เรื่ องราวแฟนตาซีในคืนวันพระจันทร์ เต็มดวง สิ่งที่ปกติจะเปลี่ยนไปเป็ น

อย่างที่ไม่เคยเป็ นมาก่อน สัตว์พดู ได้ คนจรจัด คนรวย เจ้ าของที่ และสาว

คนหนึง่ กับเรื่ องราว ชวนตื่นเต้ น หนี ตามล่า และร่วมกันคลี่คลายหา
ทางออกกับถุงดำปริศนา

เรื่อง : ค่ำคืนนวล ๆ กับตัวป่ วนปาฏิหาริย์

จัดทำ ebook : กันยายน 2565

จำนวน : 127 หน้า

ราคา : 189 บาท

ผู้เขียน | หนุ่มบางบำหรุ

ภาพปก | หนุ่มบางบำหรุ

พิสูจน์อักษร | หนุ่มบางบำหรุ

กราฟฟิ ค/เลย์เอาท์ | หนุ่มบางบำหรุ

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัตลิ ิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

ห้ ามทำการคัดลอก เลียนแบบ หรือดัดแปลงเนื้อหาส่ วนใดส่ วนหนึ่ง
ของงานเขียนนี้ รวมทั้งการจัดเก็บ ถ่ ายทอด สแกน บันทึก ถ่ ายภาพ
ไม่ ว่าในรู ปแบบหรือวิธีการใด ๆ ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์ เว้ น
แต่ ได้ รับอนุญาตจากเจ้ าของลิขสิทธิ์เท่ านั้น

2
 คำนำนักเขียน
เล่มที่ 2 กับงานเขียนแนวที่ชอบ ผมคงถนัดแนวนี ้จริ ง ๆ กับพวก “สืบ”
“เสาะ” “ตามล่า” “หนี” ยังคงวนเวียนกับเรื่ องพวกนี ้ หวังท่านผู้อา่ นจะยังไม่
เบื่อนะครับ
เรื่ องนี ้รู้สกึ เขียนได้ เร็วขึ ้น มาติดตรงท้ ายหน่อยว่าจะไปทางไหนดีที่จะไม่
ทำให้ ผ้ อู า่ นผิดหวัง ซึง่ ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ ที่จะต้ องมีบ้าง แต่ก็ยงั มี “หักมุม”
แบบโค้ งหักศอกเลยทีเดียวนะครับ
ผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี ้ด้ วย ขอบพระคุณอย่างสูงจากใจจริ ง

หนุ่มบางบำหรุ
กันยายน 2565

3
1

“เฮ้ อออออออออ” นวลถอนหายใจยาว ๆ หลังจากการทำงานยาวนานทัง้

วัน เวลานี ้เธอค่อนข้ างโล่งใจงานส่งได้ ทนั เวลา อาชีพตกแต่งภายในแบบฟรี
แลนซ์ดจู ะเหมาะกับสาวสบาย ๆ ที่อยากมีเวลาให้ กบั ตัวเองอย่างเธอแต่
งานก็คืองาน เธอจะไม่ยอมบกพร่องหรื อส่งล่าช้ าเด็ดขาดนี่คือ
เครื่ องหมายการค้ าของเธอเวลาทำงาน

เมื่องานละเอียดได้ มาตรฐานของเธอ พร้ อมเก็บรายละเอียดสิ่งที่ต้องการค

จากลูกค้ ามาหมดแล้ ว เธอก็สง่ อีเมล์และส่งข้ อความแจ้ งให้ ผ้ วู า่ จ้ างทราบ

“กินอะไรดีนะ” เสียงเบา ๆ ออกจากลำคอนวล เธอไม่ถนัดทำอาหารอะไร

สักอย่าง จะมีก็แค่ไข่ทอด ไข่น้ำ อะไรง่าย ๆ แบบนัน้ แต่ตอนนี ้อารมณ์
อยากฉลองให้ กบั ตัวเองมีมากกว่า

สาวใฝ่ เรี ยน ใฝ่ รู้ จะเรี ยกด้ วยคำสมัยนี ้ให้ เจาะลงไปก็คือ เธอเป็ นเด็กเนิร์ด
ค่อนไปทางอินดี ้ด้ วยซ้ำ เคยทำงานกับบริษัทออกแบบพักนึง รู้สกึ ว่าไม่ใช่ก็
ออกมา ยังดีที่มีเพื่อนและผลงานเข้ าตา จึงมีงานจากลูกค้ าโดยตรงส่งมาให้
เธอ

ความฝั นคือการได้ เที่ยวรอบโลกสักครัง้ แต่อยากไปคนเดียว กำหนดเอง

อยากพักก็พกั อยากลุยต่อก็ไม่ต้องรอใคร เธอชอบแบบนี ้มากกว่า
นวลเดินออกมาข้ างนอกคนเดียว ระหว่างทางค่อนข้ างมืด แต่วนั นี ้ถือว่าไม่
มืดเลยก็วา่ ได้ เพราะแสงจันทร์ 15 ค่ำคืนนี ้เดือนนี ้สว่างจ้ านวลผ่องเหลือ
เกิน ทำให้ นวลเดินอย่างไม่ต้องพะวงสิ่งอันตรายใด ๆ ที่แอบแฝงในเงามืด
หรื อเธอจะไม่เห็น

นวลเดินถึงร้ านสะดวกซื ้อแล้ ว เธอได้ ข้าวกล่องง่าย ๆ น้ำอัดลมพอชื่นใจ

และขนมขบเคี ้ยวอีกพอควร คิดในใจว่าฉลองแค่นี ้ไปก่อนละกัน รอวันเงิน
ออกงวดแรกก่อน คงได้ ไปกินอะไรอร่อย ๆ ในห้ างบ้ าง

สองมือพะรุงพะรังกับของกิน นวลเดินกลับบ้ านขากลับนี ้ได้ เห็นดวงจันทร์

แบบเต็มดวงและเต็มตา เธอมองจ้ องไปแล้ วเดินไปเรื่ อย ๆ สงสัยในความ
สว่างและลึกลับ ดูขดั กันแต่รวม ๆ เป็ นภาพที่ลงตัว รายละเอียดพื ้นผิวแม้ ดู
ขรุขระ แต่เธอดูเป็ นศิลปะแบบไม่ตงใจมากกว่
ั้ า

ตุ๊บ!!!……
พลัก่ ๆ !!!….
ตึก ๆ ๆ ….

เสียงทำนองไล่ลา่ และตบตีกนั ของสิ่งมีชีวิตหลายตัว

เสียงดังบนหลังคาสังกะสีที่นวลเดือนผ่าน ดังเสียงอึกทึกแบบนี ้อยูบ่ ้ าง หาก

ฟั งจากบ้ านนวลก็ได้ ยินเสียงเพียงเบา ๆ แต่คราวนี ้เสียงค่อนข้ างชัดเจน
เนื่องจากนวลกำลังเดินผ่านบ้ านต้ นเสียง และที่ดินรกร้ างว่าง ๆ

5
บนหลังคาปกคลุมไปด้ วยฝูงแมว ดูแล้ วแบ่งออกเป็ นสองกลุม่ ชัดเจน วิ่งไล่
ตีกนั จากหลังคาบ้ านหนึง่ ถึงบ้ านหนึง่ ตอนนี ้ทังหมดมาหยุ
้ ดอยูบ่ นหลังคา
บ้ านหลังที่นวลกำลังเดินผ่าน

นวลมองขึ ้นไป ทำท่าไม่อยากยุง่ หรื อสบตากับเจ้ าแมวสักตัว เดี๋ยวเป็ นเรื่ อง

ขึ ้นมา กระโดดมาทำร้ ายจะเดือดร้ อนเอา ว่าแล้ วนวลก็เดินมุง่ หน้ ากลับบ้ าน
ต่อ

ทันใดนันนวลต้
้ องหยุดเดินกระทันหัน และตกใจสุดขีด

“กรี๊ ดด” นวลกรี๊ ดเสียงเบา ๆ

แม้ ตกใจสุด ๆ แต่เสียงเบา ๆ จึงไม่ได้ เรี ยกร้ องให้ คนในละแวกบ้ านแถว ๆ
นันสนใจนั
้ ก

แมวตัวนึงกระโดดมาตรงหน้ ายืนบนถังน้ำมันเก่าที่ตวั ถังสูงเกือบเท่าคน

นวลจึงอดตกใจไม่ได้ กบั เหตุการณ์

“หวัดดี”
บ้ าน่าาาา !!!! นวลคิดแต่พดู ไม่ออก สิ่งที่เห็นตรงหน้ าทำเอานวลขยับไม่ได้
ขาแข็งไปหมด มือทังสองที
้ ่กำลังถือของก็เกร็งไปด้ วย เธอกำลังเห็นอะไรที่
ไม่เคยเห็น ไม่สิ !!! ไม่นกึ ไม่ฝัน และไม่จริงมันเกิดขึ ้นไม่ได้ แน่ ๆ นี่มนั เรื่ อง
บ้ าอะไรกัน

6
“เธอไม่ต้องคิดว่าฉันเป็ นตุ๊กตาหรื อของอะไรพรรณนัน”
้

“กรี๊ ดด”
อุ๊บบ!! นวลรี บเอามือปิ ดปาก เพราะสิ่งที่เห็นก็คือ
ว่าแล้ วพรรคพวกอีกตัวนึงก็กระโดดมาสมทบ

“เรากำลังแย่คะ่ ท่าน”
ที่เห็นตรงหน้ า คือ แมวสองตัวที่รูปร่างดีไม่เล็กไม่ใหญ่ ดูสง่า ขนสวย
หน้ าตาดูเป็ นมิตร แววตาไม่ดุ ที่สำคัญที่สดุ กำลังคุยกันหน้ าตาเฉย

ปากขยับตามเป็ นภาษามนุษย์จริง ๆ ไม่ใช่หนุ่ ยนต์ไม่มีใครแกล้ งหรื อดู

เหมือนใครกำลังพากย์เสียงใส่อยูข่ ้ างหลัง

นี่มนั อะไรกัน นวลตังสติ

้ ได้ รี บเมินหน้ าหนีและเอี ้ยวตัวหลบถังน้ำมัน เธอ
รี บเดินไม่หนั กลับไปหาอีกเลยแบบเร็วที่สดุ

แล้ วสิ่งที่นวลไม่อยากให้ เกิดก็เกิดขึ ้น เสียงเท้ าเบา ๆ หรื อเรี ยกให้ ถกู เสียง
ตีนแมว เบาแต่ได้ ยินจากการกระโดดตาม!!!

ตามมาติด ๆ เหมือนมีกนั สองตัว สี่เท้ า หรื อมากกว่า!!!

นวลตัดสินหันหลังควับทันที
ว่างเปล่า!! นวลไม่เห็นอะไรตามมาเหมือนที่จินตนาการ เธอหันกลับ

7
“กรี๊ ด!!!” อีกครัง้ เป็ นครัง้ ที่สามของค่ำคืนนี ้
เมื่อหันกลับมา บัดนี ้แมวหลายตัว มองเธอเป็ นตาเดียวกัน รวมกลุม่ กันอยู่
บนพื ้นบ้ าง บนลังเปล่าบ้ าง และบนกำแพง

จะวิ่งหนีดีมยั ้ นวลขยับแขน จับถุงของกิน ขยับขาเตรี ยมเผ่น เธอก็ไม่ร้ ูวา่ จะ

วิ่งเร็ วกว่าแมวได้ หรื อไม่ แต่ใครจะสนไม่ลองก็ไม่ร้ ู ตอนนี ้สิ่งที่ต้องทำคือหนี
ไม่มีเวลามาหาเหตุผลอะไรอีก

ขณะที่นวลกำลังจะวิ่งแล้ ว

“เอ่ออออ ขอโทษนะครับ”
นวลมองหาต้ นเสียง เสียงมนุษย์ที่มีแต่มนุษย์เท่านันที ้ ่พดู ได้ เธอมองตาม
หาไปทัว่ แต่ยงั ไงต้ นเสียงก็มาจากที่ต่ำ ซึง่ ที่ต่ำก็เป็ นใครไปไม่ได้ นอกจาก
เจ้ าสัตว์พวกนี ้

นวลหรี่ ตาข้ างหนึง่ แล้ วค่อย ๆ หันไปทางขวาแล้ วมองลงต่ำ สิ่งที่เห็นยิ่ง

ช็อค!!!

8
2
นวลจำได้ วา่ นี่คือแมวตัวเดิมกับที่เคยอยูบ่ นถังน้ำมัน มันกำลังโบกมือ
เป็ นการบอกว่า ฉันนี่แหละคนพูด มองมาทางนี ้ ๆ มองมาที่ฉนั สิประมาณ
นันได้
้

“แมวพูดได้ ”
“เนี่ยนะ”

ดูเหมือนเจ้ าแมวตัวนี ้จะเป็ นหัวหน้ า หรื อจ่าฝูง มันโบกมือสะบัดไป เหมือน

เป็ นการให้ เพื่อนพ้ อง ลูกน้ องแยกย้ ายกลับไปก่อน

ตอนนี ้เหลือเจ้ าตัวนี ้ตัวเดียว มันกระโดดขึ ้นให้ สงู หน่อยเกาะกำแพงเพื่อการ

พูดจาให้ สะดวกขึ ้น

“เธอคงงตกใจ”

นวลยังทำหน้ าตกใจเหมือนเคย “แมวพูดได้ ”

“ใช่เราพูดได้ ”
“มหัศจรรย์จากพรที่เราขอ”

“ขอพร?!!?!!” นวลยังคงงง
“ทังมนุ
้ ษย์และสัตว์ก็เชื่อในพระจันทร์ กนั ทังนั
้ น”้
“พลังคืนวันพระจันทร์ เต็มดวง ส่งผลอะไรหลายอย่าง”
“ถ้ าตัวอย่างชัด ๆ ก็พวกคลัง่ รักแบบหมาป่ า”

นวลไม่อยากเชื่อ ตัวเองกำลังพูดกับแมวตัวหนึง่

“แล้ วมายุง่ อะไรกับฉัน”

“เรากำลังเดือดร้ อน ถ้ าการสื่อสารพูดได้ แบบมนุษย์มนั ดีจริ ง เราคงเจรจา
ไปได้ เรี ยบร้ อย”

“สิ่งที่เราขอพรไป เราคิดว่าการพูดได้ จะช่วยให้ อะไร ๆ ดีขึ ้น แต่กรณีนี ้มันก็

ไม่ชว่ ยเลย”

นวลพอจับทางได้ “ถ้ าแค่พดู ๆ กัน แก้ ปัญหาทุกอย่างได้ คงไม่มีสงคราม

มีม๊อบมีประท้ วงหรอกนะ”

เจ้ าแมวยิ ้ม “เธอน่าเป็ นที่ปรึกษาให้ เราจริง ๆ “

“ไว้ เราจะขอพรใหม่ให้ โลกนี ้ไม่มีความขัดแย้ งละกัน”
“เค้ าคงขอกันไปหมดแล้ ว……..ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ ้น” นวลว่า

“ก็ไม่ใช่ทกุ คนที่จะขอแล้ วได้ นี่ ต้ องเข้ าใจ”

“ต้ องการอะไรจากฉัน” นวลไม่รอแล้ ว อยากรู้ให้ จบ ๆ

“คือตอนนี ้ เรากำลังถูกแย่งที่”
10
“ฝูงแมวต่างถิ่น กำลังเข้ ามาก่อกวน เราคิดว่าการพูดจากันได้ จะช่วยแก้
ปั ญหา”

“เราไม่อยากไปจากที่ที่เราอยูม่ านาน แต่พวกมันมากกว่าพวกเรา ตัวผู้แข็ง

แรง มันยึดที่พวกเราได้ งา่ ย ๆ เลย”

นวลไม่อยากสนใจเรื่ องอะไรพิสดารแบบนี ้ แต่เธอก็ไปไหนไม่ได้ เลยต้ องรับ

ฟั งไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“แค่พวกเธอพูดได้ ก็จะแย่อยูแ่ ล้ ว นี่มีเรื่ องแมวพูดได้ ตีกนั อีก”

“แล้ วฉันจะช่วยอะไรได้ ”
“เราคงต้ องชะตากัน”
นวลคิดในใจเห็น ๆ อยูว่ า่ ไม่ใช่ สืบเนื่องจากเธอหนีไปไหนไม่ได้ ตา่ งหากถึง
ต้ องทนอยูต่ รงนี ้
“เราเห็นเธอมานาน บ้ านเธออยูส่ ดุ ซอยทางซ้ าย เราอยากจะขอ……….”

ขออะไร นวลคิดไม่ได้ จริง ๆ ว่าจะมีอะไรเกิดขึ ้นต่อไป

“ขออะไร”

“พวกเรามีทงหมดเจ็
ั้ ดตัว รวมตัวฉันด้ วย แม้ จรจัดแต่ก็สะอาด เรี ยบร้ อย เรา
เลียขนทุกวัน พฤติกรรมไม่แย่ ไม่แกล้ งใครก่อน ขี ้อ้ อนและขี ้เอาใจ”
11
“จะเอาอะไรกันแน่” นวลทำตาดุขึ ้นไม่ ไม่เข้ าใจอะไรทังสิ
้ ้น และอยากรู้แล้ ว

“พวกเราอยากจะขอไปอาศัยอยูท่ ี่บ้านเธอสักพัก เพื่อวางแผน และอีกอย่าง

อยากให้ เธอช่วยพูดกับเจ้ าของที่ เอาที่คนื มาให้ เรา”

“อะไรนะ” ตอนนี ้มันดูวนุ่ วายไปเยอะเลย นวลยังจับต้ นชนปลายไม่ทนั นัก

“คือพวกเราต้ องมีฐานที่ตงั ้ จะสู้หรื อวางแผนต้ องคุยกันก่อน”
“ส่วนเรื่ องเจ้ าของที่ เราไม่ร้ ูวา่ เค้ าอยูไ่ หน ไม่เคยมาเยี่ยมเลย ปล่อยรกร้ าง
มานาน ถ้ ามารู้วา่ ตอนนี่เป็ นที่อยูข่ องแมวสกปรกพวกนัน้ ฉันว่าเค้ าต้ องไม่
ชอบใจต้ องไล่ไปแน่ ๆ”

นวลทำหน้ างงปนแปลกใจ ยังไม่ทนั ตอบอะไร เจ้ าแมวพูดต่อ

“เราจะตอบแทนเธอแน่นอน มนุษย์ชอบเรื่ องการตอบแทน เราเข้ าใจ”

“ตอบแทน??!??”

“ใช่ไม่ต้องห่วงนะ เราสามารถขอพรให้ เธอได้ ”

“อะไรก็ได้ ที่เธออยากได้ ”

ฟั งดูดีแต่เป็ นจริ งหรื อไม่ไม่มีใครรู้ ตอนนี ้นวลไม่ได้ สนใจพรมากนัก เพียงแต่

อยากกลับบ้ าน แต่จะทำอย่างไรให้ ออกไปจากสถานการณ์นี ้ได้
12
“ก็ได้ ” นวลตัดบทเพื่อเธอจะได้ กลับบ้ านไปตังหลั
้ กก่อนเช่นกัน

“เย้ พวกเราดีใจมาก แล้ วเจอกันที่บ้าน” เจ้ าแมวหัวหน้ าตัวป่ วน กระโดด

หายวับไปอย่างรวดเร็ว มีเสียงเคลื่อนไหวตามมาเบา ๆ และไกลออกไป จน
เงียบไป

นวลรี บเดินกลับบ้ าน ไม่หนั กลับไปมองสิ่งใดอีกแล้ ว ตรงดิ่งไปที่บ้านจนเธอ

ลืมไปว่าเมื่อก่อนนี ้เธอยังหิวอยูเ่ ลย
……….
เบื ้องหลังการสนทนากันระหว่างคนกับแมว มุมมืด ๆ ด้ านหลัง มีถงั ขยะสูง
วางเรี ยงรายกันอยูห่ ลายอัน มีคนนอนหลบมุมอยูห่ นึง่ คน ได้ ยินบ้ าง ไม่
ได้ ยินบ้ าง พอปะติดปะต่อเรื่ องราวเอาเองได้ บ้าง ปรากฏชายไร้ บ้านใส่
กางเกงเก่า ๆ ตัวเดียวไม่ใส่เสื ้อ ดูสติไม่ดี แถมสกปรก กำลังอมยิ ้มอยู่
พร้ อมส่งเสียงเบา ๆ ในลำคอ “หึห.ึ ......................ขอพร”
………..
นวลเปิ ดบ้ านวางของ กินน้ำ นัง่ พักสักพักแล้ วตังสติ้ กบั เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิด
ขึ ้น

“นี่มนั อะไรกันนะ” นวลพูดลอย ๆ เธออยูค่ นเดียวในบ้ าน เนื่องจากพ่อแม่

กลับไปอยูต่ า่ งจังหวัดกันหมด จะว่าดีก็ดีเพราะชีวิตเป็ นของเธอสบาย ๆ แต่
กับเรื่ องนี ้ถ้ ามีพอ่ แม่อยูเ่ ธอคงได้ คยุ ให้ พอ่ แม่ฟังเป็ นการระบาย
……….
นวลจัดการเรื่ องส่วนตัว กินข้ าว อาบน้ำ นัง่ พัก นัง่ ดูทีวี จนตอนนี ้เธอนอน
13
อยูบ่ นเตียงแล้ ว อยากนอนเหมือนกันแต่ก็ยงั คิดเรื่ องนันอยู
้ ่ ไม่ร้ ูจะเกิดอะไร
ขึ ้นอีก พรุ่งนี ้พวกแมวจะมาหรื อไม่ คิดไปคิดมาอยูพ่ กั ใหญ่แล้ วเธอก็หลับไป
โดยมีแสงจันทร์ อบอุน่ อาบใบหน้ า มองจากมุมนี ้ดูงดงาม
……….
จากแสงจันทร์ เปลี่ยนเป็ นแสงตะวันในยามเช้ า ห้ องนวลได้ แดดตอนเช้ า แม้
จะแยงตาไปบ้ างแต่ก็เป็ นเสียงเรี ยกให้ ตื่นแบบธรรมชาติซงึ่ ดีกว่าใช้ เสียง
นาฬิกาปลุกเป็ นไหน ๆ

งัวเงียบิดขี ้เกียจสักพัก นวลก็ลกุ ขึ ้นนัง่ และทันใดนัน้

“กรี๊ ด !!!”
นวลตะลึงไปกับสิ่งตรงหน้ า แมวพูดได้ ตวั นัน้ อยูบ่ นโต๊ ะแต่งหน้ าที่อยูป่ ลาย
เตียงของเธอ

บางทีก็อยากให้ เป็ นแค่ฝัน

“หวัดดีอีกครัง้ จะขอแนะนำตัวเองนะ ลืมไปได้ ยงั ไงเมื่อคืน………..ฉันชื่อ

สมหวัง อย่าถามว่าใครตัง้ เพราะฉันตังเองคิ
้ ดว่าเพราะดี”

“อยากตังอะไรก็
้ ตงเถอะ”
ั้ นวลไม่คอ่ ยตอบสนองออกจะยังตกใจอยูด่ ้ วยซ้ำ

พอตังสติ
้ เริ่ มพอรับได้ นวลบอกออกไป “เดี๋ยววันนี ้ฉันจะออกไปข้ างนอก
ห้ ามทำบ้ านฉันเละเทะนะ จะออกไปหาลูกค้ าใหม่ มีงานต้ องนำเสนอ”

14
“ขายงานหรอ ขอให้ ได้ นะ” เจ้ าแมวโบกมือ

ไม่มีอะไรแน่แปลกใจอีกแล้ ว คนกำลังพูดกับแมว นวลเริ่ มปรับตัวได้ บ้าง

……….

