ตอนที 71 หมู่บ้านทีเชิงเขาหิมะ

หลังจากรับประทานมือเทียง ทุกคนต่างกลับไปอาบนํา
อาบท่าและพักผ่อนทีห้ องพักของตัวเอง พออวินชิงพา
เอ้ าเฉินไปอาบนําเรี ยบร้ อยแล้ ว ก็หลับสนิทจนกระทังถึง
เวลาอาหารมือเย็น เนืองจากวันพรุ่งนีจะต้ องออกเดิน
ทางไปภูเขาหิมะแล้ ว ดังนันหลังมือเย็น ทุกคนจึงต่าง
กลับไปพักผ่อน โรงเตียมกลับคืนสูค่ วามเงียบสงบอีก
ครัง มีเพียงเฟิ งเซียงหรูทีนําองครักษ์ อยูเ่ วรยามกลางคืน

1
อวินชิงพาเอ้ าเฉินกลับไปทีห้ องพัก สํารวจดูใบหน้ าเล็ก
ๆ ของเขาอย่างละเอียด สีหน้ าอันเยือกเย็นก็ฉายแวว
อบอุน่ อ่อนโยนออกมา ตังแต่ทีเอ้ าเฉินตืนขึนมาก็ดดู ี
มาก อีกสองวันก็จะไปถึงภูเขาหิมะแล้ ว เวลาหลังจาก
นันนางจะต้ องพยายามตามหาบัวโลหิตทุง่ หิมะอย่างสุด
ความสามารถ

จวินเยวียเฉินยืนอยูต่ รงหน้ าต่าง แหงนหน้ าขึนมองดวง

จันทร์ สีเงินบนฟากฟ้า แสงจันทร์ สอ่ งลอดบานหน้ าต่าง
ทีเปิ ดค้ างไว้ สาดแสงนวลตาตกต้ องลงบนเรื อนร่างสูง
โปร่งจนเปล่งรัศมีออกมาเรื อง ๆ ดูช่างงามสง่ายิงนัก
2
“สถานการณ์เป็ นอย่างไรบ้ าง”

พอขาดดํา ห้ องทีแต่เดิมว่างเปล่าก็ปรากฏร่างคนในชุด
ดําขึน “เรี ยนนายท่านขอรับ คนของเราเพิงส่งข่าว
มาบอกว่าพวกเขาขึนเขาแล้ ว ตอนนีกําลังตามหาบัว
โลหิตทุง่ นําแข็ง แต่ตอนนียังไม่พบอะไรขอรับ”

“สภาพบนเขาเป็ นอย่างไร”

“ภูเขาหิมะนันไม่ธรรมดาเลย คนของเราขึนไปได้ เพียง

ครึงทางก็ร้ ูสกึ หายใจติดขัด เดินทางต่อไปได้ ยากลําบาก
นัก อีกทังทัวภูเขาล้ วนถูกปกคลุมไปด้ วยหิมะ พืนทีกว้ าง
ใหญ่เช่นนัน การค้ นหาจึงเป็ นไปได้ ยาก” สภาพแวดล้ อม

3
บนภูเขาเลวร้ ายถึงเพียงนี หากเดินขึนเขาไป ร่างกาย
ของแม่นางอวินชิงและสาวใช้ ผ้ ตู ิดตามจะรับไหวหรื อ

“สังการลงไป ไม่วา่ จะใช้ วิธีใด ต้ องเร่งหาบัวโลหิตทุง่ นํา

แข็งมาให้ ได้ !” เสียงพูดเรี ยบ ๆ แฝงไว้ ด้วยแรงกดดันที
ไม่อาจเพิกเฉยได้

“ขอรับ”

เงียบไปครู่หนึง เสียงอันกังวานก็ดงั ขึนอีกครัง “คงตรวจ

สอบทีมาของกองกําลังอีกสองกลุม่ ทีสะกดรอยตามมา
ตลอดทางได้ แล้ วกระมัง”

4
“เรี ยนนายท่าน พวกหนึงเป็ นคนของหลีหวัง อีกพวกเป็ น
คนของซีไท่จือขอรับ” เสวียนเฟิ งรายงานข้ อมูลทีรวบรวม
มาได้ ช่วงหลายวันนีออกมา

หลีหวังและซีไท่จืออย่างนันหรื อ “พบว่ามีความเคลือน
ไหวอะไรทีผิดปกติไหม”

“เฉพาะหน้ านียังไม่พบความเคลือนไหวผิดปกติขอรับ
ตลอดทางทีมา พวกเขาเพียงแค่สะกดรอยตาม
พฤติการณ์ยงั คงเป็ นปกติดี” เสวียนเฟิ งเองก็ไม่เข้ าใจนัก
คราวนีคนพวกนันคิดจะทําอะไรกันแน่ หรื อจะเพียงแค่
ต้ องการตามมาคุ้มครองเท่านัน

5
“คืนนีให้ เพิมการคุ้มกัน อย่าให้ คนทีน่าสงสัยเล็ดลอดเข้ า
มาได้ อย่างเด็ดขาด !” หากพวกเขามีแผนการในใจจริ ง ๆ
ถ้ าเป็ นเช่นนันคืนนีก็เป็ นโอกาสดีทีสุดทีจะลงมือ

เสวียนเฟิ งตกตะลึง ความหมายของนายท่านก็คือ...ถ้ า

เป็ นเช่นนันจริ ง เขาก็จะทําให้ คนพวกนีมาได้ แต่กลับไม่
ได้ ! “บ่าวเข้ าใจแล้ ว บ่าวจะไปจัดการตามนีขอรับ”

สายลมแผ่วเบาพัดวูบมา เสวียนเฟิ งหายไปจากห้ อง

เหมือนตอนทีมา จวินเยวียเฉินหันมองดวงจันทร์ พลาง
ทอดถอนใจ อวินเอ๋อร์ ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึน ข้ าจะอยู่
เคียงข้ างเจ้ า และจะปกป้องเจ้ าสองแม่ลกู อย่างสุดความ

6
สามารถ

......

ดวงจันทร์ ลอยเด่นกลางฟากฟ้า บัดนีเป็ นเวลายามสาม

แล้ ว คนชุดดําพร้ อมกระบีในมือ ใต้ แสงจันทร์ ทีเปล่ง
ประกายเยือกเย็น ร่างนันเผ่นโผนว่องไวในความมืดมิด
ของราตรี คนกลุม่ นันทยอยกันมาล้ อมโรงเตียมทีพวก
อวินชิงเข้ าพัก คนทีเป็ นหัวหน้ าหันมองไปรอบ ๆ เมือแน่
ใจแล้ วว่าสภาพการณ์รอบด้ านไม่มีใครรู้เห็น เขาก็สง่
สัญญาณมือ เช่นนันคนทังกลุม่ ก็พากันย่องเข้ าไปใกล้

7
โรงเตียมอย่างเงียบเชียบ แววตาเยือกเย็นของเสวียนเฟิ ง
เฝ้ามองคนชุดดําทีคิดไปเองว่าตัวเองเป็ นยอดฝี มือ มุม
ปากหยักขึนเป็ นรอยยิมหยัน นายท่านช่างคาดการณ์ไว้
ได้ อย่างแม่นยํานัก คิดจะฉวยโอกาสช่วงทีทุกคนเหน็ด
เหนือยสินะ เขาจะทําให้ คนพวกนีมาได้ แต่กลับไม่ได้ ว่า
แล้ วก็สง่ สัญญาณมือออกไปในความมืด คนทีซุม่ ตัวในที
ลับตาก็พร้ อมทีจะโจมตีแล้ ว

ตรงหน้ าต่างชันสองฝั งตรงข้ ามกับโรงเตียม ดวงตาทีงํา

ประกายลึกลับคูห่ นึงเฝ้ามองทุกอย่างทีเกิดขึน ดวงตา
นันฉายแววอํามหิตอันเฉียบขาด ร่างทีซ่อนตัวอยูน่ นก็
ั สง่
กระไอสังหารออกมาอย่างจาง ๆ

“นายท่าน ให้ ลงมือหรื อไม่ขอรับ”

8
“นีเป็ นคนของใคร” นําเสียงเยือกเย็นประดุจนําแข็งไร้ ซงึ
อารมณ์กระเพือมไหวแม้ แต่น้อย กลับเพียงพอแล้ วทีจะ
ทําให้ ร้ ูสกึ หนาวยะเยือก

“เรี ยนนายท่าน คนพวกนีเหมือนว่าอยู่ ๆ ก็ปรากฏตัว

ออกมา ตอนนียังไม่แน่ชดั ว่าเป็ นคนของฝ่ ายใด” เสียงที
ดังขึนจากด้ านหลังแฝงด้ วยความละอายใจ

“กล้ ามาปองร้ ายนางเช่นนี ก็จงฆ่าให้ เรี ยบ อย่าได้

ปรานี”

“ขอรับ”

9
สายลมพัดม่านจนพะเยิบออก คนชุดดําอีกกลุม่ ก็โผลง
มาจากฟ้า ชัวพริ บตาก็ลงมาอยูด่ ้ านหลังคนชุดดําก่อน
หน้ านี ไออํามหิตแผ่จากมือดูวาววับ ต่างย่างเท้ าเข้ าไป
หา เพียงอึดใจเดียวก็เงือมือขึนแล้ วฟั นดาบลงไป คนชุด
ดําก่อนหน้ านียังไม่ได้ ทนั ได้ ร้องสักแอะก็ล้มลงกับพืน
แล้ วไม่สามารถลุกขึนมาอีก กลินคาวเลือดจาง ๆ ลอย
โชยไปในอากาศ

เมือไอสังหารคืบเข้ ามาใกล้ คนชุดดําก่อนหน้ านีก็ตา่ งรู้

ตัวทันที แต่เสียดายทีอีกฝ่ ายนันลงมืออย่างรวดเร็ว พอ
ปรากฏตัว ก็ไม่ทนั ให้ พวกเขาได้ ตอบโต้ ชีวิตก็ปลิดปลิว
ลงกับพืนเสียแล้ ว ดวงตาคนเป็ นหัวหน้ าฉายแวว
ประหลาดใจขึนเพียงแวบเดียว มองไปยังคนทีแต่งกาย

10
ชุดดําเหมือนกันทียืนอยูต่ อ่ หน้ า เมือเห็นอีกฝ่ ายมีฝีมือ
สุดลึกลํายากจะหยัง ดวงตาก็ฉายแววหนักใจออกมา
คนพวกนีมาอยูต่ รงนีตังแต่เมือไรกัน เหตุใดเขาถึงไม่ทนั
ได้ จบั สังเกตเลย เพียงแค่ปรากฏตัว เขาก็เสียลูกน้ องไป
แล้ วกว่าครึง ดูแล้ ววันนีคงไม่อาจทําภารกิจให้ ลลุ ว่ งได้
อย่างง่ายดายเสียแล้ ว ในมือกํากระบีไว้ แน่น เดิมทีพวก
เขาไม่อยากทีจะฆ่าใคร เพียงแค่จะมาลักพาตัวเท่านัน
แต่ตอนนี......

คนสองฝ่ ายต่างเปิ ดศึก ไม่พดู พล่ามออกมาสักคํา ก็ลง

มืออย่างไม่ปรานี

11
เมือเห็นสองฝ่ ายเข้ าหําหันกัน ดวงตาของเสวียนเฟิ งก็
เป็ นประกายขึนมาทันที เขาได้ รับคําสังจากนายท่านให้
มาเพิมกําลังป้องกัน และจัดวางตัวองครักษ์ ลบั ไม่คิดว่า
จะมีผ้ มู าเยือนกลางดึกจริ ง ๆ เมือมองคนชุดดําทีกระเ**
◌้ยนกระหือรื อ เช่นนันดวงตาเสวียนเฟิ งก็มีแววเย้ ยหยัน
กําลังจะออกคําสังให้ องครักษ์ ลบั ลงมือ แต่ไม่คิดว่าจะมี
คนชิงลงมือก่อนเขาก้ าวหนึง ฝี มือของทังสองฝ่ ายนัน
บอกได้ วา่ เยียมยุทธ์ ทว่าเมือเปรี ยบกันแล้ วกลุม่ คนทีเพิง
ปรากฏตัวขึนด้ านหลังคนกลุม่ แรกดูจะมีฝีมือสูงกว่าขัน
หนึง

การต่อสู้ดําเนินไปเพียงชัวอึดใจเดียวก็จบสินลง คนชุด
ดํากลุม่ แรกถูกสังหารเสียสิน คนกลุม่ ทีสองเห็นดังนันก็

12
รี บจัดการกลบเกลือนทีเกิดเหตุ แล้ วผลุนผลันจากไป

เมือรอจนคนชุดดําไปกันหมดแล้ ว เสวียนเฟิ งก็หายตัว

ไปจากทีนันทันที

ราตรี กลับคืนสูค่ วามเงียบสงบ มีเพียงกลินคาวเลือดจาง

ๆ ทีบอกให้ ร้ ูวา่ ตรงนีเพิงเกิดการสังหารหมูข่ นึ ใช่แล้ ว
การสังหารหมู่ ! และเป็ นการสังหารหมูแ่ ต่เพียงฝ่ าย
เดียวเสียด้ วย

13
......

หลังจากทีได้ พกั ผ่อนมาตลอดคืนนัน จิตใจของทุกคนก็

กระปรี กระเปร่าขึนมาอย่างมาก รับอาหารมือเช้ าแล้ วก็
ออกเดินทางอีกครังไปสูภ่ เู ขาหิมะ

ในเวลาสองวันของการเดินทางทีเร่งรี บนัน พลบคําวันที

สองพวกเขาก็ไปถึงเชิงภูเขาหิมะแล้ ว การเดินทางใน
เยียกัวเมือมีเฟิ งเซียงหรูไปด้ วยย่อมได้ รับความสะดวก
สบายเป็ นอย่างมาก เฟิ งเซียงหรูเองก็จดั การเรื องทัง
หลายได้ อย่างเหมาะสม ระหว่างทางยังได้ อธิบายสภาพ
พืนทีของภูเขาหิมะให้ พวกอวินชิงฟั งอย่างละเอียด จาก
ทีเฟิ งเซียงหรูเล่าให้ ฟังนัน อวินชิงจึงเข้ าใจสภาพพืนที
14
แถบภูเขาหิมะอย่างละเอียดลออมากขึน

หมูบ่ ้ านแถบภูเขาหิมะ เป็ นหมูบ่ ้ านเล็ก ๆ แห่งหนึงทีตัง

อยูเ่ ชิงเขา ผู้คนทีนีดูเรี ยบง่ายและซือ ๆ เช้ าออกไปทํา
งาน ตกเย็นก็กลับบ้ านมาพักผ่อน ยังชีพด้ วยการล่าสัตว์
และทําการเกษตรบนทีนาทีมีไม่มากนัก ทีนีคือทีทีพวก
อวินชิงจะแวะพักคืนนี

หิมะทีสะสมทับถมบนภูเขาไม่เคยละลายมาชัวนาตาปี
สภาพอากาศทีหนาวยะเยือก แต่ตรงเชิงเขากลับมี
ทัศนียภาพอีกแบบหนึง ยามนีใบหญ้ างอกงามจนเขียว
ชอุม่ สายลมเย็นยะเยือกพัดโชย แสงสุดท้ ายยาม
สายัณห์อาบไปทัวหมูบ่ ้ านแห่งนีจนเป็ นประกาย

15
“แม่นางมูห่ รง หวังเจ้ าสําราญ คืนนีเราพักทีนีกันสักคืน
เถอะ พรุ่งนีค่อยขึนเขาแต่เช้ า ไม่ทราบว่าทังสองท่านคิด
เห็นเช่นไร” นอกรถม้ า มีเสียงอันสุภาพของเฟิ งเซียงหรู
ดังแว่วมา

จวินเยวียเฉินเลิกม่านขึนแล้ วเดินลงจากรถ อวินชิงตาม

ลงมา แล้ วก็ตา่ งหันไปมอง ภูเขาหิมะอยูใ่ กล้ ๆ เพียงแค่
นีเอง ยอดอันสูงชันของมันสูงเสียดก้ อนเมฆ ภูมิประเทศ
ลาดชัน ปกคลุมด้ วยหิมะสีขาวโพลน แสงสุดท้ าย
ของดวงตะวันสาดส่อง มองแต่ไกล อดรู้สกึ เหมือนตัวเรา
เป็ นเพียงฝุ่ นผงอันเล็กจ้ อยไม่ได้ เบืองหน้ ามีบ้านเรื อน
ตังอยูเ่ รี ยงราย ดูเรี ยบง่ายและเป็ นระเบียบ คงเป็ นชาว
บ้ านทีอาศัยอยูแ่ ถบภูเขานีนันเอง อวินชิงพยักหน้ า “ทํา

16
ตามนีก็ดี”

เวลานันมีผ้ เู ฒ่าคนหนึงเดินออกมาจากบ้ าน พอเห็น

พวกอวินชิงเข้ า ดวงตาของเขาก็ฉายแววตืนกลัว เสียงที
พูดยังมีความสันเครื อ “ไม่ทราบว่าพวกท่านมาทีนีมีเรื อง
อะไรกัน”

อวินชิงก้ าวเข้ าไปหา นางยิมให้ แล้ วว่า “ท่านผู้เฒ่า เรา

เพียงแค่ผา่ นทางมา จะขออาศัยแวะพักสักคืน พรุ่งนีเช้ า
ก็ไปแล้ ว ไม่ทราบว่าท่านผู้เฒ่าจะช่วยอํานวยความ
สะดวกได้ หรื อไม่”

17
ผู้เฒ่าท่านนันมองสํารวจอวินชิง แล้ วกวาดตามองไปยัง
องครักษ์ ทีขีม้ า ตลอดเวลานันอวินชิงพูดจาอย่างยิมแย้ ม
แล้ วปล่อยให้ ผ้ เู ฒ่าผู้นนมองสํ
ั ารวจ เมือผ่านไปครู่หนึง
ท่านผู้เฒ่าก็พดู ขึนว่า “พวกท่านอุตส่าห์มาถึงทีนีแล้ ว
เป็ นเกียรติของข้ าผู้ชรา เพียงแต่ทีนียากจนและสมถะ
หวังว่าทุกท่านจะไม่ถือสา”

“ท่านผู้เฒ่ายินดีรับพวกเราไว้ ในคืนนี เราก็นกึ ขอบคุณ

มากแล้ ว ยังจะถือสาอะไรอีก” เฟิ งเซียงหรูยมแย้
ิ มอย่าง
สุภาพ ด้ วยท่าทางเป็ นมิตร

เมือเห็นดังนันผู้เฒ่าก็ค้อมกายให้ “ทุกท่านเชิญตามข้ า
มา” แล้ วหันกลับเดินนําทางไป

18
“คุณหนูเจ้ าคะ ไม่คาดคิดเลยว่าทิวทัศน์ทีนีจะสวยงาม
ปานนี !” พวกเหลียนเอ๋อร์ ลงมาจากรถแล้ วก็รุดมาเคียง
ข้ างอวินชิง อดทีจะอุทานออกมาอย่างชืนชมไม่ได้

อวินชิงยิมให้ ผู้เฒ่าได้ ยินดังนันก็หนั มายิมให้ อย่างถ่อม

ตัว “ทีนีก็แค่หมูบ่ ้ านยากจนและล้ าหลัง เป็ นทีขบขันของ
พวกแม่นางเสียล่ะมากกว่า”

“ไม่หรอกจ้ ะ ท่านผู้เฒ่า ข้ าว่าทีนีดูน่าอยู่ ทิวทัศน์สวย

งาม อยูท่ ีนี ได้ เห็นภาพอันงดงามเยียงนีทุกวัน จิตใจคง
จะดีงามยิงนัก” เหลียนเอ๋อร์ ได้ ยินเช่นนันก็ไม่คอ่ ยสบาย
ใจ เพราะทุกสิงทีนางพูดล้ วนมาจากใจจริ ง

19
ท่านผู้เฒ่าหัวเราะขึน “หากแม่นางมาอยูท่ ีนี ก็คงไม่คิด
เช่นนีหรอก” แค่มองก็ร้ ูแล้ วว่าแม่นางผู้นีมาจากบ้ านทีรํ า
รวย เกรงว่าคงไม่เคยตกระกําลําบาก จึงได้ พดู เช่นนี

“อยูท่ ีนีไม่ดีหรอกหรื อจ๊ ะ” เหลียนเอ๋อร์ ขมวดหัวคิวเล็ก ๆ

ด้ วยความงุนงง อวินชิงกวาดตามองโดยรอบ นางไม่พดู
อะไร แต่กลับเข้ าใจคําพูดของท่านผู้เฒ่าแล้ ว

“เมียจ๋า มีแขกมาเยือน รี บไปเตรี ยมอาหารเย็นให้ หน่อย

เถิด” เมือเดินเข้ าไปในบ้ าน ก็มีแม่เฒ่าผู้หนึงออกมา
สายตามองสํารวจพวกอวินชิงอย่างหวาดระแวง นาง
เพียงรับคําแล้ วก็ไป

20
เครื องเรื อนเรี ยบง่าย ไม่ได้ ตกแต่งฟุ่ มเฟื อยอะไรนัก เห็น
แต่เพียงบ้ านทีดูเรี ยบง่ายและสมถะ ท่านผู้เฒ่าดูเหมือน
เก้ อเขิน เอาแต่ถมู ือไปมา ยกโต๊ ะเก้ าอีไว้ ด้านข้ าง แล้ ว
เชิญให้ พวกอวินชิงนังลง “บ้ านดูยากจนไปเสียหน่อย
แขกทุกท่านอย่าถือสา”

อวินชิงยิมแย้ มแล้ วนังลงหน้ าโต๊ ะ จวินเยวียเฉิน เฟิ งเซี

ยงหรู และชิวมูไ่ ป๋ ต่างยกชายเสือแล้ วนังลงด้ วยอาการ
สงบ แม่เฒ่ายกกานําชาและชามใบใหญ่ทีดูหยาบ ๆ
ออกมาให้ จากนันก็รินนําชาให้ ทกุ คน ในนําชามีเศษใบ
ชาทีบดเพียงหยาบ ๆ ลอยฟ่ อง “ในบ้ านไม่มีของดีอะไร
นัก ทุกท่านอย่าได้ รังเกียจเลย”
21
อวินชิงยิมให้ แล้ วยกชามขึนเป่ าเบา ๆ จนผิวนํากระจาย
ออกเป็ นระลอก นางจิบชาแล้ วว่า “ไม่เป็ นไรหรอกท่านผู้
เฒ่า ออกมาข้ างนอกก็ไม่ได้ กินอยูพ่ ิถีพิถนั อะไรนัก ได้
พักอย่างนีก็ถือว่าดีมากแล้ ว”

เมือสองผู้เฒ่าเห็นอวินชิงไม่มีทา่ ทีรังเกียจทีจะดืมชาของ
ตนก็หนั มามองหน้ ากัน แววตานันดูปลาบปลืมยิงนัก
“ทุกท่านรอสักครู่เถอะ ตอนนีเราสองผู้เฒ่าขอไปเตรี ยม
อาหารเย็นให้ ทกุ ท่านก่อน”

เมือพวกอวินชิงต่างเห็นสีหน้ าของท่านผู้เฒ่า ม่านประตู

22
ทีไปยังลานหลังบ้ านสันไหว อวินชิงเลิกคิว แล้ วเหลือบ
ไปมองอย่างทีใครไม่ทนั สังเกตเห็น แล้ วมองหน้ ากันจาก
นันก็ก้มหน้ าไม่พดู อะไร เหลียนเอ๋อร์ เห็นว่าในบ้ านมี
เพียงเครื องเรื อนทีเรี ยบง่าย มีโต๊ ะหนึงตัว ม้ านังสีตัว ที
มุมห้ องมีเครื องไม้ เครื องมือทํานาสองสามอย่างวางพิง
ไว้ นอกจากนีก็ไม่มีอะไรอยูเ่ ลย แทบไม่ตา่ ง
จากกระท่อมในป่ าลึกทีนางกับคุณหนูเคยไปพักอาศัย
ในครังก่อน แล้ วหันไปมองนําชาในชามของอวินชิง นาง
ขมวดคิวพลางครุ่นคิด นางคิดว่าตัวเองพอจะเข้ าใจถึง
สิงทีท่านผู้เฒ่าเพิงพูดเมือกีบ้ างแล้ ว

“เจ้ าพวกหน้ าไม่อาย มาบ้ านข้ าทําอะไรอีกแล้ ว” นํา

เสียงทีแฝงด้ วยความเกรี ยวกราดดังแว่วมาจากข้ างนอก
อวินชิงเงยหน้ าขึนมองทันที ดวงตาทีเยือกเย็นหันออก

23
ไปมองข้ างนอก

24
ตอนที 72 จอมโจรบัวโลหิต

เสียงตะคอกด้ วยความโกรธดังขึนจากด้ านนอก อวินชิง

ถึงกับเลิกคิวขึน ทังนาง จวินเยวียเฉินและชิวมูไ่ ป๋ ต่างหัน
มามองหน้ ากัน แล้ วก้ มหน้ ายกชามใส่ชาขึนดืมเหมือน
ไม่สนใจ

ทีนอกบ้ าน มีหนุ่มน้ อยคนหนึงในสองมือกําลังถือไก่ป่า

และกระต่ายป่ าทีล่ามาได้ สองสามตัว จ้ องมององครักษ์

1
ตรงหน้ า ดวงตาเต็มไปด้ วยแววขึงโกรธ “ไอ้ พวกหน้ าไม่
อาย มาทําอะไรทีบ้ านของข้ าอีกแล้ ว”

หน้ าไม่อายอย่างนันหรื อ ! เสวียนเฟิ งขมวดคิวมุน่ เจ้ า

คนนีเป็ นใครกัน พวกเขาแค่จะมาขออาศัยพักคืนเดียว
เหตุใดถึงได้ กลายเป็ นพวกหน้ าไม่อายไปเสียได้ หนุ่มคน
นันเห็นพวกเสวียนเฟิ งไม่ได้ พดู อะไรความโกรธก็ยิงปะทุ
ขึนจัด “เลิกคิดเสียเถอะ พวกข้ าไม่ยอมให้ หรอก บอกมา
จะเอาอย่างไรกับคนบ้ านข้ า”

คนบ้ านข้ าอย่างนันรึ ใช่แล้ ว เจ้ าหนุ่มนีเพิงพูดว่าทีนีเป็ น

2
บ้ านของเขาไม่ใช่หรื อ เสวียนเฟิ งเริ มจะเข้ าใจขึนมาบ้ าง
แล้ ว เจ้ าคนนีคงคิดว่าพวกเขาเป็ นอันธพาล “น้ องชายคง
เข้ าใจผิดเสียแล้ ว เราแค่ผา่ นทางมา จึงมาขอพักทีนีเสีย
คืนหนึง”

ดวงตาของพ่อหนุ่มมีแววสงสัย เขากวาดตามองดู
องครักษ์ ทงหมด
ั พลันดวงตาก็ฉายแววเย้ ยหยัน “อย่า
พูดจาเหลวไหล พวกเจ้ าบีบบังคับไม่สําเร็จ ยังจะคิดมา
เล่นละครตบตาอีก ข้ าไม่เคยเจอใครทีหน้ าด้ านหน้ าทน
อย่างพวกเจ้ ามาก่อนเลยจริ ง ๆ !”

องครักษ์ ตา่ งก็พากันงุนงง เจ้ าพ่อคนนีพอมาถึงก็เอาแต่

ด่าทอพวกตนว่าหน้ าไม่อาย ในใจจึงรู้สกึ ไม่คอ่ ยพอใจ
และไม่ร้ ูต้นสายปลายเหตุ แต่พวกเขาต่างฝึ กฝนตนมาดี
3
จึงไม่คิดทีจะถือสา “น้ องชายคนนี คงมีการเข้ าใจผิด
อะไรบางอย่างเสียแล้ ว เราแค่มาขอแวะพักเท่านัน ไม่ได้
มีเจตนามุง่ ร้ ายแต่อย่างใด และไม่ได้ เป็ นคนอย่างทีเจ้ า
ว่าด้ วย”

เด็กหนุ่มเม้ มริ มฝี ปากปาก ท่าทางยังคงดือรัน เขา

เหลือบมององครักษ์ คนทีพูดขึนด้ วยสายตาเย็นชา พวก
เขาดูไม่เหมือนกลุม่ คนก่อนหน้ านีก็จริ ง แต่วา่ ...แล้ วหัน
ไปเห็นประตูแง้ มอยู่ เนืองจากยืนตรงมุมนีจึงไม่เห็น
ความเป็ นไปข้ างในบ้ าน ก็อดขมวดคิวนิวหน้ าขึนมาไม่
ได้ หากพวกเขาไม่ใช่คนพวกนัน เหตุใดจึงมาปรากฏตัว
ทีนีเล่า และเหตุใดเวลานีในห้ องจึงไม่มีความเคลือนไหว
ใด ๆ อยูเ่ ลย “พวกเจ้ าทําอะไรคนของครอบครัวข้ า หาก
เกิดอะไรกับคนของข้ า ต่อให้ ต้องแลกด้ วยชีวิต ข้ าก็จะ

4
ให้ พวกเจ้ าได้ ชดใช้ ด้วยชีวิตเช่นกัน...!”

“หมินเอ๋อร์ เจ้ ากลับมาแล้ วหรื อ” สองผู้เฒ่ารี บออกไปยัง

นอกบ้ าน รุดมาข้ างกายของเจ้ าหนุ่ม แล้ วพูดกับ
องครักษ์ ด้วยอาการปากคอสัน “ทุกท่าน เด็กคนนีไม่ร้ ู
ประสา จึงล่วงเกินพวกท่านเข้ าแล้ ว ขอท่านผู้ใหญ่ทงั
หลายได้ โปรดอย่าถือสาหลานของเราผู้เฒ่าเลย”

อวินชิงเลิกคิวขึน เมือฟั งจากคําพูดนี คนทีมาคงจะเป็ น

หลานของสองผู้เฒ่า แต่ไม่ร้ ูวา่ เพราะเหตุใดเขาจึงเกิด
ความเข้ าใจผิดต่อคณะเดินทางของพวกเขาได้

5
เจ้ าหนุ่มทีชือหมินเอ๋อร์ เมือเห็นว่าทังปู่ และย่าของตนมา
ยืนอยูต่ อ่ หน้ า ท่าทางดูแล้ วยังปลอดภัยดี สีหน้ าทีเคร่ง
เครี ยดของเขาก็คอ่ ยผ่อนคลายลง “ปู่ ย่า พวกท่านไม่
เป็ นอะไรใช่ไหม” สายตากวาดมองสองคนอย่างละเอียด
ลออรอบหนึง แล้ วถามขึนอย่างร้ อนใจ “ปู่ ย่า แล้ วหลิว
เอ๋อร์ ละ่ ”

“หลิวเอ๋อร์ นาง......” หมินเอ๋อร์ เมือเห็นปู่ ของตนพูดอ้ อม

ๆ แอ้ ม ๆ ก็ตกใจ ดึงร่างของสองผู้เฒ่าไปไว้ ด้านหลัง
แล้ วหันไปเผชิญหน้ าพวกเสวียนเฟิ งอีกครัง “พวกหน้ าไม่
อาย มีอะไรก็มาลงกับข้ านี ปล่อยหลิวเอ๋อร์ คนของบ้ าน
ข้ ามาซะ !”

6
มุมปากของเสวียนเฟิ งกระตุกขึน เหตุใดเจ้ าเด็กนีถึงได้
ปั กใจเชือนักว่าพวกเขาเป็ นคนหน้ าไม่อาย แม้ คําทีว่าจะ
ไม่ได้ เจ็บแสบอะไรนัก แต่พอได้ ฟังคําว่าหน้ าไม่อายบ่อย
ๆ เข้ า ก็ชกั จะรู้สกึ แปลก ๆ ขึนมาบ้ างเสียแล้ ว พวกเขา
จึงหันไปมองในบ้ าน บริ เวณหน้ าผากเริ มจะมีเหงือซึม
ออกมา “เอ่อ เจ้ าเข้ าใจผิดแล้ วละ...”

“เจ้ าเด็กน้ อย พูดอะไรกันล่ะนี ตาข้ างไหนของเจ้ าทีเห็น

ว่าพวกเราไปทําร้ ายพวกเขากันหรื อ” องครักษ์ ทีเฟิ งเซียง
หรูพามาด้ วยเมือเห็นว่าเจ้ าหนุ่มนีเอาแต่กล่าวโทษพวก
เขาว่าหน้ าไม่อายซําแล้ วซําเล่า ทีพูดมานีก็รวมถึงเจ้ า
นายของพวกเขาด้ วย จึงรู้สกึ ไม่พอใจนานแล้ ว นายของ
พวกเขาเรี ยกได้ วา่ มีสถานะเป็ นเทพในใจของพวกเขา
แม้ แต่สําหรับชาวเยียกัวเองก็ยงั ไม่อาจยอมให้ ดหู มินได้

7
ไหนเลยจะยอมให้ เจ้ าหนุ่มนีมาด่าทออยูป่ าว ๆ เช่นนี
ติดทีนายของพวกเขาเป็ นคนสุภาพ พวกเขาจึงต้ องทน
อดกลันไว้ แต่คิดไม่ถงึ ว่าเจ้ าหนุ่มนีจะตาไม่มีแววขนาด
นี พวกเขาทีอยากจะให้ ความเป็ นธรรมกับนายของตน
บ้ าง จึงได้ ออกปากโต้ แย้ งออกไป

“นายท่านโปรดอย่าถือโทษโกรธเลย เด็กนีไม่ร้ ูประสา

ขอพวกท่านอย่าถือสาเด็กเลย ขออภัยด้ วยเถอะ” ท่านผู้
เฒ่ารี บคุกเข่าลง แล้ วหันไปตะคอกเด็กหนุ่ม “หมินเอ๋อร์
หยุดพูดจาสามหาวเสียที มารับผิดต่อเจ้ านายเหล่านีซะ”

“ปู่ ...” เจ้ าหนุ่มนิวหน้ า แต่เมือเห็นสายตาร้ อนอกร้ อนใจ

ของท่านผู้เฒ่าเขาก็เก็บปากเก็บคําลง “หมินเอ๋อร์ เชือ
ฟั งปู่ ของเจ้ าเสียเถอะ รี บขอโทษเจ้ านายเหล่านีซะ” แม่
8
เฒ่าก็เข้ ามาดึงมือเจ้ าหนุ่มด้ วยเช่นกัน แม้ คนสองสาม
คนในบ้ านจะดูเหมือนไม่ใช่ผ้ รู ้ าย แต่เพียงแค่มองผ่านก็ร้ ู
แล้ วว่าฐานะของพวกเขาย่อมไม่ใช่ตําต้ อยธรรมดา หาก
ไม่ได้ เป็ นคหบดีผ้ มู งคั
ั งก็คงต้ องเป็ นผู้สงู ศักดิเป็ นแน่
หมินเอ๋อร์ ทีพูดจาหยาบคายล่วงเกิน หากเกิดผิดใจกับ
คนพวกนีขึนมา แล้ วเขาเกิดหันมาทําร้ ายหมินเอ๋อร์ เข้ า
จะทําอย่างไรเล่า

“ย่า...” เจ้ าหนุ่มนิวหน้ าพลางมองแม่เฒ่า “แล้ วหลิว

เอ๋อร์ ...”

