ตอนที่ 961

หรือเป็ นสวรรค์ ลงทัณฑ์ ?!

ที่นี่คือผาสูงแห่งหนึ่ง ทุกคนยืนอยูบ่ นหน้าผา ในที่สุดก็สามารถพักหายใจพลางหันกลับไปมองได้

ตําแหน่งที่พวกเขายืนนี้ไม่เลวเลย มองลงไปเห็นสถานการณ์โดยรอบได้พอดี เมื่อพวกเขามองจากทิศ
นี้ไป สามารถมองเห็นเมืองร้างแห่งนั้นที่ถูกหิ มะและนํ้าแข็งกลบฝังไปจนสิ้ นได้ พื้นที่ตรงนั้นดัง่ ทะเล
หิ มะที่ซดั สาด มองแล้วค่อนข้างน่าหวาดหวัน่
มีเสี ยงคํารามแผ่ว ๆ แว่วมาจากส่ วนลึกใต้พสุ ธา ราวกับสัตว์ประหลาดที่เดิมที่หลับลึกอยูก่ าํ ลังจะตื่น
ขึ้นมา มีไอหยินชัว่ ร้ายทะลักออกมาจากใต้พ้ืน…
แย่แล้ว!
เกรงว่าเจ้าสัตว์ประหลาดดุร้ายตัวนั้นคงถูกรบกวนจนตื่นขึ้นมาแล้ว!
กูซ้ ี จิ่วกําหมัด
ประหลาดนัก ที่แท้สายฟ้ าที่ผา่ ลงมาฟากฟ้ านั้นมาจากไหนกันแน่?!
หรื อเป็ นสวรรค์ลงทัณฑ์?!
เธอคิดยังไม่ทนั จบ จู่ ๆ หลานไว่หูที่อยูข่ า้ งกายก็กระซิ บออกมา “ดูเมฆสิ !”
ทุกคนเงยหน้าขึ้นตามเสี ยง จากนั้นก็ตกตะลึงกันถ้วนหน้า!
บนท้องฟ้ า ท่ามกลางหมู่เมฆ มังกรเจียว[1]สี เงินตัวหนึ่งกําลังเหิ นร่ อนอยู่ และบนหลังของมังกรเจียวก็
มีดรุ ณีในชุดชาววังนางหนึ่งยืนอยู่
ดรุ ณีนางนั้นสวมชุดฝ่ ายในสี นวลจันทร์ปักลายหงส์ กระโปรงซ้อนเป็ นชั้น เมื่อต้องลมคราหนึ่ง แต่ละ
ชั้นที่ซอ้ นกันจะเผยอออก ปานดอกบัวดอกหนึ่งที่โยกไหวอยูก่ ลางสายลม แถบแพรยาวสี เดียวกันสอง
เส้นโบกสะบัดอยูร่ อบกายนาง วนเวียนดัง่ มังกร เส้นผมดําขลับดุจขนกา เกล้าขึ้นครึ่ งหนึ่งปล่อยสยาย
ครึ่ งหนึ่ง ลอยพลิ้วอยูด่ า้ นหลังนาง
เนื่องจากอยูห่ ่างไกล ทุกคนจึงมองไม่เห็นใบหน้านาง เพียงรู ้สึกได้ราง ๆ ว่าสตรี ผนู ้ ้ ีสูงส่ งงดงามและ
เยือกเย็นยิง่ นัก
นางยืนอยูบ่ นหลังมังกรเจียว มือหนึ่งจับเขามังกรคํ้าร่ างไว้ มืออีกข้างทํามุทราร่ ายอาคม พริ บตาเดียว
สายฟ้ าสี ทองเส้นหนึ่งก่อตัวขึ้นจากปลายนิ้วของนาง นางชี้ลงไปด้านล่างทันที!
‘เปรี้ ยง’ เป็ นเสี ยงของสายฟ้ าที่ผา่ ลงไป!
ผ่าลงตรงเขตแดนที่กาํ ลังโหมซัดสาดอยู่ ด้วยเหตุน้ ีม่านหมอกหิ มะตรงนั้นจึงฟุ้ งขึ้นสูงกว่าเดิม เสี ยง
คํารามด้วยความโกรธเกรี้ ยวที่อยูล่ ึกลงไปในใต้ดินนั้นดังยิง่ ขึ้น..
ในที่สุดกูซ้ ีจิ่วก็เข้าใจแล้ว
ไม่แปลกเลยที่เขตแดนจะทรุ ดตัวลง ไม่แปลกเลยที่เสาธงจะถูกผ่า ที่แท้มิใช่สวรรค์ลงทัณฑ์อนั ใด แต่
เป็ นกระบวนท่าอันดุเดือดที่สตรี ผนู ้ ้ ีสาํ แดงออกมา!
วรยุทธ์ของกูซ้ ีจิ่วในยามนี้ถึงแม้จะมิได้สูงส่งเลิศลํ้า แต่สายตายังคงแหลมคมยิง่ นัก มองแวบเดียวก็
ทราบว่ากระบวนท่าที่สตรี ผนู ้ ้ ีสาํ แดงออกมาไม่ธรรมดาเลย อย่างน้อยที่สุดก็เป็ นวรยุทธ์ในระดับพลัง
วิญญาณขั้นเก้า และมองจากกระบวนท่าที่นางสําแดงออกมา คาดไม่ถึงว่าจะเป็ นพลังวิญาณธาตุ
สายฟ้ าที่พบเห็นได้ยากเป็ นที่สุด
สตรี นางนี้คือผูใ้ ด?
สําหรับยอดฝี มือของทวีปนี้ซีจิ่วรู ้จกั ไม่นอ้ ยแล้ว ในข้อมูลทั้งหมดที่เธอได้รับมา ปั จจุบนั สตรี ที่มีระดับ
พลังวิญญาณสูงสุดในทวีปนี้คือฮวาอู๋เหยียน พลังวิญญาณที่นางฝึ กฝนคือธาตุน้ าํ
รองลงมาคือสาวใช้ประจําตัวตี้ฝอู ี ได้ยนิ ว่าข้างกายตี้ฝอู ีมีสาวใช้อยูส่ ี่ นาง พลังวิญญาณของแต่ละนาง
ชวนตะลึง เพียงแต่พวกนางเผยโฉมน้อยยิง่ และแทบจะไม่แสดงฝี มือเลย ดังนั้นบนโลกนี้คนที่ทราบ
ตื้นลึกหนาบางของพวกนางจึงมีนอ้ ยคนนัก และไม่ทราบว่าพวกนางฝึ กฝนถึงขั้นไหนแล้ว…
สตรี ผขู ้ ี่มงั กรเจียวอยูบ่ นฟ้ ายามนี้ยอ่ มมิใช่ฮวาอู๋เหยียน เช่นนั้นนางคือผูใ้ ด? หรื อจะเป็ นหนึ่งในสาวใช้
ประจําตัวของตี้ฝอู ี?
เพียงแต่มองจากจากการแต่งการแล้วมิคล้ายว่าจะเป็ นสาวใช้อนั ใด เหมือนพวกองค์หญิงมากกว่า…
เห็นได้ชดั ว่าสตรี นางนั้นก็มองเห็นคนทั้งแปดที่เพิ่งหนีออกมาจากเขตแดนนั้น แต่นางก็เหลือบมอง
กลุ่มของกูซ้ ีจิ่วอย่างเฉยเมยแวบเดียวเท่านั้น ไม่สนใจอีกต่อไป นิ้วมือค่อย ๆ กรี ดกรายร่ ายอาคมให้
สายฟ้ าอีกเส้นผ่าลงไป…
เสี ยงดังตูมตามนัน่ ทําให้พ้นื ดินทั้งผืนสัน่ สะเทือนไปด้วย
สี หน้ากูซ้ ีจิ่วแปรเปลี่ยนทันที เธอหูดีจนน่าตกใจ จึงได้ยนิ เสี ยงที่ค่อนข้างสับสนวุน่ วายดังขึ้นมาจากใต้
ดิน คล้ายว่าผีดิบนับไม่ถว้ นกําลังหาทางเล็ดรอดออกมา…
สายฟ้ าที่สตรี นางนั้นผ่าลงมามิใช่ดาบปราบมาร แต่ศาสตราวุธที่ตดั โซ่ตรวนของมวลมาร สายฟ้ าของ
นางไม่อาจกําจัดมารได้ ซํ้ายังเป็ นการปล่อยมารเหล่านั้นออกมาอีก!
 ตอนที่ 962