15
3
นวลแต่งตัวดี สวย และสะดุดตาด้ วยสีฟ้าพาสเทล ดูเรี ยบ ๆ เก๋ ๆ วันนี ้
พิเศษที่ต้องมานำเสนอไอเดียการตกแต่งภายในของเธอให้ กบั ลูกค้ าหน้ า
ใหม่ที่ร้ ูจกั เธอแบบปากต่อปากมาอีกที เพราะปกติจะเป็ นลูกค้ าเก่าที่ร้ ูฝีมือ
เธอเป็ นอย่างดีอยูแ่ ล้ ว

นัดหมายกันที่ร้านกาแฟชื่อดัง เธอสัง่ อะไรดื่มสักหน่อยแล้ วกลับมานัง่ รอ

ใกล้ ได้ เวลาแล้ ว นวลเป็ นคนก่อนเวลา เธอจะถึงก่อนเวลานัดหมายเสมอ

ไม่ชอบสายหรื อให้ ใครมารอ

ฝั่ งตรงข้ ามโต๊ ะนวลมีชายหนุ่มคนหนึง่ นัง่ อยูค่ นเดียว ดูลกั ษณะสบาย ๆ ใส่
เสื ้อเชิ ้ตแขนยาวสีฟ้า กางเกงยีนส์ สวมรองเท้ าหนังกลับ รวม ๆ มีสไตล์และ
ดูดี ชายหนุ่มยกโทรศัพท์เข้ าโปรแกรมสนทนาและกดสายโทรออก

ได้ เวลาพอดี นวลนึกในใจ ตอนนี ้ได้ เวลาที่นดั หมายแล้ ว ยังไม่เห็นใคร

สะดุดตาเดินเข้ ามา ทันใดนันเสี
้ ยงโทรศัพท์นวลก็ดงั ขึ ้น

โปรแกรมส่งข้ อความ มีสายเรี ยกเข้ ามา นวลรู้เลยว่าเป็ นลูกค้ าคนนัน้

แน่นอน เธอคุยกับเค้ าสัน้ ๆ แค่เวลานัดหมาย และส่งผลงานให้ ดบู ้ าง แต่
เค้ ายืนยันขอคุยแบบตัวเป็ น ๆ จึงมีการนัดหมายในวันนี ้เกิดขึ ้น

ในรูปโปรไฟล์ของลูกค้ าท่านนี ้เป็ นรูปทะเล นวลจึงไม่สามารถรู้จกั หน้ าจาก

รูปโปรไฟล์ได้
เมื่อเสียงโทรศัพท์ดงั ขึ ้น
“ฮัลโหลค่ะ”

“ครับผม ผมตะวันนะครับ แค่อยากแจ้ งว่ามาถึงแล้ วนะครับ”

นวลแอบชื่นชมความตรงเวลาของชายคนนี ้ “ค่ะ นวลก็ถึงแล้ ว” และนวลก็

มองไปโดยรอบ มีชายคนหนึง่ กำลังคุยโทรศัพท์ เค้ าก็หนั มามองหาได้ สบตา
กันพอดี

“คุณนวล” ตะวันพูดและชี ้นิ ้วไปที่นวล

“ใช่คะ่ ”

ทุกอย่างลงตัวทังสองได้
้ พบกัน ตรงตามเวลานัดหมายพอดิบพอดี
……….
ชายหนุ่มรูปงาม กับสาวสวยน่ารัก วันนี ้โลกดูสดใสสำหรับเค้ าทังสอง
้ การ
พูดคุยเป็ นไปด้ วยดี

“งานที่เคยออกแบบมา ส่วนใหญ่อย่างที่บอกไป เน้ นแสงธรรมชาติคะ่ ให้ มี

แสงเข้ าเยอะ ๆ เป็ นเทรนด์ตอนนี ้ และเพื่อความประหยัดด้ วยค่ะ”

“ผมก็อยากให้ เป็ นอย่างนันครั

้ บ”
“ที่ดินเก่าของคุณพ่อให้ ผม ผมไม่ได้ ไปดูเลย ป่ านนี ้คงรกร้ าง”
17
“หรอคะ”
“ที่รูปร่างเป็ นยังไงคะ”
“เป็ นสี่เหลี่ยม ขนาดประมาณ 1 ไร่ ตอนนี ้สถาปนิกออกแบบสิ่งก่อสร้ างไว้
แล้ ว” ตะวันหยิบคอมพิวเตอร์ ขึ ้นมา กดหาภาพร่างของตัวอาคารขึ ้นมา
แสดง อาคารเป็ นลักษณะตึกทรงเตี ้ยสองชัน้ มีน้ำพุด้านหน้ า สนามหญ้ า
เล็ก ๆ รอบ ๆ

“ผมอยากจะเปิ ดเป็ นร้ านกาแฟ และมีหนังสือให้ อา่ น”

นวลชื่นชมและเธอก็ชอบกิจการร้ านกาแฟอยูเ่ หมือนกัน แม้ ไม่เคยออกแบบ

ภายในกิจการพาณิชย์แบบนี ้ แต่อาศัยเห็นมาเยอะ เธอก็พอจินตนาการ
ออกแบบได้ นวลคิดในใจขอให้ เชื่อเธอ

นวลจึงเริ่ มหาแบบที่เธอเคยทำให้ ตะวันดู มีใกล้ เคียงก็ห้องคอนโดที่มีมินิ

บาร์ และเก้ าอี ้กับโต๊ ะเล็ก ๆ เธอจึงต้ องเริ่ มเล่าไอเดียคร่าว ๆ ของเธอใส่
เข้ าไปด้ วยอีกแรง

“เราจะคุมโทน เป็ นสีแบบเอิร์ธโทนให้ เข้ ากับความเป็ นกาแฟและพาสเท

ลด้ วยค่ะ”

“ออครับ ผมพอจะนึกออก”

บทสนทนาดูไปได้ สวย ทังคู

้ ต่ อ่ ยอดกันได้ ดี เห็นภาพด้ วยกันทังคู
้ ่ เข้ าใจกัน
18
หลายอย่าง

“ตกลงครับ”
“ห่ะ อะไรนะคะ”
ก็งา่ ย ๆ แบบนี ้ ตะวันตกลงกับไอเดีย ๆ ต่าง ๆ ที่นวลเสนอมา

นวลยิ ้ม และก้ มหัวให้ นิด ๆ อันเป็ นการแสดงความขอบคุณ “ขอบคุณมาก

นะคะ เดี๋ยวนวลจะออกแบบมา จากที่คณ ุ ตะวันบอกมากับไอเดียของนวล
รวม ๆ กัน”

“ได้ เลยครับ”
“ว่าแต่ที่อยูข่ องที่ดินที่คณ
ุ ตะวันจะทำโครงการนี ้อยูแ่ ถวไหนคะ”
“แถวบางกระได ซอยเฟื่ องฟูครับ”
นวลทำหน้ าสงสัย
“อะไรนะคะ??!!?”
……….
นวลขับรถกลับบ้ าน หลังจากขับวนดูสถานที่อยูส่ กั ครู่ พอถึงบ้ านวางของ
เจ้ าเหมียวก็มาทักทาย

“ขอบคุณมาก”
“ขอบคุณอะไร” นวลยังไม่เข้ าใจนัก แต่นา่ จะเป็ นเรื่ องที่ให้ ที่พกั กับเจ้ า
สมหวัง

“ไม่เป็ นไรหรอก รี บ ๆ ทำให้ เสร็จละกัน”

19
“อันนันก็
้ เรื่ องนึง” เจ้ าเหมียวเหมือนมีอะไรจะบอก
“เมื่อกี ้เห็นเธอขับรถวน ๆ จอด ๆ ดูสถานที่”
“ใช่ ทำไมหรอ”
“อยากฟั งเรื่ องบังเอิญอีกเรื่ องมัย” ้
แล้ วเจ้ าสมหวังก็บอกเล่าเรื่ องความบังเอิญให้ นวลฟั ง ปรากฏว่าที่ตรงนี ้คือ
ที่ที่แมวทังสองกลุ
้ ม่ ตีกนั แย่งที่อยูน่ นั่ เองนวลทำหน้ าเซ็ง ๆ
“อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี?้ ?????”
……….
ชายหนุ่มอาวุโสท่านหนึง่ มองดูแบบแปลนพื ้นที่คร่าว ๆ จากภาพในกูเกิล
ผ่านจอมอนิเตอร์ การค้ นหาพื ้นที่ตามคำบอกเล่านันไม่ ้ ยาก แม้ ไม่ร้ ู
ตำแหน่งที่แน่นอนแต่ก็ไม่เป็ นไร เพราะเค้ ามีแผนที่ดีกว่านัน้

เสียงโทรศัพท์จากเลขาดังขึ ้น
“ฮัลโหล” ชายหนุ่มอาวุโสรับโทรศัพท์แทบจะทันทีที่เสียงดังขึ ้น
“ท่านครับ ภาพปั จจุบนั ผมถ่ายและส่งให้ ทา่ นดูเรี ยบร้ อย ขอให้ ทา่ นเช็คใน
แอปได้ เลยนะครับ”
“ขอบใจมาก”
“รู้จกั เจ้ าของที่มย”
ั้
“ทราบชื่อและเบอร์ โทรศัพท์แล้ วครับท่าน”
“ดีมาก”
ชายหนุ่มสูงวัยยิ ้มมุมปาก ตอนนี ้มีทกุ อย่างพร้ อมเหลือแค่การติดต่อกับ
เจ้ าของที่เพื่อดำเนินการอะไรบางอย่าง ตอนนี ้เมื่อได้ ข่าวแว่วมาว่าเจ้ าของ
ที่กำลังจะปรับปรุงที่ดิน เค้ าจึงต้ องรี บทำอะไรสักอย่าง
“ส่งเบอร์ และชื่อมาให้ ด้วย”
20
“ได้ ครับท่าน”
……….
นวลออกไปซื ้ออาหารกิน และไม่ลืมติดอาหารแมวมาด้ วย เธอเริ่ มปรับตัวได้
แล้ วในการอยูก่ บั แมวพูดได้

“ขอบคุณมาก ๆ อาหารแบบนี ้กินง่ายถ่ายคล่อง” สมหวังพูดและยิ ้มดู

หน้ าตาเป็ นมิตรมาก ๆ
“ไม่เป็ นไรจ้ าา” นวลยิ ้มให้
“วันนี ้พวกเราชาวแมวได้ คยุ กันแล้ วสรุปว่า…………” สมหวังพูดไม่ทนั จบ
ประโยค เจ้ าแมวเลขากระโดดมาสมทบ
“หวัดดีคะ่ ” แมวเลขาเอ่ยสวัสดี
“เอ่อ……..” สมหวังหันไปทำหน้ าดุใส่เจ้ าแมวเลขาเล็กน้ อยเหมือนกระโดด
พรวดมาแบบนี ้เป็ นการเสียมารยาท
“นี่คือเจ้ าแต้ มต่อ” สมหวังแนะนำพร้ อมทำมือไปที่เจ้ าเหมียวเหมือน
เป็ นการแนะนำ
“เลขาของกลุม่ เรา”
“และนี่คือท่านสมหวัง หัวหน้ าฝูงของเรา” แต้ มต่อแนะนำตำแหน่งสมหวัง
กลับ เป็ นครัง้ แรกที่นวลได้ ร้ ูแต่ก็ดไู ม่แปลกใจเท่าไร
“รับทราบจ้ าา ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั แล้ วสรุปวันนี ้คุยอะไรกัน”
สมหวังมองไปทางแต้ มต่อ พยักหน้ าส่งให้ ไหน ๆ มาเองแล้ วเลยให้ แต้ มต่อ
เลขาพูดสรุปให้ ฟัง
“คือพวกเราจะ…….” แต้ มต่อสะดุดคิดนิดนึง
“พวกเราจะบุกจู่โจมเจ้ าของที่”
สมหวังเห็นท่าไม่ดี ไม่ตรงประเด็นแถมผิดไปเยอะจึงเอ่ยเอง
21
เจ้ าแต้ มต่อยิ ้ม อาย ๆ
“เชิญหัวหน้ า น่าจะพูดได้ ดีกว่า”
เจ้ าสมหวังกระแอมเล็กน้ อยเป็ นการเตรี ยมความพร้ อมก่อนจะพูด ค่อนข้ าง
ลีลาเยอะจริ ง ๆ นวลมองบนไปมา ยิ ้มแหย ๆ เอาไงก็เอาสักทีสิ
..........

22
4
“ที่ดินตรงนันมั
้ นเคยเป็ นที่อยู่ ที่เล่น ที่พกั ผ่อนหย่อนใจของพวกเรา ตอนนี ้
เจ้ าแมวต่างถิ่นเข้ าครอบครองแบบใช้ กำลังที่มากกว่าเข้ าทำร้ ายพวกพี่ ๆ
น้ อง ๆ ของเรา เราคงไม่อาจใช้ กำลังเข้ าทำร้ ายต่อสู้กบั พวกมันได้ ”

“แล้ วเอาไงดี”

“ขันตอนต่
้ อไป เราอยากจะขอให้ นวลช่วยเรา อีกครัง้ แหะ ๆ” พูดไปยิ ้มไป
ตอนนี ้สมหวังมีทา่ ทีออ่ นน้ อมและเป็ นมิตรมากขึ ้นอีกเท่า

“ใช่ ๆ” แต้ มต่อขอพูดเสริมข้ าง ๆ ท่านผู้นำ

“อยากให้ ช่วยพูดกับเจ้ าของที่หน่อย พวกเราอยากมีที่อยูแ่ บบเดิม”

“เจ้ าของที่??!?” นวลทำหน้ างง ๆ

“เอ่ออออ…….เจ้ าเหมียว ๆ ฟั งนะ” นวลพูดเพื่อตังสติ ้ ตวั เองและเจ้ าเหมียว

ทังคู
้ ่
“ที่ดินมันมีเจ้ าของอยู่ ตอนนี ้พูดไปก็เท่านันเอง
้ เจ้ าของที่เค้ ากำลังจะ
ก่อสร้ างร้ านกาแฟตามความฝั นบอกไปก็เท่านันทำอะไรไม่
้ ทนั แล้ ว”

สองแมวทำหน้ าเซ็ง ๆ
เจ้ าแต้ มต่อ เอามือขึ ้นมาทำกระซิบเหมือนพูดอะไรกับสมหวัง
นวลมองเห็นอยูจ่ งึ พูดทีเล่นทีจริง “อะไร ทำไมหรอ”
เจ้ าแต้ มต่อหยุดกึก แล้ วมองบนแก้ เขิน
“เอาล่ะ เข้ าใจแล้ ว เราไปไหนก็ไม่ได้ คงไม่มีที่อยูจ่ ริ ง ๆ” สมหวังพูด
นวลยักไหล่ใส่เจ้ าเหมียวทังสองเหมื
้ อนไม่มีทางแก้ ไขอะไรได้ แล้ ว

สมหวังเหมือนตังหลั
้ กคิด
“เราจะขอพรอีกครัง้ ” อยู่ ๆ สมหวังก็พดู เรี ยบ ๆ ง่าย ๆ เหมือนใช้ ทา่ ไม้ ตาย
“เอาจริ งรึคะท่าน” แต้ มต่อมองเจ้ านาย เอียงคอทำหน้ าเหวอ ๆ
“จริ งสิ พูดเล่นที่ไหนกัน”
นวลรู้วา่ ถ้ าพวกแมวนี ้ขออาจส่งผลกระทบกับคุณตะวันเจ้ าของที่แน่นอน
“ขออะไรอย่าให้ สง่ ผลกระทบกับคนอื่นนะ”
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ขออะไรที่กระทบชีวิตเจ้ าของที่ดิน เราแค่อยากขอให้ เจ้ า
แมวพวกนันออกไป”
้
“งันก็
้ น่าจะได้ ” นวลเห็นท่าไม่น่าห่วงแล้ ว
“แล้ วพวกเธอจะเข้ าไปอยูต่ อ่ หรอ”
“อยูไ่ ด้ ไม่นานที่ดินนี ้ก็จะถูกก่อสร้ างอยูด่ ีนะ” นวลชี ้แจง
“เราแค่อยากให้ เจ้ าพวกแมวอันธพาลหายไป ที่เหลือเราก็จะอยูท่ ี่เดิม
จนกว่าจะมีการก่อสร้ าง เราก็คอ่ ยไปก็ได้ ”
นวลพยายามเข้ าใจ และไม่ได้ ขดั อะไร
“แล้ วจะขอพรยังไง” นวลเริ่มอยากรู้มากขึ ้น
แต้ มต่อขอพูดแทนหลังจากฟั งอยูน่ าน คิดว่าน่าจะถึงเวลาของเธอแล้ ว
“คือ………” ไม่ทนั ได้ พดู สมหวังโบกมือให้ หยุด
แต้ มต่อทำหน้ าจ๋อย ๆ ก้ มหน้ าหลบไป
สมหวังกระแอมอีกครัง้ ก่อนพูดว่า “ฉันจะทำพิธีขอพรในวันขึ ้น 15 ค่ำนี ้ อีก
ครัง้ ”
24
“โห ดีจริ ง งันที
้ ่ผา่ นมาก็ขอกันตลอดเลย”
“ใช่วา่ จะมีแค่ฉนั ที่ทำพิธีนี ้ได้ แมวตัวไหนที่เกิดวันขึ ้น 15 ค่ำก็ทำพิธีขอได้
เช่นกัน แต่มีเงื่อนไขอยูว่ า่ ………..”
“เงื่อนไขคือ.................” นวลอยากรู้ เว้ นวรรคให้ สมหวังตอบ
สมหวังทำหน้ าจริ งจัง ส่วนแต้ มต่อกำลังทำมือเชิญให้ เจ้ านายตอบและออก
เสียงโหมโรง แล้ วยกมือขึ ้น
“พามพ้ ามมมมม“
“ทังชี
้ วิตขอได้ 9 ครัง้ เท่านัน”้ สมหวังแถลงไข
นวลพอเข้ าใจ “แบบว่าแมวมี 9 ชีวิต ขอได้ 9 ครัง้ อย่างนันใช่ ้ มย” ั้
“ใช่แล้ ว”
“แล้ วตอนนี ้ขอไปกี่ครัง้ แล้ ว” นวลถามประเด็นสำคัญ
“ขอไป 6 ข้ อแล้ ว”
นวลพยักหน้ ารับทราบ
“แล้ วใครที่สามารถขอได้ บ้าง”
แต้ มต่ออยากพูดสุด ๆ แล้ ว อดไม่ได้ จงึ พูด “ใครขอก็ได้ แต่ก็ต้องมีผ้ ทู ำพิธีให้
ก่อน ซึง่ ผู้นนต้
ั ้ องทำพิธีติดต่อกับพระจันทร์ ให้ ก็คือผู้ที่เกิดในวันขึ ้น 15 ค่ำ
หรื อก็คือวันพระจันทร์ เต็มดวงเท่านัน้ อย่างเช่นท่านสมหวังเป็ นต้ น”
“ดีจงั เลย” นวลได้ ยินอย่างนันก็
้ อดแปลกใจไม่ได้ แต่ก็ยินดีไปกับสมหวัง
“งันฉั
้ นก็ขอได้ สิ” นวลสนใจ
“ก็ถ้าท่านสมหวังเมตตาทำพิธีให้ ก็จบ ขอได้ แน่ ๆ”
แต้ มต่อชี ้แจงแถลงไขจนหมด

25
นวลหยิบปฏิทินขึ ้นมา หาวันขึ ้น 15 ค่ำรอบต่อไปภายในเดือนนี ้
“วันพรุ่งนี ้นี่นา”
“ใช่แล้ ว” เจ้ าสมหวังและแต้ มต่อตอนนี ้พร้ อมใจกันพยักหน้ า เจ้ าเหมียวทังคู ้ ่
รู้อยูแ่ ล้ ว
“งันก็
้ เอาเลย ขอให้ ประสบผลสำเร็จ” นวลอวยพร เนื่องจากไม่ร้ ูจะพูดอะไร
ต่อ
……….
ค่ำคืนแล้ วชายจรจัดคนเดิมนัง่ คุ้ยขยะออกมาเพื่อหาอะไรกิน เพียงเศษ
อาหารสักเล็กน้ อย ก็เพียงพอยืดชีวติ ออกไปได้
เรื่ องราวของแมวพูดได้ และพรอันศักดิ์สิทธิ์ก็ยงั ติดอยูใ่ นหัวชายจรจัดอยู่
เสมอ
ขณะนันเองเจ้้ าแต้ มต่อออกมาจากบ้ านเดินเล่นเรื่ อยเปื่ อยกำลังเดินวนไป
เวียนมาหาเศษอาหารเช่นกัน ชายจรจัดไร้ บ้านคนนี ้ไม่ร้ ูวา่ แมวตัวไหนพูดได้
หรื อพูดไม่ได้ ทำทีไม่สนใจเจ้ าเหมียว เจ้ าเหมียวแต้ มต่อจึงเดินเข้ าไปใกล้
แหล่งเศษอาหาร
หมับ!!???!
ชายคนนันจั ้ บเจ้ าแต้ มต่อเข้ าเต็มเปาที่คอ จนเจ้ าแต้ มต่อโค้ งตัวไปตามแรง
บีบ
“แก…………พูดได้ ใช่มย” ั ้ ชายจรจัดงัดปมที่สงสัยออกมาพูด เพราะเชื่อว่า
เจ้ าแมวพวกนี ้พูดได้
แต้ มต่อได้ แต่ร้องเหมียว ๆ เป็ นสัญญาณว่าเจ็บที่คอเหลือเกิน แต่ไม่ได้ พดู
อะไรเป็ นคำออกมา
ชายจรจัดบีบแรงขึ ้นอีก บีบจนแต้ มต่อไอออกมาดัง ๆ ก็ยงั ไม่หยุด จน
สุดท้ ายแต้ มต่อไอแบบสำลักแล้ วพูดว่า
26
“โอเค ๆ พูดได้ ก็ได้ ”
ชายจรจัดยิ ้มอย่างมีเลศนัย ในหัวเต็มไปด้ วยเรื่ องดี ๆ สำหรับตัวเค้ า
“ทำไมแกพูดได้ ”
“เอ่อ นายขอพรให้ ”
“ใครนาย???”
“แมวหัวหน้ า”
พาไปออกรายการโหนกระเช้ าน่าจะดัง และเปิ ดรับบริ จาคไปด้ วย ชายจรจัด
คิดและพูดต่อ
“แกต้ องไปกับฉัน”
“ไปไหน………ไม่ไป”
“เราได้ ดงั กันแน่”
ทันใดนันสมหวั
้ งและพวกกระโดดมาจากไหนไม่ทราบได้
”หยุดนะไอ้ คนบ้ า”
ชายจรจัดไม่ได้ มีทา่ ทีตกใจหรื อกลัวกลับหัวเราะชอบใจ
“ฮ่า ๆ ๆ นี่มนั โลกอะไรกันหว่า”
“แมวพวกนี ้พูดได้ โว้ ยยย !!!!!!!”
“ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี ้” สมหวังพูดเสียงดังจริงจัง
แต้ มต่อได้ ฟังแล้ วแอบปลื ้มไม่คิดว่าเจ้ านายให้ ความสนิทถึงเพียงนี ้ ว่าแล้ ว
ก็ยกนิ ้วกลางให้ ชายจรจัดไปหนึง่ ดอก
“ทำไมฉันต้ องทำตามแกบอก แกก็แค่แมว”
สมหวังคิดในใจต่อให้ พวกแมวมีมากแค่ไหนก็แค่แมวตัวเมียที่ไม่มีแรงพอจะ
ต่อยตี แม้ แต่กบั แมวอันธพาลยังสู้ไม่ได้ นับประสาอะไรกับมนุษย์แบบนี ้ ถ้ า
สู้กนั ตัวเองและพวกพ้ องอาจบาดเจ็บล้ มตายได้
“เอางี ้มัย”
้ สมหวังพูด
27
ชายจรจัดทำหน้ ากวนแล้ วหันไปฟั ง เจ้ าแต้ มต่อยกนิ ้วกลางให้ อีกดอกแล้ ว
หันไปหานาย
“ฉันมีพรอยู”่
“เห็นมัยพวกฉั
้ นพูดได้ ”
ชายจรจัดทำท่าสนใจอยากฟั งต่อ
“ปล่อยเพื่อนฉันแล้ วฉันจะทำพิธีขอพรให้ เจ้ า”
“อะไรที่เจ้ าอยากได้ เจ้ าก็ขอพรกับพระจันทร์ ได้ เลย”
ชายคนนี ้ได้ ฟังเรื่ องพรแล้ วก็ชะงักพลันคลายมือที่กำลังบีบคอแต้ มต่อ แต้ ม
ต่อรู้สกึ กำลังบีบน้ อยลง จึงได้ โอกาสยกมือทังสองขึ
้ ้นแล้ วข่วนไปที่ใบหน้ า
ชายจรจัดคนนี ้
“โอ้ ย โอย เฮ้ ย!! ไอ้ บ้านี่” ชายจรจัดร้ องโอดครวญและโกรธ ปล่อยมือจาก
เจ้ าเหมียวเดินเซล้ มลง
เมื่อหันกลับมาอีกที ปรากฏว่าแมวทังเจ็ ้ ดตัวหายวับ๊ ไปอย่างรวดเร็ วในพริ บ
ตาเดียว
“ไอ้ พวกบ้ าาาาาาาา” ชายจรจัดเกรี ย้ วกราด
“พวกแกหนีฉนั ไม่พ้นหรอก”
……….

