ันท

บ ึกล
ับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
เล่มท่ 11 บทท
ี ่ 301 ้
ี ขอตกลงส ีเล
ือด
ชวีเส่ยวชางพ
ี ูดว ่า “ท ่านหัวหน
้าไป๋ ท ่านร
้
ู หร
ือไม่ว
่า
คนท่วางยาพ
ี ิษในเม ืองหลวงคร ั
้งน
้ค
ี ือใคร?”
“หืม?” ไป ๋ เซ
ิงเฮ ่าพูดว่า “หรือว่าชว ีเซ
่ยวเว
ี ่ยจะสืบหา
ัวคนร
ต ้ายพบแล ้วแล ้ว?”
ีหน
ฉ ิงร้
ูสึกตกใจ แอบค ิดในใจว่าหร ือว่าทางจวนเส ิน
โหวจะส ืบหาคนร ้ายต ัวจริงได้แล้ว? จากน ั
้นเขาก็ได
้
ินชว
ย ีเส่ยวชางพ
ี ูดขึ
้นมาว ่า “คนร้ายต ัวจริงพวกเรา
พบแล้ว แต ่ว่าจากข ้อส ันน
ิษฐานของจวนเส ินโหว การ
วางยาพ ิษในคร ั
้งน้เป
ี ้าหมายท ่แท
ี ้จริง น่าจะไม่ใช
่ราช
ำน
ส ัก แต ่เป
็ นพรรคกระยาจกของพวกท ่าน”
ไป
๋ เซ
ิงเฮ ่าพูดเสียงเข ้มว
่า “ใครก ัน?”
ชวีเส่ยวชางพ
ี ูดว ่า “หล ังจากพ ิษระบาด ทางจวน
เสินโหวได ้ส่งคนไปตรวจสอบ คนร ้ายพวกเราพ ่งเป
ุ ้า
ไปท ่ต
ี ัวของราชาพ ิษจ่วซ
ิ ี อีกทั
้งพวกเราย ังจับคนของ
พรรคบ ัวด
ำท ่แอบแฝงต
ี ัวในเม ืองหลวงได ้อ
ีก”
“เป็ นราชาพ ิษจ่วซ
ิ ีจริงหรือ?” ไป ๋ เซ
ิงเฮ่าพูด
ชวีเส ่ยวชางพ
ี ูดว่า “ถึงแม้จวนเส ินโหวจะสงส ัยราชา
ิษจ
พ ่วซ
ิ ีของพรรคบ ัวดำ แต ่ว่าพวกเราไม ่ม
ีหลักฐาน ก ็
ไม่อาจพ ูดได้อย่างมั
่นใจว ่าเขาค ือคนร้ายตัวจริง ถ ึงแม
้
พวกเราจะจ ับคนของพรรคบ ัวดำมาได้ สอบปากค ำ
อย่างละเอ ียด ก็้ตองให ้อ
ีกฝ่ ายร
ับสารภาพออกมา
่อนถ
ก ึงจะพ ูดได้เต็มปาก”
“รับสารภาพแล ้วหรือยัง?”
ชวีเส ่ยวชางพ
ี ูดว่า “ตอนท ่พวกเราก
ี ำล ังสอบปากค ำ
อย่ ก
ู ็เกิดเร่
ืองคาดไม ่ถึงท่จวนเส
ี ินโหวของพวกเรา...ม ี
คนบ ุกเข ้ามาช ิงตัวน
ักโทษถ ึงในจวนเส ินโหว”
ีหน
ฉ ิงเห ็นสีหน้าของผู้อาวุโสจ ูเชว่ยส
ี ีหน้าด
ูเปล ่ยนไป
ี
ในใจก ็คิดว ่าช
ิวเฉ ียนอ้บ
ี ุกชิงตัวน
ักโทษในจวนเส ินโหว
แม้แต่พรรคกระยาจกเองก ็ย
ังไม่้
ูรเลยหรือ
เขาร ้
ูสึกแปลกใจมาก แอบค ิดในใจว ่าการส ืบหา
คนร้าย เป ็ นหน้าท
่ของจวนเส
ี ินโหวก ็จริง แต่เหตุใดชวี
เส่ยวชางจะต
ี ้องบอกเร ่
ืองพวกน ้ก
ี ับพรรคกระยาจก
้
ดวย? เพราะเขาถ ูกจับตัวไปท ่จวนเส
ี ินโหว เร่
ืองน้
ี
เก่ยวข
ี ้องก ับช
่
ือเส ียงของจวนเส ินโหวในย ุทธภพ คนท่
ี
้
ู
รเร่ืองน ้ย
ี ่งน
ิ ้อยย่งด
ิ ี
ไป
๋ เซิงเฮ ่าพูดด้วยเส ียงเข ้มว
่า “บ ุกชิงต
ัวคนในจวนเส ิน
โหว? คนของพรรคบ ัวดำหร ือ? ห ึ บ
ุกชิงตัวคนในจวน
เสินโหว รนหาท ่ตายช
ี ัดๆ”
“ท่านห ัวหน ้าไป๋ เด ิมทีเร่
ืองน้ไม
ี ่เหมาะท ่จะให
ี ้คนนอก
ได้ร
ับร ้
ู ้ ขาพูดตามตรง จวนเส ินโหวของพวกเราไม ่เคย
ีใครบ
ม ุกเข ้าไปได ้เลย แต ่คร
ั้งน
้พวกเราประมาท” ชว
ี ี
เส่ยวชางถอนหายใจแล
ี ้วพ ูดว
่า “เร ่
ืองน้ม
ี ันถ
ือเป
็ นการ
หยามเก ียรติจวนเส ินโหวของพวกเรามาก ม ันพูด
ออกมายากมาก อ ีกฝ่ ายไม ่เพ
ียงช ิงตัวนักโทษออกไป
ได
้ อีกท ั
้ง เหอะเหอะ อย ่าพ
ูดถ ึงเลยจะด ีกว่า”
ไป
๋ เซ
ิงเฮ ่าร
้
ูสึกตกใจมาก ถ ึงแม้เขาจะไม ่ได้ม
ีความร ้
ูส ึก
ีก
ด ับทางจวนเส ินโหวเท ่าไหร ่ แต่ว่าสามารถบ ุกเข้าไป
่วยคนถ
ช ึงในจวนเส ินโหวได ้สำเร ็จ ม ันทำให ้ไป๋ เซ
ิงเฮ ่า
ตกใจมากจร ิงๆ เขาร ีบถามว ่า “ชว ีเซ่ยวเว
ี ่ย คนท ่บ
ี ุก
ิงต
ช ัวน ักโทษไป ท ่านแน ่ใจหร ือว ่าเป็ นคนของพรรค
ัวด
บ ำ?”
“พวกเราแน ่ใจ เพราะเขาค ือราชาพ ิษจ่วซ
ิ ีช
ิวเฉ ียนอ ้”
ี
ชวีเส่ยวชางพ
ี ูดว่า “เด ิมท ีพ
ิษระบาดในเม ืองหลวง
พวกเราเองก ็ไม่ค
่อยม ั
่นใจว ่าจะเป ็ นฝ
ีมือของช ิวเฉ ียนอ ้
ี
แต่ว
่าช ิวเฉียนอ้มาปรากฏต
ี ัวท่จวนเส
ี ินโหว ก ็ไม่มี
อะไรต ้องพ ูดอีก คนร ้ายท ่วางยาจะเป
ี ็ นใครไปได ้อ
ีก
เล่า มันเหม ือนได ้คำตอบมาแล ้ ว”
ไป
๋ เซ
ิงเฮ่าพูดว่า “ต่อให้ช
ิวเฉ ียนอ ้ไม
ี ่ได
้เป็ นคนลงม ือ
้
ดวยตัวเอง เขาเองก ็หนีไม่้
พน ช ิวเฉ ียนอ้เป
ี ็ นคนของ
พรรคบ ัวด
ำ พรรคบ ัวดำก็้
ตองเป ็ นคนร ้ายตัวจร ิง
แน่นอน”
“ถูกต
้อง” ชว ีเส่ยวชางพ
ี ูดว่า “ต ั
้งแต ่ก
่อตั
้งจวนเส ิน
โหวมา พวกเราก ็ได
้ทำการด ูแลจ ัดการความเร ียบร้อย
ในยุทธภพมาโดยตลอด หลายป ี มาน ้ เพราะม
ี ีจวนเส ิน
โหวทำการไกล ่เกล่ยให
ี ้ ในยุทธภพถ ึงได
้ลดการล ้มตาย
ลงไปมาก เร ่
ืองน้ ท
ี ่านหัวหน้าไป๋น่าจะร ้
ูดีจริง
หรือไม่?”
ไป
๋ เซ
ิงเฮ่าพูดว่า “ในย ุทธภพไม ่ได้เก ิดการเคล ่ือนไหว
ใหญ่มานานหลายป ี ก็เพราะจวนเส ินโหว ้ ขาร
ู้ เร
่ืองน้
ี
ี”
ด
ชวีเส
่ยวชางพ
ี ูดว่า “ท ่านห
ัวหน ้าไป๋ ้ ขาเองก ็ู้
รว่าเหต ุใด
่านถ
ท ึงได้ม
ีอคต ิต
่อจวนเส ินโหวน ัก ท ่านคิดว่าคร ั
้งน้
ี
ทางจวนเส ินโหวไม ่ได
้ช่วยพรรคกระยาจกของพวก
่านอย
ท ่างเต ็มท่ ใช
ี ่หรือไม ่? แต ่ว
่าท
่านหัวหน
้าไป๋ ลอง
ิดด
ค ูนะ พิษระบาดคราวน ้เร
ี ่มต
ิ ้นมาจากพรรค
กระยาจก พวกท ่านเองก ็ไม่ได้แจ้งพวกเราแต ่แรก ท ำ
ให
้เส ียเวลาไปไม ่้นอย พอพวกเรามาร ้
ู เร
่
ืองอีกที พ
ิษก็
เร่มปะท
ิ ุ้
รายแรงข ึ
้นแล้ว จวนเส ินโหวก
็ไม่ใช
่เทพเจ ้า ท่
ี
เจอพ ิษก็สามารถถอนได ้ทันที”
ไป
๋ เซิงเฮ่าไม ่พ
ูดอะไรมาก
“พวกท ่านค ิดว่ามันคือบ
ุญค ุณความแค ้นในยุทธภพ
ระหว ่างพรรคกระยาจกก ับพรรคบ ัวด
ำ ด ันจวนเส ิน
โหวให ้ออกห ่างจากเร ่
ืองน ้ ส
ี ุดท้ายก
็กลายเป็ นภ
ัย
ใหญ ่” ชวีเซ่ยวชางพ
ี ูดด้วยน ้ำเส ียงท
่ไม
ี ่เกรงใจ “ขอ
ูดอะไรท
พ ่น
ี ่าเกียจส ักหน่อย เร ่
ืองในครั
้งน้ พรรค
ี
กระยาจกของพวกท ่านจะต ้องร ับผิดชอบมากท่ส
ี ุด”
“ชว ีเซ
่ยวเว
ี ่ยท่านมาเพ ่
ือถามหาความร ับผิดชอบอย ่าง
น
ั
้นหร ือ?” ไป ๋ เซิงเฮ ่าพูดว ่า “หากเป ็ นเช่นนั้น ้ขา
สามารถตามท ่านไปท ่จวนเส
ี ินโหวก ับท่านตอนน ้เลย
ี
้
ขายอมร ับการถ ูกท ่านไต ่สวนท ุกประการ”
ชวีเส่ยวชางพ
ี ูดว่า “ตอนน ้ไม
ี ่ใช่เวลามาถามหาความ
ับผ
ร ิดชอบ ไม ่ว
่าจวนเส ินโหว หร ือว ่าพรรคกระยาจก
็ม
ก ีเร่
ืองอ ่
ืนสำคัญกว ่าท ่้
ี ตองท ำ”
“เร่
ืองอะไร?”
“พรรคบ ัวดำวางยาพ ิษในเม ืองหลวง ถ ือว่าได ้ทำลาย
กฎของย ุทธภพแล้ว” ชว ีเส ่ยวชางย
ี ้มเจ
ิ ่
ือนแล ้วพูดว่า
“ตอนน ั
้นทางจวนเส ินโหวของพวกเราได ้ท
ำการ
ประกาศข ้อตกลงส ีเลือดเอาไว ้ ท ุกพรรคท ุกส ำน ัก
้
ตองเคล ่
ือนไหวในขอบเขตของตนเองเท ่านั
้น หาก
ออกนอกเขตของตน ก ็ถือว ่าเป็ นกบฏ ท ่านห ัวหน้าไป๋
้
ขอตกลงส ีเล
ือดน ้เพ
ี ่งประกาศใช
ิ ้ไปได ้แค ่ส
ิบหกป ี
เท่านั
้น ท ่านเองก ็น
่าจะร ้
ู เร
่ืองน้ด
ี ี”
ฉหน
ี ิงร
้
ูสึกอยากร ้
ู แอบคิดในใจว ่าข
้อตกลงส ีเลือดน่
ี
ันอะไรก
ม ัน?
ไป
๋ เซ
ิงเฮ่าพูดว่า “ถูกต
้อง ้ ขอตกลงส ีเลือดของย ุทธภพ
เป
็ นข
้อตกลงท ่ซ
ี ีเหมินเส
ินโหวของจวนเส ินโหวเป็ นคน
ประกาศด ้วยตัวเอง แปดพรรคส ิบหกส ำน ักร่วมก
ันลง
นามในข ้อตกลงน ้ ในข
ี ้อตกลงส ีเลือดได้ระบ ุขอบเขต
ำนาจของแปดพรรคส
อ ิบหกส ำนักเอาไว ้ชัดเจน ต่อให้
ีบางพรรคจะม
ม ีขอบเขตอ ำนาจท ่เด
ี ียวก ัน ในข้อตกลง
ีเล
ส ือดก็ม
ีระบุรายละเอ ียดเอาไว ้อย
่างช ัดเจน ในตอน
ั
น
้นทางแปดพรรคส ิบหกส
ำน ักได
้ประทับลายน ้วม
ิ ือ
บนข้อตกลงส ีเลือดร่วมก
ัน หากใครฝ ่ าฝ
ืน ก็จะถือว่า
เป
็ นศ
ัตร
ูกับยุทธภพ”
“ดี” ชวีเส
่ยวชางตบม
ี ือย้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ท ่านหัวหน
้าไป๋
ความจ ำดีทีเด
ียว หล ังจากลงนามในข ้อตกลงส ีเล
ือด
แล
้ว สิบหกป ีท
่ผ
ี ่านมา นอกจากส ำนักห่ซาท
ู ่ละเม
ี ิด
กฎ ุ รกล้ำอาณาเขตของพรรคจ ่วหลง จนถ
ิ ูกจวนเส ิน
โหวลงม ือกวาดล ้างไป ก ็ไม
่มีพรรคหรือสำนักไหนกล ้า
ละเม ิดกฎอ ีก ทำให ้ในส ิบหกป
ีท่ผ
ี ่านมาน
้ในย
ี ุทธภพม ี
แต่ความสงบ ท ุกคนต ่างทำอะไรในท ่ของต
ี ัวเองไป”
ีหน
ฉ ิงตอนน ี้
ถ ึงได
ู้้
รแล้ว เขาแอบค ิดในใจว่าท่แท
ี ้ท่จวน
ี
เสินโหวสามารถควบค ุมยุทธภพได ้ เพราะได้ให้ทาง
แปดพรรคส ิบหกส ำนักลงนามในข ้อตกลงส ีเล
ือดน ่เอง
ี
ันก
ม ็เหม ือนกฎหมายของทางราชส ำนัก สำหร ับใน
ุทธภพแล
ย ้ว ้ ขอตกลงส ีเลือดก
็เหม ือนกฎหมายท ่ั
ี มด
ัวพวกเขาเอาไว
ต ้ เม ่
ือนึกด
ีๆ แล ้ว จะประเม ินซีเห
ินอ
ม ู
๋เหิงต่ำไม ่ได
้เลย
ีหน
ฉ ิงร้
ูดีว
่า พรรคและส ำนักในย ุทธภพก
็เหมือนปลา
ในน้ำ ม ีมากน ับไม่หมด หากไม ่มีกฎเกณฑ
์ผูกม
ัดต ัว
พวกเขาเอาไว ้ เลือดคงนองไปท ั
่ว แต
่ว่าจะออกกฎมา
ัดม
ม ้าพยศพวกน ้เอาไว
ี ้ มันยากมาก หากไม ่ม
ีคนท ่ม
ี ี
อ นาจสะเท
ำ ือนไปท ั
่วท ุกพรรคทุกส
ำน ักออกหน้าทำ
เร
่ืองน้ ค
ี ิดว
่าอยากจะให ้พวกเขาลงนามท ำตาม
กฎเกณฑ ์ คงเป ็ นแค่ั
ฝนแน ่นอน
แต่ว
่าคำพ ูดของชว ีเส ่ยวชาง หมายความว
ี ่าอย่างน้อย
ภายในส ิบหกป
ีท่ผ
ี ่านมาน ั
้น ม
ี้นอยคนนักท
่กล
ี ้าท้า
ทายอ ำนาจบารม ีของจวนเส ินโหว
จวนเส ินโหวม ีราชส ำน ักหน
ุนหลัง ไม่ว
่าพรรคไหนใน
ุทธภพ แม
ย ้แต่ศ
ิษย์ พรรคกระยาจกท ่ม
ี ีมากท
่ส
ี ุดในทั
่ว
หล
้าน้ ก
ี ็ไม่ม
ีใครกล ้าท ้าทายอ ำนาจของจวนเส ินโหว
นอกเหน ือจากน้ ฐานะของซ
ี ีเหมินเสินโหวในยุทธภพ
เอง ก็ไม ่ใช
่เล็กๆเลย
อาศัยแค ่วรย
ุทธ์ คงไม่อาจท ำให ้เหล
่าชาวยุทธนั
้นยำ
เกรง และอาจจะไม ่สามารถท ำให้พวกเขาท ำตามกฎ
ได
้
ไป
๋ เซ
ิงเฮ ่าพ
ูดว่า “ถ ูกต ้อง หลายปีท
่ผ
ี ่านมา
จวนเส ินโหวทำอะไรมากไม ่้
นอย”
“ในข ้อตกลงสีเลือดระบ ุไว้ช
ัดเจน ไม ่ว่าข
ั
้วอำนาจไหน
ในย ุทธภพทำลายกฎเกณฑ ์ ก็จะต ้องได
้ร
ับโทษ” ชว ี
เส่ยวชางพ
ี ูดว
่า “ในบรรดาแปดพรรคส ิบหกสำน ัก
พรรคกระยาจกค ือหนึ
่งในน ั
้น ประม ุขพรรคกระยาจก
คนก ่อนอย
่างท่านประม ุขเซ ียวก ับทางจวนเส ินโหว
ของพวกเราถ ือว่าใกล ้ชิดสนิทสนมก ันมาก เขา
สนับสนุนข
้อตกลงส ีเล
ือดน ้มาก”
ี
“ชว ีเซ
่ยวเว
ี ่ย ้ขาเป็ นคนตรงไปตรงมา” ไป ๋ เซิงเฮ่าพ
ูด
่า “ท
ว ่านพ
ูดอ้อมไปอ ้อมมา ้ ตองการพูดอะไรก ันแน่
ูดออกมาตรงๆ น
พ ่าจะด ีกว่า ท ่านบอกว่า ม
ีเร ่
ือง
อยากจะหาร ือกับท่านผู
้อาว ุโสจ ูเชว
่ย ฐานะของข
ี ้ายัง
ไม่ถึงข
ั
้นน
ั
้น ดังนั
้นไม่ว่าท่านจะพ ูดอะไรมา ้ ขาจะน ำ
ความไปรายงานให ้ท
่านผ ู
้อาว ุโสได้ทราบทุกคำ ท ่าน
ูดมากเก
พ ินไป ้ ขาความจ ำไม ่ค่อยด
ี หากตกหล ่นไป
ถงเวลาน
ึ ั
้นไม่อาจส่งความได ้ครบ จะมาโทษข ้าไม่ได้
นะ”
ชวีเส
่ยวชางห
ี ัวเราะแล ้วพูดว่า “ด ี ท่านหัวหน้าไป๋ เป
็น
คนตรงไปตรงมาด ี แต่ว่าท
่านห ัวหน้าไป๋ อย
่าได้รีบร
้อน
ึงอย
ถ ่างไรข ้าต้องพูดชัดเจนอย ่แล
ู ้ว ท่านหัวหน้าไป๋ จะ
ได
้ไปรายงานท ่านผู
้อาว ุโสจูเชว ่ยถ
ี ูก ท่านวางใจได ้
เม
่ือข
้าพูดจบ ท ่านเองก ็ไม่้
ตองรายงานท ุกคำก ็ได
้ แค ่
แจ
้งความประสงค ์ ของข้าไปก ็พอแล ้ ว”
ไป
๋ เซ
ิงเฮ ่า “อืม” ตอบไปแค ่น
ั้น ไม ่ได
้พูดอะไรมากอ ีก
“ยุทธภพสงบมาแล ้วส ิบหกปี แต่ว่าตอนน ้เหม
ี ือนจะมี
คนไม่อยากเห ็นย
ุทธภพสงบต ่อไปแล ้ว” ชว ีเส่ยวชาง
ี
ูดว
พ ่า “้ ขอตกลงสีเล ือดในคร ั
้งก่อนถ ึงแม้จะไม่ได้ครบ
ุกพรรคท
ท ุกสำนัก แต ่ว
่าแปดพรรคส ิบหกส ำน ักก็ถ
ือ
ได
้ว่าเป็ นต
ัวแทนของย ุทธภพท ั
้งหมด ไม ่ว่าพรรคไหน
็ตามท
ก ่ไม
ี ่ได
้ลงนาม ก ็้
ตองท ำตามกฎเช ่นเดียวกัน
พรรคบ ัวด
ำอย ่ทางตะว
ู ันตก ท ำต ัวลับๆ ล่อๆ เท ่าท
่
ี
จวนเส ินโหวร้
ู พรรคบ ัวดำก่อต ั
้งมานานหลายป ี แล
้ว
แต่ว
่าพวกเขาหลบซ ่อนต ัวอย
่ในภ
ู ูเขา ไม ่เคยออกมา
สร้างความเด ือดร้อนข ้างนอก ด ังนั้นทางจวนเส ินโหว
เองก ็ไม่เคยไปย ่ง” เขาหย
ุ ุดไปคร ู่หน
ึ
่ง แล ้วพ
ูดด้วย
้ำเส
น ียงท่ด
ี ุด
ัน “ถ ึงแม้พรรคบัวด ำจะไม ่ได้ลงนามใน
้
ขอตกลงส ีเลือด แต ่ว
่าพรรคหร ือส ำน ักอ
่ืนในยุทธภพ
ั
ท
้งหมด ท ่อย
ี ่ในด
ู ินแดนแคว ้นฉ่ ก
ู ็ท
ำตามกฎของ
้
ขอตกลงส ีเลือดทั
้งนั
้น”
“ความหมายของชว ีเซ่ยวเว
ี ่ยค ือ พรรคบ ัวดำมาก ่อ
เร
่ืองในเม ืองหลวง ถ ือว่าผ
ิดกฎของข ้อตกลงส ีเลือด
ังน
ด ั
้นแปดพรรคส ิบหกส ำน ักก
็ควรจ ัดการตามกฎของ
้
ขอตกลงส ีเลือดอย ่างนั
้นใช่หรือไม ่ ?” ไป๋ เซ
ิงเฮ่าพูด
้ำเส
น ียงเข้ม
ชวีเส่ยวชางย
ี ้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “้
ขาว ่าแล ้ว ว่าท่านหัวหน้า
ไป
๋ เป
็ นคนฉลาด เข ้าใจความหมายของข ้า ถูกต
้อง
่านเส
ท ินโหวมีคำส ั
่ง เพราะพรรคบ ัวดำก่อความ
่นวาย ค
ุ
ว ิดจะสร ้างความป ั
่ นป
่ วนในย ุทธภพ แปด
พรรคส ิบหกสำน ัก จะต้องให ้ความร ่วมม
ือกับจวนเส ิน
โหว ในการกวาดล ้างพรรคบ ัวด ำ”
ึงแม
ถ ้ฉีหน
ิงจะไม ู่้
รรายละเอ ียดในข ้อตกลงสีเลือด แต ่
่าเขาเดาเจตนาของชว
ว ีเส่ยวชางออก เม
ี ่
ือชวีเส่ยวชาง
ี
ูดจบ ฉ
พ ีหน
ิงก็ตะล ึงไป
จวนเส ินโหวต้องการร ่วมมือกับกล ่มอ
ุ ำนาจในย ุทธภพ
เพ
่ือกวาดล้างพรรคบ ัวดำ
พริบตาเดียว สมองของฉ ีหนิงก็แล่น เม่
ือ
ประติดประต ่อเร่
ืองก่อนหน้าน้ท
ี ่ล
ี ่ะนิด เขาจำได ้ว่า
ราชาพ ิษจ
่วซ
ิ ีช
ิวเฉ ียนอ
้เคยพ
ี ูดว่า เร ่
ืองชิงต
ัวในจวน
เสินโหว มันเป็ นแผนของซ ีเหม ินอู
๋เหิง เป้าหมายของซ ี
เหมินอ
ู๋เห
ิงไม่ได้้ตองการจับตัวช ิงเฉียนอ้ เป
ี ้าหมายท ่
ี
แท
้จร ิงก็ค
ือ แค่หาหล ักฐานให ้ทางพรรคบ ัวด ำ
เก่ยวข
ี ้องก ับเร
่ืองพิษในเม ืองหลวง
ราชาพ ิษจ่วซ
ิ ีบ
ุกเข ้าจวนเส ินโหว บ ุกชิงต ัวนักโทษ น ่
ี
ือว
ถ ่าเป
็ นหลักฐานช ั
้นดี มีแค่หลักฐานช ้นน
ิ ้ ก
ี ็มากกว ่า
อย่างอ่
ืนแล้ว
่อนหน
ก ้าน้ฉ
ี ีหน
ิงยังไม ่ค
่อยเช ่
ือเฉียนอ้มากน
ี ัก ว ันน้พอ
ี
ได
้ยินคำพ ูดของชว ีเส่ยวชาง เขาก
ี ็ตกใจ เขาร ้
ูสึก
เหม ือนว่าราชาพ ิษจ
่วซ
ิ ีน
่าจะพ ูดจร
ิง ซ ีเหม ินอู
๋เหิง
วางแผนเพ ่ือหาหล ักฐาน เป ้าหมายท ่แท
ี ้จร ิงของพวก
เขา กล ับเหมือนก ับพวกไหวหนานอ ๋ อง ท ่้
ี ตองการลง
ือก
ม ับพรรคบ ัวดำ
เพียงแต ่ว
่าซีเหม ินอ
ู
๋เห ิงสุข
ุมมาก ไม ่เคยพ ูดมาก แต ุ่รก
ุกอย
ท ่าง
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกไม่เข
้าใจว ่า เหต ุใดเหล่าขุนนางใหญ ่ในราช
ำน
ส ัก ถึงกลับพ่งเป
ุ ้าไปย ังพรรคบ ัวดำท ่อย
ี ่ซ
ู ีชวนโดย
ไม
่ได
้น
ัดหมายแบบน
้ อยากจะเห
ี ็นพรรคบ
ัวด
ำล่ม
สลายไป?
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองค
์ร
ักษ์ เส
้
ือแพร
เล
่มท่ 11 ความหนาวเหน
ี ็บของคืนวัน
บทท่ 302 แปดพรรคส
ี ิบหกส ำน
ัก

undefined
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองครักษ์ เส
้
ือแพร
เล่มท่ 11 บทท
ี ่ 303 สายน
ี ้ำไม ่หวนค ืน
หวังเส ียงตบห ัวต ัวเองไปหน ึ
่งที แล
้วรีบพูดว ่า “โหว
เยว ่้ตองขออภ ัยด้วยจร ิงๆ ก่อนแม ่นางจะไป ได ้พ
ูดถึง
่านอย
ท ่ขอร
ู ับ อ ีกทั
้งยังฝากจดหมายเอาไว ้้
ดวย แม ่
นางบอกว ่าโหวเยว ่อาจจะไม ่มา หากโหวเยว ่ไม
่มา
จดหมายน ่ก
ี ็ให้เก็บเอาไว ้ท
่เร
ี ือ ไม่้
ตองน ำไปมอบให ้
่าน แต
ท ่ว่าหากท ่านมาท ่น
ี ่ ก
ี ็จะต้องเอาจดหมายฉบ ับ
้มอบให
ี
น ้โหวเยว ่กับมือ โหวเยว ่ ท
่านรอส ักครู่นะ
ขอร ับ ้ขาน้อยไปเอาจดหมายมาให ้ท
่านก ่อน”
่จร
ี
ท ิงแล้วฉีหน ิงก็ไม ่ได้ม
ั่นใจว่าจั
่วเซียนเอ ่อร์ จะค
ิดถ ึง
เขาหร ือไม ่
ีหน
ฉ ิงไม ่เคยร ้
ูสึกว่าต ัวเขาจะสามารถท ำให ู้ผ
้หญิงหย ุด
อย่ท
ู ่เขาหร
ี ือว่าตายแทนเขาได ้ เขาเองก ็เข้าใจ
ความค ิดของผ ู
้หญ ิงนั
้นคาดเดาได ้ยาก อ ีกทั
้งผู
้หญิงท่
ี
อย่ในสถานท
ู ่เร
ี ิงรมย ์ แบบน้ ค
ี ิดอยากจะได ้ความร้
ูสึก
่แท
ี
ท ้จริงจากต ัวพวกนางม ันยากย ่งกว
ิ ่ายาก
ืนน
ค ั
้นความอ ่อนโยน ความอบอ ่นของจ
ุ ั
่วเซียนเอ่อร์ ฉ
ี
หนิงไม่ไดู้้
รสึกว่าจั
่วเซ ียนเอ ่อร
์ จะหยุดอย่ท
ู ่เขาแต
ี ่
อย่างใด
หวังเสียงกล ับลงมาจากเร ืออย่างรวดเร ็ว เขาข ึ
้นมาบน
ั
่
ฝง แล ้วย่
ืนจดหมายให ้้ดวยสองม ือ ฉีหนิงรับจดหมาย
มา เหม ือนเขาจะได ้กล่นหอมจากบนกระดาษ
ิ
จดหมาย
เขาเป ิ ดจดหมายออกอ ่าน ้ดานในม ีบทกลอนอย ่สอง
ู
ประโยค
ีเส
ผ ้ือน
้อยท ่น
ี ่ารักล
่องลอยมาตามลม คนร ้
ู ใจอย
่ไหน
ู
ไม่มีใครร้
ู
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว กลอนสองประโยคน
ิ ้จ
ี ั
่วเซียนเอ่อร์ เคย
่องออกมาเม
ท ่ือค
ืนนั้น เขาน ่งไปคร
ิ ่
ูหน ึ
่ง จากนั
้นก็เก็บ
จดหมายเข ้าเส้
ือไป เขาย ้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “หล ังจากท ่แม
ี ่
นางเซ ียนเอ่อร
์ กล
ับมาแล้ว เจ้าไปแจ้งข ้าทีนะ”
“โหวเยว ่โปรดวางใจ เม ่ือแม
่นางกล ับมา ้ ขาน้อยจะ
ีบไปรายงานท
ร ันท
ีเลยขอร ับ” หว
ังเส ียงตอบกล ับด
้วย
ความนอบน ้อมว่า “โหวเยว ่ท
่านจะขึ
้นเร ือไปด่
ืมชา
หรือไม่ขอรับ?”
“ไม่หรอก” ฉ ีหนิงส่ายหน
้า ในเม่
ือจั
่วเซ ียนเอ่อร์ ไม่อย่
ู
บนเรือ ฉีหนิงก
็ไม่เสียเวลาอีก เขาข ่้
ี มากลับจวนท ันที
เม
่ือกล
ับเข้าจวน ฉ ีหนิงก
็เห็นพ
่อบ
้านท ่เพ
ี ่งได
ิ ้ร
ับการ
แต่งต
ั
้งใหม ่อย
่างหานโซ ่วเดินเข
้ามาหา แล ้วพ
ูดว่า
“โหวเยว ่ ท่านหกมาขอร ับ เอาของขว ัญมาด้วยไม ่
้
นอยเลยขอร ับ”
“ท่านหก?” ฉ ีหนิงพูดอย
่างแปลกใจว ่า “ท ่านหก
ไหน?”
หานโซ ่วร
ีบพูดว่า “ท่านหกฉีซงขอรับ”
ฉหน
ี ิงตะล ึงไป ท ันใดน ั
้นเองก็เข
้าใจข ึ้นมาทันที ท่าน
ใหญ่สามม ีล
ูกชายอย ่สองคน คนหน
ู ึ
่งช
่ือว่าฉ
ีซง ี อกคน
่
ือว
ช ่าฉ
ีไป ๋ ฉีหน ิงย
ังพอจะจ ำฉ ีซงได้้บาง เขาย ้มแห
ิ ้ง
แล้วพ
ูดว่า “เขามาท ำไม? ฮ ูหย
ินสามเล ่า?”
“ฮูหย
ินสามไม ่ออกมาพบขอร ับ” หานโซ ่วพูดว่า
“้ขาน
้อยแจ ้งไปแล ้วว่าโหวเยว ่ไม
่อย ่ แต
ู ่ว่าท่านหกก ็ไม
่
ยอมกล ับไป ย ังบอกว ่าจะรอจนกว ่าโหวเยว ่จะกล ับมา
ขอรับ”
“เขามาหาเร ่
ืองหร ือ?” เม่
ือไหร ่ก
็ตามท ่ฉ
ี ีหนิงได้ยินคน
ของตระก ูลฉีสามหล ังใหญ่ เขาก็จะโมโหมาก หาก
ไม่ใช
่เพราะเขาออกหน ้า ู
ก
้ชิงฮ
ั
่นเองก ็ไม่้
ู
รว่าจะถ ูก
่านใหญ
ท ่สามพ ่อลูกรังแกอย่างไรบ้าง “ตอนน ้เขาอย
ี ่
ู
ไหน?”
“รออย ่ท
ู ่โถงใหญ
ี ่ขอร ับ รอมาประมาณหน ึ
่งชั
่วยาม
แล้ว” หานโซ ่วพูดว่า “โหวเยว ่ ท่ท
ี ่านหกมาว ันน้
ี
เหมือนจะไม ่ได
้มาหาเร ่
ืองนะขอร ับ เขาเอาของขว ัญ
่อเล
ห ็กห ่อใหญ ่มามากมายเลย”
ีหน
ฉ ิงย ้มเจ
ิ ่ือน แต ่ก
็ไม่ได ้พ
ูดอะไรมาก เขาเด ินตรงไป
่โถงใหญ
ี
ท ่ทันที ภายในโถงใหญ ่เง
ียบมาก เห ็นเพียง
่านหกของตระก
ท ูลฉ
ีทู่
ี รปร่างอ้วนท
้วมก ำลังนั
่งอย่บน
ู
เก
้าอ้ เขาน
ี ั่งส
ัปหงก ก ำล ังกรนอย ่เลย เขารอจนหล
ู ับ
ไป
ีหน
ฉ ิงกวาดสายตามองไป เขาเห ็นของขว ัญมากมาย
กองอย ่ท
ู ่โต
ี ๊ ะ เขาค ่อยๆ เด ินไป แล้วน
ั่งตรงข้ามกับท่
ี
ีซงน
ฉ ั
่งอย ่ เขาน
ู ั
่งไขว้้หางข ึ
้นมาแล
้วจ้องไปท ่ฉ
ี ีซง
จากน ั
้นก ็ไอสองท ี
ใครจะร ้
ูว ่าฉ ีซงนั
้นจะหล ับลึกมาก เขาไออ ีกหลายท ี
แต่ก
็ไม ่มีปฏ ิกิร
ิยาตอบกล ับ ฉ ีหน
ิงไม่ว
่างมาเส ียเวลา
ับคนแบบน
ก ้ เขาตบโต
ี ๊ ะอย่างแรงไปหน ึ่งท
ี “ึ้ปง”
ีซงตกใจต
ฉ ่ืนจากความฝ ั น เกือบจะตกลงมาจากเก ้าอ้
ี
เขารีบลุกข ึ
้นมาท ันที เขาเห ็นฉ
ีหน ิงน
ั
่งอย่ตรงข
ู ้ามเขา
็ร
ก ีบจ
ัดแจงเส ้
ือผ้า แล ้วร
ีบล ุกข
ึ
้นมาด ่
ืมน
้ำชาไปหน ึ
่ง
ำ จากน
ค ั
้นก ็วางลง เขาย ้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “หน ิงเอ๋ อร
์ กล
ับ
มาแล้วหร ือ?”
“หนิงเอ๋ อร
์ ?” ฉ ีหนิงดึงเส้
ือของต ัวเอง แล้วพูดว ่า
“ช
่ือน
้เจ
ี ้าเร ียกได ้หรือ?”
ีซงย
ฉ ้มแล
ิ ้วพูดว ่า “อาหกผ ิดเอง อาหกควรเร ียกเจ ้า
่าโหวเยว
ว ่ถึงจะถูก ฮ ่าฮ
่า...โหวเยว ่ช่วงน้เป
ี ็ นอย่างไร
้
บาง?”
ีหน
ส ้าของฉ ีหน ิงไม่เปล ่ยนเขาพ
ี ูดว ่า “ม
ีอะไรก ็พูดมา
ตรงๆ ไม ่้
ตองอ ้อมไปอ ้อมมา”
“ก็ไม
่ใช่เร่ืองใหญ ่อะไร” ฉ ีซงย้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “โหวเยว ่
ับบรรดาศ
ร ักดิ
์ อีกทั
้งยังได้รับต
ำแหน ่งผ
ู
้บัญชาการ
ทหารค ่ายก ิเลนด ำ ถ ือเป
็ นเกียรต ิของวงศ์ ตระกูลของ
พวกเรา อาหกเป ็ นต
ัวแทนของผ ู้อาวุโสกับญาต ิพ
่้
ี นอง
ในตระก ูลมาแสดงความย ินดีก
ับเจ้า จริงสิ ค
ืนน้ ทาง
ี
เราได้จ
ัดงานเล ้ยงไว
ี ้ เพ ่
ือฉลองให ้กับโหวเยว ่ โหวเยว ่
...”
“้ชาก
่อน” ฉีหน ิงยกม ือข้างหน ึ
่งขึ
้นมา “เด ๋ยวนะ ท
ี ่
ี
เจ้าพ
ูดมาข้าฟั งไม่ค
่อยเข ้าใจเลย เจ ้าบอกว่าข้าได
้เป็น
ู
ผบ
้ ัญชาการค ่ายก ิเลนด ำ เป ็ นเกียรติของวงศ์ ตระก
ูลฉี
ันหมายความว
ม ่าอย่างไร?”
ีซงเขย
ฉ ิบเข
้าใกล ้ ใบหน ้าอวบอ ่มของเขาเป
ิ ่ ยมไปด
ี ้วย
รอยย้ม “โหวเยว
ิ ่เหต ุใดต้องถามท ั
้งๆ ท่้
ี ู
รอย
่แล
ู ้วด
้วย
่ายก
ค ิเลนด ำเป็ นค่ายท ่ตระก
ี ูลฉีของพวกเราก ่อตั
้ง
ึ
ข
้นมา ตอนน ้โหวเยว
ี ่ได้เป็ นผ
ู
้บัญชาการทหารค ่าย
ิเลนด
ก ำได้อ
ีกคร ั้ง น่ถ
ี ือเป็ นเกียรต
ิของตระก ูลฉีของ
พวกเรา ท ่านพ ่อ...เอ ่อ ท่านใหญ่สามร้
ูสึกด
ีใจมาก ่ ืน
ช
ชมท่านอย่ตลอดเวลาเลย”
ู
เขาพูดจาแบบน ้ออกมา เหม
ี ือนลืมไปแล้วว่าก
่อนหน้า
นไม
้
ี ่นานนักฉีหนิงได้ตัดขาดความส ัมพันธ์กับตระก ูลฉ ี
ไปแล ้ว
“ฮ่าฮ่าฮ่า...” ฉ ีหนิงหัวเราะร ่า “น ่เป
ี ็ นเกียรต ิของจวน
่นอ
ิ
จ ีโหว ไม ่เก่ยวอะไรก
ี ับตระก ูลฉี ฉีซงข ้าว่าเจ ้าเองก ็
อาย ุไม
่ได้มากเท ่าไหร ่ ทำไมถึงได ้เป็ นโรคหลงๆ ล ืมๆ
เร็วขนาดน ้เล
ี ่า? จวนจ ่นอ
ิ ีโหวกับตระก ูลฉีไม่ได้มีอะไร
เก่ยวข
ี ้องอีกต่อไปแล ้ว ต ่อให้้
ขาต้องไปเป ็ นขอทาน
้
ขางถนน ตระก ูลฉีก
็ไม่เสียเกียรติ ้ขาเจร ิญร่
ุงเร ือง น ั
่น
็ไม
ก ่ใช
่เกียรติของตระก ูลฉี เจ
้าเข ้าใจหร ือไม ่?”
ีซงไม
ฉ ่ได้ม
ีท่าทางเส ียหน้า แต่เขาย ังคงย ้มแล
ิ ้วพูดว่า
“โหวเยว ่ ท่านพ ูดไปถ ึงไหนกัน คร ั
้งท่แล
ี ้วก ็แค่้
ลอเล ่น
ันเอง ตระก
ก ูลฉ ีจะกล้าตัดขาดก ับจวนจ ่นอ
ิ ีโหวได ้
อย่างไรก ัน สายเล ือดเด ียวกันทั
้งนั
้น ไม ่ว
่าจะอย ่างไรก ็
ัดก
ต ันไม่ขาดหรอก” เขาช ้ไปท
ี ่กองของขว
ี ัญท่โต
ี ๊ะ
“ท่านดูสิ น
่เป
ี ็ นของท ่ท
ี ่านใหญ่สามให ้พวกเราไป
จดการ ม
ั ีแต่ของด ีท
ั
้งนั
้น ท่านใหญ ่สามกับพวกเราค ิด
เหมือนกัน ท่านจะต ้องรับมันไว้นะ”
“มันม
ีมูลค่าเท่าไหร่กัน?” ฉ ีหนิงเหลือบไปมอง
ีซงตะล
ฉ ึงไป จากน ั
้นก็ย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ก็ไม่มาก
เท่าไหร่ แค่ประมาณหน ึ
่งพ
ันแปดร ้อยตำล ึงเอง คนใน
ตระกูลเด ียวกันท
ั
้งนั
้น โหวเยว ่อย่ารังเกียจว่ามันน
้อย
เกินไปเลยนะ”
“้นอยไปหน ่อยจริงๆ” ฉ ีหนิงพูดว่า “เงินภาษ ีของ
เจียงหลิงท่ซ
ี ่อนไว้ท
่้
ี บานของพวกเจ ้าครั
้งท่แล
ี ้ว ้ขาส่ง
คนไปขอค ืน พวกเจ ้าก็ย
ังหักเก็บไว้้หาร
้อยหล ัง เม่
ือ
เทียบกับเงินแค่น
้ พวกเจ
ี ้าเองก ็ย
ังเหลืออย ่อ
ู ีกมากเลย
นะ”
ีซงอ
ฉ ึ
้งไป เขาร ้
ูสึกทำต ัวไม่ถ
ูกแล้ว
“้ขาไม
่ค่อยมี้ขอด
ีอะไรก ับเขาหรอกนะ ม ีแค่พ
ูดคำ
ไหนคำน ั
้น” ฉ ีหน
ิงพูดว่า “เห ็นแก่ท่านเหล่าโหวก ับ
ทานแม
่ ่ท
ัพใหญ ่ เง ินภาษี้หาร
้อยหล ัง ก็ถ
ือว่าให้ท
่าน
ใหญ่สามไว ้รักษาส ุขภาพในยามแก ่เฒ
่าแล้วก ัน แต่ว
่า
็ได
ก ้เท่าน
้ ้
ี ขาเคยบอกไปแล ้ว จวนจ ่นอ
ิ ีโหวก ับ
ตระก ูลฉ
ีไม ่ม
ีอะไรเก ่ยวข
ี ้องก ันอีก ต
ั
้งแต ่น
้ต
ี ่อไป พวก
เราจะไม ่ให้เงินช ่วยเหล ืออะไรพวกเจ ้าอีกแล้ว” เขา
้มแล
ิ
ย ้วพูดว่า “้ ขาได้ย
ินมาว ่า หลายป ี มาน้ พวกเจ
ี ้า
สามบ้านมีการค ้าขายในเม ืองหลวงอย ่ไม
ู ่้
นอย ื ถอว
่า
่ำรวยมาก ด
ร ีกว่าจวนจ ่นอ
ิ ีโหวของพวกเราด ้วยซ้ำ แค ่
เงินภาษี้หาร้อยต ำล ึง พวกเจ ้าเองก ็คงไม ่ชายตามอง
หรอก”
ีซงร
ฉ ีบพ
ูดว ่า “โหวเยว ่ เอ่อ...เฮ ้อ คนในครอบคร ัว
เดียวกันทั
้งนั
้น ท ำไมต ้องท ำลายบรรยากาศก ันด
้วย ท ่
ี
้
ขามาในว ันน ้ ท
ี ่จร
ี ิงแล้วก็มาเพ ่
ือขอขมาแทนพวกเรา
ุกคน ก
ท ่อนหน ้าน ้พวกเขาอาจพ
ี ูดจารุ นแรงไปบ ้าง
แต่ว
่า...จะอย ่างไรก ็ตาม พวกเขาก ็ทำเพ่ือตระกูลฉี
ของพวกเรา”
“สายน ้ำไม่ไหลย้อนกล ับ เจ้าเคยเร ียนหนังสือมาก ็
่าจะเข
น ้าใจ?” ฉ ีหน ิงไม
่รีบไม่้รอน เขาย้มแล
ิ ้วพูดว ่า
“ท่านหก ของพวกน ้ ท
ี ่านก็ท
้งเอาไว
ิ ้ท
่น
ี ่ ส
ี ่วนท่าน ก ็
กลับไปได้แล้ ว”
ีซงอ
ฉ ้าปากค ้าง สายตาของเขาเหม ือนจะโมโห แต ่ก็
ังข
ย ่มอารมณ ์ ได
้อย่ เขาฝ
ู ื นย
้มแล
ิ ้วพูดว
่า “โหวเยว ่ ้ขา
้
ู
รว่าท
่านไม ่พอใจมาก แต ่ว่า...แต ่ว
่าท่านก็น
่าจะเห ็น
แก่หน
้าพวกเราบ ้าง ท ่านกำล ังเจริญร
่
ุงเรือง ส ุดท้าย
แล้ว ก
็ยังต
้องให ้คนในตระก ูลช่วยเหลืออย่ด
ู ีไม่ใช่หรือ
คนนอก จะมาท ำได ้ดีกว่าคนในบ ้านได้อย่างไรก ันจร ิง
หรือไม่?”
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกว่าคำพ ูดของฉ ีซงแฝงความหมายอ ่ืนอย่ เขา
ู
้มแล
ิ
ย ้วพูดว
่า “ท ่านหกพ ูดแบบน ้หมายความว
ี ่า
อย่างไร? ท ่มาว
ี ันน้ ม
ี ีเร
่
ืองอ่ืนอ
ีกใช่หรือไม่?”
“เอ่อ...” ฉ ีซงเห ็นน้ำเสียงของฉ ีหน
ิงไม่เย็นชาเหม ือน
กอนหน
่ ้าน้แล
ี ้ว ก ็เลยเขย ิบเข้ามาใกล ้ แล
้วพูดว่า
“โหวเยว ่ ท
่จร
ี ิง...ท ่จร
ี ิงก็มีเร่
ืองเล ็กๆ อยากจะให ้ท่าน
่วย ไม
ช ่ใช่เร
่ืองใหญ ่อะไร แค ่ท่านพูดคำเด ียวก็ได
้
แล้ ว”
ีหน
ฉ ิงพูดแค่ “อ่อ” เขาย ้มแล
ิ ้วถามว ่า “เร่ืองอะไร?”
ีซงร
ฉ ีบพูดว่า “ท ่านร้
ูจักฝ
ูเอ๋ อร
์ ใช่หร
ือไม่? ลูกชายของ
้
ขา สองเด ือนก่อนเพ ่งจะเต
ิ ็มสิบหกไป ตอนน ้ก
ี ็โตเต็ม
ัยแล
ว ้ว เขาเป ็ นคนฉลาด เขาชอบการต ่อส
ู้มาตั
้งแต่
เด็ก ฮ่าฮ่า เขาย ังชอบหน ังส ือกลย ุทธ์ ท
่านคงไม ่้
ูร บาง
ีเขาก
ท ็อ
่านหน ังสือกลศ ึกพวกน ้ถ
ี ึงดึกด
่
ืนเท่ยงค
ี ืน เม่ือ
เทียบก ับข
้า เขาเก ่งกว ่าข
้ากว ่าร ้อยเท่า”
ีหน
ฉ ิงเข้าใจข ึ
้นมาท ันที เขาเหล ือบตามองฉ ีซง แล้ว
ูดว
พ ่า “ความหมายของเจ ้าค ือ อยากให ้ล
ูกชายของ
เจ้ามาเป ็ นทหารของค ่ายกิเลนด ำอย ่างนั
้นสินะ?”
ีซงร
ฉ ีบย้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “ใช ่ใช่ใช่ เจ ้าเข้าใจความค ิดของ
อาหกจร ิงๆเลยนะ ถ ูกต
้อง ฝ ูเอ
๋ อร
์ เป
็ นคนมี
ความสามารถ คนท ่เห
ี ็นเขา ไม ่มีใครไม ่ชมเขาเลย อ ีก
ั
ท
้งเขาก ็เป็ นพ่้
ี นองกับเจ้าด้วย อาหกได ้ย
ินมาว ่าค่าย
ิเลนด
ก ำก ำล ังรับสมัครคนอย ่ ให
ู ้ฝูเอ
๋ อร์ต
ิดตามเจ ้าเข้า
ไปฝึ กฝนในค ่ายทหาร ม ีเขาช ่วยเหล ือเจ้า พ ่้
ี นองร่วม
ใจ ไม ่ม
ีอะไรเป ็ นไปไม่ได้ ฮ่าฮ
่าฮ่า ไม ่้ตองให ้ต
ำแหน ่ง
ใหญ่กับเขาก ็ได
้ ให ้เขาได ้ด
ูแลคนส ักร้อยคนก ็พอ
หลังจากท ่สร
ี ้างผลงานได ้แล
้ว ค่อยเล ่
ือนต ำแหน ่งให้
เขา”
“เจ้าอยากให ้ลูกชายเจ ้าเข้าเป็ นทหารของค ่ายกิเลน
ำ?” ฉ
ด ีหน ิงย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “จร ิงๆ ก ็ใช่ว
่าจะไม ่ด
ี แต ่
่าเจ
ว ้าต
้องค ิดให ้ดีก
่อนนะ หล ังจากท ่เข
ี ้ามาเป ็ นทหาร
ในค่ายแล้ว ม ันไม ่ใช่เร
่
ืองเล ่นๆ นะ ท ุกอย่างต ้องว่าไป
ตามกฎทหาร ค ิดจะมาก ็มาจะไปก ็ไปไม ่ได
้นะ”
“แน่นอนอย ่แล
ู ้ ว” ฉีซงเห ็นฉ
ีหนิงพูดแบบน ้ค
ี ิดว่า
ฉหน
ี ิงร
ับปากแล ้ว ก็ด
ีใจมาก “อาหกร ้
ู อย่แล
ู ้วว ่าเจ
้า
เป็ นคนเข้าใจอะไรง ่าย ้ขาจะกล ับไปบอกฝ ูเอ๋ อร
์ ให ้
เขาเตร ียมตัว ต่อไปเจ ้าก
็ช่วยด
ูแลเขาด ้วยนะ”
“้ชาก่อน ้ ขาย
ังพูดไม่จบ” ฉีหนิงพูดว
่า “กฎของค ่าย
ิเลนด
ก ำระบ ุไว้ช
ัดเจนว ่า ้ตองส
ู
้รบทำศ ึก ทหารท ุก
นายจะต ้องบ ุกไปย ังด
้านหน้าทุกคน หากใครกล ัวศ
ัตรู
ไม่ยอมบ ุก ้ตองโทษประหารอย ่างเดียวเท ่าน ั
้น อีก
อย่าง หล ังจากก ่อตั
้งค่ายก
ิเลนดำเสร ็จแล้ว ้ ขาค
ิดว่า
้
ตองอย ่ึ
ู ฝกในค ่ายทหารตลอดเวลา ถ ึงเวลาก ็ค่อยส่งไป
ังแนวหน
ย ้าท่ชายแดน หากไม
ี ่ใช
้ทหารเป ่ ยฮั
่นในการ
ึ
ฝก ก ็ใช
้พวกโจรในการฝ ึก ศึกแนวหน้าเพ ่งสงบลง
ิ
พวกโจรผ ู
้้รายมีมาก จะได ้เอามาใช ้ในการฝ ึ ก ในเม ่
ือ
เป็ นดาบเป็ นหอกจร ิง ถึงเวลานั
้นคงม ีคนไม ่้นอยท่้
ี ตอง
ตาย เจ ้าเตร ียมใจไว ้แล้วหรือย
ัง?”
ใบหน ้าท
่เป
ี ่ ยมด
ี ้วยรอยย ้มของฉ
ิ ีซงแข็งท่
ือไปท ันตา
“ต
้อง...ต ้องออกไปสู
้รบก ับศัตร
ู้
ดวยหรือ?”
ีหน
ฉ ิงหัวเราะแห้ง “อะไรก ัน เจ้าค
ิดว่าให้ลูกชายเจ้า
มาเป็ นทหาร มีต
ำแหน ่งก็จะร ่ำรวยขึ
้นอย่างนั
้น
หรือ?” เขาล ุกข
ึ
้นมา “ถ ึงแม้จวนจ่นอ
ิ ีโหวกับตระก ูลฉ
ี
ของพวกเจ ้าจะไม ่ม
ีอะไรเก ่ยวข
ี ้องกันอ
ีกแล้ว แต่หาก
เจ
้าอยากให ้ล
ูกชายมาเป ็ นทหาร ้ขาเองก ็จะไม่ต
ัดเขา
ออก แต ่ว
่าหากไปถ ึงแนวหน ้าจริง บาดเจ ็ดหรือตาย
ึ
ข
้นมา เจ ้าเองก็้ตองท
ำใจไว ้นะ หากม ีความสามารถ
จริง อาจจะเจร ิญร่
ุงเรืองขึ
้นมาก็ได
้ หึห
ึ หากเป ็ นแค
่
ขยะ แต ่เจ
้ากลับยังอยากจะส ่งเขามา ก ็เหม ือนก
ับส่ง
เขาไปตายนะ ท ่านหก เจ ้าเองต้องคิดให้ด
ีนะ”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้ือแพร
เล่มท่ 11 บทท
ี ่ 304 ภาษาหมากร
ี ุก
เน
้ือบนใบหน ้าของท ่านหกกระต ุกเล ็กน้อย เหม ือนก ับ
่าม
ว ันถูกแช ่แข็งเอาไว ้ แล้วพยายามฝ ื นย
้มออกมา เขา
ิ
ูดว
พ ่า “เขาเป ็ นพ
่้
ี นองกับเจ้านะ เจ ้า...เจ ้าคงไม ่อยาก
เห็นเขาไปตายหรอกกระม ัง”
“ทหารท ุกคนในค ่ายกิเลนด ำ้ ลวนแต ่เป็ นพ
่้
ี นองของข ้า
ั
ท
้งน ั
้น” ฉีหน ิงพูดว่า “หากเจ ้าให้ฝูเอ๋ อร
์ ของเจ
้ามาฝ ึก
่น
ี
ท ่ ท
ี ุกครั
้งท่ออกรบ ก
ี ็้
ตองบ ุกออกไปหน ้าสุดถ
ึงจะถ ูก
แต่เจ้าวางใจได ้ เจ้าส่งเขามาได ้ตลอดเวลา ้ ถาไม ่
อยากส ่งตัวเขาเป ็ นแล้วล่ะก
็ ต่อไปก ็ไม ่้
ตองมาค ุยเร่
ือง
้อ
ี
น ีก” เขาหย ุดไปคร ่
ูหนึ
่ง แล ้วพ
ูดข ึ
้นว่า “แต ่ว
่าพวก
เราต ้องพูดก ันให ้ช
ัดเจนก ่อนนะ เม ่ือเขาเข ้ามายังค่าย
ิเลนด
ก ำ ้ ขาสามารถเห ็นเขาเป ็ นพ่้
ี นองของข ้าได้
ไม่เช ่นน
ั
้นจวนจ ่นอ
ิ ีโหวของข ้ากับตระก ูลฉีของพวก
เจ้าก
็ไม ่มีอะไรเก ่ยวข
ี ้องกัน ต่อไปไม ่้
ตองมาพ ูดเร
่
ือง
ญาติพ่้
ี นองอะไรก ับข
้าอีก”
ีซงร
ฉ ้
ูส ึกทำอะไรไม ่ถ
ูก ทำได ้เพียงพูดว
่า “้ ถา...ถ้า
อย่างน ั
้นขอข้ากล ับไปค ิดด
ูอีกท
ี” เขามองไปท ่กอง
ี
ของขว ัญ จากน ั
้นก็กลับออกไปอย ่างหัวเสีย
พอเขาเด ินออกไป ู ก
้ชิงฮ
ั
่นก็เดินออกมาจากประต ู
้
ดานข้าง เม ่
ือเห ็นฉีซงออกไปแล ้ว นางก ็พ
ูดด้วยความ
โมโหว ่า “เพ ่งจะน
ิ ึกอยากจะมาน ับญาติในเวลาแบบน ้
ี
ได้”
ีหน
ฉ ิงย ้มแล
ิ ้วพูดว ่า “ก็แค่มาฉวยโอกาส ไม ่ม
ีอะไร
้
ตองพูดถ ึง”
ู
กช
้ ิงฮั
่นห ันหน
้ามาแล ้วพูดว่า “ตอนท ่ท
ี ่านแม่ทัพใหญ
่
ังอย
ย ่ พวกเขาก
ู ็อยากจะได ้ต
ำแหน ่งขุนนางในค ่าย
ทหารเพ ่ือหาเง ิน แต ่ถ
ูกท่านแม่ทัพปฏิเสธ คนพวกน ้
ี
ไม่ม
ีการเร ียนร้
ู เอาแต ่ค
ิดจะนอนก ินสบายๆ ไม ่ม
ีทาง
อย่ในค
ู ่ายทหารได ้แม้แต
่วันเดียวหรอก”
“ซานเหน ียงวางใจได ้ หากพวกเขาอยากเข ้ามาเป ็น
ทหารจร ิง ้ขาร ับประกันว่าจะให้พวกเขากล ับไป
ภายในว ันเดียว” ฉ ีหนิงหัวเราะร่า แล ้วถามว ่า
“พวกต ้วนฉางไห ่ไปไหนก ันหมด?”
“๋ออ พวกเขาออกไปรวบรวมคน” ู ก
้ชิงฮั
่นนั
่งลงตรง
เก
้าอ ้ “ค
ี ่ายก ิเลนด ำยังมีข
ุนพลเด ิมเหล ืออย่อ
ู ีกสิบกว่า
คน ้ ตวนฉางไห ่บอกว่า เขาจะไปด ึงพ่้
ี นองเหล ่านั้นมา
ขอแค ่สามารถด ึงพวกเขาเหล ่าน
ั
้นกลับมาได ้ จิต
ิญญาณของค
ว ่ายก ิเลนดำก ็ย
ังคงไม ่ไปไหน”
ีหน
ฉ ิงพูดว
่า “้ ขาได
้ยินมาว่าพวกเขาถ ูกจัดแจงให ้ไป
ับต
ร ำแหน ่งอ่
ืนหมดแล ้ว หลายคนได ้เล
่ือนขั้นเล่
ือน
ำแหน
ต ่งไปแล ้ว แล้วพวกเขาจะยอมกล ับมาท ่ค
ี ่าย
ิเลนด
ก ำหร ือ?”
“้ขาเองก ็ไมู่้
ร” ูกช
้ ิงฮ
ั
่นพูดว่า “แต่้
ตวนฉางไห ่ัม
่นใจ
มาก เขามองว ่าถ
ึงแม ้คนพวกน ั
้นจะอย ่คนละท
ู ิศคนละ
ทาง แต ่ไม่ว่าจะไปท่ไหน ในใจของพวกเขาก
ี ็ั
ยงคงม ี
แต่ค
่ายก ิเลนด ำ ขอแค ่ต
ั
้งค่ายกิเลนด ำข ึ
้นมาใหม ่ ให
้
พวกเขาท ้งเบ
ิ ้ยหว
ี ัดท ่ส
ี ูงมากแค ่ไหนก ็ตาม พวกเขาก ็
จะกล ับมา” นางถอนหายใจแล ้วพูดว่า “แต่้
ขาคิดว่า
ันก
ม ็ไม ่น
่าจะง ่ายขนาดน ั
้น ค่ายก ิเลนดำ...สลายไป
นานหลายป ี ไม่ใช
่ว่าใครก ็จะจำได ้”
“ก็จริง” ฉ ีหนิงพย
ักหน ้า เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “แต่ว่า
หลายๆ เร ่
ืองมันก
็เกิดจากคน บางคนจ ำไม่ได้ บางคน
็จ
ก ำได ้ดี ก็เหมือนข
้า บางเร ่
ืองหากเข ้าไปอย ่ในห
ู ัวแล ้ว
็จะน
ก ึกถึงม ันตลอดเวลา ไม ่ว
่าจะพ ูดอย่างไรก็ไม่ม
ีวัน
ืม” ระหว
ล ่างท่เขาพ
ี ูด ก ็มองไปท ่ใบหน
ี ้าอันขาวเน ียน
ของกู้ชิงฮั
่น
ู
กช
้ ิงฮั
่นร้
ูสึกว่าคำพ
ูดของฉ ีหน
ิงนั
้นมีความหมายแฝง
นางเหล ือบมองมาท ่ฉ
ี ีหนิง เห็นฉ ีหนิงย
้มแล
ิ ้วมองมาท ่
ี
ตนเอง ในใจของนางก ็เต้นแรง ใบหน ้าร ้อนผ ่าวข
ึ้นมา
แต่นางก็ย
ังพยายามท ำเป็ นฟ
ั งไม่เข
้าใจ นางพ ูดว
่า
“ตอนนั
้นท่ท
ี ่านแม่ท
ัพก่อต
ั
้งค่ายก ิเลนดำข ึ
้นมา ท ่าน
่มเทก
ุ
ท ับมันมาก เจ ้า...เจ ้าต้องตั
้งใจให ้มาก อย ่าได ้ค
ิด
เร
่ืองอ
่
ืน ถึงจะได ้ประสบผลส ำเร็จ”
ีหน
ฉ ิงเป
็ นคนฉลาด เขาร ้
ู อย่แล
ู ้วว่าก
ู้ช
ิงฮ ั
่นมี
ความหมายแฝง เขาห ัวเราะ แล ้วถามว ่า “ซานเหน ียง
ันน
ว ้ไม
ี ่มีงานต ้องท
ำหร ือ? เหม ือนว
ันน้ท
ี ่านจะว ่าง
นะ?”
“หรือว
่าเจ้าอยากจะให ้้
ขาย ่งจนไม
ุ ่มีเวลาเจ ้าถึงจะ
พอใจหร ืออย ่างไรกัน?” ูกช
้ ิงฮั
่นเหลือบไปมองฉ ีหนิง
ีหน
ส ้าอารมณ ์ ของเขามีมากมาย
“ไม่ใช
่อย่างน ั
้น” ฉ
ีหนิงร
ีบย้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “้ ขาเองก ็ว
่าง
ไม่ม
ีอะไรท ำ พวกเรามาเล ่นหมากรุ กกันด ีหรือไม
่?”
ในยุคสมัยน้การละเล
ี ่นผ
่อนคลายเท ียบไม ่ได้ก
ับยุค
สมัยในปั จจุบัน มันน
้อยมาก ฉ ีหน
ิงชวนเล ่นหมากร ุก
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นก ็้
ูรส
ึกแปลกใจมาก นางร ้
ูส ึกว่าม ันผ
ิดปกต ิ
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นเก ิดในตระก ูลผู
้ดี ก
ินดีอย่ด
ู ีมาต ั
้งแต่เด็ก ไม ่ว่า
จะเป็ นการเล ่นดนตร ี หมากร ุก ต ำรา การวาดภาพ
่างเช
ต ่ยวชาญหมด ี
ี ฝม
ือการเล ่นหมากร ุ กของนางไม ่
ธรรมดาแน ่นอน เพ ียงแต ่ว
่าหลังจากท ่แต
ี ่งงานเข ้า
มาแล้ว ้ ตองด ูแลจวนใหญ ่ จ
ึงไม่มีเวลาได ้พ
ักผ่อน พอ
ีเวลาว
ม ่าง ก ็ทำได้แค่วาดภาพน ิดหน ่อย ไม ่ค่อยได ้เล่น
หมากรุ กเลย
เดิมนางก ็ระวังตัวก
ับฉีหนิงอย่แล
ู ้ว หล ังจากเก ิดเร ่
ือง
เช่นน
ั
้นในค ืนนั
้นแล้ว นางก ็้
ู
รว่าสถานภาพของท ั
้งค ่ตก
ู
อย่ในอ
ู ันตรายแล ้ว ฉ
ีหน ิงกล
้าท ำเร ่
ืองแบบน ั้นออกมา
ได้ ใครจะร ับประก ันได้ว่าเขาจะไม ่ทำอ ีก หากเก ิด
เร
่ืองท่ไม
ี ่สามารถย ้อนกล ับไปได้อีกข ึ
้นมาจะท ำเช ่นไร
ในตอนน ้นางร
ี ้
ูสึกหวาดกล ัวมาก ตอนกลางว ันนาง
แทบไม ่กล้าเจอหน ้าฉ
ีหนิงเลย ตกกลางค ืน นางก ็ไม่
กล้าท่จะอย
ี ่ก
ู ับฉีหน
ิงตามล ำพ ังเลย
เร่
ืองแบบน ้ นางเองก
ี ็ไม่กล ้าจะพูดให ้ใครฟัง ท ำได ้แค ่
ระว ังตัวเองเท ่าน
ั
้น
่จร
ี
ท ิงแล้วฉ ีหนิงมีใจให้นาง ม ันก็ท
ำให ู้
ก
้ชิงฮ
ั
่น
หวาดกล ัว แต ่ว่าภายในใจล ึกๆ แล้ว ถ ึงแม้้
ู
รดีว่านาง
ับฉ
ก ีหนิงไม ่มีทางมีอะไรเก ินเลยก ันได ้ แต่ม
ันก็ทำให ้
นางหว ั
่นไหวเหม ือนกัน มันเหม ือนกับว่ามีอะไรมา
กระต ุ
้นห ัวใจของนางอย ่เป
ู ็ นระยะๆ ม ันทำให้นางร ้
ูสึก
่
ืนเต
ต ้นมีความส ุข แต
่มากกว ่านั
้นม
ันคือความก ังวล
แต่นางก ็้
ู
รดีว่า ในเม่
ือนางเข ้ามาเป ็ นคนของตระก ูลฉ ี
แล้ว ท ่านสามของตระก ูลฉ ีตายไปแล ้ว นางเองก ็ไม่มี
ูก ช
ล ่วงช ีวิตท่เหล
ี ืออย่ก
ู ็้ตองพึ
่งฉีหนิงอย่ด
ู ี ท
ั
้งค่อาศ
ู ัย
อยูใ่นจวนเด ียวกัน ้กมหน ้าไม่เห็น แต ่เงยหน ้ามาก ็
้
ตองเจอ หากจะหลบหน ้าก ันไปมาแบบน ้
ี
ความส ัมพันธ
์มันก
็จะแย ่ลง
ีหน
ฉ ิงก ็้
ู
รว่าก
ู
้ชิงฮ
ั
่นก ำลังหลบหน ้าเขาอย ่ ให
ู ้เป็ นแบบ
้ต
ี
น ่อไปไม ่ได
้ เขาอยากท ำให ้บรรยากาศม ันดีข
ึ
้น
ั
ท
้งค่ต
ู ่างม ีความคิดของต ัวเอง ู ก
้ชิงฮ
ั
่นลังเล จากน ั
้นก็
้มแล
ิ
ย ้วถามว ่า “เจ ้าเล่นหมากร ุ กเป็ นด
้วยหรือ?”
“แน่นอน” ฉ ีหนิงได้ย
ินกู
้ชิงฮั
่นพ
ูดอย ่างผ่อนคาย ก ็
้
ู
รสึกสบายใจมากข ึ
้น เขาย ้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “แต่ว่าข้าไม่
กล้าเล่นหมากล ้อมกับซานเหน ียงหรอก ้ ขาร
้
ูว่าท่าน
เก่งทั
้งการเล ่นดนตร ีเล
่นหมากร ุ กตกปลาวาดภาพ ้ ถา
เล่นหมากล ้อมกับท่าน ก็เหมือนฆ ่าตัวตายชัดๆ”
ู
กช
้ ิงฮั
่นตาเป ็ นประกายข ึ
้นมา “ไม ่เล
่นหมากล ้อม?
แล้วเจ้าจะเล ่นอะไร?”
ีหน
ฉ ิงห ัวเราะแล ้วพูดว่า “ไว ้เด๋ยวข
ี ้าจะบอกท ่านเอง”
่โถงด
ี
ท ้านข ้างมี้
หองเล ่นหมากร ุ กโดยเฉพาะ ม ันไม ่ได้
ใหญ่มาก ตกแต ่งเรียบง่าย ม ีความเก ่าแบบโบราณ
หน่อย ู ก้ช
ิงฮั
่นย ังคงเหล ือทางหน ีท
ีไล่ให้ตัวเอง เขาไม ่
กล
้าอย ่ในห
ู ้องก ับฉีหนิงตามล ำพ ัง จ ึงเร ียกสาวใช ้มา
อย่ร
ู ับใช ้คนหน ึ
่ง เม ่
ือม ีสาวใช้มาคอยร ับใช้รินน้ำชา
แบบน ้ ท
ี ำให ู้ก
้ชิงฮั
่นเบาใจข ึ
้นเยอะ นางค ิดว
่าต่อให
้ฉี
หนิงกล ้ามากแค ่ไหน ก ็ไม
่กล้าทำอะไรต ่อหน้าสาวใช้
แน่นอน
“พวกเราจะไม ่เล่นหมากล ้อมก ัน แต ่พวกเราจะเล ่น
หมากห ้าต ัวกัน” ฉ ีหนิงหยิบกล่องหมากส ีด
ำมา แล ้ว
ันหมากส
ด ีขาวให ้กับกู
้ชิงฮ
ั
่น
ันน
ว ู้
ี กช
้ ิงฮั
่นสวมช ุดกระโปรงส ีขาวลายดอกเหมย เส ้ือ
คลุมต ัวนอกป ั กลายผ ีเส้ือบ
ิน ส่วนเส ้ือชั
้นในส ุดเป็น
เกาะอกผ ้าแพรส ีชมพ ู ชายแขนเส ้
ือปั กผีเส
้
ือด้วยด้ายสี
ทอง เส ้
ือตรงบร ิเวณหน ้าอกเป ็ นลายดอกไม ้ ทำให้ดูม
ี
สง่าราศ ีงดงามราวก ับดอกไม ้บาน
นางสวมต ุ
้มหูผีเส้
ือสีเง ิน ัปกป
่ นลายนกอ
ิ ีกาส ีเง
ิน ท ำ
ให้ภาพรวมของนางด ูสดช่ืนเรียบง ่ายสบายตา ิ ้
ควด ำ
ิมฝ
ร ี ปากส ีลูกท้อ ท ั
่วทั
้งตัวมีกล่นหอมอ
ิ ่อนๆ ม ีเสน ่์ห
งดงามมาก
ีหน
ฉ ิงมองไปท ่คอของก
ี ู้ช
ิงฮั
่น เม ่
ือเห ็นนางไม ่ได้ใส ่
สร้อยท่เขามอบให
ี ้ เขาก ็ู้
รสึกผิดหว ัง แต่ก็เป
็ นส่งท
ิ ่เขา
ี
คาดเอาไว ้แล้ว
ู
กช
้ ิงฮั
่นเป ็ นม
่ายสาวท ่ชาญฉลาด นางร
ี ้
ู อย
่แล
ู ้วว ่าการ
สวมสร ้อยม ันหมายถ ึงอะไร หากสวมสร ้อยเส ้นนั้นต่อ
หน้าฉีหนิง ความในใจของนางคงไม ่้
ตองถามอ ีก เร ่
ือง
แบบน ู้
ี กช
้ ิงฮั
่นต้องหลบเล ่ยงต
ี ่อหน้าฉ ีหน
ิงอย ่แล
ู ้ว จะ
เอาสร ้อยเส ้นน ั้นออกมาได ้อย่างไรก ัน
ไม่้
ู
รว่าช ่วงน ้อากาศหนาวหร
ี ือเพราะเหต ุผลอ ่
ืน ฉ ีหน ิง
้
ู
รสึกว่าเส ้
ือผ้าของก ู้ช
ิงฮั
่นในช ่วงน ้ด
ี ูร
ัดกุมมากข ึ
้น แต ่
ึงจะอย
ถ ่างน ั
้น ส ่วนเว้าส่วนโค ้งท ่ควรม
ี ีย
ังปิ ดไม่มิด
ึงแม
ถ ้จะป ิ ดแน่นหนา แต ่หน้าอกก ็ยังเด้งออกมาอย ่ด
ู ี
“หมากห ้าตัว?” ู กช
้ ิงฮั
่นย ้ม รอยย
ิ ้มม
ิ ีเสน่์
หมาก “้ ขา
ิดว
ค ่าเจ้าจะมีความค ิดอะไรประหลาดกว ่าน้เส
ี ียอีก
หมากล ้อมเจ้าไม่ใช่ค่ปร
ู ับของซานเหน ียง หมากห ้าตัว
็เหม
ก ือนกันน
ั
่นแหละ”
หมากห ้าตัวเก
ิดมานานแล ้ว เท ่าท่ได
ี ้ย
ินมาม ันเก ิด
่อนหมากล
ก ้อมเสียอีก
“้ขาเร่มก
ิ ่อน” ูก
้ชิงฮั
่นใช ้น้วม
ิ ืออ ันเร
ียวยาวของนาง
ำล
ก ังจะวางหมากลงหน ึ
่งต ัว แต ่ฉ
ีหน
ิงกลับย่
ืนมือไป
ขวางเอาไว ้ ฉีหนิงย้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “ซานเหน ียง ในเม ่ือ
ี
ฝืมอของท ่านร
้ายกาจกว ่าข ้า ท ่านก็ออมมือให ้้
ขาเถอะ
ให้้
ขาเร่มก
ิ ่อน ้ขาเป ็ นผ
ู้ชายก ็ควรจะกระต ือร ือร้น
หน่อย ท่านว่าจริงหร ือไม ่?”
เขาย ้มแล
ิ ้วมองไปท ู่
ี ก
้ชิงฮ ั
่น ู ก
้ชิงฮ
ั
่นไม่ยอมอ่อนข ้อให้
นางพ ูดว่า “้
ขาเป็ นซานเหน ียงของเจ ้า เจ ้าเป็ นผ
ู้้
นอย
ู
ผ้
้ นอยก็ตอ้ งเช
่ือฟ
ั งผู
้ใหญ ่ ูผ
้ใหญ ่บอกว่าไม
่ได ้ ็กค
ือ
ไม่ได
้”
สาวใช ้ท่อย
ี ่้
ู ดานข
้างร ้
ูสึกงง แอบค ิดในใจว ่าก็แค่เด
ิน
หมากร ุ กกัน เหต ุใดถ ึงได้มาแย่งกันวางหมากก ่อนหลัง
ได้นะ
ู
กช
้ ิงฮั
่นไม ่รอให้้ย
ือต
่อ นางได ้วางหมากส ีขาวลงไปบน
กระดานแล ้ว ฉีหนิงจนป ั ญญา จึงได้เก
็บมือกล ับไป
เขาถอนหายใจแล ้วพูดว่า “ซานเหน ียง การละเล ่น
บางอย ่าง ม ันไม่ได
้แบ ่งแยกผู
้อาว ุโสหรือผู
้้นอยนะ
่านลองด
ท ูหมากส ีดำในม ือของข ้ากับหมากส ีขาวในม ือ
ของท ่านส ิ ถึงแม
้สีม
ันจะต ่างก
ัน แต ่ว
่าขนาดเท ่ากัน
ในเม่ือต้องปะทะก ัน ก ็ไม่สามารถต ัดสินก
ันด้วยขนาด
ได้”
“ใครบอก?” ู กช
้ ิงฮั
่นจ้องไปท่ฉ
ี ีหนิง “ูผ
้อาว ุโสก็ค
ือผ
ู้
อาวุโส ู ผ้้
นอยก็คือผ
ู้้นอย ถึงแม
้ตัวหมากร ุ กจะ
เหมือนก ัน แต ่ว
่าสถานะของคนท ่เล
ี ่นหมากก ็ช
ัดเจน
อย่ อ
ู ีกทั
้งการเล ่นอะไรแบบน ้ ม
ี ันก็้ตองเคารพ
กฎเกณฑ ์ หากท ำลายกฎเกณฑ ์ การเล ่นก็จะไม ่
สามารถด ำเน ินต
่อไปได้อ
ีก”
ีหน
ฉ ิงหัวเราะและย ้มแย
ิ ้มพูดว
่า “น ่เป
ี ็ นการเล ่นของ
พวกเราสองคน ไม ่เห็นต
้องไปสนใจกฎท ่คนอ
ี ่
ืนตั้งเลย
พวกเราว ่ากฎของพวกเราเป ็ นอย
่างไร ม ันก
็เป็ นอย่าง
ั
น
้น ใครก ็มาว ่าพวกเราไม ่ได
้ ” จากน ั
้นเขาก ็วางหมาก
ีด
ส ำลงไป “ม ันก
็เหมือนการวางหมาก ้ ขายอมให ้ท
่าน
่านก
ท ็สามารถวางหมากก ่อนได ้แล
้ ว”
ู
กช
้ ิงฮั
่นก้มหน้ามองท่กระดานหมากร
ี ุ กอย ่างเดียว ไม ่
มองหน ้าฉีหนิง นางพูดว่า “ตอนเร ่มเล
ิ ่นไม่ว
่าใครเร ่ม
ิ
่อนไม
ก ่ส
ำค ัญเลย สำค ัญท
่ว
ี ่าก
้าวต่อไปจะเด ินอย่างไร
มากกว ่า ีฝม
ือการเดินหมากของเจ ้าย ังอ่อนหัดมาก
การเด ินหมากของข ้านอกจากอาสามของเจ ้าแล้ว ไม ่
เคยแพ ้ให้ใครมาก ่อน”
“ข้าร
้
ูว่าฝ
ีม ือการเดินหมากของซานเหน ียงน ั
้นร
้าย
กาจ” ฉ ีหนิงย้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “หากร ุ กซึ
่งหน้า อาจจะไม ่
ำเร
ส ็จ แต ่ว่าการเดินหมากมีหลายว ิธ
ี เข ้าทางตรง
ไม่ได
้ ก็ใช้วิธ
ี่ืนแทนส
อ ิ”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นส่ายหน ้า นางเงยหน ้าขึ
้นมาเล ็กน้อย จากน ั
้นก็
้
จองไปท ่ฉ
ี ีหนิง แล้วพ
ูดว่า “เวลาข ้าเด ินหมากไม ่ได้
เน้นร
ุ กเป
็ นหลัก แต่เน
้นรับแล
้วเปล ่ยนเป
ี ็ นร
ุ ก ทางข ้า
ีก
ม ำแพงเหล ็กกั
้นอย
่ แน
ู ่นหนามาก นอกจากอาสาม
ของเจ ้าท่ชนะข
ี ้าได้แล
้ว ไม่ม
ีใครเคยชนะข ้าได ้เลย
แม้แต
่ครึ
่งก้าว หากเจ ้ายอมแพ้ตั้งแต่ตอนน ้ก
ี ็ย
ังทัน
ไม่เช
่นนั
้นไม ่ว
่าเจ้าจะมีล
ูกไม
้อะไรก ็ตาม ม ันก็เส
ียแรง
เปล่าๆ”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
เล
่มท่ 11 บทท
ี ่ 305 เงาส
ี ีขาวด ุจวิญญาณ
สาวใช ้ท่ย
ี ืนอย่้
ู ขางๆ ั ฟงจนตาโต นางร ู้สึกว่าโหวเยว ่
ับฮ
ก ูหย ินสามค ุยกันอย ่างม ีชั
้นเช ิงมาก ท ั
้งค่ต
ู ่างฝ ่ าย
่างวางหมาก ก
ต ็พ
ูดถ ึงเร ่
ืองร ุ กเร
่
ืองร ับ ฮ ูหยินสามบอก
่าป
ว ้องก ันหนาแน ่น แต ่ว่ามองอย ่างไรก ็ไม่เหม ือนก ับ
้องก
ป ันหนาแน ่นเลย
ู
กช
้ ิงฮั
่นวางหมากส ีขาวลง ฉ ีหน ิงก
็รีบวางหมากส ีดำ
ตาม จากน ั
้นเขาก ็ย้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “้องก
ป ันแน ่นหนา
หรือ? ซานเหน ียง ท ่านเคยได ้ยินหร ือไม่ว่าในใต ้หล้าน้
ี
ไม่ม
ีกำแพงเม ืองไหนท ่บ
ี ุกไม ่แตกบ้าง?” จากน ั
้นเขาก ็
เอาม ือลูบคาง แล ้วมองไปท ่กระดานหมากร
ี ุ ก “ในใต ้
หล้าน
้ไม
ี ่มีก
ำแพงเม ืองไหนบ ุกแล้วไม ่แตก ้ ตองด ูท่ว
ี ่า
คนท่บ
ี ุกมีใจหน ักแน่นแค ่ไหน ขอแค ่หน ักแน ่น ไม ่กล ัว
ุปสรรค ไม
อ ่ว
่าจะเป ็ นก ำแพงเหล ็กหนาส ักก่ช
ี ั
้น ก ็้ตอง
เห็นช่องทางจนได ้”
“ไม่มีทาง” ู ก
้ชิงฮ
ั
่นเหม ือนจะเร่มโมโห “ต
ิ ่อให
้คนท ่
ี
ุกมาจ
บ ิตใจหน ักแน่นแค่ไหน แต ่หากคนท ่้องก
ี ป ัน
หนักแน ่นย่งกว
ิ ่า เมืองยังอย่คนก
ู ็ยังอย
่ เม
ู ืองแตกคนก ็
ตาย” นางก ัดปาก แล ้วเหลือบไปมองฉ ีหนิง “ถ
ึง
อย่างไร...้ ขาจะต้องปกป ้องเมืองจนต ัวตาย ไม ่ม
ีทาง
ให้เจ
้าบ ุกเข ้ามาได้หรอก”
ีหน
ฉ ิงย ังน่งอย
ิ ่ เขาพ
ู ูดด
้วยน้ำเสียเศร้าใจว ่า “ซาน
เหนียง ท ่านเผยช ่องโหว ่ของท่านออกมาแล ้ว ประต ู
ของท ่านเป ิ ดกว
้างแล ้ว ต่อให
้้
ขาไม ่อยากเข ้าไปม
ันก็
ไม่ได
้แล ้ ว” พูดจบ เขาก ็วางหมากส ีด
ำลงไป
ู
กช
้ ิงฮั
่นเหล ือบมองไปท ่กระดานหมากร
ี ุ ก นางพบว ่า
ขณะท ่นางก
ี ำลังคุยกับฉ
ีหนิง ฉ
ีหนิงได้เดินหมากเร ียง
ันส
ก ่ต
ี ัวแล้ว เพราะว ่านางเดินหมากไม ่ม
ีสมาธิ ตอนน ้
ี
ไม่ว
่าฉ ีหนิงจะวางหมากตรงด ้านไหน ก ็สามารถชนะ
ได้อย
่างง ่ายดาย นางเห ็นฉีหนิงกำลังจะวางหมากลง
นางก ็พลันร
้อนใจ นางใช ้มือสองข ้างปิ ดกระดานหมาก
เอาไว ้ แล้วรีบพ
ูดว่า “ไม่ได้ ไม่ได้ รอบ...รอบน ้ไม
ี ่น
ับ
...”
ีหน
ฉ ิงกระพร ิบตา เขาย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ไม ่นับได
้อย ่างไร
เล่า? ้ ขาไม่ได
้โกงเสียหน ่อย ้ขาเดินตามกฎตลอด ท ่าน
แพ้แล
้ว ท ่านจะไม่รับหร
ืออย ่างไรก ัน?”
ู
กช
้ ิงฮั
่นหน้าเร่มร
ิ ้อนผ่าวขึ
้นมา นางใช ้มือป
ั ดไปท่
ี
หมากบนกระดาน แล ้วพ
ูดว ่า “้ขามัวแต่ค
ุยกับเจ
้า ด ัง
ั
น
้น...ไม ่้
ูรล
่ะ ถ
ึงอย่างไรรอบน ้ไม
ี ่น
ับ มาเด ินใหม ่อีก
รอบ”
“ซานเหน ียง ท่านบอกว่าท ่านป
้องก ันแน่นหนา แต ่ว
่า
้
ขาแค่ค ุยก
ับท่านไม่ก
่ค
ี ำ ท่านก็้วาว่นเส
ุ ียกระบวนเลย”
ีหน
ฉ ิงจ้องไปท ่ใบหน
ี ้าขาวๆ ท ่ม
ี ีรอยแดงอ ่อนๆ “ย ังด
ี
นะท่แค
ี ่เด
ินหมาก หากเป ็ นเร่
ืองอ่
ืน ไม ่ใช
่ว่าท
่านจะ
ูกจ
ถ ับตัวไปโดยท ่ย
ี ังไม่ได้ต
่อส ู
้หร ือ?”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นจ้องไปท ่ฉ
ี ีหนิงด้วยสายตาท ่ด
ี ุด
ัน นางพ ูดว่า
“้ขาถ
ูกจับโดยท ่ย
ี ังไม ่ได
้ต่อสู
้เม่ือไหร ่ก
ัน ้ขา...” เขา
เหลือบไปมองสาวใช ้ท่อย
ี ่้
ู ขางๆ นางเลยพยายามข ่ม
อารมณ์ ลง แล ้วพ
ูดว ่า “้ ขาก็แค ่ไม่ท
ันระว ังเท่านั
้น
แหละ ถ ึงได้ถูกฉวยโอกาสได ้ แต ่ว่าข
้าก็ย
ังไหวต ัวท
ัน
ให้เจ
้าชนะอ ีกไม่ได ้ เม่
ือมีบทเร ียนแล ้วครั้งหน
ึ
่ง ก ็้
ู
ร
แล้วว
่าเจ้าคิดอะไร ก ็จะระว ังมากกว ่าเดิมเป็ นสองเท ่า
็น
ก ่าจะไม่มีั
ปญหาอะไร”
“ซานเหน ียง ท ่านม ั
่นใจขนาดน ั
้นเลยหร ือ?”
“้ถาไม่เช
่
ือจะลองอ ีกครั้งก
็ได้” ู ก
้ชิงฮั
่นจ
ัดกระดาน
หมากรุ กใหม่ แล้ววางหมากขาวลง จากน ั้นนางก ็เงย
หน้าท
้าทายฉ ีหนิง
ีหน
ฉ ิงย้ม แล
ิ ้วก็ขยับมือสองข ้าง แล ้วพูดว่า “ซาน
เหนียง พวกเรามาตกลงก ันก ่อนนะ ท ่านพลาดไปแล ้ว
หนึ
่งครึ
่ง ้
ขาไม ่ได ุ้
รกจนส ุดกำล ัง แต่ว
่าก ็จะได ้แค่ครั้ง
เดียวเท่านั
้นนะ ม ีโอกาสคร ั
้งท่สองอ
ี ีก ้ขาไม ่มีทางท ้ง
ิ
ันไปแน
ม ่นอน ถ ึงเวลาน ั
้นท่านห ้ามโกงเหม ือนเม ่ือครู่
ีกนะ”
อ
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นยกม ือขึ
้นจ ับขมับ สมาธ ิของนางท ั
้งหมดอย ่ท
ู ่
ี
การเด ินหมากอย ่างเดียว
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นเดิมท ีก
็ชำนาญการเด ินหมากอย ่แล
ู ้ว นางค ุ้ย
เคยกับหมากห ้าตัวเป็ นอย่างดี พอนางจร ิงจ ังขึ
้นมา ก ็
ยากท่จะร
ี ับม ือได้ ทั
้งสองผล ัดกันร
ุ กผล
ัดก ันรับ ไม ่มี
ใครยอมเป ็ นโอกาสให ้อ
ีกฝ่ ายเลย ไม ่ว
่าจะเป ็ นฉีหนิง
หรือก
ู
้ชิงฮ
ั
่น ต ่างเป ็ นคนท
่ฉลาดหล
ี ักแหลม เม ่
ือ
รวบรวมสมาธ ิทั
้งหมดมาเด ินหมาก ก ็ไม่มี่
ฝายไหนหา
่องโหว
ช ่ของอ ีกฝ่ ายได้เลย
หลังจากนั
้นไม ่นานน ัก กระดานหมากก ็เต ็มไปด ้วย
หมาก หมากด ำหมากขาวไขว ้กันไปมา ราวก ับตาข ่าย
“ีฝม
ือการเด ินหมากของซานเหน ียงร
้ายกาจจร ิงๆ” ฉ ี
หนิงอดช่ืนชมไม่ได ้
ีหน
ส ้าของก ู
้ชิงฮั
่นเหม ือนจะได ้ใจ นางย ้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า
“เป็ นอย
่างไรเล ่า? ้ ขาบอกแล้วว่าข
้าป้องกันแน
่นหนา
เจ้าไม่ม
ีทางได ้โอกาสหรอก”
“ก็ไม่ใช่อย
่างน ั
้นเส ียทีเด
ียว” ฉ ีหน
ิงลูบคาง แล้วจ้อง
ไปท่กระดานหมากแล
ี ้วพูดว่า “ซานเหน ียง ท่านเห็น
หมากด ำกับขาวไขว ้สล
ับกันไปมาหร ือไม่ ท่านม
ี้ขา ้ขา
ีท
ม ่าน ถึงแม้จะไม ่สามารถต ัดส
ินแพ้ชนะได้ในเวลาอ ัน
ั
ส
้นได ้ แต่ว
่าพอม ันอย ่้
ู ดวยกันแล
้ว ก็ยากท่จะแยกออก
ี
จากก ันอีก” เขามองไปท ่สายตาอ
ี ันน
่าหลงใหลของก ู้
ิงฮ
ช ั
่น “ขอแค ่อย ่้
ู ดวยก
ัน โอกาสก ็จะต
้องปรากฏในไม ่
้
ชา ขอแค ่ม
ีความอดทนก ็พอ”
ู
กช
้ ิงฮั
่นขมวดค ้ว ส
ิ ีหน้าของนางเหม ือนจะโกรธมาก
จากน ั
้นนางก ็ล
ุกข ึ
้น แล้วพูดด้วยความโมโหว ่า “ไม่
เล่นแล้ ว”
สาวใช ้้
ูรส
ึกแปลกใจมาก นางแอบค ิดว
่าเหต ุใดว
ันน้ฮ
ี ู
หยินสามถ ึงได้อารมณ ์ แปลกๆ เด ินหมากอย ่ก
ู ับโหว
้
นอยดีๆ เหต ุใดถ ึงอารมณ์ เส
ียได้เล่า? อีกทั
้งปกติฮ
ูหย ิ
นสามเป ็ นคนท่เวลาโมโหไม
ี ่ออกทางส ีหน้า นางไม ่
่อยโกรธใคร อ
ค ีกทั
้งยังไม่เคยเห ็นนางโกรธใส ่โหวน ้อย
เลยส ักครั
้งเดียว แต ่ว
่าว
ันน้บรรยากาศเหม
ี ือนจะไม ่
ปกติ
ีหน
ฉ ิงก็ไม่ได
้้รอนใจอะไร เขาย ้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ซาน
เหนียงท ่านยอมแพ ้แล
้วหรือ?”
“ข้ายอมแพ ้เม่
ือไหร ่ก
ัน?” ู กช
้ ิงฮ
ั
่นไม่ได้พ
ูดดี “ไม่ได้
แพ้แล
้วก ็ไม
่ได้ชนะ อย ่างมากก ็เสมอ ถึงอย่างไรก ็ไม่มี
ทางให ้เจ้าได้เปร ียบหรอก”
“หากซานเหน ียงจากไปตอนน ้ ก
ี ็เหมือนกับท
้งหมาก
ิ
กระดานน ้ให
ี ้อย ่ในม
ู ือของข้ า” ฉีหนิงก
ำหมากด ำต ัว
หนึ
่งไว้ในมือ แล ้วพูดว่า “เม ่ือหมากกระดานน ้อย
ี ่ใน
ู
การควบค ุมของข ้า ้ ขาค
ิดอยากจะเด ินอย่างไรก ็ได้ ้ขา
็้
ก ตองชนะแน ่นอน”
“เจ้า...” ู กช
้ ิงฮั
่นพูดด
้วยความโมโหมากว ่า “เจ ้า
อยากจะท ำอะไรก ็ทำ ถึงอย ่างไร...ข ้าไม
่ย่งแล
ุ ้ว...”
นางกระท ืบเท้าเร ่าๆ ้ดวยความโมโห แล ้วเดินบิด
สะโพกจากไป สาวใช ้เห็นดังนั
้น ก ็ร
ีบตามออกไปด ้วย
ีหน
ฉ ิงเห็นเงาส ่ายไปส ่ายมาของก ู
้ชิงฮั
่น เขาก็ย้ม แล
ิ ้ว
ูดก
พ ับต
ัวเองว ่า “ความอดทนของท ่านอย่างไรก ็ูส
้้ขา
ไม่ได้หรอก” เม ่
ือเขากวาดสายตาไปย ังกระดานหมาก
ุ
รก เขาก ็วางหมากด ำลงไปหน ึ
่งเม ็ด เขาย้มแล
ิ ้วพ ูดว่า
“้ขาชนะแล ้ ว”
่านไปหน
ผ ึ
่งวันเต็ม ฉ ีหน
ิงก็ู้
รสึกเพล ียมาก หล ังจาก
อาหารค ่ำ เขาก ็กล ับไปท่้
ี หองของต ัวเอง จากน ั
้นเขาก ็
หยิบภาพเคล ็ดวิชากระบ ่ออกมาด
ี ูอ
ีกรอบ กระบวน
ทาในน
่ ้เขาจ
ี ำได ้ข
ึ้นใจแล ้ว ท ุกคร
ั
้งท่ผ
ี ่านตา เขาก ็จะ
ำม
จ ันได ้ดีมากข ึ
้น
้
ดวยความสะล ึมสะล ือ ไม ู่้
รว่าเขาหล ับเข้าส ่ความฝ
ู ัน
ไปตอนไหน
็ไม
ก ่้
ูรว่านานแค ่ไหน ท ันใดน ั
้นเองเขาก ็้
ู
รสึกว ่าเขาร ้
ูสึก
หนาวข ึ
้นมา เม ่ือล
ืมตาข ึ้นมา ก ็พบว่าไฟในห ้องย ัง
สว่างอย ่ แต
ู ่ว
่าไม ่้
ู
รว่าหน้าต ่างมันเปิ ดออกต ั
้งแต ่
เม
่ือไหร ่
ีหน
ฉ ิงตะล ึงไป เขาขมวดค ้ว แล
ิ ้วก็้
ู
รสึกได้ว่าม ัน
ิดปกต
ผ ิ
ุกคร
ท ั
้งท ่เขาเข
ี ้าห้อง เร ่
ืองแรกท ่เขาจะท
ี ำค ือการป ิด
หน้าต
่างให ้สน
ิท หากจ ำไม ่ผิด หน้าต่างบานน ั
้นมันปิด
ตาย ไม ่มีทางท ่จะเป
ี ิ ดเองได ้ แต่ว่าตอนน ้ม
ี ันเป ิ ดกว
้าง
่ำค
ค ืนหนาวเหน ็บแบบน ้ แค
ี ่ลมพ ัดเข
้ามาม ันก ็หนาว
ไปทั
้งห้องแล ้ว ไม่แปลกท ่เขาจะหนาวจนตกใจต
ี ่
ืน
ข
ึ
้นมา
ในระหว ่างท่เขาตกใจอย
ี ่ ฉ
ู ีหนิงก็สะด ุ
้ง เขาห ันหน ้า
กลับไป เขาเห ็นท
่เก
ี ้าอ ้ม
ี ีคนนั
่งอย ่คนหน
ู ึ
่ง เขาตกใจ
มาก ท ำให ้อดถอยหล ังไปสองก ้าวไม ่ได้
เงาสีขาวสะด ุดตามาก ฉ ีหนิงเม่
ือคร ่
ูน้ย
ี ังสะล ึมสะล ือ
เห็นไม่ชัดเจน ตอนน ้พอเหล
ี ือบมองไป เขาร ้
ูสึกว ่าเงา
ีขาวน
ส ้เหม
ี ือนกับว
ิญญาณ แต ่ว
่าฉีหน ิงก็ู้
รว่าม
ันไม ่
่าจะใช
น ่ผ
ี
เขาแอบด ่าในใจว ่า จวนจ ่นอ
ิ ีโหวม ันเป็ นสถานท ่อะไร
ี
ัน ค
ก ิดว่าเป ็ นตลาดก
ันหร ืออย่างไร เหต ุใดแต่ละคน
เข
้ามาในห ้องเขาโดยไม ่ม
ีเสียงก ันแบบน ้
ี
หากอีกฝ่ ายคิดร้ายก
ับเขา เขาคงตายไปไม ่้
ูรก
่รอบแล
ี ้ว
เขาร้
ูสึกหัวเส ียมาก แต ่ก็ย
ังข่มอารมณ ์ ได
้อย่ เม
ู ่ือมอง
ีๆ คนๆ น
ด ั้นเงยหน้าขึ้นมา แล ้วย ้มให
ิ ้กับฉีหน
ิง เม ่
ือ
เห็นใบหน ้าใบน ั
้น ฉ
ีหนิงก ็ตกใจ เขาค ิดไม ่ถ
ึงเลยว ่า
คนท่อย
ี ่ตรงหน
ู ้าเขา จะเป ็ นคนช ุดขาวท ่คร
ี ั
้งท
่แล
ี ้ว
จากไปโดยไม ่ร
่ำลา
เขาเจตนาด ีให้คนชุดขาวข ึ
้นรถม้ามาด ้วย อ ีกท
ั้งย
ังให้
คนชุดขาวก ินข้าวด้วยก ัน แต ่ว่าระหว ่างทาง เขากล ับ
จากไปโดยไม ่บอกกล่าว ท ้งสร
ิ ้อยรู ปห
ัวใจเอาไว ้เส้น
เดียวเท ่านั
้น
เดิมฉีหนิงคิดว ่าคงไม่ได้เจอเขาอ ีก ค ิดไม่ถึงเลยว ่าเขา
จะมาปรากฏต ัวในห
้องของเขาเอง
“เจ้า...เจ ้าเองหร ือ?” ฉ ีหน
ิงเดินข ึ
้นหน้าไปสองก ้าว
เขามองไปท ่ม
ี ือของคนช ุดขาว ในม ือขาวๆ ของเขา
ือภาพเคล
ถ ็ดว ิชากระบ ่อย
ี ่
ู
ีหน
ส ้าเปล ่ยนไป ภาพเคล
ี ็ดวิชากระบ ่เป
ี ็ นความล ับ
ของเขา เขาไม ่เคยให ้ใครด ูเลย เขาจ ำได้ว
่าหล ังจาก
เม
่ือค
ืนท่เขาด
ี ูจบแล้ว เขาก ็เก็บมันเอาไว ้ใต้หมอนแล ้ว
“เอาค ืนมา” ฉ ีหน
ิงร้
ูสึกโมโห แอบค ิดในใจว ่าเหต ุใด
เขาถึงได้ไม
่มีมารยาทขนาดน ้ เข
ี ้ามาในห ้องเขาราวก ับ
ิญญาณ อ
ว ีกท
ั้งย
ังขโมยเคล็ดวิชาภาพของเขาไปอ ีก
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกว
่าตัวเองกล้ามากขึ
้นไปอ ีกข ั
้นแล้ว ดึกๆ
่
ืนๆ ม
ด ีเงาประหลาดปรากฏอย ่ในห
ู ้องของเขา ไม ่ว่า
เป
็ นใครคงตกใจขว ัญกระเจ ิงไปแล ้ว แต ่ฉ
ีหนิงกล
ับไม ่
ตะโกนเร ียกใครเลย อ ีกท
ั
้งยังข ่มอารมณ ์ สงบอย่ ถ
ู ือว่า
้
รายกาจมากแล ้ว
ลมหนาวพ ัดโชยมา ไฟบนโต ๊ ะส
ั่นไหว ม ันส่องไปท่
ี
ใบหน้าขาวๆของคนช ุดขาว มันย ่งด
ิ ูเน ียนน่ม
ุ
คนชุดขาวย้มอ
ิ ่อนๆ เวลาเขาย ้ม ม
ิ ันสวยมาก เขาวาง
ภาพเคล ็ดว
ิชากระบ่ลง แล
ี ้วดันคืนมาให ้
ีหน
ฉ ิงค่อยๆ เข้าไปอย่างระวัง เขาย ่ืนมือไปหยิบภาพ
เคล็ดวิชากระบ่มา แล
ี ้วถามว่า “เจ ้า...เจ ้าเข
้ามาในน ้
ี
ได้อย
่างไร?” พอพ ูดออกไปแล ้ว ก ็ู้
รสึกว่าตัวเองน ั
้น
ถามอะไรโง ่ๆ ออกไป หน้าต่างเป ิ ดอ
้าอย ่อย
ู ่างนั
้น คน
ชดขาวก
ุ ็้ตองมาจากทางน ั้นแน่นอนสิ
ไม่ผ
ิดจากท ่คาด คนช
ี ุดขาวย ้ม แล
ิ ้วช
้ไปท
ี ่หน
ี ้าต่าง
ีหน
ฉ ิงเห ็นอ ีกฝ่ ายท่าทางอ ่อนโยน เหม ือนจะไม ่ได
้
ิดร
ค ้าย อ ีกท ั้งหากอ ีกฝ ่ ายอยากจะลงม ือจร ิง เขาก ็
่าจะไม
น ่มีทางต ่
ืนขึ
้นมาแบบน ้ได
ี ้อีกแล
้ว
เขาล ังเลไปคร ู่หนึ
่ง แล ้วถามว ่า “แล้วเจ ้าร้
ู ได
้อย่างไร
่าข
ว ้าอย ่ท
ู ่น?ี
ี ่ดึกๆ ่ ืนๆ เช
ด ่นน้เจ
ี ้ามาท่้
ี หองของข ้า คิด
จะทำอะไร?” ใต ้แสงไฟ เห ็นผ ิวของคนช ุดขาวช ัดเจน
สายตาม ีเสน ่์
หมาก ส ุดท้ายเขาอดท ่จะพ
ี ูดไม ่ได้ว
่า
“ดึกๆ ่ ืนๆ ชายหญ
ด ิงอย ่ก
ู ันตามล ำพัง เจ้า...เจ ้าไม่
กลัวหรือ?”
คนชุดขาวได ้ยินด ังนั
้น ก ็ขมวดค ้ว สายตาของเขาด
ิ ุ
มาก แต ่ว่าหล ังจากน ั้นก็สงบลง เขาค ่อยๆ ล ุกขึ
้นมา
คนๆ น ้มาท
ี ่้
ี หองของเขาโดยไร ้ร
่องรอย แม ้แต่เขาเอง
ังไม
ย ่้
ู
รสึกเลย ฉ ีหนิงร้
ูว่าวรย ุทธ
์ ของเขาจะต ้อง
้
รายกาจมากแน ่ๆ ครั
้งท่แล
ี ้วเขาคงประเม ินต
่ำเก
ินไป
เห็นเขาล ุกข ึ
้น ฉีหนิงก็เลยถอยหลังไปสองก ้าว ก
ำล ัง
จะพ ูด แต่คนช ุดขาวหม ุนตัวไปมา ฉ
ีหนิงร้
ูสึกตาลาย
ังไม
ย ่ทันร
้
ูเลยว ่าเกิดอะไรข ึ
้น ก
็เห
็นคนช ุดขาวมาย ืน
อย่ตรงหน
ู ้าเขาแล ้ว ใบหน ้าขาวๆ บวกก ับหน้าตาก
็ดี
ำล
ก ังยืนอย่ตรงหน
ู ้าเขา
“เจ้า...” เขาย ังไม ่ท
ันพูดอะไร ก็้
ู
รสึกปวดหลังคอ
จากน ั
้นก็ไม่เห ็นอะไรอ ีกเลย เขาอยากจะด ่าออกไปส ัก
ประโยค แต ่ก็ไม่้
ู
รสึกตัวแล้ว
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
เล่มท
่ 11 บทท
ี ่ 306 ม
ี ังกรซ ่อนกาย
ขณะท่ฉ
ี ีหนิงสะลึมสะล ืออย่น
ู ั
้นเขาก ็ได้กล ่นหอม
ิ
่อนๆโชยมา เขาร
อ ้
ูส ึกเหม ือนต ัวเขาล ่องลอยอย ่ใน
ู
อากาศ
ั
ท
่วตัวของเขาราวก ับว ิญญาณ เขาล ืมตาข ึ
้นมา เขา
้
ู
รสึกได
้ว่าลมกำล ังกรอกเข ้าห ูของเขาอย ่ ค
ู ิดไม ่ถึงว
่า
่างกายของเขาม
ร ันขย ับได
้อย ่ หางตาของเขาก
ู ็เหลือบ
มองไปท ่เงาส
ี ีขาว ร ่างกายของเขาเคล ่ือนไหวไปมา
ไม่ได
้เลย
ีหน
ฉ ิงตกใจมาก ตอนน ้เขาเองก
ี ็้
ู
รแล้วว ่า เขาถ ูกห ่อ
้
ดวยผ้านวมอย ่ และคนช
ู ุดขาวก ำลังอุ้มผ้านวมน ้เอาไว
ี ้
คนชุดขาวลอยต ัวพล้วไหวราวก
ิ ับก
้อนเมฆ
เขาไม ่้
ู
รเลยว่าตอนน ้ต
ี ัวเขาน ั
้นอย่ท
ู ่ไหน อ
ี ีกท
ั
้งค ิดไม่ถึง
เลยว่าวรย ุทธ
์ ของคนช ุดขาวจะร ้ายกาจแบบน ้้
ี ดวย
“น่...” ฉ
ี ีหนิงไม ่้
ู
รว่าเขาพูดอะไรได ้ไหม เขาเลยลอง
ตะโกนด ู “เจ ้าคิดจะท ำอะไรก ันแน ่? พวกเราไม ่เคยมี
ความแค ้นต่อกัน เหต ุใดเจ
้าถ ึงต้องทำ้รายข้าด้วย?”
เม
่ือแน่ใจว่าเขาย ังพูดได
้อย่ ฉ
ู ีหนิงก็เบาใจ
คนช ุดขาวไม ่ได
้สนใจเขา รอบต ัวเงียบสงัด เม่
ือผ่านไป
คร
ู่หนึ
่ง ฉีหน
ิงก็ู้
รสึกว่าคนชุดขาวหย ุดเด
ินแล้ว
จากน ั
้นเขาก ็พลิกมือขึ
้นมา ทำให ้ต
ัวฉีหน
ิงยืนตรง เขา
ึงผ
ด ้านวมออกใช ้มือขวาจ้สก
ี ัดจุดไปหลายท ี แต่เขา
ไม่ได้แตะตัวของฉ ีหนิงเลย แต ่ว่าฉ
ีหนิงส
ัมผ ัสได
้ถึง
พลังพ่งเข
ุ ้าใส ่จุดชีพจรของเขา ก ำล ังจะตกใจ ท ันใด
ั
น
้นเองก ็้
ูรส
ึกว่าร่างกายท ่แข
ี ็งท่
ือก่อนหน้าน้ม
ี ันผ
่อน
คลายลง กล ้ามเน ้ือคลายตัวออก เขาสามารถกล ับมา
ขยับได้อ
ีกครั้ง
คนช ุดขาวเด ินไขว ้มอื ไว
้้
ดานหล ัง เขาย้มแล
ิ ้วมองมาท่
ี
ีหน
ฉ ิง ฉ
ีหนิงแอบโมโห แต ่ว
่าพอเห ็นรอยย ้มบน
ิ
ใบหน ้าของเขา ก ็โกรธไม ่ลง ท ำได ้แค่พ
ูดว่า “เจ้าค ิด
จะท ำอะไรก ันแน่?”
คนช ุดขาวไม่พูดอะไรอ ีก สายตาของเขามองไปทาง
่
ืน ฉ
อ ีหน
ิงมองตามเขาไป ส ีหน
้าของเขาเปล ่ยนไป
ี
ันท
ท ี เม
่
ือก้มหน้าลง เขาถ ึงไดู้้
รว่าเขากำล ังยืนอย่บน
ู
หลังคา ใต ้เท
้าเป็ นกระเบ้
ือง เม ่ือมองลงไปแล ้ว ก็เห็น
แสงไฟระย ิบระยับ เร ือนหลังต่างๆ เป็ นส
ีทองเหล ือง
อร่าม มีเสาแกะสล ักมากมาย รอบๆ ม ีแต
่ตำหน ักเต ็ม
ไปหมด อ ีกท
ั
้งยังม
ีทหารช ุดเกราะเด ินลาดตระเวนไป
ั
ท
่ว
ีหน
ฉ ิงตกใจ เขาน ึกขึ
้นมาได ้ แล้วพูดว
่า “น่...น
ี ่ม
ี ันวัง
หลวงไม ่ใช่หรือ? เจ้า...เจ ้าพาข ้าเข
้าวังมาหร ือ?”
ครั
้งน้เขาตกใจมากจร
ี ิงๆ
หากจะบอกว ่าคนๆ น ้บ
ี ุกเข
้าห้องของเขาโดยไม ่ม
ีใครร ้
ู
็ถ
ก ือว่าร
้ายกาจมากแล ้ว แต ่ว
่าเขาย ังพามาย ังเขต
พระราชฐานอ ีก ม ันน่าเหล ือเช่
ือเกินไปแล ้ว
เลยยามจ ่
ือแล้ว ตอนน ้ก
ี ็ด
ึกมาก ภายในว ังหลวงเง ียบ
สงัด ถ ึงแม ้ในวังจะม ีทหารลาดตระเวนแน ่นหนา แต ่
่าใครจะเงยหน
ว ้ามามองบนหล ังคาก ันเล่า คนช ุดขาว
มองจากด ้านบนลงมา กล ับไม ่ม
ีใครมองเห ็นเขาเลย
่งส
ิ
ย ูงย่งหนาว ฉ
ิ ีหน
ิงสวมเส ้
ือบางๆ เพ ียงต ัวเด
ียว พอ
ืนอย
ย ่บนท
ู ่ส
ี ูง ลมพ ัดมาท ี ถึงแม้เขาจะร ่างกาย
แข็งแรง แต ่ก
็ู้
รสึกหนาวอย ่ด
ู ี ถ
ึงแม้จะร้
ูว่าคนชุดขาว
ั
น
้นเป ็ นใบ้ พูดไม ่ได
้ แต ่ก
็อดจะถามไม ่ได้ว
่า “เจ ้าพา
้
ขามาท ่ว
ี ังหลวงเพราะเหต ุใดกัน?”
คนช ุดขาวห ันหน้ามามองฉ ีหนิง เขาย ้มอ
ิ ่อนๆ จากน ั
้น
็่
ก ืนม
ย ือมาจ ับข
้อม ือของฉ ีหนิง เด ิมฉ
ีหนิงคิดจะขัดขืน
แต่ว่าเห ็นว่าคนช ุดขาวน ั
้นไม ่ได
้มีเจตนาร ้าย อีกทั
้ง
สายตาของเขาก ็ด
ูอ่อนโยน เขาล ังเลไปคร ู่หน
ึ
่ง
จากน ั
้นเขาก ็้
ู
รสึกได้ว่าตัวของเขาลอยข ึ
้น ค ิดไม
่ถึงว ่า
คนชุดขาวจะพาต ัวเขาลอยข ึ
้นมาได ้
ีหน
ฉ ิงพอจะเข ้าใจในโลกน ้มากข
ี ึ
้นแล ้ว ้
ูรว
่าคนท่วร
ี
ุทธ
ย ์ส
ูงน ั
้นมันมีอย่จร
ู ิงๆ
เขาร้
ูด ีว
่า ในโลกน ้ ยอดฝ
ี ีมือส่วนใหญ ่ก
็มักจะม
ีวิชาตัว
เบาท ่้
ี รายกาจมาก
แต่ว
่าว ิชาตัวเบาของคนช ุดขาว ม ันทำให้เขาตกใจมาก
เขาเช ่ือว่ายอดฝ ีม
ือบางคนสามารถลอยไปลอยมาอย ่
ู
เหนือต ำหน ักบ
้านเร ือนต
่างๆ แต ่ว
่าคนช ุดขาวลากเขา
มาด้วย แต ่ก
็ยังสามารถลอยต ัวได ้ราวก ับเมฆ วิชาต ัว
เบาของเขาม ันเหน ือมนุษย
์ ไปแล ้ว
คนชุดขาวใช ้เท้าสัมผัสท
่กระเบ
ี ้
ืองเบาๆ แทบไม ่มีเสียง
เลย ท ุกครั
้งท่ส
ี ัมผัส เขาก็จะสามารถกระโดดลอยต ัว
ได
้ไกลมาก ราวก ับเทพเจ ้า
ลมพัดโชยมา คนช ุดขาวลอยต ัวอย ่เหน
ู ือวังหลวงได้
ราวก ับเมฆ เม ่
ือผ่านมาหลายต ำหน ัก ฉ
ีหนิงไม
่้
ูรเลยว ่า
คนชุดขาวต ้องการจะท ำอะไรก ันแน
่ คนชุดขาวลอย
ไปได้เร็วมาก ฉ ีหนิงยังมองไปรอบๆ ไม ่ทันเลย ท ันใด
ั
น
้นเขาก ็เร
่มต
ิ ่
ืนตระหนก แอบค ิดในใจว ่าเขาเข ้ามาใน
ังหลวงกลางด
ว ึกแบบน ้ หร
ี ือว
่าเขาจะค ิดร้ายกับ
่องเต
ฮ ้้นอยหลงไท ่ก
ัน?
ขณะท่เขาก
ี ำล ังค ิดอย่ ท
ู ันใดนั
้นเองก ็เหม
ือนร ่างกาย
ำล
ก ังร่วงลงส ่้
ู ืน เม
พ ่ือก้มหน ้าลง คนช ุดขาวก ็ลงมา
จากกำแพงส ูง ก ำแพงน ั
้นสูงมาก หากเป ็ นคนปกต ิ
กระโดดจากท ่ส
ี ูงแบบน ั
้นลงมา ไม ่ตายก็คงพ ิการ แต ่
่าคนช
ว ุดขาวจ ับม ือเขาเอาไว ้้
ดวย ยังสามารถกระโดด
ลงมาอย ่างสบายๆ และปลอดภ ัย ฉ
ีหนิงเองก ็ไม
่ได้ร
ับ
บาดเจ ็บอะไร
ันใดน
ท ั
้นก็้
ู
รสึกว่าร่างกายเย ็นขึ
้นมา จากน ั
้นก็ได
้ยิน
เสียงน้ำ ในค ่ำค ืนของฤด ูหนาว กลับได้กล่นหอม
ิ
่อนๆ โชยเข
อ ้าจม ูก
ฉหน
ี ิงร
ู้สึกสงส ัย คนช ุดขาวปล ่อยม ือแล้ว แล ้วเดิน
ำหน
น ้าไป ฉ ีหนิงลังเลไปคร ู่หนึ
่ง แต ่สุดท
้ายก ็เด
ิน
ตามหล ัง คนช ุดขาวก ็ไม่ได
้เร ่งฝี เท
้า แต ่ว่าฉีหนิงเดิน
ตามอย ่้
ู ดานหล ัง เร ่งฝี เท
้าอย ่างไรก ็เดินไม ่ท
ันเขา
ุดท
ส ้ายเขาก ็เกือบตามคนช ุดขาวไม ่ท
ันแล้ว
เขามองซ ้ายมองขวา พบว ่าตอนน ้เขาก
ี ำล ังเดินผ่าน
่
ปาไผ ่อย ่ เม
ู ่ือคร่
ูพอเขาได ้กล ่นหอม เหม
ิ ือนจะลอยมา
จากป ่ าไผ่น้ ในเขตพระราชฐานแบบน
ี ้ กล
ี ับมีสถานท ่
ี
่ท
ี
ท ำให ้้
ู
รส ึกเหม ือนป่ าแบบน ้้
ี ดวย
่งเด
ิ
ย ินเข ้าไป ย ่งร
ิ ้
ูสึกว่าป
่ ามันทึบมากข ึ
้น ย ่งเด
ิ ินลึก
เข้าไป ก ็ย่งร
ิ ้
ูสึกสงบ
ีหน
ฉ ิงร
ู้สึกแปลกใจมาก แอบค ิดในใจว ่าน ่น
ี ่าจะไม ่ใช่
ำหน
ต ักหล ัก อาจจะเป ็ นอ
ุทยานหลวง เม ืองหลวง
เจ้ยนเย
ี ่เดิมก็ใหญ ่มากอย ่แล
ู ้ว อ ีกทั้งย
ังเป ็ นสถานท ่ต
ี ั
้ง
ของพระบรมมหาราชว ังอีก แม ้แต ่คนท่อย
ี ่ในว
ู ังหลวง
มานานก ็คงไมู่้
รทุกซอกท ุกมุมของเม ืองหลวงหรอก
เขาร้
ูสึกแปลกใจมากว ่า เหต ุใดคนช ุดขาวถ ึงได
ุ้ค้นเคย
ับว
ก ังหลวงเป ็ นอย่างดี ไม ่้
ู
รว่าเขาเป ็ นใครกันแน่
เดินตามหล ังคนช ุดขาว ้ ู
รสึกได้แต่ว
่าเขาเหม ือนกล ่ม
ุ
้
กอนเมฆ ลอยต ัวเหมือนเทพ ย ังไม่ทันทะล ุผ่านป
่ าไผ่
็ได
ก ้ย
ินเส ียงน้ำไหลด ังมากข ึ
้น เม่ือเด ินออกมาจากป ่า
ไผ่ ้
ดานหน ้าก
็เป็ นลานกว ้าง ไม ่ไกลจากท ่ย
ี ืนอย่ม
ู ีภ
ูเขา
ำลองอย
จ ่ส
ู ิบกว่าลูก มีการท ำธารน ้ำไหลลงมาจาก
ูเขาน
ภ ั
่น ม ันไหลลงส ่สระน
ู ้ำ ้ดานล่างสระน ้ำน
ั
่น
เหมือนจะม ีทางน ้ำไหลไปอ ีกแห่งหน ึ
่ง ด ังน
ั
้นน้ำท่ไหล
ี
ลงมาม ันถึงไม่เต ็มสระเส ียที
สระน้ำเป ็ นทรงกลม ขนาดไม ่เล
็ก บนสระน ้ำ มีกล่ม
ุ
หมอกคว ันปกคล ุมอย่ ม
ู ันราวก ับอย่ในความฝ
ู ั น เขา
ืนอย
ย ่ร
ู ิมสระน ้ำ ท ำให ้คนแทบจะล ืมไปเลยว ่าน
่ื
ี คอฤดู
หนาว ในสระน ้ำ มันเหม ือนม ีความอบอ ่นแปลกๆ
ุ
คนช ุดขาวย ืนไขว ้มอื อย่ร
ู ิมสระ กล ่มคว
ุ ันน ั
้น
เหม ือนก ับหลอมรวมไว ้้
ดวยก ัน ในตอนน ้ กล
ี ่มคว
ุ ันนั
้น
เหม ือนความฝ ั น คนช ุดขาวก ็เหม
ือนคนในความฝ ัน
คนช ุดขาวห ันหน ้ากล ับมามอง เขามองไปท ่ฉ
ี ีหนิง
จากน ั
้นก็ย
้ม
ิ
“พ่...พ
ี ่ชาย เจ
ี ้าค ิดจะทำอะไรก ันแน่?” ฉ ีหน
ิงเขย ิบ
เข
้าใกล ้ “กลางด ึกแบบน ้เจ
ี ้ากล
ับพาข ้ามาท ่ว
ี ังหลวง
คงไม ่ได้พาข้ามาแค ่ชมสระน ้ำหรอกกระม ัง?”
คนช ุดขาวย ้มแย
ิ ้มขึ
้นมา เขาพย ักหน้า
ีหน
ฉ ิงเหง ่
ือไหลท ่วมตัว เขาพ ูดว
่า “เจ ้าให ้้ขามาด
ูเพ ียง
สระน ้ำ ในใต ้หล้าน้ม
ี ีสระน ้ำสวยๆ มากมาย เจ ้ากลับ
เส่ยงอ
ี ันตรายขนาดน ้ เพ
ี ่ือมาดูสระน ้ำท
่น
ี ่น
ี ่ะหรือ มัน
ไมุ่คมเอาเส
้ ียเลยนะ” เขามองซ ้ายมองขวา เหม ือนจะ
ไม่มีทหารลาดตระเวนอย ่ เขาถอนหายใจแล
ู ้วพ
ูดว
่า
“้ขาร้
ูว ่าวรย ุทธ์ ของเจ้านั
้นสูงมาก แต ่ว
่าน่ค
ี ือวังหลวง
ของต้าฉ่นะ ยอดฝ
ู ีมือท่น
ี ่ม
ี ีมากมาย หากเจ ้าถูกจับได
้
่าเจ
ว ้าบุกเข้าวังหลวงมาน ั
้น เจ ้าค ิดว่าม
ันจะม ีผล
อย่างไรบ้าง? ม ือเปล ่ายากท ่จะส
ี ู
้กับคนรอบท ิศ ต
่อ
ให
้วรย ุทธ
์ ของเจ้าจะร้ายกาจแค ่ไหนก ็ตาม เจ ้าค
ิดว
่า
เจ
้าจะหน ีไปได
้หรือ?”
คนชุดขาวย ักไหล่ เขาย ้มอย
ิ ่างยินด ี แต่ว
่าไม่มีเส
ียง
“ยอดฝีมือช่างกล้าหาญน ัก ้ขาเล ่
ือมใส” ฉ ีหน
ิงยก
้วโป
ิ
น ้งให้ แต่ในใจ เขาน ับถือในวรย ุทธ
์ ของคนชุดขาว
จริงๆ แต ่ว
่าความกล ้าของเขาท ำให ้ฉีหน
ิงเล่
ือมใสมาก
ึ
ข
้นไปอ ีก ในใต้หล้าน้ จะม
ี ีส
ักก่คนท
ี ่กล
ี ้าบ
ุกเข้าเขต
พระราชฐานแบบน ้ก
ี ัน? ฉ ีหนิงส่ายหน ้า เขาพ ูดว่า
“แต่ว
่าถ้าเจ้าอยากเข ้ามาด ูสระน ้ำ ท ่จร
ี ิงก็ไม่
ำเป
จ ็ นต
้องพาข้ามาด ้วยก ็ได้นะ? เจ ้าไม่้
ูรว
่าข้าชอบ
อะไร ท ่จร
ี ิงข
้าไม่ได้สนใจม ันเลย อ ีกอย
่าง...เฮ ้อ พ่ช
ี ุด
ขาว ้ ขาพ
ูดอย่างน้ด
ี ีกว่า คร ั้งท
่แล
ี ้วข้าเองก ็ด
ีกับท
่าน
ไม่้
นอย ท ่านเองก ็ไม
่จ ำเป็ นต
้องลากข ้ามาเดือดร้อน
้
ดวย วรย ุทธ์ ของท่านร้ายกาจขนาดน ้ หากถ
ี ูกจ
ับได้ ด ี
ไม่ด
ีท่านหน ีไปได้ แล้วข ้าเล่า?”
คนชุดขาวก ็ไม่ได
้รีบร
้อนอะไร เขาย ังคงไขว ้ม
ือไว้
้
ดานหล ัง เขาย ้มแล
ิ ้วมองฉ ีหนิงอย่างสนใจ
“ช่างเถอะ ช ่างเถอะ” ฉ ีหนิงพบว่าเขาพ ูดอย่ต
ู ั
้งครึ
่ง
่อนว
ค ัน แต ่คนชุดขาวกล ับไม่ส
่งเสียงอะไรเลย
เหมือนก ับกำล ังดูเขาแสดงละครอย ่่
ู ฝายเด
ียว เขาจ ึง
ั
น
่งลงร ิมสระ “ท ่านก็ด
ูให้เต็มท
่ก
ี ็แล
้วก ัน ด
ูเสร็จแล้วก ็
่งข
ส ้ากลับจวนด ้วยแล้วก ัน”
คนชุดขาวห ันหน้าไปท ่สระต
ี ่อ
้
ดานบนของสระม ีกล
่มคว
ุ ันปกคล ุมอย่ ต
ู ่อให
้ฉีหน
ิงจะ
ตาไม ่ด
ีอย่างไร ก ็ยงั เห็นน้ำท่ขอบสระอย
ี ่ แต
ู ่ว่ากลาง
สระม ันเป็ นอย่างไร ฉ ีหนิงยังมองเห ็นไม่ช
ัด
ันใดน
ท ั
้นเองก ็เห็นคนช ุดขาวขย ับต
ัว ฉ ีหน
ิงยังไม่ท
ันร
ู้
เลยว ่าเก ิดอะไรข ึ
้น คนช ุดขาวก ็ลอยต
ัวราวก ับเทพเข ้า
ไปย ังกล ่มคว
ุ ัน จากน ั้นก็ถูกกล ่มคว
ุ ันกล
ืนหายไป
ีหน
ฉ ิงตะล ึงไป เส ียงน ้ำท ่กระทบน
ี ้ำในสระ ท ำให ้ฉ
ี
หนิงไม ่ได้ยินเส
ียงความเคล ่
ือนไหวใดๆ ของคนช ุดขาว
เลย เขาขมวดค ้ว ก
ิ ็ู้
รสึกว ่าการกระท ำของคนช ุดขาว
ั
น
้นประหลาดมาก
ังด
ย ีท
่เป
ี ้าหมายของของคนๆ น ้เหม
ี ือนจะเป
็ นสระท ่
ี
อย่ในว
ู ังหลวงแห ่งน ้ ไม
ี ่ได้มีเจตนาร ้ายต
่อฮ
่องเต ้้
นอย
ำให
ท ้ฉ
ีหน ิงเบาใจไปเยอะมาก
เขาหว ังว ่าฮ
่องเต้้ นอยจะไม ่มีอ
ันตรายใดๆ แต ่ว
่าก็ห่วง
ัวเองเหม
ต ือนก
ัน หากคนช ุดขาวพาเขามาท ่น
ี ่เพ
ี ่
ือ
ังหารฮ
ส ่องเต้้
นอย เม ่
ือถูกจ ับได้ เกรงว่าจะถ ูกคิดว่า
เป
็ นพวกเด ียวก
ัน จวนจ ่นอ
ิ ีโหวก ็จะเด
ือดร
้อน
ันใดน
ท ั
้นเอง ก ็เห ็นคล ่
ืนน ้ำพ่งออกมาจากกล
ุ ่มหมอก
ุ
ควัน ฉีหน ิงขมวดค ้ว ก
ิ ำล ังจะหลบออกไป แต ่ใน
พริบตาเดียว ก็เห็นส ่งม
ิ ีช
ีวิตส
่งหน
ิ ึ
่งก ำล ังบ
ีบเข้ามาหา
เขา ถึงแม้ม
ันจะเป ็ นสีขาว แต่ว่านั
่นมันไม่ใช
่คนช ุด
ขาว ฉีหนิงตกใจข ึ้นมาท ันที เขาไม ่พูดอะไรให ้มาก
ความ เขาพล ิกต
ัวถอยหล ังออกจากสระน ้ำ เม่
ือเงย
หน้าข
ึ
้น ก็เห
็นงูย
ักษ ์สีขาวตัวหนึ่งโผล ่ข
ึ้นมาพ
้นน้ำ ห ัว
ของมันใหญ่เท่ากับหม ัดของคนสองคน ปากของม ัน
้
อากว้าง ทำให ้เห็นเข ้ยวของม
ี ันช
ัดเจน ม ันน่ากลัวมาก
ีหน
ฉ ิงคุกเข
่าอย่ท
ู ่้
ี ืน เขาอ
พ ึ้งไปคร่
ูหน ึ
่ง เขาค ิดไม่ถงึ
เลยว่า ในสระน ้ำน ้ จะม
ี ีงูย
ักษ
์สีขาวซ ่อนตัวอย่
ู
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
เล่มท่ 11 บทท
ี ่ 307 ค
ี ัมภี์รเฉียนหยวน
ูย
ง ักษ์ แลบล้นออกมา ฉ
ิ ีหน ิงตกใจมาก เขาเห ็นคนชุด
ขาวปรากฏต ัวออกมาจากกล ่มหมอกคว
ุ ัน เท้าของเขา
แตะอย ่บนศ
ู ีรษะของง ู ร่างกายของเขาด ูเบาบาง
ลอยต ัวลงมาบนฝ ั
่ง
ูย
ง ักษ์ตัวน
ั
้นก ็ตามลงมา พร ิบตาเดียวก ็ตามหลังของ
คนช ุดขาวมา คนช ุดขาวไม ่ได
้หันหลังกล ับไป เขาใช ้
ือข
ม ้างหน ึ
่งซ ัดไปท ่้
ี ดานหล ัง แต่ไม
่มีการกระท ำอย ่าง
่
ืน ฉ
อ ีหนิงเห็นงูัยกษ์ตัวนั
้นล้มลงกับพ้
ืน ม ันขยับแค
่
สองสามท ี คร ึ
่งตัวบนของม ันพาดอย ่บนฝ
ู ั
่ ง คร
ึ
่งต
ัวล่าง
อย่ในน
ู ้ำ ไม ่นานน ักมันก็ไม่ขยับอ
ีก
ีหน
ฉ ิงอึ
้งไป
วรย ุทธ
์ ของคนช ุดขาวน ่าตกใจมาก
คนชุดขาวเห ็นฉีหน
ิงตกใจ ก ็ย้มอ
ิ ่อน เขากว ักมือเรียก
ีหน
ฉ ิงมา ฉ ีหน
ิงลุกขึ
้นมา ในใจก ็คิดอยากร ้
ูว่าคนช ุด
ขาวเป ็ นใครมาจากไหน เขาเด ินขึ้นมา เขาเลยถามว ่า
“เจ้า...เจ ้าฆ่าง
ูขาวย ักษ
์ หรือ?”
คนชุดขาวตะล ึงไป จากน ั
้นเขาก ็ย้มแล
ิ ้วส่ายหน ้า
จากน ั
้นก ็น
ั
่งยองลงไปท ่้
ี ขางงูขาวยักษ ์ เขาใช้มือพยุงงู
ขาวย ักษ์ขึ
้นมา ใบหน ้าของเขาสวยมาก เขาม ีราศีของ
ความเป ็ นเทพ ตอนน ้พย
ี ุงงูขาวยักษ์ขึ
้นมา กล ับทำให้
คนร้
ูสึกหนาวถ ึงกระด ูส
ันหล ัง
ีหน
ฉ ิงค ่อยๆ เด ินเข
้าไปใกล ้ เห็นงูขาวย ักษ์ ไม
่ขย
ับ ก ็
อดไม ่ได้ท่จะน
ี ั
่งยองๆ ลงไป เขามองไปท ่คนช
ี ุดขาว
แล
้วถามว ่า “เจ ้าใช้วรย ุทธ์ อะไร? เหต ุใดเจ ้างูขาวย ักษ
์
่ถ
ี
น ึงได้ยอมเจ ้าได้เพียงกระบวนท ่าเด ียว?” จากน ั
้น
เขาก ็ย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ท ่แท
ี ้ท
่เจ
ี ้าเข้าว ังมาเพราะง ูยักษ์
ัวน
ต ้หร
ี ือ”
คนชุดขาวพย ักหน
้า เขาย ้มแล
ิ ้วมองไปท ่ฉ
ี ีหนิง
“แล้วเจ้าร
้
ูได้อย่างไรว่ามันเป
็ นง
ูยักษ
์ ?” ฉ ีหนิงพูดด
้วย
ความสงส ัย “ในเขตพระราชฐาน ม ีตำหน ักอย ่
ู
มากมายเหม ือนเมฆหมอก แม ้แต่คนท่อย
ี ่ในว
ู ังหลวง
มานานย ังหลงทางเลย เจ ้าร
้
ูจักท
่น
ี ่ได
ี ้อย ่างไร?”
คนชุดขาวย้ม แล
ิ ้วพูดว่า “้ขาเคยมาท ่น
ี ่แล
ี ้ ว”
เขาพูด ทำให ้ฉ
ีหนิงตกใจ หล ังจากท ่เขาร
ี ้
ูจักคนช ุด
ขาวมา คนช ุดขาวไม ่เคยพูดก
ับเขาเลยส ักคำเด ียว ทำ
ให
้ฉีหน
ิงเข้าใจว่าเขาเป ็ นใบ
้ แต่พอเขาพ ูด เขาถ ึงได้้
ู
ร
่าคนช
ว ุดขาวนั
้นพูดได
้ เขาตะล ึงไปครู่ใหญ่ จากน ั
้นก
็
อดพูดไม่ได
้ว่า “เจ้า...เจ ้าพูดได
้ ?”
คนชุดขาวย้มหน
ิ ้าบาน “้ ขาเคยบอกเจ ้าหร ือ ว่าข ้าพ
ูด
ไม่ได
้?”
้ำเส
น ียงของเขาด ูอ
่อนโยน และม ีความไพเราะ ฉ ีหนิง
ได
้ยินน้ำเส
ียงของเขา ก ่อนหน ้าน
้ย
ี ังสงส ัยอย่ แต
ู ่
ในตอนน ้เขาม
ี ั
่นใจแล้วว่า คนช ุดขาวเป
็ นผ
ู
้หญิงจร ิงๆ
“เปล ่า ้ขาแค ่เข้าใจผ ิดไปเอง” เขาเป ็ นคนท่สวยมาก
ี
ไม่ว
่าจะม ีวรย ุทธ
์ท
่้
ี รายกาจแค ่ไหน ก็ไม
่ได้ทำให้ฉ ีหน
ิง
้
ู
รสึกกลัวเขาเลย เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “เจ้าไม่พ
ูด ้ ขาก
็คิด
่าเจ
ว ้าพูดไม ่ได้”
“พูดอะไรไร ้สาระไปก ็ไร
้ประโยชน ์ แล
้วจะพ ูดให้
เสียเวลาพ ูดทำไม?” คนช ุดขาวย้ม เวลานางย
ิ ้มม
ิ ุม
ปากของนางเหม ือนมีีปก มันดูงดงามมาก ม ันเหมาะ
ับใบหน
ก ้าของนางแล ้ว
ีหน
ฉ ิงยกม ือแล้วลูบคาง แล ้วถามว่า “เจ้าบอกว ่าเจ้า
เคยมาท ่น
ี ่? เจ
ี ้าเป
็ นใครก ันแน่? จร
ิงส
ิ เจ้างูขาวย ักษ
์น่
ี
ูกเจ
ถ ้าตีสลบแล ้วหร
ือ?”
คนชุดขาวพย ักหน้า จากน ั้นก
็ยกมือขวาข
ึ
้นมา ฉ ีหนิง
ังไม
ย ่ท
ันได ้ตั
้งตัว ก
็ู้
รสึกเหมือนมีคนเอาอะไรไม ่้
ูรมา
สกัดจุดชีพจรของเขาหลายจ ุด เขาคิดจะตอบโต ้ แต ่
วาพร
่ ิบตาเด ียว ร่างกายของเขาก ็ขยับไม่ได้ เขาร ้
ูส ึก
โมโหมาก เขาพ ูดว่า “เจ้า...เจ ้าทำแบบน ้หมายความ
ี
่าอย
ว ่างไร?”
คนชุดขาวไม ่ได
้สนใจเขา เขาย ่ืนม
ือไปจ ับคางของฉ ี
หนิง แล้วบีบให้เขาต ้องอ
้าปาก ฉ ีหน
ิงยังอยากจะพ ูด
อะไรต ่อ แต ่พบว
่าปากของเขาม ันห
ุบลงไม ่ได
้แล
้ว
อยากจะพ ูดอะไรก ็พูดไม
่ได
้แล้ว
เขาเหล ือบตาไปมอง ส ีหน
้าของเขาโกรธมาก คนช ุด
ขาวก็ไม่ได้สนใจเขา เขายกม ือซ้ายขึ
้นมาและงอน ้วช
ิ ้
ี
ลงแล้วใช้น้วโป
ิ ้งกดไปบนเล ็บ จากน ั้นก
็ดีด “เพล ี๊ยะ”
เขาดีดจนม ีูรเก
ิดขึ
้นบนตัวของงูขาวย ักษ
์
ีหน
ฉ ิงไม่้
ู
รเลยว ่าคนช ุดขาวต
้องการท ำอะไร แต ่เพราะ
เขาขย ับต
ัวไม ่ได
้ ้ดวยความจนใจ ท ำได ้แค่มองดูอย ่าง
เดียว
ตอนท่เผช
ี ิญหน ้ากับราชาพิษจ่วซ
ิ ีชิวเฉียนอ้ ฉ
ี ีหน
ิง
ไม่ใช่ค
่ปร
ู ับของเขา แต ่ก
็ไม่ถ
ึงขนาดไม ่ม
ีโอกาสตอบโต ้
แต่ว่าการกระท ำต ่างๆ ของคนช ุดขาวน ั้
น มันคาดเดา
ไม่ได้เลย อย่าว่าแต ่ตอบโต ้เลย แม ้แต
่เวลาต ั้งต
ัวก็ไม
่มี
ในใจเขาร ้
ูแล้วว่าเขาได ้เจอส ุดยอดฝีมือแล้วจริงๆ
คนช ุดขาวยกม ือขวาข ึ
้นมา เขางอน ้วม
ิ ือทั
้งห้าลง
เล็กน้อย และกดไปท ่รอบๆ ู
ี รบนตัวงูขาวย ักษ
์ เห็น
เลือดออกมาจากร ู บนตัวของง ูขาวย ักษ
์ เล ือดกระเซ ็น
ออกมาจากร ู มันกำล ังจะพ ่งใส
ุ ่ม
ือของคนช ุดขาว ฉ ี
หนิงตกใจมาก เห ็นคนช ุดขาวพล ิกฝ
่ าม
ือ เล ือดยังไม่
ันได
ท ้พ
่งใส
ุ ่ม
ือของคนช ุดขาว ราวก ับว
่ามันมีตา มัน
เล้ยวไปอ
ี ีกทางหน ึ
่ง แล ้วพ่งเข
ุ ้าใส ่ปากของฉ ีหนิงท่
ี
ำล
ก ังอ
้าปากค้างอย ่
ู
ีหน
ฉ ิงตกใจเข้าไปอ ีกยกใหญ ่ แต่ว
่าเขาขย ับต
ัวไม่ได้
เลย แม ้แต
่จะห ุบปากลงก ็ทำไม ่ได
้ แอบค ิดในใจว ่า
“เจ้าผู
้หญ
ิงคนน ้ค
ี ิดจะท ำอะไรก ันแน่?”
เม
่ือเลือดง ูเข
้าปากฉ ีหนิงไป ท ำให ้เขาต ้องกล ืนมันลง
ไป ฉ ีหน
ิงข ัดขวางอะไรไม ่ได
้เลย กล ่นคาวเล
ิ ือดเต ็ม
ปากไปหมด อยากจะอ ้วกออกมาก ็ทำไม ่ได
้
คนช ุดขาวย ังไม่หย
ุดแค่นั
้น เขาด ูดเล ือดออกมาจากร ู
ีกสามคร
อ ั
้ง แล ้วโยนเข้าปากของฉ ีหนิงไปอ ีกครั้ง ฉี
หนิงสำลักจนแทบหายใจไม ่ท
ัน กล ่นคาวเล
ิ ือดของง ู
ขาวย ักษ
์ุค
้งไปท ั
่ว ้
ดวยความจนใจ จ ึงถูกบ
ังคับให ้่
ืม
ด
เลือดเข้าไปอ ีกสามคร ั
้ง
ีหน
ฉ ิงแอบด ่าในใจไม ่หยุด แต่ในเวลาน ้คนช
ี ุดขาวก ็ดูด
เลือดออกมาจากต ัวของง ูขาวยักษ์อ
ีก แต ่ครั
้งน้ไม
ี ่ได้
โยนให ้ฉ
ีหน ิงด
่
ืม แต่ครั
้งน้เขาด
ี ่
ืมเอง ท ่าทางของนางด ู
่อนช
อ ้อยมาก ถ ึงแม
้การด ่
ืมเลือดจะเป ็ นเร
่
ืองน ่ากลัว
แต่พอนางท ำมันกลับดูสวยงามท ุกท่วงท่า
“ท่แท
ี ้ทน
่ างมาในว
ี ังหลวง ก ็เพ่
ือด่
ืมเล ือดงูขาว” ตอน
้ฉ
ี
น ีหนิงตกใจเอามากๆ เห ็นท
่าทางของนางด ู
เช่ยวชาญ อ
ี ีกท ั
้งย
ังค ุ
้นเคยเส ้นทางด ี ก็คิดว่านางน ่าจะ
ไม่ได้มาท่น
ี ่คร
ี ั้งแรก ค ิดว
่าก่อนหน ้าน้น
ี ่าจะเคยมาด ่
ืม
เลือดงูขาวน ่แล
ี ้ว
ในระหว ่างน ั
้นเอง ฉ ีหนิงก็ตกใจ เขาน ึกถึงแม ่ท
ัพ
หน้ากากทองแดงท ่ด
ี ูดเลือดคนข ึ
้นมา
่อนหน
ก ้าน้ในเม
ี ืองหลวงม ีคนถ
ูกด ูดเลือดจนต ัวแห้งไป
หลายคน หร ือว ่าคนสวยตรงหน ้าน ้จะม
ี ีส
่วนเก ่ยวข
ี ้อง
้
ดวย?
แต่ว่าความค ิดน้ของเขาก
ี ็ถ
ูกปฏิเสธไปเพราะความค ิด
ของเขาเอง
แม่ทัพหน
้ากากทองแดงน ั
่นถึงแม
้วรย ุทธ
์ จะสูง แต ่ว
่า
ู
รปลักษณ์ ภายนอกไม ่เหม ือนกับคนช ุดขาวเลย มองก ็
้
ู
รว่าไม่ใช่คนเด ียวก ัน
หลังจากท ่คนช
ี ุดขาวด ่
ืมเลือดไปแล ้วสามคร ั
้ง เขา
เคล่ือนไหวไปมา พร ิบตาเด ียวก็เด ินมาอย ่้
ู ดานหล ัง
ของฉ ีหนิงแล้ว ฉีหนิงตกใจมาก จากน ั
้นก็้
ู
รสึกว่า
้
ดานหล ังมีลมวูบหน ึ
่ง เขาร ้
ูสึกว
่าคนช ุดขาวซ ัดฝ่ ามือ
ไปท่หล
ี ังของเขา เขาร ้
ูสึกว่าก
ำล ังภายในก ำล ังท ำให้
่างกายของฉ
ร ีหนิงส ั
่นสะเท ือน ฉีหนิงร้
ูสึกตะล ึง แอบ
ิดในใจว
ค ่าเจ้าบ้าเอ ้ยกล ้าลงมือกับข
้าหร ือ
ำล
ก ังภายในน ้ถ
ี ึงแม้จะหนาแน ่นมาก แต ่ฉ
ีหนิงไม ่ได้
้
ู
รสึกว่าไม่สบายต ัวเลย ในทางกล ับกัน คนช ุดขาวซ ัด
่
ฝามืออีกหลายคร ั
้ง ต ั้งแต่ห
ัวไหล่จนถึงกระด ูกก้นกบ
ั
ท
้งหน้าและหล ังซัดฝ่ ามือเข้าใส่อ
ีกสิบกว ่าครั
้ง
่
ฝามือส ุดท
้าย ฉีหนิงร ้
ูสึกว่าหน้าอกของเขาร ้อนผ ่าว
ึ
ข
้นมา คนช ุดขาวลอยต ัวมาตรงหน ้าของฉ ีหนิง
จากน ั
้นก็น
ั
่งขัดสมาธ ิตรงข ้ามกับเขา เขาใช ้่ฝามือซัด
ไปท่หน
ี ้าอกตรงจ ุดต ันเถียนของฉ ีหน
ิง ฉ ีหนิงไมู่้
รว่า
ู
ผหญ
้ ิงคนน ้้
ี ตองการอะไรก ันแน่ แต่ก
็้
ูรส
ึกได้ว่ามี
ลมปราณช ่สองอย
ี ่างออกมาจากฝ ่ าม
ือของคนช ุดขาว
ก ล
ำ ังพ่งไปท
ุ ่จ
ี ุดตันเถ
ียนของฉ ีหน
ิง
่จ
ี
ท ุดต
ันเถ ียนของเขาม ีก
ำล ังภายในสะสมอย ่เยอะมาก
ู
เม
่ือลมปราณช ่ท
ี ั
้งสองเข ้าไปในจ ุดตันเถ
ียนแล ้ว
ลมปราณช ่ภายในเก
ี ิดการปะทะพ ่งชนก
ุ ับพลัง
ลมปราณช ่ท
ี ่เข
ี ้ามาใหม ่ ทำให้เขาร้
ูสึกร
้อนมาก
เหมือนก ับม ีอะไรเผาไหม ้อย่ท
ู ่หน
ี ้าอกของเขา ั มน
อธิบายไม ่ถูกว ่ามันทรมานย ังไง ท ำได้แค
่้อาปาก
หายใจเท ่าน ั
้น แต ่ไม
่มีเส
ียงอะไรออกมาเลย ่ รางกาย
ของเขาทรมานมาก ม ันเหมือนเขาก ำลังถูกลงท ัณฑ์
ีหน
ฉ ิงร
้องไม ่ออกเลย ในห ัวของเขาตอนน ้ได
ี ้แต่
ภาวนาให ้ความร ้อนน้หายไปเร
ี ็วๆ มันระบายออกไป
ั
ท
่ว เขาล ืมตาข ึ
้นมามอง เขาเห ็นคนชุดขาวส ีหน
้าน่ง
ิ
มาก แต ่ว่าส ีหน ้าของเขาเหม ือนจะซ ีดเซ
ียว ตอนน ้
ี
ขาวเหม ือนกระดาษแล ้ว สายตาของนางด ูไม่ปกต ิส
ัก
เท่าไหร ่
ขณะท ่เขาร
ี ้
ูสึกเหม ือนก ับว่าหน้าอกของเขาก ำลังจะ
ระเบ ิด ทันใดน ั
้นเองก ็้
ู
รสึกว่าคนชุดขาวได้เก็บกำล ัง
ภายในท ่เขาปล
ี ่อยออกมาน ั
้นกลับไป ไม ่เพียงเท่าน
ั้น
ำล
ก ังภายในท ่จ
ี ุดตันเถ ียนของเขาม ันก็พ
่งกระจาย
ุ
ออกมา ราวก ับน ้ำพุ
เม่
ือเป็ นเช
่นน้ ความร
ี ้อนดังไฟเผาของเขาก ็ค
่อยๆ
ลดลง
่างกายของเขาสบายลงเยอะมาก แต
ร ่ว
่าในใจของเขา
ังคงตกใจอย
ย ่ แอบค
ู ิดในใจว ่าหรือว
่าคนช ุดขาวน่ก
ี ็
้
ู
รจักพล ังหกเทพประสานเหม ือนก
ัน เขาถ ึงได้ใช
้กำล ัง
ูดพล
ด ังช่ในต
ี ัวเขาไป?
พลังช่ม
ี ันไหลผ่านฝ ่ าม
ือของคนช ุดขาวออกไป ถ ึงแม้ฉี
หนิงจะพ ูดไม่ได
้ แต ่ว
่าตาของเขาก ็เห
็นได้อย่างชัดเจน
เขาเห ็นใบหน้าของคนช ุดขาวเร ่มแดงข
ิ ึ
้นมาก
เหม ือนกับว
่าใบหน ้าของเขาม ีเล
ือดฝาด ขณะท ่ก
ี ำล ัง
สงส ัยอย ่ ท
ู ันใดนั
้นเองก็้
ูรส
ึกว
่าก ำล ังภายในท ่ถ
ี ูกดูดไป
เม
่ือคร ่
ูนั
้นม ันไหลย้อนกล
ับมาผ ่านฝ่ ามือของคนช ุด
ขาวอ ีกคร ั
้ง
เขาไม ู่้
รว่าคนชุดขาวกำล ังจะทำอะไรก ันแน ่ เขาท ำได ้
แค่อดทน
เม
่ือก ำล ังภายในย ้อนกล
ับมา ความร ้อนก็กลับมาอ ีก
ครั
้ง ร ่างกายของเขาทรมานอย ่างผ ิดปกต ิ ใบหน ้าท่
ี
แดงก ่ำของคนช ุดขาวเร ่มซ
ิ ีดขาวอ ีกครั
้ง
“เฉ ียนหยวน ก ำเน ิดท
ุกสรรพส ่ง สามารถรวบรวมฟ
ิ ้า
และด ินได ้” ทันใดนั
้นเองก ็ได
้ย
ินคนช ุดขาวพ ูดว่า
“เคล ่ือนย้ายเมฆาฝนฟ ้าคะนอง สรรพส ่งก
ิ ่อร ่างสร ้าง
ัว ส
ต ุดท้ายก ่อก
ำเน ิด ทะลวงจ ุดทั
้งหก เม ่ือทะลวงจ ุด
ังกรท
ม ั
้งหกได ้ หลักเฉ
ียนเต ้าจะแปรเปล ่ยน ช
ี ีิวต
เปล ่ยนเป
ี ็ นบวก สร ้างสมด ุล ถือเป็ นค
ุณ น ่ค
ี ือค
ัมภี์ร
เฉียนหยวน”
ฉหน
ี ิงเร่มแรกย
ิ ังฟั งไม ่ค
่อยเข ้าใจว ่ามันค
ืออะไร แต ่พอ
ได
้ยินคำว ่า “คัมภี์รเฉ ียนหยวน” เขาก ็ตะล ึง
ความร้
ูสึกร้อนมันทว ีคูณเพ ่มข
ิ ึ
้นตรงหน ้าอกของเขา
ในหัวของเขาตอนน ้ม
ี ึนงงไปหมด ตอนน ้เขาร
ี ้
ูสึกว่าเขา
ตาลาย เหม ือนจะสลบไป
ในตอนน ้เขาแทบจะฝ
ี ื นต
่อไปไม ่ไหวแล ้ว เขาร ้
ูสึกว่า
คนชุดขาวด ูดพลังช ่ในต
ี ัวเขาออกไปอ ีกครั
้ง
ำเหม
ท ือนเม่
ือครู่ไม ่มีผ
ิด คนช ุดขาวหน ้าแดงอ ีกคร ั
้ง
บนหน้าผากของนางในตอนน ้ ม
ี ีเหง่
ือไหลออกมาเป ็น
เม็ดแล
้ว
ขณะท่ฉ
ี ีหนิงร
้
ูสึกดีขึ
้น คนช ุดขาวก ็ปล่อยก
ำล ังภายใน
เข
้าตัวของฉ ีหนิงอีกคร ั
้ง ในปากก ็ท
่อง “เฉ ียนหยวน
ำเน
ก ิดทุกสรรพส ่ง...ทะลวงจ
ิ ุดทั
้งหก...ถ ือเป็ นคุณ น
่
ี
ือค
ค ัมภี์
รเฉียนหยวน”
เขาทำแบบน ้อย
ี ่ประมาณเจ
ู ็ดครั
้ง ท ุกคร
ั
้งท ่เขาถ
ี ่าย
ก ล
ำ ังภายในย ้อนค
ืนมา ฉ ีหนิงก
็จะร้
ูสึกตัวร
้อนด ังไฟ
เผา หัวของเขาก ็จะมึน เหม ือนจะสลบ แต ่ว
่าทุกครั
้งท่
ี
จะสลบ คนช ุดขาวก็จะดึงกำลังภายในออกไปอ ีก ให
้ฉี
หนิงได
้ผ่อนคลาย
จนกระท ั
่งคนชุดขาวปล ่อยกำลังภายในคร ั
้งท่แปด ฉ
ี ี
หนิงเห็นแล้วว
่าหน
้าของคนช ุดขาวนั
้นไม ่ซ
ีดแล้ว แต่
กลับเป
็ นเลือดฝาดสีแดงอ่อนแทน ผ ิวของเขาขาว
เนียนเป็ นธรรมชาติแล
้ว หากเป ่ าเบาๆ ก ็เหมือนไข่ม ุก
คนชุดขาวท ่องประโยคน ั
้นซ้ำไปซ้ำมา จนฉ ีหนิงจำได้
ำล
ก ังภายในในคร ั
้งน้เหม
ี ือนจะมากและเร ็วกว่าก
่อน
หน้าน
้มาก ฉ
ี ีหน
ิงร
้
ูสึกว่าเหมือนหน้าอกจะฉ ีกขาด เขา
ปวดหัวมาก ตาของเขาม ืดสนิท จากน ั
้นก็สลบไป ไม ่
้
ู
รสึกต
ัวอีก
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
เล
่มท ่ 11 บทท
ี ่ 308 ้
ี คอนยักษ
์
ขณะท่ฉ
ี ีหนิงต
่ืนขึ
้นมา เขาก ็รีบลุกขึ
้นน ั
่งทันที เขามอง
้
ซายแลขวา เขาพบว ่าต ัวเองนอนอย ่บนเต
ู ียงในจวน
่นอ
ิ
จ ีโหวแล ้ว บนต ัวของเขาม ี้ผาห่มห ่มตัวเอาไว ้ ไฟ
บนโต
๊ ะมอดไปแล ้ว อ ีกท ั
้งหน ้าต่างท ่เป
ี ิ ดไว้ก
่อนหน้าน้
ี
ตอนน้ก
ี ็ิ
ปดสน ิท
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว เหม
ิ ือนเขาจะน ึกอะไรข ึ
้นมาได้ เขาห ัน
ไปท
่ห
ี ัวเต ียง พบว ่าภาพเคล ็ดวิชาของเขาย ังอย่ใต
ู ้
หมอนอย ่างด ี เขาวางหมอนลง แล ้วยกม ือจับไปท่หล
ี ัง
คอ เร่
ืองท ่พบคนช
ี ุดขาวเม ่
ือคืนมันช ัดเจนมาก แม ้แต่
ตอนท่เขาสลบไปเขาก
ี ็้
ู
รว่าเป็ นเพราะอะไร หร ือว่า
ั
ท
้งหมดน ่ม
ี ันเป็ นแค่ั
ฝน?
เขาเอาม ือขึ
้นมาป ้องปาก แล ้วเป ่ าลมออกมา กล ่น
ิ
คาวเล ือดมันลอยข ึ
้นมาแตะจม ูก ม ันค ือเล ือดของงู
ขาวยักษ์ เขาถ ึงได้แน่ใจว ่า เร่
ืองท ่เก
ี ิดขึ
้นเม ่
ือค
ืนม
ัน
ไม่ใช
่ความฝ ัน ม ันคือเร ่
ืองจริง
เขาเปิ ดผ
้าห่มออกแล ้วมองไปท ่เส
ี ้
ือผ้าของต ัวเอง เป ็น
ุดเด
ช ียวกับเม ่ือค
ืน เขาน ่งไปคร
ิ ่
ูหน ึ
่ง จากน ั
้นก็เข
้าใจ
ันท
ท ีว
่า เม่
ือค ืนเขาสลบไป คนช ุดขาวคงเอาเขา
กลับมาส่ง
ความร้อนท ่หน
ี ้าอกของเขาตอนน ้ไม
ี ่ม
ีแล้ว ฉ ีหนิงลอง
เดินลมปราณด ู ก
็ดูปกติดีทุกอย
่าง พล ังช
่ภายใน
ี
่างกายลดหร
ร ือเพ่มข
ิ ึ
้น ตอนน ้ฉ
ี ีหนิงพอจะแยกแยะได ้
แล้ว เขาร้
ูส ึกได้ว่าพลังภายในของเขาไม ่ได้ลดลง แล้ว
็ไม
ก ่ได
้เพ่มข
ิ ึ
้น เขาร ้
ูส ึกแปลกใจ เม ่ือค
ืนคนช ุดขาวทำ
การเด ินลมปราณย ้อนไปมาหลายคร ั
้ง ก็ไม่้
ูรว่านาง
้
ตองการอะไรก ันแน่
ังด
ย ีท
่ก
ี ำลังภายในไม ่ได้ลดลง ฉ ีหน ิงก็้
ู
รสึกเบาใจไปไม ่
้
นอย
เขาเอาม ือไปไว้ทางท ้ายทอยแล ้วนอนลงไป ในใจของ
เขาเต ็มไปด้วยคำถาม เขาแอบค ิดในใจว ่าคนช
ุดขาว
ุ
คนเคยเส
้ ้นทางในว ังหลวงเป ็ นอย่างด
ี น ่าจะไม่ใช่คน
ธรรมดาท ั
่วไป อ ีกท
ั้งผ
ิวพรรณของคนช ุดขาวก ็เน
ียน
ใบหน้างดงาม ม ีสง่าราศ ี ดูก็้
ู
รว่าไม
่ธรรมดา คนๆ น ้จะ
ี
ีความเก
ม ่ยวข
ี ้องอะไรก ับเช้
ือพระวงศ ์้ตาฉ ่หร
ู ือไม่?
อย่าว
่าแต่คนทั
่วไปเลย แม ้แต ้บรรดาเช ้
ือพระวงศ ์ เอง
็ไม
ก ่น
่าจะคุ้นเคยกับวังหลวงได ้มากขนาดน ้
ี
นางด่
ืมเลือดของง ูขาว เพ ่ืออะไรก ัน?
จากนั
้นเขาก ็น
ึกถึงคำพูดประหลาดของคนช ุดขาว ฉี
หนิงย
ังจำม ันได
้ดี แต่ไม
ู่้
รว่ามันมีความหมายอะไร
ระหว่างท่ค
ี ิด เขาก็สะล ึมสะล ือแล้วหล
ับไป พอต ่
ืน
ึ
ข
้นมาอ ีกท
ี ก็เก
้าโมงเข ้าไปแล ้ว เขาร ีบต่
ืนขึ
้นมาแล้ว
เรียกคนมาปรนน ิบ
ัติเขาล้างหน ้าล้างตา หานโซ ่วเดิน
มารายงานว ่า “โหวเยว ่ ท่านอาจารย ์จั
่วส่งคนมาถาม
วาท
่ ่านจะม ีเวลาว ่างเม
่ือไหร่ หากมีเวลาก ็ขอเรียนเชิญ
่ว
ี
ท ิทยาล ัยฉงหล ินสักหน
่อยขอร ับ”
ีหน
ฉ ิงค
ิดในใจว ่าช่วงน
้เบลอไปมากจร
ี ิงๆ เก ือบล
ืม
เร
่ืองท่ว
ี ิทยาล ัยฉงหล ินไปเลย ตอนน ้เขาได
ี ้ร
ับการ
่าจ
ว ้างให ้เป ็ นอาจารย ์ท
่ว
ี ิทยาลัยฉงหลินแล ้ว เขา
ับปากจ
ร ั
่วช ิงหยางว ่าหากม ีเวลาว่างจะเข ้าไปบรรยาย
แต่หลังจากคร ั
้งนั
้น ก็ผ
่านไประยะหน ึ
่งแล้วยังไม่ได
้ไป
เลยส ักคร ั
้งเด ียว
ในตอนน ้ในห
ี ัวของเขาก ็มีใบหน
้าของเส ่ยวเหยาลอย
ี
ึ
ข
้นมา เขาก ็นึกกังวลใจ
ู่
ซ ือเซว
จ ียนเป ิ ดเผยฐานะของเขาในว ิทยาลัยฉงหลิน
นางโอห ังอวดด ี ทำให้เขาต ้องลงมือส
ั่งสอนค ุณหน
ู่ปา
เถ
่ือนนั
่นไป ก ็ไม่้
ู
รว่าซ
ู่ือเซว
จ ียนจะคิดแค้นใจ แล ้ว
ฉวยโอกาสท ่เขาไม
ี ่อย
่ ระบายอารมณ
ู ์ ใส่เส
่ยวเหยา
ี
หรือไม่
เขาร ้
ูสึกเป
็ นห
่วงมาก เขาไม ่เสียเวลาอ ีก ก
ินข้าวเช ้า
เสร ็จ ก็ตรงไปย ังวิทยาล ัยฉงหล ินเลย เม ่
ือเข
้าไปถ ึงใน
ิทยาล
ว ัย เขาก็ตรงไปหาจ ั
่วช ิงหยางท ่เร
ี ือนไม
้ไผ ่ก
่อน
ครั
้งท่แล
ี ้วเขาเคยมาแล ้วคร ั
้งหน ึ
่ง ท ่าท
ีของจั
่วชิงหยาง
เป
็ นมิตรมากข ึ
้น ฉีหน ิงย
ังกังวลอย ่ว
ู ่า เขาหยามเก ียรติ
ิษย
ศ ์ ของเขาอย ่างเจ ียงซุยอว ๋นต
ิ ่อหน ้าคนหลายคนท ่
ี
สนามประลอง จ ั
่วชิงหยางจะไม ่พอใจหร ือไม
่ แต ่ว
่า
เขากล ับไม
่ได้ยินจั
่วชิงหยางพ ูดถึงเจ ียงซุยอว
๋นเลย
ิ
แม้แต่คำเดียว อ ีกทั้งท
่าทางของเขาย ังอ่อนโยนข ึ
้น
มากด ้วย เขาก ็เลยสบายใจข ึ
้น
จากน ั
้นเขาก ็ไปยังหอการศ ึกษา เหล ่าแม่นางกำล ังรอ
เขาอย ่ การมาของฉ
ู ีหนิงในว ันน้ ท
ี ำให้แม่นางเหล ่าน
้
ี
้
ู
รสึกดีใจมาก ฉ ีหน ิงเข้ามาย ังห้องเร ียนก
็กวาดสายตา
มองไป เขามองไปท ีม
่ ุม้
หอง เพ ่ือจะมองหาเส ่ยวเหยา
ี
แต่เขากล ับไม่เห็น เส ่ยวเหยาไม
ี ่อย่ในห
ู ้องเร ียน
เขาขมวดค ้ว จากน
ิ ั้นก
็มองไปท่ซ
ี ู่
ือเซว
จ ียน ก
็เห็นว
่า
ูจอ
ซ ่
ื เซว ียนก ็ไม่อย่เช
ู ่นกัน
“เหต ุใดถ ึงม ีคนไม่มา?” ฉ ีหน
ิงกระแอมไปสองท ี เขา
ืนเอาม
ย ือไขว ้หลังแล้วถามว่า “ซู่ือเซว
จ ียนไปไหน?
ังม
ย ี เส ่ยวเหยาอ
ี ีกคนท ำไมถึงไม่มา?”
แม่นางคนหน ึ
่งร
ีบตอบว ่า “อาจารย ์ฉี เส
่ยวเหยาไม
ี ่
ได
้มาเร ียนหลายว ันแล้ว เหมือนว่าจะม ีธ
ุระทางบ้าน
่วนจ
ส ่
ือเซว ียน...จ ่ือเซวียนเม
่
ือคร ่
ูนางยังอย่ในว
ู ิทยาลัย
เลย ไม ู่้
รว่าตอนน ้ไปไหนแล
ี ้ว”
ีหน
ฉ ิงได ้รับการว ่าจ
้างจากว ิทยาลัยฉงหล ิน ใน
ิทยาล
ว ัยทุกคนร ้
ูกันทั
่ว ดังน
ั
้นจ
ึงเรียกฉ ีหน
ิงว
่า
อาจารย ์
ีหน
ฉ ิงได ้ยินแม ่นางคนน ั
้นพูดมา ก็้
ู
รสึกแปลกใจ แต ่ใน
ใจก็เข ้าใจ ซ ู่
ือเซว
จ ียนหลบหน้าเขา เพราะไม ่อยาก
เจอ หร ืออาจจะกล ัว หร ืออาจจะอคต ิ ฉ
ีหน
ิงเองก็
ไม่ได
้อยากจะเจอหน ้าค ุณหน
ูซูคนน ั
้นเหมือนก ัน
แต่ว
่าเส ่ยวเหยาไม
ี ่อย่ ฉ
ู ีหน
ิงร้
ูสึกแปลกใจมาก ในใจ
ิดว
ค ่าเส ่ยวเหยาก
ี ับแม่ของนางเหม ือนคนๆ เด ียวกัน
่้
ี
ท บานนางเก ิดเร
่
ือง หร ือว่าแม่ของนางเป ็ นอะไรไป
หรือ? เม ่ือคิดๆ ดูแล
้ว ก ็ถามว่า “พวกเจ ้าร้
ู หรือไม่ว่า
่้
ี
ท บานเส ่ยวเหยาเก
ี ิดอะไรข ึ
้น?”
เหล่าแม ่นางต ่างมองหน ้ากัน ไม ่มีใครพูดอะไร ม ีกล่ม
ุ
เล็กๆ ท่้
ี กมหน ้าลง
ีหน
ฉ ิงเห ็นด ังน
ั
้น ก็ช
้ไปท
ี ่คนๆ หน
ี ึ
่งแล ้วพ
ูดว่า “เจ ้า
ตามข้ามา”
เพ
่ือนท่อย
ี ่้
ู ขางๆ ดึงเส
้ือนาง แล ้วช้ไปท
ี ่ฉ
ี ีหนิงท่เด
ี ิน
ออกไปนอกห ้อง แม่นางคนน ั
้นตะล ึงไป แต ่ก็ย
ังล ุกข
ึ
้น
แล
้วออกจากห ้องไป
เม
่ือออกจากห ้องไปแล้ว ฉ ีหน
ิงห ันมาเห ็นแม ่นางคน
ั
น
้นดู่ืนกล
ต ัว เขาก ็พ
ูดด
้วยความอ ่อนโยนว ่า “เจ ้าไม ่
้
ตองกล ัวหรอก ้ ขาแค่อยากจะถามเจ ้าเร่
ืองเส่ยวเหยา
ี
เท่าน ั
้น”
แม่นางคนน ั
้นก้มหน้า แล ้วตอบแค ่ “อืม”
“เส ่ยวเหยาไม
ี ่ได
้มาเร ียนนานแค ่ไหนแล้ว?”
แม่นางคนน ั
้นลังเลไปคร ู่หน ึ
่งแล
้วถึงพ
ูดว่า “หล ังจาก
ครั
้งท ่แล
ี ้วท
่อาจารย
ี ์ กล
ับไป ว ันต
่อมาเส ่ยวเหยาก
ี ็ไม ่
ได้มาท ่ว
ี ิทยาลัยอีกเลย ได ้ยินมาว่าท
่านอาจารย ์จ
ั
่วส่ง
...ส ่งคนไปหานาง แต ่ก็ไม่ได
้ข
่าวคราว”
ีหน
ฉ ิงตะล ึงไป เขาขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว
่า “ว ันต
่อมาก ็
ไม่ได้มาแล ้วหรือ? ซ ู่
ือเซว
จ ียนทำอะไรอ ีกใช
่หรือไม ่?”
เวลาน ั
้นเป
็ นช
่วงเวลาท ่ค
ี ่อนข้างอ่อนไหว ฉ ีหนิงค
ิด
ออกแค ่เหต
ุผลเด ียวคือซู่ือเซว
จ ียนต้องทำอะไร
แน่นอน
แม่นางคนน ั
้นรีบพูดว่า “้ ขา...้ ขาไม
่้
ูร” ท่าทางของนาง
ู่
ด ืนกล
ต ัวมาก
ฉหน
ี ิงสีหน้าจร ิงจ ัง แล ้วถามว ่า “เจ้ารู้ หรือไม ่ว
่าบ้าน
ของเส ่ยวเหยาอย
ี ่ท
ู ่ไหน?”
ี
แม่นางคนน ั
้นส ่ายหน ้า เห ็นฉีหนิงจ
้องมาท ่นางด
ี ้วย
สายตาท ่เฉ
ี ียบคม นางก ็พ
ูดอย ่างเกร ็งๆ ว ่า “้ ขาไม ู่้
ร
แต่ว
่ามีคนร้
ู”
ีหน
ฉ ิงถามว ่า “เจ ้าไปถามมาว ่าบ
้านของเส ่ยวเหยาอย
ี ่
ู
่ไหน ้
ี
ท ขาจะรอเจ ้าตรงน ้”
ี
แม่นางคนน ั
้นก ็ไม ่ให้เสียเวลา นางร ีบกล ับเข้าไปท ่
ี
้
หองเรียน
ีหน
ฉ ิงร
้
ูส ึกว่าท ่เส
ี ่ยวเหยาไม
ี ่ได้มาท่ว
ี ิทยาล ัย เร ่
ืองน ้
ี
จะต้องเก ่ยวข
ี ้องก ับซ ู่
ือเซว
จ ียนแน่ เม ่
ือค ิดว่าท่ซ
ี ู่ือเซ
จ
ียนท
ว ำแบบน ้ก
ี ็เพราะโกรธนางเลยไปลงท ่เส
ี ่ยวเหยา
ี
แทน เขาก ็ู้
รส ึกผ ิดต ่อเส่ยวเหยามาก ตอนน
ี ้เขาไม
ี ่มี
อารมณ์ บรรยายความร ้
ู ให
้กับนักเร
ียนแล ้ว แล ้วก ็ไม ่ม
ี
เวลาไปถามซ ู่ือเซว
จ ียนใหู้้
รเร่
ืองด
้วย เขาค ิดแต ่
อยากจะไปอธ ิบายให้เส ่ยวเหยาเข
ี ้าใจในต ัวเขา
แม่นางคนน ั
้นเข้าไปคร ู่หนึ
่งแล
้วก็ออกมา นางบอกท ่
ี
อย่ของเส
ู ่ยเหยา ฉ
ี ีหนิงพ ูดว
่า “เด ๋ยวเจ
ี ้าบอกก ับท่าน
อาจารย ์จ
ั่วหน ่อยนะว่า ้ ขามีเร
่
ืองด ่วนต้องไปท ำ้ ตอง
ขอต ัวก่อน ไว ้้
ขาจะกล ับมาใหม ่” เขาไม ่มีเวลาแม ้แต่
จะไปลาจ ั
่วช ิงหยาง เขาร ีบออกจากว ิทยาล ัย แล ้วตรง
ไปหาเส ่ยวเหยาเลย
ี
เส่ยวเหยาอาศ
ี ัยอย
่ท
ู ่ตรอกช
ี ิงซ่ย ไม
ุ ่ไกลจากว ิทยาล ัย
มากน ัก แต่ฉีหนิงไม่้
ู
รจ ักตรอกช ิงซ่ยว
ุ ่ามันอย่ท
ู ่ไหน
ี
เลยต ้องถามเอาตลอดทางจนมาถ ึงปากทางของตรอก
ิงซ
ช ่ย
ุ
เมืองหลวงเจ ้ยนเย
ี ่ถง ึ แม้จะเป็ นเมืองเก ่า แต ่ว
่ามันก ็
ขยายไปมาก จากภาพรวม ย ังคงไว ้ซ
ึ
่งรู ปแบบโบราณ
ีพระราชว
ม ังอย ่ตรงกลาง รอบๆพระราชว
ู ังเป็น
หน่วยงานราชการ ท ่อย
ี ่ของเหล
ู ่าขุนนาง จวนจ ่นอ
ิ ี
โหวเองก ็อย่ทางท
ู ิศตะวันออกของว ังหลวง ไม ่ไกลจาก
ังหลวงมากน
ว ัก
ไม่ว
่าจะเป็ นฮ
่องเต ้หรือขุนนาง ไม ่ว่าพวกเขาจะร ัก
ประชาชนหร ือไม ่ แต ่พวกเขาก ็หนีไม ่้
พนการสน ับสน ุน
ของประชาชน ด ังน ั
้นในเม ืองเก ่าแห ่งน้ ก
ี ็้
ตองมี้
บาน
ของชาวเม ืองอย ่ไม
ู ่้นอย
ทางด้านทิศเหน ือของเม ืองเป ็ นพ
้
ืนท ่ของเหล
ี ่าพ
่อค้า
่วนประต
ส ูเมืองทางท ิศเหนือถือว่าเป ็ นประต ูเม
ืองหล ัก
ของเม ืองหลวง ม ีคนเข ้าออกเป ็ นจำนวนมาก ด ังนั
้น
เมืองทางท ิศเหน ือก็ถือได
้ว่าเป็ นหน้าเป ็ นตาของ
่องเต
ฮ ้ เม
่
ือเข ้าเม ืองมา ก ็จะเจอถนนท ่กว
ี ้างขวาง ม ี
้
รานค้ามากมาย อ ีกทั้งย
ังเป็ นทีเ่จอคนม ีฐานะดี
มากมายอ ีกด้วย
ทางต ัวเม
ืองท ิศเหน ือจะเป ็ นบ
้านเร ือนของคนท ่ท
ี ำ
การค้าช่างฝีม
ือ ชาวบ ้านจร ิงๆ ท ่ฐานะยากจนจะอย
ี ่
ู
รวมกันทางท ิศตะวันตกของเม ือง
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินอย่ทางท
ู ิศตะว ันออกของเม ือง ส ่วน
ตรอกช ิงซ
่ยเองก
ุ ็อย่ทางท
ู ิศตะว ันออกของเม ืองเช ่นกัน
สถานการณ ์ ของเม ืองทางท ิศตะว ันออกค่อนข้าง
ับซ
ซ ้อน มีท
ั้งจวนของข ุนนาง ม ีทั
้งว
ิทยาลัย สถานท ่
ี
ุมน
ช ุมของเหล ่าบัณฑิตอีกท
ั
้งยังมีสถานเร ิงรมย์อีกด้วย
เม
่ือทางทิศเหน ือค
่อนข ้างร
ุ่งเรือง ส่วนทางท ิศ
ตะวันออกก ็มีหลากหลายชนช ั
้น ม ีคนหลากหลาย
ประเภทอย ่รวมก
ู ัน
ตรอกช ิงซ
่ยเป
ุ ็ นหน
ึ
่งในร ้อยกว่าตรอกของท ิศ
ตะวันออกของเม ือง ภายในตรอกม ี้รานค
้าประปราย
ไม่ได
้ครึกคร้
ืนเหม ือนเม ืองทางท ิศเหนือ อ
ีกทั้งการค้า
็ด
ก ูเง
ียบ
ีหน
ฉ ิงเข้ามาในตรอกจากน ั้นก
็ถามหาบ ้านของเส ่ยว
ี
เหยา ไม ่นานก ็ได
้เร่
ือง เขาร ้
ู มาว
่าบ้านอย่หล
ู ังท่อย
ี ่ส
ู ุด
ซอย เขาจ ึงข
่้
ี มาตรงเข ้าไป ท ันใดน ั
้นเองเขาก ็เห
็นคน
ิบกว
ส ่าคนก ำล ังย
ืนมุงอะไรอย ่ในตรอก เขาชะโงก
ู
หน้าเข้าไปด ู เห็นคนก ำล ังวิจารณ์ อะไรก ันอย่ จากน
ู ั
้น
เขาลงจากม ้า แล้วจูงม้าเด ินไป เม ่
ือได ้ยน
ิ เส ียงฝ
ี เท
้าม
้า
็ม
ก ีคนหันไปมอง เห ็นฉีหนิงแต ่งต
ัวด ูด
ี อ ีกท
ั
้งยังจูงม
้า
ัวใหญ
ต ่มา ก ็้
ู
รว่าเขาไม ่น
่าจะใช ่คนธรรมดา ก ็เลยด ึง
ชายเส ้
ือของคนข ้างๆ เหม ือนจะบอกให ้เขาหล ีกทาง
ให้
ีหน
ฉ ิงเดินตรงเข ้าไป เห ็นท่้
ี ดานหน้าไม ่ไกลน ัก มีคน
สองสามคนก ำล ังยืนอย่หน
ู ้าบ้านหลังหน ึ
่ง คนหน ึ่งถ
ือ
้
คอนอ ันหนึ
่งเอาไว ้ กำล ังทุบเก้าอ้ไม
ี ้หน้าประต ู้บาน
เขาท ุบมันลงไปหลายท ีจนขาเก ้าอ้ห
ี ัก
ในตรอกช ิงซ่ยบ
ุ ้านส่วนใหญ ่เป็ นแบบสองห ้องนอน
ไม่ได้ใหญ่มาก เป ิ ดประต ูเข้าไปก็จะเจอห ้องโถงเลย
ีกด
อ ้านหนึ
่งก็จะเป็ นห
้องนอนท ่ม
ี ีหน
้าต ่างบานเด ียว
ฉหน
ี ิงร
้
ูสึกแปลกใจ เห ็นหลายคนมาเพ ่
ือม ุงดู แต่ไม่ม
ี
ใครกล ้าเข ้าไปใกล ้ คนท่อย
ี ่ตรงน
ู ั
้นมีแตู่รปร่างสูงใหญ ่
ั
ท
้งน ั
้น อีกทั
้งยังด ุและโหดมากด ้วย
“เก ิดอะไรข ึ
้นตรงน ั
้นหรือ?” ฉ ีหน
ิงถามชายแก ่คน
หนึ
่งอย่างม ีมารยาท “เหต ุใดถึงได
้ทำลายข ้าวของ
กลางว ันแสกๆ แบบน ้เล
ี ่า?”
ชายคนน ั
้นยกม ือขึ
้นมาแล ้วพูดว
่า “ค ุณชาย ท ่านอย่า
ไปย ่งเลยนะ เข
ุ ้าไปไม ่ได
้เชียว พวกเขามาทวงหน ้ มา
ี
ุกสองสามว
ท ันเลย...เฮ ้อ สองแม ่ลูกนั
่น ก็น่าสงสาร”
“สองแม ่ลูก?” ฉ ีหนิงสะดุ
้งไป “้ บานหล ังนั
้นใช่้
บาน
ของเส ่ยวเหยาหร
ี ือไม่?”
“เส ่ยวเหยา?” ชายแก
ี ่พ
ูดว่า “ถูกต้อง แม ่นางคนน ั
้น
เหม ือนจะช ่
ือเส ่ยวเหยา ม
ี ีอะไรรึ คุณชายท ่านร
้
ูจัก
อย่างนั
้นหร ือ?” เขาย ังพ
ูดไม ่ท
ันจบ ก็เห ็นฉีหน
ิงขึ
้นม้า
แล
้วควบม ้าเด ินตรงไปอย ่างรวดเร ็ว พร ิบตาเด ียวก ็
มาถ ึงหน ้าบ้าน เขาพ ูดด้วยเส
ียงด ุด
ันว่า “ใครอยาก
ตาย ก ็ท ุบต
่อได ้เลย”
ขณะท ่เขาควบม
ี ้ามา สามคนน ั
้นก็ส
ังเกตเห ็นเขาแล ้ว
คนท ่ถ
ี ือค้อนในม ือก
็หยุดทุบ เม
่ือเห็นค ุณชายอาย ุ้นอย
่้
ี
ข มามา อ ีกท
ั้งพูดจาดุดัน เขาก ็อ
ึ
้งไป จากน ั
้นก็หัวเราะ
เหม ือนก ับว
่าไม ่ได
้สนใจว ่าฉ
ีหน ิงจะแต ่งตัวเช ่นไร ม ีคน
หนึ
่งเด ินขึ
้นหน้ามา เขาย ้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “อะไรก ัน ผ่าน
ทางมาเห ็นความอย ุต
ิธรรมเลยอยากย ่
ืนมือมาช ่วย
อย่างน ั
้นหรือ?”
คนๆ น ้ใบหน
ี ้าของเขาเหม ือนม้า หากแสดงเป ็ นคน
เลวก ็แทบไม ่้
ตองแต ่งหน้าเพ
่ม เขาจะต
ิ ้องแสดงม ัน
ออกมาได ้ด
ีแน่นอน อ ีกสองคนส ูงอ
ีกคนหน ึ
่งอ้วน คน
ูงถ
ส ือค้อนย ักษ์ ในม
ือ ใบหน ้าของเขาม ีรอยบาก มองก ็
้
ู
รว่าไม ่ได้ม
ีเจตนาด ีแน
่นอน
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้ือแพร
เล
่มท่ 11 บทท
ี ่ 309 เด
ี ิมพ
ัน
ีหน
ฉ ิงย ้มเจ
ิ ่
ือน เขาลงจากม ้ามา เขาไม ่มองใครเลย
จากน ั
้นก ็เด
ินตรงเข ้าไปในบ ้าน
คนท่อย
ี ่้
ู ขางๆ อยากจะห ้าม คนท ่หน
ี ้าเหม ือนม้า
่อนข
ค ้างด ูเจ้าเล
่์ห ถ
ึงแม ้จะไม่ได ้หวาดกล ัวฉ
ีหนิง แต ่
่าฉ
ว ีหน ิงฐานะไม ่ธรรมดา ส ุดท
้ายก ็่ืนม
ย ือออกไปห ้าม
ไม่ได
้ท ำอะไรว ่วาม
ู
ีหน
ฉ ิงเด ินเข้าไปในบ้าน เห ็นสภาพบ ้านเละเทะมาก
ของหลายอย ่างพังหมด ท ่ม
ี ุมบ
้านม ีชั
้นวางดอกไม ้ท ่้
ี ลม
ละเนละนาด กระถางดอกไม ้หล่นลงมาแตกหมด
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว ขณะท
ิ ่ก
ี ำลังจะห ันเข้าไปในห ้อง ก็มี
คนมาขวางเอาไว ้ ในมือถือมีดสั้นเอาไว ้เล่มหนึ
่งฉ ีหนิง
หยุดชะง ักไป ทันใดนั้นเขาก ็เห
็นช ัด ว ่าคนท่มาขวาง
ี
เขาเอาไว ้นั
้นค
ือเส่ยวเหยา
ี
เส่ยวเหยาสวมช
ี ุดสีเข ียวอ่อน ถ ึงแม้จะเป็ นผ้าหยาบ
แต่ว่าม ันก
็ทำให้เส่ยวเหยาด
ี ูสบายตา เพ ียงแต ่ว่าสี
หน้าของนางตอนน ้ด
ี ู้ือร
ด ั
้นดุดัน เม่ือเห
็นชัดว่าเป็ นฉี
หนิง นางก ็ตะลึงไป นางหล ุดพูดออกมาว ่า “โหว...
เป
็ น...” นางไม ่้
ู
รว่าตอนน ้้
ี ตองพูดอะไรเลย
ตอนน ้คนหน
ี ้าเหม ือนม ้าพวกน ั้นก็เดินตามหล ังมา คน
หน้าเหม ือนม้าย
ืนวางท ่าอย ่้
ู ดานข้าง แต่ก็ไม่ได้พ
ูด
อะไร
ีหน
ฉ ิงย ้มอย
ิ ่างอ่อนโยน แล ้วพูดว่า “ไม ่้
ตองกล ัวนะ
้
ขาอย ่น
ู ่แล
ี ้ว เจ้าวางใจได ้ ไม ่ม
ีัปญหาอะไรแน ่นอน”
เขาเงยหน ้าขึ
้นไปมองบ ้าน เห ็นหญิงม
่ายคนหน ึ
่งนั
่ง
อย่ท
ู ่เก
ี ้าอ้ภายในห
ี ้อง ม ือสองข ้างของนางกอดเข ่า
เอาไว ้ ผมเผ ้าย่งเหย
ุ ิง สีหน้าซีดเซียว ด ูเหมือนจะสต ิ
ไม่ค่อยสมประกอบแล ้ว
“เจ้าไปด ูแลแม ่ของเจ ้าก ่อนเถอะ” ฉ ีหนิงร้
ูว่าคนท ่น
ี ั
่ง
อย่ท
ู ่เก
ี ้าอ ้น
ี ั้นน
่าจะเป ็ นแม่ของเส่ยวเหยา จากน
ี ั
้นเขา
็่
ก ืนม
ย ือไปป ิ ดประตู้หอง จากน ั
้นถ
ึงได ้ห
ันหล ังกล
ับมา
เขาไขว ้มือไว ้้
ดานหล ัง แล ้วมองไปท ่คนหน
ี ้าเหม
ือนม้า
จากน ั
้นก ็ย้มออกมาแล
ิ ้วพูดว ่า “ได
้ยินมาว ่าพวกท่าน
มาทวงหน ้ก
ี ันหรือ?” เขาจ ้องไปท่คนหน
ี ้าเหมือนม้า
แล้วถามว ่า “ไม ่ทราบต ้องเร ียกท่านว ่าอะไร?”
“เกรงใจไปแล ้ว ้ ขาช
่ือหม ่าเหล
่าล่ว” คนหน
ิ ้าเหมือน
้
มาเห ็นฉ ีหน ิงอาย ุย
ังน้อย แต ่ว
่าด
ูสุขุม จะประเม ินเขา
่ำไม
ต ่ได้ “ไม ่ทราบว ่าควรเร ียกน
้องชายว ่าอะไร?”
“้ขาแซ ่ฉี” ฉ ีหน
ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “เร่มตรงไหนก
ิ ่อนดี
เล่าให ้ัฟงหน ่อย ว่ามันเก ิดอะไรข ึ
้นหร ือ?” เขากวาด
สายตาไปย ังข
้าวของท ่เละเทะ จากน
ี ั
้นก็ถอนหายใจ
แล้วพูดว ่า “กลางว ันแสกๆ พวกท ่านมาร ังแกสองแม ่
ูกถ
ล ึงท ่น
ี ่ ม
ี ันไม่มากเก ินไปหน ่อยหร ือ?”
ในตอนน ้้
ี ดานนอกก ็มีคนท ่ม
ี ีความกล
้าอย ่้
ู บางเขย
ิบเข้า
มาใกล ้ แต ่ไม ่กล้าเข้าใกล ้ประต ูมากนัก ได้แต่มองอย ่
ู
่างๆ
ห
หม่าเหล ่าล่วย
ิ ้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ม ันก็ไม่ม
ีทางเล ือก ้ บาน
หลังน้เป
ี ็ นช
่
ือข ้าแล ้ว เป
็ นทร ัพย์สินของข้าหม่าเหล ่า
่ว หลายว
ิ
ล ันก ่อนข ้าก
็ได
้ให ้คนมาแจ ้งพวกนางสองแม ่
ูกแล
ล ้ว ให ้เวลาพวกนางย ้ายออกไป แต ่ว
่าพวกนาง
กลับไม ่ยอมย ้ายออกไป ้ ขาหม่าเหล ่าล
่วก
ิ ็ไม่ใช
่คนไม ่มี
เหตุผล ให ้เวลาพวกนางต ั
้งหลายว ันแล
้ว ในเม ่
ือพวก
นางไม ่ยอมไป ้ ขาเลยจ ำเป ็ นต้องพาคนมาช ่วยพวก
นางน ่ไง”
ี
“บ
้านหล ังน้เป
ี ็ นช
่
ือของเจ ้าอย ่างน ั
้นหรือ?” ฉ ีหนิงย้ม
ิ
แล
้วพูดว ่า “หมายความว ่าอะไรร ึ? เท ่าท
่้
ี ขาร
้
ู มา สอง
แม่ล
ูกน ่อย
ี ่ท
ู ่น
ี ่มานานหลายป
ี ี แล
้วนะ”
คนข้างๆ หม ่าเหล ่าล
่วคนหน
ิ ึ
่งอดไม ่ได
้เลยถามว ่า
“เจ้าเป ็ นใครก ันแน่ ท
่น
ี ่ไม
ี ่มีเร่
ืองอะไรของเจ ้า เจ ้ามา
ยงเร
่
ุ ่
ืองน ้ท
ี ำไมก ัน?”
“แถวน ้ม
ี ีแต่ชาวบ้านธรรมดาท ั
่วไป” ฉ ีหนิงพูดว่า “้ ขา
ไม่อยากรบกวนพวกเขา ด ังนั
้นทางท ่ด
ี ีพวกเจ้าอย ่าทำ
ให้้ขาโมโหจะด ีกว่า”
“เจ ้า...” คนๆ น ั
้นกำหม ัดแน ่น ก
ำล ังจะระเบ ิด
อารมณ ์ ออกมา หม ่าเหล่าล
่วก
ิ ็ยกมือข
ึ้นมาขวาง เขา
้มแล
ิ
ย ้วพ ูดว่า “้นองชายคนน ้พ
ี ูดถูกแล
้ว เร ่
ืองของ
พวกเราเป ็ นเร
่
ืองเล็ก พวกเราก ับเจ้าไม่เคยพบก ันมา
่อน ไม
ก ่ม
ีความแค ้นอะไรต่อก ัน ทางท ่ด
ี ีอย
่าให ้้ตองผิด
ใจก ันเลยนะ”
ีหน
ฉ ิงส่ายหน ้าย
้มแล
ิ ้วพูดว
่า “เจ ้าเข
้าใจผ ิดแล้ว ้ ขาไม่
ิดจะไว
ค ้หน้าพวกเจ ้าอย่แล
ู ้ว เพ ียงแต่ไว้หน้าเหล ่า
เพ่
ือนบ ้านตรงน ้มากกว
ี ่า” ไม ่รอหม่าเหล ่าล่วพ
ิ ูด เขา
่
ืนม
ย ือออกไปแล ้วพูดว
่า “เจ ้าบอกว ่าบ้านหล ังน้เป
ี ็น
ของเจ ้า มีหลักฐานไหม เอาหล ักฐานมาให ้้
ขาด ูส
ิ”
“หลังฐาน?” หม ่าเหล ่าล่วห
ิ ัวเราะ แล ้วก ็หยิบ
กระดาษออกมาแผ ่นหนึ
่ง เม่
ือเปิ ดออก “เจ ้ามองด ูให้
ี น
ด ่ค
ี ือโฉนด ้ ดานบนเข ียนไว ้อย
่างช ัดเจน พวกเราไม ่
อยากม ีเร
่ือง หากเจ ้าร้
ูจักสองแม ่ล
ูกน
่ ก
ี ็รีบกล่อมให ้
นางย้ายออกไปซะ”
“้ขาเห็นแล้ ว” ฉ
ีหนิงพยักหน้า ในตอนน ้เอง ประต
ี ู
้
ดานหล ังก
็เปิ ดออก เส่ยวเหยาพ
ี ูดด ้วยน้ำเสียงท ่ด
ี ุด
ัน
่า “หากจะเอาบ
ว ้านคืน เจ ้าก็ไปบอกคนท ่ส
ี ั
่งพวกเจ ้า
ให้มาด้วยตัวเอง ขอแค ่เขามา ้ ขากับแม่จะไปท ันท ี”
หม่าเหล่าล่วย
ิ ้มแล
ิ ้วพูดว่า “เจ ้าพูดแบบน ้ท
ี ำ้ ขา
ำบากใจนะ โฉนดน
ล ่้
ี ขาเล่นชนะถ ึงได้มา ้ บานหล ังน ้ก
ี ็
ไม่ได
้เก่ยวข
ี ้องอะไรก ับคนๆ น ั
้นแล ้ว ้
ขาจะไปเร ียกเขา
มาได้อย่างไรเล ่า?”
“เล่นชนะมาได ้?” ฉีหน ิงขมวดค ้ว “เจ
ิ ้าได ้มันมาจาก
ใคร?” จากน ั
้นเขาก็หันหน้ากลับไป แล ้วถามว ่า
“เส ่ยวเหยา โฉนดไม
ี ่ได ้อย ่ก
ู ับพวกเจ
้าหร ือ?”
เส่ยวเหยาก
ี ัดปาก ไม ่ได ้พูดอะไร ฉ ีหนิงถ ึงได้เข้าใจ
ึ
ข
้นมาท ันที
ึงแม
ถ ้เส่ยวเหยาจะเป
ี ็ นลูกสาวของอ ่เซ
ู ียงโหวซ ูเจ
ิน
แต่ตอนเก ิดมา ก็ถูกขับออกจากจวนอ ่เซ
ู ียงโหวแล ้ว
แต่ซูเจินก็ไม
่ได้ต
ัดขาดพวกนางไปเลยท ีเด ียว น่าจะหา
้
บานให ้เส
่ยวเหยาสองแม
ี ่ลูกอย ่
ู
ูท
ด ่าตอนน ั
้นซ
ูเจินให้สองแม ่ลูกอาศัยอย่ท
ู ่น
ี ่ แต
ี ่ว
่า
โฉนดเขาไม ่ได้ให้เอาไว ้
หากบอกว ่าโฉนดอย ่ท
ู ่อ
ี ่เซ
ู ียงโหว แล ้วเหต ุใดถ
ึงได้มา
อย่ในม
ู ือของน ักเลงพวกน ้ได
ี ้เล่า? อ
่เซ
ู ียงโหวซ ูเจ
ิน
ึงแม
ถ ้จะไม ่ได
้มีความสามารถอะไรมากน ัก แต ่ว
่า
อย่างไรเขาก ็เป
็ นถ
ึงหน ึ่งในส ่บรรดาศ
ี ักด ิ์โหว ต ำแหน ่ง
ของเขาถ ือว
่าสูง จวนอ ่เซ
ู ียงโหว ไม่มีทางม ีส
ัมพันธ
์ก
ับ
พวกน ักเลงพวกน ้แน
ี ่นอน
หม่าเหล่าล่วต
ิ ั
้งใจถอนหายใจ แล ้วพ ูดว่า “เป
็ นหน้ก
ี ็
้
ตองชดใช ้ น
่เป
ี ็ นเร
่
ืองท ่ใครก
ี ็้
ู
ร อ ีกทั
้งอย่ใต
ู ้จมูกโอรส
สวรรค ์้
ดวย ก ็ย
่งไม
ิ ่มีเหต ุผลใดท ่จะไม
ี ่ชดใช
้”
ีหน
ฉ ิงพยักหน้าแล ้วพูดว่า “แน ่นอนอย ่แล
ู ้ว เป
็ นหน้
ี
้
ตองชดใช ้เป
็ นเร
่ืองท่ใครก
ี ็ู้
ร ไม ่มี้
ขอโต ้แย
้งใด”
หม่าเหล่าล่วอ
ิ ึ
้งไป ฉ ีหนิงพ ูดต่อว่า “แต ่ว
่าบ
้านเป ็น
ของพวกเจ ้า แต ่ว
่ากระถางดอกไม ้เก้าอ้พวกน
ี ้ เป
ี ็น
ของพวกเจ ้าด้วยหร ือ?”
หม่าเหล่าล่วตะล
ิ ึง เขาขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “้ขาไม่
เข้าใจความหมายของเจ ้ า”
“เร่
ืองน้เข
ี ้าใจง ่ายมาก เก ้าอ้โต
ี ๊ ะพวกน ้ไม
ี ่ใช่ของเจ ้า
ดอกไม ้พวกน้ก
ี ็ไม่ใช่ของเจ ้า พวกเจ ้าต ้องการเอาบ ้าน
ไป น ั
่นย
่อมท ำได ้แน่นอน แต ่ว่าการท ำลายกระถาง
ดอกไม ้หรือข
้าวของพวกน ้ พวกเจ
ี ้าท ำไม ่ได
้” ี ฉหนิง
้มแล
ิ
ย ้วพ
ูดว่า “กลางว ันแสกๆ ใต ้จม ูกองค์ฮ
่องเต ้แบบ
น พวกเจ
้
ี ้ากล้าบุกร
ุ กท
ำเร ่
ืองเลวร ้ายแบบน้เลยหร
ี ือ?”
“ข้า...” หม ่าเหล ่าล
่วหน
ิ ้าน ่งไป แต
ิ ่เขาพยายามข ่ม
อารมณ ์ เอาไว้แล
้วพ ูดว
่า “ท ั
้งหมดน ่ก
ี ็เพราะสองแม ่ล
ูก
่บ
ี
น ีบให้พวกเราต ้องท ำ แค ่พวกนางยอมย ้ายออกไป
ีๆ ค
ด ่าเสียหายโต ๊ ะเก
้าอ้พวกน
ี ้ ้
ี ขาจะลองคิดดูว่าจะ
ชดใช ้ให
้อย่างไร”
ีหน
ฉ ิงห
ัวเราะ แล ้วพูดว่า “้ ขาว
่าเจ้าเองก็เป็ นคนพ
ูด
่าย พวกเราก
ง ็อย่าเสียเวลาอ ีกเลย ในเม ่
ือเจ ้าได
้โฉนด
มาจากม ือของคนอ ่
ืน ไม ่้
ู
รว่าพวกเจ ้าจะกล้าเดิมพันก
ับ
้
ขาด้วยหร ือไม่”
“เด ิมพ
ัน?” หม ่าเหล ่าล่วย
ิ ้ม “เจ
ิ ้าอยากจะเด ิมพันก
ับ
้
ขาหร ือ?”
เส่ยวเหยาร
ี ีบพ
ูดว่า “โหว...ไม ่...ท่านอย่าเดิมพ
ันกับ
เขาเลยนะ”
หม่าเหล ่าล
่วห
ิ ัวเราะแล ้วพ ูดว ่า “้นองชาย เจ ้าได้ย
ิน
หรือไม่ นางก ำล ังเตือนเจ้าว่าอย
่าเด ิมพันก
ับข้าอย่
ู
นะ”
ีหน
ฉ ิงส่ายห ัวพ
ูดว่า “ในเม ่
ือข้าบอกว่าจะเด ิมพันกับ
เจ้า ก็ไม่ค
ืนคำแน ่นอน ไม ่เพียงแต่ไม่้
ูรว
่าท
่านจะกล ้า
พอหรือไม ่?”
เม
่ือพ
ูดออกมาแบบน ้แล
ี ้ว หม ่าเหล
่าล่วก
ิ ับพวกอ ีก
สามคนก ็ห
ัวเราะเส ียงด ัง เหมือนกับน่ค
ี ือเร
่
ืองท่น
ี ่าขำ
่ส
ี
ท ุดท
่พวกเขาเคยได
ี ้ยินมา หม ่าเหล่าล่วห
ิ ัวเราะแล ้ว
ูดว
พ ่า “เจ ้าอยากจะเด ิมพ
ันอะไรเล ่า?”
“ตอนท ่เจ
ี ้าได้โฉนดมา เจ ้าเดิมพ
ันอะไรเล ่า?” ฉ ีหนิง
้
ยอนถามกล ับไป
“ลูกเต
๋ า” หม ่าเหล่าล่วพ
ิ ูด “ทำไมหร ือ เจ้าคิดจะเด ิม
ันล
พ ูกเต๋ าก
ับข้าอย่างนั
้นหรือ?”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “บังเอิญจังเลย ้ ขาชอบเล ่น
ูกเต
ล ๋ ามาตั้งแต
่หกขวบ พวกเรามาเล ่นลูกเต
๋ าก
ันดี
หรือไม ่?”
หม่าเหล ่าล่วมองไปท
ิ ่ฉ
ี ีหน
ิง เห ็นฉีหนิงน่งมาก เขาก
ิ ็
เร่มล
ิ ังเล จากน ั
้นถามว ่า “แล ้วเจ ้าจะเด ิมพ
ันด้วย
อะไร? ในเม ่
ือเป็ นการพน ัน ก ็้
ตองวางเด ิมพ
ันส ิจริ
หรือไม ่?”
คนท ่ย
ี ืนอย่้
ู ขางๆ พูดขึ
้นมาว ่า “ล ูกพ่ ในม
ี ือของพวก
เราม ีโฉนด เอาบ ้านมาก ็พอแล ้ว เหต ุใดต
้องมาเด ิมพ ัน
อะไรก ับเขาอ ีก?”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “เหม ือนว่าพ
่้
ี นองของเจ ้าจะไม ่เช
่ือมั
่นใน
ัวเจ
ต ้าเลยนะ”
หม่าเหล ่าล่วจ
ิ ้องไปท ่คนๆ น
ี ั้น ฉีหนิงคว ักเอาตั
๋วเง ิน
ออกมาหน ึ
่งใบ จากน ั
้นก็สะบ ัดออก ่ ืนไปให
ย ้หม่า
เหล ่าล่วด
ิ ู “เจ ้าด
ูให้ด
ี น่ค
ี ือตั
๋วเง ินจำนวนห ้าร
้อยต ำล ึง
้
บานหล ังน้อย
ี ่างมากก ็แค่หนึ
่งร้อยต ำล ึง หากเจ้าชนะ
ั
ต
๋วเง ินห
้าร้อยต ำล ึงน
่ก
ี ็เป
็ นของเจ ้า ้ขาวของท ่เส
ี ียหาย
ทน
่
ี ่ท
ี ั
้งหมดเจ ้าเองก ็ไม่้ตองชดใช ้ แต่หากเจ ้าแพ้ ท้ง
ิ
โฉนดน ่เอาไว
ี ้ จากนั
้นค ุกเข ่าขอขมาเส่ยวเหยาก
ี ับแม่
ของนาง แล ้วคลานออกไปจากตรอกช ิงซ่ยน
ุ ่้
ี ดวย เจ้า
่าแบบน
ว ้ย
ี ุต
ิธรรมด ีหร
ือไม ่?”
หม่าเหล ่าล่วจ
ิ ้องไปท่ต
ี ั
๋วเง ินห้าร
้อยตำลึง เขาถ ึงกล ับ
กลืนน ้ำลาย เขาไม ่ล
ังเลท ่จะตอบว
ี ่า “ได้ พูดแล้วห้าม
ืนค
ค ำนะ”
ีหน
ฉ ิงส่ายห ัวย้มแล
ิ ้วพูดว ่า “พวกเจ ้าสามคน ในม ือยัง
ือค
ถ ้อนย ักษ ์ อย
่ หากข
ู ้าค ืนคำ พวกเจ ้าจะปล ่อยข้าไป
หรือ?”
หม่าเหล ่าล่วพ
ิ ูดว
่า “ด ี” จากน ั
้นเขาก็เอาล ูกเต๋า
ออกมาสามเม ็ด เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ลูกเต๋ าข
้าเตร ียม
เอาไว ้แล้ว เจ ้าจะแทงส ูง หร ือว
่าต่ำ?”
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจแล ้วพูดว่า “เจ ้าพกแม้กระท ั่งล
ูกเต๋า
ไว
้กับต ัวแบบน ้ ด
ี ูท่าจะเป ็ นยอดฝีม
ือนะ”
“พวกเราไม ่้
ตองเล ่นตาเด ียวชนะก ็ได้ ” หม
่าเหล ่าล่ว
ิ
้มแล
ิ
ย ้วพ ูดว่า “ชนะสองในสาม เล ่นแทงส ูงต่ำ เจ้าเร ่ม
ิ
่อนได
ก ้เลย”
ีหน
ฉ ิงยกน ้วโป
ิ ้งให ้แล้วพ
ูดว่า “เป ็ นคนเข ้าใจง่ายดี แต่
่า...ในเม
ว ่ือจะเด ิมพันกัน อีกทั
้งข้าก็วางเดิมพ ัน
มากกว ่าต
ั
้งห้าเท ่า ก็ควรจะให ้ม
ันย ุต
ิธรรมหน ่อย”
“ยุต
ิธรรม?” หม ่าเหล่าล่วขมวดค
ิ ้วแล
ิ ้วพูดว
่า “หร ือ
่าเจ
ว ้าค ิดว่าแบบน ้ม
ี ันไม่ย
ุติธรรม?”
ีหน
ฉ ิงเด ินขึ
้นหน ้าไป ่ ืนม
ย ือออกไป หม ่าเหล่าล่วเอา
ิ
ูกเต
ล ๋ าวางบนม ือของฉ ีหนิง ฉีหนิงแกว ่งไปมาในม ือ
เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว ่า “เจ ้าใช้ลูกเต
๋ าน่เอาชนะแล
ี ้วได้โฉนด
มาหร ือ?”
“ถูกต
้อง”
“้ถาเช่นนั
้นก็แปลกนะ” ฉ ีหนิงถอนหายใจแล ้วพูดว่า
“้ขาเดาว ่าคนท ่มาพน
ี ันกับเจ้าน
่าจะเป ็ นพวกม
ือใหม ่”
เขาจ้องไปท ่ล
ี ูกเต๋ าในมือ แล้วพูดว่า “เจ้าว
่า หากใน
ูกเต
ล ๋ าน
่ม
ี ีปรอทอย ่ ก
ู ็จะชนะแน ่นอนใช่หรือไม่?”
หม่าเหล่าล่วก
ิ ับพวกหน ้าถอดสี
พวกน ักพนันส่วนมาก ก ็จะมีเล
่์หกลของต ัวเองทั
้งนั้น
ูกเต
ล ๋ าสามลูกน้้
ี ขางในม ีปรอทอย ่ นอกจากพวกท
ู ่
ี
ำนาญมากแล
ช ้ว คนท ั
่วไปไม ่ม
ีทางด ูออกแน่นอนว่า
้
ดานในล ูกเต๋ าซ
่อนกลโกงเอาไว ้ หากฝึ กฝนมากหน ่อย
อยากจะควบค ุมลูกเต๋ าก
็ไม่ใช
่เร่
ืองยากอะไร
ีหน
ฉ ิงพูดแค่คำเด ียวก็จับทางได้ ท ำให้หม่าเหล่าล่วก
ิ ับ
พวกถ ึงก
ับตะล ึงไป เด ิมเขายังประเม ินฉีหน
ิงต่ำมาก
แต่ว
่าพอฉ ีหนิงพ
ูดมาแบบน ้พวกเขาค
ี ิดในใจว่าเขา
่าจะร
น ้ายกาจแน ่ ้ตองระว ังต
ัวไว ้ก
่อนถึงจะด
ี
ไม่เช่นน
ั
้นจะเส ียท่าง่ายๆ
“หากเจ ้าพูดแบบน ้ พวกเราก
ี ็ไม่จำเป็ นต
้องเดิมพันก ัน
แล้ว” หม่าเหล ่าล่วย
ิ ้มเจ
ิ ่
ือนแล้วพ ูด
ฉหน
ี ิงย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “เดิมพันยังคงต ้องเล
่น แต
่่วาพวก
เรามาเปล ่ยนว
ี ิธ
ีเล่นก
ัน วิธีน
้ง
ี ่ายมาก” เขามองไปท ่
ี
คนอ
้วนท่อย
ี ่้
ู ขางหม่าเหล
่าล่ว แล
ิ ้วพูดว
่า “ไปหาชาม
มาสองใบ”
ชายอ
้วนย ังล
ังเลอย ่ หม
ู ่าเหล่าล่วส
ิ ่งส
ัญญาณให
้เขา
เขาเลยร ีบไปตามหา จานชามต ่างๆ ของเส่ยวเหยา
ี
แตกไปหมดแล ้ว ชายอ้วนจึงต้องไปย ืมมาจากบ
้าน
้
ขางๆ ไม่้ชาเขาก็เอาชามกระเบ ้
ืองมาสองใบ
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
เล่มท่ 11 บทท
ี ่ 310 หาเร
ี ่
ืองใส ่ต
ัว
ีหน
ฉ ิงรับชามมาสองใบ จากน ั
้นก็เอาล ูกเต๋ าสองลูกคืน
ให้หม
่าเหล ่าล่วไป จากน
ิ ั
้นเขาก ็หาแผ ่นไม้ท่ย
ี ังพอใช้
งานได้มา แล ้วน ำล ูกเต ๋ าท่เหล
ี ืออย่ในม
ู ือวางบนล ูกเต
๋า
ไม่รอพวกหม ่าเหล ่าล ่วท
ิ ำความเข ้าใจว ่ามันค ืออะไร
เขากดคว ่ำชามสองใบลง จากน ั
้นสลับชามไปมาอย ่
ู
หลายรอบถ ึงจะหย ุด
หม่าเหล่าล่วขมวดค
ิ ้วแล
ิ ้วพ ูดว่า “เจ ้าทำแบบน ้
ี
หมายความว ่าอย ่างไร?”
“การเด ิมพันเร ่มแล
ิ ้ ว” ฉ ีหนิงพูดว่า “พวกเจ ้าแค่เดา
่าล
ว ูกเต๋ าอย่ในชามใบไหนก
ู ็พอ หากทายถ ูกก ็ถ
ือว่า
เจ้าชนะ”
หม่าเหล่าล่วแทบจะไม
ิ ่อยากเช ่ือห
ูตัวเองเลย เขาพ ูด
้
ดวยความตกใจว ่า “ง ่าย...ง ่ายขนาดน ั
้นเลยหร ือ?”
“เด ิมท
ีก็ไม่ได้ซ
ับซ้อนอะไรอย ่แล
ู ้ ว” ฉีหน
ิงพูดว่า
“อะไรก ัน พวกเจ ้าไม ่ค
ิดจะเร ่มเล
ิ ่นกันหรือ?”
หม่าเหล ่าล่วก
ิ ับพวกมองหน ้ากัน พวกเขาด ูไม่ค
่อน
เช
่ือเท่าไหร ่
ึงแม
ถ ้ฉ
ีหนิงจะแกล ้งสล ับชามหลายท ี แต่ว
่าเขาไม ่ได
้
ำเร
ท ็วเลย พวกเขาสามคนมองเห ็นชัดเจน พวกเขา
แน่ใจว่าลูกเต๋ าอย ่ในชามด
ู ้านซ้ายของฉ ีหนิง
“เจ้าไม ่เสียใจแน ่นะ?” หม ่าเหล ่าล่วขมวดค
ิ ้ว
ิ
ีหน
ฉ ิงย
้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “ย ินดีเด
ิมพันต
้องร ับความพ ่าย
แพ
้ได ้ ในเม ่
ือวางเด ิมพันไปแล ้ว เหม ือนจะไม ่มีโอกาส
ให
้ได ้เส
ียใจอ ีก”
เส่ยวเหยามองมาท
ี ่ฉ
ี ีหน
ิง นางไม ่้
ู
รเลยว่าฉีหน ิงก
ำลัง
วางแผนอะไรอย ่
ู
ชายอ ้วนย้ม เขาไม
ิ ่พูดอะไร ่ ืนม
ย ือออกไปค ิดจะไป
เป
ิ ดชามใบท ่อย
ี ่ทางด
ู ้านซ้ายของฉ ีหนิง แต
่ถูกหม ่า
เหล่าล ่วย
ิ ่
ืนมือไปขวางเอาไว ้ ชายอ ้วนอ
ึ
้งไป แล ้วรีบ
ูดว
พ ่า “ล ูกพ่ ม
ี ันอย่ทางซ
ู ้ายมือของเขา ย ังต
้องคิด
อะไรอ ีก?”
หม่าเหล ่าล่วค
ิ ่อยๆ ส ่ายหน
้า ไม ่ไปมองท ่ชาม แต
ี ่เขา
กลับมองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง
ีหน
ฉ ิงย ังคงน ่งเหม
ิ ือนเดิม บนร ิมฝี ปากของเขาม ีแต่
รอยย ้ม หม
ิ ่าเหล ่าล่วแอบค
ิ ิดในใจว ่าเจ้าเด็กคนน้ไม
ี ่โง
่
เขาด ูเหม ือนจะเป ็ นคนลึกซ
ึ
้งเอามากๆ เขาจะเสนอ
การเด ิมพันโง ่ๆ ได้อย่างไรกัน?
ขอแค ่คนท ่ม
ี ีตา ด ูก
็ู้
รว่าล
ูกเต
๋ าอย ่ท
ู ่ชามด
ี ้ามซ้าย แทบ
จะไม ่้ตองล ังเลท ่จะเล
ี ือกเลย
แต่ย
่งเป
ิ ็ นอย่างน ั
้น หม ่าเหล
่าล ่วร
ิ ้
ูส ึกว
่าม
ันต้องมี
เง
่ือนง ำอะไรแน ่นอน ชายอ ้วนร ีบร ้อนจะไปเป ิ ดชาม
หม่าเหล ่าล่วเห
ิ ็นความเจ ้าเล่์หในแววตาของฉ ีหนิง
เขาแสยะย ้มแล
ิ ้วเราะ จากน ั
้นก ็น
ั่งยองลง เขาย ้มแล
ิ ้ว
พดว
ู ่า “้นองชายฉลาดมาก ด ูท่าทางจะเป ็ นคนในสาย
แต่น
่าเสียดายท ่้
ี ขาหม ่าเหล่าล
่วอย
ิ ่ก
ู ับลูกเต๋ าพวกน้
ี
ตลอดเวลา ้ ขาฟ ั งข้าก็ั
ฟงออก” เขามองไปท ่ม
ี ือขวา
ของฉ ีหน
ิง
ีหน
ฉ ิงยังน่งอย
ิ ่ แต
ู ่ว่าสายตาของเขากล ับดูก
ังวลใจ ม ือ
ของของเขาเหม ือนจะออกแรงมากข ึ
้นอ ีก เขา
พยายามกดชามด ้านขวาม ือเอาไว้ แต ่ว่าส
ีหน้าท่าทาง
ของเขาย ังน ่งอย
ิ ่
ู
หม่าเหล่าล ่วย
ิ ่ืนมือออกไป แล ้วกดไปท ่ม
ี ือขวาของฉ ี
หนิง เขาย ้มแล
ิ ้วพ ูดว ่า “เจ้าย
ังอาย ุ้นอย การเด ิมพัน
ไม่ได
้อาศัยแค ่ีฝมือ แต ่ย
ังต้องอาศัยการส ังเกตด ้วย
ี
ฝืมอของเจ ้าไม ่เลวเลย แต ่ว
่ามันป
ิ ดข
้าไม ่ได้หรอกนะ”
เขาจ้องไปท ่ชามด
ี ้านขวาม ือ “ลูกเต๋ าอย่ในชามใบน
ู ้”
ี
ชายอ้วนกับชายส ูงร ีบพูดว่า “ลูกพ
่ ผ
ี ิดแล ้ว ้ขาเห็นช
ัด
เลยนะ ล ูกเต ๋ าอย ่ในชามด
ู ้านซ
้าย”
หม่าเหล ่าล ่วห
ิ ัวเราะ เขาพ ูดว
่า “เอาม ือออก” เขาป ัด
ือขวาของฉ
ม ีหนิงออก แล ้วจ
ับชามด้านขวา แล ้วเปิด
ันออกอย
ม ่างม ั
่นใจ แล ้วพ
ูดว
่า “ลูกเต ๋ าอย
่ใน...” เส
ู ียง
เขาขาดหายไป ส ีหน้าของเขาเปล ่ยนไป ใต
ี ้ชามด้าน
ขวาม ือน ั
้นว ่างเปล ่า ไม ่ม
ีแม
้แต
่เงาของล ูกเต๋ าเลย
ีหน
ฉ ิงย้ม แล
ิ ้วเป ิ ดชามด ้านซ
้ายออก เห ็นล
ูกเต๋ าแน
่น่ง
ิ
อย่ในน
ู ั
้น
“เป็ น...เป ็ น...เป ็ นไปได
้อย
่างไร?” หม ่าเหล่าล่วหน
ิ ้า
ถอดส ี “ม ัน...ม ันเป ็ นไปไม
่ได
้”
ชายอ ้วนอดไม ่ได้ท่จะพ
ี ูดว
่า “ล
ูกพ่ เห
ี ็นอย่ว
ู ่าลูกเต
๋า
ันอย
ม ่้
ู ดานน ้ ท
ี ำ...เหต ุใดท
่านยังเล ือกด้านน้เล
ี ่า น่ม
ี ัน
...” ในใจเขาก ็แอบด ่าหม
่าเหล่าล ่วว
ิ ่าโง่อย่างกับควาย
แต่ว่าเขาก ็ไม่กล้าพ ูดออกมาจากปาก
ีหน
ฉ ิงยืนข ึ
้นมา แล ้วย่
ืนมือออกไป “ยอมพน ันก็้ตอง
ยอมร ับความพ ่ายแพ ้ได ้ เอาโฉนดมา ค ุกเข่าลงขอขมา
ซะ”
หม่าเหล ่าล
่วอ
ิ ึ
้งไป จากน ั
้นเขาก็ย
้มเจ
ิ ่ือนแล้วพ
ูดว่า
“ไม่จริง เจ้าโกง”
“โกง?” ฉ ีหนิงพ
ูดว่า “ลูกน
้องของเจ้าก็เห็นอย่ ้
ู ขาวาง
ูกเต
ล ๋ าไว้ในชามด้านซ้ายมือ เจ
้ามองผ ิดเอง เหต ุใด
กลายเป ็ นว
่าข้าโกง?”
ชายอ้วนพ ูดว่า “ล
ูกพ่ เขาไม
ี ่ได
้โกงนะ ท ่านมองผ ิดไป
เอง พวกเราเห ็นชัดเลย ท่าน...” พ ูดยังไม
่ทันจบ หม ่า
เหล่าล่วก
ิ ็ตบไปท่หน
ี ้าของชายอ ้วน แล้วด่าว่า “ห ุบ
ปากหมาๆ ของเจ ้าไปซะ”
“จะลงไม ้ลงมือก
็ออกไปท ำ้ขางนอก ท้งโฉนดไว
ิ ้
หลังจากขอขมาแล ้ว ก ็คลานออกไปจากตรอกช ิงซ ่ย
ุ
ซะ บัญชีครั
้งน้ของพวกเราถ
ี ือว
่าจบกัน” ฉีหนิงถอย
หลังไปสองก ้าว แล้วท ำมือ จากนั
้นก
็พูดว
่า “มา ขอ
ขมาเส ่ยวเหยาก
ี ่อนเลย”
หม่าเหล่าล ่วย
ิ ้มเจ
ิ ่
ือนแล ้วพ
ูดว่า “เจ ้าโกง ครั
้งน้ไม
ี ่
ับ”
น
ีหน
ฉ ิงหน้าเร ่มด
ิ ุ แล้วพ
ูดว่า “อะไรนะ ค ิดจะค
ืนคำ
หรือ?”
“เจ้าเด็กบ้า เจ ้าโกง กล ้าเล ่นแง่ก
ับข
้าอย่างน
ั้นหรือ”
หม่าเหล่าล ่วย
ิ ้มอย
ิ ่างชั
่วร้ายแล ้วพ
ูดว่า “ใครจะกล ้า
ิส
พ ูจน
์ ได
้ว
่าข ้าแพ ้แล้ว?”
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจแล ้วพ
ูดว่า “เด ิมที้
ขาไม่อยากใช้
ำล
ก ังกับพวกเจ ้า จะได ้ไม
่เป้
ื อนม
ือของข้า แต่ว
่าเจ ้า
ันรนหาท
ม ่ตาย จะโทษข
ี ้าไม่ได้นะ” สายตาของเขา
ราวกับคมดาบ “เอาโฉนดมา” เขาเด ินออกไปสอง
้
กาว ม ือขวาของเขาย ่
ืนออกไปตรงหน ้าของหม่าเหล ่า
่ว
ิ
ล
หม่าเหล่าล ่วห
ิ ัวเราะแห ้ง จากน ั
้นเขาก็่ืนม
ย ือออกไป
เหมือนกัน แต ่ว่าเขากล ับจ
ับไปท ่้
ี ขอม
ือของฉีหน
ิง
จากน ั
้นก็บ
ิด แต ่ว่าข
้อมือของฉีหนิงน
ั้นแข
็งราวก ับ
้
กอนหินก ้อนใหญ ่ ไม่ขยับเลย หม ่าเหล่าล
่วตกใจ เขา
ิ
้
รองค ำราม พยายามออกแรงอย ่างเต็มท่ แต
ี ่ว่ามือของ
ีหน
ฉ ิงก ็ไม
่ขย ับเลย
หม่าเหล ่าล่วร
ิ ้
ูทันทีว่าต
ัวเขาเจอก ับยอดฝีม ือเข
้าให ้
แล้ว เห ็นฉ
ีหน ิงสีหน้าน่งมาก ้
ิ ู
รว่าสถานการณ ์ ไม่ด
ีแน่
็เลยปล
ก ่อยม ือ แต ่ว
่าเขากล ับร
้
ูสึกว่าข
้อมือของเขา
แน่นขึ
้นมา เขาถ ูกฉ
ีหนิงจับข
้อม
ือเอาไว ้แทน
ีหน
ส ้าของเขาเปล ่ยนไป เขาย
ี ังไม่ทันได
้ตั้งต
ัว ฉ ีหนิงก
็
ับข
จ ้อมือข้างหน ึ
่งของเขาเอาไว ้ แล้วยกเท ้าขึ
้นมา
แล้วถ
ีบไปท ่ห
ี ัวเข ่าของหม ่าเหล
่าล่ว จากน
ิ ั้นก
็ได้ยิน
เสียง “แกร ็ก” หม ่าเหล ่าล
่วร
ิ ้
ูสึกปวดข้อเข ่าขึ
้นมา เขา
ูกฉ
ถ ีหน ิงห
ักขาภายในพร ิบตาเด
ียว
ีหน
ฉ ิงเด ิมทีก็้
ู
รเร่ืองจุดชีพจรของคนพวกเราอย ่แล
ู ้ว
ีกท
อ ั
้งตอนน ้ก
ี ็ไม่เหม ือนวันวาน ถีบไปคราวน ้ เข
ี ่าของ
หม่าเหล ่าล
่วถ
ิ ึงกับห
ักเลยท ีเด ียว
หม่าเหล ่าล
่วร
ิ ้องตะโกนด ้วยความเจ ็บปวด ขาของเขา
งอลงไปท ันที เขาคุกเข ่าลงก ับพ้ืนแล
้ว
เส่ยวเหยาได
ี ้ยินหม
่าเหล ่าล่วร
ิ ้องตะโกนด ้วยความ
เจ็บปวด ส ีหน้าของนางก ็ตกใจ เขาเหล ือบไปเห
็นชาย
ัวส
ต ูงก
ำล ังใช้้คอนย
ักษ์ ของเขาฟาดมาท ่ฉ
ี ีหน
ิง นางรีบ
ตะโกนออกไปว ่า “ระว ัง”
ีหน
ฉ ิงเตรียมป้องกันเอาไว ้อย ่แล
ู ้ว ้คอนของชายต ัวสูง
ังไม
ย ่ท
ันได้ฟาดลงมา เขาก ็ยกเท ้าซ
้ายขึ้น แล
้วถ
ีบไปท่
ี
หน
้าอกของชายต ัวส
ูงอย ่างแรง ชายต ัวสูงถ
ึงก
ับ
ลอยต ัวปลิวไป ้ คอนย
ักษ์ ของเขาหล ุดออกจากม ือ
ชายต ัวสูงต
ัวปล ิวไปกระแทกก ำแพง คนหล ่นลงมา
จากก ำแพงอย ่างอนาถ เล ือดพ ่งออกมาจากปากของ
ุ
เขา ในขณะน ั
้นเขาล ุกไม่ข
ึ
้นเลย
ชายอ ้วนหน้าซีด ไม่กล้าลงมือ เขาถอยหล ังไปสอง
้
กาว
ีหน
ฉ ิงหน
้าเย็นชามาก เขามองไปท ่ชายอ
ี ้วน แล ้วพ ูด
่า “หย
ว ิบค
้อน แล ้วตามข้ามา” อ ีกม
ือหนึ่งของเขาย ัง
ับข
จ ้อมือของหม ่าเหล่าล
่วอย
ิ ่ เขาลากหม
ู ่าเหล่าล ่ว
ิ
ออกจากบ ้านไปย ังกลางซอย
คนท ่มาล
ี ้อมดู ต
่างก็ตกใจ ไม ่กล้าเข้าใกล ้ ได้แต่มอง
อย่ห
ู ่างๆ
ีหน
ฉ ิงปล
่อยมือเขาออก หม ่าเหล ่าล่วนอนกองอย
ิ ่ท
ู ่
ี
้
ืน เขาเจ
พ ็บปวดทรมานมาก ชายอ ้วนเห ็นฉ
ีหนิงลงม ือ
แค่สองสามท ีก
็จัดการหม่าเหล ่าล
่วก
ิ ับชายต ัวสูงอย ่าง
เด็ดขาดและด ุดัน เขาก็ไม
่กล้าขัด เขาลากค ้อนย ักษ์
ตามมา จากน ั
้นฉีหน
ิงก็ถกแขนเส ้
ือขึ
้น แล้วรับค้อน
ักษ
ย ์ มา แล
้วพูดกับชายอ้วนว
่า “ในน ั้นย
ังมีอ
ีกคน ไป
ลากเขาออกมา”
ชายอ ้วนร
ีบกลับเข้าไปในบ้าน ฉ ีหนิงนั
่งยองอย ่้
ู ขาง
หม่าเหล ่าล่ว เขาย
ิ ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “เม ่
ือครู่้ขาก
็บอกเจ ้า
ไปแล้ว ท ่น
ี ่ม
ี ีเพ
่
ือนบ้านอย ่เยอะ ้
ู ขาไม่อยากม ีเร่
ือง
พวกเจ้าเองก ็อย่าหาเร่
ืองข้า ้ขาให้โอกาสพวกเจ ้าแล้ว
แต่ว
่าพวกเจ ้ามันไม่รักด
ีเอง”
หม่าเหล ่าล่วเห
ิ ็นฉีหนิงย
้มแปลกๆ เขาก
ิ ็หวั่นใจ เขา
ูดว
พ ่า “เจ ้า...เจ ้าคิดจะท ำอะไร? ท ่น
ี ่ใต
ี ้จมูกองค์
่องเต
ฮ ้ เจ ้า...เจ ้าอย่าท ำอะไรเหลวไหลนะ”
“เจ้าข่้
ู ขาหร ือ?” ฉีหนิงหน้าน
่งไป
ิ
หม่าเหล ่าล่วเส
ิ ียงสั
่น “ม ิกล
้า เจ ้า...เจ ้าอย ่าทำอะไร
เหลวไหลนะ พวกเรา...พวกเราท ำตามค ำส ั
่งแค่ไหน
เอง หากเจ ้าทำอะไรพวกเรา จะต ้อง...” เขาไม ่กล
้า
ูดต
พ ่อ
“จะต้องอะไร?” ฉ ีหนิงแสยะย ้ม แล
ิ ้วย่
ืนมือไปจ ับผม
ของหม ่าเหล ่าล
่ว แล
ิ ้วกระชากห ัวเขา “เจ ้าร
ับค ำสั
่ง
มา รับค ำส ั
่งของใคร?” เขาหย ิบโฉนดมาจากต ัวของ
หม่าเหล่าล ่ว แล
ิ ้วสะบ ัดมันออก “เจ ้าบอกว ่าโฉนดน ่
ี
เจ้าเล่นพน ันชนะเลยได ้มา โฉนดใบน ้ควรจะอย
ี ่ท
ู ่จวน
ี
่เซ
ู
อ ียงโหวถ ึงจะถ ูก พวกเจ ้าได้มันมาอย ่างไร? อ ่เซ
ู ียง
โหวเล ่นพน ันก ับเจ้าหรืออย่างไรก ัน? หร ือว่าอ่เซ
ู ียง
โหวซ่
ือจ่
ือ?”
เขาร้
ูว่าหม ่าเหล ่าล
่วพ
ิ ูดจาเหลวไหลแต ่แรก ถ ึงแม ้อ ่
ู
เซียงโหวจะน ิส
ัยไม่ดีเท่าไหร่ แต ่ว
่าเขาก ็มีต
ำแหน ่ง
บรรดาศ ักด ิ
์ ไม ่ม
ีทางเล ่นพนันกับนักเลงห ัวไม้แบบน ้
ี
แน่นอน ย ่งอ
ิ ่เซ
ู ียงโหวซ ่ือจ
่
ือ ย ่งไม
ิ ่ม
ีทางเป ็ นไปได ้
หม่าเหล่าล ่วข
ิ ้อเข ่าห
ักไปแล ้ว ตอนน ้เจ
ี ็บปวดทรมาน
มาก เหง ่
ือเขาไหลออกมาไม ่หย ุด “มี...ม ีคนให ้โฉนด
้
ขามา ให ้พวกเราเอาม ันมาไล ่สองแม ่ล
ูกน่ออกไป หล
ี ัง
เสร็จเร่
ือง ้ บานหล ังน้ก
ี ็จะเป็ นของพวกเรา อ ีกท ั้ง...อ ีก
ั
ท
้งเราย ังจะได ้เงินอ
ีกหน ึ
่งร้อยต ำลึง”
“ใคร?”
หม่าเหล่าล่วพ
ิ ูดว่า “พ ่อ...พ ่อบ้านใหญ ่ของจวนอ ่เซ
ู ียง
โหว เขา...เขาส ั
่งให้พวกเราท ำแบบน ้”
ี
“พ่อบ
้านใหญ ่ของจวนอ ่เซ
ู ียงโหว?” ฉ ีหน ิงย้มเจ
ิ ่
ือน
แล
้วพูดว่า “เหต ุใดเขาต ้องให ้พวกเจ ้าท ำแบบน ้้
ี ดวย?”
“ไม่้
ู
รเหม ือนก
ัน...” หม ่าเหล ่าล่วพ
ิ ูดว่า “พวกเราแค ่
ับเง
ร ินมาท ำงาน เร ่
ืองอ ่
ืน...เร ่
ืองอ่
ืนพวกเราไม ่้
ูรอะไร
เลย...”
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจแล ้วพ ูดว่า “้ ถาอย ่างนั
้นก็ถือว
่าว ันน้
ี
เจ
้าโชคร ้าย ว
ันน้้
ี ขาอารมณ ์ ไม
่ดี พวกเจ ้าก ็รองร ับ
อารมณ ์้
ขาหน่อยนะ บ ุกเข้าบ้านคนอ ่ืนกระท ำการ
โหดร้าย ร ังแกสองแม ่ล
ูก ้ ขาทำได ้แค
่ผ่านมาแล ้วเห ็น
ความอย ุติธรรมไม่ได้เลยต ้องย่
ืนมือเข้าช่วย” เขาล ุก
ึ
ข
้นมา แล ้วยกค
้อนย ักษ์ข
ึ้นมา แล ้วเดินไปท ่ขาของ
ี
หม่าเหล่าล่ว หม
ิ ่าเหล ่าล่วเห
ิ ็นสถานการณ ์ ไม
่ดี ก็พ
ูด
่า “้
ว นองชาย ไม ่...นายท ่าน ้ ขาขอร ้องล ่ะ...”
ฉหน
ี ิงไม่ได
้สนใจ เขาท ุบค
้อนลงไปท ่้
ี ขอเข่าอ
ีกข้างของ
หม่าเหล่าล่ว คนท
ิ ่ย
ี ืนด
ูอย่ต
ู ่างก
็ตกใจ การท ุบครั
้งน้
ี
ำให
ท ้กระด ูกข้อเข่าของหม ่าเหล ่าล่วน
ิ ั้นแตกละเอ ียด
ไม่ม
ีทางกล ับค ืนมาได ้อ
ีก หม ่าเหล่าล่วร
ิ ้องอย่าง
ทรมาน จากน ั้นก
็สลบไป
ชายอ้วนลากอ ีกคนออกมาพอด ี ทั
้งค่เห
ู ็นภาพเช ่นนั
้น
็ส
ก ีหน
้าซีดเซียว ขว ัญกระเจ ิงไปหมด พวกเขาค ิดไม่ถ
ึง
เลยว ่าชายหน ่มท
ุ ่ส
ี ีหน้ามีแต
่รอยย ้มคนน
ิ ้จะลงม
ี ือได้
โหดขนาดน ้
ี
“ข
้าร้
ูว่าปกต ิพวกเจ ้าชอบร ังแกคนท ่อ
ี ่อนแอกว ่าจน
เคยช ินแล
้ ว” ฉ ีหน
ิงห ันหน้ากลับไป แล ้วมองไปท ่สอง
ี
คนท่สต
ี ิหล
ุดไป แล ้วพ ูดว
่า “้ ขาร
้
ูว ่าพวกเจ ้ายังมีพวก
ีก หามหม
อ ่าเหล ่าล ่วกล
ิ ับไปให้พวกเขาด ู ใครกล ้า
ังแกคนท
ร ่อ
ี ่อนกว ่าอ ีก อีกท
ั้งกล
้ากล ับมาเหย ียบท่
ี
ตรอกช ิงซ
่ยน
ุ ่แม
ี ้แต่้กาวเดียว น่ถ
ี ือว่าแค ่ส
ั
่งสอน หากม ี
คนไม่พอใจ มาหาข
้าได
้ทุกเม
่
ือ จร
ิงส
ิ ้
ขาช
่ือฉ
ีหน
ิง
อาศ
ัยอย่ในจวนจ
ู ่นอ
ิ ีโหว มาล้างแค
้นข
้าได
้ตลอด”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้ือแพร
เล
่มท
่ 11 บทท
ี ่ 311 หน
ี ้าท ่จะปฏ
ี ิเสธไม่ได้
ชายอ้วนได ้ย
ินฉ ีหนิงบอกท ่อย
ี ่ของต
ู ัวเอง ขาของเขาก ็
พลันอ่อนยวบลงในท ันท ี ตอนน ้เขาค
ี ุกเข ่าลงพ
้ืนไป
แล้ว
กล่มการเม
ุ ืองในราชส ำน ักแย่งชิงอ ำนาจก ัน สำหร ับ
คนธรรมดาท ั
่วไปแล ้ว ม ันเป็ นเร่
ืองท ่เข
ี ้าใจยาก แต ่ว
่า
่
ือเส
ช ียงของจ ่นอ
ิ ีโหวน ั้น ขอแค ่อาศ ัยอย ่ในเม
ู ืองหลวง
เท่านั
้น ก็ไม
่มีทางไม ู่้
รจัก
หนึ
่งในส ่บรรดาศ
ี ักดิ
์ใหญ ่ ตระก ูลขุนพลน ักรบอันดับ
หนึ
่งของแคว ้น ู ผ
้บัญชาการทหารใหญ ่ของกองท ัพฉิน
ไหวท ั
้งสองรุ่น
“ยังไม ่ร
ีบไสห ัวไปอีก?” ฉ ีหนิงสีหน้าน ่ง
ิ
ชายอ้วนพยายามฝ ื นลุกขึ
้นมา เขาก ับคนต ัวส
ูงท่เร
ี ่ม
ิ
้
ื
ฟนตัวค่อยๆเดินไปหามหม ่าเหล ่าล
่วท
ิ ่สลบไป แล
ี ้ว
จากไป
ีหน
ฉ ิงยกมือค
ำน ับคนท
่ย
ี ืนดูอย่รอบๆ เขาไม
ู ่ได้พ
ูด
อะไรมากความ จากน ั
้นก็เดินเข ้าประต ู้
บานไป เขา
เห็นเส่ยวเหยาย
ี ังคงถือมีดยืนอย ่หน
ู ้าประต ู้
หอง เขา
ูดด
พ ้วยความอ ่อนโยนว ่า “เส ่ยวเหยา ไม
ี ่เป
็ นอะไร
แล้วนะ พวกม ันไปหมดแล ้ ว”
เส่ยวเหยาตาแดงก
ี ่ำ น ้ำตาคลอเบ ้า แต ่ก็ไม่ได
้ไหล
ออกมาจากดวงตา นางฝ ื นย
้มแล
ิ ้วพ
ูดว ่า “โหว...โหว
เยว ่ ขอบคุณท่านมาก ขอบค ุณท ่านมากจร ิงๆ”
ีหน
ฉ ิงเดินเข
้าไปใกล ้ แล ้วหยิบม ีดจากม ือของเส ่ยว
ี
เหยาออก เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว ่า “ม ือค่น
ู ้ของเจ
ี ้าเหมาะก ับ
การปล ูกดอกไม ้และอ่านหน ังสือมากกว ่า ไม่ควรเอา
มาถ ือม
ีดแบบน ้”
ี
เส่ยวเหยาก
ี ้มหน ้าลง แต ่ไม่นานน ักก็เงยหน ้าขึ
้นมา
“โหวเยว ่ ท
่านมาท ่น
ี ่ได
ี ้อย่างไรก ัน?”
“้ขาไปท ่ว
ี ิทยาล ัย แต ่ไม่เจอเจ ้า ได้ยินมาว่าเจ้าไม่ได้
ไปท ่ว
ี ิทยาล ัยมาส ักพักแล้ว ก ็เลยแวะมาด ูว
่าเกิดอะไร
ึ
ข
้น” ฉ ีหน ิงกวาดสายตาไปรอบบ ้านท ่เละเทะ จากน
ี ั
้น
็ขมวดค
ก ้ว
ิ
เส่ยวเหยาส
ี ่ายหน้าพูดว่า “โหวเยว ่ ต่อไปเส่ยวเหยา
ี
คงไปท ่ว
ี ิทยาล ัยไม่ได้อีกแล้ว ้ ขา...”
“ไปท ่ว
ี ิทยาล ัยไม่ได
้แล้ว?” ฉ ีหน
ิงขมวดค ้ว แล
ิ ้วพ
ูดขัด
่า “ท
ว ำไม? หร ือว่าเจ้าไม ่ชอบเร ียนหน ังสือ? หรือว่า
เพราะเก ิดอะไรข ึ
้นท่้
ี บาน?”
เส่ยวเหยาพ
ี ูดว่า “โหวเยว ่ไม่้
ตองถามเหต ุผลหรอก ถ ึง
อย่างไร...” นางก ัดฟั น แต่ก็ไม่ได้พ
ูดต่อ
ีหน
ฉ ิงก ็ไม ่พ
ูดอะไรให ้มากความ เขาเด ินอ
้อมตัวของ
เส่ยวเหยาไป จากน
ี ั
้นก็เปิ ดประต ู้
หองออก เห ็นหญ
ิง
คนหน ึ
่งก ำล ังนั
่งเหม ่อลอยอย ่บนเก
ู ้าอ้ สายตาของนาง
ี
ดเล
ู ่ือนลอยไม ่ม
ีสติ
ีหน
ฉ ิงร
้
ูว่านางค ือแม่ของเส ่ยวเหยา นางเคยเป
ี ็ นนาง
นางโลมบนแม ่น้ำฉ
ินไหวมาก ่อน หล
ังจากน ั
้นก
็ถูกอ่
ู
เซียงโหวซ ูเจ
ินพากล ับมาท่จวนโหว จากน
ี ั
้นก
็ได้ให้
ำเน
ก ิดเส่ยวเหยา น
ี ับตามอาย ุ เส
่ยวเหยาก
ี ็น่าจะอาย ุ
ประมาณส ิบห้าส
ิบหกป ี เท่าน
ั
้น หญิงคนน้ก
ี ็น
่าจะอาย ุ
ราวสามส ิบต้นๆ เท่าน ั
้น แต่ว่าตอนน
้ ผ
ี ิวพรรณของ
นางเห ่ยวย
ี ่น ผมเผ้าของนางขาวโพลน ด ูเหมือนคน
อาย ุราวส่ส
ี ิบห
้าสิบป
ี
“ูผ้
้ นอยคำน ับท
่านป้า” ฉ ีหน
ิงยกมือท
ักทายแม ่ของ
เส่ยวเหยาอย
ี ่างมีมารยาท เส ่ยวเหยาเด
ี ินตามเข ้ามา
ในห้อง นางส ่ายหน้าแล ้วพูดว่า “โหวเยว ่ นางฟ ั งอะไร
ไม่เข้าใจหรอก”
“ฟ
ั งไม่เข้าใจ?” ฉ ีหนิงขมวดค ้ว แล
ิ ้วมองอย ่าง
ละเอ ียด แม ่ของเส ่ยวเหยาย
ี ังคงเหม่อลอยเหม ือนเดิม
เหม ือนไม ่ได
ู้้
รสึกว่ามีคนเข้ามาเลย เขาตะล ึงไป
จากน ั
้นก็ขมวดค ้ว “เส
ิ ่ยวเหยา ม
ี ัน...ม ันเก ิดอะไร
ึ
ข
้น?”
เส่ยวเหยาย
ี ้มข
ิ ่ืนแล้วพูดว่า “ท ่านแม ่ไม่ปกต ิมาหลาย
ี
ปแล้ว ตอนข ้าเด ็กๆ นางม ักนั
่งเหม ่อลอยอย ่หน
ู ้า
กระถางดอกซ ่ยเซ
ุ ียนเสมอ ไม ่กินไม่่ืมอะไรท
ด ั
้งวัน ไม ่
สนใจใคร เพ ียงแต ่ตอนน ั
้นอาการไม ่ได้หนักขนาดน ้
ี
แต่ละเด ือนจะม ีวันท
่เป
ี ็ นอย่างนั
้นวันสองว ันเท่าน ั
้น
โดยท ั
่วไปแล ้วย ังดูแลข้าได้อย่ ท
ู ่านแม ่ีฝม
ือดีมาก
ับจ
ร ้างเย ็บปั กถักร้อยแลกเง ินใช้ชีว
ิตไปว ันๆ หน ึ่ง ยัง
สอนข ้าอ่านเข ียนหน ังสืออีก...”
ีหน
ฉ ิงร
้
ูดีว่า ูผ
้หญ ิงท
่มาจากแม
ี ่น้ำฉินไหว ส ่วนมาก
หากไม ่ช
ำนาญเร ่ืองการร ้องเพลงเต ้นร ำ ก ็จะต้องอ ่าน
เขียนได ้ อีกทั
้งบางคนย ังแต่งโคลงกลอนได ้้
ดวย ซ ึ่ง
้
ลวนมาจากการฝ ึ กอบรมต ั
้งแต่เล็ก ู ผ
้หญ ิงหลายคนม ี
ความสามารถมาก แม ่ของเส่ยวเหยาเองก
ี ็น
่าจะเป ็น
หนึ
่งในผ ู
้หญ ิงท่ม
ี ีความสามารถมากในตอนน ั
้น มิ
เช่นนั
้นซูเจ ินคงไม ่ถ
ูกใจ
“แต ่ว
่าสองสามป ี มาน
้อาการของนางหน
ี ักขึ้น” เส่ยว
ี
เหยาเด ินเข ้าไปใกล ้ ช่วยแม่ของต ัวเองจ ัดเส้
ือผ้า แล ้ว
ูดว
พ ่า “ต ั
้งแต่เม ่
ือปีก
่อน นางก ็เร่มจ
ิ ำอะไรไม ่ได
้ ...”
นางหย ุดไป แล ้วพ ูดว
่า “ตอนน ้ท
ี ่านพูดอะไรไป นางก ็
ั
ฟงไม ่เข้าใจ”
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “อ่เซ
ู ียงโหว...เขาไม ่เคยมา
ูแลพวกเจ
ด ้าเลยหร ือ?”
เส่ยวเหยาย
ี ้มเจ
ิ ่
ือน แต ่ไม
่ได้พ
ูดอะไร
“แม ่ของเจ ้าอาการหน ักมาก จะให ้เป็ นอย ่างน้ต
ี ่อไป
ไม่ได้” ฉ ีหนิงพูดว ่า “เส่ยวเหยา ท
ี ่น
ี ่พ
ี ังหมดแล ้ว คง
อย่ไม
ู ่ได้แล้ว หากเจ ้าตกลง เจ ้าไปอย ่ท
ู ่จวนจ
ี ่นอ
ิ ีโหว
ับข
ก ้าสักสองสามว ันก
่อน ให้้ขาส่งคนมาเก ็บกวาดท ่น
ี ่
ี
ให้ก
่อนด ีหรือไม่” เม่
ือพูดถ
ึงตรงน ้ ก
ี ็่
ืนโฉนดท
ย ่ด
ี ินให ้
“โฉนดน ่เจ
ี ้าเก็บเอาไว ้ให
้ดีนะ”
เส่ยวเหยาไม
ี ่แม
้แต่จะมอง แล ้วพ
ูดว่า “ในเม ่ือ
้
ตองการไล ่พวกเราสองแม ่ล
ูกออกไป แม ้แต่โฉนดก ็เอา
ออกมาแล ้ว ้ขาเองก ็ไม่จ
ำเป ็ นต
้องเก็บมันเอาไว ้ ” นาง
มองไปท ่แม
ี ่ของนาง จากน ั
้นก็จัดผมให้กับแม่ของ
ัวเอง แล
ต ้วพ
ูดว่า “้ ขาจะพาท ่านแม่ไป เด ิมทีท่น
ี ่ก
ี ็
ไม่ใช ่้
บานของพวกเราอย ่แล
ู ้ ว”
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว แล
ิ ้วพูดว่า “เจ ้าจะไปไหน?”
“ไปไหนก ็ได
้” เส่ยวเหยาพ
ี ูดว่า “ต่อให้้
ตองไปเป ็น
ขอทาน ้ ขาก็จะไม่ให้ท่านแม่้ตองอดตาย”
“เหลวไหล” ฉ ีหน
ิงเส ียงเข้ม “แม ่ของเจ้าสอนเจ ้าร ่ำ
เรียนเข ียนอ่าน เพ่ือให้เจ
้าไปเป ็ นขอทานเล ้ยงด
ี ูนาง
อย่างน ั
้นหร ือ? นางอยากให ้เจ ้าอย่อย
ู ่างมีเกียรต ิมี
ักด
ศ ิ
์ศรี” เขามองไปท ่แม
ี ่ของเส ่ยวเหยา แล
ี ้วพ ูดว ่า
“ตอนน ้อากาศหนาวมาก เจ
ี ้าพาแม ่ออกไปอย ่้
ู ขาง
นอก เจ ้าคิดว่าแม่ของเจ้าจะทนได ้หร
ือ?”
เส่ยวเหยาต
ี ัวส
ั
่นเทา นางหล ับตาลง ส ุดท้ายน ้ำตาของ
นางก็ไหลพรากลงมาอาบแก ้มของนาง
“้ขาร
้
ูว่าเจ้าเป็ นผ
ู
้หญิงเข
้มแข ็ง แต่ว
่าในเวลาน ้ไม
ี ่ใช่
เวลาท ่เจ
ี ้ามาด้
ือรั
้นนะ” ฉ ีหนิงพ
ูดจาอ่อนลง “เส ่ยว
ี
เหยา เจ ้าเองก ็้
ู
ร ท่านอาจารย ์จั
่วว
่าจ
้างให ้้ขาเป็น
อาจารย ์ ในว
ิทยาล ัยฉงหล ิน ดังน
ั
้นตอนน ้้
ี ขาเองก ็ถ
ือว่า
เป
็ นอาจารย ์ ของเจ ้า น
ักเรียนของข ้าเดือดร้อน คน
เป
็ นอาจารย ์ อย
่างข ้าจะไม่สนใจได ้อย
่างไร เจ ้าเช่
ือข้า
นะ ตามข ้ากลับจวนโหวก ่อน เร่
ืองหลังจากน ้ พวกเรา
ี
่อยหาร
ค ือก
ันอีกครั
้งหนึ
่ง เจ้าว่าดีหร
ือไม ่?”
เส่ยวเหยาก
ี ้มหน ้าลง แต ่ไม
่พูดอะไรมาก
“้ขาพ
ูดกับเจ้าตามตรง ในจวนของข ้ามีหมอเทวดาอย ่
ู
่านหน
ท ึ
่ง สามารถช ่วยด
ูอาการของท ่านป้าได้ ไม ่แน่
วาท
่ ่านป้าอาจจะม ีโอกาสหายด ีก็ได
้” ฉีหนิงพ ูดอย
่าง
่อนโยนว
อ ่า “ตอนน ้พ
ี ูดอะไรไปก ็ไม
่มีประโยชน ์ ส
่ง
ิ
ำค
ส ัญท่ส
ี ุดในตอนน ้ก
ี ็ค
ือดูแลรักษาอาการของท ่านป
้า
ให
้ดี เร ่
ืองอ ่
ืนไม่ใช่เร่
ืองส ำคัญ เม่
ือหาท ่ทางให
ี ้ท
่านป ้า
ได
้แล ้ว เจ ้าเองก ็จะกล ับไปเรียนหน ังส
ือได ้อีกคร
ั้ง
หากเจ ้าท้งม
ิ ันไปตอนน ้ ม
ี ันก็เท
่ากับท่ท
ี ำมาท ั
้งหมด
ันเส
ม ียเปล ่า ้ขาว่าท่านแม ่ของเจ้าคงไม ่อยากเห ็น
ผลล ัพธ
์ แบบน ั
้นแน ่”
เส่ยวเหยาเส
ี ียงสั
่นเคร ือ “้ขา...ข ้าไม่้
ูร้
ตองท ำอย ่างไร
แต่ว่า...”
“ไม ่้
ตองค ิดมาก เช ่
ือข้าเถอะ” ฉ ีหนิงพ
ูดว่า “เจ ้าเก ็บ
ของก ่อนนะ เด ๋ยวข
ี ้าออกไปคร ่
ูหนึ
่ง จะร ีบกล ับมา”
เขาไม ่พูดอะไรมาก ออกจากห ้องไป กล ่มคนท
ุ ่อย
ี ่้
ู ขาง
นอกย ังคงย ืนคุยกันอย่ เม
ู ่
ือเห็นฉีหน
ิงออกมา ท ุกคนก ็
กระจายต ัวไปคนละท ิศคนละทาง เม ่
ือคร
ู่ฉีหนิงใช
้
้
คอนยักษ
์ทุบขาของหม ่าเหล่าล่วจนห
ิ ัก เขาทำม ัน
อย่างเด็ดขาดด ุดัน หม่าเหล่าล่วได
ิ ้รับการสั
่งสอน ท ุก
คนในซอยต ่างร้
ูสึกสะใจ แต ่ว่าก็ท
ำให ้ทุกคนร
้
ูส ึก
หวาดกล ัวเหม ือนกัน
ีหน
ฉ ิงกลับย้มแล
ิ ้วเรียกพวกเขาเอาไว ้ จากน ั
้นก็ถาม
่าจะจ
ว ้างรถม ้าส ักค
ันได้จากท่ไหน ท
ี ุกคนเห็นฉ ีหนิง
่าทางเป
ท ็ นม
ิตร ก ็ม
ีอีกหลายคนรวมกล ่มพ
ุ ูดค
ุยก ันอีก
พวกเขาบอกว ่าในตรอกช ิงซ
่ยคงหารถม
ุ ้าไม่ได้ แต ่ว่า
หากออกจากซอยไปน ั
้นม
ีแน่นอน ฉ ีหนิงเอาเศษเง ิน
ให้ไป แล้วขอให ้คนๆ หนึ่งเป
็ นธุระจัดการให้ ให ้เขา
ออกไปจ้างรถม ้ามา
คนๆ นั
้นก็ดูกระต ือร
ือร้นด
ี บอกแค ่ว
่าเม่
ือรถม้ามาถ ึง
่อยจ
ค ่ายค่ารถ ไม ่้
ตองให้ก่อน แล ้วเขาก ็ออกไปจาก
ตรอก ไม ่นานน ัก เขาก ็กลับมาพร ้อมกับรถม้าคันหน ึ
่ง
ีหน
ฉ ิงขอบค ุณคนๆ น ั
้น จากน ั
้นก็เอาเง ินให้เป
็น
สนน
ิ ้ำใจ คนๆ ั น
้นรับม
ันมาก็ตกใจพร ้อมก
ับดีใจมาก
ีหน
ฉ ิงนำรถม้ามาหน ้าบ
้านของเส ่ยวเหยา คนท
ี ่ไปหา
ี
รถม้ามาก ็เหมือนจะมองอะไรออก เขาร ีบเรียกอ ีกสอง
คนให ้มาช่วย
เส่ยวเหยาเป
ี ็ นห
่วงแม ่ของนางมาก ในบ ้านก็เละเทะ
ไปหมด ตอนน ้ไม
ี ่สามารถอาศ ัยต
่อไปได ้อ
ีก อีกท ั
้งได้
ินฉ
ย ีหนิงบอกว่าท
่จวนจ
ี ่นอ
ิ ีโหวมีหมอเทวดาท ่
ี
สามารถร ักษาแม่ของนางได ้ อีกทั
้งฉีหน
ิงก็หารถม ้า
มาแล ้ว ก็เลยทำได ้เพียงแค
่พยุงแม ่ข
ึ
้นรถม
้าไปก ่อน
จากน ั
้นก็ไปเก็บเส
้ือผ
้าสองสามช ุด แล ้วตามขึ้นรถม ้า
ไป
ีหน
ฉ ิงเอาเงินให้พวกน ั
้นอ
ีกสองตำล ึง แล
้วขอให ้พวก
เขาช ่วยเก็บกวาดบ ้านให้ เง
ินสองต ำลึงสำหร ับพวก
เขาแล ้ว มันไม่้
นอยเลย พวกเขาร ับปากโดยไม ่้
ตองค ิด
อะไร
ฉหน
ี ิงข่้
ี มานำหน ้า น ำรถม้าออกจากตรอกช ิงซ่ย แล
ุ ้ว
บอกคนบ ังคับม
้าว่า ให ้ไปส
่งเส่ยวเหยาสองแม
ี ู่
ลกท่
ี
จวนจ่นอ
ิ ีโหว แล ้วบอกคนในจวนว ่าเป ็ นเจตนาของจ ่น
ิ
ีโหว คนบ
อ ังคับรถม ้ารับปาก ฉีหนิงก ็ไม่พ
ูดมาก
ังค
บ ับม
้าแล ้วตรงไปย ังจวนอ ่เซ
ู ียงโหวท ันที
เขาเคยไปท ่จวนอ
ี ่เซ
ู ียงโหว เขาร ้
ู เส
้นทางด ี เขาควบม ้า
ไป จนถ ึงหน ้าประต ูจวนอ่เซ
ู ียงโหว จากน ั
้นก็ลงจาก
้
มา แล้วให ้คนไปแจ ้งอ่เซ
ู ียงโหวซ ูเจิน ไม ่นานนัก ก ็มี
คนมาเช ิญฉีหนิงเข
้าจวนไป ฉ ีหนิงเด ินเข้ามาย ังห
้อง
โถงของจวน แล ้วเขาก ็น
ั
่งรออย ่ในน
ู ั
้น ไม ่นานนักก็มี
คนยกน ้ำชามาให ้ แต่ว่าผ
่านไปคร ู่ใหญ ่ ถ
ึงเห ็นอ
่เซ
ู ียง
โหวซูเจ ินเดินมา
ีหน
ส ้าของเขาด ูไม
่ค่อยดีน
ัก น่าจะเป ็ นเพราะย ังไม่้
ืฟน
ัวจากอาการพ
ต ิษระบาด ด ูอ
่อนแรงอย ่างเห ็นได
้ชัด
หลังจากท ่ซ
ี ูเจินน
ั
่งลงแล ้ว ยังไม่ท
ันพ ูดอะไร ฉ ีหนิงก็
ลกมาจากท
ุ ่น
ี ั
่ง แล ้วเด
ินมาตรงหน ้าเขา แล ้วเอาโฉนด
วางลงตรงหน ้าของซ ูเจิน เขาไม่พ
ูดอะไรมาก แล ้ว
กลับไปน ั
่งท่เด
ี ิมอีกคร
ั
้ง
ูเจ
ซ ินมองไป เห ็นโฉนดใบน ั
้นวางอย ่ ก
ู ็พูดด
้วยความ
สงส ัยว
่า “น ่ม
ี ันหมายความว ่าอะไร?”
“อ่เซ
ู ียงโหว ท ่านดูโฉนดแผ่นน้ให
ี ้ช
ัดที ท
่านจ ำม
ันได
้
หรือไม่?” ฉ ีหนิงพูดว
่า “มีคนบอกว ่าโฉนดแผ่นน
้เขา
ี
ได
้มาจากคนในจวนอ ่เซ
ู ียงโหว ้ขาเลยน ำมันกล
ับมา
ืนให
ค ้ท
่าน”
ูเจ
ซ ินตะล ึงไป แล ้วหย
ิบโฉนดข ึ
้นมาดูอย
่างละเอียด สี
หน
้าของเขาเปล ่ยนไป แล
ี ้วพ
ูดเสียงเข้มว่า “เจ
้าได
้มัน
มาได ้อย่างไร?”
ีหน
ฉ ิงแสยะย ้มพ
ิ ูดว่า “พูดแบบน้ แสดงว
ี ่าโฉนดแผ่น
้เป
ี
น ็ นของจวนอ ่เซ
ู ียงโหวจริงๆ สินะ?”
“ถูกต้อง” ซ ูเจ ินพูดว
่า “้ขาถามเจ้าว่าโฉนดใบน้มาอย
ี ่
ู
ในม ือเจ้าได้อย ่างไร?”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “อ ่เซ
ู ียงโหวร่ำรวยร ้นฟ
้า ม
ีทร ัพย
์ส
ินใน
ือมากมาย โฉนดแผ
ม ่นน้อย
ี ่างมากราคาก ็แค่หน
ึ
่งร
้อย
ำล
ต ึง หร ือว
่าอ ่เซ
ู ียงโหวจะร้
ู ทร
ัพย์ส
ินท
ุกช้นของท
ิ ่าน
ัดเจนเช
ช ่นน้เลยหร
ี ือ?”
ูเจ
ซ ินถือโฉนดในม ือแน่น แล
้วพูดว่า “อย
่าพ ูดมาก ้ขา
ถามเจ ้า เจ้าได ้โฉนดมาได ้อย่างไร?”
“้ขาต่างหากท ่จะถามเจ
ี ้า ในเม่
ือโฉนดเป ็ นของเจ้า
แล้วเหต ุใดถ ึงได ้ไปอย ่ในม
ู ือของคนอ ่
ืน?” ฉ ีหน
ิง
เหล ือบไปมองอ ่เซ
ู ียงโหว “ม ีชายสองสามคนน ำโฉนด
ใบน ้ไปย
ี ังบ้านหล ังนั้
น อีกท
ั
้งย
ังพยายามไล ่สองแม ่ล
ูก
อย่ในบ
ู ้านหลังน ั้นออกจากบ ้าน ้ตองการให ้พวกนาง
ไม่มี้บานอย่ อ
ู ่เซ
ู ียงโหว ท่านอย่าบอกข้านะว ่า ท่านไม่
้
ู
รเร่ืองน้เลย”
ี
่เซ
ู
อ ียงโหวตะล ึงไป เขาขมวดค ้ว “เจ
ิ ้าพูดอะไรนะ? ไล ่
ออกจากบ ้าน? ฉีหนิง น่ม
ี ันเร่
ืองอะไรก ันแน่ เจ ้า
อธิบายมาให ้ช
ัดเจนท ีส
ิ”
ีหน
ฉ ิงเห็นเขาสีหน
้าเคร่งเคร ียดมาก ก ็้
ู
รว่าเร่
ืองน ้เขา
ี
ไม่้
ูรจร
ิงๆ เขาเองก ็ไม
่ได ้อธิบายอะไรต ่อ พ ูดเพียงว ่า
“อ่เซ
ู ียงโหวหากท ่านไม ่้
ูรเร
่ืองน้จร
ี ิงๆ ท
่านลองถาม
่อบ
พ ้านใหญ ่ของจวนท ่านด ูส
ิ เขาเหม ือนจะร้
ู เร
่
ืองน ้ด
ี ี
เลยล ่ะ”
ูเจ
ซ ินอ
ึ
้งไป แล้วตะโกนเส ียงด ังว
่า “ใครก ็ได้ ไปตามซ ู
เฉว ียนมา”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองครักษ์ เส
้
ือแพร
เล
่มท่ 11 บทท
ี ่ 312 ตบฉาด
ี
ูเฉว
ซ ียนพ ่อบ้านใหญ่ของจวนอ ่เซ
ู ียงโหวอาย ุราวๆ ้ หา
ิบป
ส ี ด
ูท่าน ่าจะเป
็ นคนท่ท
ี ำงานได ้ดีเลยท ีเด ียว เขาว ่ง
ิ
หน
้าตาต ่
ืนมาย ังห
้องโถงใหญ ่ ยังไม่ทันพูดอะไร ซ ูเจ
ิน
็โยนโฉนดไปตรงหน
ก ้าเขา แล ้วพ
ูดว ่า “น ่ม
ี ันเร่
ือง
อะไรก ัน?”
ูเฉว
ซ ียนย ังงงๆ อย ่ เขาโค
ู ้งตัวลงแล ้วหย ิบโฉนดข ึ
้นมา
เม
่ือมองด ูอย่างละเอียด ส ีหน
้าของเขาก ็เปล ่ยนไป
ี
จากนั
้นเขาก ็ค
ุกเข่าลง แล ้วพ
ูดว่า “นายท ่าน ้ ขาน้อย
...ข้าน้อยผ ิดไปแล้วขอรับ...”
ูเจ
ซ ินตาโต เขาพ ูดเสียงดุว
่า “เจ ้าร้
ู เร
่
ืองโฉนดใบน ้
ี
จริงๆ ใช ่หรือไม
่ว่าม
ันเก ิดอะไรขึ้น? โฉนดไม ่ได้เก็บอย่
ู
ในห้องบัญช ีตลอดหรืออย่างไรก ัน?” เขาล ุกขึ
้นยืน
แล
้วเดินข ึ
้นหน้าไปสองก ้าว ช้ไปท
ี ่หน
ี ้าของซ ูเฉว ียน
“เจ้าพ
ูดมา ม ันเร ่
ืองอะไรก ัน เหต ุใดถึงมีคนเอาโฉนด
้ไปท
ี
น ่้
ี บานหลังนั
้นได ้ ?”
ูเฉว
ซ ียนทำได ้เพ ียงก้มหน้าลงก ับพ
้
ืน เขาพ ูดว่า “โหว
เยว่ ้
ขาน้อยสมควรตาย ขอโหวเยว ่ลงโทษด ้วย”
ูเจ
ซ ินร
้
ูสึกโกรธมาก เขายกเท ้าข
ึ
้นมา แล ้วถีบไปท ่
ี
ัวไหล
ห ่ของซูเฉว ียน เขาออกแรงค ่อนข้างมาก ซ ู
เฉวียนถูกถีบจนกล ้งลงไปก
ิ ับพ
้ืน แต่ว
่าซูเจินร่างกาย
่อนเพล
อ ียอย่ หล
ู ังจากท ่ถ
ี ีบแล
้ว เขาก ็เก
ือบล้มลง เขา
พยายามฝ ื นย
้ม แล
ิ ้วพ ูดด
้วยความโมโหว ่า “เจ ้าพูดมา
ให
้ชัดนะ เหต ุใดโฉนดแผ ่นน
้ถ
ี ึงได
้ถูกคนเอาไปได ้ ?”
เห็นซ
ูเฉวียนก้มหน ้าไม ่พ
ูด เขาก ็ตะคอกว ่า “หากเจ ้า
ไม่อธ
ิบายมาให ้ชัดเจน เจ ้าก
็ออกจากจวนน ้ไปตอนน
ี ้
ี
เลย ต่อไปอย ่ามาให ้้ขาเห็นหน้าอ
ีก”
ูเฉว
ซ ียนตัวสั
่นเทา เขาล ังเล แล้วพูดว่า "เป ็ นเพราะ...
เพราะค ุณหนูใหญ ่...
เม
่ือพูดแบบน ้ออกมา ฉ
ี ีหนิงก
็หน้าน่งไป สายตาของ
ิ
เขาเย ็นชามาก
“คุณหนูใหญ ่? ่ือเซว
จ ียน?” ซ ูเจินตะล ึงไป “แล
้วมัน
เก่ยวอะไรก
ี ับนางด ้วย?”
ในตอนน ้เองก
ี ็ม
ีคนมารายงานว ่า “เร ียนโหวเยว่ ้ดาน
นอกม ีคนแซ ่เจียงเขาบอกว ่าเขาเป ็ นหยวนว่ายหลาง
ของกรมกลาโหมมาขอพบขอร ับ”
“หยวนว ่ายหลาง?” ซ ูเจินเงยหน ้าขึ
้น ยกมือแล
้วพูด
่า “หยวนว
ว ่ายหลางอะไร ไปบอกเขาว ่า ว
ันน
้้
ี ขาไม่ม
ี
เวลาพบใคร ให ้เขากล ับไปก ่อน”
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว เม
ิ ่
ือได้ย
ินว่าเป็ นคนแซ่เจียงเขาบอกว ่า
เขาเป ็ นหยวนว ่ายหลางของกรมกลาโหม เขาก ็นึก
ึ
ข
้นมาได ้ว
่าเป็ นเจียงซุยอว๋น แอบค
ิ ิดในใจว่าเจ
้าบ้าน่
ี
มาท ำอะไรจวนอ ่เซ
ู ียงโหว
“โหวเยว ่ เขาบอกว ่าเขาตั้งใจมาคารวะท ่าน” บ่าว
ไพร ่้
ดานนอกพ ูดว่า “น่เป
ี ็ นนามบัตรของเขา บอกว ่า
จะต้องน ำมาให ้โหวเยว ่ก
ับมือให้ได้ขอรับ”
ูเจ
ซ ินลังเล แล ้วพูดว่า “เอาเข ้ามา”
่าวไพร
บ ่ส่งนามบ ัตรมาให ้ จากน ั
้นซูเจ
ินก็เปิ ดอ่าน
แล
้วพ ูดว่า “ท ่แท
ี ้ก
็คุณชายเจ ียงแห ่งตงไห่น่เอง ไป
ี
เชิญเขาเข ้ามา” บ ่าวไพร ่ถอยออกไป ซ ูเจินหันมามอง
ีหน
ฉ ิง ขมวดค ้วแล
ิ ้วถามว ่า “เจ ้าไปท่ไหนมาหร
ี ือ?
แล
้วท ำไมโฉนดแผ ่นน้ถ
ี ึงได้ไปอย่ในม
ู ือของเจ ้าได้ ?”
“ท่้
ี ขามาหาท ่านในว ันน
้ แค
ี ่อยากจะมาถามท ่านว ่า
แม่ลูกค่น
ู ั
้น สร ุ ปแล
้วท่านยังจะด ูแลอย่หร
ู ือไม ่?” ฉี
หนิงพูดน ่งมาก
ิ
ูเจ
ซ ินย้มเจ
ิ ่
ือน แล ้วพูดว่า “้ ขาจะดูแลหรือไม ่ แล้วมัน
เก่ยวอะไรก
ี ับเจ้าด
้วย? เร ่
ืองน้ไม
ี ่ใช
่เร่
ืองท ่เจ
ี ้าจะมาย่ง
ุ
ได
้?”
“อ่เซ
ู ียงโหวท ่านมันกบในกะลาจร ิงๆ เลยนะ” ฉ ีหนิง
ยมบางๆ “้
้
ิ ขาถูกท่านอาจารย ์จ
ั
่วว่าจ้างให ้เป็ นอาจารย์
ในวิทยาลัยฉงหล ิน เส ่ยวเหยาเป
ี ็ นน
ักเร ียนอย ่ใน
ู
ิทยาล
ว ัย เม
่ือนักเร ียนเด ือดร้อน คนเป ็ นอาจารย ์ อย
่าง
้
ขา ก็ม
ีสิทธ
ิท่จะถามไถ
ี ่”
“อะไรนะ?” ซ ูเจินไม ่้
ูรเร
่
ืองน้มาก
ี ่อนเลย เขาพ ูดด
้วย
ความตกใจว ่า “เจ ้า...เจ ้าถ
ูกว่าจ้างให ้เป็ นอาจารย์ ใน
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินหรือ?” เขาเช ่
ือคร ึ
่งไม่เช่ือครึ
่ง
ีหน
ฉ ิงพูดว
่า “เจ ียงหยวนว ่ายหลางของกรมกลาโหม
มาพอด ีเลย ท ่านลองถามเขาด ูก็ได้ คุณหน ูใหญ่ของ
พวกท่านเองก ็้
ู
รเร่
ืองน ้ด
ี ี หรือว
่านางไม ่ได้บอกก ับท่าน
หรือ?”
ูดถ
พ ึงก็มาพอด ี ฉีหนิงพูดจบ เส ียงของซ ู่ือเซว
จ ียนก็ด
ัง
มาจากด ้านนอก “ท ่านพ่อ ค ุณชายเจ ียงมาแล ้ว
ตอนน้เขาเป
ี ็ นหยวนว ่ายหลางของกรมกลาโหมแล ้ว
นะ...” ระหว ่างท ่พ
ี ูด ซู่
ือเซว
จ ียนเหม ือนจะว ่งเข
ิ ้ามา
ในห้องโถง ฉ ีหนิงเห็นนางแต ่งหน ้าแต่งตัวสีส
ันสดใส
ใบหน้ามีแต่ความด ีใจ
ตอนท่ซ
ี ู่
ือเซว
จ ียนเข ้ามาในห ้องโถงย ังด ูด
ีใจมาก แต ่
พอนางเห ็นฉีหนิงนั
่งอย่ในห
ู ้องโถง ก ็ตะลึง หล ังจาก
ั
น
้นก็พ
ูดเส ียงไม ่ด
ีออกมาว ่า “เจ ้า...เจ ้ามาท ำอะไรท ่
ี
้
บานข้า?”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “ซู่ือเซว
จ ียน เจ้ามีมารยาทหร ือไม่ ใคร
สอนเจ้าแบบน ้ก
ี ัน? หร ือว
่าอาจารย ์ท่ว
ี ิทยาลัยไม่ได
สอนเจ้าให ้เคารพอาจารย ์ หร
ืออย ่างไร?”
ในตอนน ้เอง ก
ี ็เห ็นเจียงซุยอว๋นมาถ
ิ ึงห้องโถง
้
ดานหลังของเขาม ีบ
่าวไพร่อีกสองคน ถ ือกล่อง
ของขว ัญมากมายท ั
้งกล่องเล็กทั
้งกล่องใหญ ่เข
้ามา
้
ดวย
เจียงซุยอว๋นแต
ิ ่งตัวสุภาพเรียบร้อยเหม ือนเคย คร ั
้งท่
ี
แล้วเขาถ ูกฉ
ีหน ิงตบจนหน ้าบวมฟ ั นห
ักไป ผ ่านไป
หลายว ัน เหม ือนจะอาการด ีขึ
้นมาก หากไม ่สังเกตด ีๆ
แทบจะมองไม ่ออกเลย เม ่ือเข้ามาในห ้องโถง เด ิมยัง
้มแย
ิ
ย ้มอย ่ แต
ู ่เม
่
ือเห็นหน้าฉีหนิง เขาก ็อ
ึ
้งไป
ีหน
ฉ ิงเห ็นท ่าทางของเขาแล ้ว ก ็ค
ิดในใจว ่าเจ้าน่น
ี ่าจะ
ได
้ยาร ักษาแผลด ี ไม
่อย ่างนั้นคงไม ่หายเร ็วแบบน ้
ี
แน่นอน
ูเจ
ซ ินเห ็นเจ ียงซ
ุยอว๋น ก
ิ ็ย้มออกมา เจ
ิ ียงซ ุยอว๋ยแค
ิ ่อ
ึ
้ง
ไปคร่
ูหน ึ
่ง จากน ั
้นก
็ได้สติคืน เขาย ้มแล
ิ ้วเดินขึ้นหน
้า
แล
้วทำความเคารพซ ูเจิน “ู ผ
้้นอยคำน ับอ
่เซ
ู ียงโหว”
ูเจ
ซ ินย้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “ไม ่้
ตองเกรงใจ ตอนน ั้นพ
่อของ
เจ
้ามาย ังเม ืองหลวง ้ ขาได้มีโอกาสพบก ับเขา ก ็ถ
ือว่า
เป
็ นสหายเก ่ากัน”
เจียงซุยอว ๋นร
ิ ีบตอบกล ับไปว ่า “ท่านพ ่อเคยเล ่าให้ัฟง
เหมือนก ัน บอกว ่าท
่านโหวเยว ่ตอนนั
้นเป็ นหน่มร
ุ ูป
งามองอาจกล ้าหาญนัก ยังก ำช ับมาว่าใหู้ผ
้้นอยมา
เย่ยมท
ี ่านให ้ได้ ” จากน ั
้นเขาก ็มองไปท ีบ
่ ่
าวไพร ่ท
่
ี
ตามมา ให ้นำของขว ัญเข้ามาย ังห้องโถง ซ ูเจินพ ูดว่า
“น่ม
ี ันอะไรก ัน?”
“โหวเยว ่ ของเหล ่าน
้เป
ี ็ นของท ู่
ี ผ
้้นอยนำมาจากตงไห ่
หลายอย ่างเป็ นของหายากท ่ได
ี ้มาจากการเด ินเร ือทาง
ทะเล ถ ึงแม้จะม ีม
ูลค่าไม ่มากนัก แต ่ก
็สามารถให ้ท
่าน
ได
้่ืนชมเล
ช ่นได้ โหวเยว ่้หามปฏ ิเสธนะขอร ับ ท ่านพ่อ
ได
้ก ำชับไว้ว่า หากโหวเยว ่ไม่ยอมร ับไว้ ต
่อไปก ็ไม่้
ตอง
กลับไปพบหน ้ากันอีก”
ูเจ
ซ ินพ
ูดว่า “ช ่างเถอะ พ ่อของเจ ้าก็ไม่ใช
่คนอ ่
ืน” เขา
่งส
ส ัญญาณให ้เจียงซ ุยอว๋นน
ิ ั
่งลง ซ ู่ือเซว
จ ียนย้มแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “คุณชายเจ ียง ท ่านนั่งลงตรงน ้ก
ี ่อน ท่แท
ี ้ท่าน
่อของเจ
พ ้ากับท่านพ ่อของข ้าก็้
ู
รจักก ันมาก่อนหร ือ”
ันใดน
ท ั
้นเองก ็มีเสียงกระแอมด ังข ึ
้นมา หลายคนมอง
ไป เป ็ นฉ
ีหนิงนั
่นเองท ่ท
ี ำ ฉ ีหน
ิงน ั
่งวางท ่าอย่ ฉ
ู ีหนิงไม ่
แม
้แต ่จะมองเจ ียงซุยอว ๋น เจ
ิ ียงซ
ุยอว๋นหน
ิ ้าน่งไป เขา
ิ
ังเลคร
ล ่
ูหนึ
่ง จากน ั
้นก็เด ินไป ท ำความเคารพแล ้วพูด
่า “้
ว ขาน ้อยคำน ับโหวเยว ่”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “ก ่อนหน ้าน้เจ
ี ้าถูกยกให ้เป
็ นผ
ู้ม
ีคุณธรรม
ไม่มีตำแหน ่งขุนนาง ้ ขาไม ่คิดเล็กค
ิดน้อยกับเจ ้า แต
่
่าตอนน
ว ้หากย
ี ังไม ่้
ู
รจักมารยาทอ ีก ้ขาสามารถท ำให้
เจ
้าต ้องเก ็บข้าวของแล ้วออกจากเม ืองหลวงไปได ้นะ
เจ
้าเช ่
ือหร ือไม ่”
เจียงซ ุยอว๋นก
ิ ัดฟั น แต่ยังข่มอารมณ ์ เอาไว้ได้ เขาฝืน
้ม แต
ิ
ย ่ไม ่ได้พ
ูดอะไร
ู่
ซ ือเซว
จ ียนอาศ ัยว่าซูเจินอย ่้
ู ขางๆ นางย ้มเจ
ิ ่
ือนแล้ว
ูดว
พ ่า “เจ ้าอยากจะเบ ่งอ ำนาจบารม ี จะไปท ำท่ไหนก
ี ็
ไป แต ่เจ ้าไม่มีส
ิทธิมาท ำในจวนอ ่เซ
ู ียงโหว”
“ซู่ือเซว
จ ียน ้ขาหร ือท่เบ
ี ่งอ ำนาจต ่อหน
้าเจ ้า ้ขาม
ี
ความจ ำเป ็ นต
้องท ำแบบน ั
้นด้วยหรือ?” ฉ ีหนิงไม่ร
ีบ
ไม่้รอนเขาพ ูดว
่า “เจ ้าเองก ็อย่าค
ิดว่าเจียงซ ุยอว๋นอย
ิ ่
ู
่น
ี
ท ่ แล
ี ้วคิดจะท ำอะไรก ็ได
้ ค ุณชายเจ ียงของพวกเรา
คนน ้ ู
ี ผ
้หญ ิงสวยๆ มากมายท ่ไหนเขาไม
ี ่เคยเจอมา
้
บาง ก ่อนหน ้าน้้
ี ขาย
ังเคยเจอเขาท ่แม
ี ่น้ำฉ
ินไหวอย ่
ู
เลย หากเจ ้าไม ่ใช
่คุณหนูใหญ ่ของจวนอ ่เซ
ู ียงโหว ้ ขา
ังสงส
ย ัยอย ่เลยว
ู ่าเขาจะมองเจ ้าหรือไม่”
คนท ่อย
ี ่ตรงน
ู ั
้นท
ุกคนถ ึงกับตะล ึงไป คิดไม่ถ
ึงเลยว ่าฉ
ี
หนิงจะพ ูดตรงๆ แบบน ้ เขาไม
ี ่ได
้ไว้หน้าซ
ู่ือเซว
จ ียน
เลยแม ้แต ่้
นอย
ู่
ซ ือเซว
จ ียนหน ้าแดงก ่ำ นางอ ับอายมาก นางก ัดปาก
แล้วพูดว ่า “ท ่านพ่อ ท่าน...ท ่านดูส
ิ...”
ูเจ
ซ ินขมวดค ้วย
ิ ้มเจ
ิ ือ
่ นแล้วพูดว่า “ฉีหนิง ถ ึงอย่างไร
เจ้าก็มีบรรดาศ ักดิ
์นะ พ ูดจาอะไรส ำรวมหน ่อย?”
“อ่เซ
ู ียงโหว น ักเรียนท ำผ ิด คนเป็ นอาจารย ์ก็้
ตอง
้แนะ ท
ี
ช ่ท
ี ำก ็เพราะหว ังด
ีกับนางนะ” ฉ ีหน
ิงพ ูดว
่า
“แต ่ว
่าวันน้ท
ี ่้
ี ขามาก ็ไม่ได้มาเพราะเร ่
ืองน้” เขาย
ี ่ืนม
ือ
ไปพ ูดกับซ
ูเฉว ียน “เอาโฉนดค ืนมา”
ูเฉว
ซ ียนอึ
้งไป แล ้วมองไปทางซ ูเจ
ิน ซ ูเจ
ินย ้มเจ
ิ ่
ือน
แล้วพูดว่า “โฉนดน ่เป
ี ็ นของจวนอ ่เซ
ู ียงโหว เหต ุใด
้
ตองให ้เจ้าด้วย”
“้ตองขออภ ัยด ้วย โฉนดท ่ด
ี ินน
่้
ี ขาใช
้้
หาร ้อยตำล ึงเดิม
ันชนะได
พ ้มา” ฉ ีหนิงลุกขึ
้น แล้วเดินไปหย ิบโฉนดมา
จากม ือของซ ูเฉว ียน “ส ่วนโฉนดม ันออกไปจากจวน
โหวของท ่านได ้อย ่างไร ท ่านก็ลองถามค ุณหน ูใหญ่
ของท ่านดูเอาเองก ็แล้วกันนะ”
ู่
ซ ือเซว
จ ียนได ้ยินค ำว ่าโฉนด ก ็หน
้าถอดส ี
ูเจ
ซ ินมองไปท ่ซ
ี ู่
จ
ือเซว ียน แล ้วถามว ่า “เร ่
ืองโฉนดน ่
ี
ันอะไรก
ม ัน?”
“ข้า...ข ้าไม ่...้ ขาไม ่้
ู
ร” ซู่ือเซว
จ ียนก้มหน ้าลง แล ้วพ
ูด
เสียงเบา
ฉหน
ี ิงเก็บโฉนด แล ้วพ
ูดว่า “วันน้ท
ี ่้
ี ขามาท่น
ี ่ ก
ี ็เพ่
ือจะ
ูดก
พ ับท
่านให ้ชัดเจน ้ บานท่สองแม
ี ่ลูกอย ่ ตอนน
ู ้
ี
เละเทะไม ่ม
ีช้นด
ิ ี แม้แต่ชามสักใบก ็ไม่เหลือ อย ่าว ่าแต่
ให้คนอย่เลย แม
ู ่แต่ชามท่จะก
ี ินข
้าวก ็ย
ังกินไม ่ได
้ จร ิง
้
ดวย แม่ของเส ่ยวเหยาเส
ี ียสติไปแล ้ว ใครพ ูดอะไรไป
นางก็ไม่้
ูรเร
่
ืองแล ้ว เส่ยวเหยาเตร
ี ียมจะพาแม ่ของนาง
ไปใช้ช
ีวิตแบบขอทาน...”
ูเจ
ซ ินหน
้าเส ียมาก
“หลายปี มาน้ พวกนางใช
ี ้ช
ีวิตล
ำบากมากแล ้ว
แน่นอนว่า ในสายตาของคนม ีก
ินมีใช้ ความยากจน
ของพวกเขาม ันไม ่ได
้ม
ีค่าให้ไปสนใจเลย” ฉ ีหน
ิงพ ูดจา
่งมาก แต
ิ
น ่ว
่าค ำพ ูดของเขากล ับเย ็นชาเย ือกเย ็นมาก
“หน้าหนาวแบบน ้ม
ี ีคนไปหาพวกน ักเลงห ัวไม
้เอา
โฉนดน่ไปบ
ี ีบให้สองแม ่ลูกนั
่นออกจากบ ้านไป ซ ูเจิน
หากท่านไม ่้
ู
รเร่ืองน้มาก
ี ่อน ้ขาก็ย
ังน ับถ
ือท่านในฐานผ ู
้
อาว ุโสกว่า แต ่หากท่านร ้
ู เร
่
ืองน้อย
ี ่เต
ู ็มอก ้ ถาอย ่างนั
้น
้
ขาก็พูดได้เพ
ียงว ่า ท่านไม ่ค
่ควรก
ู ับตำแหน ่งอ่เซ
ู ียง
โหวเลย อ ีกทั้งย
ังไม่ค่ควรก
ู ับคำว ่าลูกผ
ู
้ชายด ้วย”
“หุบปาก” ซ ูเจินตะคอกเส ียงเข้ม เขาจ ้องไปท ่ซ
ี ู่
ือเซ
จ
ียน “เจ
ว ้าเอาโฉนดออกมาจากห ้องบ ัญชีใช
่หร ือไม่?”
ู่
ซ ือเซว
จ ียนก
้มหน ้า ไม ่พูดไม่จา
“้ขาเคยบอกแล ้วใช่หรือไม ่ว
่า ไม่ว่าใครก ็้
หามไปหา
เร
่ืองพวกนางเด ็ดขาด” ซ ูเจินเส
ียงด ุมาก “เจ ้าเงย
หน้าขึ
้นมาเด ๋ยวน
ี ้”
ี
ู่
ซ ือเซว
จ ียนเหม ือนจะกล ัวซูเจินไม่้
นอย นางเงยหน ้า
ึ
ข
้นมา ซ ูเจ
ินตะคอกว ่า “้ ขาจะถามเจ ้าอีกครั
้ง โฉนดน ่
ี
เจ้าเป็ นคนไปเอามาใช ่หรือไม่?”
“ข้า...” ซ ู่ือเซว
จ ียนก ัดปาก แล ้วเงยหน ้าขึ
้นมา แล ้ว
ตะโกนว ่า “ใช ่ ้
ขาเป ็ นคนไปเอาออกมาเอง ้ ขา...ข ้าไม
่
ยอมเห ็นพวกนางอย ่ด
ู ีม
ีสุขหรอก นางแพศยาสองคน
น
ั
่น ม ันคนช ั
้นต ่ำ พวกนาง...”
“เพล ียะ”
เสียงดังฟั งชัด ซูเจ
ินยกมือขึ
้นมา แล ้วตบไปท ่หน
ี ้าของ
ู่
ซ ือเซว
จ ียนอย ่างแรง เขาพ ูดด้วยความโมโหว ่า “ห
ุบ
ปากเด ๋ยวน
ี ้นะ”
ี
ู่
ซ ือเซว
จ ียนอ ึ
้งไป นางจับหน ้าข้างท่ถ
ี ูกตบเอาไว ้ แล
้ว
มองไปท ่ซ
ี ูเจิน ภายในห้องโถงเง ียบไป ท ันใดน ั
้นเอง
ู่
ซ ือเซว
จ ียนก ็ตะโกนออกมาว ่า “ท ่าน...ท ่านตบข ้า?
่าน...ตบข
ท ้าเพราะนางแพศยาสองคนน ั่นหรือ? ้ขา...
้
ขาไม ่อยากอย ่แล
ู ้ว...” จากน ั
้นนางก็ว
่งออกจากห
ิ ้อง
โถงไป
เจียงซุยอว ๋นร
ิ ีบว
่งตามไป แล
ิ ้วตะโกนเร ียกว ่า “คุณ
หนูซู ค
ุณหน ูซู...” เขาว ่งตามนางออกไป
ิ
ูเจ
ซ ินส
ีหน้าซ ีดเซียว เขาหอบหายใจอย ่างรุ นแรง แล้ว
็เซจะล
ก ้มลง ซ ูเฉว
ียนร
ีบล ุกขึ
้นมาพย ุงซ
ูเจินไปน ั
่ง ฉ
ี
หนิงเดินไปหา เหล ือบไปมอง แล ้วพ
ูดว่า “้
ขาเป
็น
อาจารย ์ ของเส่ยวเหยา ตอนน
ี ้นางล
ี ำบาก ด ังน
ั
้นข
้า
วางแผนให ้นางอย ่ท
ู ่จวนจ
ี ่นอ
ิ ีโหวชั
่วคราวก่อน” เขา
ไม่พ
ูดมากความ จากน ั
้นก
็เด
ินออกไปเลย
ูเจ
ซ ินยกม ือขึ
้น ้อาปากอยากจะพ ูดอะไร แต่ส
ุดท
้าย
เขาก ็ไม่ได
้พ
ูดมันออกมา เขามองฉ ีหนิงเด
ินจากไปทั
้ง
อย่างนั
้น
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
เล
่มท ่ 11 บทท
ี ่ 313 ช
ี ุมน ุมว
ิชาการจ ิงห
ัว
ีหน
ฉ ิงออกจากห ้องโถง เด ินออกจากจวนอ ่เซ
ู ียงโหว ก็
เห็นซ
ู่ือเซว
จ ียนก ำล ังร้องไห้อย่ท
ู ่ร
ี ิมก
ำแพง เจ ียง
ุยอว
ซ ๋นก
ิ ำล ังปลอบนางอย ่างอ่อนโยนอย ่ อ
ู ีกทั
้งย
ังย
่ืน
้
ผาเช็ดหน ้าให ้กับซ
่
ือจ่
ือเซว ียนอีกด้วย
ีคนจ
ม ูงม้าของฉ ีหน
ิงมาให ้ ฉ
ีหนิงก็ไม่ได้ไปสนใจชาย
หญิงค
่น
ู ั
้น เขากระโดดข ึ้นม
้าไป ขณะท ีก
่ ำล ังจะไป
ันใดน
ท ั
้นเองก ็ได
้ย
ินเจ ียงซุยอว๋นพ
ิ ูดข
ึ
้นมาว ่า “โหวเยว ่
้
ชาก่อนอย ่าเพ ่งไป”
ิ
ีหน
ฉ ิงหันกล ับมามอง เห ็นเจ ียงซุยอว๋นก
ิ ำล ังมองมาท ่
ี
ัวเอง เขาย
ต ้มแล
ิ ้วถามว ่า “มีอะไรจะช ้แนะ?”
ี
เจียงซุยอว ๋นพ
ิ ูดว
่า “โหวเยว ่ย
ังจ ำเร่ืองท ่พวกเราเด
ี ิม
ันก
พ ันไว้หรือไม ่?”
“เด ิมพ
ัน?” ฉ ีหนิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “เจ้าหมายถ ึงเร่
ืองท ่
ี
เจ
้าเตร ียมจะมาเช ็ดรองเท ้าให้้ขาน่ะหร
ือ?”
เจียงซุยอว๋นย
ิ ้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ใครแพ ้ใครชนะ ย ังไม่้
ู
ร
เลย แต ่ว่าในเม ่
ือวันน
ั้นได้เดิมพ
ันกันไว้แล้ว ้ขาหวังว่า
โหวเยว ่จะทำตามท ่ได
ี ้เด ิมพ
ันกันไว้ ” เขาหย ุดไปคร่
ู
หนึ
่ง สายตาของเขาเฉ ียบคมมาก “หากข ้าแพ้ให
้กับ
โหวเยว ่ ก
็จะรักษาค ำพูดเช่นกัน แต ่ว
่าหากโหวเยว ่แพ้
็หว
ก ังว
่าโหวเยว ่จะไม ่ค
ืนคำ”
ีหน
ฉ ิงย
้มแล
ิ ้วพูดว่า “เร ่
ืองอ่
ืนข้าอาจจะจ ำไม ่ค
่อยได้
แต่ว่าการเด ิมพันกับเจ
้า ้ ขาจำได้เป็ นอย่างดี” เขาไม ่
ูดมากความอ
พ ีก ควบม ้าแล ้วจากไปท ันท
ี
ู่
ซ ือเซว
จ ียนมองตามเงาของฉ ีหน
ิงไป สายตาของนางม ี
แต่ความโกรธแค ้น เจียงซ ุยอว๋นมองตาม เขาพ
ิ ูดว่า
“คุณหนูใหญ่ไม่้ตองกังวลไป รอให ้ถึงคืนสิบห
้าค่ำ
พวกเราจะให ้เขามาค ุกเข่าต่อหน
้าพวกเราท ่ามกลาง
สายตาของท ุกคนในว ิทยาลัย เพ ่
ือล้างความอ ับอาย
ของค ุณหน ูในว ันน้”
ี
“เจ ียงซ ุยอว ๋น ท
ิ ่าน...ท ่านดีกับข้าจร ิงๆ” ซ ู่ือเซว
จ ียน
้ำตานองหน
น ้า
ีหน
ฉ ิงกล ับมาถ ึงจวน ก ็ร
ีบตามหาเส ่ยวเหยา เขาได
ี ้ย
ิน
มาว ่าก
ู้ชิงฮั
่นได ้จัดเรือนให้เส่ยวเหยาสองแม
ี ่ลูกแล้ว
เขาก ำล ังจะไปหานาง ก ็เห
็นกู้ช
ิงฮ ั
่นกำล ังเดินมาพอด ี
ู
กช
้ ิงฮั
่นเห ็นฉ ีหนิง ก็รีบเดินเข้ามาถามท ันทีว่า “สอง
แม่ลูกนั
่นเจ ้าเป ็ นคนให้นางมาอย ่ท
ู ่จวนใช
ี ่หรือไม ่?”
ีหน
ฉ ิงเล ่าเร่ืองให ้นางฟั งอย
่างละเอ ียด ู ก
้ชิงฮั
่นขมวด
้ว ย
ิ
ค ้มเจ
ิ ่
ือนแล ้วพูดว
่า “้ ขาร
ู้ว่าซูเจ ินน
ิสัยไม่ได้ดีนัก
แต่คิดไม ่ถ
ึงเลยว ่าเขาจะเป ็ นมากขนาดน ้ เร
ี ่
ืองน ้
ี
เม
่ือก่อนข ้าเองก ็เคยได้ยินมาบ้าง ้ ถาอย่างน ั
้น แม ่นาง
เส่ยวเหยา ก
ี ็เป็ นล
ูกสาวของซ ูเจินน่ะสิ?”
ีหน
ฉ ิงพย ักหน้าแล ้วพ
ูดว่า “เส ่ยวเหยาเร
ี ียนหน ังสืออย ่
ู
ทว
่
ี ิทยาลัย ยังด
ีท่ว
ี ันน
้้
ี ขาไปท่ว
ี ิทยาล ัย เห็นว่านางไม่
ได้มาท
่ว
ี ิทยาลัยเลย ไม ่เช่นนั
้นตอนน ้สองแม
ี ่ล
ูกคง
่อนเร
ร ่อย
่้
ู ขางนอกแล ้ ว”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นพยักหน้า แล ้วเข้าไปท ่เร
ี ือน แล ้วพ
ูดเสียงเบา
่า “แล
ว ้วเจ้าค
ิดจะท ำอย ่างไรต ่อไป?”
“้ขาเองก็ย
ังไม่ได้คิด” ฉีหนิงพ ูดว
่า “ซานเหน ียงท่านมี
ความค ิดอะไรดีๆ หร ือไม ่?”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นคิด แล้วพูดว่า “หากเป ็ นคนอ่
ืน ให้เข้ามาอย่
ู
ในจวน ก ็ไม่ได
้มีอะไร แค ่เพ่มคนมาอย
ิ ่เท
ู ่าน
ั
้น แต่ว
่า
...” นางหย ุดไป แล ้วพูดว่า “ถ ึงอย ่างไรนางก ็เป
็ นล
ูก
สาวของซ ูเจิน ก็ไม่ใช่ว
่าลูกสาวของซ ูเจ
ินไม่ดีนะ แต่ว
่า
เร
่ืองของซูเจิน หลายคนก ็้
ู
รดีแก่ใจ หากม ีคนร
้
ูว่าเจ
้า
พาลูกสาวของซ ูเจ ินเข
้าจวนมาแบบน ้ เกรงว
ี ่าจะมีคน
ินทาได
น ้ ม
ันไม่ดีต่อแม่นางเส ่ยวเหยาเลยนะ”
ี
ีหน
ฉ ิงพยักหน้าแล
้วพ ูดว่า “ซานเหน ียงท่านคิดถ
ูก
แล้ว นิสัยของเส ่ยวเหยาเอง นางก
ี ็คงไม ่ม
ีทางอย ่ใน
ู
จวนโหวไปตลอด นางไม ่ม
ีทางร ับปากท ่จะอย
ี ่ในจวน
ู
โหวระยะยาว” เขาหย ิบโฉนดออกมาจากต ัว “น ่เป
ี ็น
้
บานท ่พวกนางอย
ี ่ก
ู ่อนหน
้าน ้ โฉนดก
ี ็อย่ในม
ู ือของข ้า
้
ขาจะให ้คนเก็บมันไว้ก
่อน แต ่ว่า...”
“เจ้ากล ัวว
่าซู่
ือเซว
จ ียนจะส ่งคนไปหาเร ่
ืองอีกใช ่
หรือไม ่?”
ีหน
ฉ ิงพยักหน้า “ถ ึงแม
้พวกนางจะเป ็ นพ
่้
ี นองกัน แต ่
่าน
ว ิส
ัยต่างกันราวฟ ้าก
ับด ิน ซู่
ือเซว
จ ียนเอาแต ่ใจ ้ ือ
ด
ั
ร
้น นางเกล ียดข้าเข้ากระด ูกดำ ไม ่แน ่อาจจะส ่งคนไป
่อกวนอ
ก ีกก็ได
้ นักเลงห ัวไม้หาได ้ไม่ยากเลย แค ่นาง
ใช้เงิน เส่ยวเหยาสองแม
ี ่ล
ูกไม ่ม
ีทางสงบส ุข”
ู
กช
้ ิงฮั
่นคิดแล้วพ
ูดว ่า “้ถาไม่ได้จริงๆ ก ็ไปหาซ ้
ือบ้าน
หลังเล ็กๆ สักหลังแถวน ้ แล
ี ้วให ้พวกนางสองแม ่ล
ูกไป
อย่ แล
ู ้วข้าจะเข ้าไปดูแลให ้ ทำแบบน ้แล
ี ้วพวกนาง
สองแม่ลูกก
็จะไม ่ถูกรังแก อ ีกทั
้งยังไม ่ถ
ูกคนอ่
ืนน ินทา
ได
้อีก”
ีหน
ฉ ิงย
้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “้ ขาร
ู้ อย่แล
ู ้วว่าซานเหน ียงจะต ้อง
ีทางออก ม
ม ีซานเหน ียงอย ่ ไม
ู ่ว่าข
้าจะเจอเร ่ืองปวด
ัวอะไร ก
ห ็ผ่านไปได ้สบายๆ เลย”
“อย่ามาพูดจาปล ้นปล
ิ ้อนแบบน ้นะ” ู
ี ก
้ชิงฮั
่นจ
้องไปท ่
ี
ีหน
ฉ ิง “วันน้เจ
ี ้าว่งไปก
ิ ่อเร ่ืองท่จวนอ
ี ่เซ
ู ียงโหว ถ ึง
อย่างไรเจ้าก ็ทำไม ่ถูก เจ้าช ่วยเส ่ยวเหยา ไม
ี ่ได
้ผ
ิด
อะไร แต ่ว
่าน ั
่นก
็เป ็ นเร
่
ืองภายในบ ้านของพวกเขา เจ ้า
่งไปก
ิ
ว ่อเร่
ืองแบบน ้ได
ี ้อย่างไร?”
ีหน
ฉ ิงย
้มเจ
ิ ่
ือนแล ้วพ ูดว่า “ซ ูเจ ินเป็ นคนไม ่เห
็นค่า
ความสัมพันธ์ คนอย ่างเขา ไม ่สมควรด ่าหรืออย ่างไร
ัน?”
ก
“เอาล่ะ” ู ก
้ชิงฮั
่นก็ไม่เถียงก ับเขาอ ีก “เจ ้าเข้าไปด ู
พวกนางก ่อนเถอะ ้ ขาจะส ั
่งให ้คนไปด ูว่าแถวน ้พอม
ี ีท่
ี
จะซ้
ือได้หร ือไม่ แล้วย้ายพวกนางไปอย ่ก
ู ่อนค ่อยว ่า
ัน” นางไม
ก ่พ
ูดมากอ ีก แล้วเด ินไปเลย
ีหน
ฉ ิงเด ินเข ้าไปในเร ือน เขาเห ็นประต ูิ
ปดอย ่ ก
ู ็เคาะ
ประต ูเบาๆ จากน ั
้นก็ได
้ยินเส ่ยวเหยาพ
ี ูดว่า “เข ้ามา
ได
้”
ีหน
ฉ ิงเข้ามาในห ้อง เห็นเส ่ยวเหยาก
ี ำล ังนั
่งอย ่ท
ู ่ร
ี ิม
เตียง เม ่
ือเห ็นฉีหน
ิงเข้ามา นางก ็ร
ีบลุกขึ
้น ฉ ีหนิงยก
ือข
ม ึ
้นมาบอกเป ็ นน
ัยว่าไม่้
ตองล ุก แล้วค่อยๆ เด ินไป
หานาง เห ็นแม ่ของเส่ยวเหยาก
ี ำลังหลับอย ่บนเต
ู ียง
ภายในห ้องสะอาดสะอ ้าน บนเต ียงปู้ผาใหม ่ทั
้งหมด
บนโต๊ ะในห ้องก็มีอาหารวางอย ่ ฉ
ู ีหน
ิงเห ็นเช ่นน ั
้นก็
่นใจข
ุ
อ ึ
้น ้ ู
รว่าทั
้งหมดน่น
ี ่าจะเป ็ นคำสั
่งของก ู
้ชิงฮ ั
่น
“โหวเยว ่ ขอบ...ขอบค ุณท่านมาก” เส ีย
่ วเหยาร ้
ูสึก
เขิน “รบกวนจวนของพวกท ่าน...”
ีหน
ฉ ิงส่ายหน ้าแล้วพ
ูดว่า “เจ ้าพ ูดแบบน ้ห
ี ่างเห ินกัน
เกินไปแล ้ว เส่ยวเหยา แม
ี ่ของเจ ้าเป ็ นอย่างไรบ้าง?”
“นางก ินโจ
๊ กไปนิดหน ่อย ตอนน ้หล
ี ับไปแล ้ว” เส่ยว
ี
เหยามองไปท ่แม
ี ่ของต ัวเอง แล ้วพูดเศร ้าๆ ว่า
“หลายว ันมาน้นางหล
ี ับได้ไม่ด
ีสักเท่าไหร ่ วันน
้ได
ี ้
ักผ
พ ่อนดีๆ สักที”
“เจ้าเองก ็้ตองพักนะ” ฉ ีหน
ิงพ ูดว
่า “พร ุ่งน้เจ
ี ้าเองก ็
้
ตองกล ับไปเรียนด้วย”
เส่ยวเหยาขมวดค
ี ้ว แล
ิ ้วน่งไป จากน
ิ ั
้นก็พ
ูดว่า “โหว
เยว ่ ้ขา...้ขาไม ่อยากไปท ่ว
ี ิทยาลัยอีกแล้ ว”
“เหต ุใดเจ
้าถึงยังด้
ือแบบน ้” ฉ
ี ีหน
ิงนั
่งลงบนเก ้าอ้
ี
“เส ่ยวเหยา เจ
ี ้านั่งลงคุยกันก่อน”
เส่ยวเหยาล
ี ังเล แต ่ส
ุดท้ายก็นั
่งลง ฉ ีหนิงถึงได
้พูดว
่า
“้ขาร้
ูว่าเจ
้าชอบเร ียนหน ังสือมาก ้ ขาถามเจ ้าหน่อย
่านอาจารย
ท ์จั
่วก่อตั้งว
ิทยาล ัยฉงหล ินขึ
้นมา ก ็เพ
่
ือให้
ู
ผหญ
้ ิงได้เร
ียนหน ังสืออย ่างไม ่เกรงกล ัวอะไร เจ ้าค
ิดว่า
ทานท
่ ำได ้ง่ายๆ หรือไม่?”
เส่ยวเหยาอ
ี ึ
้งไป นางส ่ายหน ้า
“ถูกต้อง ท ่านอาจารย์จั่วท้งเบ
ิ ้ยหว
ี ัดตำแหน ่งขุนนาง
ูง เพ
ส ่
ือรักษาวิทยาลัยฉงหล ินเอาไว ้ นั
่นคืออุดมการณ ์
ของท ่าน เท ่าม
ั
่นคงในความค ิดน ้ของเขามาตลอด” ฉ
ี ี
หนิงค่อยๆ พ ูดว
่า “เจ ้าชอบเร ียนหน ังสือ หากเพราะ
เจออ ุปสรรคแล ้วก็ท
้งม
ิ ันไปง ่ายๆ แบบน ้ ม
ี ันไม ่น
่า
เสียดายหรอกหร ือ? เจ้าเข ้มแข ็งไม่พอหร ือไม ่?” เขา
หยุดไปคร ่
ูหนึ
่ง แล้วพ
ูดว่า “้ ขาร้
ูว ่าเจ
้าเป ็ นห
่วงแม ่ของ
เจ
้า เร ่ืองน้เจ
ี ้าไม่้
ตองก ังวล ้ ขาจะส ่งคนไปด ูแลให้”
เส่ยวเหยาพ
ี ูดว
่า “แต ่ว
่า...โหวเยว ่ ้ขาร
ู้ว
่าท่านเป็ นคน
ี แต
ด ่ว
่าเราไม ่ควรอย ่ท
ู ่น
ี ่นาน”
ี
“้ขาเข้าใจความหมายของเจ ้ า” ฉ ีหนิงพยักหน้าแล ้ว
ูดว
พ ่า “้ขาได้ส
ั
่งให้คนไปหาบ ้านใกล ้ๆ แถวน ้แล
ี ้ว พอ
เจอบ ้านท่เหมาะสมแล
ี ้ว พวกเจ ้าก ็ค
่อยย้ายไปอย ่
ู
้
บานก ่อนหน ้าน
้ พวกเจ
ี ้าไม่อยากอย ่ต
ู ่อแล
้ว ้ ขาก
็จะ
ไม่ให้พวกเจ ้ากลับไปอย่อ
ู ีก”
เส่ยวเหยาพ
ี ูดว่า “ทำแบบน ้...ท
ี ำแบบน ้ไม
ี ่ได้ จะให้
่านมาหาบ
ท ้านให้พวกเราได ้อย
่างไรก ัน?”
“้ขาเป็ นอาจารย ์ ของเจ
้า เจ้าเป็ นน
ักเรียนของข ้า
ักเร
น ียนเด ือดร้อน คนเป็ นอาจารย ์ก
็้ตองช่วยเหลือสิ”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “เส่ยวเหยา เจ
ี ้าเป็ นผ
ู้หญ
ิงฉลาด น ่าจะร
ู้
ี ตอนน
ด ้แม
ี ่เจ
้าต้องรักษาตัวให
้ด
ี หากไม ่มีแวดล้อมท่
ี
สงบ ้ ขาเกรงว ่าอาการของแม ่เจ้าจะหน ักขึ
้นนะ”
“ข้า...” เส ่ยวเหยามองไปท
ี ่แม
ี ่ของต ัวเอง นางก ัดปาก
คราหน ึ
่ง ไม่้
ู
รว่าควรจะพ ูดอะไร
“เจ้าท ำตามท ่้
ี ขาบอก พรุ่งน
้เจ
ี ้ากล ับไปเร ียนนะ” ฉ ี
หนิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “เจ้าร
้
ู หร
ือไม่ ท่านอาจารย ์ั
จ
่ว
ตอนน ้ก
ี ังวลเร่
ืองอะไรท ่ส
ี ุด”
เส่ยวเหยาตาโต สายตาของนางเต
ี ็มไปด ้วยความ
สงส ัย
“ไม ่ม
ีูผส
้ ืบทอด” ฉ ีหนิงถอนหายใจแล ้วพ
ูดว่า “ท ่าน
อาจารย ์จั
่วอาย ุมากแล ้ว ว ิทยาลัยฉงหลินก็เหม ือนก ับ
ัวใจของเขา แต
ห ่ส
่งท
ิ ่เขาก
ี ังวลท่ส
ี ุด ก
็คือหลังจากท ่
ี
เขาตายไป ว ิทยาลัยฉงหล ินจะยังสามารถไปต ่อได้
หรือไม ่? ถ ึงพวกเราจะไม ่น
ับพวกท ่อยากจะให
ี ้ิ
ปด
ิทยาล
ว ัยลงก ่อน แล้วพวกเราสามารถย ้
ือจนว ิทยาล ัย
สามารถต ่อไปได ้ แล้วใครจะยอมมาสอนต ่อกันเล ่า?”
เส่ยวเหยาขมวดค
ี ้ว ท
ิ ่าทางของนางด ูเคร่งเคร ียด
“ดังนั
้นท ่านอาจารย ์จั
่วถ ึงได
้ฝากความหว ังท
ั้งหมดไว ้
ในต ัวของพวกเจ ้ า” ฉีหน ิงพ
ูดว่า “ท่านอาจารย ์จั
่ว
หวังว่าหล ังจากท ่เขาตายไป น
ี ักเรียนผ
ู
้หญิงของท ่านท ่
ี
ำเร
ส ็จการศ ึกษาไปแล ้ว จะย ังอย
่สอนว
ู ิชาท ่ว
ี ิทยาล ัย
่อไป”
ต
“หะ?” เส ่ยวเหยาตกใจ “ท
ี ่านอาจารย ์จ
ั
่วคิดแบบน ้
ี
หรือ?”
ีหน
ฉ ิงพยักหน้าแล้วพูดว่า “ถ ูกต้อง ด ังน ั
้นวิทยาลัยฉง
หลินจะอย ่ต
ู ่อไปได้หร ือไม ่ อย่ท
ู ่ความพยายามของ
ี
พวกเจ ้าท
ุกคน หากม ีว
ันหน ึ
่งท่เจ
ี ้าสามารถสอน
หนังส ือในวิทยาลัยได ้ นั
่นคือส่งท
ิ ่ท
ี ่านอาจารย ์ อยาก
เห็นมากท ่ส
ี ุด”
“ข
้าจะท ำได ้อย
่างไร?” เส ่ยวเหยาส
ี ่ายหน ้า “้ ขา...”
“ไม ่ลอง แล ้วจะร้
ู ได้อย่างไรว ่าไม ่ได้ ?” ฉีหนิงย้มแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “ไม่แน่อ
ีกหลายป ี หลังจากน ้ ว
ี ิยาล ัยฉงหล ิน
อาจจะม ีอาจารย ์ู
ผ
้หญ ิงจร ิงๆ ก ็ได้ และเจ ้าก็ค
ือหน ึ
่ง
ในน ั
้น”
เส่ยวเหยาหน
ี ้าแดง นางยกม ือขึ้นมา “ม ัน...ม ันไม ่ได
้
หรอก...”
ีหน
ฉ ิงหัวเราะ แล ้วพ ูดว
่า “ด ังนั้นพร่
ุงน ้เจ
ี ้ากลับไปท ่
ี
ิทยาล
ว ัยซะ เร่
ืองอ ่
ืนข้าจัดการเอง” จากน ั
้นเหม ือน
เขาจะน ึกอะไรข ึ
้นมาได ้ เขาถามว ่า “จร ิงสิ ืคนสิบห
้า
่ำ ท
ค ่ว
ี ิทยาล
ัยม ีจ
ัดการแข ่งขันอย ่างนั
้นหร ือ?”
เส่ยวเหยาร
ี ีบตอบว ่า “เด ิมทีในเม ืองหลวงม ีว
ิทยาล ัย
ใหญ ่ท
ั
้งหมดแปดแห ่ง หลายป ีก่อนได ้ตั
้งกฎข ึ
้นมาว ่า
ืนว
ค ันสิบห
้าค
่ำของท ุกปี วิทยาล ัยทั
้งแปดจะมา
รวมต ัวกัน เพ
่
ือแข ่งข ันศาสตร ์้ดานดนตร ี เด ินหมากร ุก
ำรา ภาพวาด ว
ต ิทยาล ัยท่ได
ี ้รับชัยชนะ ก ็จะได้รับ
พระราชทานอ ักษรลายพระห ัตถ์ ขององค ์ฮ่องเต ้ อีก
ั
ท
้งทางราชส ำน ักจะท ำการค ัดเล ือกผู
้ท่ม
ี ี
ความสามารถของว ิทยาล ัยนั
้นไปเป ็ นขุนนาง ด ังนั
้น
ิทยาล
ว ัยใหญ
่ทั
้งแปดให ้ความส ำค ัญกับชุมน ุมวิชาการ
ิงห
จ ัวมาก”
“ชุมนุมวิชาการจ ิงหัว?” ฉ ีหน ิงพยักหน ้า
“วิทยาล ัยฉงหล ินเป็ นหน
ึ
่งในแปดว ิทยาล ัยใหญ ่้
ดวย
หรือ?”
เส่ยวเหยาส
ี ่ายหน้าแล้วพ
ูดว ่า “เปล ่า แปดว ิทยาล ัย
ใหญ ่ไม ่รวมวิทยาลัยฉงหล ิน ้ ขาได้ยินมาว ่าเม่
ือห ้าป
ีท่
ี
แล
้ว อด ีตฮ
่องเต้ได้มีราชโองการลงมา ส ั
่งให ้
ิทยาล
ว ัยฉงหลินเข้าร่วมงานช ุมน
ุมว ิชาการจ ิงหัวด้วย
ึงแม
ถ ้จะม ีหลายคนท ่ค
ี ัดค
้าน แต ่ว
่าเม ่
ือเป็ นราช
โองการโปรดลงมา ด ังนั
้นวิทยาล ัยฉงหล ินก็เร่มเข
ิ ้า
่วมงานช
ร ุมนุมว
ิชาการจ ิงห ัวต ั
้งแต่นั
้นเป็ นต
้นมา งาน
ุมน
ช ุมว ิชาการจิงหัวในตอนน ้ ก
ี ็ได
้กลายมาเป ็ นการช ิง
่หน
ี
ท ึ
่งก ันระหว่างเก้าวิทยาล ัย”
“แล้วว ิทยาล ัยฉงหลินเคยช ิงท่หน
ี ึ
่งมาได ้้บางหร ือไม ่?”
เส่ยวเหยาส
ี ่ายหน้าแล้วพ
ูดว ่า “แปดว ิทยาล ัยใหญ ่มี
แต่เส ือหมอบม ังกรซ ่อนท
ั
้งน ั
้น อ ีกทั
้ง...อ ีกทั
้งเหล ่า
ัณฑ
บ ิตใหญ ่ก
็มีอคติก
ับวิทยาล ัยฉงหล ินอย ่แล
ู ้ว ต่อให ้
พวกเราเหน ือกว่า พวกเขาก ็ไม่ให้พวกเราได ้ชนะ”
นางย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ท ่านอาจารย ์จั
่วเองก ็ไม่ได้สนใจจะ
ชงอ
ิ ันด
ับหน
ึ
่ง เพ
ียงแต
่ให
้พวกเราได ้เจอประสบการณ
์
ใหม่ๆ”
ีหน
ฉ ิงย
้มแล
ิ ้วพ
ูดว
่า “อย
่างน้น
ี ่เอง พอเจ
ี ้าพ
ูดมาแบบ
้แล
ี
น ้ว ้
ขาก
็อยากให
้งานชุมน
ุมว ิชาการจ
ิงห
ัวมาถ
ึง
เร็วๆแล
้วส
ิ”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองครักษ์ เส
้ือแพร
เล
่มท่ 11 บทท
ี ่ 314 ย
ี ืมร่าง
เส่ยวเหยาสองแม
ี ่ลูกฉีหน
ิงจัดให
้พวกนางอาศ ัยในจวน
่นอ
ิ
จ ีโหวชั
่วคราว เม ่
ือพิจารณาจากส ุขภาพของแม ่
เส่ยวเหยาแล
ี ้ว ทำให ้เส
่ยวเหยาตอบตกลงความหว
ี ังด
ี
ของฉ ีหน
ิงช ั
่วคราว
แต่ว่าตกดึกฉ ีหน
ิงก็ยังไม่เข
้านอน เม ่ือค
ืนคนชุดขาว
เข้ามาในจวนโหวราวก ับวิญญาณ ฉ ีหนิงกังวลว่า
ู
ผหญ
้ ิงคนนั
้นจะมาอ ีก เขาป ิ ดประตูหน้าต่างอย่าง
ิดช
ม ิด อ
ีกท ั
้งยังส
ั่งเพ่มองคร
ิ ักษ
์ รอบๆ อ ีกด้วย
แต่เขาก็ู้
รดีว่า หากคนช ุดขาวจะมาจร ิงๆ องคร ักษ์
ของจวนจ ่นอ
ิ ีโหวทั
้งหมดรวมก ันก็ขวางนางไม ่ได้
สะล ึมสะลือกว ่าครึ
่งค่อนคืน เขาร ้
ูสึกว่าคนชุดขาวคง
ไม่มาแล้ว ก ็เลยหล ับสน ิทไป ขณะท ่เขาก
ี ำลังหลับๆ
่
ืนๆ ก
ต ็้
ู
รสึกว ่าม
ีอะไรบางอย ่างผิดปกต ิ เขาลืมตา
ข
ึ
้นมาด ู ส
่งท
ิ ่แรกท
ี ่เขาท
ี ำค ือมองไปท ่คนช
ี ุดขาวอย่
ู
เม
่ือคืนน
้ เขาเห
ี ็นเงาสีขาวผ ่านไป คนช ุดขาวมาอ ีก
จริงๆ ้ดวย
เขาร ีบล
ุกขึ
้นนั
่ง แล้วมองไปท ่คนช
ี ุดขาว
่ามกลางแสงไฟ เขาเห
ท ็นผ
ิวพรรณของคนช ุดขาวน ั
้น
ขาวราวก ับหิมะ ค้วของนางโก
ิ ่งโค
้งดั่งคันศร เขาย ้ม
ิ
เจ
่ือนแล้วพูดว่า “ท่เจ
ี ้ามาในค ืนน้ คงไม
ี ่ได้จะพาข้าไป
เจออะไรแปลกๆ อ ีกใช
่หรือไม ่?”
คนช ุดขาวทำต ัวตามสบายมากนางเด ินมาร ินน
้ำชาให ้
ัวเอง แล
ต ้วเหล ือบไปมองฉ ีหน ิง แล
้วย ้ม “้
ิ ขาจะไป
แล
้ว ก ็เลยมาหาเจ ้าเป็ นคร
ั
้งส ุดท
้าย แล ้วตัดส
ินใจอ ีก
ครั
้งว่าจะลงม ือดีหรือไม
่”
“ลงม ือ?” ฉ ีหนิงสะดุ
้ง “หมายความว ่าอย ่างไร? เจ ้า
คงไม ่ได
้คิดจะสังหารข ้าหรอกใช ่กระมัง?” ี ฝม
ือของ
คนช ุดขาว หากค ิดจะลงม ือก
ับเขา เขาเองก ็ไม่ม
ีกำล ัง
มากพอจะตอบโต ้หรือป้องก ันได้เลย
คนชุดขาวย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “หากเจ ้าสามารถบอกเหต ุผล
ีๆ ให
ด ้้ขาส
ักข้อ ้ขาอาจจะแหกกฎส ักคร ั
้ง” นางย ้ม
ิ
ราวก ับดอกไม ้ ม
ันงามผ ิดปกติไปมาก
“แหกกฎ?” ฉ ีหนิงขมวดค ้ว “แหกกฎอะไรก
ิ ัน?”