ไม่ คาดคิดเลย

“หยุดมือ!” เยีย่ นเฉิ นตะโกนออกไปในทันใด

เสี ยงนี้ของเขาดังกึกก้องยิง่ ทะลุผา่ นชั้นเมฆ แว่วไปถึงหูสตรี นางนั้นจริ ง ๆ
ั
นิ้วของสตรี นางนั้นชะงักไปเล็กน้อย เหลือบมองด้านล่างอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง สายตาน้นปานเทพ
เซี ยนที่กาํ ลังก้มมองมดปลวกบนพื้นดิน สูงส่ งเหนือปวงชน
“สามหาว!” เสี ยงดังสนัน่ หวัน่ ไหวปานฟ้ าร้องดังอยูเ่ หนือศีรษะ ทําให้ทุกคนสะดุง้ โหยง คนยักษ์ผู ้
หนึ่งที่สูงถึงสองร้อยยีส่ ิ บเซนติเมตรปรากฏตัวออกมาจากหมู่เมฆเบื้องหลังสตรี นางนั้น คนยักษ์ผนู ้ ้ ีขี่
หลังสิ งโตทองตัวหนึ่งอยู่ บนร่ างสวมเกราะทองเจิดจ้า สองแขนเปิ ดเปลือย เผยให้เห็นมัดกล้ามสี เข้ม
ในมือถือง้าวจันทร์เสี้ ยว[2]สี ทองอร่ ามเล่มหนึ่ง ดูสูงใหญ่ทรงพลังยิง่ ดุดนั เหี้ ยมหาญ
“ผีนอ้ ยเช่นเจ้าเป็ นตัวอันใด?! กล้าตะโกนใส่ ราชินีลี่ของพวกเราได้อย่างไร?!” คนยักษ์ผนู ้ ้ นั พอปรากฏ
ตัวขึ้นก็เกรี้ ยวกราด เสี ยงดังปานฟ้ าผ่า ทรงพลังเหมือนคิงคองในหนัง!
เห็นได้ชดั ยิง่ ว่าคนยักษ์ผนู ้ ้ ีเป็ นผูค้ ุม้ กันของสตรี นางนั้น เขาคงคิดจะสัง่ สอนเยีย่ นฉิ นสักหน่อย ตะโกน
ยังไม่ทนั จบ ง้าวจันทร์เสี้ ยวในมือก็ช้ ีลงมาทางเยีย่ นเฉิ น
ลําแสงสี ทองสายหนึ่งพุง่ ตรงมาที่เยีย่ นเฉิ น!
สี หน้าเยีย่ นเฉินแปรเปลี่ยนเล็กน้อย ไม่คาดคิดเลยว่าพออีกฝ่ ายปรากฏตัวขึ้นก็จะสําแดงกระบวนท่า
ยิง่ ใหญ่ทนั ที!
ในช่วงวิกฤตไม่อาจคิดให้ถี่ถว้ นได้ รี บสร้างกําแพงทองคุม้ กันทันที
ในขณะเดียวกัน เหล่าสหายตัวน้อยที่อยูร่ อบกายเขาก็ลงมืออย่างพร้อมเพรี ยงกันโดยมิได้นดั หมาย
จิ้งจอกน้อยปล่อยกําแพงวารี ออกมากั้น จางฉูฉู่ เล่อชิงซิ่ง เล่อจื่อซิ่ งต่างก็ปลดปล่อยวิชาป้ องกันของ
พวกเขาออกมา
แสงทองของคนยักษ์ผนู ้ ้ นั ดุดนั ร้ายกาจยิง่ ถูกคมมีดวายุของกูซ้ ี จิ่วสกัดไว้ก่อน จากนั้นก็ตีกาํ แพงวารี
ของจิ้งจอกน้อยแตก พัดกําแพงไม้ของจางฉูฉู่กระเด็น…
ชัว่ พริ บตาเดียว แสงทองสายนั้นก็ทาํ ลายกําแพงป้ องกันด้านพวกกูซ้ ี จิ่วทั้งสามจนพินาศย่อยยับ พุง่ ไป
ถึงเบื้องหน้ากําแพงทองของเยีย่ นเฉิ นถึงได้ชะงักลงครู่ หนึ่ง เกิดเสี ยงดังเปรี๊ ยะ กําแพงทองของเยีย่ น
เฉิ นก็พงั ทลายลงแล้วเช่นกัน อานุภาพที่หลงเหลืออยูย่ งั ไม่หมดลง เข้าปะทะกับกําแพงที่คู่แฝดเล่อชิง
ซิ่ งเล่อจื่อซิ่งสร้างขึ้น…
สองพี่นอ้ งเล่อชิงซิ่งเล่อจื่อซิ่งหน้าแดงกํ่า แต่เคราะห์ดีที่ในที่สุดก็หยุดยั้งไว้ได้!
ดูเหมือนคนยักษ์ผนู ้ ้ นั นึกไม่ถึงว่าผีนอ้ ยที่อยูด่ า้ นล่างจะสามารถสกัดกั้นลําแสงทองที่เขาส่ งไปได้
ดวงตาเบิกกว้างปานคิงคอง “เหล่าผีนอ้ ยก็มีฝีมืออยูบ่ า้ งนี่! รับไปอีก…” เขายกมือขึ้น หมายจะส่ งออก
ไปอีกกระบวนท่าหนึ่ง
ทันใดนั้นด้านหลังพลันเย็นวาบ มีบางสิ่ งจ่อแนบต้นคอเขา “ไอ้ตวั ใหญ่ หยุดมือซะ!”
นํ้าเสี ยงใสกระจ่างนั้นแฝงเยียบเย็นเอาไว้ราง ๆ ทําให้คนยักษ์เกราะทองผูน้ ้ นั แข็งทื่อไปทันที
ดูเหมือนเขาจะคาดไม่ถึงว่าจะมีคนที่สามารถลอบจู่โจมเขาจากด้านหลังได้ พลันหันกลับไปมองตาม
สัญชาตญาณ เด็กสาวเยาว์วยั คนหนึ่งยืนสง่าอยูด่ า้ นหลัง
เด็กสาวคนนั้นอายุราวสิ บหกสิ บเจ็ดปี บนร่ างสวมชุดสี ดาํ ทะมัดทะแมง ผิวเนียนกระจ่างปานหยก
เครื่ องหน้างดงามลํ้าเลิศ ดวงตาดุจดาราที่เยือกเย็น หางตาเรี ยวเฉี่ ยวขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือจะเป็ นโฉมงาม
ที่แฝงความเด็ดเดี่ยวปราดเปรี ยวไว้
เมื่อครู่ เด็กสาวยังยืนรวมกับกลุ่มคนเบื้องล่างอยูเ่ ลย นึกไม่ถึงว่าพริ บตาเดียวก็มาโผล่ดา้ นหลังเขาแล้ว
มือนางถือกระบี่ส้ นั ทอประกายวาวแววเล่มหนึ่ง คมกระบี่พาดอยูท่ ี่ลาํ คอเขา คมกระบี่เย็นเฉี ยบทําให้
เส้นขนบนผิวของคนยักษ์เกราะทองลุกชันปานหนังไก่
กระบี่เล่มนั้นมิใช่กระบี่ธรรมดาแน่นอน คนยักษ์เกราะทองผูน้ ้ ีฝึกฝนถึงขั้นฟันแทงไม่เข้านานแล้ว แต่
ยามที่กระบี่เล่มนี้จ่อต้นคอ เขายังคงสัมผัสถึงไอสังหารที่เฉี ยบคมยิง่ นักบนตัวกระบี่ได้
เสิ่ งเหล่านี้มิใช่เรื่ องสําคัญ เรื่ องสําคัญที่สุดคือ ที่แท้แล้วเด็กสาวผูน้ ้ ีโผล่มาได้อย่างไร?! ความเร็ วเช่นนี้
ช่างน่าหวาดหวัน่ โดยแท้!
“เจ้าเป็ นใคร?!” คนยักษ์เกราะทองทั้งตะลึงทั้งเกรี้ ยวโกรธ น่าจะเป็ นครั้งแรกที่เขาถูกจับจุดต่อต้านได้
————————————————————————————-
[1] มังกรเจียว ตํานานกล่าวไว้วา่ เป็ นมังงกรมีเกล็ด อาศัยตามลุ่มหนองหรื อถํ้าตามภูเขา มีขนาดตัวเล็ก
กว่ามังกรฟ้ า มีหวั และลําคอเล็ก ไม่มีเขา มี 4 ขา ลักษณะโดยทัว่ ไปคล้ายกับงู และแต่ละท้องที่กม็ ี
รายละเอียดปลีกย่อยแตกต่างกันออกไป
[2] ง้าวจันทร์เสี้ ยว เป็ นอาวุธโบราณชนิดหนึ่งของจีน มีปลายแหลมใช้แทง ด้านข้างมีคมรู ปจันทร์
เสี้ ยวใช้สาํ หรับฟัน อาวุธชนิดนี้มีท้ งั แบบที่มีคมสองข้างและแบบมีคมข้างเดียว
 ตอนที่ 963

ทับจนข้ าปวดอกแล้ ว

“เจ้าเป็ นใคร?!” คนยักษ์เกราะทองทั้งตะลึงทั้งเกรี้ ยวโกรธ น่าจะเป็ นครั้งแรกที่เขาถูกจับจุดต่อต้านได้

