[ภาค1] บทที 1 การแลก

เปลียนซือขาย

ถ้าให้พดู ตามหลักแล้วลัวชิวไม่ถือว่าเป็ นเด็กกําพร้า

เพราะเขามีญาติมิตรและผูป้ กครองตามกฎหมาย ใช่
แล้ว

นันคือภรรยาคนใหม่ของพ่อเขา หรือถ้าพูดกันง่ายๆ ก็
คือ แม่เลียง

1
ใช่ แม่เลียงนันแหละ...

แต่ถงึ อย่างนัน คําพวกนันก็ไม่เคยทีจะออกจากปากหรือ

อยูใ่ นชีวิตของลัวชิวเลย

แต่ผหู้ ญิงคนนันทํางานอย่างหนักเพือเขา และอยาก

มอบความรักของแม่ให้กบั เขา ลัวชิวจึงค่อนข้างพอใจใน
ตัวผูห้ ญิงคนนี

แน่นอนว่ามันคงจะเป็ นอย่างนัน ถ้าหากไม่ใช่เพราะ

ผูห้ ญิงคนนีถูกเพิมชือเข้ามาในทะเบียนบ้าน ทีได้ขนชื
ึ อ
2
ว่าเป็ นแม่ของตนทางกฎหมาย อีกทังยังอยูใ่ นวัย
สาวอย่างนีล่ะก็ ลัวชิวก็คงจะเรียกผูห้ ญิงคนนีว่า ‘แม่’ ได้
เต็มปาก

มนุษย์เป็ นสิงมีชีวิตทีรูจ้ กั หลีกเลียงความเศร้าโศก และ

รูจ้ กั ทําตัวให้คนุ้ ชินกับคนรอบข้าง

ถ้าพูดตามหลักทฤษฎีแล้ว คงไม่มีใครปรารถนาทีจะอยู่
ตัวคนเดียว

“แต่ทาํ ไม ฉันถึงปรารถนาสิงนันล่ะ?”

ลัวชิวเขียนคําว่า ‘ผมออกไปข้างนอก’ ลงบนโพสต์อิท

3
แล้วติดไว้บนตูเ้ ย็น จากนันก็เดินออกบ้านโดยอาศัยช่วง
เวลาทีอากาศข้างนอกยังไม่รอ้ นมากนัก

ในวันหยุดสุดสัปดาห์ทีไม่มีเรียน เขาเพียงแต่คิดอยาก
จะอยูเ่ งียบๆ คนเดียว

เพียงเท่านีจริงๆ

...

...

ถนนหนทางในตอนเช้าเริมคึกคักมากขึน อาจด้วยเป็ น
4
วันหยุดสุดสัปดาห์ทีทําให้คนออกจากบ้านตังแต่เช้า

พ่อกําลังจะพาลูกสาวไปว่ายนํา คูร่ กั คนชราจูงมือกัน

เดินเล่นอยูร่ มิ แม่นาํ บางคนอาศัยช่วงเวลาในวันหยุดสุด
สัปดาห์ไปออกกําลังกายเพือให้รูส้ กึ ระปรีกระเปร่ามาก
ขึน และบางคนก็เริมวางแผนการดําเนินชีวิต

ผูค้ นมากมายปรากฏอยูใ่ นสายตาของลัวชิว และผ่าน

หายไปราวกับว่าพวกเขาเป็ นนักแสดงทียืนอยูบ่ นเวที
ของโรงละครขนาดใหญ่ ทําการแสดงบทบาทของพวก
เขาให้ดีทีสุด ราวกับว่าพวกเขาเกิดมาเพือเป็ นสุดยอด
นักแสดง

5
ลัวชิวเคยชินกับการสังเกต แต่เขากลับไม่ชินทีจะอ้าปาก
พูดมันออกมา เขาอยากจะรูว้ า่ ใจคนกําลังคิดอะไรอยู่
แต่ก็ไม่อยากทําตัวสนิทสนมกับคนเหล่านันมากจนเกิน
ไป

นีเป็ นเพราะอะไรกัน?

หรือเป็ นเพราะเพิงจะเข้าสูช่ ่วงวัยหนุ่มทีกําลังสับสน?

แค่อยากจะอยูเ่ งียบๆ คนเดียวก็เท่านัน... บรรยากาศ

รอบๆ ตัวเขาเริมคึกคักขึน เขาส่ายหัวแล้วเดินตรงไปยัง
ร้านค้าทียังไม่เปิ ดอย่างเป็ นทางการบนถนนสายหนึง

6
คราวนีก็คงจะเงียบหน่อย อาจจะมีสกั คนสองคนทีเดิน
ผ่านไปมา สังเกตพวกเขาเหล่านันสักหน่อย?

เขาเสียบหูฟังมือถือ แล้วฟั งเพลงทีไม่คอ่ ยได้รบั ความ

นิยมสักเท่าไร และแล้วลัวชิวก็เดินเข้าไปในถนนคนเดิน
โดยทีไม่ทนั ได้รูต้ วั

และนีก็เป็ นไปตามอย่างทีเขาหวังไว้ ทีนียังไม่มีรา้ นค้า

เปิ ดให้บริการ หรือถ้ามีสว่ นมากก็จะเป็ นร้านทียังไม่เปิ ด
ดีนกั ส่วนร้านทีเปิ ดแล้วก็เป็ นร้านขายขนมปั งอาหารเช้า
และอืนๆ ประมาณสองสามร้าน

ลัวชิวซือซาลาเปาสองลูกแล้วนังลงบนม้านังยาวริมถนน

7
สายนัน ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจเขาสักเท่าไร แม้เขา
จะดูแปลกแค่ไหนก็ตาม

---สมาคมแลกเปลียนทราฟฟอร์ด---

ลัวชิวหันไปเห็นชือนีเข้าโดยบังเอิญ

ถึงแม้จะพูดได้ไม่เต็มปากว่าเขาจดจําทุกเรืองราวทีอยู่
รอบตัวเขาได้ทงหมด
ั แต่ถา้ เป็ นชือร้านแปลกประหลาด
แบบนี มันก็น่าจะคุน้ หูคนุ้ ตาอยูบ่ า้ งหรือเปล่า?

ป้ายร้านถูกประกอบขึนในรูปแบบของคําแต่ละคํามาต่อ
เรียงกัน ส่วนประตูโดยรวมแล้วจะเป็ นโครงสร้างไม้ ทาง
8
ด้านซ้ายของประตูถกู ประดับไปด้วยตะเกียงนํามันสไตล์
ยุโรป ส่วนอีกด้านหนึงนันเป็ นกระจกใส ซึงสามารถมอง
เข้าไปเห็นสิงตกแต่งภายในได้อย่างชัดเจน และนันก็เป็ น
สิงทีดึงดูดให้ลวชิ
ั วเดินเข้าไป...

ตุ๊กตาทีสวมใส่ชดุ อันสวยงาม และนาฬิกาลูกตุม้ ทีดู

เหมือนว่าจะหยุดทํางานไปแล้ว ผลงานศิลปะทีคล้ายกับ
จําพวกอุง้ ตีนหมี หมวกใบเก่าๆ ทีดูฉีกขาดของชาว
ประมงแต่กลับดูมีแรงดึงดูดบางอย่าง

“คุณลูกค้า สนใจเข้ามาดูดา้ นในไหมคะ?”

ในขณะทีลัวชิวกําลังจ้องมองการตกแต่งอันแปลก

9
ประหลาดเหล่านันผ่านกระจกใส ทันใดนันก็มีเสียงหนึง
ดังขึนข้างตัวของเขา

เป็ นหญิงสาวทีมีตวั ขาวซีดผิดปกติ ดูทา่ ทางแล้วน่าจะมี

อายุพอๆ กับเขา

เสือผ้าเครืองแต่งกายโทนสีขาวดําสไตล์โกธิค ดูรวมๆ
แล้วเป็ นผูห้ ญิงทีมีความงดงามยิง แต่ลวชิ
ั วไม่มีเวลา
มากพอมาสนใจสิงเหล่านี

สิงทีดึงดูดเขามากกว่านันคือดวงตาสีฟา้ ของหญิงสาว
มันดูคล้ายกับลูกแก้ว ลูกแก้วทีแฝงไว้ซงเวทมนตร์
ึ อนั
แปลกประหลาดดุจกระแสนําวน

10
ทันทีทีลัวชิวรูส้ กึ ตัว เขาก็เดินเข้ามาอยูใ่ นสมาคมแลก
เปลียนทราฟฟอร์ดอันประหลาดแห่งนีเสียแล้ว เขาก็ไม่รู ้
เหมือนกันว่าเขาเข้ามาในนีได้อย่างไร ความรูส้ กึ เหมือน
ภาพตัดเปลียนฉากในรายการโทรทัศน์

“คุณลูกค้า นําชาค่ะ”

หญิงสาวทีมีดวงตาดุจไพลินสีฟา้ รูปร่างเพรียวบาง และ

สวมใส่เครืองแต่งกายสไตล์โกธิคแบบปั จจุบนั ยืนแก้วนํา
ชาให้กบั เขา

“ชากระเจียบนีจะทําให้ทา่ นรูส้ กึ สงบ เมืออยูใ่ นสภาวะที

11
จิตใจสงบแล้วมนุษย์มกั จะหยังรูถ้ งึ ความต้องการของ
ตนเอง”

“อ้อ...ในร้านนีมีแค่คณ
ุ คนเดียวเหรอ?”

เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะพูดอะไรต่อจากนี แต่ในเมือ

เดินเข้ามาแล้ว เขาก็ทาํ ตัวปกติ เดินดูของต่างๆ ในร้าน
แต่ไม่ได้ซือ นีก็เป็ นเรืองปกติทีเห็นได้ทวไป
ั

อย่างไรก็ตาม ร้านประหลาดนีก็ทาํ ให้ลวชิ

ั วรูส้ กึ สงสัย
อย่างไม่เคยเป็ นมาก่อน ถึงแม้วา่ เขาได้เดินเข้ามาในร้าน
แล้ว แต่กลับไม่รูเ้ ลยว่าร้านนีขายอะไรกันแน่

12
“ไม่คะ่ ...ถ้าคุณหมายถึงนายท่าน อีกเดียวเขาก็คงจะ
ออกมาพูดคุยกับคุณ” หญิงสาวยิมเพียงเล็กน้อยแล้ว
เดินเข้าห้องไป

นายท่าน? รสนิยมของเจ้าของร้านเหรอ?

ลัวชิวส่ายหัวแล้วลบความคิดทังหมดออกจากหัว เขา
เริมสังเกตและมองไปรอบๆ ถ้ามองเข้ามาจากด้านนอก
ทุกอย่างในนีล้วนดูประหลาดไปเสียหมด การตกแต่ง
ทุกอย่างดูไม่เข้ากันแต่ก็ไม่ทาํ ให้รูส้ กึ แปลกตาและยิงดู
ลึกลับมากขึน

ในส่วนห้องรับแขกของร้าน ให้บรรยากาศเหมือนห้อง

13
ทํานายดวงของชาวตะวันตกทีลัวชิวเคยเห็น ทังห้องดู
มืดมิด แสงไฟทีใช้ให้ความสว่างไม่ใช่ไฟนีออนแสงสีขาว
แต่เป็ นแสงจากเทียนเล่มสีขาวทีจุดไว้บนเชิงเทียน

ดูทา่ แล้วเจ้าของคงจะใช้เวลาตกแต่งร้านนีนานพอ
สมควร

ลัวชิวรอคอยนานเกินกว่าทีเขาคิดไว้ แต่เพราะความ
สงสัยและอยากรูท้ าํ ให้เขาอดทนรอต่อไป แต่ความสนใจ
ของเขากลับตกไปอยูท่ ีของชินหนึงซึงวางอยูบ่ นชันตูโ้ ชว์
ในห้องนี

นันเป็ นไข่มกุ สองเม็ดทีซึงวางอยูบ่ นแท่น มีสีแดงเข้ม

14
คล้ายลูกแก้วชนิดหนึง ทีถูกครอบไว้ในตูแ้ ก้ว

ไม่รูท้ าํ ไมลัวชิวถึงคิดว่าพวกมันคือพระจันทร์ทีอยูบ่ น
ท้องฟ้า แต่ก็คิดอีกว่าแล้วทําไมถึงมีพระจันทร์สองดวง
ใต้ฟา้ เดียวกันล่ะ แถมยังเป็ นสีแดงเข้มอีกด้วย และเมือ
มองมันลัวชิวก็อดไม่ได้ทีจะยิมออกมา

“ชอบพระจันทร์สีเลือดคูน่ ีหรือ?”

ในทีสุดก็ได้ยินเสียงทีต่างไปจากเสียงของหญิงสาวดัง
ขึน คราวนีคงจะเป็ นเสียงของเจ้าของร้านสินะ...

เมือลัวชิวหันกลับมา เขาก็เห็นชายวัยกลางคนทีแต่งตัว
15
เรียบร้อย ถ้าจะพูดให้ถกู ต้องบอกว่าเขาเป็ นชายต่าง
ชาติวยั กลางคน

เขาดูตา่ งจากหญิงสาวคนทีเขาพบเมือสักครูน่ ี นัยน์ตา

ของชายคนนีเป็ นสีเทาขุ่น เขาพูดภาษาท้องถินของทีนี
อีกทังยังพูดได้คล่องแคล่วอย่างน่าประหลาดใจ ถ้าได้
ฟั งแค่เสียงคงจะไม่รูว้ า่ เขาเป็ นชาวต่างชาติ อีกทังยังมี
หน้าตาหล่อเหล่าดึงดูดสายตาเป็ นอย่างมาก

“ผมแค่ดเู ฉยๆ” ลัวชิวตอบอย่างไม่ทนั ตังตัว สิงทีเจ้าของ

ร้านและหญิงสาวคนนันมีเหมือนกันก็คือความลึกลับ

ทันใดนัน เจ้าของร้านก็ยมอ่
ิ อนๆ แล้วเดินไปยืนอยูต่ รง

16
หน้าของชันตูโ้ ชว์แล้วหยิบเอา ‘ดวงจันทร์สีเลือด’ นันขึน
มาเบาๆ เขามองลัวชิวแล้วพูดว่า ‘ดวงจันทร์สีเลือด’ คูน่ ี
เป็ นสิงทีถือครองโดยชนเผ่าโบราณอาศัยอยูใ่ นแผ่นดิน
ใหญ่ของลาตินอเมริกา กลุม่ ชนเผ่าทีอาศัยอยูใ่ นพืนทีนี
เมือเขาไม่สามารถทีจะอดทนต่อความทุกข์ระทมและ
ความโกรธ รวมถึงทังในช่วงเวลาทีคนเหล่านีมีความสุข
นัยน์ตาของพวกเขาจะเปลียนเป็ นสีแดงเลือดอย่างงด
งาม นอกจากนียังมีเรืองน่าอัศจรรย์คือตาของพวกเขา
จะแผ่ประกายแสงอันงดงามภายใต้แสงจันทร์ในยามคํา
คืน และแน่นอน กลุม่ คนชนเผ่านีได้สญ
ู พันธุไ์ ปแล้ว...
เหตุก็เพราะดวงตาคูท่ ีมีความวิเศษเหล่านีของพวกเขา
นันเอง และ ‘ดวงจันทร์สีเลือด’ คูน่ ีอาจจะเป็ นคูส่ ดุ ท้าย
ของโลกทียังหลงเหลืออยู่

17
นีคือดวงตางันเหรอ?

ลัวชิวยืนอึง และรูส้ กึ ว่าตนเองกําลังฟั งเรืองงีเง่าอยู่ แต่ที

งีเง่าไปกว่านันคือเขาฟั งมันจนจบ...

แต่เขารูส้ กึ ว่าการปรากฏตัวของเจ้าของร้านนีดูจะแปลก
ไปสักนิด ลัวชิวจึงถามกลับไปว่า “ในเมือมันเป็ นสิงทีมี
ค่ามากขนาดนี คุณต้องการจะขายมันในราคาเท่าไร?”

เจ้าของร้านยิมอ่อนแล้วตอบว่า “จะต้องให้ผซู้ ือเป็ นผู้

กําหนดราคาเอง เพราะสมาคมแลกเปลียนนีเป็ นสมาคม
ทีขึนกับผูซ้ ือ” ดังนันหากอยากได้ ‘ดวงจันทร์สีเลือด’ ไป
ครอบครอง ท่านต้องเอาของทีมีคา่ เทียมเท่ากันมาแลก

18
กับมัน ซึงของสิงนันจะไม่อยูใ่ นรูปแบบของสกุลเงินใดๆ
ทังสิน

ถ้าอย่างนันทีนีคงเป็ นร้านแปลกประหลาดทีเปิ ดโดยเจ้า

ของประสาทน่ะสิ?

“ไม่ชอบเหรอ?”

เจ้าของร้านไม่ได้มีทีทา่ ผิดหวังแต่อย่างใด เขาวางของ

ลงแล้วเชิญเด็กชายนังลงอีกครัง “ถ้าอย่างนันเรามาคุย
กันก่อน ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าปรารถนาจะซืออะไร?”

“อยากซืออะไรน่ะเหรอ...” ลัวชิวยิมแล้วพูดว่า “ผมยังไม่

19
รูเ้ ลยว่าแท้จริงแล้วทีนีขายอะไรกันแน่” เขาส่ายหัวแล้ว
ลุกขึนยืน พร้อมกับพูดว่า “ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผม
ไม่อยากซืออะไรเลย แน่นอนว่าร้านของคุณพิเศษมาก
และผมจะมาอีกเมือมีเวลา”

“คุณซือมันได้ทกุ อย่าง เพียงแค่ใจคุณต้องการ คุณซือ

มันได้ทกุ อย่าง…แน่นอนว่า ขอเพียงแค่คณ
ุ ลูกค้ามีกาํ ลัง
ทีจะซือไหว แล้ว...สิงทีคุณลูกค้าต้องการคืออะไร?” เจ้า
ของร้านนังนิงด้วยท่าทีมนใจพร้
ั อมรอยยิม แล้วมองไปที
ลัวชิวเงียบๆ

วันนีไม่ได้ดนู ่าเบือดังเช่นทุกวัน

20
ลัวชิวมองเข้าไปในตาเจ้าของร้าน และนีก็ทาํ ให้เขาเสีย
การควบคุมในตนเอง

“ปรารถนาอะไรกันแน่?” ลัวชิวครุน่ คิดกับคําถามนีโดย

ไม่รูต้ วั ทุกอย่างรอบตัวเขาอยูใ่ นสภาวะเงียบสงัด เงียบ
จนทําให้เขารูส้ กึ สงบ เหมือนกับว่าทีนีกลายเป็ นอีกโลก
หนึงเลยทีเดียว โลกทีสามารถมองเห็นผูค้ นเดินผ่านไป
มาด้านนอก แต่ดเู หมือนว่าคนด้านนอกจะมองไม่เห็น
การดํารงอยูข่ องคนด้านในเลย ก็ทาํ ได้เพียงมองและ
มองอยูอ่ ย่างนัน...

“ทีนี...ผมอยากได้ทีนี” ลัวชิวค่อยๆ พูดสิงทีเขาคิดใน

ขณะนันออกมา

21
และแน่นอน มันเป็ นเพียงช่วงเวลาแค่เสียวนาที เขากลับ
รูส้ กึ ตัวขึนมา แล้วรูส้ กึ ว่าทีนีมีสงเหลื
ิ อเชือเกิดขึน ตัวของ
เขาเริมเย็นและเต็มไปด้วยเหงือ

ทันใดนันเจ้าของร้านก็มองเขาอย่างดีใจแปลกๆ เหมือน
กับกําลังรอคอยอะไรสักอย่าง แต่สงที
ิ มากไปกว่านันคือ
เขาดูเหมือนกําลังกังวลและไม่อยากรอช้าแม้แต่วินาที
เดียว

“เรียนคุณลูกค้าทีรัก” ทีสมาคมแลกเปลียนทราฟฟอร์ด
แห่งนีมีกฎอยูข่ อ้ หนึง คือเมือคุณพูดในสิงทีคุณต้องการ
แล้ว การแลกเปลียนก็จะเกิดขึนทันที และถ้าคุณไม่พดู
สิงทีคุณจะนํามาแลกกับความต้องการของคุณ ทางเรา
22
จะเป็ นผูก้ าํ หนดราคาของสิงนันเอง ดังนัน ทุกอย่างจะ
เป็ นไปตามทีคุณต้องการ เราจะขายสมาคมแลกเปลียน
ทราฟฟอร์ดให้กบั คุณ แต่ตอ้ งแลกมาซึงอิสรภาพของ
คุณเป็ นค่าธรรมเนียม”

ตอนนันเหมือนโลกทังใบกําลังถล่มลงมา แล้วปิ ดทับ

ทุกอย่างจนมืดมิดไปหมด

หนังแพะเก่าๆ ตรงหน้าของลัวชิวค่อยๆ กางออก เขา

มองไม่เห็นข้อความในหนังแพะ ยกเว้นแต่ชือของเขาที
ค่อยๆ ปรากฏขึนอย่างช้าๆ

จากนันมันก็ลกุ ไหม้

23
ถูกแผดเผาไปอย่างรวดเร็ว

และถูกกลืนกินเข้าไปในความมืด....

24
บทที 2 มือใหม่

“กฎการแลกเปลียนข้อทีสามของสมาคมแลกเปลียน
ทราฟฟอร์ดแห่งนีคือ ผูข้ ายทําได้เพียงชักจูงและแนะนํา
ผูซ้ ือ ไม่ควรมีพฤติกรรมแกมบังคับซือใดๆ ...”

พออ่านถึงตรงนี ลัวชิวก็วางหนังสือคูม่ ือทีผูเ้ ป็ นเจ้าของ

ควรรูเ้ ล่มนีลง แล้วคิดเล่นๆ ว่า ถ้าเป็ นแบบนีจริงๆ ลัวชิ
25
วทีกําลังอ่านหนังสือคูม่ ือเล่มนีอยูก่ ็เป็ นเหยือโดยมิชอบ
น่ะสิ?

“นายท่านคะ อาหารเทียงค่ะ”

กลินหอมเย้ายวนใจของซุปรัสเซียคลุง้ ไปทัวห้องได้มา
เสิรฟ์ อยูต่ รงหน้าตัวเอง โยวเย่ช่วยลัวชิวจัดวางสํารับ
อย่างใส่ใจ จากนันก็เดินไปยืนอยูข่ า้ งๆ เพือรับคําสังจาก
เขา

โยวเย่ก็คือสาวใช้ของสมาคมแลกเปลียนทราฟฟอร์ด
แห่งนีนีเอง

26
สิงทีลัวชิวคาดเดาผิดไปนันก็คือ อายุของเธอไม่ได้รุน่ ราว
คราวเดียวกับตน แต่อายุของเธอค่อนข้างมากแล้ว โย
วเย่ไม่ใช่มนุษย์ แต่ถกู สร้างขึนด้วยวัตถุพิเศษทีผ่านการ
เล่นแร่แปรธาตุจนกลายมาเป็ นหุน่ เชิด ดูรวมๆ แล้วก็
เหมือนกับคนปกติทวไป
ั นอกจากทักษะขันสูงของการ
เล่นแร่แปรธาตุแล้ว สิงวิเศษอีกประการหนึงคือโยวเย่มี
ชีวิตและจิตวิญญาณดํารงอยูใ่ นร่างของเธอ

นีไม่ใช่เรืองล้อเล่น เพราะลัวชิวเห็นโยวเย่ถอดสมองและ
แขนซ้ายออก ก่อนประกอบเข้าไปดังเดิมกับตาตัวเองมา
แล้ว

ตามทีโยวเย่เล่าให้ฟัง เธอถูกสร้างขึนโดยนักเล่นแร่แปร
ธาตุเพือเป็ นของกํานันแลกเปลียนสินค้าบางอย่าง ภาย
27
หลังเธอจึงกลายมาเป็ นสาวใช้ในสมาคมแลกเปลียน
ทราฟฟอร์ดแห่งนี ซึงล่วงเลยมาสามร้อยกว่าปี แล้ว

......

ตอนทีเขารูส้ กึ ตัว เจ้าของคนเก่าก็หายไปแล้ว แต่เขา

กลับทิงจดหมายทีเขียนอย่างบรรจงและใส่ใจ ชีแจงถึง
สภาพการณ์ทีลัวชิวควรรูเ้ อาไว้ในจดหมายฉบับนี

เมือเสร็จสินการแลกเปลียน ลัวชิวก็กลายเป็ นผูม้ ีอาํ นาจ

ครอบครองและควบคุมสมาคมทราฟฟอร์ดตังแต่บดั นี
เป็ นต้นไป แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็จะถูกจองจําอยูใ่ นนี
ตลอดไปด้วยเช่นกัน

28
มีเพียงวิธีเดียวทีจะทําให้หลุดพ้นจากทีนีไป นันก็คือจะ
ต้องมีคนยอมสละอิสรภาพตลอดกาลของตนเพือมา
แลกเปลียน และถ้ายังมีอะไรทีไม่เข้าใจ ก็สามารถดูขอ้
ความในสมุดคูม่ ือเล่มนีได้

หลังจากทีลัวชิวเห็นข้อความในสมุด เขาก็นิงไปชัวขณะ
ก่อนลองเปิ ดประตูเดินออกไปจากสมาคมแห่งนี น่า
แปลกทีไม่มีอะไรมาขวางทางเขาเลยแม้แต่นอ้ ย เขาจึง
รีบวิงออกจากทีแห่งนีไปทันใด

หรือการจองจําทีว่าจะไม่ได้เป็ นการจองจําทางร่างกาย
หากแต่เป็ นการผูกมัดทางจิตวิญญาณ

29
“ถ้าเป็ นอย่างนี ฉันจะต้องส่งเครืองบรรณาการให้กบั
สมาคมแห่งนีไปเรือยๆ เพือให้ตวั เองมีชีวิตอยูต่ อ่ ย่างนัน
เหรอ?”

ลัวชิวเริมตังคําถามกับสมุดคูม่ ือเล่มนี

แม้วา่ โยวเย่จะเป็ นสมบัติของสมาคม และตอนนีก็ได้

เป็ นสิงทีถือครอบครองโดยลัวชิว แต่ไม่รูท้ าํ ไม เขามักจะ
รูส้ กึ ไม่เป็ นตัวของตัวเองเมือได้เผชิญหน้ากับหุน่ เชิดตน
นี

“ใช่แล้ว” โยวเย่พยักหน้า เธอทําหน้าทีสาวใช้ของเธอ

30
เสร็จสินสมบูรณ์ “คุณภาพของสิงทีคุณบรรณาการไปจะ
เป็ นตัวกําหนดอายุขยั ของคุณ”

“ฉันก็ไม่ได้เจ็บไม่ได้ป่วย ชีวิตนีน่าจะยืนยาวอยูห่ รอก”

ลัวชิวพูดด้วยนําเสียงประชดประชัน

พอโยวเย่ได้ยินแบบนี เธอก็เดินจากไป แล้วเดินกลับเข้า

มาใหม่พร้อมกับนาฬิกาทรายอันหนึง

นาฬิกาทรายอันนันถูกวางลงตรงหน้าของลัวชิว “นีเป็ น
เวลาชีวิตทีเหลืออยูข่ องคุณ และเมือทรายไหลลงข้าง
ล่างจนหมด นันก็หมายความว่าเวลาชีวิตของคุณสินสุด
ลงแล้วเช่นเดียวกัน”

31
แม้จะเป็ นคนทีเฉยชาแค่ไหน แต่เมือพบเจอกับ
สถานการณ์แบบนีมันก็ตอ้ งตกใจกลัวกันเป็ นธรรมดา
แต่ความกลัวนันก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย ลัวชิวรีบปรับ
อารมณ์ให้สงบนิงลงอย่างรวดเร็ว “ยังเหลือเวลาอีกนาน
เท่าไรกว่าทรายเหล่านีจะไหลลงข้างล่างจนหมด”

“สามสิบวัน”

“...”

ลัวชิวรูส้ กึ ว่าทุกอย่างไม่ได้สวยงามอย่างทีเขาคิดไว้ เขา

หายใจเข้าลึกๆ ก่อนตังสติแล้วพูดว่า “อย่างนันก็หมาย

32
ความว่า ถ้าฉันหาลูกค้าไม่ได้ ฉันก็จะชักตายอย่างนัน
เหรอ?”

“คนทีมีความปรารถนาเขาจะเข้ามาเอง ทีคุณสามารถ
มายืนอยูต่ รงนีได้ นีก็น่าจะเป็ นสิงอธิบายได้ดีทีสุด” โย
วเย่กล่าวด้วยเสียงเบาๆ ว่า “นอกจากนี เจ้าของคนเก่าก็
เคยใช้วิธีการส่งการ์ดเชิญออกไป หากใครทีมีการ์ดเชิญ
ใบนีในครอบครองก็เข้ามาในนีได้”

“ถ้าเป็ นแบบนี ฉันก็แค่อดทนรอให้ใครคนหนึงเดินผ่าน

เข้ามา ฉันก็จะไม่ตายแล้วน่ะสิ?”

“ใช่คะ่ โดยทัวไปแล้วจะไม่ตาย”

33
โดยทัวไปแล้วจะไม่ตาย...

งันโอเค...

ทุกอย่างเป็ นไปตามทีเจ้าของคนเก่าบอกไว้ในจดหมาย
ลัวชิวจะถูกจองจําอยูใ่ นนีไปตลอดกาล เพือแลกกับการ
ครอบครองสมาคมทราฟฟอร์ดแห่งนี

...

...

34
[ผมออกไปเทียวกับเพือน ไม่ตอ้ งเป็ นห่วงนะครับ]

“เรียบร้อย ข้อความส่งออกไปแล้ว...ยังดีทีโทรศัพท์ใช้ได้
อยู”่ ลัวชิวพูดกับตัวเองว่า “แม้การทีเขาอยูท่ ีนีอาจไม่ใช่
เรืองน่ากังวล แต่เขาก็กลัวคนทีบ้านจะเป็ นห่วงจนต้อง
โทรแจ้งตํารวจ...หรือจะปิ ดเครืองดี? งันก็เอาแบบนีไป
ก่อนแล้วกัน…”

ลัวชิวตัดสินใจแล้วว่าสองวันนีเขาจะไม่กลับบ้าน ก่อน
อืนเขาจะต้องเข้าใจสถานการณ์ทีตนพบเจอก่อน เรือง
อืนค่อยว่ากัน

35
ส่วนมหาวิทยาลัย ไม่ไปเรียนสักครังสองครังคงไม่เป็ นไร
หรอก

เมือเขาวางแผนเรียบร้อย เขาก็เริมคิดต่อว่า

ในเมือเจ้าของคนเก่ายังทําให้เขามาแทนทีได้ ถ้าพูดกัน
ง่ายๆ เขาก็ใช้วิธีเดียวกันเพือให้คนอืนมาแทนทีเขาได้
เหมือนกัน หรือไม่..ก็อาจจะยังมีวิธีอืนทียังไม่เคยมีใคร
ทํา นันคือการหลุดพ้นจากการจองจําของสมาคมแลก
เปลียนทราฟฟอร์ดแห่งนีโดยไม่ตอ้ งแลกมาซึงสิงใดๆ
เลย?

ในขณะทีเขากําลังคิดแบบนี ลัวชิวก็รูส้ กึ ว่าตัวเองโลภ

36
มากเสียจริง

แต่พอคิดไปคิดมา หลังจากทีได้พบเจอและประสบ
เหตุการณ์แปลกๆ เหล่านี ถ้าไม่ได้เกิดขึนกับตัวก็คงจะ
ไม่เชือ

ถ้าอย่างนันก็คงจะต้องอดทนรอการมาถึงของตัวตายตัว
แทนแล้วสิ

ในเรืองของการรอคอย ลัวชิวค่อนข้างจะมันใจในตัวเอง
กับจุดนี หรือเหตุผลอาจเป็ นเพราะเขาเป็ นคนชอบอยูค่ น
เดียว เขาสามารถนังเหม่ออยูใ่ นสวนสาธารณะได้ครึง
ค่อนวัน ไม่ได้เหมือนคนอืนๆ ทีจ้องโทรศัพท์มือถือหรือ

37
อ่านหนังสือแต่อย่างใด

ในเมือมันเกิดขึนแล้ว สิงทีทําได้คือทําใจให้สงบ

สมุดคูม่ ือทีจะต้องอ่านมีเพียงไม่กีหน้า ลัวชิวอ่านมันจน

จบอย่างรวดเร็วแล้วเริมสังเกตดูสมาคมแห่งนีอย่าง
ละเอียด

ในความเป็ นจริง พืนทีด้านในของสมาคมแห่งนีกว้าง

กว่าทีเห็นจากด้านนอกเสียอีก ทังภายในยังเป็ นโครง
สร้างสามชัน แต่ถา้ มองจากด้านนอกก็จะเห็นได้แค่หอ้ ง
โถงเท่านัน

38
และในความเป็ นจริง ตามทีโยวเย่บอกไว้วา่ จะมีแค่บาง
คนเท่านันทีเห็นสมาคมนี ส่วนคนทีมองไม่เห็นก็จะเห็น
สถานทีแห่งนีในสภาพของร้านเก่าๆ ทีเคยตังอยูท่ ีนี

นีก็คงจะนับว่าเป็ นหนึงในความมหัศจรรย์ของทีนีล่ะมัง?
แต่ลวชิ
ั วก็ไม่ได้รูส้ กึ ว่าเรืองนีมีความแปลกแต่อย่างใด...

เพราะเขาก็เคยเห็นโยวเย่ถอดสมองและแขนออก ก่อน
ประกอบกลับเข้าทีเดิมกับตามาแล้ว

....สามชันของสมาคมแห่งนีแบ่งออกเป็ น ชันหนึงคือ
ห้องโถง ชันสองและชันสามเป็ นห้องรับแขกและห้อง
นอน และแน่นอนว่าก็รวมห้องครัวอยูใ่ นนันด้วย แต่ไม่มี

39
ห้องนํา

ส่วนห้องใต้ดินก็มีสามชันเหมือนกัน ชันแรกของห้องใต้
ดินเป็ นห้องเก็บของ ใช้สาํ หรับเก็บสิงของทีนํามาแลก
เปลียน ชันทีสองก็เป็ นห้องเก็บของเหมือนกัน ใช้สาํ หรับ
การเก็บรักษาสิงของมีคา่ ทีนํามาแลกเปลียน ส่วนชันที
สามของห้องใต้ดินเป็ นสถานทีใช้ประกอบพิธีบชู า...และ
มีแท่นบูชาอันแปลกประหลาดวางอยู่

ลัวชิวเดินไปรอบๆ ห้องนี แล้วอยูๆ่ เขาก็รูส้ กึ ขนลุกขึนมา

ยังไม่ทนั ได้คิดอะไร ตัวของเขาก็กลับไปอยูใ่ นห้องโถง
ของสมาคมเสียแล้ว

40
สถานทีใช้ประกอบพิธีบชู าแห่งนีมันแปลกมากจริงๆ เพิง
จะเข้าไปได้ไม่นานแต่กลับรูส้ กึ ว่ามีบางสิงกําลังจ้องมอง
เขาอยูต่ ลอดเวลา

พอออกมาจากห้องนัน ลัวชิวถึงค่อยๆ รูส้ กึ ดีมากขึน

แล้วคิดทวนเหตุการณ์ทีเกิดขึนในห้องนัน

“เราโดนหลอกเข้าแล้ว”

โดยปกติแล้วเขาไม่น่าจะพูดคํานีออกมาได้ เขาไม่ได้พดู
ด้วยนําเสียงโกรธ หรือทอดถอนใจแต่อย่างใด

“นายท่านว่าอะไรนะคะ?” โยวเย่ทีกําลังทําความสะอาด
41
อยูห่ นั มาถามลัวชิวด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไร” ลัวชิวยิมแล้วบอกให้เธอทํางานของเธอต่อ

จากนันเขาก็เริมมองโยวเย่อย่างรอบคอบใหม่อีกครัง ไม่
รูว้ า่ นักเล่นแร่แปรธาตุทีสร้างเธอเอาใครมาเป็ นแบบใน
การสร้างกันแน่ เพราะรูส้ กึ ว่าโยวเย่หน้าตาเหมือนลูก
ครึงตะวันออกและตะวันตก รูปร่างสูงสวยและดูออ่ น
หวาน

แน่นอนว่าลัวชิวไม่กล้าปฏิเสธรูปร่างทีดีของเธอ...แต่
จริงๆ แล้วเธอคือหุน่ เชิด จริงๆ แล้วเธอคือหุน่ เชิด คือหุน่
เชิด

42
คําถามน่าสนใจเหล่านีกลายเป็ นว่ายิงอยูใ่ นหัวของลัวชิ
วมากขึนเรือยๆ เขายิงคิดก็ยิงเลยเถิดไปไกลจนทําให้เขา
เริมติดนิสยั ว่อกแว่กจนเคยชิน

กรุง๊ กริง----!

นันเป็ นเสียงจากกระดิงทีแขวนอยูห่ น้าประตู

เสียงกระดิงนีจะดังขึนเมือมีคนเดินเข้ามา

เสียงกระดิงนีดึงสติลวชิ
ั วกลับมา ให้เขามองไปยังหน้า
ประตู สิงทีเขาเห็นคือผูช้ ายหน้าตาซอมซ่อวัยกลางคน
คนหนึง

43
“ขอโทษนะครับ ทีนีคือสมาคมแลกเปลียนทราฟฟอร์ดใช่
ไหมครับ? ทีนีซือทุกอย่างทีต้องการได้จริงเหรอครับ?”
ชายวัยกลางคนคนนีถามด้วยท่าทีสงสัย

ลัวชิวยังเห็นในมือของชายคนนีถือการ์ดสีดาํ อยู่

นีคงจะเป็ นการ์ดเชิญทีโยวเย่เคยพูดถึงสินะ

44
บทที 3 เมือลูกค้ามาเยือน

ลัวชิวสังเกตลูกค้าคนแรกของเขาด้วยความเคยชิน

45
สีหน้าของชายผูน้ ีดูอิดโรย และถึงแม้วา่ เขาจะพยายาม
ทําสายตาให้หยุดนิงไม่วอ่ กแว่ก แต่ก็ยงั รูส้ กึ ได้วา่ ชายผู้
นีไม่น่าไว้วางใจ เขาสวมใส่เสือสูทสีดาํ แต่ไม่ได้ผกู เนกไท
และติดกระดุมตรงหน้าอก

นอกจากนีเสือสูทของเขายังอยูใ่ นสภาพทียับเยิน บนใบ

หน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา และในตาของเขาเต็มไปด้วย
เส้นเลือดฝอยสีแดง แสดงให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขา
ขาดการพักผ่อนมานาน

ถ้าพูดโดยรวมๆ แล้วความรูส้ กึ ของลัวชิวทีมีตอ่ ลูกค้าคน

นีของเขาคือ เหมือนกับคนทีไม่ได้นอนมาทังคืน หรือไม่
เคยได้นอนมาก่อนเลย สภาพของเขาดูแย่มากๆ

46
แต่ฟังสําเนียงการพูดของเขาแล้วเหมือนจะเป็ นคนท้อง
ถิน

อืม...สิงทีรูค้ ร่าวๆ ในตอนนีก็มีแค่นีแหละ ลัวชิวคิดในใจ

แล้วพยักหน้าเบาๆ หลังจากนัน...ก็ไม่มีอะไรหลังจากนัน

เรามาดูสถานการณ์ ณ ตอนนีกันเถอะ

ในมือของลูกค้าทีดข้ามาถือการ์ดเชิญของสมาคมอยู่ นี
เห็นได้ชดั ว่าเขาต้องรูจ้ กั สมาคมแลกเปลียนแห่งนีดีพอ
สมควร

47
หลังจากนันลัวชิวผูข้ นชื
ึ อว่าเป็ นเจ้าของคนใหม่ของทีนีก็
ไม่ได้พดู สิงใดเลย

...เขาไม่รูจ้ ริงๆ ว่าเขาควรทําอะไรต่อจากนี

ควรทีจะ...ทักทายลูกค้า? แล้วจะทักทายอย่างไรดีละ่ ?
หรือเราจะเลียนแบบเจ้าของคนเก่า ทีเดินออกมาเปิ ดตัว
แบบเท่ๆ แต่ปัญหามันติดอยูต่ รงทีว่าตอนลูกค้าเดินเข้า
มาลัวชิวก็นงอยู
ั ต่ รงนันแล้ว...

...หรือจะแนะนําสิงของทีอยูใ่ นนี เล่าถึงเรืองราวทีคน

อืนๆ ไม่รูเ้ พือทําให้ตวั เองดูฉลาดขึน นอกจาก ‘พระ
จันทร์สีเลือด’ ทีเขาพอมีความรูอ้ ยูบ่ า้ ง สิงของอย่างอืน

48
เขาก็คงทําได้แค่พดู มัวๆ ไปเท่านัน

ดังนันถ้าจะสนทนาเรือง ‘พระจันทร์สีเลือด’ กับคนอายุ

มากกว่ารอบของอายุตวั เองนัน จริงๆ แล้วมันเป็ นหัวข้อ
สนทนาทีเรียกลูกค้าได้อยูห่ รือเปล่า?

ทําตัวไม่ถกู เลย บ้าเอ๊ย

ไม่รูจ้ ริงๆ ว่าควรจะทําอะไรต่อจากนี...แต่ลกู ค้ากําลังรอ

อยู่ สายตาของชายผูน้ นมองมาทางลั
ั วชิวอย่างไม่วางใจ

“คุณ...มีอะไรทีอยากได้ไหมครับ?”

49
จากทีอึกอักมานาน สุดท้ายลัวชิวก็พดู ออกมา

“คุณคือ...” ชายวัยกลางคนผูน้ นถามด้

ั วยความสงสัย

“ท่านนีคือเจ้าของสมาคมแลกเปลียนทราฟฟอร์ดแห่งนี
คุณลูกค้า เชิญนังก่อนค่ะ” โยวเย่กล่าวขึนในทันใด

ถึงแม้วา่ จะเป็ นแค่หนุ่ เชิด แต่ก็เป็ นหุน่ เชิดทีไม่วา่ จะมอง

จากทางไหนก็หาจุดบกพร่องไม่เจอเลย และยังรูจ้ กั แก้
ปั ญหาให้กบั นายท่านตัวเองอีก เวลานีลัวชิวรูส้ กึ ว่าสิงไร้
ค่าทีสุดทีเจ้าของคนเก่าทิงเอาไว้ให้คือสมุดคูม่ ือเล่มนัน
และสิงมีคา่ ทีสุดคือโยวเย่สาวใช้คนเก่งคนนี

50
แต่น่าเสียดายทีเธอเป็ นแค่หนุ่ เชิด เป็ นแค่หนุ่ เชิด เป็ นแค่
หุน่ เชิด

โยวเย่พาชายวัยกลางคนคนนันเดินไปนังในห้องรับ
แขก...แต่จริงๆ แล้วมันก็เป็ นแค่โต๊ะกลมทีตังอยูใ่ น
ตําแหน่งใกล้ๆ กับหน้าต่างของห้องครัวเท่านันเอง

พอลูกค้านังลง โยวเย่ถงึ เดินไปข้างๆ ลัวชิวแล้วกระซิบ

ว่า “นายท่านก็แค่ฟังว่าลูกค้าต้องการอะไร แล้ว
พิจารณาว่าสิงนันคุม้ ค่ากับการแลกเปลียนหรือไม่แค่นีก็
พอ แล้วถ้ารูส้ กึ ว่าสิงทีเขาจะนํามาแลกเปลียนมันไม่มี
ค่าพอ เราก็ปฏิเสธได้”

51
นีถือว่าเป็ นการเตือนสติ สาวใช้หนุ่ เชิดคนนีช่างดีจริงๆ

ลัวชิวพยักหน้า เขาก็เหมือนคนทัวไปทีต้องรูส้ กึ ตืนเต้น

แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการออกมาสักเท่าไร เขาพยายามทํา
ตัวให้นิงแล้วเดินไปนังตรงหน้าชายผูน้ นั

“คุณ...เป็ นเจ้าของทีนีจริงๆ เหรอครับ?” ชายวัยกลางคน

มองหน้าลัวชิวแล้วถาม

“มันแปลกมากเหรอครับ?” ลัวชิวถาม

ชายวัยกลางคนผูน้ ีรีบส่ายหัว กลัวว่าลัวชิวจะโกรธเลย

รีบอธิบายว่า “ไม่ๆ ...แค่...แค่ไม่เหมือนกับทีผมคิดไว้”
52
ลัวชิวเป็ นคนขีสงสัยมาก เขาจึงถามตอนนันเลยว่า “แล้ว
สิงทีคุณคิดไว้เป็ นแบบไหนเหรอครับ?”

ชายวัยกลางคนตอบว่า “ผมเคยได้ยินเรืองเล่าขานของ
สมาคมแลกเปลียนทราฟฟอร์ดแห่งนีจากบรรพบุรุษของ
ผม แม้กระทังปู่ ของผมก็ไม่รูว้ า่ สมาคมแห่งนีมีมานาน
เท่าไรแล้ว”

พอพูดถึงตรงนี ชายวัยกลางคนก็มองไปทีลัวชิวแล้วพูด
ว่า “ตามทีปู่ ของผมเคยเล่าให้ฟังคือ ทังชีวิตของเขาเคย
ซือของทีสมาคมแห่งนีอยูส่ ามครัง และหน้าตาเจ้าของ
ร้านทีเห็นในทุกครังก็ไม่เคยเปลียนไปเลย..แต่ดเู หมือน

53
ว่าจะไม่ใช่เด็กหนุ่ม”

“เรามาพูดเรืองทีคุณมีความปรารถนาอะไรกันเถอะ” ลัว
ชิวพูดด้วยเสียงอันเบา

เขาหวังอยากจะให้ชายวัยกลางคนผูน้ นรู
ั ส้ กึ ว่าทีนีลึก
ลับ...แต่จริงๆ แล้วก็ไม่ได้รูส้ กึ ว่าการทําแบบนีจะช่วย
การแลกเปลียนทีกําลังจะเกิดขึนเลย ก็แค่เพราะเจ้าของ
ร้านคนเก่าเคยให้ความรูส้ กึ ทีลึกลับกับเขา ก็เลยอยาก
เรียนแบบมาใช้บา้ ง

พอฟั งถึงตรงนี ชายวัยกลางคนผูน้ ีก็วางการ์ดเชิญสีดาํ ที

กําแน่นอยูใ่ นมือลงบนโต๊ะ

54
ดูเหมือนว่าชายผูน้ ีจะให้ความสําคัญกับการ์ดใบนีมาก
เพราะตังแต่เข้ามาในร้านเขาก็ถือมันด้วยสองมือไม่ยอม
ปล่อย “นี...อันนี! ผมอยากจะซือโรงงานของผมคืน!”

จากนันชายผูน้ ีก็เริมเล่าเรืองราวในชีวิตของตนขึน

ชายผูน้ ีมีชือว่าจิงจือฝู ครอบครัวทําธุรกิจเปิ ดโรงงาน

เครืองจักรกลขนาดใหญ่มาหลายรุน่ อายุคน ถือเป็ นคนมี
ชือเสียงระดับหนึงในเมืองนี...แน่นอน เมือพูดถึงเรืองวง
การธุรกิจทีลัวชิวไม่คอ่ ยให้การสนใจสักเท่าไร นีเลยเป็ น
ครังแรกทีลัวชิวได้ยินชือนี

55
ช่วงนีโรงงานของจิงจือฝูพบเจอกับความวิกฤติ นันก็คือ
โรงงานแห่งนีไม่ได้เป็ นของเขาอีกต่อไป แต่กลับถูกถือ
ครอบครองโดยลูกเขยของเขา

ส่วนลูกสาวของเขานันเสียชีวิตด้วยอุบตั ิเหตุเมือไม่กีปี ที
ผ่านมา แต่ลกู เขยก็ไม่เคยมีใครใหม่เลย ขยันขันแข็งทํา
งานอยูใ่ นโรงงานทุกวัน และยังเป็ นทังพ่อและแม่ในเวลา
เดียวกันเลียงลูกอายุเพียงแค่หนึงขวบคนเดียว

ด้วยเหตุนีจึงทําให้จิงจือฝูไว้ใจลูกเขยของเขา และด้วย
ความไว้ใจเขาจึงสูญเสียทุกสิงทุกอย่างไปโดยไม่รูต้ วั

“จือเชียนเขา...ไม่สิ ไอ้เดรัจฉานนัน คิดจะรือถอนโรงงาน

56
ร่วมมือกับนักพัฒนาเพือใช้ทีดินตรงนีสร้างเป็ นคอนโด
หรู และพวกคนงานก็จะได้รบั เงินชดเชยก้อนเล็กๆ เท่า
นัน นันมันกีครอบครัวกันล่ะ! พวกเขาบางคนเสียสละ
เพือโรงงานมากว่าครึงชีวิต...ฉันจะให้เรืองแบบนีเกิดขึน
ไม่ได้เด็ดขาด”

...

เมือมองการ์ดเชิญสีดาํ สนิททีวางอยูบ่ นโต๊ะ การ์ดนันมี

ด้านหนึงใช้สีทองสลักสัญลักษณ์เอาไว้ และหากจําไม่
ผิด มันคล้ายกับสัญลักษณ์ทีอยูบ่ นแท่นบูชาในชันสาม
ของห้องใต้ดิน

57
แต่วา่ ...ความหมายคืออยากใช้การ์ดใบนีเป็ นของกํานัน
แลกเปลียนอย่างนันเหรอ?

ลัวชิวทีไม่รูอ้ ะไรเกียวกับการ์ดใบนีเลยแม้แต่นอ้ ยเริม

หวันๆ ขึนมา...

“พวกเรารับรูค้ วามปรารถนาของท่านแล้ว”

ในเวลานันโย่วเย่ก็ถือกานําชาและถ้วยชาเดินออกมา
เธอวางถาดใส่นาชาลงแล้
ํ วยืนมือไปหยิบการ์ดใบนัน
อมยิมแล้วพูดว่า “เหลือเพียงตราประทับอันนีอันเดียว
เท่านัน และมันจะหายไปจากการ์ดต่อเมือการแลก
เปลียนครังนีเสร็จสิน ตามกฎแล้ว คุณยังจะได้รบั ส่วน

58
ลดสิบเปอร์เซ็นต์จากการแลกเปลียนครังนีด้วย...คุณแน่
ใจจะแลกเปลียนในครังนีไหม? ถ้าแน่ใจแล้ว โปรดบอก
สิงทีคุณคิดว่าเหมาะสมมาทําการแลกเปลียน แน่นอน
ของทีจะมาแลกเปลียนนันเหมาะสมหรือไม่ก็ขนอยู
ึ ก่ บั
การตัดสินใจของนายท่านเรา”

โยวเย่สดุ ยอดไปเลย!

“ผม...ผมรูก้ ฎของทีนี” จิงจือฝูสดู หายใจเข้าลึกๆ แล้วพูด

ว่า “ปู่ ของผมบอกกฎของทีนีไว้กบั ผมก่อนท่านจะเสีย”

เมือพูดถึงนี จิงจือฝูก็สงบลง ลัวชิวเห็นได้ชดั เจนเลยว่า

เขาตังใจมาทีนี แต่ในใจก็ยงั ลังเลทีจะทําการแลกเปลียน

59
นี

“ใช้...อีกครึงชีวิตทีเหลืออยูข่ องผม” ในทีสุด คําพูดทีออก

มาจากปากของจิงจือฝูก็ทาํ ให้ลวชิ
ั วตกใจ

ลัวชิวเคยอ่านสมุดคูม่ ือทีเจ้าของคนเก่าทิงไว้ให้ แต่เขาก็

ยังไม่รูว้ ิธีการดําเนินการของสมาคมแห่งนีอยูด่ ี ทุกอย่าง
ดูแปลกใหม่สาํ หรับเขา...และหลังจากได้สมั ผัสกับแท่น
บูชานันเป็ นต้นมา ก็ทาํ ให้เขารูส้ กึ ลีลับ

อายุขยั ?

ในขณะนันลัวชิวบังคับตัวเองให้เป็ นเหมือนผูช้ ม และ

60
อยากจะดูฉากทีว่าโยวเย่จะจัดการอย่างไรกับชายวัย
กลางคนผูน้ ี

“ฉันเข้าใจแล้ว” โยวเย่พยักหน้า “สําหรับมนุษย์ อายุขยั

ถือเป็ นหนึงในของลําค่าทีนํามาแลกเปลียน กรุณารอสัก
ครู ่ แล้วขอให้คณ
ุ ลูกค้าหลับตาลงด้วยค่ะ”

เขาเห็นโยวเย่ใช้นิวแตะตรงหน้าผากของจิงจือฝูเบาๆ

และหลังจากนันไม่นานโยวเย่ก็เก็บมือเข้ามา แล้วสวม
ถุงมือ...จริงๆ แล้วโยวเย่มกั จะใส่ถงุ มือสีดาํ อยูต่ ลอด
เวลา

61
“คุณลูกค้าคะ ตามทีประเมินจากสภาพร่างกายของคุณ
คุณยังเหลืออายุขยั อีก 37 ปี ครึงหนึงของอายุของคุณ
คือ 18 ปี กบั 6 เดือน”

“18ปี ...” ใบหน้าของจิงจือฝูเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

แต่ก็ยงั กัดฟั นพูดว่า “18 ปี ก็ 18 ปี ผมจะไม่ให้พนักงาน
ของผมมาตกระกําลําบากกับผมหรอก พวกเขายังมี
ครอบครัว ถ้าเกิดไม่มีโรงงานนี...ผมตัดสินใจแล้ว ใช้ 18
ปี กบั 6 เดือนของผมเพือแลกกับโรงงานของผม!”

“ขอโทษนะคะคุณลูกค้า การแลกเปลียนในครังนีจะ
สําเร็จหรือไม่ ต้องขึนอยูก่ บั นายท่านของทีนีเป็ นคน
ตัดสินใจ”

62
“นี...นี...”

จิงจือฝูเริมมองลัวชิวด้วยสายตาไม่วางใจอีกเช่นเคย ลัว
ชิวจึงทําตัวไม่ถกู ไปชัวขณะ...

ประเมิน ประเมินอย่างไร?

“นายท่านอาจต้องใช้เวลาตัดสินใจ” โยวเย่ยมแล้
ิ วพูดว่า
“ลูกค้า คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ ถ้ามีข่าวอะไรคืบหน้า
การ์ดในมือของคุณจะเตือนคุณเอง...ถ้าอย่างนัน
‘สมาคมแลกเปลียนทราฟอร์ด’ ยินดีตอ้ นรับค่ะ”

63
โยวเย่สดุ ยอดไปเลยจริงๆ ...

64
บทที 4 การเคลือนไหว

และแล้วปั ญหาก็มาเยือน

จะต้องใช้อะไรมาประเมินกัน ถึงจะรูไ้ ด้วา่ ครึงชีวิตที

เหลือของจินจือฝูมีคา่ เท่ากับโรงงานของเขา?

โยวเย่เคยบอกว่าอํานาจการตัดสินใจอยูใ่ นมือเรา นันก็

หมายความว่า เขาจะไม่เห็นด้วยกับการแลกเปลียนซือ
65
ขายในครังนีก็ยอ่ มได้

ไม่ใช่เพราะเขารูส้ กึ ว่าการแลกเปลียนซือขายแบบนีเป็ น
เรืองไร้สาระ และไม่ใช่วา่ เขาไม่เชือ แต่กลับกันเขาเชือใน
พลังงานบางอย่างทีไม่ธรรมดาของสมาคมแห่งนี ดังนัน
นีจึงไม่ใช่เรืองทีจะตัดสินใจกันง่ายๆ

ชีวิตตลอดระยะเวลายีสิบปี ทีผ่านมาของลัวชิว ถึงแม้วา่

พ่อซึงเป็ นตํารวจมาทังชีวิตจะเสียไปแล้วก็ตาม แต่เขา
กลับไม่เคยลืมคําสอนของพ่อเลยตราบจนทุกวันนี

ตอนเด็กๆ อาจรูส้ กึ ว่านีเป็ นเรืองน่ารําคาญ เพราะพ่อ

ชอบจูจ้ ีจุกจิกและค่อนข้างหัวโบราณ แต่พอพ่อเสียไป

66
แล้ว กลับคิดถึงเรืองราวในวัยเด็กขึนมา ถึงแม้ลวชิ
ั วจะ
รูส้ กึ ว่าตนเป็ นคนทีชอบอยูค่ นเดียว แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่า
ตัวเองต่างจากคนอืนๆ

เขาเองก็เคยมีช่วงเวลาทีสับสนและเป็ นทุกข์ และก็มีช่วง

เวลาทีร้องไห้คิดถึงพ่อแล้วซุกตัวอยูใ่ ต้ผา้ ห่ม

ทําไมตอนนันถึงไม่เชือฟั งคําสอนของพ่อให้มากกว่านี
นะ?

ทังๆ ทีในมือก็มีโทรศัพท์และเบอร์โทรของพ่อบันทึกเอา
ไว้เป็ นเบอร์แรก แต่ทาํ ไมประวัติการโทรหาพ่อถึงน้อย
ขนาดนีล่ะ? แล้วพ่อยังเป็ นฝ่ ายโทรหาเขาก่อนเสียส่วน

67
ใหญ่ น้อยครังนักทีเขาจะเป็ นฝ่ ายโทรหาพ่อ?

ความดีและความซือสัตย์

เมือคิดย้อนกลับไปถึงคําสังสอนของพ่อ ยิงทําให้ลวชิ
ั
วรูส้ กึ ว่าการแลกเปลียนซือขายของจินจือฝูนนไร้
ั สาระ
แค่ไหน...ไม่ใช่วา่ เขาสนแต่เรืองของตัวเองหรือไม่พอใจ
กับความคิดของคนอืน และคําสอนตลอดยีสิบปี ของพ่อ
ก็ไม่ได้ทาํ ให้เขาพิเศษไปจากคนอืน แต่สงสํ
ิ าคัญทีสุดที
เขาควรจะทําคือต้องคิดให้รอบคอบ

68
“นายท่านคะ โปรดตระหนักไว้ดว้ ยว่านายท่านมีเวลา
เหลืออยูแ่ ค่สามสิบวัน”

ในขณะทีลัวชิวกําลังจมอยูใ่ นความคิดของตน เขาก็ได้

ยินคําพูดทีโยวเย่พดู ขึน มันเหมือนโดนสาดด้วยนําเย็น
และเขาก็ถามขึนโดยไม่รูต้ วั ว่า “เมือก่อน...ก็มกั จะใช้
อายุขยั เป็ นค่าธรรมเนียมแลกเปลียนอย่างนันเหรอ?”

โยวเย่กล่าวด้วยท่าทีนิงๆ ว่า “มนุษย์เป็ นสิงมีชีวิตทีมี

ความปรารถนาอันแรงกล้า แต่มกั จะไม่มีความสามารถ
มากพอให้ได้มาซึงความปรารถนานันๆ และเมือเป็ น
อย่างนี พวกมนุษย์จงึ ทําได้เพียงสละตัวของพวกเขาเอง
ทังร่างกาย สิงของงดงามมีคา่ สติปัญญา ความรูส้ กึ
ความทรงจํา...หรือแม้กระทังจิตวิญญาณ ในความเป็ น
69
จริงแล้วมนุษย์เป็ นสิงมีชีวิตทีมีสญ
ั ชาตญาณในการ
ป้องกันตัวเอง เมือเทียบกับความสูญเสียทีมองไม่เห็น
แล้ว พวกเขามักกังวลกับความสูญเสียทีอยูต่ รงหน้า
มากกว่า ดังนันพวกเขาจึงเต็มใจใช้อายุขยั ซึงเป็ นสิงที
มองไม่เห็นมาเป็ นค่าธรรมเนียมแลกเปลียน แทนทีสิงที
มองเห็นได้บนตัวของพวกเขา”

ลัวชิวค่อยๆ สงบลง แล้วพูดขึนว่า “ทราฟฟอร์ด จริงๆ

แล้ว เดวิล...หมายถึงปี ศาจใช่ไหม?”

โยวเย่อมยิมแล้วพูดว่า “นายท่านตัดสินใจได้หรือยัง
คะ?”

70
ลัวชิวส่ายหัว แล้วพูดพึมพํากับตัวเองว่า “ถ้าฉันยังเหลือ
เวลาชีวิตอยูอ่ ีกแค่สามสิบวัน ฉันจะไม่ปล่อยให้ตวั เอง
ตายไปง่ายๆ อย่างแน่นอน ฉันจะต้องหาวิธีเพือให้ตวั ฉัน
มีชีวิตอยูต่ อ่ ไป เหมือนกับคนอืนๆ ฉันควรจะต้องละทิง
ความเมตตาเพือความอยูร่ อด”

ลัวชิวมองของตกแต่งทีอยูใ่ นตูโ้ ชว์ ก่อนพูดว่า “ฉันไม่มี

ทางหลุดพ้นไปจากสมาคมแห่งนีได้เลย แม้วา่ ฉันจะ
ปฏิเสธการแลกเปลียนครังนีของจินจือฝูไป แต่วนั ข้าง
หน้าก็อาจพบเจอกับเหตุการณ์แบบนีอีก ครังนีฉันอาจ
จะเลียงไปได้ แต่ครังต่อไปก็ไม่แน่ เพราะฉะนันฉันควร
จะละทิงความเมตตา”

เขามองไปทางโยวเย่แล้วพูดในทันทีวา่ “แต่สงหนึ
ิ งทีฉัน
71
จะไม่ละทิงคือความซือสัตย์...ฉันจะเห็นด้วยกับการแลก
เปลียนในครังนี แต่เธอจะต้องสอนฉันก่อนว่าต้อง
ประเมินราคาอย่างไรถึงจะรูว้ า่ สิงของทีนํามาแลก
เปลียนนันมีคา่ เท่าเทียมกัน”

ในเมือจินจือฝูใช้อายุขยั ของตัวเองเป็ นค่าธรรมเนียม

แล้ว อย่างนันสิงทีลัวชิวสามารถทําได้ตอนนีคือ หา
สินค้าทีมีมลู ค่าเท่าเทียนกันมาทําการแลกเปลียน

เขาไม่ได้ลงั เลกับปั ญหานีอีกต่อไป เขาตัดสินใจลงมือทํา

มันเลย

ความดีและความซือสัตย์...แต่พอ่ มักพูดอีกว่า บางเรือง

72
ลงมือทําดีกว่าคิด เมือได้ทาํ แล้ว เราอาจจะเข้าใจมันเอง

“ถ้าอย่างนัน เรามาประเมินมูลค่าโรงงานของจินจือฝูกนั
เถอะ นายท่านรอสักครูน่ ะคะ โยวเย่ขอไปเปลียนชุดสัก
ครูเ่ ดียวมา” โยวเย่พดู ไปยิมไป

จากนันสาวใช้หนุ่ เชิดก็เดินขึนไปชันบนเสียอย่างนัน

หลังจากนันไม่นาน โยวเย่ก็เดินลงมาพร้อมกับชุดที
เปลียนแล้ว

แต่ก็ยงั คงเป็ นโทนสีขาวดํา ครังนีเป็ นชุดเดรสชีฟอง ใน

ส่วนของท่อนบนเป็ นสีขาว และในบริเวณใต้หน้าอกลง
73
มาเป็ นสีดาํ เป็ นชุดทีถูกตัดเย็บอย่างพอดีตวั ด้วยเป็ นเด
รสกระโปรงสันจึงทําให้เห็นขาทีขาวดุจหิมะของเธอ

และสุดท้ายคือ รองเท้าคัทชูสีเงินเรียบง่าย

แค่ครูเ่ ดียวก็ดทู นั สมัยทันที เพราะแต่เดิมก็มีเค้าโครง

ของชาวตะวันตกอยูแ่ ล้ว และยิงแต่งแบบนียิงเหมือน
นางแบบเข้าไปใหญ่

โยวเย่มายืนอยูต่ รงหน้าลัวชิว สองมือประสานกันไว้ขา้ ง

หน้าอย่างเรียบร้อย แล้วพูดด้วยเสียงเบาว่า “นายท่าน
คะ โยวเย่พร้อมออกไปข้างนอกแล้วค่ะ”

74
“ออกไปข้างนอก?” ลัวชิวอึงไปสักพัก “หรือว่าจะไปโรง
งานของจินจือฝูอย่างนันเหรอ?”

โยวเย่พยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่คะ่ นอกจากนีแล้วเรายัง

ต้องประเมินสภาพการดําเนินงานของโรงงานแห่งนีด้วย
แล้วยังมีจาํ นวนคนงานอีก เราจะต้องรูท้ กุ อย่างของทีนี
ให้ละเอียดทีสุด เพือทีจะได้ประเมินราคาออกมาได้
อย่างแม่นยํา”

“...แต่เหมือนเราจะยังไม่รูว้ า่ โรงงานของจินจือฝูอยูท่ ี
ไหน?”

โยวเย่พดู ด้วยนําเสียงอ่อนน้อมว่า “อย่าเป็ นกังวลไปเลย

75
ค่ะนายท่าน ขอเพียงแค่นายท่านปรารถนา นายท่านก็
จะได้ไป...อันทีจริง ไม่น่าจะไกลนัก ด้วยความสามารถที
นายท่านมีอยูใ่ นตอนนี เรืองแค่นีไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

พูดแล้ว โยวเย่ก็เดินไปยืนตรงหน้าของลัวชิว อยูๆ่ ก็ยืน

นิวมือออกไปแตะบนหน้าผากของลัวชิวแล้วปั ดไรผม
ของเขาออกเบาๆ จากนันก็ใช้นิวหมุนบนหน้าผากไล่ลง
ไปทีแก้ม โยเย่ยมเล็
ิ กน้อย แล้วสุดท้ายก็จบั มือของลัวชิ
ว พูดเสียงเบาว่า “หลับตาลง แล้วจินตนาการ คิดในใจ
ว่าคุณอยากจะไปทีโรงงานของจินจือฝู จากนันสมาคม
แห่งนีจะตอบสนองความปรารถนาของคุณ...”

76
หลับตาลง

จินตนาการ

จากนันก็มีเรืองประหลาดมากเกิดขึน พริบตาเดียวร่าง
กายก็เบาหวิว เหมือนกับสูญเสียนําหนักตัวไปอย่างไร
อย่างนัน

ลัวชิวสูญเสียการควบคุมไปชัวขณะ

หลังจากทีเขาควบคุมสติได้ ทุกอย่างก็กลับคืนสูส่ ภาพ

77
ปกติ เมือลัวชิวลืมตาขึน สิงทีเขาเห็นคือโรงงานแห่งหนึง
แล้วยังได้ยินเสียงเครืองจักรกลทีดังมาจากโรงงานเหล่า
นีด้วย

“นีเป็ นพลังของฉันอย่างนันเหรอ?” ลัวชิวถามด้วยความ

ตกใจพร้อมมองไปรอบๆ จากนันเขาก็หยิบมือถือออกมา
แล้วตังค่าทีอยูล่ งบนแผนทีในโทรศัพท์

นอกเมือง...

“ใช่แล้ว”

โยวเย่พดู ด้วยความเคารพว่า “นีก็คือพลังของผูเ้ ป็ นเจ้า

78
ของสมาคมทราฟฟอร์ด อันทีจริงคุณเพิงจะได้รบั
ตําแหน่งนีมา ดังนันพลังของคุณยังอยูใ่ นขันเพิงเริมต้น
แต่วา่ พลังของคุณจะเพิมขึนเรือยๆ ตามจํานวนลูกค้าที
มาทําการแลกเปลียน และพลังเหล่านีจะค่อยๆ แข็ง
แกร่งขึน...ถ้าคุณมีพลังทีแข็งแกร่งพอ ก็ไม่จาํ เป็ นต้อง
มาทีนีด้วยตัวเอง เพียงแค่นกึ คิด ข้อมูลทุกอย่างของโรง
งานแห่งนีก็จะปรากฏอยูใ่ นหัวของคุณ”

ไม่วา่ จะพูดอย่างไร

สิงทีอยูใ่ นหัวลัวชิวขณะนันมีเพียงแค่สองคําคือ ‘สุด

ยอด!’

79
80
บทที 5 การ์ดเชิญสีดาํ ทีถูกเผาไหม้

ลัวชิวเดินตามหลังโยวเย่ไป จริงๆ แล้วโรงงานแห่งนีควร

จะมีคนงานจํานวนมาก คนทีเดินไปมาควรจะมีเยอะ
แยะถึงจะถูก แต่ทางทีเขาเดินอยูน่ ีกลับไม่เจอใครเลยสัก
คน

โยวเย่ดเู หมือนจะเคยชินกับการบุกรุกพืนทีของคนอืนไป
เสียแล้ว

ทําไมถึงชํานาญขนาดนีล่ะ?
81
อาจด้วยโยวเย่เคยทําแบบนีมาหลายครังจนกลายเป็ น
เรืองปกติ แต่ดว้ ยพลังอันแปลกประหลาดของสมาคม
แห่งนีก็ดไู ม่ยากเกินไปทีจะทําตัวให้คนุ้ ชินกับมัน

ขอเพียงมีหวั ใจทีอดทนและยอมรับมันได้

“ทีนีคือห้องทํางานของผูจ้ ดั การ?”

โยวเย่หยุดเดิน ในขณะทีลัวชิวมองแผ่นป้ายหน้าประตู
ในตําแหน่งทีโยวเย่ยืนอยู่ ห้องทํางานผูจ้ ดั การ เฉาจือ
เชียน

82
เฉาจือเชียน...ถ้าจําไม่ผิด จินจือฝูเคยเอ่ยถึงลูกเขยเขาที
ชือว่าจือเชียน

“หากอยากรูส้ ภาพการณ์ของโรงงานแห่งนี วิธีทีง่ายทีสุด

ก็อยูต่ รงนีแหละ” โยวเย่พดู แล้วยิม เธอเปิ ดประตูหอ้ งทํา
งานของผูจ้ ดั การ จากนันก็ไปยืนอยูท่ างด้านข้างอย่าง
เคารพพร้อมพูดว่า “นายท่าน เชิญค่ะ”

ยังไม่ทนั ได้ตาํ หนิกิรยิ าของโยวเย่ ทันทีทีประตูถกู เปิ ด

ออก สิงทีลัวชิวเห็นคือสีหน้าตกใจของชายหนุ่มทีจ้อง
มองมายังตน

83
“คุณคือใคร?” ฝ่ ายตรงข้ามถามขึนในทันที

ความแตกต่างทีคนทํางานสามารถแสดงออกมาได้ดี
กว่าคนทียังเรียนอยูน่ นั คือความเป็ นผูใ้ หญ่และความ
หนักแน่น ลัวชิวยิมแหย ไหนๆ ก็มาถึงทีนีแล้ว อย่างไรก็
คงต้องกัดฟั นเดินเข้าไป

หลังจากทีลัวชิวเดินเข้าไปแล้ว โยวเย่ก็เดินตามเข้าไป
อย่างช้าๆ

เฉาจือเชียนทีนังอยูต่ รงโต๊ะทํางานก็ขมวดคิวแล้วยืนขึน
ในสายตาของเขาเห็นว่า ในสองคนนีคนหนึงเหมือนเป็ น

84
นักเรียนทีไม่รูอ้ ีโหน่อีเหน่อะไร ส่วนอีกคนเป็ นหญิง
สาวสะสวย ความรูส้ กึ แรกของเขาทีมีตอ่ ลัวชิวและโยวเย่
ก็มีแค่นี และเขาก็แน่ใจว่าไม่รูจ้ กั สองคนทีบุกรุกเข้ามา
ในนีอย่างแน่นอน

“พวกคุณสองคนเป็ นใคร? ถ้านัดไว้ก่อนล่วงหน้า ผมไม่

น่าจะลืมนะ” ฝ่ ามือของเขากดลงบนโต๊ะทํางานใน
ตําแหน่งใกล้ๆ กับทีวางโทรศัพท์ ไม่มีทา่ ทีทีจะจู่โจมหรือ
ตระหนกตกใจแต่อย่างใด แล้วพูดด้วยความใจเย็นว่า
“เชิญพูดจุดประสงค์การมาทีนีของคุณเถอะ”

“คุณเฉาคะ นายท่านของเรามาทีเพือตรวจสอบสภาพ
การดําเนินงานโรงงานของคุณ” โยวเย่ยมพร้
ิ อมกับเดิน
ไปข้างหน้า “ได้โปรดเถอะค่ะ”
85
เฉาจือเชียนดูตกใจอย่างเห็นได้ชดั เขาขมวดคิวแล้วพูด
ว่า “ถ้าพวกคุณต้องการมาเล่นตลกก็เชิญออกไปเถอะ
ครับ แล้วผมจะไม่ให้รปภ.มาทําร้ายพวกคุณ”

โยวเย่พดู ขึนว่า “คุณเฉาโปรดให้ความร่วมมือกับเราด้วย

อย่าทําให้เรืองยุง่ ยากเลยดีไหมคะ?”

โยวเย่พดู ด้วยนําเสียงนุ่มนวล และในขณะเดียวกันสาย

ตาทีเปล่งแสงวิบวับดุจไพลินก็จอ้ งมองไปยังเฉาจือเชีย
น ราวกับเขาต้องมนตร์สะกด พร้อมกับพูดขึนอย่างช้าๆ
ว่า “ได้...ได้ครับ...”

86
“สะกดจิต?” ลัวชิวถามทันที

โยวเย่พยักหน้าแล้วพูดว่า “นีเป็ นเพียงลูกเล่นเล็กๆ ทีใช้

ได้ผลกับคนจิตอ่อนแอ”

เขาอึงไปอีกครังกับความสามารถของโยวเย่ และลัวชิวก็
มองไปทีเฉาจือเชียนด้วยความสงสัย จากนันเขาก็เดิน
ไปยืนอยูต่ รงหน้าของเฉาจือเชียน พร้อมกับยืนมือออก
ไปแล้วโบกไปมาอยูต่ รงหน้าของเขา แต่ฝ่ายตรงข้าม
กลับไร้ซงการตอบสนองใดๆ
ึ เขาจึงรูส้ กึ โล่งอกเล็กน้อย

“เขาจะพูดความจริงใช่ไหม?” ลัวชิวถาม

87
โยวเย่พยักหน้าแล้วพูดว่า “ถ้าไม่ใช่คาํ ถามทีกระทบ
กระเทือนจิตใจจนเกินไป โดยทัวไปแล้วเขาจะตอบตาม
ความจริง”

ลัวชิวครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึง จากนันก็มองไปทางเฉาจือเชีย

นพร้อมกับพูดว่า “จินจือฝูบอกว่าคุณให้เขาเซ็นเอกสาร
บางอย่างเพือให้ได้มาซึงการครอบครองโรงงานแห่งนี
อีกทังยังมีแผนจะร่วมมือกับนักพัฒนาอสังหาฯ และรือ
ถอนโรงงาน นีเป็ นความจริงหรือไม่?”

“เป็ นความจริง” เฉาจือฝูตอบด้วยท่าทีเหม่อลอย

ลัวชิวขมวดคิวครุน่ คิด แล้วถามขึนว่า “ลองพูดสภาพ

88
การดําเนินงานของโรงงานแห่งนีให้ฟังหน่อยสิ”

“ไม่เกินสามเดือน โรงงานแห่งนีก็จะล้มละลาย”

ลัวชิวอึงไปชัวครูแ่ ล้วถามต่อว่า “ล้มละลาย? คุณแน่ใจ

เหรอ?”

เฉาจือเชียนตอบว่า “แน่ใจ เพราะโรงงานแห่งนีเป็ นหนี

ก้อนโตกับธนาคาร ตอนนีมีระยะเวลาไม่ถงึ สามเดือนใน
การใช้หนี ในสองปี ทีผ่านมาไม่มีออเดอร์เข้าเลย ดังนัน
เมือถึงกําหนดการใช้หนี โรงงานนีก็จะล้มละลาย เมือถึง
ตอนนันพืนทีโรงงานนีก็จะกลายเป็ นของธนาคารไป”

89
“เพราะเหตุนีคุณจึงแอบโอนกรรมสิทธิโรงงานให้เป็ น
ของตน เพือทีจะหมุนเงินก้อนโตก่อนจะถึงกําหนดการ
จ่ายหนีใช่ไหม?”

“นีเป็ นหนทางเดียวทีผมทําได้ ผมไม่สามารถทีจะทนเห็น

ทีแห่งนีหายไปต่อหน้าต่อตาได้” อยูๆ่ สายตาของเฉาจือ
เชียนก็ดเู จ็บปวดขึนมา “ผมจะรักษามันไว้...”

เขาเหมือนกําลังสับสน

หรืออาจจะเป็ นเหมือนทีโยวเย่พดู เอาไว้ ถ้าหากถามคํา

ถามทีกระทบกระเทือนจิตใจ เขาอาจจะหลุดจากการถูก
สะกดจิต

90
“พวกคุณทําอะไรกับผม?!”

ทันใดนันเสียงของเฉาจือเชียนก็ดงั ขึน สีหน้าเขาดูตกใจ

และหวาดระแวง พร้อมกับยกหูโทรศัพท์บนโต๊ะทํางาน
ขึน “เซียลี เรียก รปภ.เข้ามาเดียวนี!”

ลัวชิวมองไปทางโยวเย่ทนั ที

หุน่ เชิดสาวใช้ทีดูเหมือนจะถูกสร้างขึนมาเพือช่วยเจ้า
ของสมาคมทราฟฟอร์ดขจัดปั ญหาอย่างโยวเย่ จึงเดิน
ตรงไปอยูต่ รงหน้าของเฉาจือเชียน แล้วใช้มือโบกไปมา
ตรงหน้าเขา

91
เฉาจือเชียนหลับตาทังสองข้างแล้วล้มลงกับพืนราวกับ
สลบไป

“เขาจะยังไม่ฟืนขึนมาภายในครึงชัวโมงอันใกล้นีแน่
นอน นายท่านวางใจได้” โยวเย่พดู ด้วยเสียงเบาๆ ว่า
“นายท่านตัดสินใจได้หรือยังคะ?”

ลัวชิวมองไปทางโต๊ะทํางานของเฉาจือเชียนอย่างรวด
เร็ว ก่อนส่ายหัวแล้วพูดว่า “ยัง ฉันยังอยากจะไปอีกที
หนึง”

...

92
...

จินจือฝูทีในมือกําการ์ดเชิญสีดาํ ไว้แน่น ผลักประตูไม้

เก่าๆ ของสมาคมทราฟฟอร์ดเข้าไปอีกครัง

ในขณะทีเสียงกระดิงหน้าประตูดงั ขึนเบาๆ อย่างเสนาะ

หู สาวสวยอย่างโยวเย่ก็ยมต้
ิ อนรับแล้วพูดว่า “คุณ
ลูกค้า ยินดีตอ้ นรับสูส่ มาคมทราฟฟอร์ดค่ะ”

จินจือฝูพยักหน้าเล็กน้อย แล้วมองไปเห็นเจ้าของ
สมาคมนังอยูต่ รงโต๊ะกลมเหมือนกับครังก่อนทีเขามา

93
นําทีอยูใ่ นแก้วเหลืออยูไ่ ม่ถงึ เศษหนึงส่วนสาม ดูทา่ คง
จะนังมาสักพักแล้ว

จินจือฝูรบี เดินตรงไปอยูต่ อ่ หน้าของลัวชิวพร้อมถามว่า

“เถ้าแก่ครับ เรืองโรงงานของผม...”

ลัวชิวยิมแล้วตอบว่า “ไม่มีปัญหา อายุขยั ทีคุณจินใช้

เป็ นค่าธรรมเนียมแลกเปลียน สามารถนํามาแลกโรง
งานคืนได้”

จินจือฝูถามด้วยความดีใจว่า “จริงเหรอครับ”

ลัวชิวปรบมือสองที จากนันโยวเย่ก็เดินมาอยูต่ รงหน้า

94
พร้อมกับสองมือถือถาดทีเต็มไปด้วยเอกสารมากมาย

ลัวชิวมองไปทีจินจือฝูแล้วพูดว่า “ในนีเป็ นเอกสารทีคุณ

เคยเซ็นโอนกรรมสิทธิให้กบั เฉาจือเชียน และแน่นอน นี
เป็ นเอกสารต้นฉบับทังหมด”

จินจือฝูหยิบเอกสารทีอยูต่ รงหน้าไปอย่างเร็ว แล้วเปิ ด

มันดูทีละใบด้วยอาการตืนเต้นและดีใจ “ใช่แล้ว! ใช่
แล้ว! เอกสารพวกนีแหละ! เอกสารพวกนีแหละ! หาพวก
มันเจอแล้ว โรงงานนีก็ยงั เป็ นของฉัน...ยังเป็ นของฉัน”

เขากอดเอกสารเหล่านีไว้แน่นเหมือนกับเป็ นสิงลําค่า

95
และในขณะนันเองจินจือฝูก็ลกุ ขึน “ขอบคุณทีหามัน
กลับมาให้ผม! ถ้าหากมีโอกาสผมจะตอบแทนคุณเป็ น
อย่างดี!”

ลัวชิวยิมแล้วพูดว่า “ไม่ตอ้ งหรอก นีเป็ นการแลกเปลียน

ซือขาย ส่วนค่าธรรมเนียมแลกเปลียนครังนี...”

“ปั ง!!!”

“โรงงานก็เป็ นของฉัน! ชีวิตก็เป็ นของฉัน! ไม่มีใครมา

แย่งมันไปได้! ขอบคุณสําหรับเอกสารพวกนี! ฉันจะส่ง
96
แกไปขึนสวรรค์เอง!”

สีหน้าของจินจือฝูแฝงไปด้วยรอยยิมอันชัวร้าย แล้วใน
มือก็ถือปื นรุน่ USP45 สีดาํ เอาไว้

เพียงแค่กระสุนขนาด .45 นีก็เพียงพอทีจะคร่าชีวิตหรือ

ทําให้บาดเจ็บได้แล้ว

และในเวลานัน ร่องรอยของบาดแผลก็ปรากฏอยูบ่ นตัว

ของลัวชิว...บนกลางหน้าผากของเขา เห็นรอยกระสุนได้
อย่างชัดเจน

ลัวชิวทีนังอยูจ่ งึ ล้มลง และจินจือฝูทีบ้าคลังก็ถือปื นเล็ง

97
ไปทีโยวเย่พร้อมกับพูดขึนว่า “แกก็ไปตายซะเถอะ!”

“ปั ง ปั ง!!”

เสียงปื นดังขึนสองครัง แล้วลูกปื นก็ไปหยุดอยูต่ รงอกทัง

สองข้างของโยวเย่

เมือเห็นโยวเย่ลม้ ลง จินจือฝูก็รบี เก็บปื นใส่เข้าไปในเสือ

แล้วหอบเอาเอกสารทังหมดรีบวิงออกไปทางประตูไม้
ของสมาคม

98
หลังจากทีจินจือฝูไปได้ไม่นาน

ลัวชิวทีล้มลงกับพืนก่อนหน้านีก็ลกุ ขึนมา

แต่ทีแปลกคือ ร่างกายของเขาเหมือนถูกบางสิง
บางอย่างลากขึนมา และในขณะเดียวกัน รอยกระสุน
บนหน้าผากก็คอ่ ยๆ ประสานเข้าด้วยกัน...กระทังรอย
นันหายไปจนหมด

เมือลืมตาขึน เขาก็รบี จับดูหน้าผากของตนเอง แล้วพูด

พึมพํากับตัวเองว่า “ทีแท้เป็ นแบบนีนีเอง...ในเมือทราย
ในนาฬิกาทรายยังไหลลงด้านล่างไม่หมด ฉันก็ไม่มีทาง
ตาย”

99
เขามองไปทางโยวเย่ทีล้มลงนอนกับพืน

เวลานันมือของโยวเย่ก็คอ่ ยๆ ขยับเล็กน้อย หลังจากนัน

ไม่นานก็ลกุ ขึนมา แต่บาดแผลทีถูกยิงของโยวเย่ไม่ได้
ประสานกลับมาเป็ นสภาพเดิม

อาจเพราะเธอเป็ นหุน่ มัง?

“นายท่าน รับนําเพิมไหมคะ?” โยวเย่ถามด้วยเสียงแผ่ว

เบา

แก้วนํานันล้มลงตอนทีลัวชิวล้มไป
100
ลัวชิวส่ายหัว แล้วก็ยืนมือไปบนโต๊ะ ก่อนหยิบการ์ดเชิญ
สีดาํ ทีจินจือฝูลืมหยิบไปด้วยขึนมา

“...กฎการแลกเปลียนซือขายข้อทีเจ็ดของสมาคม
ทราฟฟอร์ดแห่งนีคือ ลูกค้าจะไม่สามารถนําสินค้าออก
ไปโดยไม่ได้รบั อนุญาต”

จากนันการ์ดเชิญสีดาํ ทีอยูใ่ นมือก็ลกุ ไหม้ และถูกเผาไป

อย่างรวดเร็ว

101
บทที 6 การแลกเปลียนเสร็จสมบูรณ์

102
นีก็เวลาประมาณสามสีทุม่ แล้ว

เฉาจือเชียนยังคงนังอยูใ่ นห้องทํางาน และกินข้าวกล่อง

เป็ นอาหารคําในห้องทํางาน

เขาจ้างพีเลียงไว้คนหนึง ซึงเป็ นคนทีใช้ได้เลยทีเดียว ดัง

นันในเวลานีเขาจึงวางใจฝากลูกของเขาให้พีเลียงคนนี
ช่วยดูแล

ไฟข้างนอกห้องทํางานยังสว่างอยู่ เฉาจือเชียนทีเพิงจะ
จัดการงานของตนเสร็จก็ฉกุ คิดขึนมาได้วา่ เลขาทีรอคํา
สังจากเขาอยูย่ งั ไม่ได้เลิกงานเช่นกัน

103
เป็ นเด็กหนุ่มทีขยันขันแข็ง

เฉาจือเชียนนวดหัวคิวของตน พร้อมกับกําลังจะออกไป
บอกให้เลขากลับบ้าน แต่แล้วประตูหอ้ งทํางานของเขาก็
ถูกเปิ ดออก

มีคนเดินเข้ามาสองคน คนหนึงคือเลขาทีมาด้วยท่าทาง
ตืนตระหนก และอีกคนคือคนทีเฉาจือเชียนคุน้ เคยเป็ น
อย่างดี...นันก็คือ จินจือฝู

เวลานันเลขาพูดด้วยความกลัวว่า “ผูจ้ ดั การครับ...ท่าน

ประธานเขา...ผม...”

104
“ช่างเถอะ นายออกไปก่อน...แล้วก็กลับบ้านได้เลยนะ”
เฉาจือเชียนพูดด้วยนําเสียงเรียบเฉย

เลขารูส้ กึ ราวกับถูกรางวัลใหญ่ จึงรีบเดินออกไปจาก

ห้องนัน ก่อนเก็บข้าวเก็บของ แล้วเดินออกจากทีนัน
อย่างรวดเร็ว เมือเสียงฝี เท้าของเลขาไกลพอสมควรแล้ว
เฉาจือเชียนจึงกล่าวขึนว่า “พ่อครับ ทําไมพ่อไม่พกั ผ่อน
อยูท่ ีบ้าน? พ่ออายุมากแล้ว ควรจะพักผ่อนให้มาก เรือง
โรงงานพ่อไม่ตอ้ งเป็ นห่วงนะครับ”

จินจือฝูถอนหายใจแล้วพูดว่า “แกคงไม่อยากให้ฉนั มาที

นีสินะ ถ้าให้ดีก็ไม่ตอ้ งมาอีกตลอดกาลเลย...ตําแหน่ง
ประธานของฉันก็แค่ในนาม แต่ตอนนีโรงงานเป็ นของแก
แล้วนี แล้วจะยืนพูดอยูท่ าํ ไม ไม่ปวดเอวเหรอ?”
105
เฉาจือเชียนขมวดคิวพร้อมกับนังลงบนเก้าอีแล้วพูดว่า
“พ่อ...เรืองบางเรืองไม่ตอ้ งพูดออกมาทังหมดหรอก ผม
เก็บเงินพอเลียงดูพอ่ หลังวัยเกษี ยณแล้ว เรายังมีบา้ นอยู่
ทางเหนืออีกหลังหนึงไม่ใช่เหรอครับ? หรือพ่อจะไปอยู่
ทางโน้นก็ได้ เรืองทางนีพ่อไม่ตอ้ งเป็ นห่วง”

“พวกเรา?” จินจือฝูยมฝื
ิ นแล้วพูดว่า “ถุย! พวกเราอะไร
ล่ะ? แกไม่มีสทิ ธิมาเรียกฉันว่าพ่อ! ฉันไม่ใช่พอ่ ของแก!
ฉันจะบอกอะไรให้นะ ตังแต่แกแย่งโรงงานของฉันไป เรา
ก็ไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันอีกต่อไปแล้ว! เสียแรงทีฉันดี
กับแกมาโดยตลอดตังแต่แกยังเป็ นแค่ผจู้ ดั การต๊อกต๋อย
แถมยังยกลูกสาวให้กบั แกอีก! แต่แกตอบแทนฉันยังไง?
แกคิดจะแย่งโรงงานแห่งนีไปจากฉัน!? แกคงจะคิดว่า

106
ตัวเองเป็ นเจ้าของโรงงานแล้วสินะ ถึงได้ไม่เห็นหัวของ
ฉันเลย?”

เฉาจือเชียนหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ในเมือพ่อรูอ้ ย่าง

นีแล้ว...ก็อย่าได้ทาํ ในสิงทีไม่ควรทํา รปภ.ยังอยูข่ า้ งนอก
ผมไม่อยากทําให้เรืองมันวุน่ วายไปมากกว่านี”

จินจือฝูยมแห้
ิ งพลางล้วงเอกสารออกมา “แกยังไม่กล้า
ประกาศเรืองพวกนีให้ใครรูส้ นิ ะ? แต่ตอนนีมันอยูใ่ นมือ
ของฉันแล้ว! ฉันยังคงเป็ นเจ้าของทีนีอย่างสมบูรณ์! ถ้า
มีปัญญาแกก็เรียก รปภ.ขึนมา ฉันก็อยากรูเ้ หมือนกันว่า
พวกเขาจะฟั งแก หรือฟั งฉัน นีเป็ นแค่บางส่วนเท่านัน
แกรอดูไว้เถอะ!”

107
จินจือฝูพดู ไปก็โยนเอกสารในมือลงบนโต๊ะทํางานของ
เฉาจือเชียน

เฉาจือเชียนเหลือบไปเห็น ดูเหมือนว่าจะเป็ นสําเนา...แต่

เขาก็รูว้ า่ สําเนาพวกนีไม่น่าจะมาอยูใ่ นมือของจินจือฝูได้

“เป็ นไปไม่ได้...เอกสารพวกนีผมเก็บมันไว้ในตูเ้ ซฟของ

ธนาคารแล้วนี!” เฉาจือเชียนพูดด้วยนําเสียงเหลือเชือ

“ในโลกนีไม่มีอะไรเป็ นไปไม่ได้” จากนันจินจือฝูก็กล่าว

ด้วยนําเสียงสะใจว่า “แกเป็ นคนฉลาด เพราะฉะนันรีบ
ไสหัวไปให้พน้ อย่าให้ฉนั เห็นหน้าแกอีก! ฉันจะเห็นแก่

108
ความเสียสละของแกทีมีตอ่ โรงงานแห่งนีมานาน ครังนี
จึงจะปล่อยแกไป!”

“ตาแก่นี...คุณเป็ นคนบังคับผมเองนะ!”

เฉาจือเชียนเงยหน้าขึนทันที สายตาของเขาราวกับสัตว์
เดรัจฉาน รีบพุง่ ตัวมาทางจินจือฝู แล้วใช้แรงผลัก ทําให้
จินจือฝูลม้ นอนลงกับพืน

เฉาจือเชียนทีนิงเงียบได้ทบั ตัวของจินจือฝูเอาไว้ แล้วใช้

มือทังสองข้างบีบคอของเขาไว้แน่นพลางพูดว่า “ปล่อย
ไปอย่างนันเหรอ? ฉันจะมีทีไหนให้ไปได้อีกล่ะ! โอเค
คุณก็รูว้ า่ ผมเสียสละให้กบั โรงงานแห่งนีมาโดยตลอด

109
แล้วทําไมยังทํากับผมแบบนี! คุณคิดว่าผมไม่รูเ้ หรอ?
เงินพวกนันทีคุณกูม้ าจากธนาคารก็ใช้ชือผมกูย้ ืมทังนัน!
คุณไม่มีปัญญาใช้หนีพวกนันได้แน่นอน! นอกจากนัน
คุณยังติดพนัน สมบัติในบ้านทังหมดคุณก็เอาไปเล่น
พนันจนล้มละลาย ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี ถ้าไม่ได้ผม
คอยคําจุนเอาไว้ โรงงานคงจะอยูไ่ ด้ไม่ถงึ ทุกวันนีหรอก!
ผมจะไม่ยอมให้คณ
ุ เอาทุกสิงทุกอย่างของผมไปแบบนี
แน่นอน!”

“แก...แก...” ในขณะทีจินจือฝูดนรนด้
ิ วยความทรมาน
นัน มือของเขาก็ลว้ งเข้าไปจับในเสือของตน

เขาหายใจลําบากมาก ดีไม่ดีเขาอาจจะตายในนาทีตอ่
ไป เขาทําอะไรได้ไม่มากแล้ว...คิดไม่ถงึ ว่าอยูๆ่ เฉาจือ
110
เชียนจะขาดสติเช่นนี จินจือฝูรูส้ กึ เจ็บใจมากทีตนมาทีนี
คนเดียว

เจอแล้ว ปื นพก!

เขาค่อยๆ หายจากอาการสันกลัว! ดีทีเฉาจือเชียนไม่ได้

สังเกตเห็นว่าเขามีปืน เขาพยายามเล็งปื นไปทีเอวของ
เฉาจือเชียน เพียงแค่เขาลันไกปื น เขาก็จะกลายเป็ นผู้
รอดชีวิตทันที

แต่เวลานัน ในมือของเขากลับว่างเปล่า ปื นพกหายไป

111
อย่างไร้รอ่ งรอย

“คุณเฉา หากคุณบีบคอเขาให้ตายไปทังแบบนี ทีนีคุณ

จะไม่เหลืออะไรเลยนะ หรือว่าคุณไม่อยากอยูฉ่ ลองวัน
เกิดกับลูกของคุณแล้ว?”

เสียงนีดังขึนช้าๆ ในห้องทํางานของเขา

เฉาจือเชียนตกตะลึงไปชัวขณะ ราวกับถูกสาดด้วยนํา
เย็นก็ไม่ปาน จากนันมือทีสันเทาทังสองข้างก็ปลดออก
จากคอของจินจือฝู เขาพยายามพยุงตัวเองให้ลกุ ขึนด้วย
ความตกใจกลัว และมองไปยังทีมาของเสียงนัน

112
“เป็ นพวกคุณนีเอง!”

คนทีร้องออกมาด้วยความตกใจไม่ได้มีแค่เฉาจือเชีย
น ยังมีจินจือฝูอีกคนทีกําลังไออยู่ นอกจากนี สีหน้าของ
จินจือฝูเองก็เหมือนเจอผีเข้าไปทุกที ดวงตาทังสองข้าง
ของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ทีเขาตกใจกลัวเพราะคนทีเขาเห็นคือลัวชิวกับโยวเย่...
แต่เขาจําได้แม่นยําว่าลัวชิวกับโยวเย่ถกู เขาฆ่าไปแล้ว

ปื น! ปื นกระบอกนัน ทีแท้ผหู้ ญิงคนนันก็เป็ นคนแย่งไป!

พอเขามองไปในมือของโยวเย่ทีถือปื น .45 เอาไว้ จินจือ

113
ฝูก็ยงรู
ิ ส้ กึ หวาดกลัวและทําตัวไม่ถกู

“เป็ นไปไม่ได้! พวกคุณสองคน...เป็ นไปไม่ได้! เป็ นไปไม่

ได้! เป็ นไปไม่ได้แน่นอน!” จินจือฝูสนไปทั
ั งตัว แล้วร่าง
กายทียังอยูบ่ นพืนก็ถอยหลังไปไม่หยุด

ลัวชิวพยายามทําตัวให้ปกติทีสุด พร้อมพูดด้วยนําเสียง
เรียบเฉยว่า “คุณจิน คุณลืมการแลกเปลียนระหว่างเรา
ไปแล้วหรือว่ามันยังไม่เสร็จสมบูรณ์? คุณเคยบอกว่า
คุณรูจ้ กั สมาคมพวกเราจากปากของปู่ คณ
ุ ...ใช่ไหม?
หรือว่าปู่ ของคุณไม่เคยบอกกฎของสมาคมแห่งนีกับคุณ
เลยอย่างนันเหรอ? ในเมือคุณไม่รกั ษาสัญญา ดังนัน
ต้องขอโทษด้วย พวกเรามาเอาสินค้าทีคุณต้องการคืน”

114
จินจือฝูทีกลัวจนขึนสมองก็พดู ด้วยนําเสียงสันคลอนว่า
“ไม่มีทาง! ทําไมฉันจะต้องเก็บเอกสารพวกนันไว้ดว้ ย!
ฉันทําลายมันทิงไปตังแต่วนั ทีได้มนั มาแล้ว!”

ลัวชิวจัดเก็บเอกสารทีละใบทีกระจัดกระจายอยูบ่ นโต๊ะ
ของเฉาจือเชียนรวบไว้อย่างเรียบร้อย จากนันก็ยมแล้
ิ ว
พูดว่า “คุณหมายถึงกระดาษขาวพวกนีใช่ไหม? ไม่
เป็ นไร คุณจินอยากทําลายมันทิงแค่ไหนก็ได้”

ก่อนหน้านีเอกสารพวกนันเขียนรายละเอียดต่างๆ ไว้
เต็มไปหมด พร้อมทังลายเซ็น แต่แล้วทําไมตอนนีมัน
กลับกลายเป็ นแค่กระดาษขาวเปล่าๆ ล่ะ

115
นียิงทําให้จินจือฝูกลัวเข้าไปใหญ่ กลัวจนรูส้ กึ เหมือนคน
เสียสติ ในเวลานีสีหน้าของเฉาจือเชียนเองก็เต็มไปด้วย
ความตกใจกลัวเช่นเดียวกัน

จะว่าไปแล้ว เด็กหนุ่มคนนีกับหญิงสาวข้างกายของเขา
เข้ามาทีนีได้อย่างไรกัน...และยังเอกสารพวกนีทีเขาเคย
เห็นอีก ทําไมอยูๆ่ ถึงกลายเป็ นกระดาษเปล่าไปได้

“คุณ...พวกคุณหลอกผม!” จินจือฝูทีเหมือนคิดอะไร
บางอย่างออกก็พดู ว่า “พวกคุณหลอกผมตังแต่แรก พวก
คุณไม่รกั ษาสัญญา!”

116
ลัวชิวพูดด้วยนําเสียงเรียบเฉยว่า “ผมคิดว่า คนทีไม่
รักษาสัญญาตังแต่แรกน่าจะเป็ นคุณจินมากกว่ามัง
ครับ? ตังแต่ทีคุณเดินเข้ามาในสมาคม คุณก็สร้างเรือง
โกหกไปเรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เมือมองไปทางจินจือฝูทีมีทา่ ทางสงบลง ลัวชิวก็พดู ช้าๆ

ว่า “ไม่วา่ จะพูดให้คนอืนคล้อยตามแค่ไหน คําพูดจะดู
หนักแน่นสักเพียงใด แต่สายตาของคุณโกหกใครไม่ได้
หรอก ตอนนันคุณบอกผมว่า เฉาจือเชียนแย่งโรงงาน
ของคุณไป ในตอนทีคุณบอกว่าจะเรียกร้องความ
ยุติธรรมให้กบั คนงานของคุณ ผมก็เชือคุณไปแล้วไปนิด
หน่อย...แต่น่าเสียดายทีผมหาความจริงใจจากสายตา
ของคุณไม่เจอเลย นอกจากนีเวลาทีคนกําลังพูดโกหก
อยู่ มักจะแสดงท่าทางบางอย่างออกมาโดยไม่รูต้ วั ”

117
“เพราะแบบนี คุณเลยเริมสงสัยผมอย่างนันเหรอ?” จิ
นจือฝูถามด้วยท่าทีคาดไม่ถงึ

ลัวชิวพูดนิงๆ ว่า “ตอนแรกผมแค่สงสัยเท่านัน จน

กระทังผมได้มาทีนีรอบหนึง คุณก็รูว้ า่ พวกเราต้อง
ประเมินราคาของโรงงานแห่งนี...อืม พวกนีมันไม่สาํ คัญ
แล้วล่ะ”

ลัวชิวหันไปทางเฉาจือเชียนแล้วพูดว่า “สิงทีสําคัญคือ
ผมเห็นผูจ้ ดั การโรงงานคนนีของพวกคุณ”

ในขณะทีลัวชิวกําลังพูดเขาก็เดินไปยังโต๊ะทํางานของ

118
เฉาจือเชียนอีกครัง “สิงแรกทีผมเห็นคือกรอบรูปอันนัน
คุณจินเคยบอกว่าลูกสาวเพิงเสียชีวิตด้วยอุบตั ิเหตุเมือ
ไม่กีปี ก่อน นีมันผ่านมากีปี แล้ว ตรงนีกลับยังตังรูปของ
เธอเอาไว้เป็ นอย่างดีอยูเ่ ลย”

ลัวชิวหันมามองกรอบรูปทีวางอยูบ่ นโต๊ะทํางาน

ในรูปมีผหู้ ญิงคนหนึงกําลังอุม้ เด็กทารกแรกเกิดอยูด่ ว้ ย

รอยยิมมีความสุข

จากนันลัวชิวก็พดู ว่า “แน่นอนว่า นีแสดงให้เห็นชัดเจน

ว่าเขาเป็ นผูช้ ายทีซือสัตย์ในความรักแค่ไหน และนีก็ทาํ
ให้ผมรูส้ กึ ดีตอ่ ผูช้ ายคนนี สิงทีผมสนใจมากกว่าคือคํา

119
ว่า ‘เดรัจฉาน’ ทีออกมาจากปากของคุณจินนัน ทีแท้
แล้วคนนีเป็ นคนอย่างไรกันแน่”

จินจือฝูเงียบไป

ลัวชิวจึงพูดต่อว่า “บนโต๊ะของเขาเต็มไปด้วยเอกสาร
ต่างๆ ทีผมมาหาเขาเมือตอนบ่าย เขาก็กาํ ลังตังใจทํา
งานอยู่ นอกจากนี คุณเห็นโซฟานันไหม? ทีมีหมอนและ
ผ้าห่มพับไว้อยู่ นันหมายความว่าเฉาจือเชียนมักจะค้าง
คืนทีทํางาน อืม... เลขาของเขาเป็ นผูช้ าย...อย่าได้คิดไป
ไกล”

120
ลัวชิวมองดูแล้วเหมือนจะไม่มีใครสนใจมุกตลกของเขา
ถ้างันก็ทาํ เหมือนไม่เคยเกิดเรืองนีขึนแล้วกัน “ผมคิด
ว่า...นอกจากเขาจะทํางานจนดึกดืนหรือไม่ก็ลืมดูเวลา
ไป จนสุดท้ายต้องค้างคืนอยูท่ ีนีแล้ว...ก็ไม่มีเหตุผลอะไร
มาอธิบายได้มากไปกว่านีแล้วล่ะ”

ลัวชิวมองไปทางจินจือฝูดว้ ยสายตาไร้ความรูส้ กึ แล้วพูด

ว่า “ผมคิดไม่ตกเลยจริงๆ ว่าทําไมคนทีรักภรรยาทีเสีย
ไปแล้วแบบเขา ถึงยอมทํางานหามรุง่ หามคําเพือโรงงาน
และถึงแม้จะเป็ นผูจ้ ดั การแต่ในห้องทํางานของเขากลับ
ดูธรรมดาไร้ซงการตกแต่
ึ งใดๆ หรือแม้กระทังเก้าอีทีเขา
นังก็ยงั ฉีกขาด...ทําไมเมือมันออกมาจากปากของคุณจิ
นแล้วถึงได้กลายเป็ นคนทีคิดจะแย่งสมบัติของคนอืนไป

121
ได้ละ่ ?”