“ไม่ต้องพูดแล้ ว ...หลิวเอ๋อร์ ไม่เป็ นอะไรหรอก” แม่เฒ่า

เหลือบมองพวกองครักษ์ อย่างหวาดหวัน รี บตัดบทคํา
พูดของหมินเอ๋อร์
9
“...แล้ วคนพวกนีคือ” เจ้ าหนุ่มขมวดคิวพลางหันไปมอง
พวกเสวียนเฟิ ง หรื อเขาจะเข้ าใจผิดไป พวกเขาแค่แวะ
มาขออาศัยชัวคราวอย่างนันหรื อ

เสวียนเฟิ งเดินเข้ าไปหา “ท่านผู้เฒ่า รี บลุกขึนเถอะ เรา

ไม่ได้ จะเอาโทษเขาหรอก” จากนันจึงหันไปยิมอย่างจน
ใจให้ เจ้ าหนุ่มทีมองมาอย่างดือรัน “น้ องชาย ฟั งให้ ดีนะ
พวกเราไม่ใช่ผ้ รู ้ าย” ต่อให้ พวกเขาจะไม่ถงึ กับเป็ นคนดี
แต่ก็ไม่ได้ เป็ นพวกหน้ าไม่อาย

“หึ ! คนเลวก็ไม่ได้ เขียนไว้ ให้ เห็นบนหน้ าผากเสียหน่อย”

10
เสวียนเฟิ งตกตะลึงจนพูดไม่ออกอีกครัง แล้ วหันไปมอง
พวกคนทีมีสีหน้ าห่อเ**◌่ ยวเหมือนกัน นีพวกเขาดูเป็ น
คนร้ ายจริ ง ๆ น่ะหรื อ ผู้เฒ่าทีกําลังจะลุกขึน พอได้ ยินคํา
พูดเจ้ าหนุ่มก็ตกใจจนต้ องทรุดลงคุกเข่าอีกครัง “นาย
ท่านอย่าโกรธเลย ไว้ ชีวิตด้ วย......”

“ท่านผู้เฒ่า ไม่ต้องกังวลไป ไม่มีใครจะทําร้ ายเขาหรอก”

เสียงอันแจ่มใสคมคายดังขึน มีพลังช่วยปลอบประโลม
ใจ ผู้เฒ่าตกตะลึง ดวงตาฉายแววตืนเต้ น เขาลืมได้
อย่างไรว่าในบ้ านมีหญิงสาวหน้ าตาใจดีคนนันอยูด่ ้ วย
แล้ วยังมีชายหนุ่มสองสามคนทีดูเป็ นผู้สงู ศักดิ ท่าทาง
งามสง่า จิตใจทีกําลังว้ าวุน่ ของเขาจึงสงบลง ก้ มลง
คํานับคนทีอยูใ่ นบ้ านด้ วยความยินดี “ขอบคุณแม่นางที
มีจิตใจกว้ างขวาง ข้ าผู้เฒ่าซาบซึงใจยิงนัก”

11
เด็กหนุ่มตกตะลึงไปครู่หนึง เสียงนี...เสียงของอวินชิงทํา
ให้ เจ้ าหนุ่มตกตะลึง เขาไม่คิดว่าในกลุม่ คนเดินทางนีจะ
มีผ้ หู ญิงมาด้ วย หนําซําเสียงทีได้ ยินนียังชวนให้ ร้ ูสกึ
สบายใจอย่างบอกไม่ถกู

“ฮ่า ๆ ในเมือหลานของท่านผู้เฒ่ากลับมาแล้ ว ก็รีบเข้ า

มาเถอะ เสวียนเฟิ ง ให้ เจ้ าบ้ านเข้ ามาพูดคุยกันเถอะ”

“ได้ ขอรับ ขอบคุณแม่นาง ขอบคุณแม่นางยิงนัก” สองผู้

เฒ่ายันตัวขึนจากพืน ดวงตาฉายแววซาบซึง แล้ วจูงมือ

12
เจ้ าหนุ่มให้ เดินเข้ าไปข้ างใน เจ้ าหนุ่มก้ มลงหยิบซาก
สัตว์ทีล่ามาได้ แล้ วเดินตามสองผู้เฒ่าเข้ าไปในบ้ าน “ขอ
รับ แม่นางอวิน” เสวียนเฟิ งมองตามด้ านหลังคนทังสาม
ทีหายเข้ าไปในบ้ าน มุมปากกระตุกสองสามครังอย่าง
ยากทีจะสังเกตเห็น เขาอุตส่าห์พดู ไปตังหลายคํา ยังสู้
แม่นางอวินพูดประโยคเดียวไม่ได้ เลย

แสงภายในห้ องดูมืดสลัว เมือสามคนก้ าวเข้ ามา แสง

สาดมาจากด้ านหลัง ใบหน้ าเด็กหนุ่มจึงซ่อนอยูใ่ นเงา
มืดมองเห็นไม่ชดั เจน มีเพียงดวงตากลมโตทีวาววับดูมี
ชีวิตชีวา ทังดูดําขลับและเจิดจ้ า เวลานีเขากําลังมองผู้
คนทีนังอยูใ่ นบ้ านอย่างพินิจพิเคราะห์ ก็เห็นว่าคนเหล่า
นีไม่วา่ ชายหรื อหญิงก็ล้วนดูงามสง่าโดดเด่น ไม่เหมือน

13
กับคนกลุม่ นันเลยแม้ แต่น้อย แต่ไม่วา่ อย่างไรรู้คนรู้หน้ า
แต่ไม่อาจรู้ใจ ใครจะรู้เล่าว่าพวกเขาจะไม่ได้ มาเพือของ
สิงนัน

ชายชราหันไปค้ อมคํานับพวกอวินชิงอีกครัง “ขอบคุณ

ท่านผู้สงู ศักดิ ข้ าผู้เฒ่าซาบซึงในนําใจยิงนัก” ว่าแล้ วดึง
เจ้ าเด็กหนุ่มให้ มาคุกเข่าต่อหน้ า เฟิ งเซียงหรูหวั เราะขึน
เพียงเบา ๆ สะบัดชายแขนเสือเล็กน้ อย ก็มีพลังวูบหนึง
ประคองหัวเข่าของชายชราไว้ ชายชรานึกแปลกใจ รู้สกึ
เหมือนมีลมพัดวูบมา ประคองเขาให้ ลกุ ขึนยืนตามพลัง
ไร้ รูปทีผลักมานัน เจ้ าหนุ่มเม้ มปากแน่น มองพินิจเฟิ งเซี
ยงหรูอย่างไม่อยากจะเชือว่าเขาจะมีกําลังภายในแข็ง
แกร่งถึงเพียงนี “พวกเจ้ าเป็ นใครกัน พวกเราไม่มีสงที
ิ
พวกเจ้ าต้ องการหรอกนะ !”

14
“หมินเอ๋อร์ หุบปาก...”

เฟิ งเซียงหรูหวั เราะร่า ท่าทางดูสง่างาม “ไม่เป็ นไร พวก

เราผ่านทางมา เพียงแค่ขอแวะพักสักหน่อย ไม่ได้ มี
เจตนาร้ ายแต่อย่างใด เพียงแต่ไม่ทราบว่าก่อนหน้ านีมี
เหตุอนั ใดทีทําให้ น้องชายจึงปั กใจมันว่าเราเป็ นพวกคน
หน้ าไม่อายพวกนันหรื อ”

ได้ ยินเช่นนันผู้เฒ่าก็ตกตะลึง หันไปมองเฟิ งเซียงหรู ท่า

ทางอย่างทีทําอะไรไม่ถกู เจ้ าหนุ่มนิวหน้ า สองตาจ้ อง
มองเฟิ งเซียงหรูอย่างลึกลํา แววตานันมีความระแวด
ระวังตัวไม่เปลียนแปลง

15
อวินชิงหัวเราะร่า สายตาทีมองเจ้ าหนุ่มมีความชืนชม
“ท่านผู้เฒ่าไม่ต้องระแวงไปหรอก หากมีความไม่สะดวก
อะไรก็บอกกันได้ ไม่แน่วา่ ท่านผู้นีอาจช่วยพวกเจ้ าได้ ”
อวินชิงเข้ าใจความคิดเฟิ งเซียงหรูได้ บ้าง ดูจาก
สถานการณ์เมือครู่แล้ ว คนบ้ านนีคงเผชิญปั ญหา
บางอย่างมาอย่างแน่นอน และในเมือเขามีฐานะเป็ น
มหาเสนาบดีแห่งเยียกัวมาพบเห็นเข้ า จึงไม่อาจทีจะทํา
เป็ นไม่รับรู้ได้ หนําซํายังเกิดเรื องขึนในหมูบ่ ้ านเล็ก ๆ อัน
ห่างไกลระหว่างทางทีจะไปสูภ่ เู ขาหิมะอีกด้ วย จึงออก
จะเป็ นเรื องทีน่าสงสัยอยูไ่ ม่น้อย

ชายชราชะงักไปเสียครู่หนึง มองดูพวกอวินชิงด้ วยแวว

16
ตาสับสน พวกนางไม่ได้ เซ้ าซี ปล่อยให้ ทา่ นผู้เฒ่าได้
พิจารณา ท่านผู้เฒ่าครุ่นคิดอยูน่ านราวกับกําลังตัดสิน
ใจอะไรบางอย่าง สักพักก็ถอนหายใจออกมาแล้ วว่า “ข้ า
ไม่ปิดบังพวกท่าน บ้ านของข้ ามีกนั อยูห่ กชีวิต อาศัยใน
หมูบ่ ้ านแถบภูเขาหิมะนีกันมาหลายชัวรุ่น อาศัยยังชีพ
ด้ วยพืนทีนาไม่มากแถบเชิงเขากับการขึนเขาไปล่าสัตว์
ในยามปกติ แม้ ชีวิตจะยากลําบากไปบ้ าง แต่ก็ยงั พอจะ
ประคับประคองกันไปได้ ครอบครัวของเราพอใจในสิงที
มี อยูก่ นั อย่างมีความสุข เดิมทีคิดว่าจะได้ ใช้ ชีวิตเช่นนี
ต่อไปเรื อย ๆ แต่น่าเสียดายนักทีครึงเดือนก่อนมีโจรบุก
เข้ ามาในหมูบ่ ้ าน มันมาปล้ นชิงอย่างอุกอาจ เข้ ามาฉก
ฉวยกันอย่างเหิมเกริ ม อะไรทีเอาไปได้ ก็เอาไป อะไรที
เอาไปไม่ได้ ก็ทบุ ทําลายทิง เฮ้ อ......”

17
อวินชิงเงยหน้ าขึน กวาดตามองไปรอบ ๆ นอกจากโต๊ ะ
เก้ าอีทีพวกเขานังอยูแ่ ล้ ว ก็บอกได้ วา่ บ้ านนีมีเพียงแค่
ผนังเปล่า ๆ เท่านัน เหลียนเอ๋อร์ มองไปรอบ พียง่นที
งไศัยชัวคราวอย่างนัยงนัยนด้ ๆ เพราะว่าถูกปล้ นนีเอง มิ
น่าเล่าในบ้ านจึงไม่เหลืออะไรเลย โจรพวกนันก็ช่างชัว
ร้ ายนัก หากมาเจอคุณหนูของพวกนาง พวกนันต้ องมา
ได้ แต่กลับไม่ได้ แน่ทีเดียว ! “ท่านผู้เฒ่า เจ้ าบอกว่าบ้ าน
นีมีกนั ทังหมดหกชีวิตใช่ไหม แล้ วคนอืน ๆ เล่า”

ได้ ยินดังนัน แม่เฒ่าก็อดทีจะตาแดงขึนมาไม่ได้ นางใช้

ชายแขนเสือเช็ดทีบริ เวณหัวตา เจ้ าหนุ่มคอยลูบปลอบที
แผ่นหลังแม่เฒ่า ดวงตาวาบประกายไฟแห่งความเคียด
แค้ น

18
ท่านผู้เฒ่าถอนหายใจออกมา ดวงตาของเขาแดงระเรื อ
“แม่นางไม่ร้ ู โจรพวกนี ไม่เพียงปล้ นชิงทรัพย์สนิ ของคน
ในหมูบ่ ้ านไปเท่านัน แต่บอกไว้ ด้วยว่าเราต้ องส่งมอบบัว
โลหิตทุง่ หิมะให้ ด้วย ไม่เช่นนันมันจะสังหารพวกเราทัง
หมูบ่ ้ าน”

บัวโลหิตทุง่ หิมะ ! พวกอวินชิงต่างหันมามองหน้ ากัน

เพียงชัวพริ บตานันสิงทีสือผ่านสายตาแต่ละคนก็แตก
ต่างกันออกไป ในนันมีความเครี ยดขรึมแฝงอยู่ มีคน
มาตามหาบัวโลหิตทีนี ทีแท้ พวกนันมีเจตนาอะไรกันแน่

19
“หมูบ่ ้ านภูเขาหิมะมีทงหมดสิ
ั บกว่าครัวเรื อน แม้ จะอยู่
เชิงเขาหิมะ แต่พวกเราจะไปมีของลําค่าอย่างบัวโลหิต
ทุง่ หิมะได้ อย่างไรกัน พวกเราย่อมไม่มีให้ หรอก แต่คน
พวกนันไม่ฟังเหตุผลใดเลย พอเราไม่มอบให้ ก็บงั คับคน
หนุ่ม ๆ ในหมูบ่ ้ านให้ ออกไปตามหาบัวโลหิต คิดหรื อว่า
เขตภูเขาหิมะนันจะมีคนธรรมดาทีไหนขึนไปได้ แต่พวก
เราก็ทําอะไรไม่ได้ หากไม่ยอมขึนไป คนพวกนันก็จะฆ่า
ทิง พอจนใจเข้ า ลูกชายและลูกสะใภ้ ของข้ าจึงต้ องออก
ขึนเขาไปหาบัวโลหิตกับคนอืน ๆ ในหมูบ่ ้ าน เหลือเพียง
แค่เราสีคนปู่ ย่ากับหลาน ๆ รอคอยให้ พวกเขากลับมา
น่าสงสารทีลูกชายและลูกสะใภ้ ข้าไปครังนีจนถึงเดียวนี
ก็ไม่มีข่าวคราวแต่อย่างใด ไม่ร้ ูเป็ นตายร้ ายดีอย่างไร
บ้ าง กลัวแต่วา่ คงจะ...” ท่านผู้เฒ่าพูดไม่จบ แต่ในใจทุก
คนต่างเข้ าใจดีวา่ ช่วงท้ ายประโยคทีพูดไม่จบนันหมาย
ถึงอะไร
20
แม่เฒ่าทีอยูข่ ้ าง ๆ ได้ แต่ร้องไห้ นําตาอาบหน้ าแล้ ว เวลา
นีมีเด็กสาวอายุราวสิบห้ าสิบหกคนหนึงวิงพรวดพราด
ออกมาจากในบ้ าน โผเข้ าซบอกของแม่เฒ่ากอดกันรํ าไห้
สะอึกสะอืน เสียงร้ องไห้ น่าสงสาร ฟั งแล้ วชวนให้ ร้ ูสกึ
รันทดสลดใจยิงนัก เจ้ าหนุ่มเม้ มปากแน่น ดวงตาโตเจิด
จ้ าวาววามไปด้ วยประกายเคียดแค้ น หากทว่าข่มกลันไว้
อย่างดือดึงไม่ยอมหลังนําตาออกมา

อวินชิงเลิกคิวแปลกใจ หลานสาวของสองผู้เฒ่า ก่อน

หน้ านีนางคงแอบอยูห่ ลังบ้ าน

21
“พวกเดนมนุษย์ หน้ าไม่อาย โจรชัว หยาบช้ า พวกมัน
คอยเทียวมาหมูบ่ ้ านเราครังแล้ วครังเล่า เมือวานซืนพวก
มันเห็นน้ องสาวข้ าเข้ า ยังคิดทีจะเอาตัวนางไป ลันวาจา
ไว้ วา่ ถ้ าหาบัวโลหิตทุง่ นําแข็งไม่พบ ก็จะเอาตัวหลิวเอ๋อร์
ไปแทนให้ ไปเป็ นเมียไอ้ หวั หน้ าโจร ในหมูบ่ ้ านยังมีลกู
สาวชาวบ้ านอีกหลายคนล้ วนถูกคนพวกนีทําร้ าย ช่าง
เป็ นพวกหน้ าไม่อายแท้ ๆ !” หนุ่มน้ อยขบเขียวเคียวฟั น
ดวงตาของเขาราวกับจะปะทุเป็ นเปลวไฟได้

อวินชิงเงยหน้ าขึนมอง ดวงตาของนางเย็นชาฉายแวว

อํามหิต ก่อนหน้ านีตอนทีเข้ ามาก็เห็นแต่ละบ้ านต่างปิ ด
ประตูหน้ าต่างแน่นหนา สองผู้เฒ่าเมือเห็นพวกเขาก็มีสี
หน้ าหวาดผวา เจ้ าหนุ่มเห็นองครักษ์ อยูข่ ้ างนอกก็แสดง

22
ความเกรี ยวกราด ตอนนีนางล้ วนเข้ าใจหมดแล้ ว ไม่วา่
คนพวกนีจะเป็ นใคร มีจดุ มุง่ หมายอะไรทีมาตามหาบัว
โลหิต อยากจะหาบัวโลหิตก็ต้องไปหาเองสิ มาทําร้ าย
ชาวบ้ านผู้บริ สทุ ธิอย่างนีช่างบ้ าบอเสียจริ ง ๆ

ครึงเดือนก่อน คนพวกนีออกตามหาบัวโลหิต เรื องนีเป็ น

แค่เรื องบังเอิญจริ ง ๆ น่ะหรื อ ดวงตาวาววามราวกับลูก
แก้ วของจวินเยวียเฉินหรี ลงทันใด มีแววอํามหิตฉายออก
มา การจู่โจมกะทันหันเมือคืนก่อน อย่าบอกนะว่า......
มือในชายแขนเสือกําหมัดแน่น “ท่านผู้เฒ่า คนพวกนัน
บอกไว้ หรื อไม่วา่ จะมารับของเมือใด”

23
ตอนที 73 เอาคืนเจ้ าโจรชัว

ครึงเดือนก่อนนัน ได้ มีคนกลุม่ หนึงบุกเข้ ามาในหมูบ่ ้ าน

บังคับให้ คนหนุ่มสาวขึนเขาไปหาบัวโลหิตทุง่ นําแข็ง
เมือเวลาผ่านไปครึงเดือน กลับไม่มีข่าวคราวอะไร สาม
วันก่อน คนกลุม่ นันก็ปรากฏตัวขึนอีกครัง แล้ วกลับพุง่
เป้าไปทีเด็กสาวของหมูบ่ ้ านนี พฤติกรรมดังว่าช่างน่า
รังเกียจนัก

1
ล่วงเข้ าสูร่ าตรี หมูบ่ ้ านทีตังอยูเ่ ชิงภูเขาหิมะ แต่ละบ้ าน
ล้ วนปิ ดประตูหน้ าต่างอย่างมิดชิด ดูแล้ วช่างเปล่า
เปลียวและเยือกเย็น มีเพียงเสียงสุนขั เห่ากระโชกดังมา
จากทีไกล ในความเงียบสงัดนันฟั งดูแล้ วชวนให้ ร้ ูสกึ
หวาดหวัน เสียงเกือกม้ ากระแทกกับพืนดังกุบกับใกล้
เข้ ามาเรื อย ๆ ค่อย ๆ คืบเข้ าใกล้ หมูบ่ ้ านเล็ก ๆ แห่งนี
แต่เดิมคนทีหลับไม่สนิทอยูแ่ ล้ ว ก็ยิงใจสันขึนด้ วยความ
หวาดกลัว จึงยิงปิ ดบานประตูหน้ าต่างให้ แน่นหนาเสีย
ยิงกว่าเก่า ไม่มีใครทีเยียมหน้ าออกมาดูแม้ แต่น้อย

เสียงฝี เท้ าของม้ าวิงมาตลอดทางจนหยุดลงทีหน้ าประตู

บ้ านหลังหนึง ม้ าร้ องฮีเสียงยาว เสียงเกือกม้ ากระแทก
พืนในยามคําคืนยิงฟั งดูน่าตืนตกใจมากกว่าปกติ ม้ าที

2
อยูห่ น้ าสุดมีผ้ ขู ีทีดูทา่ ทางเหมือนเป็ นหัวหน้ า รูปร่างสูง
ใหญ่ หากแต่มีใบหน้ าทีชัวร้ าย เสียงหัวเราะแหบห้ าวดัง
ขึน ดูแล้ วเป็ นโจรตําช้ าคนหนึง “ไอ้ แก่ ปู่ เจ้ ามาแล้ ว ยัง
ไม่ออกมาต้ อนรับปู่ อีกรึ”

“ฮ่า ๆ ๆ...” พรรคพวกทีตามมาพากันหัวเราะอย่างบ้ า

คลังจนแก้ วหูสะเทือน

“พวกเจ้ าสองสามคน ไป ไปต้ อนคนในหมูบ่ ้ านออกมา

ให้ ข้าเดียวนี วันนีครบกําหนดส่งมอบของแล้ ว หากไม่สง่
มอบมา ก็พาพวกผู้หญิงขึนเขาไป ส่วนคนอืน ๆ ก็ฆา่ ทิง
ซะ” เจ้ าตัวหัวหน้ าออกคําสังอย่างเ**◌้ยมเกรี ยม

3
“ได้ เลย หัวหน้ า ข้ าจะจัดการให้ เรี ยบร้ อย” ลูกน้ องกลุม่
หนึงรับคําสังอย่างกระตือรื อร้ น แล้ วพากันแยกย้ ายออก
ไป

ม้ าเดินวนอยูท่ ีเดิมสองรอบ เมือเจ้ าคนสามานย์ผ้ นู นเห็

ั น
ประตูยงั คงปิ ดอยู่ ก็อดรนทนไม่ไหว บันดาลโทสะออก
มา “ไอ้ แก่ ปู่ เจ้ ามาแล้ ว รี บเปิ ดประตูมาต้ อนรับเสียสิ ไม่
อย่างนันอย่าโทษว่าปู่ ของเจ้ าไม่เกรงใจ” ต่อหน้ า ประตู
ยังคงปิ ดสนิทดังเดิม เจ้ าโจรสามานย์สะบัดมืออวบใหญ่
แล้ วร้ องอย่างเหลืออด “ไอ้ ฉิบหาย คิดว่าไม่เปิ ดประตู
แล้ วข้ าจะหมดหนทางจับตัวเจ้ าไม่ได้ อย่างนันหรื อ เฮ่ย
! พวกเจ้ า พังมันซะเลย ทุบกระดองมันให้ แตก ดูสวิ า่ ไอ้
เต่าแก่นีมันยังจะหลบอยูไ่ ด้ อีกไหม”

4
“ได้ ขอรับ” แล้ วลูกน้ องคนหนึงก็ก้าวไปข้ างหน้ า เหวียง
ขวานขึนจะจามประตู

“แอดดดด” เจ้ าลูกน้ องคนนันเหวียงขวานขึนไปกลาง

อากาศแล้ ว ประตูทีปิ ดแน่นมาตลอดก็เปิ ดออก ชายชรา
เดินงก ๆ เงิน ๆ ตัวสันเทาออกมา “ท่านปู่ พวกท่านมา
ทําอะไรกันกลางดึกอย่างนีหรื อ”

“ทําอะไรอย่างนันรึ” เจ้ าโจรถลึงตามอง สีหน้ าของเขามี

แต่ความเกรี ยวกราด “ไอ้ แก่ เจ้ าอย่ามาทําเป็ นไขสือ ข้ า
มาทีนีวันนีก็จะมาเอาบัวโลหิตจากพวกเจ้ าอย่างไรล่ะ
ถ้ าหากพวกเจ้ าไม่ยอมส่งมอบมา ก็อย่าโทษว่าข้ าไม่
เกรงใจเลย !” ว่าแล้ วกลอกตาไปมา ดวงตาเล็กหยีเปล่ง
5
ประกายเขียว สีหน้ าเต็มไปด้ วยรอยยิมอันชัวร้ าย “เหอะ
ๆ แน่ละ ว่าข้ าก็ต้องมารับเมียข้ ากลับไป ไอ้ แก่ รี บพา
เมียข้ าออกมาเดียวนี ถ้ าข้ าพอใจก็อาจช่วยให้ เจ้ าได้ ตาย
เร็วขึนหน่อย”

มือในชายแขนเสือของอวินชิงกําแน่น ดวงตาของนาง
ฉายแววอํามหิต ดูแล้ วคนพวกนีคงต้ องต้ องการฆ่าคน
ปิ ดปาก สีหน้ าจวินเยวียเฉินก็หม่นลง ดวงตาวาววับราว
กับลูกแก้ วมีประกายอันตรายวาบขึน รอยยิมอบอุน่
อ่อนโยนของเฟิ งเซียงหรูได้ หายไปแล้ ว ในมาดบัณฑิต
นันยังแฝงไว้ ด้วยความเฉียบขาด สีหน้ าของชิวมูไ่ ป๋ นัน
มองเห็นไม่ชดั เห็นเพียงดวงตาทีเต็มไปด้ วยความโกรธ
เกรี ยว

6
ชายชรารี บขอร้ องขึน “ท่านปู่ เมตตาด้ วย ลูกชายลูก
สะใภ้ ข้ากับพวกชาวบ้ านล้ วนถูกท่านจับตัวขึนเขาไปหา
บัวโลหิตแล้ ว ถึงตอนนีก็ยงั ไม่ได้ ข่าวคราวแม้ แต่น้อย
ท่านจะให้ ข้าไปหาบัวโลหิตจากไหนมาให้ ทา่ น ขอท่าน
โปรดให้ อภัย ละเว้ นบ้ านข้ าด้ วยเถอะ หลานสาวของข้ า
ยังเด็กนัก ทําอะไรไม่ได้ หรอก”

“อย่ามาทําเป็ นไม่ประสา ข้ าถูกใจหลานสาวของเจ้ านับ

เป็ นโชคดีของหลานสาวเจ้ าต่างหาก ต่อไปติดตามข้ า
แล้ ว ข้ าจะเลียงดูให้ อยูด่ ีกินดี ดีกว่างมโข่งอยูท่ ีนีแน่” พอ
คิดถึงเนือตัวบอบบางนุ่มนิมนัน ถ้ าได้ ไปอยูบ่ นตัวเด็ก
สาวอ้ อนแอ้ นอย่างนันจะหฤหรรษ์ สกั ปานใด ไอ้ โจรชัว
ทําปากจับ ๆ สีหน้ าฉายแววชัวร้ าย หัวเราะเหอะ ๆ ออก
มาแล้ วว่า “ไอ้ เฒ่า เร็วเข้ า ส่งตัวสาวน้ อยมาให้ ข้าซะดี

7
ๆ”

ชายชราได้ ฟังโจรใจหยาบพูดแบบนี ชายชราก็ได้ ตอบรับ

อย่างลนลาน “ขอรับ ๆ ท่านปู่ พูดถูก ท่านชอบนางก็เป็ น
โชคของนางแล้ ว แต่หลานสาวของข้ ายังเด็กนัก ยัง
เกะกะเก้ งก้ างเดียวจะปรนนิบตั ิทา่ นได้ ไม่ดี ลูกชายกับ
ลูกสะใภ้ ข้าก็ขนเขากั
ึ นไปหาบัวโลหิต นายท่านช่วยยืด
เวลาไปอีกสักหน่อยเถอะ จะต้ องได้ ข่าวคราวของพวก
เขาแน่”

“ฮ่า ๆ ๆ” ไอ้ โจรชัวหัวเราะอย่างบ้ าคลัง “ยืดเวลาอย่าง

นันรึ ข้ าขอบอกให้ เจ้ ารู้นะ ถ้ าวันนีพวกเจ้ าไม่มอบบัว
โลหิตให้ ข้าก็ต้องตายสถานเดียว ทางทีดีก็ฉลาดหน่อย
ส่งนังคนสวยนันมาให้ ข้า ข้ าละชอบนักหญ้ าอ่อนวัยขบ
8
เผาะอย่างนังนัน” พูดจบก็หวั เราะอย่างบ้ าคลัง เสียงดัง
เสียดหู

“ท่านปู่ โปรดไว้ ชีวิตด้ วย ไม่ทราบว่าท่านจะเอาบัวโลหิต

ไปทําอะไร ท่านก็ร้ ูวา่ มันเป็ นของหายาก ช่วยยืดเวลา
ออกไปสักสองสามวันไม่ได้ เชียวหรื อ”

“ไอ้ แก่นีถามอะไรมากมายว่ะ รี บเอาตัวนังคนสวยออก

มา !” โจรหยาบช้ าจ้ องมองชายชราตาเขม็ง ดวงตาวาว
โรจน์เต็มไปด้ วยความเ**◌้ยมเกรี ยม ราวกับใกล้ จะหมด
ความอดทนเสียแล้ ว “พวกเจ้ ามาลากตัวไอ้ แก่นีออกไปสิ
ข้ าจะเข้ าไปค้ นบ้ านหาคน” ลูกน้ องโจรสองสามคนทีอยู่
ข้ างหลังก็รีบปรี เข้ ามาจะจัดการกับชายชรา

9
พอพวกโจรนันเตรี ยมทีจะลงมือ ทันใดนันก็มีเสียงใสดัง
ขัดจังหวะขึน “ท่านปู่ ท่านปู่ ปล่อยปู่ ข้ าเถอะ......” สาว
น้ อยในชุดสีเขียวรี บสาวเท้ าออกมาจากในบ้ าน แล้ วมา
ขวางหน้ าชายชราไว้ ชายชราเห็นเด็กสาวออกมา ดวง
ตาของเขาก็ฉายแววกังวล “แม่นาง เจ้ า...เจ้ า...” สาว
น้ อยตรงเข้ าไปจับแขนของพ่อเฒ่า รังไว้ พอเป็ น
สัญญาณ “ปู่ จ๋า วางใจเถอะ หลิวเอ๋อร์ จะไม่ให้ พวกเขา
ทําอันตรายปู่ ได้ ”

พอเห็นสาวน้ อยออกมา ดวงตาของโจรใจหยาบก็วาบ

ประกายเขียว จ้ องมองเรื อนร่างของสาวน้ อยตาเขม็งจน
นําลายไหล ท่าทางราวกับจะกลืนกินเด็กสาวเข้ าไปทัง
10
เป็ น

เด็กสาวถอยไปหลบข้ างหลังชายชราอย่างหวาดกลัว
“ขอร้ องละ ท่านปล่อยปู่ ของข้ าไปเถอะ ขอแค่ปล่อยปู่ ข้ า
ไป ข้ า...ข้ ายินดีตามท่านไป”

“ดี ๆ นังคนสวยนียังนับว่าฉลาดนัก เจ้ าจะเอาเช่นนันก็

ได้ พวกเจ้ ายังไม่ปล่อยตาแก่นีอีกหรื อ ไม่สิ ท่านพ่อตา
ต่างหาก สาวน้ อย มามะ มาหาพีหน่อย ให้ พีได้ ชมโฉม
เจ้ าให้ เต็มตา” เสียงราวกับฆ้ องแตกทีจงใจทําทีเหมือน
ยินยอม ฟั งแล้ วช่างชวนขนพองสยองเกล้ า

11
นางตบเบา ๆ ทีแขนของชายชรา บอกเป็ นนัยว่าไม่ต้อง
เป็ นห่วง แล้ วค่อย ๆ ลุกขึนยืน เรื อนร่างนันงดงาม บอบ
บางราวกิงหลิวต้ องลม เอวบางไม่เกินมือโอบยิงกระตุ้น
กําหนัดของชายให้ ลกุ โพลง ไอ้ โจรชัวจ้ องมองสาวน้ อยที
เยืองย่างใกล้ เข้ ามา สองตาเปล่งประกายวาบวับ เหตุใด
เขาถึงรู้สกึ ว่านังคนสวยนีช่างดูตา่ งจากไม่กีวันก่อนตรง
ไหนสักแห่ง ดูช่างงดงามกว่าเดิมหลายเท่านัก

ชิวหลวนก้ มหน้ าลง ดวงตาของนางฉายแววอํามหิต แล้ ว

หยุดยืนห่างจากไอ้ โจรใจหยาบราวหนึงเมตร “งามแท้
ช่างงามยิงนัก !” ดวงตาของโจรชัวดูเลือนลอย ตามมา
ด้ วยเสียงกลืนนําลายดังเอือก

“ท่านปู่ บ่าวขอติดตามท่าน ท่านจะปล่อยคนบ้ านข้ าไป

12
ได้ หรื อเปล่า” เสียงสันกลัวแฝงด้ วยอาการขวยเขิน

“ปล่อยสิ ปล่อย” สองตาเจิดจ้ า นําลายไหลย้ อย

“ท่านปู่ ท่านช่างดียิงนัก”

“แหะ ๆ แหะ ๆ”

“ท่านปู่ พ่อแม่ของบ่าวขึนเขาไปยังไม่กลับมา เกรงว่า...