คนชุดขาวยกน ้ำชาขึ
้นมา แต ่ไม่ได
้่ืม นางพ
ด ูดว่า “เจ้า
ได้ร
ับพ้ืนฐานของค ัมภี์
รเฉียนหยวนแล ้ว ในใต ้หล้าน
้
ี
นอกจากข ้าแล้ว ก็ม
ีเจ้าท่ได
ี ้ร
ับมันไป หลายคนก ่อน
หน้าน้ ต
ี ่างตายกลายเป ็ นวิญญาณไปหมดแล ้ ว”
“คัมภี์รเฉ
ียนหยวน?” ฉ ีหนิงดึงผ
้าห่มออก แล ้วลงจาก
เตียงมาน ั
่ง แล้วพูดว่า “ค ัมภ
ี์รเฉ
ียนหยวนค ืออะไร?
้
ขาไปฝ ึ กว
ิชาคัมภ
ี์รเฉ
ียนหยวนต ั
้งแต่เม
่
ือไหร ่ก
ัน?”
“ก็เม
่ือคืนน้ไง” คนช
ี ุดขาวย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “เม ่
ือคืนตอน
่เจ
ี
ท ้าช ่วยข
้าสลายเล ือด ก ็ได
้รับการถ่ายทอดว ิชา
ัมภ
ค ี์รเฉียนหยวนจากข ้าไปด ้วย”
ฉหน
ี ิงรีบพ ูดว่า “้ขอแรก ต ่อให
้้ขาได้รับถ
่ายทอด
ัมภ
ค ี์รเฉียนหยวนมาจร ิง แต ่ว
่านั
่นเป็ นเพราะเจ ้าให
้้ขา
เอง ้ ขาไม ่ได้้
ู
รเร่ืองด้วย ้ ขอสอง เจ ้าบอกเม ่
ือคืนข
้าช่วย
เจ
้าในการสลายเล ือด แสดงว ่าข
้าได ้ช
่วยเจ ้าเอาไว ้ เจ้า
...เจ ้าคงไม ่ล
ืมบ ุญค
ุณคนหรอกกระม ัง”
“ลืมบุญคุณ?” คนช ุดขาวถอนหายใจแล ้วพูดว่า “ใน
ใต
้หล้าน ้ จะม
ี ีก
่คนเช
ี ียวท ่จะส
ี ำน ึกบุญคุณคน?”
ีหน
ฉ ิงร้
ูว่าคนช ุดขาวคงไม ่มีทางล้อเล่นกับเขาแน ่นอน
หากเขาค ิดจะสังหารต ัวเขาจร ิง เม่
ือคืนน้เขาคงไม
ี ่มี
ทางได ้กล ับมายังจวนจ ่นอ
ิ ีโหวได ้ เขาล ุกจากเต ียงเดิน
ไปท่โต
ี ๊ ะ แล ้วน
ั
่งลงตรงข ้ามคนช ุดขาว เขามองไปท ่
ี
ใบหน้าของคนช ุดขาว แล ้วพูดว่า “ัฟงจากน ้ำเสียง
ของเจ ้าแล ้ว เฮ ้อ...จ ิตใจคนเราท ุกวันน้ไม
ี ่่
ือบร
ซ ิสุทธิ
์
เหมือนแต ่ก
่อน ในเม ่
ือเป ็ นอย
่างน้ แสดงว
ี ่าเจ้าเองก ็ไม่
อยากจะเป ็ นคนท่ไม
ี ่ส
ำน ึกบุญค
ุณคนส ินะ”
คนชุดขาวย ้ม มองไปท
ิ ่ฉ
ี ีหนิงแล ้วถามว่า “ร่างกาย
ของเจ้าเป็ นอย ่างไรบ้าง? ม ีตรงไหนไม ่สบายบ้าง?”
ีหน
ฉ ิงได้ย
ินน ้ำเสียงนางเหม ือนจะเป็ นห
่วง เขาส ่าย
หน
้าแล้วพูดว่า “ไม ่ม
ี ขอบใจนะ”
“แสดงว ่าร่างกายของเจ ้าน ั
้นมีพรสวรรค์ นะ” คนช ุด
ขาวย้มแล
ิ ้วพูดว ่า “้ขาต้องไปแล ้ว ชาติน
้พวกเรา
ี
อาจจะไม ่ได้เจอก ันอีก เร ่
ืองของเม ่
ือคืน ้หามเจ้าพูด
ออกไปเด ็ดขาด”
“้ชาก
่อน” ฉ ีหน ิงขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว
่า “เจ้าเป็ นใครกัน
แน่? แล้วเจ้าจะไปไหน?”
“ในเม่ือจะไม ่ได้เจอก ันอีกแล ้ว ้ขาเป
็ นใคร จะไปไหน
เจ
้าเองก ็ไม่จำเป ็ นต
้องร ้
ู ” คนช ุดขาวพูดว่า “ในเม ่
ือได
้
เจอกันครั
้งหน ึ
่ง ก็ถือว่ามีวาสนาต ่อก
ัน คัมภี์
รเฉียนห
ยวนก็ถือว
่าเป ็ นของขว ัญท่้
ี ขามอบให ้เจ้าก
็แล้วกัน”
นางย้มหวาน แล
ิ ้วก็จากไป
ฉหน
ี ิงงงมาก เขาร ีบพูดว่า “เจ้าอย่าเพ ่งไป ในเม
ิ ่
ือ...
ในเม ่
ือจะไม ่เจอก ันแล ้ว เจ้าจะร ีบไปท ำไม”
คนชุดขาวค ิด แล ้วน
ั่งลงอ ีกคร
ั
้ง นางย ้มแล
ิ ้วถามว ่า
“เจ้าย ังมีเร
่
ืองอะไรอ ีก?”
“เม่
ือ...เม ่
ือค ืนเจ
้าไม ่ได้เข
้าวังเป็ นครั
้งแรก เจ ้า...เจ้า
เข้าวังบ่อยอย ่างนั
้นหร ือ?” ฉีหนิงถามว ่า “เหตุใดเจ ้า
้
ตองด่ืมเล ือดงู้ดวย?”
สายตาของคนช ุดขาวใสมาก ฉ ีหนิงพบว ่า ผ
ิวของคน
ุดขาวเหม
ช ือนจะขาวใสกว ่าตอนท ่พบก
ี ันคราวแรก
เสียอีก ผ ิวแต่ละชั
้นของเขา ม ันเหมือนก ับไข่ไก
่ท่ปอก
ี
เปลือกไข ่แล
้ว เหม ือนก ับถ้าแตะเบาๆ ม ันก
็จะมีน้ำ
ไหลออกมา
“้ขาร
ู้ว่าเจ้ากำล ังคิดอะไรอย ่” คนช
ู ุดขาวย้มแล
ิ ้วพ ูด
่า “เม
ว ่
ือคืนท่้
ี ขาเข
้าว ัง ้ขาเข
้าไปด ่
ืมเล ือดง
ูเพ่
ือฝึ กวร
ุทธ
ย ์ เพ ียงแต ่วิชาท่้
ี ขาฝ
ึก จำเป ็ นต
้องม ีการยืมร
่าง ใน
เม
่ือข
้ากับเจ ้ามีวาสนาต ่อก
ัน เม ่ือค
ืนข้าให้เจ
้าช่วยข
้า
หากเป็ นคนอ ่
ืน หล ังจากข ้ายืมร่างของเขาแล ้ว ้ขาก
็จะ
ไม่ให
้เขาได ้มีชีว
ิตรอดต ่อไปอ ีก”
ีหน
ฉ ิงเข้าใจแล ้ว เขาขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “้
ถาอย่างนั้น
่อนหน
ก ้าน ้เจ
ี ้าก ็เคยยืมร่างเข้าว ังฝ
ึ กย
ุทธ์ แล
้วคนพวก
ั
น
้น...ก ็ถูกเจ ้าฆ่าหมดแล ้วหร ือ?”
คนชุดขาวท ่อย
ี ่ตรงหน
ู ้าเขา ด ูเป
็ นคนสมถะมาก แทบ
จะไม่เหม ือนคนท ่ชอบอะไรหร
ี ู หรา อ ีกทั
้งสายตาของ
นาง ก็ดูใสสะอาด คนแบบน ้ ยากท
ี ่ใครจะค
ี ิดว่าจะมี
ความเก ่ยวข
ี ้องก ับความตายได ้
คนชุดขาวยกน ้ำชาขึ
้นด่
ืม เม่ือวางท ่ร
ี ิมฝ
ี ปาก นางย้ม
ิ
แล
้วพูดว่า “ส ่งท
ิ ่เจ
ี ้าห่วงตอนน ้ไม
ี ่ใช่ว
่าข้าฆ
่าใครตาย
ไปแล้วก่คน แต
ี ่ว
่าเจ
้าได ้ร
ับวิชาค ัมภี์
รเฉียนหยวน
มาแล้ว เจ ้าจะท ำอย ่างไรใช ่หรือไม่”
ีหน
ฉ ิงถามว ่า “ค ัมภ
ี์รเฉียนหยวนร ้ายกาจมากเลย
หรือ?”
คนชุดขาวถอนหายใจแล ้วพ
ูดว่า “สำหร ับใครหลาย
คน พวกเขาสามารถแลกได ้ทุกอย่างกับคัมภ
ี์รเฉ
ียนห
ยวน แต ่ต
่อให ้เป็ นแบบนั
้น ก
็ไม่ได้แตะเลยแม ้แต่ขน
เส
้นเด ียว” สายตาใสๆ ก ็มองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง แล้วพูดว่า
“เป่ ยกงเหล ียนเฉ ิงถ
่ายทอดเพลงกระบ ่ให
ี ้เจ
้า หร ือเขา
ไม่ได้บอกเร ่
ืองน ้ก
ี ับเจ้า?”
“เจ้าร้
ูจัก...ร ู้จ
ักเป่ ยกงเหลียนเฉิงด้วยหรือ?” ฉ ีหนิง
ูดด
พ ้วยความตกใจ
“เทพกระบ ่เป
ี ่ ยกงเหล ียนเฉิง ้ขาเห็นภาพเคล ็ดวิชา
กระบ ่ของเจ
ี ้า ก ็้ตองร
ู้ว
่าเขาถ ่ายทอดวิชากระบ ่ให
ี ้
เจ
้า” คนช ุดขาวพ ูด
ีหน
ฉ ิงสะด ุ
้ง เขาสงส ัยมาตลอดว ่าภาพเคล ็ดว
ิชากระบ ่
ี
่น
ี
น ่าจะเป ็ นของเป ่ ยกงเหลียนเฉ ิง แต่ว
่าเขาก ็ไม่แน่ใจ
แต่ว
่าพอคนช ุดขาวพ ูดมาแบบน ้ ฉ
ี ีหน
ิงแทบจะไม ่
สงสัยอ ีกต่อไปแล ้ว เขาร ้
ูสึกว่าคนช ุดขาวจะร้
ูสึกเป่
ยกงเหล ียนเฉ ิงเป็ นอย่างดี ทำไมเขาถ ึงได้ม
ีความร ้
ูสึก
แบบน ้นะ แม
ี ้แต ่ต
ัวเขาเองก ็อธิบายไม ่ถก
ู
เขาร้
ูส ึกสงส ัยมาก แต ่พอเขาก ำล ังจะถามอ ีก กล ับ
พบว่า คนช ุดขาวหายต ัวไปแล ้ว
เขาขมวดค ้ว มองไปรอบๆ คนช
ิ ุดขาวหายไปแล ้ว
จร
ิงๆ
เขาน ั
่งอย ่ท
ู ่โต
ี ๊ะ ฉ ีหน
ิงนั
่งทบทวนเร ่
ืองราว เขาลองเด ิน
ลมปราณด ู เขาไม ่ได
้้
ู
รสึกว่าพลังช ่ในต
ี ัวเขามีการ
เปล่ยนแปลงอะไร ม
ี ันทำให ้เขาย ่งสงส
ิ ัย
แต
่ในค ืนน้ก
ี ็ทำให ้เขาเข ้าใจ ท ่คนช
ี ุดขาวพาเขาเข ้าว ัง
ไป ก็เพ ่
ือยืมร ่างด่
ืมเลือดแล ้วฝึ กยุทธ์ ท
่พาเขาไปก
ี ็
ไม
่ใช ่เพราะจะให ้เขาไปเป ็ นเพ่
ือน แต ่อาศัยร่างกาย
ของต ัวเองเป ็ นต
ัวช่วยในการฝ ึ กวิชา เพียงแต ่่
วาวิชาท ่
ี
คนชุดขาวฝ ึ กนั
้นมันแปลกมาก หล ังจากย ืมร่างแล้ว
คนท่ถ
ี ูกยืมร ่างเองก็จะได้รับวิชาคัมภี์
รเฉียนหยวนไป
้
ดวย
ตอนน ้ฉ
ี ีหนิงไม่้
ูรอะไรเลย ไม ่้
ู
รว่าคัมภ
ี์รเฉียนหยวนม ัน
ือว
ค ิชาอะไร
เขาไม ่้
ู
รเลยว ่าส่งท
ิ ่คนช
ี ุดขาวท ่องออกมาเม ่
ือค ืนน
้ม
ี ัน
จะเป็ นเคล ็ดล
ับของการฝ ึ กค
ัมภี์รเฉียนหยวนหร ือไม
่
แต่ว
่าค ำพ ูดแปลกๆ แบบน ั
้น ฉีหนิงไม่เข้าใจเลย เขา
่งไม
ิ
ย ่้
ูรว
่าจะต ้องไปฝึ กว
ิชาคัมภี์รเฉียนหยวนน ้อย
ี ่างไร
้
ดวย อ ีกท ั
้งไม่้
ู
ร้ดวยว่าค
ัมภี์
รเฉียนหยวนน ่ม
ี ันมี
อานุภาพร ้ายแรงแค ่ไหน
แต่ว
่าจากปากของคนช ุดขาว ค ัมภี์รเฉ
ียนหยวนน ่าจะ
ไม่ธรรมดา
เขาย ังคงเด ินลมปราณอย ่างต่อเน่
ือง ค ิดอยากจะหา
ความเปล ่ยนแปลงท
ี ่เก
ี ิดขึ
้น เขาเด ินม
ันมาประมาณ
สามรอบ เขาไม ่ได
้้
ู
รสึกพิเศษอะไรเลย
เขากลับไปนอนค ิดทบทวนท ่เต
ี ียง เขาอย ่ในความท
ู ่
ี
ุนงง จากน
ง ั
้นเขาก ็หลับไป
เช
้าวันต
่อมา ตอนท ่
ี
เขากำล ังหล
ับสบาย อย ่ๆ ก
ู ็ถูกคนมาปล ุกจนต่
ืน เม่
ือ
เขาออกมา พ ่อบ้านของจวนโหวหานโซ ่วก็มายืนรออย่
ู
แล
้ว ฉีหนิงเห
็นฟ ้าย
ังเช้าอย ่มาก เขาก
ู ็ขมวดค ้วแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “เกิดอะไรข ึ
้น?”
หานโซ่วเห็นฉีหนิงออกมา ก ็รีบเขย ิบเข
้ามาใกล ้แล
้ว
ูดว
พ ่า “โหวเยว ่ ไม่ได
้ม
ีเร่
ืองใหญ ่อะไร เพ ียงแต่ว่า...
่านล
ท ุงมาขอร ับ”
“ท่านล
ุง?” ฉ ีหนิงตะลึงไป แล ้วพ
ูดด้วยความแปลกใจ
่า “ท
ว ่านลุงอะไรก ัน?”
หานโซ่วรีบพ
ูดว ่า “ท่านลุงของตระก ูลก
ู
้มาจาก
เจียงหลิง เพ่งมาถ
ิ ึงเลยขอร ับ กำล ังขนของเข ้าจวน
ขอรับ”
ฉหน
ี ิงตกใจ คร ั้งท่แล
ี ้วกู้ช
ิงฮั
่นเคยพ ูดถ ึงเร
่ืองน
้ บอก
ี
่าหล
ว ังตร
ุ ษจีน ู ก
้เหว ินจางจะพาคนท ่้
ี บานมายังเมือง
หลวง ได ้ยินว่าได ้้ือร
ซ ้านก ับบ
้านในเม ืองหลวงไว ้แล
้ว
แต่ว
่าตอนน ้ย
ี ังห ่างจากตร ุ ษจ
ีนหลายเด ือน ฉีหน
ิงคิด
ไม่ถ
ึงเลยว ่ากู้เหว ินจางจะมาเม ืองหลวงก ่อนก
ำหนด
เขาก ็ขมวดค ้วแล
ิ ้วพ ูดว่า “ท ่านล ุงพาคนท ่้
ี บานมาด้วย
หรือ?”
“ขอร ับ ท
่านล ุงพาเหล ่าไท ่ไท่มาด้วยขอร ับ” หานโซ ่ว
ูดว
พ ่า “ตอนน ้ฮ
ี ูหย ินสามก ำล ังต ่อว
่าท ่านลุงยกใหญ ่
เลยขอร ับ โหวเยว ่...โหวเยว ่ท
่านร ีบไปดูหน
่อยเถอะ
ขอรับ”
ีหน
ฉ ิงได้ย
ินว่าก ู้ช
ิงฮ ั
่นกำล ังต่อว ่าอย่ ก
ู ็ไม
่เสียเวลา เขา
ีบไปย
ร ังเรือนด ้านหน ้า เขาเห ็นคนมากมายก ำล ังขน
้
ยายส่งของเข
ิ ้าจวนอย ่ ู
ู กช
้ ิงฮั
่นกำล ังพย ุงหญิงชราอาย ุ
ราวหกส ิบป
ี อย ่ แล
ู ้วพ ูดกับชายสวมช ุดผ้าแพรว ่า
“ท่านมันเห็นแก ่ต
ัว ท ่านแม่แก่มากแล ้ว ท่านไม่่
หวง
ุขภาพของท
ส ่านแม ่เลย อากาศหนาวขนาดน ้ย
ี ัง
ทรมานให ้ท
่านเด ินทางมาอ ีก ท ่านคิดจะท ำอะไรก ัน
แน่?”
ีหน
ฉ ิงมองไปท ่ชายคนน
ี ั
้นเขาค ือกู
้เหว ินจาง ู ก
้เหวิ
นจางร ้
ูสึกกระอ ักกระอ ่วนเขาฝ ื นย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “้ ขา
ถามท ่านแม่แล้ว ท่านก ็บอกว ่าอยากเจอหน ้าเจ้าไวๆ
ังน
ด ั
้น...ด ังนั
้นข้าก็เลยเด ินทางมาก ่อนกำหนด ้ นอง
หญิง ้ขายังไม่ท
ันได ้่
ืมน
ด ้ำส
ักคำเลย เจ ้าบ่นอะไรแต ่
เช้าเน่ย ให
ี ้บ่าวไพร ่เห ็นม
ันไม ่ด
ีนะ”
“ความค ิดท
่านท ำไมข ้าจะไม ่้
ู
ร” ู กช
้ ิงฮ
ั
่นโกรธจนจะ
้
รองไห ้แล้วพ
ูดว่า “ท ่านพ ่อไม่อย่แล
ู ้ว ท่านก็ไม่สนใจ
อะไรอ ีก ก่อนหน ้าน้ท
ี ่านยังเกรงใจท ่านแม่ท
ัพใหญ ่อย่
ู
้
บาง ไม ่กล
้ามา ตอนน ้ท
ี ่านแม่ทัพใหญ ่ไม
่อย่แล
ู ้ว ก ็ไม่
ีใครค
ม ุมท่านได้แล้ว ท ่านคิดว่าในเม ืองหลวงม ัน
คร
้ืนเครง ก ็เลยคิดจะมาร ่ืนเร ิงท่น
ี ่ใช
ี ่หรือไม่”
หญิงชราพยายามห ้ามปรามแล ้วพ ูดว่า “ฮั
่นเอ่อร
์ ช่าง
เถอะนะ เจ ้าก็อย
่าว่าพ ่ชายเจ
ี ้าเลย ้ ขาคิดถึงเจ้า ก็เลย
ให้เขาเดินทางเร ็วก
่อนก ำหนด”
“ท่านแม่ ท
่านอย ่าไปให ้้
ทายเขาแบบน ้ส
ี ิ” ู
ก
้ชิงฮั
่นพูด
่า “ท
ว ่านให ้้ทายเขามาแบบน ้ต
ี ั
้งแต ่เด
็ก เขาถ ึงกล้าท ำ
แบบน้ อย
ี ่ท
ู ่เจ
ี ียงหลิงก ็ด
ีอย่แล
ู ้ว จะมาเม ืองหลวง
ำไมก
ท ัน?”
ู
กเหว
้ ินจางร ้
ูสึกหงุดหง ิดแล้วพ ูดว่า “เจ้าไม่จบใช ่
หรือไม่ หร
ือว ่าเจ
้าจะให ้้ขาพาท ่านแม ่กลับเจียงหลิง
ตอนน้เลย? มาก
ี ็มาแล ้ว ท ำไมย ังพูดมากขนาดน ้?
ี
หากเจ้าไม่กล ัวท
่านแม ่จะทรมาน ้ ขาจะพาท่านแม ่
กลับเจียงหล ิงเด
๋ยวน
ี ้เลย”
ี
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นพูดด
้วยความโมโหว ่า “ท ่านอยากไปก ็ไปคน
เดียว ท่านแม ่ให
้อย่ก
ู ับข้าท่น
ี ่”
ี
ฉหน
ี ิงเห็นสองพ่้
ี นองโต้เถ
ียงกัน ก็ร
ีบเดินมา เขาย้ม
ิ
แล้วพูดว่า “ท่านลุง ท่านมาแล้วหรือ พวกเรารอท ่าน
อย่เลย เหล
ู ่าฮ
ูหยิน เดินทางล ำบากแล ้ว รีบเข
้าไปพ ัก
ในห้องโถงก ่อนเถอะ”
ู
กเหว
้ ินจางถ ูกก
ู
้ชิงฮ
ั
่นต่อว
่าจนเส ียหน
้า เม่
ือเห็นฉ
ีหนิง
มา ก ็เหมือนได้คนมาช ่วย เขารีบพูดว่า “ท่านโหว
้
นอย ย ินดี้
ดวย ย ินด
ี้ดวย ได้ย
ินว
่าท่านได้ร
ับสืบทอด
ำแหน
ต ่งจ
่นอ
ิ ีโหวแล้ว ้ขาต
ั้งใจมาแสดงความย ินด
ีกับ
่านท
ท ่เม
ี ืองหลวงเลยนะ” เขาเด ินขึ
้นหน
้ามา แล้วยก
ือตบไหล
ม ่ของฉีหนิง แล้วพูดว
่า “้ขาเอาของขว ัญมา
ให้ท
่านเยอะแยะเลย”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 315 ใต
ี ้โต๊ะ
ีหน
ฉ ิงย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ท ่านลุงเกรงใจเก ินไปแล ้ว” เขา
เห็นกู
้ชิงฮ
ั
่นยังไม่หายโกรธ เขาก ็เลยเด ินขึ
้นไปท ำ
ความเคารพท ักทายก ู
้เหล่าไท ่ จากน ั
้นก็ห
ันไปหาก ู้ช
ิง
ั
ฮ
่นแล ้วพูดว่า “ซานเหน ียง เหล ่าฮ ูหยินเด
ินทางมา
เหน่
ือยๆ ท ่านพาเหล ่าฮูหยินไปพ ักก ่อนเถอะนะ เด ๋ยว
ี
ทางน ้้
ี ขาจ
ัดการเอง”
ู
กช
้ ิงฮั
่นเห็นกู
้เหล่าไท ่เหน่
ือยมากแล ้ว อ ีกท
ั้งคนก ็
มาแล ้ว พูดมาไปก ็ไม ่มีประโยชน ์ นางจ ้องไปท ู่
ี ก
้เหว ิ
นจาง แล ้วค่อยพย ุงกู
้เหล่าไท ่ ก ับภรรยาของก ู
้เหว ิ
นจางและญาต ิคนอ
่ืนกล ับไปพักท ่้
ี หองก่อน
เม
่ือพวกก ู
้ชิงฮั
่นออกไปแล ้ว ู ก
้เหว ินจางถ ึงกล ับถอน
หายใจ เขาห ันไปย้มให
ิ ้ฉ
ีหนิงแล ้วพ ูดว่า “ท่านโหว
้
นอย ท ่านกำล ังบ
ินส ูงเลยเช ียว พวกเราญาต ิห
่างๆ
ฐานะต ่ำ้ตอยมาขอพ ึ
่งใบบ ุญ ท่านคงไม่ได
้ไม่พอใจใช ่
หรือไม่?”
“ท่านลุงพูดอะไรอย ่างน ั
้น ครอบคร ัวเด
ียวกันทั
้งนั
้น
ูดแบบน
พ ้ด
ี ูห
่างเห ินจร ิงๆ” ฉ ีหนิงย
้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ท ่าน
ุงส
ล ่งจดหมายมา ้ ขาเองก ็ร
ับทราบ เพ ียงแต ่ไม
่คิดว่า
่านจะมาเร
ท ็วขนาดน ้”
ี
ู
กเหว
้ ินจางส ีหน้าลำบากใจแล ้วพูดว่า “ท
่านโหวน ้อย
้
ขาขอพูดตามตรง ท ่จร
ี ิงแล ้วข
้าอยากมาลองท ำอะไร
ในเมืองหลวงด ู้
บาง ท ่านเองก ็เห
็นแล้ว หน้าตาข้าก ็ดี
เก่งท
ั
้งบุ
๋นทั
้งบู
๊ ขาดเพ ียงก็แค่โอกาสเท่านั
้น หากม ี
โอกาสข ้าจะไม ่ท
ำให ้บรรพชนต ้องผ
ิดหวังแน่นอน
เพียงแต่ว่าตอนท ่ท
ี ่านพ ่อยังม
ีชีว
ิตอย่ ไม
ู ่เคยให ้โอกาส
้
ขาเลยส ักครั้ง” เขาถอนหายใจ สายตาของเขาเป ็น
ประกาย แล ้วถามเส ียงเบาว ่า “ท
่านโหวน ้อย ท่านร ับ
ำแหน
ต ่งบรรดาศ ักดิ
์แล้ว ราชส ำนักได้แต
่งตั้งต
ำแหน ่ง
ขนนางให
ุ ้ท
่านด้วยหรือไม่?”
ีหน
ฉ ิงส่ายหัวแล้วพูดว่า “้
ขาอาย ุย
ังน้อย
ประสบการณ ์ก็ม
ีไม่มาก ราชส ำน ักไม่ได
้ให ้ตำแหน ่ง
ใหญ่อะไรก ับข้าหรอก แต ่ตอนน้ให
ี ้้ขาด
ูแลการก ่อต
ั้ง
่ายทหารก
ค ิเลนด ำขึ
้นมาใหม ่เท
่านั
้น”
“ค่ายกิเลนด ำ?” ก ูเ้หวินจางตะล ึงไป เขาพ ูดด
้วย
ความตกใจว ่า “ราชส ำนักจะก่อตั
้งค่ายก ิเลนดำข ึ
้นมา
ใหม่หรือ?”
ีหน
ฉ ิงพยักหน้า ูก้เหวินจางพูดด
้วยท ่าทางท ่่
ี ืนเต
ต ้นว่า
“เป็ นเร
่
ืองน่ายินดีมากๆ เลย ฮ ่าฮ
่าฮ่า ท ่านโหวน ้อย
่อต
ก ั
้งค่ายกิเลนด ำขึ
้นมาใหม ่ ้
ตองร ับสมัครทหารใช ่
หรือไม่?”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “ตอนน ้ก
ี ำลังเตรียมการอย ่ พวกของต
ู ้วน
ชางไห ่ก
ำล ังรวบรวมไพร ่พลอย่”
ู
ู
กเหว
้ ินจางตบม ือ แล้วพูดว
่า “ม ิน
่า เหต ุใดตลอดทาง
ทมาท
่
ี ่น
ี ่ตาซ
ี ้ายของข ้ามันถ ึงได ้กระต ุกตลอดเวลา ้ ขาร
ู้
่าข
ว ่าวด ีกำลังจะมาหาข ้าแล ้ว พ ูดแบบน ้ด
ี ีกว่า ้ขามา
เมืองหลวงก ่อนกำหนด ท ำถ ูกแล้ว” เขาถอยหล ังไป
้
กาวหนึ่ง แล ้วตบหน ้าอก จากน ั
้นก็พูดว ่า “ท ่านโหว
้
นอย ท่านด ู้
ขา ท่านว ่าเป็ นอย ่างไรบ ้าง?”
เหตุใดฉ ีหนิงจะไม ่้
ูรว
่ากู
้เหว ินจางค ิดอะไรอย ่ เขาย
ู ้ม
ิ
แล้วพ
ูดว่า “ท ่านลุงเก ่งทั
้งบุ
๋นและบ ู
๊ องอาจกล ้า
หาญ”
“ฮ่าฮ
่าฮ ่า เจ ้าเด
็กคนน ้น
ี ่...ไม
ี ่ใช่สิ ้ขาร้
ูว่าท่านโหวน ้อย
ตาดี” ูก้เหวินจางห ัวเราะร ่า “ท ่านวางใจได ้ ในเม่ือ
่านล
ท ุงของเจ ้ามาแล ้ว หากเจ ้ามีเร ่
ืองอะไร ท ่านล
ุงคน
้จะช
ี
น ่วยเจ ้าอย่างเต ็มท่” เขาช
ี ้ไปท
ี ่นอกเร
ี ือน “้ขาพา
คนมาท ่เม
ี ืองหลวงด ้วยไม ่้นอย คร ั้งท่แล
ี ้วเจ ้าก
็เคยเจอ
คนพวกน ั
้นเป็ นคนท่้
ี ขาฝ
ึ กมาก ับมือ ู ส
้หน ึ
่งต่อสิบได้
สบายๆ เห ็นแก่ท
่เราเป
ี ็ นญาต ิก
ัน ้ ขายกคนพวกน ั
้นให
้
เจ้าก
็ได ้นะ”
“ท่านล ุงเพ่งมาถ
ิ ึง เร่
ืองพวกน ้ไว
ี ้ค
่อยค ุยกันก
็ได
้”
ีหน
ฉ ิงย ้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “เข ้าไปด
่
ืมชากันก ่อน” เขาห ันไป
ูดก
พ ับหานโซ ่วว
่า “พ ่อบ้านหาน ฮูหยินสามได ้จ
ัดท่
ี
ทางไว ้แล้วหร ือย
ัง?”
หานโซ ่วร
ีบตอบว ่า “เร ือนด
้านหลังมี้หองเยอะมาก
แต่ว
่าเพราะท ่านล ุงมาก่อนกำหนด ก ็เลยยังไม่ได้เก็บ
กวาด ตอนน ้ก
ี ำล ังเก็บกวาดอย ่ คงต
ู ้องให้พักท
่เร
ี ือน
้
ดานหล ังไปก ่อนชั่วคราวขอร ับ”
ู
กเหว
้ ินจางพ ูดว
่า “พ ่อบ้านหาน ไม่้ตองย่งยากหรอก
ุ
นะ ้ขาได ้เตร ียมบ้านในเม ืองหลวงไว ้แล้ว ตอนน ้ก
ี ำล ัง
ทาสีอย ่ อ
ู ีกส ักส
ิบว ันหร
ือครึ
่งเดือนก็้
ยายไปได ้แล
้วล ่ะ
ทางน ้จ
ี ัดพอประมาณก ็พอนะ”
ู
กเหว
้ ินจางมาจากเจ ียงหลิง เอาของมาด ้วยไม ่้
นอย
นอกจากคนสน ิทท่พามาด
ี ้วย ทางจวนโหวก ็ได้ให
้คน
ไปคอยช ่วย อ ีกท ั้งย
ังส ั
่งให้คนไปเก ็บกวาดเร ือน
้
ดานหล ังออกมา อ ีกสักพักใหญ ่ก็้ยายเข้าไปอย ่ได
ู ้เลย
ังน
ด ั
้นของมากมายย ังคงกองอย ่ในจวนโหว ไม
ู ่ได ้
เคล่ือนย้ายออกแต ่อย่างใด
เพราะอย ่างน ้ ต
ี ั้งแต่เช้าจนค ่ำ ทุกคนต ่างย่งว
ุ ่นวายก
ุ ัน
ไปหมด
ึงแม
ถ ู้ก
้ชิงฮั
่นจะไม ่พอใจท ู่
ี กเหว
้ ินจางมาเม ืองหลวง
แต่ในเม ่ือได้ลากครอบคร ัวมาจนหมดแล ้ว ู
ก้ชิงฮ ั
่นเอง
็ไม
ก ่เหมาะจะช ักสีหน
้าใส ่อ
ีก เพราะถ ึงอย่างไรเขาก ็
เป
็ นพ่ชายของนาง ด
ี ังนั้นช
่วงค ่ำนางก ็ย
ังส
ั
่งให ้ัจดงาน
เล้ยงต
ี ้อนร ับอย ่
ู
ในห้องท ่อบอ
ี ่น ม
ุ ีเพียงแค ่ส
่ท
ี ่น
ี ั
่งเท่านั
้น นอกจากก ู้ช
ิง
ั
ฮ
่นก ับฉีหน ิงแล้ว ก ็ม
ีูก
้เหล ่าไท ่และกู
้เหว ินจางเท ่านั
้น
โต
๊ ะเหล ่ยมท
ี ่ม
ี ีท่น
ี ั่งส
่ท
ี ่ อาหารท
ี ่วางไว
ี ้ต่างทำมาอย ่าง
ประณ ีต
บนโต๊ ะอาหารก ู
้ชิงฮ ั
่นไม่พ
ูดกับกู
้เหว ินจางเลย นางเอา
แต่ด
ูแลก ู้เหล ่าไท ่ เม ่
ือเหล้าลงท ้องไปสองสามแก ้ว ู ก
้
เหวินจางก ็ย้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “ท่านโหวน ้อย ้ขาไม่แปลก
ใจเลยท ่ม
ี ีแต ่คนอยากจะมาท ่เม
ี ืองหลวง ในเม ืองหลวง
ไม่เหม ือนท ่่
ี ืนจร
อ ิงๆ”
ีหน
ฉ ิงย ้มแล
ิ ้วพ ูดว ่า “ท ่านลุงเพ่งจะมา ต
ิ ่อไปมีเวลาก ็
ลองไปเท ่ยวเล
ี ่นในเม ืองดูก
็ได้”
“ไม่ได้หรอก” ู ก
้เหว ินจางส่ายห ัวแล้วพ
ูดว่า “ี่
ทจริง
แล้วท
่้
ี ขามาท ่เม
ี ืองหลวง ก ็คิดอยากจะท ำการค ้านิด
หน่อย แต ่ว่าตอนน ้ค
ี ่ายกิเลนด ำก ำล ังจะตั
้งขึ
้นใหม่ ้ขา
คงไม ่มีกะจ ิตกะใจไปท ำการค ้าแล ้วล่ะ” เขามองไปท ่ฉ
ี ี
หนิง แล ้วพ ูดอย ่างจร ิงจังว
่า “ท ่านโหวน้อย ท ่าน
วางใจได ้ ม ี้ขาช ่วย ท ่านจะต้องฝ ึ กทหารท่เก
ี ่งกาจไม ่มี
ใครเท ียบได ้แน ่”
ู
กช
้ ิงฮั
่นเอาแต ่ค
ุยก ับกู้เหล
่าไท ่ เม่
ือได้ย
ินกู้เหว
ินจาง
พดมาแบบน
ู ้ ก
ี ็รีบพ
ูดว่า “ค ่ายกิเลนด ำเก ่ยวอะไรก
ี ับ
่านด
ท ้วย? ท ่านจะพ ูดมากท ำไมก ัน”
“้นองหญ ิง เจ ้าพูดแบบน ้ก
ี ็ไม
่ถูก” ู ก้เหวินจางพูดสี
หน้าจร ิงจ
ังว่า “ค ่ายกิเลนด ำท ่านแม ่ท
ัพใหญ ่เป
็ นคน
่อต
ก ั
้งมากับม ือ มันก็ค
ือเร่ืองของตระก ูลฉี ตระก ูลก
ู้
ของเราก ับตระก ูลฉีเป
็ นครอบคร ัวเด ียวกัน ตอนน ้ท
ี ่าน
โหวน ้อยกำล ังทำงานใหญ ่ ตระก ูลกู้ของเราก ็้
ตอง
่วยเหล
ช ือสิ”
“ท่านจะไปช ่วยอะไรได ้ ?” ูกช
้ ิงฮั
่นไม่ได้พ
ูดดี้
ดวย “ใน
เม
่ือท่านอยากจะท ำการค ้า ก ็ลองท ำดู หากท ำไม ่
ำเร
ส ็จ ก
็รีบกล ับเจียงหล ิงไปซะ รากเหง ้าของพวกเรา
อย่ท
ู ่เจ
ี ียงหล ิง หากท ่านพ ่อย
ังอย ่ คงไม
ู ่ม
ีทางให ้ท
่าน
มาเม ืองหลวงแน ่นอน”
ู
กเหว
้ ินจางขมวดค ้วแล
ิ ้วพ ูดว
่า “อย ่าหาว ่าข
้าว่าท่าน
่อเลย ตอนน
พ ้้
ี ขาบอกให ้ท่านมาท ำการค ้าในเม ือง
หลวง แต ่ว่าเขาอยากจะเฝ ้าท ่ด
ี ินของเขาท ่เจ
ี ียงหล ิง
หากเช่ือข้าแต ่แรก ตระก ูลก
ู้ของพวกเราก ็ไม่เป
็ นแบบ
้หรอก”
ี
น
“ตอนน ้ม
ี ันเป็ นอย่างไร?” ู กช
้ ิงฮั
่นย ้มเจ
ิ ่ือนแล
้วพูดว่า
“หรือว่ามรดกท ่ท
ี ่านท้งไว
ิ ้ให้มันน้อยเก ินไป?”
ู
กเหว
้ ินจางส ่ายห ัวแล้วพ
ูดว่า “ล ูกผู้ชาย จะมาน ั
่งหว ัง
แค่สมบัติตกทอดได ้อย่างไร ้ ตองม ีอ ุดมการณ์สิ” เม่
ือ
ูดถ
พ ึงตรงน ้ เขาก
ี ็้
ู
รสึกไม่พอใจข ึ
้นมา “หากตอนน ั
้นให้
้
ขาไปเป ็ นทหาร ้ ขาคงไม่มีทางไม ่มีอะไรเลยจนถ ึง
ตอนน้หรอก”
ี
ู
กช
้ ิงฮ
ัน่ ย้มเจ
ิ ่
ือน แต ่ไม
่พูดอะไร
ู
กเหล
้ ่าไท ่พูดกล ่อมว่า “พวกเจ ้าสองคนพ ูดให
้มัน
้
นอยๆ หน ่อย ท ่านโหวน ้อยนั่งอย ่น
ู ่้
ี ดวย ไม่กลัวขาย
หน้าก
ันหร ืออย ่างไร” นางย ้มแล
ิ ้วพ ูดกับฉีหน
ิงว่า
“พวกเขาทะเลาะก ันแบบน ้ก
ี ันตั
้งแต ่เด
็ก สงส ัยชาต ิท
่
ี
แล้วคงมีความแค ้นร่วมกันมาก่อนแน ่ๆ”
“หากเป ็ นศ
ัตรูค่แค
ู ้นจริง ชาติน้คงไม
ี ่ได้เป ็ นพ
่้
ี นองก
ัน
หรอก” ฉ ีหนิงย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ซานเหน ียงเป ็ นคน
่อนโยน หากท
อ ่านลุงไม่ใช่พ
่ชายของนาง ซานเหน
ี ียง
ไม่ม
ีทางพ ูดแบบน ้แน
ี ่นอน”
ู
กเหว
้ ินจางห ัวเราะแล ้วพ
ูดว่า “ท่านโหวน ้อยพ ูดถ
ูก
แล้ว ้นองหญิง เจ ้าว
่าข้าแบบน้ ก
ี ็อยากให ้้ขาร
ักษา
ทรัพย
์ สมบัต
ิของตระก ูลให้ดี พ
่ชายคนน
ี ้้
ีูรดี แต่ว่าเจ
้า
เป
็ นผ
ู้หญ
ิง ไม ่เข้าใจอ ุดมการณ์ ของผู
้ชายอย ่างพวกข ้า
หรอกนะ ้ ขามาท ่เม
ี ืองหลวง ก ็เพ
่
ือหน ้าตาของวงศ ์
ตระก ูล ้ขาอยากอาศ ัยสองม ือของข ้าค่น
ู ้สร
ี ้างผลงาน”
เขามองไปท ่ฉ
ี ีหนิง แล้วถามว่า “ท ่านโหวน ้อย ค่าย
ทหารสร ้างเสร ็จแล้วใช่หรือไม่? พร่
ุงน ้้
ี ขาไปด ูม
ัน
พร้อมกับท่านเลยด ีหร
ือไม่?”
“ยังไม่เสร็จเลย เร ่
ืองแบบน ้จะร
ี ีบร้อนไม ่ได้” ฉีหนิง
ยมแล
้
ิ ้วพ ูดว
่า “แต ่ว
่าส ่งคนไปแจ ้งทางกรมโยธาไว ้แล้ว
่าจะต
น ้องใช ้เวลาอ ีกส ักระยะหน ึ
่ง อ ีกทั
้งอ ุปกรณ ์ ของ
ใช้ต
่างๆ ก ็อย ่ระหว
ู ่างการเตร ียมการ เม ่ือไหร ่ท่ได
ี ้ไพร ่
พลและม ้ามา ก ็จะเร ่มฝ
ิ ึ กท
ันที”
ู
กเหว
้ ินจางพ ูดว ่า “ท ่านโหวน ้อย การฝ ึ กทหารไม ่ใช
่
เร
่ืองธรรมดา โบราณกล ่าวไว้ว่า ู ผ
้นำไร ้ความสามารถ
็จะกระทบท
ก ั
้งกองท ัพ หากผ ู้น
ำไม ่มีความสามารถ ก ็
ไม่สามารถฝ ึ กทหารได ้ดี”
ีหน
ฉ ิงร้
ูดีว
่ากู
้เหว ินจางเป ็ นคนพ ูดจาตรงๆ อ ีกทั้งปาก
ไม่ด
ี้ดวย ถึงแม ้ส่งท
ิ ่เขาพ
ี ูดออกมาม ันจะไม ่น
่าฟั ง แต่ฉี
หนิงกลับไม ่ได้ใส่ใจ ก ำล ังจะพ ูด เขาก ็ู้
รสึกว่าเท้าของ
เขาถ ูกเตะ เขาสะด ุ้งไป ค ิดว่าน่าจะม ีคนไม ่ต
ั้งใจถูก
เขาเลยไม ่ได้พ
ูดอะไร มองไปท ู่
ี ก
้เหว ินจางย ้มแล
ิ ้วพูด
่า “ท
ว ่านล ุงพูดถูกแล้ว คร ั
้งท่แล
ี ้วท่เจ
ี ียงหล ิง ้ ขาได้
เห็นคนของท ่านแล ้ว แต ่ละคนด ุด
ันราวก ับเส ือเลย”
“ถูกแล้ ว” ู
ก
้เหว ินจางพ ูดอย ่างได ้ใจว ่า “อย ่างอ ่
ืนข้า
ไม่กล
้าพ ูด แต่้
ถาเป ็ นเร่
ืองการฝ ึ กทหาร ้ ขาคิดว ่าข้า
พอจะม ีความสามารถอย ่ ท
ู ่านโหวน ้อย ท ่านเห ็นคน
ของข้าแต ่ละคน พอจะส ู้ทหารในเม ืองหลวงได ้
หรือไม่?”
ีหน
ฉ ิงกำล ังจะพูด ท ันใดน ั้นเองก ็ู้
รสึกว่าขาของเขาถ ูก
เตะอ ีกครั
้ง เขาก ็เร่มสงส
ิ ัย เขากวาดสายตาโดยไม ่ให้
ใครจ ับได้ เห็นกู
้ชิงฮั
่นก ำล ังจ้องไปท ู่
ี ก
้เหว ินจาง ู ก
้เหว ิ
นจางเอาแต ่สนใจในส ่งท
ิ ่ต
ี ัวเองพ ูด ไม ่ได
้สนใจนาง
แม
้แต่้นอย ฉีหนิงเลยแกล ้งท ำตะเก ียบตก ู ก
้ชิงฮั
่นเห ็น
ังน
ด ั
้น ก ็ก
ำลังจะส ั
่งให ้คนไปเอาตะเก ียบมาให ้ใหม ่ ฉ ี
หนิงก็ย
้มแล
ิ ้วพูดว่า “ไม ่้ตองหรอก เช ็ดเอาก ็พอแล ้ ว”
เขาก้มต ัวลง ขณะท ่ลงไปเก
ี ็บตะเก ียบ ก ็เหลือบไปท ่
ี
ใต
้โต๊ ะ เห็นข
้าของก ู
้ลิงฮ ั
่นย่
ืนออกมา อย ่้
ู ขางๆ ขาของ
เขาไม ่ไกล เขาก ็้
ู
รทันท ีว่ามันเกิดอะไรข ึ
้น
ู
กเหว
้ ินจางน ั
่งอย ่ทางด
ู ้านซ้ายของฉ ีหนิง ส ่วนก ู้ชิงฮั
่น
ั
น
่งอย ่ทางด
ู ้านขวาของฉ ีหน
ิง สองพ ่้
ี นองนั่งอย ่ตรงข
ู ้าม
ัน ขาขวาของเขาอย
ก ่้
ู ขางเก้าอ ้ แต
ี ่ว่าเขาย ่
ืนขาซ ้าย
ออกไป เท ่าก ับว ่าขาของเขาขวางอย ่หน
ู ้าขาของก ู้เหว ิ
นจาง เม ่
ือคร ู่ขาซ้ายของเขาถ ูกถ ีบไปสองคร ั
้งติดก ัน ก ็
ือก
ค ู
้ชิงฮั
่นท ่คนถ
ี ีบ แต ่ว
่าคนท ู่
ี ก
้ชิงฮั
่นจะเตะน ั
้นไม ่ใช่
เขา
ปกติแล้วกู้ชิงฮ ั
่นทำอะไรระว ังตลอด ถ ึงแม ู้ก
้เหว ินจาง
จะเป็ นพ่ชายแท
ี ้ๆ ของก ู้ช
ิงฮั
่น แต ่ว
่านิสัยของพวกเขา
ไม่เหม ือนก ันเลย ปากของเขาไม ่ม
ีหูู
รด ู ก
้ชิงฮ ั
่นเห ็นกู
้
เหวินจางพ ูดจาเหลวไหล แต ่ว่าไม่สะดวกจะเต ือนซ ึ่งๆ
หน้า ดังนั้นก็เลยค ิดจะเตะเพ ่
ือเต ือนสต ิู
ก้เหว ินจาง
ไม่ให้เขาพ ูดจาเหลวไหลอ ีก
เพียงแต ู่กช
้ ิงฮ ั
่นไม ่้
ู
รว่าขาของฉ ีหนิงจะขวางอย ่ นาง
ู
เตะไปสองคร ั
้ง ก็เตะถ ูกขาของฉ ีหนิงทั
้งสองคร ั้ง
ฉหน
ี ิงลุกข
ึ
้นนั
่ง แล ้วเช
็ดตะเก ียบจนสะอาด เขาย ้ม
ิ
แล้วพ
ูดว่า “ท่านล ุงนอกจากการทหารแล ้ว ท่านม ี
ความชอบอย ่างอ่
ืนอีกหรือไม่?”
“ในชีวิตของข้าข้าชอบน ำทหารส ู้รบท่ส
ี ุด” ู
ก้เหว ิ
นจางพ ูดพร
้อมก ับความต่ืนเต้นท
่ส
ี ุด เขามองมาท ่ฉ
ี ี
หนิง “ท่านโหวน ้อย ้ขาร้
ูว่าทหารค ่ายกิเลนดำไม ่ใช
่
กองกำล ังธรรมดาท ั
่วไป หากขอต ำแหน ่งก
ับท่านง ่ายๆ
่านอาจจะเห
ท ็นแก่หน
้าข
้า ให ้ตำแหน ่งกับข
้า แต ่ว่าข้า
ู
กเหว
้ ินจางเป ็ นคนมีศ
ักดิ
์ศรี พวกเราท ำแบบน ้ด
ี ี
หรือไม่ รอค่ายของท ่านเสร ็จเรียบร้อยแล้ว ้ขาจะพาพ ่
ี
้
นองของข ้าไปทดสอบ ถ ึงเวลาน ั
้นข
้าจะแสดงฝ ีมือให ้
ุกคนได
ท ้เห
็น ให ้พวกเขาได ้ยอมรับพวกเราจากใจจร ิง
่านก
ท ็จะได้ไม่ลำบากใจ อ ีกท
ั
้งยังไม่ม
ีใครมาว ่าข ้ากู
้เห
ินจางอาศ
ว ัยเส้นสายเข้ากองท ัพด้วย ท ่านว
่าดี
หรือไม่?”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นเตะไปอ ีกสองท ี เห
็นก
ู้เหว
ินจางไม ่มีปฏิกิร
ิยา
ไม่ได
้สนใจนางเลยส ักนิด อ
ีกทั
้งย
่งพ
ิ ูดย่งไปไกล นางก
ิ ็
ขมวดค ้ว คร
ิ ั
้งน้นางถ
ี ีบอย่างแรง แต ่ว
่าครั
้งน้ถ
ี ีบไม่โดน
แต่นางกลับร
ู้ส ึ
กว่าม
ีอะไรก ำลังหนีบขานางอย ่ นางก
ู ็
ตกใจมาก ขาอ ่อนของนางก ำลังถ
ูกฉีหนิงหนีบเอาไว ้
---------------------------------
 บ
ันท ึกล
ับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 316 เงาจากนอกหน
ี ้าต
่าง
ู
กช
้ ิงฮั
่นเป ็ นผ
ู้หญิงฉลาด นางเข ้าใจท ันท
ี นางตกใจ
มาก นางร ู้ว่าฉีหนิงยกเท ้าขึ
้มมาหน ีบขาของนางเอาไว ้
นางก ำล ังจะหดขากล ับมา นางกล ับร
ู้ส
ึกว่าขาของนาง
ูกบ
ถ ีบร ัดแน ่นขึ
้น ขาข ้างหนึ
่งของนางถ ูกฉีหน
ิงหน ีบ
เอาไว ้เร ียบร ้อยแล ้ว
นางท ั
้งตกใจท ั
้งโกรธ ค ิดไม ่ถึงเลยว ่าฉีหน
ิงจะกล ้าได ้
มากขนาดน ้ แต
ี ่ว่ากู้เหล่าไท่กับก
ู
้เหว ินจางอย ่บนโต
ู ๊ะ
อาหารด ้วย พวกเขามองไม ่ออกเลยว ่ามันเกิดอะไรข ึ
้น
นางฝื นท ำท ุกอย ่างให ้เหมือนปกต ิ เพ ียงแต่ว
่ากู้เหล่า
ไท่ถ
ึงแม ้จะอาย ุมากแล ้ว แต ่นางก ็ย
ังเป็ นหญ
ิงชราท ่ม
ี ี
สติด
ีอย ่ นางเห
ู ็นก
ู้ชิงฮ
ั
่นสีหน
้าท ่าทางแปลกไป ็ ก้
ู
รว่า
่าจะม
น ีอะไรผ ิดปกต ิแน
่ แต่ว่านางแค ่ค
ิดไม่ถึงว
่า
เหตุการณ ์มันจะม ีสาเหต ุอย
่ท
ู ่ใต
ี ้โต
๊ ะ นางแค ่คิดว่ากู
้ชิง
ฮ
ั
่นไม ่พอใจกู้เหวินจางเท ่านั
้น นางเลยมองไปท ู่
ี ก
้เหว ิ
นจางแล ้วพ
ูดว่า “จางเอ ๋ อร
์ เจ ้าเดินทางมาย ังไม ่ได ้พัก
เลย ร ีบกิน แล้วกลับไปพ ักเถอะนะ”
ู
กเหว
้ ินจางไม ่้
ู
รเลยว ่าเก ิดอะไรข ึ
้น เขายกม ือย้มแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “ท ่านแม่ ้ขากับท
่านโหวน ้อยกำล ังคุยเร
่ือง
ำค
ส ัญก ันอย
่ ้
ู ถาท่านเหน่ือยแล ้ว ก็ให้้
นองหญ ิงพา
่านกล
ท ับไปพักก
่อน ค ืนน้้
ี ขากับโหวน้อยไม ่เมาไม ่
เลิก”
ขาทั
้งสองข ้างของฉ ีหนิงหน ีบขาเร ียวราวของก ู้ช
ิงฮ ั
่น
เอาไว ้ ถึงแม้จะมีเส
้ือผ
้าก ั
้นอย่ แต
ู ่เน
้
ือของท ั
้งสองก ็
แนบก ันผ่านผ
้าบางๆ น ั
้น เขาร ้
ูสึกได้ว
่ากู
้ชิงฮ
ั
่น
พยายามออกแรงเพ ่
ือดึงขาออก แต ่ว่าแรงของก ู
้ชิงฮ ั
่น
จะไปส ู้แรงฉีหน
ิงได้อย่างไรก ัน เม่
ือถูกฉีหนิงหนีบไว ้
แบบน ้ ก
ี ็ไม
่มีทางหลุดไปได ้แน่นอน
“ซานเหน ียง ท่านไม ่สบายตรงไหนหร ือ?” ฉ ีหนิงต ั
้งใจ
หนไปจ
ั ้องตาของก ู
้ชิงฮั
่น แล้วแกล้งพ
ูดว ่า “ท ่านจะพา
เหล ่าฮูหยินไปพักก่อนหร ือไม
่?”
ู
กช
้ ิงฮั
่นทั
้งอายท ั
้งโกรธ แต ่ก
็กล
ัวว่าก
ู้เหล ่าไท่จะจ
ับได ้
เลยพ ูดว่า “พวกเจ ้าค ุยกันไปเถอะ ไม ่้ตองสนใจข้า
เพราะพวกเจ ้าจะค ุยอะไรก ัน ้ขาก
็ย่งไม
ุ ่ได
้อย่แล
ู ้ว แต ่
อย่าให้มันเกินไปน ักนะ”
“เก ินไป?” ฉ ีหน ิงสัมผัสได้ถ
ึงความเน ียนน่มของขา
ุ
เรียวยาวของก ู้ชิงฮั
่น เขาย ้มแล
ิ ้วถามว ่า “ซานเหน ียง
้
ู
รสึกว่าเร่ืองไหนม ันเก ินไป หรือว่าเร่
ืองไหนม ันท
ำ
ไม่ได้ก
ันหร ือ?”
“เจ้าร้
ูดีอย่แก
ู ่ใจ” ู ก้ช
ิงฮั
่นก
ัดปาก แต ่ย
ังคงไม ่แสดง
ออกมา นางค ิดอยากจะด ึงขาออกหลายคร ั
้ง แต่ท
ุก
ครั
้งท่ขย
ี ับ ฉีหน
ิงก ็หนีบแรงข ึ
้น นางท ั
้งเขินทั้งโกรธท ั
้ง
จนปั ญญา “หากท ำผ ิดพลาดไปแล ้ว ม ันไม่มีผลลัพธ
์ท่
ี
ีแน
ด ่นอน”
แต่กเ้
ู หว ินจางกล ับตบไปท ่หน
ี ้าอกของต ัวเองแล ้วพ ูด
่า “้
ว นองหญ ิง เจ ้าวางใจได ้ ท่านโหวน ้อยอาย ุยังน
้อย
่อให
ต ้ทำอะไรผ ิดพลาดไปจร ิง ก็ไม
่เป็ นอะไรหรอก ม ี
้
ขาคอยเต ือนอย ่้
ู ขางๆ ท่านโหวน ้อยอย่างไรก ็กล
ับต ัว
มาได ้ คนหน ่มคนไหนบ
ุ ้างท ่จะไม
ี ่เคยทำผ ิดพลาด”
“ไม ่ใช่เร่
ืองอะไรของท ่าน” ู ก้ช
ิงฮ
ั
่นขมวดค ้ว ไม
ิ ่ได้พูด
ี้
ด ดวย “ท ่านห ุบปากของท ่านไปเลยนะ”
ู
กเหว
้ ินจางอ ึ
้งไป ค ิดไม่ถึงเลยว ่าเขาพ ูดแค ่คำเด ียว จะ
ำให
ท ู้ก
้ชิงฮั
่นโกรธมากขนาดน ้ได
ี ้ จ
ิตใจผ ู
้หญ ิงยากแท ้
หยั
่งถึง ก ็เลยไม ่สนใจนางอ ีก เขาห ันไปย ้มให
ิ ้ี
ฉหน ิง
แล้วพูดว ่า “ท ่านโหวน ้อย ท ่านค ิดว
่าข้อเสนอเม ่
ือคร ู่น
้
ี
ของข ้าเป ็ นอย่างไรบ ้าง?”
“ท่านล ุงพูดถ ูกต้องแล้ ว” ฉีหนิงพยักหน้าแล้วพ ูดว
่า
“คนหน ่มท
ุ ำผ ิด ก็ใช่ว
่าจะให ้อภัยไม่ได้ เร่ืองส ำค ัญ
มากกว ่านั
้นค ือ หากคนอ ่
ืนทำผ ิดแล้วผิดอีก คนหน ่มก
ุ ็
อาจจะท ำผ ิดซ้ำแล้วซ ้ำเล่าก
็ได
้ ถึงเวลาน ั
้นไม่่
วาใครจะ
เป
็ นคนผิด ม ันก็แยกไม ่ออกแล้ว หร ืออาจจะไม ่ม
ีใคร
ิดมาแต
ผ ่แรกแล ้ว หร ืออาจจะไม ่ม
ีใครถ ูกเลยก็ได
้”
ู
กเหว
้ ินจางอ ึ
้งไป ฉ ีหนิงพูดมาแบบน ้ม
ี ันทำให้เขางงไป
หมด ไม ่เข ้าใจว่าม ันคืออะไร แต ่ว่าเขาอาย ุมากท่ส
ี ุด ก็
จะต้องแสดงว ่าต
ัวเองน ั
้นเข้าใจดีทุกอย ่าง ถึงแม
้จะไม ่
เข้าใจความหมายท ่ฉ
ี ีหน
ิงพูด แต่ก
็ยังพย ักหน
้าแล้วพูด
่า “ถ
ว ูกต ้องแล ้ว หมายความว ่าแบบน ้เลย”
ี
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นเข ้าใจความหมายด ี นางร้
ู ความหมายแฝงท ่ฉ
ี ี
หนิงต
้องการจะส ่
ือ นางอดไม ่ได
้ท่จะจ
ี ้องไปท่ฉ
ี ีหน
ิง
ันใดน
ท ั
้นเองนางเหม ือนจะนึกอะไรข ึ
้นมาได้ เลยใช ้ขา
ีกข
อ ้างหน ึ่งคลำหา เหม ือนหาเท้าของฉ ีหน
ิงเจอแล ้ว
นางก็ใช้แรงเหย ียบไปอย ่างแรง ฉ ีหนิงอดไม ่ได
้้รอง
ออกมา “โอ ้ ย” ูก
้เหล ่าไท่ก
ับก
ู
้เหว ินจางตกใจ แล ้ว
มองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง
“ท่านโหวน ้อย ท ่านเป ็ นอะไรไป?” ู กเหว
้ ินจางร ีบถาม
ีหน
ฉ ิงร ีบตอบกล ับไปว ่า “ไม ่มีอะไร แค ่นึกอะไรออก
แค่นั
้น”
“หือ?” ู กเหว
้ ินจางเหม ือนจะสนใจ “เป ็ นเร่
ืองนำ
ทหารออกศ ึกหร ือไม ่?”
“ไม ่ใช ่หรอก” ฉ ีหนิงส่ายห ัวแล้วพ
ูดว่า “เม ่ือคืนน
้
ี
ตอนท ่้
ี ขาก
ำล ังหลับสน ิท กลางด ึกถ
ูกผึ
้งบินเข ้ามา
่อย”
ต
“ผึ
้ง?” ู กเหว
้ ินจางอ ึ
้งไป “อากาศแบบน ้ เหต
ี ุใดถึงมีผ
ึ
้ง
ได
้?”
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจแล ้วพูดว ่า “้ขาเองก็ไม ู่้
ร ้ ขาเองก็
แปลกใจอย ่ หล
ู ังจากข ้าถ ูกต
่อยจนต่ืน ก็ล ุกขึ
้นมา
พยายามจ ับผ ึ
้งตัวนั
้นเอาไว ้ ้ขาอยากจะจ ับม ันให้ได
้
แล
้วส ั่งสอนส ักท ี แต่ว่าผึ
้งบินไปบินมาอย ่ในห
ู ้อง ทำ
ให
้ในห ้องมีแต ่กล่นหอมของผ
ิ ึ
้ง”
“กล่นหอม?” ู
ิ กเหว
้ ินจางเกาห ัว “มันเป็ นผึ
้งอะไรก ัน?
ำไมถ
ท ึงม ีกล
่นหอม?”
ิ
ีหน
ฉ ิงส ่ายหน ้าแล ้วพ ูดว
่า “้ ขาเองก ็ไม่้
ู
รเหม ือนกัน แต ่
่ากล
ว ่นของม
ิ ันแรงมาก จนถ ึงตอนน ้ในห
ี ้องของข ้าย ัง
หอมอย ่เลย หางของผ
ู ึ
้งมีเข็มท ่้
ี รายกาจมากเลย”
ู
กเหว
้ ินจางห ัวเราะแล ้วพูดว่า “น ่าแปลกจร ิงๆ ้ขาใช้
ีว
ช ิตมาขนาดน ้แล
ี ้ว ย ังไม่เคยเจอผ ึ้งท
่ม
ี ีกล่นหอมเลย
ิ
ในเม ืองหลวงน ่ไม
ี ่เหม
ือนท ่่
ี ืนเลย อากาศหนาวแบบน
อ ้
ี
ังม
ย ีผึ
้งบ ินมาต ่อยคนกลางด ึกด้วย”
ู
กช
้ ิงฮั
่นย ้มแล
ิ ้วพูดว ่า “ในเม ืองหลวงม ีเร่
ืองแปลกอ ีก
มาก เม ่
ือท ่านอย ่ไปนานๆ อาจจะเจอเร
ู ่
ืองแปลกอ ีก
เยอะ” แล ้วเขาก ็เหยียบไปท ่เท
ี ้าของฉีหน ิงอีกครั
้ง ฉี
หนิงถึงแม ้จะหน ีบขาของก ู
้ชิงฮ ั
่นเอาไว ้ แต ่ก็ไม
่กล้าทำ
อะไรว ่วาม เพ
ู ่
ือไม ่ให
ู้
ก้เหล ่าไท ่จ
ับได้ เขาท ำได้แค่ทน
เจ็บต่อไป ู ก
้ชิงฮ ั
่นหันมาถามเขาว ่า “โหวเยว ่เป็ นอะไร
ไปหร ือ? ไม ่สบายตรงไหนหร ือ? จะให ้เรียกหมอมา
ตรวจหน ่อยดีหร ือไม ่?”
นางท ำท ่าทางด ูเป็ นห่วงเป็ นใยมาก
ีหน
ฉ ิงทำได ้แค ่ส่ายหน ้าแล ้วพูดว่า “ไม ่เป็ นไร น ่าจะ
่
ืมมากไป ้
ด ู
รสึกว ่าไม ่ค
่อยสบายคอเท ่าไหร ่”
“ทุกเร่ืองก็ควรอย ่ในระด
ู ับท่พอด
ี ี ไม่เช่นนั
้นมันจะหา
เร่
ืองให ้ลำบากต ัวเองได ้” ูก้ช
ิงฮั
่นพูด
ู
กเหล
้ ่าไท ่พ
ูดว ่า “ฮ ั
่นเอ๋ อร
์ เหต ุใดถึงได้พูดกับโหวเยว ่
แบบน ้ล
ี ่ะ” นางค ิดว ่ากู
้ชิงฮ
ั
่นค ิดว่าตัวเองเป ็ นผ
ู้ใหญ
่
กว่า คิดในใจว ่าถ ึงแม ้ฉีหน
ิงจะเด ็กกว่า แต ่ว่าตอนน้
ี
เขาก ็เป็ นถ
ึงจ ่นอ
ิ ีโหว ฐานะส ูงศักดิ์ ู
ก
้ชิงฮั
่นจะพ ูดจา
อะไรก ็ควรระว ังให ้มาก
ีหน
ฉ ิงเห ็นก
ู
้ชิงฮ ั
่นเร ่มโมโหมากแล
ิ ้ว เขาค ิดในใจว ่าครั
้ง
่แล
ี
ท ้วเพ่งจะข
ิ ้ามเส ้นเก ินไป คร ั้งน
้จะให
ี ้เกินไปไม ่ได
้
ู
ผหญ
้ ิงท่อารมณ
ี ์ดีมากแค ่ไหน หากถ ูกแกล้งถ ูกยั
่ว
หลายต ่อหลายคร ั
้งก็คงทนไม ่ไหว เขาก ็เลยผ
่อนแรงท ่
ี
ขาลง ู ก
้ชิงฮ
ั
่นส ัมผัสได้ ก็เลยรีบหุบขาลง
นางเหล ือบไปมองฉ ีหน ิง แล
้วลุกขึ
้น นางเด ินไปพย ุงก
ู้
เหล่าไท ่ “ท่านแม ่ ้ ขาพาท่านกลับไปพ ักก่อน หาก
พวกเขาย ังด
่
ืมแบบน ้ต
ี ่อไป ก ็ไม
่้
ูรจะด
่ืมนานแค่ไหน”
ึงอย
ถ ่างไรก ู
้เหล ่าไท ่ก็อาย
ุมากแล ้ว เด ินทางมาก็
เหน่
ือยมากจร ิง ก็เลยยอมออกจากห ้องโถงเล ็กไปก ับ
ู
กช
้ ิงฮั
่น
เห็นกู
้ชิงฮั
่นออกไปไม ่หันกล
ับมามองท ่ต
ี ัวเขา ฉีหน
ิงก็
้
ู
รว่านางโกรธแล ้วจร ิงๆ ูก
้เหวินจางย ังคงต
ิดลมอย ่ เขา
ู
ั
ร
้งฉีหน ิงคุยโวอ ีกพักใหญ ่ ไม่เพ
ียงโม้ว่าเขาชอบการต ั้ง
่ายกลศ
ค ึกมาต ั
้งแต ่เล็ก เขาย ังชอบอ ่านตำราสงคราม
้
ดวย หากม ีโอกาสได ้เข้าไปยังค
่ายกิเลนด ำ ก ็จะ
สามารถช ่วยฉีหนิงฝึ กทหารได ้แน
่นอน
การต ั
้งค่ายกิเลนด ำข ึ
้นมาใหม ่ ฉีหน
ิงมีแผนในใจอย ่
ู
แล้ว ู ก
้เหว ินจางพูดอย่ต
ู ั
้งนาน ฉ ีหน ิงท ำได้แค่พยัก
หน้า แต ่ก
็ไม่ได
้พูดอะไรมาก
เม
่ือกู
้เหว ินจางเร ่มเมาแล
ิ ้ว ฉีหนิงก ็ส
ั่งให
้คนมาพย ุง
เขากล ับห้องไป ตอนน ้ก
ี ็เกือบจะเท ่ยงค
ี ืนไปแล้ว
ีหน
ฉ ิงออกจากห ้องโถงเล ็ก ลมพ ัดโชยเข ้ามา ท ำให ้
เขาร ้
ูสึกหนาว แต ่ม
ันก็ทำให ้เขาม ีสต ิค
ืนมาไม ่้
นอย
ันใดน
ท ั
้นเองเขาก ็นึกถ
ึงท ่าทีของกู
้ชิงฮ ั
่นข
ึ
้นมา แอบ
ิดในใจว
ค ่าหรือว่าวันน
้เขาท
ี ำเกินไปอ ีกแล
้ว ู้
รสึกตัวอีก
ีเขาก
ท ็เดินมาถ ึงเรือนนอนของก ู
้ชิงฮ ั
่นแล้ว เขาค ิดครู่
หนึ
่ง ส ุดท้ายก็เดินเข้าเรือนไป เขาเคาะประต ู้
หองของ
ู
กช
้ ิงฮั
่นเบาๆ
แต่กลับไม ่ได้ย
ินคนตอบร ับ เขาเหล ือบไปเห ็นห
้อง
้
ดานข ้างย ังมีไฟสว่างอย ่ ก
ู ็้
ูรส
ึกแปลกใจ เขาเด ินไปท ่
ี
ิมหน
ร ้าต ่าง คิดจะเคาะหน ้าต่าง เขาล ังเลไปคร ่
ูหนึ
่ง
เห็นหน ้าต่างแง้มอย ่ จากน
ู ั
้นก็ได
้ยินเส ียงน ้ำในห้อง
เขาอดไม ่ได
้ท่จะเขย
ี ิบไปมอง แค ่มองไป ก ็ทำให ้ฉีหนิง
ัวใจเต
ห ้นแรงมาก
่แท
ี
ท ู้
ก
้ชิงฮ
ั
่นกำล ังอาบน ้ำอย ่ ขณะท
ู ่กล
ี ่มคว
ุ ันจากไอ
้ำบางๆ ลอยฟ
น ุ้งขึ
้นมา ท ำให ้เขาเห ็นผิวขาวเน ียนของ
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่น ถึงแม้จะเห ็นไม่ช
ัด แต ่ฉ
ีหนิงก็รีบเก ็บสายตา
กลับมา เขาหลบต ัวพ
ิงกำแพงข ้างหน ้าต่าง เขาร ้
ูสึก
ัวใจของเขาเต
ห ้นแรงจนจะหล ุดออกมาแล ้ว
ึงแม
ถ ้จะเหล ือบไปมองโดยไม ่ได
้ตั
้งใจ แต ่ว่าเขาก ็เห
็น
ันช
ม ัดเจนในระยะเวลาส ั
้นๆ ูรปร่างนั้น สามารถ
ัดส
ต ินได้เลยว่ากู
้ชิงฮ
ั
่นนั
้นสวยมากๆ
เขาสูดหายใจเข ้าลึกๆ ู้
รว ่าหากเขาแหย ู่กช
้ ิงฮ ั
่นบ
้างก ็
อาจจะไม ่เป
็ นอะไร แต ่ว
่าหากมาแอบด ูู
ก
้ชิงฮ ั
่นอาบน ้ำ
แบบน้แล
ี ้วล
่ะก็ มันเกินไป เพ ียงแต่ว่าคืนน้่
ี ืมก
ด ับกู
้เห
ินจางหน
ว ักไปหน ่อย เลยท ำให้เหล ือบไปมองผ ิวขาว
เนียนแบบไม ่ช
ัดของก ู
้ชิงฮั
่นไปบ้าง แต ่มันก็ยังท ำให ้ฉ
ี
หนิงถ
ึงก ับหายใจห ืดหอบ ฉ ีหนิงไม่กล้าขย ับตัว เอาต ัว
แนบชิดก ับกำแพงเอาไว ้ กลางด ึกแบบน ้ รอบๆ ก
ี ็
เงียบสงบ หากไม ่สังเกตด ีๆ ก็ไม่ม
ีคนมองเห ็นเขา
ไม่นานน ัก ก็มีสาวใช ้สองคนเด ินออกมาจากด ้านหล ัง
แล้วยกถังน ้ำมา ฉ ีหนิงร้
ูว่านั
่นค
ือน้ำท ่เหล
ี ือจากทู่
ี กช
้ ิง
ั
ฮ
่นอาบน ้ำ หล ังจากท ่สาวใช
ี ้พวกน ั
้นออกไปแล ้ว ก็ิปด
ประตู ทั้งค่ไม
ู ่ได
้สังเกตเห ็นฉีหนิงท่ต
ี ัวแนบก ำแพงอย ่
ู
พวกนางยกถ ังน
้ำออกจากเร ือนนอนไป
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจ เม ่
ือเห ็นสาวใช ้สองคนออกไปไกล
มากแล้ว เขาเลยค ิดจะออกจากเร ือนไป พอเด ิน
ออกมาจากประต ูเรือน เขาก ็อดท่จะห
ี ันกลับไปมองท ่
ี
้
หองของนางไม ่ได้อ
ีก แต ่ม
ันก็ท
ำให ้เขาร ้
ูสึกตกใจ
ประตูท่สาวใช
ี ้เม
่
ือคร ่
ูิปด ตอนน ้ม
ี ันกลับเป ิ ดออก
จากนั
้นก ็ม
ีเงาของคนๆ หน ึ
่งปรากฏข ึ
้น
เขาตะล ึงไป คนท ่ปรากฏต
ี ัวออกมาก ็ตะล ึงไปเช่นกัน
จากนั
้นก ็้รอง “้ วาย” ออกมา ฉ ีหน
ิงตกใจมาก ค ิดใน
ใจว่าคร ั
้งน้คงท
ี ำให ้คนแตกต ่
ืนมาก กลางด ึกกลางด่ืน
มาอย่ท
ู ่น
ี ่ จะอธ
ี ิบายอย ่างไรก ็ไม่ได
้ เขาท ำอะไรไม ่ถูก
ำได
ท ้แค่ว่งกล
ิ ับเข ้าไปในเร ือน จากน ั
้นก็เข
้าไปหลบใน
้
หอง แล ้วย ่
ืนมือไปป ิ ดปากคนๆน ั
้นเอาไว ้ แล้วรีบพ
ูด
่า “ซานเหน
ว ียง อย ่าร
้อง ้ ขาเอง”
คนๆ นั้นก็คือกู
้ชิงฮ ั
่นเอง
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นไม ่เหมือนหญ ิงตระกูลใหญ ่ท
ั
่วไป เวลานาง
ักผ
พ ่อน นางไม ่มีความเคยช ินท่จะให
ี ้สาวใช้เฝ้าหน้า
้
หอง นางชอบท ่จะอย
ี ่คนเด
ู ียวมากกว ่า หลังจากท่สาว
ี
ใช้สองคนยกถ ังน ้ำออกไปแล ้ว นางก ็สวมชุดนอน
บางๆ ก ำล ังจะเตร ียมเข้านอน ท ่นางออกมาก
ี ็เพ
่
ือจะ
มาล็อกประต ูเรือน ใครจะค ิดว่าพอออกมาจากห ้องจะ
เห็นเงาคน อ ีกท ั
้งยังเป็ นเงาของผ ู้ชายด้วย
ฐานะของก ู
้ชิงฮั
่นในจวนโหวไม ่้ตองพูดถึง เรือนนอน
ของนาง นอกจากฉ ีหน
ิงแล
้ว ไม่ม
ีูผ
้ชายคนไหนกล
้า
เข
้าใกล
้เลย
กลางด
ึกแบบน ้ ม
ี ีเงาของผ
ู
้ชายมาย ืนอย
่หน
ู ้าประต
ู
แล
้วจะไม่ให
ู้
ก้ชิงฮ
ั
่นตกใจได้อย
่างไร
---------------------------------
 บนท
ั ึกล ับองครักษ์ เส
้ือแพร
บทท ่ 317 ซ
ี ่อนตัวกลางด ึก
้
ดวยความตกใจ ู ก
้ชิงฮ ั
่นก ็เลยกร ีดร้องออกมา ี ฉหนิง
่งเข
ิ
ว ้ามาในเร ือน ู ก
้ชิงฮ ั
่นยังไม่ท
ันได้ต ั
้งตัว ก็ู
ถกฉีหนิง
ิ
ปดปากเอาไว ้แล้ว นางก ำล ังคิดจะด้น กล
ิ ับได้ิ
ยนเสียง
ของฉีหนิง ก็เบาใจ แต ่ว่าระหว ่างนั
้น ในใจของนางก ็
่
ืนกล
ต ัวขึ้นมาอีกครั
้ง นางห ันตัวกลับมา แล ้วป
ั ดม
ือ
ของฉีหนิงออก
ภายในเร ือนไม่ได
้จุดไฟ แต ่ว
่าฉีหนิงเห ็นอย่างชัดเจน
ในตอนน ้เขามองเห
ี ็นหน ้าอกของก ู
้ชิงฮั
่นท ่สวมช
ี ุด
เกาะอกร ัดอย
่ ร
ู ิมเส้ือปั กลายด ้ายส ีทอง เป ็ นลายดอก
โบต
ั
๋น ้ดานล ่างนางสวมกางเกงส ีขาวอ ่อน ้ ดานนอก
นางคลุมด้วยเส้
ือสี้าบางๆ
ฟ ีกต
อ ัว เห ็นได ้ช
ัดว่านาง
ำล
ก ังจะเข ้านอนแล้ว
นางเพ่งจะอาบน
ิ ้ำมา ท ำให ้ย
ังคงม ีกล่นหอมหลงเหล
ิ ือ
อย่ กล
ู ่นกายของม
ิ ่ายสาวแสนสวยบวกก ับกล่นท
ิ ่เพ
ี ่ง
ิ
จะอาบน ้ำมาผสมรวมก ันแล ้ว มันทำให ้คนร้
ูสึกเคล้ม
ิ
ลอยไปเลย
ู
กช
้ ิงฮั
่นร้
ูสึกโกรธมาก นางเห ็นฉีหนิงมองมาท ่ต
ี ัวเอง
นางหน ้าแดง ยกม ือดึงเส้
ือมาป ิ ดให้มิดช
ิดขึ
้น เพ ียงแต ่
่าร
ว ู ปร่างส ัดส
่วนของนางม ันอวบอ ึ
๋มมาก ิ ปดอย ่างไรก ็
ิ
ปดรู ปร
่างอ ันเย้ายวนน ั
้นไม ่ม
ิด นางพ ูดเสียงด ุว
่า “ยัง
ไม่รีบออกไปอ ีก”
ีหน
ฉ ิงมาท ่น
ี ่กลางด
ี ึก เด ิมคิดว่าเร่
ืองท ่งานเล
ี ้ยงก
ี ู
้ชิงฮั
่น
่าจะโกรธเขาแน
น ่ ดังนั
้นตั
้งใจจะมาขอโทษ แต ่ว
่าทำ
ไปท ำมา กล ับกลายเป ็ นว
่าเขาบ ุกเข้าห้องนอนของ
นาง ู ก
้ชิงฮั
่นร
้
ูอย่แล
ู ้วว่าฉีหนิงคิดเก ินเลยก ับนาง เม ่
ือ
ได้ย
ินเส ียงของเขา ส ่งท
ิ ่นางค
ี ิดในคร ั
้งแรกก ็คือเจ
้าเด ็ก
้
บาน่่
ี ืมหน
ด ักไปแล ้ว จ ึงมีความกล ้าขึ
้นมา กล ้าบุกมา
ในห้องเพ ่
ือคิดมิด
ีมิ้
รายก ับตัวเอง
ฉหน
ี ิงตอนน ้้
ีูรส
ึกทำอะไรไม ่ถูก เขาร้
ูว่าก
ู
้ชิงฮ
ั
่นคิด
อะไร ในตอนน ้เขาร
ี ้
ูสึกล ำบากใจมาก หากร ้
ูว่าจะเป็น
อย่างน ้ เขาคงไม
ี ่มาท่น
ี ่เด
ี ็ดขาด เขาพ ูดอย่างน่าสงสาร
่า “ซานเหน
ว ียง ท ่าน...ท ่านเข้าใจข้าผิดแล้ว...”
“ไม ่้
ตองพ ูดอ ีกแล ้ ว” ูก
้ชิงฮั
่นดวงตาแดงก ่ำ “เจ ้า
ออกไปได ้แล ้ว หากเจ ้ายัง...ย ังค
ิดจะทำอะไรเหลวไหล
ีก ้
อ ขาจะร ้องให ้คนช่วย...”
ีหน
ฉ ิงร
ู้ว่าเขาพ ูดอะไรไปตอนน ้ก
ี ็ไม
่มีประโยชน ์ ู
ก
้ชิง
ั
ฮ
่นก ำล ังโกรธหน ัก เขาค ิดว
่าพรุ่งน
้เขาค
ี ่อยมาอธ ิบาย
เร่
ืองน ้อ
ี ีกทีดีกว่า เม ่
ือออกจากห ้องไป ู ก
้ชิงฮ
ั
่นกำล ังจะ
ิ
ปดประต ู กล ับเห ็นฉีหนิงว่งกล
ิ ับเข้ามาอย่างกับ
กระต ่ายต ่ืนตูม ู ก
้ชิงฮ
ั
่นตกใจมาก แล ้วพูดว่า “เจ้า...
เจ้าคิดจะท ำอะไร?”
“ซานเหน ียง ม ีคนมา...” ฉ ีหนิงพ
ูดเสียงเบา “ก ำล ัง
เดินมาท ่น
ี ่ ้
ี ขา...ข ้าขอหลบก ่อนนะ...”
กลางด ึกแบบน ้ ู
ี ก้ชิงฮ
ั
่นแต ่งตัวแบบน ้ หากใครมาเห
ี ็น
่าฉ
ว ีหนิงกับก
ู
้ชิงฮ ั
่นอย่ในเร
ู ือนกันสองคนแบบน ้ ต
ี ่อให้
ไม่มีอะไรเก ิดข ึ
้น แต ่ม
ันก ็หาคำมาอธ ิบายไม ่ได้แล้ว
ู
กช
้ ิงฮั
่นร้
ูสึกสงส ัย เลยโผล ่หน้าออกไปด ู มีเงาของคนๆ
หนึ
่งเด ินมาทางน ้จร
ี ิงๆ ในใจก ็น
ึกสงส ัยว่า สาวใช ้ก
็ถูก
นางบอกให ้กลับไปหมดแล ้ว หากไม ่ถึงพรุ่งน้เช
ี ้า ไม ่มี
ใครกล ้ามารบกวนเด ็ดขาด แล ้วดึกขนาดน ้แล
ี ้ว ท ำไม
ึงย
ถ ังมีคนมาท ่น
ี ่อ
ี ีก เม่
ือมองช ัดๆ ถึงได ้เห็นว่าเป ็ นใคร
นางหล ุดพูดออกมาว ่า “ท ่านแม่ของข ้ า”
ีหน
ฉ ิงตะล ึงไป ส ีหน ้าของเขาเปล ่ยนไป เขาร
ี ้อนใจจน
ำอะไรไม
ท ่ถ
ูกเลย ถ ึงแม ู้
ก
้เหล่าไท ่จะอาย ุมากแล ้ว แต ่
่าฉ
ว ีหนิงเห็นหน้าของก ู้เหล่าไท่ก
็้
ูรว่านางเป ็ นท ่านยาย
่ฉลาดมาก เขาค
ี
ท ิดไม่ถึงเลยว ่าหญ ิงชราคนน ้จะมาหา
ี
ู
กช
้ ิงฮั
่นกลางด ึกแบบน ้ได
ี ้
ีหน
ฉ ิงร
้
ูว่า หากเป ็ นคนอ่
ืน ต ่อให
้มาเจอพวกเขาใน
สภาพแบบน ้ ก
ี ็อาจจะไม ่พูดอะไร แต ่ว่าน่ค
ี ือก
ู้เหล่าไท ่
แม่แท
้ๆ ของก ู
้ชิงฮ ั
่น หากนางเห ็นว
่าเขาอย ่ก
ู ับก
ู
้ชิงฮั
่น
ในสภาพน ้ ไม
ี ่อยากจะน ึกถึงผลล ัพธ
์ท
่ตามมาเลย
ี
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นก็้
ูรสึกร้อนใจมาก นางค ิดเหมือนก ับท่ฉ
ี ีหน
ิงคิด
หากเป็ นคนในจวนมาพบ นางส ั
่งแค่คำเด ียว ก ็ไม่ม
ี
ใครกล้าพูดอะไรอ ีก แต่ว่าก
ู้เหล่าไท่มา นางจะท ำ
อะไรไม ่ได้เลย นางห ันหลังกลับไปมอง เห ็นฉีหนิง
ำล
ก ังหาท ่หลบอย
ี ่ นางพ
ู ูดว
่า “ย ังไม่หลบเข ้าไปใน
้
หองอีก”
ึงแม
ถ ู้
ก้ช
ิงฮ ั
่นจะเก ิดในตระก ูลผ
ู
้ดี แต่ว
่าในปกต ินางใช ้
ีว
ช ิตเรียบง ่าย ภายในห ้องนอนของนาง ม ันไม ่ได
้มีของ
วางมากมายน ัก ด ูสะอาดเร ียบง ่าย เม่
ือกวาดสายตา
ไปแทบจะไม ่ม
ีท่ให
ี ้หลบเลย
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นร้อนใจ เลยเด ินออกไปมองท ่หน
ี ้าประต ู พบว่า
สาวใช้กำล ังพย ุงกู้เหล
่าไท่เดินมาท่หน
ี ้าประต ู เห็นว่ากู้
เหล่าไท ่เด
ินไม ่ค
่อยจะไหว ก ็เดินขึ
้นหน ้าไปหา แล ้ว
ูดว
พ ่า “ท ่านแม ่ ด
ึกแบบน ้แล
ี ้ว เหต ุใดท ่านยังไม ่
ักผ
พ ่อนอ ีก?”
“แล้วเจ้าทำไมถ ึงออกมาแบบน ้?” ู
ี กเหล
้ ่าไท ่นึกไม่ถึง
เลยว ่ายังไม่ท
ันจะไปเคาะประต ูเร
ือนก ู้ช
ิงฮั
่นก ็ออก
มาแล้ว นางย ้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “เจ ้ายังไม่หล ับก็ด
ีแล ้ว ฮั่น
เอ
๋ อร
์ แม ่นอนไม ่หลับจริงๆ ก ็เลยมาด ูว่าเจ ้าหล ับหรือ
ัง ้
ย ขามีเร่
ืองท่จะค
ี ุยกับเจ้าให ้ได้”
“มีเร
่ืองอะไรรอพร ่
ุงน้ค
ี ่อยคุยกันก็ได
้” ู ก
้ชิงฮั
่นพย ุงก
ู้
เหล่าไท ่ แล้วมองส ั
่งให้สาวใช ้ถอยไป นางจะให ้สาวใช ้
เข
้ามาในเร ือนด้วยไม ่ได้เด็ดขาด สาวใช ้คนน ู้
ี ก
้เหล ่าไท
่
พามาจากเจ ียงหล ิงด้วย ฉ ีหน
ิงหลบอย ่ในห
ู ้อง ู ก
้เหล ่า
ไท่อายุมากแล ้ว อาจจะไม ่ได
้ทันสังเกต แต ่ว
่าสาวใช ้
คนน้เพ
ี ่งจะอาย
ิ ุส
ิบหกส ิบเจ ็ดป
ี หากให้ตามเข ้าไปด ้วย
แล
้ว ใครจะร ับประก ันได้ว
่านางจะไม ่เห ็นอะไรผ ิด
สงเกตแล
ั ้วเอาไปบอกก ับกู้เหล ่าไท ่ เม่
ือสาวใช ้ถอย
กลับไปแล้ว ู ก
้ชิงฮั
่นก็พย
ุงกู้เหล ่าไท ่ค
่อยเด ินไปท่
ี
้
หองนอน นางเด ินไปด ้วยพ ูดไปด ้วยว ่า “หากท ่านมี
เร
่ืองด
่วนอะไร รอถ ึงพร
ุ่งน้ไม
ี ่ได ้ ก็ให้คนมาตามข ้าก
็ได้
่นา”
ี
น
“ก็ไม
่ได้ไกลเท ่าไหร ่ ้
ขาก ็แค
่อยากจะมาด ูส
ักหน่อย”
ู
กเหล
้ ่าไท่ย้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “ร ีบเข้าห ้องเถอะ ด ูเจ้า
แต่งต
ัวสิ เด๋ยวก
ี ็หนาวตายหรอก”
เม
่ือเข
้ามาในห ้องนอน ู ก
้ชิงฮั
่นร้
ูสึกต่
ืนกล ัวมาก นาง
มองไปรอบๆ ู ก
้เหล ่าไท
่เองก ็ฉลาดมาก พอเห ็นก
ู้ช
ิง
ั
ฮ
่นสีหน
้าแปลกๆ ก ็ถามว่า “ฮ ั่นเอ๋ อร์ เจ ้าหาอะไรอย ่
ู
หรือ?”
“หะ?” ู กช
้ ิงฮั
่นไม ่เห็นฉ
ีหน ิง ก็วางใจ แล ้วรีบพ
ูดว่า
“ไม่...ไม ่มีอะไร ท ่านแม ่ ท
่านน ั
่งลงก ่อน” นางก ำล ัง
ิดว
ค ่าฉีหน
ิงน ่าจะหลบอย ่ท
ู ่ไหนส
ี ักท่ในห
ี ้องโถงแน ่
นางพย ุงก
ู
้เหล ่าไท่น
ั
่งลง ู ก
้เหล่าไท ่พ
ูดว่า “เจ้าน
่เลอะ
ี
เลือนไปแล ้วหรืออย่างไรก ัน? อากาศข ้างนอกหนาว
ขนาดน ้ เหต
ี ุใดถึงไม ่จ
ุดเตาผ ิงในห้องโถงน ่ ้
ี ขาแก่แล
้ว
ไม่เป
็ นไร แต ่เจ
้าน่ส
ี ิ แล
้วถ้าหนาวจนไม ่สบายไปจะท ำ
อย่างไร?”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นเร่มต
ิ ่
ืนตระหนก แต ่ว่าส
ีหน้าท่าทางของนางย ัง
่งอย
ิ
น ่ นางย
ู ้มแล
ิ ้วพูดว่า “ท ่านแม่ ้ขาเลอะเล ือนไป
แล้วจริงๆ ้ดวย ้ถาอย ่างนั
้นพวกเราไป...ไปท ่้
ี หองนอน
ันด
ก ีกว่าด
ีหรือไม่?”
ู
กเหล
้ ่าไท่ลังเล แล ้วพยักหน้า ูก้ช
ิงฮั
่นกลับไม่ได
้ร
ีบ
พยุงก
ู
้เหล่าไท ่เข
้าไปในท ันที นางพูดว่า “ท่านแม่ ท่าน
รอเด๋ยวนะ ้
ี ขาย
ังไม ่ได
้ท
ันเก ็บห
้อง ขอข ้าเข
้าไปเก ็บ
่อนนะ...”
ก
“้ขาเป
็ นแม่ของเจ้านะ รกหน ่อยก็ไม่เป
็ นหรอก
กระมัง?” ู กเหล
้ ่าไท ่พ
ูดว่า “ฮั
่นเอ๋ อร
์ ้ขาว
่าเจ้าดูใจไม
่
อย่ก
ู ับเน้
ือก ับต
ัวเลย ม ีเร่
ืองอะไรในใจหร ือไม่?”
“ไม ่ม
ี” ู ก
้ชิงฮ
ั
่นร้
ูว่าแม ่ของนางเป ็ นคนฉลาดมาก เลย
ีบสงบท
ร ่าท ี นางย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “ท ่านแม่มาเม ืองหลวง
้
ขาดีใจมาก...ท ่านแม ่ ้ขาพย ุงท่านเข้าไปนะ” เม ่ือพย ุง
ู
กเหล
้ ่าไท ่เข้ามาในห ้องนอนแล ้ว นางเด ินช้ากว ่าก
ู้
เหล ่าไท่มาก ขณะท ่เด
ี ินอย ่ ก
ู ็คิดว่าฉ
ีหนิงจะหาท ่หลบ
ี
ได้แล้วหร ือยัง นางแค ่อยากจะเผ ่ือเวลาให ้ฉีหนิงส
ัก
หน่อย
ู
กเหล
้ ่าไท ่เห็นดังนั
้น ก ็้
ู
รสึกว ่ามันแปลก แต ่นางก ็ค
ิดแค ่
่าก
ว ู้ช
ิงฮั
่นอาจจะม ีเร่ืองอะไรในใจ นางค ิดไม่ึถงหรอ
กว่าในห ้องนอนของก ู้ช
ิงฮั
่นจะม ีู
ผชายอย
้ ่อ
ู ีกคนหน ึ
่ง
เม
่ือเข ้ามาในห ้องนอนแล ้ว ู ก
้เหล ่าไท่ก
็มองไปรอบ
้
หอง แล ้วพูดว่า “เจ ้ารักความสะอาดมาต ั
้งแต่เล็ก ท่น
ี ่
ี
ไม่มีุ
ฝนเลยแม
่ ้แต่นิดเด ียว...จร ิงสิ เจ้าใส ่เส
้
ือแค่น้
ี
เด๋ยวก
ี ็หนาวแย ่หรอก ร ีบข ึ
้นไปนอนห ่มผ้าบนเต ียงเร ็ว
เข้า แม
่จะค ุยกับเจ้าไปด ้วย”
“ท่านแม่ ้ขาไปใส ่เส้ือมานั
่งคุยเป็ นเพ
่
ือนท ่านจะ
ีกว
ด ่า” ูก้ช
ิงฮั
่นย้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า สายตาของนางกวาด
มองไปรอบๆ ในห ้องน ้ตกแต
ี ่งเร
ียบง ่าย ท ่ๆ สามารถ
ี
่อนต
ซ ัวได้มีไม่ก
่ท
ี ่ ท
ี ่สามารถซ
ี ่อนตัวได้นางก ็มองจน
ั
ท
่ว ในห้องไม ่ม
ีอะไรแปลกตาไปเลย ในใจก ็น
ึกสงสัย
แอบคิดในใจว ่าเจ ้าต ัวแสบฉ ีหน
ิงไปซ ่อนตัวท ่ไหน นาง
ี
กวาดสายตาไปท ่เต
ี ียง หร ือว่าฉีหนิงจะหลบอย ่ใต
ู ้
เตียงหรือ
ู
กเหล
้ ่าไท ่ส
่ายหน ้าแล ้วพ ูดว
่า “ไม ่้ตองลำบากแบบน ั
้น
หรอก เจ ้าขึ้นไปน ั
่งบนเต ียงเถอะ ก ่อนท่เจ
ี ้าจะ
แต่งงาน เจ ้าชอบน ั
่งคุยกับแม่บนเต ียงท่ส
ี ุด เจ้าล
ืมไป
แล้วหร
ือ?”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นย้มแล
ิ ้วพูดว ่า “ไม ่ล
ืมอย่แล
ู ้ว แต ่ก
่อนข ้าชอบ
ั
น
่งบนเต ียงแล ้วฟั งท่านแม ่เล่าเร
่
ืองให ้ัฟง”
ู
กเหล
้ ่าไท ่ตบหล ังม ือของก ู้ช
ิงฮ ั
่นเบาๆ ู ก้ช
ิงฮั
่นยกเก ้าอ้
ี
มาวางท ่ร
ี ิมเต ียง แล ้วพย ุงก
ู้เหล ่าไท
่นั
่งลงก ่อน จากน ั
้น
นางก ็เปิ ดม
่านเต ียงข ึ
้นข้างหน ึ่ง นางสวมช ุดบางมาก
อากาศในเวลาน ้ก
ี ็หนาวจร ิงๆ นางเองก ็เร่มร
ิ ้
ูสึกเย ็นตัว
้
บางแล ้ว นางถอดรองเท ้า แอบภาวนาในใจว ่า หากฉ ี
หนิงหลบอย ่ใต
ู ้เต ียงจร ิง ตอนน ้ก
ี ็ใกล
้กันมาก ขอแค ่
เขาไม ่ขยับหร ือเคล ่
ือนไหวเป ็ นพอ
่างกายอ
ร ันอวบอ ึ
๋มของนางน ั
่งลงบนเต ียง ้ ผาห
่ม
หอมๆ ถ ูกสาวใช ้กางเตร ียมไว ้ให้แล
้ว เม ่
ือเปิ ดผ้าห
่ม
ออก ก ำล ังจะหย ิบมาห ่ม นางเหล ือบไปเห ็นก้อน
กลมๆอย ่ในผ
ู ้าห่ม ในใจก ็ตกใจ ค ิดในใจว ่าแย่แล ้ว ูก
้
เหล ่าไท่พูดขึ
้นมาว ่า “ฮ ั
่นเอ๋ อร์ รีบห
่มผ้าเร ็วส
ิ เด ๋ยวก
ี ็
หนาวแย ่หรอก”
ู
กช
้ ิงฮั
่นจนป ั ญญา จ ึงลากผ ้าห่มมาคล ุม นางค ิดคร่
ู
หนึ
่ง จากน ั
้นก็่ืนม
ย ือเร ียวๆ ของนางเข ้าไปคล ำด ูก
่อน
ทนใดน
ั ั้นเอง นางก ็คลำเจออะไรร ้อนๆ อย ่ในผ
ู ้าห
่ม
นางแอบกร ีดร
้องในใจ ตอนน ้นางถ
ี ึงได ู้้
รว่า ฉีหนิงเจ
้า
เด็กแสบแอบมาหลบซ ่อนอย่ในผ
ู ้าห ่มบนเต ียงของนาง
่เอง
ี
น
ีหน
ฉ ิงหาท่ซ
ี ่อนตัวในห้องโถงไม ่ได้ อีกทั้งเห็นกู
้เหล่า
ไท่กำลังเข้ามาในห ้องแล ้ว ก็เลยเข ้ามาหลบใน
้
หองนอน แต ่ว
่าท่แปลกค
ี ือห
้องของก ู
้ชิงฮ ั
่นนั
้นตกแต ่ง
เรียบง่าย ค ิดอยากจะซ ่อนตัวไม่ง่ายเลย อ ีกทั
้ง
อยากจะเป ิ ดหน้าต่างแล้วออกไปก ็ไม่ได้อีก
ครั
้งท่แล
ี ้วฉ
ีหน ิงถ
ูกงูพ
ิษลอบท ำ้ รายกลางด ึก เขาน ึก
ึงความปลอดภ
ถ ัยของก ู
้ชิงฮ
ั
่น ก ็เลยส ั
่งให ้คนเพ ่ม
ิ
กลอนหน ้าต
่างในห ้องของก ู
้ชิงฮั
่น ดังน ั
้นหากจะเป ิด
หน้าต่าง ้ตองเส ียเวลานานข ึ
้น ม ันจะไม ่ทันกาล
เดิมเขาค ิดจะหลบท ่ใต
ี ้เตียง แต ่ว่าเสียงของก ู
้เหล่าไท่
ังเข
ด ้ามา ู ก
้เหล่าไท ่สามารถเด ินเข้ามาได ้ตลอดเวลา
ีหน
ฉ ิงเห ็นว่าบนเต ียงม ี้
ผาม่านป ิ ดอย ่อ
ู ีกท
ั
้งผ้าห่มก็เป
็น
้
ผานวมอย ่างหนา เขาไม ่ได้ถอดรองเท ้าก็ม
ุดเข ้าไป
หลบอย ่ในผ
ู ้านวมน ั
่น หว ังว่าก ู
้ชิงฮั
่นจะสามารถกล ่อม
ใหู้
ก้เหล ่าไท ่กลับไปไวๆ ใครจะค ิดว ่า ู ก
้เหล่าไท่กล ับ
จะอย ่ค
ู ุยก ับก
ู้ช
ิงฮั
่นกลางด ึกแบบน ้อ
ี ีก
เม
่ือได้ยินเส ียงก ู
้เหล ่าไท ่นั
่งลงร ิมเต ียงแล้ว ูก
้ชิงฮั
่นเอง
็ข
ก ึ
้นมาน ั
่งบนเต ียง ฉ ีหนิงแอบค ิดในใจว ่าหากก ู
้เหล ่า
ไท่จับได้ว่าเขามาหลบอย ่ในผ
ู ้าห่มของก ู
้ชิงฮ
ั
่น หญ ิง
ชราคนน ้คงตกใจตายแน
ี ่นอน เขาร ้
ูส ึกต
่
ืนกลัวมาก
เขาหลบอย ่ในผ
ู ้าห ่มไม่กล้าขย ับตัวเลย แม ้แต่หายใจก ็
ไม่กล้า ท ันใดน ั้นเองเขาก ็ู้
รสึกเหม ือนมีอะไรมาโดนต ัว
เขา เขาก ็ไม่ได้สนใจอะไร ใช ้สองม ือจับไว
้แน ่น นั่นค
ือ
้
ขาเร ียวๆ ของก ู
้ชิงฮั
่นนั
่นเอง
“้วาย” ู ก้ช
ิงฮั
่นถูกกอดขาเอาไว ้ ตกใจจนม ีปฏิิกร
ิยา
ตอบโต ้ ู ก้เหล่าไท ่รีบถามกล ับไปว ่า “เป ็ นอะไรไป?”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส้
ือแพร
บทท่ 318 ย
ี ั
่วจนโกรธ
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นรีบคุมผ
้าห่มอำพราง “ท ่านแม่ ด ู้ขาส
ิ ้ขาน่
ี
เลอะเล ือนใหญ ่แล้ว ลืมร
ินน ้ำชาให้ท่าน” ใบหน ้าของ
นางมีแต่รอยย้ม นางต
ิ ั
้งสต ิได
้เร็วมาก ด ูไม
่ออกเลยว ่า
ีอะไร
ม
ู
กเหล
้ ่าไท่ได้ย
ินดังนั
้น ก็ย้มแล
ิ ้วพูดว่า “แม ่ก
็ไม่ใช่คน
่
ืน ไม
อ ่้ตองพิธ
ีรีตองแบบน ั้นหรอก”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นถึงแม้จะย้ม แต
ิ ่ว
่าในใจของนางตอนน ้ม
ี ันม
ีแต ่
ความล ำบากใจ
นางเห ็นผ
้านวมม ันปูดขึ
้นมา เด ิมคิดจะย ่
ืนขาเข ้าไป
ลองดูว่าฉ
ีหนิงนั
้นอย่บนเต
ู ียงเหม ือนท ่นางค
ี ิดเอาไว ้
หรือไม่จะได้เตรียมต ัวเอาไว ้ให้ด
ี เม ่
ือโดนถ ูกต ัวเขาก ็
จะรีบดึงขาออกท ันท
ี ใครจะค ิดว่าฉีหนิงจะม ีปฏ ิก
ิริยา
่ไวกว
ี
ท ่า ถ
ึงแม้นางจะพบว ่ามีคนอย ่ แต
ู ่ว่าย
ังไม ่ทันจะ
เก็บเท้าค
ืนมา กล ับถูกฉีหนิงกอดเอาไว ้แน่น ตอนน ้
ี
หากจะเก ็บเท้ากล ับค
ืนมา เกรงว ่ากู้เหล ่าไท ่จะต ้องจ ับ
ได้แน
่ ทำได ้แค ่ยอมปล ่อยให ้ฉ
ีหนิงกอดขานางเอาไว ้
แบบน ั
้น ในใจนางแอบค ิดในใจว ่าเจ้าเด ็กบ
้าอย ่ามา
ฉวยโอกาสลวนลามตอนน ้นะ ไม
ี ่เช่นนั้นหลังจากท ู่
ี ก
้
เหล่าไท่กลับไป นางจะไม ่เกรงใจเขาอ ีก
“ท่านแม่ ท่านม ีอะไรก ็พ
ูดมาเถอะ” ู ก้ช
ิงฮั
่นหว ังว่ากู้
เหล่าไท่จะร ีบพูดรีบไปให ้เร็วท่ส
ี ุด นางอย ่ท
ู ่น
ี ่นาน
ี
เท่าไหร่ เร่
ืองก ็จะย่งย
ิ ่งยากเท
ุ ่านั
้น
ู
กเหล
้ ่าไท่ถอนหายใจแล ้วพูดว่า “ฮ ั่นเอ ๋ อร
์ แม ู่้
รว่าท ่
ี
่ชายของเจ
ี
พ ้ามาเม ืองหลวงคร ั
้งน้ เจ
ี ้าไม ่ค่อยพอใจน ัก
แต่ว
่าตอนท ่ท
ี ่านพ่อของพวกเจ ้าย ังอย ่ พ
ู ่ชายเจ
ี ้าก ็
อยากจะมาท ่เม
ี ืองหลวงอย ่แล
ู ้ว หล ังจากท ่พ
ี ่อของเจ ้า
ตายไปหลายป ี แล
้ว แม่ก็คุมเขาไม ่ไหว แม ่เองก ็เพ ่งร
ิ ้
ู ไม
่
นานมาน ้ว
ี ่าเขาแอบมาซ ้
ือบ้านเอาไว ้ท่เม
ี ืองหลวง
เหมือนก ัน...”
“ท่านแม ่ มาถ ึงขั
้นน้แล
ี ้ว ไม ่พอใจแล ้วจะท ำอะไรได ้
เล่า?” ู กช
้ ิงฮั
่นถอนหายใจอย ่างเศร้าๆ “เม ืองหลวง
ึงแม
ถ ้จะด ูหรู หรา แต ่ว่ามีอันตรายอย ่รอบด
ู ้าน ้ ขา
ังวลว
ก ่าอุดมการณ ์ ของเขา ม ันจะทำให ้เกิดเร ่
ือง ้ ถา
อย่างนั
้นมันจะด ีได
้อย ่างไรก ัน?”
“เดิมทีแม่ก็ก
ังวลเร ่ืองน ้อย
ี ่เหม
ู ือนก
ัน” ู ก
้เหล ่าไท ่พ
ูด
่า “เพ
ว ียงแต ่ตอนหล ังคิดๆ ดูแล้ว จะให้เขาอย ่แต
ู ่ใน
เจียงหล ิงแล้วจะอย ่างไรเล ่า? วันๆ ก็พาคนว ่งไปท
ิ ั่ว
เช่นเดิม ไม ่แน่วันหน ึ
่งอาจจะก ่อเร
่
ืองขึ
้นมาก ็ได้ มา
เมืองหลวง หากอย ่้
ู ขางๆ เจ ้า อย่างน้อยเขาก ็ย
ัง
ำรวมอย
ส ่้
ู บาง”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นพ ูดว่า “ท ่านแม ่ ท
่านอย ่าไปกังวลเร ่
ืองพวกน ้
ี
ีกเลย ้
อ ขาร้
ูว่าควรท ำอย ่างไร”
“วันน
้เขาพ
ี ูดเร่ืองทหารก ับท
่านโหวน ้อย ฮั่นเอ๋ อร
์ เจ ้า
วาพ
่ ่ชายเจ
ี ้าเป็ นอย่างไรบ ้าง?” ู กเหล
้ ่าไท่ถามว ่า
“พ่ชายเจ
ี ้าความสามารถอะไรอย ่างอ ่
ืนก็ไม่มีอะไรส ัก
อย่าง แต ่ว่าฝ
ึ กวรย ุทธ
์ มาตั้งแต่เล็กจนโต หากเขา
สามารถช ่วยท่านโหวน ้อยฝ ึ กทหารได ้จร ิง ก็อาจจะ
เป
็ นทางออกท ่ด
ี ีเหม ือนก ัน...”
“ท่านแม ่ แค่นำคนไปข ่้
ี มาย
ิงธน ู ก็สามารถฝ ึ กทหารได ้
แล้วหร ือ?” ู กช
้ ิงฮั
่นย้เจ
ิ ่ือนแล้วพ ูดว่า “ท ั
้งเร่ืองน้้
ี ขาก็
่งไม
ุ
ย ่ได
้ หนิงเอ ๋ อร
์ ...เป ็ นเร่
ืองท ่ท
ี ่านโหวน ้อยเป็ นคน
ัดการ ้
จ ขาเป็ นแค ่หญิงม่าย ไปย ่งเร
ุ ่ืองทหารไม ่ได
้
หรอก” นางหย ุดไปคร ู่หนึ
่ง แล ้วพูดว ่า “หากว ่าพ่ใหญ
ี ่
ีความสามารถน
ม ั
้นจร ิง ก ็น
่าจะไปเป ็ นทหารได ้ แต ่ว
่า
หากว ่าเขาไม ่มีความสามารถน ั
้น ก ็ให้เขาท ำการค ้าใน
เมืองหลวงไปก ่อน”
ู
กเหล
้ ่าไท่ถอนหายใจ แล ้วพูดว่า “ฮ ั่นเอ๋ อร
์ ท่จร
ี ิงท่แม
ี ่
มาท ่น
ี ่ในค
ี ืนน
้ ไม
ี ่ใช่เพราะเร ่
ืองพ ่ชายเจ
ี ้า แต ่...แต ่เป็น
เพราะเร ่
ืองของเจ ้ า”
“เร่
ืองของข ้าหร ือ?” ู กช
้ ิงฮั
่นพูดว่า “้ ขามีเร
่ืองอะไร
อย่างน ั
้นหร ือ?”
“เจ้าเด ็กคนน ้น
ี ่ เหต
ี ุใดถ ึงไม ่้
ู
รจักร้อนใจเหม ือนคนอ ่ืน
เขาบ ้าง” ู ก
้เหล ่าไท่พูดด
้วยความร ้อนใจว ่า “อ ีกสองป ี
เจ้าก็จะสามส ิบแล ้วนะ อาย ุก็ไม่้
นอยแล้ว เหต ุใดถ ึงไม ่
ิดถ
ค ึงเร ่ืองอนาคตของต ัวเองบ ้าง?”
ู
กช
้ ิงฮั
่นพ ูดว่า “ท ่านแม ่ ท
่านพ ูดอะไรของท ่าน?”
“เฮ้อ เจ ้าโสดแบบน ้มานานหลายป
ี ี แล
้วนะ อาย ุเจ้าก็
ังไม
ย ่มาก เจ ้าค ิดจะอย ่เป
ู ็ นโสดอย ่างน้ต
ี ่อไปชั
่วช ีว
ิต
หรือ?” ู กเหล
้ ่าไท ่พูดว่า “หากเจ ้ามีล
ูก ช ีว
ิตท่เหล
ี ือ
ของเจ ้าก ็พอจะม ีหวังอย่้
ู บาง ้ ขาเองก ็ไม่ว่าอะไร แต ่ว
่า
...เจ ้าเองก ็ไม ่ม
ีลูก เขาก ็จากไปนานแล ้ว เม ่
ือเจ้าแก ่ต
ัว
ไป แล ้วเจ ้าจะท ำอย ่างไร?”
ู
กช
้ ิงฮั
่นร ีบพูดว่า “ท ่านแม ่ อย ่าพ ูดอีกเลย ้ ขาร้
ูว่าข้า
้
ตองทำอย ่างไร”
“ร
ู้หร
ือ?” ู กเหล
้ ่าไท่พ
ูดเส ียงน
่ง “หากเจ
ิ ้าร ้
ู เจ
้าก็คงไม
่
ีบร
ร ้อนแบบน ้ เขาก
ี ็จากไปแล ้ว เจ้าจะถ ือนามฮ ูหย
ิ
นสามตระก ูลฉ ีต
่อไป แล ้วม ันจะมีประโยชน ์ อะไรอีก?
่นอ
ิ
จ ีโหวเป ็ นตระก ูลใหญ ่ ตอนน้ในจวนโหวไม
ี ่มีคน
ูแล เจ
ด ้ายังพอจะพ ูดอะไรได ้ แต่เม
่ือไหร ่โหวน ้อย
แต่งงานไป ม ีฮ
ูหยินของต ัวเอง เร ่
ืองในจวนโหว ย ัง
จะต้องให ้เจ้าไปด ูแลอีกหรือ?”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นร้
ูสึกว่าฉีหนิงบีบแน่นขึ
้นอ
ีก นางม ี
ประสบการณ ์ มาก่อน อีกทั
้งฉีหน
ิงยังคิดอะไรเก ินเลย
ีก ผ
อ ิวแนบช ิดกันแบบน ้ เจ
ี ้าบ้าน
ั่นไม่้
ู
รสึกอะไรส ิถ
ึงจะ
แปลก นางกล ัวว่าฉ
ีหนิงเก ิดเล
ือดพ่งพล
ุ ่านข ึ
้นมา ท ำ
อะไรเหลวไหล ผลล ัพธ
์ท่ตามมาไม
ี ่อยากจะค ิดเลย
นางขย ับขาเร ียวๆ ของนางเล ็กน้อย เพ ่
ือเต ือนให้ฉี
หนิงอย่าทำอะไรว ่วาม
ู
“เป็ นอะไรไป?” ู กเหล
้ ่าไท่เห ็นกู
้ชิงฮั
่นไม่พ
ูด ค ิดว
่ากู
้
ิงฮ
ช ั
่นเถ ียงไม ่ได้ เลยพ ูดว่า “ไม ่มีอะไรจะพ ูดเลยใช ่
หรือไม่เล ่า? แม ่มีลูกสาวแค่คนเด ียว เจ ้าไม่คิดถึง
ัวเอง แม
ต ่จะไม ่กังวลได้อย่างไร? หากเจ ้ายังเป็ นอย่าง
้อย
ี
น ่ ต
ู ่อให ้แม่ตายตาหล ับ แต่จะสบายใจได ้อย่างไร”
“ท่านแม ่ ท่านพ ูดเหลวไหลอะไรก ัน?” ู กช
้ ิงฮั
่นพูดว
่า
“้ขาอย่ท
ู ่จวนโหวน
ี ่ก
ี ็สบายดี ท่านไม ่้
ตองกังวลนะ”
ู
กเหล
้ ่าไท ่พูดว
่า “ตอนน ้ย
ี ังด
ี แล ้วอ ีกสองปีล่ะยังดีอ
ีก
หรือ? เม ่ือไหร ่ท
่ท
ี ่านโหวน ้อยถึงอาย ุท่ควรจะแต
ี ่งงาน
แล้ว ภายในสองป ีน้อย
ี ่างไรก็้ตองม ีฮ
ูหยินคนใหม ่มา
ึงเวลาน
ถ ั
้นเจ้าก็จะล ำบาก ฮ ั
่นเอ๋ อร์ พวกเราสองแม ่
ูกค
ล ุยกันก ็พอนะ แม ่เองก ็ไม
่อยากจะป ิ ดบ
ังอะไรเจ ้า
เจ้าอาย ุยังน้อย เจ ้าครองต ัวเป ็ นโสด หากเป ็ นแบบน้
ี
่อไปตลอดช
ต ีว
ิตไม ่ได้หรอกนะ หลายป ีก่อนแม่เองก ็
เคยพ ูดเร่ืองน้ก
ี ับพ่อของเจ ้า อยากจะให ้เจ้า...เฮ ้อ คิด
อยากให ้เจ้าแต ่งงานใหม ่ แต่ว
่าพ
่อของเจ ้าหัวโบราณ
ไม่ยอมร ับปาก ตอนน ้พ
ี ่อของเจ ้าไม่อย
่แล
ู ้ว เร่
ืองน ้แม
ี ่
็จะเป
ก ็ นคนต ัดสินใจเอง คร ั้งน
้ แม
ี ่จะไปพบก ับไท ่ฟ
ูเห
ิน จะไปค
ร ุยกับนางเร่ืองน้ ให
ี ้นางยอมให ้เจ้าไปจาก
จวนโหว”
ู
กช
้ ิงฮั
่นหน ้าถอดส ีแล
้วพูดว ่า “ท่านแม่ ท
่าน...ท ่าน
ำล
ก ังพ ูดอะไรอย ่?”
ู
ีหน
ฉ ิงท ่้
ี รอนใจอย ่ในผ
ู ้าห่ม ได ้ย
ินก
ู
้เหล่าไท่พูดแบบน ้
ี
เขาก ็สะด ุ
้ง ตอนน ้เขาร
ี ้
ูสึกว่าเขาหนาวใจมาก
“แม่บอกว ่าอีกสักสองว ันข้าจะไปขอพบก ับไท่ฟ
ูเหร ิน
ไปขอร ้องให ้นางยอมให ้เจ้าไปจากจวนโหว” ู ก
้เหล ่า
ไท่พ
ูดว ่า “เจ ้าเองก ็ครองต ัวโสดมานานหลายป ี แล
้ว ก ็
ือว
ถ ่าไม ่ได้ท
ำผ ิดอะไรต ่อตระก ูลฉ
ีแล้ว เม่
ือครู่น
้แม
ี ่ก็
ูดแล
พ ้ว หากเจ ้าม
ีลูกส
ักคน เจ ้าจะอย่ครองตนใน
ู
ตระก ูลฉ ี แม่เองก็ไม่ว่าอะไร แต ่ว่าเจ
้ากับเขาไม ่มี
ทายาท ครองต ัวแบบน ้ต
ี ่อไป ม ันจะม ีประโยชน ์ อะไร
ัน? แม
ก ่้
ูรมากกว ่าท
่เจ
ี ้าร้
ู นะ ูผ
้หญ
ิงท ่เส
ี ียสาม ีไปทั
้งแต ่
ังสาว มากกว
ย ่าแปดคนก ็แต่งงานไปใหม ่ทั
้งนั
้น”
“ไม่ได้” ก็ช
ิงฮั
่นรีบตอบ “ท ่านแม่ ไม ่ได้เด็ดขาด ท ่าน
้
หามไปค ุยกับไท่ฟูเหรินเด ็ดขาด ้ขา...ข ้าย ังอย่ส
ู ุข
สบายด ีท
่จวนโหว ต
ี ่อให้ไม ่ม
ีทายาท แต ่ว
่า...แต ่ว่า
่านก
ท ็ไม
่้ตองกังวลว่าจะไม ่ม
ีใครมาด ูแลข้ า”
“ท่านโหวน ้อยน่ะหรือ?” ู กเหล
้ ่าไท่พูดว่า “เจ ้าคิดว่า
เด็กคนนั
้นจะด ูแลเจ้าได้หร ือ? เจ้าเป ็ นแม่สามของเขา
ไม่ใช่แม
่แท้ๆ เขาก ับเจ้าไม ่ม
ีความเก ่ยวข
ี ้องทาง
สายเล ือดกัน ตอนน ้เขาด
ี ีกับเจ้า ก็แค่อยากให ้เจ้าช่วย
เขาด ูแลจวนโหวก ็เท่านั
้น เม่ือเขาม ีภรรยาแล ้ว เจ ้าคิด
่าเขาย
ว ังจะด ีก
ับเจ้าอย ่หร
ู ือ? บนโต ๊ ะอาหารเจ ้าเองก ็
ได้ย
ิน พูดจาวกไปวนมา จร ิงสิ ฮ
ั
่นเอ ๋ อร
์ ได ้ย
ินมาว ่า
่านโหวน
ท ้อยสต ิไม่ค
่อยด ีน
ัก เร ่
ืองน้จร
ี ิงใช ่หรือไม่?”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นพูดว่า “คนข ้างนอกก็พูดจาเหลวไหลท ั้งน
ั้น
หนิงเอ
๋ อร
์ เป
็ นเด
็กฉลาดมาก ไม ่เช่นนั้นราชส ำน ักจะให ้
เขาไปค ุมทหารได ้อย
่างไรก ันเล
่า? ก ่อนหน้าน้เขาแค
ี ่
ไม่ชอบพูดแค ่น
ั
้นแหละ”
“เจ้ายังจะมาแก ้ตัวแทนเขาอ ีก” ูก
้เหล ่าไท่พูดว่า
“เจ้าคิดว
่าหญ ิงแก่อย่างแม
่ตาบอดหร ืออย ่างไรก ัน
ตอนท่ท
ี ่านโหวน ้อยกินข้าวอย่ เวลาท
ู ่เขามองเจ
ี ้า
สายตาของเขาม ันไม ่ปกต
ิเลย มองก ็้
ู
รว่าจะต้องไม ่
ปกติ”
ีหน
ฉ ิงฟ
ั งมาถึงตรงน ้ ในใจของเขาก
ี ็โกรธมาก แอบค ิด
ในใจว ่าตระก ูลก
ู
้ของพวกเจ ้าย้ายมาท ่น
ี ่ ้
ี ขาให้คนจัดท่
ี
ให้อย
่ อ
ู ีกทั
้งยังจ
ัดงานเล ้ยงต
ี ้อนรับอีก แต ่ว
่าหญิงแก ่
ของเจ้า กลางด ึกมาหาล ูกสาวกล่อมให ้นางแต ่งงาน
ใหม่ อ
ีกทั
้งยังพูดจาหาว ่าข
้าสติไม
่ดี มันมากเก ินไป
แล้วนะ
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นสะดุ้ง นางก ัดปากคราหน ึ
่ง ในใจก
็้
ูรว
่าค
ำพูด
ของกู
้เหล่าไท ่ฉ
ีหนิงต
้องโกรธแน ่นอน นางร
้
ูสึกล
ำบาก
ใจมาก นางแกล ้งขยับผ
้าห่ม แล
้วย่
ืนขาออกไป เพ่
ือ
สะกิดฉีหน
ิง เต ือนให้เขาอย่าว
่วาม ปากของนางก
ู ็พูด
่า “ท
ว ่านแม่ ท่านอย่าพ
ูดแบบน้ หน
ี ิง...โหวน้อยไม่ได
้
เป
็ นอย่างท่ท
ี ่านพ
ูดหรอก” นางค ิดว
่าส
่งท
ิ ่นางพ
ี ูดจะ
ำให
ท ้ฉีหน
ิงใจเย ็นลงได้้บาง
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองคร ักษ์ เส
้ือแพร
บทท
่ 319 ว
ี ิชาก ุลสตร ี
“เจ้าย ังจะพ ูดแทนเขาอ ีก” ูก
้เหล ่าไท ่พูดว่า “แม ่ขอ
ูดอะไรไม
พ ่น
่าฟั งหน
่อยเถอะนะ ตอนท ่ฉ
ี ีจ
่งย
ิ ังม ีช
ีวิต
อย่ พ
ู ่ชายเจ
ี ้าขอร ้องให้ร
ับเขาไปเป ็ นทหาร ฉ ีจ
่งแทบ
ิ
จะไม ่ได้ใยดีเขาเลย” นางพ ูดด้วยความแค ้นว ่า
“หลายป ีท
่ผ
ี ่านมา เจ ้าเองก ็เหน่
ือยก ับตระก ูลฉ ีมาก็
มาก ตระก ูลฉีก็ควรจะเห ็นแก
่ความล ำบากของเจ ้า
แต่น่ไม
ี ่ค
ิดถึงอนาคตของเจ ้าเลย ไม ่เคยพ ูดถึงเร่ืองน
้
ี
มาก ่อน ้ ขาว่าคนตระก ูลฉ
ีเห็นแก่ตัวท ั
้งนั้น โหวน ้อย
ั
น
่น ก ็ไม ่น
่าจะด ีไปกว
่าน้”
ี
ีหน
ฉ ิงได ้ย
ินกู
้เหล ่าไท่ลากเขาเข ้าไปเก ่ยวข
ี ้องด ้วย เขา
็ก
ก ัดฟัน ห ัวของเขาขย ับเล็กน
้อย ู ก
้ชิงฮ ั
่นรับร้
ู ได
้ไว
มาก นางร ้
ูสึกหวาดกล ัวมากตอนน ้ แต
ี ่ไม ่กล
้าท ำอะไร
มาก นางไม ู่้
รว่าควรจะท ำอย่างไรในตอนน ้ นางท
ี ำได้
แค่พ
ูดว่า “ท ่านแม่ เลิกพูดเร่
ืองน้ด
ี ีกว่า ดึกมากแล ้ว
่าน...ท
ท ่านควรจะไปพ ักผ ่อนได้แล้วนะ”
“พูดเร่
ืองน ้ เจ
ี ้าก็ทำเป็ นไม่้
ูรไม
่ช้” ู
ี ก
้เหล ่าไท่พ
ูดว ่า
“ไม่ได้ พรุ่งน้แม
ี ่จะไปหาไท ่ฟูเหร
ิน ้ ตองค ุยเร
่ืองน้ให
ี ้้
ู
ร
เร
่ือง จะให ้ลูกสาวข ้าครองต ัวเป็ นโสดแบบน ้ตลอด
ี
ีว
ช ิตไม่ได้”
คางของฉ ีหน ิงถูกม
ือของก ู
้ชิงฮั
่นด
ันข ึ
้นไป ม ือของนาง
หอมมาก ฉ ีหนิงอดไม ่ได
้ท่จะจ
ี ูบลงบนฝ ่ าม
ือของก ู
้ชิง
ั
ฮ
่น ูก้ช
ิงฮั
่นเองก ็ท
ำอะไรไม ่ได้ นางหน ้าแดงระเร ่
ือ
ึ
ข
้นมา ในสมองของนางส ับสนไปหมด นางไม ่้
ูรเลยว ่า
ควรตอบก ู
้เหล ่าไท่อย่างไรด ี
ู
กเหล
้ ่าไท่รักลูกสาวต ัวเองมาก เม ่
ือพูดถึงตรงน ้ นางก
ี ็
ึกย
น ้อนกล ับไปว ่าล
ูกสาวห ัวแก้วหัวแหวนของนางคน
้หล
ี
น ังจากท ่แต
ี ่งงานมาท ่ตระก
ี ูลฉ
ีแล้ว ตระก ูลก
ู้ไม่
เพียงไม ่เจร ิญร
ุ่งเรือง อีกทั
้งลูกสาวของนางแต ่งงานมา
ได้ไม
่นานก ็้
ตองเป ็ นม
่าย หลายป ี มาน
้ไม
ี ่เพ
ียงต ้องอย ่
ู
คนเดียวโดดเด ่ยวเด
ี ียวดาย ย ังต้องทำงานให ้ักบ
ตระกูลฉีอย่างเด ็ดเหน ่
ือยอีก นางย ่งค
ิ ิดก
็ย่งปวดใจ ย
ิ ่ง
ิ
แค้นจวนจ่นอ
ิ ีโหวเข ้าไปอ ีก นางค ิดว
่านางแค ่พ
ูดกับ
ูกสาวของต
ล ัวเองสองคนเท ่านั
้น นางเลยไม ่กลัวอะไร
นางพูดอีกว่า “ฮ ั่นเอ๋ อร
์ ถึงแม ้แม่จะอายุมากแล ้ว แต่
่าสต
ว ิแม่ก็ย
ังดีอย ่ ว
ู ันน้ตอนท
ี ่ก
ี ินข
้าว โหวน ้อยน ั่นมอง
เจ้าหลายคร ั้ง แม ่ว่ามันแปลกๆ...”
ือของก
ม ู้ช ิ
งฮั
่นท่จ
ี ับคางของฉ ีหนิงเอาไว ้อ่อนลง นาง
ูดด
พ ้วยความไร ้เร ่ยวแรงว
ี ่า “แปลกตรงไหนหร ือ ท่าน
แม่ ท
่านสงส ัยอะไร”
“คนแก ่ก
็สงส ัยอะไรแบบน ้แหละ” ู
ี ก
้เหล่าไท ่พ
ูดว่า
“ฮั
่นเอ
๋ อร
์ เจ ้าว่าโหวน ้อยคงไม ่ได้ค
ิดอะไรเก ินเลยก ับ
เจ้าใช่หร
ือไม ่?”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นกับฉีหนิงท ่อย
ี ่ในผ
ู ้าห
่มสะด ุ้ง คิดในใจว ่าเหล ่า
ไท่ไท่น่สายตาเฉ
ี ียบคมมาก ู ก
้ชิงฮั
่นร้
ูสึกว่าหน้าร้อน
่าว นางพ
ผ ูดว ่า “ท ่านแม ่ ท่านพ ูดอะไรของท ่าน ท ่าน
เลอะเล ือนไปก ันใหญ ่แล้ว หากเร ่
ืองน ้...เร
ี ่
ืองน้ม
ี ีใครมา
ได
้ยินเข ้า ม ันจะเป ็ นเร่
ืองใหญ ่ได้นะ”
“แม่ก็แค ่พ
ูดก ับเจ้าท่น
ี ่เอง” ู
ี ก
้เหล ่าไท ่ถอนหายใจแล ้ว
ูดว
พ ่า “แม ่อย ่มาจนป
ู ่ านน้แล
ี ้ว ม ีอะไรบ ้างไม ่เคยได ้
ินไม
ย ่เคยได ้เห็น แม ่ได้ยินมาว ่าจวนข ุนนางผ ู
้ดีม
ี
บรรดาศ ักดิ
์ ชอบเก ิดเร ่
ืองประหลาดๆ เจ ้าอาย ุยังไม่
ึงสามส
ถ ิบ หน ้าตาก ็สวย โหวน ้อยน ั่นก็โตเป็ นหน่ม
ุ
แล
้ว พวกเจ ้าอย ่้
ู ดวยก ันทุกว ัน แม่ก็กล ัวว่าจะเก ิดเร่
ือง
ไม่ด
ีขึ
้น”
“ไม่หรอก...โหวน ้อยเป ็ นคนซ ่
ือตรง ไม ่ม
ีทาง...ไม ่มี
ทางท ำอะไรแบบน ั
้นแน ่” ู ก
้ชิงฮั
่นร
้
ูส ึกว่ามือของฉ ีหนิง
่ตอนน
ี
ท ้โอบเอวของนางเอาไว
ี ้ก ำล ังขย ับ นางกล ัวว่า
ำพ
ค ูดของก ู้เหล ่าไท ่จะทำให ้ฉีหนิงโกรธอ ีก นางร ีบพูด
ตอว
่ ่า “ท ่านอย่าพูดนินทาคนอ ่
ืนลับหลังแบบน้ส
ี ิ แต่
่อนท
ก ่านเป ็ นคนสอนข ้าเองไม ่ใช่หรือ อย่าน
ินทาใคร
ับหล
ล ัง ม ันจะทำให ้ต
ัวเองเด ือดร้อน”
“ไม ่พ
ูด เจ ้าก็อาจจะม ีภัยก็ได้ไม่ใช่หร
ือ?” ู กเหล
้ ่าไท ่
ไม่ได้พ
ูดด ี “เจ้าเด ็กคนน้น
ี ่ ย
ี ังพูดจาแทนเขาอ ีกนะ
เป
็ นคนซ ่
ือตรงหร ือ? แม ่ว
่าโหวน ้อยแปลกมาก ไม ่เห็น
เหม ือนคนซ ่
ือตรงเลยส ักน
ิด?”
“ฮั
่นเอ๋ อร์ เจ้าเป็ นอะไรไปหร ือไม่?” เห็นก
ู้ชิงฮ
ั
่นหน้า
แดง หายใจหอบ หน ้าผากก ็มีเหง่
ือไหลออกมาเป ็น
เม็ด ูก้เหล่าไท่ก็ตกใจ ก ำล ังจะเขย ิบเข
้าไปใกล ้ ูก
้ชิง
ั
ฮ
่นจะไปกล ้าใหู้
ก้เหล่าไท่เข้าใกล ้ได้อย
่างไรก ัน นางร ีบ
ูดว
พ ่า “ท ่านแม่ ท่านอย ่าเข้ามานะ...”
ู
กเหล
้ ่าไท ่เห็นน
้ำเส ียงของนางด ู่
ืนตระหนก ก
ต ็เร่ม
ิ
สงส ัย นางขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว ่า “เป็ นอะไรไป? เหต ุใด
้ำเส
น ียงของเจ ้าแปลกๆ?”
“ข้า...” ู กช
้ ิงฮ
ั
่นถ ูกฉีหนิงจับไปท่สะโพก อ
ี ีกท
ั
้งนางย ัง
้
ู
รสึกว่าฉีหนิงบีบก้นของนางด ้วย นางก ัดฟ
ั น แต่ว่านาง
็้
ก ู
ร หากไม ่ใช่เพราะก ู
้เหล่าไท่พูดจาไม่ดีก่อน ฉีหนิงคง
ไม่ทำแบบน ้ ตอนน
ี ้ควรจะท
ี ำอย ่างไรด ีล
่ะ แม ้แต่้
กนก็
ูกเขาจ
ถ ับแล้ว หากเหล ่าไท่ไท
่ยังพ
ูดอะไรย ั
่วโมโหเขา
ีกล
อ ่ะก็ ้
ดวยความกล ้าของฉ ีหน
ิงในตอนน ้ หากจะท
ี ำ
อะไรเก ินเลยกว ่าน ้ก
ี ็ม
ีความเป ็ นไปได้ นางส ูดหายใจ
เข้าลึกๆ แล ้วพ ูดว
่า “้ ขาก
ำล ังฝ
ึ กว
ิชาอย ่ท
ู ่านแม่”
“ฝึ กว
ิชา?” ู กเหล
้ ่าไท ่ตะลึงไป “เจ ้าฝ
ึ กวิชาอะไร?”
ู
กช
้ ิงฮั
่นหน้าแดงข ึ
้นมาก นางพ ูดว่า “้ขากำล ังฝ
ึ ก...ว ิชา
ุลสตร
ก ีอย
่”
ู
“วิชาก ุลสตร ี?” ู กเหล
้ ่าไท่ตะลึงไปใหญ ่ “เจ ้าไม่เคย
ึ
ฝกวรย ุทธ
์ มาก่อนน่นา แล
ี ้ววิชากุลสตรีน
่ม
ี ันอะไร
ัน?”
ก
“ท่านแม ่ ท่าน...ท ่านไม ่เข
้าใจหรอก พอมาถ ึงจวนโหว
มคนมาสอนข
ี ้า เพ ่
ือให ้ร
่างกายแข ็งแรง อ ีกทั้งฝ
ึ กม
ัน
่อนนอน ท
ก ำให ้หลับสบายด ้วย” ู ก
้ชิงฮั
่นพ ูดว่า “ท ่าน
แม่ ท่านกล ับไปพ ักก่อนเถอะ ้ ขาง่วงแล ้ว พร ุ่งน
้เช
ี ้า
้
ขาจะไปค ุยเป็ นเพ่
ือนท ่านเองนะ ้ ขาอย ่ก
ู ับท่านทั
้งวัน
เลย”
ู
กเหล
้ ่าไท ่เห็นกู้ช
ิงฮั
่นดูใจไม ่อย่ก
ู ับเน้
ือก ับตัว สายตาก ็
ูเหม
ด ือนเล ่ือนลอยแล ้ว อ ีกท ั
้งยังมีเหง่ือออกท ่
ี
หน้าผากอ ีก นางก ็พูดไม ่ถ
ูกแต ่ม
ันดูมีเสน่์หแปลกๆ
แม้แต่น้ำเส ียงก ็ไร
้เร่ยวแรงไป นางขมวดค
ี ้วแล
ิ ้วพูดว่า
“มันวิชาอะไรก ัน ดูอย่างไรก ็แปลก ฮ ั
่นเอ ๋ อร
์ ต่อไป
อย่าฝึ กอ
ีกเลยนะ”
“ข้า...้ ขาร้
ูแล ้ว” นางร ู้ส
ึกว ่าน้วของฉ
ิ ีหนิงก ำลังจะ
เก่ยวมาท
ี ่้
ี กนของนาง ู ก
้ชิงฮั
่นตัวอ่อนลงไปมาก นาง
ูดว
พ ่า “ท่านแม ่ ว
ิชาน ้พอฝ
ี ึ กแล้ว ้ตอง...ต ้องฝึก
่อเน
ต ่
ืองคร ึ่งชั
่วโมงข ึ้นไปถ ึงจะหย ุดได ้ ไม ่เช ่นน
ั
้นจะม ี
ผลเส ียต่อร่างกาย ท ่าน...ท ่านกล ับไปพ ักก่อนเถอะนะ
ไว้้ขาฝึ กรอบน ้เสร
ี ็จแล้ว ต ่อไป...ต ่อไปข ้าจะไม ่ึฝก
แล้ ว”
“แม ่กำล ังพูดเร่ืองส ำค ัญกับเจ้าอย่นะ เจ
ู ้ากล ับเล ่ยงไป
ี
เร่
ืองโน ้นเร่
ืองน ้ ใจไม
ี ่อย่ก
ู ับเน
้
ือกับตัวเลย” ู ก
้เหล ่าไท
่
ูดด
พ ้วยความไม ่พอใจว ่า “ช ่างเถอะ เจ ้าไม ่ก
ังวลเร ่
ือง
ของต ัวเอง แล ้วยายแก ่อย่างข้าจะไปย ่งอ
ุ ีกทำไมก ัน”
นางล ุกจากเก ้าอ้ ู
ี ก้ช
ิงฮั
่นรีบพูดว
่า “ท ่านแม ่ ้
ขาก ำล ัง
ึ
ฝกว ิชาอย ่ ้
ู ขาไม ่ออกไปส ่งนะ ตอน...ตอนท ่ท
ี ่าน
ออกไป ช ่วย...ช ่วยปิ ดประต ูให
้้ขาด้วยนะ”
ู
กเหล
้ ่าไท่ส่ายหน ้าแล ้วพูดว่า “ึฝกวิชาอะไรเหลวไหล
จริง...” ถ ึงแม ้นางจะอาย ุมากแล้ว แต ่ว่าร่างกายของ
นางก ็แข็งแรงด ีอย่ ไม
ู ่ม
ีใครพย ุงก็ยังเดินได้เองปกต ิ
เม่
ือเด ินออกไปสองสามก ้าว นางก ็หันกลับมามองก ู้ช
ิง
ั
ฮ
่นท ่ก
ี ำล ังหน้าแดงมาก นางอดไม ่ได้ท
่จะช
ี ้ไปท
ี ่
ี
ู
กช
้ ิงฮั
่นแล ้วพ
ูดว ่า “เจ้าน่นะ...” จากน
ี ั
้นถ ึงได้ออกไป
ู
กเหล
้ ่าไท ่ออกจากห ้องไป ก ็ิปดประต ู จากน ั้นก
็ได้ย
ินกู
้
เหล ่าไท ่พ
ูดข
ึ
้นมาว ่า “เจ้าฝึ กวิชาเสร็จแล ้ว ก ็ลุกข
ึ
้นมา
ลงกลอนด ้วยนะ ด ึกแล
้วไม ่ลงกลอนไม ่ได้”
“ู้
รแล้ว ท ่านแม่ ...” ู กช
้ ิงฮั
่นรีบตอบรับ
ไม่นานน ัก ก
็ได้ยินเสียงปิ ดประต ู ผ
่านไปพ ักหน ึ
่ง เม่ือ
ไม่ได้ย
ินเส ียงการเคล ่
ือนไหวอะไร ู ก
้ชิงฮ ั
่นเองก ็ไม่กล้า
ีบ หล
ร ังจากน ั
้นนานมาก เม ่
ือแน ่ใจมากแล ้วว ่าก
ู้เหล่า
ไท่กลับไปแล ้วจร ิงๆ ถึงได ้ถอนหายใจ เหม ือนยกภ ูเขา
ออกจากอกไป นางยกม ือขึ
้นปาดเหง ่ือท่หน
ี ้าผากของ
ัวเอง
ต
ันใดน
ท ั
้นเองนางก ็น
ึกถ
ึงคนท ่อย
ี ่ในผ
ู ้าห่ม นางก ็โกรธ
มาก แล ้วขมวดค ้ว ไม
ิ ่พูดอะไร ่ ืนม
ย ือไปเป ิ ดผ
้าห่ม
ออก เห ็นฉีหนิงฟุบตัวเหมือนก ับคางคกอย ่บนต
ู ักของ
นาง ไม ่เคล่
ือนไหวอะไร
ู
กช
้ ิงฮั
่นทั
้งอายและโกรธมาก นางใช ้ม
ือปิ ดไปท่หน
ี ้าอก
ของต ัวเอง แล ้วจ้องไปท ่ฉ
ี ีหนิง แล ้วพ
ูดว่า “ท่านจ ่นอ
ิ ี
โหว ท ่านค ิดจะค ้างท่น
ี ่ท
ี ั
้งคืนเลยหร ืออย่างไรก ัน?”
ตอนน ้ฉ
ี ีหนิงร
้
ูส ึกว่าต
ัวเองเหม ือนกับก
้อนเมฆน ้อยๆ
เม่
ือได้ยินเส ียงของก ู้ช
ิงฮ ั
่น ก ็อดพูดไม
่ได้ว่า “้ คางท ่น
ี ่ก
ี ็
ีเหม
ด ือนก ัน ้ ขาเองก็ู้
รสึกง ่วงแล้ ว” ท
ันใดน ั
้นเองเขาก ็
้
ู
รสึกผิดปกต ิ เขาเงยหน ้าข ึ้นมา พบว ่าผ้าห่มถ
ูกเป ิด
ออกแล ้ว ู ก
้ชิงฮั
่นเองก ็พิงต ัวไปท่ห
ี ัวเตียงแล้ว ื มอทั้ง
สองข ้างของนางกอดอกอย ่ในตอนน
ู ้ แล
ี ้วจ้องมาท ่เขา
ี
้
ดวยสายท ่ด
ี ุดัน สายตาแบบน ้เขาไม
ี ่เคยเห ็นจาก
ดวงตาของก ู้ชิงฮั
่นเลย
ีหน
ฉ ิงสะดุ้ง ในสมองหล ุดลอยไป เขาร ีบเรียกสต ิ
กลับมา แล ้วถามอย ่างจร ิงจังว่า “ซานเหน ียง ไท ่ฮู
หยินไปแล ้วหร ือ? อันตรายจร ิงๆ เลยนะ ย ังดีท่้
ี ขา
หลบได ้ทัน ข ึ
้นมาอย ่บนเต
ู ียง ไม ่อย่างนั
้นแย่แน่เลย”
ู
กช
้ ิงฮั
่นร
้
ูสึกท
ั
้งโกรธท
ั
้งขำ แต่ว
่าส
ีหน
้าท
่าทางของนาง
ังน
ย ่งอย
ิ ่ นางจ
ู ้องมาท
่ฉ
ี ีหน
ิงอย
่างไม
่ละสายตา แล
้วก
็
ไม่พ
ูดอะไรด ้วย
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้ือแพร
บทท
่ 320 ห
ี ่างเห ิน
ู
กช
้ ิงฮั
่นเป็ นม
่ายสาวท ่แสนจะฉลาด นางร
ี ้
ูด ีว
่า
ในตอนน ้ไม
ี ่ใช่เวลาท ่จะมาเอาผ
ี ิดฉีหนิงท ่มาฉวย
ี
โอกาสก ับนาง
ตอนน ้ด
ี ึกมาแล้ว ท ่ามกลางแสงไฟม ีเงาของคนสองคน
ีกท
อ ั
้งต ัวนางเองก ็สวมช ุดบางๆ นางร ้
ูว่ารู ปร
่างอัน
อวบอ ่มของนางม
ิ ันย ั
่วยวนฉ ีหน
ิงมาก อ ีกท ั
้งก็้
ู
รว่าหาก
นางจ ัดการเร ่ืองน ้ได
ี ้ไม ่ด
ี ฉีหนิงท่ท
ี ำอะไรเหลวไหลไป
แล้วมาก ่อนหน้าน ้อาจจะท
ี ำเร ่
ืองท ่้
ี รายแรงจนแก ้ไข
ไม่ได
้อีก
ในตอนน ้ นางไม
ี ่เพ ียงไม ่ควรท ่จะย
ี ้ม อ
ิ ีกทั้งย
ังพูดต่อ
่าไม
ว ่ได้อีก ทำได ้แค ่มองแต ่ไม่พูดเท ่านั
้น เพ ่
ือให้เขา
่
ืนกล
ต ัวและร ับร้
ูว่านางก ำล ังโกรธมาก ท ำแบบน ้ถ
ี ึงทำ
ให้เขาร ้
ูสึกท
ำต ัวไม ่ถูกแล้วรีบกล ับออกไป ไม ่เช่นนั
้นมี
ความเป ็ นไปได้ว
่าจะเก ิดเร
่
ืองข ึ
้น
นางผ ่านเร ่
ืองอะไรมาก ็มาก ในตอนน ้ไม
ี ่เพียงแค ่โกรธ
แต่ย
ังกล ัวมากด ้วย
นางร้
ูว ่า หากฉ ีหนิงเกิดอารมณ ์ชั
่ววูบพ
่งเข
ุ ้าหานาง
นางก ็ขัดขืนอะไรไม ่ได้ อีกท
ั
้งนางเองก ็เร
ียกใครมาช ่วย
ไม่ได
้้ดวย
ู
กช
้ ิงฮั
่นดูเย็นชามาก แต ่ว
่าใจของนางแทบจะหล ุด
ออกมา ห ัวใจของนางเต ้นแรงมาก นางไม ่้
ู
รว่าฉีหนิง
จะทำอะไรต ่อ อ
ีกทั
้งยังกลัวว่าท่าทางการเคล ่
ือนไหว
หรือสีหน้าของนางจะท ำให้ฉ
ีหน ิงร
้ายกาจก ับนาง นาง
ำได
ท ้แค ่พิงไปท่ห
ี ัวเตียง แล้วจ้องไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง
ีหน
ฉ ิงเห ็นสีหน้าของกู้ชิงฮ
ั
่นท
ั
้งเย ็นชาและเต ็มไปด ้วย
ความโกรธ ในใจก ็้
ูรว่าสถานการณ ์ ไม
่ดีแล
้ว เด ิมท
ีนาง
็เย
ก ็นชาจนผ ิดปกติอย่แล
ู ้ว แต่ว
่าตอนน ้รอบๆ ก
ี ็เงียบ
สนิท ลมหายใจท ่หอบแรงอ
ี ีกทั
้งหัวใจท่เต
ี ้นแรงมาก
ของนางม ันเหม ือนกำล ังทรยศนางอย ่ แต
ู ่ว่าเขาก ็้
ูรว
่า
หากเขาย ังคงฟ ุบอย่อย
ู ่างน ้ ม
ี ันก
็ไม
่สมควรมากเก ินไป
แล
้ว
ึงแม
ถ ้เขาจะร ้
ูสึกเสียดายส ัมผัสก
้นอ
ันน ่มน
ุ ่มของก
ิ ู้ช
ิง
ั
ฮ
่น แต่ว่าฉีหน
ิงก็ย
ังคงพยายามข ่มอารมณ ์ แล
้วด ึงมือ
ออกมา ู ก
้ชิงฮ
ั
่นเห็นด ังนั
้น ก ็โล่งใจ แต ่ก
็ยังไม ่ประมาท
นางหว ังว
่าฉีหนิงจะร ีบกล ับออกไป
ีหน
ฉ ิงนั
่งลงตรงข ้ามกู้ช
ิงฮ ั
่น เขามองไปท ู่
ี ก
้ชิงฮั
่น
่ามกลางแสงไฟ นางด
ท ูงดงามมาก เหม ือนก ับลูกอง ่น
ุ
่แค
ี
ท ่ด
ีดเบาๆ น ้ำหวานของม ันก
็ไหลออกมาแล ้ว ถ ึงสี
หน
้าของก ู
้ชิงฮ
ั
่นจะด ุ แต ่ว่าท ่าทางของนางและกล ่น
ิ
หอมของห ้องนอน ม ันท ำให ้คนหลงอย ่ในภว
ู ังค์
“ซานเหน ียง เอ ่อ...” หล ังจากความเง ียบพ ักใหญ ่ ฉ
ี
หนิงก
็พูดท
ำลายความเง ียบ “เร ่
ืองท
่ไท
ี ่ฮ
ูหยินพ ูดไม่
จริงใช่หร
ือไม่?”
ู
กช
้ ิงฮั
่นขมวดค ้ว นางค
ิ ิด แล ้วถามว ่า “เร ่ืองอะไร?”
“ท่นางบอกว
ี ่าจะไปค ุยกับไท ่ฟูเหร ิน...”
ีหน
ฉ ิงยังพูดไม่ทันจบ ู ก
้ชิงฮั
่นก ็้
ูรว
่าเขาต ้องการจะถาม
อะไร นางพ ูดอย่างเร ียบๆ ว ่า “ท ่ท
ี ่านแม ่พ
ูดมาก็ใช่ว
่า
จะไม ่ถูก ้ขาอย ่ท
ู ่ตระก
ี ูลฉ ีมาก ็นานหลายป ี แล
้ว ก
็ถือ
่าไม
ว ่ผิดต่อตระก ูลฉ
ี ้ขาไม ่ม
ีทายาท หากไปบอกก ับไท่
ูเหร
ฟ ินจร ิง นางก ็คงไม่้หามท ่จะให
ี ้ไปจากตระก ูลฉี”
ีหน
ฉ ิงเห ็นใบหน้าของนางแดงระเร ่
ือ งดงามราวก ับ
ดอกไม ้ แต ่น้ำเส ียงของนางน ั
้นเย ็นชามาก เขาถอน
หายใจ แล ้วพูดว่า “ท ่านค ิดจะไปจากตระก ูลฉ
ีจริงๆ
หรือ?”
“เด ิมก็ไม่ค
ิด แต ่ว่า...” ู กช
้ ิงฮั
่นกัดปาก “เจ ้าเป็ นแบบ
้ ้
ี
น ขาจะไม ่ไปได ้อย่างไร?”
ีหน
ฉ ิงย้มเจ
ิ ่
ือน เขาล ุกขึ
้นมาน ั
่งท่ร
ี ิมเตียง แล ้วพูดว
่า
“หากท ่านไป จวนจ ่นอ
ิ ีโหวคงจบส ้นแล
ิ ้ ว”
ความหมายของเขาง ่ายมาก ตอนแรกท ่เขายอมอย
ี ่ท
ู ่
ี
จวนจ ่นอ
ิ ีโหว ก็เพราะเห ็นแก ู่
ก้ช
ิงฮั
่น หากก ู
้ชิงฮั
่นไม ่ใช่
คนของตระก ูลฉีอ
ีกต ่อไป ฉ ีหนิงก็ไม่ได้ม
ีความร ้
ูสึก
อะไรก ับตระกูลฉีอีก
“หืม?” ู กช
้ ิงฮ
ั
่นเห ็นฉีหนิงลุกไปน ั
่งท่ร
ี ิมเตียง นางก ็
เขย ิบออกห ่าง “เจ ้าเก ่งขนาดน ้ จวนจ
ี ่นอ
ิ ีโหวจะจบ
ิ้
ส น ได้อย่างไรก ัน? ้ ขาต
่างหาก หากย ังอย่ในจวนโหว
ู
่อไป อาจจะ...” เด
ต ิมนางค ิดจะพ ูดว
่า หากนางย ังอย ่
ู
ในจวนโหวต ่อไป อาจจะเก ิดเร ่
ืองขึ้นส
ักวัน แต ่ว่านาง
็ก
ก ังวลจะท ำให้ฉีหน ิงโกรธ เลยไม ่พ
ูดดีกว่า
ีหน
ฉ ิงหันไปมองก ู
้ชิงฮั
่น ูก
้ชิงฮั
่นได ้หย
ิบผ้าห่มมาห ุ
้ม
ัวไว
ต ้แล้วในตอนน ้ เม
ี ่
ือเห็นฉีหน ิงหันกลับมามอง นาง
็ห
ก ันไป ไม ่มองหน ้าฉ ีหนิงเลย
เงียบไปพ ักใหญ ่ ฉีหนิงก็พ
ูดขึ
้นมาว ่า “ท่าน...ท ่านอย ่
ู
่น
ี
ท ่ต
ี ่อไปได้หรือไม ่?”
ู
กช
้ ิงฮั
่นไม ่พ
ูดอะไร
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจแล ้วพูดว่า “หากท ่านไป ้ ขาเองก็
ไม่ใช่จ่นอ
ิ ีโหวอีก จวนจ ่นอ
ิ ีโหวก ็จะไม ่เป
็ นจวนจ่นอ
ิ ี
โหวอ ีก...” แต ่พอน
ึกถึงว่ากู
้เหล่าไท ่ย
ืนย ันจะให
ู้ก
้ชิง
ั
ฮ
่นจากไป ในใจเขาก ็้
ู
รสึกกลัว เขาล ุกขึ
้นมาแล้วพูดว่า
“ถึงอย ่างไรข ้า...ข้าจะไม ่ยอมให ้ท
่านไปไหนเด ็ดขาด
ไม่ว
่าใครจะเห ็นด้วยก็ไม่ได
้เด ็ดขาด”
ู
กช
้ ิงฮั
่นเห ็นฉีหน
ิงพูดจาหน ักแน่น ก็อดไม ่ได้ท่จะห
ี ัน
ไปมอง นางเห ็นฉีหน
ิงเด ินออกจากห ้องไปอย ่างเศร้าๆ
ีหน
ฉ ิงจากไปแบบน ้ ท
ี ำให ู้
ก
้ชิงฮั
่นร
้
ูสึกแปลกใจมาก
ึงแม
ถ ้จะโล ่งใจมาก จากน ั
้นไม ่นานนางก ็ได ้ย
ินเส
ียงป ิด
ประต ูลง ไม ่นานน ักบรรยากาศก ็เงียบสนิท นางล ุก
ออกจากเต ียง แล ้วร
ีบเด ินไปย ังหน้าประต ู้หองโถง
นางโผล ่หน
้าออกไปด ู นางเห ็นเงาของฉ ีหน ิงเด
ินออก
จากเร ือนไปแล ้ว ถึงได้กลับเข้าไปลงกลอนประต ู้หอง
โถง จากน ั
้นก็รีบกล
ับเข้าห้องนอนไป
หลังจากป ิ ดประต ูแล
้ว นางก ็กัดปาก ย ืนพ
ิงประตู ใน
ัวของนางส
ห ับสนไปหมด ไม ่้
ู
รว่าควรจะต ้องทำ
อย่างไรด ี
หลายว ันต
่อมา ฉ ีหน
ิงก็ไม
่ไปหาก ู้ช
ิงฮั
่น ู
ก
้ชิงฮ
ั
่นเองก ็
ไม่พูดคุยก
ับฉ ีหนิงก
่อน แต ่ว
่ากู
้เหว ินจางกับครอบคร ัว
เพ่งมาเม
ิ ืองหลวง ฉ ีหน
ิงเลยส ั
่งให้คนพาพวกเขาเท ่ยว
ี
ชมเม ืองหลวงส ักหน่อย
เมืองหลวงเจ ่ยนเย
ี ่อย
่างไรก ็เป็ นเม
ืองเก ่าแก
่อายุ้รอย
กว่าปี ผังเม ืองกว้างใหญ่ไพศาล สถานท ่ท
ี ่องเท่ยวม
ี ี
อย่มากมาย
ู
ู
กช
้ ิงฮั
่นถึงแม้จะไม ่ไปคุยกับฉีหนิงก่อน แต่เวลาเจอ
หน้ากันขอแค ่้
กมหน้าเดินผ
่านไป ก ็เหมือนไม่ได
้เห็น
หน้ากัน แต ่เร่
ืองของฉ ีหน
ิงนางก ็ยังคงใส่ใจมาก เร ่ือง
เล็กเร่ืองใหญ ่นางก็ยังคงสั
่งให ้คนท ำอย่างประณ ีต อีก
ท
ั
้งย ังไม่เห ็นว ่านางจะพาก ู
้เหล่าไท่ไปหาไท ่ฟูเหริน
เพ่
ือใหู้ก
้ชิงฮ ั
่นออกจากจวนโหวไปอย ่างท
่ฉ
ี ีหนิงกังวล
นอกจากน ู้
ี กช
้ ิงฮั
่นเองก ็ย
ังสั
่งให้คนไปหาบ ้านใกล ้ๆ
ให้กับเส่ยวเหยาสองแม
ี ่ล
ูก รอบๆ บร ิเวณน้ต
ี ่างเป็น
้
บานของข ุนนางใหญ ่ ม
ีแต่้บานหลังใหญ ่ แต่ว
่าเส่ยว
ี
เหยาก ับแม ่มีแค่สองคน อ ีกท ั
้งจวนโหวเองก ็ไม่ได้
่ำรวย คงไม
ร ่้ือบ
ซ ้านหล ังใหญ ่ขนาดนั้นให
้พวกนาง
สองแม ่ล
ูกอย ่
ู
่งคนออกไปหาอย
ส ่ประมาณห
ู ้าหกวัน ก็พบบ
้านสาม
้
หองท ่ห
ี ่างออกไปสองซอย ถ ึงแม
้จวนจ ่นอ
ิ ีโหวจะไม ่ได
้
่ำรวย แต
ร ่ว่าซ ้
ือบ
้านแบบน ้ ย
ี ังถ
ือว่าง่ายย
่งกว
ิ ่าพล ิก
่
ฝาม ือ ูก
้ชิงฮ ั
่นไปดู้บานด้วยต ัวเอง จากน ั
้นถึงกลับไป
เบิกเง ินออกมาจากห ้องบัญช ี แล
้วสั
่งให้คนเข้าไปท ำ
ความสะอาด
ในช ่วงน้ถ
ี ังน ั
่วเองก ็ย
ังไม ่ได้กล
ับไปตรวจโรคท ่หย
ี ่งอัน
ถง นางอย
ั ่อ
ู ่านต ำราท ่้
ี หองของนาง คร ั
้งท่แล
ี ้วฉ ีหน
ิง
เห็นถ ังนั
่วสนใจต ำราแพทย ์ มาก หล ังจากสอบถามด ู
แล
้ว ถ ึงได ู้้
รว่าถ ึงแม้ถ
ังน ั
่วจะม ีี
ฝมือการแพทย ์ท่้
ี ราย
กาจมาก แต ่ว่านางอ ่านต ำราแพทย ์้
นอยมาก เลยส ั่ง
ให
้พ่อบ ้านหานไปหาต ำราแพทย ์ มาให้นางเยอะมาก
หลายว ันท่ถ
ี ังนั
่วพ ักฟ
้
ืน ต ำราแทบจะไม ่ห
่างต ัวนาง
เลย ท ่จร
ี ิงหล ักการแพทย ์ หลายอย ่างถังน
ั่วก
็ู้
รอย ่แล
ู ้ว
ีกท
อ ั
้งพอเจอตรงไหนท ่ผ
ี ิด นางก ็ดูออกทันที แต ่ว่า
การศ ึกษาม ันไม ่มีท
่ส
ี ้นส
ิ ุด หลายอย ่างมันก็เป
็ นความร ้
ู
ใหม ่สำหร ับถ ังนั
่ว การอ ่านต ำราแพทย ์สำหร ับนาง
แล
้ว ก ็เหม ือนทองค ำท ่อย
ี ่ในกองทราย ถ
ู ึงแม้จะ
ำบาก แต
ล ่นางก ็ู้
รสึกสนใจมาก
ีหน
ฉ ิงเองก ็ได้ไหว ้วานถ ังน ั
่วช
่วยตรวจด ูอาการของแม ่
เส่ยวเหยา ถ
ี ังนั่วเองก ็ไป นางไม ่ได
้พูดอะไรเลย
จากน ั
้นก็เข ียนใบส ั
่งยาให ้ บอกว ่าให้แม่ของเส ่ยวเหยา
ี
ลองก ินสักสามเด ือนดูก่อนแล้วค่อยปร ับเปล ่ยนยาอ
ี ีก
ี ยาท
ท ่้
ี ตองใช ้ก็เป็ นยาหาได ้ท
ั่วไป ฉีหน ิงก
็สั่งให
้คนไป
เอามาให ้จากหย ่งอันถัง เส่ยวเหยาร
ี ้
ูสึกซาบซ ึ
้งใจต ่อฉี
หนิงมาก หลายว ันต่อมา หล ังจากท ่เป
ี ิ ดเรียนนางก ็ทำ
ตามท ่ฉ
ี ีหนิงบอก กล ับไปเร ียนตามเด ิม
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินไม่ได้เปิ ดเร
ียนท ุกว
ัน แต ่ละเด ือนจะม ี
ันหย
ว ุดทั
้งหมดหกว ัน
หลังจากก ู
้ชิงฮั
่นซ
้ือบ้านได ้เร
ียบร้อยแล ้ว ก็ได ้ให
้เส่ยว
ี
เหยาก ับแม ่้
ยายเข ้าไปอย ่ ถ
ู ึงแม้เส่ยวเหยาจะร
ี ้
ูสึกว่า
ันไม
ม ่เหมาะสม แต ่ว
่านางก ็ไม่มีญาติท
่ไหน อ
ี ีกท
ั้งย
ัง
่วงอาการของแม
ห ่้ดวย ก ็เลยจำใจยอมร ับน ้ำใจของฉ ี
หนิง เพ ่
ือให ้เส่ยวเหยาได
ี ้กล
ับไปเร ียนหน ังสือ ฉีหนิง
ได
้สั
่งให ้สาวใช ้หนึ
่งคนไปด ูแลแม่ของนางด ้วยเช ่นกัน
ำหร
ส ับจวนโหวแล ้ว การให ้สาวใช ้ไปหน ึ
่งคนไม ่ใช่
เร
่ืองใหญ ่อะไร แถมย ังช ่วยเส่ยวเหยาแก
ี ้ไขความ
กงวลเร
ั ่ืองแม่ไปด้วย
เร
่ืองท่ส
ี ำคัญท่ส
ี ุดของฉ ีหนิง คือการต ั
้งค่ายก ิเลนดำ
ึ
ข
้นมาใหม ่ ้
ตวนฉางไห ่ก
ับจ้าวอู
๋ซางออกจากจวนโหว
ไปนานมากแล ้ว พวกเขาออกเด ินทางไปรวบรวม
ำล
ก ังพลมา ส ่วนฉีเฟิง ฉีหนิงสั
่งให้ไปท ่ค
ี ่ายเก่า ช
่วย
กรมโยธาในการซ ่อมแซมค ่าย
ึงแม
ถ ้เร
่ืองเสบ ียงกับอุปกรณ์ ทางกรมกลาโหมจะ
ำงานช
ท ้ามาก แต ่ว่าหลังจากส ่งคนไปประสานงานก ับ
คนของกรมโยธาแล ้ว ก ็ได้เงินจากกรมคล ังมาก้อน
หนึ
่งเพ่
ือนำมาซ ่อมแซมค ่ายทหาร การฟ ้
ื นฟูค
่ายกิเลน
ำข
ด ึ
้นใหม่ถ
ือเป็ นราชโองการของฮ ่องเต้้นอย เป็น
เร
่ืองท่ใครก
ี ็ู้
ร ไม่มีใครกล ้าล่าช้า
แต่ละวันผ่านไป ส ้นป
ิ ี ใกล
้เข้ามา ส ำหร ับชาวบ ้านใน
เมืองหลวง ในป ีน
้เจอมรส
ี ุมมากมาย ด ังนั
้นไม่ว
่าใครก ็
อยากให ้ในป
ีต่อไปเจอแต ่เร
่
ืองด ีๆ เพ่
ือให ้ความเศร้าท่
ี
อดีตฮ่องเต้ก
ับฉีจ
่งท
ิ ่ตายไปได
ี ้จางหาย
แต่ว
่าอดีตฮ่องเต้สวรรคตไป ชาวบ ้านจะแขวนโคม
แดงมากไม ่ได
้ เพ ่
ือไว ้อาลัยให ้ก
ับอดีตฮ่องเต ้ ในเม ือง
หลวงหลายท ่ย
ี ังคงแขวนผ ้าขาว แต ่ม
ันไม ่ได้กระทบ
่อจวนจ
ต ่นอ
ิ ีโหวเลย ไม ่ว
่าจะเป ็ นเพราะอด ีตฮ่องเต้
สวรรคตหร ือว่าฉีจ
่งส
ิ ้นไป ทางจวนจ
ิ ่นอ
ิ ีโหวก ็ท
ำได ้แค่
แขวนผ ้าขาวเท ่านั
้น
ตามประเพณ ีของต ้าฉ ่ จวนโหวในป
ู ีน
้ย
ี ังคงไม ่สามารถ
่าส
ฆ ัตว์จ
ัดงานเล ้ยงในค
ี ืนป
ี ใหม่ได้ อ
ีกทั้งยังต
้องน ิมนต
์
หลวงจ ีนมาสวดท ำบ ุญอ ีกด
้วย
ืนท
ค ่สามส
ี ิบ ู
ก้ช
ิงฮั
่นได ้จัดให้นิมนต
์ ไต
้ซ
ือจ ้งอ
ิ ูจาก
ัดต
ว ้ากวงหม ิงมาท ่จวน หลวงจ
ี ีนจ้งอ
ิ ูเป็ นหนึ
่งในส ิบ
สามหลวงจ ีนใหญ ่ของว ัดต
้ากวงหม ิง หน้าตาของท ่าน
ีเมตตาธรรมมาก ม
ม ีความรู้ แตกฉานในเร ่ืองของ
ธรรมะมาก แต ่วรย ุทธ์ ของท่านนั
้นอย่ร
ู ั
้งท้าย เร ่
ืองของ
หลักธรรมะน ั
้น ในว ัดต้ากวงหม ิงไม
่มีใครสู
้ท่านได ้เลย
แม้แต่คนเด ียว
และก ็มีเพียงจวนจ ่นอ
ิ ีโหวท่เป
ี ็ นจวนบรรดาศ ักดิ
์แบบ
้ ท
ี
น ่ม
ี ีส
ิทธ ิน
ิมนต ์ ไต
้ซ
ือมาจากว ัดต้ากวงหมิงได ้
ำหร
ส ับการมาของไต ้ซือของว ัดต้ากวงหม ิง ทางจวน
โหวเองก ็จ
ัดต้อนร ับอย ่างดี นอกจากจ ้งอ
ิ ูไต
้ซือแล ้ว ย ัง
ีหลวงจ
ม ีนอีกประมาณส ิบคนต ิดตามมาด ้วย เพราะว ่า
ีน
ม ักบวชมาท ่จวน ู
ี ก
้ชิงฮ
ั
่นกับสาวใช ้ในจวน จ ึงไม ่
สะดวกออกหน ้า ท ุกอย ่างมีฉีหนิงคอยรับหน้าจัดการ
และม ีพ่อบ้านหานคอยช ่วย
ู
กช
้ ิงฮั
่นได ้จ
ัดเตร ียมท ุกอย่างเอาไว ้หมดแล ้ว ด ังนั้นฉี
หนิงเองก ็ไม่้ตองเส ียเวลาเหน ่ือย แต่ย
่งเป
ิ ็ นแบบน ้ ฉ
ี ี
หนิงย่งร
ิ ้
ูว่าในจวนโหวใครจะไปก ็ได
้ แต ่ไม่ใชู่ก
้ชิงฮั
่น
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส
้ือแพร
บทท่ 321 เส
ี ือกลับถ ้ำ
ีหน
ฉ ิงคิดในใจว ่าพิธีการพวกน ้ม
ี ันน่าเบ่
ือจร ิงๆ แต่ว่า
เขาม ีฐานะเป ็ นจ
่นอ
ิ ีโหว เขาไม ่มีทางเล ือก
ืนว
ค ันส้นป
ิ ี ในเมืองหลวงหลายครอบคร ัวมีแต
่คนอย ่
ู
พร
้อมหน ้าพร้อมตาเฉล ิมฉลองก ัน แต่ว่าจวนจ ่นอ
ิ ีโหว
เร่มต
ิ ั
้งแต ่เท
่ยง ก
ี ็เร่มท
ิ ำบุญฟั งเทศฟั งธรรม ถ ึงแม
้จะ
ไม่นาน แต ่ม
ันก็ต
่อเน ่
ืองจนถ ึงเท ่ยงของอ
ี ีกวัน
ยาวนานถ ึงส
ิบสองช ั
่วยาม
ภายในส ิบสองชั
่วยามน ้ ฉ
ี ีหนิงทำได ้แค่นั
่งเป็น
ประธานในพ ิธีแบบน ้ ไม
ี ่ได
้ออกไปไหนเลย เร ่ืองใน
จวนมากมาย ถ ึงแม้เบ ้
ืองหลังจะม ีูก
้ชิงฮั
่นดูแล แต่หน้า
งานก ็มีแต่ให
้หานโซ ่วคอยออกหน ้าดูแลแทน ย ังดีท
ู่
ี ก
้
เหว ินจางย ังไม่้ยายออกจากจวนไป เลยช ่วยงานเขาได ้
มาก ท ุกอย่างเป็ นไปตามระเบ ียบอย ่างเร ียบร
้อย
ส หร
ำ ับฉีหนิงแล้ว เวลาส ิบสองช ั
่วยามก ็ไม่ใช่อะไรท่
ี
สบายน ัก ห ูก
็ัฟงหลวงจ ีนว
ัดต้ากวงหม ิงสวดมนต ์ ก
็จะ
ัปหงกเป
ส ็ นระยะ
เพราะม ี้ายเซ
ป ่นไหว้ใหม่ เช้าของว ันป
ี ใหม
่ ก็เร
่มม
ิ ีคน
มาไหว ้ส
ักการะ
คนท ่มาไหว
ี ้ส
ักการะน ั
้น ต่างจ ุดธ
ูปคำน ับ ไม่ว่าจะเป็น
ุนนางใหญ
ข ่หรือข
ุนนางเล ็ก ต
่างก ็้
ตองไหว ้ค
ำน ับ
ั
ท
้งน ั
้น
ครั
้งน ้จงอ
ี ้โหวมาด
ี ้วยต ัวเอง ส ่วนไหวหนานอ ๋ อง เขา
่งไหวหนานอ
ส ๋ องซ
่
ือจ่
ือมา อ ่เซ
ู ียงโหวก ็มาแต ่เช
้า ส่วน
ินเตาโหวเองก
จ ็ส่งคนมาร ่วมงานด ้วย หกกรมใหญ ่เอง
็ให
ก ้เก ียรต ิมาเซ่นไหว ้เช
่นกัน ท่จร
ี ิงมันก็ไม
่ได้เป
็ นงาน
ใหญ ่อะไรมากมาย แต ่ว
่าหากเท ียบก ับในช่วงพิธ
ีศพ
ของฉ ีจ
่งแล
ิ ้วขุนนางท่มาว
ี ันน
้ม
ี ีมากกว ่ามาก
ตลอดช ่วงเช ้า คนมาไม ่ขาดสาย จวนจ ่นอ
ิ ีโหวไม่ได้
คกค
ึ ักแบบน ้มานานแล
ี ้ว ย
ังดีท
่ม
ี ีคนในจวนมาก เลย
สามารถต ้อนร ับได
้โดยไม่บกพร ่อง อ ีกทั
้งการเซ ่นไหว้
้ายใหม
ป ่ก
็ไม่ได้ม
ีการเตรียมส ุราไว ้ แค่เข้ามาเซ่นไหว ้
จากนั
้นก็กลับไป ช ่วงเช
้าของว ันปี ใหม
่แทบจะไม ่ม
ี
เวลาว ่างเลย ถ ึงแม้ฉ
ีหน
ิงจะร ่างกายแข ็งแรง แต ่ว
่าทุก
คนท
่เข
ี ้ามาเซ ่นไหว้เขาก
็้ตองคำน ับตอบกล ับท
ุกคน
ำให
ท ้พอจบช ่วงเช้าแล้ว เขาร ้
ูสึกเวียนห ัวตาลายมาก
ีกท
อ ั
้งย ังอ
่อนเพล ียอีกด
้วย
พอเท่ยง คนท
ี ่ควรมาก
ี ็มาจนครบแล ้ว พิธ
ีทางศาสนา
็จบแล
ก ้ว ในจวนถวายเพลให ้เหล ่าหลวงจ ีน หลังจาก
ั
น
้นไต
้ซือจ้งอ
ิ ูก็พาเหล่าหลวงจีนกล ับวัดต
้ากวงหม ิงไป
หลายว ันต
่อมาแขกท ่มาจวนจ
ี ่นอ
ิ ีโหวก ็ย
ังมาอย ่างไม ่
ขาดสาย ฉ ีหนิงได
้รับราชโองการให ้ต
ั
้งค่ายกิเลนด ำ
ึ
ข
้นมาใหม ่ ข ุนนางหลายคนก ็ฉลาดส ังเกตเห ็นว่า
่องเต
ฮ ้้นอยนั้นให
้ความส ำคัญต่อจ่นอ
ิ ีโหวตระก ูลฉี
แม
้แต่ข ุนนางท่ไม
ี ่เคยร้
ูจ ักกับฉ ีหน
ิงมาก ่อน จนถ ึงไม่
เคยพบหน ้าก
ัน ก ็หอบห้วของขว
ิ ัญท
ั้งใหญ่ท
ั
้งเล็กมา
ำน
ค ับอวยพรก ันยกใหญ ่
ขอแค ่รับราชการ หล ังจากท ่อด
ี ีตฮ่องเต้ส
้นพระชนม
ิ ์
ไป ราชส ำน ักก็แบ่งเป
็ นสองฝ ่ ายอย่างชัดเจน
ขณะท ่อด
ี ีตฮ
่องเต ้ย
ังทรงบร ิหารราชก ิจอย่ สาย
ู
ิชาการม
ว ีซ
ือหม ่าหลัน สายรบม ีจ
่นอ
ิ ีโหว อ ีกท
ั
้งอดีต
่องเต
ฮ ้เองก็ทรงเก ่งท
ั้งสองด ้าน บารม ีส
ูงส่ง ัมนเพียง
พอท่จะก
ี ำราบเหล ่าข
ุนนางได ้ ทำให ้้ตาฉ
่สามารถ
ู
เดินหน้าไปได ้อย่างราบร ่
ืน
แต่ว
่าหล ังจากอด ีตฮ่องเต ้ส้นพระชนม
ิ ์ ไป สถานการณ ์
ในราชส ำนักเปล ่ยนไป จงอ
ี ้โหวซ
ี ือหม่าหลันม
ีคุณ
ความชอบคนแรกในร ัชสม ัยของฮ ่องเต้องค์ ใหม
่ ท ำให ้
ำนาจและบารม
อ ีของเขาแผ ่กว้างไปอย ่างรวดเร ็ว อ ีก
ั
ท
้งไม ่มีบารมีของอด ีตฮ่องเต ้ค ุม ถึงแม
้ไหวหนานอ ๋ อง
จะไม ่ได้เปร ียบในราชบ ัลลังก์ อีกทั
้งเขาก ็ไม่ได้ทำอะไร
่วาม แต
ู
ว ่ว่าเส ียงข้างมากของเขาก ็ย
ังมีอิทธิพลอย ่ เขา
ู
ีพวกของราชส
ม ำน ักอย ่ไม
ู ่้
นอย ข ุนนางท่เล
ี ือกฝ
่ าย
ำนาจน
อ ั
้นม ีไม
่้นอยเลย
จงอ ้โหวก
ี ับไหวหนานอ ๋ องแย ่งชิงอำนาจก ัน มันไม่ใช่
ความล ับ ทั้งค
่แบ
ู ่งฝ
่ ายกันอย ่างช ัดเจน แต ่ว่าไม่ว
่าข ุน
นางพวกน ้จะอย
ี ่่
ู ฝายไหนก ็ตาม ต ่างก็ไม่ได้กระทบต ่อ
การประจบประแจงจ ่นอ
ิ ีโหวเลย
ีจ
ฉ ่งส
ิ ้นไป สถานการณ
ิ ์ ในราชส ำน ักเปล่ยนไป หลาย
ี
คนก ำล ังแอบรอเยาะเย ้ยจวนจ ่นอ
ิ ีโหวอย ่ แต
ู ่ว่า
ภายหล ังเก ิดเร
่ืองท่ไม
ี ่มีใครคาดค ิด ใครก ็คิดไม่ถ
ึงว่า
่นอ
ิ
จ ีคนบ ้าอย ่างฉีหนิงจะสามารถค ่อยๆ ้กาวส ่
ู
ำแหน
ต ่งผ
ู้บัญชาการทหารค ่ายก ิเลนด ำได้เลย
ึงแม
ถ ้จ่นอ
ิ ีโหวจะเป ็ นหนึ่งในส่บรรดาศ
ี ักดิ์โหว ฐานะ
ูงส
ส ่ง ข ุนนางใหญ ่้
นอยพบหน ้ายังต ้องทำความเคารพ
แต่ว
่าโหวเยว ่ท่ไม
ี ่ม
ีอำนาจจร ิงในม ือ มันก
็ไม่ค
่อยม ี
เกียรต ิเท่าไหร ่ ก็เหม ือนตอนท ่ฉ
ี ีหนิงได
้รับส
ืบทอด
บรรดาศ ักด
ิ
์โหวมาใหม ่ๆ เหล ่าข ุนนางถ ึงแม
้จะย ังม
ี
มารยาทต ่อเขา แต ่ว่าในใจก ็แค ่ท
ำไปแบบน ั
้น
เม
่ือม
ีอ ำนาจจร ิงอย ่ในม
ู ือ ตำแหน ่งบรรดาศ ักดิ
์โหวก ็
จะไม ่เหม ือนเด ิม
ีกท
อ ั
้งพวกเขาต ่างร ้
ูว่าฮ่องเต้้นอยต ั
้งใจผลักดันตระก ูล
ี ในตอนท
ฉ ่ตระก
ี ูลฉ ียังไม่เข้ากับฝ่ ายไหน การเข ้าหา
ประจบประแจงน ั
้น เป ็ นเร
่
ืองท ่จะขาดไม
ี ่ได
้เลย ใน
ฐานะข ้าราชการ ใครจะไปร ้
ูว่าวันไหนลมพาย ุจะพัด
ไปอย ่ท
ู ่ใคร ก
ี ่อนท ่ฝนจะไปตกท
ี ่ใคร การเตร
ี ียมตัวไว ้
่วงหน
ล ้า ก ็ถ
ือว่าเหล ือทางรอดไว ้ให้ต
ัวเอง
ังน
ด ั
้นแขกท ่มาในจวนจ
ี ่นอ
ิ ีโหวในช ่วงหลายว ันน้ ท
ี ำ
ให
้จวนโหวด ูค
ึกคักมาก
เม
่ือผ
่านว ันชิวลักไปแล ้ว ฉีหนิงถ ึงได้พอว่างลงบ ้าง
เพียงแต่ว่าหลังจากค ืนนั
้นเป
็ นต้นมา เขาไม ่ได
้คุยก ับก
ู้
ิงฮ
ช ั
่นมาคร ึ
่งเดือนแล ้ว อีกทั
้งกู
้ชิงฮั
่นเองก ็เหม ือนจะ
ไม่เป
ิ ดโอกาสให ้ฉ
ีหนิงได้อย่ก
ู ับนางสองต ่อสองเลย
ันท
ม ำให ้ฉีหน
ิงร้
ูสึกทำอะไรไม ่ถ
ูกเลยกระอ ักกระอ ่วน
ใจมาก
เช้าของว ันช
ิวฉิก ในท ่ส
ี ุดต
้วนฉางไห ่ก็กลับมาท่จวน ฉ
ี ี
หนิงได้ข
่าว ก็รีบเร ียกให้เขามาพบ คร ั
้งน้ไม
ี ่เพียงแค ่้ต
วนฉางไห ่ ย
ังมีคนอ ีกเจ็ดแปดคนท ่ตามเขากล
ี ับมา
้
ดวย เม ่
ือเห็นฉีหนิง พวกเขาก ็คุกเข ่าลงคำน ับฉีหน ิง ้ต
วนฉางไห ่ด
ูสกปรกมอมแมมมาก เด ิมผิวของเขาก ็
หยาบอย ่แล
ู ้วครั
้งน้ย
ี ังหยาบมากข ึ
้นกว่าเด ิมอีก เขาย ้ม
ิ
แล้วพ
ูดว่า “โหวเยว ่ น
่เป
ี ็ นพ
่้
ี นองของพวกเราท ่เคยอย
ี ่
ู
่ายก
ค ิเลนดำมาก ่อน ้ขาไปตามพวกเขากล ับมาแล ้ ว”
ีหน
ฉ ิงตะล ึงไป ้ ตวนฉางไห ่กับจ้าวอู๋ซางออกจากจวน
ไประยะหน ึ
่งได้แล้ว การจะต ั้งค่ายกิเลนด ำข ึ
้นมาใหม ่
สงส
่
ิ ำคัญท่ส
ี ุดก
็คือเร่
ืองการรวบรวมไพร ่พล
่ายก
ค ิเลนด ำไม ่เหมือนก ับค่ายทหารท ั
่วไป ในสายตา
ของฉีหน
ิง ม ันก็ค
ือหน ่วยรบพ ิเศษของในย ุคน
้ การ
ี
เลือกคนจะต ้องท ำมันอย ่างละเอ ียด หากผ ่อนปรน
เง
่ือนไข อย ่างมากก ็ทำได ้แค
่ึฝกกองก ำลังทหาร
ธรรมดากองหน ึ
่งเท่าน ั
้น ไม ่สามารถท ำได้เท
ียบเท ่า
มาตรฐานของทหารค ่ายก ิเลนด ำเด ิมเด ็กขาด ดังนั
้น
่งส
ิ
ส ำคัญอันดับหน ึ
่งก
็คือก ำล ังพล
้
ตวนฉางไห ่เคยพ ูดว่า เขาจะรวบรวมทหารท ่ม
ี ีี
ชวิต
รอดของค ่ายกิเลนด ำในตอนน ั
้นกล ับมา แต ่ว
่าฉีหนิง
ิดว
ค ่าคงไม ่ได
้
เพราะเขาไม ่เช่ือว
่าคนของค ่ายก ิเลนด ำคนอ่ืนจะ
เหมือนก
ับพวกของต ้วนฉางไห ่ท่เฝ
ี ้ารอการกล ับมา
ของค่ายกิเลนด ำ อ ีกท ั
้งสิบกว่าคนท ่เหล
ี ือรอดในคราว
ั
น
้น ตอนน้ก
ี ็ได้เล่
ือนข ั
้นเล ่
ือนตำแหน ่งไปก ันจน
หมดแล ้ว แยกย ้ายก ันไปหลายท ่ อย
ี ่างไรก็ยังเป
็ นข
ุน
นางทางฝ ่ ายทหารอย ่ หากลากพวกเขากล
ู ับมาย
ังค่าย
ิเลนด
ก ำ ท ุกอย ่างต้องเร่มใหม
ิ ่ทั
้งหมด สายน ้ำไหลลงส ่
ู
้
ดานล ่าง แต ่คนต ้องเด ินไปยังท
่ท
ี ่ส
ี ูงมากขึ
้น
“โม ่ฟูควน ข ุนพลอ ่เว
ู ่ยจงหลาง ได ้ลาออกจาก
ำแหน
ต ่งแล ้ว ย ินด ีกล
ับมาต ิดตามโหวเยว ่” ้ตวนฉาง
ไห่ช้ไปท
ี ่คนหน
ี ึ
่งแล้วแนะน ำ คนๆ น ั
้นรีบค
ุกเข่าลงกับ
้
ืน แล
พ ้วพูดว ่า “โม ่ฟ
ูควน ค ำนับโหวเยว ่”
“เฉ ินต้าโยว เจ ้ยนจงเซ
ี ่ยวเว
ี ่ย ลาออกจากต ำแหน ่ง
แล้ ว”
“ล่ค
ู ัง ฉางซ ่ยเซ
ุ ่ยวเว
ี ่ย ลาออกจากต ำแหน ่งแล
้ว”
“โจวอว ๋นป
ิ ิ น แม ่ทัพเจียงหลิง ยินดีต
ิดตามร ับใช
้โหว
เยว ่”
ุกคนท
ท ่้
ี ตวนฉางไห ่เร
ียกช่
ือ ทุกคนก ็จะคุกเข่าลง
ำน
ค ับฉีหน ิง คนพวกน ้อาย
ี ุ้นอยส
ุดก ็สามสิบหก
สามสิบเจ็ด มากส ุดก็้
หาสิบป
ี แต ่ว
่าร่างกายของพวก
เขายังคงแข ็งแรงก ำยำอย ่ ฉ
ู ีหนิงเห ็นมันอย่างชัดเจน
เขาร้
ูสึกว
่าพวกเขาม ีราศีต
่างจากทหารท ั
่วไปมาก ม ันดู
เข
้มแข ็ง สายตาของพวกเขาม ีแต่ความเด ็ดเด่ยวด
ี ุด
ัน
ตอนน้ฉ
ี ีหน
ิงร้
ูสึกได้ว
่า ต ัวเขาไม ่เคยเห ็นด
้วยตาว ่า
ตอนท่ทหารค
ี ่ายกิเลนดำบ ุกทะลวงอย ่ในแนวหน
ู ้า
เป
็ นอย่างไร พวกต ้วนฉางไห ่ก
ับจ้าวอ ู๋ซางถึงแม
้จะมา
จากค่ายกิเลนด ำ แต ่เพราะฐานะของพวกเขา ท ำให ้
พวกเขาเคารพฉ ีหนิงจนเคยช ินไปแล ้ว ท ำให ้เขา
ประเม ินค
่ายก ิเลนด ำต่ำเกินไป แต ่ว่าตอนน ้เขาเห
ี ็น
คนเหล ่าน
้้
ี ลวนแต ่ม
ีความเป ็ นทหารท ่องอาจซ
ี ่อนอย่
ู
ภายในจ ิตวิญญาณของพวกเขา เขาก ็้
ู
รทันทีว
่าค
่าย
ิเลนด
ก ำอาจจะแข ็งแกร ่งมากกว ่าท่เขาค
ี ิด
ิตว
จ ิญญาณท ่ม
ี ันออกมาจากต ัวของพวกเขา ม ันม
ีอย่
ู
ในสายเล ือดท ่ผ
ี ่านการฝึ กฝนมากเป ็ นอย ่างดี หาก
ไม่ได
้มีประสบการณ ์ผ
่านความเป ็ นความตายมา ไม ่ม
ี
การผ ่านการล ้างทุกอย ่างด
้วยเล ือด ไม ่ม
ีทางแผ ่
กระจายความด ุดันเด ็ดขาดและป ่ าเถ
่ือนออกมาได ้
มากขนาดน ้
ี
“โหวเยว ่ เจ้าพวกน ้้
ี ลวนแต่ถ
ูกส่งไปร ับตำแหน ่งขุน
นางฝ่ ายทหารท ่นอกเม
ี ือง” ้ตวนฉางไห ่พ
ูดว่า “้ขา
ออกไปตามหาพวกเขาเส ียทั
่วเลย ตอนท ่เจอพวกเขา
ี
พวกเขาย ังย่งก
ุ ับงานในม ืออย ่ แต
ู ่ก
็ได้ส
่งหนังสือ
ลาออกไปแล ้ว เม ่
ือทางกรมกลาโหมร ับหนังส
ือไปและ
อนุม
ัติ ก
็จะมารายงานต ัวท
่ค
ี ่ายได ้ท
ันที”
ีหน
ฉ ิงพยุงพวกเขาข ึ
้นมาด้วยตัวเองท ีละคน เขาย ้ม
ิ
แล
้วพูดว่า “พวกเจ ้าต่างม
ีตำแหน ่งขุนนางอย่ก
ู ับตัว
ีกท
อ ั
้งยังมีความสามารถท ั
้งนั
้น อนาคตยาวไกล ้ ตวน
ฉางไห ่บอกพวกเจ ้าแล ้วหร
ือยัง หากพวกเจ ้ากลับมาท ่
ี
่ายก
ค ิเลนดำ ท ุกอย ่างต้องเร่มใหม
ิ ่หมด ้ ขาไม่อาจ
รบประก
ั ันได้เลยนะว ่าพวกเจ้าจะได ้เล
่
ือนตำแหน ่ง
หรือว่าร
ับทร ัพย
์ อะไรเพ ่มข
ิ ึ
้น”
“โหวเยว ่ การศ ึกก ับกองกำล ังเสวียหลัน พวกเราควร
ตายไปต ั
้งแต ่ตอนน ั
้นแล้ว” ในบรรดาพวกเขา ่ กอน
ลาออกโม ่ฟ
ูควนม ีตำแหน ่งสูงสุด “ท่รอดมาได
ี ้ เพราะ
่านแม
ท ่ท
ัพสามได ้สั
่งเอาไว้ว่า ต่อให ้เหลือรอดชีว
ิตได ้
แค่คนเดียว ก ็้
ตองรอให ้ค
่ายกิเลนด ำกล ับมาย่งใหญ
ิ ่อีก
ครั
้ง พวกเรารอมาตลอด อ ีกทั
้ง...ความแค ้นในตอน
ั
น
้น พวกเราต ้องแก ้แค้นให
้ได้”
่ค
ู
ล ังพูดด
้วยน ้ำเสียงท ่จร
ี ิงจังว่า “โหวเยว ่ ้
ขาน้อยเป ็น
คนตรงๆ อยากจะขอโหวเยว ่แค ่เร
่
ืองเด ียวเท่าน
ั้น”
“เจ้าว่ามา”
“หล ังจากท่ึ
ี ฝกฝนค ่ายกิเลนด ำขึ
้นมาได ้แล้ว ้
ขาน้อย
หวังว่าส
ักวันหนึ
่ง โหวเยว ่จะพาพวกเราออกรบอ ีก
ครั
้ง หลายป ี มาน้้
ี ขาน้อยได
้ข่าวมาว ่า กองก ำล ัง
เสว ียนหลันของเป่ ยฮ
ั
่นเองก ็ยังคงอย ่” ล
ู ่ค
ู ังพูดว
่า
“หากม ีโอกาสได ้ประม ือก
ับกองก ำล ังเสว ียหล ันอ
ีก
ครั
้ง โหวเยว ่จะต้องพาพวกเราไปถล ่มจนเกราะพวก
เขาไม ่เหล ือช
้นด
ิ ี ้ขาน
้อยขอแค ่น้ไม
ี ่ม
ีคำขออย ่างอ
่ืน
ีก”
อ
ีหน
ฉ ิงย
้มแล
ิ ้วพูดว
่า “้ขาตั
้งค่ายก ิเลนด ำข ึ
้นมาใหม ่
ไม่ใช่จะให้ทหารออกไปไล ่จ
ับโจรหร ือเล ้ยงม
ี ้าอย่แล
ู ้ว
หากเป ็ นม
ังกรก็้
ตองทะยานข ึ
้นฟ้า หากเป ็ นเส ือก
็้ตอง
ุด
ด ันสะเท ือนไปทั
่วภูเขา ในเม ่
ือค ือค
่ายก ิเลนด ำ
เป
้าหมายของพวกเราก ็ค
ือแนวหน ้า เร ่
ืองท ่กองก
ี ำล ัง
่
ืนท
อ ำไม ่ได
้ ก็ให
้ค่ายก
ิเลนด ำมาท ำ เม ืองท ่กองท
ี ัพอ
่ืน
ีแตกไม
ต ่ได
้ ค่ายกิเลนดำจะท ำให ้ ...” เขาหย ุดไป
สายตาของเขาเหม ือนกับคมดาบ “คนท ่คนอ
ี ่
ืนฆ่า
ไม่ได้ ก็ให
้ค่ายก
ิเลนด ำมาท ำ”
้ำเส
น ียงของฉ ีหน
ิงไม่ได้ด
ัง แต ่เร ียบและน ่ง แต
ิ ่เพราะ
อย่างน้ ท
ี ำให้สายตาของพวกเขาเป ็ นประกายข ึ
้นมา
ุกคนพร
ท ้อมใจก ันยกม ือคำน ับแล
้วพูดว
่า “พล ีช
ีพเพ่ือ
ราชสำน ัก ภ
ักดีต
่อโหวเยว ่”
“พวกเจ ้าเพ่งมาถ
ิ ึงเม ืองหลวงกัน หลายว ันมาน ้้
ี ขาก็
ไม่ได
้กินเหล้าเลย” ฉ ีหนิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “พวกเจ ้ามา
ได
้จังหวะพอด ี ว
ันน้พวกเรามาผ
ี ่อนคลายก ันดีกว่า”
เขาหัวเราะแล ้วพูดว่า “พวกเจ ้าแก่กว่าข
้าทั
้งนั
้น แต ่
อย่าเห็นว่าข
้าอาย ุย
ังน้อย แล ้วจะมาร ังแกข
้าล่ะ ้ ขา
เป
็ นพวกเจ ้าค
ิดเจ ้าแค้นนะจะบอกให ้”
ุกคนตะล
ท ึงไป จากน ั
้นก็ห
ัวเราะข ึ
้นมาพร้อมกัน พวก
เขาร้
ูสึกว่าโหวน้อยเป ็ นคนสบายๆ ไม ่ค
่อยเหม ือนคน
ของตระก ูลฉ
ีคนอ่
ืนท่จะจร
ี ิงจังเคร่งขรึมเลย
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 322 บร
ี ิจาคค ่าท่
ี
เม
่ือฉ
ีหนิงได ้คนพวกน ้มาร
ี ่วมด ้วย เขาก ็เร่มม
ิ ีความ
ั
ม
่นใจมากข ึ
้น ต ั้งแต ่คืนวันท่เจ
ี ็ดหลังวันป
ี ใหม ่จนถ
ึงค ืน
ันท
ว ่แปด ฉ
ี ีหน ิงน ั่งหาร ือหลายเร ่
ืองก ับพวกเขา ห ัวข ้อ
หลักของพวกเขาก ็หนีไม่้พนเร่ืองของค ่ายก ิเลนด ำ
พวกเขาไม ่เพ ียงเป ็ นทหารท ่เหล
ี ือรอดของค ่ายก
ิเลน
ำ อ
ด ีกท
ั
้งย ังเป ็ นทหารท ่เข
ี ้าร่วมก ับค่ายกิเลนด ำใน
่วงแรกท
ช ่ฉ
ี ีจ่งเร
ิ ่มต
ิ ั
้งค ่ายมาอ ีกด
้วย
ตอนน ั
้นถ
ึงแม ้ฉีจ่งจะก
ิ ่อตั
้งค่ายก ิเลนด ำข ึ
้นมา ม ี
ำนวนคนแค
จ ่หน ึ
่งพ ันคน แต ่ว่าทหารเหล ่าน้้
ี ลวนแต่
มาจากหลายท ่ บางคนเป
ี ็ นพ
่้
ี นองในตระก ูลฉ ีเอง บาง
คนเป็ นทหารท ่ฉ
ี ีจ่งด
ิ ึงมาจากกองท ัพ บางคนย ังเป
็น
คนท่มาจากย
ี ุทธภพ
ีหน
ฉ ิงได้้
ขอม ูลอย ่างละเอ ียดจากปากของพวกเขาว ่า
ตอนน ั
้นค่ายก ิเลนด ำเร ่มต
ิ ั
้งแต ่ไม่ม
ีผลงานไม ่มี่ือเส
ช ียง
กระท ั
่งสามารถสร ้างช ่
ือเส ียงบารม ีขึ้นมา ส ่งท
ิ ่ส
ี ำค ัญ
่ส
ี
ท ุดท่เขาได
ี ้้
ู
รคือข ั
้นตอนท ่ฉ
ี ีจ่งใช
ิ ้ในการฝ ึ กค่ายก ิเลน
ำ พวกเขาพ
ด ูดคนละช ่วงสองช ่วง จนฉ ีหนิงสามารถ
ปะติดปะต ่อสร้างโครงสร ้างในห ัวข ึ
้นมาได ้
่จร
ี
ท ิงแล ้วการท ่ฉ
ี ีหนิงได ้คนเหล ่าน้มา ฉ
ี ีหนิงแทบจะ
ไม่้
ตองก ังวลเร ่
ืองท ่มาของไพร
ี ่พลทหารเลย
คนพวกน ้เป
ี ็ นคนของค ่ายก ิเลนด ำมาแต ่เดิม พวกเขาร ้
ู
ิธ
ว ีการค ัดเล ือกทหารอย ่แล
ู ้ว อ ีกทั
้งพวกเขาเหล ่าน้
ี
หลายคนก ็เป
็ นนายกองข ุนนางของฝ ่ ายทหารท ั
้งนั้น
ในสังก ัดทหารท ่พวกเขาด
ี ูแลอย ่้
ู นอยส ุดก
็มีทหารอย ่
ู
้
รอยกว ่านาย พวกเขาก ่อนหน ้าก็มีส
ังเกตจ ับตามองอย ่
ู
่าในส
ว ังกัดของพวกเขาม ีทหารเก ่งๆ อย ่้
ู บางหร ือไม ่
แค่เหล ่าขุนพลท ่น
ี ั
่งอย ่ตรงน
ู ้ ก
ี ็สามารถเสนอช ่ือ
นายทหารท ่เหมาะสมเข
ี ้ามาย ังค่ายก ิเลนด ำได ้
มากกว ่าร้อยนายแล ้ว
เท่าท่้
ี ตวนชางไห ่พูดมา คนของค ่ายกิเลนดำเหล ือรอด
อย่ประมาณส
ู ิบนาย ส ่วนมากย ินดีกลับมา พวกเขาแค ่
เขียนรายช ่
ือให้ก
ับฉีหนิง ให ้ฉ
ีหนิงนำรายช ่
ือน ้ไปแจ
ี ้ง
่อกรมกลาโหม ม
ต ันก็ไม
่ใช่เร่
ืองท่ยากล
ี ำบากอะไร
เพราะถ ึงอย ่างไรฉีหนิงก็เป
็ นถึงจ
่นอ
ิ ีโหว ร ับบัญชาให้
มาฝึ กทหาร การขอโยกย ้ายทหารมาส ่วนหน ึ
่ง ก็ไม
่มี
ใครกล ้าข ัดค ำสั
่งฉีหนิง เพราะม ันถือเป
็ นการข ัดราช
โองการ
ีหน
ฉ ิงร
้
ูด ีว่า ขุนพลท่ด
ี ี ไม่ใช่ว
่าจะท ำงานได ้ดีแค
่ไหน
แต่คนผู้นั
้นทำอะไรได ้มากแค ่ไหนมากกว ่า ในเม ่
ือคน
พวกน ุ้
ี คนเคยก
้ ับค่ายกิเลนดำเป ็ นอย่างด
ี ฉีหน ิงเลยสั
่ง
ให
้้ตวนชางไห ่เป
็ นผ
ู
้รับผ
ิดชอบในงานช ่วงแรกของค ่าย
ิเลนด
ก ำ คอยช ่วยเหล ือผ
ู้่
ืน หากเก
อ ิดเร
่ืองอะไรข ึ
้นมา
็มาแจ
ก ้งท ่เขา และเขาจะเป
ี ็ นคนออกหน ้าให้
มจ
ี ุดหนึ
่งท่ฉ
ี ีหนิงร
้
ูดีแก ่ใจ เป้าหมายของฮ ่องเต ้้นอยให้
เขามาด ูแลการก ่อต ั
้งค ่ายก
ิเลนด ำ เพราะหว ังว่าจะม ี
กองกำล ังท่ฮ
ี ่องเต้สามารถส ั
่งโยกย ้ายได้้
ดวยต ัวเอง ใน
สถานการณ ์ ตอนน้ การใช
ี ้่
ือของจ
ช ่นอ
ิ ีโหวท่เป
ี ็น
ตระกูลข ุนพลอ ับด
ับหน ึ
่งมาทำงานให ้ มันด
ีท่ส
ี ุดแล
้ว
บางคร ั
้งฮ่องเต ้พ
ูดมาค ำเดียวก ็คือหนึ
่งความหมาย ซ ึ
่ง
ันก
ม ็เพียงพอท ่จะให
ี ้ใครเจร ิญร่
ุงเร ืองหรือล ่มจมได้
ตอนน้ถ
ี ึงแม้ฮ่องเต ้้นอยจะย ังไม ่มีอำนาจในการ
ัดส
ต ินใจเด ็ดขาด แต ่ว่าความค ิดของเขา ม ันคือการให ้
โอกาสฉ ีหนิงได้เข้าไปย ังฝ
่ ายทหารอย ่างจริงๆ จ ังๆ
เพ
่ือสร
้างรากฐานไว ้ในราชส ำน ัก
ีหน
ฉ ิงร
้
ูอย ่แล
ู ้วว่า ไม ่ว่าเขาจะฝ ึ กทหารได ้หร ือไม่น
ั
้นไม ่
เป
็ นไร เพราะพวกต ้วนชางไห ่นั
้นเป็ นคนเก่าแก ่ของ
่ายก
ค ิเลนด ำพวกเขาสามารถฝ ึ กได้อย่างแน่นอน
ำหร
ส ับเขาแล ้ว ส่งท
ิ ่ส
ี ำคัญท่ส
ี ุดก็คือการควบค ุมกอง
ำล
ก ังของเขาอย ่าให้หล ุดมือไปได
้
้
ตวนชางไห ่จงรักภ ักดีต่อฉีหนิงมาก การท ่ยก
ี
ภาระหน ้าท่ของค
ี ่ายก ิเลนด ำให้คนอย่างเขา ไม ่เพ
ียง
ำให
ท ้พวกเขาซาบซ ึ้
ง ใจต ่อต
ัวเขาเอง แต ่ยังสามารถ
ควบค ุมค่ายก ิเลนด ำไว ้ในม ือของตัวเองได้อีกด้วย
ในสายตาของต ้วนชางไห ่ การท่โหวน
ี ้อยของพวกเขา
สามารถช ิงหน ้าท่การก
ี ่อตั้งค
่ายก
ิเลนด ำมาไว ้ในมือได้
ั
น
่นเป ็ นผลงานท ่ใหญ
ี ่มากแล ้ว แต
่ว่าโหวน้อยก ็ย
ังเป็น
หน่ม อ
ุ ีกท
ั
้งยังไม ่เคยอย ่ในค
ู ่ายทหารจร ิงแม้แต่ครึ
่งวัน
เลย เพราะการฝ ึ กทหารม ันยากลำบากมาก ไม ่ใช่ส
ัก
แต่แค่พูดหรือสั
่ง ด ังนั้นเดิมทีพวกเขาก็้
ู
รสึกกล ัว กังวล
่าฉ
ว ีหนิงจะไม ่มั
่นคง ทนความล ำบากไม ่ไหว บางคน
ึกๆ แล
ล ้วก
็มีคำพ ูดท่อย
ี ่ในใจ แต
ู ่ก็ไม
่กล
้าท ่จะพ
ี ูดหรือ
แสดงออกมา
แต่ว่าในคราวน ้ฉ
ี ีหนิงกล ับยกหน้าท่ของค
ี ่ายก ิเลนดำ
เหล ่าน
้ไว
ี ้ในม ือของต ้วนชางไห ่ ทำให ้พวกเขาร ้
ูสึก
ตกใจมาก อ ีกทั้งยังนับถือหัวจิตหัวใจของฉ ีหน
ิงด้วย
เช
้าว ันท่เก
ี ้านับจากว ันป ี ใหม
่มา ก ็ม
ีคนส่งเทียบเช ิญมา
เม
่ือฉีหนิงเปิ ดออกอ ่าน ถ ึงได
ู้้
รว่าจ
ั
่วชิงหยางให ้คนส ่ง
เทียบเช ิญมาให ้เขาไปเข ้าร
่วมงานช ุมน
ุมวิชาการจ ิงหัว
ีหน
ฉ ิงถ
ึงได ้เพ่งน
ิ ึกข
ึ
้นมาได ้ว
่า ค ืนว
ันสิบห
้าค่ำ ยังมี
งานว ิชาการอ ีกงานหน ึ
่งด้วย
ในเท ียบเช ิญถึงแม ้จ
ั
่วชิงหยางจะให ้คนส่งมาให ้ แต่ว
่า
ันไม
ม ่ใช่หนังสือจากจ ั
่วช ิงหยาง แต ่มันเป
็ นเท
ียบเช ิญ
่เป
ี
ท ็ นประท ับตราของกรมพ ิธ
ีการ ฉ ีหนิงเลยร้
ูว่า จั
่ว
ิงหยางคงให
ช ้คนไปแจ ้งทางกรมพ ิธ
ีการให ้ออกเท ียบ
เชิญมาให ้โดยตรง
ีหน
ฉ ิงร
้
ูมาจากเส ่ยวเหยาแล
ี ้วว่า งานช ุมนุมว
ิชาการจ ิง
ัวจ
ห ัดข
ึ้นป
ี ละคร ั
้ง โดยจะจ ัดในว ันค
ืนสิบห
้าค่ำเดือน
หนึ
่งซึ
่งตรงก ับว ันเทศกาลหยวนเซ ียว ซึ
่งมีแปด
วทยาล
ิ ัยใหญ ่บวกกับวิทยาลัยฉงหลิน รวมเป ็ นเก้า
ิทยาล
ว ัยใหญ ่มาแข่งศิลปว
ิชาการก ัน ถือว่าเป ็ นงาน
ใหญ่มากในเม ืองหลวง
ในหลายป ีท
่ผ
ี ่านมา ถึงแม้ว
ิทยาล ัยฉงหล ินจะเข ้า
่วมงานช
ร ุมนุมว
ิชาการจ ิงหัว แต่ก
็เหมือนคนท ่แค
ี ่
มาร่วมเข ้าชมเท ่าน
ั
้น ตลอดเวลาท ่ผ
ี ่านมา คนท ่ร
ี ่วม
แข่งขันกันจริงๆ คือแปดวิทยาล ัยใหญ่ พวกเขาต ่าง
เห็นว่างานช ุมน
ุมงานว ิชาการจ ิงห
ัวนั
้นเป็ นงานท ่
ี
ำค
ส ัญมาก
หากได ้อันด
ับหนึ
่งมาครอง ไม ่เพียงจะได ้่ือเส
ช ียง แต ่
ังได
ย ้รับตัวอักษรลายพระห ัตถ์ ขององค์ฮ่องเต ้อีกด้วย
ีกท
อ ั
้งทางราชส ำน ักอาจจะม ีการคัดเล ือกคนท ่ม
ี ี
ความร ้
ูความสามารถเข ้าร
ับราชการอ ีกด้วย
ีหน
ฉ ิงไม ่ได
้สนใจการแข ่งข
ันศิลปวิชาการพวกน ้อะไร
ี
มากน ัก เพียงแต่ว่าเขาได้เดิมพันก
ับเจ ียงซ ุยอว ๋น
ิ
เอาไว้ในงานช ุมน
ุมวิชาการคร ั
้งน ้
ี
ตอนนั
้นฉีหน ิงบอกว่าไม ่มีี
ปกก็สามารถลอยข ึ
้นไปบน
้
ทองฟ้าได้ เจ ียงซุยอว ๋นก
ิ ็เลยจ ับเอาประเด ็นน้ เด
ี ิมพัน
ับฉ
ก ีหนิง เขาบอกให ้เวลาฉ ีหนิงสองเด ือน แล ้วให้มา
ัดส
ต ินกันในงานคร ั
้งน้
ี
เดิมฉ
ีหนิงค ิดว
่าเป็ นการแข ่งขันภายในว ิทยาล ัยฉง
หลินเท่านั
้น ตอนน ้ถ
ี ึงไดู้้
รว่า การแข ่งขันวิทยาล ัย ก
็
ือเก
ค ้าวิทยาล ัยใหญ ่เข
้าร ่วมงานของช ุมน
ุมว ิชาการจ ิง
ัว
ห
งานชุมนุมว ิชาการจ ิงหัวมีบัณฑิตมากมายเข ้าร ่วมงาน
ำนวนคนท
จ ่มาร
ี ่วมงานม ีมากถ ึงหน ึ
่งพ
ันคน เจ ียง
ุยอว
ซ ๋นต
ิ ั
้งใจเล ือกวันน้ ก
ี ็เพ่
ือให ้เขาขายหน ้าต ่อคนอ่
ืน
งานชุมนุมว ิชาการจ ิงหัวในคร ั
้งน ้ ได
ี ้จ
ัดตั
้งขึ้นท่
ี
ิทยาล
ว ัยหลงฉ ือ
ีหน
ฉ ิงเจียดเวลาไปเย ่ยมเส
ี ่ยวเหยา ช
ี ่วงน ้เส
ี ่ยวเหยา
ี
ก ล
ำ ังเตร ียมต ัวเพ่
ือการแข ่งในงานช ุมน ุมว ิชาการคร ั
้ง
้ ฉ
ี
น ีหนิงได ้้ขอมูลมาจากเส ่ยวเหยาว
ี ่า ในบรรดาเก ้า
ิทยาล
ว ัยใหญ ่ ว
ิทยาล ัยหลงฉ ือมี่ือเส
ช ียงรองมาจาก
ิทยาล
ว ัยอว ๋นซาน
ิ
ิทยาล
ว ัยอว ๋นซานเป
ิ ็ นวิทยาล ัยท่ใหญ
ี ่ท
่ส
ี ุดในเม ือง
หลวง งานช ุมน
ุมวิชาการเม ่ือหลายปีก่อน
ิทยาล
ว ัยอว ๋นซานได
ิ ้อ
ันดับหน ึ่งมาตลอด ข ุนนาง
หลายคนก ็จบการศ ึกษามาจากว ิทยาลัยน ้ แต
ี ่ว
่าเม่
ือปี
่อนจ
ก ่ๆว
ู ิทยาล ัยหลงฉ ือก ็ได
้รับชัยชนะข ึ
้นมา ได ้
ันด
อ ับหน ึ
่งต ่อเน่
ืองมาถ ึงสามป ีต
ิด ทำให ้่ือเส
ช ียงของ
พวกเขากว ้างขวางมากข ึ
้น ข ุนนางท่มาจากว
ี ิทยาล ัย
หลงฉือเองก ็เพ
่มมากข
ิ ึ
้น ซ ึ
่งขุนนางจากท ั
้งสอง
ิทยาล
ว ัยนั
้นก ็ไม
่ถูกกันแต ่อย่างใด
ตามหล ักแล้ว หากเพ ่
ือความย ุต
ิธรรม งานช ุมนุม
ิชาการจ
ว ิงห ัวก
็ควรจะเว ียนก ันจัดในเก้าว ิทยาล ัยใหญ ่
เพียงแต ่ว
่างานช ุมนุมว ิชาการจ ิงหัวไม ่เพ
ียงมีนักเรียน
ักศ
น ึกษาของว ิทยาล ัยเท ่านั
้นท่มาร
ี ่วมงาน แต ่ยังม
ี
เหล่าบัณฑิตมาชมการแข ่งขันคร ั
้งน้้
ี ดวย หากภายใน
ิทยาล
ว ัยเล ็กเก
ินไป ท ำให ้ไม่สามารถรองร ับคนได้มาก
ขนาดน ั
้น ในเก ้าวิทยาล ัย มีเพียงว ิทยาล ัยอว๋นซานก
ิ ับ
ิทยาล
ว ัยหลงฉ ือเท่าน ั
้นท่ม
ี ีลานกว ้างสามารถรองร ับ
คนได้มากขนาดน ั้น ดังน ั
้น งานช ุมนุมวิชาการจ ิงห
ัวก็
จะเวียนจ ัดกันแค่สองว ิทยาล ัยน้เท
ี ่านั
้น
ิทยาล
ว ัยต่างๆ ท่เข
ี ้าร ่วมการแข ่งขัน เป ้าหมายของ
พวกเขาค ืออันด
ับหน ึ
่ง เพราะเม ่
ือได ้อ
ันดับหนึ
่งมา
ตามหล ักแล้ว ราชส ำน ักก็จะคัดเล ือกข ุนนางจาก
ิทยาล
ว ัยนั
้น อีกท
ั้งยังท ำให ้ราชส ำน ักเห็นความส ำค ัญ
มากขึ
้นด้วย
สถานการณ ์ แบบน
้น
ี ั
้นอาจจะไม ่ได้เกิดขึ้นบ
่อย แต ่ก
็ใช่
่าไม
ว ่เคยเก ิดข
ึ
้นมาก ่อน ต ั
้งแต่ก่อตั้งงานช ุมน
ุม
วชาการจ
ิ ิงหัวจนถ ึงว ันน้ ม
ี ีถ
ึงแปดเก ้าคนท ่มาจาก
ี
ิทยาล
ว ัยท ่ไม
ี ่ได
้อันด ับหน ึ
่ง แต ่ว
่ากลับมีความสามารถ
โดดเด ่น และถ ูกราชส ำน ักเลือกเข้าไปท ำงาน
ัณฑ
บ ิตท่เด
ี ินทางมาเพ ่
ือชมการแข ่งข
ันก ็ม
ีไม่้นอย
เพราะงานจ ัดขึ
้นท่ว
ี ิทยาล ัยหลงฉ ือ ดังนั
้นยังไม่ถึงว
ัน
ึ
ข
้นสิบห
้าค ่ำ โรงเต ี๊ยมรอบๆ ของว ิทยาล ัยหลงฉ ือต
่าง
ูกจองไว
ถ ้หมดแล ้ว พอตกด ึก การค ้าริมแม ่น้ำฉ
ินไหว
็ค
ก ึกค
ักข ึ
้นมา
ใกล้ๆ ของว ิทยาล ัยฉงหล ินนั
้นเป็ นเส
้นทางท ่สามารถ
ี
ตรงไปย ังว ิทยาล ัยหลงฉ ือได้ ซึ
่งคนท ่เด
ี ินทางไปมาต ่าง
เป
็ นคนท่มค
ี ี วามร ้
ู ความสามารถ บางคนมาค ้าง
่วงหน
ล ้าหลายว ัน บางคนใกล ้ๆ ว ันถ
ึงค ่อยมา บางคน
็ได
ก ้เจอเพ ่
ือนเก ่าท ่ไม
ี ่ได
้เจอก ันมานาน บางคนก ็ได
้
เจอเพ่ือนใหม ่ ท ุกคนต ่างพูดคุยสนทนาเร ่ืองโคลง
กลอน ว ิจารณ ์ ภาพวาดอย ่างสน ุกสนาน
คนส
ื ิบห้าค ่ำมาถึงจนได ้ ้าเร
ฟ ิ ่มสว ่าง โรงเต ี๊ยมรอบๆ
ิทยาล
ว ัยหลงฉ ือไฟสว ่างไปท ั
่ว เหล ่าบัณฑิตต่างลุกขึ
้น
่
ืนก
ต ันต ั้งแต่เช
้า ทุกคนต ่างเด ินทางเข ้าไปย ังวิทยาลัย
หลงฉ ือ แถวหน ้าประต ูทางเข ้าว ิทยาล ัยหลงฉ ือยาว
มาก ซ ึ่งหลายคนก ็เป็ นแขกประจ ำของการแข ่งขันใน
ครั
้งน ้ ซ
ี ึ
่งร้
ูกฎเกณฑ์ ของท ่น
ี ่เป
ี ็ นอย่างด ี
ิทยาล
ว ัยหลงฉ ือในฐานะว ิทยาล ัยอันดับสอง ขนาด
ของว ิทยาล ัยน
ั
้นไม่เล็กเลย อ ีกท ั
้งในการจ ัดการงาน
ุมน
ช ุมวิชาการจ ิงห
ัวในคร ั
้งน ้ ว
ี ิทยาล ัยหลงฉ ือเองก ็
ลงท ุนลงแรงไปไม ่้นอย การแข ่งขันถ ูกจัดข
ึ้นทางด้าน
ตะว ันออกของว ิทยาลัย สถานท ่ตรงส
ี ่วนน้กว
ี ้างมาก
สามารถรองร ับคนได ้มากถ ึงหน ึ่งพ
ันแปดร ้อยคนได ้
แบบไม ่อึดอัด รอบๆ ม ีภ
ูเขาจ ำลองล ูกหนึ
่ง ้ดานหล ังม
ี
สวนป ่ าไผ ่้
ลอม บรรยากาศก ็ไม ่ได้แย ่เท
่าไหร ่
คนท ่มาชมการแข
ี ่งขันในคร ั
้งน ้ต
ี ่างร้
ูดีว
่า หากสามารถ
อย่้
ู ดานหน ้าได้ หรือเข้าไปในว ิทยาล ัยเป
็ นคนแรกๆ ก ็
จะได ้เปร ียบ
ีหน
ฉ ิงได้แจ้งทางว ิทยาล ัยฉงหล ินไปแล ้วว
่า ให ้ไปเจอ
ันท
ก ่ว
ี ิทยาล ัยหลงฉือเลย เม ่
ือเขามาถ ึงท
่ว
ี ิทยาล ัยหลง
ือ ประต
ฉ ูของวิทยาลัยก ็ได
้เปิ ดออกแล ้ว คนท ่มาเข
ี ้า
แถวค ่อยๆ ทยอยก ันเข้าไปภายในว ิทยาลัยทีละคน
แถวเคล ่
ือนไปเร ่
ือยๆ ก ็ถ
ือว่าไม่้ชา
คนท ่มาเข
ี ้าแถวมีอย่แค
ู ่หกสิบเจ็ดสิบคนเท ่าน
ั
้น อ ีกท
ั
้ง
แถวก ็ไหลไปเร ็วมาก หล ังจากท ีฉ
ีหนิงผ
ูกม้าเร ียบร้อย
แล
้ว เขาก ็ไม่ได
้รีบเข้าไปด ้านใน เขาเด ินไปเข ้าแถว
พอมาถ ึงหน้าประต ูว
ิทยาล ัย ก ็เห็นม
ีคนสามคนน ั
่งอย่
ู
หลังเก ้าอ้ยาวแถวหน
ี ึ
่ง ้ดานข ้างมีกล่องไม้กล่องใหญ ่
พร
้อมก ับกระดาษ เขาเห ็นคนท ่เข
ี ้าแถวมาก ่อนเด ิน
เข
้าไปก ็จะหยอดเง ินเข ้าไปในกล ่อง จากน ั
้นก ็จะหย ิบ
กระดาษเข ้าไปด้วย เขาก ็้
ู
รสึกแปลกใจ เม ่
ือมาถ ึงเขา
ฉหน
ี ิงแทบจะไม ่ได้ไปสนใจเลย เขาก ำล ังจะเดินเข
้าไป
็ม
ก ีคนหนึ
่งตะโกนข ึ
้นมาว ่า “กลับมาก่อน ทำ
อะไรน ่ะ? ไม ่้
ู
รระเบ ียบเลยหร ือ?”
“ระเบ ียบหร ือ?” ฉ ีหนิงมองไปท ่กล
ี ่องไม้ สายตาของ
เขาจ้องไป ม ีแต่เศษเง ิน เขาขมวดค ้วแล
ิ ้วพ
ูดว่า “เจ้า
คงไม ่ได
้หมายความว ่า จะเข ้าไปในน้้
ี ตองเส
ียเงินหรอก
ใช่กระมัง?”
“เหลวไหล” คนท ่น
ี ั
่งอย ่้
ู จองหน
้าเขา “เส ียเงินอะไร
ัน น
ก ่เป
ี ็ นการบร ิจาคค ่าท่ เจ
ี ้าจะเข้าไปในวิทยาลัย
เจ้าไม่้
ตองการป ้ ายหร ืออย ่างไร? ไม่คิดจะก
ินข้าวเท่ยง
ี
้
ดวยเลยหร ือ?” เขาย ่
ืนม ือไปหยิบกระดาษในม ือของ
คนท่ย
ี ืนอย่้
ู ขางๆ ้ดานบนม ีเขียนต
ัวเลขหกเจ ็ดเก้า
แล้วพ
ูดกับฉีหนิงว่า “น ่เป
ี ็ นป
้ายหมายเลข เจ ้าจะเอา
หรือไม่?”
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองครักษ์ เส
้ือแพร
บทท่ 323 แปดว
ี ิทยาล ัยใหญ่
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจแล ้วพูดว่า “หากข ้าไม ่เอา ้ ขาจะเข ้า
ไปเลยได ้ใช
่หร ือไม่?”
คนผู
้นั
้นยังไม่ได้พ
ูดอะไร คนด ้านหลังจ ึงพ
ูดเร่งเร ้า
“เจ้าไม ่เอาข้าเอา งานช ุมน
ุมว
ิชาการจ ิงหัว เป ็ นงาน
ใหญ่ของต ้าฉ่ของพวกเรา ไม
ู ่ใช
่ว่าใครจะเข ้าไปได ้นะ”
เขาเด ินเอาเง ินใส่ไปในกล ่องไม
้ จากน ั
้นก็่
ืนม
ย ือไป
หยิบป
้ายหมายเลข แล ้วเดินเข้าไปในว ิทยาลัย
ีหน
ฉ ิงอดไม ่ได้จึงพูดข
ึ้นว่า “้ขาว
่าเศษเง ินพวกน ้้
ี นอย
ุดก
ส ็น่าจะมีสักสองต ำล ึง อาหารเท ่ยงในว
ี ิทยาล ัยเป็น
อาหารทะเลช ุดใหญ่หร ือ?”
“เจ้าน่ช
ี ่างพ
ูดมากเส ียจร ิง” คนท ่โต
ี ๊ ะเร
่มโมโห “ท
ิ ่น
ี ่ม
ี ี
หมายเลขท ั
้งหมดเจ ็ดร้อยหมายเลย ้ ถาหมดแล ้ว ต ่อ
ให
้เจ้าเอาเง ินมากองเท ่าภูเขาก็เข้าไปไม ่ได้ ” เขาโบก
ือแล
ม ้วพูดว
่า “เจ ้าหลบไปเลย อย ่ามาขวางทางคน
่
ืน”
อ
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว ในตอนน
ิ ้เอง ก
ี ็ได
้ยินเสียงคนผ ู
้หนึ
่งพูด
ึ
ข
้นมาว ่า “เอ๊ ะ โหวเยว ่ ท่านมาอย ่ท
ู ่น
ี ่ได
ี ้อย่างไร?”
คนผ ู
้หน ึ
่งเดินมาจากด ้านข้าง ฉ ีหน
ิงเงยหน ้าไปมอง
เม่
ือเห ็นชัด เขาก ็ย
้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “ค ุณชายหยวนมาเช ้า
เลยนะ” คนท ่มาน
ี ั
่นก็ค
ือค ุณชายหยวนหรงแห ่งจวน
่านเสนาบด
ท ีกรมพ ิธีการน ั
่นเอง
่วงน
ช ้ฉ
ี ีหน
ิงย่งมาก จนแทบไม
ุ ่ได้เจอหยวนหรงเลย
หลังจากสามคนน ั
้นเห ็นหยวนหรงเด ินมา ก ็ร
ีบลุกขึ
้น
ืน ร
ย ีบยกมือค ำนับแล ้วพูดว่า “คุณชายหยวน”
หยวนหยงเป ็ นคนฉลาด เขามองไปท ่ฉ
ี ีหนิงท
่ก
ี ำล ังยืน
อย่้
ู ดานข ้าง ก ็เข
้าใจท ันทีว่าเก
ิดอะไรข ึ้น เขาขมวดค ้ว
ิ
แล้วพ ูดว่า “พวกเจ ้าขวางไม ่ให้โหวเยว ่เข
้าไปด ้านใน
อย่างน ั
้นหรือ?”
“โหวเยว ่...” ไม ่เพียงแค่สามคนน ั
้น คนด้านหล ังท่ย
ี ัง
ไม่ได
้เข้าไปในวิทยาลัยเองก ็ต
่างตะล ึงไป
หยวนหรงพ ูดว
่า “พวกเจ ้าม
ีตาแต ่หามีแววไม ่ น่ค
ี ือ
่านจ
ท ่นอ
ิ ีโหว พวกเจ ้ากล ้าขวางท ่านอย ่างน
้ได
ี ้
อย่างไร?” เขาเด ินไปด ึงแขนของฉ ีหนิง ย
้มแล
ิ ้วพูดว ่า
“เข้าไปก่อนแล
้วค่อยว่าก ัน”
ุกคนต
ท ่างมองหน้ากัน แต ่ละคนยืนตะล ึงอย่ก
ู ับท่
ี
“ท่านปลอมตัวออกมาส ำรวจโลกหร ืออย ่างไร?” เม ่
ือ
เข
้ามาภายในว ิทยาลัย หยวนหรงเด ินไปอย ่างช ำนาญ
ทาง เหม ือนก
ับว่าเขาร ้
ูทุกซอกท ุกม
ุมของว ิทยาล ัย
หลงฉือ เขามองไปท ่ฉ
ี ีหนิงย
้มแล
ิ ้วพูดว่า “เหต ุใดท ่าน
ึงได
ถ ้มีอารมณ
์ มาร
่วมงานช ุมนุมวิชาการแบบน ้้
ี ดวย?”
่ฉ
ี
ท ีหน
ิงมาในวันน้ เขาไม
ี ่ได
้สวมช ุดหรู หราอะไร เขา
มาในฐานะต ัวแทนของว ิทยาล ัยฉงหล ิน ดังน
ั้นเขาจ ึง
ใส่เส
้
ือผ้าสบายๆ เขาไม ่ตอบ แต ่ถามย้อนกล ับไปว ่า
“เจ้าเห ็นกล ่องไม ้นั
่นหรือไม่?”
“ท่านหมายถ ึงกล่องบร ิจาคท ่น
ี ั
่งน
่ะหร ือ?” หยวนหยง
้มแล
ิ
ย ้วพูดว ่า “เม ่
ือก่อนท่านไม ่เคยมางานแบบน ้ ไม
ี ่้
ูร
็ไม
ก ่แปลก การบร ิจาคค ่าท่น
ี ั
่งแบบน ั
้นมันม
ีมาหลายป ี
แล้ ว”
“เป็ นว
ิทยาล ัยสอนหน ังส
ือแท้ๆ แต ่เข้ามาด ้านในยัง
้
ตองเส ียเง ินอีก เจ ้าไม่้
ู
รสึกแปลกใจบ ้างหรือ?” ฉ ีหนิง
ถาม
หยวนหรงย ้มแล
ิ ้วพูดว ่า “ท่านอาจจะไม ่้
ู
ร ช่วงท้าย
ของงานช ุมน ุมในแต ่ละปี ทางแปดว ิทยาลัยใหญ ่จะ
ออกโจทย ์ มาทีละสามข ้อเหล่าบ ัณฑ
ิตท่ไม
ี ่ได้อย
่ใน
ู
ิทยาล
ว ัยพวกน ้ ใครก
ี ็ตามท่สามารถตอบโจทย
ี ์ ของ
ิทยาล
ว ัยนั
้นๆ ได ้ ก็จะสามารถเข ้าวิยาลัยไปได ้ท
ันที
้
ขอด ีในการเข ้ามาเป ็ นหน
ึ่งในแปดว ิทยาล ัยใหญ ่ ท
่าน
็น
ก ่าจะร ้
ูดีไม ่ใช่หร
ือ?”
ฉหน
ี ิงส่ายหน ้า หยวนหรงพ ูดว่า “เม ่
ือสามารถเข ้ามา
เป
็ นส่วนหน ึ
่งของแปดว ิทยาล ัยใหญ ่ ก
็จะม ีโอกาสเข ้า
่วมการแข
ร ่งขันงานช ุมนุมวิชาการจ ิงหัว ขอแค ่มี
ความสามารถโดดเด ่น ก็จะสามารถเข ้าเป ็ นข
ุนนางได ้
เลย นอกจากน ้ แปดว
ี ิทยาล ัยใหญ ่จะมีการสอบคร ั้ง
ใหญ ่ในท ุกๆ สามป ี มีทางกรมพ ิธ
ีการเป ็ นคนจ ัดการ
ในเร ่ืองน้ จากน
ี ั้นก็จะค ัดเลือกเอาคนท ่ม
ี ี
ความสามารถส ่วนหน ึ
่งมาอย ่ในรายช
ู ่
ือสำรองเร ียกใช้
ของราชส ำน ัก ้ทายท่ส
ี ุดท
ุกคนก ็จะได้ราชการหมด
ักเร
น ียนจากแปดว ิทยาล ัยใหญ ่ ต
่างได ้ร
ับการค ัดเล ือก
มาท ่ต
ี ่างๆ ในแต ่ละปีมีจำนวนท ่จ
ี ำกัด การจะเข ้าแปด
ิทยาล
ว ัยใหญ ่ได
้นั
้น ม ันยากย ่งกว
ิ ่ายากเส ียอีก ในงาน
ุมน
ช ุมวิชาการจ ิงห ัวนั
้น แปดว ิทยาลัยรวมก ันแล้วก็จะ
ีย
ม ่ส
ี ิบส่คนเท
ี ่าน
ั
้นท ีส
่ ามารถเข ้าไปเป็ นหนึ่งในแปด
ิทยาล
ว ัยใหญ ่ได
้ เจ ้าว่าคนพวกน ั้นจะไม่แย ่งกันหรือ?”
ีหน
ฉ ิงถึงได้เข ้าใจข ึ
้นมา
ทแท
่
ี ้ท
่คนพวกน
ี ้กระต
ี ือร
ือร้นท่จะมา ไม
ี ่ใช่เพราะ
อยากจะมาด ูการแข ่งข
ัน แต ่อยากจะแย ่งชิงการเข้าไป
เป
็ นหนึ
่งในคนของแปดว ิทยาล ัยใหญ่
ิดว
ค ่าน่น
ี ่าจะเป ็ นว
ิธีการเพ ่มอ
ิ ิทธ
ิพลของท ั
้งแปด
ิทยาล
ว ัยใหญ ่
“เข้ามาท ่น
ี ่้
ี ตองเส ียเงินซ้
ือป้ายลำด ับ หากเป ็ นคนมี
ความสามารถ แต ่ไม่ม
ีเงิน ไม ่เสียโอกาสไปหร ือ
อย่างไร?”
หยวนหรงถอนหายใจแล ้วพ ูดว่า “มันก็จนป
ั ญญา
หากเป็ นคนท ่ม
ี ีความสามารถจร ิง ทางท ้องถ่นจะท
ิ ำ
การเสนอช ่
ือไปให ้ก
ับทางแปดว ิทยาลัยเอง ท ่านเองก ็
เห็นไม่ใช ่หรือ ถ ึงแม้ว
ิทยาล ัยหลงฉ ือจะไม่เล ็ก รองรับ
คนก็ได
้มาก แต ่คนท่สามารถเข
ี ้ามาได้จริงๆ หากไม ่ม
ี
กฎแบบน ั
้น ว ิทยาล ัยคงแตก”
ีหน
ฉ ิงก็ไม ่ได้ไปเถ ียงอะไรในเร ่
ืองน้อ
ี ีก เขาถามว ่า
“แปดว ิทยาล ัยใหญ่...เอ ่อ คนของเก ้าวิทยาล ัยมาถ ึง
หรือยังนะ?”
“เก้าวิทยาล ัยใหญ่?” หยวนหรงตะล ึงไป จากน ั
้นก็ย้ม
ิ
แล
้วพ ูดว
่า “ท ่านหมายถ ึงว
ิทยาล ัยฉงหล ินหรือ?”
“ถูกต้อง แปดว ิทยาลัยใหญ ่บวกก ับว
ิทยาล ัยฉงหล ิน
็เป
ก ็ นเก
้าวิทยาล ัยไม
่ใช ่หร
ือไง”
หยวนหรงห ัวเราะร ่าจากน ั
้นก ็พ
ูดว่า “ว ิทยาล ัยฉง
หลินมาร่วมสน ุกเพียงเท ่าน
ั
้น ท ่านอาจารย ์จั
่วชิงหยาง
เป
็ นนักปราชญ ์อ
ันดับหนึ
่งของแคว ้น งานช ุมนุม
ิชาการจ
ว ิงหัวเชิญว
ิทยาล ัยฉงหล ินมาด้วย ก ็เห็นแก่
หน
้าของท ่านอาจารย ์จั
่วแค่นั
้นแหละ”
“้ถาอย่างนั
้น ทางว ิทยาล ัยฉงหล ินก
็ไม่มีน
ักเร ียนท
่ม
ี ี
ความสามารถเลยหร ืออย่างไร?” ฉ ีหนิงเดินเอาม ือไขว้
หลังเอาไว ้ แล้วย้อนถามกล ับไป
หยวนหรงย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ในเม ่
ือเจ้าร้
ูจักวิทยาลัย
ฉงหลิน ท ่านก็น่าจะร้
ูว ิทยาล ัยฉงหล ินมีแต
ู่ผหญ
้ ิง ใน
ือของพวกนางหากจ
ม ับเข็มเย ็บผ
้า ั ปกผ้าอะไรพวกน ้ก
ี ็
พอได้ ท่านให ้พวกนางถ ือพ่ก
ู ัน คิดว ่าพวกนางจะ
เขียนบทความอะไรออกมาได ้จริงหร ือ? บนแม ่น
้ำฉ ิน
ไหวมีูผหญ
้ ิงฉลาดม ีความสามารถมากมาย หากไม ่
่องกลอนชมว
ท ิวก็ชมจ ันทร์ก็มีอย่เท
ู ่าน้” ระหว
ี ่างท่
ี
เขาพูด ม ีหลายค ำท ่ด
ี ูถูกผ
ู
้หญ ิงไม ่้
นอยเลย
เม
่ือฉ
ีหนิงได ้ย
ินเขาพ ูดถ ึงแม ่น้ำฉินไหว ท ำให ้เขาน ึกถ ึง
ั
จ
่วเซียนเอ ๋ อร
์ข
ึ้นมา ก ็ไมู่้
รูผหญ
้ ิงท่น
ี ่าหลงใหลคนน ั
้น
จะกลับมาท ่เร
ี ือแล้วหร ือยัง แต ่ว
่าน ้ำเสียงของหยวน
หรงมันม ีความหมายด ูถูกอย่ ฉ
ู ีหนิงร
ู้ว
่าเขาเป ็ นคน
จริงใจ ก ็เหมือนท่จ
ี ั
่วชิงหยางเคยพ ูดก
ับเขา ถ ึงแม้
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินเปิ ดมาแล ้วหลายป ี แต่ว่าจนถึงตอนน ้
ี
ังไม
ย ่ถูกยอมร ับในหม ่บ
ู ัณฑ
ิต
ระหว่างท ่พวกเขาค
ี ุยก ัน ก็เดินมาถ ึงเรือนด้าน
ตะวันออกของว ิทยาลัยหลงฉ ือ เม ่ือเข้ามาในเร ือน ฉ ี
หนิงถึงได ้้
ูรว่างานช ุมนุมว
ิชาการจ ิงห
ัวจัดขึ
้นท
่น
ี ่
ี
ภายในเร ือนแห ่งน
้กว
ี ้างขวางมาก เหม ือนกับเป็ นลาน
กว้างๆ ภายในม ีจ
ัดโต๊ ะเก้าอ้เอาไว
ี ้ ทางด ้านใต ้ม
ีโต๊ะ
ยาวและเก ้าอ ้วางอย
ี ่ บนโต
ู ๊ ะมีการปู้ผา หลังโต๊ ะม
ี
เก้าอ้้
ี หาตัว
ีหน
ฉ ิงร้
ูท ันทีว่านั
่นน
่าจะเป ็ นท
่น
ี ั
่งของเหล ่ากรรมการ
และประธาน
้
ดานข้างเก ้าอ ้ท
ี ำมุมเก้าสิบองศาในแต ่ละมุม ม
ีเก ้าอ้
ี
เล็กวางอย ่ส
ู ่ต
ี ัว ้
ดานหล ังเองก ็ม
ีเบาะวางอย ่อ
ู ีกเก้าต ัว
ไม่้
ตองให ้หยวนหรงอธ ิบาย ฉ ีหนิงก็้
ู
รทันท
ีว่าน
ั
่นน ่าจะ
เป
็ นท่น
ี ั
่งของแปดว ิทยาล ัย แต ่ว่าเขาไม ่เข
้าใจว ่าเหต ุใด
ึงม
ถ ีเก้าอ ้แค
ี ่เก ้าต
ัว
หยวนหรงเห ็นสีหน
้าฉีหนิงมีความสงส ัย เขาเลยย ้ม
ิ
แล้วอธ ิบายว ่า “ว ิทยาล ัยอันดับหน ึ
่งอย่าง
วทยาล
ิ ัยอว ๋นซานม
ิ ีคนรวมแล ้วกว ่าสามร้อยคน
ิทยาล
ว ัยท่คนน
ี ้อยส ุดอย่างวิทยาล ัยไป
่ เหมินก
็มีคน
มากถ ึงแปดส ิบคน หากคนในว ิทยาลัยเหล ่าน
้มาก
ี ัน
หมด ว ิทยาล ัยหลงฉ ือน่คงรองร
ี ับไม่ไหว” เขาหย ุดไป
คร
ู่หนึ
่ง แล ้วพ ูดว ่า “ในแต ่ละวิทยาลัย จะท ำการ
ัดเล
ค ือกน ักเร ียนท่้
ี รายกาจท่ส
ี ุดมาเข้าร่วมงานน ้แปด
ี
คน เก ้าอ ้้
ี ดานหน ้าน
ั่นเป
็ นเก
้าอ้ของคร
ี ู ใหญ่ของ
ิทยาล
ว ัย”
ีหน
ฉ ิงถึงได้เข ้าใจ
นอกจากเก ้าอ ้้
ี ดานข
้างประธานจ ำนวนด ้านละส ่ั
ี ตว
แล้ว ตรงข ้ามท ่ของประธาน ย
ี ังมีเก
้าอ้อ
ี ีกหน
ึ่งต
ัว ท ่
ี
้
ดานหล ังม ีเบาะทรงกลมวางอ ีกเก้าต
ัวเหม ือนกัน ฉ ี
หนิงคิด เขาเดาว ่าน่าจะเป็ นท
่ของว
ี ิทยาล ัยฉงหล ิน
ครั
้งน้จ
ี ั
่วชิงหยางให ้เขามาเข ้าร่วมด
้วย เบาะตรงน ั้นก็
่าจะเป
น ็ นท่น
ี ั
่งของเขา ในบรรดาเบาะด ้านหล ังนั
่น ก ็
นาจะม
่ ีท
่น
ี ั
่งของเขาอย ่
ู
บรรยากาศรอบๆ เต ็มไปด ้วยท ่น
ี ั
่ง แต ่ม
ันก็ไม
่ได ้ท
ำให ้
ูรก บ
ด ัณฑ
ิตท ่เข
ี ้ามาก ่อน ก ็น
ั่งตามล ำด ับหมายเลขท ่
ี
ั
น
่งของตัวเอง ท ุกคนน ั
่งค
ุกเข ่าอย ่บนเบาะท
ู ่น
ี ั
่ง ถึงแม้
คนจะเยอะมาก แต ่ว่าเม่
ือเข ้ามาย ังภายในว ิทยาล ัย
หลงฉ
ือแล้ว ท ุกคนก ็เคารพกฎเหม ือนๆ ก ัน ไม่เอะอะ
โวยวายอะไร
เป
้าหมายท ่คนพวกน
ี ้มา ก
ี ็เพ่ือชิงท่น
ี ั่งเข้าไปเป ็ นหน
ึ่ง
ในแปดวิทยาล ัย ดังน ั
้นพวกเขาก ็จะพยายามแสดง
ความสุข
ุมของพวกเขาออกมา
นอกจากบ ัณฑิตเจ ็ดร
้อยคนแล ้ว ทางผ ู้จ
ัดงานย ังจัดท่
ี
ั
น
่งเผ
่
ือเอาไว ้อีกสามส ิบท่น
ี ั
่ง ซ ึ
่งอย ่ตรงด
ู ้านหล ังของ
ิทยาล
ว ัยตัวเอง ซ ึ
่งเป ็ นเบาะน ั
่งทั้งแผง ฉ ีหน
ิงมองด ู
เขาค
ิดว่าอ ีกเด๋ยวเขาคงต
ี ้องน ั
่งอย ่้
ู ดานหลังของจ ั
่วชิงห
ยาง แสดงว ่าเขาจะต ้องอย ่ท
ู ่ามกลางเหล ่าสาวๆ เขา
จะต้องเป ็ นท่สะด
ี ุดตาแน ่นอน ไม ่้
ูรถ
ึงเวลาน ั
้นเขาจะ
เขินอายแค ่ไหน
ในตอนน ีเ้อง ก ็ได
้ยินมีคนตะโกนข ึ
้นมาว่า “วิทยาล ัย
่
ือหม
ซ ิงมาถ ึงแล้ ว”
ีหน
ฉ ิงห
ันมองไปตามเส ียง เห ็นว
่าไม ่ไกลจากท ่เขาย
ี ืน
อย่ม
ู ีกล
่มคณะสวมช
ุ ุดเส้
ือแขนยาวเด ินมาทางน ้ คน
ี
หน้าสุดนั
้นถ ือไม
้สีขาวท่อนหน ึ
่ง ้ดานบนแขวนป ้ายส ี
เหล ือง ท่เข
ี ียนคำว ่า “วิทยาล ัยซ
่ือหมิง” ตัวอ
ักษร
้
ดานบนท ่เข
ี ียนไว้รามก ับมังกร ด ูม
ีพลังมาก คนท ่ถ
ี ือ
้าย
ป เด
ินน ำคนจากว ิทยาลัยซ่ือหม
ิงราวสามส ่ส
ี ิบคน
เดินเข้ามาด ้านในอย ่างเป็ นระเบียบ
ีหน
ฉ ิงมอง แล ้วก็หลุดข
ำออกมา เขาแอบค ิดในใจว ่า
เหม ือนการน ำขบวนน ักกีฬาในงานโอล ิมป
ิ กอย
่างไร
อย่างนั
้น
หลังจากท ่ว
ี ิทยาลัยซ
่ือหมิงเข้าประจ ำท ่ของต
ี ัวเองแล ้ว
ชายคนหน ึ
่งอาย ุราวหกส ิบปีก
็เด ินมาน ั
่งอย่ท
ู ่เก
ี ้าอ้ โดย
ี
ีเหล
ม ่าลูกศ ิษย์ แปดคนแบ ่งออกเป ็ นสองแถว ส ่วนคน
่เหล
ี
ท ือก็นั
่งลงบนเบาะท ่น
ี ั
่ง เหม ือนเป ็ นกองก ำล ัง
เสริม ส่วนป ้าย “ว ิทยาล ัยซ่
ือหม ิงนั้น ก็ต
ั
้งตรงอย ่
ู
้
ดานข้าง”
หลังจาท่คนของว
ี ิทยาล ัยซ่ือหมิงเข ้านั
่งประจ ำท ่แล
ี ้ว
เหล่าบัณฑิตก็้ตองจ้องมองไปท ่กล
ี ่มคนเหล
ุ ่าน ั
้นด
้วย
ความอ ิจฉา
การเข้าหน ึ่งในแปดว ิทยาล ัยได้ น ั
่นหมายถ ึงการได ้เข้า
เป
็ นข
ุนนางราชส ำนัก เพราะอย ่ในเม
ู ืองหลวง โอกาส
ันม
ม ีมากกว ่าบัณฑิตท
่อย
ี ่นอกเม
ู ือง ใครอย ่ใกล
ู ้ยอด
หอคอยมากท ่ส
ี ุดคนนั
้นก ็จะได ้เห ็นพระจ ันทร
์ ได้ช
ัด
่ส
ี
ท ุด ทุกคนร ้
ูเหต ุผลน้ด
ี ี
ึงแม
ถ ้หยวนหรงจะเป ็ นค ุณชายของจวนท ่านเสนาบด ี
กรมพิธีการ แต ่ว
ันน
้เขามาในฐานะแขกผ
ี ู
้ชม แต ่ว่าคน
ฐานะอย ่างเขา ทางว ิทยาล ัยเองก ็ได้จัดท่น
ี ั
่งพิเศษ
เอาไว ้ ซึ่งอย ่้
ู ดานหลังท่ประธาน ซ
ี ึ
่งมีอย ่ประมาณ
ู
สามส ิบท่น
ี ั
่ง หยวนหรงไม ่ได้เจอฉีหนิงมาพ ักหน ึ
่งแล้ว
เลยไม ่้
ูรว่าฉ ีหนิงได
้ถูกทาบทามให ้เป็ นอาจารย ์ท
่
ี
ิทยาล
ว ัยฉงหล ิน คิดว่าฉีหนิงแค่น
ึกสน ุกอยากมา
่วมงานเท
ร ่านั
้น เด ิมค
ิดจะพาฉ ีหนิงไปน ั
่ง แต ่ฉ
ีหนิง
่ายหน
ส ้า แล ้วบอกให ้หยวนหรงไปก ่อนได ้เลย ไม ่ได้
บอกความจร ิงกับเขาในท ันที
ภายหล ังเหล ่าวิทยาลัยใหญ ่ต่างทยอยก ันเข้ามา เม ่
ือ
แปดว ิทยาล ัยเข้ามาน ั
่งในท ่ของต
ี ัวเองแล ้ว ฉ ีหนิงยืน
อย่หน
ู ้าประต ูถึงเห็นเหล ่าแม ่นางของว ิทยาล ัยฉงหล ิน
เดินมา
แต่ว่าเขาไม ่เห็นจ
ั
่วชิงหยาง แต ่คนท ่อย
ี ่หน
ู ้าส ุดนั
้นค
ือ
เจียงซุยอว ๋น ซ
ิ ึ่งถ
ือป้ายของว ิทยาลัยมา แต ่เขาไม ่ได ้
ยกม ันข
ึ
้น เม ่
ือเห ็นฉ
ีหนิง เขาก ็ขมวดค ้ว แต
ิ ่ว่าก็ยังเด ิน
เข
้ามาหา แล ้วพูดว ่า “ท ่านอาจารย ์ฉี”
ันน
ว ้ค
ี ืองานช ุมนุมวิชาการ เจ ียงซุยอว ๋นเลยเร
ิ ียกเขา
่าอาจารย
ว ์ แทน
ีหน
ฉ ิงไม ่เห็นจั
่วชิงหยาง เขาก ็พูดอย ่างแปลกใจว ่า
“ท่านอาจารย ์จ
ั่วไปไหนแล ้ว?”
เจียงซุยอว ๋นน
ิ ำ้ ปายของว ิทยาลัยในม ือย
่
ืนมาให ้แล้ว
ูดว
พ ่า “ท ่านอาจารย ์ส
ั่งไว้ว
่า ว ันน้ทางว
ี ิทยาลัยฉง
หลิน ให้ท่านเป ็ นผู
้นำ” แม ่นางในว ิทยาล ัยฉงหล ินต่าง
มองมาท ่ฉ
ี ีหนิง สีหน้าท่าทางของพวกนางด ูแปลกใจ
มาก พวกนางท ั้งร
ู้สึกต
่ืนเต้น ู้
รสึกสงส ัย ู้
รสึกน
ับถือ
แล
้วก็ู้
รสึกกล ัว
“อะไรนะ?” ฉ ีหนิงสะด ุ
้ง “เจ ้าหมายความว ่า
อย่างไร?”
เจียงซุยอว ๋นพ
ิ ูดว่า “ท ่านอาจารย ์ ยกหน้าท่ในว
ี ันน้ให
ี ้
่าน ท
ท ่านต ้องเป ็ นผู
้นำในการแข ่งขันกับแปดว ิทยาล ัย
ุกอย
ท ่างให
้ท่านเป
็ นคนวางแผนจัดการ” จากนั
้นเขา
่
ืนป
ย ้ายวิทยาลัยไปให้ เหม
ือนก
ับการถือป
้ายน
้ไว
ี ้ใน
ือเขา เป
ม ็ นเร
่
ืองท่นา่อายส
ี ำหร ับเขามาก
---------------------------------
 บ
ันทึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 324 ห
ี ัวหน้าของเหล ่าสาวงาม
ีหน
ฉ ิงไม ่ได
้รีบร้อนท ่จะร
ี ับมันมา เขาถามว ่า “ท ่เจ
ี ้ามา
ในวันน้ก
ี ็มาเป็ นต
ัวแทนของว ิทยาล ัยฉงหล ินหรือ?”
“อาจารย ์ม
ีบุญคุณก ับข
้า งานช ุมน ุมในว ันน้ ้
ี ขาต
้อง
พยายามอย ่างเต ็มท่” เจ
ี ียงซ ุยอว ๋นพ
ิ ูดด้วยส ีหน
้าท ่
ี
จริงจ
ัง
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “้ ถาอย ่างน ั
้นก็ด
ี ในเม ่
ือเจ้ามาใน
ฐานะต ัวแทนของว ิทยาลัยฉงหล ิน ้ายน
ป ี ้ เจ้าก
็ยกม ัน
ไว
้ แล้วน ำท ุกคนเข ้าไป ้ ขาเห ็นว่าท่น
ี ่ก
ี ็ไม
่ได้ก
ำหนดให ้
คร
ู ใหญ
่ของว ิทยาล ัยเป็ นคนน ำไม ่ใช่หรือ”
“เจ้าให้้ขายกป้าย?” เจ ียงซ ุยอว ๋ยอ
ิ ึ
้งไป เขาส ่ายหน้า
แล
้วพูดว่า “้ ขาไม ่ได้มาท่น
ี ่เพ
ี ่
ือยกป ้ายนะ อ ีกท
ั
้ง...
่านเองก
ท ็ไม่ใช่ครู ใหญ
่้ดวย”
“เม่
ือคร่
ูเจ้าก็บอกเองน ่นา ว
ี ่าอาจารย ์จ
ั่วให
้้ขาเป
็ นคน
วางแผนจ ัดการในว ันน้ ค
ี ำพ ูดของข้าก็ค
ือคำพ ูดของ
่านอาจารย
ท ์ ในเม ่
ือเจ ้าเคารพอาจารย ์ มาก คำส ั
่งของ
เขา เจ ้าจะไม ่ั
ฟงเลยหร ือ” ฉ ีหนิงมองไปท ่้
ี ดานในงาน
เห็นคนด้านในย ังคงสงบอย ่ แต
ู ่ก็ม
ีหลายคนท ่มอง
ี
มาแล ้ว เขาพ ูดเสียงเข ้มว่า “ท ุกคนกำล ังรออย่ อย
ู ่า
เสียเวลาอ ีกเลย”
เจียงซุยอว๋นขมวดค
ิ ้ว จากน
ิ ั้นก
็ส่ายหน
้าแล ้วพูดว
่า
“้ตองขออภ ัย หากท ่านย ังยืนยันแบบน้ ้
ี ขาก็ขอถอน
ัวจากงานในว
ต ันน้ คงไม
ี ่สามารถออกไปในฐานะ
ัวแทนของว
ต ิทยาลัยฉงหล ินได้อ
ีก”
เม
่ือพูดออกมาแบบน ้ เหล
ี ่าสาวๆ ก ็หน
้าถอดส ี ไม
่้
ูร
ควรจะท ำอย ่างไร
“เจ้าว่าอะไรนะ?” ฉ ีหนิงขมวดค ้วแล
ิ ้วพ ูดว
่า “เจ้าจะ
ออกกลางค ันแบบน ้หร
ี ือ?”
“ถูกต
้อง” เจ ียงซ ุยอว๋นเอาป
ิ ้ายย่ืนให ้แม่นางคนท ่อย
ี ่
ู
้
ดานหล ัง “ท ่านอาจารย ์ ให
้้ขาพาพวกนางมาส ่งให้ ้ ขา
็ได
ก ้ท
ำตามท ่ท
ี ่านไหว้วานแล ้ว แต่ไม ่ได ้ส
ั่งให้้
ขายก
้ายน
ป ำขบวนเข ้าไป”
เจียงซุยอว ๋นคงร
ิ ้
ูสึกว
่าการยกป ้ายน ำขบวนเข ้าไป
พร้อมกับมีูผ้หญ ิงตามนั
้นเป็ นเร่
ืองท ่น
ี ่าอายมาก
เขาร้
ูว่าเหล ่าบัณฑิตม
ีอคต ิต่อว
ิทยาล ัยฉงหล ิน เดิมท ี
เขาก็ผยองก ับการเป ็ นศ
ิษย์ ของจั
่วช ิงหยางอย ่ แต
ู ่ว่า
ภายในใจของเขาก ็ไม่ได
้อยากจะย ่งเก
ุ ่ยวก
ี ับวิทยาล ัย
ู
ผหญ
้ ิงท่จ
ี ั
่วช ิงหยางสร ้างข ึ
้นมา หากว ันน ้ไม
ี ่ใช่เพราะ
ั
จ
่วชิงหยางส ั
่งให้เขาพาพวกนางมา แล ้วเขาอย ่้
ู ขางๆ
ั
จ
่วชิงหยางเขาย ังพอร ับได้ แต ่ว
่าตอนน ้จ
ี ั
่วชิงหยางก ็
ไม่ได
้อย ่ท
ู ่น
ี ่ ฉ
ี ีหนิงยังจะให ้เขายกป ้ายน ำทางเข ้าไปอ ีก
หลังจากท ่เขาค
ี ิดดูแล
้ว เขาร ้
ูสึกว่าเขาร ับไม่ได้
“คุณชายเจ ียง ท ่าน...ท ่านจะไม ่อย ่ก
ู ับพวกเราหร ือ?”
ซ่
ู ือเซว
จ ียนได ้ย
ินว่าเจียงซุยอว
๋นจะถอนต
ิ ัว สีหน
้าก็
เปล ่ยนไป
ี
เจียงซ ุยอว๋นพ
ิ ูดว่า “มีท
่านอาจารย ์ฉ
ีอย่ ก
ู ็เพียงพอ
แล้ว ไม ่้
ตองม ี้
ขาหรอก” น ้ำเส
ียงของเขาไม ่พอใจเป ็น
อย่างมาก
เขาต ั
้งใจท ำให ้ทุกคนเข้าใจว่าเขาม ีัปญหากับฉีหน
ิงเลย
้
ตองถอนต ัว
เพียงแต ่ว
่าฉ ีหน
ิงนั
้นก
็ดูออกว่าเขาค ิดอะไรอย ่ เขาย
ู ้ม
ิ
แล้วพูดว ่า “ค ุณชายเจ ียง ท่านแน่ใจนะว ่าท
่านจะไม ่
ขอเก ่ยวข
ี ้องก ับวิทยาลัยฉงหลินอ
ีก?”
เจียงซ ุยอว๋นไม
ิ ่ตอบ
ู่
ซ ือเซว
จ ียนกัดฟั น แล
้วพูดว่า “คุณชายเจ ียง ้ขาเป็น
คนยกป ้ายเอง ่ ทาน....ท ่านอย่ต
ู ่อได
้หร ือไม
่?”
เจียงซ ุยอว๋นตะล
ิ ึงไป แอบด ่าในใจว ่าผู
้หญิงคนน้ย
ี ่ง
ุ
จริงๆ ซ ู่
ือเซว
จ ียนกลับร้
ูสึกว
่าต
ัวเองก ำล ังช
่วยแก้ไข
ั
ปญหาให ้เจ ียงซุยอว๋นอย
ิ ่ นางย
ู ่
ืนมือไปหย ิบป้ายมา
แต่ว
่ากล ับถูกแย่งไป คนท ่แย
ี ่งไปค ือฉ
ีหนิง ฉีหน
ิง
เหลือบไปมองซ ู่
จ
ือเซว ียนแล ้วพ
ูดว่า “เจ ้าคิดว
่าทำ
แบบน ้แล
ี ้วจะท ำให ้ค
ุณชายเจ ียงพอใจได ้หร
ือ? เฮ ้อ
้
ขาจะไม ่พูดหรอกนะว ่าเจ
้าโง ่แค่ไหน เจ ้าคิดว
่าป้ายน ้
ี
ใครจะเป ็ นคนยกก ็ได
้หรือ? ไม ่คิดเลยว ่าตัวเองมีสิทธิ
หรือไม ่”
เขาเห ็นว่าคนด ้านในก ำล ังรออย ่ ก
ู ็ไม่ให
้เสียเวลา เขา
ันไปย
ห ้มให
ิ ้ก
ับเจียงซ ุยอว๋น แล
ิ ้วพูดว่า “ค ุณชายเจ ียง
อย่างน ้ก
ี ็ด
ีเหม ือนกัน วิทยาล ัยฉงหล ินของพวกเราก ็
คงไม ่้ตองรบกวนท ่านอีกแล้วนะ จร ิงส
ิ อย่าลืมเร่
ืองท ่
ี
พวกเราเด ิมพันก
ันในว ันน้นะ” เขาไม
ี ่พ
ูดอะไรมากอ ีก
ยกป้ายแล ้วพูดว่า “สาวๆ ตามข ้ามา”
ุกคนภายในงานต
ท ่างเห็นช ัด ม
ีูผ
้ชายคนหน ึ
่งยกป
้าย
่
ือของ “ว
ช ิทยาลัยฉงหล ิน” น ำเหล ่าแม่นางอีกสิบกว ่า
คนเข ้ามาในงาน
เดิมวิทยาลัยฉงหล ินก็เป
็ นส
่วนหน ึ
่งของงานน ้อย
ี ่แล
ู ้ว
หลายป ีท
่ผ
ี ่านมาเม ่
ือเหล ่าแม่นางเด ินเข้ามาในงาน ต ่อ
ให
้ส ุข
ุมแค่ไหน พวกเขาก ็จะมีมองไปบ ้าง
แต่ว่าคร
ั
้งน้คนท
ี ่ถ
ี ือป้ายเข ้ามาน ั
้นเป ็ นผ
ู้ช ายคนหนึ
่งทำ
ให
้พวกเขาร ้
ูสึกสนใจมากข ึ
้น
เดิมทีหยวนหรงย ังนั
่งหัวเราะอย ่ก
ู ับอีกสองคนข ้างๆ
เม
่ือได้ย
ินว่า “วิทยาล ัยฉงหล ินมาถ ึงแล้ว” เขาก ็เงย
หน
้าข ึ
้นมามอง จากน ั้นไม่นานก ็เห็นฉ ีหนิงถ
ือป้ายน
ำ
ขบวนเข ้ามาภายในงาน สายตาของเขาแทบจะถลน
ออกมาจากเบ ้าตา เขาล ุกขึ
้นยืน แล ้วยืนอ
ึ
้งอย่อย
ู ่าง
ั
น
้น
เดิมภายในงานน ั
้นสงบมาก พอฉ ีหนิงเด ินถ
ือป้ายเข
้า
มา ท ำให้ภายในเก ิดการว ิพากษ ์วิจารณ ์กันใหญ่ คนท
่
ี
อย่ในงานต
ู ่างเอ ียงห ัวซ
ุบซิบก ันใหญ ่
แต่ว่าฉีหน ิงย
ังน่งอย
ิ ่ เขาพาแม
ู ่นางทั
้งหลายเข ้า
ประจ ำท ่ จากน
ี ั
้นก็ัปกป ้ายเอาไว ้้
ดานข้าง แล ้วถามว่า
“ท่านอาจารย ์ ได
้เล ือกน ักเร
ียนท ่จะเข
ี ้าร ่วมแข่งขัน
เอาไว ้แล้วใช่หรือไม ่? แปดคนท ่จะเข
ี ้าแข ่ง ม ีใคร
้
บาง?”
จากน ั
้นก ็มีแปดคนท ่เด
ี ินออกมาจากกล ่ม ซ
ุ ึ
่งหนึ
่งใน
ั
น
้นม ีเส่ยวเหยาด
ี ้วย เพ ียงแต่ฉ
ีหน ิงค
ิดไม ่ถ
ึงเลยว ่า
ู่
ซ ือเซว
จ ียนจะอย ่ในน
ู ั
้นด้วย
เขาร ้
ูสึกแปลกใจ แอบค ิดในใจว ่าในเม ่
ือเป็ นการ
แข่งขัน จ ั่วช
ิงหยางจะต ้องค
ัดเล ือกนักเร ียนท่ม
ี ี
ความสามารถท ่ส
ี ุดออกมา เส ่ยวเหยาเขาค
ี ิดไว้อย
่แล
ู ้ว
แต่ว่าซู่ือเซว
จ ียนเองก ็ติดด
้วย เขาแปลกใจมากจร ิงๆ
แอบค ิดในใจว ่าจั
่วช ิงหยางคงไม ่ได้เห็นแก่หน้าของซ ู
เจินหรอกกระม ัง? แต ่้
ดวยนิส
ัยของจ ั
่วชิงหยาง ก ็ไม่
่าจะเห
น ็นแก่หน้าใคร ถ ึงแม
้เขาจะไม ่ชอบน ิสัยของ
ซ่
ู ือเซว
จ ียน แต ่ว่าผู
้หญ ิงคนน ้อาจจะม
ี ีความร้
ู
ความสามารถจร ิงๆ ก ็ได ้
เจียงซุยอว๋นถอนต
ิ ัว ซู่ือเซว
จ ียนรู้ส
ึกจ ิตตกมาก
หลังจากแม ่นางท ั
้งแปดคนน ั
่งประจ ำท ่แล
ี ้ว คนอ ่
ืนก็
ั
น
่งลงตาม
เพราะน ่ไม
ี ่ใช ่ครั
้งแรกท ่เข
ี ้าร่วมงาน ท ุกคนต่างร ้
ู กฎ
เป
็ นอย่างดี เม ่
ือวิทยาล ัยฉงหล ินกับวิทยาลัยอ่
ืนมาก ัน
ครบแล ้ว จากน ั
้นก็ได้ยินเส ียงระฆ ังดังขึ
้น ท
ั
่วท ั
้งงาน
เงียบลง ฉ ีหนิงน ั
่งอย ่้
ู ดานหน ้าส ุด ก่อนหน ้าน
้เขาย
ี ังคิด
อย่ว
ู ่าเขาอย ่ท
ู ่ามกลางสาวๆ แล ้ว เขาจะร ้
ูสึกเข ินอาย
หรือไม่ แต่ตอนน ้เขาน
ี ั่งอย ่ในฐานะอาจารย
ู ์ ใหญ ่ของ
ิทยาล
ว ัย เขากล ับไม ่้
ู
รสึกเข ินอายเลย
ันใดน
ท ั
้นเองม ีชายแก ่คนหน ึ
่งย ืนข
ึ
้นมาจากทาง
้
ดานขวาของโต ๊ ะยาว ้ ดานข ้างป ั กป
้ายของ “ว ิทยาล ัย
หลงฉ ือ” เอาไว ้ ซึ
่งเป ็ นฝ
่ ายจ ัดงานในว ันน
้
ี
ชายแก ่คนน ั
้นน่าจะเป ็ นอาจารย ์ ใหญ่ของว ิทยาลัยหลง
ือ เพ
ฉ ่
ือให ้แน ่ใจ ก ็เลยห ันไปถาม เขาถ ึงได้้
ู
รว่าชายแก ่
คนนั
้นค ือเสว ียตันชิงอาจารย ์ ใหญ่ของว ิทยาล ัยหลงฉ ือ
เสวียต ันชิงเด ินมากลางลานแข ่งข ัน แล้วมองไปรอบๆ
จากน ั
้นก็พูดด้วยเส ียงดังฟ
ั งช
ัดว่า “ท ุกท่าน ครั
้งน ้ก
ี ็
เป
็ นอ
ีกคร ั้งของงานช ุมนุมวิชาการจ ิงหัว หร ือก
็คืองาน
ิชาการใหญ
ว ่ของพวกเรา ท ่บ
ี ัณฑิตทั
้งหลายมารวมต ัว
ัน ท
ก ุกคนก ็้
ูรด
ี เน้
ือหาของงานช ุมนุมของพวกเรา ม ี
ิทยาล
ว ัยใหญ ่ในเม ืองหลวงมาร ่วมงาน เพ ่
ือให้ทุกคน
ได
้แสดงศ ักยภาพของต ัวเองออกมา ถ ึงได้ตกลงใช ้
ิธ
ว ีการน ้ข
ี ึ
้น”
เสวียต ันชิงเป ็ นอาจารย ์ ใหญ
่ของว ิทยาล ัยหลงฉือ
ิทยาล
ว ัยหลงฉ ือเป็ นรองแค ่ว
ิทยาล ัยอว ๋นซานเท
ิ ่าน ั
้น
ีกท
อ ั
้งหลายป ี มาน้ว
ี ิทยาลัยหลงฉ ือก ็ได้ม
ี่ือเส
ช ียงขึ
้นมา
เท่าเท ียมก ับวิทยาล ัยอว๋นซาน ซ
ิ ึ
่งช่
ือเส ียงของพวก
เขาน
ั
้นก ็ไม่ได
้้ดอยกว่าวิทยาล ัยอว๋นซานเลย
ิ
ำหร
ส ับแปดว ิทยาล ัยแล
้ว พวกเขาไม ่ได
้เป ็ นแค
่
ัวแทนของว
ต ิทยาล ัย แต่มันยังเก่ยวข
ี ้องกับทางราช
ำน
ส ักด
้วย
แปดว
ิทยาล ัย มีศ
ิษย์ท
่เป
ี ็ นข
ุนนางราชส ำน ักไม่้
นอย
เลย ด
ังน ั
้นในฐานะอาจารย ์ ใหญ
่ของทางว ิทยาล ัยหลง
ือ เสว
ฉ ียต ันช
ิงเองก ็ยังเป็ นถึงหลางจงเจ ียของกรมพ ิธ
ี
การด
้วย
เวลาท่เขาพ
ี ูด จึงไม่มีใครกล ้าส่งเส ียง
ึงแม
ถ ้เสียงของเขาจะไม ่ได้ดังมาก แต ่ม
ันก ็กระจาย
ออกไปได ้ไกลมาก ท ำให ้ท
ุกคนได ้ย ินอย่อย
ู ่างชัดเจน
และเข
้าใจ
“หลายปีท่ผ
ี ่านมา การแข ่งขันโคลงกลอน ก ็เพ
่
ือเพ่ม
ิ
อรรถรส ไม ่ใช่เพ
่ือการเอาชนะ อ ีกทั
้งจะไม ่ท
ำให ้้ตอง
ิดใจก
ผ ัน” เสว ียตันช
ิงพูดต่อไปว ่า “รายละเอ ียดการ
แข่งขันในคร ั
้งน้ แบ
ี ่งเป็ นห้าช่วง โดยจะท ำการแข ่ง
ดนตร ีก่อน จากน ั้นเป็ นการเด ินหมากร ุก ต่อไปเป็น
โคลงกลอน จากน ั
้นเป็ นการวาดภาพ หล ังจากร้
ู ผลแพ้
ชนะก ันแล้ว ในช ่วงท ่้
ี หา ก ็เป
็ นการให ้เหล่าบัณฑ
ิตเข้า
่วมการแข
ร ่ง ทางแปดว ิทยาล ัยได้เตร ียมหัวข้อเอาไว ้
แล้ววิทยาล ัยละสามข ้อ ใครสามารถแย ่งตอบได้ก่อน
็จะได
ก ้เข้าในว ิทยาล ัยน ั
้น ค่าใช้จ่ายสามป ีท
่อย
ี ่ใน
ู
ิทยาล
ว ัย ทางว ิทยาล ัยจะเป ็ นคนออกท ั้งหมด”
เม
่ือพูดเง่
ือนไขออก ภายในงานส ่งเสียงร้องตะโกน
้
ดวยความด ีใจ
เสว ียตันช
ิงยกม ือขึ
้น ส ่งส ัญญาณให ้ท ุกคนเงียบลง
จากน ั
้นเขาก ็ประกาศช ่
ือของว ิทยาล ัยทั้งเก
้าแห่ง ทุก
ครั
้งท่ประกาศรายช
ี ่ือไป ศ ิษย
์ท่น
ี ั
่งอย ่ในหล
ู ังอาจารย ์
ใหญ ่ท
ั
้งแปดคนก ็จะออกมาค ำน ับหน ึ
่งที
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินถูกประกาศรายช ่ือท้ายส ุด ฉีหน
ิงทำ
เป
็ นไมู่้
รอะไร ล ุกขึ
้นมา สาวด ้านหล ังทั้งแปดคนก็ลุก
ตามข ึ
้นมา ฉ ีหน ิงยกม ือค ำน ับ สาวๆ ท ั
้งแปดถอน
สายบ ัว จากน ั
้นก ็ม
ีคนห ัวเราะ แล ้วก็ม
ีคนตะโกน
ออกมาว ่า “ท ่านผ ู
้น้ม
ี ีความชอบท ่แปลกนะ ้
ี ขาว่าท
่าน
็ควรจะเอาแป
ก ้งมาแต ่งหน ้าบ
้างแล ้วล
่ะ จะได ้ไม่ด
ูโดด
เด่นจนเก ินไป”
เม
่ือพ
ูดออกมาแบบน ้ ท
ี ั
่วทั้งงานก็ห
ัวเราะ
สาวๆ หลายคนของว ิทยาล ัยฉงหลินเคยเข ้าร
่วมงานน ้
ี
มาแล้ว ก ่อนหน ้าน ้เคยส
ี ัมผ ัสสายตาแปลกประหลาด
ของคนในงานมาแล ้ว แต ่เพราะจ ั่วช
ิงหยางอย ่ในงาน
ู
้
ดวย ก ็เลยไม ่ม
ีใครกล ้าพูดอะไรเหลวไหล
แต่ว
่าว ันน้กล
ี ับม ีคนด ูถูกซึ
่งหน้า ในใจก ็น
ึกโมโห ม ี
ักเร
น ียนสาวคนหน ึ
่ง ค ิดว่าจะเก ิดในตระก ูลข
ุนนาง
เหมือนก ับซ ู่
ือเซว
จ ียน อารมณ ์ ของนางก ็ไม่เบา นาง
มองไปท ่คนๆ น
ี ั
้นแล้วตะโกนไปว ่า “ใครก ันพ
ูดจาไม ่
นาม
่ ีแต่เร
่
ืองเน ่าๆ? หากกล ้าก็ออกมาพ ูดตรงหน ้าส ิ”
ในกล่มคนตรงน
ุ ั
้นก็มีคนผิวปาก แต ่ไม่ม
ีคนออกมา
ยอมรับ รอบๆ ี มแต่คน ไม ่ม
ีใครร ้
ูว ่าใครเป ็ นคนพูด
เสวียตันช
ิงพูดเส ียงเข้มว่า “ท ่น
ี ่เป
ี ็ นสถานศ ึกษา จะ
มาพูดจาแบบน ้ได
ี ้อย ่างไรก ัน?” จากน ั
้นเขาก ็ห
ันไป
มองทางว ิทยาล ัยฉงหล ิน แล ้วพูดว ่า “เป ็ นผ
ู
้หญิง ท ำ
อะไรก ็ควรระว ังหน ่อย จะมาร ้องตะโกนแบบน ้ได
ี ้
อย่างไรกัน ไม ่มีมารยาทเลย?”
ีหน
ฉ ิงยกมือขึ
้น บอกให ้แม่นางท ่อย
ี ่้
ู ดานหลังไม ่้
ตองไป
เถียงด
้วย ในใจก ็แอบข ำ แอบค ิดในใจว ่าบัณฑิตพวกน ้
ี
ีอคต
ม ิจริงๆ ้ดวย ท ั้งๆ ท่เห
ี ็นว่ามีคนด ่าว่าวิทยาล ัยฉง
หลินก
่อน แต ่ว
่าเสว ียต
ันชิงไม ่แยกแยะถ ูกผิด กล ับ
โทษว่าเป็ นความผ ิดของว ิทยาล ัยฉงหล ิน ม ันน่า
ังเก
ร ียจจร ิงๆ
เขาหย ุดไป จากน ั
้นก็ยกมือขึ
้นคำน ับย้มแล
ิ ้วพูดว่า
“ท่านเสว ียพ
ูดถ
ูกแล้ว สถานท ่ศ
ี ึกษา หากม ีคนพูดจา
่าร
น ังเก ียจ หากถ ูกข้าจ
ับได ้ ้ขาจะไม่ม
ีทางปล ่อยเขา
ไปแน่นอน” เขามองไปรอบๆ ย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “พวก
่านต
ท ่อว ่าข้า ้
ขาเป็ นคนหน้าหนา ก ็แค่ย
้ม ไม
ิ ่ถ
ือสา
อะไรพวกท ่านหรอกนะ แต ่ว
่าหากมีคนพ ูดจาว่าร
้าย
หรือท
ำ้ รายจิตใจนักเรียนของว ิทยาลัยฉงหล ิน ้ขาจะ
ให้เขาคลานออกมาตรงน ้ ให
ี ้เขาไม ่ม
ีหน้าไปพบใคร
ีก”
อ
พอฉีหนิงพ ูดจบ ก็ม
ีเสียงลอยมาจากกล ่มคนว
ุ ่า “มี
ู
ผหญ
้ ิงอย ่เยอะเท
ู ่าไหร่ ก็มีเร
่ืองมากเท ่าน
ั
้น ูผ
้ชายมา
ำกล
น ่มผ
ุ ู้หญิงแบบน้ ห
ี ึ แย่ชะมัด...”
ำพ
ค ูดน้ถ
ี ือว่าเส
ียมารยาทมาก ซ ึ
่งตามหล ังฉีหน
ิงมา
ันหมายถ
ม ึงว
่าก
ำล ังท้าทายฉ ีหนิงอย
่
ู
ีหน
ฉ ิงย้ม แล
ิ ้วย
่
ืนมือไปหยิบถ ้วยน้ำชามา จากน ั
้นก็
ขว้างไป ้ ถวยชาลอยออกไปอย ่างก
ับดาวตก
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส
้ือแพร
บทท่ 325 กรรมการ
ี
ีหน
ฉ ิงตวัดมือคราหน ึ
่ง ้ถวยชาก ็พลันลอยออกไป
หลายคนย ังมองไม ่ทันเลยว ่าเก ิดอะไรข ึ
้น แก ้วลอยไป
เหมือนกับดาวตก จากน ั้นก
็ได ้ยินเสียง “โอ ้ ย” ้
ถวยชา
ลอยไปโดนผ ู
้ชมท่น
ี ั
่งอย ่คนหน
ู ึ
่ง
้
ถวยไปโดนส ันจมูกของเขา เล ือดของเขาไหลออกมา
จากจม ูก คนข้างๆ ร ีบพย ุงเขาเอาไว ้ จากน ั
้นก
็มีคนลุก
ึ
ข
้นมาตะคอกว ่า “ท ำแบบน ้หมายความว
ี ่าอย ่างไร?
สถานศ ึกษาท่ม
ี ีแต
่คนส ุภาพ เหต ุใดถึงได้โอห ังแบบ
้?”
ี
น
ตอนน้คนในงานเร
ี ่มม
ิ ีการเคล ่ือนไหวอ ีกครั
้ง
อาจารย ์ ของแปดวิทยาล ัย ตอนน ้ม
ี ีแต
่คนท่ไม
ี ่พอใจ
เสวียตันชิงขมวดค ้ว แล
ิ ้วจ้องไปท ่ฉ
ี ีหนิง แล้วถามว ่า
“วิทยาลัยฉงหล ินของท ่านอาจารย ์จั
่ว มีมารยาทมา
ตลอด เหต ุใดถ
ึงได ้ลงมือทำ้ รายคนต ่อหน ้าคนอ ่
ืนแบบ
้?”
ี
น
“ท่านเสวีย เม่
ือครู่้ขาบอกไปแล ้วว่า หากล ้อเล ่นก
ับ
้
ขา ้ขาเป็ นคนใจกว้าง แค ่ย้มแล
ิ ้วก็จบไป แต ่หาก
ูดจาด
พ ูถูกนักเร
ียนของข ้า ้ถาอย ่างนั้นก็ไม
่มีอะไรต ้อง
ูดก
พ ันอ
ีก” ฉ ีหน
ิงพูดว่า “พวกท ่านฟั งไม ่ออกเลยหร ือ
่าเขาพ
ว ูดจาน่ารังเก ียจแค่ไหน แต ่้ขาฟั งได
้ยินช ัดเจน
เลยนะ”
“เจ้า...เจ ้าใส่้
รายข ้า” คนท ่บาดเจ
ี ็บเดินปิ ดจมูกมา
เขาพูดอย่างโมโหว ่า “้ขาไม ่ได
้พูด”
“ทุกคนได้ยินแล
้วใช ่หรือไม
่?” ฉ ีหนิงย้มแล
ิ ้วพูดว ่า
“น้ำเส
ียงจะไปป ิ ดบังได้อย
่างไร ม ันแก ้ไขไม่ได ้หรอก
นะ เม่
ือครู่คนท
่พ
ี ูดจาน ่าร
ังเก ียจนั
่นเหม ือนกับเจ ้าไม่ม
ี
ิด หากเจ
ผ ้าปฏ
ิเสธ งานช ุมนุมวันน้คงต
ี ้องพอแค ่น
้
ี
พวกเราคงต ้องไปท ่อ
ี ำเภอก ันก่อน เร ่
ืองน้้
ี ตองพ ูดก
ัน
ให้ช
ัดเจนก ่อน ไม ่เพียงต ้องส ืบสาวราวเร ่
ืองว่าเหต ุใด
เจ้าถึงต้องพ
ูดจาแบบน ั้นออกมา อ ีกท ั้งย
ังต้องให้เจ้า
สารภาพมาด ้วยว ่าม ีใครบงการอย ่เบ
ู ้ืองหลังของเจ ้า
ีกหร
อ ือไม
่”
“บงการ?” คนๆ น ั
้นรีบพูดว ่า “ไม ่มี...ไม ่ม
ีใครสั
่งข้า
้
ขา...” เม ่ือพ
ูดถ ึงตรงน ้ เส
ี ียงก็หย ุดไป
ุกคนจ
ท ับจ
้องไปท ่เขา คนผ
ี ู
้นั
้นหลุดออกมา ท ำให้อาย
มาก เขาก ้มหน้าลง ไม ่กล้าพูดอะไรต ่อ
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วหันไปพ ูดกับเสว ียตันชิงว่า “ท ่านเสว ีย
่น
ี
ท ่ค
ี ือวิทยาลัยหลงฉ ือของท ่าน ส ่งท
ิ ่เขาพ
ี ูด ท่านเองก ็
ได้ย
ิน ท ่านจะให้คนแบบน ้อย
ี ่ท
ู ่แบบน
ี ้ต
ี ่อไปหร ือไม่ ก
็
อย่ท
ู ่ท
ี ่านแล
้ว ท่น
ี ่ค
ี ือสถานศ ึกษา คนผ ู้น
้พ
ี ูดจาน่า
ังเก
ร ียจ หากให้เขาอย ่ต
ู ่อไป เกรงว ่าเหล ่าบ
ัณฑิตคงไม ่
สบายใจ”
ึงแม
ถ ้เหล่าบ
ัณฑิตท ่อย
ี ่ในงานจะไม
ู ่ค่อยพอใจ
วทยาล
ิ ัยฉงหล ินท ่ม
ี ีแตู่
ผหญ
้ ิง แต
่ว่าการพ ูดจาแบบน ้
ี
่ามกลางคนหม
ท ่มาก ม
ู ันก็เก
ินไป หลายคนก ็เลยเร่ม
ิ
ไม่เข
้าข้างคนผ ู
้นั
้นแล้ว
เสวียตันช
ิงสีหน ้าเร ่มแย
ิ ่ลง เขาพูดเส ียงเข้มว
่า “พาต ัว
เขาออกไป ต ั
้งแต ่น้ต
ี ่อไป ้หามเขาเข ้ามาย ังว
ิทยาล ัย
หลงฉืออีกเป็ นอันขาด”
ไม่นานนักก็ม
ีนักเร ียนของว ิทยาลัยหลงฉ ือเดินมา
แล
้วลากคนผ ู
้นั
้นออกไป
ักเร
น ียนหญ ิงของว ิทยาล ัยฉงหล
ินร้
ูสึกตะล ึงไป พวก
นางมองไปท ่ฉ
ี ีหน ิง เหม ือนจะร
้
ูสึกเคารพย ำเกรงมาก
ึ
ข
้น
หลังจากท่คนผ
ี ู
้นั
้นถ ูกลากต ัวออกไป ภายในงานก ็เร่ม
ิ
สงบลงอ ีกครั
้ง เสว ียตันชิงพ
ูดต
่อไปอ ีกว่า “งานในคร ั้ง
้ พวกเราย
ี
น ังคงเช ิญนักปราชญ์ และผู
้เช่ยวชาญเฉพาะ
ี
ทางมาด ้วยกันท ั
้งหมดห ้าท่าน” จากน ั
้นเขาก ็ประกาศ
เสียงดังขึ
้นว่า “ท ั
้งห้าท
่านท่พวกเราเช
ี ิญมาในคร ั
้งน้
ี
ได้แก่ท
่านหยวนหน ิงเยียนเสนาบด ีกรมพ ิธ
ีการ ท ่านซี
เหมินเส ินโหวจากจวนเส ินโหว ู อ
๋ซานเต ๋ าจากซีหนิง
เฉินซีชางจากห ุ๋ยอ๋ และ...อาจารย
ี ์จั
่วชิงหยาง”
เสวียตันชิงพูดช
่ือแต ่ละคนออกมา คนรอบๆ ก ็ต
่างโห ่
้
รองด้วยความด ีใจ
งานช ุมนุมจิงห
ัว ในแต ่ละคร ั
้งจะมีการเช ิญนักปราชญ ์
ู
ผเช
้ ่ยวชาญมาเป
ี ็ นกรรมการ แต ่ว่าหน ึ
่งในน ั
้นจะต้องม ี
เสนาบด ีกรมพิธีการอย ่้
ู ดวย
กรมพ ิธ
ีการด ูแลเร ่
ืองเอกสารโคลงกลอนทางการ งาน
ใหญ่แบบน ้ ทางกรมพ
ี ิธ
ีการต้องให ้ความร ่วมมืออย่
ู
แล้ว การจ ัดงานท ่ผ
ี ่านมา เสนาบด ีกรมพ ิธีการก
็จะ
ได้ร
ับเช ิญมาร่วมอย ่แล
ู ้ว มันกลายเป ็ นธรรมเน ียม
ปฏิบ
ัติไปแล้ว หยวนหน ิงเยียนเป็ นเสนาบด ีกรมพ
ิธี
การมานานหลายป ี หากไม ่มีเหต
ุเร ่งด่วนอะไร เขาก ็
จะมาท ุกคร ั
้ง
แต่ว
่าอีกส่คนท
ี ่เหล
ี ือจะหม ุนเว ียนสลับสับเปล ่ยนก
ี ัน
ไปเร่ือยๆ
ีเหม
ซ ินเสินโหวถ ึงแม้จะเป็ นหัวหน
้าของจวนเส ินโหว
แต่เขาเป็ นหน ึ่งในศิลป
ิ นของศ ิลปะส่แขนงท
ี ่เช
ี ่ยวชาญ
ี
้
ดานภาพ ในสายน ้เขาก
ี ็ม
ี่ือเส
ช ียงพอต ัว แต่ว่าเขาไม ่
เคยมาร ่วมงานแบบน ้เลย ในคร
ี ั
้งน้พอท
ี ุกคนได ้ิยนว่าซ
ี
เหมินเสินโหวมาร ่วมเป็ นกรรมการด ้วย ท ุกคนต ่างก็
โห่้
รองดีใจมาก
งานช ุมน
ุมว ิชาการในแต ่ละปี การแข ่งข
ันศิลปะ
ิชาการท
ว ั
้งส ่แขนง การหาผ
ี ู้ชนะ มักจะม ีการโต ้เถียง
ันเก
ก ิดข
ึ
้น แต ่วันน
้พอได
ี ้ย
ินช่ือของซ
ีเหม ินเสินโหว
ุกคนก
ท ็้
ู
รสึกว ่า อย่างน้อยในส ่วนของภาพวาด ม ีซ
ีเมิน
เสินโหวอย ่ คงไม
ู ่มีการโต้เถ ียงแน่นอน การต ัดส
ินแพ้
ชนะไม ่ม
ีใครสงส ัยแน่
สวนอ
่ ู๋ซานเต ๋ าก
ับเฉินซีชาง ฉ ีหนิงไม่เคยได
้ย
ินช่
ือมา
่อน แต
ก ่ว
่าคนในงานต ่างโห ่้รอง แสดงว ่าเขาก็น่าจะมี
่
ือเส
ช ียงไม ่้
นอย และน ่าจะไม ่ใช่คนธรรมดา
พอประกาศช ่
ือคนส ุดท
้ายว ่า “จ ั
่วชิงหยาง” เส ียง
เหมือนจะเบาลง เพราะท ุกคนต ่างตกใจ ทุกคนต ่าง
มองหน ้ากัน เหม ือนจะตะล ึงกันไปหมด
ั
จ
่วชิงหยางเป ็ นนักปราชญ ์ แห
่งต้าฉ่ ในงานว
ู ิชาการ
แบบน ้ฐานะของเขาไม
ี ่มี้
ขอสงส ัยใด ขอแค ่เป
็ นคนท่
ี
เรียนหน ังสือ เม่
ือได้ยินช่
ือของจ ั่วช
ิงหยาง มีแต่ความ
่าเกรงขาม
น
ั
จ
่วชิงหยางมาเป ็ นกรรมการในงานว ิชาการแบบน ้
ี
ตามหล ักแล
้ว ท ุกคนต่างก ็้ตองคาดหว ัง เพราะไม ่ม
ี
ใครเหมาะสมมากไปกว ่าเขาแล ้ว
แต่ว
่าในฐานะอาจารย ์ ใหญ่ของว ิทยาลัยฉงหลิน การท ่
ี
ั
จ
่วชิงหยางไปโผล ่เป
็ นกรรมการน ั
้น ทำให้ท
ุกคนรู้สึก
วาม
่ ันไม ่เหมาะสม ถ ึงแม้จะไม ่มีใครสงส ัยในตัวของจ ั
่ว
ิงหยาง แต
ช ่ว่าวิทยาลัยฉงหล ินจั
่วชิงหยางเป ็ นคน
สร
้างข ึ
้นมา หากจะบอกว ่าจ ั
่วชิงหยางจะไม ่ล
ำเอ ียง
ับว
ก ิทยาล ัยฉงหล ินเลย คงไม ่ม
ีใครเช ่
ือ
ีหน
ฉ ิงเห ็นจั
่วช ิงหยางไปโผล ่เป็ นกรรมการ เขาก ็ตกใจ
เช่นกัน แอบค ิดในใจว ่าตาเฒ ่าน้้
ี ลอเล
่นหร ือเปล่า ท้ง
ิ
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินไม่สนใจแม ้แต ่้
นอย แต ่ว่งไปเป
ิ ็น
กรรมการเช ่นน้หร
ี ือ
ีคนอดไม
ม ่ได
้ท่จะกระซ
ี ิบว ิพากษ ์วิจารณ์กันใหญ่
ในตอนน ้เอง กรรมการท
ี ั
้งห้าคนก ็ปรากฏต ัวข
ึ
้น
เสนาบด ีกรมพ ิธ
ีการหยวนหน ิงเย ียนนั
่งตรงกลาง ซ ีเห
ินอ
ม ู
๋เหิงก ับจั
่วชิงหยางน ั
่งคะนาบข ้าง ู อ
๋ซานเต๋า
ับเฉ
ก ินซีชางถ ึงแม้จะม
ี่ือเส
ช ียงเหม ือนกัน แต่ว่าเม
่ือ
เทียบกับอ ีกสามคน ก ็้
ตองน ั่งถัดออกไป
เม
่ือกรรมการท ั
้งห้ามาถึง เหล ่าวิทยาล ัยกับศ
ิษย์ก
็ลุก
คนค ำนับ ทั้งห
้าคน จากน ั
้นทั้งห
้าคนก ็คำนับตอบ
หลังจากน ั
่งประจ ำท่แล
ี ้ว เสว ียตันช ิงก
็พูดว
่า “ท ุกท่าน
คงร้
ูกฎของงานช ุมน
ุมในคร ั
้งน้แล
ี ้ว ้ ขาจะขอพ ูดซ ้ำอีก
ครั
้ง ทุกวิทยาล ัย จะร ่วมกันแข่งศ ิลปะว ิชาการท ั
้งส่
ี
แขนง ท ุกแขนงจะม ีกรรมการท ั
้งห้าท่านเป็ นผ
ู้ให
้
คะแนน ส ิบคะแนนถ ือว่าสูงส ุด คะแนนเต ็มคือห้าสิบ
คะแนน...”
เขาพ ูดยังไม่จบ ก็ได
้ยินเส ียงคนผ ู
้หนึ
่งดังข
ึ
้นมา “้ ชา
่อน”
ก
เสว ียต
ันชิงหันหน้ากล
ับไป เห ็นจั่วชิงหยางล ุกขึ
้นมา
ุกคนต
ท ่างมองไป จ ั
่วช ิงหยางพ ูดว ่า “ในคร ั
้งน้เด
ี ิมข้า
ควรจะพาว ิทยาลัยฉงหล ินมาร ่วมการแข ่งข
ัน แต ่ว่าได
้
ับค
ร ำเช ิญของท ่านเสนาบด ีหยวน...” พ ูดถึงตรงน ้ เขา
ี
็ห
ก ันไปยกม ือค
ำน ับให
้กับหยวนหน ิงเย ียน หยวนหน ิง
เยียนรีบคำน ับตอบ จ ั
่วชิงหยางถ ึงได ้พ
ูดต่อว่า “ท ่าน
เสนาบด ียืนยันท่จะให
ี ้้ขามาร่วมเป็ นกรรมการให ้ได้
้
ขาคิดด
ูแล้ว ้ ขาเองก ็อายุมากแล้ว ม ีช
ีวิตอย
่อ
ู ีกได้ไม่
นานนัก ก็เลยตอบร ับค ำเช ิญ มานั
่งเป็ นกรรมการอย ่
ู
ตรงน้”
ี
ุกคนอดไม
ท ่ได้ท
่จะพย
ี ักหน้า
่อนหน
ก ้าน้จ
ี ั
่วชิงหยางก ็เคยมาเป็ นกรรมการอย ่้
ู บาง
เขาเป็ นคนย ุต
ิธรรม ด ังน
ั
้นมีเขาอย ่ในงานน
ู ้้
ี ดวย
ุต
ย ิธรรมตลอด ผลท ่ออกมา ไม
ี ่เคยม ีู
ผ
้ใดออกมา
ัดค
ค ้าน
เพียงแต่หลังจากท ่ว
ี ิทยาลัยฉงหล ินเข้าร่วมงานช ุมนุม
้
ดวย เพ่ือหลีกเล ่ยงค
ี ำครหา จ ั
่วชิงหยางก ็ไม่เคยเข ้า
่วมเป
ร ็ นกรรมการมานานหลายป ี แล้ว หลังจากนั้น
เป
็ นต
้นมา ท ุกคร ั
้งท ่ม
ี ีการแข่งข
ัน ก ็จะมีการโต้เถียง
ันเก
ก ิดขึ
้น
“แต่ว
่าการร ่วมเป ็ นกรรมการในคร ั
้งน
้ ้
ี ขาจะไม่ทำการ
ลงคะแนน” จ ั
่วชิงหยางพ ูดว่า “เร่
ืองน้้
ี ขาได ้ท
ำการ
แจ้งต่อท
่านเสนาบด ีหยวนไว ้แล
้ ว”
หยวนหน ิงเย ียนลุกข ึ
้นมา เขาอาย ุมากแล ้ว เขากว ัก
ือเร
ม ียกเสว ียตันชิงมา เสว ียต
ันชิงรีบเดินมาหาเขา
หยวนหน ิงเย ียนกระซ ิบก
ับเขาสองสามค ำ เสว ียตันช
ิง
ังเลไป แล
ล ้วพูดว ่า “ท ุกท่าน กฎในป ีน
้ เน
ี ่
ืองจาก
้
ขอเสนอของท ่านจ ั
่ว เลยม ีการเปล่ยนแปลงเล
ี ็กน้อย”
เขากระแอมสองท ี แล ้วพ
ูดว่า “คะแนนในแต ่ละรอบ
่านจ
ท ั
่วจะไม ่ท
ำการลงคะแนน ท ำให ้คะแนนเต ็มมี
ั
ท
้งหมดส ่ส
ี ิบคะแนน ใครได ้คะแนนส ูงสุด ก ็ถ
ือว่าเป็น
่
ฝายชนะ แต ่ว่าท่เหม
ี ือนเดิมก็ค
ือ จะประกาศคะแนน
ันในรอบส
ก ุดท้าย ใครได ้คะแนนส ูงสุดก็จะเป็ นผ
ู้ชนะ
ได้อ
ันดับหนึ
่งไป”
ในเม่ือต
ั
้งกฎมาแบบน ้ ท
ี ุกต่างต
่างน ับถ
ือจั
่วชิงหยาง
มากข ึ
้นไปอีก พวกเขาค ิดในใจว ่าการท่จ
ี ั
่วชิงหยางท ำ
แบบน ้ ก
ี ็เพ่
ือเล่ยงค
ี ำครหา
“ทุกท่าน ได ้เวลาแล ้ว พวกเราอย ่าเสียเวลาก ันอีก
เลย” เสว ียตันชิงพูดว่า “รอบแรกแข ่งบรรเลงดนตร ี
ุกท
ท ่านก ็ทราบดี แต ่ละวิทยาลัย สามารถส ่งคน
ออกมาบรรเลงบทเพลง เคร ่
ืองดนตร ีสามารถเล ือกได้
ุกประเภท พวกเราจะทดสอบด
ท ้านความล ึกซ ึ
้งของ
ดนตร ีท่บรรเลงออกมา” เขาย
ี ้มแล
ิ ้วพูดว่า “ทาง
ิทยาล
ว ัยหลงฉ ือของพวกเราร ับผิดชอบในการจ ัดงาน
ในคร ั
้งน ้ ตามหล
ี ักแล้ว พวกเราต ้องเป็ นผ
ู
้เร ่มเป
ิ ิ ดงาน
ฉะนั
้นพวกเราจะส ่งต
ัวแทนข ึ
้นแสดงก ่อน” จากน ั
้น
เขาก ็หันไปทางคณะกรรมการ เห ็นหยวนหน ิงเย ียน
พยักหน้า เขาถ ึงได ้ห
ันไปกวักม ือด้านทางท ่น
ี ั
่ง ไม ่นาน
ัก ศ
น ิษย ์ หน
ึ
่งในแปดคนของว ิทยาล ัยหลงฉ ือก็เด ิน
ออกมา เขาอาย ุประมาณย ่ส
ี ิบสามส ิบปี หน้าตาด ี เขา
เดินออกมาย ืนอย่ตรงกลาง ยกม
ู ือข
ึ
้นคำน ับกรรมการ
ั
ท
้งห้า และท ุกคนรอบๆ
“้ขาน
้อยเหล ียงปอ ศ ิษย
์ ของว ิทยาล ัยหลงฉ ือ” เขาพ ูด
่า “คร
ว ั
้งน้ได
ี ้ร
ับโอกาสได ้เข ้าร่วมแข่งขัน ก ่อนอ่
ืน
้
ขาน้อยต้องขอขอบค ุณท
่านอาจารย ์ ใหญ
่ของว ิทยาลัย
หลงฉือท่านอาจารย ์ เสวีย...” พ ูดถึงตรงน ้ เขาก
ี ็ห
ันไป
ำน
ค ับเสว ียตันชิง เสวียตันชิงยกม ือขึ
้นย้มแล
ิ ้วพยัก
หน้า จากน ั
้นเหล ียงปอก ็พ
ูดต่อว ่า “้ขาน
้อยย ังต
้อง
ขอขอบค ุณศิษย์พ
่ศษ
ี ิ ์ย้
นองท ุกท่าน แต ่คนท ่้
ี ขาน
้อย
อยากขอบค ุณมากท ่ส
ี ุดค
ือท่านแม ่ของข้า ตอนข ้า
เล็กๆ ท่้
ี บานยากจนมาก เพ ่
ือให ้้
ขาได้เรียนหน ังสือ
่านแม
ท ่้
ตองล ำบากมาก ส ุดท้ายต ้องตาบอด...” พ ูดถึง
ตรงน้ น
ี ้ำเส ียงของเขาก ็สะอ ้
ืน
บรรยากาศเร ่มเง
ิ ียบ
เหลียงปอดวงตาแดงก ่ำ แล ้วพ ูดว
่า “หลายว ันก่อน
้
ขาได้ร
ับจดหมายจากทางบ ้านเก ิด พวกเขาบอกข ้าว่า
่านแม
ท ่่
ปวยหน ัก แต่นางย ังคงค ิดถ
ึงข้าอย ่ นางได
ู ้ฝาก
ให้คนเอาพ ุทราเช่ือมมาให ้้ขา มันเป็ นของท่้
ี ขาชอบกิน
มากตอนเด ็กๆ...” เม ่
ือพูดถึงตรงน ้ เขาก
ี ็หยิบ
้
ผาเช ็ดหน้าออกมา ้ ดานในห ่อเศษพ ุทราเช่
ือมแห ้ง
เอาไว ้ “้ขาเสียดายไม ่กล้ากิน ความร ักท
่ท
ี ่านแม่มีให
้
้
ขา ้ ขาเก็บมันไว้้
ขางกายเสมอ เม ่
ือเห ็นพ
ุทราเช ่ือมน
้
ี
้
ขาก็ู้
รสึกได้ว
่าท่านแม่อย่้
ู ขากายข ้า...” เม ่
ือพูดถึงตรงน้
ี
เขาก ็สะอ้
ืน แล ้วพ
ูดต่อว่า “บทเพลงในว ันน้ ม
ี ันทำให้
้
ขานึกถ ึงเร
่ืองราวในอด ีตท่ผ
ี ่านมา ค ิดถึงความล ำบาก
ของท ่านแม ่ เลยตั้งใจแต ่งมันข
ึ
้นมา หว ังว
่าท ุกท
่าน
จะช่
ืชอบ”
คนรอบๆ ต ่างโห่้
รองให ้กำล ังใจออกมา เส ียงของศ ิษย
์
ิทยาล
ว ัยหลงฉ ือด
ังท่ส
ี ุด เพ่
ือเป็ นก
ำล ังใจให ้กับเหลียง
ปอ
---------------------------------
 ันท
บ ึกล ับองคร ักษ์ เส
้ือแพร
บทท
่ 326 พ
ี ิณและขล ่ยผสานก
ุ ัน
เคร่ืองดนตรีของเหล ียงปอค ือขล ่ยไม
ุ ้ไผ ่เร ียบง ่าย
หลังจากคนในงานเง ียบลง เส ียงขล ่ยก
ุ ็ด
ังข ึ
้น เสียง
ขล่ยใสมาก ฉ
ุ ีหนิงได
้ย
ินเต ็มสองห ู เขาร ้
ูสึกว ่าม
ัน
ไพเราะมาก
่ามกลางเส
ท ียงขล่ยท
ุ ่ก
ี ำล ังบรรเลงอย ่ ท
ู ำให ้ฉีหน
ิงนึก
ึงอะไรบางอย
ถ ่าง จ
ั
่วเซ ียนเอ ๋ อร์ เช่ยวชาญด
ี ้านพิณ
โบราณ หากจ ั่วเซ
ียนเอ๋ อร์ อย
่ท
ู ่น
ี ่้
ี ดวย ก ็ไม ่้
ูรเหมือนกัน
่าจะสามารถช
ว ิงอ
ันด
ับท ่เท
ี ่าไหร ่กลับมาได ้้บาง
ึงแม
ถ ้เส
ียขล ่ยของเหล
ุ ียงปอจะไพเราะมาก แต ่หาก
เทียบกับเสียงพ ิณของจั
่วเซ ียนเอ ๋ อร์ แล
้ว ม ันยังเทียบ
ไม่ได้เลย
็ไม
ก ่ใช
่ว่าพ
ิณโบราณม ันจะเหน ือกว ่าขล ่ยหรอกนะ แต
ุ ่
เป
็ นเพราะจ ั่วเซียนเอ
๋ อร์นั
้นเหม ือนเป ็ นหน ึ
่งเด ียวก
ับ
พณ ท
ิ ำให ้สามารถส ัมผัสถ
ึงความร ้
ูสึกท่ออกมาจาพ
ี ิณ
ได
้ ทักษะการเป ่ าขล
่ยของเหล
ุ ียงปอถ ึงแม้จะยอด
เย่ยม แต
ี ่ก
็ยังไม ่สามารถด ึงด ูดใจผู
้ัฟงได
้ อ ีกทั
้งยังไม่
สามารถท ำให ้สัมผัสความร้
ูสึกภายในจ ิตใจได ้
เม
่ือเส
ียงขล ่ยเง
ุ ียบลง เหล ียงปอห ันไปค ำน ับให้กับ
กรรมการและคนท ่อย
ี ่รอบๆ ม
ู ีหลายคนท ่โห
ี ่้รองด้วย
ความย ินดี
กรรมการท ั
้งห้าคนไม ่พูดอะไร ในใจของพวกเขาม ี
ความเห ็นอย ่แล
ู ้ว นอกจากจ ั
่วชิงหยางแล ้ว คนอ ่
ืนๆ ก็
ได
้ท ำการบ ันท ึกคะแนนลงไปในสม ุดของตนเอง
่อไปเป
ต ็ นศ
ิษย ์ ของวิทยาลัยอว๋นซาน เคร
ิ ่
ืองดนตร ีของ
พวกเขาค ือซอสองสาย
ิทยาล
ว ัยใหญ ่ทั
้งหลายทยอยก ันออกมาแสดง
ความสามารถทางด ้านดนตร ี วิจารณ์ จากใจ เหล ่าว
ิยา
ัยใหญ
ล ่ค
ัดเล ือกคนออกมา ้ ลวนแต่เป็ นคนท่ช
ี ำนาญ
ในเคร ่
ืองดนตร ีท่เล
ี ่นเป
็ นอย่างด ี สามารถน ำจ ุดเด่น
ของเคร ่
ืองดนตร ีแสดงออกมาได ้อย ่างยอดเย ่ยม อ
ี ีก
ั
ท
้งดนตร ีท่บรรเลงออกมา หากไม
ี ่เร
้าใจ ก ็ผ
่อนคลาย
หรือไม่ก็เศร ้า ต่างม ีเอกล ักษณ์ ของตัวเอง
แต่ว
่านอกจากของว ิทยาล ัยฉงหล ูแล้วท
่ท
ี ำให ้ฉ
ีหนิง
เกิดความร ้
ูสึกบางอย ่าง เส ียงดนตร ีบรรเลงของคนอ ่ืน
็ไม
ก ่ได้ทำให ้้
ู
รสึกอะไรข ึ
้นมาได ้
แต่ว
่าพอลองน ึกด ูดีๆ แล้ว เกิดสถานการณ ์ อย
่างน้
ี
ึ
ข
้นมาก ็ไม ่แปลก
การค ัดเล ือกศิษย์ เข้าส
ำน ักของว ิทยาล ัยท
ั
้งแปดน ั
้น
เข
้มงวดมาก ไม ่เพ ียงแค่เฉลียวฉลาดแต ่ย
ังต้องเคารพ
ในกฎเกณฑ ์ ได
้ แม ้แต่้
ดานอาย ุย
ังม ีการจำก ัด หากอาย ุ
มาก ว ิทยาล ัยทั
้งแปดก ็แทบจะไม ่รับเข
้าเลย
ีหน
ฉ ิงเห ็นศ ิษย
์ ของแปดว ิทยาลัยท ่มาเข
ี ้าร่วมแข ่งข
ัน
อายุมากส ุดก็ไม่เก ินสามส ิบป
ี ซึ
่งช ัดมากว่าวิทยาลัย
ท
ั
้งแปดเน ้นการปล ุกปั
้ นชายหน่มท
ุ ่อาย
ี ุย
ังน้อยเป ็น
หลัก
คนพวกน ้เล
ี ่าเรียนเข ียนอ่านอย่างหนักมาต ั
้งแต่เด็ก
ได
้อันดับและคะแนนท ่ด
ี ีมาจากท้องท่ของต
ี ัวเอง
จากน ั
้นก็ได้รับการเสนอช ่ือให
้ก
ับวิทยาล ัยท่ใหญ
ี ่ข
ึ้น
จากน ั
้นก็ค่อยๆ ขย ับมาจนเข ้ามาเป็ นหนึ
่งในแปด
ิทยาล
ว ัย ซึ่งอ
ุปสรรคระหว ่างทางต้องม ีอย่แล
ู ้ว แต ่
การเร ียนแต ่ส
่งท
ิ ่อย
ี ่ในต
ู ำรา ม ันทำให้ประสบการณ ์
ภายนอกน ั
้นน้อยลงไปตาม
ักเร
น ียนประเภทน ้ ให
ี ้แสดงฝีม
ือด้านวิชาการน ่าจะไม ่
เลว แต ่หากให ้แสดงฝ ีม
ือด้านศ
ิลปวิชาการส ่แขนง
ี
อย่างดนตร ี หมากร ุก ต ำรา การวาดภาพก ็อาจจะท ำ
ได
้ แต ่ไม่สามารถท ำได ้สร้างสรรค์ หร
ือโดดเด ่น ซึ่งม
ัน
็น
ก ่าแปลกมาก
เม
่ือคนของแปดว ิทยาล ัยแสดงจนครบแล ้ว ฉ ีหน
ิงก็
หนกล
ั ับไป ย ้มแล
ิ ้วถามว่า “ท่านอาจารย ์ ได
้วางแผน
แล้วใช่หรือไม ่ว่าจะให
้ใครออกไปแข ่ง?”
ู
ผหญ
้ ิงท
ั
้งแปดคนมองหน ้ากัน แต่ไม
่พูดอะไร ฉ ีหน
ิง
ขมวดค ้วแล
ิ ้วพ ูดว่า “หรือว
่าท่านอาจารย ์ ไม
่ได้เตรียม
ไว้?”
เส่ยวเหยาพ
ี ูดขึ
้นมาว
่า “ท ่านอาจารย ์จ
ั
่วบอกว ่าให้
่านเป
ท ็ นคนวางแผนท ุกอย่าง พวกเราแค ่ทำตามท ่
ี
่านบอกเท
ท ่านั
้น ท่านวางแผนจ ัดการอย ่างไร พวกเรา
็ท
ก ำตามน ั
้น”
ีหน
ฉ ิงถ
ึงกับอ ้ำอึ
้งตะล
ึงไป เขาอดไม ่ได
้ท่จะมองไปท
ี ่
ี
ั
จ
่วช ิงหยาง เห ็นจ
ั
่วช
ิงหยางก ำลังมองมาทางน ้ เขาล
ี ูบ
เครา ท ่าทางของเขาด ูน
่งมาก
ิ
“้ถาเช่นนั
้นพวกเจ ้าใครเก่งดนตรีท่ส
ี ุด เสนอต ัวมา
เลย” ฉ ีหน
ิงย ้ม
ิ
ู
ผหญ
้ ิงคนหน ึ
่งอดไม ่ได
้พูดข
ึ
้นมาว่า “ท ่จร
ี ิงแล้ว...
วทยาล
ิ ัยของพวกเราเร ียนศาสตร ์้
ดานดนตร ี้
นอยมาก
ีกท
อ ั
้ง...คนของแปดว ิทยาล ัยน
ั
่นพวกเขาร ้ายกาจใน
เร
่ืองของดนตร ีมาก ต
่อให ้พวกเราข ึ
้นไปแข ่งจริงๆ
พวกเราก ็ูสพวกเขาไม
้ ่ได
้หรอก”
“อ
๋ อ?”
“เจ้าเป ็ นอาจารย ์ เก
่งกว ่าพวกเราอย ่แล
ู ้วไม่ใช่หร
ือ”
ู่
ซ ือเซว
จ ียนพ ูด “พวกเราส ู
้พวกเขาไม ่ได
้ เจ้ามี
ความสามารถ เช ่นน
ั
้นเจ้าก ็ออกไปส ู
้ในฐานะต ัวแทน
ของว ิทยาล ัยฉงหล ินเสียสิ ท่านอาจารย ์จ
ั่วส
ั
่งให้เจ้า
เป
็ นตัวแทนของว ิทยาลัยของพวกเราไม ่ใช่หรือ?”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ซ
ู่ือเซว
จ ียน สงส ัยเจ้าจะไม่จำ
ชอบหาเร ่
ืองข ้ามากเลยใช ่หรือไม่ หร ือว
่าเจ้าอยาก
ออกไป?”
“ข
้า...” ซ ู่
ือเซว
จ ียนมองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง นางขบปากแล ้ว
ูดว
พ ่า “้ ขาไม ่ไป”
“เจ้าอยากไปก ็คงไม ่ได้หรอก ความสามารถของเจ ้า
้
ขาว่าออกไปก ็ขายหน ้าวิทยาลัยฉงหล ินของพวกเรา
มากกว ่า” ฉ ีหน
ิงหัวเราะ แล ้วถามเส ่ยวเหยาว
ี ่า
“เส ่ยวเหยา เจ
ี ้าด ีดพิณเป็ นหรือไม่?”
เส่ยวเหยาส
ี ่ายหน้า หน ้าของนางแดงเร ่
ือ จากน ั
้นก็พูด
่า “้
ว ขา...ข ้าเป่ าเป็ นแค
่ขล ่ย...”
ุ
ันใดน
ท ั
้นเองฉ ีหนิงก ็เข
้าใจข ึ
้นมาท ันที การด
ีดพิณ
ไม่ใช ่ว
่าใครจะเร ียนได ้ อยากจะเร ียนศาสตร์้
ดาน
ดนตร ี ก
็้ตองมีอาจารย ์ เฉพาะทางมาช ้แนะให
ี ้
แม่ของเส ่ยวเหยาเคยอย
ี ่บนแม
ู ่น
้ำฉินไหวมาก่อน ซ ึ
่ง
นางเองก ็น่าจะเช ่ยวชาญด
ี ้านดนตร ีอย่แล
ู ้ว แต่่
วาจะ
เอาพ ิณมาสอนเส ่ยวเหยา คงไม
ี ่ง
่าย เพราะราคาของ
ันก
ม ็ไม่ใช่ถูกๆ เลย อ ีกทั
้งยังต้องบ ำุรงร
ักษาอีก ค ่า
ำุ
บ รงในแต ่ละป
ีก็เป็ นเงินไม่้
นอยเลย
แม่ของเส ่ยวเหยาต
ี ้องอยากสอนการด ีดพ
ิณให
้นางอย ่
ู
แล้ว แต ่ว่าราคาของขล ่ยม
ุ ันถูกกว่ามาก เส ่ยวเหยา
ี
เลยได ้เรียนการเป ่ าขล่ยมาจากแม
ุ ่ของนางแทน ก ็ถ
ือ
่าเป
ว ็ นเร่
ืองท ่เข
ี ้าใจได ้
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว ่า “ก ็ดี เส่ยวเหยา ้
ี ถาอย่างนั
้นเจ้าก
็
่าจะด
น ูโน้ตเพลงเป ็ นใช่หรือไม่?”
เส่ยวเหยาอ
ี ึ
้งไป จากน ั
้นก็พยักหน
้า
ีหน
ฉ ิงมองไปท ่เหล
ี ่าสาวๆ แล ้วถามว่า “ในบรรดา
พวกเจ ้ามีใครด ีดพ ิณเป็ นบ้างหรือไม่?”
หลายคนมองหน ้าก ัน จากน ั
้นก็มองไปย ังซ
ู่ือเซว
จ ียน
ีหน
ฉ ิงมองไปท ่ซ
ี ู่
จ
ือเซว ียน แล ้วถามว่า “พวกนางมอง
มาท ่เจ
ี ้า หร ือว ่าเจ ้าดีดพ ิณได้เก
่งกาจมากเลยหร ือ?”
ู
ผหญ
้ ิงคนหน ึ
่งพ ูดขึ
้นมาว ่า “ท ่านอาจารย ์ฉ
ี การด ีด
ิณของจ
พ ่ือเซว ียน เก ่งท่ส
ี ุดในบรรดาพวกเรา แม ้แต่
อาจารย ์จั
่วยังชมนางไม ่ขาดปากเลย”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว ่า “้ ขาไม ่ค
่อยจะเช ่
ือเท่าไหร ่”
ซ่
ู ือเซว
จ ียนขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “เจ ้าจะเช่
ือหรือไม ่ก
็
แล
้วแต ่เจ้า ้ขาไม่ได้สนใจส ักหน่อย”
“หากเจ ้าด
ีดพิณเป็ นจริงๆ แล ้วด
ูโน ้ตเพลงเป ็น
หรือไม ่?” ฉ ีหน
ิงคว ักกระดาษออกมาจากสาบเส ้
ือสอง
แผ่น แล ้วย
่
ืนใหู้
ซ่ือเซว
จ ียน นางกวาดสายตามองไป
ขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว
่า “โน ้ตเพลงง ่ายแบบน ้ เหต
ี ุใดจะด ู
ไม่เป็ น?”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “้ถาอย ่างนั้นก
็ดี ซ
ู่ือเซว
จ ียน เส ่ยวเหยา
ี
รอบน ้ ้
ี ขาจะส่งพวกเจ ้าออกไป”
ู่
ซ ือเซว
จ ียนกับเส
่ยวเหยาอ
ี ึ
้งไป ค ิดไม
่ถึงเลยว ่าฉีหน
ิง
จะต ัดสินใจแบบน ้
ี
“ในเม ่
ือวิทยาลัยฉงหล ินเข้าร่วมการแข ่งข ันด
้วย พวก
เราก ็้ตองชิงอันด
ับท ่ด
ี ีท
่ส
ี ุดมาให้ได้” ฉีหนิงพูดด
้วย
่าท
ท ีท
่จร
ี ิงจ
ังว่า “พวกเจ ้าเองก ็เห็นแล
้ว หลายคนด ูถูก
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินของพวกเราแค ่ไหน หากป ีน้พวกเรา
ี
ยงเป
ั ็ นเสม
ือนผู้ชมอย ่เหม
ู ือนเดิม ้ถาอย
่างน ั
้น
ิทยาล
ว ัยฉงหลินของพวกเราก ็จะต้องอย
่ใต
ู ้การ
ุ
คมครองของท
้ ่านอาจารย ์จ
ั
่วอย่างน้ตลอดไป หาก
ี
้
ตองการให ้พวกเขาเคารพและยอมร ับในตัวพวกเรา
พวกเราจะต ้องแสดงความสามารถของพวกเราให ้
พวกเขาได ้้
ูร”
เหล ่าสาวๆ มองหน ้ากัน แล้วก็มองมาท่ฉ
ี ีหนิง
“ซู่ือเซว
จ ียน วันน ้้
ี ขาให
้เจ้าออกไป ้ ขาไม่สนใจหรอก
นะว ่าเจ้าจะมีฐานะอะไร อ ีกทั
้งข้าก
็ไม
่สนใจความแค ้น
อะไรของพวกเราด ้วย” ฉ ีหนิงจ
้องไปท่ซ
ี ู่
ือเซว
จ ียน
แล้วก็หันไปมองเส ่ยวเหยา “พวกเจ
ี ้าสองคนจ ำไว
้ให้ด
ี
ครั
้งน ้เจ
ี ้าท
ำเพ ่ือวิทยาล ัยฉงหลินของพวกเรา แล ้วก็
เพ
่ือศักดิ
์ศร
ีของผ ู
้หญ ิงด
้วย” เขาหย ุดไปคร่
ูหน ึ
่ง แล
้ว
ถามว ่า “พวกเจ ้าย ินด
ีทำหร ือไม่?”
ู่
ซ ือเซว
จ ียนขมวดค ้ว แล
ิ ้วมองหน ้ากับเส
่ยวเหยา ท
ี ั
้ง
สองคนเหม ือนจะล ังเล แต ่เส่ยวเหยากล
ี ับพยักหน
้า
่อน แล
ก ้วพ ูดว ่า “อาจารย ์ ให
้้
ขาทำอะไร ้ ขาก็จะทำ
อย่างนั
้น”
ู่
ซ ือเซว
จ ียนได ้ยินเส่ยวเหยาตกลงร
ี ับปาก ถ ึงแม้จะ
ังเล แต
ล ่หล ังจากน ั้นไม
่นาน ก ็พย
ักหน ้าตาม
“อย ่างนั
้นก ็ดี โน้ตเพลงง ่ายมาก พวกเจ ้าลองดูก
ัน
่อน ้
ก ขาจะส ั่งให้พวกเขาไปเตร ียมเคร ่
ืองดนตร ีมาให้”
ีหน
ฉ ิงพ
ูดอย ่างจร ิงจ ังว
่า “เพลงเพลงน ้ ้
ี ตองใช้พ
ิณกับ
ขล่ยผสานก
ุ ัน หากใจไม ่รวมเป ็ นหนึ
่ง ต่างคนต ่างคิด
บทเพลงน ้ก
ี ็จะพ ังลงท ันที แต่ว
่าถึงเวลาพวกเจ ้าฟ
ัง
ัญญาณของข
ส ้าก ็พอ ค ิดแต่เร
่ืองการบรรเลงเท ่าน
ั
้น
ิดว
ค ่าน
่าจะไม ่มีั
ปญหาอะไร จ ำไว ้ จะต ้องให้พิณก
ับ
ขล่ยรวมก
ุ ันเป ็ นหนึ
่งให้ได้”
ในตอนน ้เอง ก
ี ็ได้ย
ินเสว ียตันชิงพ
ูดข ึ
้นมาว่า
“วิทยาล ัยท ั
้งแปดแห ่งแสดงจบแล ้ว ว ิทยาลัยฉงหลิน
หาร ือเรียบร้อยหร ือย
ังว่าจะส
่งใครออกมา?”
ีหน
ฉ ิงลุกข
ึ
้นมา ยกม ือคำนับแล
้วพูดว่า “ท่านเสวีย
การแสดงดนตร ีน
้ ออกไปแสดงได
ี ้เพ ียงคนเดียว
หรือ?”
เสว ียตันช
ิงตะล ึงไป จากน ั
้นก
็ตอบว ่า “ก
็ทำกันแบบน้
ี
มาตลอด เพ ียงแต่ว่า...ก็ไม
่ได้กำหนดว ่าจะต้องมีแค
่
คนเด ียว แค ่บอกว่าต้องแสดงหน ึ
่งบทเพลง”
“้ถาเช่นนั
้นก็หมายความว ่า ้
ถาข้าส่งออกไปส ักสอง
สามคน ขอแค ่บรรเลงออกมาได ้หนึ่งบทเพลงได้ ก
็สา
มาระเข ้าแข่งได้ใช่หร
ือไม่?”