28
5
“ผมชื่อสุพจน์นะครับ”
“ครับ”
“นัน่ คุณตะวันใช่มย” ั้
“ใช่ครับ”
“คือผมสนใจที่ดินของคุณตะวันน่ะครับ ผมอยูแ่ ถวนันอยู ้ แ่ ล้ ว ไม่ทราบ
สนใจจะขายมัยครั ้ บ”
“ออครับ ทางผมอยากจะทำร้ านค้ าน่ะครับ ปล่อยรกร้ างไว้ นานแล้ ว คงไม่
ขายครับ”
“แหม เสียดายครับ ผมให้ ราคาดีนะครับ” ชายหนุ่มพยายามอย่างยิ่งที่จะ
โน้ มน้ าว
“ขอบคุณที่สนใจ คงไม่ขายครับ”
“ออเข้ าใจครับ ขอบคุณมากนะครับ ผมไม่รบกวนแล้ ว”
“ได้ ครับ ครับ สวัสดีครับ”
……….
วันรุ่งขึ ้นนวลนัง่ ทำงานออกแบบ วันนึ ้เป็ นงานของคุณตะวัน นวลอดคิดถึง
ความสุภาพ รอยยิ ้ม และความเข้ ากันได้ ของเธอกับเค้ า อาจเป็ นเคมีหรื อสิ่ง
ใดไม่ทราบ แต่ชีวิตเธอดูมีชีวิตชีวาเหลือเกินตอนนี ้ นวลแอบปลื ้มหรื อชอบ
เค้ าเข้ าให้ แล้ ว

ข้ าง ๆ ตัว ไม่สิรอบ ๆ ตัวนวลตอนนี ้มีเจ้ าเหมียวเดินหมุนเวียนไปกันไปมา

มีเจ้ าสองตัวหลักที่ไม่ยกั ไปไหนแทบจะอยูป่ ระจำกินนอนไปแล้ ว คือ เจ้ า
สมหวังกับแต้ มต่อ
“คืนนี ้จะเป็ นวันทำพิธีขอพรแล้ ว เราอยากเชิญให้ เธอไปดูสนใจมัย”
้

นวลสนใจอยากรู้อยากเห็นกับตาเหมือนกัน ขอพรอะไรนี่ แต่ก็กลัวติดงาน

“ก็น่าจะได้ นะ เดี๋ยวรี บทำงานให้ เสร็จ” นวลหยิบปฏิทินบนโต๊ ะมาเปิ ดดูคืน
นี ้แล้ ว
“แล้ วกี่โมง ที่ไหน”
“เราต้ องย้ ายที่นิดหน่อย ที่เดิมโดนยึดไปแล้ ว”
“อืม” นวลเข้ าใจ
“คงเป็ นสนามเด็กเล่นหมูบ่ ้ าน” สมหวังพูดไปหันไปหาแต้ มต่อเลขา
“ใช่ ๆ ใช่” แต้ มต่อพูดพร้ อมพยักหน้ า
“แล้ วกี่โมงล่ะ”
“เที่ยงคืน”
……….
ค่ำแล้ ว ตะวันชายผู้เป็ นเจ้ าของที่ดนิ ผู้ได้ รับมรดกเป็ นที่ดินผืนนี ้ ตะวันรับ
ราชการทำงานในกรมจัดเก็บภาษี วัน ๆ นึงง่วนอยูก่ บั งานจนไม่มีเวลาดูที่ดู
ทางที่เป็ นของตัวเองหรื อเรี ยกว่าไม่มีเวลาทำอย่างอื่นกลับบ้ านก็เหนื่อยแล้ ว

พ่อกับแม่มาซื ้อที่ไว้ ตงแต่

ั ้ เค้ ายังเล็ก ๆ คิดว่าวันหนึง่ จะปลูกบ้ านตังรกราก
้
ในเมือง ปรากฏว่าธุรกิจโรงสีข้าวที่ครอบครัวทำอยูท่ ี่ตา่ งจังหวัดไปได้ สวย
ข้ าวราคาดีด้วยและรวบรวมข้ าวจากชาวนารายเล็กรายน้ อยทำบวกกับการ
ทำธุรกิจอย่างซื่อตรงจนโรงสีข้าวมีขนาดใหญ่ขึ ้นจนเป็ นรายใหญ่ของ
จังหวัด มีรายได้ มาก

ตะวันเห็นพ่อแม่ทำงานงก ๆ ตังแต่
้ ยงั เด็ก แต่ก็ไม่มีความคิดจะสืบสานต่อ
30
ด้ วยความเป็ นคนใฝ่ เรี ยนจึงขอพ่อแม่เรี ยนต่อที่เมืองหลวงจนคุ้นเคยกับ
ความเป็ นเมืองและทำงานในเมืองจนถึงทุกวันนี ้

อีกความคิดหนึง่ ก็อยากมีธุรกิจเป็ นของตัวเองจริง ๆ ที่ไม่ใช่โรงสี หลังจาก

พ่อโอนที่ดินตรงนี ้ให้ ตะวันก็ได้ แต่คิดถึง แต่ไม่มีเวลาไปดู ตอนนี ้ตะวัน
ตำแหน่งสูงขึ ้นเทียบได้ คือตำแหน่งชำนาญการพิเศษแล้ ว เมื่อเป็ นใหญ่ขึ ้นก็
มีลกู น้ องคอยช่วยเหลืองานต่าง ๆ จึงได้ มีเวลาเป็ นของตัวเองมากขึ ้น
สามารถทำอะไรอย่างอื่นที่อยากทำจึงเป็ นเหตุให้ คิดถึงธุรกิจร้ านกาแฟ
เพราะเป็ นคนชอบดื่มกาแฟมากควบคูก่ บั การอ่านหนังสือชิว ๆ กับ
บรรยากาศดี ๆ

ตะวันวันนี ้หลังเลิกงานกลับมา นัง่ ง่วนหาเบอร์ ช่างผู้รับเหมาที่จะมาถมที่ดิน

เคลียร์ ให้ พื ้นที่ตรงนันจากรกร้
้ างเป็ นเรี ยบร้ อยจะได้ สร้ างร้ านในฝั น

ช่างสะดวกรับสายพอดีจงึ ได้ ติดต่อสื่อสารนัดหมายกันว่าจะเข้ ามาดำเนิน

การสัปดาห์หน้ า
หลังวางสายตะวันทำอะไรเพลิน ๆ ต่อ

อีกด้ านคูส่ นทนาหลังวางสายจากตพวันหันรายงานเจ้ านายทันที

“เรี ยบร้ อยครับเจ้ านาย”
“เมื่อไหร่” เจ้ านายถามต่อทันที
“วันจันทร์ ที่จะถึงนี ้ครับ”
“โอเค” เจ้ านายมองเขม็งออกไปนอกหน้ าต่าง คิดใคร่ครวญอะไรบางอย่าง
……….
31
นวลใส่เสื ้อหนาวและหอบเอาผ้ าห่มมาด้ วย ดึกดื่นยามปลายปี แบบนี ้
อากาศค่อนข้ างเย็นและมีลมหนาวพัดมาเป็ นระยะ คืนนี ้อาจยาวนานแต่
เธอก็อตุ ส่าห์เคลียร์ งานให้ หมด เพราะไม่อยากพลาดพิธีกรรมแบบแมว ๆ
หรื อใครจะเรี ยกอะไรก็ตามเธอก็ไม่แน่ใจ

ระหว่างทางที่นวลกำลังเดิน นวลแหงนหน้ ามองพระจันทร์ 15 ค่ำดวงกลม

ๆ สวย ๆ ดูดงึ ดูดตามาก ๆ

นวลเดินใกล้ ถึงที่หมายคือสนามเด็กเล่น ทันใดแมวคุ้นตาหนึง่ ในเจ็ดตัวที่

วนเวียนอยูท่ ี่บ้านนวล สบตากับนวลแล้ ววิ่งออกตัวไปข้ างหน้ าเหมือนกับ
การนำทาง นวลค่อยข้ างสบายใจขึ ้น เนื่องจากแถวนี ้ค่อนข้ างเปลี่ยวทีเดียว
ในยามค่ำคืนแบบนี ้

นวลเดินตามไปเรื่ อย ๆ จนถึงต้ นไม้ ใหญ่ด้านหลัง ซึง่ นวลก็ไม่เคยเดินมา

แถวนี ้เลย นวลมองขึ ้นไปที่ต้นไม้ สงั เกตเห็นว่าต้ นไม้ ใหญ่ต้นนี ้มีบ้านต้ นไม้
อยูข่ ้ างบนด้ วยแต่ก็ดทู รุดโทรมเหมือนจะพังได้ ทกุ เมื่อ นวลก้ มตัวและศีรษะ
เดินไปหลังต้ นไม้ ด้ านหลังที่วา่ นี ้ได้ แสงไฟจากถนนสาดมาบาง ๆ พอดี ดัง
นันถึ
้ งจะลับสายตาแต่ก็ไม่มืดมากไป

ฉากที่เห็นในตอนนี ้คือเจ้ าสมหวังยืนอยูบ่ นลังเก่า ๆ เป็ นการทำตัวเองให้ สงู

ขึ ้นกว่าปกติ เหมือนเป็ นเวทีเล็ก ๆ ให้ ตวั เอง

แมวอีกหกตัวนัง่ บ้ างยืนบ้ างรายล้ อมอยูร่ วมถึงเจ้ าแต้ มต่อเลขา

“เชิญ ๆ” สมหวังเห็นนวลก่อนใครเอ่ยต้ อนรับ
32
“ยินดีต้อนรับจ้ าาาา” แต้ มต่อเอ่ยสนับสนุน
สังคมแมวที่น่ารัก นวลก็ยิ ้มทักทายเจ้ าเหมียวทุกตัวเช่นกัน

“คืนนี ้เรามีแขกพิเศษ”
นวลรู้วา่ สมหวังหมายถึงตัวเองแน่นอน จึงยิ ้มอีกครัง้ และโบกมือบ๊ ายบาย

“เจ้ าของบ้ านของเรานัน่ เอง” แล้ วแมวทุกตัวก็ทำท่าปรบมือแบบมีเสียงบ้ าง

เล็กน้ อยเนื่องจากขนที่มีในมือกลบเสียงดังแบบมนุษย์ไป แต่นวลก็เข้ าใจได้
ฟั งแปลก ๆ แบบเหมียว ๆ ดีเหมือนกัน

“ใกล้ เที่ยงคืนแล้ ว” สมหวังพูดเรี ยกร้ องให้ สมาชิกรับทราบ

“คืนนี ้ฉันจะทำพิธีและขอพรอะไรกับพระจันทร์ สกั หน่อย”
“มันเป็ นสิ่งที่พวกเราควรจะได้ มา”
นวลคิดในใจว่าได้ มาอีกไม่นานก็จะถูกเจ้ าของที่เอาคืนกลับไปอยูด่ ี แต่ไม่
ได้ พดู ออกไป

เหมือนเข้ าสูโ่ หมดพิธีการขอพร สมหวังยกมือขึ ้นสลับซ้ ายขวา ทำหัวยึกยัก

ไปข้ างหน้ าทีข้างหลังที ที่น่าแปลกคือเจ้ าแมวที่อยูร่ อบเวทีก็ทำท่าลักษณะ
เดียวกันหมด ถ้ ามีเพลงมัน ๆ ประกอบไปด้ วยน่าจะเข้ าที ดูเหมือนนัดกัน
ทำอย่างจริ ง ๆ จัง ๆ และเป๊ ะมาก

นวลตะลึงและแอบขำ ดีที่นวลใส่หน้ ากากมาเป็ นการปกปิ ดรอยยิ ้มได้

เพราะถ้ าพวกเจ้ าเหมียวเห็นอาจไม่พอใจก็เป็ นได้

33
ยังไม่จบที่สเต็ปเดียว สมหวังเปลี่ยนท่าทางเอาหางยกตัวเองขึ ้น ซึง่ ดูไม่นา่
จะเป็ นไปได้ แต่หางสมหวังดูแข็งแรงสามารถยกตัวให้ ลอยขึ ้นพร้ อมกันนันก็ ้
แหกขาออกขวาซ้ ายแยงขึ ้น ๆ ลง ๆ และมือทังสองก็
้ แทงขึ ้นฟ้าเป็ นจังหวะ ๆ
แต่ทา่ นี ้เจ้ าเหมียวลูกสมุนทังหมดไม่
้ ได้ ทำตาม พร้ อมกันนันสมหวั
้ งก็ทำ
เสียงประหลาดออกมา
...........

34
6

จับไม่ได้ วา่ ภาษาอะไร ที่แน่ ๆ ไม่ใช่ภาษาพูดคุยกัน ครุ๊ก ๆ คริ๊ ก ๆ ฟั งไม่

ออก หน้ าตาก็ไปหมดคิ ้วขมวดบ้ าง ยิ ้มบ้ าง หน้ านิ่งบ้ าง สรุปคือนวลงงกับ
สิ่งที่เห็น คงต้ องละไว้ ในฐานที่ไม่เข้ าใจกับพิธีกรรมแบบเหมียว ๆ เช่นนี ้

หลังเต้ นประกอบกิจกรรมและร่ายมนต์แล้ ว สมหวังเหมือนกลับสูภ่ าวะปกติ

สมหวังยกมือทังสองข้
้ างขึ ้นนิ่ง ๆ สูง ๆ เงยหน้ ามองพระจันทร์ พร้ อม ๆ กับ
พวกทังหกก็
้ ทำท่าเหมือนกัน สักพักเจ้ าสมหวังก็พดู ขึ ้นว่า
“ข้ าน้ อยในนามแมวผู้ที่เกิดวันขึ ้น 15 ค่ำ ทำพิธีเคารพพระจันทร์ เรี ยบร้ อย
แล้ วต่อไป……..” สมหวังไม่ทนั พูดจบ
“ฉันรู้แล้ วต่อไปเจ้ าขอพรที่เจ้ าประสงค์มาได้ เลย”

นวลแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง หรื อพูดให้ ถกู คือไม่อยากเชื่อหูตวั เอง

ได้ แต่เอามือปิ ดปากตัวเองตะลึงกับสิ่งตรงหน้ า เสียงกังวาลมาจากไหนไม่ร้ ู
และไม่เห็นคนพูดสักคน จะว่าเป็ นเสียงคนแถวนี ้ก็ไม่ใช่ เพราะเสียงฟั ง
กังวาล นวลดูรอบ ๆ อีกครัง้ ให้ แน่ใจว่าไม่มีใครอยูแ่ ถวนี ้จริ ง ๆ นอกจากตัว
เองและเจ้ าเหมียวพวกนี ้

“ว่าสิ่งที่เจ้ าต้ องการมา”

สมหวังตังใจคิ้ ดคำพูดให้ ดีอีกครัง้ เพราะจะพูดผิดไม่ได้ เลย ถือเป็ นวาจา
สิทธิ์ขออะไรท่านดวงจันทร์ จะประทานให้ อย่างนัน้ จึงต้ องตังใจเป็
้ นพิเศษ
“ข้ าอยากขอให้ ………..”
ตอนนี ้เจ้ าเหมียวทุกตัวเสียงเงียบไม่เคลื่อนไหว และนวลก็กำลังฟั งอย่างใจ
ระทึกสุด ๆ

ก่อนที่จะพูดต่ออีกแค่นิดเดียวจะจบประโยค สิ่งที่ไม่คาดฝั นก็เกิดขึ ้น

เสียงคนจากไหนไม่ร้ ูยงั หาต้ นเสียงไม่ได้ แทรกขึ ้นมาดัง ๆ ก่อนสมหวังจะได้

พูดประโยคสำคัญ
“ขอให้ ศพที่ข้าฝั งไว้ หายไป”

แมวทุกตัวและนวลหันหาเสียงต้ นทาง ฟั งได้ ชดั เจนขึ ้นว่ามาจากด้ านบน

แต้ มต่อชี ้นิ ้วขึ ้นข้ างบน “บ้ านต้ นไม้ ”
สมหวังเกาหัวแกรก ๆ “แย่ละ่ สิ”

เสียงก้ องกังวาลกลับมาอีกครัง้
“เจ้ าจะได้ รับสิ่งนันเดี
้ ๋ยวนี ้” ว่าแล้ วก็เป็ นเสียงเงียบไป

ไม่ทนั ที่เจ้ าเหมียวทังหลายจะขึ

้ ้นไปตรวจหาข้ างบนบ้ าน ดูเหมือนมีเสียง
เคลื่อนไหวบางอย่างบนบ้ านต้ นไม้ แล้ วเสียงเปิ ดประตูจากบ้ านต้ นไม้ ด้าน
บนก็ดงั ออกมา
นวลเห็นมือคนแห้ ง ๆ เหี่ยว ๆ ดูสกปรกบนประตูกำลังค่อย ๆ แง้ มประตู
ออกมา

“ฮาฮ่า”
นวลปิ ดปาก เจ้ าเหมียวทังหมดกระโดดไปอยู
้ ห่ ลังหัวหน้ าสมหวัง

36
“แก..................แกเองหรอ” สมหวังจำได้
“ไอ้ บ้าจรจัด” แต้ มต่อจำได้ ขึ ้นใจ
ไม่ร้ ูวา่ ชายไร้ บ้านจรจัดคนนี ้อยูม่ าตังแต่
้ เมื่อไร บ้ านต้ นไม้ ที่ดทู รุดโทรมนี ้
อาจเป็ นที่พกั พิงของชายคนนี ้มาตลอดอยูแ่ ล้ ว เนื่องจากทังนวลและแก๊
้ ง
แมวไม่มีใครมาเยี่ยมเยียนบริ เวณนี ้สักเท่าไร จึงไม่มีใครรู้
ชายสกปรกค่อย ๆ ปี นลงมาจากต้ นไม้ พร้ อมโชว์รอยยิ ้มฟั นขาว ๆ ดำ ๆ
“บอกแล้ วไง พวกแกหนีฉนั ไม่พ้นหรอก”
“แถมมาให้ เจอถึงที่” ชายจรจัดไม่สะทกสะท้ านกับสิ่งที่เพิ่งทำลงไป การขอ
พรตัดหน้ ามีผลแล้ วทันที นัน่ ทำให้ สมหวังไม่พอใจอย่างมาก
สมหวังกระโดดจู่โจมชายคนนันทั
้ นที
ชายจรจัดปั ดมือไปมา แถมลูกเตะไปหนึง่ ทีที่ลำตัวสมหวัง เจ้ าเหมียวพวก
พ้ องทังหมดเข้
้ ารุมช่วยโจมตีชายแปลกหน้ า
มือขวามือซ้ ายของชายจรจัดปั ดไปปั ดมา เท้ าก็ออกลูกเตะไปด้ วย ลูกกังฟูก็
มา ตอนนี ้แมวหมูข่ องจริง
นวลมองดูไม่อยากใช้ กำลังได้ แต่พดู ขึ ้นว่า
“นายเป็ นใครมาทำอะไร”
ไม่ทนั ได้ ตอบ มีเสียง “พลัก่ !!” หลายที
ปรากฏว่าเจ้ าเหมียวตอนนี ้คอพับคออ่อนนอนโอดโอยกันหมดทุกตัว
“เลิกยุง่ กับกู” ชายสกปรกคำรามดัง ๆ และยังจะตามไล่เตะแมวแต่ละตัว
37
นวลเค้ ามาห้ ามยืนปกป้องแมวจากชายคนนัน้ “พอแล้ ว !!! ๆ ๆ”
ชายดังกล่าวมองไปที่นวลชัด ๆ พอเห็นเป็ นคนตัวเป็ น ๆ รู้สกึ ไม่อยากยุง่
และกลัววุน่ วายไปกันใหญ่ เมื่อเห็นดังนันจึ
้ งถอยออกมาแล้ วหันหลังกลับ
เดินออกไปเร็ ว ๆ
“เป็ นไงบ้ าง” นวลถามเจ้ าเหมียวด้ วยความห่วงใย
ตอนนี ้เจ้ าแมวเจ็บบ้ าง นอนนิ่งบ้ าง
แต้ มต่อดูจะยังไม่ได้ สติ นวลแตะตัวโยกไปมาเบา ๆ ให้ ความรู้สกึ กลับมา
สำหรับสมหวังรู้สกึ ตัวแล้ วแต่เจ็บที่โดนเตะมา ยังนอนนิ่ง ๆ แต่ใจไม่อยูก่ บั
เนื ้อกับตัวแล้ ว
“มันขโมยพรเรา” สมหวังแค้ นใจ
สมหวังและแต้ มนอนฟุบไปส่วนแมวตัวอื่น ๆ ก็นอนพักเช่นกัน
นวลเดาได้ จากสีหน้ าท่าทางการตอบสนองของสมหวังและแต้ มต่อ เธอเดา
ว่าคงเป็ นปี สุดท้ ายของการมีชีวิตแน่ ๆ นวลไม่ถามอีก
นวลเอาผ้ าห่มมาใช้ ให้ เป็ นประโยชน์ เธอเอามาห่อแมวทังเจ็
้ ดกลับไปพัก
รักษาตัวที่บ้านเธอ เพราะคิดว่าทังหมดคงเจ็
้ บจบไม่มีแรงขยับเขยื ้อนแน่ ๆ
..........
เช้ าวันนี ้ตะวันมีนดั กับผู้รับเหมาถมที่ปรับปรุงที่ดิน ตะวันลางานวันนี ้เพื่อ
ธุระนี ้โดยเฉพาะ เค้ าเป็ นคนก่อนเวลาจึงเดินทางมาดูที่ของตัวเองก่อนเวลา
นัดหมาย

38
ที่ดินตอนนี ้มีหญ้ าขึ ้นสูงประมาณเมตรกว่า ๆ ทังผื
้ น ลักษณะที่ดินเป็ น
สี่เหลี่ยมจัตรุ ัสแม้ ไม่ติดถนนใหญ่แต่ก็เข้ าซอยมาไม่ลกึ มาก

ตะวันเดินแหวก ๆ ทางเข้ าไปสำรวจ มีบางส่วนที่หญ้ าไม่สงู มาก เข้ าไป

สังเกตเห็นหลุม บ่อ และเนิน ตะวันวันนึกในใจต้ องมีการถมที่เติมเต็มแถวนี ้

ตะวันเห็นมีสากเศษอาหารบ้ าง คาดว่าคงเป็ นหมาแมวมาอยูแ่ ถวนี ้ ตะวัน

เดินลึกเข้ าไปอีกเรื่ อย แล้ วก็ชะงักกึก

“เฮ้ ย!!!”
ตะวันเห็นแมวฝูงหนึง่ เรี ยกว่าฝูงเพราะดูผวิ เผินก็หลายตัวอยู่ พวกมันกำลัง
นัง่ ๆ นอน ๆ และบางตัวก็กินอาหารอยู่

เจ้ าแมวพวกนี ้หันหน้ ามองตะวันแบบถมึงทึงไม่เป็ นมิตรเอาซะเลย บางตัว

กำลังเดินเข้ ามาหาตะวัน เหมือนเค้ ากำลังบุกรุกที่ของพวกมันมากกว่า

ตะวันถอยร่นไปตามทางที่เข้ ามา รี บเดินเร็ว ๆ ออกไป ตะวันเดินกลับมา

ข้ างหน้ าที่ดนิ ได้ ยินเสียงรถกระบะคันหนึง่ ด้ านหลังบรรทุกรถแบกโฮหรื อรถ
ขนดินเคลียร์ พื ้นที่มาด้ วย

ใช่แล้ วนี่คือคนงานที่เค้ าติดต่อไว้ มาตรงเวลาเช่นกัน

ตะวันโบกมือทักทาย
“ผมตะวันครับ เจ้ าของที่ดนิ ที่ตดิ ต่อไป”
39
“ครับ ๆ“ นายช่างเลื่อนกระจกพยักหน้ ารับทราบเข้ าเกียร์ จอดรถให้ ดีและ
ดับเครื่ องยนต์

“ครับคุณตะวัน เดี๋ยวเราจะเริ่มกันเลยตามที่คยุ กันไว้ คนงานอีกสามคนเดิน

ลงมาสมทบทักทายสวัสดีคณ ุ ตะวัน

“ดีครับ เริ่ มเลยก็ดีครับ”

นายช่างที่ดเู หมือนเป็ นหัวหน้ างานมองหน้ าลูกน้ องอย่างเข้ าใจกัน ทังหมด
้
ทำการบ้ านมาเป็ นอย่างดีเพื่อภารกิจนี ้

“ไม่ต้องห่วงนะครับ คุณตะวันเชิญตามสบาย เดี๋ยวตรงนี ้ปล่อยพวกเรา

จัดการได้ เลย”
“ออครับ อยากบอกนิดนึงว่าด้ านหลังลึก ๆ มีฝงู แมวอยูน่ ะครับ ระวัง ๆ
หน่อย เดี๋ยวมันแตกตืน่ วุน่ วายได้ ”
นายช่างพยักหน้ ารับทราบอย่างเข้ าใจ “ได้ ครับเดี๋ยวผมจะลองดูให้ ครับ”

ตะวันเดินกลับไปที่รถกะว่าจะไปหาอะไรกินสักหน่อย ช่วงเวลานี ้ปล่อยพวก

เค้ าทำงานไปไม่ได้ กงั วลอะไร

คนงานและหัวหน้ าเห็นรถเจ้ าของที่ออกไปแล้ ว ทังหมดเปลี ้ ่ยนคาแรคเตอร์

ทันที สังเกตได้ วา่ มุง่ มัน่ ดุดนั และไม่เป็ นมิตรเลย ดูเหมือนมีเป้าหมายอะไร
บางอย่างกับที่ตรงนี ้

“รี บเลย” นายช่างออกคำสัง่ หนัก ๆ ชัด ๆ

40
ทังหมดรี
้ บนำอุปกรณ์ และรถแบกโฮลงจากท้ ายกระบะ เพื่อทำการพลิกผืน
ดิน 1 ไร่นี ้ เพื่อหาอะไรบางอย่าง
……….