เกรงว่า...บอกบ่าวได้ หรื อไม่เจ้ าคะว่าท่านปู่ จะเอาบัว
โลหิตไปทําอะไร” นําเสียงของนางฟั งดูทงโศกเศร้
ั าและ
ขลาดกลัว ชวนให้ สงสารจับใจ

13
“แม่คนงามอย่าร้ องไห้ ไปเลย พีไม่ได้ อยากได้ บวั โลหิต
หรอก เจ้ านายสังพีมาให้ ทําเช่นนี”

มีคนสังการมาอย่างนันรึ “ท่านปู่ ไม่ยอมบอกบ่าว แสดง

ว่าในใจท่านไม่ได้ มีบา่ วอยูเ่ ลยนีนา”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่ พีเองก็ไม่ร้ ูวา่ จะเอาบัวโลหิตไปทําอะไร

เพียงแต่มีคนสังมาให้ ตามหา มีคนออกเงินให้ พีก็แค่รับ
มาเท่านัน”

“จริ งหรื อ แล้ วอย่างนันใครกันทีให้ ทา่ นปู่ มาหาเล่า”

“เรื องนีพีก็ไม่ร้ ู แหม แม่คนงามอย่าโกรธไปเลย พีไม่ร้ ู

14
จริ ง ๆ คนผู้นนพี
ั ก็ไม่เคยเห็นตัว ไม่ร้ ูจกั เขาเลยจริ ง ๆ เขา
เพียงแต่เสนอจะให้ เงินเป็ นรางวัล พีก็เลยรับทํางานนี”
ท่าทางร้ อนใจนันราวกับจะควักหัวใจออกมาให้ ดกู ็ไม่
ปาน

เป็ นอย่างนีเองหรอกหรื อ ไอ้ สารเลวนีก็แค่รับเงินมาทํา

งาน ทังทีไม่ร้ ูวา่ คนสังการคือใครและไม่ร้ ูด้วยว่าเอาไป
ทําอะไร แต่สงหนึ
ิ งทีแน่ใจได้ ก็คือคนพวกนีบุกมาเพือ
ช่วงชิงบัวโลหิต และยังหลบซ่อนตัวได้ อย่างแนบเนียน
นัก นางค่อย ๆ หันกลับแล้ วประคองชายชราเดินเข้ าไป
ในบ้ าน

15
“อ้ าว แม่คนงาม จะไปไหนเล่า พีชายอยูท่ างนี” พอเห็น
แม่คนงามจะเดินไป ไอ้ โจรถ่อยก็จะยืนมือไปคว้ าตัวของ
ชิงหลวนไว้ ชิงหลวนเบียงหลบพ้ นได้ อย่างง่ายดาย มุม
ปากของนางหยักขึนเป็ นรอยยิมหยัน “พูดพล่ามอะไรอยู่
เจ้ าไม่คคู่ วรหรอก”

โจรชัวตะลึงจนนิงอึงไป กลอกตาคิดแล้ วก็เข้ าใจว่าตน

เองถูกเล่นลูกไม้ เข้ าเสียแล้ ว เช่นนันก็ได้ แสดงความ
เกรี ยวกราดออกมาทันที “นังสารเลว กล้ ามาเล่นลูกไม้
กับข้ างันรึ ไม่แสดงฤทธิเดชให้ เจ้ าลิมรสบ้ าง เจ้ าก็คงไม่ร้ ู
ว่าใครทีเป็ นใหญ่ เฮ่ยพวกเจ้ า ! ฆ่าไอ้ แก่นนั แล้ วลาก
นังตัวดีมาให้ ข้าเดียวนี...โอ๊ ย...” เสียงร้ องเพิงจะขาดคํา
ร่างใหญ่โตของโจรถ่อยก็ล้มลงกระแทกพืน

16
พวกอวินชิงเดินออกมาจากในบ้ าน มองไอ้ โจรชัวทีล้ มลง
ร้ องโอดครวญอยูท่ ีพืนด้ วยสายตาเย็นชา ความขึงโกรธ
วาบขึนในแววตา โจรชัวตืนตระหนกทันที คนพวกนีเป็ น
ใครกัน ทําไมถึงมาอยูท่ ีนีได้ อย่าบอกนะว่าเมือกีเป็ น
ฝี มือพวกเขามาลอบทําร้ าย “ไอ้ เลวเอ๊ ย กล้ ามาลอบทํา
ร้ ายปู่ เจ้ าเชียวรึ คอยดู ให้ ข้าสังสอนพวกเจ้ าสักหน่อย
เฮ่ยพวกเจ้ า จับตัวพวกมันซิ...” สายตากวาดมองไปยัง
อวินชิง ไฟกําหนัดก็พลุง่ พล่านขึนมา โอ้ สวรรค์ พระเจ้ า
ช่างปรานีเขาเสียจริ ง ไม่คิดว่าทีนีจะมีสาวงามถึงสาม
นาง แต่นางคนหัวหน้ านีดูแล้ วน่าสนใจทีสุด “เหอะ ๆ
แม่คนงาม ไปกับพีเถอะ พีจะรักเจ้ าให้ ดีเชียว...อ๊ าก---!”

17
คําพูดของโจรถ่อยทําให้ องครักษ์ ทีซ่อนตัวอยูโ่ กรธจน
หน้ าคลํา สีหน้ าของจวินเยวียเฉินยิงดูแปลกประหลาด
อวินชิงเพียงแค่สะบัดมือเรี ยวงาม ก็ได้ ยินเสียงร้ องโอด
โอย เจ้ าคนตําช้ าล้ มลงไปบนพืนอีกครัง สีหน้ าของมัน
ซีดขาว ตามตัวล้ วนเต็มไปด้ วยอาวุธลับปั กอยูท่ วั จ้ อง
มองพวกอวินชิงด้ วยความตกใจกลัวลนลานจนลูกตา
แทบจะถลนออกมา พวกลูกน้ องทีอยูด่ ้ านหลังยังไม่ทนั ที
ได้ จะตอบโต้ ก็ถกู อาวุธลับจํานวนมากซัดใส่จนล้ มลงกับ
พืน พลางร้ องโอดโอย

เสวียนเฟิ งกํากระบีในมือแน่น ขบเขียวเคียวฟั นเสียงดัง

กรอด ๆ ไอ้ พวกนีคงไม่อยากมีชีวิตอยูแ่ ล้ ว ถึงกับกล้ าพูด
จาหยาบช้ า จาบจ้ วงแม่นางอวินนายหญิงของเขาเช่นนี

18
ช่างรนหาทีตายเสียจริ ง ๆ แต่นายยังไม่ออกคําสัง เขา
จึงได้ แต่อดกลันไว้ รอให้ นายสังเสียก่อนเถอะ เขาจะหัน
ร่างไอ้ หลานเต่าพวกนีเป็ นชิน ๆ

ไม่เพียงแค่เสวียนเฟิ งเท่านัน แต่องครักษ์ ทีติดตามอวิน

ชิงมาจากจวนแม่ทพั และองครักษ์ ลบั อีกสองคนทีจวิ
นเยวียเสียส่งมาคุ้มกันและเหล่าองครักษ์ ทงหลายต่
ั างก็
ร้ อนรุ่มราวกับมีไฟสุมอก อยากจะปรี เข้ าไปแยกร่างเจ้ า
คนนีแทบจะทนไม่ไหว ในนียังมีองครักษ์ ของเฟิ งเซียงหรู
อยูด่ ้ วย นายของพวกเขาถูกคนด่าทอต่อว่าหยาบช้ าถึง
ขันนี จะให้ พวกเขาทนอยูไ่ ด้ อย่างไร แต่พวกเขาต่างก็ยงั
มือไว้ ก่อนเหมือนเสวียนเฟิ ง ล้ วนรอคอยคําสังจากผู้เป็ น
นาย

19
บัดนีเจ้ านายส่งสัญญาณลับให้ พวกเขาแล้ ว พวกเขา
ย่อมจะไม่ปล่อยให้ มนั ลอยหน้ าลอยตา กล่าววาจา
สามหาวต่อไปได้ อีก ต่างคนต่างลงมืออย่างไร้ ความ
ปรานี ต่อให้ ไม่ใช่คําสังจากนายของตน แต่คําสังของแม่
นางอวินก็ถือว่าเป็ นคําสังเช่นกัน เวลานีพวกเขาต่าง
ยินยอมพร้ อมใจทีจะทําตามคําสังนาง ขอสังสอนไอ้
หลานเต่านีก่อนให้ หายแค้ น เรื องอืนค่อยว่ากัน

เช่นนัน เมือคนจํานวนมากอย่างนีต่างพร้ อมใจกัน

ระบายแค้ น คงพอจะนึกภาพออกว่าผลจะเป็ นเช่นไร ผล
ก็คืออาวุธลับนานาชนิดต่างซัดเข้ าใส่ร่างของพวกเขาจน
ดูราวกับเม่น แต่ไม่ได้ ทําให้ บาดเจ็บสาหัส มีเพียงแต่
ความเจ็บปวดเกินจะทนทว่าไม่ทําให้ ถงึ ตาย

20
“เจ้ าเป็ นปู่ ใคร” เสียงอันเยือกเย็นเปี ยมด้ วยไอสังหาร
“ไม่กล้ า ไม่กล้ าแล้ ว ข้ าน้ อยเป็ นแค่หลาน ท่านต่างหาก
เป็ นปู่ ไม่สิ ไม่ ไม่ ท่านเป็ นท่านย่าของข้ า หลานขอ
คารวะท่านย่า ขอท่านย่าโปรดมีเมตตาละเว้ นหลาน
ด้ วยเถอะ” โจรชัวช้ าทีเมือครู่เพิงอวดอํานาจ บัดนีพลัน
มืออ่อนตีนอ่อนหมอบกับพืนพลางโขกศีรษะอย่างไม่
หยุด ความเจ็บปวดทรมานทําให้ ใบหน้ าอัปลักษณ์นนั
ยิงดูบิดเบียว ปากพรํ าพูดไม่ได้ ศพั ท์ ดูแล้ วช่างน่าขันนัก

“ถุย ! อย่างแกคูค่ วรจะเป็ นหลานคุณหนูบ้านข้ ารึ รู้จกั ดู

ตัวเองเสียบ้ าง ต่อให้ ยอมเป็ นหลานอาวัง อาวังก็ยงั ดู
แคลนเจ้ า” เหลียนเอ๋อร์ พดู อย่างเคืองแค้ น คราวทีแล้ ว
เสียวเอ้ อร์ โรงเตียมแห่งนันเรี ยกเจ้ าม้ าตัวนันว่าคุณชาย

21
ม้ ามันยังทําทีเหยียดหยาม เจ้ าเสียวเอ้ อร์ คนนันยังดีกว่า
เจ้ านีมาก อาวังคือชือสุนขั ทีลุงของนางเลียงไว้ ทีบ้ าน ต่อ
ให้ คนหยาบช้ าพรรค์นีมาลดตัวยอมเป็ นหมาของลุง ก็ไม่
แน่วา่ เจ้ าหมามันจะยอมรับ

“ใช่ๆ ๆ คุณหนูดา่ ได้ ถกู ต้ องแล้ ว ข้ าน้ อยอยากจะเป็ น

หลานของอาวัง” โจรชัวพยักหน้ าปลก ๆ สายตาเว้ าวอน
ขอเพียงแค่ยอมละเว้ นชีวิตเขา ให้ ไปเป็ นหลานใครเขาก็
ยอมทังนัน ทว่าในใจก็ยงั คงนึกสงสัย ใครคืออาวัง ไม่ร้ ู
ว่าทีพูดนีจะช่วยเขาให้ รอดได้ หรื อไม่

หงซิวมองดูอาวุธลับทีปั กอยูท่ วร่

ั างไอ้ โจรชัวจนดูราวกับ
เม่น สีหน้ าของนางก็ผนั แปรไปราวกับจานสี ในใจอดที
จะยินดีไม่ได้ เสียงหัวเราะคิกดังขึน “สมนําหน้ า เจ้ าทํา
22
ชัวช้ าสามานย์มามาก ก็ให้ เจ้ าลิมรสบาดแผลเหวอะหวะ
ทัวร่างเสียบ้ าง”

“ใช่ๆ ๆ กรรมตามสนองข้ าน้ อยแล้ ว ข้ าน้ อยไม่ใช่คน

ท่านผู้ยิงใหญ่ โปรดไว้ ชีวิตข้ าน้ อยด้ วย” โจรถ่อยหวาด
กลัว ตอนนีเขาเหมือนกับคนทีตายทังเป็ น หากแม่นาง
ท่านนีแทงอาวุธมาอีกสักสามสีหน แน่นอนว่าเขาคงไม่
รอดชีวิตแล้ ว

“บอกมา ! ใครใช้ ให้ เจ้ ามาทีนี” เสียงเยียบเย็นไม่สอ่ เค้ า

อารมณ์ใด ๆ แต่กลับทําให้ ร้ ูสกึ ถึงพลังอํานาจอันเฉียบ
ขาด

23
เห็นดังนันโจรละลําละลักบอกออกมา “คุณหนูไว้ ชีวิต
ด้ วย พระโพธิสตั ว์ไว้ ชีวิตด้ วย แม่นางเซียน แม่นางเซียน
ไว้ ชีวิตด้ วย ข้ าน้ อย...ข้ าน้ อยได้ รับคําสังมา ข้ าน้ อยไม่ร้ ู
ว่าเขาเป็ นใคร แต่เพราะเขาจ่ายงามข้ าจึงรับทํางาน แม่
นางเซียนผู้สงู ศักดิ ละเว้ นข้ าน้ อยด้ วย”

“พวกเจ้ าติดต่อเขาได้ อย่างไร”

“คนผู้นนมาหาผู
ั ้ น้อย บอกว่าหากผู้น้อยหาบัวโลหิตทุง่
นําแข็งพบแล้ ว ก็ให้ เข้ าเมืองไปรอเขาทีโรงเตียมฝู เขาจะ
ไปพบข้ าน้ อยทีนันเอง” โจรชัวรี บประจบสอพลอ
ยอมสารภาพทุกอย่างออกมาจนหมดเปลือก

24
อวินชิงและจวินเยวียเฉินหันไปสบตากัน เจ้ าคนนีดูแล้ ว
คงไม่ร้ ูเรื องจริ ง ๆ

ชิงหลวนประคองชายชราให้ เดินเข้ าไปหาอวินชิง ดวงตา

ของท่านผู้เฒ่าดูซาบซึงใจ มองดูโจรใจหยาบทีล้ มกอง
กับพืน ในใจเกิดนึกเคียดแค้ น หมินเอ๋อร์ และหลิวเอ๋อร์
ประคองแม่เฒ่าเดินออกมา มองโจรชัวในสภาพสะบัก
สะบอม สีหน้ าเต็มไปด้ วยความโกรธแค้ น “ชาวบ้ านหมู่
บ้ านภูเขาหิมะตอนนีอยูท่ ีไหน”

“ข้ าน้ อยไม่...ไม่ร้ ู ตอนนันไล่พวกเขาขึนเขาไป พวกเราก็

25
รออยูข่ ้ างล่าง ไม่ยอมให้ ใครลงมา แต่นานแล้ ว ข้ า
น้ อย...พวกข้ าน้ อยไม่เห็นมีใครลงมา คงจะ...เกรงว่า...
น่าจะ...” เสียงโจรชัวยิงทียิงแผ่วเบา แต่กลับทําให้ ทา่ นผู้
เฒ่ายิงโกรธจัดมากขึนไปอีก ท้ ายประโยคหมายความว่า
อะไรทุกคนล้ วนฟั งออกแล้ ว นานขนาดนีเกรงกว่าคงจะ
เกิดเรื องร้ ายมากกว่าดี

“ฮือ ๆ ๆ พ่อ...แม่...” หลิวเอ๋อร์ โผเข้ าไปหาย่า ร้ องไห้

ออกมาอย่างขมขืน หมินเอ๋อร์ โกรธจัด สองตาเบิกกว้ าง
ดูเจิดจ้ า จ้ องมองเจ้ าคนตําช้ าด้ วยดวงตาวาวโรจน์ สอง
มือกําเข้ าหาแน่น ก้ าวเข้ าไปหาสองก้ าว แล้ วประเคน
หมัดใส่ใบหน้ าอ้ วนฉุมนั เลือมของไอ้ โจรชัว หลังจาก
ประเคนใส่ทงหมั
ั ดและเท้ า หน้ าบวมฉุของโจรชัวก็แทบ
แยกตาจมูกปากไม่ออกแล้ ว สองตาบวมเป่ ง ปากพรํ า

26
ร้ องขอชีวิตฟั งไม่ได้ ศพั ท์

พวกอวินชิงต่างไม่มีใครเข้ าไปห้ ามปราม ความเจ็บปวด

เคียดแค้ นทีสะกดกลันไว้ ในใจเช่นนีต้ องระบายออก และ
การกระทําของเจ้ าคนตําช้ าผู้นีก็ช่างเลวทรามยิงนัก ถูก
ลงโทษเช่นนีก็ถือว่าสมควรแล้ ว

27
ตอนที 74 ออกเดินทางตามหาบัวโลหิต

ตลอดทังราตรี นนมี
ั แต่ความเงียบงัน ราวกับว่าความ
วุน่ วายเมือคืนก่อนนันไม่เคยเกิดขึนมาก่อน หมูบ่ ้ านบน
เขาอันเงียบสงบยังคงตกอยูใ่ นความเงียบ พวกอวินชิง
รี บเก็บสัมภาระแต่เช้ าตรู่ ยําเท้ าก้ าวเดินขึนสูภ่ เู ขาหิมะ
อันกว้ างใหญ่ตงแต่
ั แสงแรกแห่งวันเพิงสาดส่อง เพือ
แสวงหาบัวโลหิตทุง่ นําแข็ง ของทีแทบจะเหมือนมีอยู่
เพียงแค่ในตํานาน

1
จากเชิงเขาหิมะนัน เมือมองขึนไปยังยอดเขาสูงเสียด
เมฆ ดูน่าเกรงขามยิงนัก แสงสะท้ อนสีขาวใต้ ดวงตะวัน
ระยิบระยับจนตาพร่าลาย รถม้ าไม่อาจใช้ งานได้ แล้ ว
พวกอวินชิงต้ องเดินเท้ าขึนไปเท่านัน เหล่าองครักษ์ ตา่ ง
แบกสัมภาระขนาดใหญ่ขนหลั
ึ งเดินตามท้ ายขบวน เดิน
ขึนเขาไปโดยรักษาระยะห่างกันพอประมาณ ดูเป็ น
ระเบียบ สิงเดียวทีต่างออกไปก็คือการเดินทางครังนีมี
เจ้ าหนุ่มน่ารักคนหนึงเพิมเข้ ามาด้ วย เขาก็คือหมินเอ๋อร์
นันเอง

ท้ องฟ้าแจ่มใสติดต่อกันสามวัน สายลมหนาวเย็นพัดพรู
ปะทะเข้ ากับใบหน้ า กลับช่วยทําให้ สติแจ่มใส บนภูเขา
2
หิมะทีเงียบสงัด ไร้ สรรพเสียงอันวุน่ วาย มีแต่เสียงลม
หายใจตรงโน้ นตรงนี กับเสียงฝี เท้ ายําหิมะดังสวบ ๆ

“ท่านหญิง อีกครึงวันก็จะถึงครึงทางแล้ ว” สีหน้ าของ

หมินเอ๋อร์ ดจู ริ งใจ ไอขาวทีระบายออกจากปากถูกลม
พัดกระจายไป มองอวินชิงด้ วยดวงตาเป็ นประกาย
ผู้หญิงทีอยูต่ อ่ หน้ าคนนีช่วยครอบครัวของเขาไว้ หรื อ
อาจบอกได้ วา่ ช่วยหมูบ่ ้ านเขาทังหมด แม้ ดแู ล้ วอายุอา
นามจะพอ ๆ กัน แต่รังสีแห่งความสุขมุ สง่างามและ
ความเยือกเย็นทีแผ่ออกจากตัวนาง ทําให้ เขารู้สกึ ทัง
ยกย่องและคล้ อยตาม

อวินชิงเงยหน้ าขึน พืนหิมะสีขาวโพลนดูแสบตา อากาศ

หนาวเย็นยะเยือก นางกอดเอ้ าเฉินไว้ แนบอก หันไปสบ
3
ตากับจวินเยวียเฉิน มุมปากหยักขึนเป็ นรอยยิมเจ้ าเล่ห์
“ดี เจ้ าไปนําทางข้ างหน้ าเถอะ” อีกครึงวันก็หมายความ
ว่าพวกเขาเข้ าใกล้ บวั โลหิตทุง่ นําแข็งเข้ าไปอีกก้ าวแล้ ว

จวินเยวียเฉินยืนมือไปเขียผมปอยหนึงทีตกระใบหน้ าขอ
งอวินชิงไปทัดไว้ หลังใบหู ยิมให้ อย่างหลงใหล “ไปกัน
เถอะ”

หมินเอ๋อร์ ยมกริ
ิ มแล้ วหันกลับเร่งฝี เท้ านําไป “ทุกคนเร่ง
หน่อย อีกครึงวันเราจะไปถึงครึงทางขึนเขาแล้ ว ทีนันมี
ถํา เราจะได้ ใช้ ตงที
ั พักแรมคืนนี”

อวินชิงมองตามหมินเอ๋อร์ ทีเดินนําไป แผ่นหลังเยียดตรง

4
ของเจ้ าหนุ่มนันดูเข้ มแข็งท่ามกลางแสงสะท้ อนจากหิมะ
ทัวภูเขา ทําให้ นางอดจะนึกย้ อนไปถึงเมือสามวันก่อนไม่
ได้

ตามทีโจรคนนันบอกมา พวกมันได้ รับคําสังให้ ไปตามหา

บัวโลหิต เนืองจากหมูบ่ ้ านอยูใ่ กล้ ภเู ขาหิมะ ชาวบ้ านทีนี
จึงคุ้นเคยกับพืนทีแถบภูเขาหิมะดี ดังนันพวกมันจึงตรง
ดิงมาหาพวกชาวบ้ านกลุม่ นี หวังจะใช้ พวกเขาให้
ตามหาบัวโลหิต คืนนันพวกมันมาทีนี เดิมทีคิดจะมาเอา
บัวโลหิต แต่ของอย่างบัวโลหิตไหนเลยจะหาพบได้ ง่าย
ๆ คิดแล้ วคงไม่ได้ มีแต่พวกโจรกลุม่ นีทีเข้ าใจ คนผู้นนที
ั
อยูเ่ บืองหลังก็น่าจะรู้ดี จึงสังไว้ วา่ ไม่วา่ จะหาบัวโลหิต
พบหรื อไม่ หลังเสร็จเรื องแล้ วก็ห้ามปล่อยพวกชาวบ้ าน

5
ภูเขาหิมะแห่งนีให้ เหลือรอดชีวิต หรื อบอกได้ วา่ พวกมัน
มาเพือฆ่าคนปิ ดปากนันเอง ด้ วยเหตุนีเจ้ าโจรชัวจึงคิด
เอาไว้ แล้ วว่าจะเก็บเกียวผลประโยชน์จากเรื องนีไปบ้ าง
และหลิวเอ๋อร์ ก็คือคนทีมันหมายตาไว้

ด้ วยเหตุนีจึงย่อมเห็นได้ วา่ จุดประสงค์การตามหาบัว

โลหิตทุง่ นําแข็งของคนทีอยูเ่ บืองหลังนี จะต้ องมีความ
เป็ นมาไม่ธรรมดาแน่ แต่การปรากฏตัวของพวกอวินชิง
ทําลายแผนของพวกมัน บอกได้ วา่ เป็ นการช่วยชีวิต
ครอบครัวของเจ้ าหนุ่ม และช่วยชีวิตคนทังหมูบ่ ้ านด้ วย
เรื องราวต่อจากนีอวินชิงไม่ได้ ซกั ไซ้ ตอ่ อย่างไรเสียนางก็
อยูใ่ นดินแดนเยียกัว จึงมอบทุกเรื องให้ เฟิ งเซียงหรูเป็ นผู้
จัดการ

6
หลังจากทีได้ พกั หนึงคืน พวกอวินชิงก็เก็บข้ าวของ
แล้ วออกเดินทางแต่เช้ าตรู่ของวันถัดมา ไม่คาดคิดว่า
เมือพวกเขากําลังจะออกเดินทางนัน เจ้ าหนุ่มบ้ านนอก
หัวดือคนนันจะมาอยูต่ อ่ หน้ าพวกเขา ขอร้ องให้ พาเขา
ขึนไปด้ วย บอกว่าตนสามารถเป็ นผู้นําทางให้ ได้

ในใจของทุกคนย่อมไม่เห็นด้ วยแน่ เพราะต่างก็ร้ ูดีวา่

การเดินทางเทียวนีไม่อาจจะคาดเดาถึงผลลัพธ์ได้ ย่อม
ไม่อยากให้ เจ้ าหนุ่มต้ องติดตามพวกเขาไปแล้ วได้ รับ
บาดเจ็บโดยไม่จําเป็ น แต่ไม่คิดว่าเจ้ าหนุ่มจะแน่วแน่ไม่
หวันไหว คําพูดหนักแน่นมีกงั วานสะเทือนใจของอวินชิง
“ท่านหญิงและนายท่านทังหลายช่วยชีวิตน้ องสาวของ
ข้ าไว้ และยังช่วยพวกเราทังหมูบ่ ้ านด้ วย บุญคุณใหญ่

7
หลวงครังนีไม่อาจตอบแทน หากท่านหญิงจะขึนเขาก็
โปรดพาหมินเอ๋อร์ ไปด้ วยเถอะ หมินเอ๋อร์ ไม่กลัวความ
ลําบาก ไม่กลัวความเหนือยยาก หมินเอ๋อร์ อยากจะเป็ น
ผู้นําทางท่านหญิงและนายท่านทังหลาย ต่อให้ ไม่อ้าง
เรื องนี พ่อแม่ของหมินเอ๋อร์ และชาวบ้ านอีกหลายคนก็
ยังอยูบ่ นเขา ต่อให้ มีความหวังแค่น้อยนิด หมินเอ๋อร์ ก็จะ
ขึนไปตามหา ตราบใดทียังไม่มีข่าวคราว หมินเอ๋อร์ นนก็
ั
จะยังไม่ถอดใจ” พูดแล้ ว สีหน้ าเจ้ าหนุ่มก็ฉายแววเด็ด
เดียว เขามองอวินชิงอย่างดือรัน

“ใช่แล้ ว นายท่านทังหลาย พวกท่านพาหมินเอ๋อร์ ไปด้ วย

เถอะ เด็กคนนีจะไม่ทําตัวเป็ นภาระยุง่ ยากให้ พวกท่าน
ไม่แน่วา่ เด็กคนนีอาจช่วยอะไรพวกท่านได้ บ้าง” ชาย
ชราทีฟั งอยูข่ ้ าง ๆ มีนําตาเอ่อคลอ เขาขอร้ องด้ วยสีหน้ า

8
สะเทือนใจ

เมือพูดกันถึงขันนีแล้ ว พวกอวินชิงก็ไม่อาจบอกปั ดออก

ไปได้ อีก เจ้ าเด็กหนุ่มคนนีจึงตามพวกเขาขึนเขามาด้ วย
กัน อวินชิงย้ อนนึกถึงเมือพวกเขาขึนเขามาแล้ ว เด็กสาว
ทีชือหลิวเอ๋อร์ ก็วิงตามแล้ วร้ องตะโกนบอกให้ เจ้ าหนุ่ม
ตามหาพ่อแม่ให้ พบ นําเสียงแสนเศร้ านันฟั งแล้ วชวนให้
รู้สกึ สงสารจับใจ

ต้ องบอกว่าทางขึนสูภ่ เู ขาหิมะสายนีย่อมเป็ นเส้ นทางที

ชาวบ้ านแถบเชิงเขาต่างคุ้นเคยกันดี และก็ได้ รับการ
พิสจู น์แล้ วว่าเป็ นเช่นนันจริ ง เมือมีเจ้ าหนุ่มคอยนําทาง
ย่อมมีสว่ นช่วยพวกอวินชิงได้ อย่างมาก เส้ นทางลัดทํา
9
ให้ พวกเขาไม่ต้องเดินอ้ อมไปไกล และช่วยประหยัดเวลา
ไปได้ ไม่น้อย ซึงนีเป็ นเรื องดีทีสุดสําหรับพวกอวินชิงทีมี
เวลาไม่มากนัก

ตลอดทางทีเดินมา เขาเดินไปข้ างหน้ าอย่างเงียบ ๆ ไม่

แม้ แต่ครํ าครวญบ่นว่าถึงความลําบากหรื อเหน็ดเหนือย
เลย และทุกครังทีพัก หมินเอ๋อร์ ก็จะหาทีอันเหมาะสม
สําหรับพักและช่วยกําบังลมได้ เสมอ สิงนีทําให้ ทกุ คน
เริ มรู้สกึ ดีกบั เจ้ าหนุ่มหัวดือคนนี

อวินชิงดึงความคิดกลับมา สายตาทอดมองไปยังเบือง
หลังของเจ้ าหนุ่ม นางรู้สกึ ซาบซึงใจ สุดทางบนเขา พวก
เขาจะต้ องได้ พบกับบัวโลหิต ! และหวังว่าจะได้ พบพ่อ
แม่ของหมินเอ๋อร์ ด้วยเช่นกัน !
10
......

ภูเขาหิมะยามคําคืนหนาวจับใจ อากาศหนาวยะ
เยือกบวกกับการเดินทางบนเขามาหลายวัน ทําให้ ทกุ
คนต่างเหน็ดเหนือย

อวินชิงเงยหน้ ามองไกลออกไป สายตาเลือนลอยไปถึง

จุดจุดหนึง สามวันแล้ ว สามวันผ่านไปแล้ ว สามวันทีไม่
ได้ อะไรเลย สองสามวันมานีนางพบว่าสีหน้ าของเอ้ าเฉิน
มีการเปลียนแปลงแล้ ว มองเห็นด้ วยตา รับรู้ด้วยความ

11
กังวลใจ ชิวมูไ่ ป๋ ยังคงตรวจชีพจรให้ เอ้ าเฉินทุกวัน แม้ เขา
ไม่ได้ พดู อะไร แต่แววตาเครี ยดขรึมทีบังเอิญวาบขึนให้
เห็นไม่อาจทีจะรอดพ้ นสายตาของนางไปได้ ดวงตาราว
แก้ วผลึกของจวินเยวียเฉินก็ฉายแววกังวลเมือยามทีเขา
คิดว่านางไม่เห็น เขาไม่พดู นางก็ไม่ถาม ด้ วยเกรงว่าคํา
ตอบทีมีอยูแ่ ล้ วในใจนางจะเกิดเป็ นจริ งขึนมา

“ท่านหญิง ท่านไม่ต้องกังวลไป พรุ่งนีเราจะเริ มตามหา

จากทางด้ านนี จะต้ องหาบัวโลหิตทุง่ นําแข็งจนพบแน่”
นําเสียงแจ่มใสดังขึน ช่วยดึงความคิดของอวินชิงให้ กลับ
มา อวินชิงหันไปมองเจ้ าหนุ่มร่างบางทีอยูข่ ้ างหลัง ก็ยมิ
ให้ แล้ วว่า “อืม สองสามวันนีต้ องขอบคุณเจ้ าด้ วย”

หมินเอ๋อร์ ดตู กใจอย่างเห็นได้ ชดั เขาเงยหน้ าขึนมองอวิน

12
ชิง ดวงตาสดใสดูประหลาดใจ ราวกับไม่อยากจะเชือ
“เหตุใดท่านหญิงต้ องเกรงใจเช่นนี หากไม่ใช่เพราะท่าน
หญิงและนายท่านทุกคนยืนมือมาช่วยเหลือ ครอบครัว
ของหมินเอ๋อร์ ก็คง...ดังนันควรจะเป็ นหมินเอ๋อร์ ตา่ งหาก
ทีต้ องขอบคุณถึงจะถูก”

อวินชิงจึงยกยิมขึน เป็ นรอยยิมทีช่างงดงามยิงนัก “ท่าน

หญิงวางใจเสียเถอะ คนดียอ่ มต้ องได้ ดี ท่านหญิงจะ
ต้ องได้ พบกับสิงทีมาตามหาแน่นอน” นําเสียงแจ่มใส
แฝงด้ วยความเด็ดเดียว “หมินเอ๋อร์ ก็จะช่วยท่านหญิงหา
บัวโลหิตอย่างสุดความสามารถ จะต้ องหาได้ พบแน่นอน
!”