เสว ียตันช
ิงคร่
ุนคิด แล้วหันไปพูดคุยกับทางกรรมการ
จากน ั
้นก็ห
ันกลับมาตอบว ่า “เจ้าสามารถส ่งก
่คน
ี
ออกมาก ็ได
้ แต ่ว
่าหากคนอ ่
ืนแสดงได ้ด
ีแค
่ไหน มีคน
หนึ
่งหล ุดหรือแย่กว่า ก็จะกระทบท ั
้งหมด ส ่งผลก
ับ
คะแนน พวกเจ ้าต
้องคิดให้รอบคอบนะ”
ฉหน
ี ิงพยักหน้า เขาเข ้าใจด ี หากส ่งออกไปคนเด ียว
ังหวะต
จ ่างๆควบค ุมจากคนๆ เด ียว ขอแค ่ท
ักษะด ีก็
จะสามารถควบค ุมเอาไว ้ได
้ทั
้งหมด แต ่ว
่าหากส ่งไป
หลายคน ต ่อให้ม
ีคนท ่้
ี รายกาจแค ่ไหน แต ่ม
ีคนท ่เก
ี ิด
ิดพลาดข
ผ ึ
้นมา ในฐานะท ่เป
ี ็ นวง ม ันก
็ส่งผลต่อ
คะแนนได ้
ั
จ
่วชิงหยางล ูบเครา เหม ือนกำล ังคิดอะไรอย ่ เขามอง
ู
มาท่ฉ
ี ีหน
ิง เม่
ือซู่ือเซว
จ ียนกับเส ่ยวเหยาออกมาพร
ี ้อม
ัน ท
ก ำให้เขาแปลกใจมาก
การแข ่งขันดนตร ี หากผ ู
้ท่เข
ี ้าแข ่งขันเตรียมเคร ่ือง
ดนตร ีมาเองถือว ่าดีท
่ส
ี ุด แต่หากไม ่ม
ีทางว ิทยาล ัยหลง
ือเองก
ฉ ็มีการจัดเตร ียมไว ้ให้
ีหน
ฉ ิงได้แจ้งทางว ิทยาล ัยหลงฉ ือว่าต
้องการพ ิณ
โบราณ ก ับ ขล ่ย เคร
ุ ่ืองดนตร ีสองชนิดน้หาได
ี ้ง่าย
่ส
ี
ท ุด ไม่นานนักก็มีคนน ำมาให ้ ทุกคนเห ็นก็ไม่ได
ู้้
รสึก
อะไร แอบค ิดในใจว ่าพิณกับขล่ยผสานก
ุ ันก
็ไม่ใช ่เร
่
ือง
แปลกอะไร คนท ่ชอบฟ
ี ั งดนตร ี ก
็มักจะเจอวง
ประสานแบบน ้
ี
ู่
ซ ือเซว
จ ียนนั
่งลงหล ังพ
ิณ นางเก ิดในจนโหว ถ ึงแม ้
ิส
น ัยจะป ่ าเถ
่
ือนเอาแต ่ใจ แต ่ว
่าบรรยากาศของจวน
โหว ก ็ทำให ้นางม ีราศีของค ุณหน ูตระกูลใหญ ่อย่ นาง
ู
เรียนด ีดพิณมาต ั
้งแต ่เด็ก ทักษะด้านน้ก
ี ็ไม่้
ดอยกว ่า
ใคร นางด ีดพิณสายหน ึ่ง เพ่
ือตรวจสอบและเตร ียม
ความพร ้อม
เม
่ือเส ่ยวเหยาได
ี ้ขล่ยมา ก
ุ ็เอาผ ้าเช็ดหน้ามาเช ็ด
จากน ั
้นก็ตรวจสอบว ่าขล่ยช
ุ ำุ รดหรือไม่
ั
ท
้งค ่น
ู ำโน ้ตเพลงท ่ฉ
ี ีหน
ิงให้มาด ูอีกรอบ ส ำหร ับคนท ่
ี
ุ
คนเคยก
้ ับการเล ่นดนตร ีมานาน ้ ตองเคยเห ็น
โน้ตเพลงมาก ็ไม่้นอย โน ้ตเพลงบางอย ่างม ันซ
ับซ ้อน
มาก แต ่ว่าของฉ ีหนิงนั้นม
ันง่ายมาก ท ั
้งสองด ูแค่ไม่ก่
ี
ครั
้ง ก ็พอจะร ้
ูว่าต้องบรรเลงอย ่างไร ในโน ้ตเพลงน ้ม
ี ัน
ระบ ุจุดท่พ
ี ิณกับขล ่ยต
ุ ้องบรรเลงเอาไว ้อย
่างช ัดเจน
ึ
ซ
่งม ีจุดท่ต
ี ่างคนต ่างเล ่น ม
ีจุดท่้
ี ตองเล
่นร่วมกัน ซึ
่ง
ังหวะเป
จ ็ นส่งท
ิ ่ส
ี ำค ัญมากท่ส
ี ุด
เพียงแค ่บทเพลงน ้โน
ี ้ตเพลงม ันง่ายมาก ท ั
้งสองคน
้
ู
รสึกหวาดกล ัว แอบค ิดในใจว ่าเพลงแบบน ้จะเอาไป
ี
เทียบก ับของแปดว ิทยาล ัยได
้อย่างไรก ัน
ีหน
ฉ ิงย ังไม ่เดินกล ับไปย ังท
่น
ี ั
่ง แต ่เขาเดินไปหาซ ู่ือเซ
จ
ียนก
ว ับเส ่ยวเหยา ท
ี ุกคนต
่างจ้องไปท ่กลางลาน
ี
แข่งข ัน ฉีหน ิงย้มให
ิ ้ทั้งสองคน แล ้วถามว
่า “เตร ียม
ัวเร
ต ียบร้อยแล ้วหร ือย ัง?”
ั
ท
้งค ่มองหน
ู ้าก ัน แล ้วพย ักหน
้า ฉ ีหนิงก
ำช ับอีกว
่า
“ไม ่้ตองคิดเร ่ืองอ่
ืน ค ิดแค
่บทเพลงอย ่างเดียวพอ”
จากน ั
้นก็ยกม ือขวาข ึ
้น แล้วกระดกน ้วข
ิ ึ
้นมาสองน ้ว
ิ
เขามองไปท ่ซ
ี ู่
ือเซว
จ ียน นางวางน ้วบนสายพ
ิ ิณ
จากน
ั
้นเส
ียงพ
ิณเร
่มบรรเลงข
ิ ึ
้นมา
---------------------------------
 บ
ันทึกลับองครักษ์ เส้
ือแพร
บทท่ 327 รอยย
ี ้มแห
ิ ่งท้องทะเล
เสียงพ ิณค่อนข้างใส ราวก ับเสียงของนกร ้อง
่วงท
ท ำนองค ่อนข
้างเร ียบง่าย ไม ่ได ้ซ
ับซ้อนอะไร แต ่
่าถ
ว ึงแม ้บทเพลงน ้จะม
ี ีท
ำนองท ่เร
ี ียบง ่าย แต่มน
ั ัฟง
แล
้วสบายห ู
จากน ั
้นก็เห ็นเส
่ยวเหยายกขล
ี ่ยข
ุ ึ
้น เส ียงขล ่ยสอด
ุ
ประสานข ึ
้นมา
ุกคนในงานต
ท ่างมองด ้วยความเฉยเมย โดยเฉพาะ
แปดคนท ่ออกมาแสดงก
ี ่อนหน
้าน้ พวกเขาไม
ี ่คดิ เลย
่าผ
ว ู
้หญ ิงจากว ิทยาล ัยฉงหลินจะเป ็ นค่แข
ู ่งของพวก
เขาได ้
หลังผ่านไปได ้ท
่องหน ึ
่ง จังหวะของพ ิณเริม
่ เร็วข
ึ้น
เสียงขล ่ยเองก
ุ ็เร ่งตามมาเช ่นก ัน
ฉหน
ี ิงมุมปากยกย ้มข
ิ ึ
้น
ึงแม
ถ ้เขาจะไม ่ชอบน ิสย ั ของซ ู่ือเซว
จ ียนเอามากๆ แต ่
่าฝ
ว ี มอื การด ีดพ ิณของนาง ม ันล่
ืนไหลไพเราะมาก ใน
ใจก ็แอบถอนหายใจ แอบค ิดในใจว ่าถึงแม้ซู่
ือเซว
จ ียน
จะน ิสัยไม่ดี แต่้ดานฝ ี มอ
ื ก็ไม่ธรรมดาเลย อย ่างน้อย
่ส
ี
ท ุด เวลาท ่นางเล
ี ่นพ ิณ ก็ไม่ได้แตกต ่างจากท ่เขา
ี
ินตนาการเอาไว
จ ้ เพลงน ้นางเล
ี ่นเป
็ นครั้งแรก ได ้ผล
แค่น้ ก
ี ็ถ
ือว่าไม ่ง่ายแล ้ว
เส่ยวเหยาเป
ี ่ าขล ่ย ย
ุ ่งท
ิ ำให ้ฉีหน ิงช
่
ืนชมไปใหญ ่
ึงแม
ถ ้ทั
้งค่จะเป
ู ็ นสายเล ือดของซ ูเจิน แต ่ว
่าพวกนาง
ไม่ถูกกันเลย เด ิมทีฉีหนิงยังกังวลว ่าใจของพวกเขาจะ
ไม่เป็ นหนึ
่งเด ียวกัน บทเพลงน ้จะไม
ี ่เป็ นไปตามท ่ค
ี ิด
แต่ว่าตอนน ้ หล
ี ังจากท ีท
่ งั
้ค่ร
ู ่วมก ันบรรเลงไปแล ้ว ใจ
ของพวกนางก ็วางเอาไว ้ในบทเพลงอย ่างเด ียวจร ิงๆ
เส่ยวเหยาพยายามให
ี ้ความร ่วมม ือก
ับซู่ือเซว
จ ียนอ
ยางเต
่ ็มท่ ให
ี ้ท
่วงท ำนองมาจากพ ิณเป็ นหลัก แล้ว
คอยช่วยประคองก ันไป
ึงแม
ถ ้จะด ูเหมือนว่าใช้พณ ิเป ็ นหลักแล้วขล ่ยช
ุ ่วย
ประคอง ท ำให้พณ ิและขล ่ยไม
ุ ่สามารถหลอมรวมเป ็น
หนึ
่งเดียวก ันได
้ แต ่พอม
ันบรรเลงพร ้อมก ันแล
้ว ม ัน
เกินท
่ฉ
ี ีหนิงคาดค ิดเอาไว ้มาก
หลังจากท ่พณ ิและขล
ี ุย
่ รวมบรรเลงไปแล ้วระยะหน ึ่ง
ีเหม
ซ ินอู๋เหิงก
ับจั
่วชิงหยางก็เหม ือนจะช ูคอขึ
้นมา
ันใดน
ท ั
้นเองก ็ได้ย
ินฉีหน
ิงร้องข
ึ้นมาว ่า “รอยย ิ้
ม ของ
ทะเล คล ่
ืนซัดสองฟากฝ ั
่ ง มาจนถ ึงวันน้ รอยย
ี ิ้
ม ของ
้
ทองฟ้า กระจายปกคล ุมไปทั
่วโลก ใครแพ ้ใครชนะฟ ้า
่อมร
ย ้
ูดี รอยย ิ้
ม ของแผ ่นดิน ปกคล ุมไปด้วยหมอก
และสายฝน คนบนโลกใครจะร ้
ู รอยย ิ้ม ของสายลม
ำลายความเง
ท ียบสงบ เหล ือท้งไว
ิ ้เพียงแค ่ความร ้
ูสึก
ยามค่ำค ืน...”
เสียงของเขาตอบร ับก
ับเส ียงท่วงทำนองของพ ิณและ
ขล่ยมาก เหม
ุ ือนก ับว่ามันค
ือส่งเด
ิ ียวกัน
เสียงบรรเลงพ ิณและขล ุย
่ เดิมก็ด
ึงดูดคนฟั งมาก
พอแล ้ว บทเพลงน ้ถ
ี ึงแม
้จะง ่ายมาก แต ่ม
ันก ็ฟง
ั สบาย
ให
้ความร ู้ส ึ
กท่แตกต
ี ่าง
พอฉ ีหน
ิงร้องเน ื้อ ออกมาอ ีกทำให ้ทุกคนตกตะล ึงไป
หลังจากฉ ีหน
ิงร
้องเน ื้
อ ออกมา หลายคนก ็ถูกบทเพลง
้ด
ี
น ึงดูดเข้าไปอ ีก บางคนก ็อดท่จะปรบม
ี ือตามไม ่ได
้
คนของแปดว ิทยาล ัยต่างมีเอกล ักษณ
์ ในด
้านดนตร ี
ของต ัวเอง แต ่ไม่มีใครทีจ
่ ะเคาะจ ังหวะตามเลย แต ่
ในตอนน ้คนท
ี ่อย
ี ่ในงานกว
ู ่าพันคน เก ินกว่าครึ
่งท่
ี
ำล
ก ังเคาะจ ังหวะตาม พวกเขาร ู้
ส ึกว
่าบทเพลงน ้ม
ี ัน
ำให
ท ้พวกเขาร ู้ ส ึ
กผ่อนคลาย และล ่องลอยออกไป
แสนไกล
ในบรรดาพวกเขาเหล ่าน้ม
ี ีหลายคนท ีเ่ป
็ นบัณฑ
ิต
เช่ยวชาญด
ี ้านการเร ียบเรียงบทความ พวกเขาจ ับ
ังเกตได
ส ้ว่าเนื้
อ เพลงของฉ ีหนิงนั
้น มันเป็ นเน
้
ือเพลงท ่
ี
เขียนได ้อย่างสวยงาม
เสียงพ ิณเร่มเบาลง เส
ิ ียงร้องของฉ ีหน
ิงก่อนหน้าน้ท
ี ่
ี
ังอย
ด ่ ท
ู ำให ้ทุกคนจ ับจ
้องมาท ่พวกเขาสามคน
ี
หากจะบอกว ่าซ
ู่จ
ือเซวียนกับเส ่ยวเหยาไม
ี ่ได้เข
้าถึง
บทเพลงในช ่วงแรก แต ่พอฉีหนิงร้องเพลงออกมา ส ือ่
่านความร
ผ ้
ูส ึกไปย ังพวกเขาท ั
้งค ่ ท
ู ำให ้พิณและขล ่ย
ุ
ผสมผสานได ้อย่างลงต ัวมากขึ
้น เส ียงสอดร ับกับเสียง
ของฉ ีหนิงเป็ นอย
่างด ี
จนกระท ั
่งเส ียงของดนตร ีค่อยๆ ลดเบาลงจนหายไป
หมด หลายคนย ังคงตะล ึงแข็งทือ่ ราวกับตอไม ้อย่ ย
ู ัง
ไม่ได้สติค
ืนมา
็ไม
ก ่้
ู
รว่าใครเหม ือนกันทีร
่ ้องตะโกนออกมาว ่า “เย ่ยม”
ี
จากน ั
้นรอบๆ ก ็เร่มร
ิ ้องโห่ตะโกนแสดงความย ินดี อีก
ท
ั
้งย ังม
ีคนท ีล่ ุกข
ึ
้นมาด้วย
ู่
ซ ือเซว
จ ียนก ับเสีย่ วเหยาค ิดไม
่ถึงเลยว่าบทเพลงน ้จะ
ี
บรรเลงจนจบได ้ และย ังสามารถได ้ร
ับปฏิก
ิริยาตอบ
ับได
ร ้ด
ีขนาดน ้ เส
ี ียงตะโกนโห ่้
รองมันเหมือนจะด ีกว
่า
ของคนจากแปดว ิทยาลัยใหญ ่เส
ียอีก ไม่เพ
ียงแค ่เหล่า
ัณฑ
บ ิต แม้แต ่ศ
ิษย์ ของเหล่าแปดว ิทยาลัยเองก ็อดร้อง
ตะโกนไม ่ได้เหมือนกัน
ั
ท
้งสองคนหน ้าแดงระเร ือ
่ ้ กมหน
้าด้วยความเข ินอาย
ึงแม
ถ ้ซ
ู่ือเซว
จ ียนจะเป ็ นค
ุณหน ูใหญ่ของจวนอ ่เซ
ู ียง
โหว แต ่ตั้งเกิดมา ก ็ไม่เคยผ ่านบรรยากาศอย ่างน้มา
ี
่อน อ
ก ีกทั้งรอบๆ ม ีแต
่เหล ่าบัณฑ
ิตมากความสามารถ
ได
้ยินเส ียงโห ่้รองก้องไปท ั
่ว มันเหมือนกับฝ
ั น เหมือน
ันไม
ม ่ใช่เร่
ืองจร ิง
เสว ียต
ันช ิงส่งสัญญาณให ้ท
ุกคนสงบลง ถ ึงได
้เห็นซีเห
ินอ
ม ู๋เห
ิงกว ักมือเร ียกฉ
ีหนิงมา ฉ ีหนิงเดินมาท่โต
ี ๊ะ
กรรมการ ยกม ือค
ำนับ แล ้วมองไปท ่จ
ี ั
่งชิงหยาง เห ็น
ั
จ
่งช ิงหยางป ิ ดความดีใจต ่
ืนเต้นเอาไว ้ไม ่อย
่เลย ในใจก
ู ็
้
ู
รว่ารอบน ้เขาท
ี ำสำเร ็จแล ้ว
“ท่านอ ู
๋ ท ่านเป ็ นผ
ู
้เช
่ยวชาญด
ี ้านดนตร ี ท่านว่าบท
เพลงของว ิทยาล ัยฉงหลิน เป ็ นอย่างไรบ ้าง?” ซ ีเห
ินอ
ม ู๋เหิงมองไปทางอ ู
๋ซานเต ๋า
ู
อซานเต
๋ ๋ าล
ูบเคราแล ้วช่
ืนชมไปว ่า “ยอดเย ีย่ ม ยอด
เย่ยม” จากน
ี ั
้นเขาก็มองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง แล ้วถามว ่า “ท่าน
ู
ผน
้ ้คอ
ี ื ?”
ีเหม
ซ ินอู
๋เห ิงกระซ ิบข
้างๆ ห ูู
อ๋ซานเต๋า ู อ
๋ซานเต๋ าตะล
ึง
ไป อ ีกท ั
้งยังรู้ส ึกแปลกใจ แล ้วถามว ่า “ท ่แท
ี ้ทา่นโหว
้
นอยน ่เอง ท
ี ่านโหวน ้อยบทเพลงเม ่
ือคร ู่ ไม
่ทราบ...ไม ่
ทราบใครเป ็ นผ
ู้แต
่งหรือ?”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วย ้อนถามกล ับไปว ่า “ท ่านอ ู๋ท ่
านเป็น
ู
ผเช
้ ่ยวชาญด
ี ้านดนตร ี ท่านเคยได ้ย
ินบทเพลงน ้มา
ี
กอนหร
่ ือไม่?”
“ไม ่เคย” ู อ๋ซานเต๋ าส
่ายหน้าแล้วพูดว่า “้ ขาได้ยนิ ได ้
ั
ฟงดนตร ีมาก็มาก แต ่บทเพลงในว ันน้ ย
ี ัง...จร ิงส ิ ท่าน
โหวน ้อย บทเพลงน ้ม
ี ีชอ
่
ื หรือไม่?”
“มี” ฉ ีหนิงพยักหน้าแล้วพูดว
่า “รอยย ิ้ม แห่งท้อง
ทะเล”
“รอยย ิ้ม แห่งท
้องทะเล” ู อ
๋ซานเต ๋ ายกน ้วม
ิ ือให
้ “่ ือด
ช ี
เหมาะสมก ับท่วงทำนองมาก” เขาหย ุดไป จากน ั
้นก็
ูดว
พ ่า “ท ่านโหวน ้อย บทเพลงน ้ท
ี ่านเป ็ นคนแต่ง
หรือ?”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ขอท ่านอาจารย ์ช้แนะด
ี ้วย”
ู
อซานเต
๋ ๋ าพ
ูดด้วยความตกใจว ่า “ท่านโหวน ้อยเป็ น...
เป็ นผ
ู้แต่งบทเพลงน ้จร
ี ิงหรือ? น่ม
ี ัน...” เขาล ุกข ึ้
น มา
แล้วมองไป แล ้วพูดว่า “อัจฉริยะ อ ัจฉร ิยะ หากไม ่ใช่
คนท ่ชาญฉลาดมาก จะสามารถใช
ี ้วิธีแบบน ้ในการ
ี
สร
้างผลงานได ้อย่างไรก ัน?”
่านเสนาบด
ท ีกรมพ ิธีการหยวนหน ิงเยียนไม ่คอ่ ยร ้
ู เร
ือ่ ง
ดนตร ีมากนัก ถึงแม้เขาจะด ู่
ืนชมบทเพลงน
ช ้มากก
ี ็
ตาม แต ่ว่าเขาไม ่มีทางเข ้าใจความหมายของอ ู
๋ซานเต ๋า
ได
้ เขาถามว ่า “ท ่านอ ู
๋หมายความว ่าอย่างไรก ัน?”
“ใต้เท้า เพลงบทน ้ท
ี ่จร
ี ิงไม ่ได้ซ
ับซ้อนเลย” ู อ๋ซานเต ๋า
ยกมือคำน ับ แล้วมองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง แล ้วพ
ูดว่า “กง (โด)
ัง (เร) เจ
ซ ีย
่ ว (ม ี) เวย (ฟา) อว ๋ (ซอล) ขอแค
ี ่คนท
่้
ีูร
เร
่ืองดนตร ี ก
็จะต ้องเข ้าใจ” เม ่
ือพูดถ
ึงตรงน ้ เขาก
ี ็เดิน
ุกออกจากโต
ล ๊ ะ ไปตรงพ ิณทีอ
่ ย่ดา้นข
ู ้างซ ู่ือเซว
จ ียน
ในตอนน ้ แล
ี ้วก็น
ั่งลง ย ืน่ มือออกไปด ีดโน้ตทั้งห้า
คนท่้
ีูรเร
่
ืองดนตร ีท่อย
ี ่ในงานท
ู ั
้งหมดไม ่เข
้าใจ
ความหมายของอ ู๋ซานเต ๋ า แต่กลับได้ย
ินอ
ู๋ซานเต ๋ าถาม
่า “ท
ว ุกท่าน เสียงโน ้ตห ้าเสียง ใช ่เส
ียงท ่ขา้ด
ี ีดไปเม ่
ือ
คร
ู่หรือไม่?”
ทกคนพย
ุ ักหน ้า
ันใดน
ท ั
้นเองกอ ู๋ซานเต ๋ าก
็ดีดพ ิณอีกครั
้ง หล ังจากจบ
เสียง ก
็มค ี นพูดข ึ้นมาว ่า “น ่ม
ี ัน...น ่ม
ี ันบทเพลงเม ่ือครู่
้ไม
ี
น ่ใช
่หร ือ?”
ู
อซานเต
๋ ๋ าล ุกข
ึ
้นย ้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “บทเพลงเม ่
ือครู่ ้
ขาดีด
แค่ กง (โด) ซ ัง (เร) เจ ่ยว (ม
ี ี) เวย (ฟา) อว ๋ (ซอล)
ี
เพียงแค่ดีดย้อนกล ับมาเท ่าน ั
้น ม ันก็สามารถออกมา
เป
็ นเพลงได ้แล
้ว ท ุกท่านท ่อย
ี ูท่ ีน ม
่ ีใครเคยค ิดท
่จะใช
ี ้
ิธ
ว ีแบบน้ในการแต
ี ่งบทเพลงบ ้างหร ือไม่?”
ุกคนถ
ท ึงได ้เข้าใจข ึ
้นมาท ันที แอบค ิดในใจว ่าบทเพลง
่ท
ี
ท ำให้คนตกอย ่ในภว
ู ังค
์ น ั
้นม ันจะง ่ายขนาดน ้
ี
ู
อซานเต
๋ ๋ าเด ินไปท ่โต
ี ๊ ะกรรมการ แล ้วพูดว่า “[ต ำรา
ดนตรี] กล ่าวว่า ท ่วงท ำนองท ่ด
ี ีน
ั
้น ้ตองง่าย หร ือก
็คือ
บทเพลงท ่ด
ี ี ท
่ส
ี ูงส่ง และไพเราะ จะต ้องท ำให ้คน
เข้าใจและเข ้าถึงง ่าย บทเพลงรอยย ิ้ม แห ่งท
้องทะเล
ของวิทยาลัยฉงหล ิน ท ำให้เข้าใจถ ึงความหมายท ่มา
ี
จากข้อความน ้ใน [ต
ี ำราดนตร ี] ได้อย่างแท้จริง”
ีเหม
ซ ินอ
ู๋เห
ิงยิ้ม ให้ฉีหนิงแล้วพูดว่า “ท่านโหวน้อย
เน
้ือเพลง ท่านเป ็ นคนเข ียนหร ือ?”
ีหน
ฉ ิงย
้มแล
ิ ้วพูดว่า “้ ขาก
็แค่เขียนเล ่นตอนท่ไม
ี ่ีม
อะไรทำเท ่านั
้น ไม ่้
ู
รวา่ม ันดีหรือไม่ บ
ังเอิญว
่าท ำนอง
ของบทเพลงน ้ม
ี ันเข้าก ับเน
้ือพอด ี ก
็เลยร้องมัน
ออกมาแบบงงๆ ท ุกท่านอย ่าได้ถือสาเลยนะ”
ั
จ
่วชิงหยางม ีฐานะเป ็ นอาจารย ์ ใหญ
่ของวิทยาลัยฉง
หลิน ไม
่สะดวกให ้ความเห ็น ท่านเสนาบด ีกรมพิธีการ
หยวนหน ิงเยียนกล ับย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ท ำนองด ี เน
้ือก ็
ี” เขามองไปท
ด ่จ
ี ั
่วชิงหยาง แล ้วก็ย้ม “ความร
ิ ้
ู
ความสามารถของอาจารย ์จั
่ว ไม ่ม
ีใครเท ียบได
้จร ิงๆ”
่านเสนาบด
ท ีย
ังคิดว ่าจั
่วช
ิงหยางค ือคนท่จ
ี ัดการ
วางแผนอย ่เบ
ู ื้อ งหล ัง
ฉหน
ี ิงพาซ ู่ือเซว
จ ียนก ับเส
่ยวเหยากล
ี ับมาน ั่งท
่
ี
ักเร
น ียนของว ิทยาล ัยฉงหลินต่างต
่ืนเต้นดีใจมากกว ่า
ปกติ สถานการณ ์ ในตอนน้ พวกนางเห
ี ็นกับตา ไม ่
เพียงร้
ูสึกว่าบทเพลงไพเราะมาก ปฏ ิกิริยาของคนท ่
ี
หลังจากฟ ั งเพลงน ้แล
ี ้ว ม
ันทำให ้้
ู
รสึกว่าคร ั
้งน
ี้พ วกนาง
จะต้องได ้อันด
ับท่ด
ี ีแน่นอน
ใบหน้าของซ ู่
ือเซว
จ ียนยังคงแดงเร ือ่ อย ่ เด
ู ิมทีนางก ็
เป
็ นคนชอบความม ีเกียรต
ิอย่แล
ู ้ว วันนี้พ อแสดง
ความสามารถออกไป ม ันทำให ้นางรู้ส
ึกถ ึงเกียรต ิและ
ักด
ศ ิ
์ศรี นางมองฉ ีหนิงจากด้านหลัง ก ่อนหน ้าน
ี้พ อ
นางเห ็นเงาของฉ ีหนิงก
็แทบอยากจะก ัด แต ่ในตอนน ้
ี
็เหม
ก ือนไม ่ได
้น่ารังเกียจขนาดน ั
้นแล ้ว
ันใดน
ท ั
้นเองนางก ็พลันน
ึกถึงว่าน
่เป
ี ็ นครั
้งแรกท ี่
น าง
่วมบรรเลงเพลงก
ร ับเส
ีย่ วเหยา แม ้แต่ตัวนางเองก ็ู้
รสึก
แปลกใจ นางอดท ่จะห
ี ันไปมองเส ่ยวเหยา เส
ี ่ยวเหยา
ี
เองก ็กำลังหันมามองนางอย ูพ่ อด
ี เมือ่ สบตากัน พวก
นางก ็รีบเก็บสายตาไป พวกนางร ู้ส ึ
กเขินอายต่อกัน
มาก
เสวียต ันช
ิงกระซ ิบกับเหล่ากรรมการ จากน ั
้นก
็หัน
หลังกล ับมา แล ้วพูดว่า “การแข ่งขันรอบแรกส ิ้
น ส ุด
แล้ว คะแนนของท ั
้งเก้าว
ิทยาล ัยออกมาแล ้ว แต่ว่าจะ
ังไม
ย ่แจ้งให้ทราบในตอนน ้ จะมาประกาศอ
ี ีกคร
ั้งหลัง
จบการแข ่งทั
้งส่รอบไปแล
ี ้ว” เขาหย ุดไปครู่หน
ึง่
จากน ั
้นก็พ
ูดขึ
้นมาว ่า “ตอนน ้เร
ี ่มการแข
ิ ่งรอบสอง
ได้”
ู
ผชมโดยรอบเร
้ ิม่ วิพากษ
์วิจารณ ์ก
ันอีกครั
้ง
เสวียต ันช
ิงยกม ือให้สัญญาณเพ ือ่ เงียบลง แล ้วพ
ูดต่อ
่า “หลายป
ว ี ทผ
่ ่
ี านมา รอบการแข ่งหมากรุ กเป
็ นรอบ
่ก
ี
ท ินเวลามากท ่ส
ี ุด ีปนพ
้ วกเราเลยท
ี ำการเปล ่ยนกฎ
ี
การแข ่งข
ึ
้นมาใหม ่” เขาห ันหล ังกลับไป แล้วเคาะไปท ่
ี
ระฆัง ไม ่นานน ัก ก
็มีชายฉกรรจ ์ หกคนลากรถเข ้า
มายังลานแข ่งขัน บนรถม ีของส่งหน
ิ ึ
่งวางอย ่ แต
ู ่มันมี
้
ผาปิ ดอย่จ
ู ึงมองไม่ออกว ่าเป็ นอะไร
หลายคนอดย ืนขึ
้นมาไม ่ได
้ อยากร ้
ูว่ามันคืออะไร แต ่
่าศ
ว ิษย์ท
่ด
ี ูแลความเป ็ นระเบียบของว ิทยาล ัยหลงฉือ
ัดการบอกให
จ ้พวกเขาน ั
่งลง
ีหน
ฉ ิงเห ็นนักเรียนหญิงของว ิทยาล ัยฉงหล ินต
่างก็
ตกใจ เห ็นรถถ ูกลากมาย ังกลางสนาม เสว ียนตันชิงถึง
ได้เดินมาข ้างรถแล้วพ ูดว
่า “น ่คอ
ี ื ของท่ท
ี ่านเสนาบด ี
หยวนส ั
่งให ้ท
ำข ึ
้นเพ
่ือการแข ่งขันในรอบน ้ ก
ี ่อนหน้าน้
ี
นอกจากท ่านเสนาบด ีหยวนแล ้ว คนของว ิทยาล ัยท
ั้ง
เก้าไม่มีใครเคยได ้เห ็นม
ันมาก ่อน ท ุกท
่านลองเดาก ันดู
ได้ว
่าด้านในน ้ม
ี ันค
ืออะไร?”
ีหน
ฉ ิงคิดในใจว ่าอย่างไรก ็้
ตองเปิ ดออกมา แล ้วจะมา
ำให
ท ้ม
ันลึกลับทำไมก ัน แต ่ต
ัวเขาก ็เข้าใจดีว
่า รถค ัน
นไม
้
ี ่ว่าจะเป็ นอะไรก
็ตาม ถ
ึงอย
่างไรก
็้ตองเก
่ยวข
ี ้อง
ับหมากร
ก ุ กแน่นอน
---------------------------------
 บนท
ั ึกล ับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท ่ 328 กลหมากป
ี ิ ดตาย
ขณะทีท
่ ุ กคนกำล ังแปลกใจ หยวนหน ิงเย ียนก
็ทำ
ัญญาณม
ส ือ ให ้คนนำ้ ผาปิ ดบนรถน ั
้นออก จากน ั
้นทุก
คนก
็ได้เห ็นส
่งท
ิ ีอ่ ย่ในน
ู ั้
น มันเป ็ นเสา ล ักษณะเป็น
่เหล
ี
ส ีย
่ ม ท ำมาจากไม ้
“เอ
๊ะ น ั
่นมันกระดานหมากร ุ กไม่ใช ่หรือ” มีคนพูด
ออกมาท ่ามกลางฝ ูงชน
คนท
่อย
ี ่แถวหน
ู ้าเห็นชัดเจนมาก เสาร ู ปส่เหล
ี ีย่ มน
้
ี
ใหญ
่และส ูงประมาณคนหน ึ
่งคนได ้ ในแต ่ละด้านมี
กระดานหมากร ุ กต
ิดอย ่ ไม
ู ่ว
่าจะมองจากด ้านไหนก็
จะมองเห ็นกระดานหมากร ุ กน้
ี
ูดแล
พ ้วม ันก็แปลก บนกระดานหมากร ุ กน
ั
้น มีต
ัว
หมากรุ กวางเอาไว ้อย ่แล
ู ้วทั
้งหมากส ีดำและขาว ซ ึ
่ง
ันถ
ม ูกวางเป ็ นกลหมากไว ้เรียบร ้อยแล ้ว
ฉหน
ี ิงเห็นกระดานเพ ียงด้านเดียว แต ่เขาเห็นรอบข้าง
เกิดความเคล ือ่ นไหว จากน ั้นถ
ึงได้เข้าใจว่ารอบๆเสา
้
ลวนแต่มีกระดานหมากร ุ ก แต่ไม
่้
ูรวา่แต่ละด้าน
เหมือนกันหรือไม ่ เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงว
่าการแข ่ง
หมากรุ กจะทำอะไรใหญ ่โตมากขนาดน ้เท
ี ่านั
้นเอง
แต่ว
่าเขาก ็เข
้าใจข ึ
้นมาว ่า เพือ
่ ให้มันย
ุติธรรม เลยวาง
กลหมากออกมาให ้ได
้เห็นเลย แพ ้ชนะ ท ุกคนก็จะ
เห็นได
้อย ่างชัดเจน
อาจารย ์ ใหญ
่ของว ิทยาลัยอว๋นซานล
ิ ุกขึ
้นมาแล้วยก
ือให
ม ้กับหยวนหน ิงเยียนแล้วถามว ่า “ใต้เท้า น
ีค่ ื
อ
...?” เขามองด ูเสาท่แปลกประหลาดน
ี ั
่น สีหน
้าของ
เค้าจ
ึงเต ็มไปด้วยคำถาม
หยวนหน ิงเยียนพ ูดว
่า “เสาท ั
้งส
่้
ี ตนน
้ จะม
ี ีกระดาน
หมากรุ กติดอย่ ท
ู ุกคนก็คงได้เห็นแล้ว บนกระดาน
หมากรุ กได้วางกลหมากไว ้แล
้ว วันน้พวกเราจะไม
ี ่ให
้
เหล ่าผูเ้ข ้าแข ่งขันมาเด ินหมากกัน แต่พวกเราจะให ้
ุกคนมาแก
ท ้กลหมากน ้”
ี
“แก้กลหมาก?” ท ุกคนต่างตะล ึงไป
“กระดานหมากร ุ กท
ั
้งสีด
่ ้านจะเป็ นกลหมากท่
ี
เหม ือนก ันวางเอาไว ้ ” หยวนหน ิงเยียนพ
ูดว่า “น ีเ่ป็น
กลหมากท ่คนโบราณหลงเหล
ี ือและตกทอดก ันมา ู ผ
้
เข
้าแข ่งข ันสามารถใช ้หมากสีขาวในการวางหมาก...”
เม
่ือพูดถึงตรงน ้ เขาก
ี ็ส
่งสัญญาณมือ ไม่นานนักก ็ม
ี
ชายหน ่มช
ุ ุดดำส ่คนเด
ี ินไปประจ ำตามเสา เพ ่
ือรอ
ำส
ค ั
่ง
“ูผเข
้ ้าร่วมการแข ่งข
ันทั้ง เก
้าวิทยาลัย ในคร ั
้งนี้
พ วก
เราจะไม ่จำกัดจ ำนวนในการเข ้าแข่ง นอกเหน ือจาก
แปดคนท ่เป
ี ็ นต
ัวแทนของว ิทยาลัยแล้ว คนอ
่
ืนก็
สามารถลองได ้เช ่นก
ัน” หยวนหน ิงเยียนล
ูบเคราย ้ม
ิ
แล
้วพ ูดว่า “ใครสามารถแก ้กลหมากได ้เป
็ นคนแรก ก ็
ถอว
ื ่าเป็ นผ
ู้ชนะ” เขายกม ือขึ
้น “เหล ่าผู้
ม ีความร้
ู
ความสามารถสามารถออกมาแก ้กลหมากน ้ได
ี ้เลย”
ึงแม
ถ ้หยวนหน ิงเยียนจะพ ูดแบบน ้ แต
ี ่ก็ย
ังไม ่มค
ี น
ของวิทยาล ัยใดเลยท ่ออกมาหลายคน พวกเขาย
ี ังคง
่งต
ส ัวแทนมาแค ่คนเดียวเท ่าน
ั
้น
ีหน
ฉ ิงไม ่ได
้เก ่งในเร่ืองการเด ินหมากเลย ในใจก ็ค
ิดว
่า
เขาคงช ่วยอะไรไม ่ได้แน่นอน เขาห ันกล ับไปถามว ่า
“รอบน ้ใครจะออกไปแก
ี ้กลหมากบ ้าง”
เหล่าสาวๆ ต ่างมองหน ้าก
ัน มีคนหน ึ่งพ
ูดขึ้นมาว่า
“เสีย
่ วเหยาก ับฉินอีเก่งการเด ินหมากท ่ส
ี ุด”
“อ
๋ อ?” ฉ ีหนิงย ้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “เช ่นน
ั
้นก็ด
ี ถ ึงอย่างไร
กฎบอกว ่าคนท ่เข
ี ้าร
่วมการแข ่งขันสามารถไปลองได ้
หมด อีกส ักครูท่ ุกคนก ็ไปลองด ูกัน”
หญิงคนหน ึ
่งพูดอย ่างลำบากใจข ึ
้นมาว ่า “ท ่าน
อาจารย ์ฉี ท่จร
ี ิง...ท ่จร
ี ิงแล้วในการเล ่นหมากล ้อม
การแก้กลหมากถ ือว่ายากท ่ส
ี ุด ้ขา...ข ้าเองก ็ไม่้
ูรว
่าจะ
ำได
ท ้หรือไม่”
ีหน
ฉ ิงร
้
ูว่าแม่นางคนท ่พด
ี ู นั
้นน่าจะเป ็ นฉ
ินอ
ี เขาย ้ม
ิ
แล
้วถามว ่า “เหต ุใดเจ้าพูดเช ่นนั
้นเล ่า?”
“กลหมากท ีค่ นโบราณเหล ือท้งเอาไว
ิ ้น
ั
้น ตอนน ี้ก ็
เหมือนจะถึงทางต ันแล้ว หรือก็คอ ื เป็ นหมากท ีค
่ นสอง
คนเดินจนยากท ่จะเด
ี ินต
่อไปได ้อีกแล ้ว มันเรียกว ่า
หมากปิ ดตาย” ฉ ินอีแสดงออกว ่านางเช ่ยวชาญด
ี ้าน
การเดินหมากจร ิง นางอธ ิบายต ่อว ่า “หรืออ ีก
ประเภทหน ึ
่งก็คอ ื เวลาเด ินหมาก เก ิดสถานการณ ์
ิเศษข
พ ึ
้นมาในการร ุ กหร
ือรับ เป ็ นกลหมากท ่เก
ี ิด
ึ
ข
้นมาโดยท ่ใครก
ี ็คาดไม่ถึง กลหมากประเภทน ี้ต ก
ทอดมา เพราะม ันเก ิดจากการเด ินหมากโดยไม ่ได
้
ั
ต
้งใจถึงได้ตกทอดก ันมา หร ือท่เร
ี ียกว ่าหมากเป ็ น”
“ถ
้าอย่างนั
้นกลหมากบนน ั้นเจ้ามองออกหร ือไม ่ ?”
ฉหน
ี ิงหันไปช ้ “ม
ี ันเป็ นหมากเป็ นหร
ือว่าหมากตาย?”
ินอ
ฉ ีพูดว่า “ยังมองไม ่ชด
ั แต่ว
่า...หากเป ็ นหมากเป ็น
ังพอไหว ขอแค
ย ่ท
ำความเข ้าใจให้มากสักหน่อย คนท ่
ี
เจอร ู ปแบบการเด ินหมากมามาก อาจจะสามารถแก ้
กลหมากเป ็ นของคนโบราณได ้ แต่ว
่าหากเป็ นหมาก
ตาย เช ่นน
ั
้นก็ย่งยากแล
ุ ้ว...”
“เจ้าหมายความว ่ากลหมากท ่แม
ี ้แต
่คนโบราณก ็ไม
่
สามารถเด ินต ่อไปได้ แทบจะไม ่ม
ีทางท ำลายกลหมาก
ั
น
้นได ้เลยใช ่หรือไม่?” ฉีหนิงถาม
เส่ยวเหยาย
ี ้มแล
ิ ้วพูดว่า “ท่านอาจารย ์ ท
ีท่ ่านพ
ูดเม่
ือ
คร
ู่มันคือหมากตาย หมากตายก ็ค
ือเดินไปจนสุดท้าย
ั
ท
้งสองฝ ่ ายไม่สามารถวางหมากเด ินต
่อไปได้อีก แต
่ว่า
การเจอสถานการณ ์ แบบน้ม
ี ันน
้อยมาก อ ีกท
ั
้ง...อ ีกทั
้ง
ันน
ว ้เป
ี ็ นการแข ่งข
ัน หากเอาหมากตายมาเป ็ นโจทย
์
็คงไม
ก ่มีใครสามารถผ ่านไปได้แน่”
ฉหน
ี ิงห
ัวเราะแล ้วพ
ูดว่า “แล ้วหมากป ิ ดตายกับหมาก
ตายต ่างกันตรงไหน?”
“หมากตายก ็คอื หมากท ีไ่ม่มีทางเด ินต่อได้อ
ีก” เส ่ยว
ี
เหยาพ ูดว่า “ส ่วนหมากป ิ ดตายถ ึงแม
้จะด ูเหมือนว่าไม ่
ีทางเด
ม ินต
่อไปได ้เช่นกัน แต ่กลับย
ังมีเหล ือทางท ่
ี
สามารถแก ้สถานการณ ์ ได
้ ขอแค ่เจอจุด ก ็ย
ังมีโอกาส
้
ื
ฟนกล ับมาได ้อ
ีก”
“ท่แท
ี ้เป
็ นอย่างน้นเ
ี ่ อง” ฉ
ี ีหนิงพยักหน ้า
ินอ
ฉ ีเองก็พ
ูดว่า “กลหมากบางประเภทของคน
โบราณ เป ็ นกลหมากท ีพ่ วกเขาไม ่สามารถแก ้ได
้ แล้ว
ัดลอกม
ค ันเอาไว ้ ท
้งไว
ิ ้ให้คนร่
ุนหลังมาแก ้ ซ
ึ่งก
็มีกล
หมากป ิ ดตายมากมายท ีค่ นร่
ุนหล ังสามารถแก ้ได้”
เขาหย ุดไป แล ้วพูดว
่า “แต ่ว่ากลหมากป ิ ดตายแบบ
ั
น
้นม ันม
ีให้เห็นน
้อยมาก เพราะเม ือ
่ ถูกแก ้ไปแล้ว ก็จะ
ไม่ถือว
่าเป็ นกลหมากป ิ ดตายอ ีก”
ขณะทีค
่ นของว ิทยาล ัยฉงหลินก
ำล ังหาร ือก
ันอย่ ศ
ู ิษย
์
ของวิทยาล ัยอ่ืนก
็เร ่มม
ิ ีคนเดินมาท ่ร
ี ิมเสา ชายช ุดดำท่
ี
เฝ
้าอย่ทร
ู ่ ิ
ี มเสาก ็ย
ืนน่งๆ รอคนมาท
ิ ้าทาย
หลังจากนั
้นไม ่นาน ก ็มค
ี นเดินออกมายกม ือคำน ับ
แล
้วพูดว
่า “ต ิงชิงซานจากว ิทยาลัยหม ิงเยว ่ขอคำ
้แนะด
ี
ช ้วย”
ชายชุดดำท ่ย
ี ืนอย ่ตรงข
ู ้ามยกมือขึ
้นมา แล ้วทำมือ
เรียนเชิญเขา ้ ดานล ่างของกลหมาก ม ีกล
่องหมากร ุก
วางอย่ ้
ู ดานในเป ็ นหมากดำและขาว แต ่ว
่าตัวหมาก
ำมาจากว
ท ัสด ุพ
ิเศษมาก ไม ่ใช
่หมากร ุ กปกติเลย
ิงช
ต ิงซานขอท ้า ศ ิษย์ ของว
ิทยาลัยหม ิงเยว่ก
็ุรมเข้ามา
ู
ด
ิงช
ต ิงซานวางหมากก ่อน ชายชุดด ำวางหมากเหม ือน
ควบคุมได้ อีกท ั
้งเขาย ังเหมือนร
้
ู วา่การเปล ีย
่ นแปลงท ่
ี
ตามหลังมาน ั
้นมันเป ็ นแบบไหน ติงช ิงซานวางหมาก
ไปหลายคร ั
้ง ชายช ุดด ำก ็วางตอบโต ้แบบไม ่้ตองคิด
เลย
่จร
ี
ท ิงแล้วการเป ็ นหนึ
่งในแปดว ิทยาลัยใหญ่ ศิษย์ ใน
ิทยาล
ว ัยไม ่ได้จำเป ็ นต้องช ำนาญในท ุกๆ ศาสตร ์ แต ่
่าท
ว ุกแขนงก ็จะพอม ีพน ้
ื ฐานหมด
หลังจากท ่ต
ี ิงชิงซานเร ่มวางหมาก ท
ิ ุกคนก ็จ
ับจ้องไปท ่
ี
พวกเขา แอบค ิดในใจว ่าต
ิงชิงซานเป็ นคนท่ทาง
ี
ิทยาล
ว ัยหม ิงเยว ่ส่งมาในรอบการแข ่งขันหมากร ุ กอย่
ู
แล
้ว ก ็้ตองมีเหต ุผลอย ่แล
ู ้ว ทุกคร
ั
้งท่ต
ี ิงช
ิงซานวาง
หมากลงไป น ั
่นถือเป็ นทางเล ือกท
่ด
ี ีทส
่ ุ
ี ดแล้ว
เร่มแรกก
ิ ็ยังพอไหลล ่
ืนอย ่้
ู บาง แต
่ว่าหลังจากเร ิม่ เดิน
ไปได ้ย
่ส
ี ิบต
ัว ต ิงช ิงซานเร ่มวางหมากช
ิ ้าลง แต ่วา่ท ุก
การวางหมาก ชายช ุดด ำก ็จะวางหมากโต ้กล ับมาแบบ
แทบจะไม ่ตอ้ งค ิดเลย ด ูสบายๆ มาก ท ุกคนในงาน
่างเป
ต ็ นคนฉลาด พวกเขาเห ็นชายชุดดำวางหมาก
อย่างไหลล ่
ืน พวกเขาก ็เข้าใจทันท
ี อีกฝ
่ ายร
้
ู หมดว่าติง
ิงซานจะวางหมากตรงไหนบ
ช ้าง
การแก ้กลหมาก ก ็คือการค ิดว
ิธีการมาพล ิกแพลง
เอาชนะให ้ได้ หากไม ่ระวัง ก็จะแพ
้ทันท
ี ต่อให้เดินผิด
ไปแค ่หมากเด ียว สถานการณ ์ก็จะเปลีย
่ นไปท ันที ใน
ฐานะหมากส ีด
ำเป ็ นฝ
่ ายรับ น
ั
่นก็แสดงว่าหมากขาวก ็
จะต้องใช ้ท
ุกวิถีทางในการพล ิกแพลงสถานการณ ์ มา
ให
้ได้
ตอนน ้้
ี ดานข
้างก็เร่มม
ิ ีคนออกมาขอท ้าทายอ ีก
คนภายในงานกว ่าพันคน แทบจะเง ียบไม ่ม
ีเสียงเลย
ีหน
ฉ ิงค ิดในใจว ่าถ
้าเล ่นเดินหมากห้าตัวเขาย ังพอไว้
แต่ว
่าหากต ้องไปแข ่งกับใคร เขาไม ่ไหวจริงๆ น ัก
หมากร ุ กของวิทยาล ัยทั้
ง แปด ไม ่ว
่าใครก ็สามารถท ำ
ให
้เขาตายได ้ท
ั้งน
ั
้น ไม ่ตอ้ งไปพูดถ
ึงการแก ้กลหมาก
ของคนโบราณเลย
อย่าว่าแต ่หมากป ิ ดตายเลย ต ่อให้เป็ นหมากเป ็ น เขา
ิดว
ค ่าเขาก ็ไม ่น
่าจะแก ้ได้ แต่ว่าหากให ้เขาเด ินจนเป็น
หมากตายก ็น่าจะเป ็ นไปได้มากกว ่า
ตอนน ้ความหว
ี ัง คงต ้องให้เป็ นหน
้าท่ของเส
ี ีย
่ วเหยา
ับฉ
ก ินอ ีแล้วล
่ะ
แต่ว
่าแม ่ของเส ีย่ วเหยาเองก ็ไม
่ธรรมดา สามารถเล ้ยง
ี
ูเส
ด ่ยวเหยามาคนเด
ี ียว เส ่ยวไม
ี ่เพียงงดงามเท ่าน
ั
้น
ีกท
อ ั
้งย ังเฉล ียวฉลาด การเป ่ าขล
ุย่ ว่ายากย ังทำได ้เดิน
หมากคงไม ่ดอ้ ยไปกว ่ากัน
ันใดน
ท ั
้นเองก ็ม
ีเสียงลอยมาว ่า “ศิษยพ ่ ศ
ี ิษย์ พต
่ ิ
ี ง...”
ีหน
ฉ ิงห ันไปมอง เห ็นติงชิงซานจากว ิทยาล ัยหม ิงเยว่
ตอนน ้ถ
ี ึงกับนั
่งฟุบไปก ับพ
้
ืน เหล ่าศ
ิษย์พ่ศ
ี ิษย
์ นอ
้ ง
ึงก
ถ ับต้องเข ้ามาพย ุงกันใหญ ่ ฉีหน
ิงขมวดค ้ว เห
ิ ็น
พวกเขาพย ุงต ิงชิงซานกล ับไปน ั
่งท
่ อ
ี ีกท ั
้งต
ิงชิงซาน
เองก ็มีสีหน
้าซีดเซ ียว และม ีท่าทางท ่ตะล
ี ึงค
้างอย ่
ู
“ติงช
ิงซานจากว ิทยาล ัยหมิงเยว่แก
้กลหมาก
้
ลมเหลว” ชายช ุดดำท ีเ่ดินหมากก ับต
ิงชิงซานยืนตัว
ตรงขึ
้นมาอ ีกครั
้ง แล ้วตะโกนประกาศ
ีหน
ฉ ิงได้ยินฉินอีพ
ูดขึ้นมาว่า “ติงชิงซานแพ ้อย่างน
ั
้น
หรือ? ี ฝมอ
ื การเด ินหมากของเขา...ต ิดอันด
ับหนึ
่งใน
สามของบรรดาแปดว ิทยาล ัยเลยนะ แม ้แต่เขายัง...”
้ำเส
น ียงของนางเหม ือนจะสงส ัย
ตอนน้ม
ี ีอีกสองคนเด ินมาขอท ้า ทุกคนพยายามเง ียบ
เสียงให้สนิทท่ส
ี ุด เพ ่
ือไม่ให้ไปรบกวนผ ู้เด
ินหมาก
หลังจากน ั
้นไม่นาน ก ็ได้ย
ินมีคนตะโกนว ่า “หม ่าอ
ีหัง
จากวิทยาล ัยซานหยวนแก ้กลหมากล ้มเหลว”
“โจวล ่จากว
ู ิทยาล ัยอว ๋นซานแก
ิ ้กลหมากล ้มเหลว”
“กงซุนถ ูจากวิทยาล ัยหลงฉ ือแก
้กลหมากล ้มเหลว”
ภายในเวลาแค ่ครึ
่งชั
่วยาม คนท ่ข
ี ึ
้นมาขอท ้าทายใน
การแก้กลหมากต ่างพ ่ายแพ้้ลมเหลวกล ับไป ตอนน ้ม
ี ี
เพียงคนเด ียวท ่ย
ี ังคงอดทนแก ้กลหมากอย ่ อ
ู ีกท
ั้ง คน
่
ืนตอนน
อ ้ก
ี ็ไม
่กล ้าท่จะเด
ี ินข ึ
้นหน้าไปขอลอง
จะต้องร ้
ูวา่ศ ิษย์ ของแปดว ิทยาลัยนั
้นร้ายกาจมาก
การท ่ถ
ี ูกส่งมาเป ็ นตัวแทนของว ิทยาล ัยได้ ไม ่ตอ
้ งพ ูด
่าพวกเขาเป
ว ็ นอ
ันด ับท่เท
ี ่าไหร ่ในใต้หล ้า แต ่วา่ในต ้าฉ
่
ู
พวกเขาอย ่างน ้อยก ็ต
ิดอ ันดับ แต่ว่าในตอนน ้คนท
ี ่ถ
ี ูก
่งออกมาของท
ส ั
้งแปดว ิทยาล ัย เกินกว่าคร ึ
่งล้มเหลว
ไปแล้ว ส ่วนคนท ีเ่หล ือเม ่ือเทียบกับคนท ่ลองไปก
ี ่อน
หน้าน้น
ี ั
้นก็ย
ังห่างช ั
้นอย ูม่ าก ก ็ไม่กล
้าท ่จะออกไปขาย
ี
หน้า
“ตอนน ้คงต
ี ้องด ูจ
ูหล ุนจากว ิทยาล ัยซ
ีเฟิ งแล้ ว” ฉินอี
ูดว
พ ่า “จ ูหลุนเป็ นมือหมากร ุ กอ
ันดับหนึ
่งท ่ได
ี ้รบั การ
ยอมร ับจากคนท ั
้งแปดว ิทยาล ัยใหญ่ หากว ่าเขาย ัง
้
ลมเหลว กลหมากในว ันน ้ ก
ี ็น่าจะไม่มีใครสามารถแก ้
ได้อ
ีก”
คนของแปดว ิทยาล ัยค่อยๆ พ่ายแพ ้้ลมเหลวก ันไป
หากจูหลุนสามารถแก ้กลหมากได ้ ก็จะต้องเป็ นท
่น
ี ่า
ตกใจมากแน ่นอน ว ิทยาล ัยซ
ีเฟิ งต่อให
้วันน
้จะไม
ี ่
สามารถช ิงอ
ันดับท่ด
ี ีได
้ แต่ว
่าแค ่ีฝมอ
ื ของจ ูหลุนคน
เด
ียว ก็สามารถเป ็ นหน
้าเป็ นตาของว ิทยาลัยได ้แล้ว
หากมองจากส ีหน
้าท่าทางของจ ูหล ุนก
็ยังถ
ือว่าน่งอย
ิ ่
ู
เขายืนเอามือไขว้หล ังไว
้้ขางหน ึ
่ง ทุกครั
้งทีเ่ขาวาง
หมาก ก็จะระว ังมาก
เวลาผ่านไปอย ่างรวดเร ็ว แต่ว่าคนในงานไม ่ได
้รสู้ ึ
กว่า
เหน
่ือยล
้าเลย ี อกทั้งย
ังไม่ม
ีใครร ้
ูสึกว่าน
่าเบ่
ือเลย ท ุก
คนร
้
ูสึกต
่ืนเต
้นเร้าใจ กลหมากท ีส
่ ามารถเอาชนะคน
ของแปดว ิทยาลัยไปมากมาย ม ันไม ่ธรรมดาเลย บาง
คนยังค
ิดว่าจ
ูหลุนนั
้นจะต้องแก ้กลหมากได ้แน
่นอน
แต
่บางคนกล ับคิดว่า อยากจะให ้จูหล
ุนล้มเหลว
หล
ังจากน ั
้นพ
ักใหญ ่ ทุกคนต่างเห ็นชายช ุดดำวาง
หมากลงไปหน ึ
่งตัว แต่จหู ล
ุนนานมากไม ่วางหมากเลย
หลายคนเร ิม
่ ู้
รสึกผิดปกติ ท
ันใดนั
้นเองจูหล
ุนก็โยน
หมากขาวกล ับไปท ่กล
ี ่องหมาก แล ้วยกม
ือให้ก
ับคน
ุดด
ช ำ เขาไม ่พูดอะไรมาก ส ่ายหน
้า จากนั
้นก็เด
ิน
กลับไปท
่น
ี ั
่งของต ัวเอง
“จูหล
ุนจากว ิทยาล ัยซีเฟ
ิ งแก
้กลหมาก...้ ลมเหลว”
ชายชุดด
ำตะโกน
---------------------------------
 บ
ันท ึกล
ับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 329 ซ
ี ่อนตัวกลางฝ ูงชน
หลังจากท ่ชายช
ี ุดดำได ้ประกาศว ่าจูหล
ุนจากว ิทยาลัย
ีเฟ
ซ ิ งแก
้กลหมากล ้มเหลว ภายในงานก ็เร ่มเก
ิ ิดการ
ิพากษ
ว ์ว
ิจารณ ์อ
ีกคร ั้ง แม้แต ่สาวๆ ของว ิทยาล ัยฉง
หลินเองก ็เริม
่ พูดค ุยเช่นก ัน
หลายคนร ู้ส ึกว
่าการแข ่งหมากร ุ กในป
ีน้เหม
ี ือนจะสนุก
มาก ค ิดในใจว ่าในเม ่
ือเป ็ นการแข ่งข
ัน จะง ่ายไปไม ่ได
้
แต่ว
่าจะให ้ยากมากแบบน ้ ไปเอากลหมากโบราณมา
ี
ให
ู้ผ
้เข้าแข่งขันแก้ ม ันก็เกินไป
เก
้าว ิทยาลัยท่เข
ี ้าร่วมการแข ่งขันในคร ั
้งน้ ศ
ี ิษย
์ ของ
แปดว ิทยาล ัยล
้มเหลวก ันไปหมดแล ้ว ถึงแม ้ในกฎจะ
บอกว ่าศ
ิษย์ ในว
ิทยาล ัยใครก ็สามารถออกมาแก ้กล
หมากได ้ แต ่ว
่าแม้แต ่ม
ือหน ึ่งในการเด ินหมากของ
ิทยาล
ว ัยยังพ่ายแพ้ คนท ่เหล
ี ือยังจะกล้าขึ้นมาอีกหรือ
หลายคนไม ่กล
้าออกมาลอง ถ ึงแม้ในใจของพวกเขา
จะอยากลองมากแค ่ไหนก็ตาม แต ่ว
่าพวกเขาร ู้ด ี
่า
ว
หากสามารถท ำได้ก็ไม
่เป็ นไร แต่หากแพ ้ ท
ุกคนก ็จะ
มองว่าอยากได ้หน
้า จะถ ูกเยาะเย ้ยเอาได้ พวกบ ัณฑิต
ักในช
ร ่
ือเสียง ในงานม ีบณ ัฑ ิตมาจากหลายท ่ หากถ
ี ูก
เผยแพร ่ออกไป ่ือเส
ช ียงคงจบส ้นแล
ิ ้ว
ึงแม
ถ ้วิทยาลัยฉงหล ินจะยังไม่ออกมา แต ่วา่แปด
ิทยาล
ว ัยล้มเหลวไปจนหมดแล ้ว หลายคนค ิดว่า
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินเองพอเห ็นสถานการณ ์ แบบน
้แล
ี ้ว ก็
่าจะเข
น ้าใจอะไรแล ้ว คงไม ่ส่งใครออกมา
เสวียตันชิงถ
ึงแม้จะรู้
ส ึกว่าว
ิทยาล ัยฉงหลินเองไม ่
ำเป
จ ็ นต้องออกมาลองก ็ได้ แต่ว
่าจั
่วช
ิงหยางอย ูท่ ีน
่
้
ดวย เขาย ังคงให้เกียรติจั
่วช
ิงหยางอย ่ เขาห
ู ันไปถามฉ ี
หนิงว
่า “แปดว ิทยาลัยใหญ ่ไม
่สามารถแก ้กลหมากได ้
ไม่ทราบทางว ิทยาลัยฉงหล ินจะออกมาแก ้กลหมาก
หรือไม่? หากท ้งส
ิ ิทธิ ก็ท
ำได ้นะ พวกเราจะผ ่านไป
แข่งขันในรอบท ่สามเลย”
ี
ำพ
ค ูดของเขาช ัดเจนมาก ความหมายของเขาค ือ
แปดว ิทยาลัยใหญ ่ไม่สามารถแก ้กลหมากได ้
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินของพวกเจ ้าก ็ไม่้
ตองเส ียเวลาหรอก
้งส
ิ
ท ิทธ
ิไปเถอะ
ีหน
ฉ ิงเองก็ไม่ได้มั
่นใจในรอบน ้เลย แต
ี ่ว
่าพอเสว ียตัน
ิงพ
ช ูดมาแบบน ้ ม
ี ันแสดงออกช ัดเจนว ่าเขาม ีอคติต
่อ
ิทยาล
ว ัยฉงหล ิน เขาขมวดค ้วแล
ิ ้วพ ูดว
่า “เส ีย
่ วเหยา
ินอ
ฉ ี พวกเจ้าสองคนตามข ้าไปด ูก่อน หากย ังไม่ท
ันได้
ลอง แต ่กลับจะยอมแพ ้แล้ว เช ่นนั
้นคนอ่
ืนจะย ิง
่ ดูถ
ูก
พวกเราได ้”
เส่ยวเหยาก
ี ับฉ ินอีมองหน ้ากัน ถึงแม ้ในใจจะร ้
ู สก
ึ ว่า
โอกาสท ่จะแก
ี ้กลหมากได ้น
ั้นน
้อยมาก แต ่ว
่าเห็นสี
หน
้าท ่าทางท่ฉ
ี ีหนิงให ้ก
ำล ังใจแล ้ว ก ็พยักหน
้า
ท
ั
้งสามคนเด ินมาย ังหน
้ากระดานหมากร ุก ท่ามกลาง
สายตาของท ุกคน
ีหน
ฉ ิงน
ำพาเส ่ยวเหยาก
ี ับซู่
ือเซว
จ ียนแสดง
ความสามารถท ่ามกลางผ ู
้คนในรอบแรกมาแล ้ว ถ ึงแม้
หลายคนจะร ู้
ส ึ กว่าว
ิทยาล ัยฉงหล ินจะพอม ีี
ฝมอ ื
ความสามารถอย ่้
ู บาง แต่ว่าความค ิดเร ่
ืองให ้
ความสำค ัญก
ับผู้ชายมากกว ่าผู
้หญ ิงน
ั
้นม ันลงรากล ึก
มาก ทำให ้ไม
่ได ้เปล่ยนแปลงความค
ี ิดท ีม่ ี
่อ
ต
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินไปได ้ ตอนน ้เห
ี ็นฉีหน
ิงพาสองสาว
เดินมาท่หน
ี ้ากระดาน ก ็น
ึกขำก ัน แอบค ิดในใจว ่า
แม
้แต่ว
ิทยาล ัยทั้งแปดย ังไม่สามารถแก ้กลหมากได ้
แล
้ววิทยาล ัยฉงล ินจะท ำได ้อย่างไร
ีหน
ฉ ิงย
ืนไขว ้หลัง เขามองไปท ่กระดานหมากร
ี ุ ก บน
กระดานม ีหมากร ุ กขาวและด ำวางอย ่ประมาณแปด
ู
เก
้าสิบตัวสลับไปมา ด ูผว
ิ เผ ินเหม ือนว ่นวาย แต
ุ ่ว่า
หมากท ั
้งส่้
ี ดานกล ับมีการเผช ิญหน้าร ับรุ กกันอย
่าง
ัดเจน ความร
ช ้
ูเร่
ืองหมากร ุ กของเขาม ีจำกัดมาก แค ่
มองก ็้
ู
รสึกว่ามันซับซ้อนแล้ว แต ่ว่ามันซ ับซ้อน
ตรงไหน เขาก ็อธิบายไม ่ถูก
เส่ยวเหยาก
ี ับฉินอียืนคะนาบข ้างฉ ีหนิง ท ุกคนต่าง
มองอย ่างเคร ่งเคร ียด เร ิม
่ แรกพวกนางย ังน
่งอย
ิ ่ แต
ู ่
่านไปคร
ผ ่
ูหนึ
่ง ฉ ินอีก
็เริม
่ ขมวดค ้ว เส
ิ ีย
่ วเหยาเองก ็เร่ม
ิ
ีส
ม ีหน้าค ิดหนัก หล ังจากผ ่านไปอ ีกคร ่
ูหน ึ
่ง ฉีหนิงก
็ได้
ินฉ
ย ินอีพูดว่า “ไม ่ได้ แบบน ั
้น...แบบน ั
้นก็จะทำให้
ทางต ัน แต ่ว
่า...อ ืม แบบน ้ก
ี ็ไม่ได้ ...” ส ีหน
้าของนางด ู
ับสนมาก ท
ส ่าทางของนางด ูเคร ่งเคร ียด
ึงแม
ถ ้ฉีหนิงจะพอร ้
ู เร
่
ืองหมากร ุ กบ
้าง แต ่ว่าในใจของ
เขาก ็้
ู
รดี หากพอร ้
ูก็ไม่เป
็ นไร แต ่จะให ้ไปว ิเคราะห ์ ให
้
ึกซ
ล ึ
้ง ท ำความเข ้าใจในหมากท ุกต ัวท่เด
ี ิน ย
่งค
ิ ิดมาก
เท่าไหร ่ มันก็จะย่งซ
ิ ับซ้อนมากข ึ
้นไปอ ีก ม ันจะทำให ้
คนปวดห ัว แล้วก็จะทำให ้ทรมานและเคร ียดตามมา
ีหน
ฉ ิงร
ู้ว่ากลหมากอ ันน
ี้ผ ู
เด
้ ินหมากเร ิม
่ แรกอาจจะพอ
ับม
ร ือได้ แต ่วา่พอเด ินไปเร ่
ือยๆ การเปล ีย
่ นแปลงก ็
ยากท ่จะคาดเดาได
ี ้ ม
ันจะท ำให ้ซ
ับซ้อนมากข ึ้น ค ่
ู
่อส
ต ู้ก
็จะเร ิม
่ คาดเดาการเด ินหมากได ้ ย
่งเป
ิ ็ นคนม ี
ี
ฝืมอ ก ็จะย่งอ
ิ ่านเกมออกได ้มาก ท ำให ้คนท่เด
ี ินด้วย
เร่มเข
ิ ้าส่สภาวะม
ู ึนงง
ี
ฝืมอด้านการเด ินหมากของเส ีย่ วเหยาก ับฉินอีนน ั
้ ไม่
เลวเลย แต ่เพราะอาย ุยง
ั ้นอย พอเผช ิญหน้าก ับกล
หมากท ่ซ
ี ับซ
้อน ก ็้
ู
รว่าแก
้ไม่ได้ ในใจของพวกนางคง
ิดว
ค ่าแม้แต่แปดว ิทยาลัยใหญ ่ย
ังแก้ไม่ได้ น
ั่นหมายถ ึง
่าท
ว ุกคนยอมร ับแล
้วว่ามันแก
้ไม ่ได
้ อย่างมากในรอบ
้ท
ี
น ั
้งเก ้าวิทยาล ัยเองก็ถือว
่าเสมอก ัน
เขาก ังวลว ่าเสีย
่ วเหยาก ับฉินอีหากย ังค
ิดแบบน ี้ต ่อไป
ไม่เป็ นผลดีต่อสุขภาพเลย ก ำล ังค
ิดว่าจะยอมแพ ้
ทนใดน
ั ั
้นเอง เขาก ็ได้ยนิ เสียงดังในห ูว
่า “ในเม ่
ือเป ็น
แค่การละเล ่น จะคิดมากไปท ำไม ้ ขาสอนเจ ้าแก
้กล
หมากเอง”
เสียงน ี้ม าอย่างกะท ันหัน ฉีหน
ิงสะด ุ้งไป มองซ ้ายมอง
ขวา เห ็นเส ีย
่ วเหยาก ับฉ
ินอีย
ังคงจ ้องอย ่ท
ู ่กระดาน
ี
หมาก ชายช ุดดำยังคงย ืนอย่ทเ
ู ่ ด
ี ิม คนรอบๆ ก ็จบั ้ จอง
มาท่น
ี ่ ไม
ี ่ม
ีใครร้
ูว่าเส ียงมาจากไหน
ีหน
ฉ ิงเอาน ้วแหย
ิ ่ไปท่รห
ี ู ูคิดว่าต
ัวเองห ูฝาดไปเอง
ไม่เช่นน ั
้นท
ำไมม ีคนพูดกับเขา แต ่คนอ ่
ืนไม ่ม
ีใครร้
ู ได้
่ะ
ล
“ไม่้ตองมองไปไหนหรอก” เส ียงน ั
่นดังขึ
้นอีกครั้ง มัน
ัดเจนมาก ฉ
ช ีหน
ิงฟั งได้อย
่างชัดถ้อยช ัดคำ “หย ิบ
หมากขาวข ึ
้นมา แล ้ววางลงไปด ้านล่าง แถวท ีส
่ ามส ิบ
หก”
ีหน
ฉ ิงตกใจ เขาขมวดค ้ว เส
ิ ียงนั
้นเล ็กและเบามาก
ถงแม
ึ ้จะได
้ยินชัด แต่ว
่าแยกไม่ออกว่าเป็ นชายหร ือ
หญิง เขาแอบค ิดในใจว ่าเหต
ุใดถึงได
้มีเสียงดังมาได ้
เขาล ังเลครู่หน
ึ
่ง จากน ั
้นก
็เด
ินข
ึ
้นหน้าไป เขาหย ิบ
หมากขาวข ึ
้นมา พอเขาท ำแบบน
้ ม
ี ันท
ำให ้ทุกคนต่าง
ตะลึงไป
ินอ
ฉ ีกับเส
่ยวเหยาเด
ี ิมอยากจะสร้างช่
ือให ้ก
ับ
ิทยาล
ว ัยฉงหล ิน พวกนางพยายามแก ้กลอย ่างเต็มท่
ี
แต่ย
่งค
ิ ิดก
็ย่งซ
ิ ับซ
้อน พอค ิดมากเข
้า ก็ู้
รสึกว่าสมอง
ั
น
้นว่างเปล ่า ในใจก ็น
ึกร้อนใจ ไม่อยากให ้ฉีหน
ิงต้อง
ิดหว
ผ ัง แต
่คิดไม่ถ
ึงว่าฉีหน
ิงจะเด
ินไปหย ิบหมาก
ึ
ข
้นมาเอง
ั
ท
้งสองมองหน ้าก
ัน ต่างก็ตกใจ แต่กล
ับเห ็นฉีหน
ิงเด ิน
เอาหมากขาวไปวางลงด ้านล
่างในแถวท ีส
่ ามสิบหก
ไม่้
ู
รวา่ทำไมเหม ือนก
ัน พอวางลงไปม ันก็ติดลงท่
ี
กระดานหมากเลย
ชายชุดด ำเห ็นฉีหนิงวางหมากลง ก ็ยกม ือขึ
้นคำน ับ ฉ ี
หนิงค
ำน ับตอบ ชายช ุดดำก็ไม่พ
ูดอะไรมากมาย เขา
หยิบหมากส ีด
ำข ึ้
น มา แล ้วก็วางลงอย ่างรวดเร ็ว
ีหน
ฉ ิงเห ็นชายช ุดดำวางหมากลง ก ำล ังคิดอย ่ว
ู ่าจะ
วางหมากต ่อไปอย ่างไร ในห ูก
็มีเส
ียงด ังขึ
้นว่า
“้ดานล่าง แถวท ีส่ ามสิบเก้ า”
ีหน
ฉ ิงแกล ้งทำเป ็ นน
่ง เขาหย
ิ ิบหมากข ึ
้นมา แล ้วอด
ไม่ได
้ท่จะเหล
ี ือบมองไปรอบๆ ในใจก ็ตกใจ ม ันช ัดเจน
่าเส
ว ียงไม ่ได
้มาจากคนรอบต ัวเขา แต ่น
่าจะมาจาก
ทางฝั
่ งผ
ู้ชม แต่ว่าคนท ีอ
่ ย่ในงานม
ู ีกว่าพันคน จะร ้
ู ได
้
อย่างไรว ่ามาจากไหน
หากมันด ังมาจากฝ ูงชนจร ิง แล้วเหต ุใดมีแค ่เขาคน
เดียวท่ได
ี ้ยินล
่ะ? เส ีย
่ วเหยาก ับฉ
ินอี แม้กระท ั
่งชายช ุด
ำ ก
ด ็เหม ือนจะไม ่ได
้ยินอะไรเลย
ีหน
ฉ ิงสะด ุ
้ง เหม ือนเขาจะน ึกอะไรข ึ้นมาได ้ หร ือว่า
เสียงน ่จะม
ี ีคนส ่งเสียงอย ่างล ับๆ มา?
เขาร้
ูอย ่แล
ู ้วว ่า ในย ุทธภพม ีว
ิชาการส ่งเสียงโดยท ่
ี
ไม่ให
้ใครร ้
ูได ้ มีเพียงคนท ่พวกเราต
ี ้องการให ้เขาได ้ยิน
เท่านั
้นท ่จะได
ี ้ย
ินได ้ แต ่ว
่าการจะฝ ึ กว
ิชาแบบน ้ วร
ี
ุทธของคนๆ น
ย ั้นต้องร้ายกาจมาก ก ำล ังภายในต ้องม
ี
มาก อ ีกท ั้งมันเป ็ นว
ิชาล ึกลับ ฉ ีหน
ิงไม่เคยได ้เห็นเลย
แต่ว
่าในตอนน ้อ
ี ีกฝ
่ ายใช้วิชาน ้ในการส
ี ่งเสียงมาให ้เขา
เขามองไปท ่ซ
ี ีเหม ินอ
ู๋เหิงทันที หากด ้านวรย ุทธ
์
ภายในงานน ้ก
ี ็น่าจะม ีซ
ีเหม ินอู
๋เหิงคนเด ียวทีม
่ ี วรย
ุทธ
์
้
รายกาจ ถ ึงแม ้เส ียงท่ด
ี ังเข้าห ูเขาจะไม ่เหมือนเส ียง
ของซ ีเหม ินอูเ๋ห ิงเลยก ็ตาม แต ่ในเม่
ือเป็ นวรย ุทธ
์ ม
ันก็
อาจจะท ำให ้เสียงเปล ่ยนได
ี ้
แต่ว
่าเหม ือนซ ีเหม ินอ
ู๋เหิงจะไม ่ได
้สนใจทางน ้ เขา
ี
เหมือนก ำล ังค ุยอะไรบางอย ่างกับหยวนหน ิงเย ียน
หากซ ีเหม ินอู
๋เห ิงกำล ังคุยกับหยวนหน ิงเยียนอย ่ ้
ู ถา
อย่างนั
้นเขาก ็ไม
่มีทางมาค ุยก ับตัวเองได้?
ีหน
ฉ ิงทำตามท ่เส
ี ียงน ั
้นบอก เขาหย ิบหมากขาววางลง
้
ดานล ่างแถวท ่สามส
ี ิบเก ้า
ชายคนน ั
้นก ็วางหมากตอบโต ้โดยไม ่ลังเล
เสียงนั
้นด ังมาไม ่หยุด ท ุกคร ั
้งท่ชายช
ี ุดด
ำวางหมากลง
ไม่ก
่ว
ี ินาท ีตอ่ มาเส ียงก ็จะด ังตามมาบอกให ้ฉ
ีหนิงวาง
หมากกล ับไป ฉ ีหน
ิงวางหมากตามท ่เขาบอก
ี
พริบตาเด ียว พวกเขาก ็วางหมากไปแล ้วกว่ายีส
่ บิ ตัว
ันใดน
ท ั
้นเองเขาก ็จ
ับจ ุดได
้ว ่า อีกฝ่ ายสามารถช ีแ้นะ
เขาวางหมากได ้ แสดงว ่าเขาก ็จะต ้องมองเห ็นหมาก
กระดานน ้อย
ี ่างชัดเจน ตอนน ้เขาน
ี ั
่งหันหลังไปทาง
เหนือ กรรมการน ั่งหันหน้ามาทางเหน ือ ซ
ึ่งอย่ตรงก
ู ัน
้
ขามก ับเขาในตอนน ้ คนท
ี ่อย
ี ูท่ างเหน ือหากสายตาด ี
หน่อย ก็จะมองเห ็นหมากท ั
้งกระดานในตอนน ้ ี
ี ซเห
ินอ
ม ู
๋เหิงไม ่ม
ีทางมองเห ็นได้ นอกจากว ่าเขาจะม ีว
ิชา
มองทะล ุทะลวง ไม ่เช
่นนั
้นไม ่มีทางมองเห ็นช
ัด
ั
ท
้งหมด
พอคิดถึงตรงน้ ฉ
ี ีหนิงก
็้
ูรว
่าคนๆ น ั
้นจะต้องอย ่
ู
ทางด ้านหล
ังคอยส ่งเส
ียงให ้เขาแน ่นอน
ีกฝ
อ ่ ายสามารถส ่งเสียงลับมาให ้เขาได้ วรย ุทธ
์ ตอ
้ ง
้
รายกาจอย ่แล
ู ้ว แต ่นอกจากน ้ คนๆ น
ี ้ย
ี ังม
ีฝมี อ
ื้ดาน
การเด ินหมากด้วยไม ่เช่นนั
้นกลหมากท ่แม
ี ้แต่แปด
ิทยาล
ว ัยใหญ่ย
ังแก้ไม่ได
้ เขาจะแก ้ได้อย่างไร?
เสียงของคนๆ น ั
้นเล็กและเบามาก แต ่น
้ำเสียงของเขา
ูสบายๆ จากน
ด ้ำเสียงของเขา เหม ือนกับว่ากลหมาก
้ม
ี
น ันไม่ยากเท่าไหร ่
เดินไปอีกส
ิบกว ่าหมาก ฉ ีหน ิงเองก ็เด
ินไปอย ่างไม่
่อยเข
ค ้าใจ ตอนน ้เขาไม
ี ่้
ู
รเลยว ่าใครได ้เปรียบ
เสียเปรียบ เขาเห ็นแค่หมากขาวหมากด ำสล ับกันไป
มา ด ูแล
้วก
็ซับซ
้อน
ชายชุดด ำ ก ่อนหน้าน้ยง
ี ั วางหมากอย ่างรวดเร ็วแต ่ว่า
ตอนน้หล
ี ังจากท่ฉ
ี ีหนิงวางหมากลง เขาต ้องค ิดพัก
ใหญ่ ถ
ึงจะวางหมากลง
่อมา ฉ
ต ีหนิงก็เร
ิม่ วางหมากเร ็วข
ึ้น ชายช ุดดำเด ิน
หมากย ่งช
ิ ้าลงเร่
ือยๆ ท ุกคนต ่างก
็เห็นหมด พวกเขา
้
ู
รสึกว
่าสถานการณ ์ เร
ิม่ เปล่ยนไปแล
ี ้ว ตอนน ้เสนาบด
ี ี
กรมพิธีการหยวนหน ิงเยียนกับกรรมการท ่เหล
ี ือเองก ็
เดินมาท ่หน
ี ้ากระดานหมากร ุ ก เขามายืนดูฉีหนิงเด ิน
หมาก ฉ ีหนิงเห็นพวกเขามาย ืนอย
่้
ู ดานหลัง เขาก ็คิด
่าคนพวกน
ว ้จะบ
ี ังคนๆ น ั
้นหรือเปล่า ยังดีท
่วา่เส
ี ียง
ังคงลอยมาเข
ย ้าหูเขาอย ่เร
ู ือ่ ยๆ ฉีหน
ิงถึงได้เบาใจ
หยวนหน ิงเยียนเห็นกลหมากแล ้ว ส
ีหน้าของเขาก ็
ตกใจมาก
ชายชุดด ำท่เด
ี ินหมากก ับฉีหน
ิงเองตอนน ้เหง
ี ่ือไหลท ั
่ว
หน้าผาก ส ีหน้าของเขาไม ่เหมือนก
่อนหน้าน้ท
ี ่นง
ี ่ ส
ิ ุขุม
แล
้ว ถึงแม
้จะพยายามสงบแล ้ว แต่ว
่าสีหน้าของเขา
ันด
ม ูกระวนกระวาย ฉีหนิงเด
ินตามท่ยอดฝ
ี ีม
ือคนน
ั
้น
บอก เขาวางหมากลงตรงต ำแหน ่งตรงกลาง ชายช ุด
ำถ
ด ึงก
ับสะด
ุ้ง หยวนหน
ิงเยียนถ
ึงกับอุทานออกมาว ่า
“เอ
๊ ะ” แล
้วหลุดออกมาว่า “แก
้ ...แก้ ...แก
้ได
้แล้ ว”
---------------------------------
 บนท
ั ึกลับองครักษ์ เส
้
ือแพร
บทท
่ 330 แข
ี ่งโคลงกลอน
ความสามารถด ้านหมากร ุ กของฉีหนิงอ่อนมาก แม ้แต่
ัวเขาเองก
ต ็ไม่้
ู
รว่าตอนนีใ้ครแพ ้ใครชนะ เขาเพ ียงเด
ิน
ตามเส ียงช้แนะท
ี ีเ่ขาได ้ยินเท
่านั
้น ในเวลาน ้ชายช
ี ุดด
ำ
เหง่
ือไหลท ่วมตัว หยวนหน ิงเย
ียนก ็หลุดพูดออกมา
ุกคนต
ท ่างตะล ึง เขาเหล ือบไปมองบนกระดานหมาก
ุ
รก แล ้วพูดด้วยความสงส ัยว่า “จบแล ้วหรือ?”
เขาไม ่้
ู
รจริงๆ ว ่าสรุ ปแล
้วหมากตาน ้ม
ี ันเดินจบแล ้ว
หรือยัง ชายช ุดดำเด ินถอยหล ังสองก ้าว ยกม ือขึ้
น
ำน
ค ับแล้วพูดว่า “้ ขาน้อยแพ้แล
้ว ี ฝมอื การเด ินหมาก
ของท ่านล้ำเลิศมาก ยากท ่จะคาดเดาได
ี ้ ้ ขาน
้อยน ับ
ือ”
ถ
ีหน
ฉ ิงตะล ึงไป เขาร ้
ูสึกว
่าเรือ
่ งน ้้
ี บาส
้นด
ิ ี
เขาค ิดว
่าฝี มอ
ื ในการเด ินหมากของเขาในบรรดาคน
เข
้าแข่งขันท
ั้งเก้าว
ิทยาล ัย จะต ้องอย่อ
ู ันดับท้ายๆ
แน่นอน แต่ว
่าในท ้ายทีส
่ ุ ด กล ับเป
็ นคนอ่อนท ่สด
ี ุ
อย่างเขาทีส่ ามารถแก ้กลหมากโบราณน ้ได
ี ้
“ท่านโหวน้อยฉลาดจร ิงๆ” หยวนหน ิงเยียนมองไปย ัง
กระดานหมากร ุ ก จากน ั้
น ก ็ถอนหายใจแล ้วพ ูดว่า “น ่
ี
ือกลหมากช
ค ีหวง ไม ่ม
ีใครสามารถแก ้กลหมากน ้ได
ี ้
เลย ท่ได
ี ้มาตั
้งกลหมากน ้ท
ี ่น
ี ่ ก
ี ็เพราะได ้ร
ับอน ุญาต
จากท่านซานหล ิว อยากจะร ้
ูว ่าจะม
ีใครในท ่นส
ี ่ ามารถ
ี
แก
้กลหมากได ้หรือไม่”
“ท่านซานเหล ิว?” จ ั
่วชิงหยางห ันหน้ากลับไปมอง
“ใต้เท
้าหมายถ ึงท
่านหลิวโม ่เซิง?”
หยวนหน ิงเยียนย้มแล
ิ ้วพูดว ่า “ถ ูกต
้อง ท ่านจ ั
่ว ท ่าน
ับท
ก ่านซานหล ิวเคยพบหน ้าก ัน ท่านน่าจะร้
ูจักน ิสัย
ของเขาด ี”
ั
จ
่วชิงหยางพย ักหน้าแล้วพูดว่า “ม ิน
่าล่ะ ้ขาค ิดอย ่วา่
ู
กลหมากน ้ม
ี ันไม ่ธรรมดาเลย ม ันไม ่เหม ือนกลหมาก
โบราณท ั
่วไป ท ่แท
ี ้ก
็เป็ นกลหมากของหล ิวโม
่เซิง
่เอง”
ี
น
“คนเหล ่าน ้เป
ี ็ นลูกศ
ิษย์ ของท่านซานหล ิว” หยวนห
ิงเย
น ียนช้ไปท
ี ่ชายช
ี ุดด ำทั
้งส่ “ท
ี ่านซานหล ิวตั
้งใจส่ง
พวกเขามาร ่วมการแข ่งในคร ั
้งน้”
ี
ชายช ุดด
ำท ั
้งส่ก
ี ็เดินขึ
้นหน้ามาค ำน ับ ชายช ุดดำคน
หนึง
่ อธิบายต ่อว ่า “กลหมากช ีหวงเป ็ นสมบัติลำ้ค่า
ของอาจารย ์ พวกเราใช ้เวลามานานมาก ส ุดท้ายก็ย
ัง
ไม่สามารถแก ้กลหมากได ้ อาจารย ์้
ู
รวา่ว ันน้ม
ี ีการจัด
งานจ ิงห
ัวข ึ
้น ก ็เลยเก ิดอารมณ ์สุนทรีขึ
้นมา ให ้พวก
เราน ำกลหมกช ีหวงมาย ังเมืองหลวง โดยให ้ใต ้เท
้า
หยวนเป ็ นคนด ำเน ินการให ้ เพ่
ือลองด ูว่าจะมีใครใน
งานช ุมน
ุมว ิชาการในคร ั้
ง น้สามารถแก
ี ้กลหมากได ้
หรือไม่” เขามองไปท ีฉ่ หี น
ิง แล ้วช่
ืนชมว่า “ค ิดไม่ถ
ึง
เลยว่า ในงานช ุมนุมน่จะม
ี ีเสือหลับมังกรซ่อนอย ่จร
ู ิงๆ
่ท
ี
ท ่านผ
ู
้น้ได
ี ้ทำการแก ้กลหมากได ้ พวกเราน ับถือ
จริงๆ”
ีเหม
ซ ินอ
ู๋เหิงย ิ้
ม แล ้วพ
ูดว ่า “เท่าท่้
ี ขาร
้
ู มา ีฝมอื การเด ิน
หมากของท ่านซานหล ิว ในใต ้หล้าน้ ม
ี ีเพียงแค่หน ึ
่งใน
่ศล
ี
ส ิ ปะส่แขนงอย
ี ่างเป ่ ยถ
ังฮ
่วนเยว ่เท
่านั
้นท่สไ
ี ู
้ ้ ด เขา
ำกลหมากน
น ้ออกมา น
ี ัน
่ ก็แปลกกว ่าปกติแล
้ว ในเม ่
ือ
่านโหวน
ท ้อยสามารถแก ้กลหมากได ้ มันคาดไม ่ถึง
จริงๆ” เขามองไปท ่ฉ
ี ีหนิง เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ท ่าน
โหวน้อยน่เส
ี ือซ ่อนเล ็บจร ิงๆ ้ขาประเม ินท่านต ่ำ
เกินไปจร ิงๆ”
ีหน
ฉ ิงย
้มแล
ิ ้วพูดว ่า “ทีจ่ ริงแล้วฝ
ีมือการเด ินหมาก
ของข้าอ่อนมาก เด ินมาถ ึงตรงน้แล
ี ้ว แม ้แต
่้ขาก็ไมู่้
รวา่
เกิดอะไรข ึ
้น” เขาพ ูดความจร ิงออกมา แต ่วา่ค ำพ ูด
เขาในสายตาคนอ ่
ืน มันค ือคำพูดถ่อมตัว
เส่ยวเหยาก
ี ับฉินอีกลับท
ั
้งดีใจและตะล ึง พวกนางเด ิม
ีค
ท ิดว่าคงไม ่มีทางแก้กลหมากน ้ได
ี ้แล
้ว แต ่ค
ิดไม ่ถ
ึง
เลยว ่าฉ
ีหน ิงจะลงม ือเอง และสามารถแก ้กลหมากได ้
ไม่เพียงแค ่พวกนางสองคน ในตอนน ้ข
ี ่าวเร ่
ืองการแก ้
กลหมากของฉ ีหน
ิงก็ได้แพร่กระจายไปท ั
่วงานแล ้ว
ันท
ม ำให้ทุกคนต ่างตกตะล ึงไป ค ิดในใจว ่าขนาดแปด
ิทยาล
ว ัยแก้กลหมากไม ่ได้ แล
้ววิทยาล ัยฉงหล ินจะแก ้
กลหมากได ้อย ่างไร?
หลายคนในงานไม ่ม
ีใครรู้จ
ักว
่าฉ ีหน
ิงเป ็ นใคร
ในตอนน ้พวกเขาเร
ี ิม่ สอบถามก ันยกใหญ ่ ย
ังด ีทม
่ ี
ี
หลายคนท ่รว
ี ู
้ ่าฉ
ีหนิงเป็ นใคร จากน ั้นก็พูดก
ันปากต ่อ
ปาก ไม ่นานน ัก คนในงานก ็ได
ู้้
รไปท ั
่ว ท ีแ่ท้คนท่โดด
ี
เด่นมากในงานตอนน ้ เขาค
ี ือจ่นอ
ิ ีโหวน ั
่นเอง
่นอ
ิ
จ ีโหวกับวิทยาล ัยฉงหล ินไปเก ่ยวข
ี ้องก ันได้อย่างไร
หลายคนไม ่เข้าใจ แต ่ว
่าด้านการทหารของจ ่นอ
ิ ีโหว
น
ั
้นสะเท ือนไปท ัว
่ หล้า คิดไม ่ถ
ึงเลยว ่าท
่านโหวน ้อยจะ
เก่งด้านศ ิลปวิชาการแบบน ้้
ี ดวย
ุกคนต
ท ่างรู้
ส ึกเหมือนกัน ในตอนน ้เองก
ี ็มาถ ึงช
่วง
เท่ยง ว
ี ิทยาล ัยหลงฉือเป็ นผู
้รับผิดชอบเร ่
ืองอาหาร
ของท ุกคน แต ่วา่ถึงแม้จะเป ็ นว
ิทยาล ัยหลงฉ ือ แต่ก็
ไม่ได้มโี รงอาหารท ่สามารถบรรจ
ี ุคนได้หนึ่งพ
ันคนได ้
ังน
ด ั
้นพวกเขาจ ึงให้คนมาแจกอาหารให ้ แต่ละคนได ้
หมั
่นโถวคนละสองล ูก อีกทั
้งได ้้ขาวต้มอีกคนละชาม
ึงแม
ถ ้อาหารกลางว ันจะด ู้
นอยน ิด แต ่ว่าท
ุกคนท ีม่ า
่วมงานไม
ร ่ได้มาเพือ่ ก
ินข้าว หล ังจากท ่ก
ี ินพออิม่ ้ทอง
แล
้ว กรรมการท ั
้งห้าคนก็กล ับมาประจ ำท่น
ี ั
่งอีกครั
้ง
แล
้วเร ิม
่ ดำเน ินการแข ่งขันรอบท ่สาม
ี
หลังจากผ ่านไปสองรอบ หลายคนก ็เร ่มร
ิ ้
ู วา่ตอนน ้
ี
คะแนนของว ิทยาล ัยฉงหล ินในตอนน ้น
ี ่าจะสูงสุดใน
บรรดาเก ้าวิทยาล ัย
บทเพลงของรอยย ้มแห
ิ ่งท
้องทะเลของฉ ีหนิง พูดได ้ว่า
ยอดเย ่ยม ต
ี ่อให้ในรอบแรกคะแนนจะไม ่ได
้สูงสุด แต ่
็ไม
ก ่ต
่ำแน ่นอน ในรอบสองการแข ่งหมากร ุ ก ใน
บรรดากเก ้าวิทยาล ัย นอกจากว ิทยาลัยฉงหล ินท่แก
ี ้
กลหมากได ้แล้ว อีกแปดว ิทยาลัยก ็ลม
้ เหลวหมด ใน
รอบท่สองว
ี ิทยาล ัยฉงหล ินก็จะเป็ นท
่เด
ี ียวท่ได
ี ้คะแนน
ีกแปดว
อ ิทยาล ัยก็ไม่ได้เลย
จากสถานการณ ์ ในตอนน ้ ว
ี ิทยาล ัยฉงหลินไม ่เพ
ียงม ี
คะแนนน ำ อ ีกท
ั
้งคะแนนก ็น
่าจะน ำไปเยอะมาก ้ ถา
อย่างนั
้น อ ันดับหนึ
่งในงานป ีน
้น
ี ั
้น จะเป ็ นใครไปได ้อีก
ันก
ม ็พอจะเดาได ้อย ่
ู
ั
ต
้งแต่มีงานช ุมน
ุมวิชาการจ ิงห
ัวมา ว ิทยาลัยท่ได
ี ้
ันด
อ ับหน ึ
่งนั
้นมีเพียงส ่วท
ี ิ ยาลัยเท ่านั
้น หนึ
่งในน ั้น
ิทยาล
ว ัยอว ๋นซานค
ิ ือว ิทยาล ัยท
ีไ่ด ้อ
ันดับหนึ
่งมากท ่ส
ี ุด
รองลงมาก ็คอื วิทยาล ัยหลงฉ ือ
สวนว
่ ิทยาล ัยฉงหล ิน เพ ิง
่ ถูกเช ิญให ้เข
้าร ่วมงานน ้ได
ี ้ไม่
นาน อ ีกทั้งย
ังเป ็ นว
ิทยาล ัยผู้หญิงด้วย ท ำให ้อยู่
ท ีังท
น
่ ่
ี
่อนกว
อ ่าใคร ด ังน ั
้นในหลายป ี ทผ
่ ่
ี านมา อย ่าว่าแต่ได
้
ันด
อ ับหน ึ
่งเลย ต ิดอ ันด
ับก็ไม่เคยด ้วยซ้ำ เหม ือน
มาร ่วมชมเท ่าน ั
้นเอง
แต่ว่าไม ่มีใครคาดค ิดเลยว ่า ในป ีน
้จะเก
ี ิดการ
เปล ่ยนแปลงข
ี ึ
้นแบบน ้ ว
ี ิทยาล ัยฉงหล ินท่เหม
ี ือนมา
เป
็ นผู้น
ั
่งชมมาตลอด หล ังจากผ ่านไปสองรอบแล ้ว
คะแนนจะน ำไปไกลขนาดน ้ ท
ี ำให ้ม
ีโอกาสได ้อนั ดับ
หนึ
่งไป ม ันทำให ้แปดว ิทยาล ัยใหญ ่น
ั้นตกตะล ึงมาก
ใบหน ้าของพวกเขาไม ่มใี ครท ่ด
ี ูด
ีเลยตอนน ้
ี
ึงแม
ถ ้ทั
้งแปดว ิทยาล ัยจะเป็ นค่แข
ู ่งมาตลอด แต ่ว
่า
พวกเขาก ็เปรียบเสม ือนตัวแทนของการแลกเปล ่ยน
ี
้
ดานว ิชาการ หากคราวน ้ถ
ี ูกวิทยาล ัยผู
้หญ ิงช
ิงอันดับ
หนึ
่งไป ส ำหร ับแปดว ิทยาล ัยใหญ ่แล
้ว ม ันเหมือนจะ
ประสบก ับภัยใหญ ่ ตอนน
้แปดว
ี ิทยาลัยใหญ ่มองมาท ่
ี
ีหน
ฉ ิง พวกเขาก ็ไม่พอใจมาก
เสวียตันชิงเด ินมาตรงกลางอ ีกคร
ั
้ง แล ้วตะโกนว ่า
“ผ่านการแข ่งไปแล้วสองรอบ รอบต ่อไปเป ็ นรอบท ่
ี
สาม ท ุกท่านก ็น
่าจะร้
ู การแข ่งรอบท่สามน
ี ั
้นเป็ นการ
แข่งโคลงกลอน หลายป ีท่ผ
ี ่านมาม
ีท่านเสนาบด ีเป
็ นผ
ู้
ออกโจทย ์ ให
้ ทางแปดว ิทยาล ัยใหญ่ก
็จะส ่งคนมาต ่อ
บท” เขาห ันไป แล ้วยกมือคำนับให
้กับเหล ่ากรรมการ
“ใต้เท้า เช ิญออกโจทย ์ ได
้เลย”
หยวนหน ิงเย ียนลุกข
ึ
้น แล้วพูดว
่า “วันน้เป
ี ็ นว
ันขึ
้นสิบ
้
หาค่ำ เทศกาลหยวนเซ ียว เด ิมในคืนน้การแขวนโคม
ี
ไฟเป็ นส
่งท
ิ ่ขาดไม
ี ่ได
้ ท
ุกปี ในว
ันหยวนเซ ียว ในเม ือง
หลวงเองก ็จะมีการแขวนโคมไฟ และต ิดปร ิศนาทาย
บทกลอนก ัน สน ุกสนานมาก” เขาพ ูดถึงตรงน ้ แล
ี ้ว
ยกมือขึ
้นมา “แต ่วา่เน่
ืองจากอด ีตฮ่องเต ้เพ่งสวรรคต
ิ
ไป ไว้อาล ัยกันทัว
่ แคว้น เทศกาลโคมไฟน ั
้นจัดไม่ได
้
หน้าหนาวผ ่านไปแล ้ว ฤด
ูใบไม ้ผลิกำล ังจะมาถึง วันน้
ี
้
ขาจะตั้งโจทย ์ มาสองข้อ ให ้ทุกท่านใช้คำว่าฤดูหนาว
ับฤด
ก ูใบไม ้ผลิ เป็ นโจทย
์ ในการแต ่งกลอน โดยม ีพวก
เราทั
้งห้าคนเป ็ นคนประเม ินและให ้คะแนน”
ในตอนน ้เองเสว
ี ียตันช
ิงสั
่งให ้คนตั้งโต
๊ ะเอาไว้้
ดานข้าง
แล้ววางกระดาษก ับเครือ่ งเข ียนเอาไว ้ เพือ
่ ให้ทกุ คน
ได้เข
ียนบทกลอนออกมา
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกเบาใจมาก
งานชุมนุมจ ิงห
ัว การแข ่งศิลปว ิชาการ หากบอกว ่า
่านไหนท
ด ่ฉ
ี ีหน
ิงมั
่นใจมากท ่ส
ี ุด นั
่นก็ค
ือการแข ่งโคลง
กลอน
เดิมท
่เขาย
ี ังก
ังวลว ่าหยวนหน ิงเย ียนจะออกโจทย ์
ประหลาดแค ่ไหนก ัน เม
ือ่ ได ้ย
ินว่าให้ใช้ฤด
ูหนาวก ับ
ฤดูใบไม้ผลิเป็ นโจทย์ เขาก ็ไม่มีแรงกดด ันอ
ีก
ครั
้งน้เขาไม
ี ่มคี วามลังเลเลย ในใจเขาร ้
ูดีวา่เหล ่าสาวๆ
ของว ิทยาล ัยต่อให
้มคี วามร ้
ูดีแค่ไหน ก ็ไม
่มที างแต ่ง
กลอนได ้มากกว ่าเขาแน ่ ถึงแม้บทกลอนในห ัวของเขา
จะม ีบทกลอนไม ่มาก แต ่ว
่าแค ่ห
ัวข้อน้ เขาก
ี ็สามารถ
เขียนออกมาได ้ย
่ส
ี ิบสามสิบโคลงกลอนแล ้ว มันถือว
่า
่ายมาก
ง
เขาร ้
ูสึกว่าการแข ่งแต
่งกลอนของต ัวเขา ม ันเหนือกว่า
การต ่อสู
้เส ียอีก
บทกลอนท ่เขาจ
ี ำได ้ในหัว มันเป็ นโคลงกลอนท ่
ี
เผยแพร ่มากกว ่าร
้อยปี แล
้ว ผ ่านวันคืนมาก็ยาวนาน
ันกลายเป
ม ็ นตำรารวบรวมบทกลอนโบราณ ไม ่ว่าจะ
บทไหน ม ันก็เหนือกว่าบทกลอนท ่เพ
ี ่งแต
ิ ่งข
ึ
้นในงาน
แน่นอน
เห็นแปดว ิทยาล ัยเร่มทยอยส
ิ ่งคนออกมา ฉ ีหนิงกำลัง
จะหย ิบพ่ก
ู ันขึ
้นมา ท ันใดนั
้นเองก ็น
ึกปั ญหาส
ำค ัญมา
ได้
เดิมรอบน ้ม
ี ันคือการแต ่งกลอน เหล ่ากรรมการไม ่ได
้
ั
ส
่งให ้ท่องบทกลอนออกมา แต ่กลับให
้เขียนมัน
ออกมา แสดงว ่าจะต้องมีอะไรซ ่อนเร้น เขาเหม ือนจะ
้
ู
รอะไรข ึ
้นมา น ่าจะเป็ นไปได้ว
่าพวกเขาอยากจะด ูลาย
ักษณ
ล ์อักษรท ่เข
ี ียนออกมาด ้วย
ึงแม
ถ ้ฉีหนิงจะเข ียนพ่กน
ู ั ได
้ แต ่เขาก็ไม่ได
้ถน
ัดอะไร
ัก เขาห
น ันไปถามว ่า “ในบรรดาพวกเจ ้า ใครเข ียน
ักษรได
อ ้ดีท่ส
ี ุด?”
ุกคนห
ท ันไปมองแม ่นางท ่อย
ี ูท่ ้
ายแถว เส ่ยวเหยาพ
ี ูด
่า “ท
ว ่านอาจารย ์ หูฉงเขียนได้ดีท
่ส
ี ุด”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพย ักหน
้า แล ้วบอกให ้ห
ูฉงเดินมาหา
ูฉงร
ห ้
ูสึกกล ัวมาก “อาจารย ์ ้ขา...ข ้าแต่งกลอนไม่
เป
็ น”
“้ขาท่องเจ ้าแค ่เข
ียนก็พอ” ฉ ีหนิงพ
ูด “เจ ้าไม
่้ตองแต่ง
กลอนเอง”
ูฉงถ
ห ึงได ้เบาใจ
รอบน้ฉ
ี ีหน ิงกับห
ูฉงเด ินออกไปเป ็ นกล่มส
ุ ุดท
้าย แต ่ว่า
กลับเป
็ นกล ่มแรกท
ุ ่ส
ี ่งบทกลอน ฉ ีหนิงได้คัดเลือกบท
กลอนท ่ม
ี ีฤดูหนาวก ับฤดูใบไม
้ผล ิออกมาอย ่างละบท
แล
้วท่องให ้ห
ูฉงฟั ง นางก็เข
ียนตามลงบนกระดาษ
ีหน
ฉ ิงสังเกตส ีหน
้าของเหล ่ากรรมการ พวกเขาม ี
่าทางท
ท ่แปลกออกไปหล
ี ังจากท ่ได
ี ้ร
ับบทกลอนไป
แล
้ว ถึงได ้วางใจ แอบค ิดในใจว ่าหากรอบน ้ได
ี ้ร
ับ
คะแนนมาก ็ดี ว
ิทยาล ัยฉงหลินก็จะได ้อ
ันดับหนึง่ ไป
ครอง เขาค ิดว่าไม่นา่จะม ีั
ปญหาอะไรมากน ัก
อาจารย ์ ใหญ่ของแปดว ิทยาลัยเห็นหยวนหน ิงเย ียน
และคนอ ่ืนๆรับบทกลอนของว ิทยาล ัยฉงหล ินไปแล ้ว
็พย
ก ักหน้า ในใจก ็แอบคิดว
่าสถานการณ ์ ไม
่ดีแล
้ว
พวกเขามองหน ้ากัน เหมือนกำล ังส
่
ือสารก ันทาง
สายตา
่านไปคร
ผ ึ
่งช ั
่วยาม ู ผ
้เข
้าแข่งขันจากแปดว ิทยาล ัยก็ได
้
่งบทกลอนให
ส ้กับกรรมการ กรรมการท ั้งห
้าอ่าน แล ้ว
็ประเม
ก ินคะแนนออกมา จากน ั
้นก็เห็นเหล ่า
กรรมการน ั
่งพ ูดคุยกัน จากนั
้นเฉ ินซ
ีชางก ็ล
ุกขึ
้นแล้ว
เดินออกมา ยกม ือข
ึ้นรอบท
ิศ แล ้วพูดว่า “ผลของการ
แข่งขันในรอบน ้ออกมาแล
ี ้ว มีผลงานท ่ถ
ี ือว่ายอด
เย่ยมมากบทหน
ี ึ
่ง ้ขาชืน
่ ชมมาก” เขาหย ุดไป แล ้วยก
กระดาษออกมาอ ่าน “ตรงน ้ม
ี ีบทกลอนอย ูส
่ องบท มา
จากคนๆ เด ียว พวกเราค ิดว่า บทกลอนสองบทน ้ม
ี ัน
ิเศษมาก อ
พ ีกท ั
้งยังมีความหมายล ึกซ
ึ้ง เป ็ นการใช้คำ
่หาได
ี
ท ้ยากมาก”
ุกคนในงานม
ท ีความตะล ึงข
ึ
้นมาอ ีกครั
้ง พวกเขาก ำล ัง
ุยก
ค ันว
่าบทกลอนท ่เฉ
ี ินซ
ีชางหมายถ ึงน ั
้นมันเป็ นของ
ใครก ัน
อาจารย์ ใหญ
่ของว ิทยาล ัยอว ๋นซานยกม
ิ ือค ำนับแล้ว
ถามว่า “ไม่ทราบบทกลอนสองบทน ั
้นเป
็ นของใคร
ัน? หากเป
ก ็ นการใช ้ค
ำท ่หาได
ี ้ยาก ให้พวกเราได ้่ืน
ช
ชมด้วยจะได้หรือไม่?”
เฉินซ
ีชางย้มแล
ิ ้วพูดว่า “แน ่นอน” เขาย ิ้ม แล้วพูดว่า
“ดอกเหมยหลายก ่งในป
ิ ่ าไผ ่ นกเป
็ ดน
้ำล ่วงร
้
ูก่อนใคร
ในฤดูใบไม้ผลิ บนพ้
ืนมีอะไรบางอย ่างทีส
่ ูงเท่าต้น
ั
ถ
่วงอก ม ันค
ือปลาป ั กเป
้าน ั
่นเอง” เขาล ูบเคราแล ้วพูด
่า “ยอดเย
ว ีย่ ม ยอดเย ่ยม ใช
ี ้ค
ำได ้สั
้นและได ้ใจความ
ำให
ท ้เห
็นภาพบรรยากาศของฤด ูใบไม้ผลิได้อย่าง
ัดเจน เหม
ช ือนม ันมาอย ูต
่ รงหน ้า เหมือนม ันมีชวี ิต
เป
็ นบทกลอนท ่หาได
ี ้ยากจร ิงๆ”
“แค่ส
่ประโยคส
ี ั
้นๆ แต่ทำให ้เห็นภาพได้อย ่างชัดเจน
หาได้ยากจริงๆ” หยวนหน ิงเยียนปรบม ือแล้วยิ้
ม “น ่
ี
เป
็ นบทกลอนจากโจทย ์ ฤด
ูใบไม ้ผล
ิ ท่านอาจารย ์ เฉ
ิน
ยงม
ั ีอีกบทหนึ
่ง รีบท ่องมาเถอะ”
เฉินซีชางพยักหน้าแล ้วพูดต
่อว่า “อีกบทหน ึ
่ง เป็น
โจทย์ ของฤดูหนาว” เขาหย ุดไป แล้วท่องว ่า “นก
้
นอยบินล่องลอยกลางภ ูเขา เส้นทางน ับล
้านหายไป
เรือลอยโดดเด ่ยวกลางสายน
ี ้ำ ชายหน ่มน
ุ ั
่งตกปลา
กลางห ิมะ”
ั
ท
่วทั
้งงานต ่างก็เป็ นบ
ัณฑิต บทกลอนด ีหรือไม ่ พวก
เขาแค ่ั
ฟงก็้
ู
ร บทกลอนท ่เฉ
ี ินซีชางอ่านออกมาน ั
้น
หลายคนถ ึงก
ับตกใจ แอบค ิดในใจว ่าเหนือคนย ังม
ีคน
งานช ุมน
ุมจิงหัวเป็ นท
่เส
ี ือซ
่อนมังกรหล ับจริงๆ พวก
เขาต ่างคิดว
่าบทกลอนสองบทน ้น
ี ่าจะมาจากหน ึ
่งใน
แปดว ิทยาลัยใหญ ่แน่นอน
ในตอนน ้ไม
ี ่เพียงเหล ่าอาจารย ์ ใหญ
่ของวิทยาล ัยท
่มอง
ี
หน้าก
ัน แม ้แต่คนท่เข
ี ้าร่วมการแข ่งข
ันเองก ็เช่นก
ัน
ไม่ม
ีเห็นวิทยาลัยฉงหล ินอย
่ในสายตาเลย
ู
“ท่านอาจารย ์ เฉ
ิน ไม ่ทราบบทกลอนสองบทน ้เป
ี ็น
ของใครก ัน?” อาจารย ์ ใหญ
่ของว ิทยาล ัยฉงหล ูลกุ
ึ
ข
้นมาถาม
เฉินซ
ีชางห ันไปมองหยวนหน ิงเย ียน เห ็นหยวนหน ิง
เยียนพยักหน้า เลยย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “บทกลอนสองบทน ้
ี
เป
็ นของ...ว ิทยาลัยฉงหล ิน”
เม่
ือเขาพ ูดจบ ฉ ีหน
ิงย ังคงน่งอย
ิ ่ แต
ู ่ว่าสายตาของคน
่
ืนๆ น
อ ั้นกลับมองมาท ่เขา
ี
อาจารย ์ ใหญ
่ของแปดว ิทยาลัยจ้องมาท ่ฉ
ี ีหนิง แล ้ว
มองหน้าก ัน อาจารย ์ ใหญ ่ของวิทยาล ัยฉงหล ูปรบม ือ
้มแล
ิ
ย ้วพูดว่า “ยอดเย ีย
่ ม เป ็ นกลอนท ีย่ อดเย ่ยม
ี
มาก” เขาหย ุดไป แล ้วมองไปท ีอ่ าจารย ์ ใหญ
่ของ
ิทยาล
ว ัยอว๋นซาน ย
ิ ้มแล
ิ ้วพูดว่า “บทกลอนก ่อนหน้า
ีไ้ม
น ่เลวจร ิงๆ แต่วา่บทหล ังนั
้น...”
เฉินซ
ีชางถามว ่า “ท่านอาจารย ์ ใหญ
่อ้ กลอนบทหล
ี ัง
เป
็ นอย่างไรบ้าง?”
อาจารย ์ ใหญ
่ของวิทยาล ัยอว๋นซานห
ิ ันไปมองฉีหน
ิง
แล
้วถามว ่า “ท่านโหวน ้อย บทกลอนสองบทน ้
ี
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินเป
็ นผ
ู
้แต่งอย่างน ั
้นหร ือ?”
“เขียนออกไปแล ้ว ก็้ตองเป็ นของว ิทยาลัยฉงหล
ินสิ”
ีหน
ฉ ิงเห็นสายตาของอาจารย ์ ใหญ่อ
้ประหลาด เขา
ี
แอบร้
ูสึกว่าสถานการณ ์มันผิดปกต ิ
“ไม่จริง” อาจารย ์ ใหญ่อ
้ พ
ี ูดว ่า “กลอนบทแรก ้ ขา
จะไม่พูดถึงก
่อน แต ่ว
่ากลอนบทหล ัง ไม่ใช
่กลอนท่
ี
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินของพวกเจ ้าแต ่งแน่นอน อีกท
ั
้งไม่ใช
่
กลอนท ีโ่หวน้อยท่านแต ่งด
้วย”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้ือแพร
บทท่ 331 ค
ี ิดร้าย
อาจารย ์ อพ้ ู
ี ดออกมาแบบน ้ ท
ี ั่วท
ั
้งงานก ็เร่ม
ิ
ิพากษ
ว ์ว
ิจารณ ์อีกครั้ง หลายคนร ู้
ส ึ กว
่าอาจารย ์อ้
ี
ำล
ก ังจงใจพ ูดโกหก เพ ียงแต่พวกเขาก ำลังหวาดกล ัว
ฐานะของเขา ท ำให ้ท
ุกคนไม ่กล
้าพูดออกมาตรงๆ
ีหน
ฉ ิงก็พลันตกใจข ึ
้นมากะท ันห ัน แอบค ิดในใจว ่าตา
เฒ่าน
่รไ
ี ู
้ ้ ดอย่างไรว ่ากลอนบทน ้เขาไม
ี ่ได
้เป็ นคนแต ่ง?
เขาร้
ูว่าในย ุคน้ก
ี ับยุคท
่เขาเคยอย
ี ่ไม
ู ่ใช ่โลกเด ียวก ัน ใน
ประวัติศาสตร ์ ทเ
่ ขาเข
ี ้าใจ ม ันไม่มโ ี ลกใบน ้อย
ี ่
ู
้
ถาอย่างน ั
้น บทกลอนในห ัวของเขาท ั
้งสองบทน ้ ก
ี ็
่าจะไม
น ่มีอย ่ในย
ู ุคนีเ้หมือนก ัน ไม่อย ่างนั
้นบัณฑ ิตอย่
ู
ในงานน ้ก
ี ็้ตองร้
ูจ ัก หากกลอนสองบทน ้เคยม
ี ีมาก ่อน
็้
ก ตองถูกจับได ้ทันที กรรมการเองก ็ไม่น่าจะช ่
ืนชม
แบบน้ได
ี ้
ไม่ว
่าจะเป ็ นจ
ั่วช
ิงหยางก ับหยวนหน ิงเยียน ย ังมีเฉินซี
ชางอ ีก พวกเขาเป ็ นถึงศาสตราจารย ์ ใหญ
่ทั
้งนั้
น เหต ุ
ใดหลายคนน ั
้นถึงไม่รล
ู้ ะ น ั
่นแสดงว ่ากลอนพวกน ้ม
ี ัน
ไม่มอี ย
่
ู
แต่ว
่าคำพ ูดของอาจารย ์ ใหญ ่อ้ของว
ี ิทยาลัยฉงหล ูพ
ูด
ออกมาแบบน ้ม
ี ันท
ำให ้หลายคนตกใจ ฉ ีหนิงเด ิมทีก
็
ตกใจเหม ือนก ัน แต่ว
่าตอนน ้เขาก
ี ็พอจะเข้าใจ
อะไรบ ้างแล ้ว จึงพยายามข ่มสต ิลง
ั
จ
่วชิงหยางอยากจะพ ูดอะไร แต ่สุดท
้ายก็ไม่ได้พูด
ออกมา เฉ ินซีชางช่ืนชมบทกลอนสองบทน ้มาก เม
ี ่
ือ
ได
้ยินอาจารย ์ ใหญ
่อพ้ ู
ี ดมาแบบน ้ เขาก
ี ็ขมวดค ้วแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “ท ่านอาจารย ์ ใหญ่อ้ ท
ี ่านร้
ู หร
ือไม่ว่ากำล ังพูด
อะไรออกมา?”
อาจารย ์ อพ
้ ู
ี ด้ดวยสีหน
้าท ่จร
ี ิงจ ังว
่า “ท ่านอาจารย ์ เฉ
ิน
นกน้อยบินล่องลอยกลางภ ูเขา เส ้นทางน ับล้าน
หายไป เร ือลอยโดดเด ่ยวกลางสายน
ี ้ำ ชายหน ่มน
ุ ั
่งตก
ปลากลางห ิมะ มีคนแต ่งขึ
้นมาเมือ่ หลายป ีท
่แล
ี ้ว
เพียงแต่ไม ่ได
้บ
ันท ึกไว้เท่านั
้น”
“มีมาก่อนแล ้วอย่างนั
้นหร ือ?” หยวนหน ิงเยียนขมวด
้วแล
ิ
ค ้วพูดว่า “้ ขาอ่านตำรามาก ็มาก ไม ่เคยเห ็นบท
กลอนบทน ้เลย” เขาล
ี ูบเคราแล ้วมองไปท ีอ
่ าจารย ์
ใหญ่อ
้แล
ี ้วถามว ่า “อ ้ซอ
ี ่
ื ฉี เจ้ามองว ่าเจ้าเคยเห ็นมา
่อน แล
ก ้วมันมาจากต ำราเล ่มไหนก ัน?”
อาจารย ์ ใหญ่อม
้ องไปท
ี ีอ่ าจารย ์ ใหญ
่ของวิทยาล ัยอว ๋น
ิ
ซาน เขาล ังเลไปคร ่
ูหนึ
่ง แล ้วพ
ูดว ่า “กลอนบทน ้ท
ี ่าน
อาจารย ์ ใหญ่เซ
ียวโม ่ของว ิทยาล
ัยอว ๋นซานเป
ิ ็ นคนแต ่ง
ึ
ข
้น”
เม
่ือพ
ูดมาอย ่างน้ สายตาของท
ี ุกคนก ็มองไปท ่เซ
ี ียวโม ่
ของวิทยาล ัยอว๋นซาน
ิ
เซียวโม่ขมวดค ้ว แต
ิ ่สีหน้าของเขาย ังคงน่งอย
ิ ่ เขาล
ู ูบ
เครา เฉ ินซ
ีชางขมวดค ้วแล
ิ ้วถามว ่า “ท่านอาจารย ์
ใหญ่เซียว ท ีท่ ่
านอาจารย ์ ใหญ่อพ้ ู
ี ด ท
่านได ้ย
ินใช่
หรือไม่?”
เซียวโม ่คอ่ ยๆ ล ุกข ึ
้นมา แล ้วกระแอมสองท ี เขายก
ือข
ม ึ
้นคำน ับแล
้วพูดว ่า “ถ ูกต้อง บทกลอนของโหว
้
นอยบทน ้ ้
ี ขาได้แต
่งไว ้ตอนท ่ออกไปท
ี ่องเท่ยวท
ี ีเ่มือง
เสียงหยาง ตอนน ั
้นข้ากับซ่
ือฉ ีออกไปท ่องเท ีย
่ ว
้
ดวยกันท ่ฤด
ี ูหนาว เห ็นว่าบรรยากาศด ี ก็เลยแต ่ง
กลอนน ้ออกมา ตอนน
ี ั้นนอกจากซ ่
ือฉ ีแล
้ว ยังมีเพ
่ือน
ีกสองสามคนด
อ ้วย ท ่ได
ี ้ย
ิน”
ีหน
ฉ ิงร้
ูสึกหดห ่
ู
เซียวโม ่พูดจาแบบน ้ ตอนน
ี ้สายตาของท
ี ุกคนท่มองมา
ี
่ฉ
ี
ท ีหนิง ม ันเป
็ นสายตาท ่แปลกประหลาด ฉ
ี ีหนิงแอบ
ำในใจ แต
ข ่ว่าบรรยากาศในงานม ันไม่เหมาะจะ
ัวเราะออกมา
ห
อ่
้
ี ือฉ
ซ ีจากว ิทยาล ัยฉงหล ูก
ับเซ ียวโม ่ของวิทยาลัยอว ๋น
ิ
ซาน ไม ่ใช ่คนธรรมดาท ัว
่ ไป เป ็ นอาจารย์ ใหญ่ของ
หนึ
่งในแปดว ิทยาลัยใหญ ่ในเม ืองหลวง ค ำพ ูดของท ั
้ง
่ ม
ู
ค ีน้ำหนักมากก ับเหล ่าบัณฑ ิต อีกทั
้งฐานะในงาน
ิชาการแบบน
ว ้ ไม
ี ่ว
่าใครเป ็ นคนพูด ก็ทำให้คนอ ่
ืนเก ิด
ความสงส ัยในต ัวฉ
ีหน ิงอย่แล
ู ้ว ย่งท
ิ ั
้งค
ูพ่ ู
ดพร้อมก ัน
้
ดวยแล ้ว
อย่างน ้อยในสายตาของคนอ ่
ืน ฉีหน ิงเพ
่งแต
ิ ่งกลอน
ออกมา อ ้่
ี ือฉ
ซ ีก
ับโม่เซ ียวก็คงไม ่มท ี างหารือกันมา
่วงหน
ล ้า หลายคนก ็เช ่
ือสนิทใจ
แตู่ผหญ
้ ิงของว ิทยาล ัยฉงหล ินต่างก็หน้าถอดส ีไป
หมดแล ้ว
พวกนางร ้
ูด ีว่าหากส ่งท
ิ ีอ่ ่ือฉ
ซ
้
ี ีก
ับเซ ียวโม่พ
ูดเป็ นความ
จริง ส ำหร ับฉีหนิงแล้ว ผลท ่ตามมาไม
ี ่อยากจะค ิดเลย
เกรงว ่าบทเพลงรอยย ้มแห
ิ ่งท้องทะเล ก ับการแก ้กล
หมากก ่อนหน
้าน ้ อาจจะจบส
ี ้นเพ
ิ ียงเพราะบทกลอน
ของเขา ่ ือเส
ช ียงในด ้านลบของเขาคงจะถ ูกพูดถึงอีก
นาน แม ้แต
่ในราชส ำน ักเขาเองก ็อาจจะอย ่ไม
ู ่ได้
แม้แต
่บรรดาศ ักด ิ
์ของเขาก ็อาจจะร ักษาเอาไว ้ไม่ได้
ิทยาล
ว ัยฉงหลินเองก ็อาจจะเป ็ นเพราะฉ ีหนิง ท ำให ้
่
ือเส
ช ียงเสียไป ถ ึงแม้จั
่วชิงหยางจะเป ็ นน
ักปราชญ ์
แห่งย
ุค แต่วา่ก ็มีผลกระทบไปด ้วย เขาเองก ็อาจจะ
ักษาว
ร ิทยาลัยฉงหล ินเอาไว ้ไม่ได้เหมือนกัน
หยวนหน ิงเยียนส ีหน
้าเคร ่งเครียด เขาขมวดค ้วแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “เซียวโม ่ เจ ้าบอกว ่ากลอนบทน ้เจ
ี ้าเป ็ นคนแต ่ง
ึ
ข
้นเม่
ือหลายป ี มาแล้ว? แล ้วทำไมถ ึงไม่มีใครร ้
ู ?”
“เรียนใต้เท
้า ตอนน ั
้นพวกเราด ่ืมเหล
้าค ุยเล ่นกัน
ังเอ
บ ิญอากาศม ันเป็ นใจ ก ็เลยม ีอารมณ์สุนทร ีขนึ
้ มา”
เซียวโม่พ
ูดว่า “บทกลอนท ่้
ี ขาแต่ง ก
็คือหิมะริมแม ่น้ำ
....” เขามองไปท ีอ่ ่ือฉ
ซ
้
ี ี ล
ูบเคราแล ้วพูดว่า “่ ือห
ช ิมะ
แม่น้ำ ่ ือฉ
ซ ีก
็เป็ นคนค ิดให้”
้่
ี
อ ือฉ
ซ ีร
ีบพ ูดว ่า “ถ ูกแล้ว นอกจากข ้าแล
้ว ย ังมีคนอ่
ืน
เป
็ นพยานให ้ได้ หากใต ้เท
้าไม ่เช
่
ือ พวกเราสามารถหา
ัวพวกเขามาเป
ต ็ นพยานได ้ เด ิมท
ีกลอนบทน ้้
ี ขาค
ิด
อยากจะบ ันทึกเอาไว ้ แต่ว
่าท ่านอาจารย ์ ใหญ่เซ
ียว
ไม่ได้ร
ับปากในตอนน ั
้น ดังนั
้น....”
“้ถาอย่างน ั
้น พวกเจ ้าเองก ็พ
ูดโดยไม ่ม
ีหล ักฐานอย ่าง
ั
น
้นส ินะ?” ซ ีเหมินอู
๋เห ิงพ
ูดออกมา
เซียวโม ่ยม้ แล
ิ ้วพ ูดว่า “ท่านเส ินโหวหากต ้องการ
หลักฐาน พวกเราท ำได ้แค
่หาพยานมา แต ่ว
่าบท
กลอนน ้ ้
ี ขาแต ่งขึ
้นเพราะความสน ุก จะม ีหลักฐานได ้
อย่างไร? แต ่ว่าเกียรต ิของพวกเรา ม ันก็ไม่ได
้มีราคา
หากท ุกคนไม ่เช
่ือ พวกเราก ็ไม่มอ
ี ะไรจะพ ูด”
เสว ียตันช ิงของว ิทยาล ัยหลงฉ ือไม
่ได้พ
ูดอะไรมาตลอด
ตอนน ้กล
ี ับพูดขึ
้นมาว ่า “ท ุกท่าน ้ขาคิดว
่า ในเม ่
ือ
ทานอาจารย
่ ์ ใหญ่เซียวกับท่านอาจารย ์ ใหญ่อ
้พ
ี ูดแบบ
้แล
ี
น ้ว ก็น
่าจะไม ่ผ
ิด นกน ้อยบินล่องลอยกลางภ ูเขา
เส
้นทางน ับล้านหายไป ท ุกท่านลองค ิดดู บทกลอน
แบบน้ ในเม
ี ืองหลวงคงไม ่สามารถเห ็นบรรยากาศ
แบบน้ได
ี ้ หากไม ่ได้ออกไปท ่องเท ีย่ ว พบเจอ
สถานการณ ์ มามาก จะแต ่งคำกลอนท ่มค
ี ี วามร ู้ส ึก
แบบน้ได
ี ้อย่างไรก ัน?” เขาเหล ือบไปมองฉ ีหนิง แล ้ว
ูดว
พ ่า “เท ่าท่ขา้ร
ี ู้ ก่อนท่ท
ี ่านโหวน ้อยจะร ับตำแหน ่ง
บรรดาศ ักดิ
์ อาศ ัยอย่ในเม
ู ืองหลวงตลอด แทบจะ
ไม่ได
้ออกจากเม ืองหลวงเลย แล ้วเพราะอะไร ท ่จร
ี ิง...
ุกคนก
ท ็น
่าจะร ้
ูดี ้
ขาก็ไม่อยากพ ูดมากอ ีก”
ในตอนน ้ท
ี ุกคนก ็พล
ันนึกขึ
้นมาได ้ว่า จ่นอ
ิ ีโหวซ ือ
่ ่ื
จ
อถูกคนขนานนามว ่าจ่นอ
ิ ีคนบ้า สมองของเขาไม ่ค่อย
ปกติน
ัก จวนจ ่นอ
ิ ีโหวเพ ่
ือดูแลซ่
ือจ่
ือท่ไม
ี ่ค
่อยปกต ิคน
้ ก
ี
น ็เลยเล ้ยงเขาไว
ี ้ในจวนตลอด ไม ่ค
่อยให้ออกไปไหน
็อย
ก ่างทีเ่สว ียตันชิงพูด คนท ่แทบจะไม
ี ่เคยได ้เห็น
ทวท
ิ ัศน
์ อะไร อย ่แต
ู ่ในจวน จะสามารถแต ่งกลอนท ่ด
ี ี
แบบน ้ได
ี ้อย่างไรก ัน
เซียวโม ่กับอ
้่
ี ือฉ
ซ ีร
่วมมือกัน ตอนน ้เสว
ี ียตันช
ิงยัง
ออกมาสน ับสนุนอีก ทุกคนในงานก ็เร่มม
ิ ั
่นใจว่าฉีหนิง
ลอกบทกลอนของเขา ตอนน ้ท
ี ุกคนมองไปท ่เขาด
ี ้วย
สายตาท ่ร
ี ังเกียจ
ีคนส
ม ่วนน้อยท ่มองฉ
ี ีหน
ิงด้วยสายตาท ีเ่ห็นใจ
ีหน
ฉ ิงแก้กลหมากท ่แปดว
ี ิทยาล ัยใหญ ่ไม
่สามารถแก ้
ได
้ ท ำให ้ใครหลายคนน ับถ
ือ หลายคนร ู้ส ึ
กว่าฉีหนิงมี
ความร ้
ูความสามารถ พวกเขาร ้
ูสึกว่าฉีหน
ิงเป็ นคน
หน่มไฟแรง ร
ุ ักในช ่ือเส
ียงเก ียรต ิยศมากเก ินไป จ ึง
ัดลอกผลงานของคนอ
ค ืน่ มา แต ่ว่าไม่ค
ิดว่าจะบ ังเอิญ
เป
็ นผลงานท ่เซ
ี ียวโม่แต่งข
ึ
้น ความล ับจ
ึงถูกเปิ ดเผย
ึ
ข
้น
พวกเขาร ้
ูวา่หากฉ ีหน
ิงไม่สามารถน ำเอาหล ักฐาน
ออกมาได ้ เร ือ่ งคัดลอกบทกลอนก ็จะกลายเป ็ นเร่
ือง
จริงขึ
้นมาท ันท ี โหวน ้อยคนน ี้อ นาคตก ็จะดับท
ันท ี
“ท่านโหวน ้อย ไม ่ทราบท ่านช้แนะอะไรส
ี ักหน ่อยจะ
ได
้หร ือไม่ ว่ากลอนบทน ้ ท
ี ่านได ้มาจากท่ไหน?” เซ
ี ียว
โม่ถอนหายใจ เหม ือนเขาม ั
่นใจว ่าเรือ
่ งน้ม
ี ีขอ้ สรุ ปไป
แล
้ว “คนหน ่มท
ุ ำผ ิดพลาด แต ่้
ู
รผิดแล้วแก
้ไข ก ็ยังได ้
อย่ ขอแค
ู ่ท
่านโหวเยว ่ขอโทษต ่อหน้าทุกคน เร ือ่ งน ้
ี
พวกเราก ็จะไม ่เอาผ ิด”
ในตอนน ้เอง ก
ี ็ได้ย
ินเส ียงปรบม ือข
ึ
้นมา
ในตอนน ้เองฉ
ี ีหน
ิงก ็ย
้ม เขาปรบม
ิ ือ ทุกคนก็มองหน ้า
ัน ค
ก ิดในใจว ่าหน ่มน
ุ ้อยน ่ท
ี ำไมไม ่้
ู
รกาลเทศะ ถ ึง
ตอนน ้แล
ี ้ว ยังย ิ้
ม ยังหัวเราะออกมาได ้อ
ีก
ีหน
ฉ ิงหันหลัง แล ้วมองไปท ่เหล
ี ่านักเรียนสาวของ
ิทยาล
ว ัยฉงหล ิน แล้วถามว ่า “พวกเจ ้าเองก็คิด
เหม ือนกันใช ่หรือไม ่วา่ข้าขโมยบทกลอนของคนอ ่ืน
มา?”
เหล่านักเรียนหญิงมองหน ้ากัน เส ่ยวเหยาส
ี ่ายหัวแล้ว
ูดว
พ ่า “ท่านอาจารย ์ พวกเขาใส ่้
รายท ่าน ท ่าน......
่านไม
ท ่ม
ีทางเป็ นคนแบบน ั
้นได้”
“ใช่ ท่านอาจารย ์ ไม
่ใช่......ไม ่ใช่คนแบบน ั
้น พวกเขา
จงใจใส ่้รายท
่าน” ฉ ินอีก
ัดปาก นางเองก ็สนับสนุนฉี
หนิง แต่ว
่าเสียงของนางไม ่ได้ม
ั
่นใจเท ่าเสีย่ วเหยา
ีหน
ฉ ิงหัวเราะ แล ้วจัดเสื้อ ้
ผาให้เร ียบร้อย จากน ั้
น ก ็
เดินไปยังกลางลานแข ่งข
ัน เขาจ ้องไปท ่เสว
ี ียต
ันชิง
แล
้วพูดว่า “ท่านอาจารย ์ ใหญ
่เสวียบอกว ่าข้าไม่เคย
ออกไปท ่องเทีย่ วชมนกชมไม ้ ไม ่ม
ีประสบการณ ์
ังน
ด ั
้นเลยไม ่ม
ีทางแต ่งกลอนได ้แบบน ้ ซ
ี ึ
่งประเด ็นน้้
ี ขา
ไม่อาจจะยอมร ับได
้ ในเม ่ือเป
็ นองค ์ ความร้
ู ในศาสตร ์
แห่งศิลป
์ พวกท ่านเล่าเรียนโคลงกลอนมากว ่าครึ
่ง
ีว
ช ิต จนตอนน ้พวกท
ี ่านยังไม่เข้าใจอ ีกหรือว่าการ
เขียนหรือแต่งโคลงกลอนน ั
้นม ันต้องใช ้พรสวรรค ์้
ดวย
ไม่เช่นน
ั
้นทุกคนท ีอ
่ ย่ในงานว
ู ันน ้ก
ี ็คงม ีผลงานท ีไ่ม่
่างก
ต ัน ไม่จ
ำเป ็ นต
้องมาเข ียนบทความหาคนท ีด่ ี่ส
ท ุด
หรอกจร ิงหรือไม ่?”
คนของแปดว ิทยาล ัยต่างขมวดค ้ว อ
ิ ้่
ี ือฉ
ซ ีพ
ูดว่า “ท่าน
โหวน้อย การแข ่งในวันน
้ พวกเราไม
ี ่พดถ ึงฐานะก ัน
ึงแม
ถ ้ท่านจะเป ็ นจ
่นอ
ิ ีโหว แต ่ว่าในงานช ุมนุมจิงห
ัวใน
ันน
ว ้ จะต
ี ้องท ำตามกฎของท ่น
ี ่เท
ี ่านั
้น ไม ่ว่าท
่านจะม ี
ฐานะอะไร ก ็อย่ามาท ำลายกฎ พวกเราไม ่มที างยอม
เด็ดขาด”
“ก็แค่คนแก่สองสามคนเท ่าน ั
้น” ฉ ีหน ิงเดินมือไพล่
หลังเอาไว ้ แล้วหัวเราะพ ูดว่า “โคลงกลอนส ำหร ับข้า
แล
้ว ม ันก
็แค่เคร่ืองม
ือปลูกฝั งความเช ่
ือมั
่นเท่านั้
น เอง
่อให
ต ้หลายอย ่างข้าจะไม่เคยเห ็นหร ือม ีประสบการณ ์
แต่ว
่ามันก็ไม
่อาจขวางพรสวรรค ์ ของข ้าในเร ือ
่ งการ
แต่งกลอนได ้เลย พวกท ่านบอกว ่าข ้าขโมยกลอนของ
่าน ท
ท ่านลองถามต ัวท
่านเองด ีกว่า ว ่าละอายแก ่ใจ
้
บางหรือไม ่ ?”
ำพ
ค ูดของเขาในสายตาของท ุกคนน ั
้น แทบไม ่ได
้มี
ความเกรงใจเลย หลายคนร ู้ส
ึกร ังเก ียจเขามาก แอบ
ิดในใจว
ค ่าจ ่นอ
ิ ีโหวนั
้นไร้มารยาทท ่ส
ี ุด ขโมยกลอนไม ่
่า ย
ว ังพ
ูดจาไม ่ให
้เกียรติ เสียมารยาทก ับผู้อ าวุโสกว ่า
“้ถาอย
่างน ั
้น ท ่านโหวน้อยอยากจะบอกว ่า ท ่านม
ี
พรสวรรค ์ อย
่างน ั
้นล่ะส
ิ?” เซ ียวโม ่ถามว ่า “หร ือว ่า
่านโหวน
ท ้อยสามารถแต ่งกลอนแบบเม ่
ือคร่
ูออกมาได ้
ีกอย
อ ่างนั
้นหร ือ?”
ีหน
ฉ ิงพ
ูดว่า “ท ่านพูดถ
ูกต้องแล้ว อย ่างน ้อยในการ
แต่งกลอน ้ ขาก ็ไม
่ดอ้ ยไปกว ่าใคร” จากน ั
้นเขาก ็
ตะโกนว ่า “เส ีย
่ วเหยา หย ิบพ่ก
ู ันขึ
้นมา เข ียนกลอน”
ทางด้านวิทยาล ัยฉงหลิน เม่
ือเส่ยวเหยาถ
ี ูกฉ ีหน
ิงขาน
่
ือ ก
ช ็ตกใจ แต ่ว่าก
็รีบเด
ินออกมา แล ้วไปท่โต
ี ๊ ะหย
ิบ
่ก
ู
พ ันขึ
้นมา
ีหน
ฉ ิงมองไปท ่เส
ี ่ยวเหยาแล
ี ้วพูดว
่า “้ ขาพ
ูด เจ้าเขียน
้
ขาพูดไปเท ่าไร เจ ้าก็เข
ียนตามเท ่านั
้น ้ขาไม
่หยุด เจ้า
็ไม
ก ่้
ตองหยุด”
เส่ยวเหยาพย
ี ักหน้า นางจ ับพ
่ก
ู ันไว
้แน่น
ัณฑ
บ ิตรอบๆ ถ ึงกับอ
ึ
้งไป ไม ่้
ู
รว่าฉ
ีหนิงจะทำอะไร
ีหน
ฉ ิงยืนไขว้มอ
ื ไว้ดา้นหล ัง เขาเหย ียดคอตรง
บรรยากาศรอบๆ เง ียบสะงัด ฉีหน
ิงเหล ือบไปมอง
เซียวโม ่ แล
้วพูดว่า “แสงแดดส ่องขุนเขา อากาศ
หนาวบ ้านผ
ู
้ยากไร ้ ได้ยน
ิ เสียงจากหน ้าประตูไม้ ูผ
้คน
กลับมาในค ่ำคืนของพาย ุห
ิมะ”
เส่ยวเหยาเตร
ี ียมต
ัวไว้กอ่ นแล้ว ม
ือของนางเข ียนตาม
ไม่หยุด
“ก่งก
ิ ้านดอกเหมยร ิมกำแพง เบ ่งบานออกมาเพ ียง
ดอกเดียว ใครจะค ิดว
่าไม่ใช่หิมะ ม ีเพียงกล
่นหอมท
ิ ่
ี
โชยมา”
“ลมพายุพัดผ่านมา เกร ็ดห
ิมะล ่องลอยมาจากฟ ้า
สายลมฤด ูใบไม้ผล ิกำล
ังมาถ ึง ดอกต ้นหลีน
ับพ
ันก
ำล ัง
เบ่งบาน......้ ทองทะเลจับต ัวเป็ นน
้ำแข็ง ความเคร ียด
ทรมานยากท ่จะคล
ี ่คลายไป......”
ี
“ลมตะวันออกพ ัดดอกไม้จนใบร ่วง ดวงดาวราวก ับ
สายฝน ้มาท ่งามสง
ี ่าล
่ามกับรถค ันงาม เส ียงขล
ุย่ ดัง
ลอยมา แสงไฟสว ่างไสว หม ่ปลาเร
ู ิงระบำ......ผ ู้
ค น
มองตามไม ่คลาดสายตา เม ่ือนึกย
้อนกล ับไป คนท่รอ
ี
คอยยังคงอย ่”
ู
“......เร ่
ืองน้กล
ี ับกลายเป ็ นเพียงความทรงจ ำ เพ ียงแต่
ในเวลาน ้ม
ี ันเลือนราง......”
เม
่ือเผช
ิญหน ้าก
ับพวกของเซ ียวโม ่ท
่ค
ี ิดร
้ายต่อเขา
ุดท
ส ้ายแล
้วฉ ีหน
ิงก็ระเบ ิดอารมณ ์ ของเขาออกมา
กอนหน
่ ้าน
้เขาไม
ี ่เคยคิดว
่าจะต้องใช
้ว
ิธีการน
ึกบท
กลอนในห ัวของเขาแล้วพูดออกมามากขนาดน ้ แต
ี ่ว่า
การเผชิญหน้ากับตาเฒ่าพวกน้ พวกห
ี ัวเก่า ท
ำให้เขา
อดไม่ได
้จริงๆ
้
ขาขโมยกลอนมาก ็จร
ิง แต่ก
็จะทำให้เจ
้าเถียงไม
่ออก
ักค
ส ำ
---------------------------------
 บนท
ั ึกลับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 332 ่
ี ือเส
ช ียงมลายส ้น
ิ
“......แสงจ ันทร์ บนท้องทะเล ฟากฟ ้าอย ่ตรงหน
ู ้าแล
้ว
.......” น ีค
่ อื กลอน [มองจ ันทร์ ดว
้ ยความค ิดถ
ึง] ของ
จางจ่วหล
ิ ิง
“เถาว ัลย
์ ทเ
่ ล
ี ี้ย วคด สะพานสายน ้ำไหล ลมตะว ันตก
ักม
พ ้าผ
่านมา......” น ่เป
ี ็ นกลอน [เท ียนจ ้งซา ช
ิ ิวซือ]
“......ยอดของภ ูเขา มองเห ็นเขาน ้อยมากมาย......” น ่
ี
เป
็ นกลอน [มองเขา] ู ตู
้ ฝ ไม
่ ่ต
่างก ับท่ฉ
ี ีหนิงก ำล
ังมอง
ไปยังผู้
ค นในตอนน ้
ี
“ร่างกายไร ้ีปกบ ินสยาย ในใจกล ับเข ้าใจท ุกสรรพส่ง
ิ
......” น ่เป
ี ็ นกลอนของหล ีซางอ ่น
ิ
ไม่นานนัก ฉีหน ิงก็ท
่องกลอนออกมาได ้ถึงย่ส
ี ิบบท
แล
้ว ท ุกคนต ่างตกตะล ึงไป บทกลอนท ีอ่ อกมาจาก
ปากของฉ ีหน ิง พวกเขาไม ่เคยได ้ย
ินมาก ่อน แต่ว
่าทุก
คนต่างร้
ูวา่ท ุกบทกลอนใช ้คำได ้สวยงามมากจร ิงๆ
ีหน
ฉ ิงท่องกลอนออกมา ซ ึ
่งไม่ได้ม
ีการน ัดหมายอะไร
ไว
้ก่อน ซ ึ
่งเขาท ำออกมาแบบสบายๆ ท ่น
ี ่ากล
ัวกว่า
ั
น
้นก็คือ ยีส่ ิบกว
่าบทแรกๆ ท ่องออกมาแบบไม ่หย
ุด
เลย ฉ ีหนิงช้าลงบ้าง เพราะกล ัวว
่าเส ่ยวเหยาจะเข
ี ียน
ไม่ท
ันเท ่านั
้นเอง
“......้ ขาคาดหว ังให้พายุพ
ัดกลับไป กล ัวว
่าบนหอคอย
่ส
ี
ท ูง จะไม ่หนาวเหน ็บ ภาพการเร ิงระบ ำ ยังคงตรา
ตรึงอย่ในโลกมน
ู ุษย์ ......หว ังเพียงมันจะคงอย ูไ่ปอย่าง
ยาวนาน”
หลังจากท ่ฉ
ี ีหนิงท
่องกลอนออกมาได ้มากถ ึงสามสิบ
หกบท ก ็ู้
รสึกคอแห้งมากแล ้ว เขาห ันไปกว ักม
ือขอน ้ำ
จากคนของว ิทยาลัยฉงหลิน แต่ว่าเหล ่าแม่นางกลับ
ังน
ย ั
่งตะล ึงอย ่ เลยย
ู ังไม
่มีใครได้สติ
ท
ั
่วทั
้งงานเง ียบเป็ นเป่ าสาก
แม
้แต ่ซ
ีเหม ินอูเ๋หิงกับจ ั
่วช
ิงหยางเอง ส ีหน้าก
็มแี ต่
ความตกใจแทบไม ่อยากจะเช ่ือ
ั
ต
้งแต ่โบราณมา คนท ่แต
ี ่งกลอนได ้งดงามม ีแค
่ไม่ก
่คน
ี
บนโลกน ้ม
ี ีคนเก่งอย ่มากมาย แต
ู ่ว
่าคนท ีส
่ ามารถท ่อง
กลอนออกมาได ้สามส ิบหกบท โดยไม ่ได้ม
ีการพัก
หายใจ เกรงว ่ายังไม ่เคยมีมาก ่อน
หลายคนในงานน ้ไม
ี ่มีใครสามารถแต ่งกลอนแบบน ้ได
ี ้
แต่ว
่าอธ ิบายไม ่ถูกว่ากลอนพวกน ้ม
ี ีจ
ุดบกพร ่อง
ตรงไหน
ไม่้
ตองสงส ัยเลยว ่า บทกลอนท ่ฉ
ี ีหนิงท่องออกมาน ั
้น
ไม่ว
่าจะบทไหน ก ็เป็ นบทกลอนท ีย่ อดเย ่ยมมากท
ี ั
้งนั
้น
แต่ว
่าโหวน ้อยกลับสามารถท ำได้ง่ายๆ เหม ือนการ
โรยเมล ็ดปล ูกผ
ัก ถ ึงแม ้จะม
ีคำท ่แปลกไปบ
ี ้าง แต่
เพราะคนท ่น
ี ่ไม
ี ่้
ูรว่ามีอ
ีกโลกหน ึ
่งซ ่อนอย่้
ู ดวย ทุกคนก็
เลยตกตะล ึงมึนงงก ันไปหมด
รอบๆ เง ียบสนิท ฉ ีหน
ิงมองไปรอบๆ พบว ่าทุกสายตา
ับจ
จ ้องมาท่เขาท
ี ั
้งส้น ท
ิ ุกสายตาต ่างมีแต
่ความตกใจ
ึ
ซ
่งปฏิกิร
ิยาแบบน ้ก
ี ็เหม
ือนก ับท
่ฉ
ี ีหนิงค
ิดเอาไว ้แล
้ว
เดิมเขาไม่อยากท ำแบบน ้เลย แต
ี ่วา่ตาแก ่พวกนี้
ท ำให
้
เขาไม ่พอใจมาก ตลอดเวลาท ีผ
่ ่านมา ฉีหนิงเป
็ นคน
่ายๆ แต
ง ่้
ถาใครท ำให้เขาไม ่พอใจ เขาเองก ็จะให้คน
พวกนั
้นลำบากเหม ือนก
ัน ด ังน
ั
้นเขาเลยเล ือกทีจ
่ ะ
่องกลอนม
ท ันออกมาสามส ิบหกบทเลย
เขาร้
ูว่าตอนน้ม
ี ันเพียงพอแล ้ว
่ามกลางความเง
ท ียบ เหม ือนจะไม ่ม
ีใครคิดจะทำลาย
บรรยากาศเลย
ีหน
ฉ ิงจัดเส
้
ือผ้า ยืนเอาม ือไพล่หลัง แล ้วห
ันหลัง
กลับมา เผช ิญหน้ากับเซียวโม่อาจารย ์ ใหญ
่ของ
ิทยาล
ว ัยอว
๋นซาน เขาย
ิ ิ้
ม แล้วถามว ่า “ท่านอาจารย ์
ใหญ่เซียว กลอนเม ือ่ คร
่
ู ไม ่ทราบมีบทไหนอ ีกทีเ่ป็น
ของท่าน?”
เซียวโม่หน้าซีด ร่างกายของเขาในตอนน ี้ส น
ั
่เทาไป
หมด ในล ำคอของเขาเหม ือนจะม ีเสียงแปลกๆ หล ุด
ออกมา เขายกม ือข ึ
้นค้างอย ่กลางอากาศ ้
ู ลมลงไป
้
ดานหล ัง ยังดีทม
ี ี คนรีบว
่งมาพย
ิ ุง ก่อนทีเ่ซียวโม ่จะล
้ม
ลง ศิษย์ ของวิทยาล ัยอวิ๋
น ซานก ็ว
่งกร
ิ ูก
ันเข้ามา แล ้ว
เรียก “ท ่านอาจารย ์ ......ท ่านอาจารย ์ ......”
ีหน
ฉ ิงหันไปหาอ ้่
ี ซ
ือฉี พบว่าอ้่
ี ือฉ
ซ ีน
ั
่งฟุบลงไปก ับพ
้ืน
ั
ต
้งแต่เม่
ือไรก ็ไม
ู่้
ร ท ่าทางของเขาด ูตะลึงแน่น
่งไป ้
ิ อา
ปากค้าง จะพ ูดแต่ก็พ
ูดอะไรไม ่ออก
“้ขาบอกแล ้ว การแต ่งกลอน ม ันไม
่ใช่แค่การใช้คำ
หรือศาสตร ์ ของภาษาเท ่านั
้น ของบางอย ่างมันไม่
ำเป
จ ็ นต
้องม ีประสบการณ ์ มาก่อน มันก็สามารถแสดง
ันออกมาด
ม ้วยภาษาของพวกเราได ้” ฉีหนิงถอน
หายใจแล ้วพูดว ่า “ภาษาท ่สวยงาม ม
ี ันก็เหม ือนการ
ลอยเคว ้งอย ่กลางอากาศ ม
ู ันสามารถหลอมรวมเข ้า
ับจ
ก ินตนาการได ้ หากท ำอย ่แค
ู ่ในกรอบ จะเข ียนมัน
ออกมาให ้ดีได้อย ่างไร พวกท ่านเป
็ นถ
ึงอาจารย ์ ใหญ
่
ของว ิทยาล ัยช่ือดัง แต
่แม
้แต่ทางของต ัวเองย ังเดินผ
ิด
เลย แล ้วจะช ้แนะล
ี ูกศ
ิษย
์ ให
้เดินถ
ูกทางได ้อย ่างไร?”
เม่
ือได้ยินฉีหนิงพ ูดมาแบบน้ หลายคนไม
ี ่ล
ังเลใจแล ้ว
่จะเช
ี
ท ่
ือเขา หลายเร ือ
่ งไม ่จ
ำเป็ นต
้องม ีประสบการณ ์
็สามารถแปลงม
ก ันออกมาให้งดงามได ้
หากก ่อนหน ้าน้ม
ี ีคนคิดว
่าฉีหนิงขโมยบทกลอนอย ่าง
่
ืน แต
อ ่ในตอนน ้ ้
ี ขอหาท
่ใส
ี ่้
รายฉีหน
ิง ม ันไม่ได้เป
็น
ประเด ็นให ้พ
ูดถ ึงแล้ว ม
ันหายไปหมดแล ้ว
ัจฉร
อ ิยะท ีส
่ ามารถแต ่งกลอนได ้สามสิบหกบทในคราว
เดียว ย ังจะไปขโมยบทกลอนของใครเขาได ้อ
ีก? คนท ่
ี
ำแบบน
ท ้ได
ี ้ ยังจะไปสนใจบทกลอนของคนอ ่
ืนทำไม
กนอ
ั ีก?
แต่เซ
ียวโม ่ก
ับอ้่
ี ซ
ือฉีเอง ก ็ไม่จ ำเป ็ นต
้องมีหลักฐาน
อะไรอ ีก หลายคนก ็มองไปท ่พวกเขาด
ี ้วยสายตาท ่ด
ี ู
ูกและไม
ถ ่พอใจ
คนในงานไม ่ใช่คนโง ่ หากฉ ีหน ิงไม่ได้แต่งกลอน
ออกมาสามส ิบหกบท ต ่อให้ฉ
ีหน ิงอธ ิบายให ้ตาย ก ็ไม
ีทางพล
ม ิกสถานการณ ์ ได
้ จะต ้องถ ูกใส ่้
รายว่าเป็ นคน
่ำ้
ต ชา แต่ว
่าพอเขาท ่องกลอนออกมาได ้ถึงสามสิบ
หกบทแล ้ว ้ขอหาท ่ถ
ี ูกใส่้
รายม ันก ็ได้รับการพิสจู ์นไป
ได
้โดยปร ิยาย
หลายคนเร ิม
่ ได้สต ิ พวกเขาเร ่มร
ิ ้
ู แล
้วว่ามันม
ีอะไรใน
่อไผ
ก ่้บาง
ุกคนร
ท ้
ูอย่แล
ู ้วว่า แปดว ิทยาล ัยใหญ ่มีอคติก
ับ
ิทยาล
ว ัยฉงหล ิน งานในคร ั
้งน ้ เห
ี ็นฉีหน
ิงนำ
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินเข้ามาร ่วมงาน อ ีกทั
้งย
ังมีโอกาส
ได
้รับอันดับหนึ
่งด
้วย แปดว ิทยาลัยก็แทบจะน ั
่งไม่ติด
ึงแม
ถ ้ก
่อนหน้าน้หลายคนจะแอบสงส
ี ัย ว ่าทำไมบท
กลอนของเซ ียวโม่ถึงได
้ไม ่ม
ีคนร้
ู แต่ว
่าฉ ีหนิงกลับร้
ู แต ่
่าเพราะเซ
ว ียวโม่กับอ
้ซอ
ี ่
ื ฉีมีบารมีผค ู
้ นน ับถือ
กว
้างขวางเลยไม ่มีใครกล ้าสงสัยในต ัวของพวกเขา อ ีก
ั
ท
้งยังเช่ือม
ั
่นใจต ัวของพวกเขามากด ้วย
แต่ในตอนน ้ถ
ี ึงได
ู้้
รว่า สองคนน ้ก
ี ำล ังอาศ ัยชือ่ เสียง
ความเช ่ือม
ั
่นของท ุกคน ลงม ือให้รา้ยฉ ีหนิงกับ
ิทยาล
ว ัยฉงหล ิน
หากฉ ีหนิงไม่ได
้ทอ่ งกลอนออกมาสามส ิบหกบท ผลท ่
ี
ตามมาไม ่อาจคาดค ิดเลย
หลายคนแอบค ิดว่าตาเฒ ่าสองคนน ้เป
ี ็ นถึงนักปราชญ ์
่ม
ี
ท ี่
ือเส
ช ียง ค ิดไม่ถึงเลยว ่าจะกล ้าทำเร ่
ืองต ่ำ้ชาแบบน ้
ี
ได
้ กล ้าให้้
รายฉีหน ิงว
่าขโมยผลงานของต ัวเองไป ม ัน
มากเก ินไปแล ้ว
ฉหน
ี ิงสามารถแต ่งกลอนได ้มากถ ึงสามส ิบหกบทใน
คราวเด ียว ไม ่มีทางไปขโมยโคลงกลอนของเซ ียวโม่ได
้
แน่นอน แสดงว ่าเซียวโม ่ก
ับอ้่
ี ือฉ
ซ ีนั
้นกำลังโกหกอย ่
ู
หลายคนร ู้ส ึ
กดูแคลน บางคนก ็สงสาร ้ ู
รว่าชายแก่สอง
คนน้สะสมช
ี ือ
่ เส ียงมานาน แต ่วันน ้กล
ี ับมลายสูญส
้น
ิ
ไปหมดแล ้ว
อาจารย ์ ใหญ
่ของแปดว ิทยาล ัยอ
่ืนเองก ็อยากจะเห็น
ุดจบของว
จ ิทยาล ัยฉงหล ินเหม ือนก ัน แต ่ค
ิดไม่ถ
ึงเลย
่าสถานการณ
ว ์ จะเปล ่ยนเป
ี ็ นแบบน ้ไปได
ี ้ พวกเขา
แอบค ิดในใจว ่ายังดีท
่ไม
ี ่ได้เข้าไปพ ัวพันด
้วย
แต่ว
่าเซียวโม ่กับอ
้ซอ
ี ่
ื ฉี่ือเส
ช ียงป ่ นป
้ ไปหมดแล
ี ้ว อ
ีก
ั
ท
้งวิทยาล ัยอว๋นซานก
ิ ับวิทยาล ัยฉงหล ูย
ังต
้องถูก
ัวเราะเยาะเย
ห ้ยไปด ้วย
เสวียตันชิงของว ิทยาล ัยหลงฉ ือแอบค ิดกล
ัวอย่ในใจ
ู
เขาค ิดว
่ายังดีว่าเม
่ือคร่
ูเขาไม ่ได้ออกความเห ็นมาก
ไม่เช่นนั
้นคงต้องซวยไปด ้วยแน ่นอน
ุกคนร
ท ้
ูว่า เซียวโม ่โกรธจนความด ันข ึ
้น ทำให ้สลบไป
ิษย
ศ ์ ของวิทยาลัยอว ๋นซานส
ิ ีหน
้าไม ่ด
ีสักคน พวกเขา
ับอายมาก ตอนน
อ ีไ้ม ่มอ
ี ารมณ ์ จะอย ูท
่ ีนต
่ ่อไปได้อีก
เลยหามเซ ียวโม่แล้วรีบออกไปท ันที
ทางว ิทยาล ัยฉงหล ูเห็นทางศิษย์ ของว ิทยาล ัยอว ๋นซาน
ิ
กลับไปแล ้ว พวกเขาเองก ็พย ุงอ้ซอ
ี ่ื ฉีท่ตอนน
ี ้หน
ี ้าไม่มี
ีแล
ส ้ว พวกเขาไม ่มอี ารมณ ์ ในการช ิงอะไรอ ีกแล้ว อีก
ั
ท
้งตอนน ้ว
ี ิทยาล
ัยอว ๋นซานเองก
ิ ็กลับไปก ันแล
้ว พวก
เขาก ็ไม่มีหน
้าอย่ตอ
ู ่ ไปได้อีก พวกเขาก ็เลยรีบกล ับ
ออกไปอย ่างรวดเร ็วเช่นกัน อ ีกทั
้งพวกเขาก ็ยังไม่อาจ
ู
สหน
้ ้าหยวนหน ิงเยียนอ ีกด
้วย
พริบตาเด ียว แปดว ิทยาลัยมีถึงสองว ิทยาล ัยท่กล
ี ับไป
อย่างน่าอนาถ ท ำให ้เหลือท่น
ี ั
่งไม ่นอ้ ย
รอบๆ เร ่มว
ิ ิพากษ์วิจารณ์ข
ึ้นมาอ ีกคร ั
้ง ประเด ็นท่พ
ี ูด
ถงก
ึ ันก ็ค
ือ ตกตะล ึงในความสามารถของฉ ีหน ิง
หรือไม ่ก
็เป็ นเรือ่ งท่แปดว
ี ิทยาล ัยรวมห ัวกันใส ่รา้ยฉี
หนิง ท ำเร ือ
่ งต ่ำ้ชาแบบน้ ท
ี ำให้วิทยาล ัยท่เหล
ี ืออย่น
ู ั
้น
็้
ก ู
รสึกอ ับอายอย ่างหลีกเล่ยงไม
ี ่ได
้
ในตอนน ้ ความสามารถของฉ
ี ีหนิง ไม ่ม
ีใครกล ้าสงสัย
ีกแล
อ ้ว
หลายคนเคยได ้ยินข่าวล
ือเก ่ยวก
ี ับเร่
ืองของจ ่นอ
ิ ีคนบ้า
แต่ในว ันน้ได
ี ้พบต ัวจริง พวกเขากล ับหัวเราะ ได ้ั
ฟงไม ่
ู
สพบหน
้ ้า คนท ่เคยด
ี ูถูกฉ
ีหนิงว่าเป็ นจ
่นอ
ิ ีคนบ้า แสดง
่าต
ว ้องม ีใจค ิดไม ่ด
ีแน่ ต
ั้ง ใจใส ่้
รายจวนจ ่นอ
ิ ีโหว
หากคนบ ้าประสาทไม ่ดส
ี ามารถแก ้กลหมากโบราณได ้
ีกท
อ ั
้งย ังสามารถแต ่งกลอนได ้คราวเด ียวถึงสามส ิบ
หกบท แต ่ละบทก ็ใช
้คำได้อย ่างงดงามขนาดน ้
ี
ิทยาล
ว ัยใหญ ่ทั
้งแปดก ็คงส
ู้แม
้กระท ั
่งคนประสาทไม ่ด
ี
คนหน ึ
่งไม ่ได้เลย?
คนท่ได
ี ้เห็นความสามารถของฉ ีหน
ิง ในใจของเขา
เช
่ือม
ั่นว่า ในร ้อยกว ่าปีท
่ผ
ี ่านมาไม ่มีใครท
่้
ี รายกาจ
แบบน ้ได
ี ้ เกรงว ่าอีกสักร
้อยปี ก ็คงยังไม
่มีใคร
เหนือกว ่าจ่นอ
ิ ีโหวไปได ้แน่นอน
เสวียต ันชิงผ่านเวลาไปนานมากกว ่าจะได
้สต ิกลับมา
เขาเองก ็รส
ู้ ึกอ
ับอายเช ่นกัน เขายกม ือขึ
้น ให ้ทกุ คน
เงียบลง จากน ั้นเขาก ็ฝน
ื ย้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ท ุกท
่าน การ
แข่งขันรอบท ีส
่ ามส ้นส
ิ ุดแล
้ว ท ุกคนคงเห็นก ันไปแล ้ว
ในรอบท ่สามน
ี ้ ท
ี ่านโหวน ้อย......ท ่านโหวน ้อยเป ็ นผ
ู้ม
ี
พรสวรรค ์ อย
่างแท ้จร
ิง ทำให ้พวกเราได ้เปิ ดโลกใหม ่
ังน
ด ั
้น......”
เขาพ ูดยังไม ่ท
ันจบ ก ็ม
ีคนพูดขึ
้นมาว ่า “ท
่านเสว ีย
งานช ุมนุมวิชาการในว ันน
้ ด
ี ูท่าแล้วคงไม่จำเป ็ นต
้อง
แข่งต่อไปอ ีกแล้วกระม ัง วิทยาล ัยฉงหลินแสดง
ความสามารถเป ็ นท
่ประจ
ี ักษ์ แล
้วถึงสามรอบ ก ็ได้
อนด
ั ับหน ึ
่งในป ีน
้แน
ี ่นอนแล้ ว”
พอคนๆ น ี้พ ูดมาแบบน ้ คนอ
ี ่
ืนๆ รอบๆ ก ็ต่างเห็นด้วย
ไม่ว
่าใครหลายคนจะม ีอคติต
่อว ิทยาลัยฉงหล ินมากแค ่
ไหน แต ่หล ังจากจบการแข ่งขันทั
้งสามรอบแล ้ว ฉี
หนิงทำให ้ทุกคนยอมร ับได้ การท ่ว
ี ิทยาลัยฉงหล ินชิง
ันด
อ ับหน ึ
่งมาได ้นั
้น มันก็ค
ือความหว ังของท ุกคน
เสวียต ันช ิงยกมือโบกหลายท ี แต ่เมือ
่ คร่
ูท่เซ
ี ียวโม ่ออก
หน
้า ถ ึงแม ้เขาจะไม ่ได้เข
้าไปพ ัวพันโดยตรง แต ่ว่า
ความน ่าเช ่
ือถือก็เสียไปไม ่้
นอยเลย ตอนน ีไ้ม่ม
ีใครจะ
สนใจเขาส ักนิด
จนกระท ั
่งหยวนหน ิงเยียนลุกขึ
้นมา ท ุกคนถ ึงได้เงียบ
ลง เสว ียนต ันช
ิงเห ็นทุกคนเง ียบแล ้ว ก็พ
ูดอย ่างจนใจ
่า “ท
ว ุกท ่าน ไม ่ม
ีกฎระเบ ียบคงไม ่ได
้ งานช ุมน
ุมย ังไม่
้นส
ิ
ส ุด ท ุกท่านอย ่าเพ่งร
ิ ้อนใจ ไม ่แน่ว
่าในการแข ่งขัน
รอบท ่ส
ี ่น
ี ั
้นท่านโหวน ้อยจะท ำให ้พวกเราต ่
ืนตาต ืน
่ ใจ
อกก
ี ็เป็ นได้”
เม
่ือท ุกคนได ้ย
ินดังนั
้น ก ็เร่มต
ิ ่
ืนเต ้นข
ึ
้นมา
สามรอบก ่อนหน ้าน
้ ในแต
ี ่ละรอบฉ ีหน
ิงทำให ้ทก
ุ คน
ตกตะล ึงทุกรอบ น ่เป
ี ็ นรอบส ุดท้ายเป็ นการแข่งวาด
ภาพ ไม ่้
ู
รวา่ฉ ีหนิงจะม ีอะไรต ่
ืนเต้นมาให้พวกเขาอ ีก
หรือไม ่
่จร
ี
ท ิงการมาถ ึงจ
ุดน้ ฉ
ี ีหนิงก ็เหน ือความคาดหมาย
ของท ุกคนไปมากแล ้ว ท ุกคนเองก ็ไม
่ได้แปลกใจอะไร
มากแล ้ว
เส่ยวเหยาเองตอนน
ี ้ก
ี ็ท
ำการเก ็บรวบรวมบทกลอน
แล
้วย ่
ืนให ้กับฉ
ีหนิง เม ่
ือฉีหนิงกล ับมายังท
่น
ี ั
่ง เหล
่า
สาวๆ ของว ิทยาลัยฉงหล ินต ่างมองฉ ีหนิงด
้วยสายตา
ของความน ับถือ แม้แต่ซู่
ือเซว
จ ียนเองก ็มองเขา
เปล ่ยนไป
ี
แต่ฉีหนิงก็ยังคงน่งเหม
ิ ือนเด ิม เขามองไปรอบๆ แล ้วก ็
เหล
ือบไปมองเจ ียงซุยอว๋นด
ิ ้วย ตอนน้เจ
ี ียงซ
ุยอว๋
ิ
นเองก
็มองไปท่ฉ
ี ีหน
ิงพอด ี ท
ั
้งคูส
่ บตากัน เหม
ือนกับ
ดาบสองคมก
ำล ังฟาดฟ ั นก
ันอย่ ม
ู ันด
ูเย
็นชากันจน
หนาวถ
ึงกระดูก
---------------------------------
 ันท
บ ึกล ับองครักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 333 ภาพว
ี ิญญาณ
การถอนต ัวของว ิทยาล ัยอว ๋นซานก
ิ ับวิทยาลัยฉงหล ู
ำหร
ส ับวิทยาลัยอ่
ืนแล้ว ม ีประโยชน ์ มาก
แปดวิทยาลัยใหญ ่ถอื เป็ นตัวแทนด้านว ิชาการของ
แคว้นฉ
่ การม
ู ี่
ือเส
ช ียงส ูงสุดของต้าฉ ่ ก
ู ็เป
็ นเป้าหมาย
หลักของเหล ่าบ
ัณฑ ิต
เพียงแต่การเป็ นขุนนางสายว ิชาการ ม ันไม่ได้รบั การ
สนับสน
ุนมากน ัก ด ังน
ั้นการเป ็ นข
ุนนางราชส ำน ัก
จะต้องมีเส
้นสายให ้มาก ฐานะต ัวแทนของเหล ่า
ัณฑ
บ ิต แปดวิทยาล ัยน
ั้น ก็คือเป
้าหมายส ำคัญของคน
่เล
ี
ท ่าเรียนหนังสือ
แปดวิทยาลัยใหญ ่ไม่ว่าจะมองจากม ุมไหน ก ็มี
ผลประโยชน ์ เด
ียวก ัน ด ังนั
้นเม
่ือว
ิทยาล ัยอว๋นซานก
ิ ับ
ิทยาล
ว ัยฉงหล ูสร้างเร ่
ืองอ ับอายข ึ
้นมา ได ้เผยแพร ่
ออกไปแล ้ว มันก็กระทบต ่อช่
ือเส ียงของว ิทยาล ัย
อย่างแน ่นอน
แต่ว่าว
ิทยาล ัยอว๋นซานในฐานะว
ิ ิทยาล ัยท
่ใหญ
ี ่สดุ ใน
บรรดาแปดว ิทยาล ัย ก็ย
ังคงเป ็ นวิทยาล ัยท่ใครๆ ต
ี ่าง
็อ
ก ิจฉา ท ่ไหนม
ี ีคนท ีไ่หนก ็จะม ี้
ืนท
พ ่ ต
ี ่อให ้จะเป็ นคน
่ย
ี
ท ่งใหญ
ิ ่แค่ไหนก็ตาม การแข ่งขันแบ ่งพรรคแบ ่งพวก
็ไม
ก ่เคยหย ุดน
่ง ตอนท
ิ ีว
่ ทิ ยาล ัยอว๋นซานร
ิ ่วมมือก ับ
ิทยาล
ว ัยฉงหล ูรับมือฉ
ีหนิงท่เป
ี ็ นต
ัวแทนของ
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินนั
้น วิทยาล ัยอ่
ืนก็รอเห ็นความล ่มจม
ของว ิทยาล ัยฉงหล ิน แต่ว่าพอสถานการณ ์ เปลีย
่ นไป
ีหน
ฉ ิงพลิกสถานการณ ์ ได
้ วิทยาล ัยอว ๋นซานก
ิ ับ
ิทยาล
ว ัยฉงหล ูกลับไปอย ่างอ ับอาย เหล ่าวิทยาล ัยอ
่ืน
่างก
ต ็้
ู
รสึกโชคด ีในความโชคร ้ายของคนอ ่
ืน
บรรดาว ิทยาลัยท่เหล
ี ืออย ูค
่ ิดว่า เซ ียวโม ่พ่ายแพ้
กลับไปอย ่างขายหน ้า วิทยาล ัยอว ๋นซานได
ิ ้ร
ับ
ผลกระทบอย ่างใหญ ่หลวง ท ิศทางของแปดว ิทยาล
ัยก ็
จะต้องเร ิม
่ ใหม ่หมด ในโอกาสท ่ด
ี ีแบบน้ ก
ี ็้ตองคว
้า
เอาไว ้ให ้ได
้ วิทยาล ัยฉงหล ินได ้อ
ันดับหนึ
่งแน ่นอนแล้ว
แต่ว
่าเหล ่าวิทยาล ัยท่เหล
ี ือก็จะต ้องพยายามอย ่าง
เต็มท่ เพ
ี ือ
่ ให้ได ้อ
ันดับทีด
่ ี่ส
ท ุด เพือ่ สร
้างรากฐานของ
ิศทางใหม
ท ่ของแปดว ิทยาล ัยขึ
้นมาใหม ่
ังน
ด ั
้นถ ึงแม้จะเหล ือการแข ่งข ันอยูอ่ ีกหน
ึ
่งรอบ แต ่
เหล่าว ิทยาล ัยท่เหล
ี ือก็ยง
ั ตั
้งสต ิอย่างเต็มท ่
ี
ีเหม
ซ ินอู
๋เหิงในฐานะหน ึง
่ ในศ ิลปะส ีแ่ขนงสาขา
ภาพวาด ว ันน้มาร
ี ่วมงานด ้วยต ัวเอง ด ังนั
้นในรอบ
ุดท
ส ้ายน ้เขาม
ี ีสิทธิและอ ำนาจเต ็มท่
ี
นอกจากว ิทยาล ัยฉงหล ินแล
้ว ว ิทยาล ัยอีกหกแห ่งท
่
ี
เหลือต ่างส่งศิษย์ท่ด
ี ีทส
่ ด
ี ุ ออกมาแข ่งวาดภาพ
กระดาษหม ึกสี ท ุกอย่างเตร ียมไว ้พร้อมสรรพ
ีหน
ฉ ิงร้
ูว่าน่คอ
ี ื รอบต ัดสินแล้ว เม ือ่ มีคะแนนมาจากใน
สามรอบแรกอย ่แล
ู ้ว อีกทั
้งในรอบท ่สองก
ี ับสามท่โดด
ี
เด่นสะเท ือนไปท ัว
่ ทั
้งงาน คะแนนก ็ถ
ือได้ว
่าน
ำห ่างไป
มากแล้ว ต ่อให
้รอบส ุดท้ายจะมีพลาดหล ุดไป ก
็ไม ่ได
้
กระทบอะไรมากมาย
“ท่านอาจารย ์ รอบส ุดท้ายท
่านจะออกไปวาดเองอ ีก
หรือไม่?” มีคนถาม
ในสายตาของคนอ ่
ืน ฉีหนิงน
ั้นเก่งศ
ิลปะในท ุกแขนง
เหล่าแม ่นางของว ิทยาล ัยฉงหล ินค
ิดว่าการวาดภาพ
ของฉีหน ิงเองก็รา้ยกาจไม ่ต
่างกัน
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วส
่ายหน ้า การวาดภาพจะมาแกล ้งวาด
ไม่ได
้ หากจะลงหม ึกต่อหน
้าใครหลายคน เขาไม ่มี
ความสามารถขนาดน ั
้น เขาย ้มแล
ิ ้วถามว ่า “ใคร
อยากจะออกไปวาดภาพบ ้าง ตอนน ้ไปได
ี ้เลยนะ
เพราะถ ึงอย
่างไรพวกเราก ็ได
้อันด
ับหน ึ
่งหร
ือสอง
แน่นอนแล ้ว พวกเราแค ่ออกไปแสดงท ักษะนิดหน่อย
เท่าน ั
้นพอ”
ตอนน ้พวกนางน
ี ับถ ือและเคารพฉ ีหน
ิงมาก รวมถ ึง
เส่ยวเหยาด
ี ้วย พวกนางร ้
ูสึกว
่าไม่มอี ะไรท ่ฉ
ี ีหน
ิงทำ
ไม่ได้ ตอนน ้วท
ี ิ ยาล ัยฉงหล ินใกล้ท
่จะได
ี ้อ
ันดับหนึ
่งมา
ครองแล ้ว ไม่ว่าใครก ็ไม
่อยากพลาดในรอบส ุดท้ายน้
ี
ีกท
อ ั
้งย ังไม่อยากร ับภาระด ้วย ดังนั
้นถึงแม้ฉีหน
ิงจะให ้
เหล ่าสาวๆ เสนอต ัวเองออกมา แต ่ก
็ไม่มีใครกล้าออก
ีหน
ฉ ิงจ ับไปท่ห
ี ัว ในใจก ็้
ู
รดีว่า ก
่อนหน ้าน้เขาน
ี ่าจะ
โดดเด ่นมากเก ินไป ท ำให ้เหล่าสาวๆ ไม ่กล
้าออกหน ้า
เลย ซ ึ่งก
็เข้าใจได ้
“เส ีย่ วเหยา ้ ถาอย ่างน
ั
้น....” ฉ ีหนิงมองไปท ่เส
ี ีย่ วเหยา
เส่ยวเหยาร
ี ีบย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ท ่านอาจารย ์ ้ขาวาด
ภาพไม ่ได
้เลย”
ีหน
ฉ ิงก ็ไม
่้
ูรว
่าเส ่ยวเหยาพ
ี ูดจริงหรือไม ่ แต่ในสายตา
ของพวกนางม ันก็เป่ ยมไปด
ี ้วยความคาดหว ัง
กเหม
็ ือนกับท่เสว
ี ียตันช ิงพ
ูด สามรอบท ีผ
่ ่านมา ไม ่ว่า
จะรอบไหนก ็ทำให ้ใครต ่างตกตะล ึง ดังน
ั้นท
ุกคนก ำล ัง
คาดหว ังต
ัวเขาอย ่
ู
ีหน
ฉ ิงลังเล แล้วมองไปท ่คณะกรรมการ เห
ี ็นซีเหมินอู
๋
เหิงกำล ังลูบเคราอย ่ แล
ู ้วมองมาท ่เขา ส
ี ีหน
้าของเขาม ี
รอยย ้ม
ิ
ีหน
ฉ ิงนึกอะไรข ึ
้นมาได ้ เขาย ้มเช
ิ ่นกัน เขาล ุกไปท่โต
ี ๊ะ
วาดภาพ จากน ั
้นก็น
ั่งลง หย ิบพ่ก
ู ันข
ึ
้นมา เขาค ิดไปคร่
ู
หนึ
่ง จากน ั้นก
็วางพ ่ก
ู ันลงอ ีก จากน ั
้นก็กวักม
ือเร ียก
ิษย
ศ ์ ของวิทยาล ัยหลงฉ ือมา คนๆ น ั
้นเดินเข้ามาอย ่าง
ำเกรง ฉ
ย ีหนิงกระซ ิบบอกอะไรบางอย ่างกับเขา เขา
ตกใจ แล ้วก็ร
ีบถอยไปอย ่างรวดเร ็ว
ในสายตาท ุกคนในเวลาน ้ เหม
ี ือนจะมองมาท ่ฉห
ี ี น
ิง
หมด
เห็นฉีหนิงกระซ ิบบอกอะไรบางอย ่างกับศิษย
์ ของ
วทยาล
ิ ัยหลงฉ ือแล
้ว ก ็ไม่้
ู
รว่าฉีหนิงค
ิดอะไรอย ่ แต
ู ่ว่า
ในใจของพวกเขาก ็แอบรอคอยก ันอย่
ู
การได ้ร
ับอันดับหนึ
่งของว ิทยาล ัยฉงหล ินน
ั
้นเป็ นเร
่
ือง
ของเวลา เร ือ่ งของว ิทยาล ัยฉงหล ินได้ร
ับอันดับหน ึ
่ง
ไม่ม
ีใครสงส ัยได้อ
ีก แต ่ว่าพวกเขาก ็ยังอยากเห ็นว่า
รอบส ุดท
้ายน้ฉ
ี ีหน
ิงจะม ีอะไรมาให ้พวกเขาได ้
ประหลาดใจอ ีกหรือไม่
ภายในงานเง ียบมาก พวกเขาเป ็ นบ
ัณฑิตท
ั้งน
ั
้น พวก
เขาร้
ูดีว่าในเวลาแบบน ้ไม
ี ่ควรท ่จะรบกวนผ
ี ูเ้ข้า
แข่งขันในการวาดภาพ
ีหน
ฉ ิงนั
่งขัดสมาธิลงหน ้าโต๊ ะ เขาหล ับตา แต ่ยังไม่
เคลือ่ นไหว ท ุกคนไม ่มีใครร้
ู วา่เขาอยากจะท ำอะไร
หลังจากน ั
้นไม่นาน ก ็เห
็นศิษย์ ของวิทยาลัยหลงฉ ือก
ับมา เขากล
ล ับมาพร ้อมกับก้านไม่ไผ่ บนก้านไม ้ไผ่ม
ี
ใบไม้อยูอ่ ี
กเจ็ดแปดใบ
ภายในว ิทยาล ัยหลงฉ ือม
ี้ตนไม้ใหญ่มากมาย เม ือ
่ ถึง
หน้าหนาว ใบไม ้ก็จะเด่นสะด ุดตามาก
้
ตนสนหมายถ ึงความม ีอารยธรรมต ้นไผ่หมายถ ึงการม ี
อายุยืน ้ตนเหมยหมายถ ึงความสวยงาม ้ ตนสนกับต้น
ไผ่ใบไม้จะไม ่ร
่วง ดอกเหมยจะบานตอนหน ้าหนาว
ึ
ซ
่งมันมีความหมายว ่าสงบบร ิสุทธิ
์แฝงอย ่้
ู ดวย ใน
สายตาของบ ัณฑิต ไม ่รว
ู
้ ่าการท ีศ่ ิ
ษ์ยของวิทยาล ัยหลง
ือน
ฉ ำ้ กานไม ้ไผ่มานั
้น มันเพ่
ืออะไรก ัน
ีหน
ฉ ิงรับก้านไม ้ไผ่มาแล้ว ก็ย้ม เขาเหล
ิ ือบไปมองซ ีเห
ินอ
ม ู
๋เหิง แล ้วไม่ลังเลอีก เขาหย ิบก้านไม ้ไผ
่จ่มลงไปท
ุ ่
ี
ถาดหม ึก จากน ั
้นก็เร่มละเลงบนกระดาษภาพ ้
ิ กานไผ ่
เม
่ือสัมผ
ัสลงบนกระดาษแล ้ว ก ็กระจัดกระจาย ไม ่
เป
็ นร
ู ปเป็ นร
่าง
ีหน
ฉ ิงจ่มหม
ุ ึกติดต่อก
ันสามคร ั
้ง ลงละเลงบนกระดาษ
สามคร ั
้ง บนกระดาษภาพม ีแต่รอยน ้ำหมึกเต็มไปหมด
มท
ี ั
้งสั
้นยาว ด ูย่งเหย
ุ ิงไม่ม
ีูรปทรง แต ่ว
่าถ้าส ังเกตดูด
ีดี
แล
้ว กล ับดูเหมือนม ีู
รปทรง ฉ ีหนิงวางก ้านไม ้ไผ
่ลง
จากน ั
้นเขาก ็ล
ุกข ึ
้นมา ย ืดตัวบ ิดข
้เก
ี ียจ แล ้วก ้มลง
หยิบของมาท ับกระดาษเอาไว ้ จากน ั้นก
็เด ินกลับไปนั
่ง
่ของต
ี
ท ัวเอง
ตอนน ้ก
ี ็ม
ีคนล ุกจากท ่นง
ี ั
่ เพ่
ือดูวา่ฉีหน ิงวาดอะไร แต ่
เพราะม ันไกลพอสมควร ก ็เลยมองไม ่ช
ัดว ่ามันเป
็น
ภาพของอะไร
เพราะว ่าน้ำหม ึกย ังไม่แห้งสน ิท เพราะฉะน ั
้นภาพวาด
็เลยย
ก ังไม่ได้ถ
ูกเก ็บไปในท ันที ในตอนน ้เป
ี ็ นเวลายาม
เซิน ห่างจากเวลาห ัวค ่ำไม่เกินหนึ
่งชั
่วยาม
่านไปแล
ผ ้วอ
ีกคร ึ่งชั
่วยาม ู ผ
้เข้าแข่งขันทุกคนวาดภาพ
เสร ็จเรียบร้อยแล ้ว เพราะถ ึงอย่างไรก ็เป็ นการแข่งข
ัน
เพราะฉะน ั
้นเลยไม ่ยืดเวลาไว ้ให
้ผเ้
ู ้ ขาแข่งขันอีก ม
ัน
กลายเป ็ นกฎของการแข ่งขันในงานช ุมนุมวิชาการ ้ ขอ
นท
้
ี ุกคนร้
ูดี
เม
่ือวาดภาพก ันเสร็จหมดแล ้ว หล ังจากน
ั้นพักหนึ
่ง
รวมถ ึงภาพของฉ ีหน
ิงด้วย ก ็ถ
ูกส ่งไปให้กรรมการ
กรรมการมองภาพของแต ่ละคนอย ่างละเอ ียด แต ่เม
่ือ
มองภาพของฉ ีหนิง พวกเขาต ่างก ็ตกใจ
ุกคนในงานต
ท ่างรออย ่างอดทน ท ันใดน
ั
้นเองก ็เห็น
หยวนหน ิงเย ียนเงยหน ้าขึ
้นมา แล ้วถามว
่า “ภาพน ้
ี
ของใครก ัน? เหต ุใดถ ึงไม่ม
ี่ือ?” เขาสะบ
ช ัดภาพออก
ุกคนต
ท ่างตะล ึงไป จ ั
่วชิงหยางย ่
ืนมือไปรับภาพมา
จากม ือของหยวนหน ิงเย ียน เม ่
ือมองไปท ่ต
ี ัวภาพ ส ี
หน
้าของเขาก ็เปลีย
่ นไป ร ่างกายของเขาส ั่นเทา
แต่ฉ
ีหนิงเห ็นอย
่ เขาร
ู ้
ู สก
ึ แปลกใจมาก ในใจก ็คิดว่าจั
่ว
ิงหยางพบเจออะไรมาก
ช ็มาก เป ็ นคนท
่มค
ี ี วามร้
ู
กว
้างขวาง เขาเป ็ นคนไม่ชอบแสดงความร ู้
ส ึก กับตัว
เขาก ็ควบค ุมอารมณ์ ได
้ดี แต่ทำไมเห ็นภาพน ั
้นแล้ว ถ ึง
ได
้มีปฏิก
ิริยาแบบน ั
้นได้
หลังจากน ั
้นก็ได้ย
ินอู๋ซานเต๋ าพ
ูดว่า “ใต้เท
้า ท ่นม
ี ่ ี
ี ภาพ
่ลงรายช
ี
ท ่ือผู
้วาดเอาไว ้เจ็ดภาพ ูผ้เข
้าแข
่งข ันก็ม
ี
ั
ท
้งหมดเจ ็ดคน ภาพในม ือของท่านอาจารย ์จั
่ว เหม ือน
......เหม ือนจะเก ินออกมา”
เม
่ือพ
ูดออกมาแล ้ว ท ุกคนต ่างตกใจหน ้าเส
ียก ันไป
หมด
“มันม
ีภาพเก ินมาได ้อย ่างไรกัน?” หยวนหน ิงเย ียน
ตกใจ แล ้วพ ูดว่า “ู ผ
้เข้าแข่งข
ันมีเจ็ดคน หร ือว่า......”
เขามองภาพน ั
้นอย่างละเอ ียด สีหน
้าของเขาตกใจ
มากกว ่าเด ิม “ทำไมถ ึงได
้มีภาพแปดภาพ ใคร......ใคร
เป
็ นคนส่งมันมา?”
ในตอนน ้สถานการณ
ี ์ดูเปล่ยนไปอ
ี ีกแล้ว คนท
่
ี
ับผ
ร ิดชอบเก ็บภาพสองคนร ีบเดินข
ึ
้นมาตอบว ่า
“เรียนใต้เท ้า พวกเรา......พวกเราเก ็บภาพของผ ูเ้ข
้า
แข่งข
ันมา เหม ือน......เหม ือนจะไม ่ได
้เกินมาจร ิงๆ นะ
ขอรับ”
“เหมือนว ่า?” หยวนหน ิงเยียนขมวดค ้ว “ู
ิ ผ้เข
้า
แข่งข
ันม ีเจ็ดคน พวกเจ ้าส่งภาพมาแปดภาพ อ ีกทั
้งยัง
ไม่มล
ี งรายช ่
ืออีก มันไม ่แปลกไปหน ่อยหร ือ พวกเจ ้า
ตรวจสอบด ีด
ีแล้วหรือยัง” เขาล ุกข ึ
้นมา แล ้วมองไป
รอบๆ แล ้วถามว ่า “ู ผ
้เข้าแข่งข
ันทั้งเจ็ดท่านเม่
ือคร ู่ ม
ี
ใครส่งภาพเก ินมาหร ือไม่?”
ู
ผเข
้ ้าแข่งขันท ุกคนในตอนน ้ รวมถ
ี ึงฉีหนิงด้วยต่างตก
ตะลึง ท ุกคนล ุกข
ึ
้นยืน แล ้วยกมือคำน ับ “ไม่ได้่
สงเก ิน
ขอรับ”
เม
่ือคร
ู่้ดวยเวลาท ่จ
ี ำก ัด การวาดภาพภาพหน ึ
่งม
ันก ็
กระชั
้นช ิดมากแล ้ว ในเวลาปกต ิ จะวาดภาพออกมา
สองภาพน ั
้นมันเหม ือนจะเป ็ นไปไม่ได้เลย
ันใดน
ท ั
้นเองก ็เห
็นจั
่วชิงหยางล ุกขึ
้นมา แล ้วม้วนภาพ
เอาไว ้ในม ือ สีหน
้าของเขาด ู่ืนตระหนกมาก เขาพ
ต ูด
่า “ในเม
ว ือ
่ ภาพน ้ม
ี ันเกินออกมา อ ีกทั
้งยังไม่มล
ี งช ่
ือ
็ไม
ก ่นับว่าเป็ นผลงานท ีร่ ว
่ มแข ่งข
ัน” เขาไม ่รอหยวนห
ิงเย
น ียนตอบตกลง เขาม ้วนภาพเก ็บเข้าเสื้อ ไปเลย
จากน ั
้นก็ยกมือคำน ับหยวนหน ิงเย ียนแล้วพูดว
่า “ใต ้
เท
้า ้ ขาร้
ูสึกไม่ค
่อยสบาย อยากจะขอต ัวกล ับก
่อน”
หยวนหน ิงเยียนกับทุกคนในงานต ่างร
้
ูสึกตกใจ แอบ
ิดในใจว
ค ่าการแข ่งรอบส ุดท
้ายก ็ใกล
้จบแล ้ว จั
่งช
ิงห
ยางเองก ็อดทนมาจนถ ึงรอบน้แล
ี ้ว เหต ุใดถ ึงขอ
ออกไปกะท ันหันแบบน ้ แต
ี ่ว
่าสีหน้าของจ ั
่วชิงหยางก ็
ไม่ด
ีจร ิงๆ ใบหน ้าของเขาซ ีดเซ ียว หยวนหน ิงเย
ียนพ ูด
่า “ท
ว ่านอาจารย ์จั
่วท่านไม่สบายหร ือ? จะให ้ตาม
หมอมาตรวจหน ่อยดีหร ือไม
่?”
“ขอบค ุณใต้เท้าท
่เป
ี ็ นห
่วง” จ ั
่วชิงหยางยกม ือคำน ับ
“โรคคนแก ่ กลับไปก ินยาก็ไม่เป็ นไรแล้ ว”
“้ถาอย ่างนั้น ้
ขาจะให ้คนไปส ่งท
่านจั่วนะ”
“ไม ่้
ตองล ำบากหรอก” จ ั
่วชิงหยางพูด “รถม ้าของข ้า
อย่้
ู ขางนอกน ่เอง เด
ี ินออกไปก ็เจอ ใต ้เท้า ทุกท
่าน
้
ตองขออภ ัยมากจร ิงๆ” จ ั่วชิงหยางขออภ ัยอย
่างมี
มารยาท เขาไม ่เสียเวลา เด ินอ้อมโต๊ ะกรรมการ แล ้ว
เดินออกไปเลย เขาเด ินมาทางฉ ีหน
ิง จากน ั
้นเขาก ็ื
ฝน
้มแล
ิ
ย ้วพย ักหน้า แล ้วเดินจากไป
ีหน
ฉ ิงแอบแปลกใจ เขาร ้
ูว ่าพอจั
่วช
ิงหยางเห ็นภาพท ่
ี
เกินออกมาแล ้วนั
้นก็เปล่ยนไป จากน
ี ั้นเขาก็ขอตัว
กลับ
ในสายตาของท ุกคน จ ูๆ่ก ็ม
ีภาพเกินออกมา หร ือว่า
จะเป ็ นผ
ี? อ ีกท
ั
้งม ันเป
็ นภาพอะไรก ัน ทำไมถ ึงได้ทำให ้
พวกของจ ั
่วชิงหยางถ ึงได้มีปฏิก
ิริยาแปลกๆ แบบน ้
ี
ได้?
---------------------------------
 บนท
ั ึกลับองคร ักษ
์ เส
้ือแพร
บทท่ 334 ท
ี ำตามส ัญญา
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินกำล ังจะได ้อันด
ับหนึ
่ง ในฐานะ
อาจารย ์ ใหญ่ของว ิทยาล ัยฉงหล ิน จั
่วช ิงหยางกลับไม ่
อย่รว
ู ่ มฉลอง แต ่กลับรีบกล ับไป ท ำให ้ทุกคนน
ั
้นร
้
ูส ึก
ตะล ึงไป
งานช ุมนุมว ิชาการในคร ั้
ง น ้ ม
ี ีแต่เร
่ืองประหลาด แต ่
กลับเป็ นงานท ่สน
ี ุกมากป ี หนึ
่งเลย
ึงแม
ถ ้จ
ั
่วช ิงหยางจะไปแล ้ว แต ่ว
่าการต ัดสินรอบ
ุดท
ส ้ายย ังไม ่ส้นส
ิ ุด ท ุกคนเห ็นกรรมการน ั
่งรวมกล่ม
ุ
ูดค
พ ุยก
ัน แสดงว ่ากำล ังหาร ือเร
่ืองภาพของใครใน
รอบส ุดท้ายน ั
้นด ีทส
่ ุ
ี ด ไม่นานน ัก ถึงได ้เห็นหยวนหน ิง
เยียนลุกข ึ
้นแล้วพ ูดว่า “การแข ่งขันรอบส ุดท
้าย ภาพ
ั
ท
้งเจ ็ดภาพ ม ีเอกล ักษณ ์ ของต ัวเองท ั
้งนั
้น แต่วา่......”
เขามองไปท ่ซ
ี ีเหมินอู๋เหิง แล ้วพูดว
่า “แต ่วา่ม
ีเพียง
สองรู ปเท
่านั้นท
ีโ่ดดเด ่น ทำให ้ไม่สามารถต ัดสินได้”
เขากว ักม
ือเสว ียต
ันชิงมา หยวนหน ิงเยียนกระซ ิบกับ
เขา เสว ียตันชิงเลยเร ียกศิษย์ ของวิทยาลัยหลงฉือมา
สองคนหน ึ
่งกล ่ม แล
ุ ้วจ ับภาพแสดง
“สองภาพน ้ ภาพหน
ี ึ่งมาจากว ิทยาล ัยฉงหล ิน อีกภาพ
มาจากว ิทยาล ัยหลงฉ ือ” เสว ียต ันช
ิงพูด “ทุกคนลอง
มาดูก
ัน”
หลายคนมองเห ็น ภาพของว ิทยาล ัยหลงฉ ือเป
็ นภาพ
ิวท
ท ัศน
์วิวภูเขา แต ่ให้ความร ู้ส ึกท
่เสม
ี ือนจริงมาก
่วนอ
ส ีกภาพม ันแปลกประหลาดมาก ม ีแต
่หมึกด
ำ ไม ่
เป
็ นร
ู ปเป
็ นร
่าง หลายคนย ่งร
ิ ้
ูสึกสงส ัยว
่า ภาพๆ น ้ม
ี ัน
เหมือนกับภาพของว ิญญาณ ไม ่เห ็นม
ีความโดดเด ่น
ตรงไหน หากเท ียบกับของว ิทยาล ัยหลงฉือแล้ว มัน
แตกต่างกันมาก ไม ู่้
รว่าท
ำไมถ ึงเอาภาพแบบน ้มา
ี
เทียบกันได้นะ
แต่ว่ากรรมการท ุกท
่าน ต ่างเป็ นคนท่ม
ี ี่
ือเส
ช ียง
ิทธ
อ ิพลมาก โดยเฉพาะซ ีเหมินอ
ู๋เหิงท่เป
ี ็ นผู้เช่ยวชาญ
ี
้
ดานภาพเฉพาะทาง ใครก ็ไม่กล้าม
ีัปญหา
ีเหม
ซ ินอู
๋เหิงเหมือนจะรู้ว ่
าทุกคนค ิดอะไรอย ่ เขา
ู
่อยๆ เด
ค ินออกมาข้างหน้า เขามองไปท ่ภาพว
ี ิว
ิวท
ท ัศน์ แล ้วล
ูบเคราย ิ้
ม “ภาพว ิวท
ิวทัศน์น ้ ให
ี ้
ความร ้
ูสึกเสม ือนจร
ิงมาก ท ักษะการวาดด ี เป็ นภาพท ่
ี
ีมากๆ เลย”
ด
ู
ผท
้ ่ว
ี ิทยาล ัยหลงฉือเลือกมาได้รับคำชมจากซ ีเหม ินอ
ู
๋
เหิง ก ็ู้
รสึกด
ีใจต่
ืนเต
้น เขายกม ือข
ึ้นคำน ับอย ่างเคารพ
ีเหม
ซ ินอู
๋เหิงเดินมาท่หน
ี ้า “ภาพว ิญญาณ” แล ้วมอง
ไปรอบๆ เขาถามข ึ
้นมาว ่า “ทุกท่านมองเห ็นอะไรใน
ภาพน ้้
ี บาง?”
“ขอถามท ่านเสินโหว ภาพน ้เป
ี ็ นฝ
ีม
ือของใครก ัน?” ม ี
คนท ่พอกล
ี ้าตะโกนถามข ึ
้นมา “ศ ิษย
์ โง
่เขลา มองไม ่
ออกเลยว ่าม ันม
ีดีท่ตรงไหน ขอให
ี ้ท่านเสินโหวช้แนะ
ี
้
ดวย”
ีเหม
ซ ินอ
ู๋เหิงยิ้
ม แล ้วพ ูดว
่า “น่เป
ี ็ นภาพของท ่านโหว
้
นอยจากว ิทยาล ัยฉงหล ิน”
เม
่ือพูดออกมา ท ุกคนในงานก ็เงียบลง คนท ่มองไปท
ี ่
ี
ภาพของฉ ีหน ิง มองไม ่ออกจริงๆ ว ่าม
ันดีตรงไหน ไม ่
่าจะเป
ว ็ นความงามหร ือความหมายของภาพ แม ้แต่
ักษะการวาดภาพก
ท ็เหมือนจะมีัปญหา ม ันเหมือนไก่
เข่ยมาก
ี
หากเป ็ นภาพของคนอ ่
ืน อาจจะเก ิดการว ิจารณ์ข
ึ
้น
มาแล ้ว
แต่ว่าภาพน ้ม
ี ันด
ันเป ็ นฝ
ีมือของฉีหนิง มันเลยม ีความ
่าง อ
ต ีกทั
้งซีเหม ินอู๋เหิงท
่เป
ี ็ นเทพด ้านภาพวาดย ังพูด
อย่างช่
ืนชมแบบน ้้
ี ดวยแล ้ว ไม่ม
ีใครกล ้าตัดส
ิน แอบ
ิดในใจว
ค ่าภาพๆ น ้จะต
ี ้องม
ีความหมายน ัยยะอะไร
ซอนอย
่ ่แน
ู ่นอน แต ่วา่คนท ั
่วไปมองไม ่ออก
“ภาพท ่ส
ี ่งมาในว ันน้ รวมท
ี ั
้งภาพท ิวทัศน์น
้้
ี ดวย ้ ลวน
แต่เป
็ นภาพหม ึกดำ” ซ ีเหมินอู
๋เหิงค ่อยๆ พ ูดขึ
้นมาว่า
“แต่ว
่าภาพของท ่านโหวน ้อยภาพน ้ ถ
ี ึงแม้จะรังสรรค ์
ึ
ข
้นด้วยน ้ำหมึก แต ่ว
่าทักษะในการวาดภาพของเขา
ับพวกเราน
ก ั
้นแตกต ่าง ภาพวาดของท ่านโหวน ้อย
ภาพน้ เป
ี ็ นภาพมโนศ ิลป์”
“ภาพมโนศ ิลป
์ ?” ทุกคนร้
ูสึกแปลกใจ
ีเหม
ซ ินอู๋เหิงลูบเคราแล ้วย้มว
ิ ่า “ภาพมโนศ ิลป์ เม่
ือ
เทียบกับภาพท ่บณ ัฑ
ี ิตท
ุกท ่านร้
ูจัก ค ือภาพท ่สามารถ
ี
เห็นร
ู ปร
่างช ัดเจนก ่อนถึงจะสามารถเข ้าถึง
ความหมาย แต ่ว
่าภาพมโนศ ิลป
์มันเป ็ นศาสตร์ท่
ี
ตรงกันข้ามก ันอย่ ท
ู ุกท่านลองด ูภาพของท ่านโหว
้
นอยให ้ด
ี ม ันแยกรู ปล
ักษณ์ ได
้ยากเลยใช ่หร
ือไม ่ ?”
ุกคนพย
ท ักหน้า
ภาพท ีเ่หมือนรู ปว
ิญญาณ หากสามารถแยกออกได ้ว
่า
ีหน
ฉ ิงวาดอะไร น ่าจะเป ็ นผ
ีแน่นอนแล้วล่ะ
“น่ก
ี ็ค
ือความร ้ายกาจและความฉลาดของท ่านโหว
้
นอย” ซ ีเหมินอ
ู
๋เหิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ภาพวาดมโนศ ิลป
์
เน้นความหมายก ่อน ถึงจะมองเห ็นร
ู ปล
ักษณ ์ ของ
ภาพ หลายว ันมาน้้
ี ขากำลังทบทวนถ ึงเร่
ืองน ้อย
ี ่
ู
ตอนน ้ถ
ี ึงได
้เข้าใจแล ้วว่า ภาพมโนศ ิลป์ถึงแม้จะไม ่
เหม ือนภาพท ั
่วไปท่เห
ี ็นความหมายช ัดเจน แต ่วา่ใจ
ของคนเราม ันไม่เหมือนกัน การชอบของแต ่ละคนก ็
่างก
ต ัน เม่
ือเห็นภาพพอม ันเข้าไปในห ัวของแต ่ละคน
ันก
ม ็จะเกิดความร ้
ูสึกทีแ่ตกต ่าง ภาพหน ึ
่งภาพ
สามารถมองเห ็นหลากหลายร ู ปแบบ มันคือสัมผัส
ความร ้
ูสึกและความหมายท ่แท
ี ้จริงของภาพมโน
ิลป
ศ ์”
หลายคนย ังคงฟั งอย่างไม่เข้าใจ ไม่รวู
้ ่ าส
่งท
ิ ่ซ
ี ีเหมิน
ู
อเห
๋ ิงพูดนั
้นมันหมายความว ่าอย่างไร แต ่วา่เห็น
่าทางของซ
ท ีเหมินอู
๋เห ิงพูดอย่างเหนือชั
้น หลายคนก ็
พยักหน้าตาม เหม ือนจะเข ้าใจความหมายของซ ีเห
ินอ
ม ู
๋เหิงมากข ึ
้น ส่วนคนอ ่
ืนก็ไม่กล
้าจะไม ่ยอมรับกลัว
่าคนอ
ว ่
ืนจะด ูถูกว
่าไม ่เข้าใจ ก ็พย
ักหน ้าตาม “อย ่างน้
ี
่เอง ้
ี
น รายกาจอย ่างท ีค่ ดิ ”
ีหน
ฉ ิงแอบข ำในใจ จะบอกว ่าภาพของเขาค ือภาพ
ิญญาณก
ว ็ไม่แปลก แต ่ว่าพอซ ีเหม
ินอูเ๋หิงออกมา
ิจารณ
ว ์ กลับท ำให้มูลค ่าภาพของเขาม ันสูงข
ึ
้นท
ันตา
่อนหน
ก ้าน้เคยพ
ี ูดเรือ่ งภาพมโนศ ิลป์ ให
้ซ
ีเหมินอ
ู๋เหิง
ั
ฟง ตาเฒ ่าน่ั
ี ฟงเข
้าใจจร ิงๆ ไม ่ค
ิดเลยว ่าเขามองคร ู่
เดียวก็มองออก ว ันน้ภาพท
ี ่เขาวาด ม
ี ันคือภาพมโน
ิลป
ศ ์ จร
ิงๆ
ึงแม
ถ ้ซ
ีเหม ินอูเ๋หิงจะเป ็ นเทพแห่งภาพวาด แต ่ว่ามัน
ือด
ค ้านภาพวาดท ่มร
ี ี ู ปล
ักษณ์ แต่สำหร ับภาพมโน
ศลป
ิ ์ แล
้วเขาเพ ่งจะเคยได
ิ ้ย
ินได ้เห็น แต ่จากการ
แข่งขันสามรอบก ่อนหน
้าน้ ม
ี ันท ำให ้ซีเหมินอู
๋เห ิงร
้
ูสึก
่าฉ
ว ีหนิงค ือเสือซ่อนเล
็บ อ ีกท ั
้งภาพมโนศ ิลป์ ของฉี
หนิงมันมีความหมายภายในแฝงอย ่ ด
ู ังนั
้นเมือ่ ฉีหนิง
วาดภาพออกมา ส ำหรับซีเหม ินอู
๋เห ิงท
่เพ
ี ่งจะร
ิ ู้จ ัก
ภาพมโนศ ิลป
์ แล
้ว มันแสดงออกว ่าฉีหนิงไม ่ธรรมดา
ุกคนไม
ท ่มีทางสงส ัยในความสามารถด ้านภาพวาด
ของซ ีเหม ินอ
ูเ๋ห ิง เม
่
ือซีเหม ินอ ู
๋เห ิงอธิบายภาพของฉ ี
หนิง ถึงแม ้จะไม ่เคยได้ย
ินภาพมโนศ ิลป
์ท่ซเ
ี ี หม ินอู
๋เหิง
ูดถ
พ ึง แต ่ในเม ่
ือซีเหม
ินอู
๋เห ิงพ ูดออกมาแบบน ้แล
ี ้ว
จะต้องส ูงส่งมากแน ่นอน
แม
้แต ู่
ผ
้เข้าแข ่งขันในรอบท ่ส
ี ่เอง ก
ี ็ไม่ม
ีใครไม ่ยอมร ับ
พวกเขากล ับรู้
ส ึกว
่าฉ
ีหนิงไม ่ธรรมดา สามารถร ังสรรค ์
ผลงานท ่ไม
ี ่เหมือนใครแบบน ้ออกมาได
ี ้ พวกเขาต ่างก ็
ับถ
น ือ
ผานการแข
่ ่งขันทั
้งสีร
่ อบไปแล ้ว ต่อมาเป็ นการน ับ
คะแนนรวม ก ็เป็ นไปตามท ่ท
ี ุกคนคาดไว ้ ว
ันน้ความ
ี
โดดเด ่นของฉ ีหนิง วิทยาล ัยฉงหล ินกลายเป็ นว
ิทยาล ัย
่ได
ี
ท ้อันดับหนึ
่งในการแข ่งขันคราวน ้ ว
ี ิทยาลัยหลงฉ ือ
ได
้ท
่สอง ส
ี ่วนว ิทยาล ัยอ
ืน่ ๆ ก ็ได
้ตามล ำดับ ส ่วนหน ึ
่ง
ในสามอ ันดับแรกอย ่างวิทยาล ัยอว๋นซานก
ิ ับ
ิทยาล
ว ัยฉงหล ูถอนต ัวไป จ ึงไม่ม
ีคะแนนในรอบท ่ส
ี ่
ี
ำให
ท ้พวกเขาได ้อันดับหนึ
่งและสองน ับจากท้าย
ันด
อ ับ
ึงแม
ถ ้ว
ิทยาล ัยผู
้หญ ิงจะได้อันดับหน
ึ่ง หลายคนจะไม ่
พอใจ แต ่ว
่าความโดดเด ่นของฉ ีหนิง กลับไม่ม
ีใครไม ่
ยอมรับ
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินได้อันด
ับหน ึ
่งในงาน เหล ่าสาวๆ ของ
ิทยาล
ว ัยต
่างต่ืนเต้นดีใจกันใหญ ่จนน ้ำตาไหล ในฐานะ
ัวแทนของว
ต ิทยาล ัยฉงหลิน ฉ ีหน
ิงเลยถ ูกเชิญให้
ออกไปพ ูดอะไรนิดหน ่อย
ีหน
ฉ ิงเดินไปยังกลางลานแข ่งข
ันแล ้วยกม ือค
ำน ับทุก
้
ดาน ทุกคนต ่างเงียบลง เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “ท่จร
ี ิงแล ้ว
่้
ี
ท ขามาร่วมงานชุมนุมวิชาการในว ันน้หน
ี ึ
่งคือเป็น
เพราะความต ้องการของท ่านอาจารย ์จ
ั
่ว สอง......
เพราะม ีเด
ิมพันท
่ตอ
ี ้ งท ำตามสัญญา เม ือ่ ช
่วงปลายป ีท่
ี
่านมา ้
ผ ขาได้วางเดิมพันกับคนๆ หน ึ่งเอาไว้ ลูกผู
้ชาย
ูดแล
พ ้วไม่ค
ืนคำ” เม ือ
่ พูดถ
ึงตรงน ้ สายตาของเขาก
ี ็
มองไปท ่เจ
ี ียงซุยอว๋น
ิ
เจียงซ
ุยอว๋นขมวดค
ิ ้วหน
ิ ักมาก แต่ว่ามาถ ึงข
ั
้นน้แล
ี ้ว
จะนั
่งต
่อไปก ็คงไม่เหมาะ เขาล ุกขึ
้นแล้วเดินขึ
้นหน้า
มา แล้วตะโกนว ่า “ถ ูกต้อง คนท่วางเด
ี ิมพันกับจ
่นอ
ิ ี
โหว คือข้าน
้อยเอง เจ ียงซุยอว๋นจากตงไห
ิ ่”
“๋ออ ท
่แท
ี ้ก
็เจียงซุยอว๋นจากตงไห
ิ ่น
่เอง” เส
ี ียงของคน
รอบๆ ต ่างวิจารณ
์กันขึ้
น มา
ตระก ูลเจ ียงของตงไห ่เป
็ นคนท ่ม
ี ี่ือเส
ช ียงมากในแคว ้น
หนานฉ ่ ในฐานะตระก
ู ูลท่โด
ี ่งดังและม ีอ
ำนาจท ีส
่ ุ ดใน
ตงไห ่ ตระก ูลเจียงอาศัยการค ้าทางทะเล สะสมเง ิน
ทองฐานะความร ่ำรวยมากมาย ตระก ูลเจียงร่ำรวย
่ส
ี
ท ุดไม ่มีใครเท ียบได้ในแผ ่นด
ินน ้ไม
ี ่ม
ีใครไม ่้
ู
รจัก
เม
่ือได ้ยินเส ียงคนรอบๆ เจ ียงซ ุยอว ๋นส
ิ ัมผัสได้วา่ท ุก
คนม ีทั
้งตกใจแล ้วก
็อิจฉา ก ็เลยยืดต ัวด้วยความภ ูม
ิใจ
เขาเด ินมาท ่กลางลานแข
ี ่งขัน ตรงข ้ามกับฉีหนิง
ันน
ว ้ฉ
ี ีหน ิงโดดเด ่นมาก ในใจของเจ ียงซ ุยอว
๋นร
ิ ู้ส ึกอึด
ัดมาก เขาไม
อ ่สบายตัวเลย เขาน ั่งอย่ตรงน
ู ั
้น ไม ่กล้า
ูดอะไรส
พ ักค ำ ในใจค ิดแต ่เพ
ียงว ่า ย ังม
ีเดิมพันคร ั
้งน้
ี
อย่ ว
ู ันน ี้
อ ย่างไรก ็จะต
้องท ำให ้ฉ ีหนิงทำตามส ัญญา
แล
้วขายหน ้ากล ับไปให้ได้
เจียงซ ุยอว ๋นไม
ิ ่ม
ีทางเช่
ือว ่าฉ
ีหน ิงจะสามารถบ ินขึ
้นไป
บนท้องฟ ้าได ้ เมือ
่ คิดว
่าว ันน
้ฉ
ี ีหนิงโดดเด ่นมาก แต ่ขอ
แค่ท
ำให ้เขาท ำตามส ัญญาให้ได้ หากฉีหนิงทำไม่
ำเร
ส ็จ ก็จะต ้องเช็ดรองเท ้าให้ก
ับเขา ้ ถาอย่างนั้
น ฉ
ี
หนิงก็จะต้องถ ูกเหย ียบอย่ตรงแทบเท
ู ้าของเขา ก ็จะ
ำให
ท ้ฉีหนิงขายหน ้าเอามากๆ
่อนหน
ก ้าในการช ิงตำแหน ่งผ
ู
้บัญชาการค ่ายกิเลนดำ
เขาก ับฉีหนิงเป็ นศ
ัตรูก
ัน เดิมชัยชนะอย ่ในม
ู ือของเขา
แต่ส
ุดท้ายฉ ีหนิงกลับเหย ียบเขาจนจมด ิน ในใจเขา
้
ู
รสึกโกรธแค ้นมาก เขาหว ังว่าเด
ิมพันในวันน้จะ
ี
สามารถก ู
้หน้าคืนมาได ้
แต่ค
ิดไม ่ถ
ึงเลยว ่า ฉีหนิงเด
ินออกมาเป ิ ดประเด็น
ึ
ข
้นมาก ่อนเลย
ีหน
ฉ ิงทำแบบน ้ ท
ี ำให ้เจียงซ
ุยอว๋นร
ิ ู้ส ึกแปลกใจมาก
ในใจเขาก ็้
ูรส
ึกกลัวขึ
้นมา
ีหน
ฉ ิงย้มอย
ิ ่ตลอดเวลา ด
ู ูแล
้วเหมือนมั
่นใจมาก แต ่ว
่า
เจียงซุยอว ๋นค
ิ ิดไม่ออกเลยว ่า ฉีหนิงไม่ม
ีีปก แล
้วจะ
บนข
ิ ึ
้นไปบนท ้องฟ ้ าได้อย่างไร?
“เดิมพ ัน?” ซ ีเหม ินอู๋เหิงย้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ท่านโหวน ้อย
ไม่ทราบพวกท ่านเด ิมพันอะไรก ันไว
้หรือ?”
ีหน
ฉ ิงจ้องไปท ่เจ
ี ียงซ ุยอว๋น เขาย
ิ ิ้ม แล
้วพูดว
่า
“คุณชายเจ ียงถ้าอย ่างนั้น ท่านอธิบายให้ทุกคนฟั งดี
หรือไม ่ เพราะท ่านอยากจะให ้มาทำตามส ัญญาในงาน
ุมน
ช ุมว ิชาการในคร ั
้งน้ แสดงว
ี ่าท
่านอยากให ้ทกุ คน
เป
็ นพยานเร ่
ืองน ้ให
ี ้กับพวกเรา”
เจียงซ ุยอว๋นถ
ิ ึงแม ้จะกล ัว แต ่ว
่าส
ีหน้าท
่าทางของเขา
็ย
ก ังน่งอย
ิ ่ เขาย
ู ิ้
ม แล ้วพูดว่า “ถูกต้อง ้ขาน
้อยก ับท่าน
่นอ
ิ
จ ีโหวได ้เด ิมพ ันกัน ตอนน ั้นท
่านโหวเยว ่บอกว่า
เขาสามารถล ่องลอยอย ูบ
่ นท ้องฟ
้าได้ ้
ขาน้อยไม ่
อยากจะเช ่ือ ดังน ั
้นก็เลยบ ังอาจขอเด ิมพันว
่าเขาไม ่
สามารถลอยอย ่บนท
ู ้องฟ้าได ้ แต่ทา่นโหวเยว ่มนั
่ ใจว่า
่านท
ท ำได ้ อีกท ั
้งยังรับปากว ่า หากเขาแพ ้ ก
็จะเช ็ด
รองเท
้าให้้ขาน
้อย”
ุกคนอ
ท ึ
้งไป คิดในใจว ่าเหตุใดถ
ึงได้เดิมพ
ันแบบน้
ี
หลายคนมองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง ถึงแม
้จะร
ู้ส ึ
กนับถ
ือฉ
ีหนิงไม
่
้
นอย แต่วา่ฉีหนิงบอกว่าเขาสามารถลอยอย ่บน
ู
้
ทองฟ
้าได้น
ั
้น มันยากท ีจ
่ ะเช่
ือได
้ หลายคนร ้
ูสึกว
่าว
ันน
้
ี
ีหน
ฉ ิงคงต้องเช็ดรองเท ้าแน่นอน
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 335 บ
ี ินสูง
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ค ุณชายเจ ียงพูดถูกแค่ครึง
่ เดียว
เท่าน
ั
้น ตามท ่เด
ี ิมพันก ันไว้ หากคุณชายเจ ียงแพ้ ท่าน
เองก็จะเช ็ดรองเท ้าให ้ขา้ต่อหน้าทุกคนเช ่นก
ัน จร ิงส
ิ
ุณชายเจ
ค ียงเป็ นครอบคร ัวเศรษฐีอันดับหนึ
่งของ
แคว้น เหมือนว่าค ุณชายเจ ียงยังเดิมพันอีกว่าจะ
่ายเง
จ ินให
้อีกหนึ
่งหม ่
ืนตำล ึงด
้วย พวกน ้คณ
ี ุ ชายเจ ียง
คงไม่ลืมหรอกกระม ัง”
เจียงซุยอว๋นหางตากระต
ิ ุก แล
้วพูดว่า “้ ขาน้อยพูด
แล้วไม
่คืนคำ” เขาเงยหน ้ามองท้องฟ้า แล ้วพูดว่า
“ท่านจ่นอ
ิ ีโหว ้าใกล
ฟ ้มด
ื แล้ว หากท ่านจะบ ินข
ึ้นไป
้
ขาน้อยว่าย
่งเร
ิ ็วย่งด
ิ ีนะ หากฟ ้ามืดแล ้ว ทุกคนจะ
ไม่ได
้เห็นก
ันนะ”
“วางใจได ้ ้ขาจะลอยข ึ
้นไปบนฟ ้า ก็้ตองให้ทุกคนเห ็น
กนช
ั ัดเจนส ิ” ฉีหนิงย้ม แล
ิ ้วหันหลังไปพูดกับ
หยวนหน ิงเย ียนว
่า “ใต ้เท
้า วิทยาล ัยท
ั้งหลายยังต้อง
ออกโจทย ์อ
ีก ไม ่ทราบว ่า......ข ้าทำแบบน ้แล
ี ้วจะ
เสียเวลาของท ุกท่านหร ือไม่?”
หยวนหน ิงเย ียนย
้มพร
ิ ้อมส่ายหัวแล
้วพ ูดว
่า “ไม ่เป
็ นไร
ังสว
ย ่างอย ่ ต
ู ่อให
้มืดแล ้วงานชุมนุมก็ด
ำเน ินต่อไปได้”
ีหน
ฉ ิงพยักหน้าแล้วพูดว่า “้ถาเช่นนั
้นก็ด
ี” เขายกม ือ
ำน
ค ับไปทั
่วสารท ิศ ย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “หากท ุกท
่านสนใจ
แล
้วล่ะก
็ ไปด ูพร
้อมก ันได้นะ” เขาไม ่พ
ูดมาก เด ิน
ออกไปท ันที
เจียงซ
ุยอว ๋นขมวดค
ิ ้วแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ท่านจะไปไหน?”
“เจ้าวางใจได ้ เจ้ายังไม่ได้เช
็ดรองเท ้าให
้้ขา ้ขาไม
่มี
ทางไปไหนแน ่นอน” ฉ ีหน
ิงไม่ห
ันหน้ากลับมา แล ้ว
เดินออกไป ท ุกคนร้
ูสึกแปลกใจมาก แต ่ก็เด
ิน
ตามหลังฉีหน ิงไป
คนมาก ท ำให้ดูอึดอ
ัด ศิษย
์ ของวิทยาล ัยหลงฉือรีบ
เข
้ามาจ ัดระเบียบ
ีหน
ฉ ิงเดินตรงไปทางประต ู้ดานข้างของว ิทยาล
ัยหลง
ือ พอออกจากประต
ฉ ู ก็เห
็นกล ่มคนกล
ุ ่มหน
ุ ึ
่งย
ืนล
้อม
อย่ เม
ู ่
ือเห็นฉีหนิงออกมา ก ็ร
ีบว ่งมาร
ิ ับ คนๆ ั น้
น คือต
้
วนชางไห ่
“โหวเยว ่ จ
ัดการเร ียบร้อยแล้วขอร ับ” ้ตวนชางไห ่ย
้ม
ิ
แล
้วพ ูดว่า “ทุกอย่างพร้อมแล้ว รอเพ ียงโหวเยว ่ออก
มา ตอนท ีเ่คล่
ือนย้ายมาลำบากน ิดหน ่อย”
ีหน
ฉ ิงย
ืนเอาม ือไขว้หลัง เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “ลำบาก
พวกเจ ้าแล้วนะ” เขาเงยหน ้ามองไป เห ็นตรงลาน
กว
้าง ม ีของขนาดใหญ ่วางอย่ ตอนน
ู ้ม
ี ีหลายคนเดิน
ตามฉ ีหนิงออกมา เม ือ
่ เห
็นของช ้นน
ิ ั
้น ก็ตกใจมอง
หน
้าก ัน
“นั
่นมัน......อะไร?” ม ีคนพ ูดอย ่างตกใจว่า “ม ัน
เหมือนลูกโป่ งยักษ
์ เลย”
“ไม่ เหมือนตะกร ้ามากกว ่า” มีคนพูดด้วยความสงส ัย
่า “แล
ว ้วมันเอาไว ้ใช้ทำอะไร?”
ตอนน้ฉ
ี ีหนิงเดินเข้าไปใกล ้ หลายคนก ็มองตามไป
เจียงซุยอว๋นเห
ิ ็นของส ่งน
ิ ั
้นแล้ว ก
็ขมวดค ิ้
ว เขาไม ่
เข
้าใจ ส ่วนเหล ่าสาวๆ ของว ิทยาลัยฉงหล ินก
็กระซ ิบ
ูดค
พ ุยกัน
พวกซีเหม ินอ
ู๋เหิงเองก ็เดินตามมาด ู้ดวยเหมือนกัน
เม
่ือเห
็นของส ่งน
ิ ้ ก
ี ็มสี ีห้
นาตกตะล ึง
ุกคนย
ท ืนล
้อมรอบของส ่งน
ิ ั
้นพูดค
ุยว
ิพากษ ์ว
ิจารณ์กัน
ใหญ่ “ทุกท่าน น ่เป
ี ็ นของท่้
ี ขาออกแบบด ้วยตัวเอง
หากข้าสามารถใช ้ของส ิง่ น้ลอยข
ี ึ
้นไปบนฟ ้าได้ ไม่
ทราบว ่าข
้าจะชนะหร ือไม่?”
“ของ......ของช ้นน
ิ ้ใช
ี ้ลอยข ึ
้นไปบนฟ ้าได้จร
ิงๆ หร ือ?”
ีคนตกใจแล
ม ้วพ ูดว่า “เขาจะลอยข ึ
้นไปได้อย่างไร?”
ซเหม
ี ินอู๋เห ิงย ิ้
ม แล้วพูดว่า “พวกเจ ้าแค่เดิมพ
ันก ันว่า
จะลอยข ึ
้นไปได ้หรือไม่ ไม ่ได้ม
ีขอ้ จำกัดอะไรอย ่างอ่
ืน
หากท ่านโหวน ้อยใช ้ของส ่งน
ิ ้ลอยไปบนฟ
ี ้าได้ ท่าน
โหวน ้อยก ็จะชนะ”
ีหน
ฉ ิงหัวเราะแล ้วพ
ูดว่า “ท ่านเส ินโหวพูดมาแบบน ้
ี
้
ขาก็วางใจแล ้ว” เขาเหล ือบไปมองเจ ียงซุยอว ๋น แล
ิ ้ว
มองไปท ่เส
ี ่ยวเหยา จากน
ี ั
้นเขาก ็กวักม
ือเรียกนาง
“เส ีย
่ วเหยา มาน ี”่
เส่ยวเหยาอ
ี ึ
้งไป แต ่ว
่าฉีหน ิงเรียกนางให ้ไปหา นางก ็
ไม่ได้ล
ังเล นางเด ินไปหา ฉ ีหนิงย
้มแล
ิ ้วพูดว
่า “เจ ้า
อยากจะข ึ
้นไปก ับข้าหรือไม ่?”
“ลอยข ึ
้นไปบนท ้องฟ้าได้หรือ?” เส ีย่ วเหยาอ ึ
้งไป เห ็น
ีหน
ฉ ิงออกแบบของประหลาดมา นางก ็ไม่คอ
่ ยจะเช ่ือ
เท่าไหร ่ “ม ัน......ม ันสามารถลอยไปบนฟ ้าได ้จร ิงๆ
หรือ?”
ฉหน
ี ิงห ัวเราะ แล ้วหันหลังไป แล ้วเดินไปท่ตะกร
ี ้า
ักษ
ย ์ เขาเป ิ ดทางเข ้าด
้านข้าง แล ้วเดินเข้าไปด ้านใน
จากน ั
้นก็กวักมือเรียกเส ีย
่ วเหยามา เส ่ยวเหยาร
ี ู้
ส ึ ก
กลัว แต ่ก
็ยังเด ินเข
้าไปในตะกร ้าย
ักษ์ ฉีหน
ิงป ิด
ตะกร้า แล ้วตะโกนว ่า “คบไฟ”
้
ตวนชางไห ่เตร ียมคบไฟแล ้วย
่ืนมาให้ ท ุกคนมองตาไม ่
กระพร ิบ ไมู่้
รวา่ฉ ีหน
ิงจะท ำอะไร
ีหน
ฉ ิงร ับคบไฟมา แล ้วยกมือขึ
้นสุดแขน จากน ั
้นก
็จุด
ไปท่เคร
ี ือ
่ งพ ่นไฟด้านบน ไฟเร ิม
่ ลุกไหม้ขึ
้น หลายคนก ็
ตกใจ แอบค ิดในใจว ่าเจ้าล
ูกกลมๆ น ่ท
ี ำมาจากผ ้าใบ
แต่ฉ
ีหน ิงกลับจุดไฟตรงผ ้า หร ือว่าเขาไม ่ก
ังวลเลยว ่า
ันจะลามไปท
ม ีผ่ ้
าใบ
หลายร ้อยคนย ืนล้อมอยูท
่ ีูกโป
ล
่ ่ งผ
้าใบ มองไฟท ีล่ ุก
ไหม้ ท ุกคนต ่างแปลกใจ ฉ ีหนิงกลับน่ง ส
ิ ีหน
้าของเขา
ีแต
ม ่รอยย ิ้ม
ระหว ่างน ั
้น ก ็มค
ี นพูดอย่างตกใจว ่า “มันขย ับแล ้ว
.......ม ันขยับแล
้วจร ิงๆ......”
เหม ือนท ุกคนจะมองเห ็น ของประหลาดท ่อย
ี ่ตรงหน
ู ้า
ของพวกเขาม ันก
ำล ังขยับ ตะกร ้าท่แขวนเอาไว
ี ้
ตอนน ้ม
ี ันกำล ังขยับโยกไปโยกมา
เส่ยวเหยาต
ี ่
ืนเต้นมาก ฉ ีหนิงพูดอย่างอ่อนโยนว ่า “ไม่
้
ตองก ังวล ม ี้ขาอย
ู”่
เส่ยวเหยาเห
ี ็นฉ
ีหนิงน
่งมาก อ
ิ ีกท
ั้งยังย
้มอ
ิ ีก เด ิมท
ีท่
ี
้
ู
รสึกต่
ืนเต ้นก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง นางร ู้
ส ึ กว
่าบร ิเวณ
เท้าของนางม ันโยก จากน ั้นนางก็ได้ยินคนพ ูดว่า
“ลอยข ึ
้นแล้ว ม ันลอยขึ้น แล้วจริงๆ ้ ดวย......”
ุกคนเห
ท ็นอย่ต
ู ำตา ของท ่อย
ี ่ตรงหน
ู ้า ค่อยๆ ลอยข ึ
้น
ไปช้าๆ ตะกร ้าม
ันลอยเหน ือพ้
ืนแล้ว
ไม่เพียงคนอ ่
ืน แม้แต่ซ
ีเหมินอู๋เห
ิงเองก ็มส ี ีห้
นาท่าทาง
่ตกใจมาก
ี
ท
พวกเขาไม ่ม
ีทางร ้
ู มันคือลูกโป่ งลมร้อนท่ฉ
ี ีหนิง
ทดลองออกมาในช ่วงเวลาน ้
ี
หลักการของล ูกโป่ งลมร้อน ฉ ีหนิงร
้
ูดี ลูกโป่ งลมร้อนมี
่วนประกอบหล
ส ักสามส ่วน ซ ึ
่งมีหน้าท่ท
ี ำให้ม ัน
ลอยตัวขึ
้น ตรงส ่วนล่างของผ ้าใบม ีช่องเพ ่มความร
ิ ้อน
โดยท่ต
ี ิดตั
้งเคร ่
ืองพ ่นไฟเอาไว ้ ส่วนล่างส ุดเป็ นตะกร
้า
่้
ี
ท หอยไว้ ขอแค ่จุดไฟ ภายในผ ้าใบก ็จะเก ิดลมอากาศ
ึ
ข
้น เม่
ือความร ้อนท ำให ้อากาศแออ ัด ม ันก็จะลอยข ึ
้น
ึงแม
ถ ้หลักการจะง ่าย แต ่เวลาออกแบบม ันซ ับซ
้อน
มาก แค ่ผลิตของ ม ันก
็ไม่ง่ายแล ้ว ช่วงทีผ
่ ่ านมาฉีหนิง
็ลงท
ก ุนลงแรงก ับมันไปมากท ีเดียว
โดยเฉพาะเคร ่
ืองพ ่นไฟ เพราะม ันเป็ นส
่วนท ีส
่ ำคัญ
มากท่ส
ี ุด มันถือได ้วา่เป ็ นห
ัวใจส ำค ัญท่ควบค
ี ุมอากาศ
การเคล ่
ือนไหวของล ูกโปร ่งลมร ้อนด้วย ไม ่ว่าจะขึ
้น
หรือลง อย ูท่ ีไฟท
่ ่เคร
ี ่
ืองพ ่นไฟว ่าม
ันแรงหร ืออ
่อน หาก
ไม่สามารถท ำเคร ือ
่ งพ ่นไฟออกมาได ้ด
ี มันก็จะไม ่
ำเร
ส ็จ
ังน
ด ั
้นฉ ีหนิงเลยสั
่งให ้้ตวนชางไห่แอบไปหาช ่างฝ
ีมือด ี
มาออกแบบแล ้วก็ผลิตเคร ่ืองพ
่นไฟให้ เสียเวลาไป
หลายว ัน จนในท ีส
่ ุ ดก็ส
ำเร ็จจนได้
ุกคนท
ท ่อย
ี ่ในเหต
ู ุการณ ์ ไม
่มีใครค
ิดว่าว
ิธีน
้จะสามารถ
ี
ลอยข ึ
้นไปบนฟ ้าได้ เม ่ือเห็นล
ูกโปร่งลมร้อนลอยข ึ
้น
ตอนน ้ม
ี ันลอยเหน ือพ้
ืนมากกว ่าหน
ึ
่งเมตร ท ุกคนต่าง
เงยหน ้ามองไป สายตาของพวกเขาม ีแต่ความตกใจ
ีกท
อ ั
้งย ังมีแต
่ความช ่
ืนชมด ้วย
“โหวเยว ่ พวกเรา......พวกเราลอยได ้จร
ิงๆ......” เด
ิมท
ี
เส่ยวเหยาย
ี ังร
ู้ส ึก่ืนกล
ต ัวอย่ แต
ู ่วา่พอม ันเร
่มลอยต
ิ ัว
ึ
ข
้น นางก ็เร
่มร
ิ ู้
ส ึ ก่ืนเต
ต ้นมาก นางจ ับขอบตะกร ้า นาง
เร่มม
ิ ีความกล ้ามากพอท ่จะมองไปด
ี ้านล
่าง เม ื่
อ เห ็น
คนท ่อย
ี ่้
ู ขางล
่างเร่มต
ิ ัวเล ็กลง ท
ั
่วทั
้งว
ิทยาล ัยหลงฉ ือ
อย่ในสายตาของนางหมด
ู
ีหน
ฉ ิงย
้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “เส ีย
่ วเหยา เจ ้าชอบมองโลก
กว
้างจากบนน ้หร
ี ือไม่? ก่อนหน ้าน้เจ
ี ้ารู้
ส ึกว่ามีของ
มากมายท ่เจ
ี ้าคาดไม ่ถึงท
่จร
ี ิงแล้วมันน
้อยน ิดมาก”
เส่ยวเหยาพ
ี ูดว่า “โหวเยว ่ พวกเราลอยได ้สูงกว่าน้อ
ี ีก
หรือ?”
“หากเพ ่มความร
ิ ้อนไปเร ่
ือยๆ ก ็จะลอยได ้ส
ูงกว ่าน้”
ี
ีหน
ฉ ิงพ
ูดว ่า “แต่วา่ท ่นม
ี ่ ี
ี เ้
ือเพล
ช ิงไม่มาก พวกเรา
ลอยไม ่ได้ไกล รอคร ั้งหน
้าข้าจะเตร ียมเช ื้
อ เพล ิงให ้
มากกว ่าน ้ พวกเราก
ี ็จะทำการท ่องเท ีย
่ วบนท ้องฟ้า
แล
้วก ็ใช
้มันไปดูท่่
ี ืนๆ อ
อ ีก เจ้าว่าดีหร
ือไม ่?”
“ได้จริงๆ หร ือ?” เส ่ยวเหยาต
ี ่
ืนเต้นมาก “้ ขาย
ัง
สามารถข ึ
้นมาท่น
ี ่ได
ี ้อ
ีกหรือ? โหวเยว ่ ท
่น
ี ่เร
ี ียกว่าล ูก
โปร ่งลมร้อนหร ือ?”
“จร ิงส
ิ มันเรียกว ่าล
ูกโปร ่งลมร้อน” ฉ ีหนิงย้มแล
ิ ้วพ ูด
วา “ขอแค
่ ่เจ
้าย ินด
ี ครั
้งต่อไปต
้องมีแน
่นอน ไม ่เพียง
แค่คร ั
้งต
่อไปนะ ต ่อไปขอแค ่เจ
้าต
้องการ เพ ียงแค่
บอกข ้า ้ขาจะข ึ
้นเจ้าน
ีม่ ากับเจ
้า พวกเราจะอาศ ัยอย่
ู
บนน ้้
ี ดวยกัน แล้วมองไปย ังด
้านล
่าง”
“โหวเยว ่ ท
่าน.....ท ่านทำมันออกมาได ้อย่างไร?”
เส่ยวเหยาห
ี ันไปมองฉ ีหน ิง สายตาของนางม ีแต
่ความ
ับถ
น ือ “้ขาไม่เคยได ้ย
ินมาก ่อนว
่าม
ันจะม ีว
ิธีแบบน้
ี
้
ดวย”
“เจ้าก ็ค
ิดเสียว่าข้าเป
็ นอ
ัจฉริยะแล
้วกัน” ฉีหนิง
ัวเราะพ
ห ูดว
่า “ม ันเป
็ นความสามารถหน ึ
่งของข้า
เท่าน ั
้น ต
่อไปถ ้ามีโอกาส ้ ขาจะให
้เจ้าได้เห็นมากกว ่า
้อ
ี
น ีก”
ตอนน ้คนด
ี ้านล ่างตัวเท
่ามดแล ้ว แถมยังรวมต ัวก
ันอย ่
ู
่เด
ี
ท ิมไม่ไปไหน
หากบอกว ่า ฉีหนิงโดดเด ่นมากในการแสดง
ความสามารถท ั
้งส่แขนง ตอนน
ี ้พอล
ี ูกโปร ่งลมร
้อน
ลอยต ัวขึ
้น หลายคนก ็นก
ึ ่ืนชมน
ช ับถือเขามากข ึ
้นไป
ีก
อ
ุกคนต
ท ่างเงยหน ้ามอง มองด ูล
ูกโปร ่งลมร้อนย
่งลอย
ิ
ูงข
ส ึ
้นจนด ูเล็กไป พวกเขาร ้
ู แล
้วว่าฉีหน
ิงได้ลอยไปบน
้าแล
ฟ ้วจร ิงๆ
หลายต ่อหลายคนไม ่สามารถซ ่อนความตกใจได ้ เจียง
ุยอว
ซ ๋นมองไปท
ิ ีล่ ูกโปร
่งลมร ้อนทีล
่ อยอย ่กลางอากาศ
ู
ีหน
ส ้าของเขาตอนน ้ถอดส
ี ีมาก เขาค ิดไม่ถ
ึงเลยว
่า
เดิมท ่ท
ี ำไว ้ก
ับฉีหนิง ไม่เพียงท ำอะไรฉ ีหนิงไม
่ได
้ มัน
กลับท ำให ้ฉีหนิงม
ีโอกาสแสดงความสามารถอย ่าง
เต็มท ่ เขาอดไม
ี ่ได้ท่จะมองไปท
ี ่ซ
ี ูจอ่
ื เซวียน เขาเห็น
ู่
ซ ือเซว
จ ียนเงยหน ้าขึ
้นไปมอง ใบหน ้าอ
ันงดงามของ
นางม ันไม ่ม
ีความโกรธแค ้นอย ่เลย อ
ู ีกท
ั
้งนางยังยกมือ
ึ
ข
้นมาทาบหน ้าอก ส ีหน้าม
ีแต่ความต ่
ืนเต้น
ฉหน
ี ิงยืนอย่ในตะกร
ู ้า เขากางแขนออก อากาศท ่น
ี ่ม
ี ัน
สดช่
ืนมาก ท ำให
้คนร ู้ส ก
ึ ผ่อนคลาย เขาห ันมาแล้วพ ูด
่า “เส
ว ่ยวเหยา ้
ี ขาสอนเจ ้าร้องเพลงด ีหรือไม่”
“ร้องเพลงหร ือ?” เส ่ยวเหยาพ
ี ูดว่า “เพลงอะไร
หรือ?”
ีหน
ฉ ิงสูดหายใจเข ้าลึกๆ แล ้วร้องออกมาว ่า “ชีวติ ก็
เหมือนแม ่น
ำ้ท่กว
ี ้างใหญ ่ บางคร ั้งก
็เงียบ บางคร ั
้งก ็้
บา
ระห่ำ ในความเป ็ นจริงม
ันเหม ือนเคร ือ
่ งผูก
ันธนาการเอาไว
พ ้ มันผูกมัดต
ัวข้าไว้ ทำให ้้ขาไม
่อาจ
หลุดพ้น ช
ีวิตแบบน้ม
ี ันเหมือนกับคมดาบ ม ันทำให ้้
ขา
้
ตองบาดเจ ็บสาหัส ้ขารู้
ว ่า้
ขาต้องการความส ุข ก็
เหมือนท้องฟ้าท
่กว
ี ้างใหญ ่น้ ้
ี ขาจะบ ินให้ส
ูงขึ
้นอีก บิน
ให้ส
ูงขึ
้นอีก กางปี กร
ับลมพาย ุทพ่ ั
ี ดผ
่าน บ ินให้สง
ู ข ึ
้น
ีก บ
อ ินไปตลอด บ ินจนกว ่า.......”
ีหน
ฉ ิงร้องเพลงเส ียงใสไพเราะมาก เส ่ยวเหยามองไป
ี
ทฉ
่
ี ีหน
ิงปลดปล
่อยอารมณ
์ แล
้วร
้องเพลงออกมา
ใบหน้าของนางม
ีแต
่รอยย้ม เหม
ิ ือนตกอย
่ในภว
ู ังค
์
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองครักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 336 รอยเล
ี ือด
้
ตวนชางไห ่ข
่้
ี มาตามฉ ีหนิงมาติดๆ ตอนน ี้
ค ่ำแล้ว คน
ั
ท
่วเม ืองหลวงน ้อยใหญ ่ต
่างออกมาย ืนดู เริม
่ แรกยังไม่
ีใครส
ม ังเกตบนฟ ้ า แต ่วา่สุดท
้ายก ็ม
ีคนมองเห ็น ทุก
คนต ่างตกใจ ม ีแต่คนร ้องตะโกนมากมาย พวกเขา
เห็นลูกโป่ งลมร้อน ต ่างก็ตกใจ
พวกเขาไม ่เคยเห ็นภาพบรรยากาศแบบน ้มาก
ี ่อน คน
่ข
ี
ท ้เก
ี ียจก็หลบเข ้าบ้านไป คนท ่กล
ี ้าหน ่อยก็เงยหน้า
มอง ต ่างก ็พากันวิพากษ ์ว
ิจารณ์
ีหน
ฉ ิงก
็้
ูรด
ีว่าการลอยอย ่กลางเม
ู ืองหลวงแบบน ้ ม
ี ัน
จะท ำให้คนสนใจได ้ง่าย ม ันไม
่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉวย
โอกาสตอนท ีย่ ั
งมีเช้ือเพลิงอย
่ ลดไฟให
ู ้มันลดลงไป
่าจะด
น ีกว่า ้ ตวนชางไห ่ข
่้
ี มาตามมาทางตรอกเล ็ก ยังด
ี
่ฉ
ี
ท ีหนิงไม่ได้ลอยอย ่บนฟ
ู ้านาน หล ังจากท ่พวกเขาลง
ี
มาแล้ว ้ ตวนชางไห ่ก
ับคนอ ่ืนก
็มาถ ึงพอดี
ีหน
ฉ ิงมองหาลานกว ้างเพ ่
ือเอาล ูกโป่ งลมร้อนลง
หลังจากลงมาแล ้ว เส ่ยวเหยาเหม
ี ือนยังต่
ืนเต้นไม่หาย
นางเหม ือนยังไม ่ได
้สติ
ีหน
ฉ ิงสั
่งให้้ตวนชางไห ่จัดการเร ่
ืองท่เหล
ี ือ ส่วนเขาก ็
พาเส่ยวเหยากล
ี ับไปยังวิทยาล ัยหลงฉ ือ คนท ีอ่ ย
่ใน
ู
งานต่างว ิพากษ์วิจารณ ์ เห ็นฉ
ีหนิงกลับมา ส ีหน
้าของ
พวกเขาก ็มีแต
่ความน ับถือ สายตาท ีม
่ องมาท ่ฉห
ี ี น
ิง
ั
น
้นก็ไม่เหม ือนเด ิมอ
ีกแล้ว
ีหน
ส ้าท
่าทางของเจ ียงซ ุยอว๋นแย
ิ ่มาก ฉ ีหนิงเด ินไป
ตรงหน้าของเขา แล ้วเอาม ือไขว ้หล
ัง เขาไม ่พูดอะไร
มาก เพ ียงแค ่้
กมหน ้าลงมองไปท ีร่ องเท้า แล ้วยิ้
ม
ความหมายช ัดเจนมาก
ุกคนท
ท ่อย
ี ่ตรงน
ู ั
้นเร่มกระซ
ิ ิบกัน หลายคนตรงน ั
้นม
ีสี
หน
้าประชดประช ัน ในสายตาของใครหลายคน การท ่
ี
เจียงซ ุยอว๋นเด
ิ ิมพันก ับโหวน ้อยนั้น หาเร่
ืองใส่ตวั ชัดๆ
เจียงซ ุยอว๋นส
ิ ูดหายใจเข ้าลึกๆ เขาล ังเลคร
ู่หน
ึ
่ง เขาร ้
ู
่าว
ว ันน้ฉ
ี ีหน
ิงไม ่มีทางปล ่อยเขาไปแน ่นอน เขาก ัดฟัน
ุดท
ส ้ายเขาก ็น
ั่งยองลงไป แล ้วหย ิบผ
้าออกมาหน ึ
่งผืน
ือของเขาส
ม ั
่นเทา แต ่สดุ ้ทายก็ยังก
้มลงไปเช ็ดรองเท ้า
ให้ฉ
ีหนิง
ีหน
ฉ ิงยืนเอาม ือไขว ้หลังไว้ มองลงมาจากท ่ส
ี ูง แล้ว
เหล ือบมองไปท ่ซ
ี ู่
ือเซว
จ ียนท ่อย
ี ่ทา่มกลางฝ
ู ูงคน
ู่
ซ ือเซว
จ ียนเห ็นฉีหน ิงมองมา นางก ็ต
ัวสั
่น จากนั
้นก็รีบ
้
กมหน ้าลง
นางไม ่ได้ล
ืมว่านางวางเด ิมพันอะไรไว ้ หากต้องทำ
ตามท ่พ
ี ูดไว้ ตอนน ้นางก
ี ็้
ตองท ำเหม ือนกับเจ
ียง
ุยอว
ซ ๋น ค
ิ ุกเข ่าเช็ดรองเท ้าให้ฉ
ีหนิง
ุณหน
ค ูใหญ ่ของจวนอ ่เซ
ู ียงโหว ้ ตองมาเช ็ดรองเท้าต ่อ
หน้าคนมากมายขนาดน ้ แค
ี ่ค
ิดก็อ
ับอายมากแล ้ว ไม ่
้
ตองพ ูดถึงหรอกว ่าถ้าออกไปเช ็ดจร ิงๆ แล้วจะเป ็น
อย่างไร
นางเห ็นฉ
ีหน ิงมองมาท ีต
่ ัวเอง นางก ็รส
ู
้ ึกกลัว อดไม่ได
้
่จะหดต
ี
ท ัว
ังด
ย ีท
่ไม
ี ่ได
้ยินฉีหนิงเรียกนางออกไป นางแอบมองไป
่ฉ
ี
ท ีหนิง สายตาของฉ ีหนิงไม่ได
้อย่ท
ู ่นางแล
ี ้ว ซู่
ื
จอเซ
ียนถ
ว ึงได้เบาใจ
เจียงซ ุยอว๋นหย
ิ ิบผ้าออกมาเช ็ดรองเท ้าให
้ฉีหนิงสอง
้
ขา เขาเงยหน ้ามองแล ้วถามว่า “ไม ่ทราบว ่าโหวเยว่
พอใจหร ือไม ่?”
ีหน
ฉ ิงมองไปท ีร
่ องเท้าทั้
ง หน้าทั
้งหล ัง ยิ้
ม แล้วพ
ูดว
่า
“ไม ่เลว ีฝมือการเช ็ดรองเท ้าของค ุณชายเจ ียงยอด
เย่ยมมาก ต
ี ่อไปหากว ่าท
่านไม่มีจะกินก็ย
ึดเป็ นอาช
ีพ
ได้นะ”
ีหน
ส ้าของเจ ียงซ ุยอว
๋ นม
ีแต่ความโกรธแค ้น ฉ ีหน
ิงก
็
ท เป
ำ ็ นไม่เห ็น แล ้วย่
ืนม ือออกไป “ค ุณชายเจ ียง เง ิน
เตรียมเอาไว ้แล ้วใช ่หรือไม
่?”
เจียงซุยอว ๋นล
ิ ุกขึ
้นมา ส ีหน
้าของเขาซ ีดเซ ียว แต ่ก
็ยัง
พยายามข ่มใจไว ้ เขาพ ูดว
่า “โหวเยว ่ไม่้ตองกังวลไป
ในเม่
ือข ้าน
้อยย ินดีท่จะเด
ี ิมพ
ันกับท
่าน ก็้ตองยอมร ับ
ผลด้วย เง ินข้าไม ่ได้พกต ิดต
ัวมากขนาดน ั้น คืนน้จะให
ี ้
คนส่งไปให ้ท่านท ่จวน อ
ี ีแปะเดียวก็จะไม ่ให้ขาด”
“ดี” ฉีหนิงย ้มแล
ิ ้วพย ักหน้า “กล้าเดิมพ
ันกล ้ารับผล
ุณชายเจ
ค ียงเป ็ นคนท ่นา่น
ี ับถือน
ัก ก่อนค ืนน้ยามจ
ี ่ือ
รบกวนค ุณชายเจ ียงน ำเง ินส่งมาให
้้ขาท่จวนด
ี ้วย”
เขามองไปรอบๆ แล ้วตะโกนว ่า “มีท
ุกท ่านในท ีน่ ีเ็
้ ปน
พยานให ้้
ขา ท ่้
ี ขารับเง ิน ไม่ใช่การรับส
ินบน แต ่เป็น
เพราะม ีการเด ิมพ ันอย ่กอ
ู ่ นแล้ว หากต ่อไปม ีคนค ิด
เอาเร ่
ืองน ้แทงข
ี ้างหล ังข้า ทุกท
่านต้องเป ็ นพยานให ้้ขา
้
ดวยนะ”
เม
่ือพ
ูดออกมา ท ุกคนก ็ห
ัวเราะก ันขึ
้นมา
เสียงหัวเราะพวกน ้ม
ี ันท
ิม่ แทงใจเจ ียงซุยอว
๋นมาก
ิ
เจียงซุยอว๋นแทบจะหายใจไม
ิ ่ออกเลย เขามองมาท ่ฉ
ี ี
หนิง สายตาของเขาราวก ับคมดาบ เขาแทบอยากจะ
เอาม ีดมากฉ ีกเน้
ือของฉ ีหนิงเป็ นช
้นๆ
ิ
ึงแม
ถ ้การแข ่งขันท ั
้งส่รอบจะผ
ี ่านไปแล ้ว แต่ว
่างาน
ุมน
ช ุมวิชาการย ังไม ่จบ
ัณฑ
บ ิตมาจากท ั
่วทุกสารท ิศ เป้าหมายของพวกเขาก ็
ือการม
ค ีโอกาสได ้เข้าหนึ่งในแปดว ิทยาล
ัย ถึงแม้
ิทยาล
ว ัยฉงหล ูกับวิทยาล ัยอว๋นซานจะถอนต
ิ ัวออกไป
แล
้ว แต ่ว
่าอีกหกว ิทยาล ัยยังสามารถออกโจทย ์ ได
้อย ่
ู
ุกคนก
ท ็ย
ังมีโอกาสเข ้าได้อย่
ู
แต่ว
่าศิษย
์ ของเหล ่าวิทยาล ัยเมือ่ เสร็จส
้นการแข
ิ ่งแล ้ว
สามารถกล ับไปก ่อนได ้เลย วิทยาล ัยฉงหลินเป
็น
ิทยาล
ว ัยผ
ู้หญิง ก็ไม่สะดวกท ่จะอย
ี ูร่ วมก
ับเหล ่าผ
ู
้ชาย
็เลยกล
ก ับไปก่อน
้าเร
ฟ ิม ่ มืดแล้ว เหล่าสาวๆ ของว ิทยาลัยฉงหล ิน
กลับไปแล้ว ต่างคนก็กลับไปท ่้
ี บานของต ัวเอง ตามกฎ
ของวิทยาลัย หลังจบงานช ุมนุม เหล ่าสาวๆ สามารถ
หยุดเร
ียนได้สองว ัน ไม่้
ตองไปเข ้าเร ียน
ิทยาล
ว ัยฉงหล ินชิงอ
ันดับหนึ
่งมาได ้ ฉ ีหน
ิงรับป
้ายฝี
พระหัตถ
์ ของฮ่องเต้นอ
้ ยจากม ือของหยวนหน ิงเยียน
ึ
ซ
่งเขียนไว้วา่“เส ้นทางศาสตร ์ แห
่งอักษร” ท่มก
ี ี าร
ประทับตราไว ้แล
้ว ส ำหรับว ิทยาล ัยหนึ
่งแห่งแล
้ว ม ัน
ือเก
ค ียรติอ
ันสูงสุดแล
้ว
ีหน
ฉ ิงร
ับของมาแล ้ว ค
ิดในใจว ่าควรจะเอาไปส ่งให้ก
ับ
ั
จ
่วชิงหยางด ีกว
่า
ั
จ
่วชิงหยางล ำบากในการร ักษาว ิทยาล ัยฉงหลินมา
อย่างยาวนาน แต ่ว
่าว
ิทยาล ัยฉงหล ินกลับยังห
่างไกล
จากศาสตร ์ ของบ
ัณฑิตมาก การช ิงอันดับหนึ
่งมาได้
ถงแม
ึ ้จะไม ่สามารถเปล ีย
่ นแปลงฐานะของว ิทยาลัย
หญิงให้สูงขึ้นได ้ แต่ว
่าหลายคนก ็จะมองม ันด
ีขึ
้นมาก
ในวันน ้ส
ี ำหร ับจั
่วช
ิงหยางแล ้ว คงรอคอยมานานมาก
แล้ว การเอารางว ัลอันด
ับหนึ
่งไปให้ เขาก ็น่าจะดีใจ
มาก
นอกจากน ้แล
ี ้ว ฉ ีหนิงยังเป
็ นห
่วงอาการของจ ั
่วช
ิงห
ยางด้วย
ั
จ
่วชิงหยางกล ับไปก่อนทั
้งๆ ท่งานช
ี ุมนุมยังไม่จบ เขา
ูจ
ด ิตใจไม ่อย ่ก
ู ับเน
้
ือกับตัว เหม ือนม
ีเร่
ืองในใจ ฉ ีหน
ิง
้
ู
รสึกแปลกมาก ม ันเร่
ืองอะไรก ันนะทีท
่ ำให้จั
่วช
ิงหยาง
แปลกไปมากขนาดน ั
้น
เขาข ่้
ี มาตรงไปย ังวิทยาลัยฉงหล ินท
ันที ้าเร
ฟ ิ ่มม
ืดแล้ว
ีหน
ฉ ิงลงจากม ้า แล ้วเดินตรงไปย ังหน้าประตูวทิ ยาล ัย
ันท
ท ี เขาย ่
ืนหน ้าออกไปมอง แต ่กล
ับเห ็นเพ
ียงป๋ อเห
ินน
ร ั
่งพ ิงอย ่ท
ู ่เก
ี ้าอ
้ไม
ี ้ เขาเมาอย ่างหน ักแล
้วหลับไป
ตาเฒ ่าน้ก
ี ินเหล้ามากเก ินไป
ันน
ว ้บรรดาล
ี ูกศิษย
์ก
็ไปร ่วมงานชุมนุมว
ิชาการ อ ีก
สองว ันก็พักได
้ ภายในว ิทยาลัยก
็เลยเง ียบเป
็ นป
่ าช
้า
เลย ไม ่แปลกใจเลยท ่ปอ
ี ๋ เหรินจะแอบก ินเหล้า
ีหน
ฉ ิงก็ไม ่ได
้กวนเขา ม ัดม้าไว้แน
่น แล้วเดินเข้าไป
ภายในว ิทยาล ัยเลย
ภายในว ิทยาล ัยเง
ียบมาก ไม ่เห
็นเงาของส ักคนเลย ฉ ี
หนิงร
้
ูสึกระแวงมาก แอบค ิดว่าพอเหล่านักเรียน
กลับไปก ันหมดแล ้ว ภายในว ิทยาลัยเงียบขนาดน ้เลย
ี
หรือ จั
่วชิงหยางอาศ ัยอย่บรรยากาศเง
ู ียบสงบขนาดน ้
ี
เลยหร ือ
่ำค
ค ืนอันเง ียบสงบ ภายในว ิทยาล ัยไม
่มีแสงไฟแม ้แต่
ดวงเด ียว ฉ ีหนิงสายตาด ีมาก อีกทั
้งเขาก็ย
ังคุ
้ยเคยก ับ
ทางภายในว ิยาลัยอย่างดี เขาเด ินตรงไปยังเร ือนไม้ไผ ่
่อาศ
ี
ท ัยของจ ั
่วชิงหยาง
เม
่ือมาถ ึงเร
ือนไม ้ไผ่ ลมพ ัดโชยมา ้ ตนไม ้ส
ั
่นไหว
ภายในเร ือนไม้ไผ่ไม ่ม
ีแสงไฟ ฉ ีหนิงเร่มขมวดค
ิ ิ้
ว แอบ
ิดในใจว
ค ่าหลังจากจ ั
่วชิงหยางออกจากงานช ุมน
ุมแล้ว
เขาไม ่ได้กล
ับมาท ่น
ี ่หร
ี ือ? ไม ่อย
่างนั
้นทำไมภายใน
เรือนถึงไม่ได้จ
ุดไฟ?
ึงแม
ถ ้้าจะเร
ฟ ิม
่ มืดแล ้ว แต่ว่าในเวลาน ้ ้
ี ดวยอาย ุของ
ั
จ
่วชิงหยาง ก ็ไม่น
่าจะนอนเร ็วขนาดน้
ี
เขาขมวดค ิ้
ว แต ่ก
็ยังเด ินไปท่หน
ี ้าประตูเร ือนไม้ไผ่
แล
้วเร ียก “ท ่านอาจารย ์จ
ั
่ว ้ขาฉ
ีหนิง ท่านหล ับแล
้ว
หรือยัง?”
ภายในห ้องไม ่ม
ีเสียงตอบกล ับมา ฉีหน
ิงย่ืนม
ือไปดัน
ประต ู เขาออกแรงด ัน บรรยากาศเง ียบมาก ขณะท ่
ี
เสียงประต ูเป
ิ ดออกม ันฟ
ั งแล
้วดูนา่สยอง
ีหน
ฉ ิงเปิ ดประตูแล้ว เขาเด ินเข
้าไปแล้วเร ียกอีก แต ่ก
็
ไม่ม
ีเสียงตอบกล ับมา ม ีเพ
ียงลมพ ัดจากด้านหล ังเข
้า
มาเท่าน ั
้น
ีหน
ฉ ิงร้
ูสึกสงส ัย แต ่วา่ม ีลมหนาวพัดมา เขาตกใจมาก
เขาร้
ูสึกว ่ามีลางส ังหรณ์ แปลกๆ เขาย่
ืนมือไปหยิบม
ีด
ั
ส
้นของเขา เพ ือ่ ้องก
ป ันต ัว
ลางสังหรณ ์ ไม
่ดีท่เขาร
ี ้
ู สกึ ทำให้เขาค
ิดว่าบรรยากาศ
ันด
ม ูผ
ิดปกต ิไปมาก
เขาค่อยๆ เด ินเข ้าไปในห ้อง อาศัยแสงจันทร
์ ในความ
ืดกวาด มองสายตาไปรอบๆ
ม
เครือ
่ งเข ียนท ่เด
ี ิมควรจะวางอย ่บนโต
ู ๊ ะ ตอนน้กล
ี ับ
หล่นอยูท่ ้ืน น
พ
่
ี ้ำหม ึกกระจ ัดกระจายเต ็มพ
้
ืนไปหมด
โต
๊ ะเก้าอ้้
ี ลมระเนระนาดไปหมด ถ ึงแม้ภายในห
้องจะ
ไม่ได
้ดูเละเทะมาก แต ่ว่าม
ีสองอย่างทีแ่ปลกไป ม ันก
็
แน่ใจได ้แล้วว่าผิดปกต ิ
ภายในห ้องของจ ั
่วชิงหยางเร ียบง
่ายอย่แล
ู ้ว หากไม ่ได
้
เกิดอะไรข ึ
้น น ้ำหม ึกก
็ไม ่ม
ีทางกระจายเต ็มพ
้
ืนแบบน ้
ี
อกท
ี ั
้งเก ้าอี้ย ั
ง้ลมอย่ก
ู ับพ
้
ืนด้วย
เขาก ำม ีดอย ่ในม
ู ือ สายตาของเขามองไปรอบๆ เขา
่อยๆ เด
ค ินไปย ังริมโต๊ ะ เขาพบว ่าม
ีกระดาษใบหน ึ
่งใช
้
แท่นหม ึกท ับไว้ บนกระดาษเหม ือนจะเป็ นภาพๆ
หนึ
่ง เขาเด ินอ
้อมไปหล ังโต๊ ะ เขาเห
็นว ่าม
ันเป็ นภาพๆ
หนึ
่ง แต ่ว
่าม ันเป
็ นภาพอะไร เขาเองก ็ไม
่แน่ใจเพราะ
มองไม ่ชัด
ในตอนน ้เอง สายลมพ
ี ัดมา ฉ ีหน
ิงได
้กล่นแปลกๆ โชย
ิ
มาด้วย เขาพยายามดม ถ ึงได้แน
่ใจว
่าม ันค
ือกลิน่ คาว
เลือด
ีหน
ฉ ิงตกใจ เขาห ันไปมอง เขาพบว ่า หน ้าต่างบาน
หนึ
่งเป ิ ดออก ลมพ ัดมาจากทางน ั
้น กล่นคาวเล
ิ ือดก็
มาจากทางน ั
้นเช่นก
ัน
เขาค ่อยๆ เด ินไปทางร ิมหน้าต่าง เขาเห ็นขอบ
หน
้าต ่างเป ี ยกช
่ม เขาย
ุ ืน
่ มือไปปาดข ึ
้นมาดม ไม ่ผ
ิด
จากท่ค
ี ิดมันค
ือเลือด เขาสะด ุ
้งตกใจ เขาไม ่ล
ังเลท ่จะ
ี
กระโดดออกจากหน ้าต่างไป ท ่นอกหน
ี ้าต
่าง เขาเห ็น
ีคนๆหน
ม ึ
่งนอนแน ่น
่งอย
ิ ่ตรงพ
ู ้ืนไม ่ไกล
ีหน
ฉ ิงรีบเดินเข
้าไป เขาระว ังต ัวมาก แล้วเรียกเบาๆ
่า “ท
ว ่านอาจารย ์ ......” เขาเด ินมาหย
ุดและเว ้น
ระยะห ่างประมาณสองก ้าว เขามองอย ่างละเอ ียด
พบว่าคนๆ น ั
้นนอนฟ ุบลงท ่้
ี ืน ไม
พ ่ขย
ับเลย เส ื้
อ ้ผาท
่
ี
เขาใส ่ม
ันไม่ใช
่ชุดของจ ั
่วช ิงหยาง แต ่ม
ันเป
็ นเสื้
อ ชุด
แขนสั
้น
ีหน
ฉ ิงตกใจ แล ้วรีบเข้าไป กล ่นคาวเล
ิ ือดแรงมาก เขา
มองไปท ีพ่ ้
ือย
น ่างละเอ ียด เขาพบว ่าด
้านล
่างหน ้าต
่าง
่ม
ี
ท ีรอยเล ือดเป
็ นแนวยาวน ั้นมีคนนอนกองอย ูอ่ ีกคน
รอยเล ือดพวกน้น
ี ่าจะมาจากบนต ัวของเขา
---------------------------------
 บ
ันทึกลับองครักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 337 กระบ
ี ่ก
ี ่เหว
ู ินอันโดดเด ่ยว
ี
่ำค
ค ืนท่เง
ี ียบสงบ สายลมหนาวเหน ็บดั
่งคมดาบ
ีหน
ฉ ิงเด ินขึ
้นหน ้าไป แล ้วใช
้เท้าถ ีบเพ่
ือให ้คนผู้นน
ั
้
พลิกกลับมา เขาสวมหน ้ากากปี ศาจไว ้ ท่หน
ี ้าอกม ี
รอยเล ือด และตอนน ้เขาไม
ี ่มลี มหายใจแล ้ว
ภายในว ิทยาล ัยเก ิดเหตุการณ
์ แปลกประหลาดขนาด
้ ฉ
ี
น ีหน
ิงร ้
ูสึกตกใจมาก แอบค ิดว่าท่ว
ี ันน้จ
ี ั
่วช
ิงหยาง
ออกไปด ้วยส ีหน ้าท่าทางประหลาดแบบน ั
้น เขาก ็ค
ิด
่าน
ว ่าจะม ีเง่ือนง ำอะไรบางอย ่าง
เขาตรวจด ูอย ่างละเอ ียด เห็นท่ไม
ี ่ไกลน ักย
ังมีรอย
เลือดไหลอย ่ ก
ู ็เลยเด ินตามรอยเล ือดไป เม ือ
่ เด ินตาม
รอยเล ือดไปส ักพักมันก็หายไป เขาเด ินต ่อไปอีกสิบ
กว่าก
้าว เขาก ็เห็นมีคนนอนอย ่อ
ู ีกคน คนๆ น ั้นไม่
ขยับแล
้วเช ่นกัน เขาเด ินเข
้าไปใกล ้ เขาก ็สวมหน ้ากาก
เหม ือนก ัน อ
ีกทั
้งไม ่มลี มหายใจแล ้วเช ่นก ัน
พบศพคนสวมหน ้ากากสองศพต ิดกัน ฉีหนิงย ่งตกใจ
ิ
เข
้าไปใหญ ่
ันใดน
ท ั
้นเองก ็ได้ย
ินเส ียงร้อง ฉ ีหน
ิงสะด ุ้ง แล้วรีบว่ง
ิ
ไปตามเส ียง เขาได ้ยินมันอย่างชัดเจน เส ียงร้องน ั
่นมา
จากด ้านหล ังสวนไม ้ไผ ่
เม
่ือเด ินมาย ังสวนไม ้ไผ ่ ม
ันมืดมาก เขาก ำม ีดสั
้นไว้
แน่น ท ันใดนั้นเองก ็สะด ุดอะไรบางอย ่าง เก ือบจะล ้ม
ลง เขาก ้มหน้าไปมอง เขาเห ็นคนผู
้หน ึ
่งนอนกองอย ่
ู
ตรงพ ้
ืน เขาใช ้เท้าดันขึ้น มา พบว ่าคนผ ู้น
ั
้นก็สวม
หน
้ากากเช ่นกัน อีกทั้งยังหมดลมหายใจไปแล ้วด
้วย
เขาขมวดค ิ้ว จากน ั
้นก็ได้ย
ินเส ียงลมหายใจหอบเส ียง
หนึ
่งดังมา เขาห ันไปมอง เห ็นคนผู
้หน ึ
่งก ำล ังน
ั
่งพ ิงอย่
ู
ใต
้้ตนไผ ่ จากร ู ปร
่างของคนผ ู
้นั
้น เขาค ือจ ั
่วชิงหยาง
“ท่านอาจารย ์จ
ั
่ว” ฉ ีหน ิงเรียก แล้วร ีบเด ินเข้าไปหา
จ
ั
่วชิงหยางเงยหน ้าไปมอง เห ็นเป ็ นฉ
ีหนิง ก็้
ู
รสก
ึ
แปลกใจ เขาพ ูดด้วยลมหายใจท ่แผ
ี ่วเบาว ่า “เป็ น......
เป
็ นเจ้าหร ือ......” จากน ั้
น เขาก ็ไอแรงมาก
ีหน
ฉ ิงน ั
่งลงข้างๆ จ ั
่วช
ิงหยาง เห ็นในม ือของจั
่วช
ิงห
ยางก ำกระบ ่ไว
ี ้แน่น เขาหอบหายใจอย ่างร
ุ นแรง
ในตอนน ้พบว
ี ่า เส ื้
อ ้
ผาของจ ั่วชิงหยางขาดหล ุดล
ุย่
เส
้ือตรงหน ้าอกขาดจนไม ่ม
ีช้นด
ิ ี เล ือดไหลออกมามาก
เขาบาดเจ ็บหน ักมาก
ีหน
ฉ ิงร้
ูว ่าจ
ั
่วช ิงหยางเป็ นน
ักปราชญ ์อันดับหนึ
่ง แต
่คิด
ไม่ถ
ึงว ่าเขาจะฝ ึ กว
ิชาเพลงกระบ ่้
ี ดวย เขาพย ุงจ
ัว่ ชิงห
ยางข ึ
้นมา แล ้วรีบถามว ่า “ท่านอาจารย ์จ
ั
่ว มันเกิด
อะไรข ึ
้น?”
ั
จ
่วชิงหยางไอเป ็ นระยะ ริมฝี ปากของเขาม ีเล
ือดไหล
ออกมา เขาห ัวเราะแล ้วพ
ูดว่า “แค ่พวกสวะ ไม ่มี
อะไรมากหรอก เจ ้า......เจ ้าร ีบไป ท่น
ี ่ไม
ี ่ควรอย ูน
่ าน
พวกมัน.......พวกม ันย ังม
ีหลายคน......”
“พวกม ันเป็ นใครกัน?” ฉ ีหน
ิงขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า
“เหตุใดพวกม ันต
้องลงม ือกับท
่านด ้วย?” เม ือ
่ คิดถึง
ตรงน้ เขาก
ี ็ถามว่า “ท ่านอาจารย ์ ศพพวกน ้ ท
ี ่าน
......?”
“ถูกต
้อง” จ ั
่วชิงหยางแสยะย ้ม “้
ิ ขาเป็ นคนฆ่าพวก
ันเอง เจ
ม ้าพวกน ้......เช
ี ีย
่ วชาญการใช ้พิษ ้ขา.....ข้าถ
ูก
ิษแล
พ ้ว เจ ้า......” เขากระอ ักเลือดออกมา
ีหน
ฉ ิงนึกขึ
้นมาได ้ว
่าถังนั
่วเคยให ้ยาโลห ิตเล ือดเขา
เอาไว้ เลยร ีบหย
ิบยาออกมา แล ้วป
้อนให ้ก
ับจั่วชิงห
ยาง “ท ่านอาจารย ์ น่เป
ี ็ นยารักษาบาดแผล ท ่านก ิน
ันลงไปก
ม ่อนนะ ้ ขาก็ไม่้
ู
รว่ามันจะได้ผลหร ือไม ่”
“ข
้า......้ ขาบาดเจ็บสาห ัส ถ ึงอย
่างไรค ืนน้ก
ี ็คงไม่รอด
แล
้ ว” จั
่วชิงหยางพ ูดอย่างไร้เร่ยวแรง เขาส
ี ่ายหน ้า
“เจ้าเก็บมันเอาไว ้เถอะนะ อย ่าเอามาส ้นเปล
ิ ืองกับข้า
เลย......ท ่านโหวน ้อย ว ิทยาลัยฉงหล ิน......ต ่อไป......
่อไปก
ต ็มอบให ้เจ้าแล้ว......”
ีหน
ฉ ิงเห็นจ ั
่วช
ิงหยางหายใจแผ ่วเบา เขาร ้
ูว่า
สถานการณ ์ ไม
่ดีแล
้ว เขาพ ูดว่า “ท ่านอาจารย ์ อย่า
เพ่งพ
ิ ูดอะไรตอนน ้เลย ้
ี ขาจะพาท ่านออกไปจากท ่น
ี ่
ี
่อน......” เขาก
ก ำล ังจะแบกจ ั
่วช
ิงหยาง ในตอนน ้เอง
ี
็ม
ก ีเสียงด ังมาจากด ้านข
้าง เม ่
ือหันไปก็ม
ีแสงดาบ
สะท้อนพ ่งจ
ุ ูโ่จมเข ้ามาหาฉ ีหนิง
“ระว ัง” จ ั่วช
ิงหยางตะคอก เขาใช ้แรงผลักฉีหน
ิงออก
ึงแม
ถ ้ฉ
ีหนิงจะหลบพ ้น แต่ว
่าจั
่วชิงหยางกล ับถูกแทง
เข
้าเต ็มๆ
ีหน
ฉ ิงปฏิกิริยารวดเร ็วมาก เขาใช ้ม
ีดส
ั
้นในม ือของเขา
ับดาบท
ร ่พ
ี ่งเข
ุ ้ามาหา เส ียงดาบปะทะก ัน ดาบเล ่มน ั้น
ูกฉ
ถ ีหน
ิงต ัดขาดเป ็ นสองท่อน
ีกฝ
อ ่ ายคิดไม ่ถ
ึงว่ามีดส
ั้น ของฉ ีหน
ิงจะคมขนาดน ้ เขา
ี
ตะล
ึงไป ฉ ีหนิงก็ไม่ได
้ลง
ั เล เขาพ ่งเข
ุ ้าใส ่อย
่างก ับ
พรานป่ าล
่าส ัตว์ เขาเห็นคนสวมช ุดดำยืนอย่ เขาใช
ู ้
ีดส
ม ั
้นในม ือแทงไปท ่หน
ี ้าอกของคนผ ู้น
ั
้น ม
ันรวดเร ็ว
ุ
รนแรงและเด ็ดขาดมาก
คนผ
ู
้นั
้นเห ็นว่าตัวเองกำลังจะถ ูกแทง เขาร ้
ูว่า
สถานการณ ์คับขันแล
้ว ฉีหนิงเห
็นท่หางตาม
ี ีดาบท่
ี
แหลมคมก ำล ังพ่งมาทางด
ุ ้านข้างของเขา คนท ีถ
่ ือ
ดาบเล ่มนั
้นเหม ือนจะสวมช ุดส
ีดำ ใส ่หน
้ากากเอาไว ้
ีหน
ฉ ิงร้
ูดีว่าหากเขาไม ่ปราณี ก
็จะสามารถแทงคนผ ู
้
ั
น
้นให้ตายได ้ แต่ว
่าคนทีถ
่ ือดาบข้างๆ นั้นก
็จะแทง
ดาบมาท ่เขาด
ี ้วยเหม ือนก
ัน ้ดวยความจนใจ เขาเลย
ันต
ห ัวหลบ เม ่
ือหลบได ้แล
้ว ก็พลาดโอกาสท ่จะ
ี
ังหารคนผ
ส ู้น
ั
้นไปด้วย
เขาหลบไปข ้างหนึ
่ง แล้วกระโดดไปขวางหน ้าจ
ั่วช
ิงห
ยางเอาไว ้
จ
ั
่วช ิงหยางไม ่นึกถึงความปลอดภ ัยของต ัวเองผลักฉี
หนิงออก ท ำให ้ฉีหนิงซาบซึ
้งใจมาก เขาแอบค ิดในใจ
่าในเม
ว ่ือเขามาพบเห ็นเร่
ืองน ้แล
ี ้ว ไม่ว่าอย
่างไรก ็
จะต้องค ุ้ม ครองจ ั
่วชิงหยางให ้ปลอดภ ัย
แต่ว่าฉ
ีหน ิงก
็ู้
รดีว่า อีกฝ
่ ายไม่ใช ่คนธรรมดา พวกเขา
ลงม ือรวดเร ็ว อ ีกท
ั้งย
ังร่วมมือก ันได้อย
่างสาม ัคค
ี ตัว
เขาเองจะร ับม ือกับสองคนน ้ได
ี ้หร ือไม
่ก็ย
ังไม
่้
ูร อ
ีกท ั
้ง
เขาก ็ไม่้
ูรวา่ม ันเก ิดอะไรข ึ
้นในว ิทยาลัยฉงหลิน อีกฝ่ าย
ีก
ม ่คนเขาก
ี ็ไมู่้
ร หากย ังมีคนโผล ่ออกมาอ ีก เขาก็
อาจจะร ับมือไม ่ไหว
สองคนน ั
้นแบ่งออกไปย ืนซ้ายคนขวาคน พวกเขาต ่าง
สวมช ุดดำ สวมหน ้ากาก ม ีคนหน ึ
่งดาบหักไปแล้ว
เหล ือดาบแค ่คร ึ
่งเด ียว
“พวกเจ ้าเป ็ นใครก ัน?” ฉ ีหน ิงถาม “พวกเจ ้าไม่อยาก
ีช
ม ีวิตอย่แล
ู ้วหร ือ?”
ท
ั
้งสองคนได ้ย
ินดังน ั
้น ก ็ห
ัวเราะเส ียงแปลก ม ีคนหน ึ่ง
ูดข
พ ึ
้นมาว่า “จั่วชิงหยาง ท ่พวกเรามาในคร
ี ั
้งน้ ไม
ี ่
ได้มาเพ
่ือฆ
่าใคร เจ ้าเองน ่าจะร้
ูดีว
่าพวกเรามาท ีน่ ีเ่
่ ือ
พ
อะไร แค ่เจ้าเอาของออกมา พวกเราจะไว ้ช
ีวิตเจ้า พ ่
ี
้
นองของพวกเราท ่เจ
ี ้าฆ ่าไป ้ขาจะถือว
่าเป็ นของตอบ
แทนเจ้ า”
ั
จ
่วชิงหยางไอเป ็ นระยะๆ เขาพ ูดอย่างหมดแรงว ่า
“พวกเจ้าพ ูดมาตั้ง......ต ั้ง นาน ของท ีพ
่ วกเจ ้าอยากได ้
้
ขา.....้ ขาไมู่้
รว่ามันคืออะไร”
“หากเจ้าเส ียดาย พวกเราเองก ็ไม
่อยากบังค ับ” คนๆ
ั
น
้นพูดว
่า “พวกเราไม ่เอาต้นฉบับก็ได
้ ขอแค ่ตวั สำเนา
ให้พวกเราก ็ได
้ พวกเราจะได ้น
ำม ันกลับไปรายงานได ้
พวกเราร ับคำส ั
่งมาท ำงาน เจ ้าก็อย
่าทำให้้ตองล ำบาก
ใจเลย ่ ือเส
ช ียงของจ ั
่วชิงหยางโด ่งด
ังไปทั
่วหล ้า พวก
เราไม่อยากเห ็นเจ ้าต้องตายด ้วยดาบของข ้ า”
“้
ูรมาว ่าท่านจ ั
่วเป็ นน
ักปราชญ ์อันดับหน ึ่งแห
่งย ุค”
ีกคนพ
อ ูดขึ
้นมาว ่า “แต ่ว่าพวกเราค ิดไม ่ถ
ึงเลยว ่า
่านจ
ท ั
่วจะร ้
ูจักเพลงดาบเพลงกระบ ่้
ี ดวย หากข ้าดูไม่
ิด กระบ
ผ ่ในม
ี ือของท ่านจ ั
่ว น่าจะเป ็ นกระบ ่อน
ี ั ดับ
สองในส ิบส ุดยอดกระบ ่กระบ
ี ่ก
ี ่เหว
ู ิน”
ีหน
ฉ ิงได้ย
ินด ังนั้น ก็ตะล ึง เขาร ู้
ส ึกตกใจมาก
หนึ
่งในส ิบส ุดยอดกระบ ่ เขาร
ี ้
ูจ ักอยูแ่ล ้ว เพราะในม ือ
ของเขา ก ็มีกระบ ่ผ
ี ีหลูทว ่ ั
ี ด้
ตากวงหม ิงมอบให ้ เป็น
กระบ ่อ
ี ันดับส่ นอกจากน
ี ้ กระบ
ี ่อ
ี ูเหยาของไป ๋ อว
่เฮ
ี ่อ
ับกระบ
ก ่ล
ี ั
่วเย ่ของเซ ่ยงเท
ี ียนเปย ฉ ีหนิงก็เคยเห ็นมัน
มาแล ้ว เพ ียงแต ่ว
่าเขาค ิดไม่ถึงเลยว ่า กระบ ่ในม
ี ือของ
ั
จ
่วช ิงหยาง จะเป ็ นหนึ่งในส ิบส ุดยอดกระบ ่้
ี ดวย แถม
ังเป
ย ็ นกระบ ่อ
ี ันดับท่สองอย
ี ่างกระบ ่ก
ี ่เหว
ู ิน
ักปราชญ
น ์ูผ้ย
่งใหญ
ิ ่คนน ้ก
ี ็เป
็ นเสือซ่อนเล ็บเหม ือนก ัน
“พวกเจ ้าเองก ็ดูม
ีความร ้
ู เช
่นก ัน......” อาการบาดเจ ็บ
ของจั
่วชิงหยางไม ่เบาเลย เส ียงของเขาด ูออ ่ นแรง
“เพลงกระบ ่ของพวกเจ
ี ้า......ถ ึงแม
้จะไม ่้
ดอย แต ่ว
่า
......ห ึ เกรงว ่าคงไม ่ใช่คป
ู
่ รับของ.....ของข ้า......”
“ท่านอาจารย ์พ
ูดถูกต้องแล ้ว” คนท ่ถอ
ี ื ดาบห ักพ ูดว่า
“มีกระบ่ก
ี ่เหว
ู ินในม ือ เพลงกระบ ่ของท
ี ่านจ ั
่วก ็คงไม่
้
ดอย ยังด ีท
่พวกเราไม
ี ่ได้ประมาทท ่านแต ่แรก พวกเรา
เตรียมตัวมาด ี ้
ูรวา่ท ่านชอบเข ียนอ่าน ดังน ั
้นก็เลย
วางยาในหม ึกของท ่าน เพ ียงแค ่ค
ิดไม่ถ
ึงเลยว ่ามันจะ
่ายดายแบบน
ง ้”
ี
ีหน
ฉ ิงถึงได้เข ้าใจ ท ่จ
ี ั
่วชิงหยางบาดเจ ็บหน ักขนาดน ้
ี
ไม่ใช
่เพราะศ ัตร
ู้รายกาจ แต ่ว
่าก็เหมือนท่จ
ี ั
่วชิงหยาง
ูดไปเม
พ ่
ือคร ่
ู เขาถ ูกพิษของพวกเขา ท ำให ้อ ีกฝ่ ายม
ี
โอกาสลงม ือกับเขาได ้
ั
จ
่วชิงหยางม ีกระบ ่ก
ี ่เหว
ู ินในมือ เพลงกระบ ่ของเขา
ี
้
ตองไม่ธรรมดาแน ่นอน เม ่
ือเผช ิญหน้าก
ับพวกเขา ก ็
คงไม ่บาดเจ ็บแบบน ้หรอก
ี
“ท่แท
ี ้ก
็พวกสวะต ่ำ้ชานีเ่อง” ฉ ีหน
ิงแสยะย ิ้
ม หัวเราะ
“เจ้าเด ็กน้อย เจ ้าพูดถ ูก พวกเราก ็คอื พวกว ิญญาณ
เร่ร่อนในท ีม
่ ืด” อ ีกฝ่ ายไม
่สนใจค ำพูดประชดประช ัน
ของฉ ีหนิงเลย อ ีกท ั
้งยังย้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “หากไม ่ใช้ว
ิธี
แบบน ้ พวกเราก
ี ็ไม ่ได้รา้ยกาจอะไร” เขาพ ูดว่า “จั่ว
ิงหยาง อย
ช ่าพูดมาก ของอย ่ท
ู ่ไหน เอาออกมาเด
ี ๋ยวน
ี ้
ี
ไม่เช่นนั
้นไม่เพียงแค ่เจ้า แม
้แต ่เจ
้าเด็กน่ก
ี ็จะต้องตาย
ไปพร ้อมเจ ้าด
้วย”
ั
จ
่วช ิงหยางไม ่พ
ูดอะไร
ั
ท
้งสองมองหน ้ากัน เขาเอาม ือถือกระบ่ข
ี ึ
้นมา แล ้วช้
ี
ไปด้านหน ้า คนหน ึ
่งยิ้ม แล้วพ
ูดว ่า “ในเม ือ
่ เป ็ นอย
่างน ้
ี
็อย
ก ่าหาว ่าพวกเราไม ่ปราณีอีก ในเม่
ือเจ ้าอาศ ัยอย ่ใน
ู
ิทยาล
ว ัย ของก ็้
ตองอย ่ทน
ู ่ ี
ี ่พ่้
ี นองของพวกเราค ้นจน
ั
ท
่ว อย ่างไรก ็้ตองเจอ”
้
ขอสงส ัยของฉ ีหนิง ตอนน ้เขาเข
ี ้าใจแล ้ว คนพวกน ้บ
ี ุก
เข้ามาท ่ว
ี ิทยาล ัยฉงหลิน ก ็เพ่
ือต้องการเอาของ
บางอย ่างท่อย
ี ่ในม
ู ือของจั
่วช ิงหยาง
ั
จ
่วชิงหยางเป ็ นน
ักปราชญ ์ ใหญ่แห ่งยุค ท่น
ี ่อย
ี ่ใต
ู ้พระ
บาทฮ ่องเต ้ จวนเส ินโหวก ็อย่ไม
ู ่ไกลจากท ่น
ี ่ คนพวกน
ี ้
ี
ุกเข
บ ้ามาในว ิทยาล ัยฉงหล ินแบบน ้ โดยไม
ี ่สนใจท ่จะ
ี
ูกจวนเส
ถ ินโหวตามล ่าตัว แสดงว ่าของส ่งน
ิ ั้นม
ันต
้อง
ำค
ส ัญมาก
ีหน
ฉ ิงน ึกถึงภาพเคล ็ดว
ิชากระบ ่ข
ี ึ
้นมา
ในเม ่
ือจั
่วชิงหยางม ีกระบ่ก
ี ่เหว
ู ินในม ือ เพลงกระบ ่ของ
ี
เขาก ็้ตองไม ่ธรรมดา หร ือว่าคนพวกน ้บ
ี ุกเข ้ามาเพ ่ือ
้
ตองการเคล ็ดว ิชากระบีข่ องจ ั
่วชิงหยาง?
ั
ฝนไปเถอะ
ีกฝ
อ ่ ายไม ่ล
ังเลอ ีกแล้ว พวกเขาสองคนยกดาบในม ือ
แล้วแทงเข ้ามาท ั
้งทางด้านซ ้ายและขวาของฉ ีหน
ิง
กระบวนท ่าของพวกเขาไม ่ได้ซ
ับซ้อน แต ่รวดเร็วและ
เด็ดขาด
“หลบไป” จ ั่วชิงหยางตะคอก ฉ ีหน
ิงร้
ูส ึกได
้ว่าเร
่มม
ิ ี
ลมพัดขึ
้นมาจากข ้างต ัว จ ั
่วชิงหยางท ่เร
ี ีย่ วแรงแทบไม ่
เหลือพยายามใช ้แรงเฮ ือกส ุดท
้ายออกกระบ ่ออกมา
ี
เขานั
่งอย่ท
ู ่้
ี ืน ล
พ ุกขึ
้นมาไม ่ไหว แต ่ว่ากระบ ่ของเขาพ
ี ่ง
ุ
ออกไปอย ่างรวดเร ็ว อ ีกฝ
่ ายพ ่งกระบ
ุ ่เข
ี ้ามามันปะทะ
เข
้ากับกระบ ่ของจ
ี ั่วชิงหยาง ท ำให้มันเก ิดสะเก็ดไฟ
ึ
ข
้น
กระบ่ของจ
ี ั
่วช ิงหยางถ ูกตว ัดท้ง แต
ิ ่ว่าเพลงกระบ ่ของ
ี
ักปราชญ
น ์ ใหญ่ท่านน้นน
ี ั
้ พลิกแพลงไปเร ็วมาก
หลังจากดาบถ ูกตวัดไปแล ้ว ม ันลอยข ึ
้นฟ้าแล้วตกลง
มา ในตอนน ้เองคนท
ี ่ถอ
ี ื ดาบห ักก็พ
่งข
ุ ึ
้นหน้ามา ดาบ
ักปะทะก
ห ับกระบ ่ของจ
ี ัว่ ชิงหยาง จากน ั
้นก
็ได้ยน
ิ จ
ั
่ว
ิงหยางร
ช ้องค ำราม กระบ ่ในม
ี ือของเขาหล ุดออกจาก
มอไปแล
ื ้ว
หน
้าตาภายใต ้หน้ากากของพวกเขาท ั้งค่เป
ู ีย่ มไปด ้วย
รอยย ้ม คนท
ิ ่ถอ
ี ื ดาบในมือเหม ือนจะสนใจกระบ ่ก
ี ่เห
ู
ินมาก เขาไม
ว ่ร
ีบแทงจัว
่ ชิงหยาง แต ่กลับอยากจะ
ตวัดกระบ ่ก
ี ่เหว
ู ินมาจากในม ือของจั
่วชิงหยาง เม ่ือ
ำล
ก ังจะได ้สัมผัสกระบีก
่ ูเหว
่ ิน แต่พริบตาเด ียวกระบ ่
ี
ันก
ม ็หายไป
คนผู
้นั
้นตกใจไป พร ิบตาเดียวก็เห
็นกระบ ู่
ี รปดอกไม ้
่งมาหาตน ้
ุ
พ ดวยความตกใจ โดยไม ู่้
รตัวกระบ ีก
่ ู เหว
่ ิน
็ไปอย
ก ่ในม
ู ือของฉ ีหน
ิงแล
้ว หล ังจากท ีฉ่ ีหน
ิงได้กระบ ่
ี
มาไว ้ในมือ ก็ไม่ล
ังเลอีก เขาแทงกระบ ่เข
ี ้าไปทันท ี
---------------------------------
 บนท
ั ึกล
ับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 338 อย
ี ่ดด
ู ี ี ็หายไป
ก
ั
จ
่วชิงหยางได ้ร ับบาดเจ ็บสาหัส ไม ่สามารถต ้านทาน
ัตร
ศ ู ได
้ ฉีหน
ิงร้
ู เม ่ือกระบ ่ของจ
ี ั
่วชิงหยางหล ุดม
ือ เขา
็ไม
ก ่ลังเลท่จะย
ี ่ืนมือไปร ับกระบ ่มา เขาร
ี ีบชิงเอากระบ ่
ี
่เหว
ู
ก ินมาก่อนอ ีกฝ
่ าย เม ่
ือกระบ ีอ่ ย ่ในม
ู ือแล้ว เขา
อาศัยแรงม ือของเขา จ ูโ่จมใส ่อีกฝ
่ ายทันที
เขาได ้กระบีก่ ูเหว
่ ินมาไว ้ในมือ ในห ัวของเขาย ังไม
่ทัน
ีกระบวนท
ม ่ากระบ ่ลอยมา แต
ี ่ว่าปฏ ิกิรยิ าในม ือของ
เขาม ันออกกระบวนท ่าไปโดยไม ่้
ูรต
ัว
หลังจากได ้ภาพเคล ็ดว ิชากระบ ่มา เขาฝ
ี ึ กม
ันอย่
ู
ตลอดเวลา น ่เป
ี ็ นเพราะเขาฝ ึ กจนค ุ้นเคยแล ้ว
เม
่ือลงม ือ อ
ีกฝ่ ายก็ตกใจ พวกเขาร ีบถอยหล ังไป เม่
ือ
คนตรงสายลงม ือเอง ถ ึงแม้ฉ
ีหนิงจะออกแค ่กระบวน
่าเด
ท ียว แต่ว่าอีกฝ่ ายก็มองออก แล ้วพ ูดว่า “เจ้าแด
็ก
น้
่
ี รายกาจ จ ัดการเขาก ่อน” คนท ่ดาบห
ี ักไม
่ลังเล เขา
ุกข
บ ึ
้นหน ้าสองก ้าว แล้วพ ่งแทงกระบ
ุ ่เข
ี ้าใส
่ตัวฉีหนิง
ีหน
ฉ ิงปะทะก ับพวกเขา เขาก ็ค
ิดจะใช ้ท่าเท
้าท่องคล ่
ืน
ในการเคล ือ
่ นไหว แต ่วา่ภายในสวนไผ ่ม
ันทึบมาก
้
ืนท
พ ่ก
ี ็้
นอย ไม ่มี่
ชองให้เขาได ้ใช้ท่าเท ้าท่องคล่
ืนเลย
ำให
ท ้เขาต ้องออกระบวนท ่าอย ่างระม ัดระวัง เพราะ
้
ถาไม ่ระวังบังเอิญแทงกระบ ่ไปโดนต
ี ้นไผ ่ แล
้วด ึงไม่
ออก เกรงว ่าอีกฝ
่ ายจะฉวยโอกาสได ้
ั
ท
้งค่ให
ู ้ความร ่วมม ือก
ันดีมาก ถ ึงแม้ในสวนไผ ่จะมี
้
ืนท
พ ่ไม
ี ่มาก แต ่่
วาพวกเขาสองคนว ่องไวมาก แรกเร ่ม
ิ
เดิมทีฉ
ีหนิงยังกังวลว่ากระบ ่จะป
ี ั กเข้าไปในต ้นไผ ่ ก็
เลยไม ่กล้าจะท ำอะไรมาก แต ่ว่าย่งท
ิ ำแบบน ้ ก
ี ็ย
่ง
ิ
ออกกระบวนท ่าไม่ได
้เต็มท่ อ
ี ีกทั้งอีกฝ่ ายเห
็นฉีหนิง
ังวล ก
ก ็ย
่งออกกระบวนท
ิ ่าจ่โจมมากข
ู ึ
้น ฉ
ีหนิงตกอย ่
ู
ในสถานการณ ์ลำบากข ึ้
น ท ำให ้ตกอย ่ในอ
ู ันตราย
เขาค ิดในใจว ่า สองคนน ี้ต ้
องการเอาช ีว
ิตเขา ไม ่ใช่มา
ประลองกระบ ่ก
ี ับเขา หากพลาดก ็เหม
ือนกับเขาเอา
ีว
ช ิตตัวเองมอบให ้อ
ีกฝ่ ายไปเอง
เพลงกระบ ่ของสองคนน
ี ้ไม
ี ่ถ
ึงกับร
้ายกาจ แต ่วา่ก ็ไม
่
ธรรมดา ฉ ีหนิงสงบใจ เขาไม ่ก
ังวลอะไรอ ีก สายตา
ของเขาม ีแต่คมดาบท ่ก
ี ำล ังพ
่งเข
ุ ้าหาเขา พอเขาม ี
สมาธ ิ ้
ตนไผ ่ท
ั
้งหมดก ็เหมือนหายไปจากในดวงตาของ
เขา เขาเห ็นเพียงปลายดาบท ่ก
ี ำลังพ
่งมาหาเขา
ุ
ในห ัวของเขาตอนน ้ม
ี ีกระบวนท ่ามากมาย เพลงกระบ ่
ี
ของเขาม ันแปลกมาก ซ ึง
่ พอม ีสมาธิ ต
่อให ้เป
็ นท
ีแ่คบ
แค่ไหน ม ันก็ม
ีกระบวนท ่าทีส
่ ามารถใช ้ได้
เร่มแรกย
ิ ังทำอะไรไม ่คอ่ ยถนัดนัก หล
ังจากผ ่านไป
แล
้วย ีส
่ ิบกระบวนท ่า ฉ ีหนิงก
็เร่มปล
ิ ่อยกระบวนท ่าได
้
คล่องขึ
้น อีกฝ่ ายเร
่มต
ิ ่
ืนตระหนก ตอนน ้อย
ี ่ใน
ู
สถานการณ ์ ความเป็ นความตาย ไม ่เหม
ือนตอนท ่
ี
ประลองก ับไป
๋ อว่เฮ
ี ่อหร ือเจ ียงซ
ุยอว ๋น ตอนน
ิ ้อน
ี ั ตราย
มาก ท ักษะทีม่ ีอย่ในภาพเคล
ู ็ดว
ิชากระบ ่ ม
ี ันย่งท
ิ ำให ้
เขาสามารถส ัมผัสได ้มากข ึ
้น
เม
่ือออกกระบวนท ่าออกมาท ีละท
่า ฉ ีหนิงสัมผัสถึง
ความร ้ายกาจของม ันมากข ึ
้น ความม ั
่นใจของเขาก ็เร่ม
ิ
มากข ึ
้นด
้วยเช ่นกัน
ั
จ
่วชิงหยางน ั
่งพ ิงอย ่ใต
ู ้้
ตนไผ่ ลมหายใจของเขาแผ ่ว
เบา เขาเห ็นฉีหน ิงอย ่างชัดเจน เพลงกระบ ่ของเขาคม
ี
คาย กระบวนท ่าแปลกประหลาด สายตาของเขาก ็
ตกใจ
จากน ั
้นก
็ได้ย
ินเส ียง “๊ อาก” ฉ ีหน
ิงแทงไปท ่เอวของ
ี
คนท่ดาบห
ี ัก คนผ ู
้นั
้นเจ ็บปวดมาก ย ังด ีท
่เพ
ี ือ่ นอีกคน
ำล
ก ังจะจ ่โจมใส
ู ่ฉีหน ิง ฉีหนิงเลยดึงกระบ ่ออกมา
ี
ับม
ร ือ เมือ่ ดึงกระบ ่ออกมาจากเอวท
ี ำให ้เลือดพ ุง่
ออกมา คนผ ู
้นั
้นยืนโซเซ ส ุดท้ายก็้
ลมลงน ั่งไปกับพ ้
ืน
เขาใช ้มือปิ ดไปท่บาดแผล
ี
เม
่ือฉีหนิงแทงถ ูกอ ีกฝ
่ าย ความม ั
่นใจก ็มีมากขึ้
น เขา
ันกล
ห ับมาม ีสมาธ ิในการร ับมือคนท ่เหล
ี ืออย่ เขาออก
ู
กระบวนท ่าออกไปอ ีกหลายท ่า อีกฝ่ ายล่าถอยไป
เร
่ือยๆ ฉ ีหน ิงบ
ีบเข ้าหาจนอ ีกฝ
่ ายไม ่สามารถต ั
้ง
กระบวนท ่าออกอาว ุธได้ ฉ
ีหนิงตะโกนค ำราม คนผ ู
้
ั
น
้นตกใจ ถอยหล ังไปอ ีกหน
ึ่งก
้าว แต ่ว
่าต้นไผ่ขวาง
เอาไว ้ เขาค ิดจะห ันตัวเอ
้ยวหลบไป ฉ
ี ีหน
ิงแทงกระบ ่
ี
เข้าไปท ่ตรงต
ี ำแหน ่งหัวใจของเขา ขอแค ่ใช้แรงกระบ ่
ี
ในม ือของฉ ีหนิงก็จะทะล ุห
ัวใจไปถ ึงด้านหลัง
คนผู้น
ั
้นตกใจขว ัญกระเจ ิง ฉีหนิงหย ุดม
ือ แล ้วแสยะ
้มออกมา
ิ
ย
“ท้งดาบ” สายตาของฉ
ิ ีหน
ิงดุดันมาก เขาจ ้องไปท่คน
ี
ู
ผน
้ ั
้น ทั้งสองคนไม ่พ
ูดไม่จา ท้งดาบลงก
ิ ับพ
้
ืน ฉีหนิง
ถามว ่า “พวกเจ ้าเป ็ นใครกันแน่? เหต ุใดต้องลงมือ
โหดเห ้ยมก
ี ับท
่านจ ั
่วแบบน ้้
ี ดวย?” เขาตว ัดกระบ่ เป
ี ิด
หน้ากากของคนผ ู
้นั
้นออก ใต ้หน้ากากเป็ นชายคน
หนึ
่งท่ไม
ี ุ่
้
คนหน้า อาย ุราวสามส ิบป
ี ส
ีหน
้าของเขาซ ีด
เซียว ม ีแต ่ความตกใจ
คนผู้น
ั
้นก้มหน ้าล
ังเลอย ูค
่ ่ ร
ูหนึ
่ง สุดท
้ายก็เงยหน
้า
ึ
ข
้นมา เขาอ ้าปาก ฉ ีหนิงรู้สึกว่าม
ีแสงสว่างข
ึ
้นทีต่ า
เขาตกใจมาก ค ิดว ่าแย ่แล้ว เขาอย ่ใกล
ู ้คนๆ ัน้
น มาก
เกินไป หลบไม ่ท
ัน ท ำให ้เขาต ้องถอยหล ังไป เหม ือน
้
ู
รสึกว่าม ีอะไรลอยผ ่านไป
ีหน
ฉ ิงร
้
ูส ึกตกใจแล ้วก ็โกรธมาก เขาโทษต ัวเองท่
ี
ประมาทเก ินไปไม ่ทันได้ระว ังต
ัว คนพวกน ้โหดเห
ี ้ยม
ี
มาก อะไรก ็ท
ำได ้ทั
้งนั
้น ควรจะระว ังพวกเขาให ้
มากกว ่าน้
ี
คนๆ น ั้นย้มอย
ิ ่างช ั
่วร้าย จากน ั้นก
็กระโดดลอยต ัวขึ
้น
แล้วเอาเท ้าตวัดดาบบนพ ้
ืนขึ้นมาถือไว
้ในมือ ม
ัน
เกิดขึ
้นแค ่พร ิบตาเด ียวเท ่านั
้น เขารวดเร ็วว่องไวมาก
หลังจากท ่จ
ี ับดาบไว ้ในมือได้แล ้ว เขาก็พ่งดาบเข
ุ ้ามา
หาฉีหน ิง อีกแค ่นิดเดียวก็สามารถแทงทะล ุคอของฉ ี
หนิงได้แล้ว แต ่ว่าเขากล ับร
้
ูส ึกว่าเจ
็บท
่หน
ี ้าอก
่างกายของเขาไม
ร ่ถูกดูดไป เม ่
ือก้มหน
้าลงไปด ู เขาถ ึง
ได้้
ู
รว่ากระบ ่ก
ี ่เหว
ู ินในม ือของฉ ีหนิงม
ันแทงทะล ุหัวใจ
ของเขาแล ้ว
ีหน
ฉ ิงแสยะย ิ้ม เขายกเท ้าซ
้ายข ึ้นมา แล
้วถ ีบไปท ่หน
ี ้า
้
ทองของคนผ ู้นั
้น เขาถ ีบแรงมาก คนๆ น ั
้นถูกถีบจน
ัวลอยไปกระแทกไม
ต ้ไผ
่จนห ัก จากน ั
้นเขาก ็ตกลงมา
้นอย
ิ
ด ่ทพ
ู ่ ้
ี ือย
น ่พ
ู ักหน
ึ
่ง แล ้วก
็แน ่น
่งไป
ิ
ีหน
ฉ ิงล ุกขึ
้นมาจากพ ้
ืน แล ้วห
ันกล ับไปมอง คนท ่ถ
ี ูก
เขาแทงท ีเ่อวก ำลังพ่งไปหาจ
ุ ั
่วชิงหยางแล ้ว
เขาเข ้าใจท ันท ีวา่คนๆ น ั
้นร้
ู แล
้วว่าไม
่ใช้ค ่ตอ
ู ่ ูส
้ของเขา
ังน
ด ั
้นก ็เลยค ิดจะไปจ ัดการก ับจั
่วชิงหยางท ่ก
ี ำลัง
บาดเจ ็บอย ่แทน เพ
ู ่
ือเอาต ัวจั่วชิงหยางเป
็ นต
ัวประก ัน
ีหน
ฉ ิงขว้างกระบ ่ก
ี ่เหว
ู ินในม ือออกไป ม ันแทงไปท ่ขา
ี
ของคนๆ น ั้น กระบ่ก
ี ่เหว
ู ินคมมาก ม ันแทงทะล ุขาจน
คนๆ นั้นล้มลง
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจ ตอนน ้เขาร
ี ้
ูสึกว่าด
้านหลังของเขา
หนาวข ึ
้นมา เพราะม ันมีแต่เหง ่
ือเต็มไปหมด
เขาเด ินขึ
้นหน้าไปดึงกระบ ่ก
ี ่เหว
ู ินออกมา คนๆ น ั
้น
้
รองด้วยความเจ ็บปวด ฉ ีหนิงเช ็ดเล
ือดออกจากกระบ ่
ี
่เหว
ู
ก ินบนต ัวของคนๆ น ั
้น เขายกเท ้าแล
้วถีบไปท่ห
ี ัว
ของคนๆ น ั้น คนๆ น ั
้นร้องด้วยความเจ ็บปวดอีกครั้ง
้
ลมนอนตะแคงแล ้วสลบไป
ีหน
ฉ ิงเด ินไปหาจั
่วช ิงหยาง เขาน ั
่งลงข
้างๆ เขา แล ้ว
พยุงจ
ั
่วช ิงหยางขึ
้นมา แล ้วพูดว ่า “ท่านอาจารย ์ เหล ือ
รอดคนหน ึ
่ง พวกเราเอาต ัวเขาไปให ้จวนเสินโหว ต ่อ
ให้เขาปากแข ็งแค่ไหน จวนเส ินโหวจะต้องมีวธิ ที ำให้
เขาพูดออกมาได ้แน ่นอน ถึงเวลาน ั้นพวกเราก ็จะร้
ูว่า
พวกเขาเป ็ นใครมาจากไหน”
ั
จ
่วชิงหยางฝ ื นย
ิ้ม เขาพูดด้วยความไม ่ม
ีแรงว่า “ฉ ีหนิง
เจ้า......เจ ้าฟั งข
้าพ
ูดนะ......” จากน ั
้นก
็ไอ ฉ ีหน
ิงเห
็น
เลือดไหลออกมาจากปากเขาไม ่หยุด เลือดบนหน้าอก
ของเขาก ็เต็มไปหมด ก ็รีบพูดว่า “ท่านอาจารย ์ ท่าน
บาดเจ ็บหนักมาก อย ่าเพ่งพ
ิ ูดเลยนะ ้ ขาพาท่านไป
ักษาต
ร ัวก
่อน” ก ำล ังจะพย ุงจั
่วช
ิงหยางล ุกข
ึ
้น แต่จั
่ว
ิงหยางกล
ช ับร้องออกมา ท ำให ้ฉ
ีหน
ิงต้องรีบให้เขาน ั
่ง
ลงก่อน เขาร ู้ว
่าจั
่วชิงหยางบาดเจ ็บสาหัก แทบจะ
ขยับต
ัวไม่ได้เลย
“ท่านอาจารย ์ ท
่านรอข ้าเด ๋ยวนะ ้
ี ขาจะไปน ำน้ำกับ
้
ผามาล้างแผลให ้ท่านก่อน” ฉ ีหนิงก
็ไม่้
ู
รว่าแผลของ
เขาถูกจุดสำค ัญหรือมา หากไม ่ได
้ถ
ูกจุดสำคัญ ก็้
ตอง
ีบจ
ร ัดการล้างแผลก ่อน แล้วห้ามเลือด ไม ่อย
่างนั้น
้
ดวยอาย ุทม
่ ากแล
ี ้วของจั่วช
ิงหยาง อาจท ำให ้เส
ีย
เลือดมากจนตายได ้
ขณะท ีเ่ขากำลังล
ุกขึ
้นจะไป จ ั
่วชิงหยางย่ืนม
ือไปด ึง
แขนเขาไว ้ แรงของเขาม ีไม่มากแล้ว เขาหายใจหอบ
แล้วพูดว
่า “้ชา.....้ชาก่อน ฉีหนิง ้ขา......ข ้าคิดว่าข
้าไม่
ไหวแล ้ว เจ
้า......เจ ้าจำไว ้ ท่้
ี ดานหลัง.....ด ้านหล ังป
้าย
......” เขาไอร ุ นแรงอีกครั
้ง เขาต ัวสั
่นไปทั
้งตัว เขาไร ้
เร่ยวแรงมาก
ี
ีหน
ฉ ิงตกใจ แล้วพ
ูดว่า “ท่านอาจารย ์ ท
่านร้
ู ใช
่หรือไม่
่าพวกเขาเป
ว ็ นใคร? ตกลงแล ้วพวกม ันเป
็ นใครกัน
แน่?”
“ต่อไปวิทยาลัย.......ว ิทยาล ัยคงต้องพึ
่งเจ้าแล้ว จะ
้
ตอง......จะต ้องรักษามันเอาไว ้ ......” จ ั
่วชิงหยางเร ่ม
ิ
่อยๆ หล
ค ับตาลง เขาจ ับมือฉีหน
ิงเอาไว ้ไม่ยอมปล ่อย
ีหน
ฉ ิงตกใจมาก รีบพูดว
่า “ท ่านอาจารย ์ ” เขาย่
ืนมือ
ไปท่จม
ี ูกของจ ั
่วชิงหยาง ถ ึงแม้ลมหายใจจะอ ่อนแรง
มาก แต ่ยังมีลมหายใจอย ่ เขาร
ู ู้ดีวา่เขาไม ่ควรจะ
เสียเวลาอ ีก เขาหย ิบยาโลห ิตออกมาแล ้วให้จ
ั
่วชิงห
ยางก ิน ยาโลห ิตน่เป
ี ็ นยาท
่ถ
ี ังนั
่วปร ุ งขึ
้นมา ม ันล้ำค
่า
มาก เม ่
ือกินเข ้าไปแล ้ว เท่าท่ถ
ี ังนั
่วบอก เม ่ือตกอย ่ใน
ู
ันตรายถ
อ ึงชีว
ิต ม ันสามารถย ื้
อ ชีวิตได ้อีกระยะหน ึ
่ง
เขาเองก ็ไม่้
ู
รว่ายาโลห ิตน่จะได
ี ้ผลก ับจั่วช
ิงหยาง
หรือไม ่ เขาไม ่ม
ีเวลาค ิดมาก เขาว ่งออกจากสวนไผ
ิ ่
แล้วไปท ่เร
ี ือนไม ้ไผ่ของจ ั
่วชิงหยาง เม ่
ือเข้าไปในห ้อง
เขาก ็พยายามเป ิ ดกล่องต่างๆตามต ู
้ เขาเจอผ ้า แต ่เขา
ไม่เจอยาร ักษาแผล เขาหย ิบกาน ้ำติดม ือมาด้วย
จากน ั
้นก็ว่งกล
ิ ับไปท ่สวนไผ
ี ่อีกครั
้ง
ั
จ
่วชิงหยางอาการสาห ัสมาก แทบจะแบกเขาออกไป
ไหนไม ่ได้เลย ไม ่อย่างนั้น อาการของเขาจะหน ักขึ
้น
้
ตองท ำแผลให ้เขาก ่อน เพ่ือไม่ให้แผลต ิดเช้
ือ หล ังจาก
้
ลางแผลแล ้ว ค่อยไปหาคนมาช ่วย
เม
่ือว
่งกล
ิ ับเข ้ามาในสวนไผ ่ ฉีหนิงก็้
ู
รสึกว ่ามันผิดปกต ิ
แต่ว
่าบอกไม ่ถ
ูกเหม ือนก ันว่าผิดปกต ิตรงไหน เขาว ่ง
ิ
ไปท่จ
ี ั
่วช ิงหยางน ั
่งอย่ แต
ู ่ว่าพอไปถ ึงเขาก ็้ตองตกใจ
ั
จ
่วชิงหยางหายไป
เขาตกใจมาก เขามองไปรอบๆ สวนไผ ่น่ก
ี ็ไม
่ได้ใหญ่
มาก เขาไม ่น
่าจะจ ำผ ิด จ ั
่วชิงหยางอาการหน ักมาก
เขาสลบไปแล ้ว ก็ไม่ม
ีทางจะล ุกออกไปไหนได ้เอง
ีหน
ฉ ิงย ืนอ ึ
้งอยูค่ ่
รูหน
ึ
่ง จากน ั
้นเขาก ็สะด ุ
้ง ตอนน ้เขา
ี
เข้าใจแล ้วว่าท ำไมเขาถ ึงได ้้
ู
รสึกว่าม
ันผ ิดปกต ิ
จากเร ือนไม ้ไผ ่มาถึงสวนไผ ่ ตลอดทางม ันควรจะม ีศพ
นอนอย ่หลายศพ เขาน
ู ึกข ึ
้นมาได ้ว
่า เม ่
ือคร ู่ตอนน้ท
ี ่
ี
เขาร ีบว ่งกล
ิ ับมาช ่วยจั
่วชิงหยาง เขาไม ่ได้สนใจอะไร
มาก ตอนน ้น
ี ึกย
้อนกล ับไป ศพพวกน ั้นม
ันเหม ือนจะ
หายไปแล ้วเหม ือนกัน
เขารีบไปตามหา เขาพบว ่าศพพวกน ั
้นมันหายไปจร ิงๆ
ไม่เพ
ียงจ ั
่วชิงหยางท ่หายต
ี ัวไป แม้แต ่คนท่เขาท
ี ำ้ราย
็หายไปด
ก ้วย
คนหายไปแล ้ว แม้แต
่อาว ุธสักช้นก
ิ ็ไม่มี กระบ่ก
ี ่เหว
ู ิ
นของจ ั
่วชิงหยางก ็หายไปด ้วย
ในสวนไผ ่ เหมือนไม ่เคยเก ินอะไรข ึ
้นด้วย
ีหน
ฉ ิงร
้
ูส ึกเย็นสันหล
ังวาบ
หากไม ่ใช่ว่าย
ังพอได้กล ิน
่ คาวเล ือดท ีโ่ชยมาบ ้าง
ีหน
ฉ ิงคงสงส ัยว่าเร
ือ่ งท่เก
ี ิดขึ
้นเม
่ือครูม
่ ันอาจจะเป ็น
ภาพลวงตาก ็ได
้
จากสวนไผ ่กล
ับไปท่เร
ี ือนไม้ไผ่ เพือ
่ หาผ้า แล ้ววิง
่
้
ยอนกลับมา เวลาส ั
้นๆ แบบน ั
้น จั
่วชิงหยางก ับศพ
พวกนั
้นกล ับหายไปไร ้รอ ่ งรอยได ้ เหม ือนถูกลมพ ัด
หายไป ในสวนไผ ่ม
ีแต่เสียงใบไผ ่ปลิวไสว บรรยากาศ
่ากล
น ัวมาก ฉ ีหนิงร
ู้ส ึกว
่าขนล ุกอย่างบอกไม ่ถูก
---------------------------------
 บนท
ั ึกล ับองครักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 339 ้ายเหน
ี ป ือประต ู
ีหน
ฉ ิงร้
ูสึกตกใจมาก แต ่ก็ยังคงตามหาร ่องรอยในสวน
ไผ่อย่ แต
ู ่หาอย่างไรก ็หาไม ่เจอ เขาร ู้ดีวา่จ ั
่วช
ิงหยาง
ไม่ม
ีทางไปไหนด ้วยตัวเอง ตอนท ่เขากล
ี ับไปท่เร
ี ือนไม้
ไผ่จะต้องม ีคนเอาศพก ับตัวจั
่วช
ิงหยางไปแน ่นอน
ีกฝ
อ ่ ายทำอะไรรวดเร ็วมาก ท ำอะไรให ้คนตกตะล ึงไป
ตามๆ ก ัน
ภายในสวนไผ ่ม
ืดมาก ฉ ีหน ิงหาจั
่วชิงหยางไม ่พบ เขา
็ไม
ก ่คิดจะอย ่ทส
ู ่ วนไผ
ี ่อกี เขาออกจากสวนไผ ่ไป แต ่
่าทางของเขาไม
ท ่ได
้ผ่อนคลายเลย เขาแอบค ิดในใจว ่า
คนพวกน ั
้นมาหาของก ับจั
่วชิงหยางในค ืนน ้ จ
ี ั
่วช ิงห
ยางไม ่ม
ีทางให ้ม
ันไปง ่ายๆ แน ่ ทันใดน ั
้นเขาก ็นึก
ึ
ข
้นมาได ้ว
่าจั
่วชิงหยางพ ูดว ่า “้
ดานหล ังป้าย” แต ่เขา
ไม่ได้พ
ูดครบ ไม ่้
ู
รว่ามันหมายความว ่าอะไร
วทยาล
ิ ัยฉงหล ินถึงแม
้จะไม่ได้ใหญ ่มาก แต ่ก
็ไม่ได
้เล็ก
จนเก ินไป จ ำได ้ว่าป
้ายเหน ือประต ูก
็มีอย่หลายท
ู ่ ไม
ี ่้
ูร
่าจ
ว ั
่วช ิงหยางหมายถ ึงป้ายเหน ือประต ูอ
ันไหน
ระหว ่างท ่ก
ี ำล ังสงสัยอย่ เขาก
ู ็เดินกลับมาถึงเรือนไม้
ไผ่แล้ว เขาค ิดว
่าเขาจะกล ับเข้าไปหาในเร ือนไม
้ไผ่อีก
ครั
้ง แต ่เขากล ับได้ย
ินเสียงอะไรบางอย ่าง เขาร ู้ส ึก
ตกใจมาก ม ือเขาเร ิม่ เกร็งขึ
้นมา เขาเด ินไปใกล ้ประต ู
เห็นม ีเงาเคล ือ
่ นไหวอย ูห
่ ้นาตู้ภายในห้อง เหม ือน
ำล
ก ังหาอะไรอย ่
ู
ึกมาแล
ด ้ว ภายในเร ือนก็ไม่ได
้จ ุดไฟ ทำให ้มืดมาก
เห็นเงาเคล ่
ือนไหวไปมา ท ่าทางว ่องไวมาก
ีหน
ฉ ิงย ้มเจ
ิ ่ือน เขาจ ับมีดส
ั
้นไว้แน ่น ไม่กล้าทำอะไร
่วาม
ู
ว
เงาน ั
้นร้ือค
้นภายในเร ือนอยูพ
่ ั กใหญ
่ เขาด ูระวังตัว
มาก พยายามไม ่ให้เก
ิดเสียงดัง ฉ ีหน
ิงแอบค ิดในใจว ่า
คนๆ น ้จะเป
ี ็ นพวกเด ียวกับพวกน ั้นหรือไม
่ คิดว่าศพ
ับต
ก ัวของจั
่วชิงหยางคงเป ็ นเขาท ่จ
ี ัดการ ขอเพ ียงจ ับ
คนๆ น ้ได
ี ้ ก
็น่าจะถามอะไรได ้้บาง
แต่ว่าวรยุทธ
์ ของเขาด ูไม่ธรรมดาเลย หากส ู
้ซึ
่งหน้า
ิดว
ค ่าน่าจะจับตัวได
้ยาก ลอบจ ่โจมน
ู ่าจะดีกว
่า
เขาหลบอย ่้
ู ขางประต ู หลังจากน ั้นไม่นาน คนท ีอ
่ ย่
ู
ภายในเร ือนคิดว่าคงหาของไม ่เจอแล ้ว เขาก ็ไม่ล
ังเล
คร
ู่หนึ
่ง จากน ั
้นจึงเดินออกมาจากเร ือน แค่เขาเด ิน
ออกมาจากประต ู ฉีหน
ิงก ็ไม่ซ
่อนต ัวต่ออ
ีก เขาตะโกน
แล
้วแทงม ีดส
ั้นของเขาออกไป เขาลงม ือเร็วมาก เขา
คาดหว ังให
้คนๆ น ั
้นบาดเจ ็บก่อน
คนผู้น
ั
้นร้องด
้วยความตกใจ แสดงว ่าคิดไม
่ถึงว่าจะมี
คนลอบท ำ้รายเขาแบบน ้
ี
ปฏิกิร
ิยาของเขาก ็ไวมาก เขาถอยหล ังไป แล้วใช ้ม
ือ
หนึ
่งจับข้อม
ือขวาของฉ ีหน ิงเอาไว ้ เหมือนคิดจะช ิง
เอาม ีดสั
้นมา
ีหน
ฉ ิงเช ่ยวชาญศาสตร
ี ์ การต่อสู้ การใช ้มีดสั
้นก็เป
็น
ิชาพ
ว ้ืนฐานในการต ่อส
ู้ ถ
ึงแม ้ม
ีดส ั
้นเล่มนี้
ม ันจะยาว
กว่ามีดสั
้นปกต ิหน ่อย แต่พอได้ใช ้มันก็ถน
ัดมือดี เขา
ับม
จ ันเอาไว ้ในม ือ แล้วพยายามจะตว ัดมีดไปทาง
้
ขอมือของคนผ ู้นั
้น
คนผู
้นั
้นอาศ ัยแรงถอยกล ับเข้าไปในเร ือนไม ้ไผ่ ฉีหน
ิง
ิดว
ค ่าเขาคนน ้ฉลาดมาก ร
ี ับมือด้วยไม ่ง
่ายเลย ขณะท ่
ี
คนผู
้นั
้นถอยหล ังเข ้าเรือนไม้ไผ่ไป ฉ ีหน
ิงก็รีบบีบตาม
เข้าไป ม ีดสั
้นพ ่งแทงเข
ุ ้าใส่คนผ ู
้นั
้นอีกครั
้ง คนผ ู้น น
ั
้
ถอยหล ังไปอีกหลายก ้าว น ้ำเส ียงของเขาด ุดันมาก
“ใคร?”
ีหน
ฉ ิงได ้ย
ินเส ียงน ั
่น ก็รส
ู
้ ึกว่าคุ
้นห ูมาก เขาหย ุดไป
แล้วพยายามมองให ้ด
ีๆ คนผ ู
้นั
้นถอยหล ังไปจนถ ึงหลัง
โต
๊ ะหนังสือ เขาห ันไปหยิบเก้าอ ้เขาค
ี ิดจะเขว ี้
ย งเก้าอ้
ี
มาท่ฉ
ี ีหนิง เม่
ือเห็นฉีหนิงหยุด เก ้าอ้ในม
ี ือของเขาก ็
ไม่ได
้ขว้างออกมา เขามองไปท ่ฉ
ี ีหนิง แล ้วหล ุดพูด
ออกมาว ่า “เจ ้า.....เจ ้าเองหร ือ?”