41
7
“ฉันบอกแล้ วไงไม่ให้ โทรมาไอ้ บ้า!!!!”
สุพจน์เจ็บใจตัวเองไม่น่ารับเบอร์ โทรศัพท์แปลก ๆ สายนี ้ แต่ตอนนี ้ไม่ทนั
แล้ วและรู้เป็ นอย่างดีวา่ ปลายสายคือใคร
“เฮ้ ยยยย นายท่าน” ปลายสายพูดกวน ๆ ใส่
“แกมีอะไรรี บพูดมา”
“จะขอเบิกเงินสักก้ อนน่ะครับนาย”
“เงินอะไรอีก อัว๊ ให้ ไปหมดแล้ ว”
“แต่เรื่ องนี ้ นายท่านต้ องชอบใจแน่ ๆ”
สุพจน์นกั ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ไม่คอ่ ยชอบใจนักกับการสนทนาที่ตวั เองดู
จะเป็ นรอง ยิ่งปลายสายเป็ นคนที่เค้ าไม่อยากคุยด้ วยแบบนี ้

ปลายสายอธิบายยืดยาว ชักแม่น้ำทังห้ ้ า เพราะสิ่งที่กำลังเล่าฟั งแล้ วเป็ น

เรื่ องเหลือเชื่อมาก ๆ
“แกพูดบ้ าอะไรวะ” เจ้ านายค้ าที่ดไู ม่เชื่อเอาซะเลย
“เชื่อสิเจ้ านาย”
“เอางี ้ ถ้ ามันเป็ นจริงฉันจะให้ เงินแกสักก้ อนไปตังตั
้ วมีกินมีใช้ สกั เจ็ดหลัก”
ปลายสายฟั งอย่างพึงพอใจ
“ตอนนี ้ลูกน้ องอัว๊ กำลังไปจัดการที่ดนิ ตรงนันอยู
้ ่ ถ้ าลูกน้ องฉันรายงานว่าไม่
พบ แกก็จะได้ เงินไป”
เจ้ าสัวสุพจน์ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองเชื่อสิ่งที่คน ๆ นี ้พูดมา แต่เพื่อความ
สบายใจจะได้ ไม่ต้องมาตอแยเค้ าอีกจึงเสนอแบบนี ้ไป
“ครับท่าน” ปลายสายยิ ้มอย่างมีเลศนัย กดวางหูไป ชายจรจัดตอนนี ้คิดฝั น
ไปไกลแล้ ว
……….
เจ้ าเหมียวทังหลายหายจากอาการเจ็
้ บปวดได้ อย่างรวดเร็ วมากจนนวล
แปลกใจแต่ก็ดีใจที่หาย

นวลเทอาหารแมวใส่ให้ เจ้ าเหมียวทุกตัว

“ขอบใจนะนวล” แต้ มต่อเอ่ยขึ ้นหลังจากไม่ได้ พดู มานาน
“แล้ วเธอเป็ นไงบ้ าง”
“ฉันโอเคแล้ ว ส่วนเจ้ าพวกนี ้ก็ดีขึ ้นนะ”
เจ้ าแมวที่เหลือไม่ได้ พดู อะไรแค่ยิ ้มให้ แสดงว่าดีขึ ้นแล้ ว

“แล้ วเจ้ านายไปไหน” นวลมองหาไปมาไม่เห็นสมหวังแถวนี ้เลย

“อาจไปสงบใจอยู”่ แต้ มต่อเดาใจได้
“คงเสียดาย แต่ก็ยงั เหลือพรอีกข้ อนี่”
“ถูกเผง!!!” แต้ มต่อทำนิ ้วเหมือนปื นยิงตรงไปที่นวล และทำปากหวอให้ ดู
เข้ ากัน
“แย่จงั เสียพรนันไป”
้ แล้ วอยู่ ๆ นวลก็คดิ อะไรดี ๆ ออก กล่าวว่า
“แล้ วทำไมไม่ขอขยายให้ มีพรไปเรื่ อย ๆ ล่ะ”
“พระจันทร์ ก็ไม่โง่นาาาา” แต้ มต่อพูดทีเล่นทีจริงกับนวล
“ท่านไม่ให้ อะไรแบบนันหรอกถื
้ อว่าโลภ และอีกอย่าง ท่านไม่ให้ พรกับการ
ทำสิ่งที่ไม่ดีด้วยนะ”
นวลเริ่ มเข้ าใจระบบขอพรอันนี ้มากขึ ้น แม้ เธอไม่ได้ เกี่ยวข้ องอะไรแต่ก็ช่วย
คิดได้ หากได้ ข้อมูลที่ถกู ต้ อง
43
“งัน…………….”
้ นวลพูดไปคิดไปเว้ นวรรคเอาไว้
“อะไรหรอ” แต้ มต่อก็อยากรู้ไปด้ วย เห็นนวลทำท่าคิด
“สิ่งที่ชายสกปรกคนนันขอ……อาจไม่
้ เป็ นจริงก็ได้ สิ”
แต้ มต่อคอเอียงทำท่างง ๆ เช่นเคยนึกในใจ “ไรหว่า”
………
การขุดดำเนินไปอย่างเร่าร้ อน รุนแรง เหมือนเร่งให้ เจอก่อนที่เจ้ าของที่จะ
กลับมา

อีกด้ าน ชายจรจัดที่ความจำยังดี ทบทวนในหัวว่า เมื่อกี ้เจ้ านายบอกว่าลูก

น้ องกำลังปรับปรุงที่ดินตรงนันอยู
้ ่ จึงได้ โอกาสไปแอบดู อยากทราบว่าทุก
อย่างที่ขอเป็ นจริ งหรื อไม่

กลุม่ คนงานชายฉกรรจ์เดินมาถึงด้ านหลังที่ดิน เจ้ าฝูงแมวกำลังมองจ้ องมา

ที่กลุม่ คนเหล่านันว่
้ ากำลังทำอะไร เหมือนว่าจะบุกรุกที่ของพวกมัน ความ
เป็ นเจ้ าของหวงที่ก่อให้ เกิดความเกรี ย้ วกราด
หัวหน้ ามองเห็นหันไปสัง่ ลูกน้ องโหด ๆ
“เอาพวกมันออกไป” สิ ้นเสียงนี ้
ชายหนุ่มฉกรรจ์จบั บ้ าง เตะบ้ าง ใช้ ไม้ ฟาดบ้ างโยนแมวพวกนี ้ออกไป ไล่
แบบไม่ใยดีและเหี ้ยมเกรี ยม บางตัวโดนตบ เตะ เจ็บตัวกันไป จนแมวทังฝู ้ ง
กระเจิง
ชายจรจัดเห็นเหตุการณ์ มองอยูอ่ ย่าง ๆ เงียบ ๆ ต่อไป

ชายฉกรรจ์คนงานกำลังทำตามคำสัง่ นายช่างใหญ่ ระดมสรรพกำลังค้ นหา

บางสิ่งต่อไป รถแบกโฮก็ขดุ ไปเรื่ อย
44
ชายจรจัดรู้ตำแหน่งดีวา่ สิ่งที่หาอยูท่ ี่ไหน แต่เค้ าก็ได้ แต่แอบดู คิดว่ายังไง
เดี๋ยวก็ต้องหาเจอ เค้ าไม่จำเป็ นต้ องบอกอะไรคนพวกนี ้

การค้ นหายังคงเดินหน้ าต่อ แล้ วเสียงโทรศัพท์ก็ดงั ขึ ้นที่เครื่ องนายช่าง

หัวหน้ า
“ครับท่าน”
“เจอรึยงั ” เสียงเรี ยบ ๆ ติดตามงานแต่คอ่ นข้ างให้ ความรู้สกึ กดดันพอ
สมควร
“ยังครับท่าน แต่พวกเรากำลังเร่งมือครับ”
“ฉันได้ รับโทรศัพท์จากไอ้ คนทำแล้ ว มันบอกว่าตอนนี ้หายไปแล้ ว ฉันก็ไม่
อยากจะเชื่อเท่าไหร่ จะยังไงก็บอกมาด่วน ๆ ฉันรออยู”่
“ครับท่าน เดี๋ยวรี บหาต่อครับ”
ขณะกำลังจะวางสายแล้ ว หนึง่ ในกลุม่ คนงานที่กำลังขุดดินอยูใ่ ช้ จอบเคาะ
สิ่งที่เค้ าขุดเจอจนได้ ยนิ ไปทัว่
“แก๊ ก ๆ !! แก๊ ง ๆ !!” เสียงจอบกระแทกกับอะไรบางอย่างอยู่
“เจอแล้ วครับนาย” คนงานคนนันตะโกนออกมาให้
้ นายได้ ยิน
นายช่างหัวหน้ าดูจะพึงพอใจยกนิ ้วโป้งให้ แล้ วรี บรายงานนายท่านในสาย
ต่อทันที
“ท่านครับ เราเจอแล้ วครับ”
ปลายสายยิ ้ม “รี บเอาไปเผาซะ”
“ครับท่าน”
เจ้ าสัวที่ดนิ โล่งใจขึ ้นเยอะ และไม่ต้องเสียตังค์ให้ ไอ้ คนจรจัดคนนันอี
้ กด้ วย

45
ขณะนันชายจรจั
้ ดมองดูอยูอ่ ย่างสนใจ ที่เห็นนัน่ มัน
“กะโหลก!!!!!!” ชายจรจัดอุทานขึ ้นดัง ๆ แล้ วรี บก้ มตัวลงแล้ วหุบปาก รำพึง
รำพันกับตัวเอง
“ไอ้ พวกแมวบ้ ากูไม่นา่ เชื่อมันเล้ ยยยย”

เสียงรถคันหนึง่ กำลังขับใกล้ เข้ ามา ทุกสายตามองเป็ นตาเดียวกัน

“เฮ้ ย!!!” หัวหน้ าพูดออกมาดัง ๆ มองหน้ าลูกน้ องทุกคน
“กลบเร็ วววววว!!!!”
……….
นวลทบทวนขันตอนสุ ้ ดท้ ายก่อนพบคุณตะวันพรุ่งนี ้ตอนเย็น หลังจากง่วน
อยูก่ บั เจ้ าเหมียวทังหลาย
้
คุยกับตะวันพรุ่งนี ้ นวลหวังว่าลูกค้ าคงถูกใจ การออกแบบสิ่งใด นวลจะ
พยายามรับความต้ องการของลูกค้ าให้ หมด และบวกเข้ ากับความเป็ นตัว
ตนของลูกค้ าที่เธอได้ สมั ผัสมา
การออกแบบดูไม่ยาก ไม่ซบั ซ้ อน ดูสะอาด สไตล์มินิมอล เน้ นแสงธรรมชาติ
การจัดวางของภายในร้ านจะใข้ การวางต่อกันขึ ้นบน เพราะตึกนี ้จะมี
หลังคาสูง การวางต่อกันขึ ้นไปจะประหยัดเนื ้อที่ได้ เยอะและไม่รก
สีที่ใช้ เป็ นตีมขาวดำผสมพาสเทลดูแข็งแรงแต่แฝงไว้ ด้วยความสบาย
สายตา
นวลกลับมาดูและติวตัวเองว่าจะนำเสนออย่างไร สักครู่มีแขกสี่ขาหน้ าเก่า
เดินเข้ าหา
“ว่าไง” นวลทักสมหวังก่อน
“ก็งนั ้ ๆ” สมหวังตอบแบบเซ็ง ๆ
“ได้ คยุ กับแต้ มต่อมัย”้ นวลถามเผื่อแต้ มต่อจะทำให้ ร้ ูสกึ ดีขึ ้น
46
“ยังเลย” สมหวังตอบแบบไม่มองหน้ า
“ไม่ต้องเสียใจไปหรอก ยังมีพรเหลืออยูอ่ ีกข้ อนะ”
สมหวังเบือนหน้ าไป
“พวกเธออยูท่ ี่นี่ได้ นะ”
“อยูไ่ ปเรื่ อย ๆ เป็ นเพื่อนกัน” นวลพูดไปยิ ้มไปแบบดูอบอุน่ และเป็ นมิตร
อย่างจริ งใจ
สมหวังยิ ้มกลับแบบขอบคุณจริง ๆ
……….

47
8
“ทุกอย่างโอเคครับ” นายช่างพูดและทำท่าก้ มหัวให้ อย่างนอบน้ อม

ตะวันขับรถกลับมาตรวจตราที่ดินอีกครัง้
“ดีครับ”
“นี่ผมซื ้อข้ าวกับน้ำมาฝาก” ตะวันไปกินข้ าวและยังซื ้อของกินมาฝากคน
งาน

ตะวันทำท่าจะเดินเข้ าไปสำรวจที่ดิน คนงานเดินมาประกบเหมือนเชิญให้

ไปดูทางซ้ ายก่อน เพราะทางขวาดินสด ๆ เพิ่งกลบกลับไปอาจดูแปลกตา
ถ้ าเจ้ าของที่เห็น

ตะวันเดินไปทางซ้ ายตามทาง มองไปรอบ ๆ ยังไม่เห็นมีการถาง ตัด หรื อ

โค่นอะไร คิดในใจงานนี ้คงอีกนานกว่าจะเสร็จ ซึง่ เค้ าไม่สบายใจนักถ้ าต้ อง
ลางานมาดูที่เพิ่มอีกวันหรื อสองวัน

ตะวันเดินตัดไปตรงกลางที่ดินเลี ้ยวไปด้ านหลังมองหาเจ้ าแมวฝูงนัน้

“พวกแมวไปไหนแล้ ว”
“เราไล่ไปหมดแล้ วครับ” ชายคนหนึง่ ตอบ
ตะวันนึกในใจก็ยงั ดีที่มีอะไรคืบหน้ า

ตะวันเดินมาเรื่ อย ๆ เจอชายคนงานอีกคน ตอนนี ้มีคนงานประกบทังหน้

้ า
หลังเลย รู้สกึ อึดอัดพิกลแต่ตะวันไม่ได้ แสดงอาการอะไร
ตะวันเริ่ มเดินกลับมาทางขวาบ้ าง คราวนี ้นายช่างหัวหน้ าดักอยู่
นายช่างพูดยิ ้ม ๆ “หาอะไรรึเปล่าครับ”
ตะวันไม่ตอบแต่ยิ ้มกลับไป มองลงล่างเล็กน้ อยแล้ วมองขึ ้น ตะวันสังเกตได้
ว่านายช่างใหญ่ยืนอยูบ่ นเนินดินใหม่ ๆ ที่ขดุ จากข้ างล่างขึ ้นมาโปะข้ างบน
“ผมก็เดินไปเรื่ อยครับ” ตะวันเหมือนมองเก็บรายละเอียดของงานและดู
สภาพของดินไปด้ วย
ตอนนี ้หน้ าหนึง่ หลังสามรอบตัวตะวัน ขยับไปไหนลำบาก
“ผมขอเดินทางนี ้หน่อยครับ” ตะวันรู้วา่ ทางไหนเป็ นอย่างไร ใช่วา่ เค้ าจะไม่ร้ ู
เรื่ องที่ดินของเค้ าเอง ทางข้ างหน้ าเป็ นหลุม ๆ ตะวันอยากจะดูวา่ มีอะไร
เปลี่ยนแปลงมัย้ รถแบกโฮก็จอดอยูใ่ กล้ ๆ น่าจะมีการขุดหรื อถมไปแล้ ว

“ทางนี ้กำลังขุดครับ ผมว่าให้ เค้ าทำงานต่อเถอะครับ” หัวหน้ าพูด ๆ ยิ ้ม ๆ

ตามสไตล์

ตะวันคิ ้วขมวด เห็นได้ ชดั ว่าตอนนี ้ไม่มีใครอยูบ่ นรถแบกโฮ หรื อก็คือยังไม่

ได้ ทำการขุดอะไร ทำไมจะเดินเข้ าไปไม่ได้

“ผมอยากจะสำรวจต่อครับ” ตะวันไม่ยิ ้มและเริ่มอึดอัดกับสถานการณ์

“ได้ ๆ ครับ ไม่มีปัญหา” นายช่างก้ มหัวเร็ว ๆ สองครัง้ และยิ ้มให้ แบบ

นอบน้ อม

นายช่างหลบทางให้ ตะวันเดิน ตะวันเหยียบลงบนเนินดินที่เป็ นการกลบ

อะไรสักอย่าง นี่ไม่เหมือนการขุดเพื่อเคลียร์ พื ้นที่แต่ดเู หมือนการกลบอะไร
49
สักอย่าง

ดินนิ่ม ๆ บนฝ่ าเท้ าตะวันให้ ความรู้สกึ ว่าใต้ เท้ าเป็ นหลุมกว้ าง ๆ

“ตรงนี ้กำลังทำอะไรครับ” ตะวันถาม

ชายฉกรรจ์ไม่ได้ เดินตามตะวันเข้ าไปในบริเวณนัน้ แต่กำลังมองหน้ ากัน

และหันไปมองหัวหน้ า

หัวหน้ าหันกลับหลังมาตอบคำถามตะวัน
“กำลังเอาดินด้ านล่างมาไว้ ด้านบนแทนครับ ทำให้ หน้ าดินร่วนซุยแล้ วกด
ทับให้ แน่นอีกครัง้ ครับ”

ตะวันพยักหน้ าทำหน้ าพอเข้ าใจ และเดินต่อ ดินที่ตะวันเดินไปยวบไปเรื่ อย

ๆ จากการเอาดินขึ ้นมากลบแบบลวก ๆ ไม่ทนั ได้ อดั แน่นดีนกั

ขณะที่เดินทันใดนันขาข้
้ างหนึง่ จมลึกลงไป โดยไม่ได้ ตงใจขาข้
ั้ างนันกดลง
้
ไปเหยียบอะไรบางอย่างแข็ง ๆ

ตะวันทำสีหน้ างง ๆ ไม่ทนั จะได้ ร้ ูสกึ อะไรต่อ แขนทังสองถู

้ กชายคนงานสอง
คนยกตัวขึ ้น ตะวันถูกดึงตัวขึ ้นอย่างรวดเร็ว

“ผมว่าจะเสียเวลานะครับ ให้ พวกเราทำงานต่อเดี๋ยวคุณตะวันค่อยมาตรวจ

ทีเดียวตอนเสร็ จดีกว่ามัยครั
้ บ” นายช่างออกความเห็นตอนนี ้ดูจริ งจังแล้ ว
50
ตะวันเหมือนถูกล็อคแขนทังสองข้
้ างไว้ หนัก ๆ เกร็ ง ๆ ตะวันพยายามสะบัด
ออกทันที

“โอเค ๆ ครับ ผมจะกลับมาดูอีกทีละกันครับ”

ตะวันเดินกลับไปที่รถ ยังไม่ร้ ูจะไปไหนแต่ร้ ูสกึ อยากปล่อยให้ คนงานทำงาน

ให้ สะดวกที่สดุ แต่ยงั เก็บความรู้สกึ ของแข็ง ๆ ที่สมั ผัสได้ ที่ฝ่าเท้ า
……….
ชายจรจัดเดินกลับมาอย่างอารมณ์เสีย แมวพูดได้ เป็ นเรื่ องจริ ง แต่พรไม่
จริง เค้ าดูรับไม่ได้ และพยายามหาเจ้ าแมวพวกนัน้

“ไอ้ บ้านี่” ชายจรจัดวิ่งไล่จบั แมวตัวหนึง่ แต่มนั กระโดดไปเรื่ อย ๆ แล้ วหัน

มามองเป็ นระยะ ชายคนนี ้ก็ยงั ตามต่อ

ตามไปเรื่ อย ๆ คิดว่าต้ องเจอสักตัว ชายสกปรกคนนี ้ไม่ร้ ูแมวตัวไหนแยกไม่

ออก ขอให้ จบั ได้ สกั ตัวเป็ นพอ

วิ่งมาถึงทางตันซอยหนึง่ เจอเจ้ าเหมียวตัวหนาสีเทากำลังคุ้ยเขี่ยหาอะไร

กิน ชายจรจัดเห็นแล้ วจึงค่อย ๆ เดินเงียบ ๆ ก้ มต่ำ ๆ ไปให้ ถึงที่หมาย

เจ้ าเหมียวยังไม่ร้ ูสกึ ถึงภัยอันตรายที่ใกล้ เข้ ามาเรื่ อย ๆ อย่างช้ า ๆ

“นี่แน่ะ!!!!” ชายจับหางแมวจากข้ างหลังอย่างรวดเร็ ว เสียงแมวร้ องดัง
“โอ้ ยยยยยยย!!!!”
51
แมวพูดได้ จริ ง ๆ ชายจรจัดพึงพอใจอย่างมาก
“มึงนะมึง หลอกกูได้ ” แล้ วจับหางดึงไปมา
“กูไปหลอกอะไรมึง ไอ้ บ้าสกปรก”
“ก็พรนัน่ ไง ไม่เห็นจะได้ เลย”
“พรบ้ าอะไรวะ กูจะไปรู้หรอ??!?!??”

แมวพูดได้ เป็ นเรื่ องเหลือเชื่อมาก ๆ แล้ ว ยิ่งการขอพรยิ่งเหลือเชื่อเข้ าไป

ใหญ่ ทุกสิ่งที่เกิดขึ ้นมาจากสมหวัง ทังการทำให้
้ แมวที่อยูร่ อบ ๆ บริ เวณพูด
ภาษาคนได้ และการทำพิธีขอพร แต่ก็ใช่วา่ แมวทุกตัวจะรู้เรื่ องการขอพรนี ้

“หยุดเดี๋ยวนี ้นะ!!!!!!!” เสียงดังมาจากด้ านบนกำแพง

ชายจรจัดและเจ้ าแมวตัวหนามองขึ ้นไปด้ านบน
“พวกแกเองนี่” ชายจรจัดชักจำได้ แมวทังคู ้ ด่ คู ้ นุ ตาเป็ นอย่างมาก

แล้ วเจ้ าแมวทังสองก็

้ กระโจนจากที่สงู ลงมาอย่างรวดเร็ ว การถีบตัวจาก
ด้ านบนลงมาเหมือนได้ พลังทำลายล้ างจากแรงโน้ มถ่วงอีกแรง

แมวทังสองจู
้ ่โจมจากด้ านบนโดยใช้ มือและเล็บข่วนไปที่หน้ าและตาชาย
จรจัดพร้ อม ๆ กัน โดยไม่ทนั ตังชายจรจั
้ ดล้ มลงโอดครวญด้ วยความแสบ

“ไอ้ เลว ไอ้ พวกบ้ าาาาานี่!!!!!!” ชายคนนี ้กำลังจับที่หน้ าที่ตาตัวเองอย่าง

เจ็บปวด

เมื่อมือชายจรจัดปล่อยจากหางเจ้ าแมวร่างใหญ่สีเทาแล้ ว มันจึงได้ โอกาส

52
หนีกระโดดไปตามเจ้ าเหมียวทังสองที
้ ่กำลังวิ่งไปข้ างหน้ า

“เดี๋ยวเถอะมึงงงงง” ชายจรจัดกัดฟั นกรอด….

……….
ตะวันตัดสินใจโทรบอกผู้รับเหมานายช่างใหญ่คนนัน้
“ฮัลโหลครับคุณตะวัน”
“ครับ ช่างทำต่อให้ เสร็จเลยนะครับ วันนี ้ผมคงไม่เข้ าแล้ ว ถมให้ เรี ยบร้ อย
แบบที่ตกลงกันนะครับ”
นายช่างรับทราบและยิ ้มมาตามสาย “ได้ เลยครับ ทางนี ้เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“ฝากด้ วยละกันนะครับ”
“ได้ ครับ ๆ”
“ครับ ๆ สวัสดีครับ”

ตะวันอยากให้ ผ้ รู ับเหมาและทีมงานได้ ทำงานอย่างเต็มที่เพื่ออะไรบาง

อย่าง
……….