จินจือฝูมีทา่ ทีหวาดกลัวอยูม่ าก แล้วสุดท้ายเขาก็หลุด

ปากออกมาว่า “ใช่แล้ว! ผมโกหกคุณ! แล้วยังไงล่ะ! ผม
จะเชือคําพูดของคุณง่ายๆ ได้อย่างไร...ว่าไปแล้ว คุณ
เองก็ไม่มีเอกสารพวกนันจริงๆ หรอกถูกไหม?”

ลัวชิวส่ายหัว เขาอดทนได้เป็ นอย่างดี แล้วพูดว่า “ไม่ใช่

หรอก เอกสารทีคุณจินต้องการอยูใ่ นมือของผม”

เขายืนมือออกมา ฉับพลันก็มีแสงวิบวับ แล้วซองเอกสาร

ก็ปรากฏอยูใ่ นมือของเขา “ผมตังใจจะทําให้การแลก
เปลียนกับคุณจินครังนีเสร็จสมบูรณ์...แต่ดเู หมือนว่า

122
คุณจินจะไม่คอ่ ยเชือใจผมก็เท่านันเอง”

จินจือฝูองไปเมื
ึ อเห็นเอกสารทีลอยออกจากซองทีละ
ใบๆ อยูต่ รงหน้าเขา จากนันก็ลอยกลับเข้าไปอยูใ่ นซอง
ดังเดิม ทําให้เขาเริมสันไปทังตัว

คาด...คาดไม่ถงึ ว่าเขาจะเล็งปื นไปทางลัวชิว!

แล้วตอนนี เขาก็เพิงจะนึกถึงคําทีปู่ เคยสังเสียไว้ก่อน

ตายว่า อย่าคิดจะโกหกสมาคมทราฟฟอร์ด ไม่อย่างนัน
อาจได้รบั การชดใช้ทีสาสม!

พวกเขาควรตายไปด้วยปื นกระบอกนีแล้วแท้ๆ แต่ตอนนี

123
กลับมายืนอยูต่ อ่ หน้าเขา

อยูๆ่ ขาทังสองข้างของจินจือฝูก็ออ่ นลง ทําให้เขาคุกเข่า

ลงกับพืนแล้วพูดด้วยความตกใจกลัวว่า “ผมผิดไปแล้ว!
เถ้าแก่! ผมผิดไปแล้ว! ผมไม่ควรจะโกหกคุณ! ผมจะทํา
ให้การแลกเปลียนครังนีเสร็จสมบูรณ์ อายุขยั ทีเหลืออีก
18 ปี กบั 6 เดือน คุณเอาไปเลย! เอาไปเลย!”

“ไม่ละ่ ” ลัวชิวพูดอย่างเรียบเฉยว่า “แม้วา่ โรงงานแห่งนี

กําลังจะล้มละลาย แต่ถา้ คิดดีๆ แล้วมันยังเป็ นสมบัติที
ลําค่า แต่เป็ นเพราะคุณมันผีพนัน มักใหญ่ใฝ่ สงู ถึงแม้
จะใช้เวลา 18 ปี คุณก็คงหาเงินได้ไม่เท่านี ดังนันถ้าคุณ
อยากได้โรงงานของคุณคืน จะต้องแลกด้วยเวลาทังหมด
36 ปี กบั อีก 1 เดือน เพราะคุณได้รบั สิทธิพิเศษจากการ์ด
124
ดําใบนัน ลดให้...จึงเหลือ 33 ปี 1 เดือนกับอีก 15 วัน นี
เป็ นค่าธรรมเนียมทีคุณต้องจ่ายในการแลกเปลียนครังนี

“สามสิบสามปี ...สามสิบสามปี ...” จินจือฝูพดู กับตัวเอง

ถ้าหักไปอีกสามสิบสามปี เขาจะมีชีวิตอยูไ่ ด้อีกนาน

เท่าไร?

แบบนีก็เท่ากับว่าถึงแม้เขาจะได้โรงงานกลับมา แต่ก็คง
จะไม่มีชีวิตอยูแ่ ล้ว...นีไม่ใช่สงที
ิ เขาปรารถนา!

“ไม่! ผมไม่แลกเปลียนแล้ว! ไม่เอาแล้ว! ไม่เอาแล้ว!”

125
เขาเหมือนกับคนบ้า รีบวิงออกไปทางประตูดว้ ยความ
บ้าคลัง!

และแล้วในเวลานัน ก็มีเปลวไฟสีดาํ ปรากฏอยูต่ รงหน้า

เขา ทําให้เขาตกใจและหยุดนิงอยูต่ รงนัน เพียงแค่เห็น
เปลวไฟสีดาํ ทีลอยอยูบ่ นอากาศ การ์ดเชิญสีดาํ ทีเขาทิง
ไว้ในสมาคมก็คอ่ ยๆ ปรากฏขึนทีละนิด

“กฎข้อทีแปดของสมาคมทราฟฟอร์ดคือ การแลก
เปลียนทีเกิดขึนโดยการ์ดเชิญสีดาํ ไม่สามารถทําการยก
เลิกได้”

พร้อมกันกับเสียงของลัวชิว เปลวไฟสีดาํ ก็พงุ่ เข้าไปใน

126
ตัวของจินจือฝู

เขาร้องด้วยความทรมานเพียงแค่ครังเดียว แล้วก็ลม้ ลง
ไปกองกับพืน

การ์ดเชิญสีดาํ ใบนัน ก็คอ่ ยๆ ลอยมาอยูบ่ นมือของลัวชิ

ว ส่วนอีกด้านของการ์ดทีสลักสัญลักษณ์สีทองเอาไว้ก็
ค่อยๆ จางหายไปจนไม่เหลือ

ลัวชิวโยนซองเอกสารทีถืออยูใ่ นมือลงบนตัวของจินจือฝู
พร้อมกับพูดอย่างเย็นชาว่า “การแลกเปลียนเสร็จ
สบูรณ์”

127
...

...

และแล้วตอนนันห้องทํางานก็เต็มไปด้วยความเงียบ

เฉาจือเชียนทีสีหน้าซีดเซียว และหายใจไม่เป็ นจังหวะ

อยูใ่ นขณะนัน...ก็เพราะลัวชิวกําลังเดินไปทางเขา

128
129
บทที 7 ยินดีตอ้ นรับสูส่ มาคมทราฟฟอร์ด

เฉาจือเชียนตกใจกับสิงเหลือเชือทีเกิดขึนตรงหน้า

พอเขาเจอสถานการณ์แบบนีก็ทาํ ให้นกึ ถึงลูกทีอยูใ่ น

บ้าน เขาไม่อยากมีจดุ จบเหมือนอย่างจินจือฝู แล้วเขา
ควรจะทําอย่างไรดีละ่ ?

“อย่ากังวลไปเลย” ลัวชิวพูดเสียงเบาๆ ว่า “นีเป็ นเรือง

ระหว่างผมกับพ่อตาของคุณ ไม่เกียวกับคุณเลย”

เฉาจือเชียนเริมตังสติได้ แล้วมองไปยังจินจือฝูทีนอนแน่
130
นิงอยูบ่ นพืน เขาไม่รูว้ า่ เรืองการแลกเปลียนทีทังสองคน
พูดถึงนันมันคืออะไรกันแน่ เขารูเ้ พียงแค่วา่ เขาพบเจอ
กับเรืองทีเหลือเชือ

“พ่อผม...จินจือฝูเขา...ตาย...ตายแล้วเหรอ?” เฉาจือเชีย
นถามด้วยความกระวนกระวายใจ

โย่วเย่จงึ ตอบแทนลัวชิวว่า “เขาไม่ได้ตาย คุณจินก็แค่

หลับอยูเ่ ท่านัน”

“หลับอยู.่ ..”

โยวเย่พยักหน้า ก่อนคลียิมน้อยๆ แล้วพูดว่า “ใช่แล้วค่ะ

131
เขาหลับอยู่ เพียงแต่การหลับครังนีของเขาจะใช้เวลา 33
ปี 1 เดือน กับอีก 15 วัน และหลังจากทีเขาตืนมา เขาก็
จะใช้เวลาทีเหลืออยูข่ องชีวิตได้อย่างปกติ”

“ทําไมถึง...”

เฉาจือเชียนไม่อยากเชือคําพูดพวกนีเลย แต่เหตุการณ์
เหลือเชือทีเพิงเกิดขึนทําให้เขาต้องเชือว่าสิงทีโยวเย่บอก
กับเขานันเป็ นความจริง

หลังจากทีเงียบไปครูห่ นึง เฉาจือเชียนก็มองไปทางลัวชิ

วแล้วพูดว่า “ผมไม่รูจ้ กั คุณ...แต่ทาํ ไมคุณถึงช่วยผม
ล่ะ?”

132
ถ้าจินจือฝูสลบไปสามสิบสามปี แล้วซองเอกสารทีโยน
ไว้ขา้ งตัวเขาล่ะ เขาก็คงเปิ ดมันไม่ได้ และถึงแม้วา่ จินจือ
ฝูจะเป็ นผูท้ ีเอาเอกสารเหล่านีไปได้ แต่ตอนนีเฉาจือเชีย
นก็สามารถเอามันกลับมาได้อย่างง่ายดาย

ตอนนันลัวชิวไม่เพียงแต่ช่วยดึงสติเขาไม่ให้ใช้อารมณ์
ชัววูบฆ่าจินจือฝูให้ตายคามือ อีกทังยังช่วยแก้ปัญหา
เรืองจินจือฝูดว้ ย ถ้ามองอีกมุมหนึง เฉาจือเชียนเป็ นผูท้ ี
ได้รบั ผลประโยชน์มากทีสุดในเหตุการณ์ครังนี

ลัวชิวมองไปทางจินจือฝูทีนอนนิงอยูบ่ นพืนแล้วพูดว่า
“เมือตอนบ่ายผมไปยังทีอยูข่ องนักพัฒนาอสังหาฯ ทีคุณ
วางแผนจะร่วมมือด้วยมารอบหนึง ถึงแม้มีแผนจะสร้าง
133
พืนทีนีให้เป็ นย่านคอนโดหรู แต่ก็วางแผนสร้างบ้าน
สไตล์ยโุ รปขึนอีกสองหลัง เพือเป็ นทีอยูข่ องคนงานทีได้
ทํางานให้โรงงานมาเป็ นเวลานานอีกด้วย”

ลัวชิวยิมแล้วพูดว่า “อีกหน่อยก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
กับลูกได้แล้ว เงินทีได้จากการขายทีดินและโรงงานนัน
เพียงพอต่อการใช้หนีให้กบั ธนาคารแล้วล่ะ”

เฉาจือเชียนรูส้ กึ ตืนตันอย่างบอกไม่ถกู

เขามองไปทางเด็กหนุ่มลึกลับคนนี จากนันก็พดู ด้วย

ความตืนตันว่า “ขอบคุณนะครับ”

134
“ไม่เป็ นไรครับ”

ลัวชิวเดินไปหยุดอยูต่ รงหน้าของเฉาจือเชียน แล้วชู

การ์ดดํานันขึน

ในขณะนันสัญลักษณ์ทีถูกสลักไว้บนการ์ดสีดาํ ทีหายไป
แล้วก็ปรากฎขึนมาอีกครังต่อสายตาของเฉาจือเชียน ลัว
ชิวยัดการ์ดใบนีลงไปใส่ในกระเป๋ าเสือสูทของเฉาจือเชีย
น

แล้วพูดเบาๆ ว่า

“เมือคุณมีความปรารถนาในสิงใด คุณจะหาเราเจอผ่าน
135
การ์ดใบนี” ลัวชิวพูดเสียงเบาอีกครังว่า “มีการ์ดนีอยูใ่ น
มือนันก็แสดงว่าคุณเป็ นสมาชิกของสมาคมแลกเปลียน
ทราฟฟอร์ดแล้ว”

“ไม่วา่ คุณจะปรารถนาในสิงใด เราก็จะจัดหามาให้คณ

ุ
ไม่วา่ จะเป็ นความใฝ่ ฝัน ความรํารวย สติปัญญา คนรัก
สุขภาพ...หรือแม้กระทังอายุขยั ขอเพียงแค่คณ
ุ จ่ายค่า
ธรรมเนียมทีมีคา่ เท่าเทียมกันมาให้ สุดท้ายผมอยากขอ
พูดอีกนิดนึง ค่าธรรมเนียมของเราจะไม่อยูใ่ นรูปแบบ
ของสกุลเงินใดๆ”

“ถ้าอย่างนัน...เราจะรอการมาเยือนของคุณ”

136
ขณะทีพูดไป ลัวชิวก็คอ่ ยๆ ถอยห่างจากเขาทีละก้าว
แล้วหายตัวไปต่อหน้าเฉาจือเชียน รวมทังโยวเย่เองก็
ค่อยๆ เลือนหายไป

“เดียวก่อน! คุณชืออะไร?” เฉาจือเชียนต้องการจะรังเอา

ไว้ “ทําไมคุณถึงรูว้ า่ ผมจะต้องอยูฉ่ ลองวันเกิดกับลูก”

แต่ในขณะทีเขาตะโกนถาม ลัวชิวและโยวเย่ก็หายไปใน
อากาศแล้ว

เฉาจือเชียนรูส้ กึ อ่อนแรงทันที เขาทรุดตัวลงอย่างคนไร้

เรียวแรง และรูส้ กึ ว่าหลังของตัวเองนันชุ่มไปด้วยเหงือ
จากอาการตกใจกลัว

137
ในเวลานันเอง ภาพตรงหน้าเฉาจือเชียนก็เปลียนไป ลัว
ชิวปรากฏตัวอยูต่ รงหน้าเขาอีกครัง

นีทําเอาเขาตกใจมาก

แต่ลวชิ
ั วทีเขาเห็นกลับไม่พดู อะไรเลย เพียงแค่หนั ปฏิทิน
ทีวางอยูบ่ นโต๊ะห้องทํางานกลับมา จากนันก็ยมเล็
ิ กน้อย
แล้วหายตัวไปอีกครัง

ครังนีไปแล้วจริงๆ

เฉาจือเชียนเหม่อลอยไปชัวขณะ ก่อนจ้องมองไปยัง
138
ปฏิทินตังโต๊ะ มีวนั หนึงในปฏิทินถูกวงไว้ดว้ ยปากกาสี
แดงวงใหญ่พร้อมเขียนคําว่า ‘ของขวัญ’ ไว้ในนันด้วย

เขาได้เพียงแต่ราไห้
ํ ดว้ ยความเจ็บปวด

...

...

ตามทีโยวเย่เคยบอกวิธีเอาไว้ ลัวชิวก็เดินไปหน้าแท่น
บูชาในห้องใต้ดินชันสาม

เขากางมือทังสองข้างออกตรงหน้าแท่นบูชา จากนันก็
139
มีดวงไฟปรากฏขึนบนฝ่ ามือทังสองข้างของเขา แล้วดวง
ไฟนีก็คอ่ ยๆ ลอยเข้าไปในแท่นบูชา

มันไม่มีอะไรพิเศษมาก ราวกับว่ามันแยกจากกันไปเอง
แล้วดวงไฟก็คอ่ ยๆ หายไปต่อหน้าต่อตาลัวชิว

และในเวลานัน เขาก็ได้ยินเสียงทีดังขึนในหัวของตัวเอง

“การสักการบูชาเสร็จสมบูรณ์ เวลาชีวิตเพิมอีกสามสิบ
วัน”

หรือมันอาจจะไม่ใช่เสียง แต่เป็ นข้อความทีไหลผ่านเข้า

มาในหัวของตน
140
ส่วนนาฬิกาทรายเรือนนันทีเขาตังใจพกมาด้วย ดู
เหมือนว่าทรายทีอยูด่ า้ นบนจะเพิมขึนมา และการไหล
ลงของทรายก็ดจู ะช้าลงด้วย

เขาจะไม่ป่วยตาย ไม่ถกู ฆ่าตาย และแน่นอนว่าเขาจะไม่

แก่ตาย

ถ้ามีอะไรทีจะทําลายเขาได้ นันคงจะเป็ นทรายทีอยูด่ า้ น

บนของนาฬกิ าทรายไหลลงมาด้านล่างจนหมดนันเอง

พอรอไปสักพัก ลัวชิวก็ไม่เห็นการเปลียนแปลงใดๆ ของ

แท่นบูชา เขาจึงส่ายหัวแล้วพูดว่า “ใช้อายุขยั สามสิบ

141
สามปี ของจินจือฝูมาแลกกับอายุขยั สามสิบวันของฉัน...
บ้าจริง”

“เพราะสิงทีคุณได้มาคือชีวิตของจินจือฝู แต่ไม่ใช่อายุขยั
ทีควรจะได้มาในตอนแรก ประสิทธิภาพของมันจึงไม่ได้
สูงนัก” โยวเย่พดู อยูด่ า้ นข้างเขา “นอกจากนี นายท่าน
คนก่อนๆ ของสมาคมจะไม่นาํ ค่าธรรมเนียมทังหมดของ
การแลกเปลียนทําการสักการบูชา แต่จะเก็บบางส่วนไว้
กับตัว”

“...”

...

142
“เดียวมันก็ดีขน”
ึ

ลัวชิวหายใจเข้าลึกๆ เขาไม่ได้มีเจตนาทีจะต่อว่าสาวใช้
หุน่ เชิดตนนีเลยทีเตือนตัวเองช้าไป แต่กลับถามขึนทันที
ว่า “ไม่แปลกเลยทีข้างในนีมีแต่ของแปลกอยูเ่ ต็มไปหมด
คงไม่ใช่วา่ เป็ นของทีนายท่านคนเก่าได้จากการหักค่า
ธรรมเนียมการแลกเปลียนหรอกนะ?”

โยวเย่พยักหน้า

ลัวชิวไม่อยากจะยืนอยูห่ น้าแท่นบูชาทีดูวงั เวงนีต่อ เขา

จึงพาโยวเย่ออกไปทีห้องโถง จากนันก็บิดขีเกียจพร้อม

143
กับพูดว่า “โยวเย่ เธอทําลูกชินซอสนําแดงเป็ นไหม?
เหมือนว่าฉันจะไม่ได้กินอะไรมาครึงค่อนวันแล้ว ตอนนี
หิวจะตายแล้ว”

โยวเย่พยักหน้าแล้วพูดว่า “เมือก่อนเคยหัดทําอาหาร
ของประเทศนีอยู่ พอจะจําวิธีทาํ ได้ โยวเย่จะรีบไป
เตรียมอาหารมาให้นายท่านเดียวนีเลยค่ะ”

“ทําคนเดียวอาจจะช้า ให้ฉนั ช่วยทําด้วยดีกว่า” ลัวชิ

วพูดไปยิมไป “ตังแต่นีเป็ นต้นไปฉันขอฝากเนือฝากตัว
ด้วยนะ”

โยวเย่พยักหน้า แล้วดวงตาสีฟา้ ดุจไพลินของเธอก็เปล่ง

144
แสงวิบวับขึนทันที

...

...

ในยามคําคืน

ถนนย่านการค้าทีวุน่ วายก็คอ่ ยๆ เงียบสงบลง

จะมีก็เพียงแต่คนเร่รอ่ น หรือคนเมาทีออกมาซือเหล้า
แล้วหาทางกลับบ้านไม่เจอ บ้างก็นอนลงบนพืน บ้างก็

145
เดินโซเซ

แต่พวกเขากลับไม่ได้สงั เกตเห็นว่า บนถนนอันมืดมิด

แห่งนี ยังมีโคมไฟสไตล์ยโุ รปอันเก่าแก่ทอแสงออกมา
เหนือความมืดยามคําคืน และยังมีปา้ ยทีเขียนคําว่า
OPEN แขวนไว้อยูท่ ีหน้าประตูไม้เก่าๆ

ตามตํานานบอกว่า มันจะมาปรากฏต่อหน้าผูท้ ีมีความ

ปรารถนาเท่านัน

เมือไรทีคุณเห็นโคมไฟสไตล์ยโุ รปทอแสงสว่างอยูต่ รง
หน้า คุณ...มีความปรารถนาอะไรกัน?

146
147
บทที 8 แม่เลียงวัยยีสิบเก้า

ลัวชิวใช้วิชาการหายตัวกลับมาอยูใ่ นห้องนอนของตัว
เองทีบ้าน

เมือมองดูสงคุ
ิ น้ เคยรอบตัว ก็รูส้ กึ เหมือนได้ออกมาอยูใ่ น
โลกอีกใบหนึง สมาคมแห่งนียังมีพืนทีสําหรับพักผ่อนอยู่
ความจริงแล้วชันสองและชันสามของสมาคมถูกออก
แบบมาเพือให้เป็ นพืนทีอยูอ่ าศัย

ในฐานะทีเป็ นเจ้าของสมาคม ถ้าไม่ได้ตงใจรอความ

ั
ตายล่ะก็ จะใช้ชีวิตต่อไปได้อีกยาวนาน แต่ช่วงเวลาที

148
ยาวนานนีจะทําให้เขาสูญเสียครอบครัวและทุกสิง
ทุกอย่างไป เหลือเพียงแต่สมาคมทราฟฟอร์ดทีเดียวเท่า
นันทีให้เขากลับไปได้

ดังนันห้องบนชันสองของสมาคมจึงจัดแต่งไว้อย่างสวย
งามและน่าอยู่

แต่สาํ หรับลัวชิวแล้ว เรืองพวกนียังถือว่าไกลตัวเขาอยู่

มาก กลินธูปหอมในสมาคมทําให้คนรูส้ กึ ผ่อนคลายและ
มีความสุข แต่กลับสูไ้ ม่ได้กบั กลินอายของแสงแดดที
สาดส่องเข้ามากระทบกับเตียงในห้องนอนเล็กๆ แห่งนี

ลัวชิวเปิ ดเครืองเล่นแผ่นเสียงโบราณ จังหวะตัวโน้ต

149
บรรเลงไปอย่างช้าๆ ราวกับกําลังเขียนบอกเล่าเรืองราว
ทีใจนึก

เขานอนลงบนทีนอน แล้วพยายามคิดทบทวนเรืองราวที
เกิดขึนตลอดสองวันทีผ่านมา

เขาทําการแลกเปลียนครังแรกเสร็จสมบูรณ์ จากเดิมที
เหลือเวลาชีวิตอยูแ่ ค่สามสิบวันก็กลายมาเป็ นหกสิบวัน
และการทีเขาได้รบั เวลาของชีวิตเพิมขึนก็ไม่ได้หมาย
ความว่าเขาจะชะล่าใจกับชีวิตทีเหลืออยูไ่ ด้ เขารูส้ กึ
เพียงว่า ถ้าเขาไม่ได้สงบจิตสงบใจสักพัก เขาคงไม่รูจ้ ะ
วางแผนต่อไปอย่างไรดี

150
เขาไม่ได้เป็ นคนทีคิดอะไรเป็ นเหตุเป็ นผลตังแต่เกิด แต่
อาจด้วยนิสยั ชอบอยูค่ นเดียวของเขาทําให้เขาเคยชินกับ
การคิดอะไรกับตัวเอง

ตามหลักปกติทวไปแล้
ั ว การคิดก่อนทํากับการทําโดยไม่
คิดอะไรนันมีความต่างกัน

เขาเริมทีจะวางแผนเส้นทางชีวิตของเขา ถ้าไม่มี
เหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึน เขาก็คงจะมีชีวิตทียืนยาว
สภาพร่างกายเองก็ไม่เปลียนไปตามกาลเวลา ตอนนีเขา
อาจจะยังปิ ดทุกคนได้ แต่ในอีกสิบปี ยีสิบปี ขา้ งหน้าเรือง
นีอาจจะไม่ใช่ความลับอีกต่อไป

151
การทีสมาคมเปลียนไปตามทีต่างๆ จนกระทังมาถึงถนน
การค้าแห่งนี ก็คงเพราะเหตุนีกระมัง?

ไม่อาจอยูท่ ีเดิมได้เป็ นเวลานาน จึงจะต้องไม่มีพนั ธะ

ผูกพันกับสิงใด และไม่มีครอบครัว เพราะในทีสุดคุณก็
จะต้องหายไปจากชีวิตของพวกเขา เหลือไว้เพียงความ
เสียใจและความเจ็บปวด

ลัวชิวเข้าใจความรูส้ กึ ของเจ้าของคนเก่าขึนมาทันที
เพราะตอนทีเจ้าของคนเก่ารูว้ า่ จะมีคนมาแทนทีของตน
สีหน้าเขาก็ดดู ีใจและกังวลในเวลาเดียวกัน...เหมือนรอ
คอยทีจะได้หลุดพ้นไปจากโลกของความเดียวดายนี

152
เจ้าของคนเก่าคงจะเห็นคนในครอบครัว คนรัก หรือแม้
กระทังลูกหลานของตนตายจากไปทีละคนๆ แน่นอน นี
เป็ นเพียงความคิดทีอยูใ่ นหัวของลัวชิว

ก่อนทีเขาจะกลับบ้าน เขาเคยถามโยวเย่เรืองเจ้าของคน
เก่าว่าเขาเป็ นคนอย่างไร และคําตอบของโยวเย่ก็ทาํ ให้
ลัวชิวรูว้ า่ เจ้าของคนเดิมเป็ นคนเงียบๆ ไม่คอ่ ยพูดไม่
ค่อยจา

เจ้าของคนเดิมจะปรากฏตัวก็ตอ่ เมือมีลกู ค้าเข้ามาเท่า

นัน ปกติแล้วเขาจะเก็บตัวอยูแ่ ต่ในห้องตัวเอง พร้อมกับ
ฟั งเพลงจากกล่องดนตรีเก่าๆ

153
และโยวเย่ก็ได้ฟังเพลงนีมานานกว่าสามร้อยปี แล้ว

แค่รูเ้ ท่านียังรูส้ กึ กลัวขึนมาเลย และวันหนึงในอนาคต

ลัวชิวก็อาจตกอยูใ่ นสภาพเดียวกันกับเจ้าของคนเก่า

“ก่อนอืน ก็ขอให้ผา่ นสิบปี นีไปอย่างคนปกติก่อนแล้ว

ค่อยว่ากัน”

หรือในอนาคตความโดดเดียวอาจจะอยูค่ เู่ ขาไปตลอด

กาล แต่สาํ หรับลัวชิวทียังอยูใ่ นช่วงอายุซงเต็
ึ มไปด้วย
จินตนาการ เขาอาจมองแค่วา่ สมาคมแห่งนีมีความลึก
ลับและไม่อาจคาดเดาได้อีกมากมาย

154
เพลงทีกล่อมเขาหลับไปเป็ นเพลงฝรังทีมีชือเพลงว่า
Amazing Grace

และก่อนทีเขาจะหลับไปเขาก็รูส้ กึ ว่า ถ้าความโดดเดียว

คือความปรารถนาของเขา ถ้าอย่างนันนีอาจเป็ นพรที
เบืองบนประทานให้กบั เขาก็ได้

...

...

155
ตอนคําลัวชิวก็ตอ้ งตืนขึนเพราะเสียงทีดังมาจากห้อง
ครัว

พอลัวชิวเดินออกมาจากห้องนอน กลินหอมจากห้อง
ครัวก็ลอยมาแตะจมูกเขา กําลังบอกเขาว่าคนทีเตรียม
อาหารอยูใ่ นครัวกําลังทําอาหารทีเขาชอบอยู่

ผูห้ ญิงทีแต่งตัวธรรมดา สวมใส่เสือเชิตสีนาเงิ

ํ นกับ
กางเกงยีน มัดผมรวบขึน ใส่ผา้ กันเปื อนกําลังยุง่ อยูก่ บั
งานในครัว

ถึงแม้วา่ จะดูธรรมดา แต่ก็ยงั สาวและสวย ช่วงอายุวยั

ยีสิบเก้า คงเป็ นช่วงอายุทีงดงามทีสุดของผูห้ ญิงใน

156
สังคมยุคสมัยนี

หรืออาจเป็ นช่วงทีมีผชู้ ายดีๆ เข้ามาตามจีบ แต่ตวั เธอ

คนนีกลับทุม่ เทเวลาทังหมดให้กบั การเลียงลูกอยูบ่ า้ น

เรินจือหลิง ด้วยความชืนชอบส่วนตัว พอเรียนจบเธอก็

เข้าทํางานในสํานักงานหนังสือพิมพ์ตาํ แหน่งผูส้ อข่
ื าว
และดูเหมือนว่าเธอจะได้รบั การเลือนตําแหน่งให้เป็ นรอง
บรรณาธิการ

หญิงสาวพบรักกับพ่อของลัวชิวทีเป็ นพ่อหม้ายในขณะที
สัมภาษณ์ข่าวเกียวกับคดีฆาตกรรม

157
หรืออาจจะมีเรืองราวมากกว่านันทีทําให้ทงสองคนตก
ั
หลุมรักกัน แต่ลวชิ
ั วยังไม่รู ้

และหลังจากนันผูห้ ญิงทีมีชือว่า เรินจือหลิงก็กลายมา

เป็ นส่วนหนึงในครอบครัวของเขา

สามปี มาแล้ว...ทีพ่อเสียไป

แต่ผหู้ ญิงคนนีก็ยงั ไม่ไปไหน

“ลัวชิว ตืนแล้วเหรอ? ฉันกะรอให้ทาํ อาหารเสร็จก่อน

แล้วค่อยไปปลุกเธอ” เรินจือหลิงพูดขึนเมือได้ยินเสียง
คนเดินมาจากด้านหลัง และหันหลังกลับไปมองในขณะ
158
ทีมือยังถือด้ามจับกระทะอยู่

อาจด้วยอยูห่ น้าเตาไฟ ทําให้หน้าม้าของเธอทีโชกไป

ด้วยเหงือติดอยูก่ บั หน้าผากเป็ นซีกๆ

เธอมองลัวชิวทียืนมองมาทางตน เรินจือหลิงจึงจับหน้า
ของตัวเองแล้วถามว่า “หน้าฉันมีอะไรติดเหรอ?”

ลัวชิวส่ายหัว แล้วเดินกลับไปทีห้องรับแขก แต่ก็ยงั พูด

เตือนเธอว่า “เครืองดูดควัน...ยังไม่ได้เปิ ด”

อ่า! แย่แล้ว!!

159
เหมือนเพิงรูต้ วั ว่าตัวเองไม่ได้เปิ ดเครืองดูดควัน เธอจึง
รีบไปเปิ ดมัน ในขณะทีเธอกําลังยุง่ อยูน่ นั ก็ยงั พูดกับลัว
ชิวว่า “ใกล้แล้ว อีกประเดียวข้าวก็เสร็จแล้ว เธอจะไป
ล้างมือก่อนไหม?”

และแน่นอนว่าเธอไม่ได้รบั เสียงตอบรับใดๆ จากลัวชิ

ว เรินจือหลิงดูเหมือนจะเคยชินจนกลายเป็ นเรืองปกติ
ไปแล้ว และทํากับข้าวของเธอต่อไป

ลัวชิวเปิ ดทีวีดขู ่าวไปเรือยเปื อย หลายปี ทีผ่านมาเขาก็ใช้

ชีวิตแบบนี

บนโต๊ะอาหาร ตอนสามทุม่

160
เรินจือหลิงภูมิใจนําเสนอฝี มือทํากับข้าวของตัวเองกับ
ลัวชิว และไม่รรี อทีจะตักกับข้าวใส่ในถ้วยให้ลวชิ
ั ว

ลัวชิวพูดขึนว่า “ถ้าช่วงนีงานยุง่ ไม่ตอ้ งกลับมาทํากับ

ข้าวก็ได้”

สมาคมแลกเปลียนทราฟฟอร์ดยังเปิ ดให้บริการตาม
ปกติ...เมือเทียบกับงานรองบรรณาธิการของสํานัก
หนังสือพิมพ์แล้ว เวลาของลัวชิวนันไม่แน่นอนยิงกว่า

เรินจือหลิงใช้ตะเกียบเคาะทีถ้วยของลัวชิวแล้วพูดขึน
ด้วยสีหน้าตึงๆ ว่า “ลัวชิว ฉันยังไม่ได้ถามเธอเรืองที

161
บอกว่าไปเทียวกับเพือนเลยนะ เรืองมันเป็ นอย่างไรกัน
แน่? เธอควรจะบอกฉันในฐานะทีฉันเป็ นแม่ของเธอ
หน่อยไหม?”

“อืม...”

ลัวชิวทําได้เพียงก้มหน้าแล้วคีบลูกชินขึนมาเคียวเต็ม
ปาก

และเป็ นไปอย่างทีคาด...นีมันผ่านมากีปี แล้ว เธอยังทํา

เมนูนีได้ไม่เอาไหนเสียเลย

162
...

...

หรืออาจเพราะเหนือยจากการทํางาน หลังจากทีกินข้าว
อาบนําเสร็จ เธอก็เข้านอนในทันทีโดยทียังไม่ได้แปรง
ฟั นเลยด้วยซํา

หลังจากทีลัวชิวเก็บกวาดเสร็จ และเตรียมจะออกไป
ตากอากาศนอกระเบียงสักหน่อย ทันใดนันก็ได้ยินเสียง
ตะโกนของโยวเย่บอกว่ามีลกู ค้าคนใหม่เข้ามา

163
และลูกค้าคนใหม่ทีว่านี ไม่ได้หาสมาคมแห่งนีเจอผ่าน
ทางการ์ดเชิญสีดาํ ...นีถือเป็ นลูกค้าคนใหม่

164
บทที 9 ปี ศาจกับตราหยก

นียังไม่ถงึ สามวันทีลัวชิวได้เป็ นเจ้าของสมาคมแห่งนี แต่

พอใช้การหายตัวจากบ้านไปยังสมาคมอีกครัง เขากลับ
รูส้ กึ คุน้ เคยเหมือนอยูบ่ า้ นตัวเอง นีทําให้ลวชิ
ั วแปลกใจ
มาก

โย่วเย่มารอในทีทีเขาปรากฏตัวอยูน่ านแล้ว ในขณะ

เดียวกันมือทังสองข้างก็ถือชุดเอาไว้

165
อืม...สาวใช้หนุ่ เชิดคนนีใส่ใจทุกรายละเอียดของเขา
เหลือเกิน

เธอบอกว่าการเป็ นเจ้าของสมาคมควรจะแต่งตัวให้สม
ฐานะ ถึงแม้วา่ โยวเย่จะบังคับให้ลวชิ
ั วใส่ชดุ ทีเธอเตรียม
ไว้ไม่ได้ แต่ลวชิ
ั วก็ควรจะแต่งกายให้เหมาะสมสักหน่อย

ถึงแม้วา่ ลัวชิวจะรูส้ กึ ว่าการใส่ชดุ ธรรมดาไม่เป็ นปั ญหา

อะไร แต่เมือเห็นโยวเย่เหมือนอยากให้เขาใส่ ลัวชิวจึง
ยอมใส่แต่โดยดี

การแต่งกายโทนสีดาํ สามารถปกปิ ดจุดบกพร่องต่างๆ

ได้ดี อีกทังยังให้ความรูส้ กึ ลึกลับ ลัวชิวทีมีความสูงหนึง

166
ร้อยเจ็ดสิบหกเซนติเมตร หลังจากใส่ชดุ กันลมมีปก
กระดุมเดียวสีดาํ ข้างในมีเสือเชิตผ้าลินินสีดาํ แขนยาว
ใส่คกู่ บั สร้อยคอสีทองแล้ว ถึงค่อยเหมือนเจ้าของร้าน
สมาคมทราฟฟอร์ดขึนมาหน่อย

และแน่นอน ลัวชิวผูท้ ีไม่คอ่ ยใส่ใจกับการจัดแต่งทรงผม

สักเท่าไร ก็ยอมให้โยวเย่จดั การกับผมของตัวเองโดยหวี
เรียบไปทางด้านหลัง

อืม...รูส้ กึ เหมือนแก่ไปอีกหลายปี เลย เพราะการแต่งกาย

เป็ นตัวบ่งชีถึงลักษณะนิสยั และวัยของคนได้

ลัวชิวมองตัวเองอยูห่ น้ากระจกพร้อมกับจัดเสือของตน

167
ให้เรียบร้อย จากนันก็เตรียมตัวลงไปพบลูกค้าทีรออยู่
ด้านล่าง พร้อมกับฟั งโยวเย่พดู เกรินเกียวกับลูกค้าคนนี

เมือโยวเย่พดู ว่า ลูกค้าคนนีเป็ นปี ศาจทีเพิงจะมาอยูใ่ น

ร่างคนได้ไม่นาน ก็ทาํ เอาลัวชิวเกือบจะก้าวพลาดตก
บันได

อืม เขาเดินจับราวบันได และหลังจากทีเดินลงมาถึงด้าน

ล่าง ถึงรูส้ กึ มีเรียวมีแรงขึนมาหน่อย

ลัวชิวจําได้วา่ ผูท้ ีเป็ นเจ้าของสมาคมทราฟฟอร์ดจะไม่มี

วันตาย ถ้าเป็ นอย่างนีปี ศาจนีก็ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหน
จากนันเขาก็เริมรูส้ กึ สนใจปี ศาจตัวนีขึนมา

168
ปี ศาจ มันจะเหมือนทีเห็นในหนังไหมนะ แต่ดโู ดยรวม
แล้วเขายังดูลกึ ลับกว่าลัวชิวผูซ้ งเป็
ึ นเจ้าของสมาคมเสีย
อีก

...

...

อย่างไรความจริงก็ยงั เป็ นความจริงอยูว่ นั ยังคํา

เมือสิงมีชีวิตทียืนอยูต่ รงหน้าเขาเริมเคลือนไหว ลัวชิวก็

ตังคํานิยามใหม่ของปี ศาจขึนในใจ
169
ลูกค้าคนนีหลังค่อม สวมใส่เสือโค้ตสีดาํ ขาดๆ ทังยังใส่
หมวกกันแดดปกคลุมใบหน้าทังสองข้างของตนเอาไว้
และยังมีแมสปิ ดปากทีอาจจะซือมาจากร้านยาข้างทาง
นอกจากนีเขายังใส่แว่นดําเพือบดบังไม่ให้เห็นดวงตาทัง
สองข้างของเขาอีกด้วย

แม้แต่มือทังสองข้างก็ยงั สวมใส่ถงุ มือสีขาวของคนงาน

ก่อสร้างทีพวกเราคุน้ ตา และยังมีผา้ พันคออีก...

พูดได้วา่ ไม่มีเนือหนังมังสาเล็ดลอดออกมาให้เห็นเลย
แม้แต่นอ้ ย...แม้วา่ จะดูแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้แปลกเกินกว่า
ทีลัวชิวคาดเอาไว้

170
“สวัสดีครับ ผมเป็ นเจ้าของทีนี มีอะไรทีผมช่วยได้ไหม
ครับ?”

และในหนังสือคูม่ ือของการเป็ น ‘เจ้าของสมาคม’ ก็เขียน

ไว้อย่างชัดเจนว่าจะต้องมีมารยาทกับลูกค้า ลัวชิวยิม
เพือไม่ให้บรรยากาศดูเงียบจนเกินไป

“ฉัน...เคยได้ยิน...เรืองเล่าขาน...ทีนี...อะไรก็...สามารถ
ซือได้...คิดไม่ถงึ ว่า...มันมีอยูจ่ ริง”

ชายผูน้ ีพูดติดๆ ขัดๆ อีกทังนําเสียงยังเหมือนกับหลอด

เสียงทีบาดเจ็บจากการถูกเผาไหม้อย่างนัน

171
แต่ลวชิ
ั วก็ยงั เข้าใจความหมายของสิงทีลูกค้าท่านนีพูด
เขาน่าจะไปได้ยินเรืองเล่านีมาจากทีไหนสักแห่งและเริม
ตามหาทีนี จากนันก็เจอทีนีเข้าจริงๆ จึงรูส้ กึ ว่ามันวิเศษ
ประมาณนัน

“ให้ผมเรียกคุณลูกค้าว่าอะไรดีครับ?” ลัวชิวถามพร้อม
กับรอยยิม

ในขณะนันโยวเย่ก็ถือชาสองแก้วออกมา แต่ลกู ค้าท่านนี

ไม่มีทีทา่ ว่าจะยืนมือมารับ

ลัวชิวยิมแล้วนึกเสียดาย คงจะไม่มีโอกาสเห็นหน้าตา

172
ของอีกฝ่ ายเสียแล้ว

“ชือ...ไม่มี” ชายทีมีทา่ ทางแปลกๆ ผูน้ ีส่ายหัว “แล้วแต่...

คุณ”

ลัวชิวมองไปทางโยวเย่ แต่กลับพบว่าสาวใช้หนุ่ เชิด

กําลังกุมมือทังสองข้างและมองตรงไป เหมือนเธอกําลัง
รอคําสังจากลัวชิวอยู่ มันไม่เหมือนกับตอนเจอจินจือฝูที
โยวเย่ยืนมือเข้ามาโดยทีเขายังไม่ได้สงอะไร
ั

ลัวชิวคิดในใจว่า อาจเป็ นเพราะเธอพูดสิงทีผูเ้ ป็ นเจ้า

ของควรจะทําไว้อย่างละเอียดแล้ว สาวใช้หนุ่ เชิดจึงไม่
อยากทําเกินหน้าทีของตนจนออกนอกหน้า

173
“พวกเรามาคุยเรืองความปรารถนาของลูกค้ากันเถอะ”
ลัวชิวลากเก้าอีหน้าอีกฝ่ ายออกมานัง เพราะว่าเป็ นเจ้า
ของคนใหม่ ทําให้ยงั ไม่เข้าใจอีกหลายอย่าง ดังนันจึง
ถามตรงๆ ว่า “คุณต้องการอะไร หากสามารถจ่ายค่า
ธรรมเนียมได้ ไม่วา่ อะไรก็ได้ทงนั
ั น”

“พรุง่ นี...กลางคืน...เป็ นเวลา...สําคัญ...ของฉัน ศัตรู...

คนหนึง...ปกป้อง...ฉัน...คืนเดียว...ก็พอ”

ก็ยงั เป็ นคําตอบทีพูดออกมาแบบติดๆ ขัดๆ

ฉายาของสมาคมแลกเปลียนทราฟฟอร์ดคือ ซือได้

174
ทุกอย่างตามใจปรารถนา ถ้าอย่างนันการรปกป้องก็รวม
อยูใ่ นนันด้วยน่ะสิ

ลัวชิวคิดแล้วจึงพูดว่า “คุณลูกค้าอยูท่ ีนีได้จนกว่าคุณจะ

รูส้ กึ ดีขนึ เรามีหอ้ งว่างสําหรับคุณ”

“ไม่ได้...จะต้อง...ข้างนอก”

ลัวชิวขมวดคิว “คุณลูกค้าหมายความว่าตอนนีกําลังมี
ศัตรูไล่ฆา่ คุณอยู่ และคุณอยากให้ผมปกป้องคุณเพียง
แค่คืนวันพรุง่ นีคืนเดียวอย่างนันถูกไหม?”

“ใช่แล้ว”
175
“ช่วยพูดรายละเอียดเกียวกับศัตรูของคุณให้ผมฟั ง
หน่อย” ลัวชิวพูดนิงๆ “ถ้าคุณรูจ้ กั ทีนี อย่างนันคุณก็ควร
จะรูก้ ฎของทีนี”

“ตักแตน...หนึงร้อย...ยีสิบปี ...ฉัน...เอาชนะมัน...ไม่ได้”

ลัวชิวมองไปทางโยวเย่อีกครัง ครังนีโยวเย่เดินเข้ามาหา
เขา แล้วพูดข้างหูเขาว่า “ปี ศาจอายุหนึงร้อยยีสิบปี ทีอยู่
ทางทิศตะวันออกยังเด็กและอ่อนแอ พลังยังไม่แข็งกล้า
นัก ถ้าจะให้เอาชนะหรือฆ่าก็ไม่ใช่ปัญหา”

หมายความว่า...โยวเย่จดั การปี ศาจตักแตนอายุหนึง

176
ร้อยยีสิบปี ตวั นันได้อย่างนันเหรอ?

โดยปกติแล้วก็จะต้องเคารพกฎของการแลกเปลียนที
เท่าเทียม สิงทีปรารถนามีราคาสูงมากแค่ไหน สิงทีจะ
ต้องนํามาแลกเปลียนก็จะต้องมีราคาสูงตามไปด้วย

เคยได้ยินมาว่าในโลกนียังมีพวกปี ศาจหลงเหลืออยู่ แต่

ลัวชิวทีไม่รูอ้ ะไรเกียวกับปี ศาจเลย ก็ไม่รูว้ า่ จะเค้นถาม
เรืองราวทีเขาอยากรูอ้ อกมาจากปากลูกค้าคนนีได้อย่าง
ไร...หรือเก็บไว้ไปถามโยวเย่ภายหลังน่าจะเป็ นการดี
กว่า

จะว่าไปแล้ว ถ้าลูกค้าคนใหม่นียังจัดการพวกปี ศาจทีโย

177
วเย่บอกว่าเด็กและอ่อนแอไม่ได้ ในฐานะทีเป็ นปี ศาจ
แล้ว เขาคงเป็ น ‘ผูท้ ีน่าสงสารทีสุด’ ในหมูป่ ี ศาจน่ะสิ?

“ค่าธรรมเนียมแลกเปลียนล่ะ?” ลัวชิวถาม และในขณะ

เดียวกันก็พดู ไปพรําๆ ว่า “คุณรูว้ า่ ผูท้ ีเราจะจัดการให้
คุณนันเป็ นผูท้ ีคุณจัดการไม่ได้ สิงทีคุณปรารถนาคือการ
ปกป้องคุม้ ครอง นันก็หมายความว่าถ้าคุณสูญเสียการ
ปกป้องคุม้ ครองในครังนีไป คุณก็อาจสูญเสียชีวิตของ
คุณไปด้วย ดังนันการปกป้องคุณในครังนีก็เท่ากับว่าซือ
ชีวิตของคุณเอาไว้นะ”

“นี...อันนี”

178
ลัวชิวเห็นชายผูน้ ีหยิบเอาของออกมาจากโค้ตสีดาํ ทีเขา
สวมใส่อย่างระมัดระวัง เป็ นของทีถูกห่อเป็ นรูปทรงกลม
ด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์

หลังจากทีเปิ ดออก ก็เห็นของข้างในเป็ นตราหยกสีขาว

ขนาดยาวหนึงนิว กว้างสามนิว และหนาสามนิว

ชายผูน้ ีดูเหมือนจะให้ความสําคัญกับตราหยกอันนีมาก
เขาวางมันลงบนโต๊ะแล้วค่อยๆ เลือนมันไปอยูต่ รงหน้า
ของลัวชิว

และลัวชิวก็ได้ยืนมือออกไปแตะทีด้านบนของตราหยก
แผ่นนี

179
...

หลังจากการแลกเปลียนครังแรกเสร็จสิน ลัวชิวไม่เพียง
แต่ได้รบั เวลาของชีวิตเพิมขึน แต่เขายังได้รบั พลัง
ประเมินค่าของสิงทีจะนํามาทําการแลกเปลียนอีกด้วย

เป็ นหยกทีมีพลังบางอย่างทีเขาไม่รูจ้ กั

[จะต้องใช้เวลาชีวิตยีสิบวันในการจ่ายค่าประเมิน]

[จะได้อายุขยั เพิมขึนอีกเจ็บสิบวันเมือใช้ตราหยกนีถวาย
เป็ นเครืองบูชา]
180
อืม...ก็ตามนี พลังทีว่านันก็ยงั ไม่แข็งแกร่งมาก แต่ก็ยงั
พอประเมินออกมาได้

ตราหยกเล็กๆ อันนี มันมีคา่ มากกว่าอายุขยั สามสิบสาม

ปี ของจินจือฝูถงึ สองเท่า...

181
บทที 10 แท้จริงแล้วเหล่าปี ศาจนันกลัวมนุษย์

“ไม่มีปัญหา”

182
ในขณะทีชายผูน้ นกํ
ั าลังกังวลอยู่ ลัวชิวก็พยักหน้าแล้ว
พูดขึนเบาๆ ว่า “เราขายเวลาความปลอดภัยในหนึงคืน
ให้กบั คุณได้ แต่ผมยังมีอีกเรืองหนึง...”

ลัวชิวยังพูดไม่ทนั จบ ชายผูน้ ีก็รบี พูดขึนมาว่า “ทําแบบ

นี...ไม่ได้...พวกคุณ...จะโก่งราคาไม่ได้!”

ลัวชิวยิมแล้วตอบว่า “อย่าเข้าใจผิด ทีจริงแล้วมันเป็ น

ความสนใจส่วนตัวของผมเอง ถ้าเป็ นไปได้ ผมอยากจะ
ขอดูรา่ งของคุณ...และแน่นอน ถ้าคุณไม่เต็มใจ ผมก็จะ
ไม่บงั คับคุณ และไม่วา่ คุณจะให้ผมดูรา่ งของคุณหรือไม่
นีก็ไม่สง่ ผลกระทบใดๆ ต่อการแลกเปลียนระหว่างเรา
อย่างแน่นอน”

183
“จริงเหรอ?”

ลัวชิวพยักหน้า

ลูกค้าใหม่ครุน่ คิดอยูน่ าน หลังจากนันเขาก็พยักหน้า

แล้วพูดขึนด้วยเสียงแหบว่า “ได้...แต่วา่ ...คุณ...จะดู
ได้...คนเดียว...ห้าม...บอกคนอืน”

ลัวชิวรับปากความต้องการข้อนี เพราะในหนังสือคูม่ ือ
ของสมาคมเขียนไว้อย่างชัดเจนว่าต้องรักษาความลับ
ของลูกค้า

184
ว่าไปแล้วนีก็เป็ นครังแรกในชีวิตลัวชิวทีได้เห็นปี ศาจตัว
เป็ นๆ บวกกับความอยากรูข้ องเขาทําให้ลวชิ
ั วรับปาก
ชายผูน้ นไปอย่
ั างง่ายดาย เขาให้โยวเย่ไปรออยูใ่ นห้อง
ก่อน จากนันเขาก็ตงหน้
ั าตังตารอดูลกู ค้าใหม่คนนีค่อยๆ
ปลดเอาเสือผ้าทีใช้บดบังร่างกายของเขาอยูอ่ อก

ลูกค้าใหม่ดเู หมือนยังลังเล “ฉันกลัว...คุณ...ตกใจ”

ลัวชิวส่ายหัวแล้วพูดด้วยนําเสียงนุ่มว่า “เห็นแบบนี ที
จริงแล้วผมชอบดูหนังแนวสยองขวัญและหนังซอมบีนะ
แต่พวกนันก็เป็ นแค่ความสยองทีเกิดขึนจากจินตนาการ
ทีมีอยูอ่ ย่างจํากัดของมนุษย์...แต่ถา้ คุณไม่เต็มใจ ผมก็
จะไม่บงั คับคุณ หรือว่าพวกเราจะคุยเรืองของคืนวันพรุง่
นีทีคุณต้องเก็บตัว...อืม ทีต้องเก็บตัวนี มันคือทีไหนกัน
185
แน่?”

“ฉัน...เข้าใจ...แล้ว”

ลูกค้าใหม่คอ่ ยๆ ยืนขึน แล้วถอดผ้าพันคอออกเป็ นส่วน

แรก เมือผ้าพันคอถูกปลดออกจนหมด สิงทีลัวชิวเห็นคือ
รอยย่นเป็ นชันๆ สีเขียวแก่ และบนนันยังถูกบดบังด้วย
ผมบางๆ ...นีเป็ นแค่สว่ นคอ แต่กลับให้ความรูส้ กึ อยาก
อ้วกขึนมาเลยทีเดียว

แต่ก็ยงั อยูใ่ นขอบเขตทีรับได้ ลัวชิวหายใจเข้าลึกๆ แล้ว

จดจ่อไปยังใบหน้าของอีกฝ่ าย

186
จากนันเขาก็เริมถอดหมวก แว่นตา เปิ ดแมส แล้วถอด
เสือโค้ตคลุมตัวสีดาํ ออกเป็ นอย่างสุดท้าย

ทุกครังทีเริมถอดออกมา สายตาของลัวชิวก็เปล่ง
ประกาย จากนันเขาก็เริมหายใจเร็วขึนเล็กน้อย

ลัวชิวรูด้ ี ทําไมต้องแลกอะไรไปกับความอยากรูอ้ ยาก

เห็นของตัวเองด้วย แต่คิดไปคิดมานีก็เป็ นสิงทีเขาเลือก
เอง จากนันก็บงั คับตัวเองไม่ให้คิดมากเกินไป

ถึงแม้ความรูส้ กึ ทีได้เห็นร่างของลูกค้าใหม่คนนีอาจ
เทียบไม่ได้กบั ในหนังก็ตาม

187
ร่างกายเหมือนตัวประหลาด และผิวบริเวณหน้าก็เป็ นสี
เขียวแก่มีรอยย่นเหมือนบริเวณคอเต็มไปหมด แต่ไม่
เพียงเท่านี ผิวของชายผูน้ ียังเต็มไปด้วยบาดแผล สะเก็ด
สีเขียวทียังตกไม่หมด และยิงไปกว่านันคือยังมีนาหนอง
ํ
สีเขียวไหลออกมาจากผิวหนังอีกด้วย

มือของเขาคล้ายกับแมลงทีถูกสอดซ่อนไว้ในแขนเสือ
เชิตสีขาว และในบริเวณส่วนหัวนัน ยิงพูดได้เลยว่ามัน
คือหัวของแมลงชัดๆ

เพียงแต่มนั อาจดูใหญ่กว่าหัวแมลงธรรมดา ปากทรง

กลมทีมีลกั ษณะคล้ายกับกระบอกฉีดยา และดูเหมือน
ว่าจะไม่มีจมูก และลูกตาขนาดใหญ่สีดาํ สองดวงทีไม่ได้
อยูใ่ นเบ้าตา มันถูกห้อยอยูอ่ ย่างนันทังขวาและซ้าย
188
ลัวชิวมองไม่เห็นหูของเขา ส่วนเส้นผมก็เบาบางจนเกือบ
จะเรียกได้วา่ ไม่มี

และแน่นอน ถึงแม้จะเป็ นส่วนหัวแต่ก็ยงั มีบาดแผลทียัง

ไม่ตกสะเก็ดเต็มไปหมด

......

เมือลัวชิวได้หนั ไปทางเขาอีกครัง ลูกค้าใหม่คนนีก็สวม

ใส่ทกุ อย่างไว้ดงั เดิมแล้วพูดว่า “ฉัน...ไม่ได้...ทําให้...
คุณ...ตกใจ...ใช่ไหม?”

189
ลัวชิวหายใจเข้าลึกๆ ตังสติแล้วตอบว่า “ก็ยงั โอเคอยู”่

“อย่า...พูดโกหก...ฉันรู.้ ..มันน่าเกลียดมาก”

ลัวชิวส่ายหัวแล้วพูดว่า “นีก็เป็ นรูปร่างแบบหนึงของสิงมี

ชีวิต ผมคิดว่าทีคุณถูกสร้างมาในรูปแบบนีก็คงจะมี
ความหมายในตัวของมัน สายตาทีใช้ตดั สินว่าสิงไหนงด
งามหรือไม่ของมนุษย์นนแตกต่
ั างกัน ถ้าอยูใ่ นสายพันธุ์
เดียวกันกับคุณ อาจจะมองว่าคุณงดงามมากก็เป็ นได้”

ชายผูน้ ีพูดเบาๆ ว่า “เมือก่อน...ฉัน...ไม่ได้...ไม่ได้...น่า

เกลียด...แบบนี เป็ นเพราะ...พวกมนุษย์...ทีทําให้...
มลพิษ...ปนเปื อนมา...กับอาหาร...เมือ...กินเข้าไป...จึง

190
ทําให้ฉนั ...เป็ น...แบบนี”

กินอาหารทีปนเปื อนมลพิษเข้าไปจึงทําให้รา่ งกายของ

เขามีบาดแผลเน่าเปื อยอย่างนันหรือ? ลัวชิวนิงแล้วได้
คิดว่า ปี ศาจดทีเหมือนวิวฒ
ั นาการมาจากแมลงปี ศาจ
แมลงตัวเป็ นๆ ได้มายืนอยูต่ รงหน้าเขาแล้ว

โดยปกติแล้วอาหารของพวกแมลงคืออะไรนะ? สิงแรกที
ลัวชิวคิดได้ตอนนันคือของจําพวกพืชและใบไม้

แต่ไม่กีปี มานีก็เคยได้ยินเรืองสาเหตุมลพิษทีมาจากโรง
งานอุตสาหกรรม ส่งผลทําให้เกิดฝนกรดขึนในหลาย
พืนที ซึงส่งผลกระทบและสร้างความเสียหายไม่นอ้ ยกับ

191
พืชต่างๆ และทีมากไปกว่านันคือบางโรงงานระบายนํา
เสียทีปนเปื อนสารเคมีและโลหะ ทําให้เกิดโรคร้ายแรง
ต่างๆ มากมาย

แค่คิดไม่ถงึ ว่า มลภาวะทีมนุษย์สร้างไว้กบั ธรรมชาติจะ

ร้ายแรงจนถึงขันทีเหล่าปี ศาจดํารงอยูไ่ ม่ได้

ลัวชิวไหยิบตราหยกวางไว้บนกองหนังสือพิมพ์ทีห่อมัน
มา แล้วยืนไปอยูต่ รงหน้าของลูกค้าใหม่ “แผ่นตราหยกนี
คุณเก็บไว้ก่อนเถอะ กฎของเราคือเมือลูกค้าได้ในสิงที
ปรารถนาแล้วเราถึงจะเรียกเก็บค่าธรรมเนียม นอกจาก
นี ช่วงเวลาก่อนทีจะถึงคืนวันพรุง่ นีคุณยังพักอยูท่ ีนีได้
และแน่นอน ถ้าหากคุณไม่ชอบทีจะอยูท่ ีนีคุณสามารถ
มาได้อีกทีในคืนวันพรุง่ นีเลยก็ไม่เป็ นไร”
192
ลูกค้าใหม่ถามว่า “ฉัน...อยูท่ ีนีได้...อย่างนันเหรอ?”

“แน่นอน ห้องว่างทีนียังมีอยูห่ ลายห้อง” ลัวชิวพูดไปยิม

ไปว่า “แล้วถ้าไม่ขดั ข้องอะไร ผมยังอยากจะมีปีศาจสัก
ตนอยูเ่ ป็ นเพือนคุย...อืม คุยกันเรืองปี ศาจน่ะ”

ลูกค้าใหม่ได้พดู ขึนนิงๆ ว่า “คุณ...ไม่รงั เกียจ...เหรอ?”

ลัวชิวส่ายหัวแล้วพูดว่า “อย่างทีผมเคยพูด รูปลักษณ์

ภายนอกไม่ได้บง่ บอกอะไรเลย ถ้าในสายตาของมนุษย์
คุณอาจจะดูแย่มาก แต่สาํ หรับพวกสายพันธุเ์ ดียวกันกับ
คุณ คุณก็ดปู กติในสายตาของพวกเขา หรืออาจจะดูดี

193
เลยก็ได้ ผมแค่อยากรูถ้ งึ สภาพของสิงมีชีวิตทีแตกต่าง
ไปจากพวกเรา”

พอพูดถึงนี ลัวชิวก็ตบปากตัวเองแล้วพูดว่า “ไม่รงั เกียจ

หรอก เพราะผมสนใจคุณมากกว่า”

ปี ศาจแมลงดูเหมือนกําลังลังเลและครุน่ คิด แต่สดุ ท้าย

แล้วเขาก็ไม่ได้ตอบในสิงทีลัวชิวอยากได้ ปี ศาจแมลง
ปฏิเสธความปรารถนาดีของเขา แล้วรีบออกไปจากทีนี
ทันที แจ้งไว้เพียงแค่เวลาและสถานทีทีจะพบกันในคืน
วันพรุง่ นีเท่านัน

หลังจากทีปี ศาจออกไป โยวเย่ก็เดินออกมาจากห้อง

194
ทันที

แต่ในขณะทีเธอเดินออกมานัน ในมือเธอก็ถือถาดทีมี
ปื นพกสีดาํ วางอยูด่ ว้ ย ถ้าลัวชิวมองไม่ผิดนีเป็ นปื นเล่ม
เดียวกับทีแย่งมาจากมือของจินจือฝู

ลัวชิวมองไปทางโยวเย่ดว้ ยท่าทางตกใจ จากนันก็ยืนมือ

ไปจับปื นพกนีมาไว้ในมือของตน

“ถ้าหากคืนวันพรุง่ นีจะต้องคุม้ ครองลูกค้า โยวเย่อาจจะ

ไม่สามารถดูแลความปลอดภัยของนายท่านได้ แต่ก็
อย่างทีเคยบอกไว้ ว่าไม่มีใครทําอะไรนายท่านได้อยู่
แล้ว” โยวเย่พดู ด้วยนําเสียงเบาๆ “ความหมายของฉันก็

195
คือ ถ้านายท่านรูส้ กึ เบือก็เอาปื นเล่มนีออกมาเล่นแก้เบือ
ได้”

ลัวชิวอึงไปชัวครู ่ จากนันจึงหัวเราะ แล้วพูดขึนว่า

“ปี ศาจนะ จะกลัวกระสุนเหรอ?”

โยวเย่พดู ด้วยนําเสียงเรียบเฉยว่า “ความเป็ นจริงแล้ว

พวกปี ศาจนันกลัวอาวุธทีมนุษย์สร้างขึน อย่าลืมว่าพวก
เขาก็เป็ นสิงมีชีวิตชนิดหนึง ถึงแม้วา่ พวกเขาจะมีพลัง
บางอย่างทีเหนือกว่ามนุษย์ และแข็งแกร่งกว่า แต่เขาก็
ยังมีเนือหนัง โดยส่วนมากพวกเขาจะต้านทานอาวุธร้าย
แรงทีมนุษย์สร้างขึนไม่ได้ ในโลกนีมีปีศาจอยูห่ ลาก
หลายสายพันธุ์ แต่ทาํ ไมน้อยคนนักทีจะรู ้ เพราะปี ศาจ
เหล่านีมักจะไม่ใช่รา่ งจริงอาศัยอยูใ่ นสังคมนี?”
196
ลัวชิวมองปื นเล่มนีแล้วพูดขึนทันทีวา่ “ถ้าให้เทียบกัน
ระหว่างความกลัวทีมนุษย์มีตอ่ ปี ศาจแล้ว ปี ศาจน่ากลัว
กว่ามนุษย์มาก”

“นายท่านใช้ปืนเป็ นไหมคะ?” โยวเย่ยมแล้

ิ วเริมเปลียน
หัวข้อการสนทนา “ทักษะเล็กๆ น้อยๆ ฉันสอนคุณได้
นะ”

ลัวชิวส่ายหัว

และทันใดนันร่างกายของเขาก็หนั ไปทางกําแพง ใน
ขณะทีขาทังสองข้างกางออกขนานกับไหล่ ก็งอเข่า แล้ว

197
หันปลายเท้าทังสองข้างเข้าหากันเล็กน้อย และในขณะ
เดียวกัน แขนทังสองข้างของเขาก็เหยียดออก มือขวาถือ
ปื นไว้ ส่วนฝ่ ามือซ้ายก็กมุ ไปทีปลายกระบอกปื น

จากนันก็ทาํ ท่าเล็งไปยังผนัง

“ตอนทีพ่อยังอยู่ เขาเคยสอนผมใช้ปืนพก”

ลัวชิวพูดด้วยความคิดถึง

198
บทที 11 ปี ศาจตักแตนมาแล้ว

199
แต่กระสุนทีออกมามากมายนัน ลัวชิวก็ไม่รูเ้ หมือนกันว่า
โยวเย่ไปเอามาจากไหน

ถึงแม้วา่ จะเคยเล่นพวกอาวุธปื น แต่ก็อยูใ่ นเขตพืนทีที

ถูกอนุญาตให้เล่น และยังมีผฝู้ ึ กสอนคอยดูแลอย่างใกล้
ชิดด้วย พ่อของลัวชิวเสียไปนานแล้ว เขาเองก็ไม่ได้จบั
ของแบบนีมานานแล้วด้วย

แม้วา่ จะยังไม่ได้ลืมไปเสียทังหมด แต่ก็เหลือแค่ความรู ้

อันน้อยนิด ในเรืองของการเล็งปื นยังคงจะต้องใช้เวลา
ในการฝึ กฝนอีกเยอะ

200
วิชาการทะลุมิติทีเขาได้มาพร้อมกับตําแหน่งเจ้าของ
สมาคมนีใช้ดีมาก ในช่วงดึก ลัวชิวและโยวเย่ก็ทะลุมิติ
ไปยังป่ าลึกเพือทีจะไปเล่นเกมยิงปื นทีตนเคยชอบมาก
ตอนเด็กๆ

ปั ง ปั ง ปั ง ปั ง ปั ง!

เสียงนีทําเอาสัตว์เล็กทีอาศัยอยูใ่ นป่ าแห่งนีตกใจกลัว

และผ่านไปแค่ครูเ่ ดียวกระสุนก็หมดไปสิบกว่าลูกแบบ
ไม่รูต้ วั

มันเป็ นความรูส้ กึ ทีสะใจแบบสุดๆ ลัวชิวนวดไหล่ทีปวด

เมือยจากการเล่น เมือมองไปยังผลงานการยิงนัดสุด

201
ท้ายของเขา ลัวชิวก็ยมแล้
ิ วพูดว่า “ไม่เลวเลยใช่ไหม
ล่ะ?”

โยวเย่เองก็ตอบกลับด้วยรอยยิมว่า “นายท่านมีความสุข
ก็ดีแล้ว”

ลัวชิวรูว้ า่ ตัวเองไม่ได้ยิงดีสกั เท่าไรหรือจะพูดว่าแย่เลยก็

ได้ แต่เขาก็ไม่ได้รูส้ กึ เคอะเขินอะไรตอนพูด แล้วเขาก็ยืน
ปื นพกอันนันไปให้โยวเย่เก็บรักษา จากนันเขาก็โบกมือ
ลา ด้านซ้ายของเขาเป็ นประตูทีสามารถผ่านออกไปยัง
สมาคม ส่วนทางด้านขวาเป็ นทางสําหรับกลับบ้าน

“ถ้าหากมีลกู ค้ามาอีกก็เรียกฉันแล้วกันนะ” ลัวชิวลอง

202
อธิบายเกียวกับสถานการณ์ของเขาในตอนนีว่า “ถ้าหาก
เป็ นไปได้ ในช่วงเวลานีตัวฉันก็ยงั เป็ นฉัน เป็ นนักศึกษา
ธรรมดาคนหนึงทีใช้ชีวิตอยูใ่ นเมืองนี และยังมีแม่เลียงที
แสนดีคนหนึงรออยูท่ ีบ้านด้วย”

โยวเย่พยักหน้า เห็นลัวชิวหายไปทางด้านขวา

โยวเย่ทีเมือกลับไปถึงสมาคมแล้วก็ยงั ไม่หยุดนิง เธอ

เพียงแค่นงลงเงี
ั ยบๆ ไม่ได้หลับตาลง แต่แสงวิบวับใน
ดวงตาสีฟา้ ดุจไพลินทังสองข้างกลับสงบลง

สําหรับโยวเย่ นีก็ถือว่าเป็ นการพักผ่อนของเธอแล้ว

203
แต่ในทันทีทีได้ยินเสียงประตูไม้ถกู เปิ ดออก เสียงกระดิง
หน้าประตูดงั ขึน สาวใช้ทีทําหน้าทีบริการลูกค้าอยูท่ ีนีมา
เป็ นเวลากว่าสามร้อยปี ก็จะลุกขึนพร้อมกับใบหน้าทีงด
งามและเปี ยมไปด้วยรอยยิมเสมอ

...

...

เมือตืนเช้ามา เรินจือหลิงก็ออกไปทํางานแล้ว

ถ้าจะให้พดู ตามหลักปกติแล้ว ในเวลานีลัวชิวก็ควรจะ

นังรถไปเรียนทีมหาวิทยาลัย เพียงแต่ตอนนีเขาไม่
204
เหมือนกับเมือก่อน เขาไม่ตอ้ งเดินทางไปมหาวิทยาลัย
ด้วยรถโดยสารอีกแล้ว

ลัวชิวมีเพือนในมหาวิทยาลัยเพียงแค่ไม่กีคน แต่ใน
ความเป็ นจริงแล้วไม่ใช่แค่เขา แต่คนส่วนมากทีเข้า
มหาวิทยาลัยมาจะหาเพือนทีจริงใจได้สกั กีคนกันเชียว

เพือนร่วมชันกับเพือนร่วมห้องนันมีอยูเ่ ยอะ แต่นนก็

ั ไม่
ได้หมายความว่าเขาจะคบค้าสมาคมกับทุกคน เพราะ
ในความเป็ นจริงแล้วอาจไม่ใช่เพือนทุกคนทีจะจริงใจ
และยอมเสียสละเพือเราได้

แน่นอนว่าเพือนไม่เยอะ จึงทําให้เขาไม่มีพนั ธะติดพัน

205
อะไรกับทางมหาวิทยาลัยมากนัก แต่ปัญหามันอยูท่ ี
คณะของลัวชิว

จนกระทังทุกวันนี ลัวชิวก็ยงั คิดว่าคงเป็ นเพราะโดน

มนตร์ดาํ ถึงทําให้เขาเลือกคณะนีในตอนแรก

และดูเหมือนว่านีจะเป็ นคณะทีเพิงเปิ ดมาได้ไม่กีปี ถึง

แม้วา่ ตอนนีจะเป็ นนักศึกษาปี สแล้
ี ว แต่ก็ดเู หมือนจะยัง
ห่างไกลจากคําว่าจบการศึกษาอยูด่ ี

คณะวิชาทีว่าด้วยสัตว์และพืชดึกดําบรรพ์ เป็ นสาขาวิชา

ทีลัวชิวเรียนอยูใ่ นตอนนี ถ้าหากนับตัวเขาด้วยแล้วทัง
คณะก็มีกนั อยูแ่ ค่สองคน

206
ตอนแรกทีเลือกคณะนี ไม่มากก็นอ้ ยเป็ นเพราะเขายังทํา
ใจจากการเสียพ่อไปไม่ได้ เขาจึงไม่อยากอยูใ่ นทีทีมีคน
เยอะ

แต่จนถึงตอนนี ลัวชิวก็ยงั คิดว่า โดนมนตร์ดาํ เข้าแล้วแน่

นอน...

แต่อย่างไรก็ตาม วิชาทีว่าด้วยสัตว์และพืชดึกดําบรรพ์นี
ก็มีขอ้ ดีในตัวมันอยู่ อย่างเช่น เรียนสบายไม่กดดัน พูด
ได้วา่ สบายจนถึงขันพวกคณะศิลปศาสตร์ตอ้ งอิจฉา
เพราะมีอาจารย์แก่ๆ คนเดียวสอนเกือบทุกรายวิชาของ
คณะนี แล้วอาจารย์ก็ดนั ขาดสอนมากกว่าการขาดเรียน

207
ของนักเรียนอย่างลัวชิวเสียอีก...

ดังนัน ถึงแม้อยูๆ่ ไม่ได้ไปเรียนอาทิตย์หนึง แต่ผล

คะแนนในปลายภาคเรียนก็ไม่ได้ตกเพราะคะแนนเข้า
เรียนไม่พอ เดิมทีก็มีเรียนแค่วิชาเดียว แล้วก็ไม่มีคาบชด
เชยด้วย

มีคนบอกว่า ทีคณะนียังดําเนินการต่อไปได้ คงเป็ น

เพราะอาจารย์มีธุรกิจลับกับคนของฝังมหาวิทยาลัย ได้
ยินมาว่าอาจารย์คนนีหลงใหลการทําวิจยั ด้านนีมาก
เขาจึงตังคณะนีขึนมา โดยใช้เงินทีฉ้อโกงมาจากเงิน
สนับสนุนการวิจยั

208
ดังนันแค่ขอให้เพือนร่วมห้องทีมีอยูค่ นเดียวช่วยลาเรียน
ก็ไม่ใช่เรืองยากเลย

หลังจากทีลัวชิวอาบนําเสร็จ เขาก็มานังอยูห่ น้า

คอมพิวเตอร์พร้อมนําอุน่ แก้วหนึง และเริมสํารวจพืนทีที
ต้องไปอารักขาปี ศาจแมลงในคืนนีผ่านทางแผนทีดาว
เทียม

ถึงแม้วา่ ลัวชิวจะใช้ความสามารถในการทะลุมิติไปดูได้
โดยตรง แต่ถา้ ทุกอย่างสามารถเห็นได้ดว้ ยตาเปล่า คง
จะไม่มีแผนทีทางดาวเทียมพวกนีมาช่วยให้เห็นกว้างขึน
หรอก

209
พอดูอนั นีก็กินเวลาไปกว่าครึงค่อนวัน ปี ศาจแมลงเคย
บอกไว้วา่ ทีร่างกายของตนเต็มไปด้วยแผลและนําหนอง
เป็ นเพราะ กินอาหารทีปนเปื อนสารก่ออันตรายกับสิงมี
ชีวิตเข้าไป ดังนันลัวชิวจึงให้ความสนใจในเรืองนี
มากกว่า แล้วเริมทีจะหาทีมาของสารปนเปื อนผ่าน
แผนทีดาวเทียม

จนถึงเวลาประมาณเทียง ลัวชิวถึงปิ ดคอมพิวเตอร์

แล้วกลับไปยังสมาคม

ตังแต่เมือคืนจนถึงตอนนียังไม่มีลกู ค้าใหม่เลยสักคน

สํารับอาหารเทียงทีโยวเย่จดั เตรียมไว้ให้ลวชิ
ั วนันคือเมนู

210
เนือตุน๋ แครอทแดง เสิรฟ์ คูก่ บั แตงกวาดอง นอกจากนียัง
มีขนมปั งและซอสไข่ปลาคาเวียร์ และอย่างสุดท้ายคือ
ซุปบีทรูททีเคยกินมาแล้วครังหนึง

ลัวชิวมองไปทีขนมปั งอย่างใจจดใจจ่อแล้วถามว่า “นี

คือ**เหลียะปา*******เหรอ?”

“อืม...คนทางนีส่วนมากจะใช้คาํ พ้องเสียงทีเป็ นภาษารัส

เซียมาเป็ นชือเรียกของมัน” โยวเย่ยมแล้
ิ วพูดว่า “แน่
นอนนีก็เหมือนขนมปั งทัวไป แค่มีขนาดทีใหญ่กว่าและ
แข็งกว่าเล็กน้อยเท่านันเอง”

ลัวชิวมองสํารับตรงหน้าทีถูกจัดวางไว้อย่างเรียบร้อย

211
ก่อนยิมพร้อมกับพูดออกมาว่า “อาหารพวกนีคงจะพบ
ได้บอ่ ยในรัสเซียสินะ โดยเฉพาะซุปบีทรูทนีก็เป็ นครังที
สองแล้วทีเธอทํา ดูเหมือนว่าโยวเย่จะชอบอาหารรัสเซีย
นะ?”

โยวเย่แค่ยมรั
ิ บ แต่เธอก็ไม่ได้ตอบคําถามนีของลัวชิวแต่
อย่างใด

และนีก็คาดเดาได้หลายอย่าง เช่น โยวเย่ถกู สร้างขึนโดย

นักเล่นแร่แปรธาตุ ซึงได้ผนึกจิตวิญญาณไว้กบั หุน่ เชิด
ตนนี และแน่นอนเมือขึนชือว่าถูกสร้างโดยนักเล่นแร่
แปรธาตุแล้ว นันก็หมายความว่าเธอคงไม่ใช่ชาวตะวัน
ออกอย่างลัวชิวแน่นอน

212
ดังนันนักเล่นแร่แปรธาตุทีสร้างโยวเย่นีมีความเป็ นไปได้
สูงว่าจะเป็ นคนรัสเซีย หรือไม่ก็ประเทศใกล้เคียงในแถบ
นัน และในประเทศหนาวเย็นทีว่านีก็อาจจะเป็ น...บ้าน
เกิดของโยวเย่

ลัวชิวเคยถามโยวเย่วา่ จําเรืองราวก่อนหน้าทีจะถูกนัก
เล่นแร่แปรธาตุสร้างเธอได้ไหม

แต่โยวเย่เอาแต่สา่ ยหัว แล้วแสงในดวงตาสีฟา้ ดุจไพลิน

ของเธอก็คอ่ ยๆ อ่อนแสงลง

“นายท่าน...ไม่ชอบอาหารสไตล์นีเหรอคะ?” โยวเย่ถาม

213
ในทันใด

หุน่ เชิดไม่สามารถกินอาหารได้ แต่โยวเย่สามารถปรุง

อาหารออกมาได้วิเศษขนาดนี หรือนีอาจจะเป็ นความ
ทรงจําอย่างเดียวทีหลงเหลืออยูใ่ นจิตวิญญาณทีถูก
ผนึกไว้ในร่างของหุน่ เชิตตนนีก็เป็ นได้

และในสามร้อยปี ทีผ่านมานี สิงทีโยวเย่ทาํ บ่อยทีสุดก็คง

จะเป็ นอาหารรัสเซียล่ะมัง?

“ไม่เป็ นไร ฉันไม่เลือกกินอยูแ่ ล้ว” ลัวชิวพยักหน้า “แต่ถา้

กินทีนี คงจะลิมรสชาติทีแท้จริงของอาหารรัสเซียไม่ได้”

214
เขามองโยวเย่แล้วยิมน้อยพลางเอ่ยว่า “เพราะฉะนัน ถ้า
มีโอกาสเราต้องไปกินกันทีรัสเซียสักรอบ จากนันก็ใช้
วัตถุดิบสดใหม่จากทางนันมาปรุงอาหาร ฉันคิดว่ารส
ชาติมนั ต้องสุดยอดแน่เลย”

ไม่รูว้ า่ คิดไปเองหรือเปล่า ลัวชิวรูส้ กึ ว่าได้เห็นสายตารอ

คอยด้วยความหวังจากในดวงตาสีฟา้ ของเธอ

หลังอาหารเทียง ลัวชิวก็นงเฝ้
ั าอยูใ่ นสมาคม ส่วนโยวเย่
ก็เริมพูดไปเรือยเปื อยเกียวกับพวกปี ศาจทีแฝงตัวอยูใ่ น
โลกมนุษย์

จนกระทังใกล้ถงึ เวลาการนัดพบกับปี ศาจแมลงแล้ว แต่

215
ดูเหมือนลัวชิวจะยังไม่รูต้ วั เพราะหลุดเข้าไปในเรืองเล่า
จากปากของโยวเย่แล้ว จนโยวเย่ตอ้ งเตือนเขาเรืองเวลา
นัดพบ ลัวชิวถึงได้สติขนมาแล้
ึ วรีบทะลุมิติไปยังจุดนัด
พบพร้อมกับโยวเย่ในทันที

ในบริเวณโดยรอบเป็ นผืนป่ า ในทีแห่งนียังมีแม่นาที

ํ ไหล
มาจากทางด้านทิศตะวันตก และเห็นถึงเงาของสิงก่อ
สร้าง และแสงไฟอ่อนๆ มาจากบริเวณไม่ไกลออกไป
จากทีนีมากนัก

นันเป็ นโรงงานเคมีทีตังอยูท่ ีนี เมือไม่กีปี ทีผ่านมาเหมือน

ว่าทีนีเคยมีข่าวเกียวกับการปล่อยนําเสียและปิ ดกิจการ
ลงในเวลาต่อมา แต่ดเู หมือนมันเปิ ดตัวขึนอีกครังแล้ว

216
แม่นาที
ํ อยูต่ รงหน้าได้สะท้อนเงาพระจันทร์บนท้องฟ้าใน
ยามคําคืน แต่อาจเป็ นเพราะหลายปี มานีมันเริมสกปรก
แล้ว จนปลาตายลอยขึนมาอยูบ่ นผิวนํา ไม่รูว้ า่ แม่นาํ
แห่งนีจะยังคงใสไปได้อีกนานเท่าไร?

“นายท่านคะ ลูกค้ามาแล้วค่ะ” โยวเย่รบี พูดเตือนใกล้หู

ของลัวชิวในทันที

ลัวชิวจึงละสายตาออกมาจากแม่นาแห่
ํ งนี แล้วสูด
หายใจเข้าลึกๆ จากนันก็หนั ตัวกลับมาพร้อมกับรอยยิม
ในการต้อนรับลูกค้าคนทีสองของเขา

217
การเคลือนไหวของร่างกายไม่เร็วเท่าไร อาจด้วยตัวตน
ของเขาจัดอยูใ่ นประเภทแมลง และการแต่งตัวของชาย
ผูน้ ีก็ไม่ได้ดตู า่ งไปจากเมือวานนีเลยสักนิด

ปี ศาจแมลงเคลือนตัวมาอยูต่ รงหน้าของลัวชิวอย่างช้าๆ
แล้วพูดด้วยท่าทางโล่งใจว่า “ในทีสุดคุณก็มา”

ลัวชิวมองไปยังบรรยากาศรอบข้างในยามคําคืน ก็นบั ว่า

ไม่เลว เงียบสงบลมเย็นสบาย ถ้ามีหนังสือสักเล่มหนึง
การจะผ่านคืนนีไปก็ไม่ใช่เรืองทีน่าเบือเลย

แต่ในความเป็ นจริงแล้วมันอาจจะไม่ได้ดงู ่ายเหมือนดัง

ใจปรารถนา เสียงกรีดร้องได้ดงั ขึนรอบทังสีทิศ แล้วก็

218
เห็นท่าทางปี ศาจตนนีเริมตัวสันและกลัวขึนมาทันที ลัวชิ
วพอจะเดาได้วา่ ศัตรูทีปี ศาจตนนีเคยกล่าวถึง มันมา
แล้ว

อืม...ปี ศาจตักแตนทีมีอายุหนึงร้อยยีสิบปี ?

งันก็ตอ้ งมาเจอกันสักตังหนึงล่ะ

* เหลียะปา เป็ นภาษารัสเซียทีแปลว่า "ขนมปั ง"

219
บทที 12 ปี ศาจแมลงไม่กินพืช

220
ทําไมไม่เหมือนกับตอนแรกทีเคยคุยกันไว้ นีมีโอกาสสูง
ทีจะต้องเกิดการปะทะกัน และยังเป็ นการต่อสูก้ บั ปี ศาจ
เสียด้วย ทําให้ลวชิ
ั วอดเป็ นกังวลไม่ได้

ถึงแม้วา่ เขาจะเป็ นกังวลแต่ก็ไม่ได้รูส้ กึ กลัวแต่อย่างใด

เพราะทังชีวิตและจิตวิญญาณของเขาเป็ นของสมาคม
ไม่มีอะไรในโลกนีทําลายเขาได้

แต่ถงึ แม้ลวชิ
ั วจะเป็ นเจ้าของสมาคม แต่เขาก็ไม่เคย
ผ่านการใช้ชีวิตมาเป็ นร้อยเป็ นพันปี เขาจึงยังเป็ นมนุษย์
ทีมีความรูส้ กึ จะกังวลก็ไม่แปลก

221
ส่วนเรืองกลัวไม่กลัวนัน...ในเมือรูต้ วั ว่าทําอย่างไรก็ไม่
ตาย แล้วจะกลัวไปทําไมล่ะ?

ลัวชิวไม่ใช่คนทีมีความหนักแน่นเทียงตรงเหมือนอย่าง
พ่อของเขา แต่ในตอนทีลัวชิวลงสนามรบเขาจะนึกถึงคํา
ทีพ่อสอนอยูเ่ สมอว่า “อย่าได้กลัว ลุยเข้าไป”

...

...

ทีถืออยูใ่ นมือเป็ นปื นพกทีโยวเย่จดั เตรียมไว้ให้เขา ลัวชิ

วใส่กระสุนปื นไว้ก่อนหน้านีแล้ว เขาจึงใช้สองมือกําปื น
222
ไว้แน่นแล้วหันหัวปื นลงตรงพืน

ส่วนโยวเย่ดไู ม่เป็ นกังวลอย่างเห็นได้ชดั หรือปี ศาจ

ตักแตนตัวนันอาจไม่ได้อยูใ่ นสายตาโยวเย่เลยก็เป็ นได้
เธอเพียงแค่ยืนอยูเ่ ฉยๆ เหมือนอย่างปกติ

แต่ในทางกลับกัน ปี ศาจแมลงทีสวมเสือโค้ตสีดาํ กลับ

กลัวจนตัวสัน และเมือลัวชิวเห็นเขาอยูใ่ นสภาพนันจึง
เข้าไปยืนบังอยูต่ รงหน้าของลูกค้าใหม่คนนี

ในเวลานันทังสามคนก็ยืนหันหลังให้กบั แม่นาํ ทางด้าน

หน้าและด้านข้างของพวกเขาเป็ นป่ าทีเต็มไปด้วยต้นไม้
หากปี ศาจตักแตนจะโจมตีขนมาจากทางแม่
ึ นาคงเป็
ํ น

223
เรืองยาก

ทันใดนันก็มีเสียงกรีดร้องดังขึน และในขณะเดียวกัน
ภายใต้แสงจันทร์และเมฆหมอกก็มีเงาดําวาร์ปมาจาก
ป่ าทางด้านซ้าย!

ในตอนทีลัวชิวยังไม่มีการตอบสนองใดๆ นัน โยวเย่ก็พงุ่

ตัวออกไปในความมืด และมีเสียงการต่อสูข้ องทังสอง
ฝ่ ายเกิดขึนกลางอากาศ

ครันพระจันทร์เคลือนออกจากกลุม่ เมฆบนท้องฟ้ายาม
คําคืน แสงจันทร์ทีสว่างขึนทําให้ลวชิ
ั วเห็นแท่นโลหะที
กําไว้ในมือของโยวเย่ และภายใต้แสงจันทร์ ก็ได้มีเงาคน

224
ทีสีปรากฏขึน...อืม ต้องบอกว่าเป็ นเงาของปี ศาจถึงจะ
ถูก

“พวกแกเป็ นใคร?”

เสียงอันน่ากลัวลอยมาจากทางด้านหน้า ลัวชิวพยายาม
รวบรวมสติจงึ ทําให้เขามองเห็นอะไรได้ชดั ขึน

เขาเห็นปี ศาจตักแตนยืนในท่าทีกางขาทังสองข้างออก
จากกัน แต่แขนทังสองข้างปล่อยทิงลง นิวมือบนฝ่ ามือ
ติดกันแน่นทุกนิว ใช่แล้ว นันคือนิวมือ

สิงทีลัวชิวเห็นอยูต่ รงหน้าคือ สีหน้าทีซีดขาวเล็กน้อย

225
และใบหน้าทีสมประกอบ คาดไม่ถงึ ว่าในสายตาของ
มนุษย์เขาคือชายหนุ่มทีจัดว่าหน้าตาดีเลยทีเดียว

ใส่สทู ลําลองลายทางสีนาเงิ
ํ น ส่วนกางเกงก็เป็ นสีเดียว
กับเสือ ถ้าไม่ติดตรงท่ายืนทีดูประหลาดแล้ว เขาก็ดู
เหมือนนายแบบเสือผ้าขึนมาเลย

เพียงแค่สีหน้าทีดูดรุ า้ ย ก็ได้ทาํ ลายภาพลักษณ์ของเขา

จนหมดสิน

อืม รูปร่างปี ศาจตักแตนตัวนีแตกต่างจากปี ศาจแมลง

(ลูกค้า) อย่างเห็นได้ชดั

226
ลัวชิวรูส้ กึ ว่า นีสิถงึ จะนับว่าเป็ นการปรากฏตัวของปี ศาจ
ในแบบทีเขาคิดเอาไว้

“คุณ...อืม คุณตักแตน ถ้าเป็ นไปได้ผมอยากขอให้คณ

ุ
ไปจากทีนี” ลัวชิวพูดให้ดสู ภุ าพขึน “ชายทีเห็นอยูน่ ี...
สหายของผม ตอนนีเขาอยูใ่ นการคุม้ ครองของพวกเรา
ถ้าเป็ นไปได้ คืนนีผมอยากให้คณ
ุ ออกไปจากทีนีได้
ไหม?”

คนทีใช้แต่กาํ ลังนันไม่ฉลาดเอาเสียเลย คนทีสามารถ

แก้ไขปั ญหาได้โดยไม่ใช้กาํ ลังนีสิถงึ จะดูเท่ ลัวชิวอยาก
จะได้คา่ ธรรมเนียมแลกเปลียนมาอย่างง่ายดายโดยทีไม่
ต้องออกแรงอะไรเลย!

227
แต่ในสมาคมก็มีกฎเขียนไว้อย่างชัดเจนว่า เราจะเปิ ด
เผยความลับเรืองการดํารงอยูข่ องสมาคมแห่งนีไม่ได้
โดยเฉพาะตอนทีอยูต่ อ่ หน้าศัตรูแบบนียิงไม่สมควรทีจะ
กล่าวอ้างถึงสมาคมเลยแต่อย่างใด

โยวเย่เคยบอกว่า ‘ทราฟฟอร์ด’ มีคนรูเ้ ยอะ หรืออาจจะ

เคยได้ยินเขาเล่าขานกันมา แต่คนทีไม่รูก้ ็ยงั มีมากกว่า
ถ้าไม่จาํ เป็ นก็ไม่ควรให้คนไม่รู ้ รูม้ ากจนเกินไป

ยังมีอะไรทีไม่รูอ้ ีกเยอะเกียวกับเบืองหลังของสมาคม
แห่งนี

228
ลัวชิวรูด้ ีวา่ ตัวเองทีเพิงเข้ามาอยูท่ ีนีไม่มีทางรูเ้ รืองของ
สมาคมนีได้ทกุ อย่าง สมาคมแห่งนีอยูม่ านานกว่าเวลาที
โยวเย่มารับใช้เสียอีก และสิงทีสาวใช้ผนู้ ีรูค้ ือ เรืองทีเกิด
ขึนในช่วงเวลาร้อยกว่าปี ทีเธอได้ยินมาจากเจ้าของคน
เดิมเท่านันเอง

นานๆ ทีเจ้าของคนเก่าคงจะเล่าอะไรให้โยวเย่ฟังบ้าง
แต่เมือนึกถึงนิสยั ทีชอบเก็บตัวอยูแ่ ต่ในห้องพร้อมกับ
เปิ ดกล่องดนตรีฟังทังวัน คงไม่น่าจะเล่าอะไรให้ใครฟั ง
ลัวชิวเริมทีจะเดาไปเองว่าเรืองส่วนใหญ่คงเป็ นสิงทีโย
วเย่แต่งขึนมาเพือสร้างสีสนั ...

และในช่วงทีลัวชิวหลุดไปกับความคิดของตัวเองนัน
ปี ศาจตักแตนก็เคลือนไหว
229
“หึ”

ปี ศาจตักแตนยิมด้วยท่าทีเต็มไปด้วยความมันใจ ว่าเขา
จะเอาชนะลัวชิวได้ จากนันก็มองปี ศาจแมลงทียืน
แอบอยูด่ า้ นหลังของลัวชิว “ฉันก็วา่ ทําไมแกถึงกล้าออก
มาเผชิญหน้ากับฉัน ทีแท้ก็หาตัวช่วยได้สองคนนีเอง แต่
ทว่า พ่อหนุ่มน้อย แกคิดว่าพูดแบบนีแล้วจะหลุดพ้นไป
จากเงือมมือของฉันได้อย่างนันเหรอ?”

ปี ศาจตักแตนเดินเข้ามาข้างหน้าก้าวหนึง ด้วยสีหน้าที
น่ากลัวขึน

230
ปี ศาจแมลงก้าวถอยหลังด้วยความกลัว พร้อมพูดด้วย
ความตกใจว่า “แก...อย่า...เข้ามา!!”

ปี ศาจตักแตนหัวเราะพร้อมกับพูดว่า “แกมันก็แค่ปีศาจ
ทียังอยูม่ าไม่ถงึ ห้าสิบปี แกคิดว่าฉันจะเอ็นดูแกจริงๆ
อย่างนันเหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะไม่กีปี มานีปี ศาจตัวใหญ่
ถูกฉันกินไปหมดแล้วล่ะก็ แกคิดเหรอว่าฉันจะยอมมา
กินปี ศาจตัวเล็กกลินเหม็นอย่างแก?”

ปี ศาจตักแตนกล่าวขึนด้วยเสียงทีเยือกเย็นว่า “แม่ของ
แกก็ถกู ฉันกินไป เสียงร้องโหยหวนนันฉันยังจําได้ดี! แก
จําเสียงนันได้หรือเปล่า? ฮ่าๆ ๆ ๆ! ตอนนันแม่ของแก
ปกป้องแกจนตัวตาย แกนึกว่าฉันไม่รูเ้ หรอว่าตอนนันแก
ซ่อนตัวอยูใ่ ต้ดิน? อย่ามาตลกหน่อยเลย ปี ศาจอนุบาล
231
อย่างแกฉันไม่อยากใส่ใจมาก! ทีฉันปล่อยแกไปตอนนัน
ก็เพือรอให้แกตัวใหญ่ขนึ ฉันจะได้กินอิมก็แค่นน!
ั อ่า แค่
ฉันคิดถึงเสียงร้องโหยหวนก่อนตายของแม่แก ก็ทาํ ให้
ฉันรูส้ กึ ตืนเต้นขึนมาเลย! แกว่าฉันจะกินแกเข้าไปแบบ
ไหนดี? หรือจะให้เหมือนตอนทีกินแม่ของแก? หัก
แขนออกมากินก่อนเป็ นส่วนแรก หรือจะควักเอา
สมองออกมา? แกยังจําได้สนิ ะ? ตอนทีแม่แกตายก็ถกู
ควักสมองออกมานีนา!”

“หยุด...พูด...สักที!!”

ปี ศาจแมลงสติแตกไปแล้ว เขาส่งเสียงร้องออกมา แล้ว

พุง่ ตัวไปยังปี ศาจตักแตนตัวนัน

232
แต่คิดไม่ถงึ ว่าเพราะร่างกายเทอะทะเกินไป แค่ลวชิ
ั วยืน
เท้าออกไปขัดขา ก็ทาํ ให้ปีศาจแมลงตนนันล้มลงไปกับ
พืน

“ดูไปแล้วคุณตักแตนน่าจะมีความสามารถพิเศษในการ
ยัวโมโหนะ ขนาดผมยืนฟั งอยูข่ า้ งๆ ยังรูส้ กึ ผิดกับตัวเอง
ทีก่อนหน้านีไม่ชกคุณไปสักหมัดเลย” ลัวชิวส่ายหัวแล้ว
พูดว่า “ลุกขึน อย่าลืมว่าตอนนีคุณอยูใ่ นการคุม้ ครอง
จากพวกเรา ถ้าจะให้ลกู ค้าลงสนามรบเองเราก็ไม่รูว้ า่ จะ
เอาหน้าไปไว้ทีไหนแล้ว”

“ผม...”

233
อาจด้วยล้มลงไป จึงทําให้ปีศาจแมลงมีสติขนึ แล้วรูว้ า่
จุดประสงค์ของปี ศาจตักแตนคืออะไร ทําให้เขาทังตกใจ
และกลัวมาก

“ยุง่ ไม่เข้าเรือง กินแกก่อนแล้วกัน!” ปี ศาจตักแตนพูด

พร้อมกับเสียงหัวเราะ จากนันก็กระโดดขึนไป

และในกลางอากาศนัน ปี ศาจตักแตนก็กางมือทังสอง
ข้างทีขาวซีดของเขาออก จากนันมือทีซ่อนอยูใ่ นเสือก็
ค่อยๆ คลีออก แล้วเปลียนกลายเป็ นมีดทีมีความแหลม
คม กําลังพุง่ ตรงลงมาจากทางด้านบน

234
ถึงแม้ลวชิ
ั วจะไม่เคยมีประสบการณ์ตอ่ กรกับปี ศาจ
ตักแตนมาก่อน แต่เขาก็เล็งปื นไปบนอากาศในทางที
ปี ศาจตักแตนกําลังลอยตัวลงมา

ปั ง ปั ง ปั ง!!!

นีเป็ นเป้ายิงทีเยียมยอดไปเลย ถ้าวันนีไม่ได้ลนไก

ั
กระสุนทีใช้ซอ้ มยิงก่อนหน้านีก็คงจะเสียเปล่า

“ของเล่นมนุษย์อย่างนีหรือจะมาทําร้ายฉันได้? ช่างไร้
เดียงสาเหลือเกิน”

กระสุน.45ไม่สามารถทําอะไรแขนใบมีดทีเขาเอามา
235
บดบังตัวไว้ได้เลยแม้แต่นอ้ ย!

ปี ศาจตักแตนลอยตัวลงมาอยูต่ รงหน้าของลัวชิว และใช้

ใบมีดทีแขนฟั นไปตามแนวขวาง ใบมีดเล่มนีคมกว่าใบ
มีดทัวไปอยูม่ าก คมจนฟั นก้อนหินแยกออกเป็ นสอง
ส่วนได้สบายๆ

เมือลัวชิวเจอสถานการณ์แบบนีจึงย่อตัวลงเพือหลบการ
โจมตี

แน่นอนว่า ต่อให้เขาไม่หลบก็ไม่เป็ นอะไรอยูด่ ี ขนาด

ถูกกระสุนยิงกลางหน้าผากยังไม่ตายเลย และครังนีถึง
ร่างกายจะถูกฟั นออกเป็ นสองท่อนก็คงจะกลับมาต่อกัน

236
เอง

เมือรูส้ กึ ว่าตัวเองไม่มีวนั ตายก็ทาํ ให้เขาโล่งใจไปเยอะ...

แต่ปัญหาอยูท่ ีว่ามันรูส้ กึ เจ็บน่ะสิ!

ตอนทีจินจือฝูใช้ปืนยิงไปตรงหน้าผากของลัวชิวนัน ถึง
แม้ตอนนีเขาจะยังมีชีวิตอยู่ แต่ตอนทีถูกยิงมันเจ็บจน
อยากจะร้องออกมาดังๆ

ลัวชิวเลือกทีจะไม่พดู โอ้อวดว่าตนมีพลังแกร่งกล้า
เพราะเขาไม่อยากทําให้ตวั เองต้องเจ็บตัว

ลัวชิวผูท้ ีชอบหลุดเข้าไปในความคิดตนเองเพิงย่อตัวลง
237
มา ปี ศาจตักแตนก็เตะไปทีขาของเขาอย่างเต็มแรง

แต่แล้วก็ทาํ เอาปี ศาจตักแตนประหลาดใจเมือรูส้ กึ ตัวว่า

ตนเองเตะไม่โดน เพราะลัวชิวไปปรากฏตัวขึนในอีกที
หนึงซึงห่างออกไปจากตัวของปี ศาจประมาณสามเมตร

อืม...ยังคงอยูใ่ นท่านังยอง

เขารูส้ กึ ว่าการทีเขาทําแบบนีไม่สมกับฐานะเจ้าของ
สมาคมเอาเสียเลย เขาจึงรีบลุกขึนยืน

ถึงแม้เมือคืนจะปลดปล่อยด้วยการยิงกระสุนต่อเนืองกัน
สิบกว่านัด แต่ทว่าหลังจากทีลัวชิวกลับบ้านตัวเอง แล้ว
238
ได้เล่นพลังการหายตัวนันสนุกยิงกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะใช้
พลังในการเล่นมากไป ก็คงจะไม่ถงึ ขันทีไม่รูส้ กึ ตัวเลย
สักนิดว่าเรินจือหลิงออกไปทํางานแล้ว

โดยปกติแล้วจะไม่เป็ นแบบนี

คราวนีปี ศาจตักแตนรูส้ กึ ประหลาดใจอย่างเห็นได้ชดั

แต่ปีศาจทีผ่านการต่อสูม้ านับร้อยปี อย่างเขาไม่มีเวลา
มาใส่ใจกับเหตุการณ์ประหลาดทีเกิดขึนเมือครูน่ ี ครังนี
เตะไม่โดนก็ไม่เป็ นไร เพราะศัตรูก็อยูไ่ ม่ไกลออกไปจาก
ตนมากนัก

และในทันทีทีปี ศาจตักแตนกําลังจะใช้แขนใบมีดฟั นลัวชิ

239
วออกเป็ นสองท่อน ก็มีเสียงหนึงดังขึนจากข้างหลัง
เหมือนหัวของเขากําลังจะระเบิดออกมา ในตอนนันเขา
ยังไม่ทนั ได้คิดอะไร ตัวของเขาก็ลม้ ลงกับพืน แขนขาอยู่
ในท่าชักแล้วมีฟองออกมาจากปาก จากนันร่างทีกองอยู่
บนพืนก็คอ่ ยๆ กลับสูร่ า่ งเดิม

มันเป็ นตักแตนตัวใหญ่มาก

ลัวชิวอดไม่ได้ทีจะยกนิวให้โยวเย่

แท่นโลหะสีดาํ ทีอยูใ่ นมือของโยวเย่ทาํ ได้ดีมาก แน่นอน

ว่ามันโจมตีปีศาจตักแตนได้โดยทีมันไม่รูต้ วั เลยสักนิด

240
ลูกค้าปี ศาจแมลงไม่คิดไม่ฝันว่าศัตรูของตนจะถูกแท่น
โลหะนีฟาดจนเกือบตาย จากนันเขาก็กลับสูร่ า่ งเดิม

ตอนนีเขาตะโกนออกมาอย่างเต็มเสียง แล้วพุง่ ตัวเข้าไป

ลากตัวปี ศาจตักแตนนีขึน ท่าทางของเขาในตอนนี
เหมือนจะคล่องแคล่วว่องไวกว่าตอนเดินปกติอยูม่ าก

โยวเย่มีทา่ ทางเหมือนทนดูไม่ได้ เธอจึงเดินถอยห่างออก

ไปในตอนทีปี ศาจแมลงได้พงุ่ ตัวเข้ามา

และทันใดนัน ปี ศาจแมงก็จ่โู จมเข้าไปกัดกินตักแตนที

เป็ นศัตรูของตน

241
เอ่อ...เจ้าปี ศาจแมลงตัวนีไม่ได้กินพืชหรอกเหรอ?