อวินชิงหันไปมอง เมือเห็นดวงตาสดใสของเจ้ าหนุ่มฉาย

13
แววแห่งความเด็ดเดียวและมีความความหวัง นางก็ร้ ูสกึ
สะเทือนใจ แล้ วถามขึนเรี ยบ ๆ ว่า “หมินเอ๋อร์ เคยคิด
บ้ างไหม ภูเขาหิมะกว้ างใหญ่ออกปานนี จะหาพ่อแม่
ของเจ้ าได้ ทีไหนกัน”

เจ้ าหนุ่มเม้ มปากแน่นอย่างดือดึง มีความเจ็บปวดวาบ

ขึนในดวงตาแต่แล้ วฉับพลันก็แทนทีด้ วยความมุง่ มัน
“หมินเอ๋อร์ เชือว่าพ่อกับแม่จะต้ องรอหมินเอ๋อร์ อยูท่ ีไหน
สักแห่ง ตราบใดทียังหาตัวไม่พบ หมินเอ๋อร์ จะไม่ถอด
ใจ”

อวินชิงลอบถอนหายใจออกมา เจ้ าเด็กหัวดือคนนี เห็น

อยูช่ ดั ๆ ว่าเป็ นแค่การคาดเดา แต่กลับดึงดันทีจะเชือ
อย่างนัน ช่างดือรันดันทุรังจนน่าสงสาร หากเป็ นยุค
14
ศตวรรษทียีสิบเอ็ดนัน เขาคงจะอยูใ่ นวัยศึกษาเล่าเรี ยน
ในโรงเรี ยนทีไม่มีอะไรให้ ต้องกังวล มีพอ่ แม่คอยดูแล
ประคบประหงม “หมินเอ๋อร์ ไม่วา่ อนาคตข้ างหน้ าจะเกิด
อะไรขึน เจ้ าจะต้ องเข้ มแข็ง ขอเพียงไม่ท้อถอยจึงจะ
ปลุกความหวังขึนมาได้ ข้ าเชือว่าพ่อแม่ของหมินเอ๋อร์ จะ
ต้ องรู้สกึ พอใจแน่ ๆ” นางรู้สกึ สงสารความดือรันของผู้
อืน หารู้ไม่วา่ มีคนทีก็ร้ ูสกึ รักและสงสารในความเป็ นคน
หัวรันของนางเช่นกัน

“ใช่แล้ ว หมินเอ๋อร์ จะต้ องไม่ทําให้ พอ่ และแม่ผิดหวัง”

เจ้ าหนุ่มแหงนหน้ าขึนมองดวงจันทร์ สีเงินยวงบนฟากฟ้า
คิดอยูเ่ งียบ ๆ เพียงในใจว่า ท่านหญิง ท่านเป็ นคนดี
หมินเอ๋อร์ จะไม่ทําให้ ทา่ นผิดหวัง “กลางคืนอากาศหนาว
เช่นนี ท่านหญิงรี บเข้ าไปก่อนเถอะ”

15
“อืม ไม่เป็ นไรหรอก ข้ าเพียงแค่อยากชมทิวทัศน์อนั งด
งามของคําคืนนี หมินเอ๋อร์ เหนือยมาทังวันแล้ ว เจ้ ารี บ
ไปพักผ่อนเถอะ” เสียงอันแจ่มใสราวกับล่องลอยมา แต่
กลับแฝงไว้ ด้วยความอบอุน่ บางเบา

ร่างในชุดขาวค่อย ๆ ปรากฏกายอย่างเงียบ ๆ ท่ามกลาง

บรรยากาศอันเงียบสงัด ดูช่างงามสง่า ดุจบัวคล้ ายเซียน
กลินหอมเย็นของดอกบัวโชยมาจาง ๆ เจ้ าหนุ่มหลีกทาง
ให้ ผ้ ทู ีมาแล้ วค้ อมคํานับลงน้ อย ๆ จากนันก็หนั หลังจาก
ไป

16
กลินหอมอันคุ้นเคยโชยมา ต่อให้ ไม่หนั ไปอวินชิงก็ร้ ูวา่
เป็ นใคร ผ้ าขนสัตว์สีขาวห่มคลุมลงบนไหล่อวินชิง ช่วย
ให้ อบอุน่ สกัดกันความเยือกเย็นเสียดกระดูกของคืนอัน
เย็นยะเยือก

“ข้ างนอกอากาศหนาวนัก ระวังเป็ นหวัด เอ้ าเฉินยังต้ อง

อาศัยเจ้ าคอยดูแล” นําเสียงน่าฟั งของจวินเยวียเฉินดัง
ขึน นําเสียงของเขาแฝงไว้ ด้วยความรักและสงสาร
ผู้หญิงคนนีมักเก็บงําทุกสิงทุกอย่างไว้ ในใจ ช่างดือรัน
และเงียบขรึมจนเขารู้สกึ สงสาร

นางเพียงแต่กระชับเสือคลุมเข้ า แล้ วก็พดู ขึนเรี ยบ ๆ “ข้ า

รู้”

17
“ได้ ยินมาว่าบัวโลหิตทุง่ หิมะนีเติบโตเฉพาะแถบทีสูง
ของภูเขาหิมะ พรุ่งนีเราจะออกตามหาบัวโลหิตกัน”

“อืม” คําเดียวเหมือนพูดแทนความในใจ นันคือความมุง่

มันทีจะไม่ยอมถอดใจเป็ นอันขาด

จวินเยวียเฉินทอดสายตามองออกไปไกล ภูเขาหิมะยาม
คําคืนสะท้ อนแสงจันทร์ กระจ่าง ยิงดูเงียบสงัดอย่างน่า
หลงใหล สายลมเย็นพัดเข้ าสูใ่ บหน้ านําพาความหนาว
ยะเยือกมาด้ วย

18
......

“นายท่าน ในนีมีร่องรอยคนอยูอ่ าศัยอย่างเห็นได้ ชดั

พวกเขาคงมาแวะพักตรงนีแน่”

ในถํา ร่างในชุดขาวสูงโปร่งดูโดดเด่นงามสง่า มีเพียงสี

หน้ าทีแฝงไว้ ด้วยไออํามหิตอันเยือกเย็น สายตาทอด
มองไปยังกองขีเถ้ าทีมอดดับแล้ ว ดวงตาอันลึกลําวาบ
ประกายแสงขึน ทว่าหม่นมัวจนไม่อาจเข้ าใจได้ “พวก
เขาไปกันนานหรื อยัง” เสียงนันไม่ตืนเต้ น ไร้ ซงอารมณ์
ึ
กระเพือมไหว หากแฝงด้ วยพลังกดดันทีไม่อาจเพิกเฉย
ได้ เลย

19
คนทีคุกเข่าอยูจ่ บั ขีเถ้ าดู แล้ วหันไปมองสภาพอากาศ
ข้ างนอก “เรี ยนนายท่าน ดูแล้ วน่าจะสองวันขอรับ”

สองวัน ดีมาก ! ชายชุดขาวเอามือไพล่หลัง มุมปากหยัก

ยิมอันชัวร้ าย ดวงตาเรี ยวยาวมีประกายวาบวับราวกับ
ได้ พบเหยือของตนแล้ ว ในถํายังเงียบสงัด ไม่มีเสียงใด ๆ
เป็ นความกดดันอันเงียบงัน เงียบจนชวนให้ ว้าวุน่ ใจ มี
เพียงเสียงลมพัดมาเป็ นครังคราวให้ ร้ ูสกึ ถึงความเคลือน
ไหว ลมพัดหมุนวนจนชายเสือของชายชุดขาวปลิว
พะเยิบ รังสีแห่งความสง่างามฉายออกมา

20
ตอนที 75 การสู้รบกับคนชุดดํา

“นายท่านตอนนีเราจะทําอย่างไรกันดี” เสียงอันเคร่ง
ขรึมฟั งดูเยียบเย็น ไม่มีความอบอุน่ อยูแ่ ม้ แต่น้อย

คนชุดขาวเงยหน้ าขึนมอง ภูเขาหิมะอันสูงชัน ท่ามกลาง

แสงตะวันรุ่ง สะท้ อนประกายสีเงินดูแสบตา ดวงตาเรี ยว
ดังตาหงส์หรี เล็กลง ประกายอํามหิตวาบขึน สายลมพัด
1
ชายเสือจนปลิวพะเยิบ รังสีแห่งความงามสง่าสมบูรณ์
แบบฉายชัด ทว่าก็ยงั ชวนให้ ขนลุกด้ วย “ทําตามแผน”
มุมปากหยักเป็ นรอยยิมชัวร้ าย เป็ นเจ้ าใช่ไหม ครังนีให้
ข้ าส่งของขวัญชินใหญ่ไปให้ เจ้ าเถอะ

......

พืนทีบนภูเขาหิมะกว้ างใหญ่ ภูเขาสูง ยิงเดินไปข้ างหน้ า

ทางก็ยิงลาดชันเดินลําบาก อากาศเบาบางลงเรื อย ๆ
2
ทําให้ ร้ ูสกึ เหมือนถูกกดจนหายใจลําบาก ยังดีทีก่อนจะ
ขึนเขามา อวินชิงได้ เตรี ยมพร้ อมมาดีแล้ วจึงได้ ให้ ยา
ช่วยระงับยับยังอาการบนทีสูงแก่ทกุ คน ความรู้สกึ อึดอัด
ไม่สบายตัวของทุกคนจึงลดลงไม่น้อย แต่ทว่าก็ยงั คงทํา
ให้ พวกเขารู้สกึ ไม่สบายอยูบ่ ้ าง เหล่าองครักษ์ ไม่เป็ น
อะไรเนืองจากใช้ กําลังภายในปกป้องร่างกายไว้ ส่วน
หมินเอ๋อร์ เนืองจากอยูอ่ าศัยตรงเชิงเขานีเอง ได้ ขนมา
ึ
บนนีบ่อยครัง จึงพอทีจะต้ านทานได้ บ้าง

แต่คนทีไม่ร้ ูเรื องกําลังภายในอย่างเหลียนเอ๋อร์ ไม่ได้ โชค

ดีอย่างนัน แม้ จะได้ กินยาแล้ ว และมีเสวียนเฟิ งคอยดูแล
ตลอดทาง แต่การเดินทางอย่างเร่งรี บในช่วงสองสาม
วันนี ทําให้ นางสูญเสียกําลังกายอย่างหนัก เทียบกัน
แล้ วคนทีรู้เรื องกําลังภายในอย่างชิงหลวนและหงซิวยังดี

3
กว่ามาก

สองสามวันมานี พืนทีบนเขานับจากกลางเขาขึนไปเรี ยก
ได้ วา่ พวกเขาล้ วนเสาะหาจนทัวแล้ ว แต่น่าเสียดาย ทีไม่
พบร่องรอยของบัวโลหิตทุง่ นําแข็งเลย

“คุณหนู เฮือก---” เสียงของเหลียนเอ๋อร์ ปนเสียงสูดลม

หายใจเฮือกอันหนักหน่วง เห็นได้ ชดั ว่าร่างกายของนาง
รับไม่ไหว “คุณหนู ท่านว่าบัวโลหิตจะเติบโตขึนทีไหน
เฮือก---”

4
อวินชิงเงยหน้ าขึน มองไปยังพืนทีภูเขาอันขาวโพลน
พืนทีนีพวกเขาหากันจนทัวแล้ วแต่ก็ยงั ไม่พบ ดูแล้ วคง
ต้ องขึนไปหาบนทีสูงกว่านี

“ท่านหญิง แถบนีเราหาจนทัวแล้ ว ไม่พบร่องรอยของบัว

โลหิตเลย ดูแล้ วคงต้ องไปหาบนทีทีสูงยิงกว่านี” เจ้ า
หนุ่มแสนซือเดินมาทีตรงหน้ าของอวินชิง ใบหน้ าของเขา
แดงกํา จมูกเย็นจัดจนขึนสีแดง ดวงตาเจิดจ้ าแจ่มใส
ร่างสูงหยัดยืนตรง ราวกับว่าไม่มีสงใดที
ิ จะมามีอํานาจ
เหนือเขาได้

“พักผ่อนก่อนเถอะ อีกสักพักเราค่อยขึนเขาต่อ” ดูแล้ ว

คงต้ องเป็ นเช่นนี ไม่คิดว่าหมินเอ๋อร์ จะคิดเหมือนนาง

5
“อืม ถ้ าเช่นนันท่านหญิงก็พกั ผ่อนก่อนเถอะ อีกสักพัก
เราจะขึนเขา” หมินเอ๋อร์ พดู จบก็หนั หลังแล้ วจากไป แต่
เพียงเดินออกไปได้ ไม่กีก้ าว ก็หนั มาพูดอย่างจริ งจังอีก
ครัง “อ้ อ ท่านหญิง ตอนนีเราอยูล่ กึ เข้ ามาแถบใจกลาง
ภูเขาหิมะแล้ ว เมือเข้ ามาถึงทีนีไม่อาจเอะอะทําเสียงดัง
ได้ ไม่เช่นนันจะเป็ นการรบกวนวิญญาณเทพ อาจนํา
เหตุเภทภัยมาสูเ่ ราได้ ”

เมือหมินเอ๋อร์ เห็นอวินชิงดูเหมือนจะไม่เข้ าใจ เขาก็ยิงมี

สีหน้ าทีจริ งจังยิงกว่าเก่า นําเสียงยิงฟั งดูเคร่งเครี ยดขึน
“ท่านหญิง ขอให้ ทา่ นเชือใจหมินเอ๋อร์ หมินเอ๋อร์ พดู
ความจริ งทุกอย่าง เมือก่อนมีคนจากข้ างนอกมาตามหา
บัวโลหิต พวกเขาไม่เคารพวิญญาณเทพ ต่อมาจึงถูก

6
วิญญาณเทพลงโทษ ภูเขาถล่มลงมา ถูกฝั งไว้ ทีนีจน
ออกไปไหนไม่ได้ ”

หงซิวมองดูหมินเอ๋อร์ ทีมีสีหน้ าจริ งจังไม่เหมือนโกหก ก็

อดทีจะกังวลใจขึนมาไม่ได้ “คุณหนู พวกเรามากันมาก
คนอย่างนีจะไม่เป็ นการรบกวนวิญญาณเทพหรื อเจ้ า
คะ” หากถูกวิญญาณเทพลงโทษ คุณหนูกบั คุณชาย
น้ อยจะทําอย่างไรดี

อวินชิงเลิกคิว ดวงตาทีเยือกเย็นเจือปนด้ วยความสงสัย

วิญญาณเทพลงโทษอย่างนันหรื อ นางค่อย ๆ เงยหน้ า
ขึน ทอดสายตากวาดมองไปยังภูเขาหิมะอันเวิงว้ าง ทัน
ใดนันก็มีความเข้ าใจวาบขึนในดวงตา หมินเอ๋อร์ คงจะ
หมายความว่าเสียงทีดังจะไปสันสะเทือนจนหิมะถล่มได้
7
และเพราะคนทีนีไม่เข้ าใจสาเหตุของปรากฏการณ์นี จึง
คิดไปว่าบนภูเขาหิมะมีวิญญาณเทพ ทําให้ เกิดความ
เชือเรื องการรบกวนวิญญาณเทพขึนมา เมือหันไปมองสี
หน้ าจริ งจังของเด็กหนุ่มก็ร้ ูวา่ เขาเป็ นห่วงพวกนางจาก
ใจจริ ง อวินชิงจึงยิมให้ อย่างอ่อนโยน “ข้ ารู้ เจ้ าไปบอก
ทุกคนเถอะ ให้ ช่วยกันระวังหน่อย”

หมินเอ๋อร์ เผยรอยยิมใสซือออกมา แววตาอ่อนโยนของอ

วินชิงพลอยทําให้ ใจของเขาอ่อนโยนไปด้ วย “ถ้ าอย่าง
นันท่านหญิงก็พกั ผ่อนเถิด อีกสักพักพอพวกนาย
ท่านกลับมาแล้ ว เราค่อยออกเดินทางกัน”

“หมินเอ๋อร์ ” เสียงเรี ยกทีดังขึนทําให้ หมินเอ๋อร์ ต้องหัน

กลับไปมอง ดวงตาแจ่มใสทอดมองอวินชิง รอรับฟั งคํา
8
สัง อวินชิงจึงยิมให้ แล้ วว่า “ต่อไปไม่ต้องเรี ยกข้ าว่าท่าน
หญิงหรอก เจ้ าเรี ยกชือข้ าก็ได้ ไม่อย่างนันก็เรี ยกข้ าว่า
คุณหนูเหมือนทีพวกเหลียนเอ๋อร์ เรี ยกกัน” เอาแต่เรี ยก
ว่าท่านหญิง นางฟั งแล้ วรู้สกึ อึดอัดยิงนัก ตอนนีนางไม่
ได้ เป็ นท่านหญิงของใครแล้ ว ทว่าตังแต่เขาได้ ร้ ูวา่ เอ้ า
เฉินคือลูกของนาง เจ้ าหนุ่มก็เอาแต่เรี ยกนางว่าท่าน
หญิง เดิมทีนางคิดว่าก็แค่คําเรี ยกอย่างหนึง แต่พอฟั ง
แล้ วก็ทําให้ ร้ ูสกึ แปลก ๆ จนรู้สกึ ไม่คอ่ ยสบายใจนัก

หมินเอ๋อร์ ดจู ะตะลึงไป ราวกับไม่คิดว่าอวินชิงจะพูด

แบบนีออกมา ดวงตาสดใสดูเหมือนไม่อยากจะเชือ แล้ ว
ก้ มหน้ าลงปิ ดบังแววตาทีเปี ยมด้ วยความซาบซึงใจ เมือ
เงยหน้ าขึนอีกครังก็พดู ด้ วยสีหน้ าเคร่งเครี ยด “ขอรับ ถ้ า
อย่างนันหมินเอ๋อร์ ก็จะเรี ยกท่านหญิงว่าแม่นางอวิน

9
เหมือนทีพวกพีชายองครักษ์ เรี ยกก็แล้ วกันนะขอรับ”

เอ๊ ะ แม่นางอวินงันหรื อ ฟั งแล้ วรื นหูดีกว่าท่านหญิงเสีย

อีก “ได้ ส”ิ

เมือรอจนหมินเอ๋อร์ เดินออกไปแล้ ว พวกเหลียนเอ๋อร์ ก็

ตืนจากภวังค์ แล้ วนึกถึงคําพูดเมือครู่ของอวินชิง ดู
เหมือนนางจะยอมรับเรื องวิญญาณเทพบนภูเขาหิมะนี
ดังนันไม่เพียงแค่หงซิว แต่เหลียนเอ๋อร์ และชิงหลวนก็เริ ม
จะกังวลใจขึนมาบ้ างแล้ ว “คุณหนู บนภูเขานีมีวิญญาณ
เทพจริ งหรื อเจ้ าคะ”

เมือเห็นใบหน้ าน่ารักของทังสามมีวีแววกังวลใจ อวินชิง

10
ก็ยมออกมาอย่
ิ างอ่อนโยน ดวงตาฉายแววอบอุน่ “วาง
ใจเถอะ เสียงทีดังเกินไปอาจทําให้ เกิดหิมะถล่ม ไม่ได้
เป็ นเพราะวิญญาณเทพหรอก หากพวกเจ้ าแค่ไม่สง่
เสียงดัง ก็ไม่น่าจะเกิดเรื องอะไรแล้ ว” หากเกิดเหตุหิมะ
ถล่มจริ ง คนธรรมดาก็คงหนีไม่พ้นอยูแ่ ล้ ว จึงบอกได้ วา่
หากเกิดหายนะขึนจริ งอย่างไรก็คงหลบไม่พ้น

พวกเหลียนเอ๋อร์ เมือได้ ยินคุณหนูบอกความจริ งของ

เรื องนี ใบหน้ าเล็ก ๆ ต่างก็ตกใจจนซีดขาว แต่ประโยค
หลังก็ทําให้ ใจทีหวาดหวันค่อย ๆ สงบลง เมือคิดให้ ดี
แล้ วทีคุณหนูพดู มาก็ถกู ขอแค่พวกนางไม่สง่ เสียงดังก็
ไม่น่าจะเกิดเรื องอะไร สําหรับตอนนีเรื องสําคัญทีสุดก็
คือ พวกนางต้ องพักผ่อนให้ ร่างกายมีเรี ยวแรง จะได้ ช่วย
คุณหนูตามหาบัวโลหิตได้

11
อวินชิงทางนีกําลังพักผ่อน โดยไม่ร้ ูเลยว่าอันตรายกําลัง
คืบใกล้ เข้ ามา เวลานีมีคนรบกวน ‘วิญญาณเทพแห่ง
ภูเขาหิมะ’ ทีพวกนางเพิงพูดถึงกัน เพือจะชักนําให้ ‘เทพ
พิโรธ’

ณ อีกมุมหนึงของภูเขา กลุม่ คนชุดดําดูโดดเด่นสะดุดตา

ท่ามกลางความเวิงว้ าง สายตาทีมองมายังพวกอวินชิงมี
ประกายกระเ**◌้ยนกระหือรื อ

12
“หัวหน้ าขอรับ ทังจวินเยวียเฉินและเฟิ งเซียงหรูตา่ งก็ไม่
อยู่ ตอนนีเป็ นโอกาสดีทีสุดแล้ วขอรับทีจะลงมือ” คนชุด
ดําคนหนึงมองไปยังพวกทีกําลังพักผ่อนข้ างหน้ าด้ วย
ดวงตาวาววับ โดยเฉพาะหญิงสาวทีกําลังอุ้มเด็กน้ อย
อยู่

คนชุดดํามองดูคนทีเขาเรี ยกว่าหัวหน้ า เมือเห็นว่าดวง

ตาดุจเหยียวจ้ องมองไปข้ างหน้ าแต่ไม่พดู อะไร ก็ร้อนใจ
ขึนมา คณะเดินทางของพวกเขาสะกดรอยตามหลังคน
พวกนีมาตลอดทาง แต่หาโอกาสลงมือไม่ได้ เสียที ไม่
ง่ายเลยทีวันนีพวกนันต่างก็ไม่อยู่ นีเป็ นโอกาสทีหาได้
ยากยิงนัก อย่าบอกนะว่าหัวหน้ าจะล้ มเลิกเสียแล้ ว

13
“ลงมือเถอะ โอกาสผ่านไปไวนัก รอจนพวกนันกลับมาก็
คงไม่มีโอกาสแล้ ว !”

หัวหน้ าจ้ องมองอยูน่ าน ความคลายใจวาบขึนในดวงตา

ในทีสุดเขาก็ตดั สินใจ ชูมือขึน “บุก !”

ทันใดนันก็ปรากฏร่างของชายชุดดําร่อนลงจากฟ้า เข้ า
ตรงล้ อมพวกอวินชิงไว้ ตรงกลาง กระบีคมปลาบในมือ
เปล่งประกายอํามหิตดูเยือกเย็น เช่นเดียวกับความ
อํามหิตเลือดเย็นทีแผ่ซา่ นออกมาจากตัวพวกเขาจนรู้สกึ
ได้

14
องครักษ์ สีนายคอยระวังปกป้องพวกอวินชิงไว้ ตรงกลาง
เมือหมินเอ๋อร์ เห็นว่าอยู่ ๆ ก็มีคนชุดดําปรากฏกายขึน
ตรงหน้ า ดวงตาก็ฉายแววประหลาดใจแต่ไม่มีแววว้ าวุน่
หรื อสับสน คนพวกนีเห็นได้ ชดั ว่าไม่ได้ มาดีแน่ หรื อว่า
พวกเขาต่างก็มาเพือทําร้ ายแม่นางอวิน เพียงแต่ไม่ร้ ูวา่
คนพวกนีเป็ นกลุม่ เดียวกับพวกทีมาข่มขู่ชาวบ้ านในหมู่
บ้ านหรื อไม่ เขาค่อย ๆ ถอยเข้ าไปหาอวินชิง คอยขวาง
ข้ างหน้ านางไว้ เพือปกป้อง สายตาเต็มไปด้ วยความเด็ด
เดียว

อวินชิงเงยหน้ าขึน ดวงตาของนางทอประกายอํามหิต

คนพวกนีสะกดรอยตามพวกนางมาตลอดทาง บัดนีในที
สุดก็อดรนทนไม่ไหว คงคิดจะลงมือแล้ วสินะ ไม่ร้ ูวา่ ใคร

15
กันทีส่งคนพวกนีมา

“พวกเจ้ าเป็ นใคร กล้ ามาปองร้ ายคุณหนูของข้ าเชียว

หรื อ !” องครักษ์ ผ้ หู นึงตะคอกถามขึน มองคนชุดดําด้ วย
สายตาโกรธเกรี ยว

อวินชิงอยากจะแหงนหน้ ากลอกตานัก ซึงทีจริ งแล้ วนาง

ก็ทําดังว่าจริ ง ๆ แม้ ใจจริ งอยากจะรู้วา่ คนทีคอยชักใยอยู่
เบืองหลังคนเหล่านีเป็ นใครกันแน่ แต่เพียงแค่มองปราด
ก็ร้ ูได้ วา่ คนพวกนีเป็ นนักฆ่า ในเมือเป็ นนักฆ่า เจ้ าไป
ถามเขาอย่างนี ใครเขาจะตอบกันเล่า

ชิงหลวนกับหงซิวคุ้มกันอวินชิงและเหลียนเอ๋อร์ ไว้ มองดู

16
กลุม่ คนตรงหน้ าด้ วยสีหน้ าเคร่งเครี ยด

“ฆ่า” คําสังให้ ฆา่ ดังขึนเพียงคําเดียว ชัดเจนแจ่มแจ้ ง

เพียงชัวพริ บตา องครักษ์ ก็เข้ าต่อสู้กบั คนชุดดํา พริ บตา

นันแสงสะท้ อนจากคมดาบคมกระบีก็วบู วาบ ไอกระบี
ผ่านไปทางใด เกล็ดหิมะเกล็ดนําแข็งก็ฟ้ งกระจาย
ุ คน
ชุดดํากระเ**◌้ยนกระหือรื อยิงนัก จึงลงมืออย่างเ**◌้ยม
โหดไร้ ความปรานี หากต่อสู้กนั ตัวต่อตัวแล้ ว ฝี มือ
องครักษ์ จวนแม่ทพั นันไม่ต้องพูดถึง ส่วนองครักษ์ ลบั
ของจวินเยวียเสียก็ยอ่ มไม่อาจดูแคลนได้ แต่หากวันนี
คนชุดดําจะมีชยั ก็เพราะมีคนมากกว่า และพวกเขายัง
ต้ องคอยคุ้มกันพวกอวินชิงด้ วย จะให้ จดั การเผด็จศึกคน
เหล่านีในระยะเวลาอันสันเห็นทีจะไม่ง่ายดาย
17
คนชุดดําก็ไม่ได้ กระหายจะสู้รบยืดเยือ จุดประสงค์ของ
พวกเขานันชัดแจ้ ง นอกจากนี พวกเขายังรู้ดีวา่ หากพวก
จวินเยวียเฉินกลับมา พวกเขาจะตกเป็ นรองทันที ดังนัน
ทางทีดีทีสุดคือต้ องรี บเผด็จศึกโดยเร็ว ดังนันจึงทุม่ เท
กําลังจนหมดสิน แต่ละเพลงดาบล้ วนหมายมาดจะเอา
ชีวิต

เหล่าองครักษ์ ตา่ งก็ร้ ูดีวา่ คนทีบุกมา แม้ วรยุทธ์จะไม่

อ่อนด้ อย แต่หากอยากจะเผด็จศึกในเวลาสัน ๆ นันย่อม
ไม่ง่าย ขอเพียงพวกเขาต้ านทานไว้ ได้ ถงึ เวลาทีพวกหวัง
เจ้ าสําราญกลับมาก็พอแล้ ว ทว่าเวลานี เรื องสําคัญทีสุด
คือต้ องปกป้องคุณหนูและคุณชายน้ อยไม่ให้ ได้ รับบาด
เจ็บ

18
ชิงหลวนและหงซิวจับตามองการต่อสู้นีอย่างเคร่งเครี ยด
สีหน้ าของพวกนางระแวดระวัง ไม่ปล่อยให้ ใครเล็ดลอด
เข้ ามาได้ ทุกครังทีมีคนชุดดําซึงหลุดรอดจากการปก
ป้องขององครักษ์ มาได้ บกุ เข้ าจู่โจมอวินชิง ชิงหลวนและ
หงซิวจะลงมือจัดการทันทีโดยไม่ต้องรอให้ ถงึ ตัว

หมินเอ๋อร์ ทีอยูข่ ้ าง ๆ เขามองเห็นทุกอย่างจะแจ้ งด้ วย

ความตืนตระหนก ไม่คิดว่าสาวใช้ คนสนิทของแม่นางอ
วินจะมีวรยุทธ์ทีเก่งกาจปานนี แต่เขากลับ...กระบีคม
ปลาบเล่มหนึงแหวกการป้องกันอันแน่นหนาของ
องครักษ์ มาได้ แล้ วพุง่ เข้ าหาหมินเอ๋อร์ หนําซําหมินเอ๋อร์
19
ทีกําลังตกอยูใ่ นห้ วงคิดก็ไม่ได้ ตระหนักถึงอันตรายที
กําลังจะถึงตัว หรื อต่อให้ ร้ ูตวั ด้ วยฝี มืออย่างเขาก็คง
หลบไม่พ้น ชิงหลวนกับหงซิวล้ วนกําลังรับมือคูต่ อ่ สู้ จึง
ไม่ได้ สนใจทางนี พอหันมา คมกระบีก็กําลังจะแทงเข้ า
ร่างหมินเอ๋อร์ เสียแล้ ว

แววอํามหิตวาบขึนในดวงตาของอวินชิง นางจึงยืนมือ
ออกไปดึงตัวหมินเอ๋อร์ ทีกําลังเหม่อลอยให้ ถอยหลังออก
มา ในทีสุดก็สามารถหลบพ้ นคมกระบีคนชุดดําได้ อย่าง
หวุดหวิด ขณะเดียวกันเข็มเงินเล่มหนึงก็พงุ่ เข้ าแทงจุด
ตายของคนชุดดํา คนชุดดําตกตะลึง มองอวินชิงอย่าง
ไม่อยากจะเชือสายตา อวินชิงหมุนตัวแล้ วกระโดดถีบ
จนคนชุดดําหงายหลังและล้ มลง

20
หมินเอ๋อร์ ทีรอดมาได้ อย่างหวุดหวิดนัน ใบหน้ าของเขา
แดงกําดูละอายใจ แม้ แต่ความสามารถในการปกป้อง
ตัวเอง เขาก็ยงั ไม่มี จะไปคุยโม้ อะไรได้ วา่ จะปกป้องนาง
แล้ วหันไปมองคนทีสง่างามและเยือกเย็นตรงหน้ า ใน
เวลานี สิงเดียวทีเขาทําได้ ก็คือไม่เป็ นภาระเพิมให้ นางก็
เท่านัน

อวินชิงช่วยหมินเอ๋อร์ ไว้ ได้ แล้ ว ยังไม่ทนั ทีนางจะเก็บเท้ า

กลับมา ก็มีอีกคนเงือกระบีฟั นลงด้ านหลังของอวิน
ชิงอย่างรวดเร็ว เวลานีเท้ าของอวินชิงยังลอยค้ างกลาง
อากาศ พอเห็นคมกระบีกําลังจะฟั นเข้ าใส่ร่างอวินชิง เห
ลียนเอ๋อร์ ก็ตกใจ ร้ องเรี ยกอย่างตืนตระหนก “คุณหนู
21
ระวัง---”

22
ตอนที 76 วิญญาณเทพพิโรธ

เสียงร้ องอันตืนตระหนกของเหลียนเอ๋อร์ ดงั ขึน เสียงนัน

ช่างน่าหวาดหวันยิงนัก ชิงหลวนกับหงซิวหันไปมองทา
งอวินชิง เห็นภาพอันน่าหวาดเสียวเช่นนีก็ร้ ูสกึ หวาด
หวัน เร่งรี บยืนกระบีจะเข้ าไปขวางกระบีของคนชุดดํา
แต่เพราะอยูไ่ กลเกินไป จึงได้ แต่มองกระบีเล่มนันพุง่ เข้ า
ใส่คณ
ุ หนูของพวกนางใกล้ ขนทุ
ึ กที เสียงร้ องอันตืน
ตระหนกหวีดขึนในทันใด “ไม่---”

1
หมินเอ๋อร์ ตกตะลึงจนนิงงัน นางมองดูกระบีทีกําลังจะ
จ้ วงแทงใส่ด้านหลังอวินชิงด้ วยความตระหนก แม้ ในใจ
จะตระหนก แต่กลับพูดอะไรไม่ออกแม้ แต่คําเดียว แม่
นางอวินต้ องเสียงภัยก็เพือปกป้องตัวเขา เขานีช่าง......