ีหน
ฉ ิงเห ็นอ
ีกฝ่ ายร
้
ู แล
้วว ่าเขาเป ็ นใคร ก ็น
่าจะเป ็น
เจียงซุยอว๋นแน
ิ ่นอน
“เจ้ามาอย ูท่ ีนได
่ ้อย ่างไรกัน?” เจ ียงซ ุยอว๋นจ
ิ ำฉ ีหนิง
ได
้ เขาตกใจมาก เขาร ีบถามว ่า “ท ่านอาจารย ์ ไปไหน
แล
้ว? เจ ้าทำอะไรก ับอาจารย ์ ?”
ีหน
ฉ ิงย้มเจ
ิ ่
ือน แอบค ิดในใจว ่าเจ ้าบ
้าน ่กล
ี ้าใส่รา้ยเขา
เขาพ ูดว่า “เจ ้ามาท ำอะไรท ่น
ี ่?”
ี
เจียงซุยอว๋นย
ิ ังตกใจไม ่หาย แต ่ก็ย
ังฝื นย้ม “ว
ิ ันน ้เห
ี ็น
่านอาจารย
ท ์ส
ีหน้าไม ่คอ่ ยด
ี ้ขาเลยต ั้งใจกลับมาด ูเขา
่าเป
ว ็ นอะไรหร ือเปล ่า......แล ้วเจ้ามาท ำอะไรท ่น?ี
ี ่”
“มาด ูว
่าท่านอาจารย ์ เป
็ นอะไรหร ือไม่หร ือ?” ฉ ีหน ิง
มองไปรอบห ้อง “ท ่นเ
ี ่ ็
ี ปนเร
ือนท ีท
่ ่านอาจารย ์ อาศัย
อย่ ในเม
ู ือ
่ เจ้ามาเย ีย
่ มท ่านอาจารย ์ เหต ุใดถึงได้มาร ื้
อ
ู
ตอย
้ ่ในน
ู ้ได
ี ้เล่า? เจ ้าจะหาอะไร?”
เจียงซ ุยอว ๋นพ
ิ ูดว่า “ร ื้
อ ูต้หร
ือ? ฉ ีหน
ิง ้ขาอยากจะ
้
ยอนถามเจ ้ามากกว ่า เจ้าหลบอย ่นอกห
ู ้องของ
อาจารย ์ แอบลอบท ำ้ รายข้า เจ ้าคิดจะท ำอะไรก ัน
แน่? เจ ้าท ำอะไรท ่านอาจารย ์ ?”
ีหน
ฉ ิงได้ยินน ้ำเสียงของเขา เหม ือนจะไม ่้
ู
รจร ิงๆ ว่าจั
่ว
ิงหยางบาดเจ
ช ็บสาหัส เขาค ิดว่าเจ ียงซุยอว๋นเป
ิ ็ นพวก
เดียวก ับพวกน ั
้น แต ่ว
่าหล ังจากร ้
ูว่าเป็ นเขา กล ับร
ู้ส
ึก
่าเร
ว ือ
่ งน ้้
ี ตองมีอะไรมากกว ่านั้น
ึงแม
ถ ้เจียงซ ุยอว๋นย
ิ ังร
ู้ส กึ ขวัญกระเจ ิงอย
่ แต
ู ่ว
่าหาก
จะบอกว ่าเขาลงม ือแบบน ั
้นกับจั
่วชิงหยาง ค ิดว่าเขาก ็
ไม่น่าจะกล ้ามากขนาดน ั
้นนะ
แต่ว่าเขาร ื้อ ู
ต้รอ
้ื ้
ขาวของของจ ั
่วชิงหยาง แสดงว ่า
ำล
ก ังหาอะไรอย ูแ่น่นอน ม ันแปลกมากๆ
เขาเหม ือนค ิดอะไรข ึ
้นมาได ้ เขาพ ูดว่า “ได ้อันดับหน ึ
่ง
มาจากงานช ุมน
ุมวิชาการ ้ ขาเลยเอาป ้ายฝี พระห ัตถ์
ของฝ่ าบาทมาให ้ทา่นอาจารย ์ แต ่ว
่าพอมาถ ึงทีน่ ี่ก็
เห็นเจ้าก ำล ังร
ื้อ ู
ต
้อย ่ ้
ู ขาคิดว
่ามีขโมยก ็เลยรออย ูต
่ รง
้”
ี
น
เจียงซุยอว ๋นตอบมาแค
ิ ่ “อ ่อ” แล้วพูดว่า “ตอนท ่้
ี ขา
เข้ามาท ่น
ี ่ เห
ี ็นในห้องผ ิดปกต ิ ก
็เลยลองตรวจสอบด ู”
“ผิดปกต ิ?”
เจียงซุยอว ๋นเองก
ิ ็ก
ังวลว ่าฉีหน
ิงจะค ิดว่าเขาเป ็ นขโมย
จริงๆ เขาช ้ไปท
ี ่หน
ี ้าต่างแล ้วพ
ูดว่า “เจ ้าดูนั
่นสิ
หน้าต่างม ีรอยเล ือด อ ีกท ั
้ง.....” เขาก ้มหน้าลง “บน
้
ืนน
พ ่ก
ี ็ม
ีร่องรอยการต ่อสู้ก
ับรอยเล ือด เลือดย ังไม ่แห้ง
เลย แสดงว ่ามีคนต่อสู้กนั ตรงน ้”
ี
ีหน
ฉ ิงแกล ้งท ำเป็ นเหมือนเพ ่งจะมา “๋
ิ ออ” แล ้วถาม
้
ดวยความสงส ัยว
่า “ม ีรอ ่ งรอยการต ่อส
ู
้หรือ? ใครก ัน
ทมาต
่
ี ่อสู้กันท่น?ี
ี ่”
“ข
้า......้ ขาจะไปร ู้ได้อย่างไรเล ่า” เจ ียงซุยอว ๋นร
ิ ีบพ
ูด
่า “ตอนท
ว ่้
ี ขามาถ ึง ในห ้องก ็ไม
่มีใครแล ้ ว”
ีหน
ฉ ิงย้มเจ
ิ ่
ือนแล ้วพูดว่า “ค ำพูดของเจ ้าข้าจะเช ่ือ
หรือไม่นั
้นไม ่สำคัญ ขอแค ่คนของจวนเส ินโหวเช ่
ือก็
พอ”
“เจ้าหมายความว ่าอย่างไร?” เจ ียงซุยอว ๋นขมวดค
ิ ้ว
ิ
แล
้วพูดว่า “เจ ้าหมายความว ่าเร
่ืองน้จวนเส
ี ินโหวร ้
ู
เร
่ืองแล้วหร ือ?”
“วิทยาล ัยฉงหล ินเก ิดเรือ่ งใหญ่ขึ
้นขนาดน ้ ไม
ี ่ควรแจ ้ง
ทางการหร ืออย ่างไรก ัน?” ฉ ีหน
ิงพ ูดว
่า “ค ุณชายเจ ียง
เจ
้ามาเย ่ยมท
ี ่านจ ั
่ว ตอนท ่เข
ี ้าห
้องมา ท ่านจ ั่วอย่
ู
หรือไม่?”
“้ขาก
็บอกไปแล ้ว ตอนท ่้
ี ขามาถึง ในห ้องน ีไ้ม ่มใี คร
หน
้าต่างน ั่นมันเปิ ดอย่ ในห
ู ้องเละเทะมาก” เจ ียง
ซยอว
ุ ๋นอธ
ิ ิบายต ่อว่า “้ ขาเห็นว่าทีร
่ ิ
มหน้าต่างมีแต
่
รอยเล ือด อีกท ั
้งมีร
่องรอยของดาบ ก ็เลยค ิดว
่าน่าจะ
เป
็ นร่องรอยของการต ่อสู
้......”
“ดังนั้น เจ
้าก ็เลยไม ่ห
่วงความปลอดภ ัยของท ่าน
อาจารย ์จ
ั
่ว ไม ่ไปตามหาอาจารย ์ แต
่กลับมารื้อ ้
คน
ของในห ้องของท ่านแทนอย ่างนั
้นหรือ” ฉีหนิงพ
ูดว่า
“เจ ียงซุยอว ๋น เจ
ิ ้าคิดจะหาอะไรก ันแน่?”
เจียงซ ุยอว๋นน
ิ ่าเสียไป เขาพ ูดว่า “้
ขาหาของอะไรก ัน
้
ขาแค ่ตรวจหาเบาะแสเท ่านั
้นเอง”
“เบาะแส?” ฉ ีหนิงยิ้
ม แล้วพูดว่า “เจ้าเป็ นเจ้าหน
้าท่
ี
หรือ เจ ้าอยากจะป ิ ดคดีเองหร ืออย่างไร?”
“เจ้าหมายความว ่าอย่างไร?” เจ ียงซุยอว๋นพ
ิ ูดว่า
“เจ้าก ำลังสงส ัยว่าการหายต ัวไปของอาจารย ์
เก่ยวก
ี ับข
้าอย ่างน ั
้นหรือ?”
“หายต ัวไป?” ฉ ีหนิงพ
ูดว่า “ท ่านอาจารย ์ หายตัวไป
ตอนไหนก ัน? เขาแค ่ไม
่อย่ในเร
ู ือนเอง เจ ้าร้
ู ได
้อย่างไร
่าท
ว ่านหายต ัวไป?” เขาเด ินบ
ีบขึ
้นหน ้าไป “เก ่ยวข
ี ้อง
หรือไม่ เจ้าไปพ ูดก
ับจวนเส ินโหวก ับข้าก็จะร
ู ”้
เจียงซุยอว ๋นเห
ิ ็นฉีหนิงเดินบีบเข
้าหา เขาก ็อดท ีจ่ ะ
ถอยหล ังไปไม ่ได้ เขาพ ูดว่า “ฉ ีหนิง วรย ุทธ
์ ของเจ ้า
ไม่ได
้เหน ือไปกว ่าข
้า หากต ้องสู้ก
ันจร ิงๆ ้ขาอาจจะ
ไม่ได
้แพ้ให้เจ ้า ต ่อให้ไปท่จวนเส
ี ินโหว ้ ขาก
็ไปก ับเจ้า
ไม่ได
้หรอก ท ่น
ี ่ม
ี ีรอ
่ งรอยการต ่อสู
้ อาจารย ์ เป
็ นตายไม ่
้
ู
ร ้ขาจำเป ็ นต้องหาต ัวอาจารย ์ ให
้เจอก ่อน” เขาเด ินไป
่หน
ี
ท ้าต
่าง แล ้วก็กระโดดออกนอกหน ้าต ่างไป
ีหน
ฉ ิงเด ินตามไปท ่หน
ี ้าต่าง แล ้วพูดว ่า “เจ้าคิดจะหน ี
อย่างนั
้นหร ือ?”
เจียงซุยอว ๋นย
ิ ืนอย ่นอกหน
ู ้าต ่างแล้วพ ูดว่า “้ขาไม่
อยากเถ ียงก ับเจ้าแล้ว ท่น
ี ่เก
ี ิดเร่
ือง ไม ่ได
้เก่ยวอะไร
ี
ับข
ก ้าท
ั้งนั
้น เจ ้าบอกว ่าข
้าร้ือของในต ู
้ เจ้าใส่้รายข้า
นอกจากเจ ้าแล้ว ม ีใครอีกหร ือไม่?” เขาย ้มเจ
ิ ือ่ น “ใน
ือของข
ม ้าไม่มีดาบ ในม ือของเจ ้ามีม
ีด ้ขาว่าเจ ้า
่างหากท
ต ่ค
ี ิดไม ่ซอ
่
ื ”
“คิดไม ่ซอ
่
ื ?” ฉ ีหนิงมองหน ้ากันผ่านการก ั
้นของ
หน้าต
่าง เขาย ิ้ม แห้งแล้วพูดว่า “้ขาคิดไม่่ือ
ซ
อย่างไร?”
“ก็เพ
่ือหาต ำราโบ......” เจ ียงซ
ุยอว๋นพ
ิ ูดแค่ครึ
่งเด ียว
แต่เหม ือนนึกขึ
้นได้ว่าเขาหล ุดพ
ูด เขาก ็ไม่พูดต่อ
จากน ั
้นก็ค
่อยๆ ถอยไป
ีหน
ฉ ิงร ีบถามว ่า “เพ ือ่ อะไรนะ? เจ ้าพูดอ ีกทีิ
ซ? ห ึห
ึ
้
ขาเข้าใจแล ้ว ในท ีส
่ ุด้
ขาก ็เข
้าใจแล้ ว”
เจียงซ ุยอว๋นร
ิ ีบพูดว่า “เจ้าเข ้าใจอะไร?”
“เจ้าเข ้าหาท ่านอาจารย ์จั
่ว เดิมก็ไม่ใช
่เพราะบ ุณคุณ
ของอาจารย ์ อะไรหรอก” ฉ ีหน
ิงมองไปด ้วยสายตาท ่
ี
ีบค
บ ั
้น “ท ่เจ
ี ้าเข ้าหาท ่านอาจารย ์ ก
็เพราะเจ ้าอยาก
ได
้ของส ่งหน
ิ ึ่งจากท ่านอาจารย ์ ถ ูกหร
ือไม่?”
เจียงซ ุยอว ๋นส
ิ ีหน
้าน่งลง แต
ิ ่ไม ่ได้ตอบ เขาถอยหล ังไป
หลายก ้าว เขาห ันหลังกลับแล ้วหน ีไปอย่างไว
พริบตาเด ียวเขาก ็หายตัวไปก ับความม ืด
ีหน
ฉ ิงก็ไม่ได้ขวางเขา
เขาห ันหล ังกล ับไปในห ้อง ตอนน ้ภายในเร
ี ือนไม้เละ
มาก เม ่
ือคร ูท่ ่เ
ีขากล ับมาหาผ ้ากับยา ้ หองก
็เละมาก
อย่แล
ู ้ว เจ ียงซ ุยอว๋นกล
ิ ับมาร ้ือซ้ำอีก ถึงแม
้หอ้ งของ
ั
จ
่วช ิงหยางจะเร ียบง ่าย ของไม ่ได้เยอะมาก แต ่วา่
ในตอนน ้ม
ี ันเละจนไม ่มช
ี ินด
้ ี
เขาร ้
ูว่าส่งท
ิ ่เขาค
ี ิดนั
้นไม่ผ
ิดเลย หล ังจากท่เจ
ี ียง
ุยอว
ซ ๋นมาเม
ิ ืองหลวง เข ้าหาจ ั
่วช ิงหยาง แสดงว ่าม
ี
เป
้าหมายอย ่างอ ่
ืนอีก
แต่ว่าตามท ีฉ่ ีหน
ิงคิด เขาร ้
ูส ึกว่าเจียงซุยอว๋นคงไม
ิ ่ได
้
เก่ยวข
ี ้องกับน ักฆ่าในค ืนน
้แน
ี ่
เจียงซุยอว ๋นมาในค
ิ ืนน้ หร
ี ือว่าอาจจะมาเพ ่ือเยีย่ มด
ู
ั
จ
่วชิงหยางจร ิงๆ เป้าหมายก ็เพ่
ือเข ้าใกล ้จ
ั่วช
ิงหยาง
เพียงแต ่บ
ังเอ ิญมาเจอสถานการณ ์ แบบน ้ ถ
ี ึงได้ฉวย
โอกาสหาของน ั
่นเลย ฉ ีหน ิงไม ่กล้าแน ่ใจว ่าเจ ียง
ุยอว
ซ ๋นก
ิ ับนักฆ่าพวกนั้น จะหาของส ่งเด
ิ ียวก ัน แต ่ว
่า
ั
จ
่วชิงหยางถ ูกเพ่งเล
็งน ั้
น เป็ นเร ่
ืองท ่แน
ี ่นอนแล ้ว
“ป
้ายเหน ือประต ู ......” ฉ ีหน ิงบ ่นพ
ึมพ ำ เขาค ่อยๆ
เดินไปนอกเร ือนไม้ไผ
่ เขาเงยหน ้าไปมองท ่ดา้นบน
ี
ประตู ้ดานบนประต ูเร
ือนม ี้ายอย
ป ่้
ู ดวยจร ิงๆ ้าย
ป
เหนือประต ูทำจากไม ้สดี ำ เข ียนค ำว่า “ช ิงเฟิ ง” สอง
ำ เขาค
ค ิดในใจว ่าหรือป้ายท ่จ
ี ั
่วช ิงหยางหมายถ ึงจะ
เป
็ นท
่น
ี ่? หร
ี ือว
่าของท ีค่ นพวกน ั
้นอยากได ้ จั
่วชิงหยาง
จะซ่อนเอาไว ้ท
่้
ี ปายเหนือประต ูน่
ี
ั
จ
่วชิงหยางพ ูดค
ำว ่า “้าย
ป ” ออกมาตอนท ่เขาหายใจ
ี
่อนแรง แสดงว
อ ่าเขาเหล ือเบาะแสเอาไว ้ให้เขา
เพ
ียงแต
่วา่ฉีหน
ิงไม่ม
ั
่นใจว ่าตอนน้รอบต
ี ัวเขาน ั้
น จะม ี
ใครจ
้องมองเขาอยูอ่ ีกหรือไม
่ หากเขาท ำอะไรว ูว่ าม
เก
ินไป เกรงว่าคงมีคนคิดจะยัดข้อหาให้เขา ด ังนั
้นก็
เลยย
ังไม่ร
ีบไปร
้
ือค
้นท่หล
ี ังป้ายเหนือประต ู แต่วา่ไป
เด
ินไปรอบๆ เรือนไม้ไผ่รอบหนึ่ง เขาเด ินสำรวจอย ่
ู
ประมาณครึ
่งช
ั
่วยาม เม ือ
่ แน่ใจว่าไม่ม
ีใครจร ิงๆ ถ ึงได้
กล
ับมาท
่เร
ี ือนไม
้ไผ
่อีกครั
้ง เขาย ืนจ
้องไปท ่้ายเหน
ี ป ือ
ประต
ู
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท
่ 340 ้
ี มวนต ำรา
เรือนไม้ไผ่ไม่ได้ใหญ่มาก แต ่ว่ากระโดดเอ ้
ือมมือไป
แตะป้ายเหน ือประต ูก็ไม่ง
่าย ฉ ีหน ิงเด ินกลับเข้าไปใน
เรือนไม้ไผ่ แล้วหย ิบเก ้าอ
้ออกมา เขาย
ี ืนบนเก ้าอ้แล
ี ้ว
ยกมือขึ
้น เขาพยายามจ ับไปท ่้าย
ี ป แล้วย
่
ืนมือไป
ควานหา เขาไม ่เจออะไรเลย เขาแอบค ิดในใจว ่าหร ือ
่าป
ว ้ายเหน ือประต ูท่จ
ี ั
่วชิงหยางหมายถ ึงจะไม ่ใช
่อันน้
ี
เขาเอาเก ้าอี้ย ้
ายกล ับไปท ่เด
ี ิม ด ึกมากแล ้ว ลมก ็พัด
แรง
ีหน
ฉ ิงเด ินรอบว ิทยาล ัย ภายในว ิทยาล ัยม
ี้ายอย
ป ่
ู
ประมาณส ่้
ี หาอ
ัน ฉีหนิงตรวจสอบแวดล ้อมจนแน ่ใจ
เม
่ือแน่ใจว่าไม ่ม
ีใครแล ้ว ถึงได ้้ยอนกล ับไปตามหา
เขาร้
ือค้นป้ายท ุกป
้ายจนท ั
่ว แต ่กล ับไม ่เจออะไรเลย
ในใจของเขาก ็เร่มแปลกใจ แอบค
ิ ิดในใจว ่าหร ือว่า
้ายท
ป ี ่จ
ั
่วชิงหยางหมายถ ึงจะไม ่ได้อย่ในว
ู ิทยาลัย?
แต่ว่าเขารู้ว ่
า จั่วชิงหยางถ ึงแม ้จะอาย ุมากแล ้ว แต ่ว่า
เขาไม ่มีภรรยาหร ือลูกเลย อ ีกท
ั้งวิทยาล ัยฉงหล ินน่ก
ี ็
เป
็ นบ้านของเขา เขาอาศ ัยอย ่ท
ู ่น
ี ่ตลอด หากม
ี ีของ
อะไรซ ่อนไว ้ ก็น
่าจะไม ่ได
้ห่างจากต ัว
หรือว่า ของท ่ซอ
ี ่ นเอาไว ้หลังป้าย จะม ีคนมาเอาไป
่อนเขาแล
ก ้ว?
ีหน
ฉ ิงตกใจ ความเป ็ นไปได
้แบบน ้ก
ี ็ใช
่ว่าจะเป ็ นไป
ไม่ได้ ก่อนหน้านี้
ม ี คนพาตัวจั่วช
ิงหยางไป จ ัดการก ับ
ศพ ท ุกอย่างลงม ืออย ่างรวดเร ็วมาก ้ ตองไม ่ใช่คน
ธรรมดามาก หากพวกเขามาค ้นของจนเจอของไป ก ็
ใช่ว่าจะเป็ นไปไม ่ได้
หลังจากค ิดทบทวนด ูแล้ว เขาก ็กลับไปท ่เร
ี ือนไม ้ไผ่อ
ีก
ครั
้ง เขาเงยหน ้ามองไปท ่้ายเหน
ี ป ือประต ูอ
ีกคร ั้
ง มันก็
ดเร
ู ียบๆ ไม ่มอี ะไรแปลก เขาล ังเลคร ู่หน
ึ
่ง แล้วก ็เด
ิน
ไปเอาเก ้าอ ้ภายในห
ี ้องมาอ ีกครั
้ง เขาย ืนข
ึ
้นไปบน
เก้าอ
้ ยกม
ี ือขึ้นจากน ั
้นก็ดึงป
้ายลงมา ไม ่เพ
ียงแค ่้าย
ป
แต่เหมือนก ับกระชากเอาไม ้ส่วนบนของประต ูออกมา
้
ดวย
ีหน
ฉ ิงถือป้ายเอาไว ้ในม ือแล้วตรวจจนละเอ ียด เขา
หยิบม
ีดส ั
้นกร ีดป้าย แต ่ก
็ไม่พบอะไร เขาร ู้
ส ึกเศร้า
มาก จากน ั
้นก็โยนป ้ายท ่กร
ี ีดแล้วท
้งลงพ
ิ ้
ืนไป แอบค ิด
ในใจว ่าหร ือว ่าจั
่วชิงหยางจะเลอะเล ือน เลยพ ูดอะไร
เหลวไหลออกมา ในความเป ็ นจริงแล
้วป้ายน ่ไม
ี ่มีข
่าว
ับอะไรซ
ล ่อนอย ่หรอก
ู
ันใดน
ท ั
้นเองเขาก ็รสู
้ ึกเหมือนมือของเขาถ ูกอะไรท ่ม
ิ
เขายกม ือขึ
้นมาด ู เม ่
ือมองไป เขาเห ็นว ่าม
ือของเขา
้
ขางหนึ่งเอาม ือยันพ ้
ืนเอาไว ้ มันท
ับไปโดนแผ ่นไม
้ไผ ่
แผ่นหนึง่ อย ่ ท
ู ำให ้โดนท ่ม ในตอนน
ิ ้เอง เขาก
ี ็เหล ือบ
ไปเห็นแผ ่นไม
้ไผ่ ท
ำให ้เขาอ ึ
้งไปครู่หน
ึ
่ง
เม
่ือคร
ู่ด
ึงป้ายเหนือประต ูลงมา ท ำให ้ไม
้ไผ ่ทอ่ นบน
ประตูหลุดลงมาด ้วย เร ือนหล ังน
้ท
ี ำมาจากไม ้ไผ่ทั้ง
หลัง แม้แต่ประตูหร
ือคานประต ู้
ดานบนก ็เป็ นไม้ไผ่
้
ดวย กระบอกไม ้ไผ
่ท่แตกออกแบบน
ี ้หาได
ี ้ยากมาก ฉ ี
หนิงย
่
ืนมือออกไป กระบอกไม ้ไผ่นม้ ั
ี นด
ูเขียวชอ ่ม เป
ุ ็น
้
บองไม ้ไผ
่ทส่ มบ
ี ูรณ
์ แบบมาก
เขาตะล ึงไป ว ิทยาลัยฉงหล ินสร้างมาแล ้วหลายป ี
เรือนไม้ไผ่น
่ก
ี ็เช
่นก
ัน ซ ึ
่งดูได้จากต ัวไผ่ท่เร
ี ่มเหล
ิ ือง
แล้ว แต่ว
่ากระบอกไม ้ไผ่น่ม
ี ันยังเขียวชอ ุม่ อย่เลย
ู
เหมือนกับว่าเพ่งเอามาวางไว
ิ ้ได้ไม่นาน ฉ ีหนิงเหม ือน
ึกอะไรออก ตอนน
น ีเ้ขาเข ้าใจแล ้วว่า เหต ุใดเม ่
ือคร่
ูถึง
ได้ไม
่เจอกระบอกไม ้ไผ ่อ
ันน ้ กระบอกไม
ี ้ไผ ่ม
ันถูกซ ่อน
เอาไว ้ในคานไม ้ไผ
่อีกที ถึงแม ้จะอย ่หล
ู ังป้ายเหน ือ
ประตูของจร ิง แต่ก
็ไม ่สามารถคล ำหาได ้
เขามองม ันอย่างละเอ ียด พบว ่ากระบอกไม ้ไผ่นใ่ ้
ี ชไม้
ไผ่สองแผ ่นหนีบไว้ ม ันแปลกมาก ลมพ ัดโชยมา ท ำให ้
หนาวมาก ฉ ีหน
ิงร้
ูดีว่าจะอย ่ท
ู ่น
ี ่ต
ี ่อไปอีกไม่ได
้ เขาจะ
เปิ ดกระบอกไม ้ไผ่น่ท
ี ่น
ี ่ไม
ี ่ได้ ก็เลยน ำเอากระบอกไม ้
ไผ่เก็บเอาไว ้ก
ับต ัว แล ้วก็ร
ีบออกจากว ิทยาล ัยไป
เม่
ือออกจากว ิทยาล ัย เขาก ็ตรงกล ับจวนโหวเลย
ตอนน ้ด
ี ึกมากแล้ว คนในจวนก ็หลับกันหมดแล ้ว ีฉ
หนิงตรงกล ับไปท ่้
ี หองของต ัวเองท ันท
ี เขาจ ุดไฟ ถอด
เส้
ือผ้าออก จากน ั้นก็น
ั่งลงท่โต
ี ๊ ะ เขาหย ิบกระบอกไม ้
ไผ่ออกมา แล ้วตรวจด ูมนั อย ่างละเอ ียด เขาพบว ่า
กระบอกไม ้ไผ่น
่ถ
ี ูกปิ ดผนึกไว้อย่างด ี อ
ีกด้านหน ึง
่ ก็ถูก
ิ
ปดไว ้เหมือนกัน แต ่ว่ายังพอจะมองเห ็นรู เล
็กๆ อย ่
ู
ันใช
ม ้ไขเทียนมาป ิ ด หากไม ่สังเกตด ีด
ีก็จะดูเหมือนไม ่
ีู
ม ร
สถานการณ ์ แบบน้ ฉ
ี ีหนิงร้
ูสึกต
่ืนเต ้นมาก แอบค ิดใน
ใจว่าหร ือว
่าน่จะเป
ี ็ นของท่จ
ี ั
่วช
ิงหยางหมายถ ึง เขาใช้
ีดส
ม ั
้นกร ีดเอาไขเท ียนออก จากน ั
้นเขาก็ส่องดูจากร
ูท่
ี
เป
ิ ดออก ภายในกระบอกไม ้ไผ
่มืดมาก แต่ว่าด้านใน
ั
น
้นมีของอย ่จร
ู ิงๆ เขาไม ่้
ู
รว่าข
้างในน ั
้นม
ันคืออะไร
เขากล ัวว่าหากเขาใช ้ม
ีดสั
้นของเขาต ัดม
ันออก ของใน
ั
น
้นจะถ ูกทำลายไปด ้วย เขาเลยต ัดส
ินใจกร ีดกระบอก
ไม้ไผ
่น้ออกเป
ี ็ นแผ่นเท่าก
ับไม ้เซียมซ
ี จากน ั
้นก็คอ
่ ย
่
ืนม
ย ือ เข ้าไปเก ่ยวของให
ี ้เข้ามาใกล้กับปากกระบอก
ไม้ไผ
่
ีหน
ฉ ิงถึงได้้
ูรส
ึกว่า ของด ้านในม ันบางมาก เขาใช ้น
้ว
ิ
่อยๆ หน
ค ีบแล้วดึงออกมา เขาค ่อยๆ เห็นของส ิง
่ หนึ
่ง
่อยๆ ออกมา หล
ค ังจากดึงมาจนส ุดแล
้ว เขาถ ึงได
้้
ู
รว่า
ันเป
ม ็ นม
้วนต ำราม ้วนหนึ
่ง เขาตกใจมาก
้
มวนต ำราน ี้ม ันม
ีความยาวสองช ่วงน
้ว ม
ิ ันทำมาจาก
้
ผาไหมซ ึ่งม
้วนเป ็ นทรง แล ้วมัดด
้วยเชือกสีดำอ ีกท
ี
ฉหน
ี ิงถอนหายใจเฮ ือกใหญ ่
เม
่ือเห็นม้วนต ำราน ่ เขาก
ี ็แน่ใจแล
้วว่า น่ก
ี ็น่าจะเป
็น
ของท ่เหล
ี ่าน ักฆ่านั
่นต้องการ แล ้วก
็น่าจะเป ็ นของท
่
ี
เจียงซ ุยอว๋นร
ิ ื้อ ้คนทู่
ี ต
้ดว้ ย
สามารถท ำให ้ใครหลายคนต ้องทุม
่ เทตามหาขนาดน ้
ี
้
มวนต ำราน ่ตอ
ี ้ งไม ่ใช ่ของธรรมดาแน ่นอน
เขาน ่งไป ฉ
ิ ีหนิงคล ่เช
ี ือกสีดำออก เขาอาศ ัยแสงไฟ
่อยๆ เป
ค ิ ดม
้วนต ำราน ีอ่ อก เขาพบว ่าผ้าไหมด ้านใน
เร่มเหล
ิ ืองแล ้ว ด ูท
่าม ันจะเป็ นของทีอ
่ ย่มานานมาก
ู
แล้ว
เม
่ือเปิ ดม
้วนต ำราออกส ่วนหนึ
่ง ฉ
ีหนิงพบว ่าด้านขอบ
ีอ
ม ักษรต ัวใหญ ่อย่สามต
ู ัว ถึงแม้จะเห็นว่าเป็น
ัวอ
ต ักษร แต ่เขาไม ู่้
รจักเลย
ักษรสามต
อ ัวน้แปลกมาก ฉ
ี ีหนิงลองเปล ีย
่ นม ุมมอง ก ็
ังด
ย ูไม่ออกว ่าเป็ นต
ัวอ ักษรอะไร ม ันเหม ือนต ัวอ
ักษร
โบราณ
ีหน
ฉ ิงใช
้แสงไฟอ ่านเน
้ือหาในม ้วนตำรา ย ่งอ
ิ ่านย ่ง
ิ
ปวดหัว สายตาของเขาลายไปหมด
้
ดานในม้วนต ำราม ีเพ
ียงภาพท ีไ่ม่เป
็ นร
ู ปเป
็ นร
่าง
เหมือนมีต
ัวอ ักษร แต่ก็เหมือนภาพ ม ันเหม ือนเป็น
ัญล
ส ักษณ
์ ฉีหน ิงตาโต เม ่
ือกางม ้วนตำราจนส ุด ต ั
้งแต ่
้
ตนจนจบ ไม ่มีอ
ักษรตัวไหนเลยท ่เขาอ
ี ่านออก ม ัน
เหมือนตำราท ่มาจากสวรรค
ี ์ เลย
“้บาเอ
้ ย” ฉีหนิงหยิบม
้วนต ำราโยนไปท ีโ่ต๊ ะ “น ่ม
ี ัน
อะไรกันแน ่เน่ย?”
ี
่อนหน
ก ้าน้เขาสงส
ี ัยว
่า ภายในกระบอกไม ้ไผ่นน่ ่
ี าจะ
่อนว
ซ ิชาอะไรร ้ายกาจไว ้ เขาเดาว ่าน่าจะเป ็ นสุดยอด
เพลงกระบ ่
ี
หลังจากได้ภาพเคล ็ดวิชากระบ ่มาจากจวนเก
ี ่า ฉ ีหนิง
็ได
ก ้อะไรกล ับมาเยอะมาก เขาก ็เร
่มสนใจในเร
ิ ่ือง
ศาสตร ์ กระบ่ หากภายในม
ี ้วนต ำราน ีเ่ป็ นเพลงกระบ ่
ี
จริงๆ ฉ ีหน
ิงก ็จะมีความส ุขมากท ีไ่ด้เรียนร้
ูมัน
แต่ว่าม
้วนต ำราน ่เหม
ี ือนกับต ำราสวรรค ์ เลย ฉีหนิงไม่
้
ู
รจักตัวอักษรด้านในน ั้น ส
ักต ัว แค่มองก ็ปวดห ัวแล้ว
ีหน
ฉ ิงร
้
ูดีว
่า จ ั
่วชิงหยางถ ึงตายก ็ไม่ยอมมอบม ้วนตำรา
่ออกมา แม
ี
น ้แต ่เจียงซ ุยอว๋นเองก
ิ ็เข้าหาจ ั
่วชิงหยาง
เพ่
ือเอาของส ่งน
ิ ี้
ม า ้ มวนต ำราน ่้
ี ตองไม ่ธรรมดา
แน่นอน คนท ่้
ี ตองการของส ่งน
ิ ้น
ี ่าจะมีอย่ไม
ู ่้นอย ใน
เม่
ือตอนน ีเ้ขาโชคด ีได้มนั มาอย ่ในม
ู ือ นอกจากจ ั
่วชิงห
ยางแล ้ว ก็ไม่น่าจะม ีใครร้
ูว ่าม้วนตำราน ีอ
่ ย่ในม
ู ือของ
เขา
การท ่้
ี มวนตำราน ีอ่ ย
่ในม
ู ือต ัวเอง คนร ้
ู นอ
้ ยเท ่าไหร่ย่ง
ิ
ี หากม
ด ีใครร้
ูมากเก ินไป ก ็จะเป็ นภ
ัยกับตัวได้
เขาทบทวนด ูแล้วเขาค ิดว
่าต ัวอักษรด้านในน ่าจะเป ็น
ักษรโบราณแน
อ ่นอน เขาไม ่้
ู
รจักส
ักตัว ก ็ไม่ได
้
หมายความว ่าคนอ่
ืนจะไม ่้
ูรจ
ัก ภายในจวนจ ่นอ
ิ ีโหวมี
้
หองบัญชี ภายในห ้องบัญชีม
ีบัณฑิตเก่งๆ มากมาย
พวกเขาอาจจะร ้
ูจักอักษรพวกน ้ก
ี ็ได
้ เพียงแต ่วา่ม้วน
ำราน
ต ่ล
ี ำ้ค ่ามาก ฉ ีหนิงคงไม ่เอามันไปถามแน ่
เขาเอากระดาษก ับหมึกมา แล ้วคัดอ
ักษรสามต ัวแรก
ออกมา แล ้วเขียนใส ่กระดาษท ีละตัว ไม ่เข
ียนมันไว้
้
ดวยกัน เขาค ิดว
่าไว ้เช
้าแล ้วค่อยไปหาคนของห ้อง
ัญช
บ ี
ันน
ว ้เหน
ี ่ือยมาทั
้งวัน เขาร ้
ูสึกง่วงมาก เขาเก ็บม
้วน
ำราเข
ต ้าไปในกระบอกไม ้ไผ ่ แล้วเด
ินไปท ีเ่ตียง เอา
กระบอกไม ้ไผ่วางลงตรงใต ้หมอน จากน ั
้นก
็หลับไป
เช้าว
ันต่อมา เขาย ังห
่วงเร ่
ืองของเม ือ
่ วานอย ่ เด
ู ิม
อยากจะไปห ้องบ ัญชี แต่ว
่าตอนเช ้าม
ีคนมารายงานว ่า
ในวังเร ียกให้เข
้าเฝ ้า ฉีหนิงเลยต ้องท้งเร
ิ ือ
่ งท ุกอย่างไว
้
่อน จากน
ก ั
้นเตร ียมตัวเล็กน้อย เปล ่ยนช
ี ุดประจำ
ต แหน
ำ ่งโหว แล ้วก็ตรงเข้าวังไปทันที
ันท
ข ีประจำเวรน ำทางเข ้าไปย ังห
้องทรงอ ักษร ฮ ่องเต้
้
นอยกำล ังตรวจฎ ีกาอย่ เม
ู ่
ือเห็นฉีหนิงมา ฮ ่องเต้้นอย
็วางฎ
ก ีกาลง เขามองมาท ่ฉ
ี ีหน
ิง ย้มแต
ิ ่ก
็เหมือนไม ่ยม
้
ิ
ีหน
ฉ ิงก
้มหน้ามองต ัวเอง เขาถ ูกฮ่องเต้้นอยมองจนไม ่
สบายตัว เขาฝ ื นย
้มแล
ิ ้วพ
ูดว ่า “่
ฝาบาท กระหม ่อมทำ
อะไรผิดไปหร ือไม่?”
่องเต
ฮ ้้
นอยย้ม แล
ิ ้วกวักม
ือเร ียกเขามา ฉ ีหนิงเดิน
เขยิบมาใกล้โต๊ะ ฮ่องเต้้นอยตบโต ๊ ะอย
่างแรง แล ้วพูด
เสียงด
ังมากว ่า “เจ ้าบ
ังอาจมากนะ”
ีหน
ฉ ิงตกใจมาก ย ังไม่ทนั จะตั
้งตัว ฮ่องเต้้นอยก็
ัวเราะออกมา “ฉ
ห ีหน
ิง เจ ้ากล
้าหลอกลวงเบ ้
ืองสูง
เจ้าอยากให้้ขาตัดห
ัวเจ้ามากใช ่หรือไม่?” จากน ั
้น
่องเต
ฮ ้้
นอยก็หัวเราะออกมา
ีหน
ฉ ิงเห็นเขาหัวเราะ ก ็เบาใจ แล ้วรีบพ
ูดว่า “่ ฝาบาท
กระหม ่อมจงร ักภักดี ไม
่ได้หลอกลวงเบ ้
ืองส ูงอะไร
กระหม ่อมไม่ทราบท ำไมพระองค ์ ทรงตรัสแบบน ้”
ี
“้ขาได้รับรายงานมาว ่า งานช ุมน ุมวิชาการเม ่
ือวานน ้
ี
่นอ
ิ
จ ีโหวน ่าเกรงขามมากเลยนะ” ฮ ่องเต้นอ้ ยยิ้ม
“พวกเขาบอกว ่าเจ้าเช่ยวชาญศาสตร
ี ์ท
ุกแขนงเลย
ีกท
อ ั
้งย ังสร้างของท ีส
่ ามารถลอยข ึ
้นไปบนฟ ้าได ้้
ดวย
เจ
้าสารภาพมา เร ่
ืองน้จร
ี ิงหรือไม ่?”
ีหน
ฉ ิงถ ึงได้เข
้าใจ เด ิมยังคิดอยูว่ ่
ามันเร่
ืองอะไรท ่แท
ี ้ก
็
เร
่ืองน้น
ี ่เอง ท
ี ่จร
ี ิงเขาก ็้
ู
ร เร่
ืองล ูกโป่ งลมร้อนเม ือ่ วาน
ไม่ม
ีทางเล ีย
่ งได ้แน่นอน ฮ ่องเต้้นอยอย ่างไรก ็้
ตองร ้
ู
เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “่ ฝาบาท กระหม ่อมกับเจ ียงซุยอว ๋น
ิ
เดิมพันกัน มันไม ่ม
ีทางเล ือก ถึงได ้ค
ิดวิธีแบบนั
้น
ออกมา”
“พวกเขาบอกว ่าเจ้าลอยข ึ
้นไปบนฟ ้าได้ จร ิงหรือไม ่?”
่องเต
ฮ ้้นอยถามอย ่างสนใจว ่า “เจ ้าทำได ้อย่างไร?”
ฉหน
ี ิงคิดว่าหากเร ือ
่ งน้อธ
ี ิบายได ้ไม่ชัดเจน ฮ ่องเต้้นอย
ไม่ยอมเล ิกราแน ่ เขาเลยไม ่ิปดบ
ัง แล ้วก็หยิบกระดาษ
ับหม
ก ึกมา แล้ววาดภาพของล ูกโป่ งลมร้อนลงบน
กระดาษ จากน ั
้นก็อธิบายหล ักการของการพ ่นไฟให ้
ั
ฟงอย่างง ่ายๆ ่ฮองเต ้นอ้ ยฟั งอย่างสนใจ แล ้วก
็คอย
ถามเป ็ นคร
ั
้งคราว จนเขาเร ่มจะเข
ิ ้าใจ ฮ ่องเต้นอ้ ยพ ูด
่า “เจ
ว ้าร
้
ูได
้อย ่างไรว ่ามันจะต ้องลอยแน ่นอน? เหต ุใด
้
ขาถึงไม ่รม
ู
้ าก่อนเลย”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพ
ูดว ่า “่ ฝาบาททรงเป ็ นโอรสสวรรค ์
เรียนรู เ้ร
่
ืองการปกครองเป ็ นส่วนมาก กระหม ่อม......”
เขาหย ุดไปครู่หนึ
่ง มองไปรอบๆ เม ่
ือแน่ใจว ่าไม่ม
ีคน
็พ
ก ูดเสียงเบาว ่า “เม ่ือก
่อนกระหม ่อมเป็ นขอทาน
เร่ร
่อนไปท ั
่ว เห ็นคนมาก ็มาก เร ่
ืองท ีไ่ด้ย
ินมาก ็ไม่้
นอย
ูกโป
ล ่ งลมร้อนน่ก
ี ็ได้ย
ินคนอ่
ืนเขาพ ูดมา แต ่ว
่าใคร
กระหม ่อมก็จำไม ่ได้แล
้ว คร ั
้งน้เป
ี ็ นเพราะเด ิมพ
ันกับ
เจียงซุยอว๋นเอาไว
ิ ้ ไม่มที างเล ือกก ็เลยต้องลอง แม ้แต
่
ตวกระหม
ั ่อมเองก ็ไม่ได
้มั
่นใจ”
่องเต
ฮ ้้นอยพยักหน้า แล ้วพูดว ่า “ในโลกของชาวบ ้าน
ีเร
ม ่
ืองประหลาดมากมาย ้ ขาเองก ็อยากจะไปลองด ู
้
บาง จะได ้เพิม
่ พูนความร ้
ู” เพ ียงแต ่ว
่าเขาเป ็ นผ
ู้น ำ
แคว้น อะไรก ็ตามท ีส่ ามารถม ีได
้ทั่วไป ตัวเขาเองบาง
ีก
ท ็ไม่สามารถม ีได้ เขาย ิ้ม แล้วพูดว ่า “พวกเขาบอกว ่า
เจ้าเช่ยวชาญท
ี ั
้งดนตร ีหมากร ุ กต
ำราวาดภาพ ห ึหึ ฉี
หนิง ตอนน ้้
ี ขาเร่มสงส
ิ ัยในต ัวเจ ้าแล ้วนะ”
“สงส ัย?” ฉ ีหน
ิงแกล ้งทำเป ็ นน
้อยใจ “กระหม ่อม
จงรักภักดี แทบจะคว ักห
ัวใจให ้อย ่แล
ู ้ว ่
ฝาบาทย ังมี
อะไรสงส ัยในตัวกระหม ่อมอ ีก”
่องเต
ฮ ้้นอยจ
้องมาท ่ฉ
ี ีหน
ิง แล ้วพูดว่า “้ขาร้
ูว่าเจ้า
ไม่ใช่ฉ
ีหนิงตัวจริง แต ่ว
่าท ่้
ี ขาสงส ัย เจ้าไม่เพียงไม่ใช่
่นอ
ิ
จ ีโหวฉ ีหนิง อีกทั
้งยังไม ่น
่าใช ่ขอทานด ้วย ประว ัติ
ของเจ ้า น่าจะไม ่ได
้ง่ายอย ่างท ่้
ี ขาคิด” สายตาของเขา
เป
็ นประกาย ตอนน
ี้ม ั
นดูล
ึกซ
ึ
้งมาก
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 341 พระบ
ี ัญชา
ในใจของฉ ีหน
ิงก ็้
ู
รสึกหวาดกล ัว แต่ว่าสีหน
้าท่าทาง
ังคงด
ย ูเป็ นปรกติอย ่ ย
ู ังดีท่ฮ
ี ่องเต้้
นอยเปล ีย่ นประเด ็น
ไป “ท่้
ี ขาเรียกตัวเจ ้ามา เพราะม ีเร่
ืองจะหาร ือก
ับเจ้า
หน่อย” เขาคล ำหาของบนโต ๊ ะของเขา แล ้วย่
ืนฎีกา
ให
้ฉบับหนึ
่ง ฉีหนิงร ับเอามาด ู ขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว ่า
“่ฝาบาท ฎ ีกาฉบับน ้เพ
ี ิง่ ส
่งมาหรอพะยะค ่ะ?”
่องเต
ฮ ้้นอยพยักหน ้าแล้วพูดว่า “เม ่
ือคืนจงอ ีโ้หวเป ็น
คนส่งฎ
ีกาฉบ ับน้มาให
ี ้ ตอนน ้ม
ี ีแค่ขา้กับจงอ ้โหวท
ี ่
ี
เห็นเน
้
ือหาในน ้”
ี
“ในฎีกาฉบ ับน
้บอกว
ี ่าถ
้ำเฮยเหย ียนลอบโจมต ีคา่ย
ทหารของราชส ำน ัก สังหารทหารของพวกเราไปน ับ
ิบคน เร
ส ือ่ งน
้จร
ี ิงหรือไม่?” ฉ ีหนิงป
ิ ดฎ
ีกา ส ีหน้า
เคร่งเครียด “ก ่อนตร ุ ษจ
ีนเหว ่ยซ
ูถงบอกว ่าเขาท ำการ
ิ
ปดทางเข ้าออกของเขาเฮยเหย ียนไว ้ ข
ังพวกเขาเอาไว ้
ในเขาแล ้ว ไม่ได
้โจมต ีพวกเขาไม ่ใช่หร
ือ?”
่องเต
ฮ ้้นอยพ
ูดว่า “ในฎ ีกาไม่ได้บอกรายละเอ ียดอะไร
เจ้าก
็เห็นแล
้ว บอกแค ่วา่ชาวเหม ียวในถ ้ำเฮยเหย ียน
ลอบโจมต ีทหารของราชส ำนัก อ ีกทั
้งยังฆ
่าทหารไป
ีกส
อ ิบคน เจ้าคิดว่าฎ
ีกาฉบับน้ไม
ี ่ใช่เร่
ืองจริงหรือ”
“เหว่ยซูถงถวายฎ ีกามา เร่
ืองน ้ก
ี ็น
่าจะเก ิดข
ึ
้นจริง” ฉ ี
หนิงเหมือนใช
้ความค ิด “ค่ายทหารน ่าจะถูกลอบ
โจมตีจริง แล
้วก็มีคนตายจริง แต ่ว่า......่ ฝาบาท ถ ้ำ
เฮยเหย ียนถ
ูกปิด มีคนเฝ้าเต็มไปหมด พวกเขาจะกล ้า
ลงมือจริงๆ หละหร ือ?”
่องเต
ฮ ้้นอยพ
ูดว่า “้ขาเองก็แปลกใจเหม ือนกัน เม่
ือปี
่อนข
ก ้าได้ให
้จงอ้โหวเข
ี ียนราชโองการข ึ
้นมา ส ่งคนไป
ูดค
พ ุยกับทางถ้ำเฮยเหย ียน แต ่ว
่ากล ับไม
่มีรายงาน
อะไรกล ับมาเลย แต ่วันน
้กล
ี ับม ีฎ
ีกาฉบ ับน
้โผล
ี ่มา อีก
ท
ั
้งยังบอกว ่าชาวถ ้ำบ
ุกเข้าค่ายสังหารทหารอ ีก”
“หากเป ็ นฝ
ีมือของชาวถ ้ำจริง ้ถาอย่างน
ั
้นพวกเขาก ็
ิดกบฏจร
ค ิงๆ” ฉ ีหนิงพ
ูดว่า “พวกเขาแอบโจมต ีค
่าย
ทหาร อ ีกทั
้งยังฆ่าคนอีก แสดงว ่าหนีรอดไปได้แล้ว
ทหารของเหว ่ยซ
ูถงจับใครไม ่ได้เลยหรือพะยะค ่ะ?
หากจ ับใครมาได ้สักคน ก็น่าจะส่งมาเมืองหลวง มอบ
ให้ราชสำน ักสอบสวน เพ ่
ือยืนยันเร
่
ืองทีเ่ก
ิดขึ
้น” เขา
หยุดไปครู่หนึ
่ง แล ้วถามว่า “่ ฝาบาท จงอีโ้หวว ่า
อย่างไรบ ้างพะยะค ่ะ?”
“จงอ ้โหวบอกว
ี ่าเรือ
่ งนี้ม ี
จ
ุดน่าสงสัยหลายที”่ฮ ่องเต้
้
นอยพ ูด “ตั
้งแต ่้
ตนจนจบ ม ีเพ
ียงพวกเขาท ีส
่ ่งฎ
ีกามา
รายงาน แต ่จ
ับใครส ่งมาเม ืองหลวงไม ่ได
้เลย......ฉ ีหน ิง
้
ขาร้
ูสึกว
่า เร ่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียนอาจจะไม ่งา่ยอย ่างท่
ี
้
ขาคิด ชาวเหม ียวก็ไม
่ใช่คนโง ่ พวกเขาจะไม ่้
ูรเลยหร ือ
่าการส
ว ังหารข ุนนางราชส ำนัก พวกเขาจะถ ูกลงโทษ
อย่างหนัก? ถ ้ำเฮยเหย ียนเล็กๆ จะต ่อต้านราชส ำน ัก
ได้อย
่างไรก ัน? แต ่ว
่าพวกเขากล ับยังทำเร่
ืองแบบน ้อ
ี ีก
ีกท
อ ั
้งยังบุกส
ังหารคน พวกเขาจะเอาช ีวิตต
ัวเองมาท ้ง
ิ
่ายๆ แบบน
ง ้เลยหร
ี ือ?”
ีหน
ฉ ิงพยักหน้า “่ ฝาบาททรงตร ัสถูกแล้ว” เขาหย ุด
ไปครู่ แล้วพ
ูดว่า “่ฝาบาท หร ือว่าจะมีคนทำแล ้วใส่
้
รายพวกเขา?”
“สวมรอยยเป ็ นพวกเขาน ่ะหรือ?”
“อาจเป ็ นไปได้วา่มีคนสวมรอยเป ็ นพวกเขา ั ต
้งใจบ ุก
่าคนในค
ฆ ่ายทหาร จากน ั
้นก็ใส่้รายให้ก
ับพวกเขา” ฉ ี
หนิงพูดว
่า “ถ ึงแม
้เหว่ยซูถงจะท ำการป ิ ดทางเข้าออก
ของถ ้ำไว้แล
้ว แต่วา่ตั้งแต่ี
ปท่แล
ี ้วถึงป
ีน้ ก
ี ็ไม่ได
้บุก
โจมต ีเข
้าไป ้ ถาอย่างน
ั้น อาจจะท ำให ้คนบางกล ุม
่ ้รอน
ใจ กังวลว ่าทางราชส ำนักอาจจะไม ่บ
ุกโจมต ีเขาเฮยเห
ียนแล
ย ้ว ดังน
ั้นจ
ึงสร้างเร่
ืองบ ุกเข้าไปส ังหารคน แล ้ว
ใส่้
รายให ้ชาวเหม ียว เพ ือ
่ กระต ุ
้นราชส ำน ักก็เป
็ นได้”
่องเต
ฮ ้้นอยค ิด แล้วพูดว่า “เร ือ่ งราวเป ็ นอย่างไร ้ ขา
เองก ็ไม่ร”ู ้เขาหย ุดไปคร่
ูหน ึ
่ง แล ้วพ ูดว
่า “แต ่วา่เสด ็จ
่อเคยร
พ ับสั
่งว ่า ซ
ีชวนไม ่ใช่้
ืนท
พ ่ท
ี ั
่วไป ้ ขาต ้องระว ังให้
มาก หากพ ้
ืนท่ซ
ี ีชวนเกิดความว ่นวาย ผลท
ุ ่ตามมา
ี
ยากท ่จะค
ี ิดได้ ้ขาเพ่งครองราชย
ิ ์ ไม
่นาน ซ ีชวนก็เกิด
เร
่ืองประหลาดข ึ
้นมากมาย แต ่ว่าอย ่ในว
ู ังแบบน ้ เร
ี ่
ือง
จริงท่ซ
ี ีชวนเป ็ นอย่างไรข้าไม่รเ ้
ู ลย ฉ ีหนิง เม ือ
่ คืนข้า
ิดมาแล
ค ้วทั
้งคืน ้ขาออกจากเม ืองหลวงไปไม ่ได้ คง
้
ตองให ้เจ้าไปแทนข ้าส
ักครั
้งแล ้วล ่ะ”
ีหน
ฉ ิงตะล ึงไป เขาเหม ือนไม่ได ้สต ิไปครู่หนึ
่ง “่ ฝาบาท
พระองค ์ หมายความว ่า......”
“้ขาร
ู้ ถ้ำเฮยเหย ียนกับตระก ูลฉ ีมสี ัมพ
ันธ์ท่ด
ี ีตอ
่ กัน
การส ืบใหู้้
รว่ามันเกิดอะไรข ึ
้นท ่ซ
ี ีชวน จ ำเป ็ นจะต้อง
เข้าไปย ่งเก
ุ ่ยวก
ี ับทางถ ้ำเฮยเหย ียน” ส ีหน ้าของ
ฮองเต
่ ้้นอยม ีความคาดหว ัง “้ ขาค
ิดไปค ิดมา ไม ่ว
่าจะ
่งใครไป ้
ส ขาก
็ไม่วางใจ พวกเขาอาจจะไม ่สามารถไป
ูดค
พ ุยหรือเจรจาได ้ อีกทั
้ง......” ส ีหน
้าของเขาเศร ้า
เล็กน
้อย แล ้วพ
ูดว่า “อีกทั้งต่อให
้ส
่งพวกเขาไป ส ่งท
ิ ่
ี
ได
้กลับมาก ็อาจจะไม ่จริงก็ได้ ม
ีเพียงเจ้า ้ขาถึงจะร ้
ูว่า
ันเก
ม ิดอะไรข ึ
้นกันแน่”
ีหน
ฉ ิงคิดในใจว ่าท
่ฮ
ี ่องเต้้นอยเรียกเขามาในว ันน้
ี
หลักๆ ก็เพราะจะปร ึกษาเร ่
ืองน้ แสดงว
ี ่าเขาค ิด
มาแล้วทั
้งค ืน และตัดสินใจด ีแล้ว ต
่อให้เขาปฏ ิเสธก ็
คงไม่มีประโยชน ์ อีกท
ั
้งอาจจะท ำให ้ฮ
่องเต้้นอยไม ่
พอใจได ้
หลังจากท ่พวกเขาเผยต
ี ัวตนท ่แท
ี ้จริงก
ันในวังแล้ว
่องเต
ฮ ้้นอยเองก ็ด
ีกับเขาไม ่นอ้ ย ให้เขารับตำแหน ่ง
โหว อีกท ั
้งยังสร้างโอกาสให ้เขาได้ต
ำแหน ่งผ
ู
้
ัญชาการค
บ ่ายกิเลนดำ แต ่ต
ัวเขากล ับยังไม่เคยสร้าง
ผลงานให ้ฮ
่องเต้้นอยเลยแม ้แต่ครั
้งเด ียว เขาล ังเลไป
คร
ู่หนึ
่ง เห็นฮ
่องเต ้นอ้ ยมองมาท ่เขา เขาก
ี ็ถอนหายใจ
แล
้วพ ูดว่า “่
ฝาบาทหากทรงจะให ้กระหม ่อมไป ต ่อให้
กระหม ่อมบ
ุกน
้ำลุยไฟก ็ไม่ปฏิเสธ”
่องเต
ฮ ้้นอยหลงไท ่ย
้มแล
ิ ้วพูดว ่า “้ ขารู้
อ ย่แล
ู ้วว่าเจ้า
จะต้องไม ่ท
ำให ้้
ขาผิดหวัง”
“่ฝาบาท จะให ้กระหม ่อมไปซ ีชวนน ั
้นย่อมไม่มีั
ปญหา
แต่ว่าทางค่ายกิเลนด ำ.....”
ึงแม
ถ ้้
ตวนชางไห ่กับจ
้าวอู๋ซางจะตามคนในส ังก
ัดค่าย
ิเลนด
ก ำกลับมาได ้ อีกท
ั้ง เขาย ังมอบหมายงานให ้กับต้
วนชางไห ่ก
ับพวกไปแล ้ว แต ่ว่าการต ั
้งค่ายก
ิเลนด ำ
เก่ยวข
ี ้องกับหลายหน ่วยงาน ไม ่ว่าจะเสบ ียงอาหาร
เส
้ือผ้ากฎระเบ ียบ ยังมีเร่
ืองอ ีกมากท ่เขาย
ี ังไม ่ได
้
ัดการ ้
จ ตวนชางไห ่ก
ับพวกคอยฝ ึ กทหารให ้ทำให ้เขา
เบาใจไปได ้เยอะ แต ่ว
่าเร ่
ืองอ่
ืนต้วนชางไห ่ก
ับพวก
อาจจะไม ่สามารถไปประสานงานได ้ โดยเฉพาะการ
เข้าหาก
ับหกกรมใหญ ่ ตำแหน ่งของต ้วนชางไห ่ั
น
้นต่ำ
มาก ไม่มที างคุยก ับทางหกกรมได ้
่องเต
ฮ ้้
นอยหลงไท ่คิดเรือ
่ งน้เอาไว
ี ้แล้ว เขาพ ูดว่า “เจ ้า
วางใจได ้ เร
่ืองตั
้งค่ายกิเลนด ำข ึ
้นมาใหม ่ ้ขาให
้
ความสำค ัญมาก ไว ้้ขาจะส่งคนไปช ่วยเจ ้าเอง เจ ้า
้
ตองการอะไร ้ ขาจะพยายามให ้ได้ทุกอย ่าง เจ้าไม ่้
ตอง
ังวลใจไป”
ก
ีหน
ฉ ิงค
ิดในใจว ่าในเม ่
ือฮ่องเต ้้
นอยพ ูดถึงขนาดน ้แล
ี ้ว
เขาเองก ็ไม
่้ตองกังวลอะไรอ ีก อ ีกทั
้งการต ั
้งค่ายกิเลน
ำข
ด ึ
้นมาใหม่ก็เป
็ นความต ้องการของฮ ่องเต ้นอ้ ย เพ ือ่
สร้างกองกำล ังของต ัวเองข ึ
้นมา ด ังน ั
้นเขาไม ่ก
ังวลเลย
่าฮ
ว ่องเต้นอ
้ ยจะใส ่ใจค่ายกิเลนด ำหร ือไม
่
“ขอบพระท ัยฝ
่ าบาท” ฉ ีหนิงยกมือขึ้นคำน ับ แล้วพูด
่า “่
ว ฝาบาท กระหม ่อมไปซ ีชวน เป ้าหมายหล ักค
ือสืบ
ให
ู้้
รแน่ช
ัดว่าทางถ้ำเฮยเหย ียนต้องการก ่อกบฏหร ือ
ไม่ใช่หร
ือไม่พะยะค ่ะ?”
หลงไท ่พยักหน
้าแล้วพูดว
่า “เร ือ
่ งน้ส
ี ำค ัญมาก ฎ ีกาท่
ี
ทางซ ีชวนส่งมา ไม ่ช
ัดเจน เจ ้าไปซีชวนคร ั
้งน้ จะต
ี ้องร้
ู
ให
้ได้ว่า ถ้ำเฮยเหย ียนทำไมต ้องสังหารข ุนนางราช
ำน
ส ัก เป็ นเพราะแค ่เร
ือ่ งภาษีจริงหร ือไม่” เขาเขย ิบ
ัวข
ต ึ
้นหน้ามา แล ้วพูดเส
ียงเบาว ่า “อด ีตฮ
่องเต ้เคย
บอกข ้าว
่า ความสงบของซ ีชวน ม ันเก่ยวพ
ี ันก ับความ
สงบส ุขของต้าฉ่ของพวกเรา ชาวเหม
ู ียวซ่
ือส ัตย
์
หรือไม่ ม
ันเก่ยวข
ี ้องกับความสงบของซ ีชวนโดยตรง”
เม
่ือพูดถ
ึงตรงน ้ เขาก
ี ็เขียนตัวต
ัวอักษรส ีแดงให ้ฉีหน
ิง
ู
ด
ีหน
ฉ ิงมองไปบนกระดาษเข ียนว่า “การพ ิช
ิตใจ
ประชาชนส ำคัญเป็ นล
ำดับแรก” เขาย ังไม่ทันได้พูด
อะไร ฮ ่องเต้นอ้ ยหลงไท ่ก
็พูดว
่า “น ่คอ
ี ื เคล ็ดลับท
่อด
ี ีต
ฮองเต
่ ้สอนข้าไว้ใช้ก
ับซีชวนโดยเฉพาะ”
“เคล ็ดล
ับ?”
“ตระก ูลหล่แห
ี ่งซ
ีชวนควบค ุมดูแลปาส ่มานานหลายป
ู ี
ีรากฐานม
ม ั
่นคงมากในท ้องท่น
ี ั
้น ถึงแม้ตระก ูลหล่จะ
ี
ไม่ม
ีทางเล ือกถึงได้ยอมสวาม ิภักด
ิ
์ต่อราชส ำนักของ
พวกเรา แต ่วา่บารม ีของเขาก ็ย
ังคงอย ูท
่ ีซชวน” หลง
่
ไท่ส
ีหน้าเคร ่งเคร
ียด แล ้วพูดว่า “อด ีตฮ่องเต้เคยตร ัส
่า หากต
ว ้องการให ้ซ
ีชวนเป ็ นของราชส ำน ักอย่าง
แท
้จริงแล ้ว การใช ้ก
ำล ังทหารอาจไม ่ได
้ผล อีกท ั้
ง
อาจจะท ำให ้พวกเขาย ้อนกล ับมาต ่อต้านได้ มีเพียง
ิช
พ ิตใจพวกเขาให ้ได้ พวกเขาถ ึงจะกลายมาเป ็ นพวก
เดียวกับพวกเรา”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “รับส
ั่งของอดีตฮ ่องเต้ มีเหต ุผลมาก ่ ฝา
บาท การพ ิช
ิตใจประชาชนส ำค ัญเป
็ นลำดับแรก
อาจจะฟ ั งด
ูง่ายแต
่มันไม่ง
่ายเลย แต ่ว
่าหากท ำส ำเร ็จ
แล
้ว มันท ำให ้ท
ุกคนม ีความส ุขจากใจจริงเลย”
หลงไท ่พยักหน้าแล้วพ ูดว
่า “ถ ูกต
้อง ด
ังนั
้นตอนท ่
ี
อดีตฮ
่องเต ้ย
ังอย ่ ทรงกร
ู ุ ณาต่อซ
ีชวนมาก โดยเฉพาะ
ชาวเหม ียว ทรงปกป ้องคุ้มครองพวกเขาท ุกอย่าง
หากไม ่จ
ำเป ็ นหรือไม ่มท
ี างเล ือก ทรงจะไม ่ใช้กำล ัง
ทหารเลย ชาวเหม ียวเจ ็ดสิบสองถ้ำ ถ้ำเฮยเหย ียนคือ
หนึ
่งในนั
้น ไม ่ว
่าถ ้ำเฮยเหย ียนก
ับถ
้ำเหมียวอ่
ืนจะเข ้า
ันได
ก ้หรือไม่ แต่วา่ขอแค ่ราชสำนักใช้ก
ำล ังทหารก ับ
้ำเหม
ถ ียวท่ใดส
ี ักถ ้ำหนึ
่ง น ั
่นก็หมายความว ่าพวกเรา
ไม่ไว
้ใจชาวถ ้ำเหม ียวทั
้งหมด ซ ึ
่งจะทำให้พวกเขาเห ็น
ราชสำน ักเป็ นศ
ัตรูทันที”
“ฝ
่ าบาททรงก ังวลว ่าหากใช ้กำลังทหารกับถ้ำเฮยเห
ียนแล
ย ้ว จะท ำให ้ส่งท
ิ ีอ
่ ด ีตฮ่องเต
้ทำทีผ
่ ่านมาไร ้
ความหมายอย ่างน ั
้นหรือพะยะค ่ะ?” ฉีหน
ิงถาม
หลงไท ่ย
้มแล
ิ ้วพูดว่า “้ ขาก ังวลว่าจะมีคนอยากจะให ้
ความพยายามของอด ีตฮ
่องเต้เสียเปล ่าน่ะสิ” เขาค ิด
ไปคร่
ูหนึ
่ง แล้วพ ูดว
่า “การพ ิชิตใจประชาชนชาว
เหมียวสำคัญเป ็ นล
ำด ับแรก แต ่ก
็ใช้ก
ำล ังกับพวกเขา
ไม่ได
้ หากชาวเหม ียวม
ีใจคิดคดทรยศก ับราชส ำน ัก
จริง ราชสำน ักก็จะต้องทำให้พวกเขาไม ่กล้า แต่ว่า
ำเป
จ ็ นต
้องมีหลักฐาน เพราะจะได ้ช
้แจงก
ี ับชาว
เหมียวอ่
ืนได้ ถึงจะเช ือดไก่ให
้ลิงดูได
้จร ิงๆ”
ีหน
ฉ ิงคิดในใจว ่าฮ่องเต้้นอยอายุยังน
้อย แต ่ค
ิดได้
รอบคอบมาก เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ด ังนั
้นฝ่ าบาทจึงส่ง
กระหม ่อมไปซ ีชวน เพ ือ
่ หาหล ักฐาน”
“หากชาวถ ้ำเฮยเหย ียนไม่เห
็นราชส ำน ักอย่ในสายตา
ู
แล
้วจร ิงๆ ก็้
ตองท ำอะไรส ักอย่าง” หลงไท ่พ
ูดว่า “เจ้า
ไปสืบเร่
ืองน้ให
ี ้้ขาอย่างละเอียด หากไม ่มีหล
ักฐาน
แสดงว ่าเร
่
ืองน ้้
ี ตองมีเง
ือ่ นง
ำ พวกเราจะใช ้ก
ำล ังทหาร
ไม่ได
้ ้ขาไม่อยากให ้ชาวเหมียวเจ ็ดสิบสองถ ้ำเห็นราช
ส น
ำ ักเป็ นศ
ัตรู เพราะเร ือ่ งน ้” เขาหย
ี ุดไปครู่หน
ึง่ แล้ว
ูดว
พ ่า “ย ังมีอ
ีกเร่
ือง เจ ้าไปซ ีชวน จับตาดู้
ดวยว ่าเหว ่ย
ูถงเป
ซ ็ นอย่างไรบ ้าง”
“เหว ่ยซูถง?”
“เหว ่ยซูถงเป ็ นเจ
้าหน ้าท่ท
ี ่อด
ี ีตฮ่องเต้ทรงส่งไป
ประจ ำการณ ์ท่ซ
ี ีชวน เพ ่
ือควบค ุมความเร ียบร
้อยในซ ี
ชวน” ฮ ่องเต ้้นอยหลงไท ่ขมวดค ้วแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ในเม ่
ือ
อดีตฮ่องเต ้ไว้ใจคนผ ู
้น้มาก แสดงว
ี ่าเขาก็น
่าจะเป ็ นคน
ีความสามารถ แต
ม ่ว
่า......เร ่ืองของถ้ำเฮยเหย ียนใน
ครั
้งน้ เหว
ี ่ยซูถงส่งฎีกามา ช ้แจงไม
ี ่ละเอียด ม ันดู
ิดปกต
ผ ิ ้ขาอยากจะร ้
ูว่าเขาม ีอะไรกันแน่ ซ
ีชวนช ่
ือส่ือ
(่ือส
ช ือ
่ =ผ ู
้ว่าราชการแคว ้น) ต ำแหน ่งอำนาจส ำค ัญ
ันเก
ม ่ยวข
ี ้องกับความปลอดภ ัยของต ้าฉ
่ หากเขาไม
ู ่
เห็นกฎหมายอย ่ในสายตา.......” สายตาของเขาเร
ู ่ม
ิ
ุด
ด ันขึ
้น เขาก ำหม ัด “เช ่นน ั
้นเขาก ็ไม
่ควรอย ่ใน
ู
ต แหน
ำ ่งน้อ
ี ีก”
ีกาของเหว
ฎ ่ยซูถงหลายฉบ
ับ เขียนช้แจงอะไรไม
ี ่
ัดเจน ท
ช ำให ้ฮ่องเต
้้
นอยไม
่้
ูรว
่าเกิดอะไรข
ึ
้นกันแน่ ใน
ฐานะสายของทางราชส ำน
ัก การกระท ำของเหว ่ยซูถง
ำให
ท ้ฮ
่องเต ้้
นอยไม่พอใจมาก
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกว่า ในฐานะเจ้าหน
้าท่ต
ี ำแหน่งใหญ่ เหว่ย
ูถงร
ซ ู้
ด ี่าหน
ว ้าท่ของต
ี ัวเองคืออะไร แต่วา่เขากล ับท
ำ
ในส่งท
ิ ่ตรงข
ี ้ามกัน แสดงว
่าจะต้องมีอะไรในกอไผ่
แน่นอน
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองคร ักษ
์ เส
้ือแพร
บทท่ 342 ก
ี ังวลใจ
ีหน
ฉ ิงคิด แล้วถามว ่า “่ฝาบาท คร ั
้งน้ให
ี ้กระหม ่อมไป
ในฐานะอะไรด ีพะยะค ่ะ? หร ือว
่าให้ไปแอบส ืบอย่าง
ับๆ?”
ล
“้ขาคิดเอาไว ้แล้ ว” ฮ่องเต้้นอยย
่
ืนของอย ่างหน ึง
่ ให้
เขา “เจ ้าไปในฐานะข ้าหลวงใหญ ่ หร ือก
็คอื ไปเป ็น
ัวแทนของราชส
ต ำน ักในการตรวจตราทหาร” พ ูดถึง
ตรงน ้ เขาก
ี ็่
ืนป
ย ้ายทองไปให ้เขา “้ายทองเจ
ป ้าพกติด
ัวไปด
ต ้วย อาจจะส ั่งเคล
่
ือนทหารในซ ีชวนไม ่ได้ แต่ว
่า
ี้ายทองในม
ม ป ือ พวกเขาก ็ไม่กล
้าขัดคำส ั
่งเจ้ า”
ีหน
ฉ ิงมีราชโองการล ับก
ับป
้ายทองในม ือ เขายกม ือ
ำน
ค ับแล้วพ
ูดว่า “่ ฝาบาททรงวางพระท ัยได
้
กระหม ่อมร
้
ูแล้วว่าควรท ำอย ่างไร”
“ฉีหนิง ้ขาร
้
ูวา่การไปคร ั
้งน้ม
ี ันไม
่ค่อยสงบ” ฮ ่องเต้
้
นอยลังเล แล ้วพ
ูดว่า “แต่ว
่าเจ ้าเป
็ นคนท่้
ี ขาไว
้ใจมาก
่ส
ี
ท ุด ้ขาไม่อาจทนเห ็นต
้าฉ่ของข
ู ้าว
่นวายได
ุ ้ ถึงได้ส่ง
ให้เจ
้าไป เจ ้าเองต้องระวังตัวให้มาก ไม ่ว่าถ้ำเฮยเห
ียนจะก
ย ่อกบฏหรือไม่กต
็ าม ขอแค ่เจ้าส
ืบหาความ
จริงออกมาให ้ได
้ แล้วเอาหล ักฐานมาให ้้ขา เจ้าก็จะได ้
สร้างผลงานใหญ ่”
ีหน
ฉ ิงร้
ูว่าฮ
่องเต้้นอยสงส
ัยในสถานการณ ์ ของซีชวน
มาก ค ิดว่าช
่วงน้ฮอ
ี ่ งเต
้้นอยคงเคร ียดเร ือ่ งน
้มาก เขา
ี
ูดว
พ ่า “่ ฝาบาท พระองค ์รับสั
่งให้กระหม่อมไปซ ีชวน
จงอ้โหวทราบหร
ี ือไม่?”
“้ขาบอกแค ่วา่จะส ่งไปตรวจสอบเร ือ
่ งน้ ไม
ี ่ได้บอก
รายละเอ ียดอะไรไป” ฮ ่องเต้้นอยพ
ูดว่า “แต ่ว
่าเขาก ็
่าจะร
น ้
ู ไม่เป
็ นไร ซือหม่าหลันเองก็สงสัยเร ือ
่ งน้
ี
เหมือนก ัน เกรงว ่าเขาน่าจะแอบส ่งคนไปตรวจแล ้วล่ะ
แต่ว
่าความจร ิงทีเ่ขาส ืบได้ ก็อาจจะไม ่รายงานข ้าก ็
ได
้”
ีหน
ฉ ิงพยักหน้า ฮ ่องเต ้้
นอยพูดว่า “เด ิมที้ขาค
ิดว่า
อยากจะเล ือกทหารหลวงอว ๋หล
ี ินให
้ตามเจ ้าไปด ้วยสัก
สองสามคน แต ่ว
่า......้ ขามาค ิดอีกท
ี เจ ้าเลือกคน
ิดตามไปเองน
ต ่าจะด ีกว่า ้ขาไม ่ส
่งคนไปพร ้อมเจ้า
ีกว
ด ่า”
“พะยะค ่ะ” ฉ ีหนิงร้
ู วา่การท ่ฮอ
ี ่ งเต้้
นอยพ ูด เหม ือนจะ
ไม่ม
ีประโยชน ์ แต ่ว
่าม ันแฝงไปด ้วยความหมาย
หากฮ ่องเต้้นอยส่งคนตามไปด ้วย ม ันเหม ือนกับว่าส่ง
คนไปเป ็ นห
ูเป็ นตา หากฮ ่องเต้้นอยไม่ส
่งตามไปด ้วย
ั
น
่นหมายถ ึงว่าเขาเช ่
ือมัน่ ในตัวเขามาก
“ฉีหนิง เจ้ากล ับไปเตร ียมตัว แล ้วร
ีบเด ินทางท ันที”
่องเต
ฮ ้้
นอยพูดว ่า “้ ขากังวลว่าคนท ่ซ
ี ีชวนจะร ้อนใจ
เกินไป เจ ้ายังไปไม ่ถึง พวกเขาจะต ่อสู
้กันเสียก
่อน”
ฉหน
ี ิงเองก ็ก
ังวลเร ือ่ งนี้
อ ย่เหม
ู ือนกัน ฮ ่องเต้นอ ้ ย
พยายามร ักษาความสงบของซ ีชวน ก ่อนท ่จะเจอ
ี
หลักฐาน เขาไม ่มีทางท ำอะไรก ับทางถ ้ำเฮยเหย ียน
เพ
่ือไม
่ให้ทางชาวเหม ียวเห ็นราชส ำน ักเป็ นศ
ัตรู
เพราะถ ึงอย่างไรชาวเหม ียวก ็ย
ังมีพรรคบ ัวด
ำหน ุน
หลังอย
่ พรรคบ
ู ัวดำหว ังจะรวบรวมชาวเหม ียวเจ ็ดสิบ
สองถ้ำเป็ นศ
ัตรูกับราชส ำนัก หากไม ่มั
่นใจแล ้วใช ้
ำล
ก ังก
ับทางถ ้ำเฮยเหย ียนไป ก ็เท่ากับเป็ นการผล ักให
้
ชาวเหม ียนเจ ็ดสิบสองถ ้ำไปเข้าก ับทางพรรคบ ัวดำ
่องเต
ฮ ้ใหม ่เพ่งข
ิ ึ
้นครองราชย ์ สถานการณ ์ ในราช
ำน
ส ักย
ังไม ่น
่ง ส
ิ ่งท
ิ ่ส
ี ำค ัญท
่ส
ี ุดในตอนน ี้ค ื
อการ
ควบคุมอำนาจทางการเม ืองให้น่ง หากซ
ิ ีชวนเก ิด
ความว่นวาย ไม
ุ ่ได้เป็ นผลดีของต้าฉ่
ู
ีหน
ฉ ิงร
้
ูว่าฮ่องเต ้้นอยคิดอะไรอย ่
ู
ให
้ชาวเหม ียวเห ็นราชส ำนักเป็ นศัตร
ู ไม
่ได้ แต่วา่จะท ำ
ให
้ชาวเหม ียวกลัวราชส ำนักก็ไม ่ได
้ ไม ู่
ส
้กันเป็ นทางท
่
ี
ีท
ด ่ส
ี ุด แต่ว่าหากถ ้ำเฮยเหย ียนสร ้างความว ่นวาย
ุ
หากจ ำเป็ นก
็้ตองสู
้ แต่วา่ก ่อนท ่จะลงม
ี ือ ้ตองช ีแ้จงให้
เหล ่าชาวถ ้ำเข้าใจก ่อนว่าถ้ำเฮยเหย ียนกระท ำการจร ิง
่องเต
ฮ ้้นอยเป็ นผ
ู
้นำแคว ้น แต่กลับใส ่ใจถ้ำเฮยเหย ียน
เล็กๆ แบบน ้ แต
ี ่ว่าเบ้
ืองหลังของถ ้ำเฮยเหย ียนมัน
เก่ยวข
ี ้องก ับอำนาจ ท ำให ้ฮ่องเต ้้
นอยเป ็ นห
่วงมาก
ีหน
ฉ ิงบอกลาฮ ่องเต ้นอ
้ ย แล ้วก็ตรงกล ับไปท ่จวนท
ี ันท
ี
่องเต
ฮ ้้นอยบอกให ้เขาร ีบเด
ินทาง เขาเองก ็ไม่อยากให้
เสียเวลา เขาตามต ัวต้วนชางไห ่ก
ับจ้าวอู๋ซางมา แล ้ว
เล่าเร่ืองของซ ีชวนให ้พวกเขาฟ ัง ท ั
้งสองตกใจมาก ้ ต
วนชางไห ่ขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว
่า “โหวเยว ่ เส้นทางไปซ ี
ชวนไกลมาก ท ่านไม ่เคยไปท ่น
ี ั
่น ่ฝาบาทเหต ุใดถึงทรง
ับส
ร ั
่งให้ท
่านไปเล ่า?”
“ราชโองการออกมาแล ้ว พ
ูดไปก ็เปล ่าประโยชน ์”
ฉหน
ี ิงพูดว
่า “หล ังจากท ่้
ี ขาไปแล ้ว ค่ายกิเลนด ำก็
มอบหมายให ้พวกเจ ้าแล้วกัน ่ ฝาบาทตร ัสแล
้ว จะส ่ง
คนไปช ่วย ถึงเวลาน ั
้นขาดเหล ืออะไร เจ ้าก็แจ้งไปทาง
ราชส ำนักนะ”
“โหวเยว ่ ให้เหล ่าจ
้าวอย ่ท
ู ่น
ี ่ ้
ี ขาไปซ ีชวนกับท่าน” ้ ต
วนชางไห ่รีบพ
ูดว่า “้ ขาเคยไปซ ีชวน ถ ึงแม
้จะไม ่ได้
ำนาญทางในซ
ช ีชวนมาก แต ่ว
่า......”
“เจ้าก
ับจ้าวอู
๋ซางค ิดแต่เร่
ืองของค ่ายกิเลนด ำก ็พอ
เร
่ืองน
ี้ส ำคัญกับพวกเจ ้ามาก” ฉ ีหน
ิงพูดว
่า “ให ้ฉ
ีเฟิง
พาคนตามข ้าไปด ้วยก็พอ”
ีหน
ฉ ิงร
้
ูดีว
่า ความสามารถของเขา ไม ่ได
้ดอ้ ยไปกว ่าต
้
วนชางไห ่แล้ว หากเร ่ืองท่แม
ี ้แต ่ตัวเขายังไม่สามารถ
แก้ไขได้ ต
่อให ้ม
ี้ตวนชางไห ่อย ่้
ู ดวยก
็ไม่ม
ีประโยชน ์
ีกท
อ ั
้งค่ายกิเลนดำ ก ็หนีไม่้พนต้วนชางไห ่อย่ด
ู ี
้
ตวนชางไห ่อยากเถ ียงอีก ฉ ีหนิงยกม ือห้ามเอาไว ้ แล ้ว
กส
็ ั
่งงานมอบหมายเอาไว ้ ท
ั้งสองเห ็นฉ
ีหนิงยืนยัน
หนักแน ่น ู้
รว่าพูดมากไปก ็ไม่ม
ีประโยชน ์ ท ำได ้แค
่ทำ
ตามเท ่านั
้น
ครั
้งน้้
ี ตองเด ินทางไปซ ีชวน เส ้นทางไกลมาก ็ กไม
ู่้
รจะ
ได้กลับมาอ ีกทีเม่ือไหร่ ฉีหน
ิงร้
ูว่าเร ือ
่ งน้อย
ี ่างไรก ็้ตอง
บอกก ู
้ชิงฮั
่นใหู้้
ร เพ ียงแต่เพราะเร ือ่ งในคร ั้งก
่อน ท ั
้ง
สองแทบจะไม ่ได้น
ั
่งลงค ุยก
ันดีๆ มาระยะใหญ ่แล้ว อีก
ั
ท
้งไม ่เคยอย ่ก
ู ันตามล ำพ ังด
้วย
ีหน
ฉ ิงร
ู้ส
ึกกระอ ักกระอ ่วนใจ แต ่ว
่าย ังคงต้องไปตาม
หากู้ช
ิงฮั
่นอย ่ด
ู ี เขาอยากจะพ ูดอะไรด ้วยสักหน ่อย
เขาเด ินตามหานางท ั
่วจวน ถ ึงได้้
ูรว่าก
ู้ช
ิงฮั
่นอย่เร
ู ือน
้
ดานหล ัง
หลังจากก ู้เหว ินจางพาครอบคร ัวมาในเม ืองหลวง ก ็
อาศ ัยอย่ในจวนตลอด ถ
ู ึงแม
้้บานท่้
ี ือเอาไว
ซ ้จะเสร ็จ
เรียบร ้อยแล้ว แต ่ว
่ากู้เหว
ินจางเอาเวลาท ั
้งหมดย ่งอย
ุ ่
ู
กบร
ั ้าน ตระก ูลก ู
้เข้าเมืองหลวงมาก ็เพือ
่ ท ำการค ้า
หลังจากว ันท่เจ
ี ็ดเด ือนหนึ
่ง ก็จะเปิ ดร
้านแล ้ว ถึงแม ู้
ก้
เหวินจางจะไม ่ได ้ชอบทำการค ้าเท่ากับการต ่อส
ู้ แต่ว่า
ในฐานะห ัวหน้าครอบคร ัวของตระก ูลกู
้ การค ้าของ
ตระกูลจะท ้งไม
ิ ่ได ้ ดังน
ั
้นช่วงน้เขาก
ี ็ย
่งอย
ุ ่ก
ู ับร
้านค้า
ของเขา ไม ่มีเวลามาท ำการย ้ายบ้าน
ีหน
ฉ ิงเด ินตรงไปย ังเรือนด้านหล ัง ยังไม่ท
ันเด ินเข้าไป
ในเรือนก ็ได
้ยินเส ียงหัวเราะด ังออกมา เม ่
ือมาถ ึงหน้า
ประตู เขาเห ็นม ีูผ
้หญิงหลายคนก ำลังนั
่งล้อมวงพ ูดค ุย
ันอย
ก ่ เขาไม
ู ่้
ู
รวา่เขาควรจะเด ินเข้าไปหร ือไม่ ูก
้ชิงฮั
่น
เองก็นั
่งอย่ในน
ู ั
้นด ้วย เขาอยากจะเร ียกนาง แต ่ก
็พูด
ไม่ออก
ู
กเหล
้ ่าไท ่เหล ือบมองมาด ้านนอก นางล ุกขึ
้นมา ย ้ม
ิ
แล้วพ
ูดว่า “โหวเยว ่” คนอ่
ืนหันมามองเห ็นว ่าเป็น
ีหน
ฉ ิง ก็ลุกขึ
้นมาค ำน ับเช่นก
ัน
ีหน
ฉ ิงร้
ูสึกท ำต ัวไม่ถูก แต ่ก็ย
ังหน้าหนาเด ินเข้าไปใน
้
หอง แล ้วพูดว่า “เหล ่าฮ ูหยิน หลายว ันมาน ี้
ม ี เร
ือ่ งย ่ง
ุ
มากมาย ไม ่ได้มาเย ่ยมท
ี ่านเลย ด ังน ั
้น......ด ังน ั้
น วันน
้
ี
้
ขาเลยต ั
้งใจจะเย ่ยมเย
ี ียนท่านสักหน ่อย” ตอนท ่พ
ี ูด
หางตาของเขาก ็มองไปทางก ู้ช
ิงฮั
่น เขาเห ็นกู
้ชิงฮ ั
่น
ไม่ได
้สนใจเขาเลย เอาแต ่เล่นของเย ็บป
ั กในม ือของ
นาง ไม ่ได้สนใจจะมองมาเลย
เม
่ือเห็นด ังนั
้น ฉีหนิงย ่งร
ิ ้
ูสึกทำต ัวไม ่ถ
ูก
ู
กเหล
้ ่าไท ่รีบพูดว่า “ท ่านโหวเยว ่เกรงใจไปแล ้ว ช ่วงน ้
ี
พวกเราท ั
้งแก ่ท
ั
้งเด ็กมารบกวนอย ่ท
ู ่จวนของท
ี ่าน ้ ตอง
ขออภัยท ่านมากกว ่า”
“เหล่าฮ ูหย ินเกรงใจไปแล ้ว ครอบคร ัวเดียวก ันท ั
้งนั้น
อย่าพ
ูดอะไรแบบน ั
้นเลย” ฉ ีหนิงรีบพูดข ึ
้น เขาล ังเล
ไปคร่
ูหน ึ
่ง เห ็นกู้ช
ิงฮั
่นไม ่สนใจอะไร ก ็ไม
่กล้าพ ูดต ่อ
เขากับเหล ่าฮูหยินก็ไม่ได้มีเร
่
ืองอะไรให ้พ
ูดมาก แต ่
สดท
ุ ้ายเขาก ็พ
ูดว่า “พร ุง ่ น
้้
ี ขาต้องออกจากเม ืองหลวง
ไปส ักระยะหน ึ
่ง ไม ู่้
รว่าจะกล ับมาเมือ่ ไหร่ เหล่าฮูหยิ
นก็อย่ท
ู ่น
ี ่ต
ี ่อไปสักระยะเถอะ หากต ้องการอะไรก ็
บอกมาได ้เลย.......”
ู
กช
้ ิงฮั
่นแกล ้งท
ำเป ็ นไม ่สนใจ พอฉ ีหน
ิงพูดมาแบบน ้
ี
นางก ็สะด ุ้ง แล
้วรีบเงยหน ้าขึ
้นมา แล ้วพ
ูดด้วยความ
ืมต
ล ัวว่า “เจ ้า......เจ ้าจะออกนอกเม ืองหลวง? เจ ้าจะ
ไปไหน?”
ีหน
ฉ ิงได้ยินเสียงของก ู
้ชง ิ ฮ
ั
่น เขาก ็เบาใจลง เขาร ้
ูสึก
ได้ว่าน้ำเส ียงของก ู
้ชิงฮ ั
่นเป็ นห่วงเป
็ นใยเขามาก ในใจ
็้
ก ู
รสึกอ่นใจ แอบค
ุ ิดในใจว ่าม่ายสาวคนสวยน ้ถ
ี ึงแม
้จะ
ำสงครามเย
ท ็นกับเขาอย ่ แต
ู ่ว่าล
ึกๆ แล้วก็ย
ังห่วงเขา
อย่ เพ
ู ียงแต ่คนทีอ่ ย่ในห
ู ้องม ีมาก ฉีหนิงเลยต้องท ำให ้
เป
็ นธรรมชาต ิทส่ ุ
ี ด “่ ฝาบาทเร ียกข
้าเข้าวัง รับส
ัง่ ให้
้
ขาไปตรวจตรากองก ำล ังทหาร เวลาค ่อนข้างคับขัน
ดงน
ั ั
้นว ันน้้
ี ตองเก็บของ พร ุ่งน
้จะต
ี ้องออกเด ินทางแต ่
เช้ า”
เขาไม ่ได
้บอกออกไปว ่าเขาจะไปซ ีชวน
ู
กเหล
้ ่าไท ่ย้มแล
ิ ้วพูดว ่า “่ฝาบาทร ับส
ั
่งให้โหวเยว ่ไป
ตรวจตราทหาร น ั
่นก ็เพราะให ้ความส ำคัญกับโหวเยว ่
นะ”
ู
กช
้ ิงฮ ั
่นลุกข ึ
้นมา แล ้วห ันไปพ ูดก
ับทางกู้เหล
่าไท่ว่า
“ท่านแม ่ พวกท ่านน ั
่งค ุยก
ันก่อนนะ” นางไม ่พด
ู อะไร
มากอ ีก นางเด ินตรงมา ขณะท ีเ่ดินผ่านฉ
ีหนิง ก็ส
่ง
สายตาให ้เขา จากน ั้นก็เด
ินบิดสะโพกออกไป ี ฉหนิงร้
ู
ความหมายของก ู
้ชิงฮ ั
่นดี เขายกม ือค
ำน ับก
ู
้เหล่าไท ่
จากน ั
้นก็เด ินออกไป
ู
กช
้ ิงฮ ั
่นเด ินน ำหน้า ฉ ีหน ิงเดินตามหลัง เขามองไปท ่
ี
่าทางการเด
ท ินของนาง แอบค ิดในใจว่าช
่วงน้ไม
ี ่ได้คุย
ับก
ก ู้ชิงฮั
่นเลย ้ ู
รสึกกดด ันแปลกๆ
เม
่ือออกจากเร ือนด ้านหล ัง ูก
้ชิงฮั
่นเดินตรงไปท่ศาลา
ี
ิมสระน
ร ้ำ เม ่ือฉีหนิงเด ินมาถึง นางถ ึงได้ห
ันมามองฉ ี
หนิง แล้วก็หันกล ับไปท ่สระน
ี ้ำเหม ือนเดิม
เม
่ือยืนเผชิญหน ้าก ับม่ายสาวคนสวย ฉ ีหนิงร
้
ูสึกเกร็ง
มาก เห ็นกู
้ชิงฮ ั
่นไม ่พ
ูดอะไร เขาก ็พยายามเขย ิบเข้า
ไปใกล ้ แต่ไม่ได ้ใกล ้มาก ห ่างประมาณสามก ้าว เขา
ังเลไปคร
ล ู่หน ึ
่ง จากน ั้นก
็พูดว
่า “ซานเหน ียง ่ทาน
......”
“หากไม ่้
ตองเด ินทางไกล ก ็ไม่ค
ิดจะค ุยก
ับข
้าแล้วใช่
หรือไม่?” ู กช
้ ิงฮ ั
่นเหล ือบมองฉ ีหนิง นางไม่ได้พด
ู ดี
้
ดวย
ีหน
ฉ ิงสะด
ุ
้ง เขาพ ูดว่า “ซานเหน ียง ท ่าน......ท ่าน
เข้าใจผิดแล้ว เหต ุใดข้าจะไม ่อยากค ุยก
ับท
่านเล ่า แต ่
่า......้
ว ขากล ัวว ่าท
่านจะไม ่อยากค ุยก
ับข
้า ็กเลย......”
“ู้
รว่าจะเป
็ นแบบน ้ แล
ี ้วทำท ำไม” ู ก
้ชิงฮ
ั
่นก
ัดปาก
แล้วเหล ือบมองฉีหนิง “้ถาเจ้าไม่เห ิมเกริมแบบน ั้น ก็
ไม่เป
็ นแบบน ้ เป
ี ็ นเพราะเจ้านั่นแหละ”
ีหน
ฉ ิงพ ูดว
่า “ใช่ ใช่ ใช่ ้ขาไม่ด
ีเอง หากข ้าไม่แตะต ้อง
ัวซานเน
ต ียง......”
“เจ้ายังพูดเหลวไหลอะไรอ ีก” ูก้ช
ิงฮั
่นจ้องมาฉ ีหนิง
หน้าของนางแดงระเร ือ่ ข
ึ
้นมา
ีหน
ฉ ิงร ีบห
ุบปาก ไม ่กล
้าพูดต่อ
ู
กช
้ ิงฮั
่นถอนหายใจ แล ้วมองเขา จากน ั้นก
็พูดว่า
“พร่
ุงน้จะไปแล
ี ้วใช่หร
ือไม่? แล ้วจะไปไหนล ่ะ?”
“ซีชวน” ฉ ีหนิงพ
ูดว่า “ทหารซ ีชวนปิ ดทางเข ้าออก
ของถ ้ำเฮยเหย ียน ทหารส ่วนหน ึ
่งถูกลอบส ังหาร ตาย
ไปกว ่าสิบคน มีรายงานมาว ่าคนของถ ้ำเฮยเหย ียน
เป
็ นคนท ำ ล ูกน
้องของเหว ่ยซูถงอยากจะน ำทหารบ ุก
เข้าไปแก ้แค้น ่
ฝาบาทค ิดว
่าเร่
ืองน ้ตอ
ี ้ งมีเบ้
ืองหล ัง
ังวลว
ก ่าเรือ
่ งน
้จะเป
ี ็ นฉนวนเหต ุให
้ซีชวนเก ิดความ
่นวาย ก
ุ
ว ็เลยจะให ้้
ขาไปส ืบหาความจร ิง”
ู
กช
้ ิงฮั
่นขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “ราชส ำน ักมีคนตั
้ง
มากมาย เหต ุใดจะต้องให ้เจ
้าไปด ้วย? เจ้าย ังต
้องฝึก
ทหารในค ่ายกิเลนดำอ ีกไม่ใช
่หรือ?”
“จะส ืบหาความจร ิง ก็้
ตองไปใกล ้ชิดก
ับทางถ ้ำเฮยเห
ียน” ฉ
ย ีหนิงพ
ูดว่า “ชาวเหม ียวขี้ส งสัย ขุนนางท ั
่วไป
ชาวเหม ียวไม ่มท
ี างเช ่
ือแน่ ตระก ูลฉ
ีของพวกเราม ี
ความส ัมพันธ
์ท
่ด
ี ีก
ับชาวถ ้ำเฮยเหยียน ่ ฝาบาทเห ็น
ตรงจ ุดน้”
ี
ีหน
ส ้าท่าทางของก ู้ช
ิงฮั
่นกังวลชัดเจน น ้ำเสียงของ
นางด ูตำหน ิเล็กน
้อย “่ ฝาบาทไม ่้
ู
รหรืออย่างไร ตอน
ั
น
้นท่ท
ี ่านเหล ่าโหวไปปราบซ ีชวน ท ่านสังหารคนไปก ็
มาก สร ้างความแค ้นเอาไว ้ไม
่้นอย แล้วส่งเจ ้าไปแบบ
้ ม
ี
น ัน.....ม ันจะไม ่เป
็ นการขุดหลุมฝ
ั งเจ
้าหร ืออย่างไร?
เจ้า......เจ ้าไปทูลฝ่ าบาท ให้ทรงส ่งคนอ่
ืนไปแทน”
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองคร ักษ์ เส
้ือแพร
บทท ่ 343 สร
ี ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่า
ำพ
ค ูดเป็ นห่วงเป
็ นใยของก ู้ช
ิงฮั
่น ท ำให ้ฉีหนิงร
้
ูสึก
อบอ่นใจ เขาอดไม
ุ ่ได ้ทจ่ ะเขย
ี ิบเข ้าไปใกล ้ ูก
้ชิงฮ
ั
่น
แอบถอยห ่างเพือ่ เว ้นระยะเอาไว ้
ีหน
ฉ ิงจนป ั ญญา ทำได ้แค่พูดว่า “้ ขาร ับปากฝ ่ าบาทไป
แล
้ว อ ีกอย ่าง......หล ังจากท ่้
ี ขารับต ำแหน ่งมา ไม ่ได
้ม
ี
ผลงานอะไรเลย จะเอาแต ่พ
ึ่งใบบ ุญเก ่าแบบน้ไม
ี ่ได
้
ซานเหน ียง ท่านไม ่ตอ ้ งก ังวลไป ถ ึงอย ่างไรซ ีชวนก ็
เป
็ นด
ินแดนของราชส ำนัก ้ ขาไปถ ึงท ่น
ี ั
่น ต่อให้ใคร
เห็นข
้าขวางห ูขวางตา ก ็ไม่กล้าท ำอะไรข ้าหรอก”
“เจ้าน่นะ ไม
ี ่้
ู
รเลยว ่าเรือ่ งไหนส ำค ัญไม่สำคัญ” ู ก
้ชิง
ั
ฮ
่นถอนหายใจ “่ ฝาบาทย ังคงระแวงส ูอ่ ๋
องคนน ั
้นอย่
ู
ใช่หรือไม่ ้ถาอย่างน ั้น หาเหต ุผลปลดเขาก ็ได
้ี่
นนา จะ
มานั
่งกังวลแบบน ้ให
ี ้เหน ่
ือยท ำไม”
ฉหน
ี ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ใต้หล้ายังไม ่เป็ นหน
ึ
่ง ่ฝาบาท
ทรงคิดไปไกลกว ่าพวกเรามาก ส ่ออ
ู ๋ งยอมมา
สวามิภักดิ
์้ดวยต
ัวเอง หากจ ับไม่ได ้คาหนังคาเขาหร ือ
ีหล
ม ักฐานแน ่ช
ัด ราชส ำน ักไม ่ม
ีทางท ำอะไรเขา
เด็ดขาด ไม ่เช
่นนั
้นหากพวกเราบ ุกปราบทางเหน ือ
เม
่ือไหร่ คงไม ่ม
ีใครท ำตามค ำส ั
่งของราชส ำน ัก
แน่นอน”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นร้
ูเหต ุผลเรือ่ งน
้ด
ี ี นางน ่งไป แล
ิ ้วพูดว่า “แล้ว
้
ตวนชางไห ่พวกเขาตามเจ ้าไปด ้วยหร ือไม่? ่ฝาบาทส่ง
ทหารไปก ับเจ้าด
้วยหร ือไม่?”
“ไม่้
ตองใช ้คนเยอะขนาดน ั
้นหรอก” ฉ ีหน
ิงพูดว่า “
้
ตวนชางไห ่้ตองอย่ึ
ู ฝกทหารท ่คา่ยก
ี ิเลนดำ ้ ขาให้ฉีเฟ
ิง
ตามข้าไปก ็พอ”
“้ถาอย่างนั้น เจ
้าก็พาคนไปแค ่ไม่กค่ นอย
ี ่างนั
้นหรือ?”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นพ ูดด
้วยความร ้อนใจว่า “ท ำแบบน ั
้นได้
อย่างไร? ้ ถาอย ่างนั
้น......ให ้องคร ักษ์ ในจวนตามเจ ้าไป
้
ดวยด ีหรือไม
่ คนย ่งเยอะย
ิ ่งด
ิ ีนะ”
ีหน
ฉ ิงหัวเราะแล ้วพูดว
่า “ซานเหน ียง ้ ขาไม่ได
้จะไป
ออกรบนะ ไม ่้
ตองใช ้คนมากขนาดน ั้นหรอก ้ ขาร
้
ูว่า
้
ตองท ำเช ่นไร ท ่านวางใจได ้ ้ขาทำงานเสร ็จแล้ว จะ
ีบกล
ร ับเมืองหลวง จะไม ่ให้ท่านต้องก ังวลใจหรอก”
ู
กช
้ ิงฮั
่นหน้าแดง แล ้วพูดว่า “ใครเป ็ นห
่วงเจ ้าก
ัน ต ่อ
ให้เจ้าไปถึงสุดหล้าฟ้าเขียว ้ ขาก็ไม่ห่วง”
ีหน
ฉ ิงเห็นนางทั
้งโกรธท ั้
ง อาย นางด ูสวยมาก ู ร้
ส กึ
หวั
่นไหว แต ่ว่าเมือ่ ม
ีบทเร ียนจากคราวท ่แล
ี ้วแล้ว เขา
็ระว
ก ังตัวมากขึ
้นเยอะ เขาไม ่กล
้าพูดอะไรมากเก ินไป
เขาย ้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ซานเหน ียง หลังจากท ่้
ี ขาไปแล้ว
่านก
ท ็อย่าเหน
่ือยให้มากนะ งานอะไรก ็ให้บ
่าวไพร ่ไป
ำ ้
ท ขาไม่อยากเห ็นหล ังจากท ่้
ี ขากล
ับมาแล ้ว ท่านซูบ
ผอมไปหรอกนะ”
ู
กช
้ ิงฮ ั
่นเหล ือบไปมองเขา นางใช ้ความค ิด เหม ือนนาง
จะน ึกอะไรข ึ
้นมาได้ นางพ ูดว ่า “เจ ้าตามข ้ามา”
ีหน
ฉ ิงก ็ไม
่้
ูรว
่าก
ู
้ชิงฮั
่นจะพาเขาไปไหน เขาเด ินตามก ู
้
ิงฮ
ช ั
่นไป เด ินผ
่านทะล ุเรือนไป จนมาถ ึงนอกเร ือนของ
ไท่ฟูเหร ิน
ีหน
ฉ ิงไม ่อยากเจอหน ้ายายแก ่น
่มากท
ี ีส
่ ุด คิดว
่ากู
้ชิง
ั
ฮ
่นจะให ้เขาไปล ่ำลาก ่อน เขาร ้
ูส ึกหง
ุดหง ิดมาก แต ่ว่า
ู
กช
้ ิงฮ ั
่นเดินตรงเข ้าไปในเร ือน ไม ่นานนัก นางไม ่รอให ้
ีหน
ฉ ิงเอ ่ยปาก นางพ ูดขึ้น มาว ่า “เจ ้าตามข ้ามา” คร ั
้ง
้นางพาฉ
ี
น ีหนิงมายังห้องบ ัญชี
“จร ิงส ิ เม
่
ือคืนเจ้ากลับมาด ึกมาก ม ีเร
ือ่ งหนึ
่งเก ือบล ืม
บอกเจ ้าไป” ู ก
้ชิงฮั
่นเดินมาถ ึงท่้
ี หองบ
ัญชี แล้วก็ห
ัน
หลังกล ับมาพูดก
ับเขา “เม ่
ือคืนมีคนเอาต ั
๋วเงินมาให ้
หนึ
่งหม ่ืนต
ำล ึง เขาท ้งต
ิ ั
๋วเง ินไว้แล ้วก
็ไป บอกว ่าเอามา
ืนให
ค ้เจ ้า มันเรือ
่ งอะไรก ัน?”
ฉหน
ี ิงนึกถ ึงเจียงซ ุยอวิ๋
น ขึ
้นมาทันที คิดในใจว ่าเจียง
ุยอว
ซ ๋นคงเอาเง
ิ ินมาให ้ตามส ัญญา เขาเองก ็ไม่ได้ิปด
อะไรนาง เล ่าเร่
ืองเด ิมพันของเจ ียงซ ุยอว ๋นให
ิ ู้ก
้ชิงฮั
่น
ั
ฟง ู ก
้ชิงฮ ั
่นหลุดย้มแล
ิ ้วพูดว่า “อย่างน ้น
ี ่เอง ตระก
ี ูล
เจียงจากตงไห ่น่ใจป
ี ้ำไม ่เบา เด ิมพ
ันคร ั
้งเดียว ก ็ลง
เป็ นหม
่ืนต ำล ึง”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ม ีเง ินพวกน้แล
ี ้ว หล ังจากท ่้
ี ขาไป
้
ขาก ็ไม่ก
ังวลว ่าซานเหน ียงจะต ้องอดอยากแล ้ ว”
“ไม ่้
ตองมาเล ่นล
้นเลย” ู
ิ ก
้ชิงฮ
ั
่นจ
้องไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง เขา
มองไปท ่ฉ
ี ีหนิง แล้วถามอ ีกว
่า “้ขาได้ยินมาว ่าทีง
่ าน
ุมน
ช ุมวิชาการจ ิงห ัว เจ้าโดดเด ่นมาก เร ือ่ งน้จร
ี ิง
หรือไม ่?”
ีหน
ฉ ิงร
ู้ว่าถ ึงแม
ู้
ก้ชิงฮ
ั
่นจะด ูไม่สนใจใยด ีเขา แต ่ว่าท่
ี
จริงแล ้วนางย ังคงห ่วงใยเร ่ืองของเขาท ุกเร่ือง เขาย ้ม
ิ
แล้วพูดว่า “ค ิดว
่าน ่าจะม ีใครพูดใส่ส
ีตีไข ่้
ขามากกว ่า”
เม
่ือท
ั้งค ่เด
ู ินเข ้าไปย ังห้องบัญช ี ู
ก้ช
ิงฮ
ั
่นก็ไม่พ
ูดอะไร
มากอ ีก คนภายในห ้องบ ัญชีเดินมาคารวะ ู ก้ช
ิงฮั
่นสั
่ง
ให้คนในห ้องบ ัญช ีคนหนึ่งตามนางออกไป แล ้วสั่งให้ฉ
ี
หนิงนั
่งรออย ่้
ู ดานใน
ีหน
ฉ ิงน ั
่งรออย ่ในห
ู ้องบัญชี เม ่
ือเห็นว่าย
ังมีคนอย ่ใน
ู
้
หองบัญช ี เขาก ็ึนกอะไรข ึ
้นมาได ้ แล้วก
็เขยิบเข ้าไป
ใกล้คนผ ู้นั
้น แล ้วถามว ่า “ท ่านก ำล ังย
่งอย
ุ ่หร
ู ือไม ่?”
คนนั
้นร ีบล ุกข ึ
้นมา แล ้วยกม ือคำน ับ “โหวเยว ่”
ีหน
ฉ ิงร ีบบอกให ้เขาน ั
่งลง เขาล ังเลสุดท
้ายก ็ถามว ่า
“ปกต ิท่านชอบอ ่านต
ำราหร ือไม ่?”
เจ้าหน้าท ่ในห
ี ้องบ ัญช
ีไม ่เข
้าใจว ่าเหตุใดฉีหนิงถึงได้
ถามแบบน ้ แต
ี ่ว่าในเม ่
ือโหวเยว ่เอ่ยปากถาม จะไม ่
ตอบก ็คงไม ่ได้ เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว ่า “หากม ีเวลาว ่างก็มี
เป
ิ ดอ
่านอย ่้
ู บาง”
“้ถาอย่างน ั้นท่านก ็น
่าจะพอร ้
ู เรือ
่ งเก่ยวก
ี ับอักษร
โบราณน ่ะสิ” ฉีหนิงยิ้ม แล
้วพ ูดว
่า “้ ขาม
ีของบางอย ่าง
อยากจะขอค ำช ้แนะจากท
ี ่านหน ่อย”
“มิกล
้า มิกล้า” เจ ้าหน ้าท่้
ี หองบ
ัญชีร
ีบพูด
ีหน
ฉ ิงรีบหยิบกระดาษออกมา ม ันคือต
ัวอักษรทีเ่ม่
ือ
วานคัดลอกมากจากม ้วนต ำรา “ท ่านลองช ่วยข
้าดู
หน่อยสิว
่า น่ม
ี ันอ
ักษรอะไร?”
เจ้าหน
้าท่้
ี หองบัญช
ียกม ือรับด้วยสองม ือ เขามองม ัน
อย่างละเอ ียด จากน ั
้นก็พลิกไปพล ิกมาดู เขาพูดอย ่าง
เขินอายว ่า “โหวเยว ่ ้
ขา......ความร ้
ู้นอยนัก ไม ่เคย
เห็นม
ันมาก ่อนเลย” เห ็นฉีหนิงท
่าทางด ูผ
ิดหวัง เขา
เลยรีบพูดว่า “แต ่ว
่าต ัวอ
ักษรบางต ัวถึงแม
้จะดู
ประหลาด โหวเยว ่ท่านไม ่้ตองร
้อนใจไป ้ ขาสามารถ
ไปค้นตำราด ูได้ น่าจะหาเจอ”
ีหน
ฉ ิงตอบว ่า “้ถาอย่างน ั
้น ก ็รบกวนท ่านช่วยค
้นให ้
้
ขาที”
ในตอนน ้เอง ู
ี ก
้ชิงฮ
ั
่นก็เด ินกล ับเข้ามา แล้วกว ักมือ
เรียกฉีหนิง ฉ
ีหน ิงเดินไปหา ย ังไม ่ท
ันเอ
่ยปากพ ูดอะไร
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นย่
ืนกล่องให ้เขา แล ้วพูดว ่า “เจ้าไปซ ีชวนครั้งน
้
ี
เอาน่ไปด
ี ้วย น่าจะได ้ใช้”
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกแปลกใจ เม ่
ือเป ิ ดออกด ู เห็นด
้านในวางของ
่ด
ี
ท ูเหมือนเขี้
ย วอย ่ ม
ู ันถ ูกร้อยเป ็ นพวงเหม ือนสร้อย
เขาพูดด้วยความสงส ัยว่า “ซานเหน ียง น่ม
ี ันอะไร?”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ตอนท ่ท
ี ่านเหล ่าโหวไปปราบซ ี
ชวน ทางถ ้ำเฮยเหย ียนได ้ยอมอย ่ในการควบค
ู ุมของ
่านเหล
ท ่าโหว ช ่วยเหล ือท่านไว ้ไม่นอ
้ ย ท่านเหล ่าโหว
เองก็ดูแลพวกเขาด ีมาก ตอนท ่โยกย
ี ้ายท
ัพใหญ ่ ท่าน
เจ้าถ
้ำเฮยเหย ียนได ้มองของส ่งน
ิ ้เอาไว
ี ้ให้ หล ังจากท่
ี
่านเหล
ท ่าโหวกล ับมา ก ็เก็บม ันเอาไว ้อย
่างด ี อาสาม
ของเจ้าเคยเล ่าเร่
ืองน ้ให
ี ้้ขาฟั ง เมือ
่ คร
ู่้ขาไปแจ้งไท่ฟูเห
ินแล
ร ้ว เล ่าเร
่ืองท่เจ
ี ้าจะไปซ ีชวนให ้นางได ้้
ู
ร ไท่ฟูเห
รนอน
ิ ุญาตให ้้
ขาเอาสร ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าน
่มาให
ี ้เจ
้านำ
ิดต
ต ัวไปด ้วย”
“สร้อยเข ี้
ย วหมาป ่ า?” ฉ ีหนิงเอามาด ูอย ่างละเอียด
แล้วพ
ูดว่า “ท ีแ่ท้ก
็เข ้ยวหมาป
ี ่ าน่เอง”
ี
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นพูดว่า “ในเม ่
ือเป ็ นของท ่ท
ี ่านเจ ้าถ ้ำเฮยเหย ียน
มอบให้ท่านเหล ่าโหว ก ็น
่าจะส ำค ัญไม ่นอ
้ ย เจ ้าเห ็น
หรือไม่ว
่าบนเข ้ยวหมาป
ี ่ ามีการแกะสล ักลายดอกไม ้
.....” ม ือเร ียวราวล ำเท ียนของนางช ้มา ฉ
ี ีหนิงมอง
อย่างละเอ ียด บนเข ้ยวหมาป
ี ่ ามีลายแกะสล ักจร
ิง ม ัน
ละเอียดประณ ีตมาก ถ ึงแม ้จะไม ่้
ูรว่ามันมีความหมาย
อย่างไร แต ่เดาว่าน่าจะเป ็ นภาพส ัญลักษณ์ อะไรสัก
อย่าง
“พอเจ้าไปถ ึงซีชวน หากต ้องเข ้าหาคนของถ ้ำเฮยเห
ียน เม
ย ่
ือมีสร้อยเขี้ย วหมาป ่ าน่อย
ี ่ พวกเขาคงเห
ู ็นแก ่
ความส ัมพันธ
์ เก่าก
่อน น ่าจะไม ่ทำให ้เจ้าต้องลำบาก
ใจ” ูก้ช
ิงฮั
่นพูดว่า “มีสร้อยเข้ยวหมาป
ี ่ าในม
ือ ก ็ด
ีกว่า
ไม่มอ
ี ะไรเลย”
ีหน
ฉ ิงร
้
ูว่ากู
้ชิงฮ
ั
่นเป็ นห
่วงเขา เขาพย ักหน้าย
้มแล
ิ ้วพูด
่า “ได
ว ้ ้ขาจะเอาต ิดต
ัวไว้ ” เขาเก ็บสร้อยเข้ยวหมาป
ี ่า
เอาไว้ ในใจก ็ค
ิดว ่าการไปซ ีชวนคร ั
้งน
้ อย
ี ่างไรก ็้ตอง
เข้าหาถ้ำเฮยเหย ียนแน ่นอน มีสร้อยไว้ในมือ น่าจะม ี
ประโยชน ์ แน่นอน
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นคิด แล ้วหยุดพูดไป จากน ั
้นก็พ
ูดว
่า “้ถาอย ่าง
ั
น
้นข้าไปเตร ียมของให ้เจ้าก
่อนนะ”
ั
ท
้งสองเด ินออกจากห ้องบัญชีพร
้อมก ัน ในใจของพวก
เขาเหม ือนย ังม
ีเร่
ืองอยากจะพ ูดอีกมาก แต ่ไม่้
ู
รจะพ ูด
อย่างไร ท ันใดนั้นเองก ็เห
็นหานโซ ่วเด
ินเข้ามา เขา
เห็นฉ
ีหนิงก็พูดข
ึ
้นมาว ่า “โหวเยว ่ ม
ีคนมาขอพบ
ขอรับ”
“หือ?” ฉ ีหนิงพ
ูดว่า “ใคร?”
“เถียนฮ ูหยินจากร
้านยาตระก ูลเถียนขอร ับ” หานโซ ่ว
ูดว
พ ่า “นางบอกว ่านางมีเร่
ืองจะมารายงานโหวเยว ่”
“เถียนฮ ูหยิน?” ูกช
้ ิงฮ
ั
่นเหลือบไปมองฉ ีหนิง ฉ
ีหนิงร ีบ
อธิบายว ่า “ซานเหน ียง มันเป็ นอย
่างน้นะ แม
ี ่นางถ ัง
ให้ส
ูตรยาข ้ามาสูตรหน ึ
่ง ้ขา......”
ู
กช
้ ิงฮั
่นพ ูดขัดข
ึ
้นมาว ่า “ม
ันเร ือ
่ งของเจ ้า ไม่เกีย
่ วอะไร
ับข
ก ้า อย ่าให้นางต้องรอนาน เจ ้าร
ีบไปเถอะ ้ ขาจะ
เก็บของให ้เจ้าก
่อน” นางไม ่พ
ูดอะไรให ้มากความอ ีก
เดินจากไปเลย
ีหน
ฉ ิงส ่ายหน ้า แล
้วเด ินตรงไปย ังโถงใหญ ่ หล
ังจาก
เดินเข้าไปในห ้องแล ้ว ก
็เห็นเถ ียนฮ
ูหยินกำลังนั
่งรอ
เขาอย ่ น
ู ั
่งมัดผมขึ
้น ัปกป
่ นลายดอกไม
ิ ้ ใบหน้าร
ู ปไข่
สายตาของนางเป ็ นประกาย ด ูแล้วงดงามมาก เม ่
ือ
เห็นฉีหน ิงเดินเข
้ามา เถ ียนฮ ูหยินก
็รีบล
ุกขึ
้น นางย ้ม
ิ
แล้วถอนสายบ ัวให
้ “โหวเยว ่ มารบกวนท ่านถ
ึงท่จวน
ี
้
ตองขออภ ัยด้วย”
“ขออภ ัยอะไรก ัน” ฉีหนิงย
้ม แล
ิ ้วบอกให ้เถ
ียนฮ ูหย
ิน
ั
น
่งลง แล ้วพูดว ่า “ฮูหยินมาหาถึงท่จวน ค
ี ิดว่าคงต้อง
ีเร
ม ่
ืองอะไรแน ่นอนเลยใช ่หรือไม่?”
เถียนฮูหย ินย้มหน
ิ ้าบาน แล ้วพ
ูดว่า “โหวเยว ่ เรือ
่ ง
ูตรยาแผ
ส ่นนั
้น”
ีหน
ฉ ิงเดาได ้อย ่แล
ู ้ว นอกจากส ูตรยาแผ ่นน
ั
้นแล้ว ม่าย
สาวคนน ้ คงไม
ี ่ม
ีทางยอมมาหาเขาถ ึงท
่จวนแน
ี ่นอน
เขาพย ักหน ้าแล ้วพ
ูดว่า “สูตรยาเป ็ นอย
่างไรบ้าง?”
“โหวเยว ่ สูตรยาของท ่าน......ด ีมากจริงๆ” เถ ียนฮ
ู
หยินพูดว่า “้ ขาได้ปรุ งยาตามสูตรยาของท ่าน ผลล ัพธ
์
ันด
ม ีมาก ท ั
่วทั้งเมืองหลวงไม ่มย
ี าเหม ือนอย่างของ
่านเลย ม
ท ีลูกค้าจากต ่างเม
ืองมา ้ ขาก
็เอาให้พวกเขา
ได้ด
ู ยังไม ่พ
ูดอะไรมาก พวกเขาส ั
่งจองกันแล้ ว”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “น ีถ
่ ื
อเป
็ นข
่าวด ี”
“ใช่แล้ว” เถียนฮ ูหย
ินพย ักหน
้าแล้วพูดว
่า “โหวเยว ่
ยารักษาบาดแผลน ่เม
ี ่
ือไหร ่ก
็ตามท่วางขายหน
ี ้าร
้าน
จะต้องขายด ีมากแน ่นอน เด ิมคิดจะมาปร ึกษากับโหว
เยว่ก่อน แต่ก
็กลัวว่าท่านจะม ีราชกิจมาก ดังนั้
น ......
ังน
ด ั
้นก็เลยเสียเวลามาจนถ ึงวันน้” นางขย
ี ับข
ึ้น หน
้า
ิดหน
น ่อย “โหวเยว ่ ท่ขา้มาว
ี ันน
้ ก
ี ็มาเพือ
่ ปรึกษาก ับ
่านเร
ท ือ
่ งเปิ ดร
้านขายยา.....”
ีหน
ฉ ิง “อ่อ” แล ้วถามว ่า “ฮูหยินจะมาเอาเง ินกับข
้า
หรือ?”
“ไม่ใช่อย่างน
ั
้น” เถ ียนฮ ูหย
ินรีบยกมือขึ
้นโบก “โหว
เยว่เอาส ูตรยาท่ม
ี ีมล
ู ค ่ามากขนาดน ้ให
ี ้้ขาแล้ว ้ขา......
้
ขาจะไปกล ้าเอาเง ินกับโหวเยว ่ได้อย
่างไร ้ ขาก็แค
่
อยาก......อยากจะบอกว ่า โหวเยว ่แน
่ใจแล้วหรือว่าจะ
ให้้
ขาทำการค ้าน้?” สายตาอ
ี ันน
่าหลงใหลของนางด ู
ไม่ม
ั
่นใจเลย
“ฮูหย
ินคิดว่าข้าล้อเล่นอย่างนั
้นหรือ?” ฉ ีหน
ิงมองไป
่ใบหน
ี
ท ้าขาวๆ ของเถ ียนฮูหยิน มันดูขาวราวก ับห ิมะ
เหมือนแค่บีบแค่แตะม ันก
็จะม ีน
้ำออกมา เขาย ิ้
ม แล ้ว
ูดว
พ ่า “ครั้งทีแ่ล้วข้าร
ับปากเจ ้าไปแล ้ว ก
็จะไม ่มีทาง
ืนค
ค ำ ล ูกผ
ู้ชายค ำไหนค ำน ั
้น”
“โหวเยว ่เป็ นล
ูกผู
้ชาย ไม ่มีทางล้อเล ่นก
ับหญิงม่าย
อย่างข
้าแน่” เถ ียนฮูหย
ินย้มหน
ิ ้าบาน “้ ถาเช่นนั
้น ้ ขา
จะกลับไปเตร ียมการเร ือ่ งเปิ ดร
้านขายยา แล ้วร ีบผล ิต
ยาออกมาให ้เร็วท่ส
ี ุด จะได ้ร
ีบนำออกมาวางขายใน
้
รานขายยา พร ่
ุงน้ขา้จะส
ี ่งคนไปซ ื้
อ สมุนไพรท ่ซช
ี ี วน
ันท
ท ี”
“ไปซีชวน?” ฉ ีหนิงรีบถามว ่า “เจ้าจะส ่งคนไปซ ี
ชวน?”
เถียนฮูหย
ินเห ็นฉีหนิงตาเป็ นประกาย แล ้วจ
้องมาท ่
ี
นาง นางร ู้ส ึกเขินมาก อดไม ่ได้ท
่จะก
ี ำเสื้อ ้ผาของ
ตวเองไว
ั ้แน่น “ใช ่แล้ว ในส ูตรยาของโหวเยว ่ มี
สมุนไพรสองต ัวทีเ่ป
็ นของข ึ
้นช
่
ือของทางซ ีชวน ท่น
ี ั
่น
ไม่เพียงม
ีสมุนไพรช ั
้นดี อีกทั
้งราคาย ังไม
่แพงด ้วย เด ิม
้
ตองรออ ีกหนึ
่งเดือนถ ึงจะส ่งคนไปจัดซ้
ือสมุนไพรมา
แต่ว
่าเพราะส ูตรยาของโหวเยว ่ ้
ขาก็เลยสั
่งให้เดินทาง
ไปก่อน แล ้วจะได ้ร
ีบส่งสม ุนไพรกลับมาให้เร ็วท
ีส่ ุด”
ีหน
ฉ ิงได้ย
ินดังนั
้น เขาก ็ห
ัวเราะ เถ ียนฮ
ูหยินเห็นฉี
หนิงหัวเราะ ก ็ตกใจขนล ุกซ่ขน
ู ึ
้ มา นางมองไปรอบๆ
็ไม
ก ่มีคนอ
่
ืน ในใจก ็เร่มกล
ิ ัว
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองครักษ์ เส
้
ือแพร
บทท
่ 344 เด
ี ินทางไกล
ีหน
ฉ ิงเห ็นท
่าทางของเถ ียนฮูหย
ิน ก ็้
ู
รสึกไม่คอ่ ยพอใจ
เท่าไหร ่ แอบค
ิดในใจว ่าเขาเหม ือนคนโรคจ ิตห่
ืนกาม
ขนาดน ั
้นเลยหรือ ูก
้ชิงฮ
ั
่นก็หลบเขา เถ ียนฮูหย ินก็ยัง
มาทำท ่าทางแบบน้อ
ี ีก ทำอย ่างกับเขาจะไปข ่มขืน
นางอย ่างนั
้นแหละ
เขาร้
ูสึกงงมาก แต ่ก
็ยังพ
ูดว่า “ไปซ ีชวน เจ ้าส ่งไปก ่
ี
คน? ฮ ูหยินไปซ
ีชวนเองด ้วยหรือไม ่?”
“เส้นทางคดเค ้ยว หญ
ี ิงม
่ายอย่างข้า จะไปทนได ้
อย่างไร” เถ ียนฮ
ูหยินยิ้
ม แล้วพ
ูดว ่า “้รานยา
ตระกูลเถ ียนของพวกเราม ีคนท
ำการจ ัดซ
้
ือเฉพาะอย ่
ู
แล้ว พวกเขาจะเด ินทางไปซ ีชวนปี ละสามคร ั
้ง คร ั
้งน้
ี
้
ขาส่งคนไปห ้าหกคน เพ ือ
่ ไปเตร ียมสม ุนไพรเอาไว ้
่อน จากน
ก ั
้นพวกเราก ็จะจ้างคนจากส ำนักคุ
้มภ ัยคุ
้ม
กนยาพวกน
ั ั
้นส
่งกล ับมา”
“อย่างน้น
ี ่เอง” ฉ
ี ีหน
ิงพยักหน้า “แล ้วคนท ีส
่ ่งไปท่ซ
ี ี
ชวน พวกเขาค ุ
้นเคยเส ้นทางของซ ีชวนด ีหร
ือไม ่?”
เถียนฮูหยินพยักหน ้า “้บานเก ิดของพวกเขาอย ูท่ ี
ซ
่
ชวน ไปกล ับปี ละหลายคร ั
้ง ุ ค
้นเคยเส ้นทางท ั
้งสิบหก
ำเภอเป
อ ็ นอย่างด ี” นางหย ุดไป แล ้วถามอย ่างระว ัง
่า “ท
ว ำไมโหวเยว ่ถ
ึงได้ถามเร ือ
่ งพวกน ี้
ล ่ะ?”
ีหน
ฉ ิงคิดแล้วพูดว ่า “พวกเขาจะเด ินทางก ันพรุ่งน
้เลย
ี
ใช่หร
ือไม ่?”
“ในเม่ือโหวเยว ่ตกลงเรือ่ งการเป ิ ดร
้านขายยาแล ้ว ้ ขา
็จะให
ก ้พวกเขาออกเด ินทางก ันพร
่
ุงน้เช
ี ้าเลย” เถ ียนฮ ู
หยินพ
ูดว่า “้ ขาคาดการณ ์ ไว
้วา่ยาของโหวเยว ่นา่จะ
ขายได้ดีมาก ถ ึงเวลาน ั้
น เกรงว ่าอาจจะไม ่พอขายด ้วย
้ำ เลยอยากจะเตร
ซ ียมของเอาไว ้ล
่วงหน ้าก่อน เตร ียม
สมุนไพรเอาไว ้กอ่ นไม่ม
ีเสียหาย”
ฉหน
ี ิงย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ฮูหยินท่านเป็ นคนเก ่งในการท ำ
การค ้า ้ขาก
็ไม่อยากปิ ดบ
ังท่าน ท ่้
ี ขาย
ังมีส
ูตรยาอ ีก
หลายต ัว หากเจ ้าทำได ้ด
ี ต่อไปข้าก ็จะเอาส ูตรยาพวก
้ให
ี
น ้เจ้าไปจัดการ”
่จร
ี
ท ิงในม ือของเขาไม ่มสี ูตรยาอะไรหรอก แต ่วา่เขาร้
ู
ีว
ด ่า เขาสามารถไปขอจากถ ังน
ั
่วได ้ มันไม่ใช
่เรือ่ งยาก
อะไร
เถียนฮูหยินย
้มหน
ิ ้าบาน แล ้วร ีบพ
ูดว ่า “โหวเยว ่
วางใจได ้ ้
ขาจะท ำให้ดีท
่ส
ี ุด ไม่ทำให ้โหวเยว ่้ตอง
ิดหว
ผ ังแน่นอน” นางด ีใจมาก ้ ู
รสึกว่าตั
้งแต่นางร้
ูจัก
โหวน ้อยมา ้ รานยาตระก ูลเถ ียนก็เหมือนได้พบแสง
สว่าง
“พร่
ุงน้ขา้เองก
ี ็้ตองไปซีชวนเหม ือนกัน” ฉ ีหน
ิงคิด
แล
้วพ ูดว่า “พอดีเลยข้าไม ุ่
ค
้นเคยเส ้นทางซ ีชวน
เท่าไหร ่ หากฮูหย
ินไม่รังเกียจ ไม ่ทราบจะให ้้
ขาก ับคน
ของข ้าเดินทางตามคนของเจ ้าไปท่ซ
ี ีชวนด้วยได้
หรือไม ่ ตอนท ่เด
ี ินทางพวกเราจะได ้ม
ีเพือ
่ นดูแลก ันไป
ได้้
ดวย”
เถียนฮ ูหย
ินอ ึ
้งไป นางพ ูดด้วยความย ินดีวา่“อย ่างนั
้น
็ด
ก ีน
่ะส ิ ม
ีโหวเยว ่เด ินทางไปก ับพวกเขาด ้วย ได ้บุญ
บารม ีของโหวเยว ่ จะต้องราบร ่
ืนแน ่นอน” นางล ุกขึ
้น
แล้วพูดว่า “โหวเยว ่ ้
ถาอย่างนั
้นข้าขอต ัวไปสั
่งให้พวก
เขาเตร ียมต ัวก่อนนะ พร ุ่งน
้เช
ี ้าจะให ้พวกเขามารอ
่านท
ท ่หน
ี ้าจวน”
ีหน
ฉ ิงยกม ือแล ้วพ ูดว่า “ไม ่้
ตอง พร ่
ุงน้เช
ี ้า ้ขาพาคน
ไปหาเจ ้าท่จวนแล
ี ้วค ่อยออกเด ินทางพร ้อมพวกเขา”
เขาหย ุดไปคร ู่หนึ
่ง แล ้วกวักมือเรียกเถ ียนฮูหย
ินมา
เถียนฮ ูหย
ินล ังเลคร ่
ูหนึ
่ง ยังไม่เดินเข้าไปใกล ้ ฉีหนิง
ขยับเข้าใกล ้ แล ้วพ ูดเสียงเบาว ่า “เจ ้าบอกพวกเขาว ่า
้
หามพ ูดเรือ่ งน ้ออกไปเด
ี ็ดขาด ้ ขาไปซีชวนคร ั
้งน้ เป
ี ็น
ความลับ ไม
่อยากให ้ใครร ้
ู รอ
่ งรอยของข ้า หากม ีใครร้
ู
เข้า ถ
ึงเวลานั
้นข้าจะจ ัดการก ับเจ้าเป็ นคนแรก”
เถียนฮ
ูหย
ินตะลึงไป ใบหน ้าสวยงามของนางเหม ือนม ี
ความตกใจ นางพ ูดอย่างน ้อยใจว ่า “โหวเยว ่ ้
ขาไม่ได้
ำอะไรผ
ท ิดส
ักหน ่อย เหต ุใดต้องจัดการก ับข้าด
้วย
เล่า?”
ใบหน้าสวยงามของนางท ่ตอนน
ี ้เต
ี ็มไปด ้วยความ
้
นอยใจ มองไปแล ้วก็น
่าสงสาร ย ่งเป
ิ ็ นแบบน้นางย
ี ่งด
ิ ู
่าร
น ักน
่าหลงใหล ฉ ีหน
ิงต ั
้งใจท ำหน้าน่งใส
ิ ่นาง แล ้ว
แกล้งพ
ูดแบบจริงจังไปว ่า “้ ขาบอกเร ่
ืองการเด ินทาง
ของข้าให
้เจ
้าไปแล ้ว หากม ีคนอ
่
ืนร้
ูขึ
้นมา แสดงว ่าเจ้า
เป
็ นของบอกน่ะสิ”
เถียนฮ
ูหย
ินตอนน ้ถ
ี ึงได
ู้้
รซึ
้งแล้วว่าการอย ่้
ู ขางเสือมัน
เป
็ นอย
่างไร ในใจก ็น
ึกสงส ัยว
่าการร ่วมมือทำการค ้า
ับโหวน
ก ้อยตกลงม ันเป็ นบุญหรือมันเป
็ นกรรมก ันแน่
นางพูดด
้วยความหง ุดหงิดใจว ่า “้ ขาไม่ม
ีทางพูด แล ้ว
้
ขาก็จะส
ั
่งไม่ให้คนอ
่ืนพ
ูดด้วยเหม ือนก ัน หากว ่า......
หากว่าม
ีใครร้
ูเรือ
่ งการเด ินทางของโหวเยว ่ โหวเยว ่
......โหวเยว ่ก
็้ตองตรวจสอบให ้ดีก
่อนถ ึงจะลงโทษได ้”
นางกัดปาก ้กมหน้า เหม ือนโกรธฉ ีหนิงท่ใส
ี ่ความนาง
ีหน
ฉ ิงเห
็นนางท ำท่าทางเหม ือนสาวน ้อยวัยใส ็ ก
ัวเราะออกมาแล
ห ้วพูดว่า “เจ ้าไม่้ตองกังวลไป ส ั
่งให
้
พวกเขาปิ ดปากให้สนิทก็พอ จร ิงสิ แล้วเร่
ืองการค ้า
ับทางส
ก ำน ักหมอหลวงเป ็ นอย่างไรบ ้าง? พวกเขาหา
เร
่ืองเจ
้าหรือไม่?”
เม
่ือพ
ูดถ
ึงสำนักหมอหลวงข ึ
้นมา เถ ียนฮูหยินก
็ยม้
ิ
แล้วร
ีบพ
ูดว่า “ตอนส ้นป
ิ ีส
่งยาไปให ้สำน ักหมอหลวง
แล้วรอบหนึ
่ง เดือนน้ย
ี ังม
ีส่งให้อ
ีก ใต ้เท้าโจวเป ็ นคน
จริงใจ เข้าหาง่าย เขาย ังชมสม ุนไพรของพวกเราอย ่
ู
เลยว่าของเราเป ็ นของชั้น ดีท
ั
้งนั
้น”
“ใต้เท
้าโจว?”
เถียนฮูหย
ินอธ ิบายต ่อว
่า “ใต้เท้าโจวซ ือเหล ียนเขา
เป
็ นโย่วหยวนพ ่านของส ำนักหมอหลวง ใต ้เท ้าโจ
วท่านดูแลเร่
ืองคล ังยาหลวง”
ีหน
ฉ ิงพยักหน้าแล้วพ ูดว
่า “อย่างนั้นก
็ดี” เขาล ุกข
ึ
้น
แล
้วพูดว่า “้ ขาย
ังม ีเร
่
ืองต้องไปท ำ ก ็ไม
่รั
้งตัวฮูหยินไว
้
แล
้ว ฮูหยินกล ับไปเตร ียมตัวเถอะ พร ุ่งน
ีเ้ช ้า ้ขาจะไป
หา”
เถียนฮูหย
ินขอบค ุณอีกครั
้ง แล
้วก็จากไป
ึงแม
ถ ้ฉีหน
ิงร้
ูว่าจั
่วชิงหยางหายไปต ัวกะทันห ัน
ทางการจะต ้องเข ้าไปส ืบแน
่ วิทยาลัยฉงหล ินจะต ้อง
เกิดเร
่ืองข
ึ้นอีกครั้ง แต่วา่ตอนน้เขาต
ี ้องออกจากเม ือง
หลวงไป ก ็ไม ่ม
ีเวลาไปจ ัดการ เขาท ำได้แค ่รอกลับมา
่อนแล
ก ้วค่อยว ่ากันอีกท
ี
เม
่ือน
ึกถึงวิทยาล ัยฉงหล ิน ก
็นึกถ
ึงม้วนตำรา ฉ ีหนิง
กลับเข
้าไปในห ้องของต ัวเอง ใช ้มีดส
ั้นของเขากร ีดไป
่อ
ี
ท ิฐก
้อนหน ึ่ง แล ้วใช
้้
ผาห่อม้วนตำราน ั
้นไว้สองช ั
้น
จากนั
้นก ็ย
ัดมันเข ้าไปในอิฐ แล้วปิ ดปากช ่องจนสน ิท
ำให
ท ้ดูไม่เห็นร่องรอยเลย
ีคนไม
ม ่้นอยต้องการม ้วนตำราน ้อย
ี ่ ถ
ู ึงแม ้ฉ
ีหนิงยังไมู่้
ร
่าม
ว ้วนต ำราน ่ม
ี ันค
ืออะไรก ันแน
่ แต ่ว
่าเขาร ้
ูว่ามันต้อง
ไม่ใช
่ของธรรมดาแน ่นอน ตอนน ้ย
ี ังไม่ม
ีเวลาไปตาม
หาความล ับท่ซอ
ี ่ นอย
่ในม
ู ้วนตำรา ท ำได ้แค่ซ
่อนม ันไว้
่อน
ก
ึงแม
ถ ้จั
่วชิงหยางจะหายต ัวไป อาจเป ็ นไปได ้ว
่าจะถ ูก
ัตร
ศ ูจ
ับต ัวไป แต ่ว
่าสถานการณ ์ ในตอนน ้ย
ี ังต
ัดสิน
ไม่ได
้ว่า จั่วช
ิงหยางย ังม
ีชวี ิ
ตอย ่หร
ู ือไม ่ ฉีหนิงไม่้
ู
รเลย
จริงๆ หากจ ั
่วชิงหยางกล ับมาวันไหนส ักว ันหนึ
่ง แล ้ว
มาตามหาม ้วนต ำรากับเขา เขาเองก ็้
ตองคืนให ้เขาไป
ีเง
ม ินทำอะไรก ็ได
้ เดินทางไกลไปซ ีชวน ฉ ีหนิงเลยได ้
จงหวะเอาเง
ั ินท่คณ
ี ุ ชายตระก ูลพ่อค้ามาใช้ สำหร ับ
เขาแล ้ว การไปซ ีชวนคร ั้
ง น้ ส
ี ัมภาระเขาไม ่ได้สนใจ
เท่าไหร ่ ขอแค ่มีเงินต ิดต
ัวไป ไม ่เอาอะไรอย ่างอ่
ืนไป
ังได
ย ้เลย
เน
่ืองจากต ้องเด ินทางไกล ค ืนน้ฉ
ี ีหนิงเลยเข้านอนไว
มาก เช ้าวันต
่อมา ก ็ม
ีเสียงเคาะประต ูมาปลุกเขาต ่
ืน
เขาล ุกขึ
้นมาเป ิ ดประต ู ้าย
ฟ ังไม ่สว่างเลย เขาเห ็นเงา
สวยงามย ืนอยูท
่ ี ห้
่ นาประต ู ู
ก้ช
ิงฮั
่นนั
่นเอง ูก
้ชิงฮ
ั
่นเห ็น
เขาย ังสะล ึมสะล ืออย ่ ก
ู ็ไม่พ
ูดมาก เด ินตรงเข้าไปใน
้
หองนอนของเขาท ันท ี
ีหน
ฉ ิงร้
ูสึกดีใจมาก แอบค ิดในใจว ่าช่วงท
่ผ
ี ่านมาม่าย
สาวคนสวยระว ังต ัวมาก แม ้แต่เข
้าใกล ้ย
ังไม่ยอมเลย
ไม่้
ตองพ ูดถึงว
่าอย ่้
ู ดวยกันตามล ำพ ัง แต่ว
่าเช้าแบบน ้
ี
นางกล ับมาท ่หอ
ี ้ งของเขาตามล ำพ ัง นางเองก ็ใจกล ้า
ไม่้
นอยเลย
“ซานเหน ียง ท ำไมท ่านต
่ืนเช
้าเช ่นน้?” ฉ
ี ีหนิงด
ึงเส ้
ือ
มาคล ุม เขาย ้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “้ขาไม ่ได
้จะหนีไปส ัก
หน่อย”
ู
กช
้ ิงฮั
่นจ้องไปท ่เขา แล
ี ้วถอนหายใจ “ส ัมภาระไม ่ว
่า
จะของก ินหรือเส้ือผ
้าข้าเก็บเตร ียมไว้ให
้หมดแล ้ว เอา
ไปให ้ฉีเฟิ งแล
้วนะ” นางหย ิบตั
๋วเงินออกมาป ึ กหนึ
่ง
แล้วก็ถุงเศษเง ินอีกหนึ
่งถุง “น่ต
ี ั
๋วเงินสามพันตำล ึง
เจ้าเอาต ิดตัวไว้ เดินทางข ้างนอก ไม ่ม
ีเงินไม่ได้ ย ังมี
ีก น
อ ่ถ
ี ุงเศษเง ิน แล้วก็มแี ผ
่นทองอ ีกน
ิดหน่อย เอาไว ้
ใช้ตอนเด ินทาง”
ีหน
ฉ ิงรับแต ่ถ
ุงเง ินมา “้ ขาม
ีเงิน ตั
๋วเงินข
้าก็ไม่เอา
แล้ ว”
“เจ้าเอาต ิดต
ัวไปน ั
่นแหละ” ู ก
้ชิงฮ
ั
่นขมวดค ้ว “้
ิ ตอง
เดินทางไกล เหล ือดีกว
่าขาด”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพ
ูดว ่า “ซานเหน ียง ้ขาโตแล้ว ้ ขาร
้
ูว ่า
้
ตองท ำเช ่นไร ตั๋วเงินน่ไม
ี ่้ตองจริงๆ”
ู
กช
้ ิงฮั
่นเห็นฉีหน
ิงย ืนย
ันหน ักแน่น ก็ถอนหายใจ เก ็บ
ั
ต
๋วเง ินไป แล ้วพ
ูดว ่า “อากาศย ังไม่อ่น ้
ุ ขาเตรียมเส้
ือ
หนาวไว ้ให
้แล้ว ตอนเด ินทางเจ ้าต้องใส ่เสื้
อ หลายช ั
้น
หน่อยนะ อย ่าทนหนาว ย ังม ี ท
่ซ
ี ีชวนมีพิษมากมาย
เจ้าไม่เคยไปท ่น
ี ั
่น ก็ไม่รวู
้ ่าจะอาหารเป ็ นพ
ิษหรือไม่
อย่างไรก ็้ตองระว ังต
ัวให้มาก”
ีหน
ฉ ิงพย ักหน้า ู
ก้ชิงฮ
ั
่นพูดอีกว่า “อย ่ขา้งนอก ไม
ู ่
เหมือนอย ่้
ู บาน หลายเร ือ
่ งไม ่ใช่ว
่าเจ ้าจะตัดสินใจได ้
ิส
น ัยเจ้าสบายๆ อ ีกทั
้งยังชอบย ่งเร
ุ ่
ืองชาวบ ้านอีก อย่
ู
้
ขางนอกส ำรวจหน ่อย ถึงแม้เจ้าจะเป ็ นถ
ึงโหวเยว ่ แต ่
่าจ
ว ่นอ
ิ ีโหวอย่างเราค ุมซีชวนไม ่ได
้ ต่อให้่ฝาบาทจะ
เป
็ นคนส ่งเจ้าไปท ำงานก ็เถอะ ก ็ใช่ว
่าจะราบร ืน
่ ไปเส ีย
ุกอย
ท ่าง” นางหย ุดพ
ูดไป แล ้วพูดต
่ออีกว่า “อย ่าไปมี
เร
่ืองกับใคร ้ ตองกล ับมาอย ่างปลอดภ ัยถึงจะด ี อย
่า
ให้้
ขาต้อง......เป ็ นห
่วง”
ู
กช
้ ิงฮั
่นก ำช ับเยอะมาก ฉ ีหน
ิงร้
ูสึกอบอ่นใจมาก อ
ุ ีกท
ั้ง
ังร
ย ้
ูสึกซาบซ ึ
้งใจมากด ้วย เขาพย ักหน้า “ซานเหน ียง
ไม่้
ตองเป ็ นห
่วง ้ ขาท
ำภารก ิจสำเร ็จแล้ว จะร
ีบกล ับมา
่านอย
ท ่ท
ู ่้
ี บานก็อย่าเหนือ
่ ยจนเก ินไป ้ ตอง......ต ้อง
ูแลต
ด ัวเองให ้ดี หากม ีใครกล้ามาหาเร ่ืองจวนโหวของ
พวกเรา ท ่านก็อย่าร
้อนใจไป ไว ้้
ขากล ับมาจะไป
ัดการก
จ ับพวกม ันเอง”
ู
กช
้ ิงฮั
่นจ้องไปท ่เขาแล
ี ้วต
่อว่าไปว ่า “เม ือ
่ คร
ู่้
ขาเพ่งจะ
ิ
ูดไป เจ
พ ้าลืมแล้วใช่หรือไม่? บอกว ่าอย่าไปมีเรือ
่ งก ับ
ใคร ย ังไม ่ท
ันออกจากบ ้านเลย ก ็จะไปหาเร ือ
่ งคนอ ่
ืน
แล้ว เจ ้าไม ่อย่ในเม
ู ืองหลวง ใครจะมาหาเร ่
ืองเราได ้
เล่า?”
ีหน
ฉ ิงย ้ม ท
ิ ันใดนั้นเองก็เห็นก
ู้ช
ิงฮั
่นหันหลังไป เขา
ำล
ก ังสงส ัย ยังไม่ได
้พูดอะไร ก ็เห
็นกู
้ชิงฮ
ั
่นต
ัวสั
่น เขา
อดไม่ได้ท
่จะเด
ี ินไปตรงหน ้าของก ู
้ชิงฮ ั
่น เห็นกู้ช
ิงฮั
่น
หยิบผ
้าเช็ดหน ้าออกมาเช ็ด ม่ายสาวคนสวยตาแดงก ่ำ
เขารีบพูดว่า “ซานเหน ียง ้ ขาก็แค่ออกเด ินไปข ้างนอก
เอง ท่านร ้องไห ้ท
ำไม?”
“้หามมอง” ู ก
้ชิงฮ
ั
่นห ันหลังไปอ ีกครั
้ง “เม ือ
่ คืนข้า
นอนไม ่ค
่อยหล ับ ูร้ส ึกปวดตา ใครร ้องไห ้ก
ัน? อย ่าพ ูด
เหลวไหลนะ” นางพ ูดว่า “พวกของฉ ีเฟิ งรอเจ ้าอย ่
ู
เจ้าเองก็ลา้งหน ้าล้างตาซะ......”
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นเตร ียมน ้ำ้
รอนให ้ฉีหน
ิงล้างหน ้าล ้างตาด ้วย
ัวเอง หล
ต ังจากฉ ีหนิงล้างหน ้าแล้ว ก ็เก็บของอ ีก
หน่อย จากน ั
้นก ็ออกจากห ้องมาพร ้อมก ับกู้ช
ิงฮั
่น
พวกของฉ ีเฟ
ิ งยืนรออย ูท่ ี
ห้
่ นาประต ูเรือน
ครั
้งน
้เขาพาคนไปด
ี ้วยไม ่เยอะ เขาเล ือกองคร ักษ
์ท่เก
ี ่ง
ำงานได
ท ้ไปด ้วยอีกสองคน ู ก
้ชิงฮ
ั
่นส ั
่งก ำชับว่า “ฉ ีเฟิง
พวกเจ้าไปซ ีชวนคร ั
้งน้ ้
ี ตองระว ังตัวให ้มาก ด ูแลโหว
เยว่ให้ดี หากโหวเยว ่ผมขาดไปแม ้แต่เส้นเดียว
กลับมาข ้าจะจ ัดการพวกเจ้ า”
ีเฟ
ฉ ิ งพ
ูดอย่างนอบน ้อมว่า “ฮูหยินสามวางใจได ้ ต
่อ
ให้ห
ัวของข ้าต้องหล ุดจากบ่าไป ก็จะ.....”
ู
กช
้ ิงฮั
่นรีบพูดว่า “ใครสัง
่ ให้เจ้าห
ัวหล ุดกัน? ยังไม่ออก
จากประต ู ก็พูดจาเหลวไหลแล ้ว ้ขาต้องการเห ็นพวก
เจ้าทุกคนกล ับมาอย ่างปลอดภัย”
ีเฟ
ฉ ิ งก
ับองคร ักษ
์อ
ีกสองคนยกม ือคำน ับแล้วพูดว่า
“คำส ั
่งของฮ ูหยินสาม พวกเราจะจดจ ำไว้เป็ นอย
่างด ี”
ีหน
ฉ ิงพ ูดว
่า “ซานเหน ียง ้ขาคงไม่ไปบอกลาแม ่นาง
ังก
ถ ับไท ่ฟ
ูเหร ินแล
้วนะ รบกวนท ่านบอกพวกนางให ้ที
นะ”
ู
กช
้ ิงฮั
่นพยักหน้า แล้วเดินมาส่งพวกเขาท ่หน
ี ้าประตู
จวน ้ มาได้เตร ียมเอาไว้พร้อมแล้ว ฉีหนิงกับพวกขึ้น
ควบม ้าไป ู ก
้ชิงฮ
ั
่นกับหานโซ่วยืนอย
่ท
ู ่หน
ี ้าประต ู ฉ
ี
หนิงโบกมือแล
้วพูดว่า “ซานเหน ียง อากาศด ้านนอก
หนาว พวกท ่านรีบกล ับเข้าไปดีกว่าพวกเราจะร ีบ
กลับมา” เห็นก
ู้ช
ิงฮั
่นยังคงมีสีหน
้าท่ก
ี ังวล ดวงตาของ
นางแดงก ่ำ เขาก ็้
ู
รสึกปวดใจ เขาย ้มแล
ิ ้วก็ควบม
้าเดิน
ไป ควบไปได ้ระยะหน ึ
่ง เขาก ็ห
ันกลับมามอง เขาเห ็น
ู
กช
้ ิงฮ
ั
่นยังย
ืนท
่หน
ี ้าประต ูจวนเหมือนเด ิม ท
่ามกลาง
้าท
ฟ ี่เร
่มสว
ิ ่างข
ึ้นมา นางด ูอ
่อนโยนมาก
---------------------------------
 บนท
ั ึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 345 กระท
ี ่อมในป ่า
สายน้ำ ภ ูเขา เมฆหมอก บรรยากาศท ่สวยงามราวก
ี ับ
สรวงสวรรค ์ ท ำให ้คนเคล ิบเคล้ม
ิ
เรือล
่องลอยไปตามสายน ้ำ คนเด ินเร ือทำงานก ันอย่าง
คล่องแคล ่วว ่องไว แต ่กร ็ ะมัดระว ัง เส้นทางน ้ำสายน้
ี
สองฟากฝ ั
่ งเป็ นภ
ูเขาส ูงใหญ ่ สายน ้ำไหลเช ่ยวมาก
ี
คล
่ืนกระทบเร ืออย ่างแรง ตลอดทางม ีแต่โขดห ินเต
็ม
ไปหมด เส ้นทางอ ันตรายมาก แต ่เรือก็ย
ังสามารถลอย
ไปตามน ้ำราวก ับปลาน ้อยท ่แหวกว
ี ่ายอย ่ใต
ู ้น้ำ
สถานท ่อ
ี ันตรายแบบน ้ส
ี ำหร ับใครหลายคนม ันเหม ือน
ความทรมาน แต ่ใครอ ีกหลายคนก ็้
ูรส
ึกว่ามันท้าทาย
ีหน
ฉ ิงยืนอย ่ท
ู ่ห
ี ัวเรือ เขามองไปย ังภูเขาสองฟากฝ ั
่ง
เขาสัมผ ัสได้ถึงอากาศท ่บร
ี ิสุทธ
ิ
์ ทำให ้เขาร้
ูส ึกสดช
่
ืน
มาก ถึงแม ้เขาจะร ้
ูดีว่าการมาซ ีชวนในคร ั
้งน ้ไม
ี ่ใช
่งาน
งายๆ แต
่ ่ว่าตอนน ้ได
ี ้ส
ูดบรรยากาศแบบน ้ ม
ี ันก็ท ำให้
เขาม ีความส ุขมาก ไม ่เสียแรงท ่เขาได
ี ้เด ินทางมา
“ฉีเฟ
ิง ้ ขาว่าต่อไปเกษ ียณแล้ว มาอาศ ัยอย ่ท
ู ่น
ี ่ได
ี ้เลย
นะ” ฉ ีหน
ิงสูดอากาศบร ิส
ุทธิ
์ แล้วย ้ม
ิ
ีเฟ
ฉ ิ งยืนอย่้
ู ขางๆ สีหน้าของเขาด ูเคร ียดมาก เขาพ ูด
อย่างไร ้เร่ยวแรงว
ี ่า “โหวเยว ่ รอบหน ้าหากมาซ ีชวน
ีก ้
อ ขาไม่มีทางลงเร ือมาอ ีกแน่นอน”
ครั
้งน้ฉ
ี ีหนิงถึงได
้้
ูรว่า ปกต ิฉ
ีเฟ
ิ งท่กระโดดโลดเต
ี ้นเป็น
ิง ท
ล ่จร
ี ิงเขาก ็เหม ือนเป็ ดแห
้ง ข ึ้นเรือเม่
ือไหร ่ก
็เมาเรือ
เม
่ือนั
้น หากไม ่ใช
่เพราะการเด ินทางด ้วยเร ือม ันเร็ว
แล
้วก ็สะดวก ฉ ีเฟ
ิ งไม่มีทางเลือกข ึ
้นเรือมาเด ็ดขาด
ชายท ่อย
ี ่้
ู ขางๆ อาย ุราวส่ส
ี ิบป
ีช้ไปข
ี ้างหน ้าแล้วพ ูดว่า
“โหวเยว ่ ตรงนั
้นค ือห
ุบเขาเทพธ ิดา หากผ ่านตรงน ้
ี
แต่ไม่ดูห
ุบเขาเทพธ ิดา ถือว่ามาเส ียเท่ยวนะ”
ี
ชายว ัยกลางคนคนน ้เป
ี ็ นห
ัวหน้าคณะจ ัดซ
้
ือยาของ
ตระก ูลเถ
ียน เขาช ่ือเถียนเม ่า ฉ
ีหนิงเดินทางมาในคร ั้ง
้ เขาด
ี
น ูแลฉีหนิงก
ับพวกเป ็ นอย
่างดี ไม่ว
่าจะกินจะอย ่
ู
ุกอย
ท ่างด
ีหมด แทบจะไม ่้ตองให้ฉ
ีหนิงต้องกังวลเลย
ีกท
อ ั
้งระหว ่างเดินทางน ั
้นจะต ้องไปทางไหนอย ่างไร
เถียนเม่าร
้
ูดีท
ุกอย่าง
หลังจากฉีหนิงเดินทางออกจากเม ืองหลวงมา พวก
เขาเด ินทางอย ่างเรียบง ่าย การเด ินทางม ันไม
่ใช่แค่วัน
เดียว ้ตองเดินทางผ ่านเซ ียงหยาง ไปทางท ิศตะวันตก
แล
้วลงเร ือออกไปทางเหน ือ
หลังจากลงเร ือแล้ว ก็้ตองเด ินทางผ่านอ๋หล
ี ิง เดินทาง
่อไปย
ต ังด
่านหนานจ ิน ก็จะเด ินทางมาถ ึงยังปลายหุบ
เขา จากน ั้นต
้องเดินทางตามสายน ้ำไปทางตะว ันตก
เดินทะลุผ
่านหุบเขาท ่อ
ี ันตรายไปอ ีกหลายล ูก เม
่
ือถึง
ุบเขาอ
ห ูซานแล้วก็จะถูกขวางด ้วยภูเขาอีก แม่น
้ำท่
ี
กว
้างใหญ ่เปรียบเสม ือนขวานย ักษ
์ เม่
ือล่องเรือทะล ุ
ผานภ
่ ูเขามาได ้ ก ็จะเด ินทางไปทางท ิศตะว ันออกอ ีก
เส
้นทางเหล ่าน้ก
ี ็ค
ือเส ้นทางในเข ่
ือนสามผา
ิวท
ท ัศน
์ท่ไม
ี ่มีท
่ส
ี ้นส
ิ ุดเม่
ืออย ่ท
ู ่จ
ี ุดสูงสุด
เน
่ืองจากสองฟากฝ ั
่ งของเข ่
ือนสามผาน ั
้นเป ็ นภูเขาส ูง
่อ
ี
ท ันตรายมาก ม ีเส้นทางห ุบเขาท ่คดเค
ี ้ยว ด
ี ังน ั้นม
ัน
ึงท
จ ำให้งดงามมาก เพ ียงแต ่ว่าเส ้นทางน ้ำท ่น
ี ่น
ี ั
้นเช่ยว
ี
มาก เร ือจะม ีการโยกไปมาเป ็ นพ
ิเศษ ฉ ีเฟิ งกับ
องครักษ
์อ ีกคนของฉ ีหนิงนั
่งเร ือจนเว ียนห ัวไปหมด
พวกเขาทรมานมาก
หลังจากท ่ท
ี ุกคนผ ่านห ุบเขาซ ีหลิงมาแล ้ว ไม ่นานน ักก
็
มาถึงห
ุบเขาอ ูเส ียท่สวยงาม ตอนน
ี ้เร
ี ือล ่องอย ่ภายใน
ู
ุบเขาอ
ห ูเส ีย หุบเขาอ ูเสียม ียอดเขาส ูงทั
้งหมดส ิบสอง
แห่ง ห
ุบเขาเทพธ ิดาเป็ นหุบเขาท ่งดงามท
ี ่ส
ี ุดของท ่น
ี ่
ี
บรรยากาศแบบน ้ ท
ี ำให ้ฉ
ีหนิงล ืมไม ่ลงจร ิงๆ
คนเดินเร ือไม่ได้มองไปท ่ห
ี ุบเขาท ่สวยงามน
ี ้เลย เขา
ี
สนใจแต ่ท
ิศทางลมและน ้ำ โขดห ินและความอ ันตราย
ในน่านน ้ำคือส่งท
ิ ่พวกเขาสนใจ
ี
เม
่ือผ
่านจากห ุบเขาอูเสียมากแล ้ว พวกเขาก ็เข ้าส่
ู
แม่น
้ำ้ตาหนิง ้ ดานหน้าท่ก
ี ำล ังจะถึงก็คือห ุบเขาชว ีถัง
สายน ้ำของท ่ห
ี ุบเขาชว ีถ
ังนั
้นเช่ยวมากกว
ี ่าเดิม การ
เดินเรืออันตรายมากกว ่าเด ิม แม้แต่คนเด ินเรือก็ยากท่
ี
จะควบค ุมเรือได้ เถียนเม ่าพิจารณาถ ึงฐานะของฉ ี
หนิงแล้ว ก็ไม่กล้าเส่ยง เพ
ี ่
ือความปลอดภ ัย เขาจ ึง
แนะน ำให ้เดินทางต ่อทางบก ฉ ีหนิงเองก ็ไม
่ได้ัคดค
้าน
ุกคนท
ท ้งเร
ิ ือแล้วเดินทางต ่อทางบก พวกเขาแวะพ ัก
ในเม ืองของเขตภ ูเขาอูซานหน ึ
่งคืน เช ้าว ันต
่อมาถ ึงได้
เดินทางต ่อ
เขาปาตงเส ้นทางอ ันตราย จ ึงเกิดบทกลอนท ่พ
ี ูดก
ัน
่อมาว
ต ่า “ห ุบเขาสองแห ่ง ทำให ้้
มาท ่ว
ี ่งมาน
ิ ั้นตาย
ไป” ซ ึ
่งหมายความว ่าเส้นทางคดเค ้ยวมากอ
ี ้อมไปมา
มองไปจ ึงด
ูแสนไกล
เป
้าหมายของฉ ีหน
ิงก็คือเด
ินทางไปจนถ ึงเม ืองเฉิงตู
่อน แต
ก ่ว่าทางคณะของร ้านยาตระก ูลเถ ียนจะต ้อง
เดินทางไปย ังเขตปาซ ี ตอนน้ก
ี ็เข
้าส ่้
ู ืนท
พ ่ของซ
ี ีชวน
แล
้ว เถ ียนเม ่าเองก ็เสนอว่าจะไปส ่งฉ ีหนิงถึงเมืองเฉิง
ูก
ต ่อน แต ่ว
่าฉีหนิงก็้
ู
รว่าช
่องเขาของท ่น
ี ่เด
ี ินทาง
ำบาก หากเถ
ล ียนเม่าต้องไปส่งเขาท ่เม
ี ืองเฉิงตูอีกแล
้ว
่อยไปท
ค ่เขตปาซ
ี ี ก็้
ตองเดินทางอ ้อมอ ีกรอบใหญ ่ เขา
กล่าวขอบค ุณแล ้วปฏิเสธ เถียนเม ่าเองก ็ไม่ด
ึงดัน เขา
เลยส ั
่งให้หล่ถ
ี ังเป
็ นคนนำทางให ้ฉ
ีหน ิง
หล่ถ
ี ังเป
็ นคนท้องท่ ไปมาระหว
ี ่างเม ืองหลวงก ับซีชวน
มาหลายป ี เขาเด ินทางหาซ ้ือสมุนไพรจากหลายพ ้ืนท
่
ี
ในซ ีชวน ดังนั้นเขาคุ
้นเคยก ับพ
้ืนท
่น
ี ้ด
ี ี เถ ียนเม่าท้งเขา
ิ
ไว
้ ก ็เปรียบเสม ือนท้งคนน
ิ ำทางไว ้ให ้กับฉีหนิง
ึงแม
ถ ้ฉ
ีหนิงจะม ีฐานผู
้ตรวจการมาย ังซ ีชวน แต ่ว
่าเขา
กบฮ
ั ่องเต้้นอยกล ับไม่ได้ประกาศให ้ใครไดู้้
ร เขาร ้
ูว่า
เป
้าหมายการส ืบเร
่
ืองถ ้ำเฮยเหย ียนจะต้องเป ็ นไป
อย่างล ับๆ หากสามารถท ำเง ียบๆ ได ้จะดีท
่ส
ี ุด จะให ้
เดินทางแบบผ ู้ตรวจการท ั
่วไปท ่ต
ี ี้
ฆองร้องเปล ่าคง
ไม่ได้
สถานการณ ์ ของซีชวนซับซ้อน เคร ือข่ายอ
ำนาจคาบ
เก่ยวก
ี ันไปหมด หากมาอย ่างเป ิ ดเผยว่าเป็น
ู
ผตรวจการ เกรงว
้ ่าคงส ืบไม
่ได ้เร่ืองอะไรแน ่นอน
เดินทางมาได ้สองสามว ัน ตอนน ้เข
ี ้าใกล้เมืองจ ่นกวน
ิ
เข้าไปเร ่
ือยๆ แต ่ว
่าเส้นทางในซ ีชวนคดเค ้ยวมาก
ี
้
ออมภ ูเขาไปมาหลายล ูก หากไม ่มีคนนำทาง ฉ ีหน ิงนึก
ไม่ออกเลยว ่าจะไปถ ึงเมืองจ่นกวนว
ิ ันไหน
เดินทางมาท ั
้งวันตอนน้ก
ี ็ใกล
้ค่ำแล ้ว แต่ว
่าข้างหน ้าไม ่
ีหม
ม ่้
ู บานด
้านหล ังไม
่มี้
รานค้าเลย สถานการณ ์ แบบน ้
ี
ือได
ถ ้ว่าไม่แปลกอะไร เส ้นทางในซ ีชวนหากเด ินผิด ก ็
จะเส ียเวลาได ้ทันท ี
ังด
ย ีท่หล
ี ่ถ
ี ังอธ ิบายว ่า เส้นทางน ้ม
ี ักจะมีกระท ่อมไม้
โผล ่เป็ นระยะ อ ีกทั้งเจ้าของบ้านก ็ใจดีมักจะรับดูแล
คนท ่เด
ี ินผิดทางให ้ได ้พักค
้างแรมประจ ำ เพ ่
ือป้องกัน
ลมพาย ุฝนท่จะตกลงมา พวกเขาจะสร
ี ้างกระท ่อมไม้
ไว้ให้ อ ีกทั
้งยังท ้งส
ิ ัญล ักษณ
์ ไว
้อีก ส ำหรับคนนอกแล ้ว
คงไม ่เข้าใจความหมาย แต ่ว
่าหล ่ถ
ี ังเป
็ นคนท่น
ี ่ เขาร
ี ู้
เร
่ืองพวกน ้ด
ี ี
ไม่ผิดจากท ่ค
ี ิด ก ่อนฟ ้ามืด หล่ถ
ี ังเจอส ัญลักษณ
์ จริงๆ
พวกเขาเด ินตามส ัญล ักษณ
์ ไป ก็เจอกระท ่อมไม้จริงๆ
กระท ่อมในป ่ าส่วนมากท ำจากไม ้ ้ ืนโล
พ ่ง เพดานส ูง
ั
ช
้นสองถ ึงจะเป ็ นท่พ
ี ักอาศัยได้
“น่เป
ี ็ นกระท ่อมแบบชาวปา” หล ่ถ
ี ังอธิบายต่อว ่า “ซี
ชวนนอกจากชาวฮ ั
่นก ับชาวเหม ียวแล ้ว ยังม
ีชาวปา
้
ดวย แต ่ว
่าชนเผ ่าของพวกเขาเหล ืออย่้
ู นอยมากแล ้ว
อ นาจก
ำ ็เท ียบไม ่ได้ก
ับชาวฮ ั
่นกับชาวเหม ียวท่อย
ี ่ในซ
ู ี
ชวนเลย”
หล
่ถ
ี ังเดินอย ่หน
ู ้าส ุด ฉีเฟ
ิ งก
ับพวกอ ีกสามคนเด ินตาม
อย
่้
ู ขางๆ ฉ ีหนิง พวกเขาถ ือห
่อผ ้าเด ินมาท่้
ี บานไม้
ตอนน้้าเร
ี ฟ ิ ่มม ืดแล้ว นอกจากน ้ ท
ี ่น
ี ่ก
ี ็ไม
่มีท
่พ
ี ักอ
่
ืนอ ีก
ไม
่อย่างน ั
้นก็จะต ้องพักในป ่า
หล
่ถ
ี ังเปิ ดประต ู้
บานไม้เข ้าไป แล ้วมองด ู จากน ั
้นก็หัน
มาพูดว่า “ท ่น
ี ่เหม
ี ือนจะไม ่ม
ีคน พวกเราจะพ ักท่น
ี ่ก
ี ัน
หน
ึ
่งคืน”
พวกเขาเด ินเข้ามาในบ ้าน ภายในม ืดมาก ฉ ีหนิงก ำล ัง
จะให้คนไปจ ุดไฟ แต ่ก็้
ู
รสึกว
่าม ันแปลกๆ เขามองเข ้า
ไป ท่ามกลางความม ืด เขาเห ็นเหม ือนเป็ นเงาของคน
สองคน เขาก ็้
ูรส
ึกตกใจเล ็กน
้อย ในตอนน ้เอง ก
ี ็
เหมือนมีแสงลอดลงมา ขณะท ่้าผ
ี ฟ ่าลงมาน ั
้น มันส ่อง
มายังภายในห ้อง ฉ ีหน
ิงเห ็นสองคนน ั
้นก
ำล ังถืออะไร
บางอย ่าง แล ้วจ
้องมาท ่ทางเขา
ี
หล่ถ
ี ังย
ังไม ่้
ู
รสึก เขาพ ูดขึ
้นมาว ่า “พาย ุี
ปน้มาเร
ี ็วจริงๆ
ิดว
ค ่าไม่น
่าจะด ี” ทันใดน ั
้นเองเขาก ็้
ู
รสึกว่าผ
ิดปกต ิ
เขาเห ็นฉีเฟิ งก
ับพวกเด ินมาขวางหน ้าฉีหนิงแล
้ว
หล่ถ
ี ังตกใจ
หลังจากฉ ีเฟิ งก
ับพวกเด ินเข้ามาในบ ้านแล ้ว พวกเขา
็้
ก ู
รสึกว
่ามันผิดปกต ิ ขณะท ่้าผ
ี ฟ ่า ฉีหน ิงเห็นเงาโผล ่มา
ีเฟ
ฉ ิ งก
ับอีกสองคนก ็เห็นเหม ือนกัน พวกเขาไม ่พ
ูด
อะไรมาก ร ีบมาคุ้มกันฉีหนิงท
ันที
ีหน
ฉ ิงแอบค ิดในใจว ่าเขามาท ่ซ
ี ีชวนคร ั
้งแรก ไม ่เคย
้
ู
รจักอีกฝ
่ ายมาก ่อน ก ็ไม
่จำเป ็ นต
้องสร ้างความแค ้นกับ
ใคร เขายกม ือคำนับแล้วพ ูดว
่า “พวกเรามาท ำการค ้า
่ซ
ี
ท ีชวน เด ินผ ิดทาง ตอนน ้้าเร
ี ฟ ิ ่มมืดแล ้ว ฝนก็จะตก
แล้วด้วย เลยจ ำเป ็ นต
้องอาศ ัยท่น
ี ่พ
ี ักแรมส ักค
ืน พวก
่านวางใจได
ท ้ พวกเราไม ่รบกวนพวกท ่านแน่นอน”
หล่ถ
ี ังเคยบอกว ่า ้บานไม ้พวกน
้ไม
ี ่ม
ีเจ้าของ คนผ ่าน
ทางสามารถใช ้ได
้ทุกคน ค ิดว
่าก่อนหน้าน้ น
ี ่าจะมีคน
เข
้ามาพ ักท่น
ี ่ก
ี ่อนแล้ว
พวกเขาสองคนไม ่พ
ูดไม่จา เหม ือนจะไม ่อยากเป ็น
ัตร
ศ ูกับพวกฉ ีหนิงเหม ือนกัน พวกเขาห ันหล ังแล
้วเด ิน
ไปทางม ุมด้านท ิศตะว ันตกของบ้าน ฉ ีหนิงเห็นด
ังนั
้น
็ส
ก ั
่งให้ทุกคนไปย ังทิศตะว ันออกของบ้าน ต ่างคนต่าง
อย่ ไม
ู ่ย่งเก
ุ ่ยวก
ี ัน
พวกของฉ ีหนิงยืนล
้อมเป ็ นวงกลมแล้วนั
่งลง ฉ ีเฟิง
ำล
ก ังจะเป ิ ดห่อผ
้าเอาอาหารแห ้งออกมา ้ากฟ ็ผ่าลง
มาอ ีกพร
้อมก ับเสียง จากน ั
้นก
็มีฝนตกราวก ับเมล็ดถั
่ว
เหล ืองตกลงมา ม ันตกลงมาใส ่บนหลังคาเส ียงดังมาก
ีเฟ
ฉ ิ งย
้มแล
ิ ้วพูดว่า “โหว.....ค ุณชาย ย ังด
ีท่เส
ี ียวหล่
ี
ฉลาด ้ ถาไม ่เจอท่น
ี ่ พวกเราคงต
ี ้องตากฝนเป ี ยกปอน
แน่เลย”
เขาเก ือบหล ุดปากพ ูดอะไรแล ้ว แต ่ย
ังดีท่ห
ี ัวไว น ึกขึ
้น
ได
้ว
่าในบ ้านไม้มีคนอย ่ เลยร
ู ีบเปล ่ยนค
ี ำ
เขาร้
ูว่า ฉ ีหน
ิงในฐานะผ ู
้ตรวจการ กล ับไม ่ได้เด ินทาง
มาแบบเป ิ ดเผย แสดงว ่าต
้องการท ำงานอย ่างล ับๆ
หากไม ่เป
ิ ดเผยฐานะได ้ย
่งด
ิ ี อีกท ั
้งอย ่ในป
ู ่ าแบบน ้้
ี ดวย
แล
้ว แถมย ังม
ีคนไมู่้
รท่มาท
ี ่ไปอย
ี ่ท
ู ่น
ี ่้
ี ดวย ก ็้
ตองย ่ง
ิ
ระวังเป็ นพิเศษ
หล
ังจากค ุ
้นเคยก ับบรรยากาศในบ ้านไม ้แล้ว ถ ึงแม ้
ภายในจะม ืด แต่ว
่าพวกเขาก ็ยังมองออก คนอ ีกด
้าน
หน
ึ
่งมีคนราวส ่้
ี หาคนได้ ซึ
่งจ ำนวนคนเท ่ากับพวกเขา
พวกเขาเป ิ ดห
่อผ้า แล้วหย ิบอาหารแห ้งออกมา ตลอด
ทางลำบากก ันมามาก แต ่ว่าก
ินด ่
ืมก ็ไม่ได้ขาด อ ีกทั้ง
พอผ่านร้านค ้าก็จะซ
้
ืออาหารแห ้งเพ ่มเต
ิ ิม ก ันว่าจะ
พลาด
นอกจากขนมเป ี๊ยะแล้ว ยังมีเป็ ดย่างอ ีกสองช ้น น
ิ ่เป
ี ็น
ของท ่ฉ
ี ีเฟ
ิ งเตรียมไว้ให้ฉ
ีหนิง เม ่
ือหยิบเป็ ดย
่างออกมา
กล่นม
ิ ันหอมมาก ฉ ีเฟ
ิ งหย
ิบกระบอกไม ้ไผ่ท
่ใส
ี ่เหล้า
เอาไว ้ออกมา เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ค ุณชาย ท ่านลอง
เหล้าน่ด
ี ูว
่ารสชาต ิด
ีหรือไม่” น่เป
ี ็ นของท ่พอเข
ี ้าซ
ีชวน
มาฉ ีเฟ
ิ งต
ั
้งใจเตร ียมให้เฉพาะ หลายท ่ในซ
ี ีชวนหม ัก
เหล้าใช ้กระบอกไม ้ไผ่หม
ัก เม่
ือเหล ้าก
ับไม ้ไผ่ผสมกัน
รสชาต ิหอมยวนใจมาก
ีหน
ฉ ิงยังไม่ท
ันรับมา ก ็ได
้ยินม
ีคนพ ูดขึ
้นมาว ่า
“รบกวน ขอ.....ขอเหล ้าให้พวกเราส ักหน่อยได้
หรือไม ่?”
พวกเขามองไป เห ็นคนจากอ ีกฝั
่ งหนึ
่งเดินมา สายตา
ของเขามองไปท ่กระบอกไม
ี ้ไผ่ในม ือของฉ ีเฟ
ิง
ีเฟ
ฉ ิ งย
้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ท ่านชอบด่
ืมเหล ้าหรือ?”
คนๆ น ั้นส
่ายหน ้า “ไม ่ใช
่ ้ขาต
้องการเหล ้า......” คนผู
้
ั
น
้นหย ุดไปคร ่
ูหนึ
่ง แล้วพูดว่า “ถูกต ้อง ้ขาเองก ็ชอบ
่
ืมเหล
ด ้า ให ้้
ขาสักครึ
่งกระบอกได ้หรือไม
่ ?”
ีเฟ
ฉ ิ งมองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง ฉ ีหน
ิงร ับกระบอกไม ้ไผ่มา แล้ว
่
ืนให
ย ้คนผ ู
้นั
้น “ในเม ่
ือชอบด ่
ืมเหล ้า ครึ
่งกระบอกจะ
ไปพอได ้อย ่างไร เอาไปท ั
้งหมดน ั
่นแหละ พวกเราย ังมี
ีก”
อ
คนผ ู
้นั
้นยกม ือสองข้างค ำนับแล ้วพูดว่า “ขอบคุณ
มาก” เขาโค ้งตัวลง
หล่ถ
ี ังเห ็นคนผ ู
้นั
้นเดินไปไกลแล ้ว ก ็พ
ูดเสียงเบาๆ ว ่า
“เขาเป ็ นชาวเหม ียว พ ูดภาษากลางไม ่ค่อยช
ัด ั
ฟงดูก็้
ู
ร
แล้ว” เขาค ิดว่าอ
ีกฝ่ ายคงไม ่ได้ย
ิน เขาพ ูดด
้วยความ
สงส ัยว ่า “ชาวเหม ียวไม่ค่อยสวมเส ้
ือผ
้าของชาวฮ ั
่น
เท่าไหร ่ แต ่ว
่า......เขาเป ็ นชาวเหม ียวน
่นา แต
ี ่ท
ำไมใส
่
เส้
ือชาวฮ ั
่นพูดภาษากลางเล ่า น่าแปลกจร ิงๆ”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองครักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 346 ค
ี ืนฝนพร ำท่น
ี ่าสะพร ึง
พาย ุฝนโหมกระหน ่ำ สายฝนตกมาบนหล ังคาเส ียงด ัง
สนั
่นหว ั
่นไหว น ้ำฝนหยดลงมาจากรอยร ั
่วของหล ังคา
กระท ่อม ม ันเหมือนกับด
ึงม่านหมอกท ่แขวนเอาไว
ี ้
ออกมาจากอากาศบางๆ ภายในกระท ่อมกับด
้านนอก
ันต
ม ่างก ันเหมือนคนละโลก เส ียงท่ด
ี ังสน
ั่นหว
ั่นไหว
ันแสดงให
ม ้เห
็นถึงความสงบของป ่า
เม่
ือกินอาหารแห ้งก
ันแล้ว ภายในห ้องก็สงบอีกคร ั
้ง
ีกฝ
อ ่ ายเป ็ นชาวเผ่าเหมียวแท้ๆ แต ่กลับแต่งกายเป ็น
ชาวฮ ั
่น ฉ ีหนิงก
ับพวกม ีใจระแวงชาวเหม ียวอย ่แล
ู ้ว
ีกท
อ ั
้งอ ีกฝ่ ายเองก็ระแวงพวกเขาเหม ือนกัน ทั
้งสอง
่
ฝายม ีแต ่ความก ังวล ด ังน
ั้นแม
้แต่ลมหายใจก ็แทบจะ
ไม่ได้ยินก ัน
ันใดน
ท ั
้นเองก ็เหมือนมีเสียงเล็กๆ ลอดออกมา
เหมือนเป ็ นเส ียงร ้องของความเจ ็บปวด ฉ ีหนิงก็ขมวด
้ว ฉ
ิ
ค ีเฟ
ิ งขย ับเข ้าใกล้หูของฉีหน ิง แล ้วพ
ูดว ่า
“คุณชาย พวกเขาเหม ือนจะม ีคนบาดเจ ็บ”
ีหน
ฉ ิงพย ักหน ้า ท ั้งสองฝ่ ายถ
ึงจะไม ่ได้พ
ูดค ุยก
ัน แต ่
่าก
ว ็แอบส ังเกตการณ ์กันอย่างเง ียบๆ
กระท ่อมไม ้ถึงแม ้จะไม ่ได้เล
็ก แต ่มันก็ไม่ได้ใหญ่มาก
ึงแม
ถ ้พวกเขาท ั
้งสองอย ่ก
ู ันคนละฝ ั
่ง อ ีกทั
้งยังไม่ได
้ก ่อ
กองไฟ ภายในห ้องก็มืดมาก แต ่ว
่าการกระท ำของอ ีก
่
ฝาย กล ับสามารถเห ็นได ้อย
่างช ัดเจน
ีกฝ
อ ่ ายขอกระบอกเหล ้าไป ฉ ีหนิงร้
ูว่าสถานการณ ์ ไม่
ปกติเพราะว ่าพวกเขามาขอเหล ้า หล ังจากคนท ่มาขอ
ี
เหล้ากล ับไป เขาก ็ส
ังเกตอย ่พ
ู ักหนึ
่ง เห ็นเหม ือนจะม ี
คนนอนอย ่ท
ู ่พน
ี ้
ื แต ่ว
่ามีคนล้อมอย ่แบบน
ู ั
้น ก ็ไม
่เห็น
่าคนผ
ว ู
้นั
้นเป ็ นอะไร
แต่ว
่าเม่ือได ้ยินเส ียงร
้อง ฉ ีหนิงถึงได ้เข
้าใจ คนท ่นอน
ี
อย่ท
ู ่้
ี ืนน
พ ั
้นได ้รับบาดเจ ็บ เพ่
ือนร่วมทางของเขาก ำล ัง
่วยเขาร
ช ักษาบาดแผล ด ังนั
้นเขาถ ึงได ้เดินขอเหล้า
จากเขา หากไม ่ม
ีอะไรผิดพลาด น ่าจะเอาไปล ้างแผล
ให้คนเจ ็บ ใช ้เหล้าล้างพ
ิษ ม ันเป
็ นว
ิถีของเหล ่าชาว
ุทธ
ย ์ เป ็ นเร่
ืองธรรมดาท ่พบเห
ี ็นกันบ
่อย
ไม่้ตองสงส ัยเลยว ่า ชาวเหม ียวกล่มน
ุ ้ม
ี ีท
่มาไม
ี ่ธรรมดา
แน่นอน
แต่ว่าไม ่เข้าไปย ่งจะด
ุ ีกว
่า อ ีกฝ
่ ายก
็ไม ่ได
้จะมาหาเร ่ือง
เขา เขาก ็ไม่ม
ีความจ ำเป็ นต้องหาเหาใส ่ห
ัว อีกท
ั้งอย่
ู
่น
ี
ท ่แค
ี ่คืนเด ียว หล ังจากสว ่างแล้ว ท ุกคนก ็ต
่างคนต ่าง
ไป ไม ่เก ่ยวข
ี ้องกัน
“คุณชาย พวกท ่านพ ักก
่อนเถอะ” ฉ ีเฟิ งพ
ูดว่า “เด๋ยว
ี
้
ขาเฝ ้าเอง”
ออกเด ินทางอย ่้
ู ขางนอก ้ ตองมีใจระว ังตัวให้มาก ท ั
้ง
สองพวกอย ่ในกระท
ู ่อมหล
ังเด ียวกัน ต่างคนต ่างพ
ัก
อย่างไรก ็้ตองระว ังต
ัวไว้ก่อน
เดินทางมาท ั
้งวันแล้ว แต ่ว
่าพร ุ่งน้ย
ี ังต
้องเดินต่ออ ีก
อย่างไรก ็ควรจะออมแรงไว ้ก่อนด ีกว่า ฉ
ีหนิงกระซ ิบ
ำช
ก ับอะไรบางอย ่าง จากน ั
้นเขาก ็พ
ิงกำแพง เตร ียม
จะเข ้านอน พอหล ับตาลง ก ็ได้ยินเส ียงฝ
ี เท
้าของคน
เขาก ็ค่อยๆ ล ืมตามาอย ่างระว ัง เขาก ็เห็นคนท ่เด
ี ินมา
ขอเหล ้าเขาเด ินเข้ามาหาอ ีกคร ั
้ง
พวกของฉ ีเฟิ งร
ีบต
่ืนต
ัว คนผ ู
้นั
้นย่
ืนกระบอกเหล ้าค ืน
มาให ้ แล้วพ ูดว่า “ขอบค ุณพวกท ่านมาก”
ีเฟ
ฉ ิ งร
ับของค ืนมา คนผ ู
้นั
้นพูดว ่า “พวกท ่านทำ
การค ้าท่น
ี ่หร
ี ือ? ้ ถาเช่นนั
้น ้ ขาขอเต ือนพวกท ่านสัก
หน่อย พวกท ่านต้องคิดให้ดีนะ”
“อะไรนะ?” ฉ ีเฟ
ิ งระวังต ัวมาก
คนผู
้นั
้นพูดว ่า “ท่น
ี ่ไม
ี ่ค่อยสงบน ัก ม ีอันตรายได ้
ตลอดเวลา หากพวกท ่านเช ่
ือพวกเรา ก ็รีบไปจากท ่น
ี ่
ี
ซะ ไปไกลเท ่าไหร ่ย
่งด
ิ ี ไม่เช่นน
ั
้น......พวกท ่านอาจจะ
เดือดร้อนได ้”
“อ
๋ อ?” ฉ ีหนิงย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ท ่านบอกว่าท่น
ี ่อ
ี ันตราย
อย่างน ั
้นหร ือ? ขอถามส ักหน่อยได้หรือไม
่ เหต ุใดถ
ึง
บอกว ่าอ ันตรายเล ่า?”
คนผู
้นั
้นก ็ไม่อธิบายอะไรมาก พ ูดแค่ว
่า “เช่
ือหร ือไม
่
แล
้วแต ่พวกท ่าน หากไปตอนน ้ย
ี ังท
ัน ้ถาอ
ันตราย
มาถึงต ัว พวกท ่านคิดจะไป......อาจจะไม ่ทัน” เขาไม ่
ูดมากอ
พ ีก หันหลังแล้วเดินกลับไป
ีเฟ
ฉ ิ งขยับตัวมาใกล ้ๆ ฉีหน
ิง “ค ุณชาย ท่เขาพ
ี ูดจะ
จริงหร ือไม ่?”
ีหน
ฉ ิงพ ูดเส ียงเบาว ่า “พวกเขาม ีคนเจ็บ น่าจะเป ็น
ันตรายท
อ ่เก
ี ่ยวข
ี ้องกับพวกเขา แต ่ว
่า......” เขาย ังพ
ูด
ไม่ท
ันจบ ท ันใดน ั
้นก็ได
้ยินเสียงร้องคำราม เหม ือนกับ
ัตว
ส ์่ปาดังขึ้นมาจากด ้านนอก
ฝนท ่ตกลงมาอย
ี ่างร
ุ นท ำให ้เสียงดังไปท ั
่วหล ังคา แต ่
่าเส
ว ียงร้องค ำรามน ั
้นเหม ือนจะด ังทะล ุเส ียงฝนเข ้า
มาถ ึงในห ู
ในตอนน ้เอง พวกท
ี ่อย
ี ่ตรงข
ู ้ามพวกเขาก ็ต
่างล ุกข ึ
้นมา
ในม ือของพวกเขาถ ืออาว ุธพร้อมม ือ
“เส ียงอะไร?” หล ่ถ
ี ังพ ูดขึ
้นมา เขาล ุกข ึ
้นมา ฉ ีเฟิง
กลับพ ูดว่า “เจ ้ามาซีชวนก ็บ
่อย หร ือว่าเจ ้าฟั งไม่ออก
หรือว ่าเป็ นเส
ียงอะไร?”
หล่ถ
ี ังย้มแห
ิ ้งแล้วพ
ูดว่า “้ ขาค
ุ้นเคยเส ้นทางในซ ีชวน
ุ
คนเคยก
้ ับพวกสม ุนไพร แต ่ว
่าไม ่ได
้้
ูรเร
่ืองราวท ่เก
ี ิดข ึ
้น
ในซ ีชวนส ักหน่อย”
เม
่ือพูดจบ เส ียงร้องโหยหวนน ั
้นก็ด
ังขึ
้นอีก คร ั
้งน้
ี
เหม ือนม ันจะใกล ้เข
้ามาเร ่ือยๆ
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว เขาล
ิ ุกข ึ้
น มาท ่ร
ี ิมหน
้าต ่าง ยกม ือขึ้น
แล้วแง ้มหน ้าต
่างออก ลมพาย ุ้
ดานนอกพ ัดเข ้ามา
สายตาของเขาด ีมาก เขาเห ็นท่ามกลางพาย ุฝนด้าน
นอก เหม ือนมีเงาอะไรบางอย ่างกำล ังใกล้เข ้ามาท ่
ี
กระท ่อม ม
ันก็ไม
่ได้เร็วมาก แต ่ว่าพริบตาเด ียว ก ็
มาถึงด้านหน้ากระท่อมแล ้ว
ีเฟ
ฉ ิ งเขย
ิบเข้ามาใกล ้ฉีหนิงแล้วมองออกไปด ้านนอก
เม
่ือเห็นว
่ามีคนมา ส ีหน
้าของเขาก ็เปล่ยนไป เขาหล
ี ุด
ูดออกมาว
พ ่า “น
ั
่นมันอะไรน ่ะ?”
่ามกลางสายฝน เห
ท ็นเงาร ู ปร
่างสูงใหญ ่ ร่างกายก ำย ำ
แต่ว
่าตัวโค
้งโก่ง เหม ือนจะไม ่มีผม แต่ว่าทั
่วทั
้งตัวเต็ม
ไปด้วยขน บนห ัวมีเขาขนาดใหญ ่ แต่มันไม่ใช่วัวไม่ใช่
กวาง เหม ือนเป็ นส
ัตว์ ประหลาดย ักษ
์ต
ัวหน ึ
่ง แต ่ว่าย
ืน
ได
้้ดวยสองเท ้า ในมือของม ันมีอาวุธ ดูไม่ออกว ่าม
ัน
ืออะไร
ค
“ออกทางด ้านหลังกัน” ท ันใดน ั
้นก็ได
้ยินเสียงชาว
เหมียวดังขึ
้น “้
ขาจะอย ่้
ู ตานมันเอาไว้เอง” เม ่
ือพูดจบ
ชายเหม ียวก ็ถ
ืออาว ุธ ก็พ่งออกไปหน
ุ ้าประต ู
“ไม่ได
้ เจ้าไม ่ใช่ค่ต
ู ่อส
ู้ของม ัน” ท ันใดน ั
้นเองก ็ได
้ย ิน
เสียงผ
ู้หญ
ิงคนหน ึ
่งดังขึ
้นมา “พวกเจ ้าร ีบออกไปทาง
้
ดานหลัง ้ขาก ับหยากานจะอย ่ร
ู ับม
ือเอง”
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกตกใจมาก เขาห ันหน ้าไปมอง เขาเห ็น
ู
ผหญ
้ ิงคนหน ึ
่งกำล ังเด ินมา ู ผ
้หญ ิงคนน ั
้นรู ปร่างสูงยาว
เข่าด
ี ผิวพรรณไม ่ถือว่าขาว แต ่ก
็ไม่คล ้ำ ร่างกาย
แข็งแรงมาก ในม ือของนางถ ือดาบ ดาบน ั้นคมมาก
่าทางของนางด
ท ูองอาจไม ่้
นอย
ู
ผหญ
้ ิงคนน้ด
ี ูอาย ุประมาณย ่ส
ี ิบสามย ่ส
ี ิบส ่ี
ี ป ด
ูจาก
หน้าตาแล้วไม ่ค
่อยเหม ือนสาวชาวฮ ั
่นเท ่าไหร ่ แต่ก็
เป
็ นสาวงามคนหน ึ่ง ฉีหนิงเจอสาวงามมากมาย แต ่ว
่า
หญิงสาวท่สวยแบบชาวเผ
ี ่าอย ่างเต ็มต ัวเช ่นน้เขาเจอ
ี
ไม่มาก แต่ว่าความสง ่างามองอาจท ่ออกมาจากต
ี ัว
นาง มันทำให ้ไม่อาจล ืมได้เลย ภายในกระท ่อมท่
ี
มดมน เหม
ื ือนไม่สามารถบดบ ังสายตาอ ันเป
็น
ประกายของนางได ้เลย
ีหน
ฉ ิงร้
ูสึกตกใจมาก เม ่
ือเห ็นปฏ
ิกิรยิ าของชาวเหม ียว
ตอนน ้เขาเข
ี ้าใจแล ้วว่าเจ ้าสัตว
์ ประหลาดนั่นน
่าจะมา
เพราะชาวเหม ียวพวกน ้
ี
“พวกเจ ้าเองก ็ร
ีบหนีไปซะ” ู ผ
้หญ ิงคนน
ั
้นห
ันมามองฉ ี
หนิง “อยากม ีชีว
ิตอย ่ ก
ู ็้ตองดูว
่าพวกเจ ้าม
ีดวงน ั
้น
หรือไม ่”
ู
ผหญ
้ ิงคนน ั
้นพ
ูดจบ ก ็ได้ยินเส ียงร
้องค ำรามของเจ ้า
ัตว
ส ์ ประหลาด อาว ุธในม ือของม ันใหญ่มาก มันบุก
เข้ามาในกระท ่อม คร ั้งน้ม
ี ันรวดเร ็วมาก คนภายใน
กระท ่อมย ังไม่ท
ันได้เตร ียมต ัว ประต ูกระท
่อมก็ูถก
กระแทกจนกระเด ็น
ันกระจายไปท
ม ั
่ว ทุกคนต ่างหาท ่หลบ
ี
“รีบไป” ชาวเหม ียวท่ถ
ี ูกเร ียกว่าหยากานตะโกน เขา
ยกดาบในม ือขึ
้นมา แล ้วก
็ัฟนเข
้าใส ่เจ้าสัตว์ ประหลาด
ั
น
่น เจ ้าส ัตว
์ ประหลาดยกแขนข ึ
้นมา เขาไม ่ได ้สนใจ
เลยว ่าหยากานจะใช ้ดาบฟั นมาท่เขา เขาสนใจแต
ี ่การ
ออกอาว ุธของต ัวเอง เขาตว ัดดาบในม ือใส ่หยากาน
ีหน
ส ้าของฉ ีหนิงเปล ่ยนไป สายตาของเขาด
ี ีมาก
ตอนน ้เขาเห
ี ็นทุกอย่างชัดเจน น ่ม
ี ันไม่ใช ่ส
ัตว์
ประหลาดน ่นา ม
ี ันเป็ นชายตัวใหญ ่ร
่างย ักษ์ ท่ม
ี ี
กล้ามเน ้
ือเห็นเป ็ นเส
้นโผล่ออกมา อ ีกท ั
้งยังมีบาดแผล
เต็มตัวไปหมด อ ีกทั
้งยังถ
ืออาวุธท ่เหม
ี ือนก ับค้อนย ักษ์
ไม่ม
ีการแกะสล ักลวดลายอะไร เหม ือนก ับค
้อนย ักษ
์
ปกติทั
่วไป ชายท ่าทางด ุด
ันแบบน ้ ในม
ี ือก ็ไม่ได้
้
ตองการอาว ุธร
้ายกาจอะไรมาก แค ่้
คอนอ ันเด ียว ก ็
เพียงพอแล ้ว
ชาวเผ ่าเหม ียวเห ็นชายร่างยักษ
์บ ุกเข้ามา ก ็ู้
รทันทีว
่า
หนีไม่้พน ชาวเหม ียวอีกสามคนก ็ไม่ลังเลท ่จะหย
ี ิบ
อาวุธขึ
้นมาแล ้วบุกเข้าใสชายร ่างยักษ์น
ั
้น ท
่ามกลาง
สายฝนอย ่างหน ัก มีแต่เสียงอาว ุธท
่ปะทะก
ี ัน
พวกของฉ ีเฟ
ิ งเองก ็ชักอาวุธออกมาถ ือในม
ือ พวกเขา
ุ
คมก
้ ันฉีหนิงไว้ เห ็นชายร ่างยักษ
์ท่าทางประหลาด
่างก
ต ็ตกใจ
ชายร ่างยักษ์ม
ีพละก ำล ังมาก เขาตว ัดอาว
ุธที ก
็มี
แรงลมปะทะเข ้ามา พวกของหยากานแทบจะเข ้าใกล้
เขาไม ่ได้เลย ท ำได ้แค่หลบแล ้วก็หาโอกาสโจมต ี
ไม่ว
่าจะเป ็ นชาวเหม ียวหรือว่าฉีหน
ิง พวกเขาต ่างก็้
ู
รดี
่า ชายร
ว ่างยักษ์ ไม
่ได้ม
ีลวดลายอะไรมากมาย แทบจะ
ไม่ได
้เป็ นกระบวนท ่าด้วยซ้ำ ออกอาว ุธแต
่ละที ก็
อาศัยแค ่พละกำล ังของต ัวเองอย ่างเดียว ถึงแม
้จะ
ไม่ได
้มีกระบวนท ่าชัดเจน แต ่ว
่ามันก
็อันตรายมาก
หากถ ูกทุบ ต่อให้ไม่ตาย ก ็้
ตองเจ ็บหนัก
“อีฝ
ู เจ้าพาอาฉ ีหนีไปก่อน” หยากานตะโกน “พวก
เราจะอย ่ท
ู ่น
ี ่......” เขาย
ี ังพูดไม ่ท
ันจบ ชายร ่างย ักษ
์ก
็
ออกอาว ุธเข้าใส ่ หยากานร ีบถอยหล ังฉากใหญ ่ อาวุธ
ของม ันทุบลงไปท ่ไม
ี ้ในกระท ่อม เส ียงเศษไม ้กระจัด
กระจาย บนพ ้
ืนเป ็ นร
ู ขนาดใหญ ่
“คุณชาย พวกเราท ำอย ่างไรด ี?” ฉ ีเฟ
ิ งเห็นชายร ่าง
ักษ
ย ์ พละกำล ังมาก เขาก ็ขมวดค ้ว “พวกเราควรจะ
ิ
่วยพวกเขาหร
ช ือไม ่?”
“พวกเราไม ่้
ูรอะไรเลยเก ่ยวก
ี ับบ ุญคุณความแค ้นของ
พวกเขา” ฉ ีหน ิงพูดว่า “พยายามอย ่าไปย ่งบ
ุ ุญคุณ
ความแค ้นของคนอ ่
ืน พวกเราร ีบไปก ันดีกว่า”
ีเฟ
ฉ ิ งร
ับคำ หล ่ถ
ี ังยืนอย่หล
ู ังฉีหนิง ฉวยโอกาสตอนท ่
ี
ชายร ่างยักษ์กับหยากานก ำล ังต
่อสู้ก
ัน ฉีเฟิ งก
ับอีก
สองคนก ำอาว ุธในม ือ แล้วค่อยเด ินเลาะประต ูไป เขา
ิดท
ค ่จะฉวยโอกาสในตอนน
ี ้หน
ี ีออกไป แต ่ว
่าพวกเขา
กลับได้ยินเสียงร ้อง จากน ั้นก็ม
ีบางอย ่างลอยต ัวมา
L แล ้วหล่นมาอย ่บนเท
ู ้าของพวกฉ ีเฟิง
พวกเขาหลายคนเห ็นแล ้วก็ตกใจ
คนท ่ตกลงมาท
ี ่้
ี ืนเป
พ ็ นชาวเหม ียวคนหน ึ
่ง หน้าอก
และกะโหลกศ ีรษะตอนน ้เหม
ี ือนลานบ ิน แต่ว
่าย ังเห็น
ดวงตาก ับจม
ูก แต ่ว
่าดูอย ่างไรก็ไม
่เหม ือนใบหน ้าเอา
เสียเลย
เลือดส ีแดงเหล ือบดำ ม ันผสมก ับน
้ำเหล ืองส
ีขาวข ่นๆ
ุ
ันค
ม ่อยๆ ไหลออกมาจากร ่างกาย อาจจะเป ็น
เพราะว ่าระหว ่างท่ถ
ี ูกชายร ่างยักษ
์ทุบ ขณะท ่ร
ี ่างกาย
ำล
ก ังจะแตกสลาย ก ็เหม ือนม
ีแรงขนาดหน ักคุมเอาไว ้
ังน
ด ั
้นของเหลวพวกน ้ถ
ี ึงได้ไหลออกมาช ้าผิดปกต ิ
กล่นของม
ิ ันผสมก ันจนน ่าขยะแขยง
ชายร ่างย
ักษ
์ฆ
่าคนไปหน ึ
่งคน จากน ั้นเขาก็้
รองค ำราม
ภายในกระท ่อมด ังไปด้วยเส ียงของเขา การต ่อสู้
ุเด
ด ือดมาก เหม ือนท ุกอย ่างก
ำล ังจะถล ่มทลาย
---------------------------------
 บนท
ั ึกลับองคร ักษ์ เส
้ือแพร
บทท
่ 347 ผ
ี ีดิบไร้ว ิญญาณ
เพ
่ือนถ
ูกสังหาร ชาวเหม ียวท ่เหล
ี ือจ ึงโกรธมาก หยา
กานไม ่ล
ังเลท ่จะฟ
ี ั นดาบเข ้าใส ่ชายร ่างยักษ
์อีกแล้ว
ชายร่างย ักษ
์คำราม เหม ือนก ับป ี ศาจ เขาออกอาว ุธ
ำให
ท ้หยากานไม ่กล้าปะทะ เขาเอ ้ยวต
ี ัวหลบ เส ียง
ัง “ต
ด ุบ” ไม ้แตกกระจาย ้ คอนย ักษ์ ในมือท
ุบลงไป
บนกำแพงไม ้ ก ำแพงไม ้ถ
ูกท ุบเป ็ นร
ู ท ำให ้กระท่อม
สะเทือน เหม ือนจะถล ่มลงมา
ีหน
ฉ ิงรีบเดินไปท ่ประต
ี ู ถ
ึงแม ้เขาจะร ้
ูว่าชาวเหม ียว
ปะทะก ับชายประหลาดน ่ จะเป
ี ็ นลางร ้ายมากกว ่าด ี
แต่เพราะเร ่
ืองน ้ม
ี ันก
็ไม่เก่ยวอะไรก
ี ับเขา เด ินทาง
เจอความไม ่ยุติธรรมเขาย ่ืนม
ือเข ้าช ่วยก็เป
็ นเร
่
ือง
ปกติ แต่ว
่าชาวเหม ียวกล ่มน
ุ ้ท
ี ่มาท
ี ่ไปไม
ี ่ช
ัดเจน เขา
ไม่แน
่ใจว ่าพวกเขาผ ิดใจอะไรก ันมา เขามาท ่น
ี ่คร
ี ั
้ง
แรก ้ตองระว ังตัวให้มากถ ึงจะดี ไม่เข้าไปย ่งเร
ุ ่ืองน้
ี
่าจะด
น ีท
่ส
ี ุด
้
ดานนอกฝนตกหน ักมาก หล ังจากท่พวกเขาออก
ี
จากกระท ่อมมาแล ้ว ก
็เห็นเงาส ีขาวๆ หล ่นลงมา
จากฟ
้า “ึ ปก” คนๆ น ั
้นหล ่นลงมาตรงหน ้าของพวก
เขา ฉีหนิงหย ุดเดิน เขาเห ็นช
ัดเจน ธงส ีขาวปลาย
แหลม ัปกลงก ับพ้
ืน
ีหน
ฉ ิงกำม ีดสั
้นเอาไว ้ในมือ สีหน้าเคร ่งเครียดมาก
่ามกลางสายลมและสายฝน จากน
ท ั
้นก็ได
้ย
ินด ังมา
่า “ธงเร
ว ียกว ิญญาณอย ่น
ู ่ เหล
ี ่าวิญญาณต ้องท ำตาม
ำส
ค ั
่ง ูผ
้ท่ข
ี ัดขืนค
ำส ั
่งธง ฆ ่าไม
่มีเว
้น”
พวกเขาห ันไปมองรอบๆ ท ่ามกลางค ่ำค
ืนฝนตก
มองออกไปได ้ไม่ไกล เลยไม ่้
ู
รว่าใครก ันท่เป
ี ็ นคนพูด
ีเฟ
ฉ ิ งขมวดค ้ว เขาห
ิ ันกลับมาแล ้วพ
ูดว ่า “ค ุณชาย
เหม
ือนเจ้าน ั
่นจะไม ่ให
้เราเด ินออกจากธงขาวน ่นะ”
ี
ฉหน
ี ิงย้มแห
ิ ้งแล้วพูดว่า “ต่อให
้เทพสวรรค ์ อย
่ตรงน
ู ้
ี
จะมาส ั
่งอะไรข ้าได้ ? หลบหน้าหลบตา ้ ขาไม่ตก
หลุมพรางหรอก” เด ิมท
ีเขาไม ่อยากย ่งเร
ุ ่ืองน้ แต
ี ่ว
่า
หากมีคนหาเร ่
ืองก ่อน ฉีหนิงเองก ็ไม่ยอมเหม ือนกัน
เขาดันต ัวฉ
ีเฟ
ิ งออก แล ้วพูดว
่า “ตามข ้ามา” เขาก ำ
ีดไว
ม ้ในม ือ ไม่พ
ูดอะไรมาก แล ้วก็เด ินไป เขาเด ินไป
่านธงขาวปลายแหลมน
ผ ั
้นไป เม ่
ือเด ินออกไปได ้แค
่
สองก้าว ก ็ได
้ยินเสียงร้องแสบแก ้วหูดังขึ
้นมา เส ียง
ั
น
้นดุ้
รายมาก ท ำให ้คนร้
ูสึกขนลุก
่ามกลางฝนท
ท ่ตกลงมาอย
ี ่างหนัก เงาร ่างหน ึ
่งลอย
มา ฉีหนิงขมวดค ้ว ร
ิ ่างกายแบบน ้เป
ี ็ นร
ู ปร่างของ
ชาวเหม ียว ผมของนางสยาย ในม ือของนางถ ือค
้อน
เหล็ก ถึงแม้จะเล ็กกว่าของชายร ่างย ักษ
์ แต ่ว่าเม
่
ือ
เทียบร่างกายเล ็กๆ ของนาง ม ันก ็ถ
ือว่าใหญ ่มาก ม ัน
ูใหญ
ด ่กว ่าต
ัวของนางเส ียอีก
ผมของนางสยายออก ท ำให ้มองเห็นหน้าของนางไม ่
ัด แต
ช ่ว
่าอาว ุธใหญ ่ขนาดน ้นางย
ี ังสามารถถ ือได้ ท ำ
ให้ฉ
ีหนิงตกใจมาก
ความเร ็วของผู
้หญ ิงคนน ั
้นย่งท
ิ ำให้ฉ
ีหนิงตกใจเข ้าไป
ีก ตามหล
อ ักแล้ว คนท ่ม
ี ีร
่างกายบอบบางแบบน ้ ถ
ี ือ
อาวุธหน ักขนาดน ้ได
ี ้มันก็น
่าตกใจมากแล ้ว แต่ว่า
ู
ผหญ
้ ิงคนน ้กล
ี ับยังสามารถใช ้มันและมีความเร็วมาก
ขนาดน ้ อ
ี ีกท
ั
้งยังพ ่งทะยานออกมาท
ุ ่ามกลางความ
ืดก
ม ับสายฝน ขาของนางท ั
้งสองเร่มขย
ิ ับ
พริบตาเด ียวก็เข้ามาใกล ้แล้ว
“้บาเอ้ย เจ้าตัวประหลาดสองต ัวน
้มาด
ี ้วยกัน” ฉ ี
หนิงก่นด่า “ฉีเฟ
ิ ง พวกเจ ้าระว ังต
ัวให้ด
ี ีปศาจสาวน ่
ี
เร็วมาก”
ชายร ่างยักษ
์ก่อนหน ้าน้ม
ี ีพละก ำลังมาก แต ่ว
่าไม ่ม
ี
ความว ่องไว อาศ ัยพละก ำล ังในการจ่โจมอย
ู ่างเด ียว
แต่ว
่าผู
้หญิงคนท ่อย
ี ่ตรงหน
ู ้าน้ ม
ี ีความว ่องไว เห ็นได
้
ัดว
ช ่ารับมือได ้ยากกว ่าชายร ่างยักษ์ท่อย
ี ่ในกระท
ู ่อม
แต่ว
่าฉีหนิงพล ันนึกขึ
้นมาได้ว่า เส ียงท ่ด
ี ังข
ึ
้นมาเม ่
ือ
คร
ู่ม
ันเส ียงผู้ชายน่นา น
ี ่าจะไม ่ใชู่
ผ้หญิงคนน ้พ
ี ูด
หรอกนะ น ั
่นก็หมายความว ่า ยังมีคนอ่ืนอีก
แต่ว
่ายังคิดไม ่ท
ันจบ ู ผ
้หญิงคนท ่ถ
ี ือค
้อนเหล ็ก ก ็ทุบ
้
คอนเข ้าใส ่ฉ
ีหนิง
ีหน
ฉ ิงกำล ังจะหลบ เงาข ้างๆ ก ็พ่งเข
ุ ้ามา เป ็ นฉ
ีเฟ
ิ งท
่
ี
กลัวว่าโหวน ้อยของเขาจะเป ็ นอะไรไป ก ็เลยถ ือดาบ
ึ
ข
้นหน้ามาขวาง
“อย่าไปส ู
้ซึ
่งๆ หน ้ า” ฉ
ีหนิงตะโกน แต ่ว่าดาบของฉ ี
เฟ
ิ งก
็ปะทะเข ้าก
ับค้อนเหล ็กไปแล ้ว แทบจะเป ็น
เวลาเด ียวก ัน ฉ
ีเฟิ งก
็้รองออกมา ดาบในม ือของเขา
หลุดออกจากม ือไปแล ้ว ูผ
้หญิงคนน ั
้นคิดจะเอาค ้อน
เหล็กในม ือใส่หัวของฉีเฟิง ฉีหน
ิงย
่
ืนมือไปจับฉีเฟิง
แล้วกระชากเขาออกมา
องคร ักษ์อ
ีกสองคนเห ็นดังน
ั
้น ก็ร
ีบถ
ือดาบบ ุกขึ
้น
หน้ามา
หลังจากฉ ีเฟ
ิ งถูกกระชากถอยหล ังมา ก็ยกมือขึ้น
เขาพบท ่ม
ี ือของเขาเป ็ นแผลมีเล
ือดไหลออกมา เขา
ตกใจแล ้วก็อายมาก
“สองคนน ้ไม
ี ่ปกต ิ” ฉีหนิงขมวดค้ว “พวกเขาลงม
ิ ือ
ไม่ม
ีกระบวนท ่าไม่ม
ีทิศทาง เหม ือนกับเป
็ นป
ี ศาจ
ู
ผหญ
้ ิงคนน ้......เจ
ี ้าเห็นตาของนางหร ือไม ่?”
ีเฟ
ฉ ิ งป
ิ ดปากแผลของต ัวเองไว ้ แล
้วถามว ่า
“คุณชาย ท ่านเห ็นอะไรหร ือ?”
“ดวงตาของผ ู
้หญิงคนนั
้น ไม ่ม
ีประกาย ไม ่ม
ี
ความร ้
ูสึก เหม ือนก
ับคนตาย” ฉ ีหน
ิงท่าทาง
เคร่งเคร ียดมาก “เจ ้าเห็นหรือไม
่ว่านางว่องไวแค ่
ไหน แต ่ว่า.....แต ่ว่าม
ือเท้าของนางแข ็งมาก ม ันด ูไม่
เป
็ นธรรมชาต ิ......”
ีเฟ
ฉ ิ งสะดุ
้ง แล ้วพูดว
่า “ค ุณชาย ท่านหมายความว ่า
.....ท ่านหมายความว ่านางตายแล ้วหรือ?”
“คนตายไม ่ม
ีทางเคล ่
ือนไหวได ้” ฉ
ีหนิงส่ายหน
้า
“ข
้าก ็แค
ู่้
รสึกว่า......ไม ่ผ
ิดแน่ นางเหม ือนจะเส ียสต ิ
ไม่้
ู
รว่าไปท ำอะไรมา ถ ึงได้ ......” ฉ ีหน
ิงตาเป ็น
ประกายข ึ
้นมา “นางน ่าจะถูกใครควบค ุมไว้”
“ควบค ุม?” ฉ ีเฟ
ิ งมองซ้ายมองขวา ท ันใดนั
้นก
็เข้าใจ
อะไรข ึ
้นมาท ันที “คุณชาย เส ียงเม
่
ือคร่
ู......”
“แถวน ้น
ี ่าจะม ีคนอีก หากข้าเดาไม ่ผิด ชายหญิงค ่น
ู ้
ี
กลายเป ็ นแบบน ้ไป พวกเขาคงไม
ี ่ได้เต
็มใจ แต ่น
่าจะ
ูกคนควบค
ถ ุม” ฉีหนิงกะพริบตาปร ิบ “เป้าหมาย
ของพวกเขาค ือชาวเผ ่าเหมียวพวกน ั
้น แต่ว
่าร
้
ูทั
้งร้
ูว ่า
พวกเราไม ่เก่ยวข
ี ้อง แต่ก
็ยังค
ิดจะลงม ือกับพวกเรา
้
ดวย เท ่าก
ับอยากจะฆ ่าพวกเราป ิ ดปาก”
ีเฟ
ฉ ิ งแสยะย ้ม “เกรงว
ิ ่าพวกเขาคงไม ่มีทางทำ
ำเร
ส ็จ”
ึงแม
ถ ู้
ผ้หญ
ิงคนน ั
้นจะว่องไวมาก แต ่ว
่าในม ือของ
นางม ี้คอนเหล ็กอย ่ ม
ู ันถือเป
็ นจ
ุดอ่อนท ่ฉ
ี ีหน
ิงพ
ูดถึง
ือเท
ม ้าของนางค ่อนข้างแข็ง ไม่สามารถพล ิกแพลง
ได้อย่างสะดวก ส ำหร ับองครักษ
์ ในจวนโหวแล ้ว
สามารถเดาออกได ้ง
่ายว่านางจะลงม ือต่ออย
่างไร
ังน
ด ั
้นถ ึงแม
้จะไม ่สามารถเข ้าใกล ้ตัวนางได ้ แต
่ว่าก
็
สามารถจะควบค ุมได
้
เสียงของหล ่นเละเทะไปหมด ฉ ีหนิงหันกลับไปดู
เห็นกระท ่อมถล ่มลงมาแล ้ว แผ่นไม ้ต
่างๆ ้ ลวนแตก
กระจ ัดกระจายออก ชาวเหม ียวต่างพาก ันออกมา
จากกระท ่อม ชายร ่างยักษ
์น
ั่นถ
ูกฝั งไว
้ในกระท ่อม
หลังนั
้น
ตอนน้ฉ
ี ีหนิงถึงได้เห็นช ัดเจนว ่า คนท ่พ
ี ่งออกมาน
ุ ั
้น
เป
็ นชาวเหม ียวส่คน นอกจากหยากานแล
ี ้ว ชาว
เหมียวอีกคนแบกคนท ่บาดเจ
ี ็บอย่ และหญ
ู ิงสาว
ชาวเหม ียวอ ีกคนท ่่
ี ืออ
ช ีฝ
ูถือดาบอย ่ในม
ู ือ ซึ
่งออกมา
เป
็ นคนสุดท้าย พวกเขาออกมาย ืนหันหลังให้กับฉี
หนิง แล้วมองไปท ่กระท
ี ่อม
มองจากด ้านหล ังของหญ ิงสาวชาวเหม ียว นางถ ูก
ฝนสาดจนต ัวเป
ี ยกท ำให ้เห็นรู ปร
่างของนางอย ่าง
ัดเจน นางเอวบางร
ช ่างน้อย สะโพกอวบอ ่ม ผ
ิ ิวขาว
เนียน แต่ก็มีความด ุดันของแม ่เสือสาว การสวมช ุด
ของชาวฮ ั
่นก็ไม่อาจปกป ิ ดม
ันเอาไว ้ได
้ อีกทั้งน
ิสัย
ของนางก ็ดูเหมือนขวานผ ่าซาก ไม ่เห็นความ
่อนหวานจากต
อ ัวของนางเลย เหม ือนก้อนน ้ำแข็ง
มากกว ่า
หยากานเห ็นป
ี ศาจสาวก ับลูกน้องของฉ ีหน
ิงก ำลังสู้
ันอย
ก ่ เขาก
ู ็ไม่ได
ู้้
รส ึกแปลกใจ เขาขย ับเข้ามาใกล ้
แล
้วพ ูดว
่า “้ นองชายชาวฮ ั
่น อีกฝ
่ ายฝ
ีมือร
้ายกาจ
มาก ตอนน ้พวกเจ
ี ้าอยากจะไปค ิดว่าคงไปไม ่ได
้แล้ว
อยากจะรอด สงส ัยพวกเราคงต ้องร่วมมือกันแล
้ ว”
ีหน
ฉ ิงเป
ิ ดอกถามเลยว ่า “พวกเขาเป ็ นใครกัน? เหต ุ
ใดถ ึงถ
ูกคนควบค ุมแบบน ้?”
ี
หยากานตะล ึงไป เขาตกใจมาก “เจ ้ามองออก
หรือ?”
“ดูท่าข
้าเดาไม ่ผ
ิดสินะ” ฉีหนิงถอนหายใจ “ศ ัตร
ู
ของเจ ้าดูท่าทางจะไม ่ใช่คนธรรมดาเลยนะ เร ่
ืองน้ไม
ี ่
เก่ยวก
ี ับพวกเรา พวกเราแค ่มาหลบฝนเท ่านั
้น แต่
กลับต้องมาเจอเร ่ืองแบบน้้
ี ดวย......”
หยากานย ้มเจ
ิ ่
ือนแล ้วพ
ูดว่า “พวกท ่านบอกว ่ามาทำ
การค ้าท
่น
ี ่ แต
ี ่ดูอย
่างไรแล ้ว พวกท ่านก็ไม
่เหมือน
่อค
พ ้าเลย”
“ไม่้ตองพูดมากแล ้ว” หญ ิงสาวเหมียวอ ีฝ
ูหันหลัง
กลับมา “พวกเจ ้าจะท ำอะไร พวกเราไม ่สนใจ พวก
เราจะท ำอะไร พวกเจ ้าก
็ไม
่้ตองมาถาม ตามท ่ชาว
ี
ั
ฮ
่นของพวกเจ ้ากล ่าวไว ้ ท
ุกคนผ่านทางมา ไม ่
ำเป
จ ็ นต
้องย ่งเก
ุ ่ยวอะไรก
ี ันมาก แต ่หากต ้องการ
รอดออกไป พวกเราต ้องร
่วมมือก
ัน”
ีหน
ฉ ิงมองไปท ่อ
ี ีฝ
ู เห็นแม่นางคนน้ด
ี ูผ
ิวเผินก็
ธรรมดา แต ่ว
่าด ูโดยรวมแล ้ว กลับเป็ นสาวงามมาก
คนหน ึ
่ง
เส
้ือผ
้าของนางเป ี ยกช่ำไปหมด หน้าอกย ่
ืนชูชัน
ออกมาช ัด ไม่ได ้ใหญ่มาก แต่ก็อวบอ่มไม
ิ ่้นอย หญิง
สาวชาวเหม ียวไม ่ม
ีค่าน
ิยมในการสวมใส ่ชั
้นใน
ังน
ด ั
้นผ้าท่ร
ี ัดหน้าอกเอาไว ้ ม
ันก็เลยเห ็นโครง
ัดส
ส ่วนช ัดเจน แค ่ใช้สายตาก็เห็นความน ่มน
ุ ่ม
ิ
ัดเจน
ช
ไหล่ทั
้งสองข้างของนางกว ้าง เป ็ นเพราะการฝ ึ กยุทธ
์
ไหปลาร ้าไม่เห
็นกระด ูกโผล ่ออกมา คอยาวเร ียวเล ็ก
แขนบอบบาง ด ูน่าร
ักแต ่แข
็งแรง ด ูไปแล้วแทบจะ
ไม่้
ตองกังวลเลยว ่านางจะเด ินล้มง ่ายๆ
่วงสะโพกของอ
ช ีฝ
ูอวบอ ่มมาก กระโปรงของนางต
ิ ิด
เข
้าก ับก
้นเพราะเป ี ยกฝน มันด ูเย้ายวนใจมาก แม ้แต่
ขาอ่อนของนางก ็ไม่ม
ีเน
้ือเหลวเลย ท ำให ้คนไม ่
อาจจะละสายตาไปได ้ มันเป็ นก
้นท ่สวยงามหาได
ี ้
ยากมาก
ในหัวของฉ ีหน
ิงตอนน ้กล
ี ับน
ึกถ ึงซีเหม ินจ
ั
้นอ ิงขึ
้นมา
หากพ ูดถ
ึงสะโพกสวยๆ แล ้ว ในบรรดาสาวสวยท ่
ี
เขาพบมา ย ังม
ีอีกคนท่เหน
ี ือกว ่าผู
้หญ ิงคนน ้ แต
ี ่ว
่า
ความอวบอ ั
๋นของอีฝูย
ังห่างชั
้นกับซีเหม ินจั
้นอ ิงอย
่
ู
มาก ถ ึงจะเทียบไม่เท่าซีเหมินจั้นอิง แต่ในต ัวของอ ีฝ
ู
็ม
ก ีความสวยแบบด ิบๆ ในแบบท ่ซ
ี ีเหม ินจ
ั
้นอิงไม ่ม
ี
เหมือนกัน
ฉหน
ี ิงไม่้
ู
รมาก ่อนเลยว ่าสาวชาวเหม ียวจะเป ็ นแบบน้
ี
หมดเลยหร ือไม่ หรือว่าอีฝูเป
็ นกรณีพ
ิเศษ แต ่วา่ใน
เวลาแบบน ีเ้ขาก็ไม ่ได้ม
ีอารมณ ์ มาน
ั
่งช่
ืนชมเร ือนร่าง
ของสาวเหม ียวคนน้ เพราะท
ี ุกคนกำล ังมองมาอย ่
ู
ซากของกระท ่อม จ่ๆ ก
ู ็ม
ีเสียงดังอกมา ชายร ่างยักษ
์
โผล
่ออกมาจากซากน ั
่น เขายกค ้อนยักษ์ ตว
ัดออกมา
เขาป
ั ดซากไม ้ออกจากต ัว ้รองคำรามเส ียงด
ัง แล ้ว
่อยๆ เด
ค ินออกมาจากกองไม ้
“พวกมันไม่มีความร
้
ูส ึก” อ ีฝ
ูถือดาบไว้ในม ือ นาง
้
ตองการเต ือนฉีหน
ิงกับพวก “บาดแผลบนร ่างกาย
พวกมันไม
ู่้
รสึกอะไร ้ ตองตัดหัวของพวกม ันเท
่านั
้น
ึงจะส
ถ ังหารพวกม ันได ้”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองครักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 348 เส
ี ียงพิณท
่ามกลางสายฝน
ชายร่างยักษ์ ลากค ้อนท่เป
ี ็ นอาว
ุธเด ินเข้ามาทีละก้าว
ีละก
ท ้าว แต ่เวลาเด ินกลับแข็งเหม ือนกับท
่อนไม้
ตอนน้องคร
ี ักษ์ ของฉีหนิงนั
้นกำลังตกอย ่ในอ
ู ันตราย
วรย
ุทธ์ ของทั้งค่ไม
ู ่ธรรมดา อ ีกทั
้งยังร่วมม
ือกันอย่าง
ี ระหว
ด ่างการต ่อสู้ พวกเขาก ็หาโอกาสได ้หลายคร ั
้ง
สามารถฟ ั นใส่ลำต ัวของป ี ศาจสาวได ้ แต่ท
่ท
ี ำให้ทั
้ง
สองตกใจน ั
้นปี ศาจสาวต ัวกลับแข็งเหม ือนท
่อนไม้
ั
ฟนไปก็ไม่มีอะไรเก ิดขึ
้น ถ ึงแม
้จะเก ิดบาดแผล แต ่
่านางกล
ว ับไม ่เจ ็บไม่ปวด อ ีกท
ั
้งย ังตอบโต้กลับมาอีก
องครักษ
์ คนหน ึ
่งฟั นดาบลงบนต ัวของป ี ศาจสาว
ี
ปศาจสาวใช ้้คอนเหล ็กของนางฟาดกล ับมาย
ังตัว
ขององคร ักษ์ ี ปศาจสาวว ่องไวมาก องคร ักษ
์ หลบไม ่
ัน ท
ท ำได ้แค่ใช ้ดาบขวางเอาไว ้ ใครจะค ิดว่าแรงของ
นางม ีไม
่้นอยเลย ้ คอนเหล ็กฟาดอย ่บนดาบ ด
ู ันจน
ันดาบชนเข
ส ้ากับบริเวณหน ้าอกขององคร ักษ
์ นาง
กระแทกอาว ุธใส่องคร ักษ์ จนกระเด ็นไปไกล
ีหน
ฉ ิงตกใจมาก ตอนน ้ชายร
ี ่างย
ักษ์ เองก็ก
ำล ังบ ุก
เข้ามา เขาตว ัดค
้อนย ักษ์ข ึ
้น กำล ังจะฟาดใส ่อีฝู ร
่าง
บอบบางของอ ีฝูเอ้ยวหลบไป แต
ี ่นางก ็ไม่ได
้ตอบโต ้
กลับไป นางอ ้อมไปด ้านข ้างของชายร ่างยักษ์ หยา
กานค ำรามใส ่ จากน ั้นก็พ่งเข
ุ ้าใส่ เขาก ับอีฝ
ูร่วมมือ
ันร
ก ับมือกับชายร่างย ักษ์
ี
ปศาจสาวร ้องโหยหวนเส ียงแหลม ฉ ีเฟ
ิ งเห
็น
องคร ักษ
์ถ
ูกซัดจนกระเด ็นไป ก ็ตกใจอย ่างมาก เขา
ไม่ได้สนใจบาดแผลของต ัวเอง พ ันแผลเล ็กน้อย
แล้วรีบหย
ิบดาบท ่อย
ี ่ท
ู ่้
ี ืนข
พ ึ
้นมา แล ้วพ่งเข
ุ ้าใส่ฉี
หนิง องคร ักษ
์ คนน
ั้นกระอ ักเล ือดออกมา ด ้นอย
ิ ่ท
ู ่
ี
้
ืนไม
พ ่สามารถล ุกมาได ้ ก ็้
ูรทันท
ีว่าเขาน่าจะบาดเจ ็บ
ไม่้
นอย หากย ้
ือต่อไปแบบน ้ เกรงว
ี ่าน่าจะไม ่รอด ก ็
รบเด
ี ินเข้าไปหา แล ้วหยิบยาเล ือดโลห ิตออกมาย ัด
ให้องคร ักษ์กิน แล้วพ ูดว่า “กลืนลงไป”
องคร ักษ์ คนนั
้นเวียนห ัวมาก แต ่พอได ้ย
ินเส ียงของฉ ี
หนิง ก็ยังฝื นกลืนยาลงไป ฉ ีหน
ิงได้หันไปตะคอก
ใส่หล่ถ
ี ังท่ย
ี ืนท
่ืออย่้
ู ขางๆ ว่า “เจ ้ามาน ่ ด
ี ูแลเขาให ้
ี”
ด
หล่ถ
ี ังถูกฉีหนิงตะคอกใส ่ เขาจึงได้สติคืนมา จากน ั
้น
็ร
ก ีบเด ินไป เขาต ัวส ั
่นไปทั
้งตัว ก็ไม่้
ู
รเป็ นเพราะเป ี ยก
ฝนหร ือไม ่
ีหน
ฉ ิงคิดในใจว ่า ทั้งสองฝ่ ายต
่างฝ่ ายต่างร ับมือฝ
ั
่ง
ละคน ตามหล ักแล
้ว ผ ีดิบชายหญิงค่น
ู ้วรย
ี ุทธ์ ไม
่ได
้
้
รายกาจเลย หากส ู้ก
ันตัวต
่อตัว วรย ุทธ์ ของท ุกคนก็
แทบจะเหน ือกว่าผีดิบสองตัวน้อย
ี ่แล
ู ้ว
แต่ว่าพละก ำล ังของผ ีดิบสองตัวน้ ต
ี ่อให ้เป็ นป
ี ศาจ
สาว พละก ำล ังก
็มีมากกว ่าทุกคนในท ่น
ี ่ ท
ี ่น
ี ่ากลัว
ทส
่
ี ุดก็คือ ร่างกายของท ั
้งค่ราวก
ู ับท ำมาจากทองแดง
กระบ ่ดาบฟ
ี ั นแทงไม ่เข้า มีบาดแผล แต ่พวกเขาก ็ไม่
้
ู
รสึกอะไร อ ีกทั
้งในมือของพวกเขาม ี้
คอนเหล ็ก หาก
ูกท
ถ ุบหร ือกระแทก ก ็มีแต่บาดเจ ็บหน ักถึงตาย
ีเฟ
ฉ ิ งถ
ึงแม ้จะล ุยข
ึ
้นหน ้าไปช ่วย สองร ุ มหนึ
่ง แต่ว่าก ็
ไม่ได้เปร ียบเลย
ี
ปศาจท ั้งสองคนเหม ือนก ับมีพละก ำล ังไม่หมด ไม ่
้
ู
รจักเหน ็ดเหน่
ือย การต ่อสู
้ท่ามกลางสายฝน เด ิมท ี
่าจะเส
น ียพละก ำลังมากกว ่าปกต ิ แต ่พวกเขากล ับ
เหมือนไม ่ได้ร
ับผลกระทบอะไร
ีหน
ฉ ิงเห ็นท
ุกอย ่าง เขาร ้
ูดีว่า ต่อให ้ฉ
ีเฟิ งก
ับองคร ักษ์
ีกคนจะไม
อ ่ได้ถูกท
ำ้ ราย แต ่หากต้องส ู
้ต่อไปแบบน ้
ี
ีก ก
อ ็อาจจะต ้องเหน ่
ือยจนพลาดพล ั้งในท่ส
ี ุด เขา
ขมวดค ้ว เหล
ิ ือบไปมององคร ักษ
์ท่นอนต
ี ัวสั
่นอย่ท
ู ่
ี
้
ืน เขาส
พ ูดลมหายใจ จากน ั
้นก็พ
ูดว่า “ฉ ีเฟิ ง พวก
เจ้าสองคนถอยออกมา พาคนเจ ็บไปก ่อน ไม่้
ตองสู้
ับนางนาน”
ก
ีเฟ
ฉ ิ งกล
ับพูดว่า “คุณชาย พวกเราจะถ ่วงเวลาม ัน
เอาไว ้ ท่านพาโจวซ ่นหน
ุ ีไปก ่อน”
แต่ฉ
ีหนิงกลับคิดว่า หากพวกฉ ีเฟ
ิ งส
ู้ก
ันต
่อไปจนถ ึง
ุดท
ส ้าย อาจจะพลาดจนถ ูกทำ้ รายอีก โจวซ ่นท
ุ ่
ี
ได้ร
ับบาดเจ ็บตอนน้ภายในของเขาน
ี ่าจะบอบช้ำ
มากแล ้ว ถึงแม้จะได้ยาโลห ิตของเขาไปย ้ืออาการไว ้
จะต้องรีบรักษา แต ่้
ถาเป ็ นเขาเขาสามารถอาศ ัยท
่า
เท้าท่องคล่
ืนหลอกล ่อปี ศาจสาวไว ้ได้ แล
้วให้พวก
ของฉ ีเฟ
ิ งจากไปก ่อน เขาม ีวิชาท่าเท้าท
่องคล่
ืน ต่อ
ให้ไม่สามารถส ังหารป ี ศาจน่ได
ี ้ แต่ก็เอาตัวรอดได้ไม ่
ยาก
“ไม่้ตองเถียงแล้ ว” ฉีหนิงกำม ีดสั
้นในมือ แล้วบุกขึ
้น
หน้าไป แล ้วพูดว
่า “พวกเจ ้ารีบไปซะ ้ ู
รใช่หร
ือไม ่ว่า
้
ตองไปเจอก ันท
่ไหน”
ี
ฉเฟ
ี ิ งค
ิดจะพ ูดอีก ฉีหน
ิงกล ับพ
ูดด้วยความโมโหว ่า
“ไม
่้ตองพูดมาก ย ังไม่รีบไปอีก”
ีเฟ
ฉ ิ งเห็นฉีหนิงโกรธ ถ ึงแม้จะไม่เต็มใจท ้งฉ
ิ ีหนิง
เอาไว้ แต ่ว
่าเห็นฉีหนิงแน่วแน่ ก
็ไม่ลังเลใจอ ีก รีบ
ถอยออกมา
“พวกเจ้าไปแล ้ว ้ขาไม่้
ตองกังวลอะไร ก ็จะเอาตัว
รอดได้” ฉ ีหนิงพ
ูดว่า “พวกเจ ้าอย ่ท
ู ่น
ี ่ต
ี ่อไป ้ขาไม่ม
ี
สมาธิ ร
ีบไป”
ในระหว ่างท่พ
ี ูด ี
ปศาจสาวก ็พ
่งเข
ุ ้าใส ่ฉีหนิง นาง
ฟาดอาว ุธเข้าใส่ฉีหน
ิง
ีหน
ฉ ิงก้าวเท ้าไปทางซ ้ายและขวา หลบได ้อย
่าง
่ายดาย เขาว
ง ่องไวมาก
ีเฟ
ฉ ิ งร
ีบว่งเข
ิ ้ามา แล ้วแบกโจวซ ่นเอาไว
ุ ้ องครักษ์อีก
คนค
ิดอยากจะเข ้าไปช่วยฉ ีหน
ิงอีก แต ่ถูกฉีหน
ิง
ตะคอกจนต ้องถอยออกมา พวกเขาถ ึงแม ้จะล
ังเล
แต่ว
่าฉีหน
ิงตะคอกไปหลายท ี ฉีเฟ
ิ งก็จนใจ ท ำได ้แค ่
แบกโจวซ ่น แล
ุ ้วพาหล่ถ
ี ังกับองคร ักษ์อ
ีกคนฝ่ าฝน
ออกไปก ่อน
หลังจากพวกฉ ีเฟิ งไปแล้ว ฉ ีหนิงร
ู้ส
ึกหมดก ังวล ท ่า
เท้าท
่องคล่
ืนก็เคล่ือนไหวแปลกตา อยากจะหลบ
ี
ปศาจสาวง ่ายย ่งกว
ิ ่าพลิกฝ่ าม
ือ เม ่
ือมีโอกาส ฉ ีหนิง
็ลงม
ก ือสองครั
้ง ม ีดส
ั
้นของเขาป ั กเข้าท
่ร
ี ่างกายของ
ี
ปศาจสาว ถ ึงแม้จะแทงจนเป ็ นร
ู สองแผล แต ่ว
่านาง
เหมือนจะไม ่้
ู
รสึกเจ็บปวดอะไรเลย ย ังตามไล ่
ัลว
พ ันฉีหน
ิงอย่างเอาเป ็ นเอาตาย
ีฝ
อ ูก
ับหยากานร ่วมมือกันรับมือชายร ่างย ักษ
์ ไม่มี
เวลาได ้หยุดพ
ัก
“ไม่ถูก.......” อ ีฝูเหมือนจะค ิดอะไรข ึ
้นมาได ้ “หยา
กาน ม ันเป
็ นหลุมพราง”
“หลุมพราง?”
“เจ้าบ้าสองตัวน้มาเพ
ี ่
ือตั้งใจถ
่วงเวลาพวกเรา
เอาไว ้” อีฝ
ูนึกข
ึ
้นมาได ้ว่า “เจ
้าพวกน ั
้นน่าจะก ำล ัง
ตามพวกเรามาท ่น
ี ่......”
ี
“ถูกต้อง” หยากานน ึกขึ
้นมาได้เหมือนกัน “พวกเรา
จะย้ือต
่อไปอีกไม่ได้แล้ว ร ีบไปเถอะ”
“พวกเราไปด ้วยก ันไม ่ได
้” อีฝ
ูพูดว
่า “พวกเราต ้อง
แยกก ันไป ใครรอดไปได ้ ก็ไปเจอกันท่น
ี ั
่น”
หยากานหลบอาว ุธของชายร ่างยักษ
์ แล้วพ ูดว
่า
“เจ้าไปก ่อน ้ขาจะถ ่วงเวลาไว ้ให้”
ีฝ
อ ูก็ไม
่พูดมากอีก นางตะโกนบอกฉ ีหนิงว่า “อย ่า
อย่ต
ู ่อ คนของพวกม ันก ำล ังจะมาแล้ว รีบไป” นาง
ไม่พูดอะไรมาก ห ันหลังแล ้วจากไป ชายร ่างยักษ์
เหม ือนจะไม่ยอมให ้อีฝ
ูไป ม ันร
้องคำรามล ั
่น ยก
อาว ุธแล
้วฟาดไปท ่อ
ี ีฝ
ู
อฝ
ี ูเอ้ยวเอวหลบ จนเห
ี ็นเอวเป ็ นเส
้นชัดเจน นาง
หลบการโจมต ีของชายร ่างยักษ์ ขาทั
้งสองข ้างของ
นางเตร ียมพร ้อมจะว ่งหน
ิ ีไป ชายร ่างยักษ์ ตามมา
จากด ้านหลัง หยากานเองก ็ตามม ันมาเช่นก ัน เขาใช้
ดาบในม ือฟั นไปท่หล
ี ังของชายร ่างยักษ
์ ชายร ่าง
ักษ
ย ์้รองคำรามอ ีกคร
ั
้ง มันท
้งอ
ิ ีฝ
ู แล้วหันตว ัดอาวุธ
กลับมาท่หยากาน
ี
ีหน
ฉ ิงได้ยินอีฝ
ูตะโกนบอก เด ิมท
ีเขาก ็ไม
่ได้คิดจะสู
้
ับป
ก ี ศาจสาวอย ่แล
ู ้ว เขาเห็นว่าพวกฉ ีเฟ
ิ งไม่ได
้อย่
ู
่ามกลางสายฝนแล
ท ้ว ก
็ไม่ล
ังเล ห ันหลังแล้วเตรียม
จะหน ีไป ีปศาจสาวเห ็นฉีหน
ิงจะไป นางก ็ไม่ปล
่อย
ให
้หน ีแน
่นอน นางลากอาว ุธของนาง แล ้วร ีบตามฉี
หนิงมาจากทางด ้านหลัง
่ามกลางอากาศฝนฟ
ท ้าท
่ตกกระหน
ี ่ำ เสียงฟ้าผ่าดัง
ลงมาไม ่หยุด
ฉหน
ี ิงก็ไม่ได้สนใจอ ีกแล
้วในตอนน ้ เขาลอยทะยาน
ี
อย่ท
ู ่ามกลางสายฝน ร ่างกายบอบบางลากอาว ุธ
ตามมา ถ ึงแม ้แขนขาของนางจะแข ็งกระด้าง แต ่ว่า
ีความว
ม ่องไวมาก การออกแรงของนาง เหม ือนม ัน
ไม่้
ูรจ
ักเหน ็ดเหน ่
ือย
ีหน
ฉ ิงเปี ยกช ่มไปท
ุ ั
่วท
ั
้งต
ัว ท่ามกลางสายฝนแบบน ้
ี
มองไม ่เห็นเส ้นทาง เขาว ่งมาหลายส
ิ ิบล้ ย
ี ังด
ีท่เขา
ี
ึ
ฝกวิชาก ำล ังภายในมา ตอนท ่ว
ี ่งเลยร
ิ ้
ูวิธ
ีการหายใจท ่
ี
ูกต
ถ ้อง ว ่งมาหลายส
ิ ิบล
้ พอห
ี ันหล ังไปมอง ก ็ไม
่เห ็น
เงาของป ี ศาจสาวแล ้ว เขาถึงได ้โล่งใจ
เขามองไปรอบๆ ทางซ ้ายเป็ นป
่ าท
ึบ ทางขวางเป ็น
แม่น้ำสายหน ึ
่ง
ำล
ก ังคิดอย ่ว
ู ่าพวกของฉ ีเฟ
ิ งจะพ้นอันตรายไปแล ้ว
หรือยัง ท ันใดน ั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงร ้องคำราม
แปลกๆ ด ังมา เขาขมวดค ้ว เส
ิ ียง “ต ึงต
ึง” ดังลอย
มา เส ียงลมและฝนด ังไม ่้นอยเลย แต ่ก
็ยังม ีเสียง
“ตึงตึง” ไม ่หยุด เม่
ือฟั งด
ีดี ม
ันเหม ือนเส ียงของพ ิณ
ีหน
ฉ ิงร
ู้ส
ึกตกใจ เขาห ันไปตามต ้นทางเส ียง เขา
ังคงเห
ย ็นไม ่ช
ัดเจน ้ ดานหน ้าของเขาม ี้ตนไม ้ใหญ่้
ตน
หนึ
่ง ม ีเงาร ่างเงาหน ึ
่งยืนอย่ใต
ู ้้ตนไม
้ เส ียงด ีดพ
ิณดัง
่อเน
ต ่
ือง แต ่ย
ังมองไม ่เห็นคนท่ด
ี ีดมัน แต่มีคนมาด ีด
ิณกลางสายฝนแบบน
พ ้ ม
ี ันแปลกไปหน ่อยนะ
ีหน
ฉ ิงไม่อยากหาเหาใส ่ห
ัว ก็เลยไม ่เข
้าไปใกล ้ เขา
ันหล
ห ังเตร ียมจะเด ินจากไป ต ั
้งใจจะหลบเล ่ยงคนๆ
ี
ั
น
้น เม ่ือเขาเด ินไปได ้ระยะหน ึ่ง เสียงพิณน ั
้นก็
หายไป ก ำล ังคิดว
่าตัวเองน ่าจะหลบเล ่ยงคนๆ น
ี ั
้นได้
แล
้ว แต ่ว
ินาท ีเดียวเท ่านั
้น เสียงพ ิณก
็ดังขึ้นอีกคร
ั
้ง
เขาเงยหน ้าไปมอง ก ็เห็นเงาผ ่านมาราวก ับวิญญาณ
มาโผล ่อย่ตรงหน
ู ้าต
ัวเอง คร ั
้งน้มาย
ี ืนอย ่กลางถนน
ู
เพ
่ือขวางทางเอาไว ้
ฉหน
ี ิงสะด ุ
้ง แอบค ิดในใจว ่าคนๆ น ้ม
ี ีความว
่องไว
มาก
คนๆ น ั
้นดีดสายพ ิณ ย้มแล
ิ ้วพูดว่า “นานๆ ท ี้
ขาจะ
ีดพ
ด ิณ ในเม ่
ือได ้พบกัน เหต ุใดไม่รอให ้จบเพลงก่อน
แล
้วค่อยไปล ่ะ ไม ่ให้เกียรต ิก
ันสักนิดเลยหรือ?”
“ท่านเป็ นใครกัน?” ถ ึงแม้ฉีหนิงจะร้
ูสึกตกใจ แต่
้ำเส
น ียงของเขาก ็ย
ังน่งอย
ิ ่ “้
ู ขาร
ีบเด ินทาง เกรงว ่า
จะไม่มีเวลามาฟ ั งท่านดีดพิณ” เขาแอบค ิดในใจว่า
่แท
ี
ท ้อ
ีกฝ่ ายก
็เป็ นชายแก ่คนหน ึ
่ง เพลงของเขาม ันไม่
เป
็ นท
ำนองเลยด ้วยซ ้ำไป ไม ่เพราะเอาเส ียเลย ย ังมี
หน
้ามาบอกให ้คนอ่ืนมาฟั งอ
ีก
คนๆ น ั
้นย้ม “้
ิ ขาไม ่เคยขอร ้องใครมาก ่อน หากเจ้า
ยอมฟั งดีด
ี ้
ขาอาจจะให ้เจ้าตายสบายหน ่อย ไม
่
เช่นน
ั
้น......ห ึหึ ้
ขาจะให ้เจ้าฟั งไปด้วยแล
้วเฉ
ือนเน ้
ือ
เจ
้าไปด ้วยทีละช ้น เจ
ิ ้าจะฟั งหรือไม่?”
เม
่ือพ
ูดมาแบบน ้ ฉ
ี ีหน
ิงร้
ูทันทีว
่าอีกฝ
่ ายน ั
้นเป็ นศ
ัตรู
หรือมิตร
เขาเกล ียดคนพ ูดจาข
่มข่มากท
ู ่ส
ี ุด ชายคนน ้ไม
ี ่เคย
พบหน้ากันมาก ่อน เจอก ันก็จะเอาช ีว
ิตเขาแล ้ว ฉี
หนิงร
้
ูสึกข ำ เขาเหม ือนค ิดอะไรออก เขาพ ูดว
่า “เจ ้า
ีด
ผ ิบสองต ัวเม
่ือคร่
ู คงไม ่ได้เป
็ นฝ
ีมือของเจ ้าหรอก
กระม ัง? ้ ขากับเจ้าไม่ม
ีความแค ้นต่อกัน เจ ้าฆ่าคน
บริส
ุทธิ
์ ไม ่ค
ิดว ่าโหดเห้ยมไปหน
ี ่อยหร ืออย ่างไร?”
“เจ้าอย่าโทษข ้าเลย” คนๆ น ั้นด
ีดพิณไปด ้วยย้มไป
ิ
้
ดวยแล ้วพูดว่า “ค ืนน
้เจ
ี ้าเผลอเข ้ามาพ ัวพ ันเร่
ืองน ้
ี
เห็นอะไรท ่ไม
ี ่ควรเห็น ได ้ยินอะไรท ่ไม
ี ่ควรได ้ยิน ้ ขา
อยากจะให ้เจ
้ารอดไปก ็คงท ำไม ่ได
้ ท ่จร
ี ิงเจ้าก็ไม่้ตอง
ำบากใจเลย บนโลกใบน
ล ้ ม
ี ีคนตายอย ่างไม ่เป
็น
ธรรมอย ่มากมาย เจ
ู ้าก็เป็ นหน
ึ่งในนั
้นเท ่านั้นเอง”
เขาหย ุดไป ย ้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “เจ ้าก็ไม่น
่าเร ียกสองต ัว
ั
น
้นว่าเป็ นผีด
ิบ หากใครมาได ้ย
ินเข้า เขาจะไม ่พอใจ
ได
้นะ เพราะน ั
่นเป็ นสมบ
ัติท
่เขาร
ี ักมากเลยนะ เขา
ไม่ชอบคนอ่
ืนมาพ ูดจาไม่ด
ีให้กับของรักของเขา
หรอก”
เขาพ ูดแบบน้ เขาก
ี ำล ังบอกว ่าผ
ีดิบสองตัวนั
่นไม
่
เก่ยวอะไรก
ี ับเขา
ีหน
ฉ ิงขมวดค้ว แอบค
ิ ิดในใจว ่าคนพวกน้เป
ี ็ นใครก
ัน
ำต
ท ัวล
ับๆ ล่อๆ ทำให ้คนร
้
ูสึกอคต ิมาก
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท
่ 349 ผ
ี ีลามก
ฝนท ่ก
ี ำล ังตกลงมาเร ่มเบาลงแล
ิ ้ว แต ่ว่าอากาศ
รอบๆ น ั
้นก็ย
ังคงหนาวเย ็นอย่
ู
ีหน
ฉ ิงส ่ายหน้าแล ้วถอนหายใจ “เจ ้าค ิดว่าการเอา
ิณมาถ
พ ือไว้แล้วดีดไปด ีดมา ก ็จะเป็ นผู
้เย่ยมย
ี ุทธ์ ได
้
แล
้วหร ือ? ค ิดจะเอาช ีว
ิตข
้า เกรงว ่าเจ ้าคงทำไม ่ได้”
เขาพ ูดอีกว่า “เส ียงพ ิณของเจ ้ามันก็ัฟงไม่ได้เลย ู ส
้
เด็กย ังไม ่ได
้เลย”
เสียงของคนผ ู
้นั
้นเร่มด
ิ ุข
ึ
้นมา “เจ ้าว่าอะไรนะ?
ูดจาแบบน
พ ้ได
ี ้หรือ เจ ้ามันย
ังเด ็กไม่ส้นกล
ิ ่นน
ิ ้ำนม
จะร้
ูเร ่ืองดนตร ีได
้อย่างไรก ัน”
“เจ้าเล ่นไม่เพราะเอง ย ังมาว ่าคนอ่ืนอีกหรือ?” เห ็น
่าอ
ว ีกฝ่ ายเหม ือนจะใส ่ใจเร่
ืองของดนตร ีมาก ี ฉหนิง
็ย
ก ่งย
ิ ั
่วยุ “้ ขาพูดก
ับเจ ้าตรงๆ เลยละก ัน ้
ขาฟั งคน
เล่นดนตร ีมาก็มาก ม ีเพียงเพลงท ่เจ
ี ้าดีดน
่แหละท
ี ่้
ี ขา
ั
ฟงแล ้วแทบจะอ ้วกออกมา หากข ้าต้องตายจร ิงๆ ก็
ไม่ใช่เพราะเจ ้าฆ่า แต ่เป็ นเพราะถูกเสียงเพลงของ
เจ้าทรมานจนตาย”
“เจ้าเด็กบ ้า เจ ้ารนหาท ่ตายช
ี ัดๆ” คนๆ น ั้นเด
ินขึ้น
หน้ามา เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “ในเม ่
ือเจ้าพูดแบบน้ ้
ี ขาก็
จะให ้เจ
้าฟ ั งเพลงแห ่งวิญญาณ”
ในตอนน ้เอง ก
ี ็ได
้ย
ินเส ียงแหลมๆ เม ่
ือได้ย
ินเสียงน ั
้น
ีหน
ฉ ิงก
็สะด ุ
้ง เขาห ันไปมอง เห ็นเงาๆ หน ึ่งพ
่ง
ุ
ออกมาจากด ้านข้างชายแก ่ ถึงแม
้จะมืดมองเห ็นไม่
ัด แต
ช ่ท
่าทางและความว ่องไว มันโผล ่ออกมาแค ่
เพียงชั
่วว ินาทีเดียว อาศ ัยแสงอันริบหร่ ฉ
ี ีหนิงเห็น
แล้วว่า ท่าทางแบบน ั
้นนางก ็ค
ือหญ
ิงชาวเหม ียวอีฝ
ู
ั
น
่นเอง ้ ดานหล ังของอ ีฝ
ู มีีปศาจสาวตามไล ่ล่านาง
อย่
ู
ฉหน
ี ิงร
้
ูทันทีว
่าสถานการณ ์ แย
่แล้ว อีฝ
ูเองก็มองเห ็น
ีหน
ฉ ิงแล้ว นางพ ูดว่า “ยังไม่รีบไปอีก”
ชายแก่ดีดพิณเห็นอีฝ
ู ก็ย
้มแปลกๆ เขาไม
ิ ่สนใจฉ ี
หนิง แต่ห
ันไปหาอ ีฝูแทน อ ีฝ
ูเห็นด้านหน้าม
ีคนมา
ืนขวาง นางไม
ย ่พ
ูดมาก ั ฟนดาบพ ่งเข
ุ ้าไปท ่ชายแก
ี ่
ีดพ
ด ิณท
ันที
ชายแก่ดีดพิณว่องไวราวก ับว
ิญญาณ เขาเอ ้ยวต
ี ัว
หลบ มือซ้ายของเขาถ ือพ
ิณเอาไว ้ พริบตาเดียว ใน
ือขวาของเขาก
ม ็มีกระบ่เล
ี ่มหนึ
่งโผล่ออกมา แล ้ว
ำล
ก ังจะแทงไปท ่อ
ี ีฝ
ู
ีหน
ฉ ิงเห็นชายแก ่ลงม ือเด็ดขาดว ่องไว อีกทั
้ง
้
ดานหลังยังมีี
ปศาจสาวไล ่ล่าอีก เขาค ิดในใจว่าอีฝ
ูไม่
่าจะใช
น ่ค
่ต
ู ่อส
ู้ของเขา เขาพ ูดจาประชดประช ันแล
้ว
ูดว
พ ่า “ูผ
้ชายร ังแกผู้หญ
ิง รังแกคนท ่อ
ี ่อนแอกว ่า ตา
แก่ของเจ้ามันหน้าด้านจริงๆ เลย”
ชายแก ่ด
ีดพ ิณแทงกระบ ่ออกไปหลายคร
ี ั
้ง ย ังดีท
่อ
ี ีฝู
ี
ฝืมอก
็ไม ่ธรรมดา นางพยายามฝ ื นหลบออกไป แต ่ว่า
เหมือนจะต ่ืนตระหนกอย ่ตลอดเวลา คนน
ู ั
้นลงม ือ
่อเน
ต ่ือง แทบจะไม ่ให้โอกาสตอบโต ้เลย
ีหน
ฉ ิงค ิดในใจว ่าหากมีกระบ ่ผ
ี ีหลูอย่ในม
ู ือ ตอนน ้คง
ี
ึ
ข
้นไปส ู้ก
ับชายแก ่หน
้าไม่อายน ่แล
ี ้ว เพียงแต ่ว่าออก
เดินทางไกลมาก อยากจะเด ินทางง ่ายๆ และเง ียบ
่ส
ี
ท ุด กระบ ่ผ
ี ีหล
ูมันเด
่นเก ินไป พกต ิดตามไม ่สะดวก
ีกท
อ ั
้งม ีดสั
้นมันก็คมมากพอท ่จะป
ี ้องก ันต
ัว ท ำให ้
ในตอนน ้เขาไม
ี ่ม
ีอาวุธใหญ ่ในม ือเลย
ีฝ
อ ูถ
ูกขวางไว ้ ีปศาจสาวก ำล ังไล ่ตามมา นางไม ่ได
้
สนใจชายแก ่ด
ีดพิณท
่ก
ี ำล ังสู
้กับอ ีฝ
ูอย่ นางยกอาว
ู ุธ
ของนางข ึ
้นมา แล ้วฟาดไปท ่อ
ี ีฝ
ูอย ่างแรง
ลมท่เก
ี ิดมาจากการฟาดพ ัดมาแรงมาก อ ีฝู้
ู
รสึกได้
นางด ีดตัวของนางข ึ
้น แล ้วหลบไป ้ คอนเหล ็กฟาดลง
ไปท่้
ี ืนอย
พ ่างแรง ท ำให ้้ืนเป
พ ็ นรู
ถงแม
ึ ้ีปศาจสาวจะด ุ้ราย แต ่การปรากฏต ัวของนาง
ันเหม
ม ือนเป็ นการช่วยอ ีฝ
ู ขณะท ่นางฟาดอาว
ี ุธมา
ใส่ ม
ันก็ทำให ้ชายแก ่ท
่ด
ี ีดพิณเหมือนจะม ีความ
ังวล จ
ก ึงรีบถอยห่างออกไป อ ีฝูหลบออกไปได ้ ก ็เว้น
ระยะห ่างจากพวกเขา ถอยมาย ืนอย ่้
ู ขางๆ ฉ ีหนิง
ตอนน้อย
ี ่ใกล
ู ้กันมาก ฉ ีหนิงเห็นอย ่างชัดเจน อ ีฝ
ู
สวมชุดกระโปรงส ีม่วง เส ้ือแขนสั้น เย ็บปิ ดด
้วยผ้า
คาดอกท ั
้งด
้านหน ้าด้านหล ัง เหมือนก ับเป ็ นเกราะ
้องก
ป ันของทหาร
ีหน
ฉ ิงร
้
ูว่าผ
ู้หญิงชาวฮ ั
่นเองก ็ม
ีแบบน ้เหม
ี ือนก ัน แต ่
ไม่ได
้นิยมมาก คนท ่แต
ี ่งตัวแบบน ี้
ม ีไม่มาก แต ่ว
่าใน
ความทรงจ ำของเขา เหม ือนชาวเหม ียวจะชอบเส ้ือ
กล
้ามแบบน ้ ค
ี ิดไปคิดมาถ ึงแม้อ
ีฝูจะปกป ิ ดว
่าตัวเอง
เป
็ นชาวเหม ียว ื
ฝนใส ่ชุดของชาวฮ ั
่น แต ่ว
่าสุดท้าย
แล
้วก็เหมือนจะไม ่ชิน เลยสวมเส ้ือท
ับด ้านนอกอ ีก
ั
ช
้นหนึ
่ง
ดๆ ไปแล
ู ้ว มันก็ดูเรียบร้อยด ี แต ่ว
่าชายเส ้
ือสองต ัว
่อนข
ค ้างส ั
้น ชายเส ้
ือมันยาวป ิ ดถ
ึงแค ่เต้านมด ้านล่าง
ัวเส
ต ้
ือถูกหน้าอกด ันขึ
้นไปหมด เส ้ือด้านข้างถ ูกร่อง
หน
้าอกหน ีบเอาไว ้ ไม ่เพ
ียงท ำให ้เห็นร่องหน ้าอก
ัดเจน อ
ช ีกทั
้งยังไม่สามารถปกป ิ ดความอวบอ ่มของ
ิ
หน
้าอกได ้เลย
ีฝ
อ ูหายใจกระห ืดกระหอบมาก ผมเผ ้าย่งเหย
ุ ิง
ใบหน้าท่สวยงามของนางด
ี ุด
ันมาก แต ่ว
่ามือของนาง
ังคงจ
ย ับดาบไว ้แน่น แล ้วจ้องไปท ่ี
ี ปศาจสาวไม ่ละ
สายตา
หลังจากปี ศาจสาวพลาดไป ก ็ไม่ได้คิดอะไรมาก ห ัน
กลับมามองอ ีฝูอ
ีก แล ้วจ่โจมเข
ู ้าใส ่อ
ีกครั้ง
ีฝ
อ ูขมวดค ้ว ก
ิ ำล ังจะล ุยขึ
้นหน้าไป ฉ ีหนิงก็พ
ูดข ึ
้นมา
่า “เจ
ว ้าฆ่านางไม ่ได้หรอก”
กอนหน
่ ้าน้เขาไม
ี ่อยากจะไปย ่งอะไรก
ุ ับเจ้าพวกน ้
ี
มาก แค ่อยากจะล ่อนางออกไป แต ่ว่าคนพวกน ้
ี
เคล่ือนไหวราวก ับวิญญาณ ดูท่าค
ืนน้พวกม
ี ันคงไม่
ยอมเล ิกราแน ่นอน
เม่
ือคิดถึงตรงน้ ฉ
ี ีหน
ิงก็ม
ีใจคิดจะสังหารแล ้ว
เขาไม ่ใช่คนชอบหาเร ่ืองใส
่ตัว แต่วา่หากรนมาหาถ ึง
่ ฉ
ี
ท ีหน
ิงก็ไม่เคยกลัว
ี
ปศาจสาวก ำลังจะพ่งเข
ุ ้าหา ฉีหนิงร
้
ูว่าหากไม ่จัดการ
ี
ปศาจสาว เกรงว ่าน
่าจะล ำบาก ตอนน ้ม
ี ันบ
ีบเข้ามา
ใกล ้แล
้ว ฉีหนิงด
ีดตัวข
ึ้นไปร
ับมือ แล้วย้มให
ิ ้ปศ
ี าจ
สาว “เจ ้าหน้าตาอัปล
ักษณ์ มาดูก
ันซิว่าข
้าจะ
ัดการก
จ ับเจ้าอย่างไรดี”
ีฝ
อ ูเห็นฉีหนิงพ
่งออกไป ก
ุ ็ตกใจ นางอดไม ่ได
้พูดว่า
“เจ ้า.......ระว ังตัวด
้วย”
ี
ปศาจสาวค ำรามออกมา แล ้วตว ัดค
้อนเหล ็กใส่ฉ
ี
หนิง ฉีหน
ิงเตรียมร ับมือไว้แล ้ว เขาไถลต ัวหลบไป
ทางด้านข้างของป ี ศาจสาว ถ ึงแม้ร
่างกายของป ี ศาจ
สาวจะแข ็งกระด้าง แต ่ว่าปฏ ิก
ิริยาของนางกล ับไม่
้
ดอยเลย อย ่างน้อยความร ้
ูสึกด้านการส ัมผัสก
็
เหนือกว่าคนทั
่วไป พอส ัมผัสได ้ว่าฉ
ีหน ิงไถลตัวไปอย ่
ู
้
ขางๆ ก ็ยกค้อนเหล ็กในมือกวาดมา
ีฝ
อ ูเห
็นค้อนเหล็กฟาดมาทางฉ ีหนิง ก็้รองตกใจ แต ่
นางกล ับเห็นฉ
ีหนิงหลบได ้ว่องไวราวก ับว
ิญญาณ
ในตอนน ้เอง อ
ี ีฝูก
็ได้ยินเสียงพ ิณดังขึ
้น นางห ันไป
มอง เห ็นชายแก ่ด
ีดพิณยืนอย ่้
ู ขางตัวนางไม ่ไกลมาก
ัก ถ
น ึงแม้จะมืด แต ่ก
็เห็นผิวขาวผ ่องของคนๆ ั น
้น
ัดเจน ส
ช ีหน้าของเขาย ้มประหลาด สายตาก
ิ ำลัง
มองมาท ่ต
ี ัวของนาง
ีฝ
อ ูตากฝนจนเป ี ยก ทำให ้เส ้
ือผ้าของนางแนบเน ้
ือ
เห็นร
ู ปร
่างส่วนเว้าส่วนโค ้งช ัดเจน เย ้ายวนใจไม ่้
นอย
ถงแม
ึ ้สาวชาวเหม ียวจะไม ่เหมือนก ับสาวชาวฮ ั
่น
ไม่ได
้มีความอ ้อนแอ้นเหม ือนกับสาวชาวฮ ั
่น แต ่่วา
เม
่ือถ
ูกชายแก ่คนหนึ
่งจ
้องมาแบบน ้ ก
ี ็ท
ำให ้อ
ีฝู้
ู
รสึก
โกรธมาก นางก ำดาบในม ือไว้แน่น แล้วตะคอกว ่า
“พวกเจ ้าเป็ นใคร? เป ็ นคนของพวกม ันหรือ?”
ชายแก ่ด
ีดพิณย้ม แล
ิ ้วพูดว่า “เจ้าอยากร ้
ูว่าข
้าเป ็น
ใคร? เจ ้าก็ร
ับปากข้าเร่ืองหนึ
่งก่อน ้ขาก็จะบอกเจ ้า
่าข
ว ้าเป็ นใคร เจ ้าอยากได ้อะไร ้ ขาจะให้เจ้าทุก
อย่าง”
“รับปากเร ่
ืองอะไร?”
ชายแก ่ย
้ม “้
ิ ขากำลังรวบรวมสาวงามให ้ครบส ิบแปด
คน แต่ว่าหลายป ี มาน
้ เล
ี ือกไปเล ือกมา ก ็ไม
่ถูกใจ
เลย ยังเหล ืออ
ีกสามคนก ็จะครบแล ้ว แม่นาง ้ ขา
ูกใจเจ
ถ ้าเหล ือเกิน ขอแค ่เจ้ารับปากยอมไปก ับข้า
้
ขาไม่เพียงบอกเจ ้าว
่าข้าเป็ นใคร ต ่อไปใครร ังแกเจ้า
้
ขาก็จะออกหน ้าแทนเจ้าเอง เจ ้าคิดว่าอย่างไร?”
“หน้าด้านไร ้ยางอาย” อ ีฝ
ูย้มแล
ิ ้วพูดว่า “พวกเจ ้า
่วยคนเลว ้
ช ตองไม ่ได
้ตายด ี”
“ช่วยคนเลว?” ชายแก ่ห
ัวเราะ “แม ่นางคนสวยเจ ้า
เหมือนจะอ ่านหน ังสือของพวกชาวฮ ั
่นมากเก ินไปนะ
้
ถาอย่างน ั
้นเจ ้าเคยอ ่าน [ต ำราห ้องหอ] ้ บางหรือ
เปล่า ้ขาสอนเจ ้าได้นะ ดููรปร่างของเจ ้าส
ิ ้ขาจะสอน
เจ้าให้ถ
ึงใจเลย.....” พ ูดจบ อ ีฝูก
็ัฟนม
ีดเข้าใส ่
ึงแม
ถ ้นางจะร ้
ูว่าต
ัวเองไม ่ใช่ค่ต
ู ่อส
ู
้ของชายแก ู่ผน
้ ้ แต
ี ่
หญิงชาวเหม ียวรักศักด
ิ
์ศรีเป็ นอย่างมาก
หญิงชาวเหม ียวเปิ ดกว
้างเร ่
ืองชายหญ ิงมากกว ่าหญ ิง
ชาวฮ ั
่น กล้าท ่จะร
ี ักและกล ้าท ่จะเกล
ี ียด แต่ว่าพวก
นางร ักศ
ักด ิ
์ศรีของต ัวเองมาก ชอบใครให ้ได้ท
ุกอย ่าง
แต่ว
่าหากถ ้าเกล ียดใคร ก ็จะไม ่ให้คำพ ูดจาอุบาท
หรือทุเรศมาแปดเป ้
ื อนตัวนางเด ็ดขาด
ชายแก ่ด
ีดพิณพ
ูดจาน ่ารังเกียจใส ่นาง อ ีฝ
ูไม่มีทาง
ยอม
ชายแก ่ด
ีดพิณเห็นอ
ีฝูลงม ือ เขาก ็ย้ม แล
ิ ้วหลบไป
้
ดานข้าง อีฝูฟาดฟั นดาบของนางไปหลายคร ั
้ง นาง
ุกน
บ ้ำลุยไฟมานาน พละก ำล ังล
ังเร ่มถดถอย แรง
ิ
ของการออกดาบก ็เบาลง ความเร ็วก็ตกลง ชายแก ่
ีดพ
ด ิณหัวเราะ “ใช ่ ใช่ อย ่างน้แหละ แม
ี ่นางคนสวย
ั
ฟนดาบมาหาข ้าแบบน ้ ด
ี ูดีกว่าผ
ู
้หญ ิงท ่ถอดเส
ี ้
ือผ้า
เต้นร
ำต ่อหน้าข
้าพวกน ั
้นอีก.....” เขาหลบไป
ทางด้านหล ังของอีฝู แล้วย่
ืนมือตั
้งใจจะไปจ ับไหล่
ของอีฝู อ
ีฝูตกใจ หน ้าเส ียไป นางพล ิกต
ัวกล ับมาฟ
ัน
ดาบใส ่อ
ีก
ชายแก ่ด
ีดพิณถอยห่างออกไป แล ้วยกม ือข
ึ
้นดม เขา
ัวเราะแล
ห ้วพูดว่า “หอมมาก แม ่สาวน ้อย ้ ขาไป
จากเจ้าไม ่ได
้แล้ว ้ขาไม ่ม
ีทางยอมให ้เจ
้าหน ีไปไม
่ได้
เด็ดขาด”
สวนฉ
่ ีหนิงก็ก
ำลังพัวพันอย่ก
ู ับป
ี ศาจสาว เขา
เกือบจะถ ูกทำ้รายหลายต ่อหลายคร ั
้ง แต่ก
็สามารถ
หลบไปได ้ทุกคร
ั
้ง
เขาอยากจะอ ้อมไปทางด ้านหล ังของนางหลายคร ั้ง
แต่ว่าป
ี ศาจสาวว ่องไวรวดเร ็วมาก แรงท ่ฟาดอาว
ี ุธ
มาของนางม ันกว
้างมาก ฉ ีหนิงร
้
ูว่าค้อนเหล ็กนั
้นแรง
เยอะมาก ก ็เลยไม ่กล
้าท่จะไปแตะต
ี ้อง เลยย ังหา
โอกาสอ ้อมไปด้านหล ังไม่ได้ส
ักที
เขามองออกอย ่แล
ู ้วว่าจุดอ่อนของป ี ศาจสาวน ่อย
ี ่
ู
ตรงไหน
หากเผช ิญหน้าก
ับปี ศาจสาวน ่ตรงๆ ไม
ี ่ได
้เปร ียบเลย
ีกฝ
อ ่ ายฟ
ั นแทงไม่เจ ็บไม
่ปวด อ ีกทั
้งยังม
ี้คอนเหล ็ก
เป็ นอาวุธฟาดตอบโต ้มาตลอดเวลา ร ับมือยากจร ิงๆ
ีเพ
ม ียงวิธ
ีเดียว คือต้องอ้อมไปทางด ้านหลังของ
ี
ปศาจสาว แล ้วลงม ือจากด้านหล ังเท ่าน
ั
้น
กอนหน
่ ้าน ้อ
ี ีฝ
ูเคยบอกว ่า จะร ับม
ือก ับผีด
ิบน่
ี
จะต้องตัดคอของม ันเท ่านั
้น จ ุดน้ท
ี ำให ้ฉ
ีหนิงเข้าใจ
่า เม
ว ่
ือไม ่ม
ีศีรษะ ม ันยังม
ีชีวิตต
่อไปได ้อีก แสดงว ่า
เจอผีเข้าให ้แล้วจริงๆ
เพียงแต ่ฉ
ีหนิงอาศ ัยแค่วิชาการเคล ่
ือนท่ ี
ี ปศาจสาวก ็
เหมือนตอบโต ้โดยม ีเง่
ือนไข ้ คอนเหล ็กพัวพ
ันอย ่
ู
รอบตัวของฉ ีหนิง ฉีหนิงถึงแม ้จะว่องไวมาก แต ่กลับ
หาโอกาสด ีด
ีไม่ได
้เลย
ชายแก ่ดีดพิณถึงแม
้จะส ู
้อย่ก
ู ับอีฝ
ู แต ่ว่าฝ
ีมือของทั้ง
่ห
ู
ค ่างกันมาก ชายแก ่ดดี พ
ิณแทบจะไม ่้
ตองเปล ือง
แรงท่จะเอาชนะอ
ี ีฝูเลย แต ่ว่าเขากล ับไม่ลงมือสักที
แต่กล
ับย ังแกล้งอย ่รอบต
ู ัวอีฝูไม
่ไปไหน เหม ือนเขา
จะมีความส ุขมากท ่ท
ี ำแบบน ้
ี
ันใดน
ท ั
้นเองก ็ได
้ย
ินเส ียงค ำรามด ังขึ
้น อีฝ
ูกับฉ
ีหนิง
่างก
ต ็สะด ุ
้ง พวกเขาฟ ั งออกแน ่นอน เส ียงค ำรามน ั
่น
มนค
ั ือเจ
้าผีด
ิบชายร
่างยักษ
์ ตอนน ้ี
ี ปศาจสาวย
ังไม
่ได
้
ัดการ ค
จ ิดไม่ถ
ึงเจ
้าบ
้าน่ด
ี ันโผล
่มาอ ีก
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 350 ล
ี ิงขาว
ีหน
ฉ ิงสะด
ุ้ง ตอนน ้เขาพบว
ี ่าปี ศาจสาวเองก ็คำราม
ออกมา การเคล ่
ือนไหวของม ันก็เหมือนจะแข ็งท
่
ือไป
ีก แสดงว
อ ่าเส
ียงร ้องค ำรามของชายร ่างยักษ์ั
มนมี
ผลก ับนาง
ีหน
ฉ ิงจะพลาดโอกาสแบบน ้ไปได
ี ้อย่างไร
เขาห ันหลัง อาศัยจ ังหวะท ่ี
ี ปศาจสาวผ ่อนความเร ็ว
ลง ้ ออมไปทางด ้านหล ังของป ี ศาจสาว ต ัวปี ศาจสาว
เองส ัมผ
ัสได้แล
้ว ก ็คิดจะตว ัดค ้อนเหล ็กไปทางน ั
้น
ในชาต ิท
่แล
ี ้วฉ
ีหนิงก ็ึ
ฝกวิชาการต ่อส
ู้มาเป็ นท
ุนเดิม
อย่แล
ู ้ว ในชาติน้เขาย
ี ังฝ
ึ กกำล ังภายในอ ีก ปฏิก
ิริยา
ของเขาม ันรวดเร ็วมาก ไม ่รอให้ีปศาจสาวได ้ห
ันตัว
กลับมา เขาก ็ลุยขึ
้นหน ้า มือขวาก ำม ีดสั
้นไว้ แล้ว
แทงเข ้าไปยังหลังคอของป ี ศาจสาว
ถงแม
ึ ้ร่างกายของป ี ศาจสาวจะแข ็งแรงมาก แต ่ว
่าถึง
อย่างไรม ันก
็ไม่ใช่ห
ิน ม ีดสั
้นคมมาก เป ็ นอาวุธท่หา
ี
ได้ยากช ้นหน
ิ ึ
่ง อีกทั
้งฉ ีหน
ิงก็ใช้แรงอย่างเต็มท่ ม
ี ีด
ั
ส
้นแทงทะล ุคอของป ี ศาจสาวจากด ้านหลังถึง
้
ดานหน ้า
หากเป ็ นคนทั
่วไป ถ ูกแทงทะล ุคอแบบน้ คงตายไป
ี
แล้วแบบไม ่้
ตองสงส ัย แต ่ว
่าสถานการณ ์ ในตอนน้
ี
ี
ปศาจสาวเหม ือนไมู่้
รว่าเจ็บ นางย ังอยากจะห ันหน้า
กลับไป ฉ ีหนิงร้องออกแรงแล ้วก
ำม ีดส
ั
้นดันออก
ทางด้านข ้าง ต ัดคอปี ศาจสาวขาดไปคร ึ่งหน
ึ
่ง
คอท่ย
ี ังเช่ือมอย่อ
ู ีกครึ
่ง มีเล ือดพ
่งกระฉ
ุ ูดออกมา ฉ ี
หนิงกังวลว ่าตัวเขาลงม ือโหด ี ปศาจสาวจะย ังมี
ปฏิก
ิริยาตอบโต ้ เม่
ือลงม ือเสร ็จแล้ว ก
็กระโดดถอย
หลังออกมา
หวของป
ั ี ศาจสาวเบ ้ยวไปข
ี ้างหน ึ
่ง เหม ือนกับไม ่ม
ี
ีรษะแล
ศ ้ว จากน ั
้นก็ลากค ้อนเหล ็กเด ินมาสองสาม
้
กาว แต่แล ้วในท ่ส
ี ุดก็้
ลมลง จมกองโคลนไป
ในตอนน ้เอง ก
ี ็ได
้ยินเส ียงดุด
ันเส ียงหน ึ
่งดังข ึ
้นมา
“ไกวไกว ไกวไกว อ ่า......” ท ่ามกลางค ำพูดนั
้น ฉ
ี
หนิงเห
็นชายร ่างย ักษ
์ูรปร่างกำย ำเร ่งฝ
ี เท
้าเด ินเข้ามา
เขาเดินมาถ ึงข้างตัวของป ี ศาจสาว
แรกเร่มเด
ิ ิมทีเขาค ิดว่านั
่นเป็ นเสียงของชายร ่างย ักษ
์
แต่ว
ินาทีนั
้นเขาก ็้
ูรส
ึกว่าเส ียงมันแปลกๆ น ้ำเส ียง
เหมือนจะไม ่ใช่ ขณะท ่ก
ี ำล ังแปลกใจ เขาก ็
ังเกตเห
ส ็นว ่า ท่บร
ี ิเวณคอของชายร ่างย ักษ
์ ม ี
บางอย่างท ่เป
ี ็ นส
ีขาวๆ น ั
่งอย่ ขาท
ู ั
้งสองข ้างของม ัน
พาดมาด้านหน ้าคอของชายร ่างยักษ์ ม ือหนึ
่งจับเข ่า
ของชายร ่างย ักษ์ อีกมือถือธงปลายแหลมส ีขาว
ีหน
ฉ ิงพลันน ึกถึงธงส ีขาวปลายแหลมท ่ตกลงมาจาก
ี
้านอกกระท
ฟ ่อม ธงน ั่นเหมือนอ ันน้ไม
ี ่มีผ
ิด
ในตอนน ้เขาเห
ี ็นชัดแล้ว หากค ิดไม ่ผ
ิด น ่าจะเป็ นคน
่ควบค
ี
ท ุมเจ้าผีดิบสองต ัวน
้แน
ี ่นอน
เจ
้าน ่ต
ี ัวขาวท ั
้งตัว บนห ัวคาดผ ้าสีขาวป ิ ดหมดเหล ือ
แต่ลูกตา ร ่างกายเล ็กมาก เหม ือนลิงตัวหนึ
่ง
ชายร ่างย ักษ
์ อย่ห
ู ่างจากศพของป ี ศาจสาวประมาณส ่
ี
ึงห
ถ ้าก้าว เจ ้าคนท ่เหม
ี ือนลิงนั
่นกระโดดออกจากคอ
ของชายร ่างยักษ์ แล้วลงมาย ืนอย่้
ู ขางศพของป ี ศาจ
สาว ธงขาวป ั กลงท ่้
ี ืน เขาย
พ ่
ืนมือไปจ ับคอท ่ย
ี ังเช่
ือม
อย่ก
ู ับหัว แล้วพูดว ่า “ไกวไกว ไกวไกวของข ้า อ ่า
เจ
้าจะตายไม ่ได้ รีบล ุกข
ึ
้นมา ร ีบลุกขึ
้นมา......”
้ำเส
น ียงของเขาด ุมาก ท ่ามกลางสายฝนแบบน ้ ม
ี ัน
ำให
ท ้คนร้
ูสึกขนล ุกข
ึ
้นมา
ชายร ่างย ักษ
์ ลากค ้อนยักษ์ เด
ินวนรอบต ัวของป ี ศาจ
สาว ไม ่ได้มาสนใจอะไรก ับฉีหนิง
ชายแก ่ดีดพ
ิณเห ็นคนท่เหม
ี ือนล ิงขาวพูดจาอย ่าง
ุด
ด ัน ก็หยุดลงม ือกับอ
ีฝู เขาห ัวเราะแล้วพูดว่า
“ตายก ็ตายไปซ ิ ของเก ่าไม่ไป ของใหม ่ไม
่มา หาใหม ่
เอาก ็ได
้”
เจ้าล
ิงขาวน ั่นโผล่หน้ามา ้ จองมาท่ชายแก
ี ่ด
ีดพ ิณ
แล้วพ
ูดเส ียงแหลมว ่า “เจ้าว ่าอะไรนะ?”
ึงแม
ถ ้เขาจะด ูตัวเล็ก แต่สายตาของเขาม ันดู
โหดเห ้ยมผ
ี ิดปกต ิ
ชายแก ่ดีดพ
ิณเหม ือนจะหวาดกล ัวล
ิงขาวอย ่ไม
ู ่้นอย
แต่ว
่าไม ่อยากจะแสดงท ่าทีท
่ด
ี ูเหม
ือนอ่อนกว ่า เขา
้มแล
ิ
ย ้วพูดว่า “เจ ้าขาดผ ู
้หญิงมาเป็ นร
่างยาให ้ ้ ขาม
ี
ู
ผหญ
้ ิงตั
้งมากมาย ให ้เจ้าเป็ นของขวัญส
ักสิบคนเลย
ีหร
ด ือไม ่ เจ
้าชอบคนไหนใช ้งานได้ เจ้าก็เอาไปเป ็น
่างยา เจ
ร ้าน่ห
ี ัวก
็ไม่ม
ีแล้ว จะไปม ีประโยชน ์ อะไร
ีก”
อ
ฉหน
ี ิงตกใจ แอบค ิดในใจว ่าท่แท
ี ้เจ
้าตัวประหลาด
แรงเยอะแบบน ้ท
ี ่แท
ี ้กค็ ื
อร่างยา ม ันก็หมายถ
ึงว ่า
พวกเขาท ั
้งค ่ไม
ู ่มีความค ิดของต ัวเอง ไม่ต
่างจากคน
ตาย ส่วนร ่างยา ก ็น
่าจะหมายถ ึงว
่าตัวประหลาด
สองตัวน ้เก
ี ิดมาจากการใช ้ยา
เท่าท
่เขาร
ี ้
ูมา ชาวเหม ียวท่ซ
ี ีชวนเช ีย
่ วชาญการใช ้
ิษ แต
พ ่ว่าคนท ่สามารถใช
ี ้พ
ิษก ับคนแล้วสร้างม
ันมา
เป
็ นอาว ุธท ่้
ี รายกาจขนาดน ้ได
ี ้ หาได ้ยากมาก แสดง
่าล
ว ิงขาวน ่จะต
ี ้องม ีน
ิสัยท
่โหดเห
ี ้ยมมากแน
ี ่นอน
“เจ้ากล้าพ ูดว ่าไกวไกวของข ้าไม ่ม
ีประโยชน์ แล
้ว
อย่างนั
้นหร ือ?” ล ิงขาวพูด “้ ขาใช
้เวลากว่าส่ี
ี ป ถ
ึง
จะได้สุดท ่ร
ี ักไกวไกวของข ้าออกมา แต ่เจ
้า......เจ ้า
กลับบอกว ่านางไร ้ประโยชน ์ อย
่างนั
้นหรือ?” เส ียง
ของเขาแหลมมาก อารมณ ์ดูุรนแรง ท ่าทางแบบน ั
้น
เหมือนสามารถล ุยขึ
้นหน้าได้ตลอดเวลา
ชายแก ่ด
ีดพิณขมวดค ้วแล
ิ ้วพ
ูดว่า “เจ้าบ
้าป๋ าย ้ขา
แค่ปลอบใจเจ ้า เจ้าอย ่าหาเร่
ืองเลยน ่า”
ิงขาวกล
ล ับมายืนอย ่ท
ู ่เด
ี ิม เดินวนรอบศพ เขาต ัว
ขาวทั
้งตัว ถ ึงแม
้จะเป ี ยกไปด้วยฝน แต ่ว
่าดูไปแล ้วก็
่ากล
น ัว สายตาของเขาด ู้
รอนใจ ท ันใดนั
้นเองเขาก ็
หยุดเดิน แล้วจ้องไปท ่ชายแก
ี ่ด
ีดพิณ แล
้วพ ูดว่า
“เจ้าบอกว ่าพิณของเจ ้าสามารถท ำให้คนตาย
กลับมามีชีว
ิตได้ รีบช่วยไกวไกวของข ้าสิ เร ็วเข้ า”
ชายแก ่ด
ีดพิณจ้องไปท ่เขาแล
ี ้วพ
ูดว่า “หัวหลุดขนาด
ั
น
้นแล้ว ยังจะให ้เกิดใหม ่อ
ีกหรือ? เจ้าบ้าไปแล ้ว
หรือ?”
“ได้ เจ้าตั
้งใจจะให ้ไกวไกวของข ้าตายไปแบบน ีใ้ช ่
หรือไม่” ลิงขาวพ ูดอย ่างโมโหว ่า “้
ขาจะส ู
้กับเจ้า”
เขาว่องไวมาก พ ่งต
ุ ัวเข้าใส่ชายแก่ด
ีดพิณทันที ธง
ขาวปลายแหลมในม ือของเขาพ ่งเข
ุ ้าหาชายด ีดพิณ
ฉหน
ี ิงตกใจมาก
ชายดีดพ ิณกับลิงขาวเหม ือนจะเป ็ นพวกเด ียวกัน แต่
ิดไม
ค ่ถึงเลยว ่าจะมาส ู
้กันเองแบบน ้
ี
เขาบอกก ับตัวเองว ่าหากเป ็ นคนใดคนหน ึ
่งในน้ เขา
ี
อาจจะย ังพอฝื นรับม
ือได้ แต ่ว่าสองคนน ้บวกชาย
ี
่างย
ร ักษ์นั
่นอีก ่ตอให ้เขาก ับอีฝ
ูร่วมมือกัน ก ็อาจ
ไม่ใช
่ค่ต
ู ่อส
ู้ของพวกเขา เขาอดไม ่ได้ท
่จะห
ี ันไปมอง
ีฝ
อ ู ไม
่ผิดจากท ่เขาค
ี ิด อีฝูก
ำล ังส่งสัญญาณม ือให้เขา
เห็นว
่าโอกาสหาได ้ยาก ร ีบหนีไปจะด ีกว่า
ิงขาวลงม
ล ือโหดเห ้ยมมาก ธงปลายแหลมในม
ี ือของ
เขา ราวก ับพาย ุหมุน ชายแก ่ดีดพิณถอยหล ังไป
หลายก้าว แต ่เขาก ็ซัดกระบ ่ออกมา แล
ี ้วพูดด้วย
ความโมโหว ่า “เจ ้าบ้าป๋ าย เจ ้าอยากตายน ักหรือ?”
ขณะท่ท
ี ั
้งสองต ่อส
ู้ก
ันอย่ท
ู ่ามกลางสายฝน ฉ ีหน
ิงก็
แอบเด ินมาท ่้
ี ขางตัวของอ ีฝู ทั
้งสองก ังวลว ่าจะท ำให้
สองคนน ั
้นร้
ูตัว เลยค ่อยๆ เด ินออกมาระยะหน ึ
่ง
จากน ั
้นค่อยว ่งหน
ิ ี
ำล
ก ังภายในของฉ ีหนิงแข็งแรงมาก ท ่ามกลางสาย
ฝนแบบน ้ หากต
ี ้องว่งก
ิ ็สบายๆ เด ิมทีเขาคิดว
่าวร
ุทธ
ย ์ ของอีฝูไม่เท่าไหร ่ คิดว
่าจะว ่งได
ิ ้ไม
่เร็วน
ัก ใคร
จะค ิดว่าพอนางเร ่มว
ิ ่ง กล
ิ ับไม่ได้้ชาเลย นางว ่งได
ิ ้ไว
เหม ือนกับสายฟ ้า ไม ่ได
้อย่หล
ู ังฉีหนิงเลย
นางร ู ปร
่างอ ้อนแอ้น สะโพกหน ้าอกอวบอ ่ม อ
ิ ีกทั้ง
ไม่มีช
ั
้นในร ัดหน้าอกเอาไว ้ พอว่งท
ิ ำให้หน
้าอกเด ้งไป
มาไม ่หยุด
“คนพวกน ั
้นเป็ นใครก ัน?” ฉ ีหน
ิงว่งไปด
ิ ้วยถามไป
้
ดวย “เหต ุใดพวกเขาต ้องตามฆ ่าพวกเจ ้าด้วย?”
“เจ้าไม ่ได้ยินหรือ ้ขาเองก ็ไม่้
ู
รว่าพวกเขาเป ็ นใคร”
ีฝ
อ ูไม่ได้มองหน ้าเขา เหม ือนกำล ังกังวลสองคนน ั
้น
อย่ “อย
ู ่าเพ ่งพ
ิ ูดเลย หาท ่หลบก
ี ่อน”
“เจ้าไม ่้
ู
รว่าพวกเขาเป ็ นใคร แต ่ว
่าเจ้าร้
ูว่าพวกเขามา
จากไหน” ฉ ีหน
ิงพูดว่า “เจ้าบอกว ่าพวกเขาช ่วยคน
เลว แสดงว ่าร
้
ูว่าใครส่งพวกเขามา แม ่นางอีฝู เจ
้า
เป
็ นใครก ัน เหต ุใดถึงม
ีคนส่งยอดฝ ีมือแบบน ้มาไล
ี ่ล
่า
เจ
้าด ้วย ้ ขาเด
ือดร ้อนเพราะเจ ้าหนักเลยนะคราวน ้”
ี
ำล
ก ังภายในของเขาม ีมาก อีกท ั
้งชายว ัยกลางคนก ็
ได
้ถ่ายทอดว ิธ
ีเดินลมปราณให ้เขาด ้วย ต ่อให้ว
่งอย
ิ ่
ู
แต่ลมหายใจก ็ไม่หอบ การเปล ่ยนลมคล
ี ่องมาก
ูดจาได
พ ้แบบไม ่ม
ีัปญหาอะไร
ีฝ
อ ูหันหน้ามามอง แล ้วย
้ม “พวกเจ
ิ ้ามาเจอเอง
เก่ยวอะไรก
ี ับข
้าด้วย? พวกเจ ้าชาวฮ ั
่นน่ชอบโยน
ี
ความผ ิดให้คนอ
่ืนน
ักหรืออย่างไรก ัน?”
นางพ ูดจบ ก ็ได
้ยินเสียงของชายร ่างยักษ์ด
ังลอยมา
จากด ้านหล ัง ฉ
ีหนิงสีหน
้าเปล่ยน แล
ี ้วพูดว่า “พวก
เขาร ้
ูตัวแล้ว กำล ังตามมา”
กลางด ึกแบบน ้ ถ
ี ึงแม้ฝนจะเบาลงแล ้ว แต่ว่ารอบๆ
ืดสน
ม ิท แทบจะมองอะไรไม ่เห็นเลย ไม่้
ูรว
่าควรจะ
ไปทางไหนด ี
ีฝ
อ ู้
ู
รดีว
่าสองคนข ้างหลังนั
่นมีความเร ็วมาก หากเป ็น
ทางเร ียบ เกรงว ่าไม
่นานคงตามมาท ัน ก็เลยว ่งฝ
ิ ่ าป
่า
เข
้าไป ฉ ีหนิงร ้
ูดีว่าก
ำล ังของเขาคนเด ียว ไม ่มีทาง
ับม
ร ือพวกเขาสองคนได ้แน่ ก
็เลยว่งตามอ
ิ ีฝ
ูเข้าป่ าไป
ตลอดทางท ่ว
ี ่งมา ้
ิ ดานหลังก็ม
ีเสียงของชายร ่างย ักษ์
ังตามมาเป
ด ็ นระยะ แต ่ว
่าเหม ือนระยะทางจะห ่าง
ออกไปแล ้ว ฉ ีหน ิงกำล ังจะพูดอะไร ท ันใดนั
้นเขาก ็
ได
้ยินเส ียง “โอ ้ ย” ค
ิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากว ่งผ
ิ ่านป ่า
ออกไปแล ้ว นอกป ่ าจะมีเน
ินเล็กๆ อีฝูไม
่ทันระวัง
ำให
ท ้สะด ุดก
้อนห ิน เน่
ืองจากฝนตกท ำให้ดินเป็น
โคลนล ่
ืน อ ีฝ
ู่ืนไถลลงไปตรงเน
ล ิน ฉ
ีหนิงปฏิก
ิริยาไว
มากร ีบพ่งต
ุ ัวเข ้าไป แล ้วจ
ับมือของอีฝูเอาไว้ แต ่ว่า
ไม่ทันระว ังเหม ือนกัน ทำให ้ทั
้งค่ไถลลงเน
ู ินไป
้
ดวยก ัน
ั
ท
้งสองกล ัวว ่าจะทำให ้ได้ยินเสียง ต ่างไม่กล ้าออก
เสียง จ ึงปล ่อยต ัวให้ไถลลงเน ินไป ส ักพักก็ได้ยิน
เสียง “ต ูม” ท ั้งค
่ตกลงมาในบ
ู ่อน้ำ ฉ ีหน
ิงร้
ูสึกหนาว
ึ
ข
้นมา แต ่มือท ่จ
ี ับอ
ีฝูเอาไว ้เขาก ็ย
ังไม ่ปล่อย เขาร ้
ูว่า
เม
่ือคร ่
ูมันม ืดมากมองอะไรไม ่เห็น พลาดตกเน ินลง
มาแบบน ้ ้
ี ขางล ่างก ็น
่าจะเป ็ นแม่น้ำ
เพราะฝนตกหน ัก ทำให ้น้ำข
ึ
้น น ้ำค ่อนข้างเช ่ยว
ี
หลังจากท ่ท
ี ั
้งค่ตกลงมาในน
ู ้ำแล้ว ก ็ถูกน้ำซัดอย ่าง
แรง
ีหน
ฉ ิงตกใจน ิดหน่อย น ้ำฝนทำให ้น้ำขึ
้น น้ำในแม ่น
้ำ
เช่ยวมาก ฉ
ี ีหน ิงพยายามล ืมตาข ึ
้นมา ค ิดอยากจะ
หาท ่เกาะเพ
ี ่ือรักษาสมด ุลร่างกายในน ้ำเอาไว ้ แต ่ว
่า
้ำม
น ันเช ่ยวเก
ี ินไป ร ่างกายจมอย ่ในน
ู ้ำ แทบจะ
ควบค ุมไม ่ได้เลย ขณะท ่เขาก
ี ำล ังค ิดหาวิธีเอาต ัว
รอด ท ันใดน
ั้นเองก ็้
ู
รสึกเหมือนก ับว
่าท ่เอวของเขา
ี
ันแน
ม ่น เหมือนม ีคนมาโอบเอวของเขาเอาไว ้
ีหน
ฉ ิงร
้
ูอย่แล
ู ้วว่าคนท ่โอบเอวเขาน
ี ่าจะเป ็ นสาวชาว
เหมียวอีฝ
ู อย่ท
ู ่ามกลางน ้ำท
่เช
ี ่ยวขนาดน
ี ้ เป
ี ็ นใครก ็
่
ืนตกใจท
ต ั
้งน
ั้น ขณะท ่อ
ี ีฝ
ูกำลังต
่ืนตระหนก คงค ิดว่า
เขาเป็ นหญ
้าหรืออะไรท ่ช
ี ่วยช
ีวิตได้ การกอดเขา
เอาไว้ ก็ไม่ใช
่เร่
ืองแปลกอะไร
่างกายของท
ร ั
้งค่แนบช
ู ิดกัน ฉ
ีหนิงสัมผัสถึงความ
เรียบเนียนของผ ิวได้ หน้าอกของอ ีฝูอวบอ่มมาก
ิ
้
กอนน่มๆ ก
ิ ำลังดันมาชนก ับหน
้าอกของเขา ม ันถ ูก
ัดไปตามแรงน
ซ ้ำ ชนเข ้าหาตัวเขาเป ็ นระยะ
ีหน
ฉ ิงถูกโอบเอวไว ้ เขาก ็เลยปล ่อยมือของอ ีฝู เขา
กางมือออก แล ้วใช ้ม
ือแหวกว ่ายเพ ่
ือไม ่ให
้จมลงไป
ในน้ำ ตรงคอก ็ถ
ูกใบหน ้ากับร
ิมฝี ปากเย ็นๆ ของนาง
แนบติดอย่ หน
ู ้าอกของนางก ็ช
ิดติดอย ่ก
ู ับหน
้าอก
ของเขา จากน
ั้นไม
่นานก
็ได
้ย
ินเส
ียงไอของอ
ีฝูนาง
ำล
ก ังส
ำลักน
้ำ
---------------------------------
 บนท
ั ึกลับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 351 สถานท
ี ่ซ
ี ่อนตัว
้ำในแม
น ่น
้ำเต็มไปด ้วยด ินโคลน ฉ ีหน
ิงร้
ูดีว
่า ใน
สถานการณ ์ แบบน้ ต
ี ่อให้ว ่ายน้ำเก่งแค่ไหน ก ็ไม
่
สามารถควบค ุมร่างกายของต ัวเองได ้ เม่
ือน ้ำเข
้า
จมูกหรือปาก เม ่ือน ้ำหรือด ินโคลนลงคอไป ก ็จะทำ
ให
้หายใจไม ่ออก ถ ึงแม้เขาก ับอ
ีฝูจะไม่มีอะไร
เก่ยวข
ี ้องกัน อีกทั้งไมู่้
รว่านางเป็ นใครมาจากไหน
แต่ว่าในสถานการณ ์ แบบน ้ จะมองนางส
ี ำล ักน ้ำตาย
ไปต ่อหน
้าไม ่ได
้
หากตอนน ้ใช
ี ้มือหน ึ
่งดันสะโพกของอ ีฝ
ูเอาไว ้
พยายามด ันตัวนางให ้้
พนจากน ้ำ แต่้ถาเป
็ นแบบน ้
ี
เขาท ำได ้แค่ว
่ายน ้ำได้เพ ียงมือเดียว แล ้วจะท ำให้เขา
ำล
ส ักน
้ำแทนได ้
ท
ั
้งสองคนถ ูกน ้ำท่ไหลเช
ี ่ยวซ
ี ัดลงไปตามน ้ำ แม่น
้ำ
ไหลโค ้งวนไป จากน ั
้นก็ค
่อยๆ ผ ่อนแรงลง ฉ ีหน
ิง
สามารถควบค ุมร่างกายต ัวเองในน ้ำได
้แล้ว ตอนน ้
ี
เขาโล ่งใจแล ้ว เขามองซ ้ายมองขวา ถ ึงแม้จะม
ืดมาก
แต่ก็ย
ังมองออกว ่าแม่น้ำน้กว
ี ้างมาก ตอนน ้พวกเขา
ี
อย่ท
ู ่ามกลางแม ่น้ำ แม ่น
้ำสายน ้เองก
ี ็ล
ึกพอสมควร
ีฝ
อ ูเองก ็้
ูรส
ึกว ่าสายน ้ำไหลเบาลง นางจ ึงปล่อยมือ
ออก นางช ำนาญก ับการอย ่ในน
ู ้ำ สองเท ้าของนาง
ีดขาอย
ด ่ภายใต
ู ้น้ำ แล้วช้ไปท
ี ่ั
ี่ฝง “พวกเรา......พวก
เราไปตรงน ั
้นกัน” นางไม ่พูดอะไรเยอะ ส ูดหายใจ
เข
้า แล ้วว่ายไปทางฝ ั
่ง
ฝนเร ่มเบาลงแล
ิ ้ว ฉีหนิงว่ายน ้ำตามหล ังอ
ีฝู เขาเห ็น
่างกายอ
ร ีฝ
ูเคล ่
ือนไหว ระหว ่างท่ว
ี ่ายน้ำไป ฉีหนิงถึง
ได
้สังเกตเห ็นว ่ารองเท ้าของนางหายไป ตอนน ้ม
ี ีแต่
เท
้าเปล ่าๆ ม ันขาวเร ียวเล ็กราวก ับเท
้าแมว ท ่าทาง
การว ่ายของนางม ันด
ูน่ารักมาก
น ท
้ำ ่ไม
ี ่ไหลเช ่ยว ท
ี ั
้งสองใช ้เวลาไม ่นาน ก ็ว่ายแล้ว
มาถึงฝั
่ง อีฝูี
ปนขึ
้นฝั
่ งไป ฉีหน ิงข ึ
้นมาบนฝ ั
่ งแล
้วพูด
่า “พวกเราน
ว ่าจะสะบ ัดเจ้าบ ้าน ั
่นได ้แล้วล
่ะ”
ีฝ
อ ูพยักหน้ายังไม่ทันพูดอะไร นางด ูเหน่
ือยล้ไม่้
นอย
นางพยายามฝ ื นล
ุกขึ
้นมา แล ้วพ ูดว ่า “พวกม ันมี
ความสามารถในการดมกล ่น พวกเราพยายามหน
ิ ี
จากการต ิดตามของพวกเขาหลายคร ั
้ง แต ่พวกเขาก ็
ตามมาเจออ ีกเหม ือนเด ิม ถึงอย ่างไรพวกเขาก ็คง
ตามมาอย ่ด
ู ี พวกเราจะอย ่ท
ู ่น
ี ่นานไม
ี ่ได้”
ีหน
ฉ ิงแอบค ิดในใจว ่ากว ่าจะหล ุดป
ี ศาจสองต ัวนั
่นมา
ได
้มันไม ่ง
่ายเลย ท ่น
ี ่ก
ี ็ด
ูปลอดภ ัย ชาวเหม ียวน่ถ
ี ูกไล
่
่า เขาตามมาแบบน
ฆ ้ จะเด
ี ือดร ้อนเปล ่าๆ
เขาไม ่ใช่คนท ่กล
ี ัวเด ือดร้อน หากเป ็ นเขา หากเจอ
เร
่ืองอะไรข ึ
้นมา ้ ดวยน ิส
ัยเขา จะต ้องออกหน ้าช่วย
แน่นอน
แต่ว
่าค ่ต
ู ่อสู
้ของสาวชาวเหม ียวน่ไม
ี ่ธรรมดา ท ่ไหนม
ี ี
คนท่น
ี ั
่นก ็ค
ือย ุทธภพ ส ิบหกเขตในซ ีชวน กว ้างใหญ ่
ไพศาล ้ ืนท
พ ่ท
ี ่ม
ี ีหน่วยราชการเอง พรรคในย ุทธภพ
็ม
ก ีอย่ไม
ู ่้
นอย อ ำนาจในย ุทธภพฆ ่าฟั นก
ันไปมา เป ็น
เร
่ืองปกต ิ ขอแค ่ไม ่ละเม ิดขอบเขตของย ุทธภพ จวน
เสินโหวก ็ไม ่เข้ามาย ่ง
ุ
ตอนน ้ถ
ี ึงแม ้ส่๋
ู อองจะยอมสวาม ิภ
ักดิ์ต
่อแคว ้นฉ่ แต
ู ่
่าอ
ว ำนาจของซ ีชวนม ันซับซ้อน จนถ ึงวันน้ แคว
ี ้นฉ ่
ู
เองก ็ไม ่อาจจะควบค ุมซีชวนท ั
้งหมดไว ้ในม ือได้
ึงแม
ถ ้จวนเส ินโหวจะควบค ุมอ
ำนาจย ุทธภพทางใต ้
และบร ิเวณน ่านน ้ำ แต ่ว
่าม ีเพ
ียงซ ีชวนท ่ย
ี ังไม่
ควบค ุมไว ้ในม ือได ้จริงๆ
ีหน
ฉ ิงร้
ูว ่าตัวเองเข ้าไปย ่งน
ุ ้อยมากเท ่าไหร ่ย
่งด
ิ ี ขอ
แค่ส
ืบเร ่ืองจร ิงของเฮยเย ียนได้ก็พอ เร ่
ืองฆ่าแกงก ัน
ในยุทธภพแบบน ้ไม
ี ่ย่งจะด
ุ ีกว่า ไม่เช ่นนั
้นหากเข ้าไป
ัวพ
พ ันแล ้ว เก ิดเร ่
ืองตามมาม ันไมุ่ค
้มกันเลย
เม
่ือค
ิดถึงตรงน ้ เขาก
ี ็ถามว ่า “เจ ้าเป็ นอย
่างไรบ้าง?
เดินทางคนเด ียวได ้หร
ือไม ่?”
ีฝ
อ ูฉลาดมาก นางเข ้าใจความหมายของฉ ีหนิง นาง
ูดว
พ ่า “ขอบใจเจ ้ามากท ่ช
ี ่วยข้าไว้ ้ขาจะไม ่ท
ำให้เจ ้า
เดือดร
้อนอ ีก พวกเราก ็แยกกันตรงน ้เลยละก
ี ัน”
ีหน
ฉ ิงพย ักหน้า แล้วพูดว่า “้ถาเช ่นน
ั้นเจ้าก
็ระวังต
ัว
้
ดวยนะ”
ีฝ
อ ูพย
ักหน ้า แล้วหันหน้าเด ินไปทางป ่า ฉ ีหน
ิงเห็น
นางเด ินจากไปแล ้ว เขาถ ึงได้เดินตามแม ่น้ำไป เม่
ือ
เดินไปได ้ระยะหน ึ
่ง เขาก ็อดไม ่ได
้ท
่จะห
ี ันกลับไป
มอง เขาเห ็นอ
ีฝูสลบล้มลงก ับพ้
ืน เขาตกใจมาก ร ีบ
่งกล
ิ
ว ับมาแล ้วพยุงอีฝ
ูเอาไว ้ “เจ ้าเป็ นอะไรไป?”
ีฝ
อ ูนอนอย ่ในอ
ู ้อมแขนของเขา ผมของนางม ีกล่น
ิ
หอมอ่อนๆ ฉ ีหน
ิงร้
ูสึกว่านางต ัวร้อนไปท ั
้งต
ัว เขา
ขมวดค ้ว ้
ิ ู
รว่าสถานการณ ์ ไม
่ดีแล้ว
คนฝนตกหนาวเหน
ื ็บขนาดน ้ อ
ี ีกทั
้งยังแช่อย
่ในน
ู ้ำตั้ง
นาน แม ้แต
่เขาเองย ังร้
ูสึกหนาว ก ำลังภายในของอ ีฝ
ู
ไม่ม
ีทางมากไปกว ่าเขา ร ่างกายของนางไม ่ควรจะ
้
รอนขนาดน ้ ตอนน
ี ้ท
ี ั
้งค ่อย
ู ่ใกล
ู ้ก
ันมาก อ ีกท
ั
้งตอนน ้
ี
ใบหน้าของอ ีฝูเองก ็หน้ามาก เขาสะด ุ
้งไป แล ้วถาม
่า “เจ
ว ้าไม่สบายหร ือไม ่?”
ีฝ
อ ูสะล ึมสะลือ แล ้วพ ูดด้วยน ้ำเสียงอ่อนแรงว ่า “ท ่
ี
่......ท
ี
น ่น
ี ่อย
ี ่ต
ู ่อไปไม ่ได
้ ้ ตองร ีบออกไปจากท ่น
ี ่ก
ี ่อน
......ข ้า......้ ขาอาจจะถ ูกพ ิษเข
้าให้แล
้ ว”
“ถูกพิษ?” ฉ ีหนิงตกใจแล ้วพูดว่า “เจ ้าถูกพ
ิษตั
้งแต ่
เม
่ือไหร ่ก
ัน?”
ีฝ
อ ูพ
ูดว ่า “้ขาถูกคนๆ น ั้นซ
ัดเข ้าท่ไหล
ี ่......หลายคร ั
้ง
ตอนน ั
้นท่ไหล
ี ่เจ็บมาก พอน ึกย ้อนกล ับไป น่าจะ......
่าจะถ
น ูกเขาใช ้เข็มท ่มเข
ิ ้าให ้”
“เจ้าหมายความว ่า ตาเฒ ่าดีดพิณน
ั
่นใช ้เข็มพิษซัด
ใส่ไหล ่ของเจ ้าหร ือ?” ฉ ีหนิงขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว ่า “วร
ุทธ
ย ์ ของเขาก ็เหน ือกว่าเจ้า จะฆ ่าเจ้าก็ไม่ได้ยากเลย
แล
้วท ำไมต ้องท ำอะไรให ้ย่งยากด
ุ ้วย?” เขาเองก ็้
ูรว
่า
่น
ี
ท ่อย
ี ่ต
ู ่ออีกไม ่ได
้ เด ิมท
ีเขาค ิดจะแยกก ันเดินทาง
ับอ
ก ีฝ
ู แต ่คิดไม่ถ
ึงเลยว ่าสาวชาวเหม ียวคนน ้กล
ี ับถูก
ิษ หากท
พ ้งนางเอาไว
ิ ้แล
้วไปตอนน ้ ฉ
ี ีหนิงคิดว่าเขา
ำไม
ท ่ได้ เขาส ่ายหน ้าแล
้วพูดว่า “หาท ่หลบก
ี ่อน เจ ้า
ูดถ
พ ูก ท่น
ี ่อย
ี ่นานไม
ู ่ได้”
เขาแบกอ ีฝูข
ึ
้นหลัง แล ้วเดินทะล ุเข
้าป่ าไป อีฝูตัวเบา
มาก ไม ่ได้้ตองใช้แรงเยอะ เพ ียงแต ่หน้าอกน ่มๆ
ิ
ของนางท ่มหล
ิ ังเขาอย ่ ม
ู ันทำให้เขาใจเต ้นแรงมาก
เขาเด ินเข้ามาในป ่ ากว
่าครึ่งช
ั
่วยาม แต ่กล
ับหาทาง
ออกไม ่เจอเลย เหม ือนเขาจะหลงทางแล ้ว ฉีหนิง
ขมวดค ้ว เขาเด
ิ ินตามหาทางออกอย ่พ
ู ักใหญ่ ฝนเร ่ม
ิ
เบาลงแล ้ว แต ่กล
ับได ้ย
ินเสียงเหม ือนฝนตกหน ัก
มาก เขาห ันไปมองตามเส ียง แล ้วเด ินตามเส ียงนั
้น
ไป คร ั้งน้เขาเด
ี ินออกจากป ่ ามาได ้แล้ว เขามองไป
้
ดานหน ้าม ันเป็ นน
้ำตกขนาดใหญ ่ท่ไหลลงไป
ี
้
ขางหน ้า
ทางซ้ายของน ้ำตก มีทางเล็กๆ ตรงห ุบเขา ฉ ีหนิง
ังเลคร
ล ่
ูหน ึ
่ง แต่สุดท
้ายก
็ยังแบกอ ีฝูเดินไปทางห ุบ
เขาน ั
่น
เม
่ือเข้ามาในห ุบเขาแล้ว มันเป็ นถนนสายเด ียวภ
ูเขา
ูงขนาบสองข
ส ้าง ้ดานบนหุบเขาแคบกว ่าด
้านล ่าง
เสียอีก ้ ดานข ้างเหมือนม
ันจะ “เว ้า” ออกมา ม ันท ำ
ให้ฉ
ีหนิงน ึกถึงปรากฏการณ ์ “้ ทองฟ ้า 1 เส ้ น” ข
ึ้น
มาแล้ว
สายลมหนาวเย ็น เขาเดินผ่านช ่องแคบของห ุบเขา
เขาร้
ูส ึกได้ว่าร่างกายของอ ีฝู้
รอนเป ็ นอย
่างมาก ไม ่้
ู
ร
่าม
ว ันเก ิดอะไรข ึ
้น เขาถามนางว ่า “แม ่นางอ ีฝ
ู
ตอนน ้เจ
ี ้าเป ็ นอย
่างไรบ้าง? จะพ ักก
่อนหร ือไม่?”
อฝ
ี ูพ
ูดอย่างไร ้เร่ยวแรงว
ี ่า “เด ินต ่อไปพวกเรา......
พวกเราต ้องไปให ้ไกลท ่ส
ี ุดถึงจะปลอดภ ัย......”
ีหน
ฉ ิงรับคำ แล ้วเดินต่อไป ก ็ไมู่้
รว่าเด ินไปนานแค่
ไหน เม ่
ือออกจากช ่องแคบของห ุบเขา ทางด ้านหน
้า
กว้างมาก เขาเด ินตามทางออกไปอ ีกประมาณหลาย
้ ฉ
ี
ล ีหนิงร
ู้สึกว่าด
้านหน ้าน
ั้นเหม ือนจะม ีแสงไฟ เขา
้
ู
รสึกดีใจมาก ก ็ไม
ู่้
รเหมือนก ันว่ามันท ่ไหน แสงไฟน
ี ั
่น
ันลอยอย
ม ่กลางอากาศ ฉ
ู ีหนิงมองไปเห ็นว
่าม
ันเป
็น
ูเขาล
ภ ูกหน ึ
่ง
เขาเด ินทางตามแสงไฟน ั
้นไป เม ่
ือเด ินเข้าไปใกล
้ แต่
่าพอเด
ว ินเอาเข ้าจร ิงแล
้วมันก ็ไกลมาก พวกเขาเด ิน
่านป
ผ ่ าเล็ก ก็พบทางเด ินท่ป
ี ู้
ดวยห ินอ่อน เขาเด ิน
ตามห ินอ
่อนไป ก ็เห็นภูเขาล ูกนั
้นอย ่ตรงหน
ู ้า แสง
ไฟนั
่นอย่กลางภ
ู ูเขาล ูกน
ั
้น
ีหน
ฉ ิงคิดในใจว ่าอีฝ
ูถูกพ
ิษ ก ็จะต้องถอนพ ิษ ต
ัวเขา
นอกจากยาโลห ิตแล้ว ก็ไม่มียาอะไรท ่ถอนพ
ี ิษได
้เลย
กลางป ่ าแบบน้ กล
ี ับม
ีท่แบบน
ี ้อย
ี ่ ก
ู ็ลองไปเส ีย
่ งดวง
ูได
ด ้ ต่อให้ไม่สามารถถอนพ ิษได้ ก็หลบฝนส ักหน ่อย
็ย
ก ังดี
แรงเขาไม ่ด
ีเลย เขาแบกอ ีฝ
ูเดินตามทางห ินอ ่อนไป
เดินไปได ้ไม
่นาน เขาก ็เห
็นตรงหน ้าของเขาน ั้นเป
็น
ำแพงส
ก ูงใหญ่สีแดงฉาน ด ูไปแล ้วย ่งใหญ
ิ ่ไม
่้นอย
ีหน
ฉ ิงอดกะพร ิบตาไม่ได้ เขาร ้
ูส ึกประหลาดใจมาก
้
ืนท
พ ่่
ี ปาแบบน้ มองไปทางไหนก
ี ็ไม ่ม
ี้บานคนเลย
เหตุใดกลางเขาถ ึงได
้ม ีคฤหาสน ์ท่ใหญ
ี ่ขนาดน้ได
ี ้นะ
ำแพงส
ก ีแดงทอดยาวไปตามแนวระหว ่างภ
ูเขา
้
ดานซ้ายและขวามองไปไกลส ุดล ูกหูลูกตา หน้า
ประต ูมีโคมไฟแขวนอย ่ ม
ู ันสว่างมาก
ีหน
ฉ ิงเด ินเข
้าไปใกล ้ประต ูใหญ่ เม ่
ือมองอย ่าง
ละเอ ียด เขาถ ึงได้เข
้าใจว ่า ม ันไม ่ใช่ประตูใหญ่ แต
่
ันเป
ม ็ นประตู้ดานหลัง
เขาก ำล ังคิดจะไปเคาะประต ู แต ่กลับเห็นประตูมัน
แง
้มอย ่ เขาล
ู ังเลไปคร ่
ูหน ึ
่ง แล้วย ่
ืนมือไปผล ักประต ู
ออก แล ้วค ่อยๆ เด ินเข้าไปในเร ือน ภายในเร ือนม ืด
สนิท ท ันใดน ั
้นก็ได
้ยินอีฝ
ูพูดขึ้นมาว่า “พวกเราไม ่้
ู
ร
่าท
ว ่น
ี ่ท
ี ่ไหนเป
ี ็ นของใคร พวกเรา.....พวกเราอย ่าทำ
ให
้คนท ่น
ี ่แตกต
ี ่ืนจะดีกว่า”
ีหน
ฉ ิงเองก ็ค
ิดแบบน ้เหม
ี ือนก ัน เขาพย ักหน
้า แล้ว
เล่ยงไปเด
ี ินข
้างก ำแพง เร ือนหล ังน้ไม
ี ่เล
็กเลย เขา
เดินอย ่นานมาก เด
ู ินมาไกลจากเร ือนด ้านหลังมาก
แล
้ว เขาเห ็นเรือนเล ็กหลังหน ึ
่งท่ท
ี ำจากไม ้ตั
้งอย่หล
ู ัง
เดียวโดดๆ ไม ่ม
ีอะไรอย ่้
ู ขางๆ เลย
ีหน
ฉ ิงแอบค ิดในใจว ่าสวรรค ์ เข
้าข้างเขาแล ้ว เขาค ิด
่าท
ว ่น
ี ่คงไม
ี ่ม
ีใครส ังเกตเห ็น ท่น
ี ่เง
ี ียบสงบ คงไม ่ม
ีใคร
มารบกวน เขาเองก ็กำล ังจะหาท ่หลบฝนเพ
ี ่ือให
้อีฝ
ู
ได
้พัก ท ่น
ี ่เหมาะมาก อ
ี ีกทั้งเจ้าลิงขาวก ับเฒ่าด
ีดพิณ
ั
น
่นก ็ไม ่น่าจะตามมาถ ึงท
่น
ี ่ได
ี ้
ทางด้านซ้ายและขวาห ้องไม ้หลังน้ เป
ี ็ นลานกว ้าง ม ี
ั
ต
้งไม้ไว้ เหม ือนจะใช ้ตากผ ้า ฉ ีหน
ิงเด ินเข ้าไปใกล ้
หน้าต
่าง แล ้วแง ้มหน้าต
่างด ู ้ขางในม ืดมาก แต ่ก็ย
ัง
มองเห ็นว
่าด ้านในแม ้แต่โต
๊ ะหร ือเก
้าอ ้ส
ี ักต
ัวก ็ไม
่มี
แต่ภายในห ้องกล ับมีแต
่กองฟาง ท ่ถ
ี ูกมัดเป็ นกองๆ
วางเอาไว ้
ีหน
ฉ ิงวางอ ีฝูลง อ ีฝ
ูพยายามฝ ื นพิงข
้างก ำแพง ฉ ีหน ิง
ำส
ท ัญญาณม ือ เพ ่
ือบอกไม ่ให้อีฝ
ูส่งเสียง แล ้วหยิบ
ีดส
ม ั
้นเอาไว ้ในม ือ เขาเด ินสำรวจไปรอบๆ เม ่
ือแน ่ใจ
่าไม
ว ่ม
ีใครแล ้ว ถ ึงได
้พยุงอีฝูเข้าไปในห ้อง
้
หองไม ้หล
ังน ้ม
ี ีสองช ั
้น แต่ว่าชั
้นสองไม ่มีอะไรเลย
้
ขางในเป ็ นร
ู ปทรง “เหล ่ยม” กว
ี ้างราวสองฉ ือ มี
แผ่นไม้พาดบนบ ันได ฉีหนิงร้
ูว่ามันเอาไว ้ล
ำเล ียง
กองฟาง
เม
่ือป
ิ ดประต ูหน้าต ่างแล
้ว ก ็สามารถก ั
้นลมท ่มาจาก
ี
ภายนอกได ้ ซ ึ
่งก็สร้างความอบอ ่นได
ุ ้
ฉหน
ี ิงพย
ุงอีฝูไปท ่ม
ี ุมๆ หน ึ
่ง แล้วใช้กองฟางปู้ืน
พ
ึ
ซ
่งมันอย
่ตรงระหว
ู ่างกองฟาง ต ่อให้ม
ีใครเดินเข้ามา
็จะมองไม
ก ่เห ็น
หลังจากอีฝ
ูนั
่งลงแล ้ว ฉีหนิงถึงได้โล่งใจ เขาส ่ายห
ัว
แล
้วถอนหายใจ เขาหย ิบยาโลห ิตออกมาหนึ
่งเม ็ด
ภายในขวดน ้เหล
ี ือยาน ่เม
ี ็ดสุดท
้ายแล ้ว ก
ำลังจำ่ ืน
ย
ยาไปให้อ
ีฝูเพ่
ือควบค ุมพ ิษเอาไว้ชั
่วคราว เขาย ังไม
่
ันจะพ
ท ูดอะไร ก ็ได ้ย
ินเส ียงอีฝ
ูพูดข
ึ้นมาว
่า “เจ้า......
่วยข
ช ้าถอดเส ้
ือผ้าให ้้
ขาท ี”
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 352 ่
ี ือต
จ ิงเซ ียง
่ำค
ค ืนใต้แสงจ ันทร์ ชายหญ ิงอย่ในห
ู ้องไม ้กันตาม
ำพ
ล ัง อีฝูจ
่ๆ ก
ู ็พูดออกมาแบบน ้ ท
ี ำให ้ฉีหนิงตะลึง
ไป เห ็นอีฝ
ู้กมหน้าลง เขาก ็พ
ูดจร ิงจังขึ
้นมาว่า “แม ่
นางอ ีฝ
ู เจ้าเห็นข้าเป
็ นคนอย่างไรเน ่ย? ้
ี ขาร
้
ูว่าข้า
่วยเจ
ช ้า เจ้าร้
ูสึกขอบคุณข
้า แต ่ว่า......พวกเราไม ่
้
ตองใช ้ร
่างกายมาตอบแทนก ็ได
้กระม ัง เจ ้าทำแบบน ้
ี
้
ขาร้
ูสึกกระอ ักกระอ่วนมากเลยนะ” ไม ่รอให้อีู
ฝพูด
อะไร เขาก ็เขยิบเข
้าไปใกล ้ แล ้วพูดว่า “แม่นางอ ีฝู
เจ้าจะให้้ขาช่วยถอดตรงไหนก ่อนดีล่ะ?”
ีฝ
อ ูเงยหน้ามามองฉ ีหนิง นางล ังเลไปคร ู่หน
ึ
่ง แล้ว
ูดว
พ ่า “เจ ้าช่วย......ช ่วยข
้าด ูท
่้
ี ดานหล ังของไหล ่้
ซาย
ให้ท
ี ้ขามองไม ่เห็น อ
ีกทั
้ง.....ตอนน ้้
ี ขาเองก็ไม่มีแรง
้
ดวย เจ ้า.....”