242
บทที 13 วิวฒ
ั นาการของผีเสือ

ลัวชิวมีนิสยั ชอบตังกระทูใ้ นอินเทอร์เน็ต นีคงจะเป็ น

เรืองปกติของวัยหนุ่มสาวสมัยนี ไม่วา่ จะเป็ นกระทูท้ ีมี
หัวข้อน่าเบือแค่ไหน แต่ก็มีเพือนในโซเชียลมาร่วมกัน
แสดงความคิดเห็นกันอยูด่ ี

และครังนีลัวชิวก็ไปตังกระทูใ้ นเว็บทีเข้าเป็ นประจําใน

หัวข้อ ‘เมือเห็นแมลงยักษ์กาํ ลังกินตักแตนควรจะทํา
อย่างไรถึงจะทนดูมนั ได้?’

แต่คาํ ถามนีอาจดูไร้สาระเกินไปถึงขันทีชาวโซเชียลไม่

243
อยากจะมาแสดงความคิดเห็นเลยก็เป็ นได้ แต่อย่างไรก็
ตามลูกค้าคนนีก็ได้แก้แค้นศัตรูอีกทังยังกินมันเข้าไปทัง
ตัวอีกด้วย

ภาพทีอยูต่ รงหน้าไม่ตา่ งอะไรจากการดูหนังสยองขวัญ

เลย ยังดีทีกินข้าวเย็นมานานพอสมควรแล้ว ไม่อย่างนัน
คงได้อว้ กแน่ๆ ลัวชิวสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนพูดขึนว่า
“ดืมนําสักหน่อยไหม? นําในแม่นานั
ํ นอย่างใสเลย...”

ผูช้ ายทีปรารถนาอยากจะอยูค่ นเดียว ชอบสังเกตผูค้ น

รอบข้างอยูห่ า่ งๆ และแม้กระทังเวลาสนทนากับคนอืนก็
ยังรูส้ กึ เกร็งๆ ไม่คอ่ ยเป็ นตัวเอง แต่คราวนีเขากลับพูด
แสดงความเป็ นห่วงออกมา

244
ลัวชิวรูส้ กึ ว่าในสถานการณ์แบบนี ตัวเองยังสามารถพูด
ประโยคทีว่าดืมนําให้ช่มุ คอสักหน่อยได้นนั ถือเป็ นอะไร
ทีลําค่ามากแล้ว

เจ้าปี ศาจแมลงอึงไปสักพัก แล้วก้มหน้าดูผลงานตรง

หน้าตัวเอง เขาตกใจมากและรีบวิงไปอ้วกลงในแม่นาํ

ผ่านไปสักครู ่ เจ้าปี ศาจแมลงถึงได้ดืมนํา พอเสร็จเขาก็

ค่อยๆ เดินไปตรงหน้าของลัวชิวและโยวเย่ ตอนนีเขาน่า
จะสงบสติอารมณ์ได้บา้ งแล้ว “ขอบคุณ..ที..ช่วย..ฉัน..
แก้แค้น”

245
ลัวชิวพยักหน้า “อย่าเกรงใจเลย เพราะนีเป็ นการแลก
เปลียนซือขาย ตอนนีศัตรูทีคุณกลัวก็ได้ตายจนไม่รูจ้ ะ
ตายยังไงแล้ว ยังมีอะไรอีกไหม?”

ลูกค้าบอกว่าจะซือเวลาความปลอดภัยหนึงคืน ถ้าคืนนี
ยังไม่ผา่ นพ้นไป การแลกเปลียนก็ถือว่ายังไม่เสร็จ
สมบูรณ์ และตามหลักแล้วลัวชิวจะยังรับตราหยกของ
ปี ศาจแมลงนีไม่ได้

แต่ถา้ ลูกค้าบอกว่าโอเคแล้ว นันก็เป็ นอีกเรืองหนึง

ดังนันตอนนีลัวชิวจึงตัดสินใจทําเรืองนี “คนทีคุณกลัวก็
คือปี ศาจตักแตนตัวนี ทีตอนนีถูกคุณ...อืม ทีตอนนีได้

246
ตายไปแล้วนัน ทีนีคุณก็ไม่มีอะไรทีจะต้องกลัวแล้ว
สินะ? ทีนีเป็ นป่ ารกร้าง คงจะไม่มีคนไหนอยากมาใน
สถานทีแบบนีหรอก”

“ปกป้อง...ฉัน...ก่อน...พระอาทิตย์ขน”
ึ

“อืม...”

เมือได้ยินคํารับปากทีออกมาจากปากของลัวชิวแล้วทํา
ให้ปีศาจแมลงเบาใจไปไม่นอ้ ย “ขอบคุณนะ”

เป็ นคําพูดทีเขาพูดได้ไหลลืนทีสุดตังแต่ทีเขาพูดมา

247
ต่อมา ปี ศาจแมลงก็ถอดเสือโค้ตสีดาํ ทีเขาใส่คลุมตัวไว้
เผยให้เห็นร่างกายอันน่าเกลียดน่ากลัวของเขา บาดแผล
ทียังไม่ตกสะเก็ดบนเนือตัวของเขาดูเหมือนว่าจะหนัก
กว่าทีลัวชิวเห็นเมือวานนีเสียอีก

เขาหันตัวกลับไปอย่างเงียบๆ แล้วค่อยๆ เดินไปทางแม่

นําสายนัน ลัวชิวไม่รูว้ า่ ปี ศาจแมลงตนนีจะทําอะไรต่อ
จากนี แต่ก็มีความรูส้ กึ ว่าภาพทีจะเห็นต่อจากนีคงเป็ น
ภาพทีลืมยากทีสุดในชีวิตของเขา

พระจันทร์ทีทอแสงอยูบ่ นท้องฟ้า ปี ศาจแมลงได้ลงไปอยู่

ในแม่นาํ ร่างกายสัมผัสกับนําอันหนาวเย็นของแม่นาํ
สายนี เขาเงยหน้าขึนมองตรงไปยังพระจันทร์บนฟ้า
ก่อนร่างกายอันน่าเกลียดน่ากลัวนีจะค่อยๆ ขยายตัวขึน
248
จากนันก็คอ่ ยๆ หดตัวลง

ลัวชิวยังคงไม่รูว้ า่ ปี ศาจตนนีต้องการจะทําอะไรกันแน่

ทว่าความรูส้ กึ กลับเปลียนไปไม่เหมือนเดิม

ปี ศาจแมลงหดตัวลง หรือจะเป็ นสัญญาณบ่งบอกถึง

การแข็งตัว...หรืออาจจะเป็ นความเหือดแห้ง ลัวชิวก็ไม่
แน่ใจเหมือนกันจึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆ

และทันใดนันก็เกิดแสงระยิบระยับสีนาเงิ
ํ นขึนมาจากแม่
นํา เหมือนแสงทีเกิดขึนจากการรวมของหิงห้อยไม่รูต้ งั
เท่าไร แสงนําเงินทีมาจากแม่นาสายนี
ํ ได้สาดส่องไปทัว
249
ทุกทิศ ก้อนหินทีถูกซัดขึนมาอยูร่ มิ แม่นาก็
ํ กลายเป็ นดัง
แก้วมณีสีนาเงิ
ํ น มันงดงามจนเกินกว่าทีจะละสายตาได้
จริงๆ

และรอบๆ ตัวของปี ศาจตนนีก็มีแสงสีเหลืองปรากฏขึน

แสงนันค่อยๆ รวมตัวกับนําแล้วไหลวนอยูร่ อบตัวของ
ปี ศาจแมลง

“มันกําลังดูดซับพลังจากแม่นาและดวงจั
ํ นทร์”

และทันใดนันเสียงของโยวเย่ก็ดงั ขึนข้างหูลวชิ
ั ว “นาย
ท่านคะ มันกําลังจะแปลงร่างเพือวิวฒ
ั นาการก้าวสูช่ ีวิต
ใหม่”

250
“อืม” ลัวชิวแค่พยักหน้า

ลัวชิวมองดูสภาพของปี ศาจแมลงในขณะนี ทําให้เขา

คาดเดาบางอย่างอยูใ่ นใจแล้ว และโยวเย่ก็ตอบคําถาม
ของปั ญหาทีเขาคาดเดาเอาไว้ออกมา

ปี ศาจแมลงอยากทีจะวิวฒ
ั นาการร่างของตนในคําคืนนี
จึงอยากได้รบั ความคุม้ ครองจากลัวชิวและโยวเย่

พลังจากนําและดวงจันทร์ นําพามาซึงเรืองน่ายินดีของ
การวิวฒ
ั นาการไปสูช่ ีวิตใหม่...ทุกทิศทางเต็มไปด้วยป่ า
ทีสงบไร้การเคลือนไหวใด มีเพียงเสียงนําซึงดูเหมือน

251
กําลังยินดีกบั เรืองน่ายินดีทีกําลังจะเกิดขึน

นีก็ไม่รูว้ า่ นานเท่าไรแล้ว ลัวชิวยังคงหลงอยูใ่ นแสงแห่ง

ชีวิตทีงดงามนี

จนกระทังดวงจันทร์คอ่ ยๆ ลับไป แสงสีเหลืองค่อยๆ

อ่อนลง ได้ยินเพียงแค่เสียง...

“ทําไมดูเหมือน...มันออกมาไม่ได้” ลัวชิวขมวดคิวฉับ
พลันทันที

ปี ศาจได้รบั การวิวฒ
ั นาการมาจากแมลง และลัวชิวแน่
ใจว่าปี ศาจตนนีถ้าไม่ใช่สายพันธุพ์ วกผีเสือก็อยูใ่ นสาย
252
พันธุข์ องตัวมอด

โดยปกติ การวิวฒ
ั นาการจากดักแด้สผู่ ีเสือเป็ นเรืองยาก
แต่พวกมันจะทําได้ตามสัญชาตญาณของพวกมันเอง
เมือถึงเวลา

แต่ทีลัวชิวบอกว่ามันออกมาไม่ได้ นันมันออกมาไม่ได้
จริงๆ ปี ศาจแมลงติดอยูใ่ ต้ปีกของดักแด้ และในเวลานัน
ก็ไม่สามารถออกมาจากดักแด้ได้

“มันอ่อนแอเกินไป...” โยวเย่สา่ ยหัวแล้วพูดขึนว่า “ถึงแม้

จะดูดซับพลังจากแม่นาและดวงจั
ํ นทร์แล้ว แต่มนั ก็ยงั
คงไม่เพียงพอ”

253
น่าเสียดายทีคืนนีไม่ใช่คืนพระจันทร์เต็มดวง ถ้าไม่อย่าง
นันคงจะทําให้เขาแข็งแกร่งกว่านี

อ่อนแอ...

ดูทา่ ทางของปี ศาจแมลงทีอยูใ่ นดักแด้แล้ว มันคงอยาก

กางปี กออกมา แต่เป็ นเพราะปากดักแด้ทีเปิ ดไว้แคบเกิน
ไป จึงทําให้มนั ไม่สามารถออกมาได้ ลัวชิวก็ได้ถอน
หายใจ

เป็ นเพราะมันกินอาหารทีปนเปื อนสารก่ออันตราย จึงทํา

ให้รา่ งกายของมันอ่อนแอ

254
ลัวชิวหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปยืนอยูต่ รงหน้าของ
ดักแด้ยกั ษ์ สองมือของเขาสอดเข้าไปในตัวดักแด้ ก่อน
ใช้แรงง้างปากของดักแด้ให้กว้างขึน “ฟั งนะ ผมช่วยคุณ
ได้เท่านี กางปี กของคุณออกมา แต่คณ
ุ จะต้องออกมา
จากตวดักแด้นีเองให้ได้ ถ้าหากคุณเอาชนะความ
ลําบากทีจะออกสูโ่ ลกนีไม่ได้ แล้วคุณจะออกมาสูโ่ ลกนี
ทําไม?”

ปี กคูน่ นถู
ั กกางออกมาจากตัวดักแด้ แต่ปีกก็ยงั อ่อนแรง
มาก จะต้องใช้เวลาพอสมควรในการฟื นตัวให้แข็งแรง

จนกระทังมันกางออกตามลมทีพัดมา

255
ปี กทีแทรกสีเขียวชมพูมว่ งค่อยๆ กระพือออก

ลัวชิวถอนหายใจ แล้วค่อยๆ เดินถอยออกมา ปี ศาจ

แมลงกางปี กได้อย่างสมบูรณ์ ต่อไปก็เหลือแต่ให้สว่ น
ร่างกายของมันทําการวิวฒ
ั นาการต่อไปในดักแด้นนั

ลัวชิวนังลงบนก้อนหินริมแม่นาํ และโยวเย่ก็อยูข่ า้ งเขา

อย่างเงียบๆ

“หาเจอแล้ว” ลัวชิวชูโทรศัพท์มือถือของตนขึนด้วยความ
ดีใจ “ในทีสุดก็บอกได้แล้วว่ามันอยูใ่ นสายพันธุไ์ หน”

256
โยวเย่มองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ สิงทีแสดงอยูบ่ นนันคือ
ผีเสือแบบเดียวกับทีปี ศาจตนนันกําลังวิวฒ
ั นาการ และ
ค่อยๆ อ่านชือของผีเสือสายพันธุน์ ี “ผีเสือ...อะไรสีทอง”

สายพันธุ์ ‘ไกเซอร์อิมพีเรียล’ ลัวชิวพูดแล้วยิม “ถึงแม้วา่

จะเป็ นพันธุไ์ กเซอร์อิมพีเรียลธรรมดา แต่ก็จดั อยูใ่ นสัตว์
ทีใกล้สญ
ู พันธุ์ และนียิงมากลายเป็ นตัวปี ศาจสายพันธุ์
ไกเซอร์อิมพีเรียลอีก ยิงไม่ใช่เรืองง่ายเลย”

“งดงามจริงๆ” โยวเย่พดู ขึน

ลัวชิวยืนขึนแล้วเดินไปข้างๆ พร้อมพูดว่า “เรืองน่ากลัวที

ได้เจอมาทังหมดนีถือว่าเป็ นของขวัญของชีวิตละกัน

257
เดินเข้าไปดูใกล้ๆ หน่อยดีกว่า”

เมือเดินไปอยูต่ รงหน้าดักแด้ ลัวชิวก็เริมสงสัยบางอย่าง

ปี ศาจตักแตนตัวนันเคยขยายร่างให้ใหญ่ได้ ตัวปี ศาจ

แมลงนีก็มีขนาดตัวใหญ่เท่ากับมนุษย์ผใู้ หญ่ แล้วตอนที
ออกมาจากตัวดักแด้แล้วล่ะจะใหญ่เหมือนกันไหม?

ผีเสือขนาดยักษ์ทีไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน อาจจะเป็ น
การค้นพบทียิงใหญ่ทีสุดของมนุษยชาติเลยก็วา่ ได้

ในทีสุด ดักแด้ก็เปิ ดออกในทันใด แสงสีเหลืองค่อยๆ

ปรากฏขึนในขณะทีดักแด้เปิ ดแยกออกจากกัน
258
จากนันมือสีขาวเนียนละเอียดก็คอ่ ยๆ ง้างเปลือกดักแด้
ออก

ลัวชิวอ้าปากค้าง นีคือปี ศาจแมลงทีได้รบั การวิวฒ

ั นา
การ...อืม และสิงทีออกมาจากตัวดักแด้ไม่ได้เป็ นผีเสือ
ยักษ์อย่างทีเขาคิดไว้ ทว่าเป็ นสาวงามทีมีปีกผีเสือ

นีมันอะไรกัน?

แล้วทีบอกว่าจะเป็ นการค้นพบครังยิงใหญ่
ของมนุษยชาติละ่ ?

259
260
บทที 14 เพียนเซียน

แม้วา่ จะไม่ใช่ผีเสือยักษ์อย่างทีคาดเอาไว้ แต่ก็ยงั ทําใจ

รับได้กบั สิงทีออกมาจากตัวดักแด้ นันก็คือสาวงามทีมี
ปี กผีเสือ

แน่นอน ตัวของปี ศาจผีเสือยังไม่ได้กา้ วออกมาจากตัว

ดักแด้ทงหมด
ั ควันแสงสีทองชมพูได้บดบังร่างกายของ
สิงมีชีวิตอันสวยงามทีกําลังจะก้าวออกสูโ่ ลกใบนี
261
ถ้าหากผีเสือสาวงามตนนีเดินออกมาจากตัวดักแด้ ตัว
เธอต้องกําลังโป๊ อยูแ่ น่ๆ คิดไปคิดมาลัวชิวจึงตัดสินใจ
ถอดเสือกันลมทีเขาสวมใส่อยูอ่ อก แล้วโยนไปทางผีเสือ
สาวงามตนนัน พูดขึนว่า “ทางทีดีอย่าให้เกิดเรืองน่าอาย
อะไรขึนเลย”

เสือกันลมตกอยูใ่ นมือของปี ศาจผีเสือ

เธอยิมแล้วพูดว่า “พวกมนุษย์นีแปลกจริง”

ลัวชิวจับจมูกของตัวเองแล้วยิม แต่ก็ไม่ได้พดู อะไรต่อ

เป็ นเพราะปี ศาจผีเสือมีปีกอยูด่ า้ นหลังจึงทําให้เธอไม่

262
สามารถใส่เสือทีลัวชิวให้ได้ เธอจึงนํามันมาคลุมด้าน
หน้าแล้วใช้มือทังสองข้างจับมันไว้

ปี ศาจแมลงกางปี กออกแล้วค่อยๆ บินออกจากตัวดักแด้

มาหยุดอยูต่ รงหน้าลัวชิว พร้อมพูดด้วยความซาบซึงใจ
ว่า “ขอบคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ เกรงว่าฉันคงจะออกมา
จากตัวดักแด้ไม่ได้”

นีเป็ นรอยยิมทีงดงามเหลือเกิน ผิวพรรณของเธอดูดีกว่า

ตอนทียังอยูใ่ นร่างแมลงเสียอีก ความสวยงามทีปราก
ฎให้เห็นวันนีมันยิงทําให้ดวู า่ เธอนันมีคา่ แค่ไหน

เวลานีฟ้าเริมจะสว่าง พระอาทิตย์กาํ ลังจะขึนพร้อมแสง

263
วันใหม่ นีก็แสดงว่าการปกป้องคุม้ ครองลูกค้าในคําคืนนี
สินสุดลง ลัวชิวได้รูเ้ รืองราวการเปลียนแปลงของเหล่า
ปี ศาจมาจากโยวเย่นิดหน่อย

ปี ศาจส่วนใหญ่สามารถปิ ดบังตัวตนทีแท้จริงของตน
แล้วใช้ชีวิตอยูร่ ว่ มกับคนในสังคมได้อย่างปกติ การใช้
ชีวิตทุกอย่างของพวกมันเหมือนคนปกติทวไป
ั แต่ก็มี
ปี ศาจบางส่วนทีไม่ชอบอยูร่ ว่ มกับมนุษย์ พวกมันจะอยู่
ในทีทีห่างไกลไร้ผคู้ น

ถ้าหากปี ศาจผีเสือตนนีสามารถปิ ดบังปี กทีติดอยูท่ าง

ด้านหลังของเธอได้ แม้วา่ จะไม่แต่งหน้าเธอก็ยงั ดูเป็ น
ผูห้ ญิงทีงดงามมากคนหนึง และเมืออยูใ่ กล้ๆ เธอก็มกั
รูส้ กึ เสียการควบคุมในตนเอง
264
“ตอนนีคุณพูดได้คล่องขึนเยอะเลย” ลัวชิวเลือกทีจะไม่
ตอบคําขอบคุณของปี ศาจผีเสือ แต่กลับให้ความสนใจ
กับการพูดของเธอมากกว่า

ปี ศาจผีเสือกล่าว “อืม...ในตอนทียังอยูใ่ นร่างดักแด้

โครงสร้างร่างกายยังไม่สมบูรณ์พอ ตอนนีโครงสร้างของ
ร่างกายทุกอย่างได้วิวฒ
ั นาการจนเสร็จสินสมบูรณ์แล้ว
ดังนันการพูดของฉันก็ไม่ติดปั ญหาอะไรแล้ว”

ลัวชิวพยักหน้าแล้วพูดว่า “การวิวฒ
ั นาการของคุณได้
เสร็จสมบูรณ์ แล้วจะเอายังไงต่อไปล่ะ? จะกลับสูส่ งั คม
โลกมนุษย์ใหม่หรือจะเป็ นผีเสือโผบินอิสระอยูต่ ามป่ า

265
เขา?”

ปี ศาจผีเสือครุน่ คิดอยูพ่ กั หนึงแล้วกล่าวขึนว่า “ฉันอยาก

จะอยูบ่ นโลกนีก่อน...คุณมีอะไรแนะนําไหม?”

ลัวชิวอึงไปชัวขณะ เพราะในความเป็ นจริงแล้วเขาก็เป็ น

แค่นกั ศึกษาทีกําลังเรียนอยู่ และยังไม่รูอ้ ะไรเกียวกับ
สังคมโลกมากนัก แต่เมือมีคนถามแล้วถ้าตอบไม่ได้มนั
ก็รูส้ กึ ขายหน้า ดังนันจึงตอบไปว่า “ผมคิดว่าก่อนอืนคุณ
ควรจะมีชือก่อน”

“ชือ?”

266
ลัวชิวยิมแล้วพูดว่า “ชือเป็ นสิงแรกทีมนุษย์ควรจะมีเมือ
ออกมาสูโ่ ลกใบนี”

“ฉัน...ไม่มีชือ” ปี ศาจผีเสือส่ายหัว แล้วเงยหน้าขึน สาย

ตาคูน่ นเหมื
ั อนกําลังอ้อนวอน “คุณ...ช่วยตังชือให้ฉนั ได้
ไหม?”

ลัวชิวครุน่ คิดอยูน่ าน ต้องใช้ชืออะไรถึงจะดูเหมาะสมกับ

รูปร่างสง่างามของเธอได้ นีมันเหมือนการคิดชือให้ผล
งานปลายปากกาของศิลปิ นเลยทีเดียว

ลัวชิวก้มศีรษะลง มองไปยังแม่นาํ ท้องฟ้า และรอบข้าง

มองดูพระอาทิตย์ทีกําลังจะขึนมาพร้อมแสงของวันใหม่

267
แสงระยิบระยับทีเกิดมาจากในแม่นานั
ํ น ภาพแสง
ของดวงจันทร์อนั งดงามเมือคืนยังคงวนเวียนอยูห่ วั จาก
นันเขาก็มาหยุดสายตาอยูท่ ีปี ศาจผีเสือ แล้วพูดกลอน
บทหนึงขึนด้วยเสียงอันแผ่วเบา

ลัวชิวหันตัวกลับมา แล้วมองไปยังปี ศาจผีเสือ ดูแล้วเธอ

เหมือนเด็กน้อยในการ์ตนู เลย “เพียนเซียน*! ถึงมันจะฟั ง
ดูแปลก แต่คณ
ุ คิดอย่างไรกับชือนี?”

“เพียนเซียน...” ปี ศาจผีเสือพูดชือนีซําไปมาอยูห่ ลาย

รอบในขณะทีก้มหน้าอยู่ จากนันเธอก็เงยหน้าขึนพร้อม
กับรอยยิมแล้วพยักหน้า

268
ปี ศาจผีเสือได้รบั ชีวิตใหม่ภายในคําคืนเดียว แถมยังมี
ชืออีกด้วย

ปี กอันงดงามของเธอสยายออก แล้วปี ศาจผีเสือก็บินขึน

ไปยังท้องฟ้า แสงระยิบระยับไหลเป็ นทางเดียวกับทีเธอ
เคลือนตัวไป และสุดท้ายสิงทีตกลงมาอยูใ่ นมือของลัวชิ
วคือตราหยกทีใช้เป็ นค่าธรรมเนียมแลกเปลียน

“ขอบคุณ! ถ้ามีโอกาส หวังว่าเราคงจะได้พบกันอีก”

ปี ศาจผีเสือโบยบินไปทางทิศทีพระอาทิตย์กาํ ลังขึน

ลัวชิวมองไปยังแผ่นตราหยกนันอยูน่ าน ถึงจะหันตัวกลัว
269
มาถามโยวเย่วา่ “ฉันรูจ้ กั ร้านขายซาลาเปาอยูร่ า้ นหนึง
อร่อยมาก นําเต้าหูก้ ็ทาํ สดใหม่ทกุ วัน”

...

...

และในทางกลับบ้าน เขาก็กินซาลาเปาไป พร้อมทังคิด

เรืองแผ่นตราหยกสีขาวทีได้จากปี ศาจผีเสือตนนันไป
ด้วย

เขาจับตราหยกนีอยูน่ าน แต่ทา้ ยทีสุดแล้วเขาก็จะต้อง

ทําการตัดสินใจ ว่าเขาจะใช้ตราหยกนีเป็ นเครืองบูชา
270
เพือแลกกับอายุขยั อีกเจ็ดสิบวัน หรือ จะใช้อายุขยั ยีสิบ
วันของเขาไปแลกเพือประเมินค่าตราหยกอันนีดี?

ลัวชิวครุน่ คิดกับการตัดสินใจนีอยูต่ ลอดทางเดินกลับ

บ้าน แล้วถามความคิดเห็นของโยวเย่ดว้ ย แต่ทว่าสิงที
โยวเย่ตอบเขากลับมาคือ

“นายท่าน คุณมีความสุขก็ดีแล้ว...”

“งันเก็บมันไว้ก่อนแล้วกัน? เพราะถ้าใช้อายุขยั ยีสิบวัน

แลกมาซึงสิงนีเห็นทีจะไม่คมุ้ กัน...มันก็ดไู ม่ได้มีคา่ อะไร
มาก แต่ถา้ จะนํามันไปบูชาเลยทันที ก็ยงั รูส้ กึ เสียดายอยู่
นิดๆ” ลัวชิวพึมพํากับตัวเอง

271
หรือจะเก็บตราหยกนีไว้ เพือใช้เป็ นเครืองบูชาตอนที
อายุขยั เหลือไม่มากแล้ว นีก็เป็ นอีกทางเลือกหนึง

“ลัวชิว นีเธอยิมอะไรอยู?่ ทําไมวันนีถึงตืนเช้านักล่ะ?”

เรินจือหลิงเดินออกมาจากห้องพร้อมผมเผ้ายุง่ เหยิง
และหน้าทีเหมือนยังไม่ตืน จากนันลัวชิวก็ชีไปยังโต๊ะที
วางซาลาเปาและนําเต้าหูไ้ ว้ในห้องรับแขก พร้อมกับพูด
ขึนด้วยเสียงเบาว่า “คุณก็ตืนเช้าเหมือนกัน”

เรินจือหลิงจามไปทีหนึงแล้วนังลงข้างๆ ลัวชิว ก่อนใช้

มือตบบ่าลัวชิวเบาๆ ยิมตาหยีพลางพูดว่า “เด็กน้อย

272
สองวันมานีมีเรืองอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า? บอกฉันได้
ไหม? ฉันจะทําหน้าทีทีปรึกษาด้านชีวิตให้ดีทีสุด!”

ลัวชิวทําท่าไม่สนใจ และหยิบรีโมทมาเปิ ดทีวี เรินจือ

หลิงก็ไม่ได้วา่ อะไร เธอเพียงหยิบเอาซาลาเปาทีอยูใ่ นถุง
ออกมากิน

ลัวชิวขมวดคิวแล้วหันไปพูดกับเธอว่า “คุณ...แปรงฟั น
หรือยัง?”

เรินจือหลิงทําตาปริบๆ พลางพูดว่า “กินเสร็จแล้วค่อยไป

ล้างหน้าบ้วนปาก แบบนีจะสะอาดกว่าไหม?”

273
“นีล่ะนะอาจารย์ในชีวิตของจริง” ลัวชิวพูดเหน็บแนม

เรินจือหลิงยักไหล่แล้ววางซาลาเปาในมือลง จากนันก็
เหลือบไปเห็นแผ่นตราหยกทีวางไว้ใกล้กบั สํารับ
นําชาบนโต๊ะ แล้วเธอก็ยืนมือออกไปจับมันมาไว้ในมือ
“บ้านเรามีของสิงนีด้วยเหรอ?”

“ก็มีตอนนีแหละ”

เรินจือหลิงจ้องมองมัน ก่อนขมวดคิวแล้วพูดว่า “เหมือน

ฉันเคยเห็นมันทีไหน...ทีไหนกันนะ?”

ลัวชิวแย่งตราหยกนีมาจากมือของแม่เลียง ก่อนลุกขึน
274
ยืนแล้วพูดว่า “เมือคุณคิดออกแล้วว่าเคยเจอมันทีไหน
ค่อยมาบอกผมก็ได้ แต่ทีแน่ๆ ตอนนีคุณควรจะไปอาบ
นําแปรงฟั นก่อน คุณรูไ้ หมว่าผูห้ ญิงทีสูบบุหรีเป็ นเวลา
นานๆ ตืนเช้ามาแล้วกลินปากจะแรงมาก?”

เรินจือหลิงรีบเอามือทังสองข้างป้องปากแล้วพ่นลมออก
มาเพือเช็กกลินปากของตน จากนันก็พดู ว่า “ก็ไม่นี?”

“แล้วคุณจะไปแปรงฟั นไหม?” ลัวชิวพูดพร้อมกับชูถงุ ใส่

ซาลาเปาทีวางไว้บนโต๊ะขึน

เรินจือหลิงรีบวิงตรงไปยังห้องอาบนํา

275
จากนันลัวชิวก็หยิบแผ่นตราหยกขึนมาดูอีกครัง แล้ว
ครุน่ คิดอะไรบางอย่างเกียวกับมัน

ข่าวเช้าวันนีได้รายงานข้อมูลใหม่ๆ ของวัน ผูส้ อข่

ื าว
หญิงสาวทีกําลังรายงานข่าวนันพูดขึนว่า “ในวันนี เหิงซิ
นกรุป๊ จะแถลงข่าวเกียวกับโครงการใหม่ การแถลงข่าว
ในครังนีจะเป็ นการร่วมมือกับจินอิงกรุป๊ บริษัทยักษ์ใหญ่
ในตลาดอสังหาฯ ในเวลานี”

ลัวชิวดูแล้วนีมันเป็ นโครงการพัฒนาอสังหาฯ ของเฉาจือ

เชียนนีนา

แต่ทว่าไม่ได้มีการรายงานถึงเรืองประธานบริษัทจินอิง

276
กรุป๊ จินจือฝูเลย แต่ลวชิ
ั วรูว้ า่ ภายหลังเฉาจือเชียนได้นาํ
ส่งจินจือฝูไปยังสถานบําบัดทีดีแห่งหนึง

ในตอนนี เรินจือหลิงก็พงุ่ ตัวออกมาจากห้องนํา ด้วย

สภาพทีแปรงสีฟันยังคาอยูใ่ นปาก พลางพูดว่า “ฉันคิด
ออกแล้วว่าฉันคยเห็นแผ่นตราหยกนีจากทีไหน!”

*เพียนเซียน แปลว่าท่วงท่าการร่ายรําอันสง่างาม

277
บทที 15 ร้านขายของเก่ากู่เย่วไ์ จ

กู่เย่วไ์ จ

278
ถ้าเป็ นคนแถวนี คงจะเคยได้ยินชือนีมาก่อนแน่นอน มัน
เป็ นร้านขายของเก่าทีมีชือเสียงในย่านนี ลูกค้าของกู่เย่ว ์
ไจส่วนใหญ่จะเป็ นคนในวงการทีมีชือเสียง

และทีเรินจือหลิงบอกว่าเคยเห็นแผ่นตราหยกนี เธอก็
เห็นมาจากร้านกู่เย่วไ์ จเนียแหละ ตอนทีเรินจือหลิงไป
สัมภาษณ์เจ้าของร้าน เธอได้เห็นแผ่นตราหยกทีเหมือน
กันนีในของสะสมของร้าน

ลัวชิวจึงถามเรินจือหลิง ว่าเจ้าของร้านกู่เย่วไ์ จเป็ นคน

อย่างไรกันแน่

279
เรินจือหลิงขมวดคิวแล้วพูดว่า “เป็ นหญิงชราทีดูเหมือน
ประจําเดือนหมดไปนานแล้วอย่างไรล่ะ!”

น้อยมากทีจะเห็นท่าทีแบบนีบนใบหน้าของเรินจือหลิง
ลัวชิวเหวอไปกับอาการทีแม่เลียงของเขาแสดงออกมา

เรินจือหลิงพูดว่า “เจ้าของร้านเขาดูแปลกๆ เวลามีคน

เข้าร้านก็ไม่คอ่ ยสนใจลูกค้าสักเท่าไร และนีอยูใ่ นช่วง
อากาศอบอุน่ แท้ๆ แต่ในห้องนันกลับหนาวเย็นเหมือน
อยูใ่ นฤดูหนาว อีกทังคําพูดของเธอยังดูเย็นชาอีกด้วย!”

ลัวชิวถามขึนด้วยเสียงเบาว่า “ได้ยินว่าคุณเป็ นนัก

ข่าว?”

280
เรินจือหลิงตอบรับแล้วกล่าวต่อว่า “เป็ นนักข่าวแล้วมัน
ทําไมเหรอ? นักข่าวจะมีความรูส้ กึ ไม่ได้เลยเหรอ? พูดไป
เวลาฉันเขียนข่าวฉันก็มีจรรยาบรรณ ฉันจะไม่เขียนใส่
ร้ายใครตามความรูส้ กึ ส่วนตัวหรอกนะ หญิงชราคนนัน
ทําตัวเกินจะทนจริงๆ แต่หลานสาวของเธอก็ไม่เลวเลย
นะ...อืม ดูแล้วน่าจะรุน่ ราวคราวเดียวกันกับเธอนีแหละ”

ลัวชิวมองดูทิวทัศน์นอกหน้าต่างของรถ พลางพูดขึนว่า
“ปี นีผมอายุยีสิบปี แล้ว แต่ก็ยงั ไม่คิดจะมีแฟนตอนนี
เก็บความปรารถนาดีของคุณเอาไว้เถอะ อีกอย่าง เวลา
ขับรถเขาห้ามคุยกัน...คุณนีนะ”

“รอดูเถอะ! ฉันจะให้เธอได้แต่งงานมีครอบครัวโดยเร็ว
281
ฉันเคยรับปากพ่อของเธอเอาไว้ ว่าจะทําให้เธอมีความ
สุขทีสุด จากนันฉันก็จะได้อมุ้ หลานสักที!”

ในขณะทีเรินจือหลิงพูดอยู่ สีหน้าของลัวชิวก็ดตู กใจ

แล้วชีไปทางด้านหน้าว่า “ระวัง...รถ...รถ!!”

ผูห้ ญิงขับรถช่างน่ากลัวจริงๆ

แต่ก็นบั ว่าถึงร้านกู่เย่วไ์ จอย่างปลอดภัย...เรินจือหลิง

เป็ นรองบรรณาธิการของสํานักหนังสือพิมพ์ ถือว่าเวลา
งานค่อนข้างมีอิสระอยูม่ ากเมือเทียบกับตําแหน่งอืนๆ
สําหรับลัวชิว...อืม อาจารย์แก่ประจําคณะของเขาคนนัน
คงจะรูส้ กึ ดีหากไม่มีใครมาเรียนเลย เพราะแกจะได้ทาํ

282
วิจยั ของตัวเองต่อ และวันนันคงจะเป็ นวันทีแกรูส้ กึ ดี
มากๆ เลยล่ะมัง?

...

“ฉันจําคุณได้...คุณเริน”

ผูท้ ีออกมาต้อนรับลัวชิวและเรินจือหลิงเป็ นพนักงาน

ต้อนรับสาวสวย แต่งกายสะอาดสะอ้านให้ความรูส้ กึ ดี
กับผูท้ ีพบเห็น

“คุณจําฉันได้?” เรินจือหลิงพูดขึนด้วยความสงสัย

283
พนักงานต้อนรับคนนันยิมแล้วพูดว่า “ทํางานสายงานนี
การจดจําลูกค้าเป็ นเรืองสําคัญทีเราควรจะทํา คุณเริน
เคยมาทีนีสองครัง และสัมภาษณ์เจ้าของร้าน ฉันดูบท
สัมภาษณ์นนแล้
ั วนะคะ เขียนได้ดีมากเลยค่ะ”

เรินจือหลิงยิมหวาน พลางพูดว่า “ขอบคุณค่ะ!”

เมือพนักงานต้อนรับคนนีเสิรฟ์ ของว่างเสร็จ เธอก็พดู ว่า

จะไปรายงานเจ้าของร้านให้ทราบว่ามีลกู ค้ามา จากนัน
เธอก็เดินจากไป ตอนนันเรินจือหลิงใช้มือสะกิดลัวชิ
ว ลัวชิวจึงเอียงหูเข้ามาหา เธอพูดว่า “ไอ้ลกู ชาย ผูห้ ญิง
คนนีเป็ นอย่างไรบ้าง? ดูเรียบร้อยมีมารยาท ดูแล้วอายุ
น่าจะใกล้เคียงกับเธอ สนใจไหม? ฉันเป็ นแม่สอให้
ื เธอ
ได้นะ?”
284
ลัวชิวถอนหายใจแล้วพูดว่า “ผมน่าจะขอทีอยูก่ บั คุณ
แล้วมาทีนีคนเดียว”

เรินจือหลิงส่ายหัวแล้วพูดขึนเบาๆ ว่า “นีเธออายุยีสิบ

แล้วนะ ลูกบ้านอืนเขามีลกู กันตังแต่อายุสบิ เจ็ดแล้วไม่
ใช่เหรอ? หรือเธอจะรอให้ฉนั แก่ก่อนถึงจะมีหลานให้ฉนั
ล่ะ?”

“อีกสิบปี คณ
ุ ก็ยงั ไม่แก่หรอก คุณดูแลตัวเองดีจะตายไป”
ลัวชิวพูดเนิบๆ

เรินจือหลิงพูดด้วยท่าทีทีภูมิใจว่า “อืม รูจ้ กั พูดนีไอ้ลกู

285
ชาย!”

พูดไปเธอก็ใช้มือตบบ่าของลัวชิวเบาๆ พร้อมกับหัวเราะ
ไปด้วยแล้วพูดขึนว่า “ไม่เป็ นไร ไม่ชอบคนเมือกีก็ไม่
เป็ นไร แต่คนทีจะออกมาคนนี ฉันมันใจว่าเธอจะต้อง
ชอบเขาแน่ๆ ฉันจะบอกอะไรให้ ในสังคมสมัยนีจะหา
ผูห้ ญิงทีสวยแบบดังเดิมนันยากมาก”

ลัวชิวขีเกียจจะคุยกับแม่เลียงของเขาแล้ว

จะพูดอย่างไรดีละ่ ?

ถ้าเป็ นแม่แท้ๆ ของเขา ก็อาจจะไม่ได้มาจัดการชีวิตของ

286
เขาขนาดนี

“รองบรรณาธิการเริน”

ทันใดนัน เสียงทีไพเราะของหญิงสาวก็ดงั ขึน ทังสองหัน

หน้าไปมองพร้อมๆ กัน เห็นเพียงแต่หญิงสาวทีสวมใส่
ชุดกีเพ้ากําลังเดินมาทางพวกเขา

กีเพ้ายาวลายดอกบัวสีเขียว แขนยาวระบายสีขาว และ

ริบบินผ้าไหมสีฟา้ ทีผูกติดอยูก่ บั รองเท้าสีขาวของเธอ

รูปร่างสูง หุน่ ดี เอวบาง ดวงตาสวย ผมของเธอเกล้าขึน

ด้วยปิ นปั กผมสีขาว
287
ลัวชิวอึงไปแล้วอ้าปากค้าง เมือเรินจือหลิงเห็น
สถานการณ์เธอจึงสะกิดลัวชิวแล้วพูดเสียงเบาว่า
“ไหนบอกไม่สนใจ นีมองจนตาไม่กะพริบเลย?”

“คุณเรินคะ ฉันคิดว่าเพือนของคุณคนนีคงจะไม่ได้มอง
เพราะอึงหรอก แต่เขามองเพราะตกใจมากกว่าค่ะ”
หญิงสาวพูดพร้อมกับยิมไปด้วยว่า “ลัวชิว คิดไม่ถงึ ว่า
จะได้เจอนายทีนี”

“อืม...ฉันก็คิดไม่ถงึ เหมือนกัน” ลัวชิวพยักหน้า

เรินจือหลิงมองหน้าสองคนนีสลับกันไปมา แล้วถามด้วย

288
ความสงสัยว่า “พวกเธอรูจ้ กั กันเหรอ?”

ลัวชิวพูดได้เพียงแค่วา่ “เจ้านีชือจางชิงหรุย่ เคยเป็ น

เพือนร่วมห้องกับผมประมาณปี กว่า”

จางชิงหรุย่ พูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “ลัวชิว ใช้คาํ ว่าเจ้านี

กับเพือนร่วมห้องมันเกินไปหน่อยไหม?”

ลัวชิวพูดได้ดีทีสุดเพียงแค่วา่ “จางชิงหรุย่ เพือนใน

มหาวิทยาลัยของผมเอง”

จางชิงหรุย่ ยิมแล้วพูดว่า “นายก็ยงั เหมือนเดิมเลย ชอบ

พูดอะไรไม่เข้าหูอยูเ่ รือย”
289
เธอส่ายหัว ก่อนมองไปยังลัวชิวกับเรินจือหลิง พร้อม
ถามขึนว่า “พวกคุณสองคนเป็ นอะไรกันเหรอคะ?”

...

...

“ทีแท้คณ
ุ เรินก็เป็ นแม่ของลัวชิวนีเอง” จางชิงหรุย่ พูด
ด้วยความตกใจ และหลังจากทีรูค้ วามสัมพันธ์ของทังคู่
แล้ว เธอก็ไม่ได้ซกั ถามอะไรไปมากกว่านัน จากนันจึง
ถามว่า “ทําไมอยูๆ่ ถึงสนใจของเก่าขึนมาล่ะ?”

290
ลัวชิวนิงไปครูห่ นึง แต่เรินจือหลิงก็ไม่ได้พดู ถึงเรืองแผ่น
ตราหยกนัน พูดแค่วา่ อยูๆ่ ลูกชายทีบ้านก็เกิดสนใจของ
เก่าขึนมา เธอผูซ้ งเป็
ึ นแม่ก็ควรทําหน้าทีแม่คอยหาสิงที
ลูกต้องการมาให้

“อืม...อยูๆ่ ก็รูส้ กึ สนใจขึนมา” ลัวชิวพูดพร้อมกับพยัก

หน้า

บรรยากาศแบบนีมันทําให้ลวชิ
ั วรูส้ กึ เกร็งและทําตัวไม่
ถูก

อันทีจริงแล้วจางชิงหรุย่ ก็รูจ้ กั กับลัวชิวแค่ผิวเผินเท่านัน

ไม่ได้สนิทกัน แต่ในฐานะทีเป็ นเพือนร่วมคณะซึงมีอยู่

291
เพียงแค่สองคน ก็จะหลีกเลียงการสังเกตอีกฝ่ ายหนึงไม่
ได้ ปกติเจอกันในชันเรียน ลัวชิวก็จะอยูก่ บั ตัวเอง มี
ทักทายบ้างก็เป็ นครังคราว

ดังนันการเจอกันครังนีจึงทําให้จางชิงหรุย่ รูส้ กึ ว่า นีเป็ น

ครังแรกทีเธอได้คยุ กับลัวชิวมากทีสุดเท่าทีเคยคุยกันมา

“อืม...ไม่มีปัญหา” จางชิงหรุย่ พูดกับลูกค้าด้วยความ

สุภาพว่า “อยากดูอะไรหน่อยไหมคะ? ฉันแนะนําให้พวก
คุณได้นะ และแน่นอนว่าถ้าชอบชินไหน ฉันจะขายให้ใน
ราคาทียุติธรรมอย่างแน่นอน”

ลัวชิวมองไปรอบๆ

292
ทีนีเป็ นห้องโถงของเก่าขนาดใหญ่ ทัวทุกทิศทางเต็มไป
ด้วยของเก่ามากมาย แต่ก็ไม่เห็นตราหยกทีเรินจือหลิง
พูดถึงเลย

เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า “มีของอย่างอืนอีกไหม? ฉันหมาย

ถึงของพวกสะสมทีดีๆ หน่อยน่ะ”

เรินจือหลิงพูดแทรกขึนมาว่า “คุณจาง ของสะสมทีคุณ

ให้ฉนั ดูเมือครังทีแล้ว เอามันให้ลกู ชายบ้านฉันดูเป็ นการ
เปิ ดหูเปิ ดตาหน่อยได้ไหม?”

“ได้สิ งันตามฉันมาทางนี”

293
...

...

จังหวะนันก็ถกู เด็กหนุ่มสองคนเห็นเข้า คนข้างหน้าหน้า

ตาหล่อเหลา ส่วนคนข้างหลังก็นบั ว่าไม่เลว แต่คนข้าง
หลังดูนอบน้อมกับคนข้างหน้า ดูทา่ แล้วน่าจะเป็ นผู้
ติดตาม

“นายน้อยจงครับ ชายคนนันเป็ นใครกัน? ทําไมคุณหนู

จางถึงพามาด้วยตัวเอง?”

294
ผูช้ ายทีชือนายน้อยจงขมวดคิวแล้วพูดว่า “ตอนนีไป
รายงานท่านผูห้ ญิงจางก่อน เรืองอืนค่อยว่ากัน”

295
บทที 16 หัวล็อกหยกกับการ์ดเชิญสีดาํ

เดิมทีผตู้ ิดตามไม่กล้าพูดอะไรทีฟั งดูไม่ดี เพราะเขาต้อง

ใช้ความพยายามอย่างมากถึงได้มาเป็ นผูต้ ิดตามของ
ชายทีมีชือว่านายน้อยจง ถ้าเขาพูดอะไรทีไม่เข้าหูนาย
น้อยจง เขาอาจจะเปลียนผูต้ ิดตามคนใหม่ ซึงนีก็หมาย
ความว่าความพยายามทังหมดทีเขาได้ทาํ มาก็สญ
ู เปล่า

นายน้อยจงเกิดในตระกูลทีมีความลึกลับ ถึงแม้วา่ ระยะ

หลังมานีจะอนุญาตให้มีผตู้ ิดตาม แต่ผตู้ ิดตามคนนีก็ไม่
ได้รูอ้ ะไรเกียวกับบ้านทีมีความลึกลับนีเลย

296
ไม่ใช่วา่ เขาไม่อยากรูแ้ ต่เป็ นเพราะว่าเขาไม่กล้า

ไม่กล้าพูดอะไรมาก รูว้ า่ อะไรควรรูอ้ ะไรไม่ควรรู ้ เพราะ

ถ้าเวลาทีเจ้านายพอใจ เขาก็จะเล่าให้คณ
ุ ฟั งเอง และ
ตอนทีเขาไม่อยากเล่าเราก็อย่าทําตัวสอดรูส้ อดเห็นเกิน
ความจําเป็ น

ในขณะเดียวกันเขายังรูอ้ ีกว่านายน้อยจงนายของเขา
แตกต่างจากคนรุน่ สองของตระกูล นายน้อยคนนีเป็ นคน
ทีมีความอดทนมุมานะพยายามถึงแม้วา่ ครอบครัวจะรํา
รวยก็ตาม

297
พวกเขามาอยูท่ ีนีได้เกือบเดือนแล้ว ในทุกสัปดาห์นาย
น้อยจงจะมาทีร้านขายของเก่ากู่เย่วไ์ จ เพือนังพูดคุย
สนทนากับหญิงชราประหลาดคนนัน

เจ้าของร้านขายของเก่ากู่เย่วไ์ จดูเหมือนจะเป็ นหญิงชรา

ทีเข้าถึงยาก หลายครังทีผ่านมาแกไม่เคยมีสีหน้าดีๆ ให้
กับนายน้อยจงเลย จนบางครังผูต้ ิดตามเองก็รูส้ กึ ทน
หญิงชรานีคนนีไม่ได้ แต่เจ้านายของตัวเองกลับนิงและ
ไม่ตอบโต้แต่อย่างใด

ดังนันจึงทําให้ผตู้ ิดตามผูน้ ีไม่กล้าเหิมเกริม เจ้านายแบบ

นีถ้าหากคุณทําอะไรผิดพลาดไปคุณจะอดกินของดี แต่
ถ้าหากคุณทําอะไรถูกใจเขา คุณจะได้รบั การตกรางวัล
อย่างงาม
298
ผูต้ ิดตามรูว้ า่ เจ้านายของตนมีใจให้กบั หลานสาวของ
หญิงชราประหลาดนัน เพราะทุกครังก่อนจะกลับจากที
นีก็จะเข้าไปในห้องทํางานของจางชิงหรุย่ และก็ไม่ได้ปิด
บังความชอบของตนทีมีตอ่ จางชิงหรุย่ เลยแม้แต่นอ้ ย
ทว่าดูเหมือนลูกสาวบ้านนีจะไม่ได้มีใจให้กบั เขา

ผูต้ ิดตามไปตามสืบเรืองเกียวกับจางชิงหรุย่ รูว้ า่ เธอ

กําลังศึกษาอยูใ่ นระดับมหาวิทยาลัย แต่เธอจะอยูด่ แู ล
ร้านกู่เย่วไ์ จเสียส่วนใหญ่ และไม่เคยได้ยินว่ากําลังคบ
อยูก่ บั ใคร ดูเหมือนว่าเธอจะยังโสดอยู่

หลังจากนันผูต้ ิดตามก็หาเวลาเพือทีจะบอกเล่าเรืองราว
เหล่านีให้นายน้อยจงรับรู ้ เขาไม่ได้วา่ ผูต้ ิดตามว่าชอบ
299
ยุง่ เรืองคนอืน เขาแค่พยักหน้าแล้วบอกว่ารับรูแ้ ล้ว อีก
ทังดูเหมือนว่าวันนีเขาจะอารมณ์ดี จึงซือตราหยกอัน
หนึงจากร้านขายของเก่าเป็ นรางวัลให้กบั ผูต้ ิดตาม

เมือรูแ้ บบนีแล้วก็ยงทํ
ิ าให้ผตู้ ิดตามคนนีอยากจะรูเ้ รือง
ราวของจางชิงหรุย่ มากขึน

“ฉันไม่ชอบแกทีเหมือนแมลงคอยตามตูด ดูแล้วไม่
เหมือนคนเอาเสียเลย”

เสียงของหญิงชราดังขึน

ผูต้ ิดตามกําลังคิดจะไปพูดเรืองของชายทีคุณหนูจาง
300
เชิญไปดูของเมือตอนเย็นอยูเ่ ลย แต่ผตู้ ิดตามกลับได้ยิน
คําพูดทีทําให้เสียวสันหลังเสียก่อน

หญิงชรานีควรจะตายๆ ไปสักที!

แต่ผตู้ ิดตามคนนีก็ไม่กล้าทําอะไร เจ้านายของตัวเอง

ปรนนิบตั ิหญิงชราผูน้ ีอย่างดีเมืออยูต่ อ่ หน้า ดังนันเขา
ทําได้เพียงแค่กม้ หน้าไปทีพืนแล้วทําเหมือนไม่ได้ยิน
อะไร

“ถ้าคุณผูห้ ญิงไม่ชอบ งันให้เขาออกไปรอข้างนอกก็ได้”

นายน้อยจงพูดขึนด้วยรอยยิม จากนันก็หนั ตัวกลับไป
พูดกับผูต้ ิดตามด้วยเสียงเบาๆ ว่า “เฉิงอวิน แกออกไป

301
รอข้างนอกก่อน”

ผูต้ ิดตาม...เฉิงอวินไม่กล้าแสดงอาการไม่พอใจแม้แต่
น้อย แค่พยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง

นีเป็ นห้องทํางานของเจ้าของร้านกู่เย่วไ์ จ แม้วา่ ด้านนอก

จะติดแผ่นป้ายดูทนั สมัยทีเขียนคําว่าห้องทํางานของเจ้า
ของ แต่การตกแต่งข้างในห้องกลับดูมีความดังเดิมและ
โบราณอยู่

ในห้องนันมีภาพของชาวแมนจู มีเก้าอีจักรพรรดิตงั
วางอยูข่ า้ งหน้าต่าง มีโต๊ะทํางานทีทําจากไม้ ทางด้าน
ซ้ายของโต๊ะตังทีเก็บพูก่ นั กระดาษ และแท่นฝนหมึก

302
ทางด้านขวาเป็ นกองหนังสือโบราณ และในมุมหนึงของ
ห้องก็มีเครืองสีสไตล์จีนตังวางอยู่ มันดูสะอาดสะอ้าน
เห็นได้ชดั เลยว่าได้รบั การดูแลอย่างดี

เมือเฉิงอวินเดินออกไป หญิงชราก็กางพัดในมือออก
แล้วค่อยๆ พัด พลางพูดขึนช้าๆ ว่า “ลูกชายคนเล็กของ
ตระกูลจงมีความอดทนมาก เธอดีกว่ามากเมือเทียบกับ
ตาแก่อารมณ์รอ้ นอย่างปู่ ของเธอ”

“ท่านผูห้ ญิง ไม่กีปี มานีปู่ ได้ฝึกเขียนภาพและนีก็ทาํ ให้

เขาเป็ นคนใจเย็นลงเยอะ” นายน้อยจงตอบ

หญิงชราพูดว่า “ฉันออกจากเมืองหลวงมาเมือสิบปี ก่อน

303
นันก็เพราะฉันอยากให้คนทีนันรูว้ า่ ฉัน...จางหลีฟางไม่
อยากเข้าไปยุง่ วุน่ วายกับเรืองของพวกเขา อยากจะใช้
บันปลายชีวิตทีเหลืออยูท่ ีนี ไม่รูว้ า่ ตาแก่ตระกูลจงคิดจะ
ทําอะไร ถึงได้ให้หลานชายตัวเองมาทีนี”

หญิงชรามองมาทางนายน้อยจง และถึงแม้วา่ เธอจะมี

อายุแล้วแต่ก็ยงั คงดูน่าเกรงขามอยูด่ ี หญิงชราพูดกับ
นายน้อยจงว่า “ในช่วงทีผ่านมาฉันเห็นเธอเป็ นคนมี
มารยาท หญิงชราอย่างฉันชอบเด็กหนุ่มทีมีความสุขมุ
อย่างเธอ ฉันจะให้โอกาสเธอบอกเล่าเรืองราวของเธอ”

นายน้อยจงหายใจเข้าลึกๆ พลันมีสีหน้าทีดีใจออกมา
เล็กน้อย ความพยายามไม่กีวันทีผ่านมานีถือว่าไม่สญ
ู
เปล่า เขานึกอยูค่ รูห่ นึงจึงพูดขึนด้วยเสียงเบาๆ ว่า “ลัว
304
เฉินเคยได้ยินความลับทีออกมาจากปากของคนแก่ใน
บ้าน”

เขาใช้นาเสี
ํ ยงทีหนักแน่นกว่าพูดต่อว่า “ได้ยินมาว่าใน
โลกนีมีสถานทีหนึงทีจะสนองความปรารถนาทุกอย่าง
ของคนได้ ...คนรุน่ ก่อนรูอ้ ะไรไม่เยอะเกียวกับทีนี แต่คน
แก่ในบ้านบอกกับผมว่า ท่านผูห้ ญิงรูเ้ รืองราวเกียวกับ
สถานทีนีดีทีสุด”

ท่านผูห้ ญิงจางยิมแห้งๆ แล้วตอบว่า “เด็กหนุ่มนีใช้ถอ้ ย

คําทีหนักแน่นและไม่รูถ้ งึ ความเป็ นความตายทีตนกําลัง
พูด เธอรูห้ รือไม่วา่ สถานทีทีเธอพูดถึงนันไม่ใช่ภเู ขา
ศักดิสิทธิแต่อย่างใด ทว่ากลับเป็ นทีทีทําการแลกเปลียน
กับพวกปี ศาจ?”
305
สีหน้าของนายน้อยจงดูยินดี “ตํานาน...ทีแท้เป็ นเรือง
จริงนีเอง ท่านผูห้ ญิงรูจ้ กั สถานทีนัน...และเคยไปมาแล้ว
ด้วย”

ท่านผูห้ ญิงเก็บพัดทีถืออยู่ แล้วสีหน้าเปลียนในทันที

พร้อมพูดขึนว่า “ฉันไม่คอ่ ยสบาย เธอกลับไปเถอะ และ
ไม่ตอ้ งมาทีนีอีก!”

จงลัวเฉินมองไปยังหญิงชราทีมีสีหน้าเย็นชาในขณะนัน
แล้วเขาก็ลว้ งเข้าไปในสูท ก่อนหยิบเอากระเป๋ าเล็กๆ
ออกมา จากนันเขาก็เปิ ดมันออกและเทเอาของทีอยูใ่ น
กระเป๋ าใบเล็กนีออกมา “ท่านผูห้ ญิง ลัวเฉินรูต้ วั ว่าตน
เองนันรีบร้อนเกินไป แต่ดว้ ยเวลาทีมีอยูอ่ ย่างจํากัดทํา
306
ให้ลวเฉิ
ั นรอช้าไม่ได้แล้ว วันนีมีข่าวมาจากทางบ้าน...ลัว
เฉินทําได้เพียงแต่พงท่
ึ านผูห้ ญิงเท่านัน”

สิงทีเทออกมาคือหัวล็อกหยก

สีหน้าของหญิงชราดูเปลียนไป ก่อนหยิบหัวล็อกหยกนี
ขึนมาไว้บนฝ่ ามือเบาๆ พลางลูบคลําอย่างละเอียด สุด
ท้ายก็ถอนหายใจพร้อมกับพูดว่า “ตอนทีฉันออกจาก
เมืองหลวง ฉันก็อดสงสารพีน้องทีมีชะตาอันขมขืนร่วม
กันมาไม่ได้ จึงให้หวั ล็อกหยกนีไว้กบั เธอ...พ่อหนุ่ม จะ
ใช้มนั เพือแลกกับข้อมูลจริงๆ เหรอ?”

“คุณย่าให้มนั ไว้กบั ผมก่อนทีท่านจะเสีย” จงลัวเฉินพูด

307
ขึนด้วยเสียงเบาๆ ว่า “บอกว่าถ้าตระกูลเราพบเจอกับ
ความยากลําบาก นีจะเป็ นเพียงสิงเดียวทีช่วยตระกูลเรา
ได้ ผมไม่อยากจะใช้มนั เลย ถ้าไม่ได้เป็ นเพราะท่าน
ผูห้ ญิงรูเ้ รืองเกียวกับสถานทีนันดี ผมคงจะไม่หยิบมัน
ออกมา”

ท่านผูห้ ญิงจางกําหัวล็อกหยกนีไว้แน่น ก่อนสูดหายใจ

เข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “เธอกลับไปก่อน เรืองนีขอเวลาฉัน
คิดตัดสินใจอีกที”

จงลัวเฉินพยักหน้า “หวังว่าท่านผูห้ ญิงจะให้คาํ ตอบลัว

เฉินโดยเร็วทีสุดนะครับ”

308
“เธอบอกได้ไหมว่าเพราะอะไรกัน” ท่านผูห้ ญิงจางกล่าว

จงลัวเฉินตอบกลับไปว่า “ผมจะไม่ปิดบังความจริงอีก
ต่อไป นีเกียวข้องกับปู่ ของผม คนทีท่านผูห้ ญิงบอกว่า
เขามีนิสยั ทีก้าวร้าวอารมณ์รอ้ นคนนัน หมอบอกว่าเขา
กําลังจะตาย”

...

...

ลัวชิวไม่มีความรูเ้ กียวกับของเก่าเลย แต่ก็สมั ผัสได้ถงึ

ความเก่าแก่ของของเก่าทีถูกจัดเรียงไว้อยูท่ ีนี
309
แต่เขาเหมือนจะยังไม่เห็นตราหยกทีเรินจือหลิงพูดว่า
เคยเห็นมันทีนีเลย

เรินจือหลิงทีรูว้ ตั ถุประสงค์การมาของลัวชิวในครังนี ก็
ถามจางชิงหรุย่ ว่า “คุณจางคะ เหมือนมีอะไรบางอย่าง
ขาดหายไปจากทีนีใช่ไหมคะ? ฉันจําได้วา่ ทีมาถ่ายทํา
ครังก่อนจะมีของเล็กๆ วางอยูม่ ากกว่านี"

จางชิงหรุย่ ยิมแล้วตอบว่า “สมกับเป็ นนักข่าวจริงๆ ค่ะ

คุณเริน ทังสายตาและความจํายังแม่นยํา ไม่ผิดค่ะ ของ
สะสมในห้องนีถูกนําออกไปบางส่วน”

310
เธอหยิบสมุดภาพจากชันวางด้านข้างแล้วเปิ ดมันออก
“น่าจะเป็ นของพวกนี ทีเรานําส่งออกไปเพือประมูลขาย”

เรินจือหลิงเป็ นคนตาไว แต่ลวชิ

ั วนันไวยิงกว่า มองแวบ
แรกก็เห็นภาพตราหยกปรากฏอยูบ่ นสมุดภาพเล่มนัน
เข้าแล้ว

เป็ นเพราะลัวชิวสนใจแผ่นตราหยกสีขาวก้อนนี เขาจึง

ยืนมือออกไปดึงสมุดภาพทีอยูใ่ นมือของจางชิงหรุย่ มา

นีเป็ นการกระทําทีเสียมารยาทมาก และลัวชิวก็จอ้ งมอง

สมุดภาพนันอย่างละเอียด

311
เรินจือหลิงเริมทําตัวไม่ถกู ขึนมาทันที

เธอทําได้เพียงมองไปทางจางชิงหรุย่ แล้วพูดขึนว่า “ลัวชิ

วก็แบบนีล่ะ เวลาเห็นอะไรทีตัวเองชอบก็จะเป็ นแบบนี
ทุกที...”

จางชิงหรุย่ ส่ายหัวแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้ถือสาอะไร
“สมุดภาพนีเรามีอยูห่ ลายเล่ม ถ้าชอบจะเอากลับไปก็ได้
นะ”

ลัวชิวพยักหน้า แสดงออกให้เห็นได้ชดั เลยว่าเขาไม่มี

ความเกรงใจเลยแต่อย่างใด ทว่าเขาก็ควรรักษานําใจ
ของคนอืนบ้าง จึงพูดขึนว่า “ขอบใจนะ”

312
เมือรูว้ า่ แผ่นตราหยกไม่ได้อยูท่ ีนีแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลทีลัวชิ
วจะอยูต่ อ่ เขาดูสมุดภาพเล่มนันไปด้วยพร้อมกับเดินไป
ทางประตู ส่วนเรินจือหลิงก็มองตามด้วยความเหลืออด
กับพฤติกรรมของลัวชิว

วันนีเธอโดดงานเพือมาทีนีกับลัวชิว แต่ไอ้ลกู คนนีนี พอรู ้

ว่าไม่มีของทีตัวเองต้องการก็เดินออกมาดือๆ เสียอย่าง
นัน

จางชิงหรุย่ ก็รูส้ กึ ทําตัวไม่ถกู เล็กน้อย อาจเป็ นเพราะการ

เลียงดูทีดีตงแต่
ั เด็กของเธอ ทําให้เธอไม่ได้พดู อะไรออก
ไป...ก็ถือเสียว่าไว้หน้าเพือนร่วมห้องก็แล้วกัน

313
แต่สดุ ท้ายเรินจือหลิงก็ทนดูตอ่ ไปไม่ได้ จึงดึงแขนลัวชิ
วมาอย่างเต็มแรง

ลัวชิวไม่มีทางเลือก เขามองไปทีหน้าแม่เลียง ก่อนขมวด

คิว แล้วเดินไปในมุมหนึงของร้านนี

“นีมันคืออะไร?”

ลัวชิวชีไปยังของทีอยูใ่ นมุมหนึงของร้าน ของทีถูกครอบ

ไว้ดว้ ยแก้ว...การ์ดเชิญสีดาํ ทีเขาคุน้ เคย

บนการ์ดสีดาํ ยังมีตราสัญลักษณ์ทีถูกประทับไว้สองครัง
314
การ์ดเชิญสีดาํ ของสมาคมทราฟฟอร์ด...และยังเป็ น
การ์ดเชิญทียังใช้ได้อีกถึงสองครัง

315
บทที 17 หน้ากาก

เรินจือหลิงทีเห็นลัวชิวให้ความสนใจกับการ์ดสีดาํ ใบนัน
ก็แสดงท่าทางสงสัยออกมา และกระซิบถามว่า “ครังที
แล้ว...มีของสิงนีด้วยหรือ? ทําไมไม่คนุ้ ตาเลย?”

ลัวชิวฟั งคําถามทีเรินจือหลิงสงสัย เขาก็รูถ้ งึ สาเหตุ

การ์ดดําทีอยูต่ รงหน้านีเป็ นของในครอบครองของสมา

316
คมทราฟฟอร์ด ของสิงนีมันอาจจะวางอยูต่ รงนีตลอด
แต่นอ้ ยคนนักทีจะสังเกตเห็นการดํารงอยูข่ องมัน

การ์ดใบนีไม่ใช่วา่ มองไม่เห็นจริงๆ แต่แค่ถกู ทําให้มองไม่

เห็นเท่านัน การ์ดใบนีมีพลังทีสามารถทําให้คนธรรมดา
ไม่อาจสังเกตเห็นได้ ก็เหมือนกับสมาคมทีมีเพียงผูท้ ีมี
ความปรารถนาเท่านันถึงจะมองเห็นได้

ต่อให้สมาคมไปตังร้านอยูก่ ลางถนน คนทีควรจะเห็นเขา

ก็จะเห็น ส่วนคนทีไม่จาํ เป็ นจะเห็นเขาก็จะไม่เห็น

“อืม มันถูกวางอยูท่ ีนีตลอดนะคะ อาจจะเป็ นเพราะว่า

ครังทีแล้วคุณเรินไม่ได้สงั เกตเห็น” สีหน้าของจางชิงหรุย่

317
ไม่ได้ตา่ งจากเดิมเลยแม้แต่นอ้ ย

เธอมองไปยังลัวชิวแล้วพูดขึนว่า “นายสนใจการ์ดใบนี
เหรอ?”

การดํารงอยูข่ องการ์ดเชิญสีดาํ ทุกใบมันแฝงไว้ซงตั

ึ ว
แทนของลูกค้าหนึงคน และแน่นอนว่านีเป็ นสิงของทีเจ้า
ของคนเดิมทิงไว้ให้ ถ้าจะตอบว่าไม่สนใจก็คงเป็ นไปไม่
ได้

อีกทังถ้าหากลัวชิวแสดงอาการดีใจทีเห็นการ์ดใบนีออก
มา เขาจะรูส้ กึ เสียฟอร์ม

318
ดังนันเขาจึงส่ายหัวแล้วตอบว่า “ไม่ได้สนใจอะไร แค่
รูส้ กึ ว่ามันแปลกดี”

เขามองไปทางจางชิงหรุย่ แล้วพูดว่า “การ์ดเชิญสีดาํ ใบนี

ไม่เหมือนของเก่า แต่ทาํ ไมถึงมาตังวางอยูใ่ นร้านขาย
ของเก่าได้ละ่ ?”

จางชิงหรุย่ ยิมแล้วตอบว่า “เคยมีลกู ค้าถามคําถามเดียว

กันนี นายเดาสิวา่ ตอนนันฉันตอบว่าอะไร?”

ลัวชิวส่ายหัวพร้อมกับแสดงสีหน้าทีบ่งบอกว่า เธออยาก
จะพูดมันออกมาก็ได้ หรือถ้าไม่พดู ก็ไม่เป็ นไร

319
จางชิงหรุย่ อึงไปชัวครู ่ คิดในใจว่าไอ้หมอนีช่างเป็ นคนที
เข้าถึงยากจริงๆ

เพือนร่วมห้องทีเดือนหนึงเจอหน้ากันไม่กีครัง ถึงแม้ไม่
จําเป็ นต้องไปทําความรูจ้ กั เพือนร่วมห้องทีมีอยูค่ นเดียว
ในห้องก็เถอะ แต่ความอยากรูเ้ ป็ นเหมือนสันดานของ
คน และสําหรับผูช้ ายอย่างลัวชิวทีเอาแต่ทาํ ตัวเงียบใน
ทุกสถานการณ์ก็ยากทีจะไปทําความเข้าใจ

มันเป็ นความคิดทีแล่นเข้ามาในหัวของเธอ จางชิงหรุย่

เองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ถ้าลัวชิวไม่อยากทีจะเปิ ดใจ
ของเขา เธอก็ไม่สามารถไปบังคับเขาได้ เพราะไม่ได้
สนิทกันมาตังแต่แรกอยูแ่ ล้ว เขาเป็ นแค่เพือนร่วมห้องที
โชคชะตาบังเอิญให้มาพบกัน แล้วก็จากกันเท่านัน
320
“ไม่รูส้ ”ิ

พอคิดมาถึงตรงนี จางชิงหรุย่ ก็ให้คาํ ตอบนีกับลัวชิว

นีทําให้เรินจือหลิงอึงไปชัวขณะ คิดในใจว่ากิรยิ าของลัว

ชิวเหมือนจะทําเอาลูกสาวบ้านนีไม่พอใจเข้าแล้ว เธอได้
แค่ทาํ ตัวนิงๆ ไม่กล้าพูดอะไรออกไป

ในฐานะทีเธอเป็ นนักข่าวมานาน เธอจึงชอบสังเกต และ

ในครังนีเธอก็รูว้ า่ คําพูดของจางชิงหรุย่ นันกําลังแสดงถึง
การอยากให้พวกเขาออกไปจากทีนี

321
เรินจือหลิงทําเป็ นดูเวลาบนโทรศัพท์มือถือ และทําสี
หน้าเหมือนรีบๆ “สายแล้วเหรอเนีย?” ขอโทษนะคะคุณ
จาง ฉันเพิงนึกได้วา่ ฉันยังจะต้องไปสัมภาษณ์อีกหลาย
ทีเลย...อืม ขอบคุณทีต้อนรับพวกเราอย่างดีในวันนี ลัวชิ
วลูกชายของฉันเป็ นคนนิงๆ คุณอย่าเก็บไปใส่ใจเลยนะ
ในเมือเป็ นเพือนร่วมห้องกัน ถ้ามีอะไรก็ติดต่อพูดคุยกัน
ได้ ในเมือเป็ นเพือนร่วมห้อง การเป็ นเพือนทีดีตอ่ กันนีก็
เป็ นเรืองปกตินะ! จริงๆ แล้วเด็กคนนีเป็ นคนดีนะ เป็ น
คนมีนาใจ
ํ แล้วยัง...เอ้ยๆ เจ้าลัวชิว ฉันยังพูดไม่จบเลย
แกก็...

ความปั ญญาอ่อนของผูเ้ ป็ นแม่...

ลัวชิวทีกําลังรูส้ กึ ขายหน้าก็ถอนหายใจและหันหน้าเดิน
322
ออกไปทีด้านนอกเป็ นอันดับแรก จากนันเรินจือหลิงก็
พูดลาจางชิงหรุย่ เป็ นมารยาท แล้วรีบเดินตามลัวชิวออก
ไป

จางชิงหรุย่ เห็นทังสองคนออกไปจากร้านขายของเก่า
แล้วเธอจึงหุบยิม

สาวงามทีมีความสวยแบบดังเดิมสวมชุดกีเพ้าคนนี
กําลังขมวดคิว เธอมองไปยังการ์ดเชิญสีดาํ แล้วเปิ ดมัน
ออกจากตูแ้ ก้วทันที อยากจะยืนมือไปสัมผัสมัน

แต่ทว่าปลายนิวของเธอกลับหยุดอยูต่ รงหน้าของการ์ด
ใบนี เธอลังเลอยูพ่ กั หนึง สุดท้ายเธอก็เก็บมือของเธอ

323
แล้วปิ ดครอบมันไว้เหมือนเดิม

ผูจ้ ดั การสาวร้านกู่เย่วไ์ จขมวดคิว นีก็เป็ นเพียงปี ทีสองที

เธอมาดูแลกิจการร้านกู่เย่วไ์ จ แต่คนดังทีเธอเคยพบเห็น
ก็ไม่ถือว่าน้อยเลย

แต่คนทีเข้ามาถึงร้านนีแล้วน้อยคนนักทีจะสังเกตเห็น
การ์ดดําใบนี เธอรูว้ า่ ย่าของเธอผูเ้ ป็ นเจ้าของร้านกู่เย่ว ์
ไจตังใจวางการ์ดใบนีเอาไว้ตรงนี เธอเคยถามถึงสาเหตุ
ว่าทําไมต้องตังมันไว้ แต่คาํ ตอบทีเธอได้รบั คือ ย่าของ
เธอส่ายหัวแล้วเงียบไป เหมือนกําลังปิ ดบังอะไร
บางอย่างอยู่

324
การ์ดเชิญสีดาํ ใบนีดูเหมือนว่ามีพลังลึกลับบางอย่าง
แฝงอยู่ แค่เพียงมองมันก็จะมีความรูส้ กึ ทีอยากจะได้มนั
มาครอบครอง จางชิงหรุย่ ถือเป็ นคนทีคลุกคลีกบั การ์ด
ใบนีมากทีสุดรองลงมาจากย่าของเธอ และความรูส้ กึ
อยากได้มาไว้ในครอบครองของเธอนันนับวันมันยิง
แรงกล้า

ไม่เพียงแต่เธอเท่านันทีรูส้ กึ เช่นนี ลูกค้าหลายๆ คนที

มองเห็นการดํารงอยูข่ องการ์ดดําใบนี ก็ลว้ นแล้วแต่
แสดงท่าทางทีจ้องมันอย่างไม่ละสายตา มีเพียงสติเท่า
นัน ทีจะสามารถทําให้หลุดพ้นจากมันได้

และยังมีลกู ค้าบางรายทีเสนอราคา ไม่วา่ ราคาจะสูงแค่

ไหนก็ไม่มีปัญหา ขอแค่มีการ์ดเชิญสีดาํ ใบนีไว้ในครอบ
325
ครองเป็ นพอ

แต่น่าเสียดายทีของสิงนีไม่ได้มีไว้ขาย...ดังนันเธอจึง
แปลกใจว่าทําไมคุณย่าของเธอถึงตังมันไว้ตรงนี

“ชิงหรุย่ ”

ในขณะทีเธอกําลังหลุดเข้าไปในความคิดของตัวเอง
จางชิงหรุย่ ก็ได้ยินเสียงทีตนคุน้ เคย ใช่แล้วนันเป็ นเสียง
คุณย่าของเธอ สาวน้อยรูส้ กึ ตกใจรีบหันหลังกลับไปตาม
เสียงนัน จากนันก็รบี เดินไปยืนอยูข่ า้ งย่าของเธอ เธอจับ
มือของคุณย่าเธอแล้วพูดว่า “คุณย่าคะ ทําไมถึงลงมาที
นีล่ะคะ? ปกติไม่คอ่ ยเห็นคุณย่าจะลงมาในร้านสะสม

326
ของเก่านี”

“อยูๆ่ ก็นกึ อยากจะลงมาดู” หญิงชราพูดขึนเบาๆ จาก

นันก็ขมวดคิว พลางพูดขึนว่า “บอกเธอตังกีครังแล้วว่า
อย่าไปจ้องการ์ดดําใบนีให้มากนัก”

พ่อแม่ของจางชิงหรุย่ เสียไปนานแล้ว คุณย่าเป็ นคน

เลียงดูเธอมาตังแต่เธอยังเล็ก เธอจึงรักและเคารพย่า
ของเธอมาก เธอรีบแก้ตวั ว่า “เมือกีดูแลลูกค้าสองท่าน
นัน ชิงหรุย่ เลยไม่ทนั ระวัง...”

หญิงชราถอนหายใจ และเดินไปในตําแหน่งทีวางการ์ด
ดําใบนันอยู่ เธอเดินไปหยุดอยูต่ รงหน้าตูแ้ ล้วบ่นพึมพํา

327
กับตัวเองว่า “ฉันไม่ควรเก็บมันไว้ตงแต่
ั แรก”

“คุณย่าคะ?” จางชิงหรุย่ เรียกย่าของเธอ

หญิงชราได้แต่สา่ ยหัวแล้วพูดว่า “เธอเอามันออกมา

แล้วใส่มนั ในกล่อง ฉันจะต้องใช้มนั ”

การ์ดสีดาํ ใบนีวางอยูท่ ีนีตังแต่รา้ นกู่เย่วไ์ จก่อตัง หลายปี

มานีมันไม่เคยถูกเอาออกไปไหนเลย จู่ๆ วันนีบอกว่าจะ
เอามันออกมา ทําให้จางชิงหรุย่ อดสงสัยไม่ได้ เธอจึง
ถามย่าของเธอไปตรงๆ ว่า “คุณย่าคะ เกิดอะไรขึนหรือ
เปล่าคะ? เมือกีหนูเห็นนายน้อยจงคนนันมาหาย่าอีก
แล้ว เป็ นเพราะ...”

328
หญิงชราพยักหน้า จากนันก็สา่ ยหัว สุดท้ายถึงพูดออก
มาว่า “ถึงแม้วา่ พ่อหนุ่มแซ่จงคนนันจะดูแตกต่างจากคน
ในตระกูลของเขา แต่เธอก็ไม่ควรไปอยูใ่ กล้เขาให้มาก
เป็ นดีทีสุด”

จางชิงหรุย่ ไม่ได้พดู อะไรต่อจากนัน แต่ก็คิดอยูใ่ นใจว่า

“ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการหลบหน้าของหมอนัน เธอคงไม่
อาสาพาเรินจือหลิงกับลัวชิวมาทีนีด้วยตัวเองหรอก”

ตอนนีจางชิงหรุย่ เอาการ์ดดําออกมา แล้วเก็บใส่กล่อง

อย่างเรียบร้อยตามคําสังของคุณย่า

329
ท่านผูห้ ญิงจางพูดว่า “หากครังหน้าพ่อหนุ่มแซ่จงคนนัน
มาทีนีอีก เธอก็เอากล่องอันนีให้เขา แต่อย่าลืมบอกเขา
ด้วยว่า สามารถใช้มนั ได้แค่ครังเดียว จากนันต้องนํามา
ส่งคืนให้เรา ถ้าไม่อย่างนันหากเกิดอะไรขึนเราจะไม่รบั
ผิดชอบ”

ถึงแม้วา่ จางชิงหรุย่ จะรูส้ กึ สงสัย แต่ดเู หมือนว่าย่าของ

ตนไม่อยากจะพูดอะไรไปมากกว่านี เธอทําได้เพียงพยัก
หน้า และไม่ได้พดู เรืองทีลัวชิวสังเกตเห็นการ์ดใบนีให้ยา่
ของเธอฟั ง

จริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้เป็ นเรืองใหญ่อะไร

330
...

...

“นายท่านคะ นีคืออะไรคะ?”

ในช่วงเทียง เรินจือหลิงทิงลัวชิวไว้ทีป้ายรถเมย์กลาง
ทาง จากนันก็บงรถออกไปอย่
ึ างบ้าคลัง ให้มนั รูซ้ ะบ้าง
ว่าใครขับ

ลัวชิวคิดว่าไหนๆ ก็โดดเรียนมาครึงวันแล้ว วันนีไม่ตอ้ ง

ไปเรียนแล้วดีกว่า จากนันเขาก็กลับไปยังสมาคม และ
เริมเปิ ดดูสมุดภาพทีได้มาจากร้านกู่เย่วไ์ จเล่มนัน
331
“อืม...ไม่มีขอ้ มูลอะไรเลย” ลัวชิวพูดขึนลอยๆ

แต่ดเู หมือนว่าเขากําลังคิดอะไรบางอย่างออก มองไปที

โยวเย่แล้วเอ่ยว่า “ใช่แล้ว ฉันจําได้วา่ ในชันหนึงของห้อง
ใต้ดินมีหน้ากากอยูใ่ ช่ไหม? ช่วยหยิบมาให้ฉนั หน่อยสิ”

เขาสามารถใช้ของทุกอย่างทีอยูใ่ นสมาคมได้ตามใจ
ของพวกนีเป็ นของทีสมาคมสะสมเอาไว้

นีก็จะต้องพูดถึงกฎอีกข้อหนึงของสมาคมแห่งนี

สิงของทีเก็บเข้าคลังแล้วจะไม่สามารถนําไปเป็ นเครือง
332
บูชาได้อีก

และก็หมายความว่า ค่าธรรมเนียมในการแลกเปลียนที
ลัวชิวได้มา ถ้าหากเลือกทีจะเก็บเข้าคลังสินค้าแล้วจะ
นํามันไปเป็ นเครืองบูชาไม่ได้อีก อีกทังการจะนําค่า
ธรรมเนียมเหล่านีเข้าคลังจะต้องใช้อายุขยั ของเจ้าของ
สมาคมจ่ายเป็ นค่าชดเชยอีกด้วย

แค่ฟังก็น่ากลัวแล้ว

แต่ในความเป็ นจริงแล้ว สิงของทีถือเป็ นค่าธรรมเนียม

แลกเปลียนมันจะมีช่วงเวลาการรักษาถูกกําหนดไว้ ซึง
ในช่วงเวลานีจะไม่สามารถนําของสิงนีออกไปใช้ได้

333
เลือกได้เพียงแค่วา่ จะเอามันเข้าคลังสินค้าหรือถวายเป็ น
เครืองบูชา

“ได้คะ่ นายท่าน รอสักครูน่ ะคะ” โยวเย่ไม่ได้ถามว่าจะ

เอามันไปทําอะไร

ก็เหมือนกับเจ้าของสมาคมทีจะต้องรักษากฎตาม
หนังสือคูม่ ือ ในฐานะทีโยวเย่เป็ นหุน่ เชิดก็จะต้องเชือฟั ง
คําสังของเจ้าโดยไม่มีเงือนไขใด

ในขณะทีโยวเย่ไปหยิบของ ลัวชิวก็ใช้มือลูบไปทีคางตัว
เองไปมา แล้วพูดพึมพํากับตัวเองว่า “จางชิงหรุย่ มีการ์
ดดําอยูใ่ นมือ นีจะทําให้เรืองยุง่ ยากเข้าไปใหญ่ ถ้าวัน

334
หนึงเธอถือการ์ดดําใบนันมาทีสมาคมนีความลับก็แตก
น่ะสิ...”

พอคิดไปคิดมา ลัวชิวก็รูส้ กึ ว่าต่อไปตัวตนของเจ้าของ

สมาคมทีปรากฏตัวขึน ไม่สามารถใช้ตวั ตนของ ‘ลัวชิว’
ได้อีก

อืม...เรียกว่าเป็ นการปลอมตัวขันสูง?

335
บทที 18 ตัวตลกกับคทาสีดาํ ในมือ

หลังจากนันไม่นานนัก โยวเย่ก็ถือหน้ากากทีลัวชิวต้อง
การออกมา

336
หน้ากากสามอันนีเป็ นสิงทีเจ้าของคนเก่าเก็บเข้าคลัง
เอาไว้ ทีนีก็เลือกยากแล้วสิ

ตอนแรกแค่คิดว่าจะใช้มนั บดบังใบหน้าและตัวตนของ
ตัวเองตอนทีทําการแลกเปลียนเท่านัน แต่หน้ากากสาม
อันนีเมือใส่แล้วรูส้ กึ ว่ามันวิเศษทุกอันเลย

ลัวชิวหยิบมันขึนมาอันหนึงแล้วมองดูของตกแต่งบนนัน
อย่างละเอียด นีคือหน้ากากเวนิสทีเรียกว่า ‘Bauta’
อย่างไม่ตอ้ งสงสัย โครงสร้างมันดูแปลกแต่แฝงไว้ดว้ ย
ความงดงาม ลัวชิวหยิบมันขึนมาใส่

337
มันให้ความรูส้ กึ เหมือนกับว่าหน้ากากติดไปกับหน้าของ
เขา และหายไป สุดท้ายก็หลอมรวมเข้ากับผิวหน้าของ
เขาอย่างกลมกลืน ไม่เพียงแต่รูส้ กึ ว่าใส่แล้วไม่อดึ อัด อีก
ทังเมือมาอยูบ่ นหน้ายังสัมผัสไม่ได้ถงึ นําหนักของมัน
เลยแม้แต่นอ้ ย

ความวิเศษของหน้ากากนีคือจะสามารถอําพรางตัวได้
เมือสวมใส่มนั

ข้อมูลคําพูดนีไหลผ่านในความคิดของลัวชิว เขาจึงมอง
ไปทางโยวเย่ดว้ ยความสงสัยแล้วถามว่า “ตอนนีเธอมอง
เห็นฉันไหม?”

338
“มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า” โยวเย่พดู ขึนด้วยเสียงเบาๆ
ว่า “แต่ฉนั สามารถสัมผัสได้ถงึ การดํารงอยูข่ องนาย
ท่าน”

ลัวชิวอึงไปชัวครูแ่ ล้วหยิบกระจกมาสํารวจดูตวั เอง เขา

ไม่เห็นสิงใดในกระจกเลย เขาจึงสะดุง้ แล้วถอดเอา
หน้ากาก ‘Bauta’ ออก

แม้วา่ ล่องหนได้จะดูเท่...แต่มนั ก็ใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้

เขาแค่อยากจะปิ ดบังตัวตนทีแท้จริงของเขา แต่ไม่ใช่
การทีทําให้ทกุ คนไม่เห็นเขาเลย

ถึงอย่างไรนีก็เป็ นของเล่นทีไม่เลวเลยชินหนึง

339
จากนันลัวชิวก็หยิบหน้ากากอันทีสองขึนมา มันเป็ น
หน้ากากกระดาษ ถึงแม้จะทํามาจากกระดาษแต่เทคนิค
การทําให้แข็งนับว่าใช้ได้ หน้ากากสีขาวทีมีตาสีทอง ใน
ส่วนของปากเป็ นสีแดง...ทีแท้มนั เป็ นหน้ากากสุนขั
จิงจอกของญีปุ่ น

ลัวชิวก็ลองสวมมันดู

หน้ากากเทพอินาริ* ใช้ขอให้ทงุ่ นาอุดมสมบูรณ์

อืม...นีอาจจะมีประโยชน์ในทีห่างไกลความเจริญไร้ซงึ
เทคโนโลยีเก็บเกียว และหน้ากากสุนขั จิงจอกสไตล์

340
ญีปุ่ นนีไม่เข้ากับชุดทีโยวเย่จดั ให้ลวชิ
ั วสวมใส่เลยแม้แต่
น้อย ดังนันมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยูด่ ี

ต่อมาเขาก็ถือหน้ากากอันทีสามขึนมา เป็ นหน้ากากตัว

ตลก

เวลาสวมใส่ก็จะเหมือนกับหน้ากากอันแรกทีไม่ได้รูส้ กึ
อึดอัดอะไร ข้อมูลเกียวกับหน้ากากตัวตลกได้ไหลผ่าน
มาในความคิดของเขา

ตัวจริงของตัวตลกนีจะสามารถมองทะลุผา่ นเวทมนตร์
ทุกอย่างได้

341
และเวทมนตร์ทีว่านีก็หมายถึงกลลวงทีถูกสร้างขึนจาก
นักมายากลทังหลายหรือการตบตา ไม่ได้หมายถึง
เวทมนตร์ทีเหนือธรรมชาติแต่อย่างใด

“ยังดีทีเป็ นหน้ากากตัวตลกสีขาว ถ้าเป็ นหน้ากากสีสนั ...

เหอะๆ” ลัวชิวหัวเราะแล้วพูดขึนว่า “คงไม่มีใครทีเข้ามา
แล้วอยากจะเห็นเจ้าของสมาคมอยูใ่ นร่างของลุงแมคโด
นัลหรอกนะ?”

โยวเย่เหมือนไม่เข้าใจว่าลัวชิวกําลังพูดถึงอะไร เธอจึงไม่
ได้แสดงความคิดเห็นแต่อย่างใด

“งันก็ใช้อนั นีแล้วกัน แม้วา่ ความสามารถของมันจะใช้

342
อะไรไม่คอ่ ยได้ แต่เมือสวมใส่แล้วมันก็ดเู ข้าทีกว่าสอง
อันก่อนหน้านีเยอะเลย” ลัวชิวลุกขึนยืน

ตัวเขาทีใส่หน้ากากตัวตลกกลับดูไม่เหมือนตัวตลกเลย
ในทางกลับกันด้วยเสือผ้าทีโยวเย่เลือกสรรให้กบั เขา
เมือใส่คกู่ บั หน้ากากตัวตลกแล้วยิงทําให้เขาดูลกึ ลับขึน
มา...แต่รูส้ กึ เหมือนขาดอะไรบางอย่างไป

ลัวชิวมองตัวเองในกระจกแล้วหันซ้ายหันขวา อยากจะรู ้
ว่ามันขาดอะไรไปกันแน่

ในขณะนันโยวเย่ก็หยิบหมวกทรงสูงสไตล์นกั มายากล
รวมทังไม้คทาสีดาํ และถุงมือสีขาวมาจากชันแขวน

343
หมวก

ลัวชิวใส่หมวกและถุงมือ จากนันก็ถือไม้คทาไว้กบั มือ นี

รูส้ กึ ไม่เลวเลยทีเดียว

“อืม ต่อจากนีให้เรียกฉันว่าคุณตัวตลกละกัน” ลัวชิวยิม

แล้วพูดต่อว่า “ในสถานทีแลกเปลียนความปรารถนานีมี
ตัวตลกอยูม่ นั ก็รูส้ กึ ไม่เลวนะ”

“แค่นายท่านมีความสุขก็พอแล้ว”

ลัวชิวยังอยากจะพูดอะไรต่ออีก แต่ทว่าเสียงกระดิงหน้า
ประตูก็ดงั ขึนเสียก่อน
344
เพิงจะแปลงโฉมไปได้ไม่นานก็มีลกู ค้าเข้ามาเสียแล้ว

ง่วงแล้วหมอนก็มา**จริงๆ ...ลัวชิวพึมพํา จากนันก็เดิน

ลงไปเพือต้อนรับลูกค้า

สิงทีเขาเห็นคือคนทีอยูใ่ นสภาพตืนกลัวเล็กน้อยทีหน้า
ประตู เป็ นเด็กหนุ่มทีกําลังมองดูไปรอบๆ สมาคมแต่ไม่
ได้ตดั สินใจเปิ ดประตูเข้ามา

ถึงจะบอกว่าเป็ นเด็กหนุ่ม แต่เมือลัวชิวดูแล้วเหมือนเขา

จะมีอายุมากกว่าลัวชิวอยูด่ ี

345
กิรยิ าท่าทางเป็ นตัวบ่งบอกถึงนิสยั ใจคอของคนคนหนึง
ได้...ลัวชิวดูแล้วนีเหมือนจะเป็ นคุณชายทีถูกเลียงดูมา
อย่างดีของครอบครัวมีฐานะรํารวย หรืออาจจะเป็ นคนมี
ชือเสียงทีประสบความสําเร็จ?

“ยินดีตอ้ นรับสูส่ มาคมทราฟฟอร์ดครับ คุณลูกค้าที

เคารพ...ไม่ทราบว่ามีอะไรให้เราช่วยไหม?”

สองมือของลัวชิวถือไม้คทาสีดาํ ไขว้ไว้ขา้ งหลัง แล้ว

ค่อยๆ เดินลงมาจากบันได สังเกตปฏิกิรยิ าของชายหนุ่ม
คนนี

“คุณคือ?” แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้มีทีทา่ ว่าจะก้าวตามลัวชิ

346
วเข้ามาในร้าน เขายังคงยืนอยูห่ น้าประตูดว้ ยท่าทางที
ระมัดระวัง

“ผมเหรอ?” เดิมทีลวชิ
ั วคิดจะยิม...แต่เขาเพิงนึกได้วา่
เขาใส่หน้ากากตัวตลกอยู่ จึงพูดขึนด้วยเสียงนิงๆ ว่า
“ผมเป็ นเจ้าของสมาคมแห่งนี คุณจะเรียกผมว่าเถ้าแก่ก็
ได้ หรือจะเรียกผมว่า...คุณตัวตลกก็ได้”

ลัวชิวเดินไปหยุดอยูต่ รงหน้าของชายหนุ่ม จากนันเขาก็

ได้กลิน กลินทีคุน้ เคย...มันเป็ นกลินของการ์ดเชิญสีดาํ

อืม นีก็เป็ นการแลกเปลียนครังทีสามแล้วสินะ นอกจาก

เพียนเซียนปี ศาจผีเสือทีหลุดเข้ามาเองแล้ว สองคนที

347
เหลือก็มาทีนีด้วยการ์ดดํา

ก่อนหน้านีการ์ดดําได้ถกู แจกจ่ายออกไปจากสมาคม
เท่าไรกัน? ลัวชิวพูดกระซิบกับตัวเอง และลัวชิวก็ถาม
ลูกค้าว่า “คุณลูกค้าไม่คิดจะเข้ามาเหรอครับ?”

“ทีนีเป็ นสถานทีทีจะตอบสนองความปรารถนาทุกอย่าง
ของมนุษย์ได้จริงๆ เหรอ?” ชายหนุ่มถามขึนด้วยหน้านิว
คิวขมวด

ลัวชิวดีดนิวในทันที จากนันก็กางฝ่ ามือออก แล้วการ์ด

ดําใบหนึงก็ลอยอยูบ่ นฝ่ ามือของเขา เขายิมก่อนพูดว่า
“คุณลูกค้ามาทีนีได้ผา่ นการ์ดเชิญสีดาํ ใบนี ก็ควรทีจะ

348
เชือในสถานทีแห่งนีสิถงึ จะถูก”

ชายหนุ่มใช้มือลูบตรงหน้าอกตัวเอง จากนันก็ถอดสูทที
เขาสวมออก แต่พบว่าการ์ดเชิญสีดาํ ทีเก็บซ่อนไว้ได้หาย
ไปจากกระเป๋ าเสือสูทแล้ว

เขาหายใจเข้าลึกๆ สงบจิตสงบใจลง แล้วถามขึนด้วยนํา

เสียงเนิบๆ ว่า “สวัสดีครับคุณตัวตลก ผมชือจงลัวเฉิน
การมาครังนีผมได้ตดั สินใจทีจะทําการแลกเปลียนซือ
ขายกับคุณ”

เมือลูกค้ามาเหยียบถึงทีแบบนี ลัวชิวก็ไม่รอช้าทีจะ
แสดงท่าทีมีมารยาทต่อหน้าลูกค้า เขาใช้มือทําท่าเชิญ

349
ให้ลกู ค้านัง แล้วพูดขึนว่า “โยวเย่ ดูแลแขกด้วย”

...

...

ในวันทีอากาศร้อนแบบนีไม่ใช่เรืองแปลกเลยหากจะมี
เหงือท่วมตัว แต่หากอยูใ่ นห้องทีเปิ ดแอร์สบิ แปดองศา
แบบนีแล้วยังมีเหงือไหลท่วมตัวอีก แสดงว่า...จะต้องทํา
กิจกรรมอะไรบางอย่างในห้องแล้วล่ะ

เฉิงอวินจุดบุหรีมวนหนึง ก่อนมองไปยังหญิงสาวที
นอนอยูบ่ นเตียงด้วยความพอใจ
350
เธอคือพนักงานต้อนรับของร้านกู่เย่วไ์ จ

เธอไม่ได้มีพืนเพดีอะไร แต่คอ่ นข้างสวยและเป็ นคน

ฉลาด อีกทังไม่มีความทะเยอทะยานไต่เต้าไปทีสูง ดัง
นันเธอจึงเลือกใช้วิธีทีรวดเร็วและได้ผลดีทีสุดแบบนี

เฉิงอวินรูด้ ีวา่ สิงทีผูห้ ญิงคนนีอยากได้คืออะไร เพราะเขา

รูถ้ งึ ความต้องการของผูห้ ญิง เขาเลยได้กบั พนักงานต้อน
รับคนนีก่อนทีเจ้านายของเขาจะจีบจางชิงหรุย่ ติดเสีย
อีก

แน่นอนว่าพนักงานต้อนรับสาวคนนีหน้าตาก็ไม่ได้แย่

351
แต่ก็เทียบไม่ได้เลยกับจางชิงหรุย่ ทีมีทงพื
ั นเพฐานะทาง
บ้านดี และการศึกษาดี

แต่เฉิงอวินก็รูอ้ ยูแ่ ก่ใจว่าผูห้ ญิงแบบไหนทีเขาเล่นด้วย

ได้ และผูห้ ญิงแบบไหนทีควรรักษาระยะห่าง

“ทําไมครังนีถึงว่างขนาดนี ไม่ตอ้ งติดตามเจ้านายวัย

หนุ่มคนนันของคุณแล้วเหรอ?” พนักงานสาวต้อนรับยิม
แล้วถามเฉิงอวิน

เฉิงอวินก็กาํ ลังคิดไม่ตกอยูก่ บั เรืองนี ว่าตังแต่กลับออก

มาจากร้านกู่เย่วไ์ จเมือตอนเทียง ทําไมจงลัวเฉินถึงกลับ
เข้าไปในร้านกู่เย่วไ์ จอีกครังด้วยท่าทีรบี ร้อน จากนันจง

352
ลัวเฉินก็ไล่เขาไปแล้วขับรถออกไปทีไหนคนเดียวก็ไม่รู ้

ตังแต่ยา้ ยมาอยูใ่ นเมืองนี เฉิงอวินจะคอยจัดการทุกๆ

เรืองให้กบั เจ้านายของเขา แต่ครังนีเจ้านายของเขากลับ
ออกไปคนเดียวแล้วทิงเขาไว้แบบนี เขาเลยอดไม่ได้ทีจะ
คิดว่าทีจงลัวเฉินทําตัวเย็นชากับตนเป็ นเพราะคําพูด
เมือตอนเช้าของหญิงชราประหลาดคนนัน

สมควรตาย จะปล่อยไว้แบบนีต่อไปไม่ได้แล้ว ถ้าไม่

อย่างนันทุกอย่างทีเขาทํามาจนถึงวันนีก็จะสูญเปล่า

เหมือนหญิงสาวคนนีจะหน้าเนือใจเสืออยูไ่ ม่นอ้ ย ถ้ารู ้

ว่ายังมีประโยชน์กบั ตัวเองก็จะทํา ถ้าไม่มีก็จะเหมือนไม่

353
รูจ้ กั กันไปเลย

แม้วา่ เธอเป็ นคนแบบนี แต่ฝีมือก็ดี ทําให้เฉิงอวินอ

ยากอยูเ่ ล่นกับเธอไปอีกสองสามวัน ทว่าสิงทีสําคัญคือ
เขายังจะต้องปรนนิบตั ิจงลัวเฉินต่อไป เพือแลกมาซึง
ความไว้เนือเชือใจ ฐานะทีเมืองหลวงของเขาจะได้สงู ขึน

“เมือตอนกลางวัน ฉันเห็นคุณหนูจางพาลูกค้าสองคนไป
ทีห้องสะสมของเก่า ไม่รูว้ า่ พวกเขาเป็ นใครกัน?”