เมือองครักษ์ หนั มาเห็น ด้ วยอารามตืนตกใจ มือจึงชะงัก

ไปจนถูกแทงเข้ าหลายแผล เห็นกระบีจะแทงใส่ด้านหลัง
อวินชิงเช่นนันตาก็เบิกกว้ าง รี บกระโจนไปทางอวิน
ชิงอย่างทันที คนชุดดําเมือเห็นโอกาสอันดีเช่นนี ไหน
เลยจะยอมให้ ใครมาทําลายได้ แววตาวาบขึนด้ วย
ประกายอันชัวร้ าย แล้ วตรงเข้ าล้ อมองครักษ์ ทงสี
ั
องครักษ์ นนร้
ั อนใจยิงนัก เห็นแต่เพียงคมกระบีทีกําลัง
คืบใกล้ เข้ ามา ไหนเลยจะสนใจเรื องอืน ต่างพากัน
กระโจนเข้ าหาอวินชิง ยามนีการป้องกันถดถอย เปิ ดช่อง

2
โหว่ให้ ศตั รู คนชุดดําไม่ยอมพลาดโอกาสอันงาม ถือ
โอกาสนีพุง่ เข้ าจู่โจม ใจของเหล่าองครักษ์ ล้วนพะวงแต่
การช่วยเหลือนาย ไม่ทนั ระวังจึงถูกคนชุดดําทําร้ าย จะ
เข้ าไปช่วยแต่ก็ไม่ทนั ได้ แต่เบิกตามองอันตรายทีคืบใกล้
เข้ ามาแต่ไม่อาจทําอะไรได้ แม้ ใจจะไม่อาจทนดูแต่ก็ไม่
กล้ าทีจะหลับตา ยอมทิงศักดิศรี แห่งความเป็ นชายแล้ ว
พากันหันไปทางอวินชิง ทรุดลงคุกเข่า

เห็นกระบีจวนจะถึงตัวแล้ ว อวินชิงไม่อาจหลบได้ ทนั

แววตาคนชุดดําก็เปล่งประกายอันชัวร้ ายอย่างได้ ใจ
พลางหัวเราะออกมาอย่างบ้ าคลัง กระบีในมือพุง่ เข้ าหา
ร่างองครักษ์ อย่างไร้ ความปรานี

หัวใจของอวินชิงราวกับจะหยุดเต้ น แววอํามหิตในดวง
3
ตายิงเข้ มขึน นางงอตัว ก้ มศีรษะ ปกป้องเอ้ าเฉินไว้ ใน
อ้ อมกอด คมกระบีจึงเฉียวผ่านชุดคลุมหนังจิงจอกจน
ขาดเป็ นรอย เท้ าขวาทียังค้ างอยูก่ ลางอากาศหมุนควง
แล้ วถีบไปด้ านหลัง เตะถูกข้ อมือคนชุดดําทีกํากระบีไว้
เข้ าอย่างจัง นางสะบัดมือขวาเบา ๆ เข็มเงินเล่มหนึง
พร้ อมไอแห่งความเคียดแค้ นอันเด็ดขาดก็พงุ่ ฟ้าวไปทาง
ด้ านหลัง ได้ ยินเสียง ‘กร๊ อบ’ เป็ นเสียงกระดูกข้ อมือหัก
ดังตามมา กระบีหลุดมือ ตัวกระบีสะท้ อนแสงวาบขึน
กลางอากาศแล้ วกระเด็นร่วงลงมาปั กลงบนพืนหิมะ ครู่
หนึง ด้ ามกระบีทีโผล่ออกมายังคงสันไหวดังวิง ๆ เข็ม
เงินแทงเข้ าร่าง คนชุดดํายืนโงนเงน แล้ วซวนเซล้ มลงกับ
พืน

ทุกอย่างเกิดขึนในชัวพริ บตา อวินชิงลุกขึนยืน แววตา

4
คนชุดดําดูตืนกลัวและไม่อยากจะเชือสายตา ข้ อมือยัง
คงสันระริ ก ท่วงท่าทีหมายจะทําลายล้ างอย่างนันยังไม่
อาจทําอะไรนางได้ อย่างนันหรื อ นางรอดพ้ นไปได้ อย่าง
ไรกัน

อวินชิงหันมามองคนชุดดําทีพืนอย่างเยือกเย็น ไอ
อํามหิตทีแผ่ซา่ นทัวร่างยิงเข้ มข้ นขึน ดูแล้ วเยือกเย็นยิง
กว่าหิมะทีทับถมบนภูเขาแห่งนีนับพันปี เสียอีก คนชุด
ดําเริ มทีจะหวาดหวันใจ ความเย็นยะเยือกแล่นวาบขึน
มาตามสันหลัง

“ลุกขึน หยิบกระบีขึนมา” เสียงอันเยือกเย็นทีดังเข้ าหู

ของทุกคนราวกับเสียงดนตรี ทีไพเราะทีสุด ไม่เพียง
5
เพราะอวินชิงจะหลบพ้ นได้ อย่างหวุดหวิด แต่ยิงกว่านัน
คือพวกเขาฟั งออกถึงความห่วงใยทีนางมีให้ ความ
อบอุน่ จึงซาบซ่านขึนในหัวใจ เหล่าองครักษ์ ตา่ งถอน
หายใจออกมาอย่างแรง หัวใจทีเต้ นรัวค่อย ๆ กลับกลาย
เป็ นปกติ แล้ วหันไปมองคนชุดดํา ดวงตาดังมีเปลวเพลิง
พวยพุง่ ออกมา คนพวกนีสมควรตายยิงนัก ถึงกับกล้ า
มาทําร้ ายคุณหนูของพวกเขา ถ้ าเช่นนันก็ไม่จําเป็ นต้ อง
ปล่อยไว้ แล้ ว คราวนีจะไม่ให้ พวกมันได้ มีโอกาสมาทํา
ร้ ายคุณหนูอีก ไม่อย่างนันก็ต้องข้ ามศพพวกเขาไปก่อน

การต่อสู้ทีบ้ าคลังเริ มปะทุขนในทั

ึ นใด ทําให้ คนชุดดําตืน
ตกใจอย่างเห็นได้ ชดั นึกฉุนเฉียวทีพลาดโอกาสอันดีไป
เสียแล้ ว แต่ก็ร้ ูวา่ นีไม่ใช่เวลาจะมามัวแต่ฉนุ โกรธ จึงรี บ
ผุดลุกขึนแล้ วบุกเข้ าใส่ ชัวพริ บตาสองฝ่ ายก็ตรงเข้ า

6
ประหัตประหารกัน ประกายดาบเงากระบีวูบวาบ ไอ
กระบีพลุง่ พล่าน เลือดหยาดหยดลงเป็ นสาย ราวกับ
ลายดอกเหมยสีแดงเข้ มทีแต่งแต้ มลงบนผืนผ้ าแพรขาว
ละเอียดของเกล็ดหิมะ งดงามน่าพิศวง

สองขาของเหลียนเอ๋อร์ ออ่ นยวบจนเกือบจะล้ มลง โชคดี

ทีหมินเอ๋อร์ ซงอยู
ึ ข่ ้ าง ๆ ยืนมือมารับนางไว้ ได้ ทนั จึงไม่
ล้ มลงไป ใบหน้ าเล็ก ๆ หันไปมองอวินชิงด้ วยความยินดี
ทีนางรอดพ้ นอันตรายมาได้ ดวงตาพร่าเลือนไปด้ วย
หยาดนําตา มือกุมแน่นเข้ าทีอก พยามยามระงับหัวใจที
เต้ นรัวเร็ว ตอนนันนางรู้สกึ เหมือนหัวใจจะกระโดดออก
มาจากอกได้ จริ ง ๆ เสียแล้ ว ดีแล้ วทีคุณหนูกบั คุณชาย
น้ อยไม่เป็ นอะไร มือของหมินเอ๋อร์ ทีประคองเหลี
ยนเอ๋อร์ ไว้ ก็สนระริ
ั ก สองตาอันเจิดจ้ าจับจ้ องร่างทีหยัด

7
ยืนอย่างไม่หวันไหว หัวใจสันรัวจนพูดไม่ออก

ชิงหลวนกับหงซิวรี บรุดเดินเข้ าไปหาอวินชิง เมือเห็นนาง

ปลอดภัยดี ดวงตาก็เปล่งประกาย แล้ วหันไปมองคนบน
พืน สายตาคมปลาบ เพลิงแค้ นพลุง่ พล่านราวกับไฟไหม้
ลาม

คนชุดดําสันสะท้ าน แม้ เขาอาจเผชิญหน้ าความโกรธ

แค้ นของชิงหลวนและหงซิวด้ วยสีหน้ าสงบได้ ทว่า
ความเยือกเย็นอํามหิตของอวินชิงกลับทําให้ เขาสัน
สะท้ านไปด้ วยความหวาดกลัว ราวกับยืนอยูใ่ นถํานํา
แข็ง เวลานีในใจมีแต่ความคิดทีอยากจะหนีไปให้ พ้น

8
อวินชิงเหลือบลงมองคนชุดดํา แววตาของนางเยือกเย็น
เดินก้ าวเข้ าไปหาทีละก้ าว สายตาของคนชุดดําดูหวาด
กลัว พยายามถัดร่างถอยกรูดไปด้ านหลัง “บอกมา ใคร
ทีส่งเจ้ ามา”

“หึ อยากจะฆ่าก็ฆา่ ข้ า...ข้ าไม่บอกเจ้ าหรอก” คนชุดดํา

แสร้ งตะคอกออกไปด้ วยอาการสงบ

อวินชิงมองดูเขาด้ วยสายตาเย็นชา ในดวงตาไร้ แวว

โกรธแค้ นราวกับกําลังมองคนทีตายไปแล้ วอย่างไรอย่าง
นัน “ถ้ าเช่นนันข้ าจะช่วยให้ เจ้ าสมปรารถนา” อวินชิงหัน
กลับไป เสียงเยือกเย็นลอยมา ฟั งแล้ วชวนให้ สนสะท้
ั าน

9
จนฟั นกระทบกัน “ชิงหลวน จัดการมันซะ”

“เจ้ าค่ะ คุณหนู” ชิงหลวนถือกระบีย่างก้ าวเข้ าหา ดวง

ตาของนางเยือกเย็นเต็มไปด้ วยไฟแค้ น จ้ องมองคนชุด
ดําอย่างเย็นชา ประกอบกับกระไออันเยือกเย็นทีแผ่ออก
มาทัวร่าง ยิงดูแล้ วเหมือนอสูรปลิดวิญญาณอันเยือก
เย็น คนชุดดําแสร้ งทําทีเป็ นสงบใจ แหงนหน้ าขึน แวว
ตานันดูชวร้
ั าย “หากมีความสามารถก็ฆา่ ข้ าเลย...”

ชิงหลวนปะทะสายตาอย่างเยือกเย็น มุมปากหยักขึน
เป็ นรอยยิมหยัน มือเรี ยวงามยกขึน ตวัดกระบีจนเป็ น
ประกายวูบวาบ คมกระบีเจิดจ้ า ดวงตาคนชุดดําฉาย
แววตระหนกแต่พดู อะไรไม่ออก

10
หมินเอ๋อร์ เมือเห็นเลือดเนือทีสาดกระจายก็เบือนหน้ าหนี
ไม่กล้ าดู ยกมือขึนปิ ดตาเหลียนเอ๋อร์ นีเป็ นครังแรกทีเขา
ได้ เห็นภาพการฆ่าฟั นจนเลือดท่วมขนาดนี แต่เขาก็ร้ ูวา่
หากไม่ฆา่ คนพวกนี ก็ต้องถูกพวกเขาฆ่า แต่สําหรับเขา
ทีดํารงชีวิตอย่างเรี ยบง่ายมาตลอด กลินคาวเลือดนีช่าง
น่าประหวันพรันพรึงยิงนัก

เหลียนเอ๋อร์ ได้ สติคืนมาแล้ ว ยืนอย่างมันคงได้ ก็หนั ไป

มองอวินชิงอย่างร้ อนใจ “คุณหนู ไม่เป็ นอะไรใช่ไหมเจ้ า
คะ” อวินชิงเหลือบมองหมินเอ๋อร์ เจ้ าหนุ่มมีสีหน้ าซีด
เผือด เม้ มปากแน่น ร่างสันเทิม เห็นได้ ถงึ ความสะเทือน
ใจทีอยูภ่ ายใน แต่ยงั คงหยัดร่างยืนอย่างดือรัน ดวงตา
ของอวินชิงเป็ นประกาย แล้ วหันมามองเหลียนเอ๋อร์

11
พลางยิมให้ “ข้ าไม่เป็ นไร” เมือเห็นใบหน้ าของคุณหนูมี
รอยยิม เหลียนเอ๋อร์ ก็ร้ ูสกึ ว่ากําลังกายทีเหือดหายไปได้
กลับคืนมาอีกครัง

อวินชิงเหลียวกลับไปมองการต่อสู้แล้ วดวงตาก็หรี ลง
องครักษ์ หลายนายได้ รับบาดเจ็บ แม้ จะต่อสู้อย่างอ่อน
ล้ า ทว่าก็ยงั เข้ าโรมรันพันตูกบั คนชุดดําสุดแรงเกิด อวิน
ชิงสะบัดข้ อมืองาม ฟ้าว ๆ ๆ เข็มเงินสามเล่มก็พงุ่
กระจายออกมาพร้ อมไออํามหิตท่ามกลางแสงตะวัน
และหิมะขาวโพลน พุง่ จู่โจมไปยังทางคนชุดดํา คนชุด
ดําสามคนก็ร้องลันแล้ วล้ มลงกับพืน คนชุดดําเหลือบ
มองไปเห็นอวินชิงทีดูอํามหิตเยือกเย็นก็หวาดกลัว
ประกอบกับต่อสู้มายืดเยือจนกําลังภายในแทบหมดสิน

12
จึงเริ มต่อสู้อย่างสับสนลนลาน เผยจุดอ่อนออกมาในที
สุด

เมือคนชุดดําสามคนล้ มลง ความกดดันทีองครักษ์ ได้ รับ

ก็ลดน้ อยลงด้ วย พวกเขาเริ มได้ ใจ จึงลงมืออย่างไร้
ความปรานี เงือกระบีขึนฟาดฟั นจนสามารถกําราบคน
ชุดดําลงได้ ในทีสุด

“คุณหนู พวกบ่าวดูแลเจ้ านายได้ ไม่ดี ทําให้ คณ

ุ หนูต้อง
ตกใจ ขอคุณหนูลงโทษด้ วยขอรับ” องครักษ์ เก็บกระบี
ทรุดลงคุกเข่าข้ างเดียวต่อหน้ าอวินชิงด้ วยความรู้สกึ
ละอายใจ

13
อวินชิงเลิกคิวขึน เอ่ยด้ วยนําเสียงเยือกเย็น “พวกเจ้ า
ย่อมสมควรรับโทษ” ศีรษะทีก้ มตําอยูแ่ ล้ วของเหล่า
องครักษ์ ยิงตําลงไปอีก หมินเอ๋อร์ หนั ไปมองทางด้ านนี
แววตาดูสบั สน “หากอยากทําดีไถ่โทษ ก็ต้องรี บรักษา
แผลให้ หาย จําไว้ คราวหน้ าอย่ายอมแพ้ ง่าย ๆ รู้ไหม ถ้ า
ไม่มีแม้ แต่ชีวิตแล้ วจะคุ้มครองข้ าได้ อย่างไร” ความภักดี
ของคนเหล่านีแทบไม่ต้องพูดถึง เมือครู่พวกเขาต่างมุง่
มันจะช่วยชีวิตนางโดยทีไม่คํานึงถึงชีวิตของตัวเอง ท่า
ทางทีพวกเขาไม่สนใจแม้ จะถูกศัตรูฟาดฟั นด้ วยคมดาบ
คมกระบีนันสะเทือนใจนางยิงนัก แต่ขณะเดียวกันก็ร้ ูสกึ
เจ็บปวดใจด้ วย

เหล่าองครักษ์ ก้มหน้ าลง สีหน้ าของแต่ละคนซาบซึงใจ

14
เวลานันพวกเขาแทบไม่ได้ คิดอะไร มีแต่ความคิดว่าจะ
ไม่ยอมให้ คณ
ุ หนูได้ รับบาดเจ็บ แม้ ต้องสละชีวิตตัวเองก็
ไม่นกึ เสียดาย คําพูดของคุณหนูเห็นชัดว่าแม้ จะเหมือน
กําลังกล่าวโทษแต่ก็เต็มไปด้ วยความรักและห่วงใย ทํา
ให้ พวกเขาแม้ จะละอายใจแต่ก็เหมือนได้ รับการปลอบ
ประโลมในเวลาเดียวกัน หากเกิดเรื องเช่นนีขึนมาอีก
พวกเขาก็ยงั จะทําเหมือนเดิม “ขอรับ คุณหนู”

ดวงตาเยือกเย็นของชิงหลวนมีรอยยิมผุดขึนมา แม้ คณ
ุ
หนูจะดูเย็นชา แต่ในใจกลับอ่อนโยน นางปฏิบตั ิตอ่ คนที
นางยอมรับแล้ วด้ วยความจริ งใจ ความรู้สกึ ทีเกิดขึน
ตลอดการเดินทางนี แม้ คณ
ุ หนูจะไม่ได้ พดู แต่ก็จดจําไว้
ในใจ นางเห็นคุณหนูยืนยารักษาบาดแผลไปให้ แล้ วว่า
“รี บลุกขึนเถอะ ไปทําแผลเสีย”

15
“ขอรับ คุณหนู” เหล่าองครักษ์ รับขวดยามา “คุณหนู
ท่านว่าทีนี...”

อวินชิงเงยหน้ าขึนมองไปรอบ ๆ ทัวพืนบริ เวณแดงฉาน

เช่นนันหัวคิวของนางก็ขมวดเข้ าหากันน้ อย ๆ “พวก
เรา...” อวินชิงเงยหน้ าขึนทันที สายตาคมปลาบมองไป
ยังเทือกเขาทีอยูร่ อบ ๆ

องครักษ์ ตา่ งหันมามองหน้ ากัน แล้ วมองตามสายตาขอ

งอวินชิงไป หิมะขาวโพลนปกคลุมภูเขา ดูเงียบสงบ หัว
คิวของหมินเอ๋อร์ ขมวดมุน่ มองตามสายตาอวินชิงไปยัง
เทือกเขา ใบหน้ าทีหล่อเหลามีแววเคร่งเครี ยด ไม่มีใครรู้

16
ว่าเขากําลังคิดอะไรอยู่

“แคร็ก” มีเสียงอะไรบางอย่างแตกร้ าวแผ่วเบาถูกพัดพา

หายไปกับสายลม

“เอ๋ คุณหนู หิมะตกหรื อเจ้ าคะ” เหลียนเอ๋อร์ ลบู เกล็ด

หิมะเกล็ดหนึงทีตกต้ องลงบนใบหน้ า แล้ วถามขึนด้ วย
ความสงสัย

อวินชิงเครี ยดขึนทันที ดวงตาของนางหม่นมัว ร้ องสัง

ด้ วยนําเสียงเคร่งเครี ยด “รี บออกไปจากทีนี ! รี บออกไป
จากทีนีให้ เร็วทีสุด !”

17
“ขอรับ !” พอสินคํา เหล่าองครักษ์ ก็เรี ยกสติกลับคืนมา
แม้ ไม่ร้ ูวา่ เพราะเหตุใด แต่กลับไม่ลงั เลสักนิดกับคําสัง
ของอวินชิง เวลานีต่างคนต่างไม่รอช้ า รี บพาคนทีไร้
วรยุทธ์อย่างเหลียนเอ๋อร์ และหมินเอ๋อร์ วิงตามอวินชิงไป
ยังภูเขาทีอยูต่ รงข้ ามอย่างรวดเร็ว

เกล็ดหิมะบนยอดเขาค่อย ๆ โปรยปรายลงมาดูราวกับ
กําลังมีหิมะตก ตามมาด้ วยเสียงครื น พละกําลังอัน
มหาศาลก็หลังไหลลงมา หิมะทีทับถมพังถล่ม พละ
กําลังของมันสันสะเทือนขุนเขา เพียงชัวพริ บตาก็ทําให้
ภูเขาทังลูกสันไหว

อวินชิงใจหายวาบ หิมะถล่มเร็วมาก ทังยังมีพละกําลัง

มหาศาล พวกเขาอยูต่ รงกลางภูเขา ข้ างหน้ าไม่มีทีตรง
18
ไหนให้ หลบซ่อนได้ หากเป็ นเช่นนีต่อไปพวกเขาจะ
ถูกกลบฝั งอยูท่ ีนีแน่

เสียงสะเทือนเลือนลันดังไล่หลังมา พืนทีอยูใ่ ต้ เท้ าสัน

ไหวไม่หยุด สีหน้ าของเหล่าองครักษ์ ซีดเผือด
สถานการณ์เช่นนีพวกเขาไม่เคยประสบพบเจอมาก่อน
แต่นียิงช่วยปลุกพลังแฝงทีมีอยูใ่ นตัว ร่างกายแต่ละคน
ต่างตึงเครี ยด พลังแฝงในกายถูกนํามาใช้ จนถึงขีดสุด
ตามสัญชาตญาณ จึงยิงวิงเร็วขึน

หมินเอ๋อร์ เห็นด้ านหลังหิมะกลิงถล่มไล่หลังมา หิมะสี

เงินม้ วนถล่มลงมาดูมืดฟ้ามัวดิน ฉับพลันใบหน้ าหล่อ
เหลาก็ไร้ สีเลือด พวกเขาไปรบกวนวิญญาณเทพเข้ าให้
19
แล้ ว ท่านจึงพิโรธและลงโทษพวกเขา วันนีพวกเขาจะหนี
พ้ นหรื อไม่ เมือหันไปมองทางอวินชิง แววตาก็ฉายแวว
สับสนไม่อาจเข้ าใจ ร่างในชุดคลุมขนสัตว์สีขาวพลิวไหว
ท่ามกลางสายลม ดูเข้ มแข็งและไม่ยอมแพ้ ราวกับว่ามี
พลังอันไม่ร้ ูจบ ครู่หนึงแววตาก็วาบแสงแห่งความมุง่ มัน
ออกมา “ปล่อยข้ าลงเถอะ เจ้ าพาแม่นางอวินไปก่อน”

องครักษ์ ตกตะลึง แต่วินาทีถดั มาก็ยิงวิงทะยานอย่าง

ว่องไวยิงกว่าเดิม “หุบปาก หากไม่อยากเป็ นภาระ
วุน่ วายให้ คณ
ุ หนู เจ้ าก็จงอยูน่ ิง ๆ อย่าขยับ !” องครักษ์
รู้สกึ สะเทือนใจ ในใจของเขาไม่มีชีวิตของใครสําคัญ
เทียบเท่าคุณหนูได้ ต่อให้ เป็ นชีวิตของเขาเองก็ตาม แต่
ว่า...เขาเงยหน้ าขึนมองแผ่นหลังข้ างหน้ าทีดูเด็ดเดียว
มือกําแน่น ในเมือเป็ นคําสังของคุณหนู เขาก็พร้ อมยอม

20
ทําตาม จึงเหยียดขาออกแล้ ววิงทะยานไปข้ างหน้ าอีก
ครัง หมินเอ๋อร์ ได้ ยินดังนันก็ตวั แข็งแล้ วไม่พดู อะไรอีก มี
เพียงแววกังวลจายชัดในดวงตา

ในสถานการณ์นี ต่อให้ มีสองขาทียาวเพียงใดก็ไม่มี

ประโยชน์ ทว่าฟ้าไม่ตดั หนทางของคน แรงสะเทือนจาก
หิมะถล่มทําให้ ภเู ขาทีลาดชันเกิดรอยแยกขนาดใหญ่
รอยหนึงเฉียงลงด้ านล่าง

พายุหิมะทีม้ วนตลบในอากาศถล่มลงมา ดวงตาของอ

วินชิงวาบแสงเจิดจ้ า แทบไม่ต้องคิดอะไรแล้ ว ทุกคนวิง
ตามอวินชิงแล้ วกระโดดเข้ าไปในรอยแยกนัน จากนัน
แผ่นนําแข็งใหญ่แผ่นหนึงก็หล่นลงมาอุดรอยแยกนันได้
21
พอดิบพอดี มวลหิมะทีหลากไหลก็แผ่ลงปกคลุมแผ่นนํา
แข็งนันทันที

ท่ามกลางมวลหิมะถล่มสีเงิน ร่างหนึงในชุดขาวเหาะ
เหินมาแต่ไกล เสียงร้ องคํารามอย่างตืนตระหนกดังแว่ว
มา “ไม่---”

22
ตอนที 77 ภูเขาหิมะถล่ ม

“ครื น” เสียงหิมะถล่มดังสนัน เพียงครู่เดียวก็ร้ ูสกึ ได้ วา่

แผ่นดินกําลังสันไหว

“เสียงอะไรน่ะ” แววตาของจวินเยวียเฉินดูเครี ยดขรึม

พลันนันก็เงยหน้ าขึนมองไปยังอีกด้ านของภูเขา คลืน
ยักษ์ สีเงินม้ วนตัวกลิงลงมาพร้ อมกับเสียงดังสนันหวัน
ไหว เกล็ดหิมะฟุ้งกระจายไปทัว สีหน้ าของจวินเยวียเฉิน

1
เคร่งเครี ยด นีมัน...หิมะถล่ม ! เมือเงยหน้ าขึนมองก็ยิง
หวาดหวัน ทรงตัวแทบไม่อยู่ ตรงนันก็คือ...ทีตังจุดพัก
แรมของพวกอวินเอ๋อร์ ! ไม่ต้องหยุดคิดให้ เสียเวลาอีก
แล้ ว พลันร่างนันพุง่ ทะยานไปทางกลุม่ หิมะสีเงินราวกับ
ลูกธนูพงุ่ ออกจากคันศร

ชิวมูไ่ ป๋ เบิกตากว้ างทันที เขามองภาพตรงหน้ าอย่างตก

ตะลึง แล้ วนิงอึงไปทันใด ปากอ้ าค้ างราวกับจะกลืนไข่
เป็ ดได้ ทงฟอง
ั คลืนหิมะสีเงินทีกลิงถล่มลงมามืดฟ้ามัว
ดินพร้ อมพลังแห่งการทําลายล้ าง เสียงดังถล่มทลายไม่
ขาดหู พละกําลังเช่นนี พลังของมนุษย์ไม่อาจเทียบเทียม
ได้ ขณะทีกําลังงุนงงสับสนอยูน่ นั ก็ร้ ูสกึ ว่าข้ างกายมีลม
พัดวูบผ่านไป ร่างในชุดขาวทะยานออกไปต่อหน้ าต่อตา

2
นันมัน......จวินเยวียเฉิน !

สวรรค์ ! ชิวมูไ่ ป๋ เบิกตากว้ างขึนอีกครัง นีเขาคงจะไม่...

ไม่ทนั ได้ คิดอะไรอีกแล้ ว ชิวมูไ่ ป๋ ขับเคลือนพลังปราณ
แล้ วพุง่ ทะยานตามคนชุดขาวไปติด ๆ คลืนหิมะยักษ์
ไหลหลากลงมา พร้ อมพละกําลังมหาศาลดังสนัน ทุกที
ทีกวาดผ่านราวกับถูกงูสีเงินกลืนกินก็ไม่ปาน เมือมอง
ไปยังร่างในชุดขาวตรงหน้ า ก็ร้ ูสกึ ร้ อนรุ่มใจด้ วยความ
วิตกกังวล ขอให้ ไปห้ ามทันด้ วยเถอะ

3
จวินเยวียเฉินเคลือนกําลังภายในสุดกําลัง การเคลือน
ไหวของเขาจึงว่องไวราวกับว่าหายตัวได้ ในใจคิดคํานึง
อยูเ่ พียงเรื องเดียวคือต้ องไปให้ ไว ! และไวขึนอีก ! จะ
เกิดอะไรขึนกับอวินเอ๋อร์ ไม่ได้ เด็ดขาด ไม่เช่นกันเขาเอง
ก็ไม่อาจยกโทษให้ ตวั เองได้ ทันใดนันก็เห็นร่างในชุด
คลุมขนสัตว์สีขาววิงทะยานราวกับเหินบินบนพืนหิมะ
มาแต่ไกล แววยินดีวาบขึนในดวงตาของจวินเยวียเฉิน
หัวใจทีบีบคันกลับค่อยผ่อนคลายลง ยังนับว่ามาทัน แต่
จวินเยวียเฉินยังไม่ทนั ได้ ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
หัวใจทีหวาดหวันก็กลับเครี ยดขึนมาอีกครัง แววตาเจ็บ
ปวดแสนสาหัส ชัวขณะทีได้ เห็นคลืนหิมะยักษ์ อนั มืดฟ้า
มัวดินกําลังกลืนกินร่างในชุดขาวนันเข้ าไปนัน หัวใจของ
เขาก็เยียบเย็นราวกับถูกคลืนสีเงินนันถล่มใส่ จนหายใจ
แทบไม่ออก ความเจ็บปวดเหมือนภายในกายจะแตก
4
สลายประดังขึนมา เขาร้ องตะโกนออกไป “ไม่......”

จวินเยวียเฉินบอกไม่ถกู ว่าตัวเองกําลังรู้สกึ อย่างไร เมือ

ได้ เห็นเงาร่างอันงามสง่าถูกคลืนสีเงินกลืนกิน ใจของ
เขาก็เหมือนกับถูกคลืนยักษ์ ซดั กระแทก ทังเยียบเย็น ทัง
เจ็บปวด เหมือนตกลงไปอยูก่ ลางถํานําแข็ง เรี ยวแรง
พลันเหือดหายไปสิน ไม่วา่ อย่างไรเขาก็ไม่อาจเชือทัง
หมดทีได้ เห็น ประกายหลากสีราวกับแก้ วผลึกในดวงตา
เขาพลันแตกสลาย เศษซากทีแตกละเอียดทิมแทงกลาย
เป็ นความเจ็บปวดและขมขืน

ชิวมูไ่ ป๋ ตกตะลึง เขาเห็นอะไรน่ะ คลืนสีเงินถล่มทับร่าง

ในชุดขาวทีวิงเต็มเหยียด นันคือ.....อวินชิงอย่างนันหรื อ
! เขาตาฝาดไปใช่ไหม เป็ นไปได้ อย่างไรกัน ร่างทีกําลัง
5
พุง่ ทะยานเข้ าไปหาคลืนสีเงินเรี ยกสติของชิวมูไ่ ป๋ ทีกําลัง
ตืนตะลึงกลับมาทันใด ชัวพริ บตาเขาก็ขบั เคลือนกําลัง
ภายในถึงขีดสุด แล้ วทะยานไปถึงตัวของจวินเยวียเฉิน
สองแขนกอดรังร่างนันไว้ อย่างแน่นหนา “ใจเย็น ๆ ก่อน
หากทะเล่อทะล่าเข้ าไปแบบนีมีแต่จะตายเปล่านะ”

“ปล่อยข้ า !” นําเสียงเย็นยะเยือกราวกับนําแข็งพันปี ราว

กับดังขึนมาจากใต้ พืน ฟั งแล้ วน่าตกใจยิงนัก หัวใจของชิ
วมูไ่ ป๋ ตึงเครี ยดแต่เขาไม่อาจปล่อยมือได้ “ไม่ เจ้ าไปไม่
ได้ ”

แววอํามหิตในดวงตาของจวินเยวียเฉินเข้ มข้ นจนไอ

อํามหิตแผ่ออกจากร่าง สองมือค่อย ๆ กําแน่นเข้ าหากัน
รวบรวมกําลังภายในอันแข็งแกร่งไว้ ทวร่
ั าง “ปล่อยข้ า !”
6
“ไม่ ไม่ปล่อย !” ดวงตานันเด็ดเดียวไม่หวันไหว ใน
สถานการณ์เช่นนี เขาจะปล่อยไปได้ อย่างไร !

“ปล่อยเซ่ !” ดวงตาวาววับราวกับลูกแก้ วแดงกํา

“ข้ าจะปล่อยก็ตอ่ เมือเจ้ าใจเย็นลงแล้ ว” แขนของชิวมูไ่ ป๋

รัดร่างของจวินเยวียเฉินแน่นไม่ยอมคลาย ไม่วา่ จะพูด
อย่างไรเวลานีตัวเขาจะไม่ยอมปล่อยเขาแน่ ปราณทัว
ร่างของจวินเยวียเฉินระเบิดพลังออกมาทันใด

‘อัก’ ชิวมูไ่ ป่ รู้สกึ ได้ วา่ มีพลังอันหนักหน่วงกดลงทีร่างของ

เขา จึงรี บขับเคลือนกําลังภายในทัวร่างเพือต้ านทานไว้

7
แต่ก็ยงั ถูกพลังอันแข็งแกร่งนันทําร้ ายจนได้ รับบาดเจ็บ
ในอกเหมือนมีคลืนพลังปั นป่ วนจนต้ องกระอักเลือดออก
มา บนพืนหิมะก็ปรากฏสีแดงฉานราวกับดอกเหมย แต่
แขนทังสองไม่คลายออกแม้ แต่น้อย แววตาดูเด็ดเดียว
ยิงกว่าเดิม “เจ้ าใจเย็นก่อน แม่นางอวิน แม่นางอวินยัง
รอให้ เจ้ าไปช่วยอยูน่ ะ”

สีแดงฉานทีเห็นตรงหน้ าทําให้ แววตาของจวินเยวียเฉิน

หม่นลง เรี ยกสติทีหลุดลอยจากร่างให้ กลับมา เขารวบ
รวมกําลังภายในทีกําลังพลุง่ พล่าน สองตาเจิดจ้ าราวคบ
ไฟมองไปยังคลืนสีเงินทีบัดนีสงบลงแล้ ว มือในชายแขน
เสือกําแน่นเข้ าหากันจนเส้ นเลือดปูดโปน ภายนอกดู
สงบนิงทว่าภายในใจกลับสันไหว อวินเอ๋อร์ ข้ าผิดเอง

8
ข้ าไม่ได้ ปกป้องเจ้ า ข้ าไม่ควรปล่อยเจ้ าไว้ ตามลําพัง รอ
ข้ าก่อนนะ ! เจ้ าต้ องรอข้ าก่อน !

เมือเสียงดังสนันเงียบสงบลง ทุกสิงพลันหยุดนิง เห็นแต่

เพียงสีขาวโพลนตรงหน้ าทัวไปหมด ดูสดุ ลูกหูลกู ตา
แสงตะวันเจิดจ้ า สายลมพัดมาแผ่วเบา เหมือนว่าทุกสิง
ทุกอย่างเมือครู่ไม่เคยเกิดขึนมาก่อน

แววตาของจวินเยวียเฉินมีแต่ความสงบนิง เป็ นความ

สงบนิงทีเย็นชาจนบีบคันหัวใจ นิงเสียจนไม่มีสญ
ั ญาณ
แห่งชีวิตเคลือนไหว ชิวมูไ่ ป๋ ค่อย ๆ คลายกอดทีรัด
แน่นออก ดวงตาเต็มไปด้ วยความโศกเศร้ า ขับพลัง
ปราณแล้ วทะยานไปข้ างหน้ าตามคนชุดขาว ไปยังจุดที
9
หิมะกลบฝั งอวินชิง

เสวียนเฟิ งและคนอืน ๆ ตามมาถึง แววตาตืนตระหนก

เมือได้ เห็นทุกอย่าง ไม่วา่ อย่างไรพวกเขาก็ไม่อยากจะ
เชือ ตอนทีจากมา ทุกสิงทุกอย่างยังคงเรี ยบร้ อยดี ทว่า
บัดนีภาพทีปรากฏต่อหน้ ามีเพียงพืนหิมะสีขาวโพลน

“ไม่วา่ จะใช้ วิธีใด จะต้ องตามหาแม่นางอวินและคุณชาย

น้ อยให้ พบ !”