ภายใต้แรงโทสะจึงคิดจะโต้กลับอย่างไม่คาํ นึงถึงสิ่ งใด นึกไม่ถึงว่าเพิง่ จะขยับมือเล็กน้อย ข้อมือของ
เขาก็ถูกบางสิ่ งบิดหมุน…
ด้วยเหตุน้ ีงา้ วจันทร์เสี้ ยวของเขาจึงหลุดมือไป…
คนยักษ์เกราะทองพูดอะไรไม่ออกแล้ว
เขาหันกลับไป มองเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนเฉียง ๆ อยูบ่ นศีรษะสัตว์พาหนะของเขา เด็กหนุ่มคนนี้
สวมอาภรณ์สีฟ้าวารี รู ปโฉมลํ้าเลิศเป็ นเอก เรื อนกายสูงโปร่ งดัง่ ลําไผ่ ถือง้าวจันทร์เสี้ ยวเล่มนั้นของ
เขาไว้ในมือ ยิม้ อย่างไร้พิษภัย “ชายร่ างใหญ่ อารมณ์เสี ยบ่อย ๆ ไม่ดีกระมัง?”
ปลายนิ้วเขาดีดง้าวจันทร์เสี้ ยวเล่มนั้นคราหนึ่ง “ท่านจะใช้อาวุธนี้ทาํ ร้ายเด็กน้อยงั้นหรื อ?”
นิ้วมือเขาขาวสล้างดัง่ หยก ราวกับบีบเบา ๆ ก็หกั ได้ กลับนึกไม่ถึงว่าการดีดเบา ๆ เช่นนี้ของเขา จะทํา
ให้งา้ วจันทร์เสี้ ยวเหล็กไหลที่หนาเท่าถ้วยชาโค้งงอราวกับจะหักลงได้
คนยักษ์เกราะทองหน้าเปลี่ยนสี แล้ว!
ง้าวจันทร์เสี้ ยวเล่มนี้ของเขาหนายิง่ ต่อให้นาํ ถูเขาลูกหนึ่งมากดหัวท้ายก็ยงั ไม่อาจกดให้งอได้ ยามนี้
ถูกเด็กหนุ่มคนนี้ดีดเพียงหนเดียวกลับโค้งงอประหนึ่งคันธนู…
โลกมนุษย์มีวรยุทธ์ล้ าํ เลิศถึงเพียงนี้ต้ งั แต่เมื่อไหร่ กนั ?!
แถมอีกฝ่ ายยังเป็ นเด็กหนุ่มที่ดูแล้วยังไม่สวมกวาน[1]ด้วยซํ้า!
เมื่อครู่ ยามที่เด็กหนุ่มคนนี้ใช้กลยุทธ์ชนิดหนึ่งชิงง้าวจันทร์เสี้ ยวไปจากเขา นับเป็ นสี่ ตาํ ลึงปาดพันชัง่
[2]ไม่วา่ จะเป็ นความแม่นยําหรื อพละกําลังล้วนควบคุมได้เหมาะเจาะพอดี ดังนั้นคนยักษ์เกราะทองถึง
ทราบวิธีของเขา
ยามนี้ลาํ คอเขามีกระบี่เล่มหนึ่งพาดอยู่ ซํ้ายังถูกชิงอาวุธไป ทั้งกายจึงแข็งทื่ออยูต่ รงนั้น
กูซ้ ี จิ่วก็นึกไม่ถึงว่าอิงเหยียนนัว่ จะตามมาอยูข่ า้ งกายเธอได้ทนั กาลขนาดนี้ ขณะที่กาํ ลังพูดบางอย่าง สี
หน้าอิงเหยียนนัว่ พลันแปรเปลี่ยนเล็กน้อย พุง่ ตรงเข้ามา ในขณะเดียวกัน ง้าวจันทร์เสี้ ยวในมือเขาฟาด
ออกไปด้วย!
ช่วงที่กซู้ ีจิ่วตะลึงไปชัว่ ขณะ เขาก็อุม้ เธอไว้แล้วเหิ นกายขึ้นทันที…
แถบแพรเส้นหนึ่งเฉียดผ่านใต้เท้าคนทั้งสองดัง่ อสรพิษ เลื้อยพันง้าวจันทร์เสี้ ยวเล่มนั้นไว้…
ที่แท้เป็ นการลงมือของสตรี ชุดชาววังที่ขี่มงั กรเจียวนางนั้น นางลงมือว่องไวนัก แถบแพรบนร่ างเจ้า
เล่ห์ยงิ่ กว่าอสรพิษ นึกไม่ถึงว่าจะฉวยโอกาสยามที่กซู้ ี จิ่วหันหลังให้นางโผลอยเข้ามา หากมิใช่อิงเห
ยียนนัว่ ลงมือได้ทนั ท่วงที อุม้ กูซ้ ีจิ่วหลีกหนี ขาของกูซ้ ี จิ่วคงถูกแถบแพรเส้นนั้นรัดเข้าแล้ว!
อิงเหยียนนัว่ โยนง้าวจันทร์เสี้ ยวออกไป ถึงชะลอความเร็ วของแถบแพรเส้นนั้นได้บา้ ง ทําให้ท้ งั สองมี
โอกาสปลีกตัวออกมา
อิงเหยียนนัว่ ที่อยูก่ ลางอากาศยกมือเป่ าปากคราหนึ่ง รถม้าคันนั้นปรากฏตัวออกมาจากชั้นมฆ ร่ างของ
พวกอิงเหยียนนัว่ ทั้งสองมุดเข้าไปในรถม้า ล้มกลิ้งอยูบ่ นผ้านวมหนานุ่มในรถม้า
กูซ้ ี จิ่วกําลังนอนควํ่าอยูใ่ นอ้อมกอดของอิงเหยียนนัว่
บนร่ างเขามีกลิ่นอายหอมอบอุ่นแผ่ออกมา คล้ายว่าคุน้ เคยแต่กค็ ล้ายว่าไม่คุย้ เคยด้วย…
หัวใจของกูซ้ ีจิ่วบีบรัดขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เธอลุกพรวดทันที มองอิงเหยียนนัว่ ที่นอนอยูต่ รงนั้น
เพียงลําพัง “เจ้า…”
วรยุทธ์ของไอ้เด็กนี้ประหลาดเกินไปแล้ว! ปฏิกิริยาตอบสนองว่องไวกว่าเธอเสี ยอีก!
วิชาตัวเบาของเขาอาจไม่ดีเท่าเธอ แต่การควบคุมของเขาแม่นยําเหลือเกิน! ต่อให้เป็ นคนที่บรรลุพลัง
วิญญาณขั้นสิ บก็ยงั ไม่แน่วา่ จะสําแดงออกมาในระดับเดียวกับเขาได้!
แน่นอน กลิ่นอายบนร่ างเขาก็คล้ายว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงอยูบ่ า้ ง ยามที่เข้าใกล้เขาหัวใจเธอจะสัน่
ไหวขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
เนื่องจากก่อนหน้านี้เคยคิดมากเกินไปหลายครั้งแล้ว ดังนั้นกูซ้ ี จิ่วจึงไม่สงสัยอะไรอีกแล้ว แค่รู้สึกว่า
เจ้าเด็กนี้ไม่ธรรมดายิง่ นักจริ ง ๆ !
สี หน้าอิงเหยียนนัว่ ซีดเซียวเล็กน้อย เขานอนเกียจคร้านอยูต่ รงนั้น ยิม้ ขื่น ๆ “เหนื่อยจะตายอยูแ่ ล้ว
เรี่ ยวแรงที่สะสมมาตั้งแต่เกิดใช้ออกมาจนสิ้ นแล้ว!”
แล้วเขาก็ยนื่ มือข้างหนึ่งมาทางเธอ “ซีจิ่ว ข้ารู ้สึกว่าตัวเจ้าหนักยิง่ ทับจนข้าปวดอกแล้ว…ดึงข้าทีสิ
พยุงข้าลุกหน่อย”
กูซ้ ี จิ่วพูดไม่ออกเลย
 ตอนที่ 964

ข้ าคิดว่ าบางครั้งก็สามารถผ่ อนปรนได้

เธอมองมือเรี ยวงามปานเครื่ องลายครามหยกที่ยนื่ มาเบื้องหน้าตน แต่ไม่ได้ดึงขึ้นมา “เจ้ามิถือเรื่ องชาย

หญิงมิพึงชิดใกล้แล้วหรื อ?”
อิงเหยียนนัว่ ไม่ได้หดมือกลับ มองเธออย่างน่าสงสาร “สถานการณ์ฉุกละหุก ข้าคิดว่าบางครั้งก็
สามารถผ่อนปรนได้”
กูซ้ ี จิ่วหันกลับไปอย่างใจแข็งยิง่ “ข้ารู ้สึกว่ายามนี้มิได้อยูใ่ นช่วงสถานการณ์ฉุกละหุก”
ดูเหมือนบุคลิกที่สองของเจ้าเด็กนี่จะตื่นขึ้นมาควบคุมสถานการณ์หลักแล้ว บุคลิกนี้ของเขาชอบทําตัว
กระเง้ากระงอดแอ๊บแบ้ว กูซ้ ีจิ่วก็เคยชินแล้ว ด้วยเหตุน้ ีจึงไม่เก็บมาใส่ ใจ
ช่วงเวลาเช่นนี้เธอย่อมไม่มีเวลามาถกเถียงกับอิงเหยียนนัว่ ให้มากความ เธอเลิกม่านรถมองออกไป
แวบหนึ่ง พบว่ารถม้าคันที่ตนโดยสารอยูใ่ นยามนี้คือรถม้าที่โดยสารมาคันนั้น สิ งโตตัวนั้นก็เป็ นสิ งโต
เวหาตัวเดิม
เห็นทีวา่ อิงเหยียนนัว่ จะเตรี ยมการไว้ต้ งั แต่แรก ตอนที่เธอกระโดดลงจากรถไปทําลายเขตแดนนั้น เขา
ก็ให้สิงโตลากรถคันนี้ไปซ่อนอยูใ่ นกลุ่มเมฆแล้ว…
ถึงปรากฏตัวออกมาช่วยเหลือพวกเขาไว้ได้ทนั กาล
กูซ้ ีจิ่วเห็นด้วยว่าห่างออกไปไม่ไกล สตรี ที่ขี่มงั กรเจียวตัวนั้นมิได้ฉวยโอกาสที่เป็ นต่อแล้วไล่ตามมา
โจมตี แถบแพรของนางพันง้าวจันทร์เสี้ ยวเล่มนั้นไว้แล้วโยนให้คนยักษ์ชุดเกราะทองผูน้ ้ นั “แม้แต่เด็ก
น้อยของแดนมนุษย์กต็ า้ นไม่อยู่ แล้วข้าจะเอาเจ้าไว้ทาํ อันใด?”
คนยักษ์เกราะทองผูน้ ้ นั หน้าดําหน้าแดง รับง้าวจันทร์เสี้ ยวไป “ราชินีสงั่ สอนได้ถกู ต้องแล้ว”
เขาแกว่งง้าวจันทร์เสี้ ยวทันที มองมาทางกูซ้ ีจิ่วที่อยูด่ า้ นนี้ดว้ ยสายตาโหดเหี้ ยม ขณะที่กาํ ลังจะทําอะไร
บางอย่าง ดรุ ณีที่ขี่มงั กรเจียวผูน้ ้ นั ก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ช่างเถิด แค่เด็กน้อยไม่กี่คน ไม่จาํ เป็ นต้องถือสาหา
ความกับพวกเขา ยังต้องทําธุระสําคัญอีก”
เมื่อเห็นกูซ้ ี จิ่วโผล่หน้าออกมาจากรถม้า ดรุ ณีนางนั้นก็เชิดหน้าขึ้น “สาวน้อย เราผูเ้ ป็ นเซียนจะไม่ถือ
สาหาความกับพวกเจ้า รี บไปให้พน้ ซะ! อย่าถ่วงรั้งการปราบมารกําจัดปี ศาจของเราผูเ้ ป็ นเซียน!”
นํ้าเสี ยงของดรุ ณีขี่มงั กรเจียวนางนี้ใสกระจ่าง สําเนียงและท่าทีเปี่ ยมด้วยความเย่อหยิง่ ของชนชั้นสู งที่
ไม่คิดจะถือสาหาความกับคนที่วรรณะตํ่ากว่า แทบไม่เห็นผูอ้ ื่นอยูใ่ นสายตา
กูซ้ ี จิ่วเอ่ยขัดวาจาวางอํานาจของนางโดยตรง “ข้าไม่รู้วา่ เจ้าเป็ นเทพเซี ยนจากหนใด แต่สิ่งที่ขา้ จะบอก
เจ้าคือ ด้านล่างมีผดี ิบอยูเ่ รื อนพันเรื อนหมื่น! การที่เจ้าทําลายเขตแดนเท่ากับเป็ นการปล่อยพวกมัน
ออกมา! เจ้าคิดว่าอาศัยตัวเจ้าคนเดียวก็สามารถหยุดยั้งพวกมันได้ง้ นั หรื อ?”
ดรุ ณีขี่มงั กรนางนั้นตะลึงงัน “อะไรนะ…ผีดิบเรื อนพันเรื อนหมื่นอันใด…” นางเอ่ยยังไม่ทนั ขาดคํา
ในพื้นหิ มะด้านล่างคล้ายว่าจะปั่นป่ วนขึ้นมาแล้ว ผีดิบชุดขาวนับไม่ถว้ นโผล่หวั ออกมา…
“น่าตายนัก!” กูซ้ ีจิ่วสบถคราหนึ่ง ไม่เสี ยเวลาพูดจาไร้สาระกับดรุ ณีนางนั้นอีก บังคับรถตรงดิ่งลง
ไป…
ผีดิบชุดขาวเหล่านั้นกระโจนออกมาอย่างรวดเร็ วยิง่ จํานวนก็มากมายนัก พริ บตาเดียวก็แทบจะเต็ม
พื้นที่ไปหมด หลัง่ ไหลไปยังทิศทางหนึ่งปานกระแสนํ้า
ผีดิบชนิดนี้ชอบไล่ล่าตามกลิ่นไอของคนเป็ น ถึงแม้เพื่อน ๆ ของเธอจะยืนอยูบ่ นหน้าผาที่ห่างออกไป
เจ็ดแปดลี้ แต่ผดี ิบเหล่านี้กย็ งั คงได้กลิ่นของพวกเขาอย่างรวดเร็ ว รี บกรู กนั ไปทางเนินเขาทันที…
ผีดิบเหล่านี้มีจาํ นวนหลายพันตัว หากว่าถูกผีดิบเหล่านี้ลอ้ มไว้ เกรงว่าทวยเทพเหล่าเซียนก็ช่วย
ออกมาไม่ได้!
โชคดีที่รถม้าของเธอดิ่งลงไปเร็ วพอ ไปถึงหน้าผาแห่งนั้นก่อนที่คลื่นผีดิบจะมาถึง หยุดอยูเ่ บื้องหน้า
พวกเยีย่ นเฉิ น “เร็ วเข้า ขึ้นมาให้หมด!”
พวกเยีย่ นเฉินก็ทราบความร้ายกาจของผีดิบดี พากันกระโดดขึ้นรถไป
ความเร็ วของผีดิบเหล่านั้นรวดเร็ วนัก ระยะเวลาเพียงครู่ เดียวนี้ มีผดี ิบโผล่หน้าขึ้นมาบนหน้าผาแล้ว
สิ งโตเวหากระพือปี กสุ ดกําลังในที่สุดก็โบยบินขึ้นสู่ นภาก่อนที่คลื่นผีดิบจะมาถึง
“กรรซ์! กรรซ์ กรรซ์” เสี ยงคํารามแหบห้าวด้วยความโกรธของเหล่าผีดิบแว่วมาจากด้านล่าง
ห้องโดยสารของรถม้าคันที่พวกกูซ้ ีจิ่วนัง่ อยูน่ ้ ีกว้างขวางมาก…
————————————————————————————-
[1] กวาน เป็ นเครื่ องประดับศีรษะของผูช้ าย เปรี ยบได้กบั รัดเกล้าที่สวมครอบมวยผม ถือเป็ น
สัญลักษณ์บอกสถานะอีกด้วย ชายชาวจีนเมื่ออายุครบ 20 ปี บริ บูรณ์ ก็จะเข้าพิธีสวมกวานเพื่อยืนยันว่า
เป็ นผูใ้ หญ่แล้ว แต่ในบางพื้นที่อายุครบ 16 ปี ก็เข้าพิธีสวมกวานได้แล้ว
[2] สี่ ตาํ ลึงปาดพันชัง่ เป็ นศิลปะการใช้แรงขั้นสูง เน้นไม่ให้แรงตนเข้าปะทะกับแรงของคู่ต่อสู ้ ดึง
พลังของคู่ต่อสูไ้ ปสู่ความว่างเปล่า หลีกเลี่ยงแรงปะทะทางตรง ตัดกําลังคู่ต่อสู ไ้ ม่ให้ปลดปล่อยพลัง
ออกมาได้ ภายหลังการเป็ นสํานวนที่สื่อถึงใช้แรงเพียงเล็กน้อยเพื่อเอาชนะแรงที่มากกว่า
 ตอนที่ 965