หญิงสาวรูด้ ีวา่ เฉิงอวินจะให้ความสําคัญกับเรืองของ

จางชิงหรุย่ เสมอมา และรูอ้ ีกว่าทีเขาทําแบบนีเพือเอาใจ
เจ้านายของเขา แต่ก็ไม่เป็ นไรหรอก ขอเพียงแค่ผชู้ ายให้

354
ในสิงทีเธอต้องการได้ก็เพียงพอแล้ว ดังนันเธอจึงบอก
ทุกอย่างทีเธอรูใ้ ห้กบั เฉิงอวิน

“ผูห้ ญิงคนนันเป็ นรองบรรณาธิการของสํานักหนังสือ

พิมพ์แถวนี เคยมาทีนีสองครังแล้ว” หญิงสาวนึกย้อน
กลับไป แล้วจึงพูดต่อว่า “เธอรูจ้ กั คุณหนูจางตอนนัน
แหละ ส่วนผูช้ ายอีกคนฉันไม่รูว้ า่ เขาเป็ นใคร เรินจือหลิง
เป็ นคนพาเขามาด้วย แต่เหมือนพวกเขาจะสนิทกันมาก
อาจจะเป็ นเพือนกันหรือไม่ก็เป็ นน้องชายอะไรประมาณ
นี”

เฉิงอวินใช้แรงสูดบุหรีเข้าไปเต็มปอด แล้วพูดขึนด้วยนํา
เสียงเนิบๆ ว่า “เป็ นแค่รองบรรณาธิการของสํานัก
หนังสือพิมพ์เล็กๆ อย่างนันเหรอ? อืม...”
355
*เทพอินาริ คือเทพแห่งการเก็บเกียวและความอุดม
สมบูรณ์

**ง่วงแล้วหมอนก็มา หมายถึงคิดอยากจะทําเรืองหนึง
แล้วเรืองนันก็เกิดขึนพอดี

356
บทที 19 เมือถึงเวลาทีต้องเลือก

การ์ดเชิญสีดาํ ทีมีตราประทับสัญลักษณ์สีทองปั มไว้

สองดวง โดยปกติแล้วจะมีสามดวง หรือในบางกรณีก็จะ
มีสดวง
ี ตราปั มแต่ละอันแสดงถึงส่วนลดในแต่ละครัง
ของการแลกเปลียน

357
อย่างเช่น ถ้ามีตราประทับสัญลักษณ์อยูส่ ามดวง ในการ
แลกเปลียนครังแรกก็จะได้รบั ส่วนลดสามสิบเปอร์เซ็นต์
หลังจากนันก็ยีสิบเปอร์เซ็นต์ ส่วนครังสุดท้ายก็สบิ
เปอร์เซ็นต์

ในครังแรกทีจินจือฝูถือการ์ดดํามาทําการแลกเปลียนนัน
การ์ดดําของเขาเหลือตราปั มอยูเ่ พียงแค่ดวงเดียว และ
อันทีจริงแล้วการ์ดเชิญสีดาํ ทีเขาถือมาก็หมดอายุแล้ว
และต่อมาการ์ดสีดาํ ทีลัวชิวให้กบั เฉาจือเชียนนันเป็ น
การ์ดทีเขาประทับตราลงไปใหม่

ส่วนการ์ดเชิญสีดาํ ทีมีตราประทับอยูส่ ดวงนั

ี นก็จะได้
ส่วนลดในการแลกเปลียนถึงสีสิบเปอร์เซ็นต์เลยทีเดียว

358
มันน่าสนใจจริงๆ ...และการ์ดทีว่านีก็คือการ์ดทีเห็นใน
ร้านกู่เย่วไ์ จวันนีนันเอง ลัวชิวคิดแล้วก็ยมิ

ไม่วา่ การ์ดดํานีจะอยูใ่ นมือของใครนันไม่สาํ คัญ สําคัญ

คือคนทีถือมันได้มาถึงทีนีแล้ว

ตอนนีจงลัวเฉินนังลง และลัวชิวนังอยูต่ รงข้ามเขา ส่วน

โยวเย่ก็เสิรฟ์ ชาเป็ นทีเรียบร้อย แต่น่าเสียดายทีไม่วา่
ลูกค้ากีคนต่อกีคนทีเข้ามาก็ไม่มีอารมณ์ในการลิมรสชา
นี จนสุดท้ายมันก็ถกู ทิงให้เย็นไป

“คุณจงรูก้ ฎของทีนีไหมครับ?” ลัวชิวถามขึนทันที ถ้า

359
ชายผูน้ ีได้การ์ดดํามาจากร้านกู่เย่วไ์ จแล้วล่ะก็ เรืองที
เขาผูน้ ีรูจ้ กั สมาคมทราฟฟอร์ดดีระดับไหนก็เป็ นสิงที
คาดเดาได้ยาก

มีบา้ งบางครังผมอาจจําเป็ นต้องแจ้งกฎการแลกเปลียน

ของสมาคมให้คณ
ุ ลูกค้าทราบสักหน่อย

“คุณตัวตลกได้โปรดบอกผมเถอะ!” จงลัวเฉินตังสติ แล้ว

มองไปทางลัวชิวอย่างใจจดใจจ่อ สิงทีเขาสามารถทําได้
เวลาเผชิญหน้ากับสิงลึกลับทีไม่รูท้ ีมาทีไป คือทําตัวให้
ปกติทีสุด

ลัวชิวตอบกลับไปว่า “การ์ดดํานีแสดงถึงการเป็ นสมาชิก

360
ของสมาคม การ์ดดําทีคุณถืออยูย่ งั เหลือตราประทับอยู่
สองดวง ดังนันคุณยังได้สว่ นลดในการแลกเปลียนอีก
สองครัง”

จงลัวเฉินพยักหน้า พลางนึกคิดในใจว่า ไม่น่าล่ะ ทําไม

ตอนทีตนหยิบหัวล็อกหยกออกมาเพือแลกกับการ์ดใบนี
ท่านผูห้ ญิงถึงมีทา่ ทีลงั เล ทีแท้ก็เพราะทีมาของการ์ดใบ
นีไม่ธรรมดา

“ถ้าอย่างนัน...”

“คุณจะได้รบั ส่วนลดในการแลกเปลียนครังนียีสิบ
เปอร์เซ็นต์ และหลังจากเสร็จสินการแลกเปลียนในครังนี

361
แล้ว คุณจะได้รบั ส่วนลดสิบเปอร์เซ็นต์ในครังถัดไป”
จากนันลัวชิวก็พดู ขึนเนิบๆ ว่า “ทีจริงคุณจะได้รบั ส่วน
ลดสามสิบเปอร์เซ็นต์...แต่น่าเสียดายทีมันถูกใช้ไปแล้ว
ครังหนึง”

จงลัวเฉินพยักหน้าอีกครังแล้วพูดว่า “คุณตัวตลก ผม
เข้าใจแล้ว...แต่ผมอยากจะถามให้แน่ใจอีกครังว่าทีแห่ง
นีสามารถซือได้ทกุ อย่างดังใจปรารถนาจริงๆ เหรอ?”

ลัวชิวตอบกลับไปว่า “แน่นอน...มันจะเป็ นไปไม่ได้ถา้ สิง

ทีคุณปรารถนาจะซือนันคือการทําลายโลก คุณคิดว่าเรา
จะขายให้คณ
ุ ได้เหรอ? และถ้าสิงทีลูกค้าปรารถนาไม่
ดํารงอยูใ่ นโลกใบนีล่ะ ถ้าเป็ นแบบนีสมาคมของเราก็จะ
ล้มละลายเอาได้”
362
จงลัวเฉินพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

จากนันลัวชิวก็พดู ขึนด้วยเสียงอันเบาอย่างไม่ตงใจว่
ั า
“ว่าไปแล้ว ถ้าสิงทีคุณปรารถนาคือการทําลายโลก คุณ
ก็จ่ายค่าธรรมเนียนแลกเปลียนไม่ไหวหรอก...ถึงแม้วา่
คุณจะมีสว่ นลดก็ตาม”

ทันทีทีได้ยินลัวชิวพูดแบบนี หัวใจของจงลัวเฉินก็เต้นเร็ว
ขึนราวกับจะหลุดออกมา นีเขากําลังล้อเล่นอยูห่ รืออย่าง
ไรกัน?

ลัวชิวกล่าวอีกว่า “เราพูดนอกเรืองไปไกลแล้ว เรามาพูด

363
ถึงความต้องการของคุณกันเถอะ”

เขามองไปทางจงลัวเฉินด้วยสายตาสงสัย แล้วถามขึน
ว่า “เงินทอง? ชือเสียง? ผูห้ ญิง? หรือจะเป็ นอํานาจ? ขอ
เพียงแค่คณ
ุ ปรารถนาและจ่ายค่าแลกเปลียนทีเหมาะ
สมกับมันได้”

“ผมอยากได้ชีวิตคน!” จงลัวเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้ว

พูดด้วยนําเสียงอันหนักแน่น

พอพูดจบ เขาก็มองดูการตอบสนองจากลัวชิวอย่างจด
จ่อ ถึงแม้วา่ ลัวชิวจะใส่หน้ากากของตัวตลกบดบังใบ
หน้าตัวเองไว้ แต่การแสดงออกทางร่างกายอาจจะ

364
บ่งบอกถึงการตอบสนองบางอย่างของเขาได้

แต่เขากลับมองไม่เห็นอะไรเลย

คุณตัวตลกทีอยูต่ รงหน้าไม่มีการตอบสนองใดๆ เพียง

แต่มองมาทางเขาอย่างเงียบๆ บรรยากาศในตอนนันทํา
ให้จงลัวเฉินเหงือท่วมไปทังตัว จนในทีสุดก็ได้ยินเสียง
จากฝ่ ายตรงข้ามว่า “แน่นอน ไม่มีปัญหา ไม่ทราบว่า
คุณจงลัวเฉินอยากได้ชีวิตของใครกัน? แล้วคิดจะใช้สงิ
ใดเป็ นค่าธรรมเนียมแลกเปลียนครังนี? ใช่แล้ว ผมลืม
บอกไปว่าทีนีไม่รบั ค่าธรรมเนียมเป็ นสกุลเงินใดๆ ทัง
สิน”

365
“ปู่ ของผม” จงลัวเฉินพูดด้วยนําเสียงเศร้า “ท่านเป็ นเนือ
งอกในสมอง ตอนนีหลับเป็ นเจ้าชายนิทรายังไม่ฟืนเลย
พวกเราพาท่านไปหาหมอทีเก่งทีสุดในประเทศแล้วแต่ก็
ยังรักษาไม่หาย ผมหวังเพียงให้ทา่ นยังคงมีชีวิตอยูต่ อ่
ไป”

ลัวชิวพูดว่า “คุณลูกค้า ผมไม่สนใจว่าปู่ ของคุณจะป่ วย

เป็ นโรคอะไร แต่สงที
ิ ผมสนใจคือคุณอยากจะซืออายุขยั
ของปู่ คณ
ุ ...นานเท่าไร? หนึงปี ? ห้าปี ? หรือสิบปี ?”

จงลัวเฉินมองลัวชิวแล้วพูดว่า “ผมสามารถซืออายุขยั
ของปู่ ได้นานทีสุดกีปี ?”

366
ลัวชิวตอบกลับว่า “อันนีคุณต้องเป็ นคนกําหนดเอง คุณ
คิดว่าชีวิตปู่ ของคุณในแต่ละนาทีมีคา่ แค่ไหน แล้วคุณมี
กําลังซืออายุขยั ได้มากน้อยเท่าไร”

“สิบปี ...ไม่ส.ิ ..” จงลัวเฉินพูดอีกครังด้วยความลังเลใจว่า

“ห้าปี ขออีกแค่หา้ ปี ก็พอ! ส่วนค่าธรรมเนียม...ผมไม่รูว้ า่
จะเปรียบเทียบราคาอย่างไร หวังว่าคุณจะบอกผมได้
ผมรูด้ ีวา่ ถึงแม้ทีนีจะเป็ นสมาคมแลกเปลียนทีลึกลับ แต่
ทุกๆ การแลกเปลียนจะต้องมาจากการยินยอมของ
ลูกค้าเอง ดังนันผมเชือว่าคุณจะไม่โกงผมแน่นอน”

ลัวชิวเงียบไปชัวครู ่ ความเงียบของเขายิงทําให้จงลัวเฉิน
รูส้ กึ กระวนกระวายใจ ชายหนุ่มคนนีพยายามจะปิ ด
บังความกระวนกระวายใจของตนด้วยการยกนําชาทีโย
367
วเย่เตรียมไว้ให้ขนจิ
ึ บเบาๆ

‘จะใช้อายุขยั สามชัวโมงในการซือข้อมูลคุณปู่ ของจงลัว

เฉิน?’

‘หรือจะใช้อายุขยั สามชัวโมงในการซือข้อมูลของจงลัว
เฉิน?’

‘...อืม’

ลัวชิวแค่คิดกับตัวเองเงียบๆ แต่ไม่ได้แสดงอาการอะไร
ออกมา เพราะเขากําลังสือสารกับแท่นบูชาทีอยูใ่ นห้อง
ใต้ดินชันสามผ่านทางความนึกคิด หลังจากการแลก
368
เปลียนครังแรกเสร็จสมบูรณ์ ก็อย่างทีลัวชิวเคยบอกไว้
ว่าพลังของเขาจะค่อยๆ แข็งแกร่งขึน

อย่างเช่นตอนนี เขาสามารถสือสารกับแท่นบูชาผ่าน
ทางความนึกคิดได้ และพลังทีสามารถนําเอาอายุขยั
ของตนมาแลกกับข้อมูลทีอยากรูน้ นั บอกได้วา่ การดํารง
อยูข่ องแท่นบูชานีสามารถยืดเวลาอายุขยั ของเขาออก
ไปได้ แต่ในขณะเดียวกันมันก็คอ่ ยๆ กินเวลาอายุขยั ของ
เขาไปพร้อมๆ กัน

ด้วยตอนนีเขายังมีตราหยกขาวทีมีมลู ค่าเป็ นอายุขยั เจ็ด

สิบวันของเขาอยูใ่ นกํามือ เขาจึงไม่ลงั เลทีจะเลือกซือ
ข้อมูลส่วนตัว...คิดเสียว่าเป็ นการลงทุนระยะสันก็แล้ว
กัน
369
แต่เพียงแค่พริบตาเดียวเขาก็เสียเวลาชีวิตไปแล้วถึงหก
ชัวโมง คิดแล้วก็ยงั รูส้ กึ เสียดายอยูเ่ ล็กๆ...

...

พอจงลัวเฉินดืมชาไปครึงแก้ว ลัวชิวถึงพูดขึนช้าๆ ว่า

“คุณลูกค้า คุณน่าจะรูว้ า่ ปู่ ของคุณสามารถเปลียนแปลง
โชคชะตาของใครต่อใครหลายๆ คนได้...ไม่วา่ จะเป็ น
ญาติมิตรแบบพวกคุณหรือแม้กระทังศัตรู แค่เพียงให้
เขามีชีวิตอยูต่ อ่ อีกวันหนึง ก็ทาํ ให้คนตังมากมายกินอิม
นอนหลับ หรือแม้กระทังทําให้หลายคนบ้านแตก
สาแหรกขาดได้...เรืองเหล่านีล้วนขึนอยูก่ บั การตัดสินใจ

370
ของเขาทังสิน”

จงลัวเฉินพูดขึนในทันทีวา่ “ก็เพราะว่าเป็ นแบบนี พวก

เราจึงไม่อยากให้เขารีบจากโลกนีไป!”

ทันใดนันลัวชิวก็ยืนมือออกไปกวาดบนพืนผิวโต๊ะ จาก
โต๊ะทีว่างเปล่าก็มีไพ่ลายดอกปรากฏขึน “ในเมือคุณ
ลูกค้าได้ให้สทิ ธิการประเมินราคากับผมแล้ว ถ้าอย่างนัน
ผมจะทําการประเมินราคาของคุณ”

ลัวชิวเปิ ดไพ่ทีวางอยูบ่ นซ้ายมือของเขาออก บนไพ่เขียน

เลข ‘30’ เอาไว้ ลัวชิวอธิบายว่า “คุณต้องนําเอาเวลา
ชีวิตสามสิบปี ของคุณมาแลกกับเวลาชีวิตห้าปี ของคุณปู่

371
คุณ”

จงลัวเฉินอึงไปชัวครู ่ แล้วตอบกลับด้วยท่าทีทีไม่คอ่ ยพอ

ใจนักว่า “สามสิบปี แลกมากับห้าปี ? นีมันเป็ นการแลก
เปลียนบ้าบออะไรกัน?”

ลัวชิวพูดขึนเนิบๆ ว่า “คุณจง จากทีผมทราบว่าตระกูล

คุณในยุคสมัยของคุณนัน ถ้านับคุณด้วยแล้วมีทงหมด
ั
สามคน และทังสามคนก็มีความสามารถพอๆ กันไม่มี
ใครโดดเด่นกว่าใคร ดังนันพวกคุณสามคนมีโอกาสใน
การเป็ นผูส้ ืบทอดของตระกูลเท่าๆ กัน นอกจากนีบริษัท
เจียงซานของตระกูลจงก็เกิดขึนเพราะนําพักนําแรงของ
คุณปู่ คณ
ุ และถึงแม้วา่ คุณจะเป็ นผูส้ ืบทอดในกิจการ
ของตระกูลทีปู่ คณ
ุ สร้างไว้ได้ คุณก็จะต้องเวลาสิบปี ใน
372
การทําให้ผคู้ นไว้วางใจคุณได้เท่าปู่ ของคุณ คุณคงเคย
คิดในส่วนนีอยูใ่ ช่ไหม? และแน่นอนว่าเวลาสิบปี ทีบอก
นันเป็ นแค่การคาดเดา...ดังนันสามเท่าของสิบปี ก็เท่า
กับสามสิบปี ”

จงลัวเฉินเงียบไปชัวขณะแล้วถามขึนว่า “แล้วไพ่ใบที
สองคืออะไร?”

ลัวชิวเปิ ดไพ่ใบทีสองออกแล้วก็ปรากฏคําว่า ‘สติ

ปั ญญา’ ในแผ่นไพ่

อันนีเข้าใจได้ง่ายมาก นันก็คือจะต้องนําเอาความฉลาด
ของตนมาแลกกับอายุขยั ห้าปี ของคุณปู่ ถ้าหากว่าเป็ น

373
แบบนีอายุขยั ของคุณก็จะไม่ลดลง และยังคงเป็ นคุณ
ชายของตระกูลจงอยู่ แต่อาจจะกลายเป็ นคนไร้
ประโยชน์ทีทําอะไรด้วยตัวเองไม่ได้เลย

ความหมายจริงๆ ของมันก็คือการเอาชีวิตมาแลกนันเอง
และแน่นอนว่านีเป็ นสิงทีจงลัวเฉินรับไม่ได้

“ไพ่ใบทีสามคืออะไร” จงลัวเฉินถามขึนพร้อมกลืน
นําลายตัวเองไปอึกหนึง

ลัวชิวเปิ ดไพ่ใบทีสามออกอย่างช้าๆ บนไพ่ใบนีปรากฏ

ตัวอักษรคําว่า ‘ความสุข’

374
“นีหมายความว่าอะไร?” จงลัวเฉินขมวดคิวด้วยความไม่
เข้าใจ

ลัวชิวตอบด้วยนําเสียงเนิบๆ ว่า “ง่ายมาก ไม่วา่ คุณจะ

ได้อะไรมาคุณจะไร้ซงความรู
ึ ส้ กึ แห่งความสุข คุณจะไม่
รูส้ กึ ถึงคุณค่าของความรัก คุณจะลืมความสัมพันธ์ทีดี
ต่อญาติสนิทมิตรสหาย คุณจะสูญเสียความรูส้ กึ ดีใจ
เมือได้สงที
ิ อยากได้มาครอบครอง หรือแม้กระทังความ
พึงพอใจก็จะหายไปจากชีวิตของคุณ...ไม่วา่ คุณจะทํา
อะไรอย่างไรก็ตาม”

พอเห็นความนิงเงียบของจงลัวเฉิน ทําให้ลวชิ
ั วก็จะเปิ ด
ไพ่ใบทีสีออก

375
ไม่คิดว่าในขณะนันจะได้ยงเสี
ิ ยงตะโกนบอกให้หยุดจาก
จงลัวเฉิน “ไม่ตอ้ งแล้ว เอาความสุขของผมมาเป็ นค่า
ธรรมเนียมแลกเปลียนครังนีเถอะ!”

ลัวชิวพูดขึนด้วยความตกใจว่า “คุณจง คุณน่าจะรูว้ า่

การเห็นไพ่ตวั เลือกตัวสุดท้ายนันก็เป็ นหนึงในสิทธิทีคุณ
ควรจะได้รบั นะ”

จงลัวเฉินยิมแห้งๆ แล้วพูดว่า “กลัวว่าเมือเปิ ดไพ่ใบสุด

ท้ายแล้วจะแย่กว่าเดิม ทีนีเป็ นสถานทีแลกเปลียนของ
พวกปี ศาจจริงๆ ผมจะไม่ยอมเอาชีวิตของผมมาแลก
และจะไม่ยอมสูญเสียสติปัญญาของผมไปด้วย!”

376
“นีคือเหตุผลทีคุณยอมทิงความสุขไปอย่างนันเหรอ?”

จงลัวเฉินเงยหน้าขึนแล้วพูดพร้อมกับความมันใจว่า “ใช่
แล้ว! แต่คณ
ุ อย่าลืมว่าในการ์ดดําของผมมีตราประทับ
ส่วนลดอยู่ ถึงแม้วา่ ผมจะนําความสุขของตนมาแลก...
นันก็หมายความว่า อย่างน้อยต้องมีสกั อย่างสองอย่างที
ทําให้ผมพึงพอใจได้ ซึงคุณไม่มีทางเอามันไปได้”

ลัวชิวตบโต๊ะเบาๆ แล้วพูดว่า “แล้วสิงทีคุณอยากเก็บ

รักษาไว้คืออะไร? ถึงแม้วา่ จะเป็ นส่วนลดยีสิบเปอร์เซ็นต์
แต่ก็เก็บรักษาไว้ได้เพียงแค่หนึงอย่างเท่านัน ของทีนํา
พามาซึงความสุขนันมีอยูม่ าก แต่สงที
ิ ได้มานันมีเพียงไม่
กีอย่างนันคือความรักจากคนรัก ความรักจากคนใน
377
ครอบครัว ความสนใจ ความสําเร็จ และยังมีความ
ปลอดภัย”

“อย่างนันขอความสําเร็จกับผม” จงลัวเฉินกล่าวขึน

“แน่ใจนะ? หรือตัวเลือกทีดีทีสุดอาจจะอยูใ่ นตอนสุด

ท้าย” ลัวชิวกล่าวขึนนิงๆ

จงลัวเฉินส่ายหัวพร้อมพูดขึนว่า “ผมเชือในความรูส้ กึ
ของตัวเอง คุณพูดมากไปกว่านีก็ไร้ประโยชน์”

ลัวชิวทําได้เพียงพยักหน้า จากนันก็ยืนมือกวาดไปตรง
หน้าจงลัวเฉิน และม้วนหนังแพะโบราณก็ปรากฏอยูต่ รง
378
หน้าเขา “คุณลูกค้า ถ้าตัดสินใจได้แล้วก็กดฝ่ ามือของ
คุณลงบนนัน แค่นีก็ถือว่าการแลกเปลียนมีผลบังคับใช้
แล้ว”

จงลัวเฉินกดฝ่ ามือของตนลงบนม้วนหนังแกะโบราณ
อย่างไม่ลงั เล ในขณะนีเขารูส้ กึ เหมือนกับว่าหัวใจของ
ตัวเองบีบตัวลง เหมือนกําลังจะตายเพราะขาดอากาศ
หายใจ จงลัวเฉินหายใจเฮือกใหญ่สองสามทีแล้วมองมา
ยังลัวชิว

ลัวชิวพูดขึนเนิบๆ ว่า “อย่าได้เป็ นกังวลเลย เมือการแลก

เปลียนในครังนีเสร็จสมบูรณ์ คุณลูกค้าก็จะปลอดภัย
แล้วเรายังให้ของทีลูกค้าต้องการก่อนเรียกเก็บค่า
ธรรมเนียมอีกด้วย...สัญญานีถือเป็ นหลักประกันเล็กๆ
379
เพราะเราไม่อยากเห็นลูกค้าได้สงที
ิ ต้องการจากเราไป
แล้ว แต่ไม่ยอมจ่ายค่าธรรมเนียมแลกเปลียน”

จงลัวเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ได้เลย! ถ้าอย่าง

นันตอนนีปู่ ของผมก็ฟืนแล้วสิ?” ลัวชิวส่ายหัวแล้วตอบ
ว่า “อย่าเพิงรีบร้อนไป ขันแรกคุณต้องพาปู่ ของคุณมาที
แห่งนีก่อน...อืม ไม่จาํ เป็ นต้องมาหาผมถึงทีนีก็ได้ พา
เขาไปอยูใ่ นทีใดทีหนึง...เมือเสร็จขันตอนแรกแล้วคุณจะ
รูเ้ องว่าจะหาผมเจอได้อย่างไร”

การ์ดสีดาํ ไปปรากฏอยูใ่ นกระเป๋ าเสือของเขาอีกครัง เขา

พยักหน้า แล้วเดินออกไปจากประตูของสมาคม
ทราฟฟอร์ดโดยเร็ว

380
ลัวชิวทีนังดูการเดินจากไปของจงลัวเฉินก็สา่ ยหัว ทีจริง
แล้วลัวชิวไปทีนันได้ดว้ ยตัวเอง แต่เขาไม่มีพลังข้ามมิติ
เขาจึงทําได้แค่นงรถไป
ั

พลังของเขายังไม่แข็งแกร่งพอถึงขันข้ามมิติไปเมืองอืน
ได้ จริงๆ แล้วพลังทีเขามีอยูต่ อนนีสามารถไปได้แค่
สถานทีในละแวกนีเท่านันเอง

ยังมีอีกเหตุผลหนึง ทีจริงแล้วก็ไม่ใช่อะไร แค่ขีเกียจ...

......

381
“ยินดีดว้ ยนะคะนายท่าน ผ่านไปอีกกรณีหนึงแล้ว”

โยวเย่พดู ชมลัวชิวอยูข่ า้ งๆ

ลัวชิวถอดหน้ากากบนหน้าเขาออกแล้วพูดว่า “การแลก
เปลียนยังไม่เสร็จสมบูรณ์ อย่าเพิงดีใจไป อีกทังยังได้ลด
ไปตังยีสิบเปอร์เซ็นต์ รูส้ กึ ว่าตัวเองขาดทุนไปเยอะเลย”

แต่อย่างไรนีก็เป็ นหนึงในกฎของทีนี แม้จะรูส้ กึ ขาดทุน

แค่ไหนลัวชิวก็ทาํ อะไรไม่ได้อยูด่ ี อีกทังถึงแม้วา่ จะได้ให้
ความสุขด้านความสําเร็จกับจงลัวเฉินไป แต่ถา้ เอาส่วน
ทีเหลือไปใช้เป็ นเครืองบูชาแล้วล่ะก็ คุณค่าของมันก็
มหาศาลเกินกว่าการคาดเดาของลัวชิวเลยล่ะ

382
แน่นอนว่าจะต้องรอหลังจากการแลกเปลียนเสร็จ
สมบูรณ์

“นายท่านคะ? ไพ่ใบทีสีคืออะไรคะ?” โยวเย่ถามด้วย

ความสงสัย

ลัวชิวแค่สา่ ยหัวแล้วไม่ได้พดู อะไร จากนันก็ถือไม้คทา

แล้วเดินขึนห้องไป

โยวเย่เอียงหัว แล้วเปิ ดเอาไพ่ใบทีสีทีลัวชิวไม่ได้หยิบไป

ด้วยออก

383
บนนันเขียนไว้วา่ ‘ทําความดียีสิบปี ’

เธอรูว้ า่ การชําระค่าธรรมเนียมของไพ่ใบทีสีนีไม่บรรลุผล
ในทันที แต่จงลัวเฉินจะต้องใช้เวลายีสิบปี ในการทํา
ความดีทีได้กาํ หนดไว้ในขอบข่าย ห้ามทําความชัว จน
กว่าจะครบระยะเวลาทีกําหนด การแลกเปลียนในครังนี
ถึงจะถือว่าเสร็จสมบูรณ์

ถ้าพูดในแบบคนตะวันออกแล้วก็คือ ‘การทําความดีเพือ
สังสมทานบารมีนนเอง’
ั

การใช้ความดีทีสังสมมายีสิบปี เป็ นค่าธรรมเนียมแลก

เปลียน

384
“นายท่านเรานีแอบร้ายอยูน่ ะ”

สาวใช้คนสวยยิมแล้วเก็บไพ่ไว้อย่างเรียบร้อย

385
บทที 20 การพบกันโดยบังเอิญ

[ต้องไปทริปเทียวแบบกะทันหัน ไม่นานก็กลับมา] [ข้อ

ความยังไม่ได้อา่ น]

เมือยุง่ อยูก่ บั เรืองเขียนบทจนเสร็จแล้ว ก็เหลือบมาเห็น

ข้อความทีแสดงอยูบ่ นหน้าจอมือถือ เรินจือหลิงอึงไปชัว
386
ครู ่ จากนันก็ใช้มือตบโต๊ะแล้วลุกขึนยืนพร้อมพูดว่า “ไอ้
เด็กคนนี มาใช้วิธีนีกับฉันอีกแล้ว คิดว่าตอนนีปี กกล้าขา
แข็งพอจะไปไหนมาไหนโดยไม่บอกกล่าวได้แล้วอย่าง
นันเหรอ!!”

เรินจือหลิงรีบกดโทรศัพท์เพือโทรหาลัวชิว

“ขอโทษค่ะ เลขหมายทีท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ใน
ขณะนี...”

“โอ๊ย!!!!!”

เรินจือหลิงได้แต่นงลงด้
ั วยความโมโห จากการทีเธอทํา
387
งานมานานหลายปี ทาํ ให้เธอเก็บอารมณ์และไม่พดู คํา
หยาบเช่น ‘ไปหาพ่อแกเหรอ’ หรือ ‘แม่งเอ๊ย’ อะไรพวก
นันออกมาจากปาก

......

......

ลัวชิวนังลงกับทีตามคําเชิญของพนักงานต้อนรับบน
เครืองบิน แน่นอนว่าเพือนคูก่ ายทีไปกับเขาด้วยนันคือ
โยวเย่

โยวเย่เปลียนชุดจากชุดสาวใช้ทีใส่อยูใ่ นสมาคมมาเป็ น
388
ชุดเสือยืดสีขาวใส่ทบั ด้วยเสือคลุมถักไหมพรมบางๆ สี
เขียว คูก่ บั กางเกงยีนสีขาวและรองเท้าส้นเตียสีเงิน

มองดูเธอแล้วให้ความรูส้ กึ ทีแปลกประหลาดไปจากเดิม

แม้วา่ ลัวชิวจะไม่เคยเอ่ยขอเข้าไปดูในห้องนอนของโย
วเย่ แต่ก็พอเดาได้วา่ ตูเ้ สือผ้าของโยวเย่น่าจะมีเสือผ้า
อยูเ่ ต็มตู้

และแน่นอนว่าเมือพนักงานต้อนรับเห็นว่าลัวชิวมากับ
ผูห้ ญิง เธอจึงไม่ได้แสดงกิรยิ านอกเหนือจากหน้าทีให้
บริการของพนักงานต้อนรับบนเครืองบิน สมุดภาพทีได้
กลับมาจากร้านขายของเก่ากู่เย่วไ์ จได้เขียนสถานทีใน

389
การประมูลของไว้อย่างชัดเจน แต่ไม่ได้ตงอยู
ั ใ่ นเมืองที
ลัวชิวอาศัยอยู่ ทังยังไกลกันพอสมควร ซึงเกินกว่าขอบ
เขตของลัวชิว ถ้าจําเป็ นต้องไปก็มีวิธีการเดินทางเพียง
อย่างเดียวทีไปกลับได้ภายในวันเดียว และมีเวลาพัก
ผ่อนเต็มที อีกทังคํานึงถึงสภาพการเงินของสมาคม
ทราฟฟอร์ด และคํานึงถึงจงลัวเฉินทีคาดว่าจะกลับมา
ยังสมาคมในอีกไม่ชา้ ลัวชิวจึงเลือกทีจะเดินทางโดย
เครืองบินเพือไปยังสถานทีทําการประมูล

เขามอบหมายเรืองนีให้โยวเย่เป็ นคนจัดการ เพราะคิดๆ

ไปแล้วโยวเย่น่าจะมีประสบการณ์ทาํ กิจกรรมเข้าสังคม
แบบนีอยูไ่ ม่นอ้ ย

ลัวชิวขึนนังทีของเขาโดยไร้ความกังวลใดๆ
390
“ลัวชิว?”

ในขณะทีเขากําลังจะหลับตาลงเพือพักผ่อนก็ได้ยินเสียง
หนึงดังขึนเป็ นชือของเขา จากนันเขาก็ทาํ ตัวไม่ถกู เมือได้
พบกับคนสนิทในเวลานี

เธอคือคุณหนูจากร้านกู่เย่วไ์ จ

จางชิงหรุย่ มาคนเดียว ในมือถือกระเป๋ า โทรศัพท์และตัว

เครืองบินอยู่ เธอมองมาทางลัวชิวด้วยความสงสัยแล้ว
ขมวดคิวถามขึนว่า “นายจะเข้างานประมูลเหรอ?”

391
แต่มนั ก็ไม่ใช่เรืองทีเธอจะต้องตกใจอะไรมากมาย

เพราะเมือวานลัวชิวเพิงได้สมุดภาพทีเขียนข้อมูลของ
การประมูลเอาไว้จากร้านกู่เย่วไ์ จ ดังนันพวกเขาจึงได้นงั
เครืองบินลําเดียวกันเพือเดินทางไปยังสถานทีทําการ
ประมูล

ลัวชิวเพียงแค่พยักหน้า

อาจด้วยเธอเกิดในครอบครัวทีมีฐานะทางสังคมดี จาง
ชิงหรุย่ จึงรักษามารยาทเมืออยูก่ บั ผูอ้ ืน แล้วถามขึน
อย่างสุภาพว่า “ท่านนีคือ...เพือนของนายเหรอ?”

392
“โยวเย่...” ลัวชิวพยักหน้าพร้อมพูดแนะนํา จากนันก็พดู
เสริมอีกว่า “อืม...เป็ นเพือนทียังจะต้องอยูก่ บั ฉันไปอีก
นาน”

“เป็ นคนทีสวยมากเลย” จางชิงหรุย่ พูดแล้วยิมไปด้วย

แต่ทว่าผูห้ ญิงทุกคนย่อมมีการเปรียบเทียบตนเองกับ
หญิงอืนอยูใ่ นใจ ไม่วา่ มันจะมากหรือน้อย ด้วยความ
ตังใจหรือไม่ตงใจ
ั แต่มนั ก็จะต้องมีอยูใ่ นใจของผูห้ ญิง
ทุกคน แต่กบั จางชิงหรุย่ กลับตะลึงกับความสวยในแบบ
ของตะวันออกผสมตะวันตกจนเผลอพูดออกมา

ความรูส้ กึ พิเศษทีให้กบั ผูพ้ บเห็นเหมือนดังดอกไม้บน

393
ยอดเขาสูง จึงทําให้ไม่สามารถหยุดสายตาของจางชิง
หรุย่ ทีมองโยวเย่ได้ เมือได้ยินคําตอบอันแปลก
ประหลาดของลัวชิวแล้ว จางชิงหรุย่ คุณหนูจากร้านกู่
เย่วไ์ จก็ยิมแล้วพูดขึนว่า “ในเมือเป็ นแบบนี ฉันไม่
รบกวนพวกนายแล้ว แต่วา่ ลัวชิว ถ้านายจะไปในงาน
ประมูลล่ะก็ ให้ฉนั พาไปจะดีกว่าไหม? เพราะเราเป็ น
หนึงในผูจ้ ดั งานการประมูลครังนี อาจจะช่วยเธอได้สกั
หน่อย”

เธอไม่ได้คาํ นึงว่าลัวชิวจะมีกาํ ลังทรัพย์ในการประมูล

หรือไม่ เพราะทีจริงในงานประมูล จํานวนของผูช้ มมักจะ
มากกว่าผูป้ ระมูลอยูแ่ ล้ว ว่าไปพวกเขาก็ยงั ถือว่าเป็ น
เพือนร่วมห้องกัน จางชิงหรุย่ ไม่อยากให้เพือนจดจําเธอ
ในภาพทีเป็ นคนหยิงทะนง

394
ลัวชิวครุน่ คิดอยูพ่ กั หนึงแล้วตอบกลับไปว่า “ก็ดี”

จางชิงหรุย่ กลับไปนังประจําทีนังของตัวเอง

แล้วโยวเย่ก็เข้าไปใกล้ลวชิ
ั ว ก่อนพูดแนบหูเขาว่า “นาย
ท่านคะ จิตใจของผูห้ ญิงคนนีงดงามมาก”

ลัวชิวอึงไปชัวครู ่ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป โยวแย่

กําลังพูดสะกิดในความหมายเชิงให้พาจางชิงหรุย่ มา
เป็ นลูกค้าของสมาคม แต่ตอนนีลัวชิวยังไม่มีความคิดนี

บนโลกใบนีไม่ได้มีเพียงจางชิงหรุย่ คนเดียวทีมีจิตใจงด
395
งาม และลัวชิวไม่อยากให้คนสนิทใกล้ตวั ทีมีอยูเ่ พียงไม่
กีคนอย่างเช่นจางชิงหรุย่ หรือเรินจือหลิงรูเ้ รืองทีตนเป็ น
เจ้าของสมาคม

“เดียวค่อยว่ากัน”

ลัวชิวหลับตาลงอีกครัง

และด้วยท่าทีทีดูสนิทสนมของโยวเย่กบั ลัวชิว ทําให้ทงั

พนักงานต้อนรับบนเครืองบินหรือแม้แต่จางชิงหรุย่ คิด
อะไรไปไกล พวกเธอตะลึงในความสวยของโยวเย่ดว้ ย
กันทังคู่ และแน่นอนว่าทังคูต่ า่ งก็คิดไปในทิศทางของตน
เอง

396
พนักงานสาวต้อนรับบนเครืองบินจ้องทีจะจับคนรวยใน
เมืองแห่งความมังคังนี แต่เมือเห็นโยวเย่กลับต้องยอม
ให้กบั ความสวยของเธอ ทว่าจางชิงหรุย่ กลับสงสัยว่า
ทําไมถึงมีคนมาชอบคนอย่างลัวชิวได้

หรือนีอาจจะเป็ นรักแท้?

ทีเขาบอกว่าความรักทําให้คนตาบอดท่าจะจริง

หลังจากทีเงียบมาตลอดทาง เครืองบินก็ลงจอดยังจุด
หมาย จากนันลัวชิวก็นงรถรั
ั บส่งสําหรับผูจ้ ดั ร่วมในงาน
การประมูลครังนีไปยังสถานทีทีจัดงานกับจางชิงหรุย่

397
ในเวลาเดียวกัน แต่ตา่ งสถานที

นีเป็ นเมืองหลวงทีอยูห่ า่ งไกลมาจากเมืองทีเขาอยูแ่ ละ

สิงทีปรากฏอยูต่ รงหน้าเขานันจะเรียกว่าคฤหาสน์ก็คง
จะไม่ดเู กินไป แต่ถา้ จะพูดให้ถกู ทีนีควรจะเป็ นวิลล่า
เป็ นกิจการวิลล่าของตระกูลจงและเป็ นทีอยูอ่ าศัยของ
คนในตระกูลนีด้วย

“เฉินอวิน แกเตรียมตัวให้พร้อม ฉันจะรออยูต่ รงนี” เมือ

จงลัวเฉินพูดจบเขาก็เดินไปทางวิลล่าด้วยความรีบร้อน

เฉินอวินทีไม่กล้าขัดคําสังเจ้านาย ในมือก็คอยกด

398
โทรศัพท์เพือจะสังงานลูกน้องต่อ แต่ก็มองไปยังด้านใน
ของวิลล่า ถึงแม้วา่ ตอนนีเฉินอวินจะยังไม่มีสทิ ธิเข้าไป
ในนันก็ตาม

ได้ยินว่าคุณปู่ ทีพักอยูใ่ นวิลล่านันอาการแย่ลง จงลัวเฉิน

จึงรีบร้อนกลับมาดูอาการท่าน

บรรยากาศในวิลล่าแห่งนีเปลียนไปในทุกวัน ใบหน้าของ
เฉินอวินเต็มไปด้วยความหม่นหมอง แม้จะไม่บอกว่าคน
ในตระกูลนีมีสงครามภายใน แต่คนก็รูก้ นั ไปทัวแล้ว
เพราะตาแก่ก็ยงั ไม่ได้บอกว่าใครเป็ นผูส้ ืบทอดของ
ตระกูล และลูกหลานทีมีคณ
ุ หนูคนหนึงกับคุณชายสอง
คนซึงมีความสามารถเทียบเคียงกัน ถ้าตาแก่นนไม่
ั รอด
จากโรคนีแล้ว ถึงตอนนันเรืองราวจะเป็ นอย่างไรต่อไป
399
ในตอนนีมีรถคันหนึงขับพุง่ ตรงเข้าไปยังวิลล่า เฉินอวินรู ้
ดีวา่ นีเป็ นรถของคุณชายอีกคนหนึงของบ้านนี

ในเวลานีนอกเหนือจากคุณหนูของบ้านทีอยูเ่ ฝ้าปู่ ของ

เธอแล้ว คนรุน่ ทีสามของตระกูลก็มาอยูร่ วมกันพร้อม
หน้า

แน่นอนว่ายังมีพวกญาติๆ ของตระกูลอีก

“ไม่นะ...นีอากาศจะเปลียนจริงๆ เหรอ?”

เฉินอวินมองไปยังท้องฟ้า แล้วพูดขึนด้วยความกระวน
400
กระวายใจว่า “หมอกนีสมควรตายนักเชียว!”

401
บทที 21 ตราหยกขาว (1)

พีรองมาแล้วเหรอคะ?

จงลัวเฉินมองหน้าน้องสาวของตน แต่ก็ไม่ได้พดู อะไร

นอกจากรีบถามน้องสาวว่า “คุณปู่ อาการเป็ นอย่างไร
บ้าง?”

น้องสาวคนเล็กของตระกูลจงตอบด้วยสีหน้าทีไม่คอ่ ยดี
นักว่า “หมอบอกว่าช่วงสองสามวันมานีคุณปู่ ทา่ นกําลัง
สับสนและจําใครไม่ได้เลย”

1
จงลัวเฉินแค่พยักหน้าแล้วผลักประตูเข้าไปในห้องทีปู่
ของเขานอนอยู่

ในห้องอันหรูหราเต็มไปด้วยเหล่าญาติๆ ทีสีหน้าเต็มไป
ด้วยความกังวลและเป็ นห่วงรายล้อมอยูร่ อบเตียง ทังยัง
มีคณ
ุ หมอสองท่านกับพยาบาลอีกสามคนคอยเฝ้าดู
อาการของคุณปู่ ผา่ นทางเครืองวัดอัตราการเต้นหัวใจ
อย่างใกล้ชิด

“ลัวเฉิน ในทีสุดแกก็กลับมา” ชายวัยกลางคนคนหนึงที

อยูข่ า้ งเตียงกล่าวทักทายเขา

จงลัวเฉินรีบพยักหน้าพร้อมกลับเดินเข้าไปข้างในห้อง

2
ตระกูลจงนันเป็ นตระกูลใหญ่ แต่หากจะนับสายเลือด
โดยตรงแล้วมีเพียงไม่กีคน เพราะเจ้าสัวตระกูลจงหรือปู่
ของจงลัวเฉินมีลกู ชายและลูกสาวแค่อย่างละคนเท่านัน

พ่อของจงลัวเฉินได้รบั เชือจากโรคประหลาดชนิดหนึง
ตังแต่นนมาพ่
ั อของเขาก็ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ได้แต่นงั
อยูบ่ นรถเข็น แม้กระทังพูดคุยทัวไปก็ยงั ไม่คล่องเลย
ส่วนคุณป้าพีสาวของพ่อจงลัวเฉินก็เสียไปด้วยสาเหตุ
การคลอดบุตรยาก และชายทีทักทายเขาเมือครูน่ ีก็คือ
สามีของป้าทีมีชือว่า หวังกัวลี

“ลัวเฉิน แม่กลัวว่าปู่ ของลูก...สองสามวันนีเธอคอยอยู่

ดูแลปู่ เธอทีนีเถอะ” แม่ของจงลัวเฉินพูดขึนพร้อมกับ
ถอนหายใจ
3
จงลัวเฉินจึงรีบพูดขึนมาในทันทีวา่ “แม่และทุกคนหลบ
ไปก่อน...คุณหมอทังสองท่านเตรียมตัวให้เร็ว เพราะผม
จะเคลือนย้ายตัวคุณปู่ ไปอยูท่ ีอืน”

อันทีจริงแล้วสถานการณ์ตอนนีควรจะอยูใ่ นบรรยากาศ
เศร้าโศกเสียใจ แต่ทา่ ทางของจงลัวเฉินกลับดูจริงจัง
และเด็ดขาดมาก การกระทําของจงลัวเฉินนันทําให้ทกุ
คนทีอยูใ่ นห้องนีตกตะลึง...และเหมือนจะไม่มีใครกล้า
ขัดใจเขาเลย

“ลัวเฉิน แกทําบ้าอะไร?”

4
ในเวลานีเองทีชายหนุ่มอีกหนึงเดินมาจากทางด้านหลัง
เขาคือหลานชายคนโตของตระกูลจง จงลัวอวิน! เขาเดิน
พุง่ ตรงมายังจงลัวเฉินแล้วพูดว่า “หมอบอกว่าคุณปู่
อาการแย่มาก อย่าเพิงเคลือนย้ายคุณปู่ ตอนนีเลย หรือ
แกอยากเห็นคุณปู่ ทนทุกข์ทรมานจากการกระทําอันไร้
มนุษยธรรมของแกในวินาทีสดุ ท้ายของชีวิตท่าน?”

“ลัวเฉิน?” แม่ของเขามองลูกชายของตนด้วยความ
สงสัย

จงลัวเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ฟั งผมนะ ผมไม่

มีเวลามากพอทีจะมาอธิบาย แต่วา่ ...ถ้าทุกคนอยากจะ
ช่วยชีวิตของคุณปู่ ให้ทาํ ตามสิงทีผมพูด! เราจะช้าไม่ได้
แล้ว!”
5
จงลัวอวินขมวดคิวแล้วพูดว่า “หมอทีเก่งทีสุดในประเทศ
ก็ไปหามาแล้ว แกยังมีวิธีอะไรอีก”

“เอาน่า มันเป็ นวิธีทีจะทําให้คณ

ุ ปู่ รอด” จงลัวเฉินส่าย
หัว ก่อนหันไปพูดกับหมอทียืนอยูอ่ ีกฝังหนึงว่า “มัวยืน
อึงอยูท่ าํ ไม? ผมให้พวกคุณไปเตรียมตัวเดียวนี!”

“ทุกคนหยุดเดียวนี!” จงลัวอวินพูดขึนด้วยความโมโห
แล้วคว้าจับไหล่ของน้องชายตนเอง พลันพูดว่า “ลัวเฉิน
ฉันไม่รูว้ า่ แกคิดจะทําอะไร แต่ถา้ แกไม่พดู และอธิบาย
ทุกอย่างให้ชดั เจน แกก็อย่าหวังว่าจะได้ออกไปจากที
นี...สองสามวันมานีทุกคนกําลังขวัญเสียกับอาการที
ทรุดลงของคุณปู่ ฉันจะไม่ยอมให้แกพาคุณปู่ ออกไป
6
แบบนีคนเดียวแน่นอน น้องเล็ก เธอจะอยูข่ า้ งใคร?”

ลูกคนทีสามของตระกูลเจอคําถามกะทันหันแบบนีก็
ตอบไปพร้อมกับขมวดคิวว่า “หนูเห็นด้วยกับคําพูดของ
พีใหญ่คะ่ แต่ก็ยงั อยากจะฟั งคําอธิบายของพีรอง ถ้ามี
วิธีไหนทีรักษาคุณปู่ ได้หนูจะสนับสนุนเป็ นคนแรกเลย พี
รองคะ การเคลือนย้ายตัวของคุณปู่ ไม่ใช่เรืองเล่นๆ...ถ้า
ตอนนีพีมีอะไรอยูใ่ นใจก็ควรบอกกับทุกคนทีอยูท่ ีนีให้
เข้าใจนะคะ”

จะให้พดู ยังไงล่ะ? ให้พดู เรืองของสมาคมอย่างนันเหรอ?

เรืองเหลือเชือแบบนัน...พูดออกไปไม่ได้หรอก และถึงแม้
ว่าจะพูดก็ไม่มีใครเชืออยูด่ ี

7
“ถ้าหากทุกคนคิดว่าผมจะทําอะไรระหว่างทางเคลือน
ย้ายตัวคุณปู่ ละ่ ก็ ให้ตามผมไปได้” จงลัวเฉินกล่าวขึน
อย่างรีบเร่งอีกว่า “ทุกคนฟั งนะ ถ้าคุณปู่ ยงั อยูท่ ีนีก็
เหมือนกับรอวันตายเท่านัน แต่ถา้ จัดการตามทีผมบอก
คุณปู่ จะรอด! แทนทีจะนังนอนรอความตายอยูท่ ีนี ไม่สู้
ลองปล่อยมือไปดูสกั ตังล่ะ”

“ทังหมดทังมวลทีพูดมา หากไม่พดู ให้เรืองมันชัดเจน ฉัน

จะไม่มีวนั เห็นด้วยกับการกระทําของแกอย่างแน่นอน”
จงลัวอวินพูดด้วยนําเสียงเย็นเยือก “ตระกูลจงในเวลานี
ยังไม่ถงึ คราวทีแกจะเป็ นผูต้ ดั สินใจได้ในทุกเรือง!”

8
“ช้าก่อน”

ในขณะนันเองชายชราทีนังเงียบๆ อยูข่ า้ งเตียงก็เอ่ยปาก

ขึน

เมือชายชราพูดขึนแน่นอนว่าสายตาของทุกคนย่อมจับ
จ้องไปทางเขา ชายชราคนนีไม่ได้แซ่จง แต่ก็มีอาํ นาจใน
ตระกูลนีพอตัว เพราะตลอดทังชีวิตของชายชราผูน้ ีได้
ติดตามเจ้าสัวตระกูลจงไปทุกหนทุกแห่ง และพูดได้วา่
กิจการทีตระกูลจงเป็ นผูก้ ่อตังขึน ครึงหนึงก็มาจากนํา
พักนําแรงของเขา ซึงเป็ นชายชราไร้ลกู ขาดมิตรทีอยู่
อย่างสันโดษ เจ้าสัวตระกูลจงนับว่าเขาเป็ นเหมือนพี
น้องแท้ๆ แม้กระทังเคยกล่าวไว้วา่ หากมีฉนั อยูก่ ็จะมี
ชายชราคนนีอยูด่ ว้ ยเช่นเดียวกัน ทังยังยกคนรุน่ สาม
9
ของตระกูลจงทุกคนเป็ นหลานบุญธรรมของเขาอีกด้วย

“คุณปู่ หลัว!” จงลัวเฉินมองไปยังชายชราคนนีด้วยสาย

ตาเป็ นประกาย

แล้วชายชราก็พดู ในสิงทีเขาเข้าใจกันสองคนว่า “ลัวเฉิน

หลานพบคนคนนันแล้วใช่ไหม?”

จงลัวเฉินพยักหน้า

สายตาของชายชราแซ่หลัวคนนีเปล่งประกายขึนมา
ทันที และดูเหมือนว่าใบหน้าทีเศร้าหมองของเขาได้หาย
ไปแล้ว พลางกล่าวด้วยนําเสียงอันหนักแน่นว่า “มัวทํา
10
อะไรอยูอ่ ีก? ยังไม่รบี เคลือนย้ายตัวของเจ้าสัวอีกเหรอ?
หากใครช้าฉันจะไม่ให้โอกาสมันหายใจอีกต่อไป!”

ในทีสุด! ชายชราทีมีอาํ นาจเด็ดขาดของตระกูลจงก็เห็น

ด้วยกับจงลัวเฉิน?!

สีหน้าของจงลัวอวินกับน้องคนเล็กเปลียนไปในทันที จง
ลัวเฉินไปทําท่าไหนนะถึงได้รบั ความไว้วางใจจากคุณปู่
หลัว?!

......

......
11
ลัวชิวพยักหน้าให้กบั จางชิงหรุย่ ผ่านทางกระจกรถ
พร้อมพูดขอบคุณกับเธอ และลงรถตรงหน้าอาคารทีจะ
ทําการประมูล

อันทีจริงแล้วจางชิงหรุย่ อาสาจะพาลัวชิวเข้าไปในงาน
ประมูลกับเธอ แต่ดว้ ยลัวชิวกลัวว่าคนอืนจะสงสัย และ
กลัวว่าเรืองมันจะวุน่ วายจึงปฏิเสธเธอไป

พอลัวชิวปฏิเสธเธอแล้ว จางชิงหรุย่ ก็ไปลงรถทางชันใต้

ดินของตึกทีจัดการประมูล ส่วนลัวชิวเข้าทางประตูปกติ
กับโยวเย่

12
“การรักษาความปลอดภัยของทีนีไม่คอ่ ยเข้มงวดสัก
เท่าไรนัก”

ในขณะทีเดินอยู่ โยวเย่ก็พดู ขึนอย่างไม่ลงั เลว่า “นาย

ท่านคะ ถ้านายท่านอยากจะประมูลตราหยกแผ่นนันมา
โยวเย่สามารถเอามันมาได้อย่างง่ายดาย เพราะเมือ
เทียบกับความปลอดภัยของพิพิธภัณฑ์ลฟู วร์ในฝรังเศส
แล้วล่ะก็ ต่างกันเยอะค่ะ”

ลัวชิวมองไปรอบๆ และไม่ได้สนใจคําพูดของโยวเย่ ไม่

ใช่เพราะเขาไม่เชือ หากแต่วา่ เขาเชือเธอมากจึงปฏิเสธ
เธอไป

13
“ฉันรูว้ า่ เธอเคยได้สมั ผัสกับพิพิธภัณฑ์ลฟู วร์มาแล้ว...แต่
จางชิงหรุย่ เป็ นเพือนของฉัน ฉันไม่อยากสร้างความ
วุน่ วายให้กบั เธอ” ลัวชิวส่ายหัวแล้วพูดต่ออีกว่า “ว่าไป
แล้วฉันก็แค่สนใจ แต่ไม่ได้ตงใจอยากจะครอบครองตรา
ั
หยกอีกอันนัน”

อีกทังสิงของทีไม่ได้มาจากค่าธรรมเนียมแลกเปลียนก็ไม่
สามารถถวายเป็ นเครืองบูชาได้

และไม่วา่ จะได้ตราหยกอีกอันหนึงมาไว้ในกํามือหรือไม่
หรือมันจะมีอะไรบางอย่างเชือมถึงกัน หรือมันก็อาจจะ
เป็ นแผ่นตราหยกทีคูก่ นั มาตังแต่แรกก็ตาม แต่ตอนนีมัน
ก็แยกออกจากกันเป็ นสองแผ่น และมีความหมายในตัว
ของมันเองแล้ว
14
เพียงแต่วา่ ลัวชิวยินดีทีจะเอาตราหยกของตัวเองเก็บเข้า
คลังไป เพือทีแผ่นตราหยกทีเขามีในครอบครองจะไม่ใช่
ค่าธรรมเนียมอีกต่อไป

“ฉันเข้าใจแล้ว” โยวเย่ยมพร้
ิ อมกับพูดขึนว่า “ถ้าอย่าง
นันใช้วิธีใสสะอาดเอามันมาก็พอแล้วสินะคะ?”

“วิธีใสสะอาด” ลัวชิวอึงไปชัวครู ่ ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันรู ้

ว่าสมาคมทราฟฟอร์ดแห่งนีมีเงินทองมหาศาล แต่ใน
สมุดคูม่ ือเขียนไว้อย่างชัดเจนว่าทรัพย์สนิ เหล่านีจะใช้ได้
แค่กบั สิงของทีใช้ในการแลกเปลียนกับลูกค้าเท่านัน ก็
หมายความว่าฉันเองก็ไม่มีสทิ ธิใช้มนั กับเรืองส่วนตัว?”

15
โยวเย่ยมแล้
ิ วพูดว่า “เมือก่อนมีลกู ค้าบางคนให้ของ
ขวัญเล็กๆ น้อยๆ กับฉันเหมือนกันนะ”

16
บทที 22 ตราหยกขาว (2)

ในขณะนันชายชราดูมีภมู ิฐานคนหนึงก็เดินเข้ามาใน
ห้องประมูล พร้อมกับเด็กหนุ่มผูต้ ิดตาม

หน้าตาชายชราดูมีราศี อีกทังยังดูแข็งแรงมากกว่าคนที
มีอายุในวัยเดียวกันอยูม่ าก ส่วนเด็กหนุ่มผูต้ ิดตามของ
เขานันมองไปรอบๆ ห้องนีด้วยความสงสัย
17
“จ่านเอ๋อร์ อย่าแตะต้องของพวกนีเป็ นอันขาด” ชายชรา
กล่าวขึนด้วยท่าทีนิงๆ

เด็กหนุ่มจึงก้มหน้าและหยุดมองสิงรอบห้องนีลงทันที
แต่ดว้ ยเขาติดตามชายชรามาเป็ นเวลานาน ทังสองจึง
สนิทสนมกัน ไม่นานเด็กหนุ่มก็ยิมแล้วพูดขึนว่า “ท่าน
อาจารย์ ประเดียวหลังจากทีได้ ‘คัมภีรจ์ กั รพรรดิหยกขัน
สูง’ มาครอบครองแล้ว หากยังพอมีเวลาเหลือผมขอไป
เดินดูรอบๆ ได้ไหมครับ?”

ชายชราจ้องเด็กหนุ่มตาเขม็ง ทําเอาเด็กหนุ่มรูส้ กึ กลัว

จนหัวใจเต้นไม่เป็ นจังหวะ แล้วนิงฟั งชายชราพูดว่า
“ศิษย์คนนีนีนะ อาจารย์เคยบอกเจ้าไปตังกีครังแล้วว่า
18
อย่าเอ็ดไป พวกผีปีศาจมันมีอยูท่ กุ ทีทุกเวลา แผ่นตรา
หยกนันเป็ นของสําคัญ ถ้าเรืองรัวไหลไปจะทําอย่าง
ไร... ”

ชายชรายังพูดไม่ทนั จบ เด็กหนุ่มก็กล่าวขึนด้วยท่าทีที
จริงจังว่า “พอเรืองรัวไหลออกไป ความโลภของเหล่า
ปี ศาจก็จะบังเกิด ทะเลสาบทังผืนจะเต็มไปด้วยคราบ
ของสงคราม เมือนันพวกเราจะไม่สามารถบําเพ็ญตน
อย่างสงบได้! ท่านอาจารย์ผมท่องถูกไหมครับ?”

“เสียงดังจริง!” ชายชราตะคอกใส่เด็กหนุ่มพร้อมพูดว่า
“หุบปากของเจ้าไป แล้วท่องบทคัมภีรใ์ นใจร้อยจบ”

19
เด็กหนุ่มอ้าปากเหมือนอยากจะพูด...แต่สดุ ท้ายก็ไม่ได้
พูดอะไรออกมา เขาไม่กล้าขัดคําสังของท่านอาจารย์ ทํา
ได้เพียงก้มหน้าลงแล้วเดินตามหลังท่านอาจารย์ไป แต่
ในใจก็ยงั คงคิดว่าบทคัมภีรน์ นเขาท่
ั องจนคล่องนานแล้ว

และในเวลานันก็มีชายอายุราวๆ สามสิบปี สวมแว่น

โบราณสีดาํ วิงเข้ามาอย่างรีบร้อน และล้มลงอยูต่ รงหน้า
ของชายชรา ชายชราจึงรีบประคองเขาไว้ได้ดว้ ยท่าที
คล่องแคล่วและแข็งแรง แล้วเขาก็เห็นสายตาทีกําลังตืน
ตระหนก สีหน้าอันขาวซีดและร่างกายทีชุ่มไปด้วยเหงือ
จากตัวของชายผูน้ นั

ชายชราจึงยืนฝ่ ามือออกไปกระแทกกับแผ่นหลังของชาย
ผูน้ นเข้
ั าอย่างเต็มแรง จึงทําให้ชายผูน้ ีรูส้ กึ ตัวขึนมาใน
20
ทันที “ผม...ผมเป็ นอะไรไป”

“เป็ นเพราะจิตของคุณกําลังสับสน ทําให้ไม่สามารถ

ควบคุมตัวเองได้ ถ้าไม่ได้ขา้ ...ถ้าไม่ได้ฉนั ช่วยไว้ คุณคง
จะอาการหนักกว่านี” ชายชราพูดพร้อมกับยืนขึน

ชายผูน้ นรู
ั ส้ กึ ได้วา่ มีพลังงานบางอย่างเข้าสูร่ า่ งกาย ทํา
ให้เขารูส้ กึ ปวดหัวจนเหมือนจะระเบิดออกมา แต่หลัง
จากนันอยูๆ่ ก็หายเป็ นปลิดทิง จึงรีบกล่าวขึนว่า “ขอบ
คุณท่านมาก ขอบคุณท่านมากจริงๆ”

หลังจากทีชายผูน้ นพู
ั ดจบก็รบี เดินเข้าไปในห้องประมูล

21
“คนนีมันอะไรกัน? คนช่วยยังไม่ทนั ได้พดู อะไรก็ไปเสีย
แล้ว?” เด็กหนุ่มพูดขึนด้วยท่าทีไม่คอ่ ยพอใจชายผูน้ นั
สักเท่าไร

ชายชราพูดขึนนิงๆ ว่า “ท่องบทคัมภีรใ์ นใจจบแล้ว

หรือ?”

“ยะ...ยัง...ผมจะท่องเดียวนีแหละ ท่องเดียวนีเลย” เด็ก

หนุ่มหุบปากของตนลงในทันที

ชายชราทําราวกับว่าไม่มีเรืองอะไรเกิดขึน แล้วเดินเข้า
ไปในงานประมูลช้าๆ

22
......

“คุณผูห้ ญิงครับ เงินหนึงแสนห้านีได้หกั ค่ามัดจําไว้เรียบ

ร้อยแล้ว ถ้าหากว่าวันนีไม่ได้ประมูลสินค้าใดในงานเลย
เราก็จะคืนเงินจํานวนเต็มให้กบั ลูกค้าทังหมด นีเป็ นป้าย
หมายเลขการประมูล และใบรับรองการเข้าประมูลใน
ครังนี คุณลูกค้าเก็บไว้นะครับ แล้วนีเป็ นนามบัตรของ
ผม ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรหาผมได้ตลอดเลยนะครับ”

โยวเย่พยักหน้าแล้วรับป้ายหมายเลขการประมูลและ
เอกสารมาจากตาผูจ้ ดั การฝ่ ายการประมูล ด้วยท่าทีเมิน
เฉยแล้วเดินออกมา

23
พนักงานต้อนรับสาวทีมาพร้อมกับผูจ้ ดั การคนนันอดไม่
ได้ทีจะแอบยิมในตอนนัน คิดในใจว่าผูห้ ญิงคนนีสวย
เกินไปแล้ว และถ้าไม่ใช่พวกทีศึกษาเกียวกับเรืองแฟชัน
โดยตรงก็อาจดูไม่รูว้ า่ เสือผ้าทีเธอใส่นนเป็
ั นแบรนด์เสือ
ทีมีชือเสียงระดับสากล ซึงเพิงเปิ ดตัวคอลเลคชันใหม่
ของฤดูรอ้ นไปในปี นีเอง

อย่าพูดถึงอย่างอืนเลย แค่กระเป๋ าทีเธอถืออยูน่ นก็

ั เทียบ
เท่าเงินเดือนครึงปี ของตาผูจ้ ดั การนันแล้ว เธอจะมา
สนใจอะไรกับคนไร้รสนิยมแบบนีล่ะ?

แต่ก็ไม่รูว้ า่ ชายหนุ่มทียืนรออยูไ่ ม่ไกลจากตรงนีเป็ นใคร

ถึงทําให้สาวมาดเย็นชาคนนีเผยรอยยิมออกมาได้

24
ดูทา่ ทางแล้วคงไม่น่าใช่คณ
ุ ชายจากบ้านคนรวย หรือจะ
เป็ นแมงดาทีเกาะผูห้ ญิงคนนีกิน? แต่ก็ดไู ม่เหมือนนีนา?

ในขณะทีพนักงานสาวต้อนรับกําลังคิดไปต่างๆ นานา
อยูน่ นั ตาผูจ้ ดั การอ้วนหน้าตาไม่รบั แขกคนนันก็ตบโต๊ะ
แล้วพูดขึนว่า “เสียวเฉิน! ฉันจะออกไปแป๊ บหนึง เธอ
ดูแลความเรียบร้อยทางนีนะ! อย่าให้เกิดปั ญหาอะไร
ขึน!”

“ค่ะผูจ้ ดั การ” เสียวเฉินตอบรับอย่างรวดเร็ว ก่อนหัน

หลังกลับไปพร้อมกับกลอกตามองบน พลางคิดในใจ ได้
ยินมาว่าคุณหนูสาวสวยจากร้านกู่เย่วไ์ จจะมางานครังนี
ด้วย ดูทา่ แล้วตาผูจ้ ดั การคนนีคงอยากจะเข้าไปตีสนิท...
25
แต่ดนั ไม่ดสู ารรูปตัวเองเลย

แต่อย่างไรก็ดี เสียวเฉินเองก็ไม่ได้ดสู ารรูปของตนเลย

สิงทีฉาบอยูบ่ นหน้าตัวเองคือแป้งหนาและขาววอก ซึง
กําลังยืนต้อนรับแขกอยู่

โยวเย่เดินไปยืนอยูต่ รงหน้าของลัวชิว แล้วกล่าวขึนเสียง

แผ่วเบาว่า “กําลังมองอะไรอยูค่ ะ?”

“อ้อ...เมือกีได้เห็นอะไรน่าสนใจน่ะ” ลัวชิวยิม แล้วเล่า

เรืองทีชายชราประคองชายคนหนึงทีล้มลงไปให้โยวเย่
ฟั ง “ไม่รูว้ า่ เกิดอะไรขึน ท่าทางชายคนนันดูกงั วลอยู่
ตลอดเวลา และดูเหมือนว่าชราคนนันจะเป็ นหมอ?

26
ประมาณว่าเป็ นสุดยอดหมอจีนโบราณอะไรประมาณ
นัน? ”

“อาจจะเป็ น ‘พลังลมปราณ’ ทีสืบทอดกันมาของ

ชาวตะวันออกโบราณ” โยวเย่กล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา

ทีแรกลัวชิวตังใจจะถามด้วยความตกใจว่าในโลกนีมี
วิชาจําพวกกําลังภายในจริงๆ เหรอ...แต่พอคิดถึงเรือง
แปลกประหลาดอย่างเช่นการดํารงอยูข่ องสมาคม
ทราฟฟอร์ด อีกทังสัตว์ประหลาดผีเสือ และสัตว์
ประหลาดตักแตนทีเพิงเจอไปแล้ว เรืองวิชากําลังภายใน
ก็ดเู หมือนจะธรรมดาไปเลย เขาจึงเปลียนคําถามใหม่
“แล้วมีคนรูเ้ รืองเกียวกับกําลังภายในเยอะไหม?”

27
“มันคือ ‘พลังลมปราณ’ ค่ะ” โยวเย่พดู ยํากับลัวชิวอีก
ครังว่า “ถ้าจะพูดให้ถกู คือการกําหนดลมหายใจเข้าออก
มันต่างจากกําลังภายในทีถูกสืบทอดต่อกันมาของผูค้ น
ส่วนเรืองทีคนรูม้ ากน้อยแค่ไหนนัน อันนีก็พดู ยาก แต่ก็
เคยได้ยินนักพรตท่านหนึงทีเคยมาเยือนสมาคมแห่งนี
กล่าวไว้วา่ นักพรตสมัยนีไม่ได้มีวิชาเหมือนนักพรตสมัย
ก่อนแล้ว ตอนนีอาจหลงเหลือคนทีพอมีวิชาอยูแ่ ค่ไม่กี
ร้อยคนเท่านัน ด้วยผูส้ ืบทอดส่วนใหญ่ได้หายไปกับการ
เปลียนยุคเปลียนสมัยจนหมดสิน”

ลัวชิวหัวเราะ พลันพูดว่า “ถ้าอย่างนันก็คงจะเหมือนกับ

งานฝี มือแบบดังเดิมทีไร้ผสู้ ืบทอดน่ะสิ”

28
“นายท่านคะ งานใกล้จะเริมแล้ว เราเข้าไปข้างในกัน
เถอะค่ะ” โยวเย่กล่าว

ลัวชิวดูเวลาแล้วกล่าวขึนว่า “ก็จริง...จริงสิ ได้ยินมาว่า

ต้องจ่ายค่ามัดจําด้วย จ่ายไปแล้วเท่าไรล่ะ?”

โยวเย่ยมแล้
ิ วพูดว่า “ไม่เยอะค่ะ เงินแค่นียังซือไข่ปลาคา
เวียร์ชอ้ นหนึงทีนายท่านกินไม่ได้เลยค่ะ”

“จริงเหรอเนีย...” ลัวชิวพยักหน้าและเหมือนจะไม่ได้ใส่
ใจอะไรมากนัก

ถึงแม้วา่ ไข่ปลาคาเวียร์มกั จะถูกเสิรฟ์ ในภัตตาคารหรู

29
แต่ก็เคยเห็นทีแพ็คเป็ นถุงขายตามท้องตลาดทัวไป เมือ
พูดไปแล้วคนทีไม่ได้ศกึ ษาหรือรูจ้ กั อาหารชนิดนีดีอย่าง
ลัวชิวก็คิดว่าราคาของมันไม่น่าจะแพงนัก

ค่ามัดจําทีนีถูกดีนะ...

ลัวชิวล้วงมือเข้าจับแผ่นตราหยกในเสือของเขา ไม่รูว้ า่
เขารูส้ กึ ไปเองหรือเปล่า เพราะเมือก้าวเท้าเข้ามาในห้อง
ประมูลแห่งนี แผ่นตราหยกของเขาก็รอ้ นขึนมาทันที

ความจริงแล้วลัวชิวอยากทีจะเอาแผ่นตราหยกนันออก
มาดูให้แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึน แต่เขารูส้ กึ ว่าตัวเอง
กําลังถูกจ้องมองอยูจ่ งึ หันหลังกลับไป จากนันก็เห็นชาย

30
คนหนึง ซึงถ้าจําไม่ผิดเขาคือชายหนุ่มทีชายชราคนนัน
ช่วยไว้เมือกีนีกําลังจ้องมองลัวชิวอยู่

31
บทที 23 ตราหยกขาว (3)

แต่ชายผูน้ นรี
ั บเดินออกไปในทันทีทีลัวชิวหันกลับมามอง
เขา

โยวเย่ทีเห็นอย่างนันก็ขมวดคิว คิดจะตามชายผูน้ นไป

ั
แต่ในขณะทีเธอกําลังจะก้าวขาออกไปกลับถูกลัวชิวดึง
แขนไว้ “ไม่ตอ้ งแล้ว เขาไม่ได้คิดร้าย”

ดูเหมือนว่าตัวลัวชิวเองก็จะไม่เข้าใจคําพูดของตนเอง
เมือครูน่ ี ลัวชิวครุน่ คิดแล้วเอ่ยว่า “ช่วงนีชักจะรูส้ กึ ว่า
32
สัมผัสทางด้านนีนับวันจะยิงแข็งแกร่งขึน”

โยวเย่จงึ กล่าวขึนด้วยเสียงเบาๆ ว่า “หากเป็ นเจ้าของ

สมาคมแต่ไม่สามารถอ่านใจคนออก ก็ไม่รูจ้ ะพูดอย่างไร
แล้วค่ะ”

ลัวชิวอึงไปครูห่ นึง เขารูว้ า่ นีอาจจะเป็ นหนึงในพลังอัน

แปลกประหลาดทีเขาได้รบั มาจากการเป็ นเจ้าของ
สมาคม

เขาไม่ได้รูส้ กึ ว่าการอ่านใจคนออกจะมีอะไรไม่ดี แต่ก็ไม่

ได้รูส้ กึ ว่ามันมีดีตรงไหนเช่นกัน อาจจะดูกาํ กวม ลัวชิ
วรูส้ กึ ว่านีไม่ใช่เรืองน่าดีใจอะไรเลย

33
ลัวชิวส่ายหัวแล้วพูดว่า “เราเข้าไปนังกันเถอะ...ในสมุด
ภาพได้เขียนรายละเอียดบอกว่าตราหยกจะเป็ นสินค้า
ชินท้ายๆ ทีทําการประมูล แต่จะว่าไปแล้วนีก็เป็ นครัง
แรกทีฉันได้มาเข้าร่วมงานแบบนี ได้ดอู ย่างอืนไปก่อนก็
ไม่เลวเหมือนกัน”

ลัวชิวยิมแล้วพูดขึนด้วยความสงสัยว่า “เคยได้ยินว่าผู้
ประมูลจะควักเงินออกมาประมูลสูก้ นั อย่างดุเดือด ไม่รู ้
ว่าวันนีจะได้เห็นภาพแบบนันหรือเปล่า”

ความจริงแล้วลัวชิวกับโยวเย่เป็ นคูท่ ีดูแปลกมาก

34
ผูห้ ญิงนันสวยเหมือนหลุดออกมาจากเทพนิยาย ราวกับ
มีเวทมนตร์ทีสามารถสะกดใจคน ส่วนผูช้ ายนันดูออกว่า
อายุออ่ นกว่า ถึงแม้วา่ จะหน้าตาดี แต่ชายหน้าตาดีก็
เห็นได้ทวไป
ั และยิงตอนทีเดินประกบกับสาวสวย ทําให้
เขาดูธรรมดาไปเลย

แต่ผชู้ ายเป็ นฝ่ ายเดินนําตลอด ส่วนหญิงสาวงดงามคน

นันกลับเดินตามอยูด่ า้ นหลังอย่างช้าๆ แล้วชายหญิงคูน่ ี
ก็เดินไปนังทีมุมหนึงของห้องประมูล

และดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่อยากให้ใครมารบกวน

มันเป็ นธรรมชาติของมนุษย์ทีอยากมองสิงสวย

35
งามมากกว่า และด้วยความสวยดุจสาวในเทพนิยาย
ของโยวเย่ก็ได้ดงึ ดูดสายตาคนจํานวนมาก แต่ใน
ทางกลับกันไม่มีใครสนใจชายชรากับศิษย์ผตู้ ิดตามของ
เขาเลยแม้แต่นอ้ ย

“ท่านอาจารย์ ไม่อยากเชือเลยว่าจะมีผหู้ ญิงทีงดงามได้

ถึงขนาดนี” เด็กหนุ่มผูต้ ิดตามพูดพร้อมกับมองดูโยวเย่
ด้วยความหลงใหล

ชายชราลืมตาขึนในทันที นัยน์ตาขอเขามีแสงประกาย
ออกมาแวบหนึง แล้วใช้ฝ่ามือกวาดไปยังหน้าอกของตน
จากนันก็เอาไปแตะบนหน้าผากของเด็กหนุ่มแล้วถอน
หายใจออกมา

36
“ท่านอาจารย์ ผม...” เด็กหนุ่มพูดด้วยท่าทางทีหวาด
กลัว

ชายชราขมวดคิวแล้วพูดว่า “เงียบแล้วตังสมาธิทอ่ งบท

คัมภีรใ์ นใจของเจ้าไป อย่าว่อกแว่ก อย่าให้สงเร้
ิ าภาย
นอกมามีอิทธิพลต่อจิตใจใฝ่ ธรรมะของเจ้า”

เด็กหนุ่มไม่กล้าขัดคําสังของอาจารย์ จึงรีบหลับตาลง

ดวงตาของชายชราดุจดังแสงไฟฉายทีได้ละสายตาจาก
ศิษย์ของตัวเอง แล้วมองไปยังมุมทีโยวเย่กบั ลัวชิวนังอยู่
พลางนึกคิดในใจด้วยความสงสัยว่า “เสน่หอ์ นั น่า

37
หลงใหลนี...หญิงสาวผูน้ ีเป็ นเทพมาจากแห่งหนใดกัน?
ไม่ใช่พวกภูตผีซาตาน และดูไม่เหมือนปี ศาจ...”

ในเวลาเพียงสันๆ ชายชราก็คิดไปต่างๆ นานา การทีเขา

มาในครังนีก็หวังจะได้ของบางอย่างกลับไป ตํานานเล่า
ว่าของสิงนันได้สญ
ู หายไปเป็ นเวลากว่าร้อยปี และครานี
ชายชราได้คน้ พบสิงของนีโดยบังเอิญ แต่ก็รบั ประกันไม่
ได้วา่ จะไม่มีคนมางานนีด้วยจุดประสงค์เดียวกับเขา

ชายชราสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วใช้สองนิวถูไปทีเปลือก
ตาเบาๆ จากนันก็ลืมตาทังสองข้างขึนอีกครัง ก่อนมอง
ไปมุมทีโยวเย่กบั ลัวชิวยืนอยู่

38
แต่ครังนีทีมองไปทางนัน เขาก็เห็นสายตาของโยวเย่
กําลังมองเขาอยูเ่ ช่นกัน

เพียงแค่ได้สมั ผัสกับดวงตาสีฟา้ ดุจไพลินของเธอ ชาย

ชราก็เหมือนตกเข้าไปอยูใ่ นวังนําวนขนาดใหญ่ สีหน้า
ซีดเซียวขึนมาทันที ตอนนันเขาทําได้เพียงกัดลินตัวเอง
เพือให้หลุดออกมาจากวังนําวนนัน

แต่ตอนนีเขาเหมือนคนป่ วยหนักทีเนือตัวเต็มไปด้วย
เหงือ หัวใจเต้นเร็ว และหายใจไม่เป็ นจังหวะ

ชายชรารีบตังสติ ปากขยับ แล้วใช้กระแสจิตเอ่ยกับโย

วเย่ “ข้ามีนามว่าหยางไท่จือ ไม่ทราบว่าสหายเป็ นผูใ้ ด

39
กัน?”

“นักพรตจากตะวันออกใช่หรือไม่? เก็บเอาความหวาด
ระแวงอันน่าเวทนาของท่านไปเถอะ อย่าได้มาทําให้เจ้า
นายของฉันเสียอารมณ์ มิเช่นนันฉันจะไม่ปล่อยท่านไว้
แน่ ฮึ!”

เสียงฮึของหญิงสาวผูน้ นดั
ั งกึกก้องราวกับเสียงระฆัง
และดังเข้าไปถึงข้างในจิตใจของหยางไท่จือซึงยากจะให้
มันสงบลงได้ เขาแทบจะกระอักเลือดออกมา ถ้าไม่ใช่
เพราะการบําเพ็ญเพียรกว่าหกสิบเจ็ดสิบปี ทีผ่านมา ตัว
เขาคงจะตกอยูใ่ นสภาพทีแย่กว่านี

40
เวลานีความรูส้ กึ กลัวเมือกีนีได้หายไปเป็ นปลิดทิง แต่สี
หน้าของหยางไท่จือยังคงไม่คอ่ ยดีนกั ในขณะทีเขานัง
พักไปก็คิดในใจไปด้วย ผูท้ ีมากด้วยอํานาจคนนีมาจาก
แห่งหนใดกัน?

แต่ฟังจากสิงทีเธอพูดแล้ว เหมือนว่าเธอจะเป็ นเพียงแค่

สาวใช้

ชายชราสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขนมา
ึ ก่อน
เข้าไปในแอพคิวคิวแล้วพิมพ์ถามเพือนในกลุม่ ลัทธิเต๋า
ว่า [สหายทังหลายเคยได้ยินเรืองเล่าขานถึงหญิงงามดุจ
นางฟ้า ดวงตาสีฟา้ ดุจไพลิน เส้นผมสีดาํ สลวย มีพลัง
จิตสูง และเป็ นหญิงสาวทีมากด้วยเสน่หห์ รือไม่?]

41
......

......

[คําๆ หน่อยก็กลับแล้ว...ไม่ตอ้ งทํากับข้าวรอนะ...]

ลัวชิวตอบกลับข้อความทีเรินจือหลิงส่งมาไม่รูต้ งกี
ั ฉบับ
และเวลานีลัวชิวก็เงยหน้าขึนพร้อมพูดด้วยความสงสัย
ว่า “โยวเย่ เมือกีเธอได้พดู อะไรไหม? ฉันรูส้ กึ เหมือนได้
ยินเสียงประหลาดบางอย่าง แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเป็ นเสียง
อะไร”

42
“อืม ฉันยังไม่ทนั ได้อา้ ปากเลย” โยวเย่ยมแล้
ิ วกล่าวขึน

“อย่างนันเหรอ?” ลัวชิวพยักหน้า

ตอนนีผูค้ วบคุมการประมูลก็เดินขึนเวที ถือไมค์แล้วพูด

ว่า “ขอขอบพระคุณแขกผูม้ ีเกียรติทกุ ท่านทีให้เกียรติมา
ในวันนี กระผมรูส้ กึ ดีใจเป็ นอย่างมาก งานประมูลในครัง
นีผมจะเป็ นคน...”

เมือคํากล่าวของผูค้ วบคุมการประมูลจบลง ก็เริมประมูล

สินค้าชินแรก ลัวชิวเห็นราคาประมูลเริมต้นของสินค้าชิน
นีอยูท่ ีสามหมืน

43
อยูๆ่ ลัวชิวก็คิดกับตัวเองว่าคนทีเปิ ดราคาประมูลเริมต้น
ทีหลักล้านหรือสิบล้านคงไม่ได้หาดูกนั ง่ายๆ...เคยได้ยิน
มาว่าการประมูลทีต่างประเทศบางแห่งประมูลกันถึง
หลักพันล้าน รอให้วิชาข้ามมิติแข็งแกร่งกว่านีก่อนค่อย
หาเวลาไปดูหน่อยดีกว่า?

ลัวชิวเริมตืนเต้นกับข้อมูลสิงของประมูลต่างๆ ที
พิธีกรกล่าวแนะนํา และในทันใดนันก็มีความคิดหนึง
แล่นมาในหัว จะว่าไปแล้วถ้าตัวเองมีความรูด้ า้ นนีก็ดี
เหมือนกันนะ

‘หรือจะให้จางชิงหรุย่ แนะนําหนังสือระดับเบืองต้นของผู้
ไม่มีความรูพ้ ืนฐานด้านของเก่าเลยดี นีคงจะไม่เป็ น
ปั ญหาอะไรล่ะมัง?’
44
ในขณะทีลัวชิวคิดอะไรไปต่างๆ นานานัน ในทีสุดก็มา
ถึงตาของสินค้าทีเป็ นวัตถุประสงค์ในการมางานครังนี
เสียที

จอโปรเจคเตอร์บนเวทีแสดงภาพในมุมต่างๆ ของตรา
หยกขาว และขณะเดียวกันนันผูค้ วบคุมการประมูลก็พดู
แนะนําตราหยกขาวว่า “ต่อไปเป็ นสินค้าการประมูลชิน
ทียีสิบเจ็ด จากร้านกูเย่วไ์ จ! เชือว่าผูท้ ีให้ความสนใจกับ
สินค้าชินนีจะต้องรูข้ อ้ มูลเกียวกับตราหยกขาวนีมาบ้าง
แล้ว ขอให้ทกุ ท่านมองไปด้านหลังของตราหยกขาว ทีได้
จารึกคําว่า ‘จือกัง’ เอาไว้”

ดูเหมือนว่าทุกคนในห้องประมูลจะตืนเต้นกับตราหยก
45
ขาวนี แสงไฟก็ได้สาดส่องมายังตําแหน่งของตราหยก
ขาว และแขกทีมาก็ไม่รอช้า ต่างคนต่างยกกล้องถ่ายรูป
ขึนมาเก็บภาพ

ผูค้ วบคุมการประมูลยิมพร้อมกับกล่าวขึนว่า “เชือว่าทุก

คนในทีนีคงจะคุน้ เคยกับของสิงนีเป็ นอย่างดี และตอนนี
ผมบอกกับทุกคนได้อย่างมันใจเลยว่าตราหยกขาวนีมา
จากคนทําหยกในสมัยราชวงศ์หมิง ถ้าจะให้พดู ถึง
ประวัติศาสตร์ของมันคงจะยาก แต่ถา้ ให้ประเมินอายุ
ตามสิงทีจารึกไว้ รับรองได้วา่ มันมีอายุราวๆ ห้าร้อยปี
เลยทีเดียว...”

เมือผูค้ วบคุมการประมูลดูหนังสือคูม่ ือการประเมินราคา

ของตราหยกขาวแล้วก็เคาะไม้เพือเริมทําการประมูล
46
“ราคาประมูลเริมต้นของตราหยกขาวอยูท่ ีห้าแสนห้า
หมืน บิดละหนึงหมืน...ห้าแสนห้าหมืนครังทีหนึง! คิดไม่
ถึงว่าจะมีคนยกป้ายแล้ว! เป็ นหญิงสาวทีถือป้ายหมาย
เลข A66 ซึงนังอยูท่ างด้านโน้นนะครับ”

เมือลัวชิวเห็นโยวเย่ชปู า้ ยหมายเลขขึน เขาก็ได้แค่ด.ู ..

แต่ไม่ได้พดู อะไร

เงินในบัตรของเขาส่วนมากก็เป็ นเงินเก็บของช่วงหลายปี
ทีผ่านมา บวกกับเงินแต๊ะเอียอีกนิดๆ หน่อยๆ เท่านัน

ถึงแม้วา่ สมาคมจะมีเงินเยอะมหาศาลจนกระทังจะต้อง
ตะลึงเมือเห็นตัวเลขของจํานวนเงินนัน แต่เงินนีก็ไม่

47
สามารถนํามาใช้ได้ จึงทําได้เพียงแค่ดเู ท่านัน

ดังนัน ตอนนีเงินทีเขามีอยูใ่ นบัตรก็มีอยูแ่ ค่หมืนกว่าๆ

“โยวเย่ หรือทีจริงแล้วเธอจะรวยมาก”

โยวเย่ยมให้
ิ กบั ความสงสัยของลัวชิวแล้วพูดว่า “ของ
ของโยวเย่ก็คือของของนายท่าน”

ลัวชิวอึงไปชัวครูแ่ ล้วพูดว่า “ผูช้ ายส่วนใหญ่คงชอบทีจะ

ฟั งคํานีสินะ? แต่วา่ ...”

เขาส่ายหัวแล้วพูดต่อว่า “...ไหนๆ ก็ยกป้ายแล้ว ถ้าเป็ น

48
ไปได้ก็ประมูลมันมาให้ได้แล้วกัน”

ลัวชิวไม่ได้เป็ นคนลังเล ครังนีใช้วิธีใสสะอาดซือมันกลับ

มาก็ไม่ใช่เรืองทีจะทําไม่ได้

เขาไม่ได้รูส้ กึ ว่าการใช้เงินโยวเย่จะเป็ นอะไร

เพราะเรืองทีเธอมีเงินมากมายขนาดนันไม่น่าแปลกใจ
เลย โยวเย่อยูม่ าสามร้อยกว่าปี เธอผ่านยุคสมัยทีเปลียน
แปลงไปไม่รูต้ งเท่
ั าไร และทีสําคัญเธออยูใ่ นสมาคม
ทราฟฟอร์ด สถานทีทีทําให้ทกุ อย่างเกิดขึนได้

เหตุผลเดียวกัน
49
และถ้าลัวชิวมีความคิดแบบนี ในอนาคตข้างหน้าเขาก็
สามารถเก็บเงินได้มหาศาลเช่นกัน

ดังนันถ้าให้คนอืนได้ไปเพราะโกง ทีนีเรืองก็จะยุง่ ยาก

โดยปกติแล้วลัวชิวเองก็เป็ นคนทีกลัวความยุง่ ยากอยู่
แล้ว

“ห้าแสนหกหมืน! A45 ได้บิดไปอยูท่ ีห้าแสนหกหมืน! มี

ใครให้มากกว่าห้าแสนหกหมืนไหม? ห้าแสนหกหมืน
ครังทีหนึง!”

“ห้าแสนเจ็ดหมืน! A66! ได้บิดไปอยูท่ ีห้าแสนเจ็ดหมืน!

50
ยังมีอีกไหม? มีใครให้มากกว่านีอีกไหม?!”

“ห้าแสนแปดหมืน! A51 ห้าแสนแปดหมืนครังทีหนึง!”

โยวเย่ทีทนฟั งการพากย์เสียงของผูค้ วบคุมการประมูล

ไม่ไหว จึงลุกขึนยืนแล้วพูดด้วยเสียงนิงๆ ว่า “อย่าได้
ลําบากเลย ฉันให้ในราคาหนึงล้าน!”

ในสายตาของคนรวย ตัวเลขนีอาจจะดูไม่มากนัก

เวลานีหญิงสาวทีงดงามเหมือนหลุดออกมาจาก
เทพนิยายผูน้ ีได้ดงึ ดูดสายตาของผูช้ ายทุกคนไปจนยาก
จะละสายตาจากเธอผูน้ ีได้ และแม้กระทังผูห้ ญิงด้วยกัน
51
เองยังแอบกระซิบชมว่าเธอสวยมากจริงๆ

ชายชราทีนังอยูอ่ ีกมุมหนึงของห้องเขาอยากจะยกป้าย
ประมูลอยูห่ ลายหน แต่ก็เหมือนถูกบางสิงกดทับไว้ ทํา
เอาเหงือไหลไปทัวตัว ในขณะเดียวกันในใจก็รูส้ กึ หวาด
กลัวขึนมา

ชายชราสัมผัสได้ถงึ มนต์เสน่หท์ ีทําให้ทกุ คนหลงใหลมา

จากตัวของผูห้ ญิงคนนี และตอนนีดูเหมือนจะมีเพียงผู้
ควบคุมการประมูลคนเดียวทีไม่ได้รบั อิทธิพลใดๆ จาก
มนต์เสน่หน์ ีเลย วิชาสะกดจิตทีโยวเย่ใช้กบั ชายชรานีมัน
ควบคุมร่างของเขาไปจนหมดแล้ว และไม่เพียงเท่านี
เขายังรูส้ กึ ว่าจิตของเขาถูกกดทับด้วยอะไรบางอย่างทีดู
เหมือนว่าเขาจะรับมือกับพลังนีไม่ไหว
52
“...หนึงล้านครังทีสาม! อนุมตั ิขาย! ตราหยกอันนีตกเป็ น
ของคุณผูห้ ญิงทีถือป้ายประมูลหมายเลข A66 ท่านนี”

แค่คาํ เดียวก็เป็ นอันเสร็จสินการประมูลสินค้าชินนี

และทันใดนันก็มีชายคนหนึงพุง่ ตรงไปบนเวทีและถือ
ตราหยกนีไว้ในกํามือ จากนันก็รบี วิงออกไปทางบันได
หนีไฟ

หน่วยรักษาความปลอดภัยวิงตามชายคนนันไป

ลัวชิวขมวดคิว และเขาก็เห็นว่าโยวเย่เริมจะโกรธแล้ว...
53
และคนทีชิงตราหยกขาวนันไปก็คือชายสวมแว่นดําทีโย
วเย่เคยสังเกตเห็นในงานก่อนหน้านีถึงสองครัง!

54
บทที 24 ตราหยกขาว (4)

การประมูลต้องชะงักลงกลางคัน แต่ก็ยงั มีกลุม่ คนทีรอ

อยูภ่ ายในงานเพือติดตามความเคลือนไหวของ
สถานการณ์

ในขณะทีลัวชิวใช้ความคิดอยู่ ก็มีพนักงานคนหนึงเดิน
มาอยูด่ า้ นข้างของเขา
55
เขาพาลัวชิวกับโยวเย่ไปทีประตูดา้ นข้างของห้องประมูล
แต่พอไปถึงก็พบว่ามีหลายคนยืนรออยูใ่ นประตูดา้ นข้าง
นีแล้ว คือคนทีมีใบหน้าคุน้ เคยอย่างจางชิงหรุย่ ส่วนอีก
คนคือผูช้ ายร่างใหญ่ทีดูแล้วอายุน่าจะราวๆ สามสิบปี
แล้วยังมีผหู้ ญิงอายุประมาณห้าสิบอีกคนหนึง

“ลัวชิวท่านนีคือคุณต่ง เป็ นเจ้าของงานประมูลครังนี นีผู้

จัดการหานเป็ นคนดูแลความเรียบร้อยภายในงาน
ประมูล” จางชิงหรุย่ รีบชีแจงสถานการณ์ทีเกิดขึน “ต้อง
ขอโทษด้วยจริงๆ ของทีเพือนของนายประมูลถูกแย่งชิง
ไปต่อหน้าต่อตา แต่ไม่วา่ อย่างไรทางเราจะนําของที
ประมูลได้สง่ คืนให้เร็วทีสุด”

56
“...ถ้าอย่างนันก็หมายความว่าตอนนียังตามกลับมาไม่
ได้อย่างนันเหรอ?” ลัวชิวถามด้วยนําเสียงนิงๆ

ผูห้ ญิงทีแซ่ตง่ มองลัวชิวตาขวาง พลางคิดว่าเรามีการ

ฉายวิดีโอการประมูลไปด้านนอกห้องประมูล มีคนด้าน
นอกมากมายทีคอยดูการประมูลนีอยู่ และแน่นอนว่า
เพราะคุณประมูลตราหยกขาวอันนีในราคาสูง ดังนัน
ย่อมเป็ นทีจับตามองของผูค้ น

ดูเหมือนว่าจางชิงหรุย่ จะรูจ้ กั กับผูห้ ญิงแซ่ตง่ คนนี หญิง

แซ่ตง่ คิดว่าควรจะไว้หน้าจางชิงหรุย่ บ้าง ในเมือคนรูจ้ กั
ของเธอได้ประมูลของแต่กลับถูกชิงไปต่อหน้าต่อตา จึง
ทําให้หญิงคนนีพูดด้วยนําเสียงดีๆ กับลัวชิวว่า “คุณลัว
คะ ทางเราแจ้งความเป็ นทีเรียบร้อยแล้ว ขโมยคนนันหนี
57
ไม่รอดแน่นอนค่ะ”

ลัวชิวอึงไปชัวครู ่ แล้วกล่าวขึนโดยไม่สนใจอะไรว่า “คง

ไม่ได้ปล่อยให้ขโมยหนีออกไปจากสถานทีประมูลแล้ว
หรอกนะ?”

จางชิงหรุย่ รูส้ กึ เสียหน้า จึงกล่าวขึนว่า “ไอ้หมอนันน่าจะ

วางแผนมาก่อนหน้านีแล้ว เราพบว่าตัวล็อกของประตู
หนีไฟได้ถกู งัดออก จากนันก็มีคนเห็นว่าโจรคนนันขีรถ
จักรยานยนต์หลบหนีไปทางด้านตะวันออก ดูเหมือนว่า
จะเตรียมการมาก่อนหน้านีแล้ว”

ลัวชิวส่ายหัวแล้วคิดว่า หากตอนนีอยูใ่ นเมืองของตน แค่

58
คิดก็แวบไปอยูต่ รงหน้าของชายผูน้ นได้
ั แล้ว แต่นีดันอยู่
ต่างเมือง เขาจึงไม่สามารถทําอย่างนันได้ และตอนนีเขา
ก็ยงั คิดไม่ออกด้วยว่าจะทําอย่างไรต่อไป

แต่จะว่าไปแล้วเขาก็ไม่ได้รบั ความเสียหายอะไรเลย ถึง

แม้วา่ จะชนะการประมูล แต่เขาก็ยงั ไม่ได้ชาํ ระเงิน

“เราจะบินกลับกันคืนนี และไม่วา่ พวกคุณจะใช้วิธีอะไรก็

ตาม หวังว่าก่อนหัวคําจะได้รบั คําตอบจากพวกคุณ”

โยวเย่กล่าวขึนด้วยนําเสียงนิงๆ ว่า “ทีจริงแล้วการรักษา

ความปลอดภัยเป็ นหน้าทีของพวกคุณ เราชอบตราหยก
อันนันก็หวังจะซือมันกลับไป มีคาํ พูดหนึงของชาวตะวัน

59
ออกได้กล่าวไว้วา่ เงินทองยากจะซือความรูส้ กึ ของคน
และเหตุการณ์ครังนีก็ใช่วา่ แค่จ่ายค่าเสียหายก็แก้ไข
ปั ญหาทีเกิดขึนทังหมดได้”

“ทางเราเข้าใจดีครับ” คุณหานรีบพูดพร้อมกับรอยยิมว่า
“แม้วา่ พวกท่านจะรีบบินกลับคืนนี แต่ทางเราจะไม่ปัด
ความรับผิดชอบแน่นอนครับ! ถ้าเราตามหาแผ่นตรา
หยกนันเจอ เราจะรีบจัดส่งไปให้ถงึ มือท่าน”

หญิงแซ่ตง่ กับจางชิงหรุย่ กระซิบกันว่า “พลังการพูดของ

หญิงสาวคนนีดูแข็งแกร่งมาก จนผูค้ นตรงนันไม่กล้าแม้
กระทังเงยหน้าขึนมาเลย”

60
นีไม่ใช่เรืองทีลูกคนรวยทุกคนจะทําได้

จางชิงหรุย่ ใช้สายตารูส้ กึ ผิดมองไปยังลัวชิว ลัวชิวทําได้

แค่หนั ไปทางโยวเย่แล้วพูดว่า “ในเมือของถูกขโมยไป
แล้วก็ทาํ อะไรไม่ได้ ของทีเหลืออยูจ่ ากการประมูลเราก็
ไม่ได้สนใจอะไร...อืม จางชิงหรุย่ เธอน่าจะมีเบอร์
โทรศัพท์ฉนั นะ ถ้าทางนีได้เรืองอย่างไรเธอก็โทรมาบอก
ฉันแล้วกัน...โยวเย่ ยังพอมีเวลาเหลืออยูน่ ิดหน่อย เรา
ไปเดินเล่นกันไหม นานๆ จะออกมาที”

โยวเย่สาวใช้หนุ่ เชิดของสมาคมพยักหน้าอย่างไร้เงือนไข
ใดๆ แต่กลับใช้สายตาเย็นเยือกราวกับลมหนาวบนที
ราบสูงไซบีเรียมองดูสามคนทีอยูต่ รงหน้า

61
พอเห็นลัวชิวกับโยวเย่เดินออกไปทางประตู หญิงแซ่ตง่
ถึงได้ถอนหายใจพร้อมกล่าวขึนว่า “ชิงหรุย่ ...หญิงสาว
คนนีเป็ นใครกัน ทังชีวิตของฉันเจอผูห้ ญิงเก่งๆ มาก็มาก
แต่ไม่เคยพบเคยเจอผูห้ ญิงทีอยูใ่ กล้แล้วไม่กล้าแม้แต่จะ
หายใจแบบนีมาก่อน”

จางชิงหรุย่ ได้แต่ยมแห้
ิ ง พลางเอ่ยว่า “คุณน้าต่ง ถ้าให้
พูดตามตรงฉันก็ไม่ได้รูจ้ กั เธอเลย ฉันรูแ้ ค่วา่ เขาเป็ น
เพือนกับลัวชิว...น่าจะเป็ นแฟนสาวล่ะมังคะ?”

“แล้ว...แล้วผูช้ ายคนนันล่ะ?” คุณต่งถามขึนด้วยความ

สงสัย

62
จางชิงหรุย่ ตอบแบบขอไปทีวา่ “เป็ นเพือนร่วมห้อง...ถึง
แม้วา่ จะเป็ นเพือนร่วมห้องแต่ก็ไม่ได้สนิทกันค่ะ”

น้าต่งพยักหน้า เพราะเธอสัมผัสได้จากนําเสียงการพูด
ของจางชิงหรุย่ ทีไม่คอ่ ยอยากจะพูดถึงลัวชิวสักเท่าไรนัก
นีจึงทําให้หญิงแซ่ตง่ คนนียิงอยากรูจ้ กั ตัวตนทีแท้จริง
ของชายหญิงคูน่ นมากขึ
ั นไปอีก

น้าต่งพยักหน้าแล้วพูดว่า “ตอนนีคงต้องหาของที
หายกลับมาก่อน ฉันต่งหมิงฮวาไม่ใช่ผหู้ ญิงทีจะให้ใคร
มากดขีได้ง่ายๆ...เหอะ!”

63
......

ลัวชิวใช้แอพเรียกรถแท็กซีมาคันหนึง

ในขณะทีรออยูห่ น้าสถานทีการประมูลนัน โยวเย่ก็กล่าว

ขึนด้วยเสียงเบาว่า “นายท่านคะ ฉันทํางานพลาด ขอ
โทษด้วยนะคะ”

ลัวชิวพูดขึนด้วยความตะลึงว่า “เรืองนีไม่เป็ นอะไรนี จะ

ว่าไปเราก็คาดเดาสิงทีจะเกิดขึนไม่ได้อยูแ่ ล้ว และภาย
ในงานก็มีกล้องวงจรปิ ดติดไว้เต็มไปหมด หมอนันหนีไม่
รอดหรอก และเธอก็ได้คา่ มัดจําคืนหมดแล้ว ทีจริงเราก็
ไม่ได้เสียหายอะไรเลยนะ”

64
“แต่หากไม่ใช่เพราะโจรคนนัน ตอนนีตราหยกขาวควร
จะตกอยูใ่ นมือของนายท่านไปแล้ว”

แต่ลวชิ
ั วกลับเอ่ยขึนด้วยสีหน้ามีความสุขว่า “ไม่ดีเหรอ
เพราะตอนนีเรืองราวก็จะยิงสนุกขึน? เหตุใดชายคนนัน
ถึงได้ขโมยตราหยกขาวไป? หรือเขาจะรูอ้ ะไรบางอย่าง
เกียวกับตราหยกขาวนีทีคนอืนยังไม่รู?้ นีมันทําให้เรือง
น่าสนใจกว่าการทีได้ตราหยกนีมาโดยไม่เกิดเหตุการณ์
อะไรเลย”

รถแท็กซีขับเข้ามาใกล้สถานทีการประมูล ลัวชิวยิมแล้ว
พูดว่า “ไปกันเถอะ ฉันพอจะรูว้ า่ ไอ้โจรนันมันหลบหนีไป

65
ทางไหน”

โยวเย่อา้ ปากค้างด้วยความสงสัย

ลัวชิวหยิบตราหยกขาวอีกอันของเขาออกมาแล้วพูดว่า
“ของสิงนีมันร้อนขึนตังแต่ทีก้าวเท้าเข้าไปในห้องประมูล
แล้ว พอจับมันก็รูส้ กึ ถึงอะไรบางอย่าง”

เขาเดินออกไปทางรถแท็กซีทีมาจอดรับ แล้วพูดในใจว่า
เราไม่ตอ้ งเสียอายุขยั ไปแลกกับข้อมูลของตราหยกนี
แล้วสินะ

......
66
......

ในโกดังเก็บสินค้าทีห่างไกลผูค้ นแห่งหนึง

ชายสวมแว่นดําถือตราหยกขาวไว้ในมือ แล้วพูดขึนด้วย
ท่าทางเหมือนคนบ้าว่า “หาเจอแล้ว ในทีสุดก็หาเจอ
แล้ว...หาเจอแล้ว...หาเจอแล้ว...”

เขาเช็ดถูตราหยกขาวนีซําแล้วซําเล่า ไม่รูว้ า่ เช็ดไปนาน

เท่าไร เหมือนกับว่าโลกทังใบมีเพียงเขาและตราหยกนี
เท่านัน

67
ทันใดนันเขาก็ได้ยินเสียงฝี เท้าจึงเงยหน้าขึนมา สิงทีเขา
เห็นตรงหน้าคือชายหญิงคูห่ นึงทีไม่รูว้ า่ โผล่มาจากทาง
ไหน

ชายผูน้ ีมีทา่ ทีตืนตระหนกขึนมาทันที แล้วกําตราหยก

ขาวในมือไว้แน่น...ดูเหมือนว่าเขาจะคุน้ หน้าสองคนที
ปรากฏตรงหน้าเขาแล้ว

เขาเคยเห็นสองคนนีในงานประมูล เขาจึงพูดอย่างไร้สติ
ว่า “พวกคุณนีเอง?!”