“ขอรับ !” เสียงขานรับหนักแน่นมีพลังดังก้ องกังวานไป

ทัวทังสีทิศ องครักษ์ ตา่ งขานรับพลางชักดาบทีเอวออก
มาแล้ วทะยานไปยังจุดทีกลายเป็ นกองหิมะ พวกเขาเดิน

10
กําลังภายในเต็มที ฟาดฟั นลงไปทีพืนหิมะ ไอกระบีแผ่
ซ่าน หัวใจของพวกเขาทุกคนต่างสันไหวอย่างปิ ดไม่มิด
ทุกคนเดินทางมาครังนีก็เพือช่วยเจ้ าเด็กน้ อยหาบัว
โลหิตทุง่ นําแข็ง...ยาวิเศษช่วยถอนพิษ ทว่าบัดนีผู้หญิง
คนนันกับเด็กน้ อยกลับประสบเคราะห์กรรม พวกเขาจะ
รับเรื องนีได้ อย่างไร ไม่สิ พวกเขาไม่อาจรับได้ เพือเจ้ า
นาย ต่อให้ เป็ นศพ พวกเขาก็ต้องหาให้ พบ !

ชิวมูไ่ ป๋ ลูบอกทีเจ็บปวด สีหน้ าของเขาบิดเบียว เมือกีนี

เจ็บจริ ง ๆ คิดพลางแล้ วกลืนเลือดทีดันขึนกลับเข้ าไป
เขาเดินไปหาจวินเยวียเฉินอย่างเงียบ ๆ สองตาจับจ้ อง
ไปทีกองหิมะทีทับถมด้ วยความว้ าวุน่ ใจ ภาพเหตุการณ์
น่าตระหนกเมือครู่วนเวียนอยูใ่ นห้ วงคิด ไม่อยากจะเชือ

11
เลยว่าหญิงสาวทีดูเยือกเย็นคนนันและยังเจ้ าเด็กน้ อย
น่ารักคนนันเวลานีกลับถูกกลบฝั งอยูใ่ ต้ กองหิมะนี เมือ
เห็นเจ้ าของร่างทีกําลังแผ่รังสีอํามหิตอยูข่ ้ าง ๆ ดวงตา
ของชิวมูไ่ ป๋ ก็ฉายแววกังวลออกมา อยากจะพูดอะไรบ้ าง
แต่สดุ ท้ ายก็หบุ ปากไม่ได้ เอ่ยอะไรออกไป เขาจะพูด
อะไรได้ เล่า แม้ แต่ตวั ของชิวมูไ่ ป๋ เองก็ยงั ไม่อาจยอมรับ
ความจริ งได้ แล้ วจะไปพูดปลอบเขาได้ อย่างไรกัน

พวกเขาออกไปเพียงพักเดียว เหตุใดจึงได้ เกิดเรื องเช่นนี

ขึนได้ เสวียนเฟิ งเฝ้าวนเวียนถามคําถามนีอยูใ่ นใจ แต่ก็
ไม่ได้ คําตอบ เพือทีจะได้ หาบัวโลหิตมาแก้ พิษในกาย
คุณชายน้ อยให้ หายในเร็ววัน เจ้ านายจึงสังให้ องครักษ์
ส่วนใหญ่จากทีวังมายังภูเขาหิมะนี วันนีทีพวกเขาออก
มาก็เพือออกมาพบองครักษ์ เหล่านี ไม่คิดว่าเวลาเพียง

12
ครู่เดียว จะเกิดเรื องเช่นนีขึนกับแม่นางอวินและคุณชาย
น้ อย ในใจของเสวียนเฟิ งรู้สกึ เศร้ าโศกยิงนัก ในห้ วงคิด
ยังมีภาพใบหน้ าเล็ก ๆ ผุดขึนมาอย่างไม่หยุด ทังยังมี
ภาพของสาวใช้ น่ารักคนนันด้ วย เพียงพริ บตาทุกอย่างก็
หายวับ หิมะถล่มรุนแรงเช่นนีพวกนางจะหลบทันหรื อ

ทุกคนต่างฟาดฟั นดาบและกระบีในมือไม่หยุดหย่อน ต่อ

ให้ ร้ ูวา่ ในสถานการณ์เช่นนี ความเป็ นไปได้ ทีจะรอดชีวิต
มีอยูเ่ พียงน้ อยนิด แต่ในใจก็ยงั เก็บความหวังไว้ รอคอย
ให้ เกิดปาฏิหาริ ย์ขนึ

เพียงครู่เดียวเกล็ดหิมะก็ฟ้ งกระจายจนรอบด้
ุ านดูหม่น

13
มัว

ใต้ แผ่นนําแข็งนัน ในช่องว่างนันมีรอยแยกรอยหนึง ตอน

ทีหิมะถล่มลงมา ทุกคนไม่ทนั ได้ คิดอะไรก็พากันโดดลง
มาในรอยแยกตามเสียงทีบอกให้ ‘โดด’ แผ่นนําแข็งหล่น
ลงมาอุดรอยแยกนี แล้ วกระแสคลืนหิมะทีถาโถมลงมาก็
กลบฝั งจนสิน เสียงหิมะถล่มดังสนันหวันไหว หิมะทีฟุ้ง
กระจายแทรกเข้ าไปในปอดจนสําลัก

ครู่ใหญ่เสียงหิมะถล่มก็จางไป สรรพสิงพลันเงียบงัน
อวินชิงกอดเอ้ าเฉินไว้ แนบอก แล้ วขยับแขนขา “ทุกคน

14
เป็ นอย่างไรบ้ าง ไม่เป็ นอะไรใช่ไหม”

ในรอยแยกนีไร้ แสงสว่างจึงมืดมิดไปหมด ทุกคนต่าง

ขยับตัว พอพบว่ารอดมาได้ อย่างหวุดหวิดก็พากันดีใจที
รอดชีวิต “คุณหนู วางใจเถอะ พวกเราปลอดภัยดี” เสียง
องครักษ์ ดงั ขึนในความเงียบ นําเสียงเหมือนสะกดกลัน
ความเจ็บปวด

“คุณหนู พวกเราไม่เป็ นอะไร คุณหนูเป็ นอย่างไรบ้ างเจ้ า

คะ” เสียงของชิงหลวนและหงซิวดังขึนในความเงียบ นํา
เสียงแฝงไปด้ วยความร้ อนใจและความตระหนก ตอนที
โดดลงมา องครักษ์ ทีอยูใ่ กล้ ช่วยดึงตัวพวกนางไว้ ดังนัน
จึงไม่ได้ รับบาดเจ็บอะไรมากนัก เพียงแต่ตกใจเท่านัน

15
อวินชิงจึงโล่งใจ “ข้ าไม่เป็ นไร”

“แม่นาง...แม่นางอวินวางใจเถอะ ข้ าไม่เป็ นไร” เสียง

ของหมินเอ๋อร์ ยงั ไม่หายสันด้ วยความหวาดกลัว

อวินชิงทีได้ ยินเช่นนันก็สบายใจ ไม่เป็ นไรก็ดีแล้ ว ทันใด

นันก็ฉกุ คิดขึนมาได้ จึงร้ องถามอย่างตกใจ “เหลียนเอ๋อร์
ล่ะ เจ้ ายังปลอดภัยดีไหม เหลียนเอ๋อร์ ” ไม่มีเสียงขาน
ตอบ คิวของอวินชิงขมวดแน่น ในความมืดมิดไม่อาจ
เห็นอะไรได้ จึงไม่อาจเห็นสภาพการณ์ทีอยูร่ อบ ๆ อวิน
ชิงจึงร้ อนใจขึนมาทันที “เหลียนเอ๋อร์ ถ้ าเจ้ ายังอยู่ ตอบ
ข้ ามาสักคําสิ”

16
ยังคงไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงลมหายใจหนัก ๆ กับ
เสียงไอปนสําลักดังก้ องในทีแคบ ๆ อวินชิงรู้สกึ เครี ยด
ขึนมาทันที อย่าบอกนะว่า...ครู่หนึงก็มีเสียงโอดโอยที
พยายามสะกดกลันไว้ ดงั ขึน “คุณหนู คุณหนูวางใจเถอะ
แม่นางเหลียนเอ๋อร์ ไม่เป็ นอะไร” เสียงอ่อนแรงขึนเป็ น
เสียงองครักษ์ ทีช่วยคุมกันเหลียนเอ๋อร์ นนเอง
ั กลินคาว
เลือดจาง ๆ โชยมาเข้ าจมูก ทําให้ ทกุ คนรู้สกึ เริ มหวาด
หวันใจ

อวินชิงถอนหายใจออกมา เหลียนเอ๋อร์ ไม่เป็ นไรก็ดีแล้ ว

แต่เสียงทีได้ ยิน ฟั งแล้ วเหมือนบาดเจ็บหนัก อวินชิงคิด
ทําให้ องครักษ์ ทีเข้ มแข็งถึงกับร้ องโอดโอยออกมาได้ ก็
คงได้ รับบาดเจ็บไม่น้อยเลย เสียงทีเยือกเย็นพูดขึนอย่าง

17
เป็ นกังวล “บาดเจ็บหนักหรื อ”

มุมปากองครักษ์ กลับหยักขึนเป็ นรอยยิม ก่อนหน้ านี

พวกเขาประมือกับคนชุดดําก็ตา่ งได้ รับบาดเจ็บกันไป
มากบ้ างน้ อยบ้ าง แต่ตวั เขาค่อนข้ างเจ็บหนัก ยังไม่ทนั
ได้ หายใจทัวท้ องก็ต้องมาประสบเหตุหิมะถล่มอันน่า
หวาดผวา ชัวขณะทีกําลังเสียงเป็ นเสียงตายอยูน่ นั คุณ
หนูพาพวกเขาวิงหนีตาย พอโดดลงมาในนีได้ แล้ ว สิง
แรกทีคุณหนูเป็ นห่วงก็คือพวกเขา นีทําให้ คนทีใช้ ชีวิต
อยูใ่ นมุมมืดมาตลอดชีวิตอย่างพวกเขาอดรู้สกึ อบอุน่
หัวใจไม่ได้ พวกเขาเป็ นองครักษ์ ลบั ชัวชีวิตนันอยูแ่ ต่ใน
เงามืด ไม่ได้ เห็นแสงตะวัน พวกเขามีหน้ าทีทําตามคําสัง
นาย ปกป้องนายตราบจนวันตาย แม้ พวกเขาทังหมด
ล้ วนเต็มใจทีจะทําหน้ าทีอันหนักหน่วงนี แต่ใครจะบอก

18
หรื อว่าพวกเขาไม่เคยวาดหวังว่าจะได้ เห็นแสงตะวันบ้ าง

พวกเขาตระหนักดีถงึ ภารกิจของตัวเอง นันก็คือการทํา

ตามคําสัง เดิมทีคําสังคือให้ คอยอยูข่ ้ าง ๆ เพือปกป้อง
แม่นางมูห่ รง พวกเขาก็ทําไปโดยถือว่าเป็ นเพียงภารกิจ
หนึงเท่านัน ทว่าในการเดินทางครังนี ผู้หญิงทีเอือนเอ่ย
คําพูดเรี ยบง่ายด้ วยเสียงอันเยือกเย็นเจือปนไปด้ วย
ความห่วงใย ทําให้ ชวขณะนี
ั พวกเขาได้ เดินใต้ แสงตะวัน
นําพาแสงสว่างมาสูจ่ ิตใจ ความมุง่ มัน เด็ดเดียว เรี ยบ
ง่าย และงามสง่าทําให้ พวกเขาต้ องยอมศิโรราบ

องครักษ์ ลบั ยืนมือไปแตะกระดูกขาทีหัก ตอนทีโดดลง

มาเมือครู่นนั เพือจะปกป้องสาวใช้ ทีตนดูแลอยู่ จึงใช้
19
ร่างของตัวเองเป็ นเกราะกําบังหินแหลมทียืนออกมาจน
กระดูกขาหัก ตอนนีกระดูกขาทีหักแทงทะลุออกมาด้ าน
นอก เดิมทีเขาไม่อยากทีจะส่งเสียง แต่ไม่คิดว่าแม่นาง
เหลียนเอ๋อร์ ทีเขาเป็ นคนดูแลอยูก่ ลับตกใจจนหมดสติไป
เขาจึงต้ องเป็ นคนตอบ และอวินชิงก็ฟังออกจริ ง ๆ เพียง
แต่ตอนนีพวกเขารู้สกึ ชืนใจ อย่าว่าแต่ขาข้ างนีเลย ต่อ
ให้ ชีวิต เขาก็จะยอมสละให้ ได้ โดยไม่โอดครวญสักคํา จึง
ทําเสียงให้ เป็ นปกติแล้ วบอกไปว่า “ไม่เป็ นไร คุณหนูไม่
ต้ องกังวล”

อวินชิงเลิกคิว ความเข้ าใจบางอย่างผุดขึนในใจ กลิน

คาวเลือดและเสียงพูดทีข่มความเจ็บปวดไว้ แสดงว่าเขา
กําลังแสร้ งทํา จึงพูดขึนว่า “อดทนไว้ นะ เราจะได้ ออกไป
พอขึนไปได้ แล้ วทุกอย่างจะดีเอง”

20
“ขอรับ คุณหนู”

ในความมืดนัน ต่างคนต่างพยายามผ่อนลมหายใจ เพือ

ถนอมกําลังกายทียังเหลืออยู่

บนภูเขาหิมะ หิมะฟุ้งกระจายจนดูเหมือนหมอก ต่างคน

ต่างไม่พดู ไม่จา พากันลงมือขุดอย่างรวดเร็ว พวกเขา
หวังเพียงให้ มีปาฏิหาริ ย์เกิดขึน และไม่ช้าก็มีแผ่นนําแข็ง
ปรากฏขึนต่อหน้ า แผ่นนําแข็งนันดูแข็งแกร่งเสียเหลือ
เกิน

21
แววตาของจวินเยวียเฉินหม่นลงในทันใด เขารี บเดินไป
ข้ างหน้ า เงือมือขึน รวบรวมกําลังภายใน พลังปราณแผ่
ซ่านจนชุดขาวปลิวพะเยิบ ชายชุดสีขาวปลิวสะบัดอย่าง
รุนแรง เสวียนเฟิ งจ้ องมองแล้ วรี บเข้ าไปยืนข้ าง ๆ จวิ
นเยวียเฉินพร้ อมกับเหล่าองครักษ์ ทุกคนยืนอยูบ่ นแผ่น
นําแข็ง ต่างคนต่างรวบรวมกําลังภายใน แล้ วเงือมือขึน
ฟาดพลังเข้ าใส่นําแข็งแผ่นหนานัน.....

“ครื น” เกิดเสียงดังสนัน แผ่นนําแข็งยักษ์ เคลือนออก

ด้ วยกําลังภายในอันแข็งแกร่งจนเลือนหลุดจากรอยแยก
แล้ วไถลลงเขาไป ชัวพริ บตาเกล็ดหิมะก็ฟ้ งกระจาย
ุ ปก
คลุมจนมืดฟ้ามัวดิน

เมือหมอกฟุ้งจากหิมะสงบลง เผยให้ เห็นสภาพทีอยูข่ ้ าง

22
ล่าง ต่างคนต่างชะโงกหน้ าลงไปมอง แล้ วพากันกลัน
หายใจ สายตาของทุกคนต่างเต็มเปี ยมด้ วยความคาด
หวัง

แต่สงที
ิ เห็นนันมีแต่สีขาว ในความเงียบได้ ยินเพียงเสียง
กลันหายใจและเสียงหัวใจทีกําลังเต้ นระรัว มือในชาย
แขนเสือของจวินเยวียเฉินกําแน่นขึนอีกครัง พยายาม
สะกดความกลัวในหัวใจไว้ สดุ ชีวิต ดวงตาเป็ นประกาย
จับจ้ องอย่างร้ อนใจ ด้ วยเกรงว่าจะพลาดความเคลือน
ไหวแม้ เพียงน้ อยนิด

ทันใดนัน บนหิมะสีขาวโพลนเป็ นประกายก็มีการเคลือน

ไหว ทุกคนพลอยรู้สกึ ใจเต้ น จากนันก็มีเสียงไอดังขึน
23
ทําลายความเงียบของด้ านนี จากนันก็มีเสียงคนสําลัก
พืนหิมะทีเป็ นประกายพลันก็มีร่างทีพวกเขารอคอยจะ
ได้ เห็นปรากฏขึน ทุกคนต่างถอนหายใจออกมาอย่าง
แรงอย่างโล่งอก หินก้ อนใหญ่ทีถ่วงอยูใ่ นใจราวกับร่วง
หล่นหายไป เวลานีในใจพวกเขามีเพียงคําหนึงผุดขึนใน
ใจ นันคือปาฏิหาริ ย์ ! ใช่แล้ ว ในทีสุดปาฏิหาริ ย์ก็ได้ เกิด
ขึนแล้ ว !

อวินชิงสลัดเกล็ดหิมะทีติดอยูบ่ นเสือคลุมขนสัตว์ออก
มองพินิจเอ้ าเฉินทีอยูใ่ นอ้ อมกอดอย่างละเอียด เมือแน่
ใจแล้ วว่าเอ้ าเฉินไม่เป็ นอะไรก็ถอนหายใจออกมาอย่าง
โล่งอก ยังไม่ทนั ได้ หนั ไปมองรอบด้ าน ทันใดนันก็ร้ ูสกึ
เหมือนกับมีลมพัดวูบมา มีเงาดําพาดผ่านมาต่อหน้ า

24
บดบังสายตา นางยังไม่ทนั ได้ แปลกใจก็ทรุดลงในอ้ อม
กอดอันแข็งแรง อ้ อมแขนทีแข็งแรงโอบกระชับนางไว้
แนบอก กลินหอมอ่อนของดอกบัวโชยมา เสียงหัวใจเต้ น
รัวดังจนได้ ยิน

25
ตอนที 78 - 1 หัวใจสองดวงทีเริมใกล้ ชดิ

อวินชิงตกตะลึง ไม่เข้ าใจว่าเกิดอะไรขึน ผิวแก้ มรู้สกึ ได้

ถึงความเย็น หูได้ ยินเสียงดังสนันหวันไหว จากนันจึง
ค่อยรู้ตวั ว่ากําลังถูกโอบกอด ชายทีเคยดูไม่แยแสต่อสิง
ใดกําลังโอบกอดนางไว้

อวินชิงเงยหน้ าขึน ภาพทีสะท้ อนสูส่ ายตาคือใบหน้ า

1
หล่อเหลาทีเต็มไปด้ วยความตืนตระหนก ดวงตานันมี
ความหวาดกลัวซ่อนอยูล่ กึ ๆ อวินชิงตกตะลึง เหตุใด
นางจึงเห็นความตระหนกและหวาดกลัวในดวงตาเขา
ในนันยังคงมีความเจ็บปวดและความโล่งใจทีนางรอด
จากความตายมาได้ อีกด้ วย

“น้ องหญิง เจ้ าไม่เป็ นไรแล้ ว ดีเหลือเกิน” ว่าพลาง

โอบกอดนางไว้ กบั อกอย่างแนบแน่นอีกครัง อวินชิงรู้สกึ
ได้ วา่ แผงอกทีแนบกับแก้ มนางกําลังสันไหว เสียงทีดัง
อยูเ่ หนือศีรษะฟั งดูสนระรั
ั ว

เหล่าองครักษ์ ตา่ งถูกดึงขึนมาจากรอยแยก พวกเขาได้

แต่มองดูภาพตรงหน้ าอย่างเงียบ ๆ ไม่มีใครกล้ าทีจะส่ง
เสียงรบกวน เมือเห็นว่าพวกนางไม่เป็ นอะไรแล้ ว พวก
2
เขาก็ตา่ งยินดีและโล่งใจทีรอดมาได้

ประกายสีเงินวาบขึนในดวงตาของเสวียนเฟิ ง ไม่มีใคร
เข้ าใจความรู้สกึ ของนายท่านในเวลานีได้ ดีไปกว่าเขาอีก
แล้ ว แม่นางอวินปลอดภัยไร้ อนั ตรายใด ๆ นีถือเป็ นของ
ขวัญลําค่าจากสวรรค์ ไม่เช่นนันเขาก็ไม่อาจจะ
จินตนาการได้ วา่ จะเกิดอะไรขึนกับนายท่าน ! พอหันไป
สายตาก็ไปหยุดอยูท่ ีร่างหนึงทีทําให้ เขานึกเป็ นห่วง ดวง
ตาของนางนันปิ ดสนิท รับรู้ได้ เพียงว่าร่างนันยังมีลม
หายใจ เขาก็ทงคลายใจทั
ั งรู้สกึ เป็ นกังวล ไม่ร้ ูวา่ นางจะ
เป็ นอะไรบ้ างหรื อไม่

เช่นนันเขาก็รีบสาวเท้ าเข้ าไปหา แล้ วค่อย ๆ ดึงร่างของ

นางเข้ ามากอดไว้ เสวียนเฟิ งแปลกใจยิงนัก ไม่ร้ ูเพราะ
3
เหตุใดกัน ตอนทีหิมะถล่ม ในใจของเขามีแต่ภาพใบ
หน้ าเล็ก ๆ น่ารักของนางผุดขึนต่อหน้ า รู้สกึ เหมือนมีหิน
ยักษ์ มากดทับหัวใจจนไม่อาจทีจะรับไหว ตราบจนบัดนี
ได้ เห็นนางมาอยูต่ อ่ หน้ า หัวใจทีเต้ นไม่เป็ นสําด้ วยความ
เป็ นกังวลก็คอ่ ย ๆ สงบลง แล้ วหัวคิวก็ขมวดเข้ าหากัน
เห็นได้ ชดั เจนว่าในยามปกติพวกเขามักจะต่อปากต่อคํา
กัน สาวใช้ คนนีก็มกั จะหาโอกาสกลันแกล้ งเขาอยูเ่ สมอ
เขาเองน่าจะเกลียดนางสิถงึ จะถูกต้ อง แต่เขากลับไม่เข้ า
ใจเลยว่า เหตุใดทุกครังทีเกิดเรื องขึนกับนาง เขาจึงคิด
แต่อยากจะปกป้องนางอย่างไม่ร้ ูตวั เช่นนี

คราวทีแล้ ว พอเขาได้ ร้ ูวา่ ชิวมูไ่ ป๋ ถือโอกาสแอบทําอะไรมิ

ดีมิร้ายต่อนาง เขาก็ร้ ูสกึ ทังโกรธทังเกลียด รํ า ๆ อยาก
จะไปปะทะกับชิวมูไ่ ป๋ ให้ ร้ ูดํารู้แดงกันไป ถ้ าหากไม่ใช่

4
เพราะสํานึกได้ ถงึ เหตุผล และเตือนตัวเองถึงฐานะของชิ
วมูไ่ ป๋ เขาคงไม่ปล่อยชิวมูไ่ ป๋ ไปง่าย ๆ แน่ ตอนนันเขา
เองก็ยงั ไม่เข้ าใจความรู้สกึ ของตัวเอง คิดเพียงว่านาง
เป็ นหญิง ไม่ควรทีจะต้ องมาถูกชิวมูไ่ ป๋ ทําลายชือเสียง
เช่นนี

แต่คราวนี ตอนทีเห็นนางถูกคลืนหิมะกลืนกินเข้ าไปต่อ

หน้ าต่อตา ในใจของเขารู้สกึ หวาดหวัน ความรู้สกึ ราว
กับว่ากําลังจะสูญเสียสิงมีคา่ ไปทําให้ เขาหายใจไม่ออก
เช่นนันถึงเพิงเข้ าใจว่าภาพเงาร่างของสาวใช้ คนนีได้
แทรกซึมเข้ ามาในใจเขาตังแต่เมือไรก็ไม่ร้ ู เขาติดตาม
อยูข่ ้ างกายนายท่านมาตังแต่ยงั เด็ก ใช้ ชีวิตราวกับคนไม่
มีหวั ใจมาโดยตลอด จนกระทังบัดนีถึงได้ รับรู้แล้ วว่า
ความรู้สกึ ห่วงหาอาทรนันมีรสชาติอย่างไร

5
ความรู้สกึ ทีเจ้ านายมีตอ่ แม่นางอวิน เขาย่อมรู้ดีทีสุด บัด
นีเขายิงเข้ าใจความหวาดกลัวและเจ็บปวดใจของนาย
ท่านเสียยิงกว่าเดิม เวลานีแม่นางอวินและคุณชายน้ อย
ปลอดภัยแล้ ว เขารู้สกึ ปลอดโปร่งโล่งใจยิงนัก

เขากําลังกลัวนีนา !

ความรู้สกึ สันกลัวและลมหายใจถี ๆ ทีอวินชิงรู้สกึ ได้ นนั

ทําให้ ร้ ูอย่างชัดเจนว่าในใจของชายผู้นีกําลังกังวลและ
หวาดกลัว อวินชิงเลิกคิวน้ อย ๆ ชายทีมักจะมีทา่ ทีไม่

6
แยแสเหมือนหนุ่มหล่อเจ้ าเสน่ห์ผ้ นู ีรู้จกั แสดงความรู้สกึ
กระสับกระส่ายออกมาได้ ตงแต่
ั เมือใดกัน ทังยังเสีย
กิริยาต่อหน้ าผู้คนมากมายเช่นนี ขนาดวันนันทีเขาแช่
ตัวในนํายา เผชิญกับช่วงเวลาแห่งความเป็ นความตาย
นางก็ยงั ไม่เคยเห็นเขามีทา่ ทีตระหนกขนาดนีเลย แต่
วันนีเนือตัวทีสันระริ กและลมหายใจทีไม่สมําเสมอบอก
นางอย่างชัดเจนโดยไม่ต้องพูดว่าเขากําลังตระหนกและ
หวาดกลัวเพียงใด ท่าทางตืนตระหนกและกระสับ
กระส่ายเช่นนีเขารู้สกึ กับนางอย่างนันหรื อ แต่ไม่วา่ จะ
เป็ นเพราะอะไร เวลานีอยู่ ๆ หัวใจของนางก็ร้ ูสกึ อบอุน่
ขึนมาเสียแล้ ว

เมือย้ อนคิดกลับไป นางและเขานันเพิงจะรู้จกั กันไม่นาน

นัก การเดินทางครังนี ความรู้สกึ ผูกพันระหว่างกันและ

7
กันก็ยงั ไม่มาก แต่เหตุใดทุกครังทีนางประสบเหตุเภทภัย
เขาก็มกั จะมาอยูเ่ คียงข้ างเสมอ คอยให้ ความช่วยเหลือ
โดยเฉพาะเรื องทีเอ้ าเฉินถูกพิษ เขาเดินลมปราณช่วย
สะกดพิษให้ เอ้ าเฉินโดยไม่กลัวว่าตัวเองจะได้ รับบาด
เจ็บ เขาบาดเจ็บภายในสาหัสออกปานนันแต่กลับไม่
เอ่ยปากบอกสักคํา เพียงเพราะไม่อยากให้ นางรู้สกึ ผิด
เขาถึงกับยอมเสียงชีวิตฝื นเดินพลังภายในเพือจะได้ มา
เป็ นเพือนนางเดินทางมายังภูเขาหิมะแห่งนี ภาพนันยัง
คงทําให้ นางรู้สกึ ซาบซึงใจตราบจนบัดนี ทว่าเขากลับ
เก็บความรู้สกึ ทังมวลไว้ ในหัวใจของตนเท่านัน

ไม่วา่ เมือแรกเริ มเดิมที ชายผู้นีจะเข้ ามาใกล้ ชิดนางด้ วย

จุดประสงค์ใดก็ตาม แต่การช่วยชีวิตครังแล้ วครังเล่าก็
ทําให้ นางรู้สกึ ซาบซึงใจเหลือเกิน โดยเฉพาะครังนี หาก

8
ไม่ได้ เขา ต่อให้ พวกเขาไม่ตายเพราะถูกหิมะถล่ม ก็คง
จะต้ องตายเพราะขาดอากาศหายใจทีต้ องอยูท่ ีแคบ ๆ
แบบนีนานเกินไปแน่

ความรู้สกึ อบอุน่ พลันซ่านขึนภายในหัวใจ เมือได้ ผา่ น

ประสบการณ์ความรักทีผิดหวังในชาติทีแล้ ว จนได้ ฟืน
ขึนจากความตายในชาตินี ชายผู้นีก็เหมือนราวกับสาย
ลมแห่งวสันต์ พัดพาความอบอุน่ เข้ ามาสูห่ วั ใจอันเย็นชา
ของนาง ยามนีเป็ นครังแรกทีนางนันอยากจะปล่อยให้
ตัวเองได้ แสดงความอ่อนแอออกมานับตังแต่ทีนางได้ มา
เยือนยังโลกโบราณแห่งนี

เมือมาถึงยังโลกแห่งนี แม้ จะดูเหมือนว่านางนันจะไม่

9
แยแสอะไร แต่ทีจริ งแล้ วสภาพจิตใจของนางนันตกอยู่
ในความตึงเครี ยดมาโดยตลอด เดิมทีคิดว่าเอ้ าเฉินคือ
สิงชดเชยให้ แก่นางในชาตินี หากแต่บดั นีสิงชดเชยหนึง
เดียวของนางกลับถูกพิษร้ าย จวนเจียนจะเสียชีวิตอยู่
รอมร่อ แม้ นางจะดูเยือกเย็น แต่ใครเลยจะรู้วา่ ข้ างในใจ
ของนางนันรุ่มร้ อนเพียงใด เวลานีร่างทีสันเทากรุ่นด้ วย
กลินหอมเย็นของดอกบัว ช่วยปลอบประโลมหัวใจเย็น
ชาของนางจนรู้สกึ ผ่อนคลายลงทันใด นางขอปล่อยตาม
ใจตัวเองสักครัง เป็ นครังแรกทีนางจะยอมปล่อยให้ ตวั
เองอ่อนแอ เอนร่างเข้ าอิงแอบกับอ้ อมอกทีทําให้ นาง
รู้สกึ ไร้ กงั วล

จวินเยวียเฉินสูดกลินหอมจากกายของอวินชิงอย่างหิว

10
กระหาย กอดร่างแบบบางของนางไว้ แนบอก ราวกับว่า
มีเพียงการกอดนีเท่านัน เขาถึงจะรู้สกึ ได้ วา่ นางยังอยู่
และมีเพียงสิงนีเท่านันทีจะช่วยปลอบประโลมหัวใจทีว้ า
วุน่ ของเขาได้ เขาไม่อาจบรรยายช่วงเวลาทีเห็นคลืน
หิมะกลืนกินนางเข้ าไปได้ ความรู้สกึ เจ็บปวดทีประดังขึน
มาฉีกทึงร่างภายในตัวเขาราวกับจะกลืนกินเขาเข้ าไป
จนหมดสิน ความรู้สกึ ทีไม่อาจช่วยนางได้ ทนั จนเกือบจะ
สูญเสียนางไปทําให้ เขาแทบหายใจไม่ออก สวรรค์ก็ไม่
อาจรู้วา่ เวลานันเขาหวาดกลัวเพียงใด ตอนทีแผ่นนํา
แข็งปริ แยกออกแล้ วพบแต่กองหิมะสีขาวโพลน เขาต้ อง
พยายามอย่างมากเพือพยุงร่างของตนไม่ให้ ทรุดลงไป
ยังดีทีสวรรค์เห็นใจ ให้ นางมาอยูต่ รงหน้ าของเขาแล้ ว
จิตใจทีเครี ยดขึงของเขาจึงได้ คลายลงเสียที

11
จวินเยวียเฉินรู้สกึ ว่ามีเพียงการกอดนีเท่านันจึงจะทําให้
เขาคลายความว้ าวุน่ ใจได้ พอรู้สกึ ว่าร่างของหญิงสาว
ในอ้ อมอกผ่อนคลายลงแล้ ว กลินกายหอมกรุ่นโชยมา
ร่างทีค่อนข้ างเย็นชืดกลับมอบพละกําลังมหาศาลให้ แก่
เขา ร่างของเขาทีกําลังสันเทาจึงค่อย ๆ สงบลง

12
ตอนที 78 - 2 หัวใจสองดวงทีเริมใกล้ ชดิ

หลังจากชิงหลวนและหงซิวได้ รับการช่วยเหลือแล้ ว สิง

แรกทีพวกนางทําก็คือการมองหาคุณหนูของพวกนาง
แต่ไม่คิดว่าพอหันไปก็เห็นหวังเจ้ าสําราญกําลังกอดคุณ
หนูอยู่ คุณหนูเองก็ไม่ได้ มีทา่ ทีขดั ขืน พวกนางจึงนิงอึง
อยูก่ บั ที มองเห็นเพียงสองคนในชุดขาวงามสง่าบนพืน
หิมะเป็ นประกาย ชายนันก็สง่างามดุจเซียน หญิงสาวก็
สงบงามราวกับบัวหิมะ เป็ นภาพทีสมบูรณ์แบบและ
สอดประสานกันอย่างกลมกลืน ภูเขาหิมะสีขาวเจิดจ้ า
ด้ านหลังเป็ นเสมือนภาพเบืองหลัง ช่วยขับให้ ทงสองดู
ั
13
งดงามเปี ยมเสน่ห์ ล่องลอยดุจเทพเซียนบนท้ องนภา

เมือเวลาผ่านไปครู่ใหญ่จงึ ค่อยตืนขึนจากภวังค์ แล้ ว

พลันรู้สกึ โล่งใจ พวกนางต่างเฝ้ามองหวังเจ้ าสําราญที
แสดงความรักต่อคุณหนู แม้ วา่ หวังเจ้ าสําราญจะไม่ได้
ชอบแสดงอํานาจ แต่คณ
ุ หนูของพวกนางก็ไม่ได้ ชอบ
การผูกมัด หากหวังเจ้ าสําราญมีความจริ งใจและปฏิบตั ิ
ต่อคุณหนูเป็ นอย่างดี นันย่อมเป็ นเรื องดี สําหรับชิง
หลวนนันนางรู้สกึ ซาบซึงใจอย่างมาก เมือได้ เห็นภาพ
เช่นนีก็ร้ ูสกึ พอใจ