53
9
เจ้ าสัวอสังหาริ มทรัพย์นงั่ จิบบรั่นดีไปดูทีวไี ป ทุกอย่างดูเข้ าที่เข้ าทางอย่าง
ใจเค้ าต้ องการ

หลังแยกทางกับภรรยา สุพจน์ก็ใช้ ชีวิตอย่างเพลย์บอย สนุกกับสาว ๆ และ

การท่องเที่ยว อาจต้ องขอบคุณอดีตภรรยาผู้ไม่รักดี ที่ทำให้ เค้ าได้ มีชีวิต
แบบนี ้

สิ่งสำคัญคือเค้ าไม่ชอบการถูกหลอก หรื อการทรยศหักหลัง หากเกิดขึ ้นก็

พร้ อมจะตัด ชน เลิก หรื อเลือดตกยางออกก็พร้ อม อย่างเช่นกรณีภรรยาผู้
ไม่รักดี ที่เค้ าตัดขาดไปแล้ ว

สักครู่มีเสียงโทรศัพท์ดงั ขึ ้นจากเลขาคนสนิท
“เรี ยบร้ อยมัย”
้ สุพจน์ไม่ถามอะไรอ้ อมค้ อม อยากเข้ าประเด็นไม่เสียเวลา
“ครับท่าน ตอนนี ้เก็บมาทุกชิ ้นแล้ วจะเอาไปเผาครับ”
“ดี งันก็
้ จดั การได้ เลย”
“ติดปั ญหานิดหน่อยครับ”
“อะไร” เจ้ าสัวสุพจน์ดไู ม่คอ่ ยอยากฟั งและเริ่มมีอารมณ์
“ตอนนี ้ที่ถนนข้ างหน้ ามีดา่ นตำรวจอยู่ กลัวว่าจะโดนตรวจหากขนไปตอนนี ้
น่ะครับ”
“อืม งันไม่
้ ต้องเสี่ยงเอาไว้ ตรงนันก่
้ อน พรุ่งนี ้ขอเวลาเจ้ าของที่อีกวัน แค่ช่วง
เช้ าก็คงจะจัดการทุกอย่างเรี ยบร้ อย”
“ได้ ครับนาย งันผมจะจั
้ ดการตามที่นายบอกครับ”
“เออ ๆ ตามนัน” ้
“ได้ ครับ สวัสดีครับ”
สุพจน์วางสายไปด้ วยใจไม่กงั วล เพราะคาดว่าทุกอย่างใกล้ จบแล้ ว แค่
เลื่อนไปอีกวันเท่านัน้
……….
ตะวันกลับมาบ้ านหลังจากวางสายจากผู้รับเหมาถมที่ เค้ าขอเวลาถึงพรุ่งนี ้
ช่วงเช้ า ซึง่ ก็ยงั ดีกว่าเสียเวลาอีกหนึง่ วัน แค่ลางานช่วงเช้ าไม่ล ำบากอะไร
ตะวันเท่าไรนัก

ความรู้สกึ ติดใจกับของแข็งที่ฝ่าเท้ ายังอยูใ่ นใจตะวัน พลางหยิบโทรศัพท์มือ

ถือขึ ้นมา

ที่จริ งแล้ วไม่มีใครสังเกตเลยว่าที่ดนิ ตรงนันตะวั

้ นได้ ทำอะไรบางอย่าง หลัง
จากเค้ าเข้ าไปสำรวจเมื่อหลายวันก่อน มันเป็ นการทำเพื่อการดูแลและเห็น
ความเป็ นไปได้ ทกุ เวลากับที่ดินของเขาเอง

ตะวันกดแอปบนโทรศัพท์มือถือรอสักพักที่หน้ าจอปรากฏภาพบางอย่าง ใช่

แล้ วมันคือภาพที่ดนิ ที่กำลังจับภาพสด ๆ ในเวลานี ้ผ่านกล้ องวงจรปิ ดที่เค้ า
ติดตังไว้
้

ที่สำคัญของเรื่ องราวนี ้ก็คือตะวันกำลังทำอะไรบางอย่าง กดปุ่ มบนแอป

แล้ วฟั งก์ชนั่ ประมวลผลเริ่มทำงาน ตอนนี ้ตะวันกำลังดูภาพวีดีโอย้ อนหลัง
เหตุการณ์วนั นี ้ทังหมดเริ
้ ่มตังแต่
้ เช้ าเลย

55
ภาพดำเนินไปเรื่ อย ๆ จนถึงตอนที่ตะวันมาถึงที่ดนิ เดินสำรวจ และเจอฝูง
แมว เรื่ อยมาจนถึงเวลาผู้รับเหมามาถึงที่

จุดสนใจเริ่ มกระชันเข้
้ ามา เมื่อถึงเวลาที่ตะวันแยกออกไปหาอะไรกิน ตะวัน
จ้ องเขม็งที่หน้ าจอ
“มีอะไรเกิดขึ ้นรึเปล่า” ตะวันเอ้ ยขึ ้นเบา ๆ และเคาะนิ ้วบนโต๊ ะรอดู

ภาพที่ได้ ดปู กติดี ชายทังหลายล้

้ วนดูขยันตังใจ
้ เดินหา และช่วยกันค้ น และ
แหวกที่ดนิ เพื่อจัดการ มีจงั หวะทำร้ ายแมวแบบโหด ๆ ที่ตะวันเบือนหน้ าหนี
สงสารแมวที่แตกกระเจิง

แล้ วตะวันก็หนั กลับมาดูตอ่ และคิดว่าคงไม่มีอะไรแล้ ว

ในจอวีดีโอตอนนี ้ปรากฏชายคนหนึง่ ใช้ จอบเคาะอะไรบางอย่าง ภาพเล็ก

มากจนตะวันมองไม่เห็นได้ ถนัดนัก ตะวันใช้ สองนิ ้วขยายภาพหน้ าจอ ภาพ
ที่ได้ คอ่ นข้ างแตก ไม่สามารถระบุได้ วา่ คืออะไรอยูด่ ี รู้แต่วา่ ขาว ๆ กลม ๆ

อย่างไรก็ตามสักพักหนึง่ มีการกลบดินทับสิ่งนันอย่
้ างรวดเร็ ว นัน่ คือบริ เวณ
ที่ตะวันเดินบนดินนิ่ม ๆ คนงานทำอย่างรวดเร็วจนผิดสังเกต แล้ วในภาพ
วีดีโอก็ปรากฏตัวเค้ าเองเดินถือข้ าวกล่องและน้ำมาให้
“ปกปิ ดอะไรเราแน่ ๆ” ตะวันพูดกับตัวเอง

ภาพต่อเนื่องมาจนถึงเวลาที่เค้ ากลับออกไป ตะวันอยากรู้หลังจากนี ้จะเกิด

อะไรขึ ้น
56
เสียงโทรศัพท์ดงั ขึ ้นขัดจังหวะ ตะวันมองชื่อคนโทรมา คุณนวลนี่เอง ตะวัน
ยินดีและอยากคุยอยูแ่ ล้ วเนื่องจากพรุ่งนี ้ตะวันมีนดั กับคุณนวลหลังเลิกงาน

“ครับคุณนวล”
“ค่ะ นวลอยากคอนเฟริ์ ม พรุ่งนี ้เรามีนดั กันเหมือนเดิมใช่มยคะ”
ั้
“ครับ ๆ แน่นอนครับ คอนเฟริ์ มที่เดิม หลังเลิกงานครับ ผมน่าจะถึงที่ร้าน
ประมาณห้ าโมงครึ่ง”
“ได้ คะ่ งันเจอกั
้ นพรุ่งนี ้ค่ะ”
“ได้ ครับ ขอบคุณมากครับ สวัสดีครับ”
“สวัสดีคะ่ ”

ตะวันกลับมาที่แอปวีดีโออีกครัง้ ตะวันกำลังมองรถแบกโฮกำลังตักดิน
บริเวณนันขึ
้ ้นมา นายช่างใหญ่ยืนคุมเข้ มอยู่ใกล้ ๆ

หลังขุดไปได้ สกั พัก ตะวันถลึงตาเล็กน้ อย ภาพที่เห็นดูเหมือนเป็ นแท่งขาว

ๆ หลาย ๆ แท่ง ชายฉกรรจ์ที่เหลือนำถุงดำมาเก็บขึ ้นใส่ถงุ ตะวันไม่อยาก
เชื่อสายตาและไม่อยากคิดว่าจะใช่สิ่งนัน้

แต่ภาพที่เห็นให้ คำตอบทุกอย่างกระจ่าง เมื่อชายคนงานคนหนึง่ ตักบางสิ่ง

ขึ ้นมาปั ด ๆ ดินออก ตะวันพยายามขยายแล้ วก็อึ ้งสุดกับสิ่งที่เห็น
“กะโหลกนี่!!!!!!” สิ่งนี ้ตอบคำถามได้ หมดว่าแท่งขาว ๆ ที่เห็นในภาพเมื่อกี ้
คืออะไรบ้ าง
“กระดูกคนตาย !!!!! เฮ้ ยยยย !!!!”
57
ตะวันทำท่าเหมือนจะอ๊ วกออกมาให้ ได้ แต่ก็ทนดูตอ่
“แล้ วไงวะเนี่ย เก็บใส่ถงุ ดำไปไหน”
ภาพที่เห็นคือคนงานและหัวหน้ าคนงานตอนนี ้ช่วยกันเก็บชิ ้นส่วนกระดูกใส่
ถุงดำไว้ รถแบกโฮก็ขดุ หาไปเรื่ อย ๆ ทังสองทำงานร่
้ วมกันอย่างดี

จนในที่สดุ ก็เสร็ จสิ ้นกระบวนการถุงดำ ถุงดำถูกนำไปไว้ ข้าง ๆ ที่ดิน แล้ ว

พวกเค้ าทังหมดก็
้ ดำเนินการเคลียร์ พื ้นที่ ตัด โค่น ถาง พื ้นที่ทงหมดต่
ั้ อ

เวลาล่วงเลยมาถึงช่วงเย็นแล้ วไม่มีอะไรเกิดขึ ้น

ตะวันกดที่แอปตัดภาพกลับมาเป็ นการถ่ายทอดสดสถานการณ์ปัจจุบนั

สิ่งที่น่าตกใจคือ
“นัน่ มัน……ถุงดำนี่ !!!!!” ตะวันชี ้นิ ้วไปบนจอภาพแบบตกใจ
“มันยังอยู่ !!!!!”

ตะวันเริ่ มมีสติขึ ้นมาจึงลองลำดับเหตุการณ์ตงแต่

ั ้ พบกับคนงานและ
พฤติกรรมแปลก ๆ จนสุดท้ ายฉงนว่าทำไมถุงดำนันยั ้ งอยู่ จริ ง ๆ แล้ วคน
พวกนันต้
้ องการทำลายซากกระดูกนี ้แน่ ๆ ดังนันก็ ้ ควรเอาถุงกระดูกนี ้ไป
ทำลายซะ

เราควรไปจัดการ ตะวันนึกในใจ เรื่ องนี ้ต้ องเป็ นสิ่งไม่ดีที่มีคนอยากปกปิ ด

58
ความจริ งเอาไว้ แน่ ๆ

ตะวันรี บออกรถทันที
……….
สมหวัง แต้ มต่อ และเจ้ าแมวร่างใหญ่สีเทา ตอนนี ้หนีออกมาจากซอยตัน
และชายจรจัดมาได้ ไกลแล้ ว ทังสามมองหน้
้ ากันอย่างงง ๆ เพราะปกติเป็ น
ศัตรูกนั มาตลอดแต่วนั นี ้ไม่ใช่

“ขอบคุณนะ” แมวร่างใหญ่เอ่ยขึ ้น
“ไม่เป็ นไร เราก็ถกู ไอ้ บ้านัน่ ทำร้ ายมาเหมือนกัน” สมหวังชี ้แจง
“เราถูกแย่งที่เหมือนกัน ตอนนี ้พรรคพวกฉันกระจัดกระจายไปหมด”
“ไม่ต้องพูดมาก ไปไหนก็ไปซะ” แต้ มต่อไม่สบอารมณ์กบั เจ้ าแมวที่มาแย่งที่
พวกตน
“สมน้ำหน้ าแล้ ว อยากแย่งที่คนอื่นดีนกั ตอนนี ้เจ้ าของเค้ าเอาที่คืนไปแล้ วก็
ไม่มีที่อยูเ่ หมือนกันแหละ” แต้ มต่อทำปากยื่นกวน ๆ แล้ วทำท่ายักไหล่
ประกอบ
ทังสมหวั
้ ง แต้ มต่อ และแมวร่างใหญ่ไร้ ชื่อ เดินมาเรื่ อย ๆ กันสามตัวจนใกล้
ถึงที่ดินเดิมที่เคยอาศัยกัน

59
10

สมหวังหันมองที่นนั่ อีกครัง้
“แยกกันตรงนี ้ละกัน” สมหวังบอกกับเจ้ าแมวเทา
แต้ มต่อหันไปเห็นถุงดำที่วางอยูร่ ิมที่ดินนัน้
แต้ มต่อชี ้ไปทางนันและมองไปที
้ ่สมหวัง เจ้ าแมวเทาก็มองตาม

ทังสามยั
้ งไม่ได้ กินอะไรเลย จึงคิดว่าน่าจะหาอะไรกินจากถุงอันนี ้
สมหวังไม่อยาก “กลับไปกินบ้ านเราก็ได้ คุณนวลน่าจะหาอะไรไว้ ให้ พวก
เราแล้ ว”
แต้ มต่อคอตกเพราะตอนนี ้หิวสุด ๆ
“ได้ จ้าาาา กลับก็กลับ” ทังคู
้ ห่ นั หลังกลับ
เจ้ าแมวเทาร่างอวบ เดินอาด ๆ ไปที่ถงุ นัน้
“ฉันหิว ขอหาอะไรกินก่อนละกัน” และโบกมือให้ เหมือนลากันตรงนี ้เลย

เจ้ าแมวเทาเดินไปที่ถงุ คุ้ยแคะเปิ ดถุง ดม ๆ ดู คาดว่าน่าจะมีอะไรให้ กินแน่

ๆ

ทันใดนันเจ้
้ าเทากระโดดเหยงออกห่างถุงดำ เหมือนโดนอะไรจู่โจมก็ไม่ปาน
“บ้ าเอ้ ยยยย!!!!!”
สมหวังและแต้ มต่อหันหลังกลับมาความที่ได้ ยินเสียงร้ องดัง
“อะไรอ่ะ” สมหวังถาม
สมหวังและแต้ มต่อวิ่งพร้ อมกันกลับไปดูที่ถงุ
แต้ มต่อพูด “นี่มนั ……..”
“กระดูกคนไง” สมหวังตอบชัด ๆ

เสียงรถยนต์คนั หนึง่ กำลังขับเข้ ามา เจ้ าเหมียวทังสามรี

้ บกระโดดขึ ้นกำแพง
มองดูความเป็ นไป

เสียงดับเครื่ องยนต์ เมื่อรถจอดสนิท ตะวันเดินลงจากรถแล้ วเดินตรงไป

อย่างมีเป้าหมายที่ถงุ ดำถุงหนึง่ วางอยู่ ณ ตำแหน่งตามที่เห็นในแอป เค้ า
หยิบมันขึ ้นมามันมีน้ำหนักพอควร เปิ ดดูข้างในมองเห็นเป็ นสิ่งที่คาดไว้ แล้ ว

“นัน่ มันเจ้ าของที่นี่นา” เจ้ าแมวเทาพูดกระซิบเบา ๆ

สมหวังและแต้ มต่อพยักหน้ ารับทราบพร้ อมกัน

ตะวันรี บเดินกลับขึ ้นรถพร้ อมถุงดำ ที่ตรงนี ้ตอนนี ้เปลี่ยว ๆ เสียว ๆ ชอบกล

กลับไปบ้ านก่อนค่อยคิดน่าจะดีกว่า พรุ่งนี ้เจ้ าพวกนันจะต้
้ องมาและสิ่งที่จะ
หาก็คือถุงดำอันนี ้ หรื อเค้ าจะบอกพวกนันว่
้ ายกเลิกไม่ต้องมาแล้ วดีนะ

ตะวันคิดในใจนี่มนั กระดูกอาจต้ องมีการพิสจู น์เรื่ องราวที่มาที่ไปของสิ่งนี ้

ตะวันไม่สบายใจเท่าไรกับสิ่งที่เกิดขึ ้นในที่ของเค้ าเอง
“ตำรวจ” ตะวันพูดที่ริมฝี ปาก คิดว่าอาจต้ องส่งให้ ถึงมือ

เจ้ าเหมียวทังสามเห็
้ นตะวันเอาถุงขึ ้นรถไปอย่างรวดเร็ ว
“ไปบอกนวลไว้ ดีกว่านะคะ คนนี ้อาจเป็ นคนก่อเหตุก็ได้ ” แต้ มต่อให้ ไอเดีย
ไว้ กบั สมหวัง
“ก็ดีเหมือนกัน” สมหวังพูดแล้ วพยักหน้ า แต้ มต่อยิ ้มพอใจไอเดียนี ้ผ่าน แล้ ว
61
ก็หบุ ยิ ้มหน้ าบึ ้งใส่ทนั ทีเมื่อมองไปเจอเจ้ าแมวอ้ วนเทา
“คนนี ้อาจจะไม่ได้ ทำอะไรนะ” เจ้ าแมวเทาพูดแย้ งออกมา
“ฉันเห็นเค้ ามาดูที่ พอเจอพวกเราก็ไม่ได้ ทำร้ าย ไอ้ พวกที่ทำร้ ายพวกเรา
ต่างหากน่าจะเป็ นคนทำ”
แมวทังสามก็
้ ได้ แต่เดา เพราะเรื่ องราวลึกลับนี ้เกิดในตอนที่พวกมันไม่อยูใ่ น
เหตุการณ์ ไม่วา่ จะศพที่ถกู ฝั ง ฝั งไว้ นานเท่าไรไม่มีใครรู้ หรื อใครเป็ นคนขุด
เจอกระดูกถุงนี ้
“เราก็ได้ แต่เดานะ ไม่เห็นกับตาสักหน่อย” สมหวังพูดเรื่ องจริ ง
“แต่มีคนนึง ถ้ าคนนันเป็ ้ นเจ้ าของที่ก็นา่ จะเห็นเรื่ องราวทังหมดนะ”
้ เจ้ าเทา
พูดและทำอะไรบางอย่าง
“หมายความว่ายังไง???” แต้ มต่อคิ ้วขมวดทำคอเอียงงง ๆ
เจ้ าอ้ วนเทาเอามือชี ้ขึ ้นข้ างบนไปที่เสาต้ นนึง
“มีกล้ องนี่นา!!!!” สมหวังและแต้ มต่อพูดเกือบจะพร้ อม ๆ กัน
……….
นวลนอนแล้ ว ก่อนนอนนึกในใจเจ้ าพวกเหมียว ๆ ยังไม่กลับมาไปไหนกัน
นะ??
……….
วันนี ้แล้ วสินะ สุพจน์คดิ ในใจ วันนี ้ตื่นเช้ าเป็ นพิเศษ เค้ าอยากติดตามงาน
ให้ แน่ใจว่าวันนี ้จะเสร็จสิ ้น

เรื่ องนี ้เกิดขึ ้นมาได้ ยงั ไงนะ สุพจน์คิดทบทวนกลับไป หลายปี ผ่านมาแล้ ว

ผ่านมาจนศพกลายเป็ นกระดูก คืนนันกั ้ บเหตุการณ์ที่เค้ าตังใจหลั
้ งพบว่า
ตัวเองถูกหักหลัง

62
งานที่รัดตัวแม้ สร้ างเม็ดเงินมหาศาลให้ กบั เค้ า แต่ในขณะเดียวกันกลับ
สร้ างความเหินห่างให้ เค้ ากับภรรยาสาว

ภรรยาสาวที่อายุน้อยกว่าเค้ าเกือบ 12 ปี เริ่มเอาใจออกห่างจาก เป็ นความ

ผิดของเค้ าซะที่ไหน จริง ๆ แล้ วมันควรจะซื่อสัตย์ตอ่ กัน อีกอย่างในมุมของ
สุพจน์เงินคือสิ่งแทนความรักจากเค้ ามอบให้ เธอเสมอมา

เมื่อรู้แน่ชดั ถึงความไม่ซื่อสัตย์นี ้ สุพจน์ไม่อาจปล่อยไว้ ได้ การถูกลบเหลี่ยม

แบบนี ้จะต้ องจบกันแบบไหนก็ต้องทำ

เมื่อสุพจน์ร้ ูวา่ เธอและชู้อยูด่ ้ วยกันตอนนี ้ เค้ าจึงตามไปให้ เห็นด้ วยตา

พร้ อมสมุนข้ างกาย ชายลูกสมุนร่างใหญ่ช่วยกันจับชู้รักขึงพิงกำแพง แล้ ว
เสียงปื นเก็บเสียงก็ดงั เบา ๆ กระสุนฝั งบนหน้ าผากชู้รักของภรรยาด้ วย
น้ำมือของเค้ าเอง เสียชีวิตทันที

สำหรับภรรยาแล้ ว เธอร้ องไห้ และกอดขาเค้ าเหมือนการร้ องขอชีวิต อำนาจ

อยูใ่ นมือของเค้ าตอนนี ้ อะไรบางอย่างบอกเค้ าว่าอย่าทำเธอเลย สุพจน์คิด
อีกทีเค้ าไม่อยากแม้ แต่จะสัมผัสกับคนทรยศเช่นเธอ สุพจน์สะบัดขาออก
แล้ วเดินกลับไปไม่ได้ พดู ออะไร และนัน่ เป็ นการพบกันครัง้ สุดท้ ายของสุ
พจน์และภรรยา เพราะจากนันเป็ ้ นต้ นมา เธอก็หนีหรื อเรี ยกว่าหายไปจาก
ชีวิตของเค้ าทันทีแบบที่เรี ยกว่ารู้ตวั เองและไม่กล้ ายุง่ กับสุพจน์อีกเลย

ถ้ าที่ตรงนี ้มีใครอื่นใดมาพบศพหรื อกระดูกไอ้ ช้ รู ักนี ้เค้ าคงแย่เหมือนกัน

ความหวังในการอำพรางศพฝากไว้ ที่ชายเร่ร่อนคนหนึง่ ที่พบบริ เวณนันที ้ ่
63
เค้ าขอให้ ช่วยจัดการพร้ อมจ่ายเงินก้ อนหนึง่ ให้ ไป

ชายจรจัดรับปากว่าจะช่วยจัดการให้ สุพจน์ร้ ูวา่ ศพถูกฝั งอยูท่ ี่ไหน เค้ าจำได้

แม่นจากคำพูดของชายจรจัดที่บอกเค้ าไว้ แม้ เค้ าเองหรื อลูกน้ องจะไม่เคย
ไปดูสถานที่ก็ตาม

ผ่านมาเนิ่นนานแล้ วทุกอย่างดูดไี ม่มีใครรู้เรื่ องอะไรทังสิ

้ ้น จนถึงวันนี ้ที่
เจ้ าของที่ดนิ จะปรับปรุงที่เข้ าหูเค้ า การดำเนินการบางอย่างจึงจำเป็ นต้ อง
เกิดขึ ้น

น่าจะได้ เวลาแล้ ว สุพจน์มองที่ผนังนาฬิกา แล้ วหยิบโทรศัพท์ขึ ้นมา

ไม่ทนั ได้ กดโทรออก เสียงโทรศัพท์กลับดังขึ ้นมาแทน เจ้ าสัวสุพจน์กดรับ

สายทันที
“ว่าไง” สุพจน์เอ่ยขึ ้น
“นายครับคือว่า………ถุงใส่กระดูกหายไปครับ”
ที่ปลายสายคือเลขาเค้ าเองกำลังรายงานเรื่ องไม่นา่ อภิรมย์
“อะไรนะ !!?!?!!!??!!!!!!” เสียงไม่พอใจอย่างมากและดังสุด ๆ

ลูกน้ องเลขาตอนนี ้มือไม่สนั่ ความผิดอยูท่ ี่ใคร เค้ าก็ทำตามนายบอกทุก

อย่าง

“พวกมึงไปหามาให้ ได้ !!!!!”

“เดี๋ยวนี ้” พูดย้ำรุนแรงและดังก้ อง
64
“ครับท่าน ๆ”
……….