ฉหน
ี ิงได ้ยินดังนั
้น เขาก ็้
ู
รสึกเขินขึ
้นมา
ีฝ
อ ูในตอนน ้เองก
ี ็หน
้าแดงมาก ผ ิวของนางแดง
เหมือนคนเป ็ นไข
้สูง ใบหน ้าท
่แดงราวก
ี ับลูกท้อ
เลือดฝาดบนใบหน ้าพ่งพล
ุ ่านเหลือเกิน
“อ่อ ้ขาช ่วยด ูให
้นะ” ฉ ีหนิงเดินไปคุกเข่าลง
้
ดานหล ังของอ ีฝ
ูเขาย่
ืนม ือไปจับไหล ่ของอ
ีฝู เขาย ัง
ไม่ท
ันได ้สัมผัสถูกตัวนาง เขาก ็ล
ังเล เขาถามว ่า “แม
่
นางอ ีฝู เจ้า......เจ ้าจะให้้ขาถอดเส้
ือผ้าของเจ ้าจร
ิงๆ
หรือ?”
“เจ้าเป ็ นผ
ู้ชาย ไม ่จำเป ็ น......ไม ่จำเป็ นต
้องพูดมาก
แบบน ้” อ
ี ีฝ
ูพูดอย ่างเด็ดขาดมาก
ีหน
ฉ ิงพ ูดว่า “ก ็ได้ ้
ขาจะถอดแล ้วนะ เพียงแต ่ว
่า.....
เส
้ือแขนส ั
้นของเจ ้า ถอดม ันออกก่อนได้หรือไม่ มัน
ไม่ค
่อยสะดวกเท ่าไหร ่”
อฝ
ี ูร
ับคำ ถ ึงแม้ตอนน ้นางจะไร
ี ้เร
่ยวแรง แต
ี ่ก
็ัยง
ปลดกระด ุมออกได ้ ฉีหนิงค
่อยๆ ช ่วยถอดเส ้ือแขน
ั
ส
้นของอ ีฝูออกอย ่างระว ัง หล ังจากถอดเส ้
ือออกแล ้ว
ภายในเป ็ นช
ุดกระโปรงส ีม่วงโปร ่ง ชุดกระโปรงแนบ
เน
้ือของนางอย ่ ช
ู ่วงไหล่ของนางสวยงามคมคาย
มาก
ีหน
ฉ ิงคิดในใจว ่าแม ้แต
่สาวชาวเหม ียวย ังไม่ม
ี
ิธ
พ ีร
ีตองอะไรมากเลย ต ัวเขาเป ็ นผ
ู้ชายแท ้ๆ ัยงกับ
ำต
ท ัวเงอะงะอย ่น
ู ั
่น อีกท
ั
้งการท ่อ
ี ีฝ
ูให้เขาช ่วยนางด ู
ไหล่ ไม่ใช่ว
่าจะให ้เขามาช ่
ืนชมเร ือนร ่างของนางส ัก
หน่อย แค่อยากให ้เขาช ่วยดูบาดแผลให ้ เฒ่าด
ีดพิณ
ั
น
่นใช ่เข
็มพิษรอบท ำ้รายอีฝ
ู อยากจะร ้
ูว่าเป
็ นพิษ
อะไร อย ่างน้อยก ็้ตองดูบาดแผลก ่อน
ีหน
ฉ ิงเองก ็ไม่ได
้ลังเลต ่อไปอ ีก เขาเป ิ ดเส
้ือตรง
บริเวณไหล ่ของอ ีฝูอย
่างระม ัดระว ัง ผิวด้านในของ
นางนั
้นก็โผล ่ออกมา ผ ิวของนางไม ่ได
้ขาวมาก แต ่ว
่า
ันก
ม ็เนียนน่มไม
ุ ่้นอย
“เห็นรอยเข ็มหร ือไม ่?” อีฝ
ูถาม “ม ันบวมขึ
้นมา
หรือไม่?”
ีหน
ฉ ิงพูดว
่า “ใจเย ็นๆ ม ันม
ืด ยังมองไม ่เห
็น รอข้า
หาดูก
่อน”
เขาเขย ิบเข้าไปใกล ้ แอบค ิดในใจว ่าหากเป็ นเข
็มพิษ
เล็กๆ ต่อให้ท่มเข
ิ ้าไปในผ ิวหน
ังจริง ก็หายาก เม ่
ือ
มองดูอย่างละเอ ียด เขาก ็ขมวดค้ว แล
ิ ้วพูดว่า “แม่
นางอีฝู เหมือนจะ......เหม ือนจะไม ่บวมนะ แต ่ว
่า
.....”
“ไม่บวมอย ่างน ั
้นหร ือ?” อ ีฝ
ูสะด
ุ้ง ไหล ่ของนาง
กระตุก “้ถาเช ่นนั
้น.....เจ ้าเห็นสีอะไรบ้างหรือไม ่? ม
ี
......ม ีตรงไหนท ่เป
ี ็ นรอยแดงบ้างหรือไม่?” ไม ่รอฉี
หนิงพูดอะไร อ ีฝูก็ยกมือขึ
้นมาพร ้อมกับของในม ือ
บางอย ่าง จากน ั
้นไม ่นานแสงไฟก ็สว ่างขึ
้นมา
“แม่นางอ ีฝ
ู ท่น
ี ่......” ฉ
ี ีหนิงย
ังไม ่ทันพูดค
ำว ่า “จ ุด
ไฟ” ออกมา ก ็เห ็นภายในห ้องสว่างข ึ
้นมาแล ้ว แต ่ว
่า
ันวงแคบมาก เหม
ม ือนก ับแสงของห ่งห
ิ ้อย เด ิมทีเขา
ังวลว
ก ่าจ ุดไฟจะท ำให ้มีคนเห็น เม่
ือเห ็นอย่างน้แล
ี ้ว
เขาก ็โล่งใจ เห ็นอีฝู่
ืนไฟมาให
ย ้เขา ฉ ีหนิงรับมันมา
แล้วเอาไฟไปส ่องไหล ่ของอ ีฝ
ู เขาเห ็นด้านหล ังท่ไหล
ี ่
ของอ ีฝ
ูนั
้นมีรอยแดงขนาดหน ึ
่งฝ
่ าม
ือ ม ันมีเลือดคั
่ง
เต็มไปหมด แต ่ว่ามันไม ่บวม
ีหน
ฉ ิงรีบพ ูดว่า “แม ่นางอ ีฝู เจ
้าพูดถูก ท ่ไหล
ี ่ของเจ ้า
ันแดงมากเลย เหม
ม ือนมีไฟเผา เจ ้าร้
ูสึกเป็ นอย่างไร
้
บาง?”
ีฝ
อ ูพยายามฝ ื นดึงเส ้
ือท่ไหล
ี ่กลับมาค ุม นางเง ียบไป
ไม่พ
ูดไม ่จา
ฉหน
ี ิงดับไฟ แล ้วน
ั่งอย ่้
ู ขางๆ อ ีฝ
ู แล้วพูดว่า “พ ิษน่
ี
แปลกมาก หากเป ็ นพิษร้ายแรง ก ็น่าจะม ีส
ีม่วงออก
ำถ
ด ึงจะถ ูก แต ่ว
่าน่......”
ี
“มันคือพิษจ
่
ือติงเซ ียง” อ ีฝูพ
ูด
“จ
่ือติงเซียง?” ฉ ีหนิงรู้สึกว
่าช่
ือน้ไม
ี ุ่ค
้นหูเลย แต ่ว่า
พอฟั งแล
้วก็เหม ือนจะเป ็ นพิษร
้าย เขาขมวดค ้วแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “เจ ้าร้
ูว่าเป็ นพ
ิษอะไรก ็ด
ีแล้ว แล ้วเจ้าร้
ู
หรือไม่ว่าม
ันต้องถอนอย ่างไร? เร ือนหล ังน้ใหญ
ี ่มาก
่าจะเป
น ็ นบ
้านเศรษฐ ีม
ีเง ิน ้ บานหลังน้สร
ี ้างอย ่กลาง
ู
ุบเขา ้
ห บานพวกน ้ก
ี ็น่าจะม ี้
หองยานะ หากเจ ้าร้
ูว่า
ถอนพ ิษอย่างไร ้ ขาจะแอบไปหายามาให ้ จะได ้ลอง
ูว
ด ่ามีอะไรพอจะช ่วยเจ ้าถอนพ ิษได้้
บาง”
ีฝ
อ ูไม่พ
ูดไม่จา เหม ือนไม ่้รอนใจเลย
ฝนด้านนอกเบาลงมากแล ้ว เหม ือนพาย ุฝนได้หย ุด
ัก ภายในห
พ ้องเร่มอ
ิ ่นข
ุ ึ
้น มีเพียงพวกเขาสองคน
เท่าน
ั
้นท ่ย
ี ังต
ัวเปี ยกอย่ ฉ
ู ีหนิงค ิดในใจว ่าในเม่
ืออีฝ
ู
ูกพ
ถ ิษ แต ่ว่าย
ังต้องมาใส ่เส้
ือผ้าเป ี ยกๆ อีก เขากล ัว
่านางจะล
ว ้มป
่ วยไปอ ีก เลยพ ูดขึ้นมาว ่า “แม
่นางอ ีฝ
ู
เจ
้าพักผ่อนก ่อนนะ ้ ขาจะออกไปด ูว
่าพอจะหา
เส
้ือผ
้าสักสองช ุดได้หรือไม ่ อากาศหนาวแบบน ้ ท
ี ำ
อะไรก ็ไม ่ได
้ ใส่เส้
ือผ้าเปี ยกๆ แบบน ้ ม
ี ันจะไม ่สบาย
ได
้นะ รองเท ้าของเจ ้าก็หายไป เด ๋ยวข
ี ้าจะลองหามา
ให
้้ดวยก็แล ้วก
ัน”
เขากำล ังจะล ุกข
ึ
้น อ ีฝ
ูกพ็ ูดขึ
้นมาว ่า “้ ขา......ข ้าจะ
ตายไม ่ได้ จะตายไม ่ได้”
ำพ
ค ูดน้พ
ี ูดออกมาแบบไม ่ม
ีี
่ปม
ีขล ่ย ฉ
ุ ีหน ิงห
ัน
กลับไปมองนาง เขาร ้
ูสึกสงส ัย อ ีฝ
ูเงยหน ้าข
ึ้นมาแล้ว
ูดว
พ ่า “เจ ้า......เจ ้าแต่งงานหร ือยัง?”
ใบหน้าของนางด ูแดง แต ่ว
่าส ีหน้าท่าทางของนาง
จริงจ
ังมาก
ฉหน
ี ิงแอบค ิดในใจว ่าในเวลาแบบน ้แล
ี ้ว สาวชาว
เหมียวน่ย
ี ังมีกระจิตกระใจมาถามเร ่ืองส่วนตัวเขาอ ีก
แต่ก
็ได้แต
่ตอบกล ับไปว่า “้ ขาอาย ุย
ังน้อย ย ังไม่ได
้
แต่งงาน แล ้วแม ่นางอีฝ
ูเล่า?”
ีฝ
อ ูด
ูไปแล้วก็น่าจะอาย ุย
่ส
ี ิบสามย ่ส
ี ิบส่ี
ี ป เป
็ นสาว
เต็มตัวแล
้ว ฉ ีหนิงค
ิดในใจว ่าชาวชนบทกลางป ่ าเขา
ักแต
ม ่งงานเร ็ว หญ
ิงสาวชาวฮ ั
่นอาย ุสิบหกสิบเจ็ดก
็
แต่งงานออกเร ือนก
ันหมดแล ้ว อีฝูคิดว่าน่าจะ
แต่งงานแล ้วเหม ือนกัน แต่ว่าร
ู ปร่างของสาวชาว
เหมียวคนน ้ ด
ี ูยังงดงามเป ็ นส
ัดเป ็ นส
่วน ด ูไม่เหมือน
คนเคยคลอดล ูกมาก
่อน
ีฝ
อ ูถามอีกคร ั
้ง “เจ้าบอกว ่าเจ้าย ังไม ่ได้แต่งงานอย ่าง
ั
น
้นหร ือ?”
“ใช่” ฉีหนิงพูดว่า “เหต ุใดแม ่นางอ ีฝูถ
ึงได้ถามเร่
ือง
้เล
ี
น ่า?”
อฝ
ี ูคิดแล
้วพ ูดอีกว
่า “เจ ้า.....เจ ้าเคยได ้ย
ินช่ือของจ ่ื
อติงเซียงหร ือไม
่?”
“ไม ่เคย แต ่ว่าช
่
ือน ้ั
ี ฟงไปแล้วก็เพราะด ีนะ ไม ่เหมือน
ยาพ ิษเลย” ฉ ีหน
ิงน ั
่งลงอ ีกครั
้ง “แม่นางอ ีฝ
ู ่ือต
จ ิ
งเซ ียงน่ม
ี ันพิษอะไรก ัน? มันร้ายกาจมากเลยหร ือ?”
ีฝ
อ ูกัดปาก แล ้วพ
ูดว ่า “บัดซบ”
ีหน
ฉ ิงสะดุ้ง ขมวดค ้ว แต
ิ ่ย
ังไม่ท
ันจะได ้พ
ูดอะไร อ ีฝ
ู
็พ
ก ูดว่า “้ ขาไม่ได้ว่าเจ้า ้ขาว่า......้ ขาว่าเจ้าเฒ ่าน ั
่น”
ีหน
ฉ ิงเข
้าใจข ึ
้นมาท ันที อีฝ
ูพูดถ
ึงชายแก ่ด
ีดพิณนั
่น
เขาพ ูดว่า “ก ็ไม
ู่้
รว่าเจ้าบ้าสองคนน ั
่นมาจากท ่ไหน
ี
เลวมากจร ิงๆ”
“่ือต
จ ิงเซียงเองท ่จร
ี ิงก
็ไม่ได้เจอในซ ีชวนง่ายๆ” อ ีฝู
้
กมหน ้าลง สายตาของนางมองไปท ่้
ี ืน นางพ
พ ูดด้วย
เสียงท่ไม
ี ่ม
ีอารมณ ์ ความร้
ูสึกใด “่ือต
จ ิงเซียงมักถูก
พวกข ุนนางซ ้ือเป
็ นยาเพ ่ม.....เพ
ิ ่มอารมณ
ิ ์ ้ถามีแค่่ื
จ
อติงเซ ียงอย ่างเด ียวก็ไม ่เป
็ นไรหรอก แต ่ว
่าเม่ือกิน
ยาปร ุ งมาจากจ ่
ือติงเซียง เม ่
ือถูกน้ำแล้ว มัน.....ม ันก
็
จะกลายเป ็ นพ
ิษ.....”
ีหน
ฉ ิงตอนน ้ถ
ี ึงได ้เข
้าใจ เขาพ ูดว
่า “้ ขาเข้าใจแล ้ว
เจ
้าแก ่ด
ีดพิณนั่นใช้เข
็มพ ิษทำ้ รายเจ้า พ ิษน
ั่นม
ีตัวจ่
ื
อติงเซ ียงอย ่ จากน
ู ั
้นเจ้าก ็ตากฝน เด ิมก
็โดนน ้ำเย ็น
อย่แล
ู ้ว พวกเราย ังตกน ้ำอีก ท ำให้อาการของพ ิษ
ำเร
ก ิบ”
ีฝ
อ ูพยักหน้า “ก ่อนหน้าน ้้
ี ขาก็พอจะเดาได ้แล้ว
เพียงแต ่ยังไม ่แน่ใจ ตอนน ้.......ตอนน
ี ้แน
ี ่ใจแล ้ ว”
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้วแล
ิ ้วพ
ูดว่า “แม ่นางอ ีฝ
ู ้ขาเห็นหน ้า
ของเจ ้าแดงมากเลย ไม ่เหมือนคนท ่ถ
ี ูกพ
ิษท่หน
ี ้าจะ
เป
็ นสีคล้ำ คนท ่ถ
ี ูกพ
ิษของจ ่
ือติงเซียง จะม ีอาการ
อย่างไรบ ้าง? จร ิงสิ เจ้าบอกว ่าพวกข ุนนางซ ้
ือจ่
ือต ิ
งเซ ียงไปใช ้เป็ นยาเพ่มอารมณ
ิ ์ ยาพิษแบบน ้ ม
ี ันจะ
ไปเพ ่มอารมณ
ิ ์ อะไรได ้ ?”
อฝ
ี ูเหลือบไปมองฉ ีหน ิง นางไม ่พูดอะไร แต ่สุดท้ายก็
ูด “ใช
พ ้มาเป ็ น.....เป ็ นยาร่วม.....ร ่วมร ัก......” เม ่
ือ
ูดถ
พ ึงตรงน ้ ต
ี ่อให ้สาวชาวเหม ียวจะเป ิ ดกว้าง
มากกว ่า แต่อีฝูเองก ็ย
ังหน้าแดงห ูแดงอย ่ด
ู ี แต่
่าทางของนางย
ท ังดูน่งอย
ิ ่
ู
ีหน
ฉ ิงเข้าใจข ึ
้นมาท ันที เขาพ ูดว
่า “เจ ้า......เจ ้าถ ูกยา
ปลุกก
ำหน ัดหร ือ?” เขาพล ันนึกขึ
้นมาได ้ว่า ชายแก ่
ีดพ
ด ิณนั
่นห
่
ืนกามไม ่้นอย ระหว ่างท่ต
ี ่อส
ู้ก
ับอ ีฝ
ูนั
้น
ักจะแหย
ม ่อีฝูอย่ตลอด เหม
ู ือนกับว่าอีฝูเป
็ นอาหาร
ของเขา เขาต ั
้งใจใช ้เข
็มแทงเข ้าท่ไหล
ี ่ของอ ีฝู ไม
่ได้
ิดจะเอาช
ค ีวิตนาง แต ่กล
ับม ีเป
้าหมายแบบน ้
ี
หลังจากท่อ
ี ีฝูพ
ูดออกมาตรงๆ แล ้ว นางก ็ไม่เขินอาย
ีก นางด
อ ูเปิ ดเผยข ึ
้นไม่้
นอย “ต ัวข้า.....ร ้อนข ึ
้น
เร
่ือยๆ เท ่าท่้
ี ขาร้
ู หากภายในหกช ั
่วยามไม ่สามารถ
ถอนพิษได้ ก็จะ......ก ็จะม ีอ
ันตรายถ ึงช ีว
ิต ภารก ิจ
ของข้ายังไม่สำเร ็จ ตอนน ้ย
ี ังตายไม ่ได้ ดังนั้น......”
“หกช ั
่วยาม?” ฉ ีหนิงค
ิด แล ้วพูดว่า “ตั
้งแต่ถ
ูกพิษ
จนถึงตอนน ้ ก
ี ็น่าจะสองสามช ั
่วยามมาแล ้ว ้ถาอย่าง
ั
น
้น ก็เหล ือเวลาอ ีกไม่มากแล ้วน
่ะสิ” เขาขมวดค ้ว
ิ
แล
้วพูดว่า “พวกเราต ้องร ีบถอนพ ิษ”
ีฝ
อ ูล
ังเล ในท ่ส
ี ุดเงยหน ้าข ึ
้นมา แล ้วมองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง
แล
้วถามว ่า “้ขาย ังไม่้
ู
รจ ักช่
ือของเจ ้าเลย”
“เอ่อ ้ขาช่ือ......ฉ ีูอหม
๋ ิง” ฉ ีหนิงคิด สุดท
้ายก ็
ัดส
ต ินใจไม ่บอกช่ือจริงของต ัวเองออกไป
ีฝ
อ ูขมวดค ้วแล
ิ ้วพ ูดว่า “ฉีูอ
๋หม ิง?” นางพ ูดว
่า “่ ือ
ช
เจ
้าจร ิงๆ หร ือ? เจ ้าอย่ามาหลอกข ้านะ”
ีหน
ฉ ิงท ำได ้แค
่ย้ม แต
ิ ่เขาเห ็นอีฝ
ูถามกล ับมาว่า “ฉ ีูอ
๋
หมิง เจ้า......เจ ้าชอบข ้าหรือไม่?”
ีหม
ฉ ิงสะด ุ
้ง ถึงแม ้เขาจะร ้
ูว่าสาวชาวเหม ียวจะเป ิด
กว
้างเร ่
ืองของชายหญ ิง แต ่ว่าอ
ีฝูถามตรงๆ แบบน ้
ี
ันก
ม ็ยังทำให ้เขาร ้
ูสึกแปลกใจ เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว่า
“แม่นางอ ีฝูหน้าตางดงาม ้ ขาคิดว
่าไม ่ว
่าผู
้ชายคน
ไหนก็ชอบท ั
้งน ั
้นแหละ”
“้ขาถามเจ ้า ไม ่ได
้ถามถ ึงผ ู
้ชายคนอ ่
ืน” อ ีฝูส
ีหน้า
จริงจ
ังมาก “หากให ้เจ ้ามาเป ็ นผ
ู
้ชายของข ้า เจ้ายินดี
หรือไม่?”
ีหน
ฉ ิงยกม ือเกาห ัว แล้วพูดว ่า “แม ่นางอ ีฝ
ู เจ้า......
เจ
้าล้อข้าเล ่นใช ่หร
ือไม ่?”
“้ขาไม่ม
ีเวลามาล ้อเล่นกับเจ ้ า” อีฝ
ูพูดอย่างจร ิงจ
ัง
่า “้
ว ขาอยากให ้เจ
้าเป็ นผู
้ชายของข ้า ขอแค ่เจ้ายินด
ี
ตอนน้้
ี ขาก็จะให ้เจ
้าเป็ นผ
ู
้ชายของข ้า เจ้าย ินด
ี
หรือไม่?”
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว เขาค
ิ ิด ทันใดน ั
้นเองเขาเหม ือนจะ
ึกอะไรข
น ึ
้นมาได ้
ึงแม
ถ ้อีฝ
ูจะเป ็ นสาวเผ่าเหม ียว แต ่ว
่านางไม ่ม
ีทาง
เห็นผ
ู
้ชายแล ้วก ็ชอบเลยในท ันที พวกเขาร ้
ูจักกันไม่ก
่
ี
ช
ั
่วยามเอง ไม ่ได
้้
ูรจ
ักกันดีเลยด ้วยซ้ำ ในสถานการณ ์
แบบน้ หากบอกว
ี ่าอีฝ
ูถูกใจเขา ม ันเป็ นไปไม ่ได้เลย
เขาเข้าใจแล ้ว พิษในต ัวของอ ีฝู เกรงว ่าคงต ้องใช้
ิธ
ว ีการถอนพ ิษแบบพ ิเศษ เขาค ิดไม่ถึงเร่ืองอย ่างว่า
่อนหน
ก ้าน้อ
ี ีฝ
ูถามเขาว ่าเขาแต ่งงานหร ือยัง อ ีกทั
้ง
ังถามเขาอ
ย ีกว่าชอบนางหร ือไม่ ถ
ึงขึ
้นบอกว ่าอยาก
ให้เขาเป็ นผ
ู
้ชายของนางด ้วย เป ้าหมายของนางก ็คือ
ถอนพิษบนต ัวของนาง
ีหน
ฉ ิงแค่ค
ิดไม ่ถ
ึงแค่น
ั
้น ในชาต ิก่อนเขาก ็เคยเห ็น
ภาพบรรยากาศแบบน ้ในน
ี ิยายบ ้างโทรท ัศน์้บาง แต ่
ิดไม
ค ่ถึงเลยว ่าสถานการณ ์ การใช้ช
ีวิตแบบน ั
้นมันจะ
เกิดข
ึ
้นกับตัวเขา ถ ึงแม้เรือนร่างของอ ีฝูจะเร ่าร้อน
ั
ย
่วยวนมาก หน ้าตาของนางก ็ด
ี แต่ว
่าท ั
้งสองเพ ่ง
ิ
้
ู
รจักก
ันไม่นานเลย จะให ้มาม ีความส ัมพันธ์ ทางกาย
ันแล
ก ้ว ถึงแม้ฉีหน
ิงจะไม ่ได้เป็ นคนห
ัวโบราณเร ่
ือง
พรรณ์น
ั้น แต่เขาก็ยังอดร้
ูสึกตกใจไม ่ได้
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส้
ือแพร
บทท ่ 353 ถอนพ
ี ิษ
ีหน
ฉ ิงเป
็ นพวกชอบร ุ ก เม่ือเจอเร่ืองอะไรก ็ตามก็
จะต้องไปเผช ิญหน้า หาทางแก ้ไขปั ญหา ไม ่มีการ
่ายเบ
บ ่ยง แต
ี ่ว
่าจะให ้ถอนพ ิษให
้นางแบบน ้ จะให
ี ้ท ำ
็ท
ก ำเลยม ันก็ไม่ได
้
เขาเข้าใจความร ้
ูสึกของอ ีฝ
ูในตอนน ้ด
ี ี
ีฝ
อ ู้
ตองเผช ิญกับการต ้องเล ือกระหว ่างเส ียความ
บริส
ุทธ
ิ
์หร ือว่าจะเส ียชีวต ิ ไป สำหร ับผู้หญ
ิงคนหน ึ
่ง
แล
้ว มันเป ็ นการเล ือกท ่เจ
ี ็บปวด ถ ึงแม ้อีฝ
ูจะดูน
่ง
ิ
แต่ว
่าฉ
ีหน ิงร
ู้ว
่านางต ้องส ับสนมากแน ่ๆ อ ีกทั
้งย
ัง
เจ็บปวดอ ีกด้วย
ไม่้
ตองสงส ัยเลย อ ีฝูไม่ได้เสียดายช ีวิต
ัวเองเลย ก ็
เหมือนท่นางพ
ี ูดเม่
ือคร ่
ูน้ นางม
ี ีภารก ิจท่ย
ี ังต
้องท ำ
อย่ ก
ู ่อนท ่ภารก
ี ิจของนางจะเสร ็จส้น นางจะเอาช
ิ ีวิต
มาท ้งแบบน
ิ ้ไม
ี ่ได
้
ั
ท
้งสองคนเง ียบไป เวลาผ ่านไป อีฝูเห ็นฉีหนิงไม
่พูด
อะไร นางก ็พูดขึ
้นมาว ่า “หากเจ ้าไม ่ยินดี ก็......ก ็ไม
่
เป
็ นไรนะ”
ีหน
ฉ ิงแอบค ิดในใจว ่า พูดก ันตามตรง จะให ้มีอะไร
ับสาวสวยห
ก ่นเผ
ุ ็ดร้อนแบบน ้ ขอแค
ี ่เป ็ นผ
ู
้ชาย ไม ่มี
ทางไม ่ตกลงหรอก แต ่ว
่าเขาเข ้าใจความร ้
ูสึกของอ ีฝ
ู
ี เขาร
ด ้
ูสึกว ่าทำแบบน ้ม
ี ันดูฉวยโอกาสเก ินไป
ีหน
ฉ ิงก ็ไม่ใช ่สุภาพบุุ
รษอะไรขนาดน ั
้น แต ่ว่าในเร่
ือง
แบบน ้ ม
ี ันก็ยังท ำให ้เขาร ้
ูสึกเข
ินอายแล ้วก็ท
ำไม ่ลง
“ถ
้า......้ ถาม
ีแค่ว
ิธีน้ว
ี ิธเ
ี ด
ียว ้ ถาอย่างน ั
้น......” ฉ ีหน
ิง
ิด แล
ค ้วพ ูดว่า “้ ถาช
่วยเจ ้าได
้ ้ขาก็จะ......ข ้าก ็จะ
่วยเจ
ช ้า.......”
ีหน
ฉ ิงค ิดในใจว ่า แค่ช่วยคนเท ่านั
้น ไม ่ได
้ฉวยโอกาส
ถงแม
ึ ้อีฝ
ูจะร้
ูสึกว่าเร
่ืองน ้ม
ี ันน่าอาย นางก ้มหน้า
เห็นฉ
ีหนิงไม่ทำอะไรเลย แอบค ิดในใจว ่า ูผ
้ชายคนน ้
ี
อายุ้
นอยกว่านาง ค ิดว่าน ่าจะไม ่เคยทำเร ่ืองอย่างว่า
มาก่อน ถึงแม ้นางเองก ็ไม่เคยผ ่านเร่
ืองอย ่างว่า
เหมือนกัน แต ่ว
่าผ่านมาแล ้วกว ่าย
่ส
ี ิบป
ี ในเผ ่า
เหมียวเองนางก ็ถ
ือว่าเป็ นผู
้หญิงมีอาย
ุมากแล ้ว เร่ือง
แบบน้ก
ี ็พอร
้
ูมาบ ้าง
นางไม ่เหม
ือนหญ ิงชาวฮ ั
่น ท ่จะท
ี ำอะไรก ็
กระมิดกระเม ้ยนตลอดเวลา นางแค
ี ่้
ู
รสึกว่านางอาย ุ
มากกว ่าเขา เห ็นอ
ีกฝ่ ายไม ุ่รก นางก็ทำได ้แค่เร
่ม
ิ
่อน นางพ
ก ูดว ่า “ร่างกาย......เจ ้าเป็ นอย
่างไรบ ้าง?
้
ตอง......ต ้องพักก่อนหร ือไม่?” ถึงแม้เขาจะแสดง
่าท
ท ีน
่งมาก แต
ิ ่เพราะเป ็ นผู
้หญิง อย่างไรก ็อาย นาง
้
กมหน้าแล้วพูดว่า “้ขาได ้ย
ินมาว ่า.......ข ้าได้ยินมาว่า
เร
่ืองแบบนั
้น......เร ่
ืองแบบน ั
้นทำให ้เส
ียแรงมาก
......”
ฉหน
ี ิงยกม ือเกาห ัว เขาฝ ื นย
้มแล
ิ ้วพูดว่า “เร ่
ืองน ั
้น
......้ ขาไม่เป็ นไรหรอก แต ่ว
่าเจ ้า......เจ ้าต้องพักก
่อน
หรือไม่?”
“ไม่้
ตอง” อ ีฝูส
่ายหน ้า “เร ่
ืองน้ไม
ี ่จำเป ็ น......ไม ่
ำเป
จ ็ นต
้องรออ ีก ท ำให้เสร ็จย่งเร
ิ ็วย่งด
ิ ี รีบ......ร ีบ
ถอนพิษออกเถอะ......” นางพ ูดจบก ็ต
ัวหด แล ้วถอย
หลังไปท่ม
ี ุมกำแพงด ้านหนึ
่ง นางก ึ
่งนั
่งกึ่งนอน
หลับตาลง นางเอาม ือท
ั้งสองข ้างกอดอกเอาไว ้ ขา
ั
ท
้งสองข ้างเหย ียดตรง ด ูแข็งมาก ้ ืนผน
พ ังห้องนั
้น
เย็นมาก ในขณะท ่นางก
ี ำล ังพิงกำแพงอย ่น
ู ั
้นท
ำให ้
นางอดต ัวสั
่นไม ่ได้
ีหน
ฉ ิงร
ู้ส
ึกว่าบรรยากาศม ันแปลกๆ
ชายหญ ิงร่วมรักกันม ันเหมือนความฝ ั น บรรยากาศ
ันควรจะน
ม ่ารักมีแต ่กล
่นอายของความร
ิ ัก แต่ว่า
่าทางของอ
ท ีฝ
ู เหม ือนก
ับว ่ามันเป
็ นเร่ืองง ่ายๆ ท ่
ี
้
ตองทำ
แต่ว่าช่วยชีวิตคนเหม ือนสร ้างเจดี์
ยเจ็ดชั้น ฉ
ีหน ิง
ังเล แต
ล ่ส
ุดท้ายเขาก ็ขยับตัวเข้าไปใกล ้กับอ
ีฝู เห็น
ีฝ
อ ูหลับตา ร ่างกายของนางร ้อนเป
็ นไฟ ถ ึงแม้จะยัง
ไม่ได้แตะต ้องตัวนาง แต ่ก็้
ู
รสึกได
้ถ
ึงความร ้อนท ่
ี
แผ่ซ่านออกมา เหง ่
ือของนางไหลออกมาจาก
หน้าผาก ฉ ีหนิงร้
ูว่านั
่นไม ่ใช
่น้ำฝนแน่นอน
ีหน
ฉ ิงย
่ืนมือไปจับม ือท่อย
ี ่ตรงหน
ู ้าอกของอ ีฝ
ู เขา
้
ู
รสึกได้ว่าอีฝูก
ำล ังตัวส ั
่น ม ือของนางแข ็งมาก เขาร ้
ู
่าอ
ว ีฝ
ู่ืนเต
ต ้นมาก ม ันท ำให ้ฉ
ีหนิงเองก็่ืนเต
ต ้นขึ
้นมา
เหม ือนก ัน เขาด ึงมือของอ ีฝ
ูออกอย่างระม ัดระว ัง
ีหน
ฉ ิงกล ืนน
้ำลาย เขาใช ้มือข้างหน
ึ่งแตะไปท ่ไหล
ี ่
ของอ ีฝู อีฝ
ูตัวส
ั่นเท้ม แล
ิ ้วหล ับตาลง ฉีหน ิงพ
ูดอย ่าง
่อนโยนว
อ ่า “ไม ่้ตองกล ัวนะ......” เขาย ่
ืนม ือไปจับ
เส้
ือผ้าตรงหน ้าอกของอ ีฝู
ตอนท ่ฉ
ี ีหนิงแตะไปท ่ไหล
ี ่ของอ ีฝ
ู อ
ีฝูอายมากจน
หนีบขาของต ัวเองไว ้แน่น นางล ืมตาขึ
้นมา ร ่างกาย
ของนางก ็อ่อนแรงอย ่แล
ู ้ว ตอนน ้ไม
ี ่้
ู
รว่าแรงนั
้นมา
จากไหน นางยกม ือขึ
้นมาแล ้วออกแรงตบไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง
นางกัดฟั นแล้วพ
ูดว ่า “เจ ้า......เจ ้าค
ิดจะท ำอะไร?”
ังด
ย ีว
่านางย ังคงอ ่อนแรงอย ่ เลยลงม
ู ือได
้ไม่เร็ว ฉี
หนิงปฏิกิร
ิยาดี เลยย ่
ืนมือไปจ ับข
้อมือของนางเอาไว ้
ได
้ ทำให ้นางไม ่ทันได ้ตบลงมาท ่หน
ี ้าของเขา เขาพ ูด
อย่างร้
ูสึกผิดว
่า “อ ีฝ
ู ้ถา......้ ถาไม่ถอดเส้ือ ้
ขา......ข้า
็ถอนพ
ก ิษให ้เจ
้าไม ่ได้นะ หากเจ ้าไม่เต็มใจ พวกเรา
ิดหาว
ค ิธี่
ืนก
อ ็ได
้นะ”
่จร
ี
ท ิงเขาเองก ็้
ู
รดีว่า ตั
้งแต่ถูกพ
ิษจนถ ึงตอนน้ ม
ี ัน
หลายช ั
่วยามมาแล ้ว เหล ือเวลาอ ีกไม่มากแล้ว หาก
้าสาง
ฟ ิดอยากจะช
ค ่วย ก ็ค
ิดว่าไม่ท
ันแน่
ีฝ
อ ูตะลึงไป นางร ้
ูว่าตัวเองปฏ ิก
ิริยาตอบโตุ้รนแรงไป
นางร้
ูสึกผิดมาก นางพ ูดว
่า “ไม ่้ตองหรอก......ไม ่้
ตอง
ถอดเส ้
ือ ถอดแค ่......ถอดแค ่.....ถอดแค ่กางเกงก ็
พอแล้ว......” ท ันใดน ั
้นเองนางร ้
ูสึกเหมือนลังเล
เวลาย ่งผ
ิ ่านไป นางย ่งร
ิ ้
ูสึกทรมาน ไม ู่
ส
้ทำให้ัมน
เสร็จๆ ไป นางพ ูดว่า “้ขา......้ ขาถอดเอง”
นางยกก ้นข ึ
้น แล้วถอดกางเกงออก
้
หองไม ้มืดสน ิท แต่ว
่าสายตาของฉ ีหนิงดีมาก
่ามกลางความม
ท ืด กางเกงถ ูกถอดออก ผ ิวหนังท
่
ี
แข็งแรงเน ียนน
่มโผล
ุ ่ออกมาให้เห ็น มันดึงดูดสายตา
ของฉ ีหน ิงมาก
ีฝ
อ ู้
กมหน ้าลง แล ้วค
่อยๆ ถอดเส ้
ือออก นางหายใจ
แรงมาก ใบหน ้าของนางแดงข ึ้นเร่
ือยๆ ฉ ีหน
ิงเองก ็
้
ู
รสึกคอแห ้ง หัวใจของเขาเต ้นแรงมาก
ีฝ
อ ูถอดสล ัดกางเกงทางด ้านขวาออกแล ้ว นางชะง ัก
ไปครู่หน ึ
่ง กัดฟ
ั นแล
้วหลับตานอนลงไป ร ่างกายของ
นางส ั
่นเทา นางรออย ่คร
ู ู่หน
ึ
่ง เห ็นฉีหนิงไม่ขยับ ก็
ืมตาข
ล ึ
้นมา เห ็นฉีหนิงกำลังจ
้องมาท ่ต
ี ัวของนาง ท ำ
ให้นางร้
ูสึกเข ินเล
็กน้อย นางพ ูดว่า “เจ
้ายัง.....ย ังไม่
ลงมือถอนพ ิษอีกหร
ือ?”
ีหน
ฉ ิงได้สต ิค
ืนมา จากน ั
้นก็ขยับเข้าไปหา
ไม่้
ู
รว่านานแค ่ไหน บรรยากาศโดยรอบเง ียบสง ัด
ภายในห ้องไม ้มีแต
่เสียงลมหายใจหอบ หล ังจากน ั
้น
ักใหญ
พ ่ ถึงได้ยินเสียงฉ
ีหนิงพูดข
ึ
้นมาว่า “อีฝ
ู ้ตอง
ถอนพ ิษอ
ีกคร ั
้งหรือไม่? ้ขากลัวว
่าพิษจะถอนไม ่
หมด”
แต่ว
่าอีฝ
ูกล ับพูดอย
่างไร้เร่ยวแรงว
ี ่า “ไม่.......ไม ่้
ตอง
้
ขาร้
ูดี น
่าจะ......น ่าจะไม ่ม
ีัปญหาอะไรแล้ ว”
“้ถาเช่นนั
้นก็ดี” ฉ
ีหนิงพ
ูดว่า “แต ่ว
่าหากร
้
ูสึกไม ่ด
ี
้
ตองบอกข ้านะ ไหนๆ ก ็ช
่วยแล ้วก็้
ตองช
่วยให้ถ
ึง
่ส
ี
ท ุด ้ขาจะท ำอย ่างเต็มท่”
ี
“ไม่้ตองพูดแล้ ว” อ
ีฝูเหม
ือนจะร ้
ูสึกโกรธ “เร่ืองม ัน
่านไปแล
ผ ้ว ก็......ก ็ถือว่าไม
่มีอะไรเกิดข
ึ
้น”
ฉหน
ี ิงถอนหายใจแล ้วพูดว
่า “ท ำอย ่างน ั
้นได้อย่างไร
เจ้าคิดว่าทำการค ้าอย ่หร
ู ือ จ ่ายเง ินแล ้วก็จบกัน
อย่างนั
้นหร ือ? มัน......ม ันเป
็ นครั
้งแรกของข ้านะ เจ ้า
้
ตองร ับผิดชอบข ้าถึงจะถูก”
ีฝ
อ ูพูดด
้วยความโกรธว ่า “เจ ้าครั
้งแรกคนเด ียวหรือ
อย่างไรก ัน?” นางร ้
ูสึกว
่าตกหล ุมพรางของฉ ีหนิงเข้า
ให้แล้ว เลยไม ่พ
ูดอะไรต ่ออีก
“อีฝู ต
ัวของเจ ้ายังร
้อนอย ่เลย ม
ู ันเร ่
ืองอะไรก ัน?” ฉ ี
หนิงน้ำเสียงจร ิงจังมาก “มา ขอข ้าจ ับดูหน่อย เอ๋
โอ้ย เจ้าตี้ขาทำไมก ัน ้ขาแค ่อยากด ูว่าตัวเจ้าร้อน
หรือไม่ ้ขาเป็ นห
่วงนะ ด ูเจ้าสิ เหง ่
ือไหลมากขนาดน ้
ี
จะไม ่ให
้ห่วงได ้อย่าไร แล้วเจ ้าหยิบม ีดขึ้นมาทำไม
เน่ย?”
ี
ีฝ
อ ูดึงเส
้ือผ
้ามาห ่มตัวไว้ แล้วหยิบมีดส ั
้นท่ฉ
ี ีหน
ิงวาง
ไว้้
ขางๆข ึ
้นมา แล ้วจ้ไปท
ี ่คอหอยของฉ
ี ีหนิง แล้วพูด
อย่างเย็นชาว ่า “หากเจ้าพูดเหลวไหลอ ีกคำเด ียว ้ ขา
จะฆ่าเจ้าซะ”
“เจ้าคิดจะท ำอะไร?” ฉ ีหนิงถอนหายใจแล ้วพ ูดว่า
“สาม ีภรรยาค ืนเด
ียวความร ้
ูสึกม
ีไปตลอดช ีว
ิต พวก
เรา......เฮ ้อ เจ้าบอกเองไม ่ใช
่หรือว่าข้าเป ็ นผ
ู
้ชายของ
เจ้า? เจ้าอยากจะฆ ่าข
้า ไม ่เป
็ นการฆ่าสาม ีตัวเอง
หรือ?”
“เร่
ืองน้้
ี ขาจะให้ค
ำตอบของเจ ้าในวันหน ึ
่ง” อ ีู
ฝพูด
่า “คร
ว ั
้งน้เจ
ี ้าช่วยข้าเอาไว ้ ้
ขา......ข ้าไม ่มีทางท ้งเจ
ิ ้า
ไว้แบบน้หรอก แต
ี ่ว่า......แต ่ว่าต
ั
้งแต ่ตอนน ้เป
ี ็ นต
้น
ไป เจ ้าต
้องท ำเหม ือนไม่ม
ีอะไรเก ิดขึ
้น หากข ้าเสร ็จ
ภารก ิจของข้าแล้ว ้ขาจะให้ ......ให ้คำตอบก ับเจ้าเอง
แต่ก
่อนจะถ ึงเวลาน ั
้น หากเจ ้าพ
ูดถึงเร่
ืองน ้ข
ี ึ
้นมาอ ีก
้
ขาก็จะ......”
“เจ้าจะท ำไม?”
“ข
้าก็จะ......ฆ ่าเจ้าป
ิ ดปาก” อ ีฝ
ูแกล้งทำเป็ นด
ุใส่
“พูดเร็ว เจ ้าจะรับปากหร ือไม ่?”
“รับปากเร ่
ืองอะไร?”
“รับปากข้าจะไม ่พ
ูดถึงเร
่ืองน้อ
ี ีก” อีฝ
ูพูดว
่า
“ไม่อย่างนั
้นข้าจะฆ ่าเจ
้าปิ ดปากทันที”
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจแล ้วพ
ูดว
่า “ในเม ่
ือเจ้าพูดถึงขนาด
้แล
ี
น ้ว ้ขาจะไม ่ร
ับปากก ็คงไม ่ได้ แต่ว
่าข้าไม่ได
้ทำ
เพราะกล ัวตายหรอกนะ แต ่เพราะเจ ้าอยากจะให ้้
ขา
ำแบบน
ท ้ อ
ี ีฝู ท
่จร
ี ิงแล้วข
้าเป ็ นคนเพียบพร้อมนะ
ิส
น ัยก
็พอได ้ ในเม ่
ือเจ้าขอร ้องข้า ้ขาเห็นใจเจ้า ไม ่ม
ี
ทางไม ่ร
ับปากหรอกนะ เจ ้าเอาม ีดลงก ่อนดีหร
ือไม่
พวกเราค ุยกันด
ีดีก
็ได้นะ”
“เจ้าร
ับปากแล ้วใช ่หร
ือไม่?” อ ีฝ
ูค่อยวางม ีดลง
ฉหน
ี ิงอาศ ัยแสงสว ่างอันน
้อยนิด มองไปท ่ร
ี ่างกาย
ของอ ีฝู เขาเห ็นสัดส
่วนส่วนเว ้าส่วนโค้งของอ ีฝู มัน
เร่าร้อนและเย ้ายวนมาก น ่าหลงใหลมาก
“้ขารับปากเจ ้า แต่ว
่าเจ้าเองก ็้ตองรับปากข ้าเร่
ือง
หนึ
่งเหม ือนก ัน” ฉีหน
ิงพูดด
้วยส ีหน
้าท่จร
ี ิงจังว่า
“พวกเราจะต ้องถอนพ ิษจนหมด ้ ขาร
้
ูสึกว่าพิษในตัว
เจ
้าย ังถอนออกไม ่หมด ้ขาเป็ นห
่วง ด ังน
ั้น.....เจ ้า
จะต้องร ับปากข ้า พวกเรามาถอนพ ิษอีกครั้งหน
ึ
่ง
ไม่อย่างน ั
้นข้าไม่สบายใจ”
ีฝ
อ ู้จองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิงด้วยสายตาท ่เหม
ี ือนคมดาบ ฉ ีหนิง
ูกนางจ
ถ ้องจนขนล ุกไปหมด เขาร ้
ูว่าสถานการณ ์ ไม่ดี
แล
้ว แต ่เขากล ับได้ย
ินอีฝ
ูพูดข
ึ
้นมาว ่า “หากเจ ้าไม ่
กลัวเส ียแรงจนเก ินไป ก็......ก ็เข้ามาเลย ้ ขาจะรอด ูส
ิ
่าเจ
ว ้าจะ......เจ ้าจะถอนได ้อีกก
่คร
ี ั
้งกัน” นางเห ็นฉ
ี
หนิงฉีกย้มแล
ิ ้วเขยิบเข
้ามา นางเลยร ีบพ
ูดว ่า “ยังม ี
ีกเร
อ ่
ืองหน ึ่ง......้ ขาขอเตือนเจ ้าก่อนนะ เจ ้าเข ้าใจ
หญิงชาวเหม ียวใช่หรือไม่......ท ำเน ียมของสาวชาว
เหม ียว.....น ่ อย
ี ่ากัดสิ......”
“ู้
ร ้ขาร
้
ูทุกอย
่าง อีฝู ตอนน้้
ี ตองถอนพ ิษก
่อน เร่
ือง
่
ืนค
อ ่อยว
่ากันนะ......” ฉ ีหนิงพูดว
่า “ตอนน ้้
ี ขาห
่วง
ุขภาพของเจ
ส ้ามากท ่ส
ี ุดเลย เร่
ืองอ่
ืนไม่สำค
ัญ.....”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 354 เฉ
ี ิงอ่ง
ิ
ีหน
ฉ ิงช่วยอ ีฝ
ูถอนพ ิษสองคร ั
้งอย่างเต็มท่ เม
ี ่
ืออ
ีูฝ
เหง่
ือท่วมไปท ั้งต
ัวแล้ว ฉีหนิงถึงได
ู้้
รสึกว่าภารกิจ
ของเขาเสร ็จส้นแล
ิ ้วจริงๆ
ความร ้อนท่แผ
ี ่จากต ัวของอ ีฝ
ูหายไปแล ้ว ทำให้ีฉ
หนิงโล่งใจ
“ตอนน ้ด
ี ีข
ึ
้นแล้วใช ่หร
ือไม่?” ฉ ีหน
ิงเขย ิบเข้าไปพ ูด
ับอ
ก ีฝูใกล้ๆ “จะท ำอีกครั
้งหร ือไม
่?”
ีฝ
อ ูถ
ูกเขาทรมานจนอ ่อนแรง นางพ ูดด้วยความ
เกลียดว ่า “ไปไกลๆ เลย” นางผล ักฉีหนิงออก ฉ ี
หนิงหัวเราะ ถ ึงแม้จะเป็ นการถอนพ ิษ แต ่ม
ันก
็ทำให ้
เขาสบายต ัว ไม่ได้้
ู
รสึกว
่าการถอนพ ิษน่จะท
ี ำให้อ ่อน
แรง แต ่มันกลับท ำให้เขาสดช ่
ืน เขาพ ูดว
่า “หิว
หรือไม่?”
อฝ
ี ูย
ังคงนอนคดต ัวในกองฟาง นางด ึงเส้
ือผ้ามาป ิด
ไม่พ
ูดอะไร
ีหน
ฉ ิงร้
ูว่าเสียแรงไปเยอะมาก แม ้แต่ตัวเขาก ็ู้
รส ึกห
ิว
เขาพ ูดว่า “้ขาจะออกไปหาอะไรให ้เจ้ากินก่อนนะ
แล
้วจะไปหารองเท ้ามาให
้เจ้าด
้วย เจ ้าพักอย ่ท
ู ่น
ี ่
ี
่อนนะ ้
ก ขาจะร ีบกลับมา”
ีฝ
อ ูห
ันไปมองฉ ีหน
ิง เหมือนคิดจะพูดอะไร แต ่
ุดท
ส ้ายก ็ไม
่ได้พูดม
ันออกมา
ีหน
ฉ ิงสวมเส ้ือผ้าเสร็จแล
้ว ก็หย
ิบมีดสั้นข
ึ
้นมา
จากน ั
้นก็ออกจากห ้องไป พร ้อมท
ั
้งปิ ดประต ู้
ดวย
พายุฝนข ้างนอกหย ุดแล
้ว แต่ว
่าท
่หล
ี ังคาย ังคงม ี
้ำฝนหยดอย
น ่
ู
บรรยากาศโดยรอบเง ียบสนิท อ
ีกทั
้งย ังด
ึกมากแล ้ว
ีหน
ฉ ิงค ิดในใจว ่าคฤหาสน์ ใหญ
่ขนาดน ้ คนในจวนคง
ี
หลับกันหมดแล ้ว
คฤหาสน์ หลังใหญ ่ ถึงอย่างไรก็้ตองมี้หองครัว ตอนน ้
ี
เขาหิวมาก อ ีฝ
ูเองก ็น่าจะไม่ได้กินอะไร อ ีกท
ั้งเสีย
แรงไปมาก ตอนน ้ก
ี ็ห
ิวจนปวดท ้อง
จวนหลังน ้ใหญ
ี ่ไม่้
นอย ฉ ีหน
ิงกำล ังคิดว่าห
้องคร ัว
่าจะอย
น ่ทางน
ู ั
้น เขาค ่อยๆเดินเส ียงเบามาก
ในเรือนหล ังน
้เหม
ี ือนจะไม ่มีร
่องรอยของคนเลย ม ัน
เงียบจนน ่ากลัวเกินไป ท ันใดนั้นเองเขาก ็เห
็นแสงไฟ
อย่ตรงหน
ู ้า ม ันเหม ือนกำลังเคล ่
ือนไหว เขาค ่อยๆ
เดินเข
้าไป เห ็นมีคนเด ินถ
ือโคมไฟมา เขาสวมช ุดสี
เขียว เดินล ัดเลาะมาทางทางห ินอ่อน เขาโค ้งตัวเด ิน
ไม่ไกลจากด ้านหลังของเขา ม ีเงาของคนๆ หน ึ
่งซึ
่ง
เดินเว
้นระยะห ่าง เขาเด ินช้ามาก ม ันม
ืดมาก ท ำให ้ฉ
ี
หนิงมองไม ่เห
็นว่าหน้าตาของเขาเป ็ นอย
่างไร
ในตอนน ้เอง ก
ี ็ได้ยินเสียงฝ
ี เท
้าด ังข
ึ
้น ก็เห็นตรงหน ้า
ของคนช ุดเข ียวมีกล่มคนก
ุ ำล ังเดินมา คนด ้านหน ้า
เดินมาไวมาก ฉ ีหนิงกระโดดหลบเข ้าไปท ่หล
ี ังภูเขา
จ ลอง เขาโผล
ำ ่หน้าออกมามอง เขาเห ็นชายวัย
กลางคนสวมช ุดผ
้าแพรเด ินนำคนหลายคนตรงมาหา
ชายช ุดเข ียว ยังไม่ทันได
้เข้าใกล ้ ชายวันกลางคนก ็
ูดข
พ ึ
้นมาว ่า “เซียวเหยา ใช ่......ใช ่เซียวเหยาใช ่
หรือไม ่?” น้ำเสียงของเขาด ู่ืนเต
ต ้นด
ีใจมาก
คนผู
้นั
้นผล ักชายชุดเข ียวท
่ถ
ี ือโคมไฟออกไปข ้างๆ
คนท่อย
ี ่้
ู ดานหลังของเขาร ีบเดินขึ้นหน
้ามา แล ้วยก
ือค
ม ำน ับ “พ่ใหญ
ี ่ ท่านสบายด ีหรือไม่” น้ำเสียงของ
เขาด ูเหม ือนจะสะอ ้
ืน
ีหน
ฉ ิงร้
ูส ึกแปลกใจมาก เห ็นชายว ัยกลางคนย ืนกอด
ัน เขาพ
ก ูดท
ั
้งน้ำตาว ่า “เซียวเหยา เซ ียวเหยาจร ิงๆ
้
ดวย ้ นองชายข ้า หลายป ี มาน
้ เจ
ี ้าไปไหนมา? เจ ้าร
ู้
หรือไม ่ หลายป ีท
่ผ
ี ่านมา ้ ขาค
ิดถึงเจ้าทุกค
ืนทุกว
ัน
หวังแค ่อยากจะได ้เจอหน ้าเจ้าอีกสักคร
ั้ง”
คนท่่
ี ือเซ
ช ียวเหยาเองก ็่ืนเต
ต ้นมากเหม ือนกัน เขา
ูดว
พ ่า “พ ่ใหญ
ี ่ ตอนน ั้นจากไปไม ่ลา เป็ นความผ ิด
ของข้าเอง ้ ขาเองก ็คิดถึงพ
่เหม
ี ือนกัน”
ีหน
ฉ ิงฟั งจนถ ึงตรงน ้ ถ
ี ึงได้เข้าใจว่า สองคนน ้น
ี ่าจะ
เป
็ นพ
่้
ี นองก ัน แต ่ว
่าจากก ันไปนาน ค ืนน้ได
ี ้กลับมา
พบกันใหม ่
เพียงแต ่ว่าระยะไกลมาก เลยเห ็นหน้าไม ่ช
ัด เขา
เหมือนร ้
ูสึกว่าเสียงของคนท ่่
ี ือเซ
ช ียวเหยาน ั
้นเคยได ้
ินท
ย ่ไหนมาก
ี ่อน
“้นองชาย ้ ขาคิดถ
ึงเจ ้าจริงๆ เลย” ชายว ัยกลางคน
ัวเราะออกมา “พวกเราพ
ห ่้
ี นองได้กลับมาพบก ัน ม ัน
เป
็ นเร่
ืองน ่ายินดีนะ เหต ุใดร้องไห้เป็ นผ
ู้หญ
ิงไปได ้”
เขาปล ่อยม ือออกจากเซ ียวเหยา เหม ือนเขาค ิดอะไร
ึ
ข
้นมาได ้ ห ันไปพูดว่า “้ นองชาย พวกเขาเป ็ นแขก
ของข้า ท ุกคนมาร ่วมก ันกินด
่
ืมค ุยเร
่
ืองวรย ุทธ์ก
ัน ฮ ่า
่าฮ
ฮ ่า ถ ึงแม ้้
ขาจะชอบฝ ึ กดาบ แต ่ว
่าหลายป ี มาน
้ก
ี ็
ไม่ได
้้
กาวหน ้าเลย วรย ุทธ
์ ของเจ
้าในตอนน ั้นก
็
เหนือกว่าข้า หลายป ีผ
่านไปแล ้ว จะต ้องก ้าวหน้าไป
ีกใช
อ ่หรือไม ่”
คนด้านหลังยกม ือค ำนับ ม ีคนหนึ
่งย้มแล
ิ ้วพูดว่า
“ท่านเจ้าสำน ักล ่ถ
ู ่อมตัวเกินไปแล้ว ่ ือเส
ช ียงของ
่านเจ
ท ้าส ำน ักล่แห
ู ่งส
ำน ักเฟ
ิ งเจ
้ยนเป
ี ็ นท่เล
ี ่
ืองล ือ
ใครๆ ก ็้
ู
ร หากพ ูดถึงวรย ุทธ
์ หลายป ี มาน้ก
ี ็้
กาว
กระโดดไปไกล ในซ ีชวนน ้ คงม
ี ีไม่ก
่คนท
ี ่เป
ี ็ นค
่ต
ู ่อส
ู้
ของท่านได ้”
เจ
้าสำน ักล่ส
ู ีหน
้าน ่งไป แล
ิ ้วพูดเส
ียงเข ้มว ่า “ท่าน
ประมุขหง หากท ่านพ ูดแบบน ้ พวกเราคงเป
ี ็ นเพ
่ือน
ันไม
ก ่ได้แล้วนะ”
ประมุขหงถ ึงกับชะง ักน่งไป เจ
ิ ้าสำนักล ่ก
ู ็พ
ูดอีกว่า
“ทุกท
่าน ต ั
้งแต่น้ต
ี ่อไป ้ หามใครเร ียกข้าว ่าเจ้าสำน ัก
ีก ้
อ ขาล่ซางเฮ
ู ่อก ็แค
่ช่วยน้องชายข ้าดูแลส ำน ักเฟิง
เจ้ยนน
ี ้เท
ี ่าน ั
้น ตอนน ้เจ
ี ้าส ำน ักตัวจริงกลับมาแล ้ว ก็
้
ตองค ืนต ำแหน ่งให
้เขาไป”
ุกคนต
ท ่างตะล ึง ฉ
ีหนิงเองก ็ู้
รสึกม
ึนงง
ันใดน
ท ั
้นเองก ็น
ึกข
ึ
้นมาได ้ว ่า พวกเขาพ ูดถ
ึง
ำน
ส ักเฟิ งเจ ้ยน ้
ี ถาอย ่างนั้นก็หมายความว ่าคฤหาสน ์
หลังน้ ่
ี ือท
ช ่ได
ี ้ยิน ก
็น่าจะเป ็ นช
่ือของพรรคในย ุทธ
ภพ แสดงว ่าเขาบ ังเอ ิญบุกเข ้ามาในส ำน ักเฟิ งเจ้ยน
ี
เข้าให้แล ้ว ส ่วนล่ซางเฮ
ู ่อ ก ็น่าจะเป็ นคนท่ม
ี ี่
ือเส
ช ียง
ของซ ีชวน
“พ่ใหญ
ี ่ หากท ่านพูดแบบน ้ ้
ี นองจะกล ับไปเด ี๋
ย วน ้
ี
เลย” เซ ียวเหยาพ ูดว่า “เด ิมข้าไม่ค
ิดจะมารบกวนพ ่
ี
ใหญ ่เลย แต ่ว
่าในเม ่
ือพ่ใหญ
ี ่ให้คนมาหาข ้า หากข ้า
......้ ขาไม ่มา เกรงว ่าพ่ใหญ
ี ่จะต่อว่าข
้าได ้”
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว เขาร
ิ ้
ูสึกว่าเส ียงของคนท ่่
ี ือเซ
ช ียว
เหยาน ั
้นคุ
้นห ูมาก เม ่
ือลองส ังเกตร ู ปร
่างของคนๆ
น
ั
้นด ู ม
ันก็ย
่งค
ิ ุ้นเข้าไปใหญ ่ แต่ว่าเคยเจอท ่ไหน
ี
เม
่ือไหร ่ ตอนน ้เขาน
ี ึกไม ่ออก
“้ขาได้ยินมาว่าเจ ้ากล ับมาท ่ซ
ี ีชวนแล ้ว ก็เลยส่งคน
ออกไปตามหา” ล ่ซางเฮ
ู ่อหัวเราะแล ้วพ
ูดว
่า “ก ่อน
หน
้าน ้ม
ี ีคนมารายงาน บอกว ่าเจ้าจะต ้องมาหาข้าใน
ืนน
ค ้แน
ี ่นอน ้ขาก ็มาน ั่งรอเจ ้าท่น
ี ่นานหลายช
ี ั
่วยาม
เลย พวกเขาเหล ่าน ้้
ี ลวนเป ็ นคนมีชอ่
ื เสียงในซ ีชวน ท่
ี
เชิญพวกเขามาท ่น
ี ่ ก
ี ็จะให ้เขามาเป ็ นพยาน ว่าข้าจะ
มอบส ำนักเฟ
ิ งเจ ้ยนค
ี ืนให ้กับเจ้า เจ ้าต่างหากท ่เป
ี ็น
เจ
้าส ำนักเฟ
ิ งเจ ้ยนต
ี ัวจร ิง”
คนท ่ตามมาน
ี ั
้นเหม ือนไม ู่้
รอะไรเลย พวกเขาต ่าง
ตกใจ “เจ ้าส ำน ักล ่...ท
ู ่านล ่ หร
ู ือว
่า...หร ือว่าท่านน้
ี
ือนายน
ค ้อยของส ำน ักเฟิ งเจ้ยน...ท
ี ่านเจ้าสำน ักน้อย
เซ่ยง...เซ
ี ่ยงเซ
ี ียวเหยา?”
่ซางเฮ
ู
ล ่อห
ัวเราะแล ้วพูดว ่า “ถ ูกต้อง น่เป
ี ็ นพ
่้
ี นอง
่วมสาบานของข
ร ้าน ้องเซ ียวเหยา”
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาย ้มแล
ิ ้วพูดว ่า “ไม่เจอกันตั
้งสิบแปด
ี
ป พ่ใหญ
ี ่ได้้
ู
รจักก
ับชาวย ุทธ์ มากมายเลยนะ”
“เซ ียวเหยา อากาศข ้างนอกหนาวมาก พวกเราไป
ุยข
ค ้างในก ันเถอะ ้ ขาเตร ียมอาหารเคร ่
ืองด่
ืมไว้แล้ว
ืนน
ค ้พวกเราไม
ี ่เมาไม ่เล
ิก” ระหว ่างท่พ
ี ูด ล่ซางเฮ
ู ่อก็
ึงม
ด ือของเซ ่ยวเซ
ี ียวเหยาเอาไว ้ แล้วเด ินตรงไปท ่
ี
้
หอง พวกเขาเด ินกอดคอพ ูดคุยก
ันไปอย ่างมี
ความส ุข
ภายในเร ือนเงียบลงอ ีกครั
้ง ฉีหนิงเด
ินออกมาจาก
หลังภ ูเขาจำลอง เขาเห ็นห้องท่ไม
ี ่ไกลจากตรงน ้มาก
ี
ัก ม
น ีแสงไฟสว ่าง ซึ
่งเป็ นห
้องท่คนพวกน
ี ั้นเด
ินไป
ีหน
ฉ ิงนึกในใจ เขาพยายามน ึกว
่าเขาเคยเจอคนท ่่
ี ือ
ช
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาท ่ไหนมาก
ี ่อน แต ่ว
่าค
ิดอย ่างไรก็คิด
ไม่ออก
เขาลังเล แล ้วมองไปรอบๆ เม ่ือแน่ใจว่าไม่มีคน ก ็
เลยเด ินเข
้าไปใกล ้กับห้อง พวกเขาเป ็ นชาวย ุทธ
์ ห ู
ตาว่องไว ฉ ีหนิงจึงต้องระว ังมากกว ่าปกต ิ เขาแอบ
ืนอย
ย ่้
ู ขางๆ ้ หอง เห ็นว่าหน
้าต่างข้างหน ึ
่งเปิ ดอย่ ก
ู ็
เลยค่อยๆ เด ินไป
ภายในห ้องสว ่างมาก ท ำให้ฉีหนิงไม่สะดวกท ่จะโผล
ี ่
หน
้าไปมอง เพ ่
ือไม่ให้ถูกจ
ับได้ หลังจากพ ูดก
ันไม ่ก่
ี
ำแล
ค ้ว พวกเขาก ็น
ั่งลง จากน ั
้นก็ได้ย
ินล่ซางเฮ
ู ่อย้ม
ิ
แล
้วพูดว่า “ท ุกท่าน ว ันน
้เป
ี ็ นว
ันท่พวกเราพ
ี ่้
ี นองได้
กลับมาพบก ันอีกในรอบส ิบแปดปี เร่ืองอ
่ืนพวกเรา
จะไม่พูดถ
ึงก่อน ค ืนน้พวกเรามาเมาก
ี ันให้จุใจไปเลย
ใครมอมเหล ้าน้องชายข ้าได
้ ้ขาให้ไปเลยหน ึ่งพัน
ำล
ต ึง”
ีหน
ฉ ิงคิดในใจว ่าล่ซางเฮ
ู ่อน่ใจป
ี ้ำไม ่เบา เง ินหนึ
่งพ ัน
ำล
ต ึงไม่ใช่้
นอยๆ เลย
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “พ ่ใหญ
ี ่้ลอข
้าเล ่นแล้ว
หลายป ี มาน้้
ี ขาไม ่ได้คอแข ็งเหม ือนเด ิมแล้ ว”
“อ
๋ อ?” ล ่ซางเฮ
ู ่อย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “้ นองชายเจ ้าจ
ำได ้
หรือไม ่ ตอนน ั
้นพวกเราสองคนบ ุกไปส ังหารล ่วห
ิ ุ
๋นท่
ี
ปาตง หล ังจากน ั
้นพวกเราก ็่
ืมก
ด ันหน ักมาก ส ุดท
้าย
็เมาหล
ก ับกันกลางถนน”
“เหต ุใดจะจ ำไม ่ได้ ” เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาถอนหายใจแล ้ว
ูดว
พ ่า “ม ันเป ็ นเร่
ืองท ่ผ
ี ่านมาเป ็ นย
่ส
ี ิบป
ี แล
้ว ตอน
ั
น
้นพวกเราเป ็ นหน ่มบ
ุ ้าคลั
่ง ตอนน ้......พ
ี ่ใหญ
ี ่เองก ็
แก่ขึ
้นมากแล ้ ว”
“้ขาส่ส
ี ิบแปดแล ้ ว” ล ่ซางเฮ
ู ่อเองก ็ถอนหายใจแล ้ว
ูดว
พ ่า “อ ีกสองป ี ้ ขาก็้หาส
ิบปี แล
้ว ้ นองชายเอง
ตอนน ้ก
ี ็ส
่ส
ี ิบสามแล ้วใช ่หรือไม่?”
เซ่ยงเซ
ี ียเหยาย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “พ่ใหญ
ี ่ย
ังจำได ้”
“เหต ุใดจะจ ำไม ่ได้ ้ขายังจ ำได ้อีกว ่า อีกเดือนหนึ
่ง ก
็
ันเก
ว ิดเจ้าแล ้ ว” ล ่ซางเฮ
ู ่อพูดว่า “เซ ียวเหยา หาก
เจ้ายังเห ็นข
้าเป ็ นพ่ ว
ี ันเก ิดเจ ้าป
ีน้ จะต
ี ้องให้พ
่ใหญ
ี ่
ของข ้าช่วยเจ ้าจัดงาน ส ิบแปดป ี แล
้วนะ พ ่ค
ี ิดถ
ึงเจ้า
ตลอด จะต ้องท ำอะไรให ้เจ้าบ ้าง แต ่ว่า......” เม ่ือพ
ูด
ึงตรงน
ถ ้ เส
ี ียงของเขาก ็สะอ ้
ืน
“ท่าน......ท ่านล ่ เท
ู ่าท่้
ี ขาร
ู้ หลายป ีก่อนสำน ักเฟ
ิง
เจ้ยนถ
ี ูกขนานนามว ่าส ำนักเฉ ิงอ่ง ต
ิ ่อมานายท ่าน
เซ่ยงของพวกเราได
ี ้กระบ ่เฟ
ี ิ งเจ้ยนมาครอง
ี
ำน
ส ักเฉิงอ่งเลยเปล
ิ ่ยนช
ี ่
ือมาเป ็ นสำน ักเฟิ งเจ
้ยน”
ี
เสียงพ ูดเศร้าข ึ
้น “้ ขาบังอาจล ่วงเก ิน ต ั
้งแต่น
ั
้นเป็น
้
ตนมา ่ ือเส
ช ียงของส ำน ักเฟิ งเจ้ยนก
ี ็ทดถอยลง ใน
ุทธภพก
ย ็แทบจะล ืมสำน ักน
้ไปแล
ี ้วด้วยซ ้ำ ต ่อมา
่านล
ท ่ก
ู ็ท
ำให ้สำน ักเฟิ งเจ้ยนกล
ี ับมาม ี่
ือเส
ช ียงอ
ีกครั
้ง
ในซ ีชวน ส ำน ักเฟ ิ งเจ้ยนในตอนน
ี ้น
ี ั
้น แตกต ่างจาก
ตอนน ั
้นมากน ัก”
ลซางเฮ
่
ู ่อพูดว
่า “ท ่านประม ุขหงหมายความว ่า
อย่างไร?”
“ท่านล่ ท
ู ่านก็้
ูรปกติ้ขาเป
็ นคนปากไวพ ูดตรง”
ประม ุขหงพ ูดว
่า “ท ่านล่ตอนน
ู ้ท
ี ่านก
็ถือว่าเป็ นผ
ู้น
ำ
ชาวย ุทธ
์ ในซีชวน หลายต ่อหลายคนก ็เห
็นท ่านเป ็น
แบบอย ่าง หากว ันน้ท
ี ่านล่จะมอบส
ู ำน ักเฟิ งเจ้ยนค
ี ืน
ให้ก
ับ......ห ึห
ึ มอบให ้กับน้องเซ่ยง ้
ี ขาเกรงว ่าชาว
ุทธ
ย ์ ของซีชวนอาจจะม ีการเคล ่ือนไหว”
่ซางเฮ
ู
ล ่อพูดด
้วยน ้ำเสียงไม ่พอใจมาก “ประม ุขหง
้
ขาเช ิญท
่านมาว ันน้ เพราะเห
ี ็นว่าท
่านเป ็ นคนมี
ุณธรรม ท
ค ำอะไรตรงไปตรงมา แต ่ว
่าท่านพ ูดแบบน ้
ี
ไม่เป
็ นการย ุแยงให ้พวกเราพ ่้
ี นองต
้องแตกคอก ัน
หรือ?”
ประม ุขหงพ ูดว
่า “ท ่านล่ ก
ู ็เพราะข้าเป็ นคน
ตรงไปตรงมา ถ ึงได้พูดแบบน ้ ส
ี ำนักเฟิ งเจ้ยน ไม
ี ่ใช
่
่งท
ิ
ส ่ท
ี ่านล่ร
ู ับผ
ิดชอบคนเด ียวแล้วนะ ม ันคือช่
ือเส ียง
เกียรต ิยศ ท ่านล ่เป
ู ็ นคนม ีค
ุณธรรม ต ัดสินท ุกอย ่าง
ุต
ย ิธรรม ซ ึ
่งเป ็ นท่ท
ี ุกคนน ับถือแล ้วยอมร ับส ำน ักเฟิง
เจ้ยน เร
ี ่
ืองน ้เก
ี ่ยวพ
ี ันกับชาวย ุทธ์ ในซีชวน ก ่อนท่
ี
่านล
ท ่จะต
ู ัดส ินใจอะไรลงไป ท ่านจ ำเป ็ นต
้องค ิดถึง
ชาวย ุทธ์ ในซ ีชวนด ้วย”
เสียงของเขาด ูกระต ือร
ือร้นมาก
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว ค
ิ ิดในใจว ่าความส ัมพันธ์พ่้
ี นองของล ่
ู
ซางเฮ ่อกับเซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาน ั
้นเหม ือนจะล ึกซึ
้งมาก
แต่ว่าคนพวกน ้กล
ี ับก ังวลว ่าล่ซางเฮ
ู ่อจะลงจาก
ำแหน
ต ่งสำน ักเฟ ิ งเจ้ยน
ี
ันใดน
ท ั
้นก็ได้ยินเซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาย ้มแล
ิ ้วพ ูดขึ
้นมาว ่า
“ทุกท่านไม ่้ตองก ังวล ท ่้
ี ขากลับมาคราวน ้ ก
ี ็เพ่
ือ
เย่ยมพ
ี ่ใหญ
ี ่เท ่านั
้น ไม ่ได
้คิดอะไรอย ่างอ่ืน ตอนน ั
้น
้
ขามอบส ำน ักเฟ ิ งเจ ้ยนให
ี ้พ่ใหญ
ี ่ไปแล ้ว ก ็ไม่เคยค ิด
จะเอาม ันคืน ก ่อนหน ้าน้ส
ี ำน ักเฟ ิ งเจ้ยนเป
ี ็ นของพ ่
ี
ใหญ ่อย่างไร ต ่อไปก ็ยังเป็ นของพ ่ใหญ
ี ่อย ่างนั้น” เขา
หย
ุดไปคร่
ูหนึ
่ง แล
้วพ
ูดว
่า “กระบ่เฉ
ี ิงอ่งข
ิ ้ามอบ
ให
้ก
ับพ
่ใหญ
ี ่ไปแล
้ว ม
ีกระบ่เฉ
ี ิงอ
่งในม
ิ ือ ไม
่มีใคร
กล
้าสงสัยฐานะของพ่ใหญ
ี ่ได
้”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส้
ือแพร
บทท ่ 355 พ
ี ่้
ี นองร ่วมสาบาน
ตอนน้ฉ
ี ีหนิงร
้
ูแล้วว่า ส ำน ักเฟิ งเจ้ยนก
ี ่อนหน ้าน
้ม
ี ี่
ือ
ช
่าส
ว ำน ักเฉิงอ่ง แล
ิ ้วช ่
ือของส ำน ักเฉ ิงอ่งน
ิ ั
้น ก ็น
่าจะมี
่มามาจากกระบ
ี
ท ่เฉ
ี ิงอ ่งของเซ
ิ ่ยงเซ
ี ียวเหยา
ขณะท่ก
ี ำล ังคิดอย่น
ู ั
้น ก ็ได้ยินเส ียง “ึ ้
ปง” เหม ือนม ี
คนโมโหแล ้วตบโต ๊ ะ จากน ั
้นก็ได้ยินล ่ซางเฮ
ู ่อตะคอก
่า “เร
ว ่
ืองภายในของส ำนักเฟิ งเจ ้ยน เป
ี ็ นเร
่
ือง
่วนต
ส ัวของพวกเราพ ่้
ี นอง ท ุกท่านอย ่าย่งจะด
ุ ีกว่า”
เขาโมโหมากแล ้ว
ุกคนต
ท ่างหย ุดพูดไป หล ังจากท ่เง
ี ียบไปพ ักหนึ
่ง ก็
ได
้ย
ินประม ุขหงพ ูดข ึ
้นมาว ่า “พวกเราย ่งมากเก
ุ ินไป
เอง ท่านล ่ ้
ู นองเซ ่ยง อย
ี ่าได ้ถ
ือสาเลยนะ”
เซ่ยวเซ
ี ียวเหยาพ ูดสบายๆ ว ่า “พวกท ่านเองก ็ทำ
เพราะชาวย ุทธ
์ ในซ
ีชวน อ ีกทั
้งยังดีต
่อพ
่ใหญ
ี ่้
ขาอย ่าง
จริงใจ พ ่ใหญ
ี ่ได
้พวกท ่านเป็ นเพ่
ือน ้ขาจะถ ือสาพวก
่านได
ท ้อย่างไรก ัน?”
ประม ุขหงย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “ท่านล ่้
ู นองชายท่านคนน ้
ี
ไม่เหม ือนใครจร ิงๆ ใจกว ้างมากเลยนะ” เขาหย ุดไป
แล
้วถามข ึ
้นมาว ่า “้ นองเซ่ยง ท
ี ่านล่บอกว
ู ่าเจ้าไม ่ได
้
กลับมาซ ีชวนนานหลายป ี แล
้ว ไม ่ทราบกล ับมาท ่ซ
ี ี
ชวนในคร ั
้งน ้ เพ
ี ่ือส
่งใดหร
ิ ือ? หร ือว
่าเก่ยวข
ี ้องก ับ
......ส ัญญาเล ือด?”
ีหน
ฉ ิงฟั งแล
้วก ็ตกใจ
เขาร ้
ูว่าสัญญาเล ือดนั
่นค
ืออะไร ส ัญญาเลือดคือ
ำส
ค ั
่งท่แปดพรรคส
ี ิบหกสำน ักใหญ ่ในย
ุทธภพ
่วมก
ร ันลงนามก ับทางจวนเส ินโหว ก ่อนหน้าน้เขาร
ี ้
ู
เร
่ืองน ้มาจากพรรคกระยาจก ตอนน
ี ้มาได
ี ้ยินประม ุข
หงพ ูดถึงสัญญาเล ือดอีก เขาเลยต ั
้งใจฟ
ั งมากข ึ
้น
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาย ้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “้ถาอย่างน ั
้น ทุกท่าน
ได
้รับรายงานเร ่
ืองน ้แล
ี ้วส ินะ?”
่ซางเฮ
ู
ล ่อพูดว่า “เซ ียวเหยา เจ ้ากลับมาคราวน ้
ี
เพราะส ัญญาเล ือดอย ่างน ั
้นหร
ือ?”
“พ่ใหญ
ี ่ ้ขาท่องไปในย ุทธภพ ได ้ย
ินเร่
ืองส ัญญา
เลือดน ่ไปท
ี ั
่วแล้ว” เซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาพ ูดว ่า “ในช่วงน ้
ี
ีคนไม
ม ่้นอยเด ินมารวมต ัวกันท
่ซ
ี ีชวนมากมาย ท ่านก็
่าจะร
น ู้นิส
ัยข้าดี ชอบท ่ค
ี ึกคัก ยุทธภพมีเก ิดเร
่
ือง
ใหญ ่ขนาดน ้ หากข
ี ้าไม่มา คงไม ่ใช
่้ขา”
่ซางเฮ
ู
ล ่อหัวเราะแล ้วพ ูดว่า “ถูกต
้อง เจ ้าก
ับข้าชอบ
่งเร
ุ
ย ่
ืองของคนอ ่
ืน ถ ึงได ้กลายมาเป ็ นพ่้
ี นองร
่วม
สาบานก ันจร ิงหร
ือไม ่”
ีหน
ฉ ิงสะด ุ
้ง เขาร ู้ว่าทางจวนเส ินโหวได ้ทำการ
ประกาศเร ่ืองของส ัญญาเล ือดไปแล้ว แต ่ว
่าค
ิดไม่ถึง
เลยว ่าม ันจะเร ็วขนาดน ้ ได
ี ้ั
ฟงความหมายของล ่ซาง
ู
เฮ่อ พรรคต ่างๆในย ุทธภพก ็น
่าจะมารวมต ัวกันท่ซ
ี ี
ชวนหมดแล ้ว
เป
้าหมายในการประกาศส ัญญาเล ือดของจวนเส ิน
โหว ก ็เพ่
ือจะรวบรวมก ำล ังของชาวย ุทธ รับมือก ับ
พรรคบ ัวด ำ
เร
่ืองพิษระบาดในเม ืองหลวง หล ักฐานทุกอย ่างพ ่ง
ุ
เป
้าไปท ่พรรคบ
ี ัวดำ ถ ึงแม้ฉีหนิงจะร ้
ูว่าเร
่ืองน้ี
ี ม
เง
่ือนงำ แต ่ว่าม
ีจวนเส ินโหวเป ็ นกำลังหลักของเร ่ือง
้ ซ
ี
น ึ
่งพวกเขาเหม ือนจะต ั
้งใจเอาข ้อหาน้ย
ี ัดให้ก
ับ
พรรคบ ัวด ำ
สถานท ่ต
ี ั
้งของพรรคบ ัวด
ำต ั
้งอย ่ท
ู ่ทางท
ี ิศตะวันตก
ือเป
ถ ็ นกองก ำล ังในย ุทธภพ หากทางจวนเส ินโหวจะ
ใช
้กองก ำล ังในยุทธภพในการแก ้ไขปั ญหาเร่
ืองน้
ี
ราชส ำน ักเองก ็ไม่จ
ำเป ็ นต
้องใช ้ก ำลังทหารในการ
เข
้าปราบปราม
“พ่ใหญ
ี ่ พรรคบ ัวดำมีฐานอย ่ในซ
ู ีชวน ไม ่ทราบว ่า
พวกท ่านเคยไปมาหาส ่ก
ู ับพวกเขาบ ้างหรือไม่?”
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาถาม
่ซางเฮ
ู
ล ่อย ังไม่ทันได
้พ
ูดอะไร ประม ุขหงก็พ
ูดว่า “ก ็
แค่สุน
ัขชาวเหม ียวกล่มหน
ุ ึ
่งเท ่านั
้น ว ันๆ ไม่เห็น
เดือนเห ็นตะว ัน พวกเราอย ่ในย
ู ุทธภพอย ่างถูกต
้อง
จะไปมาหาส ่ก
ู ับพวกท่เอาแต
ี ่หลบๆ ซ ่อนแบบนั้นได
้
อย่างไร”
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาพ ูดว
่า “้ ถาอย ่างน ั
้น ทุกท่านก็ไม่้
ู
ร
อะไรเก ่ยวก
ี ับพรรคบ ัวด ำเลยส ินะ?”
เม
่ือพูดมาแบบน ้ ท
ี ุกคนก ็ไม่พ
ูดอะไรเลย
หลังจากน ั
้นไม ่นาน ถึงได ้ย
ินล ่ซางเฮ
ู ่อพ
ูดว่า “เซ ียว
เหยา ท ุกคนร ้
ูเร่ืองของพรรคบ ัวด ำม ีประวัต
ิแค่ส
ิบปี
่ผ
ี
ท ่านมาน ่เอง เร
ี ่
ืองราวก ่อนหน ้านั
้น ถึงแม้พวกเขา
จะอย ่แนวชายแดน แต
ู ่ไม ่ม
ีใครร ้
ู เร
่
ืองของพวกเขามา
กอนเลย พรรคบ
่ ัวดำม ีอย
่มากกว
ู ่าย
่ส
ี ิบป
ี เจ ้าออก
จากซีชวนไป เหม ือนพรรคบ ัวดำเองก ็เพ่งจะก
ิ ่อตั
้ง”
“อ
๋ อ?” เซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาพ ูดว่า “พ่ใหญ
ี ่ ้ ขาเองก ็
แปลกใจ ้ ขาได ้ย
ินมาว่า วรย ุทธ
์ เจ
้าลัทธ
ิบัวด ำไม ่
ธรรมดาเลย น ่าจะเกือบเป ็ นต
้าจงซือแล้ว ไม ่ม
ีใน
ู
ผใดในย
้ ุทธภพซ ีชวนทีร่ ู
ักพวกเขาเลยหร
จ
้ ือ? หาก
เป
็ นเช
่นน้ แล
ี ้วจะไปร ้
ู ได
้อย่างไรว ่าวรย ุทธ์ ของพวก
เขาดีไม่ด
ี แล้วจะแยกแยะได ้อย
่างไรว ่าวรย ุทธ
์ ของ
เขาเกือบจะเป ็ นถึงต
้าจงซือแล ้ว?”
่ซางเฮ
ู
ล ่อพูดว
่า “ก ็แค
่ข่าวลือตามก ันมาเช ่
ือไม ่ได
้
หรอก อาจจะเป ็ นพวกชาวเหม ียวตั
้งใจปล ่อยข ่าวให้
ูย
ด ่งใหญ
ิ ่ก
็ได้” เขาหย ุดไปครู่หนึ
่ง แล้วพ
ูดว ่า “แต ่ว่า
พรรคบัวดำกลายมาเป ็ นภ
ัยของซ ีชวนแล้ว จวนเส ิน
โหวประกาศส ัญญาเล ือด รวบรวมคนของแปดพรรค
ิบหกส
ส ำน ักเพ่
ือกวาดล ้างพรรคบ ัวด
ำ ก ็ถือเป็ นบ
ุญ
ของยุทธภพ”
“พ่ใหญ
ี ่บอกว ่าพรรคบ ัวด ำเป ็ นภ
ัยของซ ีชวน หร ือว่า
พวกเขาก ่อเร ่
ืองในซ ีชวนหร ือ?” เซ ่ยงเซ
ี ียวเหายาพ ูด
่า “พวกเขาก
ว ่อกรรมท ำเข ็นอย ่างนั
้นหร ือ?”
ประม ุขหงย้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “เร ่
ืองเลวร ้ายท่พรรคบ
ี ัวดำ
ำม
ท ีมากน
ับไม ่้ถวนเลย คนท ่ตายในม
ี ือของพวกเขา
็ม
ก ีมาก”
“ประม ุขหงหมายความว ่าอย่างไร?”
ประม ุขหงพูดว่า “คนท ่อย
ี ่ในสายซ
ู ีชวนต ่างร้
ูดี แปด
ี
ปี่
ทผ่านมา ท่านเจ ้าสำน ักป
๋ ายกับศิษย์อ
ีกแปดคน
ของเขา ถ ูกคนของพรรคบ ัวด ำส ังหารท ั
้งส้น
ิ
หลังจากสังหารแล ้ว ย ังนำศ ีรษะของพวกเขามา
แขวนไว ้ก
ับธง แล ้วท้งธงส
ิ ีดำท ่เป
ี ็ นส
ัญลักษณ์ ของ
พรรคบ ัวด
ำเอาไว ้้
ดวย ท ่านประม ุขเซ ียวหยวนคน
่อนแห
ก ่งหอเซ ียวหยวนก ับท่านเจ้าส ำน ักป
๋ ายเป็น
เพ่
ือนกัน ได้ทำการรวบรวมยอดฝ ีมือในซีชวนกว ่า
ิบคนบ
ส ุกไปทวงถามความย ุต
ิธรรมถ ึงเขาเฉ ียนอ
ูหลิง
แต่ว
่า......” เม ่ือพ
ูดถึงตรงน ้ เขาก
ี ็ไม
่ได้พ
ูดต่อไปอีก
แต่น
้ำเส ียงของเขาเต ็มไปด้วยความโกรธแค ้น
“ผลเป ็ นอย
่างไร?”
ประม ุขหงถอนหายใจแล ้วพูดว
่า “ท่านประม ุขเซียว
หยวนคนก ่อนกับพวกเข ้าไปในเขาเฉ ียนอ
ูหลิง แล้วก็
ไม่ได
้กล ับออกมาอ ีกเลย จากน ั้นไม
่นานหอเซ ียว
หยวนก ็ได้ร
ับศีรษะของท ่านประม ุขคนก่อนแทน”
“พรรคบ ัวด
ำโหดเห ้ยมขนาดน
ี ้เลยหร
ี ือ?” เซ่ยงเซ
ี ียว
เหยาตกใจมาก “แล ้วเหต ุใดพวกเขาต ้องลงมือกับ
้
บานตระก ูลป
๋ ายด้วย?”
ุกคนต
ท ่างน่งไป ล
ิ ่ซางเฮ
ู ่อถอนหายใจแล ้วพูดว
่า “ก ็
่าจะฆ
น ่าคนเพ ่
ือแสดงศ ักดากระม ัง แต่อยากจะอย ่
ู
ในยุทธภพได ้ ก ็้
ตองท ำให้คนเห ็นคนร
้
ูจัก ถึงแม
้
ตระก ูลป
๋ ายจะไม ่ได้มี่
ือเส
ช ียงเท่าแปดพรรคส ิบหก
ำน
ส ัก แต ่ว
่าพวกเขาก ็มี่
ือเส
ช ียงในแถบซ ีชวน”
ฉหน
ี ิงแอบฟั งอย ่นอกหน
ู ้าต่าง เขาร ้
ูสึกแปลกใจมาก
แอบค ิดในใจว ่าเร ่
ืองน ้เก
ี ิดขึ้นเม
่
ือแปดป ีก่อน ตอน
ั
น
้นจวนเส ินโหวเองน ่าจะเข ้ามาในซ ีชวนแล ้ว เก ิด
เร
่ืองแบบน ้ในซ
ี ีชวน ม ีพรรคใหม ่โผล ่มาก ำจัดตระก ูล
หนึ
่งในย ุทธภพ เหต ุใดจวนเส ินโหวถ ึงได้ไม่เข้ามา
ัดการ แล
จ ้วเหต ุใดจวนเส ินโหวถ ึงไม่สนใจเร ่
ืองน้
ี
หากต ิดตามเร ่
ืองน ้มาต
ี ั
้งแต่แปดป ีก่อน จวนเส ินโหว
เองก ็น่าจะร้
ูเร ่
ืองของพรรคบ ัวด
ำไม ่้
นอยเลย
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาพ ูดว่า “อย ่างน้น
ี ่เอง พ
ี ่ใหญ
ี ่ ้ ขาได้ย
ิน
มาว ่าพรรคบ ัวดำ้ บาคล ั
่งมาก แต ่ก็ม
ีอำนาจไม ่เกิน
ินแดนซ
ด ีชวน จร ิงหรือไม ่? หลายป ี มาน้ท
ี ่นอกเขตซ
ี ี
ชวน ไม ่เคยได ้ยินเร่
ืองของพรรคบ ัวดำเลยนะ”
“ก็แค่พวกส ุนัขเผ ่าเหม ียวท ่อย
ี ่รวมก
ู ันเป
็ นกล่ม
ุ
เท่านั
้นแหละ” ประม ุขหงเหม ือนจะแค ้นพรรคบ ัวดำ
มาก “ถ ึงแม้จะบอกว ่าเจ ้าลัทธิของพรรคบ ัวดำจะ
ีวรย
ม ุทธ์ล
้ำเล ิศมาก แต ่ก
็เหม ือนท่ท
ี ่านล่พ
ู ูดน
ั
่น
แหละ ค ิดว
่าพวกเขาก ็น่าจะแค ่ปล่อยข่าวออกมา
อย่างน
ั
้น คนพวกน ั
้นสามารถต ั
้งหล ักได้ในซีชวนก็ถ
ือ
่าไม
ว ่เลวแล ้ว จะไปออกนอกซ ีชวนได ้อย
่างไรก ัน
พวกเขาก ็แค่อาศัยภูม
ิศาสตร ์ท
่ด
ี ีของห ุบเขาเฉ ียนอ
ูห
ิง หลบซ
ล ่อนตัวก็เท่าน
ั้น หากออกจากท ่น
ี ่ไป คงท
ี ำ
อะไรไม ่ได
้”
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกขำ แอบค ิดในใจว ่าประม ุขหงน่าจะคิดไป
้
ขางเดียว
่อนหน
ก ้าน้เขาได
ี ้้
ขอมูลมาจากต ้วนชางไห ่ว่า ซีเหม
ิน
เสินโหวกับฉีจ
่งเคยค
ิ ุยเร่
ืองยุทธภพก ัน ได้พ
ูดถึงเจ
้า
ัทธ
ล ิของพรรคบ ัวด
ำ พวกเขาม ั
่นใจมากว ่าเจ
้าลัทธิ
ัวด
บ ำนั
้นเป็ นหน
ึ่งในห้าต้าจงซือ ้ ดวยตำแหน ่งของซ ี
เหมินเสินโหว ก ับการพ ูดคุยก
ับฉ ีจ
่ง ไม
ิ ่น่าจะเป็น
การพูดเล่น
ประม ุขหงกับคนอ ่
ืนๆ ถ ึงแม้จะเป ็ นชาวย ุทธ์ ในซ
ีชวน
แต่เม
่ือเท
ียบก ับข่าวคราวข ้อมูลของจวนเส ินโหวแล ้ว
็เท
ก ียบไม ่ได
้
แม
้แต่ซีเหมินเสินโหวย ังยำเกรงเจ ้าลัทธ ิบ
ัวดำเลย
แต่ประมุขหงน ่เอาแต
ี ่พ
ูดจาค ุยโว ฉ ีหนิงร้
ูสึกว่า
ำพ
ค ูดของพวกเขาไม ่เช
่ือน
่าจะด ีกว่า
หากพรรคบ ัวดำเป ็ นแค่พรรคธรรมดาท ั
่วไป ประม ุข
เซียวหยวนคนก ่อนกับพวกอ ีกสิบคนท ่บ
ี ุกไปทวง
ความย ุต
ิธรรม เหต ุใดไม ่ม
ีใครกล ับมาได ้สักคน?
ีกท
อ ั
้งคนพวกน ้เกล
ี ียดพรรคบ ัวดำมาก แต ่พรรคบ ัว
ำกล
ด ับไม่ได
้้ลมเหลวในการต ั
้งถ่นฐานท
ิ ่ซ
ี ีชวน แต ่
กลับมีรากท่แน
ี ่นมากอ ีกด
้วย หากจะต ้องต ่อสู้ก
ัน
ึ
ข
้นมาจร ิงๆ เกรงว ่าชาวย ุทธ์ ในซีชวนท ั
้งหมดน ่าจะ
ูกกวาดล
ถ ้างไปจนส ้น
ิ
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาถามว ่า “พ่ใหญ
ี ่ จวนเส ินโหว
ประกาศส ัญญาเล ือด รวบรวมก ำลังพลจากแปด
พรรคส ิบหกสำน ักเพ่ือกวาดล ้างพรรคบ ัวดำ พ ่ใหญ
ี ่
ิดว
ค ่าพวกเขาท ำถ ูกแล้วอย ่างนั้นหร
ือ?”
“น
้องชายเหต ุใดเจ้าถึงได ้ถามแบบน ้ ?” ล
ี ่ซางเฮ
ู ่อพูด
่า “พรรคบ
ว ัวดำท ำ้ รายย ุทธภพ ท ่จร
ี ิงก็ควรจะก ำจ ัด
มานานแล ้ว ครั
้งน้จวนเส
ี ินโหวออกหน ้า ก ็เป็ นการ
ควบค ุมความเร ียบร้อยของย ุทธภพถ ือเป็ นเร่
ืองด ี อีก
ั
ท
้งส ัญญาเลือดก็ประกาศมาแล ้ว ก็แสดงว ่าต้องท ำ
แน่นอน” เขาหย ุดไปคร ่
ูหนึ
่ง แล ้วพ
ูดว ่า “้ นองชาย
ูดตามตรงเลยนะ ท
พ ่จร
ี ิงแล้วท่เช
ี ิญสหายมาท ่
ี
ำน
ส ักเฟ
ิ งเจ
้ยน ก
ี ็เพราะต ้องการหาร ือเร ่
ืองการบ ุก
โจมต ีเขาเฉียนอ ูหลิง”
ประม ุขหงพูดว่า “ถ ูกต
้อง ถ ึงแม ้จวนเส ินโหวจะ
ประกาศส ัญญาเล ือดแล้ว ยอดฝ ีมือของแปดพรรค
ิบหกส
ส ำน ักต
่างมารวมต ัวกันท่ซ
ี ีชวน แต ่ว่าเหล ่า
ชาวยุทธซ ีชวนจะให ้คนของแปดพรรคส ิบหกสำน ักด
ู
ูกไม
ถ ่ได
้ ท ่น
ี ่เป
ี ็ นพ
้
ืนท่ของพวกเรา พวกเราจะต
ี ้องใช
้
โอกาสน ้แสดงศ
ี ักดาของพวกเรา หากพวกเราไม ่
สามารถช ิงผลงานใหญ ่ได
้ ต ่อไปชาวย ุทธ
์ ในซ
ีชวนจะ
ีหน
ม ้าอย ่ในย
ู ุทธภพได ้อย่างไร?”
่ซางเฮ
ู
ล ่อย้มแล
ิ ้วพูดว่า “้ นองชาย เจ ้ากล ับมาได้
ังหวะพอด
จ ี คิดถ ึงตอนท ่ส
ี ำน ักเฟิ งเจ
้ยนย
ี ังโด่งดังใน
ุทธภพ สะเท
ย ือนไปท ั่วหล
้า ได ้เจ ้ากล
ับมาต ิดตามข้า
ีกคร
อ ั
้ง พวกเราจะต ้องย่งใหญ
ิ ่ได ้แน
่นอน ผ ่าน
มาแล้วกว่าส ิบแปดป ี พวกเราพ ่้
ี นองร่วมมือกัน
ังหารโจรช
ส ั
่ว มา ท ุกท
่าน ่ ืม”
ด
ีหน
ฉ ิงกำล ังคิดว่าเซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาจะต ิดตามพวกเขา
ไปโจมต ีหุบเฉ ียนอูหล ิงหรือไม่ แต ่กล
ับได้ยินเสียงลม
ัด เขาก
พ ็สะด ุ้ง เห ็นของช ้นหน
ิ ึ่งถูกซ
ัดมาท ำให้
หน
้าต่างแตก พ ่งมาตรงหน
ุ ้าเขา
ปฏิกิร
ิยาของเขาไวมาก เขาก ้าวเท ้าแล
้วเอ้ยวต
ี ัว
หลบ
ในตอนน ้เอง ก
ี ็ได
้ย
ินเส ียงของล ่ซางเฮ
ู ่อดังมา “ใน
เม
่ือท่านมาแล ้ว เหต ุใดไม ่ออกมาพบหน ้าล่ะ ซ่อนตัว
อย่แบบน
ู ั
้น ไม่ใช่ส
่งท
ิ ่คนด
ี ีด
ีเขาท ำก ันนะ”
จากน ั
้นก ็ได้ย
ินเสียงเคล ่
ือนไหวภายในห ้อง จากน ั
้นก็
เห็นเงากระโดดออกมาจากหน ้าต่าง แสงสะท ้อน
ออกมา ดาบเล ่มหนึ
่งก ำล ังฟ
ั นมาท่เขา
ี
ีหน
ฉ ิงเห ็นคนท ่มาไม
ี ่ใช ่ล
่ซางเฮ
ู ่อ แอบค ิดในใจว ่าวร
ุทธ
ย ์ ของล ่ซางเฮ
ู ่อน่าจะไม ่ธรรมดา เขาร ้
ูว่าตัวเอง
หลบอย ่ท
ู ่หน
ี ้าต่าง อ
ีกท ั้งมีคนฟ
ั นดาบเข ้ามาใส่เขา
เขาก ็เลยต ้องหลบไปด ้านข ้าง
เม
่ือหลบได ้หน
ึ่งเงา ก ็มีเงาคนอ ีกสองคนโผล ่มาอีก
พริบตาเด ียว ก็กลายเป ็ นสามรุ มหนึ
่ง ้
ลอมตัวเขา
เอาไว ้
ฉหน
ี ิงแอบค ิดในใจว่าเหต ุใดถ
ึงได้ซวยอย ่างน้
ี
จากน ั
้นก ็ได
้ย
ินเสียงของล ่ซางเฮ
ู ่อพูดข
ึ
้นมาว่า “ท่าน
เป
็ นใครมาจากไหน ด ึกด
่
ืนแบบน ้ เหต
ี ุใดถึงต้องหลบ
หน้าไม่ออกมา ค ิดจะทำอะไร?”
ีหน
ฉ ิงก ำม ีดสั
้นของเขาเอาไว ้ในม ือ แล
้วหันหลัง เห็น
ชายว ัยกลางคนสวมช ุดผ
้าแพรย ืนไขว้หลังอย
่ เขาย
ู ืน
้
จองมาทางเขา ้ ดานข้างคนๆ น ั
้น มีอ
ีกคนยืนอย่สวม
ู
ุดผ
ช ้าหยาบ มองก ็้
ู
รว่าเป
็ นเซ
่ยงเซ
ี ียวเหยา เขามอง
ไปท่เซ
ี ่ยงเซ
ี ียวเหยา ท่ามกลางแสงไฟ เม ่
ือเขาเห ็น
ใบหน้าของเขาช ัดเจน ก็ถึงก
ับตกใจ เก ือบจะหล ุด
้
รองออกมา
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองคร ักษ
์ เส
้ือแพร
บทท่ 356 ซ
ี ่อ
ู ่ง
ิ
ีหน
ฉ ิงค
ิดไม ่ถ
ึงเลยว ่า เซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาจะเป ็ นคนชาย
ัยกลางคนล
ว ึกลับท่เขาเคยพบมาก
ี ่อน
่อนหน
ก ้าน้เขาถ
ี ูกราชาพ ิษจ ่วซ
ิ ีของพรรคบ ัวดำจ ับตัว
ไป ก ็ได
้ชายว ัยกลางคนคนน ้มาช
ี ่วยเอาไว ้ อ
ีกทั
้งเขา
ังถ
ย ่ายทอดว ิธีการเด ินลมปราณก ับฝ่ าม
ือดันภูเขาให ้
เขาอ ีกด
้วย แต ่ว
่าคนๆ น ้ร
ี ีบมาร ีบไป ฉ ีหน ิงเลยไม ู่้
ร
่าเขาช
ว ่ือว
่าอะไร อ ีกทั
้งไม ่้
ูรว่าเหต ุใดต้องช่วยเขา
้
ดวย
่อนหน
ก ้าน้เขาก
ี ็้
ู
รสึกว ่าเสียงของเซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาน ั
้น
ุ
คนมาก แต
้ ่ว่านึกเท่าไรก ็น
ึกไม ่ออก เขาไม ่ได้น
ึกถึง
ชายกลางคนล ึกล
ับน ั
่นเลย ตอนน ้ได
ี ้เห็นใบหน ้าของ
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาแล ้ว ถ ึงได ้เข้าใจ
เขาค ิดไม ่ถ
ึงว่าจะได้เจอเขาอ ีก อ
ีกท ั
้งยังค ิดไม่ถ
ึงด้วย
่าเขาจะเป
ว ็ นนายน้อยของส ำนักเฟ
ิ งเจ ้ยน
ี
หรือว่าส ำนักเฟิ งเจ
้ยนม
ี ีความส ัมพ
ันธ
์ อะไรก ับจวน
่นอ
ิ
จ ีโหวมาก ่อน ดังน
ั้นเซ่ยงเซ
ี ียวเหยาก ็เลยย่ืนม
ือ
เข้าช
่วย?
ตอนน ้ถ
ี ูกยอดฝ ีมือหลายคนล ้อมไว้ ฉ
ีหน ิงสีหน ้า
เคร่งเคร ียดมาก เขาค ิดว ่าเขาประมาทล ่ซางเฮ
ู ่อ
เกินไป เด ิมทีเขาควรจะระว ังมากกว ่าน ้ แต
ี ่กลับคิด
ไม่ถ
ึงเลยว ่าจะถ ูกจ
ับได้
“เส่ยวหล
ี ินจ
่ือ ัยงไม
่ขอขมาอ ีก” เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาพ ูด
้
ดวยสีหน ้าท่าทางเคร ่งเคร ียด “เจ้าบังอาจมากเลย
นะ ้ขาส ั่งให
้เจ้ารอท่ต
ี ีนเขา เหต ุใดเจ ้าถ ึงได
้กล้าขัด
ำส
ค ั
่งข้าแบบน ้?”
ี
ีหน
ฉ ิงอ ึ
้งไป แต ่เขาก็เข้าใจในท ันท
ีว่าเซ ่ยงเซ
ี ียวเหยา
หมายความว ่าอย่างไร
เขาเด ินหน ้าขึ้นไป แล ้วยกม ือข
ึ้นค
ำน ับล่ซางเฮ
ู ่อ
“คารวะท ่านล ุง ูผ
้้นอยเสียมารยาทไป ขอให ้ท
่าน
อภัยด
้วย”
่ซางเฮ
ู
ล ่อก ับพวกเห ็นด
ังนั
้น ก็ตะลึง เซ ่ยงเซ
ี ียวเหยา
้มแล
ิ
ย ้วพูดว ่า “พ ่ใหญ
ี ่ หลินฉีเป
็ นศ
ิษย์ท
่้
ี ขาร
ับไว้
ตอนท่ท
ี ่องย ุทธภพ เขาฉลาดมาก เพ ียงแต่ซนเอา
เร
่ือง เปล ่ยนยาก คร
ี ั
้งน้มาซ
ี ีชวน ้ ขาเลยพามาด ้วย
่อนข
ก ึ
้นเขามา ้ ขากังวลว ่าเขาจะซนเก ินไป ก็เลยส ั
่ง
ให้รออย ่ท
ู ่ต
ี ีนเขา ใครจะค ิดว
่าเขาจะแอบข ึ
้นเขา
มาแล้วบ ุกเข ้ามาท ่น
ี ่ พ
ี ่ใหญ
ี ่อภ
ัยด้วย” เขาจ ้องมาท ่ฉ
ี ี
หนิง แล้วพ ูดว่า “ก ่อเร่ืองอีกแล้วนะ”
ีหน
ฉ ิงร
้
ูว ่าเซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาก ำล ังปกป้องเขาอย ่ เขา
ู
้
ตองการช ่วยให ้ฉ
ีหนิงรอดจากสถานการณ ์น
้ไป ในใจ
ี
ของเขาร ้
ูส ึกซาบซ ึ
้งมาก เขาเองก ็ฉลาด พอเซ ่ยง
ี
เซียวเหยาพ ูดจบ เขาก ็ร
ีบพูดว่า “อาจารย ์ ้ขารอ
่านอย
ท ่ท
ู ่ต
ี ีนเขาต ั
้งนาน เห ็นท
่านไม ่กล
ับลงมาส ักท ี
้
ขาก ็ค
ิดว่าเกิดเร่
ืองอะไรก ับท ่านหร ือไม่ ก็เลยขึ
้นเขา
มาด ู พอเข ้ามาท่น
ี ่แล
ี ้ว ก็ไม่มีใครขวางข ้า ้ขาเห
็นท่น
ี ่
ี
ีแสงไฟ ก
ม ็เลยเด ินมา แต ่ว่าเห ็นพวกท่านก ำลังคุย
ันอย
ก ่ ้
ู ขาก็ไม่กล
้าเข ้าไปขัด”
เขาพ ูดตอบร ับกับเซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาได ้เป
็ นอย
่างดี ไร้ท่
ี
ิ
ต
คนสวมเส ้
ือสีม่วงท่ถ
ี ือดาบถามข ึ
้นมาด ้วยความสงส ัย
่า “้
ว นองเซ่ยง เจ
ี ้าเด ็กน
่เป
ี ็ นศ ิษย
์ ของเจ้าหรือ?”
ีหน
ฉ ิงฟ
ั งน
้ำเส ียงของเขา ก ็ู้
รว่าเป็ นประมุขหง
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาย ้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “มาอย ่ก
ู ับข
้าได้สองปี
แล้ ว”
่ซางเฮ
ู
ล ่อหัวเราะแล ้วพูดว่า “ท ่แท
ี ้ก็คนกันเอง เส ่ยว
ี
หลินจ่
ือ อาจารย ์ ของเจ ้าเป็ นพ่้
ี นองร่วมสาบานก ับข้า
เจ้าจะเร ียกข้าว่าท ่านลุงก็ไม่ผิดนะ” เขาห ันไปพ ูด
ับเซ
ก ่ยงเซ
ี ียวเหยาว ่า “เซียวเหยา ในเม ่
ือเจ้าเป็น
อาจารย ์ ของเขา ก ็เหม ือนเป
็ นพ่อของเขา ส ำน ักเฟ
ิง
เจ้ยนเด
ี ิมทีเป็ นบ
้านของเจ ้าอย ่แล
ู ้ว ในเม ่ือเส่ยว
ี
หลินจ่
ือมาแล ้ว ็ กเหม ือนได้กลับบ้าน จะเด ินด ูรอบๆ
็ไม
ก ่เป
็ นไรหรอก ้ ขาจะลงโทษเขาได ้อย
่างไร?” เขา
มองไปท ่คนอ
ี ่ืน แล ้วพูดว
่า “ท ุกท ่านเก ็บอาวุธเถอะ”
ีหน
ฉ ิงยกม ือคำน ับแล้วพูดว่า “ขอบค ุณท่านลุง”
“มา ้ ขางนอกอากาศหนาว เจ ้าน ่ก
ี ็่
ือจร
ซ ิง มาถ ึงแล
้ว
จะมาย ืนอย ่้
ู ขางนอกอ ีกทำไมก ัน?” ล ่ซางเฮ
ู ่อพูด
อย่างกระต ือรือร้นว่า “ไม ่้
ตองกล ัวอาจารย ์ จะ
ลงโทษหรอกนะ ม ี้
ขาอย ่ เขาไม
ู ่กล้าทำอะไรเจ ้า
หรอก” เขาเด ินหน้าขึ
้นมา แล ้วย ่
ืนมือไปจับม ือของฉ ี
หนิง แล ้วด ึงเข ้าห้องไป “มา เข ้ามาก ินอะไรก ่อน
่างกายจะได
ร ้อ่นด
ุ ้วย”
ีหน
ฉ ิงเห ็นล่ซางเฮ
ู ่อถึงแม้จะมีอาย ุเกือบห้าสิบปี แล
้ว
แต่ว่าเขาน ่าจะด ูแลตัวเองดี ด ูแล้วยังเหม ือนคนอาย ุ
่ส
ี
ส ิบอย ่เลย ด
ู ูอาย ุ้
นอยกว ่าเซ่ยงเซ
ี ียวเหยาอ ีก
สายตาของล ่ซางเฮ
ู ่อน
ั
้นเป็ นประกายระย ิบระย ับ ด
ูก็
้
ู
รว่าฝ
ึ กฝนมามาก
แต่ชายช ุดม่วงกลับเก ็บอาวุธแล้วยกมือขึ
้นมาค ำน ับ
แล้วพูดว
่า “ท ่านล ่ ในเม
ู ่ือพวกท่านพ่้
ี นองได้มาพบ
ัน ก
ก ็ควรจะด ่ืมก
ันให ้เต
็มท่ ส
ี ัญญาเลือดประกาศ
ออกไปแล ้ว อีกไม ่ก
่ว
ี ันทางจวนเส ินโหวคงเร ียกพบ
พวกเรา พวกเราควรจะกล ับไปเตรียมต ัวก่อน คงไม ่
รบกวนแล ้ ว”
่ซางเฮ
ู
ล ่อรีบพูดว
่า “ประม ุขหง น่ท
ี ่าน......”
“ท่านล่ ประม
ู ุขหงพ ูดถ
ูก คร ั
้งน
้พวกเราจะอย
ี ่หล
ู ัง
คนอ่
ืนไม่ได้ ” ชายช ุดด
ำ้ ขางๆ พูดว
่า “คร ั
้งน้ม
ี ีชาว
ุทธ
ย ์ มาจากท ั
่วทุกท่ หากพวกเราไม
ี ่สามารถสร ้างช่
ือ
ได้ ก็จะเส ียหน้าของชาวซ ีชวน” เขายกม ือคำน ับ
แล้วพูดว
่า “ขอต ัวก่อน”
ท
ั
้งสามคนยกม ือคำน ับแล้วจากไป ไม ่แม ้แต่จะหัน
หน
้ากล ับมา
่ซางเฮ
ู
ล ่อเห ็นด
ังน ั
้น เม ่
ือพวกเขาไปไกลแล ้ว ก ็ถอน
หายใจแล ้วพ ูดว
่า “เซ ียวเหยา เจ ้าเห ็นแล้วใช ่หรือไม
่
คนพวกน ้น
ี ิส
ัยแบบน ้ตลอด” เขาด
ี ึงม ือของฉ ีหน
ิงเข ้า
ไปในห ้อง ย ้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “พวกเขาไปแล ้ว แต่ว่า
อาหารก ับเหล ้ายังร้อนอย ่ พวกเรามาด
ู ่
ืมกัน”
ีหน
ฉ ิงร้
ูสึกได้ว่าล่ซางเฮ
ู ่อได้เดินพล ังลมปราณของ
เขาออกมาจากฝ ่ ามือ เขาต ้องการทดสอบก ำล ัง
ภายในของเขา เขาร ้
ูสึกข ำมาก ล ่ซางเฮ
ู ่อไม ่้
ู
ร้าส
ฟ ูง
แผ่นดินต่ำเลย หากเขาเด ินลมปราณแค ่นิดเด
ียว
พลังหกเทพประสานปะท ุออกมา ก ำล ังภายในของล ่
ู
ซางเฮ ่อก ็จะถูกดูดจนหมด
แต่ว
่าเซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาม ีบุญคุณก
ับเขา อ ีกทั
้งล่ซาง
ู
เฮ่อก็เป
็ นพ่้
ี นองร
่วมสาบานของเซ ่ยงเซ
ี ียวเหยา ฉ ี
หนิงลงม ือกับเขาไม ่สะดวก อ ีกท
ั้งอีกฝ่ ายก็แค
่
อยากจะทดสอบหย ั
่งเชิงเท่านั
้น ไม ่ได้คิดจะท
ำ้ ราย
เขา
เม
่ือเข
้ามาในห ้อง ล่ซางเฮ
ู ่อก็ปล่อยม ือ ฉ
ีหน
ิงถึงเห็น
ได
้ชัดว
่าภายในห ้องตกแต ่งได ้อย่างงดงาม บนโต ๊ ะม
ี
อาหารก ับเหล้าอย ่างด
ี
เข
้าฤดูใบไม ้ผลิแล
้ว ท่ซ
ี ีชวนอากาศเร ่มเย
ิ ็น แต่ว
่า
ภายในห้องม ีเตาผ ิง ม
ันอ่นมาก อาหารบนโต
ุ ๊ ะย
ังไม่
เย็น ม
ีหลายจานท ่ย
ี ังม
ีควันลอยข ึ
้นมาอย ่
ู
“เด็กๆ เก ็บถ
้วยพวกน ้ไป แล
ี ้วเปล ่ยนของใหม
ี ่มา” ล ่
ู
ซางเฮ่อตะโกนส ั
่ง จากน ั
้นก ็ม
ีคนร ีบเอาถ ้วยชามใหม ่
มาเปล่ยนให
ี ้ เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาน ั
่งลงตรงข ้ามกับล่ซาง
ู
เฮ่อ ฉ
ีหนิงนั
่งลงข้างๆ เขามองไปท ่เซ
ี ่ยงเซ
ี ียวเหยา
เห็นเซ
่ยงเซ
ี ียวเหยาหน ้าน่งมาก แต
ิ ่ว่าเส
้
ือผ
้าหยาบๆ
ของเขา เหต ุใดเขาถ ึงไม่แต่งตัวหน ่อยนะ ดูไปแล ้ว
ันไม
ม ่สดช่
ืนเลย ม ันห่างชั
้นกับเส ้
ือผ้าของล ่ซางเฮ
ู ่อ
มาก ค ิดภาพตอนท ่เขาเป
ี ็ นเจ้าส ำน ักของส ำน ักเฟ ิง
เจ้ยนไม
ี ่ออกเลย
“พ่ใหญ
ี ่อย
่ท
ู ่น
ี ่ตลอดเลยหร
ี ือ?” เซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาถาม
“้ขาเห็นว่าท่น
ี ่ม
ี ันด ูเง ียบจนเก ินไป หร ือว ่า......”
“แต ่ละปี้
ขาจะหาเวลามาพ ักท่น
ี ่ระยะหน
ี ึ
่ง” ล ่ซาง
ู
เฮ่อถอนหายใจแล ้วพ ูดว ่า “เซ ียวเหยาเจ ้าคงไม ่้
ูร
อะไร หล ังจากท ่เจ
ี ้าจากไปแล ้วเม ่
ือสิบแปดป ีก
่อน
เพ่
ือให้สำน ักเฟ ิ งเจ ้ยนคงอย
ี ่ต
ู ่อไป ้ ขาเลยร ับศิษย์ เข
้า
มากล ่มหน
ุ ึ
่ง เพ ่
ือสร ้างรากฐานท ่ซ
ี ีชวนน ้ ส
ี ิบหกป ี
่านไป จวนเส
ผ ินโหวท ำส ัญญาเล ือดก ับแปดพรรคส ิบ
หกส ำน ัก สำน ักเฟิ งเจ ้ยนเองก
ี ็เป็ นหนึ
่งในแปดพรรค
ิบหกส
ส ำนักด้วย......”
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “เร ่
ืองน้้
ี ขารู้ ้ขาได้ย ิน
มาว ่าตอนน ั
้นส ำน ักเฟ ิ งเจ้ยนท
ี ่ม
ี ีพ่ใหญ
ี ่เป
็ นผู
้นำ
่
ือเส
ช ียงสะเท ือนไปท ั่วซีชวน อ ีกท ั้งยังเป็ นหนึ
่งใน
แปดพรรคส ิบหกส ำน ัก ้ นองร้
ูสึกด ีใจมาก”
ฉหน
ี ิงคิดในใจว ่าท่แท
ี ้สำน ักเฟิ งเจ้ยนก
ี ็เป็ นหนึ่งใน
แปดพรรคส ิบหกส ำน ักน่เอง
ี
เขาร้
ูว่า สัญญาเล ือดเป ็ นข้อตกลงท ่จวนเส
ี ินโหวท ำ
ึ
ข
้นกับชาวย ุทธ
์ท
่อย
ี ่ในด
ู ินแดนแคว ้นฉ ่ เป
ู ็ นข
้อตกลง
ของแคว ้นกับกล่มอ
ุ ำนาจในย ุทธภพ โดยม ีแปด
พรรคส ิบหกสำน ักเป็ นกล ่มผ
ุ ู
้นำ แปดพรรคส ิบหก
ำน
ส ักก็เลยถือเป็ นโครงสร ้างหน ึ่งของกล ่มอ
ุ ำนาจใน
ุทธภพของแคว
ย ้นฉ ่ เม
ู ือ่ มีคำม ั
่นสัญญาจากแปด
พรรคส ิบหกสำน ัก กล ่มอ
ุ ำนาจย ุทธภพอ ่ืนๆ ก ็จะไม่
กล
้าท ำลายกฎลง
สามารถท ำให้จวนเส ินโหวให ้ความส ำคัญได ้ แปด
พรรคส ิบหกสำน ักจะต ้องม ี่ือเส
ช ียงมากในย ุทธภพ
ำน
ส ักเฟิ งเจ
้ยนน
ี ่สามารถเป
ี ็ นหนึ่งในแปดพรรคส ิบ
หกสำน ักได้ การได ้เป็ นถึงเจ ้าส ำน ักเฟิ งเจ้ยน แสดง
ี
่าล
ว ่ซางเฮ
ู ่อเองก ็ไม่ธรรมดาเลย
ฉหน
ี ิงอาศัยอย ่ในจวนโหว เร
ู ่
ืองภายในราชส ำนักเขา
็้
ก ู
รไม่้
นอย แต ่ว่าเร ่
ืองในย ุทธภพเขาเองไม ่ค่อยร
้
ู อะไร
ึงแม
ถ ้จะร้
ูจักช
่ือแปดพรรคส ิบหกส ำนัก แต ่ว
่าม ี
พรรคหร ือสำน ักใดบ ้าง เขาไม ่้
ูรเลย
่ซางเฮ
ู
ล ่อส่ายห ัวแล ้วถอนหายใจพ ูดว
่า “ท ั
้งสิบหก
เขตในซ ีชวน ชาวย ุทธ
์ ในชวนตงหกเขตก ็ถ
ือว ่าให
้
เกียรติกันอย่ เห
ู ็นส ำน ักเฟ
ิ งเจ้ยนของพวกเราเป
ี ็น
ู
ผน
้ ำ ปกต ิก็จะม ีเร่ืองในย ุทธภพหลายเร ่ืองท ่้
ี ตอง
สะสาง หากอย ่ท
ู ่น
ี ่ตลอดเวลา ม
ี ันไม่สะดวก ด ังนั
้นท
่
ี
เจียงหยาง ้ ขาได ้สร ้างสำน ักเอาไว ้ท่น
ี ั
่นด้วย จะ
ำงานอะไรก
ท ็จะท ำท ่น
ี ั
่น” เขามองไปรอบๆ แล ้วพูด
่าอย
ว ่างเศร ้าใจว ่า “แต ่ว
่าอย ่างไรเส ียส ำน ักเฟ
ิ งเจ้ยน
ี
จริงๆ แล ้วก็ย
ังค ือท ่น
ี ่ เซ
ี ียวเหยาเจ ้าจากไปส ิบแปดปี
้
ขาค ิดถ
ึงเจ ้าอย ่ตลอดเวลา ด
ู ังน ั
้นก
็เลยกล ับมาท ่น
ี ่
ี
่อยๆ น
บ ึกถึงเร่
ืองราวเก ่าๆ ท ่ผ
ี ่านมาตลอด”
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาพ ูดอย ่างเศร้าใจว ่า “เวลาผ ่านไปเร ็ว
ัก ค
น ิดไม ่ถ
ึงเลยว ่าจะผ ่านมาแล ้วกว่าสิบแปดปี
เร่
ืองราวในตอนน ั
้น ม ันเหมือนเพ่งจะเก
ิ ิดขึ
้นเม่
ือวาน
เลย”
ตอนน ้ฉ
ี ีหนิงแทบจะน ั
่งไม่ต
ิดแล้ว เขาอยากจะร ีบ
กลับไปหาอ ีฝู ไม
่มีใจจะมาน ั
่งฟ
ั งพวกเขาสองคนค ุย
เร่
ืองเก ่าๆ
แต่ว่าตอนน ้เขายอมร
ี ับไปแล
้วว่าเป็ นศ
ิษย์ ของเซ่ยง
ี
เซียวเหยาแล ้ว พอน ั่งลง จะไปท ันทีก
็ไม่ได้
อาหารบนโต ๊ ะม
ีแต่ของด ี ม
ันหอมมาก ฉ ีหนิงเองก ็
้
ู
รสึกหิวมาก เขาเลยไม ่เกรงใจ ปล ่อยให้พวกเขาสอง
คนค ุยเร่
ืองเก ่าก
ันไป ส ่วนเขาก ็หย
ิบตะเก ียบข
ึ
้น
มาแล ้วลงม ือกิน
“เซ ียวเหยา เจ ้ากลับมาคร ั
้งน้ เจ
ี ้า......เจ ้าก็น
่าจะไป
พบซ ่อ
ู ่งหน
ิ ่อยนะ” ล ่ซางเฮ
ู ่อมองไปท ่เซ
ี ่ยงเซ
ี ียว
เหยา “นางค ิดถึงเจ้าตลอดเวลาเลย”
ีหน
ฉ ิงร้
ูสึกสงสัย แอบค ิดในใจว ่า “ซ ่อ
ู ่ง” น
ิ ่ใครก
ี ัน
ีก?
อ
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาสะด ุ้ง เขาน ่งไป หล
ิ ังจากท ่น
ี ่งไปนาน
ิ
ุดท
ส ้ายก ็ถามขึ
้นมาว่า “นางสบายด ีหรือไม ่?”
่ซางเฮ
ู
ล ่อย
้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “สบายด ี ตอนน ั้นข
้าร ับปาก
เจ
้าแล ้ว ้ขาจะดูแลนางอย ่างด ี ชีว
ิตของข ้าท ่ม
ี ีอย่ ก
ู ็
เพ
่ือท ำให ้นางได้อย่อย
ู ่างส
ุขสบาย”
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาพย ักหน้าแล้วพูดว่า “ม ีพ่ใหญ
ี ่ดูแล
นางจะต ้องม
ีความส ุขแน่นอน” เขาค ิดไปคร ่
ูหน ึ
่ง
แล
้วพ ูดว ่า “พ
่ใหญ
ี ่ สิบแปดปีผ่านไปแล ้ว นางคงค ิด
่าข
ว ้าตายไปแล ้ว ท
่านไม ่้
ตองบอกนางหรอกนะว ่าข้า
กลับมา ้ ขาเองก ็คงไม ่ไปพบนาง รอเสร ็จเร
่ืองน้แล
ี ้ว
้
ขาก ็จะไปทันท ี”
“เซ ียวเหยา เจ ้าท ำแบบน ้ไม
ี ่ถ
ูกนะ” ล ่ซางเฮ
ู ่อขมวด
้วแล
ิ
ค ้วพูดว
่า “เจ ้าหายไปไม ่ม
ีข่าวคราวกว ่าสิบแปด
ี
ป ้ ขาก
ับซ่อ
ู ่งค
ิ ิดถึงเจ้าตลอด พอเจ ้ากล ับมา เจ้ากล ับ
ไม่ยอมไปพบนาง เจ ้าค
ิดจะท ำอะไรก ันแน
่?”
ีหน
ฉ ิงเห็นเซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาท ่าทางเศร ้า ก็เลยค ิดว่า
แสดงว ่าเร
่ืองน ้น
ี ่าจะมีความหล ังอะไร
่ซางเฮ
ู
ล ่อกับเซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาเป ็ นพ
่้
ี นองร่วมสาบาน
ัน เซ
ก ่ยงเซ
ี ียวเหยายกส ำน ักเฟ
ิ งเจ้ยนให
ี ้ก
ับล่ซาง
ู
เฮ่อ ความส ัมพ ันธ์ ของพวกเขาด ีมาก ้ ถาเช
่นนั
้น เหต ุ
ใดเซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาถ ึงได
้จากไปแบบไม ่ลาเล่า แล้วน่ก
ี ็
่านไปกว
ผ ่าส ิบแปดป ี แล
้ว? แสดงว ่าจะต ้องม
ี
เบ้
ืองหล ังอะไรแน ่
ลซางเฮ
่
ู ่อเห ็นเซ่ยงเซ
ี ียวเหยาไม ่พูด ก
็ถอนหายใจ
แล้วพูดว่า “เซ ียวเหยา เจ ้าก
ับข้าก ็อย
่ท
ู ่น
ี ่แล
ี ้ว เส ่ยว
ี
หลินจ่ือก
็ไม่ใช ่คนอ่
ืน ้ขาถามเจ ้าสักค ำเถอะนะ ตอบ
้
ขาตามความจร ิงได ้หร
ือไม่ ตอนน ั้นท่เจ
ี ้าจากไปไม ่
ลา เพราะเจ ้าโทษข ้าใช่หรือไม่? เจ ้า......เจ ้าโกรธข
้า
ตลอดเวลาใช ่หรือไม่?”
“พ่ใหญ
ี ่เหต ุใดถึงพ ูดแบบนั
้น?” เซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาร ีบ
เงยหน ้าขึ
้นมา “พ ่ใหญ
ี ่ ตอนน ั
้นท่้
ี ขาจากไป ก ็แค่พอ
้
ู
รว่าท ่านแต ่งงาน ้ ตองการม ีช
ีวิตท่สงบ ส
ี ่วนข ้าไม่เคย
อย่น
ู ่ง ชอบไปไหนมาไหนไปเร
ิ ่ือย จะให ้้ขามาใช ้ชีว
ิต
เรียบง ่าย ฆ ่าข้าให ้ตายดีกว่า” เขาถอนหายใจแล ้ว
ูดว
พ ่า “้ ขาร้
ูว่าหากไปลาท ่าน ท่านคงไม ่ยอมให ้้
ขา
ไป ด ังนั
้นก็เลยท ้งจดหมายเอาไว
ิ ้ ยกส ำน ักเฟิ งเจ้ย
ี
นกับกระบ ่เฉ
ี ิงอ
่งให
ิ ้ท
่าน ส ำหร ับข
้าแล ้ว ท่าน
เหมาะสมท ่จะด
ี ูแลม ันมากกว ่าข
้า รวมถ ึงซ ่อ
ู ่งด
ิ ้วย”
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 357 เสว
ี ียนหยางไท ่อ
ิน
ีหน
ฉ ิงเหม ือนจะกำล ังกินอาหารอย ่ ด
ู ูหม ือนไม ่ได
้
สนใจท ่พวกเขาค
ี ุยกัน แต ่ว่าท่จร
ี ิงแล้วเขาฟ ั งม
ันอย ่ท
ู ุก
้
ถอยท ุกคำ
ึงแม
ถ ้สองคนน ้จะไม
ี ่ได้พ
ูดค ุยกันแบบเป ิ ดอกมาก แต ่ฉี
หนิงก็พอจะเช ่
ือมโยงเร ่
ืองราวได ้
ไม่้
ตองสงส ัยเลยว่า คนท ่่
ี ือซ
ช ่อ
ู ่งเป
ิ ็ นผู
้หญิงแน ่นอน
ีกท
อ ั
้งเซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาเองก ็้
ู
รจักเป
็ นอย ่างดี จากค ำพ ูด
ของเขา เหม ือนเซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาจะม ีความหล ังลึกซึ้ง
ับทางซ
ก ่อ
ู ่งไม
ิ ่้นอย
แต่ว
่าสุดท้ายแล ้วซ
่อ
ู ่งกล
ิ ับแต ่งงานไปก ับล่ซางเฮ
ู ่อ
จะต้องมีความซ ับซ
้อนในความส ัมพ
ันธ์ ระหว่างน ั
้นแน่
แต่ว
่าฉีหน ิงไม
่ได้สนบ ุญค
ุณความแค ้นอะไรของพวก
เขาสามคนมากน ัก เขาค ิดแต ่พียงจะหาโอกาสไปจาก
่น
ี
ท ่ เพราะเซ
ี ่ยงเซ
ี ียวเหยาเองก ็พ
ูดเองว ่าเขาน ิส
ัยซน
ไม่อย่น
ู ่ง หากไปไม
ิ ่ลา เซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาเองก ็ีมเหตุผลท
่
ี
จะอธ ิบายให ้ล่ซางเฮ
ู ่อฟ
ั งได้
๋ฟ
ี
อ ูยังอย ่ในห
ู ้องไม้คนเด ียว เขาจะอย ่ท
ู ่น
ี ่ไม
ี ่ได้
่ซางเฮ
ู
ล ่อน่งไป ส
ิ ุดท
้ายก ็พูดขึ
้นมาว่า “เซ ียวเหยา
หากเจ ้าย ังเห ็นข
้าเป็ นพ
่ชายเจ
ี ้า ก็้ตองไปพบหน ้านาง
ักคร
ส ั
้ง ้ ขาร้
ูว่าท
่เจ
ี ้ามาท ่น
ี ่เพราะม
ี ีเร่
ืองท ่้
ี ตองท ำ จวน
เสินโหวประกาศส ัญญาเล ือด ท ุกคนเดินทางไปท ่เขา
ี
เฉียนอ ูหล ิงเพ่
ือกวาดล ้างพรรคบ ัวด
ำ ตอนน ้้
ี ขาจะไม ่
เร่งเร้าให ้เจ้าไป แต ่ว
่าหล ังจากจบเร ่ืองน ้แล
ี ้ว รอซ ีชวน
สงบเม ่ือไหร ่ เจ้าจะต ้องไปก ับข้าส
ักคร ั
้ง”
“พ่ใหญ
ี ่ เหต ุใดท
่านจะต ้องด ึงดันขนาดน ้้
ี ดวย?”
“ใช ่ว
่าข้าจะด ึงด
ัน” ล ่ซางเฮ
ู ่อพูดอย่างจร ิงจังว่า
“ตอนท ่ความส
ี ัมพ
ันธ์ ของพวกเราสามคนแน ่นแฟ ้น
ชาต ิน
้ท
ี ั
้งชาต ิเจ
้าไม ่คิดจะไปพบหน ้านางอ ีกเลยอย ่าง
ั
น
้นหร ือ? ต ่อให้เจ้าไม ่สนใจอดีตท ่ผ
ี ่านมา อย ่างไรเส ีย
้
ขาก็เป็ นพ่้
ี นองร่วมสาบานก ับเจ
้าอย ่ด
ู ี นางเป็ นพ
่สะใภ
ี ้
ของเจ ้า เจ ้าก็ไม่คิดจะไปพบพ ่สะใภ
ี ้ของเจ ้าหรือ
อย่างไร?”
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาย ้มอย
ิ ่าลำบากใจ แล ้วพ
ูดว่า “ในเม ่
ือพ
่
ี
ใหญ ่พ
ูดถ ึงขนาดน ้แล
ี ้ว เซ ียวเหยาก ็คงต้องทำตาม”
่ซางเฮ
ู
ล ่อย้ม แล
ิ ้วพูดว ่า “แบบน ้ส
ี ิถ
ึงจะเป ็ นน
้องชาย
้
ขา” เขายกแก ้วขึ้นมาชนก ับเซ
่ยงเซ
ี ียวเหยา
ีหน
ฉ ิงวางตะเก ียบลง มองไปท ่ล
ี ่ซางเฮ
ู ่อ ย้มแล
ิ ้วถาม
่า “ท
ว ่านล ุง ้ขาน้อยม ีเร
่
ืองอยากจะขอค ำช ้แนะเส
ี ีย
หน่อย ท ่านล ุงได้โปรดช ้แนะด
ี ้วย”
“อ
๋ อ?” ล ่ซางเฮ
ู ่อย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “เส ่ยวหล
ี ินจ่
ือ เจ้า
อยากจะถามอะไรหร ือ?”
“เม่ือครู่ตอนท ่้
ี ขาอย ่้
ู ดานนอกได้ยินว่า เจ ้าบ้านตระก ูล
๋ปายก ับล
ูกศิษย์ทั
้งแปดคนของเขาถ ูกคนของพรรคบ ัว
ำท
ด ำ้ รายจนตาย พวกเขาท ำเพราะต ้องการแสดง
ำนาจบารม
อ ีแค่นั
้นจร
ิงๆ หรือ?” ฉ ีหนิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า
“มันมีเหตุผลอ่
ืนอ ีกหร
ือไม่?”
“เหต ุใดเจ้าถึงได ้ถามแบบน้เล
ี ่า?”
ีหน
ฉ ิงมองไปท ่เซ
ี ่ยงเซ
ี ียวเหยา เขาย ้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “้ ขา
ับอาจารย
ก ์ท
่องย ุทธภพมาก็นานหลายป ี เห ็นอะไรมา
็มาก ถ
ก ึงแม้้ขาจะโง ่เรียนร
้
ู อะไรได้ไม่มาก แต ่ว่า
อาจารย ์มักพ
ูดอย ่เสมอว
ู ่า การอย่ในย
ู ุทธภพ ส ่งท
ิ ่
ี
ำค
ส ัญมากท ่ส
ี ุดคือการสร ้างม
ิตรให้มากและสร ้างศ ัตร
ู
ให
้้นอย หากอย ่ในย
ู ุทธภพแต่มีศ
ัตร
ู ไปทั
่ว ต่อให
้ีม
ความสามารถมากเพ ียงใด ก ็ท
ำอะไรได ้ยาก”
่ซางเฮ
ู
ล ่อย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “อาจารย ์ เจ
้าพูดถูกแล
้ว อย ่ใน
ู
ุทธภพต
ย ้องสร ้างม ิตรให้มาก”
“เม่
ือคร่
ู้ขาได้ยินว่า ตระกูลป
๋ ายก
็ถือเป็ นตระก
ูลชาว
ยทธ
ุ ์ ในซ
ีชวนท่ม
ี ี่ือเส
ช ียง” ฉ ีหนิงพ
ูดว่า “หล ังจาก
ตระก ูลป
๋ ายประสบภ ัยร ้ายแล ้ว เจ้าสำน ักเซียวหยวน
ของหอเซ ียวหยวนรวบรวมยอดฝ ีม
ือกว่าสิบคน
เดินทางไปล ้างแค ้นท ่เขาเฉ
ี ียนอูหลิง ้ถาอย่างนั
้น
ตระก ูลป
๋ ายเองก ็น่าจะม ีเส้นสายในย ุทธภพกว ้างขวาง
ำนาจบารม
อ ีก็น
่าจะม ีไม ่้
นอยเลยส ินะ”
“ถูกต
้อง” ล ่ซางเฮ
ู ่อพูดว่า “ตระก ูลป
๋ ายถ
ือเป็ นสำนัก
่ต
ี
ท ิดอันด
ับหนึ
่งในส ิบของซ ีชวนเลย”
“พรรคบ ัวดำก ่อตั
้งมากว ่าสิบแปดปี แต่ว่าตระกูลป๋ าย
เคราะห ์้รายต
ั้งแต่เม ่
ือแปดป ีก
่อน” ฉ ีหนิงพ
ูดว่า “หาก
พรรคบ ัวดำ้ตองการจะส ังหารคนเพ ่ือสร้างบารม ี เหต ุ
ใดต้องทำหล ังจากก ่อตั
้งมาแล ้วกว่าสิบป
ี เล
่า? พรรค
ัวด
บ ำเองก ็เป
็ นพรรคหน ึ่งในยุทธภพ คนในย ุทธภพ
่วนใหญ
ส ่ต่างก็้
ู
รดีว่าไม ่ควรสร ้างศัตรู พรรคบ ัวดำเอง
จะไม ่เข
้าใจหล ักน ้เลยหร
ี ือ? แล ้วเหตุใดพวกเขา
จะต้องท ำ้ รายตระก ูลป๋ ายเพ ่
ือสร
้างอ ำนาจบารม ี้
ดวย
เล่า? หร ือว่าพวกเขาไม ่้
ู
รว่า การกวาดล ้างตระก ูลป
๋ าย
ิ้
ท ง ่
ือเอาไว
ช ้ มันคือการสร ้างศ
ัตรูก
ับชาวย ุทธ
์ ในซีชวน
้
ถาทำอย ่างนั
้นแล้ว มันไม ่รนหาท ่ตายให
ี ้ต
ัวเองหร ือ?”
เขาหัวเราะแล ้วพูดว่า “ก ่อนหน้าน้ประม
ี ุขหงเองก ็พ
ูด
แล้วว
่า พรรคบ ัวดำก ่อต ั
้งขึ
้นโดยชาวเหม ียว กำลังเอง
็ไม
ก ่ได้แข็งแกร ่งตามข ่าวล ือ ้ถาอย่างน ั
้น พวกเขาก ็
ควรจะเป ็ นม
ิตรกับชาวย ุทธ์ ในซ
ีชวนถ ึงจะถ ูก แต่ว
่า
พวกเขากล ับทำในส ่งท
ิ ่ตรงข
ี ้ามกัน เจ้าลัทธิบ
ัวดำโง ่
ขนาดน ั
้นเลยหร ืออย่างไร?”
่ซางเฮ
ู
ล ่อได้ยินด
ังนั
้น ก ็ตะล ึงไป เซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาพ ูด
ึ
ข
้นมาว ่า “้ หามพูดจาเหลวไหล”
ีหน
ฉ ิงหัวเราะ แล ้วพูดว ่า “อาจารย ์ ้ ขาก็แค
่แปลกใจ
็เลยอยากจะขอค
ก ำช ้แนะจากท
ี ่านลุงก ็เท่าน
ั
้นเอง”
่ซางเฮ
ู
ล ่อกลับพูดช
่ืนชมเขาว ่า “เซียวเหยา ล ูกศ
ิษย์
ของเจ้าคนน ้ฉลาดหล
ี ักแหลม ไม ่เลวเลยนะ เขาพ ูดถูก
่พรรคบ
ี
ท ัวด
ำลงม ือก ับตระกูลป
๋ ายนั้น มีเหต ุผลอ
่ืน
่อนอย
ซ ่”
ู
“หืม?” เซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาพ ูดว
่า “พ ่ใหญ
ี ่ช้แนะด
ี ้วย”
“ก่อนหน้าน้พวกของประม
ี ุขหงย ังอย ่ เร
ู ่ืองบางเร ่ือง
ไม่สะดวกพ ูด” ล ่ซางเฮ
ู ่อถอนหายใจแล ้วพูดว่า “เจ ้า
เองก็น่าจะร้
ู ในซ ีชวนมีท
ั
้งชาวฮ ั
่นและก ็ชาวเหม ียว
ชาวฮั
่นหลายคนร ังแกชาวเหม ียว ส ่วนชาวเหม ียวเอง
็ระว
ก ังต ัวก
ับชาวฮ ั
่นมาก แต ่ว
่าชาวเหม ียวต ่างอาศ ัย
อย่ในภ
ู ูเขา ภ ูเขาหลายล ูกอย่ในการควบค
ู ุมของพวก
เขา สม ุนไพรหลายอย ่างพวกเขาก ็เป็ นคนควบค ุมดูแล
อย่ ในแต
ู ่ละเด ือนจะม ีการแลกเปล ่ยนส
ี ินค
้ากันในท ่ท
ี ่
ี
ำหนดไว
ก ้”
“แล้วม
ันเก ่ยวอะไรก
ี ับตระกูลป
๋ าย?”
่ซางเฮ
ู
ล ่อพ
ูดว ่า “ตระก ูลป
๋ ายตั
้งอย ่ท
ู ่่
ี ือถง ท
จ ั
่วทั
้ง
่
ือถงอย
จ ่ในการควบค
ู ุมดูแลของตระก ูลป
๋ าย คนของ
ตระก ูลป
๋ ายหลายคนเป ็ นเจ้าหน ้าท่ของทางการ ด
ี ังนั้น
พวกเขาเลยม ีอ
ำนาจมาก ในท ุกเด ือนตระก ูลป
๋ ายจะ
่งคนเข
ส ้าไปด ูแลความเร ียบร้อยในตลาด แล ้วเก็บค่า
ุ
คมครอง......”
้
“ท่แท
ี ้ก
็เจ้าถ่นน
ิ ่เอง” ฉ
ี ีหนิงอดท ่จะพ
ี ูดไม่ได้
่ซางเฮ
ู
ล ่อรีบพูดว่า “เส ่ยวหล
ี ินจ
่
ือ จะพ ูดแบบน ั้นก
็ไม่
ูก ส
ถ ิบหกเขตในซ ีชวน ้ ืนท
พ ่กว
ี ้างขวางผ ู
้คนก ็มีไม
่
้
นอย ม ีหลายเร ่
ืองท ่แม
ี ้แต่เจ ้าหน้าท่ทางการก
ี ็ด
ูแลไม ่
ไหว ชาวย ุทธ
์ ในหลายท ้องท ่ ในความเป
ี ็ นจร ิงก็ช
่วย
ทางการในการด ูแลความสงบเร ียบร ้อยนั
่นแหละ ชาว
เหม ียวเองก ็มีหลายคนท ่เป
ี ็ นคนชั
่วและโหดเห ้ยม ชาว
ี
ั
ฮ
่นเองก ็มีพวกท่ไม
ี ่เกรงกล ัวฟ้าดินเหม ือนก ัน ในความ
เป
็ นจริงแล ้วคนพวกน ้ไม
ี ่ม
ีใครสามารถควบค ุมได้ ก็
ักจะเก
ม ิดการต ่อสู
้ขึ
้น ท ำให ้มีคนตายเก ิดข ึ
้น
มากมาย”
ีหน
ฉ ิงถามว ่า “ตระก ูลป ๋ ายออกหน ้า ตลาดก ็เลยเง ียบ
สงบไม ่มีเร
่
ืองว ่นวายหร
ุ ือ?”
“ก็ประมาณน ั
้น” ล ่ซางเฮ
ู ่อพ
ูดว ่า “เดิมทีก
็ไม ่มีัปญหา
อะไร แต ่ว
่าม ีอย ่พ
ู ักหน ึ
่ง มีชาวเหม ียวกล ่มหน
ุ ึ
่งเอา
โสมป่ าหายากมาท ่ตลาด โสมป
ี ่ าพวกนั
้นมีราคาไม ่
้
นอย พวกเขาขายในราคาท ่ส
ี ูงมาก เป ็ นแบบน ้อย
ี ่
ู
หลายเด ือน คนท ่อย
ี ่ในสายเด
ู ียวกับพวกเขาร ้
ูท ันท
ีว่า
ชาวเหม ียวพวกน ้น
ี ่าจะเจอพ ้
ืนท ่โสมป
ี ่ าแน่นอน ด ังนั
้น
็เลยเก
ก ิดความโลภข ึ
้นมา......”
ีหน
ฉ ิงเข้าใจข ึ
้นมาท ันท ี “ท ่านล ุงล
่ หร
ู ือว่าตระก ูลป
๋ าย
ิดอยากจะได
ค ้้ ืนท
พ ่โสมป
ี ่ าพวกนั้น?”
“ตอนน ั
้นศิษย์ คนท่สองของเจ
ี ้าส ำนักป
๋ ายอย ่ท
ู ่ตลาด
ี
พอดี พวกเขาเก ิดความโลภข ึ
้นมา หล ังจากตลาดวาย
ไปแล้ว ก ็พาคนไปจ ับชาวเหม ียวพวกน ั
้นกลับมา” ล ่
ู
ซางเฮ ่อถอนหายใจแล ้วพูดว่า “คนท ่้
ีูรเร
่
ืองน้ม
ี ี้
นอย
มาก ชาวเหม ียวพวกน ั
้นเป็ นอย
่างไรบ ้างหล ังจากน ั
้น
แม
้แต่้
ขาเองก ็ไมู่้
ร แต ่ว่าหลังจากน ั
้นไม่เกินครึ
่งเดือน
พรรคบ ัวดำก็ลงม ือ พอน ึกย
้อนกล ับไป เร ่
ืองสร้าง
ำนาจบารม
อ ีอะไรน ั
่น ม ันไม่ใช
่เร่
ืองจร ิงหรอก”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “สำน ักป๋ ายรังแกชาวเหม ียว พรรคบ ัวดำ
ออกหน้าส ั
่งสอน ก ็ไม ่ได้ผิดอะไรไม ่ใช
่หรือ” เด ิมทีเป็น
เพราะช ิวเฉียนอ ้เลยท
ี ำให ้เขาอคต ิต
่อพรรคบ ัวด ำ
ตอนน้มาได
ี ้ย
ินล่ซางเฮ
ู ่อพูดแบบน ีแ้ล้ว เขาก ็้
ู
รส ึกว
่า
เขาลดความอคต ิท่ม
ี ีในใจลงไปได ้มาก แอบค ิดในใจว ่า
พรรคบ ัวดำก่อตั
้งข ึ
้นโดยชาวเหม ียว จะคอยช ่วยชาว
เหมียว ก็ไม่ได
้ผิดอะไร
“เป
็ นหน้้
ี ตองจ
่ายเป ็ นคนร ้ายก็้
ตองชดใช ้กรรม ต ่อให้
จะแก้แค้นจริง ก็น่าจะไปหาศ ิษย
์ คนรองของ
ำน
ส ักป
๋ ายสิ เหต ุใดถ ึงได้้
ตองสังหารเจ ้าสำนักป๋ ายกับ
ศษย
ิ ์ทั
้งแปดคนจนหมดด ้วย?” ล ่ซางเฮ
ู ่อพ ูดด
้วยส ี
หน้าจร ิงจ
ังว่า “ชาวย ุทธ์มีกฎของชาวย ุทธ์ ้หามท ำ
้
รายผ ู
้บริสุทธิ
์ อีกท
ั้งเร
่
ืองน้เป
ี ็ นมาอย ่างไรก ันแน ่ จน
ตอนน ้ย
ี ังคงเป ็ นท
่ว
ี ิพากษ์ว
ิจารณ ์ อย
่เลย คนตายก
ู ็ฆ่า
ไปแล ้ว แต ่เหต ุใดถึงย
ังต้องลบหล ่คนตาย ้
ู ดวยการต ัด
ัวพวกเขาแล
ห ้วแขวนไว ้บนธงอ ีกนะ? ลงม ือได้
เห้ยมโหดจร
ี ิงๆ”
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาหย ิบกาเหล ้าขึ
้นมา แล ้วรินให้ตัวเอง
เหม ือนแค ่น
ั
่งฟั ง แต่จะไม่พูดแทรก
“พูดแบบถอยมาก ้าวหนึ
่ง ต ่อให้สำน ักป๋ ายมีความผ ิด
จริง พรรคบ ัวด ำม ีเหต
ุผลพอท ่จะลงม
ี ือ แต ่ว
่าท่านผ ู้
เฒ่าเซ ียวหยวนก ับยอดฝีมืออีกสิบคนพวกเขาไม ่เก ่ยว
ี
อะไรด ้วย แค ่ไปถามหาความย ุติธรรมท ่เขาเฉ
ี ียนอ ูห
ิงเท
ล ่านั
้น เหต ุใดต้องฆ่าพวกเขาท ั
้งหมดด ้วย พรรค
ัวด
บ ำโหดเห ้ยมจร
ี ิงๆ” ล่ซางเฮ
ู ่อย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “พรรค
มารแบบน ้ ควรจะก
ี ำจ ัดไปให ้ส
้น”
ิ
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาส ุดท้ายก ็ถามว ่า “พ ่ใหญ
ี ่ เซ ียวหยวน
เต
๋ อของหอเซ ียวหยวน ้ ขาเคยได ้ยินมาก่อน คนๆ น ้วร
ี
ุทธ
ย ์ ไม
่ธรรมดาเลย ม ีสหายมากมายในซ ีชวน เขาเช ิญ
ยอดฝ ีม
ือมากกว ่าส
ิบคน แสดงว ่าเขาเองก ็ไม่ใช
่
ธรรมดา พวกเขารวมต ัวกัน คนท ่ขวางทางพวกเขาได
ี ้
ั
น
้นม ีไม่มาก สามารถส ังหารพวกเขาจนหมดไม ่เหลือ
แม
้แต ่คนเด ียวแบบน ้ ท
ี ั่วท
ั้งซีชวน นอกจากพรรคบ ัว
ำแล
ด ้ว คงไม ่มีพรรคไหนท ำได ้อีก.......”
่ซางเฮ
ู
ล ่อพย ักหน้า เซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาพ ูดต
่อไปอ ีกว
่า
“แสดงว ่าก ำล ังความสามารถของพรรคบ ัวดำน่ไม
ี ่
ธรรมดาเลยนะ ราชาพ ิษจั
่วซีช
ิวเฉ ียนอ้ม
ี ี่
ือเส
ช ียงมาก
ไม่ได้อย่แค
ู ่ท
่ซ
ี ีชวน ท ั
่วทั
้งยุทธภพร ้
ูจักเขาหมด แต ่ว
่า
เท่าท่้
ี ขาร
้
ูมา เขาเองก ็เป็ นคนของพรรคบ ัวดำ”
“ถูกต้อง” ล ่ซางเฮ
ู ่อพย ักหน ้าแล
้วพ ูดว
่า “้ นองชาย
เจ
้ารู้จักช ิวเฉียนอ ้้
ี ดวย แสดงว ่าก็้
ตองร้
ูจักภูตท
ั
้งส ่ของ
ี
พรรคบ ัวด ำ้ ดวยล่ะสิ?”
“ภูตทั
้งส ่ของพรรคบ
ี ัวด
ำ?” เซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาตาเป ็น
ประกาย “้ ขาไม ่ได้อย่ซ
ู ีชวนมานานหลายป ี อีกทั
้ง
ิทธ
อ ิพลของพรรคบ ัวดำไม ่ได้อย ่นอกซ
ู ีชวน นอกจาก
ชาวย ุทธ์ ในซีชวนแล ้ว เร ่
ืองของพรรคบ ัวดำก ็ไม่้
ูรอะไร
เลย ภ ูตท ั้งส
่ของพรรคบ
ี ัวด ำม ันค ืออะไรก ัน?”
่ซางเฮ
ู
ล ่อพูดว่า “ท ่แท
ี ้เจ้าก็ไม ่้
ู
รจักภูตท
ั
้งส่ของพรรค
ี
ัวด
บ ำ ท ่จร
ี ิงท่้
ี ขาร
้
ูก ็ไม
่มาก ้ ู
รแค ่ว
่าพรรคบ ัวดำม ีภูต
ิษ ภ
พ ูตหมอ ภ ูตสี ภูตวิญญาณ ในบรรดาภ ูตท
ั้งส
่ คน
ี
่เป
ี
ท ็ นท
่้
ี ู
รจ ักมากท ่ส
ี ุกก็ค
ือภูตพ ิษราชาพ ิษจ
่วซ
ิ ีชิวเฉียน
้ ส
ี
อ ่วนอ ีกสามคนเป ็ นใครน ั
้น ชาวเหม ียวเดิมก็ลึกลับ
มากอย ่แล
ู ้ว พวกเขาก ็แทบไม ่เคยโผล ่หน้ามาให้เห ็น
แม
้แต ่้
ขาก ็ไมู่้
ร”
“ชิวเฉ ียนอ ้วรย
ี ุทธ
์ ไม่ธรรมดา การใช ้พ
ิษของเขาในใต ้
หล้าน้ไม
ี ่มีใครเท ียบได ้ ” เซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาเหม ือนจะใช ้
ความค ิด “ในเม ่
ือเป ็ นภูตทั
้งส่ อ
ี ีกสามคนก ็น
่าจะไม ่ได้
้
ดอยไปกว ่าชิวเฉ ียนอ ้ ้
ี ถาอย ่างน ั
้น เจ ้าลัทธ
ิบัวดำเองก ็
ียอดฝ
ม ีมือท ั
้งส่คนน
ี ้เป
ี ็ นสม ุนหล ักล่ะสิ?”
“ไม ่ใช ่ส่ แต
ี ่เป็ นหก” ล ่ซางเฮ
ู ่อพูดด
้วยส ีหน
้าท่จร
ี ิงจัง
่า “ระหว
ว ่างเจ ้าลัทธ ิกับภูตท ั
้งส่ ย
ี ังมีเสวียนหยาง
ับไท
ก ่อินอ ีก”
“เสว ียนหยาง? ไท ่อ
ิน?” ฉ ีหน ิงร
้
ูสึกง ุนงง
่ซางเฮ
ู
ล ่อพูดว่า “เสว ียนหยางไล ่ล
่า ไท ่อ
ินเอาช ีว
ิต ้ ขา
อย่ท
ู ่ซ
ี ีชวนมานานหลายป ี น ่เป
ี ็ นประโยคเด ียวท่้
ี ขาร
้
ู
เก่ยวก
ี ับพวกเขา” เขาหย ุดไปคร ู่หนึ
่ง สายตาของเขา
ุด
ด ันข ึ
้นมา “หากเท ียบก ับภูตท ั
้งส่ สม
ี ุนของเจ้าล ัทธ
ิ
ัวด
บ ำท ่น
ี ่ากล ัวท่ส
ี ุดน่าจะเป ็ นสองคนน ้”
ี
---------------------------------
 ันท
บ ึกล ับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท ่ 358 เหม
ี ียวอ๋ อง
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาขมวดค ้ว แล
ิ ้วพูดว่า “เสว ียนหยางไท ่
ินข
อ ้าไม ่เคยได ้ยินมาก ่อน”
“ชาวเหม ียวทำต ัวลับๆ ล ่อๆ พรรคบ ัวดำน ่ก
ี ็ล
ึกล ับย่ง
ิ
กว่า” ล ่ซางเฮ
ู ่อพูดว่า “คนของเจ ้าลัทธิท่เป
ี ็ นท
่้
ี ู
รจัก ก็
ีแค
ม ่ช
ิวเฉ ียนอ้คนเด
ี ียวเท ่านั
้น ภูตทั
้งส่อ
ี ีกสามคนก ็
ึกล
ล ับ ไม่้ตองพูดถ ึงเสวียนหยางก ับไท่อินหรอก”
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาพ ูดว่า “้ ถาอย ่างนั
้น ไม ่แปลกท ่จวน
ี
เสินโหวจะประกาศส ัญญาเล ือดออกมา พรรคบ ัวดำม ี
ุทธศาสตร
ย ์้
ืนท
พ ่ี
ี ่
ทได้เปรียบ อ ีกทั
้งพวกเขาก ็มียอด
ี
ฝืมอมากมาย จะร ับม
ือกับพวกเขาน ั
้นไม ่ง
่ายเลย”
ีหน
ฉ ิงคิด แล้วถามว ่า “ท ่านล ุงล
่ พรรคบ
ู ัวด ำก ่อตั
้ง
โดยชาวเหม ียว ตอนน ้ยอดฝ
ี ีม
ือจากท ุกสารท ิศก็
เดินทางมาท ่เขาเฉ
ี ียนอ ูหล ิง แล้วชาวเหม ียวเจ ็ดส ิบ
สองถ ้ำไม่่ืนม
ย ือเข้ามาช ่วยหร ือ?”
“้ถาจะบอกว ่าไม่ ก ็คงไม ่เกินไป” ล ่ซางเฮ
ู ่อพ ูดว่า
“เส่ยวหล
ี ินจ่ือ เจ้าร ้
ู หร
ือไม ่ ถ
ึงแม้ชาวเหม ียวจะม ีเจ็ด
ิบสองถ
ส ้ำ แต ่ว
่าพวกเขาย ังแบ่งออกเป ็ นเซ
ิงเหม ียว
ับส
ก ูเหม ียวด้วยนะร ้
ู หรือไม่?”
“พอร้
ูมาบ ้าง”
“ในบรรดาถ ้ำเหม ียว ก ็จะมี้หากล่มอ
ุ ำนาจใหญ ่
แบ่งเป็ นเฮย ไป ๋ ห ัว ช ิง หง ท ่ถ
ี ือว่าเป็ นกล่มอ
ุ ำนาจท ่
ี
แข็งแกร ่งท่ส
ี ุด” ล ่ซางเฮ
ู ่อพูดว
่า “ถ ึงแม ้พรรคบ ัวดำ
จะก่อตั
้งโดยชาวเหม ียว แต ่เท่าท่้
ี ขาร
้
ู มา ชาวถ ้ำกล่ม
ุ
เฮยเหม ียว เหม ือนจะไม ่ย่งก
ุ ับพรรคบ ัวดำเลยแม ้แต่
้
นอย ย ่งไม
ิ ่้
ตองพูดถ ึงกล ่มชาวถ
ุ ้ำ่ืนๆ หรอก”
อ
ีหน
ฉ ิงถามว ่า “เพราะเหต ุใดกัน?”
“เหม ียวอ๋ อง” ล ่ซางเฮ
ู ่อพูดด้วยสีหน้าจร ิงจ
ังว่า
“เพราะในสายตาของชาวเหม ียว เหม ียวอ๋ องคือผู
้นำท ่
ี
แท
้จริงของชาวเหม ียว พรรคบ ัวด ำในสายตาของพวก
เขาก ็คือลัทธ
ิหนึ
่งท่ล
ี ึกล
ับ อีกท ั
้งยังเป็ นกองกำล ังใน
ุทธภพ ส
ย ำหร ับชาวเหม ียวแล ้ว พวกเขาหว ังท่จะม
ี ี
ีว
ช ิตท่เร
ี ียบง
่ายมากกว ่า เช ่
ือในหมอผ ี แต่เท
่าท่้
ี ขาร
ู้ มา
พรรคบ ัวดำมีสมมต ิเทพคนเด ียว นั่นก
็คือท่านเจ
้าล ัทธิ
ัวด
บ ำ”
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “ท ่านล ุงหมายความว ่า ชาว
เหมียวไม ่ปกป
้องพรรคบ ัวด ำอย ่างนั
้นหรือ?”
“ชาวเหม ียวทุกคนท ุกถ
้ำ ต ั
้งแต ่โบราณจนถ ึงว
ันน ้เช
ี ่
ือ
และน ับถ ือหมอผีแม่มดเท ่านั
้น” ล ่ซางเฮ
ู ่อพูดว
่า
“ถึงแม้พรรคบ ัวด ำจะก ่อตั
้งโดยชาวเหม ียว แต ่กลับ
ละเม ิดประเพณ ีความเช ่ือของชาวเหม ียว ไม่นับถือ
หมอผ ีแม ่มด แต่เรียกตัวเองเป ็ นเทพแทน ม ันตรงข ้าม
ับส
ก ่งท
ิ ่ชาวเหม
ี ียวน ับถ
ือกันมานาน หากต ้องการการ
ปกป้องม ันแทบเป ็ นไปไม่ได้เลย” เขาย ้มแล
ิ ้วพ
ูดต ่อว่า
“หากชาวเหม ียวปกป ้องพรรคบ ัวดำก ันหมด พรรคบ ัว
ำคงยกกองท
ด ัพเหม ียวก่อกบฏไปแล ้ ว”
“เหม ียวอ๋ องเป
็ นชาวเฮยเหม ียวหร ือ?” ฉ ีหนิงคิดในใจ
่าเขามาซ
ว ีชวนในคร ั
้งน้ เด
ี ิมทีก
็คือการแก ้ไขปั ญหา
ของชาวเหม ียว ล่ซางเฮ
ู ่อร
้
ู สถานการณ ์ ในซีชวนน ้ด
ี ี
เร
่ืองของชาวเหม ียวก็้
ูรมากเช ่นกัน แต ่เขาก ็ได ้้
ขอมูล
จากล ่ซางเฮ
ู ่อมามากเหม ือนกัน
เขาร้
ูด ีว
่า ในห้วงมิติน
้ม
ี ันไม่เหมือนก ับห
้วงม ิต
ิท่เขา
ี
ุ
คนเคย ต
้ ่อให้ท
ั้งสองมิติจะมีชนเผ ่าเหม ียวเหม ือนก ัน
แต่ก
็้ตองมีหลายอย ่างท่แตกต
ี ่างกันแน ่นอน
ชาวเผ ่าเหมียวในซ ีชวนม ีหลายเผ ่าพ ันธ
ุ์ โดยม ีชาวเฮย
เหมียวเป ็ นกล
่มอ
ุ ำนาจท ่แข
ี ็งแกร ่งมากท ่ส
ี ุด หากบอก
่าในบรรดาชาวเหม
ว ียวม ีเหมียวอ๋ องอย ่ ก
ู ็น
่าจะมา
จากชาวเฮยเหม ียว
แต่ล
่ซางเฮ
ู ่อกลับส
่ายหน้าแล ้วพูดว่า “เหม ียวอ๋ องเป็น
ชาวห ัวเหม ียว”
“หัวเหม ียว?”
“ชาวเหม ียวน ับถือหมอผ ีแม
่มดเป ็ นหลัก ในบรรดา
เผ่าเหม ียวทั
้งหมด ม ีเผ่าหนึ่งท่เป
ี ็ นเผ
่าของหมอผ ี
โดยเฉพาะ น ั
่นก็ค
ือถ ้ำซางซ ่ยของชาวห
ุ ัวเหม ียว” ล ่
ู
ซางเฮ ่อร้
ูเร่
ืองของชาวเหม ียวเยอะมากจร ิงๆ “ถ ้ำซาง
่ยถ
ุ
ซ ือเป
็ นหัวเหม ียว ถ ึงแม้จะเป ็ นหัวเหมียว แต ่
ตลอดเวลาท ่ผ
ี ่านมา กล ับเป็ นแยกต ัวออกมาไม ่
เหม ือนกับถ้ำ่ืน ในใจของชาวเหม
อ ียว มีเพียงแม ่หมอ
ของถ ้ำซางซ ่ยเท
ุ ่านั
้นท่ต
ี ิดต
่อก ับเทพได ้ มีเพียงการท ำ
ิธ
พ ีต่างๆ ของท ่านแม่หมอถ ึงจะข ับไล ่ความช ั
่วร้ายได ้
สามารถเร ียกลมเร ียกฝนได ้ ท ำให ้ชาวเหม ียวอย ่เย
ู ็น
เป
็ นสุข ส่วนเหม ียวอ๋ อง ก็อย ่ท
ู ่ถ
ี ้ำซางซ ่ยเป
ุ ็ นหลัก”
“ท่แท
ี ้อย่างน้น
ี ่เอง” ฉ
ี ีหนิงพ
ูดว ่า “ท ่านล ุงพ
ูดแบบน ้
ี
ำให
ท ้้
ขาร้
ูอะไรข ึ
้นเยอะเลย ท ่านล ุง ในเม ่
ือมีเหม ียว
๋
ออง แสดงว ่าชาวเหม ียวก็้
ตองฟ ั งคำส ั
่งเขาใช ่
หรือไม ่?”
“ก็ไม ่เชิง” ล ่ซางเฮ
ู ่อย
้มแล
ิ ้วพูดว ่า “ท ่ไหนม
ี ีคนท่น
ี ั
่นก
็
ีการแก
ม ่งแย่งช ิงด
ีกัน การต ่อส
ู้ภายในของชาวเหม ียว
เองก ็ไม่เคยหย ุดมาก่อน ทั
้งเผ่าเฮย ไป ๋ ชิง ัหว หง
่างแย
ต ่งช
ิงพ้
ืนท่ก
ี ัน แอบต ่อส
ู้ก
ันเง ียบๆ มาตลอด
ังน
ด ั
้นในซ ีชวนถ ึงแม
้จะมีคนอย ่ไม
ู ่้
นอย แต ่ว่ามันไม่
เคยรวมเป ็ นหนึ่งเด
ียวกัน”
“เหม ียวอ๋ องเป็ นแค
่ตำแหน ่งในนามหร ือ?”
่ซางเฮ
ู
ล ่อส่ายหน ้า “มันก็ไม
่ใช่ เหม ียวอ ๋ องมีบารมีมาก
ในกล ่มชาวเหม
ุ ียว ชาวเหม ียวแต ่ละกล ่มม
ุ ีการ
แก่งแย ่งช
ิงดีกันไม่้นอย เหมียวอ ๋ องก็จะเร ียกหัวหน้า
เผ่าของพวกเขามาพ ูดค
ุย ส ่วนมากก ็จะหย ุดแล้ว
ยกเล ิกการใช ้กำลังเกือบทุกคร ั
้ง ท ่ส
ี ำค ัญท่ส
ี ุดก
็คือ
เม่
ือไหร ่ก
็ตามท ่เจอศ
ี ัตร
ู ภายนอก ชาวเหม ียวจะ
สามัคค ีก
ันมาก เม ่
ือมีค
ำส ั
่งของเหม ียวอ
๋ องลงมา
เม
่ือไหร ่ ชาวเหม ียวเจ ็ดสิบสองถ ้ำทั
้งหมดก ็จะอย ่
ู
ภายใต ้การบ ัญชาการของเหม ียวอ๋ อง เพ่ือต่อส
ู้ก
ับ
ัตร
ศ ู”
ตอนน ้ฉ
ี ีหนิงเองก ็เร่มม
ิ ี้ขอมูลของชาวเผ ่าเหม ียวบ ้าง
แล้ว เขาพ ูดว่า “ชนเผ ่าเหม ียวท ั
้งหมดม ีแม่มดเป็ นส
่ง
ิ
ักด
ศ ิ
์สิทธิ
์สูงสุด พรรคบ ัวดำม ีเจ้าลัทธิของพวกเขาเป ็น
เทพส ูงสุด ดังน ั
้นพรรคบ ัวดำกับเหม ียวอ
๋ องไม่ว่าจะ
มองจากม ุมไหน ก ็ถือได
้ว่าเป็ นศ
ัตรูกัน ครั
้งน้เข
ี ้ากวาด
้
ลางเฉ ียนอ ูหลิง ส ำหร ับเหม ียวอ๋ องแล้ว เป็ นเร่
ืองท่เขา
ี
้
ตองการอย ่แล
ู ้ว เหม ียวอ๋ องไม่ม
ีทางพาชาวเหม ียวของ
เขาไปช ่วยแน ่นอน”
“ถูกต
้อง” ล ่ซางเฮ
ู ่อพ
ูดว่า “เซ ียวเหยา ศ ิษย
์ ของเจ้า
คนน้ฉลาดหล
ี ักแหลมมาก พ ูดท
ีเดียวก ็เข
้าใจเลย
่อไปอนาคตไกลแน
ต ่นอน”
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาย ้ม แต
ิ ่ไม่พ
ูดอะไร
่ซางเฮ
ู
ล ่อรีบพูดว่า “แต ่ว
่าจะบอกว ่าชาวเหม ียวเจ ็ด
ิบสองถ
ส ้ำจะไม ่ย
่งก
ุ ับพรรคบ ัวดำเลย ม ันก็ไม
่ใช่
เพราะถ ึงอย ่างไรแล ้วพรรคบ ัวดำก ็เป
็ นล
ัทธิหน
ึ่งของ
ชาวเหม ียว ต ั
้งแต ่ก
่อตั้งพรรคบ ัวดำมา พวกเขาก ็
พยายามซ ้ือใจชาวเหม ียวไม ่้นอย แอบท ำงานให ้กับ
ชาวเหม ียวก ็ไม่้
นอย กลายเป ็ นท
่พ
ี ึ
่งหลักของชาว
เหม ียว ชาวเหม ียวส ่วนใหญ ่ก็ถ
ือว่าซาบซ ึ
้งต่อการ
กระท ำของพรรคบ ัวดำมาก อาจจะไม ่มองด ูพรรคบ ัว
ำถ
ด ูกกวาดล้างไปต ่อหน ้าก
็ได ้ อ
ีกท ั
้งในบรรดาเจ ็ดส ิบ
สองถ ้ำ ก็ม
ีส่วนหน ึ
่งท่ใกล
ี ้ช
ิดก ับพรรคบ ัวดำมาก พวก
เขาไม ่ม
ีทางน ั
่งดูเฉยๆ หรอก” เขาพ ูดว่า “แต ่ว
่าใน
เม
่ือจวนเส ินโหวออกหน ้าแล้ว ใครก ็ตามท่อย
ี ่ั
ู่ฝง
เดียวกับพรรคบ ัวดำ ก ็ถ
ือเป็ นปรป
ั กษ์ก
ับราชส ำน ัก
คงจบไม ่สวยมาก”
“ท่านล
ุง ้ขากับอาจารย ์ ระหว่างทางได ้ย
ินคนพ ูดว่า
ทหารเหม ือนกำล ังจะเข ้ากวาดล ้างถ ้ำเฮยเหย ียน ไม ่
ทราบท่านล ุงทราบเร ่
ืองน ้หร
ี ือไม
่?” ฉ ีหน ิงเหม ือนถาม
ไปอย่างนั
้น
่ซางเฮ
ู
ล ่อขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว ่า “เร
่
ืองน ้ท
ี ั
่วทั้งซ
ีชวน
เหมือนจะม ีคนร
ู้ไม่มาก ถ ้ำเฮยเหย ียนหน ีภาษี อีกทั
้ง
เกิดการปะทะก ับขุนนางเก ็บภาษ
ี นายอ ำเภอต ันปา
ไป
๋ถังหล
ิงพาคนไปถามหาความร ับผิดชอบ แต ่ถูกคน
ของถ้ำเฮยเหย ียนสังหารจนหมด” เขาพ ูดว่า “ไป๋ถังห
ิงถ
ล ึงแม
้จะเป ็ นแค
่นายอ ำเภอ แต ่ก
็เป็ นขุนนางราช
ำน
ส ัก ถ้ำเฮยเหย ียนกล้าส ังหารขุนนางราชส ำน ัก ก ็
เหมือนการก ่อกบฏ ราชส ำน ักไม
่มีทางอย ่เฉยแน
ู ่”
พวกเราได ้ยินมาว่าเม่ือป
ีก ่อนเขาเฮยเหย ียนถ ูกล
้อม
ิ
ปดทางเข ้าออกไว ้ ตอนน ้สถานการณ
ี ์ เป
็ นอย ่างไร
้
บาง? “ฉ ีหนิงถามว ่า” เขาเฮยเหย ียนถ ูกยึดไว้แล้ว
หรือยัง?"
“จะว ่าไปม ันก็แปลกนะ ี ปท
่แล
ี ้วหล ังจากท ่เก
ี ิดเร ่
ืองได ้
ไม่นานซ ีชวนช
่ือส่
ือเหว่ยซูถงก็ได้นำก ำล ังทหารมาป ิด
้
ลอมเขาเฮยเหย ียนไว้ แม้แต่ส่๋
ู อองหล่หงซ
ี ่นเองก
ิ ็ส่ง
ทหารจ ่นอ
ิ ีเว
่ยมาประจ ำการณ ์้ดวย พูดได ้ว
่าไปไหน
ไม่ได้เลย คนของถ ้ำเฮยเหย ียนกว่าพันคนถ ูกขังอย ่ใน
ู
ั
น
้น” ล ่ซางเฮ
ู ่อพูดด้วยความสงส ัยว่า “หากบอกว ่าปีท่
ี
แล้วหิมะตกหน ักโจมต ีไม
่ได้สะดวกก ็เข
้าใจได ้ แต ่
ตอนน ้ห
ี ิมะก็ละลายไปหมดแล ้ว แต ่ว
่าทหารก ็ยังไม ่
เคล่
ือนไหวอย ่ด
ู ี มันน
่าแปลกจร ิงๆ”
“ทหารย ังไม
่บุกโจมต ีอย่างนั
้นหร ือ?” ฉ ีหนิงร้
ูสึกดีใจ
มาก
่ซางเฮ
ู
ล ่อพย
ักหน ้า แล้วพูดว
่า “แต ่ว
่าก็เร่มม
ิ ีข่าวล ือ
มาแล ้วนะ” เขาหย ุดไป แล้วพ ูดว่า “เส ่ยวหล
ี ินจ่
ือ
อายุเจ้าย ังน
้อย อาจจะไม ่้
ู
รอะไร ตอนน ั
้นหล ่หงซ
ี ่น
ิ
ยงใหญ
่
ิ ่มากในซ ีชวน ต ่อมาจ ่นอ
ิ ีโหวน ำท ัพมาปราบ
้ำเฮยเหย
ถ ียนยอมเข ้าร ่วมก
ับจ ่นอ
ิ ีโหว สร ้างค ุณ
ความชอบไว ้มาก ม ีความส ัมพันธ์กับทางจ ่นอ
ิ ีโหวมาก
ตามหลักแล ้ว ต่อให้ชาวเหม ียวจะกล ้ามากแค ่ไหน ก ็
ไม่ม
ีทางกล ้าฆ่าขุนนางราชส ำน ักได ้ แต่ว
่าถ ้ำเฮยเห
ียนกล
ย ้ามากขนาดน ้ จะว
ี ่าไปแล ้ว ก ็อาจจะเป ็น
เพราะเบ ้
ืองหล ังของเขาม ีจ
่นอ
ิ ีโหวอย ่ คร
ู ั
้งน้เหว
ี ่ยซูถง
ไม่ลงม
ือสักท ี น
่าจะเป ็ นเพราะเกรงกล ัวอำนาจของจ ่น
ิ
ีโหวกระม
อ ัง”
ีหน
ฉ ิงค
ิดในใจว ่าคำพ ูดของคนน ่ากล ัวจริงๆ ด ูท
่าคน
ในซีชวนหลายคนคงค ิดว่าจวนจ ่นอ
ิ ีโหวอย ่เบ
ู ้ืองหล ัง
้ำเฮยเหย
ถ ียน เพ ียงแต ่เขาร้
ูดีว่า เร่
ืองของถ ้ำเฮยเห
ียน ไม
ย ่เก ่ยวอะไรก
ี ับจวนจ ่นอ
ิ ีโหวเลย เหว ่ยซูถงเหต ุ
ใดถึงไม่ยอมลงม ือ ฉีหนิงย
ังไม ่เข้าใจในจ ุดน้ หร
ี ือว่า
เหว่ยซ
ูถงเห ็นว
่ายังไม่มีค
ำส ั
่งของราชส ำน ัก ไม ่กล้าทำ
โดยพลการ หร ืออาจจะม ีเหต ุผลอ่
ืนอีก แต ่ว
่าไม ่
เก่ยวก
ี ับจวนจ ่นอ
ิ ีโหวแน ่นอน
“ท่านลุง ถ้ำเฮยเหย ียนเป ็ นชาวหัวเหม ียวหร ือ?”
่ซางเฮ
ู
ล ่อพยักหน
้าแล้วพูดว่า “ถ ูกต
้อง ชาวเหม ียวเจ็ด
ิบสองถ
ส ้ำ มีห
ัวเหมียวทั
้งหมดส ิบสามถ ้ำ ถ้ำเฮยเห
ียนเป
ย ็ นหน
ึ
่งในสิบสามถ ้ำนั
้น”
“ท่านบอกเองไม ่ใช่หรือว่า เม่
ือมีคนนอกโจมต ีเข
้ามา
เหม ียวอ
๋ องจะรวบรวมท ั
้งเจ ็ดส
ิบสองถ ้ำร่วมกันต้าน
ัตร
ศ ู ?” ฉีหนิงขอคำช้แนะอย
ี ่างระวัง “ถ ้ำเฮยเหย ียน
เป
็ นชาวห ัวเหมียว ถ้ำซางซ ่ยของเหม
ุ ียวอ๋ องก็เป
็ นชาว
ัวเหม
ห ียว ทหารล ้อมถ ้ำเฮยเหย ียนอย ่างน้ เหต
ี ุใด
เหม ียวอ
๋ องถึงไม
่เคล่
ือนไหวอะไรเลยเล ่า?”
่ซางเฮ
ู
ล ่อย
้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ถ ึงอย่างไรเหม ียวอ๋ องก
็คือ
เหม ียวอ
๋ อง เขาไม ่มองแค ่ส่งท
ิ ่เก
ี ิดขึ
้นตรงหน ้าหรอก
เขาต ้องมองอะไรมากกว ่านั
้น ไม่เช่นนั
้นเขาจะค ่ควร
ู
เป
็ นเหม ียวอ
๋ องได
้อย่างไรก ัน อย่าว
่าแต ่ถ้ำเฮยเหย ียน
จะก่อกบฏเลย ต ่อให ้ถ้ำเฮยเหย ียนบร ิส
ุทธิ
์ ถ
ูกทหาร
โจมต ีเข
้ามา เหม ียวอ ๋ องก็ทำได ้แค่เจรจาก ่อน หาก
ไม่ได
้จนป ั ญญาหร ือไม ่มีทางเล ือก เขาไม ่มีทางใช้ก
ำล ัง
ทหารแน ่ ทหารต ้าฉ ่ม
ู ีเป
็ นแสนนาย แต ่ละคนเก่งกาจ
ั
ท
้งนั
้น แม ้แต่ทหารเป ่ ยฮั
่นก็ยังทำได ้แค่เสมอ ไม ่เคย
้
ขามแม ่น้ำมาได ้ เจ ้าค ิดว ่าแค่ชาวเหม ียวเล็กๆ จะเป็น
่ต
ู
ค ่อส
ู้ก
ับทหารต ้าฉ ่ได
ู ้หร ือ? ราชส ำน ักไม่อยากให้ซ
ี
ชวนเก ิดความว ่นวาย ด
ุ ังนั
้นเลยพยายามจะปลอบ
ขวัญชาวเหม ียว แต ่ว่าไม ่ใช่ว
่าราชส ำนักจะกล ัวชาว
เหมียวนะ หากชาวเหม ียวก ่อกบฏจร ิง ราชสำน ักเองก็
ใจแข ็งพอท ่จะกวาดล
ี ้างพวกเขา ส ำหร ับชาวเหมม ียว
แล้ว มันคือการล ้มล้างเผ ่าพ ันธ
ุ์เลยนะ”
ีหน
ฉ ิงพย ักหน้า เหม ือนจะต ั
้งใจรอฟ ั งมาก
่ซางเฮ
ู
ล ่อดี้
ูรส
ึกด ีก
ับล ูกศิษย์ ของพ่้
ี นองร่วมสาบานของ
เขามาก เขาก ำล ังต ิดลมพ ูดไม ่หยุด “หากไม ่จำเป็น
จริงๆ เหม ียวอ๋ องไม่มีทางใช ้ก
ำล ังทหารแน ่นอน หาก
้ำเฮยเหย
ถ ียนถ ูกใส่้
ราย เหม ียวอ๋ องอาจจะพ ิจารณาใช ้
ำล
ก ังทหารไปช ่วย เพ่ือปกป้องศ ักดิ
์ศรีของชาวเหม ียว
แต่ว
่าใครก ็้
ูร ถ้ำเฮยเหย ียนส ังหารข ุนนางราชส ำนัก ก ็
ือว
ถ ่าเป ็ นกบฏแล ้ว เหม ียวอ๋ องจะช ่วยกบฏ น ำภ ัยมา
่ชาวเหม
ู
ส ียวทั
้งหมดได ้หร
ือ”
ตอนน ้ฉ
ี ีหนิงถึงได้เข้าใจอะไรมากข ึ
้น เขาพ ูดว
่า “้ ถา
อย่างน ั
้น คราวน ้ถ
ี ้ำเฮยเหย ียนก ็้
ตองล ่มสลายไปอย ่าง
ั
น
้นหร ือ”
่ซางเฮ
ู
ล ่อส
่ายห ัวแล้วพูดว
่า “ผลจะออกมาด ้านไหน ก ็
้
ตองด ูท
่าท ีของราชส ำน ัก พวกเราคาดเดาไม ่ได
้หรอก
แต่ว
่าถ้าเท ียบกับถ ้ำเฮยเหย ียนแล ้ว พรรคบ ัวด
ำน ่าจะ
่มสลายไปมากกว
ล ่า”
ไม่้
ู
รผ่านไปนานแค ่ไหน ้าเร
ฟ ิ ่มสางแล ้ว ฉ
ีหนิงเห็น
ังน
ด ั
้น ค ิดว่าอีฝ
ูเห ็นเขาไม ่กลับไปส ักที อาจคิดว่าเขา
เกิดเร
่
ืองก็ได้ ้ถาเก
ิดสาวชาวเหม ียวเป็ นห
่วงเขาแล ้ว
ออกมาตามหา ใครมาเจอเข ้า จะแก ้ต
ัวล ำบาก
เขาเลยล ุกขึ
้น แล้วพ
ูดว่า “ท ่านล ุง อาจารย ์ พวกท ่าน
ุยก
ค ันไปก่อนนะ ้ ขาจะออกไปเข ้าห ้องน้ำก่อน”
“้ดานหลังน
่ม
ี ีกระโถนอย ่” ล
ู ่ซางเฮ
ู ่อย
้มแล
ิ ้วช้ไป “ไม
ี ่
้
ตองเดินไปไกลหรอก”
ีหน
ฉ ิงย
้มแล
ิ ้วพูดว่า “ท่านลุง ้ ขาร้
ูว่าท
่านก ับอาจารย ์มี
เร
่ืองค
ุยกันอีกมาก ้ขากินอ
่มจนจ
ิ ุกมาก อย ่้
ู ขางๆ ก ็ไม
่
สะดวกเท ่าไหร ่ พวกท่านคุยก ันไปก ่อน ้ขาออกไปเข ้า
้
หองน้ำ แล้วถือโอกาสเด ินเล ่นในส ำนักเฟิ งเจ ้ยนชม
ี
บรรยากาศไปด ้วย ้
ขามาท่น
ี ่คร
ี ั
้งแรก ้ ู
รสึกว ่าท่น
ี ่
ี
บรรยากาศด ีมาก”
่ซางเฮ
ู
ล ่อก
ำล ังจะพ
ูด เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาก ็พูดขึ
้นมาว ่า
“อย่าไปไหนไกลล ่ะ”
เห็นเซ
่ยงเซ
ี ียวเหยาพ ูด ล่ซางเฮ
ู ่อก็ไม่กล้าพูดอะไรอ ีก
เขาพูดว
่า “ช ิงซง เจ้าพาเส่ยวหล
ี ินจ
่ือไปเด
ินเล
่นท
ี”
นอกประต ูม
ีคนโผล ่มาคนหน
ึ
่ง ฉ ีหน
ิงมองไป เขาคือ
คนท
่ถ
ี ือโคมไฟเด ินน
ำหน้าเซ่ยงเซ
ี ียวเหยาเม่
ือคร
่
ู
คนช
ุดเขียวส ีหน
้าไร้อารมณ
์ ยกม ือแล
้วพูดว
่า “เช
ิญ”
---------------------------------
 บนท
ั ึกลับองครักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท
่ 359 พ
ี ่อบ
้านพันมือ
ีหน
ฉ ิงเดินออกมาจากห ้องโถง เห ็นแสงอาท ิตย์ เร
่มมา
ิ
เขาเห ็นบรรยากาศภายนอกอย ่างชัดเจน ในใจก ็ค
ิดถึง
แต่อ
ีฝู เขาเดินไปสองสามก ้าว ก็เห็นชายช ุดเขียววาง
โคมไฟลง แล ้วเดินตามหลังเขามา
“เจ้าไม่้
ตองนำทางข ้าหรอก” ฉ ีหนิงห
ันกลับมาย ้ม
ิ
แล้วพ
ูดว่า “้ขาเดินเองได้”
ชายช ุดเข
ียวพูดว่า “เจ
้าส ำนักส
ั
่งให้้
ขาน้อยมาคอยร ับ
ใช้ ้
ขาน้อยไม่อาจขัดค
ำส ั
่งได
้”
“อ่อ” ฉีหนิงย
้ม แล
ิ ้วพ
ูดว
่า “จร ิงส
ิ เม่ือคร
ู่ตอนท ่ก
ี ิน
้
ขาวข้าเห็นมีขนมสีม
่วง รสชาต ิไม
่เลวเลย ย ังมีอ
ีก
หรือไม่?”
“มี” ชายช ุดเขียวพ
ูดว
่า “จอมย ุทธหลินท่านต้องการ
หรือ?”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “้ขากับอาจารย ์ท
่องไปท ั
่วยุทธภพ
็้
ก ตองเตรียมอาหารไว ้ เอาอย ่างน้นะ หากเจ
ี ้าสะดวก
เจ
้าไปเอามาให ้้
ขาสักกล่องได ้หร
ือไม่ ้ขาจะได ้พกติด
ัวเอาไว
ต ้” เขาหย ุดไปคร่
ูหน ึ
่ง แล้วพูดว
่า “อาจารย ์้ขา
เป
็ นคนหน้าบาง หากเขาร ้
ู จะต ้องไม ่ให
้้ขาเอาไปแน ่
เจ
้าอย ่าบอกพวกเขาเด ็ดขาดเลยนะ”
ชายชุดเขียวลังเล แล้วพูดว่า “ท ่านจอมย ุทธรอ
ักคร
ส ่
ู” เขาห ันเดินไปหยิบของว ่างมาให ้
ีหน
ฉ ิงคิดในใจว่าเจ้าน
่ก
ี ็เช
่
ือฟั งด
ีเหมือนกันนะ ไม ่นาน
ัก ชายช
น ุดเขียวก็กล
ับมาพร ้อมห่อของว ่าง เขาย ่
ืน
สองมือให้ “จอมย ุทธหลิน น่ของว
ี ่างของท ่าน ห่อ
เอาไว ้ให
้แล
้ว จะได ้สะดวกในการพกต ิดตัว”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ดี ขอบใจเจ ้ามากนะ ้ ขาจะเด ิน
เล่นรอบๆ เจ้าไปท ำงานของเจ ้าเถอะ” เขาร ับห่อของ
วางมา จากน
่ ั
้นก็หันหล ังแล้วเดินไป เม ่ือเด
ินออกจาก
เรือนไป ก ็ู้
รสึกว่าชายช ุดเข ียวเด ินตามเขาอย ่ เขาห
ู ัน
ไปขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว ่า “้ ขาบอกแล ้ว ้ขาจะไปเด ินเล่น
เอง เจ ้าไม ่้ตองตามข ้ามาหรอก”
“จอมย ุทธหล ิน ท ่น
ี ่ม
ี ันใหญ ่มาก ให ้้ขาน
้อยคอยร ับใช้
จะด ีกว
่า” ชายช ุดเข ียวพ ูดอย่างไร ้อารมณ์ว
่า “เร ือน
่น
ี
ท ่ซ
ี ับซ
้อนไปมา หากเด ินไม ่ระวัง จะหลงเอาได ้นะ”
ีหน
ฉ ิงห
ัวเราะแล ้วพ ูดว่า “้ ขาข
ึ
้นเหน ือลงใต้มาต ั
้ง
หลายป ี ยังไม ่เคยหลงเลย แค ่เรือนใหญ ่บนภูเขาแค ่น
้
ี
จะหลงทางได ้อย่างไร เจ ้าคิดมากเก ินไปแล้ว” เห ็น
ชายช ุดเขียวไม ่พ
ูดอะไร เขาก ็ข่ว
ู ่า “อาจารย ์ ของข้า
ับเจ
ก ้าสำน ักของเจ ้าเป ็ นพ
่้
ี นองร
่วมสาบานก ัน หาก
เจ
้าไม ่เช
่ือฟั งข
้า เด ๋ยวข
ี ้าจะไปฟ ้องเจ้าสำน ักของเจ ้า
เจ
้าจะล ำบากได ้นะ”
ชายช ุดเขียวก ้มหน้าลง ไม ่พ
ูดอะไรอ ีก
ฉหน
ี ิงย้ม แล
ิ ้วเดินจากไป เม ่
ือเดินไปได ้ระยะหน ึ
่งแล้ว
ันกล
ห ับมามองอ ีกคร ั
้ง ชายช ุดเขียวก็ไม ่ได้เดินตามเขา
มาอีกแล้ว เขาถ ึงได ้โล ่งใจ
เขามองไปรอบๆ อย ่างระม ัดระว ัง เม่ือแน ่ใจว่าไม่มี
ใครตามเขามาแล ้ว เขาก ็แอบเด ินไปท ่เร
ี ือนด้านหล ัง
เม
่ือมาถึงห้องไม้ มองไปรอบๆ จากน ั้นเขาก ็ผลัก
ประต ูเข
้าไป เม ่
ือมองไปท ่ม
ี ุมห้อง ถึงแม ้้าจะเร
ฟ ่ม
ิ
สว่างแล้ว แต่เพราะป ิ ดหน
้าต่างไว ้ ภายในห ้องเลยม ืด
สนิท มีกองฟางอย ่ท
ู ่ม
ี ุมห้อง ฉีหนิงพูดเส ียงเบาๆ ว ่า
“อีฝ
ู ้ขาเอง ้ขาเอาของก ินมาให ้เจ้าแล ้ ว”
เขาเขย ิบข
ึ
้นหน
้าไป ท ันใดน ั
้นเองเขาก ็้
ูรส
ึกว่าผิดปกต ิ
เขาย่ืนม
ือไปจับดู สีหน ้าของเขาก ็เปล ่ยนไป ท
ี ่ม
ี ุมห
้อง
ีแต
ม ่กองฟาง อ ีฝูหายไปแล ้ว
เขาตกใจมาก ตอนท ่เขาไป อ
ี ีฝ
ูยังเปล ือยกายนอนอย ่
ู
่กองฟางน
ี
ท ่อย
ี ่เลย ตอนน
ู ้แม
ี ้แต ่เส
้ือผ
้าของอ ีฝูก
็
หายไปด ้วย
ีหน
ฉ ิงร
้
ูว่าแย่แล้ว แอบค ิดในใจว ่าหร ือว่าอีฝูถูกคนจับ
ได้ว
่าอย่ในน
ู ้?
ี
แต่ว
่าเม่
ือคร่
ูเขาก ็อย่ก
ู ับพวกล ่ซางเฮ
ู ่อ หากเก ิดเร่ือง
ภายในเร ือนน้หร
ี ือว่าอีฝูถ
ูกจ ับได ้จริง ก ็จะต ้องมีคนไป
รายงานล ่ซางเฮ
ู ่อถึงจะถ ูก แต ่ว่าก็ไม่มีใครไปรายงาน
เขาเลยน ่นา ค
ี ิดในใจว ่าอ ีฝ
ูอาจจะไม ่ได้ถูกจ ับได้ก
็ได้
หากเป็ นคืนก
่อนหน ้านั
้น อ ีฝูจะจากไป ฉ ีหนิงก ็อาจจะ
ไม่สนใจ แต ่ว่าเม่
ือคืนทั้งค่ม
ู ีอะไรก ันแล้ว อ ีฝูเป
็น
ู
ผหญ
้ ิงคนแรกต ั
้งแต่ฉีหนิงมาย ังม ิต
ิน้ อ
ี ีกทั
้งเม ่
ือคืนยัง
ำไปต
ท ั
้งสองรอบ เขาร ้
ูดีว่า อ ีฝูน
ั้นเป็ นสาวบร ิสุทธิ
์
นางมอบความบร ิส
ุทธิ
์ให้กับเขาเป ็ นคนแรก
ึงแม
ถ ้สาวชาวเหม ียวท ่อาย
ี ุย่ส
ี ิบสามย ่ส
ี ิบส่ี
ี ปจะยังคง
ความบร ิสุทธ
ิ
์ไว้ได้จะท ำให ้ฉ
ีหน ิงนั้นตกใจ แต ่ในความ
เป
็ นจร
ิง เขาร ้
ูว่าเขาก ็้
ู
รสึกพ ิเศษก ับอีฝ
ู ตอนน ้อ
ี ีฝ
ูหาย
ตวไป เขาร
ั ้
ูสึกเป็ นห
่วงมาก เขาน ่งไปเหม
ิ ือนก ำล ังคิด
อะไรอย ่ เขาล
ู ุกขึ
้นแล้วเด ินออกไปนอกห ้องไม ้
พอออกมาจากห ้องไม ้ เดินไปย ังไม
่ถึงสองก ้าว ก ็ได้ย
ิน
เสียงดังข ึ
้นมาว ่า “จอมย ุทธหล ิน ในห้องไม ้น่ม
ี ีแต
่กอง
ฟางกองหญ ้า ท ่แท
ี ้ท่านก็สนใจกองหญ ้าพวกน ้น
ี ่เอง”
ี
ีหน
ฉ ิงหันหน ้าไป เห ็นชายช ุดเขียวมายืนอย ่หล
ู ังเขา
เหมือนก ับว ิญญาณ
ในใจเขาห ่วงอีฝูมาก ฉ ีหน ิงร
้
ูสึกกระวนกระวายใจ ท ำ
ให
้ไมู่้
รสึกเลยว ่าชายช ุดเข ียวโผล่มาตอนไหน ย ังดีท
่
ี
ปฏิก
ิริยาของเขาย ังไว สต ิเขายังด
ีอย่ เขาย
ู ้มแล
ิ ้วพูดว่า
“ก็แค่เดินผ ่านมา จ ึงเดินเข ้ามาดูว
่ามันคืออะไร”
“จอมย ุทธหล ิน ท ่านเองก ็ขึ
้นเหนือล
่องใต ้มามาก
มารยาทท ่านไม ่้
ูรเลยหร ือ?” ชายช ุดเข ียวพ ูดด
้วย
้ำเส
น ียงไม ่เป
็ นมิตร “ท ่น
ี ่ค
ี ือส
ำน ักเฟ
ิ งเจ้ยน ท
ี ่านเป็น
แขก หากไม ่ได้รับอนุญาตจากเจ ้าของ บางแห ่งท
่าน
จะเข ้ามาโดยพลการไม ่ได้”
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว แล
ิ ้วพูดว่า “เหม ือนเจ ้าจะลืมไปนะว ่า
ำน
ส ักเฟิ งเจ
้ยนเด
ี ิมก ็แซ
่เซ่ยง อาจารย
ี ์้
ขาเซ่ยงเซ
ี ียว
เหยาเคยเป ็ นเจ
้าส ำน ักของท ่น
ี ่มาก
ี ่อน ถึงแม้จะมอบ
ให
้นายของเจ ้าไปแล ้ว แต ่อย
่างไรก ็ยังเป
็ นเจ
้าของท ่น
ี ่
ี
อย่คร
ู ึ
่งหน ึ
่ง ้ขาเป็ นศ
ิษย์ ของเขา เด ินเล่นรอบๆ น ่ ย
ี ัง
จะต้องขออน ุญาตอ ีกหร ือ?”
ชายช ุดเข ียวสีหน
้าน ่ง แล
ิ ้วพูดว่า “จอมย ุทธหล ินท่าน
็พ
ก ูดเองว ่า เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาเคยเป ็ นเจ
้าของส ำน ักเฟิง
เจ้ยน ม
ี ันมีความหมายอ ีกอย่างแฝงอย ่ น
ู ั
่นก็ค
ือตอนน ้
ี
เขาไม ่ได้เก
่ยวข
ี ้องอะไรก ับสำน ักเฟ ิ งเจ
้ยนแล
ี ้ว” เขา
ูดด
พ ้วยสายตาเย ็นชา “้ ขาในฐานะพ ่อบ้านของ
ำน
ส ักเฟิ งเจ
้ยน เจ
ี ้าสำน ักมอบท ่น
ี ่ให
ี ้้ขาด
ูแล เร ่
ือง
อะไรก ็้
ตองระว ังไว ้ก
่อน”
ีหน
ฉ ิงเห็นสายตาของเขาราวก ับจะเอาเร ่ืองเขาให ้ได้
เขาก็พล
ันตกใจสะด ุ้งไป แอบค ิดในใจว ่าเขาประมาท
ตาเฒ่าน
่เก
ี ินไป หากเป ็ นบ
่าวไพร ่ท
ั
่วไป จะกล ้าเสีย
มารยาทก ับเขาแบบน ้ได
ี ้อย ่างไรกัน คำพ ูดของเขาไม ่ม
ี
ความเกรงใจเลยแม ้แต่้นอย ดูท
่าทางแล ้วเขาน่าจะ
สงสัยในตัวของฉ ีหนิงไม่้นอย
เพียงแต
่ตอนน ้ฉ
ี ีหน
ิงเป็ นห่วงอีฝ
ูมาก ไม ่มีเวลามานั
่ง
ูดมากก
พ ับชายช ุดเขียวน่ “หากเส
ี ียมารยาทไป ้ ขาจะ
ไปขอขมาก ับท่านเจ้าส ำน ักเอง” จากน ั
้นเขาก็เด
ินไป
ชายชุดเขียวเหม ือนจะไม ่ยอมจบ “จอมย ุทธหล
ินท
่าน
จะไปไหน?”
“้ขาก
็บอกท่านไปแล ้ว จะไปเด ินเล่นรอบๆ ท ่านม
ี
เร
่ืองอะไรกับข้าหรือ หร ือว่าท
่านพ่อบ้านจะเดินตาม
้
ขาอีกอย
่างนั
้นหร ือ?” ฉ ีหน ิงพ
ูด
ชายชุดเขียวพูดว่า “จอมย ุทธหลิน ไม่ทราบท่านเซ่ยง
ี
เคยพูดเร
่ืองสำน ักเฟิ งเจ้ยนให
ี ้ท่านฟ
ั งบ
้างหรือไม
่?”
“พูดแล้วจะอย ่างไร ไม ่พูดแล้วจะอย ่างไร?” ฉ ีหน
ิง
้
ู
รสึกหงุดหงิดแล้ว “ม ันเก่ยวอะไรก
ี ับเจ้าด
้วย?”
ชายช ุดเขียวพูดว่า “้ ขาก็แค่อยากถามด ู หากท ่าน
เซ่ยงเคยพ
ี ูดถึงสำน ักเฟิ งเจ้ยนมาก
ี ่อน เคยบอกท ่าน
หรือไม่ว่า ใครเป ็ นคนสร ้างส ำนักเฟิ งเจ
้ยน?”
ี
ีหน
ฉ ิงห
ันหลังแล้วพูดว ่า “ค ำพ ูดของเจ ้าเหมือนมี
อะไรบางอย ่าง”
“มิกล้า” ชายช ุดเข ียวพูดต ่อไปว่า “้ ขาก
็แค่สงสัยว่า
่านเซ
ท ่ยงเคยพ
ี ูดเร ่
ืองเก ่าให้จอมย ุทธหลินฟั งบ
้าง
หรือไม่กเ็ ท
่านั
้นเอง”
ีหน
ฉ ิงคร
้านจะสนใจเจ ้าพ่อบ้านชุดเขียวผู
้น้แล
ี ้ว จึงค
ิด
จะเด ินหนีไป แต ่ท
ันใดน ั
้นเองเขาก ็้
ู
รสึกได้ว
่าเหม ือนมี
ลมพ ัดโชยผ่านมา จากน ั
้นก ็เห็นชายชุดเขียวพ ่งต
ุ ัวมา
ับไหล
จ ่ของฉีหนิง ฉ ีหนิงตกใจสะด ุ
้งในท ันที ชายช ุด
เขียวพูดว่า “จอมย ุทธหล ิน ภายในส ำน ักเฟิ งเจ
้ยนข
ี
องพวกเรา ท ่จร
ี ิงแล้วมีหลายท ่ท
ี ่เป
ี ็ นสถานท ่้
ี ตองห
้าม
้
ขามีหน
้าท ่อย
ี ่ก
ู ับต
ัว ้ตองขวางท ุกคนท ่จะบ
ี ุกรุ กเข
้า
สถานท ่้
ี ตองห้าม ดังนั้น......หากท ่านจอมย ุทธหลินไม ่
อยากให ้้ขาต้องลำบากใจ เช ิญออกจากท ่น
ี ่จะด
ี ีกว
่า
พวกเราไปเด ินเล่นกันท
่่
ี ืนเถอะนะ”
อ
“แล้วถ
้าข ้าบอกว ่าไม่ล่ะ?” ฉ ีหนิงพ ูด
ตอนน้ขอแค
ี ่เขาเด ินลมปราณ ก ็จะสามารถด ูดก
ำล ัง
ภายในของชายช ุดเข ียวน่มาได
ี ้แล้ว แต ่ว
่าถ้าทำอย ่าง
ั
น
้น ก็จะเป ิ ดเผยวรย ุทธของเขาออกมา อาจจะม ีเร่
ือง
ตามมาอ ีก หากไม ่จ ำเป็ นจริงๆ ฉ ีหนิงไม่คิดจะใช้วิธ
ีน้
ี
เด็ดขาด
ชายชุดเข ียวพ ูดว
่า “้ ขามีหน้าท
่อย
ี ่ของข
ู ้า หากจอม
ุทธหล
ย ินยังดึงดันท่จะละเม
ี ิดกฎของท ่น
ี ่ ้
ี ขาน้อยก็คง
้
ตองล่วงเก ิน แล้วค่อยไปขอขมาก ับเจ ้าสำน ักก
ับท่าน
เซ่ยง”
ี
ฉหน
ี ิงค
ิดว่าทำแบบน ้ต
ี ่อไปจะท ำให ้เสียเวลาไปอ ีก จะ
ำให
ท ้หาร่องรอยของอ ีฝ
ูไม่พบ ้ ดวยความร ้อนใจ เขา
ับม
จ ือของชายช ุดเขียวขึ
้นมาแล ้วสะบ ัดออก “้ ขาขอ
เตือนเจ้าอ
ีกครั
้งนะ หากเจ ้าแตะต้องตัวข้าอ
ีกแค ่ครั
้ง
เดียว เจ้าจะต้องเสียใจ” เขาเด ินออกไป ชายช ุดเข ียว
่
ืนม
ย ืออกมา แล ้วจ
ับไปท ่ไหล
ี ่ของฉีหนิงอ
ีกครั
้ง
ีหน
ฉ ิงไม่ได
้คิดอยากจะอย ่เส
ู ียเวลาก ับเขา เขาเอ ียงตัว
ไปด้านขวา ชายช ุดเข ียวก ็พล
ันคว้าอากาศท ันที สี
หน้าของเขาเร ่มเปล
ิ ่ยนไป แต
ี ่ว
่าเขาก็ปฏิก
ิริยาไวมาก
วรยุทธ
์ ของเขาไม่ธรรมดาเลย เขาพ ูดว่า “ขออภ ัยข
้า
้
ตองล่วงเกินท่านแล
้ว” เขาท ำม ือท
ั
้งสองข ้างของเขา
เป
็ นกรงเล็บ แล้วเดินขึ
้นหน ้ามาเพ่
ือจับฉ
ีหนิงอีกครั้ง
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกโมโหมาก แอบค ิดในใจว ่าพ่อบ
้านช ุดเขียวน ่
ี
่าร
น ังเกียจจริงๆ เขาซ ัดฝ่ าม
ือออกไป ม ันค
ือฝ่ าม
ือดัน
ูเขาของเขาน
ภ ั
่นเอง
่
ฝาม ือด
ันภูเขากระบวนท ่าไม ่มาก แต ่ว่าใช้ได ้ดีมาก
เขาซ ัดฝ
่ ามือไปท่หน
ี ้าอกของพ ่อบ
้านช ุดเขียว
่อบ
พ ้านชุดเขียวเด ินไพล่ม
ือไว ้้ดานหลัง ขวางฝ ่ าม
ือ
ของฉ ีหนิงเอาไว ้ แล้วก็่
ืนม
ย ือจะไปจ ับเขาอ ีกคร ั
้ง
เม่
ือปะม ือกัน ฉ
ีหน ิงถ
ึงไดู้้
รว่าชายช ุดเข ียวน ่ถ
ี ึงแม้วร
ุทธ
ย ์ ของเขาจะไม ่ได
้ยอดเย ่ยมมาก แต
ี ่ว
่าก็พอม ี
พละก ำล ัง ไม่ใช่บ่าวไพร่ธรรมดาท ั
่วไปอย ่างท ่ิ
ี คด
เอาไว ้จร ิงๆ พอน ึกๆ ดูแล้วส ำน ักเฟ
ิ งเจ้ยนเป
ี ็ นหน ึ
่งใน
แปดพรรคส ิบหกสำน ัก ชายช ุดเข ียวเป็ นพ
่อบ้านของ
ำน
ส ักเฟ
ิ งเจ้ยน แสดงว
ี ่าเขาต ้องมีี
ฝมืออย ่้
ู บาง ซ ึ
่งก ็ไม
่
แปลกอะไร
ำล
ก ังภายในของชายช ุดเขียวน ่ไม
ี ่ธรรมดา แต ่ว่าเขาก ็
ไม่กล้าท่จะท
ี ำ้รายฉ ีหนิง เลยไม ่ได้ออกแรงอย ่างเต ็มท่
ี
ีหน
ฉ ิงร
้
ูว่าหากสู
้กันด้วยหมัดมวย คงต ัดส ินแพ้ชนะ
ไม่ได้แน่ เขาก็ู้
รอีกว
่า หากเขาท ำ้ รายพ่อบ้านช ุดเข ียว
ู
ผน
้ ้ เซ
ี ่ยงเซ
ี ียวเหยาเองก ็จะเด ือดร
้อน
เซ่ยงเซ
ี ียวเหยาม ีบ
ุญคุณกับเขาหลายคร ั
้ง ถึงแม้ฉ
ีหนิง
จะย ังไม่้
ู
รว่าเพราะอะไร แต ่ถึงอย่างไรเขาก ็ม
ีบุญค
ุณ
จะท ำให้เขาล ำบากม ันก
็ไม่ดี
เขาใช ้เพลงหม ัดบีบจนพ่อบ้านช ุดเข
ียวถอยล ่นไป
จากน ั
้นก็ห
ันตัวจากไป ชายช ุดเข ียวรีบตามเขาไป
เหม ือนร
้
ูว่าการเคล ่
ือนท่ของฉ
ี ีหน ิงน
ั
้นว่องไวมาก
่อบ
พ ้านช ุดเขียวร
้
ูสึกว่าคนท่อย
ี ่ตรงหน
ู ้าเขาเคล ่
ือนไหว
ราวก ับเงา ้ ซายทีขวาที ไมู่้
รเลยว ่าฉีหนิงอย
่ตรงไหน
ู
ันแน
ก ่
ขณะท ่ก
ี ำลังตะลึงงัน ก็เห็นฉ
ีหน ิงห่างออกไปไกลแล ้ว
่อบ
พ ้านช ุดเขียวคิดจะตามไปอ ีก แต่ว่าการเดินของฉ ี
หนิงพิสดารน ัก รวดเร ็วมาก พร ิบตาเดียวเขาก ็หายไป
้
ดานข ้างของห ้องไม้แล้ว เขาวนรอบห ้องไม้ พ
่อบ้าน
ุดเข
ช ียวสีหน้าด
ุดัน เขาพยายามเด ินตามฉ ีหน
ิง
วนรอบบ้านไม้ เร
่มแรกเขาย
ิ ังพอจะเห็นฉีหน
ิงอย่ แต
ู ่
่าหล
ว ังจากผ่านไปส่รอบแล
ี ้ว ฉีหน
ิงก
็หายไปเหม ือน
ิญญาณ
ว
่อบ
พ ้านชุดเข
ียวกำหม ัดแน
่น สายตาของเขาเหม ือน
ดาบอันแหลมคม เขามองไปรอบๆ ฉ ีหน
ิงหายไปแล ้ว
จริงๆ เขาย้มแปลกๆ ออกมา แล
ิ ้วพ
ูดว
่า “เจ้าคิดว
่า
เจ
้าฉลาด แต ่ว
่า.......้ ขาไม่ได
้ค
ิดจะรั
้งเจ
้าไว้อย่แล
ู ้ ว”
เขายกม ือขวาข
ึ
้นมา แล ้วแบม
ือออก ในม ือของเขา
ันม
ม ีสร
้อยเข้ยวหมาป
ี ่ าอย
่
ู
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 360 ท
ี ่านพ่ท
ี ่ร
ี ัก
ีหน
ฉ ิงใช ้ท
่าเท้าท่องคล่ืนในการหล ีกหน ีพ
่อบ้านช
ุด
เขียว เม ่
ือแน่ใจว ่าปลีกต
ัวออกมาจากพ ่อบ้านช
ุดเข ียว
มาได ้แล ้ว เขาถ ึงได้ี
ปนก ำแพงออกจากส ำน
ักไป
จากน ั
้นก็เดินตามทางแล ้วรีบลงเขาไป
เขาร ้
ูว ่าความเป ็ นไปได้มากท่ส
ี ุดก
็คืออีฝูอาจจะลงเขา
ไปแล ้ว
ีฝ
อ ูกับพวกถ ูกไล่ฆ
่ามาตลอดทาง อ ีกทั
้งยังปลอมต ัว
เป
็ นชาวฮ ั่นด
้วย ฉ ีหน
ิงเดาว ่าผ
ู้หญ
ิงคนน ้จะต
ี ้องมี
ภารก ิจท่ส
ี ำคัญมากแน ่นอน
เพ
่ือมีชีวิตอย่ต
ู ่อไปแล้ว นางยอมสละความบร ิส
ุทธ ิ
์
และศ ักดิ
์ศรีของตัวเอง เป ้าหมายของนางก ็เพ
่
ือรักษา
ีว
ช ิตเพ ่ือทำภารก ิจให้สำเร ็จ นางไม ่มีทางนั
่งเสียเวลา
อย่ท
ู ่ส
ี ำน ักบนเขาน ั
่นนานแน ่นอน
ฉหน
ี ิงร
้
ูสึกว่าต
ัวเองน ั
้นประมาทเก ินไป ก ็ไม
่้
ูรว
่าอ ีฝ
ูไป
นานแค่ไหนแล ้ว แต่ว
่าพอน ึกไปถ ึงว
่าอ ีฝ
ูถูกไล
่ล่าท ุก
ัน ร
ว ่างกายอ ่อนเพลียไม ่้
นอย อีกทั้งเม่
ือคืนเพ่
ือถอน
ิษแล
พ ้ว ยังมีอะไรกับเขาไปถ ึงสองรอบ พละก ำล ังคง
เสียไปไม่้นอย ยังไม
่ทันได ้กินอะไร แล ้วจากไปแบบน ้
ี
ิดว
ค ่าคงยังเดินทางไปได ้ไม ่ไกลนัก
ระหว่างแสงแดดเร ่มส
ิ ่องมา ฉ ีหนิงคิดอะไรด ีด
ีขึ
้นมา
ได
้ เขาเห ็นด
้านข้างมี้ตนไม้ใหญ่ ก็ไม ่ล
ังเล เขาป ี นข
ึ้น
ไปบนต้นไม ้ พอเขาปี นขึ
้นไปถ ึงยอด แล ้วมองลงไปท ่
ี
ีนเขาจากด
ต ้านบน ในตอนน ้เขาไม
ี ่เพ ียงมองเห ็น
บรรยากาศอ ันสวยงามของภ ูเขา ช ่องแคบท ่เขาเด
ี ิน
่านมาเม
ผ ่
ือวานน ้ เขาก
ี ็สามารถมองเห ็นเหมือนก ัน
ีหน
ฉ ิงสายตาด ีมาก แต ่การป ี นข
ึ
้นไปบนต ้นไม้ มัน
เสียเวลาไปมากเหม ือนก ัน ตอนน ้เม
ี ่
ือมองไปทางต ีน
เขาอย่างละเอ ียด สุดท้ายเขาก ็เห
็นว ่ามีเงาเคล ่
ือนไหว
อย่ทางท
ู ิศตะวันตกเฉ ียงเหน ือ เขาด ีใจมาก เขาลงมา
จากต ้นไม้ แล้วรีบเดินทางลงจากเขา ตามต ่อไปยัง
ทางท ิศตะว ันตกเฉ ียงเหนือ
ตอนท ่มองลงมาจากบนเขา เงาน
ี ั
่นไม่ได้ไกลมาก แต ่
พอตามมาจร ิงๆ แล ้ว กลับเสียเวลาไปไม ่้
นอย ย ังดีท
่
ี
เขาก ินอ่มมาแล
ิ ้ว พละก ำล ังของเขาจ ึงมีอย
่เต
ู ็มเป่ ยม
ี
สามารถมองเห ็นเงาเคล ่
ือนไหวอย ่ได
ู ้ตลอด พอเร ่ง
ี
ฝเท้าตามไป เม ่
ือเข้ามาใกล ้แล้ว เขามองจากด ้านหลัง
็เป
ก ็ นอ
ีฝูจริงๆ
ีฝ
อ ูได้ย
ินมีเสียงการเคล ่
ือนไหวอย ่้
ู ดานหลังนาง จ ึงรีบ
ันมาด
ห ู เห็นฉ
ีหนิงตามมา นางก ็ไม่ได
้พูดอะไรมาก
เดินหน้าต่อไป
“อีฝู เหต ุใดเจ
้าถ ึงจากมาไม ่ลาแบบน ้เล
ี ่า?” ฉ ีหน
ิงเด ิน
ตามมา “้ ขาเป
็ นห่วงเจ
้ามากร ้
ู หร
ือไม่”
ีฝ
อ ูพูดว่า “เจ้าอย ่าค
ิดนะว ่าตอนน้้
ี ขาก
ับเจ้าเป็ นอะไร
กน เร
ั ่
ืองเม่
ือค ืน......เจ ้าร
้
ูดีว
่าข้าท ำไปเพราะอะไร”
“ู้
ร ้ขารู้” ฉีหนิงเดินตามอีฝ
ู เขาถอนหายใจแล ้วพ
ูดว
่า
“้ขาร้
ูว่าเจ้าท ำเพราะต ้องการถอนพ ิษ ไม่ใช่เพราะข้า
หน้าตาหล ่อเหลาเจ ้าถึงถ
ูกใจข้า......”
ีฝ
อ ูไม่รอเขาพ ูดจบ ก็พ
ูดว
่า “้ ขาก
ับเจ้าไม่มีอะไร
เก่ยวข
ี ้องกัน ต ่างคนต่างไป เจ ้าไม่จำเป็ นต
้องตามข้า
มา”
“อีฝู เจ ้าก
็พูดง่ายเกินไป” ฉีหนิงถอนหายใจ “อาจ
เป
็ นไปได ้ว
่าท ำเนียมของชาวเหม ียวของเจ ้ากับชาวฮ
ั
่น
ของข ้าไม ่เหม ือนก
ัน ในเม่ือข
้ากับเจ้า......ข ้าก
ับเจ
้าม
ี
ความส ัมพันธ
์ อย่างน
ั้นก
ัน พวกเราก ็้
ตองรับผิดชอบ
่วมก
ร ันส ิ อ
ีกอย ่าง......” เขาเหล ือบไปมองอ ีฝ
ู แล
้วพ
ูด
้
ดวยความเข ินอายว่า “เม่ือค
ืนเป็ นครั
้งแรกของข ้า
และก ็เป็ นครั
้งแรกของเจ ้าด้วย มันย่งไม
ิ ่ปกติ”
ีฝ
อ ูหยุดเด ิน ฉีหนิงส
ังเกตเห ็น เท้าของอ ีฝ
ูสวมรองเท ้า
ทท
่
ี ำจากกองฟาง เวลาเร ่งรีบ ถึงแม ้รองเท ้าน่จะด
ี ู
เรียบง ่าย แต่มันก็สามารถค ุมเท ้าได้
“้ขาจะพ ูดอ
ีกคร ั
้ง รอข้าเสร ็จงานท ุกอย่างแล ้ว หากข ้า
ังม
ย ีช
ีวิตอย
่ ้
ู ขาจะให ้คำตอบก ับเจ้า” ดวงตาอ ัน
สวยงามของอ ีฝู้จองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง “แต ่ว
่าตอนน ้ระหว
ี ่าง
้
ขากับเจ ้าไม
่มีอะไรเก ่ยวข
ี ้องกัน เม ่
ือคืนน้ไม
ี ่มีอะไร
เกิดขึ
้นทั
้งน
ั
้น ้ ขาจะไม ่เอาม ันมาใส ่ใจ เจ้าเองก ็ไม
่้ตอง
ิดมากหรอกนะ”
ค
ูดจบ นางเร
พ ่มค
ิ ่อยๆ เด ินออกไป
ีหน
ฉ ิงเข้าใกล
้เข ้านางเหม ือนกะละแมเลย เขาย ้มแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “เจ้าอาจจะท ำเหม ือนไม ่ม
ีอะไรเก ิดข ึ
้นได
้ แต ่
่าข
ว ้าคิดแบบน ั
้นไม ่ได
้ ้ ขาเป็ นผ
ู
้ชาย ในเม ่ือเจ ้ามอบ
ครั
้งแรกของเจ ้าให ้ก
ับข้าแล ้ว ก ็ถ
ือเป็ นผ
ู
้หญ ิงของข ้า
้
ขา......”
ีฝ
อ ูขยับมือ ฉ
ีหน ิงสังเกตเห ็นเข็มท่นางถ
ี ือเอาไว ้ในมือ
กไม
็ ่้
ูรว
่านางซ ่อนเอาไว
้ตรงไหน เห ็นสีหน
้าของอ ีฝ
ูเร่ม
ิ
ุด
ด ัน นางพ ูดว
่า “หากเจ ้ายังตามข้ามาอ ีก ้ขา......ข ้า
จะใช้เข็มพ ิษก
ับเจ้า เจ
้าร้
ู ใช
่หร
ือไม ่ว
่าชาวเหม ียวของ
พวกข้าเช ่ยวชาญการใช
ี ้พิษ หากเจ ้าถูกเข ็มพ
ิษของข ้า
เจ
้าก็จะตาย”
“เจ้าคิดจะฆ ่าสามีเจ
้าเลยหร ือ?” ฉ ีหนิงพูดว่า “เจ้าจะ
ำแบบน
ท ้ก
ี ับข
้าไม่ได
้นะ อีฝ
ู สามีภรรยาก ันหนึ่งว
ัน
ความส ัมพ ันธ
์ย
ืนยาวตลอดช ีวิต ้
ขากับเจ้า.......”
ีฝ
อ ูเห็นฉีหนิงแกล้งท
ำหน้าใสซ ่
ือ นางก ็้
ูรส
ึกทั
้งโมโหท ั
้ง
ตลก นางห ันหลังแล
้วเดินไปโดยไม ่สนใจเขาอ ีก
“อีฝ
ู ้ขาร้
ูว่าเจ้าไม
่อยากให ้้
ขาเดือดร้อน ก ็เลยไม ่อยาก
ให
้้ขาตามเจ ้ามา” ฉีหน
ิงเด ินตามอีฝูย
้มแล
ิ ้วพูดต่อว่า
“เจ้ากังวลว ่าข้าจะเด
ือดร้อน แต ่ว
่าข้าเป็ นห
่วงความ
ปลอดภ ัยของเจ ้ามากกว่า เจ้าด
ูเจ้าสิ เดินยังไม ่ม
ีแรง
เลย หากเจอคนร ้ายอ
ีก สภาพเจ ้าแบบน ้จะส
ี ู้ได
้
อย่างไร?”
ีฝ
อ ูยังไม ่หยุดเด ิน นางพูดว่า “เจ ้าคิดมากเก ินไปแล ้ว
ในเม ่ือข
้าบอกแล ้วว
่าข้าก
ับเจ ้าไม่ม
ีอะไรเก ่ยวข
ี ้องก ัน
เจ้าจะเป ็ นจะตายม ันก็ไม
่เก่ยวก
ี ับข
้า เร ่
ืองของชาว
เหม ียว ชาวฮ ั
่นอย่างเจ้าไม่้ตองมาย ่ง”
ุ
“อีฝู เม่
ือค ืนเจ้าเป็ นของข้าแล้ว เจ ้าเส ียสละมาก
ขนาดน ้ ก
ี ็เพ่
ือท ำงานของเจ ้าให ้สำเร ็จไม่ใช่หร
ือ?” ฉ ี
หนิงถอนหายใจแล ้วพูดว
่า “แต ่ว่าหากเจ ้าใช้อารมณ ์
ในการท ำงาน หากเก ิดอะไรผ ิดพลาดข ึ
้นมา เจ ้าคิดว ่า
เจ้าจะท ำภารก ิจของเจ้าสำเร ็จอย ่หร
ู ือไม่? ถึงข
้าจะไม ่
ู
ร้ว ่าเจ้าจะท ำอะไร แต ่ว
่าเร่
ืองน ้จะต
ี ้องสำค ัญกับเจ ้า
มากแน ่ เจ ้าว่าจริงหรือไม่? สหายของเจ ้าก็กระจัด
กระจายก ันไปหมดแล ้ว พวกเขาเป ็ นตายไม ่มีใครร้
ู
เร่
ืองน ้ส
ี ำเร ็จหร ือไม่อาจจะอย ่ท
ู ่เจ
ี ้าคนเด ียวก็ได
้
ังน
ด ั
้นเจ้าค ิดว่าความปลอดภ ัยของเจ ้าส ำค ัญหรือไม่
เล่า?”
ีฝ
อ ูสะดุ้ง นางหย ุดเด
ิน แล ้วห ันกลับไปมองฉ ีหน
ิง
แสงแดดส ่องลงมา ฉ ีหนิงเห ็นหน้าของนางช ัดแล้ว
ใบหน้าของสาวชาวเหม ียวน ่ไม
ี ่ได
้สวยมาก แต ่พอมอง
รวมๆ แล ้วกลับงดงามไม ่ม
ีท่ต
ี ิ นางอาย ุราวย่ส
ี ิบสาม
่ส
ี
ย ิบส่ี
ี ป ไม่ได้ม
ีความอ้อนแอ ้นเหม ือนสาวร ุ่นท
ั
่วไป
แต่ม
ีความแข ็งแกร่งแผ่กระจายออกมาจากต ัวนาง
ิวพรรณของนางท
ผ ่ามกลางแสงแดด ด ูราวกับผ
้าต่วน
่ก
ี
ท ำล ังตากแดด ฉ ีหน
ิงร้
ูว่าผิวของนางเน ียนน่มแค
ุ ่ไหน
ึงแม
ถ ้นางจะด ูอ
่อนเพล ียมาก แต ่ว่าร
่างกายก ็ย
ังดู
แข็งแรงอย ่ นางย
ู ังด
ูมีพละก ำล ังดี
“เจ้าอยากจะพ ูดอะไร?” อ ีฝูค
ิดสุดท
้ายก็ถามออกมา
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจแล ้วพูดว่า “อ ีฝ
ู ไม่ว
่าเจ้าจะพ ูด
อย่างไร เม ่
ือวานข ้าอาจจะไม ่สนใจความปลอดภ ัย
ความเป ็ นความตายของเจ ้าได ้ แต่ตอนน้ไม
ี ่ได
้ สภาพ
เจ้าตอนน ้ แค
ี ่เจอศ ัตรูก็เอาต ัวไม่รอดแล ้ว ้
ถาเจ้ายินดี
้
ขาจะส ่งเจ ้าไปย ังท่ท
ี ่เจ
ี ้าจะไป ้ ขาไม่สนใจว่าเจ้าจะท ำ
อะไร ้ ขาแค ่จะส่งเจ้าไปถ ึงอย่างปลอดภ ัยเท
่านั
้น”
ีฝ
อ ู้
กมหน ้า เหม ือนก ำล ังคิด
“เจ้าก็บอกเอง ว ่าเจ้าถ ูกไล่ฆ
่ามาตลอดทาง เจ ้าเคย
ิดหร
ค ือไม ่ว่าเพราะเหต ุใด?” ฉ ีหนิงถาม “พวกเจ ้า
สลัดศัตร
ู รอดมาต ั
้งหลายคร ั
้ง เหต ุใดถึงยังถ
ูกไล่ล่าไม่
หยุดอีกเล ่า?”
ีฝ
อ ูขมวดค ้วแล
ิ ้วพ ูดว
่า “้ ขาเองก ็้
ู
รสึกแปลกใจ”
“มีความเป ็ นไปได ้ท
ั
้งสองอย ่าง” ฉ ีหน
ิงพูดว
่า “้ถา
ไม่ใช่เพ่
ือนร ่วมขบวนการของเจ ้าห ักหลังทรยศพวก
เจ้า ท้งส
ิ ัญญาลักษณ ์ ให
้ศัตรู ตามมา......”
ีฝ
อ ูร
ีบพูดแทรกว ่า “ไม ่ม
ีทาง ไม ่ม
ีทางเด ็ดขาด พวก
เขาเป ็ นผู
้กล้าท่่
ี ซ
ือส
ัตย์ภักดี ไม่ม
ีทางทรยศเด ็ดขาด”
“้ถาอย่างน ั
้นก
็มีความเป ็ นไปได้อีกอย่าง” ฉีหนิงพ
ูดว่า
“อีกฝ
่ ายร
้
ูว่าเจ
้าจะไปท ่ไหน ้
ี ู
รเส้นทางการเด ินทางท ่
ี
พวกเจ ้าจะเดินผ่านเป ็ นอย่างด
ี ดังน
ั้นหล
ังจากท่พวก
ี
เจ
้ารอดพ ้นมือของพวกเขามาแล ้วในแต ่ละคร
ั้ง พวก
เขาก็สามารถเด ินทางตามเส ้นทางท ่พวกเจ
ี ้าจะไป
แล
้วตามหาพวกเจ ้าจนเจอ”
ีฝ
อ ูตะลึงไป นางพ ูดว่า “เจ ้าหมายความว ่า พวกเขา
......พวกเขาร ้
ูว่าพวกข ้าค
ิดวางแผนอะไร ้ ู
รว่าพวกข้า
จะไปไหนอย ่างนั
้นหร ือ?”
“ไม่เช่นน
ั
้นเจ้าจะอธ ิบายอย ่างไรว่าเหตุใดพวกเจ ้าถึง
หนีพวกเขาไม ่้
พนสักที” ฉ ีหนิงถอนหายใจแล ้วพูดว่า
“พวกเขาไม ่ใช
่จะม ีหูตากว ้างไกลได้ถึงพ
ันล
้ส
ี ักหน่อย
หรือว
่าพวกเขาต ิดตั
้งเคร ่ืองต
ิดตามพวกเจ ้าไว้หรือ
อย่างไรกัน......”
“เคร่
ืองติดตามอะไรก ัน?”
“ไม่ม
ีอะไร” ฉ ิหนิงส่ายห ัวแล้วพูดว
่า “สถานการณ ์
ของพวกเจ ้าก่อนหน้าน้ พวกเขาอย
ี ่ในท
ู ่ม
ี ืดเจ
้าอย่ในท
ู ่
ี
สว่าง พวกเขาสามารถควบค ุมเส ้นทางการเด ินทาง
ของพวกเจ ้าไว้ได้หมด ค ิดจะไล ่ตามพวกเจ ้าไม่ใช
่เร่
ือง
ยากเลย” เห ็นอ
ีฝูเหมือนกำล ังใช ้ความคิด เขาก ็ถาม
่า “อ
ว ีฝ
ู ตั
้งแต่พวกเจ ้าเร่มเด
ิ ินทางมา ระหว ่างทาง
เคยเปล ่ยนแปลงการเด
ี ินทางหร ือไม่?”
ีฝ
อ ูพ
ูดว่า “สถานการณ ์ค
ับขัน พวกข ้าต้องเดินทางไป
ให
้ถึงโดยเร ็วท
่ส
ี ุด ไม่อย่างน ั
้น.......ไม ่อย่างนั
้นท
ุกอย่าง
จะไม ่ท
ันการ”
“้ถาอย่างนั
้นก็ไม่ผ
ิด” ฉ ีหน
ิงพ ูดว่า “พวกเขาไม ่เพ
ียงรู้
่าพวกเจ
ว ้าจะไปท ำอะไร อ ีกท ั
้งยังร
้
ูว่าพวกเจ้าเร่งรีบ
จะต้องเล ือกเส้นทางท ่เร
ี ็วท่ส
ี ุด พวกเจ ้าไม่
เปล่ยนแปลงการเด
ี ินทางเลย ด ังน
ั
้นทุกอย่างก็อย
่ใน
ู
ือของพวกเขาท
ม ั
้งหมด” เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ตอนน ้
ี
เจ
้าคิดจะเด ินทางไปตามเส ้นทางเด ิมของพวกเจ ้าอีก
ใช่หรือไม่?”
่จร
ี
ท ิงไม่จำเป ็ นให
้อีฝูตอบ ท ่าทางของอ ีฝูก
็บอกฉ ีหน ิง
หมดแล ้ว
“้ขาควรบอกว ่าพวกเจ ้าซ่
ือ หร ือพวกเจ ้าโง่ดีนะ” ฉ ี
หนิงส่ายหน้า “หล ักการง ่ายๆ แค ่น้พวกเจ
ี ้ากลับค ิด
ไม่ได้ ้
ขาล่ะเช่ือจริงๆ”
ีฝ
อ ู้
จองไปท ่ฉ
ี ีหนิง แต ่นางรู้ว่าส
่งท
ิ ่ฉ
ี ีหน
ิงพูดนั
้นม
ี
เหตุผล นางไม ่ได
้ตอบโต ้ นางล ังเลคร ู่หน
ึ
่ง จากน ั
้นก็
ถามว ่า “้ถาอย ่างนั
้นเจ ้ามีแผนอะไรด ีๆ หรือไม ่?”
ีหน
ฉ ิงเห็นนางถาม ก ็้
ู
รว่านางเร ่มผ
ิ ่อนปรนลงแล ้ว เขา
้มแล
ิ
ย ้วพ
ูดว่า “้ ขามีแผนอย ่แล
ู ้ว แต ่ว่า......” เขาขย ับ
เข
้าใกล ้อีฝ
ู แล ้วพ
ูดว่า “เจ ้าเร ียกข ้าว
่าท่านพ่ท
ี ่ร
ี ักก่อน
แล
้วข้าจะบอกว ่าต
้องท ำอย ่างไร”
ีฝ
อ ูหน้าด
ุดัน ฉีหนิงไม ่รอให ้นางพ ูดอะไร เขาพ ูดข ึ
้นว่า
“ส่วนรวมเป ็ นหลัก ส ่วนรวมเป ็ นหลัก”
อฝ
ี ูส
ูดหายใจเข ้า เห็นฉีหน
ิงย้มแล
ิ ้วมองมาท ่ต
ี ัวเอง
นางก ัดฟ
ัน สุดท้ายก็พ
ูดว่า “้นองชายส ุดท่ร
ี ัก ต่อไป
้
ตองท ำอย ่างไรต่อ?”
“ไม่ใช่ส
ิ ้ขาบอกให ้เจ
้าเรียกข้าว่าท่านพ่ไม
ี ่ใช่หร
ือ?” ฉ ี
หนิงพูดอย่างจริงจังมาก “เจ ้าเร ียกผ
ิดแล้ ว”
ีฝ
อ ูไม่ได
้พ
ูดดี้
ดวย “เจ ้าอาย ุ้
นอยกว ่าข
้า เจ ้าไม่้
ู
รหรือ
อย่างไร แล ้วเหต ุใดข
้าจะต้องเร ียกเจ
้าว ่าท
่านพ่้
ี ดวย”
นางพ ูดอย่างร
้อนใจว ่า “้ขาไม ่ม
ีเวลาพ ูดคุยกับเจ
้าท่น
ี ่
ี
หรอกนะ เจ ้าบอกข ้ามาเร็ว ้ ตองทำอย ่างไร?”
ีหน
ฉ ิงโบกม ือแล้วพูดว
่า “ช่างเถอะ ให ้เจ้าเร ียกข้า
้
นองชายก ่อนก็ได้ ถึงอย่างไรพอถ ึงเวลาข้าก็จะให ้เจ
้า
เรียกข้าว
่าท่านพ่ให
ี ้ได
้ ” เขาขย ับเข้าไปใกล ้นาง “ท ่
ี
จริงแล้วแผนของข ้าง่ายมากเลย น ั
่นก
็คือ......เปล ่ยน
ี
เส้นทางการเด ินทาง”
ีฝ
อ ูร
ีบพูดว่า “ไม่ได้ หากเปล ่ยนเส
ี ้นทาง จะต ้อง
เสียเวลาไปอ ีกสองถ ึงสามว
ัน”
“แล้วเจ้าเคยค ิดหรือไม
่ หากไม
่เปล
่ยนเส
ี ้นทาง เจ
้าก
็
อาจจะไปไม ่ถ
ึงท่ท
ี ่เจ
ี ้าอยากจะไป” ฉีหน
ิงพ
ูดว
่า “้
ถา
เช่นน
ั
้นเจ้าก็เลือกเอาว่าจะเส
ียเวลาเพ่มอ
ิ ีกสองสาม
ันเพ
ว ่
ือให้ถ
ึงท่หมายอย
ี ่างปลอดภ
ัย หร
ือว่า......ชาติน
้
ี
ั
ท
้งชาต ิก
็ไปไม่ถึง”
---------------------------------
 ันท
บ ึกล ับองคร ักษ
์ เส้
ือแพร
บทท่ 361 ต
ี ังชว ี
ีชวนส
ซ ิบหกเขต เขตปาตงก ับปาซ ีท่ม
ี ี้
ืนท
พ ่และ
ี
ประชากรมากท ีส่ ุด ระหว ่างสองเขตน ้ ย
ี ังมีเขตกั
้น
ขวางอย ่สามเขตน
ู ั
่นค ือตังชว ี ชิงหัวก ับถงชวน
ิงห
ช ัวก
ับถงชวนอย ่ทางเหน
ู ือมี้ืนท
พ ่ต
ี ิดกับอีกหลาย
เขต ต ังชวีอย่ทางท
ู ิศตะว ันตกของปาตง หากข ้าม
ังชว
ต ีมาได้แล้วก็จะเข ้าเขตของปาซ ี
ังชว
ต ีก
ับปาซ ีเป
็ นเขตพ ้
ืนท่ท
ี ่ม
ี ีภ
ูเขามาก ช ่วงเร ิ่ม เข
้า
ฤดูใบไม ้ผล
ิ ้ตนไม ้บนภ ูเขาท ่ทอดเป
ี ็ นแนวยาวก ็จะ
เร่มม
ิ ี้
ตนหญ้าอ่อน แตกใบสวยงาม
คนในสองเขตน ้เป
ี ็ นคนท ่ม
ี ีอ
ำนาจมาก ตลอดเวลาท ่
ี
่านมา ต
ผ ่อให้เป็ นขุนนางท ้องท ่ในซ
ี ีชวน ก ็ใช้ว
ิธีใน
การปลอบประโลมในการปกครองสองเขตน ้เป
ี ็น
หลักก่อน
ภายในเขตต ังชวี ทิวทัศน์ งดงาม สายน ้ำทอดยาว
ออกไปแสนไกล ถ ือว่ามีบรรยากาศสวยท ีส่ ุ
ดในซ
ี
ชวน
ภายในเขตต ังชวี มีภูเขาเล ่ืองช
่ืออยูท
่ ง ั
้หมดสามล ูก
ได้แค
่เขาเท ียนฉวน เขาห ่จว
ู ีและเขาซ ีซาน
เขาท ั
้งสามลูกถือว่าเป็ นยุทธศาสตร ์ท
่ด
ี ีทส่ ุ
ี ด รอบๆ ม ี
แม่น
้ำชางซ ีไหลอย ่ ้
ู ืนท
พ ่คดเค
ี ี้
ย ว ้ ลอมรอบไปด ้วย
ูเขา สล
ภ ับซับซ
้อนไปมา ท ั
้งสองฟากฝ ั
่ งมีอาคาร
้
บานเร ือนแบบเฉพาะของซ ีชวน
การก ่อสร
้างแบบกานหล ันคือการใช ้ไม
้ไผ ่สร้างเป
็น
หลัก ้ดานล
่างเป ็ นลานกว ้าง ้ ดานบนเป ็ นท
่อย
ี ่อาศ
ู ัย
้ำในแม
น ่น
้ำชางซ ีใสสะอาดมาก ม ันทอดยาวไป ไหล
่านต
ผ ั
้งแต
่บนเขาเท ียนฉวนลงไปด ้านล ่าง ระหว ่างท่
ี
ไหลผ ่านตรงกลางจะรวมต ัวกันเป็ นล
ำธาร ล ำธาร
มากมายพวกน ั
้นตลอดสายจะม ีท
่อย
ี ่อาศ
ู ัยของชาว
เหมียว ตั้งอย่รอบๆ ถ
ู ึงแม้จะไม ่ใหญ่มาก แต ่วาปกติ
คนท่มาแลกเปล
ี ีย
่ นส ินค
้าก็ม
ีไม ่นอ้ ย
่ตลาดเพ
ี
ท ่ือสะดวกก ับนักเดินทาง ย ังม ีโรงเตี๊ย มอย
่
ู
สองแห ่ง เป็ นร
้านของชาวฮ ั
่น
ำหร
ส ับคนทำการค ้า ไม ่ว่าจะชาวฮ ั่นหรือว่าชาว
เหมียว ก็หวังว่าจะท ำการค ้าอย ่างสงบได ้กำไรด ี
ังน
ด ั
้นทุกคนเลยพยายามท ำตามกฎท ่ต
ี ั
้งไว
้อย่าง
เคร่งครัด ชาวฮ ั
่นร้
ูจักกฎเกณฑ ์ ของชาวเหม ียวดี ขอ
แค่เคารพกฎของชาวเหม ียว ชาวเหม ียวก็จะยินยอม
ำการค
ท ้ากับชาวฮ ั
่น เพราะชาวฮ ั
่นมักจะน ำส่งของท
ิ ่
ี
พวกเขาชอบต ิดไม้ติดมือมาด้วยมากมาย
ีหน
ฉ ิงกับเดินทางไปถ ึงโรงเต ี๊ยมหน ึ
่ง ้าก
ฟ ็ใกล้มดื
แล
้ว
เม
่ือออกมาจากส ำน ักเฟ
ิ งเจ
้ยน อ
ี ีฝ
ูก็ัฟงค
ำแนะน ำ
ของฉ ีหน
ิง ยอมเปล ีย่ นเส้นทาง เด ินอ้อม ทั
้งสอง
เหม ือนจะเร ่งเดินทางก ันทั
้งวันทั
้งคืน ระหว ่างทางฉ ี
หนิงคว ักเงินซ
้ือม
้าแก่มาสองต ัว ้ ตองเด ินทางเพ ิม
่ อีก
หนึ
่งว ัน ในท ่ส
ี ุดก
็มาถึงบริเวณใกล ้ก
ับเขตเขาเท ียนฉ
วน
้
ตาฉ ่ขาดแคลนม
ู ้า ทางซ ีชวนเองก ็ไม่ค
่อยม ี้
มา ิ คดจะ
หาม้าด ี้มาแข็งแรงว่งไวน
ิ ั
้นล ำบากมาก กว ่าจะได ้้มา
มาส ักต ัวล
ำบากแสนเข ็น ถ ึงแม้อาย ุม
ันจะมากแล ้ว
ำล
ก ังความเร ็วก
็ธรรมดา แต ่ฉีหน
ิงก็ย
ังคงยอมคว ัก
เงินซ้ือ เพือ่ ไม่ให
้เป็ นการเส ียเวลา
เส้นทางในซ ีชวน เหม ือนสายน ้ำในแม ่น
้ำชางซ ี คด
เค้ยวอ
ี ้อมไปอ ้อมมา อ ีกทั
้งยังหลงทางด ้วย แต ่
หลังจากถามทางแล ้ว ก ็สามารถทะล ุผ่านตัวซีชวน
มาย ังเขาเท ียนฉวน
ตอนน ้ฉ
ี ีหน
ิงก็พอจะร้
ู แล
้วว่าท่ท
ี ่จะไป น
ี ั่นก
็คือเขาซ ี
ซานท ่เขตต
ี ังชวี หากจะไปจากเขาซ ีซาน ก ็
ำเป
จ ็ นต้องผ่านยอดเขาท ั
้งสาม ถ ึงแม้เส้นทางจะ
ไม่ได
้ไกลมาก แต ่ว
่ามันอันตรายและเด ินทางล ำบาก
้
ตองใช ้เวลาเด ินทางกว ่าหน ึ่งวัน
เม
่ือมาถ ึงเขาเท ียนฉวน ้ากฟ ็ม ืดแล้ว ฉีหนิงพูดกล ่อม
ให้พ
ักท ่โรงเต
ี ี๊ยมในตลาดหน ึ่งคืน
เดิมคิดอยากจะเด ินทางต ่อ แต ่ว
่าอ้างเหต ุผลสารพ ัด
อย่าง ให ้นางได ้พักส
ักคืน เพ ่
ือออมแรงต ั้งสติเอาไว ้
พร
ุ่งน้ก
ี ็จะมีแรงมากพอเด ินทางก ็จะได้เร็วข ึ
้น เร ่ง
เดินทางมาหลายว ันเหน ือ
่ ยล ้ามาก ก ็เลยฝื นรับปาก
ึงแม
ถ ้ฉ ีหนิงจะร ้
ูแล ้วว่าเป้าหมายของถ ือเขาซ ีซาน
แต่ว
่าเขาย ังไม ู่้
รว่าไปท ีเ่ขาซ ีซานทำไม ตลอดการ
เดินทางหลอกถามหลายคร ั
้ง แต ่ก็ฉลาดกว ่าท ีฉ
่ หี นิง
ิดเยอะมาก นางไม
ค ่พ
ูดเลย ถ ึงแม้ท
ั
้งค่จะอย
ู ่้
ู ดวยก
ัน
มาสามส ีว
่ ันแล ้ว แต ่ว
่าฉีหนิงไม ่เพียงไมู่้
รว่านางมาท ่
ี
เขาซ ีซานเพ ่
ืออะไร แม ้แต่นางเป ็ นใครมาจากไหน ก ็
ไม่หลุดพ ูดเลยแม ้แต่คำเด ียว
ยงด
ั ีท
่เปล
ี ีย่ นเส ้นทางการเด ินทาง ตลอดการเด ินทาง
เลยไม ่มอ
ี ุ ปสรรคขวางก ั
้น อ ีกท
ั
้งระหว่างทางเขาย ัง
้
ือช
ซ ุดชาวฮ ั
่นผ้าหยาบสองช ุดมาเปลีย่ นด
้วย
เม่
ือเข้ามาในโรงเต ี๊ยม ก
็มีเด็กในร
้านเดินมาต ้อนร
ับ
เห็นพวกเขาแต ่งตัวแบบชาวฮ ั
่น เขาก็ย
้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า
“ท่านท ั
้งสองต ้องการค ้างแรมใช ่หร
ือไม่?”
ีหน
ฉ ิงโยนเศษเง ินไป แล ้วพูดว่า “ม
ีหอ้ งว
่างส ักห
้อง
หรือไม ่?”
ีบพ
ร ูดว่า “สองห ้อง”
ีหน
ฉ ิงส่งสายตาไปให ้เด ็กในร้าน สามารถท ำงานอย ่
ู
ในสถานท ่แบบน
ี ้ได
ี ้ จะต ้องฉลาดมากกว ่าปกติทั
่วไป
เด็กในร ้านรีบพ ูดว่า “แม ่นาง ้ ตองขออภัยด
้วย พวก
่านมาช
ท ้าไป ตอนน ้เหล
ี ือแค่หอ้ งเด
ียวเท่านั
้น หาก
่ามาช
ว ้ากว่าน ้ ้
ี หองส ุดท้ายน่ก
ี ็คงไม
่เหลือ”
ฉหน
ี ิงแอบชมในใจ แล ้วหันไปมอง แล ้วพ
ูดว่า
“ออกมาข ้างนอกแบบน ้ อย
ี ่้
ู ดวยกันเถอะนะ จะได ้
คอยด ูแลกัน เจ้าวางใจ ม ี้ขาอย่ ไม
ู ่เก
ิดเร่ืองแน ่นอน”
แอบค ิดในใจว ่าจะม ีเร
่
ืองเพราะอย ่ก
ู ับเจ
้าน ่แหละ
ี
สาวชาวเหม ียวถึงแม้จะอารมณ ์อ่อนไหวง ่าย แต ่ใช่
่าจะไม
ว ่รักตนเอง ก ่อนหน้าน้นางก
ี ับฉีหนิงมีส
ัมพันธ์
ทางร ่างกาย เพราะไม ่มท
ี างเล ือก แต ่ต
ั
้งแต ่ั
น
้นเป็น
้
ตนมา นางก ็ไม่ได้ให้ฉ
ีหนิงแตะต ้องตัวนางเลยแม ้แต ่
ครั
้งเดียว ตลอดการเด ินทาง ถ ึงแม้อีฝ
ูจะร้
ูส ึกซาบซ ึ
้ง
ใจมากท ่ฉ
ี ีหนิงค
ุ้มก
ันนางมาย ังเขตต ังชวี แต ่ก็ไม
่มี
การพ ูดจาหร ือทำอะไรในเช ิงช
ู้สาวก ับฉ
ีหนิงเลย
“แม ่นาง ท่านว่า...?” เห ็นอีฝ
ูไม่พูดอะไร เด ็กในร ้าน
้มแล
ิ
ย ้วถาม
ีฝ
อ ูมองไปท ่ฉ
ี ีหนิง นางไม ่พ
ูดอะไร เด ็กในร้านก ็
เข้าใจความหมาย แล ้วรีบไปเป ิ ดห
้องให้ ฉีหน ิงกำล ัง
จะพาอ ีฝไ
ู ปท ่้
ี หอง ก็ได้ยน
ิ เสียงคนเด ินเข้ามา เขาห ัน
ไปมอง เห ็นม
ีกล ุม
่ คนก ำล ังเดินมาม ีประมาณเจ ็ด
แปดคน แต ่ละคนแต ่งต
ัวดี พกดาบท ุกคน
ีหน
ฉ ิงเห
็นคนท ่เด
ี ินนำหน ้านั
้นเป็ นคนหัวโล ้น
่างกายส
ร ูงใหญ ่ ใบหน้ามีรอยบาก ด ูก็้
ูรก
็ไม่ใช ่คนดี
แน่ เขาร
ู้วา่พ้ืนท
ีแ่บบน ้คนแบบไหนก
ี ็มีหมด หากไม ่
ีใครมาหาเร
ม ือ่ ง เขาเองก ็ไม่อยากม ีเร
ือ่ ง เขาก ำล
ัง
ิดจะเด
ค ินไป คนผอมแห ้งด
้านหล ังคนหัวโล ้นก็เด ิน
มาแล้วพ
ูดว่า “โรงเต ี๊ยมพวกเจ ้าข
้าเหมาหมด ไล ่
แขกคนอ่
ืนออกไปให ้หมด”
ีหน
ฉ ิงเด
ิมทีค
ิดจะเด ินไป แต ่พอได้ย
ินอย ่างน้ เขาก
ี ็
หยุดลง ัฟงจากน ้ำเสียงแล้วไม ่น่าใช่คนซ ีชวน ี อกทั
้ง
เห็นพวกเขาแต ่ละคนพกดาบพกอาว ุธ ฉ ีหน
ิงก ็
กะพริบตามอง
“นายท่าน โรงเต ี๊ยมพวกเราม ี้หองเยอะมากพอ ไม ่
้
ตองไล่แขกคนอ ่
ืนไปหรอก” เพราะท ่น
ี ่มค
ี ี นท ุก
ประเภท เด ็กในร ้านเองก ็เจอคนมาเยอะไม ่้นอย เลย
ไม่กล
ัวอะไร เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “หากดูแลไม
่ทั
่วถึง
นายท่านท ั
้งหลายมาค ิดบ
ัญชีก
ับข้าน
้อยได้เลย”
“้ถาเช่นนั
้นข้าถามเจ ้าหน่อย โรงเต ี๊ยมของเจ
้าม ีชาว
เหมียวมาพ ักหร ือไม่?” คนผอมแห ้งพ
ูดว่า “คนอ่ืน
้
ขาไม่สนใจ แต ่่
วาหากท ีน
่ ีมชาวเหม
่ ียวพักอย
่ ให
ู ้รีบ
ไล่ไปเด๋ยวน
ี ้ ต
ี ่อให้ม
ี้หองเหลือมากแค ่ไหน ก
็้หาม
ชาวเหม ียวมาพ ักเด็ดขาด”
ีฝส
อ ู ีห้
นาน ่งไป ดวงตาอ
ิ ันงดงามม ีแต่ความโกรธ แต ่
ในมือนางก ำหม ัดแน่นมาก ฉ ีหนิงจ
ับม
ือนางไว้
ีฝ
อ ูรว
ู
้ ่าฉีหน ิงกำล ังเตือนไม่ให้นางว
่วาม ตอนน
ู ้มเ
ี ี ด
็ก
ในร้านเด ินมา แล ้วน ำทางฉ ีหนิงก
ับนางไปยังห้องพ ัก
ไฟในห ้องถ ูกจ ุดสว่าง ถึงแม้ในห้องจะเรียบง
่าย แต ่ก
็
สะอาดมาก ฉ ีหนิงสั
่งให้เด็กในร้านไปเตรียมอาหาร
มา เด ็กในร ้านร ับคำ แล ้วก็ออกไป
ฉหน
ี ิงเด ินไปท ่ร
ี ิมเต
ียง จากน ั
้นก็เอนตัวนอน บ ิดข ้
ี
เกียจ แล ้วพูดว่า “ในท ีส
่ ุ ดก
็จะถึงแล้ว อีฝ
ู พร ุ่งน้
ี
พวกเราก ็จะเด ินทางถึงเขาซ ีซานอย ่างปลอดภ ัยแล้ว
นะ ภารก ิจของข ้าก
็จะถ ือว่าสำเร ็จ”
ีฝ
อ ู้
ู
รดีวา่หากไม ่ใช
่ฉีหนิงช่วยนางวางแผน ไม ่เพียงจะ
มาไม ่ถึงเขาซ ีซาน ค ิดว่าชีว
ิตนางก ็คงท้งอย
ิ ่กลางทาง
ู
แน่นอน ชาวเหม ียวแยกแยะบ ุญคุณความแค้นด ี
นางพ ูดว่า “ขอบใจเจ ้ามาก”
“พูดอะไรก ัน?” ฉ ีหนิงลุกขึ
้นนั
่ง แล้วพูดด
้วยน ้ำเส ียง
ำหน
ต ิว่า “พวกเราเป ็ นอะไรก ัน เหต ุใดยังต
้อง
ขอบค ุณอีก?”
ีฝ
อ ูน
ั
่งลงท ่โต
ี ๊ ะแล้วพ
ูดว่า “ค ืนน้เจ
ี ้าก
็พักผ
่อนให ้ดี
พร
ุ่งน้เช
ี ้า พวกเรา...พวกเราก ็แยกกันตรงน ้เลย”
ี
“แยก?” ฉ ีหนิงขมวดค ้ว “จะถ
ิ ึงแล
้วไม่ใช่หรือ?”
อฝพ
ี ู ูดว
่า “พอข ้ามแม่นำ้ซ ีชางไป ก ็เป
็ นพ
้
ืนท่ของ
ี
ชาวเหม ียวแล้ว เจ้าเป็ นชาวฮ ั่น หากข ้ามไป เกรงว ่า
...”
“เจ้ากลัวว่าชาวเหม ียวจะหาเร ือ่ งข้าหรือ?” ฉ ีหนิง
้มแล
ิ
ย ้วพูดว่า “อีฝ
ู ้ขาเป็ นน
้องชายส ุดท
ีร่ ั
กของเจ ้า
นะ ก็ถ
ือว่าเป็ นชาวเหมียวคร ึ
่งหน ึ
่ง พวกเขาไม ่ท
ำ
อะไรข้าหรอก อ ีกอย่าง คร ั
้งน้เจ
ี ้าจะไปเขาซ ีซาน ก ็
ไม่ได
้ไปหาเร ่
ืองพวกเขา ไม ่มคี วามแค ้นอะไรก ัน
พวกเขาจะมาหาเร ่ืองข
้าได ้อย่างไร?”
ีฝ
อ ูเหลือบไปมองเขาแล ้วพ ูดว่า “้ หามพ
ูดเหลวไหล”
“เจ้าหมายถ ึงเรือ
่ งท่้
ี ขาเป็ นน
้องชายส ุดทีร
่ ักของ
เจ้าน
่ะหรือ?” ฉ ีหนิงเดินไปด ้านหล ังของอีฝ
ู ย้มแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “้ขาไม่ได้พ
ูดเหลวไหลส ักหน ่อย ้ขาไม ่ได
้เป็น
้
นองชายส ุดท
่ร
ี ักของเจ้า แล ้วเป ็ นอะไร?”
อฝ
ี ูแสดงออกช ัดมากว ่าไม่อยากจะค ุยเร ือ
่ งน้ก
ี ับเขา
นางถามว ่า “เหต ุใดชาวฮ ั
่นพวกน ั
้นถ ึงไม่ยอมให ้ชาว
เหม ียวค้างท ่น
ี ่้
ี ดวย? ั ฟงจากน ้ำเสียงของพวกเขา
่าจะเป
น ็ นคนนอกพ ้ืนท
่ ท
ี ่น
ี ่เป
ี ็ นพ
้ืนท
่ของชาวเหม
ี ียว
้
ืนท
พ ่ต
ี ัวเองแท ้ๆ แล ้วเหต ุใดชาวเหม ียวถึงพักไม่ได้ ?”
ีหน
ฉ ิงก็น
ึกถึงพวกคนห ัวโล
้นข ึ้นมา ในใจก ็้
ู
รว่าอีฝ
ูคง
โกรธมาก เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว ่า “ด ูท
่าทางของพวกเขา
แล้ว ก ็้
ู
รว่าไม ่ใช่คนด ี คนสวยๆอย ่างเจ ้า ค ิดจะหา
เร่
ืองพวกเขาหร ือ? ไม ่ตอ้ งไปสนใจหรอกว ่าพวกเขา
จะพ ูดอะไร อย ูท่ ีน เจ
่ ้าคิดว ่าพวกเขากล ้าทำอะไร
หรือ?”
สาวชาวเหม ียวอ ่อนไหวง ่าย อ ีกท
ั
้งน ิส
ัยตรงไปตรงมา
ไม่เหม ือนกับสาวจงหยวน น ่เป
ี ็ นครั
้งแรกท ่ฉ
ี ีหน
ิงชม
ีฝ
อ ูวา่สวย แต ่อฝี ูไม่ได
้รส ู้ ึกไม
่พอใจเลย นางพ ูดว่า
“แล ้วมันเก่ยวอะไรก
ี ับหน
้าตาด ้วยล่ะ? หน ้าตาไม ่ด
ี
ไม่ได้หมายความว ่าจะต้องเป ็ นคนเลวเสมอไปน ่นา
ี
คนหน ้าตาสวยงดงามก ็ใช่ว
่าจะเป ็ นคนด
ีเสมอไป
้
ตองด ูจากคำพ ูดการกระท ำ พวกเขาเด ินเข ้ามาก ็
บอกว ่าชาวเหม ียวของพวกเราไม ่ดี แสดงว ่าพวกเขา
ไม่ใช่คนด
ี”
ีหน
ฉ ิงย
้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “เจ้าพูดถ
ูก อ ีฝู พวกเราเด ินทาง
ันมาหลายว
ก ันแล้ว ้
ขาว่าเจ้าด
ูเหน ่ือยมากแล ้ว อีก
เด๋ยวก
ี ินข
้าวเสร ็จ ก
็รีบพักเถอะนะ”
ีฝ
อ ูมองไปท ่เต
ี ียง แล้วถามว ่า “ค ืนน้เจ
ี ้าจะนอนท ่
ี
ไหน?”
หน้าของฉีหนิงเหม ือนจะบอกว ่าย ังต้องถามอ ีกหรือ
“พวกเราเป ิ ดแค่้
หองเด ียว ก
็้ตองนอนท ่น
ี ่ส
ี ิ เจ
้าคง
ไม่ได้จะให
้้ขาไปนอนท ่ทางเด
ี ินหรอกกระม ัง?”
ีฝ
อ ูใช้สายตาประหลาดมองไปท ่ฉ
ี ีหนิง แล
้วพ ูดว่า
“ชาวฮ ั
่นพวกน ั
้นเข้ามา ทางร ้านบอกว ่ายังมี้
หอง
เหลืออย
่ แล
ู ้วเหตุใดเด็กในร้านถึงบอกข้าว่าเหล ือ
้
หองเดียวล่ะ? เจ ้าแอบวางแผนอะไรไว ้ใช่หรือไม่?”
“เปล่านะ” ฉ ีหนิงย
ักไหล่ “เจ้าเองก ็อย
่้
ู ขางๆ เจ ้าเอง
็ได
ก ้ย
ินได
้เห ็นเอง ้ ขาไม
่ได้พ
ูดอะไรเลยนะ อ ืม ้ ขา
เข้าใจแล
้ว อาจเป ็ นเพราะว่าเด
็กในร ้านอาจจะเข ้าใจ
่าพวกเราสองคนเป
ว ็ นคนรักก
ัน ก็เลยพูดแบบนั้น
เจ้าค
ิดด
ูสิ คนรักกันแยกห้องกันม
ันมีท
่ไหนล
ี ่ะ” เขา
เขยิบไปท่้
ี ขางหูของอีฝแ
ู ้ลวพ
ูดว
่า “พีอ่ ี
ู ้
ฝ ขาเห็นสี
หน้าท
่านดูไม่ค
่อยดีเลย หร ือว
่าพ
ิษในต ัวท
่านยังถอน
ออกไปไม ่หมด พวกเรา...ถอนพ ิษก
ันอีกดีหร
ือไม ่?”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส
้ือแพร
บทท่ 362 แอบฟ
ี ัง
ีฝ
อ ูห
ูแดงมาก นางพ ูดด้วยความโกรธว ่า “เจ้าพูดว่า
อะไรนะ?” นางเตร ียมจะคว ักมีดสั
้นออกมา ฉ ีหนิง
ีบพ
ร ูดว
่า “เจ ้าอย่าเพ่งลงม
ิ ือ พ ีอ
่ ีู ม
ฝ ีอะไรค ่อยพูด
่อยจาก
ค ันนะ พวกเราอย ่าใช้ม ีดใช
้ดาบค ุยกันเลย
นะ”
ีฝ
อ ูช
้ทพ
ี ่ ้
ี ืแล
น ้วพ
ูดว่า “พ ื้
น ท่น
ี ่ท
ี ำจากไม ้ บนพ้
ืนก็
นอนได้” นางพ ูดว่า “หากเจ ้า...เจ ้าทำอะไร
เหลวไหลล ่ะก
็ ้
ขาจะไม ่ละเว้นเจ ้าเด็ดขาด”
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจ จากน ั้
น ก็ได้ยินม
ีคนมาเคาะประต ู
เด็กในร
้านเอาอาหารมาส ่ง
หลังจากท่ท
ี ั
้งสองคนก ินข
้าวแล ้ว ฉ ีหนิงก็ย
้มแล
ิ ้วถาม
่า “พ
ว ีอ
่ ีู พวกเราเด
ฝ ินทางมาต ั
้งหลายว ันไม่หยุดเลย
เจ้าจะอาบน ้ำหรือไม่? ้ขาจะได้ไปสั
่งให้พวกเขา
เตรียมน้ำ”
“ไม่้ตอง” อีฝูพ
ูดอย่างเย ็นชา
ีหน
ฉ ิงหันหน้าไปแล ้วเดินเข้าใกล้อีฝแ
ู ้ลวพูดว
่า “้ขา
้
ู
รสึกคันต
ัวมาก อยากอาบน ้ำ ้ถาอย่างนั
้น....”
ีฝ
อ ู้
จองไปท ่เขา แล
ี ้วพูดว่า “้ถาเจ้าอยากอาบน ้ำ รอ
้
ขามแม ่น
ำ้ชางซ ีไปแล้ว เจ ้าสามารถแหวกว ่ายใน
แม่น
้ำได้ตามสบายเลย ไม ่้ตองรีบอาบคืนน้หรอก”
ี
นางปั ดม
ือดับเทียนบนโต ๊ ะแล้วก
็ขึ
้นเต
ียงนอนลง
ภายในห ้องม ืด ฉีหน
ิงถอนหายใจแล ้วพูดว
่า "พ ีอ
่ ีู ท
ฝ ่
ี
จริงบนเต ียงก็นอนได ้สองคน ้ ขานอนบนเต ียงมา
ั
ต
้งแต ่เล
็ก หากให ้้
ขานอนพ ้
ืน คิดว่าคงนอนไม ่หลับ
เจ้าว่าพวกเรานอนเบ ียดกันหน่อยดีหรือไม่?
ีฝ
อ ูไม่สนใจเขา ฉ ีหนิงจนปั ญญา ท ำได
้แค ่นอนลงไป
ับพ
ก ้
ืน
เร่มเข
ิ ้าฤดูใบไม ้ผล ิแล้ว แต ่ร
่างกายของฉ ีหน
ิงดีมาก
นอนบนพ ้
ืน ก ็ไม่รส ู
้ ึ กว
่าหนาวอะไร เขาหล ับตา แล้ว
ิดว
ค ่าเป้าหมายท ีอ่ ี ฝู
ไ ปท่เขาซ
ี ีซานน ั
้นคืออะไร
ีหน
ฉ ิงพอรู้อ ย ่้
ู บางว ่า ท ีน
่ ีเ็
่ ปนพ
้ืนท
่ของชาวเหม
ี ียว
ิมเขาซ
ร ีซาน เป ็ นท่อย
ี ่ของชาวเผ
ู ่าเหม ียว เป้าหมาย
่เขามาในคร
ี
ท ั
้งน้ ก
ี ็เพือ่ สืบหาความจร ิงเรือ
่ งถ้ำเฮยเห
ียน นอกจากน
ย ั้น การท ำความเข ้าใจเร ่
ืองของชาว
เหม ียวเพ ่มข
ิ ึ
้นก ็ไม่ใช ่เรือ
่ งร้ายอะไร
่องเต
ฮ ้้
นอยให ้ความส ำค ัญกับเร่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน
มาก ไม ่ใช่เพราะสนใจในถ ้ำเฮยเหย ียนเท ่านั
้น แต่ว่า
ังวลว
ก ่าเร ือ
่ งน ้จะม
ี ีเบ
้ืองหลัง อ ีกทั
้งยังกล ัวว่าเร
ือ่ ง
ของถ ้ำเฮยเหย ียนจะท ำให ้ชาวเจ ็ดสิบสองถ ้ำก่อกบฏ
ีฝล
อ ู ำบากล ำบนเร ่งเด ินทางมาย ังเขาซ ีซาน ฉ ีหน
ิง
แอบร ้
ูสึกว่าเร่ืองน ี้ม ันไม่ปกติ หากสามารถฉวย
โอกาสน ้เข
ี ้าไปในถ ้ำของชาวเหม ียวได ้ และคอยจ ับ
ังเกตความเคล
ส ่
ือนไหวของชาวเหม ียว ฉ ีหน
ิงก็จะดี
ใจมาก อ ีกท ั
้งเป้าหมายของอ ีฝ
ูยังก
็เป็ นเขาซีซาน ย ่ง
ิ
ำให
ท ้ฉีหน
ิงแปลกใจเข ้าไปอีก จ
ึงคิดอยากจะร ้
ู วา่มัน
เกิดอะไรข ึ
้นก ันแน่
ีหน
ฉ ิงร
ู้ว
่า หากจวนจ ่นอ
ิ ีโหวต้องการม ีรากฐานท ่
ี
ั
ม
่นคง เขาจะต ้องหาโอกาสสร ้างผลงานให ้ได
้ ถึงจะ
สามารถม ีต
ำแหน ่งท ่ม
ี ั
่นคงในราชส ำน ัก การเด ินทาง
มายังซีชวนในคร ั
้งน ้ ฮ
ี ่องเต
้้นอยเช่
ือใจเขามาก ท ่จร
ี ิง
แล
้วก็เหมือนก ับหาโอกาสให ้ฉีหนิงได้สร้างผลงาน
ั
น
่นแหละ
เขาคิดไปเร ือ่ ยๆ ย ่งท
ิ ำให้เขานอนไม ่หลับ พลิกต
ัวไป
มาเป็ นระยะ ส ักพ
ัก ก ็ได
้ย
ินเสียงอีฝูพ
ูดขึ
้นมาว่า
“เจ้านอนพ ้
ืนไม ่ได
้จร ิงๆ หร ือ?”
ีหน
ฉ ิงได้สติกล ับมา เขาถอนหายใจ แต ่ไม่ได
้พ
ูดอะไร
ีฝล
อ ู ุกข
ึ
้นนั
่ง แล ้วพูดว ่า “เจ้าข
ึ้นมาบนเต ียงน
่”
ี
ฉหน
ี ิงร้
ูสึกด
ีใจ แทบจะไม ่คิดเลย เขาพล ิกตัวแล้ว
ึ
ข
้นมาท ันที กำล ังจะขึ
้นเตียง อ ีฝ
ูกล็ ุกข
ึ
้นมาจากเต ียง
แล้วพ
ูดว ่า “้
ขาจะนอนท ่้
ี ืน” แล
พ ้วพ
ูดว่า “เจ ้าเป็น
ู
ผชายภาษาอะไร ล
้ ำบากน ิดหน่อยก็ทนไม ่ได
้แล
้ว?
ู
ผชายชาวเหม
้ ียวของพวกข ้า ไม ่ว
่าท่ไหนก
ี ็อย
ูไ่ด้
ั
ท
้งนั
้น”
นางก ำล ังจะลุกเดินไป ฉ ีหนิงก็จ
ับข
้อม ือของนางไว ้
ีฝ
อ ูถ
ูกรั
้งมือเอาไว ้ก็ตกใจสะด ุ้ง กำลังจะพ ูด ฉีหนิง
กลับใช้แรงกระชากนางกล ับมา นางย ังไม่ท
ันจะทรง
ัวได
ต ้ นางก ็นั
่งลงบนขาของฉ ีหน
ิงไปแล ้ว สะโพกก ับ
้
กนของนางอวบอ ิม
่ มาก อ ีฝ
ูตกใจ ก ำล ังจะโกรธ ฉ ี
หนิงก็พ
ูดเสียงเบาๆ ว ่า “อย ่าเพ
่งพ
ิ ูด มีคนแอบฟ ัง
พวกเราอย ู”่
ีฝ
อ ูตกใจ เลยไม ่ขยับต
ัว ตาของนางกลอกไปกลอก
มา ฉีหน ิงโอบเอวของนางเอาไว ้ แล้วกระซ ิบท่ขา้งห
ี ู
นางว ่า “ท ่น
ี ่ม
ี ีคนหลากหลาย ม ีคนแอบฟ ั งอย
่ดา้น
ู
นอกแบบน ้ แสดงว
ี ่าม
ีคนค ิดไม่ดีก
ับเรา”
ีฝ
อ ูถูกไล่ฆ
่ามาตลอดทาง ตอนน ้ฉ
ี ีหนิงบอกว่ามีคน
แอบฟ ั งอย
่้
ู ดานนอก นางก ็เลยไม ่ได้สงสัยอะไร นาง
ูกฉ
ถ ีหนิงกอด ยอมให ้ฉห ี นิงโอบกอดเอวบางๆ ของ
นาง นางแทบไม ่กล้าหายใจ เพราะต ้องการอยากจะ
ั
ฟงว่าใครก ันท ่มาแอบฟ
ี ั ง พอจะได ้ย
ินเสียงออกมา
จากห ้องอ่
ืน ไม ู่้
รว่าคนท ีแ่อบฟั งนั
้นมาจากตรงไหน
แผ่นหล ังของนางแนบช ิดหน้าอกของฉ ีหน
ิง กล ิน
่
หอมจากต ัวนางโชยเข ้าจม ูกของฉ ีหนิง หรือว่า
อาจจะเป ็ นเพราะอย ่ท
ู ่ามกลางป ่ าเขานาน อาหาร
การก ินไม่เหม ือนก ัน กล ่นหอมบนต
ิ ัวของนางไม ่
เหม ือนกล่นดอกไม
ิ ้บนตัวของก ู
้ชิงฮั
่น แต่มันเหมือน
กล่นหอมของยาสม
ิ ุนไพร
ลมหายใจท ีร่ ้ อนผ่าวม ันพ่นใส
่หูในจ ุดท
่อ
ี ่อนไหว อ ีฝ
ู
้
ู
รสึกตัวอ่อนไปท ั
้งตัว
นางก ับฉ
ีหนิงมีส
ัมพ ันธ
์ ทางกายก ันไปแล ้ว ถึงแม้จะ
ไม่ได
้เต็มใจ แต ่ว่าสำหร ับสาวชาวเหม ียวแล้ว ผ ู้
ช าย
คนแรกของนางอย ่างไรก็มีความส ำคัญไม่้นอยอย่
ู
แล้ว
เพราะถ ึงอย่างไรนางก ็มเี ลือดมีเน
้
ือ รอบๆ เง ียบสงบ
ีกท
อ ั
้งยังถูกผ
ู
้ชายโอบกอดเช ่นน ้ ถ
ี ึงแม้จะอย่ใน
ู
สถานการณ ์ท
่ต
ี ึงเคร ียด แต ่ว
่าร่างกายของนางก ็
่อนไหวง
อ ่าย ในสถานการณ ์ แบบน้ ในสมองของนาง
ี
กลับมีภาพในค ืนท่ถ
ี ูกพ
ิษ หูของนางเร ิม่ แดง นางก ัด
ั
ฟน แล ้วพ
ูดว่า “คนๆ น ั้
น อย ่ไหน? เหต
ู ุใดข ้า...ข ้าถึง
ไม่รส
ู้ ึ
กตัวเลย?”
้ำเส
น ียงของฉ ีหนิงจริงจังมาก เขาพ ูดว่า “อย ่าเพ่ง
ิ
ูด ้
พ ขากังวลว ่าจะเป ็ นเจ
้าปี ศาจเมือ
่ ครั
้งก่อน ต่อให ้
ไม่ใช่พวกเขา ก ็อาจจะเป ็ นพวกของม ัน”
“เจ้าหมายถ ึง...”
“ถึงแม้พวกเราจะเด ินทางอ ้อมมาสล ัดพวกเขามาได ้
แล
้ว แต ่พวกเขาไม ่ม
ีทางยอมเล ิกราง่ายๆ แน ่” ฉี
หนิงแอบเอาม ือไปลูบทีห
่ ้นาของอีฝู “พวกเขาร ู้ว ่
า
เป
้าหมายของเจ ้าคือเขาซีซาน ระหว ่างทางอาจจะ
ไม่เจอ แต ่อาจจะส ่งคนมาส ืบหาร่องรอยก ็ได้”
ีฝ
อ ูขมวดค้ว ในใจแอบก
ิ ังวลว่าพวกน ั
้นจะตามมา
จริงๆ ตอนน ้นางไม
ี ่ได
้สนใจท ่ฉ
ี ีหน
ิงกำล ังลูบไล
้เอว
ของนางเลย
“แต่ว่าเจ
้าก็ไม่้
ตองกังวลไป” ฉ ีหน
ิงพูดว่า “พวกเรา
เปล่ยนเส
ี ้
ือผ้า ทำอะไรเร ียบง่าย พวกเขาอาจจะย ัง
ำพวกเราไม
จ ่ได
้ อย่างมากก ็อาจจะแค ่สงสัย พวกเรา
แค่ท
ำให ้เป
็ นธรรมชาต ิทส
่ ุ
ี ด พวกเขาก ็น
่าจะไม ่สงสัย
แต่ว
่า...หากพวกเราท ำอะไรเด ่นเก ินไป ้ขาก
ังวลว ่า
พวกเขาอาจจ ับพวกเราได ้ พรุ่งพวกเราอาจจะไปท ่
ี
เขาซ ีซานไม่สำเร ็จ”
เขาซ ีซานอย ่ใกล
ู ้แค่เอื้
อ ม ส ำหรับอ
ีฝูแล
้ว การไปย ัง
เขาซ ีซาน ไม ่ว่าต้องแลกด ้วยอะไรก็ตามนางท ำได้
ั
ท
้งนั
้น พอนางได ้ยินฉ
ีหนิงบอกว่าม
ีคนส ืบหา
่องรอย นางก
ร ็้
รอนใจ
“พวกเรา...พวกเราควรท ำอย่างไร?” อ ีฝ
ูถามขึ้น
ีหน
ฉ ิงพูดอย่างจร ิงจ
ังว่า “พวกเราจะนอนแยกก ัน
ไม่ได
้ ไม่เช่นน ั
้นพวกเขาจะต ้องสงสัยแน่นอน ีพอ่ ีู
ฝ
ั
ต
้งแต ่ตอนน้ เจ
ี ้าจะต้องท ำตามท่้
ี ขาบอก ้ขารับรอง
่าหน
ว ีพวกเขาได ้แน่”
ีฝ
อ ูได
้ยินฉ
ีหนิงพ ูดอย่างจร ิงจ
ัง นางก็ไม่ได
้สงสัยอะไร
นางก ำลังคิดว ่าควรจะท ำอย ่างไรต่อไป ทันใดนั้นเอง
เอวของนางก ็ถ
ูกรัด ฉีหนิงอ
ุ
้มนางมาท ่เต
ี ียง แล้ว
่อยๆวางนางนอนลง อ
ค ีฝูขมวดค
ิ้ว ฉ
ีหนิงก
็กระซิบท่
ี
ูนางว
ห ่า “อย ่าส่งเสียง”
อฝ
ี ูตอบ “อ ืม” กลับมา ฉ ีหนิงถอดรองเท ้า แล้วข
ึ้น
ไปนอนบนเต ียง ถ ึงแม้เต
ียงไม ้น
่จะไม
ี ่ได้แคบ แต่มัน
็ไม
ก ่ได
้กว้าง หากจะนอนสองคนม ันก็้
ตองแนบช ิดก
ัน
ีหน
ฉ ิงนอนตะแคง แล ้วจะไปกอดอ ีฝ
ู อีฝูตกใจสะดุ้ง
แล้วพ
ูดว่า “เจ้าจะท ำอะไร?”
“พวกเขาย ังมองอย ่” ฉ
ู ีหนิงเขยิบเข้าไปข ้างหูอฝ
ี ู
แล้วพ
ูดว่า “พวกเราแกล ้งเป็ นผ
ัวเมียก ัน ก
็้ตองนอน
้
ดวยกันสิ ไม่เช
่นนั้นคนจะสงส ัยได้ ?”
“แต่...” อ ีฝ
ูขมวดค ้ว เร
ิ ิม
่ สงส ัย “เจ ้าห
้ามทำอะไร
เด็ดขาด ไม ่อย
่างน ั
้นข้าจะไม่เกรงใจเจ ้าอ
ีก...” นาง
นอนตะแคงไป ท ้งแผ
ิ ่นหล
ังงามๆ ของนางไว ้ให้ก
ับฉ ี
หนิง
ีหน
ฉ ิงเขย ิบเข
้าไปใกล ้ แล
้วกอดอ ีฝ
ูจากด ้านหลัง มือ
ของเขาพาดไปท ่เอวของนาง ร
ี ่างกายของท ั
้งค
่แนบ
ู
ิดต
ช ิดกัน
ขาทั
้งสองข ้างของอ ีฝูเร
ียวยาวแต ่ก
็อวบอ ิม่ นางร้
ูสึก
ได้ว
่าฉีหนิงเขย ิบเข้ามาใกล ้ ก็ร
ีบหนีบขาเข ้าทันท
ี
นางเร ่มร
ิ ้
ูสึกว่าม
ันไม ่ใช
่ ก็พยายามด ้น แล
ิ ้วชนไป
้
ดานหล ัง ค ิดอยากจะกระแทกต ัวฉีหน
ิงให ้ห่าง
ออกไป แต ่ฉ
ีหนิงกลับไหลไปตามจ ังหวะของนาง
เขยิบเข้าไปใกล ้อ
ีก
“เจ้า...เจ ้าถอยออกไปหน ่อย...” อ ีฝ
ูกัดฟ
ั นพ
ูด
ีหน
ฉ ิงขย ับเข้าใกล้ขึ
้นอีก แล้วพูดว
่า “พ ีอ
่ ีู เจ
ฝ ้าโทษ
้
ขาไม่ได้นะ ม ันเป็ น...ม ันเป
็ นปฏิก
ิริยาปกต ิ ไม่้ตอง
้
รอนใจไป หากคนข ้างนอกน ั
่นจับผ
ิดอะไรไม ่ได้ พวก
เขาก ็น
่าจะร ีบจากไป พวกเราทนเอาหน ่อยนะ”
“เจ้า...เจ ้าพูดจริงหรือไม่?” อ ีฝ
ู้
ูรสึกว
่าฉีหนิงโอบเอว
นางไว ้ นางร ้
ูสึกว่ามันไม่ปกติ “มีคนแอบฟ ั งจริง
หรือ? หร ือว่า...หร ือว
่าเจ้าหลอกข ้า?”
“พ
่อฝ
ี ี ูเจ้าเห
็นข้าเป
็ นคนอย่างไรกัน” ฉีหน
ิงพ
ูดด้วย
ความไม่พอใจว่า “้
ขาเป็ นคนหน้าไม
่อายขนาดนั้น
เลยหรือ? เฮ
้อ เจ้าเห็นข้าเป
็ นคนแบบน
ั
้น ้ขาเส
ียใจ
จร
ิงๆ นะ”
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 363 ชางซ
ี ี
ีฝ
อ ูร
ีบจับมือของฉ ีหนิงเอาไว ้ แต่ว
่านางไม ่ม
ีแรงดึง
ือของเขาออก
ม
ีหน
ฉ ิงขย ับไปท ่คอของนาง ร
ี ่างกายของสาวชาว
เหมียวคนน ้ม
ี ันร้อนด
ังไฟ กล ่นหอมบนต
ิ ัวนางบวก
ับอ
ก ุณหภ ูม
ิในร ่างกายของนางตอนน ้ ฉ
ี ีหน
ิงแทบ
อยากจะก ัดมาก
“อย่า” อ ีฝ
ูรว ู
้ ่าฉ
ีหน ิงจะทำอะไร นางร ู้ส ึ
กทั
้งอายทั
้ง
โมโห
ีฝ
อ ูท
ั
้งอายท ั
้งโมโห “เจ ้า...เจ ้ากล้าหร
ือ” นางเด ิมก็
โกรธมาก แต ่วา่เส ียงทีอ่ อกมา กล ับเป
็ นเส
ียงท่
ี
่อนหวาน
อ
ังไม
ย ่ท
ันได้พูดอะไร ฉ ีหน
ิงก็พลิกต
ัวนางลง
อฝ
ี ู้
ูรด
ีวา่เรือ่ งมาถ ึงข
ั
้นน ีแ้ล้ว นางก ็จนใจ นางพ ูดว
่า
“หากเจ ้า...หากเจ ้าทำให ้สาวชาวเหม ียวเสียใจ จะ
้
ตอง...จะต ้องไม ่ตายดีแน ่...”
เร
่ืองราวความส ุขในค ่ำคืนน้คงไม
ี ่้
ตองพูดให
้ละเอียด
เช้าวันต่อมา ฉีหน
ิงพล ิกต
ัวต ่
ืนขึ
้นมา เขาไม ่เห็นอ
ีฝู
อย่้
ู ขางๆ เขาก ็ตกใจ เขาเป ิ ดผ
้าห่มออก พบว ่าต
ัวเขา
ังเปล
ย ือยกายอย่ จากน
ู ั
้นก ็ร
ีบใส ่เส
้
ือผ้า แล
้วจะ
ออกไปถาม ท ันใดนั
้นก็ได
้ยินเส ียงเปิ ดประต
ู มีคน
เดินเข้ามาในห ้อง
คนๆ น ั้นสวมชุดส
ีน้ำเงินลายดอกไม ้สีขาว มันด
ู
สวยงามมาก ม ันคือชุดชาวเหม ียวแบบแท ้ๆ เขา
ตกใจ จากน ั
้นก็ร
ีบเอาม ือไปคล ำหาม ีดส
ั
้นของเขา
เม
่ือมองข ึ
้นด
้านบน เขาก ็ตกใจกว ่าเดิม แล
้วพูดว
่า
“พ่อฝ
ี ี ูเจ้า...” คนท ีม่ าค ืออีฝ
ู
ีฝส
อ ู วมต่างหูหน
ึ
่งค่ ใหญ
ู ่ประมาณจอกเหล ้า ทีเ่อว
คาดสายคาดเอวส ีเส
้นหน ึ
่ง สวมรองเท ้าส
ี้าขาว
ฟ
หนึ
่งค ่ ก
ู ่อนหน้าน้นางสวมช
ี ุดชาวฮ ั
่นนางก ็สวยมาก
อย่แล
ู ้ว ตอนน ี้ส วมช ุดชาวเหม ียว ย ่งด
ิ ูออ่ นหวาน
่าร
น ักกว ่าเดิมอีก
ในม ือของอ ีฝูถอื ห่อผ้ามาห่อหนึ
่ง หลังจากเข ้ามาใน
้
หองแล ้ว ก็ไม่มองฉ ีหนิง วางห ่อผ้าบนโต ๊ ะ แล้วพ ูด
่า “เปล
ว ีย
่ นเส ื้
อ ้ ผาซะ ้าสางแล
ฟ ้ว พวกเราต ้อง
เดินทางต ่อแล้ว” นางไม ่พ
ูดอะไรมากอ ีก เด ินออก
จากห ้องไป
ีหน
ฉ ิงถ ึงได
้้
ูรว่า ตั
้งแต่ฟา้ย ังไม่สาง สาวชาวเหม ียว
คนน ้ก
ี ็ออกไปซ ้ือช
ุดชาวเหม ียวกล ับมา อ ีฝ
ูเปล ่ยน
ี
เส
้ือผ้าแล ้ว เขาเลยเดาว ่าในห่อผ้านั่นน
่าจะเป ็ นช
ุด
ชาวเหม ียวผ
ู้ชาย เขาร ีบพ
ูดว่า “พ่อฝ
ี ี ูเด ๋ยวก
ี ่อน ช ุด
ชาวเหม ียวข
้าใส ่ไม ่เป
็ น เจ
้าช่วยข้าได ้หรือไม่?”
ีฝ
อ ูหันหล ังกลับมา แล ้วพูดว
่า “เจ ้าใจกล ้าไม่กล ัว
อะไรขนาดน ้ ม
ี ีอะไรท ่เจ
ี ้าทำไม ่ได
้้บางล่ะ? ้ ขาว่า
เร
่ืองท ีเ่จ
้าทำได้มีเยอะจะตายไป” นางไม ่พูดอะไรอ ีก
แล
้วเด ินออกจากห้องไป
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจแล ้วพ ูดว่า “สงส ัยเม่
ือคืนเล่นท่า
เยอะไปหน ่อย เจ
้าถึงได้คิดว่าข้าทำอะไรได ้เยอะ”
เขาย ้มแล
ิ ้วเดินไปเปิ ดห
่อผ้า ้ ดานในเป ็ นเส
้ือผ
้าชาว
เหม ียวจริงๆ
เขาก ็ไม่เสียเวลาอีก เปล ีย
่ นเส ื้
อ ้ผาทันที เขารู้ส ึ
กว่า
พอสวมช ุดชาวเหมียวแล ้ว ก ็ได้อ
ีกความร ู้
ส ึกอีกอย
่าง
หนึ
่ง เขามองไปท ่ประต
ี ูแล้วพูดออกไปว ่า “ใส ่เสร็จ
แล
้ ว”
ีฝ
อ ูเปิ ดประตูเข
้ามา ตอนน ้้าเร
ี ฟ ิม ่ สาง แต ่ว
่าก็
สามารถมองเห ็นได
้อย ่างช ัดเจน อ ีฝูเห็นฉ
ีหนิงสวม
ุดชาวเหม
ช ียว นางมองเขาต ั้งแต่ห
ัวจรดเท ้า ฉีหนิง
หน
้าตาไม ่ได้แย
่อย
่แล
ู ้ว พอสวมช ุดชาวเหม ียวแล ้ว ก็
่งท
ิ
ย ำให ้ด
ูหล่อเหลาเข ้าไปอ ีก อีฝูอดย้มไม
ิ ่ได้ นางพ ูด
่า “เจ
ว ้าข
ึ้นเขาไปแบบน ้ สาวๆ ชาวเหม
ี ียวของพวก
้
ขาเห ็นหน
้าหน ่มน
ุ ้อยหน้าตาดีอย
่างเจ ้า คงชอบก ัน
มากแน ่”
ีหน
ฉ ิงเห็นนางย ้มเป
ิ ็ นคร
ั้ง แรก ถ ึงแม้จะแค่คร่
ูเดียว
แต่ม
ันก็งดงามมาก ฉ ีหน
ิงอดชมนางไม ่ได
้ “พ ีอ
่ ีฝ ูเจ
้า
สวยมากเลยนะ สาวเหม ียวคนอ่
ืนข้าไม่สนใจหรอก
ขอแค ่เจ
้าชอบข ้าก็พอ”
ีฝ
อ ู้
จองไปท ่เขา แล
ี ้วพูดว
่า “ยังไม ่ร
ีบเตร ียมตัวอีก
พวกเราต ้องเด ินทางต ่อไปยังเขาซ ีซาน”
ีหน
ฉ ิงขยับเข้าไปใกล ้ แล
้วพูดว
่า “พ ีอ่ ี
ู ต
ฝ ัวข้าไม่
เป
็ นไรหรอก เม ือ
่ คืนเจ
้าเหน่
ือยจนขย ับต
ัวไม ่ได้เลย
นะ พ ักพอหรือยัง...” พ ูดย
ังไม่ทันจบ อีฝูก
็หยิบมีด
ั
ส
้นออกมา ฉ ีหนิงหัวเราะ แล ้วก็หลบไปท ันที
ั
ท
้งค่ก
ู ็ไม
่เสียเวลา จ ่ายเงินแล
้วก ็ข
่้
ี มาออกจากตลาด
ตรงไปทางท ิศตะวันตก
เส
้นทางในด ินแดนส ่น
ู ั
้นเดินทางล ำบาก หล ังจาก
ออกจากตลาดมาแล ้ว ผ ่านไปไม ่นาน ก็เป
็ นทาง
ูเขา ต
ภ ่อให ้มีทางถนนท ีม
่ ีคนมาสร้างไว้ แต่ม
ันก็
ไม่ใช่ทางยาวมาก อ ีกท ั้
ง ยังแคบมากด ้วย อีกด้าน
เป
็ นหน้าผาส ูงชัน ขอแค ่ห
ันหน้าไป ก็จะเห็นตีนเขา
ับแม
ก ่น
้ำ้ ดานล่าง
แม
้แต่อฝี ู เองก็เหมือนจะไม ุ่
ค้นเคยกับเส
้นทางน ้ ย
ี ังด
ี
่อ
ี
ท ีฝร
ู ู ักต
จ
้ ำแหน ่งของเขาด ี เม่
ือเดินผ
่านเขาเท ียนฉ
วนมาแล ้ว ตรงไปทางท ิศตะวันตกเฉ ียงเหนือก็จะไป
ึงเขาซ
ถ ีซานแล ้ว
ในบรรดาเขาท ั
้งสามล ูก เขาซ ีซานกว้างใหญ่มาก
่ส
ี
ท ุด มองจากไกลๆ ย ังสามารถมองเห ็นร
ู ปร
่างของ
เขาซ ีซานได ้
ั
ท
้งค่ควบม
ู ้าไปไม ่หย ุด ตอนน ้เลยเท
ี ีย่ งไปแล้ว ใน
่ส
ี
ท ุดก็มาถ ึงริมแม่น
ำ้ชางซ ี แม่น
้ำชางซีคดเค้ยวมาก
ี
้ำไหลเช
น ่ยว อ
ี ีฝ
ูควบม ้ามาถ ึงริมแม
่น้ำ เห็นแม่น
ำ้
ไหลเช่ยวและแรง นางก
ี ็ขมวดค ้ว ฉ
ิ ีหน ิงบังค
ับม้าขึ
้น
หน
้ามา แล ้วถามว ่า “พีอ
่ ีู พวกเราต
ฝ ้องข้ามแม ่น
้ำ
หรือไม
่?”
“้ตองข
้ามแม่น้ำนีไ่ปฝ
ั
่ งตรงข้าม ก ็จะถ ึงเขาซ ีซาน
แล
้ว ไม่เกินครึ
่งวัน พวกเราก ็น
่าจะไปถ ึงถ้ำซางซ ุย่ ”
ีฝพ
อ ู ู
ดว่า “ไม่เช่นน
ั
้นถ้าอ
้อมอีก ย ังต้องใช ้เวลาอ ีก
สองวันกว่าจะไปถ ึง”
“ถ้ำซางซุย
่ ?” ฉ ีหน
ิงตะล ึง น
่เป
ี ็ นครั้งแรกท่อฝ
ี ี ูบอก
เป
้าหมายของนาง ฉ ีหนิงร
้
ู มาจากส ำน ักเฟ
ิ งเจี้
ย นว ่า
ในบรรดาเจ ็ดส
ิบสองถ ้ำ ถ้ำซางซ ่ยน
ุ ั
้นเป็ นท
ีอ่ ู
ยข่ อง
เหมียวอ
๋ อง
เขาเงยหน ้ามองไปท ่ั
ี่ฝงตรงข้าม เห ็นเส ้นทางตาม
ูเขาเป
ภ ็ นแนวยาวราวก ับมังกร มองไม ่เห็นปลายทาง
เลย
ฉหน
ี ิงร
้
ูว ่า ม ันน ่าจะเป็ นเส
้นทางสายหล ักของเขาซ ี
ซาน
“พ่อฝ
ี ี ูเจ ้าจะไปถ ้ำซางซ ่ยหร
ุ ือ?” ฉีหน
ิงหันหน
้าไป
มองอ ีฝู “เจ ้าม ีเรือ
่ งไปขอร ้องเหมียวอ๋ อง หร
ือว่าเจ ้า
เป
็ นคนของถ ้ำซางซ ่ย?”
ุ
ีฝ
อ ูหันไปมองฉ ีหนิง แล้วพูดว่า “เจ้าร
้
ูจักเหมียวอ
๋ อง
ของถ ้ำซางซ ุย่ ้ดวยหรือ?”
“้ขาไมู่้
รจ ักหรอก แต ่ว
่าเคยได ้ยินมาบ
้าง” ฉ ีหน
ิง
ถอนหายใจแล ้วพ ูดว
่า “ชาวเหม ียวเจ็ดส
ิบสองถ้ำ ถ ้ำ
ซางซ ่ยเป
ุ ็ นทีอ่ ย่ของเหม
ู ียวอ๋ อง แต
่ว่าข
้าแค่ไม
่รวู
้ ่ า
้ำซางซ
ถ ่ยอย
ุ ูท่ ีเขาซ
่ ีซาน”
ีฝ
อ ูก็ไม่ได้พูดอะไรมากอ ีก นางมองไปรอบๆ แล ้ว
ขมวดค ้ว “ท
ิ ่น
ี ่น
ี ่าจะมีเรือข
้ามฟากถ ึงจะถูกเหตุใดไม ่
เห็นเลยนะ?” นางหย ุดไปแล ้วพูดว
่า “้ถาไม่ได
้จริงๆ
พวกเราก ็้
ตองว ่ายน
้ำ้ขามไปแล ้วล่ะ”
ฉหน
ี ิงถ
ึงได ้้
ู
รว่า อ ีฝูน
่าจะไม ่ใช
่คนของถ ้ำซางซ ุย่
ไม่เช่นนั
้นนางจะต ้องค ุ
้นเคยก ับสถานท ่ท
ี ่ด
ี ีกว่าน้ ไม
ี ่
ีทางไม
ม ่้
ูรวา่ท ่าเร ือของแม ่น
้ำชางซ ีอย่ทไ
ู ่ หน
ี
้
ถาอย ่างนั้น นางร ้อนใจไม ่ค
ิดชีว
ิตมาถ ึงท่น
ี ่ จะต
ี ้องม ี
เร
่ืองขอร ้องเหม ียวอ ๋ องแน ่
ีหน
ฉ ิงเงยหน ้ามองท ้องฟ ้า ว ันนี้
อ ากาศไม ่ค
่อยจะด ี
้าม
ฟ ืดคร ึ้ม เหม ือนฝนจะตกตลอดเวลา คงจะเหล ือ
แค่ฟา้ผ ่าเท่าน ั
้นแหละฝนก ็น่าจะตกลงมาแล ้ว
“พ่อฝ
ี ี ูแม ่น
ำ้สายน ้กว
ี ้างมาก อ ีกเด๋ยวฝนก
ี ็น
่าจะ
ตก” ฉ ีหนิงขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว ่า “ต่อให้พวกเรา
ำนาญการว
ช ่ายน ้ำ ให ้ว่ายข้ามแม ่น
้ำชางซ ีนไ่ ป คง
ี
้
ตองใช ้เวลาเก ือบคร ึ
่งช ั
่วยามนะ หากเก ิดฝนตกลง
กลางทาง ค ิดว่าร ับมือไม ่ได
้แน่”
ั
ท
้งสองเคยม ีประสบการณ ์ สยองขว ัญกับแม ่น
้ำ
มาแล ้วหนึ่งครั
้ง แม ่น้ำชางซ ีกว
้างกว ่านั
้นมาก หากม ี
ฝนตก คล ่
ืนลมกระแสน ้ำแรง คิดจะว ่ายน ้ำ้
ขามไปไม ่
้
ตองค ิดเลย ตายแน ่นอน
สายน ้ำในห ุบเขาซ ีชวน ไม่เหมือนท่่
ี ืน ร
อ ิมสองฟาก
ั
่
ฝงเต ็มไปด ้วยก้อนหิน หากถูกน้ำซัดขึ
้นฝั
่ งมา
กระแทกก ้อนห ิน ไม่ตายก็เจ
็บหนักแน่นอน
ีฝ
อ ูรวู
้ ่ าท
่ฉ
ี ีหนิงพูดน
ั
้นไม่ผ
ิด นางล ังเล แล ้วพูดว
่า
“พวกเราเด ินขึ
้นหน้าไปอีกหน่อย น่าจะเจอท ่าเรือ
ไม่ว่าอย ่างไร ว ันนี้
พ วกเราก ็้
ตองข้ามฟากไปให ้ได้”
เมฆเร ่มเคล
ิ ่
ือนทีม่ า ปกคลุมไปท ั
่วบร ิเวณ ลมเร ิม
่ แรง
คล่
ืนก็เริม่ ซัดสาด
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท ่ 364 ส
ี ำนักห
้าคุณธรรม
ั
ท
้งค่เด
ู ินตามร ิมแม ่น้ำชางซ ีมาระยะหน ึ
่ง ฉีหน
ิงเห ็น
้
บานหลังหน ึ
่งมาแต ่ไกล อ ีฝ
ูเองก็มองไปแล ้วพูดอย ่าง
ีใจมากว
ด ่า “ท ่น
ี ั
่นน่าจะม ีเรือข
้ามฟาก”
่างจากตรงท
ห ่พวกเขาอย
ี ่ไม
ู ่เก
ินร
้อยล ้ ม
ี ี้บานไม้อย่
ู
หลังหน
ึ
่ง ้ ดานล ่างโล ่งกว้าง ้ ดานหน้าบ้านเป็ นแม่น
้ำ
ีเสาป
ม ั กอย่้
ู ดานหน ้า เช ือกผ ูกอย
ูท่ ี
เสา เร
่ ือก็ู
ถกน้ำ
ัดลอยข
ซ ึ
้นมาบนฝ ั
่ง
ั
ท
้งสองควบม ้าตรงไป ฉ ีหนิงตะโกนเข ้าไปในบ ้านไม้
่า “ม
ว ีใครอย ่หร
ู ือไม ่?”
ูดจบ ก
พ ็ม
ีสาวน ้อยคนหน ึ
่งเด ินออกมาหน ้าประต ู
สาวน้อยคนน ั
้นผิวขาว ใบหน ้าสดใส สวมช ุดส
ีเข ียว
เข้ม กระโปรงส ีน ้ำเง ินดำ สายเส ื้
อ ปกคอ เอว คาด
ไปด้วยผ้าส
ีสันสวยงาม ม ีเครือ
่ งประด ับท่ขอ
ี ้ ื
มอและ
คอ นางแต ่งงานแบบชาวเหม ียวแท้ๆ
ีหน
ฉ ิงมองออก เคร ่
ืองประดับของชาวเหม ียวคนน ั
้น
ธรรมดามาก ไม ่ได้มีราคาแพงเท ่าไหร่
สาวน้อยคนน ั้นย
้มต
ิ ้อนร ับอย
่างมีไมตรี นางถามว ่า
“พวกท ่านจะน ั
่งเร ือข้ามฟากหรือ?” น ้ำเสียงของ
นางใส อ ่อนหวานไม ่้
นอย นางมองมาท ่ฉ
ี ีหนิง
จากนั
้นก็มองไปท ่อฝ
ี ี ูแล้วห
ันไปตะโกนในบ ้านว่า
“ท่านป
ู่ ม
ีแขกจะข ้ามฟาก”
ีเส
ม ียงชายแก ่สำเน ียงชาวเหม ียวดังมาจากด ้านหล ัง
้
บานว่า “ฝนจะตกแล ้ว ไปตอนน้อ
ี ันตรายมาก พวก
่านเข
ท ้ามาพักในบ ้านก ่อนเถอะ ฝนมาคร ู่เดียว เด ๋ยว
ี
็ไปแล
ก ้ว ไม่นานหรอก”
ีฝ
อ ูมองไปท ่ฉ
ี ีหนิง ฉีหนิงพ
ูดว่า “พวกเขาค ุ
้นเคยท ่น
ี ่
ี
ี เช
ด ่
ือพวกเขาเถอะนะ”
อฝ
ี ูเงยหน้ามองท ้องฟ้า นางเองก ็้
ู
รวา่ฝนก ำล ังจะ
มาแล้ว ก็เลยต ้องไปผูกม้าเอาไว้ก
่อนแล้วเด ินเข้า
้
บานไป
ในบ้านเรียบง ่ายมาก แต ่ว
่ากว
้างขวาง ชายแก ่ชาว
เหมียวเป็ นมิตรมาก เช ิญพวกเขาสองคนมาน ั
่งท่โต
ี ๊ะ
แล้วส
ั
่งให้สาวน ้อยรินน
้ำมาให้ หลังจากท ่ฉ
ี ีหน
ิงนัง่ ลง
แล้ว เขาย ้มแล
ิ ้วถามว่า “ท่านผ
ู้เฒ
่า พวกท ่านรับส่ง
คนข้ามฟากนานแล ้วหรือ?”
ชายแก ่ชาวเหม ียวย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ทำมาห ้าหกป ี แล
้ว
พวกเจ้ารีบข้ามฟากก ันหรือ?”
ีฝพ
อ ู ย
ักหน ้า ชายแก ่ชาวเหมียวพูดว่า “ไม ่้
ตองรีบ
รอฝนผ ่านไปแล ้ว ้ขาจะส่งพวกเจ้าข้ามไปเอง ไม ่ให
้
เสียเวลาพวกเจ ้าแน่นอน เขามองไปท ่ฉ
ี ีหนิง เขาย ้ม
ิ
แล้วพ
ูดว่า เจ ้าเป
็ นหน
่มชาวฮ
ุ ั
่นใช่หรือไม่?”
ฉหน
ี ิงยกน ้วโป
ิ ้งแล ้วพ
ูดว่า “ท่านผ ู้เฒ่าตาดีจร
ิงๆ แต่
่าตอนน
ว ้้
ี ขาก
็เป็ นชาวเหม ียวคร ึ
่งหน ึ
่งแล้ว” เขาช ้ไป
ี
่อ
ี
ท ีฝ
ู “น่เม
ี ียข
้ า”
ีฝ
อ ูร
ีบจ้องไปท ่ฉ
ี ีหนิง ฉีหน
ิงไม ่สนใจ ชายแก ่ชาว
เหมียวพย ักหน
้าแล ้วพ
ูดว่า “หน ่มน
ุ ้อย สาวชาว
เหมียวของพวกเราจ ิตใจด ีนะ เจ ้าได ้แต
่งกับสาวชาว
เหมียวทีส่ วยมากขนาดน ้ จะต
ี ้องด ีก
ับนางให ้มากนะ
้
หามท ำให้นางเส ียใจเด ็ดขาด”
ีฝ
อ ูหน
้าแดง แต ่ก็ไม่ได
้พดู อะไร
สาวน้อยยกน ้ำมาให ้ อีฝห
ู ันไปย ้มให
ิ ้แล้วถามว่า
“สาวน ้อย เจ้าช ่
ืออะไร?”
“้ขาช
่
ืออาหล ิง” สาวน ้อยย้มหวาน “พ
ิ ่สาวท
ี ่านช
่
ือ
อะไรหร ือ? ท ่านสวยจ ังเลย ่ ือท
ช ่านจะต ้องเพราะ
มากแน ่เลย”
“เจ้าต่างหากท ีส
่ วย” อ ีฝ
ูย้ม “้
ิ ขาช่
ืออีฝ”ู
ในตอนน ้เอง ้
ี ดานนอกเส ียงฟ
้าผ
่าดังมาก เม ือ่ หัน
กลับไป ฝนห ่าใหญ ่ตกลงมาอย่างหนัก อีฝ
ูลุกแล้ว
เดินไปท ่หน
ี ้าประต ู เห็นฝนตกลงมาหน ักมาก ก ็
ขมวดค ้ว ชายแก
ิ ่ชาวเหม ียวพ
ูดว
่า “ไม ่้
ตองกังวลไป
คร
ู่เด
ียวเด ๋ยวก
ี ็หยุด”
ีฝพ
อ ู ย
ักหน ้า ท ันใดนั
้นเองนางก็ได้ย
ินเสียงฝี เท
้าม้า
นางชะโงกหน ้าไปมอง ฝนสาดมาอย ่างหน ัก มองไม ่
เห็นเลยว ่าเป็ นใคร แต ่นา่จะม
ีสักเจ็ดแปดคนก ำลัง
่งหน
ุ
ม ้ามาทางน ้
ี
ีฝส
อ ู ะดุ้ง แล ้วพูดว่า “หรือว
่าจะเป็ น...?” นางไม ่ได
้
ูดต
พ ่อ ฉีหน ิงเข ้าใจความหมายนาง นางก ังวลว่าจะม ี
คนตามมาหร ือไม ่ นางไม่แน
่ใจ
ชายแก ่ชาวเหม ียวเห็นสีหน
้าของพวกเขาสองคน ก ็
ถามว่า “พวกเจ ้ากังวลอะไรอย ่หร
ู ือไม่?”
อฝ
ี ูก
ับฉีหน
ิงมองหน ้ากัน แต ่ก
็ไม่ได้พูดอะไร ชายแก ่
ชาวเหม ียวห
ันไปพ ูดกับสาวน ้อยว ่า “อาหล ิง เจ้าพา
พวกเขาข ึ
้นไปด้านบนท ี”
้
บานไม ้หล
ังน
้นอกจากด
ี ้านล ่างท่เป
ี ็ นท
่โล
ี ่งกว้างแล
้ว
ั
ท
้งหมดม ีสองชั
้น ตอนน ี้
พ วกเขาอย ่ในส
ู ่วนของ
้
หองรับแขก อาหล ิงกวักม ือแล
้วพูดว ่า “พีส
่ าว พวก
่านมาทางน
ท ้ ้
ี ขาจะพาพวกท ่านข ึ
้นไปเอง”
ีฝ
อ ูร
ีบคำนับให
้ชายแก ่ชาวเหม ียว เพ ือ่ แสดงความ
ขอบค ุณ ฉ
ีหน
ิงเองก ็ย้มให
ิ ้ชายแก ่ชาวเหม ียว
ชายแก ่ชาวเหม ียวเหม ือนจะเดาอะไรออก เลยให ้อา
หลิงพาพวกเขาสองคนไปหลบด ้านบน
ั
ท
้งสองตามอาหล ิงข
ึ
้นไปด ้านบน ้ ดานบนเป็ นท
่อย
ี ่
ู
อาศัยของพวกเขา อาหล ิงพ
ูดว่า “พวกท ่านพักท
่น
ี ่
ี
่อนนะ หากไม
ก ่มีเร
ือ่ งอะไร ้ ขาจะมาเร ียกพวกท ่าน”
ั
ท
้งค่ขอบค
ู ุณไปอ ีกคร
ั
้ง อาหล ิงก็รีบลงไปด ้านล่าง
อาหล ิงเดินลงมาด ้านล ่าง คนกล ่มหน
ุ ึ
่งก็มาถึงริม
้
บานไม ้ท
ันที ส ่วนคนอ่
ืนก ็น
ำ้ มาไปผูกไว้ท่ใต
ี ้ถ
ุนบ้าน
ีสองคนเด
ม ินเข้ามาในบ ้าน ชายแก ่ชาวเหม ียวก็ลุก
ึ
ข
้นมาแล ้วพูดว ่า “พวกท ่านจะข ้ามฟากหร ือ?”
“ถูกต
้อง” คนท ่เด
ี ินนำหน ้าพ ูดว่า “ตาเฒ ่า ฝนหย ุด
เม
่ือไหร่ เจ ้าส่งพวกเราข ้ามฟากไปท ี ้ตองไปได ้ทั้งคน
และม้าด้วย ถ ึงเวลาจ ่ายให ้เจ้าเต็มท่แน
ี ่นอน”
ีหน
ฉ ิงกับอีฝูอย่ดา้นบน ได
ู ้ยินบทสนทนาด ้านล ่าง
อย่างชัดเจน อาคารหล ังน้ท
ี ำมาจากไม ้ แผ ่นไม้กั
้น
ระหว ่างชั
้นก ็เป
็ นไม
้ทั
้งหมด แผ ่นไม้จะม ีร
่อง ฉ ีหน
ิง
ั
น
่งยองลงมา แล ้วมองทะล ุผ่านร่องนั
้น พอชายสอง
คนท่เด
ี ินเข้าบ ้านมา ฉ ีหนิงก็เร่มขมวดค
ิ ิ้
ว
“พวกเขาน ่นา” อ
ี ีฝ
ูขย ับมาด ูผ
่านร่องด้วยเช ่นกัน
นางขมวดค ้ว แล
ิ ้วพ
ูดว ่า “คนพวกน ั
้นท่พวกเราเจอ
ี
่โรงเต
ี
ท ี๊ย มไม ่ใช่หรือ?”
ฉหน
ี ิงพยักหน ้า
คนท่เข
ี ้ามาในบ ้านสองคน คนหน ึ
่งหัวโล้น หน้าตา
ุด
ด ัน เป็ นคนท ่เจอในโรงเต
ี ี๊ยมเมือ
่ วาน อีกทั
้งย
ังพก
ดาบอ ีกด
้วย
ักพ
ส ักเม่
ือคนอ ่
ืนๆ ผ ูกม
้าเสร็จแล้ว ก็เดินเข
้ามาหลบ
ฝนด้านใน ม ีทั
้งหมดเจ ็ดคน อาหล ิงเห็นคนท
่เข
ี ้ามา
่างก
ต ็พกดาบ ก ็้
ู
รสึกกล
ัว หลบอย ่หล
ู ังชายแก ่ชาว
เหมียว
“ตาแก ่ ท่น
ี ่ม
ี ีของก ินหร
ือไม่?” ชายห ัวโล
้นมองไปท ่
ี
ชายแก ่ชาวเหม ียว “พวกเราเร ่งเด ินทางกันมา ยัง
ไม่ได
้กินอะไรเลย ไปเอาของก ินมาท ี” พ
ูดจบ ก็โยน
เงินไปให ้
ชายแก ่ชาวเหม ียวพยายามข ่มอารมณ ์ เขาย ้มแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “ม ี มี แค ่เกรงว ่าจะไม่ถ
ูกปากพวกท ่าน” เขา
ั
ส
่งว่า “อาหล ิง ไปเตร ียมอาหารมาท ี”
อาหล ิงรับค
ำ แล ้วก
็ไปเตร ียมอาหารมา พวกเขาจ ้อง
ไปท ่อาหล
ี ิง มีคนหนึ
่งยิ้
ม แล ้วพูดว่า “ท ่านประม ุข
พวกส ุน
ัขชาวเหม ียวถึงแม้จะน ่ารังเก ียจ แต ่ว่าสาว
สวยก ็มไี ม
่้นอยเลย ท ่านด ูู
ผ
้หญ ิงคนเม ่
ือคร่
ูนส ้ ิสวย
ี
มากจร ิงๆ”
“หวงเหล ่าซือ
่ เจ้าคิดไม่ด
ีอีกแล ้วใช ่ไหมเน ่ย?” ชาย
ี
ัวโล
ห ้นย้ม “แม
ิ ้แต่ส
ุนัขเหม ียวเจ ้าก็จะเอา ไม ่ได้เร่ือง
เลย”
“ท่านประม ุข ท่านก็้
ูรขา้ก ็ม
ีดีแค่น้” หวงเหล
ี ่าซือ
่ ย ้ม
ิ
แล้วพูดว่า “สาวน ้อยคนสวยขนาดน ้ หากข
ี ้าไม ่
หวั
่นไหว ม ันก็ผ
ิดกับตัวเองมากไป”
“ท่านประม ุข อย ่าว
่าแต่เด ็กสาวแบบน ้เลย ต
ี ่อให้
เป
็ นสาวแก ่อาย ุสามส่สบ
ี ิ ี ป ขอแค ่้
กนใหญ ่ หวงเหล ่า
่
ือก
ซ ็ชอบหมดแหละ” คนท ่อย
ี ่ขา้งๆ ย
ู ้มแล
ิ ้วพ ูดว่า
“เม ียของเจ ้าของร ้านเง ินคร ั
้งท่แล
ี ้ว อาย ุส่ส
ี ิบแล้ว
้
ขาก็เห ็นว่านางหน ้าอกใหญ ่้กนอวบอ ่ม กลางด
ิ ึกข้าก ็
เลยปี นก ำแพงเข ้าบ
้านนางเข ้าไปจัดการนางมาแล ้ว
ไม่ใช่หร ืออย่างไร?”
คนอ่
ืนก ็หัวเราะร ่าข
ึ้นมา เหม ือนกับว
่าไม ่เห
็นว่าชาย
แก่ชาวเหม ียวนั
้นย
ืนอยูข่ ้างๆ เลย
ชายแก ่ชาวเหม ียวขมวดค ้ว แต
ิ ่ก็ไม
่ได
้พูดอะไร
ไม่นานน ัก ก็เห
็นอาหล ิงยกถาดไม ้ออกมา แล ้ววาง
บนโต๊ ะ ชายแก ่ชาวเหม ียวฝื นย
้มแล
ิ ้วพ
ูดว ่า “ทุก
่าน น
ท ่เป
ี ็ นอาหารรองท ้องของพวกท ่าน นอกจาก
ของพวกน ีแ้ล
้ว พวกเราไม ่มอี ย่างอ
่
ืนอ ีก พวกท่านก
็
ื
ฝนเอาหน ่อยนะ”
ีคนย
ม ่
ืนม ือไปหยิบขนมเป ี๊ยะผักขึ
้นมาหน ึ
่งช้น แล
ิ ้ว
ัดไปหน
ก ึ
่งคำ จากน ั
้นก
็พ่นมันออกมา แล ้วด่าว่า “น
่
ี
ันอะไรก
ม ัน อาหารหม ูยงั ดีกว่าเลย ส ุน
ัขเหมียว
อย่างพวกเจ ้าก
ินของพวกน ้หร
ี ือ?”
ชายแก ่ชาวเหม ียวร
้
ูสึกโกรธมาก หวงเหล ่าซือ
่ ลุกข ึ
้น
แล
้วพ ูดว่า “ตาแก ่ เจ้าต
ั้ง ใจทำให ้พ่้
ี นองข ้าไม ่พอใจ
ใช่หรือไม ่? ส ำนักห
้าคุณธรรมของพวกเรามาซ ีชวน
ครั
้งน้ เพ
ี ่
ือมากวาดล ้างพรรคบัวดำของพวกเจ ้า หึ
พวกเจ ้าเป ็ นคนของพรรคบ ัวด
ำ อย ่ท
ู ่น
ี ่คอยส
ี ืบข่าว
ใช่หรือไม ่?”
ีหน
ฉ ิงฟ
ั งอย่้
ู ดานบน ก ็ตกใจ เขาร ้
ูทันท ีว่า คนพวกน ้
ี
่าจะเป
น ็ นชาวย ุทธ
์ท
่เด
ี ินทางมาหล ังจากท ่จวนเส
ี ิน
โหวประกาศส ัญญาเลือด แต่ว
่าออกมาก ็้ตอมาเจอ
คนพวกน ้ซวยจร
ี ิงๆ
เขามองไปท ่อฝ
ี ี ูเห็นอ
ีฝกู ั
ดัฟน ในม ือก ำม ีดสั
้นไว
้แน ่น
ชายแก ่ชาวเหม ียวรีบพ
ูดว่า “พวกเราอย ่ท
ู ่นค
ี ่ อย
ี
ับส
ร ่งคนข้ามแม ่น
ำ้เท ่านั
้น พรรคบ ัวด ำท ีพ่ วกท ่าน
ูดถ
พ ึงพวกเราไม ่เคยได้ย
ินมาก ่อนเลย”
“เจ้าไม่ม
ีทางยอมร ับอยูแ่ล้ว” หวงเหล ่าซ ือ
่ ิ้
ยมแล
้ว
ูดว
พ ่า “ดูทา่หากไม ่สอบสวนด ีด
ี พวกเจ ้าคงไม ่
ยอมรับ” เขาย ่
ืนมือไปจับแขนของอาหล ิง อาหล ิงร
้อ
งอย่างตกใจ ชายแก ่ชาวเหม ียวพูดว
่า “พวกเจ ้าค
ิด
จะทำอะไร” จากน ั
้นก็เด
ินขึ
้นหน้าไป คนท ่อย
ี ่ขา้งๆ
ู
ักดาบออกมา แล
ช ้วช
้ไปทางหน
ี ้าอกของชายแก ่ เขา
้มแห
ิ
ย ้งแล้วพูดว
่า “เจ ้าส
ุนัขเหมียวแก ่ อย่าขย ับนะ
ไม่เช
่นนั
้นข
้าจะฆ ่าเจ
้าซะ”
“ท่านป
ู่...” อาหล ิงหน้าซีด หวงเหล ่าซ่ือจับม
ือของ
อาหลิงแล้วกระชากนางมากอด เขาห ัวเราะแล ้วพ
ูด
่า “ฮ
ว ่าฮ่าฮ่า ่ทานประมุข ค ิดไม่ถ
ึงว่าตัวนางจะหอม
มากขนาดน ้ พวกเรา พวกเจ
ี ้าอยากให ้้
ขาพานางข ึ
้น
ไปข้างบน หร ือว่าท
ำให ้พวกเจ ้าด
ูตรงน ้ด
ี ี?”
“พวกเจ ้ามันสวะ” ชายแก ่ชาวเหม ียวตะคอก แล ้ว
่งออกไป คนท
ุ
พ ่ถอ
ี ื ดาบย้มแห
ิ ้ง แล ้วด
่าว่า “เจ ้าส
ุนัข
เจ้าอยากตายมากใช ่หรือไม่” เขายกดาบข ึ
้นมาคิด
จะฟั นลงไป
ีหน
ฉ ิงตาขวาง ค ิดอยากจะไปช ่วย แต่ว่ามันไม่ทนั
แล้ว ก็เลยค ิดจะตะคอกเพ ่ือหยุดย
ั
้งอีกฝ่ ายไว้ แต่ยัง
ไม่ท
ันได้พูด ก็ได้ย
ินเสียงด
ังขึ
้นมาว่า “หย ุดเด๋ยวน
ี ้
ี
นะ”
เสียงนั
้นด ุด
ันราวกับฟ
้าผ่า
ีหน
ฉ ิงตะล ึงไป อีฝ
ูเด
ิมก็ค
ิดจะลงไปช ั
้นล่าง เม ื่
อ ได ้ยิน
เสียง ก็อดท ่จะมองหน
ี ้าฉ
ีหนิงไม่ได
้ จากน ั
้นก็มอง
่านร
ผ ่องไม ้ไป มีคนเดินเข
้ามาด ้านในสองคน
สองคนน ้แต
ี ่งตัวแบบชาวเหม ียว คนท ่เด
ี ินนำหน ้า
่างกายก
ร ำย ำล่ำส
ัน สายตาของเขาม ีประกาย อาย ุ
ประมาณสามส ิบ อกผายไหล ่ผ
ึ
่ง ตอนน ้เขาก
ี ำหม ัด
แน่น สีหน้าโกรธมาก เข ้าเดินเข้ามาด ้านใน
้
ดานหล ังของเขา เป ็ นชายชาวเหม ียวอาย ุราวย ีส
่ ิ บีป
ถงแม
ึ ้จะไม่ได้ด
ูแข็งแรงเท ่าอีกคน แต่ก็กำยำ
เหมือนกัน
เม
่ือม
ีคนตะคอก ดาบก ็ชะงักไป คนของส ำนักห้า
ุณธรรมต
ค ่างหันไปมองคนท ่เด
ี ินเข้ามา
ชายเหม ียวร
่างกายก ำย ำยกม ือช
้ไปท
ี ่หวงเหล
ี ่าซือ
่
แล้วตะคอกว่า “ปล ่อยนางเด ๋ยวน
ี ้นะ”
ี
ชายหัวโล้นล
ุกขึ
้นมา แล ้วมองไปท ่ชายเหม
ี ียวร่าง
ำย
ก ำ เขาย ้มแห
ิ ้งๆ หวงเหล ่าซ
่
ือปล่อยมือจากอา
หลิง แล
้วก็หยิบดาบของต ัวเองข ึ
้นมา “ว ันน้้
ี ขา
้
ตองการม ีความส ุข ไม ่ได
้อยากฆ ่าใคร แต ่ว
่าพวก
ุน
ส ัขเหมียวอย่างพวกเจ ้ารนหาท ่ตายเอง ดาบของ
ี
้
ขาวันน
้ก
ี ็คงต
้องด่
ืมเล ือดสักหน ่อยแล้ว” เขาช ักดาบ
ออกมาจากฝ ั ก แล้วช้ไปท
ี ่ชาวเหม
ี ียวหน่ม “ไม
ุ ่ตอ้ งม
ี
ใครมาช ่วย วันน้้
ี ขาจะฆ่าสุนัขเหมียว ปล ้ำู
ผหญ
้ ิง
เหมียว ใครแย ่งก ับข
้า ก็ไม่ใช่พ
่้
ี นองข
้าอีก”
ชายเหม ียวร
่างกำยำแสยะย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “พวกเจ
้า
กล
้ามาก ำเริบเสิบสานในพ้
ืนท่ของชาวเหม
ี ียว
รนหาท่ตายช
ี ัดๆ”
“เจ
้าเป็ นใคร?” คนหัวโล้นจ้องแล้วถาม “ไม่กล
ัว
ตายหรืออย่างไร?”