“คุณหนู กับหวังเจ้ าสําราญ นี......” หงซิวเอ่ยขึนอย่าง

ตกตะลึง มองคนสองคนทีกอดกันด้ วยสายตาทีไม่อยาก
จะเชือ แม้ จะเป็ นภาพทีงดงามเหลือเกิน แต่วา่ ...แต่วา่
14
หวังเจ้ าสําราญนันมีความสัมพันธ์ใกล้ ชิดกับคุณหนู
ตังแต่เมือไหร่กนั

หงซิวหันไปมองชิงหลวนอย่างรู้สกึ งุนงง ชิงหลวนนัน

ฉลาดกว่านางเสมอมา ชิงหลวนคงจะรู้ใช่หรื อไม่ คิด
พลางนางจึงหันไปมอง แต่กลับพบว่าดวงตาของชิง
หลวนเต็มไปด้ วยอารมณ์บางอย่างทีนางไม่อาจทีจะเข้ า
ใจได้ “หวังว่าคุณหนูจะหมดเคราะห์หมดโศกได้ พบ
ความสุขเสียทีนะ” ชิงหลวนพูดขึนเพียงเบา ๆ นําเสียง
ของนางเต็มไปด้ วยความหวัง

“ต่อไปเจ้ าต้ องดูแลตัวเองให้ ดี อย่าให้ ตวั เองต้ องเสียง

อันตรายอีก เข้ าใจหรื อไม่ !” นําเสียงทีไต่ถามนันแฝงไป
ด้ วยความอ่อนโยน อวินชิงรู้สกึ ได้ ถงึ ความสันสะท้ าน
15
จากในอกทีส่งทอดมา ทําให้ นางคลายความกังวลลง
ความห่วงใยในถ้ อยคําทําให้ นางรู้สกึ อบอุน่ หัวใจ มุม
ปากจึงหยักยิมขึนน้ อย ๆ แล้ วตอบกลับไปว่า “ก็ได้ ”

เวลานีอวินชิงถึงจะค่อย ๆ เกิดความรู้สกึ หวาดกลัวขึน

มา หากว่าเขามาไม่ทนั นางเองก็ไม่กล้ าจินตนาการต่อ
เลยว่าผลจะเป็ นเช่นไร สายตาทอดมองไปยังเอ้ าเฉินที
อยูใ่ นอ้ อมอก ใบหน้ าเล็ก ๆ นันขาวนุ่มนิม ดวงตาดํา
ขลับราวกับนิลส่งประกายวาววับกําลังจ้ องมองมาทีนาง
สายตาเหลือบมองไปมาระหว่างนางกับเขาไม่หยุด ช่าง
น่ารักเสียเหลือเกิน ความรู้สกึ ปลืมปี ติพลันผุดขึนในใจ
โชคดียิงนักทีเอ้ าเฉินไม่เป็ นอะไร

ร่างกายของจวินเยวียเฉินพลันสันสะท้ านขึนมา ดวงตา

16
ราวกับลูกแก้ วเปล่งประกายออกมาอย่างวาววามทันที
มุมปากของเขาหยักขึนอย่างน่ามอง หัวใจราวกับได้ ดืม
ดํามธุรส ปรารถนาให้ นางได้ ฉายเสน่ห์ของหญิงทีหาได้
ยากยิง เขาค่อย ๆ คลายกอดร่างน้ อยในอ้ อมอก แล้ ว
เปล่งเสียงหัวเราะออกมา เสียงอันน่าฟั งก็ดงั ขึน ราวกับ
เมฆหมอกมืดครึมสลายไป เผยให้ เห็นดวงตะวันอัน
อบอุน่ ใบหน้ าของอวินชิงแดงระเรื อ สองข้ างแก้ มเปล่ง
ปลังราวกับถูกแต่งแต้ ม ดูช่างงดงามยิงนัก

เขาขยับตัว แต่ไม่ได้ ปล่อยนางออก ทําให้ อวินชิงอดทีจะ

เหลือบไปมองจวินเยวียเฉินไม่ได้ ในใจของนางรู้สกึ ขุ่น
เคืองขึนมาบ้ างเสียแล้ ว ผู้ชายคนนีนีนะ จะต้ องหัวเราะ
ร่าขนาดนีเชียวหรื อ เห็นดังนัน เสียงหัวเราะของจวินเย
วียเฉินก็ยิงรื นเริ งมากขึน ความเคร่งเครี ยดทีกดดันบีบ

17
คันหัวใจของทุกคนก็พลันคลายลงไปไม่น้อย

สาวน้ อยคนนีช่างรับมือได้ ยากจริ ง ๆ คําว่า ก็ได้ นนบอก

ั
ให้ ร้ ูวา่ ในทีสุดนางก็คอ่ ย ๆ เปิ ดใจให้ เขาแล้ ว หัวใจทัง
สองดวงใกล้ ชิดกันขึนอีกนิด แล้ วจะไม่ให้ เขาปลาบปลืม
ใจได้ อย่างไรกัน แต่ก็ร้ ูดีวา่ ไม่อาจทําอะไรเกินเลยได้ ไป
มากกว่านี จึงค่อย ๆ ปล่อยนางออก อดใจหายไม่ได้ ที
อ้ อมกอดนีพลันว่างเปล่า แต่เพียงชัวครู่เดียวก็เผยรอย
ยิมบาง ๆ ออกมาอีกครัง จะต้ องมีสกั วันทีเขาทําให้ นาง
เปิ ดใจได้ เสียที คิดพลางทัดผมทียุง่ เหยิงของอวินชิงไว้ ที
หลังหูอย่างเบามือ “ไม่ได้ บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม”

ใบหน้ าของอวินชิงแดงซ่าน สบตาทีวาววามราวกับลูก

แก้ วของจวินเยวียเฉิน ประกายแวววาวในดวงตาดุจลูก
18
แก้ วนันราวกับนําวน ทีหากเผลอจ้ องนาน ๆ เข้ าก็อาจ
ดูดกลืนวิญญาณเข้ าไปได้ อวินชิงถึงกับลืมตัว ไม่ร้ ูด้วย
ซําว่าตัวเองกําลังคิดอะไรอยู่

“หืม” เมือเห็นอวินชิงนิงเงียบไปนานไม่ได้ ตอบ จวินเยวีย

เฉินก็อดไม่ได้ ต้องทําเสียงเตือน แม้ จะพอใจทีได้ เห็น
ความหลงใหลในดวงตานาง แต่เมือไม่ได้ รับคําตอบทีแน่
ชัด เขาจึงยังไม่คอ่ ยสบายใจนัก อวินชิงถึงค่อย ๆ ได้ สติ
ขึนมา ดึงความคิดทีล่องลอยไปไกลกลับคืนมา เมือเห็น
ว่าจวินเยวียเฉินดูกงั วล นางก็ยมให้
ิ น้อย ๆ “ข้ าไม่
เป็ นไร” เช่นนันจวินเยวียเฉินจึงยิมออกมาได้ ยิมนันสด
ใสราวกับแสงแดดเจิดจ้ าในฤดูวสันต์

อวินชิงเม้ มปาก ผู้ชายคนนีนี อย่ามายิมแบบ......น่าตี

19
อย่างนีได้ ไหม แล้ วนางก็สง่ ตัวเอ้ าเฉินให้ จวินเยวียเฉิน
จากนันก็เดินตรงไปหาเสวียนเฟิ ง

สีหน้ าของจวินเยวียเฉินไม่อาทรร้ อนใจ เขามองดูอวินชิง

เดินไปพลางหยักยิมมุมปากขึน เมือเห็นนางเดินไปแล้ ว
ก็เริ มลงมือจัดการซากความเสียหายจากหิมะถล่ม

องครักษ์ ลบั สองนายของจวินเยวียเสียทีเฝ้ามองอยูข่ ้ าง

ๆ สีหน้ านันเห็นได้ ชดั ว่าดูสบั สน แม้ ภาพอันงดงามนัน
เมือได้ เห็นย่อมเจริ ญตา แต่พวกเขากลับหนักใจยิงนัก
คําสังในครังนีคือให้ ปกป้องแม่นางอวิน แล้ วนอกจากนี
นายท่านยังมอบหมายภารกิจอีกอย่าง นันคืออย่าให้ คน
ทีดูน่าสงสัยเข้ าไปใกล้ ชิดแม่นางอวิน ทีบอกว่าคนทีดูน่า
สงสัย พวกเขาย่อมรู้แก่ใจดีวา่ หมายถึงใคร แต่
20
สถานการณ์ในเวลานี สองคนได้ แต่มองหน้ ากันไปมา
แววตาเต็มไปด้ วยความกังวล กลับไปแล้ วพวกเขาจะ
รายงานต่อนายท่านอย่างไรดีเล่า

เมือเสวียนเฟิ งเห็นเหลียนเอ๋อร์ ไม่ได้ รับบาดเจ็บอะไรก็

ลอบถอนหายใจออกมาด้ วยความโล่งอก แต่นางยังคง
สลบไสลไม่ได้ สติ ก็เริ มกังวลใจขึนมาอีกครัง เขาเองก็ไม่
ได้ มีความรู้ด้านวิชาแพทย์ แต่เขาก็ไม่กล้ าขัดช่วงจังหวะ
ดี ๆ ของนายท่านกับแม่นางอวิน จึงได้ แต่เก็บความ
กังวลไว้ ในใจ เวลานีพอเห็นอวินชิงเดินมา จึงอดจะถาม
ขึนมาไม่ได้ วา่ “นางเป็ นอย่างไรบ้ างขอรับ” ดูเหมือนเขา
จะลืมไปว่าข้ าง ๆ ยังมีหมอเทวดาอยูค่ นหนึง ตอนนี
กําลังช่วยทําแผลให้ ทกุ คนอยูไ่ ม่ใกล้ ไม่ไกล

21
อวินชิงค่อย ๆ เดินไปหาเหลียนเอ๋อร์ ย่อเข่าลงแล้ วตรวจ
ดู เห็นเหลียนเอ๋อร์ เพียงแค่สลบไปเพราะตกใจเท่านัน ก็
ถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้ วจึงหันไปมองเสวียนเฟิ ง
บอกเขาด้ วยนําเสียงเรี ยบ ๆ “นางไม่เป็ นไร เพียงแค่
ตกใจจึงสลบไปเท่านัน ฟื นขึนมาก็ไม่เป็ นอะไรแล้ ว” เสวี
ยนเฟิ งโล่งอก หัวใจทีบีบคันไปด้ วยความเครี ยดค่อย ๆ
ผ่อนคลายลง อวินชิงเหลือบมองเสวียนเฟิ งเหมือนไม่ได้
คิดอะไร แต่ในแววตานันมีประกายบางอย่างทีอ่านไม่
ออกวาบขึน “เจ้ าเป็ นห่วงนางหรื อ” ฟั งดูแล้ วเหมือนเป็ น
คําถาม ทว่ามันใจอย่างยิง เสวียนเฟิ งก็ถงึ กับผงะไป แต่
เพียงครู่เดียวก็ทํากลบเกลือนจนไม่เหลือร่องรอย “นาง
ไม่ได้ เป็ นอะไรก็ดีแล้ วขอรับ”

มุมปากของอวินชิงหยักขึน “ดูแลนางให้ ดีละ่ ” เมือพูดจบ

22
ก็ไม่รอให้ เสวียนเฟิ งตอบรับอีก นางรี บยืนขึนแล้ วเดิน
จากไป เสวียนเฟิ งนิงอึงไป เหม่อมองอวินชิงอย่างตก
ตะลึง ใบหน้ าคมคายพลันแดงซ่าน ทําไมนะ เขาจึงได้
รู้สกึ เหมือนว่านางมองเขาจนทะลุปรุโปร่งเสียแล้ ว

ชิวมูไ่ ป๋ ช่วยทําแผลให้ องครักษ์ ลบั แล้ ว องครักษ์ ผ้ นู นขา

ั
หัก ชิวมูไ่ ป๋ ก็ช่วยดามขาไว้ เรี ยบร้ อย เวลานีเห็นอวินชิง
เดินมาหา พวกเขาจะลุกขึนสอบถามว่านางเป็ นอย่างไร
บ้ าง แต่อวินชิงจึงยกมือห้ ามไม่ให้ เหล่าองครักษ์ ขยับ
เขยือน แล้ วหันไปถามชิวมูไ่ ป๋ ว่า “เป็ นอย่างไรบ้ าง”

ชิวมูไ่ ป๋ มองดูอวินชิงด้ วยแววตาอันลึกลํา พยายามสะกด

หัวใจทีสันไหว “ทําแผลให้ หมดทุกคนแล้ ว คงไม่เกิด
อาการทรุดหนักภายหลังหรอก เจ้ าวางใจได้ ” อวินชิง
23
พยักหน้ า กวาดตามองไปรอบ ๆ สถานการณ์แบบนียัง
รักษาชีวิตไว้ ได้ ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ ว สภาพการณ์ตอนนี
จึงน่าจะดีทีสุดแล้ ว “เจ้ าช่วยทําแผลให้ ดีเถอะ”

แววตาของชิวมูไ่ ป๋ ดูสบั สน ในทีสุดก็อดกลันไว้ ไม่ไหว จึง

ถามขึนด้ วยความกังวล “เจ้ า ไม่เป็ นไรใช่ไหม” อวินชิงอึง
ไป แล้ วหันกลับมามองชิวมูไ่ ป๋ ก็เห็นดวงตาดําขลับที
แฝงไว้ ด้วยความกังวล จึงยิมให้ น้อย ๆ แล้ วว่า “ข้ าไม่
เป็ นไร ขอบใจมากนะ”

เมือชิงหลวนกับหงซิวเดินมา กวาดตามองอวินชิงขึนไป
มาอยูช่ วครู
ั ่ เมือเห็นว่าคุณหนูของพวกนางเพียงแค่ดู
ขะมุกขะมอมไปเล็กน้ อยเท่านัน ไม่ได้ รับบาดเจ็บแต่
อย่างใด ก็คลายใจลงได้ ในทีสุด หงซิวตะลึงมองแล้ วอยู่
24
ๆ ก็โผเข้ ากอดอวินชิง พลางร้ องไห้ โฮ “คุณหนู คุณหนู
หงซิวตกใจแทบแย่ หงซิวยังคิดว่าจะไม่ได้ เจอคุณหนูอีก
แล้ ว...ฮือๆ...”

อวินชิงตบหลังปลอบใจหงซิว คอยลูบปลอบหงซิวทีตัว
สันเทา พร้ อมทังถอนหายใจออกมาเบา ๆ สาวใช้ คนนี
คงขวัญกระเจิงเสียแล้ ว จะว่าไปนางก็แค่เด็กสาวอายุ
สิบห้ าเท่านันเอง กลับต้ องมาพบเจอเหตุการณ์ทีน่ากลัว
ออกปานนี นางคงจะรู้สกึ รับไม่ไหว “หงซิวไม่ต้องกลัว
คุณหนูอยูน่ ี ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว......”

หมินเอ๋อร์ เงยหน้ าขึน มองเหตุการณ์ทกุ อย่างตรงหน้ า

แล้ วเม้ มปากแน่น เขาเพียงแค่มีฝ่ามือถลอก และตอนนี
ก็ทําแผลเรี ยบร้ อยแล้ ว เวลานีเจ้ าหนุ่มหัวรันเฝ้ามองทุก
25
สิงทีเกิดขึนอย่างเงียบ ๆ ราวกับว่าเขากําลังเติบโตขึนใน
เวลาเพียงชัวข้ ามคืน

“นายท่านขอรับ ตรงนีมีอะไรแปลก ๆ...”

เมือทุกคนได้ ยินดังนันก็หนั ไปมองทางต้ นเสียง

หมินเอ๋อร์ ก็หนั ไปมองตามคนอืน ๆ ด้ วย ชัวพริ บตาก็อด
ทีจะตัวสันเทิมไม่ได้ แล้ วรี บผุดลุกขึนวิงไปทางด้ าน
นัน......

26
ตอนที 79 ศพทังสิบเอ็ด

หมินเอ๋อร์ รีบวิงไป เห็นในกองหิมะนันมีชายเสือขาด

โผล่ออกมา มือก็กําเข้ าหากันแน่น สายตาแน่วแน่ ริ ม
ฝี ปากเม้ มขึนอย่างดือรัน ร่างของเขาสันเทาอย่างยากที
จะสังเกตเห็น

หงซิวเงยหน้ าขึนมอง ดวงตาเอ่อคลอไปด้ วยนําตา นาง

1
ปาดนําตาส่ง ๆ แล้ วมองตามสายตาของหมินเอ๋อร์ ไป
“คุณหนู มีคนถูกฝั งอยูต่ รงนันหรื อเจ้ าคะ”

อวินชิงเลิกคิวขึน สายตาหันไปพินิจมองทีหมินเอ๋อร์ ทัน

ใดนันก็มีแววครุ่นคิดบางอย่างวาบขึน แล้ วหันไปเห็น
ชายเสือทีโผล่ออกมาจากพืนหิมะ ก็ร้ ูสกึ ตกตะลึงขึนใน
ทันใด เกิดลางสังหรณ์ในทางร้ ายผุดขึนในจิตใจ จากนัน
ก็หนั ไปเห็นร่างเจ้ าหนุ่มทีกําลังสันระริ ก หัวคิวของนาง
ขมวดมุน่ เมือเห็นท่าทางเช่นนันของหมินเอ๋อร์ แล้ ว เกรง
ว่าคงไม่ผิดแน่

หมินเอ๋อร์ คอ่ ย ๆ เดินไปข้ างหน้ า มองพินิจชายเสือที

โผล่ออกมา มือทีสันเทาทว่าเด็ดเดียวค่อย ๆ ยืนออกไป
2
ขุดหิมะกองนัน ราวกับไม่ร้ ูสกึ ถึงความเย็นยะเยือกของ
หิมะเลยแม้ แต่น้อย

เหล่าองครักษ์ ตา่ งรวมกลุม่ กันเข้ ามา มองดูเจ้ าหนุ่ม

อย่างเงียบ ๆ ตอนแรกก็นกึ ฉงนสงสัย แต่แล้ วก็คอ่ ย ๆ
เบิกตากว้ างขึนอย่างเข้ าใจ หลังจากทีหมินเอ๋อร์ คอ่ ย ๆ
ตะกุยเอาหิมะออกไปแล้ ว ชายเสืออีกหลายตัวก็คอ่ ย ๆ
โผล่ออกมาจากเกล็ดหิมะทีกองทับถม เห็นเป็ นร่างหนึง
ในชุดชาวบ้ านทีถูกหิมะปกคลุมไว้ ก็หวนนึกไปถึงเรื องที
ขึนในหมูบ่ ้ านตรงเชิงเขา แล้ วหันมาดูสีหน้ าท่าทางของ
เจ้ าหนุ่มผู้นี ทุกคนจึงเข้ าใจขึนมาทันทีวา่ ร่างเหล่านีนัน
คงจะเป็ นศพของชาวบ้ านนันเอง

ร่างของหมินเอ๋อร์ สนเทาเป็
ั นอย่างมาก ความหวาดหวัน
3
ทีพยายามสะกดไว้ สดุ กําลังอยูใ่ นแววตา แล้ วมือก็กําเข้ า
หากันแน่น มองด้ านหลังของร่างทีนอนควําหน้ า แต่กลับ
ไม่กล้ าจะพลิกร่างนันขึนมา บริ เวณรอบข้ างต่างเงียบ
กริ บ ทุกคนกําลังรอให้ เขาพลิกร่างนันขึนมา เมือเวลา
ผ่านไปอย่างช้ า ๆ หมินเอ๋อร์ พยายามสะกดกันความรู้สกึ
ต่าง ๆ ทีกําลังพลุง่ พล่านในจิตใจ เขากัดปาก ดวงตาเจิด
จ้ าฉายแววอันเด็ดเดียว แล้ วค่อย ๆ ยืนมือไปพลิกร่าง
นันขึนมา

ทันใดนันใบหน้ าทีดูธรรมดาสามัญของคนอายุประมาณ
สีสิบก็ปรากฏขึนต่อหน้ าทุกคน หมินเอ๋อร์ จ้องมองใบ
หน้ านันอย่างละเอียดถีถ้ วน พอเห็นชัดเจนแล้ วก็คอ่ ย ๆ
ถอนหายใจออกมาเบา ๆ แต่ก็อดทีจะแสดงความรู้สกึ
เจ็บปวดใจออกมาไม่ได้ เพราะเขาเองนันก็ร้ ูจกั คนผู้นีดี

4
เขาคืออาหก คนหมูบ่ ้ านเดียวกันทีขึนเขามาหาบัวโลหิต
กับพ่อแม่ของเขาในครังนี เจ้ าหนุ่มขมวดคิวแน่น ความ
ว้ าวุน่ พลุง่ พล่านขึนในหัวใจอีกครา ร่างของอาหกอยูท่ ีนี
ถ้ าอย่างนันพ่อแม่ของเขาเล่า หรื อว่าทังคูจ่ ะ......

ทีจริ งตอนทีเห็นเสือผ้ าแบบนัน เขาเองก็พอทีจะคาดเดา

ไว้ บ้างแล้ ว แต่พอได้ เห็นกับตาจริ ง ๆ ก็อดทีจะเจ็บปวด
ใจไม่ได้ ถ้ าเป็ นเมือก่อนนัน พวกเขาก็เพียงแค่สงสัยว่า
อาจจะเกิดเรื องขึนกับพ่อแม่ แต่นนก็
ั ยงั เป็ นเพียงแค่การ
คาดเดาเท่านัน ในใจของพวกเขายังคงมีความหวังว่าทัง
คูจ่ ะยังอยูร่ อดปลอดภัย ก็จริ งทีเขาอยากจะร่วมเดินทาง
ขึนมาบนเขากับแม่นางอวินในฐานะคนนําทางนัน แต่
อีกส่วนหนึงเขาก็มีความคิดว่าจะขึนมาตามหาพ่อแม่
และพวกเพือนบ้ าน แต่ร่างของศพทีเห็นอยูต่ อ่ หน้ าต่อ

5
ตากลับทําลายความหวังทีว่าไปแล้ วจนหมดสิน ดวงตา
ของเจ้ าหนุ่มเต็มไปด้ วยความสับสนว้ าวุน่ และแฝงไว้
ด้ วยความเจ็บปวดอยูล่ กึ ๆ ร่างทีกําลังสันเทาไม่หยุด
แสดงให้ เห็นว่ากําลังหวาดหวันเพียงใด

อวินชิงและจวินเยวียเฉินเฝ้ามองสภาพอารมณ์ทีเปลียน
ไปของเจ้ าหนุ่มอยูต่ ลอดเวลา เมือเห็นสีหน้ าท่าทางที
เริ มจากความคาดหวัง ไปสูค่ วามโกรธแค้ น ความเจ็บ
ปวด ไปจนถึงความหวาดหวัน ก็อดทีจะทอดถอนใจไม่
ได้ จะว่าไปแล้ วเขานันก็เป็ นแค่เด็กหนุ่มอายุสบิ เจ็ดสิบ
แปดเท่านันเอง คิดได้ เช่นนันจึงดึงร่างทีสันเทาของเจ้ า
หนุ่มเข้ ามาโอบกอดไว้ แล้ วพูดขึนอย่างอ่อนโยนว่า “เข้ ม
แข็งไว้ นะ พวกเราจะช่วยเจ้ าตามหาเอง”

6
แม้ หมินเอ๋อร์ จะตะลึงจนนิงไป แต่ก็ไม่ได้ ปฏิเสธเมืออวิน
ชิงเข้ ามาใกล้ ชิด เพียงแต่เอนร่างพิงซบกับอ้ อมอกทีสงบ
เยือกเย็นนัน ราวกับว่าภายในร่างทีดูบอบบางอ้ อนแอ้ น
นันมีพลังมหาศาลทีจะช่วยปลอบประโลมหัวใจของเขา
ให้ สงบลงได้ หมินเอ๋อร์ จงึ ค่อย ๆ สะกดอารมณ์โกรธ
แค้ นทีพลุง่ พล่านลง และทําจิตใจให้ สงบ

เมือเจ้ าหนุ่มเงยหน้ าขึน แววตาของเขาจึงมีประกายแน่ว

แน่อย่างทีไม่เคยมีมาก่อน “ขอบคุณแม่นางอวิน” พ่อแม่
ยังคงรอคอยเขาอยู่ เขาจึงไม่อาจทีจะทําตัวอ่อนแอได้
แม้ ผลลัพธ์อาจออกมาไม่เป็ นไปดังคาดหวัง แต่เขาก็
พร้ อมทีจะเผชิญมันอย่างเข้ มแข็ง

อวินชิงพยักหน้ า แล้ วหันไปพยักพเยิดกับจวินเยวียเฉิน

7
จวินเยวียเฉินเองก็ดเู หมือนจะเข้ าใจในความคิดของอวิน
ชิงดี เมือนางเดินไปหาหมินเอ๋อร์ เขาจึงยืนอยูอ่ ีกด้ าน ไม่
ได้ เข้ าไปขัดขวาง เมือเห็นอวินชิงดึงตัวของเจ้ าหนุ่ม
มากอดไว้ ก็เพียงแต่เลิกคิวเล็กน้ อยเท่านัน สายตาทีมอง
ไปยังนางเปี ยมด้ วยความรักใคร่ ยามนีเห็นนางส่งสาย
ตามาจึงพยักหน้ า จากนันจึงทําสัญญาณมือ เหล่า
องครักษ์ ก็กระจายกําลังกันออกไปค้ นหาบนพืนทีแถบนี

“ขอบคุณแม่นางอวิน หมินเอ๋อร์ ก็อยากออกไปตามหา

พ่อแม่ด้วย” เจ้ าหนุ่มลุกขึน สายตาของเขาแน่วแน่ พอ
ขาดคําก็หนั หลังแล้ วเดินจากไป

8
อวินชิงมองตามเจ้ าหนุ่ม สายตาเปี ยมไปด้ วยแววชืนชม

“อวินเอ๋อร์ เมือครู่เกิดอะไรขึนกันแน่” จวินเยวียเฉินมอง

ดูอวินชิงด้ วยแววตาอ่อนโยน ถึงเวลานีค่อยได้ ออกปาก
ถามสิงทีติดค้ างในใจ อยู่ ๆ ทําไมภูเขาหิมะนันจึงเกิด
เหตุหิมะถล่มขึนมาได้ ยามนีเมือนึกถึงคลืนหิมะสีเงินอัน
คลุ้มคลัง ก็ยงั ชวนให้ ร้ ูสกึ ขวัญผวาไม่หาย

อวินชิงหันไปมอง ดวงตาสงบเยือกเย็นมองสบเข้ ากับ

ดวงตาทีแวววาวราวกับลูกแก้ วของจวินเยวียเฉิน นาง
เห็นความหวาดหวันทีซ่อนลึกอยูใ่ นสายตานันได้ อย่าง
ชัดเจน อยู่ ๆ ภาพงดงามเมือครู่ก็ผดุ ขึนเบืองหน้ า แวว
ตานางจึงหม่นแสงลง สองแก้ มแดงซ่าน ความอบอุน่
9
ซาบซ่านขึนในหัวใจ “อืม ก็แค่โจรชัวไม่กีคนมาก่อกวน
น่ะ จัดการไปหมดแล้ ว” นางรู้ดีวา่ เขาคงจะพยายาม
ซักไซ้ จนกว่าจะได้ ร้ ู แต่นางก็เพียงแค่บอกเขาไปเรี ยบ
เท่านัน ๆ

เช่นนันสีหน้ าของจวินเยวียเฉินกลับขรึมลง เขากวาดตา

มองไปตามร่างกายของเหล่าองครักษ์ และองครักษ์ ลบั
ร่องรอยอาการบาดเจ็บทีเห็นได้ ชดั บอกเขาจนหมดแล้ ว
สถานการณ์ทีเกิดขึนจริ งจึงไม่น่าจะเป็ นแค่โจรสองสาม
คนบุกมาก่อความวุน่ วาย ดวงตาทีเยือกเย็นหรี ลง มี
ประกายอันตรายวาบขึน ดูแล้ วคนพวกนันคงอดรนทน
ไม่ไหวแล้ วสินะ ถึงได้ ลงมือเช่นนี

แต่เขาก็ไม่น่าจะมองพลาดว่าผิวแก้ มขาวนวลของอวิน
10
ชิงมีสีแดงซ่านปรากฏขึน ในใจก็พลันเกิดความหวันไหว
ขึนมา แววเยือกเย็นในดวงตาจึงราลง ใบหน้ าหล่อ
เหลาปรากฏรอยยิมขึนน้ อย ๆ คนพวกนันอยากจะมาก็
มาเถอะ นับจากนีไปเขาจะอยูข่ ้ างกายนางไม่ให้ หา่ งสัก
คืบศอก จะไม่ให้ คนพวกนันได้ ฉวยโอกาสอย่างนีอีก จน
เมือเขาก้ มหน้ าลงมองดูใบหน้ าเล็ก ๆ น่ารักในอ้ อมแขน
ใบหน้ าหล่อเหลาจึงแฝงไปด้ วยความเครี ยดขรึม หัวคิว
ขมวดมุน่ สายตาเหม่อมองออกไปไกล

ทว่าสรรพสิงในโลกล้ วนผันแปร ไม่อาจควบคุมให้ เป็ นได้

ดังใจหวัง บางเรื องทีเกิดก็เหลือวิสยั จะคาดเดาได้ สุดที
จะเตรี ยมรับมือ

11
แทบไม่ต้องพูดว่าคนของจวินเยวียเฉินนันปฏิบตั ิงานได้
อย่างแข็งขันยิงนัก ไม่นานก็พบศพทังสิบเอ็ดศพถูกฝั ง
อยูใ่ นกองหิมะ และในจํานวนเหล่านันก็มีศพพ่อและแม่
ของหมินเอ๋อร์ รวมอยูด่ ้ วย

หมินเอ๋อร์ คกุ เข่าลงตรงข้ างศพ ดวงตาของเขาแดงกํา

เม้ มปากไว้ แน่นอย่างดือรันไม่ร้องออกมาสักคํา แต่
ความทุกข์โศกทีแผ่รอบกายนันกลับชัดเจนจนไม่อาจที
จะมองผ่านได้ หากใครมาเห็นเข้ าก็คงรู้ได้ วา่ ในใจเขา
เจ็บปวดเพียงใด

อวินชิงลอบถอนหายใจออกมา มองดูศพทังสิบเอ็ดศพ
ตรงหน้ า คนพวกนีคงเป็ นคนทีหมินเอ๋อร์ อยากจะ
12
มาตามหา ดูทา่ แล้ วเหตุหิมะถล่มครังนีคงทําให้ ศพของ
พวกเขาปรากฏออกมา

นิงงันกันไปเนินนาน บนเขาหิมะมีเพียงเสียงลมพัดอู้ แม้

แสงตะวันจะดูอบอุน่ ทว่าต่างคนต่างรู้สกึ หนาวเยือกไป
ทัวทังตัว

อยู่ ๆ เจ้ าหนุ่มก็เดินเข้ าไปหาพวกอวินชิงแล้ วคุกเข่าลง

ร่างแบบบางหยัดกายเหยียดตรง อวินชิงเลิกคิวขึนอย่าง
แปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ พดู อะไรออกมา มีเพียงดวงตาทีฉาย
แววเข้ าใจเท่านัน เขาคงตัดสินใจแล้ ว หมินเอ๋อร์ ก้มลง
โขกศีรษะคารวะพวกอวินชิงสามครังด้ วยความเคารพ
อวินชิงกับจวินเยวียเฉินเพียงมองดูแต่ไม่ได้ ห้ามปราม
แต่อย่างใด รอดูวา่ เขาจะทําอะไรต่อไป
13
“หมินเอ๋อร์ ขอขอบคุณแม่นางอวินและนายท่านทุกท่าน
ทีได้ ช่วยดูแลข้ าตลอดทางทีเดินมา ขอขอบคุณนายท่าน
ทุกท่านและพี ๆ องครักษ์ ทีเอือเฟื อให้ ความช่วยเหลือ
หมินเอ๋อร์ ไม่อาจทดแทนได้ หมด เดิมทีข้าอยากช่วยแม่
นางอวินตามหาบัวโลหิต แต่บดั นีคงต้ องขอกลับคําแล้ ว
ขอแม่นางอวินและนายท่านทุกท่านได้ โปรดให้ อภัยด้ วย
ทีหมินเอ๋อร์ ไม่อาจสามารถรักษาสัญญาได้ ” เจ้ าหนุ่มคุก
เข่าเหยียดกายตรง นําเสียงแน่วแน่ไม่มีแม้ แต่ความหวัน
ไหว

จวินเยวียเฉินทําท่าบอกให้ องครักษ์ ทีอยูข่ ้ าง ๆ ช่วยประ

คองหมินเอ๋อร์ ให้ ลกุ ขึนยืน แล้ วบอกว่า “ไม่เป็ นไร ข้ าเข้ า
ใจความรู้สกึ ของเจ้ าดี เจ้ านําร่างของพ่อแม่และชาว

14
บ้ านกลับลงไปจัดการศพให้ เหมาะสมเถอะ ข้ าจะให้ คน
ช่วยเจ้ านําลงไป”

“ขอบพระคุณนายท่าน แต่วา่ ...” “ไม่ต้องมากความ เรื อง

มาถึงขันนีแล้ ว เจ้ าคนเดียวจะจัดการอย่างไรไหว” ราว
กับรู้แล้ วว่าหมินเอ๋อร์ จะพูดอะไรออกมา ไม่ต้องรอให้
หมินเอ๋อร์ พดู จนจบ อวินชิงก็ชิงตัดบทเขาขึนมาเสียก่อน

หมินเอ๋อร์ ตะลึงจนนิงอึงไป เขารู้ดีวา่ การตามหาบัว

โลหิตสําคัญสําหรับแม่นางอวินเพียงใด มีคนไว้ คอยช่วย
ยิงมากย่อมจะดีกว่า หากเวลานีเขายืมคนไป การ
ตามหาบัวโลหิตจะมิยิงประสบความยากลําบากหรื อ แต่
พอหันไปมองร่างทังสิบเอ็ดทีอยูข่ ้ างหลัง หัวคิวของเขาก็
ขมวดมุน่ ในทีสุดก็จําต้ องหุบปากไม่พดู อะไร
15
อวินชิงชังนําหนักในใจไว้ แล้ ว ครังนีองครักษ์ ของนาง
และองครักษ์ ลบั ของจวินเยวียเสียล้ วนประสบเหตุ
ถูกลอบทําร้ าย โดยเฉพาะองครักษ์ ผ้ นู นที
ั ขาหักจากเหตุ
หิมะถล่ม แม้ จะช่วยไว้ ได้ ทนั เวลา แต่ในระยะเวลาใกล้ ๆ
นีไม่อาจเดินได้ สะดวก ก็ประจวบเหมาะแล้ วทีจะให้ พวก
เขาลงเขาไปกับหมินเอ๋อร์ ด้ านหนึงได้ ช่วยหมินเอ๋อร์ อีก
ด้ านพวกเขาก็ได้ ลงจากเขาไปรักษาตัวให้ หายดีเสียก่อน

เมือเห็นหมินเอ๋อร์ ไม่ยืนกรานอีก เช่นนัรอวินชิงก็สงการ

ั
ตามทีตัดสินใจไว้ แล้ ว พอองครักษ์ และองครักษ์ ลบั ได้ ยิน
ว่าอวินชิงจะให้ พวกเขาลงจากเขาไป ก็ตา่ งไม่ยอมตอบ
รับ พวกเขาต่างมาเพือปกป้องนาง จะให้ พวกเขาทิงนาย
แล้ วหนีเอาตัวรอดกลางคันได้ อย่างไร แต่เมืออวินชิงยืน

16
กรานอีกครัง ทุกคนต่างก็ต้องน้ อมรับ องครักษ์ ทีบาด
เจ็บไม่มากจะยังคงอยูต่ อ่ เพือค้ นหาบัวโลหิต ส่วน
องครักษ์ ลบั ผู้นนที
ั ขาหักในทีสุดก็ต้องยอมน้ อมรับคําสัง
ติดตามองครักษ์ กลุม่ นันลงเขาไปด้ วยกัน

......