65
11
ที่ดินร้ อนระอุ ชายฉกรรจ์และหัวหน้ างานตอนนี ้เดินค้ นหาไปทัว่

ชายคนหนึง่ พูดขึ ้น หลังเห็นอะไรบางอย่าง

“มีกล้ องครับนาย ลองถามดูมยั ้ เผื่อได้ เห็นใครเอาไป”

“แถวนี ้ไม่ร้ ูมีกล้ องของใครบ้ าง” หัวหน้ างานค่อนข้ างแปลกใจ หลังเห็น

กล้ องวงจรปิ ดอยูด่ ้ านบนที่ดิน เพราะเค้ าไม่ได้ สงั เกตมาก่อน พอมองไปรอบ
ๆ ก็เห็นมีอีกตัวที่ถนน

“กล้ องที่ถนนอาจต้ องวุน่ วายที่เขตหากอยากจะขอดู”

นายช่างหัวหน้ าพูดกับลูกน้ องทังสาม
้

“สืบถามคนแถวนี ้ไประหว่างนี ้” หัวหน้ าออกคำสัง่ เสียงหนักแน่นใส่ลกู น้ อง

ส่วนตัวเค้ ายกโทรศัพท์ขึ ้นเหมือนรู้วา่ ทางนี ้เค้ าจะจัดการเอง ว่าแล้ วก็กด

โทรออกเป้าหมายคือเจ้ าของที่ดิน
……….
ตะวันลางานเช้ าเพื่อเรื่ องที่ดิน แต่กำลังดูความเป็ นไปจากกล้ องวงจรปิ ด
ภาพถ่ายทอดสดตอนนี ้ชายทัง้ 4 เดินไปทัว่ คาดว่าคงจะหาถุงดำ

สักพักเสียงโทรศัพท์ของเค้ าก็ดงั ขึ ้น สอดคล้ องกับภาพหน้ าจอที่นายช่าง

หัวหน้ ายกโทรศัพท์ขึ ้นแนบหู
ตะวันมองดูโทรศัพท์ใจเต้ นนิด ๆ “โทรหาเราจนได้ ”

ตะวันยังไม่กดรับสายสักที จะเป็ นอะไรถ้ าไม่รับสายตะวันคิด ในขณะที่สาย

ยังคงดังต่อเนื่องไม่หยุด

ความเร่าร้ อนในใจเพิ่มขึ ้นเรื่ อย ๆ เช่นกัน ปลายสายคือตะวันไม่รับเลย ไม่ร้ ู

เกิดอะไรขึ ้นหรื อเรื่ องอาจจะบานปลายไปไกลแล้ ว

แล้ วโทรศัพท์ก็เสียงเงียบไป นายช่างสบถออกมาเบา ๆ

“อย่าคิดว่ากูจะหามึงไม่เจอ”
ตอนนี ้ผู้น่าสงสัยที่สดุ คนที่เอาถุงดำไปคือเจ้ าของที่ดนิ นัน่ เอง

หัวหน้ างานขึ ้นรถเตรี ยมออกรถทันที ฝากคำสัง่ ให้ ลกู น้ องติดตามหาข้ อมูล

ต่อไป ส่วนตัวเค้ ากำลังไปที่ไหนสักที่อย่างรี บเร่ง

ในขณะเดียวกันเจ้ าแมวอวบเทาก็มองดูเหตุการณ์อย่างเงียบ ๆ บนกำแพง

……….
นวลตืน่ มาไม่ตกใจอีกแล้ ว เห็นแต้ มต่อกับสมหวังเดินและนัง่ บนโต๊ ะเครื่ อง
แป้ง
“อ่าว……..พวกเธอเป็ นไงไปไหนมา” นวลเอ่ยทักทายยามเช้ าที่ไม่เช้ าตรู่นกั

“เหตุการณ์ระทึกอีกแล้ ว” สมหวังเกริ่นนำ
“เรื่ องขอพรหรอ” นวลเดา
67
“ไม่ใช่จ้าาาา” แต้ มต่อตอบแทน
แล้ วสมหวังกับแต้ มต่อก็เล่าเรื่ องตื่นเต้ นเมื่อคืนให้ นวลฟั ง แล้ วออกแอคชัน่
ประกอบการเล่าอย่างออกอรรถรสมัน ๆ

นวลฟั งจบแล้ วคิดตาม

“เจ้ าของที่ไม่น่าจะฆ่าใคร หรื อเอาถุงดำแบบนันมาได้
้ นะ”
สมหวังพยักหน้ าแล้ วพูดต่อ “เจ้ าอ้ วนเทาก็บอกว่าไม่น่าจะใช่”
“อย่างน้ อยคิดในแง่ดี พวกเธอกับพวกแมวอันธพาลก็อาจจะจบด้ วยดี”
“ใช่สิ ก็พวกเราช่วยมันไว้ นี่” แต้ มต่อพูดและยักไหล่ให้ นวล

“ยังไงพวกเธอทังหมดอย่
้ าออกไปไหนอีก ชายจรจัดคนนันคงไม่
้ ยอมเลิกรา
ง่าย ๆ”

เจ้ าเหมียวทังคู
้ พ่ ยักหน้ ารับทราบ
นวลลุกขึ ้นอาบน้ำแต่งตัว
……….
ชายฉกรรจ์ทงสาม ั้ เดินสืบหาข้ อมูลถามคนแถวนันอย่
้ างสุภาพและนิ่มนวล
ที่สดุ ได้ ความว่ามีรถเข้ ามาตอนดึกจอดอยูท่ ี่ดินตรงนี ้สักครู่จริ ง ๆ แต่ไม่มี
ใครทราบว่าเกิดอะไรขึ ้นต่อจากนัน้

แล้ วโทรศัพท์ของชายฉกรรจ์หนึง่ ในสามคนก็ดงั ขึ ้น

“ครับนาย” ชายคนนันรั
้ บโทรศัพท์

เป็ นสายจากนายช่างหัวหน้ าโทรมาฝากข้ อความที่สำคัญที่ได้ รับมาจากเจ้ า

68
สัวสุพจน์อีกที
“ได้ ครับ เดี๋ยวจะลองหาดู”
“เออ นายครับ เราได้ ข้อมูลว่ามีรถมาจอดตรงนี ้จริ ง ๆ เมื่อตอนดึกเมื่อคืน
ครับ”
นายช่างหัวหน้ าเริ่ มมัน่ ใจมากขึ ้น
“ดีมาก”
“แล้ วอย่าลืมทำตามที่ทา่ นบอกด้ วย”
“ได้ ครับนาย”
……….
ตะวันมองที่หน้ าจอผ่านกล้ องวงจรปิ ด ที่ดินของเค้ าตอนนี ้ไม่มีใครแล้ ว ไม่ร้ ู
ทังหมดหายไปไหน
้ แต่ที่แน่ ๆ นายช่างออกรถไปแล้ ว ส่วนคนที่เหลือตะวัน
ก็ไม่ร้ ูไปไหนเพราะไม่เห็น
……….
รถนายช่างกำลังขับมาด้ วยความเร็ว แซงขวาแซงซ้ ายเพื่อให้ ถึงที่หมาย
อย่างเร็ วที่สดุ

หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้ ว นายช่างใหญ่ก็นกึ ในใจลูกน้ องคงจัดการได้

ที่หมายตอนนี ้อยูไ่ ม่ไกลแล้ ว หลังขึ ้นทางด่วนมา รถกำลังลงทางด่วน

“อีกไม่ไกลแล้ ว” เค้ ารำพึงเบา ๆ

……….
เจ้ าสัวสุพจน์กงั วลใจและไม่สบอารมณ์ เค้ าจึงสัง่ การปิ ดปากไอ้ คนบ้ าจรจัด
นัน้ เค้ าหวังว่าลูกน้ องจะตามตัวมันเจอ ถ้ ากระดูกหายไปก็ปิดปากคน
69
อำพรางศพให้ จบเรื่ องไปก็จะไม่มีใครรู้ เรื่ องนี ้อีกแล้ ว เว้ นแต่จะเจอถุงดำ
และจัดการเผาให้ เรี ยบร้ อยเท่านันชายจรจั
้ ดถึงจะรอดจากการถูกกำจัดได้
……….
นวลออกไปหาซื ้ออะไรกินมา แล้ วก็มีของเล่นมาฝากเจ้ าเหมียว งานตอน
เย็นที่จะพบคุณตะวันถูกจัดเตรี ยมไว้ หมดแล้ ว เธอจึงมีเวลานัง่ คุยเล่นกับ
สมหวังและแต้ มต่อ

“แสดงว่าชายจรจัดคงไม่ได้ พรตามต้ องการแน่ ๆ เลย ถึงได้ แค้ นและไล่

ทำร้ ายแมวตัวนัน” ้
สิ่งนี ้เหมือนจุดประกายสมหวัง เจ้ าเหมียวลืมคิดถึงประเด็นนี ้ไปเลยจริ ง ๆ
“ใช่ ๆ ๆ ๆ งันก็
้ ………..” แต้ มต่อเว้ นวรรคให้ เจ้ านายได้ คิด
“เราได้ พรกลับมางันหรอ”
้ สมหวังดูไม่แน่ใจแต่ก็อยากให้ เป็ นจริ ง
สมหวังไม่เคยเจออะไรแบบนี ้ ตามตำนานแล้ วพระจันทร์ จะคืนพรกลับมา
ให้ ถ้ าพรที่ขอเป็ นสิ่งไม่ดี สมหวังได้ แต่หวังว่าจะเป็ นอย่างนันจริ
้ งๆ

“แล้ วได้ คืนมายังไง ขอใหม่เลยได้ มย”ั ้ นวลตังคำถามได้

้ ดี
“ไม่ร้ ูเลย” แต้ มต่อพูดเสร็จทำหน้ างง ๆ หันไปที่เจ้ านาย
สมหวังทำหน้ าแบบว่าไม่ร้ ูเรื่ องเช่นกัน ยักไหล่ใส่นวล

ยังพอมีเวลาก่อนเธอจะออกเดินทางจากบ้ านเพื่อไปถึงที่นดั หมาย นวลคิด

ได้ วา่ มนุษย์มีเครื่ องมือค้ นหาสุดวิเศษ นึกขึ ้นได้ แล้ วนวลก็หยิบโทรศัพท์ขึ ้น
มา แล้ วกดเข้ าไปที่กเู กิลทันที
……….
รถกำลังเคลื่อนที่ไปอย่างช้ า ๆ นายช่างมีพิกดั แล้ วและคิดว่าใกล้ ถึงที่หมาย
70
แน่ ๆ

การหาข้ อมูลใครสักคนไม่ใช่เรื่ องยากนัก เบอร์ โทร ที่อยู่ หาได้ งา่ ย ๆ ตาม

อินเตอร์ เน็ต บวกกับฝี มือค้ นหาของเค้ า ยิ่งคนที่มีงานเป็ นหลักแหล่งก็ไม่
ยากเลย

ถุงดำเท่านันที
้ ่ต้องการ นายช่างหยุดรถที่หน้ าบ้ านหลังหนึง่ ก่อนลุกออก
จากรถไม่ลืมหยิบสิ่งสำคัญ จะเอาไว้ ข่หู รื อใช้ จริงไม่มีใครรู้แต่มีไว้ อนุ่ ใจกว่า
แล้ วลูบ ๆ คลำ ๆ ปื นลูกโม่เงาวับ๊ ข้ างเอว !!!!

นายช่างเดินลงไปหน้ าบ้ าน เค้ าหากริ่งเพื่อกด เมื่อเจอแล้ วก็กดกริ่ งสองครัง้

พร้ อมแล้ วสำหรับการตามล่าหาของสิ่งนัน้
……….

71
12
ตะวันยังคงมองดูที่โทรศัพท์มือถือตลอดเวลา เสียงกริ่ งดังขึ ้นแล้ ว ตะวัน
ตกใจทันทีเพราะสิ่งที่เห็นคือนายช่างคนนันนั
้ น่ เอง ตอนนี ้อยูห่ น้ าบ้ านของ
เขาเอง

เสียงกริ่ งกดอยูห่ ลายที ดูนายช่างกระสับกระส่ายเสียจริ ง ตอนนี ้ตะวันกำลัง

มองทังบ้ ้ านและที่ดินของเค้ าเองผ่านโทรศัพท์มือถือ โชคดีเหลือเกินที่ตะวัน
ไม่ได้ ทำตัวเป็ นเป้านิ่ง เค้ าย้ ายตัวเองมาที่ร้านกาแฟแห่งหนึง่ ตังแต่
้ เช้ าแล้ ว
การคาดเดาของเค้ าในเรื่ องการถูกติดตามตรงเผง
……….
เงาทะมึนสามร่างปกคลุมร่างชายจรจัดตอนนี ้ที่กำลังนอนหลับกลางวันอยู่
ชายจรจัดถูกปลุกหนัก ๆ ด้ วยอะไรไม่ทราบสักอย่าง
“อะไรวะ!!!!!!” เสียงชายจรจัดดังขึ ้นเมื่อตอนนี ้รู้สกึ ตัวแล้ ว
พูดเสร็ จเงยหน้ ามองเต็ม ๆ ตา ก็เงียบทันที
“แกเอาถุงดำไปไว้ ไหน” ชายคนหนึง่ ถามค่อนข้ างกรรโชกทีเดียว
“ถุงดำอะไรวะ ถุงขยะหรอไง” ชายจรจัดทำท่าไม่ร้ ูเรื่ องจริ ง ๆ
“อย่ามาเล่นลิ ้น”
ชายร่างใหญ่เล่าเรื่ องทังหมดให้
้ ฟัง ดูชายจรจัดเปลี่ยนท่าทีไปเลยเหมือน
ความตายกำลังจะมาเยือน
“ไม่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ !!!!!! ฉันไม่บอกใครแน่นอนฉันสัญญาได้ ”
“ไม่ร้ ูสิ จนกว่านายฉันจะหาถุงดำได้ ” ชายคนนี่พดู เหมือนแค่รอคำสัง่ จาก
นายเท่านัน้

ชายจรจัดถูกดักหน้ าหลังไม่มีที่หนีไปไหนได้ ผอมแห้ งขนาดนี ้ยิ่งไม่ต้องคิด

ไปสู้ ชีวิตตอนนี ้อยูท่ ี่สายเรี ยกเข้ าเท่านัน้

แล้ วเสียงโทรศัพท์จากนายช่างหัวหน้ าก็ดงั ขึ ้น

“ครับนาย”
“ได้ ครับนาย”
วางหูเสร็ จ ทันใดนันชายจรจั
้ ดเหมือนรู้ชะตากรรมตัวเองแล้ ว เค้ าไม่อาจสู้
แรงตีตอ่ ยได้ แน่ ๆ อาจต้ องหาวิธีเอาตัวรอดอื่น ชายจรจัดก้ มตัวลงทำเป็ น
ปวดท้ องขอนัง่ ยอง ๆ ลง ชายทังสามยั้ งคงมองตามและพร้ อมจะดำเนินการ
ขันต่
้ อไปแล้ ว เรื่ องนี ้คงถึงชีวิตแน่นอน ระหว่างที่นงั่ ยอง ๆ มือข้ างหนึง่ กวาด
ทรายบนพื ้นขึ ้นมากำเอาไว้ แล้ วก็ยืนขึ ้นเช่นเดิม

ชายทังสามมองหน้
้ ากัน คนหนึง่ หยิบปื นขึ ้นมา ชายอีกสองคนกำลังจะอุ้ม
ชายจรจัดขึ ้นรถ ชายจรจัดได้ จงั หวะ สะบัดทรายในมือออกไปที่หน้ าชาย
ฉกรรจ์ทงสาม ั้
“เฮ่ย??!??!!” เสียงระงมจากคนทังสาม ้
ชายจรจัดได้ จงั หวะรี บวิ่งหนีทนั ที!!!!
……….
หลังวางหูสงั่ งานเสร็จ นายช่างทำหน้ าหงุดหงิดดูอะไร ๆ ไม่เป็ นไปตามที่
หวัง เค้ ายังคงต้ องตามล่าต่อไป แต่จะเป็ นที่ไหนต่อล่ะทีนี ้
……….
ชีวิตที่ดเู หมือนกำลังถูกตามไม่มีความสุขเลย ตะวันตอนนี ้มาที่ร้านกาแฟที่
เค้ านัดกับนวลไว้ ถ้ าพวกนันหาบ้
้ านของเค้ าได้ ก็คงไม่ยากที่จะหาที่ทำงาน
ของเค้ า ถ้ าไปอาจถูกดักเจอเค้ าไม่พร้ อมจะคืนหรื อเจรจาใด ๆ วันนี ้ตะวัน
จึงไปที่ทำงานไม่ได้ อีกวันโดยปริยาย
73
ตอนนี ้ที่หน้ าจอ ภาพจากกล้ องวงจรปิ ดไม่มีใครแล้ วทังที
้ ่หน้ าบ้ านและที่ดิน
ตะวันได้ โอกาสทบทวนบางสิ่งในใจ

ก่อนหน้ านี ้มีผ้ มู าขอซื ้อที่ จำได้ วา่ ชื่อสุพจน์ ตะวันไม่ร้ ูวา่ เค้ าคนนี ้เป็ นใคร
นามสกุลอะไร แต่ดเู หมือนอยากซื ้อที่ของเค้ ามาก ๆ เลย

“หรื อคนนี ้จะเป็ นคนก่อเรื่ องนี ้ขึ ้นมานะ” ตะวันพูดกับตัวเอง

ตะวันเปิ ดหน้ าเบอร์ โทรเข้ าย้ อนหลัง แล้ วก็เจอเบอร์ แปลก ๆ คาดว่าจะเป็ น
ของคน ๆ นัน้

จากนันตะวั
้ นเอาชื่อกับเบอร์ โทรนันหาในกู
้ เกิล แต่ก็ไม่ปรากฏข้ อมูลอะไรที่
จะเกี่ยวข้ องได้

“ถ้ าอย่างนัน”
้ ตะวันพูดเบา ๆ เหมือนคิดอะไรได้ อีกทาง ว่าแล้ วก็หาเบอร์
นายช่างรับเหมาแล้ วหาข้ อมูลในกูเกิลต่อ

ข้ อมูลที่ได้ คือบริ ษัทรับเหมาถมที่ดิน ที่ตะวันจ้ างบริ ษัทนี ้ก็เพราะมีใบปิ ด

ประกาศตรงเสาไฟฟ้าใกล้ ที่ดนิ ของเค้ าเองและราคาถูกมาก ตะวันเห็นว่า
อยูแ่ ถวนันด้
้ วยจึงโทรเรี ยกใช้ บริการ

ตอนนี ้ข้ อมูลที่ได้ คือบริษัทรับเหมาถมที่และก่อสร้ างอสังหาริ มทรัพย์ที่ดดู ี

ใหญ่โต ตะวันกดไปดูที่ข้อมูลบริษัท เว็บใช้ เวลาโหลดสักครู่

74
ตะวันหยุดกึกที่ข้อมูลบรรทัดแรกทันที
เจ้ าของ สุพจน์ อินทรกาญจนานุศร

เค้ าคิดว่าต้ องเป็ นสุพจน์เดียวกันแน่ ๆ ตะวันคัดลอกชื่อนามสกุลเพื่อหา

ข้ อมูลต่อ แต่มีเสียงโทรศัพท์ดงั ขึ ้นทำลายจังหวะ

อีกแล้ วหรอ ตะวันมองและคิดว่าจะรับสายดีมยั ้ ถ้ าไม่รับจะดูแปลก ตะวัน

จึงตัดสินใจรับมัน
“ฮัลโหลครับ”
“คุณตะวันผมเอง” เสียงฟั งดูสภุ าพเช่นเคยแต่เร่าร้ อนรี บเร่ง
“คือพวกเรามีปัญหานิดหน่อย ดินที่จะเอามายังมาไม่ถึงครับคงต้ องขอเวลา
เพิ่มอีกวัน”
ตะวันไม่วา่ อะไร ขอให้ เป็ นจริงก็พอ ไม่ใช่ยืดเวลาเพื่อหาถุงดำ
“ได้ ครับ ไม่เป็ นไรตามสบาย”
“ขอบคุณมากครับผม”
ทังคู
้ ว่ างสายจากกัน
สถานการณ์ตอนนี ้ตะวันโดนตามถึงบ้ าน ซึง่ นายช่างไม่พดู ถึงสักคำอันนี ้ก็
แปลก แสดงว่าตังใจหาตั
้ วเค้ าอยูแ่ น่ ๆ
……….
“ทุกอย่างจะคลี่คลายครับท่าน” นายช่างรายงานและวางหูจากเจ้ าสัวสุ
พจน์ ตอนนี ้ยุทธการไล่ลา่ ดำเนินขึ ้นแล้ ว โชคดีที่มนั รับโทรศัพท์ นายช่างคิด
ในใจ
……….
ชายจรจัดนอนคุดคู้ตวั สัน่ อยูบ่ นบ้ านต้ นไม้ เค้ ารู้ทางหนีทีไล่บริ เวณนี ้อยู่
75
แล้ วจึงเอาตัวรอดมาได้

เค้ ามองจากที่สงู ส่องหาพวกชายฉกรรจ์ให้ แน่ใจว่าพวกมันกลับไป ชายทัง้

สามเดินวนอยูเ่ ป็ นชัว่ โมงแล้ วก็กลับ

ชายจรจัดยังนอนต่อไปไม่รีบร้ อนออกไปไหนตอนนี ้อยูด่ ี

……….
“เค้ าคือคนนี ้หรอ” ตะวันจับที่ริมฝี ปากตัวเองเบา ๆ กำลังใช้ ความคิดอยู่
ภาพในจอโทรศัพท์มือถือเล็ก ๆ เป็ นรายละเอียดของเศรษฐี ที่ดินเงินล้ านที่ดู
ดีอาวุโส สง่า ยิ ้มแย้ มและเป็ นมิตร

ทันทีที่กำลังจะกดหน้ าต่อไป ตะวันตกใจสะดุ้งโหยง “เฮ้ ย!!!!!” แล้ วหันควับ

ไปข้ างหลังทันทีเพราะถูกสะกิดมา

“ขอโทษค่ะ” นวลสะกิดเบา ๆ ที่หลังของตะวันนัน่ เอง แต่ยงั ไงเสียงของนวล

ก็ลดความตึงเครี ยดของตะวันลงได้ ทนั ที

นวลมาก่อนเวลานัดหมาย เธอก็ไม่คิดว่าจะเจอตะวัน เธอชัง่ ใจอยูว่ า่ จะเข้ า

มาทักดีมยั ้ แล้ วเธอก็มาทักจนได้ ไม่คาดว่าจะทำอีกฝ่ ายตกใจ

“ไม่เป็ นไรครับ” ตะวันตอบให้ สบายใจ

“ผมแค่กำลังหาข้ อมูลนิดหน่อย” ตะวันพูดไปยิ ้มไปแต่ดหู น้ าเสีย ๆ

“คุยเล่นก่อนก็ได้ นะคะ นวลมาก่อนเวลาเอง” นวลพยายามทำให้ ตะวันดู

76
ผ่อนคลายลง

“เดี๋ยวนวลซื ้อกาแฟให้ เอาอะไรดีคะ”

ตะวันลืมเรื่ องนี ้ไปเลย ทังการซื
้ ้อกาแฟให้ นวลหรื อซื ้อให้ ตวั เอง มัวแต่ยงุ่
เรื่ องนี ้ตังแต่
้ เข้ ามาที่ร้าน
“เอสเพรสโซ่เย็น หวานปกติครับ ขอบคุณมากครับ” ตะวันกำลังจะหยิบเงิน
ในกระเป๋ า นวลโบกมือไม่เป็ นไรเดี๋ยวเธอจัดการเอง พร้ อม ๆ กับมีสายเรี ยก
เข้ าเข้ ามาอีกครัง้ โทรศัพท์ดงั ขึ ้น ตะวันมองหน้ าจอ
“อีกแล้ วเรอะ” ตะวันบ่นออกเสียงเบา ๆ
เค้ ารอให้ สายดังอยูส่ กั พักฝึ กความอดทนของปลายสายหรื อยิ่งเพิ่มความ
โกรธก็ไม่ร้ ู ตะวันสไลด์รับสาย

77
13
“ครับ” สัน้ ๆ ห้ วน ๆ ของตะวัน
“คุณตะวัน” เสียงฟั งดูเข้ ม ๆและซีเรี ยสขึ ้น
“ผมอยากขอของคืนน่ะครับ” นายช่างพูดเข้ าประเด็นเหมือนว่าตอนนี ้เค้ า
เป็ นฝ่ ายถือไพ่เหนือกว่าก็วา่ ได้
“………………….…” ตะวันเงียบไป เค้ าก็ไม่อ้อมค้ อมในการแสดงออก
เช่นกัน
“ทำไมเงียบละครับคุณตะวัน”
สักพักตะวันเอ่ย “ของที่อยูใ่ นที่ของผมก็เป็ นของผมนะผมว่า” ตะวันเผยอ
อกมาจนได้ แสดงออกว่าของอยูใ่ นครอบครองของเค้ า
“สิ่งนันมั
้ นพิเศษครับคุณตะวัน”
“ให้ ผมทำมันให้ จบเถอะ”
“ทำให้ จบคืออะไร???”