ฉากนีช้ ่ างอุจาดตาโดยแท้ !

ห้องโดยสารของรถม้าคันที่พวกกูซ้ ี จิ่วนัง่ อยูน่ ้ ีกว้างขวางมาก แต่ยามนี้การยัดคนแปดคนเข้ามาใน

คราวเดียวก็ค่อนข้างแอดอัดอยูบ่ า้ ง ร่ างกายของทุกคนแทบจะแนบชิดเป็ นหนึ่งเดียวกันแล้ว นี่ลว้ นเป็ น
สิ่ งที่พอรับได้ แต่สิ่งที่ทาํ ให้คนใจหายใจควํ่าที่สุดคือ ยามนี้เห็นได้ชดั ว่ารถคันนี้บรรทุกเกินนํ้าหนัก
การลากกินแรงสิ งโตตัวนั้นยิง่ นัก มันลากรถส่ ายไปส่ ายมาอยูใ่ นอากาศ ราวกับพร้อมจะเกิดอุบตั ิเหตุ
พลิกควํ่าได้ทุกเมื่อ
เห็นได้ชดั ว่าพวกเยีย่ นเฉิ นก็นึกไม่ถึงว่าผีดิบที่ทะลักออกมาด้านล่างจะมากมายถึงเพียงนี้ ทุกคนล้วน
ตกตะลึง บัดนี้เมื่อเห็นว่าคลื่นผีดิบด้านล่างเริ่ มกระจายตัวออกไปรอบ ๆ ก็หน้าซี ดเผือดจนปั ญญาจะ
ต่อกร
ผีดิบที่ดา้ นล่างมากมายสุ ดลูกหูลูกตา ไม่อาจควบคุมได้แล้ว เนื่องจากสู ญเสี ยเป้ าหมายที่ตอ้ งการฉี กทึ้ง
ไป พวกมันจึงเริ่ มกระจายออกไปรอบ ๆ …
ทุกคนล้วนหน้าเปลี่ยนสี ผีดิบเหล่านี้มีนิสยั ดุร้ายทุกตัว แถมยังมีวรยุทธ์สูง หากปล่อยให้หลุดเข้าไป
ในสถานที่ที่มีคนพลุกพล่าน จะกลายเป็ นหายนะทันที!
และแหล่งชุมชนที่อยูใ่ กล้ที่นี่ที่สุดอยูห่ ่างออกไปประมาณห้าหกสิ บลี้ ด้วยความเร็ วของผีดิบเหล่านี้คิด
จะเดินทางไปยังที่แห่งนั้นก็ใช้เวลาไม่ถึงครึ่ งชัว่ ยามด้วยซํ้า!
ทํายังไงดี? ทํายังไงดี?! ทํายังไงดี?!
ในดวงตาของทุกคนแทบจะเขียนอักษรตัวใหญ่สี่คาํ นี้ไว้
ถึงแม้ทุกคนล้วนเป็ นมือดีในการสังหารผีดิบทั้งสิ้ น แต่ยามนี้ผดี ิบที่อยูด่ า้ นล่างมีมากมายเกินไป พยัคฆ์
ห้าวหาญมิอาจต้านทานฝูงหมาป่ าได้!
ยิง่ ไปกว่านั้นคือผีดิบเหล่านี้กระจายออกไปทัว่ สารทิศ กําลังคนของพวกเขาน้อยเกินไป ต่อให้คิดจะ
ขวางก็ขวางไม่อยู!่
สายตาของทุกคนอดไม่ได้ที่จะมองไปยังตัวต้นเหตุที่อยูก่ ลางอากาศสองคนนั้น
เห็นได้ชดั ว่าดรุ ณีที่ขี่มงั กรเจียวนางนั้นก็โง่งมไปแล้วเช่นกัน นางนึกว่าสิ่ งที่ซ่อนอยูด่ า้ นล่างจะเป็ น
สัตว์ร้ายขนาดใหญ่สกั ตัว ไม่นึกเลยว่าจะเป็ นกองทัพผีดิบจํานวนมหาศาลเช่นนี้! นางขี่มงั กรเจียวสาด
กระบวนท่าชุดใหญ่ใส่ คลื่นผีดิบอย่างต่อเนื่อง วรยุทธ์ของนางยอดเยีย่ มยิง่ นัก สายฟ้ าเส้นแล้วเส้นเล่า
ฟาดลงไป ทุกสายล้วนสามารถฟาดผีดิบสักตัวให้ลม้ ควํ่าได้ แม้แต่มงั กรเจียวที่อยูใ่ ต้ร่างเธอก็พน่ ไฟ
ออกมาด้วยความโกรธ ลามเผาคลื่นผีดิบเป็ นทรงใบพัด…
หลังจากเปลวไฟเผาผลาญแล้ว ชุดขาวบนร่ างผีดิบเหล่านั้นก็มอดไหม้ไป แต่ผดี ิบยังคงกระโดดโลด
เต้นอยู่ ร่ างของพวกมันถูกเผาจนดํา แต่ไม่บุบสลายเลยสักนิด ทันทีที่ดรุ ณีขี่เจียวนางนั้นก้มหน้าลง ก็
เห็นผีดิบเปลือยเปล่าดํามะเมื่อมฝูงใหญ่ท้ งั กระโดดทั้งกระโจนเข้าใส่ นาง
ผีดิบเหล่านี้แทบจะเป็ นบุรุษทั้งสิ้ น น่าจะเป็ นเพราะผลกระทบจากตัวยา จุดนั้นของพวกมันจึงคักคักอยู่
ตลอด ด้วยเหตุน้ ีนางจึงเห็น ‘ปูขน’ นับไม่ถว้ น แถมยังเป็ นปูขนที่ลุกผงาดอีกด้วย…
ฉากนี้ช่างอุจาดตาโดยแท้!
ดวงหน้าเฉิดฉันของดรุ ณีขี่เจียวนางนั้นเขียวครึ้ ม ตะโกนใส่ คนยักษ์เกราะทองที่เป็ นข้ารับใช้ของนาง
อย่างขุ่นเคือง “เจ้าหยุดมือซะ!”
ข้ารับใช้ร่างยักษ์ผนู ้ ้ นั จึงไม่กล้าลงมือสะเปะสะปะอีก
ทุกคนที่อยูบ่ นรถม้าย่อมมองเห็นฉากนี้เช่นกัน เยีย่ นเฉินปิ ดตาจิ้งจอกน้อยไว้ทนั ที เลี่ยงมิให้จิตใจอัน
บริ สุทธิ์ไร้มลทินของนางต้องแปดเปื้ อน
เล่อชิงซิ่งสบถออกมาคราหนึ่งยกมือปิ ดตาน้องสาวเอาไว้เช่นกัน
ส่ วนจางฉูฉู่ เดิมทีนางก็เป็ นหญิงแกร่ งห้าวหาญอยูแ่ ล้ว ทุกคนจึงไม่สนใจนางไปชัว่ ขณะ นางมองตา
ปริ บ ๆ อย่างสนอกสนใจนัก เอ่ยโพล่งออกมาประโยคหนึ่ง “ที่แท้ส่วนนี้ของบุรุษก็ยดื ยาวเช่นนี้! ช่าง
น่าเกลียดเสี ยจริ ง!”
ประโยคนี้ของนางทําให้บุรุษที่เหลืออยูภ่ ายในรถมองมาด้วยสายตาขุ่นเคือง
ดวงตาของกูซ้ ีจิ่วก็ถูกคนใช้แขนเสื้ อบดบังไว้ เสี ยงอิงเหยียนนัว่ ดังขึ้นริ มหูเธอ “อย่ามองของแสลงตา
ห้ามแอบดูนะ!”
กูซ้ ีจิ่วพูดไม่ออก เธอจะอยากแอบดูไปทําไม? ใช่วา่ จะไม่เคยเห็นเสี ยหน่อย!
กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่อวลอยูใ่ นแขนเสื้ อเขาทําให้จิตใจเธอว้าวุน่ เธอยกมือดึงแขนเสื้ อของเขาลง จากนั้น
ก็พบว่าม่านรถปลดลงมาแล้ว ไม่มีทางมองเห็นด้านนอกจากในห้องโดยสารได้
 ตอนที่ 966