ลัวชิวพูดขึนด้วยนําเสียงทีผิดหวังว่า “ผมยืนฟั งอยูต่ รงนี

กว่าครึงชัวโมงแล้ว แต่กลับได้ยินแต่คาํ ว่า ‘หาเจอแล้ว

68
หาเจอแล้ว’ นอกเหนือจากนันก็ไม่ได้ยินอะไรอย่างอืน
อีกเลย ผมเองก็ไม่รูจ้ ะทําอย่างไร ก็เลยเผยตัวออกมา”

“คุณ...คุณจะทําอะไร? อยากจะแย่งตราหยกนีไปจาก
ฉันใช่ไหม?” ชายผูน้ ีดูกระวนกระวายเหมือนเสือทีอุม้ ลูก
อยูใ่ นอ้อมอกอย่างไรอย่างนัน

ลัวชิวหยิบตราหยกอีกอันหนึงออกมาแล้วพูดว่า “ช่วย
บอกได้ไหมว่าแท้จริงแล้วของสิงนีมีความลับอะไรซ่อน
อยู?่ ”

ชายผูน้ นอึ
ั งไปชัวครูแ่ ล้วพูดขึนด้วยความบ้าคลังว่า “ฉัน
รูอ้ ยูแ่ ล้ว! ฉันรูอ้ ยูแ่ ล้ว! ฉันรูส้ กึ ได้ตงแต่
ั ทีเห็นคุณแล้ว!

69
และมันก็อยูก่ บั คุณจริงๆ! เอามันมาให้ฉนั !”

ชายผูน้ นกระโจนเข้
ั าหาลัวชิวราวกับคนเสียสติ

และก่อนทีชายผูน้ นจะเข้
ั าถึงตัวลัวชิว เขาก็ถกู โยวเย่ทาํ
ให้ลม้ ลงไปกับพืนเสียแล้ว ชายผูน้ นจั
ั บคอของตัวเอง
ด้วยความทรมาน ด้วยเขาจู่โจมกะทันหันเกินไปทําให้
เขาอยากอาเจียนขึนมา

“นายท่านคะ เขาเป็ นแค่คนธรรมดาคนหนึง” โยวเย่

กระซิบข้างหูของลัวชิว

ลัวชิวนังลงแล้วพูดว่า “คุณครับ ผมไม่ได้มีเจตนาร้าย

70
ผมแค่อยากรูว้ า่ ของสิงนีมันเป็ นอะไรกันแน่ และแน่นอน
ผมอยากให้คณ
ุ เข้าใจว่าของสิงนีเป็ นของทีเราประมูลได้
จากงานประมูล ถ้าพูดตามหลักเหตุผลแล้วของสิงนีควร
จะเป็ นของพวกเรา แต่คณ
ุ กลับแย่งชิงมันมา”

ชายผูน้ นพู
ั ดด้วยเสียงอันดังว่า “พวกมัน...พวกมันเป็ น
ของฉัน ไม่ใช่ของของพวกคุณหน้าไหนทังนัน!!”

ลัวชิวขมวดคิวแล้วพูดว่า “ตามทีผมทราบมา ตราหยกที

คุณแย่งมานีแต่เดิมเป็ นของร้านกู่เย่วไ์ จ และถูกส่งเข้า
ประมูลในงานประมูล คงจะไม่บอกว่าตราหยกทีอยูใ่ น
มือผมอันนีก็เป็ นของคุณหรอกนะ?”

71
“มันเป็ นของฉัน!” ชายผูน้ นจ้
ั องมองด้วยสายตาดุรา้ ย
“พวกมันเป็ นของฉัน! เมือห้าร้อยปี ก่อน พวกมันเป็ นของ
ฉัน!”

ลัวชิวอึงไปชัวขณะ...ห้าร้อยปี ก่อน?

ชายผูน้ นยิ
ั มแล้วพูดว่า “คุณ...เชือเรืองการกลับชาติมา
เกิดหรือไม่?”

72
บทที 25 ทุกภพทุกชาติ

นอกจากสัตว์ประหลาดกับนักพรตแล้ว อาณาจักรตะวัน
ออกทีเต็มไปด้วยความลึกลับนียังมีเรืองของการกลับ

73
ชาติมาเกิดอยูอ่ ีกด้วย

ถ้าเป็ นคนธรรมดาทัวไปอาจจะไม่เชือ แต่ลวชิ

ั วเป็ นคน
ประเภททีชอบเชืออะไรโดยไม่มีหลักฐาน

โยวเย่บอกว่าอีกหน่อยเขาจะอ่านใจคนออก...ลัวชิวก็ไม่
รูว้ า่ ต่อไปเขาจะเป็ นเหมือนทีโยวเย่บอกหรือไม่ แต่ตอน
นีเขารูส้ กึ ได้วา่ ชายผูน้ นยั
ั งไม่ได้อา้ ปากพูดอะไรเลย

ก็เหมือนกับตอนทีเขาเจอชายคนนีในงานประมูล ตอน
นันเขาสัมผัสถึงความประสงค์รา้ ยไม่ได้เลย

เขายืนมือออกไปพยุงชายคนนันลุกขึน อีกมือหนึงก็จบั
74
ตราหยกในมือของเขาไว้ พร้อมกับฟั งเรืองราวของชายผู้
นีไปด้วย

ชายผูน้ ีอายุสามสิบสีปี มีชือว่าซูโฮ่วเต๋อ แต่เดิมเป็ น

พนักงานส่งของของบริษัทขนส่งแห่งหนึง ยังไม่ได้แต่ง
งานและไม่มีครอบครัว

ตังแต่เด็กๆ เขามักจะฝันถึงเรืองราวประหลาดใน
พระราชวังอันกว้างใหญ่ ทีนันมีฮ่องเต้สีหน้ากริวโกรธ
อีกทังยังมีคนถือดาบทีดูโหดเ**◌้ยมยืนอยูเ่ ต็มวังนัน

เมือเด็กน้อยฝันร้าย ผูเ้ ฒ่าผูแ้ ก่ก็จะใช้วิธีโบราณในการ

ขับไล่สงไม่
ิ ดีออกไป แต่พอยิงโตขึนเรืองราวทีฝันก็ยงิ

75
มากขึนและยิงเหมือนความจริงขึนทุกที จนกระทังตอน
เขาอายุสามสิบปี ซูโฮ่วเต๋อก็รูว้ า่ สิงทีเขาฝันมาตลอดคือ
อะไร และตัวเขาคือใคร

“ถ้าอย่างนัน...คุณเป็ นคนทําตราหยกคูน่ ีขึนเหรอ?” ลัวชิ

วมองหน้าซูโฮ่วเต๋อด้วยความตกตะลึง “เป็ นนักแกะสลัก
หยกในสมัยราชวงศ์หมิงคนนันเหรอ?”

ซูโฮ่วเต๋อยิมแห้งๆ แล้วพูดว่า “ไม่เชือใช่ไหม? ตอนแรก

ฉันเองก็ไม่เชือ แต่ไม่ใช่แค่แผ่นตราหยกนีเท่านัน ยังมีสงิ
ทีถูกค้นพบอืนๆ อีกทีฉันยังจําได้อย่างแม่นยํา!”

ซูโฮ่วเต๋อกําแผ่นตราหยกเอาไว้ในมือของเขา และแสดง

76
ท่าทางทีหลงใหลในหยกอันนีออกมา พลางพูดว่า “พวก
มันมาจากหินก้อนไหน ผ่านการขัดแกะสลักมาอย่างไร
ฉันจํามันได้อย่างแม่นยํา”

ลัวชิวกล่าวขึนว่า “ในเมือคุณซูรูว้ า่ ตัวเองกลับชาติมา

เกิด แล้วทําไมยังต้องติดตามตราหยกอันนีอีกล่ะ ในเมือ
คุณได้กลับมาเกิดในชาตินี คุณมีทงคนในครอบครั
ั ว
ญาติสนิทมิตรสหาย ทําเรืองเสียงขนาดนี...คุณไม่กลัว
เหรอ?”

“ฉันไม่รู.้ ..” ซูโฮ่วเต๋อส่ายหัว กล่าวด้วยความอมทุกข์วา่

“ฉันเคยสับสันและลังเล...ลังเลมาโดยตลอด แต่ตอนที
ฉันเห็นตราหยกนีในห้องประมูล ฉันเหมือนถูกมนต์
สะกดบางอย่างให้ฉนั ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ฉันรู ้
77
ว่าฉันคือซูโฮ่วเต๋อ ไม่ใช่คนโบราณเมือห้าร้อยปี ก่อน แต่
มีอีกเสียงหนึงคอยบอกฉันว่า ฉันจะยอมให้ซานเหนียง
ถูกคนอืนชิงไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้ เราแยกจากกันมา
เป็ นเวลาห้าร้อยปี แล้ว จะได้เจอกันอีกหรือไม่ก็ไม่อาจรู ้
ได้”

“ซานเหนียง?”

ซูโฮ่วเต๋อยิมแห้งๆ พลางกล่าวต่อว่า “ฉันเป็ นนักแกะ

สลักหยกในสมัยนัน ทังชีวิตของฉันก็หมกมุน่ อยูก่ บั หยก
ตลอด ตอนนันจักรพรรดิเซียนจงเรียกฉันเข้าวัง มีรบั สัง
ให้คนแกะสลักตราหินหยกคูน่ ี แล้วสลักบทคัมภีรล์ งใน
ตราหยกด้วย แต่ฉนั ไม่สามารถดูบทคัมภีรน์ นได้
ั ทําได้
เพียงแต่ให้คนมาอ่านอยูข่ า้ งๆ แล้วสลักมันลงไป และ
78
ซานเหนียงก็เป็ นผูท้ ีถูกฮ่องเต้เลือกให้มาอ่านบทคัมภีร ์
อยูข่ า้ งๆ ฉัน”

“ต่อมาหลังจากนันถึงได้รูว้ า่ ซานเหนียงไม่ใช่หญิงสาว
ธรรมดาในวังหลวง แต่เธอเป็ นสนมของจักรพรรดิเซียน
จง ซึงก่อนหน้าทีจะเข้ามาในวังหลวงเธอเคยไปรําเรียน
วิชาในป่ าลึก จักรพรรดิเซียนจงอยากมีอายุยืนยาวจึงไป
ขอให้นกั พรตมากวิชาบนภูเขาสูงช่วย แต่นกั พรตมาก
วิชาไม่รูจ้ ะรับปากฮ่องเต้อย่างไรดี ถึงได้สง่ ซานเหนียง
ตามฮ่องเต้เข้าวังไปด้วย ในสายตาของคนอืนๆ แล้วซาน
เหนียงเป็ นนางสนมของฮ่องเต้ แต่แท้จริงแล้วเธอเป็ นนัก
พรตทีคอยสอนและให้คาํ ปรึกษาฮ่องเต้”

“และการก่อกําเนิดของตราหยกคูน่ ีมาจากหินประหลาด
79
ทีถูกค้นพบทางทะเลจีนตะวันออก ซึงมีพลังวิเศษ
บางอย่างแฝงอยู่ ซานเหนียงให้ฮ่องเต้ใช้หินแปลกอันนี
แกะสลักทําเป็ นแผ่นตราหยก และสลักจารึกบทคัมภีร ์
จักรพรรดิหยกขันสูงลงบนตราหยกนี เอาให้ฮ่องเต้ติดตัว
ไว้ตลอดเวลา ท่องบทคัมภีรน์ ีสมําเสมอ เพือให้การฝึ ก
วิชาสําเร็จเร็วขึน”

ซูโฮ่วเต๋อเปลียนเป็ นพูดเสียงตําในทันที “วันเวลาเหล่า

นัน ซานเหนียงอยูเ่ คียงข้างฉันมาโดยตลอด เธอเป็ นนัก
พรตผูถ้ ือศีล แต่เมือได้มาพบกับฉัน...จิตใจฝ่ ายธรรม
ของเธอก็สบั สนวุน่ วาย แต่ทว่านันก็เป็ นช่วงเวลาทีฉันมี
ความสุขทีสุด น่าเสียดายทีวันเวลาเหล่านันผ่านไปเร็ว
เหลือเกิน และแล้ววันทีตราหยกนีจะทําเสร็จก็มาถึง”

80
“ฉันรูว้ า่ เมือทําตราหยกคูน่ ีเสร็จ ซานเหนียงก็จะ
ต้องกลับไปอยูข่ า้ งกายฮ่องเต้อย่างเคย และฉันก็รูด้ ีวา่
ถึงเราทังสองจะมีใจให้กนั มากแค่ไหนก็ไม่มีวนั ลงเอยกัน
ได้” ซูโฮ่วเต๋อถอนหายใจแล้วพูดว่า “ฉันแอบสลักชือของ
ฉันและซานเหนียงลงบนตราหยกคูน่ ี เพือหวังให้ซาน
เหนียงรูส้ กึ อุน่ ใจเมือเห็นตราหยกนี”

ซูโฮ่วเต๋อคลายมือทีกําตราหยกขาวนันออก “หยกนีใช้วิธี
การแกะสลักแบบหยิน ทีได้สลักชือของฉันเอาไว้ตาม
ความเคยชิน ส่วนทีอยูใ่ นมือของคุณใช้วิธีแกะแบบ
หยาง ซึงจะต้องใช้ไฟส่องถึงจะเห็นชือของซานเหนียงที
สลักเอาไว้ การทีช่างทําหยกจะสลักชือของตนลงบน
หยกทีตัวเองทํานันเป็ นเรืองทีเห็นได้ทวไป
ั โดยเฉพาะฉัน
ทีเห็นว่าการสลักชือของช่างทําหยกลงไปเป็ นเรืองปกติ

81
เพราะฉันเป็ นช่างทําหยกทีเก่งทีสุดในตอนนัน...แต่ฉนั
กลับลืมไปว่านีเป็ นของทีจะต้องถวายให้ฮ่องเต้ ฮ่องเต้
จะมาสวมใส่ตราหยกทีสลักชือของคนอืนติดตัวไว้ตลอด
อย่างนันหรือ? ”

“ฮ่องเต้ไม่เพียงแต่เห็นชือฉันทีสลักไว้ ทังยังเห็นชือของ
ซานเหนียงสลักไว้อีกด้วย ฮ่องเต้จงึ กริวหนัก” ซูโฮ่วเต๋อก
ล่าวขึนด้วยเสียงแหบๆ ต่ออีกว่า “ฉันรูว้ า่ ฮ่องเต้อยากได้
ชีวิตอมตะ แต่ก็หลงรักซานเหนียงตังแต่แรกพบ ฮ่องเต้
จะประหารฉัน แต่ซานเหนียงก็ขอให้ไว้ชีวิตฉัน ซึงนียิง
ทําให้ฮ่องเต้กริวหนักไปอีก จึงเชิญอาจารย์หมอผีมาคน
หนึง ให้นาํ **สามจิตเจ็ดวิญญาณ******* ของซางเหนียง
ผูกไว้กบั ตราหยกขาวคูน่ ี และประหารฉันทีนอกวัง ตัว
และหัวของฉันถูกแยกออกจากกัน แล้วถูกส่งไปยังทิศ

82
ตะวันออกเฉียงใต้...”

“ฉันเคียดแค้นมากจึงสาบานว่าถึงแม้ตนจะเกิดเป็ นภูตผี
ก็ไม่มีวนั หยุดจองเวร! ขอเพียงแค่ฉนั กลับมาเกิดในโลก
ใบนีก็จะขอฆ่าฮ่องเต้ดว้ ยมือของตนเอง และหาซาน
เหนียงให้พบ”

“แต่ตอนนีฮ่องเต้ก็ตายไปแล้ว แผ่นตราหยกก็ไม่รูว้ า่ อยู่

แห่งหนใด”

“ฉันหามันมาโดยตลอด ไม่รูก้ ีภพกีชาติ”

“ฉันไม่รูว้ า่ ตัวเองกลับมาเกิดใหม่กีครังแล้ว”
83
“แต่ในทีสุดฉันก็หามันเจอ!”

สายตาของซูโฮ่วเต๋อเปลียนไปทันที เขาคว้ามือทังสอง
ข้างของลัวชิวมาจับไว้ พร้อมกล่าวขึนด้วยความโหด
เ**◌้ยมว่า “คืนหยกมาให้ฉนั ! ฉันจะปลดปล่อยซาน
เหนียงออกมา! ห้าร้อยปี ! ห้าร้อยปี เต็มๆ! จิตและ
วิญญาณของเธอถูกจองจําอยูใ่ นตราหยกคูน่ ี! เธอทุกข์
ทรมานแค่ไหน คุณไม่รูห้ รอก!”

พฤติกรรมของเขาตอนนีไม่ได้ทาํ ให้ลวชิ
ั วรูส้ กึ โกรธแต่
อย่างใด เขาสามารถสัมผัสได้ถงึ ความโกรธและความ
ทุกข์ระทมทีออกมาจากใจของซูโฮ่วเต๋อจริงๆ

84
แต่พฤติกรรมแบบนีของเขากลับทําให้โยวเย่โกรธมาก

เธอผลักซูโฮ่วเต๋อล้มลงกับพืนในทันที ทําให้ตราหยกที
เขาถืออยูใ่ นมือหลุดกลิงไปอยูอ่ ีกฝังหนึง

เวลานันซูโฮ่วเต๋อตกใจและพยายามจะคลานไปเก็บตรา
หยกนัน แต่สงที
ิ ไม่คาดคิดก็เกิดขึน ตราหยกนันได้ลอย
ขึนมาในทันใด แล้วไปอยูใ่ นมือของชายชราท่านหนึง

ข้างกายชายชรามีผตู้ ิดตามเด็กหนุ่มอยูค่ นหนึง

เมือตราหยกอยูใ่ นกํามือของชายชรา เขาก็พดู ว่า “ของ

85
สิงนีควรจะเป็ นสิงทีถือครองโดยท่านอาจารย์ของข้า ใน
จารึกไม่ได้บนั ทึกไว้ผิดแต่ประการใด”

“ท่านนันเอง!”

ซูโฮ่วเต๋อจําชายชราผูน้ ีได้ดี เพราะเป็ นคนทีช่วยเขาไว้

ตอนอยูใ่ นงานประมูล

ลัวชิวเองก็จาํ ชายชราผูน้ ีได้เช่นกัน

สีหน้าชายชราแดงขึนมา พร้อมตะโกนพูดว่า “ส่งหยกที

อยูใ่ นมือของเจ้ามาให้ขา้ !”

86
และในเวลานันลัวชิวก็รูส้ กึ ว่าทุกอย่างรอบตัวดูหนัก
หน่วงไปหมด ทังยังรูส้ กึ หายใจไม่คล่อง

“กล้ามาแตะต้องเจ้านายของฉันเหรอ แก...มันรนหาที
ตาย”

นําเสียงของโย่วเย่ทียืนอยูข่ า้ งๆ เขาเย็นเยือก ดวงตา

ของเธอเต็มไปด้วยแสงสีฟา้ เส้นผมปลิวพริวขึนมาโดยไร้
ลม จากนันตัวเธอก็คอ่ ยๆ ลอยขึนเหนือพืน

*สามจิตเจ็ดวิญญาณ เป็ นสิงทีรวมกันในร่างให้เป็ นคน

สมบูรณ์

87
บทที 26 จะมีประโยชน์อะไร หากไร้ซงความเชื
ึ อใจ

88
หลังจากทีลัวชิวพบกับสัตว์ประหลาดไม่นานนัก ก็มา
เจอกับความลึกลับของวัตถุโบราณนีอีก

นักพรต...

ชายชราผูน้ ีทําให้ลวชิ
ั วรูส้ กึ เหมือนโดนพลังประหลาด
บางอย่างกดทับอยูใ่ นตอนแรกทีพบกัน แต่พลังกดดันนี
ก็หายไปอย่างรวดเร็ว นีไม่ได้เป็ นเพราะโยวเย่ช่วยเอาไว้
แต่เป็ นเพราะจิตวิญญาณของตนผูกติดกับแท่นบูชาของ
สมาคม ทีได้ทาํ การตอบสนองกันในความมืดทีมองไม่
เห็น

นีก็เหมือนกับผลงานการสร้างตัวละครในเทพนิยายของ

89
ชาวตะวันตกทีเขาเคยดู เกียวกับเรืองราวของลิชพ่อมดผี
ดิบ ผูซ้ งไม่
ึ มีวนั ตาย เพราะลิชได้ซอ่ นหัวใจของเขาเอาไว้
ขอเพียงแค่หวั ใจไม่เป็ นอะไร ลิชก็จะไม่มีวนั ตาย

นีก็ดเู หมือนจะเป็ นตรรกะทีใช้กบั ตัวลัวชิวได้เหมือนกัน

แต่ของลัวชิวอาจไม่ใช่หวั ใจ แต่กลับเป็ นจิตวิญญาณที
ไม่มีตวั ตน

จิตวิญญาณของลัวชิว...อยูใ่ นแท่นบูชาของสมาคม จะ
ว่ามันถูกจองจําก็ดี จะว่ามันได้รบั การคุม้ ครองก็ได้ ดัง
นันถ้าแท่นบูชานียังคงดํารงอยู่ และเวลาชีวิตของเขายัง
ไม่ถงึ จุดสินสุด ตามทฤษฎีแล้วเขาก็จะไม่มีวนั ตาย

90
“โยวเย่ เธอจัดการกับชายชราคนนีได้ไหม?” ลัวชิวถาม
ขึนทันที

โยวเย่กล่าวขึนด้วยท่าทางทีไม่ยาํ เกรงว่า “เป็ นแค่คนแก่

ไร้นายาคนหนึ
ํ ง ริอา่ นใช้พลังจิตมาข่มขู่นายท่าน ดูสวิ า่
ฉันจะจัดการกับเขายังไง”

ไม่รูว้ า่ ในตอนแรกทีนักเล่นแร่แปรธาผูส้ ร้างโยวเย่ เขา

ตังใจอยากจะสร้างเธอขึนมาให้เป็ นหุน่ ประเภทไหนกัน
แน่ แต่ดจู ากกิรยิ าท่าทางทีใช้กบั ชายชราผูน้ ีแล้ว คงไม่
ได้สร้างโยวเย่ขนเพี
ึ ยงเพือทํางานบ้านหรือต้อนรับลูกค้า
อย่างเดียวแน่นอน

91
“ชายชราผูน้ ีบอกว่าตราหยกขาวนีเป็ นของอาจารย์เขา
ฉันอยากถามให้เรืองมันชัดเจน” ลัวชิวจึงกระซิบเบาๆ
ว่า “เบามือหน่อยนะ”

โยวเย่พยักหน้า ก่อนแสดงสายตาอันโหดเ**◌้ยมเย็น
เยือกออกมาอีกครัง แล้วพลังจิตอันมหาศาลทีมองไม่
เห็น และจับต้องไม่ได้พลันถูกปลดปล่อยออกมา

ลัวชิวยังรูส้ กึ ถึงพลังนันไม่ชดั เจนเท่าไร อาจด้วยพลังใน

ตัวของเขายังมีไม่ถงึ ระดับทีควรจะเป็ น แต่หยางไท่จือ
กลับสัมผัสได้ถงึ ความหมายทีแท้จริงของคําว่าไม่รูจ้ ะอยู่
หรือตายด้วยตัวเองมาแล้ว

92
พลังกดดันทางจิตอันมหาศาลทีโยวเย่ปล่อยออกมานัน
ทําให้หยางไท่จือเห็นภาพความตายอยูต่ รงหน้า ราวกับ
รอบกายของเขาเต็มไปด้วยภูตผีปีศาจ เขาพยายามตัง
สติและสมาธิ สิงสําคัญทีสุดของผูร้ กั ษาศีลชาวตะวัน
ออกคือจิต เมือจิตได้รบั การทําลาย ก็จะตกอยูใ่ นภวังค์
ของมนต์อย่างง่ายดาย

ทันใดนันชายชราก็ตระหนักถึง ความแตกต่างของพลัง
ระหว่างเขาและเธอ

แต่แล้วจะทําอย่างไรได้ละ่ ! นีเป็ นตราหยกสิงของสําคัญ

ทีท่านอาจารย์ได้เก็บเอาไว้ให้ ในฐานะทีเป็ นคนรุน่ หลัง
ของท่านอาจารย์ เขามีหน้าทีทีจะต้องนําตราหยกขาว
นันกลับมาให้ได้! ถ้านีเป็ นเพียงสิงของธรรมดาทีไม่ได้มี
93
ความเกียวข้องใดๆ กับท่านอาจารย์แล้วล่ะก็ เขาคงจะ
ไม่รนหาทีตายตังแต่ได้เจอกับพลังของหญิงสาวคนนีใน
งานประมูลหรอก

“ช้าก่อน! ช้าก่อน! สหายผูน้ ี! ตราหยกคูน่ ีเป็ นสิงที

อาจารย์ของข้าเก็บเอาไว้ให้จริงๆ หาได้มีเจตนาร้ายไม่
ตอนแรกเพียงแค่อยากทําให้พวกคุณตกใจก็เท่านัน”
หยางไท่จือรีบพูดขึน

ในวินาทีนีใครจะมาสนเรืองชือเสียงหรือหน้าตาอีกล่ะ?
ทีบําเพ็ญพรตก็เพือให้มีชีวิตเป็ นอมตะ หากพรตแตกใน
ทีแห่งนีเวลานี เขาจะมีหน้ากลับไปพบบรรพบุรุษของเขา
ได้อย่างไร?

94
ในเวลาทีนักพรตรูต้ วั ว่าไม่สามารถเอาชนะได้ ยังจะต้อง
ดันทุรงั สูใ้ ห้ถงึ ทีสุดอย่างนันหรือ? นีเรียกว่าให้ทกุ อย่าง
เป็ นไปตามกฎของมัน เมือรูว้ า่ ทําไม่ได้ก็อย่าทํา อย่าคิด
ว่าโชคชะตาชีวิตของทุกคนจะดีเหมือนตัวเอกในละครที
สูส้ ดุ ใจ ไม่รูจ้ กั ยอมแพ้อย่างนัน เพราะมันเป็ นความคิดที
โง่เง่ามาก ถ้าหากตายไปด้วยความเขลาของตน ก็ไม่มี
ใครมายกย่องเชิดชูหรอก

ในช่วงสงครามปี นนั เขาและสหายได้หนีขนไปบนภู

ึ เขา
สูง และพบกับนักพรตทีตัดจิตออกจากทางโลก ด้วย
ความบังเอิญนีทําให้พวกเขาได้เข้ารับเป็ นศิษย์ของนัก
พรตผูน้ นั หลังจากผ่านไปช่วงเวลาหนึง เหล่าสหายของ
หยางไท่จือก็ราเรี
ํ ยนจนสําเร็จวิชาไปขันหนึง และมีวิชา

95
เหนือมนุษย์ธรรมดาเล็กน้อย แต่พวกเขากลับตัดสินใจ
ลงมาจากบนภูเขานัน เพือหางานทําในโลกอันแสน
วุน่ วายของมนุษย์ พวกเขาไม่ได้หวังจะมีชีวิตเป็ นอมตะ
ทังยังทนต่อความยากลําบากในการฝึ กตนให้เป็ นอมตะ
ไม่ไหว พวกเขาหวังจะใช้ชีวิตในเมืองอันรุง่ โรจน์ของ
มนุษย์

แต่หยางไท่จือไม่เหมือนสหายของเขา เขารูด้ ีวา่

สถานการณ์ในภายภาคหน้าจะเป็ นอย่างไร ถึงแม้วา่
พวกเขาจะมีวิชาเหนือคนธรรมดาทัวไป แต่บนโลก
มนุษย์ก็เต็มไปด้วยความวุน่ วายและอันตราย แล้ววิชา
อันน้อยนิดทีเขามีอยูน่ ีจะรับมือได้อย่างนันหรือ? จะว่า
ไป วิชาทีรําเรียนมาก็ยงั นับว่าน้อยนิด คิดว่าจะต่อกรกับ
อะไรบนโลกนีก็ได้อย่างนันหรือ ตัวเขาเองคิดว่านีเป็ น

96
ความคิดทีปั ญญาอ่อนสินดี หยางไท่จือไม่ได้ไปกับเหล่า
สหายของเขา แต่เขาเลือกทีจะอยูก่ บั ท่านอาจารย์ของ
เขา และหลายปี ตอ่ จากนัน เขาก็ได้รบั การถ่ายทอดวิชา
จากอาจารย์ของเขาทังหมด และเหล่าสหายของเขาก็
ตายไปกับสงครามความวุน่ วายตังแต่ตอนนันแล้ว ไม่
หลงเหลือไว้แม้กระทังกระดูก ทําได้เพียงแค่สร้างศาลตัง
ไว้เป็ นอนุสรณ์เท่านัน

คําโบราณกล่าวไว้วา่ ไม่วา่ จะเรืองอะไรให้ปรึกษา อย่า

ทําตัวเป็ นใหญ่กบั ผูท้ ีไม่มีผลประโยชน์แก่ตน เรืองอะไร
ทีอ่อนข้อได้ก็ให้ออ่ น ทังชีวิตของเรายังอีกยาวไกล ใคร
จะไปรูว้ า่ วันหนึงอาจเป็ นวันของเขา?

ดังนันหยางไท่จือจึงลดทิฐิของตนลง เพราะคนทีอยูต่ รง
97
หน้าทําให้พวกเขาซึงเป็ นนักพรตนันยําเกรง และรับรูไ้ ด้
ถึงพลังลึกลับบางอย่าง อีกทังก้มหัวให้ผทู้ ีมีพลังเหนือ
กว่าก็ไม่ใช่เรืองน่าอับอายอะไร

ลัวชิวโบกมือเพือเป็ นสัญญาณบอกให้โยวเย่หยุด ทีจริง

แล้วเขาไม่ได้รูส้ กึ ผิดสักเท่าไรทีเห็นคนแก่โดนรังแกต่อ
หน้าต่อตา เพราะเขาก็ไม่คอ่ ยชอบชายชราผูน้ ีทีถือว่าตัว
เองอายุมากกว่ามาแสดงอํานาจข่มตนอยูแ่ ล้ว แต่ละ
ช่วงอายุยอ่ มมีความคิดทีแตกต่าง และนีอาจเป็ นความ
คิดของเด็กหนุ่มเด็กสาวส่วนมาก แต่ก็ไม่ได้หมายความ
ว่าไม่ให้เคารพผูอ้ าวุโสกว่า ขอแค่ผอู้ าวุโสกว่านันทําตัว
ให้ควรค่าแก่การเคารพ ถ้าหากความประทับใจแรกพบ
ไม่น่าจดจําแล้วล่ะก็ ยิงทําให้มีช่องว่างระหว่างกันมาก
ขึน

98
“ซูโฮ่วเต๋อบอกเล่าเรืองราวทีทําให้ฉนั เชือ” ลัวชิวกล่า
วขึนอีกว่า “แล้วคุณมีเหตุผลอะไรทีจะทําให้ผมเชือ ว่า
ตราหยกคูน่ ีเป็ นของอาจารย์คณ
ุ ?”

เมือหยางไท่จือเห็นสถานการณ์ทีพอจะเป็ นโอกาสให้เขา
ได้อธิบาย จึงรีบพูดว่า “บทคัมภีรท์ ีสลักลงบนแผ่นตรา
หยกคูน่ ีเป็ นบทคัมภีรจ์ กั รพรรดิหยกขันสูง ซึงไม่ใช่คมั ภีร ์
ธรรมดาทีได้รบั การสืบทอดมาถึงทุกวันนี แต่มนั เป็ น
คัมภีรล์ บั ! ข้าสามารถท่องได้บางส่วน ถ้าหากว่าชายผูน้ ี
เป็ นช่างทําหยกในสมัยนันจริง เขาจะรูว้ า่ สิงทีข้าพูดเป็ น
ความจริงหรือคําโกหก”

99
ลัวชิวกล่าวขึนนิงๆ ว่า “อย่างนันก็ลองดู”

หยางไท่จือท่องบทคัมภีรน์ นอย่
ั างเร็ว...เหมือนว่าสิงที
เขาท่องออกมาจะเป็ นการสุม่ ท่อง เพราะไม่มีความต่อ
เนืองก่อนหลังของบทคัมภีรเ์ ลย แต่ลวชิ
ั วสังเกตได้วา่ ซู
โฮ่วเต๋อมีทา่ ทีเปลียนแปลงไปเล็กน้อยเมือฟั งบทคัมภีรน์ ี
จบ

คาดไม่ถงึ ว่าหลังจากทีหยางไท่จือท่องบทคัมภีรจ์ บ ซู
โฮ่วเต๋อก็กดั มือของชายชราผูน้ ี หวังเพียงแต่วา่ จะแย่ง
เอาหยกมาถือครอง

“บุรุษผูน้ ี! ข้าเคยช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้ เจ้าจะมาลืมบุญคุณ

100
แบบนีไม่ได้” หยางไท่จือรูส้ กึ โกรธมาก จึงกล่าวขึนว่า
“เหนือศีรษะสามฟุตมีเทพเทวา*”

“เทพเทวาอย่างนันเหรอ?” ซูโฮ่วเต๋อยิมแห้งๆ พลางพูด

ว่า “ถ้าเทพเทวามีจริง แล้วทําไมตลอดหลายปี ทีฉัน
ตะลอนไปทัวอย่างผีเร่รอ่ นถึงไม่สงสารข้าล่ะ? แล้วทําไม
ตอนทีซานเหนียงถูกหมอผีจองจําจิตและวิญญาณลง
บนแผ่นตราหยกนีถึงไม่สงสารล่ะ? ท่านยังจะเอาเรือง
เทพเทวาอยูเ่ หนือศีรษะเพียงสามฟุตมาพูดกับฉันอีก
เหรอ ถุย!”

หยางไท่จือพูดว่า “ตอนนันทีท่านอาจารย์สง่ ซานเหนียง

เข้าวังไปกับฮ่องเต้ เพือให้นางมีโอกาสไปฝึ กตนอยูใ่ น
เมืองหลวงอันรุง่ โรจน์ ไม่คิดว่านางจะตกหลุมรักกับเจ้า
101
จนทําให้ฮ่องเต้กริว แล้วเจ้ายังสลักชือของเจ้ากับนางลง
บนแผ่นตราหยกอีก สุดท้ายส่วนหัวและตัวของเจ้าก็แยก
ออกจากกัน นันก็เป็ นเพราะเจ้าทําตัวของเจ้าเอง”

“ความรักของฉันกับซานเหนียงเป็ นความรักทีจริงใจ ใคร

จะไปสนเรืองฮ่องเต้ฝึกวิชาอมตะอะไรนัน? พวกนัก
พรตอย่างพวกท่านไม่มีทางเข้าใจความรักทีสัตว์เลือด
อุน่ อย่างมนุษย์เราหรอก คืนตราหยกมาให้ฉนั !”

ลัวชิวทียืนดูสถานการณ์อยูข่ า้ งๆ เริมจะทนไม่ไหว ทีแรก

คิดว่าจะได้รูค้ วามลึกลับของนักพรตชาวตะวันออก แต่นี
กลับกลายเป็ นละครรักนําเน่าเสียอย่างนัน ลัวชิวถึงกับ
ส่ายหัวแล้วหันไปพูดกับโยวเย่วา่ “คนพวกนีเสียงดังน่า
รําคาญ ช่วยหุบปากพวกเขาที แล้วเอาแผ่นตราหยก
102
กลับมาให้ฉนั ”

เมือเจ้านายรูส้ กึ โกรธ โยวเย่ก็ไม่หลงเหลือความปรานีใด

ให้กบั ใครหน้าไหนทังนัน หุน่ เชิดทีถูกสร้างขึนโดยการ
เล่นแร่แปรธาตุนี ฉับพลันก็ปล่อยพลังอันทรง
ประสิทธิภาพออกมา

นันเป็ นเพียงเสียงถอนหายใจอันเยือกเย็น ทว่าหยางไท่

จือ ซูโฮ่วเต๋อ และเด็กหนุ่มผูต้ ิดตามของหยางไท่จือกลับ
ร้องด้วยเสียงทรมาน แล้วล้มลงกับพืน โยวเย่เพียงแค่ใช้
มือกวักไปทางหยางไท่จือ ตราหยกก็คอ่ ยๆ ลอยออกมา
จากมือของเขา

103
โยวเย่คว้าตราหยกมาไว้ในมือ แล้วส่งมอบให้ลวชิ
ั ว

ลัวชิวถือตราหยกทังสองไว้ในมือ แล้วมองไปทีสามคน
ซึงล้มลงอยูก่ บั พืนพร้อมพูดว่า “ฉันจะดูวา่ ซานเหนียงว่า
อย่างไร”

เขาประกบตราหยกทังสองแผ่นเข้าด้วยกันอย่างช้าๆ
“ถ้าหากว่าคุณยังอยู่ ถ้าหากว่าคุณรับรูว้ า่ มีชายคนหนึง
ตามหาคุณมานับร้อยปี และรูว้ า่ ศิษย์ของอาจารย์คณ
ุ ก็
อยู่ ณ ทีแห่งนี จงปรากฏตัวเถอะ”

ตราหยกทีถูกประกบเข้าด้วยกันปรากฏแสงขึน มีควันที
ไหลวนอยูใ่ นอากาศ และสุดท้ายก็รวมเข้ากันเป็ นหนึง

104
เดียว

แล้วค่อยๆ เป็ นรูปเป็ นร่างขึนมา

“ฮ่าๆๆๆๆ! ห้าร้อยปี ! ในทีสุดวันนีก็มาถึง!”

สิงทีปรากฏอยูต่ รงหน้าไม่ใช่ซานเหนียงอย่างทีคาดไว้
แต่กลับเป็ นชายชราทีเหมือนคนบ้า...ปั ญญาอ่อน เนือ
ตัวมอมแมมผมเผ้ายุง่ เหยิง

ลัวชิวด่าออกมาพร้อมกับความตะลึงว่า แม่งเอ๊ย!

*เหนือศีรษะสามฟุตมีเทพเทวา ความหมายก็คือ หาก

105
เราจะทําสิงใดทีเป็ นการดีหรือไม่ดี ให้เราสํารวมระวังไว้
เพราะเหนือหัวเราขึนไปเพียงสามฟุตมีเทพเทวาคอย
สอดส่องตรวจตราอยู่ อย่าคิดว่าทําอะไรไปแล้วจะไม่มี
ใครรู ้

106
บทที 27 ไม่รูไ้ ม่ชีแล้วเดินจากไป

“ปี ศาจ! คือแกนีเอง!!”

ตอนนันซูโฮ่วเต๋อถึงกับอึงไปชัวครู ่ ปากสัน หน้าซีด

เพราะคนทีปรากฏออกมาจากตราหยกไม่ใช่ซานเหนียง
ทีเขารอคอย แต่กลับเป็ นหนึงในศัตรูของเขาตอนนัน ไม่
รูว้ า่ ในใจตอนนีเป็ นความรูส้ กึ เสียใจหรือความรูส้ กึ โกรธ
กันแน่

107
เวลานันหยางไท่จือเองก็แสดงสีหน้าตกใจเช่นเดียวกัน
เขาพูดพึมพํากับตัวเองว่า “เป็ นแบบนีไปได้อย่างไร เป็ น
แบบนีไปได้อย่างไร...บันทึกลับทีท่านอาจารย์สง่ ต่อมา
เป็ นของปลอมอย่างนันหรือ? แล้วคัมภีรจ์ กั รพรรดิหยก
ขันสูงนันก็ไม่ใช่ของจริงอย่างนันหรือ?”

“ไม่! บนตราหยกนีสลักบทคัมภีรจ์ กั รพรรดิหยกขันสูงไว้

จริงๆ! แต่ทกุ อย่างมันไม่ได้เป็ นไปอย่างทีพวกเจ้ารู!้ ”
ชายชราหน้าตาเหมือนผีทีหลุดออกมาจากตราหยก
หัวเราะอย่างเยือกเย็นแล้วพูดว่า “อวีซานเหนียง! นาง
ทําให้ขา้ ทนทุกข์ทรมานจากการถูกจองจําเป็ นเวลากว่า
ห้าร้อยปี ! ข้าไท่อินจือเคยสาบานเอาไว้วา่ เมือใดทีข้าถูก
ปลดปล่อยจากตราหยกนีได้ ข้าจะทําให้นางไม่มีวนั ได้
ผุดได้เกิด”

108
“เจ้าคือ...ไท่อินจือ? ศิษย์ทรยศทีถูกท่านอาจารย์ไล่ออก
จากการเป็ นศิษย์?” ในเวลานีสีหน้าของหยางไท่จือดูแย่
มากกว่าเดิม

“ศิษย์ทรยศ? ฮ่าๆ ๆ ๆ! น่าขันสินดี!” ผูท้ ีมีนามว่าไท่อิน

จือหัวเราะเสียงดังด้วยความบ้าคลัง แล้วพูดว่า “น่าขัน
จริงๆ ตอนนัน ถ้าไม่ใช่เพราะหญิงชัวคนนีวางแผนกลัน
แกล้งข้า ข้าก็จะไม่ถกู เนรเทศออกไป! หญิงสารเลวนัน
สมควรตายตังแต่ตอนนัน!”

พอฟั งมาถึงตรงนี ซูโฮ่วเต๋อก็ทนฟั งต่อไปไม่ได้แล้ว จึง

กล่าวด้วยความโกรธว่า “ปี ศาจ! หยุดพูดจาดูถกู ซาน
เหนียงเดียวนี! ตอนนันแกพรากเราทังสองให้จากกันเป็ น
109
เวลานับร้อยๆ ปี มาวันนีแกยังจะมาใส่รา้ ยเธออีก ฉัน...
ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่!”

แม้วา่ ตอนแรกเขาจะหวาดกลัวมาก แต่ก็รวบรวมความ

กล้าพูดเช่นนีออกมา ตอนนันซูโฮ่วเต๋อมีอาการสันไปทัง
ตัว

ไท่อินจือกลับหัวเราะแล้วพูดว่า “หน้าโง่! เจ้าคิดว่า

ปี ศาจหญิงชัวผูน้ นจะรั
ั กเจ้าจริงๆ อย่างนันหรือ? ข้าจะ
บอกเจ้าให้! หญิงชัวผูน้ นมั
ั นเสแสร้งเป็ นรักเจ้า จริงๆ
แล้วนางแค่ใช้เจ้าเป็ นเครืองมือฝึ กวิชาของนางก็เท่านัน
ยิงเจ้ารักนางและให้ความสําคัญกับนางมากเพียงใด พอ
สุดท้ายพวกเจ้าทังสองไม่อาจอยูร่ ว่ มกันได้ เจ้าก็จะยิง
เสียใจมากขึนเท่านัน นีคือเป้าหมายหลักของนาง!”
110
“ไร้สาระ! ไร้สาระสินดี!”

“ไร้สาระอย่างนันหรือ? ฮ่าๆ ๆ ๆ!” ไท่อินจือกล่าวด้วย

ความทนทุกข์วา่ “เจ้าดูสภาพของข้าตอนนีสิ! เมือห้า
ร้อยปี ก่อนข้าไม่เคยโกรธเกลียดหญิงชัวผูน้ ีเลย ข้า
ติดตามนางมาโดยตลอดตังแต่นางมาอยูใ่ นวังหลวง ข้ารู ้
ว่าทีนางทําดีกบั เจ้านันมีวตั ถุประสงค์อนั ใด นางใช้
ความรักอันจริงใจของเจ้าทังสองฝึ กวิชาของนาง อย่างไร
ข้าก็เห็นเป็ นประจักษ์ทกุ อย่าง มีแค่เจ้าทียังไม่รู ้ คิดว่าได้
พบกับรักแท้จริงๆ หรือ? เจ้าคิดว่านางรักเจ้าจริง พร้อม
ยอมสละตนเพือเจ้าอย่างนันหรือ? ข้าจะบอกอะไรเจ้าให้
นันเป็ นเพียงภาพลวงตาทีนางสร้างขึน และเป็ นเพียง
ความฝันของเจ้าเท่านัน เจ้าโง่! เจ้าโง่!”

111
“เจ้ารูห้ รือไม่ ในวินาทีทีฮ่องเต้รบั สังให้ประหารเจ้า อวี
ซานเหนียงก็สาํ เร็จวิชาไปแล้ว! นางเห็นเจ้าถูกแยกส่วน
ตัวกับส่วนหัวด้วยตาของนางเอง และหลังนําตาแห่ง
ความเศร้าโศกเสียใจออกมา และในนาทีนีนางก็ฝึกวิชา
ขันสูงสําเร็จ เดิมทีขา้ ไม่ใช่คปู่ รับของนาง! และตอนที
ฮ่องเต้เซียนจงรับสังให้จดั การอวีซานเหนียง ข้ากลับถูก
นางจองจําทังวิญญาณและจิตใจของข้าลงบนแผ่นตรา
หยกคูน่ ี! จากนันนางก็กลายร่างเป็ นตัวข้า แล้วนําตรา
หยกคูส่ ง่ มอบถวายแด่ฮ่องเต้เซียนจง จากนันก็แกล้ง
ตายและหายสาบสูญไปจากโลกนี! เหอะ ทุกคนเดินไป
ตามแผนการทีนางวางไว้ และคนโง่อย่างเจ้าก็ได้รอคอย
นางมากว่าห้าร้อยปี ! เจ้าว่าเจ้ามันโง่เพียงใด!?”

112
“แกโกหก! ฉันไม่เชือ! ฉันไม่เชือ!”

ซูโฮ่วเต๋อกระโจนเข้าไปหาไท่อินจือด้วยความบ้าคลัง
เขาชกเข้าไปยังตัวของไท่อินจืออยูห่ ลายที แต่กลับชกไม่
โดนเลยสักครังราวกับว่าเขาไม่มีตวั ตนเป็ นแค่วิญญาณ
และสุดท้ายก็ชกเข้าไปเต็มแรงอีกทีหนึง จากนันเขาก็ลม้
ลงกับพืน ก่อนเอ่ยด้วยเสียงอันแหบแห้งและไร้สติของ
เขาซําไปซํามาว่า “แกโกหก...แกโกหก...แกโกหก...
ความรักทีซานเหนียงมีตอ่ ฉันเป็ นความรักทีจริงใจ! เป็ น
ความรักทีจริงใจ!!”

“ข้าโกหกเจ้าอย่างนันหรือ? เจ้าโง่เอ๋ย! ถ้าข้าโกหกเจ้า

แล้วเหตุใดผูท้ ีโผล่ออกมาจากตราหยกคูน่ ีถึงไม่ใช่อวี
ซานเหนียง แต่กลับเป็ นข้าเล่า?” ไท่อินจือหัวเราะอย่าง
113
เยือกเย็นแล้วพูดว่า “เจ้าลองคิดทบทวนดูดีๆ ตอนทีร่าง
กายของเจ้าและนางสัมผัสกัน เจ้ารูส้ กึ อ่อนแรงใช่หรือ
ไม่? แล้วการรับรูข้ องเจ้าก็จะดูสบั สน? ความจริงแล้ว
เวลาทีชายหญิงมีอะไรกันมักจะเป็ นอารมณ์ของความ
หลงใหลสิ! เจ้าเองก็ไม่ได้เมาเสียสติ และไม่ได้เจ็บป่ วย
อะไร เหตุใดทุกครังถึงมีอาการสับสน?! เรืองนีถ้าใช้
สมองคิดหน่อยก็คงจะรูถ้ งึ ความจริง แต่เจ้าหลงใหลใน
ตัวนางมากเกินไป และไม่ยอมคิดทบทวนเรืองเหล่านีก็
เท่านัน! ห้าร้อยปี ก่อนกระทังบัดนียังมีใจคิดผูกพันกับ
นางไม่เลิกรา นีไม่ใช่ความโง่ของตัวเจ้าเองหรอกหรือ?”

“แกโกหก!!!!”

ซูโฮ่วเต๋อลุกขึนในทันใด ครังนีเขาไม่ได้พงุ่ ตัวเข้ามาหา

114
ปี ศาจนัน แต่กลับพุง่ ตัวออกไปจากโกดังเก็บสินค้านี
อย่างบ้าคลัง

ลัวชิวขมวดคิวแล้วมองโยวเย่ จากนันโยวเย่ก็ยืนมือออก
ไปดีดนิว แล้วก็มีแสงหนึงปรากฏขึนจากการดีดนิว ซึง
พุง่ ตรงไปยังแผ่นหลังของซูโฮ่วเต๋อ จากนันเขาก็นอน
สลบลงบนพืนทันที

หลังจากนัน...ก็ยงทํ
ิ าให้ลวชิ
ั วรูส้ กึ ทําตัวไม่ถกู

อย่างไรก็ดสู ถานการณ์ไปก่อนแล้วกัน

อยูๆ่ ก็มีชายแก่โผล่ออกมาจากตราหยกคูน่ ี ชายผูน้ นที

ั มี
115
ความผูกพันกับเรืองราวเมือห้าร้อยปี ก่อน แล้วยังมีเหล่า
นักพรตทีอยูเ่ บืองหลังของเรืองราวพวกนีอีก เหตุใดเรือง
นีถึงดูเป็ นเรืองของคนอืนซึงไม่ได้เกียวข้องกับลัวชิวเลย

ไม่ส.ิ ..สิงทีมีความเกียวข้องกับเขาคือ ตราหยกอันหนึง

ถือเป็ นสมบัติของสมาคม และตราหยกอีกอันหนึงก็เป็ น
ของในครอบครองของลัวชิวเหมือนกัน (ได้มาจากการ
ประมูล) ดังนันตราหยกคูน่ ีจึงเป็ นของลัวชิว

“อืม...อวีซานเหนียงนีถือว่าเป็ นหญิงแพศยาในสมัยนัน
เลยก็วา่ ได้” ลัวชิวไม่อยากให้บรรยากาศเงียบจนเกินไป
เขาจึงครุน่ คิดแล้วพูดขึน

116
แต่คาํ พูดพยายามทําลายความเงียบของเขา กลับทําให้
สถานการณ์เลวร้ายขึนไปอีก

ไท่อินจือกล่าวขึนด้วยความโกรธและความบ้าคลังว่า
“ไอ้หนุ่ม! ทําลายแผ่นตราหยกทีอยูใ่ นมือของเจ้าเสีย!
วิญญาณของข้าเคยตกอยูใ่ นเงือมมือของสัตว์ประหลาด
ผีเสือ ข้าจึงรูเ้ รืองราวของเจ้าดี ทีนีไม่ใช่อาณาเขตของ
เจ้า! ข้าจะให้เจ้าตายไม่ดี!”

“แกจะเป็ นผีมาหลอกฉันเหรอ?” ลัวชิวพูดขึนนิงๆ ต่อว่า

“ถ้าไม่ใช่ฉนั เป็ นคนปลดปล่อยแกออกมา แกจะมี
ปั ญญาออกจากการถูกจองจําในตราหยกนีเหรอ? ทําให้
ฉันเสียเวลาไปตังสิบกว่านาที”

117
เขาส่ายหัว แสงทีออกมาจากตราหยกก็คอ่ ยๆ จางลง
ควันทีลอยออกมาจากตราหยกเหมือนกําลังถูกดูดเข้าไป
ในตราหยกอีกครัง และตราหยกก็แยกออกเป็ นสองแผ่น
ดังเดิม สุดท้ายไท่อินจือก็สญ
ู หายไปพร้อมกับเสียงร้อง
โอดครวญด้วยความทรมาน

ตอนนีเหลือแค่หยางไท่จือกับเด็กหนุ่มผูต้ ิดตามของเขา
และลัวชิวกับโยวเย่เท่านันทียังมีสติดีอยู่

ลัวชิวสะบัดฝ่ ามือออก แล้วเปลวไฟก็มารวมอยูต่ รงฝ่ า

มือเขา จากนันมันก็รวมกันจนกลายเป็ นการ์ดเชิญสีดาํ ที
ไม่มีตราประทับสีทองอยูบ่ นนันอันหนึง

118
การ์ดดําลอยไปเสียบอยูท่ ีพืนหน้าจุดทีหยางไท่จือยืนอยู่

ลัวชิวพูดกับชายชราเพียงแค่วา่ “ตราหยกนีเป็ นของผม

ถ้าคุณอยากได้มนั กลับไป ก็เอาสิงของทีมีคา่ เทียบเท่า
มาแลกคืนไป!”

ทันทีทีลัวชิวพูดจบ หยางไท่จือก็รูส้ กึ ว่ามีพลังทางจิต

บางอย่างกวาดผ่านเข้าไปยังจิตใต้สาํ นึกของเขา เขาไม่
มีปฏิกิรยิ าใดๆ และทรุดตัวลงนอนกับพืนอย่างไร้สติ

“นายท่านคะ แล้วจะจัดการกับซูโฮ่วเต๋ออย่างไรดี?” โย
วเย่ถามขึน

119
ลัวชิวกล่าวขึนเนิบๆ ว่า “ฉันกับเขาไม่ได้เป็ นศัตรูหรือมี
เรืองโกรธแค้นอะไรกัน แล้วฉันจะจัดการเขาไปเพือ
อะไร? เขาเป็ นแค่บคุ คลน่าสงสารคนหนึงก็เท่านัน”

โยวเย่กล่าวขึนว่า “นายท่านไม่มีแผนจะแลกเปลียนกับ
เขาเหรอคะ? จิตวิญญาณของเขาถูกผูกไว้กบั โลกเมือห้า
ร้อยปี ก่อน ถือว่าเป็ นสินค้าชินงามเลยทีเดียว”

ลัวชิวมีวิธีจดั การในแบบของตนเอง เขาจึงส่ายหัว

แล้วกล่าวขึนว่า “ถ้าเขาต้องการมันจริงๆ เขาจะมาหา
ฉันเอง...ถูกไหม? แล้ว...”

120
“แล้ว?”

ลัวชิวยิมแล้วพูดว่า “ทําเป็ นไม่รูไ้ ม่ชีแล้วเดินจากไป มัน

ไม่ตืนเต้นเอาเสียเลย”

โยวเย่ไม่ได้พดู อะไรต่อ จากนันทังสองก็เดินออกจาก

โกดังเก็บสินค้ามุง่ ไปยังสนามบิน

หลังจากนันไม่นานหยางไท่จือก็ฟืนขึนมา เมือมองไป
รอบๆ ตัวก็เจอแค่การ์ดเชิญสีดาํ ทียังหลงเหลืออยู่ จึง
หยิบมันขึนมาถือไว้ในกํามือ และไม่ได้พดู อะไรเลย

เมือศิษย์ของเขาฟื นตืนขึนมาเจอกับภาพดังกล่าวจึงถาม
121
ด้วยความสงสัยว่า “ท่านอาจารย์ นีคืออะไร?”

สีหน้าของหยางไท่จือดูไม่คอ่ ยมันใจ เขาตอบกลับไป

ด้วยความลังเลว่า “เกรงว่าจะเป็ น...ตํานานทีเล่าขานกัน
มานาน หรือว่า...ตํานานนันจะเป็ นความจริง?”

......

......

“นายท่านคะ ฉันจัดส่งตราหยกนีแต่ไม่ได้ระบุชือผูส้ ง่ ไป
ยังคุณผูห้ ญิงแซ่ตง่ ตามคําสังของนายท่านแล้วค่ะ ถ้าอยู่
ในเมืองเดียวกันพรุง่ นีก็คงถึงมือเธอ”
122
พอมาถึงสนามบินแล้ว โยวเย่ก็ไปทําธุระตามคําสังของ
ลัวชิว จากนันก็กลับมาอยูข่ า้ งกายเขา เธอรายงานความ
เรียบร้อยเสร็จแล้วจึงถามด้วยความไม่เข้าใจว่า “นาย
ท่านคะ โยวเย่ไม่เข้าใจว่าในเมือหาตราหยกเจอแล้ว
ทําไมจะต้องส่งมันกลับคืนไปอีก?”

ลัวชิวเปิ ดนิตยสารในสนามบินไปด้วยพลางกล่าวไปด้วย
ว่า “ถ้าไม่สง่ กลับไป แล้วทางโน้นเขาจะทําอย่างไร? ฉัน
ไม่อยากให้เขาต้องลําบากมาขอโทษถึงบ้าน และคุณผู้
หญิงแซ่ตง่ ก็ให้สญ
ั ญากับพวกเราแล้ว ว่าจะส่งตราหยก
นีให้ถงึ มือพวกเราหลังหามันพบ”

เขาพลิกนิตยสารไปอีกหน้า พลางกล่าวขึนว่า “พวกเราก็

123
แค่รอให้ทางนันส่งคืนมาเท่านัน จะได้จบเรืองโดยไม่ตอ้ ง
ยุง่ ยาก อย่างไรพวกเราก็ลว่ งรูค้ วามลับของตราหยกแล้ว
จะอีกกีวันก็ไม่ใช่ปัญหา”

เขาพลิกนิตยสารทีกําลังอ่านอยูน่ นไปอี
ั กหน้าหนึง แล้ว
พูดไปด้วยว่า “เธอกําลังคิดว่าฉันกังวลมากไปใช่ไหม?
ทังๆ ทีเป็ นถึงเจ้าของสมาคม แต่กลับถูกจํากัดคุณค่า
ด้วยกฎและข้อบังคับของพวกมนุษย์?”

“โยวเย่ไม่กล้า”

ลัวชิวส่ายหัวพลางพูดว่า “ไม่มีอะไรต้องกลัว เธอยัง

ต้องอยูก่ บั ฉันไปอีกนาน ถ้ามีอะไรแล้วไม่พดู มันก็น่า

124
เบือน่ะสิ”

โยวเย่พดู ได้แค่เพียง “นายท่านถูกกฎและข้อบังคับต่างๆ

บนโลกนีครอบงําจริงๆ”

ลัวชิวตอบว่า “ฉันเองก็คิดแบบนัน...แต่ตอนนีไม่ใช่ ใช่

อยูว่ า่ ตอนนีฉันเป็ นเจ้าของสมาคม แต่ก็เพิงเป็ นได้แค่
หนึงสัปดาห์เท่านัน ก่อนหน้านันยีสิบปี ฉนั ยังเป็ นมนุษย์
ปกติ การศึกษาทีฉันได้รบั แนวคิดทีถูกปลูกฝังมา และ
ศีลธรรมอันดีงามของสังคม มันได้ถกู ฝังเข้าไปในจิตใต้
สํานึกของฉันทีเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่า เวลาเพียงแค่
หนึงสัปดาห์ไม่สามารถลบล้างอดีตของฉันไปได้”

125
ลัวชิวกล่าวต่ออีกว่า “ดังนัน อย่างน้อยก่อนทีฉันจะชิน
กับการเป็ นเจ้าของสมาคม ฉันอาจไม่ได้อยูใ่ นสมาคมทัง
คืนทังวัน หรือนังฟั งเสียงกล่องดนตรีทงวั
ั น จนไร้ความ
รูส้ กึ ต่อสิงใดๆ บนโลกเหมือนเจ้าของสมาคมคนเก่า เข้า
ใจไหม? ฉันยังคงใช้ชีวิตอยูใ่ นโลกของความเป็ นจริง?”

โยวเย่รบี พยักหน้า

ลัวชิวหัวเราะแล้วกล่าวต่อว่า “หากเธอจําตัวตนก่อนเป็ น
หุน่ ได้ เธอก็จะเข้าใจความรูส้ กึ ของฉันตอนนี”

คราวนีโยวเย่สา่ ยหัวแล้วพูดด้วยความหนักแน่นว่า “นัน

ไม่จาํ เป็ น การดํารงอยูข่ องโยวเย่ก็เพือรับใช้สมาคม และ

126
ฟั งคําสังของเจ้าของสมาคม ก็พอแล้ว”

ลัวชิวไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี

เขาจึงปิ ดหนังสือนิตยสารทีถืออยู่ แล้วเก็บมันเข้าทีเดิม

ก่อนลุกขึนยืนพร้อมกับพูดว่า “ยังพอมีเวลาเหลืออยู่ ฉัน
ขอไปซือของปิ ดปากเรินจือหลิงสักหน่อย ไม่อย่างนันคง
ต้องฟั งเธอบ่นทังคืนแน่ๆ”

127
บทที 28 เส้นทางสูร่ าชาภาพยนตร์

ทีจริงแล้วเรินจือหลิงอยากจะคุยเปิ ดใจกับลัวชิวสักครัง
รองบรรณาธิการสํานักหนังสือพิมพ์วยั 29 ปี พูดเปิ ด
ด้วยประโยคทีว่าช่วงนีตัวเองยุง่ มาก บางครังอาจละเลย
ในบางเรือง จนทําหน้าทีของแม่ได้ไม่ดีพอ เธอพูดด้วย
128
นําเสียงอันอ่อนโยนทีเมือผูช้ ายส่วนใหญ่ได้ยินเป็ นต้อง
ใจอ่อน

จากนันกล่องขนมพายก็หยุดคําพูดของเรินจือหลิงทันที
และเมือเธอรูส้ กึ ตัวอีกที ลัวชิวก็เข้าห้องปิ ดประตูไปเรียบ
ร้อยแล้ว

เธอได้ยินเสียงเพลงเดสเพอราโด้ของวงอีเกิลส์ดงั มาจาก
เครืองเล่นแผ่นเสียงโบราณทีพ่อของลัวชิวเก็บไว้ให้
เรินจือหลิงได้แต่กดั กล่องขนมพายนันอยูเ่ งียบๆ

จากนัน...ไม่มีอะไรหลังจากนัน

129
“เด็กบ้า ทําไมถึงได้รูใ้ จกันขนาดนีนะ...”

ความจริงแล้วในห้องของลัวชิวไม่มีใครอยูเ่ ลย

เมือเขากลับถึงห้องก็เปิ ดเครืองเล่นแผ่นเสียงโบราณ
แล้วข้ามมิติไปทีสมาคม

ใครจะไปรูว้ า่ เพลงทีเปิ ดนันเป็ นอะไรกันแน่...

...

...

130
ลัวชิวนังอยูห่ ลังเคาน์เตอร์ของสมาคม พูดว่าดึกมาก
แล้ว ไม่คอ่ ยอยากดืมชา สาวใช้ขีเอาใจจึงเปิ ดตูไ้ วน์ทีอยู่
ทางด้านข้างต่อหน้าลัวชิวเป็ นครังแรก

วอดก้าหนึงขวด ครีม เดอ คาเคาขวดดําหนึงขวด และเจ

นีเวอร์กลินผลไม้อีกหนึงขวด โยวเย่เห็นรอยยิมอ่อนๆ
บนใบหน้าของลัวชิว จากนันเธอก็ใส่นาแข็
ํ งลงไปในแก้ว
ผสมประมาณหนึง ก่อนแบ่งเหล้าทังสามชนิดลงในแก้ว
เล็กๆ แล้วเริมเทมันลงไปในแก้วผสม จากนันก็ปิดฝา
แล้วเริมเขย่า

เธอไม่ได้มีลีลาอะไรมากมาย ตังแต่ตน้ จนจบเธอไม่ได้

131
ละสายตาไปจากลัวชิวเลย

ทีคนเขาเคยกล่าวไว้วา่ ‘สาวสวยย่อมคูก่ บั เหล้าดี’ คงจะ

เป็ นภาพทีเขาเห็นอยูต่ อนนีสินะ ลัวชิวยิงมองก็ยงผ่
ิ อน
คลายและมีความสุข

พอโยวเย่เขย่าแก้วผสมจนมีไอเย็นเกาะอยูด่ า้ นนอกแล้ว
เธอก็หยุด เหล้าถูกผสมจนออกมาเป็ นเหล้าสีนาตาล
ํ
อ่อน จากนันเธอก็เทมันลงไปในแก้วค็อกเทล และเดินไป
เสิรฟ์ หน้าลัวชิว พร้อมกับเสียงส้นสูงทีกระทบกับพืนไม้
ดังเป็ นจังหวะ

ลัวชิวพูดติดตลกว่า “คราวหลังฉันคงจะต้องไปบุกครัว

132
ของเธอบ้างแล้วล่ะ”

โยวเย่ดเู หมือนจะไม่เข้าใจทีลัวชิวพูด ลัวชิวจึงหัวเราะ

พร้อมกับกล่าวขึนว่า “ก็เธอดูมีความสุขอยูต่ ลอดไม่วา่
จะทําอาหารหรือผสมเหล้า”

เมือได้ยินแบบนีจากรอยยิมแห้งๆ ก็กลายเป็ นรอยยิมสด

ใส เธอเดินไปยังห้องโถงของสมาคม ทีนีมีเครืองเล่นแผ่น
เสียงโบราณทีทําจากต้นสนตังวางอยู่

โยวเย่ใส่แผ่นเสียงลงไป แล้วกดปุ่ มเปิ ด จากนันเพลงช้า

ทีให้ความรูส้ กึ ลึกลับก็บรรเลงขึน แล้วเธอก็เดินกลับไป
นังอยูห่ น้าลัวชิว

133
สาวใช้แสดงท่าทางทีเหน็ดเหนือยออกมา ขาทังสองไขว้
กันอยูใ่ ต้กระโปรง แล้วแขนทังสองก็ยืนออกมาเท้าคาง
ไว้บนโต๊ะกลม

ลัวชิวดืมค็อกเทลทีผสมไปแก้วหนึง ตอนแรกคิดว่าถ้า
วอดก้าผสมกับเจนีเวอร์ควรจะได้รสชาติทีขมเข้มถึงจะ
ถูก แต่นีกลับเป็ นรสหวานทีอร่อยเลยทีเดียว อาจด้วย
ผสมครีม เดอ คาเคาเข้าไปด้วยล่ะมัง?

เขาหยิบตราหยกทีได้รบั มาจากสัตว์ประหลาดผีเสือ
เพียนเซียนขึนแล้วพูดว่า “บนโลกใบนีมีเรืองกลับชาติมา
เกิดจริงๆ เหรอ? ถ้าอย่างนันก็มีเรืองนรกภูมิทงสิ
ั บด้วย

134
สิ?”

โยวเย่พดู ขึนเสียงเบาว่า “ทางตะวันออกมีตาํ นาน

โบราณทีเล่าขานต่อๆ กันมามากมาย ทีผูค้ นเชือก็เพราะ
เชือ แต่ใครจะรูว้ า่ มันมีจริงหรือไม่? เพราะนีเป็ นสิงทีไม่
สามารถเห็นได้ดว้ ยตาตัวเอง”

ลัวชิวถามต่อ “แล้วจะอธิบายเรืองของซูโฮ่วเต๋อว่าอย่าง
ไร?”

โยวเย่ตอบกลับว่า “มนุษย์มีความคิด และความคิดก็

เปรียบเสมือนจิตวิญญาณ ดังนันถ้าจิตยังอยูค่ วามคิดก็
จะยังคงอยูเ่ ช่นกัน ในโลกนีใช่วา่ จะไม่มีพวกภูตผีปีศาจ

135
หรือวิญญาณชัวร้าย แต่ในสายตาของโยวเย่ พวกมัน
เป็ นวิญญาณทีออกจากร่างอันเป็ นเนือหนัง ซึงพวกมัน
จะมีอยูก่ บั คนทีมีความเชืออันแรงกล้าและจะไม่มี
สําหรับคนทีไม่เชือ”

พอฟั งโยวเย่พดู ถึงตรงนีลัวชิวก็กล่าวต่อว่า “ฉันเคยอ่าน

เจอในนิตยสารบอกว่าจิตวิญญาณของมนุษย์ก็เหมือน
กับคลืน เมือความถีคลืนทางจิตวิญญาณของทังสอง
ฝ่ ายใกล้เคียงกันหรือเกือบเท่ากัน จะทําให้ฝ่ายหนึงรับรู ้
ได้ถงึ คลืนความคิดของอีกฝ่ ายหนึง ก็หมายความว่า ใน
ความเป็ นจริงแล้วไม่มีเรืองการกลับชาติมาเกิดอยูจ่ ริง ซู
โฮ่วเต๋อเพียงแค่หาสิงมาสนับสนุนความคิดของเขาก็เท่า
นันเอง”

136
โยวเย่ยมแล้
ิ วกล่าวต่อว่า “นายท่านจะเชือแบบไหน ก็
สุดแล้วแต่ความปรารถนาของนายท่าน”

ลัวชิวส่ายหัวแล้วจิบค็อกเทลอีกครัง เพือลิมรสความ
หอมหวานกลมกล่อมของมัน “คิดไปแล้วก็แปลกนะ ถ้า
หากมีเรืองการกลับชาติมาเกิด ความจริงแล้วพวก
มนุษย์ยคุ แรกๆ ไม่คอ่ ยเยอะเท่าไร แต่ทกุ วันนี
ประชากรกลับล้นหลาม ถ้าหากคนตายกลับมาเกิดได้
อีก แล้วคนยุคต้นกําเนิดจะมาจากทีไหนกันล่ะ?”

แต่บางทีเรืองแบบนีอาจจะมีอยูจ่ ริง แต่ก็ไม่น่าจะเอา

เรืองของจิตวิญญาณมาอธิบายการดํารงอยูข่ องมัน อีก
ทังถ้าไม่ใช่เรืองการกลับชาติมาเกิดก็คงอธิบาย
ปรากฏการณ์นีไม่ได้
137
พอคิดถึงตรงนี ลัวชิวก็รูส้ กึ ว่า หากตัวเองยังคิดเรืองนีต่อ
ไปอาจจะติดอยูใ่ นทางตันทีไม่รูจ้ ะเดินไปทางไหนต่อ

เขาไม่เคยคิดอยากจะเป็ นนักปรัชญา เขาจึงส่ายหัวแล้ว

หยุดความคิดเรือยเปื อยเหล่านี

หลังจากนัน กระดิงทีแขวนอยูห่ น้าประตูก็ดงั ขึน

จงลัวเฉินมาแล้ว

......

138
......

ตอนมาทีนี จงลัวเฉินใช้จีพีเอสในการค้นหาถนนสายนี
แต่ในจีพีเอสไม่ได้แสดงตําแหน่งการดํารงอยูข่ อง
สมาคม ทว่าตําแหน่งทีแสดงบนหน้าจอกลับเป็ นร้านค้า
อีกร้านหนึง

จากนันสมาคมทราฟฟอร์ดก็มาอยูแ่ ทนร้านทีแสดงอยู่
บนหน้าจอของเขาอย่างน่าประหลาด

เขาเคยมายืนอยูห่ น้าประตูสมาคมแล้วพบว่า ผูค้ นทีเดิน

ผ่านไปผ่านมาข้างตัวเขาผ่านเข้าไปในสมาคมทีเขาเห็น

139
ตรงหน้า แต่ตอนออกมากลับถือเพียงของใช้เท่านัน

เห็นได้ชดั ว่า สมาคมทีเขาเห็นกับร้านค้าทีผูค้ นเดินถนน

ทัวไปเห็นมันอยูต่ าํ แหน่งเดียวกัน แต่เกรงว่าคงจะไม่ใช่
มิติเดียวกัน

ความแปลกประหลาดนี ทําให้จงลัวเฉินรูส้ กึ เกรงกลัวขึน

มา เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเปิ ดประตูใหญ่ของ
สมาคมเข้าไปอีกครัง สิงทีเขาเห็นยังคงเป็ นชายสวมใส่
หน้ากากตัวตลก กับสาวใช้คนสวยคนนัน จงลัวเฉินไม่มี
กะจิตกะใจมาให้ความสนใจกับความสวยของเธอ เปิ ด
ประตูมาก็พดู ขึนทันทีเลยว่า “คุณตัวตลก ผมพาคุณปู่
ของผมมาแล้ว อยูใ่ นโรงแรมใกล้ๆ นีเอง”

140
ลัวชิวยกมือเพือเป็ นสัญญาณบอกให้จงลัวเฉินหยุดพูด
ก่อนขีดฆ่าตราประทับบนการ์ดดําออก จากนันสิงทีไม่
น่าเชือก็ปรากฏอยูต่ รงหน้าของจงลัวเฉิน

ตรงหน้าของจงลัวเฉินเป็ นทางเดินทีปูดว้ ยพรมและเต็ม

ไปด้วยโคมไฟ เขากล่าวขึนด้วยความตกใจว่า “ทีนีคือ...
โรงแรม?!”

ลัวชิวไขว้มือทังสองข้างไว้ดา้ นหลังแล้วเดินมาอยูห่ น้า

เขา ก่อนพูดว่า “คุณลูกค้า ช่วยพาผมไปหาปู่ ของคุณ
หน่อยครับ...แต่ผมหวังว่าจะไม่มีคนนอกทีไม่ใช่คณ
ุ และ
ปู่ ของคุณอยูด่ ว้ ยนะครับ”

141
จงลัวเฉินรีบตอบกลับไปว่า “ครังนีคนทีบ้านค่อนข้างจะ
เป็ นกังวล อย่างไรก็จะตามผมมาให้ได้ แต่คณ
ุ ตัวตลก
วางใจได้ ผมให้พวกเขาทุกคนรออยูช่ นล่
ั างแล้ว...แต่เรา
มีเวลาไม่มาก”

ลัวชิวพูดขึนนิงๆ ว่า “ผมรูแ้ ล้วครับ”

ในทีสุดลัวชิวก็ได้พบกับคุณปู่ ของจงลัวเฉินทีอยูใ่ นห้อง

ของโรงแรม

ชายทีนอนอยูบ่ นเตียง ตรงแขนมีเข็มนําเกลืออยู่ ข้าง

เตียงมีเครืองวัดความถีหัวใจขนาดใหญ่ สีหน้าซีดเซียว

142
พูดได้วา่ ไม่มีสีของเลือดเลยก็วา่ ได้

เขานอนอยูแ่ บบนี เหมือนไม่ได้หา่ งไกลจากความตาย

เลย

ลัวชิวเดินไปข้างชายชรา แล้วคิดขึนมาว่า สองสามวัน

มานีทําไมเจอคนแก่เยอะจัง? แต่การคิดอะไรไปเรือย
เปื อยนีไม่ได้เกียวข้องกับสิงทีเขาควรทําตอนนีเลย

ลัวชิวยืนมือไปแตะบนใบหน้าของชายชรา แล้วแสงสีดาํ
ก็ออกมาจากหน้าผากคุณปู่ ของจงลัวเฉิน แล้วค่อยๆ ถูก
ดูดเข้าไปยังฝ่ ามือของลัวชิว

143
ในขณะนันก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกพร้อมกับ
เสียงของชายหนุ่มคนหนึงดังขึน “ลัวเฉิน! ฉันได้ยินเสียง
คน แกกลับมาแล้วใช่ไหม? เปิ ดประตู! เปิ ดประตู! ทีแก
ไม่ให้พวกเราเฝ้าคุณปู่ มันหมายความว่าอะไร?”

เสียงเคาะประตูดงั มาก และเหมือนว่าจะใช้แรงเคาะ

เยอะมากๆ “ถ้าแกยังไม่เปิ ดประตู ฉันพังประตูเข้าไปก็
อย่ามาโทษฉันแล้วกัน! มีคนอืนอยูใ่ นห้องด้วยใช่ไหม?”

จงลัวเฉินมองไปทีประตูดว้ ยความกังวล ฟั งจากเสียง

แล้วเขารูว้ า่ นีคือจงลัวอวินพีชายคนโตของเขา...หมอนีขี
สงสัย จะต้องใช้วิธีอะไรสักอย่างจับตามองเขาอยูแ่ น่ๆ
ไม่อย่างนันพีชายจะมาเคาะประตูตอนทีเขาเพิงกลับมา
ถึงได้อย่างไร มันบังเอิญเกินไป
144
“คุณตัวตลกผมไม่รู.้ ..”

จงลัวเฉินหันไปทางลัวชิวอย่างร้อนรน แต่ทาํ ไมถึงไม่เห็น

แม้แต่เงาของลัวชิวเลย? หัวใจของเขาแทบจะหลุดออก
มาตอนทีเห็นภาพตรงหน้า

คนแก่ทีนอนอยูบ่ นเตียง ไม่รูว้ า่ ลืมตาทังสองแล้วลุกขึน

มานังตังแต่เมือไร ถึงแม้วา่ สีหน้าจะยังดูออ่ นเพลีย แต่
จากสายตาของท่านก็รูว้ า่ ท่านฟื นแล้วจริงๆ

“นี...คือทีไหน? ลัวเฉิน?” ชายชรากล่าวขึนช้าๆ

145
และในขณะนันจงลัวเฉินก็ได้ยินเสียงหนึงดังขึน

คุณลูกค้า เราได้สง่ มอบสิงทีคุณปรารถนาแล้ว ถือว่า

การแลกเปลียนเสร็จสินสมบูรณ์

ตัวของจงลัวเฉินตกเข้าไปอยูใ่ นความมืดเพียงแค่ชวพริ
ั บ
ตา ม้วนหนังแกะถูกเผาอยูต่ รงหน้าของเขา แล้วหายไป
เขารูส้ กึ เหมือนกับอะไรบางอย่างในร่างกายถูกดูดออก
ไป จึงใช้มือจับร่างกายของตัวเอง

จากนันการมองเห็นของเขาก็ชดั เจนและสว่างขึน รูต้ วั

อีกทีก็อยูใ่ นห้องของโรงแรมแล้ว

146
อาจด้วยคนแก่เห็นท่าทางแปลกๆ ของจงลัวเฉินจึงถาม
ช้าๆ อีกครังว่า “ลัวเฉิน หลานหาอะไรอยู?่ ”

จงลัวเฉินชะงัก แล้วหยุดมือทังสองข้างของเขา ก่อนเงย

หน้ามองดูปขู่ องตนทีอยูต่ รงหน้า จากนันก็ลม้ ลงนังกับ
พืนในทันใด

เขา...ไม่มีความรูส้ กึ ยินดีหรือดีใจทีควรจะเป็ นเลยแม้แต่

น้อย

เหมือนกับว่ากําลังมองคนแปลกหน้าอยู่

“ลัวเฉิน?” ชายชราอ้าปากพูดเป็ นครังทีสาม

147
จงลัวเฉินกลืนนําลายอึกหนึงแล้วลุกขึนยืน เขาไม่รูว้ า่ ท่า
ทางการแสดงออกของเขาเป็ นอย่างไร เขาแค่พยายาม
ทําทุกอย่างเพือให้ตวั เองแสดงอาการปี ติยินดีออกมา

“คุณปู่ ! คุณปู่ ฟืนแล้ว คุณปู่ ฟืนแล้วจริงๆ ...”

148
บทที 29 เวทีเต้นรํากับภูตดํา

“ปาฏิหาริย!์ มันเป็ นปาฏิหาริยจ์ ริงๆ...ไม่ส!ิ นีมันเป็ น

เรืองมหัศจรรย์เลยล่ะ!”

149
คุณหมอทีคอยเช็กอาการให้เจ้าสัวจงอยูข่ า้ งๆ พูดไม่
หยุดด้วยความดีใจ คนของตระกูลจงเองก็เหมือนยก
ภูเขาออกจากอก

เมือเจ้าสัวจงรูถ้ งึ สถานการณ์ของตัวเอง และรูอ้ ีกว่าตัว

เองหลุดพ้นมาจากประตูแห่งความตายแล้ว เขาจึงอดไม่
ได้ทีจะมองไปยังคนทีเปรียบเสมือนพีน้อง ซึงอยูร่ ว่ มกัน
มานับสิบปี ทีบนใบหน้าเต็มไปด้วยนําตา

“คุณหมอ แน่ใจว่าคุณปู่ ของผมปลอดภัยดีใช่ไหม? ทาง

ทีดีตรวจเช็กให้ละเอียดอีกที เพราะหากมีอะไรผิดพลาด
ผมจะไม่มีวนั ให้อภัยคุณ” จงลัวอวินซึงเป็ นพีใหญ่กล่าว

150
ขึน แล้วจ้องอย่างดุดนั ไปทางหมอทีดีใจจนลืมตัว

“ครับ คุณชายใหญ่! คุณชายพูดถูก!” แพทย์ทีเฝ้าดู

อาการรีบกล่าวด้วยความรีบร้อนว่า “ถึงแม้วา่ เครืองวัด
ความถีหัวใจจะแสดงความปกติทกุ อย่างของเจ้าสัวจง
แล้ว แต่หากมีการตรวจเช็กทีละเอียดกว่าก็เป็ นการดี”

จงลัวอวินพยักหน้าพร้อมกับพูดว่า “รีบจัดการ!”

แพทย์ผทู้ าํ การรักษาคงต้องยุง่ ไปอีกพักหนึง และผูช้ ่วย

แพทย์คนหนึงก็ถามขึนด้วยความสงสัยว่า “คุณชายรอง
ใช้วิธีอะไรถึงทําให้เจ้าสัวฟื นขึนมาเหรอครับ? นีเป็ นเรือง
มหัศจรรย์ของวงการแพทย์เลยทีเดียว! ถ้ามีวิธีไหนใช้

151
รักษาโรคนีให้หายได้ ก็นบั ว่าเป็ นการปฏิวตั ิประวัติ
ศาสตร์วงการแพทย์ของมนุษยชาติเลยนะครับ!”

คิดไม่ถงึ ว่าจงลัวเฉินจะพูดด้วยเสียงนิงๆ ว่า “ฟั งนะ คน

ทีช่วยคุณปู่ คือพวกคุณ แล้วก็มีแต่พวกคุณเท่านัน เรือง
ทีเกิดขึนวันนี ไม่วา่ จะเป็ นใครก็ตามในทีนี จะต้องไม่ให้
เรืองนีรัวไหลออกไป”

“นี...”

ทุกคนมองไปทีจงลัวเฉินด้วยความตะลึง แม่กบั พีชาย

ของเขาขมวดคิวทันที และในขณะทีจงลัวอวินตัดสินใจ
จะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง เจ้าสัวตระกูลจงก็เอ่ย

152
ปากกล่าวขึนว่า “ทุกคนออกไปข้างนอกก่อน ลัวเฉินกับ
เหล่าหลัวอยูก่ ่อน ฉันมีเรืองอยากถาม”

“คุณปู่ ?”

“ท่าน?”

สีหน้าของเจ้าสัวตระกูลจงนิงไปทันที จากนันผูด้ แู ล
ตระกูลจงมานับสิบปี ก็บอกให้ทกุ คนปิ ดปากของตัวเอง
ห้ามพูดสิงใดออกมาอีก ทุกคนจึงได้แต่ออกไปจากห้อง
นีเงียบๆ

เมือทุกคนออกไปจนเหลือแต่เหล่าหลัวกับจงลัวเฉิน เจ้า
153
สัวตระกูลจงก็เปิ ดปากพูดว่า “ฉันรูด้ ีอยูแ่ ก่ใจ ว่าอาการ
ป่ วยของฉันไม่ได้เป็ นแค่วนั สองวัน ตาแก่อย่างฉันรูด้ ีวา่
ตัวเองยังอยูไ่ ด้อีกนานเท่าไร ลัวเฉิน หลานพูดความจริง
กับปู่ มาสิ ว่าหลานทําอะไรลงไป”

“คุณปู่ คุณปู่ หายก็ดีมากแล้ว” จงลัวเฉินพูดเสียงเบาว่า

“ส่วนเรืองอืนไม่สาํ คัญ”

“ทําไม กับปู่ ก็พดู ไม่ได้เลยเหรอ?” เจ้าสัวตะกูลจงขมวด

คิวแล้วหันไปหาเหล่าหลัว พลันพูดว่า “ลัวเฉินไม่พดู
อย่างนันแกพูด”

เหล่าหลัวถอนหายใจ เพราะรูว้ า่ อย่างไรก็ปิดเจ้าสัวไม่

154
อยู่ ทําได้แค่หวั เราะแห้งๆ แล้วพูดว่า “ต้องขอโทษเจ้าสัว
จริงๆ ผมไม่อยากให้เจ้าสัวตาย เลยเอาหัวล็อกหยกของ
คุณผูห้ ญิงให้คณ
ุ ชายรองนําไปหาท่านผูห้ ญิงจาง”

สีหน้าของเจ้าสัวตระกูลจงเปลียนไปเล็กน้อย เหมือนว่า
การวาดภาพเขียนพูก่ นั ฝึ กสมาธิของเขาจะถูกทําลายลง
เพียงช่วงเวลาสันๆ เขาตบหน้าของเหล่าหลัวทีหนึงด้วย
ความโกรธ แล้วกล่าวด้วยความโมโหว่า “ให้ตาย! ให้
ตายสิ! เหล่าหลัวทําไมแกถึงทําเรืองบ้าบอแบบนีได้! แก
ไม่รูเ้ หรอว่า นันมันคืออะไร? นันไม่ใช่สถานทีศักดิสิทธิ
เลย แต่มนั เป็ นขุมนรก!!”

เหล่าหลัวก้มหัวลง แล้วไม่กล้าพูดอะไรอีก ในใจเขาไม่

ได้นกึ น้อยใจหรือคับข้องใจอะไร เพราะเขาอยูก่ บั เจ้าสัว
155
มานานนับสิบปี ความรูส้ กึ ของทังคูม่ นั มากกว่าญาติพี
น้องร่วมสายเลือดกันเสียอีก

เหล่าหลัวถอนหายใจแล้วพูดว่า “เจ้าสัว ตระกูลจงจะ

ขาดท่านไปไม่ได้ ผมเป็ นคนให้คณ
ุ ชายรองไปเอง ถ้าจะ
โทษก็ให้โทษผม”

เจ้าสัวตระกูลจงยิมแห้งๆ แล้วพูดว่า “เรืองมาถึงขนาดนี

แล้วจะโทษแกให้ได้อะไรขึนมา? หรือว่าลัวเฉิน...”

เขาหันมาทางจงลัวเฉิน แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ พลางพูด

ว่า “หลานชาย บอกปู่ มาตามตรงเถอะ ว่าหลานแลก
อะไรกับชีวิตของปู่ ?”

156
จงลัวเฉินอ้าปากจะพูดแต่ก็พดู ไม่ออก

เจ้าสัวตระกูลจงส่ายหัวแล้วพูดว่า “แม้วา่ สถานทีนันจะ

ดูลกึ ลับ แต่หามีใครรูจ้ กั ทีนันไม่ หลานหามันเจอได้
อย่างไร? ทีปู่ หลัวของหลานบอกหลาน เพราะปู่ เป็ นคน
บอกกับเขาเอง”

จงลัวเฉินทําได้เพียงแค่เล่าเรืองทังหมด ตังแต่เอาการ์ด
ดํามาจากกู่เย่วไ์ จได้อย่างไร ไปจนถึงรายละเอียดขัน
ตอนของสมาคม ไม่วา่ จะเรืองเล็กเรืองใหญ่ก็เล่าจน
หมด

157
ขณะทีเล่าเรืองนีจงลัวเฉินดูจะไม่มีความรูส้ กึ ใดๆ เลย
แม้แต่นอ้ ย เจ้าสัวได้แต่กล่าวขึนด้วยความทุกข์วา่ “ใช้
ความสุขทังชีวิตของหลาน แลกกับอายุขยั ห้าปี ของปู่ ...
เด็กโง่เอ๋ย หลานคิดว่ามันคุม้ แล้วเหรอ?”

ลัวเฉินกล่าวขึนนิงๆ ว่า “มันคุม้ ค่า คุณปู่ ไม่รูเ้ หรอครับ

ว่าตอนทีคุณปู่ ป่วยหนัก คนในตระกูลจงแตกกันไปคน
ละทิศละทาง? ตระกูลของเรามีช่องว่างให้คนอืนเข้ามา
แทรกมากเกินไป คุณพ่อทีควรจะทําหน้าทีต่อจากปู่ ก็มา
ตกอยูใ่ นสภาพแบบนี แล้วรุน่ ทีสามอย่างผม พีใหญ่และ
น้องเล็กก็ยงั ไม่มีประสบการณ์มากพอ”

เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า “ปั จจุบนั นีไม่ได้เหมือนอดีตที

ผ่านมา สังคมก็ไม่ใช่สงั คมสมัยก่อน ตระกูลของเรา
158
รุง่ เรืองมาในสมัยนัน แต่จะยังกุมอํานาจเหมือนอย่าง
เมือยีสิบสามสิบปี ก่อนได้เหรอ?”

ลัวเฉินส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่แล้ว! ในสายตาของ

ประชาชนคนชันล่าง พวกเราก็เหมือนกับเนือร้าย...คุณปู่
ถ้าคุณปู่ ไม่อยูแ่ ล้ว ลําพังพวกเราสามพีน้องกับคุณพ่อที
อยูใ่ นสภาพนีจะประคับประคองครอบครัวตระกูลจงได้
อย่างไร? ถ้าคุณปู่ เป็ นอะไรไป ทุกคนก็จะอยูใ่ นอันตราย
เหล่าญาติๆ เองก็คิดจะแย่งสมบัติกนั ...คําโบราณว่าไว้
ว่าไม้ลม้ วานรเตลิด* ตอนนีคุณปู่ ก็เปรียบเสมือนต้นไม้
ใหญ่ตน้ นัน ไม่วา่ อย่างไรผมจะไม่ยอมให้คณ
ุ ปู่ เป็ นอะไร
ไปง่ายๆ แน่นอน”

“ห้าปี ...ห้าปี ” เจ้าสัวตระกูลจงพูดพึมพํากับตัวเอง นําตา

159
ของเขาไหลออกมา พลันหันไปมองลัวเฉิน แล้วกล่าว
ด้วยความเศร้าว่า “หลานชาย ลําบากหลานแล้ว”

“แล้วทุกอย่างจะดีขน”
ึ จงลัวเฉินกล่าว

เจ้าสัวตระกูลจงเงียบไปชัวครูแ่ ล้วกล่าวขึนว่า “ฉันอยาก

อยูเ่ งียบๆ คนเดียวสักพัก พวกเธอออกไปก่อน”

......

......

160
ในห้องใต้ดินชันสามของสมาคม

“การถวายเครืองบูชาเสร็จสมบูรณ์ การถวายเครืองบูชา
ครังนีได้รบั เวลาชีวิตมาอีก 127 วัน 9 ชัวโมง 43 นาที 7
วินาที”

ลัวชิวอ้าปากค้างด้วยความอึง ไอ้นาทีกบั วินาทีขา้ งหลัง

มันคือบ้าอะไร? แท่นบูชาตังใจให้รูถ้ งึ เวลาทีเหลืออยู่
อย่างจํากัดเหรอ?

หลังจากทีถวายเครืองบูชาเสร็จ ลัวชิวก็คร้านจะไปสนใจ
มัน จึงเดินไปทีห้องโถงของสมาคม

161
เขารูส้ กึ ว่าตัวเองอายุยืนขึนมาในทันที มันเป็ นความรูส้ กึ
ทีไม่เลวเลยทีเดียว จากนันก็เดินไปทีเคาน์เตอร์บาร์ แล้ว
เริมผสมค็อกเทลด้วยตัวเอง

แน่นอน เพียงเพราะรูส้ กึ ว่ามันสดชืนเขาจึงทําเช่นนี ไม่

ว่าเครืองดืมทีผสมออกมาจะมีสีสนั น่ากินหรือดําไม่น่า
ดู...แล้วมันจะเป็ นอะไรไปล่ะ? เพราะสุดท้ายแล้วคนที
ดืมมันก็คือเขาเอง โยวเย่เป็ นหุน่ เชิด กินอาหารไม่ได้อยู่
แล้ว

คิดไปคิดมาก็นกึ ขึนมาได้วา่ ลืมเอานําแข็งออกมาจากตู้

เย็น ลัวชิวมองไปทีช่องฟรีซของตูเ้ ย็น จากนันตูเ้ ย็นก็เปิ ด
ออกเอง นําแข็งทีอยูใ่ นแม่พิมพ์เริมหลุดออก และลอย
มาเรียงรายอยูต่ รงหน้าของลัวชิว จากนันก็ตกเข้าไปอยู่
162
ในแก้วผสมเหล้า

ลัวชิวอึงไปชัวครู ่

โยวเย่พดู ขึนด้วยรอยยิมว่า “ยินดีดว้ ยนะคะนายท่าน

พลังของนายท่านแข็งแกร่งขึนไปอีกขันแล้ว”

ลัวชิวยกนิวชีของตัวเองขึนด้วยความสงสัย จากนันก็ใช้
นิวชีไปทีนําแข็งก้อนหนึงในแก้วผสม แล้วนําแข็งก้อนนัน
ก็ลอยขึนขยับไปมาตามท่าทางการขยับนิว

นียิงทําให้ลวชิ
ั วสนุกกับมันมากขึน เขาใช้นิวทังสิบวาง
ลงบนโต๊ะบาร์ จากนันก็เริมใช้นิวทังสิบเคาะโต๊ะ แล้วนํา
163
แข็งแต่ละก้อนก็ลอยออกมาจากแก้วผสม ลอยขึนจับ
เรียงเป็ นรูปวงกลมอยูก่ ลางอากาศของห้องโถงสมาคม

ลัวชิวขยับนิววาดเป็ นรูปคลืนกลางอากาศ นําแข็งทีจับ

เรียงเป็ นรูปวงกลมก็กลายเป็ นรูปคลืนไหลไปมาเหมือน
ดังสายนํา

นิวของเขาชีไปทางทีวางเครืองเล่นแผ่นเสียงโบราณสีดาํ
ทีทําจากต้นสน แผ่นเสียงก็ลอยขึน แล้วไปตกอยูบ่ น
เครืองเล่น เสียงดนตรีทีดังขึนเป็ นเพลง ‘Sailing’ ของ
ร็อด สจ๊วต

ลัวชิวจับมือของโยวเย่ แล้วทังสองก็เต้นรําตามเสียง

164
เพลงทีดังขึนอย่างช้าๆ ในห้องโถงของสมาคม

ทังเก้าอี โต๊ะ เคลือนไปอยูท่ ีข้างฝา แล้วเหลือเป็ นพืนที

ว่างราวกับฟลอร์เต้นรําอย่างไรอย่างนัน

เมือเสียงดนตรีในวันวานดังขึน ลัวชิวก็ใช้นิวชีไปยังของ
ตกแต่งทีวางอยูใ่ นตูโ้ ชว์

ทังตุ๊กตา นาฬิกาลูกตุม้ เก่าๆ หมวก และแก้วไวน์...

อีกทังลูกตาสีแดงสดกระจายอยูร่ อบๆ...

และยิงไปกว่านันคือนําแข็งทีอยูใ่ นตูเ้ ย็น มันลอยออกมา

165
จับตัวกันเต้นอยูก่ ลางอากาศ

เหล่าตุ๊กตาก็ลอ้ มวงกันอยูร่ อบตัวลัวชิวและโยวเย่

เมือเพลงบรรเลงไปถึงครึง ลัวชิวก็ยกั คิว พลางกล่าวขึน

พร้อมกับรอยยิมว่า “นีสนุกกว่าตอนอยูเ่ ฉยๆ เยอะเลย
จริงไหม?”

โยวเย่จบั มืออีกข้างของลัวชิวแล้วเริมเต้นรํา

โยวเย่ยมแล้
ิ วพูดว่า “อืม...แต่ตอนเก็บกวาดอาจต้องใช้
แรงเยอะหน่อย”

166
ลัวชิวหัวเราะ พลันคิดว่าสาวใช้หนุ่ เชิดคนนีเองก็มีมมุ
ตลกอยูเ่ หมือนกัน

จากนันเสียงกระดิงหน้าประตูก็ดงั ขึน นําแข็งทีลอยอยู่

กลางอากาศจึงตกลงมากระจัดกระจายบนพืน ของ
ตกแต่งพวกนันเองก็หยุดเคลือนไหวลงในเวลานัน การ
เต้นรําก่อนหน้านีราวกับถูกพายุโหมกระหนําอย่างไร
อย่างนัน

ลัวชิวมองดูสภาพทีเละเทะตรงหน้า พลันอุทานขึนว่า
‘โอ้’ ประตูไม้ถกู ลมพัดให้เปิ ด แล้วสิงทีปรากฎอยูต่ รง
หน้าคือ...

167
โค้ตยาวสีดาํ ทีลอยอยูเ่ หนือพืน บนใบหน้าไม่มีเนือหนัง
เห็นแต่เพียงควันดําทีก่อตัวขึนเป็ นก้อนอยูใ่ นส่วนของใบ
หน้า

“ทูตแห่งภูตดํามาพบนายท่านคนใหม่ของสมาคมครับ”

*ไม้ลม้ วานรเตลิด หมายถึงคนทีเคยมีอาํ นาจเมือตกตํา

ลง ผูค้ นทีเคยใกล้ชิดก็หายหน้าไปกันหมด

168
บทที 30 มีศตั รูใช่จะเลวร้ายเสมอไป

ภายใต้ชดุ คลุมสีดาํ ยาวเป็ นเพียงกลุม่ ควันสีดาํ ทีจับตัว

กันเป็ นก้อน ซึงมีรูปร่างคล้ายคนและยังมีเสียงอีกด้วย

169
ชายเสือคลุมลอยตัวอยูเ่ หนือพืน ชายเสือโบกสะบัดพลิว
ไปมา ลักษณะเหมือนกับพวกวิญญาณทีเล่าขานกันของ
ชาวตะวันตก

ทูตแห่งภูตดําเป็ นชือทีเขาใช้เรียกแทนตัวเอง

ลัวชิวส่งจิตไปทีแท่นบูชา จากนันในหัวของเขาก็ได้รบั
ข้อมูลของทูตแห่งภูตดําตนนี

สมาคมต้องการให้มีลกู ค้าเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย ถ้าไม่

อย่างนันเจ้าของสมาคมก็อาจตายได้ แล้วจะต้องทํา
อย่างไรถึงจะมีลกู ค้าเพิมล่ะ?

170
ก็เหมือนกับการดํารงอยูข่ องการ์ดเชิญสีดาํ ซึงจะมีสว่ น
ลดดึงดูดให้ลกู ค้าเข้ามาแลกเปลียนในสมาคมด้วย
ความเต็มใจ และยังมีการดํารงอยูข่ องพวกพีอาร์
โฆษณาประเภทนันอีกด้วย

การดํารงอยูข่ องทูตแห่งภูตดํานีก็เปรียบเสมือนพีอา
ร์ของสมาคม

พวกมันล่องลอยอยูใ่ นสังคมนี และบอกเล่าเรืองราวการ

ดํารงอยูข่ องสมาคมในความมืดทีมองไม่เห็น ซึงมันถูก
สร้างขึนมาอย่างตังใจ

171
ทูตแห่งภูตดําเหล่านีมีวิวฒ
ั นาการมาจากจิตวิญญาณ
ซึงจิตวิญญาณเหล่านีถือเป็ นค่าธรรมเนียมแลกเปลียนที
สมาคมทราฟฟอร์ดถือครองอยู่

หากรูส้ กึ ว่ามันมีประโยชน์ หรือมีพลังอยู่ ก็สามารถนํา

จิตวิญญาณทีได้มาจากการแลกเปลียนเก็บเข้าโกดัง
สินค้าไป แล้วทําให้พวกมันกลายเป็ นทูตแห่งภูตดํา จาก
นันก็ใช้มนั ทํางานให้สมาคมอยูข่ า้ งนอกโดยไม่มีสงตอบ
ิ
แทนใดๆ เลย

เจ้าของสมาคมคนใหม่คิดว่าใช้แรงงานพวกมันฟรีๆ ก็ดี
เหมือนกัน เขาไม่มีจดุ ติดขัดตรงไหน ออกจะพอใจเสีย
ด้วยซํา พวกนีไม่มีทางทรยศหักหลังอย่างแน่นอน อีกทัง
ไม่ตอ้ งออกแรงเหมือนคน อยูข่ า้ งนอกช่วยเรียกลูกค้าใน
172
ความมืดเป็ นงานถนัดของพวกมัน แบบนีต้องใช้คาํ ว่า
‘ซาบซึงใจ’ ชมพวกมันเลยไม่ใช่เหรอ?

“ข้าเคยพบคุณหนูโยวเย่ดว้ ยครับ” ภูตดํากล่าวขึนด้วย

เสียงเคารพเหมือนตอนพูดกับลัวชิว

นีบอกได้วา่ โยวเย่มีฐานะและอํานาจในสมาคมแห่งนี
รองลงมาจากเจ้าของสมาคม

“นายท่านจะฟั งรายงานของหมายเลขเก้าไหมคะ?” โย
วเย่ถามลัวชิว

ภูตดําเหล่านีไม่มีชือ จะมีก็เพียงแต่หมายเลขประจําตัว
173
ลัวชิวมองไปทีโยวเย่แล้วถามขึนด้วยความสงสัยว่า
“ควรจะฟั งสักหน่อยไหม?”