นวลกลับมานัง่ ตรงข้ ามสักครู่นงึ แล้ ว นวลก้ มหน้ าดูโทรศัพท์ตวั เองไป แต่ก็

หลีกเลี่ยงไม่ได้ ที่เธอจะได้ ยินอะไรบ้ าง

“ผมก็จะเอาไปเผา” ปลายสายเสียงเข้ มจริงจัง

“เราต้ องหาความจริงต่างหาก” ตะวันเห็นต่าง
“เอาคืนผมมาเถอะ ผมเตือนแล้ วนะ”
ตะวันเงียบไป
“คนรอบข้ างจะเดือดร้ อนเอา” นายช่างตอกย้ำอีกครัง้
ตะวันนึกในใจ เค้ าอยูค่ นเดียวพ่อแม่ก็อยูไ่ กล นี่ถึงขนาดขู่กนั ขนาดนี ้เลย
หรอ ตะวันเงยหน้ าขึ ้นมาเจอนวลนัว่ อยูพ่ อดี กลับคิดอะไรน่ากลัวขึ ้นมาได้
“หรื อว่า ?!?!??!!” ตะวันเหมือนจะพูดกับนวล ขณะเดียวกันเค้ าก็หนั ไปรอบ
ๆ ตัว เช็คอะไรบางอย่าง นวลก็มองตะวันและมองตามเหตุการณ์ไปด้ วย

ตะวันนัง่ ลงอย่างลวก ๆ ไม่ทนั ได้ นงั่ ดี ลุกขึ ้นอีกรอบแล้ วพูดกับนวล “คุณ

นวลไว้ คยุ กันเรื่ องงานวันหลัง ไปกับผมก่อนเถอะ” ตะวันไม่อยากให้ ใคร
เดือดร้ อนเพราะเค้ า หากนวลกลับคนเดียวอาจมีอนั ตราย แล้ วทังคู ้ ก่ ็รีบเดิน
ออกจากร้ าน

นวลเชื่อใจผู้ชายคนนี ้ทัง้ ๆ ที่พบกันไม่นาน บางอย่างก็อธิบายไม่ได้ เหมือน

กัน ระหว่างเดินไม่ได้ พดู อะไรกันมาก ทังคู
้ ก่ ำลังเดินไปที่รถของตะวัน นวล
ได้ ฟังที่ตะวันตอบโต้ กบั ปลายสาย พอจะปะติดปะต่อเรื่ องราวได้ บ้าง

ตอนนี ้อยูใ่ นรถตะวันแล้ ว ตะวันมองรอบ ๆ ตัวอีกครัง้ ยังไม่พบใครน่าสงสัย

หากเจอนายช่างคนนันอยู ้ แ่ ถวนี ้แสดงว่ามันต้ องเห็นเค้ ากับนวลอยูด่ ้ วยกัน
แน่นอน นัน่ จึงเป็ นเหตุให้ พดู ถึงอันตรายต่อคนรอบข้ างออกมาด้ วยแบบนัน้

ตะวันหันหานวลและพร้ อมจะเล่าเรื่ องราวทังหมดแล้

้ ว
“ถุงดำใช่มยคะ”
ั ้ นวลเอ่ยดักทางไว้ ทำเอาตะวันตกใจและแปลกใจอย่าง
มาก
“คุณนวลรู้ได้ ยงั ไง”
“นวลอยูแ่ ถวนันค่้ ะ”
“แล้ วใครบอกครับ”
นวลก็ไม่กล้ าบอกว่าเจ้ าพวกเหมียวพูดได้ เป็ นคนเล่าเรื่ องนี ้ให้ เธอฟั ง ฟั งดู
79
ไม่น่าเชื่อ แต่เธอก็ไม่ร้ ูจะพูดยังไงที่เธอรู้เรื่ องนี ้

ไม่ทนั ได้ ตอบอะไร ตะวันเล่าในมุมของตัวเองให้ นวลฟั ง เรื่ องราวทังหมด

้
จากวันแรกจนวันนี ้อย่างละเอียด

“ไปให้ ตำรวจดีมยคะ”ั ้ นวลเสนอความเห็น

“ผมก็เห็นด้ วยครับ”
“งันเราไปกั
้ นเลย” ตะวันกำลังเตรี ยมพร้ อมออกรถ นวลพูดอีกคำนึงขึ ้นมา
“แสดงว่าพวกเค้ าตามตะวันมา……และไม่แน่อาจอยูแ่ ถวนี ้นะคะ”
พอประโยคนี ้จบลงเท่านัน้ ทังคู้ ก่ ็หวั ทิ่มไปข้ างหน้ าอย่างรุนแรง !!!!!
……….
สมหวังได้ ฟังเรื่ องราวคืนชีพพรที่นวลเล่าให้ ฟังจากอินเตอร์ เน็ตแล้ ว โชคดีที่
ทำได้ จริ ง ๆ สมหวังและแต้ มต่ออ่านไม่ได้ จงึ ต้ องจำขันตอนและวิ
้ ธีการ
ทังหมดให้
้ ได้ จากคำบอกเล่าของนวล

ถ้ าทำสำเร็ จเค้ าจะมีพรคืนมา คือ ข้ อ 8 และข้ อ 9 อย่างไรก็ตาม ตอนนี ้

สมหวังไม่ร้ ูแน่ชดั ว่าข้ อ 8 จะขออะไรดี เรื่ องที่อยูอ่ าศัยก็ร้ ูสกึ ผูกพันกับนวล
ไม่เดือดร้ อนแล้ วและก็ไม่ถือโทษเอาความเจ้ าแมวอ้ วนเทาแล้ วด้ วย เพราะ
ตอนนี่พวกมันทังฝู ้ งแย่กว่าตัวเค้ าเองด้ วยซ้ำเพราะไม่มีที่อยูเ่ ลยด้ วย

“วันนี ้เลยดีกว่า” สมหวังหันหน้ ามองแต้ มต่อและพรรคพวก แต้ มต่อรับลูก

“ได้ เลยค่ะ แต้ มต่อพร้ อม ๆ” พร้ อมชูสองนิ ้ว

การขอพรคืนต้ องอุทธรณ์กบั พระอาทิตย์ ซึง่ อีกไม่กี่ชวั่ โมงจะตกดินแล้ ว

80
สมหวังคิดอะไรบางอย่างอยูใ่ นใจ อยากตอบแทนนวลอยูเ่ หมือนกัน

“รี บไปหาที่วา่ ง ๆ กันเถอะ” สมหวังบอกแต้ มต่อและพวก แล้ วทังหมดก็

้ ออก
เดินทางออกจากบ้ านนวลทันที
……….
เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครแล้ ว ชายจรจัดออกมาจากบ้ านไม้ เก่า ๆ บนต้ นไม้ เวลา
นี ้คือเวลาออกหาอะไรกินของเค้ า

ทันใดนันสิ
้ ่งที่เค้ าเห็นทำให้ เค้ าหยุดเดินในทันที

ฝูงแมวกำลังวิ่งอย่างรวดเร็วจากบนกำแพงซ้ ายไปขวา เห็นดังนันชายจรจั

้ ด
คิดอะไรสนุก ๆ ออกพร้ อมรอยยิ ้มเจ้ าเล่ห์อีกครัง้
……….
เสียงเร่งเครื่ องยนต์หนีหลังออกมาจากที่จอดรถ รถคันหลังก็ยงั พยายาม
ตามติดอย่างต่อเนื่อง

ตะวันขับออกมาจากที่จอดรถได้ แล้ ว หลังหัวกระแทกจากการชนท้ ายเชิง

ข่มขู่ของรถคันหลัง ซึง่ เป็ นไปตามคาดรถนายช่างคนนันนั
้ น่ เอง

รถตามหลังกำลังเปิ ดไฟสูงสาดใส่มาตลอดทาง ตะวันก็หยุดไม่ได้ เช่นกัน

“คุณนวลโอเคมัย” ้ ตะวันถามอย่างรี บเร่ง และเป็ นห่วง

“นวลไม่เป็ นไรค่ะ”
81
“เค้ าหาผมได้ ยงั ไง”
“มันมีแอปนะคะ รับสายปุ๊ ประบุตำแหน่งได้ เลย”
“หรอครับ ผมพลาดซะแล้ ว”

รถเร็ วและแรงกว่าของนายช่างใหญ่ดจู ะตามรถตะวันได้ ใกล้ ชิดมากขึ ้น

เรื่ อย ๆ แล้ ว

ตะวันเบรคเลี ้ยวซ้ ายเข้ าซอยด่วน ๆ บังเอิญมีรถคันหลังคัน่ กลางระหว่างรถ

นายช่างกับรถตะวันทำให้ ช่วยให้ ไม่สามารถตามติดรถตะวันได้ ถนัดหรื อ
เห็นได้ ถนัดนัก

นายช่างโหดไม่เห็นรถตะวันแล้ ว และขับเลยซอยไปซะอย่างงัน้

“ขับไปโรงพักเลยดีมยคะ”
ั ้ นวลออกความเห็นเท่าที่คดิ ได้
“ได้ ครับ ช่วยหาที”
นวลเปิ ดโทรศัพท์มือถือ หาสถานีตำรวจที่ใกล้ ที่สดุ อย่างเร็ ว ตะวันมอง
กระจกหลังไม่เห็นรถคันใดตามมา

ซอยค่อนข้ างเปลี่ยวและมืด ตะวันเลี ้ยวเข้ าซอยมาแบบไม่ร้ ูอะไรทังสิ

้ ้นเพียง
แค่อยากหลบรถคันนัน้

“ปึ ง้ !!!!!!!!!!!” เสียงรถถูกกระแทกด้ านหน้ าเข้ าอย่างจัง แอร์ แบคทำงาน

ทันทีอย่างอัตโนมัติกระแทกเข้ าที่อกผู้โดยสารข้ างหน้ าทังคู ้ เ่ ต็ม ๆ
82
ใช่แล้ วรถนายช่างขับทับเลนชนใส่รถตะวันข้ างหน้ าเต็ม ๆ จนหม้ อน้ำพัง
ควันขึ ้นขโมง ถึงแม้ จะขับเลยซอยไปแต่ก็วนจากซอยหน้ ามาเจอรถตะวันจน
ได้ อยูด่ ี

นายช่างเดินออกมาจากรถ มือจับที่เอวกุมปื นลูกโม่ไว้ เผื่อเกิดต้ องใช้ แล้ ว

เดินอาด ๆ ไปที่รถตะวันทันที ถึงแล้ วก็มองเข้ าไปในรถ
“ไอ้ สดั !!!! บ้ าเอ้ ย !!!!!” นายช่างใหญ่ตะโกนด่าออกมาดัง ๆ
……….

83
14
เหลือเวลาไม่มากแล้ ว สมหวังรวบรวมลูกน้ องได้ ครบพร้ อมทำพิธีกรรม ที่
แห่งนี ้คือที่เดิมที่พวกแมวเคยอยู่ หรื อตอนนี ้ก็คือที่ของตะวันที่กำลัง
ปรับปรุงแต่ตอนนี ้ไม่เห็นเจ้ าแมวอ้ วนเทาและพรรคพวกแล้ ว

แต้ มต่อมีคำถามนิดหน่อยก่อนเริ่ม “เจ้ านายคะ จะขออะไรหรอ”

เป็ นคำถามที่ดีมาก สมหวังยังคิดวนเวียนอยูท่ ี่จริงแล้ วก็ยงั ไม่ร้ ูจะขออะไร
แค่ขอพรคืนมาให้ ได้ ก่อนคือสิ่งที่สมหวังคิดถึงตอนนี ้
“ทุกคนพร้ อมนะ” สมหวังถามความพร้ อมครัง้ สุดท้ ายก่อนเริ่ ม
“พร้ อมค่าาาาาาาา” สมาชิกทังหมดส่
้ งเสียงคอนเฟริ ม
เป็ นไปเหมือนทำพิธีขอพรกับพระจันทร์ สมหวังและพวกเหมียวต้ องเต้ นทำ
พิธี และสมหวังก็สวดคาถาที่มนุษย์ไม่ร้ ูความหมาย

แล้ วเสียงทุ้ม ๆ หนักแน่น ไม่อบอุน่ แบบพระจันทร์ แต่ดลู มุ่ ลึกกว่าก็ดงั ขึ ้น

มา
“เจ้ าแมว ข้ าใกล้ เลิกงานแล้ ววันนี ้มีอะไรก็วา่ ไป”

สมหวังเล่าเรื่ องราวทังหมดให้
้ พระอาทิตย์ฟัง เหมือนจำเลยขออธิบายต่อ
ศาลขอความยุติธรรมก็วา่ ได้

เสียงเงียบไปทังคู
้ ่ เหมือนอยูใ่ นขันตอนประมวลผล
้

ข้ าง ๆ สถานที่ทำพิธีกรรมไม่ไกลมากมีหญ้ าสูง ๆ ปกคลุมอยู่ ที่ด้านล่าง

ชายจรจัดกำลังแอบฟั งสิ่งที่เกิดขึ ้นอีกเช่นเคย
……….
รถกระบะอีกคันเข้ ามาจอดสมทบ ชายสามคนเดินลงมาพร้ อม ๆ กัน
“ตามหาพวกมันให้ เจอ ไปได้ ไม่ไกลหรอก” นายช่างออกคำสัง่ ลูกน้ อง
“ได้ ครับ” หนึง่ ในสามชายฉกกร์ ตอบหนักแน่น
……….
ตะวันขออนุญาตจับมือนวลวิ่งออกมาจากรถอย่างเร็ วที่สดุ ภายใต้ ควันข
โมงจากหม้ อน้ำซึง่ เป็ นการอำพรางตัวได้ ดี
มือซ้ ายตะวันถือถุงดำเอาไว้ แล้ วพูดว่า
“คุณนวลผมขอโทษที่พามาเดือดร้ อนด้ วยจริง ๆ นะครับ”
“ไม่เป็ นไรค่ะ นวลไม่ชอบเห็นสิ่งไม่ถกู ต้ องอยูแ่ ล้ ว แต่ยงั ไงตอนนี ้ลองช่วย
กันคิดก่อนเอายังไงดี”
“สถานีตำรวจไกลมัยครั ้ บ”
“ขับรถต่อก็ไปอีกประมาณ 10 นาที ถ้ าเดินก็ร่วม ๆ 20 นาทีได้ คะ่ ”
“งันหาที
้ ่หลบก่อนดีกว่าครับ เดินไกลไม่ไหว”

ในซอยนี ้เปลี่ยวเหลือเกินเดินหาใครไม่เจอ มีแต่ต้นไม้ หญ้ า ท้ องนา และสิ่ง

ก่อสร้ างร้ าง ๆ ประปราย ภาพเหมือนฉากฆาตกรรมที่ถกู จัดไว้ อย่างดี
ตะวันคิดในใจ ตอนนี ้ตะวันเป็ นห่วงว่านวลจะเดือดร้ อนมากกว่าตัวเอง หรื อ
ควรจะคืนถุงดำให้ จบ ๆ ไป

นวลเหมือนรู้ใจความคิดตะวัน นวลพูดขึ ้นว่า “คืนไปตอนนี ้ก็สายไปแล้ ว

พวกเค้ าอาจไม่เก็บเราไว้ อีกต่อไป”

ตะวันพยักหน้ าเข้ าใจ ตอนนี ้คงต้ องหนีก่อน ถูกจับได้ จบกันแน่ ๆ

85
เสียงฝี เท้ าดังมาไกล ๆ ฟั งแล้ วมีหลายเท้ าน่าดู

ได้ ฟังอย่างนันแล้
้ วตะวันจับมือนวลเดินเข้ าไปในซอกระหว่างตึกสองตึก
กำแพงด้ านข้ างตึกไม่มีทางเข้ าไป แต่มีนงั่ ร้ าน กองขยะแห้ ง ๆ ถังสี วางรก
ๆ อยู่ พอจะบังสายตาได้ เพราะถ้ าไปต่อก็ไกลเกินไปอาจถูกไล่ตามหรื อ
มองเห็นได้ โดยง่าย

ตะวันมองเห็นชายร่างใหญ่คนหนึง่ เดินเลยไปแล้ วค่อยโล่งใจ

โล่งใจไม่ทนั ได้ ใจ นวลทำมือจุ๊ ๆ ส่งให้ ตะวัน เพราะเธอเห็นชายสองคน
กำลังเดินเข้ ามาในซอยนี ้

เสียงฝี เท้ าค่อย ๆ ย่ำ เหมือนสำรวจไปด้ วยเดินไปด้ วยช้ า ๆ มาเรื่ อย ๆ ใกล้

เข้ ามาเรื่ อย ๆ

ตะวันตอนนี ้ก็มองเห็นชายทังสองแล้
้ วเช่นกัน ทังตะวั
้ นและนวลกำลังแอบ
มองดูอยูด่ ้ วยใจระทึก
……….
เจ้ าสัวโทรเข้ ามาหาเลขาอีกครัง้ แล้ ว
“ครับท่าน”
“ครับท่านห่าอะไร !!! รายงานมาเลยเร็ว ๆ เข้ า” นายช่างใหญ่ตกใจรี บ
รายงาน
“ตอนนี ้กำลังดักจับพวกมันอยูค่ รับ มันหนีเราไม่พ้นแน่นอน ผมตามล่าพวก
มันจากจีพีเอส”
86
“พวกมัน หมายความว่ายังไง” เจ้ าสัวสุพจน์สงสัย
“คือตอนนี ้มีผ้ หู ญิงเข้ ามาเกี่ยวอีกคน”
“โธ่เว้ ยยย!! เรื่ องมันจะบานปลาย คนรู้เยอะเราจะเดือดร้ อนเยอะขึ ้น”
นายช่างเงียบไปเพื่อรับฟั ง
“ถ้ าเรื่ องเก่าจบไม่ได้ ก็อาจจะต้ องมีอีกสองศพเพิ่ม แต่ลองเจรจาดูก่อนให้ ดี
ที่สดุ เข้ าใจมัย้ ฉันให้ สทิ ธิ์แกเต็มที่”
“รับทราบครับนาย จะไม่ลงมืออะไรครับ พูดดี ๆ หว่านล้ อมไปก่อน”
แล้ วทังคู้ ก่ ็วางสายจากกัน
นายช่างหัวหน้ าโหดผู้ววู่ ามโทรหาลูกน้ องต่อทันทีและลูกน้ องก็รับสาย
“ครับนาย”
“เจอแล้ วก็จดั การพวกแม่งซะ !!!!”
นายช่างคนนี ้ อดีตเป็ นมือปื นไม่เคยเจรจากับใครให้ เสียเวลา และคิดว่างาน
นี ้เค้ าจัดการได้ แน่ ๆ หลังจากได้ สทิ ธิ์เต็มที่
……….
การประมวลผลจากหลักฐานทางวาจาที่เจ้ าสมหวังได้ ชี ้แจงไป ใช้ เวลาไป
พอควรแล้ วก็ยงั เงียบอยู่

แต้ มต่อหันหาสมหวังที่กำลังยืนรอด้ วยหางตัวเองอยู่ สมหวังยักไหล่กลับมา

เพราะไม่ร้ ูจะเกิดอะไรขึ ้นต่อไป

แล้ วก็มีเสียงกระแอมปนไอดังออกมา
“แค่ก ๆ”
“ขอโทษที่ให้ รอ”
“คำอุทธรณ์เป็ นผลสำเร็จเจ้ าได้ พรคืนไปจากการที่พรที่ได้ ขอไปนันเป็
้ นสิ่งที่
87
ไม่ถกู ต้ องผิดศีลธรรมอันดีที่วิญญูชนปฏิบตั ิกนั ”
พระอาทิตย์พดู ต่อ “ใครขอไม่สำคัญ สิ่งที่ขอนันสำคั้ ญกว่า”

“เจ้ าต้ องการสิ่งใดแทนขอให้ บอกมา” ดวงอาทิตย์ต้องการสื่อว่าอุทธรณ์

แล้ วให้ ขอพรเลยจะได้ จบเคสไป

แต้ มต่อและพวกเหมียวปรบมือเบา ๆ แสดงอาการดีใจกับสิ่งที่ควรได้ และ

แน่นอนสมหวังก็ยิ ้มอย่างยินดี

“ครับท่าน ข้ าอยากจะขอให้ ………..” สมหวังเว้ นวรรคเหมือนเคย

เสียงตุ๊บตับ๊ ดังขึ ้นข้ างหูเหมือนการยื ้อยุดฉุดกระชากอะไรกันอยูท่ ี่หลังหญ้ า

สูง
“ข้ าต้ องการ!!!!!!!…………”

เสียงนี ้ทำเอาแมวทุกตัวตอนนี ้หันไปหาต้ นเสียงด้ วยความโกรธ เพราะพวก

มันจำเสียงนี ้ได้ แม่นยำ

“อีกแล้ วหรอไอ้ จรจัดนี่!!!!!”

แต้ มต่อพูดดัง ๆ แล้ วกระโจนไปตัวแรกที่ต้นเสียงทันที ตามด้ วยสมหวังและ
พรรคพวกก็ตามไป

ภาพตรงหน้ าคือเจ้ าแมวอ้ วนเทาและพรรคพวกกำลังยัดดินเข้ าปากชาย

จรจัด มีหลายตัวนัง่ ทับให้ ขยับไปไหนไม่ได้ ปากเต็มไปด้ วยดินพูดอะไรไม่
88
ออก แรงชายจรจัดตอนนี ้เหลือน้ อยเหลือเกินเพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้ อง
เลยทังวั
้ น

สมหวังและพวกเข้ าทับบนตัวชายจรจัดอีกแรง
แต้ มต่อเตือนนาย “เจ้ านายไปขอให้ เสร็จ ๆ เถอะทางนี ้พวกเราจัดการเอง”

สมหวังมองดูฟ้าและดวงอาทิตย์ที่ดอู อ่ นแรงใกล้ ตกเต็มที รี บกระโดดกลับ

ไปที่เดิม

ชายจรจัดดูเหมือนไม่ยอมจบง่าย ๆ
“ไอ้ พวกบ้ าาาาาา!!!!!!!”

สมหวังกลับมาที่เดิมทันทีและว่าต่อ
“ท่านครับ”
“ว่ามาเร็ ว ๆ ข้ าจะหลับอยูแ่ ล้ ว พระอาทิตย์ไม่มีทำโอทีนะ”
“ได้ ครับท่าน”
……….