เขาไม่ อยากถูกผู้อนื่ ดูแคลนแล้ว

“ซีจิ่ว เจ้ากับพวกเด็กผูห้ ญิงอยูบ่ นนี้ก่อน ข้าจะลงไปล่อผีดิบพวกนี้ จะปล่อยให้พวกมันบุกเข้าเมืองไป

ทําร้ายผูค้ นไม่ได้เด็ดขาด!”
นํ้าเสี ยงอิงเหยียนนัว่ ดังขึ้นริ มหูเธอ เขากอดเธอคราหนึ่ง “ระวังตัวด้วย!”
จากนั้นเขาก็ถอยหลังไป เอ่ยขึ้นว่า “ผูท้ ี่เป็ นบุรุษ ลงไปพร้อมข้าให้หมด! ตามข้าไปล่อผีดิบพวกนี้ ล่อ
มันไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ ที่นนั่ มีหล่มโคลมอยู่ พยายามล่อผีดิบพวกนี้ไปที่นนั่ …ก่อนหน้านี้ขา้
จุดพลุขอความช่วยเหลือแล้ว คนของเราน่าจะมาถึงที่นี่อย่างรวดเร็ วนัก พอถึงเวลาพวกเราค่อยล้อม
โจมตี! เยีย่ นเฉิน เจ้าล่อผีดิบด้านตะวันออกเฉี ยงใต้ เล่อชิงซิ่ง เจ้าล่อด้านตะวันออกเฉียงเหนือ ข้าจะไป
ล่อด้านตะวันตกเฉี ยงใต้…”
เงาร่ างไหววูบ เหิ นทะยานออกไปนอกรถทันที
พริ บตาเดียวก็อยูบ่ นอากาศใกล้กบั เหล่าผีดิบ ผีดิบเหล่านั้นได้กลิ่นคนเป็ น พากันเงยหน้าหมายจะ
ตะครุ บเขา…
แต่ท่าร่ างของเขาว่องไวปานสายฟ้ า ปลายเท้าพลันแตะลงบนยอดศีรษะของผีดิบ ทะยานหนึ่งคราไกล
หลายสิ บจั้ง พริ บตาเดียวเขาก็ไล่ตามคลื่นผีดิบด้านตะวันตกเฉี ยงใต้จนขึ้นนํา…
ผีดิบเหล่านั้นย่อมต้องการจะตะครุ บเขา พากันไล่ตามฝี เท้าของเขา ถึงแม้ความเร็ วของผีดิบเหล่านี้จะ
รวดเร็ วยิง่ แต่คิดจะตะครุ บเขาก็ค่อนข้างลําบากนัก เขาวิง่ ไม่เร็ วไม่ชา้ เป็ นระยะห่างที่ผดี ิบตะครุ บไม่
ถึงพอดี อีกทั้งไม่ห่างจากพวกมันเกินไป ด้วยเหตุน้ ีคลื่นผีดิบมหาศาลลูกแรกจึงเริ่ มไล่ตามเขา ถูกเขา
ล่อให้หนั หลังวิง่ กลับไปทางตะวันตกเฉี ยงเหนือ…
เยีย่ นเฉินและเล่อชิงซิ่ งย่อมมิใช่ผทู ้ ี่ยนิ ยอมล้าหลังเช่นกัน พากันกระโจนลงจากรถ ทําตามแผนที่อิงเห
ยียนนัว่ บอก ต่างคนต่างล่อผีดิบจากทิศทางหนึ่งไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือ
ผีดิบที่เดิมทีกระจายไปทัว่ สารทิศในที่สุดก็เริ่ มมีทิศทางที่เข้ารวมตัวกัน ไล่ล่ามนุษย์สามคนที่วงิ่ นําอยู่
ด้านหน้า ดัง่ กระแสนํ้าหลาก วิง่ ไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือ
ภายในตัวรถมีเพียงกูซ้ ีจิ่ว จางฉูฉู่ จิ้งจอกน้อย เล่อจื่อซิ่ ง และเชียนหลิงอวีท่ ี่ยงั ไม่หายจากอาการ
บาดเจ็บ
ก่อนหน้านี้เชียนหลิงอวีก่ ค็ ิดจะกระโดดลงไปโดยไม่สนใจอาการบาดเจ็บ ทว่าถูกกูซ้ ี จิ่วกดไว้ทนั ที
“เจ้าไปไม่ได้!”
เชียนหลิงอวีก่ าํ มือ “ข้าก็เป็ นบุรุษเช่นกัน!” เขาไม่อยากถูกผูอ้ ื่นดูแคลนแล้ว
“เมื่อเจ้าหายดีเจ้าจะมีโอกาสเป็ นบุรุษแน่!” กูซ้ ีจิ่วตัดบทเขา เธอเลิกม่านรถมองลงไปแวบหนึ่ง ทันใด
นั้นพบว่ามีผดี ิบกลุ่มเล็ก ๆ กลุ่มหนึ่งไม่ได้ตามฝูงทั้งหมดไป แต่มุ่งตรงไปทางตะวันออกเฉี ยงเหนือ…
จางฉูฉู่กเ็ ห็นเช่นกัน นางทําตาโตทันที “ข้าจะลงไปล่อผีดิบพวกนั้น!”
กูซ้ ีจิ่วกดไหล่นางไว้ “พวกเจ้าทุกคนจับตามองอยูบ่ นรถ ข้าจะลงไปล่อเอง!”
พลันใช้วชิ าเคลื่อนย้าย ไปปรากฏด้านหน้าของผีดิบกลุ่มเล็ก ๆ นั้น ดึงดูดความสนใจของผีดิบเหล่านั้น
แล้วล่อผีดิบกลุ่มนี้ไปทางตะวันตกเฉี ยงเหนือเช่นกัน
จะว่าไปก็แปลก สําหรับผูอ้ ื่นขอเพียงวิง่ อยูเ่ บื้องหน้าผีดิบก็สามารถทําให้ผดี ิบวิง่ ตามดัง่ สุ นขั เห็นเนื้อ
ติดกระดูกได้ ทว่าผีดิบที่กซู้ ี จิ่วล่อกลุ่มนี้ค่อนข้างประหลาดอยูบ่ า้ ง ถ้ากูซ้ ีจิ่ววิง่ เร็ วขึ้นเล็กน้อย ทิ้ง
ระยะห่างจากพวกมันสองจั้ง ผีดิบเหล่านี้กไ็ ม่ไล่ตามแล้วประหนึ่งตาบอดก็มิปาน ซํ้ายังคิดจะหันหลัง
วิง่ กลับไปด้วย… กูซ้ ีจิ่วสบถด่าอยูใ่ นใจคราหนึ่ง ดูเหมือนร่ างกายเธอจะพิเศษอยูบ่ า้ งจริ ง ๆ
ก่อนหน้านี้ตอนที่อยูใ่ นเขตแดนส่ วนใหญ่แล้วผีดิบเหล่านั้นก็ไม่เป็ นฝ่ ายโจมตีเธอเช่นกัน ตอนที่เธอ
วิง่ ไปวิง่ มาอยูใ่ นเมืองร้างแห่งนั้น ก็ไม่พบผีดิบสักเท่าไหร่ ตอนนั้นเธอยังนึกอยูเ่ ลยว่าตัวเองดวงดี ยาม
นี้ดูเหมือนปัญหาจะอยูท่ ี่ร่างกายเธอ
คุณสมบัติพเิ ศษนี้ทาํ ให้ไม่ถูกผีดิบโจมตีง่าย ๆ ก็นบั ว่าเป็ นเรื่ องดี แต่กลับไม่ค่อยเป็ นผลดีต่อเรื่ องที่เธอ
กระทําในยามนี้ ราวกับเธอถูกผีดิบพวกนี้รังเกียจ ไม่อยากจะไล่ตามเธอ
 ตอนที่ 967

เจ้ าเป็ นห่ วงข้ าหรือ?