ในทีสุดพวกหมินเอ๋อร์ ก็ลงเขาไปก่อนทีตะวันจะตกดิน
เมือเพิงผ่านเหตุการณ์น่าตืนตกใจมา พวกอวินชิงจึงต้ อง
หยุดพักเสียก่อน จึงพากันหาทีกําบังลมอันเหมาะสม
แล้ วตังค่ายพักแรม

17
อวินชิงไม่ได้ ถามอันใดเกียวกับเหล่าองครักษ์ ทีเพิง
ปรากฏตัวในภายหลัง วันนีแค่ได้ เห็นนางก็ร้ ูแล้ วว่าคน
เหล่านีน่าจะเป็ นคนทีจวินเยวียเฉินจัดหามา แต่หากดู
จากนิสยั ของเขาแล้ ว เหตุใดจึงไม่จดั หามาแต่เนิน ๆ เล่า
คิดแล้ วคนเหล่านีน่าจะขึนมาค้ นหาบัวโลหิตบนภูเขา
หิมะก่อนหน้ านีนานแล้ ว เช่นนันนางจึงยิงรู้สกึ ซาบซึงใจ
มากขึนกับสิงทีจวินเยวียเฉินทําให้

ตังแต่เหลียนเอ๋อร์ ได้ รับการช่วยเหลือ เสวียนเฟิ งก็มาอยู่

เคียงข้ างเหลียนเอ๋อร์ ตลอดเวลา คอยดูแลระมัดระวังใส่
ใจ แม้ ภายหลังชิงหลวนกับหงซิวจะขอเข้ ามารับช่วงต่อ
แต่ก็ล้วนถูกเขาบอกปั ดออกไป อวินชิงไม่มีทา่ ทีใด ๆ
18
เกียวกับเรื องนี เพียงแค่สงให้
ั เขาคอยดูแลนางให้ ดี ชิง
หลวนเพียงแต่มองดูเขาด้ วยแววตาลําลึกเพียงแวบเดียว
แล้ วถอนสายตากลับมา ในเมือคุณหนูยกให้ เขาดูแล ก็
ให้ เขาเป็ นคนดูแลไปเถิด มีเพียงหงซิวทีมองดูเสวียนเฟิ ง
ผู้มีสีหน้ าจริ งจังด้ วยแววตาสับสน เหมือนจะเข้ าใจบ้ าง
แต่ก็เหมือนจะไม่เข้ าใจ สุดท้ ายจําต้ องปล่อยวางเรื องนี
ไว้ ก่อน ในเมือทังคุณหนูและชิงหลวนต่างก็บอกว่าไม่
เป็ นไร เฉพาะหน้ านีนางก็คงต้ องเชือไว้ ก่อนว่าไม่เป็ นไร

ท่าทีแปลก ๆ ของเสวียนเฟิ งทีมีตอ่ เหลียนเอ๋อร์ ชิวมูไ่ ป๋

เองก็มองเห็น เขาออกจะลังเลสับสน ในใจเหมือนว่าพอ
จะเข้ าใจท่าทีทีไม่เป็ นมิตรอย่างไม่มีเหตุผลก่อนหน้ านี
ของเสวียนเฟิ งขึนมาบ้ างแล้ ว บัดนีจึงตัดสินใจแล้ วว่า

19
จากนีไปจะอยูห่ า่ ง ๆ เพียงแต่เขายังรู้สกึ แปลกใจว่าสอง
คนนีเกิดไปถูกตาต้ องใจกันตังแต่เมือใดกันนะ

20
ตอนที 80 พิษหลีซังกําเริบ

ราตรี เยือกเย็นราวกับสายนํา เสียวจันทราโค้ งงามดุจ

ตะขอ

คืนหิมะกระหนํามักนํามาซึงรุ่งอรุณทีหนาวเหน็บเป็ น
พิเศษ ในกระโจมพักแรม มีเพียงมุกราตรี ไม่กีเม็ดทีกําลัง
ส่องแสงเรื องรองขับไล่ความมืดมิด
1
คําคืนซึงเดิมทีเงียบสงัด กลับมีเสียงทีไม่สอดประสาน
กันดังขึน ชวนให้ รวดร้ าวใจยิงนัก

เอ้ าเฉินทีนอนหลับอย่างสงบ อยู่ ๆ ก็หายใจรัวเร็ว รอย

ปื นสีดําซ่านขึนบนใบหน้ าน่ารักอย่างช้ า ๆ ร่างน้ อย ๆ
กําลังสันระริ ก ดวงตาประดุจลูกแก้ วจ้ องมองอวินชิง ใน
นันมีนําตาเอ่อคลอเต็มไปด้ วยความทุกข์ทน

หัวใจของอวินชิงบีบคัน อาการนีนางรู้จกั ดี ทันใดนัน

หัวใจจึงเหมือนถูกบีบจนเจ็บปวดแทบหายใจไม่ออก นี

2
คืออาการพิษหลีซงั กําเริ บ พิษหลีซงั กําลังกลับมากลืน
กินอวัยวะแล้ วหรื อ ไม่ใช่วา่ ถูกสะกดไว้ แล้ วอย่างนันหรื อ
ทําไมถึงได้ ......ฉับพลันความเจ็บปวดก็บีบรัดหัวใจ รู้สกึ
เจ็บปวดจนไม่อาจต้ านทานไหว

เมือจวินเยวียเฉินเห็นสีหน้ าอวินชิงทีดูแปลกพิกล ก็
เหลือบไปมองสีหน้ าของเอ้ าเฉิน ยามนีสีหน้ าของเขาก็
เริ มถอดสี รี บเดินไปอยูข่ ้ างกายของนาง ประกบมือข้ าง
หนึงไว้ บนอกของเอ้ าเฉิน หันไปตะโกนเรี ยกชิวมูไ่ ป๋ ที
กําลังรักษาอาการบาดเจ็บของตัวเองอยู่ “ชิวมูไ่ ป๋ มานี
เร็ว” แล้ วหันไปพูดกับอวินชิง “อวินเอ๋อร์ ส่งเอ้ าเฉินมาให้
ข้ า” เนืองจากชิวมูไ่ ป๋ ถูกกําลังภายในของจวินเยวียเฉิน
ซัดกระแทกจนร่างกายภายในได้ รับบาดเจ็บ เวลานีจึง
กําลังนังเดินลมปราณ ไม่อาจให้ มีสงภายนอกมารบกวน
ิ

3
ได้ แต่เวลานีจวินเยวีนเฉินไหนเลยจะคํานึงถึงเรื องนี อีก
อย่างเขาก็เชือว่าหากได้ รับการรักษาจากชิวมูไ่ ป๋ แล้ วก็
คงไม่เป็ นไรแน่

อวินชิงเงยหน้ าขึน เห็นสีหน้ าสงบเยือกเย็นของจวินเยวีย

เฉิน ใจทีเจ็บปวดก็เหมือนได้ รับการปลอบประโลม ดูทา่
แล้ วเขาคงคิดวิธีรับมือไว้ แล้ ว นางพยักหน้ าอย่างเคร่ง
เครี ยดแล้ วส่งตัวเอ้ าเฉินให้ กบั จวินเยวียเฉิน

“เหลียนเอ๋อร์ พาคุณหนูของเจ้ าออกไปก่อน” ด้ านหนึง

จวินเยวียเฉินก็กําลังเดินกําลังภายในต่อ พลางร้ องสังเห
ลียนเอ๋อร์ ทีมองดูเหตุการณ์อย่างตกตะลึงอยูน่ านแล้ ว

4
เหลียนเอ๋อร์ ตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้ าทีได้ เห็น เมือตืน
มาก็เห็นภาพเหตุการณ์ทงหมด
ั สีหน้ าท่าทางทุกข์
ทรมานของคุณชายน้ อยเหมือนกับหนามแหลมทิมแทง
ตาและหัวใจของนาง แม้ ไม่ร้ ูวา่ เกิดเรื องเหล่านีขึนได้
อย่างไร ทว่านางก็อยากจะให้ ตวั เองเป็ นคนทีนอนเจ็บ
อยูต่ รงนัน แบกรับความเจ็บปวดแทนคุณชายน้ อย

นําตาของนางเอ่อคลอ เมือได้ ยินทีจวินเยวียเฉินสัง นาง

ก็หนั ไปมองอวินชิงอย่างไม่ร้ ูตวั ก็เห็นสีหน้ าของอวินชิงดู
ร้ อนใจ เหลียนเอ๋อร์ ก็ตกตะลึงขึนมา นางยิงรู้สกึ สงสาร
คุณหนูจบั ใจ ท่าทีของคุณหนูมกั จะดูสงบเยือกเย็นเสมอ
มา การทีคุณชายน้ อยได้ รับพิษคงเป็ นความเจ็บปวดที
ใหญ่หลวงเหลือประมาณสําหรับคุณหนูแล้ ว คิดได้ ดงั

5
นันนางจึงรี บเช็ดนําตาแล้ วบอกว่า “คุณหนู เหลียนเอ๋อร์
จะประคองคุณหนูออกไปรอข้ างนอก คุณชายน้ อยจะไม่
เป็ นอะไรหรอกเจ้ าค่ะ”

อวินชิงส่ายหน้ า เม้ มริ มฝี ปากแน่น อาการของเอ้ าเฉิน

ตอนนีนางจะวางใจลงได้ อย่างไร ต่อให้ ต้องเจ็บปวดใจ
ยิงกว่านี แต่ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึน นางก็จะอยูเ่ คียงข้ าง
เขา

เหลียนเอ๋อร์ กลันนําตาเอาไว้ ไม่อยูอ่ ีกต่อไป หยดนําตา

วาววามไหลร่วงลงมา พยายามสะกดกลันไม่ให้ ตวั เอง
ปล่อยโฮออกมา ทว่าเสียงสะอืนกลับยิงชวนให้ สะเทือน
ใจ เสวียนเฟิ งยืนอยูข่ ้ างหลังเหลียนเอ๋อร์ คอยลูบหลัง
ปลอบใจ หัวคิวขมวดมุน่ สายตาทีมองดูเอ้ าเฉินและเจ้ า
6
นายของตนเต็มไปด้ วยความกังวลใจ

ชิงหลวนตกใจ เพียงเหลือบมองแวบเดียวก็ร้ ูแล้ วว่าเป็ น

อาการพิษหลีซงั กําเริ บ นางจึงค่อย ๆ เดินมาข้ างกายขอ
งอวินชิง “คุณหนูวางใจเถอะเจ้ าค่ะ มีหวังเจ้ าสําราญกับ
ท่านหมอเทวดาชิวอยูด่ ้ วย คุณชายน้ อยจะต้ องไม่เป็ น
อะไร ชิงหลวนจะไปอยูข่ ้ างนอกเป็ นเพือนคุณหนู ดีไหม
เจ้ าคะ”

เจตนาของจวินเยวียเฉินมีหรื อทีอวินชิงจะไม่เข้ าใจ เขา

ไม่อยากให้ นางได้ เห็นภาพอันโหดร้ ายนี ไม่อยากให้ นาง
เป็ นกังวล แต่ร่างทีนอนอยูต่ รงนันคือลูกชายของนาง
ยามนีเขากําลังได้ รับความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัส ใน
7
ฐานะแม่ นางจะทอดทิงเขาไปไกลได้ อย่างไร นางเองก็
อยากอยูเ่ คียงข้ างเขา ต่อให้ นางไม่สามารถรับความเจ็บ
ปวดทุกข์ทรมานแทนได้ แต่อย่างน้ อยก็ยงั อยากจะมอง
ดูเขารับความเจ็บปวดให้ เต็มตา ต่อไปจะได้ ให้ คนเหล่า
นันทีทําให้ ลกู ชายนางต้ องได้ รับความทุกข์ทรมานชดใช้
กลับคืนมาเป็ นทบทวี

“ข้ าไม่เป็ นไร ข้ าอยากอยูเ่ ป็ นเพือนเอ้ าเฉิน” นําเสียง

เยือกเย็นสุขมุ แฝงด้ วยความเด็ดเดียวทีไม่อาจสันคลอน

ชิงหลวนเห็นดังนันก็ไม่พดู อะไรอีก แล้ วหลบไปยืนเงียบ

ๆ รวมกับพวกเหลียนเอ๋อร์ และหงซิว เฝ้ามองอาการของ
เอ้ าเฉินอย่างเคร่งเครี ยด อันทีจริ งพวกนางเองก็ไม่อาจ
วางใจเรื องคุณชายน้ อยได้ เหมือนกัน
8
จวินเยวียเฉินเหลือบมามอง ดวงตาแวววาวราวลูกแก้ ว
ของเขาซ่อนแฝงความปั นป่ วนอันเจ็บปวด ถอนหายใจ
ออกมาเบา ๆ แล้ วไม่พดู อะไรอีก กําลังภายในทีฝ่ ามือ
หลังไหลเข้ าสูร่ ่างกายเอ้ าเฉินดุจสายนํา สะกดพิษหลีซงั
ทีกําลังจะออกฤทธิกัดกร่อนอวัยวะภายในอย่างสุดกําลัง

ชิวมูไ่ ป๋ ทีกําลังเดินกําลังภายในเพือรักษาอาการบาดเจ็บ
อยู่ ๆ ก็ได้ ยินเสียงของจวินเยวียเฉิน หัวใจของเขาก็พลัน
เต้ นกระตุก เรื องทีทําให้ อารมณ์ความรู้สกึ จวินเยวียเฉิน
ปั นป่ วนได้ เวลานีคงมีเพียงเรื องเดียวเท่านัน ต้ องเกิด
อะไรขึนกับเอ้ าเฉินแน่ เขาจึงรี บสะกดปราณทีปั นป่ วน
เก็บกระบวนท่าแล้ วลุกขึน รี บสาวเท้ าเข้ าไปหาอวินชิง
พอเห็นอาการของเอ้ าเฉิน คิวก็ขมวดมุน่ เป็ นไปอย่างที

9
เขาคาดไว้ จริ ง ๆ เวลานีจึงไม่อาจรอช้ า เขารี บหยิบเข็ม
เงินมาแล้ วจัดการแทงลงไป จวินเยวียเฉินเองก็ไม่อยูเ่ ฉย
ส่งกําลังภายในจากฝ่ ามือเข้ าไปในร่างกายเอ้ าเฉินเรื อย
ๆ ไม่ขาดสาย

สีหน้ าของเอ้ าเฉินดูเจ็บปวดแสนสาหัส รอยดําค่อย ๆ

แผ่ซา่ นบนใบหน้ าเล็ก ๆ นําตาดุจไข่มกุ ไหลร่วงจากดวง
ตาวาววาม ร่างเล็ก ๆ สันเทิมไม่หยุด เหงือผุดพราวจน
ชุ่มเสือตัวเล็ก ๆ ชิวมูไ่ ป๋ ไม่ลงั เลแม้ แต่น้อย แทงเข็มลง
ไปอย่างว่องไว ใช้ วิชาฝั งเข็มสะกดจุดทีเขาเชียวชาญ
ถ่ายทอดกําลังภายในเข้ าไปในเข็ม เข็มแต่ละเล่มก็แทง
ลงตรงจุดสําคัญทัวร่างเอ้ าเฉินอย่างรวดเร็ว

10
เวลาเคลือนผ่านไปอย่างไม่ทนั รู้เนือรู้ตวั หน้ าผากของจวิ
นเยวียเฉินมีเหงือเม็ดเล็ก ๆ ผุดพราว แต่มือยังคงไม่หยุด
ส่งกําลังภายในอันบริ สทุ ธิเข้ าสูร่ ่างกายเอ้ าเฉิน มือที
แทงเข็มของชิวมูไ่ ป๋ สันน้ อย ๆ วิชาฝั งเข็มนีทําให้ ต้องใช้
กําลังภายในไม่น้อยเลย เวลานันเมืออาจารย์ถ่ายทอด
วิชานีให้ ก็ได้ บอกแล้ วว่าหากควบคุมไม่ได้ ก็ห้ามใช้ ไม่
เช่นนันจะทําให้ ทงคนไข้
ั และตัวเองต้ องบาดเจ็บ แต่บดั นี
สถานการณ์กําลังอยูใ่ นช่วงหน้ าสิวหน้ าขวาน เขาจําเป็ น
ต้ องนําวิชานีออกมาใช้ ไม่เช่นนันหากพิธหลีซงั ออกฤทธิ
แล้ ว เกรงว่าเจ้ าตัวน้ อยจะรับไม่ไหว ร่างกายเขาเองก็ได้
รับบาดเจ็บภายในไม่น้อย หากไม่ใช่เพราะว่าตัวเขาเอง
เป็ นหมอเทวดา จึงช่วยเหลือตัวเองไว้ ได้ ทนั เวลา เกรงว่า
บัดนีผลทีเกิดลงไม่ใช่แค่เพียงการบาดเจ็บภายในเท่านี
แน่ แต่ถงึ จะเป็ นเช่นนี เมือต้ องเผชิญหน้ ากับพิษหลีซงั
11
อันร้ ายกาจ เขาก็ยงั รู้สกึ ว่าต้ องใช้ พลังไปไม่น้อยเลยที
เดียว เหงือบนใบหน้ าไหลหยดลงมา ชิวมูไ่ ป๋ รวบรวม
สมาธิไว้ มนั แทงเข็มอย่างว่องไวด้ วยความชํานาญ เพียง
ชัวพริ บตาเข็มเงินก็สง่ ประกายวูบวาบภายใต้ แสงเรื อง ๆ
ของมุกราตรี

อวินชิงเฝ้ามองดูอาการของเอ้ าเฉิน ความเจ็บปวดเผา

ผลาญภายในใจจนเจ็บปวดเหมือนจะแตกสลาย รอย
ดําบนใบหน้ าของเอ้ าเฉินค่อย ๆ เหือดหายไป ร่างเล็ก ๆ
สงบนิงลง หัวใจทีตึงเครี ยดของอวินชิงก็คอ่ ย ๆ คลายลง
ด้ วย นางถอนหายใจออกมาเบา ๆ ทว่าความรู้สกึ เจ็บ
ปวดใจก็ยงั คงรุมเร้ าอยูเ่ นินนาน มือทีกําแน่นค่อย ๆ
คลายออก มือทีสันเทารับเอ้ าเฉินมาอุ้มไว้ แนบอก ตอนนี
อวินชิงถึงพบว่าเสือผ้ าของนางเปี ยกชุ่มไปหมดเสียแล้ ว

12
“อวินเอ๋อร์ เอ้ าเฉินไม่เป็ นไรแล้ ว เจ้ าวางใจได้ ” จวินเยวีย
เฉินถอนหายใจ นําเสียงปลอบประโลมฟั งดูออ่ นล้ า แฝง
ไว้ ด้วยความเป็ นห่วงในตัวอวินชิงไม่คลาย ครังนีนับว่า
รอดพ้ นจากความตายมาได้ อย่างหวุดหวิด พลังของเขา
รวมกับชิวมูไ่ ป๋ ช่วยยับยังพิษหลีซงั ไว้ ได้

ชิวมูไ่ ป๋ ถอนหายใจอย่างแรงแล้ วทรุดลงนัง ยกมือขึน

ปาดเหงือบนหน้ าผาก ดีทีสะกดพิษไว้ ได้ หากช้ าไปเพียง
ครู่เดียว และเกิดอะไรขึนกับเจ้ าเด็กน้ อยก็เป็ นเพราะเขา
นีแหละ ทว่าทันใดนันอยู่ ๆ ชิวมูไ่ ป๋ ทีกําลังก้ มหน้ าปาด
เหงือก็ร้ ูสกึ ได้ ถงึ สายตาเยือกเย็นอันดุดนั ทีจ้ องมองมา
ราวกับว่าสายตานันทะลุทะลวงเสือผ้ าเข้ ามาถึงหัวใจได้
กระนัน เขาตืนตระหนก และรู้สกึ หนาวเยือกขึนมาทันที

13
เมือเงยหน้ าขึนก็สบสายตาอันเยือกเย็นของอวินชิงเข้ า
อย่างพอดิบพอดี มือทีปาดเหงือหยุดชะงักลง รู้สกึ เสียว
สันหลังวาบ กระตุกมุมปากฉีกยิมอย่างยากเย็น “ก็...
คุณ...คุณชายน้ อยไม่เป็ นอะไรแล้ วนี” อดทีจะแอบถอน
หายใจไม่ได้ ตัวเขาเป็ นถึงหมอเทวดาผู้มีเกียรติมาชัว
ชีวิต ผู้อืนมีแต่จะหาทางเข้ ามาประจบประแจง อยู่ ๆ ชือ
เสียงเหล่านันก็กลับกลายเป็ นสิงไร้ คา่ ตังแต่เมือใดก็ไม่ร้ ู
เพียงแค่ถกู จ้ องหน้ าเขม็งเข้ าทีเดียว ตัวเขานันกลับต้ อง
กลัวจนหัวหด

อวินชิงไม่พดู อะไร ดวงตาทีเยือกเย็นจับจ้ องไปทีชิวมูไ่ ป๋

ชิวมูไ่ ป๋ ทีถูกจ้ องตรง ๆ นันก็ถงึ กับนึกสยองขึนมา เหงือ
เย็นไหลออกมาจากหน้ าผากอีกรอบ สายตานันมีพลัง

14
กดดันอย่างน่ากลัว เขาจึงค่อย ๆ หันไปส่งสายตาขอ
ความช่วยเหลือจากจวินเยวียเฉิน

จวินเยวียเฉินถอนหายใจออกมาเบา ๆ เขายืนมือไปรัง
ตัวอวินชิงไว้ แล้ วพูดขึนอย่างอ่อนโยน “อวินเอ๋อร์ ใจเย็น
ๆ ก่อน อีกประเดียวข้ าจะเล่าให้ ฟัง” ในทีสุดสิงทีเขานึก
กังวลใจก็เกิดขึนจนได้ เดิมทีคิดว่าจะตามหาบัวโลหิตให้
พบโดยเร็ว เรื องราวทังหมดก็จะคลีคลาย จะได้ ไม่ต้อง
ให้ นางรับรู้ นางจะได้ ไม่เป็ นกังวลอีก แต่ไม่คิดว่าสุดท้ าย
แล้ วก็ไม่อาจปิ ดบังไว้ ได้ พิษหลีซงั ก็เกิดกําเริ บขึนมาเสีย
ก่อน

อวินชิงนึกหวาดหวันขึนมา คําพูดของจวินเยวีนเฉินทํา
ให้ นางไม่สบายใจนัก เม้ มปากเข้ าหากันแน่น รอฟั งคํา
15
ตอบจากจวินเยวียเฉินอยูเ่ งียบ ๆ

จวินเยวียเฉินรู้สกึ ทุกข์ใจ เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ

ทําทีให้ ชิวมูไ่ ป๋ เป็ นคนเล่า ชิวมูไ่ ป๋ ตกตะลึง ไม่คิดว่าสุด
ท้ ายแล้ วก็เป็ นเขาทีต้ องเล่าเสียเอง เช่นนันจึงเหลือบตา
มองอวินชิงครังหนึง สีหน้ าเครี ยดขรึมทําให้ เขาถึงกับใจ
สันไปด้ วยความกลัวอีกครัง รี รออยูค่ รู่หนึง หากเล่าไป
แล้ ว ดีไม่ดีผ้ หู ญิงคนนันจะกระโจนเข้ ามาฆ่าเขาหรื อ
เปล่านะ แต่ก็เข้ าใจว่าคราวนีคงปิ ดบังต่อไปไม่ได้ อีก
แล้ ว ดังนันจึงสูดลมหายใจเข้ าลึก ๆ แล้ วเล่าทุกสิงทีเขา
ทังสองกังวลใจและยังกังขาให้ นางฟั งทังหมด

จากสิงทีชิวมูไ่ ป๋ บรรยายมา ทุกคนทีได้ ฟังก็ตา่ งก็พลอยมี

16
สีหน้ าเคร่งเครี ยดไปด้ วย แววตาดูตืนตระหนก มองดูชิ
วมูไ่ ป๋ อย่างไม่อยากจะเชือ

“เรื องก็เป็ นเช่นนี การทีเอ้ าเฉินตืนขึนมาไม่อาจเรี ยกได้

ว่าเป็ นเรื องดี แม้ ข้าไม่ร้ ูวา่ อะไรทีสะกดพิษหลีซงั ไว้ แต่
เห็นได้ ชดั ว่าเมือเอ้ าเฉินหลับ พิษหลีซงั จะถูกสะกดไว้
ทว่านับตังแต่เอ้ าเฉินตืนขึนมา พลังทีสะกดพิษก็ออ่ นลง
เรื อย ๆ อาการพิษกําเริ บจึงเกิดขึนตามมา” ชิวมูไ่ ป๋ เล่า
ด้ วยนําเสียงเคร่งเครี ยด เขารู้วา่ ความเป็ นจริ งนันโหด
ร้ าย แต่นนก็
ั เป็ นความจริ งทีเขาไม่อาจเปลียนแปลงเป็ น
อืนได้

เหลียนเอ๋อร์ ฉกุ คิดถึงคําพูดวันนันทีนางบ่นว่าเหตุใดคุณ

ชายน้ อยจึงไม่ตืนเสียที ตอนนันชิวมูไ่ ป๋ ยังแกล้ งพูดแหย่
17
เล่นเลยว่า “เสียวเหลียน คุณชายน้ อยของเจ้ าไม่ตืนขึนก็
ไม่แน่วา่ จะเป็ นเรื องร้ ายหรอก พิษหลีซงั ก็ยงั หลับใหลอยู่
พร้ อม ๆ กับเขาไม่ใช่หรื อ” ตอนนันางไม่เข้ าใจว่าเขา
กําลังพูดถึงอะไร เมือบัดนีพอมาลองคิดดูแล้ ว ทีแท้ เขาก็
รู้มานานแล้ วนีเองว่าหากคุณชายน้ อยไม่ตืน พิษหลีซงั ก็
จะไม่ ‘ตืน’ ไปด้ วย เพราะว่าถูกพลังอันลึกลับนันสะกด
ไว้ และคุณชายน้ อยเองก็หลับใหลไปเพราะพลังลึกลับ
นันด้ วย แต่บดั นีคุณชายน้ อยตืนขึนแล้ ว เขาจึงต้ องรับ
ความเจ็บปวดจากการทีพิษหลีซงั กําเริ บ เมือคิดถึงตรงนี
เหลียนเอ๋อร์ ก็กลับรู้สกึ ทุกข์ใจยิงนัก นางจึงกัดริ มฝี ปาก
แน่น

18
เมือเห็นใบหน้ าเล็ก ๆ ทีซีดขาวของเอ้ าเฉิน หัวใจอวินชิง
ก็เจ็บปวดใจ เมือครู่นี หัวใจของนางราวกับถูกย่างไฟ
เวลานีพิษหลีซงั ฟื นคืนก็หมายความว่าฤทธิกัดกร่อนของ
มันก็ได้ เริ มขึนแล้ ว นับจากนีไปเอ้ าเฉินจะต้ องได้ รับ
ความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัสทุกครังทีพิษกําเริ บ นาง
จะทนรับเรื องนีได้ อย่างไรกัน จะสงบใจไม่ทกุ ข์ร้อนอยูไ่ ด้
หรื อ

เดิมทีก็ต้องเป็ นเช่นนีอยูแ่ ล้ วมิใช่หรื อ นันคือความจริ ง !

เป็ นความจริ งทีโหดร้ ายเหลือเกิน ! สองมือของอวินชิง
กําแน่น เดิมทีก็ต้องเป็ นเช่นนี การตืนขึนของเอ้ าเฉินก็
หมายถึงพิษหลีซงั ได้ ฟืนขึนมาแล้ ว

เมือนึกไปถึงตอนทีเอ้ าเฉินเพิงตืน พวกนางก็ตา่ งปลาบ

19
ปลืมยินดี หารู้ไม่วา่ ค่าตอบแทนของการตืนครังนีจะ
หนักหนาสาหัสถึงเพียงนี หนักหนาเสียจนหัวใจราวกับ
ถูกบีบ นางลูบไล้ ใบหน้ าอ่อนนุ่มของเอ้ าเฉิน หากรู้วา่ จะ
เป็ นอย่างนี นางยอมให้ เอ้ าเฉินหลับลึกไปเสียจะดีกว่า
ต่อให้ สภาพเช่นนันจะทําให้ นางเป็ นกังวล แต่ก็ยงั ดีกว่า
ให้ เอ้ าเฉินต้ องทนรับความเจ็บปวด

มิน่าเล่านางจึงรู้สกึ ว่าสีหน้ าจวินเยวียเฉินมักแฝงด้ วย

ความกังวลใจอยูเ่ สมอ แววตาชิวมูไ่ ป๋ ก็แฝงไปด้ วยความ
เครี ยดขรึม ทีแท้ ก็เป็ นอย่างนีนีเอง จวินเยวียเฉินจึงได้
หายตัวไปเป็ นครังคราว แล้ วยังคนพวกนีทีปรากฏตัว
ออกมาวันนีด้ วย คิดแล้ วก็คงออกไปตามหาบัวโลหิตนัน
เอง

20
“อวินเอ๋อร์ ข้ าส่งคนไปตามหาบัวโลหิตแล้ ว เชือว่าในไม่
ช้ าจะต้ องได้ ข่าวคราวแน่ เจ้ าวางใจเถอะ มีข้าอยู่ ข้ า
ย่อมไม่ปล่อยให้ เอ้ าเฉินได้ รับความเจ็บปวดทรมานแน่”
จวินเยวียเฉินโอบกอดอวินชิงไว้ ด้วยความรัก ในแววตา
นันคือหัวใจทีแตกสลายไปด้ วยความเจ็บปวด เมือก่อน
เขาตัดสินใจจะไม่บอกความจริ งกับนาง ก็เพราะเขารู้วา่
หากนางได้ ร้ ูแล้ วนางจะต้ องกังวลใจ ทว่าถึงทีสุดแล้ วก็
ต้ องทําให้ นางกังวลอยูด่ ี

อวินชิงเอนซบเข้ ากับอกของจวินเยวียเฉิน กอดเอ้ าเฉิน

ไว้ แนบอก เวลานีหัวใจของนางอ่อนแอไร้ กําลัง ไม่วา่
นางจะมีความทระนงมากเพียงใด แต่เมือได้ เห็นเอ้ าเฉิน
เจ็บปวดทนทรมานกับตาตัวเองก็ร้ ูสกึ หมดหนทาง แม่

21
คนนีช่างไร้ ประโยชน์ ตอนนันไม่อาจปกป้องเจ้ า จึงทําให้
เจ้ าต้ องได้ รับบาดเจ็บถึงเพียงนี แต่หากมีโอกาสแม้
เพียงน้ อยนิด แม่ก็จะไม่ยอมหมดหวัง แม่ไม่อาจทนดู
เจ้ าเจ็บปวดทรมานได้ แม่จะต้ องออกไปตามหาบัวโลหิต
มาให้ เจ้ า หมดเวลาทีจะทําตัวอ่อนแอแล้ ว ความนึกคิด
อันเด็ดเดียวไม่หวันไหวเข้ ามาแทนที บางทีนางอาจต้ อง
ลองใช้ วิธีนน...
ั

ราตรี เงียบงัน ม่านราตรี คล้ อยลงมาราวกับกดดันหัวใจ

ของทุกคนไว้ อย่างแน่นหนัก......

22