ชายเหม ียวร
่างกำยำพูดว่า “้ ขาต
ันตูก
่กล
ู ัวตายมา
ั
ต
้งแต่เล็ก แต
่ว่าเวลาท
ีไ่ม ่ควรจะกล ัว ก
็ไม
่เคยกลัว”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส้
ือแพร
บทท ่ 365 ร
ี ังสีกระบ ่ท
ี ่รน
ี ุ แรง
“ตันตูก?ู่” หวงเหล ่าซ
่ือย้มแล
ิ ้วพูดว่า “เด ๋ยวข
ี ้าจะ
ำให
ท ้กระดูกของเจ ้าแหลกเป ็ นช
้นๆ เลย” พ
ิ ูดจบ ก ็
กระโดดข ึ
้นหน้าไป แล ้วฟั นดาบใส ่ตันต ูก ่
ู
คนอ่
ืนต่างถอยห ่างออก ชายแก ่ชาวเหม ียวเองก ็กอด
อาหล ิงหลบไปด ้านข ้าง
ึงแม
ถ ้หวงเหล ่าซือ
่ จะห ืน
่ กาม แต ่ว่าเพลงดาบของ
เขาก ็ไม่ธรรมดาเลย ความเร ็วท่เขาลงม
ี ือไม่ได
้้ชาเลย
ันต
ต ูก่หลบไปด
ู ้านข้างอย ่างรวดเร ็ว หวงเหล ่าซ
ือ่ ั
ฟน
โดนอากาศ จากน ั้นก็ู้
รสกึ ได ้ว่าเหม ือนม ีกล่มลม
ุ
ำล
ก ังซ ัดมา ตันตูก่ซ
ู ัดหม ัดเข้าไปท ่จ
ี ุดไท ่หยางเสว ียน
ของหวงเหล ่าซือ
่
“ท่านประม ุข ี
ฝมือเจ ้าส ุน
ัขเหม ียวน ่ไม
ี ่ธรรมดาเลย”
คนของส ำน ักห
้าคุณธรรมย ืนด ูอย่างสน ุกสนาน ม ีคน
กอดอกแล ้วพ ูดว่า “หวงเหล ่าซ่ือ อย่าแพ้ให้กับสุนัข
เหม
ียวน ่นะ”
ี
หวงเหล ่าซ่
ือถอยหล ังมา จากน ั
้นก็ตว
ัดมือ ัฟนดาบ
ไปท
่หน
ี ้าท้องของต ันต
ูก่
ู
ันต
ต ูก่ม
ู ีแค่ม
ือเปล ่า ก
็เลยไม ่กล้ารับม
ือซึ
่งหน้าก ับ
หวงเหล ่าซ่
ือ เขาถอยหล ังไป
ั
ท
้งสองคนส ู
้กันไปมา พร ิบตาเด ียวก็แลกก ันไปกว ่า
ิบกระบวนท
ส ่าแล้ว ตันตูก่แรงเยอะมาก อ
ู ีกทั้งย
ัง
่องไว แต
ว ่วา่เพลงดาบของหวงเหล ่าซือ
่ เองก ็ไม
่
ธรรมดา สามารถร ับมือกันได้สูส
ีพูดได
้ว่าเสมอ ไม ่ม
ี
ใครทำ้ รายใครได ้เลย
ีหน
ฉ ิงมองมาจากช ั
้นบน แอบช ่
ืนชมอย ่ในใจ เขามอง
ู
ออกว่า ตันต ูก
่น
ู ั
้นวรยุทธ์ ไม
่ได้ดีมาก หากเป ็ นคน
ั
ท
่วไป ้ ดวยความไวและพละก ำล ังของตันตูก่ ร
ู ับมือ
สามถึงห้าคนไม ่ม
ีัปญหาเลย แต ่วา่คนของส ำน ักห
้า
คณธรรมเป
ุ ็ นชาวยุทธ
์ หวงเหล ่าซ่
ือฝึ กเพลงดาบมา
ันต
ต ูก่ค
ู ิดอยากจะเอาชนะเขาไม ่ใช่เร่
ืองง ่ายเลย
เขาร้
ูท ั
้งร้
ูว่าอีกฝ
่ ายพกดาบพกกระบ ่ แต
ี ่ต
ันตูก่ก
ู ็ย
ัง
กล้าท
่จะออกหน
ี ้าช่วยเหล ือ หน ่มชาวเหม
ุ ียวถ ือว่า
ใจเด ็ดท ีเดียว
“หวงเหล ่าซือ
่ ส
ุนัขเหม ียวใช
้ม ือเปล ่า แต ่ว
่าเจ ้ากล ับ
ใช้อาว ุธ ต ่อให้ฆ
่าเขาได ้ ก
็ไม ่สมศ ักดิ
์ศรี” คนท ีอ่ ย่
ู
้
ขางๆ ห ัวเราะแล ้วพูดว
่า “หากเจ ้าอยากจะเอาชนะ
เขา ก ็ใช ้มือเปล่าสู
้กับเขาสิ จะได ้ชนะแบบม ีศ
ักด ิ
์ศรี
หน่อย”
หวงเหล ่าซ่
ือได้ย
ินดังนั
้น ก็ท
้งดาบ แล
ิ ้วซัดหมัดเข ้า
ใส่ต
ันต ูก่
ู
ันต
ต ูก่ไม
ู ่หลบ แต ่ว่าซัดหมัดไปเหม ือนก ัน หวงเหล ่า
่
ือเห
ซ ็นอ ีกฝ ่ ายตอบโต้มาแบบน ้ ก
ี ็ตกใจ แต ่ว่าเพ ่
ือน
ืนด
ย ูอย ่ จะแสดงว
ู ่าอ่อนกว่าไม ่ได้ หม ัดของท ั
้งค่
ู
ปะทะก ัน ตันตูก่ส
ู ีหน
้าไม ่เปล่ยน แต
ี ่วา่หวงเหล ่าซ่
ือ
กลับร้
ูสึกว่ากระด ูกม
ือของเขาแตก ม ันเจ็บปวดมาก
เขาร ้
ูว่าสถานการณ ์ ไม
่ดแี ้ลว แต ่ตันต
ูก่ก
ู ็ไม่รอให ้เขา
ีเวลาได
ม ้ค
ิดนาน ซ ัดหมัดไปอ ีกหน ึ
่งหมัด หวงเหล ่า
่
ือค
ซ ิดจะหลบ แต ่อีกฝ
่ ายรวดเร ็วมาก เลยถ ูกซ
ัดเข ้า
่ไหล
ี
ท ่อย ่างจัง
“โอ้ ย”
หวงเหล ่าซ
่ือร
้องออกมา กระด ูกไหล ่ของเขาถ ูกชาย
ชาวเหม ียวซัดจนห ัก ตันตูก่เห
ู ็นดังนั
้น ก็เดินขึ
้นหน ้า
ิดจะซ
ค ัดหม ัดเข
้าไปอ ีก ในตอนน ้เอง ก
ี ็ม
ีแสงสะท ้อน
มา ม ีคนใช ้กระบ ่แทงมาท
ี ่ต
ี ันต
ูก่
ู
คนๆ น ้ปกต
ี ิสนิทสนมก ับหวงเหล ่าซ่
ือมาก ้ ู
รว่าตันตู
่ม
ู
ก ีี
ฝมืออย ่้
ู บาง หากปล ่อยให ้ต
ันตูก่ชกหวงเหล
ู ่าซ่
ือ
หวงเหล ่าซ
่ือถ
ึงแม ้ไม่ตาย ก ็อาจจะต ้องบาดเจ ็บหน ัก
อฝ
ี ูมองเห ็นจากด ้านบนอย ่างชัดเจน เห ็นคนข้างๆ
แอบลอบจ ่โจม ก
ู ็อดด่าไม ่ได้ว
่า “ไร ้ยางอาย”
ังด
ย ีท่้
ี ดานล่างก ำล ังต่อส
ู้กันอย่ สายตาของท
ู ุกคนจับ
้
จองไปท ่ต
ี ันตูก่ อ
ู ีกทั
้งด้านนอกฝนตกหน ัก เลยไม่ม
ี
ใครได ้ยินเส ียงของอ ีฝู
่าทางของฉ
ท ีหนิงเคร ียดมากตอนน ้
ี
คนของส ำน ักห้าคุณธรรม ได ้ร
ับประกาศส ัญญา
เลือดแน ่นอน เลยเด ินทางมาย ังซีชวน เพ
ือ่ เตร
ียมตัว
ุกโจมต
บ ีพรรคบ ัวดำ ตามท ่จวนเส
ี ินโหวได
้แจ้งไว
้
พรรคบ ัวดำเป ็ นพรรคหน ึ
่งในย ุทธภพ แต่กระทำแต ่
ความช ั
่ว ไม ู่้
รจักสำรวม ไม ่ต
่างอะไรก ับพรรคมาร
ำเป
จ ็ นต้องก ำจ ัด
แต่ว
่าพรรคบ ัวดำท ำเร ือ่ งเลวมากแค ่ไหน ฉีหน
ิงไม่้
ู
ร
แต่ว
่าการกระท ำของส ำน ักห
้าค ุณธรรมในว
ันน้ ฉ
ี ี
หนิงเห ็นอย ่ต
ู ำตา ในใจร ้
ูสึกขำมาก ค ิดในใจว่าการ
กระท ำต ่ำ้ชาของส ำน ักห้าคุณธรรม อาจจะเลวร ้าย
กว่าพรรคบ ัวดำ้ ดวยซ ้ำไป
เห็นคนๆ น ั้นพ่งกระบ
ุ ่คด
ี ิ จะแทงไปท ่ต
ี ันตูก
่ แต
ู ่ว่า
คนท่ตามต
ี ันตูก่มาไม
ู ่รวู้ า่เป ่ ากระบอกไม ้ไผ่มาตั้
ง แต
่
เม
่ือไหร ่ ขณะท ่ปลายกระบ
ี ่ก
ี ำล ังจะแทงถ ูกตัวของ
ันต
ต ูก่ ล
ู ูกดอกก ็พ
่งป
ุ ั กคอของชายคนท ่ถอ
ี ื กระบ ีเ่ข้า
ไป
กระบ ่ในม
ี ือของเขาหล ุดออกจากม ือ เขาใช ้มือจับไป
่คอ แล
ี
ท ้วถอยหล ังไปสองสามก ้าว ใบหน ้าของเขา
่วงคล
ม ้ำข
ึ
้นมาท ันที จากน ั
้นก ็้
ลมกองลงไปก ับพื้
น
้นอย
ิ
ด ่สองสามท
ู ี จากน ั้นก
็ไม ่ขยับอ
ีก
ุกคนต
ท ่างตกใจ ชายห ัวโล้นท ีเ่ป็ นประม ุขปฏิก
ิรยิ า
ไวมาก เขาพ ูดว ่า “ฆ ่าพวกเขาให ้หมด” เขาค ิดในใจ
่าชายเหม
ว ียวเก ่งในการใช ้พิษ เขาก ็รีบลงม ือก่อน
ชาวเหม ียวนั
่นย ังไม่ทันได้ตั
้งตัว ก็ถูกซ
ัดด้วยหม ัดเข้า
่หน
ี
ท ้าอกอย ่างเต ็มแรง ชาวเหม ียวคนน ั
้นร้องออกมา
้
ดวยความเจ ็บปวด ต ัวของเขาปล ิวไปด ้านนอก หล ่น
อย่ทา่มกลางสายฝน กระอ
ู ักเล ือดออกมา แล ้วนอน
กองอย ูท
่ ้ืนล
พ
่
ี ุกไม่ข
ึ
้น
ันต
ต ูู
กตกใจแล
๋ ้วพูดว
่า “ปาชา” เขาค ิดอยากจะ
ออกไปด ูอาการเพ ือ
่ นของเขา แต ่มสี องคนมาขวาง
เอาไว ้ ดาบหน ึ
่งตะขออ ีกหนึ
่ง ต ่างพ ่งเข
ุ ้าหาตันต
ูก่
ู
ันต
ต ูก
่กระดกเท
ู ้าเก่ยวกระบ
ี ่ท
ี ่อย
ี ่บนพ
ู ้
ืนขึ้นมา แล้ว
ับม
จ ันไว้ในมือ จากน ั้นก
็เร่มปะทะก
ิ ัน แต ่ด
ูออกเลย
่าเขาไม
ว ่เคยใช้กระบ ่มาก
ี ่อน ม ันไม ่มีท
ิศทาง ั สกพัก
สองคนน ั
้นร่วมมือกันจ่โจมเขา ท
ู ำให ้เขาถอยหล ัง
ับม
ร ือไม่ทัน
“ตายซะเถอะ”
คนถ ือดาบท ีอ่ ย
่ขา้งๆ ฉวยโอกาสลอบโจมต
ู ี เขาฟ ัน
ดาบลงมาท ่ดา้นหล
ี ังของต ันต ูก่ ต
ู ันต
ูก่เจ
ู ็บมาก คนท ่
ี
ใช้ตะขอก ็ใช้ตะขอของเขาเก ่ยวไหล
ี ่ของต ันต
ูก่ไว
ู ้
แล
้วลากไป ไหล ่ของตันต
ูก่เป
ู ็ นแผลเปิ ดกว
้างเล ือด
ไหลออกมาไม ่้
นอย
ันต
ต ูก่ม
ู ีอ
ันตรายถ ึงช
ีวิตแล
้ว ชายแก ่ชาวเหม ียวร้อน
ใจมาก เขาห ันไปหย ิบไม
้ตะบองมา แล ้วเตรียมจะ
ึ
ข
้นหน้าไปช ่วย แต ่ก
็มีเงามายืนบังหน
้าเขาเอาไว ้
ชายแก ่ชาวเหม ียวตกใจ แต ่พอมองด ีด
ี ถึงได้้
ู
รวา่เป็น
ีหน
ฉ ิง
“สำน ักห้าคุณธรรม ไม ่ม
ีคุณธรรมเลยนะ” ฉ ีหน
ิง
แสยะย ิ้
ม “ใช้คนมากร ังแกคนน ้อย ใช้กำลังรังแกคน
่อ
ี
ท ่อนแอกว ่า พวกเจ ้าไม่อายบ ้างหรือ?”
ตอนน ้อ
ี ีฝ
ูก็เด
ินมาข ้างๆ ฉีหนิงแล้วเหมือนกัน นาง
ับม
จ ือของอาหล ิงไว้ ส่ายหน้าแล้วพ
ูดว่า “ไม ่ตอ้ ง
กลัวนะ”
ีหน
ฉ ิงโผล ่ออกมา คนของส ำนักห้าค
ุณธรรมต ่างมอง
ไปท่เขา พวกเขาเห
ี ็นฉ
ีหนิงใส่ช
ุดชาวเหม ียว เลย
แยกไม ่ออก ม ีคนหน ึ
่งแสยะย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “ประม ุข
ีคนไม
ม ่อยากม ีชีว
ิตอีกสองคนมาแหนะ ห ึ มีสาวสวย
้
ดวย เหม ือนจะด ูด
ีกว่าคนเม ่
ือคร ่
ูอีกนะ...”
ตอนน้ต
ี ันตูก่ได
ู ้ถอยไปอย ่้
ู ขางๆ ฉ ีหนิง เขาเล ือดไหล
ั
ท
้งตัว คนท ่ถอ
ี ื ดาบย ังคงไม ่หย ุดมือ เขาฟ ั นดาบเข ้า
หาตันตูก
่อ
ู ีกครั
้ง ตันต ูก่ต
ู ั
้งใจฝื นเจ ็บรับม
ือ แต ่วา่ม ือ
ของเขาอ ่อนแรง ท ำให ้กระบ ่หล
ี ุดมือฉีหนิงรีบรับ
กระบ่มา หล
ี ังจากท ีฉ่ ีหนิงรับกระบ ่มาแล
ี ้ว ก ็ไม ่ได
้
ังเล เขาเคล
ล ่
ือนไหวไปตามกระบ ่ ยกกระบ
ี ่ข
ี ึ
้น แล้ว
เฉือนไปท ่ขอ
ี ้ ม
ือของคนท ่ถ
ี ือดาบ
คนๆ นั้นร
ู้ส ึกเจ็บข
้อม ือ ดาบหล ุดออกจากม ือ ฉ ีหน
ิง
ตวัดกระบ ่ข
ี ึ
้นด
้านบน เขาต ัดเส้
ือผ ้าต
ั้งแต
่ช่วงเอวไป
จนถึงไหล ่ของคนๆ น ั
้นฉีกออก อ ีกแค ่ไม
่ถึงคืบ ก ็
สามารถเป ิ ดหน
้าท้องของคนๆ น ั
้นออกมาได ้แล
้ว
คนๆ นั้นย
ืนตะล ึงไป ม ือไม ้เย็นเฉ ียบ ยืนแข ็งท
ือ่ เป็น
้
กอนหิน ไม ่ขยับอีก
คนของส ำนักห้าค ุณธรรมต ่างตกใจ พวกเขาเป ็ นคน
ึ
ฝกย ุทธ์ ถึงแม้วรย ุทธ์ ของพวกเขาจะไม ่ได
้รา้ยกาจ
อะไรมาก แต ่วา่ท ักษะเพลงกระบ ่พวกเขาก
ี ็พอมอง
ออก ฉ ีหนิงลงม ือกระบวนท ่าเดียวก
็ทำให ้้
ขอมือ
บาดเจ ็บ เส้
ือผ้าฉ ีกขาดหมด พวกเขาค ิดไม ่ถ
ึงเลยว ่า
หน่มน
ุ ้อยชาวเหม ียว จะม ีเพลงกระบ ่ท
ี ่รา้ยกาจได
ี ้
ขนาดน ้
ี
ไม่เพ ียงแค่คนของส ำน ักห้าคุณธรรม แม ้แต่อฝี ูเองก็
ตกใจ
นางร ้
ูว่าฉีหน
ิงพอม ีี
ฝมอ ื อย่้
ู บาง แต
่คิดไม ่ถ
ึงเลยว ่าฉี
หนิงจะม ีเพลงกระบ ่ทร
ี ่ า้ยกาจมากขนาดน
ี ้
ี
บรรยากาศเง ียบมาก ชายห ัวโล้นส
่งสัญญาณ คนท ่
ี
อย่้
ู ดานซ้ายขวาของฉ ีหนิงพ่งโจมต
ุ ีใส่เขา ฉ ีหนิง
ัวเราะอย
ห ่างช ั
่วร้าย อาว ุธของพวกเขาย ังไม ่ท
ันจะ
ูกต
ถ ัว เขาเอ ้ยวต
ี ัวหลบแล ้วออกอาว ุธท ันท
ี เขาแทง
ไปท ่ห
ี ัวไหล่ของคนๆ หน ึ่งจากนั
้นก
็บิดกระบ ่ ปลาย
ี
กระบ ่ม
ี ันหม ุนอย
่ในเน
ู ้ือของเขารอบใหญ ่ คนๆ ั น้น
้
รองออกมาด ้วยความเจ ็บปวด เส ้นเอ็นท ่ห
ี ัวไหล่ถูกฉ ี
หนิงตัดขาดแล ้ว อาว ุธในม ือของเขาหล ่นลงพ้
ืนไป
ีหน
ฉ ิงก ็ไม่เสียเวลาอ ีก เขาด ึงกระบ ่ออกมา แล
ี ้วท ำ
ตามภาพจ ำของเคล ็ดวิชาเพลงกระบ ่ หม
ี ุนตัวไถลไป
ับพ
ก ้
ืนแล ้วแทงทะล ุไปท ่ขาของอ
ี ีกคนหน ึ
่ง จากน ั
้นก ็
ึงกระบ
ด ่ออก คนๆ น
ี ั้นร
้องด ้วยความเจ ็บปวด ้ ลมลง
ไปกับพ้ืน
พริบตาเด ียว ฉีหน
ิงใช ้ไม
่ถึงสิบกระบวนท ่า ก็ทำให ้
คนหน ึ
่งตะล ึงไป แล
้วบาดเจ ็บอ
ีกสองคน
่ก
ี
น ็เป
็ นเพราะเพลงกระบ ่ในภาพเคล
ี ็ดวิชากระบ ่ท
ี ่
ี
เขาฝึ กมันคาดเดาไม ่ได้ อีกทั
้งวรยุทธ์ ของพวกน ี้ก ็
ไม่ได้รา้ยกาจมาก ไม ่มที างร ับม
ือเขาได ้อย่แล
ู ้ว
ำน
ส ักห้าค ุณธรรมมีทั
้งหมดเจ ็ดคน ถูกล ูกดอกพ ิษ
ตายไปหน ึ
่งคน หวงเหล ่าซ่
ือกระด ูกไหล ่หัก ฉีหนิงใช ้
กระบ ่ ต
ี ัดเอ็นหัวไหล่ไปหน ึ
่ง แทงขาอ ีกหน ึ
่ง เหลือ
ีกสามคนย
อ ังอย ูค
่ รบ แต ่ว่าในตอนน ้ รวมท
ี ่าน
ประม ุขด้วย ต่างขว ัญกระเจ ิงไปหมด ใครจะกล ้าลง
ืออ
ม ีก
ันต
ต ูก
่ตกใจมาก ชายแก
ู ่ชาวเหม ียวเองก ็ยืนตาโต ไม ่
กล้าเช่
ือสายตาต ัวเอง
ีหน
ฉ ิงเห็นประม ุขหัวโล
้นยืนตะล ึงอย่ ก
ู ็พ
ูดขึ
้นมาว่า
“น่ ประม
ี ุขท่านน้ พวกเราจะส
ี ู
้กันอ
ีกหร ือไม ่?”
ประม ุขหัวโล
้นเหง ่
ือท่วมตัว ถ ึงแม้วรย ุทธ
์ ของเขาจะ
เหน ือกว่าคนอ่
ืน แต ่ว
่าเขาเห ็นเพลงกระบ ่ของฉ
ี ีหนิง
ับตาต
ก ัวเอง ในใจก ็้
ูรท
ันทีว่าฉ
ีหนิงเหน ือกว ่าเขา เขา
ื
ฝนย้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “เพลง...เพลงกระบ ่ของน
ี ้องชาย
่านน
ท ้ ท
ี ำให้....ท ำให ้้
ขานับถือนัก ไม ู่
ส้ก
็คงไม่ได
ู้้
รจัก
ัน พวกเรา...พวกเรามาเป
ก ็ นเพ
่
ือนก ันดีหรือไม
่?”
“ขยะอย ่างพวกเจ ้าน ่ะหร
ือ คูค่ วรเป ็ นเพ่
ือนข้า
หรือ?” ฉีหน ิงถอนหายใจแล ้วพูดว่า “ไม ู่้
รฟา้สูง
แผ่นด
ินต่ำเส ียเลยนะ” เขามองไปท ่หวงเหล
ี ่าซ
ือ่
แล
้วถามว ่า “เจ ้าช
่
ือหวงเหล ่าซ่
ือหรือ?”
หวงเหล ่าซ่
ือยังตกใจไม ่หาย ร ีบพยักหน ้า
“เจ้าชอบผ ู
้หญิงมากใช ่หร
ือไม่?” ฉ ีหนิงย ้มแล
ิ ้วพ
ูด
่า “หากนางย
ว ินดี ้ขาคงไม ่ย
่ง แต
ุ ่วา่นางไม ่ยอม เจ้า
ังจะบ
ย ังค
ับนางอ ีก เจ ้าน
่ม
ี ันควบค ุมไอ้นั
่นของเจ ้า
ไม่ได
้เลยนะ ้ ขาคงต ้องช่วยคุมเองล ่ะกัน” เขาห ันไป
ูดก
พ ับประม ุขหัวโล้น “เจ ้าใช้ดาบเป ็ นใช่หร ือไม
่?”
ประมุขหัวโล ้นพ
ูดว่า “เป ็ น...ไม ่เป
็ น...ข ้า...”
“ตกลงเป ็ นหรือไม่?”
“ต่อหน
้า...ต ่อหน้าท ่านจอมยุทธ์้นอย เพลงดาบ...
เพลงดาบของข ้า ู ส
้...สู
้หมาต ัวหนึ
่งยังไม ่ได
้เลย...”
ประมุขหัวโล ้นฝ
ื นย
้ม
ิ
“หยิบดาบข ึ
้นมา แล ้วพาหวงเหล ่าซือ่ ออกไป” ฉ ี
หนิงพ
ูดว่า “ต ัดไอ
้นั
่นของเขาซะ เจ ้าเป ็ นประมุข
ูกน
ล ้องตัวเองย ังคุมไม
่ได้ ย
ังต้องมารบกวนคนอย ่าง
้
ขาอีก แย่จร ิงๆ”
หวงเหล ่าซ่
ือหน ้าถอดสี “จอมย ุทธ
์ นอ
้ ย ไม ่...ไม ่นะ
...”
“หากเขาไม ่ตัดของเจ้า ้ขาก็จะฆ่าเขา เจ ้าค
ิดว่าเขา
จะเลือกอย ่างไหน?” ฉ ีหน
ิงย้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “เขาเป ็น
ประมุขของเจ ้า เจ ้าคงไม่ห
่วงไอ ้นั
่นของเจ ้า จนไม ่
สนใจช ีว
ิตของประม ุขเจ
้าหรอกใช ่หร ือไม่?”
ประมุขหัวโล ้นก็ท
ำอะไรเด ็ดขาดด ี เขาถ ือดาบ ลาก
หวงเหล ่าซ่
ือไปนอกประต ู หลังจากน ั
้นไม่นาน ็ กได
้
ินเส
ย ียงร้องโหยหวนด ้วยความเจ ็บปวดของหวง
เหล่าซ
่ือด
ังข ึ
้นมา ฉ ีหน
ิงถอนหายใจแล ้วพูดว่า
“คราวน ้ด
ี ีแล้ว น่าจะไม ่ไปทำอะไรไม ่ด
ีกับใครอีก”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส
้ือแพร
บทท่ 366 ้
ี ขามฟาก
ันต
ต ูก
่เป
ู ็ นห่วงเพ ่
ือนท่ตามมาด
ี ้วย เขาฝ ื นทนความ
เจ็บปวดแล ้วเด ินออกไปด ูอาการบาดเจ ็บของเพ ือ
่ น
ประม ุขหัวโล ้นถือดาบกล ับมา แล ้วพูดว ่า “จอมย ุทธ
้
นอย ้ ขา...้ ขาต
ัดไอ้นั
่นของเจ ้านั
่นแล ้ว ต ่อไป...ต ่อไป
จะไม ่มที างเก ิดเรือ
่ งแบบน ้ข
ี ึ
้นอ
ีก”
“พวกเจ ้าจ ำเอาไว ้ให
้ดี ท่น
ี ่ไม
ี ่ใช่ท่ท
ี ่เจ
ี ้าจะมาก ำแหง
ได้” ฉีหนิงพ ูดว่า “เอาอาคารไม ้น่เป
ี ็ นหลัก ในระยะ
หนึ
่งร้อยล้ หากข
ี ้าเห็นพวกเจ ้าอ ีก ไม ่้ตองบอกพวก
เจ้าก็้
ู
รใช ่หรือไม่วา่จะเจออะไร”
ประม ุขหัวโล ้นรีบพูดว
่า “พวกเราจะไปเด ๋ยวน
ี ้เลย
ี
จะไม ่มาท ่นอ
ี ่ ี
ี ก” เขาป ั ดม
ือให ้ลูกน
้องออกไปท ันที
“อย ่าเพ่งร
ิ ีบไป” ฉ ีหนิงพูดว่า “พวกเจ ้าก่อเร่
ืองข ึ
้น
ไม่คิดจะชดใช ้หน่อยหร ือ? เอาออกมา ในต ัวพวกเจ ้า
มเง
ี ินเท่าไหร ่ควักออกมาให ้หมด หากกล ้าเหล
ือเง ิน
แม้แต
่อีแปะเด ียว ้ ขาจะเช ือดพวกเจ้าซะ”
พวกเขาร ีบควักเง ินออกมาจากต ัว เงินสดม
ีประมาณ
้
รอยกว ่าตำล ึง อีกทั
้งยังมีต
ั
๋วเง
ินอีกประมาณร้อย
ำล
ต ึง
ีหน
ฉ ิงเองก ็ไม่ได้เกรงใจ เขาหย ิบต
ั
๋วเงินเก
็บเข ้าตัว
จากน ั
้นก
็สะบ ัดมือบอกให ้พวกเขาร ีบไป ขณะทีพ่ วก
เขาก ำลังจะไป ฉ ีหนิงก
็ตะโกนว ่า “ศพคนของเจ ้า
จะท้งไว
ิ ้ท
่น
ี ่ท
ี ำไม?”
พวกเขาจนใจ กล ัวว่าศพจะมีพ
ิษ จึงต
้องถอดเส ้
ือ
คลุมศพไว้ แล ้วหามศพออกไป หล ังจากนั
้นไม
่นาน
็ได
ก ้ย
ินเสียงฝ ี เท
้าม้า คนของส ำน ักห
้าคุณธรรมหน ีไป
อย่างอนาถ
ฉหน
ี ิงเห ็นดังนั
้นก ็ท
้งกระบ
ิ ่ แล
ี ้วหันไปยกม ือค
ำน ับ
ชายแก ่ชาวเหม ียวแล้วพ ูดว
่า “ท ่านผูเ้ฒ่า ้ตองขอ
อภัยจร ิงๆ ทีท่ ำให ้พวกท ่านต้องตกใจ”
ชายแก ่ชาวเหม ียวได้สต ิกล
ับมา แล ้วร
ีบพูดว
่า
“หน่มน
ุ ้อย หากว ันน
้ไม
ี ่ได้เจ้า คงจะ...” เขาไม ่รวู้ ่
า
ควรพ ูดอะไรด ี ส ีหน
้าของเขาเต ็มไปด้วยความ
ซาบซ ึ
้งใจ
อาหล ิงรีบพูดว่า “พ ่ชาย ขอบค
ี ุณท่านมาก” นางห ัน
ไปพูดก ับอีฝ
ู้ดวยว ่า “พีส่ าว ขอบค ุณพวกท่านมาก
จริงๆ”
ีฝพ
อ ู ู ดว
่า “อาหล ิง ไม ่รว
ู้ ่
าคนพวกน ั
้นจะกล ับมาแก
้
แค
้นหร ือไม ่ ท่น
ี ่...ท
ี ่น
ี ่ไม
ี ่ควรอย ่ต
ู ่อ” นางจ้องไปท่ฉ
ี ี
หนิง แล ้วพูดว่า “คนเลวๆ พ ันนั
้น เหต ุใดเจ
้าไม่ฆ
่า
พวกม ันซะ”
“คนทำชั
่วก ็้ตองได้รับผลกรรมตามน ั
้น ไม ่ตายในม ือ
ของข้า ก
็้ตองไปตายท ่ไหนส
ี ักท่อย
ี ่ด”ีฉ
ู ีหนิงพ ูดว่า
“เง
ินพวกน ้ พวกท
ี ่านรับไปเถอะนะ หาท ่่
ี ืนอย
อ ่ส
ู ัก
ัก แต
พ ่ว
่าพวกเขาน ่าจะไม ่กล
้ากล ับมาแล ้วล่ะ พวก
่านรอส
ท ักระยะหน ึ
่งแล้วค่อยกล ับมานะ”
ชายแก่ชาวเหม ียวส ่ายหน้าแล้วพ ูดว ่า “เง ินน ่ไม
ี ่ใช่
ของพวกเรา พวกเราร ับไว้ไม่ได ้หรอก”
ีหน
ฉ ิงคิดในใจว ่าชาวเหม ียวน่ซอ
ี ่
ื ส ัตย์ มาก เง ินนีม
่ ีั
ต
้ง
้
รอยกว่าตำล ึง สำหร ับชาวเหม ียวท ่อาศ
ี ัยอย ่ตามป
ู ่า
เขา ถือว่าเป ็ นจ
ำนวนท ีไ่ม่้นอยเลย เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว่า
“คนพวกน ั
้นสร ้างความว ่นวายให
ุ ้พวกท ่าน เง ินพวก
้เป
ี
น ็ นเง
ินชดเชยให ้กับท่าน ท ่านผ ู
้เฒ ่าจะต้องร ับ
เอาไว้นะ จร ิงสิ หล ังจากท ่พวกเราข
ี ้ามฟากไปแล ้ว
้
มาของพวกเราคงไม ่ได
้ใช ้ พวกเราก ็มอบให ้พวกท ่าน
เลยก็แล
้วกัน”
ชายแก ่ชาวเหม ียวพูดว ่า “พวกเจ ้าข่มา้มา แสดงว
ี ่าม
ี
ุระ ฝากม
ธ ้าไว้ก
ับพวกข ้าก
่อนได ้ พวกเจ ้ากลับมา
เม่
ือไหร ่ หากย ังต
้องข ีม่ า้พวกเราจะช ่วยดูแลแทน
ให้”
ีฝ
อ ูเดินเข้ามา แล ้วมองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง แล้วพูดเสียงเบาๆ
่า “เจ
ว ้าเป็ นใครก
ันแน ่?”
ีหน
ฉ ิงแอบข ำในใจ พวกเขาสองคนก ็มอี ะไรฉันท
์ สามี
ภรรยาก ันตั
้งหลายคร ั
้ง แต่ว่าจนถ ึงตอนน้ท
ี ั
้งสอง
่
ฝายย ังไมู่้
รเลยว่าอีกฝ่ ายเป
็ นใคร เขากระซ ิบไปท่้
ี ขาง
ูอ
ห ีฝูว
่า “พ ีส่ าวคนสวยของข ้า เจ ้าล
ืมไปได ้อย
่างไร
่า ้
ว ขาเป็ นน
้องชายคนร ักของเจ ้าอย่างไรเล ่า เจ
้าคง
ไม่คิดจะไม ่ยอมรับข
้าหรอกกระม ัง?”
ีฝ
อ ูกัดปาก ในตอนน ้เอง ก
ี ็เห ็นต
ันตูก
ุ่
ู อมเพ
้ ่ือนของ
เขาเข ้ามา ส ีหน
้าท
่าทางเคร ่งเครียดมาก เพ ื่
อ นของ
เขาสลบอย ่ในอ
ู ้อมแขนของเขา
ตนต
ั ูก
่มองไปท
ู ่ฉ
ี ีหนิง แล้วพ ูดว่า “วันน
้้
ี ตองขอบค ุณ
่านมาก บ
ท ุญคุณท่ช
ี ่วยชีวิต ้ ขาต
ันต
ูก่จะไม
ู ่มีว
ันลืม
หากม ีโอกาส ้ ขาจะต ้องตอบแทนท ่านแน่นอน”
“ไม ่้
ตองเก ็บไปใส ่ใจหรอก” ฉ ีหน
ิงเดินขึ
้นหน้าไป
เห็นชาวเหม ียวอีกคนหน ้าซ ีดเซียว แต่ยังม
ีลมหายใจ
อย่ แอบค
ู ิดในใจว ่ายังดีท
่เจ
ี ้าประม ุขห
ัวโล้นนั้นฝ
ีม
ือ
ังไม
ย ่ถึงข
ั
้น หากเป ็ นคนท่้
ี รายกาจกว ่าน
้ คงตายไป
ี
แล
้ว แต ่ว
่าชาวเหม ียวคนน ้แค
ี ่บาดเจ็บสาหัส เขา
ถามว ่า “เขาเป ็ นอย่างไรบ ้าง?”
ันต
ต ูก
่ส
ู ีหน
้าท ่าทางเคร ียดมาก เขาพ ูดว่า “เขา
บาดเจ ็บสาห ัส แต ่ไม่ถ
ึงตาย อาจจะต ้องพักนาน
หน่อย อ ีกทั
้งยังต้องร ีบทำการร ักษา”
ชายแก ่ชาวเหม ียวรีบเด ินขึ
้นหน้ามา “้ ขาพอมี
สมุนไพรอย ่ เจ
ู ้าเองก ็บาดเจ ็บ ้
ตองรีบห้ามเล ือด”
เขาห ันไปส ั
่งอาหล ิงว่า “อาหล ิง รีบไปเอาสม ุนไพร
ักษาบาดแผลมาเร
ร ็ว”
ตนต
ั ูก
่พ
ู ูดว่า “ขอบค ุณมาก”
ชายแก ่ชาวเหม ียวถอนหายใจแล ้วพูดว
่า “ท ่เจ
ี ้าต
้อง
เป็ นแบบน้ก
ี ็เพราะพวกข ้า ้ ตองขอโทษด ้วยจร ิงๆ”
เขาเห ็นฝนด้านนอกเร ่มเบาลงแล
ิ ้ว ก็หันไปพ ูดกับฉี
หนิงกับอีฝูว
่า “ฝนใกล ้หยุดแล้ว เดี๋ย วข้าจะส ่งพวก
เจ้าข้ามฟากไป”
ันต
ต ูก
่มองไปท
ู ่ฉ
ี ีหน
ิง แล้วถามว ่า “พวกเจ ้าจะข ้าม
ฟากหร ือ? จะไปท ่ไหน? ้
ี ขามแม่น
ำ้น ่ไปก
ี ็เป็ นเขาซ ี
ซานแล ้ว ท ่น
ี ั
่นคือถ้ำซางซ ่ย พวกเจ
ุ ้าจะไปท ่ถ
ี ้ำ
เหม ียวนั
่นหร ือ?”
ีหน
ฉ ิงไม่พูดอะไร อ ีฝูเห็นชายชาวเหม ียวน ่ม
ี ี
ุณธรรม อ
ค ีกท ั
้งก็เป
็ นชาวเหม ียวเหม ือนกัน ก ็ไม่
ิ
ปดบ ัง “พวกเราจะไปขอพบท ่านเหม ียวอ๋ อง”
“หืม?” ต ันตูก่มองไปท
ู ีฉ่ ีหน
ิง ขมวดค ้วแล
ิ ้วถาม
“เจ ้าไม่ใช่ชาวเหม ียว เจ ้าเป็ นชาวฮั
่น?”
ฉหน
ี ิงร้
ูว่าเขาสวมช ุดชาวเหม ียว คนของส ำน ักห
้า
ุณธรรมอาจจะมองไม
ค ่ออก แต ่ว
่าชาวเหม ียว
้
ดวยกัน อย ่างไรต ันตูก่ก
ู ็ดูออก เขาพย ักหน้า
“ถูกต
้อง ้ ขาเป็ นชาวฮ ั
่น แต ่ว
่าตอนน ้้
ี ขาก็เป็ นชาว
เหมียวคร ึ
่งหนึ
่ง...” เขามองไปท ีอ
่ ี ู เหม
ฝ ือนจะพ ูด
อะไร อ ีฝู้
ู
รวา่เขาต ้องการจะพ ูดอะไร ก ็เลยพูดแทรก
ึ
ข
้นมาว ่า “เขาไม ่ใช่คนเลว ไม ่เหม ือนชาวฮ ั
่นคนอ
่ืน”
“เจ้าเป ็ นคนของถ ้ำไหน?” ต ันตูก่้
ู จองไปท ่อ
ี ีฝ
ู
ีฝ
อ ูได
้ยินต ันตูก
่ถามแบบน
ู ้ ในใจก
ี ็เร่มระแวง นางพ
ิ ูด
่า “เร
ว ือ่ งนั
้นไม่สำค ัญหรอก”
ันต
ต ูก่้
ููรอย่แล
ู ้วว่าอ
ีฝูไม่พูดแน่ ก็ไม
่ถามต ่อ เขาพ ูด
แค่ว
่า “ท ่านเหม ียวอ๋ องอาย ุมากแล ้ว ไม ่ใช่ใครก็จะ
ได้พบ หว ังว่าเจ้าไปท ่เขาซ
ี ีซานในคร ั
้งน้ จะได
ี ้พบเขา
นะ” เขาไม ่พ
ูดมากอะไรอ ีก แล้วมองไปท ่ชายแก
ี ่ชาว
เหมียว “ปาชาบาดเจ ็บหน ักมาก ้ ขามฟากไปตอนน ้
ี
ไม่ได
้ ้ ตองพักร
ักษาต ัวก
่อน ม ีท
่ให
ี ้เขานอนส ักคร่
ู
หรือไม ่?”
ชายแก ่ชาวเหม ียวร
ีบพูดว่า “้ ดานบนม ี” เขาเดินน ำ
ันต
ต ูก่เด
ู ินขึ
้นด
้านบนไป
หลังจากน ั
้นไม่นาน ชายแก ่ชาวเหม ียวก
็ลงมา ฝน
้
ดานนอกหย ุดตกแล้ว เป็ นไปตามท ่ชายแก
ี ่ชาว
เหมียวได ้พ
ูดไว้ ฝนมาแค ่ครู เ่ด
ียวก ็ผา่นไปแล้ว
ีฝ
อ ูรอ
้ นใจอยากจะเจอเหม ียวอ๋ อง เห็นฝนหยุดแล้ว
็ค
ก ิดอยากจะข ้ามฟากท ันที ชายแก ่ชาวเหมียวเห็น
ีฝ
อ ูรอ
้ นใจ ก ็พ
ูดว่า “เด ี๋
ย วพวกเราจะข ้ามฟากก ัน
พวกเจ ้าตามข ้ามาท่เร
ี ือ”
ั
ท
้งค่ก
ู ็ไม่เสียเวลาต่อ พอออกจากอาคารไม ้ ก็เดินไป
ิมแม
ร ่นำ้ชายแก ่ชาวเหม ียวแกะเช ือกออก แล
้วก ็
กระโดดข ึ
้นเรือไป จากน ั
้นก็เรียกพวกเขาสองคนให ้
ึ
ข
้นเร ือตาม
ถงแม
ึ ้ลมฝนจะหย ุดแล้ว แต่ว่าน้ำในแม ่น้ำย
ังคงไหล
เช่ยว ย
ี ังด
ีท่ชายแก
ี ่ชาวเหม ียวเช ่ยวชาญในการ
ี
ังค
บ ับเรือมาก เลยใช ้เวลาข ้ามฟากไม ่เท่าไหร่
เม
่ือเทียบฝั
่ งแล
้ว ชายแก ่ชาวเหม ียวก ็พ
ูดว่า “พวก
เจ
้าวางใจได ้ ้มาข้าจะดูแลให ้ ไม่ว่านานแค ่ไหน
หลังจากพวกเจ ้ากล ับมาก็มาร ับไปได ้เลย”
“ท่านผู
้เฒ่า ขอบค ุณท
่านมาก” ฉ ีหน ิงหยิบต
ั
๋วเงิน
ออกมาหน ึ
่งใบ ต ั
๋วเงินนัน
่ ก็ไม่ใช่ของเขาอย ่แล
ู ้ว เขา
็ไม
ก ่ได
้เสียดาย เขาย ่
ืนไปให ้ ชายแก ่ชาวเหม ียวถอย
หลัง แล้วพูดว่า “ไม ่ได้ ไม่ได้”
ีหน
ฉ ิงก
็ไม่พูดอะไรมาก ย ัดตั
๋วเงินใส ่ต
ัวของชายแก ่
ชาวเหม ียว แล้วจูงมือของอ ีฝ
ูกระโดดข ึ้นฝ
ั
่ งไป ชาย
แก่ชาวเหม ียวร
ีบพ ูดว
่า “พวกเจ ้าจะกล ับมา
เม
่ือไหร ่? ้ขาจะแวะมาด ูบ่อยๆ นะ ้ ขาจะมาร ับพวก
เจ
้ากล ับไป”
“หากพร ุ่งน
ี้พ วกเราย ังไม ่กลับมา ก ็ไม่ตอ้ งรอแล ้ ว”
ีฝพ
อ ู ูด
ชายแก ่ชาวเหม ียวหยุดชะง ักไป เขาค ิดแล ้วพูดว่า
“หน่มน
ุ ้อย พอพวกเจ ้าไปถึงเขาซ ีซานแล ้ว ้ตอง
ระวังตัวให้มากนะ ทางท ่ด
ี ี...ทางท ่ดอ
ี ี ย
่าให ้ใครร้
ูว ่า
เจ
้าเป ็ นชาวฮั
่นนะ”
“ทำไมล ่ะ?” ฉ ีหน
ิงถาม
ชายแก ่ชาวเหม ียวพูดว่า “ท่จร
ี ิงก
่อนหน ้าน้ก
ี ็ไม่ได
้มี
เร
่ืองอะไร แต ่ว่าต
ั้งแต่เม
่
ือปลายป ีก่อน ถ ้ำเหม ียวท ่
ี
เขาซ ีซานระว ังชาวฮ ั
่นมาก ขอแค ่มีคนชาวฮ ั
่นเข้า
ใกล้เขาซ ีซาน ชาวเหม ียวท่น
ี ั
่นก็จะจับตามองไม ่
ปล่อยเลย เพราะฉะน ั้น...เฮ ้อ เพราะฉะน ั้นพวกเจ ้าก็
ระวังตัวด้วยนะ แต ่วา่ม ีแม่นางอ ีฝ
ูอย ่ พวกเขาน
ู ่าจะ
ไม่กล
้าหาเร ่ืองเจ้าหรอก” เขาไม ่พูดอะไรมากอ ีก
เขาห ันไปพย ักหน้าให้ฉหี น
ิง จากน ั้นก
็พายเร ือ
ออกไป
ฉหน
ี ิงเหม ือนใช้ความค ิด อีฝ
ูอย ่้
ู ขางๆ ก ็พ
ูดขึ
้นมาว่า
“ท่จร
ี ิง...ท่จร
ี ิงเจ้าจะไม ่ไปก ็ได้นะ เอาอย ่างน้เจ
ี ้ารอ
้
ขาอย ูท่ ีน ้
่ ขา...”
“เจ ้าคิดจะท้งข
ิ ้าหรือ?” ฉ ีหนิงย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “เจ้า
ิดจะท
ค ้งข
ิ ้าแล้วหน
ีไปคนเด ียวใช ่หร ือไม่? ไม ่ได
้นะ
คนสวยๆ แบบน ้ ้
ี ขาจะปล ่อยให้หล ุดม
ือไปได ้
อย่างไร”
ีฝ
อ ูทั
้งขำท ั
้งโกรธ แต ่นางก ็้
ู
รว่าฉ ีหนิงเป
็ นห่วงนาง แต ่
่านางก
ว ็ย
ังสงสัยอย่ด
ู ี นางถามว ่า “เจ ้าบอกข ้ามา
เจ้าเป ็ นใครกันแน
่ ้หามล้อเล ่น เจ ้าร
ับปากได ้หร
ือไม ่
่เจ
ี
ท ้าจะไปท ่ถ
ี ำ้กับข้า ไม ่ได้ ...ไม ่ได
้มีเจตนาอย ่าง
่
ืน?”
อ
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว แล
ิ ้วพูดว่า “เจ ้าค ิดว่าข
้าหลอกใช ้เจ ้า
เพ่
ือเข ้าหาท่านเหม ียวอ๋ องหรือ?”
“ข้า...” อ ีฝูได้ย
ินน้ำเสียงของฉ ีหนิงเหม ือนไม ่พอใจ
็้
ก ู
รว่าท่นางสงส
ี ัยทำให ้ฉหี นิงไม ่พอใจมาก นางถอน
หายใจแล ้วพูดว่า “้ ขาเคยค ิดแบบน ั
้น แต ่ว่า...แต ่ว
่า
้
ขารู้ส
ึกว ่าเจ้าไม ่ใช่คนเลว”
ีหน
ฉ ิงหัวเราะแล ้วพ ูดว่า “เจ ้าร้
ู หร
ือไม ่ชาวฮ ั
่นอย ่าง
พวกเราม ีคำพ ูดหนึ
่งท่วา่แต
ี ่งกับไก่ก็้
ตองเป ็ นไก่
แต่งกับหมาก ็้ตองเป็ นหมา ้ ขาจะเป ็ นคนดีหรือคน
เลว ไม ่สำค ัญเลย ส ำค ัญท่ว
ี ่าต่อให้้ขาเป็ นคนเลวจร ิง
เจ้าก็้
ตองเป ็ นเม
ียของคนเลวอย ่างข ้า ทำเร ่
ืองเลวๆ
เหม ือนข้า” เขาหย ุดไปครู่หนึ
่ง แล ้วพูดว่า “เจ ้า
วางใจได ้ ้ขาไม่ได ้ม
ีเจตนาร ้ายก ับชาวเหม ียว ้ ชาเร็ว
เจ้าก็จะร ้
ูว่าข้าเป็ นใคร แต ่ก่อนจะถ ึงวันนั
้น ้ ขาค
ือ
้
นองชายคนร ักท่สน
ี ิททีส่ ุ
ดของเจ ้า อ ีกอย่างเจ ้าเองก็
ประเม ินข้าสูงไป ต ่อให้้
ขาจะเก ่งทั
้งบุ
๋นและบ ู๊ หาก
ิดร
ค ้ายกับท ่านเหม ียวอ๋ องจริง ก ็ไม่กล้าจะมาเข ้าถ้ำ
เสือคนเด ียวแบบน ้หรอก ม
ี ันรนหาท ่ตายช
ี ัดๆ เลย
จริงหรือไม ่?”
ีฝ
อ ูรว
ู
้ ่ าท
่ฉ
ี ีหน
ิงพ
ูดไม ่ผิดเลย เห ็นฉีหน
ิงย้ม ก
ิ ็้
ูรวา่นาง
่าจะเข
น ้าใจเขาผ ิด นางพ ูดว่า “้ขา...้ ขาไม่ี
ดเอง ค
ิด
มากไป เจ ้าอย่าใส่ใจเลยนะ”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ใช ่เจ
้าไม ่ด
ี แม้แต
่้นองชายคน
ักของเจ
ร ้าเองเจ้าย ังไม่เช่
ือใจเลย เจ ้าว ่า เจ้าควรถ
ูก
ำโทษหร
ท ือไม่?”
“ทำโทษข ้าหรือ?”
ีหน
ฉ ิงพูดอย ่างจร
ิงจ ังว่า “ถูกต้อง ้ขาเป
็ นคนถือเอา
ความจร ิง ยอมรับผิดแค ่ค
ำพ ูดไม่ได้หรอก ้ ตอง
กระทำ้ ดวย”
“กระท ำอะไร?”
ีหน
ฉ ิงเข้าไปกระซ ิบท่ขา้งห
ี ูนางว ่า “หากท ำงาน
ุล
ล ่วงแล้ว พวกเราหาท ีส
่ งบๆ แล ้วลองท่าท่เจ
ี ้าไม
่
ยอมทำเม ่
ือคืนดูส
ักครั
้ง เจ้าไม
่เคยลอง ไม ู่้
รหรอกว่า
บางท่ามันดีแค่ไหน ้ขาร
ับประกันเลยว่าเจ้าจะมี
ความส ุขจนล้นเลย...โอ ้ย เจ้า...เจ้าเหย ียบเท
้าข้า...
ู
ผหญ
้ ิงใจร้าย เจ ้า...เจ ้าใจร
้ายมาก...”
ีฝ
อ ูหน
้าแดง แล ้วพ
ูดว่า “คนเลวอย ่างเจ้า เหยียบให้
ตายไปเลยย ่งด
ิ ี ต่อไปถ
้าพูดเหลวไหลอ ีก ้
ขาจะ
เหยียบแรงกว ่าน
ี้อ ี
ก” นางหันตัว แล
้วเดินไปท่ตาม
ี
ทางขึ
้นเขาซ ีซาน
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 367 เร
ี ่
ืองบ ังเอิญ
้ำเหม
ถ ียวท ่เขาซ
ี ีซานเป็ นสถานท ่ช
ี ุมน ุมของเหล ่าชาว
ัวเหม
ห ียวของถ ้ำซางซ ่ย ม
ุ ีอาคารต ั
้งอย่บนเขาอย
ู ่
ู
หลายช ั
้น ถ ้ำเหม ียวอาศ ัยอย่ใกล
ู ้ภูเขา เม ่
ือมองจาก
้
ดานล ่าง ม ันจะเห ็นเป็ นช
ั้นๆ บรรยากาศด ีมาก
ีหน
ฉ ิงกับอ ีฝูเข้าใกล ้เขาซ ีซานเข ้าไปเร ่
ือยๆ พวกเขา
มองจากไกลๆ แอบค ิดในใจว ่าโลกน ้ม
ี ีเสือหลับม
ังกร
่อนต
ซ ัวอย ่มากมาย ถ
ู ้ำเหม ียวน่ก
ี ็อาจจะม ียอดฝีื
มอ
อย่เยอะ จะประมาทไม
ู ่ได้ ตอนน ้เร
ี ่มเย
ิ ็นแล
้ว
หลังจากท ่ฝนตก ่
ี ปาไม้ใบหญ ้าถูกฝนสาด ท ำให ้ั
มนดู
เขียวชอ ่ม สวยงามมาก
ุ
บนเขาซ ีซานม ีถ
้ำของชาวห ัวเหม ียวท ั
้งหมดหกถ ้ำ
ั
ท
้งหกถ ้ำถ ึงแม ้จะเป ็ นส
่วนหน ึ
่งของถ ้ำซางซ ่ย แต
ุ ่ว่า
คนท ่อาศ
ี ัยอย ่ในหกถ
ู ้ำ ต่างก็จะเว ้นระยะ
ความส ัมพันธ์ แต ่หากม ีเร
่
ือง ก ็จะมารวมต ัวกัน แต่
่าเวลาปกต
ว ิก็จะอย ่ใครอย
ู ่ม
ู ัน อ
ีกทั
้งถ ้ำแต
่ละท่ก
ี ็กว
่า
จะเด ินทางถ ึงก ันก
็้ตองใช้เวลาว ันหน ึ
่ง
เหมียวอ๋ องอาศ ัยอย ่ในถ
ู ้ำเหม ียว มีถ้ำอีกห
้าแห่ง
้
ลอมรอบ อาศ ัยอย ่ก
ู ึ
่งกลางของเขาซ ีซาน
เม
่ือมาถึงพ้
ืนท่เขาซ
ี ีซาน ฉ ีหนิงก
็เร่มร
ิ ้
ูสึกว
่ามีชาว
เหมียวเยอะมากข ึ
้น นานๆ ท ีจะเจอชาวฮ ั
่นสักคน
ึงแม
ถ ้พวกเขาจะสวมช ุดชาวเหม ียว แต ่หน
้าตาของ
ีฝ
อ ูถ
ือว่าดีมากในหม ่ชาวเหม
ู ียว ฉีหนิงเองก ็หล
่อ
เหลา ชายหน ่มหญ
ุ ิงสาวแบบน ้เด
ี ินอย ่้
ู ดวยก
ัน
อย่างไรก ็สะด ุดตา
ีฝ
อ ูสอบถามท ่อย
ี ่ของถ
ู ้ำหล
ักระหว ่างทาง ก ่อนท่้า
ี ฟ
จะมืด ในท ่ส
ี ุดพวกเขาก ็เดินทางมาถ ึงตีนเขา พวก
เขาเงยหน ้าขึ้นมอง เห ็นอาคารห ้อยอย ่เต
ู ็มไปหมด
ทนใดน
ั ั
้นก ็ได
้ยินเส
ียงดังขึ
้นมาว ่า “ใคร?” ม ีชาว
เหมียวหลายคนออกมาจากพ ่มป
ุ ่ าไม
้ ในม ือต
่างถ ือ
อาวุธ
ีฝ
อ ูท
ำความเคารพ แล ้วพูดว่า “พวกเรามาขอพบ
่านเหม
ท ียวอ๋ อง รบกวนช ่วยไปรายงานให ้ท
ี”
“ท่านเหม ียวอ
๋ องม
ีคำสั
่ง ไม ่ว่าใครก ็้
หามเข ้าออกถ ้ำ
เด็ดขาด” คนๆ หน ึ่งพ
ูดขึ
้นมา “คนในถ ้ำย
ังออกมา
ไม่ได
้เลย คนนอกจะเข ้าไปได ้อย่างไร”
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว “พวกเราเป
ิ ็ นชาวเหม ียวเหม ือนก ัน
คนนอกท ่ไหนก
ี ัน”
“ก็ไม่แน่นักหรอก” ้าเร
ฟ ิ ่มมืดแล ้ว อีกฝ่ ายเห
็นฉ ี
หนิงสวมช ุดชาวเหม ียว แต ่เห็นหน้าไม่ชัด “ชาว
เหมียวเจ ็ดส
ิบสองถ ้ำ ในบรรดาน ้ก
ี ็ม
ีทั
้งดีและไม ่ดี
ชาวเหม ียวบางคนไม ่ใช่คนนอก แต ่ก็อาจจะเป ็ นศัตรู
ได
้เหม ือนก ัน”
ฉหน
ี ิงยังพูดว ่า อีฝ
ูกลับยกมือห
้ามไว ้ นางเด ินข
ึ
้น
หน
้าไป แล ้วหย ิบของชิ้
น หนึ
่งออกมา ฉ ีหนิงเห็นมัน
เหมือนเป็ นสร ้อยเส้นหนึ
่ง แต ่ว
่ามันค
ืออะไร มองไม ่
ัด อ
ช ีฝูพ
ูดขึ้นว่า “เอาของช ้นน
ิ ้ไปรายงานท
ี ่าน
เหมียวอ๋ อง หากท ่านเหม ียวอ
๋ องไม่ยอมให้พบ พวก
เราจะไปท ันท ี”
ีกฝ
อ ่ ายมองหน ้ากันเอง ม ีคนหนึ
่งพูดข
ึ
้นมาว่า “พวก
เจ
้ารออย ่ท
ู ่น
ี ่ก
ี ่อน” เขาห ันไปสั
่งว่า “พวกเจ ้าเฝ้า
พวกเขาเอาไว ้ให
้ด
ี” จากน ั
้นก็เอาสร้อยเข้าไป
รายงาน
คนท่เหล
ี ือถ ือดาบย ืนเฝ้า ้จองพวกเขาสองคนไม ่
กะพร ิบตา เหม ือนพวกเขาเป ็ นนักโทษ
ีหน
ฉ ิงเดินเข ้าไปใกล ้อีฝ
ู แล้วพูดว่า “พ
่อ
ี ีฝ
ู พวกเขา
บอกว ่าไม่ให้คนนอกเข ้าไป แล ้วก็ไม
่ให
้คนของพวก
เขาออกมา ม ันหมายความว ่าอย ่างไร? ถ้ำเหม ียวมี
กฎแบบน ้หร
ี ือ?”
อฝ
ี ูส่ายหน้า “น ่าจะเป็ นค
ำสั
่งของท ่านเหม ียวอ
๋ อง
แต่เหต ุใดเป ็ นแบบน้ ้
ี ขาเองก็ไม ู่้
ร”
้ำซางซ
ถ ่ยหล
ุ ักมีคนอย่จ
ู ำนวนมาก ท ั
่วทั
้งเขาม ีแต่ท่
ี
อย่อาศ
ู ัยของชาวเหม ียว หากต ้องข ึ
้นเขาไปรายงาน
ไม่ใช่เวลาส ั
้นๆ พวกเขารออย ่ประมาณราวเก
ู ือบคร ึ
่ง
ั
ช
่วยาม ก ็ยังไม ่ม
ีใครกล ับลงมา แต ่ว่าฟ
้ามืดสน ิทแล ้ว
ีหน
ฉ ิงบิดข้เก
ี ียจ ในใจก ็ค
ิดว
่าถ ้ำซางซ ่ยน
ุ ่ต
ี ั
้งอย่ร
ู ิม
แม่น้ำซีซาน เส ้นทางภูเขาอันตรายมาก ้ ืนท
พ ่
ี
สลับซับซ้อน ค ิดอยากจะเข ้ามาใกล ้ ไม ่ง่ายเลย หาก
เขาไม ่ได
้ใส ่ช ุดชาวเหม ียว อีกทั้งยังมีชาวเหม ียวแท ้ๆ
อย่างอ ีฝ
ูอย ่้
ู ขางๆ คิดจะมาท ่น
ี ่แทบจะเป
ี ็ นไปไม ่ได้
เลย
ตอนน ้เขาเข
ี ้าใจแล ้วว่า เหต ุใดอ ีฝูถึงได้ให้เขาเปล ่ยน
ี
เส
้ือผ้าเป็ นช ุดชาวเหม ียว
ตอนท ่จะข
ี ้ามฟาก ชายแก ่ชาวเหม ียวก ็ย
ังหวังดี
เตือนเขา บอกให ้เขาระว ังตัวให้ดี ถ ึงแม้จะไม่ได้พ
ูด
ัด แต
ช ่ฉีหนิงก็้
ู
รว่า ชาวเหม ียวท่น
ี ่ม
ี ีอคติต่อชาวฮ ั
่น
มาก มองว ่าพวกเขาเป ็ นศ
ัตรู เหม ือนจะเร ่มต
ิ ั
้งแต่
ปลายป ีท่ผ
ี ่านมา
เขาพล ันนึกถ
ึงขึ
้นมาได ้ว
่า ซ ีชวนช่
ือส ่
ือก็ส
่งทหารมา
้
ลอมเขาเฮยเหย ียนไว ้เม
่ือปลายป ีท่ผ
ี ่านมาเหม ือนกัน
หรือว่าเป็ นเพราะเหต ุน
้ ท
ี ำให ้ชาวเหม ียวเห ็นชาวฮ ั
่น
เป
็ นศ
ัตร ู?
หากเป ็ นอย่างนั
้นจร ิง มันถือว่าเป็ นข่าวร้ายมากๆ
่งท
ิ
ส ่ฮ
ี ่องเต ้้
นอยก ังวลมากท ่ส
ี ุดก็ค
ือเร ่
ืองของถ ้ำเฮย
เหยียน จะท ำให ้ชาวเหม ียวเจ ็ดส
ิบสองถ ้ำเห็นพวก
เราเป ็ นศัตร
ู หากเหม ียวอ๋ องกับถ้ำ่ืนเห
อ ็นพวกเรา
เป
็ นศ
ัตร ู ไปแล
้ว ถ ้ำ่
ืนคงไม
อ ่้
ตองพูดถ ึง
ขณะท ่ก
ี ำล ังค
ิดอย ่ ก
ู ็ได้ย
ินเส ียงพูดขึ้นมาว ่า “พวก
เจ้าเดินทางเร ็วใช ้ได้น
่นา”
ี
ฉหน
ี ิงห ันไปมอง เห ็นมีคนๆ หน ึ
่งกำลังเดินมา
่างกายของเขาก
ร ำยำ ม ีกล้ามเน ้
ือ ท
่ามกลางความ
ืด เห
ม ็นเป ็ นเงาเคล ่
ือนไหวเท ่านั
้น คนๆ น ั้นม
ีพัน
แผลเหม ือนจะบาดเจ ็บ ฉ ีหนิงมองไปท ่หน
ี ้าของเขา
็ตกใจ “เจ
ก ้าเองหร ือ? เจ ้าคือ...ตันตูก่?”
ู
คนท่จ
ี ่ๆ โผล
ู ่มา คือตันตูก่น
ู ั
่นเอง
ีฝ
อ ูเองก ็แปลกใจเหม ือนก ัน ชาวเหม ียวหลายคนเด ิน
ึ
ข
้นหน้ามา ต ่างก็ทำความเคารพ “ต ันตูก
่ ท
ู ่าน
กลับมาแล ้วหรือ?”
ีหน
ฉ ิงหางตากระต ุก ตันตูก่พ
ู ูดว
่า “้ขาคือต
ันต ูก
่
ู
เหมียวอ ๋ องเป็ นพ
่อของข ้ า”
ีหน
ฉ ิงก ับอีฝ
ูต่างก็สะดุ
้ง อ ีฝ
ูขมวดค ้ว เหม
ิ ือนก ำล ัง
ิดอะไรอย
ค ่ นางถามว
ู ่า “หร ือว่า...หรือว ่าเจ
้าเป ็ นล
ูก
ชายคนรองของท ่านเหม ียวอ ๋ องตันอาเป
้า?”
“อาเป ้าเป็ นฉายาท ่พวกเขาเร
ี ียกข้ า” ต ันต
ูก ่ย
ู ้มแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “่ ือของข
ช ้าคือตันตูก่ แต
ู ่ว
่าหลายคนร ้
ูจ ักข้า
ในช่ือของต ันอาเป้า ไม ่ค่อยร ้
ูว่าข
้าช ่
ือตันตูก่”
ู
ีฝ
อ ูย้มอย
ิ ่างกระอ ักกระอ ่วน “้ ขาได้ยินช่
ือของต ันอา
เป
้ามานานแล ้ว แต ่ว
่า...พวกเขาบอกว ่าเจ้าเป ็น
ักรบท
น ่เก
ี ่งมากท ่ส
ี ุดในชางซ ี วันน้ได
ี ้พบ สมค ำร ่ำ
ือ”
ล
“่ือเส
ช ียงหร ือจะสู้ความจร ิง” ต ันต ูก
่ส
ู ่ายหน้าแล ้ว
ูดว
พ ่า “ว ันน้หากไม
ี ่ได้พวกเจ ้าช่วยไว ้ ้ขาคงกล ับมา
่น
ี
ท ่ไม
ี ่ได
้ จะเร ียกว่านักรบได ้อย่างไรเล ่า” ถ ึงแม ้เขา
จะพ ูดแบบน ้ แต
ี ่ว
่าท่าทางของเขาย ังน ่ง เหม
ิ ือน
ไม่ได้สนใจเลยว ่าวันน้เก
ี ือบจะถ ูกฆ ่าตายไปแล ้ว
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “น ักรบไม ่ได้หมายถ ึงต้องม ีวร
ุทธ
ย ์สูงอย ่างเด ียวเท ่าน
ั้น ตันต ูก
่ว
ู ันน้เจ
ี ้าออกหน ้า
่วยเหล
ช ือคนอ่ืน ู
ส้ก
ับศัตรู คนเด ียว ท ั
้งๆ ท ่้
ีูรว่า
ันตราย ความกล
อ ้าน้ ไม
ี ่ใช่ใครจะม ีได้นะ อ ีกอย ่าง
หากสู้กันตัวต่อตัว เจ้าอาจจะไม ่แพ
้ให ้กับพวกน ั
้นก็
ได้”
ันต
ต ูก่ย
ู ้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “เจ้าพูดแบบน ้ ให
ี ้เกียรติ้ขา
เกินไปแล ้ว” เขามองไปท ่ชาวเหม
ี ียวคนหน ึ
่ง แล ้ว
ถามว ่า “ไปรายงานท ่านเหม ียวอ๋ องหร ือย
ัง?”
คนๆ น ั้นพูดว
่า “ไปแล ้ว แต่ยังไม่ลงมา”
“ไม่้ตองรอแล ้ ว” ต
ันตูก
่พ
ู ูดว่า “พวกเจ ้าสองคนตาม
้
ขามาเถอะ”
ีฝ
อ ูย
้มอย
ิ ่างดีใจ นางพ ูดว่า “ขอบค ุณมากนะต ันตูก
่”
ู
“ไม่้ตองขอบค ุณข
้าหรอกนะ” ต ันต
ูก่พ
ู ูดว่า “ในเม ่
ือ
เจ้ามาถ ึงท่น
ี ่แล
ี ้ว คนอืน
่ ท่านเหม ียวอ ๋ องอาจจะไม ่
พบได้ แต ่ว
่าท ่านต
้องพบก ับเจ้าแน่นอน เพ ียงแต ่ว
่า
เจ้าจะเกล ่ยกล
ี ่อมท่านเหมียวอ๋ องได้หร ือไม่ ้ขาไม ่้
ู
ร
นะ”
ีฝ
อ ูอ
ึ
้งไป นางถามว ่า “เจ ้าร้
ู หร
ือว่าข้าเป็ นใคร?”
“หากข ้าเดาไม ่ผ
ิด เจ ้าน่าจะเป ็ นน
้องสาวของปาเย ่
่” ต
ี
ล ันต ูก
่พ
ู ูดว่า “หล ังจากท ่านจ ้าวถ ้ำเฮยเหย ียนคน
เก่าเส ียไป ปาเย ่ล่ท
ี ่ม
ี ีน
ิสัยสุข
ุมก็รับสืบทอดต ำแหน ่ง
้
จาวถ ้ำเฮยเหย ียน ท ่านจ้าวถ ้ำเฮยเหย ียนคนเก ่าม
ีลูก
ชายและล ูกสาว ล ูกชายช ่ือปาเย ่ล่ ล
ี ูกสาวช่
ืออีฝ
ู
อายุห่างกันสิบเอ็ดปี ” เขาย ้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “อีฝูแห
่งถ้ำ
เฮยเหย ียน ถือเป็ นผู
้ช่วยท่ด
ี ีท
่ส
ี ุดของปาเย ่ล่ เป
ี ็ นว
ีร
สตรีท่แข
ี ็งแกร ่ง ้
ขาค ิดว่าข้าคงเดาไม ่ผ
ิดใช่หรือไม่?”
ีหน
ฉ ิงหน ้าถอดส ี เขาสะด ุ้งไป เขามองไปท ่อ
ี ีฝ
ู เขา
ิดไม
ค ่ถึงเลยจร ิงๆ ว ่าโลกม ันจะเล ็กขนาดน้ เขาเข
ี ้า
มาเจอสาวชาวเหม ียวคนแรกในซ ีชวน ก ็เป
็น
้
นองสาวของจ ้าวถ ้ำเฮยเหย ียน
การมาคร ั
้งน้ เป
ี ้าหมายหล ักของเขาก ็คือตรวจสอบ
เร
่ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน แต ่ตัวเขากล ับอย่ก
ู ับน
้องสาว
ของจ้าวถ ้ำหลายว ันโดยไม ่้
ูรต
ัวเลย
ีฝ
อ ูพ
ูดว ่า “สมแล ้วท่เป
ี ็ นต
ันตูก่ ตาด
ู ีจร
ิงๆ”
“ไม่ใช่ว
่าข้าตาด ีอะไรหรอกนะ” ต ันตูก่ถอนหายใจ
ู
แล้วพูดว
่า “เร ่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน ทางถ ้ำซางซ ่ย
ุ
ได้ร
ับข่าวแล้ว พวกเจ ้าร ีบร
้อนข ้ามฟากก ันมา
้
ตองการจะพบท ่านเหม ียวอ๋ อง ในเวลาแบบน ้ คนท
ี ่
ี
อยากจะพบท ่านเหม ียวอ ๋ องมากท ่ส
ี ุดก็หนีไม่้
พนคน
ของถ ้ำเฮยเหย ียน อ ีกทั
้งอาย ุของเจ ้าก็เห็นๆ ั กนอย ่
ู
เดาได ้ไม่ยากหรอก” เขาหย ุดไป แล ้วพูดว่า
“เพียงแต ่้
ขาคิดไม่ถึงเลยว ่า ถ ้ำเฮยเหย ียนถูกล้อมปิด
ตายขนาดน ั
้น เจ ้ายังเอาต ัวรอดมาได ้ถึงเขาซ ีซาน
ได้”
ีฝ
อ ูส
ีหน้าแปลกใจ พ ูดว่า “ต ันตูก่ในเม
ู ่
ือเจ ้าร
ู้ท่มา
ี
ของจ้า ก็น่าจะรู้ว
่าข้ามาท ่น
ี ่ท
ี ำไม”
“เจ้าไม่้ตองบอกข ้าหรอก” ต ันต ่ก
ู ่ส
ู ่ายหน้า “เม ่
ือเจ้า
ได้พบท่านเหม ียวอ๋ อง เจ ้าบอกท ่านก ็พอ” เขามอง
ไปท่ฉ
ี ีหน
ิง แล ้วพูดว่า “เจ ้าเป ็ นชาวฮ ั
่น หากไม ่ได
้มา
ับอ
ก ีฝู คงมาไม ่ถึงท่น
ี ่ ข
ี ่าวถ ้ำเฮยเหย ียนถ ูกล้อม ชาว
เจ็ดส
ิบสองถ ้ำได้ข่าวก ันเก ือบหมดแล ้ว หลายคนไม ่
พอใจมาก”
ีฝ
อ ูขมวดค ้ว ต
ิ ันต
ูก่เหม
ู ือนจะร ้
ูว่านางจะพ ูดอะไร
เขาส่ายหน ้าแล ้วพูดว่า “้ ขาบอกแล ้ว ไม่้ตองพ
ูด
อะไรก ับข
้า เจ ้าเองก ็น
่าจะเข ้าใจดี ท
่านเหมียวอ๋ อง
ึงแม
ถ ้จะเป ็ นคนของห ัวเหม ียวของถ ้ำซางซ่ย แต
ุ ่ว
่า
เขาเป็ นเหม ียวอ๋ องของท ั
้งเจ็ดสิบสองถ้ำ คนทั
่วไปไม ่
พอใจได ้ ใช ้ความร ้
ูสึกตัวเองต ัดส
ิน แต่ว่าการ
ัดส
ต ินใจของเหม ียวอ ๋ อง จะต ้องยึดผลประโยชน ์ ของ
เจ็ดส
ิบสองถ ้ำเป็ นหลักก่อน”
ในเม่
ือฉีหนิงรู้ฐานะของอ ีฝูแล
้ว ก็้
ู
รว่านางมาท่เขาซ
ี ี
ซานมาท ่น
ี ่เพ
ี ่
ืออะไร
้ำเฮยเหย
ถ ียนถูกล้อมท ุกทาง ตอนน ้พวกเขา
ี
เผชิญหน้ากับการล ่มสลาย อ ีฝ
ูยอมล ำบาก มาถ ึงท่
ี
เขาซีซาน เพ ่ือพบเหม ียวอ๋ อง มีเพ
ียงเหต ุผลเดียว ก็
เพ
่ือขอให้ท่านเหม ียวอ๋ องช่วยเหล ือ
ชาวเหม ียวเจ ็ดสิบสองถ้ำ มีเพียงเหมียวอ๋ องคนเด ียว
เท่านั
้นท
่เร
ี ียกรวมพลได ้
ตอนน ้เขาก
ี ็พอจะเข ้าใจแล ้วว
่า คนนั้นท
่อ
ี ีฝ
ูถูกพ
ิษ
ของเจ ้าเฒ่าประหลาดน ั
่น ทำไมถ ึงไม่ล
ังเลท ่จะให
ี ้
เขาช ่วยนางถอนพ ิษเลย
บนตัวของอ ีฝ
ู แบกภาระและความหว ังความอย ่รอด
ู
ของคนน ับพันท่ถ
ี ้ำเฮยเหย ียนเอาไว้ เม่
ือเท ียบกับ
ีว
ช ิตพวกเขาแล ้ว อีฝ
ูไม่มีทางรักษาพรหมจรรย ์่ฆาต
ัว
ตายไปง ่ายๆ นางเป ็ นความหว ังเด
ียวของถ ้ำเฮยเห
ียน หากนางตายกลางทาง ถ
ย ้ำเฮยเหย ียนก็จะไม ่
เหลือความหว ังอะไรอ ีกเลย
แต่ว
่าพอต ันต
ูก่พ
ู ูดมาแบบน ้ อ
ี ีฝูั
ฟงแล
้วก็ถ
ึงกับขมวด
้ว
ิ
ค
ในตอนน ้เอง คนท
ี ่ข
ี ึ
้นเขาไปก ็เดินมา เม ่
ือเห็นตันตูก่
ู
็ท
ก ำความเคารพ ต ันตูก่ถามว
ู ่า “ท่านเหม ียวอ
๋ องว่า
อย่างไรบ ้าง?”
“ท่านเหม ียวอ
๋ องบอกว ่าคืนน ้ด
ี ึกมากแล ้ว ให้พวก
เขาสองคนพ ักก่อนหน ึ
่งคืน พร ุ่งน
้เช
ี ้าค่อยเข้าพบ”
ชาวเหม ียวคนน ั
้นพ ูดอย ่างมีมารยาท
ีฝ
อ ูส
ีหน้าร้อนใจมาก นางก ำล ังจะพ ูด ฉ
ีหนิงจ
ับมือ
ของนางเอาไว ้แล้วพูดว ่า “ในเม ่
ือท ่านเหมียวอ๋ อง
เตรียมการแบบน ้ พวกเราฟ
ี ั งคำส ั
่งของท ่านเหมียว
๋
อองก็แล ้วกัน”
ันต
ต ูก่มองไปท
ู ่ฉ
ี ีหน ิง เขาย ้มอย
ิ ่างช่
ืนชม แล ้วถามว ่า
“้นองชาย เจ ้าช่วยช ีวิตข้าไว ้ แต่ว่าข้าย
ังไม่้
ู
ร่ือของ
ช
เจ้าเลย”
ีหน
ฉ ิงค ิดในใจว ่าเขาร ับสืบทอดต ำแหน ่งมาได้ไม่นาน
่
ือของเขาชาวเหม
ช ียวคงไม ่มีใครร ้
ู หรอก แต่ว่าพอ
นกได
ึ ้ว่า ตอนน ้เขาย
ี ังไม ่้
ู
รว่าเหม ียวอ๋ องคิดอย่างไร
เขาย ังเดาทางไม ่ได้ เก ิดบอกช ่
ือจร ิงไป แล ้วมีคนรู้ว
่า
เขาค ือจ่นอ
ิ ีโหว อาจจะท ำให ้อีกฝ
่ ายไม ่ไว้ใจสงส ัยได้
เหมียวอ ๋ องคิดอย่างไรก ับจ่นอ
ิ ีโหว ย ังจับทางไม ่ได้
เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “้ ขาช่
ือหล ินฉ
ี”
“หลินฉ ี?” ต ันต
ูก่ย
ู ้มแล
ิ ้วพูดว่า “เจ ้าจะช ่
ือหล ินฉี
หรือไม ่ ไม่ใช่เร
่ืองส ำคัญ แต ่้ขาอยากจะเต ือนเจ ้าส ัก
หน่อย อย ่ต
ู ่อหน
้าเหม ียวอ๋ อง เจ ้าห้ามพ ูดโกหก
เด็ดขาด ไม ่เช
่นนั้นคงไม ่ด
ีกับใครท ั
้งนั
้น” เขาส ั
่งว่า
“พาพวกเขาสองคนไปพ ัก ด ูแลให ้ดี้
ดวย ้ หามเส ีย
มารยาทเด ็ดขาด” เขาห ันไปย ้มแล
ิ ้วพ ูดก
ับอีฝูว
่า
“พวกเจ ้าไปพ ักกันก่อน พร ่
ุงน้เช
ี ้าท่านเหม ียวอ๋ อง
เรียกพบพวกเจ ้า ้ ขาเองก ็จะได ้เจอพวกเจ ้าเช ่นกัน”
ูดจบ เขาก
พ ็ไม
่พูดอะไรอ ีก เดินข ึ
้นเขาไปเลย
ีฝ
อ ูห
ันไปจ ้องฉีหนิง แล ้วพูดว่า “เจ ้าไม ่ได้่
ือฉ
ช ีูอ
๋หมิง
หรือ? เหต ุใดตอนน ้ถ
ี ึงได้่
ือหล
ช ินฉ ีเล่า? ้ ถาเจอ
เหมียวอ ๋ องแล้ว ้ขาอยากจะร ้
ูนักว่าเจ้าจะช่
ืออะไร
ีก?”
อ
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจ แล ้วพูดว
่า “้ ขาเองก ็คิดไม่ถ
ึง ว่า
เจ
้าจะเป ็ นน
้องสาวของจ ้าวถ ้ำเฮยเหย ียน ตันตูก
่จะ
ู
เป
็ นลูกชายของเหม ียวอ
๋ อง ตอนน ้้
ี ขาเข
้าใจแล ้วว่า
เร
่ืองบังเอ ิญมันเป
็ นอย
่างไร”
“เร่
ืองบ ังเอ ิญ?” อ ีฝ
ูขมวดค ้วแล
ิ ้วพ ูดว
่า “เหต ุใดพ ูด
แบบน ้เล
ี ่า?”
ีหน
ฉ ิงย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ไม ่ม
ีอะไร พวกเราไปพ ักกัน
่อนเถอะ แล
ก ้วค่อยคิดกันว
่า พร ่
ุงน ้เจอเหม
ี ียวอ๋ อง
แล
้ว จะต ้องรับมืออย่างไรดี”
---------------------------------
 บ
ันท ึกลับองคร ักษ
์ เส
้ือแพร
บทท่ 368 ้
ี รองท ุกข์
ในค ืนนั
้นท ั
้งค่ก
ู ็ได
้ไปพ ักตามท ่ชาวเหม
ี ียวบนเขาซ ี
ซานได ้จัดเตร ียมไว ้ให ้ แต ่ว่าพวกเขาสองคนไม ่ได้พ
ัก
อย่้
ู หองเด ียวก ัน แต ่อย ่ในห
ู ้องพ ักท่เป
ี ็ นสองชั้น
ชาวเหม ียวด ูแลพวกเขาอย ่างเป ็ นมิตร ถ ึงแม้ฉ
ีหนิง
จะไม ่ค่อยค ุ้นชินกับอาหารของชาวเหม ียวเท ่าไหร ่
แต่ก็ถ
ือได ้ว่าสามารถก ินเพ ่
ือความอย ่รอดได
ู ้
เช
้าว ันต่อมา หล ังจากร ับอาหารเช ้าแล ้ว ก็มีคนมา
เชิญฉีหน ิงก ับอีฝ
ูไปพบก ับท ่านเหม ียวอ ๋ อง เม่ือค
ืน
ีฝ
อ ูพักอย ่ในถ
ู ้ำซางซ ่ย นางค
ุ ิดอยากให ้เช้าเร็วๆ จน
แทบจะไม ่ได้นอน เม ่
ือท่านเหม ียวอ๋ องเร ียกพบ ก ็รีบ
พาฉ ีหนิงไปพบท ันท ี
เม
่ือคืนขึ้นเขามาตอนด ึก ฉ ีหนิงมองไม ่เห็น
บรรยากาศรอบๆ เลย ตอนน ้พอมองออกไปแล
ี ้ว ม ัน
สดช่ืนมาก ้ บานไม ้มีนับไม่้ถวนราวก ับดวงดาว
เส
้นทางข ึ้นเขากว ้าง เพ ียงพอท ่จะควบม
ี ้าได้ บางท ่
ี
ังม
ย ีการสร ้างสะพานไม ้พาดผ ่าน บนเขาก ็ม
ีหุบเขา
อย่อ
ู ีก ตรงน ้ม
ี ีบ
่อน ้ำ ใสมากราวก ับกระจก ่ ปาบน
เขาท ึบมาก บรรยากาศสวยเก ินบรรยาย
เม
่ือมาถ ึงถ้ำใหญ ่ถ้ำหนึ
่ง ้ ดานหน้าถ้ำม ีคนย
ืนเฝ้าอย ่
ู
ราวส ิบคน คนหน ้าสุดสวมช ุดกางเกงขายาว คาด
สายคาดเอวต ่อไป ด ูเร
ียบง ่าย ใบหน ้ามีรอยบาก
่างกายไม
ร ่ได้ส
ูงใหญ ่มาก แต ่ว่าก็ด
ูดี
ันน
ว ้เป
ี ็ นว
ันท่อ
ี ีฝ
ูจะได ้พบก ับเหม ียวอ๋ อง ดังน
ั้นฉี
หนิงท ำได ้แค่ตามอ ีฝูอย่้
ู ดานหลังเท ่านั
้น
หลังจากได ้้
ู
รฐานะท ่แท
ี ้จริงของอ ีฝูแล้ว ฉีหน
ิงมองว ่า
การท ่อ
ี ีฝ
ูพบเหม ียวอ ๋ องเป็ นเร
่
ืองท่เขาให
ี ้ความส ำค ัญ
มากท ่ส
ี ุดในตอนน ้ หากสามารถฉวยโอกาสเร
ี ่
ืองน ้ส
ี ืบ
หาความจร ิงเร่
ืองถ ้ำเฮยเหย ียนได ้ ก ็จะเป
็ นเร่ืองท่ด
ี ี
มาก
ชายชาวเหม ียวใจด ีเห็นอีฝูเดินมา ก ็เดินหน้าขึ
้น
มาแล้วท ำความเคารพ “้ ขาคือหลางชาต ูล
ู เป็ นลูก
ชายคนโตของเหม ียวอ ๋ อง เจ้าคืออีฝู้
นองสาวของ
ปาเย ่ล
่้
ี จาวถ้ำเฮยเหย ียนใช ่หรือไม ่?”
ีฝ
อ ูท
ำความเคารพกล ับไปแล ้วพูดว่า “้ ขาค
ืออีฝ
ู มา
ขอพบท ่านเหม ียวอ๋ อง”
ีหน
ฉ ิงมองไปท ่หลางชาต
ี ูล
ู ถึงแม้หลางชาต ูลูก
ับตันตู
่จะเป
ู
ก ็ นพ
่้
ี นองก
ัน แต ่วา่หน ้าตาของพวกเขาไม ่
เหมือนก ันเลย เขาด ูดุดันกว่าตันตูก่มาก หลางชาต
ู ูลู
ูส
ด ุข
ุมกว ่า และด ูม
ีพิธ
ีรีตองมากกว ่า
ันใดน
ท ั
้นเองก ็ได้ย
ินเส ียงดนตร ีด
ังขึ้นมา ฉีหนิงเงย
หน
้าไปมอง เห ็นหน้าถ ้ำใหญ ่ มีชายชาวเหม ียวสวม
เส
้ือแขนส ั
้นกว่าสิบคนก ำล ังเป่ าขล่ยหล
ุ ู เสียงเพลง
สนุกสนาน แสดงถ ึงความย ินดีในการต ้อนรับแขก
่มาเย
ี
ท ือน ฉ ีหน
ิงพอร ้
ู มาบ้างว่า ขล ่ยหล
ุ ูเป
็ นเคร่ือง
ดนตร ีท
่ชาวเหม
ี ียวชอบมากท ่ส
ี ุด ท่ไหนม
ี ีชาวเหม ียว
ทน
่
ี ั
่นก็จะมีขล่ยหล
ุ ู ชายชาวเหม ียวท ุกคนเป ่ าขล่ย
ุ
หลูได้หมด ถ ึงเวลาสามารถใช ้ม
ันในการแสดงหร ือ
ขอความร ักจากหญ ิงสาวท ่ต
ี ัวเองชอบได ้
เพียงแต ่ฉ
ีหนิงแอบค ิดในใจว ่า บทเพลงของขล ่ยหล
ุ ู
สนุกสนานขนาดน ้ แต
ี ่อ
ีฝูกล
ับไม ่ได
้มีความส ุขขนาด
ั
น
้น
ีหน
ฉ ิงไม่รว
ู้ ่า มันเป ็ นพ
ิธี้
ตอนร ับแขกของชาวเหม ียว
ึงแม
ถ ้ถ้ำซางซ ่ยจะม
ุ ีเหม ียวอ๋ องอย่ แต
ู ่ถ้ำชาวเหม ียว
ั
ท
้งเจ ็ดสิบสองถ ้ำม ีฐานะเท ่าเทียมก ัน อีฝูเป
็น
้
นองสาวของจ ้าวถ ้ำเฮยเหย ียน ถ ือเป็ นตัวแทนของ
้ำเฮยเหย
ถ ียน น ่เป
ี ็ นคร
ั้งแรกท ่พวกเขามาท
ี ่ถ
ี ้ำซาง
่ย การเป
ุ
ซ ่ าขล ่ยหล
ุ ู ก็ถือเป็ นการให ้เกียรต ิถ้ำเฮยเห
ียน
ย
หลางชาต ูลูเดินน ำทางพาพวกเขาสองคนเข ้าไปใน
้ำหล
ถ ัก เม่
ือมาถ ึงหน ้าประต ู กลับมีชาวเหม ียวคน
หนึ
่งย่
ืนมือมาขวางเอาไว ้ ฉีหนิงขมวดค ้ว หลางชา
ิ
ตล
ู ูย
้มแล
ิ ้วพูดว่า “ภายในถ ้ำใหญ ่ พกอาว ุธไม ่ได
้ มัน
เป
็ นกฎท่ท
ี ่านเหม ียวอ๋ องตั
้งไว้”
ีฝ
อ ูไม่พ
ูดอะไรมาก หย ิบมีดสั
้นท่ม
ี ีในตัวออกมา ฉ ี
หนิงลังเล แต ่สุดท้ายก็หยิบมีดสั
้นของเขาออก
มาแล้วย่
ืนให ้พวกเขาไป หลางชาต ูล
ูเห็นมีดส ั้นเล่ม
ั
น
้น ก็พูดว่า “มีดย ังไม่ออกจากฝ ั ก แต่ไอเย ็นย ังแผ่
ออกมาขนาดน ้ เป
ี ็ นมีดท
่ด
ี ีจริงๆ”
ีหน
ฉ ิงแค ่ย
้ม ค
ิ ิดในใจว ่ามีดสั
้นน่พ
ี ิเศษมาก ไม ่ใช่มีด
ัว
ท ่ ไป ไม ่ได้เป็ นม
ีดดาบท ่ไร
ี ้คม แต ่ก
็เป็ นของช ั
้นดี
หลางชาต ูลูเห
็นทั
้งค่หย
ู ิบอาว ุธออกมา ก ็พาพวกเขา
สองคนเด ินเข้าถ้ำใหญ ่ไป
เม
่ือเข้ามาภายในถ ้ำใหญ ่ ฉีหนิงร้
ูสึกว่าท่น
ี ่โล
ี ่งและ
กว
้างมาก ตรงหน ้าของเขา ม ีชายแก ่นั
่งอย ่บนเก
ู ้าอ ้
ี
ผมขาวโพลน ใบหน ้ามีรอยเห ่ยวย
ี ่น เม ่
ือเห ็นพวกเขา
สองคนเด ินเข ้ามาด้านในแล ้ว ก ็พยักหน ้าพร
้อม
รอยย ้ม
ิ
ทางด ้านซ ้ายและขวา ม ีคนนั่งอย่อ
ู ีกราวส ิบคน ต ันตู
่น
ู
ก ั
่งอย ่้
ู ดานหน ้าสุดทางด้านขวาใกล ้กับชาวแก ่ผม
ขาว เม ่
ือเห ็นพวกเขาเด ินเข ้ามา ก ็เหลือบมามอง แต ่
ไม่มีส
ีหน้าอะไร
ีหน
ฉ ิงเด ินอย ่้
ู ขางๆ อีฝ
ู แล
้วมองมาท ่ชายผมขาว
ี
แอบค ิดในใจว ่าชายแก่คนน้ก
ี ็น
่าจะเป ็ นท่านเหมียว
๋
อองผ ู
้ย่งใหญ
ิ ่และน่าเกรงขามของเหล ่าชาวเหม ียว
เจ็ดสิบสองถ ้ำ
่านเหม
ท ียวอ๋ องดูแก่กว
่าต
้นไม ้้
รอยป ี เส
ียอีก แต่ว่า
เวลาเขาย ้ม กล
ิ ับทำให้คนร้
ูสึกได้ถึงความเมตตาท ่ม
ี ี
อย่เต
ู ็มเป ่ ยม อ
ี ีกท
ั
้งเวลาเขาย ้ม ย
ิ ังท ำให้คนร้
ูสึก
สบายใจด ้วย
อฝ
ี ูเดินขึ
้นหน ้าไปหน ึ
่งก้าว จากน ั
้นก็ทำความเคารพ
“อีฝูจากถ ้ำเฮยเหย ียนค ำน ับท
่านเหม ียวอ
๋ อง ขอให้
บารม ีท่านเทพมนต ์ดำุ คมครองและให
้ ้ท่านสุขภาพ
แข็งแรง”
ีหน
ฉ ิงเองเห ็นพิธ
ีของชาวเหม ียวแล ้ว เขาเองก ็ท
ำ
ความเคารพตามอ ีฝ
ู
เหม ียวอ๋ องพย ักหน
้า น ้ำเส ียงของเขาค ่อนข้างแก่
แล
้ว แต ่ว่าพละก ำล ังไม ่้
นอยเลย เขาย ้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า
“เด ็กน้อย ้ ขาเองก ็ขอให ้เจ้าประสบความส ำเร ็จและ
ราบร ่
ืนนะ”
ภายในถ ้ำกว ้างใหญ ่มาก สามารถรองร ับคนได้มาก
ึงห
ถ ้าหกส ิบคน ตอนน ้ม
ี ีประมาณแค ่ส
ิบคน เลยท ำ
ให
้ดูโล ่งและกว ้างมาก ถ ึงแม้น้ำเสียงของเหม ียวอ๋ อง
จะด ูแก่ แต ่ว
่าคำพ ูดทุกคำของเขาช ัดเจนมาก คนท ่
ี
อย่ ณ ท
ู ่น
ี ั
้นก็ได้ย
ินชัดเจน ฉ ีหน
ิงแอบค ิดในใจว่าชาย
แก่คนน ้ด
ี ูแข
็งแรงจร ิง อาย ุน่าจะประมาณเจ ็ดสิบ
แล
้ว
ึงแม
ถ ้เวลาจะน ำพาความเยาว ์ ของเหมียวอ
๋ องไปแล ้ว
แต่ว่าไม ่ได
้นำพาความฉลาดของเขาไปด ้วย
“นั
่งลงค ุยก
ัน” เหม ียวอ ๋ องท ำม ือให
้น
ั่งลง
ีฝ
อ ูนั
่งขัดสมาธ ิลงก ับพ้ืน ฉีหนิงเองก ็น
ั่งลงตาม ท ุก
คนมองมาท ่อ
ี ีฝ
ูทั
้งหมด ฉ ีหนิงแอบมองไปรอบๆ ค ิด
ในใจว ่าคนพวกน ้น
ี ่าจะเป ็ นบ ุคคลสำค ัญของถ้ำซาง
่ยแน
ุ
ซ ่นอน
เหม ียวอ๋ องร
้
ูท่มาท
ี ่ไปของอ
ี ีฝูด
ี เขาร้
ู อย
่แล
ู ้วว่าวันน้
ี
ีฝ
อ ูจะมาพ ูดเร่
ืองอะไรบ ้าง ถ ึงแม้เหมียวอ
๋ องจะรู้ด
ี
แต่การเจอก ันคร ั
้งน ้ม
ี ันไม่เหม ือนเวลาท ั
่วไป เป ็ นการ
พบหน ้าท่ส
ี ำค ัญมาก ด ังนั
้นคนส ำค ัญในถ้ำซางซ่ย
ุ
ั
ท
้งหมดเลยมารวมต ัวกันท่น
ี ่ รวมถ
ี ึงล
ูกชายของเขา
ั
ท
้งสองคนด ้วย
หลางชาต ูล
ูตอนน ้เด
ี ินไปน ั
่งลงด ้านหน ้าส ุดทาง
้
ดานซ้าย ซ ึ
่งอย ่ตรงข
ู ้ามก ับตันตูก ่
ู
“ท่านเหม ียวอ๋ อง ้ ขา...” อ ีฝูกำลังจะพ ูด เหม ียวอ๋ อง
็ยกม
ก ือขึ
้น แล ้วมองไปท ่ต
ี ันตูก่ ต
ู ันต
ูก่เคารพพ
ู ่อของ
เขามาก เขาพย ักหน ้า แล ้วมองไปท ่อ
ี ีฝู แล ้วพ ูดว่า
“ถ้ำเฮยเหย ียนถ ูกทหารป ิ ดล้อม หล ังจากท ่พวกเราร
ี ้
ู
เร
่ืองน
้ ท
ี ่านเหม ียวอ ๋ องได้สั
่งให ้้ขาไปท ่จวนช
ี ่
ือส่
ือ
แล้วสอบถามท ่มาท
ี ่ไปจากท
ี ่านเหว ่ยช
่
ือส ่
ือ ้ ขาได ้พบ
เขาแล้ว และอย ่ท
ู ่จวนช
ี ่
ือส่
ืออย ่หลายว
ู ัน เพ ่งกล
ิ ับมา
เม
่ือวาน”
ีหน
ฉ ิงก
ับอ ีฝ
ูถึงไดู้้
รว ่า เม่ือวานต ันตูก่ไปโผล
ู ่อย่ท
ู ่
ี
่าเร
ท ือ แสดงว ่าเพ ่งกล
ิ ับมา
“เหว่ยช
่ือส่
ือแจ ้งสาเหต ุให้กับข้า อ ีกทั้งยังม ีพยาน
้
ดวย” ตันต ูก่ส
ู ีหน
้าเคร ่งเคร ียด แล ้วพูดว ่า
“นายอำเภอต ันปาไป ๋ถังหลิงพาเจ ้าหน้าท ่ทางการห
ี ้า
คนไปยังถ ้ำเฮยเหย ียน เพ ่
ือเร ่งร ัดเร่
ืองการเส ียภาษ ี
แล
้วเก ิดมีปากเสียงก ับพวกเจ ้า จากน ั้นก็ปะทะก ัน
พวกเจ ้าลงมือสังหารไป ๋ถังหล ิงกับล ูกน
้องของเขาห ้า
คนทั
้งหมด แต ่ว่าก่อนท ่ไป
ี ๋ถังหล ิงจะเข ้าไปในถ ้ำของ
พวกเจ ้า เหลือลูกน ้องเอาไว ้ พวกเขาไม ่เห็นไป๋ถังห
ิงกล
ล ับออกมา อ ีกท ั
้งพวกเจ ้ายังส่งคนมาไล ่ตาม
ังหารพวกเขาอ
ส ีก ส ุดท้ายม ีคนหน ึ
่งรอดออกมาได ้”
เขาหย ุดไป แล้วพูดว ่า “ส ังหารข ุนนางราชส ำน ัก ก็
เท่ากับกบฏ เหว ่ยช่ือส่
ือได ้ทำการส ่งสารเร ียกตัว
ปาเย ่ล่มาช
ี ้แจงเร
ี ่
ืองน ้ท
ี ่จวนช
ี ่
ือส่
ือ แต ่ปาเย ่ล่ข
ี ัด
ำส
ค ั
่ง เหว ่ยช
่
ือส่
ือเลยท ำการส ่งทหารป ิ ดล
้อมถ ้ำเฮย
เหยียน”
ันต
ต ูก่น
ู ้ำเส
ียงเข้ม อ ีฝ
ูัฟงแล ้วร
ู้ส
ึกโกรธมาก แต ่ก็
ไม่ได
้พูดแทรกต ันตูก่
ู
ันต
ต ูก่พ
ู ูดจบ เหมียวอ ๋ องก็มองไปท ่อ
ี ีฝ
ู เขาย ้มแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “เด ็กน
้อย ท ่ต
ี ันตูก่พ
ู ูดมา เป ็ นข
้อม ูลท
่ได
ี ้มา
จากเหว ่ยช่ือส
่
ือ ้ขาอยากจะฟ ั งเร
่
ืองจากปากเจ ้า
้
ดวย”
ีหน
ฉ ิงค ิดในใจว ่า ท่ซ
ี ีชวนช ่
ือส่
ือส่งทหารไปล ้อมถ ้ำ
เฮยเหย ียนไว ้แต่ย
ังไม ่จ่โจม หร
ู ือจะเป ็ นเพราะต ันตูก่
ู
ันต
ต ูก่บอกว
ู ่าเขาอย ่ท
ู ่จวนช
ี ่
ือส่
ือระยะหน ึ
่ง แสดงว ่า
ไม่ได
้แค ่้ตองการทราบเร ่ืองราว แต ่ว่ายังม
ีเร่
ืองอ่ืน
ีก
อ
ันต
ต ูก่ไปในฐานะต
ู ัวแทนของเหม ียวอ๋ อง เหม ียวอ๋ อง
ือต
ค ัวแทนของชาวเหม ียวเจ ็ดสิบสองถ ้ำ เหว ่ยถงซ ู
ไม่ว
่าจะต ัดสินใจอย ่างไร เขาก ็ย
ังต้องไว ้หน
้าของ
เหมียวอ ๋ องบ้าง
หากต ันตูก่เกล
ู ่ยกล
ี ่อมให ้เหว ่ยถงซูชะลอการใช ้กำล ัง
ทหาร เหว ่ยถงซ ูอาจจะทบทวนด ูจริงๆ ก ็ได
้
ีฝ
อ ูพ
ูดว ่า “ท ่านเหมียวอ ๋ อง ทางการบอกว ่าถ้ำเฮยเห
ียนของพวกข
ย ้าเล่ยงภาษ
ี ี มันไม่ใช่เร
่ืองจริง ถ ้ำเฮย
เหย ียนมีสมุนไพรหายากมากมาย อ ีกทั
้งย ังมีส
ัตว์่ปา
หายากหลายชน ิดด
้วย ในเม ่ือพวกม ันอย ่ในบร
ู ิเวณ
้ำเฮยเหย
ถ ียนของพวกข ้า ก ็ถือว
่าเป ็ นของพวกข ้ า”
เหม ียวอ๋ องพยักหน
้า ส
ีหน้าน ่งเร
ิ ียบ
“ช่วงฤด ูใบไม้ผลิของทุกป
ีส่๋
ู อองซ่
ือจ่ือหล ่หยวนจะ
ี
พาคนจ ำนวนมากมาท ่ถ
ี ้ำเฮยเหย ียนเพ ่
ือล ่าสัตว
์”
ีฝ
อ ูพูดว่า “มาแต ่ละคร
ั้งก็ไม่้นอยกว ่าร้อยคน อ ีกทั
้ง
่าส
ล ัตว
์ทีก็ใช
้เวลาหลายว ัน ในช ่วงน ั
้น ไม ่ว่าจะก ินจะ
อย่ ถ
ู ้ำเฮยเหย ียนของพวกข ้าก็จะเป ็ นคนจ ัดหาให ้
ตลอด”
ีหน
ฉ ิงได้ยินค
ำว ่า “ส
่๋
ู อองซ่
ือจ่ือ” ก ็ขมวดค ้ว
ิ
ตอนท ่เขาอย
ี ่เม
ู ืองหลวง เคยม ีปากเส ียงก ับส่๋
ู ออง
่
ือจ
ซ ่ือหล่หยวนมาก
ี ่อน ู้
รว่าส่๋
ู อองซ่
ือจ่
ือคนน ้่
ี ปา
เถ่
ือนแค ่ไหน ขนาดอย ่ในเม
ู ืองหลวง ย ังกล้าก ำแหง
ขนาดนั
้น หากพาคนไปล ่าสัตว
์ท่ถ
ี ้ำเฮยเหย ียน ชาว
้ำก
ถ ็ไม
่น่าจะสบายแน ่นอน
“หล่หยวนไม
ี ่ยอมใช ้ของของชาวเหม ียวของพวกข ้า
จะกินจะอะไรก ็จะให ้พวกข ้าส
่งคนไปซ ้
ือมาจากใน
เมือง แล้วจ้างให ้พ่อครัวชาวฮ ั่นมาทำอาหารให ้พวก
เขาโดยเฉพาะ” อ ีฝูเร่มม
ิ ีส
ีหน้าดุดัน “อีกทั้งพวกเขา
ังล
ย ่าส
ังหารส ัตว
์่ปาของพวกเราไปจ ำนวนมาก ย ังสั
่ง
ให
้พวกข ้าส
่งคนไปเก ็บสม ุนไพรหายากให ้พวกเขาน ำ
กลับไปอีก ท ุกครั
้งพวกเราเส ียค่าใช้จ
่ายไปจ ำนวน
มาก มากกว ่าภาษ ีท่พวกเราต
ี ้องจ ่ายเส ียอีก หล่
ี
หยวนบอกพวกเราว ่า ค ่าใช้จ
่ายท ั
้งหมด สามารถถ ือ
เป
็ นภาษีท
่้
ี ตองจ่าย แต ่ว
่าถ ึงเวลาเจ ้าหน้าท่ทางการก
ี ็
ังส
ย ่งคนมาเร ียกเก ็บภาษ ีก
ับพวกเราอย ่ด
ู ี”
่อนหน
ก ้าน้ฉ
ี ีหนิงสงส ัยมาก ค ิดว่าถ้ำเฮยเหย ียนค
ิด
่าต
ว ัวเองม ีสัมพ
ันธ์ท่ด
ี ีก
ับจวนจ ่นอ
ิ ีโหว เห ็นจวนจ ่นอ
ิ ี
โหวเป็ นท
่พ
ี ึ
่งหลักตั้งใจไม ่เส
ียภาษ ีจริง ตอนน ้ได
ี ้ัฟง
สาเหต ุท
่มาท
ี ่ไปแล
ี ้ว ถึงได
ู้้
รว่าถ ้ำเฮยเหย ียนถูกใส่
้
ราย
หลางชาต ูลูพูดอย ่างโมโหว ่า “ท ่านเหม
ียวอ ๋ อง หล่
ี
หยวนเท ่ยวก
ี ่อความว ่นวายไปท
ุ ั
่ว เร่
ืองท่เขาพาคน
ี
ไปล่าสัตว
์ท ่ถ
ี ้ำเฮยเหย ียน ้ขาร้
ูด ี...”
เหมียวอ๋ องขมวดค ้ว ส
ิ ีหน
้าน่งไป แล
ิ ้วพ
ูดว ่า “หลาง
ชาตูล
ู เจ้าไม ่้ตองรีบร
้อนพูด ั ฟงคนอ ่
ืนพ
ูดให ้จบ
่อน”
ก
หลางชาต ูลูเหม ือนจะหวาดกล ัวเหม ียวอ
๋ องมาก เขา
ุบปากท
ห ันท ี
“เด็กน
้อย ้ ถาอย ่างน
ั
้น ตอนท ่นายอ
ี ำเภอไป ๋ ไปหา
พวกเจ้า พวกเจ ้าสามารถอธ ิบายให ้เขาได ้ ไม่ก
็ไปหา
เหว่ยช
่ือส
่ือได ้น่นา” เหม
ี ียวอ๋ องมองไปท ่อ
ี ีฝ
ู แล้วพ
ูด
่า “แล
ว ้วเหต ุใดพวกเจ ้าถึงได้เก ิดการปะทะก ับ
เจ้าหน
้าท ่ทางการได
ี ้เล่า อีกท ั
้งยังส
ังหารพวกเขา
้
ดวย? ปาเย ่ล่ไม
ี ่ใช่คนว่วาม อะไรท
ู ำให ้เขาโกรธจน
ขาดสต ิขนาดน ้ได
ี ้ ?”
“ท่านเหม ียวอ
๋ อง เร ่
ืองไม ่ได้เป ็ นอย่างนั้นเลย?” อ ีฝ
ู
ำหม
ก ัดแน ่น “พวกเราไม ่ได้ฆ
่าเจ ้าหน้าท่ทางการ
ี
นายอ ำเภอไป ๋ มาหาพวกเราท ่ถ
ี ้ำเฮยเหย ียน พวกเรา
่้
ี
พ นองก็้ตอนรับเขาอย ่างด ี อีกทั้งยังอธิบายท ุกอย ่าง
ให้เขาฟั ง นายอ ำเภอไป ๋ เองก ็ไม่โทษพ ่ใหญ
ี ่ ทั
้งยัง
บอกว ่าเร่ืองของหล ่หยวน พ
ี ่ใหญ
ี ่สามารถเข ียนช้แจง
ี
เร
่ืองน้ได
ี ้ เขาจะน ำกล ับไปให ้กับเหว ่ยช่ือส
่
ือเอง”
“อีฝ
ู อย ่ต
ู ่อหน
้าเหม ียวอ๋ อง ้หามพ ูดโกหกนะ” ชาย
เหมียวคนหน ึ
่งอาย ุราวห้าสิบปีพูดข ึ
้นมาว ่า
“นายอ ำเภอไป ๋ เข
้าไปในถ ้ำเฮยเหย ียน แล ้วไม่ได้
กลับมาอ ีกเลย หร ือว่าเร
่ืองน้ไม
ี ่จร ิง?”
ีฝ
อ ูส
่ายหน ้าแล้วพ ูดว่า “เร ่
ืองน ้เป
ี ็ นเร่
ืองจร ิง
นายอ ำเภอไป ๋กับล ูกน
้องของเขาไม ่ได
้ออกจากถ ้ำ
เฮยเหย ียน เพราะพวกเขาเก ือบจะตายอย่ท
ู ่ถ
ี ้ำเฮย
เหย ียน”
“้ถาอย ่างน
ั้น พวกเจ้าก็สังหารข ุนนางราชส
ำน ักจริง
่ะส
ล ิ?” ชาวเหม ียวคนน ั
้นพ
ูด “ท ่านเหม
ียวอ
๋ องพูด
อย่เสมอ จะต
ู ้องไปมาหาส ่ก
ู ับชาวฮั
่นอย
่างสงบ ้ หาม
่อเร
ก ่
ืองเด็ดขาด พวกเจ ้ากลับสังหารเจ
้าหน
้าท ่
ี
ทางการก ่อกบฏ ตอนน ้ย
ี ังม
ีหน้ามาขอให้ท
่านเหม ียว
๋
อองช ่วยอีก หรือว่าค
ิดอยากให ้ชาวเหมียวของพวก
้
ขาเข ้าไปเด ือดร
้อนด้วยอย ่างนั
้นหรือ?”
ีฝ
อ ูส่ายหน้า “เจ้าหน้าท่ทางการตาย ไม
ี ่เพ
ียงไม ่ใช
่
พวกเราท ่ส
ี ังหาร พวกเขาใส ่้
รายพวกเรา เพราะว ่า...
นายอ ำเภอไป ๋ย
ังไม่ตาย”
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 369 ความจร
ี ิง
พออ ีฝูพ
ูดแบบน ้มา ท
ี ุกคนต่างก
็ตกใจ แม ้แต
่ฉีหน
ิง
เองก ็ตกใจเช ่นกัน
ุกคนร
ท ้
ูว่า เร ่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน เก ิดมาจาก
นายอ ำเภอต ันปาไป ๋ถังหล
ิงถูกคนของถ ้ำเฮยเหย ียน
ังหาร แต
ส ่ว
่าอ ีฝ
ูบอกว ่านายอำเภอไป ๋ถังหลิงย
ังไม่
ตาย ข ่าวเร ่
ืองน ้ถ
ี ือว่าเหมือนฟ
้าผ่าลงมาอย ่างแรง
ุกคนอ
ท ึ
้งไปหมด
“เจ้าว ่าอะไรนะ?” หลางชาต ูล
ูได
้สต ิ เขาลุกขึ
้นแล
้ว
ูดว
พ ่า “เจ ้าบอกว ่า...เจ ้าบอกว่าไป๋ถังหล
ิงยังมีช
ีวิต
อย่หร
ู ือ? เขาย ังไม ่ตาย?”
ีฝ
อ ูย้มเจ
ิ ่
ือน “ม ีคนอยากให ้เขาตายจร ิง แต
่ว่าตอนน้
ี
เขาย ังอย ่สบายด
ู ี”
ทกคนมองหน
ุ ้ากัน ฉีหนิงเร่มงง เหม
ิ ียวอ๋ องเอ ่ยปาก
ถามว ่า “เด ็กน
้อย เร ่
ืองมันเป ็ นมาอย่างไรก ันแน่?”
ีฝ
อ ูพูดว ่า “ท่านเหม ียวอ
๋ อง นายอ ำเภอไป ๋ เป
็ นขุน
นางด ี หลังจากท ่พ
ี ่ใหญ
ี ่เล่าท่มาท
ี ่ไปให
ี ้เขาฟ ั งแล ้ว ก็
เขียนจดหมายช ้แจงมอบให
ี ้นายอ ำเภอไป ๋ เพ ่ือให้เขา
ำไปมอบให
น ้ก
ับเหว ่ยช
่
ือส
่ือ พ่ใหญ
ี ่ก็เด
ินไปส ่งพวก
เขาท ่ปากทางถ
ี ้ำ้ดวยตัวเอง อ ีกทั้งย
ังจัดคนค ุ
้มกัน
พวกเขาออกจากห ุบเขาเฮยเหย ียนด้วย แต ่ว่ายังไม่
ันจะออกจากห
ท ุบเขาเฮยเหย ียน ก ็ถ
ูกคนลอบโจมต ี
คนท ุ่
ี คมก
้ ันไปรีบส ่งสัญญาณ พ ่ใหญ
ี ่รีบส
่งคนไปช ่วย
พอไปถ ึงท
่เก
ี ิดเหต ุ นายอ ำเภอไป ๋กับทหารค ุ
้มก ันท่
ี
พวกเราส ่งไปก ็นอนกองอย ่ท
ู ่้
ี ืนแล
พ ้ว...”
ุกคนตายหมด
ท
“ทั
้งหมดม ี้ดวยกันสิบเอ็ดคน เด ิมทีพวกเราค ิดว ่าถ
ูก
่าตายจนหมด แต
ฆ ่ว่านายอำเภอไป ๋ก
ับพ่้
ี นองท ่ตาม
ี
ไปคุ้มก ันคนหนึ
่งของพวกเรารอดมาได ้ เพ ียงแต ่
บาดเจ ็บเท่านั
้น” อ ีฝ
ูพูดต ่อว
่า “อาจเป ็ นไปได ้ว
่า
พวกเราตามไปได ้ทันเวลา คนพวกน ั้นก
็เลยไม ่กล
้า
อย่ต
ู ่อ นายอ ำเภอไป ๋ก็เลยรอดมาได ้ แต ่ว
่าเขา
บาดเจ ็บสาหัส พวกเราช ่วยชีว
ิตเขาอย ่สามว
ู ันสาม
ืน ถ
ค ึงได้ช่วยเขาเอาไว ้ได
้”
ันต
ต ูก
่ขมวดค
ู ้ว “ในเม
ิ ่
ือนายอ ำเภอไป ๋ย
ังม ีช
ีวิตอย่
ู
แล
้วเหต ุใดช่
ือส่
ือยังสั่งทหารไปอ ีกเล
่า? นายอ ำเภอ
ไป
๋ ไม่ช
่วยเป ็ นพยานให ้พวกเจ ้าหรือ?”
ีฝ
อ ูพูดว่า “พ่ใหญ
ี ่้
ูรว
่าเร ่
ืองน้้
ี ตองมีเง
่
ือนง ำ เดาว ่าคน
่ค
ี
ท ิดจะส ังหารนายอ ำเภอไป ๋ เพ
่
ือจะใส ่้
รายถ ้ำเฮยเห
ียน ด
ย ังนั
้นตอนท ่นายอ
ี ำเภอไป ๋พักร
ักษาต ัว เลยให ้
คนคุ้มกันอย่างแน ่นหนา อ ีกท
ั
้งยังต้องใจวาง
หลุมพราง ปลอมต ัวเป็ นนายอ ำเภอไป ๋ พ่ใหญ
ี ่ก
็เดา
ไม่ผิดเลย หล ังจากน ั้นก็มีคนบุกเข้าถ้ำเฮยเหย ียน
ิดจะฆ
ค ่าป
ิ ดปากนายอ ำเภอไป ๋ จริงๆ...”
“แล้วจับน
ักฆ ่าพวกน ั
้นได
้หรือไม่?” หลางชาต ูลูร
ีบ
ถาม
ีฝ
อ ูส
่ายหัว “ถ ึงแม้พวกเราจะจ ับต
ัวเขาได ้ แต
่ว่าน ัก
่าพวกน
ฆ ั
้นเป็ นน
ักฆ่าเดนตาย หล ังจากท ่พวกเขาร
ี ้
ูว่า
เสียท่าให
้พวกเราแล ้ว ก็ฆ
่าตัวตายท ันท
ี...”
ีหน
ฉ ิงตะล ึงไป ค ิดไม่ถ
ึงเลยว ่าเร
่ืองราวจะกลายเป ็น
แบบน ้ไปได
ี ้
“หลังจากเก ิดเร
่ือง ้ดานนอกจะเร ่มม
ิ ีข
่าวนายอ ำเภอ
ไป
๋กับเจ้าหน้าท่ทางการถ
ี ูกถ้ำเฮยเหย ียนของพวก
เราส ังหารท ั
้งหมด” อ ีฝูพ
ูดว่า “ถึงแม้พ
่ใหญ
ี ่จะร้
ู แต ่
็ไม
ก ่ได้สนใจมากน ัก เขาต ั้งใจร
ักษาอาการให ้
นายอ ำเภอไป ๋ เพ่
ือให้นายอ ำเภอไป ๋ เป
็ นพยานให ้
พวกเราด ้วยต ัวเอง พวกเราถ ้ำเฮยเหย ียนถ
ึงได ้
ิส
พ ูจน
์ ความจร ิงได้”
เหม ียวอ๋ องพย ักหน ้า “ถ ูกต้อง นายอ ำเภอไป ๋คือหนึ
่ง
ในคนท ่อย
ี ่ในเหต
ู ุการณ์ หากเขาม ีชีว
ิตอย ่ อ
ู ีกทั
้ง
ออกหน ้าล ้างมลท ินให ้พวกเจ ้า ความเข ้าใจผ ิด
ั
ท
้งหลายก ็จะคล ่คลายลง”
ี
ันต
ต ูก
่ขมวดค
ู ้วแล
ิ ้วพ ูดว่า “แล ้วเหต ุใดตั
้งแต่เกิด
เร
่ือง จนถ ึงตอนน ้ก
ี ็ผ
่านไปหลายเด ือนแล้ว ทหารป ิด
้
ลอมพวกเจ ้ามาก ็นาน นายอ ำเภอไป ๋ถ
ึงยังไม่ออกมา
ักท
ส ี?” เขาหย ุดไป แล ้วถามอ ีกว่า “หร ือว่าพวกเจ ้า
ไม่ได้ส
่งคนไปแจ ้งข ่าวให ้เหว่ยช่
ือส่
ือทราบเร ่
ือง?”
“น่ก
ี ็ค
ือส ่งท
ิ ่้
ี ขากำล ังจะบอก” อ ีฝ
ูพูด “หล ังเกิดเร่
ือง
แค่วันเด ียวเท ่านั
้น ก็มีข่าวเร่
ืองท ่พวกเราส
ี ังหารข ุน
นางเพ ่ือก่อกบฏ ตอนน ั
้นพวกเราก ำล ังพยายาม
่วยช
ช ีวิตของนายอ ำเภอไป ๋ อย
่เลย พ
ู ่ใหญ
ี ่กังวลว่าจะ
ำให
ท ้เกิดความเข ้าใจผ ิด ก็เลยเข ียนจดหมายฉบ ับ
หนึ
่ง ส่งม ้าเร ็วไปย ังจวนช ่
ือส่
ือ เพ ่
ือรายงาน
้
ขอเท ็จจร ิง”
เหม ียวอ๋ องถามว ่า “เหว ่ยช่
ือส่
ือได้ร
ับจดหมายจาก
พวกเจ ้าหร ือไม ่?”
“พ่้
ี นองท่พวกเราส ่งไปไม ่มีใครกล ับมาเลย” อ ีฝ
ูสี
หน
้าเคร ่งเคร ียดมาก “พ ่ใหญ
ี ่ไม่แน
่ใจว่าเหว่ยถงซ ู
ได
้รับจดหมายช ้แจงจากพวกเราแล
ี ้วหรือไม่ แต่ว
่า
หลังจากท ่ส
ี ่งจดหมายออกไปแล ้ว ก็ม
ีนักฆ
่าบุกมา
ังหารนายอ
ส ำเภอไป ๋ ในถ้ำเฮยเหย ียน”
ันต
ต ูก
่พ
ู ูดว่า “จดหมายของพวกเจ ้า ทำให้คนร้
ูว่าไป ๋
ังหล
ถ ิงย ังมีช
ีวิตอย่ ด
ู ังน
ั
้นก็เลยส ่งน
ักฆ่ามาอีก” เขา
ขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว ่า “้ ถาอย่างนั
้น จดหมายน ั่น
เหว ่ยถงซ ูยังไม่ได้ร
ับล ่ะส
ิ”
หลางชาต ูลูย
้มเจ
ิ ่ือนแล ้วพ
ูดว่า “ม ันก
็ไม่แน
่หรอก”
เหม ียวอ๋ องยังน่งอย
ิ ่ เขาถามว
ู ่า “พวกเจ ้ายังส่งคนไป
ีกหร
อ ือไม ่?”
“พวกเราส ่งคนไปท ั
้งหมดสองคร ั
้ง แต ่ไม่กลับมาเลย
ักคนเด
ส ียว” อ ีฝ
ูพูดว่า “พ ่ใหญ
ี ู่้
รสถานการณ ์ท ่
ี
เกิดขึ
้นดี เลยค ิดว่ารอนายอ ำเภอไป ๋ หายดี ค่อยพา
เขาไปพบเหว ่ยถงซ ู้ดวยต
ัวเอง แต ่ว
่านายอ ำเภอไป ๋
บาดเจ ็บสาหัสมาก ้ ตองใช ้เวลาในการร ักษาต ัวนาน
พอสมควร ตอนน ้ย
ี ังลงจากเต ียงไม ่ได้เลย อาการ
ของนายอ ำเภอไป ๋ยังไม ่หายดี เหว ่ยถงซ ูก
็นำก ำล
ัง
ทหารมาป ิ ดล
้อมพวกเราไว ้แล
้ว ย ังส
่งคนมาแจ ้งว
่า
ให้พ
่ใหญ
ี ่ไปช้แจงด
ี ้วยต ัวเอง”
“ปาเย ่ล
่ไม
ี ่ได
้ไป?” ต ันตูก
่ถาม
ู
ีฝ
อ ูส
่ายหน ้าแล้วพูดว่า “พ ่ใหญ
ี ู่้
รสึกว่าเร่
ืองน ้ต
ี ั
้งแต
่
้
ตนจนถ ึงตอนน ้ม
ี ีแต่เง่
ือนง ำเต ็มไปหมด หากเขาไป
อาจจะตกหล ุมพรางได ้”
“ปาเย ่ล
่สงส
ี ัยว่าท่ไป
ี ๋ถังหลิงถ
ูกลอบส ังหารเก ่ยวข
ี ้อง
ับเหว
ก ่ยถงซูหรือ?” หลางชาต ูลูถาม
เหมียวอ ๋ องขมวดค ้ว แต
ิ ่ไม
่ได้พ
ูดอะไร อ ีฝ
ูพูดว่า
“เร่
ืองจร ิงเป
็ นมาอย ่างไร เหว ่ยถงซูจะเก่ยวข
ี ้องกับ
เร
่ืองน้หร
ี ือไม่ พ
่ใหญ
ี ่ก็ไม่แน่ใจ แต่้
ู
รแค่ว
่าไม ่ควร
ไว้ใจพวกเขาง ่ายๆ พ ่ใหญ
ี ่ส่งคนไปแจ ้งว
่า ให ้ทาง
เหว่ยช่ือส
่ือส
่งคนมาในถ ้ำ ้ถาเขามาเห ็นนายอ ำเภอ
ไป
๋ พวกเขาก ็จะไดู้้
รความจร ิง แต่ว่าเหว่ยถงซ ูกลับ
ไม่ส
่งใครมาเลย อ ีกทั
้งยังบอกว ่าพวกเราก ่อกบฏ
้
ดวย บอกแค ่ว่าให
้้จาวถ ้ำของพวกเราลงมาช ้แจง
ี
้
ดวยต ัวเองเท ่าน
ั
้น จะไม ่ม
ีการส ่งเจ
้าหน้าท่ทางการ
ี
เข้ามาในถ ้ำเด็ดขาด”
เหมียวอ ๋ องเหมือนจะเข ้าใจอะไรข ึ
้นมา “ด ังนั้นถ
้ำ
เฮยเหย ียนกับทหาร ไม ่ม
ีใครยอมส ่งใครไปก ่อน
เลย?”
ีฝ
อ ูพ
ูดว ่า “พ่ใหญ
ี ่ส่งทหารย ิงธนูส่งสารไปหลายคร ั
้ง
ในจดหมายแจ ้งไปว ่านายอ ำเภอไป ๋ยังไม
่ตาย ทหาร
พวกน ั
้นได ้จดหมายไปแล ้ว แต ่ว
่าเหว่ยถงซ ูกลับไม่
สนใจเร ่
ืองน้เลย เอาแต
ี ่ส
่งคนมาตะโกนให ้พ่ใหญ
ี ่
ออกจากถ ้ำ”
ตอนน้ฉ
ี ีหนิงค
ิดไปไกลมาก ส ่งท
ิ ่อ
ี ีฝ
ูพูดก
ับเหม ียวอ ๋ อง
่าจะไม
น ่ใช่เร
่ืองโกหก หากท ุกอย่างท่พ
ี ูดมาเป ็ นเร่ือง
จริงท
ั
้งหมด เร ่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียนมีเบ้
ืองหล ัง
แน่นอน
ไป
๋ถังหลิงถูกลอบส ังหาร เป้าหมายของอ ีกฝ่ ายคือ
การใส ่้
รายถ้ำเฮยเหย ียน ถ ้ำเฮยเหย ียนส ่งคนไปส ่ง
สารถึงสองคร ั
้ง แต่ไปแล้วไม่กล ับมาเลย จดหมาย
ตกอย่ในม
ู ือของใครก ันแน่? ไปถ ึงมือของเหว ่ยถงซ ู
แล
้ว หร ือว่าใครช ิงเอาไปแล ้ว?
หากเหว ่ยถงซ ูเห็นจดหมายแล ้ว ในฐานะข ุนนางใหญ ่
ของชายแดน ต ่อให้ไม
่ไปพิส
ูจน ์ หล
ักฐานด ้วยต ัวเอง
็ควรจะส
ก ่งคนไป
แต่ในความเป ็ นจริงเหว่ยถงซ ูไม่ได
้เข้าใกล้ถ้ำเฮยเห
ียนเลย อ
ย ีกทั้งยังส่งทหารไปป ิ ดล
้อมถ้ำเฮยเหย ียน
้
ดวย
้ำเฮยเหย
ถ ียนย ิงธน ูออกไปให ้หลายคร ั
้ง ในสารบอก
่าไป
ว ๋ถ
ังหลิงยังม ีช
ีวิตอย่ แต
ู ่ปฏิกิรยิ าของเหว ่ยถงซ ู
ันไม
ม ่ปกติเลย
อย่างน
้อยในฎ ีกาท ่ส
ี ่งไปในเม ืองหลวง ไม ่ได้พ
ูดถึง
นายอำเภอไป ๋ถังหล ิงได
้รับบาดเจ ็บสาหัส ท ุกคน
เข้าใจว่าไป
๋ถังหล ิงถูกส
ังหารไปแล ้ว
หากบอกว ่าเหว ่ยถงซ ูต
ั
้งใจป ิ ดบ
ัง เป ้าหมายของเขา
เพ
่ือก
ำจ ัดถ
้ำเฮยเหย ียน แต ่ว่าสถานการณ ์ ตอนน้ม
ี ัน
็ไม
ก ่น
่าจะใช ่
เป
้าหมายการป ิ ดล
้อมถ้ำเฮยเหย ียน ก็คือต
ัดขาดการ
ิดต
ต ่อจากโลกภายนอก ส ุดท
้ายก ็ก
ำจ ัดถ้ำเฮยเห
ยยน แต
ี ่ว่าตอนน้ เป
ี ็ นช
่วงเวลาท ่เหมาะแก
ี ่การโจมต ี
้ำเฮยเหย
ถ ียนมาก แต ่ว่าเขาก ็ไม ่ลงม ือ
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว หว
ิ ังว่าเบาะแสท ่เขาได
ี ้มาจะสามารถ
ำให
ท ้เขาเช ่
ือมโยงอะไรได ้้
บาง
“หากไป ๋ถังหลิงย
ังมีชีว
ิตอย ่ ้
ู ถาเช ่นนั
้นเร่
ืองถ้ำเฮยเห
ียนก
ย ่อกบฏก ็อธ
ิบายได ้” ต ันตูก
่พ
ู ูดว่า “เหม ียวอ
๋ อง
้
ขาสามารถไปพบเหว ่ยชือ
่ ่ือ แล
ส ้วอธ ิบายเร ่
ืองน้อ
ี ีก
ครั
้ง”
“อธ ิบายก ับพวกเขา?” หลางชาต ูล
ูย้มเจ
ิ ่ือน “ั
ตนต ูก่
ู
เจ้าไปหาเขาคร ั้งน
้ เขาพ
ี ูดถึงเร่
ืองไป ๋ถ
ังหลิงไม่ตาย
หรือไม ่?”
ันต
ต ูก
่ล
ู ังเล แล ้วก็ส
่ายหน ้า
หลางชาต ูล
ูย้มเจ
ิ ่ือนแล้วพูดว่า “เร ่
ืองม ันชัดขนาดน ้
ี
แล้ว เร ่
ืองน้อย
ี ่างไรก ็เก่ยวข
ี ้องก ับเจ ้าหน ้าท
่ทางการ
ี
แน่ ไป
๋ถังหลิงถูกลอบฆ่า อาจจะเป ็ นการแสดงละคร
ของพวกเจ ้าหน ้าท
่ก
ี ็ได
้”
“ไม่ม
ีหลักฐาน ้ หามพูดเหลวไหล” ส ีหน้าเหม ียวอ
๋ อง
ไม่พอใจมาก
หลางชาต ูลูพ
ูดว่า “ท่านเหม ียวอ
๋ อง ้ขาร้
ูว่าพูดอย่าง
้ไม
ี
น ่สมควร แต ่จะไม่พ
ูดก็ไม
่ได้ เหว ่ยถงซ ู้
ู
รทั
้งร
้
ูว่าไป๋
ังหล
ถ ิงยังไม่ตาย แต ่กลับส
่งทหารมาป ิ ดล
้อมถ ้ำเฮย
เหยียนอีก เขาค ิดจะทำอะไรก ันแน่? ถ ้ำเฮยเหย ียน
เป
็ นหน
ึ่งในเจ็ดสิบสองถ ้ำของพวกเรา เหต ุใด
เหว่ยถงซูถึงได้ค
ิดจะเล ่นงานชาวเหม ียวแค ่ถ้ำเดียว
เล่า?”
“แล้วเจ้าค
ิดว่าอย่างไร?” เหม ียวอ๋ องพูดว่า
หลางชาต ูลูพ
ูดว่า “ก็ไม่อยากห้พวกเราชาวเหม ียวมี
ีว
ช ิตท
่ด
ี ีอย
่างไรเล ่า วางหล ุมพราง หาเหต ุผล ลงม ือ
ับถ
ก ้ำเฮยเหย ียน เพียงแต่ว่าพวกเขาค ิดไม่ถึงว
่าไป๋
ถงหล
ั ิงย ังไม่ตายแค ่น
ั
้น ไม ่เช่นนั
้นถ้ำเฮยเหย ียนจะ
แก
้ต่างอย ่างไรก ็ไม
่ได้ ” เขามองไปท ่อ
ี ีฝ
ู แล้วพูดว่า
“คร ั
้งน ้อ
ี ีฝ
ู่ฝาออกมาแจ ้งข่าวก ับพวกเรา ไม ่ม
ีใครร ้
ูว่า
ไป
๋ถังหล ิงยังมีช
ีวิตอย่ ท
ู ุกคนเข ้าใจว่าถ ้ำเฮยเหย ียน
ังหารข
ส ุนนางราชส ำน ัก ถึงถูกทหารล ้อม”
ันต
ต ูก่พ
ู ูดว่า “เหว ่ยถงซ ูร
ับต ำแหน ่งซ
ีชวนช ่ือส
่ือมา
นานหลายป ี อย่ก
ู ับพวกเราอย ่างสงบมาโดยตลอด
แล
้วเหต ุใดเขาถ ึงได้เปล่ยนมาลอบก
ี ัดพวกเราได ้เล ่า?
หรือว ่าเขาหว ังว่าให้้
ืนท
พ ่ของเขาเก
ี ิดความว ่นวาย
ุ
ึ
ข
้น? หลางชาต ูลูท
่เจ
ี ้าพูด มันไม ่ม
ีเหต ุผลเลย”
“เร่ืองม ันก็เห็นก
ันอย ่ เจ
ู ้าบอกว ่าข้าพูดไม่มี
เหต ุผล?” หลางชาต ูลูย
้มเจ
ิ ่ือนแล้วพูดว่า “เขาร ้
ูทั
้งร้
ู
่าไป
ว ๋ถังหล ิงยังไม่ตาย ย ังคิดจะโจมต ีถ้ำเฮยเหย ียน
ีก หร
อ ือว ่าไม่จร
ิง? ชาวฮ ั
่นเจ ้าเล่์
หมาก เขาค ิดอะไร
อย่ หร
ู ือว่าเจ้าเดาไม ่ออก? ไม ่แน่พวกเขาอาจจะค ิด
ำจ
ก ัดพวกเราชาวเหม ียวอย ่แล
ู ้วก
็ได้ ก่อนหน ้าน้ก
ี ็แค่
แสดงละคร เพ ่
ือให ้พวกเราตายใจ จากน ั
้นก
็ค่อยๆ
ลงมือก ับพวกเรา การโจมต ีถ
้ำเฮยเหย ียน อาจจะ
เป
็ นการหย ั
่งเช ิงก็ได้ ว่าชาวเหม ียวเจ ็ดสิบสองถ ้ำมี
ปฏิก
ิริยาอะไรบ ้าง”
“หากเขาค ิดจะโจมต ีถ้ำเฮยเหย ียน เหต ุใดถ
ึงไม ่ลง
ือส
ม ักท ีเล่า?” ต ันตูก
่เร
ู ่มเส
ิ ียงด ังขึ
้นมา
หลางชาต ูล
ูกำหม ัดแล้วพูดว ่า “้ขาก็บอกแล ้ว เขาก ็
แค่หยั
่งเช ิง เขาต ั
้งใจรอ หากชาวเหม ียวไม่มีปฏ
ิกิริยา
อะไร เขาก ็จะก ำจ ัดถ้ำเฮยเหย ียนท ้ง หากม
ิ ีปฏิกิร
ิยา
เขาก ็จะได ้ดูว
่าม ีถ
้ำเหม ียวไหนบ ้างท ่แทรกแซงเร
ี ่
ืองน ้
ี
หากว ่าน้อย เขาก ็หาข้ออ ้างกำจ ัดไปท ่ละถ
ี ้ำ”
ชาวเหม ียวกว ่าส ิบคนท ่อย
ี ่ตรงน
ู ั
้นมองหน ้ากัน มีคน
ไม่้
นอยท ่ค
ี ิดว่าส่งท
ิ ่หลางชาต
ี ูล
ูพูดนั
้นใช ่ว่าจะไม ่ม
ี
เหตุผล ม ีคนพย ักหน ้าเห ็นด ้วย
“ท่านเหมียวอ
๋ อง หากพวกเราย ังรออย ่แบบน
ู ้
ี
เหว่ยถงซูก
็จะย่งก
ิ ำแหงเข้าไปใหญ่ ไม่นานเขาก ็จะ
โจมตีถ
้ำเฮยเหย ียน” หลางชาตูล
ูพูดว
่า “พวกเรา
้
ตองรีบรวบรวมก ำลังพล ทำแบบน้เหว
ี ่ยถงซูกจ็ ะ
กลัว ไม
่กล้าท
ำอะไร ขอแค ่พวกเขาไม ่ทำอะไร พวก
เราก็สามารถพาไป ๋ถ
ังหล
ิงไปอธิบายกับเขาได้ ” เขา
ำหม
ก ัดแล
้วพูดว่า “ขอแค่พวกเรามีกำล ังมากพอ
เขาถึงจะยอมค ุยกับพวกเรา”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้ือแพร
บทท่ 370 เส
ี ียงร ่ำไห้ยามค ่ำคืน
ันต
ต ูก่พ
ูดเสียงเข้ม “หลางชาต ูลู หลายป ีท่ผ
ี ่านมา
พวกเราชาวเหม ียวก ับชาวฮ ั
่นอย ่ร
ู ่วมกันอย ่างสันติ
มาโดยตลอด เจ ้าร ้
ู หรือไม
่หากรวบรวมก ำล ังพลของ
้ำท
ถ ั
้งหมด ม ันจะม ีผลอย ่างไรบ ้าง?”
หลางชาต ูล
ู้ยอนถามกล ับไปว
่า “แล ้วเจ้าจะร ้
ู ได
้
อย่างไร ว ่าถ้ำของพวกเราไม ่ท
ำอะไรเลย ไม ่
่วยเหล
ช ือถ
้ำเฮยเหย ียนในคร ั
้งน้ ม
ี ันจะม ีผลอย ่างไร
้
บาง” เขาเด ินหน้าข ึ
้นไป แล ้วพ ูดว่า “ท ุกการกระท ำ
ของชาวถ ้ำซางซ ่ยก
ุ ็เหม ือนเป็ นส่งท
ิ ่ต
ี ัดส
ินใจชะตา
ีว
ช ิตของชาวเหม ียวอย ่างพวกเรา ตอนน ้พวกเราร
ี ้
ู
แล้วว
่าชาวถ ้ำเฮยเหย ียนถ
ูกใส ่้
ราย กล ับน่งด
ิ ูดาย
แล้วชาวเหม ียวเจ ็ดส ิบสองถ ้ำจะมองพวกเรา
อย่างไร?”
“ถูกต
้อง ท ่านเหม ียวอ
๋ อง อีฝ
ูเล่าความจร ิงท ุกอย
่าง
ให
้พวกเราฟ ั งแล้ว เร่
ืองน้ช
ี ัดเจนว ่าเก่ยวข
ี ้องก ับ
ทางการ พวกเขาเล ่นแง่ก
ับพวกเราก ่อน หรือว่าพวก
เราจะรอให ้พวกเขาส ังหารถ ้ำเฮยเหย ียนไปจนหมด
่อนแล
ก ้วถ ึงจะท ำอะไร?” ชาวเหม ียวคนหน ึ
่งพูดด
้วย
ความโกรธ “พวกเราต ้องรีบส่งทหารของพวกเรา
ออกไปช ่วยถ ้ำเฮยเหย ียน”
“ท่านเหม ียวอ๋ อง หลางชาต ูล
ูพูดถูก หากพวกเราไม ่
ำอะไรไปบ
ท ้าง เหว ่ยถงซูจะต้องค ิดว
่าพวกเราชาว
เหมียวร ังแกก ันง ่ายๆ แน่” อีกคนก ็พ
ูดขึ
้นมาว่า “ม ี
เพียงพวกเรากองก ำลังของพวกเราเข ้าข
่ม เหว ่ยถงซ ู
ึงจะยอมฟ
ถ ั งพวกเรา ถ ึงเวลาน ั
้นพวกเราค ่อยให ้
ปาเย่ล่พาไป
ี ๋ถังหล ิงออกไป แบบน ้เหว
ี ่ยถงซูจะได ้ไม่
ี้
ม ขออ
้างอะไรอ ีก”
ีกคนหน
อ ึ
่งก็พูดขึ
้นมาว่า “เหว ่ยถงซ ูวางแผนให ้พวก
เราตกหล ุมพราง พวกเราย ังสามารถพาไป ๋ถังหลิง
เข
้าเม ืองหลวงเข ้าเฝ
้าฝ ่ าบาทได้ ให ้่
ฝาบาทออกหน ้า
ให
้พวกเรา”
ุกคนเร
ท ่มเสนอความเห
ิ ็นกันมากข ึ
้น แต่ฉีหนิงกลับ
มองแต ่เหมียวอ๋ อง ท
่ไม
ี ่พูดอะไรเลย
ตอนน ้เขาเห
ี ็นแล ้วว
่า หลางชาต ูล
ูกับตันตูก
่น
ู ั
้น
ความเห ็นไม่ตรงก ัน หลางชาต ูล
ูก่ถ
ู ึงแม
้จะม ีู
รปร่าง
เล็กกว ่าตันต
ูก่ แต
ู ่ว
่าเป็ นคนอารมณ ์้รอน คิดแต ่จะ
รวบรวมก ำลังพลของชาวเหม ียว แล ้วใช้ก
ำล ังทหาร
ในการบ ีบบังคับเหว่ยถงซ ูมาเจรจา ส ่วนตันตูก่กล
ู ับ
ูส
ด ุข
ุมมากกว ่า และไม ่เห็นด้วยในการใช ้ก
ำล ังทหาร
ในบรรดาชาวเหม ียวกว ่าสิบคน เหม ือนทุกคนจะ
เห็นด
้วยก ับทางหลางชาต ูลู
แต่ว
่าฉ ีหนิงก
็้
ูรว่า ส
่งท
ิ ่ท
ี ุกคนหาร ือก ัน ส
ุดท้ายก ็้
ตอง
รอการต ัดสินใจของเหม ียวอ๋ องอย่ด
ู ี
ฉหน
ี ิงร
้
ูว่าถ้าหากถ ้ำซางซ ่ยเร
ุ ียกรวบรวมก ำล ังพล
แล้วจะมีผลอย ่างไรบ ้าง
คนท่ใส
ี ่้รายถ ้ำเฮยเหย ียนเป ็ นใคร ม ันไม่ใช ่เป
้าหมาย
ำค
ส ัญในตอนน ้ ส
ี ่งท
ิ ่ส
ี ำคัญท ่ส
ี ุดก็ค
ือหากเร ่
ืองท ่อ
ี ีู
ฝ
ูดค
พ ือเร่
ืองจร ิง คนท ่อย
ี ่เบ
ู ้ืองหล ังเร่
ืองน้น
ี ั
้นก็จะต ้อง
วางแผนท ่้
ี รายกาจกว ่าท
่ค
ี ิดแน ่นอน
่หลางชาต
ี
ท ูล
ูพูดน ั
้นก็ไม่ได
้ผิด ถ ้ำเฮยเหย ียนแค ่ถ
้ำ
เดียว ไม ่ม
ีทางไปสร ้างความแค ้นใหญ ่หลวงก ับใครได ้
ทหารซีชวนอย ่รอบเขา ถ
ู ้ำเฮยเหย ียนเส่ยงถ
ี ูกกวาด
้
ลางจนล ่มสลาย ใครจะไปสนใจถ ้ำเล็กๆ ถ ้ำหนึ
่งท่
ี
ูกกวาดล
ถ ้างก ันเล ่า? เร ่ืองน ้้
ี ตองมีเบ
้ืองหลังแน ่ เพ่
ือ
่อให
ล ้ชาวเหม ียวเจ ็ดสิบสองถ ้ำลงม ือ
เหว่ยถงซ ูเป็ นช
่
ือส ่
ือของซ ีชวน หากปกครองซ ีชวนได ้
ี ราชส
ด ำน ักก็ให้ความส ำค ัญแน ่นอน ต ่อไปจะเล ่
ือน
ึ
ข
้นได้ยศก ็ใช่ว่าจะเป ็ นไปไม ่ได ้ แต่ว
่าหากซ ีชวนเก ิด
ความว่นวายน
ุ ้ข
ี ึ
้นมา ไม ่ได้เป ็ นผลดีต
่อเหว ่ยถงซ ูเลย
อกท
ี ั
้งยังเส่ยงจะเส
ี ียตำแหน ่งไปด้วย หากร ้ายแรงก็
อาจจะต ้องเส ียช ีว
ิตไป
ำแหน
ต ่งอย่างเหว ่ยถงซ ู ไม ่ว่าจะพูดหร
ือท ำอะไร ไม ่
ีทางท
ม ำอะไรตามใจแน ่ จะต ้องผ่านการค ิดทบทวน
มาแล้ว ท ุกการต ัดสินใจ ก ็้ตองประเม ินผลประโยชน ์
ของส ่วนรวมเป ็ นหล ัก
แต่ว
่าปฏิกิร
ิยาของเหว ่ยถงซ ูในตอนน ้ ม
ี ันแปลกมาก
หากบอกว ่าเร่
ืองน ้ไม
ี ่เก่ยวก
ี ับเขา แต ่ว
่าการกระท ำท ่
ี
ำตอนน
ท ้ ม
ี ันก็ไม่เหม ือนจะไม ่เก่ยว
ี
ีหน
ฉ ิงเป็ นหน
ึ่งในบรรดาศ ักดิ
์โหวของต ้าฉ่ เร
ู ่
ืองใน
ราชส ำนักเขาพอร ้
ู้บาง
่งท
ิ
ส ่ฮ
ี ่องเต้้
นอยก ังวลมากท ่ส
ี ุดคือซีชวนเกิดความ
่นวาย หว
ุ
ว ังว่าจะสามารถควบค ุมสถานการณ ์ ให
้
สงบได ้ มันก
็จะเป ็ นผลดีต
่อแคว ้นฉ่ เหล
ู ่าข ุนนางไม่ม
ี
ทางไม ่้
ู
รถึงข
้อน ้
ี
แต่ว
่าฉ
ีหนิงก็ู้
ร หากชาวเหม ียวก่อความว ่นวายข
ุ ึ
้นมา
จริง ราชส ำน ักเองก ็ไม่มีทางน่งเฉย จะต
ิ ้องทำท ุก
อย่างเพ
่ือให้ท่น
ี ่สงบลง ส
ี ำหร ับชาวเหม ียวแล้ว
่าจะไม
น ่ใช่เร่
ืองท ่ด
ี ีน
ัก
เขามองไปท ่เหม
ี ียวอ๋ อง เขาอยากร ้
ูว่าเหมียวอ๋ องจะ
ัดส
ต ินใจอย ่างไร
หากเหม ียวอ๋ องต ัดสินใจใช ้กำลังทหาร เขาก ็้
ตอง
ออกหน้า หย ุดย ั
้งเร่ืองน้ ไม
ี ่ว่าจะต้องเปิ ดเผยต ัวตน
ไปก็ไม
่เป็ นไร
หลางชาต ูลูน
ิสัยว ่วาม แต
ู ่ว
่าหลายเร ่
ือง ม ันจะใช ้
ความว่วามแก
ู ้ัปญหาไม ่ได
้ อีกทั
้งอาจจะท ำให้เร่ือง
เลวร้ายลงไปอ ีก แล ้วจะท ำให ้แก้ไขไม่ได้อ
ีก
การเดินทางมาท ่เขาซ
ี ีซานในคร ั
้งน
้ ท
ี ำให ้ฉ
ีหนิงร้
ู
ความจร ิงเร่
ืองถ ้ำเฮยเหย ียนโดยไม ่ได
้ต
ั้งใจ ในเม ่
ือร
้
ู
ความจร ิงแล
้ว ต ่อไปจะต ้องท ำอย ่างไร ม ันก็เป
็น
เร่
ืองยากอย ่
ู
เห็นเหม ียวอ
๋ องไม ่พูดอะไร ท ุกคนก ็เงียบลง เหม ือน
พวกเขาต ่างร้
ู ว่าส ุดท
้ายแล ้วการต ัดส ินใจก็จะอย ่ท
ู ่
ี
เหม ียวอ
๋ อง
เม่
ือทุกคนเง ียบลง เหม ียวอ ๋ องถ
ึงพูดข ึ
้นมาว่า “ตอน
่้
ี
ท ขาหน่มๆ ม
ุ ีวันหน ึ
่งท่ก
ี ำล ังเด ินอย่บนถนน เห
ู ็น
ู
ผหญ
้ ิงคนหนึ
่งในม ือถ ือห่อผ้า ก ำลังว ่งมาด
ิ ้วย
ความเร ็ว ้
ดานหล ังของนางม ีชายสามส ่คนถ
ี ือไม้ว่ง
ิ
ตามหล ังนางมา ้ ขาเลยเด ินไปขวางผ ู
้ชายพวกน ั
้น
เอาไว ้ คิดอยากจะช ่วยผ ู
้หญิงคนน ั
้นไม ่ให้ถ
ูกชิงของ
ของนางไป”
ุกคนตะล
ท ึง มองหน ้ากัน ไม ่มีใครร้
ูว ่าเหตุใดเหม ียว
๋
อองถ ึงม
ีอารมณ ์ู
พดถึงเร ่
ืองน ้ข
ี ึ
้นมา
“แต่เพราะว ่าข้าขวางพวกเขาเอาไว ้ ทำใหู้ผ
้หญิงคน
ั
น
้นมีโอกาสว ่งหน
ิ ีไปไกล” น ้ำเส ียงของเหม ียวอ๋ อง
แก่ชรามากแล ้ว สายตาของเขาเหม ือนคิดอะไร
ึกซ
ล ึ
้งอย่ “้
ู ขาคิดว่าข้าช่วยผู
้หญิงคนน ั
้นได
้ แต่ว่า
หลังจากท ่ชายกล
ี ่มน
ุ ั
้นอธิบายเร ่
ืองราวให ้้ขาฟ
ั งแล
้ว
้
ขาถึงได
ู้้
รว ่า ูผ
้หญ ิงคนนั
้นขโมยห ่อผ
้าของพวกเขามา
พวกเขาก ำล ังตามไล ่ขโมยกันอย ่”
ู
ุกคนตะล
ท ึงไป
ุกคนต
ท ่างค ิดว่าขโมยไล ่ล่าผ
ู
้หญิง แต่คิดไม่ถ
ึงเลยว ่า
ู
ผหญ
้ ิงกลับเป ็ นขโมยเส ียเอง
“หลางชาต ูล
ู เจ้าเข ้าใจความหมายของข ้าหร ือไม่?”
เหมียวอ
๋ องมองไปท ่หลางชาต
ี ูล
ู “ไม่ว่าเร
่ืองอะไรก ็
ตาม อย่าเพ ่งร
ิ ีบร้อนด ่วนตัดสิน ความว ่วามเพ
ู ียง
ั
ช
่วขณะ จะท ำให ้พวกเราท ำเร ่
ืองผิดพลาดไป เหว ่ย
่
ือส
ช ่
ือจะเก ่ยวข
ี ้องก ับเร่
ืองน้หร
ี ือไม่ เจ้าไม่ม
ีหลักฐาน
็อย
ก ่าด
่วนต ัดสิน เพราะม ันจะทำให ้เจ้าต
ัดสินใจ
ผดพลาดได
ิ ้ง่าย แล ้วจะท ำให้เร่
ืองมันไม่ม
ีทางแก้ไข
ได
้อีก”
ีฝ
อ ูพ
ูดว่า “ท ่านเหม ียวอ๋ อง ทหารสามารถบ ุกโจมตี
ุบเขาเฮยเหย
ห ียนของพวกเราได ้ตลอดเวลา หาก
่านเหม
ท ียวอ ๋ องไม
่...”
“เด็กน้อย เหว ่ยช
่
ือส่
ือจะต ้องม
ีความค ิดของเขา
ไม่เช่นนั
้นเขาไม ่รอจนป ่ านน
้แล
ี ้วย ังไม
่โจมต ีหรอก”
เหมียวอ๋ องพ ูดว่า “้ขาร้
ูว่าเจ
้ากังวลอะไร แต ่่
วาหาก
ไม่ได
้ไม่มีทางเล ือก อะไรก ็ตามท ่เก
ี ่ยวข
ี ้องกับความ
เป
็ นอย่ก
ู ับเจ ็ดสิบสองถ ้ำ การใช ้กำลังทหารม ันไม่ใช่
ิธ
ว ีการแก ้ัปญหาอย ่างชาญฉลาดเลย”
“ท่านเหม ียวอ๋ อง แล้วข้าควรจะท ำอย ่างไร?” อ ีฝ
ู
ดวงตาเร ่มแดงก
ิ ่ำ “นอกจากท ่านแล้ว ไม่มีใครช่วย
้ำเฮยเหย
ถ ียนได้อ
ีกแล ้ ว”
“้ขาอาย ุมากแล ้ว เด ินทางลงเขาซ ีซานไปคงไม ่
สะดวก” เหม ียวอ ๋ องน่งมาก เขาย
ิ ้มแล
ิ ้วพูดว่า “แต ่
่าข
ว ้าจะให ้ต
ันต ูก่น
ู ำค ำส ั
่งของเหม ียวอ๋ อง แล
้วไปพบ
ับเหว
ก ่ยช่
ือส่
ืออ ีกคร ั
้ง แล ้วไปบอกก ับเขาว ่าไป๋ถ
ังห
ิงย
ล ังไม ่ตาย จากน ั
้นตันต ูก่จะไปท
ู ่ถ
ี ้ำเฮยเหย ียนของ
พวกเจ้า พวกเจ ้าก็ุ
ค้มก ันไป๋ถังหลิงลงเขามา เม ่
ือทุก
คนได้พบเหว ่ยช่
ือส่
ือ ไป ๋ถังหล ิงก็สามารถบอกความ
จริงก
ับท ุกคนได ้ มีหลายคนเป ็ นพยาน มลท ินของ
พวกเจ้าถ ้ำเฮยเหย ียนก ็จะถ ูกสะสางไป”
“แต่ว
่า...แต ่ว
่าเหว ่ยถงซ ูจะยอมมาพบพวกเรา
หรือ?” อ ีฝูพูดอย ่างก ังวล
เหมียวอ๋ องย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “น ่เป
ี ็ นหน
้าท่ของต
ี ันตูก
่
ู
เขาไม ่เพียงต ้องเกล ้ยกล
ี ่อมให ้เหว
่ยถงซ ูไปพบกับ
พวกเจ้า อ ีกทั้งยังต้องน ัดเวลาสถานท ่ให
ี ้พร
้อม ถ ึง
เวลาน ั
้นข้าจะให ้คนอย ่เป
ู ็ นพยานด ้วย อธ ิบายเร่
ือง
เข
้าใจผ ิดท ่เก
ี ิดขึ
้นในคร ั้งน้จนกระจ
ี ่าง”
ฉหน
ี ิงโล ่งใจ ค ิดในใจว่าเหม ียวอ ๋ องก
็คือเหมียวอ๋ อง
ัดการเร
จ ่
ืองน ้แบบน
ี ้เหมาะสมท
ี ่ส
ี ุดแล้ว
เม
่ือเป็ นอย่างน้ ไม
ี ่ว
่าเหว ่ยถงซูจะวางแผนอะไรไว ้
หรือไม่ แต ่มีหลายคนเป ็ นพยาน ไป ๋ถังหลิงเองก ็ย
ังมี
ีว
ช ิตอย่ เม
ู ่
ือเห ็นความจร ิงอย่ตรงหน
ู ้า ถ้ำเฮยเหย ียน
เองก ็จะหล ุดพ้นจากข้อกล ่าวหา เหว ่ยถงซ ูเองก็้
ตอง
ถอนทหารกล ับไป
“อีฝ
ู้นอมรับค ำส ั
่งของท่านเหม ียวอ ๋ อง” อีฝูท
ำความ
เคารพอย ่างนอบน ้อม “้ ขาจะร ีบกล ับไปท่เขาเฮยเห
ี
ียน แล
ย ้วรายงานเร ่ืองน้ให
ี ้พ
่ใหญ
ี ่ทราบ”
เหมียวอ๋ องส ่ายหน้าแล้วพูดว่า “เจ ้าไม่้ตองร้อนใจไป
้
ขาจะเข ียนหน ังสือให
้สองฉบ ับ ฉบ ับหนึ
่งจะให ้ต
ันตูก่
ู
ำไปมอบให
น ้เหว่ยถงซู อีกฉบับเจ ้าก็น
ำไปให ้ก
ับ
ปาเย ่ล
่ ้
ี ขาอาย ุมากแล้ว เข ียนหน ังสือต
้องใช ้เวลาส ัก
หน่อย พวกเจ ้าก็อย
่อ
ู ีกส
ักค ืนเถอะนะ พร ่
ุงน้เช
ี ้าพวก
เจ้าค
่อยออกเด ินทางไป”
อฝ
ี ู้
รอนใจแล ้วพูดว่า “แต ่ว่า...”
“เจ้าไม ่้
ตองร้อนใจไป ถ ้ำเฮยเหย ียนถูกป
ิ ดล
้อม
ตอนน ้เจ
ี ้ารีบร
้อนกล ับไป ถ ึงนอกเขาเฮยเหย ียน ก็ไม่
่าจะเข
น ้าไปได ้ ” เหม ียวอ๋ องพ
ูดว่า “หล ังจากต ันต
ูก่
ู
ได
้พบก ับเหว ่ยช่
ือส่
ือแล ้ว เหว ่ยช
่
ือส่ือก
็จะปล ่อยพวก
เจ
้าเข ้าไปในถ ้ำเอง ถ ึงเวลาน ั
้นเจ้าค่อยนำจดหมาย
ของข ้าให้กับปาเย ่ล่”
ี
ีฝ
อ ูเหม ือนยังอยากจะพ ูดอะไรอ ีก เหม ียวอ๋ องก็พ
ูดว่า
“หลางชาต ูล
ู เจ ้าพาพวกเขาไปพ ักก่อน” เขาอาจจะ
ีอ
ม ุดมการณ ์ท่แน
ี ่วแน ่ของเขา แต ่ตอนน้เขาแก
ี ่แล้ว
ความแข ็งกร้าวแบบคนหน ่มก
ุ ็ไม
่มีแล้ว แม้แต่ย
ืนก็ย
ัง
ำบากเลย ด
ล ังนั
้นตอนน ้เขาด
ี ูเหน่
ือยมากแล ้ว
ีฝ
อ ูท
ำความเคารพอย ่างมีมารยาท ฉ ีหนิงเองก ็
เช่นกัน
หากทุกอย ่างเป ็ นไปตามท ่เหม
ี ียวอ๋ องจัดการ เร ่ือง
ของถ้ำเฮยเหย ียนสามารถจบอย ่างราบร ่ืนได
้
ำหร
ส ับฉ ีหนิงแล้ว ถือว่าเป็ นผลดีมาก
หลางชาต ูลูเดินมา แล ้วยกม ือเช ิญพวกเขาออกไป
ีฝ
อ ูเด
ินออกไปสองสามก ้าว ก ็ห
ันหล ังกลับมามอง
เหมียวอ๋ องมองมาท ่นางย
ี ้มแล
ิ ้วพย ักหน้า จากน ั
้นก็
ยกมือขึ
้น เพ ่
ือบอกให ้อีฝูไม
่้ตองกังวล รอยย ้มท
ิ ่
ี
่อนโยนน
อ ั
้น ท ำให ้อ
ีฝูสบายใจลงไม ่้
นอยเลย
ึงแม
ถ ้ถ้ำซางซ ่ยจะกว
ุ ้างใหญ ่ แต ่ว
่าทั
้งค ่ก
ู ็ไม
่สะดวกท ่
ี
จะเดินเล ่นไปไหนมาไหนได ้ คร ึ
่งวันท่เหล
ี ือก็เลยน ่า
เบ
่ือมาก
ีหน
ฉ ิงแอบค ิดในใจว ่าโชคด ีท
่ไป
ี ๋ถังหลิงหน ีเอาต ัวรอด
ได้ ไม
่เช ่นนั
้นถ ้ำเฮยเหย ียนล ่มสลายแน ่นอนอ ีกทั
้ง
้
ลางมลท ินไม ่ได้แน่นอน เขาพยายามค ิดว่าใครก ันท่
ี
เป
็ นคนอย ่เบ
ู ้
ืองหล ังเร่
ืองน้ท
ี ั
้งหมด
อฝ
ี ูค
ิดอยากจะร ีบเดินทาง แต ่ว่าท
่เหม
ี ียวอ
๋ องพูดก็
ูก ตอนท
ถ ่กล
ี ับไป อาจจะข ึ
้นเขาเฮยเหย ียนไม ่ได้
ตอนน ั
้นนางโชคด ี่ฝาวงล ้อมออกมาได ้ม
ันก็ไม่ง่าย
แล้ว แต่หลังจากน ั้น การป ิ ดล
้อมก็น
่าจะเข ้มงวดข ึ
้น
ิดจะกล
ค ับเข้าไปม ันน่าจะยากย ่งกว
ิ ่า
แต่ว
่าในเม ่ือเหมียวอ๋ องได ้จัดการท ุกอย่างไว ้แล้ว ท ำ
ให้อ
ีฝูก
็พอจะม ีแผนอย ่้
ู บาง
จดหมายของเหม ียวอ๋ อง ก ็หมายถ ึงท่าทีของชาวเจ ็ด
ิบสองถ
ส ้ำ ถึงแม้อีฝ
ูจะไม ่้
ู
รว่าเหมียวอ๋ องเขียนอะไร
ในจดหมาย แต ่ว
่าส่งท
ิ ่ม
ี ั
่นใจได ้ว่า ต่อให้เป็ นซ
ีชวน
่
ือส
ช ่
ือเอง เม ่
ือเห็นจดหมายของเหม ียวอ๋ อง ก็ยังต
้อง
ิดหน
ค ัก
หลังจากก ินข้าวเย ็นแล้ว จดหมายของเหม ียวอ๋ องก็
ังไม
ย ่ได
้ส่งมาให ้ แต่ว่ามีชาวเหม ียวผอมส ูงคนหน ึ
่ง
มาอย ่ท
ู ่นอกห
ี ้อง แล ้วพูดว ่า “ท่านเหมียวอ ๋ องเชิญ
ไปพบขอร ับ”
ีฝ
อ ูร
ีบออกจากห ้อง ฉ ีหน ิงเองก ็เดินตามมา
เหมือนก ัน ชาวเหม ียวคนน ั
้นพ
ูดว ่า “ท
่านเหม ียว
๋
อองเช ิญท ่านทั
้งสองไปพบ ม ีเร
่ืองอยากจะก ำชับ”
ีหน
ฉ ิงร้
ูส ึกแปลกใจจ ึงถามว ่า “เร ียกข
้าไปด ้วย
หรือ?”
“ใช่” ชาวเหม ียวคนน ั
้นพ ูดอย
่างนอบน ้อม “ท ่าน
เหมียวอ ๋ องก
็มีเร่
ืองจะพ ูดกับท
่านด ้วย ให้ท่านทั
้งสอง
ไปพร้อมก ัน” เหม ือนคิดอะไรข ึ
้นมาได้ เขาพ ูดขึ
้นมา
ีกว
อ ่า “ท ่านเหม ียวอ๋ องจะพบพวกท ่านท่้
ี หองพัก
ของท ่าน ด ังนั
้นอาว ุธของพวกท ่านคงไม ่เหมาะท ่จะ
ี
พกไปด ้วย ท ้งเอาไว
ิ ้ท่น
ี ่ ไม
ี ่ม
ีใครกล ้าขโมยของพวก
่านแน
ท ่นอน”
อฝ
ี ูคิดว่าเหม ียวอ๋ องเร ียกพบ น ่าจะเป ็ นเร่
ืองของ
จดหมาย แต ่ว่าเรียกฉ ีหนิงไปด้วย ม ันดูแปลกมาก
่อนหน
ก ้าท่จะเข
ี ้ามาในถ ้ำใหญ่ ก็ไม ่ให
้พกอาว ุธ ทั
้ง
สองร ้
ูว่ามันเป็ นระเบ ียบท่เหม
ี ียวอ ๋ องกำหนดไว ้ เลย
เก็บอาว ุธไว ้ในห้อง
พวกเขาไปโดยปราศจากอาว ุธ ตอนน ้ไม
ี ่ได ้ม
ีเร
่
ืองค ับ
ันอะไร พวกเขาอย
ข ่บนเขาซ
ู ีซาน หากถ ้ำซางซ่ยค
ุ ิด
จะจ ัดการพวกเขา ต ่อให้ม
ีอาว ุธในม ือ ก็้องก
ป ันไม ่ได้
ชาวเหม ียวร ู ปร
่างผอมส ูงนำทั
้งค ่ลงไปท
ู ่กลางเขา ้า
ี ฟ
เร่มม
ิ ืดแล ้ว อาคารหลายท ่เร
ี ่มจ
ิ ุดไฟแล ้ว ม ัน
เหม ือนกับดวงดาวเลย
เดินมาได ้ระยะหน ึ
่ง ้ขามสะพานมาจนส ุด ้ ดานหน้า
็ม
ก ีอาคารไม ้ไผ่ตั
้งอย ่ ด
ู ูไม่ได
้แปลกพ ิเศษอะไร ชาว
เหม ียวรู ปร่างผอมก ็พ
ูดว่า “ท่านเหม ียวอ๋ องกำลังรอ
อย่้
ู ดานใน ้ ขาจะรอพวกท ่านอย ่ตรงน
ู ้”
ี
อฝ
ี ูพยักหน
้า ขอบค ุณ แล
้วทั
้งค่ก
ู ็เด
ินเข้าไป ภายใน
ไม่ม
ีใครอย ่เลย สงส
ู ัยเหมียวอ๋ องอายุมากแล้ว เลยไม ่
ชอบคนพล ุกพล่าน
ีฝ
อ ูเดินข
ึ
้นไปช ั
้นบนของห ้อง แล ้วเปิ ดประตู ภายใน
้
หองมีการจ ุดไฟเอาไว ้ อีฝ
ูพูดอย่างเคารพว ่า “อีฝู
แห่งถ้ำเฮยเหย ียน มาขอพบท ่านเหม ียวอ
๋ อง”
ภายในห ้องเง ียบมาก ไม ่ม
ีเสียงอะไรเลย อ ีฝ
ูหันไป
มองหน ้าฉ
ีหน ิง ฉีหนิงพ
ูดเบาๆ ว ่า “ท่านเหมียวอ๋ อง
อายุมากแล ้ว อาจจะไม ่ได
้ย
ินก็ได้ ลองเร ียกอ
ีกทีสิ”
ีฝ
อ ูพยักหน
้า แล ้วก็ตะโกนแจ้งไปอ ีก ภายในก ็ย
ังคง
ไม่ม
ีความเคล ่
ือนไหวอะไร
ีหน
ฉ ิงเร่มร
ิ ้
ูสึกแปลกๆ เส ียงของอ ีฝ
ูก็ไม
่ได้เบาเลย
ันน
ว ้ตอนพบท
ี ่านเหม ียวอ
๋ อง ถึงแม้เขาจะอาย ุมาก
แล้ว แต่การได ้ย
ินของเขาก ็ยังดีอย่ รอบๆ เง
ู ียบมาก
ขนาดน ้ หากเหม
ี ียวอ ๋ องอย่ในห
ู ้อง แต ่กลับไม่ได้ย
ิน
ันแปลกมาก
ม
ีฝ
อ ูขมวดค ้ว ห
ิ ันมาพ ูดว ่า “้ดานในเหม ือนไม่มีคน”
ีหน
ฉ ิงหันกล ับไปมองท ่สะพานไม
ี ้ท่เขาเด
ี ินมา เขา
เห็นว
่าชาวเหม ียวท ่พาพวกเขามาน
ี ั
้นหายไปแล ้ว เขา
แอบตกใจ เหม ือนร ้
ูส ึกอะไรข ึ
้นมา เขาพ ูดว
่า “พวก
เรารีบไปจากท ่น
ี ่ก
ี ันเถอะ”
ำล
ก ังจะลงจากอาคารไป ท ันใดน ั
้นก็ได
้ยินเสียง “เอ ๋
เหตุใดพวกเจ ้าถึงได ้มาอย ่ท
ู ่น
ี ่? พวกเจ
ี ้าจะมาพบ
่านเหม
ท ียวอ๋ องหรือ?” ระหว ่างท ่พ
ี ูด ก
็มีคนอีกส่้
ี หา
คนออกมา คนท ่อย
ี ่หน
ู ้าสุดนั
้นก ็คือหลางชาต ูลู
ีฝ
อ ูเห
็นหลางชาต ูลูพาคนมา นางก ็ตกใจ แอบร ้
ูสึกได้
่าม
ว ันผิดปกต ิ แต ่ว
่าก ็ยังพ
ูดออกไปว ่า “ท ่านเหม ียว
๋
อองเรียกพวกเราสองคนมาท ่น
ี ่ พวกเราย
ี ังไม่ัทนได้
เข้าไป เหม ือนท่านเหม ียวอ๋ องจะไม ่ได
้อย่ในห
ู ้อง”
หลางชาต ูลูส
่ายหน
้าย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ไม ่ม
ีทาง ในเวลา
้ของท
ี
น ุกว
ัน ท่านเหมียวอ๋ องจะอย ่ในห
ู ้อง หลายส ิบ
ี
ปมาน้ ไม
ี ่เคยเปล่ยน” เขาเด
ี ินข
ึ้นไปด้านบน แล ้ว
ูดว
พ ่า “้ขาจะเข้าไปดู” เขาไม ่ได้เคาะประต ู เป
ิด
ประตูเข้าไปเลย หลางชาต ูลูเด
ินเข้าไปข ้างใน แล ้ว
ตะโกนว ่า “ท่านพ่อ อ
ีฝูอย่้
ู ดานนอก บอกว ่าท่าน
เรียกพบนาง...” ท ันใดน ั
้นก็ได
้ยินเสียงท่ด
ี ู่
ืน
ต
ตระหนก “ท ่านพ
่อ...ท ่านพ ่อ ท
่าน...ท ่านเป็ นอะไร
ไป ใครก ็ได้ เข
้ามาที ท่านเหม ียวอ๋ องถ
ูกลอบ
ังหาร”
ส
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท
่ 371 การตายของเหม
ี ียวอ๋ อง
หลางชาต ูล
ูพูดด
้วยน ้ำเส ียงดุดัน สีหน
้าของอ ีฝูเร
่ม
ิ
เปล ่ยน ฉ
ี ีหน
ิงเองก ็น
่งไปเช
ิ ่นกัน
ชาวเหม ียวท ่ตามหลางชาต
ี ูล
ูมาก ็ตกใจ ม ีอ
ีกสองคน
่งเข
ิ
ว ้าไปในห ้อง อ ีฝ
ูเองก ็เช่นก ัน
ีหน
ฉ ิงเดินตามอ ีฝูไป ท ่ม
ี ุมห
้องม ีเก้าอ
้เถาว
ี ัลย
์ อย่
ู
เหม ียวอ๋ องน
ั่งอย่บนเก
ู ้าอ้เถาว
ี ัลย์ ห
ัวของเข ้าพับลง
มาตรงหน ้าอก ภายในห ้องมีกล่นคาวเล
ิ ือดแรงมาก
หลางชาต ูล
ูคุกเข่าอย ่้
ู ขางๆ เหม ียวอ
๋ อง
ีหน
ฉ ิงสีหน้าเคร่งเคร ียดมาก เขาอาศ ัยแสงไฟ
เห็นช ัดว
่า ท่หน
ี ้าอกของเหม ียวอ๋ อง มันม
ีเลือดไหล
อย่ เหม
ู ือนก ับว
่าเพ ่งถ
ิ ูกส
ังหารได ้ไม
่นาน
่งท
ิ
ส ่ท
ี ำให ้ฉีหนิงตกใจมากกว ่าการตายของเหม ียว
๋
อองคือ ม ีดท่ั
ี ปกอย ่ท
ู ่อกของเหม
ี ียวอ ๋ อง
ึงแม
ถ ้จะม ีระยะห ่าง แต ่ฉ
ีหนิงมองก ็ดูออกแล้ว ีมดท่
ี
ั
ปกอย ่ท
ู ่อกของเหม
ี ียวอ ๋ อง เหมือนจะเป ็ นม
ีดของเขา
่เก
ี
ท ็บไว ้ท่้
ี หองพ ัก
เขาตกใจสะด ุ
้งไป ้ ู
รว่าตัวเองน ่าจะตกหล ุมพรางของ
คนท่ค
ี ิดร้ายแล ้วแน ่ๆ
“หลางชาต ูล
ู ท ำไมถ ึงเป็ นแบบน้?” อ
ี ีฝูหน
้าถอดส ี
เสียงของนางส ั
่นเคร ือ “เหต ุใดท ่านเหม ียวอ
๋ อง...
่านเหม
ท ียวอ๋ องถึงถูกลอบส ังหารได ้ ?”
หลางชาต ูลูห
ันกล ับมา แล ้วพูดด
้วยความโกรธว ่า
“พวกเจ ้าเป ็ นใครก ันแน ่?”
ีฝ
อ ูตกใจ หลางชาต ูลูลุกขึ
้นมา แล ้วพ ูดว
่า “้ขาร้
ู อย่
ู
แล้ว ถ ้ำเฮยเหย ียนถ ูกทหารล ้อมปิ ดตายแบบน ั
้น
พวกเจ ้าจะฝ ่ าวงล ้อมของพวกเขามาย ังเขาซีซานน ่ได
ี ้
อย่างไร” เขายกม ือช้มาท
ี ่อ
ี ีฝ
ู “พวกเจ ้าเป
็ นใครกัน
แน่? เหต ุใดต้องลงม ือเห ้ยมโหดก
ี ับเหม ียวอ
๋ องแบบน ้
ี
้
ดวย?”
“เจ้าว่าอะไรนะ?” อ ีฝูอ
ึ
้งไป แล ้วร ีบพูดว
่า “เจ ้าบอก
่า...เจ
ว ้าบอกว ่าพวกข ้า...” ส ีหน
้าของนางโกรธมาก
“หลางชาต ูลู เจ้าอย ่าพูดเหลวไหลนะ”
“เหลวไหล?” หลางชาต ูลูพ
ูดว่า “้ ขาถามเจ ้าหน่อย
ในเวลาแบบน ้ พวกเจ
ี ้ามาท ำอะไรท ่น
ี ่? หลายป
ี ี มาน้
ี
หากไม ่ใช่ว
่ามีเร่
ืองด ่วนอะไร หล ังจากตะว ันตกดิน
แล้ว เหม ียวอ๋ องไม ่เคยเร ียกใครมาพบ” ดวงตาของ
เขาแดงก ่ำ กำหม ัดแน ่น เหม ือนจะพ ่งเข
ุ ้าใส่พวกเขา
ได้ตลอดเวลา
ีฝ
อ ู้
ู
รว่าสถานการณ ์ ไม
่ดีแล้ว แต ่ย
ังข่มอารมณ ์ เอาไว้
“หลางชาต ูลู ้ขาร
ู้ว่าเจ้าก ำล ังโกรธ แต ่ว
่าเจ้าจะมาใส ่
้
รายคนด ีแบบน ้ไม
ี ่ได้นะ พวกข ้ามาท ่น
ี ่ เพราะท
ี ่าน
เหมียวอ๋ องเรียกพวกข ้ามา เหม ียวอ๋ องมีเร
่
ืองจะส ั
่ง
พวกข ้า....แต ่ว
่าพวกข้าเรียกอย ่หลายคร
ู ั
้ง ในห ้องก ็
ไม่มีความเคล ่
ือนไหวอะไรเลย พวกข ้าไม ่กล
้าเข ้าไป
ำล
ก ังค
ิดจะไป เจ ้าก
็พาคนมาพอด ี” นางขมวดค ้ว
ิ
แล้วจ้องไปท่หลางชาต
ี ูล
ู
หลางชาต ูล
ูพูดว่า “เจ
้าบอกว ่าท ่านเหม ียวอ๋ องเร ียก
พวกเจ ้ามาพบ ้ ถาเช
้นนั
้นเจ้าบอกข ้าท
ี ใครเป ็ นคน
ไปตามเจ ้ามา ตอนน ้เขาอย
ี ่ท
ู ่ไหน?”
ี
“เม่ือคร
ู่เขายืนรอพวกข ้าอย ่ท
ู ่สะพานไม
ี ้นั่น” อีูฝพูด
่า “แต
ว ่ว่าตอนน ้...ไม
ี ่้
ูรว
่าไปไหนแล ้ ว”
หลางชาต ูล
ูหัวเราะอย ่างบ้าคล ั่ง แสยะย ้มออกมา
ิ
้
ดวยความโกรธแล ้วพ
ูดว่าว่า “เจ ้าบอกว ่าท่สะพาน
ี
ไม้ม
ีคนยืนรอพวกเจ ้าหรือ? แต ่ว
่าตอนท ่พวกข
ี ้ามา
ไม่เห็นมีใครเลย” เขาพ ูดว
่า “จ ับตัวคนร ้ายเอาไว ้
เด๋ยวน
ี ้”
ี
ชาวเหม ียวหลายคนตอนน ้้
ี ลอมตัวของฉ ีหนิงกับอีู
ฝ
เอาไว ้ แล้วชักดาบออกมาจากฝ ัก
ีฝ
อ ูตะคอกกล ับไปว่า “หลางชาต ูล
ู พวกเจ ้ากล้าลง
ือหร
ม ือ?”
“พวกเจ ้าสังหารท ่านเหม ียวอ๋ อง ก็ถ
ือว่าเป็ นศัตร
ู
ของพวกข ้าชาวเจ ็ดสิบสองถ ้ำ” หลางชาต ูลูก
ำหม ัด
แน่นแล้วพูดว
่า “พวกเจ ้าจะต ้องถูกเลาะหน ังตัดเส ้น
เอ็น”
“เจ้าบอกว ่าพวกข้าส ังหารท ่านเหม ียวอ๋ อง มี
หลักฐานอะไรหร ือไม ่?” อ ีฝ
ูพูด
หลางชาต ูล
ูพูด ห
ันหล ังกลับไปแล ้วพูดว่า “ท ่านพ่อ
ขออภ ัยด
้วย” เขาย ่
ืนมือไปด ึงมีดท
่อย
ี ่ท
ู ่หน
ี ้าอกของ
เหมียวอ๋ องออกมา ฉ ีหน
ิงเห ็นชัดแล
้ว ม ีดนั
่นมันเป็น
ีดส
ม ั
้นของเขา
“มีดเล่มน้ พวกเจ
ี ้าน ่าจะคุ
้นเคยมากกว ่าใคร” หลาง
ชาตูลูก
ำม ีดสั
้นไว้ แล ้วย
่
ืนให้กับอีฝ
ู “ว ันน้พวกเจ
ี ้ามา
่ถ
ี
ท ้ำใหญ ่ วางอาว ุธไว้นอกถ ้ำ หน ึ
่งในสองช ้นน
ิ ั
้น ก
็
ืออาว
ค ุธท่ใช
ี ้ในการส ังหาร” สายตาของเขาจ ้องไปท ่
ี
ีหน
ฉ ิง “ม ีดดีด
ีแบบน ้ ้
ี ขาคิดไม่ถึงเลยว ่าพวกเจ ้าจะ
เอาม ันเข้าถ้ำมา ท ่แท
ี ้ม
ีแผนร ้ายแบบน ้น
ี ่เอง”
ี
ีฝ
อ ูถ
ึงได้สังเกตเห ็น นางเคยเห ็นมันสองคร ั
้ง นาง
สะดุ
้งไป ส ีหน
้าเร ่มเปล
ิ ่ยน
ี
นางรู้ว
่าการตายของเหม ียวอ๋ องไม่ได้เก ่ยวข
ี ้องอะไร
ับฉ
ก ีหนิงเลย ท ั
้งสองคนเก ็บอาว ุธไว ้ท
่้
ี หองพ ัก
หลังจากน ั
้นก็มาท ่น
ี ่ต
ี ัวเปล่า ทั
้งค่ไม
ู ่ได
้อย ่ห
ู ่างจาก
ันเลย ฉ
ก ีหนิงไม ่ม
ีทางเข ้าใกล้เหม ียวอ๋ องได ้เลย
“มีคนใส ่้
ราย” อ ีฝูก็เข้าใจท ันที “หลางชาต ูล
ู มีดเล
่ม
้เป
ี
น ็ นของพวกข ้าจร ิง แต ่ว
่า...พวกข ้าไม ่ได
้เอามันมา
้
ดวย”
“หลักฐานอย ่น
ู ่แล
ี ้ว พวกเจ ้ายังจะแก ้ต
ัวอีกหร ือ”
หลางชาต ูล
ูกัดฟั นพูด
ในตอนน ้เอง ก
ี ็ได้ยินเสียงหัวเราะ ท ุกคนก ็หันไปมอง
เห็นฉีหน
ิงหัวเราะ หลางชาต ูลูขมวดค ้วแล
ิ ้วพ ูดว่า
“เจ้ายังม
ีหน ้ามาห ัวเราะอ ีกหรือ? ทำการส ำเร ็จแล้ว
ใช่หรือไม่?”
“อีฝ
ู เจ้าเข ้าใจหร ือย
ังว่ามันเกิดอะไรข ึ
้น?” ฉ ีหนิง
ถอนหายใจแล ้วพ ูดว่า “ตั
้งแต่เร่มจนจบ ม
ิ ันก็ค
ือ
หลุมพราง ก ่อนท ่พวกเราจะมาพบท
ี ่านเหม ียวอ๋ อง
็ม
ก ีคนวางหล ุมพรางเอาไว ้แล้ว มีดสั
้นเล ่มน้ คงม
ี ีคน
้
จองเอาไว ้ก่อนแล ้ ว”
หลางชาต ูล
ู “หล ุมพราง?” เขาเอาม ีดสั
้นช้ไปท
ี ่หน
ี ้า
ของฉ ีหน
ิงแล ้วพูดว ่า “เจ้าเป็ นชาวฮั
่นน่นา แต
ี ่กลับ
แต่งตัวเป
็ นชาวเหม ียว คิดจะท ำอะไร? พวกเจ ้าขึ
้น
เขามาก ็เพ่
ือลงม ือสังหารท ่านเหม ียวอ
๋ อง แต ่น
่า
เสียดาย...ท ่ท
ี ่านพ
่อมองแผนร ้ายของพวกเจ ้าไม่
ออก”
ตอนน ้เองก
ี ็ได
้ย
ินเสียงฝี เท
้าคนด ังข
ึ
้น ้ดานนอกมีชาว
เหมียวห ้าหกคนเด ินเข้ามา ในม ือถ
ือธนูเล็งมาท
่ฉ
ี ี
หนิง
ีหน
ฉ ิงหล ับตาลง เหม ือนเตร ียมตัวไว
้อย่แล
ู ้ว รอแค ่
พวกเขาลงม ือเท่าน
ั
้น เขาก ็จะรีบลงมือจับต
ัวหลาง
ชาตูลูไว้ ขอแค่ควบค ุมต
ัวหลางชาต ูลูได
้ ชาวเหม ียว
พวกน ั
้นก็ไม่กล
้าลงมือ เขาร ้
ูดีว่า ชาวเหม ียวพวกน ้
ี
เข้าใจไปแล ้วว
่าเขาก ับอีฝ
ูเป็ นคนร
้ายท่ส
ี ังหารเหมียว
๋
ออง หากเขาลงม ือก
่อน ก ็เหม ือนก
ับยอมร ับว
่าท
ำ
จริง ต่อให้หนีไปได้ก
็้ลางมลท ินได้ยาก
ีฝ
อ ูหน
้าเร ่มซ
ิ ีดขาว
นางล ำบากล ำบนเด ินทางมาจนถ ึงเขาซีซาน เพ่
ือพบ
ับเหม
ก ียวอ
๋ อง เหมียวอ๋ องเองก ็ยอมรับปากให้ต
ันตูก ่
ู
เดินทางไปพบก ับเหว ่ยช่
ือส่
ืออีกคร ั
้ง เตร ียมการไว ้ให้
พร
้อมแล ้ว หากม ีเหมียวอ ๋ องย่
ืนมือเข ้าช ่วยเหลือใน
เร
่ืองน้ ถ
ี ้ำเฮยเหย ียนก ็จะม ีโอกาสพล ิกสถานการณ ์
กลับมาได ้
นางฝากความหว ังทั
้งหมดเอาไว ้ท่เหม
ี ียวอ๋ อง แต่ว
่า
นางคิดไม ่ถึงเลยว ่า เหม ียวอ๋ องเพ ่งจะออกค
ิ ำสั
่งเร่ือง
้ไป กล
ี
น ับถ ูกลอบส ังหารท ันที
การตายของเหม ียวอ๋ อง ส ำหร ับชาวเหม ียวแล้ว มัน
ือเร
ค ่
ืองใหญ ่
ีฝ
อ ูไม
่ได้กังวลเร ่
ืองท่ต
ี ัวเองจะตายหร ือไม่ แต่่
วา
เหมียวอ๋ องตายไป เร ่
ืองท ่เพ
ี ่งม
ิ ีคำส ั
่งออกไป คงไม ่ม
ี
ทางสำเร ็จ
“จับพวกเขาม ัดเอาไว ้ ” หลางชาต ูลูออกคำส ั
่ง ชาว
เหมียวหลายคนน ำเช ือกเถาว ัลย
์ มา แล ้วเดินมามัด
ัวฉ
ต ีหนิงกับอีฝูเอาไว้
“้ชาก่อน” ในตอนน ้เอง ก
ี ็มีเส
ียงเส ียงหนึ่งด
ังขึ
้นมา
ีชายคนหน
ม ึ
่งเดินมาจากด ้านนอก ู รปร่างก ำยำส ูง
ใหญ่ คนๆ น ั้นค
ือตันตูก่
ู
เห็นตันตูก่มา อ
ู ีฝูก
็เหมือนมีความหว ังข
ึ
้นมา นางพ ูด
ันท
ท ีว่า “ต ันต ูก
่ พวกข
ู ้าไม่ได้ฆ
่าท่านเหม ียวอ๋ อง
นะ”
พอตันตูก่เด
ู ินเข้ามา หลางชาต ูลูก
็ขมวดค ้ว ย
ิ ังไม ่ท
ัน
ูดอะไร ต
พ ันต ูก
่ก
ู ็เดินไปท่้
ี ขางๆ เหม ียวอ
๋ อง เขาต ัว
ั
ส
่นไปท ั
้งต ัว ส ีหน
้าของเขาเส ียใจมาก เขาค ุกเข ่าลง
ับพ
ก ้
ืน
ภายในห ้องเง ียบสง ัด
หลังจากน ั
้นไม ่นาน ต ันตูก
่ก
ู ็ล
ุกข
ึ
้นมา แล ้วมองไปท ่
ี
หลางชาต ูลู แล้วถามว ่า “ท ่านเหมียวอ๋ องถูกพวก
เขาส ังหารหร ือ?”
“น่หล
ี ักฐาน” หลางชาต ูลูเอามีดสั
้นให
้ตันต
ูก ่ “เจ
ู ้าก็
้
ู
ร ท ่านเหมียวอ๋ องสั
่งให้พวกเราเด ินลาดตระเวน
อย่างเข้มงวด ด ังน
ั้นปกต ิแล
้วข้าจะพาคนเด ินส ำรวจ
ภายในถ ้ำไปท ั
่ว คืนน้พอข
ี ้าเด ินส
ำรวจมาถ ึงท ่น
ี ่ ก
ี ็
เห็นพวกเขาท ำต ัวลับๆ ล ่อๆ อย่ท
ู ่หน
ี ้าห
้องของท ่าน
เหม ียวอ
๋ อง ถามพวกเขาว ่าเหตุใดมาอย ่ท
ู ่น
ี ่ได
ี ้ พวก
เขาบอกว ่าท่านเหม ียวอ๋ องเรียกพวกเขามาพบ”
“พวกข ้าไม่ได้โกหกนะ” อ ีฝ
ูรีบพ
ูด “ท่านเหม ียวอ ๋ อง
เรียกพวกข ้ามาจร ิงๆ”
หลางชาต ูล
ูไม่ได้สนใจ เขาพ ูดต
่อว่า “ท่านเหม ียว
๋
อองไม ่ม
ีทางเร ียกใครมาพบในเวลาน ้เด
ี ็ดขาด ้ ขาถึง
ได้้
ู
รสึกสงสัย ค ิดว
่าอาจจะเก ิดเร
่ืองร
้ายขึ้นมา ก ็เลย
ิดจะเข
ค ้ามาถามท ่านเหม ียวอ
๋ องว่าเก
ิดอะไรข ึ้น แต่
่าหล
ว ังจากเป ิ ดประต ูเข
้ามาแล ้ว ก็พบว
่า...” เขาก ัด
ั
ฟน แล ้วพูดต
่อว ่า “้ขาเข้ามาในห ้องก็พบว่าท ่าน
เหม ียวอ ๋ องถ ูกสังหารอย ่บนเก
ู ้าอ ้ แล
ี ้วมีด...ม ีดเล่มน้
ี
็ั
ก ปกอย ่ท
ู ่หน
ี ้าอกของท ่านเหม ียวอ๋ อง”
ันต
ต ูก่ถามว
ู ่า “ม ีดเล ่มน
้เป
ี ็ นของใคร?”
“ก็ชาวฮ ั
่นท่ปลอมต
ี ัวมานั
่นอย ่างไรเล ่า” ชาวเหม ียว
ีกคนร
อ ีบเด ินออกมา “ว ันน ้ตอนท
ี ่พวกเขามาท
ี ่ถ
ี ้ำ
ใหญ ่ ได ้ฝากอาว ุธไว้ หนึ
่งในน ั
้นก ็ม
ีมีดเล่มน้้
ี ดวย”
ีหน
ฉ ิงมองไปท ่คนๆ น
ี ั
้น เขาจ ำได ้ว่าชาวเหม ียวคนน ้
ี
เหม ือนจะเป ็ นคนท ่ร
ี ับฝากอาว ุธเม ่ือเช้า
ีฝ
อ ูหว ังแค ่ต
ันตูก่จะค
ู ืนความเป ็ นธรรมให ้ได้ นางเลย
ูดข
พ ึ
้นมาอ ีกว่า “คนๆ น ั
้นบอกว ่า หากจะเข ้าพบ
เหม ียวอ ๋ องจะพกอาว ุธเข
้าไปไม ่ได้ ดังนั
้นพวกเราจ ึง
ำอาว
น ุธฝากไว ้ ท่านเหม ียวอ ๋ องถูกส ังหาร ไม ่
เก่ยวก
ี ับพวกเรา จะต ้องมีคนขโมยอาว ุธของพวกเรา
แล
้วน ำมาใส ่้
รายพวกเราแน ่” นางพ ูดต
่อว ่า “หาก
พวกเราเป ็ นคนสังหารท ่านเหม ียวอ ๋ องจริง พวกเรา
จะท้งอาว
ิ ุธไว้ ให้พวกเจ ้ามีหลักฐานมาจ ับพวกเราได ้
อย่างไร?”
“ทีพ
่ วกเจ ้าพูดมาไม ่ม
ีหลักฐาน ไม ่ม
ีใครเป ็ นพยานให้
พวกเจ ้าได้ ” หลางชาต ูล
ูย้มแห
ิ ้งแล้วพ
ูดว ่า “พวกเจ ้า
ังหารท
ส ่านเหม ียวอ๋ อง พวกเราม ีท
ั
้งพยานบ ุคคล
และหล ักฐาน หากไม ่ใช่ว
่าพวกเรามาพบเข ้าพอดี
พวกเขาคงเอาอาว ุธหนีไปแล้ว แต ่ว
่าพวกเราเด ิน
ลาดตระเวนมาท ่น
ี ่ พวกเจ
ี ้าต่
ืนตระหนก เลยไม ่ท
ัน
ได้จ
ัดการก ับอาว ุธ พวกเราถ ึงได้จับตัวได้ท
ันเวลา”
เขาจ้องไปท ่ต
ี ันต
ูก่ แล
ู ้วถามว ่า “ต ันตูก
่ พวกเขาสอง
ู
คนสังหารท ่านพ ่อของพวกเรา เจ ้าว่า พวกเราควร
ำอย
ท ่างไรก ับพวกเขาด ี?”
“ท่านเหม ียวอ๋ องเคยพ ูดไว้ว่า หลายเร ่
ืองไม ่ควรรีบ
้
รอนตัดสินใจ ้ ตองตรวจสอบให ้ช
ัดเจนก ่อน” ต ันต
ูก่
ู
่งไปคร
ิ
น ่
ูหนึ
่ง ดวงตาของเขาแดงก ่ำ แต ่ก
็ยังน
่งอย
ิ ่
ู
“หากพวกเขาส ังหารท ่านเหม ียวอ๋ องจริง เขาท ำไป
เพราะอะไรเล ่า? เหต ุใดพวกเขาต ้องลงม ือกับท่าน
เหมียวอ๋ องด้วย? เบ ้
ืองหล ังม
ีแผนอะไรซ ่อนอย ่
ู
หรือไม่ เร่
ืองน ้้
ี ตองทำให ้ชัดเจน”
หลางชาต ูล
ูพูดด้วยความโมโหว ่า “เจ ้าพ
ูดแบบน ้
ี
หมายความว ่าอย ่างไร? หร ือว่าส่งท
ิ ่พวกเราเห
ี ็นอย ่
ู
ันไม
ม ่เพียงพอจะเป ็ นหลักฐานหร ือ?”
“ไม่พอ” ต ันตูก่พ
ู ูดอย่างจร ิงจังว่า “การฆ ่าคนมันก ็
้
ตองมีแรงจ ูงใจ ต ่อให ้พวกเขาเป ็ นคนลงม ือจร
ิง ก ็
้
ตองสืบใหู้้
รว่าใครอย ่เบ
ู ื้
อ งหล ังพวกเขา” เขาช ้ไปท
ี ่
ี
ีฝ
อ ูแล
้วพูดว่า “นางเป ็ นคนของถ ้ำเฮยเหย ียน ก ำล ัง
้
ตองการความช ่วยเหล ือจากท่านเหม ียวอ
๋ อง จะลง
ือก
ม ับเหม ียวอ๋ องในเวลาแบบน ้น
ี ่ะหร ือ?”
“หรือไม่นางก ็อาจจะไม ่ใช่อ
ีฝู ไม่ใช ่คนของถ้ำเฮยเห
ียน” หลางชาต
ย ูล
ูพูดว่า “สองคนน ้ปลอมต
ี ัวข
ึ
้นเขา
มา เป้าหมายก ็ืคอการหาโอกาสลงม ือ” เขาแสยะย ้ม
ิ
แล
้วพ
ูดว
่า “ต
ันตูก
่ เจ
ู ้าคงไม
่ได
้ค
ิดจะปกป
้องพวก
เขาหรอกกระมัง?”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 372 ค
ี ุกหมาป่า
ันต
ต ูก
่ส
ู ีหน
้าน่งไป แล
ิ ้วพูดเส ียงเข้มว่า “เจ ้าว
่าอะไร
นะ?”
“ตันต
ูก่ ได
ู ้ยินมาว
่าเจ้าร ้
ูจักก
ับพวกเขาสองคนมา
่อน?” หลางชาต
ก ูลูกำม ีดสั
้นไว
้ในมือ “ตอนท ่เจ
ี ้าอย่
ู
ีนเขา ย
ต ังไม่ท
ันม
ีคำส ั
่งของท ่านเหม ียวอ๋ อง เจ้าก
็พา
ัวพวกเขาข
ต ึ
้นเขามาแล ้ว?”
ันต
ต ูก
่ส
ู ีหน
้าเปล่ยนไป เขาตะคอกกล
ี ับไปว ่า “หลาง
ชาตูล
ู เจ้าพูดแบบน้หมายความว
ี ่าอย ่างไร?”
หลางชาต ูลูเหม
ือนจะย ังกล ัวต
ันตูก
่อย
ู ่้
ู บาง เขาถอย
หลังสองก้าว เขาตะโกนเส ียงด
ังว่า “้ ขาหมายความ
่าอย
ว ่างไร เจ ้าฟ
ั งไม
่เข ้าใจหรือ? สองคนน ้ม
ี ีท
่มาย
ี ัง
อย่างไร เจ ้าควรจะให ้ความเห ็นพวกเราถ ึงจะถูก”
ตอนน ้ภายในห
ี ้องมีคนอย ่ประมาณส
ู ิบคน พอท ุกคน
ได้ย
ินหลางชาต ูลูพ
ูดแบบน ้แล
ี ้ว ก
็มองไปท ่ต
ี ันต
ูก่
ู
ันต
ต ูก่ก
ู ำหม ัดแน ่น “ถูกต้อง ้ขาร
้
ูจักกับพวกเขา
ระหว ่างทางท ่กล
ี ับมา อ ีกทั
้ง...พวกเขาย ังช
่วยช ีว
ิตข
้า
เอาไว ้้ดวย”
“เจ้ายอมร ับก็ด
ีแล้ว” หลางชาต ูลูน
่งไป “แต
ิ ่เจ้า
บอกว ่าเจ้าร้
ูจักพวกเขาระหว ่างทาง จร ิงหร
ือไม ่ ม
ี
เพียงต ัวเจ้าเท่านั
้นท่้
ีูร”
ันต
ต ูก่เร
ู ่มโมโห เขาตะคอกว
ิ ่า “หร ือว
่า...หร ือว
่าเจ
้า
ิดว
ค ่าท ่านเหม ียวอ๋ องถูกลอบสังหาร เก ่ยวข
ี ้องกับข้า
้
ดวย?”
“เก่ยวหร
ี ือไม่ มีเจ
้าคนเด ียวท
่้
ีูร” หลางชาต ูลูพูดว
่า
“พวกเขาฆ ่าท่านเหม ียวอ๋ อง พยานหล ักฐานพร้อม
แต่ว
่าเจ ้ากลับปกป ้องพวกเขา ค ิดจะท ำอะไรหร ือ?”
“้ขาแค่ไม่อยากให้เจ ้าใส่้
รายคนด ี” ตันตูก
่ต
ู ัวสั
่น
เพราะโกรธมาก “หากเป ็ นเพราะอารมณ ์ชั
่วครู่ใส่
้
รายคนด ี ทำให ้คนร้ายต ัวจริงหนีไป พวกเราจะมอง
หน้าท
่านพ ่อได้อย
่างไร?”
หลางชาต ูล
ูพูดเส
ียงด ังว่า “จะปล ่อยให้คนร้ายต ัว
จริงหนีไปได้อย่างไร คนร ้ายก ็อย
่ตรงหน
ู ้าน้แล
ี ้ว เจ ้า
ังค
ย ิดจะปกป ้องอีกหร ือ เจ้าจะเก ่ยวข
ี ้องกับการตาย
ของท่านเหม ียวอ
๋ องหรือไม่ ทุกคนร้
ูดีแก่ใจ”
ึงแม
ถ ้ตันตูก
่จะม
ู ีน
ิสัยสุขุมกว
่าหลางชาต ูลูมาก แต ่ว่า
ำพ
ค ูดของหลางชาต ูลู ทำให ้ท
ุกคนเข ้าใจว่าต ันต
ูก่ค
ู ือ
คนบงการส ังหารท ่านเหม ียวอ๋ อง ตันต
ูก่เด
ู ิมท ีก
็เป็น
คนหัวรั
้นพอต ัว เขาจะทนได ้อย่างไร เขาตะคอกว ่า
“หลางชาต ูลู เจ
้าบอกว ่าท
่ท
ี ่านพ่อต
้องตายเพราะข ้า
หรือ?”
หลางชาต ูล
ูเห็นต
ันตูก่โกรธ ก
ู ็เหมือนจะกล ัว “ต ันตูก ่
ู
เจ้าไม่้
ตองท ำมาเป ็ นเสียงดัง ท่านเหมียวอ๋ องถูกสอง
คนน้ส
ี ังหาร หล ักฐานม ัดแน่นขนาดน ้ อ
ี ีกทั
้งก่อนท ่
ี
พวกเขาจะข ึ
้นเขามา เจ ้ากับพวกเขาก ็ู้
รจักกันมา
่อน เจ
ก ้าเองก ็เป
็ นคนพาพวกเขาข ึ
้นเขามาด ้วย ม ัน
่าสงส
น ัยเก ินไปนะ”
“เหต ุใดข ้าต้องทำ้ รายท่านพ่อด้วย?” ต ันต ูก
่ตะคอก
ู
หลางชาต ูลูแสยะย ้ม “เจ
ิ ้าอยากจะให ้้
ขาพ ูดออกมา
จริงๆ หร ือ” เขาพ ูดว ่า “ในเม ่
ือมาถ ึงขั
้นน้แล
ี ้ว พวก
เรามาเป ิ ดอกพ ูดกันดีกว่า ท่านพ่ออาย ุมากแล ้ว
่างกายก
ร ็ไม่เหมือนเด ิมแล้ว หากท ่านพ่อตายไป
ำแหน
ต ่งเหม ียวอ๋ องข้าก็จะเป็ นคนสืบทอดไป แต ่ว่า
เจ
้าตันต ูก่ค
ู ิดว่าต
ัวเองม ีความสามารถ ส ่งคนปล ่อย
่าวไปท
ข ั
่วว ่า ตำแหน ่งเหม ียวอ
๋ องเจ ้าเป
็ นคนท ่ควร
ี
จะได้รับส ืบทอด ถ ูกหร ือไม่?”
ันต
ต ูก่โกรธจนหน
ู ้าด ำคล ้ำ “ใครจะร ับต
ำแหน ่ง
เหมียวอ ๋ อง ไม ่ใช่เร่
ืองท่เจ
ี ้ากับข้าจะตัดส ินได้ มีเพ
ียง
่านพ
ท ่อคนเด ียวเท ่านั
้นท่ต
ี ัดส
ินใจเร ่
ืองน้ได
ี ้ หาก
ทานพ
่ ่อให ้เจ้าสืบทอดต ำแหน ่งเหมียวอ๋ อง ้ขาก็จะ
่วยเจ
ช ้าอย่างเต ็มท่ ้
ี ขาไม่ม
ีความค ิดอ
่
ืน ข ่าวลือท่
ี
ปล่อยมา ้ ขาไม ่้
ู
รเร่ืองอะไรด ้วย”
ในเวลาน ้ ก
ี ็เร่มได
ิ ้ยินเสียงเอะอะโวยวายข ึ้น ฉีหน ิง
มองผ ่านหน ้าต่างไป เห ็นชาวเหม ียวจำนวนหน ึ
่งโผล ่
มา แล ้วล
้อมอาคารห ้องของท ่านเหม ียวอ๋ องเอาไว ้
จากน ั
้นก็มีคนประมาณห ้าหกคนเด ินออกมาจาก
กล่มน
ุ ั
้น ฉ ีหนิงมองไป เขาจ ำได ้ท
ันทีว
่าเป็ นคนท่อย
ี ่
ู
ในห้องโถงเม ่
ือเช ้าน้
ี
ชาวเหม ียวเจ ็ดส ิบสองถ ้ำในแต ่ละถ้ำเองก ็ม
ีแยกเป ็น
หลายถ ้ำย่อย แต ่ละถ ้ำก
็จะมี้จาวถ
้ำของต ัวเอง ซ ึ่ง
ือเป
ถ ็ นผ
ู
้นำของถ ้ำ
ึ
ซ
่งในแต ่ละถ ้ำก็มีหลายเช ้ือสายอย่รวมก
ู ัน
้
จาวถ ้ำของถ ้ำซางซ ่ยก
ุ ็ถ
ือเหม ียวอ
๋ อง โดยม ีถ้ำย่อย
หกถ ้ำ ก็มีหัวหน้าถ้ำหกคน ฉ ีหนิงก
ับอีฝ
ูตอนน ้อย
ี ่ท
ู ่
ี
ถ หล
้ำ ักของถ ้ำซางซ ่ย ด
ุ ังนั
้นท่านเหม ียวอ๋ องในฐานะ
เป
็ นจ
้าวถ ้ำซางซ ่ย ก
ุ ็ถือเป็ นหัวหน ้าของเหล ่าถ้ำย่อย
ั
ท
้งหมด
ภายในถ ้ำหล ัก มีชาวเหม ียวเผ ่าเล็กเผ ่าน้อยเต็มไป
หมด
เผ่าท่เหม
ี ียวอ๋ องอาศัยอย ่ ถ
ู ือเป็ นเผ่าอันดับหนึ
่งของ
้ำซางซ
ถ ่ย และก
ุ ็ถ
ือเป ็ นเผ่าท่เปร
ี ียบเสม ือนเทพ
เจ
้าของชาวเจ ็ดสิบสองถ ้ำ เพราะแม ่หมอของชาว
เหมียวถ ือเป ็ นหน
ึ
่งชนเผ ่า ชนเผ ่าน้เป
ี ็ นชนเผ่าท่
ี
สนับสน ุนต ำแหน ่งเหม ียวอ๋ องมาหลายย ุคหลายสม ัย
หลังจากท ่อ
ี ีฝ
ูมาถึง เหม ียวอ๋ องร้
ูว่าเร่
ืองน ้ส
ี ำคัญมาก
ังน
ด ั
้นจ ึงได ้เร ียกเหล่าห ัวหน้าของถ ้ำย่อยมา เพราะ
ันต
ต ูก่ก
ู ับอ ีฝูย
ังไม่ได้ออกเด ินทาง ไม ู่้
รว่าเหม ียวอ๋ อง
จะเปล ่ยนความค
ี ิดหร ือเปล ่า พวกเขาก ็เลยย ังไม่ได้
กลับไป
้
ดานของเหม ียวอ๋ อง ถึงแม้จะไม ่ได ้แพร
่ออกไปในถ ้ำ
ในทันที แต่เพราะเร ่
ืองน ้เป
ี ็ นเร
่
ืองใหญ ่ ข่าวจึงไปถ ึง
เหล่าหัวหน้าถ้ำอย่างรวดเร ็ว เม ่
ือเหล่าหัวหน้าถ้ำได ้
่าว ก
ข ็รีบเดินทางมาอย ่างรวดเร ็ว
เหล่าหัวหน้าถ้ำพาคนมาล ้อมเอาไว ้ เพ
่
ือไม ่ให
้คนร้าย
หนีรอดไปได ้ จากน ั
้นก็ค่อยเด ินเข้ามาในห ้องท่เก
ี ิด
เหตุ ในห ้องของเหม ียวอ๋ องถือว
่ากว ้างขวางมาก แต ่
่าพอม
ว ีคนราวย ่ส
ี ิบคนมาออก ันด้านใน ม ันเลยด ู
แออัดขึ
้นมาทันตา แต ่ว
่าพวกเขาหลายคนถ ืออาว ุธ
ือธน
ถ ู้ลอมฉีหน
ิงกับอีฝูไว
้ กล ัวว่าพวกเขาจะหน ีหลุด
รอดไป
ัวหน
ห ้าถ ้ำเด
ินเข้ามาในห ้อง เห ็นเหม ียวอ๋ องน
ั
่งอย ่ท
ู ่
ี
เก้าอ
้เถาว
ี ัลย
์ ก็มีสองคนร ้องไห ้ออกมาด ้วยความ
เศร้าเสียใจ แล ้วก็ว
่งเข
ิ ้าไปค ุกเข ่าและร้องไห้ไม่หย ุด
เหมียวอ๋ องเป
็ นคนมีั
ปญญาเฉ ียบแหลมส ุข
ุม
รอบคอบ หลายป ี มาน
้ถ
ี ือว่าเส ียสละท ำอะไรหลาย
อย่างให ้ก
ับชาวเหม ียวมาก อ ีกทั
้งยังใจด ีม
ีเมตตา ม ี
ความสามารถโดดเด ่นมาก ม ีบารม ีและเป ็ นท
่ย
ี ำเกรง
มากในหม ่ของชาวเหม
ู ียว ตอนน ้เหม
ี ียวอ๋ องถูกลอบ
ังหาร ท
ส ุกคร ั
้งจะเส ียใจมาก
หลังจากพวกเขาล ุกข
ึ
้นมาแล้ว ม ีคนหนึ่งก็ถามข ึ
้นมา
่า “คนร
ว ้ายอย ่ไหน?” เขามองไปท
ู ่ฉ
ี ีหนิงกับอีฝู
ตอนน ้เขาช
ี ักดาบท ่พกไว
ี ้ออกมา แล ้วเดินหน ้าข
ึ้นไป
เขามองไปท ่อ
ี ีฝูแล้วฟ
ั นดาบเข
้าใส ่ แล้วพ ูดว่า “ฆ ่า
คนร้ายซะ แก ้แค ้นให้ท่านเหม
ียวอ ๋ อง”
ีฝ
อ ูค
ิดไม ่ถ
ึงเลยว ่าเร
่
ืองจะกลายมาเป ็ นแบบน ้ได
ี ้ อีก
่
ฝายก ำล ังพ่งดาบเข
ุ ้ามา นางตกใจสะด ุ
้งไป ฉ ีหนิง
เดินหน้าไปขวางเอาไว ้ แล
้วย่
ืนมือไปจ ับมือของคนๆ
ั
น
้น แล ้วพูดว่า “ค ิดจะฆ่าคนป
ิ ดปากหร ืออย ่างไร?”
คนๆ น ั้นร
้
ูสึกว ่าข้อมือของเขาถ ูกบ ีบแน
่น ขย ับไม่ได้
เลยแม ้แต่้นอย
ตนต
ั ูก่ตะคอกว
ู ่า “หย ุดเด ๋ยวน
ี ้นะ”
ี
เหล่าห ัวหน ้าถ้ำสีหน้าเคร ่งเคร ียด ฉีหน ิงยกมือข ึ
้น
คนท่ถ
ี ือดาบถอยก ็หลังไปหลายก ้าว ถึงจะย ืนได้
ั
ม
่นคง
ีคนร
ม ู ปร่างผอมส ูงถามข ึ
้นมาว ่า “เกิดอะไรข ึ
้น? เหต ุ
ใดเหม ียวอ ๋ องถ
ึงได ้ถ
ูกลอบส ังหารได ้ ?”
หลางชาต ูล
ูเล่าเร่
ืองท ่เก
ี ิดข ึ
้นให้ั
ฟง แล ้วใช ้ม
ีดส ั
้นช้ไป
ี
่ต
ี
ท ันตูก่พ
ู ูดว่า “ห ัวหน้าถ ้ำท ุกท่าน ตันตูก่้
ููรจ
ักสอง
คนน้มาก
ี ่อน เม ่
ือวานตอนข ึ้นเขามา เหม ียวอ๋ องย ัง
ไม่ม
ีคำส ั
่ง เขาก ็ให้พวกเขาเข ้ามาท่น
ี ่โดยพลการ เหต
ี ุ
ใดเขาถ ึงต้องรีบร้อนให ้พวกเขาข ึ้นเขาด ้วย?”
“หลางชาต ูลู จะพูดอย ่างน ั้นก็ไม
่ถูก” ห ัวหน้าถ้ำต ัว
ผอมพ ูดข ึ
้นมาว ่า “ต ันตูก่เป
ู ็ นคนตรงไปตรงมา แต ่ว
่า
เขาเป ็ นคนใจด ี กต ัญญูต
่อท ่านเหม ียวอ๋ องมาก เจ ้า
จะใส ่้รายต ันตูก
่แบบน
ู ้ หลายคนคงไม
ี ่ยอมหรอก”
“แต่ว่าท่หลางชาต
ี ูลูพ
ูดมาก็ใช่ว
่าไม ่ม
ีเหต ุผลนะ”
ัวหน
ห ้าถ้ำคนข ้างๆ พ ูดข
ึ
้นมาว ่า “หลายเร ่
ืองมันดู
ังเอ
บ ิญเก ินไป เหต ุใดต
ันตูก
่มาถ
ู ึงเขาซ ีซาน ก ็บ
ังเอ ิญ
เจอพวกเขาพอด ี? พวกเขาสองคนเป ็ นใครมาจาก
ไหน? ถ ึงแม ้อ
ีฝูจะมีส
ัญล
ักษณ์ ของถ้ำเฮยเหย ียนมา
้
ดวย แต ่ว่าก็ไม่ได
้หมายความว ่าผู
้หญิงคนน ้จะเป
ี ็น
ีฝ
อ ูแห่งถ้ำเฮยเหย ียน”
ีฝ
อ ูแสยะย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “หากข้าไม ่ใช่อ
ีฝูแห ่งถ้ำเฮย
เหยียน แล ้วข้าเป็ นใครก
ันเล ่า?”
“เป็ นใครมาจากไหน พวกเราต ้องท ำให ้ชัดเจนอย ่
ู
แล้ว” คนๆ น ั
้นพูดว่า “ทุกท
่าน ตอนน ้ส
ี ่งท
ิ ่ส
ี ำคัญ
มากท ่ส
ี ุดไม ่ใช
่มาสอบสวนพวกเขา ท ่านเหม ียวอ
๋ อง
ูกลอบส
ถ ังหาร พวกเราต ้องจ ัดการเร ่
ืองศพของท ่าน
เหมียวอ ๋ องก่อน รอท ุกอย่างเรียบร ้อยแล ้ว พวกเรา
่อยมาสอบสวนพวกเขาอ
ค ีกท
ี” จากน ั
้นก ็หันไปพูด
ับฉ
ก ีหน ิงกับอีฝ
ูว่า “พวกเจ ้าจะใช ่คนร้ายหร ือไม
่
พวกเราจะส ืบหาความจร ิงอย่างละเอ ียด หากถูกใส ่
้
รายจร ิง พวกเราก ็คืนความเป็ นธรรมให้พวกเจ้ า”
“ต้องรอนานแค ่ไหน?” อีฝูพ
ูดว่า “พวกเราต้องรอ
อย่ท
ู ่น
ี ่อย
ี ่างน ้น
ี ่ะหร
ือ?”
คนๆ น ั้นพูดว่า “พวกเจ ้าไปไหนไม ่ได้ท
ั
้งน
ั
้น ท
่าน
เหม ียวอ ๋ องถูกลอบส ังหาร เร่
ืองน้ส
ี ำคัญมากกว่า
เร
่ืองของถ ้ำเฮยเหย ียนมาก คงต ้องให้พวกเจ
้าอย ่ท
ู ่น
ี ่
ี
ไปก ่อน รอท ุกอย่างเรียบร
้อยแล ้ว พวกเราค่อยมาว ่า
ันอ
ก ีกท ี”
หลางชาต ูลพูดว่า “แล้วต
ันตูก
่ล
ู ่ะจะจัดการอย
่างไร?
สองคนน ้เก
ี ่ยวข
ี ้องกับพวกเขาสองคนนะ”
ันต
ต ูก่ย
ู ้มแล
ิ ้วพูดว่า “หลางชาต ูล
ู เจ
้าคิดจะจ
ับข้าไป
ังด
ข ้วยอย ่างน ั้นหร
ือ?”
“้ถาไม
่จับเจ ้าขังเอาไว ้ เก ิดเจ้าปล่อยตัวคนร ้ายไปจะ
ำอย
ท ่างไร?” หลางชาต ูล
ูพูดว่า “เกรงว ่าแม ้แต่ตัว
เจ
้าเองก ็จะหาโอกาสหน ีไปด ้วยน ่ะส
ิ”
“หัวหน
้าถ ้ำทุกท่าน พวกท ่านค ิดอย ่างไร?” ต ันตูก่
ู
มองไปท ่เหล
ี ่าหัวหน้าถ้ำ “หลางชาต ูลูใส
่ความข ้าหา
่าข
ว ้าเป็ นคนท ำให ้เหมียวอ๋ องต้องตาย พวกเจ ้าก็คิด
อย่างน้เหม
ี ือนกันหร ือ?”
หลางชาต ูลูพ
ูดว่า “เจ ้าค
ิดอยากจะได ้ตำแหน ่ง
เหมียวอ๋ องมาตลอด แต ่ว
่าท ่านพ่อคิดอยากจะให ้
ำแหน
ต ่งน ้ก
ี ับข
้า เจ ้าไม่พอใจ หากจะค ิดเร่
ืองต ่ำ้ ชา
แบบน้ ก
ี ็ไม ่ใช่เร่
ืองแปลก”
“เจ้า...” ต ันต
ูก่ก
ู ำหมัดแน ่นคิดอยากจะพ ่งเข
ุ ้าใส ่
คนผอมส ูงร ีบมาขวางเอาไว ้ แล้วพูดว่า “ตันตูก่
ู
ินทร
อ ี์ยให้ตายอย ่างไรก ็ย
ังเป ็ นอ
ินทรี์ย หมาป่า
อย่างไรก ็คือหมาป่ า ขอแค ่เจ้าไม ่ได
้ทำผิดอะไร ไม ่
้
ตองกล ัว พวกเราจะจ ัดการเร ่
ืองศพของท ่านเหมียว
๋
อองก ่อน พวกเจ ้าไปท ่ค
ี ุกหมาป่ า รอพวกเราจ ัดการ
ศพท ่านเหม ียวอ๋ องก่อน แล ้วพวกเราท ุกคนจะ
ตรวจสอบเร ่ืองน้อย
ี ่างละเอ ียด ต่อให้พวกเราจะไม ่
สามารถตรวจสอบได ้ พวกเราย ังม
ีท่านแม่หมอ
อย่างไรก ็้
ตองทำให ้เร่
ืองน้กระจ
ี ่างให้ได้”
คนพวกน ้เองก
ี ็ม
ีบารม ีอย่พอต
ู ัว ตันต
ูก่ถ
ู ึงแม
้จะโมโห
มาก แต ่เขาก ็ล
ังเล ส ุดท้ายแล้วเขาก ็พยักหน
้า
“อย ่างไรข ้าก็จะส ืบหาความจร ิงให้ได้”
คนผอมส ูงหันไปค ำน ับอีฝู แล
้วพูดว่า “ไม ่ว
่าเจ
้าจะ
เป
็ นอีฝ
ูแห่งถ ้ำเฮยเหย ียนหร ือไม่ หากเจ ้าไม
่มี
ความผ ิด พวกเราจะล ้างมลท ินให้เจ
้าแน ่นอน ชนเผ่า
ของข ้าขอร ับประก ันชีวติ ของพวกเจ ้าเอง”
เม่
ือรับประก ันแบบน ้ ส
ี ำหร ับชาวเหม ียวแล้ว มัน
ำค
ส ัญมาก
อฝ
ี ู้
ูรด
ีว่า ท่ามกลางคนหม ่มากขนาดน
ู ้ ต
ี ่อให้นางไม ่
เห็นด้วยก ็ไม่มีทางอ ่
ืนอย ่ด
ู ี อีกท
ั้งคนผอมส ูงย
ัง
ับประก
ร ันแบบน ้แล
ี ้ว นางก ็ทำได ้แค่พูดว
่า “ท ่าน
เหม ียวอ๋ องถูกลอบส ังหาร ไม ่ได้เก่ยวอะไรก
ี ับพวก
เรา หว ังว่าพวกเจ ้าจะส ืบหาความจร ิงให้ได้เร
็วท่ส
ี ุด
้ำเฮยเหย
ถ ียนก ำล ังตกอย ่ในอ
ู ันตราย พวกเราจะอย ่
ู
่น
ี
ท ่นานไม
ี ่ได้ อย ่างมากก ็ได้แค
่หนึ่งวันเท่าน
ั้น ้
ขา
หวังว่าพวกเจ ้าจะให ้คำตอบก ับข้าได้”
ีหน
ฉ ิงเองก ็้
ูรว
่า อ ีกฝ่ ายมีคนมากกว ่า หากเขาลงม ือ
ไปในตอนน ้ ชาวเหม
ี ียวจะต ้องร่วมม ือก
ันจ่โจมเข
ู ้า
มาแน ่นอน ต ัวเขาไม ่เป็ นไร แต ่อ
ีฝูอาจจะตายได ้ พอ
ึกถ
น ึงข
้อน ้เขาจะว
ี ่วามไม
ู ่ได้ จ
ึงแอบวางแผนเอาไว ้ใน
ใจ แต ่ก็ไม่ได ้พ
ูดออกมา
จากน ั
้นก็มีคนมาม ัดมือของฉ ีหน
ิงกับอีฝูไว
้ แม้แต่ต
ัน
ูก
ต ่เองก
ู ็ถูกม ัดเช ่นกัน หล ังจากน ั
้นก็มีคนเจ็ดแปดคน
่ถ
ี
ท ือมีดมา ค ุมพวกเขาสามคนเด ินออกจากห ้องไป
เดินไปทางท ิศตะวันตก เด ินทะลุ่ปาไป มาถ ึงหน
้าผา
ิมหน
ร ้าผาม ีทางแคบสายหน ึ
่ง ท
่สามารถเด
ี ินได
้ีทละ
คน
ีหน
ฉ ิงระว ังต ัวมาก ย ังด
ีท่คนพวกน
ี ้ไม
ี ่ได้ทำอะไร พา
พวกเขาเด ินตามทางของหน ้าผาไป เม ่
ือผ่านทาง
แคบมาแล ้ว ม ันเป็ นลานกว ้าง มี้บานไม ้หลังหน
ึ
่ง
หลังบ้านไม ้ ้ ดานหน ึ
่งเป็ นผนังห
ิน ผน ังหินมีปากถ้ำ
อย่หลายถ
ู ้ำ ปากถ ้ำม ีกรงเหล ็กกั
้นอย ่ เหม
ู ือนก
ับว่า
เป
็ นห้องข ัง
“ท่น
ี ่ค
ี ือคุกหมาป ่ า” ต ันต
ูก่มองไปท
ู ่ฉ
ี ีหนิง “เป็น
สถานท ่ใช
ี ้ขังน ักโทษ ค ิดไม่ถึงว
่าวันหน ึ่งข้าเองก็จะ
ูกข
ถ ังอย ่ท
ู ่น
ี ่เหม
ี ือนก ัน”
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองคร ักษ
์ เส
้ือแพร
บทท่ 373 แผนล
ี ูกโซ ่
ั
ท
้งสามถ ูกจับแยกออกจากก ัน อีฝูอย่้
ู หองตรงกลาง
่วนฉ
ส ีหน ิงกับตันตูก
่ขนาบซ
ู ้ายขวา
เม
่ือฉีหนิงเข ้าไปด ้านใน ก ็ู้
รได้ทันทีว่าจะหาทางออก
จากท ่น
ี ่ม
ี ันลำบากมาก ในค ุกทั
้งสามด ้านเป ็ นหิน
ั
ท
้งหมด ม ีเพียงทางเข ้าห
้องข ังด้านหน ้าท่เป
ี ็ นกรง
เหล็กและเป ็ นทางเด ียวท
่สามารถเข
ี ้าออกได ้
เห็นได้ชัดว่าค ุกหมาป่ าเป
็ นสถานท ่ท
ี ่ทางถ
ี ้ำซางซ ่ยอ
ุ
อกแบบสร ้างมาอย ่างดี กรงเหล ็กก็เป็ นเหล็กท ่ท
ี ำจาก
เหล็กช ั
้นดี อีกทั
้งยังลงกลอนแน ่นหนา หากม ีดส ั
้นของ
เขาย ังอย ่ในม
ู ือ ฉีหน
ิงก็ย
ังร ้
ูสึกว่ายังพอม ีโอกาสแหก
ุกออกไปได
ค ้ ตอนน ้จะให
ี ้ใช ้มือเปล ่าแหกห ้องข ัง แทบ
ไม่้
ตองค ิดเลยว ่าออกไปได ้หร ือไม่
นอกจากพวกเขาสามคนแล ้วย ังมีชาวเหม ียวร ่างกาย
ก ย
ำ ำอ ีกจ ำนวนหน ึ
่งเฝ้าเอาไว ้ ้
บานไม ้ท่อย
ี ่้
ู ดานหน
้า
ันเข
ห ้าหาค ุกหิน คนในบ ้านสามารถมองเห ็นความ
เคล่ือนไหวในค ุกทุกอย่าง
ีฝ
อ ูนั
่งอย ่ภายในค
ู ุกหิน นางร ้อนใจมาก นางไม ่ได
้เป็น
่วงว
ห ่าต ัวเองจะตายหร ือไม ่ แต
่ว่าพอน ึกถึงว
่าเหม ียว
๋
อองถ ูกลอบส ังหาร เร ่
ืองหล ังจากน ้น
ี ่าจะร้ายมากกว ่า
ี นางจ
ด ึงเคร ียดมาก
ีหน
ฉ ิงน ั
่งพ ิงก
ำแพงห ิน ค่ำคืนอันเงียบสงบ ในบรรดา
คนท ่เฝ
ี ้าค ุก ม
ีคนหน ึ่งท
่จะคอยเด
ี ินสำรวจไปท ั
่ว
ไม่้
ูรว่านานแค ่ไหน ท ันใดน ั
้นเองอ ีฝ
ูก็พ
ูดขึ
้นมาว ่า “ตัน
ูก
ต ่ เจ
ู ้าหล ับหรือยัง?”
ีฝ
อ ูอย ่้
ู หองข ังข
้างๆ อ ีกทั
้งค่ำคืนน
้ก
ี ็เงียบสงบ ฉ ีหน
ิงได้
ินอย
ย ่างช ัดเจน
“ในเวลาแบบน ้ จะไปหล
ี ับลงได้อย่างไรเล ่า?” ต ันต
ูก่
ู
ูดว
พ ่า “ตอนท ่พวกเจ
ี ้าไปพบท ่านเหม ียวอ๋ อง เจอ
อะไรท ่เป
ี ็ นพ
ิุรธหร ือไม
่?”
่เขาพ
ี
ท ูดมาแบบน ้ก
ี ็แสดงว
่าเขาไม ่เช
่ือว
่าพวกเขาท ั
้ง
สองคนจะเป ็ นคนสังหารเหม ียวอ๋ อง
“ตอนท ่พวกข
ี ้าไปถ ึงหน้าห
้องของท ่านเหมียวอ ๋ อง
พวกข้าไม ่เห็นความผ ิดปกติอะไรเลย” อ ีฝูพูดว่า
“พวกเราไม ่กล
้าเข ้าไปในห้องโดยพลการ พวกเราเลย
ตะโกนแจ ้งไปหลายคร ั
้ง แต่ว
่าท่านเหม ียวอ ๋ องก็ไม่ได
้
ตอบพวกข ้ากล ับมา พวกข ้ากำล ังคิดว่าม
ันแปลกมาก
หลางชาต ูล
ูก็พาคนมาถ ึงท
่แล
ี ้ว อีกทั
้งหลางชาต ูู
ลคือ
คนแรกท ่เข
ี ้าไปในห ้องของเหมียวอ ๋ องแล
้วบอกว ่าท่า
เหมียวอ๋ องถูกลอบส ังหาร”
ันต
ต ูก
่พ
ู ูดว ่า “อาว ุธพวกเจ
้าเก ็บเอาไว ้ท่้
ี หองพ ัก
หรือ?”
“ถูกต
้อง” อ ีฝูพ
ูดว่า “มีคนบอกว ่าจะไปพบท ่าน
เหมียวอ๋ อง จะน ำอาว ุธเข
้าไปไม ่ได้ ด
ังน ั
้นพวกข ้าเลย
ไม่กล
้าน ำอาว ุธติดตัวไปด ้วย” นางหย ุดไปคร ่
ูหน ึ
่ง
แล
้วพูดว ่า “ท ่ส
ี ำค ัญท่ส
ี ุดก
็คือคนท่พาพวกข
ี ้าไปพบ
่านเหม
ท ียวอ๋ องจ่ๆ ก
ู ็หายตัวไป หากเขาย ังอย ่ จะต
ู ้อง
เป
็ นพยานให ้พวกข ้าได ้”
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจ แล ้วพ ูดว
่า “อ ีฝ
ู ตันต
ูก่ ถ
ู ึงตอนน ้
ี
พวกเจ ้าย ังไม ่เข้าใจอ ีกหรือว ่าเก
ิดอะไรข ึ้น? หร ือว่า
พวกเจ ้าร ้
ูอย่แล
ู ้วแต ่ไม่กล้าท่จะยอมร
ี ับ? พวกเขาจ ับ
พวกเราข ังไว ้แบบน ้แล
ี ้ว จะย ังทางรอดอ ีกหร ือไม ่ ก็ยัง
ไม่แน่เลย”
“หลางชาต ูล
ูคิดจะลงม ือก
ับพวกเราอย ่างน ั
้นหร ือ?”
ีฝ
อ ูพ
ูดว ่า “เขากล ้าฆ่าพวกเราอย ่างนั
้นเลยหร ือ?”
ีหน
ฉ ิงพ ูดว่า “คนท ่กล
ี ้าข ้าพ
่อแท ้ๆ ของตัวเองได ้ เจ ้า
ิดว
ค ่าคนอย ่างเขาจะไม ่กล
้าฆ ่าคนอ
่ืนอ
ีกหรือ?”
ันต
ต ่ก
ู ่พ
ู ูดว่า “เจ ้าว่าอะไรนะ? เจ ้าหมายความว ่า...”
“ตันตูก่ เจ
ู ้าเป็ นคนฉลาด เร ่
ืองท่เก
ี ิดข
ึ้นในค ืนน้ เจ
ี ้าดู
ไม่ออกเลยหร ือ?” ฉ ีหน ิงน
ั
่งพิงผนัง แล้วพูดว่า “ตอน
เช้าท่พวกเราเจอท
ี ่านเหม ียวอ๋ อง ม
ีดสั
้นของพวกเรา
หลางชาต ูล
ูก็้
จองตาเป ็ นมันแล้ว คืนน
้ม
ี ีคนอ้างคำส ั
่ง
ของท ่านเหม ียวอ๋ อง มาบอกให ้พวกเราไปพบ ี อกทั้ง
ังก
ย ำช ับให้พวกเราเก ็บอาว ุธไว้ในท
่พ
ี ักอีก พวกเรา
เพ่งออกไป ก
ิ ็มีคนเข ้าไปขโมยอาว ุธของพวกเราท ันที”
ันต
ต ูก
่พ
ู ูดว่า “ท ่ท
ี ่พวกเจ
ี ้าพักอย่ ไม
ู ่ม
ีใครเข ้าไป
รบกวนได ้ง่ายๆ”
“เจ้าพ ูดถูกแล้ว ด ังนั
้นคนท ่สามารถมาขโมยอาว
ี ุธของ
พวกเราได ้ ้ตองร ้
ูจักท่พ
ี ักของพวกเราเป ็ นอย่างด ี” ฉ ี
หนิงพูดว่า “พอพวกเรามาถ ึงท
่พ
ี ักของท่านเหม ียว
๋
ออง คนท ่น
ี ำทางมาก ็หายไปแล ้ว ตอนน ั
้นข้าก
็ู้
รแล้ว
่าสถานการณ
ว ์มันผ ิดปกติ คิดอยากจะออกจากท ่ั
ี น
่น
ให้เร็วท่ส
ี ุด หลางชาต ูล
ูก็พาคนมาถ ึงพอด ี ห
ึ เจ้าไม ่
้
ู
รสึกหร ือว่ามันบังเอ ิญเก ินไป?”
ตนต
ั ูก
่พ
ู ูดว
่า “ม ันก็อาจจะบ ังเอ ิญจร ิงๆ ก ็ได้”
“หากเจ ้าค
ิดแบบน ้ ้
ี ขาก
็ไม ่ม
ีอะไรจะพ ูด” ฉ ีหนิงย ้ม
ิ
แล
้วพ ูดต่อว
่า “แต ่ว่าท
่พวกเราเจอก
ี ันเม
่ือวานท ่ต
ี ีน
เขา เจ ้าบอกก ับหลางชาต ูล
ูอย ่างน ั
้นหรือ?”
ีหน
ฉ ิงพูดว
่า “แต ่ว
่าหลางชาต ูลูเหม ือนจะไม ่ได
ู้้
รว่า
พวกเราเจอก ันท่ต
ี ีนเขา เร ่
ืองท ่เจอก
ี ันท่ร
ี ิมแม ่น
้ำเองก ็
เหม ือนจะร้
ูด ีเหมือนกัน ตันตูก่ พ
ู ่ชายของเจ
ี ้าคนน ้
ี
เหม ือนจะสนใจความเคล ่
ือนไหวของเจ ้ามากเลยนะ”
เขาพ ูดต่อไปอ ีกว่า “เร่ืองท่เก
ี ิดขึ
้นในค ืนน ้ ท
ี ่จร
ี ิงไม ่ได้
่งเป
ุ
พ ้ามาท่้
ี ขากับอีฝูหรอกนะ ้ ขาก
ับอ ีฝูก
็แค่ถูกใช ้เป็น
เคร่ืองมือเท่านั
้น เป ้าหมายท ่แท
ี ้จริงของหลางชาต ูล
ู
เหม ือนจะเป ็ นเจ
้านะ”
ครั
้งน้ต
ี ันต
ูู่
กเหมือนจะไม ่พ
ูดอะไร เขาน ่งเง
ิ ียบไป
ีฝ
อ ูถามว ่า “เจ ้าหมายความว ่า หลางชาต ูลูตั
้งใจใส ่้ราย
ันต
ต ูก
่ เอาความผ
ู ิดฐานลอบส ังหารท ่านเหม ียวอ๋ องให้
เขาอย ่างนั
้นหร ือ?”
“มีอาวุธของข ้าเป็ นหลักฐาน หลางชาต ูล
ูกับคนของ
เขาเอาความผ ิดฐานลอบส ังหารท ่านเหม ียวอ๋ องมาให้
พวกเราสองคนก ็จริง” ฉีหนิงพูดว
่า “แต ่ว
่าเป้าหมาย
่แท
ี
ท ้จริงของเขา ก ็ค
ือฉวยโอกาสน ้ก
ี ำจัดตันตูก่ซะ
ู
อย่างน้อยก็ให้คนอ่ืนร
้
ูว่า ท
่พวกเราส
ี ังหารท ่านเหม ียว
๋
อองนั้น เป็ นค
ำส ั
่งของต ันต
ูก่”
ู
ีฝ
อ ูพ
ูดว่า “หร ือว่าพ่ชายของต
ี ันตูก
่ จะท
ู ำเพ ่ือแย่งชิง
ำแหน
ต ่งเหม ียวอ๋ อง จนบ้าไปแล ้ว?” เขาหย ุดไป แล ้ว
ูดอย
พ ่างสงส ัยว่า “หากเป ็ นอย่างน
ั้นจร
ิง เหต ุใดเขา
้
ตองเล ือกทำในเวลาแบบน ้้
ี ดวย?”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “อาจเป ็ นไปได้ว
่าท่านเหมียวอ๋ องอาจจะ
ไม่ใช่เป
้าหมายส ุดท้ายของเขาก ็ได
้”
“เจ้าพูดแบบน ้หมายความว
ี ่าอย ่างไร?” ต ันตูก่พ
ู ูดว
่า
“เขาย ังคิดจะท ำอะไรอ ีก?”
ฉหน
ี ิงคิดแล ้วถึงพ
ูดว ่า “ตันตูก่ เร
ู ่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน
ในคร ั
้งน ้ ถ
ี ้ำเหมียวแต ่ละถ้ำไม ่เคล่
ือนไหวแสดงท ่าท
ี
อะไร ก ็เพราะท ่านเหม ียวอ
๋ องไม ่ได ้ม
ีคำสั
่งลงมา”
“ถูกต้อง” ต ันตูก
่พ
ู ูดว่า “ไม ่มีคำสั
่งของท ่านเหม ียว
๋
ออง แต ่ละถ ้ำไม่กล้าทำอะไรพลการ”
“น่อาจจะเป
ี ็ นปมของป ั ญหาน้ก
ี ็ได้” ฉ ีหนิงถอนหายใจ
แล้วพูดว่า “ตอนน ้พวกเราลองย
ี ้อนกล ับไปค ิดด
ูเร่
ือง
ของถ ้ำเฮยเหย ียน หากทหารจะก ำจ ัดถ้ำเฮยเหย ียน
จริง คงไม ่ด
ึงเวลามาจนถ ึงป่ านน้ ้
ี ขาย
ังสงส ัยอย่เลยว
ู ่า
ีฝ
อ ู เจ้าฝ ่ าออกมาจากเขาเฮยเหย ียน คงไม ่ได
้เพราะ
พวกเจ ้าร ้ายกาจ อาจจะม ีคนต ั้งใจปล ่อยเจ้าออกมา
มากกว ่าอ ีก”
“อะไรนะ?” อ ีฝ
ูตกใจ “ม ีคนต ั้งใจปล ่อยพวกข ้ามา
อย่างน ั
้นหร ือ?”
ีหน
ฉ ิงพูดว ่า “แต่มันก็เป
็ นส
่งท
ิ ่้
ี ขาเดาเท ่านั
้น ้ขาเองก ็
ไม่ม
ั
่นใจ” เขาน ่งไป แล
ิ ้วพูดว ่า “หรืออาจจะม ีคน
อยากให ้เจ
้ามาท ่เขาซ
ี ีซานเพ ่
ือพบท ่านเหมียวอ๋ องก็
ได้”
“ไม่จริง” อีฝูรีบพูดว่า “หากพวกเขาต ั
้งใจปล ่อยพวก
้
ขาออกมา เพ ่
ือมาพบท ่านเหม ียวอ๋ องจร
ิง เหต ุใด
ระหว ่างทาง ถ ึงยังมีคนไล่ฆ่าพวกข ้าเล
่า?”
ีหน
ฉ ิงค่อยๆ ค ิดแล้วพ ูดว
่า “อาจเป ็ นแผนยิงป
ื นนัด
เดียวได้นกสองต ัวก ็ได
้”
ีฝ
อ ูก
ับตันต
ูก่ย
ู ่งฟ
ิ ั งย่งงง อ
ิ ีฝ
ูถามว ่า “ยิงป
ื นน
ัดเด ียวได ้
นกสองต ัวอะไร?”
“อีฝ
ู ้ขาขอถามเจ ้าหน ่อย พ่ชายเจ
ี ้าปาเย ่ล
่ตอนน
ี ้ม
ี ี
ความค ิดแบบไหน?” ฉ ีหนิงถามว ่า “เขาค ิดจะปะทะ
ับทหารจร
ก ิงหร ือ?”
ีฝ
อ ูร
ีบพูดว
่า “หากทหารบ ุกโจมต ีถ
้ำเฮยเหย ียนจร ิง
ไม่เพียงแค่พ่ใหญ
ี ่เท ่าน
ั
้น หกถ ้ำเล็กทั
้งหมดไม ่ว
่าจะล ูก
เล็กเด ็กแดง ก ็จะสู้จนเลือดหยดส ุดท
้าย”
“แต่ว่าหากย ังม ีความหวังท ่จะได
ี ้เจรจาก ันสักครั
้ง
สามารถล ้างมลท ินให้พวกเจ ้าได ้ พ่ชายเจ
ี ้าคงไม่ยอม
ให
้ถ้ำเฮยเหย ียนล่มสลายไปต ่อหน้าต่อตาใช ่หร
ือไม ่?”
ีฝ
อ ูค
ิดแล ้วพ ูดว่า “ถ ูกต้อง”
“้ถาอย่างน ั
้นข้าขอถามเจ ้าอ ีก หากเจ ้าถูกสังหาร
ระหว ่างทางท ่มาเขาซ
ี ีซาน อ ีกฝ่ ายส่งศพของเจ ้า
กลับไปท ่ถ
ี ้ำเฮยเหย ียน พ่ชายเจ
ี ้าจะท ำอย ่างไร?” ฉ ี
หนิงน้ำเส ียงจร ิงจ
ัง
ีฝ
อ ูครั
้งน ้ไม
ี ่ได้ตอบ แต ่ต
ันตูก ่กล
ู ับพูดขึ
้นมาว ่า “้ขา
พอจะร ้
ูจ ักนิสัยของปาเย ่ล่อย
ี ่้
ู บาง อีกทั้งร
้
ูดี้
ดวยว่า
พวกเจ ้าสองพ ่้
ี นองรักกันมากแค ่ไหน หากเจ ้าถ
ูกคน
่าตายจร
ฆ ิงๆ ทหารอยากจะเจรจาคงไม ่มีทางอีก
ปาเย ่ล่ตอนน
ี ้ถ
ี ูกใส่้ราย แต่ว่าหากน ้องสาวคนเด ียว
ของเขาถ ูกฆ่าตายไป เขาต ้องก ่อกบฏแน ่นอน”
“ถูกต้อง” ฉ ีหนิงถอนหายใจแล ้วพูดว่า “ดังน
ั
้นคนท ่
ี
ไล่สังหารเจ ้า อาจเป ็ นไปได้ว
่าท่พวกเขาท
ี ำก ็เพ
่
ือต ัด
่องทางการเจรจาของถ
ช ้ำเฮยเหย ียนก
ับทหาร ท ำให ้
ั
ท
้งสองฝ ่ ายเข
้าส ่สถานการณ
ู ์ท
่ยากล
ี ำบาก” เขาพ ูดต ่อ
ีกว
อ ่า “แต ่ว
่าหากเจ ้าสามารถหน ีรอดจากการไล ่ล่าได้
รอดมาถ ึงเขาซ ีซาน ไม ่ว
่าท่านเหม ียวอ
๋ องจะใช้ก
ำล ัง
ทหารหร ือไม่ ท่านเหม ียวอ๋ องก
็จะถ ูกลากโยงเข ้ามา
เก่ยวข
ี ้องก ับเร่
ืองน ้อย
ี ่ด
ู ี ถูกต
้องหร ือไม
่?”
ันต
ต ูก
่พ
ู ูดว่า “ท่จร
ี ิงหลังจากท ่ถ
ี ้ำเฮยเหย ียนถ
ูกปิด
้
ลอม ท ่านเหม ียวอ ๋ องก
็ได้ค
ิดวางแผนการร ับม
ือไว้แล้ว
่านอยากจบเร
ท ่
ืองน ้อย
ี ่างสันติ”
“พออ ีฝูมาถึงเขาซ ีซาน นำความจร ิงมาบอก ทางถ ้ำ
ซางซ ่ยก
ุ ็จะต้องเกล ียดทหารเข ้ากระด ูกดำ” ฉ ีหน
ิงพ ูด
่า “ก
ว ็เหม ือนตอนท ่อย
ี ่ในถ
ู ้ำใหญ่ หลางชาต ูล
ูกับอ
ีก
หลายคนเห ็นว่าควรให ้ท่านเหม ียวอ
๋ องใช
้กำลังทหาร
เข้าส
ู้ อีกทั
้งยังดูแค้นเค
ืองมากด ้วย มองจากด ้าน
ความร ้
ูสึก ถ ้ำเฮยเหย ียนถูกใส ่้
ราย การท ่ชาวเหม
ี ียว
ยกกำล ังพลเข ้าช่วยเหลือ มันก็สมเหต ุสมผล”
ันต
ต ูก่เหม
ู ือนจะเข ้าใจอะไรข ึ
้นมา เขาถามว ่า “เจ้า
หมายความว ่า หลางชาต ูล
ูยืนยันท่จะให
ี ้ท่านเหม ียว
๋
อองยกท ัพไป ม ีเบ้
ืองหลังหรือ?”
“มีเบ
้ืองหล ังอะไรหร ือไม่น
ั
้น ้ขาไม ู่้
ร ท่านเหม ียวอ๋ อง
ปรีชาปราดเปร ่
ือง มองการไกล” ฉ ีหนิงพูดว่า “หาก
เปล่ยนเป
ี ็ นคนท่ใจร
ี ้อนอ
ีกหน่อย อาจจะรวบรวม
ำล
ก ังพล เข ้ากดด ันทางการไปแล ้ว แต ่ว่าท
่านเหม ียว
๋
อองร้
ูว ่า หากท ำอย ่างน
ั
้น จะน ำภ ัยมาส ่ชาวเหม
ู ียว
ั
ท
้งหมดแน ่นอน และอาจจะท ำให ้ซีชวนเก ิดความ
่นวายข
ุ
ว ึ
้นได้ ดังนั
้นท่านจึงหาว ิธ
ีแก้ไขป ั ญหาเร่
ืองน้
ี
อย่างละม ่อม”
ันต
ต ูก่พ
ู ูดว่า “ถูกต้อง ท่านเหม ียวอ ๋ องต้องนึกถึงชาว
เหมียวท ั
้งหมดก ่อน ไม ่มีทางต ัดส
ินเพราะอารมณ ์
แน่นอน” เขาหย ุดไป แล ้วพูดว่า “ท ่จร
ี ิงเม ่
ือค ืนน้
ี
่านเหม
ท ียวอ๋ องได้เร
ียกพบเหล ่าหัวหน ้าถ้ำต่างๆ
่อนท
ก ่จะพบพวกเจ
ี ้า พวกเราได ้หาร ือเร ่
ืองน ้ก
ี ันมา
่อนแล
ก ้ว ห ัวหน้าถ้ำท
ั
้งหกถ ้ำ มี้
หาคนท ่สน
ี ับสน ุน
ความค ิดของหลางชาต ูลู ท่จะให
ี ้รวบรวมก ำล ังพล
แล
้วแสดงอาน ุภาพของพวกเรากดด ันราชส ำน ัก”
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจแล ้วพูดว่า “ท ่านเหม ียวอ๋ องถ ูก
ังหาร หากข
ส ้าเดาไม ่ผ
ิดล ่ะก็ น
่าจะเป ็ นเพราะ
ความค ิดของเขา หากเขาตกลงท ่จะรวบรวมก
ี ำล ัง
ทหาร อาจจะ...อาจจะไม ่ออกมาเป ็ นแบบน ้ก
ี ็ได้”
ีฝ
อ ูร
ีบพ ูดว่า “เจ ้าหมายความว ่า ท่ท
ี ่านเหม ียวอ ๋ องถ
ูก
ังหาร เพราะม
ส ีคนอยากจะข ัดค
ำส ั
่งของท ่านหร ือ?”
“วิธ
ีการแก ้ไขปั ญหาของท ่านเหม ียวอ ๋ อง ถ ือว่าเป็ นว
ิธี
่ด
ี
ท ีท
่ส
ี ุดท่ท
ี ำได ้ในตอนน ้แล
ี ้ ว” ฉีหนิงพูดว่า “แต ่่
นา
เสียดายม ีคนไม ่อยากให
้ท
่านเหม ียวอ๋ องใช ้วิธีส
ันติ
แบบน้ในการแก
ี ้ัปญหา พวกเขาหว ังท่จะเห
ี ็นการยก
ัพท
ท ำศ ึก การต ัดสินใจของท่านเหม ียวอ ๋ องข ัดขวาง
แผนการของพวกเขา ในสถานการณ ์ แบบน ้ พวกเขา
ี
ำได
ท ้แค่้ตองส
ังหารท ่านเหมียวอ๋ องเท ่านั
้น” เขาพ ูด
่อว
ต ่า “ต ันต
ูก่ ความเห
ู ็นของเจ ้าเหม ือนก ับท่าน
เหมียวอ๋ อง ไม่อยากให้ใช
้กำล ังทหาร ด ังน ั
้นเจ
้าเลย
กลายเป ็ นหน
ึ
่งในเป ้าหมายของพวกเขาด ้วย เลยถ ือ
โอกาส เอาความผ ิดในการสังหารท ่านเหม ียวอ
๋ องให
้
เจ
้า เจ ้าคิดว
่าในสถานการณ ์ แบบน้ พวกเราย
ี ังจะมี
ีว
ช ิตรอดไปอ ีกหร ือ?”
---------------------------------
 บ
ันทึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท ่ 374 ก
ี ับด ักม
ีอย่ท
ู ุกหนท ุกแห่ง
พอฉ ีหน
ิงพูดมาแบบน ้แล
ี ้ว อีฝูก
็เข้าใจข ึ้นมา นางพ ูด
่า “หลางชาต
ว ูลูคิดอยากจะใช ้กำล ังทหาร แต ่ว
่าท ่าน
เหม ียวอ
๋ องกับตันต ูก่ไม
ู ่เห็นด้วย ย ืนยันท่จะเจรจา
ี
ังน
ด ั
้นหลางชาต ูลูจึงวางก ับดักสังหารท ่านเหม ียวอ ๋ อง
แล
้วก ็ใส่้
รายพวกเราก ับต
ันต ูก
่”
ู
“น่ก
ี ็เป
็ นเพียงข้อส ันนิษฐานของข ้ า” ฉีหนิงถอน
หายใจแล ้วพูดว่า “หากข ้าเดาไม ่ผ
ิด พวกเราน ่าจะ
รอดไม ่เกินหน ึ
่งว ันเท ่าน
ั
้น หากต ันตูก่ถ
ู ูกขังอย่ท
ู ่น
ี ่
ี
่านเหม
ท ียวอ๋ องถูกส ังหาร หลางชาต ูล
ูก็จะกลายเป ็น
หนึ
่งเดียวท ่ม
ี ีอ
ิทธ ิพลมากท ่ส
ี ุดของถ ้ำซางซ ่ย เขาก
ุ ็จะ
ีอ
ม ำนาจในการส ั
่งการ” เขาพ ูดว่า “ตอนน ้ส
ี ่งท
ิ ่เขาไม
ี ่
วางใจมากท ่ส
ี ุดก ็คือพวกเราสามคน หากพวกเราตาย
เร
่ืองการตายของท ่านเหม ียวอ๋ องก็จะม ีแพะร ับบาป
แทนเขา เขาก ็จะหมดเส ้ยนหนามท
ี ันที”
ันต
ต ูก
่ก
ู ำหม ัดแน
่น “หากท ่านเหมียวอ
๋ องถ
ูกเขา
ังหารจร
ส ิง ้ขา...ข ้าจะต ้องฉ
ีกเจ้าเดรัจฉานน ั
่นออกมา
เป
็ นช
้นๆ ให
ิ ้ได
้”
“เจ้าจะฉีกเขาเป ็ นช
้นๆ ได
ิ ้หร
ือไม่้
ขาไม่้
ู
ร” ฉ ีหนิงถอน
หายใจแล ้วพ ูดว
่า “แต ่ว
่าตอนน้เขาจะฆ
ี ่าเจ้า ไม่ยาก
เลย”
ันต
ต ูก
่ส
ู ีหน
้าเคร ่งเคร ียด สายตาของเขาราวก ับคม
ดาบ
“พวกเจ ้าเง ียบๆ ก ันหน่อย” ชาวเหม ียวด
้านนอกได ้
ินว
ย ่าด
้านในม ีความเคล ่
ือนไหว เลยถ ือดาบเด ินเข้ามา
แล
้วพูดว่า “้ ขาไม่สนหรอกนะว ่าพวกเจ ้าจะนั
่งจะ
นอน อย ่น
ู ่งๆ ก
ิ ็พอ อย ่าพูดมาก ไม่อย่างน
ั้นข
้าจะไม ่
เกรงใจแล ้วนะ”
ันต
ต ูก
่พ
ู ูดว่า “ช่ก
ี ่ เจ
ู ้าบังอาจเก ินไปแล้วนะ กล ้าพูด
กบข
ั ้าแบบน ้หร
ี ือ?”
“ตันตูก่ ้
ู ขาถือว
่าเกรงใจเจ ้ามากแล ้วนะ” ชาวเหม ียว
่่
ี
ท ือช
ช ่ก
ี ่ถ
ู ือดาบเด ินมาท ่หน
ี ้ากรงข ัง แล้วจ้องหน้าต
ันตู
่แล
ู
ก ้วพ ูดว่า “เจ ้าคือคนร ้ายท่ส
ี ังหารท ่านเหม ียวอ
๋ อง
แม้แต่พ่อของต ัวเองก ็ฆ่าได้ คนไร ้มนุษยธรรมอย ่างเจ้า
้
ขาอยากจะเฉ ือนเจ้าออกเป ็ นช้นๆ ้
ิ ดวยซ้ำไป”
“หากเจ ้ากล ้าพูดจาเหลวไหลอ ีก ้ ถาข
้าออกไปได ้ ้ขา
จะค ิดบัญช ีก
ับเจ้าแน ่” ตันตูก
่พ
ู ูดต ่อว่า “ท่านเหมียว
๋
อองถ ูกสังหาร ไม ่เก่ยวก
ี ับข
้ า”
่ก
ี
ช ่พ
ู ูดว่า “ค ิดบัญชีก
ับข้าหร ือ? ก ็้
ตองดูว่าเจ
้าจะ
ออกมาได ้หร ือไม่ก
่อน เจ ้าบอกว ่าเจ้าไม่เก
่ยว แต
ี ่ว
่า
สองคนน ้ส
ี ังหารท ่านเหม ียวอ
๋ องก ็เป
็ นคนของเจ ้า เจ้า
เป
็ นคนส ั่งให้พวกเขาไปส ังหารท ่านเหม ียวอ
๋ อง”
ึงแม
ถ ้ตันตูก่จะได
ู ้รับบาดเจ ็บ บนต ัวยังมี้
ผาพ
ันแผลอย ่
ู
แต่จะทนการเหย ียดหยามแบบน ้ได
ี ้อย่างไรกัน เขาก ำ
กรงเหล ็กเอาไว ้ แล้วตะคอกกล ับไปว ่า “หากเจ ้าพ
ูด
ีกแม
อ ้แต่ค
ำเด ียว ้ ขาจะฆ่าเจ ้าเด ๋ยวน
ี ้เลย” เพราะเขา
ี
โกรธมากท ำให ้หน้าของเขาตอนน ้เด
ี ือดดาลท ่ส
ี ุด ม
ันดู
เหม ือนกับใบหน ้าของราชส ี์
หท่ก
ี ำล ังอย่ในความโกรธ
ู
่ก
ี
ช ่ย
ู ังคงมีความกล ัวต่อต
ันตูก
่อย
ู ่้
ู บาง ก็อดท่จะถอย
ี
หลังไปไม ่ได้ เขาพ ูดว่า “ตอนน ้เจ
ี ้าฆ
่าข้าไม่ได้หรอก
แต่ว่าเจ้าต่างหากท ่จะต
ี ้องถูกเลาะกระด ูกตัดเอ็น”
เขาก ็ไม่พ
ูดมากอ ีก ห ันหล
ังแล ้วเด ินไปเลย
ันต
ต ูก
่เห
ู ็นช่ก
ี ่เด
ู ินไปแล ้ว ความโกรธของเขาก ็ั
ยงไม
่
ลดลง แต ่ว
่าก ็ู้
รว่าจะพาลใส ่คนเฝ ้าคุกแบบน ้ม
ี ันก
็ไม
่มี
ประโยชน ์ จึงน ั
่งลงสงบสต ิอารมณ ์
“อีฝู พวกเขาบอกว ่าเลาะกระด ูกต ัดเอ็น มัน
หมายความว ่าอย ่างไร?” ฉ ีหน ิงถาม “คงไม ่ได้จะทำ
ับพวกเราแบบน
ก ั
้นจร ิงๆ ใช่หร ือไม ่?”
ีฝ
อ ูพูดว่า “เลาะกระด ูกต
ัดเอ ็นนั่นคือโทษสูงส ุดของ
ชาวเหม ียวเรา หาก...หากพวกเขาย ังย ืนย
ันว่าพวกเรา
ือคนท
ค ่ส
ี ังหารท ่านเหมียวอ๋ อง ตามกฎของชาว
เหมียวเรา พวกเราก ็้ตอง...” นางไม ่กล้าพ
ูดต่อ ถึงแม้
นางจะไม ่้
ูรส
ึกละอายใจต ่อตัวเอง แต ่ว
่าพอน ึกว่าถูกใส่
้
รายแบบน ้ ถ
ี ึงเวลาหลางชาต ูล
ูจะใช้วิธ
ีนั
้นกับพวกเขา
นางก ็้
ู
รสึกขนล ุกขนชันข
ึ
้นมา
ีหน
ฉ ิงส่ายหน ้าแล้วพูดว
่า “หากถ ูกเลาะกระด ูกตัด
เอ็นจริง คงสยดสยองน ่าด
ู”
ีฝ
อ ูต
ัวสั
่น แล ้วพูดว
่า “เจ ้าไม่้
ตองพูดแล้ว” นางหย ุด
ไป แล ้วถามว ่า “เจ ้าว่าหลางชาต ูล
ูสังหารท ่านเหม ียว
๋
ออง อ ีกทั
้งยังใส่ความพวกเราก ับต
ันตูก
่ เขาท
ู ำเพ่ือแค่
้
ตองการยกท ัพออกศ ึกเท่าน
ั
้นหรือ เขา...เขาย ังมี
เป
้าหมายอะไรอย ่างอ่
ืนอีกหรือไม่? เขาท ำเพ่ือช
่วยถ ้ำ
เฮยเหย ียนจร ิงน
่ะหรือ?”
“เจ้าร้
ูอย่แล
ู ้วว่าม
ันไม่ใช่ แล้วจะถามท ำไม?” ฉ ีหนิง
พดต
ู ่อว่า “หากเขาฆ ่าเจ้าจร ิง เขาจะไม ู่้
รเลยหร ือว
่า
จะทำให ้เขาสร ้างความแค ้นกับถ้ำเฮยเหย ียน? ้ ถา
อย่างนั
้นแล ้ว เขาจะสร ้างความแค ้นกับถ้ำเฮยเหย ียน
่อน แล
ก ้วค ่อยส
่งก ำลังทหารไปช ่วยหร ือ?”
“แล้วเขาม ีเป
้าหมายอะไรก ัน?”
“ก็ท
ำเพ ่ือก่อกบฏอย ่างไรเล ่า” ฉีหนิงพูดว่า “็กอาศ ัย
เร
่ืองในคร ั
้งน
้ ย
ี ุแยงให ้ชาวเหม ียวเห ็นราชส ำนักเป ็น
ัตร
ศ ู จากน ั
้นก
็ก่อความว ่นวายในซ
ุ ีชวน”
ีฝ
อ ูพ
ูดว่า “แล ้วเขาจะได ้ประโยชน ์ อะไร? หร ือว่าเขา
ไม่้
ู
ร กองท ัพของราชส ำน ักแข็งแกร่งแค ่ไหน ต ่อให้
ชาวเหม ียวของพวกเรารวบรวมก ำล ังไพร ่พลได้
ั
ท
้งหมด ก ็ไม่ใช
่ค่ต
ู ่อส
ู
้กับราชส ำน ักเลยนะ?”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “เขากล ้าทำแบบน ้ ก
ี ็จะต้องม ีความม ั
่นใจ
ในระด ับหน ึ
่ง แต่ว
่าความม ั
่นใจพวกน ั
้นมาจากไหน ้ ขา
เองก ็ไม่้
ู
ร” เขาค ิดแล้วพ
ูดว ่า “หากคนท ่ไล
ี ่ล่าพวกเจ ้า
สองคนน ั
้นคงจะเป ็ นคนของหลางชาต ูล
ู เช ่นนั
้นก็
แสดงว ่ากับด
ักท่วางไว
ี ้ในคร ั
้งน้หลางชาต
ี ูลูไม่ได้ทำคน
เดียวแน่นอน เบ ้
ืองหล ังจะต ้องมีคนอ่
ืนอีกแน ่ อาจ
เป
็ นไปได้ว่า...หลางชาต ูล
ูจะเป็ นหนึ
่งในหมากของ
พวกเขาก ็ได
้”
ันต
ต ูก
่ั
ู ฟงเข้าใจท ุกอย่าง เขาร ีบถามว ่า “เจ ้า
หมายความว ่าหลางชาต ูล
ูถูกคนหลอกใช ้หร ือ?”
“้ขาบอกไปแล ้ว ต ั
้งแต่เร่มจนจบม
ิ ันโยงเป ็ นทาง
เดียวกันหมด ้ขาก ็แค่ค
ิดมากไปอ ีกขั
้นเท ่านั
้น” ี ฉหน
ิง
ูดว
พ ่า “ท่จร
ี ิงข
้าเองก ็อยากจะให ้ส่งท
ิ ่้
ี ขาค
ิดม ันไม่ใช่
เพราะม ันอาจจะท ำให ้พวกเรารอดไปได ้ ไม ่เช่นนั
้น...
พวกเราต ้องตายแน ่นอน” เขาถามว ่า “ตันต ูก่ เจ
ู ้า
ุ
คนเคยก
้ ับคุกหมาป ่ าน
่ด
ี ี ม
ีวิธ
ีหนีออกจากท ่น
ี ่ได
ี ้
หรือไม่?”
ันต
ต ูก
่พ
ู ูดอย่างหน ักแน่นว่า “ค ุกหมาป่ าของถ ้ำซางซ ่ย
ุ
เจ
้าเองก ็เห ็นแล ้ว ค ิดจะหนีออกไป ไม ่มีทางเป ็ นไปได้
เลย กรงเหล ็กม ีกลอนหนาแน ่น อีกทั
้งยังใช ้ทองค ำ
ำนวนมากซ
จ ้ือมาจากชาวฮ ั
่น มันแข็งแกร ่งมาก ต ่อให้
ีม
ม ีดหร ือดาบท ่คมมากแค
ี ่ไหน ก ็ไม่ม
ีทางเป ิ ดออก
นอกจากจะม ีกุญแจอย ่ในม
ู ือ”
“แล้วก ุญแจอย ่ท
ู ่ไหน?” ฉ
ี ีหนิงถาม “อย ่ในม
ู ือของคน
เฝ
้าค ุกพวกน ั
้นหร ือไม่?”
ันต
ต ูก่พ
ู ูดว ่า “ถ ูกต ้อง แต่ว่าหลางชาต ูลูจับพวกเราข ัง
ไว
้ท่น
ี ่ คนท
ี ่เฝ
ี ้าก ็เป็ นคนของเขา ช ่ก
ี ่ต
ู ิดตามหลางชา
ูล
ต ูมาต ั
้งแต ่เล ็ก เป ็ นคนท
่สน
ี ิทท่ส
ี ุดของหลางชาต ูลู
ีกสองคนก
อ ็เป็ นคนของเขา ค ิดอยากจะเป ิ ดกรงเหล ็ก
่ออกไป แทบเป
ี
น ็ นไปไม่ได้เลย”
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจแล ้วพูดว
่า “แล ้วเจ้าไม ่มีคนสน ิทท่
ี
้ำซางซ
ถ ่ยน
ุ ่เลยหร
ี ือ? เจ ้าถูกจ
ับมาอย ่ท
ู ่น
ี ่ ไม
ี ่มีใครมา
่วยเจ
ช ้าเลยหร ืออย ่างไร? จร ิงสิ ้ขาจำได ้ว
่าหัวหน้าถ ้ำ
คนท่ผอมๆ ส
ี ูงๆ ท่กล
ี ่อมให ้เจ้ายอมให ้จ
ับนั
่น เขา
ับปากจะค
ร ืนความเป ็ นธรรมให ้แก่พวกเรา เจ ้าเช่
ือใจ
เขาได ้หรือไม่?”
“เขาค ือไป๋ หย
่าล่ เขาก
ี ับข้าสน ิทก
ันดีอย่ เขาเป
ู ็ นคน
ตรงไปตรงมา” ต ันต
ูก่พ
ู ูดว
่า “แต ่หากทั
้งหมดน่หลาง
ี
ชาตูลูเป
็ นคนวางแผนจร ิง ไป ๋ หย
่าล่คนเด
ี ียว คงไม่มี
ทางต ่อกรกับหลางชาต ูลูได
้ ” เขาถอนหายใจแล ้วพ
ูด
่า “หลางชาต
ว ูล
ูจะต้องท ำให ้ทุกคนร้
ูว่า ้ขาเป
็ นคนสั
่ง
ให
้พวกเจ ้าไปสังหารท ่านเหม ียวอ๋ อง หากคนในถ ้ำู้
ร
เร
่ืองน้แล
ี ้ว จะต ้องเกล ียดข้าเข ้ากระด ูกดำ ไม ่ม
ีทางม ี
ใครมาช ่วยพวกเราหรอก ต ่อให้ใครค ิดอยากจะมา
่วยพวกเรา หลางชาต
ช ูลูจะต้องส ั
่งให้คนปิด
ทางเข ้าออกหน ้าผาน ้ไว
ี ้แน่นอน แทบไม ่มีทางท
ำ
ำเร
ส ็จได้”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “้ ถาอย่างนั้น พวกเราก ็ไม
่มีความหวัง
อะไรแล ้วน่ะสิ ้ตองรอความตายในน ้อย
ี ่างเด ียวอย ่าง
ั
น
้นหรือ”
ันต
ต ูก
่พ
ู ูดขึ
้นมาว่า “เจ ้าเป็ นใครกันแน ่? วรย ุทธ
์ ของ
เจ้าส
ูงมาก เพลงกระบ ่ก
ี ็้
รายกาจ ต ่อให้เป็ นชาวฮ ั
่น ก็
่าจะม
น ี่
ือเส
ช ียงอย่้
ู บาง” เขาพ ูดว
่า “อ ีฝ
ู เจ ้าพาคน
แบบน้ ข
ี ึ
้นเขามาเพราะอะไรก ัน?”
“เจ้าไม่้ตองทำให ้อ
ีฝูล
ำบากใจหรอก” ไม ่รอให้อ ีฝ
ูพูด
อะไร ฉ ีหนิงพูดว่า “ระหว ่างทางอ ีฝ
ูถูกคนไล ่ฆ
่า ้ ขา
ังเอ
บ ิญไปพบเข ้า ก็เลยได ้เป็ นเพ
่
ือนก ัน ครั
้งน้ข
ี ึ
้นเขา
มา ้ขาคุ
้มก ันนางมาส ่งถึงท
่น
ี ่ ท
ี ่จร
ี ิงแล ้วข
้าเองก ็
อยากจะพบท ่านเหม ียวอ
๋ องเหม ือนกัน หากท ่าน
เหมียวอ๋ องต้องการยกท ัพไปจร ิง ้ขาก็อาจจะขอเจรจา
ับท
ก ่านเหม ียวอ
๋ องตามล ำพังก ็ได
้ แต ่ว
่าท
่านเหม ียว
๋
อองไม่ได ้ทำให้้ขาผ
ิดหวัง ด ังนั
้น...”
ันต
ต ูก
่ก
ู ำล ังจะถามต ่อ แต่ม
ีคนๆ หน ึ
่งเดินเข้ามา
ชาวเหม ียวคนหน ึ
่งถือกระบอกไม ้ไผ่มาสามอัน แล ้ว
เดินมาหน้ากรงเหล ็ก จากน ั
้นก็โยนกระบอกไม ้ไผ่ไป
ให
้พวกเขาท ีละห้องข ัง แล้วพ
ูดว่า “หลางชาต ูล
ูู้
รว่า
พวกเจ้าคงจะกล ัวกันมาก น ่าจะนอนไม ่หลับ จึงให้
พวกเราส ่งเหล้ามาให ้ หลางชาต ูลูบอกว่า คืนน
้พวก
ี
เจ
้าหลับให ้สบาย พร ุ่งน้จะพาพวกเจ
ี ้าไปพบท ่านแม ่
หมอ ให ้ท
่านแม ่หมอต ัดส
ินว่าพวกเจ ้าใช
่คนร้าย
หรือไม่”
ันต
ต ูก
่ร
ู ีบถามว ่า “เขาจะพาพวกเราไปพบท ่านแม ่
หมอจร ิงหรือ?”
“ถูกต
้อง เหล ่าหัวหน ้าถ้ำบอกว่าปกติเจ
้าเป็ นคนมี
เมตตา ไม ่น
่าจะเป ็ นคนสังหารท่านเหมียวอ๋ อง หลาง
ชาตูล
ูรับปากจะพาพวกเจ ้าไปพบท่านแม่หมอ” คนๆ
ั
น
้นพูดว่า “แต ่ว
่าทางท ่ด
ี ีพวกเจ
้าด่
ืมเหล้าสักหน่อยจะ
ีกว
ด ่านะ ไม ่เช่นนั้นพอเจอท ่านแม่หมอแล้ว ไม ่้
ู
รจะ
พดอะไรม
ู ันจะไม ่ด
ี”
คนๆ น ั
้นไม ่พ
ูดอะไรมาก ห ันหลังแล
้วเด ินจากไปเลย
ันต
ต ูก
่พ
ู ูดด้วยน ้ำเสียงด ีใจว่า “ท่แท
ี ้เหล ่าห
ัวหน้าถ ้ำก็
ไม่ได
้เลอะเล ือน ขอแค ่ได
้พบท ่านแม่หมอ จะต ้องหา
คนร้ายต ัวจริงได้แน่นอน ไม ่ม
ีทางใส ่้
รายคนด ี
เด็ดขาด” ม ือทั
้งสองข ้างของเขาถ ูกมัดเอาไว ้ แต ่ก
็ยัง
่
ืนม
ย ือไปหย ิบกระบอกไม ้ไผ่มา ฉีหน
ิงก็พูดข
ึ
้นมาว ่า
“ตันต
ูก่ หากเจ
ู ้าไม่่ืมเหล
ด ้าในกระบอกไม ้ไผ่น
้ อาจจะ
ี
ีโอกาสได
ม ้เจอท ่านแม ่หมอ แต ่ว
่าหากเจ ้าด
่ืมมัน คง
ไม่ได
้เจอแน ่นอน”
ันต
ต ูก
่สะด
ู ุ้ง เขาจ ้องไปท ่กระบอกไม
ี ้ไผ ่ “เจ้า
หมายความว ่า...เหล ้าน่ม
ี ีพ
ิษหรือ?”
“หากเหล ่าห
ัวหน้าถ ้ำพวกน ั
้นสติย
ังด
ีอย่ ก
ู ็คงไม ่เห็น
้
ดวยท่จะจ
ี ับต
ัวเจ้ามาข ังในน ้หรอก” ฉ
ี ีหนิงพูดว่า
“คนๆ น ั
้นบอกว ่า อยากให ้เจ้าผ่อนคลาย ไม ่ว
่า
อย่างไรเหล ้าท่อย
ี ่ในน
ู ้ ้
ี ขาไม
่่ืมม
ด ันแน่นอน”
ันต
ต ูก
่ขมวดค
ู ้วแล
ิ ้วพูดว่า “หากเหล ้าน่ม
ี ีพ
ิษจร ิง พวก
เราก็คงตายอย ่ในน
ู ้แน
ี ่ ทุกคนก็จะสงส ัยว่าหลางชาต ูล
ู
อาจจะฆ ่าคนป
ิ ดปาก ม ันไม่ได
้มีผลด ีก
ับเขาเลยนะ”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพ
ูดว ่า “้ขอแรก หากพวกเราตายอย ่ในน
ู ้
ี
จริง หลางชาต ูล
ูก็ไม่ม
ีทางยอมร ับว่าเขาส ่งเหล้าพวกน ้
ี
มาหรอก ต ่อให้ม
ีใครสงส ัย ก
็ไม ่ม
ีหลักฐาน จะม ีใครทำ
อะไรเขาได ้? ้ ขอสอง เหล ้าน่ม
ี ีพ
ิษ ก็อาจจะไม ่ได
้ทำให ้
พวกเราตาย แต ่ทำให ้พวกเราพ ูดอะไรไม ่ได
้ หรือ
อาจจะท ำให้พวกเราเส ียสต
ิ ถึงเวลาน ั
้นก็ไม่ม
ีทางแก้
่างต
ต ่อหน ้าคนอ
่ืนได้อีก เขาก็จะได ้ทุกอย ่างท่เขา
ี
้
ตองการไป”
ีฝ
อ ูถอนหายใจแล ้วพูดว่า “พวกเจ ้าชาวฮ ั่นความคิด
ับซ
ซ ้อนจร ิง”
“้ขาจะถือว่าเจ้าชมข ้าก
็แล้วก
ันนะ” ฉ ีหนิงย้มแล
ิ ้วพ
ูด
วา “ท
่ ่จร
ี ิงข้าไม่ได้้
ู
รสึกว่าหลางชาต ูล
ูจะฉลาดมาก
ขนาดน ั
้น ้ขาก
ังวลว ่าเบ้ืองหลังของเขาม ีคนอ่
ืนอีก
คนๆ นั้นน
่าจะเป ็ นคนช้แนะให
ี ้หลางชาต ูล
ูทำ”
ันต
ต ูก
่เขว
ู ้ยงกระบอกไม
ี ้ไผ่ท้ง ก
ิ ำหม ัดแน
่น แล ้วพ
ูดว่า
“เหตุใดหลางชาต ูล
ูถึงได้ต
่ำ้ ชามากขนาดน ้ กล
ี ้าค
ิดท่
ี
จะทำให ้ชาวเหม ียวของเราไปส ่ความตายได
ู ้ ?”
“เจ้าไม่้
ตองร้อนใจไป” ฉ ีหนิงพูดว่า “ขอแค่พวกเราม ี
ีว
ช ิตรอด ก ็ไม
่้ตองรอนาน ก ็จะร ้
ูว่าใครอย่เบ
ู ้
ืองหล ัง
เร
่ืองน
้”
ี
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองครักษ์ เส
้
ือแพร
บทท ่ 375 ม
ี ังกรค ืนฟ
้าเส ือคืนกลับรัง
ตลอดท ั
้งคืนท ั
้งสามคนข ่มตาไม ่หลับเลย เช ้าวันต
่อมา
ตลอดท ั
้งวันก ็ยังไม่มีใครมา
ุกหมาป
ค ่ ายังห่างจากถ ้ำหล ักระยะหน ึ
่ง แต ่ถึงจะเป ็น
อย่างนั
้น ท ั
้งสามคนก ็ย
ังได้ยินเสียงร่ำไห ้ด
ังลอยมา
ในว ันน
้ไม
ี ่เพ ียงไม ่มีใครมาสอบสวน แม ้แต่อาหารก ็ไม
่
ีใครส
ม ่งมาให ้ หล ังจากท ่้าม
ี ฟ ืดลงแล ้ว ถ ึงเห็นช
่ก
ี ่พา
ู
คนเฝ ้าอ
ีกคนถ ือตะกร ้าอาหารเข ้ามา
่ก
ี
ช ่น
ู ำอาหารส ่งรอดผ ่านช่องกรงเหล ็กไปให ้ตันต
ูก ่
ู
่อน จากน
ก ั
้นก็เป็ นอ
ีฝู แล้วก็ให
้ฉ
ีหน ิงเป็ นคนสุดท
้าย
ีหน
ฉ ิงเห็นว่าอาหารก ็ถ
ือว่ามากพอสมควร เขาย ้มแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “พ่ชาย ื
ี มอของข ้าถูกมัดเอาไว ้แบบน้ ม
ี ันกินไม่
่อยสะดวกเลย แก
ค ้มัดให้้
ขาก่อนได้หร ือไม่?”
ชก
่
ี ่พ
ู ูดด้วยความโมโหว ่า “ไม ่สะดวกก ็ไม่้
ตองกิน ้ ขา
เตือนเจ ้าไว้ก
่อนนะ ร ีบกินเข้า ไม่อย่างนั
้นหากเจ ้า
ตายไป เก ิดเจ้าหิวขึ้นมาจะไม ่มีใครเผาอะไรให ้เจ
้ากิน
นะ”
“เจ้าพ ูดแบบน ้หมายความว
ี ่าอย่างไร?” ฉ ีหนิงขมวด
้ว
ิ
ค
่ก
ี
ช ่น
ู ั
่งยองลง แล ้วพูดว่า “พวกเจ ้าสังหารท ่านเหม ียว
๋
ออง หล ักฐานม ัดแน่น ห ัวหน้าถ้ำท
ั
้งหลายก ำล ังหาร ือ
ันอย
ก ่ พร
ู ่
ุงน้เช
ี ้าพวกเจ ้าก็จะถ
ูกเลาะกระด ูกต
ัดเอ ็น”
ีหน
ฉ ิงหน ้าถอดส ี อ
ีฝูท
่อย
ี ่้
ู หองข
้างๆ ก ็ได
้ยิน ก็พ
ูดว ่า
“พวกเจ ้า...พวกเจ ้าค ิดจะฆ่าพวกข ้าหรือ?”
“มันเป ็ นผลท่เหล
ี ่าหัวหน ้าถ้ำหารือกันแล
้ ว” ช่ก
ี ่พ
ู ูดว
่า
“ไม ่อย ่างนั
้นใครจะกล ้าเอาอาหารด ีๆ แบบน ้มาให
ี ้
พวกเจ ้ากันเล ่า? น ่เป
ี ็ นม
้
ือสุดท
้ายของพวกเจ ้าแล ้ว จะ
ินเท
ก ่าไรก ็เร
่ืองของเจ ้า” จากน ั
้นเขาก ็ล
ุกแล้วเด ิน
ออกไป
ีหน
ฉ ิงรีบพูดขึ
้นมาว ่า “้ ชาก่อน เจ ้าต
้องแก้ม
ัดให้้
ขา
่อน พวกเราถ
ก ูกขังอย ่ในน
ู ้ ถ
ี ึงแก ้เชือกก
็ออกไปไม ่ได
้
อย่ด
ู ี ในเม ่
ือเป็ นม้
ือส ุดท้ายแล ้ว ก ็จะต้องให
้พวกเรา
ินให
ก ้อ่มส
ิ ิ”
่ก
ี
ช ่ไม
ู ่ได้สนใจ เขาเด ินออกไปพร ้อมอีกคน
ีหน
ฉ ิงหย ิบจานอาหารข ึ
้นมาหน ึ
่งจาน แล ้วเขว้ยงลง
ี
้
ืนอย
พ ่างแรง “เพล ้ ง” ช่ก
ี ่ก
ู ับอ ีกคนหันหน
้ากลับมาดู
เห็นชาวข ้าวแตกกระจายอย ่ท
ู ่้
ี ืน ส
พ ีหน้าของพวกเขา
็เปล
ก ่ยนไป ช
ี ่ก
ี ่ว
ู ่งกล
ิ ับมาด ู แล ้วพูดด
้วยความโกรธว ่า
“เจ้าค ิดจะท ำอะไร?”
ีหน
ฉ ิงนั
่งใกล ้ก
ับกรงเหล ็ก แล ้วพ ูดว
่า “้ขาถูกม
ัดแบบ
้ม
ี
น ันไม ่สบาย ก ินข้าวไม ่ได
้”
“กินข้าวไม ่ได้ ?” ช ่ก
ี ่โกรธมาก เขาเด
ู ินเข
้ามาใกล ้ ยก
เท้าขึ
้นมา แล ้วถีบฉ ีหนิงผ่านช ่อง แล ้วด่าว
่า “กินไม่ได
้
กไปตายซะ”
็
เม
่ือเห ็นเท้าของเขาย ่ืนเข้ามา ฉ ีหน
ิงก็พล
ันนึกอะไร
ึ
ข
้นมาได ้ เขาใช ้มือท
่ถ
ี ูกม
ัดเอาไว ้ จ
ับไปท่้
ี ขอเท้าของช่
ี
่ จากน
ู
ก ั
้นก ็ใช
้แรงกระชาก ช ่ก
ี ่ถ
ู ูกกระชากขา
กะท ันหันทั
้งตัวก็ถ
ูกดึงไปข้างหน้า
่ก
ี
ช ่ตกใจมาก ่
ู ืนม
ย ือจะไปหย ิบดาบท ่อย
ี ่ตรงเอว
ู
ในตอนน ้เอง ก
ี ็ู้
รสึกได
้ว่าขาท่ถ
ี ูกฉีหนิงจ
ับไว
้นั
้นมันเร่ม
ิ
ีอาการชา เขาตกใจมาก ท
ม ันใดน ั
้นเองพล ังภายใน
่างกายของเขาก
ร ็เหมือนกับสายน ้ำ มันไหลไปท ่ขา
ี
ั
ท
้งหมด
่ก
ี
ช ่้
ููรแล้ว
่าแย ่แน
่ แต ่ก
็ไม่้
ู
รว่าม
ันเก ิดอะไรขึ
้น ้ ดวย
ความตกใจ ก ็เลยตะโกนไปว ่า “เร ็ว...รีบมาช ่วยข
้า...”
ตอนน ้เขาล
ี ืมช
ักดาบไปแล ้ว มือทั้งสองข้างของเขาจ ับ
กรงเหล ็กเอาไว ้ พยายามจะด ึงขาออกมาจากร ่องนั
้น
ให
้ได ้
ในตอนน ้ฉ
ี ีหนิงก็ใช
้สองม ือของเขาจ ับไปท่้
ี ขอเท
้าของช ่
ี
่ไว
ู
ก ้แน ่น พล ังภายในของช ่ก
ี ่ ม
ู ันไหลเข
้าร ่างของฉ ีหนิง
ไปเร ่
ือยๆ
พลังหกเทพประสานของฉ ีหนิงมันไม
่เหมือนเดิมนาน
แล
้ว
ตอนท ่เพ
ี ่งได
ิ ้พลังหกเทพประสานมา ฉ ีหนิงไม่้
ู
รวิธ
ีใช้
ัน อาศ
ม ัยแค ่ค
่ต
ู ่อส
ู
้เด ินลมปราณก ่อน ถ
ึงจะด ูดเข้า
่างกายได
ร ้ ฉีหนิงไม ่สามารถควบค ุมก
ำล ังภายในของ
ีกฝ
อ ่ ายได้เลย หากอ ีกฝ
่ ายไม่หยุด เขาก็ดูดม
ันมา
เร
่ือยๆ
แต่ตอนน ้เขาพอจะร
ี ู้ หล
ักของว ิชาหกเทพประสานแล ้ว
ีกท
อ ั
้งเซ ่ยงเซ
ี ียวเหยาเองก ็ได้ถ
่ายทอดเคล ็ดว
ิชาการ
เดินลมปราณให ้เขาด ้วย ท ำให ้เขาเร
่มร
ิ ้
ูจักการควบค ุม
ำล
ก ังภายใน
ตอนน ้เขาร
ี ้
ูหลักของว ิชาพลังหกเทพประสานแล ้ว ไม ่
เหม ือนแต ่ก
่อนท่รอแต
ี ่ร
ับพล ังมาอย ่างเดียว ตอนน ้ขอ
ี
แค่สัมผ
ัสจ ุดสำคัญของร ่างกายหน ึ
่งในสิบจุดของอ ีก
่
ฝาย แล ้วเด ินลมปราณ ก ็จะสามารถด ูดพลังของอ ีก
่
ฝายมาได ้
พลังหกเทพประสานของฉ ีหนิงในตอนน ้ ไม
ี ่ได
้แค ่รอ
ับอย
ร ่างเด ียวแล้ว แต ่กลายเป ็ นคล่
ืนล
ูกใหญ่
ขอแค ่เขาเด ินลมปราณ ร ่างกายของฉ ีหนิงก
็จะเหม ือน
คล่
ืนน้ำวน ต ่อให้อ
ีกฝ่ ายไม ่ได ้ออกแรงหร ือเดิน
ลมปราณ ฉ ีหนิงก
็สามารถใช ้กำล ังภายในของตนเอง
ในการด ูดพล ังของอีกฝ่ ายมา อ ีกฝ่ ายอยากหน ีก
็หนีไม่
้
พน
ึงแม
ถ ้ช
่ก
ี ่จะไม
ู ่เคยฝึ กก
ำล ังภายใน แต ่ว่าเขามี
พละก ำล ังมาก แต ่เพราะก ำล ังภายในต ่ำแบบน้ เม
ี ่ือ
มาเจอก ับพล ังหกเทพประสาน จะไปต ้านทานไหวได ้
อย่างไร พร ิบตาเด ียวช ่ก
ี ่ก
ู ็้
ู
รสึกได้ว่าร
่างกายอ ่อนแรง
ลง แต่ก็ยังร้
ูสึกได้ว่าแรงของเขาม ันถูกด
ูดออกไป
ีหน
ฉ ิงตั
้งใจตะโกน “เหต ุใดพวกเจ ้าต
้องลงไม ้ลงม ือก ับ
้
ขาด้วย? ้ ขา...ข ้าก็แค่จะให ้พวกเจ ้าแก ้ม
ัดให ้้
ขาเท ่า
ั
น
้นเอง เหต ุใดพวกเจ ้าไม ่มีเหตุผลเอาเส ียเลย?”
ชาวเหม ียวท่อย
ี ่้
ู ขางๆ เห ็นอย ่างนั
้น ก็ยืนอึ
้ง เห ็นช่ก
ี ่ต
ู ัว
ั
ส
่น ก็้
ู
รว ่าสถานการณ ์ ไม
่ดี จึงย
่
ืนมือมาจ ับข้อมือของช ่
ี
่เอาไว
ู
ก ้ คิดจะด ึงเขาออกมา แต ่ว่าพอจับไปท ่้
ี ขอมือ
ของช่ก
ี ่ ก
ู ็้
ูรส
ึกว่าม ือของเขาน ั
้นมีอาการชา เขาออก
แรงมากข ึ
้น แต ่ก
็ู้
รส ึกว่ามือไม้อ
่อนลงมากกว ่าเด ิมอีก
เขาไม ่้
ูรว
่าฉีหนิงก ำล ังดูดก ำลังภายในของช ่ก
ี ่ไป เขา
ู
้
ู
รสึกแปลกใจ เขาใช ้มืออ
ีกข ้างจับไปท่้
ี ขอมือของช ่ก
ี ่ท
ู ั
้ง
สองข้าง
พริบตาเด ียว พวกเขาก ็้
ูรสึกว
่าพลังภายในของเขาม ัน
ไหลออกไป แต ่ไมู่้
รว่าช่ก
ี ่กลายเป
ู ็ นต
ัวแปรไปแล ้ว
พลังภายในของช ่ก
ี ่ถ
ู ูกดูดไปจนหมด แต ่ว
่าฉีหนิงก ็ย
ัง
ไม่หยุดม ือ พล ังของคนๆ น ั
้นม
ันผ่านตัวของช ่ก
ี ่เข
ู ้าไป
ในร ่างกายของฉ ีหนิง
คนๆ น ั้นไม ่ได้โง่ เขาเห ็นถึงป
ั ญหาของเร ่
ืองน ้แล
ี ้ว จึง
ตะโกนว ่า “อาล ่ อาล
ู ่ ร
ู ีบมาเร็ว...” เขาค ิดอยาก
ปล่อยม ือ แต ่ว่าตอนน ้ม
ี ือของเขาต ิดอย่ท
ู ่้
ี ขอมือของช ่
ี
่ ท
ู
ก ำอย ่างไรก ็ไม ่ออก
เขาร ้องตะโกนไปอ ีกหลายคร ั
้ง ใช้แรงไม ่้นอย คนท ่เฝ
ี ้า
อย่ในบ
ู ้านไม ้เหม ือนจะได ้ยินความเคล ่
ือนไหว ก ็มอง
เข
้ามา แล ้วก็ร
ีบว่งมา แล
ิ ้วพ
ูดว่า “เก ิดอะไรข ึ
้น?”
ตอนน ้ช
ี ่ก
ี ่อ
ู ่อนแรงมาก เขาไม ่มีแรงเลยท ั
้งตัว เขาพ ูด
่า “ร
ว ีบ...ร ีบช่วยพวกเรา เจ ้าเด็กน่...” เขาพ
ี ูดแทบไม
่
ไหว น ้ำเส ียงท่พ
ี ูดแทบไม ่ม
ีเส
ียง
คนๆ น ั้นจะย ่
ืนมือไปด ึง อ ีกคนเห ็นด
ังนั
้น ก ็รีบห้าม
“อย ่า...” แต ่ว่ามันไม ่ทันแล
้ว คนๆ น ั
้นลงม ือไวมาก
เขาจ ับไปท ่แขนของคนท
ี ่อย
ี ่ตรงกลาง ตอนน
ู ้ท
ี ั
้งสาม
คนย ืนเร ียงเป็ นลูกช ้นเส
ิ ียบไม ้ พลังทั้งหมดไหลเข ้าส ่
ู
่างกายของฉ
ร ีหน ิง
คร
ู่เด ียวเท่าน ั
้น ช ่ก
ี ่ก
ู ับคนท่อย
ี ่ตรงกลางก
ู ็ขาก็ทรุ ดลง
ไปท ่้
ี ืน คนท
พ ่อย
ี ่้
ู ทายส ุดเห็นท่าไม่ด
ี ค ิดอยากจะเอา
ือออก แต
ม ่ทำอย ่างไรก ็เอาไม ่ออก
่ก
ี
ช ่ทร
ู ุ ดตัวลงคนแรก คนตรงกลางทร ุ ดตัวตามมา ฟ ุบ
ไปบนต ัวของช ่ก
ี ่ คนส
ู ุดท
้ายพยายามด ้น จนท
ิ ้ายท ่ส
ี ุด
็หมดเร
ก ่ยวแรงฟ
ี ุบลงก ับพ
้ืนไปอีกคน ท ั้งสามกองอย ่
ู
บนพ้ืนรวมก ัน เหม ือนกองด ินกองทราย แม ้แต่ลม
หายใจก ็แผ
่วเบา แรงจะพ ูดยังไม่มีเลย
ีฝ
อ ูได้ยินความเคล ่
ือนไหวจากห ้องข้างๆ ้ ู
รว่าเกิดเร่ือง
ึ
ข
้นแน ่ แต่มองไม ่เห ็นว่าเกิดอะไรข ึ
้น นางร ีบถามว ่า
“เก ิดอะไรข ึ
้น?”
ีหน
ฉ ิงรอจนพวกเขาสามคนหมดสต ิแล้ว เขาร ้
ูว่าพลัง
หกเทพประสานร ้ายกาจแค ่ไหน ้ ู
รว่าหากเขาไม ่หยุด
ดดพล
ู ังต่อไปอ ีก พวกเขาสามคนตายแน ่
เขาแค ่ขอให้หลุดออกไปได้เท่านั
้น ไม ่ได้อยากจะเอา
ีว
ช ิตพวกเขา เม ่
ือแน
่ใจว่าพวกเขาไม ่มีแรงขยับอีก ก็
ปล่อยม ือ
ั
ท
้งสามคนสลบไปจนหมดแล ้ว ลมหายใจก ็แผ่วเบา
มาก
ีหน
ฉ ิงย
่ืนม
ือท่ม
ี ัดเอาไว้ไปหยิบดาบมา จากน ั
้นก
็วางไว ้
่้
ี
ท ืน ใช
พ ้เท้าหนีบเอาไว้ จากนั้นก
็เอาเช ือกถูไปดาบจน
เชือกขาด หล ังจากท่เช
ี ือกขาดแล ้ว ฉ ีหนิงก็เขยิบเข้า
ไปใกล ้ แล ้วมองไป เห ็นท
่เอวของช
ี ีก
่ ู ีพวงก
ม
่ ุญแจอย ่
ู
เขาย ้ม แล
ิ ้วก
็เอ้
ือมม
ือไปหยิบมา
เขาลองไขก ุญแจอย่สองดอก ในท
ู ่ส
ี ุดก
็เปิ ดออก เขา
กระโดดข ้ามร ่างของสามคนน ั
้น แล ้วออกมานอกห ้อง
ัง จากน
ข ั้นก
็ได้ถ
ือก
ุญแจเดินไปท ่หน
ี ้าห้องข ังของอีฝู
ีฝ
อ ูเห็นฉีหนิงเดินมาท่หน
ี ้าห
้องขัง ส ีหน้าของนางก ็
เปล่ยนไป นางท
ี ั้งตะลึงทั
้งดีใจ “เจ ้า...เจ ้าออกมาได้
อย่างไร?” ค ุกห ินแบบน้ม
ี ันแทบจะไม ่ม
ีทางหน ีได้เลย
ีหน
ฉ ิงยกม ือข ึ
้น แล ้วแกว่งก ุญแจไปมา จากน ั้นเขาก ็
้มแล
ิ
ย ้วพูดว่า “ม ีคนเอาก ุญแจมาให ้ หากพวกเราย ัง
ไม่ร
ีบออกไป อาจจะไม ่ให้เกียรติพวกเขา” จากน ั
้น
เขาก ็ไขกุญแจให ้กับอ
ีฝูแล
้วก ็ต
ันต
ูก่
ู
หลังจากท ่ต
ี ันต ูก่ก
ู ับอ
ีฝูออกมาแล ้ว ก็เห็นช่ก
ี ่กบ
ู ั พวก
นอนกองอย ่ท
ู ่้
ี ืน ไม
พ ่ขยับเลย ต ่างก็ตกใจ อ ีฝูเลยถาม
ึ
ข
้นมาว ่า “พวกเขา...พวกเขาตายแล ้วหร ือ?”
“วางใจได ้ พวกเขาแค ่ตัวประกอบ น ่าจะไม ่้
ู
รเร่
ือง ไม่
ำเป
จ ็ นต
้องเอาช ีวิตพวกเขา” ฉ ีหนิงพูดว่า “แต ่ว
่าพวก
เราต้องร ีบลงม ือก ่อน ท่น
ี ่จะม
ี ีใครมาเม ่
ือไหร ่ก
็ได้ หาก
พวกเราถ ูกจ ับได ้ พวกเราอาจจะหน ีไปไม ่รอด”
“ลงม ือ?” ต ันต ูก่เด
ู ินเข้าไปตรวจด ู เม่
ือแน ่ใจว ่าพวก
เขาสามคนสลบไปแล ้ว ก็เงยหน ้าขึ้นมา “้ ตองลงม ือ
อย่างไร?”
ีหน
ฉ ิงพ ูดว่า “จ ับพวกน ้ม
ี ัดรวมกันไว ้ก่อน อ ุดปาก
เอาไว ้ แล ้วโยนเข ้าห้องขังลงกลอนซะ” เขาเด ินข
ึ้น
หน
้าไป แล ้วจ ับพวกเขาโยนเข ้าไปในค ุกหิน แล
้วลง
กลอน จากน ั้นก
็โยนก ุญแจลงหน ้าผาไป
ันต
ต ูก่ตะล
ู ึงไป ฉ ีหน
ิงย้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ก ่อนหน้าน
้เจ
ี ้าน
่
ี
ันตะคอกใส
ม ่เจ
้า ้ขาแก้แค้นให้เจ้าแล ้วนะ นอกจาก
ุญแจพวงน
ก ้แล
ี ้ว มีก
ุญแจพวงอ ่
ืนอีกหร ือไม่?”
ันต
ต ูก่พย
ู ักหน้าแล้วพูดว่า “ไม่มีกุญแจ พวกเขาจะ
ออกมาคงยาก”
ีหน
ฉ ิงย ้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “พวกเราอย ่ท
ู ่น
ี ่มาหน
ี ึ
่งวันหนึ
่งค
ืน
ให
้พวกเขาได ้ล
้มรสการอย
ิ ่ในน
ู ้เส
ี ียบ้าง” เขาเหล ือบ
ไปมองอ ีฝ
ู ย้มแล
ิ ้วพูดว่า “สนุกใช ่หร ือไม
่?”
ีฝ
อ ูท
ั
้งโกรธท ั
้งตลก นางจ ้องไปท่เขา แต
ี ่ว
่าการออกมา
จากค ุกห ินได้ เป็ นผลงานของฉ ีหนิง นางร ้
ูสึกขอบคุณ
และซาบซ ึ
้งใจต่อเขามาก อ ีกท
ั
้งย
ังแอบน ับถ
ือเขามาก
ีกด
อ ้วย นางถามว ่า “พวกเราควรท ำอย ่างไรต่อไป
ี?”
ด
“พวกเราออกมาจากค ุกได
้ ก็เหม
ือนม ังกรค
ืนฟ
้าเสือ
ืนกล
ค ับร ัง” ฉ
ีหนิงยืดเส้นย
ืดสาย แล ้วมองไปท่ต
ี ันต
ูก่
ู
“ตันต
ูก่ พวกเราถ
ู ูกคนใส ่้
ราย พร่
ุงน้พวกเขาก
ี ็จะฆ่า
พวกเราให ้ตาย พวกเราไม ่ควรจะหนีไปแบบน้ ในเม
ี ่
ือ
ออกมาแล ้ว ก
็้ตองล้างมลทินให้ได
้ หาคนร ้ายต
ัวจริง”
สายตาของเขาเป ็ นประกาย เขาพ ูดว
่า “ปรัชญาชีวิต
ของข้าก็คือ เป
็ นหน้้
ี ตองชดใช้”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 376 ลอบจ
ี ่โจม
ู
่ำค
ค ืนอันมืดม ิดไร ้แสงจันทร์ เขาซ ีซานถ ูกปกคลุมไป
้
ดวยความม ืดสน ิท
เหมียวอ๋ องถูกส ังหาร ศพถ ูกจัดวางไว ้ท่ถ
ี ้ำเหม
ียวใหญ ่
ทางถ้ำได ้ถูกจัดคนไปเฝ ้าตามเส ้นทางท ่มาบนเขาท
ี ุก
เส้น ไม่ว่าจะผ ู
้เฒ่าผ
ู้แก
่เด็กเล็กต ่างก็มารวมต ัวกันท
่ถ
ี ้ำ
ใหญ่ ท
่ามกลางความม ืด ูผ
้คนกล ่มใหญ
ุ ่ อย ่างน
้อยก็ม
ี
ประมาณหน ึ
่งพันคน
เสียงร่ำไห ้ด
ังต ั
้งแต่เช้าย
ันค ่ำ เหม ือนม ันไม่เคยหยุดมา
่อน
ก
ตอนท่เหม
ี ียวอ ๋ องยังม
ีชีว
ิตอย ่ ถ
ู ้ำเหม ียวชางซ ีภายใต้
การเป็ นผู
้นำของเขา สงบไม ่ม
ีเร่
ืองใดๆ เก ิดข
ึ้น ซ
ึ
่งมัน
พาความม ั
่นคงส ุขสงบมาให ้กับชาวเหม ียวมาก
เหมียวอ ๋ องเปร ียบเสม ือนต้นไม
้ศักดิ
์สิทธิ
์ท่้าประทาน
ี ฟ
มาให้ เขาเป ็ นร่มโพธ ิ
์ร่มไทรของชาวเหม ียว ู ผ
้คนเคย
ินก
ช ับการม ี้
ตนไม ้ศ
ักดิ
์สิทธิคอยปกป้องค ุ
้มครอง
แต่ว
่าแค ่คืนเด ียวเท ่านั
้น ้ตนไม
้ใหญ ่อย่างเหม ียวอ๋ อง
้
ลมลง ส ำหร ับใครหลายคนแล ้ว การท ่เหม
ี ียวอ๋ องถูก
ลอบส ังหารม ันก ็เหมือนก ับฟ
้าถล่มดินทลายก ็ไม่ปาน
ู
ผคนท
้ ั
้งหลายท ั
้งเสียใจ แล ้วก
็โกรธมาก
หากเหม ียวอ ๋ องแค่ร่างกายโรยราไปตามเวลา แล ้ว
ตายไป ู ผ
้คนก ็คงแค ่เศร้าเสียใจก ันไป แต ่ว่าเหม ียว
๋
อองตายเพราะถ ูกคนลอบส ังหาร ในใจของเขาม ีแต
่
ความโกรธแค ้นดังไฟเผา
ุกคนต
ท ่างตกใจว ่า คนท ่วางแผนการส
ี ังหารในคร ั
้งน
้ก
ี ็
ือต
ค ันต ูก
่
ู
ันต
ต ูก่ม
ู ีบารม ีมากในถ ้ำเหม ียวชางซ ี ถึงแม ้จะเป ็ นลูก
ชายคนรองของเหม ียวอ๋ อง แต่ว
่าเขาเป ็ นคนม ี
คณธรรม ท
ุ ำการท ำงานได ้ดี ซึ่งเป ็ นท
่่
ี ืนชอบของชาว
ช
เหมียวหลายคน
กฎของชาวเหม ียวกับชาวฮ ั
่นน ั
้นไม ่เหม ือนกัน การสืบ
ทอดต ำแหน ่งหรืออะไรต ่างๆ ของชาวฮ ั
่นจะต้องไล่
ตามล ำด ับ แต ่ว
่าชาวเหม ียวไม ่ได ้เป็ นแบบน ั
้น
ความสามารถท ่โดดเด
ี ่นและเป ็ นท่ยอมร
ี ับของ
ชาวบ้าน ต ่อให้ไม่ได
้เป็ นล
ูกชายคนโตหร ือเมียแต่ง ก
็มี
ิทธ
ส ิรับสืบทอดต ำแหน ่งเหม ือนก ัน
ในความเป ็ นจร
ิงแล้วหลายคนในถ ้ำเหม ียวชางซ ีต
่างก็
้
ู
รสึกว่า เม ่
ือเทียบกับคนอารมณ ์้รอนอย ่างหลางชาต ูล
ู
เหมียวอ ๋ องอาจจะต ัดสินใจเล ือกคนท ่ท
ี ำงานเป ็ นอย
่าง
ันต
ต ูก่มาร
ู ับช่วงเหมียวอ๋ องมากกว ่า
แต่ว
่าไม ่มีใครคิดเลยว ่า ตันตูก ่จะส
ู ั
่งให ้คนไปลอบ
ังหารเหม
ส ียวอ๋ องในเวลาแบบน ้ได
ี ้
้ำใหญ
ถ ่ของถ ้ำเหมียวชางซ ีตั
้งอย ่บนเขาส
ู ูงเป
็น
สงก
่
ิ ่อสร ้างท่ใหญ
ี ่ท
่ส
ี ุด และย ังเป็ นสถานท ่ไว
ี ้ประช ุม
หารือเร ่
ืองต่างๆ การรองร ับกว่าร้อยคนไม ่ใช
่ัปญหา
แต่ว
่าตอนน ้ศพของเหม
ี ียวอ
๋ องตั
้งอย ่ในน
ู ้ เลยม
ี ีการส ั
่ง
ให
้คนค ุ้มกันหลายคน คนท ่้
ี ลอมรอบถ ้ำใหญ ่ก
็ต่างถือ
คบไฟ ท ำให ้ทางถ ้ำใหญ่น
ั
้นสว ่างไสว
เหมียวอ ๋ องในฐานะผ ู
้นำของชาวเหม ียวเจ็ดสิบสองถ ้ำ
งานศพจะท ำลวกๆ ไม ่ได
้
หลางชาต ูล
ูตอนน ้ถ
ี ือเป
็ นคนท่จ
ี ัดการด ูแลเร ่
ืองภายใน
ของถ ้ำเหม ียวชางซ ี นอกจากจะส ั
่งให ้คนไปแจ ้งเหล ่า
ชาวเหม ียวถ ้ำ่
ืนแล
อ ้ว ยังต
้องหาร ือกับทางเหล ่า
ัวหน
ห ้าถ ้ำ จ ัดงานพ ิธ
ีตามแบบประเพณ ีโบราณด ั
้งเด ิม
ีกด
อ ้วย
ีถนนหลายสายท
ม ่สามารถเช
ี ่
ือมโยงมาท ่ถ
ี ้ำใหญ่น้ได
ี ้
เส
้นทางสองฟากฝ ั
่ งก
็จะมีคนค ุกเข่าเร ียงเป็ นแนวยาว
ตอนท ่หลางชาต
ี ูลูเดินออกมาจากถ ้ำใหญ ่ เหล ่า
หวหน
ั ้าถ ้ำเองก ็เด
ินตามเขามาเหม ือนก
ัน
ีคนไม
ม ่้นอยเงยหน ้าข
ึ
้นมามองหลางชาต ูลู
หลางชาต ูล
ูดูอ
่อนเพลียมาก ส ีหน้าของเขาด ูเศร้า
เสียใจ หน ้าตาเคร ่งเคร ียด เขายกม ือขึ
้นเป็ นส
ัญญาณ
จากนน ั
้นหลายคนก ็หย
ุดร้องไห้
หลางชาต ูล
ูรอจนรอบๆ เง ียบลงหมด ถ ึงได ้พ
ูดเส ียงดัง
ึ
ข
้นมาว ่า “ท ่านเหมียวอ๋ องถ
ูกลอบส ังหาร พวกเราจะ
ไม่อ
่อนข ้อให้กับคนร้ายโดยเด ็ดขาด ้ ขากับเหล ่า
ัวหน
ห ้าถ ้ำของพวกเราได ้หารือกันแล้ว พรุ่งน
้เช
ี ้า พวก
เราจะประหารคนร ้ายทันที เพ่
ือให้ท่านเหม ียวอ๋ องได้
ตายตาหล ับ”
ู
ผคนรอบๆ ต
้ ่างถูกกระตุ
้นอารมณ ์ข
ึ
้นมา ท ุกคนยกม ือ
โห่้
รอง “ฆ ่าคนร ้าย ฆ
่าคนร ้าย...” เส ียงของคนน ับพัน
คนดังข ึ
้นพร้อมกัน มันดูม
ีความน ่าเกรงขามมาก
“คนท ่เป
ี ็ นผ
ู
้วางแผนส ังหารท ่านเหม ียวอ
๋ องคือตันตูก
่
ู
สวนคนท
่ ่ลงม
ี ือน
ั
้นคือชาวฮ ั
่น” หลางชาต ูล
ูส่ง
ัญญาณให
ส ้เงียบลงอ ีกคร ั
้ง “ชาวฮ ั
่นฟั งคำส ั
่งของตันต ู
่ น
ู
ก ั
่นก็แสดงว ่า ตันตูก
่แอบสมร
ู ้
ูร่วมค ิดก ับชาวฮ ั
่น ทุก
คนก็น่าจะเคยได ้ยินมาแล ้วว่า ถ ้ำเฮยเหย ียนท่อย
ี ่ท
ู ่
ี
เขาเฮยเหย ียนถูกทหารทางการป ิ ดล้อมเอาไว ้ เท่าท่
ี
้
ขาร้
ูมา ทางการใส ่้รายถ ้ำเฮยเหย ียน ต ั
้งใจหาเร ่ืองลง
ือจ
ม ัดการก ับพวกเราชาวเหม ียว”
“หลางชาต ูลู ต
ันตูก
่เป
ู ็ นคนสั
่งให ้คนส ังหารท ่าน
เหมียวอ๋ องจร ิงๆ หรือ?” ม ีคนตะโกนถามออกมาจาก
ูงชน
ฝ
หลางชาต ูล
ูกำหม ัดแน่น แล ้วพ
ูดว ่า “เด ิมท
ีเร่
ืองน้ไม
ี ่
ควรเป ิ ดเผย แต ่ว่าเร่
ืองมาถ ึงข ั
้นน้แล
ี ้ว ้ขาท ำได้แค่
บอกความจร ิงก
ับทุกท่าน ท ่านเหม ียวอ๋ องอาย ุมาก
แล้ว ร่างกายก ็ไม่เหมือนเด ิมอีก อ ีกท ั
้งเร่
ืองของถ ้ำเฮย
เหยียนถ ูกล้อม ้รอนใจอย ่หลายว
ู ัน ร ่างกายก ็แทบจะ
รบไม
ั ่ไหว หลายว ันก่อนไม ่นานมาน ้ ท
ี ่านเหม ียวอ๋ อง
ได้พ
ูดคุยกับข้าตามล ำพ ังว ่า หล ังจากท ่ท
ี ่านจากไป ให ้
้
ขารับตำแหน ่งเหม ียวอ ๋ องต่อจากท ่าน ค ำส ั
่งของท่าน
้
ขาเองก ็ไม่กล ้าปฏ ิเสธ แต ่ว
่า...แต ่ว
่าเร่ืองน
้ต
ี ันตูก
่
ู
กลับมาร้
ูเข้า เขาร ้
ูสึกว ่าตัวเองน ั
้นมีความสามารถ
มากกว ่า ดังน ั
้นเลยไม ่พอใจท ่้
ี ขาจะได ้ร
ับต ำแหน ่ง
เหมียวอ๋ อง...” เขาถอนหายใจ “เพ ียงแต่้
ขาคิดไม ่ถ
ึง
่า เพราเร
ว ่
ืองน ้ เขาถ
ี ึงกับสมร ้
ูร่วมคิดกับคนนอก
ังหารท
ส ่านเหม ียวอ๋ อง”
“หลางชาต ูล
ู แล ้วพร ่
ุงน ้ประหารคนร
ี ้ายท่ลงม
ี ือ
ังหารแล
ส ้ว หร ือว ่ายังต้องประหารต ันตูก
่้
ู ดวยหรือ?”
ีคนถามข
ม ึ
้นมา
หลางชาต ูลูพ
ูดว ่า “ถ ึงแม ้เขาจะเป ็ นน
้องชายข ้า แต ่ว
่า
...โทษน ้ละเว
ี ้นไม ่ได ้ ้ขาเองก ็ไม่อาจจะท ำลาย
กฎเกณฑ ์ ของชาวเหม ียวของพวกเราได ้ ไม ่เพ
ียงแค ่
ตนต
ั ูก
่เท
ู ่าน
ั
้น คนท ่อย
ี ่เบ
ู ้ืองหล
ังการตายของท ่าน
เหมียวอ
๋ อง อย่างทหารทางการ พวกเขาค ิดจะบังค ับ
พวกเราชาวเหม ียว ้ ขาเองก ็จะไม่ยอมให้ชาวเหม ียว
ของพวกเราถ ูกบีบจนไม ่ม
ีทางไป ดังนั
้น...พวกเรา
จะต้องร่วมแรงร ่วมใจ รวบรวมก ำล ังพลจากเหล ่าถ ้ำ
ั
ท
้งหลาย ยกท ัพช ่วยถ ้ำเฮยเหย ียน”
เม
่ือได
้ย
ินหลางชาต ูลูบอกว ่าจะยกทัพไปช่วยถ้ำเฮยเห
ียนท
ย ุกคนก็ยกม ือขึ
้น แล ้วพร้อมใจกันพูดว
่า “ยกทัพ
ยกทัพ”
หลางชาต ูล
ูพยักหน้า เหม ือนจะพอใจ จากน ั
้นก็เด
ิน
ึ
ข
้นหน้ามาสองสามก ้าว แล ้วตะโกนพูดว่า “ถ
ึงแม้ท่าน
เหมียวอ
๋ องจะส้นไปแล
ิ ้ว แต ่ว
่าข้าหลางชาตูล
ูยังอย ่
ู
ขอแค่หลางชาต ูล
ูยังอย ่ จะไม
ู ่มีทางให้ใครมารังแก
พวกเจ้าได้”
เสียงตะโกนท ่ราวก
ี ับสายฟ ้าฟาด และเงาท ่จ
ี ่ๆก
ู ็พ่ง
ุ
ออกมาท่ามกลางฝ ูงชน เข ้าจ ่โจมเข
ู ้าใส่หลางชาต ูล
ู
หลางชาต ูล
ูกำล ังต
่
ืนเต้นดีใจ ท ันใดน ั
้นเองก ็้
ู
รสึก
เหมือนม
ีลมพ ัดเข้ามา เขาก ็ตกใจ ถอยหล ังไปสองก ้าว
จากนั
้นก
็ตะโกนว ่า “มีคนร้าย” เขาค ิดท
่จะย
ี ่
ืนมือไป
ักดาบออกมา
ช
เงานั
้นราวก ับวิญญาณ อย ่ปะปนก
ู ับผู
้คน เพ ่ือหา
โอกาส แล ้วจ่โจมแบบกะท
ู ันหัน ม ันรวดเร ็วมาก
หลางชาต ูล
ูยังไม่ท
ันได้จ
ับดาบ ก ็ู้
รสึกม ีม
ีดมาอย ่ท
ู ่
ี
้
ดานหน้าของเขาแล ้ว ้
ดวยความตกใจ เขาเลยถอย
หลังไปหลายก ้าว ค ิดจะหลบ แต ่พอถอยหล ัง ก็สะด ุด
จนเกือบล
้มไป
องครักษ
์ ชาวเหม ียวสองคนท ่อย
ี ่้
ู ขางๆหลางชาต ูู
ล เห ็น
หลางชาต ูล
ูถูกลอบโจมต ี ก็้รองด ้วยความตกใจ ท ั้งคน
ทางซ้ายและขวาต ่างก็ร
ีบกระโจนเข ้ามา
ในตอนน้เอง ก
ี ็มีคนตะโกนออกมาจากท ่ามกลางฝ ูง
ชน เงาอ ีกเงาหนึ่งพ่งออกมาราวก
ุ ับราชส ี์
หจะขย่ำ
เหย่ือ
ุกคนท
ท ่อย
ี ่รอบๆ ต
ู ่างก ็ตกใจ หลายคนย ังไม ่ได้สต
ิคืน
มา ไม ่มีใครคาดค ิดว่าจะม ีคนร้ายซ่อนตัวอย ่ในหม
ู ่
ู
พวกเขา
หลางชาต ูลูโซเซล
้มลงก ้นกระแทกลงก ับพ้
ืน เห ็นม
ีด
้
ออมหล ังของต ัวเองมา เขาก ็ขว
ัญกระเจ ิง พยายามจะ
ุกข
ล ึ
้นมาจากพ ้
ืน แต่คนๆ น ั
้นรวดเร ็วมาก หลางชาต ูล
ู
พลิกต ัวอย ่สองรอบ ท
ู ันใดน ั
้นเองก ็้
ู
รสึกท่คอของเขา
ี
ั
น
้นม ันเย ็นวาบ ความเย ็นน
ั
่นมันทะลุเข้ามาในผ ิวหนัง
ของเขา หลางชาต ูล
ูู้
รสึกว
ิญญาณของเขาเหม ือนจะ
หลุดออกมาจากร ่าง ส ีหน้าของเขาซ ีดขาว จากน ั
้นเขา
็ได
ก ้ยินเส ียงดังข
ึ
้นมาว ่า “้ ถาขย
ับอีก ้ขาจะต ัดคอเจ้า
เด๋ยวน
ี ้”
ี
คนท ่พ
ี ่งเข
ุ ้ามาลอบจ ่โจมหลางชาต
ู ูล
ูก็ค
ือฉ ีหน
ิง
หลังจากท ่ท
ี ั
้งสามออกมาจากค ุกหินได
้แล้ว ตันตูก่ก
ู ็น
ำ
ทางแอบเข ้ามาท ่ถ
ี ้ำใหญ่ ต
ันต ูก
่้
ููรเส
้นทางบนเขาน ้เป
ี ็น
อย่างดี ไม ่ว่าจะมี้อมหร
ป ืออะไรก ็ตามเขาก ็้
ู
รดีทั
้งหมด
การจะลอบเข ้ามาท ่ถ
ี ้ำใหญ่น
ั
้นไม ่ใช
่เร
่ืองยาก
ระหว ่างทางท ั
้งสามคนได ้ทุบทหารสลบไปสองคน
แล
้วชิงเอาอาว ุธมา
ชายหน ่มชาวเหม
ุ ียวในถ ้ำพกอาว ุธต
ิดตัวเป
็ นเร่
ืองปกต ิ
ไม่ใช่เร่
ืองแปลกอะไร คนท ่มารวมต
ี ัวกันท
่ถ
ี ้ำใหญ ่ ม
ี
เกินกว่าคร ึ
่งก
็พกดาบมา
ั
ท
้งสามคนปะปนเข ้ามาพร ้อมกับฝูงชน ้าเร
ฟ ิ ่มมืดแล ้ว
ั
ท
้งสามคนต ั
้งใจปกป ิ ดใบหน
้า จ ึงไม่ม
ีใครสังเกตเห ็นได้
ัน
ท
ีหน
ฉ ิงร้
ูดีว่าการจะจ ับโจรต้องจ ับหัวหน
้าก่อน เขา
หลบซ ่อนต ัวอย่ในฝ
ู ูงชน รอจ ังหวะเวลาท ่เหมาะสม
ี
ีกท
อ ั
้งหากหาโอกาสไม ่ได
้ ก็จะรอจนถ ึงกลางด ึก ค ่อย
เข้าไปจ ับตัวหลางชาต ูลู เพราะต ันตูก่้
ููรจ
ักท่น
ี ่เป
ี ็น
อย่างด ี อ
ีกท ั
้งยังร้
ูว่าหลางชาต ูลูน
ั
้นเป็ นอย่างไร จะหา
โอกาสไม ่ใช่เร่
ืองยาก
ันต
ต ูก
่ได
ู ้ย
ินหลางชาต ูล
ูใส ่้
รายเขาเร ่
ืองส ังหารเหม ียว
๋
อองต ่อหน้าฝ ูงชน อ ีกท
ั
้งยังใส ่ความว ่าเขาสมร ้
ูร่วมคิด
ับคนนอกเพ
ก ่
ือชิงตำแหน ่งเหม ียวอ ๋ อง ก็โกรธจนล ุก
เป
็ นไฟ เม ่
ือเห ็นหลางชาต ูลูเข
้ามาใกล ้ ก็เลยค ิดจะลง
ือ เขาร
ม ้
ูว่าฉ ีหนิงรวดเร ็วกว่าเขา พอเขาม ีความ
เคล่ือนไหวน ิดเด ียว ฉีหน ิงก็พ
่งออกไปแล
ุ ้ว
เม่
ือเห ็นองคร ักษ
์ ของหลางชาต ูล
ูบุกเข ้ามา ต ันต ูก
่ก
ู ็ร
ีบ
เข้าไปขวาง
เขาร ้
ูดีว
่า การลอบโจมต ีในคร ั
้งน้ หากไม
ี ่สามารถจ ับ
ัวหลางชาต
ต ูลูได้ ไม่เพียงต ัวเขาจะไม ่สามารถล ้าง
มลท ินให้ต
ัวเองได ้ อีกทั
้งยังเป็ นการย ืนยันเร่
ืองสมร ้
ู
่วมค
ร ิดกับคนนอกอ ีกด้วย
ขอแค ่จับหลางชาต ูลูได้ นั
่นถึงจะเป ็ นการกดดันชาว
เหม ียวท่อย
ี ่ท
ู ่น
ี ่ท
ี ั
้งหมดได ้ ถ ึงจะม ีโอกาสบ ีบให
้หลาง
ชาต ูล
ูพูดความจร ิงออกมาได ้
่อนท
ก ่ฉ
ี ีหนิงจะลงม ือ เขาได ้เตร ียมร ับม
ือไว้แล้ว วร
ุทธ
ย ์ ของเขาเด ิมท ีก
็รวดเร ็วว่องไวอย ่แล
ู ้ว อ ีกทั
้งใน
ชาต ิท
่แล
ี ้ว เขาเองก ็เป็ นคนน ิส
ัยเด ็ดขาด ด ังนั
้นการจะ
ควบค ุมหลางชาต ูล
ูท่ไม
ี ่ทันได้ระว ังตัวนั
้นไม่ใช่เร
่ือง
ยาก ตอนน ้เขาได
ี ้ย
ินคนร ้องตะโกนด ้วยความตกใจว ่า
“นั
่นตันตูู่
ก น ั
่นต ันตูก่”
ู
บริเวณโดยรอบเร ่มม
ิ ีความเคล ่
ือนไหว ม ีหลายคนเด ิน
ออกมาด ้านนอก แล ้วล ้อมพวกเขาเอาไว ้ ในเวลาน ้เอง
ี
ีฝ
อ ูเองก ็ว่งออกมาแล
ิ ้ว ุ ค
้มกันอย ่้
ู ขางๆ ฉ ีหน
ิง
ีหน
ฉ ิงใช้ดาบจ ้ไปท
ี ่คอของหลางชาต
ี ูลู อ
ีกมือหนึ
่งก ็
็อคคอของเขาเอาไว
ล ้ เขาพ ูดว่า “ใครกล ้าเข้ามา ้ ขา
จะฆ ่าหลางชาต ูลูท
ันท ี”
หลางชาต ูล
ูเป็ นผ
ู
้ท่จะส
ี ืบทอดตำแหน ่งเหม ียวอ๋ อง
ึงแม
ถ ้ชาวเหม ียวจะม ีจำนวนมากกว ่า แต ่ว
่าก็ไม่มีใคร
กล
้าท่จะบ
ี ุกเข้าไป
“ตันต
ูก่ เจ
ู ้าบังอาจเก ินไปแล้วนะ” ห ัวหน้าถ้ำคนหน ึ
่ง
้ไปท
ี
ช ่ต
ี ันตูก
่ แล
ู ้วตะคอกด ่าว่า “เจ้าสมรู้ร
่วมค ิดกับ
คนนอก ท ำให ้ท่านเหม ียวอ
๋ องต
้องตาย ตอนน ้ย
ี ังค
ิด
จะทำ้ รายหลางชาต ูล
ูอีกหรือ?”