เธอร้อนรนใจ จึงใช้มีดกรี ดฝ่ ามือทันที โลหิ ตสี แดงสดไหลหยด ในที่สุดกลิ่นคาวโลหิ ตก็ดึงดูดผีดิบ

พวกนั้นให้หนั กลับมาไล่ล่าเธออีกครั้ง…
แต่โลหิ ตที่ไหลออกมาจากฝ่ ามือถึงอย่างไรก็มีขีดจํากัดอยู่ หลังจากเธอชักนําผีดิบกลุ่มนี้ได้ไม่กี่นาที
โลหิ ตก็แข็งตัวแล้ว ผีดิบที่ติดตามอยูด่ า้ นหลงก็เริ่ มเดิน ๆ หยุด ๆ อีกครั้ง
เธอขมวดคิว้ ทันที ขณะที่กาํ ลังจะกรี ดตัวเองซํ้าอีก เบื้องหน้าพลันมีร่างคนแวบขึ้น มีคนกุมข้อมือเธอ
ไว้ในทันใด
เธอเงยหน้าขึ้น มองเห็นใบหน้าหล่อเหลางดงามของอิงเหยียนนัว่ เขาดูจนปัญญาอยูบ่ า้ ง “ก็รู้อยูแ่ ล้วว่า
เจ้าไม่เชื่อฟัง! ข้าควรจะทําให้เจ้าสลบแล้ววางไว้บนรถซะ!”
เขาว่าพลางดึงเธอให้ออกวิง่ ไปด้วย ผีดิบที่ตามอยูด่ า้ นหลังเขากับเธอก็ไหลมารวมกันแล้ว เป็ นกองทัพ
ที่มากมายมหาศาลยิง่ …
ฝ่ ามือเขาอุ่นร้อน กุมข้อมือเธอวิง่
กูซ้ ีจิ่วมองเขาแวบนึ่งอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ รู ้สึกอยูล่ าง ๆ ว่าเขาที่อยูเ่ บื้องหน้าคล้ายคลึงกับซือ
เฉิน…
เธอส่ ายหัวแรง ๆ ซัดความคิดที่ไม่เข้าท่านี้ให้กระเด็นไป เธอทดสอบเขาทั้งในทางลับทางแจ้งมาหลาย
ครั้งแล้ว เขาไม่ใช่ต้ ีฝอู ีปลอมตัวมาแน่นอน ตอนนี้เธอไม่จาํ เป็ นต้องสงสัยเขาเหมือนเก่าแล้ว…
เธอไม่อยากกลายเป็ นโรคประสาทที่เห็นใครก็วา่ เหมือนเขาไปหมด!
ด้วยการวิง่ อย่างค่อยเป็ นค่อยไป เยีย่ นเฉินและเล่อชิงซิ่งจึงตามมาทันเช่นกัน ผีดิบจากสี่ ทิศไหลมา
รวมกัน ผีดิบมากมายมหาศาลมุ่งสู่หล่มโคลมทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ
ระหว่างทาง อิงเหยียนนัว่ กล่าวแผนการของตนอย่างรวดเร็ ว หล่มโคลมแห่งนั้นกินพื้นที่กว้างใหญ่นกั
ซํ้ายังมีแรงดูดมากเป็ นพิเศษ ขอเพียงผีดิบเหล่านี้วงิ่ เข้าไป น่าจะถูกดูดจมลงไป…
แน่นอนว่าคนที่ล่อผีดิบผูน้ ้ นั ก็ตอ้ งเข้าสู่หล่มโคลนด้วย มิเช่นนั้นผีดิบเหล่านั้นจะไม่ตามเข้าไป
พวกเขาสี่ คนไม่จาํ เป็ นต้องเป็ นเหยือ่ ล่อผีดิบทั้งหมด ดังนั้นยามที่ใกล้จะไปถึงหล่มโคลน ให้กซู้ ี จิ่วใช้
วิชาเคลื่อนย้ายพาอีกสองคนหนีไป ตัวอิงเหยียนนัว่ จะเป็ นเหยือ่ ล่อผีดิบเองก็พอแล้ว…
ในสถานการณ์เช่นนี้คนที่เป็ นเหยือ่ ล่อผีดิบย่อมอยูใ่ นอันตรายยิง่ นัก เมื่อเยีย่ นเฉิ นได้ฟังก็คดั ค้านทันที
“ไม่ได้! เหยือ่ ล่อนี้ขา้ จะเป็ นเอง!” เขาอายุมากที่สุดในกลุ่ม ระดับพลังวิญญาณก็สูงที่สุดเช่นกัน เขาจะ
ปล่อยให้อิงเหยียนนัว่ ที่อายุนอ้ ยที่สุดและมีพลังวิญญาณอ่อนด้อยที่สุดไปได้อย่างไร?
อิงเหยียนนัว่ เอ่ยด้วยท่าทียมิ้ มิเชิงยิม้ “ไม่ได้! จิ้งจอกน้อยยังรอเจ้ากลับไปอยู่ เจ้าไม่อาจประสบ
อันตรายได้!”
เล่อชิงซิ่งกําลังอ้าปากพูด ก็ถูกอิงเหยียนนัว่ สกัดกลับไป “น้องสาวของเจ้าก็ขาดเจ้าไม่ได้เหมือนกัน!”
กูซ้ ีจิ่วขมวดคิ้วกล่าวว่า “พวกเราไม่วา่ จะผูใ้ ดก็ประสบเหตุเหนือความคาดหมายไม่ได้ท้ งั นั้น อิงเห
ยียนนัว่ เจ้าก็เกิดเรื่ องขึ้นไม่ได้เหมือนกัน!”
อิงเหยียนนัว่ เหลือบมองกูซ้ ี จิ่วแวบหนึ่ง “เจ้าเป็ นห่วงข้าหรื อ?”
กูซ้ ี จิ่วรู ้สึกว่าประโยคนี้ของเขาช่างหาเรื่ องโดยแท้ “พวกเราล้วนเป็ นห่วงเจ้ากันทั้งนั้น! ตอนนี้พวกเรา
เป็ นกลุ่มเดียวกัน!”
อิงเหยียนนัว่ มองเธออีกแวบหนึ่ง สุ ม้ เสี ยงโอนอ่อน “ได้ ข้าจะไม่เกิดเรื่ องขึ้นเช่นกัน วางใจเถอะ ข้า
คุน้ เคยกับพื้นที่แถบนี้ดี ไม่เกิดเรื่ องหรอก ซี จิ่ว ทางเหนือห่างจากที่นี่ไปห้าลี้มีเนินเขาแห่งหนึ่งอยู่
พวกเจ้าไปรอข้าอยูท่ ี่นนั่ ก็ได้ หลังจากข้าล่อพวกมันเข้าไปในหล่มโคลนแล้ว จะตามไปสมทบกับพวก
เจ้า”
อีกสามคนยังคิดจะพูดต่อ ใบหน้าหล่อเหลาของอิงเหยียนนัว่ พลันเคร่ งขรึ ม “ไม่อนุญาตให้พดู ต่อแล้ว
ตกลงตามนี้!”
อายุเขายังน้อยชัด ๆ แต่ยามที่ทาํ หน้าเคร่ งขรึ มเช่นนี้ รัศมีอาํ นาจกลับแกร่ งกล้ายิง่ ทําให้คนไม่กล้า
คัดค้าน
ช่วงที่พดู คุยกัน ในอากาศมีกลิ่นเหม็นคาวโชยมาจาง ๆ ชัดเจนยิง่ นักว่าใกล้ถึงห่มโคลนแห่งนั้นแล้ว…
“ซี จิ่ว เจ้าพาเล่อชิงซิ่ งไปก่อน แล้วค่อยกลับมารับเยีย่ นเฉิน!” อิงเหยียนนัว่ สัง่ การอย่างรวดเร็ ว
กูซ้ ี จิ่วทราบว่ายามนี้โต้เถียงไปก็ไม่ประโยชน์แล้ว ส่ งเสี ยงตอบรับทันที “ได้!” พลันจับแขนเสื้ อของ
เล่อชิงซิ่ งไว้ เกิดเสี ยงดังวิง้ แล้วหายลับไป
 ตอนที่ 968

ตัวโง่ งม เจ้ ามาทําอะไรอีก?