โยวเย่อธิบายว่า “เจ้าของคนเดิมจะให้ฉนั รับผิดชอบ

เรืองพวกนี”

นันอาจด้วยพลังการรับรูข้ องเจ้าของคนก่อนอยูใ่ นระดับ

สูงแล้วล่ะมัง? ลัวชิวหัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันจะลองฟั งดู”

“หมายเลขเก้าเริมรายงานเลย” โยวเย่พยักหน้า

ในขณะนันภูตดําหมายเลขเก้าก็กล่าวขึนด้วยเสียงน่า
กลัวว่า “นายท่าน ครังนีหมายเลขเก้าเอาเรืองการมีอยู่
174
ของสมาคมไปบอกกับผูส้ นับสนุนของเรามา ตอนนีได้
มาเจ็ดคนแล้วครับ”

เสือคลุมของภูตดําหมายเลขเก้าเปิ ดออกในทันที แล้ว

การ์ดสีขาวเจ็ดใบก็ลอยออกมาจากกลุม่ ควันดําร่าง
เหมือนคนของมัน ก่อนมาอยูต่ รงหน้าของลัวชิว

ทูตแห่งภูตดําหมายเลขเก้ากล่าวต่อว่า “นีเป็ นข้อมูลของ

ผูส้ นับสนุนทังเจ็ดราย นายท่านลองดูก่อนครับ”

เพียงแค่ใช้ปลายนิวแตะไปทีการ์ดขาวก็จะรับรูข้ อ้ ความ
ในกระดาษนีได้ทงหมด
ั ไม่ตอ้ งมานังอ่านข้อความยาวๆ
หรือฟั งการอธิบายทีน่ารําคาญหู แบบนีมันรูส้ กึ ดีสดุ ๆ

175
ไปเลย ลัวชิวจึงเริมเลือกการ์ดขึนมาหนึงใบ

โยวเย่กลัวว่าลัวชิวจะไม่รูก้ ฎของมัน เธอจึงกระซิบ

บอกว่า “นายท่านสามารถเลือกผูท้ ีเหมาะสมทีสุดออก
มา แล้วให้สทิ ธิส่วนลดไปในรูปแบบของการ์ดเชิญสีดาํ
และแน่นอนว่าไม่จาํ เป็ นต้องทําการ์ดดําขึนมาใหม่ก็ได้
เพราะภูตดําทําหน้าทีนีมาหลายปี แล้ว เจ็ดสิบ
เปอร์เซ็นต์ของผูส้ นับสนุนทีพวกมันได้เลือกแล้ว ส่วน
มากจะมาหาเราทีสมาคมด้วยตัวเอง”

ส่วนลดในการ์ดเชิญสีดาํ เป็ นเพียงวิธีการหนึงในการ

เรียกลูกค้าเท่านัน แต่สาํ หรับคนทีมีความปรารถนา
แรงกล้า แม้จะไม่มีสว่ นลดพวกเขาก็จะเดินทางมา

176
สัตว์ประหลาดผีเสือเองก็เป็ นหนึงในตัวอย่างทีพูดถึงเมือ
ข้างต้น

และแน่นอนว่า ผูส้ นับสนุนทีเหล่าภูตดําเลือกแล้ว พวก

เขามีโอกาสเข้ามาในสมาคมมากกว่าพวกทีมีการ์ดดํา
ในมือ หรือพวกทีอยูๆ่ ก็เจอสมาคมเข้าโดยบังเอิญทังที
ไม่เคยได้ยินตํานานเล่าขาน และไม่รูจ้ กั กับสมาคมเลย
แม้แต่นอ้ ยก็มีเยอะมากเช่นกัน

ภูตดําเรียกมันว่าธุรกิจ ยิงหาผูส้ นับสนุนได้มาก และการ

แลกเปลียนเสร็จสินสมบูรณ์มากเท่าไร ผลงานความ
สําเร็จของภูตดําก็จะยิงสูงขึน และเมือผลงานความ

177
สําเร็จยิงสูงขึนก็จะยิงมีผลดีตอ่ พวกมัน

ตัวอย่างเช่น พวกมันอาจมีตวั ตน หรืออาจรือฟื นความ

ทรงจําบางอย่างได้ หรืออาจได้รบั การปลดปล่อยจาก
สมาคม

อืม ข้อสุดท้ายนีตัดออกไปได้เลย

เพราะตังแต่มีการก่อตังสมาคมมา ไม่เคยมีภตู ดําตนใด

ได้รบั รางวัลเป็ นการปลดปล่อยเลยแม้แต่ครังเดียว

......

178
ในขณะทีลัวชิวอ่านการ์ดขาวเจ็ดใบนีไปด้วย เขาก็ถาม
โยวเย่ไปด้วยว่า “เรามีทตู แห่งภูตดําทังหมดเท่าไร?”

“ตอนนียังเหลืออยูย่ ีสิบเอ็ดตน” โยวเย่บอกตัวเลขอย่าง

รวดเร็ว

ลัวชิวถามด้วยความสงสัยว่า “น้อยขนาดนีเลยเหรอ?”

โยวเย่อธิบายต่อว่า “นายท่านคะ นายท่านก็รูว้ า่ บนโลก

ใบนีมีนกั พรต หรือสัตว์ประหลาด ดังนันควรมีอีกอย่างที
นายท่านจะต้องรูค้ ือ สําหรับพวกนักปราบภูตผีปีศาจที
แกร่งกล้าวิชา การดํารงอยูข่ องเหล่าทูตแห่งภูตดํา ก็จดั
อยูใ่ นประเภทของวิญญาณชัวร้าย พวกนักปราบผีจงึ

179
ชอบแส่หาเรืองจัดการกับเหล่าทูตแห่งภูตดําเหล่านี”

โยวเย่อธิบายอย่างละเอียดอีกครังว่า “เพราะในสายตา
ของคนพวกนี เขามองว่าสมาคมทราฟฟอร์ดเป็ นสถานที
ชัวร้าย...”

มันก็เป็ นสถานทีชัวร้ายจริงๆ นี...

เสียงนีดังขึนในใจของลัวชิว

“...หลายปี มานีพวกเขาพยายามจะกําจัดสมาคมของ
พวกเรา ในนามของผูผ้ ดุงความยุติธรรม” โยวเย่ยมิ
แห้งๆ แล้วพูดว่า “จริงๆ แล้วคนพวกนีก็แค่ดือรันเท่านัน
180
พวกเขาไม่รูเ้ ลยว่าทีสมาคมไม่ลงมือทําอะไรพวกเขาก็
เป็ นเพราะว่า คนพวกนันเองก็เป็ นผูส้ นับสนุนทีสามารถ
เอาค่าธรรมเนียมแลกเปลียนอันมหาศาลมาให้กบั
สมาคมได้”

ลัวชิวเงียบแล้วฟั งเธอพูดต่อไปว่า “เราจะไม่จ่โู จมแก้

แค้นคนพวกนีตรงๆ แต่จะให้ทตู แห่งภูตดําเหล่านีไป
หลอกล่อพวกเขา ขอแค่พวกเขามีความปรารถนาในใจ
นันก็นบั เป็ นจุดอ่อนแล้ว จิตวิญญาณของพวกนักปราบ
ภูตผีซงเปี
ึ ยมไปด้วยความชอบธรรมดวงเดียว มันมีคา่
สูงกว่าจิตวิญญาณของคนธรรมดาทัวไปนับร้อยนับพัน
คนเสียอีก”

ลัวชิวทีไม่คิดจะคัดค้านอะไรก็ขมวดคิวแล้วพูดว่า “ใน
181
เมือเป็ นแบบนี เราก็ตอ้ งใช้ทตู แห่งภูตดํามากกว่านีสิ
ทําไมเหลืออยูแ่ ค่ยีสิบเอ็ดตนเองล่ะ?”

โยวเย่ตอบกลับว่า “ด้านหนึงเพือลดความแข็งแกร่งของ
เหล่าทูตแห่งภูตดําลง หากว่ามีมากเกินไป อาจทําให้ผมู้ ี
ใจชอบธรรมเหล่านีรูส้ กึ สินหวัง และท้ายททีสุดแล้วอาจ
สูญพันธุ์ ถ้าสูญพันธุไ์ ปก็จะไม่สามารถมีผสู้ ืบทอดได้
และแหล่งรายได้สาํ คัญในการแลกเปลียนของสมาคมก็
จะหายไป อีกด้านหนึงคือ ในช่วงสิบปี ทีผ่านมานีเจ้าของ
คนเก่าไม่มีกะจิตกะใจทํางาน หลังจากทูตแห่งภูตดําที
สังสมมาถูกทําลายไป เขาก็ไม่ได้หามาเพิมอีก”

ลัวชิวพยักหน้า ก่อนเก็บการ์ดสีขาวทีอยูต่ รงหน้า แล้ว

มองไปยังทูตแห่งภูตดําหมายเลขเก้า ส่งกระแส
182
จิตบอกว่า “ข้อมูลพวกนีฉันจะเก็บไว้ดู แกไปทํางานของ
แกเถอะ”

ภูตดําหมายเลขเก้าไม่ได้พดู อะไรต่อ แล้วออกไปจาก

สมาคมอย่างเงียบๆ

คราวนีลัวชิวมองไปทีโยวเย่แล้วพูดว่า “ฉันอยากลองเข้า
ไปดูในห้องนอนของคุณเอทัสสักหน่อย”

คุณเอทัสก็คือคนทีแลกเปลียนกับลัวชิว เจ้าของเดิมที
ขายสมาคมแห่งนีให้กบั เขา

ห้องนอนของเจ้าของเดิมคนนีถูกล็อกกลอนเอาไว้ตลอด
183
แน่นอนว่ามันเปิ ดออกได้

และตอนนีลัวชิวก็คิดว่าเขาเข้าไปดูขา้ งในได้แล้ว

184
บทที 31 หมอกับตัวอักษรโบราณ

เมือประตูเก่าๆ ถูกเปิ ดออกก็มีเสียง ‘เอียด...’ ดังขึน

อาจด้วยประตูหน้าต่างไม่ได้เปิ ดมาเป็ นเวลานาน กลิน

เก่าทีสังสมอยูใ่ นนีจึงได้รบั การถ่ายเทออกไปยามทีประตู
เปิ ดออก

คุณเอทัสไม่ใช่คนสมัยนี จึงไม่ใช่เรืองแปลกเลยที
ทุกอย่างในห้องนีตกแต่งให้เป็ นแบบโบราณ
185
โยวเย่ไม่ได้เข้ามากับลัวชิวด้วย เธอยืนอยูห่ น้าประตู
อาจด้วยเธอให้เกียรติและเคารพเจ้าของคนเดิม

แน่นอนว่าอาจมีเหตุผลอย่างอืน

ห้องนีอาจเป็ นสมบัติลาค่
ํ าในสายตาของนักประวัติ
ศาสตร์ แต่จริงๆ แล้วมีสว่ นไหนของสมาคมทีไม่ใช่
สมบัติลาค่
ํ ากันล่ะ?

ลัวชิวเดินไปยืนอยูใ่ นตรงหน้าต่างของห้องนี ผ้าม่านสีดาํ

กับโต๊ะกลมเล็กๆ คูก่ บั เก้าอีไม้สเหลี
ี ยม บริเวณขาเก้าอีมี
รอยขีดข่วนเต็มไปหมด อาจด้วยถูกลากเข้าออกอยูบ่ อ่ ย

186
ครัง

ลัวชิวนังลงบนเก้าอี แล้วหลับตาลง คุณเอทัสคงจะใช้

เวลาส่วนใหญ่อยูใ่ นห้องนี เขาไม่รูว้ า่ การนังอยูแ่ บบนีจะ
มีประโยชน์อะไร แต่ก็คิดอยากจะลองสัมผัสดูวา่ การนัง
สงบอยูท่ ีนีจะรูส้ กึ อย่างไร

ในขณะทีเขานังอยูน่ ี สิงทีเขาจ้องมองคืออะไร?

จากนันเขาก็ไม่มีความรูส้ กึ ใดๆ จึงตัดสินใจยืนขึนแล้ว

เดินดูรอบๆ ห้อง ทีติดกับผนังอีกฝังนันเป็ นโต๊ะหนังสือ
แต่ไม่วา่ จะเป็ นลินชักหรือบนโต๊ะก็วา่ งเปล่าไม่มีหนังสือ
เลยแม้สกั เล่ม

187
ส่วนตูเ้ สือผ้าในห้องนอนก็มีเพียงชุดเดียว ชันวางบนหัว
เตียงวางเชิงเทียนเอาไว้ ของทีสามารถมองเห็นได้ใน
ห้องก็มีเพียงเท่านี

ลัวชิวไม่เห็นกล่องเพลงทีโยวเย่พดู ถึงเลย

เหมือนกับว่า นอกจากหนังสือคูม่ ือเล่มนันแล้ว เจ้าของ

เดิมก็ไม่ได้ทิงอะไรไว้ให้ลวชิ
ั วอีก เขารูส้ กึ ผิดหวังเล็กน้อย
และตอนทีกําลังจะออกจากห้องนีก็มีแสงหนึงกะพริบขึน
เขาเดินไปหยุดอยูต่ รงโต๊ะกลมอีกครังหนึง ก่อนนังลง
แล้วมองไปทีพืนผิวของโต๊ะกลมนัน

188
เขาเพ่งมองไปทีพืนโต๊ะ ทังยังพลิกเตียงนอนดู แม้กระทัง
ลินชักก็ไม้เว้น สุดท้ายเขาก็ยงั ขยับตูเ้ สือผ้าดู เขาเห็น
เพียงแค่รอยแตกร้าวบนกําแพงหลังตูเ้ สือผ้าเท่านัน

“ไม่ได้ทิงอะไรไว้เลยจริงๆ...ฉันคงจะคิดมากไปเองล่ะ
มัง?” ลัวชิวพูดพึมพํากับตัวเอง

สุดท้ายก็ทาํ ได้เพียงให้ทกุ อย่างในห้องนีกลับมาอยูใ่ น

สภาพปกติ

นีก็ได้เวลาพระอาทิตย์ขนแล้
ึ ว ลมพัดผ่านผ้าม่านทาง
หน้าต่างเบาๆ แสงอาทิตย์สาดส่องมากระทบกับ
หน้าต่างกระจก

189
ลัวชิวเพิงสังเกตเห็นว่านีเป็ นกระจกลายดอกไม้ ในเวลา
นันแสงอาทิตย์ได้หลอมรวมเป็ นหนึงกับกระจกแก้วเกิด
เป็ นภาพทีงดงามขึน

ในห้องดูสว่างขึนมาทันที

ลัวชิวเดินไปทีหน้าต่าง แล้วเปิ ดม่านออก ด้านนอกเป็ น

เช้าทีไร้ผคู้ นบนถนนย่านการค้าเส้นนี ซึงเป็ นถนนเส้นที
เขาคุน้ เคย

ลัวชิวปิ ดกระจกลายดอกไม้ลง และในขณะทีกําลังจะปิ ด

ม่านสีดาํ เขาก็เห็นแสงหนึงลอดผ่านมาทีกระจกลาย

190
ดอกไม้ และสะท้อนอยูบ่ นพืนไม้

ลวดลายจัดเรียงกันอย่างงเป็ นระเบียบ แต่ลวชิ

ั วคิดว่า
มันน่าจะเป็ นตัวอักษร เป็ นโครงสร้างของตัวอักษร
โบราณ

แต่ดเู หมือนว่า อีกไม่นานมันจะต้องหายไป ด้วยมุมการ

ตกกระทบของแสงอาทิตย์ทีเปลียนไป ลัวชิวจึงรีบคว้า
โทรศัพท์ขนมาถ่
ึ ายตัวอักษรบนพืนนีไว้ จากนันตัวอักษร
ก็เจือจางลง และหายไปอย่างรวดเร็ว

ลัวชิวเอาภาพทีถ่ายไว้ได้ให้โยวเย่ดู “โยวเย่ เธอเคยเห็น

ตัวอักษรพวกนีไหม?”

191
โยวเย่ทาํ ได้เพียงส่ายหัว และไม่แสดงกิรยิ าน่าสงสัย
อะไรออกมา

แม้วา่ สาวใช้ผนู้ ีจะทํางานทีนีมากว่าสามร้อยปี แต่เธอก็

ไม่เคยเข้าไปในห้องนอนของคุณเอทัสเลยแม้แต่ครัง
เดียว เธอจะเห็นสิงนีครังแรกก็ไม่ได้แปลกอะไร

โยวเย่ไม่เข้าใจตัวอักษรพวกนี เกรงว่าตัวอักษรพวกนีน่า
จะมีมานานกว่าสามร้อยปี

ลัวชิวลองใช้ฝ่ามือแตะลงบนหน้าจอโทรศัพท์ พยายาม
ใช้วิชาทีมีอยูใ่ นการอ่านแกะตัวอักษรนี แต่สงที
ิ แท่นบูชา

192
ตอบสนองมาคือ

--เนือหาของตัวอักษรสูญหายไป คุณอยากจะแปล
เนือหานีโดยแลกกับอายุขยั หนึงพันปี ของคุณหรือไม่

ลัวชิวคิดว่าควรจะพูดประโยคนีกลับไป ‘วอท เดอะ!!’

ในขณะนันแท่นบูชาก็สง่ ข้อความหนึงมาอีก

--สามารถใช้อายุขยั สิบปี ซือคําแปลของมันได้

อืม ควรจะพูดซําไปอีกทีวา่ ‘วอท เดอะ!!’

193
“นายท่าน?”

เมือเห็นลัวชิวนิงไป โยวเย่จงึ สะกิดให้เขารูส้ กึ ตัว

ลัวชิวถอนหายใจแล้วเก็บอารมณ์เหล่านันไป พลางพูด
ว่า “ไม่เป็ นไร อย่างน้อยๆ ก็ใช่วา่ จะไม่ได้อะไรเลย ชีวิต
ยังอีกยาวไกล อีกทังถ้ามีจดุ มุง่ หมายแล้ว ฉันอาจ
พยายามทํามันให้ดีขนก็
ึ ได้”

เขาบอกให้โยวเย่ทาํ งานของตัวเองต่อไป ส่วนตัวเขาก็

กลับบ้านเดิม

194
เวลานีเรินจือหลิงยังไม่ตืนจากฝันอันแสนหวานของเธอ

ลัวชิวรูส้ กึ ว่าใช้อายุขยั สิบปี แลกกับทีมาของตัวอักษรมัน

ไม่คมุ้ กันเสียเลย เขาจึงเอาภาพทีถ่ายในมือถือลง
คอมพิวเตอร์ แล้วเลือกตัดเอาตัวทีชัดทีสุดออกมาบันทึก
เป็ นรูปเดียว จากนันก็เอาทังหมดทีตัดออกมาแปะใส่ให้
อยูใ่ นรูปเดียว

เว็บไซต์ทีเขาอัพโหลดเข้าไปชือเว็บ ‘จือฮู’

ในหัวข้อ [ขอผูร้ ูโ้ ปรดตอบ ว่าตัวอักษรนีเป็ นตัวอักษร

ชนิดไหน]

195
ต่อไปก็คือต้องตังหน้าตังตารอคนใจดีเขามาตอบแล้วล่ะ
ถ้าไม่มีใครรูก้ ็ลองเว็บหนึงของต่างประเทศทีชือเว็บไซ
ต์วา่ Quora*ได้

หากยังไม่มีคนรูอ้ ีก...ก็ตอ้ งพยายามเก็บสะสมอายุขยั ต่อ

ไปสินะ

เมือพูดถึงเรืองการสะสมอายุขยั สิงทีลัวชิวทําได้ตอนนี
คือเปิ ดดูขอ้ มูลทีภูตดําหมายเลขเก้าเอามาให้เท่านัน

หากพูดตามทฤษฎีแล้ว เขาควรจะเลือกคนทีเขายังได้ผล
ประโยชน์อยูห่ ลังจากหักส่วนลดจากการ์ดดําแล้ว

196
นีไม่เหมือนการแลกเปลียนกับลูกค้าธรรมดาทัวไป ที
หลังจากการแลกเปลียนเสร็จสินก็นาํ ถวายเป็ นเครือง
บูชาบนแท่นบูชาได้เลย

หลังจากการแลกเปลียนครังนี ลัวชิวก็เข้าใจว่า เขาเองก็

นับเป็ นลูกค้าคนหนึงของสมาคม แค่เป็ นลูกค้ารายใหญ่
ทีสุดเท่านันเอง และอายุขยั ของเขาก็เป็ นค่าธรรมเนียม
แลกเปลียนเดียวทีเหลืออยู่

การซือข้อมูลของลูกค้าทีจะทําการแลกเปลียน การ
ประเมินค่าของสินค้า หรือแม้กระทังการปลดปล่อย
วิญญาณของไท่อินจือก็สามารถใช้อายุขยั ของเขา
ดําเนินการแลกเปลียนได้

197
อีกอย่างหนึงคือการเก็บสินค้าเข้าคลังสินค้า สินค้าทีได้
เก็บเข้าคลังแล้วจะไม่สามารถนําไปเป็ นเครืองถวายได้
นีก็หมายความว่า การแลกเปลียนทีจะเกิดขึนในวันข้าง
หน้า หากลัวชิวอยากจะเก็บค่าธรรมเนียมแลกเปลียนใด
ก็ตอ้ งนําอายุขยั ทีเขาสมควรจะจ่ายไปแลกมา ถ้าให้พดู
กันตามตรง นีก็เป็ นหนึงในพฤติกรรมของผูบ้ ริโภคล่ะ
มัง?

ดังนันอายุขยั ของเขาจึงไม่ใช่สงไร้
ิ ประโยชน์

การ์ดสีขาวใบแรกตกอยูบ่ นฝ่ ามือของลัวชิว จากนันก็

แตกออกเป็ นเสียงๆ กลายเป็ นดังหมอกควันทีปกคลุม

198
อยูบ่ นหัวของเขา

ลัวชิวปิ ดตาทังสองข้างลง

......

......

เจียงฉู่กลับมาถึงโรงพยาบาลตังนานแล้ว

ในโรงพยาบาลนีน้อยครังจะเห็นหมอทีมีความสามารถ
ระดับเจียงฉู่เข้าเวรเช้า เขาอายุสสิี บต้นๆ ดูสภุ าพ และ
สง่างาม เป็ นศัลยแพทย์สมองทีมีชือเสียงโด่งดังเป็ น
199
อย่างมาก

ความสามารถ ชือเสียง และฐานะทางบ้านดี แต่เลิกรา

กับภรรยาเก่าเมือสิบปี ทีแล้ว ตอนนียังโสดอยู่ ดังนัน
เจียงฉู่จงึ เป็ นทีหมายปองของสาวๆ ในโรงพยาบาลแห่ง
นี

เจียงฉู่ชงกาแฟแก้วหนึงแล้วนังลงทีโต๊ะทํางาน ในขณะที
กําลังจะเปิ ดดูประวัติผปู้ ่ วยนัน การ์ดดําทีถูกประทับด้วย
ตราสีทองแปลกประหลาดก็ได้หนีบไว้ในประวัติของคน
ไข้ดว้ ย...

*Quora เป็ นเว็บไซต์แนวถาม-ตอบชือดัง

200
201
บทที 32 อาการสัน

เจียงฉู่มองการ์ดดําอย่างใจจดใจจ่อ ราวกับถูกมนตร์
สะกดให้หลุดเข้าไปในนัน

เขาจ้องมองการ์ดแปลกๆ นีเป็ นเวลากว่าสิบนาที โดยที

ไม่ขยับเลยสักนิด ราวกับตอนนีไม่ได้ยินเสียงรอบตัวแล้ว

“คุณหมอเจียง ผูอ้ าํ นวยการให้มาตามคุณหมอไปทีห้อง

ทํางานของท่าน”

ทันใดนันเสียงเรียกของหญิงสาวเฝ้าเวรก็ดงั ขึน นีถึงทํา

ให้เจียงฉู่หลุดออกมาจากภวังค์ และรูส้ กึ ว่าหลังชุ่มไป
202
ด้วยเหงือ เขาจึงรีบตอบรับว่า “ครับ...ผมทราบแล้วครับ
ผมจะรีบตามไป”

เมือพูดจบ เจียงฉู่ก็ปิดแฟ้มเอกสารลง แต่ก็ยงั ลังเลกับ

การ์ดดําใบนันอยู่ สุดท้ายเขาก็เลือกเก็บการ์ดดํานีไว้ใน
กระเป๋ าเสือกาวน์สีขาวของเขา

หลังจากนันไม่กีนาที เจียงฉู่ก็เดินมาถึงห้องทํางานของผู้
อํานวยการ

ผูอ้ าํ นวยการโรงพยาบาลเพิงจะฉลองวันเกิดครบรอบหก
สิบสามปี ไป แต่ทา่ ทางแข็งแรงกว่าคนอายุหา้ สิบปี อยู่
มาก เมือเขาเห็นหมอคนโปรดอย่างเจียงฉู่เดินเข้ามา

203
เขาก็ยิมแล้วพูดว่า “เจียงฉู่ ฉันคิดแล้วว่าเวลานีเธอยัง
อยู”่

“ท่านผอ. ทีเรียกหาผมมีธุระอะไรครับ?” เจียงฉู่กล่าว

พร้อมนังลง

ผูอ้ าํ นวยการพูดว่า “เรืองเป็ นแบบนีนะ คือเรืองนีจะต้อง

ได้รบั ความช่วยเหลือจากเธอเท่านัน”

เจียงฉู่ตอบด้วยสีหน้าปกติวา่ “ท่านผอ.พูดมาตรงๆ เลย

ครับว่ามีเรืองอะไรกันแน่?”

ผูอ้ าํ นวยการโรงพยาบาลถอนหายใจ แล้วพูดว่า “เพือน

204
เก่าสมัยเรียนของฉันคนหนึง พบว่าหลานสาวของเขา
เป็ นมะเร็งในสมองระยะแรก เขามาหาฉัน...อืม สองสาม
วันมานีฉันตรวจดูอาการของคนไข้อย่างละเอียดแล้ว ก็
เลยแนะนําเธอให้กบั เขา”

เมือเห็นสีหน้าของเจียงฉู่ยงั นิง ผูอ้ าํ นวยการก็มีทา่ ทีที

จริงจังขึนแล้วพูดว่า “เธออายุยงั ไม่ถงึ ห้าขวบ เส้น
ประสาทในสมองยังไม่แข็งแรงพอ พูดตรงๆ ก็คือฉันไม่
ไว้ใจให้ใครในโรงพยาบาลนีผ่าตัดนอกจากเธอ”

เจียงฉู่รบี กล่าวขึนว่า “ท่านผอ.ครับ ผมเพิงยืนใบลาไป

เมืออาทิตย์ทีแล้วนีเอง...”

205
ผอ.กล่าวขึนด้วยนําเสียงโกรธเคืองว่า “ฉันรูว้ า่ หลายปี ที
ผ่านมานีเธอยังไม่เคยได้ลาพักผ่อนเลย จริงๆ ฉันก็เซ็น
อนุมตั ิใบลาของเธอแล้ว...แต่เพือนคนนีฉันคบมาเป็ น
สิบๆ ปี เรืองลายืดเวลาออกไปก่อนได้ไหม รอให้ผา่ ตัด
เสร็จก่อน ฉันจะให้เธอหยุดหนึงเดือนก็ไม่มีปัญหา”

เจียงฉู่ตอบกลับว่า “แต่ทา่ นผอ. การผ่าตัดเด็กเล็กมี

ความเสียง...หากเกิดเรืองไม่คาดฝันขึน...จะดีกว่าไหม
ถ้าให้คณ
ุ หมอมากประสบการณ์อย่างหมอหวงมาผ่าตัด
ครังนี?”

ผอ.กล่าวด้วยท่าทางไม่คอ่ ยพอใจเท่าไรว่า “ครังนีจะ

ต้องผ่าตัดสมองส่วนหน้า เชือผมเถอะ ในโรงพยาบาลนี
ไม่มีใครเชียวชาญด้านนีมากไปกว่าเธอแล้ว เจียงฉู่ เธอ
206
อย่าถ่อมตัวมากไปเลย ฉันไม่ได้ตดั สินความสามารถ
ของคนด้วยอายุ เมือเทียบกันแล้ว ฉันให้ความสําคัญกับ
คนทีมีจรรยาบรรณแพทย์และมีฝีมือ การผ่าตัดครังนีเธอ
ทําให้ดี แล้วถ้าเธอทําออกมาได้ดี ฉันจะเลือนขันให้เธอ
อยูใ่ นตําแหน่งผูช้ ่วยของฉัน”

เจียงฉู่มองผอ.อย่างตกตะลึง

แล้วผอ.ก็พดู ต่อด้วยนําเสียงหนักแน่นว่า “ฉันทํางาน

หนักมาหลายปี แล้ว ถึงเวลาทีฉันจะวางมือสักที เจียงฉู่
ฉันเชือในความสามารถของเธอ เธอเชือฉัน พยายามอีก
หน่อย เธอจะกลายเป็ นทีหนึงของโรงพยาบาลแห่งนี”

207
ผอ.เดินมาข้างเจียงฉู่ แล้วตบบ่าเขาเบาๆ พลางพูดว่า
“เธอทําได้ ดังนันอย่าดูถกู ความสามารถของตัวเอง จะ
ว่าไป เพือนเก่าของฉันก็ยินดีให้เธอเป็ นคนผ่าตัดครังนี
แล้วด้วย ถ้าเธอปฏิเสธ ก็จะเกิดปั ญหายุง่ ยากตามมา”

เจียงฉู่จงึ ขมวดคิวแล้วถามขึนว่า “อาจารย์ บอกผมมา

ตรงๆ เถอะครับว่าคนคนนันคือใคร”

“เขาเป็ นคนเก่าคนแก่ของกรมอนามัย แม้วา่ จะเกษี ยณ

แล้ว แต่ก็ยงั มีอาํ นาจในโรงพยาบาลนี” แล้วผอ. ก็พดู
พร้อมกับรอยยิมว่า “มันใจในตัวเองหน่อย และไม่ตอ้ ง
กดดันตัวเองมากเกินไป แม้วา่ การผ่าตัดครังนีจะยาก
แต่ก็ไม่เกินความสามารถของเธอหรอก อย่าทําให้ฉนั ผิด
หวังล่ะ”
208
เจียงฉู่พดู ได้เพียงแค่วา่ “ผมอยากจะดูประวัติของคนไข้
ก่อน”

“ไม่มีปัญหา เดียวฉันส่งให้”

เมือท่านผูอ้ าํ นวยการพูดจบก็เดินจากไป ส่วนเจียงฉู่ก็

กลับไปทีห้องทํางานของตัวเอง ใบหน้าเศร้าและเริม
เหม่อลอย

เขามองฝ่ ามือทังสองข้างของตัวเอง แล้วหยิบมีดเล่มเล็ก

ออกมาจากกระบอก ก่อนจับมันให้เสมือนว่าเป็ นมีดผ่า
ตัด

209
แต่ในตอนทีเพิงจะจับมีด มือทังสองของเขาก็เริมสัน
แล้วเจียงฉู่ก็โยนมีดทิงลงพืนอย่างแรง ก่อนเอามือจับ
หน้าตัวเองด้วยความทุกข์ใจ

มือทังสองข้างสันไปหมด เมือสังเกตอาการของตัวเอง
เบืองต้นแล้ว เจียงฉู่ก็เริมรูว้ า่ เกิดอะไรขึนกับตัวเขา

โรคพาร์กินสัน

ถ้ามือสันในขณะผ่าตัดล่ะ จะเป็ นอย่างไร...

ความจริงแล้วทีลาพักยาวก็เพราะอยากไปตรวจเช็ก
210
อาการของตนทีเมืองนอกกับเพือนหมอด้วยกัน

แต่ผอู้ าํ นวยการให้ความสําคัญกับการผ่าตัดครังนีมาก
และเขาก็รูด้ ีวา่ การผ่าตัดครังนีจะตัดสินอาชีพหมอของ
เขาอย่างไร

อย่างไรก็ตาม...

“น่าสะเทือนใจจริงๆ...ทีศัลยแพทย์สมองต้องมาสูญเสีย
มือทังสองข้างไป” เจียงฉู่พดู ด้วยรอยยิมอมทุกข์

......

211
......

สองสามวันมานีทีสมาคมไม่มีเรืองอะไร แต่ก็ยงั ได้รบั

การติดต่อจากจางชิงหรุย่ เธอส่งข่าวมาบอกว่าหาตรา
หยกทีเราประมูลเจอแล้ว และกําลังจะส่งมันกลับมา
ด้วยตัวเอง

เพราะเธอไม่รูท้ ีอยูข่ องลัวชิว จึงโทรศัพท์ถาม

ลัวชิวไม่คอ่ ยอยากบอกทีอยูข่ องตนให้ใครรู ้ ถ้าอยากจะ

หาจริงๆ ในยุคของโลกไอทีสมัยนีหาเจอได้ไม่ยากหรอก
แต่สดุ ท้ายแล้วก็นดั เจอกันทีร้านกู่เย่วไ์ จ

212
ทีจริงคิดว่าผูท้ ีส่งหยกคืนจะเป็ นตาผูจ้ ดั การอ้วนเสียอีก
คิดไม่ถงึ ว่าจะเป็ นเจ้าของการจัดงานประมูลส่งมอบมัน
มาให้ถงึ มือ

สุภาพสตรีทา่ นนีมีชือว่าต่งหมิงฮวา

“คุณผูห้ ญิงท่านนันไม่ได้มาด้วยเหรอ?”

พอเห็นลัวชิวมาคนเดียว จางชิงหรุย่ ก็ถามด้วยความ

สงสัย

ลัวชิวพูดว่า “เธอยุง่ ๆ น่ะ”

213
ต่งหมิงฮวายิมแล้วพูดว่า “นีเป็ นเรืองน่าประหลาดใจ
มาก พูดไปพวกคุณอาจไม่เชือ ตราหยกนีถูกส่งกลับใน
วันถัดมาจากทีโดนขโมย แต่ก็ไม่รูว้ า่ เกิดอะไรขึนบ้าง
ระหว่างนัน”

นีเป็ นคําพูดทีพูดให้ลวชิ
ั วฟั ง เพราะจางชิงหรุย่ ไม่มีความ
ตืนเต้นใดๆ เลยหลังจากฟั งจบ เห็นได้ชดั ว่าเธอรูม้ าก่อน
หน้านีแล้ว

แต่ผทู้ ีรูเ้ รืองนีดีทีสุดอย่างลัวชิวก็ทาํ เป็ นตกใจ แล้วพูดว่า

“นีมันน่าอัศจรรย์จริงๆ”

ต่งหมิงฮวาไม่รูว้ า่ ทําไมฝ่ ายตรงข้ามถึงลดท่าทีลงจาก

214
ก่อนหน้านี “คุณลัว ทางเราต้องขออภัยกับเหตุการณ์
ครังนีด้วยนะคะ ถ้าเป็ นไปได้ฉนั อยากจะเลียงอาหาร
คุณกับคุณผูห้ ญิงท่านนันสักมือเป็ นการขอโทษ”

ลัวชิวเป็ นคนทีไม่คอ่ ยสุงสิงกับใคร เขาจึงพูดไปตรงๆ ว่า

“อย่าเกรงใจเลยครับคุณผูห้ ญิงต่ง ตอนนีตราหยกกลับ
มาอยูใ่ นมือของผมแล้ว ผมจะไม่เอาเรืองอะไรอีก”

ต่งหมิงฮวาหัวเราะแล้วพูดว่า “ถ้าเป็ นอย่างนัน ฉันคิดว่า

ฉันควรจะเลียงอาหารมือนี”

ลัวชิวพูดได้เพียงแค่วา่ “วันนีผมยุง่ น่ะครับ”

215
ต่งหมิงฮวาเพิงจะเคยเจอคนไม่ไว้หน้าตัวเองเลยเป็ นครัง
แรก คิดในใจว่าเด็กนียุง่ จริงๆ หรือแค่พดู ไปอย่างนัน แต่
ก็ปฏิเสธไปสองรอบแล้ว หากจะเอ่ยปากพูดชวนอีกครัง
คราวนีไม่มีทีไว้หน้าแน่ๆ ดังนันเธอจึงเพียงพยักหน้าแล้ว
พูดว่า “น่าเสียดายจริงๆ แต่หากครังหน้าคุณลัวจะมา
งานประมูลอีกก็บอกฉันล่วงหน้านะคะ ฉันจะจัดคนดูแล
เป็ นพิเศษ”

ลัวชิวพยักหน้าแล้วพูดว่า “อันนีได้เลยครับ”

จางชิงหรุย่ มองลัวชิวด้วยสายตาตกตะลึง แม้เธอจะรูว้ า่

ลัวชิวเป็ นคนแปลกๆ แต่การไม่รกั ษานําใจของเขา อาจ
จะทําให้เขาลําบากเมือเข้าสังคมก็ได้นะ

216
แต่อีกด้านหนึง ก็รูส้ กึ ชอบนิสยั ของลัวชิว ทีเป็ นคนไม่ทาํ
ดีตอ่ หน้าไม่เอาดีเข้าตัว แต่เป็ นตัวของตัวเอง สังคมสมัย
นีจะหาคนหนุ่มสาวทีมีคณ
ุ ธรรมด้านนีนันยากจริงๆ

“อืม...คุณจาง ฉันยังมีธุระนิดหน่อย จะต้องรีบกลับ” ต่ง

หมิงฮวาพูดว่า “น่าเสียดายทีวันนีไม่ได้อยูพ่ บท่าน
ผูห้ ญิงจาง หากครังหน้ามีโอกาส ฉันจะกลับมาเยียมอีก
แน่นอน”

จางชิงหรุย่ ก็ตอบไปตามมารยาท ก่อนส่งต่งหมิงฮวาไป

ทีหน้าประตู

217
จากนันเธอก็หนั หน้ามามองลัวชิว และลัวชิวก็ยงั คงยืน
อยูท่ ีเดิม เท่าทีเธอรูจ้ กั กับลัวชิว ลัวชิวน่าจะไปอย่างไม่
บอกไม่กล่าวตังแต่ทีเธอหันหลังไปส่งคุณต่งทีหน้าประตู
แล้วสิ

“อืม...ฉันมีเรืองอยากจะรบกวนเธอหน่อย” ลัวชิวพูด
ตรงๆ

“นีเป็ นสีหน้าและคําพูดของคนทีกําลังขอร้องเหรอ?”
จางชิงหรุย่ อดไม่ได้ทีจะหัวเราะออกมา “นายไม่รูเ้ หรอว่า
เมือกีนีนายขัดใจผูม้ ีอิทธิพลมากในวงการสะสมของ
เก่า? ตอนนีมาปากหวานใส่ฉนั ไม่กลัวว่าฉันก็จะตกเป็ น
ทีหมายหัวของเธออีกคนเหรอ?”

218
ลัวชิวอึงไปชัวครู ่ ครุน่ คิดอยูพ่ กั หนึงแล้วกล่าวขึนว่า “ฉัน
ให้เธอยืมปากกาดินสอและสมุดทีจดระหว่างเรียน
ตลอด”

จางชิงหรุย่ ...จางชิงหรุย่ ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ว่ามาสิ

มีเรืองอะไรให้ฉนั ช่วย?”

เพิงจะพูดจบ จางชิงหรุย่ ก็ขมวดคิว แล้วกล่าวด้วยท่าที

โมโหว่า “เอาเรืองแบบนีมาทวงบุญคุณฉันเหรอ ขีเหนียว
จริงๆ!”

“แต่ฉนั ก็ให้เธอยืมสมุดจดในชันเรียนหลายครังแล้วจริงๆ

219
นี...”

“...”

220
บทที 33 นีแหละลัวชิว

“กล่องใบหนึง?”

“ใช่ครับคุณหนูสาม วันนันทีคุณหนูจางร้านกู่เย่วไ์ จส่ง

มาก็คือกล่องใบนี”

คุณหนูสามของตระกูลจงมองไปทีเฉิงอวิน

221
ชายทีมีความทะเยอทะยานคนนีไม่เพียงแต่โลภมาก อีก
ทังยังเจ้าชูอ้ ีกด้วย แต่เขาก็เป็ นคนฉลาด เขารูว้ า่ ผูห้ ญิง
แบบไหนทีเล่นด้วยได้ และผูห้ ญิงแบบไหนทีเขาแตะต้อง
ไม่ได้

อย่างเช่นตอนนี เฉิงอวินเก็บสายตารุกรานของตนไว้

น้องเล็กของตระกูลจงยิมแล้วพูดว่า “นายรูไ้ หมว่ามีอะไร

อยูใ่ นกล่อง?”

เฉิงอวินรีบตอบว่า “ทราบครับคุณหนูสาม! ผมอาศัยช่วง

ทีคุณชายรองเผลอถ่ายรูปมันเก็บไว้”

222
เฉิงอวินเดินไปข้างหน้าสองก้าว แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้
มาก แม้คณ
ุ หนูสามของตระกูลจงจะมีเสน่หม์ าก แต่ก็ไม่
ใช่ผหู้ ญิงทีเขาจะยุง่ ด้วยได้ เขาหวังเพียงแค่วา่ จะได้ผล
ประโยชน์ทีมากทีสุดจากคุณหนูสามของตระกูลจง

“นีคืออะไร?” คุณหนูสามของตระกูลจงมองรูปภาพใน
โทรศัพท์แล้วขมวดคิว

เฉิงอวินตอบไปว่า “ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่น่าจะ

เป็ นการ์ดดําทีแปลกประหลาดมากใบหนึง...คุณชายรอง
ไม่เคยให้มนั ห่างตัวเลย ยากเหมือนกันกว่าผมจะถ่ายรูป
มันมาได้”

223
มุมของรูปถ่ายเป็ นมุมทีถ่ายผ่านด้านหลังของไหล่คน

“วันนันหลังจากทีคุณชายรองได้การ์ดดํานีมาจากคุณ
หนูจางแล้ว เขาก็ขบั รถออกไปคนเดียว หลังจากนันไม่
นานก็สงให้
ั ผมรีบเตรียมรถกลับเมืองหลวง คิดไม่ถงึ ว่า
ให้ไปรับเจ้าสัวกลับมาทีนี! และสิงทีคิดไม่ถงึ มากกว่านัน
คือเจ้าสัวฟื นมาอย่างน่าอัศจรรย์”

คุณหนูสามตระกูลจงครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึง แล้วกล่าวขึนว่า

“เฉิงอวิน นายไปเอาการ์ดใบนีมาให้ฉนั ได้ไหม?”

สีหน้าของเฉิงอวินเริมเปลียนแล้วพูดว่า “คือว่า...คุณหนู

224
คุณชายรองไม่เคยให้มนั ห่างจากตัวเลย ผม...”

“ทําไม?” คุณหนูตระกูลจงหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “พอ

ฉันให้อะไรทีเป็ นประโยชน์กบั นายก็ทาํ เป็ นแต่พยักหน้า
ตอนนีให้นายไปทําอะไรหน่อย ก็ทาํ ได้แค่สา่ ยหัวเหรอ?”

“ผม ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนัน...” เฉิงอวินขมวด

คิวแล้วพูดว่า “อย่างไรก็ตาม ตอนนีอาการของเจ้าสัวก็ดี
ขึนเรือยๆ หมอบอกว่าแค่รา่ งกายอ่อนแอนิดหน่อย ไม่มี
อาการอะไรน่าเป็ นห่วง ผมได้ยินคุณชายรองบอกว่า วัน
พรุง่ นีเจ้าสัวจะไปทีร้านกู่เย่วไ์ จ ผมคิดว่าการ์ดใบนีก็ตอ้ ง
คืนเจ้าของเดิมด้วย เพราะตอนทีคุณจางส่งของนีมาเคย
บอกไว้วา่ เมือใช้เสร็จแล้วก็ตอ้ งนําส่งคืน เพราะหากเกิด
อะไรขึนเธอจะไม่รบั ผิดชอบ...”
225
คุณหนูสามตระกูลจงพูดว่า “นันไม่ดีเหรอ? เมือของจะ
ถูกเคลือนย้าย โอกาสเอามันมาก็มากขึนไม่ใช่เหรอ?
หากนายภักดีกบั ฉัน นายจะได้ผลประโยชน์มากมาย แต่
ถ้าทําไม่ได้ ฉันคิดว่าพีรองคงไม่อยากได้คนทีขายเจ้า
นายตัวเองแบบนายหรอก...ว่าอย่างนันไหม?”

“ผมทราบแล้วครับ...” เฉิงอวินรีบพยักหน้า แล้วเดินออก

ไปด้วยความกังวล

คุณหนูสามตระกูลจงเดินไปหน้าต่างของห้องสูทใน
โรงแรม ก่อนเปิ ดม่านแล้วมองไปบนถนน “คนคนนันของ
ร้านกู่เย่วไ์ จ...พีรองกลับมาเดือนกว่า...แล้วการ์ดดํานัน

226
หมายถึงอะไรล่ะ?”

เธอเหมือนกําลังรอคําตอบ ขณะเดียวันก็จบั สร้อยคอ

ของเธอไปด้วย

......

......

“นายอยากเรียนรูเ้ รืองของเก่า?”

จางชิงหรุย่ มองลัวชิวทีขอร้องเรืองนี จําได้วา่ ครังทีแล้ว

227
เรินจือหลิงเคยพาเขามาทีนีแล้วบอกว่าเขาสนใจของเก่า

ไม่เพียงแค่นียังมีเรืองตราหยกทีโยวเย่ประมูลได้ในงาน
อีก...ตอนนีมาขอร้องแบบนี หรือว่าตอนนีเขาเริมสนใจ
ของเก่าขึนมาจริงจัง?

“ใช่แล้ว”

ลัวชิวพยักหน้าแล้วพูดตรงๆ ว่า “ฉันรูว้ า่ การประเมินค่า

ของของเก่าเป็ นศาสตร์ชนสู
ั ง ดังนันจึงไม่คิดเรียนทางลัด
อยากให้เธอช่วยแนะนําความรูพ้ ืนฐานทีจะเข้าสูศ่ าสตร์
นันได้”

228
เหมือนว่าลัวชิวจะกลัวจางชิงหรุย่ เข้าใจผิด เลยรีบพูด
ต่อว่า “แน่นอนว่า แค่ให้เธอแนะนําเกียวกับความรูพ้ ืน
ฐานก็พอ ฉันไม่ได้กะจะรบกวนเธอหรอก”

จางชิงหรุย่ ครุน่ คิดอยูพ่ กั หนึงก็พดู ว่า “ไม่มีปัญหา แต่วา่

ลัวชิว เหมือนทีนายพูดแหละ การประเมินค่าไม่ใช่ของที
จะเรียนรูไ้ ด้ในเวลาวันสองวัน ถ้านายแค่คิดเล่นๆ ฉัน
แนะนําให้นายล้มเลิกความคิดนีจะดีกว่า”

ลัวชิวพูดขึนด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ฉันจะไม่มีวนั เสียใจกับ

สิงทีฉันตัดสินใจไปแล้ว เธอวางใจได้”

จางชิงหรุย่ พยักหน้า แล้วเธอก็เดินไปยังตําแหน่งที

229
วางกล่องไม้ลายดอกในห้องทํางานของเธอ แล้วเปิ ด
กล่องไม้ออก ก่อนหยิบหนังสือหนาๆ สามเล่มขึนมา

แบ่งออกเป็ น ‘การประเมินค่าของลวดลาย’ ‘แหล่ง

กําเนิดของลวดลาย’ และ ‘โบราณวัตถุยคุ เฉียนหลง’

“ความรูด้ า้ นของเก่ามีอยูม่ าก และการแบ่งแยกประเภท

ของมันก็มีอยูม่ ากเช่นกัน ถ้านายมีใจทีจะเรียนจริงๆ ฉัน
แนะนําให้นายเจาะจงว่าจะเรียนเรืองไหนก่อน” จางชิง
หรุย่ งั บอกอีกว่า “พวกเครืองเคลือบดินเผาจะเห็นได้ทวั
ไปและเป็ นชนิดทีเราเข้าถึงได้ง่ายทีสุด ฉันแนะนําให้
นายเริมจากเครืองเคลือบดินเผาพวกนีก่อน”

230
ครังทีแล้วลัวชิวไม่ได้สะพายกระเป๋ ามาด้วย แต่ตอนนี...
จางชิงหรุย่ คิดว่าทีเขาสะพายกระเป๋ ามาก็เพือมาใส่
หนังสือโดยเฉพาะ

ตาหมอนีเหมือนรูม้ าก่อน ว่าจะต้องได้แบกหนังสือกลับ

ไปด้วย?

“พออ่านจบ ฉันจะเอามันมาคืนเธอทันที” ลัวชิวกล่า

วขอบคุณ

จางชิงหรุย่ ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ตอ้ งหรอก หนังสือพวก

นีไม่ได้ลาค่
ํ าอะไร ทีไหนก็มีขายขอเพียงแค่ดเู ป็ น
หนังสือนีฉันยกให้นาย”

231
เธอมองหน้าลัวชิวแล้วพูดอีกว่า “ก็ถือซะว่าเป็ นของตอบ
แทนคนทีชอบให้ยืมหนังสือมาจดอยูบ่ อ่ ยๆ ก็แล้วกัน”

ลัวชิวคิดในใจว่าผูห้ ญิงคนนีก็มีมมุ แบบนีด้วย เขาจึงทํา

ได้แค่พดู ว่า “อืม...ถือว่าหายกันนะ”

จางชิงหรุย่ ไม่รูว้ า่ จะโกรธหรือหัวเราะดี แต่เธอก็อด

หัวเราะไม่ได้ จึงส่ายหัวแล้วพูดว่า “หนังสือก็ให้นายแล้ว
นายยังมีอะไรอีกไหม? ฉันยังมีธุระทางนันต้องทําอีกนิด
หน่อย อาจจะไม่มีเวลาดูแลนาย แต่ถา้ นายสนใจ ก็นงดู
ั
ทีนีก่อนได้นะ แต่จาํ ไว้วา่ ตาดูมืออย่าต้อง”

232
ลัวชิวส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่แล้วล่ะ แต่หากทีนียินดีตอ้ น
รับฉัน ฉันจะมาทีนีบ่อยๆ”

จางชิงหรุย่ พูดไปว่า “เดียวฉันไปส่งนายข้างนอก”

เมือจางชิงหรุย่ เดินไปส่งลัวชิว ขณะทีเดินไปถึงห้องโถง

เขาก็ตอ้ งหยุดเดิน

นีเป็ นเพราะเจอเฉิงอวินในชุดสูทโดยบังเอิญทีหน้าประตู
คนยังเดินมาไม่ถงึ เลย แต่เสียงแซงมาก่อนแล้วว่า “คุณ
หนูจางครับ ดีทีบังเอิญเจอคุณทีนี” เฉิงอวินเดินไปข้าง
จางชิงหรุย่ ด้วยสีหน้ายิมแย้ม

233
จางชิงหรุย่ จึงถามขึนนิงๆ ว่า “ทําไมวันนีคุณมาคนเดียว
ล่ะ?”

เฉิงอวินมองไปทางลัวชิวและไม่ได้ตอบคําถามของเธอ
“คุณหนูจางครับ ท่านนีคือ?”

“เขาเป็ นเพือนของฉัน” จางชิงหรุย่ พูดต่อว่า “แต่ฉนั คิด

ว่าเขาคงไม่อยากรูจ้ กั คุณ....คุณมีธุระอะไร? จงลัวเฉิน
ให้คณ
ุ มาทีนีเหรอ?”

เฉิงอวินพยักหน้าแล้วพูดว่า “คุณหนูจางครับ ขอคุยเป็ น

การส่วนตัวได้ไหมครับ?”

234
จางชิงหรุย่ ขมวดคิว แล้วมองลัวชิวด้วยสีหน้ารูส้ กึ ผิด ลัว
ชิวจึงหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่เป็ นไร เธอทําธุระของเธอ
เถอะ ขอบคุณหนังสือของเธอนะ ฉันจะรักษามันอย่างดี
เลย”

เขาเอาหนังสือทังสามเล่มขึนมาดู สิงทีเขาเห็นคือข้างใน
หนังสือจดโน้ตไว้เต็มไปหมด

เห็นได้ชดั ว่าจางชิงหรุย่ ไม่ได้แค่ดผู า่ นๆ ตา ผูห้ ญิงคนนี

บอกว่ามอบหนังสือให้กบั เขา ใจจริงแล้วลัวชิวไม่ได้
อยากได้มนั แต่คิดไว้แล้วว่าอ่านจบก็จะเอาไปคืนเธอ

“พอได้แล้ว คําพูดของนายครังนี มากกว่าทังปี ของปี ที

235
แล้วทีนายพูดเสียอีก” จางชิงหรุย่ กรอกตาใส่ลวชิ
ั ว แล้วก็
หันมาพูดกับเฉิงอวินว่า “มีธุระอะไร ไปทีห้องทํางานของ
ฉันสิ”

เฉิงอวินไม่กล้าทําตัวน่าสงสัย จึงรีบตามจางชิงหรุย่ ไปที

ห้องทํางานของเธอ

เขาขมวดคิวแล้วคิดในใจว่า หมอนีเป็ นใคร ทําไมดูสนิท

สนมกับคุณหนูจางจังเลย?

ในห้องทํางาน จางชิงหรุย่ ถามถึงวัตถุประสงค์ของเฉิงอ

วินตรงๆ

236
เฉิงอวินตอบว่า “เรืองเป็ นแบบนีครับคุณหนูจาง คุณ
ชายรองให้ผมมาทีนี หลักๆ แล้วอยากให้ผมมาบอกกับ
ท่านผูห้ ญิงจางว่า...”

เขาสังเกตดูสีหน้าของจางชิงหรุย่ แล้วกล่าวต่อว่า “แน่

นอน ว่าผมไม่กล้ารบกวนเวลาส่วนตัวของท่านผูห้ ญิง
จาง ผมจึงอยากจะรบกวนให้คณ
ุ หนูจางช่วยไปบอก
ท่านให้หน่อย”

“เรืองอะไร?”

“คุณชายรองบอกว่า วันพรุง่ นีจะมาเยียมท่านผูห้ ญิงจาง

ด้วยตัวเอง และยังมีเพือนเก่าเพือนแก่ของท่านผูห้ ญิง

237
จางมาด้วย”

จางชิงหรุย่ อึงไปชัวครู ่

หากพูดได้เต็มปากว่าเป็ นเพือนเก่าเพือนแก่ของคุณย่า
แล้ว ก็ตอ้ งเป็ นคนจากเมืองหลวงเป็ นแน่ เธอพยักหน้า
แล้วพูดว่า “รูแ้ ล้ว ฉันจะบอกคุณย่าให้ แล้วมีเรืองอะไร
อีกไหม?”

“ไม่มีแล้วครับ” เฉิงอวินพูดต่อด้วยความรีบร้อน “ผมแค่

มาบอกข่าว ไม่มีเรืองอะไรแล้วครับ...คุณหนูจาง ผมไม่
รบกวนเวลาของคุณแล้ว”

238
จางชิงหรุย่ พยักหน้า

จริงๆ เรืองแค่นีให้โทรศัพท์มาบอกก็ได้ แต่พวกตระกูล

สูงๆ แบบนีจะต้องส่งคนมาให้ถงึ ทีเพือให้เกียรติ

จางชิงหรุย่ ไม่ได้สนใจพิธีรตี องเหล่านี แต่คณ

ุ ย่าของเธอ
ค่อนข้างใส่ใจเรืองพวกนี

“แต่ถา้ เป็ นหมอนัน อาจจะคิดต่างจากคนอืนๆ?”

ความคิดเรือยเปื อยเริมผุดขึนมาในหัวของเธอ จางชิง

หรุย่ อึงไปชัวครู ่ เธอหัวเราะแล้วพูดกับตัวเองว่า “ทําไม
ต้องใส่ใจเรืองของหมอนันด้วย?”
239
แม้จะรูส้ กึ ว่าเขาแปลกๆ...หมอนีเป็ นคนทีแปลกจริงๆ แต่
แบบนีแหละถึงจะเป็ นลัวชิว

เธอส่ายหัว ก่อนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วจับปากกาเริม

ตังใจทํางานของตัวเองต่อไป

......

เฉิงอวินยังไม่ได้ไปจากทีนี เขาอยูท่ ีหลังโรงจอดรถของ

ร้านกู่เย่วไ์ จ

พนักงานต้อนรับสาวคนหนึงของร้านกู่เย่วไ์ จเดินไปขึน
240
รถทีเฉิงอวินนังอยู่

“ทีรัก คิดถึงผมไหม?” เฉิงอวินไม่ได้พดู อะไรไปมากกว่า

นันก็ดงึ เธอมากอด

“คนบ้า คุณกลับเมืองหลวงไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันยังคิด

ว่าพอคุณได้ฉนั แล้ว คุณก็จะทําเหมือนเราไม่รูจ้ กั กันมา
ก่อน”

“ก็ผมกลับมาแล้วนีไง?”

“ฮะ...ว่ามาสิ ครังนีมีเรืองอะไรอยากให้ช่วย? แต่ฉนั บอก

ไว้ก่อนว่าคุณหนูใหญ่ไม่ได้มีใจให้คณ
ุ ชายของคุณเลย
241
แม้แต่นอ้ ย ทุกครังทีพวกคุณมา เธอก็ไม่เต็มใจต้อนรับ
สักเท่าไร”

“ไม่ๆ เราอย่าเพิงพูดเรืองนี...คุณดูรูปการ์ดดําในมือถือนี
สิ รูส้ กึ คุน้ ตาไหม?”

พนักงานต้อนรับสาวดูรูปนีอย่างละเอียดแล้วก็พดู ว่า
“น่าแปลก ฉันรูส้ กึ ว่าเคยเห็นมัน แต่ก็รูส้ กึ ว่าไม่เคย
เห็น...คิดไม่ออกเลย”

“คิดออกไม่ออกก็ไม่เป็ นไร” เฉิงอวินหัวเราะแล้วพูดว่า

“เรืองนีจะต้องให้คณ
ุ ช่วย ฟั งนะ ถ้าคุณทําสําเร็จ คุณ
อยากได้อะไรผมจะให้คณ
ุ หมดทุกอย่าง”

242
“จริงเหรอ?” พนักงานสาวต้อนรับดูกระตือรือร้นทันที แต่
ก็ถามไปด้วยความสงสัยว่า “เดียวก่อน บอกมาก่อนว่า
เป็ นเรืองอะไร ถ้าเป็ นเรืองทีเสียงเกินไปฉันก็ไม่ทาํ ”

เฉิงอวินยิมหวานแล้วพูดว่า “ทีรัก ฟั งผมนะ คุณคงไม่คิด

จะทํางานไปตลอดชีวิตสินะ? คุณอยากจะไปมีชีวิตใหม่
ไหม? แต่ผมรับรองว่าจะไม่เกิดเรืองอะไรขึนกับคุณ”

“อย่างนัน...ตกลง”

เฉิงอวินกระชิบบอกอะไรเธอบางอย่างข้างหู

243
หลังจากนันพนักงานต้อนรับสาวก็เดินจากไป แล้วเฉิงอ
วินก็หวั เราะก่อนพูดว่า “นีมันผูห้ ญิงอะไรกัน...ฉันขอ
สนุกอีกสักสองสามทีก็เบือแล้ว ผูห้ ญิงหน้าโง่”

จากนันเขาก็ยกหูโทรศัพท์ขนเพื
ึ อโทรหาจงลัวเฉิน จาก
นันสีหน้าก็เปลียนไปทันที “ผมเองครับคุณชายรอง...อืม
เรืองทีให้ทาํ เรียบร้อยแล้วนะครับ ผมบอกกับคุณหนูจาง
แล้ว ไม่มีเรืองอะไรผิดปกติ...แต่...”

เขาหยุดชะงักไปพักหนึงแล้วกล่าวขึนด้วยความระมัด
ระวังว่า “เรืองมันเป็ นแบบนี ยังจําแขกของคุณหนูจาง
ชายหนึงหญิงหนึงทีเราเห็นครังทีแล้วได้ไหมครับ? วันนี
ผมเจอเขาอีกแล้ว แต่ครังนีมีแค่เด็กหนุ่มคนเดียว เขา
เข้าไปคุยกันในห้องทํางานอยูพ่ กั หนึงแล้วผมบังเอิญไป
244
เจอ เห็นคุณหนูจางกับชายหนุ่มคนนันเดินออกมาจาก
ในห้องคุยกันสนิทสนม...”

245
บทที 34 ภูตดําไท่อินจือ

ในขณะทีลัวชิวกําลังดูหนังสือ ‘แหล่งกําเนิดของลวด
ลาย’ อยู่ เสียงกระดิงหน้าประตูก็ดงั ขึน

เมือใส่หน้ากากตัวตลกเสร็จแล้ว ลัวชิวถึงเดินลงมาจาก
ชันสอง

เขาตกใจทีลูกค้าคนนีคือหยางไท่จือ...แน่นอน ว่ามีเพียง
แค่หยางไท่จือคนเดียว

246
“คุณคือ?”

หยางไท่จือรูส้ กึ ประหลาดใจเมือเห็นลัวชิวสวมใส่
หน้ากากตัวตลกเอาไว้ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็เห็นโย
วเย่ดว้ ย ดูจากหุน่ แล้วก็ทาํ ให้หยางไท่จือเดาออกเลยว่า
นีเป็ นเด็กหนุ่มทีเจอกันวันก่อน

ลัวชิวชีไปทีโต๊ะกลม เป็ นสัญญาณบอกให้เขานังลงก่อน

แล้วค่อยคุยกัน

ทีสวมใส่หน้ากาก เป็ นเพราะอยากปิ ดบังตัวตนของตัว

เองอย่างนันเหรอ?

247
แต่เขาเคยเห็นหน้าของลัวชิวแล้วนี...หยางไท่จือเริมคิด
ว่า พวกเขาทําตัวน่าสงสัยแบบนีมีความหมายอย่างไร

หรือนีเป็ นการเตือนไม่ให้ฉนั บอกตัวตนทีแท้จริงของพวก

เขาให้ใครรู?้ หยางไท่จือระมัดระวังตัวเองเป็ นพิเศษ โดย
เฉพาะกับพวกคนลึกลับแบบนี

จากนันหยางไท่จือก็ทาํ เหมือนไม่รูว้ า่ คนทีอยูภ่ ายใต้

หน้ากากตัวตลกนันคือลัวชิว แล้วก็นงลงนิ
ั งๆ

ในขณะนันลัวชิวก็คิดว่า หากรูว้ า่ เป็ นหยางไท่จือตังแต่

แรก เขาก็จะไม่ใส่หน้ากาก

248
แต่ลวชิ
ั วก็เป็ นฝ่ ายทีเอ่ยปากพูดก่อนว่า “คุณลูกค้า คุณ
อยากได้ตราหยกคูน่ ีใช่ไหม?”

ทีจริงเขาเคยคํานวณเวลาเอาไว้แล้วว่า หากตราหยกนี
สําคัญกับหยางไท่จือจริงๆ เขาจะกลับมาภายในวันสอง
วันอันใกล้นี

“ใช่แล้ว” หยางไท่จือพยักหน้า

“รูก้ ฎของสมาคมแห่งนีไหม”ลัวชิวถามขึน

หยางไท่จือกล่าวว่า “ข้าเคยได้ยินมาบ้าง”

249
เขาเงียบไปชัวครูแ่ ล้วกล่าวด้วยความเฉลียวฉลาดว่า
“มูลค่าของตราหยกคูน่ ีสูงเกินไป หากอยากได้ตราหยกคู่
นีมาครอบครอง ข้าคงจะจ่ายไม่ไหว ดังนันข้าอยากได้
แค่บทคัมภีรท์ ีสลักไว้บนตราหยกคูน่ ีเท่านัน”

ลัวชิวกล่าวด้วยความสงสัยว่า “ข้างในนีเป็ นสามจิตเจ็ด

วิญญาณของไท่อินจือ ซึงเขาก็ถือเป็ นบรรพบุรุษของ
อาจารย์คณ
ุ คุณจะทิงเขาไว้อย่างนีเหรอ?”

“เขาถูกปลดจากการเป็ นศิษย์แล้ว” หยางไท่จือพูดขึน

ด้วยสีหน้าทีจริงจังว่า “ในเมือเขาไม่มีความเกียวข้อง
อะไรกับท่านอาจารย์ของข้า ก็ไม่มีความเกียวข้องกับข้า
เช่นกัน”

250
พูดไป หยางไท่จือก็หยิบถุงผ้าเล็กๆ อันหนึงออกมา
จากกระเป๋ าเสือของเขา สายตาทีเหมือนจะไม่อยากเสีย
มันไป แต่ก็ตอ้ งเปิ ดมันออกมา สิงทีหยิบออกจากถุงนัน
คือหยกโบราณสีเขียว “หยกโบราณสีเขียวนีสามารถใช้
บํารุงปราณได้ หากคนธรรมดาสวมใส่ไม่เพียงแต่จะยืด
อายุ แต่ยงั รอดพ้นจากอันตรายทังปวง ไม่เจ็บไม่ป่วย”

นักพรตก็ดี ไม่วา่ จะยากจนแค่ไหนก็จะได้เจอกับสิงของ

ลําค่าอย่างสองอย่าง ไม่เหมือนกับคนธรรมดาทัวไปทีทํา
ได้เพียงใช้อายุขยั และจิตวิญญาณของตนเป็ นค่า
ธรรมเนียมแลกเปลียน

ค่าธรรมเนียมทีลําค่านี ส่วนมากจะเป็ นวิธีของคนทีไม่

251
ธรรมดา

ลัวชิวใช้ฝ่ามือกวาดไปยังหยกโบราณนีแล้วกล่าวว่า
“หยกโบราณนีแลกมาซึงบทคัมภีรท์ ีอยูใ่ นตราหยกได้
เพียงอันเดียวเท่านัน”

หยางไท่จืออึงไปชัวครูแ่ ล้วรีบกล่าวต่อว่า “เจ้าดูให้ดีๆ

หยกโบราณนีมีอายุมากกว่าพันปี ! มลพิษในสังคม
ปั จจุบนั มีมากเพียงใด หากแต่สวมใส่หยกนีไว้ มันก็จะ
ทําให้ระบบลมในร่างกายของเราไหลเวียนได้ปกติ!”

ลัวชิวส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “บทคัมภีรเ์ ป็ นสิงลําค่าของ

อาจารย์คณ
ุ ใช่ไหม? และวันนันจากทีฟั งคุณท่องบท

252
คัมภีรก์ ็รูเ้ ลยว่าคุณไม่ได้ทอ่ งได้จริงๆ ผมคิดว่าบทคัมภีร ์
นีคงสูญหายไปตังแต่รุน่ อาจารย์ของคุณแล้ว อีกอย่าง
คุณก็เจาะจงแค่จะเอาแต่บทคัมภีร ์ ผมเดาไม่ผิดใช่
ไหม?”

ลัวชิวกล่าวเนิบๆ ว่า “ในเมือบทคัมภีรท์ ีคุณรูม้ ีเพียงแค่

บางส่วน ดังนันการได้บทคัมภีรท์ งบทไปก็
ั มีความหมาย
กับคุณมาก และด้วยบทคัมภีรท์ ีคุณรูม้ ีแค่บางส่วน จึง
ทําให้การฝึ กวิชาของคุณติดขัด นีก็รูไ้ ด้วา่ มันมีความ
หมายและความสําคัญกับคุณมากแค่ไหน?”

หยางไท่จือกล่าวด้วยความเหลืออดว่า “นีเป็ นสถานที

ของพวกโหดเ**◌้ยมและละโมบจริงๆ...ครึงบทก็ครึงบท
ส่วนอีกครึงบททีเหลือข้าจะมาซือมันกลับไปในไม่ชา้ ”
253
ลัวชิววางตราหยกทังสองไว้บนโต๊ะกลม “คุณเลือกไปอัน
หนึง”

หยางไท่จือครุน่ คิดอยูพ่ กั หนึง ก่อนเลือกตราหยกแผ่นที

วางอยูท่ างซ้ายมือ

ตราหยกทังสองอยูต่ รงหน้าเขาแล้วแท้ๆ หากเขาจะชิง...

แต่หยางไท่จือไม่กล้าทําแบบนัน

เห็นหญิงสาวน่ากลัวทีเจอวันนันยืนอยูข่ า้ งๆ ไม่ใช่เหรอ?
ถึงแม้วา่ เธอจะเงียบไม่ได้พดู อะไร แต่หยางไท่จือก็ไม่
กล้าพอจะแย่งชิงตราหยกนีออกไป เพราะเขาไม่

254
สามารถรับประกันถึงความปลอดภัยในชีวิตของตนได้

หยางไท่จือสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วตัวอักษรสีทองทีแกะ
ลงบนแผ่นตราหยกก็ลอยเข้าไปในตาของเขาอย่างไม่
ขาดสาย

ไม่นานหลังจากนัน ก็ไม่มีขอ้ ความตัวอักษรปรากฏอยู่

บนแผ่นตราหยกนันอีก หยางไท่จือยิมแล้วกล่าวว่า “ยัง
ดีทีเลือกถูก”

การแลกเปลียนเสร็จสมบูรณ์ ลัวชิวรูส้ กึ อารมณ์ดีขนมา

ึ
หน่อย จึงทําการ์ดเชิญสีดาํ ขึนมาใหม่อีกใบหนึง แล้ว
มอบให้หยางไท่จือ

255
แน่นอนว่าการ์ดเชิญทีให้หยางไท่จือไปไม่ได้ประทับตรา
เอาไว้

หยางไท่จือทีได้บทคัมภีรค์ รึงบนไปส่วนหนึง คงจะดีใจ

ไม่นอ้ ย และถามขึนว่า “ขอถามว่าแล้วเจ้าจะจัดการ
อย่างไรกับสามจิตเจ็ดวิญญาณของไท่อินจืออย่างไร?”

ลัวชิวกล่าวขึนนิงๆ ว่า “คุณลูกค้ามีเจตนาจะซือไหม?”

“ไม่...” หยางไท่จือตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “ข้ายังมีธุระ

ต่อ...รอให้ขา้ หาสิงทีมีคา่ เจอแล้วจะกลับมาใหม่!”

256
เขาก็ไม่อยากอยูต่ อ่ เพราะตลอดเวลาทีเขานังอยูใ่ นนี
เขารูส้ กึ ไม่เป็ นตัวเอง จิตใจไม่นิง

เมือเห็นท่าทางทีออกไปอย่างรวดเร็วของหยางไท่จือ ลัว
ชิวจึงถามโยวเย่วา่ “นักพรตทีเคยมายังสมาคมตอนนันก็
มีสภาพนีเหมือนกันเหรอ?”

โยวเย่ตอบว่า “เพราะตํานานทีเล่าขานต่อๆ กันในกลุม่

นักพรตเหล่านีมีความบิดเบือน และทําให้น่ากลัวเกิน
จริง”

“ใช่เหรอ...” ลัวชิวพยักหน้าจากนันก็ได้รวมตราหยกทัง
สองให้เป็ นหนึงเดียว

257
ควันจางๆ ทีลอยออกมาจากตราหยกเริมก่อนตัวเป็ นรูป
เป็ นร่างของไท่อินจือ

การออกมาของไท่อินจือครังนีไม่เหมือนกับครังแรก ครัง
นีเขามีทีทา่ หวาดกลัว และฟั งลัวชิวพูดขึนช้าๆ ว่า “แก
เห็นการแลกเปลียนครังนีทุกกระบวนการ...ตอนนี แกคง
รูแ้ ล้วสินะว่าฉันจะทําอะไรต่อ?”

“รู.้ ..” ไท่อินจือพยักหน้า

หมอนีเป็ นคนเมือห้าร้อยปี ก่อน แต่รูถ้ งึ การดํารงอยูข่ อง

สมาคม...ดูเหมือนว่าประวัติศาสตร์ของสมาคมแห่งนี

258
อาจจะยาวนานกว่าห้าร้อยปี แล้วมัง? ลัวชิวทีกําลังครุน่
คิดอยูก่ บั คําถามนีก็กล่าวขึนในเวลาเดียวกันว่า “แก
อยากจะถูกปลดปล่อยจากการจองจําในตราหยกนี
ไหม?”

ไท่อินจือทนทุกข์ทรมานมากว่าห้าร้อยปี นีคือความหวัง
อย่างเดียวทีเขาปรารถนามาโดยตลอด

“ข้า...ยังมีอะไรใช้แลกกับมันได้อีกหรือ?” ไท่อินจือยิม
แห้งๆ แล้วกล่าวว่า “ทีนีไม่รบั ค่าธรรมเนียมเป็ นเงินตรา!
และถึงแม้จะรับข้าก็ไม่มีให้หรอก เพราะสิงทีทีข้าหลง
เหลืออยูต่ อนนี ก็คือสามจิตเจ็ดวิญญาณ เจ้าอยากได้
มันหรือ?”

259
“ตอนนีฉันอยากได้คนรับใช้” ลัวชิวกล่าวด้วยดุลยพินิจ
ว่า “จํากัดเวลาอยูท่ ีห้าร้อยปี เป็ นยังไง? แกถูกขังอยูใ่ น
ตราหยกนีห้าร้อยปี รับใช้ฉนั อีกห้าร้อยปี จากนันแกก็จะ
ได้รบั อิสระ ห้าร้อยปี แลกกับห้าร้อยปี แต่ทีจริงแกก็ออก
มาจากหยกได้ ว่าไปแล้วแกก็ได้ประโยชน์ไม่นอ้ ย”

ไท่อินจือตอบรับคําอย่างไม่คิดเลยว่า “ได้! ข้าตกลง!”

ลัวชิวเองก็คอ่ นข้างพอใจกับผลลัพธ์นี

จากนันเขาก็ปลดไท่อินจือออกมาจากการจองจําในตรา
หยก ด้วยพลังทีสมาคมมอบให้เขา แล้วหลอมรวมสาม

260
จิตเจ็ดวิญญาณเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ จากนันก็
ประทับตราเพือแสดงให้รู ้ ว่าต่อจากนีไปมันเป็ นสิงที
สมาคมถือครอบครอง

“ภูตดํา?” ตอนนีไท่อินจือทีได้รบั อิสระรูฐ้ านะของตนเอง

แล้ว เขายิมแห้งๆ แล้วกล่าวกับลัวชิวว่า “ภูตดําไท่อินจือ
ยินดีรบั ใช้”

ลัวชิวหัวเราะแล้วกล่าวว่า “แกอยูท่ ีนีไปก่อน ฉันจะเรียก

ทูตแห่งภูตดําตนหนึงกลับมา อืม...โยวเย่ ช่วยเรียกทูต
แห่งภูตดําทีมีผลงานดีๆ มาสอนสมาชิกใหม่หน่อย”

“ได้คะ่ นายท่าน”

261
บทที 35 เมือสิงทีคิดกลายเป็ นจริง

262
ผอ. ดําเนินการเร็วเกินไป จนเจียงฉู่ไม่ทนั ได้ตงตั
ั ว ตอน
นีคนป่ วยถูกส่งตัวมาถึงห้องผูป้ ่ วยของโรงพยาบาลแล้ว

เป็ นเด็กสาวทีน่ารักคนหนึง

เขามองเด็กน้อยทีนอนอยูบ่ นเตียงผูป้ ่ วย ด้วยโรคร้ายทํา

ให้ใบหน้าของเด็กน้อยดูซีดเซียว เจียงฉู่เริมรูส้ กึ หงุดหงิด
อย่างอธิบายไม่ถกู

อย่ามองฉันแบบนี...ขอร้องอย่ามองฉันแบบนี
263
ในใจเขาคิดอยากจะขอร้อง แต่หน้าตาของเขาก็ยงั คง
ต้องนิงสงบ และปรึกษาอาการของผูป้ ่ วยต่อไป

คุณปู่ ของสาวน้อย คนทีเกษี ยณจากกรมอนามัยคนนันก็

อยูใ่ นห้องนีด้วย

นีเป็ นผูอ้ าํ นวยการของกรมอนามัยคนก่อน และคนทีรับ

ตําแหน่งนีแทนก็เป็ นคนในครอบครัวเดียวกันกับเขาอีก
ด้วย

“คุณหมอเจียง ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ผมอยากจะให้เริมผ่า

ตัดโดยเร็วทีสุด เพราะผมไม่อยากทนเห็นหลานสาวของ

264
ผมทรมานจากโรคนีอีก”

เมือมองลึกไปในดวงตาอ้อนวอนของคนแก่แล้ว ก็คิดว่า
อีกฝ่ ายคงร้อนใจเพราะคิดว่าตัวเองช่วยอะไรไม่ได้เลย

บางทีอาจไม่เกิดเรืองขึนระหว่างการผ่าตัดก็ได้?

การผ่าตัดในครังนีใช้เวลาประมาณห้าถึงหกชัวโมง ซึง
ถ้ากินยาระงับไว้ก็อาจจะพอช่วยบรรเทาอาการมือสันได้

“คุณอาหมอ คุณจะช่วยให้ถิงถิงหายได้ใช่ไหม?”

265
อย่าใช้สายตาแบบนีมองมาทีฉัน...ขอร้องอย่า...

เจียงฉู่กดั ฟั นแล้วตอบว่า “ท่านผอ. ก่อนผ่าตัดผมยังต้อง

จัดการอะไรอีกหลายอย่าง...ผมเข้าใจความรูส้ กึ ของ
ญาติผปู้ ่ วย แต่อยากให้คณ
ุ เข้าใจ การผ่าตัดครังนีเป็ น
การผ่าตัดสมอง จะผิดพลาดไม่ได้”

ผอ.หม่าพยักหน้า “อันนีฉันเข้าใจ แต่วา่ เธอวางใจได้ ฉัน

จะจัดเตรียมสิงทีเธอต้องการเอาไว้ให้ ส่วนเรืองอาการ
เธอไม่ตอ้ งห่วง เพราะเรืองผ่าตัดของถิงถิงไม่ใช่เรืองที
คิดมาเพียงแค่วนั สองวันนี เพราะเราตรวจสภาพอาการ
ของคนไข้ตงแต่
ั หลายเดือนทีแล้วแล้ว พร้อมจะผ่าตัด
ตลอดเวลา”

266
เจียงฉู่พดู ได้เพียงแค่วา่ “ผมเข้าใจแล้วครับ”

ในขณะนันคุณปู่ ของถิงถิงก็จบั มือทังสองของเจียงฉู่ไว้

แน่น แล้วกล่าวว่า “คุณหมอเจียง ทุกอย่างต้องพึงคุณ
แล้ว”

เจียงฉู่สดู หายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าวว่า “ผมจะพยายาม

ให้ถงึ ทีสุดครับ”

หลังจากนันไม่นาน เขาก็เข้าห้องทํางานของตัวเอง แล้ว

นอนหลับตาทังสองข้างบนโซฟา ทันทีทีหลับตาลงเขาก็
เหมือนจะเห็นดวงตาคูน่ นของสาวน้
ั อย

267
นีทําให้เขารูส้ กึ ไม่สบายใจเลยจริงๆ

เจียงฉู่หยิบการ์ดเชิญสีดาํ ออกมาจากในกระเป๋ าเสือ

แล้วจ้องมองมันโดยไม่รูต้ วั

เหมือนมีเสียงหนึงดังขึนในหัวบอกว่า “มาเถอะ...มา
เถอะ...ทีนีจะทําให้สงที
ิ คุณปรารถนาเป็ นจริง...มา
เถอะ...”

ทันใดนันเสียงโทรศัพท์ก็ดงั ขึน เขาตกใจและทําการ์ด

หล่นลงไปบนพืน

268
เจียงฉู่ขมวดคิว สุดท้ายก็รบั สายโทรศัพท์นนั นีคือสาย
จากภรรยาเก่าของเขา

ทังสองหย่ากันมาหลายปี แล้ว ส่วนลูกชายเจียงฉู่เป็ นผู้

เลียงดู แต่เจียงฉู่ไม่ใช่พวกทีคิดเล็กคิดน้อย ถ้ามีเวลา
เขาจะพาลูกชายไปค้างกับภรรยาเก่าสองสามวัน

บวกกับงานทีโรงพยาบาลค่อนข้างยุง่ นีอาจช่วยลดแรง
กดดันจากการทํางานของเขาด้วยก็ได้

“มีอะไรหรือเปล่า โทรมาเวลานี?”

“เจียงฉู่ อยูๆ่ ลูกก็เป็ นลมไม่ได้สติ ฉันเรียกรถพยาบาล

269
แล้ว ตอนนีอยูร่ ะหว่างทางไปโรงพยาบาลของคุณ...ทํา
ยังไงดี ฉันดูทา่ ทางแล้วทรมานเหลือเกิน หัวใจของฉัน
แทบจะสลายแล้ว!”

เมือฟั งเสียงพูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วยของภรรยาเก่า สี
หน้าของเจียงฉู่ก็เริมเปลียนไป

เขายังไม่ทนั ได้คิดอะไรก็รบี วิงออกจากห้องทํางานของ

เขาไป

......

......
270
แม้วา่ จะมาใหม่ แต่ก็ไม่ได้เหมือนกับทูตแห่งภูตดําทัวๆ
ไป ตอนทีลัวชิวเปลียนไท่อินจือเป็ นทูตแห่งภูตดํา ลัวชิ
วไม่ได้ลบความทรงจําของเขา

แน่นอนว่าแบบนีเวลาชีวิตของเขาก็จะลดน้อยลงไปอีก

แต่คิดไปคิดมา เขาก็ได้อายุขยั เพิมมาจากตอนแลก

เปลียนกับจงลัวเฉินไม่นอ้ ย เขาจึงกล้าทีจะเสียง ไท่อิน
จือเป็ นคนเมือห้าร้อยปี ก่อน คิดไปคิดมาเขาน่าจะรูเ้ รือง
ของนักพรตทางตะวันออกดีกว่าโยวเย่ก็เป็ นได้

“แต่ตอ้ งแลกมากับเวลาชีวิตของเขาตังสิบห้าวัน...แพง

271
จัง”

เมือแท่นบูชาเสนอราคามาแพงขนาดนี เขาก็ได้แต่เพียง
นังอ่านหนังสือ ‘แหล่งกําเนิดของลวดลาย’ ของเขาต่อไป

หลังจากนันไม่นาน ไท่อินจือก็เดินมาอยูต่ รงหน้าเขา

ด้วยความเคารพ ก่อนยืนกระดาษเอสีทีเต็มไปด้วยตัว
อักษรแล้วกล่าวว่า [นายท่าน นีเป็ นบทคัมภีรท์ ีข้าท่อง
แล้วเขียนลงบนกระดาษ]

ลัวชิววางหนังสือของเก่าทีดูอยูใ่ นขณะนันลง แล้วมอง

ตัวอักษรเหล่านัน

272
อืม ดูไม่เข้าใจเลยสักตัว

ไท่อินจือก็ถือว่าเป็ นตัวประหลาดเมือหลายร้อยปี ก่อน

แต่ตอนนีเขากลับพูดด้วยความเอาใจว่า “หากนาย
ท่านอยากจะบําเพ็ญเพียรบทคัมภีรน์ ี ข้าก็สอนให้ได้!
แม้วา่ พลังวิญญาณของคนสมัยนีจะยังไม่แข็งแรง แต่
นายท่านเพิงได้หยกโบราณมาจากหยางไท่จือ ดังนัน
การบําเพ็ญเพียรในครังแรกจึงไม่ใช่เรืองยากเลย

แต่ลวชิ
ั วกลับส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “ไม่ละ่ ฉันก็แค่
สงสัย...แกไปเรียนการทําการ์ดขาวจากโยวเย่เถอะ”

ไท่อินจือทําได้เพียงถอยออกไปด้วยความสินหวัง

273
เมือลัวชิวมองดูบทบําเพ็ญเพียรนักพรตตะวันออกทีไม่
เข้าใจแล้ว เขาก็วางมันไว้ขา้ งหนึง ในฐานะทีเป็ นวัยรุน่
ฆ่าไม่ตายคนหนึง เขาจึงถูกประโยชน์นิยม*ของยุคสมัย
นีหล่อหลอมไม่มากก็นอ้ ย

เมือจํานวนครังของการแลกเปลียนมากขึน เขาก็จะเริม
แข็งแกร่งขึน พลังด้านต่างๆ ก็จะมากตามไปด้วย หรือ
อาจจะถึงขันเป็ นอมตะเลยก็วา่ ได้ แล้วทําไมต้องไป
บําเพ็ญเพียรอะไรพวกนีด้วย?

ลัวชิวอ่านหนังสือ ‘แหล่งกําเนิดของลวดลาย’ ต่อ พอ

เดินออกไปบนถนนสายหนึงทีร้านค้าเริมจะปิ ดหมดแล้ว
เขาก็บิดขีเกียจแล้วกล่าวว่า “เจียงฉู่ วันนีคุณไม่มาแล้ว
274
ใช่ไหม? งันฉันกลับบ้านก่อนแล้วนะ”

ก่อนไป ลัวชิวก็เก็บหยกโบราณสีเขียวเข้าคลัง แล้วใช้

อายุขยั ของตนไปอีกสามสิบวันเต็มๆ

พอเสร็จก็รบี กลับบ้าน

เรินจือหลิงยังไม่ได้กลับมาบ้าน อาจด้วยกําลังตรวจงาน
ครังสุดท้ายก่อนตีพิมพ์ ดังนันวันนีเลยต้องทําโอทีถงึ ดึก

ลัวชิวเปิ ดประตูหอ้ งนอนของเรินจือหลิงเข้าไป จากนันก็

เดินไปข้างเตียงของเธอ แล้วยกเตียงขึนก่อนวางหยก
โบราณสีเขียวนีลงใต้เตียง
275
“ถือว่าเป็ น...ของขวัญวันเกิดย้อนหลังหกเดือนแล้วกัน?”
ลัวชิวพูดพึมพํา “แต่วา่ ผูห้ ญิงคนนี...”

มองดูเสือผ้าทีเก็บไว้ไม่เป็ นทีเป็ นทางในห้องนี ลัวชิวก็

ส่ายหัว แล้วคิดในหัวว่าควรจะช่วยเธอเก็บหน่อยไหม
แต่คิดไปคิดมาก็ช่างเถอะ

แต่ดว้ ยความคิดอยากทําความสะอาดห้องนอนเกิดขึน
ในหัวแล้ว เสือผ้าทีกระจัดกระจายอยูท่ วห้
ั องจึงลอยขึน
แล้วกางเกงในลายลูกไม้สีแดงก็ลอยมาตกอยูต่ รงเท้า
ของเขา

276
จากนันเสียงทีคาดไม่ถงึ ก็ดงั ขึนเป็ นเสียงของเรินจือหลิง
เสียงดูเหมือนตกใจจากอะไรมาอย่างนัน “ลัวชิว...เธอ
เธอทําอะไรน่ะ?”

อืม เราย้อนกลับไปในสถานการณ์เมือกีนีอีกครัง

เพราะมีความคิดอยากทําความสะอาดห้อง ดังนันจึงทํา
ให้เสือผ้าทุกอย่างลอยขึน และในห้องนอนตอนนีดูรก
กว่าตอนแรกเยอะ

จากนันอาจด้วยความประสงค์รา้ ยของจักรวาลทีทําให้
เสือผ้าชินเล็กๆ เช่น เสือใน กางเกงใน กระจัดกระจาย
เต็มทังสีทิศของตัวเขา

277
แล้วภาพนีก็ปรากฏอยูต่ รงหน้าของเรินจือหลิง

หอสระเอียไม้โท...

แบบนี...ก็ทาํ ตัวไม่ถกู สิ

*ประโยชน์นิยม คือการกระทําทีก่อให้เกิดประโยชน์มาก
ทีสุดแก่คนจํานวนมากทีสุด ถือเป็ นการกระทําทีดี

278
บทที 36 ไปตายซะ ตาโชเฟอร์แก่

ลัวชิวรูแ้ ล้ว

279
ในชีวิตเราต้องเจอกับเรืองน่าลําบากใจมากมาย ต่อให้
เป็ นคนสนิท ก็ยงั มีช่วงเวลาทีทําให้ประหม่าได้

เขาเป็ นคนช่างสังเกต จึงรูว้ า่ ตอนนีเรินจือหลิงกําลังคิด

เรืองอะไร

ด้วยฮอร์โมนวัยรุน่ ของเพศชายมากเกินไป สือลามกใน

สังคมมากมายแพร่หลาย หรือขาดความรักจากแม่ตงแต่
ั
เด็ก ถึงส่งผลให้เขาชอบผูห้ ญิงทีแก่กว่า...เดียวนะ

ลัวชิวรูจ้ กั เรินจือหลิงดี และทีคิดมามากมายก็มีขอ้ สรุป

เพียงอย่างเดียวเท่านัน

280
“ฉันไม่ดีเอง...ฉันไม่รูเ้ รืองพวกนีเลย” เรินจือหลิงถอน
หายใจแล้วกล่าวว่า “ขอฉันอยูค่ นเดียวสักพัก”

เรินจือหลิงปิ ดประตูหอ้ งทันที

ทังสองอยูใ่ นห้องของตัวเองทีกันด้วยประตูบานเดียวเท่า
นัน เวลาเริมเดินผ่านไปช้าๆ

แล้วประตูหอ้ งก็ถกู เปิ ดออกอีกครัง สีหน้าของเรินจือหลิง

ดูจริงจัง เธอมองลัวชิวแล้วพูดว่า “ลัวชิว ฉันคิดว่าเรา
ต้องคุยกันหน่อยแล้ว ฟั งนะ นีอาจไม่ใช่เรืองน่าอาย
สําหรับผูช้ าย เราควรจะมองปั ญหานีในแง่ดี”

281
คิดแล้วว่าต้องเป็ นอีหรอบนี

เรินจือหลิงกุมหน้าของตัวเอง แล้วพูดรวบคําพูดนับพัน
ออกมาเป็ นคําสันๆ ง่ายๆ คําหนึงคือ “นอนกันเถอะ”

“อะไรนะ...”

ฉับพลันนันเรินจือหลิงก็สลบไป

ลัวชิวใช้นิวชีไปทางเธอ จากนันตัวของเรินจือหลิงก็
ค่อยๆ ลอยไปหยุดอยูต่ รงเตียงนอนของเธอ เขามอง
เรินจือหลิงอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนส่ายหัว จากนัน
คุณสาวใช้คนสวยก็มาปรากฏตัวอยูข่ า้ งตัวเขา
282
“นายท่านเรียกโยวเย่มามีเรืองอะไรคะ?”

ลัวชิวถามช้าๆ ว่า “โยวเย่สะกดจิตลบความจําบางส่วน

ของเธอได้ไหม?”

โยวเย่มองไปรอบห้องนี ก่อนพยักหน้ากล่าวว่า “ได้คะ่

แต่เมือมนุษย์ถกู ลบล้างความทรงจําบางช่วงไป ก็จะมี
อาการมึนงง ทางทีดีคือให้หาความทรงจําใหม่มาเติม
เต็มความทรงจําส่วนทีขาดหายไป”

ลัวชิวครุน่ คิดอยูพ่ กั หนึงแล้วบอกว่า “เอาอย่างนี

‘พอกลับบ้านมาก็ไม่เห็นลัวชิว และเพราะเหนือยมากก็

283
เลยล้มตัวนอนทังทียังไม่ได้อาบนํา’ ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

โยวเย่เดินไปข้างเรินจือหลิง ก่อนใช้ฝ่ามือแตะหน้าผาก
ของเรินจือหลิง แล้วก้มหน้าไปพูดบางอย่างข้างหูของ
เธอ

ไม่นานโยวเย่ก็หยัดตัวลุกขึน “นายท่านคะ พอเธอตืนมา

พรุง่ นีเช้า ความทรงจําของเธอก็จะเปลียนไปค่ะ”

ลัวชิวโล่งใจไป “อืม...ขอบใจนะ เธอกลับไปก่อนเถอะ”

284
พอได้รบั คําสัง โยวเย่ก็ไม่รอช้า เธอเดินหายตัวไปทันที

ลัวชิวมองตาของเรินจือหลิง ก่อนใช้นิวชีไปทีผ้าห่ม แล้ว

ผ้าห่มก็เคลือนมาห่มตัวของเธอ ลัวชิวถึงได้ปิดประตู
ห้องแล้วเดินกลับห้องนอนของตัวเองไป

เขายังไม่ง่วงมากจึงเปิ ดคอมพิวเตอร์ แล้วล็อกอินเข้า

เว็บไซต์ ‘จือฮู’ จึงเห็นว่ากระทูข้ องเขามีคนมาตอบสอง
คน

อันแรก : [มีตวั อักษรแค่นีเหรอ? ไม่มีเป็ นภาพเต็มๆ

เหรอ? เพราะตัวอักษรโบราณบางอันคล้ายกันมาก ถ้ามี
ข้อมูลไม่มากพอ อาจเกิดความผิดพลาดได้]

285
อันทีสอง : [นีอาจจะเป็ นภาษาคอปติก มันพัฒนามา
จากภาษาอียิปต์โบราณ แต่ก็ไม่คอ่ ยแน่ใจ ถ้าจะให้ดี
ควรมีแหล่งอ้างอิงทีมากกว่านี]

ลัวชิวครุน่ คิดอยูพ่ กั หนึง แล้วตัดรูปทีถ่ายไว้ออกมาอีก

บางส่วน ครังนีไม่ใช่คาํ แต่เป็ นประโยคทีดูชดั เจนทีสุด

พอโพสต์มนั ลงไปแล้ว ลัวชิวก็รอสักพัก แต่ก็ยงั ไม่มีใคร

มาตอบ เขาจึงปิ ดคอมพิวเตอร์ แล้วหยิบมือถือขึนมา
ก่อนนอนลงบนเตียง พอได้เบาะแสว่าอาจเป็ นภาษาคอ
ปติก เขาจึงเริมหาข้อมูล

286
“คริสต์ศตวรรษทีสาม ...วรรณกรรมนิยายกรีกมักจะ
เขียนด้วยภาษาคอปติก โดยเฉพาะในพระคริสตธรรม
คัมภีร.์ ..นีมันข้อมูลบ้าอะไร?”

ลัวชิวรูส้ กึ ง่วงงุนทันที ดูไปดูมาก็หลับไปโดยไม่รูต้ วั

......

พอตืนเช้ามาก็ได้ยินเสียงดังมาจากในครัว

เขาเห็นว่าเรินจือหลิงกําลังทําอาหารเช้าอยูใ่ นครัว ขนม

ปั งปิ ง ไข่และยังมีแฮม รวมไปถึงสลัดเพือสุขภาพ

287
อืม...ไม่ได้กินอาหารเช้าฝี มือเรินจือหลิงมานานแล้ว
สินะ?

“ลัวชิว? ตืนแล้วเหรอ!” เรินจือหลิงเดินถือนมสอง

แก้วออกมาจากห้องครัว “วันนีไม่รูเ้ ป็ นอะไร รูส้ กึ สดชืนดี
จริงๆ สงสัยตืนเช้าแล้วเลือดไหลเวียนดีละมัง นีๆ ลอง
ชิมฝี มือฉันสิ!”

“...ขนมปั งปิ งกับไข่ทอดต้องใช้ฝีมือด้วยเหรอ?”

เรินจือหลิงกลอกตาใส่ แล้วยืนมือไปเขกหัวลัวชิวทีหนึง
“อย่าพูดมาก จะกินหรือไม่กิน?”

288
ลัวชิวยักไหล่และเริมทาเนยลงบนขนมปั ง

เรินจือหลิงกัดขนมปั งไปหนึงคํา ก่อนถามลัวชิวว่า “ช่วง

นีมีเรืองอะไรหรือเปล่า ทําไมกลับบ้านดึกจัง? ปกติเธอ
กลับบ้านเร็วจะตายไป กลับบ้านมาก็นงอยู
ั ค่ นเดียวไม่
สุงสิงกับใคร แบบนีเดียวก็โสดไปตลอดชีวิตหรอก”

ลัวชิวชินกับคําพูดแบบนีของเธอเสียแล้ว เขาจึงไม่ได้ใส่
ใจ และคิดข้ออ้างไว้เรียบร้อยแล้วด้วย “ช่วงนีผมทํางาน
พิเศษ ถ้าไม่มีเรืองอะไรทีบ้าน ผมก็อาจจะกลับดึก
หน่อย”

“แต่สองครังก่อนเธอบอกว่าไปเทียวกับเพือนนี?” เรินจือ

289
หลิงไม่ใช่คนหลอกง่ายเลย

ลัวชิวพูดยืนยันไปอีกว่า “ทํางาน”

“......”

ในขณะนันโทรศัพท์ของเรินจือหลิงก็ดงั ขึน เธอจึงพักบท

สนทนากับลัวชิวแล้วรับโทรศัพท์ ฉับพลันนันสีหน้าก็
เปลียนไป ก่อนรีบเก็บข้าวของ “เรืองนีไว้คยุ กันทีหลัง
สํานักพิมพ์เกิดเรืองแล้ว ฉันต้องรีบไป”

ลัวชิวแอบนับถือนิสยั กล้าคิดกล้าทําของเรินจือหลิงอยู่
ลึกๆ
290
อย่างเช่นตอนนี เธอรีบวิงเข้าห้องไปแต่งตัวหวีผม และ
วิงเขย่งไปหยิบกุญแจ ทังทียังใส่รองเท้าไม่เสร็จดี
ทุกอย่างเกิดขึนเร็วปานลมพัดผ่านไป ก่อนแย่งขนมปั งที
ลัวชิวทาเนยแล้วไปต่อหน้าต่อตา แล้วก็รบี ออกจากบ้าน
ไป

“เรืองทํางานไว้คยุ กันทีหลัง”

ก่อนจะออกจากบ้านก็ยงั ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ

ลัวชิวถอนหายใจ ในทีสุดก็กินข้าวเช้าสงบสุขได้สกั ที
เขากัดขนมปั งไปคําหนึงแล้วคิดจะดูข่าวของเช้านี แต่ดนั

291
เหลือบไปเห็นซองเอกสารซองหนึงบนชันวางทีวี

ไม่ทนั ไรเสียงโทรศัพท์ก็ดงั ขึน

“ฮัลโหล ! ลัวชิวใช่ไหม? เธอเห็นซองเอกสารทีวาดรูปวง

กลมหน้าซองไหม??”

“วางอยูบ่ นชันวางทีวี”

“ดีมาก ฟั งนะ เธอช่วยเอาซองนันมาส่งทีบริษัทฉันหน่อย

ได้ไหม? ฉันยังมีธุระต้องไปทําอีกทีหนึง ตอนนีอยู่
ระหว่างทาง เร็วๆ นะ! บ้าเอ๊ย!! ข้างหน้าขับรถเป็ นหรือ
เปล่าเนีย!!”
292
ท่ามกลางเสียงบีบแตรทีน่ารําคาญนัน เรินจือหลิงก็พดู
ต่อว่า “เด็กดี! พอเอามาแล้วแม่จะช่วยหาแฟนให้นะ...
ฮัลโหล ฮัลโหล?? เด็กบ้า กล้าตัดสายฉันเหรอ?!! ขับหา
น้องแกหรือไง ข้างหน้านีขับรถไม่เป็ นหรือไง!! ไปตายซะ
ตาโชเฟอร์แก่”

เรินจือหลิงเหยียบคันเร่ง แล้วรถรุน่ MINI—CLUBMAN

คันแดงก็แล่นไปตามท้องถนนด้วยความเร็ว

293
บทที 37 เสียงคุกเข่าและรูปภาพในห้องทํางาน

จงลัวเฉินพาเจ้าสัวตระกูลจงมาถึงร้านกู่เย่วไ์ จแล้ว

จางชิงหรุย่ รอต้อนรับทังสองอยูใ่ นห้องโถง ก่อนพาไปยัง

294
ห้องนอนของจางหลีหลันฟางทีชันบน

เจ้าสัวตระกูลจงและจางหลีหลันฟางมองหน้ากันโดยไม่
ปริปากสักคํา พอผ่านไปสักพัก เจ้าสัวตระกูลจงก็เปิ ด
ปากพูดก่อนว่า “ฉันเอาของมาคืนเธอแล้ว เอาออกมาสิ
ลัวเฉิน”

เมือลัวเฉินได้ยินคําสังของคุณปู่ ก็รบี เปิ ดฝากล่องออก

จางหลีหลันฟางมองแวบหนึง แล้วพยักหน้า

จางชิงหรุย่ รับกล่องใบนันมาจากมือของจงลัวเฉิน

แล้วจางหลีหลันฟางก็พดู ว่า “ชิงหรุย่ เอากล่องนีไปวาง

295
ไว้ทีเดิม จําไว้วา่ ต้องวางให้ดี”

“ค่ะ คุณย่า” จางชิงหรุย่ พูดเสียงเบา

แล้วจางหลีหลันฟางก็พดู ต่อ “พ่อหนุ่มตระกูลจง เธอ

ออกไปก่อนได้ไหม ฉันมีเรืองอยากคุยกับคุณปู่ ของเธอ
เป็ นการส่วนตัว”

จงลัวเฉินลังเลเล็กน้อย เจ้าสัวตระกูลจงจึงโบกมือ
บอกว่า “ไม่มีอะไรหรอก เธอไปรอข้างนอกก่อน”

จงลัวเฉินจึงได้แต่ถามจางชิงหรุย่ ไปว่า “คุณจางครับ ผม

ขอเดินไปวางของเป็ นเพือนคุณนะครับ?”
296
จางชิงหรุย่ ตอบนิงๆ ว่า “ไม่เป็ นไรค่ะ”

จงลัวเฉินยิมน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้พดู อะไรต่อ

หนุ่มสาวทังสองเดินออกจากห้องไป แล้วเจ้าสัวตระกูล
จงก็ถอนหายใจ “หลันฟาง หลายปี มานีเธอสบายดีนะ?”

จางหลีหลันฟางสะบัดกีเพ้า ก่อนหันหน้าไปมอง
หน้าต่าง ไม่คิดจะมองหน้าเจ้าสัวเลยสักนิด “ก็สบาย
กว่าตาแก่ทีใกล้ลงโลงบางคน”

เจ้าสัวตระกูลจงยิมแห้งๆ แล้วกล่าวว่า “ทีจริงแล้วฉัน

297
ต้องไปนอนในโลงแล้ว แต่ยงั ดีทีได้การ์ดดําของเธอช่วย
ไว้ ไม่อย่างนันคงไม่มีโอกาสมานังตรงนี”

จางหลีหลันฟางพูดขึนนิงๆ ว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะหลานคุณ

เอาหัวล็อกหยกมาแลก ฉันก็ไม่อยากช่วยนักหรอก แล้ว
ก็ไม่ได้ดีใจทีคุณหายป่ วยด้วย แต่เพราะอยากรูว้ า่ คุณใช้
อะไรแลกกับชีวิตนี ให้ฉนั เห็นคุณในสภาพยําแย่ยงั จะ
ดีใจเสียกว่า”

เจ้าสัวตระกูลจงถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “หลันฟาง...
เธอยังจําเรืองในอดีตได้ไหม?”

จางหลีหลันฟางยิมแหยถามว่า “ทําไม พวกคุณอยากให้

298
ฉันลืมเหรอ? หรือคิดว่าเรืองผ่านมาหลายปี แล้ว ยายแก่
อย่างฉันควรความจําเสือม แล้วลืมเรืองพวกนันไปอย่าง
นันเหรอ?”

เจ้าสัวกลับรีบปฏิเสธว่า “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนัน!
พวกเราทุกคนรูด้ ีวา่ ตอนนันพวกเราทําไม่ดีกบั เธอไว้...
พอเรืองนันผ่านไป พวกเราก็รูส้ กึ ผิดเหมือนกัน ทีแรก
อยากจะดูแลตระกูลจางของเธอให้ดีทีสุด แต่คิดไม่ถงึ ว่า
เธอจะหายไปชัวข้ามคืน ไม่แม้แต่จะรําลาใดๆ หลังจาก
นันเราถึงได้รูว้ า่ เธออยูท่ ีนี ทีจริงฉันอยากมาหาเธอ แต่
กลัวว่าเธอจะยังไม่หายโกรธ ก็เลยผัดวันมาเรือยๆ จนถึง
ทุกวันนี”

พูดไป เสียงของเจ้าสัวก็เริมสันเครือคล้ายจะร้องไห้
299
“พวกเรา...ฉัน จริงๆ แล้วฉันไม่กล้าแบกหน้ามาหาเธอ
ถ้าไม่ใช่เพราะใกล้ตายไปแล้วรอบหนึง เฮ้อ...”