ันต
ต ูก
่ถ
ู ือดาบในม ือ แล้วมองไปรอบๆ เห ็นสายตาของ
ุกคนม
ท ีแต่ความโกรธแค ้น ้จองมาท่เขาเหม
ี ือนเขา
เป
็ นคนท่ม
ี ีบาปหนามาก
“พวกเจ ้าฟั งให้ด
ี” ตันตูก
่ตะโกนว
ู ่า “การตายของ
่านเหม
ท ียวอ
๋ อง ไม ่เก
่ยวก
ี ับข
้า ้ขาแค่้
ตองการให ้หลาง
ชาตูล
ูพูดความจร ิงออกมา แล ้วล้างมลทินให้้ขา
เท่าน
ั
้น”
“ล
้างมลท ิน?” ถ ึงแม้หลางชาต ูล
ูจะถูกดาบจ ้คออย
ี ่
ู
แต่เขาก็ไม่ได้กลัวเลย เพราะเขาเข ้าใจว ่าพวกเขาถ ูก
้
ลอมไว้แบบน ้ ฉ
ี ีหนิงไม ่ม
ีทางกล้าลงมือแน่ เขาพ ูดว
่า
“พวกเจ ้าเห็นแล้วใช ่หร
ือไม
่ คนๆ น ้เป
ี ็ นชาวฮ ั
่น แต่ว
่า
ปลอมต ัวมาเป็ นชาวเหม ียวของพวกเรา คนท ่ส
ี ังหาร
่านเหม
ท ียวอ๋ องก็คือเขา ตันตูก
่สมร
ู ้
ูร่วมคิดกับชาวฮ ั
่น
้
ขาคงไม ่้
ตองอธ ิบายมากแล ้ว พวกเจ ้าก็เห
็นแล ้วกับตา
ันต
ต ูก
่ เจ
ู ้าทอดท ้งชาวเหม
ิ ียวของพวกเรา ท ุกคนท่อย
ี ่
ู
ตรงน้ม
ี ีส
ิทธิจะฆ่าเจ ้าได้”
“ฆ่าพวกม ันให้หมด” ม ีคนตะโกนมา “ต ันต
ูก่ เจ
ู ้า
ังหารท
ส ่านเหม ียวอ ๋ อง พวกเราจะฉ ีกเจ้าเป็ นช้นๆ”
ิ
ุกคนเร
ท ่มถ
ิ ูกกระต ุ้น ดาบหลายเล ่มถูกชักออกมาจาก
ั
ฝก หากไม ่ใช่ว
่าหลางชาต ูล
ูอย่ในม
ู ือของฉ ีหนิง เกรง
่าพวกเขาคงพ
ว ่งไปฉ
ุ ีกพวกเขาออกเป ็ นช
้นๆ แล
ิ ้ว
---------------------------------
 บ
ันทึกล
ับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท
่ 377 ยอดเขาส
ี ุร
ิยันจ
ันทรา
เหล่าหัวหน้าถ้ำมองหน้ากัน มีคนหน ึ
่งพูดออกมาว ่า
“ตันต
ูก่ เจ
ุ ้าส
ังหารท ่านเหม ียวอ๋ องไปแล้วคนหน ึ
่ง
หรือว
่าเจ ้าย
ังคิดจะทำผ ิดซ
้ำอีกหร ือ? หากผมของ
หลางชาต ูล
ูหายไปแม ้แต
่เส้นเดียว พวกเราจะฉ ีกเจ ้า
เป
็ นช
้นๆ”
ิ
ันต
ต ูก
่ตะคอกกล
ู ับไปว่า “แค ่ค
ำพ ูดของหลางชาต ูลู
้
ขางเด ียว พวกเจ ้าก็เอาโทษท ั้งหมดโยนมาให ้้
ขาแล ้ว
หรือ? พวกเจ ้าต่างก็เป
็ นห
ัวหน้าของถ ้ำต่างๆ เหต ุใด
ึงเช
ถ ่
ือในค ำพ ูดของหลางชาต ูลูง
่ายๆ แบบน ้?”
ี
หลางชาต ูล
ูตะโกนออกมาว ่า “หล ักฐานมัดแน ่น จะว ่า
้
ขาใส่้รายเจ้าหรืออย่างไร? ต ันตูก
่ โทษเจ
ู ้ามันหน ักนะ
ควรจะฆ ่าต
ัวตายต ่อหน
้าทุกคนไปด ้วยซ้ำ” เขาร ้
ูสึกว่า
ีดม
ม ันจ้จนคอเย
ี ็นไปหมด เขาก ็สะดุ
้ง ในใจก ็เร
่มร
ิ ้
ูสึก
กลัว
“้ขาค
ืออีฝูของถ
้ำเฮยเหย ียน การตายของท ่านเหม ียว
๋
ออง เป ็ นแผนร
้ายของหลางชาต ูลู” อ
ีฝูเห็นคนอย ่ก
ู ัน
เยอะ ก ็ตะโกนข ึ
้นมาว่า “หลางชาต ูลูส
่งคนไปขโมย
อาวุธของพวกเรา”
“เจ้าคิดว่าท
ุกคนจะเช ่
ือเร ่
ืองโกหกท ่เจ
ี ้าแต่งขึ
้นอย ่าง
ั
น
้นหร ือ?” หลางชาต ูล
ูย้มแห
ิ ้งแล้วพูดว่า “พวกเจ ้า
เป
็ นสายท ่ทหารทางการส
ี ่งมาท ่เขาซ
ี ีซาน ต ันตูก่สมร
ู ้
ู
่วมค
ร ิดก
ับทางการ พวกเจ ้าฟั งคำสั
่งของต ันตูก
่
ู
ังหารท
ส ่านเหมียวอ๋ อง หากพวกเจ ้ายอมร ับผ
ิด พวก
เราอาจจะให ้ศพของพวกเจ ้าอย ่ครบสมบ
ู ูรณ
์ก
็ได้”
ีฝ
อ ูย
ังคิดท่จะเถ
ี ียง ฉ ีหนิงส่ายหน ้าแล้วพูดว่า “อีฝู ไม ่
้
ตองแก ้ต
่างไปหรอก” เขาพ ูดว่า “หลางชาต ูลู ดู
่าทางเจ
ท ้าจะไม่ยอมรับสินะว ่าต ัวเองคือฆาตกรท ่
ี
แท้จร
ิง?”
“เจ้าฆ่าข้าเลยส ิ” หลางชาต ูล
ูพูดว่า “หล ังจากฆ่าข้า
ไปแล ้ว ดูสิว่าเจ้าจะลงจากเขาไปได ้หร
ือไม่”
ีหน
ฉ ิงย
้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “เจ ้าวางใจได ้ ปกติแล้วข
้าฆ่าใคร
ไม่เคยให ้คนๆ น ั
้นตายสบายๆ อย ่แล
ู ้ว ตอนน้เจ
ี ้าไม่
ยอมร ับไม ่เป็ นไร มีเจ้าอย ่ในม
ู ือของข ้า ้ขาจะพาเจ ้าลง
เขาไปแล ้ว จะม ีคนท ำให ้เจ้าสารภาพเอง”
“จะให ้พวกเขาลงเขาไปไม ่ได
้เด ็ดขาด” ห ัวหน้าถ้ำคน
หนึ
่งพูดขึ
้นมา
หลางชาต ูลูพ
ูดว่า “พวกเจ ้าไม ่้ตองห่วงข
้า หากพวก
เขาฆ ่าข
้าไปแล ้ว พวกเจ ้าก็รีบจัดการพวกเขาซะ”
ในตอนน ้เอง ม
ี ีคนๆ หน ึ
่งพูดขึ
้นมาว ่า “้หามว่วาม
ู
เด็ดขาด” ห ัวหน้าผอมส ูงคนหน ึ
่งเดินออกมา เขาค ือ
ไป
๋ หย่าล่ท
ี ่สน
ี ิทสนมก ับตันต ูก
่
ู
“ไป๋ หย
่าล่ เจ
ี ้าร
้
ูจักข
้าด ี ้ขาจะท ำ้ รายท
่านเหม ียวอ
๋ อง
ได
้จร ิงหร ือ?” ต ันต่ก
ู ่ย
ู ืนอย่้
ู ขางฉ ีหน
ิง เขาระว ังต
ัวมาก
เขาร้
ูจักถ ้ำของเขาด ี ู้
รว่าในน ้ม
ี ีคนท่ถน
ี ัดในการใช ้ธนู
็เลยป
ก ้องก ันการถ ูกลอบโจมต ีมาก “ม ันเป ็ นแผนของ
หลางชาต ูล
ูตั
้งแต ่้
ตน พวกเจ ้าจะเช ือ่ ้ขาหร ือไม
่ก็ตาม
แต่ว
่าหลางชาต ูลูจะรวบรวมก ำล ังพลยกท ัพออกไป
ำไม
ท ่ได
้เด ็ดขาด”
ัวหน
ห ้าถ ้ำคนหน ึ
่งย้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “เจ ้าสมคบค ิดก
ับ
ทางการ ถ ึงได้กลายเป ็ นสุนัขร
ับใช้ ก ็คงไม ่ค
ิดอยากจะ
ให
้พวกเรายกท ัพไปอย ่แล
ู ้ ว”
“พวกเจ ้าร ้
ูดีอย่แก
ู ่ใจ ต ่อให ้ชาวเหม ียวเจ ็ดสิบสองถ้ำ
ั
ท
้งหมดยกท ัพไปจนหมด ก ็ไม่มีทางเป ็ นค่ปร
ู ับของราช
ำน
ส ักอย ่ด
ู ี” ตันตูก่พ
ู ูดว่า “หล ังจากท ่ส
ี ่๋
ู อองสวาม ิภ
ักด
ิ
์
่อต
ต ้าฉ่ ราชส
ู ำน ักก็ด
ูแลชาวเหม ียวของพวกเราด ีมา
โดยตลอด หลายป ี มาน
้ ท
ี ุกคนก ็อย่ก
ู ันอย ่างสงบส ุข
หากพวกเรายกท ัพไปตอนน ้ ก
ี ็ถ
ือว่าพวกเรากบฏ
เพราะฉะน ั
้นพวกเราก ็จะถ ูกกวาดล ้างแน ่นอน ความ
สงบสุขของชาวเหม ียวของพวกเราก ็จะถือว่าส้นส
ิ ุด
ลง”
“พวกเจ ้าอย
่าไปฟั งเขา” หลางชาต ูล
ูพูดว
่า “เจ ้าถ
ูก
ทางการซ ้
ือต
ัวไปแล ้ว ก ็ไม่ค
ิดอยากจะให ้พวกเราส ่ง
ทหารไปช ่วยถ้ำเฮยเหย ียน ชาวเหม ียวเจ ็ดส
ิบสองถ ้ำม
ี
เกียรต
ิก็ร
่วมกันแบ่งป
ัน ถ ้ำเฮยเหย ียนม ีภ
ัย หากพวก
เราไม่ช่วย ทางการก ็จัดการก ับพวกเราไปท ีละถ ้ำ”
เขาพูดจบ ก็้
ูรส
ึกว่าท่บร
ี ิเวณคอของเขาเจ ็บ ฉีหนิง
ปาดคอเขาเป ็ นแผล ถ ึงแม ้แผลจะไม ่ได
้ลึกมาก ไม ่ม
ี
ันตรายถ
อ ึงช
ีวิต แต่ว่าเลือดก ็ย
ังไหลออกมาอย ่ด
ู ี ม
ัน
ำให
ท ้หลางชาต ูล
ูเช่
ือว่าหากคนๆ น ้ลงม
ี ือจริง ็ก
สามารถเอาช ีว
ิตเขาได ้ง
่ายๆ เลย
ีหน
ฉ ิงกรีดคอหลางชาต ูล
ูจนเป็ นแผล คนท ่อย
ี ่รอบๆ ก
ู ็
้
รองตะโกนออกมา ม ีคนไม ่้
นอยเร่มถ
ิ ือดาบเด ินบีบเข้า
มาใกล้
“ตันต
ูก่ หากพวกเจ
ู ้าทำ้ รายหลางชาต ูลู เร่
ืองก ็จะไม่ม
ี
ทางแก้ไขอ ีก” ไป ๋ หย
่าล่เห
ี ็นดังน
ั้นก็ตกใจ “พวกเจ ้า
บอกว่าพวกเจ ้าบร ิสุทธิ
์ มีหล
ักฐานหร ือไม่?”
ไม่รอให้ตันต
ูก่พ
ู ูด ฉ ีหนิงก็พ
ูดว่า “ในเม ่ือมีคนตั
้งใจ
วางแผน จะม ีหล ักฐานเหล ือให้พวกเราได ้ยัง
อย่างไร?”
ไป
๋ หย
่าล่ขมวดค
ี ้วแล
ิ ้วพูดว่า “หลางชาต ูล
ูในม ือมี
หลักฐาน พวกเจ ้าไม ่มีอะไรเลย พวกเราไม ่ม
ีทางเช่ือ
พวกเจ้าได ้”
“ได้ย
ินมาว ่าท่ถ
ี ้ำเหม ียวชางซ ีน
่นอกจากท
ี ่านเหม ียว
๋
อองแล้ว คนท ่ชาญฉลาดอ
ี ีกท
่านหน ึ
่งก็ค
ือท่านแม ่
หมอ” ฉ ีหนิงย
้มแล
ิ ้วพูดว่า “พวกเจ ้าไม่อยากเห ็น
หลางชาต ูล
ูตาย พวกเราเองก ็ไม่อยากตาย ในเม ่
ือ
่านแม
ท ่หมอสามารถส ่
ือสารก ับท่านเทพมนต ์ดำได ้
พวกเราก ็ไปพบท ่านแม ่หมอก ัน ให้ท่านแม่หมอเป ็น
คนต ัดส
ินว ่าใครคือคนร ้ายตัวจริงดีหรือไม่?”
ุกคนตะล
ท ึงไป
้ำซางซ
ถ ่ยม
ุ ีฐานะท ่แน
ี ่นอนในใจของชาวเจ ็ดสิบสองถ ้ำ
อย่แล
ู ้ว เพราะชนเผ ่าของท่านเทพมนต ์ดำอาศ ัยอย่ท
ู ่
ี
้ำซางซ
ถ ่ยต
ุ ่ง อีกทั
้งเหมียวอ๋ องก
ับท่านแม ่หมอมาจาก
ชนเผ ่าเด ียวก
ัน
เหม ียวอ
๋ องเป็ นบ
ุคคลท ่ใครๆ ก
ี ็ต่างพาก ันย
ำเกรง ส ่วน
แม่หมอถ ึงไม่ย
่งเร
ุ ่
ืองทางโลก แต ่ก
็มีความศักดิ
์ิสทธ
ิท่
ี
มากกว ่าเหม ียวอ๋ องมาก เพราะท ่านคือตัวแทนของ
เทพเจ ้าท่พวกเขากราบไหว
ี ้และน ับถือ
ีหน
ฉ ิงเสนอให ้ไปพบแม ่หมอเพ่ือหาคนร ้ายตัวจริง
เหน ือความคาดหมายของท ุกคนมาก
แม่หมอสามารถส ่
ือสารก ับเทพมนต ์ด
ำได ้ หยั่งร
้
ู้าด
ฟ ิน
เรียกลมเร ียกฝนได ้ แต
่ยังไม่ม
ีใครได ้ย
ินว่าแม่หมอ
สามารถหาคนร ้ายต ัวจร
ิงออกมาได ้
ตนต
ั ูก
่เหม
ู ือนจะเข้าใจความหมายท ่ฉ
ี ีหนิงเสนอมา
แบบน้ เขาพ
ี ูดว่า “ถ ูกต้อง ในเม่ือไม่สามารถล ้าง
ความผ ิดได้ พวกเราก ็คงต
้องไปขอให ้ท่านแม่หมอ
่วย” เขาจ
ช ้องไปท ่หลางชาต
ี ูลู แล้วตะคอกว ่า “หลาง
ชาตูล
ู เจ้ากล ้าไปพบท ่านแม่หมอก ับพวกเราหร ือไม่?”
หลางชาต ูล
ูย้มแห
ิ ้ง แต ่ก็ไม
่ได
้พ
ูดอะไร
ัวหน
ห ้าถ้ำคนหน ึ
่งพูดขึ
้นมาว่า “ท่านแม ่หมอใครจะ
ขอเข้าพบก ็ได้อย
่างน ั
้นหรือ? เร่
ืองท ่ม
ี ีหล
ักฐานแน ่น
หนาขนาดน ้แล
ี ้ว จะไปรบกวนท ่านแม่หมอเพ ่ืออะไร
ีก?”
อ
ไป
๋ หย
่าล่ค
ี ิด แล้วพ
ูดว่า “หลางชาต ูล
ูอย ่ในม
ู ือของพวก
เขา ไปพบแม ่หมอ เพ ่
ือหาความจร ิง ก ็ใช
่ว่าจะไม่ได
้”
“ไม่ได
้ พวกเขาส ังหารท ่านเหมียวอ๋ อง ใครจะ
ับประก
ร ันได้ว่าพวกเขาจะไม ่ทำ้ รายท ่านแม่หมอ” มี
คนพูดว่า “จะให ้พวกเขาไปพบท ่านแม ่หมอไม ่ได
้
เด็ดขาด”
ีหน
ฉ ิงยกไหล ่ แล้วพูดว่า “้ ถาเช่นนั้น พวกเราท ุกคน
ตรงน้ก
ี ็คงต้องตายไปพร ้อมกันหมด ท ่านเหมียวอ๋ องม
ี
หลางชาต ูล
ูกับตันตูก่เป
ู ็ นล
ูกชายสองคนเท ่าน
ั
้น หาก
ั
ท
้งสองคนน ้ตายไปพร
ี ้อมกัน สายเล ือดของท ่าน
เหมียวอ๋ องก็คงจบส ้น ไม
ิ ่้
ู
รว่าพวกเจ ้าจะรับผิดชอบ
เร
่ืองน้ไหวหร
ี ือไม่? แน ่นอนว่า หากพวกเจ ้าไม่สนใจ
ความเป ็ นความตายของหลางชาต ูล
ู ้ขาเองก ็ไม
่พูด
มากอีก” ในม ือของเขาถ ือดาบไว ้แน ่น แล้วจ
้ลงไปท
ี ่
ี
คอของหลางชาต ูลู
“อย่านะ” ไป ๋ หย
่าล่ยกม
ี ือข
ึ้นห
้าม “พวกเจ ้ารอเด ๋ยว
ี
ขอพวกข ้าปร ึกษาก ันก่อน” จากน ั
้นก็หันไป เหล ่า
ัวหน
ห ้าถ ้ำ้
ู
รว่าเร่
ืองน ้เร
ี ่งด่วน ก็ไม่ได้ล
ังเล
่านเหม
ท ียวอ๋ องตายแล ้ว หลางชาต ูลูถ
ูกจับต
ัวเอาไว ้
ึงเป
จ ็ นหน้าท่ของเหล
ี ่าหัวหน้าถ้ำท่จะต
ี ้องทำการ
ตดส
ั ินใจ
สายตาของคนรอบๆ ต ่างจับจ้องมาท ่ฉ
ี ีหน
ิง
เหมือนกับว่าหากพวกเขากะพร ิบตา ท ั
้งสามคนก็จะ
หายไป
ีฝ
อ ูเห
็นฉีหนิงถูกล
้อม แต่ย
ังน่งอย
ิ ่ เหม
ู ือนเขาจะม ั
่นใจ
มาก ก็ู้
รสึกนับถ
ือในใจ ู้
รสึกว่าเขาไม ่เหมือนชาวฮ ั
่น
ั
ท
่วไป
่านไปไม
ผ ่นานนัก เหล่าห
ัวหน ้าถ้ำก็กล ับมา หน้าตา
แต่ละคนเคร ่งเครียด ไป
๋ หย
่าล่พ
ี ูดขึ
้นว ่า “พวกเราไป
พบท่านแม ่หมอกัน แต่ว
่าตอนท ่ไปพบแม
ี ่หมอ ้หาม
พกอาว ุธ”
“ได้” ฉีหนิงไม่ได
้ลังเลเลย
ีหน
ฉ ิงตอบอย ่างรวดเร็ว ไป๋ หย
่าล่้
ีูรสึกแปลกใจมาก
เขาขมวดค ้วแล
ิ ้วพ
ูดว่า “เจ้าไม ่ก
ังวลว ่าพวกเราจะ
กลับค
ำหร ือ?”
“พวกเจ ้าต่างก ็เป็ นห
ัวหน้าถ้ำของชาวเหม ียวชางซ ี ้
ขา
เช
่ือว
่าพวกเจ ้าท ำอะไรไม ่ใช้อารมณ์ เป
็ นหลัก” ฉ ีหนิง
ูดว
พ ่า “อ ีกท
ั้งข้าเช่ือว่าพวกเจ ้าเองก ็อยากจะร ้
ู ความ
จริง ได้ยินมาว ่าชาวเหม ียวถ ือค
ำส ัตย
์ย่งกว
ิ ่าชีวติ พวก
เจ
้าหัวหน้าถ ้ำก็คงไม ่ใช
่คนท่ไม
ี ่ร
ักษาค ำพ ูดหรอกจร ิง
หรือไม่”
สายตาของไป ๋ หย
่าล ่ม
ี ีความช่
ืนชมแฝงอย ่ เขาพย
ู ัก
หน
้าแล้วพ ูดว
่า “ด ี เช ่นน
ั้นพวกเราไปพบท ่านแม ่หมอ
ัน”
ก
หลังจากหาร ือกันแล ้ว เหล ่าหัวหน
้าถ้ำก็ได้สั
่งการคน
ของตัวเอง ฉ ีหนิงย ังคงควบค ุมหลางชาต ูล
ูเอาไว ้ ตันตู
่ก
ู
ก ับอ
ีฝูุ
คมก
้ ันอย ่้
ู ขางๆ เขา เหล ่าห
ัวหน ้าถ้ำได้พาชาว
เหมียวรู ปร
่างก ำย ำหลายคนเด ินทางไปพบท ่านแม ่
หมอด้วย
หลังจากออกจากถ ้ำใหญ ่ ก็เดินเข
้าไปในป ่ าล
ึกของเขา
ซซาน ตลอดเส
ี ้นทางไม่มีใครพ ูดอะไรเลย แต ่่
วาชาว
เหมียวร ่างกายก ำย ำกว
่าสิบคนจ ับตามองพวกของฉ ี
หนิงแบบไม ่กระพร ิบตาเลย อ ีกทั
้งยังมีคนถือหน
้าไม้
เล็งมาท ่พวกเขาตลอดเวลา หากพวกฉ
ี ีหนิงท
ำอะไร
ึ
ข
้นมา พวกเขาก ็จะลงมือทันท ี
้
ดานหน้าของฉ ีหน
ิงตอนน้ เป
ี ็ นภูเขาท ่ม
ี ีเส
้นทางเด ิน
คดเค้ยว เม
ี ่
ือเดินผ่านป
่ ามา ้ ดานหน ้าเป็ นทะเลสาบ
สายหน ึ
่ง
่ำค
ค ืนดึกด่ืน ลมหนาวพ ัดผ่าน ทะเลสาบน ่งสงบ ฉ
ิ ี
หนิงเห็นแล ้ว ก็้
ู
รสึกสบาย
ตรงข้ามของทะเลสาบ เป ็ นยอดเขาส ูงช
ัน ท่ม
ี ีเมฆ
หมอกปกคล ุมหนา
ไป
๋ หย
่าล่เด
ี ินนำอย ่หน
ู ้าส
ุด เหล ่าหัวหน
้าถ้ำเดินตามอย ่
ู
้
ดานหลัง พวกเขาเด ินตรงข ึ
้นไปบนยอดเขา เส ้นทาง
ึ
ข
้นเขาเป ็ นทางลาดช ัน ยังดีท่พวกเขาม
ี ีพละกำล ังดี
มาก ต ่อให้เหล ่าหัวหน ้าถ ้ำหลายคนจะม ีอายุแล
้ว แต ่
่าเด
ว ินทางเขาท ุกวัน ก ำล ังขาของพวกเขาก ็ไม่แย ่
ึงแม
ถ ้จะเป ็ นอย่างน ้ แต
ี ่พอเด ินข
ึ้นยอดเขาแบบน ้ ก
ี ็
ออกอาการเหน ่
ือยล้าบนใบหน ้าเหมือนก ัน
ีหน
ฉ ิงคิดในใจว ่าบนยอดเขาส ูงแบบน ้ คนพวกน
ี ้พา
ี
เขามาท ่น
ี ่ แม
ี ่หมอของชาวเหม ียวก็น
่าจะอาศ ัยอย ่ท
ู ่น
ี ่
ี
แต่ว่าเดินมานานแบบน ้ ย
ี ังถึงแค
่ครึ
่งทาง หากแม ่หมอ
อย่ท
ู ่ยอดเขาจร
ี ิง ท ุกคร ั
้งท่จะขอพบแม
ี ่หมอ ไม่้ตอง
เสียเวลาคร ึ
่งวันเลยหร ือ
แต่ว่าแม่หมอเป ็ นสมม ุต
ิเทพของชาวเหม ียว คนแบบน ้
ี
ึกล
ล ับซับซ้อน ไม ่ม
ีทางออกหน ้ามาให้เห ็นง
่ายๆ
แน่นอน อ ีกทั
้งก็ไม่มีทางลงจากเขาด ้วย ในเม ่
ือเป ็ นแม ่
หมอของชาวเหม ียว อาย ุก
็จะต
้องมาก ลงจากเขาคร ั้ง
หนึ
่งคงล ำบาก
เขาไม ่้
ู
รว่าแม ่หมอจะอย ่บนเขาน
ู ้หร
ี ือไม ่ จะอย่คน
ู
เดียวบนเขาหร ือไม่ ้
ถาอย ่คนเด
ู ียวก็น
่าจะเหงาน ่าด
ู
บนยอดเขาน ้ตกแต
ี ่งไม่เหมือนก ับท่เขาซ
ี ีซาน ยอดเขา
ี้
ม ตนไม
้ปกคล ุมอย ่างหนาท ึบ ด ูเงียบเหงามาก
ีฝ
อ ูอดไม ่ได
้พ ูดขึ้นมาว่า “ท ่น
ี ่ค
ี ือยอดเขาส ุริย
ันจ ันทรา
่ท
ี
ท ่านแม ่หมออาศ ัยอย่หร
ู ือ?”
ัวหน
ห ้าถ ้ำท่อย
ี ่้
ู ดานหน้าหันกลับมามอง แต ่ไม่พูด
อะไร ต ันตูก ่พ
ู ูดว่า “ถูกต้อง ท ่น
ี ่ค
ี ือยอดเขาส ุริยัน
ันทรา”
จ
เดินอ
ีกส ักพักใหญ ่ ้าก
ฟ ็เร่มสว
ิ ่างแล ้ว พระอาท ิตย ์
ำล
ก ังขึ
้นมาแสงสาดส ่องมาท ่ยอดเขาส
ี ุริย
ันจันทรา
ันท
ม ำให ้ท่น
ี ่ด
ี ูบรรยากาศแตกต ่างไม ่เหม
ือนท ่ใด
ี
“้ดานบนน ั
่นก ็ค
ือท ่อาศ
ี ัยของท ่านแม ่หมอ” ไป ๋ หย
่าล ่
ี
หยุดเดิน แล ้วห ันหล ังกลับมา “พวกเจ ้ารออย ่ท
ู ่น
ี ่
ี
่อน” ค
ก ำพ ูดของเขาค ือการส ั
่งชายชาวเหม ียวร ู ปร่าง
ำย
ก ำส ิบกว ่าคนท ่ตามมา
ี
ทกคนหย
ุ ุดเดิน ไป ๋ หย
่าล่พาพวกของฉ
ี ีหนิงเดินขึ
้นเขา
ไปอีกระยะหน ึ
่ง แล ้วก็หยุดอีกครั
้ง เขาห ันกล ับไปพ ูด
่า “วางอาว
ว ุธลงก ันได้แล้ ว” พูดจบ ก ็หย
ิบดาบของ
ัวเองท
ต ่พกมา วางไว
ี ้้ขางๆ เหล ่าห
ัวหน ้าถ้ำคนอ ่
ืนก็
ไม่ได
้ลังเล วางอาว ุธลงท ั
้งหมด
ีหน
ฉ ิงเองก ็ไม่ได้ล
ังเล วรย ุทธ
์ ของคนอ ่ืนๆ เขาเห ็น
แล้ว ไม่ได้้
รายกาจอะไรมาก ต ่อให้เขาไม ่มีอาว ุธในม ือ
้
ดวยฝีม
ือของเขา หลางชาต ูล
ูเดิมทีก
็หน ีรอดจากม ือ
เขาไปไม ่ได
้ ขอแค ่เขาอยากจะท ำ ก ็สามารถฆ ่าหลาง
ชาตูล
ูได้้
ดวยม ือเปล ่า
ัวหน
ห ้าถ้ำหลายคนเห ็นฉีหนิงวางอาว ุธลงอย ่างไม ่
ังเล เด
ล ิมทีพวกเขาส ีหน
้าเคร ่งเคร ียดก็เร่มผ
ิ ่อนคลาย
ลง พวกเขาร ู้สึกว
่าฉีหนิงก็รักษาค ำพ ูด สายตาของ
พวกเขาตอนน ้ก
ี ็ไม
่ได้เห็นเขาเป ็ นศ
ัตรู เหม
ือนก ่อนหน ้า
้แล
ี
น ้ว
แต่หลางชาต ูลูกลับมองซ ้ายทีขวาท ี สายตาของเขา
กลับตกไปอย ่ท
ู ่ดาบท
ี ่กองอย
ี ่ท
ู ่้
ี ืน ต
พ ันตูก่้
ููรจ
ักพ ่ชาย
ี
ของต ัวเองด ี เขาพ ูดว ่า “หลางชาต ูลู ท่น
ี ่ค
ี ือยอดเขา
ุร
ส ิย
ันจันทรา จะให ้มีเลือดนองท ่น
ี ่ไม
ี ่ได้ หากเจ ้าคิด
จะลงม ือลงไม ้ท่น
ี ่ ก
ี ็ถือว่าเจ้าค ิดจะท ำลายกฎของท ่าน
แม่หมอ ้ ขาสามารถฆ ่าเจ้าให ้ตายเด ๋ยวน
ี ้เลยนะ”
ี
ไป
๋ หย
่าล่พ
ี ูดว
่า “หลางชาต ูลูู้
รกฎน ้ด
ี ี ในฐานะชาว
เหมียว ใครก ็ไม ่กล้าท ำลายกฎหรอก” ค ำพ ูดน
้ั
ี ฟงด
ู
เหมือนจะเป ็ นการปกป ้องหลางชาต ูล
ู แต ่ในความเป ็น
จริงก็เหมือนเป ็ นการเต ือนให ้หลางชาต ูลูอย ่าค
ิดตุกติก
หลางชาต ูล
ู้
ูรว่าเขาก ำลังตกท ่น
ี ั
่งลำบาก เพราะเขาไม ่
ั
ม
่นใจ เขาเล ือกท ่จะไม
ี ่ท
ำตามโดยท ่ไม
ี ่ให
้ใครร ้
ู สีหน้า
ของเขาแย ่มาก
เดินไปอ ีกระยะหน ึ
่ง พวกเขาก ็มาถ ึงหน้าปากถ ้ำหิน
้ำห
ถ ินน้กว
ี ้างมาก เป ็ นทรงกรม ไป ๋ หย
่าล ่ห
ี ันกลับมา
พดว
ู ่า “ท่านแม
่หมออย ่้
ู ขางในน้ หล
ี ังจากท่เข
ี ้าไปแล
้ว
หากท ่านแม่หมอไม ่อน
ุญาต ใครก ็้
หามพูดก่อน
เด็ดขาด ้ ขาจะเข้าไปรายงานก ่อน พวกเจ ้ารอก่อน
นะ” จากน ั
้นเขาก็เดินเขาไปในถ ้ำหินคนเด ียว
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกตกใจมาก ค ิดในใจว ่าแม ่หมอฐานะส ูงส
่งใน
หม่ชาวเหม
ู ียวมาก ต ่อให ้ไม
่มีต
ำหน ักใหญ่อะไรให้
อาศ ัย แต่ก
็ควรจะม ีท
่พ
ี ักให้อย
่างด ี แต่ว
่าแม่หมอชาว
เหม ียวกลับมาอย่ในถ
ู ้ำห ินแบบน้
ี
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 378 เผยต
ี ัว
หลังจากท ่พวกของฉ
ี ีหนิงรออย ่นอกถ
ู ้ำไม ่นาน ก ็เห็น
ไป
๋ หย่าล่ออกมา แล
ี ้วพ ูดว่า “ท ่านแม ่หมออน ุญาตให ้
พวกเราเข ้าไปได ้แล้ว พวกเจ ้าตามข ้ามา”
ุกคนเด
ท ินตามหล ังไป๋ หย
่าล่เข
ี ้าไปในถ ้ำห
ิน
เม
่ือมองจากภายนอก ถ ้ำห
ินน ่ก
ี ็เหม
ือนถ ้ำหินทั
่วไป
แต่ว่าพอฉ ีหนิงเดินเข้าไปภายในแล ้ว ถ ้ำหินแห ่งน
้ม
ี ี
การใช ้แรงงานก ่อสร้างอย ่างหน ัก ูรปแบบของผน ังถ ้ำ
ครึ
่งหนึ
่งมาจากธรรมชาต ิ ต่อมาชาวเหม ียวได ้ทำการ
่อสร
ก ้างไม ่หยุดหย่อน ถ ึงได้มีูรปแบบอย ่างทุกว ันน
้
ี
ึงแม
ถ ้ถ
้ำน ้จะไม
ี ่เล
็ก แต ่มันก็ด
ูโดดเด ่ยว เม
ี ่
ือท ุกคนเด ิน
เข
้ามาในถ ้ำห
ินแล้ว เส ียงเด ินก ้องดังไปทั่วถ้ำ มัน
แสดงให ้เห ็นว่าถ้ำหินน้เง
ี ียบมาก
ฉหน
ี ิงพล ันนึกขึ
้นว ่า หากท ่านแม ่หมออย่ท
ู ่น
ี ่คนเด
ี ียว
โดดเด ่ยวเด
ี ียวดายก ็น
่าสงสารอย ่
ู
เม
่ือเดินผ ่านช ่องทางถ ้ำห ินมา ้ ดานหน้าก็เป ็ นท่โล
ี ่ง
กว
้าง เห ็นแสงสว ่างลอดผ ่านเข ้ามาในถ ้ำ ฉ ีหน ิงเงย
หน
้าไปมอง ้ ดานหน ้าเป ็ นปากถ ้ำธรรมชาต ิแห่งหน ึ
่ง
แสงม ันลอดผ ่านมาทางน ้ ท
ี ่แท
ี ้เขาก ็เด
ินมาถ ึงห้องโถง
ินขนาดใหญ
ห ่้
หองหน ึ
่ง
ันต
ต ูก
่ก
ู ับอ ีฝ
ูกังวลว ่าหลางชาต ูลูจะเล่นลูกไม ้ ก ็เลย
เดินตามหล ังหลางชาต ูลูตลอด เพ ่
ือจับตาเขาเอาไว ้
ไป
๋ หย่าล่หย
ี ุดเด ิน แล ้วก้าวข ึ้นหน้าไป ทันใดน ั
้นเองก ็มี
ลมพ ัดมาว ูบใหญ ่ ซ ึ
่งท ำให ้คนร ้
ูสึกหนาวยะเย ือก
หลายคนเร ่มร
ิ ้
ูสึกว ่าบรรยากาศม ันไม่ปกต ิ ทันใด
ั
น
้นเองไป ๋ หย
่าล ่ท
ี ่อย
ี ่หน
ู ้าส ุดก็หยุดเดิน ทุกคนต ่างก ็
เดินขึ
้นหน ้ามา ฉ ีหน ิงเองก ็ตกใจ เขาเห ็นธารน ้ำไหล
อย่ตรงน
ู ั
้น แต ่ว่าไม ่ม
ีทางไปจากตรงน ั
้นได ้ ซ ึ
่งคนปกต ิ
ไม่สามารถเด ินเข ้าไปได ้แน่
ในถ ้ำม
ีช่องทางเด ินแบบน ้ ม
ี ันแปลกมาก อ ๋ฟ
ี ูขมวดค้ว
ิ
ัวหน
ห ้าถ้ำคนอ่
ืนก็มองหน ้ากัน
ีหน
ฉ ิงเห็น นอกจากไปหย ่าล่ท
ี ่เคยมาท
ี ่น
ี ่แล
ี ้ว คนอ่
ืนก ็
เหม ือนกับเขาท ่มาท
ี ่น
ี ่เป
ี ็ นครั้งแรก
เม่
ือมองอย ่างละเอ ียดฉีหนิงก ็พบว่า ตรงทางเด ินนั
่น
ันม
ม ีสะพานห ินท่แคบมากอย
ี ่ ซ
ู ึ
่งสามารถเด ินผ่านได้
แค่คนเด ียวเท่าน ั
้น แต ่ถ
ึงจะอย ่างน
ั
้น สะพานห ินม
ันก ็
มองแทบจะไม ่เห ็น คนท ั
่วไปหากเด ินไปตรงน ั
้นก
็เข่า
่อนก
อ ันหมด ไม ่้
ตองพ ูดถึงว่าจะเด ินข
้ามไปฝ ั
่ งตรงข้าม
เลย
หรือว่าท่านแม่หมอจะอาศ ัยอย ่ท
ู ่ธารน
ี ้ำั
่ฝงตรงข้าม
ั
น
่น?
ั
่
ฝงตรงข ้ามถูกปกคล ุมไปด ้วยหมอก ราวก ับอย่ใน
ู
ความฝ ั นท
่ไม
ี ่สามารถมองเห ็นความจร ิงได้ หากบอก
วาก
่ ่อนหน ้าน้ฉ
ี ีหนิงก ็ตกใจมากแล ้ว ตอนน ้เขาย
ี ่ง
ิ
ตะล ึงมากข ึ
้นไปอ ีก เขาค ิดไม ่ถ
ึงเลยว ่า บนยอดเขา
แบบน ้ จะซ
ี ่อนความล ึกล ับแบบน ้อย
ี ่ได
ู ้
เขาเช ่
ือว่าสะพานห ินน้ ม
ี ันเก ิดมาจากธรรมชาต ิ หาก
บอกว ่าเป ็ นส
่งท
ิ ่มน
ี ุษย์ สร
้างข ึ
้น มันยากท ่จะเช
ี ่
ือได ้
เม
่ือมองไปด ้านหน ้า ตรงน ั
้นมันไม่เหม ือนโลกมน ุษย
์
แล
้วก ็ไม ่ใช่นรก ม ันเหม ือนสวรรค ์
ตอนน ้เอง เหม
ี ือนท ุกคนล ืมเป้าหมายท ่มาท
ี ่น
ี ่ไปแล
ี ้ว
่างก
ต ็ยืนอึ
้งอย ่ก
ู ับท่
ี
ันใดน
ท ั
้นเองไป ๋ หย่าล่ก
ี ็คุกเข่าลง หย ิบก้อนห ินข ึ
้นก้อน
หนึ
่ง แล ้วเคาะไปท ่ร
ี ิมธารน ้ำสามคร ั
้ง ภายในกว ้าง
มาก เส ียงสะท ้อนของห ินมันด ังก
้องไปท ั่วถ้ำ ฉ ีหนิง
ขมวดค ้ว ท
ิ ันใดน ั
้นก ็เข
้าใจข ึ
้นมาทันทีว่า น่าจะเป ็น
การส ่
ือสารก ับคนท ่อย
ี ่ั
ู่ฝงตรงข ้าม
ไม่ผิดจากท ่ค
ี ิด มีเงาปรากฏออกมา ห ่างจากธารน ้ำ
ระยะหน ึ
่ง อ ีกทั้งม
ีหมอกหนา มองไม ่เห็นร
ู ปร
่าง
หน้าตาของคนท ่ย
ี ืนอย่ตรงน
ู ั
้น ฉีหนิงเห็นเพียงแค่เงา
เท่านั
้น
ไป
๋ หย่าล่เห
ี ็นเงาคน ก ็ค
ุกเข ่าลงอีกครั
้ง หัวหน้าถ้ำคน
่
ืนเองก
อ ็รีบค ุกเข ่าลงเช่นกัน แม้แต่อีฝ
ูก็ไม
่เว้น ม
ีเพ ียง
ีหน
ฉ ิงท่ย
ี ืนอย ่ท
ู ่เด
ี ิม
“เหต ุใดเจ ้าถึงไม ่คุกเข
่า?” เส ียงของคนฝ ั
่ งตรงข้าม
ลอยมา เส ียงด ังชัดมาก
ีหน
ฉ ิงร
้
ูว ่าต้องหมายถ ึงเขา เขายกม ือขึ
้นมาแล้วพูดว่า
“้ขาน้อยเป ็ นชาวฮ ั
่น มาขอพบท ่านแม ่หมอในว ันน
้ ก
ี ็
เพ่
ือล้างข ้อกล ่าวหาเท ่าน
ั้น ไม่ได้ม
ีเจตนาจะลบหล ่”
ู
ูดจบ เขาก
พ ็คำน ับไปหนึ
่งคร ั
้ง
“ท่านเหม ียวอ๋ องถูกสังหาร ได ้ย
ินว่าเก่ยวข
ี ้องกับเจ้า
้
ดวย?” คนตรงข ้ามถาม
ีหน
ฉ ิงพูดว ่า “หากบอกว ่าไม่เก่ยวข
ี ้อง ก ็ไม่ถ
ูก ตามค ำ
กล่าวอ้างของหลางชาต ูล
ู พวกข ้าค
ือฆาตกรท ่ส
ี ังหาร
่านเหม
ท ียวอ๋ อง”
“้ตนสายปลายเหต ุ ไป ๋ หย
่าล่รายงานมาเร
ี ียบร้อย
แล
้ว” คนๆ น ั
้นพูดว่า “แม ่หมอได ้ขอคำช้แนะจาก
ี
่านเทพมนต
ท ์ดำมาแล ้ว ม ีวิธ
ีท่จะให
ี ้ฆาตกรตัวจร ิง
ปรากฏข ึ
้นมาได ้”
ีหน
ฉ ิงตะล ึงไป เด ิมท ีเขาค ิดว่าคนท ่อย
ี ่ตรงข
ู ้ามตอนน ้
ี
ือแม
ค ่หมอของชาวเหม ียว แต ่ว่าพอเขาพูดมาแบบน ้
ี
แสดงว ่าแม ่หมอน ั
้นค ือคนอ ่
ืน
ีกฝ
อ ่ ายไม่ได้ถาม คนอ ่
ืนก็ไม่กล้าพูด
ันใดน
ท ั
้นเองเงาท ่อย
ี ่ตรงข
ู ้ามก ็ออกมาจากหมอกท ่
ี
หนาเตอะ มาย ืนอย ่ท
ู ่สะพานห
ี ิน ทุกคนเห็นด
ังน ั
้น สี
หน
้าก ็เปล่ยนไป
ี
คนๆ น ั
้นกางม ือออกมาราวก ับว ่าม
ีีปก จากน
ั
้นก็
ลอยต ัวมาทางฝ ั
่ งน
้
ี
“วิชาต ัวเบาเย ่ยมยอดมาก” ฉ
ี ีหน
ิงร้
ูสึกช
่ืนชม
ีกฝ
อ ่ ายมีว
ิชาตัวเบาท ่้
ี รายกาจมาก สามารถย ืนบน
สะพานห ินแคบได ้แบบน ั้นต
้องไม ่ธรรมดาแน ่ เขาอย ่
ู
ใกล้มาก คนๆ ั น้นลอยต ัวมาท ่หน
ี ้าผาราวก ับนก ฉ ี
หนิงเห ็นชัดแล
้วว่านางเป ็ นผ
ู
้หญ ิงคนหน ึ
่ง
หลังจากท ่คนๆ น
ี ั้นย
ืนท่หน
ี ้าผาแล ้ว ไป๋ หย
่าล ่ก
ี ็พ
ูด
้
ดวยความนอบน ้อมว ่า “ค ำน ับท ่านทูตจันทรา”
ีหน
ฉ ิงตะล ึง แอบค ิดในใจว ่าทูตจันทราน ่ใครก
ี ัน เขา
มองไปท ่นาง เห
ี ็นนางสวมช ุดชาวเหม ียวรู ปร่างเว้าโค้ง
เป
็ นผู
้หญิงแน่นอน แต ่ว่านางสวมหน ้ากาก ปกป ิด
ใบหน ้า นอกจากดวงตาแล ้ว ก็มองไม ่เห
็นแม ้แต ่ผ
ิว
ของนาง
บริเวณหน ้าผาก ม ีส
ัญลักษณ์ คล
้ายพระจ ันทร์ ฉ ีหนิง
ึงได
ถ ้เข้าใจว่า เหต ุใดทุกคนเห ็นเขาแล ้ว ถ ึงได้เรียก
นางว ่า “ท ูตจ
ันทรา”
ทตจ
ู ันทราสะบ ัดมือ ก ็ม
ีของส ่อย
ี ่างอย ่ตรงพ
ู ้ืน ฉ
ีหนิง
มองไป ู รปร่างของม ันเหม ือนบาตรท ่หลวงจ
ี ีนใช้ก
ัน
แต่ม
ันก็ไม่ใช่ เม ่
ือเท ียบก ับบาตรแล ้วมันลึกกว่ามาก
บาตรท ั
้งส่ใบต
ี ั
้งเร ียงก ันเป ็ นแถวเด ียว น ั
่นแสดงว ่า
ี
ฝืมอของท ูตจันทราน ั
้นไม่ธรรมดาจร ิงๆ
ูตจ
ท ันทราม ีว
ิชาต ัวเบาท ่ยอดเย
ี ่ยมได
ี ้ มือของนางก ็
เรียวงาม ฉ ีหนิงท ั
้งช่ืนชมและตกใจ ค ิดในใจว ่าท่แท
ี ้
ชาวเหม ียวก็มียอดฝ ีม ือซ
่อนอย ่เหม
ู ือนก ัน ก่อนหน้าน้
ี
ิดว
ค ่าแม ่หมอของชาวเหม ียวจะอย ่ต
ู ัวคนเด ียว ตอนน ้
ี
เขาร้
ูสึกว่ารอบต ัวของนางม ีแต ่เส
ือซ่อนเล ็บ
ูตจ
ท ันทราเป ็ นผ
ู้หญิง แต ่ว
่าเส ียงท่ลอยด
ี ังมาเม่
ือครู่
ันเป
ม ็ นเสียงของผ ู
้ชาย คนๆ น ั้นวรยุทธ์ก
็น่าจะไม่
ธรรมดาเช ่นกัน แสดงว ่ารอบต ัวของท ่านแม่หมอ
จะต้องมียอดฝ ีมืออย ่หลายคน
ู
ูตจ
ท ันทราวางบาตรลง แล ้วถอยหล ังไปข ้างๆ ไม ่พ
ูด
อะไรเลย
ในตอนน ้เอง เส
ี ียงของอ ีกฝ
ั
่ งก
็ดังข
ึ้นอ
ีกคร ั
้ง “้ ดานหน ้า
ของพวกเจ ้าค ือโถท่ใส
ี ่น้ำศักดิ
์สิทธ
ิจากสวรรค ์ ไว
้ น ้ำ
ักด
ศ ิ
์สิทธิน้ท
ี ่านแม่หมอได ้ผ่านการท ำพ ิธ
ีมาแล ้ว หาก
เป
็ นฆาตกรจร ิง เม่
ือย่
ืนม ือเข้าไปแล ้ว ผิวหน ังของเขา
็จะเน
ก ่าเป ่
ื อยลงเหล ือแต ่เถ
้ากระด ูกทันที”
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว ค
ิ ิดว่าเร ่
ืองน้ม
ี ันเหมือนม ีอะไรมากกว ่า
ั
น
้น เขาถามว ่า “ขอบ ังอาจถามส ักคำ หากไม ่ใช่
ฆาตกรเล ่า จะเป ็ นอย่างไร?”
“หากไม ่เก ่ยวข
ี ้องกับการตายของท ่านเหม ียวอ๋ อง ก ็
จะไม ่ม
ีอะไรเก ิดขึ
้น” คนๆ น ั
้นพูดว
่า “แต ่ว
่าตอนท ่่
ี ืน
ย
ือเข
ม ้าไป ท ุกคนจะต ้องหล ับตา ไม ่เช่นนั้นท่านเทพ
มนต์ดำจะกร ้วและน
ิ ำภัยพ ิบ
ัติมาให้ อีกทั
้งยังจะไม ่
สามารถออกไปจากถ ้ำหินน้ได
ี ้อีกเลยตลอดช ีว
ิต ต่อให ้
เป
็ นท
ูตจันทรา ก ็ไม่อาจล ืมตาได ้”
ตนต
ั ูก่พ
ู ูดว่า “ขอบค ุณท่านแม ่หมอ” เขาเด ินขึ
้นหน ้า
ไปคนแรก แล ้วนั
่งลงตรงหน ้าโถ ก ำลังจะย ่ืนเข้าไป
คนท่อย
ี ่ั
ู่ฝงตรงข ้ามก็พูดว ่า “ไม ่้
ตองรีบร
้อน พวกเจ ้าส ่
ี
คนต
้องป ิ ดตาแล ้วย
่
ืนม ือเข ้าไปพร ้อมกัน”
ุกคนมองหน
ท ้ากัน ไป ๋ หย่าล
่ห
ี ันหลังไปคนแรก
ัวหน
ห ้าถ ้ำคนอ่ืนก
็หันหล ังตาม ส ำหร ับพวกเขาแล ้ว
ำส
ค ั
่งของแม ่หมอค ือส่งศ
ิ ักดิ
์สิทธ
ิ
์ จะขัดค
ำส ั
่งไม ่ได้
พวกเขาร ีบหล ับตาลงท ันที
หลางชาต ูลูขมวดค ้ว ตอนน
ิ ้พวกของฉ
ี ีหน
ิงเด ินไปท ่
ี
หน
้าโถก ันหมดแล ้ว ท ุกคนน ั
่งลงหน ้าโถ ่ืนม
ย ืออกไป
หลางชาต ูลูล
ังเล แต ่สุดท้ายก ็เด
ินไป แล้วย ่
ืนมืออกไป
ั
ท
้งส่คนมองหน
ี ้ากัน จากน ั
้นก็หลับตา แม้แต่ทูต
ันทราเอง ก
จ ็หลับตาเช ่นกัน
“หลับตา แล ้วเอาม ือย ่
ืนเข้าไปได ้แล้ว” คนอ ีกฝั
่ งพูด
ีหน
ฉ ิงไม ่ล
ังเล ่ ืนม
ย ือเข ้าไป ม ือของเขาส ัมผ ัสถูกน ้ำท่
ี
อย่้
ู ดานในโถ ม ันเย
็นมาก ฉ ีหนิงสะดุ้งเล็กน
้อย
จากน ั
้นก็เอาม ือออกมา แต ่ย
ังไม่ได้ล
ืมตา จากน ั้นก
็ได้
ินเส
ย ียงด ังข
ึ
้นมาว่า “ล
ืมตาได ้แล
้ ว”
ุกคนล
ท ืมตาขึ
้นมา แล้วก
็เดินไปด ูมือของพวกเขา
พวกเขาเห ็นหลางชาตูล
ูกำล ังเช็ดมือของต ัวเอง
ีหน
ฉ ิงอาศ ัยแสงไฟมองไปก ็เห็นว
่ามือของเขาน ั
้นเป็ นสี
ำ ก
ด ็ตกใจ เขามองไปท ่ม
ี ือของต ันต
ูก่ก
ู ับอ
ีฝูก
็เป็น
แบบเด ียวกัน เขาขมวดค ้ว แอบค
ิ ิดในใจว ่าในโถน ั
่น
ตกลงใส ่น้ำอะไรไว้ เหตุใดถ ึงได
้ทำให ้มือดำแบบน ้ได
ี ้
ูตจ
ท ันทราเด ินมา แล้วพ
ูดว่า “่ ืนม
ย ือออกมา”
ั
ท
้งส ่คนย
ี ่
ืนมือออกมา หลางชาต ูล
ูเห็นมือของคนอ ่
ืน ก ็
ูดด
พ ้วยความด ีใจว่า “ท
่านแม ่หมอ ท ่านแม ่หมอ พวก
เขาค ือฆาตกร พวกเจ ้าด
ูสิ มือของพวกเขา...” เขาด ูด
ี
ใจมากผ ิดปกต ิ
ีหน
ฉ ิงเห ็นมือของหลางชาต ูล
ู มีแค่ม
ือของเขาเท ่านั
้นท ่
ี
ไม่ม
ีสีอะไรเลย ตอนแรกเขาก ็อึ
้งไป จากน ั
้นก็เหมือน
เข
้าใจอะไรข ึ้นมา เขาห ัวเราะร่าออกมา
ตอนน ้เหล
ี ่าหัวหน้าถ ้ำหันกลับมาแล้ว เห ็นม
ือของ
พวกฉ ีหนิงสามคนม ีสีด
ำเป ้
ื อนอย
่ ต
ู ่างก็ตกใจ แต ่ได
้
ินฉ
ย ีหน ิงห
ัวเราะข ึ
้นมา พวกเขาก ็แปลกใจย ่งกว
ิ ่า
คนฝั
่ งตรงข้ามพ ูดว่า “เจ ้าหัวเราะท ำไม?”
“้ขาน้อยแค่นับถือท่านแม ่หมอมาก” ฉ ีหนิงพ
ูดว่า
“ท่านแม ่หมอชาญฉลาดมากจร ิงๆ แค ่กลง่ายๆ ก ็
สามารถท ำให ้คนร ้ายเผยต ัวได
้”
หลางชาต ูลูย
้มแห
ิ ้งแล ้วพูดว่า “เจ้ายังมีหน
้ามา
ัวเราะอ
ห ีก มือของพวกเจ ้าเน
่ากันไปหมดแล ้ว ้ ตอง
เป
็ นฆาตกรมากแน ่นอน”
“หลางชาต ูล
ู ตอนน ้้
ี ขาย่งม
ิ ั
่นใจมากข ึ
้นไปอีก ว ่า
จะต้องม ีคนอย ่เบ
ู ้
ืองหล ังเจ ้าแน
่นอน” ฉ ีหน
ิงถอน
หายใจแล ้วพูดว่า “เจ ้าจะตายอย ่แล
ู ้ว ยังไม ่้
ู
รตัวอีก
เจ
้าโง ่ขนาดน ้ ย
ี ังค
ิดจะเป ็ นเหม
ียวอ ๋ องอีก น่าขำ
จริงๆ?”
“เจ้า...เจ ้าหมายความว ่าอย่างไร?” หลางชาต ูล
ูสีหน
้า
เปล่ยนไป
ี
คนฝั
่ งตรงข้ามถามว ่า “ไหนเจ ้าว่ามาส ิว่า เหต ุใดหลาง
ชาตูลูถ
ึงเป็ นฆาตกร?” ความหมายของเขาตอนน ้
ี
เหมือนแน ่ใจแล ้วว่าหลางชาต ูล
ูก็ค
ือฆาตกร
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “ท่จร
ี ิงน้ำศ
ักดิ
์สิทธิ
์น่ไม
ี ่สามารถ
ำให
ท ้ผ
ิวหนังของใครเน ่าเป
่
ื อยลงได ้ เป ็ นแค
่วิธ
ีท่ท
ี ่าน
แม่หมอใช ้หยั
่งเช ิงของคนร ้าย พวกเราสามคนย ่
ืนม ือ
เข
้าไปในโถ ในม ือถึงได้กลายเป ็ นส
ีดำ หากเดาไม ่ผิด
ในโถน ่น
ี ่าจะเป ็ นส
ีอะไรบางอย ่างท ่ท
ี ำให ้ผิวดำ” เขา
เหลือบไปท ่หลางชาต
ี ูล
ู “มือของหลางชาต ูล
ูไม่ม
ีอะไร
เปล่ยนแปลง ซ
ี ึ่งอธ
ิบายได ้อย่างเด ียวก็คือ...เขาไม ่ได
้
เอาม ือเข้าไปในโถ”
หลางชาต ูลูหน
้าถอดส ี แล
้วตะคอกว ่า “เจ ้า...เจ ้าพูด
เหลวไหล”
“้ขาไม่ได
้พ
ูดเหลวไหล” ฉ ีหน ิงย้มแห
ิ ้งแล้วพ ูดว่า “เจ ้า
ำความผ
ท ิดไว้ ในใจจ ึงร
้
ูสึกกล ัว คิดแต่ว
่าน ้ำศักดิ
์สิทธ
ิ
์
่สามารถท
ี
น ำให ้ผิวคนเน่าเป ่
ื อยได้จริง ดังน ั
้นก็เลยไม ่
กล้าย
่
ืนเข้าไปในโถ หลางชาต ูล
ู ก่อนหน้าน ้้
ี ขาม
ั
่นใจว ่า
เจ้าค
ือฆาตกร แต ่ไม่ได
้ม
ั่นใจมาก ตอนน ้เจ
ี ้าเผยต ัว
ออกมาเอง ว ่าเจ ้าน
ั่นแหละค ือฆาตกรต ัวจร ิง”
หลางชาต ูลูพ
ูดด้วยความโกรธว ่า “เจ้าใส ่้รายข้า...
เจ้า” เขาย ังพูดไม่ทันจบ ก ็ถูกเส ียงห
ัวเราะหน ึ
่งดังขัด
ึ
ข
้นมา คนท ่อย
ี ่ั
ู่ฝงตรงข้ามพูดว ่า “เจ ้าหน ่มชาวฮ
ุ ั
่น เจ ้า
ฉลาดมาก เจ ้าพ ูดถ
ูกแล้ว น ้ำในโถน ั
่นใส ่สีเอาไว้ หาก
่
ืนม
ย ือเข้าไปจร ิง ไม่ว่าจะเป ็ นคนร้ายหรือไม ่ ม
ือก็ไม่ม
ี
ทางเน ่าเป
่
ื อย แต ่ม
ือแค่เป้
ื อนส ีด
ำเท ่านั
้น ม ีเพียง
ฆาตกรเท ่านั
้น ถ ึงไม่กล
้าย่
ืนม ือเข้าไปในโถ”
คนๆ นั้นพ
ูดมาแบบน ้ ต
ี ันต
ูก่ก
ู ็ล
ุกขึ
้นมา แล้วตะคอก
่า “หลางชาต
ว ูล
ู เป็ นเจ
้าจร ิงๆ เจ ้า...เจ้ามันบ
้าไปแล้ว
ึงกล
ถ ับกล้าสังหารท ่านเหม ียวอ๋ อง”
พวกของไป ๋ หย
่าล่เองก
ี ็ต
่างหน ้าเส ียไป แต่ก
็เร
่มขย
ิ ับตัว
แล
้วล้อมตัวของหลางชาต ูลูเอาไว ้
ีหน
ฉ ิงเร่มล
ิ ุกข
ึ
้นยืน แล ้วจ
้องไปท ่หลางชาต
ี ูล
ู เขาย้ม
ิ
แห
้งแล้วพูดว่า “หลางชาต ูล
ู ท่านแม ่หมอแน่ใจมาก
่าฆาตกรไม
ว ่ม
ีความกล ้ามากพอท ่จะย
ี ่
ืนม
ือเข้าไปในโถ
แน่นอน เจ้าตกหล ุมพรางเข ้าให ้จริงๆ ้
ขาบอกเจ ้าแล
้ว
่าเจ
ว ้าจะตายอย ่แล
ู ้ว ตอนน ้เจ
ี ้าเข ้าใจความหมายแล ้ว
หรือย
ัง?”
---------------------------------
 บนท
ั ึกลับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 379 ู
ี ส้
้ ดวยมือเปล ่า
หลางชาต ูลูเห็นพวกของไป ๋ หย
่าล่เด
ี ินบีบเข ้ามา เขา
็พ
ก ูดว
่า “พวกเจ ้า...พวกเจ ้าอย ่าไปเช ่
ือพวกม ันนะ
่านเหม
ท ียวอ๋ อง...ท่านเหม ียวอ๋ องถูกตันตูก
่ฆ
ู ่าตาย
....”
“หรือว่าท
่านแม ่หมอคิดผิดหรืออย ่างไร?” ไป ๋ หย่าล
่
ี
ตะคอก “หลางชาต ูลู ท
่แท
ี ้เจ้าก็เป็ นฆาตกรต ัวจร ิง”
หลางชาต ูลูถอยหลังไปหลายก ้าว ก ็พลันร้
ูสึกเย็นสัน
หลังวาบ เขาห ันหล
ังกล ับไปมอง พบว ่าตัวเขาย ืนอย่
ู
ปลายหน ้าผาแล ้ว หากถอยอ ีกเพียงก ้าวเด ียว ็ กจะ
ตกหน้าผาลงไปท ันท
ี เขาเหง ่
ือท่วมต ัว สีหน้าซีด
เซียว เสียงของเขาส ั
่นเคร ือ “ไม ่...ไม ่ใช่้
ขา ไม ่ใช
่้ขา
...”
ันใดน
ท ั
้นเองท ูตจ ันทราก็พูดขึ
้นมาว ่า “ท
่านเหม ียว
๋
อองคือผู้นำของชาวเหม ียว เหต ุใดเจ้าต
้องสังหาร
่านเหม
ท ียวอ๋ องด้วย? ความค ิดของเจ้าเอง หร ือว่ามี
ใครบงการเจ ้า?”
ันต
ต ูก
่โกรธจนตาแดง เขาก
ู ำหม ัดแน่น ท่าทางของ
เขาสามารถพ ่งเข
ุ ้าใส
่ใครก ็ได้ในตอนน้ แต
ี ่ว
่าเขาก ็ย
ัง
ังวลว
ก ่าหลางชาต ูล
ูจะตกลงไปท ่หน
ี ้าผา ก็เลยไม่ขึ
้น
หน้าไป
แต่เขาไม ่ได
้กังวลว ่าหลางชาต ูล
ูจะตาย
การหย ั
่งเช ิงคร ั
้งเดียวของท ่านแม ่หมอ ทำให้หลางชา
ูล
ต ูเผยต ัวออกมา ต ันต
ูก่ม
ู ั
่นใจแล ้วว่าหลางชาต ูู
ลคือ
ฆาตกรท ่ส
ี ังหารท ่านเหมียวอ๋ อง ในตอนน ้แทบ
ี
อยากจะฉ ีกต
ัวเขาออกเป ็ นช้นๆ
ิ
เพียงแต ่ฉีหน
ิงพ ูดถูก ้
ดวยความสามารถของหลางชา
ูล
ต ู ไม
่มีทางวางแผนแบบน ้ได
ี ้แน่
เขาร ้
ูจักพ่ชายของเขาคนน
ี ้ด
ี ี ้
ูรว
่าหลางชาต ูล
ูเป
็ นคน
อารมณ ์้
รอน ไม ่ได
้ฉลาดมาก จะวางแผนซ ับซ้อน
แบบน ้ได
ี ้ แสดงว ่าจะต ้องเป ็ นคนท่ละเอ
ี ียดอ ่อนมาก
หลางชาต ูลู้
ู
รว่าในบรรดาห ัวหน้าถ ้ำก
็มีคนท่สน
ี ิทกับ
หลางชาต ูลูอย่ แต
ู ่ว่าจะบอกว ่าพวกเขาร ่วมกับหลาง
ชาต ูล
ูสังหารเหม ียวอ ๋ อง ดูไม ่ค่อยน่าเป็ นไปได้
เบ้
ืองหล ังของหลางชาต ูลู จะต ้องม ีคนอ่
ืนอีก ท่ช
ี ่วย
เขาวางแผนร ้ายน้ ต
ี ันตูก่ค
ู ิดอยากจะฉ ีกหลางชาต ูล
ู
เป
็ นช้นๆ แต
ิ ่ว่าในตอนน ้ เขาย
ี ังอยากได ้ย
ินคนท ่อย
ี ่
ู
เบ้
ืองหล ังของเขามากกว ่า
หลางชาต ูลูหน้าซ
ีด เหง ่
ือไหลท ่วม เขาพ ูดว่า “พวก
เจ้า...พวกเจ ้าใส ่้
รายข ้า ้ ขาไม่ได้ฆ
่าท ่านเหม ียวอ๋ อง
พวกเจ ้า...พวกเจ ้าใส ่้รายข ้ า”
“หลางชาต ูล
ู ใครบงการให ้เจ้าสังหารท ่านเหม ียว
๋
ออง?” ต ันตูก่เด
ู ินหน ้าขึ
้นไป ยกม ือข
ึ
้นช้หน
ี ้าหลาง
ชาตูลู “ขอแค ่เจ
้ายอมร ับสารภาพมา ้ ขาจะให้เจ
้า
ตายแบบไม ่ทรมาน”
หลางชาต ูลู้
ู
รว่าสถานการณ ์ เปล
่ยนไปแล
ี ้ว รอบตัว
เขาก ็มีคนเต็มไปหมด เขาแทบจะหน ีไปไหนไม่ได
้
เลย
้
ดวยความหวาดกล ัว เขาก ็หัวเราะออกมา แล ้วจ
้อง
ไปท่ต
ี ันตูก
่ “ต
ู ันต
ูก่ คร
ู ั
้งน
้ถ
ี ือว่าเจ้าชนะ แต่ว่าข
้าไม่
ยอมหรอกนะ เจ ้าคิดว่าเจ้าเก่งเจ้ามีความสามารถ
แต่ว
่าเจ ้าทำอะไรข ้ขลาดมาตลอด เหม
ี ือนก
ับท่าน
่อของเรา หากข
พ ้าได ้เป
็ นเหมียวอ๋ อง ชาวเหมียวเจ็ด
ิบสองถ
ส ้ำจะต ้องย่งใหญ
ิ ่เกร ียงไกรกว ่าน
้แน
ี ่นอน”
ันต
ต ูก่ ไม
ู ่ได้ตอบเขา
“้ขาเป็ นพ
่ชายเจ
ี ้า หลายป ี มาน้ ้
ี ขาเสียสละทำอะไร
ให้ชาวเหม ียวหลายอย ่าง ช ่วยท่านเหมียวอ
๋ อง
ัดการงานก
จ ็มาก หากไม ่ใช ่เจ
้า ตำแหน ่งเหมียวอ
๋ อง
ก้
็ ตองเป
็ นของข้า” สายตาของหลางชาต ูล
ูมีแต
่ความ
โกรธแค ้น “เพราะเจ ้า ท่านเหม ียวอ
๋ องแก
่จนเลอะ
เลือน จะยกต ำแหน ่งเหม ียวอ
๋ องให้เจ
้า ้ขาเป็ นพ
่ชาย
ี
เจ
้า เจ ้าเป
็ นเหม
ียวอ๋ อง นั
่นก็หมายความว ่าเจ ้า
เหยียบขึ
้นไปบนหัวของข ้าน่ะสิ ้
ขาไม่ม
ีทางยอมให ้
เร
่ืองแบบน้เก
ี ิดข
ึ
้นแน่นอน”
“หลางชาต ูลู เจ
้าเป็ นล
ูกหลานของชาวเหม ียว แต ่ว
่า
เจ
้ากลับหักหลังชนเผ่าของต ัวเอง” สายตาของต ันตู
่คมเหม
ู
ก ือนดาบ “เจ ้าอยากจะเป ็ นเหมียวอ
๋ อง ้ขาก็
ไม่เคยคิดจะแย่งกับเจ้า แต่เจ้ามันเส
ียสติไปแล ้ว แต ่
่าคนอย
ว ่างเจ้า หากเป ็ นเหมียวอ
๋ องจริง ชาวเหม ียว
เจ็ดส
ิบสองถ ้ำคงล่มสลาย เจ ้าลงม ือก
ับท่านพ่อแบบ
้ได
ี
น ้อย
่างไรก ัน?”
“มันเป
็ นของข้าแต
่แรกอย ่แล
ู ้ว ้ขาจะให ้คนอ
่
ืนแย ่ง
ไปได้อย่างไร” หลางชาต ูล
ูตะคอกกล ับมาว ่า “ใคร
ขวางทางข ้า ้ขาจะฆ่ามันให้หมด”
ตนต
ั ูก
่พ
ู ูดว ่า “เจ้าลงม ือในเวลาน ้ จะต
ี ้องมีคนบง
การเจ้าแน ่ เจ
้าบอกมานะ ท ่เจ
ี ้าฆ
่าท่านพ่อ นอกจาก
้
ตองการช ิงตำแหน ่งเหม ียวอ๋ องแล้ว เก่ยวข
ี ้องกับถ ้ำ
เฮยเหย ียนด้วยใช่หรือไม่?”
ีฝ
อ ูขมวดค ้ว เม
ิ ่
ือพูดถึงถ้ำเฮยเหย ียน นางก ็จะ
่อนไหวมาก นางจ
อ ้องไปท ่หลางชาต
ี ูล
ู
“ถ้ำเฮยเหย ียนหรือ?” หลางชาต ูลูห
ัวเราะออกมา
“อย่างไรคร ั
้งน
้ถ
ี ้ำเฮยเหย ียนก ็ไม
่รอด”
ีฝ
อ ูเด
ินข ึ
้นหน้ามา แล ้วพูดว่า “หลางชาต ูล
ู พวกเจ ้า
วางแผนอะไรเอาไว ้ ?”
“ตันต
ูก่ เจ
ู ้าอยากร้
ู มากไม ่ใช่หรือว่าใครเป็ นคนบง
การข้าให ้สังหารท่านเหม ียวอ ๋ อง?” หลางชาต ูลู้
จอง
ไป “้ขาบอกเจ ้าก็ได้ แต่ว่า...้ ขามีเง
่ือนไข”
“ตันต
ูก่ เขาเป
ู ็ นคนสังหารท ่านเหม ียวอ
๋ องนะ ้ตอง
ลงโทษเด ็ดขาด ไม่เช ่นน
ั้นคงม ีคนไม่ยอมแน ่” ไป๋
หย่าล
่ค
ี ิดว่าหลางชาต ูล
ูจะเสนอเง ่ือนไขให ้ไม่ตาย ก ็
เลยรีบพ ูด
หลางชาต ูลูห
ัวเราะแล ้วพ
ูดว่า “ไป ๋ หย
่าล่ เจ
ี ้าค
ิดว ่า
หลางชาต ูลูกลัวตายอย ่างนั
้นหร ือ?”
ันต
ต ูก
่ขมวดค
ู ้ว “เจ
ิ ้าต้องการอะไร?”
“หากเจ ้ากล ้า พวกเรามาส ู้ก
ันหร ือไม่ ้หามให้ใคร
่วยเด
ช ็ดขาด” หลางชาต ูลู้
จองมาท ่ต
ี ันตูก
่ “ต
ู ันตูก่
ู
หลายปี มาน้ พวกเราไม
ี ่เคยส ู
้กันแบบจร ิงจังเลย
แม
้แต่ครั้งเดียวนะ คร ั
้งน
้พวกเรามาส
ี ู
้กันให้จร
ิงจัง
ันเถอะ หากเจ
ก ้าชนะข ้าได้ ้ ขาจะบอกเจ ้าว่าใครเป ็น
คนบงการข ้ า”
“ตันต
ูก่ อย
ู ่าไปสู
้กับเขา” ห ัวหน ้าถ้ำคนหน ึ
่งพ
ูดด
้วย
ความโกรธว ่า “เขากลายเป ็ นส
ัตว์ เดรัจฉานไปแล ้ว
หนีอย
่างไรก ็หนีไม่้
พน เจ้ายังบาดเจ ็บอย่ เขาต
ู ั
้งใจ
เอาเปร ียบเจ้าชัดๆ”
เหล ่าหัวหน
้าถ้ำคนอ ่
ืนเองก ็เห็นด
้วย
ครั
้งท่แล
ี ้วต
ันตูก
ู่
ู สก
้ ับคนของส ำนักห้าคุณธรรม
บาดเจ ็บหน
ักพอต ัว แขนข ้างหน ึ
่งยังพันแผลอย ่
ู
เคล่ือนไหวยังไม่ค่อยสะดวก ไม ่้
ตองพ ูดถ
ึงเร่
ืองส ู
้กับ
หลางชาต ูล
ูเลย
หลางชาต ูล
ูถึงแม
้จะร ู ปร
่างเล ็กกว่าตันตูก
่มาก แต
ู ่
พละก ำล ังของเขาก ็มีมาก หากต ันตูก
่ปกต
ู ิดีไม
่ได้รับ
บาดเจ ็บอะไร หลางชาต ูล
ูน่าจะไม ่ม
ีทางท ้าส
ู
้กับตันตู
่แน
ู
ก ่นอน แต่ว่าในตอนน ้แพ
ี ้ชนะคาดเดาได ้ยากมาก
ันต
ต ูก
่ส
ู ่ายหน
้า แล ้วพ ูดว
่า “พวกเจ ้าไม ่้
ตองพูดแล้ว
หลางชาต ูล
ู ้ขายอมร ับเง
่ือนไขของเจ ้า ้ ขาจะสู
้กับ
เจ
้า” เขากวาดสายตาไปแล ้วพ
ูดว ่า “พวกเจ ้าไม ่้
ตอง
มาช ่วย ต่อให้เขาจะฆ ่าข
้าจนตาย น ั
่นก็เป
็น
ความสามารถของเขาเอง”
หลางชาต ูล
ูย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ตันตูก่ ค
ู ิดไม่ถึงว่าเจ
้าก็
กล
้าด ีเหม ือนกัน”
“้ชาก่อน” อ ีฝูขมวดค้วแล
ิ ้วพูดว่า “หลางชาต ูล
ู หาก
ันต
ต ูก่แพ
ู ้ แล้วเจ้าค
ิดจะท ำอะไร?”
หลางชาต ูล
ูพูดว
่า “หากข ้าบอกว ่าให้ปล่อยข้าไป
พวกเจ ้าคงไม ่ยอม”
ไป
๋ หย่าล ่พ
ี ูดว
่า “เจ้าร้
ูก็ดีแล
้ ว”
“หากข ้าชนะ พวกเจ ้าให้เวลาข ้าครึ่งว
ัน” หลางชา
ูล
ต ูพูดว ่า “หล ังจากท่้
ี ขาลงเขาไปแล ้ว ภายในคร ึ่งว
ัน
เจ
้าห ้ามตามข ้ามาเด็ดขาด หล ังจากผ ่านครึ่งว
ันไป
แล
้ว หากพวกเจ ้าย
ังตามต ัวข
้าเจอ ้ ขาจะยอมให ้พวก
เจ
้าจ ัดการอย ่างไรก็ได้”
ีฝ
อ ูย้มแห
ิ ้งแล้วพูดว
่า “ท ่แท
ี ้ก
็มีแผนอย ่แล
ู ้วน่เอง ต
ี ัน
ูก
ต ่ เจ
ู ้าห้ามร ับปากเขานะ”
“พวกเจ ้าไม ่อยากร้
ู หร
ือว่าเบ ้
ืองหล ังคนท ่บงการข
ี ้า
อย่เป
ู ็ นใคร” หลางชาต ูล
ูพูดว่า “ตอนน ้้
ี ขาถอยหล ัง
ไป ก ็แค่ตาย แต ่ว
่าพวกเจ ้าจะไม ่ม
ีทางได ู้้
รว่าใครบง
การอย ่เบ
ู ้
ืองหล ัง พวกเจ ้าร้
ูว่านิส
ัยของข ้าเป ็น
อย่างไร หากข ้าไม ่อยากบอก ต ่อให้พวกเจ ้าใช้ว
ิธี
อะไรก ็ตามมาทรมานข ้า ้ ขาก็ไม่ม
ีทางพ ูด”
ีหน
ฉ ิงร
ู้ว่าถึงแม้หลางชาต ูลูจะโหดร ้าย แต ่ว่าก็ั
ยงดู
เป
็ นคนห ัวร ั
้นน่าดู
หากเจ ้าจับเขาแล ้วมอบต ัวให ้จวนเส ินโหว จวนเส ิน
โหวคงม ีทางให ้เขาพ ูดแน่ แต ่ว่าฉ
ีหนิงก็้
ูรดีว
่า หลาง
ชาต ูล
ูต่อให ้ทำผิดร้ายแรงแค ่ไหน ม ันก
็เป็ นเร่ือง
ภายในของชาวเหม ียว หากน ำต ัวหลางชาต ูลูส
่งให้
จวนเส ินโหว ต ันตูก่อาจจะเป
ู ็ นคนแรกท ่ไม
ี ่เห็นด
้วย
แน่
ันต
ต ูก
่พ
ู ูดว่า “ในเม ่ือร
ับปากเจ ้าแล
้ว ก็ไม ่มีการคืน
ำ หากเจ
ค ้ามีั
ปญญาเอาชนะข ้าได้ ก็ฆ
่าข้าให ้ตาย
ตรงน ้เลย พวกเขาจะให
ี ้เจ ้าลงจากเขาไป และจะไม ่
ไล่ล
่าเจ ้าคร ึ่งว
ัน”
ไป
๋ หย
่าล ่ก
ี ับเหล ่าห ัวหน
้าถ ้ำต่างมองหน้าก
ัน หาก
เป
็ นปกต ิทั
่วไป พวกเขาก ็คงไม ่คัดค
้าน เพราะต ันต
ูก่
ู
จะเอาชนะหลางชาต ูลูไม่ใช่เร
่
ืองยาก แต่ว่าตอนน้
ี
เห็นตันตูก่ย
ู ังบาดเจ ็บอย่ ใครจะชนะย
ู ังไม่้
ู
รเลย
แต่ว
่าต ันตูก่น
ู ้ำเสียงหน ักแน่น หลายคนถ ึงแม้จะ
ังเล แต
ล ่ก็ไม ่ได้คัดค
้าน
่วนท
ส ูตจันทราก ็ลอยตัวไปย ืนอย่ท
ู ่สะพานห
ี ิน ส ่วน
คนท่พ
ี ูดก่อนหน ้าน้ ตอนน
ี ้ก
ี ็ไม่ได
้พูดอะไรแล
้ว
ีหน
ฉ ิงร้
ูสึกสงส ัย เขาไม ่้
ูรว
่าท่านแม่หมอของชาว
เหมียวม ีฐานะส ูงมาก แต ่ว
่าไม่เคยเข้ามาย่งเร
ุ ่
ือง
การเม ืองหร ือเร่
ืองภายในของชาวเหม ียวเลย เหม ียว
๋
อองถูกส ังหาร ึ ถงแม้จะเป ็ นเร
่
ืองใหญ่หลวงมาก แต ่
ชาวเหม ียวก ็ย
ังเป็ นผ
ู
้จัดการก ันเอง
หลางชาต ูลู้
ูรเร่
ืองน้ด
ี ี เขาร ้
ูว่าแม ่หมอไม ่ม
ีทางเข ้ามา
่งเร
ุ
ย ่ืองน้ ถ
ี ึงได ้เสนอเง ่
ือนไขแบบน ้ออกมา เพ
ี ่
ือ
หาทางรอดให ้กับตัวเอง
เขาเห ็นต
ันต ูก
่ร
ู ับปาก ้ ูรว
่าตันต ูก
่ไม
ู ่ม
ีทางกล ับค
ำ
แน่นอน ก ็ไม่พูดมากอ ีก บ ุกเข ้าใส่ทันที เขาซ ัดหมัด
ออกมา พ ่งไปท
ุ ่บาดแผลท
ี ่แขนของต
ี ันตูก
่ท
ู ันที
ีฝ
อ ูเห็นดังนั
้น ก ็ขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “เลว” ห ัวหน้า
้ำท
ถ ั
้งหลายก ็ม
ีสีหน้าท่ตกใจ แต
ี ่ว่ารับปากไปแล ้ว
่อให
ต ้โกรธมากแค ่ไหน ก ็ออกไปช ่วยไม ่ได้
ีหน
ฉ ิงเห ็นหลางชาต ูลูลงม ือเห ้ยมโหด อ
ี ีกทั
้งยัง
่องไว ก
ว ็้
ูรว่าเขาก ็น่าจะเป ็ นเพลงมวยอย ่้
ู บาง ตันตูก
่
ู
ังด
ย ูน่งอย
ิ ่ เม
ู ่
ือเห ็นหลางชาต ูล
ูซัดหมัดเข้าใส ่ ก
็ไม่ได้
เผชิญหน ้าโดยตรง เขาถอยหล ังไปสองสามก ้าว
หลางชาต ูล
ูเห็นดังนั
้น ก ็้
ู
รสึกดีใจมาก เขาออกหม ัด
สลับไปมา ท ำให้ตันตูก่้
ู ตองถูกบ ีบจนถอนร ่นไป ท ุก
คนท ่้
ี ลอมอย ่ รวมถ
ู ึงอ ีฝ
ูต่างก ็้
รอนใจ
ันใดน
ท ั
้นเองก ็เห็นตันตูก่ยกเท
ู ้าขึ
้นมาถีบใส่หลางชา
ูล
ต ู แรงค ่อนข้างมาก หลางชาต ูล
ูเองก ็ไม
่ได้้ชา เขา
หลบไปด ้านข้าง จากน ั
้นก็ซัดหม ัดเข
้าใส ่ขาของต ันตู
่
ู
ก
เพลงมวยของพวกเขาสองคน ฉ ีหนิงเองก็แอบช ่
ืนชม
อย่เง
ู ียบๆ แต ่ว
่าในสายตาของฉ ีหนิงม
ันก็ย
ังธรรมดา
ไป
ู
สก
้ ันไปมาประมาณสามส ิบกระบวนท ่า จากท ่เห
ี ็น
หลางชาต ูล
ูเหมือนจะได ้เปร ียบ เขาร ้
ูว่าแขนขวาของ
ันต
ต ูก่ไม
ู ่สะดวก จ ึงคิดจะจ ่โจมแขนขวาของต
ู ันต
ูก่
ู
ตลอดเวลา ตอนน ้การเอาชนะส
ี ำค ัญท
่ส
ี ุด เลยไม ่
สนใจเก ียรติหร
ือหน้าตาของต ัวเองอ ีก
ทนใดน
ั ั
้นเอง หลางชาต ูล
ูก็ซ
ัดหมัดเข้าท่หน
ี ้าอกของ
ันต
ต ูก่ อ
ู ีฝ
ูกับพวกหน ้าถอดส ี แต่ต
ันตูก
่กล
ู ับย
่
ืนแขน
ออกมา แล ้วจับแขนของต ันตูก่เอาไว
ู ้ หม ัดอีกข
้าง
ของหลางชาต ูล
ูกำล ังซัดมาแล้ว ต ันต
ูก่ไม
ู ่ได้หลบ แต
่
ใช
้ทั
้งตัวกระแทกไปท ่หลางชาต
ี ูล
ูอย่างแรง
หลางชาต ูลูค
ิดไม ่ถ
ึงว่าตันตูก
่จะมาไม
ู ้น้ ค
ี ิดอยากจะ
หลบก ็ไม ่ท
ันแล้ว ร ่างกายของพวกเขาก ำยำม ันก็
เหมือนก ้อนห ินสองก ้อนชนใส ่ก
ัน หลางชาต ูลูถอย
หลังไปหลายก ้าว ย ืนไม ่ม
ั
่น จนล ้มลงก้นกระแทกลง
ับพ
ก ้
ืน ต ันตูก่เองก
ู ็ถอยหล ังไปสองก ้าว เม ่
ือยืนน
่ง
ิ
แล
้ว เขาก ็กระอ ักเล ือดออกมาค ำหน ึ
่ง
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้ือแพร
บทท่ 380 เมฆกลางสายหมอก
ี
“ตันตูก่...” ไป
ู ๋ หย่าล่หล
ี ุดร
้องออกมา เขาอยากจะ
่งเข
ุ
พ ้าไป แต ่ตันตูก่ยกม
ู ือห้ามเอา ไว ้ บอกไม ่ให้ไป๋
หย่าล่เข
ี ้ามา
หลางชาต ูล
ูเห ็นดังนั
้น ก ็ลุกขึ
้นมา แล ้วพ ่งเข
ุ ้าใส่ต
ันตู
่อ
ู
ก ีกคร ั
้ง
ันต
ต ูก
่้
ู รองคำรามแล ้วก ็พ่งข
ุ ึ
้นหน้าไป พวกเขาท ั
้งค ่
ู
ปะทะก ัน เหม ือนส ัตว์ สองต ัวก ำล ังต่อสู
้กัน
หลางชาต ูล
ููสเพ
้ ่
ือทางรอดเพ ียงทางเด ียวของเขา ต ัน
ูก
ต ่เองก
ู ็ไม
่มีทางปล ่อยหลางชาต ูลูไปเด ็ดขาด ท ั
้ง
สองส ู
้กันอีกสิบกระบวนท ่า ทั้งค่จ
ู ่โจมจ
ู ุดอ ่อนของ
ีกฝ
อ ่ ายได ้หลายคร ั
้ง แต ่ก็ยังอดทนส ู
้ต่อไปอ ีกได
้
ทนใดน
ั ั
้นตันตูก่ก
ู ็้รองคำรามออกมา ท ุกคนเห ็นต
ันตู
่ใช
ู
ก ้มือข ้างเด ียวยกต ัวหลางชาต ูล
ูขึ
้นมา จากน ั
้นก็
่มต
ุ
ท ัวเขาลงก ับพ้ืน บนพ้
ืนเป็ นห
ินท่แข
ี ็งมาก
จากน ั
้นก ็ตามมาด ้วยเส ียงร้องด้วยความเจ ็บปวดของ
หลางชาต ูลู เขากระอ ักเลือดออกมา
ุกคนเห
ท ็นตันตูก่ได
ู ้โอกาส ต ่างก ็ย
ินดี แผลท ่ม
ี ือของ
ันต
ต ูก่ฉ
ู ีกขาด เส ้
ือด้านหล ังก
็มีเลือดไหลออกมาเต ็ม
ไปหมด เม ่ือเห็นหลางชาต ูล
ูลุกไม ่ข
ึ
้น ถึงได้เดินขึ
้น
หน
้าไปสองก ้าว เขาพ ูดว่า “หลางชาต ูล
ู เจ ้ายังม
ี
อะไรจะพ ูดอีกหร ือไม่?”
หลางชาต ูลูื
ฝนขย ับตัว ยกม ือขึ
้นเช็ดเล ือดท่ร
ี ิมฝ
ี ปาก
ีหน
ส ้าของเขาซ ีดเซ ียว เขาพ ูดว่า “ต ันต
ูก่ เจ
ู ้าชนะ
แล
้ว ้ ขาไม ่ม
ีอะไรจะพ ูด”
“ในเม ่ือเจ ้ายอมแพ ้แล้ว ก็บอกพวกเรามา ใครเป ็น
คนท่อย
ี ่เบ
ู ้
ืองหล ังเร ่
ืองน้?” อ
ี ีฝูร
ีบพูด
หลางชาต ูลูเหลือบไปมองต ันต
ูก่ แล
ู ้วพูดว่า “้ ขา
ไม่ได
้บอกว ่าจะบอกก ับทุกคน ้ ขารับปากแค ่ว
่าจะ
บอกตันต ูก
่คนเด
ู ียว”
ันต
ต ูก
่พย
ู ักหน้าแล้วพ ูดว่า “ได้ บอกข ้าคนเด ียวก็
ได้” เขาเด ินขึ
้นหน ้าไป
หลางชาต ูลูเดินขึ
้นหน้ามาสองก ้าว เม ่
ือเข้าใกล ้ต
ันต ู
่แล
ู
ก ้ว ก็พูดว่า “คนท ่บงการให
ี ้้ขาสังหารท ่านเหม ียว
๋
อองก็ค
ือ...” ท ันใดน ั
้นเอง เขาก ็ตะคอกว ่า “เจ ้าไป
ตายซะเถอะ” เขาพ ่งเข
ุ ้าใส่ตันตูก
่ ในม
ู ือถือมีดสั
้นอย ่
ู
เล่มหนึ
่ง มีดเล ่มนั้นคมมาก ม ันก ำลังพ่งไปท
ุ ่หน
ี ้าอก
ของตันต ูก
่
ู
ันต
ต ูก
่ค
ู ิดไม ่ถ
ึงเลยว ่าหลางชาต ูลูจะต่ำ้ชาได้ถ
ึงขนาด
้
ี
น
ชาวเหม ียวต่อสู
้กัน ตอนท ่ต
ี ่อส
ู
้ก็จะสู
้อย่างเต ็มท่ แต
ี ่
่าพอร
ว ้
ูแพ ้ชนะแล ้ว ก ็จะยอมร ับผลท ่เก
ี ิดขึ
้นแบบไม ่
ลงเล ซ
ั ึ่งม
ันก็ค
ือเก ียรติและศ ักดิ
์ศรีของชายชาว
เหมียว
แต่หลางชาต ูล
ูกลับท้งเก
ิ ียรต ิและศ ักดิ
์ศรีส
ุดท
้ายท ่ม
ี ี
ของเขาไป
ันต
ต ูก่บาดเจ
ู ็บอย่ก
ู ่อนแล้ว อ ีกท
ั้งค
ิดไม ่ถึงเลยว่า
หลางชาต ูล
ูจะแอบเอาม ีดสั
้นเข้ามา ท ั้งสองอย่ไม
ู ่
่างก
ห ันมาก หลางชาต ูล
ูแทงมาแบบน ้ ต
ี ันต
ูก่จะไป
ู
หลบท ันได ้อย่างไร
ไป
๋ หย
่าล ่ก
ี ับคนอ่
ืนเห ็นดังน
ั้น ต่างก็ตกใจ ค ิด
อยากจะช ่วย แต ่ก
็ไม่ทันแล้ว
ีดส
ม ั
้นน ั
่นกำล ังจะแทงเข ้าไปท ่หน
ี ้าอกของต ันตูก
่
ู
แล
้ว ท ันใดน ั้นเองก ็ม
ี้กอนหินก้อนหน ึ
่งปล ิวมา ราว
ับดาวตก ม
ก ันซ
ัดเข ้าไปท่้
ี ขอมือของหลางชาต ูล
ู
อย่างแม ่นย
ำ หลางชาต ูลู้
รองด้วยความเจ ็บปวด
ถงแม
ึ ้จะเป ็ นแค่้กอนหินก
้อนหน ึ
่ง แต ่ว
่าข้อมือของ
เขาก็ถูกซัดอย ่างแรง ม ีดก็หลุดออกจากม ือไป
ันต
ต ูก
่ตอนน
ู ้ถ
ี ึงได ้สต
ิกลับมา เขาตะคอกว ่า “เจ ้าเลว
มาก” เขายกเท ้าข
ึ้นมา แล ้วถ ีบไปท่้
ี ทองอย่างแรง
หลางชาต ูล
ูถูกถีบไปท ่หน
ี ้าท้อง ก ็ถอยหล ังไปเจ็ด
แปดก้าว เขาร ้
ูสึกว่าภายในร ่างกายของเขาม ันราว
ับคล
ก ่
ืนลูกหน ึ
่ง ท ุกอย่างมันเหม ือนฉีกขาดไปหมด
หน้าก
็เร่มม
ิ ืดลง
ไป
๋ หย
่าล่ก
ี ับคนอ ่
ืนรีบพูดว่า “จ ับเขาเอาไว ้” ทุกคน
ึ
ข
้นหน้าไป พ ่งไปท
ุ ่หลางชาต
ี ูลู
หลางชาต ูล
ูเว ียนหัวมาก ร ่างกายของเขาโซซ ัดโซเซ
ไป เม่ือเห็นพวกไป ๋ หย
่าล่ก
ี ำล ังบ ุกเข
้ามา ก ็สต
ิแตก
ีบถอยหล
ร ังไปหลายก ้าว ในห ูของเขาก ็ได้ย
ินเสียง
้
รองตะโกน ก ็ย่งท
ิ ำให ้เขาต ่
ืนกล ัวเข้าไปอ ีก เขาก็ย
่ง
ิ
ถอยหล ังไปอ ีก ท ำให ้ตกลงไปท ่ร
ี ่องน
้ำท่หน
ี ้าผา
ตนต
ั ูก
่เห
ู ็นหลางชาต ูล
ูตกหน ้าผา ก็ตกใจหน ้าเส ียไป
เขาเด ินขึ
้นหน้าไปแล ้วย่
ืนม ือจะไปจ ับเขา เม ่
ือได้ยิน
เสียงกร ีดร้องของหลางชาต ูล
ูลอยมาคร ั
้งหนึ
่ง แต่ไม่
นานน ักเส ียงก็เงียบไป เขาอ ึ้งไปชั
่วครู่ จนล ืมเก
็บ
แขนกล ับมา
ครั
้งน้เร
ี ่
ืองของชาวเหม ียว เก ิดข
ึ้นกะท ันห
ัน หลางชา
ูล
ต ูวางแผนส ังหารเหม ียวอ๋ อง อีกทั
้งยังเกือบส ังหาร
ันต
ต ูก
่้
ู ดวย ถ ึงแม
้ตันตูก่จะโกรธเขามาก แต
ู ่ว่าเม
่
ือ
เห็นพ่ชายต
ี ัวเองตกหน ้าผาไป ว ินาทีนั
้นเขาเองก ็นึก
อะไรไม ่ออก
ไป
๋ หย่าล่ว
ี ่งไปท
ิ ่หน
ี ้าผา ตอนแรกย ังได ้ย
ินเสียงร ้อง
ของหลางชาต ูล
ูอย่ แต
ู ่หลังจากน ั
้นก็ไม่ได้ย
ินอะไรอ ีก
เลย ภายในถ ้ำหินเงียบสน ิท
หลายคนมองหน ้ากัน ไม ู่้
รว่าควรจะพ ูดอะไรด ี
ฉหน
ี ิงส่ายหน ้าแล้วถอนหายใจออกมา อ ีฝูเองก
็
ขมวดค ้ว
ิ
หลังจากน ั
้นพักหนึ
่ง ตันตูก่ถ
ู ึงค่อยๆ เดินไปท่หน
ี ้าผา
้
กมหน้ามองลงไป เขามองไม ่เห็นก้นหน
้าผาเลย เขา
เงียบอย ่นาน ส
ู ุดท้ายก ็พ
ูดว่า “อย ่างน้ก
ี ็ด
ี
เหมือนก ัน”
ไป
๋ หย
่าล่ขมวดค
ี ้วแล
ิ ้วพูดว
่า “ต ันต
ูก่ หลางชาต
ู ู
ูตายแล
ล ้ว คนท ่อย
ี ่เบ
ู ้
ืองหล ังเขา พวกเราก ็จะไม่มี
ทางร้
ูอีก”
“ก็ไม
่เช ิงหรอก” ฉ ีหนิงพูดขึ
้นมาว ่า “พวกเจ้าก็้
ู
รว่า
เป
้าหมายของหลางชาต ูลูด
ีนั
่นก็ค
ือการส ังหารท
่าน
เหมียวอ๋ อง เป ้าหมายของเขาเป ็ นประโยชน์ต
่อใคร
พวกเราสามารถเดาจากเบาะแสตรงน ้ได
ี ้ พวกเราก ็
อาจจะได ้ค ำตอบ”
ตนต
ั ูก
่ห
ู ันหน้ากล ับมา แล ้วมองไปย ังฉีหนิง แล ้วพูด
่า “เจ
ว ้าช่วยช ีว
ิตข ้าเอาไว ้อีกแล
้ว น ่ก
ี ็ครั้งท่สามแล
ี ้ว
นะ”
ตอนท่อย
ี ่ร
ู ิมแม ่น
้ำ ต ันตูก
่ต
ู ่อส
ู
้กับคนของส ำน ักห้า
ุณธรรม ฉ
ค ีหนิงย่
ืนม ือเข้าช่วย นั
่นคือคร ั
้งแรก
หลังจากท ่เหม
ี ียวอ๋ องถ
ูกสังหาร หลางชาต ูลูจับพวก
เขาสามคนข ังไว้ท่ค
ี ุกหมาป ่า อีกทั
้งเตร ียมท ่จะลงม
ี ือ
ังหารเขา ฉ
ส ีหนิงพาพวกเขาสองคนรอดมาจากค ุก
ได
้ นั
่นคือคร ั
้งท่สอง
ี
เม
่ือคร
ู่หลางชาต ูล
ูคิดจะลงม ือสังหารเขา แต ่ถูกหิน
ปลิวกระแทกมา ท ำให ้มีดปลิวหลุดออกจากม ือไป
ินก
ห ้อนนั
้นฉีหน ิงเป็ นคนขว้างไป และน ่ก
ี ็คือคร ั
้งท่
ี
สาม
ีหน
ฉ ิงเห็นหลางชาต ูล
ูกำล ังจะบอกคนท ่อย
ี ่เบ
ู ้
ืองหล ัง
ให
้ตันตูก
่ั
ู ฟง อีกทั้งยังเข้าใกล้ตันตูก่มากด
ู ้วย ในชาต ิ
่แล
ี
ท ้วตอนท ่เขาฝ
ี ึ กเขาม ีสายตาท ่เฉ
ี ียบคมมาก ในใจ
กมองออกว
็ ่าสถานการณ ์ ไม
่ดีแน่ ก็เลยขว ้างก ้อนหิน
ออกไป ท ุกคนม ัวแต่มองต ันตูก่ก
ู ับหลางชาต ูล
ู จึงยัง
ไม่้
ู
รตัว
เร
่ืองก็เป็ นไปอย่างท่ฉ
ี ีหนิงค
ิด หลางชาต ูลู้
ู
รว่าตาย
แน่ แต่ค
ิดอยากจะลากต ันต
ูก่ลงนรกไปด
ู ้วย ฉ ีหน
ิง
ัดส
ต ินใจเด ็ดขาด จ ึงรีบลงม ือก่อน
การขว ้างก ้อนห
ิน ส ำหร ับฉ
ีหน ิงแล้ว มันไม ่ใช่เร
่
ือง
ยากเลย ในชาต ิก
่อนท ่ึ
ี ฝกฝน เคยฝ ึ กว
ิชาม ีดบินมา
่อน การควบค
ก ุมม
ือก็มีความสามารถพอต ัวอย ่ ้
ู กอน
ินเล
ห ็กถึงแม้ไม
่เหม ือนม ีดบ
ิน แต ่การเคล ่
ือนไหวของ
้
ขอมือ ก ำล ังของเขาพอจะกะระยะได ้อย่
ู
พอลงม ือคร ั
้งน
้ ก
ี ็เท่ากับช่วยชีวิตตันตูก
่ถ
ู ึงสามคร ั
้ง
ไป
๋ หย่าล
่ก
ี ับคนอ่
ืนมองหน ้ากัน แล ้วเดินหน้าขึ
้นมา
เขาท ำความเคารพให ้ก ับต
ันตูก ่ แล
ู ้วพูดว่า “พวกข ้า
ถกหลางชาต
ู ูล
ูหลอกลวง ท ำให ้เข
้าใจผ ิดว่าเจ้าค
ือ
คนร้าย ขอตันต ูก
่ลงโทษพวกข
ู ้าด
้วย”
“โทษพวกเจ ้าไม ่ได้หรอก” ต ันต
ูก่ส
ู ่ายหน้าแล้วพูด
่า “หลางชาต
ว ูล
ูตั
้งใจวางหล ุมพรางเอาไว ้ อีกท
ั
้งมี
หลักฐานในม ือ เป็ นใครก ็ถ
ูกหลอกได ้ ” เขาหันไป
ำน
ค ับฝ
ั
่ งตรงข้าม แล ้วพูดว่า “ขอบค ุณท่านแม ่หมอ
่ให
ี
ท ้ความเป็ นธรรม”
เสียงชายท่อย
ี ่ั
ู่ฝงตรงข ้ามดังขึ
้นมาอีกคร ั
้ง “ความจร ิง
ปรากฏแล ้ว งานศพของท ่านเหมียวอ ๋ องพวกเจ ้าจง
ัดการให
จ ้ด
ี”
พวกเขาร ับคำ ไป ๋ หย่าล่พ
ี ูดอย่างนอบน ้อมว่า “ท่าน
แม่หมอ ท่านเหม ียวอ ๋ องถูกสังหาร ถ ้ำเหม ียวของ
พวกเราไม ่มีู
ผน
้ ำ พวกเราหว ังว
่าจะร ีบแต่งตั
้งให
้ตันตู
่ด
ู
ก ำรงต ำแหน ่งเหม ียวอ๋ องคนใหม ่ เพ่ือคุมส
่วนรวม
เอาไว้ ขอท ่านแม ่หมอช ้ทางด
ี ้วย”
เหล่าห ัวหน้าถ ้ำต
่างพ ูดอย ่างพร้อมเพ ียงว่า “ขอท ่าน
แม่หมอช ้ทางด
ี ้วย”
ันต
ต ูก่เด
ู ินข ึ
้นหน ้าไปหน ึ
่งก้าว ก ำล ังจะเอ่ยปาก แต ่
ุดท
ส ้ายก ็ไม่ได ้พูดอะไร
เดิมทีเขาอยากจะปฏ ิเสธ แต ่ว่าเขาร้
ูดีว
่า ตำแหน ่ง
ของเหม ียวอ ๋ อง มีเพียงคนในตระก ูลของเขาเท ่าน
ั
้น
่เป
ี
ท ็ นได้ เด ิมท ีหลางชาต ูลูกับเขาม ีส
ิทธิด
ำรง
ำแหน
ต ่งทั
้งค ่ แต
ู ่ว่าหลางชาต ูลูตายแล้ว ทั่วท
ั
้งเจ็ด
ิบสองถ
ส ้ำ ตอนน ้ม
ี ีเขาเพ ียงคนเด ียวเท่านั
้นท
่
ี
สามารถด ำรงต ำแหน ่งน้ได
ี ้
ไป
๋ หย่าล่พ
ี ูดถูก เหม ียวอ๋ องถ ูกส
ังหาร เหล ่าถ้ำเหมียว
ั
ท
้งหมดไร ู้ผ้นำ อ ีกทั
้งยังเก ิดเร่ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน
ีก เบ
อ ้
ืองหล ังย ังม
ีแผนร ้ายอ ีก ตอนน ้ย
ี ังไม
่มีเร
่
ืองไหน
ัดเจนส
ช ักเร ่ือง สถานการณ ์ ไม
่ปกต ิ ชาวเหม ียวจะไม่
ีเหม
ม ียวอ๋ องค ุมสถานการณ ์ ไม
่ได้
ไม่นานน ัก ก็ได ้ย
ินเส ียงดังข
ึ
้นว่า “เร ่
ืองภายในถ ้ำ
เหม ียว พวกเจ ้าจัดการก ันเองได ้ ตันตูก
่เป
ู ็น
สายเล ือดโดยตรงของท ่านเหม ียวอ
๋ อง ดำรงต ำแหน ่ง
เหม ียวอ ๋ องได้”
ุกคนต
ท ่างคำน ับ เม ่
ือมีค
ำพ ูดน้ของท
ี ่านแม ่หมอ ต ัน
ูก
ต ่ก
ู ็มีสิทธิข
ึ
้นเป็ นเหม ียวอ
๋ องได้ ถือว่าแน่นอนแล ้ว
เหล ่าห ัวหน้าถ้ำห ันหล ังกลับมา แล ้วคุกเข่าลง
ตรงหน ้าของต ันตูก ่ แล
ู ้วพร้อมใจก ันพูดว่า “คำน ับ
่านเหม
ท ียวอ๋ อง”
ันต
ต ูก่ล
ู ังเลคร ่
ูหน ึ
่ง แต ่ก
็พูดว
่า “พวกเจ ้าลุกข
ึ
้นมา
เร
่ืองน ้กล
ี ับถ้ำใหญ ่แล้วค
่อยว่ากัน”
“เร่ืองก ็จบแล ้ว พวกเจ ้ากลับไปได ้ ” คนอีกฝั
่ งพ
ูดว่า
“หน ่มชาวฮ
ุ ั
่นอย ่ก
ู ่อน ท ่านแม่หมอม ีเร
่ืองอยากจะ
ูดก
พ ับเจ ้ า”
ุกคนต
ท ่างตะล ึงไป
ตนต
ั ูก
่ร
ู ับตำแหน ่งเหม ียวอ
๋ อง แม ่หมอไม ่ได้รั
้งเขา
เพ่
ือพูดจาด ้วย แต ่กลับรั
้งตัวฉีหน
ิงเอาไว ้
แต่ว่าคำส ั
่งของท ่านแม ่หมอ แม ้แต่ตันต
ูก่ก
ู ็ไม่กล้าขัด
เขาก ็ไม่ได้ท
ำให ้เส
ียเวลา ห ันหน้าคำน ับไปท ่ั
ี่ฝงตรง
้
ขาม แล ้วหันหลังเดินไปท ่ทางออกของถ
ี ้ำห ิน อีฝูก
็
้
ู
รสึกแปลกใจ ก ่อนจะไป นางห ันไปมองฉ ีหน ิง แต ่ก
็
ไม่กล้าท่จะอย
ี ่ต
ู ่อ
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกแปลกใจมาก แต ่ว
่าอีกฝ่ ายเป
็ นถึงแม ่หมอ
ของชาวเหม ียว เขาก ็ไม่กล
้าท่จะข
ี ัดค
ำส ั
่ง เม ่
ือทุกคน
ออกไปจนหมดแล ้ว ก็ได้ย
ินเส ียงดังมาจากฝ ั
่ งตรง
้
ขามว ่า “หน ่มชาวฮ
ุ ั
่น เจ้าช่
ืออะไร มาจากไหน?”
ีหน
ฉ ิงร
้
ูอย ่แล
ู ้วว่าอีกฝ่ ายต
้องถามค ำถามน ้ เขาล
ี ังเล
แต่สุดท
้ายก ็ยกมือค ำน ับแล
้วพูดว่า “้ ขาน
้อยฉ ีหนิง
มาจากเม ืองหลวง”
เสียงของอ ีกฝั
่ งนั
่นคือตัวแทนของแม ่หมอ ฉ ีหนิง
สามารถปกป ิ ดฐานะก ับใครก ็ได้ แต ่ว่าเม่ืออย่ต
ู ่อ
หน
้าแม ่หมอของชาวเหม ียว เขาร ู้ส
ึกว่าพ ูดความจร ิง
ไปจะด ีกว่า
ชาวเหม ียวเด ิมท ีก็ข
้ระแวงอย
ี ่แล
ู ้ว หากต ัวเองย ัง
ปกปิ ดฐานะอ ีก ไม ่เพ
ียงอ ีกฝ
่ ายจะจ ับได ้ อาจท ำให้
สถานการณ ์ เลวร ้ายไปอ ีก การป ิ ดบ
ังความจร ิงกับแม่
หมอของชาวเหม ียว ม ันถือเป
็ นการไม ่ให้เก ียรติ
มากๆ
“ฉีหนิง เจ ้ามาจากเม ืองหลวง มาเพราะค ำส ั
่งของ
ราชส ำนักใช ่หรือไม ่?” เส ียงน ั
่นถามอ ีกคร ั
้ง “เจ ้า
มายังซีชวนในคร ั
้งน้ ม
ี ีเป
้าหมายอะไรก ันแน ่?”
“เร่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียนไม่มีความช ัดเจน ราชส ำนัก
เห็นว่าเร่
ืองน ้น
ี ่าจะม ีเบ้
ืองหล ัง ก ็เลยส ั
่งให้้ขามายังซี
ชวน เพ ่
ือส ืบเร ่
ืองราวท ่แท
ี ้จริงของเร ่
ืองน ้” ฉ
ี ีหนิงพูด
่า “หลายป
ว ี มาน ้ ซ
ี ีชวนไม ่เคยเก ิดเร่
ืองเลย ชาว
เหมียวก ับชาวฮั
่นอย่ก
ู ันอย่างสงบส ุข ราชส ำนักไม่
อยากเห ็นคนเลวคอยย ุแยงให ้แตกกัน ท ำลายความ
สงบของซ ีชวน”
ั
่
ฝงตรงข ้ามเง ียบไปคร ่
ูหนึ
่ง จากน ั
้นก็มีเส
ียงลอยข ้าม
มาว่า “เจ ้าแซ่ฉ
ี อีกทั
้งยังเป็ นคนท
่ราชส
ี ำน ักส
่งมา
ีก เจ
อ ้ากับจ
่นอ
ิ ีโหวตระก ูลฉีเป
็ นอะไรก ัน?”
ีหน
ฉ ิงคิดไปครู่หนึ
่ง แล้วก็พูดว
่า “้ขาน้อยก็ค
ือจ่นอ
ิ ี
โหว”
เสียงจากอ ีกฝ
ั
่ งเหมือนจะหายไป ไม ่มีความ
เคล่
ือนไหวอะไรเลย ฉ ีหนิงเหมือนจะไม ่เข
้าใจก ับส่ง
ิ
่เก
ี
ท ิดขึ
้น แอบค ิดในใจว ่าหรือว่าจะให้เขากล ับ
ออกไป? หากเป ็ นอย
่างน ั
้น จะไม ่แจ้งบอกอะไรเขา
หน่อยหร ือ เขาจะได ้ไม ่้
ตองรอแบบน ้
ี
ันใดน
ท ั
้นเอง เหม ือนจะม ีความเคล ่
ือนไหวจากฝ ่ าย
ตรงข ้าม
ฉหน
ี ิงมองเข ้าไป เห ็นว
่าหมอกท่อย
ี ่ตรงน
ู ั
้น มัน
เหมือนมีเงาส ีขาวปรากฏออกมา สายตาของเขาด ี
มาก ถึงแม ้ธารน ้ำตรงหน้าผาแห่งน
้จะมองไม
ี ่เห็นก
้น
ึ
บ
้งด้านล
่าง แต ่ว่าระยะจากท ั
้งสองฝ
ั
่ งม
ันก็ไม่ได
้ไกล
ังพอท
ย ่จะมองเห
ี ็นอย่ เงาร
ู ่างส
ีขาวนั
่นลอยต ัวลงมา
ราวกับดอกไม ้ท่หล
ี ่นลงมาจากบนหน ้าผา ้ ดานหลัง
ของเงาส ีขาวน ั
่นมีเงาอีกสองคน หมอกหนามาก แต ่
ีกคนเหม
อ ือนจะเป ็ นท
ูตจ
ันทรา
ึงแม
ถ ้สายตาของฉ ีหนิงเฉียบแหลมมาก แต ่เขาก ็ไม่้
ู
ร
่าเงาส
ว ีขาวน ั
้นมาจากตรงไหน แต ่ว่าจากโครงร ่าง
แล
้ว มีส
่วนเว ้าส ่วนโค ้ง แสดงว่าเขาเป็ นผ
ู
้หญิง
ึงแม
ถ ้จะมองไม ่เห ็นใบหน้า แต่นางด
ูบอบบาง
เหมือนเป็ นส
่วนหน ึ
่งของหมอกเมฆ นางปรากฏต ัว
ึ
ข
้นมาดูราวก ับกระโดดลงมาจากก ้อนเมฆ แต ่ด
ูีอกท
ี
็ด
ก ูเหม
ือนลงมาจากท ้องฟ
้า
หญิงชุดขาวยืนอย
่ตรงข
ู ้าม ถ
ึงแม
้จะไม ่ได
้เคล
่
ือนไหว
แต่ก
็ลอยเหม ือนเซียนเทพ ทำให้คนร้
ูสึกแปลก แต่ก
็
อดท่จะย
ี ำเกรงไม ่ได
้
ู
ผหญ
้ ิงคนนั
้นยืนอย
่ร
ู ิมหน้าผา ราวกับว
่านางยืนอย
่ท
ู ่
ี
ิมขอบฟ
ร ้าท
่ลอยอย
ี ่เหน
ู ือเมฆา
---------------------------------
 บนท
ั ึกล ับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท่ 381 เมฆหมอกหนา
ี
ีหน
ฉ ิงเห ็นด ังน ั
้นก็ตะล ึงไป ท ันใดนั
้นเองก ็เหม
ือนจะ
ึกอะไรข
น ึ
้นได ้ เขาเด ินขึ้นหน้าไปสองก ้าว ยกมือข
ึ้น
ำน
ค ับแล้วพ ูดว ่า “ท ่าน...ท ่านคือท่านแม่หมอของ
ชาวเหม ียวใช ่หรือไม ่?”
หญิงชุดขาวท ่ลอยอย
ี ่ท
ู ่ามกลางสายหมอก ตามหล ัก
แล
้วก็คือผู้ท่ชาวเหม
ี ียวท ั
้งหมดเคารพกราบไหว ้และ
ับถ
น ือมาก ในความค ิดของฉ ีหน
ิงนางน ่าจะเป็ นคน
แก่ท
่ไม
ี ่ย่งก
ุ ับเร ่ืองทางโลกแล ้ว แต่ว่าไม่้
ู
รทำไม
ินาท
ว ีท
่ได
ี ้เห ็นผ ู้หญ
ิงคนน ้ เขากล
ี ับร
้
ูสึกว่า นางน่าจะ
เป
็ นท
่านแม ่หมอ
“ฉีหนิง...” เส ียง ๆ หน ึ
่งดังลอยมา “่ ือน
ช ้พ
ี ่อของเจ้า
ั
ต
้งให้เจ้าหร ือ?”
ฉหน
ี ิงอึ
้งไป เขาไม ่้
ูรว
่าช่
ือน้ใครต
ี ั
้งให้จึงไม่ได
้ตอบ
กลับไป แต ่้ยอนถามกล ับไปว ่า “ท ่านแม ่หมอเหม ือน
จะร้
ูจักท่านพ่อของข้า?”
“องอาจกล ้าหาญในสนามรบ ชนะศ ึกมานับไม่้
ถวน
่
ือของท
ช ่านแม ่ท
ัพฉีม
ีใครบ ้างท่ไม
ี ่้
ู
ร” หญ ิงชุดขาว
กล่าว
้ำเส
น ียงของนางไม ่ได้ด
ังมาก เส ียงน่งและใส แต
ิ ่ว่าห
ู
ของฉ ีหนิงได้ย
ินชัดเจน
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “้ถาอย ่างนั
้น ท ่านแม่หมอ
เหมือนจะร ้
ูจักท่านพ
่อเป็ นอย่างด ี” คิดในใจว ่าถึงแม
้
แม่หมอของชาวเหม ียวจะอาศ ัยอย่ในห
ู ุบเขาล ึก แต่
อย่างไรก ็ย
ังเป็ นมน
ุษย์ เร่ืองในใต ้หล
้าน้ ก
ี ็คงมีคน
ำมารายงานให
น ้ทราบอย ่ด
ู ี
“ป
ีน้เจ
ี ้าอาย ุเท่าไหร ่แล้ว?” แม ่หมอจ ่ๆ ก
ู ็ถามข ึ
้นมา
“หากข ้าจ ำไม ่ผ
ิด น ่าจะอาย ุส
ิบเจ็ดสิบแปดแล ้ว
ินะ?”
ส
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว ในใจก
ิ ็ตกใจ เขาร ้
ูสึกสงส ัย “ท ่านแม่
หมอร้
ูอาย ุ้ขาด้วยหร ือ?”
แม่หมอท ่อย
ี ่ั
ู่ฝงตรงข ้ามยังคงยืนอย่เหม
ู ือนเด ิม นาง
ูดด
พ ้วยน ้ำเส ียงท ่อ
ี ่อนโยนว ่า “วรย ุทธ์ ของเจ้าด
ีมาก
่อของเจ
พ ้าเป ็ นคนถ ่ายทอดให ้หรือ?”
ีหน
ฉ ิงร้
ูว่าเม ่ือครู่เขาขว ้างก้อนหินก
้อนเล ็กไปยัง
้
ขอมือของหลางชาต ูล
ูอย่างแรง ม ันเป็ นการเผย
ความสามารถของฉ ีหนิงออกมา อ ีกฝ่ ายคงเห ็นแล้ว
ีหน
ฉ ิงคล ่ย
ี ้มออกมาแล
ิ ้วพูดว่า “ท่านพ่อท ำศึกอย่ท
ู ่
ี
ชายแดนตลอด ้ ขาจ ึงไม่ค
่อยได้อย่ก
ู ับท่านสักเท่าไหร ่
วรยุทธ์ พวกน ้ท
ี ่านไม ่ได
้เป็ นคนถ
่ายทอดให ้้
ขา”
“อย่างน้น
ี ่เอง” แม
ี ่หมอด ูเหม
ือนว่ากำลังครุ่นค
ิด
อะไรอย ่ “เจ
ู ้ากล
้าพอท ่จะเด
ี ินข้ามสะพานห ินน
้มา
ี
หรือไม่?”
ีหน
ฉ ิงร
ู้ส
ึกแปลกใจ ค ิดในใจว ่าแม่หมอคิดจะท ำอะไร
ันแน
ก ่?
เพียงแต่ว่าน้ำเส
ียงของแม ่หมอนั
้นดูอ
่อนโยนเหม ือน
ไม่ได
้มีจ
ุดประสงค ์้รายอันใด เขาย ืนอย่ร
ู ิมหน้าผา
แล
้วมองไปท ่สะพานห
ี ิน เส ้นทางของสะพานห ินน้
ี
แคบมาก ส ่วนด้านล่างก็ลึกจนมองไม ่เห
็นก้นผา
ีหน
ฉ ิงร
ู้ส
ึกล ังเลอย่นาน ความจร
ู ิงแล้วฉ
ีหนิงไม่ได้
หวาดกล ัว หากจ ำเป ็ นจริงๆ ต
่อให้้ตองเส่ยงอ
ี ันตราย
เขาก็จะไม ่ล
ังเลเลย แต ่ว
่าตอนน้ม
ี ันไม
่ได้มีเหตุ
ำเป
จ ็ นท
่เขาจะต
ี ้องเด ินข
้ามไป แล ้วจะให ้เขาเอาช ีวิต
ัวเองไปเส
ต ่ยง ฉ
ี ีหนิงจึงจำเป็ นต
้องคิดไตร ่ตรองให้
มากสักหน ่อย
“เจ้าไม่้
ตองก ังวล” แม ่หมอพูดอย่างอ ่อนโยน “้ ขา
แค่อยากร้
ูว่าเจ้ากล้าแค่ไหนเท่านั
้น เจ ้าเป ็ นถ
ึงจ่นอ
ิ ี
โหว ้ขาไม ่ท
ำ้ รายเจ้าหรอก”
ีหน
ฉ ิงคิดในใจว ่ามันก
็จริงนะ เขาเป ็ นถ
ึงจ่นอ
ิ ีโหว
หากมาตายท ่ถ
ี ้ำเหมียวชางซ ี ชาวเหม ียวก ็จะไม ่
สามารถช ้แจงอะไรก
ี ับราชส ำนักได ้ อีกทั
้งข้างต ัว
ของแม ่หมอก็มียอดฝีม
ืออย่ ท
ู ูตจ
ันทราม ีวรย ุทธ์ท
่ไม
ี ่
ธรรมดา หากค ิดร้ายก
ับเขา ไม ่้
ตองออกแรงมากเลย
“ทำไมเล ่า เจ ้าไม่กล
้าหรือ?” แม ่หมอย ้มแล
ิ ้วพูดว่า
“พ่อของเจ ้ากล้ากว่าเจ้ามากเลยนะ”
ีหน
ฉ ิงหัวเราะฮ ่าๆ แล้วพูดว่า “ท่านแม ่หมอ ท ่านไม ่
้
ตองกระต ุ
้นข้าหรอก หากจะให ้้ขาข
้ามไป ท ่าน
จะต้องรับปากเง ่
ือนไขข ้าข
้อหนึ
่งก่อน”
“บังอาจ” เส ียงชายก ่อนหน
้าน้ด
ี ังขึ
้นมา “อย ่ต
ู ่อ
หน้าท
่านแม ่หมอ ้ หามเสียมารยาท”
แม่หมอกลับพูดขึ
้นมาอย ่างอ
่อนโยนว ่า “ทูตสุริย
ัน
พวกเจ้าไม ่้
ตองพ ูดมาก ้ขาเองก็อยากจะร ้
ู เหมือนก ัน
่า เขาจะม
ว ีเง่
ือนไขอะไร”
ีหน
ฉ ิงพูดว
่า “ท ่านแม ่หมอ หาก...หากจะให ้้ขาข้าม
ไป ท่านจะให ้้ขาได้เห็นใบหน
้าท่แท
ี ้จร
ิงของท ่านได ้
หรือไม่? ้ขาอยากร ้
ูว่า แม
่หมอของชาวเหม ียวจะม ี
หน
้าตาอย ่างไร?”
“เจ้าอยากจะเห ็นหน้าข
้าหร
ือ?” แม ่หมอหัวเราะ
แล
้วพูดว่า “้ ขาอายุเกินเก
้าสิบป
ี ไปแล
้ว อย ่ในโลกน
ู ้
ี
ีกไม
อ ่นานแล ้ว เจ ้ายังจะอยากเห ็นหน
้าคนแบบน ้อ
ี ีก
หรือ?”
“ไม่จริง” ฉีหนิงส่ายหน้าแล
้วพูดว่า “น้ำเสียงของ
่านแม
ท ่หมอ เหม ือนคนอายุไม่ถ
ึงสามสิบเลย ก ่อน
หน
้าน้้
ี ขาค
ิดว่าแม ่หมอของชาวเหม ียวจะต้องเป ็ นผ
ู้
อาวุโสอาย ุมาก แต ่ว่าค
ิดไม
่ถึงเลยว่า...”
แม่หมอพ ูดแทรกข ึ
้นมา “ค ิดไม่ถึงว่าแม่หมอจะเป ็น
ู
ผหญ
้ ิง?” นางห ัวเราะเบาๆ แล ้วพูดว
่า “ได ้ ้ขา
ับปากเจ
ร ้า ขอแค ่เจ ้ากล้าพอท ่จะใช
ี ้ความสามารถ
ของเจ ้าเดินข้ามมา ้ ขาจะให้เจ้าได ้เห
็นใบหน ้าท่
ี
แท้จร
ิงของข ้ า”
่จร
ี
ท ิงฉีหนิงก็แค
่อยากร ู้ แม่หมอของชาวเหม ียวเป็น
ู
ผหญ
้ ิง อีกทั
้งน้ำเส ียงก ็ด
ูไม่ได
้มีอาย ุมาก ซึ
่งมันเหน ือ
ความคาดหมายของเขามาก อ ีกทั
้งน้ำเสียงของแม ่
หมอทั
้งอ ่อนโยนและเป ็ นม
ิตร ฉ ีหนิงถึงได้กล
้าท่จะ
ี
้
รองขอพบใบหน ้าท่แท
ี ้จริงของแม ่หมอ
เขาร้
ูดีว่า ชาวเหม ียวเคารพแม ่หมอดุจดังเทพ ม ี
ฐานะท ่เหน
ี ือกว่าส ่งอ
ิ ่
ืนใด อ ีกทั
้งยังอาศัยอย ่ในยอด
ู
เขาสุริยันจ
ันทราท ่ล
ี ึกขนาดน ้้
ี ดวย แม ้แต
่ชาวเหม ียว
เองก็มีไม่ก
่คนท
ี ่จะได
ี ้พบนาง เพราะอย ่างนั้น เขาถ ึง
ได้แปลกใจ ค ิดว
่าข ้อเสนอของเขาอ ีกฝ
่ ายคงไม ่
รบปากแน
ั ่ ค
ิดไม ่ถึงเลยว ่าแม่หมอจะตอบร ับง่ายๆ
แบบน ้ได
ี ้
ีหน
ฉ ิงไม ่ได
้ล
ังเลอะไรอ ีก เขาส ูดลมหายใจเข ้าล
ึกๆ
แล
้วกางแขนออก จากน ั้นก
็เดินขึ
้นมาบนสะพานห ิน
เส
้นทางบนสะพานห ินน
้แคบมาก ม
ี ันราวกับด
้าย
เส
้นหน ึ่ง ฉีหนิงร้
ูสึกได
้ว่าเขาก ำล ังเด
ินอย่บนเส
ู ้นลวด
เขากางแขนออกและพยายามสร ้างสมด ุลให
้แก่
่างกาย แล
ร ้วเด ินตรงไปย ังฝั
่ งตรงข้าม
แม่หมอของชาวเหม ียวย ืนมองอย ่น
ู ่งๆ ท
ิ ่ร
ี ิมหน
้าผา
ีกฝ
อ ั
่ ง นางด ูราวก ับดอกไม ้ท
่ผล
ี ิบานอย่ร
ู ิมหน
้าผา
แรกเร ่มเด
ิ ิมท ีฉ
ีหนิงก
็น่งอย
ิ ่ แต
ู ่พอเดินมาได้ครึ
่งหนึ
่ง
พบว่าสะพานห ินมันไม
่เร ียบเหม ือนเดิมแล้ว ทำให้
่างกายของเขาโซเซไปไม
ร ่สามารถทรงต ัวให้อย
่น
ู ่งได
ิ ้
ีหน
ฉ ิงร้
ูว ่าน
่ต
ี ั
้งใจท ำขึ
้นมาเพ ่ือไม่ให้ใครเดินข
้ามไปได ้
่าย ๆ
ง
หากไม ่เกิดเหต ุส
ุดวิส
ัยขึ
้น ต่อให้เป ็ นคนท
่ม
ี ีวรย ุทธ
์สูง
อยากจะข ้ามสะพานห ินน้ไปแทบจะเป
ี ็ นไปไม่ได้เลย
ันเป
ม ็ นแค่ช
ั
่ววินาท ีเท่านั
้น หากพลาดแล ้วก็จะพลาด
เลย
เม
่ือเดินมาถ ึงตรงกลางฉ ีหน
ิงก็พล ันสัมผ
ัสได้ถึง
อากาศท ่เหน
ี ็บหนาวเหม ือนจะม ีสายลมพ ัดเข้ามาใน
่องโหว
ช ่ของถ ้ำแห ่งน
้
ี
ีหน
ฉ ิงยังคงต ั
้งสต ิของเขาได ้อย่ ค
ู ่อยๆ เด ินไปท ีละ
้
กาว เม ่
ือผ่านมาได ้อ
ีกระยะหน ึ
่ง เขาก ็เดินสะด ุด ท ำ
ให้ร
่างกายเส ียสมด ุล เขาตกใจมาก ท ันใดน ั
้นเองก ็
เห็นผ
้าสีขาวพ ่งมาอย
ุ ่างรวดเร ็วราวก ับลูกธนู มาม ัด
้
ขอมือของเขาเอาไว ้ จากน ั
้นก็กระต ุกเบา ๆ ท ำให ้
่างกายของเขาทรงต
ร ัวได้อ
ีกคร ั
้ง จากน ั้นผ
้าขาวน ั
้นก็
หายไป
หลังของฉ ีหนิงเต ็มไปด ้วยเหง่ือ เขาน ับถ
ือวรย ุทธ
์
ของแม ่หมอมาก แค ่้
ผาบางๆก ็สามารถลงม ือได้
เหมือนก ับเป็ นเชือกเส ้นหน ึ่ง หากไม ่ได้ม
ีวรยุทธ์ท
่
ี
ูงส
ส ่ง ไม ่ม
ีทางท ำได ้แน่นอน
เขาค่อยๆ เด ินไปท ีละก ้าว ท ่ามกลางการมองด ูของ
่านแม
ท ่หมอ ในท ่ส
ี ุดก็มาถ ึงฝั
่ งส
ักท
ี จากน ั
้นฉีหนิงจ
ึง
กระโดดข ึ
้นฝั
่ งไป
หลังจากท ่ทะลวงช
ี ีพจรได ้แล ้ว ฉีหน
ิงร้
ูสึกว่าร
่างกาย
ของเขาเบาข ึ
้นมาไม ่เหม ือนเด ิมแล
้ว
เพียงแต ่ระหว ่างทางเก ือบพลาดตกเหวไป ฉ ีหนิง
้
ู
รสึกอายมาก หล ังจากท ่ย
ี ืนน่งแล
ิ ้ว แม่หมอก ็พ
ูดด้วย
เสียงท่อ
ี ่อนโยนว ่า “ท ่เจ
ี ้ามาถ ึงตรงน้ได
ี ้มันไม่ใช
่เร่
ือง
่ายๆ เจ
ง ้าไม ่้
ตองร ้
ูสึกอายหรอกนะ”
ีหน
ฉ ิงร
้
ูส ึกว่าแม ่หมอน ่้
ี รายกาจมากจร ิงๆ แม ้แต่เขา
ำล
ก ังคิดอะไรอย ่ก
ู ็้
ู
ร้ดวย
ตอนน้เม
ี ่ือเห็นแม ่หมอท ่อย
ี ่ห
ู ่างออกไปไม ่ก
่้
ี กาว แม่
หมอสวมช ุดสีขาว แต ่ว
่าเส ้
ือผ ้าของนางไม ่เหมือนชุด
ของชาวฮ ั
่นซะทีเดียว แต ่น่าจะมีการด ัดแปลงมาเป ็น
ุดของชาวเหม
ช ียว น ำช ุดของชาวฮ ั
่นมาท ำเป็ นชุด
ของชาวเหม ียว ม ันก็แปลกตาด ี แต่ว
่าเม่ือม
ันอย ่บน
ู
ัวของแม
ต ่หมอแล ้ว กลับดูม
ีสง่าราศ ีดุจด
ังเซียนเทพ
ู
ผหน
้ ึ
่งก
็ไม ่ปาน
แม่หมอสวมผ ้าปิ ดหน
้าสีขาว เหล ือเพียงแค ่ดวงตา
สองดวง ผมถ ูกม ้วนเก็บแบบหญ ิงชาวเหม ียว
้
ดานหลังของนาง ม ีเงายืนประกบซ ้ายขวา คนหน ึ่ง
ือท
ค ูตจ
ันทรา อ ีกคนร ่างกายส ูงใหญ ่มากกว ่าทูต
ันทราสวมช
จ ุดชาวเหม ียวสวมหน ้ากากป ิ ดหน
้าบน
หน้าผากมีสัญล
ักษณ ์ เหม
ือนกับพระอาท ิตย์ ฉีหนิง
ิดในใจว
ค ่าน
่าจะเป ็ นท
ูตสุริย
ัน
สายตาของแม ่หมอด ูล
ึกล้ำมาก เป ็ นประกายด ัง
ดวงดาว ู รปร
่างโค ้งเว ้าอ
้อนแอ ้น อรช รดวงตา
งดงามค ่น
ู ั
้นก
ำล ังจ้องมาท ่ฉ
ี ีหน
ิง แต ่นางไม ่ได
้พูด
อะไร
ฉหน
ี ิงถูกแม่หมอจ ้องเช ่นน ้ จ
ี ึงร้
ูสึกทำอะไรไม ่ถ
ูก เขา
ยกมือขึ
้นคำนับแล ้วพูดว่า “ฉ ีหนิงคารวะท ่านแม ่
หมอ”
“เหมือน...เหม ือนจร ิงๆ...” แม ่หมอมองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง
แล
้วพูดว ่า “ท
่แท
ี ้ ...ก็เป็ นอย ่างน้น
ี ่เอง...”
ี
ีหน
ฉ ิงร้
ูสึกแปลกใจมาก ไม ่้
ู
รว่าท่แม
ี ่หมอพูดนั
้นมัน
หมายความว ่าอย ่างไร
นางเหม ือนจะบอกว ่าเขาเหม ือนใครคนหน ึ
่ง แต ่ว
่าฉี
หนิงร
้
ูว่าหน้าตาของเขาม ันไม ่เหมือนกับฉีจ
่งเลย
ิ
เขาสวมรอยเป ็ นจ่นอ
ิ ี่
ือจ
ซ ่ือ แต ่ว่าจ
่นอ
ิ ี่
ือจ
ซ ่
ือนั้นม
ี
หน
้าตาเหม ือนก ับเขาไม ่มีผิด เขาเคยได ้ย
ินมาว ่า
หน
้าตาของเขาไม ่เหมือนฉ ีจ
่ง
ิ
ได
้ยินมาว ่าฉ
ีจ่งร
ิ ู ปร
่างก ำย ำส ูงใหญ ่ หน
้าตาม ีความ
เป
็ นชายส ูงมาก แต ่ว่าจ่นอ
ิ ี่ือจ
ซ ่
ือกลับมีหน้าตา
สวยงามราวหญ ิงสาว ซ ึ
่งแตกต ่างก ันมาก
“หร ือว่านางจะร ้
ูจักฮูหย ินของจ ่นอ
ิ ีโหว?” ฉ ีหนิง
สะดุ้ง เขาพล ันนึกถ ึงฮูหยินของจ ักจ
่นอ
ิ ีโหวหล ิวซ่อ
ู ี
ึ
ข
้นมา
เขาไม ่เคยเจอหล ิวซ่อ
ู ีมาก ่อน อ ีกท
ั
้งหล ิวซ่อ
ู ีก
็ไม่ได้
อย่ท
ู ่จวนจ
ี ่นอ
ิ ีโหวนานแล ้ว ไท ่ฟ
ูเหรินตระก ูลฉ ีค
ิดจะ
ลบเร ่ืองราวของหล ิวซ่อ
ู ีออกจากตระก ูลฉ
ีไปให ้หมด
ังน
ด ั
้นคนในจวนจ ่นอ
ิ ีโหวจ ึงไม่ม
ีใครกล ้าพูดถึงหล ิวซ ่
ู
ีเลย
อ
แม่หมอเหม ือนจะร ้
ูจักฉีจ่งเป
ิ ็ นอย่างดี ตอนน ้ย
ี ังพูด
เหม ือนก ับว ่าเขาหน ้าตาเหม ือนใครคนหน ึ
่ง ในเม ่
ือ
ไม่ใช ่ฉ
ีจ่ง ้
ิ ถาอย ่างน ั
้นก็คงเป ็ นหลิวซ่อ
ู ี หรือว่าแม่
หมอร ้
ูจักหล ิวซ่อ
ู ี้
ดวย?
แต่ว่านางเป ็ นแม่หมอของชาวเหม ียว อย ่ไกลมาก
ู
ขนาดน ้ เหต
ี ุใดถ ึงได ้้
ูรจักหลิวซ่อ
ู ีได
้นะ?
หลิวซ
่อ
ู ีไม
่มีทางเด ินทางมาถ ึงซีชวนน่ได
ี ้แน่นอน อ ีก
ั
ท
้งยังมีความเก ่ยวข
ี ้องกับแม่หมอของชาวเหม ียว
้
ดวย
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกสงสัย จ ึงอดท ่จะถามไปไม
ี ่ได
้ว่า “ท่านแม ่
หมอ ท่าน...ท ่านว ่าข้าหน้าตาเหมือนใคร?”
แม่หมอส่ายหน้า ไม ่ได้ตอบอะไรเขา แต ่กล
ับย้อน
ถามว่า “หล ังจากท ่ท
ี ่านแม่ท
ัพใหญ่ฉ
ีตายไป เจ ้าก็
ืบทอดต
ส ำแหน ่งจ ่นอ
ิ ีโหวหร ือ?”
“ขอรับ” ฉีหนิงพย ักหน ้า แล้วเดินหน
้าขึ
้นไปหน ึ
่ง
้
กาว แล ้วถามว ่า “ท ่านแม ่หมอ ท่าน...ท ่านร้
ูจักท่าน
่อท
พ ่านแม่ของข ้าใช ่หรือไม่?”
แม่หมอถอนหายใจแล ้วพูดว่า “เจ้าไม่เคยพบหน ้า
แม่ของเจ้าเลยใช ่หร ือไม่?”
ีหน
ฉ ิงพยักหน้า แล ้วพูดว่า “ท่านแม่หมอ ท ่าน
เหมือนจะร้
ูเร่
ืองของตระก ูลฉีของพวกเราด ี จะต ้อง
้
ู
รจักพวกเขาแน ่ๆ ท่านร ้
ู หรือไม่ว่าหล ิว...เกิดอะไร
ึ
ข
้นก ับท่านแม ่ของข ้า?”
เร่
ืองของหล ิวซ ่อ
ู ีม
ันเหม ือนปร ิศนาท ่ฉ
ี ีหน
ิงหา
ำตอบไม
ค ่ได้ แต ่ว่าคนท ่้
ี ู
รเร่
ืองน้ม
ี ีแค ่ไม
่ก่คนเท
ี ่านั
้น
ู
กช
้ ิงฮั
่นอย ่ในจวนจ
ู ่นอ
ิ ีโหวมานานหลายป ี แต่ก
็ู้
รเร่
ือง
ของหล ิวซ่อ
ู ี้
นอยมาก จ ั
่วช ิงหยางแห ่งวิทยาลัยฉง
หลินเหม ือนจะร ้
ูมากหน ่อย แต ่ว
่าเขาก ็ไม่ยอมบอก
ีกอย
อ ่างตอนน ้เขาก
ี ็หายต ัวไปไม ่้
ู
รอย ่ไหน
ู
ีหน
ฉ ิงคิดไม ่ถ
ึงว ่า ท่ถ
ี ้ำเหม ียวชางซ ีบนยอดส ุร
ิยัน
ันทรา แม
จ ่หมอของชาวเหม ียวคนน ้เหม
ี ือนจะรู้ เร
่
ือง
้
ดวย
“้ขาไมู่้
ร” แม ่หมอตอบอย ่างเด ็ดขาด นางส ่ายหน ้า
แล้วพูดว่า “แต ่ว่าข้าร้
ูว่า แม ่ของเจ ้าไม่ใชู่
ผ
้หญ ิง
ธรรมดา” นางหย ุดไป แล ้วถามว ่า “ในจวนโหวของ
เจ้า ไม ่มีใครพ ูดถ ึงแม่ของเจ ้าเลยหร ือ?”
“ถูกต
้อง” ฉ ีหน
ิงพยักหน ้า “บางคนไม ่้
ู
ร บางคนร ู้ แต
่
ไม่พ
ูด ้ ขาอยากร้
ูว่าท่านแม ่อย
่ไหน? ตอนน
ู ้...ตอนน
ี ้
ี
นางเป ็ นหรือตาย?”
แม่หมอย ้มแล
ิ ้วถอนหายใจเบาๆ “บางเร ่
ือง เม ่
ือผ ิด
มาตั
้งแต ่แรก มันก็ผ
ิดต ่อมาเร่
ือยๆ ้ ขาไม่เคยร ้
ู เหต ุผล
มาก่อนเลย จนว ันน
้ท
ี ่ได
ี ้เจอเจ ้า ้
ขาถึงได ้้
ู
รว่า ท ่แท
ี ้ ...
่แท
ี
ท ้ม
ันเป ็ นความผิดท
่้
ี รายแรงมาก อ ีกท
ั
้งย ัง
้
ยอนกล ับไปไม ่ได
้อีกแล้ ว”
้ำเส
น ียงของนางด ูโศกเศร ้าและจนใจเป ็ นอย ่างมาก
ีหน
ฉ ิงร้
ูสึกไม่เข
้าใจว ่าท่แท
ี ้แล้วนางหมายถ ึงอะไร
---------------------------------
 บนท
ั ึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 382 เพ
ี ่มความสงส
ิ ัย
ีหน
ฉ ิงลังเล แล ้วถามว ่า “ท ่านแม่หมอ ้ ขาไม่เข
้าใจว ่า
่านหมายความว
ท ่าอย ่างไร ท ่าน...ท ่านบอกว ่ามัน
เป
็ นความผ ิดพลาดอ ันใหญ ่หลวง ม ันหมายความว ่า
อย่างไร? แล ้วใครท ำเร ่
ืองผิดพลาดอ ันใหญ่หลวง?
หรือว่า...หร ือว
่าจะเป ็ นท่านพ
่อกับท ่านแม่ของข้า?”
แม่หมอส่ายหน้า ื ฝนย
้มแล
ิ ้วพูดว
่า “บางท ีเจ
้า
อาจจะเข ้าใจในส ักว
ันหน ึ
่งก็ได
้ ท่จร
ี ิง...เจ้าไม ่้
ู
รน่าจะ
ีก
ด ับเจ้ามากกว ่า” เขาหย ุดไป แล ้วพูดด้วยเสียงท่
ี
่อนโยนว
อ ่า “เง่
ือนไขของเจ ้าเม่
ือคร ่
ู ้ขาร
ับปากไว ้
แล
้ว ก ็จะไม่ค
ืนคำ” นางยกม ือขึ
้นมา แล ้วปลดผ้าท่
ี
ูกป
ผ ิ ดหน
้าออก จากน ั้นก
็เงยหน ้าขึ้นมา
“ถัง...ถ ังน
ั
่ว...” ฉ ีหนิงตกใจร ้องเส ียงหลงออกมา
ถงแม
ึ ้จะม ีแสงแดดส ่องมา แต ่แสงก ็ไม่ได
้สว่างมาก
แต่ว
่าฉีหนิงก็มองเห ็นใบหน้าของแม ่หมอชัดเจน
ินาท
ว ีท
่เขามองเห
ี ็นใบหน้าของแม ่หมอ ก ็้
ูรส
ึกว่า
เหมือนก ับถังน
ั
่วมาก แต ่ก็้
ู
รว่าต
ัวเองน ่าจะมองผ ิดไป
แม่หมอด ูแล
้วน่าจะอาย ุราวสามส ิบต้นๆ ผิวพรรณ
ไม่เหมือนก ับชาวเหม ียวทั
่วไป ผิวของนางขาวเน ียน
ราวก ับหยก ถ ึงแม้จะดูเหมือนถังนั
่ว แต ่ก
็มีความ
แตกต ่างกันอย่พอสมควร
ู
ึงแม
ถ ้ถังนั
่วจะมีใบหน ้าท
่งดงาม ม
ี ีความคล ้ายกับแม ่
หมอมาก แต ่ใบหน้าของแม ่หมอจะด ูอวบอ่ม
ิ
มากกว ่า ดูเรียบเนียนมากกว ่าเม่
ือเท ียบกับถ
ังนั
่ว
่อนโยนมากกว
อ ่า แล้วก
็มีความเป ็ นผ
ู
้หญิงมากกว ่า
ดวงตาของนางด ูน
่าหลงใหลมาก เม ่
ือบวกก ับใบหน ้า
่งดงามน
ี
ท ้ ม
ี ันทำให้มีเสน่์
หมาก
อายุเก ินสามส ิบแต่ยังดูม
ีเสน่์
หมาก เป ็ นผ
ู้ใหญ่สุข
ุม
แม่หมอไม ่เพียงมีจ
ุดเด ่นทุกอย
่างท ู่
ี ผหญ
้ ิงเต ็มวัยพึงม ี
ีกท
อ ั
้งย ังคงความสง ่างามเอาไว ้้ดวย ใบหน ้าของนาง
ประด ับไปด ้วยรอยย ้มท
ิ ่งดงาม เพ
ี ียงแค ่นางย ้ม ก
ิ ็
เหมือนก ับท ุกอย
่างถ ูกความอ ่อนโยนและรอยย ้ม
ิ
ของนางท ำลายล ้างไปหมด
“ถังนั
่ว?” แม ่หมอขมวดค ้ว “เจ
ิ ้าร้
ูจ ักถังนั
่วด้วย
หรือ?” นางพ ูดแบบน ้ แสดงว
ี ่าร้
ูจักถ ังนั
่ว
ีหน
ฉ ิงค ิด แล ้วพ
ูดว่า “้ ขากับนางถ ือได ้ว่าเป็ นเพ่
ือน
ัน นางเคยช
ก ่วยชีว
ิตข้าเอาไว ้”
“อย่างน ้น
ี ่เอง” แม
ี ่หมอย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “เจ ้าเคยเจอ
ังน
ถ ั
่ว เหม ือนข้ามากเลยหร ือ?”
ีหน
ฉ ิงพย ักหน ้า ในใจก ็ู้
รสึกแปลกใจ ด ูจากใบหน ้า
แล
้ว ถ ังนั่วกับแม่หมอมีความคล ้ายกัน เขาเห ็น
ใบหน้าท ่แท
ี ้จริงของแม ่หมอคร ั
้งแรก เก ือบจ ำผ ิดว่า
เป
็ นถ
ังน ั่ว ในโลกน ้ม
ี ีเร
่
ืองบังเอิญขนาดน ้เลยหร
ี ือ
ตอนน ้ั
ี ฟงจากความหมายของแม ่หมอแล ้วก็ู้
รว่านาง
็้
กูรจ
ักถ ังน ั
่ว ในใจก ็้
ูรส
ึกว่าแม่หมอก ับถ
ังนั
่วจะม ี
ความเก ่ยวข
ี ้องอะไรก ันหรือไม่?
ังน
ถ ั
่วก ับปี ศาจน ้อยม
ีความเก ่ยวข
ี ้องก ัน ฉีหน ิงร
้
ูว ่า
ังน
ถ ั
่วก ็น่าจะม ีความเก่ยวข
ี ้องกับซ
ีชวนแน ่ ตอนน ้
ี
พบแม ่หมอก ็ค
ิดในใจว ่าหรือว่าถ
ังนั
่วจะเป ็ นสาวชาว
เหมียว?
เดิมทีเขาค ิดจะให้แม่หมอช่วยเขาแก ้ปร
ิศนาของต ัว
เขา แต ่ใครจะค ิดว
่าตอนน ้ม
ี ันย
่งเพ
ิ ่มความสงส
ิ ัยให ้
เขาเข ้าไปอ ีก เขาถอนหายใจแล ้วพ ูดว
่า “้ ขาคิดมา
ตลอดว ่าแม ่หมอของชาวเหม ียวจะต้องเป ็ นหญิงชรา
ิดไม
ค ่ถึงเลยว ่า...คิดไม่ถ
ึงเลยว ่าอาย ุจะน ้อยแบบน ้
ี
ีกท
อ ั
้ง...อ ีกทั
้งย
ังม
ีความงดงามแบบน ้้
ี ดวย”
ันใดน
ท ั
้นก ็ได้ย
ินเสียงไอกระแอมด ังมา ท ูตส ุร
ิยันเป็น
คนทำน ั
่นเอง
แม่หมอไม ่ใช่คนธรรมดาท ั
่วไป ต ่อให้ม
ีใบหน้างดงาม
แค่ไหน ก ็จะพูดกับนางแบบน ้ไม
ี ่ได
้ เขารีบยกมือข ึ
้น
แล้วพ
ูดว ่า “ท ่านแม่หมอ ู ผ
้้นอยเสีย...เส ียมารยาท
้
ตองขออภ ัย”
“นิส
ัยของเจ ้าเหมือนแม่ของเจ ้ามาก จริงใจซ่
ือตรง”
แม่หมอย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “้ขาได้ยินเร่
ืองของเจ ้าท
่
ี
เกิดขึ
้นในถ ้ำเหม ียวมาแล้ว เจ ้าฉลาดมาก เหม ือนแม่
ของเจ ้าไม ่มีผ
ิด เจ้าคงได ้ร
ับความฉลาดน ้มาจาก
ี
นาง”
“ท่านแม ่หมอ ้ ขา...้ ขาร
้
ู เร
่ืองของท ่านแม
่้นอยมาก”
ีหน
ฉ ิงร ีบพูดต่อว่า “ท
่านช่วย...ท ่านช
่วยเล่าเร่
ืองของ
นางให ้้ขาฟั งได
้หรือไม่ ้
ขาคิดถ ึงนาง”
แม่หมอพ ูดว่า “เจ ้าร
้
ูจักท
่านจ ั
่วช
ิงหยางหร ือไม่?”
“ท่านก ็้
ู
รจักหรือ?” ฉีหนิงสะด ุ้งไป คิดไม
่ถึงว
่าแม ่
หมอจะร ้
ูเยอะขนาดน ้ แต
ี ่ว่าในเม ่
ือนางพูดถึงจ
ั่วชิงห
ยาง แสดงว ่านางร ้
ู เร
่
ืองอะไร ้ ดวยความร ้อนใจฉ ีหน
ิง
ึงเด
จ ินข
ึ
้นหน้าไปสองก ้าว ราวก ับจะลืมฐานะของแม ่
หมอไปแล ้ว เขาย ่
ืนม ือไปจับมือของแม ่หมอ แล ้วพ
ูด
้
ดวยความร ้อนใจว ่า “แม ่หมอ ท ่านบอกข ้าท ี หล ิว...
่านแม
ท ่ของข้ายังมีชีวิตอย่หร
ู ือไม ่? ตอนน ้นางอย
ี ่ท
ู ่
ี
ไหน?”
“้หามหยามเก ียรติท่านแม ่หมอ” ท ูตส
ุริย
ันตะคอก
ใส่ แล้วเดินหน้าขึ้นมาหน ึ
่งก้าว เขาจ ้องมาท ่ฉ
ี ีหน
ิง
้
ดวยใบหน ้าท
่ด
ี ุด
ัน
ีหน
ฉ ิงรีบปล่อยมือ แต ่แม่หมอเหม ือนจะไม่ได ้ใส ่ใจ
นางพ ูดว
่า “ท ่านจั่วสบายด ีหร
ือไม ่?”
ีหน
ฉ ิงลังเลครู่หนึ
่ง ในใจก ็ค
ิดว่าหากบอกว ่าจ ั
่วชิงห
ยางถ ูกคนลอบส ังหารแล ้วหายต ัวไป มันจะเช ่
ือมโยง
ไปถึงม้วนตำราน ั
่นหร ือไม่ แต ่ว
่าหากไม ่พ
ูด ต ่อไปแม ่
หมอมาร ้
ูความจร ิงเข ้า ก็จะไม ่ด
ี ไม่้
ู
รทำไม หากเป ็น
คนอ่
ืน ฉีหนิงคงไม ่พูดอะไรส ักคำ แต ่ว่าอย ่ต
ู ่อหน้า
แม่หมอ เขาร ้
ูสึกไม ่ค
่อยสบายใจ เขาค ิดไปคร ู่หน
ึ
่ง
ุดท
ส ้ายก็พูดความจร ิงออกไป แต ่ว
่าไม ่พ
ูดถ ึงม้วน
ำราน
ต ั
่น
แม่หมอร้
ูส ึกแปลกใจ แต ่นางฝึ กฝนจนถ ึงขั
้นไม ่
สะทกสะท ้านต ่อเร่ืองใดๆ แล ้ว นางพย ักหน ้า “เร ่
ือง
้เจ
ี
น ้าไม่จ ำเป ็ นต
้องเล ่าให้้
ขาฟั งก็ได้”
“ท่จร
ี ิง...ท ่จร
ี ิงข
้าก ็ไม
่อยากจะพ ูด แต ่ว่า...แต ่ว่าไม่้
ู
ร
ำไม อย
ท ่ต
ู ่อหน้าท่าน ้ขา...้ ขาไม ่กล
้าโกหก” ฉ ีหนิง
ูด
พ
แม่หมอย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “อย่างน ้น
ี ่เอง” นางถอน
ี
หายใจ แล ้วพูดว่า “้ ขาร
้
ูว่าเจ้าอยากร ้
ู เร
่ืองอะไร ใน
เม
่ือเจ
้าร ้
ูจ ักท
่านจ ั
่ว ท่านจั
่วไม ่บอกอะไรก ับเจ้า นั่น
แสดงว ่าต้องม ีเหต ุผล เม่
ือครู่้ขาบอกไปแล ้ว บาง
เร
่ืองเจ้าไม ่้
ู
รมันอาจจะด ีกับเจ้ามากกว ่า ฉ ีหน ิง เจ้า
้
ตองจำเอาไว ้ให้ด
ี แม ่ของเจ ้าเป ็ นผ
ู
้หญิงท ่ด
ี ีมากคน
หนึ
่ง ไม ่ว
่าตอนน ้นางจะอย
ี ่หร
ู ือตาย ในใจของนาง ก ็
จะต ้องคิดถึงเจ้ามากเช ่นกัน”
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกผิดหว ังมาก แม ่หมอพ ูดมาแบบน ้แล
ี ้ว ็ก
หมายความว ่านางไม ่ยอมบอกความจร ิงกับเขา
ในใจของเขาร ้
ูสึกแปลกใจมากว ่า จวนจ ่นอ
ิ ีโหวไม่
อนุญาตให ้ใครพ ูดถ ึงหล
ิวซ่อ
ู ี จั
่วชิงหยางก ับแม่หมอร้
ู
เร่
ืองน้ แต
ี ่ก็ไม
่ยอมพ ูด หล ิวซ่อ
ู ีม
ีความลับอะไรอย ่นะ
ู
ตอนน ้คนท
ี ่้
ี ู
รความจร ิงม
ีถึงสามคน
แม่หมอยกม ือขึ
้นนำ้ ผามาปิ ดอ
ีกคร ั
้ง แล
้วพูดด้วย
ความอ ่อนโยนว ่า “ครั
้งน้เจ
ี ้าช่วยถ้ำเหม ียวเอาไว ้ ้
ขา
้
ู
รสึกขอบค ุณมาก ชาวเหม ียวหว ังแค่ม
ีชีว
ิตท่สงบ
ี
เท่านั
้น แต ่ว่าม
ักมีคนอยากให ้เกิดความว ่นวายข
ุ ึ
้น
เสมอ เจ ้ามาซ ีชวนคร ั
้งน้ ้
ี ตองแก ้ไขความเข ้าใจผิดท
่
ี
เกิดขึ
้นให้ได้ ตัวเจ ้าเองก ็้
ตองระว ังต
ัวให ้มาก บาง
เร่
ือง เม ่
ือถ ึงเวลา ต ่อให ้เจ
้าไม ่อยากจะร ้
ู เจ้าก็จะได
้้
ู
ร
แต่หากไม ่ใช่เร
่
ืองท ่เจ
ี ้าควรร ้
ู ก็อย
่าไปฝ ืน ม ันไม ่ได
้
เป
็ นผลเส ียอะไรก ับเจ ้ า”
ีหน
ฉ ิงร
้
ูว ่าคำพ ูดของแม ่หมอม ันเหมือนกำล ังจะส่ง
แขก เขาโค ้งคำน ับ แล ้วพ
ูดว่า “ขอบค ุณท ่านแม่
หมอท่ช
ี ้แนะ” เม
ี ่
ือเขาเงยหน ้าข
ึ้นมาอีกคร ั้ง ก
็พบว ่า
แม่หมอท ่อย
ี ่ตรงหน
ู ้าเขาได ้หายไปแล ้ว ท ูตจ ันทรา
เองก็หายไปแล ้วเหม ือนกัน เหล ือแค่ท
ูตส ุริย
ันเท่านั
้น
่ย
ี
ท ังย
ืนมองเขาอย ่
ู
ีหน
ฉ ิงเด ิมทียังค
ิดอยากจะถามเร ่ืองหลิวซ ่อ
ู ีอ
ีก อย ่าง
้
นอยก็อยากจะร ้
ูเร ่
ืองของถ ังนั
่วกับนาง แต ่ว่าย
ังไม ่
ันได
ท ้ถาม แม ่หมอก ็หายไปแล ้ว
ูตส
ท ุร
ิยันเด ินมาท ่ร
ี ิมหน ้าผา ยกม ือข
ึ
้น แล ้วเช ิญฉี
หนิงให
้เด ินไป ฉ ีหน ิงร้
ูว่าเขาไม ่ควรอย ่ต
ู ่อ เขาพย ัก
หน้า แล้วก ็กระโดดไปย ังสะพานห ินอ
ีกคร ั้ง
ครั
้งน้เขาระว
ี ังมาก ท ูตสุร
ิยันมองเขาอย ่ตลอด เม
ู ่
ือฉ ี
หนิงข้ามฝั
่ งไปได ้อย่างปลอดภ ัย เม
่
ือหันหน้าไปมอง
ูตส
ท ุร
ิยันก็หายไปแล ้ว
ีหน
ฉ ิงยืนอย่ร
ู ิมหน ้าผา เหม ือนค ิดอะไรอย ่ หล
ู ังจาก
ั
น
้นก ็ส
่ายหน ้า
ในเม ่
ือแม่หมอพ ูดว ่าการไม ู่้
รความจร ิงม
ันด ีต
่อต ัวเขา
มากกว ่า นั
่นก็แสดงว ่าม ันค
ือเร ่
ืองจริง ้ถาอย่างน ั้น
เขาก ็ไม่จำเป ็ นต้องไปว ่งตามหาให
ิ ้เหน่
ือยแล ้ว
ึงแม
ถ ้เขาจะร ้
ูส ึกสนใจในเร ่ืองของหล ิวซ่อ
ู ีมาก แต ่ก็
ใช่ว่าจะต้องร ้
ูเร ่
ืองน้ให
ี ้ได้
เพราะจ ่นอ
ิ ี่ือจ
ซ ่
ือก ็ตายไปแล ้ว เขาก ับหลิวซ่อ
ู ีก็ไม่ได้
เก่ยวข
ี ้องอะไรก ัน
ในถ ้ำหินเย็นยะเย ือกมาก ฉ ีหนิงไม
่อยากอย ่ท
ู ่น
ี ่
ี
่อไปอ
ต ีก เขาเด ินไปท ่ทางออก พอออกจากถ
ี ้ำมา ก ็
เห็นอีฝูก
ำล ังน ั
่งรออย ่ท
ู ่ปากถ
ี ้ำบนโขดห ิน นางน ั่ง
กอดเข ่าอย ่ ม
ู ือข้างหนึ
่งถือก่งไม
ิ ้ นั
่งเข่ยพ
ี ้ืนเล
่น
เหม ือนก ำล ังค
ิดอะไรอย ่
ู
ีหน
ฉ ิงค่อยๆ เด ินไปท
่้
ี ดานหล ังของนาง เห ็นอ
ีฝูก
ำล ัง
ั
น
่งเหม ่อลอย จ ึงถามขึ
้นว่า “เจ้าคิดอะไรอย ่”
ู
ีฝ
อ ูสะดุ้งไป นางตกใจมาก แล ้วห
ันไปเห ็นฉีหนิง
ำล
ก ังย้มหวานให
ิ ้นางอย ่ นางจ
ู ้องไปท ่ฉ
ี ีหนิงด
้วย
ความโกรธ ท ้งก
ิ ่งไม
ิ ้แล ้วถามว่า “เหต ุใดถึงเพ่ง
ิ
ออกมา?”
“ท่านแม ่หมอเห ็นข
้าเป็ นหน
่มหน
ุ ้าตาด ี ก
็เลยอยาก
ุยก
ค ับข
้านานหน ่อย” ฉีหนิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “เจ ้ารอ
้
ขาอย ่ท
ู ่น
ี ่ตลอดเลยหร
ี ือ? พวกเขาไปไหนก ันหมด?”
ีฝ
อ ูขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว
่า “้ หามพูดเหลวไหล ้ หามดู
หม่นท
ิ ่านแม ่หมอด้วย” นางยกม ือข
ึ้นแล้วช้ไปท
ี ่ถ
ี ้ำ
เหม ียว “พวกเขากล ับไปแล ้ว ตันตูก่บอกว
ู ่า หากเจ ้า
ออกมาแล ้ว ให ้พวกเราไปหาเขาท ่ถ
ี ้ำ”
เข
้ามาท ่ถ
ี ้ำห
ินในตอนเช ้า ตอนน ้ก
ี ็เท
่ยงแล
ี ้ว อย ่ใน
ู
้ำห
ถ ินมาระยะเวลาหน ึ
่งเลยท ีเดียว
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “ตอนน ้ต
ี ันตูก่เป
ู ็ นคนดูแลทุกเร
่ืองแล้ว
เร
่ืองก
็น่าจะผ ่านพ
้นไปได ้้
ดวยด ี พวกเราไปหาเขาท ่
ี
้ำ ให
ถ ้เขาใช ้ฐานะเหม ียวอ ๋ องของเขาเข ียนจดหมาย
เจ
้าก็จะได ้เอาไปพบก ับเหว ่ยถงซ ู ม
ีจดหมายของ
เหมียวอ๋ องในมือ เหว ่ยถงซ ูก็น
่าจะไว้หน้าอย่้
ู บาง ขอ
แค่ไป
๋ถ
ังหล ิงย
ังไม่ตายจร ิง ้ ขาร
ับประก ันเลยว่า
เร
่ืองราวคร ั
้งน้จะคล
ี ่คลายลงได
ี ้แน่นอน”
“เจ้าร
ับประก ัน?” อ ีฝูพูดว่า “เจ ้าม
ีสิทธ
ิอะไรมา
ับประก
ร ัน?”
ีหน
ฉ ิงย้ม แล
ิ ้วพูดว
่า “้ ขาไม ่เพียงจะรับประก ันว่า
เร
่ืองของถ ้ำเฮยเหย ียนจะพล ิกสถานการณ ์ ได
้ ยังจะ
ืบให
ส ้้
ู
ร้ ดวยว
่าใครอย ่เบ
ู ้ืองหล ังการลอบส ังหารไป ๋
ังหล
ถ ิงแล ้วใส่้
รายถ้ำเฮยเหย ียนของเจ ้าด
้วย”
อฝ
ี ูเช่
ือคร ึ
่งไม่เช่
ือคร ึ
่ง แล ้วพ
ูดว่า “เจ ้าทำได ้จร ิง
หรือ?”
่จร
ี
ท ิงก ็ใช่ว่านางจะไม ่เช
่
ือ หลายว ันน
้ได
ี ้้
ู
รจักกับฉี
หนิง อ ีฝ
ูู้
รสึกว
่าฉีหนิงเหม ือนเส ือซ่อนเล ็บ เพียงแต ่
ไม่้
ู
รว่าเขาเป ็ นใครมาจากไหนแค ่นั
้น แต่ว
่าเห็นเขาม ี
ความม ั
่นใจ นางเองก ็เช
่
ือเกินคร ึ
่งแล้ว
ีหน
ฉ ิงขย ับเข้าใกล ้ห
ูของนาง แล ้วพ ูดว
่า “หากข ้า
่วยพล
ช ิกสถานการณ ์ ให
้ถ้ำเฮยเหย ียนได้ เจ ้าจะตอบ
แทนข ้าอย ่างดีหรือไม ่?”
ีฝ
อ ูเร่มร
ิ ้
ูจักนิส
ัยของเขาบ ้างแล้ว เวลาจร ิงจังขึ
้นมา
ึ
พ
่งพาได ้ทีเดียว แต ่เวลาปกต ิ คำพ ูดทะเล้นก็
สามารถออกมาจากปากเขาได ้ทันท ี ห
ูของนางเร ่ม
ิ
แดง แต ่ก็ยังพ
ูดว่า “หากเจ ้ามีั
ปญญาช ่วยถ้ำเฮยเห
ียนได
ย ้จริง ้ขา...้ ขาก็จะดีก
ับเจ ้ า”
“ตกลงตามน ้” ฉ
ี ีหน ิงห
ัวเราะ แล ้วย่ืนมือจะไปจ ูงม ือ
ของอ ีฝ
ู “พ ่สาวคนสวย มาน
ี ่มา ให
ี ้้
นองชายส ุดท ่ร
ี ัก
ของเจ ้าจูงม ือน
้อยๆ ของเจ ้าหน่อยนะ พวกเราจะ
เดินไปท ่ามกลางป ่ าไม
้ท่ร
ี ่มร่
ืนแห่งน้้
ี ดวยกัน”
ีฝ
อ ูค
ิดจะหลบ ฉ ีหนิงรีบพูดว ่า “เม่ือครู่ย
ังบอกอย ่
ู
เลยว ่าจะด ีกับข
้า ด ีแบบน ้หร
ี ือ? จะให ้้มาออกว ่ง ก
ิ ็
้
ตองให ้้มาก
ินหญ ้าหน ่อยจริงหร ือไม
่ ้ขาจะช ่วยเจ ้า
แก้ไขปั ญหา แค ่จ
ับม ือแค
่น้ไม
ี ่ได้หร
ือ?”
่จร
ี
ท ิงแล ้วสาวชาวเหม ียวก ็ไม่ได
้ถือตัวมากน ัก หาก
เป
็ นคนร ัก พวกนางก ็ไม่กลัวท ่เด
ี ินจูงม ือต
่อหน้าใคร
ีฝ
อ ูมองไปท ่เขา แล
ี ้วพ
ูดว ่า “เจ ้าเปร ียบตัวเองเป ็ นม
้า
เชียวหร ือ? ไหนเจ ้าลองร ้องเส ียงม้าให ้้
ขาฟั งส
ักสอง
ีส
ท ิ” แต ่พ
ูดจบก ็ห
ัวเราะ เวลานางย ้มออกมาท
ิ ำให ้
นางด ูงดงามไม ่้นอย แต ่ก็ยอมให ้ฉ
ีหน ิงจูงม
ือนางแต ่
โดยด ี แล้วเด ินเคียงไหล ่ก
ันไป
---------------------------------
 ันท
บ ึกล
ับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 383 กร
ี ีดเล ือดร่วมสาบาน
ึ
ข
้นเขาน ั
้นยากแต ่ลงน ั
้นเขาง ่ายดายน ัก เร ่ยวแรงขา
ี
ของท ั
้งค่น
ู ั
้นดีไม่้
นอย ถ ึงแม้จะเด ินบนเส ้นทางเขาท ่
ี
ลาดช ันแค ่ไหน แต ่ว
่าเวลาลงเขาก ็ไม่ได
้ใช้แรงอะไร
มากมาย
แต่ว
่ายอดเขาส ุร
ิยันจันทราก ็ถ
ือว ่าห่างจากถ ้ำเหม ียว
ไกลพอสมควร ตลอดทางฉ ีหนิงค ิดทบทวนว ่าถังนั
่ว
ับท
ก ่านแม ่หมอจะม ีความส ัมพันธ์ อะไรก ัน
่านแม
ท ่หมออาย ุราวสามส ิบต้นๆ แต ่ว
่าอาย ุท่แท
ี ้จร ิง
เท่าไหร ่กันแน่ ฉีหนิงไม่อาจร ้
ู ได
้ แต ่ว่าแม่หมอผ ู
้น้คง
ี
จะยังไม ่ได้แต่งงาน จะม ีถังนั
่วเป ็ นล
ูกสาวก ็เป็ นไป
ไม่ได
้
ีหน
ฉ ิงก ็พอจะร ้
ู แม ่หมอท่เป
ี ็ นส
่
ือก ับทางเทพเจ ้าได้
ูกชาวเหม
ถ ียวมองเป ็ นต
ัวแทนของเทพ ปกต ิกจ็ ะอย ่
ู
เป
็ นโสดจนตาย ไม ่ได
้แต่งงานกับใคร อ ีกทั
้งบุตรก ็ไม
่มี
แต่เม
่ือค
ิดไปว ่าแม
่หมอหน ้าตางดงาม แต ่้
ตองอย ่คน
ู
เดียวไปจนตาย ฉ ีหนิงเพียงแค่้
ู
รสึกว่าน
่าสงสาร
เดิมทีคนท่หน
ี ้าตาคล้ายคลึงก
ัน หากแม ่หมอไม ่้
ู
รจัก
ังน
ถ ั
่วมาก ่อน พวกนางอาจจะแค ่มีหน
้าตาท่คล
ี ้ายก ัน
แต่ว
่าแม่หมอเหม ือนจะร้
ูจักถ
ังนั
่วมาก ่อน แสดงว ่าท่
ี
หน
้าตาของพวกนางคล ้ายกันน่าจะไม ่ธรรมดา
หรือว่าถ
ังน ั
่วจะเป
็ นชาวถ้ำเหมียวชางซ ี แล้วเป็ นญาติ
ับแม
ก ่หมอ?
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจ เหม ือนว่าทุกคนต่างมีความล ับของ
ัวเองเต
ต ็มไปหมด
ีฝ
อ ูได
้ยินฉีหนิงถอนหายใจ ก ็ถามด ้วยความแปลกใจ
่า “เจ
ว ้าคิดอะไรอย ่? ถอนหายใจท
ู ำไม?”
“อีฝ
ู ท่านแม ่หมอนางแต ่งงานแล้วหร ือย
ัง?” ฉ ีหน ิง
ิด แล
ค ้วถ
ึงถามออกมาว ่า “นางม ีล
ูกหรือไม่?”
อฝ
ี ูขมวดค ้ว “เจ
ิ ้าพูดเหลวไหลอะไรก ัน ท่านแม ่หมอ
เป
็ นต
ัวแทนของท ่านเทพมนต ์ดำ แต่งงานไม ่ได
้ แล ้ว
จะมีลูกได
้อย ่างไรก ัน? เจ ้าอย่าไปพูดด
ูหม่นท
ิ ่านแม ่
หมอแบบน ้ต
ี ่อหน้าคนอ ่
ืนนะ”
“ท่านแม่หมอไม ่มีล
ูก แล ้วใครมาสืบทอดต ำแหน ่งต่อ
จากนางเล ่า?” ฉ ีหน ิงพ
ูด “ท่านแม
่หมอไม ่ใช่ท
่านเทพ
มนต์ดำ ไม ่ม
ีทางเป ็ นอมตะหรอก”
ีฝ
อ ูอธิบายว ่า “ท่านแม ่หมอเป
็ นชาวเหมียวชางซ ี แม ่
หมอในแต ่ละรุ่น จะถ ูกคัดเล
ือกจากแม ่หมอในร ุ่นก
่อน
แต่ว
่าคัดเล ือกกันอย ่างไร ้ขาเองก็ไม่้
ู
ร แต ่ว
่าเป็ นการ
ำอย
ท ่างละเอ ียดรอบคอบมาก ได ้ย
ินมาว ่าจะต้องด ู
จากว ันเดือนปีท่เก
ี ิดด้วยนะ”
“อย่างน้น
ี ่เอง” ฉ
ี ีหนิงพยักหน
้า “เจ ้าร
้
ู หร
ือไม ่ว
่าท่าน
แม่หมอได้ต ำแหน ่งน้มานานแค
ี ่ไหนแล้ว?”
ีฝ
อ ูค
ิด แล้วถ ึงพูดว่า “เหม ือนจะเม่
ือสิบห้าส
ิบหกป ี
กอนนะ ท
่ ่านแม ่หมอคนก ่อนจ ่ๆ ก
ู ็ถ
ูกท่านเทพมนต ์ดำ
เรียกตัวกล ับไป ท ่านแม ่หมอคนป ั จจุบ
ันถ ึงได้เข้ามา
อย่ท
ู ่ยอดเขาส
ี ุริย
ันจ ันทราน ่ ้
ี ขาได ้ย
ินมาว ่าตอนน ้ท
ี ่าน
แม่หมอเพ ่งจะอาย
ิ ุย่ส
ี ิบต
้นๆ เอง ตอนน ้...ก
ี ็น
่าจะม ี
อาย ุประมาณส ่ส
ี ิบป
ี นะ”
ีหน
ฉ ิงค
ิดในใจว ่าท่แท
ี ้แม่หมอก ็อาย ุมากกว ่าท่เขาค
ี ิด
ซะอ ีก แม่หมอด ูไปแล ้วเพ ่งจะอาย
ิ ุสามส ิบป
ี เอง แต ่ค
ิด
ไม่ถึงว
่าจะอาย ุส
่ส
ี ิบปี แล
้ว
ันใดน
ท ั
้นเองเขาก ็นึกขึ
้นมาได ้ว่า ฉีจ่งก
ิ ็เหม ือนจะอาย ุ
ราวๆ ส ่ส
ี ิบเหม ือนกัน ซ ึ่งอาย ุ่
ุนราวคราวเด
ร ียวกับแม่
หมอเลย
ูเขาและสายน
ภ ้ำทีห่ ลั
่งไหล สายลมเย ็นสบาย ใกล ้ค ่ำ
แล
้ว พวกเขาใกล ้ถึงถ ้ำเหม ียวแล ้ว ท ันใดน ั
้นพวกเขาก ็
ได
้ยินเสียงเป ่ าแตรยาวด ังขึ้น ม ีคนกล ่มหน
ุ ึ
่งเด ินเข้ามา
หาพวกเขา คนท ่อย
ี ่หน
ู ้าสุดน ั
่นก็คือไป๋ หย
่าล่ ส
ี ีหน
้า
ทาทางของเขาจร
่ ิงจังมาก เม ่
ือเดินมาถ ึง ก็ทำการโค ้ง
ำน
ค ับแล้วพูดว่า “ท ่านเหม ียวอ ๋ องส
่งไป๋ หย
่าล่มา
ี
้
ตอนร ับสหายของพวกเรา เร ียนเช ิญ”
ีฝ
อ ูปล่อยมือจากม ือของฉ ีหนิงแล้ว เม่ือได้ย
ินไป๋ หย
่าล่
ี
ูดแบบน
พ ้มา ใบหน
ี ้าของนางม ีแต ่ความยินดี ฉีหนิง
ำน
ค ับตอบกล ับไป แล ้วพูดว่า “ท ่านหัวหน้าไป๋ ไม
่้ตอง
เกรงใจแบบน ้หรอกนะ”
ี
ไป
๋ หย่าล
่เด
ี ินนำทางไป ฉ ีหนิงกับอีฝ
ูเดินตามหล ังเขา
พวกเขาได ้ย
ินเส ียงขล ่ยหล
ุ ูด
ังตลอดทางท ่เด
ี ินผ่าน ฉ ี
หนิงมองไป เห ็นด้านหน ้าตรงลานกว ้าง ม ีคนเก ือบ
้
รอยคนย ืนเป่ าบรรเลงขล ่ยหล
ุ ูอย่ เป
ู ็ นบทเพลงท ่ม
ี ีแต
่
ความสน ุกสนานและม ีความส ุข บรรยากาศค ือยินดีท
่
ี
ได้้
ตอนรับแขกท ่มาเย
ี ือนอย ่างเต ็มใจ ูผ
้หญ ิงและผู้ชาย
่างแต
ต ่งตัวทางการร ้องเล ่นเต ้นร ำออกมาต ้อนรับ
บรรยากาศคร ึกคร้
ืนป็ นอย่างมาก
ฉหน
ี ิงร
ู้สึกแปลกใจมาก ก ่อนหน้าน ้อ
ี ีฝ
ูเข้ามาท ่ถ
ี ้ำเพ่ือ
พบท ่านเหม ียวอ๋ อง ก ็ม
ีบรรเลงขล ่ยหล
ุ ูเหมือนก ัน
เพราะม ันเป ็ นพ
ิธีการต ้อนร ับแขก แต ่ว่าครั
้งน้ม
ี ันดู
่งใหญ
ิ
ย ่กว ่ามาก
ีหน
ฉ ิงอดท ่จะมองไปท
ี ่อ
ี ีฝ
ูไม่ได
้ เขาค ิดว่าคร ั
้งท่แล
ี ้วก็
ำพ
ท ิธ
ี้ตอนร ับไปแล ้ว ท ่จร
ี ิงก็ไม่จ
ำเป ็ นต
้องท ำซ ้ำก็ได้
ีฝ
อ ูเห็นฉ ีหน ิงสงส ัย ก ็ขยับมาแล้วพ ูดว่า “เม ่ือครู่น
้ไป
ี ๋
หย่าล่เร
ี ียกเจ ้าว่าสหาย เจ ้าได้ยินหร ือไม่?”
ีหน
ฉ ิงพย ักหน ้า อ ีฝ
ูย้ม “น
ิ ั่นไม
่ได้หมายถ ึงมิตรท ั
่วไป
นะ คร ั
้งน้พวกเขามาต
ี ้อนร ับเจ
้า” นางร ้
ูสึกย ินดีไป
ับฉ
ก ีหนิงด้วย ใบหน ้าของนางเป ่ ยมไปด
ี ้วยรอยย ้ม
ิ
แม่นางก ับชายหน ่มท
ุ ่เป
ี ่ าขล่ยหล
ุ ูต
่างโค ้งคำน ับให้กับฉี
หนิง จากน ั้นก็โปรยดอกไม ้ให
้ตามทางท ่ฉ
ี ีหน
ิงเด ินไป
ไป
๋ หย่าล ่ย
ี ้มแล
ิ ้วพูดว่า “สหาย เช ิญ”
“น่เป
ี ็ นพิธี้ตอนรับแขกท ่ม
ี ีเกียรติส
ูงส ุดของชาวเหม ียว
ของพวกเรา” อ ีฝูกระซิบ
ีหน
ฉ ิงเข
้าใจท ันที เขาย ้ม แล
ิ ้วยกมือคำน ับตอบ
กลับไปให้เหล ่าชาวเหม ียว ชาวเหม ียวท ุกคนร้
ูสึก
แปลกใจมาก แต ่ก็ย
ินดีมากเช ่นกัน
ีหน
ฉ ิงไม่้
ู
รว่า พ ิธ
ี้ตอนรับแขกท ่มาเย
ี ือนแบบน ้ จะใช
ี ้
ำหร
ส ับบุคคลท ่ม
ี ีฐานะส ูง ราชท ูตของทางราชส ำน ัก
หรือแม
้กระท ั
่งผู้ท
่เด
ี ินทางมาจากแดนไกล ชาวเหม ียว
้
ตองการแสดงความจร ิงใจและความส ันต ิ ก
็จะท ำพ ิธี
้
ตอนรับแบบน ้ข
ี ึ
้น แต ่ว
่าแขกท ่มาเย
ี ือนเม ่
ือก่อนนั
้น
ักจะเหย
ม ่อหย ่ง ฉ
ิ ีหนิงท
ำต ัวสบายเข ้าหาง ่ายแบบน ้
ี
ยกมือข
ึ
้นคำน ับพวกเขา ถ ือว่าหายากมาก ไม ่แปลกท ่
ี
เหล่าชาวเหม ียวจะร ้
ูสึกแปลกใจ
่อนหน
ก ้าน้ฉ
ี ีหนิงใช้มีดจับหลางชาต ูล
ูเป็ นตัวประก ัน
ชาวเหม ียวหลายคนจ ำได ้ด
ี และต ่างพาก ันโกรธเขา
มาก แต่ตอนน ้พวกเขาร
ี ้
ู ความจร ิงแล
้ว อ ีกท
ั
้งยังเห ็น
หน่มชาวฮ
ุ ั
่นผู
้น้เร
ี ียบง่ายสบายๆ เข ้าหาง่าย ก็เลยร ้
ูส ึก
ีก
ด ับฉีหนิงเป็ นอย ่างมาก เส ียงดนตร ีบรรเลงดังมาก
ึ
ข
้นเร ่
ือย ๆ
ไป
๋ หย่าล่น
ี ำทางพวกเขามาย ังถ ้ำใหญ่ ตลอดทางจะม ี
เหล ่าหน่มสาวชาวเหม
ุ ียวออกมาบรรเลงดนตร ีเป
็น
ระยะ ราวก ับเขาเป ็ นดาราใหญ ่ ม
ีการเอาสร ้อยท ่ท
ี ำ
ึ
ข
้นมาเป ็ นพ
ิเศษมาคล ้องคอให ้ฉีหนิง ต่อเน
่
ืองกันแปด
ครั
้ง ฉ ีหนิงสวมสร ้อยถ ึงแปดช ้นบนคอ ก
ิ ็ทำให้เขาร ้
ูส ึก
หนักและปวดคอเป ็ นอย่างมาก แต ่ก
็ไม่สะดวกท่จะ
ี
เอาม ันออก
“น่ค
ี ือพิธ
ี้ตอนร ับแขกปาล ่ หาชมได
ู ้ยากมาก” อ ีูฝย้ม
ิ
แล
้วพ ูดว่า “ด ูท
่าตันตูก่...ไม
ู ่ใช่ส
ิ ท่านเหมียวอ๋ องให ้
เกียรต ิเจ้ามากเลยนะ”
พวกของไป ๋ หย่าล่ขออน
ี ุญาตจากท ่านแม่หมอ ให้ัตนต ู
่ร
ู
ก ับช่วงต ่อตำแหน ่งเหม ียวอ
๋ อง อีฝ
ูก็อย
่ตรงน
ู ั
้นด้วย
นางร้
ูว ่าจะเรียกช ่
ือของเขาเฉยๆ แบบเด ิมไม่ได
้อีก
แล
้ว
ีกน
อ ิดเด ียวก็จะถ ึงถ้ำใหญ ่แล้ว พวกเขาเห ็นต
ันตูก่ย
ู ืน
รออย ่้
ู ดานหน้า เขาเปล ่ยนเคร
ี ่
ืองแต ่งกายแล ้ว ตอนน ้
ี
เขาสวมช ุดแบบเด ียวก ับท่ท
ี ่านเหม ียวอ
๋ องคนก่อนสวม
ใส่ พวกเขาก ็ู้
รทันทีว
่าตันต ูก
่ได
ู ้ขึ
้นเป็ นเหม
ียวอ๋ องโดย
สมบูรณ์ แล
้ว พวกเขาร ีบเด ินขึ้นหน้าไป ต ันตูก
่เองก
ู ็
เดินลงมาร ับพวกเขาเช ่นก ัน
“ท่านเหม ียวอ
๋ อง” ฉ ีหนิงยกม ือแล้วคำน ับ
แต่ต
ันต ูก
่กล
ู ับกางแขนออก แล ้วเข ้าไปสวมกอดฉ ีหนิง
ันท
ท ี เขาย ังบาดเจ ็บอย่ ฉ
ู ีหนิงก็กลัวว่าจะไปถ ูก
บาดแผลของเขาเลยระว ังมากเป ็ นพ
ิเศษ ต ันตูก
่จ
ู ูงม ือ
ีหน
ฉ ิง แล ้วพาเข ้าไปด ้านใน โดยไม ่พูดอะไร
ภายในห ้องโถงได ้จัดงานเล ้ยงเอาไว
ี ้ เหล่าบรรดา
ัวหน
ห ้าถ ้ำต่างพาก ันมาครบ เม ่
ือเห ็นฉีหน
ิงเข้ามา ท ุก
คนต่างก็ทำความเคารพ
ีหน
ฉ ิงคิดในใจว ่าตันตูก่ท
ู ำอะไรก ็รวดเร ็วทันใจ
เหมือนกันนะ ลงเขามาในช ่วงเช ้าน้เอง แต
ี ่สามารถ
ัดแจงท
จ ุกอย ่างจนเร ียบร ้อยแล ้ว
เขาไม ่้
ู
รเลยว ่า หล ังจากต ันตูก ่ลงจากเขาแล
ู ้ว เขาได ้สั
่ง
ให
้คนกล ับมาจ ัดเตร ียมท ุกอย่างท ่ถ
ี ้ำไว้แล้ว
ันต
ต ูก
่จ
ู ูงมือฉีหนิงแล้วเด ินไปท ่ท
ี ่น
ี ั่งประธาน ้ ดานข ้าง
ของโต๊ ะเหมียวอ ๋ อง จัดโต ๊ ะไว้สองท ่ ต
ี ันตูก ่เช
ู ิญให้ฉ
ี
หนิงก
ับอีฝูน
ั
่งฝั
่ งซ
้ายและขวาคนละข ้าง ท ั
้งสองคน
ปฏิเสธ แต ่สุดท้ายก็เถียงส ู
้ตันต ูก่ไม
ู ่ได้อย่ด
ู ี
หลังจากเข ้านั
่งประจ ำท ่แล
ี ้ว ต ันต ูก่ก
ู ็พ
ูดขึ
้นมาว ่า
“ความว ่นวายท
ุ ่เก
ี ิดขึ
้นในถ ้ำเหม ียว หากไม ่ได ้เจ้าช่วย
ไว
้ เจ้าคนใจบาปอย ่างหลางชาต ูลูคงสมใจไปแล ้ว เจ้า
ีบ
ม ุญค
ุณกับข้าตันตูก่ถ
ู ึงสามคร ั
้ง ต ั้งแต่วันน้เป
ี ็ นต้นไป
เจ
้าไม่เพ ียงเป็ นแขกท ่ส
ี ำคัญท ่ส
ี ุดของข ้าตันตูก ่ แต
ู ่ย
ัง
เป
็ นสหายท ่ม
ี ีเก
ียรต ิส
ูงสุดของถ ้ำเหม ียวชางซ ี้ดวย”
เขาพ ูดอีกว่า “ท ่านพ่อของข ้าเพ่งถ
ิ ูกสังหารไป จ ึงไม ่
อาจด่ืมเหล่าร ่วมด้วยได ้ สหายโปรดอภ ัยด
้วย”
ีหน
ฉ ิงรีบพูดว ่า “เหมาะสมแล ้ว ท่านเหม ียวอ๋ องไม ่
้
ตองเกรงใจไป”
“อีฝ
ูแห่งถ้ำเฮยเหย ียน วันน้้
ี ขาจะเข ียนจดหมายให ้
เจ้า แล ้วส
่งคนไปพบก ับท่านเหว ่ยช่
ือส่
ือ” ต ันตูก่ห
ู ัน
ไปมองอ ีฝ
ูแล้วพูดว ่า “้ขาจะอธ ิบายเร ่
ืองราวท ่เก
ี ิดข ึ
้น
และผลร ้ายแรงท ่จะตามมาให
ี ้เขาเข ้าใจ และเต ือนเขา
หากเป ิ ดศ
ึกก ับถ
้ำเฮยเหย ียนโดยพลการ พวกเราจะส ่ง
คนเข้าเม ืองหลวงท ันที เพ
่
ือสอบถามว ่าเป็ นประสงค ์
ของทางราชส ำน ักหรือไม่ ท่านพ่อส้นไป สองสามว
ิ ันน ้
ี
้
ขาคงไม ่สะดวกท ่จะลงเขาไป แต
ี ่ว
่าหากเสร ็จส ้นงาน
ิ
ศพของท ่านพ ่อแล้ว เร่ืองน
้ย
ี ังไม่ได้รับการสะสาง ้ ขา
จะไปพบเหว ่ยช
่
ือส่ือด
้วยตัวเอง”
อฝ
ี ู้
ู
รดีว่าคำพูดของต ันต
ูก่ตอนน
ู ้ม
ี ีน
้ำหนักมากกว ่าแต ่
่อนแล
ก ้ว นางล ุกข ึ
้นมาค ำนับแล้วพูดว่า “ขอบค ุณ
่านเหม
ท ียวอ๋ องท่ค
ี ืนความเป ็ นธรรมให ้แก่พวกข้ า”
เหมียวอ ๋ องต
ันตูก่ย
ู ้มแล
ิ ้วพยักหน้า จากน ั
้นก็หันไป
หาฉีหน ิงแล้วพูดว่า “สหาย เจ ้ามีบุญคุณกับข้า ัตนตูก ่
ู
จะจดจ ำไว ้ไม่ม
ีวันลืม ้ขามีความค ิดดีๆ อย ่อย
ู ่างหน ึ
่ง
ไม่้
ู
รว่าเจ ้าจะยินด ีหรือไม่?”
“ท่านเหม ียวอ
๋ องเช ิญพูดมาได ้เลย?”
“ชาวเหม ียวของพวกเราม ีความเคยช ินอย ่อย
ู ่างหน ึ
่ง
เม
่ือพบสหายหร ือเพ ่
ือนท่ถ
ี ูกชะตาก ัน ก ็จะกร ีดเลือด
่วมสามบาน ้
ร ถาพูดแบบชาวฮ ั
่นก็ค
ือ...ใช ่ สาบานเป ็น
่้
ี
พ นองกัน” ต ันตูก่ย
ู ้มแล
ิ ้วพูดว่า “ไม ่้
ู
รว่าเจ้าจะย ินดี
กรีดเล ือดร่วมสาบานก ับข้าหรือไม่?”
ีหน
ฉ ิงตะล ึงไป เขาค ิดไม่ถ
ึงเลยว ่าตันตูก่จะเสนอมา
ู
แบบน ้
ี
ทกคนด
ุ ้านล ่างต ่างมองหน ้ากัน
คนท่อาว
ี ุโสหน ่อยก็เร่มก
ิ ังวล พวกเขาร ้
ูดีว
่าท่ผ
ี ่านมา
ันต
ต ูก่ท
ู ำอะไรส ุขุมรอบคอบเสมอ แต ่ว
่าเขาก ็เป็ นคน
เป
ิ ดเผยตรงไปตรงมา กล ้าได ้กล้าเสีย หากเป ็น
เม
่ือก
่อน ต ันตูก่จะกร
ู ีดเลือดร่วมสาบานก ับใคร ม ันก็
ไม่ใช่เร่
ืองใหญ ่อะไร แต ่ตอนน ้ต
ี ันต
ูก่เป
ู ็ นเหมียวอ๋ อง
แล
้ว ฐานะไม ่เหม ือนเดิมอีกแล ้ว จะกร ีดเล ือดร่วม
สาบานเป ็ นพ่้
ี นองกับคนอ่
ืนง่ายๆ ได ้อย่างไร ม ันไม ่ใช่
เร
่ืองเล ็กๆ เลย
่งท
ิ
ส ่ส
ี ำค ัญท่ส
ี ุดคือ ถึงแม้ฉีหนิงจะช ่วยแก ้ไขปั ญหา
ของชาวเหม ียวได ้ม
ีผลงานใหญ ่ ทุกคนร ้
ู สก
ึกซาบซ ึ
้งใจ
มาก แต ่ว่าจนถ ึงตอนน ้ท
ี ุกคนร้
ู แค่ว
่าเขาเป ็ นชาวฮ ั
่น
แต่ไม่้
ูรว
่าเขาเป ็ นใครมาจากไหน หลายคนจ ึงร้
ูสึก
ังวลไม
ก ่้นอย
แต่ว
่าในเม ่
ือเหม ียวอ๋ องเป็ นคนเสนอข ึ้นมาก ่อน หาก
คดค
ั ้านไป อาจเก ิดพาย ุลูกใหญ่ข
ึ
้นก็ได้
ีหน
ฉ ิงเองก ็้
ูรส
ึกแปลกใจ แต ่เม
่ือเห็นตันตูก่มองมาท
ู ่
ี
เขาด้วยสายตาท ่คาดหว
ี ังมาก เขาค ิดคร่
ูหน ึ
่งแล
้วย ้ม
ิ
“ท่านเหม ียวอ ๋ องเปิ ดเผยตรงไปตรงมา กล ้าได้กล ้า
เสียขนาดน ้ ได
ี ้เป ็ นพ
่้
ี นองร่วมสาบานก ับท่าน ถ ือเป ็น
เร
่ืองท่ไม
ี ่คิดท่จะอาจเอ
ี ้
ือม” เขาค ิดในใจว ่าเร
่
ืองของ
้ำเฮยเหย
ถ ียนความจร ิงยังไม
่กระจ ่าง ซ ีชวนม ีเร่ือง
ึกล
ล ับมากมาย เบ ้
ืองหล ังยังม
ีอะไรซ ่อนอย ่หลายอย
ู ่าง
ไม่แน่อนาคตอาจจะต ้องให ้เหมียวอ๋ องช่วยเหล ืออีกก็
ได
้ ตอนน ้เหม
ี ียวอ ๋ องเสนอกร ีดเล ือดร่วมสาบาน ก ็ถ
ือ
่าเป
ว ็ นเร่
ืองท ่ด
ี ี
ันต
ต ูก่เห
ู ็นฉีหนิงร ับปากก ็ดีใจมาก ร ีบสั
่งให ้คนนำชาม
ใส่น
้ำเปล ่ามา แล ้ววางไว ้บนโต๊ ะ เขาก ็ทำอะไรรวดเร ็ว
มาก จากน ั
้นเขาจ ึงหย ิบมีดออกมาแล ้วกรีดไปท ่น
ี ้วม
ิ ือ
แล
้วหยดเล ือดลงไปในถ ้วย ฉีหนิงเห ็นดังนั
้น เขาก ็ทำ
ในแบบเด ียวก ัน
ันต
ต ูก
่ยกถ
ู ้วยข ึ
้นมา แล ้วย
่ืนให้ฉีหนิง ฉีหนิงเข ้าใจ
ันท
ท ีว
่า ม ันค ือการแลกถ ้วยเล ือดก ัน ในใจก ็แอบค ิด
่าแลกเล
ว ือดก ันด่
ืม ม ันจะไม่สะอาดหร ือไม่ แต ่่วา
มาถ ึงขั
้นน ้แล
ี ้ว ก ็ทำอะไรไม ่ได้แล้ว ตันตูก่พ
ู ูดขึ
้นมาว ่า
“น่ค
ี ือน้ำจากทะเลสาบจ ันทรา หล ังจากท ่่
ี ืมไปแล
ด ้ว
พวกเราก ็ถือว่ากร ีดเลือดร่วมสาบานก ันแล้ว ต ั้งแต่น
้
ี
่อไปพวกเราก
ต ็ถ
ือว่าเป็ นพ
่้
ี นองก ัน จะไม ่ม
ีทางทรยศ
่อก
ต ันเด ็ดขาด” เขายกม ันขึ
้นด่
ืมอย่างไม ่ล
ังเล
ีหน
ฉ ิงองก ็ยกม ันขึ
้นด่
ืมเช่นกัน ต ันตูก
่เห
ู ็นฉีหน ิง
เด็ดขาด ก ็ู้
รสึกดีใจมาก เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “้ นองชาย
ตรงไปตรงมาไม ่้ออมค้อมไม่ลังเลด ี ้ขาชอบ”
ีหน
ฉ ิงคล ่ย
ี ้มออกมา แอบค
ิ ิดในใจว ่ายังดีท
่ไม
ี ่ได
้บอก
่า แม
ว ้จะไม ่ได้เก ิดวันเดือนปี เดียวก
ันแต ่ขอตายว ัน
เดือนปี เดียวก ันอะไรแบบน ั
้น ไม ่เช
่นนั
้นตันตูก่ท
ู ่อาย
ี ุ
มากกว ่าเขาหลายป ี หากสาบานแบบน ้ เขาร
ี ู้ส
ึกว่า
เสียเปร ียบมาก
“เจ้าบอกว ่าเจ้าช ่
ือหล ินฉ ีใช่หรือไม่” ต ันตูก
่พ
ู ูดว่า
“ต่อไปข ้าจะเร ียกเจ ้าว ่าน ้องหลิน”
ีหน
ฉ ิงได้ยินดังนั
้น ก ็้
ู
รว ่าถึงแม ้ต
ันตูก
่จะพ
ู ูดอย่าง
สบายๆ แต ่ในค ำพ ูดน ั
้นเหม ือนมีความหมายอ ่
ืนแฝง
อย่
ู
ในเม ่
ืออีกฝ่ ายเสนอให ้สาบานเป ็ นพ
่้
ี นองก ่อน แสดงว ่า
เขาก ็จริงใจมากแล ้ว เขาพ ูดมาแบบน ้ ก
ี ็หมายความว ่า
อยากให ้เผยต ัวตนท ่แท
ี ้จร ิงให ้เขาไดู้้
ร แต ่ว
่าไม ่ได
้พูด
ออกมาตรงๆ ในความเป ็ นจริงแล้วก็ถ
ือว ่าย
ังเหล ือ
ทางเล ือกให ้ต
ัวเขาอย ่ หากไม
ู ่สะดวกเผยต ัวจร ิงๆ ก็ไม่
ำเป
จ ็ นต
้องพ ูดออกมาต ่อหน ้าทุกคนก็ได้เหม ือนกัน
ีหน
ฉ ิงร
ู้ด
ีว่าหากต ันตูก่ไม
ู ่ใช่เหมียวอ๋ อง เขาอาจจะพอ
ิ
ปดบังต ่อไปได ้ แต ่ตอนน ้อ
ี ีกฝ่ ายเป
็ นถึงผู
้นำของชาว
เหมียวเจ ็ดสิบสองถ ้ำ อ ีกทั
้งยังเป ็ นพ่้
ี นองร่วมสาบาน
ของเขาอ ีก หากเขาย ังด
้
ือดึงท ่จะป
ี ิ ดบ
ังต่อไป ม ันก็ไม่
เหมาะเท ่าไหร่ เขาค ิดคร
ู่หนึ
่ง แล ้วย่
ืนมือไปคล ำหา
สร้อยเข้ยวหมาป
ี ่ าทู่
ี ก
้ชิงฮ
ั
่นมอบให ้เขาเอาไว ้
เขาร้
ูว่าหากเขาบอกว ่าเขาค ือจ ่นอ
ิ ีโหว ชาวเหม ียว
พวกน้อาจจะไม
ี ่เช่
ือเขา แต ่ว่าหากม ีสร้อยเข ้ยวหมา
ี
่
ปาในม ือ อีฝูจะต
้องจ ำได ้ เม ่
ือเขาเผยฐานะท ่แท
ี ้จร ิง
ออกมา ก ็จะไม ่ม
ีอะไรผ ิดพลาดได ้
ัมภาระท
ส ั
้งหมดในการเด ินทางคร ั
้งน้ อย
ี ่ก
ู ับฉีเฟิง
ั
ท
้งหมด บนต ัวเขานอกจากต ั๋วเง ินแล ้ว ก็มี้ายทอง
ป
พระราชทานจากฮ ่องเต ้ก
ับเข ้ยวสร
ี ้อยหมาป ่ าเท่านั
้น
ตลอดการเด ินทาง เขาแทบจะล ืมไปแล ้วด
้วยซ ้ำว่ามี
ของสองอย ่างน
้้
ี ดวย โดยเฉพาะสร ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่า
ตอนน้ถ
ี ึงได้นึกข
ึ
้นมาได ้ว่าเขาพกม ันมาด ้วย ขณะท ่
ี
เขาย่
ืนมือเข ้าไปคล ำหา เขาก ็เร่มขมวดค
ิ ้วข
ิ ึ
้น ท ุกคนด ู
จะไม่เข
้าใจว
่าเขาจะทำอะไร ฉีหน
ิงคล
ำหาอย่นาน
ู
ุดท
ส ้ายสีหน
้าของเขาก็เปล
่ยนไปท
ี ันท
ี เขาหล
ุดพ
ูด
ออกมาว่า “แย
่แล
้ ว”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ
์ เส
้ือแพร
บทท่ 384 การเปล
ี ่ยนแปลงท
ี ่ไม
ี ่คาดคิด
ุกคนเห
ท ็นฉีหน ิงหน้าถอดส ี ก็ตกใจ เหม ียวอ๋ องถาม
ึ
ข
้นมาว ่า “้ นองหล ิน เกิดอะไรข ึ
้น?”
ีหน
ฉ ิงร
ู้สึกเส ียวสันหล ังวาบ เขาพยายามคล ำหา ย ังดี
่้ายทองพระราชทานย
ี
ท ป ังอย ่ แต
ู ่สร
้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าท
่
ี
ู
กช
้ ิงฮั
่นให ้มาน ั้นหายไปแล ้ว
สร้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าเป
็ นของท ่ถ
ี ้ำเหม ียวท ่เขาเฮยเห
ี
ียนให
ย ้ท่านจ่นอ
ิ ีเหล่าโหวมา คร ั
้งน้เขาเด
ี ินทางมาท ่ซ
ี ี
ชวน ู ก
้ชิงฮั
่นร้
ูว่าฉีหนิงจะต้องเข ้าไปเก ่ยวข
ี ้องกับถ้ำ
เฮยเหย ียน ก ็เลยให ้สร
้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าก
ับเขาเอาไว ้
้
ดานบนของสร ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าม ันม
ีภาพเป ็น
ัญล
ส ักษณ์ อย่ ฉ
ู ีหน
ิงร้
ูดีว
่าคนอ ่
ืนอาจจะมองไม ่เข้าใจ
แต่คนของถ ้ำเฮยเหย ียนต้องรู้ แน
่นอน ม ีสร้อยเข้ยว
ี
หมาป ่ าไว้ในม ือ ม ันคือเคร่
ืองหมายย ืนย ันตัวตนของ
คนจากจวนจ ่นอ
ิ ีโหว
เดิมทีฉ
ีหน
ิงค ิดว
่าสร ้อยเข้ยวหมาป
ี ่ าอาจจะไม ่ได
้ม
ี
ประโยชน ์ อะไรมากมาย ไม ่จ
ำเป ็ นต
้องใช ้ม
ันยืนย
ัน
ัวตนก
ต ็ได
้ แต ่ค
ิดไม ่ถ
ึงว่าการพกสร ้อยเข้ยวหมาป
ี ่า
เอาไว ้ ก
็ไม่ใช่เร่
ืองเส ียหายอะไร ไม ่แน่อาจจะม ี
ประโยชน ์ จร
ิงๆ ก ็ได้ จึงพกติดตัวเอาไว ้
ตลอดการเด ินทางท ่ผ
ี ่านมา เขาไม ่ได
้ไปใส ่ใจสร้อย
เข้ยวหมาป
ี ่ าเลย แต ่ให้ความส ำค ัญก
ับป
้ายทอง
พระราชทานมากกว ่า ้ดวยเหต ุน
้เขาเลยไม
ี ่้
ูรต
ัวว่ามัน
หายไปตอนไหน
แต่ว่าตอนน้เขาค
ี ิดจะหย ิบมันออกมา เพ ่ือยืนยันฐานะ
ของเขา ค ิดไม่ถ
ึงว ่ามันจะมีประโยชน ์ จร
ิง แต ่สร
้อย
เข้ยวหมาป
ี ่ ากลับมาหายไปอ ีก
ีหน
ฉ ิงก
ังวลมากเก ่ยวก
ี ับการหายไปของสร ้อยเข้ยว
ี
หมาป ่า
หากระหว ่างทางเขาไม ่ทันระวัง แล ้วม
ันหายไป ฉ ีหนิง
อาจจะไม ่ค่อยกังวลเท ่าไหร ่
เขาก ังวลมากว ่า สร้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าจะตกไปอย ่ก
ู ับคน
่ไม
ี
ท ่หวังดี
เขาแอบโทษต ัวเอง ค ิดว่ามาถึงซีชวนแล้ว เขาควรจะ
ระว ังตัวมากกว ่าน้ เหต
ี ุใดถ ึงได
้สะเพร ่าได้ ค ิดไม่ถึงว
่า
เขาจะท ำความผ ิดพลาดคร ั
้งใหญ่ขนาดน ้
ี
เร
่ืองน้จะว
ี ่าใหญ ่ก็ใหญ่ จะว ่าเล
็กก็เล็ก
หากสร ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าตกหล ่นกลางป่ า หรือคนท ่ไม
ี ่
เก่ยวข
ี ้องได ้ไป อาจจะไม ่เกิดเร
่ืองอะไรข ึ้น แต่ว่าหาก
ีคนต
ม ั
้งใจขโมยสร ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าไป เร่
ืองน ้ก
ี ็ล
ำบาก
แล
้ว
่งแรกท
ิ
ส ่เขาค
ี ิดก
็คืออ
ีฝูเอาไปหร ือไม ่ แต่ว
่าพวกเขา
สองคนก ็อย ่้
ู ดวยก
ันแทบจะตลอดเวลา อ ีกทั
้งพวกเขา
็ม
ก ีอะไรก ันแล ้ว เห็นทุกอย่างของก ันและก ัน อ ีฝ
ู
อาจจะเห ็นสร้อยเข้ยวหมาป
ี ่ าก
็ได้ แต
่ว่าความค ิดน้ก
ี ็
ูกเขาป
ถ ั ดออกไป
หากอีฝูเห็นสร้อยเข้ยวหมาป
ี ่ าจริง ก
็น่าจะร้
ู ฐานะท ่
ี
แท
้จริงของเขาไปแล ้ว แต ่ว่าจนถ ึงตอนน้ อ
ี ีฝูยัง
เหมือนไม ่้
ูรอะไรเลย
ีฝ
อ ูเห
็นฉีหน ิงส
ีหน้าเคร่งเคร ียด ก ็ขมวดค้ว
ิ
“ท่านเหม ียวอ๋ อง ้
ขาอย ่ท
ู ่น
ี ่ต
ี ่อไม่ได
้แล
้ ว” ฉีหน ิงร
้
ูว่า
เขาไม ่ควรเส ียเวลาต ่อไปอ ีก หากสร้อยเข ้ยวหมาป
ี ่า
ูกคนไม
ถ ่หว ังด
ีเอาไป อ ีกฝ่ ายจะต ้องหลอกใช ้
ประโยชน ์ จากสร้อยเข้ยวหมาป
ี ่ าสวมรอยเป ็ นคนของ
่นอ
ิ
จ ีโหว เข ้าไปในเขาเฮยเหย ียนแน่นอน “้ ขามีเร
่
ือง
ำค
ส ัญอยากจะขอให ้ท่านช่วย”
ึงแม
ถ ้เหม ียวอ๋ องจะร
ู้จ
ักฉ ีหน ิงไม่นาน แต่ว่าร้
ูว่าเขาก ็
ไม่ใช
่คนท ่แสดงออกส
ี ีหน
้าท ่าทางอะไรมาก แต ่ตอนน ้
ี
ีหน
ฉ ิงดู่
ืนตระหนกมาก แสดงว
ต ่าต้องเกิดเร่
ือง
แน่นอน เขาไม ่ล
ังเลเลย “เจ ้าว่ามาได้เลย ขอแค ่้ขาท
ำ
ได้ จะช ่วยเจ ้าอย่างเต ็มท
่”
ี
“ท่านเหม ียวอ๋ อง ้ขาอยากจะขอย ืมม
้าสักสองต ัว กับ
อาหารแห ้งและน ้ำสำหร ับเดินทาง” ฉ ีหน
ิงสีหน้า
เคร่งเคร ียด “้ ขากับอ
ีฝูจะต
้องออกเด ินทางเด ๋ยวน
ี ้เลย
ี
พวกเราจะต ้องเร ่งเด
ินทางไปย ังเขาเฮยเหย ียนให้เร็ว
่ส
ี
ท ุด”
ีฝ
อ ูร
ีบล ุกขึ
้นแล ้วพ
ูดว่า “ท่านเหม ียวอ
๋ อง พวกเราไม ่
ควรเส ียเวลาอ ีกจริงๆ”
“้นองหล ิน เร ่ืองน
้ไม
ี ่น
่าจะต้องร ีบร
้อนขนาดน ้นะ”
ี
ันต
ต ูก่ช
ู ้ไปด
ี ้านนอก “้าจะม
ฟ ืดแล ้ว ไปพร่
ุงน้ด
ี ีหรือไม่
้
ขาจะให ้คนค ุ
้มกันพวกเจ้าไปด ้วย?”
“ความหว ังดีของท ่านเหมียวอ๋ องข
้าร
้
ูดี แต่ว
่าหากไม ่
ีบเด
ร ินทางตอนน ้ เกรงว
ี ่าจะไม ่ท
ันการ” ฉ ีหนิงพูด
อย่างจร ิงจังว่า “พวกเราต ้องออกเด ินทางเด ๋ยวน
ี ้เลย”
ี
ความม ั
่นใจในการแก ้ไขป
ั ญหาเร่ืองของเขาเฮยเหย ียน
็ค
ก ือไป๋ถ
ังหลิงยังไม
่ตาย
ั
ท
้งสองฝ ่ ายย
ังคงน่งไม
ิ ่เคล่
ือนไหว เพราะเหว ่ยถงซ ูไม่
ยอมส ่งคนไปเจรจา ทางเขาเฮยเหย ียนเองก ็ไม่ยอมพา
ไป
๋ถังหลิงลงจากเขา หากไป ๋ถ
ังหล ิงย
ังคงม ีช
ีวิตอย่ ฉ
ู ี
หนิงก็ม
ั
่นใจในฐานะของต ัวเอง อ ีกท
ั
้งยังมี้ายทอง
ป
พระราชทานอย ่ในม
ู ือ ม
ี้นองสาวของจ ้าวถ ้ำปาเย ่ล
่อย
ี ่
ู
้
ดวย จะพาไป ๋ถ
ังหลิงลงจากเขาก ็ไม่ใช่เร่
ืองยาก
ขอแค ่ไป
๋ถังหล
ิงตามเขาลงจากเขาเฮยเหย ียน เร ่
ืองน ้ก
ี ็
สามารถประกาศออกไปได ้ ความผ ิดฐานส ังหารข ุน
นางราชส ำนักก็จะถูกล
้างไป ภ ัยอ ันตรายของเขาเฮย
เหยียนก ็จะได
้รับการแก้ไข
แต่ว
่าหากสร ้อยเข้ยวหมาป
ี ่ าตกไปอย ่ในม
ู ือของผ ู
้ไม่
หวังดี หากอีกฝ
่ ายอาศัยสร้อยเข้ยวหมาป
ี ่ าแฝงต ัวเข ้า
ไปในเขาเฮยเหย ียน ใช้ฐานะจ ่นอ
ิ ีโหวพาต ัวไป๋ถังหลิง
ไป ผลท ่ตามมาแทบไม
ี ่อยากจะค ิดเลย
่งส
ิ
ส ำค ัญท่ส
ี ุดในเร ่
ืองน ้ค
ี ือไป
๋ถ ังหลิง เม่
ือไป
๋ถังหลิง
ตาย เร ่
ืองก ็จะยากข ึ
้นไปอ ีก
เหมียวอ๋ องคนใหม ่ไม่ใช ่คนท่ท
ี ำอะไรลวกๆ เม ่
ือเห็น
สถานการณ ์ แบบน้ ก
ี ็้
ู
รว่าเร่
ืองน ้น
ี ่าจะด่วนมาก เขาพ ูด
่า “ไป
ว ๋ หย่าล่”
ี
ไป
๋ หย
่าล่ล
ี ุกค ำน ับแล ้วพูดว่า “ท ่านเหมียวอ๋ อง”
“เจ้ารีบไปเล ือกทหารฝ ีมือดีของพวกเราสามส ิบคน
เตรียมอาหารและน ้ำอย ่างดีให้พร้อม ุค
้มก
ันน้องหลิน
ไปยังเขาเฮยเหย ียน” ต ันตูก่พ
ู ูดว
่า “หากม ีโอกาสได ้
พบเหว ่ยช่
ือส่ือ เจ ้าบอกก ับเขาในนามของข ้า ถ ้ำเฮย
เหยียนถูกใส ่้
ราย อ ีกทั
้งพวกเราม ีหล
ักฐาน ้ ขาจะรีบไป
พบเขาให ้เร ็วท่ส
ี ุด”
ไป
๋ หย
่าล่ร
ี ีบพ ูดว่า “ไป ๋ หย่าล่ร
ี ับบัญชา”
ีหน
ฉ ิงกับอีฝูเห็นต ันตูก
่จ
ู ัดแจงท ุกอย่างให้เร
ียบร้อย ก ็
้
ู
รสึกซาบซ ึ
้งใจมาก ต ่างก ็คำน ับขอบค ุณ
ีหน
ฉ ิงคิดไปคร ่
ูหน ึ
่ง จากน ั้นก
็ไปกระซ ิบข้างห ูของต ันต
ู
่ ต
ู
ก ันตูก่ส
ู ีหน้าเร ่มเปล
ิ ่ยน เขาพ
ี ูดด้วยความตกใจว ่า
“เจ้า...เจ ้าค ือ...”
“ท่านเหม ียวอ ๋ อง เม ่
ือเสร ็จจากเร ่ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน
แล้ว ้
ขาค ่อยมาพบก ับท ่านอ ีกครั
้ง” ฉ ีหนิงย้มแล
ิ ้วพูด
แทรกข ึ
้นมา
ันต
ต ูก
่ร
ู ีบพ ูดว ่า “ได ้ ขอให ้พวกเจ ้าราบร ่
ืนท ุกอย่าง”
พวกเขาก ็ไม ่เสียเวลาอ ีก จะต ้องลงเขาก ่อนท่้าจะม
ี ฟ ืด
ไป
๋ หย
่าลุ่
ี ค้นเคยก ับท่น
ี ่ด
ี ี เขาพาทหาชาวรเหม ียวอ ีก
สามสิบคนท ่ร
ี ่างกายก ำย ำพกธน ูุคมก
้ ันไป
ไป
๋ หย
่าล่เป
ี ็ นหน ึ
่งในหกห ัวหน้าถ้ำเหม ียวชางซ ี เขา
เป
็ นคนฉลาดมาก เขาไม ่เพียงม ี่
ือเส
ช ียงในถ ้ำเหม ียว
ชางซีเท ่าน ั
้น แต ่ก
ับถ ้ำ่ืนเขาก
อ ็เป็ นท
่้
ีูรจ
ัก คร ั
้งน้ต
ี ันตูก
่
ู
ั
ส
่งให้ไป๋ หย่าล ่เป
ี ็ นคนค ุ้มกัน แสดงว ่าเขาค ิดอย ่าง
รอบคอบแล ้ว
ีหน
ฉ ิงไม่ได
้ปฏ ิเสธความหว ังด
ีของต ันต
ูก่
ู
ครั
้งน้้
ี ตองเร่งเดินทางไปถ ึงเขาเฮยเหย ียนให ้เร
็วท่ส
ี ุด
จะเด ินทางอ ้อมไม่ได
้ เพราะม ันจะทำให ้เสียเวลา อ ีก
ั
ท
้งหากเด ินอ้อม เกรงว ่าอีกฝ่ ายจะส่งคนมาลอบโจมต ี
ีก
อ
ีหน
ฉ ิงร
้
ู้ขอน
้ด
ี ี การกระท ำของอ ีกฝ
่ ายล
ับๆ ล ่อๆ ไม่
เป
ิ ดเผย เร ่
ืองของถ้ำเฮยเหย ียนราชส ำน ักให้
ความส ำคัญมาก หากราชส ำนักจับใครมาได ้ ก็อาจจะ
หาต ัวคนร้ายต ัวจร
ิงยากข ึ
้นไปอ ีก
้ำเหม
ถ ียวส่งทหารมาสามส ิบคน พวกเขาเช ่ยวชาญใน
ี
การข ่้
ี มามาก พกดาบพกอาว ุธ หากอ ีกฝ
่ ายไม ่ม
ีคน
มากพอ ค ิดจะข ัดขวางก็คงได ้แค่ั
ฝน
พวกเขาเล ือกเส้นทางท่ใช
ี ้ระยะเวลาท ่ส
ี ั้นท
่ส
ี ุด
เดินทางท ั
้งวันทั
้งค
ืนไม่หยุดพัก
ถ เหม
้ำ ียวชางซ ีต
ั
้งอย ่ในพ
ู ้
ืนท ่ของอ
ี ำเภอต ันชวี ส ่วน
เขาเฮยเหย ียนต ั
้งอย ่ท
ู ่อ
ี ำเภอต ันปา ท ่จร
ี ิงก็ไม่ไกลก ัน
มาก เพียงแต่ตอนน ั้นอ
ีฝูถูกไล ่ล
่า เลยท ำให้เส ียเวลา
ไป
ำเภอต
อ ันปาต ั
้งอย ่ระหว
ู ่างปาตงก ับปาซ ี ในพ้
ืนท ่ม
ี ี
ูเขาหลายล
ภ ูก เขาเฮยเหย ียนค ือหน
ึ
่งในน ั
้น และก ิน
้
ืนท
พ ่มากท
ี ่ส
ี ุด น่าจะก ินพ้
ืนท ่ประมาณส
ี ่ส
ี ิบห้าส
ิบล ้
ี
ูเขาหลายส
ภ ่วนเป ็ นหน้าผา แทบจะไม ่มีคนเด ินได ้
้ำเฮยเหย
ถ ียนม ีถ
้ำย ่อยหกแห ่ง ม ีประชากรประมาณ
้
หาหกพันคน หล ังจากท ่เก
ี ิดเร ่
ือง ชายในถ ้ำบางส ่วน
ูกจ
ถ ัดให
้ไปเฝ้าท ่ถ
ี ้ำหล ัก ส ่วนท ่เหล
ี ือถูกส่งไปย ังปาก
ทางเข้าถ้ำต
่างๆ ทหารของซ ีชวนถูกโยกมาป ิ ดล
้อมท ่น
ี ่
ี
ราวสองพ ันคน ิ ปดล้อมท ุกทางเข ้าออกของเขาเฮยเห
ียน ชาวถ
ย ้ำกังวลว ่าพวกทหารจะบ ุกเข้ามา ก ็เลย
ออกมาเฝ้าประช ิดทางเข ้าออกเอาไว ้จนหมด
ทหารอย ่ท
ู ่ต
ี ีนเขา ชาวเหม ียวไม ่ยอมให ้จับง่ายๆ ไม ่
เพียงผู
้ชายท ่ถ
ี ูกส่งไปเฝ้าปากทางเข ้าออกท ุกทาง
เหล ่าผ
ู
้หญ ิงเองก ็เช่นก
ัน
เม่
ือเทียบก ับเหล ่าทหารซ ีชวน อาว ุธของชาวเหม ียว
้
ลาหล ังกว่ามาก
นอกจาอาว ุธดาบแล ้ว อาว ุธท่ส
ี ำค ัญท่ส
ี ุดของพวกเขา
็ค
ก ือธนู
เขาเฮยเหย ียนเป ็ นทรงส่เหล
ี ่ยมม
ี ีอาณาเขตหลายส ิบล้
ี
ี่
ม ปารกท ึบ ม ีหลายถ ้ำย
่อย แต ่ในหลายพ ้
ืนท่เป
ี ็ นท
่
ี
้
ตองห ้าม บางท ่ี
ี มไว้เพ
่
ือเป ็ นท
่อย
ี ่ของนกและส
ู ัตว์่ปา
บางชน ิด ด ังน ั้นภายในเขาเฮยเหย ียนจ ึงมีนกและส ัตว
์
่
ปาบางชน ิดจ ำนวนมากอาศ ัยอย ่ ซ
ู ึ
่งเหมาะแก ่การล ่า
ัตว
ส ์ อย
่างมาก
ู
ผหญ
้ ิงจะร ับผ ิดชอบล ูกธนูของผ ู
้ชาย อ ีกทั
้งพวกเขาย ัง
ำตามค
ท ำส ั
่งของปาเย ่ล่ท
ี ุกอย่าง เพ ่
ือขัดขวางไม ่ให
้
ทหารบุกเข้ามา ด ังนั
้นจ ึงได้วางก ับด
ักเอาไว ้ใกล ้กับ
บริเวณตีนเขา ซ ึ
่งเร ่
ืองน ้เป
ี ็ นความลับนอกจากคนใน
้ำแล
ถ ้วคนนอกไม ่มีคนรู้ เลย
้ำเฮยเหย
ถ ียนไม ่คิดต่อสู้ แต่ว่าหากทหารบ ุกเข้ามา
จริง ถ
้ำเฮยเหย ียนเองก ็ไม่คิดจะยอมให ้จ ับง่ายๆ
การเตร ียมร
ับม ือของถ ้ำเฮยเหย ียน ฉีหนิงไม ่้
ู
ร ตอนน ้
ี
เขาหวังแค่สร
้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าท
่หายไปจะไม
ี ่ตกไปอย ่
ู
ในมือของคนไม ่หวังดี ตลอดการเด ินทางเขาพยายาม
ึกถ
น ึงสถานท่ท
ี ่เป
ี ็ นไปได ้ว่าจะท ำสร ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่า
หายไป เขาจ ำได ้ว
่านอกจากตอนท ่เตร
ี ียมของออก
เดินทาง เห็นคร ั
้งนั
้นเป ็ นครั
้งสุดท้าย จากน ั
้นก็ไม ่ค
ิด
จะใส่ใจมันอ
ีก แล ้วมันหายไปท ่ไหน หายตอนไหน
ี
เขาจำไม ่ได
้เลย
ของหาย เก ิดขึ้นเม่
ือไหร ่ก็ได้ ม
ันหายท ่ไหนก
ี ็ได ้
เขาโทษต ัวเองตลอด แอบค ิดในใจว ่าเหต ุใดเขาถ ึงได ้
ประมาทขนาดน ้ ของบางอย
ี ่างถ ึงจะมองแล ้วขัดตา
แต่ในเวลาส ำคัญ มันอาจเป ็ นของท ่ช
ี ้ชะตาเลยก
ี ็ได
้
ันต
ต ูก่ส
ู ั
่งให้คนเตร ียมม
้าไว ้ให้ ต
่างก ็เป็ นม
้าด
ีทั
้งนั
้น
ึงแม
ถ ้ซีชวนจะเป ็ นสถานท่เล
ี ้ยงม
ี ้า แต ่ก
็เพราะเหต ุน้
ี
ึงเป
จ ็ นม้าท่เหมาะก
ี ับการใช ้ในซีชวนเท ่านั
้น เส้นทาง
คดโค ้งไม ่ราบเรียบ ้มาว่งมาก
ิ ็ราบร ่
ืนมาก
ใกล้ค ่ำแล ้ว เดินทางมาตลอดสองว ันสองค ืนเต็ม คน
และม ้าอ ่อนเพล ียมากแล ้ว ยังดีท
่ตลอดเส
ี ้นทางไม ่มี
ุปสรรค ก
อ ็ถือได
้ว่าราบร่
ืน ย ังด
ีท่เห
ี ็นถึงตัวเขาแล ้ว
ีฝ
อ ูยกม ือขึ
้นมาปาดเหง ่
ือ นางช ้ไปด
ี ้านหน ้าแล
้วพ ูดว่า
“ท่น
ี ั
่นก ็คือเขาเฮยเหย ียนแล ้ ว”
---------------------------------
 บนท
ั ึกลับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท
่ 385 เขาเฮยเหย
ี ียน
การเด ินทางยากล ำบาก ยากกว ่าขึ
้นสวรรค ์ เสียอ
ีก
เม่
ือเข้าใกล้เขาเฮยเหย ียน ฉีหนิงจึงเข้าใจเลยว ่าเหต ุ
ใดทหารถ ึงไม่บ
ุกเข ้าไปโจมต ีเขาเฮยเหย ียนเส ียที แค
่
มองล ักษณะรอบๆ ของเขาเฮยเหย ียนก็้
ู
รได ้ท
ันที
เส้นทางคับแคบ ถนนหนทางก ็มองไม ่เห็น ด ังน
ั้นจะ
หาทางเข ้าไปย ังเขาน ั้นยากมาก
่
ปารกท ึบต
้นไม้ใบหญ ้าปกคล ุมหนาทึบไปหมด
หลายต ่อหลายท ่หญ
ี ้าปกคล ุมถนนจนม ิดชิด เม่ือ
เหย ียบก
็เจอแต ่หล ุมแต่บ
่อ
รอบๆ เขาเฮยเหย ียนเดินทางล ำบากไม ่้
นอย ึ นก
ภาพได ้เลยว่าบนเขาน ั้นจะมีสภาพอย ่างไร
ไม่มีถนนตัดผ
่านข ึ
้นเขา ก ็แสดงว ่าเขาเฮยเหย ียนทำ
การขนส ่งไม่สะดวก การใช ้ช
ีวิตในถ ้ำก
็ไม่ได้สบาย
แต่เพราะอย ่างน้ ทหารค
ี ิดอยากจะบ ุกโจมตี ก
็ไม ่ใช
่
เร
่ืองง่าย
ังด
ย ีท่อ
ี ีฝูุคนเคยเส
้ ้นทางน ้ด
ี ี นางจ ึงนำทางอย ่
ู
้
ดานหน ้า เด ินผ่านเส ้นทางท ่ค
ี ับแคบน้ไป ส
ี ักพักก
็มี
ูกธน
ล ูยิงเข ้ามาจากพ ้
ืนด้านบน หล ังจากท ่ท
ี ุกคน
ำล
ก ังเหย ียบเขาพ ้ืนท่ของเขาเฮยเหย
ี ียน ก็ระวังตัว
ันมากข
ก ึ
้น เม ่
ือมีธนูยิงมา ท ุกคนก ็ช
ักดาบออกมาก ำ
ไว้ในมืออย ่างพร ้อมเพร ียงกัน
่ๆ ม
ู
จ ีธน ูยิงมาต ่อเน่
ือง ย ังดีว่าไม
่นานมาก จากน ั้นก
็
ีกล
ม ่มคนโผล
ุ ่ออกมาจากหล ังพ่มไม
ุ ้ พวกน ั
้นเป็น
ทหารของทางการราวส ิบกว่าคน
“อย่าว ่วาม” ฉ
ู ีหน
ิงพ ูด
ทหารท ่โผล
ี ่ออกมารวมๆ แล ้วก็น
่าจะม ีประมาณส ่
ี
ิบห
ส ้าสิบคน พวกเขาล ้อมพวกของฉ ีหนิงเอาไว้ ชาว
เหมียวต ่างก ำดาบเอาไว ้แน่น
อฝ
ี ูเข
้าใกล ้ฉีหน
ิง แล้วพูดว
่า “ท ำอย ่างไรดี? จะฝ่ าไป
เลยดีหร ือไม ่? คนของพวกเราก ็ไม
่้นอยนะ”
ีหน
ฉ ิงส่ายหน ้า แล้วพ
ูดว่า “ท่น
ี ่ใครเป
ี ็ นคนค
ุม?”
ีคนๆ หน
ม ึ่งเดินออกมาจากกล ่มฝ
ุ ่ ายทหารทางการ
อายุราวสามส ิบป
ี ในม ือถ
ือดาบ แล ้วพูดกับฉ
ีหน
ิงว่า
“พวกเจ ้าเป ็ นพวกเดียวกับกบฏถ ้ำเฮยยเหย ียน
หรือไม่? ทางท ่ด
ี ี วางอาว ุธลงซะ แล ้วยอมให้จับเสีย
ีๆ”
ด
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ไม่ถามให ้แน่ช
ัดก่อน พวกเจ ้าก็
ิดจะฆ
ค ่าคนแล ้วหรือ พวกเจ ้าเป็ นโจรป่ าหร
ืออย
่าไร
ัน?”
ก
“เจ้าว
่าอะไรนะ?” คนๆ น ั
้นหน ้าถอดส ี เขาช
้ไปท
ี ่
ี
เส
้ือเกราะของเขา “เจ ้าตาบอดหร ืออย่างไร ไม่เห ็น
หรือว
่าน ่ค
ี ืออะไร? พวกเราเป ็ นทหารซ ีชวน ม
ีหน้าท่
ี
ำจ
ก ัดโจรผ ู
้้ราย”
“ท่แท
ี ้ก
็ไม่ใช่โจร” ฉ ีหนิงย
้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “เม ่ือคร
ู่พวก
เจ้ายิงธนูใส่พวกข้า ้ขายังค
ิดว ่าม
ีโจรจะมาปล ้นพวก
้
ขาเส ียอ
ีก”
“บังอาจ” คนๆ น ั
้น ตะคอก แล ้วมองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง
“เจ้าเป็ นชาวเหม ียวหร ือ? พ ูดจาฉะฉานด ีน่ พ
ี ูด
ความจร ิงมา พวกเจ ้ามาท ำอะไรก ันท
่น
ี ่? ๋
ี ออ ้ขาร
้
ู
แล้ว พวกเจ ้าเป็ นกองหน ุนท่จะมาช
ี ่วยเขาเฮยเห
ียนใช
ย ่หรือไม่?”
เวลาชาวเหม ียวพูด จะต ิดสำเน ียงแบบชาวเหม ียว
แต่ว่าฉ
ีหนิงพูด ไม่มีสำเนียงแบบชาวเหม ียวเลย
“รีบหลีกทางไปซะ” ฉ ีหน
ิงไม่อยากเส ียเวลาท ีน่ ี
อก
่
“้ขามีเร
่ืองด
่วนต้องร ีบเข้าไป”
“น่าขำน ัก เจ้าค
ิดจะเข ้าไปก็เข้าไปได้หร ือ?” คนๆ
ั
น
้นพ ูดด
้วยน้ำเสียงท ่เย
ี ็นชาว่า “อย ่าว
่าแต ่จะเข้าท่น
ี ่
ี
เลย ตอนน ้พวกเจ
ี ้าจะถอยกล ับไปก ็ไม
่ได้เหม ือนกัน”
จากน ั
้นเขาก ็ยกมือให้ล
ูกน้องเดินหน ้า แต ่ฉ
ีหนิงเองก ็
ยกม ือขึ
้น ในม ือของเขาม ี้ายส
ป ีทองท ่ถ
ี ูกแสงสะท ้อน
อย่ ฉ
ู ีหน ิงกำ้ายแล
ป ้วเดินข
ึ้นหน
้าไป แล ้วถามว ่า
“เห ็นชัดแล้วหร ือย
ัง?”
คนๆ น ั้นตะล ึงไป เขาไม ่เพียงเดินข ึ
้นหน้าไป อ ีกท
ั้ง
ังย
ย ่ืนม
ือจะไปหย ิบมาด้วย ฉ ีหน
ิงทำส ีหน้าดุด
ัน
คนๆ น ั้นย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ดีน
่ พวกเจ
ี ้ากล ้าต
ิดสินบน
เจ
้าหน ้าท ่ กล
ี ้าใช้ทองมาต ิดสินบนพวกข ้า บังอาจ
เกินไปแล ้วนะ” จากน ั
้นเขาก ็ค
ิดจะย ึดป้ายทองมา
“้ขาจะย ึดม ันไว้เป
็ นหล
ักฐานว ่าเจ้าต ิดสินบน”
ีหน
ฉ ิงเข้าใจข ึ้นมาทันท
ี คนๆ น ้ไม
ี ู่้
รจักป้ายทอง
พระราชทาน เขาแสยะย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “หากเจ ้า
อยากตาย ก ็ลองแตะต ้องมันดู”
คนๆ น ั้นตะล ึง เห็นบนป้ายทองม ีอ
ักษรสล ักอย ่ อ
ู ีก
ั
ท
้งฉ ีหนิงก็มีส
ีหน้าท
่จร
ี ิงจังมาก ก ็้
ู
รสึกว ่าน
่าจะไม ่ใช่
ของธรรมดาแล ้ว เลยถามไปว ่า “น่...น
ี ่ม
ี ันเข
ียนมัน
่าอะไร?”
ว
“ใครเป ็ นคนรับผิดชอบท ่น
ี ่?” ฉ
ี ีหน
ิงถาม “เจ ้าหร
ือ?
ีคนอ
ม ่ืนอีกหร ือไม่?”
คนๆ น ั้นฟ
ั งสำเน ียงของฉ ีหนิงแล้วก
็คิดว่าน่าจะเป็น
คนจงหยวน แต ่ว
่ากลับพาชาวเหม ียวกล ่มหน
ุ ึ
่งมา
้
ดวย เขาร ้
ูสึกว่าแปลกใจไม ่้
นอย เขาล ังเลไปคร ู่หน
ึ
่ง
จากน ั
้นก็หันกลับไปกระซ ิบก ับทหารอ ีกคน ทหาร
คนนั
้นก ็ร
ีบเด ินไปท ันท
ี
ีหน
ฉ ิงร้
ูว่าเขาก ็น
่าจะไปรายงานห ัวหน้าของพวกเขา
เดินทางมาไม ่หยุด ก็้
ู
รว่าจะร ีบร้อนไม ่ได
้ เขาห ันไป
บอกให ้คนอ ่ืนพ
ักก่อน พวกทหารเองก ็้
ลอมพวกเขา
ไว้อย
่างน ั
้น
“เจ ้ามาน่” ฉ
ี ีหน ิงกวักมอเร ียกทหารมา คนๆ ั น้นก
็
้
ู
รสึกโกรธมาก แต ่ก็ย
ังเด ินตามไป แล ้วถามว ่า “เจ ้า
จะท ำอะไรน ่ะ?”
“พวกเจ ้ายังไม่ได้บุกโจมต ีเขาเฮยเหย ียนใช ่หร ือไม่?”
คนๆ น ั
้นพูดว่า “เจ ้าม ีส
ิทธิอะไรมาถาม?” เขาพ ูดว่า
“เบ้ืองบนยังไม ่มีค
ำส ั
่งลงมา พวกเราท ำได ้แค่เฝ ้า
เอาไว ้ตรงน ้ ต
ี ั้งหลายเด ือนแล้ว ท
่้
ี ตองมาอย ่ท
ู ่แบบน
ี ้
ี
...จะบ ุกก็ไม่บุก จะถอยก ็ไม่ถอย ก็ไม่้
ู
ร...ก ็ไม่้
ูรว
่า
เบ้
ืองบนก ำล ังค ิดอะไรอย ่?”
ู
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกโล่งใจข ึ
้นมา แต ่ไม่นานนัก ก็ได้ย
ินเส ียง
ี
ฝเท ้าคนเดินมา เห ็นชายว ัยกลางคนผ ู้หน
ึ
่งสวมช ุด
เกราะพาทหารมาส ่้
ี หานาย เขาเห ็นทหารล ้อมชาว
เหม ียวกล่มหน
ุ ึ
่งเอาไว ้จ
ึงก็ขมวดค้วม
ิ ่น ส
ุ ีหน้าพล ัน
เคร ่งเครียดข ึ
้นมา เขาถามว ่า “พวกเจ ้ามาจากถ ้ำ
ไหน?”
ฉหน
ี ิงเองก ็ไม่ได้พ
ูดมาก ยกป ้ายทองพระราชทาน
ออกมาท ันที
ชายช ุดเกราะขมวดค ้ว แล
ิ ้วเด ินหน้าข ึ
้นมาสองก ้าว
เขาจ้องมองมา ส ีหน้าของเขาก ็เปล่ยนไป จากน
ี ั
้น
เขาก ็ค
ุกเข ่าลงและพ ูดด้วยความเคารพอย ่างส
ูงสุดว ่า
“เยว ่ก
ันเหล ียงตำแหน ่งเส้ยวเว
ี ่ยในส ังกัดของใต้เท้า
เหว่ยช่
ือส่
ือแห ่งซีชวน ถวายพระพรฝ ่ าบาท”
เม
่ือพ
ูดแบบน ้ออกมา ท
ี ุกคนก ็ต
่างก็ตะล ึงตกใจก ันไป
ตามๆ ก ัน
ีฝ
อ ูก
ับไป๋ หย่าล่ถ
ี ึงก
ับอ้าปากค ้าง พวกเขามองมาท ่ฉ
ี ี
หนิง ในสมองของพวกเขาว ่างเปล ่าไปหมด พ ูดอะไร
ไม่ออกเลยแม ้แต่ค
ำเด ียว
ทหารท ่อย
ี ่รอบๆ ก
ู ็อึ
้งไป จากน ั้นก
็คุกเข ่าลงก
ันหมด
แล
้วพูดอย ่างพร ้อมเพร ียงกันว ่า “ทรงพระเจร ิญ
หม
่ืนป
ี หม
่ืนๆ ี ป”
“เยว ่เส้ยวเว
ี ่ยลุกข ึ
้นเถอะ” ฉ ีหน ิงส
่ายหน ้าแล ้วพ ูด
่า “้
ว ขาไม่ใช่่
ฝาบาทหรอก แต ่ว่าเจ้าจำ้ายทองน
ป ้ได
ี ้
็ด
ก ีแล้ว เพราะม ันเป ็ นป
้ายท่่
ี ฝาบาททรงประทานให ้
มา”
“ท่แท
ี ้ก็ท
่านผู
้แทนน ่เอง” เยว
ี ่ก
ันเหล ียงพูดอย ่าง
นอบน ้อมว ่า “ไม ่ทราบว ่าท่านผู
้แทนมาท ่น
ี ่ ไม
ี ่ทราบ
่าม
ว ีอะไรให ้รับใช้หร ือขอร ับ?”
ไป
๋ หย่าล่ก
ี ับอ
ีฝูมองหน ้ากัน ตอนน ้พวกเขาถ
ี ึงได ู้้
รว่า
พวกเขาเข ้าใจผ ิด ฉ ีหนิงไม่ใช่ฮ่องเต้ แต ่ว่าถึงอย ่าง
ั
น
้น ในม ือของฉ ีหนิงม ี้ายทองพระราชทาน
ป ฐานะ
ของเขาก ็ไม
่ธรรมดาแน ่นอน
“ใต้เท ้าเหว่ยอย ่ท
ู ่น
ี ่้
ี ดวยหรือหรือไม ่?” ฉ ีหน ิงถาม
เยว ่ก
ันเหล ียงส่ายหน ้าแล ้วพ
ูดว่า “เร ียนท ่านผ ู
้แทน
่านช
ท ่
ือส่
ือตอนน ้อย
ี ่ท
ู ่เม
ี ืองเฉิงตู แล ้วส
ั่งใหู้ผ้
บญชาการเหยาร
ั ับผ
ิดชอบป ิ ดล
้อมเขาเฮยเหย ียน
เอาไว ้”
“ผู
้บัญชาการเหยา?”
“ถูกต้อง” เยว ่ก
ันเหล ียงพูดว่า “ทหารได ้เร
่มป
ิ ิด
้
ลอมเขาเฮยเหย ียนตั้งแต่ปลายป ีท
่แล
ี ้ว โดยทหารได ้
ิ
ปดล้อมท ั
้งหมดสามด ้าน ทั้งทิศตะวันออก ตะวันตก
ทางเหน ือ ส่วนทางใต ้ม
ีทหารจ ่นเว
ิ ่ยกวนของท่านส่
ู
๋
อองป ิ ดล
้อมอย่ พวกเราป
ู ิ ดล้อมเอาไว ้ท
ั
้งหมด ไม่ว่า
อะไรก ็หลุดรอดไม่ได
้ ไม ่นานน ัก ชาวบ้านในเขาเฮย
เหย ียนก็จะต้องอดตาย”
ีฝ
อ ูเดินขึ
้นหน้ามา สีหน้าของนางโกรธมาก สายตา
ของนางเต ็มไปด
้วยความก ังวลใจ
นางร ้
ูสถานการณ ์ ภายในถ ้ำดี ถึงแม
้ในถ้ำจะม
ีการ
เตร ียมรับมือไว
้หลายอย ่าง แต ่ว่าสำหรับถ
้ำเฮยเห
ยยนแล
ี ้ว อาหารค ือส่งท
ิ ่ขาดแคลนมากท
ี ่ส
ี ุด
ในตอนน ้
ี
่อนหน
ก ้าน้ถ
ี ้ำเฮยเหย ียนจะใช ้สม ุนไพรกับพวกหน ัง
ัตว
ส ์ ในการแลกอาหารก ับของใช ้จำเป็ น แต่ว่าพอถ้ำ
เฮยเหย ียนถูกปิ ดตาย แหล ่งอาหารก ็ถูกตัดขาด
ภายในเขาม ีอาหารเก ็บอย่ส
ู ่วนหน ึ
่ง อีกทั
้งย
ังส่งคน
ไปล่าสัตว์ บนเขามา แต ่ว่าท
ั่วทั
้งเขาเฮยเหย ียน มี
มากถ ึงห
้าหกพ ันคน ใช ้อาหารในแต ่ละวันก็ไม
่้นอย
ีกท
อ ั
้งตั
้งแต ่ี
ปท่แล
ี ้วจนถ ึงตอนน ้ หลายเด
ี ือนผ่านไป
แล้ว พวกเขาไม ่กล
ัวทหารบ ุกเข้ามา แต ่กล
ัวว่าจะไม ่
ีอาหารมากกว
ม ่า เพราะคนในถ ้ำจะอดตายก ันหมด
่อนหน
ก ้าน้อ
ี ีฝ
ูเองก ็เห็นจุดน้แล
ี ้ว ด ังน
ั
้นก็เลยเสนอให ้
่
ฝาวงล ้อมออกมาเพ ่
ือขอความช ่วยเหล ือ
จากท่น
ี ่ไปก
ี ็ส
ิบกว ่าวันแล ้ว ตอนน ้อาหารเหล
ี ือไม
่
มากแล ้ว อีฝ
ู้
ูรว
่าผ ่านไปส ิบว
ัน อาหารบนเขาก ็น
่าจะ
้
ือได
ย ้ไม่นานแล ้ว
“พวกเจ ้าไม่ยอมบ ุกโจมต ี เพราะอยากจะให ้คนใน
้ำอดตายอย
ถ ่างน ั
้นหร ือ?” ฉ ีหนิงขมวดค้วแล
ิ ้วถาม
เยว่ก
ันเหล ียงลังเลคร ่
ูหน ึ
่ง แล้วพูดว
่า “เร ียนท
่าน
ู
ผแทน เป
้ ็ นประสงค ์ ของท ่านช
่
ือส่
ือ เขาเฮยเหย ียน
เฝ
้าง่ายแต ่บ
ุกยาก หากฝ ื นบ
ุกเข้าไป คิดว่าน่าจะม
ี
คนบาดเจ ็บล้มตายเป ็ นจำนวนมาก ด ังน
ั
้นจึงล้อม
พวกเขาเอาไว ้ก่อน เม ่
ือพวกเขาขาดอาหาร ทนไม ่
ไหว ก ็จะต้องฝ่ าวงล้อมออกมา ถ ึงเวลานั
้นพวกเรา
่อยจ
ค ัดการพวกเขาท ีเดียว”
“ต่ำ้
ชา” อ ีฝ
ูโกรธจนหน ้าแดง
เยว่ก
ันเหล ียงเหล ือบไปมองอ ีฝ
ู แต่ว
่าอ
ีฝูมากับฉ
ีหน
ิง
เยว่ก
ันเหล ียงจึงไม ่กล้าพ ูดอะไรมาก
ฉหน
ี ิงค
ิดในใจว ่า หรือว่าเหว่ยซูถงจะค ิดแบบน ้จร
ี ิง?
หากมองจากด ้านกลย ุทธ์ เหว่ยซูถงไม ่บ
ุกแต ่น
ั
่งรอ
พวกเขาฝ ่ าออกมาเอง ม ันก
็เป็ นว
ิธที ีชาญฉลาดมาก
่
เพราะฝ ่ ายทหารทางการน ั
้นมีอาหารเต ็มท่ ม
ี ีส่งมา
ให้ไม่ขาด แต ่ชาวเหม ียวในถ ้ำเฮยเหย ียนเม ่
ือใช้ไป
หนึ
่งส่วนก็เส ียไปท ันทีหนึ
่งส
่วน เม ่
ือถ้ำเฮยเหย ียน
ขาดแคลนอาหารแล ้วฝ
่ าวงล
้อมลงมา ทหารก ็ชนะ
โดยไม ่้ตองออกแรงเลยแม ้แต่้
นอย
แต่ทำแบบน ้ ม
ี ันจะเส ียเวลานานหน ่อย
เหว ่ยซ
ูถงจะม ั
่นใจแล ้วรอเวลาแบบน ้น
ี ่ะหรือ เขาไม ่
กลัวจะม ีอะไรเปล ่ยนแปลงเลยหร
ี ือ? หร ือว่าท่เหว
ี ่ย
ูถงไม
ซ ่ยอมบ ุก เป ็ นเพราะอยากจะย ้
ือเวลาเพ ่ือให
้
เกิดการเปล ่ยนแปลง?
ี
“แล้วเหต ุใดส ่๋
ู อองจะต้องส่งทหารมาล ้อมพวกเขาไว ้
้
ดวย?” ฉ ีหน ิงขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว
่า “จ ่นกวนเว
ิ ่ยเป็น
ทหารองคร ักษ์ ของเขา ร ับผิดชอบในการค ุ้มก
ันเขา
แล้วจะเอามาใช ้โจมต ีเขาเฮยเหย ียนได้อย ่างไรก ัน?”
เยว่ก
ันเหลียงก้มหน ้าแล้วพูดว
่า “้ ขาน้อยทราบเพ ียง
่าทางใต
ว ้ของเขาเฮยเหย ียนมี้
ืนท
พ ่ของส
ี ่๋
ู อองอย่
ู
หลังจากเขาเฮยเหย ียนก ่อกบฏ ส ่๋
ู อองก
็ส่งทหารหก
้
รอยนายมา ช ่วยปิ ดช
่องทางทางใต ้ของเขาเฮยเห
ียน”
ย
ีหน
ฉ ิงคิดแล
้วถามว ่า “เยว ่เส
้ยวเว
ี ่ย เจ้าร ีบส
่งคนไปท ่
ี
เมืองเฉิงต
ู รายงานให ้เหว่ยช
่ือส
่ือทราบ ให ้เขารีบ
เดินทางมาท ่เขาเฮยเหย
ี ียนท
ันที ้ขาจะขึ้นเขาไปพบ
่านจ
ท ้าวถ้ำเฮยเหย ียน”
เยว่ก
ันเหลียงเงยหน ้าขึ
้นมา แล ้วพูดอย่างตกใจว ่า
“ท่านผ
ู้แทน ท่านจะข ึ
้นเขาไม ่ได้นะ ถ ้ำเฮยเหย ียน
่อกบฏแล
ก ้ว นายอ ำเภอต ันปาไป๋ถังหลิงถ
ูกพวกเขา
ังหารไปแล
ส ้ว ก ่อนหน้าน้ ชาวเหม
ี ียวก็ลอบโจมต ี
่ายทางเหน
ค ือของพวกเราด ้วย เหม ือนค
ิดจะส ่งคน
บกฝ
ุ ่ าออกมาจากค ่ายทางเหน ือของพวกเรา อ ีกทั
้ง
ังส
ย ังหารพ ่้
ี นองของพวกเราไปต ั
้งหลายคน ย ังด
ีท่
ี
กองหน ุนมาได ้ท
ันเวลาพอด ี”
“เร่
ืองน ้ทางราชส
ี ำน ักร
้
ู เร
่ืองแล้ว ้
ขาขอถามเจ ้า
หน่อย จ ับใครได ้หร
ือไม่?” ฉ ีหน
ิงถาม “บ ุกโจมต ี
กลางด ึก ฆ่าคนไปหลายคน จ ับใครไม ่ได้เลยหร ือ?”
เยว่กันเหล ียงร้
ูสึกกระอ ักกระอ ่วนแล
้วพ ูดว่า “เร ียน
่านผ
ท ู
้แทน ท ่จร
ี ิง...ท ่จร
ี ิงแล้วคืนน
ั
้นพวกเราไม ่เพ ียง
ับใครไม
จ ่ได
้เลย อ ีกทั
้ง...อ ีกท
ั
้งโจรช ั
่วชาวเหม ียวสัก
คนพวกเราก ็ฆ
่าไม่ได
้เลย...”
“คำก ็โจรช ั
่วชาวเหม ียวสองค ำก็โจรชั
่วชาวเหม ียว
ใครเป ็ นโจรก ันแน่ ตอนน ้ย
ี ังไม่ม
ีใครร
ู้ แน่เลย” อ ีฝู
้
ู
รสึกโกรธมาก นางพ ูดว่า “ตายไปส ิบกว ่าคน แต ่อ
ีก
่
ฝายไม ่ม
ีใครได ้รับบาดเจ ็บเลย ้ ถาไม่ใช่ทหารทางการ
ไร้ความสามารถ ก ็แสดงว ่าคนร้ายวรย ุทธ์ คงส
ูงมาก
พวกเจ ้าทำอะไรพวกเขาไม ่ได้เลย”
เยว
่กันเหลียงขมวดค ้ว แต
ิ ่ก็ไม
่พูดอะไร
“ไม
่้ตองเถียงกัน เยว่เส ี้
ย วเว่ย พวกเราจะข ึ
้นเขา
ตอนน้ เจ
ี ้านำทางพวกเราไปท ี” ฉีหน
ิงพูดต
่อว่า “้ขา
ีเร
ม ่
ืองต ้องหารือก
ับท่านจ ้าวถ้ำเฮยเหย ียน เจ้ารีบส
่ง
คนไปแจ ้งข
่าวให้เหว่ยช่
ือส่
ือทราบ”
เยว
่กันเหลียงเห็นฉีหนิงสีหน้าจร
ิงจัง น้ำเส
ียงไม ่ได
้มี
่องทางให
ช ้เจรจาได ้ เขาล ังเลคร่
ูหน
ึ
่ง แต่สุดท
้ายก็ยก
ือค
ม ำน ับแล
้วพูดว
่า “้ขาน ้อยรับบ
ัญชา”
 บนท
ั ึกลับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท
่ 386 พ
ี ่้
ี นองพบหน ้า
ีหน
ฉ ิงมี้ายทองอย
ป ่ในม
ู ือ ถ
ึงแม้จะไม ่สามารถส ั่ง
เคล
่
ือนก ำล ังพลหร ือโยกย้ายทหารได ้ แต่ว่าสามารถ
ำให
ท ้เยว่กันเหล ียงน
ำทางเขา ม ันก็ง่ายย่งกว
ิ ่าพล
ิก
่
ฝาม
ือเส ียอีก
เยว
่กันเหล ียงพาทหารอ ีกสองสามคนเด ินนำทางไป
พวกเขาเด ินไปทางเขาเฮยเหย ียน ถ ึงแม
้จะเห ็นเขา
เฮยเหย ียนมาแต ่ไกล แต่ว
่าพอต ้องเด ินทางเข้าไปก็มี
ระยะเก ือบสิบล้ ตลอดทางม
ี ีทหารซ ่มอย
ุ ่เป
ู ็ นจ
ำนวน
มาก ทั
้งในท ่แจ
ี ้งและท่ล
ี ับ ฉ
ีหนิงคิดในใจว ่าหากไม ่ม
ี
คนน
ำทาง ค ิดอยากจะบ ุกเข
้าไปในเขาเฮยเหย ียน
ั
น
้นอ
ันตรายไม ่้
นอย
ตะว
ันตกด ินแล
้ว ในท ีส
่ ุดก
็มาถ ึงต
ีนเขาเฮยเหย ียน
เขาเห็นด้านหน ้ามีทางแคบท่สามารถเด
ี ินขึ
้นเขาไป
ได
้ ซ ึ
่งต ีนเขาม ีแผงก ั
้นอย
่อ
ู ีกด
่านหน ึ
่ง มีหนามแหลม
คมเป ็ นส่งก
ิ ีดขวาง ม ีทหารนับร
้อยนายประจ ำการณ ์
อย่
ู
“ท่านผ ู
้แทน ตรงน ั
้นมีทหารเหม ียวเฝ้าอย่” เยว
ู ่กัน
เหล ียงยกม ือช
้ไปท
ี ่ช
ี ่องแคบบนเขา “ตรงน ้สามารถ
ี
ทะล ุผ
่านข ึ
้นไปบนเขาได ้ แต่ว
่า...” เขาหย ุดไปครู่
หนึ
่ง พ ูดด้วยความล ังเลว่า “ท ่านผ
ู้แทนท่านจะข ึ
้น
เขาจร ิงหร ือ?”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “เจ ้าค
ิดว่าข้าล
้อเล ่นหร
ือ
อย่างไร?”
“ท่านผ ู
้แทน กล ้าหาญมาก น ่านับถ
ือย่งน
ิ ัก” เยว ่ก
ัน
เหล ียงแสดงท ่าทีน
ับถือ จากนั
้นก็เหลือบไปมองอ ีฝ
ู
แล
้วกระซ ิบเบาๆ ว ่า “ท่านผู
้แทนเช ิญทางน้หน
ี ่อย
ได
้หร ือไม ่?”
ฉหน
ี ิงพยักหน ้า ท ั
้งสองคนเด ินไปด ้านข้าง เยว ่กันเห
ียงพ
ล ูดว่า “ท ่านผู้แทน ้ ขาน
้อยขอบ ังอาจถาม ชาว
เหม ียวพวกน ั
้นเป็ นใครมาจากไหนก ัน?”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “ม ีอะไรหร ือไม
่?”
“ท่านผู้แทนจะข ึ
้นเขา ท ่านกล
้าหาญมาก แต ่ว่า...
พวกเราจะไม ่ระว ังชาวเหม ียวไม ่ได
้ ” เยว ่กันเหล ียง
ูดว
พ ่า “เอาอย ่างน ้ด
ี ีหรือไม
่ ้ขาน้อยส ั
่งให ้ทหารค ุ้ม
ันท
ก ่านขึ
้นไปด ้วย แต ่ว
่าชาวเหม ียวพวกน ้จะต
ี ้องอย ่
ู
่น
ี
ท ่ก
ี ่อน เพ ่
ือเป ็ นต
ัวประก ัน หากปาเย ่ล่ค
ี ิดร
้ายต ่อ
่าน พวกเราจะจ
ท ัดการต ัวประก ันพวกน ้ท
ี ันท
ี เขา
่าจะไม
น ่กล้าท ำอะไร”
ีหน
ฉ ิงยกม ือตบไปท ่ไหล
ี ่ของเยว ่ก
ันเหล ียง เขาย ้ม
ิ
แล
้วพ ูดว่า “้ ขาร
ู้ว่าเจ้าหวังดี แต่ว่าถ
้าท ำอย ่างน ั
้น
ความเข ้าใจผ ิดท่ม
ี ีอย่ม
ู ันก
็จะย่งคล
ิ ่คลายยากข
ี ึ
้นไป
ีก ท
อ ่้
ี ขามาในคร ั
้งน้ ้
ี ขารับบ
ัญชาจากฝ ่ าบาทเพ ่
ือมา
แก
้ไขเร ่
ืองน ้ จะมาท
ี ำให ้เข
้าใจผ ิดกันมากกกว ่าเด ิม
ไม่ได้ จร ิงส ิ ั
ฟงจากน ้ำเสียงของเจ ้า ไม่น
่าจะใช ่คน
่น
ี
ท ่?”
ี
“ท่านผู้แทนช ่างหูด
ีเหล ือเกิน” เยว ่กันเหลียงรีบพูด
่า “ตอนท
ว ่ใต
ี ้เท้าเหว ่ยมารับตำแหน ่งท
่ซ
ี ีชวน
้
ขาน้อยต ิดตามผ ู
้บัญชาการเหยามาอย ่ในส
ู ังก
ัดของ
่านใต
ท ้เท ้าเหว ่ยขอร ับ”
“อย ่างน ้น
ี ่เอง” ฉ
ี ีหนิงพูดว่า “เป ็ นคนรอบคอบด ี
เยว ่ก
ันเหล ียง หากข ้ากล ับมาได้อย ่างปลอดภ ัย ้ ขา
จะสน ับสน ุนเจ้ากับทางราชส ำน ัก”
เยว ่ก
ันเหล ียงร
้
ูดีว
่าผู
้แทนพระองค ์ท่ได
ี ้ร
ับ
พระราชทานป ้ายทองมา จะต ้องม ีต
ำแหน ่งท
่ไม
ี ่
ธรรมดาแน ่นอน ขอแค ่พ
ูดนิดเดียว อนาคตเขาก ็ไป
ไกลแน ่นอน ก ็ถ
ือเป็ นเร่
ืองท่ด
ี ี เขาร ีบยกมือขอบค ุณ
แล้วพูดว่า “ขอบค ุณใต ้เท้า” เขาร ้
ูว่าฉ
ีหนิงตัดสินใจ
แน่นอนแล ้ว ก ็ยกมือขึ
้น “เป ิ ดท
่ก
ี ั
้นออก ส ่งท่าน
ู
ผแทนข
้ ึ
้นเขาไป”
เม
่ือผ
่านด ่านสุดท้ายมาได ้แล
้ว อ ีฟ
ูก็เป็ นคนน
ำทาง
ุกคนจ
ท ูงม้าเดินมาถ ึงต
ีนเขา ก ็เห็นว ่าทางข้างหน้า
่าจะเด
น ินได
้แค ่คนเดียว หากเด ินจูงม้าเดินไปด้วย
ันจะล
ม ำบากมาก
ีฝ
อ ูพ
ูดว ่า “้มาของพวกเราท ้งไว
ิ ้ท
่น
ี ่ก
ี ่อนได้ เดินจาก
ตรงน ้ข
ี ึ
้นไปเป ็ นระยะทางอ ีกประมาณส ิบล
้ แต
ี ่ว
่าพอ
ทะลุผ่านทางตรงน ้ไปแล
ี ้วจะเป ็ นทางโล ่งกว
้าง
จากน ั
้นก ็เด
ินผ่านช่องเขาไปอ ีก ก็จะถ ึงถ
้ำ เดินทะลุ
้ำไปถ
ถ ึงเนินเขาก ็จะเป็ นถ
้ำใหญ ่ของพวกเรา”
“ดี” ฉีหน ิงส
ั่งให้ท
ุกคนผ ูกม
้าเอาไว ้ท ่ต
ี ีนเขา อีฝ
ูก็ไม
่
เสียเวลาอ ีก เด ินนำทางข ึ
้นไปในท ันท ี ย
ังไม่ท
ันจะ
เดินเข้าไปใกล ้ ก
็มีคนตะโกนมาว ่า “ใคร? หาก
เดินหน้ามาอ ีกก ้าวเดียว พวกข ้าจะย ิงพวกเจ ้าท้ง
ิ
ซะ”
ตอนน ้้าม
ี ฟ ืดแล ้ว ทางก ็แคบอีกทั
้งยังม ืด แทบจะ
มองไม ่เห็นเงาของใคร
ฉหน
ี ิงคิดในใจว ่าไม่แปลกใจเลยท ่เขาเฮยเหย
ี ียนกล้า
เป
็ นปรป ั กษ
์ก
ับทหาร ้ ืนท
พ ่ของท
ี ่แห
ี ่งน ้พ
ี ิเศษมาก
เดินเข้าออกก ็ไม่ง
่ายเลย ค ิดอยากจะข ึ
้นเขาไป ย ่ง
ิ
ไม่ใช่เร่
ืองง ่าย
ีฝ
อ ูก็ไม่พ
ูดมาก นางใช ้น้วเข
ิ ้าปากแล ้วเป่ าท
ันที
เสียงเป ่ าปากของนางด ังมาก ส ั
้นสามยาวสาม ไม ่
นาน ก ็มีคนเด ินออกมา แต ่ในมือย
ังคงยกธน ูขึ
้นมา
อย่ เขาระว
ู ังตัวมาก อ ีฝูเด
ินเข้าไปใกล ้ แล้วพ ูดว
่า
“้ขาเอง”
คนๆ น ั้นมองไป จากน ั
้นก ็วางธนูลง แล ้วพูดด
้วยควา
ีใจมากว
ด ่า “อีฝู เจ้า...เจ ้ากล ับมาแล ้ว ช ่างดี
เหล ือเกิน” เขาเงยหน ้ามองไปท ่้
ี ดานหล ังของอ ีฝ
ู
่างก
ต ็สวมช ุดชาวเหม ียว เขาก ็ด
ีใจมากกว ่าเด ิม “เจ้า
พาทหารมาช ่วยพวกเราแล ้วใช่หรือไม ่? ฮ่าฮ่า...หาก
่านจ
ท ้าวถ ้ำ้
ูรว
่าเจ้ากลับมา จะต ้องด ีใจมากแน ่ๆ”
จากน ั
้นเขาก ็ท
ำส ัญลักษณ
์ม ือ ท
ันใดน ั้นด
้านในก ็ม
ี
คนอ ีกหลายคนเด ินออกมา ต ่างก
็มีส
ีหน้าท ่ด
ี ีใจและ
ืน
ต ่ เต้นกันมาก
ีหน
ฉ ิงเดินข
ึ
้นหน้าไป แล ้วถามว่า “มีชาวฮ ั่นเข้ามา
่น
ี
ท ่้
ี บางหรือไม่? หร ือว
่ามีคนจากทางการเข ้ามาบ้าง
หรือไม่?”
“คนของทางการ?” เหล ่าชาวเหมียวก ็มองหน ้าก
ัน
เขาส ่ายหน้า ฉีหนิงกำล ังด
ีใจ ก
็มีคนพูดข ึ
้นมาว ่า
“พวกเราก ็ไม่้
ู
ร พวกเราเฝ ้าอย
่แต
ู ่ท่น
ี ่ ไม
ี ่ให้ใครเข
้า
มาได ้ อ
ีกทั
้งก็ไม่ม
ีใครเข ้าไปได
้เช่นกัน”
ตลอดทางท ่ผ
ี ่านมา อ ีฝ
ูมองออกว่าฉีหนิงม ีเร่
ือง
หนักใจ นางเลยถามว ่า “เกิดอะไรข ึ้น เจ ้ากังวลอะไร
อย่?”
ู
ีหน
ฉ ิงส
่ายหน้า แล ้วพูดว
่า “พวกเราไปพบพ ่ชายของ
ี
เจ
้าก ่อนแล้วค่อยว่ากัน”
อฝ
ี ูพยักหน ้า แล ้วพ ูดว่า “เหต ุใดเจ
้าถึงได้บอกว ่ามี
ชาวฮ ั
่นคนอ ่ืนขึ
้นเขามาเล ่า? ทางข ึ
้นเขาของพวกเรา
ีเป
ม ็ นส
ิบเส ้นทาง ท ่น
ี ่ไม
ี ่ม
ีคนเข ้ามา ไม ่ได
้
หมายความว ่าทางอ ่
ืนจะไม ่ม
ีคนเข้ามา”
ีหน
ฉ ิงพ ูดว่า “้ ขาถึงได้บอกว ่าพวกเราต ้องรีบไปพบ
ปาเย ่ล่ให
ี ้เร็วท ่ส
ี ุด” เขาไม ่พูดอะไรมากอ ีก เด ินขึ
้น
เขาไปท ันที ูผ
้คุมเห็นฉ ีหน
ิงมาก ับอ
ีฝู ถ
ึงแม้จะแปลก
ใจ แต ่ก็ไม่ได ้ขวางทางเอาไว ้
พวกเขาเด ินผ่านทางแคบข ึ
้นเขาไป เป ็ นไปตามท ่อ
ี ีฝู
บอก พวกเขาเด ินไปอ ีกหลายล ้ สองฟากฝ
ี ั
่ งเป
็ นหน
้า
ผาสูงช ัน ทางเด ินสามารถเด ินได
้เพียงคนเด ียว ฉ ี
หนิงคิดในใจว ่าหากทหารจะโจมต ีเขาเฮยเหย ียน
เส
้นทางน ้ไม
ี ่สามารถบ ุกได
้แน ่นอน แค่จัดคนเฝ้าตรง
้เอาไว
ี
น ้ เม ่
ือทหารมาถ ึง ใช้้กอนห
ินปิ ดทางตรงน ้ ก
ี ็
สามารถต ัดช่องทางเข ้าออกได ้แล
้ว
ยงด
ั ีท
่หล
ี ังจากผ ่านส ิบล้ไปแล
ี ้ว ถนนก ็เร่มกว
ิ ้างข ึ
้น
ีฝ
อ ูยังคงเด ินน
ำทางต ่อไป
บนเขาเฮยเหย ียน ม ีถนนอย ่หลายเส
ู ้น ซ ึ
่งต่างก ็เป
็น
เส
้นทางท ่เก
ี ิดขึ
้นจากมน ุษย
์ บนพ้
ืนไม ่ได
้มีถนน แต ่
พอคนเด ินมากๆ เข ้า ม ันก็กลายเป ็ นเส
้นถนนข ึ
้นมา
แต่ก็เพราะแบบน ้ เส
ี ้นทางบนเขาก ็เลยไม ่ได
้เป็ นร
ูป
เป
็ นร่าง มันคดเค ้ยวไปมา เด
ี ินไปคร ึ
่งหน ึ่งอาจ
เป
็ นไปได ้ว่าจะต้องเจอก ับทางตัน
้าม
ฟ ืดแล ้ว อีฝ
ูเดินมาได ้ระยะหน ึ
่ง ก ็ถอนหายใจครา
หนึ
่ง
“เป็ นอะไรไป?” ฉ ีหนิงถาม
ีฝ
อ ูืฝนฝ
ื นย
้มแล
ิ ้วพูดว่า “เม ่
ือก่อนในเวลาแบบน ้ บน
ี
เขาม ักจะได ้ย
ินเส ียงนกและส ัตว
์่ปาร้อง แต ่ว่าตอนน้
ี
...นกบนเขาตอนน ้ก
ี ็คงเหล ือไม
่เท่าไหร ่แล้ ว”
ีหน
ฉ ิงเข้าใจความหมายของค ำพ
ูดนางแล ้ว
ไม่้ตองสงส ัยเลยว ่า เขาเฮยเหย ียนขาดแคลนอาหาร
มาก ท ำได ้แต ่ล
่าสัตว
์ และนกมาเป ็ นอาหาร แสดงว ่า
ในช ่วงน ้บนเขาเฮยเหย
ี ียนล่านกล่าสัตว์ เป
็ นจ
ำนวน
มาก แม ้แต่เสียงร ้องของนกย ังน
้อยลง
เป
็ นไปตามท ่อ
ี ีฝ
ูบอก เม ่ือเด
ินผ่านเขามาแล ้ว ก็มาถึง
หนึ
่งในถ ้ำย่อย ม ีแสงไฟน ้อยมาก อ ีฝ
ูพาคนเข ้ามาใน
้ำ เร
ถ ่
ืองท ่อ
ี ีฝ
ู่ฝาวงล้อมออกไปจากถ ้ำท ุกคนต่างก็้
ูร
ันท
ก ั
่ว เม ่
ือเห ็นอ ีฝ
ูพาคนกล ับมา ต ่างก็ดีใจมาก
แต่ว่าชายหน ่มถ
ุ ูกจัดให้ไปเฝ้ารอบเขาหมดแล ้ว ใน
้ำจ
ถ ึงเหล ือแค ู่
ผเฒ
้ ่าผ
ู
้แก ่ก
ับเด็กเล็ก บางส ่วนก ำลัง
เตร ียมอาหาร บางส ่วนก ำล ังทำลูกธน ู
เพราะก ังวลว ่าจำนวนคนจะม ีมากเก ินไป ฉ ีหนิงส
ั
่ง
ให
้องคร ักษ์ สามส ิบคนท่ตามมารออย
ี ่ท
ู ่ถ
ี ้ำน้ก
ี ่อน เขา
ไปท ่ถ
ี ้ำใหญ ่กับอีฝูและไป๋ หย
่าล่เท
ี ่านั
้น
ถงแม
ึ ้ท
ั
้งค่จะไม
ู ่้
ู
รว่าฉีหน ิงท ำแบบน ้ท
ี ำไม แต ่ก
็ไม่
ัดค
ค ้านออกมา
เม
่ือผ่านถ้ำมา เด ินขึ
้นเน ินมาอ ีกราวสองช ั
่วยาม ก ็
เห็นกล่มไฟกล
ุ ่มหน
ุ ึ
่ง อ ีฝูสูดลมหายใจเขาล ึกๆ แล ้ว
ันกล
ห ับมาพ ูดว่า “ตรงน ั
้นคือถ้ำใหญ ่ของพวกเรา”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “พวกเราไปพบพ ่ชายของเจ
ี ้ากัน อย ่า
กระโตกกระตากไป คนร ้
ูย ่งน
ิ ้อยย ่งด
ิ ี”
ีฝ
อ ู้
ู
รสึกสงส ัยมาก แต ่ก็ยังพย ักหน้าตอบร ับ
่จร
ี
ท ิงชายหน ่มของถ
ุ ้ำต่างออกไปจนหมดแล ้ว เหล ือ
แคู่
ผเฒ
้ ่าผู
้แก่กับเด ็กเล ็กท ่เตร
ี ียมของอย ่ในบ
ู ้านของ
ัวเอง อ
ต ีฝูุ
ค
้นเคยก ับท่น
ี ่ด
ี ี นางน ำทางเด ินมาถ ึงถ้ำ
ใหญ่ ตลอดทางทหารท ่เฝ
ี ้าอย ่ก
ู ็้
ตองเห ็นบ้าง ทหารท ่
ี
เห็นอีฝ
ูต่างก็ดีใจมาก แต ่อ
ีฝูส
ั
่งให้ไม ่้
ตองส ่งเสียง
ออกมา
เม
่ือมาถ ึงบ้านหล ังหน ึ
่งท
่ไม
ี ่ไกลจากหน ้าผา อ ีฝ
ู็กเดิน
ึ
ข
้นไปเคาะประต ู จากนั
้นก็ได้ย
ินเส ียงท
ุ้มๆ เส ียงหน ึ่ง
ังข
ด ึ
้น “ใคร?”
“พ่ใหญ
ี ่ ้
ขาอีฝู” อ ีฝ
ูพูดเส
ียงเบา ๆ
จากน ั
้นก็ได้ย
ินเส ียงฝี เท
้าท่เร
ี ่งร
ีบเด ินมาเปิ ดประต ู ฉ ี
หนิงเห ็นชายร ู ปร
่างก ำยำคนหน ึ
่งย ืนอย
่หน
ู ้าประต ู
ชายเหม ียวคนน ั
้นอาย ุราวส่ส
ี ิบป
ี เขาเห ็นอ
ีฝูย
ืนอย ่
ู
หน
้าประต ู ใบหน ้าของเขาด ีใจมาก เขาจ ับมือของ
ีฝ
อ ูแล้วพ ูดด้วยความต ่ืนเต
้นว่า “้ นองหญิง ้นองหญ ิง
เจ
้า...เจ ้ากล ับมาแล ้ว ฮ่าฮ่าฮ
่า...เทพมนต ์ดำุ คมครอง
้
เจ
้า...เจ ้ารอดกล ับมาได ้แล้ว...”
ีฝ
อ ูเองก ็เหม ือนจะต ่
ืนเต้นมาก สายตาของนางเร ่ม
ิ
แดงก ่ำ “พ ่ใหญ
ี ่ ้ขา...้ ขาคิดว
่าจะไม ่ได้พบหน้าพ ่อ
ี ีก”
“อย ่าพ ูดแบบน ้” ชายชาวเหม
ี ียวห ัวเราะแล้วพูดว ่า
“เทพมนต ์ดำุ คมครองเจ
้ ้า ตอนน ้เจ
ี ้าก
็ปลอดภ ัยดี
ตอนน ้ท
ี ุกอย่างผ ่านไปได ้้ดวยดี ฮ่าฮ่าฮ ่า...” ตอนน ้
ี
เขาส ังเกตเห ็นฉ ีหน
ิงกับไป๋ หย
่าล่ท
ี ่อย
ี ่้
ู ดานหลังอีู
ฝ
เขาก ็ตะล ึงไป จากน ั้นก
็้จองไปท ่ไป
ี ๋ หย่าล่ เขาล
ี ังเล
คร
ู่หนึ
่งก ่อนจะพ ูดว่า “เจ้า...เจ ้าค ือ...ค ือหัวหน้าถ ้ำ
ไป
๋ หย่าล่จากถ
ี ้ำเหม ียวชางซ ีใช่หรือไม ่?”
ไป
๋ หย่าล่เด
ี ินขึ
้นหน ้ามาคำน ับ เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า
“ท่านจ้าวถ ้ำปาเย ่ล
่ ้
ี ขาค
ือไป ๋ หย
่าล่ ไม
ี ่ได
้เจอก ันนาน
หลายป ี ท ่านยังแข ็งแรงด ีเหมือนเด ิมเลยนะ”
“ถ
้าอย ่างน ั
้น...้ นองหญิง เจ ้าเจอท ่านเหม ียวอ๋ องแล้ว
ใช่หรือไม ่?” ชายเหม ียวคนน ้ก
ี ็ค
ือจ้าวถ ้ำเฮยเหย ียน
ปาเย ่ล่ เขาพ
ี ูดด้วยความด ีใจว ่า “ด ี คราวน ้ั
ี ปญหา
ุกอย
ท ่างก ็จะคล ่คลายแล
ี ้ว” เขายกม ือข ึ
้นมา
“หัวหน้าไป ๋ หย
่าล่ เข
ี ้ามาด ้านในก ่อน” เขามองไปท ่
ี
ีหน
ฉ ิง แล ้วก็อ
ึ
้งไป จากน ั้นก็ขมวดค ้ว แล
ิ ้วมองไปท ่
ี
ีฝ
อ ู
ฉหน
ี ิงไม ่รอให ้อ
ีฝูพ
ูดอะไร เขายกม ือคำน ับแล
้วพ
ูดว่า
“ท่านจ้าวถ ้ำปาเย ่ล
่ ้
ี ขาขอคารวะ”
ปาเย ่ล่พย
ี ักหน้า จากน ั้นอ
ีฝูจ
ึงพูดว่า “พ ่ใหญ
ี ่ เขา
เป
็ นพ่้
ี นองร ่วมสาบานก ับท่านเหม ียวอ ๋ อง”
“อะไรนะ?” ปาเย ่ล่ต
ี ัวส
ั
่นเทาก ่อนจะพ ูดออกมา
“เป็ น...ก ับท่านเหม ียว ม ันจะเป ็ นไปได้อย่างไร?
่านเหม
ท ียวอ๋ องอาย ุมากขนาดน ั
้นแล ้ว อีกทั
้งเขายัง
เป
็ นชาวฮ ั่นด
้วย จะเป ็ นไปได ้อย
่างไร...”
“พ่ใหญ
ี ่ ท่านอย ่าเพ ่งร
ิ ้อนใจไป พวกเราจะค ่อยๆ
เล่าให้ัฟง” อ ีฝ
ูพูดว่า “พวกหยาก ันกล ับก
ันมาหรือ
ัง?”
ย
“หยาก ัน?” ปาเย ่ล
่ขมวดค
ี ้วแล
ิ ้วพูดว่า “พวกเขา
ไม่ได้อย ่ก
ู ับเจ้าหรอกหร ือ?”
ีฝ
อ ูเข้าใจท ันที หลังจากท ่แยกก
ี ันวันนั
้นแล้ว คนท่
ี
ิดตามนางในคร
ต ั
้งนั
้นย ังไม่มีใครกล ับมาเลย ในใจก ็
นกก
ึ ังวล แต ่ว่าพอค ิดว
่าเขาเฮยเหย ียนถูกป
ิ ดล
้อม
เม่
ือฝ่ าออกไปแล ้วความเป ็ นความตายน ั้นเท
่ากัน
พวกของหยาก ันเพ่
ือความปลอดภ ัย อาจจะซ ่อนต ัว
อย่ แล
ู ้วรอโอกาสก ็ได
้
“ไม ่้
ตองก ังวลไปหรอก” ปาเย ่ล่เห
ี ็นอ
ีฝูส
ีหน
้า
เคร ่งเคร ียด ก ็ปลอบใจว ่า “ความเข ้าใจผิดท่เก
ี ิดขึ
้น
ใกล ้จะคล ่คลายได
ี ้แล้ว พร่
ุงน้เช
ี ้า พวกเราจะลงเขา
ัน”
ก
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว แล
ิ ้วถามว ่า “ท ำไม?”
ปาเย ่ล่ย
ี ้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “เพราะว ่าจ ่นอ
ิ ีโหวมาท ่น
ี ่ จ
ี ่นอ
ิ ี
โหวเป ็ นสหายของพวกเรา ตอนน ้พวกเราเผช
ี ิญ
ั
ปญหา เขาจ ึงมาช ่วยพวกเรา” เขายกม ือไปจับไหล ่
ของอ ีฝู “ม ีจ
่นอ
ิ ีโหวกับท่านเหม ียวอ๋ องออกหน ้าให้
พวกเรา อ ีกทั
้งยังมีนายอำเภอไป ๋อ ีก ถ้ำเฮยเหย ียน
ของพวกเราจะต ้องปลอดภ ัย”
 ันท
บ ึกล
ับองครักษ์ เส
้
ือแพร
บทท
่ 387 โหวเยว
ี ่ตัวจร ิงต
ัวปลอม
ีหน
ฉ ิงหน
้าเส ียไปทันท
ี แล
้วรีบเด ินขึ้นหน
้า แล้วพูด
เสียงเข้มว ่า “ท
่านจ้าวถ้ำปาเย ่ล่ ท
ี ่านบอกว่าจ่นอ
ิ ี
โหวอย ่ท
ู ่ไหนนะ? แล
ี ้วตอนน้นายอ
ี ำเภอไป ๋ อย
่ท
ู ่
ี
ไหน?”
“เจ้าเป็ นใคร?” ปาเย ่ล่ขมวดค
ี ้วแล
ิ ้วพ
ูดว
่า “ี อฝ คน
ู
ผน
้ ้เหต
ี ุใดถ ึงอย
่ก
ู ับเจ
้าได
้ ?”
“พ่ใหญ
ี ่ ้ขาบอกแล ้ว?” ปาเย ่ล
่ขมวดค
ี ้วแล
ิ ้วพูดว ่า
“อีฝู เหต ุใดเขามากับเจ
้าได้ ?”
“พ่ใหญ
ี ่ ้ขาเคยบอกแล ้วว
่า เขาไม ่เพียงช
่วยชีวต ิ ้
ขา
ไว้ แต่เขาย ังช
่วยชีว
ิตท
่านเหม ียวอ ๋ องเอาไว้้
ดวย เขา
เป
็ นมิตรกับชาวเหม ียวของพวกเรานะ” อ ีฝูพ
ูดว่า
“พวกเราเช ่
ือใจเขาได้”
ไป
๋ หย
่าล่พ
ี ูดว่า “ท่านจ้าวถ้ำปาเย ่ล
่ สหายท
ี ่านน้
ี
พวกเราเช ่ือถือเขาได้ เจ้าไม่้ตองก
ังวลไป”
ีหน
ส ้าของปาเย ่ล
่คลายก
ี ังวลลง ค ำน ับแล้วพูดว
่า “ท ่
ี
แท
้เจ้าก็ช
่วยน ้องหญ
ิงกับท
่านเหม ียวอ
๋ องเอาไว ้ ้ขา
เสียมารยาทแล ้ว เข
้ามาก ่อนค่อยคุยก ัน”
่จร
ี
ท ิงจ
้าวถ ้ำกับห
ัวหน
้าถ้ำมีต
ำแหน ่งสูงมากใน
บรรดาถ ้ำเหม ียว เม
่ือพวกเขาเข ้ามาในห ้องแล้วก็จะ
เห็นท
่พ
ี ักท่จะพ
ี ิเศษมากกว ่าคนอ่
ืน ซึ
่งจะกว ้างและ
ใหญ่กว่าคนอ ่
ืน
ภายในห ้องกว ้างขวางมาก บนผน ังท
่ใกล
ี ้ก
ับประต ู
ใหญ่ ม
ีแผนท ่แขวนอย
ี ่แผ
ู ่นหนึ
่ง แผนท ่น
ี ั
้นละเอียด
มาก ฉีหนิงค ิดว่าม
ันน่าจะเป็ นแผนท่ของเขาเฮยเห
ี
ียนท
ย ั
้งหมด ้ ดานบนมีการทำส ัญลักษณ
์ เอาไว้ น่าจะ
เป
็ นจ
ุดสำค ัญต่างๆ และจ ุดท
่ส
ี ่งคนไปเฝ ้า
หลังจากน ั
่งลงแล ้ว อีฝูก
็ถามว ่า “พ ่ใหญ
ี ่ ท
่านบอก
่าจ
ว ่นอ
ิ ีโหวมา แล ้วมาเม ่
ือไหร ่?”
“เม่ือวานตอนกลางว ัน” ปาเย ่ล
่ย
ี ้มแล
ิ ้วพูดว่า “เม่
ือ
วานตอนกลางว ัน เพ่งจะได
ิ ้ข
่าวมา จ ่นอ
ิ ีโหวมาถ ึงซี
ชวนด ้วยต ัวเอง อ ีกทั
้งยังขึ้นเขามาหาข ้าด้วย เด ิมที
้
ขาก็ยังไม ่เช ่
ือ หลังจากท ่โหวเยว
ี ่ขึ้นเขามาแล ้ว เขาก็
เอาหล ักฐานย ืนย
ันมาแสดง ้ ขาถึงได ้เช่
ือ”
“ท่านจ ้าวถ ้ำ ้ขาขอถามท ่านหน ่อยได ้หร ือไม่
หลักฐานท ่เขาน
ี ำมาแสดง ใช ่สร้อยเส ้นหนึ
่ง
หรือไม ่?” ฉ ีหนิงจ
้องไปท ่ปาเย
ี ่ล
่ แล
ี ้วพูดว่า “สร ้อย
เข้ยวหมาป
ี ่ า”
ปาเย ่ล
่อ
ี ึ
้งไป แล ้วร
ีบถามว ่า “เจ ้าร ้
ู ได
้อย่างไร?”
ีหน
ฉ ิงพูดว ่า “้ ถาอย
่างน ั
้น อ ีกฝ
่ ายน ำสร ้อยเข ้ยวหมา
ี
่
ปามาเพ ่
ือซ ้
ือใจท ่านจ
้าวถ ้ำแล้วสินะ?”
“เจ้าพูดแบบน ้หมายความว
ี ่าอย่างไร?” ปาเย ่ล
่
ี
ขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “สร ้อยเข
้ยวหมาป
ี ่า ม ี
ัญล
ส ักษณ์พิเศษของถ ้ำเฮยเหย ียนของพวกเรา
แม
้แต ่คนในถ้ำ ก ็้
ู
รไม ่มาก ตอนนั้นท่านจ ่นอ
ิ ีเหล ่า
โหวมาปราบหล ่หงซ
ี ่น ถ
ิ ้ำเฮยเหย ียนของพวกเราเคย
่วยท
ช ่านเหล่าโหวเอาไว ้ ท
่านเหล ่าโหวด ีกับพวกเรา
มาก ตอนพวกเขาก ำล ังจะกลับไป ท ่านพ ่อได้มอบ
สร
้อยไว ้ให้ก
ับท่านเหล ่าโหว คนท ่้
ีูรเร่
ืองน ้ม
ี ีไม่ี
่
กคน
แล
้วเจ ้าร
้
ูเร่
ืองน ้ได
ี ้อย่างไร?”
ีฝ
อ ูก
็มองฉ ีหน
ิงด้วยความสงส ัยเช่นก ัน “เจ ้าร้
ู เร
่
ือง
สร
้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าได้อย่างไร?”
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจแล ้วถามว่า “ไป ๋ถังหล ิงถูกจ่นอ
ิ ีโหว
พาไปแล ้วหรือย ัง?”
“เร่
ืองน้เจ
ี ้าก็้
ู
รหร ือ?” ปาเย ่ล
่พ
ี ูดว่า “ถ ูกต
้อง หากจะ
อธิบายเร่ืองเข้าใจผ ิดทั
้งหมด มีเพ ียงนายอ ำเภอไป ๋
ออกหน ้าเท่านั
้น เหว ่ยซูถงไม
่กล้าข ึ
้นเขามา อ ีกทั
้งย
ัง
ไม่ส
่งคนข ึ
้นมาเจรจาก ับพวกเรา พวกเขาค ิดไม
่ดี
จะต้องคิดท ำ้ รายพวกเราแน ่ ้ขาเองก็เช่
ือใจเขาไม ่ได
้
เหมือนก ัน จ่นอ
ิ ีโหวมาแล ้ว พวกเราเช ่ือใจเขาได ้
เม
่ือมอบต ัวนายอ ำเภอไป ๋ ไปให
้กับจ่นอ
ิ ีโหวแล ้ว โหว
เยว่ก็จะช่วยให ้ความเป ็ นธรรมล้างมลท ินให้ก
ับพวก
เราได ้”
“ไป๋ถ
ังหล ิงถูกนำต ัวไปแล้ว ไม่เพียงจะไม ่สามารถค ืน
ความบร ิส
ุทธิ
์ให้พวกเจ ้าได้ อ
ีกทั
้งยังม
ีเร่
ืองว่นวาย
ุ
ตามมาอ ีก” ฉ ีหนิงขมวดค ้วแล
ิ ้วถอนหายใจแล ้วพ
ูด
่า “แต
ว ่ว่าน่เป
ี ็ นความผิดพลาดของข ้าเอง ้ ขาจะต้อง
ืนความเป
ค ็ นธรรมของพวกเจ ้าได้”
ีหน
ฉ ิงพูดมาแบบน ้ท
ี ำให้ท
ั
้งสามคนร ้
ูสึกม
ึนงงไปหมด
ปาเย ่ล
่เหม
ี ือนจะไม ่พอใจ “ส่งท
ิ ่เจ
ี ้าพ
ูดมา ้ ขาฟ
ั งไม่
เข
้าใจ”
“ไป๋ถ
ังหล ิงถ
ูกพาต ัวไป หากข ้าเดาไม ่ผ
ิด ตอนน ้เขาก
ี ็
่าจะกลายเป
น ็ นศพแล้ ว” ฉีหนิงส
ีหน้าเคร่งเคร ียด
มาก “ศพ ก ็ไม ่สามารถช ่วยพวกท ่านล้างมลท ินได้”
ปาเย่ล่ย
ี ืนข
ึ
้นมา แล ้วตะคอกว ่า “เจ ้าบอกว ่าจ่นอ
ิ ี
โหวจะค ิดร
้ายก ับพวกเราหร ือ?” เขาห ันหล ัง แล้วไป
หยิบดาบของเขามา แล ้วช้มาท
ี ่ฉ
ี ีหน
ิง แล้วพ ูดด้วย
ความโกรธว ่า “เจ ้ากำล ังจะยุแยงให ้ถ
้ำเฮยเหย ียน
ับจวนจ
ก ่นอ
ิ ีโหวต ้องแตกก ันอย่างนั
้นหรือ ท ่แท
ี ้เจ
้าก ็
เป
็ นคนเลวน ่เอง”
ี
่งเขาท
ิ
ย ำแบบน ้ ก
ี ็แสดงให ้เห็นว
่าถ ้ำเฮยเหย ียน
เช
่ือม
ั
่นในต ัวจ่นอ
ิ ีโหวมาก
ีฝ
อ ูเห
็นด ังน
ั
้น ก ็ร
ีบไปจ ับข
้อมือของปาเย ่ล่ไว
ี ้ แล้วพ ูด
่า “พ
ว ่ใหญ
ี ่ ท่านอย ่าเพ่งร
ิ ้อนใจ เขาไม ่ได ้ยุแยง
หรอกนะ”
ไป
๋ หย
่าล ่ล
ี ุกข
ึ
้นมา “ท ่านจ ้าวถ
้ำปาเย่ล่ ลองให
ี ้สหาย
่านน
ท ้ได
ี ้อธิบายก ่อนด
ีหรือไม่”
“พวกเจ ้าก็้
ู
ร ้ขาปาเย ่ล
่ไม
ี ่ใช
่คนหุนห
ันพล ันแล่น”
ปาเย ่ล่พยายามสงบสต
ี ิอารมณ์ก่อน “แต่ว่าข
้าจะไม่
ยอมให ้ใครมาด ูหม่นจ
ิ ่นอ
ิ ีโหวเด ็ดขาด”
ีหน
ฉ ิงล ุกขึ
้น แล้วคำนับแบบมารยาทของชาวเหม ียว
แล
้วพูดว ่า “ท ่านจ้าวถ้ำ ขอบค ุณท
่านมากท ่เช
ี ่ือม
ั
่น
ในตัวจ ่นอ
ิ ีโหว ้ขาไม่ได้มีเจตนาดูหม
่นจ
ิ ่นอ
ิ ีโหวเลย”
เขาหย ุด แล้วพูดต่อว
่า “้ ขาแค
่อยากจะบอกท ่านว่า
คนท่น
ี ำสร ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ ามาหาท่าน เขาไม ่ใช่ิ
่
จนอ
ี
โหวต ัวจร ิง”

เม
่ือพ
ูดแบบน ้ออกมา ไม
ี ่เพ
ียงแค
่ปาเย
่ล่ แม
ี ้แต
่ีอฝ
ู
ับไป
ก ๋ หย
่าล
่ก
ี ็หน
้าถอดส
ี
ปาเย่ล่้
ี จองไปท ่เขาแล
ี ้วพูดว ่า “เจ้าหมายความว ่า
อย่างไร?”
“้ขาร
้
ูว่าพวกเจ ้ายากท ่เช
ี ่
ือ” ฉ ีหน
ิงถอนหายใจแล ้ว
ูดว
พ ่า “แต ่ว
่าเร ่
ืองน้ค
ี ือเร่
ืองจร ิง สร ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่า
ั
น
้น ไม ่ใช่ของเขาแต ่แรก เขาม ีสร
้อยเข ้ยวหมาป
ี ่า
แสดงว ่าร้
ูความเป ็ นมาของสร ้อยเข้ยวหมาป
ี ่ าเป
็น
อย่างดี ถึงได้สวมรอยเป ็ นจ่นอ
ิ ีโหวมาท ่น
ี ่ เป
ี ้าหมาย
ของพวกเขาก ็คือ การน ำตัวไป ๋ถ
ังหล ิงไป แล ้วฆ
่าเขา
ซะ ทำให ้ถ้ำเฮยเหย ียนไม ่มี้ขอแก
้ต่างใดๆ อ ีก”
“ไม่ส
ิ” อ ีฝูส
่ายหน ้าแล
้วพูดว ่า “สร้อยเข ้ยวหมาป
ี ่า
เป
็ นของท ่ท
ี ่านพ่อมอบให ้ก
ับจ ่นอ
ิ ีโหว ของๆ จ ่นอ
ิ ี
โหว จะไปอย ่ในม
ู ือของคนอ ่
ืนได้อย่างไรก ัน?” นาง
มองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง แล ้วพ
ูดว่า “เจ ้าเข
้าใจอะไรผ ิด
หรือไม่?”
ฉหน
ี ิงถอนหายใจแล ้วพูดว่า “เร ่
ืองอ ่ืนข
้าอาจจะไม ่
แน่ใจ แต ่เร ่
ืองน้...ท
ี ั
่วทั
้งใต้หล้าไม ่ม
ีใครร ้
ูดีไปกว่าข
้า
แล
้ ว”
ไป
๋ หย่าล ่เองตอนน
ี ้ก
ี ็ขมวดค ้ว แล
ิ ้วพ ูดว่า “สหาย
หากเป ็ นจ่นอ
ิ ีโหวต ัวปลอมท ่มาพาต
ี ัวนายอ ำเภอไป ๋
ไปจร ิง เร ่
ืองน ้ไม
ี ่ใช่เร
่
ืองเล ็กเลยนะ เจ ้ามีหล
ักฐานว่า
เขาค ือจ่นอ
ิ ีโหวต ัวปลอมหร ือไม่?”
ีหน
ฉ ิงคิดแล ้วพ ูดว่า “้ขาน่แหละค
ี ือหล ักฐาน”
“อะไรนะ?” อ ีฝูก
ับปาเย ่ล่มองหน
ี ้าก ัน ขมวดค ้วแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “เจ ้าค ือหลักฐาน?”
“ท่จร
ี ิงต่อให ้้ขาพูดออกมา พวกเจ ้าเองก ็อาจจะไม ่
เช
่ือ” ฉ ีหนิงพ ูดว่า “เพราะถ ้าเปล ่ยนเป
ี ็ นข
้า ก็
อาจจะไม ่เช่
ือเหม ือนกัน แต ่ว่าเร่
ืองน ้ค
ี ือเร่
ืองจร ิง”
เขาหย ุดไป แล ้วมองไปท ่อ
ี ีฝ
ู แล้วพ ูดว่า “เพราะข ้า
ือจ
ค ่นอ
ิ ีโหวต ัวจร ิง ฉีหน
ิง”
ภายในห ้องเง ียบข ึ
้นมาทันที
พวกเขาพาก ันตกใจไปตามๆ ก ัน เหมือนจะขย ับ
ปากแต ่ก็ไม
่มีใครพ ูดอะไรออกมา
ไม่อยากจะเช ่
ือเลย
เงียบไปส ักพัก ฉีหนิงก็พ
ูดขึ
้นมาว ่า “้ขาร้
ูว่าพวกเจ ้า
คงไม่เช่ือ แต่นอกจากป ้ายทองพระราชทานช ้นน
ิ ้
ี
แล้ว ้
ขาเองก ็ไม่มีของอย่างอ ่
ืนท่สามารถย
ี ืนยัน
สถานะของข ้าได ้ ” เขาพูดจบ ก ็หยิบป
้ายทอง
พระราชทานออกมาวางไว ้บนโต ๊ ะ “น
่เป
ี ็ นป
้ายทองท ่
ี
่
ฝาบาททรงประทานให ้”
ีฝ
อ ูได
้สติคืนมา นางพ ูดอย
่างไม ่อยากเช่ือว่า “เจ ้า...
เจ้าบอกว ่าเจ้าคือจ่นอ
ิ ีโหว เจ ้า...เจ้าค ือจ่นอ
ิ ีโหวจร ิง
หรือ?”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “อ ีฝ
ู ้
ขาขอโทษ ้ ขาไม ่ได
้เป ิ ดเผย
ัวตนให
ต ้เจ้าได ้้
ู
รแต ่แรก ท่้
ี ขาเดินทางมาซ ีชวนในคร ั
้ง
น เพราะร
้
ี ับพระบัญชาจากฝ ่ าบาทให ้มาส ืบความ
จริงเร่ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน ่ ฝาบาททรงค ิดว่าเร
่ืองน
้
ี
อาจจะม ีเบ
้ืองหลัง จึงส
ั
่งให ้้
ขามาท ่น
ี ่เพ
ี ่ือส
ืบหาความ
จริง ดังน ั
้นข้าจ
ึงไม่ได้เป
ิ ดเผยฐานะท ่แท
ี ้จริง”
ีฝ
อ ู้
ูรส
ึกส ับสนมาก เลยไม ่้
ู
รควรจะพ ูดอะไร
ปาเย ่ล่พ
ี ูดว่า “หากเจ ้าคือจ่นอ
ิ ีโหว เช ่นน
ั้นคนท
่มา
ี
หาพวกเราแล ้วขอตัวไป๋ถังหล ิงไปเป็ นใครก ันเล
่า?
แล้วเหต ุใดเขาถ ึงต
้องสวมรอยเป ็ นเจ้าด ้วย? สร้อย
เข้ยวหมาป
ี ่ าเป
็ นหล
ักฐานย ืนย ันฐานะท ่ท
ี ่านพ่อมอบ
ให้ก
ับจ่นอ
ิ ีโหว ของๆ จ ่นอ
ิ ีโหว จะไปอย ่ในม
ู ือของ
คนอ่ืนได้อย่างไรก ัน?”
“เร่ืองน้เป
ี ็ นเร
่
ืองท่้
ี ขาผ
ิดเอง” ฉ ีหนิงพ ูดว่า “มาซ ี
ชวนในคร ั
้งน้ ระหว
ี ่างทางข ้าไม่้
ู
รว่าสร ้อยเข ้ยวหมา
ี
่
ปามันหายไปตอนไหน”
อฝ
ี ูถ
ึงได ้เข้าใจข ึ
้นมา นางถามว ่า “ตอนท ่เจ
ี ้าอย ่ท
ู ่ถ
ี ้ำ
เหมียวชางซ ี จ่ๆ ก
ู ็รีบจะออกไป หร ือว่า...?”
“ถูกต
้อง ตอนน ั
้นข้าค ิดจะเปิ ดเผยฐานะของต ัวเอง
ให
้เจ้าก ับท่านเหม ียวอ๋ องร
้
ู แต ่ว่าพ
ูดปากเปล ่าไป
อาจจะไม ่เช
่ือ ้ขาค ิดว่าหากน ำเอาสร ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่า
ออกมา ก ็สามารถย ืนยันฐานะของข ้าได ้” ฉีหนิงพูด
่า “ตอนน
ว ั
้นข้าถ ึงได ้้
ู
รว่า สร้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ ามัน
หายไปแล ้ว ้ ขาร้
ูท ันทีว
่าเร่
ืองน ้ว
ี ่นวายแน
ุ ่ หากม ันตก
กลางป ่ า ไม่มีใครร ้
ู คงไม ่เป็ นไร แต ่หากม ีคนตั
้งใจช ิง
เอาสร ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าจากข ้ามา เขาจะต ้องสวมรอย
เป
็ นข
้ามาขอต ัวไป ๋ถังหล ิงไปแน ่นอน”
ไป
๋ หย
่าล ่เองก
ี ็เข
้าใจข ึ
้นมาแล ้วเช ่นก
ัน “ท ่แท
ี ้อย่างน ้
ี
่เอง ด
ี
น ังนั
้นท่านเลยเร ่งเดินทางท ั
้งวันทั
้งคืน โดยไม ่
หยุดพักเพ่ือมาท ่น
ี ่”
ี
“ใช่แล้ ว” ฉีหน ิงพูดว ่า “้ขาคิดว่าอีกฝ่ ายก
็น่าจะใช ้
เวลาไปมากเช ่นก ัน คิดว่าน่าจะมาท ัน ขัดขวางไม ่ให ้
เขาน ำต ัวไป
๋ถังหลิงไป แต ่ว
่าตอนน ้ พวกเราเหม
ี ือน
จะมาช ้าไป”
ปาเย ่ล
่มองไปท
ี ่อ
ี ีฝ
ูกับไป
๋ หย
่าล่ แล
ี ้วถามว ่า “พวก
เจ
้าเช ่
ือเขาหร ือ?”
“พ่ใหญ
ี ่ หากเขาไม ่ใช
่จ่นอ
ิ ีโหว เหต ุใดหล ังจากร ้
ูว่า
สร
้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าหายไปแล ้ว ้ ตองเร ่งเด ินทางมาท ่
ี
เขาเฮยเหย ียนของพวกเราด ้วย?” อ ีฝูพูดอย่าง
จริงจ ังว่า “อีกท
ั้งป
้ายทองน ่ก
ี ็ของจร ิง พวกเราเห ็น
ับตาว
ก ่าเหล ่าทหารทางการเห ็นป
้ายทองน ่แล
ี ้วก็
ุกเข
ค ่าลงทันที ฮ
่องเต ้จะทรงมอบไปให ้คนอ ่
ืนไปม ั่วๆ
ได
้อย ่างไรก ันล
่ะจร ิงหรือไม่?”
ไป
๋ หย่าล ่พย
ี ักหน้าแล ้วพ
ูดว่า “ตอนท ่อย
ี ่ท
ู ่ต
ี ีนเขา
เขาก ็ถามว่ามีชาวฮ ั
่นเข
้ามาท ่น
ี ่หร
ี ือไม ่ แสดงว ่าเขา
ิดไว
ค ้แล ้วว
่าน่าจะม ีคนสวมรอยเป ็ นจ่นอ
ิ ีโหวข ึ
้นเขา
มา ปาเย ่ล
่ ้
ี ขาเช่
ือสหายท ่านน้...ไม
ี ่สิ ้ขาเช่ือว
่าเขา
ือจ
ค ่นอ
ิ ีโหว”
ฉหน
ี ิงพยักหน
้า แล ้วพ ูดว่า “ขอบค ุณพวกท ่านมากท ่
ี
เช
่ือใจข้า แต ่ว่าเหม ือนว่าพวกเราจะมาช ้าไป โจรช ั่ว
ั
น
่นเอาต ัวไป
๋ถังหลิงไปแล ้ว” เขาร ้
ูสึกหงุดหงิดมาก
ปาเย ่ล
่พ
ี ูดข
ึ
้นมาว ่า “้ ขาบอกว ่าจ่นอ
ิ ีโหวเอาต ัว
นายอ ำเภอไป ๋ ไปแล้ว แต ่ไม่ได
้บอกว ่าพวกเขาลงเขา
ไปแล ้ว หากเจ ้าเป็ นจ
่นอ
ิ ีโหวตัวจร ิงแล ้วล
่ะก็ เจ้าก
็ไม ่
ได
้มาช ้าไป”
ั
ท
้งสามคนมองไปท ่ปาเย
ี ่ล
่ ส
ี ีหน
้าตกใจมาก
“พ่ใหญ
ี ่...” อ ีฝ
ู้
ูรส
ึกด ีใจมาก นางจ ับแขนของปาเย ่ล่
ี
“ท่านบอกว ่า...คนท ่ปลอมต
ี ัวเป
็ นจ่นอ
ิ ีโหวย ังไม่ลง
จากเขาหร ือ?”
ปาเย ่ล
่พ
ี ูดว
่า “เม ่
ือวานตอนกลางว ันพวกเขามาถ ึงท่
ี
เขาเฮยเหย ียน จากน ั้นก
็นำหลักฐานย ืนยันตัวตน
ออกมา พวกเขาบอกว ่าจะค ืนความเป ็ นธรรมให้กับ
พวกเรา จ ่นอ
ิ ีโหวม ีบุญคุณกับพวกเรามาก มาถ ึงบน
เขาด ้วยต ัวเอง ้ ขาก็้
ตองไม ่ให้เขากล ับลงไปท ันที
แน่นอน ถ ึงแม ้ถ
้ำของพวกเราจะอย ่ในภาวะขาด
ู
แคลนอาหาร แต ่เม
่
ือคืนข้าเองก ็ได้จัดงานเล ้ยง
ี
้
ตอนร ับเขา อ ีกท
ั้งย
ังย้
ือให ้เขาพ ักท่น
ี ่ก
ี ่อน”
ีหน
ฉ ิงคิดไม ่ถ
ึงว่าจะสถานการณ ์ จะพล ิกผันแบบน ้
ี
เขาด ีใจมาก เขาถามว ่า “แล ้วหล ังจากน ั
้นเล ่า?”
“จ่นอ
ิ ีโหวม ีความส ุขมากเม ่
ือคืน ไม ่เพ ียงกินด่
ืมอย ่าง
เต็มท่ อ
ี ีกทั้งยังชมการแสดงของพวกเราด ้วย” ปาเย ่
่พ
ี
ล ูดว่า “ตอนท ่ชมการแสดง เขาถ
ี ูกใจหญ ิงสาวสอง
คน อ ีกทั
้งบอกว ่าจะพาพวกนางกล ับเม ืองหลวงแต ่ง
พวกนางเข ้าจวนด ้วย เพ ่
ือให ้ความส ัมพันธ
์ ของถ ้ำ
เฮยเหย ียนก ับจวนจ ่นอ
ิ ีโหวย ั
่งยืนตลอดไป”
ีฝ
อ ูขมวดค ้ว ปาเย
ิ ่ล
่พ
ี ูดต่อว่า “จ ่นอ
ิ ีโหวถ ูกใจสาว
ชาวเหม ียวของพวกเรา อ ีกทั้งยังยินด ีจะแต ่งกับพวก
นางด ้วย เร ่
ืองน้ไม
ี ่ใช่เร่
ืองเลวร ้ายอะไร อ ีกทั้งจ
่นอ
ิ ี
โหวย ังพาพวกนางเข ้าหอไปแล ้วเม ่
ือค ืนด
้วย”
ฉหน
ี ิงขมวดค ้ว แต
ิ ่ไม่ได้พ
ูดอะไร
“เช้าวันน้ จ
ี ่นอ
ิ ีโหวต่
ืนสายมาก หล ังจากต่
ืนแล้ว
เดิมท
ีเขาค ิดจะลงจากเขาไปเลย แต ่ว
่าเขาไม ่้
ู
รธรรม
เนียมของชาวเหม ียวของพวกเรา หากจะแต ่งงานก ับ
หญิงสองคนน ั
้นแล้ว จะต ้องไปพบพ่อแม่ของพวก
นางก่อน” ปาเย ่ล
่พ
ี ูดว่า “ตามขนบธรรมเน ียมของ
ชาวเหม ียว ้ ตองจ
ัดงานเล ้ยงให
ี ้ก
ับพ่อแม
่ของฝ ่ าย
หญิงก
่อน ขอให ้พวกเขาอวยพรให ้”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “ด ังน
ั
้นเขาเลยจ ัดงานเล ้ยงท
ี ่น
ี ่
ี
ังไม
ย ่ได้กล ับลงจากเขาไป”
ปาเย่ล่พย
ี ักหน้า แล ้วพูดว
่า “ถูกต
้อง ถึงแม ้เขาจะ
เป
็ นจ
่นอ
ิ ีโหว ม ีภรรยาได ้หลายคน แต ่เม
่
ือเข ้ามาใน
้ำเหม
ถ ียวแล ้ว จะแต ่งหญิงชาวเหม ียวไป ก ็้
ตองท ำ
ตามกฎของชาวเหม ียว จะละเม ิดธรรมเน ียมน ้ไม
ี ่ได้
พอเขาร ้
ูก็ร
ับปาก ด ังน
ั
้นข้าเลยเป
็ นต
ัวแทนช ่วยเขา
ัดงาน แล
จ ้วเช ิญพ
่อแม่พ
่้
ี นองของหญิงสองคนน ั
้นมา
ุกคนม
ท ีความส ุขก
ันมาก ต ั
้งแต
่เท
่ยงจนถ
ี ึงค่ำ จ่นอ
ิ ี
โหวด ่ืมมากจนเมา จ ึงลงจากเขาไม ่ได้ ก็เลยต้องค
้าง
่น
ี
ท ่อ
ี ีกหน ึ
่งคืน”
“ถ
้าอย ่างน ั
้นตอนน ้เขา...?”
ี
“เขาพ ักอย่ท
ู ่เร
ี ือนไม้ท
่ห
ี ่างจากท
่น
ี ่ไปหน
ี ึ่งล
้” ปาเย
ี ่ล่
ี
ูดว
พ ่า “ไป ๋ถ
ังหล ิงข
้ามอบให ้พวกเขาไปแล ้ว ตอนน้ก
ี ็
อย่ท
ู ่น
ี ั
่นเหม ือนก ัน มีคนของเขาเฝ้าอย ่”
ู
 ันท
บ ึกล
ับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท ่ 388 เช
ี ่
ือคร ึ่งไม่เช
่
ือคร ึ
่ง
โลกใบน ้จะว
ี ่าไปก ็แปลก เวลาท ่ก
ี ำลังเผช ิญหน้ากับ
ันตราย ม
อ ันจะม ีอะไรท ่มาเปล
ี ่ยนแปลงสถานการณ
ี ์
เสมอ
ในตอนน ้ฉ
ี ีหน
ิงร้
ูสึกแบบน ั
้น
“พ่ใหญ
ี ่พวกเราร ีบไปจ ับตัวพวกเขามาเลยส ิ” อ ีฝ
ูพูด
้
ดวยความด ีใจมาก “หล ังจากจ ับตัวพวกเขามาแล ้ว
็สอบสวนพวกเขาเลยว
ก ่าใครบงการเขามา พวกเรา
ึงจะร
ถ ้
ูว่าใครค ิดให ้้รายถ ้ำเฮยเหย ียนของพวกเรา”
“ไม ่ได
้” ปาเย ่ล่ก
ี ับฉีหนิงพูดข
ึ
้นมาแทบจะพร ้อมก ัน
ั
ท
้งสองมองหน ้ากัน ฉ ีหนิงย้ม แล
ิ ้วยกม ือให้ปาเย่ล่
ี
ูดก
พ ่อน
ปาเย ่ล
่ค
ี ิดคร่
ูหนึ
่ง แล ้วมองไปท ่ฉ
ี ีหนิงแล้วพูดว่า
“เจ้าบอกว ่าเจ้าคือจ ่นอ
ิ ีโหว แต ่ว่าเจ ้าไม่ม
ีสร้อยเข ้ยว
ี
หมาป่า ถ ึงแม ้จะม ีเหต ุผลท่สามารถอธ
ี ิบายได ้ แต่้
ขา
จะฟั งความข ้างเด ียวไม ่ได้”
“ท่านจ้าวถ ้ำพ
ูดถ ูกแล้ ว” ฉีหนิงพย ักหน้าแล ้วพูดว
่า
“ในเวลาแบบน ้ ระว
ี ังตัวไว ้ก
่อนเป ็ นด
ีท่ส
ี ุด”
“ขอบค ุณท ่เข
ี ้าใจ” ปาเย ่ล
่พ
ี ูดว่า “หากเขาคนน ั้นค
ือ
่นอ
ิ
จ ีโหวต ัวจริงแล ้วเจ้าเป ็ นต
ัวปลอม พวกเราก ็จะ
ือว
ถ ่าได ้ล่วงเก ินจ ่นอ
ิ ีโหวต ัวจร ิงทันที”
ีฝ
อ ูพ
ูดด้วยความร ้อนใจข ึ้นมาว่า “พ ่ใหญ
ี ่ ท่านยัง
สงสัยอย ่อ
ู ีกหรือ เขา...” นางมองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิง เห็นฉี
หนิงกำล ังย ้มให
ิ ้นางอย ่ ก
ู ็้
ู
รสึกว่าตัวเองเร ่มหน
ิ ้าแดง
เร
่ือขึ
้นมาท ันมี นางก ้มหน ้าแล้วพูดว่า “เขาต ่างหาก
่เป
ี
ท ็ นจ่นอ
ิ ีโหวต ัวจร ิง”
“อีฝ
ู ตอนน ้พวกเราจะไปจ
ี ับตัวเขามาไม ่ได้หรอก
นะ” ฉ ีหน ิงพ ูดว
่า “ต ่อให ้เขาเป ็ นต
ัวปลอม พวกเราก ็
จะทำแบบน ั
้นไม่ได้”
“ทำไมเล ่า?”
“้ขอแรก หากพวกเราลงม ือก่อน คนท ่เส
ี ่ยงอ
ี ันตราย
่ส
ี
ท ุดคือไป๋ถังหลิง” ฉีหนิงพ
ูดอย ่างจริงจังว ่า “ความ
เป
็ นความตายของไป ๋ถังหล
ิง เก ่ยวพ
ี ันถึงความ
บริส
ุทธิ
์ของถ ้ำเฮยเหย ียน ตอนน ้ไป
ี ๋ถ
ังหล ิงอย่ในม
ู ือ
ของพวกเขา เม ่
ือไหร่ก็ตามท่พวกเขาร
ี ้
ูว่าพวกเจ้าร้
ู
ความจร ิงแล้ว ไป๋ถังหลิงตายแน ่นอน” เขามองไป
แล
้วพูดว่า “้ ขอสอง พวกเขาไม ่ใช่คนร้ายต ัวจร
ิงแน่
เร
่ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน มี้ขอสงส ัยมากมายเต ็มไป
หมด หากข ้าเดาไม ่ผ
ิด เร่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน
อาจจะเป ็ นเพียงจุดเร่มต
ิ ้นเท่านั
้น พวกเขาต ้องการ
อาศัยเหต ุน้ด
ี ึงชาวเหม ียวเจ็ดสิบสองถ ้ำเข้ามาด้วย
เบ
้ืองหลังของพวกเขาจะต ้องม ีอ
ำนาจมากแน ่ พวก
เราจะต ้องหาต ้นตอให้เจอ”
ีฝ
อ ูร
ีบพูดว่า “พ ่ใหญ
ี ่ โหวเยว ่พ
ูดถ ูก พวกเราไม ่เพียง
้
ตองล้างข้อกล ่าวหาให ้ได้ อีกท
ั
้งยังต ้องหาคนร ้ายตัว
จริงให้เจอด้วย”
ปาเย ่ล
่ถามว
ี ่า “เจ ้าคิดว่าพวกเราควรจะท ำอย่างไร
่อไป?” เขาย
ต ังดูเหมือนสงส ัยอย ่ แต
ู ่ก็ย
ังเหมือนจะ
เช
่ือฐานะของฉ ีหนิงอย่เหม
ู ือนก
ัน
“ท่านจ้าวถ้ำ พวกเขาม ีคนติดตามมาก ่คน?” ฉ
ี ีหนิง
ถาม
ปาเย ่ล
่ตอบท
ี ันท ีว่า “้หาคน พวกเขาบอกว ่าเป็น
องคร ักษ
์ ของจ่นอ
ิ ีโหว เป ็ นคนท
ุ่
ี ค
้มก ันจ
่นอ
ิ ีโหวมา
้
ขาดูออกว ่า วรย ุทธ
์ ของพวกเขาก ็ไม่ธรรมดาเลย”
“ไป๋ถ
ังหล ิงอย่ในม
ู ือของพวกเขา ท ่านบอกว ่าพวก
เขามาเพ ่ือค
ุ
้มครองเขา แสดงว ่าไป ๋ถ
ังหลิงก็อย
่ใน
ู
การควบค ุมของพวกเขาอย ่างน
ั
้นส ิ?” ฉ ีหนิงถาม
ปาเย ่ล่พย
ี ักหน ้า แล้วพูดว่า “ถูกต
้อง พวกเขาบอก
่าม
ว ีคนค ิดจะส ังหารไป ๋ถ
ังหล ิงตลอดเวลา
ำเป
จ ็ นต
้องค ุ
้มกันอย่างแน ่นหนา หล ังจากท ่เช
ี ้าวันน ้
ี
่งมอบต
ส ัวนายอ ำเภอไป ๋ ไปให้พวกเขาแล ้ว ท ั
้งส่คนก
ี ็
ตามต ิดนายอ ำเภอไป ๋ ตลอดเวลา ไม ่ม
ีใครเข ้าใกล ้เขา
ได
้เลย ว ันน้คนๆ น
ี ั
้นอย่ต
ู ่อเพราะต ้องจัดงานเล ้ยงให
ี ้
่อแม
พ ่ของฝ ่ ายหญิง ตอนแรกพวกเขาย ืนกรานจะพา
นายอ ำเภอไป ๋ ไปให้ได้ แต่พวกเราเกล ้ยกล
ี ่อมจน
พวกเขายอมอย ่ต
ู ่อ พวกเราให ้เหตุผลว่าเพ่ือความ
ปลอดภ ัยของโหวเยว ่ อ
ีกทั
้งคนย่งมากก
ิ ็ย
่ง
ิ
สนุกสนาน จะม ีแค่พวกเราชาวเหม ียวอย่างเด ียว
ไม่ได้”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “ย ังดีท
่ท
ี ่านจ
้าวถ้ำทำแบบน ้
ี
ไม่อย่างน ั
้นหากไป ๋ถ
ังหลิงถูกเอาต ัวไป โหวเยว ่ท่อย
ี ่
ู
่น
ี
ท ่ก
ี ็ไร้ประโยชน ์”
“พ่ใหญ
ี ่ ตอนน ้พวกเขาย
ี ังอย่ก
ู ับนายอ ำเภอไป ๋
หรือ?” อ ีฝ
ูถาม
ปาเย ่ล
่พ
ี ูดว่า “พวกเขาพ ักอย ่้
ู หองข
้างๆ กับโหวเยว ่
คนน ั
้น ห่างก ันไม ่เก ินสิบก
้าวในห ้องม
ีคนสองคนเฝ ้า
อย่ ้
ู ดานนอกม ีอีกสองคน” เขาส ีหน
้าเคร่งเคร ียด
มาก “อ ีกคน อย ่หน
ู ้าห้องของโหวเยว ่คนน
ั
้น”
ีหน
ฉ ิงเอาน ้วล
ิ ูบจม ูก เหมือนก ำล ังใช
้ความค ิด “โหว
เยว ่คนน ั
้นถึงแม้จะด ูลามกต ัณหากล ับ แต่ในเม่
ือเป็น
คนท ่ถ
ี ูกส่งมาท ่น
ี ่ แสดงว
ี ่าไม่ใช่คนโง ่ อ
ีกท
ั
้งยังมี
ู
ผต
้ ิดตามมาอ ีกห
้าคน ถ ึงแม
้จะม ีไม่มาก แต่ว
่าวรย ุทธ
์
ไม่ธรรมดา ม ีคนอย ่ในห
ู ้อง ไม ่ห่างต
ัวนายอ ำเภอไป ๋
เลย หากม ีความเคล ่ือนไหว แล ้วพวกเขาร้
ูตัว เกรง
่าพวกเขาก
ว ็จะลงม ือสังหารนายอ ำเภอไป ๋ทันที”
“โหวเยว ่ ตอนน ้พวกเขาย
ี ังไม่ลงมือ พวกเขาค ิดจะ
ให้นายอ ำเภอไป ๋ รอดลงไปจากเขาก ่อน” อีฝ
ูเหม ือน
ิดอะไรได
ค ้ “แต ่เม ่
ือไหร่ท
่ลงจากเขาไปแล
ี ้ว ก ็จะลง
มอท
ื ันที แม ้แต ่กระดูกของนายอ ำเภอไป ๋ก็น
่าจะไม ่
เหลือ”
นางเร ียกฉ ีหนิงว
่าโหวเยว ่ แสดงว ่านางเช ่ือว
่าฉีหนิงก็
ือจ
ค ่นอ
ิ ีโหว
“อีฝ
ูพูดถูกแล ้ ว” ฉ
ีหนิงพยักหน ้า “ในเม ่
ือพวกเขา
กล
้าขึ้นเขามา แสดงว ่าเตร ียมต ัวมาด ีมากแล ้ว พวก
เขาเป ็ นนักฆ่า เม่
ือไหร่ท่ถ
ี ูกจับได ้ ก
็จะลงม ือทันที”
ไป
๋ หย
่าล ่ค
ี ิดแล ้วพ
ูดว่า “โหวเยว ่ ก่อนท่พวกเราจะ
ี
่วยนายอ
ช ำเภอไป ๋ มาจากพวกเขา พวกเราจะให ้พวก
เขาร้
ูไม ่ได้ว่าพวกเราร ้
ู แผนการของพวกเขาแล ้ว อีก
ั
ท
้งยังต้อง...” เขาหย ุดไปคร ่
ูหน ึ
่ง แล้วมองไปท ่หน
ี ้า
ของปาเย ่ล่ก
ี ่อนจะพูดว
่า “ย ังต้องเค ้นถามจากโหว
เยว่ท่านน ั
้นด้วยว่าใครอย ่เบ
ู ้
ืองหล ังเร
่ืองน้ เร
ี ่
ืองน้ไม
ี ่
่ายเลย หากพวกเราม
ง ีการเคล ่
ือนไหวอะไร อ ีกฝ
่ ายก็
จะต้องรู้แน ่นอน”
“สองเร ่
ืองน้ยากมาก” อ
ี ีฝูขมวดค้ว “นายอ
ิ ำเภอไป ๋
ูกพวกเขาจ
ถ ับตาด ูอย่างไม ่ละสายตา แล ้วจะช ่วยเขา
ออกมาได ้อย
่างไร? อ ีกท
ั
้งโหวเยว ่ต
ัวปลอมนั
่นจะ
ยอมรับง่าย ๆ ได ้อย
่างไรก ัน?”