89
15
ตะวันหยิบบางอย่างใส่มือเตรี ยมพร้ อมแล้ ว นวลก้ มลงต่ำทำตาหยีและ
เงียบที่สดุ ได้ ยินแต่เพียงเสียงหัวใจที่เต้ นรัวของตัวเอง

ชายฉกรรจ์ทงสองใกล้
ั้ เข้ ามาแล้ ว คนหนึง่ เตะของที่ขวางทางอย่างรุนแรง
โทษฐานที่ขวางทางและเพื่อหาอะไรบางอย่าง อีกคนทำท่ามองทุกอย่าง
อย่างละเอียด

ตะวันประเมินสถานการณ์แล้ วพวกเค้ าต้ องถูกพบเจอในชัว่ นาทีนี ้แน่นอน

นวลทำมือชี ้ไปด้ านหลังให้ ตะวันดู เหมือนให้ คอ่ ย ๆ ขยับหนีไปทางด้ านหลัง

ก่อนที่ชายพวกนี ้จะเข้ ามาถึงตัว

ชัว่ นาทีนี ้เอง ตะวันต้ องตัดสินใจเลือกระหว่างลุกขึ ้นเผชิญหน้ าด้ วยด้ ามไม้

เล็ก ๆ ในมือ หรื อหนีไปด้ านหลังแบบที่นวลบอกดี

ใกล้ เข้ ามาจนถึงแค่ไม่เกินสามเมตรแล้ ว ชายคนเดิมพังนัง่ ร้ าน ขยะ ของ

ขวางทางทุกสิ่งมาเรื่ อย ๆ

และแล้ วตะวันก็ตดั สินใจครัง้ สำคัญ ตะวันกำมือนวลแน่นลากไปข้ างหลัง

เพื่อหนีอย่างรวดเร็ว เสียงดังขึ ้นเหมือนมีอะไรโผล่ขึ ้นมาท่ามกลางเสียง
เงียบสงัด ตอนนี ้พวกเค้ าไม่สนใจอะไรแล้ ว ปล่อยเสียงวิ่งเสียงชนของต่าง ๆ
ให้ ได้ ยินไปเถอะ ขอหนีไปจากตรงนี ้ก็พอ
“ไอ้ พวกนันไง
้ เจอแล้ ววววว!!!!!” เสียงชายโหดคนหนึง่ ตะโกนดังออกมา
เหมือนแมวเจอหนูและพร้ อมขย้ำเต็มที่

ชายทังสองออกตั
้ ววิ่งตามทันที “เร็วเข้ าตามไป!!!!!!” ชายคนหนึง่ ย้ำออกมา
ดัง ๆ

ไม่ทนั จะพ้ นหัวมุมตึกเลย ทังคู

้ ห่ ยุดชะงักพร้ อมถอยกรูดและส่งเสียง “กรี๊ ด
ดดดด!!!!!” นวลตกใจขันสุ ้ ด ตะวันก็อึ ้งไปไม่แพ้ กนั เลย

ชายอีกคนหนึง่ ในกลุม่ ชายฉกรรจ์ทงสามคนั้ คนพวกนี ้ไม่ธรรมดามีการ

วางแผนอย่างดี ชายคนนี ้ตังใจวิ ้ ่งเลยซอยไปเพื่อดักจับพวกเค้ าจากทาง
ด้ านหลัง ตอนนี ้ทังคู
้ ถ่ กู ล้ อมไปหมดแล้ วทังหั
้ วและท้ าย

แล้ วเงาทะมึนอีกเงาก็ปรากฏขึ ้นสมทบคนทังสาม ้

“ครับนาย เรี ยบร้ อยอย่างที่เห็น”
“ดีมาก” เจ้ านายยิ ้ม ๆ พร้ อมแหวกเอวให้ เห็นอาวุธเงา ๆ ที่เหน็บไว้ เค้ า
ตังใจให้
้ หนุ่มสาวมองเห็น

“จะเอายังไง” นายช่างโหดพูดจาจริงจังพร้ อมรอยยิ ้มเลือดเย็น

“ถุงนี ้อยูใ่ นมือฉันมันอยูใ่ นที่ของฉัน มันควรต้ องเป็ นหน้ าที่ของฉันที่จะทำ

อะไรให้ มนั ถูกต้ อง” ตะวันพูดไปบีบมือนวลแน่น ดูเกร็ งแต่ก็หนักแน่นใน
จุดยืน นวลทำหน้ ากังวลแต่ก็มองพวกคนเหล่านี ้อยู่

91
นายช่างโหดยิ ้มเหนื่อย ๆ “ในโลกแบบนี ้บางครัง้ อย่ามาหลักการมากเลยมัน
ไม่เวิร์คหรอกน้ องเอ๋ย รักษาชีวิตของตัวเองและแฟนสาวน่าจะฉลาดกว่า”

“งันก็
้ ได้ แล้ วจะปล่อยพวกเราไปมัย”
้ ตะวันตังคำถามกั
้ บพวกโจรอย่างกับ
ว่าเค้ าสามารถต่อรองอะไรได้

“แน่นอน” นายช่างสายโหดให้ คำมัน่

ตะวันหันมองนวล นวลส่งสายตากลับ ทังคู ้ ก่ ำลังคิดตรงกันมันดูเป็ นคำพูด

ที่ไม่น่าเชื่อถือเอาเสียเลย ตะวันมองดูรอบ ๆ อีกทีทกุ อย่างดูมืดไปหมด
หากคืนถุงดำไปแล้ วพวกเค้ าทังคู ้ ถ่ กู ฆ่าเพื่อปิ ดปากก็คงถูกฝั งไว้ แถวนี ้ที่โล่ง
ๆ มืด ๆ หรื อในป่ าได้ ทงนั
ั ้ นและดู
้ ง่ายดีเหลือเกินในการอำพราง

ตะวันยื่นมือออกมา
“นี่ไง”
“ดีมาก ว่าง่าย ๆ” หัวหน้ าพูดพลันมองไปหาชายโหดที่อยูใ่ กล้ ที่สดุ ส่ง
สายตาและทำท่าให้ ไปรับถุงมา

“ไม่ต้อง !!!!!!”
ตะวันตะโกนเสียงดังแล้ วโยนถุงดำขึ ้นพร้ อมกับดึงมือนวลวิ่งหนี

ชายทังหมดยื
้ นงง ไม่มีใครทันจะจับตัวทังคู
้ ไ่ ว้ ทุกคนมองไปที่ถงุ ดำ ชายคน
ใกล้ มองถุงถูกโยนขึ ้นและกำลังตกลงมาจึงรี บวิ่งไปรับไว้ อย่างทันท่วงที

92
ตอนนี ้ถุงอยูใ่ นมือชายโหดคนหนึง่ อย่างปลอดภัยแล้ ว

“ปล่อย ๆ ไป” นายช่างหัวหน้ าโบกมือว่าช่างมัน

“รู้ข้อมูลทุกอย่างแล้ วตามหาตัวไม่ยากหรอก”

นายช่างเดินมาที่ถงุ ดำและเปิ ดออกดูเช็คของเพื่อความชัวร์ พอเปิ ดออกดู

เท่านัน้
“ไอ้ เวรเอ้ ยยยยยยยย!!!!!!!”
เสียงดังเกรี ย้ วกราดเป็ นสัญญาณออกตามล่าอีกครัง้ !!!!!!
……….
“คุณตะวันทำอะไร เมื่อกี ้เกิดอะไรขึ ้น” นวลยังสงสัยในขณะที่ทงคู
ั ้ ว่ ิ่งอย่าง
รวดเร็ วเป้าหมายคือถนนใหญ่เพื่อเรี ยกรถหรื อคนให้ ช่วย

นวลยังเห็นในมือตะวันยังมีถงุ ดำเหมือนเดิม
“เมื่อกี ้มันถุงดำคนละถุงครับ มันคือถุงขยะที่อยูใ่ กล้ ๆ ในกองขยะเมื่อกี ้”
ตะวันอธิบาย ไหวพริบเปลี่ยนถุงดำเกิดขึ ้นทันท่วงที ทำให้ พอมีเวลาหนีตอ่

“โอเคค่ะ”

ตะวันไม่ตอบอะไร เวลานี ้ไม่ใช่เวลาชื่นชมเพราะเวลาสุดท้ ายของชีวิตอาจ

มาถึงโดยไม่ร้ ูตวั พวกเขาจึงรี บวิ่งต่อ

แสงสว่างจากรถส่องมาจากด้ านหน้ า ตะวันโบกทันที รถไม่หยุดแถมวิ่งต่อ

ไปเหมือนไม่เห็นหรื อไม่อยากรับก็เป็ นได้
93
นวลหันหลังไปมองไม่เห็นใครตามมาแล้ ว รู้สกึ โล่งใจขึ ้นมาบ้ าง

แล้ วทันใดนันอยู
้ ่ ๆ เสียงปื นก็ดงั ลัน่ ขึ ้นมาแต่ไกล ๆ นวลมีความรู้สกึ ว่าเสียง
ปื นนี ้เป็ นของพวกมันแน่ ๆ แล้ วพวกมันกำลังทำอะไรกัน

ตะวันค่อย ๆ คลายมือออกจากนวล ที่จริงทังสองคนมื้ อจับกันมาไม่เคย

หลุดจากกันเลยเป็ นชัว่ โมง ๆ แล้ ว นวลรู้สกึ ได้ ถึงความอบอุน่ นี ้ และที่
สำคัญผู้ชายคนนี ้เป็ นคนดีจริง ๆ นวลก็สนับสนุนความคิดของเค้ าแม้ จะ
เสี่ยงชีวติ ก็ตาม

มือหลุดจากกันแล้ ว นวลมองตะวันอีกครั ง้ แบบไม่คอ่ ยเข้ าใจนัก หรื อเพื่อจะ

ได้ โบกรถง่ายขึ ้น ตะวันดูแปลกและไม่พดู อะไรสักคำ ร่างที่กำลังวิ่งของ
ตะวันดูลอ่ งลอยและทันใดนันร่ ้ างก็ร่วงเป็ นใบไม้ ตอ่ หน้ านวลแบบภาพช้ าที่
นวลไม่เต็มใจอยากเห็น

ตะวันล้ มลงไปแบบไร้ สาเหตุ น้ำตาของนวลอยู่ ๆ ก็ไหลออกมาและท่วมตา

เธอขึ ้นเรื่ อย ๆ อย่างไม่ร้ ูตวั เหตุการณ์คืนนี ้มันสุดจะรับได้ จริ ง ๆ ตะวันกำลัง
จะตายต่อหน้ าเธอ นวลมองดูตะวันชัด ๆ ว่าเกิดอะไรขึ ้น เธอเห็นเลือดไหล
ออกมาจากหัวตะวันที่ด้านหลัง
“นี่มนั !!!!!!!” นวลจับหัวตะวันขึ ้นมาเบา ๆ เห็นรูบนหัวและเลือดที่ไหลออก
มาอย่างพรั่งพรู
“ไม่นะตะวัน!!!!!!!” นวลเขย่าตัวตะวันและเสียงสะอึกสะอื ้นก็ตามมาไม่
หยุด
94
“ตะวัน ๆ ๆ ๆ”

เสียงปื นที่เธอได้ ยินคือเสียงปื นที่สงั หารชีวิตตะวันนัน่ เอง พวกมันเล็งมา

จากระยะไกลอย่างแม่นยำ และตอนนี ้เงาคนทังสี ้ ่กำลังยืนอยูข่ ้ าง ๆ นวล
แล้ ว
“จบแล้ วน้ อง” ชายหัวหน้ าเอ่ยขึ ้น
“ไอ้ พวกบ้ า แกฆ่าเค้ าทำไม”
ชายทังสี้ ่ไม่มีใครพูดอะไร แต่สง่ ผลให้ นวลกลับรู้สกึ ขนหัวลุกขึ ้นมา เธอคิด
ได้ ถึงเป้าหมายต่อไปของพวกมันทันที นัน่ คือตัวเธอเอง !!!!!

ชายโหดคนหนึง่ หยิบถุงดำขึ ้นมาแล้ วเช็คของเพื่อความแน่ใจ และหันไปหา

หัวหน้ าพยักหน้ าให้ เป็ นอันรู้กนั ว่าถุงนี ้ถูกต้ องแล้ ว

หัวหน้ าหันหลังกลับพร้ อมขอถุงดำไปถือเอง แล้ วโบกมือและทำท่าที่ทกุ คน

สามารถเข้ าใจได้ ท่ายิงปื นด้ วยนิ ้วโป้งและนิ ้วชี ้สัง่ การลูกน้ อง

“ฉันไปรอที่รถนะ” หัวหน้ าโฉดบอกลาลูกน้ องทังสาม

้

“ไม่นะ!!!!” นวลพูดออกมาดัง ๆ เข้ าใจได้ อย่างแจ่มแจ้ งแล้ วว่าวาระสุดท้ าย

ของเธอมาถึงแล้ วนัน่ เอง

ชายโหดลูกน้ องคนหนึง่ รับคำสัง่ มาแล้ วก็ปฏิบตั ิตามทันที เค้ ายกปื นขึ ้นมา
แล้ วลัน่ ไกอย่างไม่ลงั เล ระยะใกล้ ขนาดนี ้ไม่ต้องเล็งให้ เสียเวลา

95
เสียงปื นดัง “ปั ง !!!!!!!!!!!”
……….

96
16
เวลาผ่านมาเกือบชัว่ โมงแล้ ว สมหวังก็ไม่ร้ ูจะติดต่อนวลได้ ยงั ไง พวกเหมียว
ๆ ตอนนี ้มารวมกันที่บ้านนวล ขาดแต่เจ้ าของบ้ านเท่านัน้ แมวสองกลุม่ ที่
เคยทะเลาะกันตอนนี ้กลับมาปรองดองกันได้ แล้ ว จากเหตุการณ์ที่ช่วยกัน
มา

เจ้ าแมวอ้ วนเทาและพรรคพวกเหมียวไม่ร้ ูหรอกว่าสมหวังกำลังขอพร คิดแต่

เพียงว่าไอ้ ชายจรจัดนี ้เห็นแล้ วมันน่าล้ างแค้ นนักก็เท่านัน้ กลับกลาย
เป็ นการเข้ ามาช่วยพิธีขอพรของสมหวังได้ ถกู จังหวะพอดีจริ ง

เรื่ องของชายจรจัดไปไหนเป็ นอย่างไรไม่มีใครรู้ใครสนใจ อย่างน้ อยก็คงทำ

อะไรลำบากมากขึ ้น เพราะเค้ าคงไม่อยากเดินเจอชายฉกรรจ์โหดพวกนัน้
อีก

กลับมาที่พรที่ขอไป สมหวังนึกถึงนวลจึงขอพรไปว่า ปั ญหาอะไรของนวลที่

เจออยูข่ อให้ ผา่ นพ้ นไปได้ ด้วยดีทงหมด
ั้ นี่ก็ผา่ นมาสักพักแล้ ว สมหวังหวัง
ว่าจะเกิดอะไรดี ๆ ขึ ้นทางฝั่ งนวล
……….
ประกายดาวระยิบระยับร่วงมาจากฟ้าวนอยูข่ ้ างหน้ านวล กระสุนที่ปล่อย
ออกไปถูกจับไว้ ด้วยแหของประกายดาวเหล่านี ้ กระสุนไม่อาจเข้ าถึงตัวนวล
ได้ เลย

นวลตกใจกับสิ่งที่เห็น “นี่อะไรเนี่ย” นวลรำพึงออกมาแต่ตอนนี ้ก็ไม่มีเวลา

คิดหาเหตุผลได้ แต่มองสิ่งที่เกิดขึ ้นตรงหน้ า
กระสุนเด้ งกลับไปที่กระบอกปื นที่ยิงออกมาเหมือนภาพย้ อนกลับ ชายคน
ลัน่ ไกร่างกายของเค้ าตอนนี ้ดูเลือนลางและจางลงอย่างไม่นา่ เชื่อ ชายอีก
สองคนก็ดเู หมือนเป็ นอย่างงันเช่
้ นกัน นวลมองเห็นชัดเจนอย่างประหลาด
ใจกับสิ่งที่เกิดขึ ้นกับชายทังสามแล้
้ วทันใดทุกคนก็หายไปต่อหน้ าต่อตา
”วับ๊ !!!!!”

นายช่างหัวหน้ าโหดกำลังเดินถึงรถแล้ ว อยู่ ๆ มือที่ถือถุงดำ หน้ าอก ขา

แขน เค้ าพบว่าตัวเองค่อย ๆ จางลงอย่างประหลาด “เฮ้ ยยยย !!!!! อะไร
เนี่ย” แล้ วก็หาย “วับ๊ !!!!!!” เช่นกัน
……….
ตอนนี ้รอบตัวนวลไม่เห็นใครแล้ วนอกจากศพตะวัน แล้ วนวลก็ตกใจสุดขีด
อีกครัง้
“กรี๊ ด!!!!! อุ๊บ!!!!!!” นวลลัน่ และปิ ดปากตัวเอง สิ่งที่เห็นไม่น่าเชื่อ แต่เธอก็
หัวเราะทังน้ำตา
้
ตะวันลุกขึ ้นมานัง่ อย่างงง ๆ นวลรี บลุกขึ ้นดูแผลที่หวั ให้ ตะวัน
“ไม่มีแล้ วนี่!!!!” นวลยิ ้มอย่างสดใสที่สดุ สำหรับค่ำคืนพิสดารนี ้
“พวกมันอยูไ่ หน เราต้ องไปต่อครับ” ตะวันยังจำเหตุการณ์ก่อนถูกยิงได้

นวลนึกไปถึงพรของเจ้ าเหมียวสมหวัง เรื่ องปาฏิหาริ ย์แบบนี ้ทำได้ อยูค่ น

เดียวแน่นอน เธอแอบยิ ้มแต่ไม่ได้ เล่าให้ ตะวันฟั ง นึกในใจและขอบคุณเบา
ๆ “ขอบคุณนะสมหวัง”

“นวลว่าเรากลับไปที่รถดีกว่า พวกมันไม่อยูแ่ ล้ วค่ะ”

98
“ได้ ครับ” ตะวันเชื่อนวลอย่างไม่สงสัย

กลับมาที่รถ รถตะวันที่เคยบุบหม้ อน้ำพังยับเยิน ตอนนี ้สภาพกลับมาเป็ น

ปกติอย่างเหลือเชื่อ ตะวันไม่อยากเชื่อเช่นกัน ลองสตาร์ ทเครื่ องดู รถ
ทำงานได้ ปกติจริ ง ๆ ตะวันดีใจมาก ๆ

“รี บกลับกันเถอะครับ”
“ไปเลยค่ะ”
……….
ตะวันส่งนวลกลับบ้ านอย่างปลอดภัย ค่ำคืนนี ้ไม่อาจลืมเลือนได้ ตะวัน
ขอบคุณนวลมาตลอดทาง พูดไปก็มีน้ำตาคลอ ส่วนนวลร้ องไห้ ไปแล้ ว เธอ
ดีใจที่ตะวันกลับมามีชีวิตอีกครัง้ และดีใจไม่แพ้ กนั ที่ได้ พบคนดี ๆ เช่นเค้ า

ทังคู
้ ล่ าจากกันอย่างสวยงามในคืนนี ้ แม้ จะทุลกั ทุเลจริ ง ๆ แต่ก็ผา่ นมาได้
แล้ ว

ตะวันถึงบ้ านตัวเองแล้ ว เค้ ายังสงสัยจุดจบของพวกนัน้ ทำไมหายไปไหน

แล้ วเรื่ องนี ้จะจบอย่างไร นวลเพียงแต่บอกเค้ าว่าพรุ่งนี ้ทุกอย่างจะดีเอง
ตะวันได้ แต่รอดูพรุ่งนี ้อย่างใจจดใจจ่อ
……….
นวลโอบกอดเจ้ าเหมียวทุกตัวที่อยูร่ อบเธอหลังฟั งเรื่ องราวทังหมด้
“ขอบคุณมาก ๆ นะทุกคน” นวลยิ ้มและก้ มหัวให้ เจ้ าเหมียวทุกตัวอย่าง
เต็มใจ
“เธอช่วยเรา เราก็ช่วยเธอ” สมหวังเป็ นตัวแทนตอบ
99
“มันได้ จงั หวะพอดีจริง มันเป็ นนาทีชีวิตเลยนะ”
“พรที่ขอคืออะไรที่เป็ นปั ญหาของเธอฉันขอให้ มนั ผ่านไปด้ วยดีทงหมด ั้
อะไรที่ไม่ดีก็จะมีปาฏิหาริย์ช่วยเหลือได้ ส่วนอะไรที่ไม่ถกู ต้ องหรื อถูกที่ถกู
ทางก็จะกลับมาอย่างถูกต้ องทังหมด”
้ สมหวังอธิบายรายละเอียดทังหมด ้
อย่างกระจ่าง

นวลยิ ้มยินดีและพูดว่า “พวกเธออยูท่ ี่นี่ได้ ทกุ ตัวเลยนะ เราเป็ นเพื่อนกัน”

นวลรู้วา่ เจ้ าเหมียวพวกนี ้ก็ไม่มีที่ไป ข้ อเสนอนี ้น่าจะถูกใจทังเธอเองและเจ้
้ า
เหมียว
“แน่นะจ้ ะ” แต้ มต่อแย๊ ปถามซ้ำอีกครัง้
“พูดจริ ง ๆ” นวลย้ำอีกรอบ
“เราไม่ทะเลาะกันแล้ ว สบายใจได้ ” เสียงเข้ ม ๆ จากเจ้ าแมวอ้ วนเทา และ
หน้ าตาที่ดซู ีเรี ยสเรี ยกเสียงหัวเราะจากวงสนทนาได้ อย่างดี แล้ วทังหมดก็
้
หัวเราะพร้ อม ๆ กัน
……….
เช้ าวันต่อมา ตะวันหยุดงานลาป่ วยอีกวัน แต่ก็พอรู้สกึ ตัวแล้ ว และทันใด
เสียงโทรศัพท์ของเค้ าก็ดงั ขึ ้น ตะวันนึกในใจขณะเอามือควานหาโทรศัพท์
ไอ้ พวกบ้ านัน่ อีกรึเปล่านะ

หน้ าจอโชว์ชื่อคนโทรเข้ าที่หวานที่สดุ ต้ อนรับยามเช้ า เค้ ากดรับทันที

“ครับคุณนวล”
“คุณตะวันเปิ ดทีวตี อนนี ้เลยค่ะ ทุกอย่างคลี่คลายแล้ วจริ ง ๆ” ตะวันคิดตาม
วันนี ้สินะที่คณ
ุ นวลบอก น่าจะมีอะไรน่าติดตาม แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็ นเรื่ อง
ออกทีวีแบบนี ้
100
นายสุพจน์เจ้ าสัวที่ดินและลูกน้ องปรากฏตัวพร้ อม ๆ กันที่สถานี
ตำรวจนครบาลพร้ อมหลักฐานถุงดำใส่กระดูก ทุกคนสารภาพว่ามีสว่ นใน
การฆาตกรรมอำพรางคนตายที่เหลือแต่กระดูกตอนนี ้ นอกจากนี ้ ยังมีชาย
จรจัดใส่แต่กางเกงรับสารภาพเป็ นคนนำศพผู้ตายไปฝั งเอง สิ่งหนึง่ ที่
เหมือนกันคือทังหมดปรากฏตั
้ วที่สถานีอย่างงง ๆ เหมือนไม่ร้ ูวา่ ตัวเองมาที่
นี่ได้ อย่างไร ?????

“บิงโก!!!!” ตะวันพูดใส่ในสายของนวล
“ยินดีด้วยค่ะ” นวลยินดีที่ทกุ อย่างคลีค่ ลาย
……….
หลายเดือนผ่านมาแล้ วกับเหตุการณ์บ้า ๆ เหตุการณ์หนึง่ หลังการสารภาพ
ตำรวจสอบปากคำตะวันในฐานะเจ้ าของที่นิดหน่อย เพื่อประกอบสำนวน

ผู้กระทำผิดทังหมดได้
้ รับการลงโทษอย่างเหมาะสม ตะวันพอใจและ
สบายใจแล้ ว

ตะวันยิ่งสบายใจและมีความสุขเข้ าไปใหญ่ที่ข้างกายตอนนี ้เค้ ามีนวลใน

ฐานะคนรักเข้ ามาในชีวิตที่ทงคู
ั ้ ต่ า่ งครองโสดมานาน และมีแพลนได้ สละ
โสดด้ วยกันเร็ ว ๆ นี ้

นวลเล่าให้ ฟังถึงเรื่ องเจ้ าเหมียวและปาฏิหาริย์ของพวกมัน ตะวันเอ็นดูและ

รักใคร่ชื่นชอบเจ้ าแมวพวกนันอย่ ้ างดี

101
สำหรับการก่อสร้ างร้ านกาแฟในฝั นก็ใกล้ เสร็จแล้ ว ขาดบางอย่างที่ตะวัน
กำลังจะบอกนวลและเจ้ าเหมียว
“นี่ ๆ” ตะวันเกริ่ นนำ เรี ยกความสนใจจากเจ้ าเหมียวและนวล
“มีที่วา่ งทางซ้ ายของร้ านกาแฟนะ”
นวลรู้รายละเอียดของพื ้นที่อย่างดี “ทางซ้ ายว่างหรอคะ มันไว้ ส ำหรับน้ำพุ
นะคะ”
“ไม่เอาแล้ ว”
“อ่าว ทำไมละคะ”
“ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่ามิตรภาพนะครับ”
นวลและเจ้ าเหมียวก็ยงั ไม่เข้ าใจอยูด่ ี
“คือไรหว่าาาา” แต้ มต่อทำคอเอียงคิ ้วขมวดงง ๆ เช่นเคย
“ผมตัดสินใจใหม่แล้ ว” ตะวันพูดแล้ วยิ ้มให้ นวลพร้ อมหันไปหาพวกเจ้ า
เหมียว

“ฉันอยากทำที่ตรงนันให้ ้ พวกเธอได้ อยูก่ นั อย่างสบาย ๆ”

“จริ งหรอ” สมหวัง แต้ มต่อ และเจ้ าอ้ วนเทาพูดพร้ อม ๆ กัน
“ที่นี่ก็อยูไ่ ป ใครอยากไปตรงโน้ นก็ได้ ด้วยจะได้ ไม่แออัดกัน”

เจ้ าแมวทังหมดปรบมื
้ อดีใจกันทุกตัว นวลก็ดีใจและยิ ้มให้ ตะวัน
“แต่มีข้อแม้ อย่างนึง” ทุกคนหันมามองตะวันเป็ นตาเดียวเหมือนกับว่าสตัน๊
ไปแป๊ ป และรอฟั งอย่างตังใจ้
“ห้ ามทะเลาะกันนะ” ประโยคนี ้เรี ยกเสียงเฮจากทังเจ้
้ าเหมียวทุกตัวและ
นวลให้ หวั เราะพร้ อม ๆ กันอย่างมีความสุข
……….
102