จางหลีหลันฟางยิมแล้วก่นด่าว่า “อย่ามาทําตัวน่า
สงสารต่อหน้าฉัน! ฉันรูเ้ ล่หเ์ หลียมของพวกคุณดี เหอะ
ตอนนันพวกคุณก็ทาํ แบบนีเพือบังคับให้สามีของฉันไปที
นัน ผ่านมาหลายปี แล้ว ตอนนียังไม่ได้ข่าวคราวของเขา
เลย ไม่รูว้ า่ เป็ นตายร้ายดียงั ไง พวกคุณยังมีหน้ากลับมา
หาฉันอีก!”

เจ้าสัวส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่วา่ เธอจะว่ายังไง ทีฉันมา

ครังนีก็มีอยูส่ องเรือง”

300
เมือเขาเห็นสีหน้าทีไม่แยแสของจางหลีหลันฟาง เขาก็
ทําได้เพียงพูดต่อไปว่า “เรืองทีหนึง ฉันอยากมาขอบคุณ
เรืองการ์ดดํา แต่เธอก็บอกไปแล้วนี ว่าเป็ นการแลก
เปลียน...ฉันได้ชีวิตกลับมา แต่ก็ตอ้ งเสียบางอย่างไป
เรืองนีเธอก็คิดซะว่าผ่านไปแล้วก็ให้มนั แล้วกันไป ส่วน
เรืองทีสอง ฉันอยากให้หลานสาวของเธอแต่งงานกับ
หลานชายของฉัน”

“ว่าอะไรนะ?” จางหลีหลันฟางตบโต๊ะด้วยความโมโห
“ไหนคุณพูดอีกทีส?ิ ”

เจ้าสัวรีบพูดขัดทันทีวา่ “เธอฟั งฉันพูดให้จบก่อน การ

แต่งงานครังนีดีกบั หลานสาวของเธอ ฟั งนะ ฉันจะให้ลวั
เฉินเป็ นผูส้ ืบทอดมรดกทังหมดของฉัน พอหลานสาว
301
ของเธอแต่งงานกับหลานชายของฉันก็จะได้เป็ นคุณ
ผูห้ ญิงของตระกูลจง...เธอน่าจะเข้าใจความหมายของ
ฉัน ถ้าตอนนันน้องหกไม่ได้เสียสละตัวเอง ก็จะไม่มี
ตระกูลจงในวันนี สิงทีฉันติดค้างเธอ ฉันจะคืนให้เธอทัง
หมด ไม่วา่ มันจะมากแค่ไหนก็ตาม”

จางหลีหลันฟางได้แต่ยมแห้
ิ งๆ แล้วย้อนถามว่า “พูดน่า
ฟั งดีนี...แต่สดุ ท้ายทายาททีเกิดมาก็ตอ้ งใช้นามสกุลของ
คุณสินะ?”

“เด็กทีเกิดมาจะต้องแซ่จาง” เจ้าสัวพูดขึนช้าๆ “ถ้าทัง

สองแต่งงานกัน ไม่วา่ ลูกคนแรกเป็ นหญิงหรือชายจะ
ต้องใช้แซ่จาง และจะได้เป็ นผูส้ ืบทอดมรดกของตระกูล
จง”
302
“คุณ...”

เจ้าสัวลุกขึนยืนแล้วเดินตรงไปหาจางหลีหลันฟาง พร้อม
พูดทังนําตาว่า “หลันฟาง เราทําผิดกับเธอไว้มาก ฉัน
เจ้าสัวตระกูลจงคุกเข่าขอขมาเธอตรงนี!”

ตุบๆๆ

เสียงหัวกระแทกลงพืนดังขึน

......

303
......

ในระหว่างทางเดิน จางชิงหรุย่ เหมือนได้ยินเสียงอะไร

แตก เธอจึงรีบหันหน้ากลับไปดู แล้วรีบถามอย่างตกใจ
ว่า “ม่านม่าน เธอเป็ นอะไร?”

สิงทีเธอเห็นคือ พนักงานต้อนรับล้มลงกับพืนพร้อมถ้วย
ชาทีแตกกระจัดกระจายไปหมด

จางชิงหรุย่ รูจ้ กั หญิงสาวคนนีดี เธอเป็ นพนักงานต้อนรับ

ชือม่านม่าน มาทํางานทีนีได้ครึงปี แล้ว

304
“ฉัน...คุณหนูคะ ขอโทษนะคะ ตอนแรกฉันคิดจะยกชา
ไปเสิรฟ์ ให้ทา่ นผูห้ ญิงและแขกของท่าน แต่ไม่ทนั ระวังก็
เลย...” ม่านม่านพูดด้วยสีหน้าตกใจกลัวว่า “ขอโทษนะ
คะ ถ้วยชาทีแตกไปฉันจะชดใช้คืนค่ะ”

“ชดใช้อะไรกัน?” จางชิงหรุย่ รีบประคองเธอลุกขึนแล้ว

พูดว่า “เธอดูสิ เท้าของเธอถูกเศษแก้วบาดจนเลือดออก
แล้ว นีเป็ นอุบตั ิเหตุระหว่างทํางาน เราต่างหากทีต้อง
เป็ นฝ่ ายชดใช้คา่ เสียหาย”

“คุณหนู ฉันไม่เป็ นไรจริงๆ ค่ะ” ม่านม่านรีบส่ายหัวพูด

ว่า “เป็ นเพราะฉันไม่ระวังเอง...ไม่เป็ นไรหรอกค่ะ”

305
“แต่เท้าของเธอเลือดไหลไม่หยุดเลย” จางชิงหรุย่ รีบร้อน
พูดว่า “รีบเข้าไปในห้องทํางานของฉันก่อน ข้างในมียา
ฉันจะห้ามเลือดแล้วทําแผลให้เธอก่อน”

“ไม่เป็ นไรค่ะคุณหนู ฉันไม่อยากรบกวนคุณหนู...ฉันซุม่

ซ่ามเองค่ะ”

“ขาพลิกด้วยใช่ไหม? เดินไหวไหม” จางชิงหรุย่ ยังพูดต่อ

“เอาล่ะ ไม่ตอ้ งเกรงใจ ให้ฉนั ประคองเธอไปดีกว่า”

ในห้องทํางานของผูจ้ ดั การ จางชิงหรุย่ กําลังหาของในตู้

ข้างชันวางหนังสือ “แปลกจัง ฉันจําได้วา่ วางมันไว้ตรงนี
หายไปไหนแล้วล่ะ?”

306
ม่านม่านลอบสังเกตจางชิงหรุย่ แล้วเธอก็ถือโอกาสเปิ ด
กล่องขณะทีจางชิงหรุย่ กําลังยุง่ กับการหาของ ก่อนหยิบ
การ์ดดําของปลอมในกระเป๋ าเสือตัวเองมาสลับกับการ์ด
ดําของจริงในกล่อง จากนันก็วางมันกลับไปทีเดิม เธอ
ลอบถอนใจก่อนพูดว่า “คุณหนูคะ เหมือนเลือดจะหยุด
ไหลแล้ว เดียวฉันจัดการต่อเองค่ะ ตอนนีท่านผูห้ ญิงมี
แขกอยูไ่ ม่ใช่เหรอคะ? อย่ามาเสียเวลากับฉันเลยค่ะ”

“หาเจอแล้ว ทีแท้มาตกอยูท่ ีนีเอง” จางชิงหรุย่ หันมาทาง

ม่านม่าน แล้วรีบทายาห้ามเลือดบนแผล “เมือก่อนยา
ตัวนีมีชือเรียกว่า ‘จิงช่วงเย่า’ เหมือนในละครทีวีสมัย
ก่อนไหม? แต่มนั ใช้ได้ผลดีมากเลยนะ แล้วยังช่วย
ป้องกันรอยแผลเป็ นด้วย”

307
ม่านม่านมองแผลของตัวเอง หลังจากทายาตัวนี เลือดก็
หยุดไหลไปแล้ว ทังยังรูส้ กึ เย็นๆ ทีแผลด้วย เธอจึงพูดขึน
ว่า “สุดยอดมากเลยค่ะ แต่ของแบบนีเหมาะกับคนมีเงิน
เท่านัน คนอย่างพวกฉันแค่ใช้ปลาสเตอร์ติดห้ามเลือดก็
พอแล้วค่ะ”

จางชิงหรุย่ ทําแผลให้มา่ นม่านด้วยความใส่ใจและระมัด

ระวัง “เป็ นผูห้ ญิงจะต้องรูจ้ กั ดูแลตัวเอง ถ้าเธอไม่รกั ตัว
เอง แล้วหวังจะให้ใครทีไหนมารักล่ะ จริงไหม?”

“ฉันไม่เป็ นอะไรแล้วค่ะ” ม่านม่านรีบพูดตอบ

308
จางชิงหรุย่ ยังพูดอีกว่า “งันเอาอย่างนีนะ ไหนๆ ข้อเท้า
ของเธอก็พลิกด้วย ฉันให้เธอลาพักครึงวันแล้วกัน ไปหา
หมอนะ ถ้าพรุง่ นีขายังเจ็บอยูก่ ็พกั อยูบ่ า้ นอีกสักวัน อืม
นีเป็ นอุบตั ิเหตุทีเกิดขึนระหว่างทํางาน ฉันไม่หกั เงิน
เดือนหรือวันหยุดแน่นอน”

“ขอบคุณค่ะคุณหนู” ม่านม่านรีบพูดขอบคุณ

จางชิงหรุย่ ยิมแล้วถือกล่องใส่การ์ดดําขึน พอพยุงม่าน

ม่านออกจากห้องแล้ว เธอก็เดินตรงไปทีห้องสะสมของ
เก่า

เธอเปิ ดกล่องออก แล้วหยิบการ์ดดําออกมาจากในนัน

309
ก่อนมองไปทีการ์ดดําอีกครัง แต่เธอกลับรูส้ กึ แปลกใจ
ทําไมครังนีเธอถึงไม่รูส้ กึ ถึงพลังงานในการ์ดดําใบนีเลย
ล่ะ

เธอแอบสงสัยอยูใ่ นใจ แต่คณ

ุ ย่าก็เช็กดูแล้ว คงไม่มี
ปั ญหาอะไรหรอก อีกอย่าง คุณย่าก็พดู กับเธอตังแต่เด็ก
ว่าอย่าแตะต้องของสิงนีมาก

ถึงแม้วา่ เธอจะสงสัย แต่เธอก็สมั ผัสได้ถงึ ความผิดปกติ

ของการ์ดใบนี เธอจึงรีบล็อกตูท้ นั ที

และหลังจากนันไม่นาน เธอก็กลับเข้าไปในห้องของจาง
หลีหลันฟาง

310
“คุณย่าคะ เจ้าสัวตระกูลจงกลับไปแล้วเหรอคะ?” จาง
ชิงหรุย่ ถามอย่างสงสัย

จางหลีหลันฟางไม่ตอบ แต่กลับถามถึงเรืองอืนแทน
“เอาของไปวางแล้วใช่ไหม?”

จางชิงหรุย่ พยักหน้าตอบว่า “เอามันกลับไปวางไว้ทีเดิม

แล้วค่ะ”

แล้วจางหลีหลันฟางก็เอ่ยปากเรียก “หลานสาว มาหา

ย่านีมา”

311
จางชิงหรุย่ เดินไปข้างจางหลีหลันฟาง จากนันก็จบั มือ
ของเธอแล้วพูดว่า “ถ้าย่าอยากให้หลานแต่งงานกับจง
ลัวเฉินหลานจะว่ายังไง?”

“คุณย่าคะ ทําไมอยูๆ่ ถึง...” สีหน้าของจางชิงหรุย่

เปลียนไปเล็กน้อย แต่ดว้ ยถูกเลียงดูอย่างดีมาตังแต่เด็ก
นําเสียงของเธอจึงยังฟั งดูน่มุ นวล

“หลานตอบย่ามาก่อน หลานเห็นด้วยไหม”

จางชิงหรุย่ ส่ายหัว

จางหลีหลันฟางยิมแห้ง ก่อนพูดว่า “ย่ารูค้ าํ ตอบอยูแ่ ล้ว

312
แต่ถา้ ไม่วา่ ยังไงย่าก็อยากให้หลานแต่งงานกับเขาล่ะ?”

“คุณย่า...ล้อเล่นอยูใ่ ช่ไหมคะ?”

“ย่าเหมือนกําลังพูดเล่นอยูเ่ หรอ?” จางหลีหลันฟางพูด

เนิบๆ “หลานชอบเอาแต่ถามย่า ว่าตอนนันเกิดอะไร
ขึน...ตอนนีย่าจะบอกความจริงกับหลานตามตรง แล้ว
หลานจะเข้าใจว่าทําไมย่าถึงตัดสินใจแบบนี”

......

......

313
หากพูดถึงทีทํางานของเรินจือหลิงแล้ว ลัวชิวก็เคยไปอยู่
สองสามครัง เพราะผูห้ ญิงคนนีชอบลืมของบ่อย ต้อง
ลําบากเขาเอาไปให้ทกุ ที

แต่ถา้ จะให้นงรถเมล์
ั ไปเองคงจะยุง่ ยากน่าดู

ยังดีทีบริษัทของเธอยังอยูใ่ นเมืองเดียวกัน หรือก็คือเขา

สามารถวาร์ปไปได้

สิงทีสมาคมมอบให้กบั เจ้าของสมาคมคือ ตังจุดหมาย

ปลายทางทีจะไปผ่านทางความจําในสมอง ก็สามารถ
วาร์ปไปทีนันได้ทนั ที

314
ยิงจํามันได้ดีเท่าไร ก็จะยิงไปถึงจุดหมายได้แม่นยํามาก
เท่านัน

ยังดีทีเคยมาหลายครังแล้ว เขาจึงยังจําทีนันได้อยู่ ลัวชิ

วก้าวขาออกไปก้าวหนึง จากตอนแรกทีอยูบ่ า้ น ก็มาถึง
ตรงห้องทํางานของเรินจือหลิง

สภาพห้องทํางานของเธอไม่ได้ตา่ งจากห้องนอนทีบ้าน
เลย

ลัวชิวถอนหายใจ แล้ววางซองเอกสารไว้บนโต๊ะทํางาน
ก่อนเหลือบไปเห็นรูปใบหนึงทีซองเอกสารวางทับอยู่

315
ลัวชิวไม่อาจหักห้ามความสงสัยได้ เขาจึงหยิบรูปใบนัน
ขึนมาดู

“ยัยนี....กําลังสืบเรืองอะไรอยูก่ นั แน่?”

316
บทที 38 สุดยอดวรยุทธ์

ณ โรงนําชาโบราณแห่งหนึง

หญิงชายวัยต่างๆ นังเรียงกันเป็ นแถว ต่างก็ตงใจจดจ่

ั อ
กับคําพูดของชายชราคนหนึง

“จิตวิญญาณของข้าขมขืน ข้าจะพูดมันออกมา ใจของ

317
ข้าเป็ นทุกข์ ข้าจะแสดงความเศร้าออกมา”

“ความโกรธฆ่าคนโง่ และความอิจฉาฆ่าผูล้ มุ่ หลง”

“ไม่ทาํ ตามคําบอกกล่าวของคนชัว ไม่ยืนอยูข่ า้ งคนผิด

และไม่นงอยู
ั ใ่ นทีของคนน่ารังเกียจ”

“ผูท้ ีอยากมีความสุข อยากมีอายุยืนยาว และอยากไร้

ความทุกข์ ก็จงระวังคําพูดของตัวเอง”

......

คําพูดทีดูเหมือนคําสอนไหลออกจากปากของชายชราผู้
318
นีไม่หยุด ผูฟ้ ั งต่างก็ลมุ่ หลงกับคําพูดเหล่านี ถึงขนาดมี
คนเอากระดาษขึนมาจดสิงทีชายชราผูน้ ีพูด

เมือฟั งสิงทีออกจากปากของชายชราแล้ว ก็รูว้ า่ เป็ นหลัก

คําสอนของศาสนาทีมีชายคนหนึงถูกตรึงบนกางเขน ซึง
สิงทีพูดมาไม่ได้ถกู ดัดแปลงเลยแม้แต่นอ้ ย แต่ผฟู้ ั งกลับ
ศรัทธาในคําพูดเหล่านี คิดว่าเป็ นสิงทีเขาคิดขึนเอง

พวกคนโง่

เรินจือหลิงแอบด่าพวกนีอยูใ่ นใจ

แต่เธอเองก็ปะปนอยูใ่ นคนกลุม่ นี แค่นงอยู

ั ใ่ นแถวหลังๆ
319
เท่านัน เธอค่อยๆ หยิบมือถือขึนมา คิดจะแอบถ่ายชาย
ชราตรงหน้าทีคนพวกนีเรียกว่า ‘ผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณ’

นีเป็ นโอกาสดีหาได้ยากยิงทีเธอจะเปิ ดโปงองค์กรทีเรียก

ตัวเองว่า ‘ความจริงทางจิตวิญญาณ’

“ข้ามาจากความว่างเปล่า และข้าจะกลับสูค่ วามว่าง

เปล่า”

‘ผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณ’ ทีอยูต่ รงหน้าลืมตาทังสองขึน

แล้วกล่าวด้วยเสียงเบาๆ ว่า “สิงมีชีวิตทังหลายต้องทน
ทุกข์ทรมาน เหตุใดจึงไม่ปลดเสือผ้าบนตัวออก?”

320
เหตุใดจึงไม่ปลดเสือผ้าบนตัวออก?

จากนันผูค้ นรอบกายของเขาก็ลกุ ยืน ก่อนปลดเสือผ้า

ออกทีละชินๆ จนไม่หลงเหลือสิงใดบดบังร่างกายเลย

“เหตุใดจึงไม่ชาํ ระบาปของเราร่วมกัน”

คนกลุม่ นันเริมกอดคอกัน...

ตอนแรกเรินจือหลิงยังไม่รูส้ กึ อะไร แต่ตอนนีเธอเริมกลัว

และทนดูตอ่ ไปไม่ได้ อยากจะใช้โอกาสทีทุกคนไม่ทนั
สังเกตนีหนีออกไปจากทีนี

321
เพราะถึงยังไงเธอก็ได้รูปถ่ายทีเป็ นหลักฐานมาพอแล้ว
และมากพอจะใช้กฎหมายจัดการกับคนเหล่านีได้

แต่ขณะทีเธอกําลังคิดจะเดินออกไป ก็มีชายร่างใหญ่
สองคนเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ พวกเขายิมเฝื อน แล้ว
ถามเธอว่า “จะไปแล้วเหรอ? ท่านผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณ
ยังทําพิธีไม่เสร็จเลยนะครับ”

เรินจือหลิงถอยหลังไปเล็กน้อย พูดพร้อมกับรอยยิมว่า
“ฉันเป็ นแค่คนธรรมดา ไม่รูเ้ รืองสัจธรรมพวกนีหรอก ถ้า
พีชายทังสองชืนชอบก็อยูต่ อ่ เถอะ...”

“งันก็ไปด้วยกันสิ” ชายอีกคนหัวเราะและพูดเปิ ดโปงเธอ

322
“เรารูแ้ ต่แรกแล้วว่าเธอปลอมตัวเข้ามา!”

เรินจือหลิงตกใจ เธอรีบวิงมุง่ ไปตรงทางออกอย่างไม่คิด

ชีวิต แต่คิดไม่ถงึ ว่าทางนีก็มีชายหนุ่มร่างใหญ่อีกสอง
คนอยูด่ ว้ ย

ในเวลานีชายหนุ่มร่างใหญ่ทงสี
ั คนล้อมตัวเธอเอาไว้
เรินจือหลิงได้แต่สดู หายใจเข้าลึกๆแล้วตะโกนเสียงดังว่า
“พวกแกอย่าคิดทําอะไรบ้าๆ นะ พวกแกคิดว่าฉันจะมา
โดยไม่เตรียมอะไรเลยเหรอ? ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันแจ้ง
ตํารวจเอาไว้แล้ว...”

แต่ชายทังสีก็ยงั ไม่หยุดเดินเข้าหาเรินจือหลิง

323
เรินจือหลิงจึงตัดสินใจเตะหนึงในนันอย่างจัง “ฮึ ฉันไม่
ใช่คนทีใครจะมารังแกก็ได้!”

ว่าไปแล้ว เรินจือหลิงก็ไม่ได้คิดอยากจะต่อกรอะไรกับ
ชายทังสีนัน เธอจึงจับราวแล้วกระโดดลงมาจากชันสอง
ของโรงนําชา

โรงนําชาเป็ นฐานทีมันของกลุม่ นี ทีนีไม่ได้เปิ ดกิจการ

ตังแต่แรก ต่อให้ประกอบพิธีกรรมอะไรก็ไม่มีใครเห็น

พอเรินจือหลิงกระโดดลงมาถึงพืนอย่างสบายๆ แล้ว เธอ

ก็คิดจะวิงออกไปทางประตู

324
คิดไม่ถงึ ว่าเธอเดินได้แค่ไม่กีก้าว ขาทังสองข้างก็ไร้เรียว
แรง แล้วล้มลงไปกับพืน เธอเงยหน้าขึน ก็พบว่าผูน้ าํ ทาง
จิตวิญญาณคนนันเดินออกมาจากในห้อง เขาใส่กางเกง
เพียงตัวเดียว ส่วนท่อนบนเผยให้เห็นกล้ามเนือดูกาํ ยํา
ต่างจากคนแก่ทวไป
ั

สีหน้าของผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณชวนให้ขลาดกลัว มือทัง

สองข้างทําท่ามุทราอยูร่ ะดับอก กล่าวอย่างไม่คอ่ ยสบ
อารมณ์นกั ว่า “ไม่ได้เรือง แค่จบั ผูห้ ญิงคนเดียวยังต้อง
ให้ขา้ ช่วย! ยังไม่รบี จับเธอไว้อีก?”

นีมันอะไรกัน? เรินจือหลิงอึงไปชัวครู ่ จากนันก็ชาไปทัง

ขา เธอมองชายทังสีทีพุง่ ตัวลงมาจากชันสองด้วยความ
325
ตกใจกลัว

เธอพยายามใช้มือทังสองพยุงตัวไว้และเริมคลานช้าๆ
แต่ความรูส้ กึ ชาก็ลามมาจนถึงแขนทังสองข้าง และไป
ทัวทังตัว จนเธอขยับตัวไม่ได้อีก

“ฮ่าๆๆ! ท่านอาจารย์ ผูห้ ญิงคนนีหน้าตาดีกว่าพวกโง่นนั

ตังเยอะ!”

ชายคนหนึงถูฝ่ามือของตัวเองเดินมาข้างๆ เรินจือหลิง
ใบหน้าฉายแววหืนกาม ก่อนยืนมือหวังจะจับไปทีหน้า
อกของเรินจือหลิง

326
สมควรตาย...ถ้ารูว้ า่ จะเป็ นแบบนี เธอควรจะไปแจ้ง
ตํารวจไว้ก่อน......

เรินจือหลิงมองไปทีชายคนนีด้วยแววตาเคืองโกรธ แม้
จะรูว้ า่ ตัวเองต้องโดนอะไรต่อไป แต่ก็ไม่หยุดคิดหาทาง
เอาตัวรอด

ยิงอยูใ่ นสถานการณ์แบบนียิงต้องทําใจสงบนิง

“เอามือสกปรกของแกออกไป!” เรินจือหลิงถลึงตาใส่
ชายคนนัน

ชายคนนันตกใจและหยุดมือของตัวเอง แต่พอคิดว่า
327
ตกใจกลัวผูห้ ญิงไม่มีทางสูแ้ บบนี ไม่เพียงแต่รูส้ กึ เสีย
หน้า ตอนนีเขาเริมโกรธและพูดตะคอก “เดียวข้าจะให้
เอ็งร้องไห้!”

มือของเขายังไม่ยอมหยุดนิง

ชายผูน้ นหน้
ั าตาหืนกามเป็ นทีสุด สองมือกําลังบีบคลึง
หน้าอกเต่งตึงทังสองของเธออย่างเคลิบเคลิม

คาดไม่ถงึ ว่าในเวลานัน กลับมีบางสิงปั ดมือของชายผูน้ ี

ออกไปอย่างแรง!

ชายหนุ่มร่างใหญ่รูส้ กึ เหมือนกระดูกแขนของเขาแตกหัก
328
อย่างไรอย่างนัน

สิงนันคือไม้กระบองยาวสีดาํ ...ไม่สิ มันคือไม้เท้าสีดาํ

ต่างหาก

หนุ่มร่างใหญ่รอ้ งโอดครวญ พร้อมกับถอยหลังกลับไป

สองก้าว ทีตรงนันมีชายหนุ่มปริศนายืนอยูข่ า้ งเรินจือ
หลิง

ชายหนุ่มทีอยูใ่ นชุดสูทสีดาํ ใบหน้าถูกบดบังด้วย

หน้ากากตัวตลกมาคูก่ บั หมวกทรงสูงอีกหนึงใบ

“คุณ...เป็ นใคร?”
329
เรินจือหลิงถามด้วยความสงสัย ส่วนผูน้ าํ ทางจิต
วิญญาณทียืนอยูท่ างฝังโน้นก็ขมวดคิว

“เรียกผมว่าคุณตัวตลก”

สวมหน้ากากตัวตลกก็ตอ้ งชือคุณตัวตลกอย่างนันเหรอ?
แบบนีมันง่ายไปไหม?

และแน่นอนว่านีเป็ นเพียงสิงทีเรินจือหลิงครุน่ คิดอยูใ่ น

ใจเท่านัน...แล้วผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณก็พดู อย่างไม่สบ
อารมณ์วา่ “เหอะ ไม่วา่ แกจะเป็ นตัวตลกหรือตัวอะไร...
จับตัวไอ้บา้ ทีอยากเป็ นฮีโร่นนไว้
ั !”

330
แล้วหนุ่มร่างใหญ่อีกสามคนทีเหลือก็ตรงเข้าไปหาคุณ
ตัวตลก

คิดไม่ถงึ ว่าเขาแค่แกว่งไม้เท้าไปเบาๆ ก็ทาํ ให้หนุ่มร่าง

ใหญ่ทงสามกระเด็
ั นออกไปอย่างง่ายดาย

เพียงแค่เวลาไม่ถงึ สิบวินาที ชายร่างใหญ่เหล่านันก็นอน

ร้องโหยหวนอยูบ่ นพืน

ฉับพลันนัคุณตัวตลกก็มองไปยังผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณ
บนชันสอง

331
สีหน้าของผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณคนนันเริมเปลียนไป
เหงือไหลไปทัวตัว มือเริมกลับมาตังท่ามุทราอีกครัง

คิดไม่ถงึ ว่าเพียงแค่คณ
ุ ตัวตลกใช้ไม้เท้าชีไปทีแก้วนําชา
สีขาว มันก็คอ่ ยๆ ลอยขึน แล้วพุง่ ไปกระแทกกระดูกข้อ
มือของผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณท่านนัน

แก้วเล็กแตกออกเป็ นเสียงๆ กระดูกข้อมือของอาจารย์

ท่านนันก็เช่นกัน เขาจึงร้องขึนด้วยความทรมาน

ใต้หน้ากากของตัวตลก ลัวชิวกําลังหัวเราะอย่างสะใจ

แม้จะเป็ นเพียงพลังจิตเคลือนย้ายสิงของกลางอากาศ
332
ธรรมดาๆ แต่ตอนนีมันเหมือนกับเป็ น ‘สุดยอดวรยุทธ์’
เลยล่ะ ภาพตรงหน้านีไม่ธรรมดาเลยจริงๆ...

333
บทที 39 ชีวิตทีเหลือ

รูปภาพบนโต๊ะทํางานของเรินจือหลิงเป็ นภาพแอบถ่าย
มีเนือหาเกียวข้องกับองค์กรชัวร้ายนี

ตอนทีลัวชิวเห็นรูปภาพเหล่านีก็ใจไม่ดี

ลัวชิวพลันนึกถึงภาพเรินจือหลิงรีบร้อนออกจากบ้านไป

334
เมือเช้า

เขาจึงรีบโทรศัพท์หาเรินจือหลิงทันที ทว่าอีกฝ่ ายกลับ

ปิ ดเครืองไว้

ลัวชิวร้อนใจรีบกลับสมาคม แล้วตรงไปหน้าแท่นบูชา
ก่อนใช้อายุขยั สิบห้านาทีของตัวเองแลกกับทีอยูข่ อง
เรินจือหลิงขณะนัน

ตอนแรกแค่แอบกังวลเล็กน้อย

แต่ไม่คิดว่าสิงทีเขากลัวได้เกิดขึนแล้ว

335
ตอนทีลัวชิวเห็นภาพหนุ่มร่างโตกําลังลวนลามเรินจือ
หลิง ความโกรธทีหายไปนานตังแต่พอ่ เสียก็ระเบิดออก
ในอึดใจเดียว

อารมณ์โกรธของเขาพลุง่ พล่านยากจะควบคุมเสียแล้ว

เขาเหวียงไม้เท้าฟาดไปทีมืออีกฝ่ ายด้วยไฟโกรธอัน
มหาศาล

แม้วา่ เขาจะไม่ได้ใช้พลังทีได้รบั จากสมาคมเลย แต่แรง

จากความโกรธก็พอจะทําให้กระดูกมือของหนุ่มร่างโต
แตกหัก

336
ผูห้ ญิงคนนียอมสละเวลาวัยสาวอันสวยงามเพือดูแลลัว
ชิว และพยายามทําทุกวิถีทางเพือให้ลวชิ
ั วเปิ ดใจยอมรับ
เธอเป็ นแม่

เธอพยายามแล้วพยายามเล่า

จนไม่กีปี ผา่ นมานี แม้ลวชิ

ั วจะไม่ได้เปิ ดใจยอมรับอย่าง
เต็มที แต่อย่างน้อยเขาก็เริมเปิ ดใจบ้างแล้ว

แม้เธอจะเป็ นเพียงผูป้ กครองทางกฎหมาย แต่ความรูส้ กึ

ระหว่างทังสองกลับมากเกินกว่าคําว่าญาติ

หากให้ลวชิ
ั วพูด ผูห้ ญิงคนนีสําคัญกับชีวิตของลัวชิ
337
วมาก

ใครก็มาแตะต้องเธอไม่ได้!

ไม่เกียวว่าเขาจะเป็ นเจ้าของสมาคมหรือไม่ ต่อให้เขาไม่

ใช่เจ้าของสมาคม เป็ นเพียงแค่คนธรรมดาๆ คนหนึง
หากเกิดเรืองแบบเดียวกันกับตอนนี เขาก็จะไม่ปล่อยคน
ทีรังแกผูห้ ญิงคนนีไปอย่างแน่นอน

......

ลัวชิวถลึงตามองผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณบนชันสอง

338
ส่วนคนทีเรียกตัวเองว่าผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณกลับยืนนิง
ทว่าแท้จริงแล้ว ขาทังสองข้างของเขากําลังสันสะท้าน สี
หน้าก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ไม่ใช่วา่ เขาอยากขยับยืนนิง กลับกันเขาเป็ นคนทีอยาก

วิงหนีออกไปจากทีนีทีสุด...แต่รา่ งกายของเขากลับไม่
ยอมขยับตามคําสัง

แม้แต่ปอดก็เหมือนถูกกดไว้จนหายใจไม่ออก

ผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณคนนีกําลังคิดกับตัวเอง ว่าคนที

เรียกแทนตัวเองว่าคุณตัวตลกผูน้ ีเป็ นใครกันแน่...และใน
เวลานีเอง เสียงคุน้ เคยก็ดงั ขึนในหัวของเขา

339
มันคือคําพูดอาจารย์ของทีสอนกลอุบายไร้จิตสํานึกนีให้
กับเขา

'บนโลกใบนีมียอดฝี มืออีกมากมาย ทีเจ้าได้ราเรี

ํ ยนไป
เป็ นแค่เศษเสียวหนึงเท่านัน อย่าคิดเป็ นศัตรูกบั ใคร
หากวันใดพบยอดฝี มือตัวฉกาจ เจ้าจะลําบากเพราะตัว
เจ้าเอง'

ในเมือโลกนีมี ‘ยอดฝี มือ’ อยูม่ ากมายขนาดนัน แล้ว

ทําไมเขาถึงได้พบเพียงคนเดียว

คิดไม่ถงึ ...ว่าจะเจอเข้าจริงๆ

340
ลัวชิวเดินไปหยุดตรงหน้าของผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณคน
นัน

ผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณผูน้ นพลั

ั นก็พดู ขอร้องด้วยความ
หวาดกลัวว่า “ปล่อย...ปล่อยข้าไปเถอะ...ข้าขอร้อง...”

ลัวชิวใช้ไม้เท้าดันประตูหอ้ งให้เปิ ดออก แล้วมองดู

สถานการณ์ขา้ งในนัน...ก่อนตัดสินใจเบือนหน้าหนี

ด้านในนัน หญิงชายกลุม่ หนึงกําลังทําเรืองอุบาทว์ไร้

ยางอายกัน ทว่าคนพวกนีกลับทําไปโดยไร้สติ

341
“ข้า ข้าไม่ได้ทาํ ร้ายใคร...คนพวกนีมีจิตใจดํามืดมาแต่
แรกแล้ว” ผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณกล่าวขึน

“อย่าไปเชือมัน! ไม่รูว้ า่ มันโกงกินเงินของคนเหล่านีไปตัง

เท่าไรแล้ว!” เรินจือหลิงพูดแย้งเสียงดัง

ลัวชิวสะบัดไม้เท้าของเขาเบาๆ เพือปิ ดปากของเรินจือ

หลิง พอเธอรูต้ วั ว่าพูดไม่ได้จงึ มองคุณตัวตลกอย่าง
หวาดกลัว

อืม...แม้วา่ เธอจะเป็ นคนสําคัญและมีความหมายทีสุด

ในชีวิต

342
แต่หลายๆ ครังลัวชิวก็อยากให้เรินจือหลิงเงียบปากไป
บ้าง

ดังนันปิ ดปากเธอไว้แบบนีก่อนก็ดีแล้ว

ผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณคนนียิงกลัวเข้าไปใหญ่ เมือนึกถึง

ผลลัพธ์หลังผูห้ ญิงคนนีเปิ ดปากแฉตัวเอง สีหน้าของเขา
ก็ฉายแววกังวล อยากพูดแต่ก็ไม่กล้าพูด กลัวว่าถ้าอ้า
ปากพูดแล้วจะเผลอทําตัวเองเดือดร้อน

ลัวชิวกล่าวขึนเนิบๆ ว่า “คนทีอยูด่ า้ นในไม่ได้เกียวอะไร

กับผม คุณพูดถูกทีบอกว่าพวกเขาทําตัวเอง เพราะถ้า
คนเหล่านีฉลาดหน่อยก็จะไม่ถกู ชักจูงง่ายแบบนี”

343
ผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณเงียบฟั ง จากนันก็รบี กล่าวขึนว่า
“ข้าจะให้พวกเขากลับสูส่ ภาวะปกติ! ข้ารับปากว่าตังแต่
นีเป็ นต้นไป ข้าจะไม่ทาํ ผิดอีกแล้ว!”

ลัวชิวกลับย้อนถามว่า “คุณอยากให้ผมปล่อยคุณไป
อย่างนันเหรอ?”

อาจารย์คนนันรีบพยักหน้า

ลัวชิวถามขึนนิงๆ อีกว่า “แล้วคุณจะใช้อะไรมาแลก

เปลียนล่ะ? คุณอยากให้ผมปล่อยคุณไปไม่ใช่เหรอ?”

344
“เงิน! ข้าจะให้เงินทังหมดกับเจ้า!” ผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณ
พูดโดยไม่ลงั เลแม้เพียงน้อย

ลัวชิวส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เงินไม่มีประโยชน์กบั ฉัน พูด

ตรงๆ ทีคุณทําร้ายคนพวกนี แม้วา่ ส่วนหนึงจะเกิดจาก
ตัวพวกเขาเอง ผมก็ไม่ได้คิดจะช่วยพวกเขาหรอก แต่
เห็นภาพแบบนีแล้วผมขยะแขยงน่ะสิ ผมก็เลยคิดจะฆ่า
คุณ...ในเมือผมอยากจะฆ่าคุณ นีก็หมายความว่า สิงที
คุณจะต้องซือคือชีวิตของตัวคุณเอง คุณคิดว่าควรใช้
อะไรมาแลกกับชีวิตของคุณล่ะ?”

“ข้า...ข้าไม่รู.้ ..” ผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณพูดอึกอักด้วย

ความหวาดผวา “เจ้าบอกมาสิ ไม่วา่ จะเป็ นอะไร เจ้า
บอกมาได้เลย ข้าให้เจ้าได้ทกุ อย่าง!”
345
ลัวชิวไม่ได้พดู อะไรมาก ก่อนใช้ไม้เท้าแตะไปทีหน้าผาก
ของผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณ แล้วกล่าวว่า “คําพูดทีว่าคน
เลวมักอายุยืนคงเป็ นเรืองจริง คุณยังมีเวลาชีวิตเหลืออยู่
หกสิบปี แต่ผมคิดว่า คนอย่างคุณอยูอ่ ีกแค่สองสามปี ก็
พอแล้ว ส่วนอีกห้าสิบแปดปี ก็เอามาแลกกับการทีผมไม่
ฆ่าคุณ แน่นอนว่าคุณจะไม่ซือก็ได้ ผมไม่ได้บงั คับ”

ใช้ชีวิตแลกกับชีวิต?

ผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณกําลังครุน่ คิดอยูว่ า่ นีมันทฤษฎี

อะไรกันแน่....ชีวิตนํามาแลกเปลียนกันแบบนีได้เหรอ?
ไอ้หมอนีบ้าหรือเปล่า?

346
เคยได้ยินอาจารย์บอกว่ายอดฝี มือมักจะมีนิสยั
ประหลาด เดาใจยาก...ผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณสูดหายใจ
เข้าลึกๆ แล้วกล่าวว่า “ถ้าข้ายอมแลกเปลียน...เจ้าก็จะ
ยอมปล่อยข้าไปใช่หรือไม่?”

“ได้” ลัวชิวตอบนิงๆ ว่า “ถ้าคุณยอมแลก ผมก็จะไม่พดู

อะไรมาก”

อาจารย์คนนันกัดฟั นพูดว่า “ท่านเป็ นยอดฝี มือจากนอก

โลก ข้าเชือว่าท่านจะไม่โกหกมนุษย์ตวั เล็กๆ อย่างข้า...
แต่จะแลกมันยังไงเล่า?”

347
หรือวันนีจะยอมปล่อยข้าไปก่อน ให้ใช้ชีวิตอยูอ่ ีกสามปี
ห้าปี แล้วค่อยกลับมาฆ่าข้าทีหลังหรือ? ผูน้ าํ ทางจิต
วิญญาณ...แต่ยงั ไงตอนนีก็เอาตัวให้รอดก่อน เรืองอืนไว้
ค่อยว่ากันทีหลัง

หลังจากห้าปี ไปแล้ว เขาไม่เชือว่าหมอนีจะหาตัวเอง

เจอ!

ลัวชิวถามยําอีกครัง “คุณแค่ตอบรับว่าจะแลกเท่านัน
เป็ นพอ...แลก หรือว่าไม่แลก?”

“ข้าจะแลก!”

348
ลัวชิวแย้มยิมก่อนพูดขอบคุณ “ขอบคุณการอุปถัมภ์ใน
ครังนีของลูกค้าทีเคารพ....เท่านีผมก็จะไม่ฆา่ คุณแล้ว”

ผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณรูส้ กึ โล่งใจไปเฮือกหนึง มือไม้ก็ไม่

ได้สนเหมื
ั อนตอนแรกแล้ว

เขารีบพูดด้วยท่าทางซึงใจว่า “ขอบคุณ ขอบคุณท่าน

มาก ข้ารับรองว่าต่อไปจะไม่ทาํ ผิดอีกแล้ว”

ฝันไปเถอะ...ให้ขา้ แสดงอิทธิฤทธิก่อนเถอะ ตอนนีข้า

เป็ นอิสระแล้ว

แต่เขากลับรูส้ กึ ว่ามีบางอย่างผิดปกติไป
349
แม้วา่ ร่างกายจะได้รบั อิสระ แต่รูส้ กึ เหมือนมีอาํ นาจ
บางอย่างครอบงําตัวเขาอยู่ เมือมองไปทีฝ่ ามือทังสอง
ข้าง เขาก็ตอ้ งตกใจกลัว เพราะมือของเขาเริมแห้ง
เ**◌่ ยวจนน่ากลัว!

เนือหนังทุกส่วนของร่างกายค่อยๆ เ**◌่ ยวย่นลง ใบหน้า

เต็มไปด้วยริวรอยตีนกา...อีกทังฟั นยังร่วงหล่นจนเหลือ
เพียงไม่กีซีเท่านัน

“เจ้า...เจ้าทําอะไรกับตัวข้า?!” เวลานีผูน้ าํ ทางจิต

วิญญาณทังตกใจและโมโห ได้แต่ยืนอึงมองการเปลียน
แปลงของร่างกายตัวเอง

350
ลัวชิวตอบเรียบเฉยว่า “เราไม่สามารถหยุดการเปลียน
แปลงของร่างกายตามอายุขยั ได้ คุณเสียเวลาชีวิตไป
แล้วห้าสิบแปดปี ตอนนีก็เหลืออีกแค่สองปี เท่านัน นีมัน
น่าแปลกตรงไหน?”

“เจ้า...เจ้าหลอกข้า!!” ผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณรูส้ กึ โกรธ

แค้นมาก เขายืนมือออกไปจะตบลัวชิว

ทว่าร่างกายของเขาเปลียนไปตามอายุขยั ไม่ได้มีเรียว
แรงเช่นคนวัยหนุ่มอีกแล้ว อย่าว่าแต่เจ้าของสมาคมทํา
อะไรเขาเลย แค่ใช้ไม้เท้าแตะเข่าของเขาเบาๆ แค่นี เขา
ก็ลม้ ลงกับพืนแล้ว

351
“มัน...ทําไมมันอยูใ่ นสภาพนี?”

เรินจือหลิงคลานขึนมาถึงพอดี

อาจด้วยลัวชิวกําลังดูดเวลาชีวิตของผูน้ าํ ทางจิต
วิญญาณ จึงส่งผลให้มนต์สะกดเรินจือหลิงอ่อนกําลังลง

ดังนันจึงปิ ดปากเธอไปได้แค่เดียวเดียวเท่านัน

แต่ยงั ไงลัวชิวก็ไม่กล้าทํารุนแรงกับผูห้ ญิงคนนีอยูแ่ ล้ว

352
ลัวชิวยืนไม้เท้าไปเคาะวนตรงหน้าของผูน้ าํ ทางจิต
วิญญาณผูน้ นที
ั หนึง แล้วไม้เท้าสีดาํ ก็โกนหนวดทีอยูบ่ น
ใบหน้าของเขาออก “จริงๆ แล้วหมอนีไม่ได้แก่เลยสักนิด
อาจเพราะแกล้งแต่งเป็ นคนแก่ แถมยังเผยกล้ามเนือ
แข็งแรงเหมือนคนหนุ่มนีล่ะมัง ถึงได้หลอกผูค้ นจนอยู่
หมัด”

“แต่ตอนนีเขา...” แล้วตอนนีเอง เรินจือหลิงก็เริมรับบท

นักข่าวแล้ว

ลัวชิวจึงปิ ดปากของเรินจือหลิงอีกครัง

“ผมขอตัวก่อนนะ ทีเหลือคุณก็จดั การเอาเอง” ลัวชิวพูด

353
ขึนนิงๆ อีกว่า “คนพวกนีทําอะไรคุณไม่ได้อีกแล้ว”

เขาใช้ไม้เท้าเคาะพืนห้องทีกลุม่ คนทําเรืองน่าอุบาทว์กนั
แล้วทุกคนก็สลบไป สภาพเหมือนชายร่างใหญ่ทงสี
ั คน
ด้านล่าง

“ทีผมยังเหลือเวลาชีวิตให้คณ
ุ อีกสองปี ไม่ได้หมาย
ความว่าคุณมีสทิ ธิจะมีชีวิตอยูอ่ ีกสองปี ” ลัวชิวพูดกับผู้
นําทางจิตวิญญาณก่อนทีเขาจะสลบไปอีกว่า “แต่
เพราะคุณควรใช้สองปี ทีเหลืออยูช่ ดใช้กรรมทีคุณก่อ
ไว้...อืม อาจจะเหมือนกับตกนรกทังเป็ น”

สีหน้าของผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณโกรธแค้น ก่อนจะสลบ

354
ไป

สุดท้ายลัวชิวก็จอ้ งเรินจือหลิงแล้วเตือนว่า “ทางทีดีอย่า

พูดเรืองเจอผมกับใคร...ผมหาคุณได้ง่ายนิดเดียว และ
ถ้าอยากรูว้ า่ คุณมีคนทีรักและสําคัญกับคุณมากแค่ไหน
ก็ยงง่
ิ ายเข้าไปใหญ่...”

พอเขาพูดในทํานองเตือนเรินจือหลิงแล้วก็เดินลงมาจาก
บันได แล้วตรงออกไป

เรินจือหลิงเริมได้สติกลับมาแล้ว

“...ฉันคงไม่ได้เจอเทวดาหรอกใช่ไหม? เทวดาคุณตัว
355
ตลก? อะไรกันแน่?”

356
บทที 40 จือหลิง

ทังรถตํารวจและรถคุมขังอีกสามคันจอดอยูด่ า้ นหน้า
ของโรงนําชา ทุกทิศของทีเกิดเหตุถกู ล้อมรอบไว้ดว้ ย
แถบเส้นสีเหลือง และมีตาํ รวจสองนายเฝ้าดูสถานการณ์
อยูด่ า้ นนอก

นีเป็ นเหตุทีเกิดเมือหลายชัวโมงทีแล้ว

“นักข่าวพวกนีเหมือนแมลงวันไม่มีผิด” นายตํารวจหม่า
357
มองบรรดานักข่าวทีถูกกันอยูด่ า้ นนอก แล้วขมวดคิว
ด้วยความหงุดหงิด

พวกนีข่าวไวกว่าตํารวจได้รบั แจ้งความเสียอีก ยอมเลย

จริงๆ

“จากทีนายพูดเมือกี ฉันก็เป็ นแมลงวันเหมือนกันสินะ?”

เสียงทีดังขึนด้านหลังนายตํารวจหม่าฟั งดูไม่คอ่ ยพอใจ

นัก นายตํารวจหม่าจึงหันกลับไปด้วยสีหน้าจริงจัง และ
อาจด้วยรอยแผลเป็ นบนใบหน้าอันได้รบั จากการปฏิบตั ิ
หน้าที จึงยิงส่งให้หน้าของเขาดูดดุ นั เข้าไปใหญ่ แต่ยาม
ทีมองหญิงสาวผูน้ นพู
ั ดจาประชดประชัน สีหน้าของเขา

358
ก็ดอู อ่ นโยนขึนหลายส่วน

ผูห้ ญิงคนนีสวยมาก

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนันนะพีสะใภ้...”

“เหอะ!” เรินจือหลิงสบถเสียงเย็น

นายตํารวจหม่าได้แต่หวั เราะเก้อ

เหล่าคนทีทํางานร่วมกับนายตํารวจคนนี รูด้ ีวา่ เขามีชือ

เสียงในเรืองของอารมณ์รอ้ น แต่ครังนีกลับอ่อนข้อให้กบั

359
ผูห้ ญิงตรงหน้า นีคงเป็ นข่าวใหญ่ประจําปี แน่ๆ!

"นายตํารวจหม่าคงไม่ได้แอบชอบผูห้ ญิงคนนีเข้าสินะ?"

“คิดอะไรอยู!่ ไม่ได้ยินทีนายตํารวจหม่าเรียกหญิงคนนัน
ว่าพีสะใภ้เหรอ? นีเป็ นแม่มา่ ยภรรยาของพีใหญ่ทีพา
นายตํารวจหม่าเข้าสูว่ งการนี นายตํารวจหม่าก็เคารพ
เธอเหมือนทีเคารพพีใหญ่ของเขานันแหละ!”

“แม่มา่ ย? บ้าเอ๊ย...อายุเท่านีเนียนะเป็ นแม่มา่ ย?”

“เรืองทีไม่ควรรูก้ ็อย่ายุง่ ให้มาก! เดียวถ้ามีอะไรต้องทํา

บันทึก นายก็ช่วยทําตัวมีมารยาทหน่อยแล้วกัน! ไม่
360
อย่างนันพอกลับถึงสถานีตาํ รวจ นายโดนเล่นงานแน่ ถ้า
มีปัญหากับนายตํารวจหม่า เขาคงไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย
อะไร มากสุดก็แค่ถกู ด่าสองคําก็จบ แต่ถา้ มีปัญหากับ
ผูห้ ญิงคนนี...จริงๆ เธอก็ไม่ถือสาอะไรนายหรอก แต่
นายตํารวจหม่าจะเล่นงานนายตายแน่”

อีกฝังหนึง

นายตํารวจหม่าพาเรินจือหลิงไปมุมหนึง แล้วตักเตือน
ด้วยความกังวล “พีสะใภ้! ทําไมถึงมาในทีน่ากลัวแบบนี
คนเดียวล่ะ? คุณอย่าทําตามใจเหมือนตอนนันสิ ถ้าเกิด
อะไรขึนกับคุณ ผมจะมีหน้าไปเจอกับลัวชิวได้ยงั ไง?”

361
“พอแล้ว พูดมากจริงๆ” แล้วเรินจือหลิงก็พดู กับเขาตรงๆ
“ฉันถ่ายรูปของพวกมันไว้หมดแล้ว ไว้ฉนั จะส่งมันกลับ
ไปให้นายใช้เป็ นหลักฐานทําคดีแล้วกัน”

นายตํารวจหม่ารีบพยักหน้าแล้วตอบรับว่า “ได้ครับพี
สะใภ้”

แล้วเขาก็ถามต่อด้วยความสงสัยว่า “พีสะใภ้ คนพวกนีที

นอนอยูก่ บั พืน...เป็ นฝี มือของคุณเหรอ?”

เรินจือหลิงนึกถึงคําพูดของคุณตัวตลก ว่าห้ามเธอบอก
เรืองนีกับใคร เธอจึงพูดไปเรือยว่า “ทําไม ไม่เชือฝี มือ
ของฉันเหรอ?”

362
นายตํารวจหม่ารีบส่ายหัวแล้วตอบว่า “ผมไม่ได้หมาย
ความว่าอย่างนัน...แต่ผมจะต้องเขียนมันลงไปใน
รายงานด้วยน่ะสิ”

เรินจือหลิงมองหน้านายตํารวจหม่าอย่างตกตะลึง แล้ว
พูดอย่างหงุดหงิดว่า “หลายปี มานีสมองของนายใช้งาน
ไม่ได้แล้วเหรอ? นายก็เขียนไปสิวา่ พวกนีขัดแย้งกันเรือง
เงินก็เลยทะเลาะกันเอง? จากนันก็ได้รบั รายงานให้จดั
กําลังเสริมไปจับคนร้าย? ฉันไม่รูเ้ รืองอะไรเลย ฉันแค่มา
สัมภาษณ์เฉยๆ!”

นายตํารวจหม่ายิมแล้วชมเชยว่า “พีสะใภ้เรานีไม่เสีย

363
แรงทีเป็ นนักเขียน สมองสังการเร็วยิงกว่าอะไร”

“อย่าแกล้งทําเป็ นชมฉัน” เรินจือหลิงเหมือนคิดอะไร

บางอย่างออก เธอจึงพูดด้วยเสียงเบาว่า “แต่คนพวกนี
เห็นหน้าฉันหมดแล้ว ฉันไม่รูว้ า่ พวกมันยังมีพวกอยูอ่ ีก
หรือเปล่า ส่วนตัวฉันไม่เป็ นอะไรหรอก ห่วงก็แต่ลวชิ
ั ว”

นายตํารวจหม่าจึงพูดให้เธอสบายใจ “พีสะใภ้วางใจได้!
ใครกล้ามาแตะต้องลูกชายของพีใหญ่ ผมจะเป็ นคนแรก
ทีฆ่ามันเอง ไม่เพียงแค่ผมเท่านัน ยังมีลกู น้องของพี
ใหญ่ในตอนนันอีก ทุกคนพร้อมช่วยเหลือพวกคุณทุก
เมือ”

364
เรินจือหลิงพยักหน้า แล้วกล่าวเตือนครังสุดท้ายว่า “จริง
สิ ตาแก่คนนันอันตรายมาก ทางทีดีให้ลกู น้องของนาย
จับตาดูเขาไว้ให้ดี...อืม ถ้าจะให้ดีก็มดั แขนทังสองข้าง
ของเขาเอาไว้”

นายตํารวจหม่าอึงไปพักหนึง แล้วพยักหน้าบอกว่า
“ครับพีสะใภ้ ให้ผมไปส่งคุณไหม?”

“ไม่ตอ้ ง เดียวฉันจะเข้าสํานักพิมพ์....นีเป็ นข่าวใหญ่เลย

นะ!”

เรินจือหลิงเพิงจะนังลงบนเบาะรถกําลังจะคาดเข็มขัด
นิรภัย นายตํารวจหม่าก็วิงตามเธอออกมา

365
“เดียวก่อนครับพีสะใภ้” นายตํารวจหม่าเรียกเรินจือหลิง
เอาไว้ ก่อนพูดด้วยเสียงหอบแฮกว่า “คืออย่างนี มีเรือง
หนึงอยากให้คณ
ุ ช่วย...”

เรินจือหลิงขมวดคิวถามว่า “อะไร?”

นายตํารวจหม่ากระซิบบอกว่า “คืออย่างนี ตอนนีมีคดี

อาชญากรรมข้ามชาติ...ผมรูว้ า่ คุณเป็ นคนกว้างขวางใน
วงการนี ก็เลยอยากให้คณ
ุ ช่วยสืบหาประวัติบคุ คล คุณ
ก็รู ้ บางเรืองพวกผมก็ทาํ แบบเปิ ดเผยไม่ได้”

เรินจือหลิงครุน่ คิดอยูพ่ กั หนึง ก็ตอบว่า “ได้ ส่งข้อมูลมา

366
ให้ฉนั ”

แล้วนายตํารวจหม่าก็พดู ด้วยเสียงหนักแน่นว่า “แต่วา่ พี

สะใภ้ อย่าบุกไปสืบหาข้อมูลคนเดียวเหมือนครังนีอีกนะ
ครับ รับปากผมได้ไหมว่าจะไม่เสียงชีวิตตัวเองแบบนีอีก
ไม่อย่างนันผมจะไม่ยอมให้คณ
ุ ช่วยแล้วนะ!”

เรินจือหลิงถอนหายใจ แล้วด่าแบบติดตลกว่า “ให้ตายสิ

เหมือนแม่ฉนั เลย”

นายตํารวจหม่ากล่าวด้วยสีหน้าหดหูว่ า่ “ไม่ใช่ๆๆ คุณสิ

เป็ นแม่ผม! แม่แท้ๆ ของผม! อย่าทําเรืองเสียงๆ อีกเลย
นะ! ”

367
“น้องแกสิ ฉันมีลกู อายุมากขนาดนีทีไหนกัน!” เรินจือ
หลิงขมวดคิวแล้วพูดต่อ “ฉันมีลกู คนเดียว แล้วก็หล่อ
กว่านายด้วย!”

“นันมันแน่อยูแ่ ล้ว เขาเป็ นลูกของพีใหญ่ลวั จะไม่หล่อได้

ยังไง?”

เรินจือหลิงได้ยินคําพูดเหล่านีก็อารมณ์ดีขนึ ก่อนเหยียบ
คันเร่งแล้วบึงรถไปอย่างรวดเร็ว

นายตํารวจหม่าตะโกนบอกอย่างจนใจว่า “พีสะใภ้ ขับ

ช้าๆ หน่อย ใบสังของเดือนนีเยอะเกินไปแล้ว...”

368
......

......

พอกลับถึงโรงแรม เฉิงอวินก็รายงานทุกอย่างให้จงลัว
เฉินทราบ แล้วหาข้ออ้างเพือออกไปข้างนอก

แต่จริงๆ แล้วเขาออกไปร้านกาแฟร้านหนึง เพือไปพบ

กับคุณหนูสามตระกูลจง

“นีเป็ นการ์ดดําทีว่า?” คุณหนูสามตระกูลจงเอ่ยปาก

ถามตอนรับมันมาจากมือของเฉิงอวิน
369
“อืม! ผมให้คนทํามันขึนมาอีกใบหนึง โดยใช้ฝ่ามือของ
คุณชายรองเป็ นตัวกําหนดขนาด”

คุณหนูสามตระกูลจงพยักหน้า “โอเค นายกลับไปก่อน

อย่าให้พีรองสงสัย”

ผ่านไปสักพักคุณหนูสามตระกูลจงก็กล่าวอีกว่า “นาย
รอเงินเข้าบัญชีได้เลย”

เฉิงอวิน ยิมแล้วกล่าวว่า “ขอบคุณครับคุณหนู งันผม

กลับก่อนนะครับ...เอ๊ะ หมอนัน?”

370
แล้วคุณหนูสามตระกูลจงก็หนั ไปทางทีเฉิงอวินตกใจ จึง
เห็นเด็กหนุ่มธรรมดาๆ คนหนึงกําลังสังอะไรอยูห่ น้า
เคาน์เตอร์

“เขาคือใคร?” คุณหนูสามตระกูลจงเอ่ยถาม

เฉิงอวินตอบว่า “ผมก็ไม่คอ่ ยแน่ใจเหมือนกันครับ แต่

คุณหนูจางรูจ้ กั กับเขา และดูเหมือนจะสนิทกันมากด้วย”

คุณหนูสามตระกูลจงจึงถามทันทีวา่ “ผูห้ ญิงของตระกูล

จางคนนันไม่คอ่ ยชอบหน้าพีรองใช่ไหม?”

เฉิงอวินตอบกลับไปว่า “ค่อนข้างจะเมินเฉย ส่วนเรืองที

371
ว่าชอบหรือไม่ชอบอันนีก็พดู ยากเหมือนกัน แต่วิธีทาํ ให้
ผูห้ ญิงใจอ่อนก็มีอยูม่ าก ขอเพียงแค่รูว้ ิธีเท่านัน”

คุณหนูสามตระกูลจงยิมแล้วกล่าวว่า “เฉิงอวิน ดูเหมือน

นายจะเข้าใจผูห้ ญิงมากเลยนะ”

เฉิงอวินรีบตอบกลับว่า “ผมพูดเล่นน่ะครับ ถ้าเป็ น

ผูห้ ญิงแบบคุณหนูผมก็ไม่กล้า”

แล้วคุณหนูสามตระกูลจงกล่าวด้วยเสียงนิงๆ ว่า “ไปสืบ

มา ผูช้ ายคนนีเป็ นใคร เผือจะมีประโยชน์อะไรกับเรา”

เฉิงอวินพยักหน้า แล้วออกจากร้านไปอย่างระมัดระวัง
372
ตัว

คุณหนูสามตระกูลจงมองดูการ์ดอย่างละเอียด ด้านบน
ยังหลงเหลือตราประทับสีทองอยูห่ นึงตรา...ของสิงนีเมือ
มองมันจะถูกดึงดูดจนไม่อาจละสายตาจากมันได้ เธอ
จึงตกอยูใ่ นภวังค์ทนั ที

ลัวชิวทีซือของหน้าเคาน์เตอร์เสร็จก็เดินออกไปทาง
ประตูกระจก

......

จากนีไม่ไกลก็เป็ นถนนย่านการค้าแล้ว
373
หลังจากทีออกมาจากโรงนําชา เขาก็เดินไปไกลจากย่าน
นัน เพือสังเกตดูแลความปลอดภัยของเรินจือหลิง และ
เมือรูว้ า่ เธอปลอดภัยดี เขาถึงจะไป

นายตํารวจหม่า...เขารูจ้ กั นายตํารวจหม่า คนคนนีทํา

งานกับพ่อของเขาขณะทีพ่อของเขายังมีชีวิตอยู่

แต่แค่ไม่รูว้ า่ จะออกไปทักทายยังไงดี

พอคิดไปคิดมาก็ใกล้เวลาอาหารเทียงแล้ว เขาไม่อยาก
รบกวนโยวเย่ จึงออกไปหาอะไรกินในร้านกาแฟแถวๆ
นี...เค้กร้านนีถือว่ามีชือเสียงทีสุดในย่านนีแล้ว

374
เมือกลับไปถึงสมาคม ลัวชิวก็เปลียนชุดของเจ้าของ
สมาคม แล้วนังอยูห่ ลังเคาน์เตอร์ วางเค้กทีซือมา
จากร้านกาแฟเมือกีนีไว้อีกข้างหนึง แล้วยังมีนาชาที
ํ โย
วเย่จดั เตรียมไว้ให้อีก

แล้วลัวชิวก็เปิ ดเพลงจากเครืองเล่นแผ่นเสียงโบราณ
แล้วเริมอ่านหนังสือ ‘แหล่งกําเนิดของลวดลาย’ ไปด้วย

แบบนีก็ทาํ ให้เขานังอยูน่ ีเป็ นเวลาครึงค่อนวันได้แล้ว

375
บทที 41 ครูสอนพิเศษลัวชิว

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึง

เจียงฉู่นงเงี
ั ยบอยูใ่ นห้องทํางานด้วยเรืองหนักใจมาก
มาย โดยมีผหู้ ญิงอีกคนอยูใ่ นนันด้วย

ผูห้ ญิงคนนันก็คือภรรยาเก่าของเขาเอง

“เจียงฉู่ คุณบอกฉันมาตรงๆ ลูกของเราเป็ นอะไรกัน

1
แน่?”

เจียงฉู่ตอบเธอด้วยสีหน้าไม่สดู้ ีนกั “ร่างกายของเขามี

ปฏิกิรยิ าต่อต้านบางอย่าง”

สีหน้าของภรรยาเก่าดูแย่ลงทันที “ต่อต้าน? มันเกิดอะไร

ขึน...ไหนตอนนันคุณบอกว่าหาไขกระดูกทีเข้ากันได้แล้ว
เพราะงันฉันถึงยอมให้ลกู ผ่าตัด แต่ตอนนีคุณกลับบอก
ฉันว่า มันเกิดการต่อต้าน?”

เจียงฉู่ตอบกลับด้วยความหงุดหงิดทันที “คุณรูไ้ หมว่าไข

กระดูกของลูกเราหายากแค่ไหน? ผมพยายามหาไข
กระดูกทีเหมาะทีสุดมาแทน...แต่ไม่คิดว่าสุดท้ายมันจะ

2
ล้มเหลว!”

“แล้ว...แล้วจะทํายังไง? หาทางแก้ไม่ได้เหรอ? ”

เจียงฉู่สา่ ยหน้า “ผมก็ตอบไม่ได้...ตอนนีต้องรอผลตรวจ

อย่างละเอียดอีกที แต่ไม่วา่ ยังไง ผมจะไม่ยอมให้ลกู เป็ น
อะไรไปแน่นอน...คุณไปดูแลลูกเถอะ ขอผมอยูค่ นเดียว
สักพัก”

พอภรรยาเก่าออกไป เจียงฉู่ก็พิงพนักเก้าอีอย่างหมด
เรียวแรง แล้วแหงนหน้าเหม่อมองบนเพดาน

“ทําไมถึงเป็ นแบบนีนะ...ทําไม?”
3
ไม่เพียงแค่ตวั เองตรวจพบโรคพากินสันระยะแรก แม้แต่
อาการของลูกชายก็ยงั น่าเป็ นห่วง

เจียงฉู่หลับตาลงด้วยความทุกข์ระทม

ฉับพลันนันดวงตาของสาวน้อยก็ปรากฏขึนในหัวของ
เขาอีกครัง สาวน้อยทีรอการผ่าตัดและทนทุกข์ทรมาน
กับโรคร้ายอยูบ่ นเตียงคนนัน...

ภาพของเด็กทังสองวนเวียนอยูใ่ นหัวเขาไม่หยุดราวกับ
คลืนนํา แต่เขากลับทําอะไรไม่ได้เลย เจียงฉู่รูส้ กึ ราวกับ
ตัวเองตกลงไปในหุบเหวลึกทีไม่เห็นปลายทาง

4
เขาค่อยๆ ลืมตาขึน แล้วก็พบว่าทังตัวชุ่มไปด้วยเหงือ
คงเพราะเหนือยล้ามานานจนเขาเผลอหลับไป

......

......

ลัวชิวอยากจะด่าคนคิดค้นระบบส่งตําแหน่งผ่านมือถือ
จริงๆ

ตอนนีเขาส่งตําแหน่งของตัวเองไปให้เรินจือหลิง และอีก
ไม่นานเธอคงโผล่มาแถวๆ นี ซึงเป็ นทีทีเขาทํางานพิเศษ
5
อยู่

เดียวนีเห็นนักศึกษาทํางานพิเศษได้ทวไป
ั เรินจือหลิงคง
ไม่คดั ค้านอะไร แต่ดว้ ยความเป็ นห่วงของแม่ก็อดกังวล
ไม่ได้วา่ ลัวชิวทํางานทีไหน หรือเขาทํางานถูกกฎหมาย
หรือเปล่า

เพราะช่วงนีลัวชิวต้องกลับบ้านดึกดืนบ่อยครัง เขาจึง
ตัดสินใจใช้ขอ้ อ้างว่าไปทํางานพิเศษ...แม้วา่ จะเป็ นงาน
พิเศษแค่คืนเดียวก็ตาม

เขาจึงต้องศึกษาสถานทีทีจะไปทํางานให้ดี เลือกสถาน
ทีทีเรินจือหลิงไม่คอ่ ยได้ไป หรือแค่มาดูครังเดียวก็ยอม

6
ถอย แล้วไม่มาดูอีกประเภทนัน

และจะต้องเป็ นงานพิเศษทีนักศึกษาทํากันเยอะๆ

“คุณครู แบบนีได้ไหมคะ?”

“ไหนขอดูหน่อย...”

ใช่แล้ว ลัวชิวเลือกงานทีไม่ตอ้ งพบเจอคนเยอะๆ และยัง

เป็ นงานทีเหมาะกับนิสยั ส่วนตัวของเขาด้วย ซึงก็คือ ‘ครู
สอนพิเศษ’

เรืองนีง่ายมาก แค่ให้โยวเย่สะกดจิตคูแ่ ม่ลกู หรือคูพ่ อ่

7
ลูก?...อะไรก็ได้ ขอเพียงแค่ดแู ล้วอยากให้ครูไปสอน
พิเศษทีบ้าน และจ่ายเงินค่าเรียนพิเศษให้เขาได้จริงๆ
เป็ นพอ

คนทีโยวเย่เลือกให้ลวชิ
ั วสอนคือ เด็กสาวชันมัธยม
ศึกษาปี ทีสี

เด็กม.ปลายสมัยนีเก่งขนาดนีเลยเหรอ?...

ส่วนผูป้ กครองของเด็กทีลัวชิวไปสอนพิเศษก็ดเู ป็ น
ผูห้ ญิงสุภาพเรียบร้อย

เธอบํารุงดีไปหรือเปล่า...คุณแม่สาวสวย?
8
พวกเธอทังสองก็คือตัวประกอบในการตบตาครังนี และ
ยังมีเงินค่าสอนพิเศษให้จริงๆ อีกด้วย ลัวชิวคิดว่าไหนๆ
ก็ได้เงินแล้ว เขาจึงจะสอนเด็กสาวม.ปลายคนนีให้ดีที
สุด

แม้จะไม่รูว้ า่ การสอนพิเศษครังเดียวนีจะช่วยอะไรได้
ไหม แต่ตอบข้อสงสัยของน้องได้ก็เป็ นเรืองดี

สถานทีทีใช้สอนคือร้านอาหารฝรังในย่านการค้าแห่ง
หนึงทีค่อนข้างสงบ ตําแหน่งทีนังคือริมหน้าต่าง

“เป็ นครูสอนพิเศษจริงๆ เหรอ...” เรินจือหลิงสําลัก

9
แฮมเบอร์เกอร์ เธอยืนดูขา้ งนอกร้านนีมาสิบกว่านาที
แล้ว

แม้เธอจะภูมิใจทีลัวชิวรูจ้ กั ใช้เวลาว่างหลังเลิกเรียนมา
สอนพิเศษ แต่วา่ ...

“ผลการเรียนของน้องคนนีดีเกินไปไหม...แล้วยังมีคณ
ุ
แม่สาวสวยอีก เป็ นเด็กหนุ่มชอบกินหญ้าแก่หรอก
เหรอ...”

รองบรรณาธิการเรินเป็ นคนฉลาดและขีสงสัยทีสุด

เธอดืมโค้กอึกหนึงแล้วหยุดความคิดในหัวขณะนัน “คง
10
ไม่คิดจะควบทังแม่ลกู หรอกนะ?”

เมือเห็นเด็กสาวน่ารักนังอยูด่ า้ นซ้ายของลัวชิว และคุณ

แม่สาวสวยนังอยูด่ า้ นขวาของลัวชิว เรินจือหลิงก็คิดว่า
มันไม่คอ่ ยเหมาะสมเท่าไร

เธอจะไม่ยอมให้เกิดเรืองบัดสีโดยเด็ดขาด!

รองบรรณาธิการเรินรีบกินแฮมเบอร์เกอร์จนหมด แล้ว
พุง่ ตัวเข้าไปในร้านอาหารฝรังทันที

ลัวชิวคิดไม่ถงึ ว่าเรินจือหลิงจะพุง่ เข้ามากะทันหันแบบนี

เขาตกใจจนอ้าปากค้างพูดไม่ออก
11
“ท่านนีคือ?”

แม่ของเด็กสาวเห็นผูห้ ญิงคนนีเดินพุง่ มายืนตรงหน้า จึง

ถามลัวชิวอย่างสงสัย

ลัวชิวกําลังจะเปิ ดปากพูด เรินจือหลิงก็ตดั หน้าไปก่อน

เธอยิมพร้อมพูดทักทาย “สวัสดีคะ่ ฉันเป็ นพีสาวของลัว
ชิว เรียกฉันว่าจือหลิงก็ได้ ฉันเพิงเลิกงาน พอดีได้ยินว่า
น้องชายทํางานสอนพิเศษอยูแ่ ถวนี เห็นว่าเป็ นทางผ่าน
ก็เลยแวะมารับเขากลับบ้านด้วย...อืม ฉันไม่ได้รบกวน
พวกคุณใช่ไหมคะ?”

12
“ไม่เป็ นไรค่ะ”คุณแม่ของเด็กสาวยิมพูดหวาน ก่อนหยิบ
ซองทิชชู่ออกมาจากกระเป๋ า ก่อนดึงออกมาหนึงแผ่น
แล้วยืนไปทางเรินจือหลิง

เรินจือหลิงอึงไปชัวครู ่ ลัวชิวจึงชีปากบอกให้เธอรูต้ วั

เรินจือหลิงรีบยกมือจับไปทีปากของตัวเอง...โอ้พระเจ้า
ตอนกินแฮมเบอร์เกอร์ไม่ทนั สังเกต มีซอสติดหน้านี

มิน่าล่ะ ตอนเข้ามาแรกๆ ถึงมองตัวเองด้วยสายตา

แปลกๆ

“ขอบ...ขอบคุณค่ะ...” เรินจือหลิงยิมแล้วหยิบทิชชู่มา
13
เช็ดปากตัวเอง

“อืม...วันนีพอแค่นีแล้วกันค่ะ ยังไงก็ใกล้เวลาเลิกแล้ว
ด้วย” คุณแม่สาวสวยยิมแล้วลุกขึนยืน พร้อมพูดกับลัวชิ
วว่า “คุณครูลวั ครังหน้าก็ยงั ต้องรบกวนเธออีกนะ”

บางทีอาจไม่มีครังต่อไปแล้วก็ได้

แต่ลวชิ
ั วก็ยงั คงพยักหน้า

จากนันคุณแม่สาวสวยก็บอกลา “งันพวกฉันไม่รบกวน
แล้วค่ะ พิงถิง ลาผูใ้ หญ่ก่อนลูก”

14
ทีแท้เด็กสาวคนนีก็ชือพิงถิงเหรอเนีย...ลัวชิวบอกลาแล้ว
ก็นงลง
ั ตอนนีถึงเพิงรูช้ ือจริงของเด็กสาวคนนี

“ลาก่อนนะคะคุณครู ลาก่อนนะคะพีสาว” เด็กสาว

บอกลาอย่างมีมารยาท

พอเห็นแม่ลกู หน้าตาดีคนู่ ีเดินจากไป ลัวชิวถึงถอน

หายใจ แล้วถามว่า “ตอนแรกผมคิดว่าคุณจะแค่สงั เกต
การณ์อยูข่ า้ งนอก แล้วพีซงพีสาวมันเรืองบ้าอะไรครับ?”

เรินจือหลิงพูดเหตุผลของตัวเองอย่างน้อยใจว่า “นีฉันไม่
ได้ทาํ เพือเธอเหรอ? ถ้าแม่ของเธอยังสาวสวยแบบฉัน
คนอืนเขาจะคิดกับเธอยังไง?”

15
ลัวชิวถอนหายใจแล้วตอบกลับ “มันใจในตัวเองก็ดีอยู่
หรอก แต่คราวหน้ากินอะไรเสร็จก็เช็ดปากหน่อย หรือ
คราวหน้าก็บีบมายองเนสให้นอ้ ยๆ หน่อยเถอะ”

เรินจือหลิงถลึงตาใส่ลวชิ
ั ว “ดูเธอสิ พูดอะไรน่ะ? เชอะ!”

“...” ลัวชิวเห็นแบบนันก็ตดั สินใจเปลียนเรืองพูด “กินอิม

หรือยัง?”

“ก็พอได้...” เรินจือหลิงจับพุงตัวเองแล้วตอบคําถามลัวชิ
ว

16
ลัวชิวส่ายหัว ก่อนยกมือสังพาสต้าทะเลและสลัดผลไม้
ให้เรินจือหลิง ก่อนเตือนว่า “ดึกแล้ว กินอาหารเบาๆ
หน่อย”

เรินจือหลิงหอมแก้มลัวชิวไปฟอดหนึง “เด็กดี! เธอต่าง

หากทีเป็ นแม่ฉนั !”

ลัวชิวใช้มือถูหน้า ก่อนขยับไปนังตรงมุม แล้วหยิบ

หนังสือ ‘แหล่งกําเนิดของลวดลาย’ ขึนมาอ่านเงียบๆ

พอเห็นว่าลัวชิวยังมีนิสยั แบบคนแก่เหมือนเดิม เรินจือ

หลิงก็คิดว่าก่อนหน้านีตัวเองคงกังวลเกินเหตุ

17
พอคิดได้อย่างนี เธอก็เริมเอ็นจอยกับอาหารตรงหน้า

......

......

สาวสวยเหมือนนางแบบเดินผ่านหน้าสองแม่ลกู ไป และ
ด้วยความสวยผิดปกตินี สองแม่ลกู จึงต้องเหลียวหลัง
มองโดยไม่อาจละสายตาได้

พอได้สติกลับมา ลมกลางคืนพัดมาเอือยๆ ก็ทาํ ให้สอง

แม่ลกู สันสะท้านทันที ก่อนพูดอย่างเลือนลอยว่า “แปลก
จัง...ทีนีทีไหน?”
18
จีพิงถิงก็มองแม่ของตนด้วยความสงสัย

และการ์ดเชิญสีดาํ ใบหนึงก็ปรากฏขึนกลางอากาศ ก่อน

ลอยเข้าไปในกระเป๋ าสะพายของคนเป็ นแม่

“กลับกันเถอะ”

“ค่ะแม่!”

19
บทที 42 การควบคุมตนเอง

20
ตังแต่ถวายอายุขยั ของผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณแล้ว ลัวชิวก็
ได้อายุขยั ของตัวเองเพิมมาอีกสองร้อยวันเต็มๆ

ก่อนหน้านีไม่กีครังลัวชิวมักจะถูกหักเล็กๆ น้อยๆ จาก

อายุขยั ทีมีอย่างจํากัด ตอนแรกเขาเหลืออายุขยั แค่สาม
สิบวัน แต่ตอนนีกลับมีอายุขยั ได้เกือบหนึงปี

อาจเพราะมีอตั ราการแลกเปลียนและถวายแท่นบูชา
เพิมขึน อายุขยั ของเขาจึงเพิมขึนเรือยๆ เช่นกัน

......

21
ทีจริงสิงทีทูตแห่งภูตดําต้องเรียนรูม้ ีมากมายนัก

แต่แบ่งออกเป็ นสองเรืองใหญ่ อย่างแรกคือวิธีทาํ การ์ด

ข้อมูล อีกอย่างก็คือ วิธีลอ่ ลวงลูกค้า

ไม่รูว้ า่ ทีไท่อินจือเรียนรูเ้ ร็วจะเกียวกับทีเขาเป็ นนักพรต

หรือไม่

เวลาไม่ถงึ สองวัน ไท่อินจือก็ได้ออกไปในฐานะ ‘เด็กฝึ ก

งาน’ เพือเรียกลูกค้าเข้าสมาคมแล้ว

“นายท่านคะ นีก็วนั ทีสามแล้ว เหมือนเจียงฉู่ยงั ไม่คิดจะ

มาทีนีนะคะ”
22
โยวเย่ยกแซนด์วิชสองชิน พร้อมนําส้มหนึงแก้วมาเป็ น
ของว่างให้ลวชิ
ั ว แล้วพูดเรืองนีเหมือนเป็ นเรืองทัวไป

ลัวชิวหยิบแซนด์วิชขึนมาอย่างสบายใจ สายตาก็ยงั ไม่

ละไปจากหนังสือในมืออีกข้าง แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก
ว่า “คงเพราะคิดว่าบางทีเรืองอาจจะดีขนล่
ึ ะมัง...อีกไม่
นานลูกชายเขาก็จะทนต่อไม่ไหวแล้ว”

“เมือคืน ฉันให้การ์ดดําไม่มีตราประทับกับผูห้ ญิงคนนัน

ไปใบหนึงค่ะ” โยวเย่เช็ดตูก้ ระจกแล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจ

ลัวชิวอึงไปพักหนึง ก่อนพูดเตือน “ในเมือให้ไปแล้วก็ช่าง

23
เถอะ แต่คราวหน้าต้องบอกฉันก่อนนะ รอให้ฉนั ตกลง
ก่อน”

“โยวเย่เข้าใจแล้วค่ะ” สาวใช้หนุ่ เชิดเช็ดตูก้ ระจกพร้อม

ใบหน้าเปื อนรอยยิม

ลัวชิวกําลังเพ่งสมาธิกบั การอ่านหนังสือ ‘แหล่งกําเนิด

ลวดลาย’ อยูเ่ งียบๆ ในโลกของตัวเอง

จะว่ายังไงดีละ่ ?

ในสายตาของโยวเย่ไม่เห็นว่านีเป็ นปั ญหา

24
สมาคมมีอยูเ่ พือแลกเปลียนและสักการบูชา ดังนันเธอ
จะหาลูกค้าเพิมก็เป็ นเรืองสมควร อีกด้านหนึง คงเพราะ
เจ้าของคนก่อนไม่คอ่ ยสนใจแลกเปลียน พอเปลียนเจ้า
ของใหม่แล้ว สาวใช้อายุสามร้อยปี คนนีจึงหวังอยากเห็น
การเปลียนแปลงบ้าง?

แน่นอนว่าเธอมีหน้าทีช่วยหาค่าธรรมเนียมให้กบั เจ้า
ของสมาคม หรือก็คือช่วยเพิมอายุขยั ให้ลวชิ
ั ว

แต่โยวเย่คงไม่ได้สงั เกตเห็นว่าลัวชิวไม่เชือ ‘คนเก่าแก่’

อย่างสนิทใจตังแต่แรก

บางทีอาจต้องใช้เวลาล่ะมัง?

25
ความสัมพันธ์ก็อย่างนีแหละ

อีกด้านก็คือ สมาคมมีความสําคัญกับเจ้าของสมาคม
อย่าหาทีเปรียบ เรียกได้วา่ มีแรงดึงดูดมากกว่าทีคิด
หากมีการแลกเปลียนเรือยๆ ก็จะยิงได้เสพสุขกับอายุขยั
ไร้ขีดจํากัด และหากการแลกเปลียนเพิมขึน เจ้าของยัง
ได้ทกั ษะน่าอัศจรรย์อีกมากมาย

สิงล่อใจเหล่านียิงชวนให้คนมีแรงจูงใจากขึนไม่ใช่เหรอ

ใครบ้างไม่อยากเข้ามาอยูใ่ นนี ทังมีอายุขยั ไม่สนสุ

ิ ด
และยังได้พลังเพิมด้วย จริงไหม?

26
แล้วหลังจากนันล่ะ?

คนคนนันก็จะจมดิงอยูก่ บั การแลกเปลียนอันนับไม่ถว้ น
จนกระทังมีอายุนบั ร้อยนับพันปี ได้ แต่แล้วยังไงล่ะ?
มนุษย์เรายิงได้ก็ยงโลภมาก
ิ เขาจะเริมเสพติดการแลก
เปลียน และพอใจกับการแลกเปลียนทีสําเร็จลุลว่ งเท่า
นัน

แล้วจะต่างอะไรกับจงลัวเฉินทียอมใช้ความสุขมาแลก
เปลียน

เขาจะต้องเป็ นคนทีรูจ้ กั แต่ถวายแท่นบูชา หรือเก็บตัว

27
จนทนความเหงาไม่ไหวเหมือนเจ้าของคนก่อนอย่างนัน
เหรอ?

คิดอย่างนี ลัวชิวก็เข้าใจฉับพลันทันที สิงทีลูกค้า

กิตติมศักดิต้องต่อสูก้ ็คือความปรารถนาและความโหย
หาในส่วนลึกของจิตใจ แม้แต่ตวั เขาทีเป็ นเจ้าของ
สมาคมแห่งนีกลับไม่ได้อยากไขว่คว้าชีวิตนิจนิรนั ดร์
ทว่าคิดหาทางรักษาความเป็ นตัวเองเอาไว้ตา่ งหาก

สมาคมให้อายุขยั ไร้ทีสินสุดก็จริง ให้พลังสะเทือนฟ้า

สะเทือนดินก็จริง แต่หากสูญเสียความเป็ นตัวเองไป...
เกรงว่าท้ายทีสุดตัวเองก็คงอยูใ่ นฐานะ ‘ลูกค้า
กิตติมศักดิ’ ของสมาคมเหมือนกันล่ะมัง?

28
หากเขาไม่ได้หมดอาลัยตายอยากเหมือนเจ้าของคน
ก่อน แต่ปล่อยให้ลกู ค้าเข้ามาหาเอง อายุขยั ก็จะค่อยๆ
สะสมมากขึนไปเอง

อย่างเช่นตอนนี

เวลาไม่ถงึ สามสิบวัน อายุขยั ของเขาก็เพิมจากเดิมสาม

สิบวันเป็ นเกือบหนึงปี

“โยวเย่ วันนีไม่เปิ ดร้าน ออกไปเดินเล่นเป็ นเพือนฉัน

หน่อยสิ”

29
ลัวชิวปิ ดหนังสือในมือ พอเห็นสีหน้าตกตะลึงของโยวเย่
ก็ยมน้
ิ อยๆ “ถ้ามีคนมา เดียวก็รูเ้ อง กลับมาก็สะดวก ถ้า
ไม่ได้ออกไปเดินเทียวข้างนอกสักหน่อยคงเสียดายเวลา
แย่”

“แต่วา่ จะไปไหนเหรอคะ?” โยวเย่ฉงนสงสัย

ลัวชิวยิมบางๆ แล้วตอบว่า “ยังจําการแลกเปลียนครัง

แรกทีให้ฉนั ตัดสินได้หรือเปล่า? พวกเราไปโรงพยาบาล
สักรอบเป็ นยังไง”

โยวเย่พดู อย่างไม่คิดว่า “นันเพราะก่อนการแลกเปลียน

ครังแรก นายท่านยังซือข้อมูลของลูกค้าไม่ได้ แต่ตอนนี

30
ไม่เหมือนกัน เรืองหยุมหยิมแบบนันไม่จาํ เป็ นแล้วค่ะ”

ลัวชิวกลับพูดว่า “ไม่จาํ เป็ นเหรอ? แต่ฉนั ไม่อยากให้ทกุ

ครังทีฉันนึกภาพพวกเรา แล้วมีแต่ฉากหลังเป็ นแค่
กําแพงสีด้านของสมาคม”

โยวเย่พดู เนิบๆ ว่า “ความทรงจําจะเลือนหายไปตาม

กาลเวลา”

ลัวชิวพูดในแง่ดี “งันก็สร้างไปเรือยๆ สิ ลืมแล้วก็กลับไป

ซําอีกได้ ลืมอีกก็ถ่ายรูปเก็บไว้ได้ มีตงหลายวิ
ั ธีเลยนะ”

โยวเย่ไม่ได้เถียงเขา แต่กลับพยักหน้าเบาๆ พลางพูดว่า

31
“โปรดรอสักครู”่

......

......

ในตรอกอันมืดมิด ชายคนหนึงกําลังรีบวิงสุดชีวิต ใช้ทงั

พลังกายและความคล่องแคล่วพลิวไปมาอยูใ่ นตรอก
สกปรกนี

ทีซ่อนของเขาถูกพบได้ยงั ไง?

32
หรือมีคนทรยศเขา?

พวกตํารวจน่ารังเกียจนัน...คิดว่าแบบนีจะจับฉันได้
เหรอ? ยังเร็วไปร้อยปี !

ตูม!!!

เกิดเสียงดังสนันขึน ฉับพลันชายผูน้ นก็

ั รูส้ กึ เจ็บแปลบ
ก่อนล้มไปกองกับพืน เมือก้มมองขาก็ตรงขาก็เห็นรู
เลือดชัดเจน

ชายผูน้ นรี
ั บกดปิ ดบาดแผลอย่างเจ็บปวด ก่อนหันไป
มองข้างหลัง ก็เห็นชายวัยกลางคนในชุดกันลมสีกากี
33
เดินเข้ามาอย่างสบายใจ

คนคนนันก็คือตํารวจทีมาบุกทีซ่อนของตนเอง! ชายผู้
นันกัดฟั นกรอดๆ ก่อนขยับมือคิดจะไปหยิบบางอย่าง

แต่พอขยับมือเพียงเล็กน้อย กระสุนก็พงุ่ ตรงมาอีกนัด

หนึงทะลุมือของเขาไป จนเขาต้องร้องโหยหวนอีกครัง

“ไอ้โง่ ไม่รูเ้ หรอว่าฉันเป็ นนักแม่นปื นอันดับหนึง? ต่อให้

ไกลกว่านีฉันก็ยิงเข้ากลางกบาลแกได้”

สินเสียงของตํารวจ ก็มีตาํ รวจนอกเครืองแบบใช้โอกาสนี

พุง่ ออกมาจากด้านหลังของตรอก แล้วล้อมชายบนพืน
34
เอาไว้

“นายตํารวจหม่า! คุณเก่งจริงๆ หาทีซ่อนของเจ้านีได้เร็ว

ขนาดนีเชียว!” ตํารวจนอกเครืองแบบนายหนึงพูด
ประจบ “ใครแจ้งมาเหรอครับ? ช่วยแนะนําผมบ้างสิ
ครับ!”

จิ จะให้ฉนั บอกว่ามีพีสะใภ้หตู ากว้างขวางช่วยหาข้อมูล

งันเหรอ?

นายตํารวจหม่าตอบเสียงเย็นว่า “อย่าเพิงรีบได้ใจ เจ้านี

เป็ นแค่ผตู้ ิดต่อเท่านัน ตัวการจริงๆ อยูฉ่ ากหลังต่าง
หาก! พาเจ้านีกลับไปกับฉัน ไปตัดสินคดีกนั ! ฉันอยาก

35
ถามบางเรืองจากเขาหน่อย! เฮ้ย พวกสวะ! ถ้าข้าไม่ได้
สวมเครืองแบบอยู่ จะยิงกลางกบาลให้รูแ้ ล้วรูร้ อดไป
เลย!”

ตํารวจนอกเครืองแบบทําได้เพียงแสร้งไม่ได้ยิน

ควรพูดยังไงดี?

ถ้าไม่ใช่เพราะนิสยั บุม่ บ่ามและปากเสียจนหัวหน้าต้อง

กุมขมับทุกครัง บางทีตาํ รวจนายนีอาจได้เลือนขันไป
นานแล้ว

ขณะนีเอง โทรศัพท์ของนายตํารวจหม่าก็ดงั ขึน

36
เขารับสายอย่างรําคาญใจ แต่แล้วสีหน้าก็เปลียนไปเล็ก
น้อย ก่อนเปิ ดปากด่าว่า “พวกแกโง่หรือยังไง? คนอยูใ่ น
สถานีแล้วตายได้ยงั ไง?”

นายตํารวจหม่าได้รบั แจ้งมาว่า ผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณ

เพิงจะฆ่าตัวตายไป

“มารดามันสิ! นีมันสมัยไหนแล้ว? ยังมีคนกัดลินฆ่าตัว

ตายอีกเหรอ? ล้อกันเล่นหรือเปล่า?”

นายตํารวจหม่าขมวดคิว แล้วพาชายผูน้ นขึ

ั นรถตํารวจ
ด้วยสีหน้าโกรธเคือง

37
บทที 43 สูญสิน

38
“เจียงฉู่ อาการของลูกนายหนักกว่าทีคิดไว้...นายไปหา
ไขกระดูกมาจากทีไหนกันแน่?”

เพือนร่วมงานขมวดคิว มองเจียงฉู่ดว้ ยสีหน้าไม่สดู้ ีนกั

เจียงฉู่รบี ถาม “ทําไมเหรอ?”

เพือนร่วมงานถอนใจ ก่อนพูดว่า “เจียงฉู่ ปฏิกิรยิ าต่อ

ต้านแบบนีเกิดจากความไม่เข้ากัน บางทีอาจถึงชีวิต...
ฉันไม่รูว้ า่ ก่อนหน้านีลูกนายไปผ่าตัดทีไหนมา แต่มีตรง
ไหนผิดพลาดหรือเปล่า? ในสถานการณ์ปกติ ความผิด
พลาดแบบนีไม่ควรเกิดขึนด้วยซํา! นีถือเป็ นการฆ่าคน

39
เลยนะ!”

“ทําไมถึงเป็ นแบบนี...”

เจียงฉู่ตกใจ ก่อนรีบวิงออกจากห้องทํางานของเพือน
ร่วมงานอย่างบ้าคลัง

“เจียงฉู่ เธอทําอะไร?”

เขาชนเข้ากับคนคนหนึง...ผูอ้ าํ นวยการ! ขณะเดียวกันก็

คืออาจารย์ของเขาด้วย

40
“อาจารย์...ผม...” เจียงฉู่ลกุ ลีลุกลนจนพูดไม่ออกสักคํา

ผูอ้ าํ นวยการถอนใจ “ฉันรูอ้ าการของลูกเธอแล้ว ฉันก็

ต้องขอโทษทีเกิดเรืองนีขึน เอาอย่างนี สภาพเธอดูไม่
ค่อยดีนะ การผ่าตัดวันนีฉันจะให้หมออีกคนมาแทนเธอ
ช่วงนีก็อยูก่ บั ลูกพร้อมหน้าเถอะ ทางฉันติดต่อโรง
พยาบาลในต่างประเทศมาบ้างแล้ว เผือจะมีวิธีช่วย...”

เจียงฉู่สา่ ยหัว “ผอ.ครับ ผมขออยูเ่ งียบๆ”

ผูอ้ าํ นวยการพยักหน้า ก่อนถอนใจแล้วเดินจากไป เขา

รูส้ กึ เสียใจเหลือเกิน นีเป็ นโอกาสเลือนขันครังสําคัญของ
เขา แต่พอเกิดเรืองนี คนไข้ของเขาย่อมไม่วางใจให้เขา

41
ทําการผ่าตัด ถ้าเขาไม่มีสมาธิกบั การผ่าตัด เรืองเล็กก็
อาจถึงตายได้ทีเดียว

เจียงฉู่เดินอยูบ่ นระเบียงทางเดินราวกับซอมบี แล้วก็

บังเอิญได้ยินพวกผูห้ ญิงทีเดินผ่านไปพูดถึงเรืองเขาพอ
ดี?

สายตาของเพือนร่วมงานก็ดเู วทนา? หรือเยาะเย้ย?

เจียงฉู่เดินมาถึงห้องของเด็กน้อยทีเขารับผิดชอบผ่าตัด
ก็เห็นว่ามีหมออีกท่านกําลังสอบถามอาการอยูท่ ีนี และ
พยายามทําให้คนไข้สงบใจลง เขาไม่ได้โทษทีผอ.เปลียน
คน ยังไม่ตอ้ งพูดเรืองทีเขาจับมีดไม่ได้ แม้แต่ตวั เขาเอง

42
ยังสงบใจไม่ได้เลย

ต้องบอกว่า เขาดีใจเพราะถูกถอดจากการผ่าตัดครังนี...
ยังไงเขาก็ทนสายตาคาดหวังของสาวน้อยไม่ได้

เจียงฉู่เดินไปบนดาดฟ้าของโรงพยาบาลคนเดียว ก่อน
หยิบโทรศัพท์ทีสันอยูใ่ นเสือออกมา ลังเลอยูน่ านถึงจะ
กดรับสาย

“คุณซุนหรือเปล่าครับ?”

เสียงต้นสายแหบพร่า อีกทังยังเป็ นเสียงผ่านการแปลง

เสียงมาด้วย “คุณหมอเจียง ผมมีเรืองอยากให้คณ
ุ ช่วย
43
พอดี”

เจียงฉู่กลับตอบเนิบๆ “อย่าเพิงพูดเลยครับ! คุณซุน ผม

มีเรืองอยากถามคุณ! ไขกระดูกทีพวกคุณถ่ายให้ลกู ของ
ผม มันเข้ากันหรือเปล่าครับ”

คุณซุนกลับเปลียนเรืองพูด “แมวดําถูกจับได้แล้ว ตํารวจ

ท้องถินคงใกล้ไปหาทางคุณแล้ว ผมเตรียมแผนเผือคุณ
เรียบร้อย คุณก็รบี ออกไปเถอะ”

“อะไรนะ?!” สีหน้าของเจียงฉู่เปลียนไปในฉับพลัน แล้ว

รีบพูดด้วยเสียงสันเครือ “ไม่ได้ ผมไปไม่ได้...ผมทิงลูก
ผมไปไม่ได้!”

44
คุณซุนพูดเนิบๆ ว่า “คุณยังอายุนอ้ ย อยากมีลกู อีกก็ไม่
ใช่เรืองยาก แต่ถา้ คุณไม่หนีไป คงเป็ นข่าวร้ายของพวก
เรา แมวดําเป็ นแค่ผตู้ ิดต่อ ไม่ได้รูเ้ บืองลึกเลืองหลัง...แต่
คุณต่างจากเขา พวกเราจะให้คณ
ุ ถูกตํารวจจับไม่ได้
คุณคงเข้าใจความหมายของผมนะครับ”

เจียงฉู่กลับระเบิดอารมณ์คาํ รามใส่ “บอกผมมา! ไข

กระดูกนันเข้ากันหรือเปล่า?”

“อีกหนึงชัวโมงจะมีคนมารับคุณ คุณเลือกได้แค่จะไป
หรืออยูท่ ีนีต่อ จําไว้วา่ พวกเราไม่ได้ขาดหมอ”

45
ตู๊ด...!!

หนึงชัวโมง...

เจียงฉู่แข้งขาอ่อนไปหมด มือถือในมือก็รว่ งตกลงพืน

ก่อนทรุดตัวลงอย่างไร้เรียวแรง คุณซุนเป็ นคนเก่ง ทังยัง
ตรงเวลา พูดว่าหนึงชัวโมงก็คือหนึงชัวโมง ไม่ยอมขาด
เหลือเลยแม้แต่นาทีเดียว

เขาขบเขียวเคียวฟั น แล้วรีบพุง่ ลงจากดาดฟ้า

ประตูเหล็กของดาดฟ้าปิ ดดังปั ง เสียงสะท้อนดังส่งไปทัว

46
“นายท่าน ตอนนีเจียงฉู่ใกล้จะจนตรอกแล้วมังคะ? คุณ
ว่าเขาจะหนีหรือเปล่าคะ?”

ลัวชิวครุน่ คิดครูห่ นึงก็ตอบว่า “ก็แล้วแต่วา่ เขารักลูกตัว

เองมากแค่ไหน”

โยวเย่พยักหน้าเข้าใจ “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ว่าทําไมนาย

ท่านอยากมาโรงพยาบาล”

ลัวชิวถามอย่างสงสัยว่า “ทําไมเหรอ?”

โยวเย่ยมน้
ิ อยๆ “เพราะโรงพยาบาลเป็ นแหล่งรวมความ
หวังและความสินหวัง เป็ นทีทีมีทงความเป็
ั นและความ
47
ตาย ไม่วา่ ผูป้ ่ ายหรือญาติผปู้ ่ วยทีนี ต่างก็รูส้ กึ ถึงความ
สินหวังไร้หนทาง เหมาะเป็ นสถานทีบ่มเพาะลูกค้า
กิตติมศักดิของเราจริงๆ ค่ะ ต่อไปโยวเย่จะกําชับพวกทูต
แห่งภูตดําให้มาทีโรงพยาบาลบ่อยๆ นะคะ”

เดียวก่อน...เข้าใจผิดตรงไหนหรือเปล่า?

เข้าใจผิดแน่นอนเลยล่ะมังเนีย?

ฉันแค่อยากออกมาเดินเล่นจริงๆ แล้วก็ถือโอกาสดูเจียง
ฉู่ไปด้วยเฉยๆ เท่านัน...

แต่เขาก็ไม่คิดจะแก้ความเข้าใจผิดของโยวเย่ แต่กระซิบ
48
ว่า “หนึงชัวโมง อีกไม่นานก็ถงึ เวลาตัดสินแล้ว”

......

......

“หนึงชัวโมง...หนึงชัวโมง...”

เขารูถ้ งึ ความน่ากลัวของคุณซุนดี ตอนนีเขามีเวลาคิด

เพียงหนึงชัวโมง...ไม่สิ อาจจะห้าสิบเก้านาที หรือว่าห้า
สิบแปดนาที!

49
เจียงฉู่รบี วิงลงบันได

สวนทางกับบุรุษพยาบาลทีเข็นเตียงผูป้ ่ วยไป

บนเตียงนันเป็ นเด็กผูห้ ญิงทีเขาต้องผ่าตัดก่อนหน้านี...

สาวน้อยยังไม่คอ่ ยรูเ้ รืองรูร้ าวนัก พอเห็นคุณหมอทีรูจ้ กั
ก็ยมน้
ิ อยๆ ให้

เพียงไม่นาน รอยยิมนีก็ก่อให้เกิดระลอกคลืนขึนในใจ
ของเจียงฉู่ จนเขาต้องชะลอฝี เท้าลง แล้วยันกําแพงเพือ
พยุงตัวเองไว้ ด้วยรูส้ กึ คล้ายจะทรุดลงไปทังตัว

แล้วเจียงฉู่ก็มาถึงห้องผูป้ ่ วยอีกห้องโดยไม่รูต้ วั
50
ภรรยาเก่าท่าทางเหนือยล้าฟุบตัวหลับบนเตียงของลูก
ชาย ทังยังจับมือของลูกชายเอาไว้แน่น เห็นดังนันเจียงฉู่
ก็คอ่ ยๆ ย่องไปตรงเตียงนอน ก่อนมองลูกชายด้วยความ
วุน่ วายใจ

เขาควรจะมีชีวิตทีดี

ใช่แล้ว...ควรเป็ นอย่างนัน ถ้าไขกระดูกเข้ากันละก็!

เจียงฉู่ยืนมือทีสันเทาออกไป คิดจะลูบหน้าลูกชายด้วย
ความรักใคร่ แต่แล้วก็รบี ชักมือกลับทันที

51
เขาขบเขียวเคียวฟั น ก่อนเดินออกจากห้องผูป้ ่ วย จนไป
ถึงในสวนเล็กๆ แห่งหนึงด้านล่างโรงพยาบาล แล้วนัง
เหม่ออยูบ่ นเก้าอีหินตัวยาวเพียงลําพัง

......

หนึงชัวโมงต่อมา

เจียงฉู่ก็ยงั นังอยูท่ ีเดิม จนกระทังชายสวยสูทดําหน้าตา

ธรรมดาคนหนึงเข้ามาประชิดตัว

“หมอเจียง คุณซุนให้ผมมารับตัวคุณ ได้โปรดตามผม

มา”
52
เจียงฉู่กลับค่อยๆ เงยหน้าขึนมองผูช้ ายคนนี แล้วตบที
นังข้างๆ “ไม่ตอ้ งรีบร้อน นังสิ ฉันอยากถามอะไรสัก
หน่อย”

ผูช้ ายคนนันขมวดคิวมุน่ ก่อนกล่าวอย่างเย็นชาว่า

“หมอเจียง อย่าทําให้เรืองยากเลยครับ รีบไปกับผม
เถอะ”

พอเห็นฝ่ ายตรงข้ามล้วงมือเข้าไปในอกเสือ เจียงฉู่ก็ยมิ

เย็นชาถามกลับ “ทําไมล่ะ? ฉันช่วยคุณซุนตังหลาย
อย่าง แต่เขากลับไม่ยอมให้เวลาฉันสักนิดเลยเหรอ?”

53
ชายคนนันหยิบมีดพับของทหารออกมาเงียบๆ

“คุณซุนสังไว้แล้ว ถ้าหมอเจียงไม่ให้ความร่วมมือ ก็ให้

กําจัดทิง”

ชายคนนันคิดจะลงมือ แต่ฉบั พลันนันกลับมีเสียงดังราว

สายฟ้าฟาด

ทันใดนันรอบทิศก็มีเงาคนหกเจ็ดคนล้อมรอบเอาไว้
ก่อนนายตํารวจหม่าจะโผล่ออกมา “อย่าขยับ! คุณ
ถูกล้อมไว้แล้ว! วางอาวุธลงเดียวนี!”