เธอพาเล่อชิงซิ่งไปปล่อยไว้ยงั จุดที่ห่างออกไปห้าลี้ ให้เธอรออยูท่ ี่นี่

ร่ ากายเปล่งแสงวาบใช้วชิ าเคลื่อนย้ายอีกครั้ง ยามที่ปรากฏตัวขึ้นอีกหนก็พาเยีย่ นเฉิ นมาด้วยแล้ว…
เยีย่ นเฉินกับเล่อชิงซิ่งรวมตัวกันแล้ว เมื่อกูซ้ ีจิ่วปล่อยเยีย่ นเฉินก็คิดจะจากไปอีกครั้ง เยีย่ นเฉิ นรั้งเธอ
ไว้ทนั ที “ซีจิ่ว จะไปไหน?”
กูซ้ ีจิ่วตบไหล่เขาเบา ๆ “ข้าจะไปดูเขาหน่อย ยามคับขันข้าสามารถพาเขาหนีได้ วางใจได้ หากเขาไม่มี
อันตรายข้าจะไม่ปรากฏตัว พวกเจ้าไปรับพวกจิ้งจอกน้อยก่อนเถอะ ค่อยดูพวกนางอย่าให้ตกอยูใ่ น
อันตรายอีก…”
พลันหมุนกายหายตัวไปอีกครั้ง
ยามที่ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เธอยืนอยูบ่ นไม้ใหญ่ขา้ งหล่มโคลนต้นหนึ่ง ไม้ใหญ่ตน้ นั้นสู งราวแปดจั้ง
แขนงกิ่งก้านใหญ่โต ต้นไม้น้ ีเป็ นต้นไม้ที่เขียวชอุ่มทั้งปี ถึงแม้จะเป็ นฤดูหนาวที่หนาวเหน็บยิง่ แต่
ใบไม้บนกิ่งก้านยืดยาวยังคงชอุ่มชุ่มชื่น เขียวขจีไปหมด กูซ้ ีจิ่วพรางตัวอยูบ่ นต้นไม้ สามารถมองเห็น
ทัศนียภาพรอบด้านได้พอดี
หล่มโคลนแห่งนี้ดูกว้างใหญ่ไร้ที่สิ้นสุ ด ในหล่มคือนํ้าโคลนดําเมื่อม มีฟองอากาศผุดปุด ๆ ออกมา
จากในหล่มบ้างเป็ นครั้งคราว กลิ่นเหม็นรมคนนัก
กูซ้ ี จิ่วพลันสะกิดใจขึ้นมา!
นํ้าโคลนในหล่มนี้ดูพิลึกอยูบ่ า้ ง…
เธอทะยานลงไป หยิบกิ่งไม้ท่อนหนึ่งขึ้นมาแล้วจุ่มลงไปในโคลนเล็กน้อย มองอย่างละเอียด ดวงตา
ทอแสงวาบ
นี่ไม่ใช่โคลนเด็ดขาด เป็ นนํ้ามันปิ โตรเลียม! บ่อนํ้ามันกลางแจ้ง!
แน่นอนว่าในนํ้ามันน่าจะมีอย่างอื่นอยูด่ ว้ ย มิเช่นนั้นคงไม่มีแรงดูดมากถึงเพียงนี้
เมื่อครู่ เธอโยนใบไม้ขนาดใหญ่ทาํ ฝ่ ามือลงไป ใบไม้น้ นั ไม่ได้ลอยอยูบ่ นผิวนํ้ามัน แต่จมดิ่งลงไป
ทันที…
สถานที่แห่งนี้คือฌาปนสถานตามธรรมชาติของผีดิบโดยแท้!
ถึงแม้ผดี ิบเหล่านี้จะดูเหมือนไม่กลัวโดนไฟเผา แต่ไฟที่พวกมันไม่กลัวคือไฟจากพลังวิญญาณ
อย่างไรก็ตามถึงแม้ไฟจากพลังวิญญาณจะรุ นแรง แต่กเ็ ป็ นสิ่ งที่ปรากฏขึ้นและสลายหายไปทันควัน
ไม่คงอยูน่ าน แต่ถา้ จุดไฟใส่ น้ าํ มันปิ โตรเลียมของที่นี่ล่ะก็…
เธอไม่เชื่อหรอกว่าจะพวกไอ้ผรี ้ายพวกนี้ไม่ตาย!
เสี ยงฝี เท้าสับสนวุน่ วายแว่วมาจากด้านหลัง ชัดเจนยิง่ นักว่าในที่สุดอิงเหยียนนัว่ ก็พาผีดิบพวกนั้น
มาแล้ว…
เธอเห็นชายชุดของอิงเหยียนนัว่ โบกสะบัดมาแต่ไกล เธอกระโจนเข้าไปจนเกิดเสี ยงดังฟุ่ บ ร่ อนลงข้าง
กายเขา วิง่ เคียงเขา
อิงเหยียนนัว่ มุ่นหัวคิว้ “ตัวโง่งม เจ้ามาทําอะไรอีก?”
“หล่อมโคลนแห่งนั้นสามารถจุดไฟได้ หลังจากเจ้าพาผีดิบพวกนี้เข้าไปก็รีบออกมาเลยนะ ข้าจะใช้ไฟ
เผาพวกมัน” กูซ้ ีจิ่วกล่าวอย่างรวดเร็ ว
อิงเหยียนนัว่ เลิกคิว้ ขึ้น “ผีดิบพวกนี้ไม่กลัวไฟเผาเลย…”
“ไฟชนิดนี้พวกมันสมควรต้องกลัว หล่มโคลนของที่นี่ไม่ใช่หล่มโคลนธรรมดา เป็ นหล่มนํ้ามัน เมื่อ
จุดไฟขึ้นจะลุกไหม้ไปอย่างน้อยสามสี่ วนั และมีอุณหภูมิสูงแน่นอน ต่อให้เป็ นเหล็กกล้าก็สามารถเผา
ผลาญได้ ที่นี่คือฌาปนสถานตามธรรมชาติของพวกมัน!” กูซ้ ีจิ่วมีความัน่ ใจเต็มเปี่ ยม
อิงเหยียนนัว่ ทราบว่านางมีความคิดหลักแหลมมากมาย จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างแท้จริ ง
“ได้!”
ทั้งสองหารื อแผนรับมือย่างรวดเร็ วยิง่ แต่ยามที่ลงมือจริ งกลับประสบปั ญหายุง่ ยาก
ตอนที่วงิ่ จนใกล้จะถึงหล่มโคลนดูเหมือนผีดิบพวกนี้จะรับรู ้อนั ตรายได้ตามสัญชาตญาณ พากันหยุด
ฝี เท้า อิงเหยียนนัว่ ที่หลอกล่ออยูด่ า้ นหน้าพวกมันในระยะหนึ่งจั้งก็ไม่อาจทําให้พวกมันหลงกลได้
และในยามนี้ มีเสี ยงคํารามแหบตํ่าสองสามเสี ยงแว่วมาจากที่ไกล ๆ …
เสี ยงนั้นน่าพิศวงยิง่ ฟังดูค่อนข้างแหบห้าว ทว่าเดี๋ยวสูงเดี๋ยวตํ่า เมื่อกูซ้ ี จิ่วได้ยนิ ก็รู้สึกเพียงว่าในหูมี
เสี ยงดังหึ่ ง ๆ แก้วหูคล้ายว่าจะถูกทะลุทะลวง
ส่ วนผีดิบเหล่านั้นกลับเสมือนได้ยนิ เสี ยงเรี ยกอันใด เริ่ มหันหลังกลับ เห็นว่ากําลังจะกระโจนทะยาน
ไป…
กูซ้ ี จิ่วพูดไม่ออก
เวรเอ้ย เสี ยเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ง้ นั หรื อ?!
 ตอนที่ 969

อันคําว่ าเซียน

ทันใดนั้นอิงเหยียนนัว่ ที่อยูข่ า้ งกายก็ลากเธอไปโยนไว้บนไม้ใหญ่ตน้ หนึ่งที่อยูไ่ กลออกไป “ซ่อนให้

ดี!”
กูซ้ ีจิ่วทะยานขึ้นไปต้นไม้อย่างไม่เต็มใจ ตอนที่เธอหันกลับไปมองอิงเหยีนนัว่ อีกครั้ง พบว่าเข้าโคจร
วิชาเหิ นหาวเหาะขึ้นไปอยูก่ ลางอากาศ สิ บนิ้วประกบพลิกพลิ้วดัง่ ดอกบัว และไม่ทราบว่าร่ ายเวทวิชา
อันใด มีหยาดโลหิ ตลอยออกมาจากปลายนิ้วเขาหยดแล้วหยดเล่าจนทอดตัวยาวเหยียด โอบล้อมหมุน
วนรอบกายเขา ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นเป็ นกําแพงโลหิ ตบาง ๆ อันหนึ่ง ในอากาศคลุง้ ด้วยกลิ่นคาวโลหิ ตที่
หอมปานโอสถหรื อบุปผาชนิดหนึ่ง
ผีดิบที่เตรี ยมจะวิง่ กลับไปเหล่านั้นค่อย ๆ หันกลับมาอีกครั้ง สายตาทุกคู่จบั จ้องอิงเหยียนนัว่ ที่หมุน
วนอยูก่ ลางอากาศ ท่าทางเสมือนนักสู บที่ได้เห็นยางฝิ่ น นํ้าลายไหลยืดเป็ นสาย นัยน์ตาก็เปลี่ยนเป็ น
แดงกํ่าไปหมด ร้องโหยหวนแล้วพุง่ ไปทางอิงเหยียนนัว่ !
ร่ างของอิงเหยีนนัว่ ค่อย ๆ ลอยไปทางหล่มโคลน ผีดิบไม่คาํ นึงถึงสิ่ งใดอีกแล้ว โผทะยานไล่ตามเขา
ต่อไป…
เกิดเสี ยงดัง ‘ตูม ๆ …’ ขึ้นไม่ขาดหู ผีดิบนับไม่ถว้ นตกลงไปในหล่มโคลนดําเมื่อม เนื่องจากหล่ม
โคลนนี้พิสดารยิง่ ไม่อาจลอยตัวได้เลย ดังนั้นผีดิบที่ตกลงไปเหล่านี้ไม่มีเวลาแม้แต่จะดิ้นรนด้วยซํ้า
จมดิ่งลงไปทันที ผีดิบที่อยูด่ า้ นหลังย่อมยั้งตัวไว้ไม่อยู่ ตกลงไปตาม ๆ กัน…
หล่มโคลนนี้ไม่ถือว่าลึก แค่สามสี่ เมตรเท่านั้น หลังจากจมลงที่ริมฝั่ง ก็กลายเป็ นหิ นรองเท้าให้ผดี ิบ
ที่มาทีหลัง ตัวที่มาทีหลังก็เหยียบร่ างพวกเดียวกันทะยานไปด้านหน้า…
ด้วยเหตุน้ ี ผีดิบเหล่านี้จึงปูเข้าไปทีละชั้น ๆ …
กูซ้ ี จิ่วที่อยูบ่ นต้นไม้มองย่างตาลืมตาลาย เธอนึกไม่ถึงว่าเลือดของอิงเหยียนนัว่ จะมีแรงดึงดูดมาก
ขนาดนี้ ทําให้ผดี ิบพวกนี้พงุ่ เข้าใส่ โดยไม่คาํ นึงถึงสิ่ งใดเสมือนบ้าคลัง่ ได้!
เธอก้มมองฝ่ ามือตน เคยกรี ดไปแล้วเช่นกัน แต่เลือดของเธอไม่ได้มีเสน่ห์ดึงดูดถึงเพียงนั้น
กองทัพผีดิบพุง่ เข้าไปในหล่มอย่างไม่คาํ นึงถึงสิ่ งใด ส่ วนอิงเหยีนนัว่ เหาะเหิ นอยูก่ ลางอากาศตลอด
กําแพงสี โลหิ ตโอบล้อมเขาไว้อย่างสมบูรณ์ แต่ยงั มองเห็นความเคลื่อนไหวของเขาผ่านกําแพงที่
โปร่ งใสได้
นิ้วมือเขาขยับเขยื้อนร่ ายวิชาอยูต่ ลอด หลุบตาลงเล็กน้อยใบหน้าสงบเยือกเย็นดุจเซียนที่เหิ นลอยอยู่
เป็ นเซียนที่สูงส่ งเหนือสรรพสิ่ งอย่างแท้จริ ง
หัวใจเธอเต้นรัว มือกําแน่น อิงเหยียนนัว่ ผูน้ ้ ีที่แท้เป็ นใครกันแน่?
‘เสี่ ยวชาง เสี่ ยวชาง เจ้ามองออกไหมว่าวิชานี้ของเขาคืออะไร?’ กูซ้ ีจิ่วอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามหยกนภา
บนข้อมือ
ผ่านไปพักหนึ่งหยกนภาถึงตอบเธอ ‘ข้าไม่รู้’
แม้แต่หยกนภาก็ยงั ไม่รู้ เช่นนั้นวิชานี้ของเขาก็พบเห็นได้ยากยิง่ !
‘พลังวิญญาณขั้นหกสองส่ วนสามารถใช้วชิ าเช่นนี้ได้ดว้ ยหรื อ? ‘เจ้าเห็นไหมว่าเขาลอยอยูใ่ นอากาศ
ตลอดโดยไม่ตกลงมาเลย…’
ถึงวิชาเหิ นหาวที่พวกเธอฝึ กฝนที่สาํ นักศึกษาชุมนุมสวรรค์จะสามารถเหาะเหิ นเดินอากาศได้ แต่ก็
เหาะเหิ นได้เพียงครึ่ งนาทีเท่านั้น กูซ้ ีจิ่วถือเป็ นผูท้ ี่ฝึกฝนวิชาเหิ นหาวได้ยอดเยีย่ มที่สุดในบรรดารุ่ น
เยาว์ แต่เธอก็เหาะเหิ นอยูก่ ลางอากาศได้แค่หนึ่งนาที แต่อิงเหยียนนัว่ ผูน้ ้ ีกลับเหาะวนไปวนมาอยูต่ รง
นั้นสามนาทีเต็มแล้วยังไม่มีทีท่าว่าจะหล่นลงมาเลย
เท่าที่เห็นท่าร่ างของเขาก็ไม่เหมือนวิชาเหิ นหาวเลย นี่มนั อะไรกัน? เธอก็อยากเรี ยนบ้างเช่นกัน!
ห่มโคลนแห่งนี้มีแรงดูด เมื่อผีดิบเหล่านั้นก้าวเข้าไปก็โผล่ข้ ึนมาไม่ได้อีก แต่กย็ งั ไม่ตาย เนื่องจากจุด
ที่ผดี ิบจมลงไปมีฟองอากาศผุดปุด ๆ ขึ้นมาปานหม้อนํ้าเดือด ชัดเจนยิง่ นักว่าผีดิบเหล่านั้นกําลังดิ้นรน
อยูด่ า้ นใน…
รอจนผีดิบทั้งหมดจมลงไป ค่อยจุดไฟเผา
ความคิดของเธอเพิง่ แล่นมาถึงตรงนี้ จู่ ๆ ร่ างของอิงเหยีนนัว่ ก็หมุนไปสู่ จุดที่ลึกที่สุดในหล่มแล้วร่ วง
ดิ่งลงมา! ทําให้กซู้ ี จ่ิวตื่นตระหนก เธอหวาดหวัน่ ว่าเขาจะประคับประคองไว้ไม่อยูแ่ ล้วหล่นลงไปใน
หล่ม
 ตอนที่ 970