ีหน
ฉ ิงคิดแล้วพูดว่า “ในเม ่ือโหวเยว ่คนน
ั
้นบ้าต
ัณหา
มาก ก ็แสดงว ่าตัวเขาย ังมีจ
ุดอ่อนอย่ หากสามารถ
ู
ับต
จ ัวเขามาแบบง ่ายๆ ไม ่แน่ว
่าเขาอาจจะยอมพ ูด
อะไรก ็ได้ แต่ว
่าท ่านหัวหน้าถ ้ำไป
๋พูดถ
ูก จะให้อีก
่
ฝายร้
ูว่าพวกเรามองแผนพวกเขาออกแล ้วไม่ได้
เด็ดขาด ไม ่อย่างน ั
้นไป ๋ถ
ังหลิงตายแน ่ๆ ด
ังนั
้น..”
“ดังน
ั
้นอะไร?” เห ็นฉ ีหน
ิงลังเล อ ีฝ
ูเลยรีบถาม
ีหน
ฉ ิงมองไปท ่ปาเย
ี ่ล่ แล
ี ้วพูดว่า “ท่านจ
้าวถ้ำ ้ ตอง
ูว
ด ่าท
่านจะย ืนหย ัดได
้แค ่ไหน ้ ขาม
ีแผน อาจจะช ่วย
ไป
๋ถังหลิงออกมาได ้ก
็ได ้”
“หืม?” ปาเย ่ล่พ
ี ูดว
่า “เจ ้าว่ามา”
“แต ่ว่าแผนของข ้าอาจจะท ำให ้คนพวกน ั
้นลงม ือใช้
อาว ุธก็ได้ หากท ่านจ้าวถ ้ำกังวลว ่าอ
ีกฝ่ ายจะเป็ นจ่น
ิ
ีโหว ไม
อ ่อยากปะทะก ับอ ีกฝ่ าย ก
็คงต้องหาว ิธี่
อ
ืน”
ีหน
ฉ ิงพูดอย ่างจริงจังว่า “แต ่ว
่าเวลาเหล ือน
้อยแล ้ว
่านจ
ท ้าวถ ้ำคงต ้องตัดส
ินใจแล ้วล
่ะ จะให ้เส
ียเวลาไป
มากกว ่าน ้ไม
ี ่ได้แล
้ ว”
ปาเย ่ล
่เหม
ี ือนจะใช ้ความค ิด อีฝ
ูขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า
“พ่ใหญ
ี ่ ท ่านย ังล
ังเลอะไรอ ีก หร ือว
่าท่านยังคิดว่า
คนๆ น ั
้นค ือจ่นอ
ิ ีโหวอย ่อ
ู ีก?”
ปาเย ่ล
่ค
ี ิด แล ้วก็ถามฉีหน ิงว่า “เจ ้าม
ีแผนอะไร?”
ืนน
ค ั
้น ท ั
่วทั้งเขาเฮยเหย ียนถ ูกปกคลุมไปด ้วยความ
ืดแล
ม ้ว แม ้แต่รอบๆ เขาเฮยเหย ียนในระยะส ิบล้
ี
เหล ่าสัตว์่ปาเง ียบสนิทเพ ่
ือรอซ ่มโจมต
ุ ีในกลางด ึก
ภายในถ ้ำเฮยเหย ียนเง ียบสน ิท
ทกลางเขาม
่
ี ีอาคารบ ้านต ่างๆ เต ็มไปหมด ซ ึ
่งมี
อาคารอย ่สองหล
ู ังท่อย
ี ่ต
ู ิดก
ันมาก เหม ือนก ับเป
็ นพ่
ี
้
นองสองคน ้ ดานนอกอาคารม ีคนเฝ้าเด ินสำรวจอย ่
ู
คนท่เฝ
ี ้าสวมช ุดผ
้าแพร พกดาบ มองไปแล ้วเหมือน
จะระว ังตัวมาก อาคารด ้านซ้าย คนท ่เฝ
ี ้าเห็น
้
ดานหน ้ามีคนเด ินมา ก ็ขมวดค ้ว เขาจ
ิ ับดาบไว ้แน่น
แล้วพูดว่า “ใคร?”
ีชาวเหม
ม ียวคนหน ึ
่งเด ินออกมา แล ้วโค้งค ำนับพูด
่า “ท
ว ่านจ ้าวถ้ำให้มาถามว ่าโหวเยว ่่ืนหร
ต ือยัง? เขา
ีเร
ม ่
ืองอยากจะขอพบโหวเยว ่?”
“อย่างน ั
้นหรือ?” คนเฝ ้ายามต ่ืนต
ัวแล้วถามว ่า
“กลางด ึกแบบน ้ โหวเยว
ี ่พ
ักผ่อนอย ่ ม
ู ีเร่ืองอะไร
พร
ุ่งน้ค
ี ่อยว่ากัน”
“คือว่า ท่านจ ้าวถ้ำทราบว ่าพวกท ่านจะลงเขาก ัน
ั
ต
้งแต ่เช้าตร่
ู ดังนั
้นก ็เลยเตร ียมของขว ัญเอาไว ้ให้”
ชาวเหม ียวคนน ั
้นก้มหน ้าลงพูดอย ่างนอบน ้อมว่า
“โหวเยว ่ฐานะส ูงศ ักดิ
์ ท่านม
ีทุกอย่างไม่ขาด
ของขว ัญท
่ท
ี ่านจ ้าวถ ้ำเตร ียมไว
้ไม่้
ูรว
่าจะดีหรือไม่
แต่ว่าท่านก็อยากจะให ้ท ุกท
่านได้น
ำกล ับไปยังเมือง
หลวงด ้วย เพ ่
ือมอบให ้กับครอบคร ัวของท ่านด้วย
่านจ
ท ้าวถ้ำเลยอยากจะให ้โหวเยว ่ได
้ไปเล ือกด้วย
ัวเอง”
ต
ู
ผค
้ ุมสีหน้าคล ่คลายลง แล
ี ้วถามว่า “เตร ียมของขว ัญ
อะไรไว ้้
บางเล ่า?”
“เป็ นของท ั
่วๆ ไป” ชาวเหม ียวย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ม ี
หนังสัตว์ มีสม ุนไพร และอ ัญมณี เป
็ นของท่ถ
ี ้ำเฮยเห
ียนของพวกเราแอบเก
ย ็บสะสมเอาไว ้ ถึงแม้จะมีไม่
มาก แต ่ก
็เป็ นของหายากท ั
้งหมด ด ังน
ั้น...”
ู
ผค
้ ุมย้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “ท ่านจ ้าวถ
้ำของพวกเจ ้าก็้
ู
รเร่
ือง
ีน
ด ่ ้
ี ถาโหวเยว ่้
ู
ร จะต ้องด ีใจมากแน ่ เตรียมของพวก
ั
น
้นไว ้ให้พร
้อม พร ่
ุงน้พวกเราจะเอาม
ี ันกลับไปด ้วย”
ชาวเหม ียวคนนั
้นพ ูดว
่า “ย ังดีภาพอ ักษรบางส่วน ท ่
ี
้
ตองให ้โหวเยว่ตรวจสอบด ้วยตัวเอง ท ่านจ
้าวถ้ำบอก
่าเขาไม
ว ่ค่อยร
้
ูเร่ือง ้ตองให้โหวเยว ่ไปเล
ือกด้วย
ัวเอง”
ต
“อักษรภาพ?” ู ผค
้ ุมพ
ูดด้วยความสงส ัยว
่า “พวกเจ ้า
ชาวเหม ียวเหตุใดถ ึงมีอักษรภาพได ้ ?”
ชาวเหม ียวคนนั
้นกล ่าวว ่า “ตอนท ่ท
ี ่านเหล
่าโหว
ปราบซ ีชวน หลังจากท ่จะกล
ี ับเม ืองหลวง ข ุนนางใน
ีชวนมากมายน
ซ ำมามอบให ้ท
่านเหล ่าโหว ท ่านเหล ่า
โหวใจด ีมาก ท่านด ีก
ับพวกเราชาวถ ้ำเฮยเหยียนมาก
้
ดวย ก ็เลยมอบของบางส ่วนให้ก
ับท่านจ้าวถ้ำคน
่อนจ
ก ำนวนไม ่้
นอย ให ้พวกเราเก ็บสะสมเอาไว ้ บอก
่าเป
ว ็ นของเก่าแก่หายาก ท ่านจ้าวถ ้ำคนก
่อนจึงเก ็บ
ของพวกน ้เอาไว
ี ้อย่างด ี คร
ั
้งน้ท
ี ่านโหวเยว ่มาถ
ึงท ่น
ี ่
ี
พวกเราเองก ็ไม่ได้ม
ีของด ีจะมอบให ้ ด
ังน
ั
้น...ท ่าน
้
จาวถ้ำจึงให้ไปนำม ันออกมา ค ิดอยากให ้โหวเยว ่
เลือกนำกล ับไป” เขาพ ูดอีกว่า “พวกท่านติดตาม
โหวเยว ่มา ก็ลำบากไม ่้นอย ท่านจ้าวถ
้ำเองก ็ได
้
เตรียมของส ำหร ับพวกท่านด ้วย”
ู
ผค
้ ุมห
ันไปมองในห ้อง แล ้วพูดว
่า “เจ้ารอเด๋ยว ้
ี ขา
จะไปด ูก
่อนว่าโหวเยว ่่
ืนหร
ต ือย
ัง”
เขาเด ินไปยังหน้าประต ู แล ้วพ
ูดว่า “โหวเยว ่ โหว
เยว่ ท
่านจ ้าวถ้ำปาเย ่ล
่เตร
ี ียมของขวัญเอาไว้ให้ท่าน
อยากเช ิญให้ท
่านไปด ูหน่อย ไม ่้
ูรว
่าโหวเยว่สะดวก
หรือไม่?” เม่
ือไม ่ได
้ย
ินเส ียงจากด ้านใน ก
็เร ียกอีก
สองที
ักพ
ส ักหนึ
่ง ก็ได้ย
ินเสียงเป ิ ดประตู ชายหน
่มอาย
ุ ุราว
ิบเจ
ส ็ดสิบแปดท ่เปล
ี ือยท่อนบนเป ิ ดประต
ูออกมา
จากนั
้นก็้อาปากหาวก ่อนจะถามว ่า “ของขวัญ
อะไร?”
ชาวเหม ียวเด ินข ึ
้นหน้าไปสองก ้าว เขายกม ือข
ึ
้นแล้ว
ูดว
พ ่า “โหวเยว ่ ท ่านจ
้าวถ้ำมีของขว ัญจะมอบให้
โหวเยว ่ ม
ีสม ุนไพรหายาก หน ังส
ัตว ์ อัญมณี อ
ักษร
ภาพ เช ิญโหวเยว ่ไปเล ือกด
ูก่อน ว่าถูกใจหร ือไม่”
“อัญมณีอักษรภาพหร ือ?” ชายหน ่มตาโต ย
ุ ้มแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “ดี ดี พวกเจ ้าถ้ำเฮยเหย ียนกต ัญญูมาก ้ขา
จะไปด ูสิว
่าม ีของขว ัญอะไรบ้าง รอเด ๋ยวนะ” เขาห
ี ัน
กลับเข้าห้องไป จากน ั
้นไม่นาน ก็สวมเส ้
ือผ้าออกมา
แล
้วพ ูดว
่า “น ำทางไป”
ชาวเหม ียวคนน ั
้นน ำทางไปอย ่างนอบน ้อม ส ่วนคน
ิดตามคนน
ต ั
้นก ็เด ินตามหล ัง มา เม ่
ือเด ินมาได้ระยะ
หนึ
่ง ชายหน ่มก
ุ ็พูดกับชาวเหม ียวคนน ั
้นว่า “สาว
ชาวเหม ียวของพวกเจ ้าอ่อนโยนมาก ้ ขาชอบมาก
จริงสิ ในถ ้ำน ้ย
ี ังม ีสาวสวยมากกว ่าน้อ
ี ีกหรือไม
่ เลือก
มาอ ีกส
ักสองสามคน ้ ขาจะพาลงเขาไปท ีเดียวเลย
แต่งเข้าจวนโหวไปส ุขสบายด้วยกันเลย”
 บนท
ั ึกล ับองคร ักษ
์ เส
้
ือแพร
บทท ่ 389 น
ี ักฆ
่าเดนตาย
ชายหน ่มเพ
ุ ่งพาองคร
ิ ักษ์ ของตนตามชาวเหม ียวไป
ได
้ไม่นาน ้ดานหล ังพวกเขาก ็มีชาวเหม ียวโผล ่
ออกมาสองคน แล ้วเด ินไปท ่อาคารท
ี ่พ
ี ักของไป ๋ถังห
ิง
ล
่น
ี
ท ั
่นม
ีคนคุมเฝ
้าอย ่ส
ู ่คน ู
ี ผ
้เฝ
้าสองคนเด ินสำรวจไป
มาอย่้
ู ดานนอก ้ ดานหน ้าประต ูใหญ่มีองครักษ์ คน
หนึ
่งย
ืนเฝ้าอย่อย
ู ่างระม ัดระว ังต
ัว ส่วนอ ีกคนก็เฝ้า
อย่ใกล
ู ้ตัวไป
๋ถ
ังหล ิง
เม
่ือเห
็นชาวเหม ียวเด ินมา องคร ักษ์ก็ร
ีบเดินเข้ามา
หา แล้วจ้องมาอย ่างไม ่เป็ นม
ิตร
“โหวเยว ่ม
ีคำส ั
่ง เพ ่
ือความปลอดภ ัยของนายอ ำเภอ
ไป
๋ ใครก ็ตามห้ามเข ้าไปด ้านในเด ็ดขาด” องคร ักษ
์
ูด ม
พ ือด้านหน
ึ่งจับอย ่ท
ู ่ดาบ
ี
ชาวเหม ียวด้านหน ้าโค้งค
ำน ับ จากน ั
่นก ็หันไปช้คนท
ี ่
ี
อาย ุเก ินครึ
่งร้อยแล้วพูดว
่า “ท ่านน
้ค
ี ือท่านหมอยา
ในถ ้ำของพวกเรา อาการบาดเจ ็บของท ่าน
นายอ ำเภอ ท ่านหมอยาเป ็ นผู
้รักษา ค ืนน ้มาเพ
ี ่
ือ
เปล ่ยนยาให
ี ้ท่านนายอ ำเภอ”
“เปล ่ยนยา?”
ี
เฒ่าหมอยาส ีหน
้าเคร ่งเครียดมาก เขากระแอมครา
หนึ
่ง ชาวเหม ียวย้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “อาการบาดเจ ็บของ
่านนายอ
ท ำเภอไป ๋ย
ังไม่หายด ี หากไม ่ด
ูแลให ้ดี
อาจจะท ำให ้อาการก ำเริบได ้ ” เขาช ้ไปท
ี ่กล
ี ่องไม ้
เล็กๆ “ในน ้เป
ี ็ นสมุนไพรท่ท
ี ่านหมอยาปร ุ งออกมา
่านได
ท ้ยินว่านายอ ำเภอจะลงเขาพร ่
ุงน ้ ด
ี ังน
ั้นคืนน
้
ี
ำเป
จ ็ นจะต้องมาเปล ่ยนยาให
ี ้เขา”
องคร ักษ์พ
ูดว่า “ไม ่จำเป็ น พรุ่งน
้ก
ี ็ลงเขาแล ้ว เด ๋ยว
ี
ีหมอมาเปล
ม ่ยนยาให
ี ้นายอำเภอเอง”
“เม่
ือคร่
ูก่อนท ่พวกเราจะมาท
ี ่น
ี ่พวกเราได
ี ้พบก ับ
่านโหวเยว
ท ่แล้ว” ชาวเหม ียวขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว ่า
“โหวเยว ่้
ู
รแล้วว ่าพวกเราจะมาเปล ่ยนยาให
ี ้ ั ยง
ำช
ก ับพวกเราว ่าต
้องด ูแลให ้ดี เหต ุใดตอนน ้ถ
ี ึงไม่ให ้
พวกเราเปล ่ยนยาแล
ี ้วเล ่า? อาการบาดเจ ็บของท ่าน
นายอ ำเภอท ่านหมอยาร ้
ูดีท
่ส
ี ุด จะให ้ผ
ิดพลาดไม ่ได้
เด็ดขาด หากอาการก ำเร ิบ ถ ้ำของพวกเรา
ับผ
ร ิดชอบไม ่ไหวหรอกนะ”
ชาวเหม ียวอ ีกคนก ็ย้มแล
ิ ้วพูดว่า “น่ก
ี ็เพ
่ือส
ุขภาพ
ของท ่านนายอ ำเภอไป ๋ นะ ท่านใต ้เท้าองครักษ ์ ได
้
โปรดให ้พวกเราเข ้าไปเถอะ”
องคร ักษ
์ ขมวดค ้ว ค
ิ ิดคร ่
ูหนึ
่งแล้วช้ไปท
ี ่หมอยา “เจ
ี ้า
เข
้าไปคนเด ียวพอ” เขามองไปท ่ชาวเหม
ี ียวอ ีกคน
“ส่วนเจ้ารออย ่ตรงน
ู ้”
ี
หมอยาก ็ไม่ได้ลังเล ถ ือกล ่องไม ้แล
้วเดินเข้าไปใน
อาคารท ่พ
ี ัก
ชาวเหม ียวอ ีกคนย ืนอย
่้
ู ดานนอกส ักพัก แต ่ไม่เห็น
หมอยาออกมาส ักท ี องคร ักษ์ เองก
็้
ูรสึกสงสัย เลย
ตะโกนถามไปว ่า “เปล ่ยนยาเสร
ี ็จหร ือยัง?”
แต่ไม่ได
้ยินเส ียงตอบกล ับมาเลย องคร ักษ
์ คนนั
้น
ขมวดค ้ว จากน
ิ ั
้นองคร ักษ์อีกคนก ็เด
ินเข ้ามา แล ้ว
กระซ ิบพูดว่า “ในห ้องไม่มีความเคล ่
ือนไหวอะไรเลย
เกิดอะไรข ึ
้นหร ือไม ่?”
“ไม่มีอะไรหรอก” ชาวเหม ียวคนน ั
้นย้มแล
ิ ้วพ ูดว่า
“ฝ
ีมือการร ักษาของท ่านหมอยาเย ่ยมยอดมาก
ี
เพียงแต ่การเปล ่ยนยาต
ี ้องใช ้เวลาหน ่อย”
องคร ักษ
์ คนหน ึ
่งขมวดค ้ว ในตอนน
ิ ้เอง ก
ี ็ได
้ยินเส ียง
ังข
ด ึ
้นมาจากในห ้อง ม ันเป ็ นเสียงของล ูกธนู
องคร ักษ
์ สองคนตะล ึงไป อ ีกคนส ่งสัญญาณ จากน ั้น
ีกคนก
อ ็รีบกระโดดลอยต ัวขึ
้นไปช ั
้นสองของอาคารท ่
ี
ัก จากน
พ ั
้นก็เปิ ดประต ูเข้าไป ท ันใดน ั
้นก็ได
้ยินเส ียง
ตะโกนด ้วยความตกใจว ่า “แย ่แล
้ว เก ิดเร
่ืองแล ้ ว”
องครักษ
์อีกคนท ่อย
ี ่้
ู ดานล่างหน ้าเสียไป กำลังจะข ึ
้น
ไปดู ชาวเหม ียวอ ีกคนก ็เดินมาแล ้วพ
ูดอย่างร
้อนรน
่า “เก
ว ิดอะไรข ึ
้น?” องคร ักษ
์ คนน
ั
้นไม
่พูดอะไร แต ่
้
ู
รสึกเหมือนมีอะไรเย ็นๆ พ ่งเข
ุ ้าหา ชาวเหม ียวคนน ั
้น
ีหน
ส ้าก
็แปรเปล ่ยนเป
ี ็ นด
ุดัน ในม ือของเขามันมีมีด
ั
ส
้นโผล่มาเม่ือไหร ่ก
็ไม ่้
ู
ร แล้วแทงเข ้าใส่องครักษ์ทันท ี
องครักษ
์ คนนั
้นก็ว่องไวมาก ร ีบหันหน
้ากลับมา แล ้ว
ักดาบออกมา เขาเห
ช ็นท่ามกลางความม ืดน
ั
้นมีคน
โผล่ออกมาอ ีกหลายส ิบคน ก ็ู้
รว่าสถานการณ์ ไม
่ีด
แล้ว เขารีบตะคอกว ่า “ฆ ่าไป๋ถังหล
ิงซะ” จากน ั้นก็
ั
ฟนดาบเข ้าหาชาวเหม ียวทันที
ชาวเหม ียวคนน ั
้นฝีมือไม ่ธรรมดาเลย หลบไป
้
ดานข้าง มีดสั้นในม ือก ็แทงเข ้ามาอีกคร
ั
้ง ในตอนน ้
ี
เอง ก็ได้ย
ินเส ียงผ ู้หญิงคนหน ึ
่งดังข
ึ
้นมาว่า “อย ่าให้
พวกมันหนีไปได ้ พวกเราบ ุกเข ้าไป” เงาร่างหน ึ่งพ่ง
ุ
ออกมาว ่องไวมาก ในม ือถือดาบฟ ั นเข
้าใส ่องครักษ์
คนนั
้น นางก ็คืออ
ีฝู
องคร ักษ์ คนนั
้นฝีม
ือไม ่ธรรมดาเลย สองร ุ มหน
ึ
่ง ก ็ยัง
ไม่เสียเปร ียบ แต ่ว่าชาวเหม ียวมากข ึ
้นเร่ือยๆ
พริบตาเด ียวก ็บ
ุกเข้ามาหลายคน เขาเห ็นท่าไม่ดี
เลยตะคอกไปว ่า “พวกเราเป ็ นคนของจ ่นอ
ิ ีโหว พวก
เจ
้ากล ้าลงม ือกับพวกเรา ค ิดจะกบฏหร ืออย่างไร”
ีฝ
อ ูั
ฟนพ ่งดาบเข
ุ ้าหาอย ่างรวดเร ็ว แล้วพูดว่า “จ่นอ
ิ ี
โหวร ึ? หากเจ ้าเป็ นคนของจ ่นอ
ิ ีโหวจร ิง ตอนน ้ก
ี ็ควร
จะวางอาว ุธ พวกเราจะไม ่ทำอะไรเจ ้ า”
องคร ักษ์ คนนั
้นไม่ได้สนใจนาง เขากระโดดถอยหล ัง
แล
้วข ึ
้นไปบนอาคารท ่พ
ี ัก อีฝ
ูดีดตัวขึ
้นไปดักเอาไว ้
่อน แล
ก ้วฟั นดาบใส ่เขาอ ีกครั้ง องคร ักษ์ คนน
ั
้นใช้
ดาบมาต ้านเอาไว ้ แล ้วห
ันตัวตรงไปท ่ประต
ี ู จากน ั้น
เขาก ็ถีบประต ูออก เขาเห ็นเพ่
ือนเขาอ ีกสามคน ม ี
สองคนนอนกองอย ่ท
ู ่้
ี ืนไม
พ ่ขยับแล ้ว เหล ืออีกคน
หนึ
่งก ำล ังไล ่ล
่าท
่านหมอยาอย ่ภายในห
ู ้อง ท่านหมอ
ยาเคล ่
ือนไหลราวก ับว
ิญญาณ ภายในห ้องไม่ได
้กว ้าง
มาก แต ่ว่าหมอยากล ับหลบซ ้ายทีขวาทีไปเร
่ือยๆ
่างกายด
ร ูว่องไวมาก
องคร ักษ์ คนนั้นไม
่ได
้ไปใส ่ใจเขา เขาเด ินไปท ่เต
ี ียง
ันท
ท ี เขาเห ็นผ้าห
่มบนเต ียงถูกเปิ ดออกแล
้ว แต ่ว่า
บนน ั
้นไม ่มีใครอย ่เลย ไป
ู ๋ถังหลิงท่อย
ี ่บนเต
ู ียงไม ่อย่
ู
แล้ว
องคร ักษ์ูผ
้นั
้นก็ตกใจมาก ไม ่รอให้เขาได้ค
ิดนาน
้
ดานหล ังก ็มีลมจากดาบพ ัดมา อ ีฝ
ูพาชาวเหม ียวบ ุก
ึ
ข
้นมาแล ้ว
องคร ักษ์ คนนั้นในเวลาน ้ถ
ี ึงได
้เข้าใจแล้วว
่าพวกเขา
หลงกลเข ้าให ้แล
้ว แต่ค
ิดไม ่ถ
ึงว่าไป๋ถ
ังหล
ิงนั
้นหาย
ัวไปได
ต ้อย ่างไร
“ฉึก”
ทนใดน
ั ั
้นเององคร ักษ์ คนนั
้นก
็้
ูรส
ึกว ่ามือของเขาน ั
้น
ชาไปหมด เขาก ็ตกใจ ในตอนน ้เขาเห
ี ็นชาวเหม ียว
้
ดานนอกยกธน ูเล็งมา เขาก ้มมองด ู พบว ่าลูกดอก
เล็กๆ มันปั กเข้าท่ม
ี ือของเขา
ชาวเหม ียวเช ่ยวชาญการใช
ี ้พิษ องคร ักษ์ เห
็นว่าม
ือ
ของต ัวเองถ ูกลูกดอกแล ้ว สีหน้าก็เปล ่ยนไป ตอนน
ี ้
ี
เขาเหล ือบไปเห ็นเงาๆ หน ึ
่ง ผ ่านหน ้าต ัวเองไป เขา
ิดอยากจะหลบ แต
ค ่เงาน ั
้นรวดเร ็วมาก เขาแค ่ขยับ
เท้า เงาน ั้นก็ชนเข้าก ับต
ัวเขาอย ่างแรง ท ั
้งสองชน
ัน จากน
ก ั
้นก็้ลมลงไปพร ้อมกัน
่แท
ี
ท ้ก
็ท่านหมอยาท ่หาช
ี ่องโหว ่แล
้วฉวยโอกาสลงม ือ
เขาชกไปท ่หน
ี ้าอกขององคร ักษ์ คนนั
้น ซ ึ
่งเขาออก
แรงเต ็มท่ องคร
ี ักษ
์ คนนั
้นตัวลอยไปแล ้วชนเข ้ากับ
พวกของต ัวเอง
ั
ท
้งค่ค
ู ิดจะล ุกขึ
้นมา แต ่ชาวเหม ียวบ ุกเข้ามาก ่อน
พวกเขาใช ้ดาบพาดไปท ่คอของท
ี ั
้งค่ ท
ู ั
้งค ่มองหน
ู ้า
กน สายตาของพวกเขาด
ั ุด
ันมาก หมอยาเห ็นด
ังนั
้น
เหมือนค ิดอะไรข
ึ
้นมาได้ แล ้วพูดว่า “ระว ังพวกเขา
จะฆ่าต ัวตาย” ทุกคนตะล ึงไป จากน ั
้นก ็เห
็น
องคร ักษ์ สองคนน
ั
้นดวงตากลายเป ็ นส
ีดำ หางตาม ี
เลือดไหลออกมา จากน ั
้นก็้ลมลงไปท ันที
หมอยาขมวดค ้ว อ
ิ ีฝ
ูเด
ินขึ้นหน้ามา ใช ้ปลายดาบจ ้ม
ิ
ไปท่เล
ี ือด ดาบกลายเป ็ นสีดำ นางพ ูดว ่า “เป็ นพ
ิษท่
ี
้
รายแรงมาก”
หมอยาพ ูดว
่า “พวกเขาเป ็ นน
ักฆ่าเดนตาย ม ีการ
เตรียมต ัวในกรณ
ีทำงานพลาดไว ้แล้ว ยาพ ิษพวกน ้
ี
่าจะอย
น ่ในปากของพวกเขา เม
ู ่
ือไหร ่ท
่พลาด ็
ี กจะ
่าต
ฆ ัวตายท ันท
ี” เขาพูดว่า “พวกเขาฆ ่าตัวตาย
เพ
่ือให้แน ่ใจว
่าพวกเราจะไม ่สามารถได ้หล
ักฐาน
อะไรจากปากของพวกเขาได ้ ” เขาช ้ไปท
ี ่อ
ี ีกสองคน
่อย
ี
ท ่ท
ู ่้
ี ืน “สองคนน
พ ั
้นก
็เหม ือนก ัน”
“โหวเยว ่ พวกเขา...?” อ ีฝูมองไปท ่หมอยา “พวก
ี
เขาก็ฆ
่าตัวตายเหม ือนกันหร ือ?”
หมอยายกม ือข ึ
้นแล้วดึงหนวดเคราออก ท ่แท
ี ้ก
็เป็น
หนวดเคราท ่ถ
ี ูกติดขึ
้น ไม ่ม
ีแสงสว ่างส
่องมา ท ุก
อย่างม
ืดไปหมด อ ีกทั้งย
ังสวมช ุดชาวเหม ียว ตั
้งใจ
คร่อมต
ัวลง มองผ ่านๆ ก ็นึกว่าคนแก ่ ก่อนท่เขาจะ
ี
เข
้าไปในอาคารท ่พ
ี ัก เขาไม ่พูดอะไรเลย ก ็ไม
่มีใคร
ับได
จ ้เพราะเส ียงของเขา
หมอยาก ็ค
ือฉ ีหน ิงท
่ปลอมต
ี ัวมาน ั
้นเอง
ีหน
ฉ ิงย
่
ืนมือไปหย ิบดาบของชาวเหม ียวคนหน ึ
่งมา
แล
้วเดินไปท ่สองคนน
ี ั้น จากน ั
้นก็ใช้ดาบพล ิกตัวของ
พวกเขาข ึ
้นมา หน ้าของพวกเขาด ำคล้ำ เห ็นได้ชัดว
่า
ตายแล้วแน่นอน
“หลังจากท ่้
ี ขาเข ้ามา ก ็ปล่อยยาสลบท ่พวกเจ
ี ้าปรุง
ึ
ข
้น” ฉีหนิงอธ ิบายว ่า “สองคนน ้เฝ
ี ้าอย่ในห
ู ้อง ม ีคน
หนึ
่งอย ่ไม
ู ่ห
่างตัวไป๋ถังหลิงเลย ย ังด ีว
่าพวกเราไม ่ได
้
ุกเข
บ ้ามา ไม ่เช
่นนั
้นหากม ีความเคล ่ือนไหวอะไร ไป ๋
ังหล
ถ ิงตายแน ่ คนพวกน ้ระว
ี ังตัวมาก” เขาหย ุดไป
แล
้วพ ูดต่อว ่า “พวกเขาอาศ ัยอย ่บนเขามาสองว
ู ัน
ังด
ย ีท
่พ
ี ่ชายเจ
ี ้าเห็นพวกเขาเป ็ นคนของจ ่นอ
ิ ีโหวมา
ตลอด แล ้วดูแลพวกเขาด ้วยความจร ิงใจ คนพวกน ้
ี
เลยได ้ใจ เลยไม ่ได
้เคร ่งครัดมากขนาดน ั้น แต่ค
ิดไม่
ึงว
ถ ่าจ่ๆ พวกเราจะกล
ู ับมา ตอนท ่้
ี ขาเอายาสลบ
ออกมา พวกเขาเลยค ิดว่ามันเป็ นยาของไป ๋ถ
ังหลิง
จริงๆ จ ึงหลงกล”
ีฝ
อ ูพูดว่า “ท ่จร
ี ิงยาสลบน ่ก
ี ็ม
ีไว้เพือ่ การรักษา โรค
บางโรคต ้องใช ้ม
ีดผ่า เล ือดเน ้
ือทั้งน
ั้นจะไปทนได ้
อย่างไร จ ึงจำเป็ นต
้องใช ้ยาสลบ เพ ่
ือให
้หลับไปไม ่ม
ี
ความร ้
ูส ึกอีก จะได ้ไม่้
ู
รสึกเจ ็บปวด”
“อย ่างน ั
้นหร ือ?” ฉีหนิงย้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “้ถาอย่างนั้น
็ไม
ก ่ต
่างก ับยาชาเลยส ินะ” ค ิดในใจว ่ายาสลบน ่
ี
ประโยชน ์ก
็มีมากเหม ือนก ัน ไว้ค
่อยขอถ ้ำเฮยเหย ียน
ำต
น ิดต ัวไปส ักหน
่อย เขาล ุกขึ
้นแล
้วพ ูดว่า “แต ่่วา
หลังจากท ่สองคนน
ี ้ถ
ี ูกยาไปแล ้ว พวกเขาน ่าจะร ้
ูว่า
สถานการณ ์ ไม่ปกต
ิแล ้ว คิดอยากจะออกไปเต ือน
้
ดานนอกแต ่ถูกพิษไปแล ้ว ก ังวลว่าจะถ ูกพวกเราจ ับ
ัวไปเป
ต ็ นเชลย ก ่อนท ่จะไม
ี ่ได้สติจ
ึงฆ่าต ัวตายไป
่อน”
ก
ีฝ
อ ูเห็นศพขององคร ักษ
์ทั
้งส่นอนกองอย
ี ่ท
ู ่้
ี ืน ก
พ ็้
ู
รสึก
ขนลุกขนช ัน นางขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “ตอนท ่พวก
ี
เขาฆ ่าตัวตาย แทบจะไม ่ล
ังเลเลย ช ่างโหดเห ้ยม
ี
ัก”
น
“คนท ่ถ
ี ูกส่งมา จะต ้องเป ็ นน
ักฆ่าเดนตายแน ่” ฉ ี
หนิงพูดว่า “พวกเขาใจแข ็งดังห
ิน ถ ูกฝึ กมาแบบน ้
ี
ใช่ว
่าใครท ่ไหนจะฝ
ี ึ กได
้ ด ูท
่าคนท ่อย
ี ่เบ
ู ้ืองหล ังเร ่
ืองน
้
ี
อาจจะร ับม ือยากกว ่าท
่พวกเราคาดไว
ี ้”
อฝ
ี ูค
ิดแล ้วก ็ขนลุก นางจ ับไปท ่หน
ี ้าอกของต ัวเอง
หน้าอกของนางกระเพ ่
ือมไหว นางพ ูดว่า “โหวเยว ่
ังด
ย ีท่ได
ี ้แผนจากท ่าน พวกเขาแม ้แต ่ช
ีวิตต
ัวเองยัง
ไม่สนใจเลย หากค ิดจะฆ ่าไป ๋ถ
ังหล ิง ง ่ายย
่งกว
ิ ่า
กะพร ิบตาเส ียอ
ีก”
“หากรอดไปได ้ ก็ไม ่ม
ีใครอยากตายหรอก” ฉ ีหน
ิง
มองไปท ่ศพ “พวกเขาแค
ี ่คิดไม่ถึงว่าผลจะเป ็ นแบบ
้ ไม
ี
น ่เช ่นน ั
้นไป๋ั
ถงหล ิงอย่ในม
ู ือของพวกเขาคงตาย
ไปไม ่้
ูรอีกก่รอบแล
ี ้ว” เม ่
ือคิดถึงตรงน ้ ก
ี ็เด
ินไปมุม
้
หอง แล ้วใช ้ดาบกร ีดไปท ่แผ
ี ่นไม้ท่้
ี ืน อ
พ ีฝูเขย
ิบเข้า
มาใกล ้แล ้วมองลงไป จากน ั้นก
็ตะโกนลงไปว ่า
“ท่านนายอ ำเภอไป ๋ ปลอดภ ัยหรือไม ่?”
คนด้านล ่างตอบข ึ
้นมาว ่า “ไม ่เป
็ นอะไร วางใจได ้
่านนายอ
ท ำเภอปลอดภ ัยดี”
ีหน
ฉ ิงย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “ย ังดีท่อาคารท
ี ่พ
ี ักของชาว
เหมียวม ี้ขอดี ต
่อให ้ถูกล้อมเอาไว ้ ก็สามารถลงไป
้
ดานล ่างได้โดยไม ่ม
ีใครร้
ู ้ ขาใช
้เชือกม
ัดตัวไป๋ถังหล
ิง
แล้วหย่อนลงไปจากตรงน ้ เขาน
ี ่าจะไม ่เป
็ นอะไร
วางใจได ้”
“ท่พ
ี ักของพวกเราชาวเหม ียวไม
่เหมือนกับชาวฮ ั
่น
ของพวกท ่าน” อีฝู้
ู
รว่าไป
๋ถังหลิงปลอดภ ัยแล้ว ถึงได
้
โล่งใจ นางย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ก ็เหม
ือนกับสาวชาว
เหม ียวของพวกเรา ก ็ไม่เหมือนกับสาวชาวฮ ั
่น”
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกว
่าค ำพูดของอีฝูเหมือนมีความหมายแฝง
อย่ แต
ู ่ตอนน ั
้นเขานึกไม่ออกว ่าม
ันหมายความว ่า
อย่างไร เขาท ำได้แค่ย
้มบาง ขมวดค
ิ ้วแล
ิ ้วพูดว่า “ไม
่
้
ู
รว่าทางท ่านจ้าวถ้ำจะเป็ นอย่างไรบ้าง”
---------------------------------
 บ
ันทึกล
ับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 390 น
ี ักแสดงแห ่งคณะว ่านชุน
ีหน
ฉ ิงกับอ ีฝ
ูรีบกล ับไปสมทบก ับปาเย ่ล่ท
ี ันท
ี ปาเย่ล
่
ี
ืนรออย
ย ่นอกห
ู ้องด ้วยสีหน้าท
่เคร
ี ่งเครียด มีชายชาว
เหมียวพกอาว ุธล้อมอย ่หลายคน
ู
บนพ้
ืน ม ีคนหน ึ
่งนอนเป ็ นศพท
่เพ
ี ่งฆ
ิ ่าตัวตาย ซึ่งเป
็น
องคร ักษ์ท
่ชายหน
ี ่มคนน
ุ ั
้นพามาด ้วย
ปาเย ่ล
่ส
ี ีหน้าเคร ่งเคร ียด เม ่
ือเห ็นฉีหนิงเด
ินมา เขาก ็
ีบเด
ร ินขึ
้นหน้าไป แล ้วพูดว
่า “เขาพยายามข ัดขืน
่าคนของพวกเราไปคนหน
ฆ ึ
่ง บาดเจ ็บไปอีกสามคน
้
ู
รว่าหนีได้ยาก ก ็เลยฆ ่าตัวตาย”
ีหน
ฉ ิงร้
ูทันทีว่าท่น
ี ่น
ี ่าจะเกิดกันปะทะก ันเกิดข
ึ
้นแล้ว
เขาขมวดค ้ว แล
ิ ้วถามว ่า “ท่านจ ้าวถ ้ำ โหวเยว่ท่าน
ั
น
้น...?”
“พวกเราจ ับเขาม ัดเอาไว ้แล
้ว” ปาเย ่ล
่้
ี จองไปท ่ฉ
ี ี
หนิง “ความอย ่รอดของถ
ู ้ำเฮยเหย ียนอย ่ท
ู ่เจ
ี ้าแล
้ว
นะ ้ขาหว ังว ่าเจ ้าจะไม ่ทำให้้ขาผิดหวัง” เขามองไปท ่
ี
ีฝ
อ ูแล
้วพูดว ่า “นายอ ำเภอไป ๋ เป
็ นอย
่างไรบ ้าง?”
ีฝ
อ ูร
ีบพูดว ่า “พ ่ใหญ
ี ่ ท
่านวางใจได ้ นายอ ำเภอไป ๋
ปลอดภ ัยด ี” เขามองไปท ่ฉ
ี ีหน
ิงแล ้วพ
ูดว่า “คนก ่อน
หน้าน
้จะต
ี ้องเป ็ นต
ัวปลอมแน ่นอน คนของเขา พอ
เห็นพวกเขาเข ้าไป ก ็คิดจะสังหารไป ๋ถังหล ิง หาก
พวกเขาเป ็ นคนของจ ่นอ
ิ ีโหวจร ิง ไม่มีทางฆ ่าคน
บริส
ุทธิ
์แบบน ้แน
ี ่”
ปาเย ่ล
่พย
ี ักหน้า แล ้วคำน ับฉ
ีหนิง แล้วพูดว่า “โหว
เยว่ เชิญ” ตอนน ้ก
ี ็เท
่ากับว่าเขาเช ่
ือในฐานะของฉ ี
หนิงแล้ว
ีหน
ฉ ิงก็ย้มแล
ิ ้วคำน ับตอบ ปาเย ่ล
่น
ี ำทางเข ้าไปใน
้
หอง เห ็นชายหน ่มคนหน
ุ ึ
่งสวมช ุดผ้าแพรอาย ุ
ประมาณส ิบเจ ็ดสิบแปดปีท่ก
ี ำล ังถ
ูกมัดอย่ ในปากม
ู ี
้
ผายัดปากเอาไว ้ จึงทำให ้พูดไม ่ได
้ มีชาวเหมียวสอง
คนยืนเฝ
้าอย ่ เม
ู ่ือเห็นปาเย ่ล่เด
ี ินเข
้ามา ชายหน ่มก
ุ ็
พยายามส ่งเส ียงร้องอู
้อ้อย
ี ่ในล
ู ำคอ ส ีหน
้าของเขา
โกรธมาก
ีหน
ฉ ิงก
ับปาเย ่ล
่มองหน
ี ้าก ัน ปาเย ่ล
่เด
ี ินข
ึ้นหน
้าไป
แล้วเอาของท ่อ
ี ุดปากเขาออกมา ชายหน ่มคนน
ุ ั
้น
หายใจเข้าเฮ ือกใหญ ่ จากน ั้นก
็มองด ้วยความโกรธ
แล้วตะคอกว่า “ปาเย ่ล่ เจ
ี ้าบังอาจเก ินไปแล้วนะ
กล้า...กล้าหลอกข ้า วางก ับดักก ับข
้าหรือ”
ปาเย่ล
่ไม
ี ่พ
ูด แล ้วเด ินไปย ืนข ้างๆ
ีหน
ฉ ิงลากเก้าอ ้มาน
ี ั
่งตรงข ้ามก ับชายหน ่ม แล
ุ ้วมอง
เขาอย่างละเอ ียด เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “อาย ุก
็ได้ ดู
่าทางพวกเจ
ท ้าจะร ้
ู เร
่
ืองของจ ่นอ
ิ ีโหวดีเลยนะ”
“เจ้าเป็ นใคร?” เขามองไปฉ ีหนิงต ั
้งแต่ห
ัวจรดเท ้า
ชายหน ่มพ
ุ ูดด้วยความโกรธว ่า “อย ่ต
ู ่อหน
้าข้า เจ ้า
กล้าบ
ังอาจขนาดน ้เลยหร
ี ือ?”
“เจ้าคือจ่นอ
ิ ีโหวหร ือ?” ฉ ีหน
ิงถาม
ชายหน ่มพ
ุ ูดว่า “ถ ูกต้อง ้ขาคือจ่นอ
ิ ีโหวท ่่
ี ฝาบาท
ทรงแต ่งตั
้ง” เขามองไปท ่ปาเย
ี ่ล่ แล
ี ้วพ
ูดว่า “ปาเย ่ล่
ี
้
ขาเห็นแก ่ท
่พวกเจ
ี ้าถ ้ำเฮยเหย ียนก ับจวนจ ่นอ
ิ ีโหวม ี
ัมพ
ส ันธ
์ท่ด
ี ีต
่อกันมาตลอด จ ึงตั
้งใจมาแก ้ไขปั ญหาให้
พวกเจ้าถ ึงท่น
ี ่ แต
ี ่ว่าพวกเจ ้ากลับท ำแบบน ้กบ
ี ั ้ขา
หรือว
่าพวกเจ ้าค ิดอยากถ ูกกวาดล ้างหร ืออย่างไร?”
“ในเม่ือเจ้าเป ็ นจ่นอ
ิ ีโหว แสดงว ่าจะต ้องร้
ูจักฮ่องเต้
ใช่หร
ือไม ่” ฉีหน ิงย ้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “่ ฝาบาทหน ้าตาเป ็น
อย่างไร? จร ิงส ิ ท่จร
ี ิงข
้าเองก ็เคยไปท ่จวนจ
ี ่นอ
ิ ีโหว
นะ พอจะร ้
ูจักคุ้นเคยก ับจวนจ่นอ
ิ ีโหวอย ่้
ู บาง...” เขา
ันไปหาปาเย
ห ่ล่แล
ี ้วถามว ่า “ท ่านจ้าวถ ้ำ จวนจ ่นอ
ิ ี
โหวท่เม
ี ืองหลวง ท ่านเคยไปหร ือไม ่?”
ปาเย ่ล
่พย
ี ักหน ้าแล้วพูดว่า “้ ขาเคยตามท ่านพ่อไป
ครั
้งหนึ
่ง เคยได ้พบท่านแม่ทัพฉ ี้
ดวย”
“ดี” ฉีหนิงย้มแล
ิ ้วมองไปท ่ชายหน
ี ่ม “ท
ุ ่หน
ี ้าประต ู
ใหญ ่ของจวนจ ่นอ
ิ ีโหวมีหินแกะสล ักสองต ัว เจ ้าร้
ู
หรือไม่ ไมู่้
รว่าม้าห
ินแกะสล ักเป ็ นส
ีอะไร?”
“ม้าหินแกะสล ัก?” ชายหน ่มตะล
ุ ึงไป
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้วแล
ิ ้วพ
ูดว่า “หร ือว่าเจ ้าไม่้
ู
ร เม ือง
หลวงจวนข ุนนางมากมายท ่หน
ี ้าปากประต ูม
ีหิน
ิงโตแกะสล
ส ักอย ่ แต
ู ่ว
่าจ่นอ
ิ ีโหวเป ็ นตระกูลนักรบ
ชอบท ำศ ึก ชอบม ้าศ
ึก ด ังน
ั้นหน้าปากประต ูจึงมีห
ิน
้
มาแกะสล ักสองต ัว หรือว่าเจ ้าไม ่้
ู
รหรือ?”
ชายหน ่มย
ุ ังสงส ัย แต่ก
็ไม่ได้พูดอะไร
“้ถาเช่นนั
้นก็แปลก เจ ้าเป็ นจ่นอ
ิ ีโหว แม ้แต ่้
มาหิน
แกะสล ักหน้าประต ูเป
็ นสีอะไรก ็จ
ำไม ่ได
้ ?” ฉีหนิงย ้ม
ิ
แล้วพูดว
่า “้ ถาอย่างนั
้นเจ้าก ็น่าจะจ ำได้ว่า หล ังจาก
ทเข
่
ี ้าไปในจวนแล ้ว ในจวนก ็ม
ีหินแกะสล ักอ
ีก ้ ขา
อยากถามเจ ้าว
่า มันเป ็ นห
ินแกะสล ักอะไร?”
ชายหน่มล
ุ ังเลไป อ ีฝูก็พ
ูดขึ
้นมาว ่า “หร ือว่าเร่
ืองน ้
ี
เจ
้าก็ไม่ร?ู้จ
่นอ
ิ ีโหวแม ้แต่จวนของต ัวเองเจ้าย ังไม ่้
ูร
เลยหรือ แสดงว ่าเป
็ นตัวปลอมแน ่นอน?”
ชายหน่มพ
ุ ูดว่า “เป็ น...เป ็ น...เป ็ นม
้าแกะสล ักหน ึ
่ง
ัว? ไม
ต ่ส
ิ...น ่าจะ...น ่าจะ...ใช ่ เป
็ นส
ิงโตห ินแกะสล ัก
...”
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจแล ้วพ ูดว่า “แสดงว ่าเจ
้าเป็ นตัว
ปลอมจร ิงๆ ในจวนจ ่นอ
ิ ีโหว ไม ่ม
ีทั
้งหินม
้าแกะสล ัก
แล
้วก็ไม่ม
ีสิงโตแกะสล ักอะไรด ้วย ไม ่ม
ีอะไรเลย
เป
็ นแค
่เรือนธรรมดา”
แสงดาบสะท ้อนเข้ามา ไอเย ็นกระจายไปท ั
่วห้อง
ปาเย ่ล
่เอาดาบพาดไว
ี ้บนบ ่าของชายหน ่ม แล
ุ ้ว
ตะคอกว ่า “ท ่แท
ี ้เจ
้าก็เป็ นจ
่นอ
ิ ีโหวต ัวปลอม เจ ้า
เป
็ นใครก ันแน ่?”
ชายหน ่มร
ุ ีบพูดว ่า “ปาเย ่ล่ เจ
ี ้า...เจ ้าบังอาจมาก ้ ขา
้
ู
รสิว่ามันเป็ นเร ือนธรรมดา เพ ียงแต ่ ...เพียงแต ่พวก
เจ้าเอาม ีดมาพาดคอข ้าไว ้แบบน ้ ้
ี ขาจึงร้
ูสึกประหม ่า
เลยจ ำผ ิด ปาเย ่ล
่ ้
ี ขามาท ่น
ี ่เพราะถ
ี ้ำเฮยเหย ียนของ
พวกเจ ้า แต ่พวกเจ ้าไมู่้
รจักเจียมต ัว หากเจ ้าท ำอะไร
้
ขาแม ้แต่ผมเส ้นเด ียว ถ ้ำเฮยเหย ียนของพวกเจ ้าก็จะ
...”
เม่
ือพูดจบ ฉ ีหนิงก็ลุกข
ึ
้นมา แล ้วหย ิบดาบจากชาว
เหม ียวมา ไม ่พูดอะไรมาก เขากร ีดลงไปท ่บนใบหน
ี ้า
ของชายหน ่ม เล
ุ ือดสดไหลซ ึมออกมา ชายหน ่มส
ุ ี
หน้าเปล ่ยนไปท
ี ันท
ี เขาร ้องด ้วยความตกใจ ฉ ีหนิง
ั
น
่งลงข ้างๆ เขา แล ้วใช้ดาบจ ้ไปท
ี ่คอของชายหน
ี ่ม
ุ
คนน ั
้น เขาย ้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “้ ขาท
ำลายใบหน ้าของเจ ้า
แล้ว เจ้าจะท ำให ้ถ
้ำเฮยเหย ียนกลายเป ็ นจ
ุณอีก
หรือไม่?”
ชายหน ่มเห
ุ ็นฉีหน
ิงย้ม แต
ิ ่ว
่าสายตาด ูเยือกเย ็นมาก
สายตาของเขาเหม ือนคมหอกคมดาบ เขาแกล ้งเป็น
่ง แล
ิ
น ้วพูดว
่า “เจ ้า...เจ ้าเป็ นใครก ันแน่? เจ ้า...”
“เจ้าบอกว ่าเจ้าคือจ
่นอ
ิ ีโหว ้ ถาอย่างน ั
้นข้าเองก ็ไม
่้
ูร
แล้วว่าต
ัวเองเป ็ นใคร” ฉ ีหน
ิงพูดว่า “้ ขาร
้
ูว่าเจ้าไม่
เหม ือนกับน
ักฆ่าเดนตายพวกน ั
้น ผ ิวเจ้าม ันอ
่อนน ่ม
ุ
เหล ือเกิน น
่าจะถ ูกเล้ยงมาอย
ี ่างดี ดังน ั
้นพวกเขา
กล้าตาย แต ่เจ้าไม่กล
้า แน ่นอนว ่าหากเจ ้าไม่อยาก
ตาย ขอแค ่ตอบคำถามท ่พวกข
ี ้าอยากร ้
ู มาเท่านั
้น”
“เจ้าหมายความว ่าอย่างไร?”
“ท่จร
ี ิงข
้าเองก ็้
ู
ร เจ้าเองก ็อาจจะร ้
ู ไม่มาก” ฉ ีหนิง
้
จองไปท ่ตาของชายหน
ี ่ม “สร
ุ ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าใคร
เป
็ นคนมอบให ้เจ้า เจ้าน ่าจะร
้
ู ? ใครส ั
่งให้พวกเจ ้าขึ
้น
เขามาเอาต ัวไป๋ถ
ังหลิงไป เจ ้าเองก ็น
่าจะจ ำได ้” เขา
้ดาบเข
ี
จ ้าไปท ่คออ
ี ีกครั
้ง ฉีหนิงพูดว
่า “ใคร?”
ชายหน ่มป
ุ ิ ดปากสนิท ฉีหนิงย
้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “้ ขาจะ
ับหน
น ึ
่งถ ึงสาม ก ็จะสามารถต ัดสินช
ีวิตเจ
้าได ้แล้ว
อยากม ีชีว
ิตอย่ต
ู ่อไป หร ืออยากจะตายไปเพราะ
ใคร” เขาหย ุดไป แล ้วพูดว
่า “หน ึ
่ง...สอง...”
เขายังไม ่ทันจะนับถึงสาม เขาออกแรงท ่ม
ี ือข
ึ
้นอีก
หน่อย ชายหน ่มพ
ุ ูดว่า “อย่า...อย ่าลงม ือ”
“แสดงว ่า เจ้าเลือกแล้วใช่หรือไม่?” ฉ ีหนิงย้มแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “ด ี เจ้าบอกข ้ามา”
“พวก...พวกเจ ้ารับปากข้าก
่อน หากข ้าพูดไปแล ้ว
พวกเจ้า...พวกเจ ้าจะต ้องปล่อยข้าไป” ชายหน ่มพ
ุ ูด
“ชาวเหม ียวรักษาส ัจจะ ้ขาเช่
ือใจพวกเจ ้ า”
ีหน
ฉ ิงพย ักหน้าแล้วพ
ูดว่า “เจ้าวางใจได ้ ชาวเหม ียว
ูดค
พ ำไหนค ำนั
้น พูดมา”
ชายหน่มก
ุ ้มหน ้าแล้วคิดคร่
ูหน
ึ
่ง “ท ่จร
ี ิง...ท ่จร
ี ิงแล
้ว
้
ขาเองก็ไม ู่้
รอะไรมากหรอก องคร ักษ์ท
่ตามข
ี ้ามา
้
ดวยร
้
ูมากกว ่าข้า...”
“องครักษ์ ?”
ชายหน่มพย
ุ ักหน ้าแล
้วพ ูดว
่า “เขาเป ็ นคนมาหาข้า
เอง แล้วให ้้ ขา...ให้้ขาปลอมตัวเป ็ นจ
่นอ
ิ ีโหว เขาบอก
่าเขาเป
ว ็ นเจ้าหน้าท่ของจวนเส
ี ินโหว...”
ปาเย่ล
่ไม
ี ู่้
รจักจวนเส ินโหว ฉีหนิงได ้ยินดังน
ั
้นก
็ขมวด
้วฉ
ิ
ค ับ
“จวนเส ินโหวค ืออะไร?” อ ีฝูร
ีบถาม
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “จวนเส ินโหวเป็ นหน่วยงานหน ึ
่งของ
ราชสำน ัก ม ีหน้าท
่ด
ี ูแลเร่
ืองราวในย ุทธภพ”
“หน
่วยงานของราชส ำน ัก?” อีฝูร
ีบพูดว่า “เขา
โกหก”
ชายหน ่มคนน
ุ ั
้นรีบพ ูดว่า “เปล ่านะ ้ ขาไม
่ได้โกหก
พวกเขา...พวกเขาเป ็ นคนของจวนเส ินโหวจร ิงๆ
พวกเขาให ้้ขาแต ่งตัวสวมรอยเป ็ นจ
่นอ
ิ ีโหว บอกว ่า
้ำเฮยเหย
ถ ียนก ่อกบฏ จ ับเจ
้าหน้าท่ข
ี ุนนางไปคน
หนึ
่ง ขอแค ่พาต ัวข ุนนางคนน ั
้นลงเขามาได ้ ้ขาก็จะ
สร้างผลงานให ้กับทางราชส ำน ัก ถึงเวลาน ั
้นข้าเองก ็
จะได ้เป
็ นข
ุนนาง”
ีหน
ฉ ิงย
้มแล
ิ ้วพูดว ่า “อ ีฝู เขาอาจจะไม ่ได
้โกหกก ็ได
้
คนท ่โกหกอาจจะเป
ี ็ นคนพวกน ั้นมากกว ่า” เขาจ ้อง
ไปท ่ชายหน
ี ่ม “สร
ุ ้อยท ่เจ
ี ้าเอามาแสดงต ัวตนของจ ่น
ิ
ีโหว องคร
อ ักษ์ พวกน ั
้นมอบให ้เจ้าหรือ?”
“เด ิมท
ี้ขาก
็ไม่อยากจะร ับปาก แต ่ว
่า...แต ่ว่าพวกเขา
ให้ทองค ำ้ขามาห ้าส ิบต ำล ึง ยังบอกก ับข
้าอีกว
่าหาก
้
ขาปลอมต ัวเป็ นจ่นอ
ิ ีโหว หล ังจากข ึ
้นเขามาแล ้ว
ชาวเหม ียวจะด ูแลพวกเราอย ่างดี” ชายหน ่มก
ุ ้มหน้า
ลงแล้วพูดต่อว่า “ท ำงานเพ ่ือบ
้านเม ือง อีกทั้งยังได
้
รางวัล ้ ขาก็เลย...”
“ดังน
ั
้นเจ ้าก็เลยร ับปาก” ฉ ีหนิงย้มแล
ิ ้วถามว ่า
“แล้วเจ้าเป็ นใคร? พวกเขาท ำไมถ ึงต
้องไปหาเจ ้า
้
ดวย?”
ชายหน ่มก
ุ ้มหน้าลง แล ้วพ
ูดว่า “้ขา...ข ้าช่ือเหมยอว ้
ี
ฉวน เป ็ น...เป ็ นน
ักแสดง”
เม
่ือพ
ูดออกมาแล ้ว ฉ ีหน
ิงก็ตกใจ ปาเย ่ล
่่
ี ืนม
ย ือไปจ ับ
คอเส้
ือของเหมยอว ้ฉวน เขาพ
ี ูดด
้วยความโกรธว ่า
“เจ้าเป็ นแค่น
ักแสดงอย ่างนั้นหร
ือ?”
ึงแม
ถ ้พวกเขาจะเป ็ นชาวเหม ียว แต ่ปาเย่ล่ก
ี ็้
ู
รว่า
ักแสดงเป
น ็ นอะไร
เหมยอว ้ฉวนเห
ี ็นปาเย ่ล
่ด
ี ุด
ันมาก ตอนน ้เป
ี ิ ดเผยต ัว
แล้ว ก็ไม่กล้าจะห ัวแข็งอีก แล้วพ
ูดว ่า “พวกเขาเป ็น
...เป็ นคนของราชส ำนัก ้ขา...้ ขาไม
่กล
้าไม ่รับปาก”
“ก็หมายความว ่า ตั
้งแต่้ตนจนจบ เจ ้าฟ
ั งค
ำสั
่งของ
พวกเขาอย ่างเด ียวเท ่านั
้น” ฉ ีหนิงถอนหายใจ “เจ้า
ิดว
ค ่าพวกเขาเป ็ นคนของจวนเส ินโหวมาตลอดเลย
ินะ?”
ส
“ไม่ใช
่หรือ?” เหมยอว ้ฉวนย
ี ้อนถาม “พวกเขา
ปลอมตัวเป็ นคนของจวนเส ินโหวหร ือ?”
“ขนาดเจ ้ายังกล้าปลอมต ัวเป ็ นจ
่นอ
ิ ีโหวเลย แล้ว
เหตุใดพวกเขาจะไม ่กล
้าปลอมเป ็ นคนของจวนเสิน
โหวเล่า?” ฉ ีหนิงพูดว่า “เจ ้ามาจากคณะละคร
ไหน?”
“คณะว่านชุน” เหมยอว ้ฉวนพ
ี ูดว่า “คณะของพวก
เรารับเล่นละครให ้กับเหล่าขุนนางผ ู
้ใหญ่”
“แล้วองครักษ์ พวกนั
้น ก่อนหน ้าน้เจ
ี ้าเคยเจอพวก
เขามาก ่อนหรือไม ่?” ฉีหน ิงถาม “พวกเขามาหาเจ ้า
ได
้อย่างไร?”
“้ขาไม่เคยเจอมาก ่อน คืนวันน
ั
้น หล ังจากท ่้
ี ขาเข
้า
นอนแล ้ว กลางด ึกต่
ืนมา ก ็พบว่าไม ่ได
้อย่ท
ู ่้
ี หองของ
ัวเองแล
ต ้ว” เหมยอว ้ฉวนพ
ี ูดว
่า “คนๆ น ั้นอย่ๆ ก
ู ็
โผล่มา แล ้วบอกให ้้ขาสวมรอยเป ็ นจ
่นอ
ิ ีโหว แล ้ว
บอกรายละเอ ียดว่าข้าต้องทำอย ่างไรบ้าง หล ังจาก
ั
น
้นเขาก ็พาข
้ามาท ่ถ
ี ้ำเฮยเหย ียน”
ปาเย ่ล
่โกรธมาก แล
ี ้วถามว ่า “พวกเจ ้าร้
ู ได้อย
่างไร
่าสร
ว ้อยเข้ยวหมาป
ี ่ าน
ั
่นเป็ นหล
ักฐานแสดงต ัวตนกับ
เฮยเหย ียน?”
“้ขาไม่้
ู
ร” เหมยอว ้ฉวนส
ี ่ายหน้า เขาพ ูดว
่า “คนๆ
ั
น
้นบอกข ้าว่า เม่
ือมาถ ึงถ้ำเฮยเหย ียน แค่เอาสร ้อย
ออกมา พวกเจ ้าก็จะร้
ูว่าข
้าคือจ่นอ
ิ ีโหว ้ขา...ข ้าเองก
็
ไม่้
ู
รว่าพวกเขาเอาสร ้อยนั
่นมาจากไหน”
---------------------------------
 บนท
ั ึกล
ับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 391 ว
ี ิญญาณไม ่สลาย
ีหน
ฉ ิงด
ูน่งมาก แต
ิ ่ว
่าในใจกล ับร
้
ูสึกตกใจไม ่้
นอย
เขาพบว ่าเขาท ำสร ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าหายท ่ชางซ
ี ี
ึงแม
ถ ้จะคิดผลท ่้
ี รายแรงท ่ส
ี ุดเอาไว ้แล ้ว แต
่ในใจก ็ยัง
้
ู
รสึกว่าคงไม ่เลวร ้ายมากน ัก
เพราะสร ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าเขาเป ็ นคนพกต ิดต
ัวมา ม ัน
เป
็ นความล ับมาก
ครั
้งน้ท
ี ่มาซ
ี ีชวน เขาไม ่ได้มาอย ่างเป ิ ดเผย อ ีกท
ั้งยัง
มาพร ้อมกับขบวนจ ัดซ
้ือยาจากร ้านยาตระก ูลเถ ีย
นด้วย เม ่
ือเข ้ามาในซ ีชวนแล ้ว แม ้แต ่แผนการ
เดินทางก ็เป
็ นความล ับท
ั
้งหมด ย ่งไม
ิ ่้ตองพ
ูดถึงเร่ือง
่าเขาพกสร
ว ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าต
ิดตามจะบอกให ้ใครร ้
ู
เลย
แต่เม่
ือเหต ุการณ ์ มาจนถึงขั
้นน้แล
ี ้ว เหม ือนม ีคนร้
ูว่า
บนตัวเขาม ีสร
้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าอย่ อ
ู ีกทั
้งยังจับตาด ู
เขาอย ่ตลอดเวลา ม
ู ิหน
ําซ้
ํายังแอบขโมยสร ้อยของ
เขาไปอย ่างไร่ร่องรอยอ ีก
ตอนน ้ฉ
ี ีหน ิงไม่ได้คิดว
่าสร้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าเขาไม ่
ระวังท ำหล ่นหายแล ้ว แต่ว่ามีคนตั้งใจขโมยไป อ ีก
่
ฝายสามารถขโมยสร ้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ าไปได้โดยท ่เขา
ี
ไม่้
ู
รตัวได ้ อีกทั
้งย ังอาศัยสร้อยเข ้ยวหมาป
ี ่ ามายังถ ้ำ
เฮยเหย ียนด้วย แสดงว ่าเขาต ้องวรย ุทธ์ส
ูงมาก ม ัน
ำให
ท ้ฉีหนิงตกใจมาก
“ในเม ่
ือเจ ้าเป็ นนักแสดง ก ็ไม
่ได้มีประโยชน ์ อะไร ฆ ่า
เลยด ีกว ่า” อ๋ฟ
ี ูโกรธมาก ถ ือดาบเด ินข
ึ้นหน้าไป
เหมยอว ๋ฉวนร
ี ีบพูดว่า “พวกเจ ้า......พวกเจ ้าต้อง
ักษาค
ร ำพ ูดส
ิ พวกเจ ้ารับปากแล ้ว หากข ้ายอมพ ูด
......ยอมพ ูดความจร ิง พวกเจ ้าจะปล ่อยข้าไป”
ฉหน
ี ิงย้มแล
ิ ้วพูดว ่า “้ ขาไม
่เช่
ือท่เจ
ี ้าพูด ้ ขาคิดว่าเจ
้า
ูดไม
พ ่หมด”
“ท่้
ี ขาร้
ู้ขาก็พูดไปหมดแล ้ว” เหมยอว ๋ฉวนร
ี ้
ูว่าชีว
ิต
เขาอ ันตรายมากแล ้ว “้ขาก
็แค ่ท
ำงานร ับเงินเท่า
ั
น
้นเอง”
“เจ้าอย ่ก
ู ับพวกเขาท ุกว
ัน พวกเขาไม ่เคยพ ูดอะไร
เก่ยวก
ี ับเร ่
ืองน ้มาก
ี ่อนเลยหรอ?” ฉ ีหน ิงพูดว
่า
“พวกเขาไม ่เคยพ ูดถึงใครหรืออะไรท ่เก
ี ่ยวข
ี ้องกับ
เร
่ืองน ้เลยหรอ?”
ี
“คนอ ่
ืน?” เหมยอว ๋ฉวนเหม
ี ือนกำล ังคิด หล ังจาก
ั
น
้นคร ่
ูหน ึ
่ง ก ็พ
ูดข ึ
้นมาว ่า “จริงสิ ้ขา......ข ้าจ ำได
้ว่า
เหม ือนพวกเขาจะพ ูดถึงคน ๆ หน ึ
่ง แต ่ว่า.......แต ่ว
่า
้
ขาฟั งไม ่ค
่อยช ัดว่าใคร”
“รีบพูดมา” อ ๋ฟ
ี ูรีบพูดว่า “พวกเขาพ ูดถึงใคร?”
เหมยอว ๋ฉวนพ
ี ูดว
่า “พวกเขาพ ูดถ
ึง......ก ุมารอะไร
ักอย
ส ่าง.....” เขาขมวดค ้วค
ิ ิด “ท่านจ ้าวถ ้ำ......ท่าน
้
จาวถ ้ำจ
ัดงานเล ้ยงให
ี ้้
ขา ด ูแลข ้าอย่างดี ้ขา......ข ้า
่
ืมหน
ด ักมาก......ด ังน
ั
้น......”
เม่
ือพูดถึงเร ่
ืองน้ ปาเย
ี ่ล่ก
ี ็โกรธมาก อ ๋ฟ
ี ูก
ำหม ัดแน่น
แล้วพูดว่า “เจ ้ามาถ
ึงถ้ำเหม ียว ่ืนกามบ
ห ้าต
ัณหา
ำลาย......เราไม
ท ่ม
ีละเว ้นชีว
ิตเจ้าแน ่”
เหมยอว ๋ฉวนมาถ
ี ึงถ
้ำเหม ียว ได ้ร
ับการด ูแลอย่างด ี
ีกท
อ ั
้งยังถูกใจสาวชาวเหม ียวสองคนด ้วย ปาเย ่ล
่ค
ี ิด
่าเขาค
ว ือจ ่นอ
ิ ีโหว อีกท
ั
้งย ังมองถ ึงอนาคตของถ ้ำเฮย
เหย ียน ก็เลยยกสาวชาวเหม ียวสองคนให ้ไปดูแล
เหมยอว ๋ฉวน ใครจะค
ี ิดว่าผลล ัพธ
์ จะเป
็ นแบบน ้ อ
ี ๋ฟ
ี ู
ับปาเย
ก ่ล่เองก
ี ็โกรธมาก
เหมยอว ๋ฉวนพ
ี ูดว
่า “ตอนน ั
้นข้า......ตอนน ั
้นข้าเมา
มาก องคร ักษ์ คนหน
ึ
่งเข้าห้องมาก ็ต่อว
่าข้า บอกว ่า
เพราะข ้าโลภท ำให้้ตองอย ่ท
ู ่ถ
ี ้ำเหมียวต่อ ท ำให ้พวก
เขาเส ียเร่
ือง แต ่ว
่าข ้าเมามากเลยฟ ั งไม่ค
่อยชัดนัก
แต่ว
่า......แต ่ว
่าย ังพอจะได ้ยินพวกเขาพ ูดว่า หาก
เสียเวลาบนเขามากเก ินไป ก ุมาร......ก ุมารอะไรสัก
อย่างจะโกรธมาก.......”
“กุมาร?” ฉ ีหนิงขมวดค ้ว “ก
ิ ุมารอะไรก ัน?”
เหมยอว ๋ฉวนขมดวค
ี ้วน
ิ ึก แล้วพูดขึ
้นมาว่า “ใช ่ ้ขา
ำได
จ ้แล้ว พวกเขาเหม ือนจะบอกว ่า......ใช ่ กุมารฉ
ือ
เป
่ า ไม่ผ
ิดแน ่ พวกเขาพ ูดว
่าก ุมารฉ
ือเป่ า พวกเขา
บอกว ่าหากเส ียเวลาบนเขาน ้ต
ี ่อไป กุมารฉือเป่ าจะ
โกรธมาก”
“กุมารฉือเป่ า?” อ ๋ฟ
ี ูก
ับปาเย ่ล่มองหน
ี ้ากัน พวกเขา
ไม่เข
้าใจเลย “ใครก ัน?”
ีหน
ฉ ิงสีหน
้าเปล ่ยนไป แล
ี ้วตะคอกว ่า “พวกเขาพ ูด
ึงก
ถ ุมารฉ ือเป่ าจริงหรอ?”
เหมยอว ๋ฉวนเห
ี ็นฉ ีหนิงส
ีหน้าเดือดดาด ก ็ู้
รสึกกลัว
เขาร ีบพยักหน ้า “ใช ่ ใช
่ ถึงแม้ตอนนั
้นข้าจะเมามาก
แต่ว
่า.......แต ่ว
่าข้าจำได้ พวกเขาพ ูดถึงกุมารฉือเป่า
ตอนน ั
้นข
้าเองก ็สงส ัย ว่ากุมารฉือเป
่ านั
้นเป็ นใครก ัน
แต่ว
่าข้าร้
ูว่า......ข ้าร
้ว่าพวกเขาค ิดว่าข้าเมาจนฟ ั งไม่
้
ู
รเร่
ือง ไม ่ง
ั้น......ไม ่ง
ั
้นพวกเขาไม ่มีทางพ ูดขึ
้นมาแน ่”
“กุมารฉือเป ่ า......” ฉ ีหน
ิงขมวดค ้วหน
ิ ักมาก “หร ือ
่าจะเป
ว ็ นเจ้าพวกประหลาดน ั
่น?”
๋ฟ
ี
อ ูอดไม่ได ้ถามข ึ
้นมาว ่า “โหวเยว ่ กุมารฉ ือเป่ าเป
็น
ใครก ัน? ท ่านร้
ูจักหรอ?”
ีหน
ฉ ิงไม่รีบอธ ิบาย เขาถามเหมยอว ๋ฉวนว
ี ่า
“นอกจากน ้ เจ
ี ้ายังร้
ู อะไรอีก?”
“้ขาไม่้
ู
รอะไรอ ีกแล ้ว” เหมยอว ๋ฉวนพ
ี ูด “พอเช ้าวัน
่อมา พวกองคร
ต ักษ์ จะพาข้าลงจากเขา แต ่ว
่า.......
แต่ว
่าข้าไม ่ค
ิดว่าเพราะธรรมเน ียมของถ ้ำเหม ียว
้
จาวถ ้ำ ......้ จาวถ ้ำไม ่ยอมให ้เราลงจากเขา องคร ักษ
์
พวกน ั
้นกลัวว่าพวกเจ ้าจะสงส ัย ก็เลยยอมอย ่ต
ู ่อ
.......”
ีหน
ฉ ิงค ิดแล
้วพูดว่า “อ ๋ฟ
ี ู เจ้าสั
่งให ้คนพาเขาไปข ัง
่อน ไว
ก ้ค
่อยสอบสวนใหม ่”
๋ฟ
ี
อ ูส
ั
่งให ้ชายเหม ียวสองคนพาต ัวเหมยอว ๋ฉวนไปข
ี ัง
“ท่านจ้าวถ ้ำ อ๋ฟ
ี ู คนพวกน ้น
ี ่าจะได ้ร
ับค
ำส ั
่งจากคน
่ได
ี
ท ้่ือว
ช ่ากุมารฉ ือเป่ า ให ้ข
ึ้นเขามา” ฉ ีหน ิงพ
ูดว ่า
“พวกเจ ้าเคยได ้ยินช่
ือของพญายมไหม?”
“พญายม?” ปาเย ่ล่ห
ี ับอ๋ฟ
ี ูมองหน้าก ันแล
้วก็ส่ายหัว
“อดทนอดกล ั
้นดังผืนพส ุธา ซ ่อนความสงบเอาไว ้ลึก
่ส
ี
ท ุด” ฉ ีหนิงพ
ูดว่า “พระยายมเป ็ นพระโพธ ิส
ัตว์
องค์ หน
ึ่ง ทำหน้าท ่พ
ี ิพากษาแก ่ดวงว ิญญาณ
ั
ท
้งหลาย ในล ัทธิ่ฝายมหายาน เขาได ้ให
้ค ำสัตย์
สาบานไว ้ว
่า หากนรกภ ูมิไม
่สูญสลายไป ก ็จะไม ่คืนส
่
ู
โพธิส
ัตว์”
“ถ
้าอย่างน ั
้นกุมารฉ ือเป
่ ามีความส ัมพันธ
์ยังไงก ับ
พญายม?”
“พญายมต ้องจุต
ิลงมาบนโลกท ่ไร
ี ้ซึ
่งศาสนาและ
เผชิญวิบากกรรมท ั
้งหมดหกด ่าน” ฉ ีหน
ิงอธ ิบายว่า
“พญายมม ีล
ูกน้องในใต ้บัญชาท ั
้งหมด 6 คน ถ ือเป
็น
เทวทูตของนรกภ ูม
ิ เป็ นเทวท ูตท่จะคอยช
ี ่วยเหล ือ
ให
้พญายมผ ่านวิบากกรรมไปได ้อย ่างราบร ่ืน” เขา
หยุดไป แล ้วพูดว
่า “ก ุมารฉ ือเป ่า ถ ือหนึ
่งในหกเทว
ูตของพญายม”
ท
ปาเย่ล่ก
ี ับอ
๋ฟ
ี ูตะลึงไป ้ ู
รสึกว
่าม ันยากท ่จะเช
ี ่
ือได้
ีหน
ฉ ิงพูดถึงตำนานของพญายม ท ่จร
ี ิงก
็้
ูรมาจาก
เจียงหล ิงไท่โซ
่วเหมาเหว ินโซ ่ว
ตอนนั
้นท่้
ี บานเก ่าตระก ูลฉ
ีเกิดเร่
ืองแปลกประหลาด
มากมาย ฉ ีหนิงก ับกู
้ชิงฮั
่นเดินทางไปส ืบเร ่
ืองน ้ี
ี่ท
้
บานเก่า ส ุดท้ายได ้ความมาว ่า เร ่
ืองท ่เก
ี ิดขึ
้นทั้งหมด
เกิดจากฝีมือของจ ้าวยวนท ่ได
ี ้่
ือว
ช ่าเป็ นยมบาล ส ่วน
ยมบาลก ็ถือเป็ นคนของพญายม
ั
ต
้งแต่ครั
้งนั
้นเป็ นต ้นมา ฉ ีหน
ิงก็ู้
รว่าเบ้
ืองหล ังอำนาจ
้ล
ี
น ึกล
ับซับซ้อนมาก
หลังจากเก ิดเร ่
ืองท ่้
ี บานเก่า เขาก ็ไม่ได้เข ้าใกล ้กล
่ม
ุ
ำนาจน
อ ้อ
ี ีก คิดไม ่ถ
ึงว ่าคราวน้จะม
ี ีกุมารฉ ือเป่ าโผล่
มาอีก
ุมารฉ
ก ือเป่ าเป
็ นหน ึ
่งในหกเทวท ูตของพญายม อ ีก
ั
ท
้งยมบาลท ่ก
ี ่อเร ่
ืองท ่้
ี บานเก
่า ก ็เป็ นคนของพญายม
เช่นก
ัน ฉีหน ิงแอบสงส ัยว
่า กุมารฉ ือเป่ ากับยมบาล
่อนหน
ก ้านั้น จะเป ็ นพวกเด ียวกันหร ือเปล ่า?
การม ีอย่ของยมบาลและก
ู ุมารฉ ือเป
่า ก ็หมายถ ึงการ
คงอย ่ของพญายม
ู
กล่มอ
ุ ำนาจว ิญญาณไม ่ได้จางหายไปน ้ เป
ี ็ นใครก ัน
ำไมถ
ท ึงได้มาพัวพันก ับเร่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียนได้?
ีหน
ฉ ิงร้
ูสึกว่าเบ้
ืองหล ังเร ่
ืองน ้ซ
ี ับซ
้อนขึ้นเร
่ือย ๆ
“โหวเยว ่ เราเพ ่งได
ิ ้ยินช
่ือของก ุมารฉ ือเป่ าน
่คร
ี ั
้งแรก
่อนหน
ก ้าน้เราก
ี ็ไม่เคยม ีความแค ้นอะไรก ับเขา ท ำไม
เขาต ้องใส ่้รายเราด ้วย?” ปาเย ่ล่ขมวดค
ี ้วแล
ิ ้วพูดว
่า
“กุมารฉ ือเป่ าน
่เขาเป
ี ็ นใครก ัน?”
ีหน
ฉ ิงค ิดแล้วพูดว่า “ท ่จร
ี ิงแล้วข ้าเองก ็ไม่้
ู
ร
เหม ือนก ันว่ากุมารฉ ือเป่ าน่เป
ี ็ นใคร แต ่ว
่า......เม ่ือก
้
ี
เจ
้าน ักแสดงละครน ั
่นก็บอกแล ้วว ่า เขาเป ็ นนักแสดง
ของคณะว ่านชุน คณะว ่านช ุนรับเล่นร้องละคร
ให
้กับเหล ่าข ุนนาง หร ือก็หมายความว ่า เขาร ้
ูจักเหม
ยอว ๋ฉวนเป
ี ็ นอย
่างด ี ถึงได ้ส
่งคนไปหาเขาถ ึงท่”
ี
“โหวเยว ่พ
ูดถ ูก กุมารฉือเป
่ าอาจจะเป ็ นข
ุนนางอย ่าง
ั
น
้นหรอ?” อ ๋ฟ
ี ูเข
้าใจอะไรข ึ
้นมาท ันที
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “้ ขาเองก็ไม่ค
่อยแน ่ใจมากุมารฉ ือเป
่า
ั
น
้นเป็ นใครกันแน ่ แต่ว
่า.....คน ๆ น ้จะต
ี ้องไม่ใช ่คน
ธรรมดาแน ่นอน อาจจะเป ็ นขุนนางใหญ ่ในซ ีชวนก็
ได้” เขาไม ่ได ้อธิบายต่อไป “ท ่านจ
้าวถ ้ำปาเย่ล่ ้
ี ขา
ได้ส
ั
่งให้คนไปตามเหว ่ยซูถงมาแล ้ว ก่อนท่เขาจะ
ี
มาถึง สั่งให
้คนค ุ
้มกันไป
๋ถังหล ิงให้ด
ี ทางท ่ด
ี ีซ
่อนตัว
เขาเอาไว ้อย่าให้ใครร้
ู จะดีท่ส
ี ุด”
ปาเย ่ล
่พย
ี ักหน้า “โหวเยว ่วางใจได ้ ้ขาจะร ีบจ
ัดการ
ันท
ท ี” เขาห ันหล ังไปสองก ้าว จากน ั้นก
็หันกลับมา
แล้วคำน ับฉ
ีหน ิง จากนั
้นก็พ
ูดว ่า “โหวเยว ่ ปาเย ่ล่
ี
ประมาท เช ่
ือคนเลว ล ่วงเก ินโหวเยว ่ ได ้โปรด.......”
ีหน
ฉ ิงไม ่รอเขาพ ูดจบ เขาย ้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ท ่านไม่
้
ตองพูดแล ้ว ้ขาบอกไปแล ้ว หากเปล ่ยนเป
ี ็ นข
้า ้
ขา
เองก็เข้าใจผ ิดเหมือนก ัน ย ังด
ีท่ไม
ี ่ได
้เกิดเป
็ นเร
่
ือง
้
รายแรงข ึ้น”
ปาเย่ล่เห
ี ็นฉ
ีหนิงไม่ได
้ต ิดใจ เขาก ็โล
่งใจ
หลังจากคนอ ่
ืนออกไปจนหมดแล ้ว ภายในห ้อง
ตอนน้ก
ี ็เหล ือแค่ฉ
ีหนิงกับอ ๋ฟ
ี ูเท
่าน ั
้น อ๋ฟ
ี ูเห
็นฉ
ีหนิง
เหมือนก ำล ังคิดอะไรอย ่ ก
ู ็อดถามไม ่ได้ “โหวเยว ่ค
ิด
อะไรอย ่?”
ู
ีหน
ฉ ิงมองซ ้ายมองขวา เม ่
ือเห็นว ่าไม่มีใครอย่แล
ู ้ว
เขาก็ย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “พ ่อ
ี ๋ฟ
ี ู ้ขาไม่ชินเลยท ่เจ
ี ้าเรียกข้า
่าโหวเยว
ว ่ เรียกข
้าว ่าน้องชายส ุดท
่ร
ี ักเหม
ือนเด ิม
ีกว
ด ่า”
๋ฟ
ี
อ ูหน
้าแดง แล ้วพ
ูดเส ียงเบาว ่า “้ ขา......ข ้าไม ่้
ู
รว่า
่านค
ท ือจ ่นอ
ิ ีโหว ท่แท
ี ้ ......ท ่แท
ี ้ท่านก็มาซ
ีชวน เพ ่
ือ
่วยเรา”
ช
“จะบอกว ่ามาเพ ่
ือพวกเจ ้าทั
้งหมดม ันก็ไม่ใช่หรอก
นะ” ฉ ีหนิงถอนหายใจว ่า “่ ฝาบาททรงก ังวลเร ่
ืองท ่
ี
ีคนจะมาย
ม ุแยงชาวเหม ียวให ้ก่อความว ่นวายมาก
ุ
เม่
ือไหร่ก็ตามท ่ซ
ี ีชวนเก ิดความว ่นวาย ชาวบ
ุ ้านก ็
จะต ้องเดือดร ้อน ราชส ำน ักก็จะไม ่สงบ”
๋ฟ
ี
อ ูขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “โหวเยว ่......” เม ่ือนางเห ็นฉ
ี
หนิงจ้องมาท ่นาง ก
ี ็ู้
รสึกเขิน ฉ ีหนิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า
“บอกแล ้วไงว ่าข้าไม ่ชินเลยท ่เจ
ี ้าเรียกข ้าว่าโหวเยว ่
เรียกข้าว่าน้องชายด ีกว่า”
“ไม ่ได
้” นางร ้
ูดีว่าฉีหนิงเป็ นจ่นอ
ิ ีโหวท ่ม
ี ี
ความส ัมพันธ์อันดีกับถ้ำเฮยเหย ียนของนาง อ ๋ฟ
ี ูก
็
้
ู
รสึกไม่เหม ือนเด ิม นางพ ูดว่า “หากพ ่ใหญ
ี ่มาได ้ยิน
เข้า จะต ้องต ำหน ิ้
ขาแน ่”
ีหน
ฉ ิงเห็นว่าไม่มีใครอย ่ เขาก
ู ็่ืนม
ย ือไปจ ับม
ือของอ ๋ฟ
ี ู
๋ฟ
ี
อ ูคิดจะหลบ แต ่ก็ล
ังเล ฉ ีหน ิงท ำอะไรว ่องไวมาก
เขาจ ับไปท ่ม
ี ือของนางแล ้ว เขาพ ูดว
่า “เจ ้ากล ัวว่าพ ่
ี
ใหญ ่ของเจ้าจะต ำหน ิ แล้วไม่กล
ัวข้าจะต ำหน ิหรอ?
ังไงข
ย ้าก็เป
็ นถึงจ่นอ
ิ ีโหวนะ เช ่
ือฟั งข
้านะ หากเจ ้าไม
่
อยากเร ียกข
้าว ่าน้องชาย เร ียกข้าว่าท่านพ
่แทนไหม
ี
ละ”
“ไม ่ได
้” อ๋ฟ
ี ู้กมหน้าลงเล ็กน
้อย เขาเหล ือบไปมองฉ ี
หนิง ้ดวยอาย ุแล
้ว นางแก ่กว่าฉ
ีหนิงห้าถึงหกปี เลย
ีเด
ท ียว จะเร ียกท ่านพ ่ฉ
ี ีหน
ิงได้ย
ังไงก ัน นางพ ูดว่า
“้ถาไม่ม
ีใครอย ่ ้
ู ขาจะเร ียก......ข ้าจะเรียก......”
ึงแม
ถ ้หญ
ิงชาวเหม ียวจะอ ่อนไหวง ่าย แต ่ก
็ไม่ได้
เหม ือนหญิงชาวฮ ั
่น แต ่ว่าถ
ูกยั
่วแบบน ้ ม
ี ันก
็น่าอาย
อย่ด
ู ี
ีหน
ฉ ิงย
้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “ท ่จร
ี ิงข
้าเคยค ิดนะ คนท ่อย
ี ่
ู
เบ
้ืองหลังในคร ั
้งน้ อาจจะเป
ี ็ นไปได ้ท
ั้งพรรคบัวด ำ
หรือแม้กระท ั
่งส่๋
ู อองหล ่หงซ
ี ่น......” เขาขมวดค
ิ ้วแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “แต่ว
่าตอนน ้กล
ี ับมีก
ุมารฉือเป่ าโผล่มา ท ำให ้
้
ขาจับต้นชนปลายไม ่ถ
ูกเลย”
อฟ
๋
ี ูขมวดค้วแล
ิ ้วพ
ูดว่า “เจ ้าสงสัยส่๋
ู อองหรอ?”
ีหน
ฉ ิงย
้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “ท่จร
ี ิงตอนท ่้
ี ขาอย่เม
ู ืองหลวง
้
ขาเคยคาดไว ้ว่า หากเร ่
ืองน้ม
ี ีคนตั
้งใจย ุแยงชาว
เหมียวซีชวนให ้ก
่อกบฏแล ้ว จะต ้องม ีเป
้าหมายอ่
ืน
แฝงแน่ เม่
ือชาวเหม ียวเจ ็ดส
ิบสองถ ้ำก่อกบฏ ใครจะ
ได้ประโยชน ์ มากท
่ส
ี ุด? หากประเม ินจากจ ุดน
้ ก
ี ็
จะต้องหาผู้้
ตองสงส ัยได
้แน ่”
“้ขาเข
้าใจแล ้ ว” อ
๋ฟ
ี ูพ
ูดว่า “เจ ้าหมายความว ่าเม่
ือ
ชาวเหม ียวเจ ็ดส
ิบสองถ ้ำก่อกบฏ ซ ีชนวเก ิดความ
่นวาย ส
ุ
ว ่๋
ู อองก็อาจจะฉวยโอกาสก ่อกบฏข ึ
้นใช
่
ไหม”
---------------------------------
 ันท
บ ึกล ับองครักษ์ เส
้
ือแพร
บทท ่ 392 หน
ี ้เล
ี ือด
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “มันก ็แค่การคาดเดาของข ้า
เพราะว ่าเขาเป ็ นผ
ู้ม
ีอิทธ ิพลในท
้องท ่ ตอนน
ี ั
้นท
่ยอม
ี
สวาม ิภ
ักด ิ
์ ในใจของเขาก ็คงไม่ได
้เต ็มใจ”
ีฝ
อ ูพูดว่า “แต ่ว
่าหลายป ี มาน้ ส
ี ่๋
ู อองเองก ็ออกทำศ ึก
้
นอยมาก ก ินเจสวดมนต ์ ค ิดอยากจะละเว ้นการฆ่า
ั
ฟน”
“อย ่างน ั
้นหร ือ?” ฉ ีหนิงพ ูดด
้วยความแปลกใจ “ม ี
เร่
ืองแบบน ้้
ี ดวยหรือ?”
ีฝ
อ ูพย ักหน้าแล ้วพ
ูดว่า “้ ขาเองก็ได้ยินคนอ่
ืนพูดมา
ีกท
อ ี ได้ยินมาว ่าเขาย ังบร ิจาคเงินสร ้างว
ัดหลายแห ่ง
ีกท
อ ั
้งยังไปปฏ ิบ
ัติธรรมท ่น
ี ั
่นบ
่อยครั
้ง” นางพ ูดว
่า
“เพ ียงแต ่ลูกชายเขาท ่่
ี ือหล
ช ่หยวนต
ี ่ำ้ชามาก ชอบ
ังแกคนท
ร ่อ
ี ่อนแอกว ่า”
ฉหน
ี ิงย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “พวกเจ ้าถ้ำเฮยเหย ียนห ่างจาก
เมืองเฉ ิงต
ูก็ไกลประมาณหน ึ
่ง แม ้แต ่ส
่๋
ู อองก ินเจสวด
มนต์ พวกเจ ้ายังร
้
ู เลย ด ูท
่าพวกเขาปล ่อยข ่าวได้ไม่
เลวเลยส ินะ?”
“ปล่อยข ่าว?”
ีหน
ฉ ิงพ ูดว่า “เขาก ินเจสวดมนต ์ จริงหร ือไม่ เหต ุใด
จะต้องบอกให ้ใครร ้
ู้ดวยเล่า? น ่าจะต ั
้งใจปล ่อยข่าว
ออกมา ให ้ใครร้
ูกันท ั
่วมากกว ่า เพ ่
ือปิ ดบ
ังอะไร
บางอย ่าง”
“ป
ิ ดบังอะไรบางอย ่าง?” อ ีฝูพ
ูดว่า “เหต ุใดถึงพูด
แบบน ้เล
ี ่า?”
“อีฝ
ู เจ ้าก็น
่าจะร ้
ู ส ่๋
ู อองถือว
่าเป ็ นฮ่องเต้ของพ ้
ืนท่ซ
ี ี
ชวนมาก ่อนนะ เพ ่
ือย ึดซีชวนไว ้ เขาถ ึงต้องต ่อส
ู
้กับ
ทหารของแคว ้นฉ
่” ฉ
ู ีหนิงพูดต่อว่า “ตอนน ั
้นท่าน
เหล่าโหวยกท ัพไปปราบทหารส ่ ตลอดทางส
ู ังหาร
แม่ทัพไปมากมาย ส ุดท้ายก ็ยึดเมืองได ้ หากไม ่ใช่ว
่า
ชาวเป ่ ยฮ
ั่นมีความเคล ่
ือนไหวทางตอนเหน ือ เม ือง
เฉิงตูถูกบุกโจมต ีไปนานแล ้ว ห ัวของหล ่หงซ
ี ่นคงไม
ิ ่
อย่บนบ
ู ่ามาจนถ ึงท
ุกว ันน้หรอก”
ี
่นอ
ิ
จ ีโหวตระก ูลฉีม
ีความแค ้นกับส ่๋
ู อองตระก ูลหล่ ฉ
ี ี
หนิงเองก ็้
ู
รเร่
ืองน้ด
ี ี
ตอนน ั
้นท่านเหล ่าโหวยกท ัพทหารมากว ่าแสนนาย
เพ
่ือมาปราบทหารส ่ ส
ู ่๋
ู อองหล ่หงซ
ี ่นยกท
ิ ัพ
ประจ ันหน้า ท ำให ้กองท ัพของส ่๋
ู อองสูญเส ียไปไม ่
้
นอยเหม ือนก ัน
เพียงแต ่สุดท้ายแล้วทัพฉ ่ก
ู ็เหนือกว ่าท
ัพส่อย
ู ่ด
ู ี อ
ีก
ั
ท
้งท ่านจ่นอ
ิ ีเหล ่าโหวเองก ็เป็ นขุนพลม ี่
ือเส
ช ียง ท ำ
ให้สามารถย ึดเมืองเฉ ิงตูได้ในท ่ส
ี ุด อ
ีกท ั
้งตอนน ั
้น
ชาวเป ่ ยฮ
ั่นเองก ็ยกท ัพมาต ีทางใต ้ หล่หงซ
ี ่นจ
ิ ึงฉวย
โอกาสน ั
้น ยอมสวาม ิภ
ักดิ์ต
่อต้าฉ ่
ู
ฉหน
ี ิงยอมร ับว่า ท
่หล
ี ่หงซ
ี ่นยอมสวาม
ิ ิภ
ักดิ
์มันเป็น
ังหวะท
จ ่ด
ี ีมากและได ้ประโยชน ์ มาก
หากย ังสู้กันต่อไป ตอนน ั้นราชส ำน ักตัดสินใจแล ้วว่า
จะย ึดเอาซ ีชวนมา แล ้วกวาดล ้างหล ่หงซ
ี ่นค
ิ ่อย
เคล่ือนท ัพข ึ
้นเหนือ แต่้ถาอย ่างน ั้น หากทหารท ่อย
ี ่
ู
ทางน ั
้นไม ่อาจต้านทัพของชาวเป ่ ยฮ
ั
่นได้ ถ ึงเวลาน ั
้น
ทหารท ่เคล
ี ่
ือนมาจากซ ีชวนก ็ไม ่มีความหมาย
แต่เม่ือหล ่หงซ
ี ่นยอมสวาม
ิ ิภักดิ
์้ดวยตนเอง ม ันเป ็น
เร่
ืองท ่้
ี ตาฉ ่ไม
ู ่คาดคิดเลย ในสถานการณ ์ แบบนั้น ส่
ู
๋
อองเสนอเง ่ือนไขภายใต ้การสวาม ิภ
ักดิ์ ้ตาฉ่ก
ู ็
พยายามยอมร ับเง
่
ือนไขเหล ่าน ั
้นให้ได้มากท ่ส
ี ุด
็เพราะแบบน
ก ้ หลายป
ี ี มาน้ ส
ี ่๋
ู อองหล ่หงซ
ี ่นก
ิ ็ถือว่า
ังม
ย ีอิทธ ิพลมากในซ ีชวนอย ่ ข
ู ุนนางซ ีชวนในหลาย
้
ืนท
พ ่ ก
ี ็ยังเป ็ นคนของส ่๋
ู อองทั้งหมด
ฉหน
ี ิงร้
ูสึกว่า ้
ดวยน ิสัยของหล ่หงซ
ี ่น หากบอกว
ิ ่าเขา
สวาม ิภ
ักดิ
์ต่อต
้าฉ่ท
ู ั
้งกายและใจแล ้ว คงพ ูดไม่ได้เต็ม
ปาก
หล่หงซ
ี ่นเป
ิ ็ นคนท่เก
ี ่งมากเร ่ืองการหาโอกาส อด ีต
่องเต
ฮ ้สวรรคต ฮ ่องเต ้ใหม่ครองราชย ์ ราชส ำน ักยัง
ไม่มั
่นคง สถานการณ ์ แบบน้ หากซ
ี ีชวนเก ิดการ
เปล ่ยนแปลง ฉ
ี ีหน ิงคิดว่าคนแรกท ่ค
ี ิดฉวยโอกาสหน ี
ไม่้พนส่๋
ู อองแน่นอน
เพียงแต ่ว
่าครั
้งน้จ
ี ่ๆ ก
ู ็ม
ีกุมารฉ ือเป่ าโผล ่มา ทำให ้ฉี
หนิงร้
ูสึกงุนงงมาก ในใจเขาค ิดว่าก ุมารฉือเป
่ าน่าจะ
เป
็ นคนของพญายม แล ้วพญายมน ั่นค
ือใครก ันอ
ีก?
เขาจะม ีอะไรเก ่ยวข
ี ้องกับส ่๋
ู อองหล ่หงซ
ี ่นหร
ิ ือไม่?
่อนหน
ก ้าน้พญายมย
ี ่ืนมือเข้ามาย ่งเร
ุ ่ืองท่จวนเก
ี ่า
ตระก ูลฉีแล
้ว คร ั
้งน้ย
ี ังมาโผล ่ท่ซ
ี ีชวนอ ีก หากเขา
เป
็ นพวกเด ียวก
ับส ่๋
ู อองจร ิง มันก ็อธิบายได ้ แต่หาก
พญายมก ับส่๋
ู อองไม่ม
ีความเก ่ยวข
ี ้องก
ัน แล ้วกล่มน
ุ ้
ี
ันมาจากไหนก
ม ัน?
ีฝ
อ ูไม่มีทางร้
ูว่าฉีหนิงค
ิดอะไรอย ่
ู
ีหน
ฉ ิงรีบเร่งเด ินทางมาย ังถ้ำเฮยเหย ียน ไป๋ถังหล ิง
้
ู
รสึกตกใจแต ่ก
็ไม่ม
ีอันตรายใดๆ ปาเย ่ล
่ท
ี ำตามท ่ฉ
ี ี
หนิงสั
่งทุกอย ่าง เขาน ำต ัวไป๋ถังหล
ิงไปซ่อน แล ้วส ั่ง
เฝ
้าเวรยามแน ่นหนาท ุกจุด
หลังจากน ั
้นต ่อมาอีกสองว ัน อีฝูพาฉ
ีหนิงเท่ยวรอบ
ี
เขาเฮยเหย ียนด้วยตัวเอง
ีหน
ฉ ิงมีภารก ิจสำคัญกับตัว น
ั่นก็ค
ือการแก้ไขปั ญหา
เร่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน ขอแค ่เหว
่ยซูถงมาถึง เขาก ็
จะพาไป ๋ถ
ังหล ิงลงเขาไปท ันที
่านไปอ
ผ ีกวัน ก็ยังไม่ม
ีข่าวมาจากต ีนเขา ฉ ีหนิงก ำล ัง
ิดว
ค ่าหรือว่าเขาควรจะลงเขาไปเลย ท ันใดนั
้นเองก ็
ีคนเด
ม ินมาหน ้าตาต่
ืน เขาค ำน ับแล
้วพูดว
่า “โหว
เยว่ ท
่านจ ้าวถ้ำขอเช ิญท่านไปพบ บอกว ่ามีเร่
ือง
ำค
ส ัญจะหาร ือด้วย”
ีหน
ฉ ิงมาถ ึงห้องของปาเย ่ล
่ เห
ี ็นปาเย ่ล
่ก
ี ับอีฝูก
ำล ัง
รออย่ ไป
ู ๋ หย
่าล่เองก
ี ็เช
่นกัน เม
่ือเห
็นฉีหนิงมาถ ึง
พวกเขาสามคนก ็ท
ำความเคารพ ปาเย ่ล่ส
ี ีหน้า
เคร่งเคร ียดแล ้วพูดว่า “โหวเยว ่ ม
ีคนส ่งหีบน้มาให
ี ้
บอกว่าเป ็ นของขว ัญให้ก
ับถ้ำเฮยเหยียนของพวกเรา
พวกเราย ังไม ่ได
้เปิ ดออก เลยเช ิญโหวเยว ่มาหาร ือ
้
ดวย”
“หีบ?” ฉ ีหนิงอึ
้งไป ตอนน ้เขาพบว
ี ่า บนโต ๊ ะม
ีกล่อง
ีบไม
ห ้ท
่ท
ี ำอย ่างประณ ีตมาก มันลงกลอนเอาไว ้ เขา
สงสัยแล้วพ ูดว่า “ใครเป ็ นคนส
่งมา?”
ปาเย่ล่พ
ี ูดว่า “อ ีกฝ
่ ายบอกว่าส
่๋
ู อองซ
่
ือจ่
ือเป ็ นคนส่ง
มาให้”
“ส่๋
ู อองซ
่
ือจ่
ือ?” ฉ ีหน ิงร
ีบน
ึกถึงส่๋
ู อองซ่
ือจ่
ือหล่
ี
หยวนท ่เขาเคยม
ี ีเร่
ืองด้วยท
่เม
ี ืองหลวง ในใจก ็้
ูรส
ึก
่าไม
ว ่ปกติ เขาถามว ่า “เขาบอกหร ือไม่ว่าเขาส่งมา
ให้ทำไม?”
ปาเย ่ล
่อธ
ี ิบายต ่อว
่า “พวกเขาส ่งคนเอาห ีบน
้มาวาง
ี
ไว้ท
่ต
ี ีนเขา จากน ั
้นก ็บอกว
่าส่๋
ู อองซ่
ือจ่
ือมอบ
ของขว ัญมาให ้พวกเรา ไม ่ได้บอกอย ่างอ่
ืน”
ีหน
ฉ ิงพยักหน้า แล้วพ ูดว
่า “เปิ ดออกด ูสิว
่ามันเป
็น
อะไร”
ปาเย ่ล
่ไม
ี ่ได้ล
ังเล เขาใช ้ดาบฟ ั นกลอนออก เพราะไม ่
ีก
ม ุญแจ ปาเย ่ล
่เป
ี ิ ดกล่องไม
้ออก ท ุกคนเห ็นด
้านใน
ีห
ม ่อผ้าส
ีขาวคล ุมเอาไว ้ แต่ในวินาท ีท
่เป
ี ิ ดกล
่องออก
ันม
ม ีกล
่นคาวเล
ิ ือดโชยมาด ้วย ฉ ีหนิงเองก ็แทบจะ
้
อวกออกมาแล ้ว ทุกคนต ่างอุดจมูกเอาไว ้
ปาเย่ล
่เอาม
ี ือข
้างหน ึ
่งอ ุดจม ูกไว
้ อีกข ้างก็ใช้มีดเป
ิด
ันออกอย
ม ่างระม ัดระว ังมาก เม ่ือเปิ ดผ
้าออก อ ีฝ
ูก็
ึงก
ถ ับร
้องกร ี๊ดออกมา ท ุกคนตกใจก ันหมด ในกล ่อง
ไม
้ เป็ นศ
ีรษะของมน ุษย์ ม ีคราบเล ือดและเน ้
ือ
บางส่วนเร ่มเน
ิ ่าแล้ว แต ่ว่าใบหน ้ายังเห ็นช
ัดอย ่
ู
“หยากัน...” ปาเย ่ล่ตกใจ “หยาก
ี ัน...”
ีหน
ฉ ิงเองก ็พอจะจ ำได ้ ศ ีรษะท ่อย
ี ่ในน
ู ั
้น เป็ นชาว
เหมียวหยาก ันท
่เคยเจอในค
ี ืนว
ันฝนตก หยาก ันกับ
ชาวเหม ียวอ ีกหลายคนท ่ต
ี ิดตามอ ีฝ
ู่ฝาวงล้อมออก
จากเขาไป ถ ูกไล่ฆ
่าตลอดทาง ในค ืนวันฝนตกเขาถ ูก
เจ
้าลิงขาวก ับผีด
ูดเล ือดน ั่นไล่ส
ังหาร ท ำให้้ตอง
แยกกันเดินทาง
ีหน
ฉ ิงเองก ็แยกก ับพวกฉ ีเฟิ งเหมือนกัน ส ่วนอีฝู็
ก
แยกกับพวกของหยาก ัน
คดไม
ิ ่ถึงเลยว ่า กล
่องไม ้ท
่ส
ี ่งมา จะเป ็ นห
ัวของหยา
ัน
ก
ปาเย่ล่ท
ี ั
้งตกใจท ั
้งโกรธมาก อ ีฝูเองก็มองออกแล ้ว
นางก็พล ันตัวสั
่นเทาทันท
ี จากน ั
้นก็ห
ันหลังเตร ียมท่
ี
จะเดินออกจากห ้องไป ฉ ีหนิงร
ีบเดินไปขวางนาง
เอาไว้ อ ีฝูพ
ูดด้วยความโมโหว ่า “เจ ้าหลีกไป”
“เจ้าจะไปไหน?” ฉ ีหน
ิงสีหน้าเคร่งเคร ียด
“้ขาจะไปฆ ่าเจ้าหล
่หยวน” อ
ี ีฝ
ูสีหน
้าซีดเซียว
สายตาของนางม ีแต
่ความแค ้น “้ ขาจะหั
่นหล ่หยวน
ี
เป
็ นช
้นๆ ให
ิ ้เขาตายไม ่มีท
่ั
ี ฝง”
ีหน
ฉ ิงพูดว ่า “แล้วเจ
้าร้
ู หร
ือ เป้าหมายของอ ีกฝ
่ าย
ืออะไร ในเวลาแบบน
ค ้ หล
ี ่หยวนส
ี ่งหัวของหยาก ัน
มาให้ทำไม?”
“้ขาไม่สน” อ ีฝูตาแดงก่ำ “หากไม ่ฆ่าเขาให ้ตาย
หยากันตายตาไม ่หล
ับแน่”
ฉหน
ี ิงพูดว่า “อีฝู ้
ขาเข้าใจความร ้
ูสึกของเจ ้านะ แต ่
่าเจ
ว ้าฟั งข
้านะ หล ่หยวนให
ี ้คนส่งศ
ีรษะมาให ้
เพ
่ือให้ทางถ ้ำเฮยเหย ียนเสียสติไป หากพวกเจ ้าโกรธ
จนไม ่ได
้สติอาจจะท ำอะไรท ่เก
ี ินเลยได ้ ” เขายกม ือ
สองข้างวางบนไหล ่อีฝ
ู เขาจ ้องไปท่อ
ี ีฝ
ู แล้วพูดว่า
“เจ้าเช่
ือใจข ้าหรือไม่?”
“ข
้า...” น ้ำตาของอ ีฝูไหลลงมา นางเห ็นฉ
ีหนิงมอง
มาท่นาง นางก
ี ็พยักหน้า
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “ดี หากเจ ้าเช่
ือใจข้า ก็ัฟงข้า ้ขา
ับปากเจ
ร ้า ชีว
ิตของหล ่หยวน ้
ี ขาจะเอามาให ้เจ
้า
เขาจะได ้ร
ับผลกรรมท ่เขาท
ี ำแน ่นอน”
“แต่ว่า...”
“สูดหายใจเข ้าลึกๆ สงบใจลงก ่อนนะ” ฉ ีหน
ิงพูด
อย่างจริงจังว่า “พวกเราจะให ้ส
่งท
ิ ่พวกเราท
ี ำมา
ั
ท
้งหมดส ูญเปล ่าไปเพราะความโกรธช ั
่วขณะไม ่ได
้
เด็ดขาด การตายของหยาก ัน จะไม่จบแค ่น
้แน
ี ่ น่ม
ี ัน
แค่เร่มต
ิ ้น ้ขารับปากเจ้าว
่าข้าจะให้หล่หยวนชดใช
ี ้
หน้เล
ี ือดในคร ั
้งน
้แน
ี ่นอน ้
ขาไม่มีทางผ
ิดค ำพ ูดกับ
เจ้ า”
ีฝ
อ ูกระท ืบเท
้าแล้วห
ันหลังน
ั
่งลงตรงเก ้าอ ้ แล
ี ้ว
้
รองไห ้้ดวยความปวดใจ
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจ แล ้วมองไปท่ปาเย
ี ่ล
่ท
ี ่โกรธมาก
ี
เช่นกัน เขาพ ูดว่า “ท่านจ
้าวถ้ำ ท่านเป็ นผู
้นำของถ ้ำ
เฮยเหย ียน ม
ีอีกหลายพันช
ีวิตท
่ท
ี ่านต
้องร ับผิดชอบ
้
ตองท ำอย ่างไร ้ขาคงไม่้
ตองบอก ท ่านเข ้าใจใช ่
หรือไม ่”
ปาเย ่ล่พย
ี ักหน
้าแล้วพูดว
่า “โหวเยว ่โปรดวางใจ ้ ขา
้
ู
รว่าไม ่ควรว่วาม แต
ู ่ว
่าหน
้เล
ี ือดในคร ั
้งน้ พวกเราจะ
ี
ไม่มีว
ันล ืม” เขาก ำหมัดแน
่น แล้วทุบโต๊ ะไปอย่าง
แรง
หยาก ันตายอย ่างอนาถ ปาเย ่ล
่ก
ี ับอีฝูเจ
็บปวดอย ่าง
มาก ด ีท
่ฉ
ี ีหนิงปลอบจนสงบลงได ้
ปาเย ่ล
่ส
ี ั
่งให้คนน
ำศ ีรษะของหยาก ันไปท ำความ
สะอาด เพ ่
ือไม่ให
้คนในถ ้ำว
่นวาย เลยส
ุ ั
่งให
้นำไปฝัง
ไว
้ก่อน
เย็นว ันต่อมา ฉีหนิงได้ร
ับจดหมายจากต ีนเขาจนได ้
ทหารท ่ต
ี ีนเขายิงธน ูแนบจดหมายเข ้ามา ปาเย ่ี่
ล
ได
้รับจดหมายมาแล ้ว ก็ร
ีบนำมาให ้ฉีหน
ิง ฉีหน
ิงเปิด
จดหมายออกอ ่าน ก ็เลยได้้
ู
รว่าเหว ่ยซ
ูถงเร่งเดินทาง
มาถ ึงเขาเฮยเหย ียนแล้ว
ีหน
ฉ ิงสั
่งให้ปาเย่ล่เตร
ี ียมตัวให้พร้อม เช ้าว
ันต
่อมา ฉี
หนิงพร ้อมกับคนกล ่มหน
ุ ึ
่งเดินมาย ังทางช ่องเขาแคบ
เพ
่ือเด ินออกจากเขา เขาเห ็นกล ่มคนจ
ุ ำนวนหน ึ
่งรอ
อย่ท
ู ่ต
ี ีนเขา ฉ ีหน
ิงกันเอาไว ้เผ่
ือพลาดจ ึงไม่สนใจคำ
เกล ่ยกล
ี ่อมของปาเย ่ล่ก
ี ับอ
ีฝู จึงลงจากเขาไปคน
เดียวก ่อน
พอมองลงมาก ็เห็นเวียก ันเหล ียงเส ้ยวเว
ี ่ยท่เจอก
ี ัน
ครั
้งท ่แล
ี ้วกำล ังยืนรออย ่ เม
ู ่ือเขาเห ็นฉีหนิง เว
ียกัน
เหล ียงก็รีบว
่งเข
ิ ้าไปในกล ่มคน ไม
ุ ่นานน ัก ฉีหน
ิงก็
เห็นชายคนหน ึ
่งสวมช ุดเจ ้าหน้าท่ทางการเด
ี ิน
ออกมาจากกล ่มคน พร
ุ ้อมกับเยว ่กันเหล ียงกับ
องคร ักษ
์ รีบเดินมาร ับฉีหนิง
พวกเขาย ืนห
่างก ันประมาณเจ ็ดแปดก ้าว ฉีหนิงมอง
ไปท ่ข
ี ุนนางท่เด
ี ินมา เขาอาย ุราวห้าส ิบป
ี หน้าตา
ใช
้ได ้ แต่ว่าด
ูอ่อนเพล ียไม่้
นอย ค ิดว ่าน่าจะเร่ง
เดินทางมาจากเม ืองเฉ ิงต
ูทั
้งวันทั
้งค ืน เขาย้มแล
ิ ้วพ ูด
่า “เจ
ว ้าคือซ
ีชวนช ่
ือส่ือเหว่ยซ ูถง?” เขายกป ้ายทอง
พระราชทานออกมาแล ้วพูดว
่า “่ ฝาบาทม ีราช
โองการ ให ้มาส ืบเร่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน”
เม่
ือขุนนางคนน ั
้นเห็นป้ายทอง ก ็เด
ินหน้าขึ้นสอง
้
กาว จากน ั้นก
็ค ุกเข่าลง แล ้วพ
ูดว่า “้ขาน้อยซีชวน
่
ือส
ช ่ือเหว่ยซูถง ค ำน ับโหวเยว่”
ีหน
ฉ ิงยกมือขึ
้นแล ้วพูดว่า “ใต้เท
้าเหว ่ยลุกขึ
้นเถอะ”
เหว ่ยซ
ูถงล ุกขึ
้นมา ฉ ีหน ิงถ
ึงได
้เดินหน้าข
ึ้นมาอีกสอง
้
กาว เขาย ้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “ใต ้เท
้าเหว่ยเร่งเด ินทางมา
ั้
ท ง วันท
ั้งค
ืน คงล ำบากแย ่ มาเร็วกว่าท่้
ี ขาค
ิดไว้มาก
เลยนะ”
เหว ่ยซ
ูถงโค ้งค ำน ับแล้วพูดว
่า “ไม่ทราบโหวเยว ่จะ
มา ้ ขาน
้อยไม ่ได ้มาต้อนร ับ โหวเยว่โปรดอภ ัยด
้วย”
“คนไม ่้
ูรย
่อมไม ่ผิด ้
ขามาซ ีชวนในครั้งน
้ เด
ี ิมท
ี็กไม
่ได
้
ิดจะเป
ค ิ ดเผยต ัวอย ่แล
ู ้ ว” ฉ
ีหน
ิงเก็บป้ายทองไป
แล้วเข้าเร่
ืองเลย “ไต ้เท้าเหว
่ย ้ขาได้ยินว่า ท่านส
ั่ง
ให้้ลอมเขาเฮยเหย ียนไว ้ เพราะคนของเขาเฮยเห
ียนส
ย ังหารข ุนนางราชส ำนัก จริงหรือไม่?”
“เรียนโหวเยว ่ ทางถ ้ำเฮยเหย ียนได
้สังหาร
นายอ ำเภอต ันปาไป๋ถ
ังหลิงอีกทั
้งลูกน
้องของเขา
เท่ากับก
่อกบฏ ้ ขาน้องส่งคนไปเร ียกตัวเขามาเพ่
ือ
้แจงและร
ี
ช ับทราบข ้อกล่าวหา แต ่ว
่าเขาขัดค
ำส ั
่ง
้
ขาน้อยไม ่ม
ีทางเล ือก จึงจ
ำเป ็ นต้องนำกำลังทหาร
มา” เหว ่ยซูถงพ
ูดว่า “ทำให ้ราชส ำน ักต
้องแตกต่
ืน
ีกท
อ ั
้งยังต้องรบกวนให ้โหวเยว ่มาด้วยตัวเองอีก เป็น
ความสะเพร ่าของข้าน
้อยเอง”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “แต่ว่าจ
้าวถ้ำเฮยเหย ียนส่งสารมาให ้
่าน เน
ท ้
ือจดหมายแจ ้งว่าไป
๋ถังหล ิงย
ังไม่ตาย หรือว ่า
่านไม
ท ่้
ู
ร?”
เหว่ยซูถงตะล ึงไป เงยหน ้าขึ
้นมาแล ้วขมวดค้ว “โหว
ิ
เยว่ ไป๋ถังหลิงย
ังไม่ตายจร ิงหรือ?”
---------------------------------
 บนท
ั ึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท
่ 393 โหดเห
ี ้ยมทาร
ี ุณ
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว
่า “ใต ้เท
้าเหว ่ย ท
่านไม ่้
ู
รสึกว่า
้
ขาควรถามท ่านหรือ? เร ่
ืองน ้เก
ี ิดจากไป ๋ถังหลิงถ
ูก
ังหาร แต
ส ่ปาเย่ล
่ส
ี ่งจดหมายให ้ท่านถึงสองครั้ง หรือ
่าท
ว ่านไม ่้
ูรเลยว่าไป๋ถ
ังหล ิงยังไม่ตาย?”
เหว
่ยซูถงพ ูดว่า “โหวเยว ่ ้ขาน
้อยไม ่ได
้ร
ับจดหมายน ั่น
เลย แต ่ว
่าพอได ้ย
ินข่าวลือว ่าไป
๋ถังหลิงย
ังไม่ตาย แต ่
้
ขาก
็ยังไม่เช่
ือ”
“ไม
่เช่
ือ?”
“โหวเยว ่คงไม ่ทราบ ชาวเหม ียวเจ้าเล่์หมาก หากไป ๋
ังหล
ถ ิงยังมีช
ีวิตอย
่ เหต
ู ุใดถ ึงไม
่ลงจากเขาเล ่า?
้
ขาน
้อยให ้คนย ิงธน
ูส่งสารข ึ
้นไป ให ้ปาเย่ล
่พาไป
ี ๋ถ
ังห
ิงลงมาพบ หากเขาย
ล ังมีชีวิตอย
่ ้
ู ขาน้อยก็ถอนกำล ัง
ทหารทันที” เหว ่ยซูถงสีหน
้าเคร ่งเคร ียด “แต่ว่าปาเย ่
ลไม
่
ี ่ได้ทำตามค ำส ั
่ง อีกทั
้งยังส
ั่งให้คนมาเฝ ้าทางข ึ
้นลง
เขาทั
้งหมด อ ีกทั
้งยังเรียกร ้องให ้ทางเราข ึ
้นไปค ุยก ับ
เขาบนเขาด ้วย” เขาพ ูดต่อว่า “้ ขาน้อยคิดว่า ชาว
เหม
ียวเจ ้าเล่์
ห อาจจะค ิดให ้พวกเราข ึ
้นไปเป ็ นต
ัว
ประกันก็ได
้”
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจแล ้วพูดว
่า “ใต ้เท้าเหว่ย เจ ้าเป็ นช่
ือ
่
ือของซ
ส ีชวน เป็ นข ุนนางร ับผ
ิดชอบพ ้
ืนท่น
ี ้ ไม
ี ่ว
่าจะ
ชาวฮั
่น ชาวเหม ียวเจ ็ดส
ิบสองถ ้ำ แม ้กระท ั
่งชาวปาเห
ิน ต
ร ่างก็เป
็ นประชาชนชาวต ้าฉ่ท
ู ั
้งน
ั
้น เป ็ นคนในการ
ปกครองของท ่าน แต ่เหตุใดข้าฟั งจากน้ำเส ียงของ
่านแล
ท ้ว เหม ือนท่านจะม ีอคต ิก
ับชาวเหม ียวมาก?”
เหว
่ยซ ูถงตะลึงไป ส ีหน
้าเขาเหม ือนทำอะไรไม ่ถ
ูก เขา
ื
ฝนย
้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “โหวเยว ่ ้ขาน้อยเป็ นซ
ีชวนช ่
ือส่
ือ ก ็
้
ตองปกป ้องซ
ีชวนให ้สงบส ุข ถ้ำเฮยเหย ียนส ังหารราช
ำน
ส ัก ้ ขาน
้อย...”
“ช่างเถอะ” ฉ ีหน
ิงพูดขัดขึ
้นมา “้ ขาขึ้นเขามาแล ้ว ้ขา
ได
้พบไป ๋ถังหลิงแล้ว ตอนน ้เขาสบายด
ี ี เร ่
ืองจร ิงท่
ี
เกิดข
ึ
้น เขาจะมาอธ ิบายให ้เจ้าฟ
ั งเอง” เขามองแล ้ว
ูดว
พ ่า “เจ ้าส
ั่งให
้ถอนทหารได ้แล
้ ว”
เหว่ยซูถงขมวดค ้ว “โหวเยว
ิ ่ท
่านเจอไป ๋ถังหล ิงแล้ว
หรือ?”
ีหน
ฉ ิงหันหล ัง แล้วยกมือสัญล ักษณ
์ ให
้ก
ับบนเขา ไม ่
นานนัก ก ็มีคนกล่มหน
ุ ึ
่งเดินลงมา ม ีประมาณสามส ิบ
่ส
ี
ส ิบคน
เหล่าทหารต ่างพาก ันต
่ืนต
ัว ทหารกว ่าร้อยนายก ำ
ดาบเอาไว ้แน
่น
ปาเย่ล่เด
ี ินน
ำหน ้าสุด เม่
ือมาถ ึงบริเวณใกล ้ๆ ก็
มองเห ็นเหว ่ยซูถง แม้เขาจะขมวดค ้ว แต
ิ ่ก็ย
ังคำน ับ
“ปาเย ่ล่ค
ี ำนับใต้เท
้าเหว ่ย” เขาต ้องร ้
ูจักเหว ่ยซูถงอย
่
ู
แล
้ว
ในกล ่มคนท
ุ ่เด
ี ินมา ม ีคนหน ึ่งเด ินออกมา สวมช ุดชาว
เหมียว อาย ุ้
หาส ิบต
้นๆ เขาค ุกเข ่าลงแล้วพูดว่า “้ขา
้
นองไป ๋ถังหลิง ค ำน ับท่านช่ือส่
ือ”
“เจ้าคือไป ๋ถ
ังหล ิงอย ่างนั้นหร ือ?” เหว ่ยซ
ูถงมองไปท ่
ี
คนผู
้นั
้น ขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “ไป ๋ถ
ังหล ิง ในเม่ือเจ
้ายัง
ีช
ม ีว
ิตอย ่ เหต
ู ุใดถ ึงไม ่ยอมลงมาจากเขา?”
คนผู
้นั
้นหย ิบของออกมาช ้นหน
ิ ึ
่ง แล ้วย่
ืนให้ก
ับเขา “น ่
ี
เป
็ นตราประจ ำต ำแหน ่งท่้
ี ขาน้อยพกต ิดตัวไว
้ ้ ขาน
้อย
มาถึงเขาเฮยเหย ียน ปาเย ่ล่ด
ี ูแลต้อนรับข
้าดีมาก
อธิบายเร ่ืองภาษ ีท
่เก
ี ิดขึ
้นให ้้ขาฟัง ้ขาน้อยเดิมทีค
ิดจะ
ลงเขาไปเพ ่ือรายงานเร ่ืองท ั
้งหมดให ้ท
่านฟ
ั ง แต่ว่า...
พอลงจากเขามา ก ็ถ
ูกคนร ้ายกล ่มหน
ุ ึ
่งลอบส ังหาร จน
เกือบเอาช ีวิตไม ่รอด”
ีหน
ฉ ิงร้
ูว่าเหว ่ยซ ูถงเป็ นช
่ือส่
ือของซ ีชวน ซีชวนม ีส
ิบ
หกเขต ต ำบลอ ำเภอม ีเป
็ นร้อย ไป ๋ถ
ังหลิงเป็ นแค
่
นายอำเภอเล ็กๆ อาจจะไม ่เคยได ้เจอเหว ่ยซูถงก็ได้
่อให
ต ้เคยเจอ เหว ่ยซูถงก ็อาจจะจ ำเขาไม ่ได้้
ดวยซ ้ำ
“อ
๋ อ?” เหว ่ยซ
ูถงยกม ือลูบเครา “เจ ้าร ้
ู หร
ือไม่ว่านัก
่าพวกน
ฆ ั
้นเป็ นใคร?”
“้ขาน
้อยไม ่ทราบเลยขอร ับ แต่้ขาน้อยมั
่นใจ เร ่
ืองน ้ไม
ี ่
เก่ยวข
ี ้องอะไรก ับถ
้ำเฮยเหย ียนเลย” ไป ๋ถังหลิงพูด
้
ดวยสีหน
้าจร ิงจ
ัง “้ขาน้อยค ิดว
่า ม ีคนคิดตั้งใจสังหาร
้
ขาน้อยแล้วโยนความผ ิดทั
้งหมดให ้ถ้ำเฮยเหย ียน ยังด ี
่ท
ี
ท ่านจ
้าวถ ้ำเฮยเหย ียนปาเย ่ล
่ช
ี ่วยชีว
ิตข้าน ้อยเอาไว ้
ไม่เช
่นนั
้นข้าน้อยคงตายไปแล ้ว ท่านช่
ือส่ือ ถ ้ำเฮยเห
ียนถ
ย ูกใส ่้
รายจร ิงๆ นะขอร ับ ้ขาน้อยขอร ับรองด ้วย
ีว
ช ิต” เขาหย ิบของมาจากสาบเส ้
ือ เป็ นจดหมายฉบ ับ
หนึ
่ง “้
ขาน ้อยได้เขียนช้แจงท
ี ุกอย่างไว ้ในน ้แล
ี ้ว ท่ถ
ี ้ำ
เฮยเหย ียนไม ่เสียภาษี เพราะม ีท
่มาท
ี ่ไป ท
ี ่านช่
ือส่
ือได ้
โปรดตรวจสอบให ้ความเป ็ นธรรมด ้วย”
เหว ่ยซูถงรับจดหมายมา แล ้วมองไปท ่ฉ
ี ีหนิง เห ็นฉี
หนิงมองมาท ่เขาอย
ี ่างจร ิงจัง เขาร ีบย่ืนจดหมายไปให ้
ีหน
ฉ ิง ฉีหนิงส่ายหน ้าแล้วพูดว่า “เร่ืองราวต ั
้งแต่้
ตน
จนจบข ้าร
้
ูหมดแล ้ว ไม ่จ
ำเป ็ นต
้องดูอีก”
ในตอนน ้เอง ก
ี ็ได้ยินเสียงฝี เท
้าม้าว่งมา ท
ิ ุกคนต่างก ็
ันไปตามเส
ห ียง เห ็นคนราวย ่ส
ี ิบคนกำล ังม่งหน
ุ ้ามา
ทางน ้ คนท
ี ่น
ี ำอย ่้
ู ดานหน้าสวมช ุดผ
้าแพรอย ่างด ี ข
่้
ี มา
ีขาวเด
ส ่นสะด ุดตา ้ ผาคาดหัวสีม่วง ด ูม
ีสง ่าราศ ีมาก
“่ือจ
ซ ่
ือ” เยว ่กันเหล ียงเห ็นคนท ่มา ก
ี ็หลุดพ ูดออกมา
เหว ่ยซูถงขมวดค ้ว ฉ
ิ ีหน
ิงเองก ็ส
ีหน
้าเคร ่งเคร ียด ปาเย ่
่ก
ี
ล ับอีฝูก
ัดปาก ก ำหม ัดแน่น
่๋
ู
ส อองช่ือจ
่
ือ*หล ่หยวนควบม
ี ้ามา เม ่
ือมาใกล ้ๆ ก ็ม
ีคน
ๆ หน ึ
่ง ลงจากม ้ามา แล ้วรีบว่งไปท
ิ ่้
ี ขางม้าของหล ่
ี
หยวน เขาร ีบคุกเข ่าลง หล ่หยวนเหย
ี ียบหล ังของเขา
ลงมาจากม ้า จากน ั
้นถึงจะเด ินมา เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว่า
“ไต้เท ้าเหว่ย ท ่านอย ่น
ู ่น
ี ่เอง ้
ี ขาได้ยินว่าท
่านเร ่ง
เดินทางมาท ่น
ี ่ ม
ี ีเร
่
ืองอยากจะพบท ่านอย ่พอด
ู ี”
(่ือจ
ช ่
ือ 世子 หมายถ ึงร ัชทายาทหร ือผู
้สืบทอด
ำแหน
ต ่ง)
เหว ่ยซูถงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “่ ือจ
ซ ่
ือท ่านเองก ็มาท่น
ี ่้
ี ดวย
เหม ือนกันหร ือ?”
“ถ้ำเฮยเหย ียนก ่อกบฏ จ ่นกวนเว
ิ ่ยป
ิ ดล
้อมเขาเฮยเห
ียนทางตอนใต
ย ้ ้ขาเองก ็จะประมาทไม ่ได้ จะได ้ไม่ม
ี
โจรกบฏท ่ไหนหน
ี ีรอดไปได ้ ” หล ่หยวนย
ี ้มอย
ิ ่างได ้ใจ
เหม ือนเขาเพ ่งจะส
ิ ังเกตเห ็นฉีหน ิงก
ับปาเย ่ล่ จากน
ี ั
้น
เขาก ็ตะโกนว ่า “ดี พวกส ุน
ัขเหม ียวลงเขามาแล ้ว
ทหาร จ ับพวกเขาเอาไว ้ให ้หมด”
ีหน
ฉ ิงพูดข
ึ
้นมาว ่า “น่ม
ี ันส ่๋
ู อองซ่
ือจ่
ือไม ่ใช่หร
ือ? อะไร
ัน เจ
ก ้าได
้บรรดาศ ักดิ์ร
ับยศต ั้งแต่เม่
ือไหร ่ก
ันนะ?”
หล่หยวนอ
ี ึ
้งไป เขาไม ่เข ้าใจความหมายของฉ ีหนิง
แล้วพูดว่า “เจ ้าหมายความว ่าอย
่างไร?”
“ส่๋
ู อองยังไม ่สามารถส ั
่งเคล ่
ือนกำล ังทหารซ ีชวนได ้
เลย แล ้วเหต ุใดซ่
ือจ่ือถึงได้กล้ามาออกค ำสั
่งอย ่างน้ได
ี
เล่า?” ฉ ีหน ิงพูดว
่า “ส ่๋
ู อองไม่ได
้สอนมารยาทของ
ความเป ็ นคนให ้เจ้าเลยหร ือ?”
เหว ่ยซูถงเข ้าใจความหมายของฉ ีหน
ิง ก ็เลยร ีบพูดว่า
“่ือจ
ซ ่
ือ ท ่านน ้ค
ี ือท
่านจ ่นอ
ิ ีโหว”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดวา “ใต ้เท้าเหว่ยไม่้
ตองแนะน ำหรอก
้
ขากับซ่ือจ่
ือเคยพบก ันท่เม
ี ืองหลวงมาแล ้ว ่ ือจ
ซ ่
ืออง
อาจมาก ้ ขาจำเขาได ้ดีเลยล ่ะ”
หล่หยวนก
ี ัดฟั น แล้วพูดว ่า “๋ ออ ท
่แท
ี ้เจ้าก็ได้รับ
บรรดาศ ักดิ
์แล้วหรือ”
“ทำไม ่ ือจ
ซ ่
ือไม ่้
ู
รจักมารยาทหร ือ?” ฉ ีหนิงพูดว่า
“ล่วงเก ินแบบน ้ โทษถ
ี ึงตายเลยนะ”
เหว ่ยซูถงพ ูดว่า “่ ือจ
ซ ่
ือ โหวเยว ่อย่ท
ู ่น
ี ่ ท
ี ่านร ีบคารวะ
ทานเร
่ ็ว”
หล่หยวนก
ี ำหม ัดแน ่น แต่ส
ุดท้ายก็เด
ินหน้าขึ
้นมาสอง
้
หาว แล ้วยกม ือขึ
้นมา “ค ำน ับจ่นอ
ิ ีโหว” ไม ่รอให
้ฉี
หนิงพ
ูดต ่อ เขาก ็หันไปพูดกับเหว่ยซ
ูถง “ใต ้เท้าเหว่ย
้
ขามาเพราะเร ่ืองท่จะหาร
ี ือก
ับท่าน”
“ซ
่ือจ
่
ือมีเร ่
ืองอันใด?”
หล่หยวนย
ี ้มแล
ิ ้วพูดว่า “มีสุน
ัขเหมียวสองต ัวคิด
ักลอบข
ล ึ
้นเขา ถ ูกข้าจ
ับตัวไว้ได้ ใต
้เท้าเหว ่ยอยาก
เห็นหรือไม ่?”
ีฝ
อ ูทนไม ่ไหวอ ีกแล้ว นางตะคอกว ่า “หล่หยวน เจ
ี ้า
ูดจาอะไรให
พ ้มันดีๆ หน่อย อย่ามาด ูหม
่นชาวเหม
ิ ียว
อย่างพวกข ้านะ” นางแทบอยากจะบ ุกเข
้าไปฉ ีกหล่
ี
หยวนให ้เป ็ นช
้นๆ
ิ
หล่หยวนเหล
ี ือบไปมอง แต ่ไม
่ได้สนใจ เหว ่ยซูถง
ขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “่ือจ
ซ ่
ือ เร่
ืองน้ม
ี ันเป
็ นความเข้าใจ
ผด ไป
ิ ๋ ...” เขาย ังพูดไม่ทันจบ หล ่หยวนก
ี ็พ
ูดแทรก
ึ
ข
้นมาว ่า “ทหาร เอาต ัวมันมา”
คนด้านหลังหามพรมมาสองผ ืน แล้วโยนลงไปท ่้
ี ื
พน
ุกคนเห
ท ็นพรมม ีรอยเล ือด ก ็ต
่างตกใจ อ ีฟูกับปาเย ่ล
่
ี
มองหน้ากัน ก ็ู้
รว่าเร่
ืองไม ่ดีแน
่แล้ว จากน ั
้นก็ได้ย
ิน
เสียงหล่หยวนพ
ี ูดข
ึ
้นมาว ่า “เปิ ดพรมออก”
เม
่ือเป
ิ ดพรมออก ก ็มีคนร ้องด้วยความตกใจ แม ้ฉ
ีหนิง
เองก็ไม่ต่างก ัน
ภายในพรมท ั
้งสองพ ้ืน มีคนนอนอย ่ ม
ู ือท
ั
้งสองข ้างถ ูก
ัดไปแล
ต ้ว ขาท ั้งสองข ้างก็ถ
ูกตัดไปตั้งแต
่หัวเข่า แต ่ทั
้ง
่ย
ู
ค ังไม่ตาย แต ่ยังคงด ้นอย
ิ ่ในพรม
ู
ีฝ
อ ูเห
็นดังนั
้นก ็หน้าถอดส ี ส
ีหน้าของนางร ้
ูสึกเจ ็บปวด
มาก นางร ้องออกมาด ้วยความตกใจ “ซางหลง อาท ู
...”
หล่หยวนกล
ี ับย ้มอย
ิ ่างได ้ใจแล ้วพูดว
่า “ใต ้เท้าเหว ่ย
เจ
้าคิดว่าอย ่างไร? ส ุนัขเหม ียวพวกน ้ค
ี ิดจะขึ
้นเขาจาก
่านของทหารจ
ด ่นกวนเว
ิ ่ย หล ังจากถ ูกจับ ้
ขาเลยสั
่ง
ให
้ตัดแขนขาพวกเขาออก ต ัดล้นด
ิ ้วย จร ิงส
ิ แม้แต
่ตา
ของเขา ้ ขาก็ควักออกมาแล ้ว ฮ ่าฮ่าฮ่า...”
่งท
ิ
ส ่เห
ี ็นอย ่ตรงหน
ู ้า ม
ันโหดร ้ายมาก
ีฝ
อ ูทนไม ่ไหวอ ีกต ่อไปแล
้ว นางท ั้งเจ็บปวดและโกรธ
แค
้น นางช ักดาบออกมา ค ิดจะบ ุกเข้าใส่หล
่หยวน
ี
ทหารเห ็นอีฝูช
ักดาบ ต ่างก็ชักดาบออกมาก ันหมด
องคร ักษ
์ ของหล ่หยวนเองก
ี ็เด ินมาคุ้มก
ันด้านหน้า
ของหล ่หยวนแล
ี ้วเช ่นก
ัน
“เจ้าโจรส ุนัข ้ ขาจะฆ
่าเจ้ า” อีฝูข
ึ้นหน
้าไป ยกม ือคิดจ
่งเข
ุ
พ ้าไป หล ่หยวนตะโกนข
ี ึ
้นมาว ่า “ใต ้เท
้าเหว่ย นาง
สารเลวผ ู
้น้ค
ี ิดจะกบฏแล ้ว ท ่านยังไม ่จ
ับนางเอาไว ้อีก
หรือ?”
เหว่ยซูถงส ีหน้าไม ่ด
ีเอามากๆ อ ีฝ
ูัฟนดาบลงมา
องคร ักษ
์ ของหล ่หยวนเด
ี ินขึ
้นหน ้ามา แล ้วยกดาบข ึ
้น
ขวาง ดาบของท ั
้งค ่เก
ู ิดปะทะก ันอย ่างแรง องคร ักษ์
ยกหม ัดขึ
้น แล ้วซ ัดออกมาเล ็งมาท ่หน
ี ้าอกของอ ีฝู เขา
ั
ท
้งลงม ือไวและโหดเห ้ยมมาก ด
ี ูก
็้
ูรว
่าฝีมือไม่ธรรมดา
เลย
องคร ักษ
์ คนน ั
้นก ำล ังจะซ ัดหมัดเข้าใส ่อ
ีฝูแล้ว แต ่มีเงา
หนึ
่งโผล ่มาอย ่างรวดเร ็ว คนน ั
้นคือฉีหนิงนั
่นเอง ไม ่รอ
ให
้หม ัดขององคร ักษ์ มาถึง ฉีหน ิงก็ยกเท ้าถีบไปท ่้
ี ขาง
เอวขององคร ักษ์ูผ
้นั
้นแล้ว องคร ักษ์ คนนั้นย
ังไม่ได้ต ั
้ง
ัว อ
ต ีกท
ั้งฉีหน ิงก็ถีบเต ็มแรง เขาจ ึงหลบไม ่ท
ัน เลยล ้ม
ลงไปก ับพ้ืน
พริบตาเด ียวสถานการณ ์ก็เร่มว
ิ ่นวายข
ุ ึ
้น องคร ักษ
์
ของหล ่หยวนท
ี ั
้งหมดช ักดาบออกมา ปาเย ่ล
่ก
ี ับชาว
เหม ียวเองก ็ชักดาบออกมาเช ่นกัน ส่วนทหารของ
เหว ่ยซ
ูถงเองก ็ช
ักดาบเตร ียมร ับมือเช ่นกัน
สถานการณ ์ ในตอนน ้เร
ี ่มแย
ิ ่ลงเร ่
ือยๆ
“ฉีหน
ิง เจ ้า...เจ ้าบังอาจเก ินไปแล ้วนะ เจ้ากล้า...กล ้า
สมคบค ิดกับพวกกบฏหร ือ” หล ่หยวนตะคอก “ใต
ี ้
เท้าเหว่ย เจ ้ายังไม
่ออกค ำสั
่งจ ับพวกเขาอีกหรือ?”
ตอนน้ฉ
ี ีหนิงจ ับมือของอีฝูเอาไว้แล ้ว เขาจ้องไปท่หล
ี ่
ี
หยวน แล ้วพูดว่า “หล ่หยวน ้
ี ขาว ่าเจ
้าคงไม่อยากม ี
ีว
ช ิตแล
้วกระม ัง กล้าดีอย่างไรมาโอห ังอวดดีต
่อหน้า
้
ขาแบบน ้ เจ
ี ้ามันตัวอะไร กล ้าดีอย่างไรมาเอะอะ
โวยวายท ่น
ี ่แบบน
ี ้?” เขาจ
ี ้องไปท ่เหว
ี ่ยซูถง แล
้วพ ูดว่า
“ใต้เท
้าเหว ่ย การกระท ำของหล ่หยวนในว
ี ันน
้ ถ
ี ือเป็น
การสังหารผ ู้บริส
ุทธ
ิ
์หรือไม ่?”
เหว่ยซูถงฝื นย้มแล
ิ ้วพ
ูดว ่า “โหวเยว ่ คิด....คิดว่าเร่
ือง
้น
ี
น ่าจะม ีการเข ้าใจผ ิดกันนะ...”
ีหน
ฉ ิงช้ไปท
ี ่ชาวเหม
ี ียวสองคนท ่อย
ี ่ในพรม แล
ู ้วพูดว่า
“สองคนน ้ท
ี ำอะไรผ ิด หล ่หยวนม
ี ีสิทธ
ิอะไรทำกับพวก
เขาแบบน ้?”
ี
“พวกเขาเป ็ นกบฏ ก ็สมควรท ่จะถ
ี ูกก
ำจ ัดแล้ว” หล ่
ี
หยวนพ ูดว่า “เจ ้ากล ้าปกป ้องกบฏ แสดงว ่าเจ ้าก
็เป็น
พวกเด ียวก ับพวกเขาด ้วย ม ิน
่าล่ะถึงได้มีคนบอกว ่า
จวนจ่นอ
ิ ีโหวหน ุนหล ังถ้ำเฮยเหย ียนอย ่ ว
ู ันน ้้
ี ขาได
้
หลักฐานแล ้ ว”
“กบฏ?” ฉ ีหนิงพูดว่า “ถ ้ำเฮยเหย ียนก ่อกบฏ
เม
่ือไหร่? อย ่าว่าแต่พวกเขาไม ่ได้กบฏเลย ต ่อให
้พวก
เขากบฏจร ิง เจ้าเองก ็ไม่มีส
ิทธิลงโทษพวกเขา” เขา
ตะคอกออกไปว ่า “ทหาร จ ับหล่หยวนในข
ี ้อหา
ังหารผ
ส ู
้บร ิสุทธ
ิ
์เอาไว ้เด๋ยวน
ี ้” ขณะท
ี ่เขาพ
ี ูด เขาก ็
้
จองไปท ่เหว
ี ่ยซูถง
ทหารของเหว ่ยซูถงฟั งค
ำส ั
่งของช่ือส
่
ือ ไม ่มีใครกล ้า
ขยับส
ักคน ปาเย ่ล่เห
ี ็นดังน ั
้น ก็น
ำคนเด ินขึ
้นหน ้าไป ฉ ี
หนิงยกมือข ึ
้นขวาง แล ้วพ
ูดว ่า “จับตัวหล ่หยวน เป
ี ็น
หน
้าท่ของข
ี ุนนางราชสำน
ัก” เห
็นได
้ช
ัดว
่าฉ
ีหน
ิงจะให
้
เหว่ยซูถงออกค
ำสั
่งจ
ับหล
่หยวน
ี
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้ือแพร
เล่มท่ 13 บทท
ี ่ 394 ชกป
ี ้ายทอง
หล่หยวนกล
ี ับย้มอย
ิ ่างได ้ใจว่า “จ ับข้า? ้ ขาจะดูส
ิว่า
ใครกล ้ า”
ีหน
ฉ ิงย
่
ืนมือแล้วยกป ้ายทองข ึ้น แล้วพ ูดว่า “ใต ้เท้า
เหว ่ย ไม่ทราบว ่าท่านย ังเป็ นขุนนางของต ้าฉ่หร
ู ือไม ่?”
เหว ่ยซ
ูถงส ีหน
้าเคร ่งเคร ียด เขาพ ูดว่า “โหวเยว ่
้
ขาน้อยเป ็ นข
ุนนางของต ้าฉ่แน
ู ่นอน ้ ขาน้อยภ ักด
ีต่อ
่
ฝาบาทภ ักดีต
่อต้าฉ ่ ...”
ู
“ท่แท
ี ้ก
็อย่างน ้น
ี ่เอง” ฉ
ี ีหนิงย้ม จากน
ิ ั
้นก็พ่งเข
ุ ้าใส ่หล่
ี
หยวนท ันที
คนรอบๆ ต ่างก็ตกใจ องคร ักษ์ทุ่
ี ค
้มกันหล ่หยวนอย
ี ่
ู
เห็นฉีหนิงเดินหน ้ามา ก ็ค
ิดจะใช ้ดาบในม ือตอบโต ้ ฉี
หนิงยกป้ายทองในม ือข ึ้นมา แล ้วตะคอกว ่า “ใคร
ลวงเก
่ ินป
้ายทองพระราชทาน ประหารได ้ท
ันที”
องคร ักษ
์ู
ผ้น
ั
้นต่างตกใจ ้ งางดาบค ้างกลางอากาศ ไม ่
กล
้าลงม ือ ฉีหนิงผลักองคร ักษ์น
ั
่นไปข้างๆ จากน ั
้นก็
่งเข
ุ
พ ้าหาตัวหล่หยวนราวก
ี ับวิญญาณ หล่หยวนค
ี ิดไม ่
ึงว
ถ ่าฉ
ีหนิงจะว่องไวขนาดน ้ ส
ี ีหน้าของเขาเปล ่ยนไป
ี
เขาก ำหม ัดแน่นขึ
้นมาทันที
ีหน
ฉ ิงลงมืออย่างรวดเร ็ว ไม ่หลบไม่หน
ี เม
่
ือเห ็นหล ่
ี
หยวนซ ัดหมัดมา เขาก ็ใช
้้ายทองพระราชทานมา
ป
ขวางไว ้ หล่หยวนหลบไม
ี ่ท
ัน จึงชกเข้าป
้ายทองเข ้า
เต็มเป้า วรย ุทธ
์ ของหล่หยวนธรรมดามาก ถ
ี ูกเล ้ยงด
ี ู
ตามใจมาตลอด ส ่วนป
้ายทองพระราชทานม ีเน้
ือท ่
ี
แข็งแรงมาก เม ่
ือเขาซ ัดเข้าใส ่้ายทอง
ป กระด ูกมือ
ของเขาก ็ห
ักทันที หล
่หยวนร
ี ้องโอดโอยเพราะความ
เจ็บปวด เขาย ังไม่ท
ันได้เก ็บม
ือของเขากลับไป ฉ ีหนิง
็่
ก ืนม
ย ือออกไป แล ้วจ
ับไปท ่้
ี ขอม
ือของหล่หยวน
ี
จากน ั
้นก็พล ิกมือข ึ
้นมา ท ุกคนได ้ยินเสียงกระด ูกลั
่น
ีกคร
อ ั
้งหน ึ
่ง หล ่หยวนร
ี ้องเส ียงเหม ือนหม ูโดนเช ือด
“ุคมครองซ
้ ่ือจ่
ือ”
องคร ักษ์้
ขางๆ ึ ถงแม ้จะร้
ูว่าหน ่มคนน
ุ ้เป
ี ็ นหนึ
่งในส ่
ี
บรรดาศ ักด ิ
์โหว แต ่ว
่าซ
่ือจ่
ือกระด ูกม
ือหักไปแล ้ว หาก
ไม่ทำอะไรส ักอย ่าง กล ับไปก ็้ตองตายแน ่ มีสองคนบ ุก
ึ
ข
้นหน ้าไป ประกบฉ ีหน
ิงซ้ายขวา
ีหน
ฉ ิงยกเท ้าข ึ
้นแล ้วถีบไปท ่้
ี ทองของหล ่หยวน
ี
จากน ั
้นก็ถอยหล ังมาสองก ้าว เพ ่
ือหลบดาบของท ั
้ง
สองคนท ่พ
ี ่งเข
ุ ้ามา
หล่หยวนถอยหล
ี ังไปหลายก ้าว ย ังดีท
่ม
ี ีองคร ักษ์ พยุง
เอาไว ้ กระด ูกม ือของเขาห ักไปแล ้ว ส ีหน
้าของเขาด ู
เจ็บปวดมาก เหง ่
ือไหลออกมาเต ็มไปหมด จากน ั
้นก
็
้
รองว ่า “ฆ ่าเขา ฆ ่าเขา”
เหว ่ยซูถงเห ็นองคร ักษ
์ ของหล ่หยวนจะลงไม
ี ้ลงม ือ ใน
ใจก็ค
ิดว ่าหากจ ่นอ
ิ ีโหวถ ูกทำ้ รายในพ้
ืนท่ของเขา ผลท
ี ่
ี
ตามมาคงไม ่้ตองพ ูดถึง เขาพ ูดว่า “หย ุดเด๋ยวน
ี ้ ้
ี หาม
ลงมือ”
ปาเย่ล่เห
ี ็นฉีหนิงลงม ือเองก ็ทำให้หล่หยวนกระด
ี ูกหัก
ในใจก ็นึกสะใจข ึ
้นมา เม ่
ือเห็นองคร ักษ์ มาล
้อมฉีหน
ิง
เอาไว้ พวกเขาก ็ไม่ล
ังเลเลยร ีบเดินขึ
้นหน้าไป ค ิด
อยากจะปกป ้องฉ ีหนิง ทันใดน ั้นเองก็ได้ยินเหว่ยซ
ูถง
ตะคอกออกมาแบบน ้ ท
ี ั
้งสองฝ ่ ายก็หย
ุดลง
เหว่ยซูถงเป ็ นเจ้าหน ้าท
่้
ี ทองถ่น ไม
ิ ่ว
่าจะชาวเหม ียว
หรือว
่าองคร ักษ์ ของจวนอ ๋ อง ก็ต
่างยำเกรงเขาอย ่
ู
ีหน
ฉ ิงยืนมองเหว ่ยซูถง แล ้วพ
ูดว่า “ใต ้เท้าเหว่ย ้ขา
อยากจะร ้
ูว่า เม ่
ืคร่
ูสองคนน ้ลงไม
ี ้ลงม ือกับข
้า ไม่้
ูรว่ามี
ความผ ิดอย ่างไรบ ้าง?”
เม
่ือคร
ู่องคร ักษ์ สองคนน ้พวกเขาก
ี ็ไม
่มีทางเล ือก แต่
ตอนน้พวกเขาร
ี ้
ูสึกหนาวส ันหล ังวาบขึ
้นมา เหว ่ยซ
ูถง
ตะคอกว ่า “ย ังไม่ขออภ ัยกับท่านโหวเยว ่อีก”
องครักษ์ท
ั
้งสองมองหน ้าก ัน แล้วคุกเข่าข้างเดียวลง
ไปเพ่
ือขออภ ัย ีฉหน ิงเองก ็ไม่ล
ังเลร ีบชักดาบของปาเย ่
่ออกมา ไม
ี
ล ่พูดอะไรมาก เขาฟ ั นไปท่คอขององคร
ี ักษ
์
คนหนึ
่ง องคร ักษ
์ คนน ั
้นยังไม่ทันได้ต
ั
้งตัว ห ัวของเขาก ็
ูกฟ
ถ ั นขาดเป ็ นสองท ่อนแล ้ว องคร ักษ์อ
ีกคนถ ึงก
ับ
ตกใจ ฉ ีหนิงชักดาบกล ับมา แล ้วก็ั
ฟนไปท ่คอของ
ี
องครักษ์อ
ีกคนท ันที
ีหน
ฉ ิงเช ็ดเล ือดท่เป
ี ้
ื อนดาบบนเส ้ือผ
้าของศพ แล ้วพ
ูด
่า “กล
ว ้าลงม ือก
ับข ้า น ่ค
ี ือจ
ุดจบของพวกเขา”
จากนั
้นเขาก ็เด
ินไปหาหล ่หยวน หล
ี ่หยวนเห
ี ็นฉีหน
ิง
ือดาบเด
ถ ินมาหาต ัวเอง ส ีหน
้าก ็เร
่มซ
ิ ีดลง “เจ ้า...เจ ้า
ิดจะท
ค ำอะไร?”
ีหน
ฉ ิงย ืนอย่ห
ู ่างจากหล ่หยวนสามก
ี ้าว เขาจ ้องไปท่ห
ี
่หยวน เขาถามว
ี
ล ่า “เม ่ือคร
ู่เจ
้าใช ้ม
ือข้างไหนชกป ้าย
ทองพระราชทาน?”
หล่หยวนถ
ี ึงกับตาโต ฉ ีหนิงพูดว
่า “้ายทอง
ป
พระราชทานเป ็ นต
ัวแทนขององค ์ฮ
่องเต ้ เม ่
ือคร่
ูเจ ้าชก
้ายทอง
ป ็เสม
ก ือนก ับการชกหน ้าองค์ฮ
่องเต ้ ...ใต ้เท ้า
เหว ่ย เจ้าเป็ นขุนนางของราชส ำนัก ไม ่้
ู
รว่าชกฮ ่องเต ้
ีโทษสถานใด?”
ม
เหว ่ยซูถงร
้
ูว่าหาเอาเร ่
ืองขึ้นมาจริงๆ หล ่หยวนโทษ
ี
ตายสถานเด ียว เขาล ังเล แล ้วพ
ูดว่า “โหวเยว ่ ่ ือจ
ซ ่
ือ
ังอาจล
บ ่วงเก ินป
้ ายทองพระราชทาน ถ ือเป็ นความผ ิด
ใหญ ่หลวง แต ่ว
่าซ่
ือจ่
ืออาย ุยังน
้อย ตามความเห ็นของ
้
ขาน้อย ให ้่ือจ
ซ ่
ือกล ับไปรายงานท ่านส ่๋
ู อองก่อน ให ้
่านส
ท ่๋
ู อองได้เขียนฎ ีกาขอร ับโทษก่อน แล ้วค่อยให ้
ราชส ำน ักม
ีคำส ั
่งลงมา ไม ่ทราบโหวเยว ่ม
ีความเห ็น
เป
็ นเช่นไร?”
“หากข ้าจะฆ ่าเขาในตอนน ้ ม
ี ีเหตุผลเพ ียงพอ
หรือไม ่?” ฉ ีหนิงย้มแปลกๆ
ิ
เหว ่ยซูถงร ีบพูดว
่า “โหวเยว ่อย่าเพ่งว
ิ ่วาม ถ
ู ึงแม้
่
ือจ
ซ ่
ือจะม ีความผ ิด แต ่ก
็เป็ นลูกชายของท ่านอ๋ อง
อย่างไรก ็ควรจะแจ ้งทางราชส ำน ักก
่อน ให ้ราชส ำน ัก
เป
็ นผู
้ตัดส ินจะดีกว่า”
ีหน
ฉ ิงย้ม แล
ิ ้วมองไปท ่หล
ี ่หยวน แล
ี ้วพ
ูดว่า “หล ่
ี
หยวน เจ ้าสังหารผ ู้บริสุทธิ
์ อีกทั
้งยังชกป้ายทอง
พระราชทานอ ีก ความผ ิดใหญ ่หลวงเช ่นน้ เด
ี ิมที้ขา
สามารถประหารเจ ้าตรงน ้เลยก
ี ็ได้ แต่ว่าหากข ้าฆ่าเจ้า
ไปตอนน ้ เจ
ี ้าก็จะตายแบบไม ่ม
ีท่มาท
ี ่ไป ด
ี ังนั
้นข้าจะ
ให้เจ้ากล ับไปเล ่าเร ่
ืองท ่เก
ี ิดขึ
้นในว ันน้ให
ี ้พ
่อของเจ ้าร้
ู
ีกสองสามว
อ ันข้าจะไปพบพ ่อของเจ ้า ถึงเวลาน ั
้นพ่อ
ของเจ ้าจะต ้องให้ค ำตอบข ้ า”
หล่หยวนย
ี ังค
ิดจะเถ ียง เหว ่ยซ
ูถงขมวดค ้วแล
ิ ้วพ ูดว่า
“่ือจ
ซ ่
ือ โหวเยว ่ม
ีเมตตา ท ่านยังไม ่ร
ีบกล ับไปพบท ่าน
ส๋
่
ู อองอีก ไม ่้
ตองพูดอะไรอ ีกแล ้ ว”
หล่หยวนเห
ี ็นเหว่ยซูถงส ีหน
้าเคร ่งเคร ียด อีกทั
้งเห ็นฉี
หนิงลงม ือฆ ่าคนก็เด็ดขาด ถ ือว่าไร้ความปราณ ี ในใจ
็น
ก ึกลัว เขาม ีองคร ักษ์ แค
่สิบคน ฉ ีหนิงมีชาวเหม ียว
กว่าสิบคน หากท ั
้งสองส ู้ก
ันขึ
้นมา เหว ่ยซ
ูถงไม ่ย่ง เขา
ุ
็จะเส
ก ียเปร ียบ
กระด ูกม ือของเขาห ัก ู้รส
ึกเจ ็บปวดมากในตอนน ้ เขา
ี
้
ู
รสึกว่าท ่น
ี ่ไม
ี ่ควรอย ่ต
ู ่อ แต ่ก
็ยังพูดว่า “เจ ้าคนแซ ่ฉี
เจ้า...้ ขาฝากไว ้ก่อนเถอะ เร ่ืองน้ ...เร
ี ่
ืองน ้ไม
ี ่จบแค่น
้แน
ี ่
...” เขากล ับไปพร้อมการอาร ักขาขององคร ักษ์
เม่
ือหล ่หยวนกล
ี ับไปแล ้ว เหว ่ยซ ูถงก็ยกมือขึ
้นคำน ับ
แล้วพูดว ่า “โหวเยว ่คงตกใจมาก ้ ขาน้อยบกพร ่องต ่อ
หน้าท่ โหวเยว
ี ่อภ
ัยด้วย”
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “ไม ่ตกใจหรอก เพ ียงแต ่...”
เขาส ่ายหน ้า ถอนหายใจแล ้วพูดว่า “เร ่
ืองของท ่น
ี ่
ี
่
ฝาบาทคาดการณ ์ ไว
้ไม
่มีผ
ิดเลย”
เหว่ยซูถงตกใจ แล ้วร
ีบพูดมาก “โหวเยว ่หมายความ
่าอย
ว ่างไร ขอค ำช ้แนะด
ี ้วย?”
ีหน
ฉ ิงก็ไม่ร
ีบอธิบาย เขาห ันไปพูดว่า “ปาเย่ล่ เก
ี ็บ
ดาบ” แล ้วมองไปท ่เยว
ี ่ก
ันเหลียง แล ้วขมวดค ้ว “ย
ิ ัง
ไม่เก็บดาบอ ีกหร
ือ?”
ั
ท
้งสองฝ ่ ายเก็บดาบเข้าฝัก
“ใต้เท้าเหว่ย พวกเราจะพ ูดต
่อหน้าคนอ่
ืน หร ือว่า...
หาท่ค
ี ุยก
ันส่วนตัว?” ฉีหนิงเหลือบไปมองเหว ่ยซูถง
เหว่ยซูถงรีบยกมือขึ
้น “โหวเยว ่เชิญ”
ั
ท
้งค่เด
ู ินมาด้านข้าง ฉีหนิงขมวดค ้วแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ใต ้
เท้าเหว่ย เจ ้าเหมือนจะไม ่กล
้าทำอะไรหล ่หยวนเลย
ี
นะ”
“โหวเยว ่อย่าเข
้าใจผิดเด ็ดขาดนะ” เหว ่ยซ
ูถงร ีบพูด
วา “โหวเยว
่ ่ ้ขาน
้อยเป ็ นขุนนางท่ทางราชส
ี ำน ักส
่งมา
ประจ ำการณ ์ท
่ซ
ี ีชวน ม ีหน
้าท่อย
ี ่างไร ้ ขาน
้อยร้
ูดี หาก
เม
่ือคร่
ูโหวเยว ่ฆ
่าเขาไปจร ิงๆ ผลท ่ตามมาข
ี ้าน้อยไม่
กล
้าค ิดเลย”
“อ
๋ อ?” ฉ ีหนิงย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “หล ่หยวนชกป
ี ้ายทอง
พระราชาน ด ูหม่นฝ
ิ ่ าบาท หร ือว
่าไม่ควรตาย?”
“สมควรตาย” เหว ่ยซ ูถงรีบพูดว่า “ขอพ ูดตามตรง
หล่หยวนก
ี ่อกรรมท ำเข ็นมาหลายป ี ฆ่าคนไปไม ่้นอย
คนแบบน ้สมควรตาย” เขาหย
ี ุดไป แล ้วพูดว่า “แต่ว
่า
ึงอย
ถ ่างไรเขาก ็เป
็ นลูกชายของหล ่หงซ
ี ่น”
ิ
“ทำไม เป ็ นล
ูกชายของหล ่หงซ
ี ่นก
ิ ็ไม่สมควรตายแล ้ว
หรืออย่างไร?”
เหว ่ยซ
ูถงพ ูดว
่า “โหวเยว ่ หล่หงซ
ี ่นถ
ิ ึงแม้จะ
สวาม ิภ
ักด ิ
์ต่อราชส ำนักแล้ว แต ่ว่าก
็ใช่ว่ายอมแพ ้แบบ
ไม่มีเง
่
ือนไข หลายป ี มาน
่ อ
ี ำนาจในซ ีชวนของ
ตระกูลหล ่ไม
ี ่ได้หมดไปเลย ้ ืนท
พ ่ซ
ี ีชวนมีท
ั
้งหมดส ิบ
หกเขต ข ุนนางท ้องท่เก
ี ินกว ่าครึ
่งล้วนเก่ยวข
ี ้องกับ
ตระกูลหล ่ท
ี ั
้งส ้น ตระก
ิ ูลหล่อย
ี ่ในซ
ู ีชวนมานาน กล ่ม
ุ
ิทธ
อ ิพลในซ ีชวนต ่างมีสัมพันธ์ก
ับตระก ูลหล่ท
ี ั
้งน
ั
้น
อดีตฮ
่องเต ้ทรงทราบว ่าหากแตะต ้องตระก ูลหล่แม
ี ้แต่
ิดเด
น ียว ไม ่เพ ียงคนอ ่ืนจะมองราชส ำน ักว่าแก
้แค้นกับ
ุนนางท
ข ่สวาม
ี ิภักด
ิ
์ อีกทั
้งยังจะท ำให ้ซ
ีชวนเก ิดความ
่นวายตามมาด
ุ
ว ้วย”
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้ว แต
ิ ่ไม่พูดอะไร
“ตระก ูลหล ่เหม
ี ือนต
้นไม ้ใหญ ่ กล่มอ
ุ ิทธ
ิพลต ่าง ๆ ใน
ีชวนก
ซ ็เหม ือนล ำ้ตน หากต ้องการล ้มต
้นไม้้ตนน
้ลง ก
ี ็
้
ตองตัดลำ้ ตนของม ันก่อน” เหว ่ยซูถงส
ีหน้า
เคร่งเคร ียด “ด ังน
ั้นอดีตฮ่องเต ้จึงได
้ส่งขุนนางมาย ังซี
ชวน เพ ่
ือจับตาด ูความเคล ่
ือนไหวของหล ่หงซ
ี ่น ขอแค
ิ ่
เขาไม ่เคล่ือนไหว ราชส ำน ักก็จะไม่ไปแตะต ้องอำนาจ
ของเขา ้ ชาเร ็วอ ำนาจของตระก ูลหล ่ก
ี ็้
ตองอ่อนลงจน
หมดลงไปในท ่ส
ี ุด แต่ว่าเม่ือย
ังไม ่ถึงเวลา ราชส ำนักก ็
จะไม ่ท
ำอะไรก ับหล่หงซ
ี ่นเด
ิ ็ดขาด หากโหวเยว ่ฆ่าหล่
ี
หยวนไป หล ่หงซ
ี ่นม
ิ ีลูกชายเพ ียงคนเด ียว เขาจะต ้อง
เคล่ือนไหวแน ่ ึ ถงเวลาน ั
้น...” เขาไม ่ได
้พูดต
่อ แต ่
ความหมายของเขาช ัดเจนมาก หากหล ่หงซ
ี ่น
ิ
เคล่ือนไหว ซ ีชวนจะต ้องเก ิดความว ่นวายอย
ุ ่าง
แน่นอน
ีหน
ฉ ิงขมวดค ้วแล
ิ ้วถามว ่า “หล ่หงซ
ี ่นม
ิ ีลูกชายคน
เดียว?”
“โหวเยว ่ท่านอาจจะไม ่ทราบ เด ิมท ีหล่หยวนม
ี ีพ
่ชาย
ี
อย่อ
ู ีกคนหนึ
่ง ตอนท ่ท
ี ่านจ ่นอ
ิ ีเหล ่าโหวปราบท ัพส
่
ู
หล่ฉวนเพ
ี ่งจะม
ิ ีอายุเพียงส ิบห
้าส ิบหกป ี เท่าน
ั
้น แต่
เขากล ้าหาญมาก เป ็ นท
่ร
ี ักของหล ่หงซ
ี ่นมาก” เหว
ิ ่ย
ูถงอธ
ซ ิบายว ่า “เพ ียงแต ่หล่ฉวนอยากสร
ี ้างผลงาน
ใหญ ่ ได้ยินมาว ่าในตอนน ั
้นเขาน ำทหารบ ุกลอบโจมต ี
่ายทหารฉ
ค ่ แต
ู ่ถูกจับได้ ถ ึงแม้จะหน ีเอาช ีวิตรอดมา
ได้ แต ่ก
็ถูกล ูกธน ูยิงใส่ ต ่อมาเพราะธน ูดอกน ั
้น ท ำให ้
เขาตายไปต ั
้งแต ่อายุยังน้อย ด ังนั้นหล
่หยวนถ
ี ึงได้
กลายมาเป ็ นส่๋
ู อองซ่
ือจ่
ือมา หล ังจากหล ่ฉวนตายไป
ี
หล่หงซ
ี ่นก
ิ ็เหล ือหล ่หยวนเป
ี ็ นลูกชายเพ ียงคนเด ียว
เขาจ ึงรักและเอ ็นดูล
ูกชายคนน ้มาก จ
ี ึงตามใจหล ่
ี
หยวนจนกลายมาเป ็ นแบบน ้”
ี
ีหน
ฉ ิงเข้าใจข ึ้นมาท ันทีแล ้วพูดว่า “้ ถาอย่างน ั
้นก็
หมายความว ่า ล ูกชายคนโตของหล ่หงซ
ี ่น ก
ิ ็ตาย
เพราะคนของตระก ูลฉีสินะ”
“หล ่หงซ
ี ่นได
ิ ้น
ับรวมความแค ้นน้ก
ี ับจ่นอ
ิ ีโหวจร ิง”
เหว ่ยซูถงพ ูดว ่า "ด ังนั
้นหากว ันน้โหวเยว
ี ่ส
ังหารหล ่
ี
หยวนอ ีก ล ูกชายของเขาสองคนก ็กลายเป ็ นว
่าตาย
้
ดวยน ้ำมือของจ ่นอ
ิ ีโหวตระก ูลฉ
ีทั
้งส้น โหวเยว
ิ ่ลองค ิด
ด ความแค
ู ้นแบบน ้ หล
ี ่หงซ
ี ่นจะยอมได
ิ ้อย
่างไร?
“้ถาอย่างนั
้น ้ ขาควรจะต ้องขอบค ุณใต้เท
้าเหว ่ยท่ช
ี ่วย
เกล ้ยกล
ี ่อมสินะ?” ฉ ีหนิงพูด
เหว ่ยซ
ูถงฟั งออกว่าฉ ีหนิงประชด เขาจ ึงรีบเปล่ยน
ี
เร่
ือง “โหวเยว ่เม่
ือครู่ท
่านพ ูดว
่าฝ่ าบาททรงคาดการณ ์
เร่
ืองของซ ีชวนไว ้แล ้ว ไม่ทราบว ่าหมายความว ่า
อย่างไร?”
“ใต ้เท
้าเหว ่ยไม่้
ู
รหร ือ?” ฉ ีหนิงพูดว่า “่ฝาบาททรง
คาดไว ้ว่าเร
่ืองของถ ้ำเฮยเหย ียนจะต ้องมีเบ
้
ืองหล ัง อ
ีก
ั
ท
้งย ังบอกว่าฎีกาของใต ้เท้าเหว ่ย ไม ่ได
้แจ้งความจร ิง
ั
ท
้งหมด เกรงว ่าต
ั
้งใจจะป ิ ดบ
ังราชส ำนัก”
เหว ่ยซ
ูถงได ้ย
ินดังนั
้นก็หน้าเสียไป แล ้วร
ีบพูดว่า
“โหวเยว ่ ้ขาน
้อย...้ ขาน
้อยถ ูกปรักปรำ”
ีหน
ฉ ิงเห็นเขาหน ้าเส ีย ก็้
ู
รว่าเหว ่ยซูถงน
่าจะม ีอะไร
ิ
ปดบ ัง เขาก ็พ
ูดว่า “ใต ้เท้าเหว ่ย ท ่านก
็ไม่้
ตองกังวลไป
่
ฝาบาททรงบอกว ่า อด ีตฮ
่องเต ้ส
่งท่านมาท
่น
ี ่ แสดงว
ี ่า
เห็นถึงความสามารถของท ่าน หากไม ่เช
่นนั
้น จะยกซ ี
ชวนให ้ท่านดูแลได้อย่างไร? ่ ฝาบาทบอกว่าท ่าน
อาจจะม ีอะไรท่พ
ี ูดออกมาโดยตรงไม ่ได
้ จ
ึงส ั
่งให
้้ขามา
่น
ี
ท ่ เพ
ี ่
ือดูว
่ามันเกิดอะไรข ึ
้นกันแน่” เขาย
้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า
“ใต้เท้าเหว ่ย ่
ฝาบาททรงเอาใจใส ่ข
ุนนางของพระองค ์
มาก ทรงเป ็ นองค์ เหน
ือห
ัวท่ปร
ี ีชามาก หวังว่าท่านจะ
ไม่ทำให ้พระองค์ ทรงผิดหวังนะ”
---------------------------------
 บ
ันทึกล
ับองคร ักษ์ เส
้ือแพร
บทท่ 395 ส
ี ่๋
ู ออง
เหว่ยซูถงยกมือคำน ับแล้วพูดว่า “โหวเยว ่ ้
ขาน้อย
ักด
ภ ีต
่อราชส ำน ัก ้าด
ฟ ินเป็ นพยานได ้ ” เขาคิดแล้ว
ูดว
พ ่า “รบกวนโหวเยว ่ท
ูลต่อฝ่ าบาทด ้วย ไม่ว่าฝ
่า
บาทจะม ีราชโอการอะไรมา ้ ขาน้อยย ินด
ีบุกน
้ำลุยไฟ
ให
้ทุกอย่าง”
“หากท ่านม
ีความสามารถจร ิง ่ฝาบาทไม ่มีทางให้
่านเป
ท ็ นอะไรไปแน ่นอน” ฉ ีหนิงย ้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ใต้
เท
้าเหว ่ยเองก ็น
่าจะร้
ู ่ฝาบาททรงเพ ่งครองราชย
ิ ์ ได
้
ไม่นาน เป็ นช
่วงเวลาท ีพ
่ ระองค ์ ทรงต ้องการใช ้งาน
คน” เขาหย ุดไปแล้วพูดว่า “แต ่ว่า พระองค ์ ทรงมี
ราศีขององค ์จ
ักรพรรด ิ ่ฝาบาททรงพระปร ีชา หาก
ักด
ภ ีต
่อพระองค ์ แล
้ว ่ฝาบาทก ็ทรงให ้ความเมตตา
แน่นอน”
“ใช่ ขอรับ” เหว ่ยซูถงรีบพ ูด
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “ใต้เท้าเหว ่ย ท ่านว ่าตอนน ้พวกเราควร
ี
จะทำอย ่างไรต ่อดีล่ะ? ไป๋ถ ังหล ิงปลอดภ ัยด
ี อ
ีกท ั
้ง
ังช
ย ้แจงข
ี ้อเท ็จจริงให้ท่านได ู้้
รแล้ว ถ ้ำเฮยเหย ียนถ ูก
ใส่ความ ท ่านยังจะให ้ทหารป ิ ดล้อมพวกเขาไว ้อกี
หรือ?”
เหว่ยซูถงคิดแล้วพูดว่า “โหวเยว ่ ้ ขาน
้อยจะรีบสั่ง
การให้ถอนทหารออกจากพ ้
ืนท่ท
ี ันที”
“อย่างน้ส
ี ิถ
ึงจะถ ูก” ฉ ีหน
ิงย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “ทหารกว ่า
ันคนประจ
พ ำการณ ์ อย
่แบบน
ู ้ เสบ
ี ียงอาหารท ่ใช
ี ้็ก
เป
็ นจำนวนไม ่้
นอยเลย เจ ้าเองก ็ู้
ร พวกเราก ำล ังทำ
ึกก
ศ ับชาวเป ่ ยฮ
ั
่น คล ังหลวงแทบจะว ่างเปล่า ใน
เวลาแบบน ีเ้จ้าเองก ็เป
็ นถึงช่
ือส่
ือของซ ีชวน ควรจะ
ึกถ
น ึงสถานการณ ์ ของราชส ำน ักให้มาก แบ ่งเบา
ภาระของฝ ่ าบาท”
เหว ่ยซูถงเห ็นฉีหนิงอาย ุยังน้อย แต ่ว
่าพูดจาส ุขุมด
ู
เป
็ นผู
้ใหญ ่ ก็แอบแปลกใจเล ็กน
้อย
ไป
๋ถังหล ิงลงเขามาอย ่างปลอดภ ัย ก็แสดงให ้เห ็นว
่า
้ำเฮยเหย
ถ ียนถูกใส่้ราย อ ีกทั
้งจ่นอ
ิ ีโหวอย ่ท
ู ่น
ี ่้
ี ดวย
เหว ่ยซูถงก ็ไม
่มีเหตุผลจะต ้องให ้ทหารประจ ำการณ ์
่น
ี
ท ่ต
ี ่อไป
เพียงแต ่ว
่าทหารเก ือบสองพ ันนายท ่อย
ี ่ท
ู ่น
ี ่ จะส
ี ั่งให
้
กลับหมดในท ันทีก
็คงไม ่ได
้ เหว ่ยซูถงเรียกเยว ่ักนเห
ียงมา แล
ล ้วออกค ำส ั
่งอย ่พ
ู ักใหญ่ ถึงได้เด ินกล ับมา
บอกฉ ีหน ิงว่า “โหวเยว ่ ้ขาน้อยได ้ส
ั่งให้ทหารสอง
ันนายออกจากพ
พ ้
ืนท่ท
ี ั
้งหมดภายในสองว ัน โหวเยว ่
วางใจได ้ ถ้ำเฮยเหย ียนถ ูกใส่้
ราย ้ ขาน้อยจะต ้องคืน
ความเป ็ นธรรมให ้พวกเขาแน ่นอน”
ปาเย ่ล่ได
ี ้ย
ินเหว ่ยซูถงส ั
่งถอนทหารแล ้ว ก ็โล ่งใจมาก
เขาซาบซ ึ
้งใจต ่อฉีหนิงมาก
หากฉ ีหนิงมาไม ่ท
ันการ สองฝ ่ ายก็ไม่้
ู
ร้ตองย
้ือกันไป
ีกนานแค
อ ่ไหน
้ำเฮยเหย
ถ ียนขาดแคลนอาหารอย ่างหน ัก อีกทั
้งยัง
ูกล
ถ ้อมมาแล ้วมากกว ่าส
ิบวัน บนเขาม ีคนอดอาหาร
จนตายแน ่ แม
้ไม่ถึงเดือนและต ่อให้ทหารไม ่บ ุกเข้า
ไป ถ ้ำเฮยเหย ียนก ็คงอย่ไม
ู ่ได้
เพียงแต ่ในเวลาน ้หยาก
ี ันและชาวเหม ียวบางส ่วน
ูกหล
ถ ่หยวนส
ี ังหารไป เหล ่าชาวเหม ียวไม่พอใจมาก
แต่ว่าหล ่หยวนเป
ี ็ นล
ูกชายของส ่๋
ู ออง จะท ำอะไรก ็ไม่
สะดวก ในใจก ็้
ู
รสึกแค้นมาก พวกเขาก ็ไม
่้
ูร
เหม ือนก ันว่าจะไปช ำระหน ้เล
ี ือดน ้ได
ี ้อย ่างไร
“โหวเยว ่ ้าใกล
ฟ ้ม
ืดแล้ว เช ิญโหวเยว ่ไปพ
ักท ่อ
ี ำเภอ
ันปาก
ต ่อนสักคืน” เหว ่ยซูถงพ ูดว ่า “พร ่
ุงน
้เช
ี ้า พวก
เราค ่อยเด ินทางไปย ังเมืองเฉ ิงตู โหวเยว ่รับบัญชาให้
มาท ่น
ี ่ ถ
ี ึงอย่างไรก ็้ตองไปตรวจเย ่ยมท
ี ่เม
ี ืองเฉ ิงต
ูสัก
ครั
้ง ให ้้
ขาน้อยได ้้
ตอนรับในฐานะเจ ้าบ ้านท
่ด
ี ี้ดวย”
ฉหน
ี ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “เล ้ยงต
ี ้อนร ับในฐานะเจ ้าบ
้านท ่
ี
ีไม
ด ่จำเป ็ นต
้องม ีก
็ได ้ แต่ว่าหล ่หยวนส
ี ังหารคน
บริส
ุทธิ
์ไป บ ัญช ีน
้จะให
ี ้น่งไปไม
ิ ่ได ้เด
็ดขาด ้ ขา
จะต้องไปพบก ับท่านส ่๋
ู ออง ด ูสิว
่าเขาจะว ่าอย ่างไร
้
บาง”
ึงแม
ถ ้เร ่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียนคล ่คลายแล
ี ้ว ก ็ถ
ือได้ว่า
ได้ท
ำตามประสงค ์ ของฮ ่องเต ้้นอยไปแล ้ว แต ่ว
่าฉี
หนิงร
้
ูว่า เร ่
ืองจร ิงในคร ั
้งน้ ย
ี ังไม ่ได
้ถูกเปิ ดเผย
ัวประหลาดท
ต ่ไล
ี ่ตามฆ ่าอีฝูตลอดทาง อ ีกทั
้งคนท ่บง
ี
การให ้หลางชาต ูลูสังหารเหม ียวอ๋ อง คนท ่บงการให
ี ้
ังหารไป
ส ๋ถังหล ิง รวมไปถ ึงคนท ่ส
ี ั
่งให
้นักแสดงละคร
มาสวมรอยเป ็ นจ่นอ
ิ ีโหวอย ่างก ุมารฉือเป่ า คนท ่อย
ี ่
ู
เบ
้ืองหล ังคนพวกน ้ค
ี ือใครก ัน
ีหน
ฉ ิงร้
ูว่า เม ่
ือเปิ ดเผยผ ู้ท่อย
ี ่เบ
ู ้
ืองหล ัง จะต ้องเป็น
คนท่ท
ี ุกคนตกใจมากแน ่
แต่ว่ากล ่มอ
ุ ำนาจน ้แพร
ี ่กระจายเป ็ นวงกว ้างเหม ือน
แหในซ ีชวน ฉ ีหน
ิงเป ็ นเพียงดอกไม ้ดอกหน ึ
่งเท ่านั
้น
ยากมากท ่จะส
ี ืบหาความจร ิง
เขาร ้
ูว ่า เร ่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียนม ันน
่าจะเป ็ นเพียงแค ่
ุดเร
จ ่มต
ิ ้นเท ่านั
้น เม ่ือล
้มเหลวก ็ไม่ได้หมายความว ่า
กล่มอ
ุ ำนาจท ่อย
ี ่เบ
ู ้
ืองหล ังเร่
ืองน ้จะหายไป แต
ี ่ม
ันจะ
่งท
ิ
ย ำให ้พวกเขาใช ้แผนการท ุ่
ี รนแรงมากข ึ
้นกว ่าเด ิม
ังน
ด ั
้นจะต ้องระว ังให้มาก
ั
ท
้งสองพ ูดก ันสักพัก ฉ ีหน
ิงก็เดินมาหาปาเย ่ล่ เขาย
ี ้ม
ิ
แล
้วพ ูดว ่า “ท ่านจ้าวถ ้ำ ้ขาจะเด ินทางไปย ังเมืองเฉ ิง
ู ใต
ต ้เท ้าเหว ่ยได้สั
่งให้ถอนทหารแล ้ว รอข้าเสร ็จ
เร
่ืองท ่เม
ี ืองเฉ ิงตูแล้ว ้ ขาจะกล ับมาพบก ับท
่านท ่น
ี ่
ี
ีกคร
อ ั
้ง”
ปาเย ่ล่ค
ี ำน ับแล้วพูดว ่า “โหวเยว ่ม
ีบุญคุณก
ับถ ้ำเฮย
เหย ียนของพวกเรา ปาเย ่ล
่ชาต
ี ิน้จะไม
ี ่มีว
ันล ืม”
“เร่
ืองน ้เป
ี ็ นความผ ิดของทางการ ท ำให ้พวกเจ ้าต้อง
เดือดร ้อน ้ ขาเป ็ นขุนนางบรรดาศ ักดิ
์ของราชส ำน ัก
่
ฝาบาทส ่งข้ามาท ่น
ี ่ก
ี ็เพ
่
ือสืบหาความจร ิงอย ่แล
ู ้ ว” ฉี
หนิงย้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “คร ั
้งน้พวกเจ
ี ้าต้องเดือดร ้อน
การล ้างมลท ินให้พวกเจ ้า ก
็สมควรแล ้ว” เขามองไป
่ไป
ี
ท ๋ หย่าล่ท
ี ่อย
ี ่้
ู ดานหล ังปาเย ่ล
่ เขาย
ี ้มแล
ิ ้วพูดว ่า
“ท่านห ัวหน้าถ ้ำไป๋ รบกวนท ่านแจ้งกับท่านเหม ียว
๋
อองด ้วยว่า หากข ้ามีเวลา ้ ขาจะเด ินทางไปพบ”
ไป
๋ หย่าล่ร
ี ีบค ำน ับแล้วพูดว่า “้ขาจะน ำความของ
โหวเยว ่เป็ นแจ้งให ้ขอร ับ”
ีหน
ฉ ิงห ันไปหาอ ีฝ
ู แล ้วพูดด
้วยน ้ำเสียงอ่อนโยนว ่า
“เจ้าด ูแลต ัวเองให ้ดีนะ ้ขาจะร ีบไปแล้วรีบกล ับมา
หาเจ ้ า”
ีฝ
อ ูหน้าแดงระเร ่
ือ เร ่
ืองของนางก ับฉ
ีหนิง ย ังไม ่ม
ี
ใครร ้
ู ก็ไม ่้
ูรว
่านางควรจะบอกก ับปาเย ่ล
่หร
ี ือไม ่ เห็น
ีหน
ฉ ิงมาพ ูดด้วยเส ียงอ่อนโยน ก ็้
ู
รสึกเขินอายข ึ
้นมา
ปาเย ่ล
่เห
ี ็นทหารยังอย ่ไม
ู ่ไกล เขาก็ขยับมาใกล ้ แล
้ว
ูดว
พ ่า “โหวเยว ่ ท
่านไปเม ืองเฉ
ิงต
ู้ตองระว ังให้มาก
นะ”
“หืม?”
“ท่านเพ ่งจะส
ิ ั
่งสอนหล ่หยวนไป อ
ี ีกท
ั
้งยังสังหาร
องคร ักษ
์ ของพวกเขาไปสองคนด ้วย หล่หยวนไม
ี ่ม
ี
ทางยอมแน ่” ปาเย่ล่ค
ี ่อนข
้างจะกังวล เขามองไปท ่
ี
เหว่ยซูถง แล ้วกระซ ิบว่า “โหวเยว่ ปาเย ่ล่ขอพ
ี ูด
ตามตรง ใต ้เท
้าเหว่ยเหม ือนจะไม่ได
้อย ่้
ู ขางเด ียวกับ
่าน เม
ท ่
ือถ ึงเม
ืองเฉิงต ู โหวเยว่ไม
่มีคนอย ่้
ู ขางๆ ด ัง
ั
น
้น...”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ขอบค ุณท
่านจ
้าวถ้ำท่เป
ี ็ นห่วง
แต่ว
่าพวกเจ ้าวางใจได ้ จ
่นอ
ิ ีโหวไม
่ได้มีแค่่ือเท
ช ่านั
้น
หรอกนะ”
ปาเย ่ล่ค
ี ิดแล
้วพูดว่า “อีฝ
ู ทหารย ังไม
่ถอนก ำลัง
ออกไป ้ ขาจะไปไหนไม ่ได
้เด็ดขาด เจ้าพาพ่้
ี นองเรา
ุ
คมก
้ ันโหวเยว ่ไปด
้วยดีกว่า”
ีฝ
อ ูร
ีบพ ูดว่า “ได้ พ่ใหญ
ี ่”
เดิมฉีหน ิงค
ิดจะห้าม เพราะการไปเม ืองเฉิงตูในคร ั
้ง
้ อ
ี
น ันตรายมาก ไม ่แน
่อาจจะเด ือดร้อนมาถึงอีฝู้
ดวย
แต่ว
่าเห ็นอ
ีฝูหน
้าตาเบิกบานด ้วยความด ีใจ เขาก ็ทำ
ได้แค
่ย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ก็ด
ีเหม ือนก
ัน อีฝ
ู เจ้าตามข ้า
ไปเม ืองเฉ ิงตู จะได้ไปเท่ยวด
ี ้วย”
้าม
ฟ ืดแล ้ว พวกเขาก ็ไม
่เสียเวลาอ ีก ปาเย่ล
่พาคน
ี
กลับขึ
้นเขาไป เหว ่ยซ
ูถงก ็จ
ัดก
ำล ังพลค
ุ้มก
ันฉีหนิง
ไปท่อ
ี ำเภอต ันปา
ีฝ
อ ูน
ำชาวเหม ียวบางส่วนต ิดตามฉีหน
ิงไปด้วย
ไป
๋ถังหล ิงเป็ นนายอำเภอต ันปา รอดตายมาได ้
หลังจากข ่าวการตายของเขากระจายไปท ั
่ว ตำแหน ่ง
อ เภอต
ำ ันปาก ็ว่างลง ม ีรองนายอ ำเภอต ันปามาท ำ
หน
้าท ่แทนช
ี ั่วคราว จ ่ๆ ไป
ู ๋ถังหล ิงกลับมา ท ุกคน
่างก
ต ็ตกใจ
ุกคนค
ท ้างท ่เม
ี ืองต ันปาหน ึ
่งคืน เช ้าว
ันต่อมา ก ็ออก
เดินทางต ่อไปย ังเมืองเฉ ิงตู
เมืองเฉ ิงต ูต
ั
้งอย ่บนพ
ู ้ืนท่ราบของซ
ี ีชวน เป็ นจุด
ูนย
ศ ์ กลางของซ ีชวน ม ีแม่น ้ำ ทร ัพยากร ม ี
การเกษตรท ่พ
ี ัฒนา ถ ือเป็ นดินแดนท ่สวยงามและ
ี
ุดมสมบ
อ ูรณ์ มาก
ันน
ว ้เด
ี ินทางท ั
้งวัน ได ้ยินม้าว ่งมาอย
ิ ่างรวดเร ็ว
ทหารมารายงานว ่า “ท ่านส ่๋
ู อองมารอต ้อนรับโหว
เยว่ขอร ับ”
เหว่ยซ ูถงก ับฉีหนิงต่างก ็ตกใจ
่๋
ู
ส อองหล ่หงซ
ี ่นม
ิ ีศักดิ
์เป็ นถ
ึงอ ๋ อง ส่วนฉีหน
ิงเป ็ นจ
่นอ
ิ ี
โหวม ีศักดิ
์เป็ นหนึ
่งในส ่บรรดาศ
ี ักด
ิ
์โหว แต ่ถ
ึง
อย่างไรบรรดาศ ักดิ
์โหวก ็ย
ังมีตำแหน ่งท่ต
ี ่ำกว
่าเขา
ึงสองข
ถ ั
้น ถึงแม ้ในความเป ็ นจร
ิงจ่นอ
ิ ีโหวจะม ี
ำนาจบารม
อ ีเหนือกว ่าส่๋
ู อองก็ตาม แต ่ว่าในศักดิ
์๋
ออง
หล่หงซ
ี ่นออกนอกเม
ิ ืองมารอต ้อนรับเขา ท ำก็ทำให ้
แปลกใจอย ่ด
ู ี
ุกคนควบม
ท ้าเข ้าไป ห ่างจากประต ูเมืองไม ่ไกล ก ็
เห็นกล่มทหารช
ุ ุดเกราะ ข ่้
ี มารออย่เป
ู ็ นแนวยาว ฉ ี
หนิงลงจากหล ังม
้าก
็เห ็นคนๆ หน ึ่งเดินออกมาจาก
กล่มทหารน
ุ ั
้น ห ่างจากเขาประมาณส ิบก้าว เขาย ัง
เดินไม่ทันถึง เส ียงหัวเราะก ็ลอยมาก ่อน “จ ่นอ
ิ ีโหว
อย่ท
ู ่ไหน?”
ี
ีหน
ฉ ิงลงจากม ้ามาแล ้ว เขาย ้มแล
ิ ้วเดินขึ้นไป เห็น
คนน ั
้นร
่างกายก ำย ำส ูงใหญ ่ อาย ุไม
่้นอยแล ้ว แต่ด
ู
องอาจมาก
ีหน
ฉ ิงร
้
ูว่าส่๋
ู อองหล่หงซ
ี ่นอาย
ิ ุประมาณห ้าสิบต้นๆ
แต่คิดไม่ถึงว่าผมขาวจะมากขนาดน ้ หากไม
ี ่ได
้เห็น
ความองอาจของเขา มองไปก ็น
ึกว่าชายแก ่อายุหก
ิบเจ
ส ็ดสิบปี แล
้ว เขาน ึกข ำอย ่ในใจ แอบค
ู ิดในใจว ่าห
่หงซ
ี
ล ่นย
ิ ่งใหญ
ิ ่ในซ ีชวน ต ่อมาสวาม ิภ
ักดิ
์้ตาฉ
่ ถ
ู ูก
ราชส ำน ักจ ับตามอง หลายป ี มาน้ท
ี ่านอ
๋ องคนน้
ี
อาจจะไม ่ได้อย่สบาย
ู
ีหน
ฉ ิงร้
ูว่า คนๆ น ้เผช
ี ิญหน้าก ับท่านจ่นอ
ิ ีเหล่าโหวท ่
ี
ำท
น ัพกว ่าแสนนาย โดยท ่ไม
ี ่เกรงกล ัวส่งใด เขาน
ิ ำ
ัพไปรบก
ท ับทหารฉ ่อย
ู ่างองอาจ ถ ึงแม
้สุดท้ายจะ
ไม่ได
้รับชัยชนะ แต ่ก
็ทำให ้ทหารฉ ่เส
ู ียหายไปมาก
ตอนน ั
้นหล ่หงซ
ี ่นเพ
ิ ่งจะอาย
ิ ุสามส ิบปี แต่ก
็สามารถ
ู
สก
้ ับทหารฉ ่ได
ู ้อย ่างสมศ ักดิ
์ศร ี แสดงว ่าเขาก ็เป
็ นคน
่ไม
ี
ท ่ธรรมดาเลย
เม
่ือเทียบก ับหล ่หยวนท
ี ่ถ
ี ูกเล ้ยงแบบตามใจมา หล
ี ่
ี
หงซ่นค
ิ ือชายชาต ิน
ักรบคนหน ึ
่งเลย
ทามกลางเส
่ ียงหัวเราะ ส ่๋
ู อองหล่หงซ
ี ่นก
ิ ็เดินตรงเข ้า
มา ฉ ีหนิงร
้
ูว่าอีกฝ
่ ายคืออ
๋ อง ตัวเองต ำแหน ่งฐานต ่ำ
กว่า ตอนน ้พบหน
ี ้า จึงแกล ้งทำความเคารพน ับถือ
แต่ในใจก ็แอบสบถออกมา แต ่สีหน
้าของเขาก ็ยังนับ
ืออย
ถ ่ หล
ู ่หงซ
ี ่นเด
ิ ินมาจับมือของฉ ีหนิง เขาย ้มแล
ิ ้ว
ูดว
พ ่า “ไม่้ตองเกรงใจแบบน ั
้น โหวเยว ่เดินทางมา
ไกล คงล ำบากแย ่ ้
ขาร้
ูว่าวันน้โหเยว
ี ่จะมาท ่เม
ี ืองเฉ ิง
ูของพวกเรา ก
ต ็เลยมารอต ั้งแต่เช
้ า”
“ท่านอ๋ องลดเกียรต ิมาต้อนรับ ้ ขาน
้อยร้
ูสึกไม ่ดีเลย”
ีหน
ฉ ิงแสดงได ้แนบเน ียนมาก
หล่หงซ
ี ่นยกม
ิ ือจับไปท่ไหล
ี ่ของฉ ีหน
ิง ย้มแล
ิ ้วพูดว ่า
“จ่นอ
ิ ีโหวตระก ูลฉีของพวกเจ ้ากับตระกูลหล ่ของ
ี
พวกเราต ่างเป็ นตระก ูลนักรบ ไม ่้
ตองพิธีร
ีตอง
หรอก”
แรงท ่เขาตบมาท
ี ่ไหล
ี ่ของฉ ีหนิงไม่ได้เบา แต ่ก็ไม่แรง
มากเก ินไป ฉีหนิงขำ แอบค ิดในใจว ่าหากเจ ้าค ิดร
้าย
กบข
ั ้า ้ ขาจะใช ้พลังหกเทพประสานด ูดเจ
้าจนตัวแห ้ง
ตายไปเลย
เหว่ยซ ูถงเดินขึ
้นหน้ามา ยกม ือคำน ับ “คารวะท ่าน
๋
ออง”
“ใต้เท้าเหว ่ยลำบากท ่านแล้ว” หล ่หงซ
ี ่นย
ิ ้มแล
ิ ้วพ ูด
่า “เร
ว ่
ืองทางน ั้น ้
ขาได้ข
่าวแล ้วนะ ไป๋ถังหล
ิงย ังไม
่
ตาย แสดงว ่าพวกเราเข ้าใจถ ้ำเฮยเหย ียนผ
ิด หาก
ไม่ได
้โหวเยว ่มาสืบหาความจร ิง พวกเราคงท ำเร ่
ืองท่
ี
ิดพลาดใหญ
ผ ่หลวงแล ้ ว”
เหว่ยซ ูถงรีบพูดว่า “ท่านอ
๋ องพูดถ
ูกต้องแล้ว ครั้งน
้
ี
ังด
ย ีท่ได
ี ้โหวเยว ่ พวกเราถ ึงไม่ได
้สังหารคนดีไป”
เขาพ ูดจบ อ ีฝูก
็เค้นห
ัวเราะออกมา
“ไม่สิ” ฉ ีหน
ิงส่ายหน้าย้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “ใต้เท้าเหว ่ย
เหมือนท ่านจะลืมไปหร ือไม
่ ท่านเองก ็เห็น ม
ีูผ
้
บริส
ุทธ ิ
์สองคนถ ูกสังหารไปแล ้ ว”
หล
่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดข
ึ
้นมาว่า “ใครก็ได
้ ไปเอาตัวเขามา”
จากน
ั
้นก ็มีคนสองคน ยกเปลไม ้มา บนเปลไม้ม
ีคน
นอนอย่ เหม
ู ือนจะยังมีลมหายใจอย่อย
ู ่างแผ
่วเบา
เขาค
ือส ่๋
ู อองซ
่
ือจ
่
ือหล่หยวนน
ี ั
่นเอง
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองครักษ์ เส
้ือแพร
บทท่ 396 น
ี ักฆ่าปาดคอ
หล่หยวนนอนคว
ี ่ำอย ่บนเปลไม
ู ้ ้
กนของเขาฉ ีกขาด
เป
็ นแผลฉกรรจ ์ เล ือดซ ึมไหลออกมาไม ่หย
ุด หล ่
ี
หยวนนอนอย ่อย
ู ่างน ั
้น ไม ่ขย
ับเขย ้
ือนเหม ือนเขา
ำล
ก ังสลบอย่
ู
ีหน
ฉ ิงกับเหว
่ยซูถงมองหน ้าก
ัน หล ่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดว่า
“โหวเยว ่ ใต
้เท ้าเหว ่ย เร่
ืองท่หล
ี ่หยวนส
ี ังหารชาว
เหม ียวไป ้ขาร้
ูเร่ืองแล ้ว ในเม ่
ือถ ้ำเฮยเหย ียนถ ูกใส่
้
ราย ชาวเหม ียวก ็ไม ่ใช่กบฏ หล ่หยวนท
ี ำผิดอย ่าง
ใหญ ่หลวง ตอนน ้้
ี ขามอบต ัวเขาให ้กับพวกเจ ้าแล ้ ว”
“ท่านอ๋ อง น
่ท
ี ่าน...?”
หล่หงซ
ี ่นยกม
ิ ือพูด “พวกเจ ้าก็ไม
่้ตองพ ูดแล้ว ฮ่องเต ้
ำผ
ท ิดโทษเท่าสาม ัญชน อ ีกอย่างเขาก ็แค่คนไม ่ร
ักดี
คนหน ึ
่งเท่าน
ั
้น ใต ้เท ้าเหว ่ย เจ้าเป ็ นขุนนางท้องท ่
ี
ปกครองซ ีชวน โหวเยว ่ ท
่านเองก ็ร
ับราชโองการให ้
มาท่น
ี ่ เป
ี ็ นตัวแทนของราชส ำน ัก จะจ ัดการก ับเขา
อย่าง ท ั
้งสองต ัดสินได้เลย ้ ขาจะไม ่เข้าข้างเขา
เด็ดขาด”
ีหน
ฉ ิงเห ็นหล ่หงซ
ี ่นเสแสร
ิ ้งแกล ้งทำ ก ็ค
ิดขำในใจ
เขาเด ินทางมาเม ืองเฉิงต
ู ก ็จะต
้องมาหาเร ่
ืองหล ่หง
ี
่นอย
ิ
ซ ่แล
ู ้ว ค ิดไม ่ถ
ึงว่าเขาจะออกาต ้อนรับเขาถ ึง
นอกเม ือง แล ้วย ังนำต ัวหล
่หยวนมามอบให
ี ้อ
ีก
เหว่ยซ ูถงไปกระแอม แล ้วพูดว่า “โหวเยว ่ ท ่านอ
๋ อง
ูดมาขนาดน
พ ้แล
ี ้ว แสดงว ่าท่านก็ยุต
ิธรรมพอ
่
ือจ
ซ ่
ือตอนน ้ย
ี ังไม ่้
ื
ฟน ้ขาน้อยเห ็นว
่า ส่งซ่
ือจ่
ือไป
ักษาต
ร ัวก่อนด ีหรือไม่ หากจะลงโทษอ ีก พวกเรา
่อยมาว
ค ่ากันท ีหลัง ท่านคิดว่าอย่างไร?”
ีหน
ฉ ิงร้
ูว่าท่น
ี ่เป
ี ็ นพ
้
ืนท่ของหล
ี ่หงซ
ี ่น หากจะห
ิ ักหน ้า
ัน ก
ก ็ไม่ใช่เร่
ืองท ่ด
ี ี เขาย้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ใต ้เท ้าเหว่ย
พดถ
ู ูก ท ่านอ ๋ อง ให ้คนส่งซ่
ือจ่
ือไปร ักษาต
ัวก่อน
เถอะ หากซ ่
ือจ่
ือเป ็ นอะไรไป ม ันจะไม่ด
ีเอานะ”
หล่หงซ
ี ่นถอนหายใจแล
ิ ้วพูดว่า “เจ ้าล
ูกไม่รักด
ี มัน
เป
็ นความผ ิดของข ้าเอง ้ ขาไม ่ได
้อบรมเขาให ้ด
ีกว่าน้
ี
ันน
ว ้ถ
ี ึงได ้เป็ นแบบน ้ ในเม
ี ่
ือท่านทั้งสองพูดมาถึง
ขนาดน ้แล
ี ้ว ้ ขาเองก ็จะไม่ปฏิเสธ แต ่ว
่าเร่
ืองน้ไม
ี ่จบ
แบบน ้แน
ี ่นอน ไม ่เช่นนั
้นจะม ีคนหาว ่าข
้าเข้าข้างคน
ิดได
ผ ้” เขาห ันหลังกล ับไป แล ้วส
ั่งให
้คนหามหล ่
ี
หยวนกล ับไป
ีฝ
อ ูยืนอย ่หล
ู ังฉีหนิง นางอยากจะฉ ีกอกหล่หยวน
ี
เด๋ยวน
ี ้เลยด
ี ้วยซ ้ำ แต ่นางก ็เป
็ นผ
ู้หญ
ิงฉลาด นางร ้
ูดี
่าในเวลาแบบน
ว ้ หากห
ี ักหน้าหล่หงซ
ี ่น ไม
ิ ่ใช่เร
่ืองดี
หล่หงซ
ี ่นก
ิ ับฉ
ีหนิงข ่้
ี มาเข
้าเม ืองไปพร ้อมกัน
คนในเม ืองเฉ ิงตูเกือบท
ุกคนร ้
ูว่าส่๋
ู อองออกนอกเม ือง
ไปรับแขก หล ังจากเข ้าเมืองแล ้ว ร ิมสองข้างทางก ็ม
ี
คนมาย ืนดูก
ันเต็มไปหมด
่นอ
ิ
จ ีกวนของหล ่หงซ
ี ่นเด
ิ ินตามอย ่้
ู ดานข้าง ้ดานหน้า
เป
็ นทหารม ้า ตลอดทางไม ่มีใครขวางเลย
ในฐานะเม ืองหล ักของซีชวน เม ืองเฉ ิงตูเป
็ นเม
ืองท่
ี
ใหญ่มาก สองข ้างทางม ีแค่แผงร ้านค ้าเต
็มไปหมด
ไม่ว
่าจะร ้านชา ้ รานภาพ ้ รานอาหาร โรงละคร ้ ราน
เคร่
ืองประด ับ โดยรอบเป ็ นเหมือนก ับเม
ืองโบราณท ่
ี
เป
็ นสถานท ่ท
ี ่องเท่ยวเลย
ี
“สวรรค ์ สร
้างเฉิงตู ้บานเร ือนดุจภาพวาด ้ ตนไม
้ใบ
หญ
้าภ ูเขาสวยงาม สายน ้ำสายธารหม ุนรอบกาย” ฉ ี
หนิงข่้
ี มามาบนถนนในเม ืองเฉ ิงตู จากน ั
้นก็ท
่องบท
กลอนออกมา
หล่หงซ
ี ่นตะล
ิ ึงไป จากน ั
้นเขาก ็ล
ูบเคราแล ้วย ้ม
ิ
“โหวเยว ่้
รายกาจจร ิงๆ เด ิมท ีค
ิดว่าเป็ นลูกหลาน
ักรบ ไม
น ่คิดว่าว
ิชาการก ็ยอดเย ่ยมแบบน
ี ้เช
ี ่นก ัน”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ขายหน ้าท่านอ ๋ องแล้ ว”
“ไม ่เลย” หล ่หงซ
ี ่นถอนหายใจแล
ิ ้วพ ูดว
่า “จ ่นอ
ิ ี
เหล ่าโหวก ับท่านพ่อของเจ ้าต ่างเป ็ นเสาหล ักของ
แคว้น ชาวบ ้านเล่าล ือก
ันไปว ่า ตระก ูลหล ่ของพวก
ี
เราก ับจ ่นอ
ิ ีโหวตระก ูลฉ
ีนั
้นไม ่ถูกกัน เร่
ืองน ั
้นไม ่เป็น
ความจร ิงเลย ท ่จร
ี ิงแล
้วข้าน ับถือท่านจ่นอ
ิ ีเหล ่าโหว
ับท
ก ่านพ ่อของเจ ้ามาก ตอนน ั
้นพวกเราท ั
้งสอง
ตระก ูลเจอก ันในสนามรบก ็จริง แต ่ว่าไมู่ส
้ก็คงไม ่ได
้
้
ู
รจักกัน ก ็เพราะเวลาน ั
้น ท ำให ้้ขานับถ
ือตระก ูลฉ ี
ของพวกเจ ้ามาก”
“ท่านอ๋ องใจกว ้างจร ิงๆ” ฉ ีหนิงพูดว ่า “ตอนท ่ท
ี ่าน
่อม
พ ีช
ีวิตอย ่ เคยพ
ู ูดถึงท
่านอ ๋ องอย ่หลายคร
ู ั
้ง ท ่าน
บอกว ่าท ่านอ๋ องเก่งทั
้งบ
ุ
๋นและบ ู๊ ความสามารถรอบ
้
ดาน เป ็ นว
ีรบ ุุรษ ยังบอกว ่าหากม ีโอกาสได ้พบท ่าน
๋
ออง จะต ้องขอค ำช ้แนะจากท
ี ่านอ๋ องด้วย ความร ้
ู
ของข ้าคงเท ียบไม ่ได้กับท่านอ๋ องเลย”
เขาร ้
ูว่าคำพ ูดของหล ่หงซ
ี ่นโกหกท
ิ ั
้งนั
้น ในเม ่ือเป ็น
อย่างน ั
้น ก็พูดคล ้อยตามไปเลยได ้ เพราะอย ่างไรฉ ี
่งก
ิ
จ ็ตายไปแล ้ว เขาจะพ ูดอย่างไร ก ็ไม่ม
ีใครร ้
ู
หล่หงซ
ี ่นย
ิ ้มแล
ิ ้วพูดว่า “ท ่านแม ่ท
ัพฉีคงช่
ืนชมผ ิด
คนแล ้ ว”
ระหว ่างท ่พวกเขาพ
ี ูดค ุยก
ัน ก็มาถ ึงอาคารหล ังหน ึ
่ง
่สวยงามมาก หล
ี
ท ่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดว่า “โหวเยว ่ ท่น
ี ่ค
ี ือ
ัตตาคารท
ภ ่ด
ี ีท
่ส
ี ุดของเม ืองเฉิงตู อาหารของท ่น
ี ่
ี
รสชาต ิดีมาก อ ีกทั
้งยังม ีการแสดงมากมาย เด ิมที้ขา
อยากจะจ ัดเล ้ยงต
ี ้อนร ับท่านท่จวนอ
ี ๋ อง แต่ว่า...” ส ี
หน้าของเขาเคร ่งเคร ียดขึ้นมา
ีหน
ฉ ิงถามว ่า “ท ่านอ๋ องมีอะไรไม ่สะดวกหร ือไม ่?”
“เร่ืองนั้น...” หล ่หงซ
ี ่นล
ิ ังเล แล ้วพูดว่า “หากเป็น
คนอ่ืน ้ขาคงอาจจะไม ่พ
ูด แต่ว่าเพราะท ่านโหวเยว่
หรอกนะ ้ ขาถ
ึงไม่อยากปิ ดบ
ัง ในจวนอ ๋ องของข้า
ำล
ก ังมีงานศพน ่ะ”
“งานศพ?” ฉ ีหน
ิงตะลึงไป เหว ่ยซูถงเองก็ตกใจ
“ท่านอ๋ อง หร ือว่าท
่จวนของท
ี ่าน...?”
หล่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดว
่า “โหวเยว ่ เร
่ืองน้ใต
ี ้เท
้าเหว่ยพอจะร้
ู
เร
่ืองอย ่้
ู บาง” เขาลงจากม ้า แล ้วพูดว
่า “้าม
ฟ ืดแล้ว
พวกเราเข ้าไปแล้วค่อยคุยก
ันจะด ีกว่า”
ุกคนตามเข
ท ้าไปในภ ัตตาคารท ั้งหมด จ่นกวนเว
ิ ่ย
ับทหารของเหว
ก ่ยซูถงเฝ
้าอย ่รอบภ
ู ัตตาคาร อีฝูก
ับ
พวกตามฉ ีหน
ิงเข้าไปด้านใน
ภายในภ ัตตาคารสวยงามโอ ่อ่ามาก พน ักงานในร ้าน
เองก ็ดูแตกต ่างกับภัตตาคารท ั
่วไป ส ่วนมากเป็ นสาว
งามท ่มาคอยให
ี ้บร
ิการ ผ ิวพรรณของพวกนางด ีมาก
ด
ั
่งคำท ีว
่ ่าซีชวนเป ็ นถ
่นสาวงาม ม
ิ ันเป
็ นแบบน ้น
ี ่เอง
ี
ีฝ
อ ูมาสถานท ่แบบน
ี ้เป
ี ็ นครั
้งแรก ถ ือว่าเปิด
ประสบการณ ์ ใหม ่ เห็นฉ
ีหนิงเด ินผ
่านกล ่มสาวงาม
ุ
ไป เขาแทบจะไม ่มองเลย ในใจของนางก ็้
ู
รสึกด ีใจไม่
้
นอย
แต่ว
่าม ีการจ ัดเตร ียมไว้หมดแล ้ว อ
ีฝูก
ับชาวเหม ียว
คนอ่
ืนอย ่ได
ู ้แค่ชั้นล
่างเท ่านั
้น ส่วนฉีหน
ิงมีโต
๊ะ
เฉพาะท ่จ
ี ัดเตร ียมเอาไว ้้ดานบนชั
้นสองแล ้ว
ีฝ
อ ู้
ู
รสึกกังวลท ่ฉ
ี ีหน
ิงต้องขึ
้นไปด ้านบนคนเด ียว แต ่ฉ
ี
หนิงส่งสัญญาณบอกให ้นางไม ่้
ตองกังวล
เม
่ือขึ
้นมาช ั
้นบน ม ีสาวงามแปดคนรอบร ิการอย ่ โต
ู ๊ะ
ีแดงกลมโตม
ส ีอาหารต ั
้งรออย ่แล
ู ้วมากมาย กล ่น
ิ
อาหารหอมโชยเข ้าจมูก รสชาต ิของอาหารเป ็ นย ังไง
ีหน
ฉ ิงไม ่้
ูร แต ่ดูจากหน้าตาของอาหารแล ้ว มันเร ียก
้ำย
น ่อยได ้ดีทีเดียว
“โหวเยว ่ ท่านเดินทางมาไกลจากเม ืองหลวง เด ิมที
ควรเร ียกขุนนางจากท ่ต
ี ่างๆ มาด ้วย” หล ังจากนั
่งลง
แล้ว หล่หงซ
ี ่นก
ิ ็พูด “เพียงแต่ได ้ร
ับข่าวมากะท ันหัน
อาหารม ้ือน
้ก
ี ็ถ
ือว่าเป
็ นการเล ้ยงอาหารม
ี ้
ือหนึ
่งก็แล
้ว
ันนะ เอาไว
ก ้้
ขาจะจัดงานเล ้ยงต
ี ้อนรับโหวเยว ่ใหม่
ีกคร
อ ั
้ง แล ้วเชิญคณะละครมาเล ่นด
้วย”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ก็ด
ีเหมือนก ัน คนน้อยเป ็น
ันเองด
ก ี จริงสิ ท
่านอ
๋ องเหมือนจะชอบด ูละครนะ?”
“ก็ไม
่ถึงกับชอบ” หล ่หงซ
ี ่นย
ิ ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “เจ ้าก็เห
็น
่าข
ว ้าอาย ุมากแล ้ว บางท ีไม
่มีอะไรท ำก ็ปลูกผ
ักปลูก
้
ตนไม้ออกก ำล ังบ้าง บางท ีอารมณ ์ดีหน
่อยก ็เร
ียก
คณะละครมาเล ่นให
้ด
ู ซีชวนเป ็ นท
ีท่ ี
เหมาะก
่ ับคน
เกษียณอาย ุนะ”
“ท่านอ
๋ องร่างกายแข ็งแรง เกษ ียณอาย ุด
ูเร็วไป
หน่อยนะ” ฉ ีหนิงย
้มแล
ิ ้วพูดว
่า “ตามความเห ็นของ
้
ขา หากท ่านอ ๋ องข
ึ
้นบนหล ังม้า ย
ังนำท ัพออกรบได ้
สบาย”
หล่หงซ
ี ่นน
ิ ่งแล
ิ ้วส่ายหน้า “ไม ่ไหวแล้ว ้ ขาร
ู้ตัวเองด ี
หากเป ็ นเม ่
ือสิบปีก
่อน ให ้้
ขาออกรบก ็ยังพอไหว
ตอนน ้ต
ี ่อให ้มีใจก็ไม่ม
ีแรงแล ้ว” เขายกม ือขึ
้น “โหว
เยว ่ น
่อาหารพ
ี ้ืนเมืองของซ ีชวน ต่อให้เป็ นในเม ือง
หลวง ก ็หาก ินไม่ได
้เลยนะ เจ ้าลองช ิมดู ว่าถูกปาก
หรือไม ่ หากว ่าชอบ ถ ึงเวลาก ็พาพ่อครัวท่น
ี ่กล
ี ับ
เมืองหลวงไปด ้วยเลย คนท ่จวนของเจ
ี ้าจะได ้ก
ิน
้
ดวย”
“ขอบค ุณท ่านอ๋ องมาก” ฉ ีหนิงหย
ิบตะเก ียบข ึ
้นมา
เขาไม ่ได้กังวลว ่าอาหารพวกน ้จะม
ี ีพิษหรือไม ่ ้
ดวย
ความฉลาดของหล ่หงซ
ี ่น น
ิ ่าจะไม ่ท
ำเร ่
ืองโง ่ๆ
แน่นอน เขาลองช ิมอาหารไปสองสามอย ่าง จากน ั
้น
็ยกม
ก ือข ึ
้นมาแล ้วพ
ูดว่า “รสชาต ิดีมาก ท ่านอ๋ อง
ทานพ
่ ูดเองแล ้วนะ พ ่อครัวของท่น
ี ่ ้
ี ขาคงจะเอากล ับ
เมืองหลวงจร ิงๆ แล ้วนะ”
หล่หงซ
ี ่นห
ิ ัวเราะแล ้วพ
ูดว่า “ท่านอ๋ อง เม่
ือคร่
ูตอนท ่
ี
อย่้
ู ดานล
่างท ่านพ ูดถึงเร
่ือง...งานศพ ไม ่ทราบว ่ามัน
เกิดอะไรข ึ
้น?”
หล่หงซ
ี ่นส
ิ ีหน้าเคร ่งเคร ียดขึ
้นมา แล ้วพูดว
่า “ใต้เท้า
เหว ่ย เร่
ืองท ่ท
ี ำให ้ชาวบ้านในเม ืองเฉ ิงต
ูในช่วงน้ เจ
ี ้า
เป
็ นคนเล ่าให ้โหวเยว ่ัฟงด
ีกว่า”
เหว ่ยซ
ูถงขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว
่า “ท่านอ๋ อง หร ือว
่าใน
จวนของท ่าน...?”
หล่หงซ
ี ่นพย
ิ ักหน้าแล ้วพ
ูดว่า “เม่
ือคืนน้อน
ี ุของข้า
เฟยฉงถ ูกฆ่า”
ีหน
ฉ ิงตะลึงไป เหว ่ยซ
ูถงพูดว่า “ท่านอ๋ อง ท่าน
หมายความว ่านักฆ่าปาดคอ...กล ้าบุกจวนอ๋ องเลย
หรือ?”
หล่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดว่า “ถ ึงแม้้ขาจะร้
ูว ่านักฆ่าปาดคอ
เห้ยมโหด แต
ี ่ค
ิดไม ่ถึงว่ามันจะกล ้ามากขนาดน ้ บ
ี ุก
เข
้ามาถ ึงในจวนอ ๋ องของข ้า เด ิมท ีในจวนอ๋ องก็ม
ี
องคร ักษ
์ เฝ้าอย่างแน ่นหนาอย ่แล
ู ้ว หล ังจากท ่น
ี ักฆ
่า
ปาดคอปรากฏต ัวข ึ
้น ้ขาก็ได้สั
่งเพ ่มการค
ิ ุ้มก
ันไปอ ีก
แต่คิดไม ่ถึงเลยว ่า ม ันก็ยังบ
ุกเข ้ามาฆ ่าคนจนได ้อย่
ู
ี”
ด
“ท่านอ ๋ อง นักฆ่าปาดคอม ันเร่ืองอะไรก ัน?”
“เม่ือคร ึ
่งเดือนก ่อน ม ีขุนนางสามคนตายพร ้อมก ัน
ในค ืนเด ียว อ ีกทั
้งยังถูกปาดคอจนตายท ุกราย” หล ่
ี
หงซ ่นพ
ิ ูดว ่า “อีกฝ่ ายใช้มีดสั
้นท ่เป
ี ็ นอาว
ุธโดยเฉพาะ
ันเป
ม ็ นมีดสั
้นขนาดเท ่าน้วโป
ิ ้ง ปาดคอหอยเหย ่
ือ
ตายท ันที บางรายก ็ปาดทะล ุลำคอไป เร ่ืองน้ม
ี ันเป
็น
คดีใหญ ่ ใต ้เท้าเหว ่ยสั
่งให ้คนออกส ืบหาตัวคนร้าย
ันท
ท ี หลายว ันผ่านไป ก ็ม
ีขุนนางถ ูกสังหารอีก เม ่
ือ
ืนเฟยฉงเองก
ค ็มาถ ูกฆ
่า ตอนน ้ม
ี ีคนท่ตายด
ี ้วยน ้ำม
ือ
ของน ักฆ่าปาดคอแล ้วราวเจ ็ดคน นอกจากเฟยฉง
แล
้ว ท ่เหล
ี ือก
็เป็ นข
ุนนางท ั
้งหมด” เขาพ ูดว่า “เม ่ือ
ืนน
ค ้เป
ี ้าหมายของม ันไม ่ใช่เฟยฉง แต ่เป
็ นข
้ า”
“เหต ุใดท่านอ๋ องถึงพูดอย ่างนั
้นเล่า?” เหว ่ยซูถงส ี
หน
้าจร ิงจัง
หล่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดว่า “เม ่
ือค ืนข
้าเร ียกเฟยฉงมาปรนน ิบ
ัติ
พอตกด ึก ้ ขานอนไม ่หล ับ จึงออกไปท ่้
ี หองหนังสือ
เม
่ือข้ากล ับมาท ่้
ี หองนอนอ ีกครั
้ง ก็พบว่าเฟยฉงถ ูก
ปาดคอตายไปแล ้ว” เขาด ูน
่งมาก แต
ิ ่สายตาม ีแต่
ความโกรธแค ้น เขาก ำหม ัดแน ่นแล้วพูดว
่า “น ักฆ่า
ปาดคอลอบเข ้าจวนอ ๋ อง ก ็้
ตองม ีเป
้าหมายเป ็ นข
้าอย ่
ู
แล
้ว แต ่ว
่าข้าบังเอิญโชคด ี แต่เฟยฉงกล ับต้องมา
เป
็ นแพะร ับบาปแทนข ้ า”
เหว ่ยซูถงพ ูดว
่า “ท ่านอ ๋ อง นักฆ่าปาดคอท ำให ้
ชาวเม ืองหวาดกล ัวกันไปหมด เป ็ นความบกพร ่อง
ของข ้าน
้อยเอง ถ ึงแม้จะสั
่งให้คนตามล
่าตัวแล้ว แต
่
จนตอนน ้ก
ี ็ย
ังไม ่ม
ีเบาะแสเลย”
หล่หงซ
ี ่นยกม
ิ ือแล้วพูดว
่า “ใต ้เท
้าเหว
่ยไม่้ตองโทษ
ัวเองหรอก น
ต ักฆ
่าปาดคอน ั
่นสามารถลอบเข ้าจวน
๋
อองได ้ แสดงว ่าฝ
ีม
ือต้องไม ่ธรรมดาแน่ อ
ีกอย่าง
หลายว ันมาน ้ ้
ี ขาเองก็ได้ส
ั
่งให้คนออกสืบตามล่าต
ัว
เหม ือนกัน แต ่ก็ไม
่พบร่องรอยอะไรเลย น ักฆ่าปาด
คอน ั
่นราวก ับว ิญญาณก็ไม่ปาน”
ลมหนาวพ ัดมาจากด ้านนอก บรรยากาศด ูว
ังเวงมาก
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 397 ความจร
ี ิงใจ
ีหน
ฉ ิงเห ็นหล ่หงซ
ี ่นส
ิ ีหน้าเคร ่งเครียด เขาค ิดแล
้วถาม
่า “ท
ว ่านอ๋ อง คนร ้ายจ้องแต ่ส
ังหารข ุนนางราชส ำน ัก
หรือว่าเขาจะต ั
้งใจเล ่นงานราชส ำน ักอย
่างเด ียว?”
หล่หงซ
ี ่นถอนหายใจแล
ิ ้วพูดว่า “โหวเยว ่ ขอพ ูดตาม
ตรง ้ ขาอย ่ท
ู ่เม
ี ืองเฉ ิงตูมาตั
้งแต่เล็ก ตอนน ้อาย
ี ุก
็้หาสิบ
กว่าปี แล
้ว แต ่ว
่าข้าไม ่เคยเจอเร ่
ืองแบบน ้มาก
ี ่อน ้ ขา
เองก ็จะไม ่ิปดบ
ังเจ ้านะ ้ ขาผิดใจก ับคนอ่
ืนก ็มาก
จนถ ึงตอนน ้ ้
ี ขาก็้
ู
รว่ามีคนอ ีกมากมายท ่อยากจะเอา
ี
ีว
ช ิตข้า ด ังนั้นในจวนของข ้าเองก ็มีเล้ยงยอดฝ
ี ีมือไว้
ำนวนหน
จ ึ
่ง”
“เป็ นเร่
ืองท ่สมควรแล
ี ้ ว” ฉีหน
ิงพูดว ่า “อย ่าว
่าแต ่
่านอ
ท ๋ องท่เป
ี ็ นน
ักรบเลย แม ้แต
่้ขาเอง ไม ่ได้ม
ีเร่
ืองก ับ
ใคร แต ่ก็ม
ีคนไม ่้
นอยท ่อยากจะเอาช
ี ีว
ิตข
้าเลย”
หล่หงซ
ี ่นพย
ิ ักหน ้าแล้วพ
ูดว่า “ตระก ูลฉีของพวกเจ ้า
ับตระก
ก ูลหล ่ของข
ี ้า ม
ีกรรมท ่ส
ี ังหารคนอ ่
ืนไว้มาก ไม ่
แปลกท ่จะม
ี ีคนค ิดแค้นใจ” เขาพ ูดต่อว่า “แต่ว่า
หลายป ี มาน้ ้
ี ขาผ ่านเร
่
ืองเลวร ้ายมามาก คร ั้งน
้กล
ี ับ
้
ตองมาปวดห ัวก ับนักฆ
่าปาดคอพวกน ้อ
ี ีก น
ักฆ่าปาด
คอวรย ุทธ์ส
ูงมาก สามารถลอบเข ้าจวนอ ๋ องของข้าได้
โดยท ่ไม
ี ่ม
ีใครร ้
ูตัว หากไม ่ใช
่ว่าข
้าออกไปห ้องหน ังส
ือ
กลางด ึก เฟยฉงถ ูกฆ
่าตาย ก ็คงไม ่ม
ีใครรู้”
“ท่านอ๋ องแน ่ใจหร ือว
่าเฟยฉงตายเพราะน ักฆ่าปาด
คอ?”
หล่หงซ
ี ่นพย
ิ ักหน ้า “ไม่มี้
ขอสงส ัยอ
่
ืนเลย น ักฆ
่าปาด
คอเหม ือนจะก ังวลว่าจะไม ่ม
ีคนจำเขาได ้ ทุกครั
้งท่ลง
ี
ือจะปาดท
ม ่เด
ี ิมจุดเด
ิมทุกครั
้ง” เขาพ ูดต
่อว่า “ข ุน
นางถ ูกส ังหารหลายคนต ิดต่อกัน ้
ขากับใต้เท้าเว่ย
หาร ือกันแล้ว เพราะไม ่อยากให ้ชาวเม ืองต้องหวาด
ผวาจ ึงปิ ดข่าวน้เอาไว
ี ้ แต ่ว
่าชาวบ้านบางส ่วนก็
เหม ือนจะร ู้เร
่ืองแล้ว คร ั
้งน้เฟยฉงถ
ี ูกฆ่า หากคนใน
เมืองร้
ูเร ่
ืองนักฆ่าปาดคอบ ุกเข
้าจวนอ๋ องแล้วล
่ะก ็ คง
่
ืนตระหนกมากแน
ต ่ ้ขาเลยส ั
่งให
้คนในจวนแอบท ำพ ิธี
แล้วก็ั
ฝงอย ่างเงียบๆ”
ีหน
ฉ ิงถอนหายใจแล ้วพูดว่า “ในจวนอ ๋ องเกิดเร
่ือง
ขนาดน ้ ท
ี ่านกล ับยังออกนอกเม ืองไปร ับข
้าอีก อีกทั
้ง
ังจ
ย ัดงานเล ้ยงให
ี ้้
ขาอีก ้ ขา...้ขาร
้
ูสึกไม่ด
ีเลย”
หล่หงซ
ี ่นส
ิ ่ายหน ้าแล้วย้มว
ิ ่า “อย ่าพ
ูดแบบนั้น เจ
้ามา
จากเม ืองหลวงไม ่ใช่เร
่ืองง่ายเลย อ ีกท
ั
้งยังมาเพราะ
ราชโองการด ้วย ้ ขาจะไม ่มาต
้อนรับเจ้าได้อย
่างไร
ัน?” เขามองไปท
ก ่เหว
ี ่ยซูถง แล้วถามว่า “ใต้เท ้า
เหว ่ย ทางถ ้ำเฮยเหย ียนท ่านส
ั
่งให้ถอนทหารแล ้วหร ือ
ัง?”
ย
เหว ่ยซ
ูถงร ีบพูดว่า “้ขาน้อยได้ส
ั่งให
้พวกเขาถอน
ก ล
ำ ังพลท ั
้งหมดในพ ้ืนท่ภายในสองว
ี ัน”
“หล ังจากท ่้
ี ขาได้ข่าว ก ็ส
่งคนไปท ่น
ี ั
่นทันที” หล
่หงซ
ี ่น
ิ
พยักหน้าแล ้วย้ม “โหวเยว
ิ ่ เร่
ืองของถ ้ำเฮยเหยียน ้ ขา
ได
้ส่งทหารจ ่นกวนเว
ิ ่ยของข ้าไป ไม ่ทราบทางราช
ำน
ส ักสงส ัยอะไรในต ัวข้าหรือไม ่?”
ีหน
ฉ ิงส่ายหน ้าย ้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “ไม ่เลย”
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “ท ่านอ๋ องอาจจะย ังไม ่ทราบ ไป ๋ถ
ังหล ิง
ูกส
ถ ังหาร ไม ่เก่ยวข
ี ้องก ับถ
้ำเฮยเหย ียนเลย แต่เป็น
กล่มคนอ
ุ ่ืน ท่ค
ี ิดจะโยนความผ ิดให้ก
ับถ ้ำเฮยเหยียน
ังด
ย ีท
่ไป
ี ๋ถังหล ิงรอดมาได ้ ไม ่อย่างน ั
้นพวกเราคงเข ้าใจ
คนด ีผ
ิดแน ่”
“ถูกต้อง” หล ่หงซ
ี ่นร
ิ ีบพูดว่า “้ ขาร
้
ู เร่ืองน
้แล
ี ้ว
หลังจากได ้ย
ินเร ่ืองน้ ้
ี ขาตกใจมาก” เขาขมวดค ้ว แล
ิ ้ว
ถามว ่า “ใต ้เท้าเหว ่ย โหวเยว ่ ตามความเห ็นของเจ ้า
ใครอย ่เบ
ู ้
ืองหล ังเร่ืองน้หร
ี ือ? เหต ุใดพวกเขาต ้องโยน
ความผ ิดให้ถ
้ำเฮยเหย ียนด ้วย?”
ีหน
ฉ ิงส ่ายหน้าแล ้วพูดว
่า “เร ่ืองน
้ซ
ี ับซ
้อนมาก
้
ขาน้อยย ังจับต
้นชนปลายไม ่ถ
ูกเลย”
หล่หงซ
ี ่นยกม
ิ ือแล ้วพูดว
่า “มา โหวเยว ่ กินก
่อน ก ิน
ไปค ุยไปก ็ได
้” แต ่พอยกตะเก ียบข
ึ
้นมา เขาก ็รีบวางลง
จากน ั
้นก ็ถามว่า “โหวเยว ่ เจ้าค
ิดว่าเร่
ืองน้เก
ี ่ยวข
ี ้อง
ับข
ก ้าหร ือไม่?”
เม
่ือพูดมาแบบน ้ ฉ
ี ีหนิงก็้
ู
รสึกตกใจมาก แอบค ิดในใจ
่าส
ว ่๋
ู อองไม ่ใช่คนธรรมดาจร ิงๆ คิดไม ่ถ
ึงเลยว ่าเขาจะ
กล้าถามแบบน ้บนโต
ี ๊ ะอาหาร เด ิมทีไม
่ตกใจมาก แต ่
่าเขาแสดงออกว
ว ่าตกใจส ุดๆ “เหต ุใดท ่านอ
๋ องถึงได้
ถามแบบน ้เล
ี ่า?”
หล่หงซ
ี ่นวางตะเก
ิ ียบลง เขาย ้มแล
ิ ้วพ ูดว
่า “โหวเยว ่
ขอพ ูดตามตรง หล ังจากข ้าสวาม ิภ
ักดิ
์ต่อต
้าฉ่ หลายป
ู ี
มาน ้ ข
ี ่าวล ือท
่้
ี รายแรงก ็ม
ีไม่ขาดเลย”
“ข่าวลือร้ายแรง?” ฉ ีหนิงวางตะเก ียบลง “ท ่านอ ๋ อง
หมายความว ่าอย่างไร?”
“มักจะม ีคนพ ูดว่าข
้าคิดท่จะก
ี ่อกบฏ” หล ่หงซ
ี ่นย
ิ ้ม
ิ
แล้วพูดว่า “หร ือว่าโหวเยว ่ไม
่เคยได ้ยินเร่ืองน้เลย?”
ี
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกตกใจเล ็กน
้อย แอบค ิดในใจว ่าเขาไม ่
ธรรมดาจร ิงๆ พ ูดออกมาแบบน ้ ท
ี ำให ้เดาใจเขาไม ่
ออกเลยว ่าเขาค ิดอะไรอย ่ “จร
ู ิงหรือเท ็จมันอย่ท
ู ่ต
ี ัว
เราเอง ท ่านอ๋ องจะไปสนใจข ่าวลือท่้
ี รายแรงพวกน ั
้น
ำไม?”
ท
หล่หงซ
ี ่นถอนหายใจแล
ิ ้วพูดว
่า “้ขาเป็ นคนฝึ กย
ุทธ์
ไม่ชอบท ำอะไรอ ้อมค้อม ม ีคนบอกว่า ้ ขา
เปร ียบเสม ือนฮ ่องเต้ของซ ีชวน ยังบอกว ่าตอนน ั
้นท่
ี
้
ขายอมสวาม ิภ
ักดิ
์ต่อต
้าฉ่ เพราะไม
ู ่มีทางเล ือก โหว
เยว ่ ว
ันน้ท
ี ่้
ี ขายอมเป ิ ดใจกับเจ
้า ตอนน ั
้นท่ท
ี ัพฉ
่โจมต
ู ี
พวกเรา ้ ขาไม่พอใจจร ิงๆ คิดว่าด
้วยความสามารถ
ของข้า ้ขาสามารถจ ัดการม ันได ้ แต่ว่าท่านจ ่นอ
ิ ีเหล่า
โหวใช้ทหารราวก ับเทพสงคราม ท ัพฉ่ใช
ู ้ทหารกลศ ึก
อย่างตรงไปตรงมา ส ุดท
้ายข ้าถ ึงได้ยอมแพ ้ นั่นก
็เป็น
เพราะพวกเราส ู
้ไม ่ได
้จริงๆ แต ่ว่าเม
่ือคิดย้อนไปแล ้ว
้
ขาความสามารถไม ่ด
ีอย่างท ่้
ี ขาเข้าใจเอง”
ีหน
ฉ ิงพูดว
่า “ท่านอ ๋ องเก่งท ั
้งบุ
๋นและบ ู๊ ใครๆ ก ็้
ู
ร”
“เจ้าไว้หน
้าข้าเก ินไปแล ้ว” หล ่หงซ
ี ่นยกม
ิ ือแล้ว
ัวเราะ “้
ห ขาร
้
ูตัวข้าด ี หากเท ียบก ับท่านจ ่นอ
ิ ีเหล่าโหว
แล้ว หรือแม
้กระท ั
่งพ่อของเจ ้า ้ ขาย
ังห่างช ั้นน
ัก
หลายปี มาแล
้ว ้ ขาทบทวนต ัวเองอย ่ตลอดเวลา ้
ู ขาคิด
ได้แล
้วว่า ้
ขาอยากจะเป ็ นอ
๋ องท ่ใช
ี ้ช
ีวิตบั
้นปลายท ่ส
ี ุข
สบาย ไม ่อยากต ่อสู้อ
ีกแล้ว ชาวบ ้านจะได ้ไม ่ลำบาก
้
ดวย...” เขาพ ูดต ่อว่า “ช ีวิตคนเราก ็แค่น้ ม
ี ันไม่
ยาวนานหรอก ้ ขาร ับอะไรหน ักๆ ไม ่ไหวอ ีกแล้ว ้ ขา
เองก็แก่แล
้วด้วย...” เม ่
ือพ ูดถึงตรงน ้ ส
ี ีหน้าของเขาก ็
เหม ือนคนท ่ปลงท
ี ุกอย ่างแล
้ว
บรรยากาศเง ียบไป หล ่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดขึ
้นมาว่า “เร ่
ืองของ
้ำเฮยเหย
ถ ียน ไป๋ถังหลิงถูกคนลอบส ังหาร แสดงว ่าม
ี
คนต ั
้งใจย ุแยงให ้ชาวเหม ียวเก ิดความว ่นวาย แล
ุ ้วฉวย
โอกาสให ้ซีชวนว ่นวายไปด
ุ ้วย โหวเยว ่ หากข ้าเป็ นคน
ธรรมดา ้ ขาจะสงส ัยใครเป ็ นคนแรกเจ ้าลองเดาด ู?”
“ท่านอ ๋ องช้แนะด
ี ้วย”
หล่หงซ
ี ่นย
ิ ้มแล
ิ ้วพ
ูดว ่า “ไม่ใช่ใครเลย ้ ขาเอง หลาย
คนค ิดว่าข้าค ิดไม่่ือ ค
ซ ิดอยากจะให ้ซีชวนเกิดความ
่นวาย เลยฉวยโอกาสเคล
ุ
ว ่
ือนไหว ฮ ่าๆๆๆ...”
ในใจของฉ ีหนิงค
ิดแบบน ั
้นจริงๆ แต ่ค
ิดไม
่ถึงเลยว ่าหล่
ี
หงซ ่นจะพ
ิ ูดออกมาตรงๆ แบบน ้
ี
“แต ่ว่าข้าบอกเจ ้าได ้เลยนะ เร ่ืองในครั้งน
้ไม
ี ่เก่ยวก
ี ับ
้
ขา” หล ่หงซ
ี ่นส
ิ ีหน
้าจร ิงจ
ังขึ
้นมา เขาพ ูดว่า “้ ขาร
้
ู ต่อ
ให้พ
ูดก ับคนอ ่
ืนอย่างไร คนท ่เช
ี ่
ือก็อาจจะม ีไม่มาก แต ่
้
ขาเหน ่
ือยแล ้ว ตอนน ้ชาวเม
ี ืองก็อย่อย
ู ่างสงบด ี หาก
้
ขาท ำผ ิดต่อชาวเม ืองจ ุดจบของข ้าคงไม ่ดีแน่”
่าทางของเขาจร
ท ิงใจและจร ิงจังมาก ฉ ีหนิงแอบค ิดใน
ใจว ่า หร ือว่าเร่
ืองน้จะไม
ี ่เก
่ยวก
ี ับหล่หงซ
ี ่นจร
ิ ิงๆ
เหว ่ยซูถงไม ่ได
้พ
ูดอะไรมานาน ตอนน ้พ
ี ูดขึ
้นมาได ้ว่า
“ท่านอ ๋ อง มีคนตั้งใจให ้้
ราย ท ่านไม ่้
ตองไปสนใจ
หรอก ขอแค ่ราชส ำน ักเช่
ือใจท ่าน ่ ฝาบาทเช ่
ือท ่าน
เร
่ืองอ ่
ืนก็ไม่สำค ัญเลย”
“้ขาร้
ู” หล ่หงซ
ี ่นจร
ิ ิงจ ังมาก เขาค ิดแล ้วพูดว่า “้ ขาอย ่
ู
่น
ี
ท ่มาต
ี ั
้งแต ่เล็ก รักท่น
ี ่มาก หลายป
ี ี มาน้ ชาวเม
ี ืองอย ่
ู
ันอย
ก ่างสงบ อาหารอ ุดมสมบ ูรณ
์ ใต ้เท้าเหว ่ยเองก ็
ูแลท
ด ่น
ี ่เป
ี ็ นอย่างดี ปกต ิถ
ึงแม้้ขากับใต้เท้าเหว ่ยจะไม ่
่อยได
ค ้เจอก ัน แต ่ว
่าข้าซาบซ ึ้งใจมากนะ”
“ท่านอ ๋ องกล่าวเก ินไปแล ้ ว”
หล่หงซ
ี ่นส
ิ ่ายหน ้าแล้วพูดว่า “ท ่ว
ี ันน
้้
ี ขาพูดแบบน ้ได
ี ้
เพราะต ่อไปพวกเจ ้าอาจจะไม ่ได้มีโอกาสได ้ั
ฟงข ้าพูด
ีก ท
อ ่้
ี ขาพูด แค ่อยากจะบอกพวกเจ ้าว่า ้ขาอยากเห ็น
ีชวนสงบส
ซ ุข ไม ่อยากให ้ใครมาท ำลาย แต ่ว
่า
หลังจากท ่้
ี ขาร้
ูว่าเร ่
ืองน้ม
ี ีเบ
้ืองหลัง ้ขาก็เร
่มก
ิ ังวล
เพราะซ ีชวนก ำล ังจะเก ิดความว ่นวายข
ุ ึ
้นอ
ีกคร ั
้ง”
“ท่านอ๋ องว ่าเร ่
ืองน ้ม
ี ีเง
่
ือนง ำอย ่างไร?” ฉ ีหนิงรีบถาม
หล่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดว ่า “ม ีคนค ิดสร้างความว ่นวายในซ
ุ ีชวน
้
ขาคนแรกท ่จะไม
ี ่ยอม” เขาหย ุดไป แล ้วพูดว่า “โหว
เยว ่เคยได ้ย ินช่
ือของพญายมหร ือไม ่?”
ีหน
ฉ ิงตกใจ แต ่ยังคงพ ูดอย่างเร ียบเฉยว ่า “ท่านอ ๋ อง
หมายถ ึงพญายมท ่เป
ี ็ นพระโพธ ิส
ัตว์ ใช
่หร
ือไม่? ้ ขาเคย
ได้ย
ินมาบ ้าง พญายมเป ็ นจ
้าวแห่งนรกภ ูมิ”
“อดทนอดกล ั
้นดังผ ืนพสุธา ซ ่อนความสงบเอาไว ้ลึก
่ส
ี
ท ุด” หล ่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดว่า “นรกภ ูม
ิไม่สูญสลายไป ็ กจะ
ไม่คืนส่โพธ
ู ิสัตว์ เพ ่
ือโปรดส ัตว
์ท
ั้งหลายในนรกภ ูมิ จึง
ยอมเฝ ้าอย ่ในนรกภ
ู ูมิต
่อไป”
เหว ่ยซูถงเหม ือนจะสงส ัย เหม ือนไม ่้
ู
รว่าเหตุใดหล่หง
ี
่นถ
ิ
ซ ึงได้พูดถึงพระโพธ ิส
ัตว์ พญายมข ึ
้นมา
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ท ่านอ๋ องชอบเร ่
ืองธรรมะหร ือ?”
“หลายป ี มาน้้
ี ขาปฏิบ
ัติธรรม อาย ุ้ขาก็มากแล ้ว ก
็้ตอง
หาอะไรท ำ้ บาง” หล ่หงซ
ี ่นย
ิ ้มแล
ิ ้วพูดว่า “ม ีคนบอก
่าการก
ว ินเจปฏ ิบัต
ิธรรม ม ันล
้างบาปได ้ ้
ขาบริจาคเง ิน
สร
้างว ัดมากมาย แต ่ว่าข้าไม่ได้ก
ินเจนะ หากให ้้ขาต
ัด
การก ินเน้
ือกินเหล ้า ฆ ่าข้าให้ตายด ีกว่า”
ั
ท
้งสามคนห ัวเราะข ึ
้นมาพร ้อมก ัน
หล่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดว ่า “ท่้
ี ขาพูดถึงพญายม ไม ่ใช่พระ
โพธ ิสัตว
์ แต ่เป็ นกล่มอ
ุ ำนาจ”
“กล ่มอ
ุ ำนาจ?” ฉ ีหน ิงขมวดค ้วแล
ิ ้วพ ูดว่า “ท่านอ
๋ อง
่ท
ี
ท ่านพ ูดมาข ้าฟั งไม
่เข ้าใจเลย”
หล่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดว่า “้ ขาเองก ็บ
ังเอ ิญไปร ้
ู มาเหมือนกัน ท ่
ี
ไหนส ักท่ท
ี ่ล
ี ึกล
ับมาก ม ีกล่มอ
ุ ำนาจหน ึ
่งท่เร
ี ียกตัวเอง
่านรกภ
ว ูมิ พวกเขาเหม ือนภ ูตผีว
ิญญาณ ล ึกลับ
ับซ
ซ ้อน ในสองป ีท่ผ
ี ่านมา มาเคล ่
ือนไหวอย ่ในซ
ู ีชวน
เหม ือนจะม ีความล ับท่บอกใครไม
ี ่ได้ แต่ว
่าพวกน ้เจ
ี ้า
เล่์หมาก ้ ขาเคยส ่งคนไปตามส ืบ แต ่ก็ไม
่ได้อะไรเลย
กลับมา แต ่ว่ามันมีกล่มอ
ุ ำนาจน ้อย
ี ่ในซ
ู ีชวนจร ิง อีก
ั
ท
้งย ังอ
ันตรายต ่อซีชวนด ้วย”
เหว ่ยซ
ูถงขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “ท ่านอ ๋ อง เหต ุใด
้
ขาน้อยถึงไม ่้
ู
รเร่
ืองน ้เลย”
ี
ีหน
ฉ ิงค
ิดในใจว ่า อด ีตฮ ่องเต้ส่งเจ ้ามาประจ ำการณ ์
่น
ี
ท ่ ก
ี ็น
่าจะหาคนท ่ฉลาดกว
ี ่าน้ด
ี ีกว่าหร ือไม่ เหตุใด
เร
่ืองภายในซ ีชวน ถ ึงได ้ไม
ู่้
รอะไรเลย ไม ่้
ู
รว่าเขาก ิน
อะไรเป ็ นอาหารก ันแน ่
แต่จากบทสนทนา สองคนน ้เหม
ี ือนจะไม ่ค
่อยได ้ไปมา
หาส ่ก
ู ันเท
่าไหร ่
เหว ่ยซูถงเป็ นคนของทางราชส ำนัก เป็ นคนท
่คอยจ
ี ับ
ตาด ูหล่หงซ
ี ่นไว
ิ ้ หากทั้งค
่สน
ู ิทกันเกินไป มันคงไม่ด
ี
หล่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดว ่า “เดิมท
ีพวกเขาก ็ล
ึกลับมากพออย ่แล
ู ้ว
ใต้เท้าเหว่ยไม ่้
ู
รก็ไม
่แปลก ู้
รแค่ว
่าพวกเขาม ีจำนวนคน
้
นอยมาก” สายตาของเขาเหม ือนคมดาบ “้ ขาสงสัย
่า เร
ว ่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน น่าจะเก่ยวข
ี ้องกับพวก
เขา”
---------------------------------
 บนท
ั ึกลับองคร ักษ์ เส
้
ือแพร
บทท
่ 398 รวมต
ี ัวอีกคร ั
้ง
อาหารบนโต ๊ ะเย
็นหมดแล ้ว ถ ึงแม้จะม ีอาหารโอชะ
มากมาย แต ่ว่าในตอนน ้ท
ี ั
้งสามคนไม ่ได้มีอารมณ ์ ใน
การก ินอาหารเลย
สาวงามท ่ย
ี ืนคอยปรนน ิบ
ัติก็ย
ืนก้มหน้า เม ่ือไม่มีค
ำส ั
่ง
็ไม
ก ่ม
ีใครกล ้าเดินเข้าใกล ้เลย
“ท่านอ๋ องสงส ัยว
่าคนท่อย
ี ่เบ
ู ้
ืองหล ังคือกล ่มนรกภ
ุ ูมิ
กล่มน
ุ ้หร
ี ือ?” เหว ่ยซ
ูถงส ีหน้าเคร ่งเคร ียดข ึ
้นมา
หล่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดว่า “ไม ่เพ
ียงแค ่เร่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน
้
ขายังสงส ัยว่า ันกฆ่าปาดคอก ็อาจจะเป ็ นฝ
ีม
ือของ
พวกเขาด ้วย” เขาหย ุดไปแล ้วพูดว่า “ใต ้เท้าเหว ่ย
โหวเยว ่ ้
ขาบอกไปแล ้ว ้ ขาเป ็ นคนฝึ กย
ุทธ์ อ ีกท
ั
้งเร ่
ือง
ในคราวน ้ก
ี ็เก่ยวข
ี ้องกับความปลอดภ ัยของซ ีชวน บาง
เร
่ืองเด ิมทีก็ไม่ควรพูด แต ่้ขาก็คงต้องพ ูดแล้ ว”
ฉหน
ี ิงยกมือแล้วพูดว่า “ท่านอ ๋ องเช
ิญพูดมาได้เลย”
เหว ่ยซ
ูถงพ ูดว
่า “ตอนน ้ซ
ี ีชวนเร ่มไม
ิ ่สงบแล้ว ้
ขาน้อย
เองก ็อยากจะได ้คำช้แนะจากท
ี ่านอ
๋ องเช
่นกัน”
หล่หงซ
ี ่นย
ิ ้มแล
ิ ้วพูดว่า “ช้แนะคงไม
ี ่กล้า พวกเราสาม
คนต ่างก็เป
็ นคนของราชส ำน ัก ก็ควรจะทำอะไรเพ ่ือ
ราชส ำน ักบ
้าง” เขาหย ุดไป แล ้วพ
ูดว่า “พวกเจ ้า
ออกไปก ่อน”
เหล ่าสาวงามต ่างทำความเคารพแล ้วถอยออกไป
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกขำมาก แอบค ิดในใจว ่าหากคำพ ูดของเจ้า
ับข
ก ้าไม ่ได
้เป็ นความล ับ จะให ้สาวๆ ออกไปท ำไม?
“ทั
้งสองท ่านก็น่าจะร้
ู ้ขาสวาม ิภ
ักด
ิ
์ต่อราชสำนัก ่ฝา
บาทท ่านทรงม ีเมตตา ไม ่ได
้เปล ่ยนแปลงข
ี ุนนางในซ ี
ชวนเลย” หล ่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดว่า “ข ุนนางท ่เคยต
ี ิดตามข้า
ราชส ำน ักเองก ็จ
ัดการอย ่างเหมาะสม จนถ ึงตอนน้
ี
ุนนางในซ
ข ีชวนเก ินกว่าครึ
่งก็ยังเป
็ นคนของข้าอย่”
ู
ฉหน
ี ิงก
ับเหว ่ยซ ูถงมองหน ้าก ัน แต ่ไม่พูดอะไร
ีหน
ฉ ิงร
้
ูสึกแปลกใจ เขาร ้
ูสึกว ่าคำพ ูดของหล ่หงซ
ี ่น
ิ
ูดจาแปลกๆ
พ
หล่หงซ
ี ่นไม
ิ ่ใช่เด ็กสามขวบ ไม ่ใช ่คนธรรมดาท ั่วไป
เขาอย ่ท
ู ่ซ
ี ีชวน ก ็คือคนท ่ม
ี ีอ
ำนาจมากท ่ส
ี ุด คำพ ูดท่
ี
ออกมาจากปากเขาในว ันน้ ตามหล
ี ักแล ้วเขาไม ่ควร
จะพ ูดออกมาด ้วยซ ้ำ แต่เขากล ับพูดมันออกมาโดยไม ่
เกรงกล ัวเลย เหม ือนคนท ่ก
ี ำล ังนั
่งฟั งเขาอย ่เป
ู ็ นคน
สนิทของเขาเอง
“คนพวกน ้ก
ี ็เป
็ นแม ่ทัพข
ุนนางเก ่าทั
้งนั
้น ถ ึงแม้้ขาจะ
ยอมสวาม ิภักดิ
์แล้ว แต ่ว่าข้าพูดอะไรท ่แน
ี ่ใจมาก
อย่างหน ึ
่ง หากข ้าไม ่ได้อย่ท
ู ่น
ี ่เพ
ี ่
ือควบค ุมพวกเขา
จะต้องม ีคนท ่ล
ี ุกข ึ
้นมาก่อเร ่
ืองแน ่นอน” หล ่หงซ
ี ่นส
ิ ี
หน
้าเคร ่งเคร ียด “เร ่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน ท ำเพ ่ือให
้ซ
ี
ชวนเก ิดความว ่นวาย น
ุ ักฆ่าปาดคอส ังหารข ุนนาง ก ็
เพ
่ือสร้างความหวาดกล ัวให ้ก
ับชาวบ ้าน การลงม ือกับ
้
ขา ก ็ค
ือค ิดให ้ซ
ีชวนไม ่สงบ”
เหว ่ยซูถงพย ักหน
้า แต ่ไม่พ
ูดอะไร
“้ขาอย ่ท
ู ่น
ี ่ ไม
ี ่ม
ีใครกล ้าทำอะไร แต ่หากข้าถ ูกส
ังหาร
โหวเยว ่อาจจะไม ่ทราบ แต ่ใต้เท้าเหว ่ยร
้
ูดี คนของข ้า
่ม
ี
ท ีอย่ก
ู ็ไม ่้นอย จะต้องลุกข ึ
้นมาก ่อความว ่นวายแน
ุ ่”
หล่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดว่า “คนพวกน ั
้นต่างก ็เป
็ นพวกม ุทะลุทำ
อะไรก ็หุนห ันพล
ันแล ่น ไม่คิดถึงผลท ่ตามมา ด
ี ังน
ั้นข
้า
ึงได
ถ ้บอกว ่า การท ่้
ี ขาถ
ูกลอบส ังหาร ม ันน
่าจะเป ็น
เร
่ืองเด ียวและเก ่ยวข
ี ้องกับเร ่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน”
เหว ่ยซูถงค ิดแล
้วถึงได้พ
ูดออกมาว ่า “ท ่านอ๋ องพ
ูดถูก
แล้ว ดูท่ากล ่มของนรกภ
ุ ูมิ จะต ้องรีบก ำจ ัดให ้ส
้น”
ิ
หล่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดว่า “นิส
ัยของข ้า ม ีแค้นต้องช ำระ หาก
นรกภ ูมิลอบส ังหารข้าจริง ้ ขาจะไม ่ยอมพวกม ันม
ีชีว
ิต
รอดต ่อไปอ ีก เพียงแต่ตอนน ้พวกน
ี ั
้นเป ็ นใครก ันพวก
เราก ็ไม ่้
ู
ร ้ ขาร
ู้แค
่มีพวกน ั
้นอย่ น
ู ักฆ่าปาดคอ ส ังหาร
ุนนาง บ
ข ุกเข ้าจวนอ ๋ อง ้ขาจับต้นชนปลายไม ่ถูกเลย
หากจะตามหาพวกเขา ไม ่ง่ายเลย”
“ท่านอ๋ อง นรกภ ูม
ิจะเก ่ยวข
ี ้องกับพรรคบัวด ำ
หรือไม ่?” เหว ่ยซ
ูถงค ิดแล้วพูดว่า “พรรคบ ัวดำท ่อย
ี ่ท
ู ่
ี
เขาเฉ ียนหล ิงลึกล
ับมาก หร ือว
่าคนพวกน ้อย
ี ่
ู
เบ
้ืองหล ัง?”
หล่หงซ
ี ่นส
ิ ่ายหน ้าแล
้วพ ูดว่า “้ขาเองก ็ไม
ู่้
ร แต ่ก
็ใช ่ว
่า
จะไม ่มีความเป ็ นไปได ้ ก่อนหน้าน้พรรคบ
ี ัวด ำไม ่ได้ทำ
อะไรผ ิดมาก ่อน ทางการเองก ็ไม่ได้ไปย่ง พวกเขาไม
ุ ่
กล
้าออกหน ้าในนามของพรรคบ ัวดำ จ ึงใช้่ือแฝงว
ช ่า
นรกภ ูมิ เพ ่
ืออำพรางต ัวตนก ็เป
็ นไปได้”
“จร ิงสิ ท่านอ ๋ อง ใต้เท้าเหว ่ย ชาวย ุทธ
์ เดินทางมา
รวมต ัวก ันท่ซ
ี ีชวน เหม ือนจะลงม ือจัดการก ับพรรคบ ัว
ำ ท
ด ั
้งสองท ่านก็น
่าจะร ้
ู เร
่ืองน
้ด
ี ี” ฉีหน
ิงพูดขึ้นมา
เหว ่ยซ ูถงพย ักหน้า “จวนเส ินโหวประกาศส ัญญา
เลือด แปดพรรคส ิบหกส ำน ักเร่งเด ินทางมาท ่ซ
ี ีชวน
แปดพรรคส ิบหกสำน ักอย่ก
ู ันคนละท ิศคนละทาง ใกล ้
ไกลน ั
้นต ่างกัน ดังน ั
้นตอนน ้ย
ี ังอย่ระหว
ู ่างเดินทางไปท ่
ี
ปาซ ี ้ขาน ้อยได ้ส
ั
่งให ้ข
ุนนางท ้องท่ ตรวจด
ี ูอย ่าง
เข
้มงวด คนพวกน ้ท
ี ำอะไรบ ่มบ
ุ ่าม แต ่อย
่าคิดมาก ่อ
ความว ่นวายในซ
ุ ีชวนเป ็ นอันขาด แต ่ว
่าครั้งน้เป
ี ็น
ำส
ค ั
่งของซ ีเหมินเส ินโหว ทางการเองก ็ไม่สะดวกท ่จะ
ี
ไปย ่มย
ุ ่ามมาก”
หล่หงซ
ี ่นย
ิ ้มแล
ิ ้วพ
ูดว ่า “ความหมายของข ้าคือ หากซ ี
เหม ินเส ินโหวมาซ ีชวนด้วยต ัวเอง รบกวนท ่านท ั
้งสอง
แจ
้งก ับทางท ่านเส ินโหวด ้วยว ่า รบกวนจวนเส ินโหว
ตรวจสอบเร ่
ืองของนรกภ ูมิ้ดวยว่ามีความเก ่ยวข
ี ้องก ับ
พรรคบ ัวดำหร ือไม่ หากไม ่มีความเก ่ยวข
ี ้องก ัน พวก
เราก ็้ตองส ืบหาว่านรกภ ูม
ินั
้นเป็ นใครมาจากไหน” เขา
ยกเหล ้าข ึ
้นมา แล ้วพ ูดว่า “้ ขาไม่อาจย ่งเร
ุ ่
ืองน ้มากน
ี ัก
เพียงแต ่ก
ังวลว ่าเร
่ืองน้อาจจะเก
ี ่ยวข
ี ้องกับนรกภ ูม
ิ จะ
ำให
ท ้ซีชวนว ่นวาย ด
ุ ังนั
้นว
ันน้ ถ
ี ึงได ้กล้าพูดมาก
ขนาดน ้”
ี
ีหน
ฉ ิงพย ักหน้าแล ้วพูดว
่า “ท่านอ ๋ องกังวลเร ือ่ งของซ ี
ชวน น ่านับถือน ัก ท่านอ
๋ องวางใจได ้ หากท ่านเส ินโหว
มาท ่ซ
ี ีชวนน ้จร
ี ิง ้
ขาจะช ้แจงเร
ี ่ืองน้ให
ี ้เขาฟั งอย
่าง
ละเอ ียดแน ่นอน”
หล่หงซ
ี ่นยกม
ิ ือแล้วพูดว
่า “ช่างเถอะนะ พ ูดมากันตั
้ง
นาน อาย ุมากแล ้ว ก็ชอบพูดมากหน ่อย โหวเยว ่ ทน
ินอาหารม
ก ้ือน้ก
ี ่อนนะ ้ ขาได
้สั
่งให้คนเตร ียมเร ือน
เจียนเจ ียไว้แล ้ว อีกท
ั
้งได้เชิญคนม ี่ือเส
ช ียงในพ ้
ืนท่มา
ี
้
ดวย จร ิงส
ิ ใต ้เท
้าเหว่ย ข ุนนางของเฉ ิงตูอาจจะต ้อง
ให้เจ้าออกหน ้ า”
“ท่านอ ๋ องเกรงใจเก ินไปแล้ว ท ่จร
ี ิงไม ่้
ตองก ็ได
้” ฉ ีหนิง
้มแล
ิ
ย ้วพ ูดว
่า “่ ฝาบาทส่งข้ามาปาส ่ซ
ู ีชวน หล ักๆ ก็
เป
็ นเพราะเร ่
ืองของถ ้ำเฮยเหย ียน ตอนน ้้
ีูรความจร ิง
ั
ท
้งหมดแล ้ว เพ ียงแต่ท
่านอ๋ องอาศัยอย่ท
ู ่เม
ี ืองเฉิงตู
้
ขาก็เลยต ั
้งใจมาคารวะท ่าน”
หล่หงซ
ี ่นย
ิ ่
ืนมือไปจับแขนของฉ ีหนิงอย่างสนิทสนม
“ไม ่ง
่ายเลยกว ่าเจ
้าจะได ้มาซีชวน เจ ้าจะต ้องอย่ท
ู ่น
ี ่
ี
หลายว ันหน่อยนะ พ ่อครัวท
่้
ี ขาร
ับปากไว ้ ไว้้ขาจะให้
เจ้าพากล ับไปด ้วย ซีชวนมีของด ีมากมาย ้ ขาจะสั
่งให ้
คนเตร ียมไว้ให้ ถ
ึงเวลาให ้เจ
้าเอากล ับไปให ้คนท
่จวน
ี
ของเจ ้าด้วย” เขาเขย ิบเข้ามาใกล ้ แล ้วพ
ูดว่า “โหว
เยว ่ ปาส่สาวงามมากมาย ค
ู ืนน้...ข
ี ้าเลือกสักคนสอง
คนมาปรนน ิบ
ัติเจ
้า ดีหรือไม่?”
ีหน
ฉ ิงรีบพ
ูดว่า “โหวเยว ่ คงไม ่ได
้หรอก” เขาพ ูดเส ียง
เบาว ่า “โหวเยว ่ท่านก็เห
็นแล้ว ้ขามีสาวชาวเหม ียว
ตามมาด ้วยคนหน ึ
่ง...”
หล่หงซ
ี ่นห
ิ ัวเราะแล ้วพูดว่า “เข้าใจแล ้ว เข ้าใจแล้ว
สาวชาวเหม ียวก ็อ
ีกอรรถรสหน ึ
่ง ้ขาก็จะไม่ขัด
ความส ุขของเจ ้าแล ้วกัน ฮ่าฮ่าฮ่า...”
หลังจากออกมาจากภ ัตตาคาร หล ่หงซ
ี ่นขอต
ิ ัวกล ับ
่อน เหว
ก ่ยซูถงเป ็ นซ
ีชวนช ่
ือส่
ือ ก็ม
ีหน ้าท่ในการด
ี ูแล
การก ินอย่ของจ
ู ่นอ
ิ ีโหว
ทางเฉ ิงตูมีเร ือนรับรองของทางการ ในฐานะข ุนนางท ่
ี
ูแลท
ด ้องท ่น
ี ้ ท
ี ุกอย่างเหว ่ยซูถงต้องเป็ นดูแล
่อนหน
ก ้าน้เหว
ี ่ยซ
ูถงได ้สั
่งให ้คนไปจัดเตร ียมเรือน
ับรองเอาไว
ร ้แล้ว เร ือนร ับรองน ้เป
ี ็ นสถานท่พ
ี ักของ
ุนนางราชส
ข ำน ักท่เด
ี ินทางมาจากเม ืองหลวง ซ ึ
่งแบ ่ง
ตามล ำดับข ั
้นของข ุนนาง ด ูแลร ับรองก ็มีความ
แตกต ่างกัน
ีหน
ฉ ิงเป็ นหน ึ
่งในส ่บรรดาศ
ี ักดิ
์โหว การด ูแลก็้
ตองด ี
่ส
ี
ท ุด
เหว่ยซูถงเด ินทางมาส ่งฉีหนิงด้วยตัวเอง ตอนน ้้าม
ี ฟ ืด
แล้ว เม่
ือมาถ ึงหน้าเร ือนรับรอง พอลงจากม ้า ก
็ได้ย
ิน
คนตะโกนเร ียก “โหวเยว ่ โหวเยว ่” มีเงาหลายคนเด ิน
มา ทหารทางการจ ึงยกดาบข ึ
้นขวาง แต ่ฉีหนิงกล
ับจ ำ
เสียงของพวกเขาได ้ เขาพ ูดด
้วยความด ีใจว ่า “ให้พวก
เขาเข้ามา”
เงาทั
้งส ่ร
ี ีบเด
ินเข้ามา จากน ั
้นก
็คุกเข
่าลง คนท ่อย
ี ่หน
ู ้า
ุดพ
ส ูดด
้วยเส ียงสะอ ้
ืนว ่า “โหวเยว ่ ในท่ส
ี ุดท่าน...ท ่าน
็มา” เขาค
ก ือฉ
ีเฟิ งท่แยกก
ี ันระหว ่างทางน ั
่นเอง
้
ดานหลังของฉ ีเฟ
ิง ก ็ค
ือองคร ักษ
์อ
ีกสามคนท ่ตามมา
ี
จากจวนโหว แต ่ว
่าท ั
้งส่คนแต
ี ่งกายเพ่
ือปิ ดบ
ังฐานะ
เหว่ยซูถงขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “โหวเยว ่ น่ม
ี ัน...?”
“ใต้เท
้าเหว ่ย พวกเขาเป ็ นองครักษ์ท
่้
ี ขาพามาจาก
เมืองหลวงด ้วย แต ่ระหว ่างทางม ีเหต
ุให้้ตองแยกก ัน”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “ย ังด
ีท่พวกเจ
ี ้าปลอดภ ัย ้ขาก
็เบา
ใจแล้ว” เขาพ ูดอีกว ่า “้าม
ฟ ืดแล ้ว ใต ้เท้าเหว่ยเองก ็
ล บากมาท
ำ ั
้งวันแล้ว กลับไปพ ักก
่อนเถอะนะ ไว ้พวก
เราค ่อยหาร ือกันอ
ีกที”
เหว่ยซูถงพ ูดว่า “อย ่างนั้นก
็ได้ โหวเยว ่ท่านพักผ่อน
เถอะ ท ่เร
ี ือนรับรองน ่ได
ี ้เตร ียมทุกอย่างไว้หมดแล ้ว
ีกท
อ ั
้งยังม ีคนคอยร ับใช้”
เพราะจ ่นอ
ิ ีโหวมาพ ักอย่ท
ู ่เร
ี ือนร ับรอง ด ังน
ั
้นเหว ่ย
ูถงก
ซ ็เลยส ั
่งให้ทหารมาเฝ ้าอย่รอบๆ เร
ู ือนรับรอง ฉ ี
หนิงเองก ็ไม่พ
ูดอะไร ้ ดานนอกท ่เร
ี ือนรับรองม ีคน
ออกมาน ำทางฉ ีหน
ิงและคนอ ่
ืนเข้าไป อ ีฝ
ูเป็ นผ
ู
้หญิง
ึงม
จ ีเรือนเฉพาะ ส ่วนชายชาวเหม ียวท่ต
ี ิดตามมาก ็ม
ีท่
ี
ักให
พ ้เฉพาะเช ่นกัน ถึงแม ้จะไม่ได้เตรียมห้องให ้พวก
ของฉ ีเฟ
ิ งล่วงหน ้า เพราะโผล ่มากะท ันห
ัน แต ่่วา
ภายในเร ือนรับรองก ็ม
ี้หองมากมาย ไม ่นานก ็สามารถ
เตรียมให ้ได้
เรือนท่ฉ
ี ีหนิงพัก สงบเง ียบมาก ด ูหร
ู หรา ในระยะ
เวลาส ั
้นๆ ก ็ถือว
่าใส ่ใจมากท ีเดียว ภายในเร ือนก็ม
ีสาว
ใช้ด
ูแล
ีหน
ฉ ิงสั
่งให ้ชาวเหม ียวท ่ต
ี ิดตามมาไปพ ักผ่อนแล้วให้
ีฝ
อ ูก
ับฉีเฟิ งเข
้ามาในห ้องของเขา อ ีฝูจ
ำหน ้าของพวก
ีเฟ
ฉ ิ งไม่ได้ แต่ว
่าร้
ูว่าน ่าจะเป ็ นคนท
่แยกก
ี ันวันท่ฝนตก
ี
ในวันนั
้น แต ่ว่าฉ
ีเฟิ งจำอ ีฝ
ูได้แม่น เพราะอ ีฝ
ููรปร
่างเร ่า
้
รอน ย ั
่วยวนใจมาก ค ืนว ันฝนตกว ันน
ั
้น ก็สะด ุดตา
พวกเขาไม ่้
นอย
“โจวซ ่น อาการบาดเจ
ุ ็บของเจ ้าเป
็ นอย่างไรบ ้าง?
หายด ีหรือยัง” เม่ือเข้ามาในห ้อง ฉีหนิงก็มองไปท ่
ี
องคร ักษ
์ คนหน ึ
่งแล
้วถามท ันที
ืนน
ค ั
้นต่อสู
้กับตัวประหลาด โจวซ ่นบาดเจ
ุ ็บสาห ัส ฉี
เฟ
ิ งพาเขาออกจากท ่น
ี ั
่น ตอนน ้ด
ี ูเหม
ือนจะไม ่เป็น
อะไรมากแล ้ว ฉีหนิงก็เบาใจ คนพวกน ้เป
ี ็ นองครักษ์
ของจวนโหว ไม ่เหม ือนคนท ั่วไป ฉีหนิงร
้
ูว่าคนพวกน ้
ี
ยอมตายเพ ่ือปกป้องเขา จ ึงใส ่ใจพวกเขาเป ็ นพิเศษ
โจวซ ่นร
ุ ้
ูสึกซาบซ ึ
้งแล้วก็ด
ีใจมาก เขายกม ือคำน ับแล้ว
ูดว
พ ่า “ขอบค ุณโหวเยว ่ท
่เป
ี ็ นห
่วง ตอนน ้ไม
ี ่เป็ นอะไร
มากแล ้ ว”
ีเฟ
ฉ ิ งพูดว่า "โหวเยว ่ โจวซ ่นก
ุ ินยาแล
้ว หลายว ันน้ได
ี ้
ักผ
พ ่อนอย ่างเต ็มท่ เจ
ี ้าบ้าน่ปกต
ี ิก็แข
็งแรงอย ่แล
ู ้ว
เลยฟ ้
ื นตัวได้เร็ว เพียงแต่ตอนน ้ย
ี ังออกแรงใช ้วรย ุทธ
์
ไม่ได้แค ่น
ั
้น
“นั
่งลงก ่อน” ฉ ีหน
ิงสั
่งให้ทุกคนน ั
่งลง ตัวเขาน ั่งลง
้
ขางๆ อ ีฝ
ู อีฝ
ู้
ูรส
ึกเขินมาก แต ่ก็ไม
่ได
้หลบไป เขาเห ็นฉ ี
หนิงนั
่งค ุยกับล
ูกน้องแต่ไม่ได้หลบเล ่ยงนางเลย นางร
ี ้
ู
่าเขาเห
ว ็นนางเป ็ นคนกันเองแล ้ว ในใจของนางก ็นึกดี
ใจ
“พวกเจ ้ามาท ่เม
ี ืองเฉ ิงต
ูนานหร ือย
ัง?” เม ่
ือท ุกคนนั
่ง
ลงแล ้ว ฉ ีหนิงก็เร
่มถาม
ิ
ฉเฟ
ี ิ งรีบตอบว ่า “พวกเราเข ้าเม
ืองมาหกว ันแล้ว
หลังจากท ่แยกก
ี ับโหวเยว ่ในคืนน
ั
้นแล้ว พวกเราก ็หาท
่
ี
ักเพ
พ ่ือรักษาและด ูอาการของโจวซ ่น ตอนน
ุ ั
้น
เสียเวลาไปสองว ัน ต่อมาคิดว่าอย่างไรก ็แล้ว ก ็เลยมา
่เม
ี
ท ืองเฉ ิงตู แล้วก็รอท่านอย ่ในเม
ู ืองน ่ตลอด” เขาพ
ี ูด
่า “พวกเราปลอมต
ว ัวเข้าเม ืองมา ไม ่ได้เปิ ดเผยต ัว
เพราะก ังวลว่าอาจท ำให้ท่านเสียเร่
ือง พวกเราไปรอ
อย่ท
ู ่หน
ี ้าประต ูเมืองกับท่เร
ี ือนรับรองน ่ เพ
ี ่
ือรอฟ ั งข่าว
ของโหวเยว ่ท
ุกว ัน”
ีหน
ฉ ิงย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “พวกเจ ้าก็ฉลาดเหม ือนกันน ่นา”
ี
“วันน ้เห
ี ็นท่านส่๋
ู อองออกไปนอกเม ืองด ้วยตัวเอง ก ็
เลยได ู้้
รว่าเขาไปร ับโหวเยว ่ พวกเราก ็เลยมารออย ่ท
ู ่
ี
เรือนร ับรองน ่” ฉ
ี ีเฟ
ิ งย
้มแล
ิ ้วพูดว
่า “เห ็นโหวเยว ่
ปลอดภ ัยพวก เราก ็โล่งใจแล ้ว” เขามองไปท ่อ
ี ีฟู แล
้ว
ถามว ่า “โหวเยว ่ ท
่านอย ่ก
ู ับแม
่นางท ่านน้ตลอดเลย
ี
หรือ?”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “้ขาเจอเร ่
ืองมากกว ่าพวกเจ ้าเส ีย
ีก จร
อ ิงสิ น่แม
ี ่นางอ ีฝ
ู”
พวกเขาสายตาก ็ไม่แย
่ พวกเขามองออกว ่าฉ
ีหนิงกับ
ีฝ
อ ูน
่าจะม ีสัมพันธ์ท
่ไม
ี ่ธรรมดา ในใจก ็ค
ิดว่าโหวเยว ่อ
่างไรก
ย ็ค
ือโหวเยว ่ ี
ฝมือไม
่ธรรมดา เวลาแค ่ไม
่ก่ว
ี ัน ก็
สามารถเผด ็จศึกสาวเหม ียวสุดเร่าร้อนผ
ู้น
้ได
ี ้แล้ว พวก
เขาก ็ร
ีบลุกขึ
้นแล ้วยกมือคำน ับอ
ีฝูอ
ีฝูเองก็ล
ุกข
ึ
้นตอบ
ับ
ร
“ฉีเฟ
ิง ้ ขามีเร่
ืองจะถามพวกเจ ้าหน่อย” ฉีหน
ิงพูดว่า
“พวกเจ ้าอาศ ัยอย่ในเม
ู ืองหลายว ันแล้ว ได้ย
ินเร่
ือง
ของน ักฆ่าปาดคอหร ือไม่?”
---------------------------------
 ันท
บ ึกลับองครักษ์ เส
้
ือแพร
บทท่ 399 ความในใจ
ี
ีเฟ
ฉ ิ งรีบพ
ูดว่า “โหวเยว ่กำลังพ
ูดถึงนักฆ ่าท่ชาวเม
ี ือง
เฉิงตูพูดถึงในตอนน ้ใช
ี ่หรือไม่?”
ีหน
ฉ ิงพย ักหน้า อีฝูไม
่ค่อยเข ้าใจเท ่าไหร ่ นางถาม
ึ
ข
้นมาว ่า “โหวเยว ่ นักฆ ่าอะไร?”
ีหน
ฉ ิงเองก ็ไม่ได
้ิปดบ
ัง เขาเล ่าเร่
ืองท ่หล
ี ่หงซ
ี ่นพ
ิ ูดให ้
พวกเขาฟ ัง อีกทั
้งยังเล ่าเร่ืองท
่เฟยฉงอน
ี ุชายาส ่๋
ู ออง
ูกส
ถ ังหาร ให ้พวกเขาฟ ั งด
้วย ทุกคนต ่างตกใจ ฉ ีเฟิง
ูดว
พ ่า “ท ่แท
ี ้ก
็บุกเข้าไปในจวนอ ๋ องได้แล้วน่เอง โหว
ี
เยว่ น ักฆ
่าน่ม
ี ันร
้ายกาจจร ิงๆ เลย องคร ักษ์ ของส ่๋
ู ออง
พวกน ั
้นก็ราวก ับก
ินหญ้าเป ็ นอาหารก ็ไม่ปาน”
ีหน
ฉ ิงเหล ือบไปมองเขา แอบค ิดในใจว ่าตอนท ่้
ี ขาอย ่
ู
ในจวนจ ่นอ
ิ ีโหว ก ็ม
ีคนแอบเข ้ามาในจวน พวกเจ ้าเอง
็ไม
ก ู่้
รเหม ืนก
ัน เช ่นนั
้นพวกเจ ้าก
็กนิ หญ ้าแทนข ้าวส ินะ
“อย่างน ้น
ี ่เอง เม
ี ืองเฉ ิงตูม
ีนักฆ่าปาดคอจร ิงหร ือ?”
ีเฟ
ฉ ิ งพยักหน้าแล้วพูดว่า “พวกเราอย ่ในเม
ู ืองมา
หลายว ัน ได้ยินชาวเม ืองพ ูดถ
ึงบ ่อยมาก บอกว ่าม ีน
ัก
่าออกอาละวาดในเม
ฆ ือง ส ังหารข ุนนางไปไม ่้
นอย
บางคนก ็บอกว ่าก
็ดีช
่วยชาวบ ้านก ำจ ัดคนชั
่ว”
องคร ักษ์ หล
่ถ
ี ังตอนน้ก
ี ็พ
ูดขึ
้นมาเช ่นก ันว
่า “ั ฟงจาก
้ำเส
น ียงของชาวบ ้าน เหม ือนจะร ้
ูสึกพอใจก ับเหล ่านัก
่านะ พวกเขาบอกว
ฆ ่าขุนนางเหล ่านั
้นโกงก ิน
้
บานเม ือง ถ ือว่าช่วยแก้แค ้นให้กับชาวบ ้าน”
ีหน
ฉ ิงค ิดในใจว ่า ขุนนางก ับชาวบ ้านมักอย ่ตรงข
ู ้าม
ันตลอด ในสายตาของชาวบ
ก ้าน ขอแค ่เป
็ นขุนนาง
ไม่ม
ีูผใดด
้ ีเลย ขุนนางถ ูกสังหาร เหล ่าชาวบ ้านก ็ถ
ือว่า
โชคด ี
“โหวเยว ่ ท่านร
้
ูสึกว่าเร่
ืองน ้ม
ี ีั
ปญหาใช ่หร
ือไม ่?” ฉ ี
เฟ
ิ งพูด
ฉหน
ี ิงใช้ความค ิดก่อนจะส ่ายหน ้า ย้มแล
ิ ้วพูดว ่า “จร ิง
ิ หลายว
ส ันน
้พวกเจ
ี ้าอย ่ท
ู ่น
ี ่ คงไม
ี ่ได
้อย ่เฉยๆ ใช
ู ่
หรือไม่ ได้ส
ืบอะไรมาบ ้างหร ือไม่ โดยเฉพาะเร ่
ืองของ
่๋
ู
ส อองกับซีชวนช่
ือส่
ือ”
ีเฟ
ฉ ิ งย
้มแล
ิ ้วพูดว่า “พวกเราร ้
ู อย
่แล
ู ้วว ่าโหวเยว ่
จะต้องถามเร ่ืองน้แน
ี ่ ดังน ั้นหลายว ันมาน ้พวกเราก
ี ็
ไม่ได้อย่เฉยๆ” เขาพ
ู ูดว ่า “เท ่าท
่้
ี ขาร
้
ู มา ส ่๋
ู อองไม ่ค
่อย
จะออกจากจวน พวกเขาบอกว ่าตอนน ้เขาก
ี ินเจสวด
มนต์ ไม่ค่อยย่งเร
ุ ่
ืองภายนอกเท ่าไหร่” เขาหย ุดไป
“แต่ว่าในแต่ละเด ือนส ่๋
ู อองจะไปไหว ้พระท ่เขาช
ี ิงเฉ ิง”
“ไหว ้พระ?” ฉ ีหน
ิงพูดด้วยความสงส ัย “เขาช ิงเฉ ิง
ไม่ใช่ศาสนสถานของล ัทธ ิเต๋ าหรือ?”
ีเฟ
ฉ ิ งย
้มแล
ิ ้วพูดว่า “ท่เขาช
ี ิงเฉ ิงม
ีลัทธ
ิชิงเฉ ิงอย่จร
ู ิง
แต่ว
่าส่๋
ู อองได
้บร ิจาคเง ินสร ้างว ัดอ
ีกหลังหน ึ่งบนเขา
ิงเฉ
ช ิง เขาเป ็ นถ
ึงส่๋
ู ออง ใครจะกล ้าขวางเขาเล ่า? ได้
ยนมาว
ิ ่าว ัดแห่งนั
้นก่อสร้างอย ่างสวยงาม อ ีกท
ั
้งส่๋
ู ออง
ังน
ย ิมนต ์ หลวงจ ีนมาประจ ำว ัดด
้วย ส ่๋
ู อองม
ักจะไป
ไหว้พระท ่น
ี ั
่นบ
่อยๆ”
“เขาช ิงเฉ ิง...” ฉ ีหน ิงเหม ือนจะใช ้ความค ิด
เขารู้ว
่า เขาช ิงเฉิงอย ่ไม
ู ่ไกลจากต ัวเมืองมาก หากข ่้
ี มา
เร็วไป คร ึ่งว
ันก็ถ
ึงแล้ว
“เหว ่ยซูถงเล ่า?” ฉ ีหน ิงลูบคางแล ้วถาม “เหว ่ยช่ือส
่
ือ
คนน้เป
ี ็ นอย ่างไรบ้าง?”
ีเฟ
ฉ ิ งพ
ูดว ่า “ชาวบ ้านร้
ูส ึกจะช่
ืนชอบและช ่
ืนชมใต ้
เท
้าเหว ่ยมาก ใต ้เท้าเหว ่ยอย่ท
ู ่ซ
ี ีชวนหลายป ี เป็ นข
ุน
นางม ือสะอาด เท ่ยงตรง ม
ี ีความเป ็ นธรรม” เขาหย ุด
แล
้วพ ูดว่า “แต ่ว่ามีอย่เร
ู ่ืองหนึ
่ง ท ่ชาวบ
ี ้านเหมือนจะ
ิจารณ
ว ์ เขาอย ่พอสมควร”
ู
“เร่
ืองอะไร?” ฉ ีหน
ิงร ีบตั
้งใจฟัง
ีเฟ
ฉ ิ งพ
ูดว ่า “ใต ้เท้าเหว ่ยได ้แต่งอน ุเข้าจวนเม่ือป
ีก่อน
โดยท ่ไม
ี ่ม
ีใครรู้ท
่มาท
ี ่ไปเลย เด
ี ิมทีซีชวนช่
ือส่
ือจะแต ่ง
อนุส
ักคนม ันก็เป
็ นเร่
ืองปกติ แต่ท่น
ี ่าแปลกก ็คือ
หลังจากท ่อน
ี ุคนนั
้นเข ้าจวนแล้ว ไม ่เกินหนึ
่งเด ือน
ูหย
ฮ ินใหญ ่ของใต ้เท้าเหว่ยจ่ๆ ก
ู ็เสียชีวิตไป”
ีหน
ฉ ิงพ ูดอย่างแปลกใจว ่า “ฮูหยินใหญ ่ตาย?”
ีเฟ
ฉ ิ งพยักหน้าแล้วพูดว่า “เกิดเร่
ืองน ้จร
ี ิง แต ่ว่า
รายละเอ ียดเป็ นอย่างไร ชาวบ ้านเองก ็ไม่ค
่อยร ้
ู ทุก
คนร้
ูว่าหลังจากฮ ูหยินใหญ่ตายไป ใต ้เท
้าเหว ่ยกล ับไม่
ัดงานศพอย
จ ่างสมเก ียรต
ิ แต่จ
ัดงานอย ่างลวกๆ แล ้ว
ั
ฝงให ้จบไป”
ีฝ
อ ูขมวดค ้วแล
ิ ้วพูดว่า “เร่
ืองน้ม
ี ีเบ้
ืองหล ังแน่”
ีหน
ฉ ิงพย ักหน้า เหม ือนจะใช ้ความค ิด หล ังจากน ั
้นไม่
นานก ็พูดว
่า “ฉ ีเฟ
ิ ง พวกเราอาจจะต ้องอย ่ท
ู ่เม
ี ืองเฉ ิง
ูหลายว
ต ันหน่อย เจ ้าแอบไปส ืบมา ด ูส
ิว่าส
ืบเร ่
ืองของ
เหว่ยซ ูถงได้้
บางอีกหร ือไม
่ หากเป ็ นไปได้ ลองส ืบท่มา
ี
ทไปของอน
่
ี ุของเหว ่ยซูถงด
้วย”
ีเฟ
ฉ ิ งพ
ูดว
่า “ขอร ับ”
“หล่ถ
ี ัง พร
ุ่งน
้เช
ี ้าเจ้าแอบออกนอกเม ืองไปท ่เขาช
ี ิง
เฉิงหน่อย ลองส ืบดูว
่าวัดท
่ส
ี ่๋
ู อองชอบไปน ั
้นมันม ีอะไร
หรือไม่” ฉีหน
ิงพูดว่า “ไม่้ตองฝื นนะ หากม ีโอกาส
พยายามอย ่าเป
ิ ดเผยฐานะ ตอนน ้พวกเราอย
ี ่ท
ู ่เม
ี ือง
เฉิงตู อย
่างไรก ็ม
ีคนจ ับตามองพวกเราอย ่ เล
ู ่ยงไม
ี ่ได
้
ำอะไรต
ท ้องระว ังให้มาก”
ีเฟ
ฉ ิ งยกม
ือคำน ับ
ีหน
ฉ ิงสั
่งก
ำช ับอีกสองสามเร ่ือง ด ึกมากแล ้ว เขาจ ึงสั
่ง
ให
้พวกเขากล ับไปพ ักก่อน แต่ให้อีฝ
ูอย่ก
ู ่อน
เม
่ือภายในห ้องเหลือพวกเขาแค ่สองคน อ ีฝูก็้
ูรสึกเขิน
มาก ถ ึงแม
้ฉีหน
ิงจะไม ่ได้ท
ำอะไร อ ีฝ
ูกลับร้
ูสึกว ่าห
ัวใจ
ของนางเต ้นแรงมาก นางถามว ่า “เจ ้ายังม ีอะไรอ ีก
หรือ?”
ฉหน
ี ิงรินน้ำชาด ้วยตัวเอง บนโต ๊ ะมีของว ่างวางอย ่
ู
เขาย่
ืนม ือไปจ ับมือของอีฝู ด
ึงนางมาน ั
่งข้างๆ เขาย ้ม
ิ
แล้วพ
ูดว ่า “้ ขาคิดว
่าเย็นวันน้เจ
ี ้าน ่าจะก ินไม่อ่ม พอด
ิ ี
้
ขาเองก ็ก
ินไม ่อ
่ม เจ
ิ ้ากินของว ่างเป ็ นเพ่
ือนข้าทีนะ”
เขาหย ิบขนมของว ่างขึ
้นมาก้อนหน ึ่งแล้วย่
ืนให้ก
ับอ ีฝู
ีฝ
อ ูจะย่
ืนมือไปร ับแต่ฉีหน
ิงกลับส ่ายหน ้า แล ้วพ
ูด
อย่างอ่อนโยนว ่า “เจ ้าไม่้
ตอง ้ ขาป้อนเจ ้าเอง”
ีฝ
อ ูตะลึงไป เม ่
ือฉีหนิงหยิบขนมป ้อนเข ้าปากนาง นาง
็หน
ก ้าแดงมาก ท ่ามกลางแสงไฟ นางด ูมีเสน่์หและน ่า
หลงใหลไม ่้
นอย
ึงแม
ถ ้สาวชาวเหม ียวจะแยกแยะความร ักได้ แต ู่
ผ
้หญ ิง
็ค
ก ือผ
ู
้หญ ิง ทำอย ่างไรก ็เข
ินอย ่ด
ู ี
ึงแม
ถ ้อีฝูจะอาย ุไม่้
นอยแล ้ว หน้าตานางก ็งดงาม แต ่
เพราะนางเป ็ นน้องสาวของจ ้าวถ ้ำเฮยเหย ียน ถ ึงแม ้
นางจะเป ็ นด
ังนางฟ ้าของเหล ่าชาวเหม ียว แต ่อีฝ
ูก็เป็น
คนหัวส ูง ไม
่เคยถูกใจผู
้ชายคนไหนเลย ถ ึงแม ้จะเส ีย
ัวให
ต ้ฉีหนิงโดยไม่ได
้ต
ั้งใจ แต ่ว่าก่อนหน ้าน้ ก
ี ็ไม่ได้
สนิทสนมก ับผ
ู้ชายคนไหนเป ็ นพิเศษ ย ่งไม
ิ ่้
ตองพ ูดถึง
เร
่ืองการถ ูกเก้ยวพาราส
ี ี
ึงแม
ถ ้นางจะม ีความส
ัมพันธ์ฉันท์ สามีภรรยาก ับฉีหนิง
ไปแล้ว แต ่ว
่าเจอบรรยากาศแบบน ้ เห
ี ็นฉ
ีหน ิงมองมา
่นางแล
ี
ท ้วย
้มให
ิ ้ นางก
็อดหน ้าแดงไม ่ได ้ ฉ
ีหนิงพูด
อย่างอ ่อนโยนว่า “ลองส ักค ำนะ ได ้เห ็นเจ้ากิน ้ ขา
ชอบ”
ีฝ
อ ูเห็นเขาอ ่อนหวาน น้ำเส ียงอ่อนโยน ก ็เลยก ัดขนม
ไปหน ึ
่งคำ ฉ ีหน
ิงย
้ม จากน
ิ ั
้นก็เอาขนมมาก ัดท ับรอยท ่
ี
ีฝ
อ ูก
ัด
ีฝ
อ ูหน
้าร ้อนผ
่าว วินาท
ีนั
้นนางไม ่้
ู
รว่าควรจะพ ูดอะไร
เลย
ีหน
ฉ ิงหย ิบขนมข้างหน
ึ
่ง อ ีกมือหน ึ
่งจับม ือของอ ีฝ
ูไว้
แล
้วพูดว่า “พ่อ
ี ีฝ
ู ตอนน ้เจ
ี ้าร้
ู ฐานะของข ้าแล
้ว ท่เคย
ี
ูดเอาไว
พ ้ย
ังนับอย ่หร
ู ือไม่?”
“พูด...พูดอะไร?”
ีหน
ฉ ิงขยับเข
้าไปใกล ้อ
ีฝู ขาของพวกเขาแนบช ิดก
ัน
่างก
ห ันแค่ค
ืบ ซ ึ
่งสามารถได ้กล ่นกายของอ
ิ ีกฝ
่ ายได
้
ึงแม
ถ ้อ
ีฝูจะร
้
ูส ึกเขินอาย แต ่ก
็ไม ่ได
้หลบไป เม ่ือเทียบ
ับสาวชาวฮ
ก ั
่นท่ชอบเล
ี ่นตัว ชาวเหม ียวอย่างอีฝ
ู
เป
ิ ดเผยกว่ามาก แต ่ก
็ไม่ค
่อยเข ้าใจเร ่
ืองการเก ้ยวพา
ี
ราสีเท่าไหร่นัก
“เจ้าเคยบอกข ้าว่า หากข ้าช่วยแก ้ไขสถานการณ ์ ของ
้ำเฮยเหย
ถ ียนได ้ เจ ้าจะ...เจ ้าจะตอบแทนข ้าเป็ นอย
่าง
ี” ฉ
ด ีหนิงบ
ีบมือของอ ีฝ
ูเบาๆ แล ้วหน้าด้านพูดต่อว
่า
“เจ้าร
ักษาค ำพ ูดหร ือไม่?”
ีฝ
อ ูเข
้าใจความหมายของฉ ีหนิงข ึ
้นมาทันที นางขยับ
ัวน
ต ิดหน่อย นางเหม ือนจะหายใจแรงข ึ
้น หน้าอก
ของนางกระเพ ่
ือมข ึ
้นลงอย ่างแรง ถ ึงแม้นางจะอาย
มาก แต ่ก
็ยังพูดว ่า “้ ขารัก...ร ักษาค ำพูดอย่แล
ู ้ว ไม ่...
ไม่หลอกเจ ้าหรอก”
“พ่อ
ี ีฝ
ูดีก
ับข้าท่ส
ี ุดเลย” ฉ ีหน ิงห
ัวเราะ “พ ่อ
ี ีฝ
ู เจ
้า
บอกว ่าหล ังจบเร ่
ืองน ้แล
ี ้ว จะให ้คำตอบข ้า เจ้าจะให ้
ำตอบอะไรข
ค ้าล ่ะ?”
ีฝ
อ ูคิดแล้วพูดว่า “ก ่อน...ก ่อนหน้าน้้
ี ขาไม
่้
ูรว
่าเจ
้าคือ
่นอ
ิ
จ ีโหว ด ังนั
้น...” นางหย ุดไป แล ้วพูดว่า “้
ขาขอ
ถามเจ ้าหน ่อย เจ ้าต
้องตอบข ้ามาตามตรง ้ หามหลอก
้
ขาเด ็ดขาด”
“ไม ่ ้
ขาเป ็ นคนจร ิงใจเช ่
ือใจข ้าได ้ ้
ขาไม่เคยโกหกใคร”
ีหน
ฉ ิงพูดอย่างม ั
่นใจ
ีฝ
อ ูอดข ำไม ่ได้ นางค ิดในใจว ่าเร่
ืองท่เจ
ี ้าหลอกข้าน้อย
เสียท่ไหน? นางร
ี ู้ส
ึกว ่าต
ัวเองแก ่กว่าฉีหน
ิง แต่อย่ต
ู ่อ
หน้าฉีหนิงยังต่
ืนเต ้นขนาดน ้ นางพยายามข
ี ่มใจ แล้ว
พดว
ู ่า “เจ ้ากับข
้า...ม ีอะไร...แล ้วเจ้า...เจ ้าคิดจะทำ
อะไรต ่อไป?”
ตอนท ่ถามเร
ี ่
ืองน ้ นางจร
ี ิงจังมาก
ีหน
ฉ ิงส ีหน
้าเคร่งเคร ียดขึ
้นมา แล ้วพ
ูดว่า “พ่อ
ี ีู
ฝ เจ ้า
ังวลว
ก ่าข
้าจะเป็ นคนเจ ้าช
ู้ เม
่ือได
้เจ้าแล
้ว ต่อไปจะไม ่
สนใจใยด ีเจ
้าอย ่างน ั
้นหรือ?”
ีฝ
อ ู้
กมหน ้า แล้วพูดว่า “้ ขาเอง...้ ขาเองก็ไม่้
ู
ร”
่จร
ี
ท ิงหล ังจากท่นางร
ี ู้ว่าฉ
ีหนิงคือจ
่นอ
ิ ีโหว ในใจของ
นางก ็สับสนมาก ถ ึงแม้ดูจากภายนอกจะด ูน
่งมาก แต
ิ ่
่าในใจของนางด
ว ู้
รอนรนไม ่้
นอย
หากฉ ีหนิงเป
็ นคนธรรมดา อ ีฝ
ูกับเขามีความสัมพันธ์
ันแล
ก ้ว อีกท
ั
้งนางก ็ไม่ได้ร
ังเก ียจเขา ตามกฎของสาว
ชาวเหม ียว ก็้
ตองยอมยกกายและใจให ้เขาแน ่นอน
แต่ว
่าฉ ีหน
ิงเป
็ นถึงจ่นอ
ิ ีโหว
ถงแม
ึ ้อ
ีฝูจะอาศ ัยอย ่บนป
ู ่ าบนเขา แต ่นางก ็ู้
รว่า
่นอ
ิ
จ ีโหวหมายถ ึงอะไร
ึงแม
ถ ้ปาเย่ล่จะเป
ี ็ นจ
้าวถ ้ำเฮยเหย ียน ม ีฐานะส ูงมาก
ในถ ้ำเฮยเหย ียน แต ่ว่าหากเท ียบกันแล้ว ฐานะของ
เขาเท ียบไม่ได้กับนายอ ำเภอเลย ย ่งไม
ิ ่้
ตองพ ูดถ
ึง
้
นองสาวของจ ้าวถ ้ำอย ่างนางหรอก
่นอ
ิ
จ ีโหวเป ็ นหนึ
่งในส ่บรรดาศ
ี ักด
ิ
์ใหญ่ เป็ นตระก ูลท
่
ี
ทรงเก ียรต
ิท่ส
ี ุดตระก ูลหนึ
่ง แม้แต่เหม
ียวอ ๋ องของชาว
เหม ียวเจ ็ดสิบสองถ ้ำ ยังต้องเคารพเขา
ีฝ
อ ูู้
รว่าฉีหน
ิงม ีฐานะส ูงศ
ักด ิ
์แค
่ไหน อีกทั
้งจ่นอ
ิ ีโหว
ตระก ูลฉีเองก ็ม
ีบุญคุณกับถ้ำเฮยเหย ียนมาก อย ่าว
่า
แต่จ่นอ
ิ ีโหวจะได ้ตัวนางไปเลย แม ้แต
่ชีว
ิตของนาง
หากจ ่นอ
ิ ีโหวอยากจะเอาไป นางก ็ไม่ค
ัดค้านอะไร
็เพราะอย
ก ่างน ้ หล
ี ังจากท ่นางร
ี ้
ู ฐานะของฉ ีหนิง ในใจ
็้
ก ู
รสึกก ังวลมาก
ถงแม
ึ ้สาวชาวเหม ียวจะกล ้ารักกล ้าแค้น แต ่่
ือส
ซ ัตย์
่อความร
ต ักมาก เม ่ือมอบกายให ้ไปแล ้ว ก ็เท
่ากับมอบ
ั
ท
้งชีวิตให้ไปด ้วย ถ ึงแม ้ว
ันนั้นสถานการณ ์ จะบ
ังคับให ้
้
ตองตกเป ็ นของฉ ีหนิง ค ืนนั
้น อ ีฝ
ูู้
รแล้วว่า นอกจาก
ชาติน้นางจะไม
ี ่แต่งงานอ ีกชั
่วชีวิต หร ือไม่อย
่างน ั
้น
นางก ็้ตองเป็ นของฉ ีหนิงเท ่านั้น
แต่ว
่าฉ ีหน
ิงกล ับเป็ นถ
ึงจ ่นอ
ิ ีโหว ฐานะส ูงศักด
ิ์ แล้วจะ
แต่งงานก ับสาวชาวเหม ียวอย ่างนางได ้อย่างไร? อย ่าง
้
นอยภายในพ ้
ืนท่ของนาง ข
ี ุนนางชาวฮ ั
่นไม่เคยเห ็น
สาวชาวเหม ียวอย ่ในสายตาเลย เท
ู ่าท่เคยส
ี ัมผ ัสมา ก ็
เห็นสาวชาวเหม ียวเป ็ นของเล ่นทั
้งนั
้น
หลายว ันมาน้นางส
ี ับสนมาก เพราะช ่วงเวลาท ่ผา่นมา
ี
ได้้
ู
รจักกันมากข ึ
้น ส ่งท
ิ ่ฉ
ี ีหนิงท ำให ้ นางก ็้
ูรส
ึกว่านาง
ักฉ
ร ีหน ิงไปแล ้ว อีกทั้งหากนางไม ่แต่งกับฉีหน
ิง ก ็จะ
เป
็ นการท ำผ ิดประเพณ ีของชาวเหม ียว พอค ิดถึงตรงน ้
ี
นางก็้
ูรสึกหงุดหงิดใจมาก
ีหน
ฉ ิงไม ่ได้โง่ เขาฉลาดมาก ส ่งท
ิ ่อ
ี ีฝ
ูคิด เขาร
้
ูดี เขา
จริงจ
ังข ึ
้นมา แล ้ววางขนมในม ือจาน เขาจ ับม
ือทั
้งสอง
้
ขางของอ ีฝูไว
้ แล้วพ
ูดอย่างอ
่อนโยนว ่า “หากเจ ้าย
ินดี
ั
ต
้งแต่น้เป
ี ็ นต
้นไป เจ้าก
็คือเม
ียของข้า ้ ขาจะแต
่งเจ้า
เข้าจวนโหวอย ่างสมเก
ียรติ แล้วด
ูแลเจ ้าไปตลอด
ีว
ช ิต”
---------------------------------
 บนท
ั ึกลับองคร ักษ
์ เส
้ือแพร
บทท
่ 400 เร
ี ือนเจ ียนเจ ีย
สายตาของอ ีฝูเต
็มไปด ้วยความด ีใจ แต ่ว่าจากน ั
้นก็
เร่มล
ิ ังเล นางพ ูดว่า “ท่จร
ี ิง...ท ่จร
ี ิงข้าร้
ูดีแก่ใจว ่า เจ
้า
เป
็ นถึงจ
่นอ
ิ ีโหว ้ขา...ข ้าเป็ นเพ
ียงแค ่สาวชาวเหม ียว
้
ขา...”
ีหน
ฉ ิงออกแรงด ึงนางเข ้ามาหา แล ้วโอบเอวของนาง
เอาไว ้ อีฝู้
รองเบาๆ ฉ ีหน
ิงจับนางมาน ั่งบนต ักของเขา
่ามกลางแสงไฟใบหน
ท ้าของอีฝูแรงระเร ่
ือไม ่้
นอย แต ่
่านางม
ว ีอะไรก ับฉีหนิงไปแล้วหลายคร ั
้ง ก ็เลยไม ่ได
้
่
ืนเต
ต ้นมากขนาดน ั้น
“สาวชาวเหม ียว สาวชาวฮ ั
่น หร ือจะเป ็ นสาวชาวปา
เหร ิน ก
็ไม่ได้แตกต ่างอะไรก ันน่น
ี ่า ก็เป็ นคน
เหม ือนก
ัน ม ีเลือดเน้ือความร้
ูสึกเหม ือนกันทั
้งนั
้น” ฉ ี
หนิงได้กล่นหอมจากต
ิ ัวของอีฝู เขาพูดอย ่างอ ่อนโยน
วา “เจ
่ ้าบอกว ่าเจ ้าจะให
้ค ำตอบข ้า ้ขาจะไม ่ยอมให ้
เจ้าหน
ีไปหรอกนะ เจ ้าวางใจได ้ ในเม ่
ือข้าบอกไปแล ้ว
่าข
ว ้าจะแต่งงานก ับเจ้า เจ้าอยากจะหน ีก็หน
ีไม ่้
พน
หรอก”
ีฝ
อ ูได
้ย
ินคำหวานจากฉ ีหน
ิง ในใจก ็้
ู
รสึกอบอ ่นข
ุ ึ
้นมา
ันใดน
ท ั
้นเองก ็้
ู
รสึกว่าม
ือของฉ ีหน
ิงกำล ังขย ับขึ
้นมา
้
ดานบน อ ีกทั
้งยังย่
ืนเข้าไปในเส ้
ือของนางด ้วย
ีฝ
อ ูร
ีบเอาม ือไปจ ับมือของเขาไว ้ แล้วพูดว ่า “เจ ้า...เจ้า
จะทำอะไร?”
“จะแตะต ้องเม ียของต ัวเองไม ่ได้เลยหร ือ” ฉ ีหนิงขยับ
เข้าไปใกล้ แล ้วกัดหูของอ
ีฝูเบาๆ อ ีฝู้
ู
รสึกร้อนผะผ ่าว
ึ
ข
้นมาท ันท
ี
“ครั
้ง...คร ั
้งน้ท
ี ่เจ
ี ้ามาท
่น
ี ่ เพราะมาตรวจสอบ...
ี
ตรวจสอบเร ่
ืองของเหว ่ยซูถงหรือ?” อ ีฝูทนไม ่ไหว จึง
้
ตองรีบเปล่ยนประเด
ี ็น ค
ิดอยากจะลดความทรมาน
ทางร ่างกายลง
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพ
ูดว่า “น ั่นก็้
ดานหนึ่ง ท
่ส
ี ำคัญท่ส
ี ุดก็ค
ือ
่วยเจ
ช ้าให้หายแค ้ น”
“ช่วยข้า?”
“หล่หยวนส
ี ังหารคนของถ ้ำเฮยเหย ียน เจ ้าคิดว่าข้า
จะปล ่อยเขาไปแบบน ้หร
ี ือ?” ฉีหนิงย้ม แล
ิ ้วพูดว่า
“แต่ว่าเหว่ยซ
ูถง ก ็เป
็ นหนึ
่งในเป ้าหมายท ่้
ี ขามาท ่น
ี ่
ี
้
ดวย”
“เจ้า...เจ ้าร
้
ูส ึกว่าเหว ่ยซูถงแปลกๆ ใช ่หรือไม ่?” อ ีฝ
ู
หน้าแดงไปหมดแล ้ว ร่างกายของนางส ั่นเทาไม ่หย ุด
นางก ัดปากล่างคราหน ึ
่ง
ีหน
ฉ ิงพูดว่า “เหว ่ยซูถงด ูแปลกๆ ต ั
้งแต่แรกอย ่แล
ู ้ว ท่
ี
จริงจนถ ึงตอนน้ ้
ี ขาก็ย
ังไม ู่้
รเลยว่าเขาเป ็ นม
ิตรหร ือ
ัตร
ศ ู บนต ัวเขาเหม ือนมีความล ับอย่มากมาย ้
ู ขา
จะต้องร้
ูให้ได
้ ท่มาซ
ี ีชวนในคร ั
้ง ่ฝาบาททรงก ำช ับไว้
วา จะต
่ ้องตรวจสอบเหว ่ยซูถงด้วย คนผ ู้น
้เป
ี ็ นต
ัวแทน
ของราชส ำน ักมาประจ ำการณ ์ อย
่ท
ู ่ซ
ี ีชวน หากเขาค ิด
ไม่่ือก
ซ ับราชส ำน ัก ตำแหน ่งช
่
ือส่
ือน่ก
ี ็ควรเปล่ยนเป
ี ็น
ของคนอ ่ืนได้แล้ ว”
“ข
้าเองก ็ ...้ขาเองก ็้
ู
รสึกแปลกใจ เหต ุใดจ
่ๆ ฮ
ู ูหยินของ
เขาถ ึงได้ตาย” อ ีฝ
ูพิงอย ่บนต
ู ัวของฉ ีหน
ิง นางพ ูดเสียง
ั
ส
่นเคร ือว่า “เร ่ืองน้จะต
ี ้องม ีความล ับอะไรซ่อนอย ่
ู
แน่นอน”
“อย ่าคิดว่าเร่ืองของถ ้ำเฮยเหย ียนจะจบลงแค ่น
้นะ”
ี
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “้ ขาร
ู้สึกว
่า หลายเร ่
ืองมันเหม ือน
เพ่งเร
ิ ่มต
ิ ้นขึ
้นเท ่าน
ั้น ซีชวนม ีความล ับมากเหล ือเกิน
ูเหม
ด ือนไม่มีอะไร แต ่กลับเหม ือนถังระเบ ิด...หากไม ่
ระว ัง มันก็อาจจะปะท ุข
ึ
้นมาได ้”
“ถังระเบ ิด...ม ันคืออะไร?” อ ีฝูไม่เคยได้ย
ินศัพท์คำน้
ี
มาก ่อน
ฉหน
ี ิงพ ูดว่า “ก ็เหมือนก
ับน้องชายส ุดท่ร
ี ักของเจ้า
ตอนน ้ก
ี ็ค
ือถังระเบ ิด หากไม ่ได
้กอดเจ ้าในค ืนน้ คง
ี
้
ตองระเบ ิดตายแน ่”
เร่
ืองของชายหญ ิงกลางค ่ำค
ืน ก ็ไม่้
ตองลงรายละเอ ียด
ันมาก
ก
่งท
ิ
ส ่ต
ี ่างออกไปก ็ค
ือ ก่อนหน้าน้ถ
ี ้ำเฮยเหย ียนมีภัย
ีฝ
อ ูมีเร่ืองในใจมากมาย แต ่ว
่าคร ั
้งน้นางเต
ี ็มใจท ่จะ
ี
่วมร
ร ักกับฉีหนิง
ั
ท
้งสองร ่วมร ักกันท
ั
้งคืน เช้าว
ันต ่อมาพวกเขาจ ึงพากัน
่
ืนสาย หล
ต ังจากต ่
ืนมาแล้ว หล่ถ
ี ังออกเด ินทางไปย ัง
เขาช ิงเฉ ิงแล้ว ส่วนฉีเฟ
ิ งเองก็ออกไปส ืบเร
่
ืองของ
เหว ่ยซ ูถง
ีหน
ฉ ิงก ับอีฝ
ูเก็บของแต ่งตัวแล
้ว ก ็ออกจากเร ือน
ับรองไป และไปเด
ร ินเท่ยวในต
ี ัวเมืองเฉ ิงต
ู
เมืองเฉ ิงตูเป็ นเม
ืองหลักของซ ีชวน ม ีประวัต
ิศาสตร ์
ยาวนาน ในชาต ิท่แล
ี ้วฉ ีหนิงก็เคยมาเม ืองเฉิงตู แต่ว่า
ตอนน ้มาอย
ี ่อ
ู ีกในมิติหนึ
่ง เขาอยากร ้
ูว่าเมืองโบราณ
แห่งน้จะม
ี ีอะไรท ่ไม
ี ่เหม ือนในความทรงจ ำของเขา
้
บาง อ ีกทั้งยังอยากพาอ ีฝ
ูมาเด ินเท่ยวด
ี ้วย
่อนหน
ก ้าน ้อ
ี ีฝ
ูไปไหนมาไหนแค ่ในเขตของเขาเฮยเห
ียนเท
ย ่านั
้น ไม ่ค
่อยได ้เข้าเม ืองมาแบบน ้ ตลาดใน
ี
เมืองหลวงคร ึกคร้
ืนมาก ท ั
่วทั้งเม
ืองม ีแต
่คนไปมา
มากมาย ฉ ีหน ิงพาอ ีฝูเดินเท ่ยวไปท
ี ั่ว อีกทั
้งย
ังซ้
ือ
เคร่
ืองประด ับให้อีฝู้
ดวย
ึงแม
ถ ้เขาจะด ูเหมือนพาอ ีฝูเด ินเท่ยว แต
ี ่เขาก ็คอย
ังเกตความเคล
ส ่
ือนไหวรอบต ัวเขาเช ่นก
ัน ตั
้งแต ่ออก
จาเร ือนร ับรองมา เขาก ็พบว ่าม
ีสายตาหลายค ่จ
ู ับจ
้อง
มาท่เขา พอมาถ
ี ึงท ่ตลาด ก
ี ็ม
ีสายตาอ ีกหลายค ่จ
ู ับ
้
จองมาท ่เขาเช
ี ่นกัน
เขารู้สึกขำมาก เขาร ้
ูดีว
่าเขาก ำล ังถูกจ
ับตามองอย ่
ู
เพียงแต ่ว่าคนพวกน ้เป
ี ็ นคนของส ่๋
ู อองหร ือว
่าคนของ
เหว ่ยซ
ูถง ตอนน ้เขาย
ี ังไม ่แน ่ใจ อาจจะเป ็ นของทั้ง
สองคนเลยก ็ได้เหม ือนก ัน
่วงเท
ช ่ยงฉ
ี ีหน ิงพาอ ีฝูมาท ่ภ
ี ัตตาคารแห ่งหน
ึ
่ง ช่วงบ ่าย
็พาอ
ก ีฝ
ูเด ินเท ่ยวอ
ี ีก
เมืองเฉ ิงตูใหญ ่มาก ม ีสถานท ่ให
ี ้เท่ยวมากมาย สามว
ี ัน
สามค ืนก็อาจจะเท ่ยวไม
ี ่ท
ั
่ว
พวกเขาเด ินเท ่ยวเล
ี ่นจนถ ึงช่วงบ่าย ฉ ีหน
ิงพาอ ีฝ
ูกลับ
มาย ังเรือนร ับรอง
ั
น
่งลงก ้นยังไม ่ท
ันร ้อนก ็มีคนมารายงานว ่า “เรียนโหว
เยว ่ ฉางส ่
ือของจวนส ่๋
ู อองมาขอพบขอร ับ”
เม
่ือฉางส ่
ือของจวนส ่๋
ู อองเข ้ามา ฉ ีหนิงมองก ็จ
ำได ้ คน
ู
ผน
้ ้ตอนน
ี ั
้นตามส ่๋
ู อองซ่
ือจ ่
ือเข ้าเมืองหลวง อาย ุราวส ่
ี
ิบป
ส ี เขาร ู ปร
่างผอม ตอนน ั
้นสวมช ุดส ีด
ำไปเม ือง
หลวง ตอนน ้ก
ี ็แต่งตัวไม ่ต่างก ับตอนน ั
้นเลย เขาสวม
ชดด
ุ ำ คาดผ ้าโพกห ัวสีดำ ฉ ีหนิงต้องจำได ้ด ีแน
่เพราะ
เขาม ีแซ ่ว
่าซ ีเหม ินเหม ือนก ัน
“ซีเหม ินฉางส ่
ือค ำน ับโหวเยว ่” เขายกม ือค ำนับพร้อม
คล่ย
ี ้มออกมาแล
ิ ้วพูดว่า “้ ขาน
้อยซ ีเหมินเห ิงเย่ของ
จวนส ่๋
ู ออง จากก ันคร ั
้งท่แล
ี ้ว ก ็ไม่ได
้พบก ันอีกเลย
โหวเยว ่ย
ังคงสง ่างามเหม ือนเดิมเลยนะขอร ับ”
ีหน
ฉ ิงย ้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “ท ่แท
ี ้เจ้าก็ค
ือฉางส ่
ือของจวนส ่
ู
๋
อองน ่เอง คร
ี ั
้งท่แล
ี ้วล
่วงเก ินท่านแล้ ว”
“มิกล้ า” ซ ีเหม ินเห ิงเย่ย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ท ่้
ี ขาน้อยมาท่น
ี ่
ี
เพราะได ้ร
ับค ำส ั
่งจากท ่านอ๋ อง ให้มาเช ิญโหวเยว ่ไป
่วมงานเล
ร ้ยงท
ี ่เร
ี ือนเจ ียนเจ ีย ท่านอ
๋ องส ั
่งกำช ับไว
้ว่า
เม่
ือวานค ่อนข ้างเร ่งรีบไป ้ ตอนรับได
้ไม ่ด
ีจึงทำให ้โหว
เยว ่ได้กินแค ่อาหารเท ่านั
้น ว ันน
้เลยต
ี ั
้งใจจ ัดงานเล้ยง
ี
้
ตอนร ับโหวเยว ่ท
่เร
ี ือนเจ ียนเจ ียโดยเฉพาะ”
ีหน
ฉ ิงย ้มแล
ิ ้วพ ูดว่า “ท ่จร
ี ิงท่านอ๋ องก
็ไม่น่าจะต ้อง
เกรงใจขนาดน ้”
ี
“ท่านอ๋ องก
ับใต ้เท้าเหว
่ยรออย ่ท
ู ่เร
ี ือนเจียนเจ ียแล้ว
ตอนน ้เหล
ี ่าขุนนางในเม ืองเฉ ิงตูอีกท
ั
้งผ
ู
้มีอิทธ
ิพลใน
เมืองมารออย ่แล
ู ้ ว” ซ
ีเหม ินเหิงเย ่ย
้มแล
ิ ้วพูดว
่า “โหว
เยว ่ฐานะสูงส่ง แต ่กล
ับมาเย ือนเม ืองเล็กๆ ของพวก
เรา ท ุกคนก็อยากจะได ้พบหน ้าท
่านส ักครั
้ง”
ีหน
ฉ ิงถามว่า “ซ ีเหมินฉางส ่
ือ เร ือนเจียนเจ ียคือท่ไหน
ี
หรือ?”
ีเหม
ซ ินเหิงเย่อธ ิบายท
ันท ีว
่า “โหวเยว ่อาจจะไม ่้
ู
ร
ตอนท ่อด
ี ีตฮ
่องเต ้ยังทรงม ีพระชนม ์ชีพ เคยมาท ่ซ
ี ีชวน
ครั
้งหน ึ
่ง และเสด ็จมาท่เม
ี ืองเฉิงต ู เพ
่
ือต้อนรับอด ีต
่องเต
ฮ ้ ท่านอ๋ องเลยสั
่งให ้สร้างเร ือนเจียนเจียขึ้น โหว
เยว ่ฐานะสูงส่ง งานเล ้ยงต
ี ้อนรับท ่านก
็้ตองจัดท่เร
ี ือน
เจียนเจ ียเท่านั
้น”
“พระราชน ิเวศน ์ ของอดีตฮ่องเต้หร ือ?” ฉ ีหน
ิงรีบพูด
วา “แล
่ ้วข้าจะไปท ่น
ี ั
่นได ้อย ่างไรก ัน”
ีเหม
ซ ินเหิงเย่ส่ายหน้าย ้มแล
ิ ้วพูดว่า “โหวเยว ่ไม ่้
ตอง
ังวลไป หล
ก ังจากสร ้างเร ือนเจ ียนเจียมาแล ้ว ้ ตอนรับ
อดีตฮ่องเต้แล้ว ขณะท ่อด
ี ีตฮ ่องเต ้กำล ังจะเสด ็จกลับ
ได้ทรงพระราชทานเร ือนเจ ียนเจ ียน้ให
ี ้ก
ับท่านอ๋ อง
่านอ
ท ๋ องเห็นอดีตฮ ่องเต ้ทรงม ีพระเมตตามาก เลยไม ่
้
ยายเข ้าไปอย ่ แต
ู ่ส
ั
่งให ้คนเข ้าไปท ำความสะอาดอย ่
ู
ตลอด หากจะว ่าก ันตามตรงเร ือนเจียนเจ ียถ
ือว่าเคย
เป
็ นตำหน ักนอกของอด ีตฮ ่องเต ้ แต ่ตอนน้ถ
ี ือเป
็น
้
บานพักของท ่านอ๋ อง”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “อย ่างน ้น
ี ่เอง”
ี
เรือนเจ ียนเจียตั
้งอย ่ทางท
ู ิศตะว ันออกของเม ืองเฉ ิงต ู
้
ดานในโอ ่อ
่ากว้างขวางหร ู หราด ูม
ีระดับ
ีหน
ฉ ิงและอ ีฝูน
ั
่งรถม ้ามาถ ึงเร ือนเจ ียนเจีย ส่๋
ู อองหล ่
ี
หงซ่นก
ิ ับซีชวนช่ือส
่ือเหว ่ยซูถงก ็มารอร ับอย ่แล
ู ้ว อ ีก
ท
ั
้งยังมีข
ุนนางท ้องท่อ
ี ีกหลายคนด ้วย เม ่
ือเข้าไป
ภายในเร ือนเจ ียนเจ ียแล
้ว ภายในม ีการจ ัดโต ๊ ะอาหาร
เอาไว ้แล
้ว คนม ีระด
ับตำแหน ่งฐานะท ่ส
ี ำคัญต ่างอย ่
ู
ันครบ
ก
ในเม่ือฉ
ีหนิงเป ็ นคนท
่ทางราชส
ี ำน ักส ่งมา ก ็้ตองนั่งอย่
ู
ในตำแหน ่งประธาน แต ่ไม่ม
ีใครคาดค ิดว่าฉีหนิงจะพา
ีฝ
อ ูมาด้วย
ุกคนเห
ท ็นว่าข้างกายของฉ ีหนิงมีสาวชาวเหม ียวนั่งอย่
ู
้
ดวย ต ่างก็้
ู
รส ึกแปลกใจ แต ่ก็ไม่ม
ีใครกล ้าพูดอะไร
่๋
ู
ส อองหล่หงซ
ี ่นถ
ิ ึงแม้จะมีบรรดาศ ักดิ์๋
ออง แต ่เพราะ
เขาถ ือเป
็ นเจ้าม ือ ฉ
ีหนิงน
ั่งท
่ประธาน อ
ี ีฝ
ูนั
่งอย ่
ู
้
ดานขวาของเขา หล ่หงซ
ี ่นจ
ิ ึงนั
่งอย ่ทางด
ู ้านซ้ายของ
เขา เขาย ้มแล
ิ ้วพูดว
่า “โหวเยว ่ วันน้คนส
ี ำค ัญในเม ือง
เฉิงตูมากันครบ ค ิดอยากจะมาพบหน ้าโหวเยว ่สักครั้ง
ันน
ว ้พวกเราได
ี ้เชิญพ่อคร
ัวท่ด
ี ีท
่ส
ี ุดในเม ืองเฉ ิงตูมา
ท อาหารให
ำ ้แก่ท
ุกท
่านในว ันน
้ อาหารท
ี ุกจานต่างทำ
อย่างประณ ีต พวกเขาได ้เตร ียมอาหารต ั
้งแต
่เม่
ือคืน
ีกเด
อ ๋ยวพวกเราจะม
ี ีการแสดงให ้ชมด้วย”
ีหน
ฉ ิงย้มแล
ิ ้วพูดว่า “ท่านอ๋ องเกรงใจเก ินไปแล้ว ท่
ี
จริงอาหารเม ่
ือคืนก
็ถือว
่าด ีมากแล
้ ว”
หล่หงซ
ี ่นย
ิ ้ม แล
ิ ้วยกม
ือขึ
้น ไม ่นานก็ม
ีนางระบำเด ิน
เข
้ามา จากน ั
้นดนตรีก็เร่มบรรเลงข
ิ ึ
้น
---------------------------------