อันคําว่ าเซียน 2

กําลังจะเคลื่อนย้ายเข้าไปหา กลับคาดไม่ถึงว่าขณะที่กาํ ลังจะร่ วงแหล่ไม่ร่วงแหล่ปลายเท้าของอิงเห

ยียนนัว่ พลันเหยียบลงบนศีรษะของผีดิบตัวหนึ่งที่เพิง่ โผเข้ามาและยังไม่จมลงไป ร่ างกายพุง่ ทะยาน
ขึ้นอีกครา…
กูซ้ ี จิ่วถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูเหมือนอิงเหยียนนัว่ จะไม่เกิดอันตรายใด ๆ ขึ้นที่นี่
จู่ ๆ หว่างเอวเธอก็สนั่ ไหวขึ้นมา เธอสะดุง้ โหยง ล้วงยันต์ทรงดาวหกแฉกแผ่นหนึ่งขึ้นมา กดลงไป
คราหนึ่ง นํ้าเสี ยงตื่นตระหนกเสี ยขวัญของจิ้งจอกแว่วออกมา “สวรรค์ มันจะจับตัวพวกเราได้แล้ว!”
กูซ้ ีจิ่วหน้าเปลี่ยนสี ทนั ที
ยันต์ดาวหกแฉกแผ่นนี้กซู้ ีจิ่วคิดค้นขึ้นโดยอ้างอิงตามหลักการของวิทยุสื่อสาร
ถึงแม้วา่ ยุคนี้จะไม่มีขา้ วของทันสมัยเหล่านั้น แต่กม็ ีพลังวิญญาณที่สามารถหลอมสร้างสรรพสิ่ งได้
เธอทดสอบดูครั้งแล้วครั้งเล่า ผ่านความล้มเหลวมานับครั้งไม่ถว้ น ในที่สุดก็คน้ คว้ายันต์ชนิดนี้ออกมา
ได้ ถึงแม้จะส่ งเสี ยงหากันในระยะทางหมื่นลี้แบบโทรศัพท์ไม่ได้ แต่กส็ ามารถพูดคุยสื่ อสารหรื อรับรู ้
เสี ยงของกันและกันในระยะร้อยลี้ได้
หลังจากคิดค้นสิ่ งนี้ออกมา แพร่ หลายอย่างมากในสํานักศึกษาชุมนุมสวรรค์
เนื่องจากสิ่ งนี้ตอ้ งใช้พลังวิญญาณของผูท้ ี่บรรลุพลังวิญญาณขั้นแปดขึ้นไปปลุกเสก การผลิตยันต์
เช่นนี้ออกมาสักแผ่นต้องสิ้ นเปลืองพลังวิญญาณมิใช่นอ้ ย ดังนั้นจึงไม่ได้มีกนั ทุกคน มีเพียงยามที่ถูก
ส่ งออกไปทําภารกิจอันตรายเท่านั้น ถึงจะได้รับ
กูซ้ ี จิ่วเป็ นผูค้ ิดค้น ดังนั้นตัวเธอและเหล่าสหายของเธอจึงได้รับสิ ทธิพิเศษ ได้กนั คนละแผ่น
แน่นอนว่าสิ่ งนี้ตอ้ งอาศัยพลังวิญญาณหล่อเลี้ยง เมื่อใช้ครั้งหนึ่งจะสู ญเสี ยพลังวิญญาณด้านในไปไม่
น้อย ดังนั้นถึงแม้พวกเขาจะพกติดตัวไว้ แต่ถา้ ไม่ตกอยูใ่ นอันตรายจริ ง ๆ ก็จะไม่ใช้สิ่งนี้ติดต่อ
ยามนี้จิ้งจอกน้อยน่าจะตกอยูใ่ นความตระหนก เปิ ดใช้งานสิ่ งนี้โดยไม่ได้ต้ งั ใจ ถึงได้ส่งกระแสเสี ยง
มา
พวกจิ้งจอกน้อยพบเจออันตรายแล้ว!
กูซ้ ี จิ่วนึกถึงเสี ยงคํารามน่าหดหู่ที่ได้ยนิ เมื่อครู่ น้ ี หรื อจะเป็ นราชาผีดิบ?!
“มันบินได้! มันไล่ตามมาแล้ว!”
“อ๋ า…”
‘ปั ง!’
เสี ยงต่าง ๆ แว่วออกมาจากยันต์ถ่ายทอดเสี ยง ดูเหมือนสถานการณ์ของพวกจิ้งจอกน้อยจะอันตรายขึ้น
เรื่ อย ๆ …
กูซ้ ี จิ่วสบถเบา ๆ คราหนึ่ง มองอิงเหยียนนัว่ แวบหนึ่ง ทราบว่าเขาจะไม่ประสบภยันอันตรายแล้ว จึง
ส่ งกระแสเสี ยงไปหาเขา ‘ข้าจะไปดูพวกจิ้งจอกน้อยนะ’
ร่ างกายเปล่งแสงวาบ อันตรธารไปทันที
อิงเหยียนนัว่ เงียบงัน
ในใจของสาวน้อยคนนั้น ความปลอดภัยของสหายมาเป็ นอันดับหนึ่งเสมอ…
เด็กน้อย เจ้ารู ้หรื อไม่วา่ ข้าไม่ได้ผดิ สัญญา? ไม่สนใจว่าร่ างกายถูกธาตุไฟเข้าแทรกกลับมาอยูข่ า้ งกาย
เจ้า
เด็กน้อย เจ้ารู ้หรื อไม่วา่ วิชาชนิดนี้ที่ขา้ ใช้คือพลังเทพที่ได้จากกระบวนการเผาผลาญพลังวิญญาณ?
เด็กน้อย เจ้ารู ้หรื อไม่โลหิ ตที่ขา้ ใช้ออกมาในยามนี้คือโลหิ ตหทัยเทวะ? หยดเดียวก็ทาํ ให้ขา้ สิ้ นเปลือง
พลังวิญญาณไปมากมาย
เด็กน้อย ข้ากล้าใช้กระบวนท่านี้ออกมาก็เพราะเจ้าอยูไ่ ม่ไกล ข้าคิดไปว่ายามที่ขา้ ตกอยูใ่ นภาวะคับขัน
เจ้าสามารถใช้วชิ าเคลื่อนย้ายประคองข้าหนีไปได้…
เด็กน้อย เจ้าวิง่ ออกไปเช่นนี้ หากข้ามีอนั เป็ นไปขึ้นมาเจ้าจะเสี ยใจหรื อไม่?
น่าจะไม่เสี ยใจสักเท่าใด
เขาอยูข่ า้ งกายนางมาเกือบครึ่ งปี แล้ว นอกจากยามเมามายครั้งนั้นที่นางรําพันถึง ‘ตี้ฝอู ี’ ออกมาสอง
ประโยค ช่วงเวลาอื่นนางจะเป็ นปกติยงิ่ นักเสมอ ทุก ๆ วันจะฝึ กฝนและเล่นสนุกกับเหล่าสหายตัว
น้อยในสํานักศึกษาชุมนุมสวรรค์ ข้ามผ่านวัยเยาว์อย่างมีสีสนั และไม่เคยเอ่ยถึงนามเขาเลยสักคํา
เขารู ้สึกว่าสาวน้อยนางนี้เลือดเย็นโดยกําเนิดบางทีอาจจะลืมใครหน้าไหนก็ไม่รู้อย่างเขาไปแล้วด้วย
ซํ้า!
สาวน้อยตัวเหม็น รอจนเขาฟื้ นฟูกลับเป็ นปกติแล้ว จะไปคิดบัญชีกบั นางอย่างจริ งจัง! ทําให้นางถอน
กลับไปไม่ได้แม้แต่ตน้ ทุน!
เสี่ ยวซี จิ่ว เจ้ารอได้เลย!
….
พื้นดินแยกออกเป็ นโพรงใหญ่น่าสะพรึ งโพรงหนึ่ง โพรงนั้นลึกจนไม่อาจหยัง่ ได้ รอบโพรงที่ปกคลุม
ไปด้วยหิมะมีหินกลิ้งหล่นลงไปบ้างเป็ นครั้งคราว