สายตาของชายคนนันฉายแววเย็นชา รีบหันไปมองหน้า
54
ของเจียงฉู่ทนั ที

เจียงฉู่ปากสัน ท่าทางกระสับกระส่าย “พวกนายใช้ไข

กระดูกปลอมมาหลอกฉัน...พวกนายทําผิดสัญญาก่อน
จะมาโทษฉันไม่ได้! ฉันแจ้งตํารวจแล้ว! ฉันแฉเรืองของ
พวกนายจนหมดแล้ว! ฮ่าๆๆ ยังไงพวกเขาก็หาตัวฉันเจอ
แล้ว ฉันหนีไปก็ไร้ประโยชน์...ตายมันทุกคนนีแหละ!”

ชายคนนันถอนใจ ก่อนตวัดแขนไปทีคอของเจียงฉู่!

ปั ง...!!!

เสียงปื นดังขึน แล้วกระสุนก็ทะลุขอ้ มือของชายคนนันไป

55
จนมืดในมือตกลงพืน

“แม่งเอ๊ย! ข้าบอกแล้วไงว่าเป็ นนักแม่นปื นอันดับหนึงใน

สถานี! หรือเอ็งไม่เข้าใจ!! จับมันไว้!! บ้าเอ๊ย!! พวกโง่!
อย่าปล่อยให้หนีไป!! กลับเข้าท้องแม่ไปเลยไป! ไปจับ
ตัวมา!! ปล่อยให้มนั หนีไปพวกแกตาย!!”

นายตํารวจหม่าเต้นแร้งเต้นกาอย่างฉุนเฉียว

“เซอร์หม่า! พวกพีน้องดูอยูร่ อบทิศ เขาบาดเจ็บ คงหนี

ไม่พน้ แล้ว! แต่จะเอายังไงกับหมอนี?”

ตํารวจนอกเครืองแบบสองนายคุมตัวเจียงฉู่ไปไว้หน้า
56
นายตํารวจหม่า

นายตํารวจหม่าตอบ “จะทํายังไงน่ะเหรอ? หมอนีเป็ น

พยานคนสําคัญ พาตัวกลับไป! จับตาดูให้ดีๆ...อืม เอา
อะไรมามัดปากหมอนีด้วย! ย่ามันสิ!”

“คุณตํารวจ...ก่อนไป ผมขอไปดูลกู ชายของผมสักครังได้

ไหมครับ? ผมขอล่ะ...” เจียงฉู่พดู อ้อนวอน

นายตํารวจหม่าหัวเราะเสียงเย็น “ทําไมล่ะ อยูด่ ีๆ ก็กลับ

ตัวกลับใจ จําลูกชายตัวเองได้แล้วเหรอ? แล้วตอนทีแก
ใช้มีดช่วยพวกนีเอาอวัยวะไปขาย โยนคุณธรรมนันให้
หมากินไปเหรอ?”

57
เจียงฉู่หน้าซีดเผือด คุกเข่าลงกับพืนอย่างเจ็บปวด พูด
ขอร้องวิงวอน “ผมขอล่ะ...ให้ผมเห็นหน้าลูกชายเป็ นครัง
สุดท้ายเถอะ เขา...เขาเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว!”

58
บทที 44-1 เก็บเข้าคลัง

นายตํารวจหม่าถอดเสือกาวน์ของเจียงฉู่ออก ก่อนเอา
มาพันรอบข้อมือทังสองข้างทีถูกใส่กญ
ุ แจมือของเขา
เมือบังมิดแล้วถึงกล่าวเตือน “ผมให้เวลาคุณห้านาที”

59
“ขอบคุณครับ” เจียงฉู่พดู ด้วยนําเสียงสะอืน

แล้วนายตํารวจหม่าก็เรียกตํารวจสองนายมากําชับ
“พวกนายจับตาดูให้ดี พอถึงเวลาแล้วก็รบี พากลับสถานี
ทันที!”

“รับทราบ!”

นายตํารวจหม่าพยักหน้า แล้วมองส่งทังสองพาเจียงฉู่
เดินออกไป ส่วนตัวเองก็ก่นด่าพร้อมเดินไปอีกทาง

แต่ยงั ไปได้ไม่ไกลนัก เสียงโทรศัพท์ก็ดงั ขึน พอนาย

ตํารวจหม่ารับสาย ก็รบี พยักหน้า “อืม พวกเด็กเวร ครัง
60
นีทําได้ดีนี! จับตัวได้เร็วขนาดนีเลย?”

ปลายสายตอบกลับว่า “หมอนันวิงไปในตรอกหลังโรง
พยาบาล ตอนทีพวกเราไปตามจับ หมอนันก็นอนสลบ
อยูบ่ นพืนแล้ว เหมือนจะถูกกระถางดอกไม้จากชันบน
ตกลงมากระแทกหัวเข้า!”

นายตํารวจหม่าชะงักไป

ก่อนหน้านีคนร้ายก็กดั ลินตาย ตอนนีไอ้ระยําก็

ถูกกระถางดอกไม้กระแทกหัวอีก...สวรรค์ลงโทษคนเลว
จริงๆ น่ะเหรอ?

61
…...

พอเดินออกจากลิฟต์ ก็เลียวตามทาง หลังจากเลียวตรง

สุดทางเดินมาแล้ว ห้องของลูกชายเขาคือห้องทีสอง
เจียงฉู่กม้ หัวเดินตามทาง โดยมีตาํ รวจนอกเครืองแบบ
ประกบซ้ายขวา

ผูค้ นทีเดินผ่านระเบียงทางเดินมาครังคราวก็มองด้วย
ความสงสัย...เสือกาวน์ทีพาดบนแขนไม่ได้ช่วยปิ ดบัง
สถานการณ์ทีเกิดขึนกับเขา แค่เห็นท่าทางของอีกสอง
คนทีตามหลังมา ก็โยงเรืองราวเข้าด้วยกันได้หมดแล้ว

เจียงฉู่เห็นนางพยาบาลคนคุน้ เคย พวกเธออยากจะเข้า

62
มาพูดคุยด้วย แต่เจียงฉู่กลับส่ายหัวปฏิเสธ

เขาหัวเราะอย่างขมขืน ตัวเองเดินบนระเบียงทางเดินนี
มาตังนาน แต่วนั นีกลับยาวเป็ นพิเศษ

“คุณตํารวจครับ เดียวผมขอเข้าไปคนเดียวได้ไหมครับ?
ผมไม่หนีแน่นอน...ยังไงผมก็หนีไม่ได้อยูแ่ ล้ว” เจียงฉู่หนั
ไปขอร้องตํารวจทังสองคน

หนึงในนันครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงก็พยักหน้า นีชันเจ็ด อีกทัง

เจียงฉู่ยงั ใส่กญ
ุ แจมือ คิดจะหนีก็คงเป็ นไปไม่ได้

แล้วในเวลานันพนักงานทําความสะอาดก็เข็นรถมาจาก
63
ทางข้างหน้า ตํารวจนอกเครืองแบบทังสองนายจึงพา
เจียงฉู่หลบไปอีกทาง

คิดไม่ถงึ ว่า พนักงานทําความสะอาดจะเข็นรถมาชน

พวกเขาทังสาม ก่อนสะบัดแขนเสือให้กริชเล่มหนึงไหล
ลงมาอยูใ่ นมือ

พนักงานทําความสะอาดจับกริชเล่มนันแน่น ก่อนพุง่ เข้า

มาหมายแทงไปบนตัวเจียงฉู่

แต่ฉบั พลันนันเอง กลับมีขวดนําแร่พงุ่ มาจากทีไกลๆ

กระแทกเข้ากับหัวของพนักงานทําความสะอาดอย่างจัง
พอถูกขวดนําทีใส่นาจนเต็
ํ มกระแทกแบบนี ก็รูส้ กึ

64
เหมือนถูกหมัดหนักต่อยเข้าเต็มๆ

พนักงานทําความสะอาดหน้ามืดไปพักหนึง พอเขา
กําลังจะโต้กลับ ก็ถกู ตํารวจนอกเครืองแบบสองนายจับ
กดลงกับพืน จนเขาขยับเขยือนไม่ได้!

แล้วเวลานีเอง นายตํารวจหม่าก็ยกยิมเย็นชาเดินเข้ามา
“ไอ้ปัญญาอ่อนเอ๊ย! ฉันรูแ้ ผนของพวกแกนานแล้ว! เอ็ง
คิดว่าข้าจะยอมให้หมอนีขึนมาง่ายขนาดนีจริงเหรอ?”

พนักงานทําความสะอาดไม่เอ่ยปากพูด แต่กลับมอง
นายตํารวจหม่าอย่างเอาเป็ นเอาตาย

65
นายตํารวจหม่าถอนใจ ก่อนใส่กญ
ุ แจมือไพล่หลัง
พนักงานคนนัน แล้วเรียกตํารวจนอกเครืองแบบอีกคน
หนึงมา จากนันทังสองก็คมุ ตัวพนักงานทําความสะอาด
คนนีเอาไว้

“นายไปดูหมอนันเถอะ...ให้เขาเข้าไปข้างในคนเดียวนะ”
นายตํารวจหม่าพูดสัง

เจียงฉู่มองนายตํารวจทีมักจะพ่นคําหยาบคายคนนี
อย่างซาบซึง แล้วก้มหัวขอบคุณ ก่อนจะเดินไปสุด
ระเบียงทางเดินเงียบๆ คนเดียว

แล้วนายตํารวจก็มองพนักงานทําความสะอาด พลางจุด

66
บุหรีมาสูบมวนหนึง

“เซอร์หม่า นีในโรงพยาบาลนะครับ...”

นายตํารวจหม่าตกใจ รีบดับบุหรีอย่างตืนตระหนก แล้ว

ถึงพูดว่า “พวกแกตายแน่! พวกสารเลวเอ๊ย! ทางทีดียอม
ให้ความร่วมมือกับทางเราซะเถอะ!”

พนักงานทําความสะอาดคนนันยิมแปลกใจ “คุณฉลาด
จังนะครับ รูว้ า่ เรายังเหลือแผนสํารองซะด้วย”

นายตํารวจหม่ายิมเยาะ “ข้ามีประสบการณ์มากกว่า
พวกเอ็งหลายเท่า!”
67
ทว่าพนักงานทําความสะอาดกลับพูดว่า “แต่ถา้ ไม่ได้
หมดแค่นีล่ะ?”

นายตํารวจหม่าชะงักงัน แล้วก็รูส้ กึ ได้ถงึ ลางบอกเหตุ

ร้าย แต่เขาช้าไปก้าวหนึง ไฟทังหมดพลันดับลง ส่งให้
รอบทิศมืดมิดในพริบตา!

นายตํารวจหม่าตอบสนองได้เร็ว หมายคว้ามือไปจับ
พนักงานทําความสะอาดคนนันไว้ ทว่าเขากลับถูกเตะ
เข้าทีท้องอย่างแรง ตามมาด้วยเพือนร่วมงานทีเข้ามา
ชนเขา จนทังสองพากันล้มลงไปกองกับพืน

68
ไฟดับเกิดขึนอย่างรวดเร็ว แต่ผา่ นไปไม่กีวินาทีก็กลับมา
ติดดังเดิม ทว่าพนักงานทําความสะอาดกลับฉวยโอกาส
ช่วงนีวิงหายไปแล้ว!

“ยังมีแผนสาม! เวรเอ๊ย!!!” นายตํารวจหม่าด่าด้วยความ

โทสะ ก่อนลุกขึนจากพืน แล้ววิงไปตามทางทีเจียงฉู่มงุ่
ไป

พอไปถึงมุมเลียวสุดทางเดินแล้ว เขาก็เห็นลูกน้องนอน
กองอยูบ่ นพืน ขดตัวกุมส่วนท้องทีเลือดไหลออกมาก แต่
กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเจียงฉู่

นายตํารวจหม่ามองหน้ามองหลังอย่างสับสนงุนงง

69
เจียงฉู่ไปทีไหนกันแน่?

……

……

เจียงฉู่เองก็ไม่รูว้ า่ ตัวเองไปทีไหนกันแน่ เขากําลังหวาด

กลัวอย่างทีไม่เคยรูส้ กึ มาก่อน...ใช่แล้ว ทีนีคือดาดฟ้า
ของโรงพยาบาล!

แต่เมือกีเขาอยูท่ ีระเบียงทางเดินชันเจ็ดไม่ใช่เหรอ!

70
ขณะทีกําลังจะเดินเข้าห้องของลูกชาย รอบด้านพลันมืด
มิด แล้วเสียงร้องโอดครวญของตํารวจด้านหลังก็ดงั ส่ง
มา

ในพริบตานันเอง เจียงฉู่รบั รูไ้ ด้ทนั ที คุณซุนไม่มีทาง

ปล่อยเขาไปง่ายๆ แบบนีแน่นอน

บางทีวินาทีถดั ไปเขาอาจต้องตาย

ทว่าลูกชายอยูต่ รงหน้านีแล้ว มีเพียงบานประตูทีกัน

ขวางไว้เท่านัน แต่คงไม่ได้เข้าไปแล้วสินะ เขารูส้ กึ เศร้า
โศกและผิดหวังมาก จนเกิดเป็ นความปรารถนาอัน

71
แรงกล้า

แล้วข้างหน้าก็มีแสงสว่างส่องมา รูต้ วั อีกทีเขาก็มาอยูบ่ น

ดาดฟ้าของโรงพยาบาลเสียแล้ว

เรืองประหลาดไม่ได้เกิดขึนเพียงเท่านี เช่นด้านหน้าของ
เจียงฉู่มีคนแปลกๆ ยืนอยูค่ นหนึง...คนแปลกๆ ทีใส่
หน้ากากตัวตลก ถือไม้เท้าสีดาํ ราวกับรอเขาอยูต่ รงนีมา
นานแล้ว

“คุณ...คุณเป็ นใคร? เป็ นคนทีคุณซุนส่งมาเหรอ?” เจียง

ฉู่มองอีกฝ่ ายอย่างขลาดกลัว

72
ลัวชิวทีอยูใ่ ต้หน้ากากสงบเยือกเย็นอย่างเห็นได้ชดั
“หมอเจียง ไม่รูเ้ หรอว่าผมเป็ นใคร?”

เจียงฉู่ตกตะลึงไป

ลัวชิวโบกไม้เท้าไปทางเขา แล้วการ์ดดําใบหนึงในเสือ
กาวน์ของเจียงฉู่ ก็ลอยมาอยูใ่ นมือของลัวชิว

เจียงฉู่สติหลุดไปชัวขณะ “สมาคม...แลกเปลียน...คุณ
มาหาผม?”

ลัวชิวส่ายหัว “ผมไม่ได้มาหาคุณ แต่เป็ นคุณทีอยากเจอ

ผม เพราะการ์ดใบนีรับรูค้ วามปรารถนาอันแรงกล้าของ
73
คุณได้ มันถึงพาคุณมาหาผม”

“คุณ...คุณช่วยผมได้เหรอครับ?” เจียงฉู่ตวั สันระริก

เวลาเพียงไม่กีวินาที เขาก็โผล่มาอยูบ่ นดาดฟ้าแล้ว ทัง

เปลียนสถานทีโดยฉับพลัน แล้วยังมีคนแปลกๆ ใส่
หน้ากากตัวตลก แล้วไหนจะการ์ดดําทีลอยไปอีก...

เรืองมหัศจรรย์เหล่านีเกิดขึนกับตัวเขาแล้ว

“จริงเหรอ...ซืออะไรก็ได้เหรอ?” เจียงฉู่กลืนนําลายลงคอ

74
ลัวชิวตอบเนิบๆ ว่า “ใช่ครับ ขอเพียงคุณจ่ายไหว”

เจียงฉู่ถามอย่างสงสัย “ถ้าผมบอกว่า ผมอยากให้ลกู

ชายของผมปลอดภัย คุณจะให้ได้เหรอ?”

ลัวชิวตอบกลับไปว่า “ได้ครับ”

เจียงฉู่เงียบไปพักหนึงก่อนเปิ ดปากถาม “แล้ว...ผมต้อง

จ่ายด้วยอะไร?”

ลัวชิวตอบกลับไปว่า “หมอเจียงคิดว่าอะไรจ่ายได้ครับ...
อืม บางทีผมควรจะบอกให้คณ
ุ สักหน่อย อย่างแรก ถ้า
การ์ดดําไม่พาคุณมาทีนี คุณคงตายไปแล้ว แน่นอนว่า
75
คุณเป็ นลูกค้าคนสําคัญของเรา ปกป้องลูกค้าถือเป็ น
หน้าทีของเรา ดังนันจะไม่เก็บค่าอะไรจากตรงนี”

พอเห็นว่าเจียงฉู่เริมกังวล ลัวชิวก็พดู ไปตรงๆ ว่า “แต่

คุณต้องเข้าใจนะ คุณเป็ นคนทีต้องตาย พอคุณตายแล้ว
ก็ไม่เหลืออะไร”

“ไม่ตอ้ งพูดแล้ว” เจียงฉู่สดู หายใจเข้าลึก “พวกคุณเป็ น

ปิ ศาจ...ตังแต่ได้ยินเสียง ผมก็รู ้ พวกคุณเป็ นปิ ศาจ สิงที
มีมลู ค่ามากทีสุดคือวิญญาณของผมสินะ?”

“สําหรับคนธรรมดา วิญญาณคือสิงมีมลู ค่าทีสุด” ลัวชิ

วไม่ได้เลียงตอบคําถามนี

76
เจียงฉู่หวั เราะขมขืน กล่าวว่า “ก็คงมีแค่ปิศาจอย่างพวก
คุณ ถึงจะเห็นค่าวิญญาณแสนโสมมของผม...ฮ่าๆๆ!”

77
บทที 44-2 เก็บเข้าคลัง

เจียงฉู่คกุ เข่าลงกับพืนอย่างเจ็บปวด ดวงตาเหม่อมอง

กุญแจมือบนข้อมือสันสะท้านทังสองข้าง ก่อนกล่าวด้วย
เสียงแหบพร่าว่า “ผมรูแ้ ล้ว...ผมรูต้ งแต่
ั แรกแล้ว...ตังแต่
ผมใช้มีดผ่าร่างคนครังแรก ผมก็รูแ้ ล้ว ผมคงจบไม่ดี...
คนแก่? ชายหนุ่ม? หญิงสาว? คนเร่รอ่ น? ไปจนถึงเด็ก
78
กําพร้า...คนแล้วคนเล่า ผมไม่เคยลืมสายตาอ้อนวอน
ของพวกเขาเลย”

เขายกมือขึนกุมหน้าตัวเอง แล้วร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจ
“แต่ผมไม่มีทางเลือก!”

“พวกเขาบอกว่า จะให้ไขกระดูกทีเข้ากันได้กบั ลูกผม!”

“ผมไม่อยากให้ลกู ชายผมตาย เขาเพิงจะสิบเอ็ดขวบเท่า

นัน! เขายังไม่ทนั ได้เริมต้นชีวิตเลยด้วยซํา!”

“ต่อให้มือสองข้างนีต้องเปื อนเลือด ผมก็ตอ้ งช่วยลูกชาย

ผมให้ได้! ต่อให้ตอ้ งตกนรก ผมก็ไม่กลัว!”
79
“คุณซุนหลอกผม...พวกเขาหลอกผม!!!”

“ผลกรรม! ผลกรรม! นีคือผลกรรมของผม ฮ่าๆๆๆๆ!!!!”

“วิญญาณของผม อยากได้ก็เอาไปเลย! ผมไม่รูว้ า่ ตัวเอง

ทําร้ายคนไปเท่าไร ต่อให้ตายไปก็คงชดใช้ไม่หมด! แต่
ท้ายทีสุด ผมก็ยงั หวังให้คนทีควรมีชีวิตได้อยูต่ อ่ ไป”

ลัวชิวพูดเนิบๆ ว่า “บอกความปรารถนาของคุณมาเถอะ

ครับ”

เจียงฉู่พดู อย่างห่อเ**◌่ ยวว่า “ผมอยากให้ลกู ชาย...ไม่

80
ใช่สิ ขอให้ลกู ชายผมและแม่ของเขาปลอดภัย ผมไม่
อยากให้พวกเขาเจอเรืองร้าย และหวังว่าคุณจะจับคุณ
ซุนและพรรคพวกเข้าสูก่ ระบวนการยุติธรรม”

ลัวชิวเงียบไปครูห่ นึง ก่อนกล่าวว่า “ขอโทษนะครับ

วิญญาณของคุณไม่มีคา่ มากขนาดนัน อยากได้อย่าง
แรก หรืออย่างหลังครับ?”

เจียงฉู่หวั เราะขมขืน กล่าวว่า “อย่างนันเหรอ? ทีแท้

วิญญาณสกปรกโสมมแบบนีก็ไร้คา่ ...ช่างเถอะ ขออย่าง
แรกแล้วกันครับ”

ต่อให้ไม่แลกเปลียน ชือเสียงของเขาก็เสียหายไปแล้ว

81
ต่อให้ถกู จับตัวไป จากนิสยั โฉดชัวของคุณซุนแล้ว คงไม่
ปล่อยเขาไปง่ายๆ เป็ นแน่ คนกลุม่ นีมีอาํ นาจและความ
สามารถมาก ต่อให้เขาติดคุก คนพวกนันก็คงหาทางแก้
แค้นจนได้ แล้วลูกชายของเขาก็คงถูกลากเข้ามาเอียว
ด้วย

ภรรยาเก่าก็คงโศกเศร้าจากการสูญเสียลูกชาย

ผลลัพธ์มีแต่เลวร้ายทังนัน

อย่างนัน...ถ้าตัวเองพอจะได้อะไรกลับมาบ้าง ก็ไม่เห็น
ต้องลังเล

82
เขามองคุณตัวตลก ก่อนพูดขอร้อง “ผมขอดูลกู ผมเป็ น
ครังสุดท้ายได้ไหมครับ?”

ระหว่างทีโบกไม้เท้าสีดาํ ในมือ ทังสองก็เปลียนสถานที

จากดาดฟ้ามาอยูใ่ นห้องผูป้ ่ วย ก่อนลัวชิวจะใช้ไม้เท้า
แตะไปทีไหล่ของภรรยาเก่าเจียงฉู่เบาๆ พอเห็นเจียงฉู่
เริมประหม่า ก็กล่าวขึนว่า “หมอเจียง คุณคงไม่อยากให้
ใครรบกวนการอําลาครังสุดท้ายหรอกใช่ไหมครับ?”

เจียงฉู่พยักหน้า แล้วไม่ได้เอือนเอ่ยถ้อยคําใดๆ อีก เพียง

แค่เดินไปข้างเตียงผูป้ ่ วย ก่อนกุมมือของลูกชายขึนมา
แนบหน้าตัวเอง

83
แล้วมองลูกชายของตนอย่างรักใคร่เอ็นดู

ลัวชิวเห็นก็ไม่ได้ไปเร่ง ทว่ารออยูเ่ งียบๆ อย่างอดทน

เจียงฉู่ยืดตัวขึนมาด้วยดวงตาแดงระเรือ ก่อนจูบลงบน
หน้าผากของลูกชายตัวน้อยเบาๆ แล้วกระซิบอย่างแผ่ว
เบา “ลูกจะต้องมีชีวิตทีดีนะ เข้าใจไหมครับ? พ่อเป็ นคน
ไม่ได้เรือง ทําเรืองไม่ดีมามากมาย พ่อขอโทษนะครับ”

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองลัวชิว ก่อนเปลียนเป็ น

สงบนิง “ผมขอเดินรอบโรงพยาบาลสักรอบได้ไหม
ครับ?”

84
“ได้ครับ”

ลัวชิวพยักหน้า

เจียงฉู่กาํ ลังเดินอยูต่ รงระเบียงทางเดินของโรงพยาบาล

น่าแปลกทีคนเดินผ่านไปผ่านมา ราวกับไม่มีใครเห็นเขา
เลย

เห็นอยูว่ า่ เดินผ่านหน้าแท้ๆ

เขารูว้ า่ นีเป็ นพลังของ ‘ปิ ศาจ’ จึงไม่สนใจเรืองนีอีก

เขาเดินผ่านห้องฉุกเฉิน “ตอนทีผมยังเรียนไม่จบ เคยถูก

85
จัดให้มาเป็ นแพทย์ฝึกหัดอยูท่ ีนี ผอ.คนก่อนถูกใจผม
พอจบก็ให้เข้ามาบรรจุทีนีเลย ผมเป็ นคนวาดรูปทีแขวน
อยูบ่ นผนังเอง...ผ่านมาหลายปี ขนาดนีก็ยงั ไม่เอาออก
สักที”

เจียงฉู่ยมบางๆ
ิ มองดูตรงนี มองดูตรงนัน พูดอย่างนี พูด
อย่างนัน ราวกับไม่อยากให้ลวชิ
ั วทีเดินเป็ นเพือนเขาใน
ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตรูส้ กึ เบือเกินไป

ฉับพลันลัวชิวก็ถามขึนว่า “หมอเจียงครับ ถ้าเกิดใหม่ได้

คุณยังเลือกจะช่วยคุณซุนอยูไ่ หมครับ?”

เจียงฉู่ชะงักไป ก่อนคิดอยูค่ รูห่ นึงก็ตอบว่า “ผมจะช่วย!

86
แต่ครังนีผมจะตรวจสอบให้ละเอียดก่อนว่าไขกระดูกเข้า
กันได้หรือไม่ ผมจะไม่หลับหูหลับตาเชืออีกแล้ว”

ลัวชิวพยักหน้าน้อยๆ แล้วกล่าวว่า “ถึงเวลาแล้วครับ”

เจียงฉู่เองก็พยักหน้า ก่อนสูดหายใจเข้าลึก ตอนนีเขา

หมดห่วงแล้ว

ทว่าทันใดนันนางพยาบาลคนหนึงก็รบี ร้อนวิงเข้ามา พูด

ว่า “คุณหมอเฉินอยูไ่ หมคะ? คุณหมอเฉิน?”

“มีเรืองอะไรเหรอครับ?”

87
“เมือกีเพราะไฟดับ หมอหวงทีกําลังผ่าตัดอยูต่ กใจจน
พลังมือค่ะ! แม้วา่ ไฟจะกลับมาแล้ว แต่พอหมอหวงเห็น
ความผิดพลาดของตัวเองก็เครียดมากจนสลบไปแล้ว
ค่ะ...ท่านผอ.บอกว่าหยุดการผ่าตัดไม่ได้...คุณหมอ
เฉิน?”

“ผมเหรอ? ผมเป็ นแค่แพทย์ฝึกหัด...ผม...”

“มันจะไม่ทนั แล้วค่ะ ญาติผปู้ ่ วยก็ยินยอมแล้ว!”

“แล้ว...หมอเจียงล่ะครับ?”

“หาไม่เจอค่ะ! เร็วเข้าค่ะ! เร็วเข้า! ด่วนมากๆ ค่ะ!”

88
พยาบาลรีบพาหมอหนุ่มคนหนึงออกจากห้องไปอย่าง
รวดเร็ว

พอเจียงฉู่เห็นสิงทีเกิดขึนตรงหน้า เขาก็หวั เราะขมขืน

กล่าวว่า “เป็ นเพราะผม...นีผมทําร้ายอีกคนแล้วใช่ไหม
ครับ?”

“นันเป็ นเคสทีคุณต้องผ่าตัดครับ”

เจียงฉู่มองลัวชิวอย่างตกตะลึง แล้วเขาก็โพล่งพูดสิงที
ไม่เป็ นตัวเอง “ขอเวลาผมอีกห้าชัวโมงได้ไหม...ไม่สิ สี
ชัวโมง?”

89
……

……

“ผอ.ครับ...ผมไม่ไหวแล้วครับ”

หมอหนุ่มยืนทําอะไรไม่ถกู อยูข่ า้ งผอ.คนก่อน ผอ.ก็ทาํ

ได้แค่พดู ปลอบเขาว่า “กล้าๆ หน่อยสิ ไม่อย่างนันผูป้ ่ วย
คงได้แต่รอความตาย ตอนนีอยูใ่ นขีดอันตราย ฉันเองก็
ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน...”

ก็เลยให้ผมมาช่วยจัดการเรืองวุน่ วายนี? ในใจหมอหนุ่ม

90
เปี ยมไปด้วยความกรุน่ โกรธ...ถ้าไม่นบั เจียงฉู่ทีหาตัวไม่
เจอ อย่างน้อยโรงพยาบาลนีก็ตอ้ งหาหมอคนอืนได้อีก
คนสองคนสิ!

“ให้ผมทําเถอะครับ”

เสียงสุขมุ ฉับพลันดังขึน แล้วเจียงฉู่ในเสือกาวน์สี

ขาวสะอาดก็เดินเข้ามา ใบหน้าของเขาซีดขาว ทว่าดวง
ตาของเขากลับฉายแววมุง่ มันมีราศีอย่างทีผอ.คนก่อน
ไม่ได้เห็นมาหลายปี

“เจียงฉู่ เธอ...ไม่ใช่วา่ เธอ...” ผอ.คนก่อนราวกับคิดอะไร

ได้ แล้วมองเจียงฉู่อย่างตกตะลึง

91
เจียงฉู่เดินไปอยูห่ น้าผอ. ก่อนกล่าวเสียงเบาว่า
“อาจารย์ ผม...ตอนนีผมเป็ นแค่หมอธรรมดา แต่ขอช่วย
ได้ไหมครับ?”

เดิมทีญาติผปู้ ่ วยก็ไม่ยินยอมให้หมอหนุ่มขนาดนีมาเป็ น
ผูช้ ่วย แต่ระบบโรงพยาบาลก็ทาํ ให้พวกเขาหมดทาง
เลือก พอคุณปู่ ของผูป้ ่ วยคนนันเห็นเพือนเก่าพาหมอ
หนุ่มมาก็ไม่คอ่ ยเห็นด้วย

ตอนนีเห็นหมอทีต้องรับผิดชอบผ่าตัดก่อนหน้านี ก็รบี
พูดไปว่า “หมอเจียงครับ เสียใจกับลูกคุณด้วยนะครับ!
แต่ถา้ คุณพอจะช่วยหลานสาวผมได้ละก็...”

92
เจียงฉู่โบกมือกล่าวว่า “ผมมีหน้าทีช่วยเหลือผูป้ ่ วย เวลา
เหลือน้อยแล้ว ถ้าคุณยอม ขอผมเข้าไปนะครับ”

แม้เขาจะขออนุญาตเข้าไป แต่อีกฝ่ ายยังไม่ตอบยินยอม

เขาก็เดินเข้าห้องผ่าตัดไปแล้ว พยาบาลทีอยูใ่ นชุดผ่าตัด
หลีกทางให้ แล้วรีบพูดว่า “หมอเจียงคะ ฉันฆ่าเชือให้
เองค่ะ!”

ในห้องผ่าตัด

ทุกอย่างดูคนุ้ เคยไปหมด

93
เจียงฉู่จบั มีดผ่าตัดโดยไม่สนเลยแม้
ั แต่นอ้ ย ทว่านิวมือ
กลับมีพลังมากขึนอย่างเห็นได้ชดั เขาไม่เคยรูส้ กึ มีสมาธิ
เท่านีมาก่อนเลย

เขาจําไม่ได้แล้ว ว่าครังสุดท้ายทีเขามีสมาธิผา่ ตัดมาก

ขนาดนีมันเมือไรกันแน่

เขาไม่คิดอะไรทังนัน ได้แต่หวังว่าจะลงมีดได้แม่นยําที
สุด

มีดผ่าตัดก็เหมือนดาบอันแหลมคม เพียงลงมีดผิดก็นาํ
ทางชีวิตเล็กๆ ไปสูค่ วามตายได้

94
เขาผ่าตัดไปเรือยๆ จนลืมเวลาทีล่วงเลยผ่านไป

ในห้องผ่าตัดเต็มไปด้วยความเงียบสงบ

ฉับพลันก็ได้ยินเสียง ‘แกร๊ง’ ดังขึน นันเป็ นเสียงทีเจียงฉู่

วางเครืองมือลงกระทบกับถาดเหล็ก

เจียงฉู่ถอนใจยาว ก่อนพูดว่า “หยุดเลือด...แล้วเย็บปิ ด

แผล”

“หมอเจียง! คุณ...ยอดเยียมจริงๆ ยอดเยียมเกินไป

แล้ว!! หมอเจียง? หมอเจียง?”

95
พอเห็นเจียงฉู่เปิ ดผ้าปิ ดปาก เขาก็ลม้ ลงกับพืน บนใบ
หน้าเผยรอยยิมบางๆ ดูสงบและพอใจอย่างมาก

......

......

“นีคือวิญญาณของเจียงฉู่เหรอ? สวยจริงๆ ตอนแรกฉัน

คิดว่าคงไม่บริสทุ ธิขนาดนี”

โยวเย่ยืนถือกล่องคริสทัลใบหนึงอยูใ่ นสมาคม

ในกล่องมีบอลแสงสีชมพูกระจายอยูก่ ลุม่ หนึง บริสทุ ธิไร้

96
สิงเจือปนใดๆ

ลัวชิวมองโทรศัพท์มือถือทีได้มาจากตัวเจียงฉู่ พอเห็น
รูปภาพในนันก็พดู เบาๆ ว่า”คงเพราะได้ตวั ช่วยตอนท้าย
ล่ะมัง”

“คิดดูแล้วครังนีก็ถือว่าได้กาํ ไร อีกทังยังได้เยอะซะด้วย”
โยวเย่พดู อย่างยิมย่อง

ลัวชิวกลับพูดทันทีวา่ “ใช่...ตอนแรกไม่พอ แต่ตอนนีพอ

แล้ว น่าเสียดายทีก่อนการแลกเปลียนไม่ได้อธิบาย”

ลัวชิวส่ายหัว กล่าวว่า “นีคงเป็ นโชคชะตาของเขา”

97
พูดไป เขาก็กดหมายเลขโทรศัพท์เบอร์หนึง แต่กลับได้
ยินเพียง “ขออภัย ไม่มีเลขหมายทีท่านเรียก”

ลัวชิวได้แต่บน่ พึมพําเท่านัน “เร็วอะไรขนาดนี”

ลัวชิวส่ายหัวแล้วลุกขึน ก่อนยกกล่องคริสทัลขึนมา

โยวเย่จงึ ถามว่า “นายท่าน คุณคิดจะถวายแท่นบูชาแล้ว

เหรอคะ?”

“เก็บเข้าคลังต่างหาก”

98
บทที 45 การทํางานวันแรกของไท่อินจือ (1)

99
“ลัวชิว นายคือลัวชิวใช่ไหม! ”

จู่ๆ ก็มีเสียงคนเรียกลัวชิว ทังๆ ทีในสถานทีแบบนีไม่น่า

จะมีคนอยู่

แต่เขาได้ยินเสียงคนเรียกชือเขาจริงๆ ถ้าจําไม่ผิด นีต้อง

เป็ นเสียงของเพือนร่วมห้องสมัยมัธยมของเขาแน่ๆ

เนืองจากช่วงก่อนสอบเอ็นทรานซ์ เป็ นช่วงชีวิตทียําแย่ที

สุดของลัวชิว ดังนันหลังจากทีสอบเสร็จ เขาก็ตดั การ
ติดต่อจากเพือนทุกๆ คนของเขา

100
แต่จาํ ไม่ได้วา่ ชืออะไร...

ลัวชิวทําได้เพียงแค่พยักหน้า แล้วถามขึนว่า “นายก็

เรียนทีมหาวิทยาลัยนีเหมือนกันเหรอ?”

“ใช่แล้ว!” เพือนร่วมห้องสมัยมัธยมคนนีเดินเข้ามาหาลัว
ชิวด้วยความดีใจ “ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าจะได้เจอนายอีก!
ไม่ได้เจอกันนานมาก! ”

“ฉันเรียนสาขาวิชาสัตววิทยาและพืชดึกดําบรรพ์ ก็ไม่
แปลกทีจะไม่ได้เจอกัน”

เพือนคนนันได้ยินก็ถามด้วยความสงสัย “สาขาวิชา
101
สัตววิทยาและพืชดึกดําบรรพ์อย่างนันเหรอ?
มหาวิทยาลัยของเรามีสาขานีด้วยเหรอเนีย?”

พอได้ยินแบบนียิงทําให้ลวชิ
ั วรูส้ กึ ว่า ทีตัดสินใจมาเรียน
สาขาวิชานีต้องเป็ นเพราะถูกมนต์ดาํ แน่ๆ

แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจกับเรืองเก่าๆ เหล่านันสักเท่าไร จาก

นันก็ตอบไปตามมารยาทว่า “มีส.ิ ..อืม ฉันต้องไปเรียน
แล้ว ไว้เจอกัน”

“อืม...โอเค” เพือนร่วมห้องของเขาอมยิมแล้วรีบรังเขาไว้
“ขอเบอร์โทรศัพท์นายไว้หน่อยได้ไหม? ต่อไปจะได้
ติดต่อกันบ่อยขึน!”

102
ลัวชิวไม่มีเหตุผลทีจะต้องปฏิเสธอดีตเพือนร่วมห้องคนนี
จึงได้แลกเบอร์โทรศัพท์กนั จากนันก็แยกย้ายไป

“...เพือน A? อันนีแล้วกัน”

เนืองจากนึกชือเพือนร่วมห้องคนนีไม่ออกจริงๆ ลัวชิวจึง
เมมชือเพือนคนนีว่า A จากนันก็เดินไปทางห้องเรียน ดู
เหมือนว่าการเข้าเรียนครังล่าสุดของลัวชิวจะเป็ นเรือง
เมือสิบวันก่อน การกลับมาเรียนครังนีของเขาไม่ได้เป็ น
เพราะว่าอาจารย์ประจําชันจะเช็กชือ แต่เพราะเขาได้ขอ้
ความจากจางชิงหรุย่

103
[ลัวชิว เราไปเข้าเรียนกันเถอะ]

ข้อความสันๆ เพียงแค่นี

จางชิงหรุย่ ไปถึงก่อนลัวชิว เธอนังอยูใ่ นห้องก่อนแล้ว

และกําลังกินอาหารเช้าอย่างสบายใจ เพราะสาขานีมี
กันอยูแ่ ค่สองคน แม้แต่การเปิ ดประตูก็สามารถทําให้คน
ในห้องรูถ้ งึ การเคลือนไหวนันได้เลย

“ลัวชิว นายมาจนได้” จางชิงหรุย่ เงยหน้ามองลัวชิวด้วย

รอยยิม แล้วถามว่า “กินข้าวเช้ามาหรือยัง? อาหารเช้านี
ฉันกินคนเดียวไม่หมดหรอก”

104
ลัวชิวส่ายหัว แล้วนังลงตรงเก้าอีทีห่างจากโต๊ะของจาง
ชิงหรุย่ ไปสองโต๊ะ

ด้วยความสงสัยลัวชิวจึงเป็ นฝ่ ายถามก่อนว่า “ทําไมอยูๆ่

ถึงขยันล่ะ?”

จางชิงหรุย่ กัดขนมปั งทีอยูใ่ นมือของเธอไปด้วย พร้อม

กับตอบว่า “อืม...ก็แค่อยากใช้ชีวิตวัยเรียนให้มนั คุม้ ค่า?
เพราะรูส้ กึ ว่าเมือก่อนตัวเองเสียเวลามามากพอแล้ว ถ้า
อีกสิบปี ยีสิบปี นกึ ย้อนมาถึงช่วงเวลาเรียน ฉันไม่อยาก
ให้ความทรงจําช่วงนีหายไป? อืม หรือถ้าได้พบรักช่วงนี
ก็คงดีเลย”

105
ฟู่ ววววว...

ลัวชิวสําลักนําทีเพิงดืมเข้าไปได้แค่อกึ เดียว

ทําให้จางชิงหรุย่ ถึงกับหันไปถามลัวชิวว่า “มีปัญหาอะไร

หรือเปล่า?”

ลัวชิวจึงตอบว่า “ไม่มี เอาทีเธอสบายใจเลย”

“ทําไม? เรืองพวกนีดูไม่น่าจะออกมาจากปากของฉัน
เหรอ?” เห็นได้ชดั ว่าจางชิงหรุย่ ไม่ยอมปล่อยผ่านเรืองนี
ไปง่ายๆ

106
ลัวชิวนิงไปครูห่ นึง แล้วพูดว่า “ในความรูส้ กึ ฉัน เธอน่า
จะเป็ นผูห้ ญิงทีมีเหตุมีผลมากกว่านี”

จางชิงหรุย่ รูส้ กึ ได้วา่ ลัวชิวไม่เหมือนคนเดิมทีเธอรูจ้ กั ...

ท่าทางการพูดการจาดูเหมือนจะร่าเริงกว่าเมือก่อน

คนธรรมดาทีเปลียนไปได้แบบนี มีความเป็ นไปได้อยู่

สองอย่างคือ ถ้าไม่เจอเรืองน่ายินดี ก็ตอ้ งเจอเรืองแย่ๆ
มาจึงทําแบบนีเพือปกป้องตัวเอง

เหมือนกําลังประกาศบอกคนอืนให้รูว้ า่ ฉันไม่เป็ นไร ฉัน

โอเค

107
“ในความรูส้ กึ ของนาย ฉันดูเป็ นคนจริงจังอย่างนัน
เหรอ?”

พอลัวชิวรูว้ า่ จางชิงหรุย่ พยายามจะต่อบทสนทนาของ

ทังคูใ่ ห้ยาวขึน ลัวชิวจึงตัดบทสนทนาโดยรีบพูดว่า “กริง
ดังแล้ว ทําไมอาจารย์ยงั ไม่เข้าอีกนะ?”

จางชิงหรุย่ เริมรูส้ กึ ถึงเจตนาของลัวชิว เธอจึงกล่าวว่า

“อาจเพราะท่านไม่คิดว่าวันนีเราจะมาเรียนกันครบทัง
สองคนล่ะมัง? แต่นีก็เลยเวลาเข้าเรียนมาแล้ว ทําไมยัง
ไม่ถงึ ห้องอีก...ฉันไม่ได้มาเรียนสองอาทิตย์ได้ แล้ว นาย
ล่ะลัวชิว ช่วงทีผ่านมานายมาเรียนกีวัน?”

108
“เพิงมาวันนี...”

“...คงไม่ใช่เพราะอาจารย์เห็นว่าเราสองคนขาดกันบ่อย
ไป ก็เลยตัดสินใจไม่เข้าสอนแล้วหรอกนะ?”

ทังคูส่ บตาอย่างไม่มีความรูส้ กึ ลึกซึงใดๆ แล้วเงียบไปครู ่

หนึง จากนันลัวชิวก็ลกุ ขึนยืนแล้วเดินตรงไปทีประตูหอ้ ง
เรียน

จางชิงหรุย่ รูด้ ีวา่ ลัวชิวเป็ นคนทีเมือตัดสินใจแล้วก็จะทํา

แบบนันจริง

เหมือนอย่างตอนนี เมือคิดว่าอาจารย์จะไม่เข้าสอนแล้ว
109
ก็คิดจะเดินออกห้องไปโดยไม่พดู อะไรสักคํา

จางชิงหรุย่ นิงไปครูห่ นึงก่อนจะเก็บข้าวของของตัวเอง

แล้วพูดพึมพําว่า “ไม่คิดเลย...ว่าการอยากใช้ชีวิตในวัย
เรียนให้คมุ้ ค่ามันจะล้มเหลวตังแต่วนั แรก”

แล้วเธอก็นกึ ถึงข้อตกลงกับคุณย่าของเธอได้

นีเป็ นเวลาอิสระทีไม่ได้มาง่ายๆ อย่างน้อยในช่วงก่อน

จบการศึกษา เธอยังทําอะไรทีตัวเองชืนชอบได้

เวลาดูมีคา่ ขึนมาในทันที

110
และจางชิงหรุย่ ก็ดเู หมือนจะไม่ยอมเสียเวลาทังวันของ
วันนีไปโดยไม่ได้ทาํ อะไร เธอจึงรีบรังเขาไว้ “ลัวชิว หยุด
ก่อน!”

“อะไรอีก?”

“อย่าทําหน้าเหมือนฉันติดหนีนายสิ” จางชิงหรุย่ รีบเดิน

ลงบันได พอมายืนอยูต่ รงหน้าลัวชิวก็ยมแล้
ิ วถามว่า
“ไหนๆ ก็มาถึงมหา’ลัยแล้ว เราไปเดินเล่นกันไหม? ฉัน
อยากให้นายไปเป็ นเพือน”

ลัวชิวอึงไปชัวครู ่ ก่อนมองไปรอบๆ แล้วชีตัวเองด้วยสี

หน้างุนงง

111
จางชิงหรุย่ เห็นแบบนันก็รบี พูดขัด “อย่าคิดไปไกล! แค่
อยากให้นายช่วยอะไรฉันหน่อย...เพือนกัน เรืองเล็กน้อย
นายคงไม่ปฏิเสธหรอกใช่ไหม?”

“อืม...ฉันปฏิเสธ” ลัวชิวตอบโดยไม่ลงั เล “ฉันมีธุระ ไป

ก่อนนะ”

จางชิงหรุย่ อึงไปครูห่ นึง ส่วนลัวชิวพูดจบก็เดินออกจาก

ประตูไปอย่างไม่ลงั เล

เธอสงสัยมากว่า “หมอนีไปทําอีทา่ ไหนกันนะ ถึงทําให้

สาวสวยคนนันหลงรักได้?”

112
จางชิงหรุย่ ส่ายหัวแล้วคิดว่า จะไปยุง่ อะไรกับชีวิตคน
อืน?

แค่เอาเรืองในช่วงสองสามปี ของตัวเองให้รอดก็พอแล้ว

......

......

พอลัวชิวเห็นว่าแถวนันไม่มีคน เขาจึงก้าวเท้าออกไป
ก้าวหนึงแล้วไปโผล่อยูช่ นดาดฟ้
ั าของอาคารเรียน

113
แล้วเขาก็มองไปทางสนามด้านล่างบริเวณมหาวิทยาลัย

ทีเขาปฏิเสธไปอย่างนันก็เพราะเขาสัมผัสได้ถงึ ร่องรอย
ของทูตแห่งภูตดําแถวนัน และทูตตนนียังเป็ นไท่อินจือ
ด้วย

เพียงแค่ชวพริ
ั บตา เงาดําทีก่อตัวอยูต่ รงหน้าลัวชิวก็
ค่อยๆ กลายเป็ นรูปเป็ นร่างขึนมา

“ไท่อินจือ รายงานตัวขอรับ”

ลัวชิวครุน่ คิดอยูพ่ กั หนึงแล้วถามด้วยความสงสัยว่า “โย

114
วเย่บอกว่าแกเรียนรูไ้ ด้เร็วมาก ก็เลยให้แกลองออกไป
ข้างนอกได้...ทีนีเป็ นทีทีแกเลือกอย่างนันเหรอ?”

ไท่อินจือรีบตอบว่า “ใช่แล้วขอรับ ทูตแห่งภูตดําหมาย

เลขเก้าทีสอนข้าแนะนําให้ขา้ มาทีแห่งนี บอกว่าทีนี
เหมาะกับมือใหม่อย่างข้า...ข้าไม่คิดว่านายท่านก็จะอยู่
ทีนีเหมือนกัน”

“ฉันเรียนทีนี” ลัวชิวตอบเนิบๆ

แล้วลัวชิวก็ถามต่อด้วยความสงสัยอีกว่า “มานานแล้ว
หรือยัง?”

115
ไท่อินจือตอบกลับว่า “มาได้หลายชัวโมงแล้วขอรับ”

จากนันไท่อินจือก็รบี พูดด้วยความตืนเต้น “นายท่าน! ข้า

หาคนทีเหมาะจะเป็ นลูกค้ากิตติมศักดิได้แล้วคนหนึง
เขาคนนีมีความปรารถนาอันแรงกล้า ข้าดูแล้วเขาเป็ น
คนใจแคบ งีเง่า และเราเข้าถึงได้ง่ายด้วยขอรับ”

นีดูเหมือนจะเป็ นเรืองทีน่าตืนเต้นกว่าไปเดินชมสวน
ดอกไม้กบั จางชิงหรุย่ เยอะเลย

ลัวชิวจึงยิมแล้วพูดว่า “พาฉันไปดูหน่อย”

116
บทที 46 การทํางานวันแรกของไท่อินจือ (2)

117
ไท่อินจือมือใหม่ฝึกหัดนําทางลัวชิวมาในหอพักชาย

จะว่าไปแล้ว ทีจริงลัวชิวก็มีทีนอนในหอพักเป็ นของตัว

เองเหมือนกัน เพราะทางมหาวิทยาลัยกําหนดให้ตอ้ งพัก
ทีหอพัก ทังทีบ้านของเขาก็อยูแ่ ถวๆ นี ส่วนคาบเรียน...
เรืองคาบเรียนมองข้ามไปได้เลย เพราะฉะนันเตียงนีก็
เลยว่างต่อไป

“นีก็คือคนทีมีความปรารถนาอันแรงกล้า เห็นแก่ตวั และ

โหดเ**◌้ยมงันเหรอ?”

“ใช่ขอรับ นายท่านดูส!ิ ”

118
ห้องหนึงในหอพักชายทีไม่ได้รกหรือสกปรกมากนัก ลัวชิ
วกับไท่อินจือก็มาปรากฏตัวอยูด่ า้ นหลังของชายคนหนึง

ทีแปลกก็คือ ชายหนุ่มไม่ได้รูส้ กึ ตัวว่ามีคนอยูข่ า้ งหลัง

เลย

แล้วไท่อินจือก็เดินดุม่ ๆ มาอยูข่ า้ งเทพคนนี “นายท่านดู

สิขอรับ คนผูน้ ีกําลังคุยกับคนอืนด้วยเจ้าเครืองนี!
เทคโนโลยีสมัยนีแปลกจริงๆ สามารถพูดคุยกับผูค้ นผ่าน
ของแปลกๆ แบบนีได้ดว้ ย!”

“...นีเรียกว่าคอมพิวเตอร์”

119
“อ๋อ...นายท่านดูส!ิ ” ไท่อินจือชีไปทีหน้าจอคอมพิวเตอร์
ตัวอักษรทีชายหนุ่มคนนีพิมพ์ “คนผูน้ ีเ**◌้ยมโหดนัก! ดู
สิ เขากําลังวางแผนวางยาฆ่าคน! วิธีตงแต่
ั วาง
ยาจนกระทังลงมือฆ่า เป็ นวิธีการทีแนบเนียนทังนัน! ที
สําคัญคือ ตอนทีเจ้าหนุ่มนีกําลังวางแผนเรืองพวกนีอยู่
ยังยิมมีเลศนัยด้วยขอรับ! นีมันรอยยิมอาบยาพิษชัดๆ!”

ลัวชิวมองแล้วก็สา่ ยหัว ก่อนพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก “ไปกัน

เถอะ”

เขากําลังเล่นเกมอยูต่ า่ งหากล่ะลูกพี...

อีกอย่างความปรารถนามากอยูก่ ็จริง แต่ก็เป็ นแค่แรง

120
บันดาลใจเท่านัน แม้จะถือได้วา่ เป็ นลูกค้ากิตติมศักดิ
แต่ก็คงไม่ถงึ กับได้กาํ ไรมากนัก แม้วา่ จะได้วิญญาณ
ของอีกฝ่ ายมาเป็ นการแลกเปลียน...ก็คงเป็ นประเภทที
คุณภาพแย่มาก

เจ้าของร้านลัวรูส้ กึ ว่าเขายังไม่ได้ขาดแคลนจนถึงขันเอา
ทุกอย่างทีขวางหน้า

“นายท่านไม่ชอบหรือขอรับ?” ไท่อินจือสงสัย ก่อนรีบพูด

อีกว่า “ไม่เป็ นไร! วันนีข้ายังไม่หมดแค่นีนะ! นายท่าน
ตามข้ามา!”

สถานทีทีสองทีไท่อินจือมือใหม่ฝึกหัดพาลัวชิวมาถึงคือ

121
หอพักหญิง

หลังจากเจ้าของร้านลัวลังเลอยูพ่ กั หนึงก็มงุ่ หน้าเดินเข้า

ไป จนมาถึงห้องห้องหนึงทีมีชดุ ชันในพาดรกระเกะระกะ

“นายท่านลองดูสขิ อรับ! ในเครืองอันนี...เอ่อ ใน

คอมพิวเตอร์นีมีภาพน่ารังเกียจอยูด่ ว้ ยขอรับ! เฮ้อ นีเป็ น
คนประเภทไหนกัน? ทําไมผิวสีดาํ ? ไม่เป็ นไร! ทีสําคัญ
คือ ผูช้ ายต่างชาติทีเห็นนีกําลัง...ผูห้ ญิงผมทองคนนีก็
เป็ นคนต่างชาติใช่ไหม? น่ารังเกียจเหลือเกิน! เป็ น
ผูห้ ญิงแต่กลับทําเรืองบัดสีเช่นนีกับผูช้ ายมากหน้าหลาย
ตา! ทําไมไอ้นนของผู
ั ช้ ายต่างชาติถงึ ได้ใหญ่ขนาดนี...
เอ่อ เรากลับมาคุยเรืองลูกค้ากิตติมศักดิของเราดีกว่า!
นายท่านดูสขิ อรับ! ผูห้ ญิงคนนีกําลังดูภาพพวกนีอยู่ แม้
122
จะบอกว่าเป็ นความใคร่ของคนหนุ่มสาว แต่หน้าแดงไป
หมด แถมยังยืนมือออกไป...นีมัน***ทีสุดเลย! เรือง***
แบบนียินดีปล่อยตัวใฝ่ ตาหมกมุ
ํ น่ อยูก่ บั ความต้องการ
ของร่างกาย...นายท่าน? นายท่านไปไหนแล้ว?”

ปั ญญานิมเอ๊ย...

...

“นายท่านดูนีสิขอรับ! คนพวกนีไม่มีความเป็ นลูกผูช้ าย

เลย! ผูช้ ายทีใส่เสือสีขาวคนนันกําลังสอนวัยรุน่ พวกนีว่า
จะฆ่าคนยังไง! เห็นๆ อยูว่ า่ ผูช้ ายทีนอนอยูบ่ นเตียงถูก
ทําร้าย! ผูช้ ายทีใส่เสือขาวคนนียังเข้าใจระบบร่างกาย

123
มนุษย์อย่างดีดว้ ย! นายท่านดูสขิ อรับ! คาดว่าทีนีน่าจะ
เป็ นค่ายฝึ กนักฆ่าอันเ**◌้ยมโหด! นายท่าน...นายท่าน
ท่านไปไหนแล้ว?”

นีเขากําลังเรียนวิชากายวิภาคกันอยูต่ า่ งหากล่ะ...

...

“...นายท่าน นายท่านไปไหนขอรับ? รอข้าด้วย!”

เจ้าของร้านลัวถอนหายใจ เขาไม่เข้าใจว่าทําไมตัวเองถึง
ได้มาดูละครห้านาทีอยูท่ ีนีได้

124
...

“...นายท่าน คราวนีจะต้อง...เอ๊ะ? นายท่าน นายท่านไป

ไหนอีกแล้ว? รอด้วยสิขอรับ!”

ชายรักชายเป็ นรักแท้นะเว้ย ไม่ใช่เรืองขัดศีลธรรมนะ

เว้ย...

“นายท่าน รอข้าด้วยขอรับ! ข้ายังไปเจออะไรมาอีกนะ!”

ไท่อินจือพูดต่ออย่างลนลาน แล้วรีบไปขวางหน้าลัวชิ
วไว้

ท่าจะไม่ดีแน่! มาทํางานครังแรก แต่ดเู หมือนจะหา

125
ลูกค้าทีเจ้านายถูกใจไม่ได้เลย ไท่อินจือรูส้ กึ ร้อนใจไป
หมด!

อีกอย่างสังคมสมัยนีจะพัฒนาไปทิศทางใดกันแน่ คนที
ทําผิดมากมายขนาดนี หรือว่ากลายเป็ นเรืองปกติไป
แล้ว?

ลัวชิวถอนหายใจ นิงไปพักหนึง ก็พดู เสียงเบา “ภูตดํา

หมายเลขเก้า ออกมาพบฉัน”

ไม่นานนัก ก็มีเงาโปร่งแสงโผล่ขนมาจากพื
ึ น

เจ้านีไม่ไว้ใจไท่อินจือ ก็เลยวนเวียนอยูแ่ ถวๆ นีมาตลอด

126
“เจ้านาย มีอะไรให้ขา้ รับใช้ครับ?” ภูตดําหมายเลขเก้า
ถามสันๆ

แล้วลัวชิวก็สงว่
ั า “เอ่อ...ห้องสมุดมหา’ลัยอยูท่ างนัน
นายพาไท่อินจือไปที อย่าสอนเขาล่อลวงคนล่ะ ช่วย
สอนเขาเรืองชีวิตความเป็ นอยูใ่ นปั จจุบนั หน่อย”

ภูตดําหมายเลขเก้าพยักหน้า

พอคิดถึงลูกค้ากิตติมศักดิทีไท่อินจือพูดมาทังหมด ลัวชิ
วก็รูส้ กึ ล้าทันที จึงสังอย่างออกรสว่า “จัดให้หนักเลย!”

127
“รับทราบ!”

ไท่อินจือดูเหมือนจะอยากพูดอะไรอีก แต่กลับถูกภูตดํา
หมายเลขเก้าลากตัวออกไป ลัวชิวได้แต่สา่ ยหน้า แล้ว
นังลงบนม้านังยาวทีอยูข่ า้ งๆ

จากนันเขาก็หยิบมือถือออกมา แล้วมองดูทีบัญชีผใู้ ช้จือ

หู*่ ของตนเองด้วยความเคยชิน

ผ่านมาสองวันแล้ว แต่ตวั หนังสือของเจ้าของร้านคนเก่า

ทีเขาเคยโพสต์ถามก็ยงั ไม่มีการตอบกลับเลย

คิดไม่ถงึ ว่าพอเปิ ดมาดูคราวนีกลับมีการตอบข้อความ

128
ผูต้ อบใช้ชือว่า ‘นัยน์ตาสีทอง’ ซึงเป็ นคนแรกทีตอบเขา
ว่า ดูคล้ายๆ ‘ภาษาคอปติก’**

ผูต้ อบเขียนตอบกลับมาว่า [เอ่อ เห็นตัวหนังสือทีโพสต์

มานี น่าจะเป็ นประโยคทีสมบูรณ์ สําหรับแหล่งทีมา
เหมือนว่าจะดูคล้ายๆ กับประโยคทีเคยปรากฏอยูใ่ น
หนังสือคําสอนของยูดาส***หน้าหนึงทีชาวอียิปต์
โบราณคัดลอกบันทึกไว้ในช่วงคริสต์ศตวรรษทีสามถึงสี
แต่ฉนั ก็ไม่กล้ายืนยัน หวังว่าจะช่วยอะไรคุณได้บา้ ง]

หลังจากทีลัวชิวอ่านจบ ก็รูส้ กึ แปลกๆ จึงงึมงําเบาๆ “ยู

ดาส?”

129
เกียวกับยูดาสทีเคยปรากฏในตํานานเรืองเล่าของ
ชาวตะวันตก ด้วยเพราะตัวเองไม่ได้นบั ถือศาสนาอะไร
ลัวชิวจึงรูแ้ ค่เท่าทีเคยอ่านจากพวกข้อมูลในอินเทอร์เน็ต
นันแหละ

หนึงในอัครสาวกทังสิบสองของพระเยซู

คนทีเห็นแก่เงินสามสิบเหรียญจนถึงกับทรยศพระเยซู

ในโทรศัพท์มือถือยังมีภาพถ่ายทีเคยถ่ายไว้ตอนนัน
เลือนไปข้างบนก็มีพวกภาพบทความทีใช้มือคัดลอก ‘คํา
สอนของยูดาส’ เหลืออยู่ ลัวชิวก็เลยถือโอกาสเทียบกับ

130
ภาพทีเห็น

“เป็ นคําสอนจริงๆ เหรอ...”

ลัวชิวรูส้ กึ แปลกใจทีพบว่า ในบรรดารูปภาพทีเผยแพร่

ต่อๆ กันมานัน ในทีสุดก็เจอหน้าหนึงทีมีสว่ นคล้ายกับ
ข้อความทีเขาถ่ายมา

ดูเหมือนจะเริมมีเบาะแสตัวหนังสือแปลกๆ พวกนีบ้าง
แล้ว ความกลัดกลุม้ ของลัวชิวจึงลดน้อยลงไปพอสมควร

ในขณะเดียวกันก็มีนกั เรียนหญิงสองคนวิงผ่านมาทาง
เขาอย่างรวดเร็ว
131
“ว้าย! ถูจยาหยามาแล้ว! กําลังจะปล่อยเพลงใหม่ ก็เลย
มาถ่ายเอ็มวีทีนีด้วยล่ะ!”

“ไปดูกนั เถอะ! ถ้าชักช้าเดียวจะเบียดไปข้างในลําบาก

นะ!!”

ลัวชิวเงยหน้าขึนไปก็เห็นเงาหลังของนักเรียนหญิงสอง
คนวิงผ่านไปอย่างรีบร้อน จึงทําหน้าสงสัย

แม้เขาจะเป็ นคนค่อนข้างรักสันโดษ แต่ก็ไม่ถงึ กับไม่

สนใจโลกภายนอกเลย

132
สมัยนีช่องทางรับรูข้ อ้ มูลก็มีมากมาย ถ้าบอกว่าไม่รูจ้ กั ถู
จยาหยาคนนีก็คงตกข่าวมาก

นักร้องดังทีเพิงเดบิวต์ก็ขนแท่
ึ นไปอยูอ่ นั ดับต้นๆ ได้แล้ว
อีกทังยังมีแฟนคลับนับไม่ถว้ น และเสียงร้องเพลงยัง
ไพเราะรืนหู

ยิงไปกว่านัน เธอยังเป็ นสาวเก่งและมีความคิดสร้าง

สรรค์มากด้วย

*จือหู่ คือชุมชนโซเชียลมีเดียสําหรับโพสบทความ คํา

133
ถามและช่วยกันโพสคําตอบเพือแลกเปลียนความคิด
ของผูค้ นในหลายแวดวงการอาชีพ

**ภาษาคอปติก เป็ นภาษาตระกูลเซมิติกทีมาจากภาษา

อียิปต์โบราณ เป็ นภาษาราชการอียิปต์ก่อนทีจะถูกแทน
ทีด้วยภาษาอาหรับ ปั จจุบนั เป็ นภาษาทางศาสนาของ
ชาวคริสต์ในอียิปต์

***ยูดาส เป็ นหนึงในอัครทูตของพระเยซูและเป็ นผูท้ ีรูจ้ กั

กันว่าเป็ นผูท้ รยศต่อพระเยซูโดยการบอกทหารประจํา
พระวิหารว่าใครคือพระเยซูซงเป็
ึ นผลให้พระเยซูถกู จับ

134
บทที 47 เธออยากกอดลูกชายฉันสักหน่อยไหมล่ะ?

135
“พี ดืมนําสักหน่อยเถอะ วันนีแดดแรงมากเลย เดียวฉัน
จะไปเร่งผูก้ าํ กับให้เขารีบถ่ายสักที! ขืนเป็ นแบบนีต่อไป
เดียวก็เป็ นลมแดดกันพอดี!”

ถูจยาหยารับแก้วนําทีถูจยาฉิงส่งมาให้ ก่อนส่ายหน้า
บอกว่า “ไม่เป็ นไร พียังไหว เธอนันแหละ มาพร้อมกัน
ตังแต่เช้าก็ทาํ งานวิงวุน่ ทังวัน พักบ้างก็ดีนะ” ถูจยาฉิง
รีบส่ายหัวทันที “พีคะ ฉันไม่เหนือยเลยค่ะ! ตอนนีพีเป็ น
นักร้องดังแล้ว ถ้าฉันไม่คอยดูแลอย่างใกล้ชิด แล้วคน
เข้ามารุมพีง่ายๆ จะทํายังไงคะ? พีวางใจเถอะ! ฉันจะ
ลองไปพูดกับผูก้ าํ กับเอง! เดียวฉันมานะคะ!”

“เอ๊ะ… เจ้าเด็กคนนีนี”

136
พอเห็นถูจยาฉิงวิงตัวปลิวไป ถูจยาหยาก็ได้แต่สา่ ยหน้า
จิบนําไปคําหนึงแล้วตังใจท่องสคริปต์ในมือต่อไป

ราวกับเธอได้ดงเข้
ิ าไปในโลกส่วนตัวแล้ว

แม้วา่ บริเวณรอบๆ จะแน่นขนัดไปด้วยฝูงนักเรียน รวม

ทังพวกนักข่าวปาปารัสซีพวกนันด้วย

แชะแชะ

แม้เสียงกดชัตเตอร์จะเบามาก แต่สาํ หรับนักดนตรีที

เชียวชาญด้านเสียงอย่างถูจยาหยาแล้ว เธอได้ยินมัน
137
อย่างชัดเจน จึงขมวดคิวน้อยๆ

แล้วก็เห็นผูห้ ญิงคนหนึง…เธอคงแอบเดินตามมาถ่ายรูป
ทีข้างรถตูด้ ารา ทีคอยังห้อยบัตรประจําตัว นักข่าวอีก
ด้วย

“คุณ! ทีนีเป็ นเขตหวงห้ามนะครับ!”

บอดีการ์ดคนหนึงรีบรุดเข้าไปหยุดทันที พร้อมพูดกับนัก
ข่าวสาวทีแอบถ่ายภาพด้วยเสียงเข้ม “ลบภาพทีเพิงถ่าย
เมือกีทิงซะ แล้วออกไปจากทีนีเดียวนี!”

นักข่าวสาวเชิดหน้ายิมยียวน “ถ้าข้าไม่ไปล่ะ?”
138
“คุณ กรุณาสุภาพหน่อยสิครับ”

“มารยาท...แม่เอ็งน่ะสิ!”

ทําไมผูห้ ญิงสมัยนีถึงได้กล้าก๋ากันแบบนีนะ? บอดีการ์ด

รูส้ กึ กลุม้ ใจมาก โบราณว่าลูกผูช้ ายไม่รกั แกผูห้ ญิง...
โดยเฉพาะผูห้ ญิงทีมีนิสยั ปากร้ายแบบนี เอ่อ หน้าตา
สะสวยมากก็จริง แต่นิสยั แย่ชะมัด

“คุณครับ กรุณารักษามารยาทด้วย! แล้วก็เชิญออกไป

ด้วยครับ!” บอดีการ์ดพูดอีกครังด้วยเสียงหนักแน่น

139
แต่แล้วถูจยาหยากลับเอ่ยขัดเสียงเบา “ให้เธอเข้ามา
เถอะ คนนีเป็ นเพือนสนิทของฉันเอง ไม่เป็ นไร”

บอดีการ์ดตะลึงงัน แล้วผูห้ ญิงทีถือกล้องถ่ายภาพก็ฉีก

ยิมเยาะเย้ย ก่อนดันเขาให้พน้ ทาง แล้วเดินมาหน้า
ประตูรถตู้ ถูจยาหยาเห็นก็ได้แต่สา่ ยหน้า “คิงคอง ทีนีไม่
มีอะไรแล้ว ฉันขอคุยกับเพือนตามลําพังนะ”

คิงคองไม่มีทางเลือก ได้แต่พยักหน้ากลับไปประจํา
ตําแหน่งเดิม

“พอเป็ นดาราดังก็เปลียนไปเยอะเลยนะ ไหนจะมีบอดี

การ์ดบึกบึนนีอีก” นักข่าวสาวพูดแล้วก็มองประเมินถู

140
จยาหยาตังแต่หวั จรดเท้า “จิๆ หุน่ ดีเหมือนกันนีเรา คง
ไม่ได้ศลั ยกรรมมาหรอกนะ?”

ถูจยาหยาพูดอย่างอารมณ์เสีย “เรินจือหลิง เธอทําตัว

ดีๆ หน่อยไม่ได้หรือยังไง? ไม่เจอกันตังหลายปี ...ยัง
เหมือนเดิมเลยนะ!”

เรินจือหลิงหัวเราะฮาลันแล้วขึนไปบนรถตู้ มองดูรอบๆ
ก่อนเอ่ยปากถามไถ่ “เป็ นยังไงบ้าง สองสามปี มานีเธอ
คงมีชีวิตดีเลยล่ะสิ ได้รบั รางวัลสาขาดนตรีอย่างต่อ
เนือง ตอนนีเธอจะต้องเป็ นหนึงในนักร้องหญิงโด่งดังที
สุดทางภาคใต้นีแล้วล่ะ!”

141
ถูจยาหยาส่ายหัวตอบ “ฉันไม่สนชือเสียงหรอก ยิงดังก็
ยิงมีข่าวเสียๆ หายๆ”

“เกิดอะไรขึน?” เรินจือหลิงถามอย่างสงสัย

ถูจยาหยากลับตอบว่า “ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เรืองเล็กๆ

น้อยๆ แล้วเธอล่ะ ยังเป็ นนักข่าวอยูอ่ ีกเหรอ? ช่วงนีเป็ น
ยังไงบ้าง? ตอนนันฉันไปทํางานเมืองนอก แล้วบังเอิญ
ได้ยินว่าสามีเธอ...”

เรินจือหลิงบิดขีเกียจ “ตอนนีฉันไม่คิดเรืองพวกนันแล้ว
คิดแต่จะทํางานให้ดี แล้วตังหน้าตังตาเลียงลูกชายเท่า
นัน”

142
“ลูกชาย!” ถูจยาหยาตาเป็ นประกาย รีบคว้ามือเรินจือ
หลิงมากุมไว้ “สมัยเรียนพวกเราเคยพูดไว้วา่ ยังไง? จะ
เป็ นพีน้องกันไปชัวชีวิตใช่ไหม? แต่มีลกู แล้วไม่บอกกัน
ได้ยงั ไง! รีบเล่ามาเลยนะ หลานชายฉันหน้าตาเป็ นยัง
ไง? น่ารักไหม? เธอนีจริงๆ เลยนะ มีลกู ชายก็ไม่พาออก
มาวิงเล่นบ้างล่ะ!”

ทันใดนันเรินจือหลิงก็มีแววตาเปลียนไป “สาวน้อย เธอ

อยากไปเจอหลาน ‘คนโต’ ของเธอจริงๆ เหรอ?”

“นีไม่ได้พดู เล่นใช่ไหม?”

143
“ว่าแต่เธอจะไปได้จริงๆ เหรอ?” เรินจือหลิงหรีตา “ถ้า
เธอไปได้จริงๆ ฉันพาเธอไปเจอเขาเลยก็ได้นะ! ทีจริงลูก
ชายฉันหล่อมากเลยล่ะ!”

ถูจยาหยาลังเลอยูพ่ กั หนึง “ถ้าแค่แป๊ บเดียวคงไม่มี

ปั ญหา ยังไงก็ยงั ไม่เริมถ่ายเลย”

“งันก็ได้ ฉันจะรีบเรียกเขามา...ให้เธออุม้ สักหน่อยแล้ว

กัน!”

“ฮะ?...”

แล้วเรินจือหลิงก็กระโดดพรวดออกไปนอกรถตู้ แล้วเดิน
144
ไปยืนโทรศัพท์อยูข่ า้ งๆ

ถูจยาหยาตะลึงงัน ในใจคิดว่าเพือนรักคนนีคงไม่ได้หิว
ลูกมาทํางานด้วยหรอกใช่ไหม?

...

“ฮัลโหล! ลูกชาย!”

“...”

“ฮัลโหล? ลัวชิว?”

145
“มีเรืองอะไรครับ?”

“ตอนนีเธออยูท่ ีไหน?”

ขณะทีลัวชิวนังหาข้อมูลเรืองคําสอนของยูดาส พอได้ยิน
คําถามนี ก็คิดอยูพ่ กั หนึง

จะว่าไปแล้ว ตอนนีเขาควรอยูท่ ีมหาวิทยาลัยสินะ แล้ว

เขาก็อยูจ่ ริงๆ นันแหละ

แน่นอนว่า ถ้าตอนนีตอบว่าอยูบ่ า้ นหรือทีอืนละก็ บอก

ได้เลยว่าเรินจือหลิงทีมีความรักของผูเ้ ป็ นแม่อย่างเต็ม
146
เปี ยมต้องเทศนาเขาแน่

“มหา’ลัยครับ”

“ดีเลย ฉันก็อยูท่ ีนีพอดี! เธอมาหาฉันหน่อยสิ ตอนนีฉัน

อยู.่ ..!”

“ไม่ไป”

“เดียวก่อน เธอไม่แปลกใจเหรอ ว่าทําไมฉันถึงอยูท่ ี

มหา’ลัยของเธอ?”

147
“ไม่แปลกใจ...”

ทีจริงแล้วสํานักพิมพ์ทีเรินจือหลิงอยูเ่ ป็ นสํานักพิมพ์ทีตี
พิมพ์ข่าวซุบซิบโดยเฉพาะ ทําไมเธอถึงมาถึงทีนีได้
เมือกีตอนทีได้ยินนักเรียนหญิงสองคนวิงผ่านไปพูดถึง
ดาราดัง ลัวชิวก็พอจะเดาได้แล้ว

“ได้! งันฉันจะไปหาเอง! เธออยูท่ ีไหน?”

“เดียวก่อน...ผมไปหาเอง”

...

148
...

ถ้าพูดกันจริงๆ แล้ว ภูตดําหมายเลขเก้าก็นบั ว่าเป็ น

วิญญาณเก่าแก่ดวงหนึง ส่วนไท่อินจือ...ไม่ตอ้ งพูดถึง
เลย เป็ นวิญญาณเก่าแก่หา้ ร้อยปี

ถ้าอย่างนัน วิญญาณเก่าแก่สองดวงจะทําอะไรในห้อง
สมุดมหา’ลัยของพวกหนุ่มสาวได้ละ่

เจ้าของร้านลัวบอกให้สอนไท่อินจือเรืองยุคปั จจุบนั
เยอะๆ อย่างนันเรืองทีทําได้ก็มีแต่อา่ นหนังสือเท่านัน
แหละ

149
“อะไรนะ!! พวกมองโกลตําช้ากล้ามารุกรานเจียงซาน
อันยิงใหญ่ของข้ารึ?!!”

“แบบนีต้องเรียกว่าสมนําหน้าอูซ๋ านกุย้ * ทีถูกแทงด้วย

คมหอกคมดาบนับไม่ถว้ น!!”

“ราชวงศ์ชิงพินาศย่อยยับไปเลย!!”

“พวกต่างชาติป่าเถือนสมควรตาย กล้ามารุกรานดิน
แดนสวรรค์อนั ยิงใหญ่ของข้า! ฆ่ามันๆๆ !!!”

หนังสือทีเขากําลังอ่านเป็ นหนังสือประวัติศาสตร์ตงแต่
ั
ยุคโบราณจนถึงปั จจุบนั ไท่อินจืออ่านไปก็ทาํ ท่าฟั นดาบ
150
ไปด้วย เต้นโหยงๆ หน้าตาขึงขังโกรธแค้น นีถ้าตอนนี
เขาไม่ได้เป็ นทูตแห่งภูตดําหรือผีทีคนธรรมดามองไม่เห็น
ละก็ คาดว่าคงโดนไม้กวาดไล่ตะเพิดออกไปตังนานแล้ว

ภูตดําหมายเลขเก้าพอรูภ้ าษาในปั จจุบนั บ้าง และเขา

คิดว่ามีอยูป่ ระโยคหนึงทีตรงกับไท่อินจือตอนนี

ปั ญญาอ่อน...

ภูตดําหมายเลขเก้าส่ายหัว ถ้านีไม่ใช่คาํ สังของเจ้าของ

สมาคมแล้วละก็ เขาก็ไม่เคยคิดว่าต้องมาติวเข้มภูตดํา
มือใหม่แบบนี

151
เขาจึงนังลงข้างๆ แล้วแอบมองคนหนุ่มสาวในห้องสมุด
แห่งนี

บางทีอาจจะเจอลูกค้ากิตติมศักดิทีนีก็ได้นะ

ความปรารถนาเกิดขึนได้เสมอ ขอแค่สงั เกตดูอย่าง

ละเอียด โดยปกติก็ตอ้ งเจออะไรบ้างแหละ

ตอนทีผูค้ นได้อยูก่ บั ตัวเองเงียบๆ จะเป็ นช่วงทีเผลอตัว

ง่ายทีสุด และเผยธาตุแท้ได้มากทีสุด ในระหว่างทีสลับ
เปลียนไปมาระหว่างด้านทีแสดงให้เห็นกับด้านทีปกปิ ด
ทูตแห่งภูตดําก็จะสังเกตเห็นด้านทีคนเราไม่อยากให้ผู้
อืนรับรู ้

152
ตอนนีภูตดําหมายเลขเก้ากลับขมวดคิว เมือเห็นหญิง
สาวคนหนึงเดินผ่านเข้ามาในสายตา ดูเหมือนเธอกําลัง
หาทีนังอ่านหนังสือ

เขาเป็ นทูตแห่งภูตดํามาก็นาน ย่อมมีความสามารถที

มือใหม่อย่างไท่อินจือไม่อาจทัดเทียมได้ เขารูท้ นั ทีวา่
ผูห้ ญิงคนนีมีดวงจิตบริสทุ ธิ หากไปเสนอคงได้คา่
ธรรมเนียมสูงแน่นอน

ในขณะทีภูตดําหมายเลขเก้ากําลังสังเกตดูผหู้ ญิงคนนี
จู่ๆ ก็มีภาพหนึงแวบเข้ามาในหัวเขาเป็ นภาพคนกําลัง
กางร่มกระดาษ แล้วยังมีอีกคนจ้องมองมาท่ามกลาง
สายฝนพรํา เหมือนกําลังตะโกนเรียกอะไรบางอย่าง
153
ภาพทีเห็นทังพร่ามัว ทังยังรูส้ กึ ได้ถงึ ความเศร้าสลด
ค่อยๆ ครอบงําจิตใจของภูตดําหมายเลขเก้า

ภูตดําหมายเลขเก้าพยายามมองให้ชดั ว่าคนคนนันมี
ลักษณะอย่างไร จนกระทังผูห้ ญิงทีเล็งไว้เดินผ่านภูตดํา
หมายเลขเก้าไป

ลักษณะของผูห้ ญิงคนนีบังเอิญซ้อนทับกับภาพเงาคน
พร่ามัวในหัวพอดี

แล้วภูตดําหมายเลขเก้าก็เผลอพึมพําชือหนึงขึนมา
“หลันฟาง...”

154
เขาเรียกชือคนทีไม่รูจ้ กั แต่กลับรูส้ กึ คุน้ เคยอย่างน่า
ประหลาด แล้วก็เห็นผูห้ ญิงคนนีมีทา่ ทางงุนงง ก่อน
ชะงักฝี เท้ากะทันหัน

...

จางชิงหรุย่ ลังเลอยูพ่ กั หนึง

เหมือนได้ยินใครเรียกชือ ‘หลันฟาง’ ...นีเป็ นชือคุณย่า

ของเธอ

แต่ดา้ นหน้าก็เป็ นเพียงโต๊ะว่างเปล่าตัวหนึง ไม่มีใครนี

155
“แปลก...เมือกีตรงนีไม่มีใครเหรอ?”

เธอส่ายหน้า ในเมือมีทีว่าง งันก็นงตรงนี

ั แล้วกัน

*อูซ๋ านกุย้ เป็ นแม่ทพั สมัยปลายราชวงศ์หมิงต้นราชวงศ์

ชิง

156
บทที 48 โลกทังใบมอบให้เธอ

ทีจริงต้องบอกว่า ลัวชิวรูล้ กู ไม้ของเรินจือหลิงดี

157
เช่นนําเสียงเวลาเธอใช้คยุ โทรศัพท์ ลัวชิวก็รูท้ นั ทีวา่
ผูห้ ญิงคนนีกําลังวางแผนอะไรแปลกๆ อยูเ่ ป็ นแน่

แต่ทาํ ไมฉันถึงต้องไปน่ะเหรอ?

ลัวชิวเองทียังไม่แน่ใจเรืองนีนัก ในขณะนันก็มองเห็น
เรินจือหลิงโบกมือให้เขาอยูไ่ กลๆ แล้ว ส่วนผูห้ ญิงสวม
แว่นกันแดดกับหมวกทียืนอยูข่ า้ งๆ เป็ นใคร ลัวชิวกลับ
ไม่ได้ใส่ใจแม้แต่นอ้ ย

เรืองแบบนีเคยเกิดขึนแล้ว

158
“ลัวชิว! คนนีเป็ นเด็กฝึ กงานมาใหม่ของฉันเอง น่ารัก
ไหมล่ะ?”

“เด็กคนนีเรียนเปี ยโนด้วยนะ! รูจ้ กั กันตอนไปหาข้อมูล

น่ะ! สวยมากเลยใช่ไหมล่ะ?”

“เอ่อ...แต่งกับผูห้ ญิงรุน่ พีก็ไม่เลวนะ ทีจริงวัยนีกําลัง

เหมาะเลย! ทีสําคัญยังเข้ากับฉันได้ดีดว้ ย! ไม่มีปัญหา
แม่สามีกบั ลูกสะใภ้แน่นอน เธอวางใจได้!”

เป็ นแบบนีนีเอง สีหน้าผูท้ ีเป็ นแม่สามียมมี

ิ เลศนัย

“ลัวชิว มานี! เร็วๆ เข้า”

159
แล้วลัวชิวก็มายืนอยูต่ รงหน้าเรินจือหลิง ก่อนทีเรินจือ
หลิงจะรีบจับมือเขาพูดว่า “มาๆๆ ฉันจะแนะนําเพือน
สนิทสมัยเรียนมหา’ลัยให้รูจ้ กั ”

ลัวชิวไม่รูจ้ ะพูดอะไร แล้วก็ไม่คิดจะสร้างความประทับ

ใจด้วย นีก็เพือทําลายความคิดอยากจับคูเ่ ขากับเพือน
ของเธอ “...เพือนสมัยเรียนก็ยงั ไม่เว้นเหรอ?”

เรินจือหลิงตะลึงค้างนิงสักพัก ก่อนกัดฟั นตอบกลับไป

ว่า “เจ้าเด็กนี คิดอะไรเลยเถิด! แม้วา่ ฉันจะมีเจตนาดี
แต่หล่อนก็คงไม่สนใจลูกหรอก!”

160
แล้วผูห้ ญิงข้างๆ ก็ลดแว่นกันแดดลงเหลือบมอง “จือ
หลิง คนนีคือ?”

“ก็บอกแล้วไง ว่าจะพาเธอมาเจอลูกชายฉัน!” เรินจือ

หลิงพูดอย่างภูมิใจ “แท่นแทนแท้น! นีก็คือลูกชายของ
ฉัน ลัวชิว เป็ นยังไงบ้าง? หล่อล่ะสิ!”

“ลูก...ลูกชาย?!!”

...

“คืออย่างนีนะ...นีเป็ นลูกติดของสามีฉนั เอง”

161
ถูจยาหยาส่ายหัว มองดูชายหนุ่มใบหน้าต้องแสงแดด
ครึงหนึง พอมองให้ชดั ๆ ก็เข้าใจทันที เธอจึงลากเรินจือ
หลิงมาอีกฝังเพือสอบถาม

“ฉันรูแ้ ค่วา่ เธอแต่งงานกะทันหัน แต่ไม่รูว้ า่ จะเป็ น...”

แล้วคําพูดของถูจยาหยาก็หยุดลงแค่นนั

เรินจือหลิงกลับพูดอย่างสบายใจว่า “อย่างน้อยชาตินีก็
ได้พบคนทีคุม้ ค่าให้เราทุม่ เทถึงสองคนไม่ใช่เหรอ? ฉัน
ไม่ได้เสียดายหรือเหงาเลย ฉันเคยบอกเธอแล้วไง ตอนนี
ฉันแค่อยากตังใจทํางานให้ดีๆ แล้วเลียงลูกจนโต”

“...ลูกชายเธอ ก็โตมากแล้วนะ”

162
“นีมันไม่เหมือนกัน!” เรินจือหลิงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ไม่วา่ ลูกจะโตแค่ไหน พ่อแม่ก็หว่ งลูกรักลูกจนตายนัน
แหละ! สิทธิความเป็ นแม่ของฉันนันดูแลลูกได้ตลอดชีวิต
เลย แต่ฉนั ยังขาดอีกสิบกว่าปี ! ขาดทุนชะมัดเลย!”

ถูจยาหยานิงอึง แล้วหัวเราะพรวด ก่อนพูดอย่างทอด

ถอนใจ “ช่างเถอะ ฉันก็รูว้ า่ เธอไม่ใช่พวกชอบออกนอกลู่
นอกทางแบบนัน ยังไงตอนนีเธอก็ยงั เป็ นเธอคนเดิม”

เรินจือหลิงได้ยินก็ยิมกรุม้ กริม “ฉันทําไมเหรอ? ว่าแต่...

เมือกีมีคนบอกว่าอยากอุม้ อยากกอดลูกชายฉันนี?
อยากกอดสักหน่อยไหมล่ะ?”

163
ถูจยาหยาหน้าแดงทันที ถ้าเป็ นเด็กเล็กก็ไม่มีปัญหา
อะไร แต่นนเป็
ั นชายหนุ่มชัดๆ

เธอเชิดใส่แล้วตอบว่า “ยัยคนนีนี เป็ นแม่คนแล้ว ยังชอบ

หยอกคนอืนอีกเหรอ?”

“จะว่าไปแล้ว! ฉันก็ยงั ไม่สามสิบเลย ฉันจะขีเล่นทําตัว

น่ารักแล้วมีปัญหาตรงไหน?”

อาจด้วยนิสยั ร่าเริงของเรินจือหลิง ทําให้เธอเดินเข้าสู่

เส้นทางสายดนตรีดว้ ยกําลังใจเต็มเปี ยม

164
สองคนพูดไปก็หวั เราะคิกคักกัน

แต่เจ้าของร้านลัวทีอยูข่ า้ งๆ กลับไม่ได้โกรธทีถูกเมิน แค่

ยืนนิงใต้รม่ ไม้เย็นสบาย พร้อมยิมมองผูห้ ญิงสองคนนัน
ยืนตากแดดอย่างสนใจ

จะว่าไปแล้ว นอกจากผูห้ ญิงคนรูจ้ กั ของเรินจือหลิงคน

ก่อนทีเคยพามาแนะนําแล้ว ลัวชิวยังไม่เคยพบพวก
เพือนสนิทเก่าแก่ของเรินจือหลิงเลย

ก็ขนาดเรืองครอบครัวของเธอ ก็รูเ้ พียงแต่วา่ เธอเป็ นเด็ก

กําพร้า

165
เธอบอกว่าเธอเป็ นเด็กกําพร้า เธอจึงหวังว่าสักวันจะมี
ครอบครัวเป็ นของตัวเอง

สําหรับลัวชิวแล้ว คําว่าครอบครัวเป็ นภาระหน้าทีอัน

หนักหนา

แต่ผหู้ ญิงคนนีก็ทาํ ให้ตวั เขาประทับใจได้ จนเหมือนเป็ น

คนในครอบครัวจริงๆ

เจ้าของร้านลัวอดนึกไปถึงวันทีฟ้าครึมฝนพรําวันนันไม่
ได้ ถึงแม้ตอนนีเขาจะยังไม่รูว้ า่ ทําไมฝนต้องตกหนัก
ขนาดนันก็ตามที

166
และวันทีว่านันก็เป็ นตอนฝังศพพ่อของลัวชิว

ตอนนันเรินจือหลิงจัดการขันตอนตังแต่เสียชีวิตจนถึง
งานศพทังหมดคนเดียว ช่วงเวลานันลัวชิวก็เอาแต่ขงั ตัว
เองอยูใ่ นห้อง หิวก็กินอาหารทีวางอยูห่ น้าประตูหอ้ ง เอา
แต่เหม่อลอยทังวันจนง่วงหลับไป ไม่รูเ้ ดือนไม่รูต้ ะวัน
โดยสินเชิง

ตอนนันเขาไม่ได้รอ้ งไห้เลย เพราะพ่อเคยบอกว่าลูก

ผูช้ ายหลังเลือดแต่ไม่หลังนําตา

พอจบพิธีฝังศพ และกล่าวอําลาคนทีมาร่วมงานทังหมด
แล้ว ลัวชิวทีเหมือนถูกสูบพลังไปหมดตัวก็เดินเล่นเรือย

167
เปื อยไปตามท้องถนนอย่างไร้จดุ หมาย

เขาไม่รูว้ า่ ตัวเองกําลังจะเดินไปทีไหน แต่สองขาของเขา

ก็เอาแต่กา้ วเดินเหมือนเครืองจักรกล...มันไม่ได้พาเขา
ไปยังสถานทีทีพ่อเขาเคยพาไป หรือสถานทีในความทรง
จํา เพียงแต่เดิน...เดินไปข้างหน้าเท่านัน

แต่ตลอดเวลา ก็มีเรินจือหลิงคอยเดินตามหลังเขาอยู่
ด้วย

เขาเดินผ่านสวนสาธารณะ เรินจือหลิงก็เดินผ่านสวน
สาธารณะ เขาเดินข้ามสะพานลอย เธอก็เดินข้าม
สะพานลอย เขาหยุดอยูร่ มิ แม่นาํ เรินจือหลิงก็หยุดตาม

168
จนกระทังเขาเดินไม่ไหว แล้วล้มลงกับพืน

ตอนนันลัวชิวคิดว่า ล้มแบบนีต่อไป ก็คงจะเจ็บน่าดูเลย

สินะ? พ่อบอกว่าเสียเลือดดีกว่าเสียนําตา งันถ้าตอนนี
เสียเลือดบ้างก็คงจะดี

แต่เขาก็ทาํ ไม่สาํ เร็จ เพราะโอบกอดจากด้านหลังทีเขา

ได้จากเรินจือหลิง

กอดนีได้มอบทุกสิงทุกอย่างให้เขาแล้ว

“เหนือยแล้วหรือยัง? กลับบ้านด้วยกันไหม?”
169
ตอนนันลัวชิวตอบตกลง จากนันจมูกเริมแดง แล้วก็
ร้องไห้โฮในอ้อมกอดของเรินจือหลิง

“ช่วงหลังๆ นีป่ วยหนักไม่ใช้เหรอ อยากให้ฉนั ช่วยดูแล

ไหม?”

พอหวนนึกถึง ความอบอุน่ ในหัวใจก็ทาํ ให้ลวชิ

ั วอดยิมไม่
ได้

แล้วตอนนันเอง เรินจือหลิงก็ดงึ มือถูจยาหยามา พร้อม

อ้าปากพูด “หนุ่มน้อย! ยืนยิมอะไรอยูต่ รงนี?”

170
ลัวชิวส่ายหน้าตอบ “ไม่มีอะไร...ในเมือมาหาแล้ว ตอนนี
ไปได้หรือยัง?”

เรินจือหลิงเท้าสะเอวตอบ “ไม่ได้! เพือนสนิทฉันยังอยู่

ตรงนี ไว้หน้ากันหน่อยไม่ได้หรือไง?”

ลัวชิวถอนหายใจ มองผูห้ ญิงคนข้างๆ นี แล้วรีบพูดว่า

“อย่าถือสาเลยนะครับ”

พอเห็นเรินจือหลิงนิงอึงเพราะคําพูดแบบผูป้ กครองของ
ลัวชิว และกําลังจะระเบิด ถูจยาหยาก็หวั เราะพรวดทันที
แล้วตอบกลับว่า “ไม่เป็ นไร ฉันชินแล้วล่ะ”

171
ลัวชิวพยักหน้า “งันก็ดีครับ”

แล้วถูจยาหยาก็พยักหน้ารับน้อยๆ

เรินจือหลิงกลับไม่เป็ นเช่นนัน เธอพูดอย่างโมโห “ดูส.ิ ..

พวกเธอสองคนทํายังกับผูป้ กครองมาพบกันอย่างนัน
แหละ?”

ลัวชิวกับผูห้ ญิงคนนีทียังไม่รูจ้ กั แม้กระทังชือกลับมอง

หน้ากันหัวเราะลัน

“พีคะ! ทีแท้พีก็อยูน่ ีเอง!”

172
ตอนนันเอง หญิงสาวคนหนึงก็วิงเข้ามา แล้วคว้ามือถู
จยาหยาขึนมา พูดด้วยเสียงหอบแฮ่ก “จริงๆ เลยพีเนีย
เมือกีคิงคองบอกฉันว่าพีไม่ให้เขาตามมา! ทําไมพีถึง
เหลวไหลแบบนีนะ ถ้าเกิดเรืองขึนมา...สองคนนีคือ?”

ถูจยาหยาหันไปทางเรินจือหลิงแล้วแนะนําน้องสาว “นี
น้องสาวฉันเอง ถูจยาฉิง เธอไม่มีเจตนาร้ายหรอก เธอก็
แต่เข้มงวดกับฉันนิดหน่อยน่ะ เอ่อ...จยาฉิง นีเพือนสมัย
เรียนของพี บังเอิญเจอกันทีนีก็เลยคุยเรืองเก่าๆ กัน”

ถูจยาฉิงพยักหน้าน้อยๆ “อืม เข้าใจแล้วค่ะ...จริงสิ ผู้

กํากับบอกว่าเริมถ่ายได้แล้วนะคะ!”

173
ถูจยาหยาพยักหน้า “จือหลิง ไว้เราค่อยหาเวลามาทาน
ข้าวกันสักมือดีไหม? ฉันต้องไปถ่ายแล้ว”

“ไปกันเถอะ” เรินจือหลิงโพล่งออกไป

ถูจยาหยาพยักหน้า มองน้องสาวตนเอง “เอาบทมาด้วย

ไหม? พีอยากดูอีกสักรอบ”

ถูจยาฉิงรีบล้วงบทให้กระเป๋ าออกมา สองคนเดินไป

พลาง คนหนึงก็กาํ ลังดูบท อีกคนกลับดูลกุ ลนพะวงหน้า
พะวงหลัง

“น้องสาวจยาหยาเอาใจใส่ดีจริงๆ เอ๊ะ ถ้าใครบางคน

174
เป็ นแบบนีบ้างก็ดีส~ิ ”

ลัวชิวมองค้อน “คนวัยสามสิบอย่ามาแอ๊บแบ๊วให้มาก
นักได้ไหม?”

“ชิ!”

ลัวชิวส่ายหน้า “จะว่าไปแล้ว ทีเห็นว่าดีก็ไม่แน่วา่ จะดีนี”

“หมายถึงอะไรกับอะไรล่ะ? เธออิจฉาอย่างนันเหรอ?”
เรินจือหลิงพูดยิมเล็กยิมน้อย

แล้วลัวชิวก็มองดูเวลา “ถูจยาหยาจะเริมถ่ายแล้ว คุณ

175
ไม่ตอ้ งรีบไปถ่ายรูปเหรอ?”

“เอ๊ะ? เมือกีฉันยังไม่ได้แนะนําให้เธอรูจ้ กั กับ...” เรินจือ

หลิงเพิงพูดเสร็จ ก็ลกุ ลีลุกลนพูดว่า “น้องสาวชือถูจยา
ฉิง ผูก้ าํ กับ บท...อืม ลูกช่างสังเกตดีนี!”

เธอส่ายหน้าบอกความจริง “ตอนแรกก็ไม่ได้ตงใจมาทํ
ั า
ข่าวพวกนีหรอก แค่รูว้ า่ เธอกลับมาแถวๆ นี อยากเจอ
เธอสักหน่อยก็เลยแวะมา”

ลัวชิวพยักหน้าน้อยๆ “แถวๆ นีมีรา้ นอาหาร จะไปโรง

อาหารก็ได้นะ”

176
“โรงอาหาร!”

“งันก็ไปกันเถอะ”

เรินจือหลิงกําลังคึกคัก พร้อมกันนันยังดันหลังลัวชิววิง
ไปด้วย “ออกเดินทางได้! จริงสิ! น้องสาวของจยาหยาดู
เป็ นยังไงบ้าง?”

ลัวชิว...เจ้าของร้านลัวคิดว่า ถ้าตอนนันเขาไม่ได้รอ้ งไห้

ในอ้อมกอดของหญิงสาวคนนี บางทีอาจจะดีกว่านีก็ได้

...

177
...

“นายท่าน กําลังฟั งอะไรอยูเ่ หรอคะ?”

โยวเย่ยกนําชาทีชงและแยมผลไม้มาให้ลวชิ
ั ว

ลัวชิวดึงหูฟังออกส่งให้โยวเย่ “เพลง ‘โลกทังใบมอบให้

เธอ’ เพลงของถูจยาหยา รูจ้ กั ไหม?”

โยวเย่สา่ ยหน้า แต่ก็ยงั เสียบหูฟัง หลับตาสองข้างลง

แล้วนิงตังใจฟั งอย่างสงบ ไม่นานนัก สาวใช้หนุ่ เชิดก็เริม
ฮัมเพลงเบาๆ ตามทํานองเพลงทีได้ยิน

178
ส่วนลัวชิวทีจิบชาไปได้คาํ หนึง ก็รูส้ กึ สงบจากเสียงฮัม
เพลงเบาๆ ของโยวเย่

แล้วความสงบก็ถกู ทําลายลงในพริบตาด้วยเสียงกระดิง
เล็กๆ ทีดังขึน

ด้วยมีโยวเย่ทีคอยรับใช้อยูใ่ กล้ๆ ลัวชิวจึงสวมหน้ากาก

ไว้ได้ทนั “สมาคมแลกเปลียนทราฟฟอร์ดยินดีตอ้ นรับ
ครับ”

และคนทีเขาเห็นก็คือน้องสาวของถูจยาหยา...ถูจยาฉิง

179
180
บทที 49 ความรักทีสวยงาม

ไม่วา่ จะเป็ นใคร ไม่วา่ จะมาได้อย่างไร ขอแค่อีกฝ่ ายมา

ถึงได้ แล้วก็ไม่สนว่าอีกฝ่ ายจะทําธุรกิจอะไร จะทําอะไร
ก็ได้ทงนั
ั น และนีก็คือหนึงในกฎพืนฐานของสมาคม

การปรากฎตัวของถูจยาฉิงทําให้ลวชิ
ั วรูส้ กึ แปลกใจเล็ก
น้อย แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมากมาย

ตอนทีเจอกันเมือตอนกลางวัน ลัวชิวมีความรูส้ กึ คล้าย

กับว่าจะได้เจอกันอีก

แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะเป็ นวันนี
181
เธอคงจะมาเพราะความหวังทีมีอยูใ่ นใจ จนถึงขันเป็ น
ลูกค้ากิตติมศักดิของสมาคมโดยไม่รูเ้ นือรูต้ วั ดังนันตอน
ทีเธอผลักประตูของสมาคม ก็มีตวั หนังสือเขียนไว้ทีหน้า
เธอว่าไม่ปลอดภัย

ประโยชน์ของหน้ากากก็มีไว้เพือรับมือกับสถานการณ์
เช่นนีจึงได้พกมันติดตัวไว้

“คุณลูกค้า ขอโทษนะครับมีอะไรให้ช่วยไหมครับ?”

เจ้าของร้านลัวเอ่ยประโยคทีใช้พดู มานานไม่เคยเปลียน

182
“ทีนีคือทีไหนกัน...ทําไมฉันถึงมาอยูท่ ีนีได้? ฉันอยูบ่ น
ถนนนี…”

ถูจยาฉิงถอยหลังไปหนึงก้าว ราวกับตังใจจะลอบหนี
ออกไป แต่ความจริงแล้ว ไม่วา่ ใครบังเอิญมาที
ประหลาดๆ แบบนี แล้วเจอเข้ากับคนทีใส่หน้ากากตัว
ตลกดูน่ากลัวแบบนี ก็คงต้องเตรียมป้องกันตัวกันบ้าง
แหละ

อีกทังยังมีสาวใช้ทีสวยซะจนไม่เหมือนผูห้ ญิงมีชีวิตยืน
อยูข่ า้ งๆ คนน่ากลัวแบบนี รวมกันแล้วยิงชวนให้รูส้ กึ ว่า
ทีนีอันตราย

183
“คงเป็ นเพราะ คุณลูกค้าปรารถนาจะมาทีนี ดังนันก็เลย
มาได้” ลัวชิวโบกมือเหมือนกับพ่อบ้านทีกําลังรอฟั งคํา
สังของเจ้านาย “เชิญนัง”

ทันใดนันเองเก้าอีทีตังนิงๆ อยูข่ า้ งๆ โต๊ะกลมก็ขยับออก

มา ขาโต๊ะกับพืนไม้สีกนั จนเกิดเป็ นเสียงทีชวนอึดอัดช่วง
หนึง

ถูจยาฉิงตกใจอย่างมาก

ตามสัญชาตญาณแล้วก็คงจะต้องผลักประตูหนีออกไป
แต่แล้วไม่รูท้ าํ ไมก็เกิดอยากรูอ้ ยากเห็นเป็ นอย่างมาก
ทําให้เธอรูส้ กึ ว่าเก้าอีตัวนันเหมือนมีเวทมนตร์มหัศจรรย์

184
พอเธอรูส้ กึ ตัวอีกที ก็พบว่าตัวเองได้นงลงแล้
ั ว

“ทีนีคือ...ร้านมายากลเหรอ?”

ดูสไตล์การตกแต่งทีนี รวมถึงคนทีดูเหมือนจะเป็ นเจ้า

ของร้านนี และยังมีการแสดงทีทําให้เก้าอีขยับได้อย่าง
รวดเร็วนันอีก จากการไตร่ตรองของถูจยาฉิงก็คงสรุป
ออกมาเป็ นแบบนีได้ไม่ยาก

ลัวชิวไม่พดู จา แค่ใช้มือปาดทีพืนผิวของโต๊ะทีอยูข่ า้ ง
หน้าถูจยาฉิง จนเห็นสํารับไพ่สีดาํ กองหนึง ทีอย่างตําก็
คงมีหา้ สํารับ มากสุดก็คงสํารับเดียว...นีคือการจัดวาง
แบบสามเหลียม

185
เมือถูจยาฉิงเห็นการจัดวางทีประหลาดแบบนีแล้ว จึงยิง
มันใจกับสิงทีคิดไว้ในใจ

วันนีเธอมีเรืองกลุม้ ใจ อารมณ์ไม่คอ่ ยดี ทีนีถึงว่าจะ

แปลกอยูบ่ า้ ง แต่การแสดงนีทําให้เธอแปลกใจ ถูจยาฉิง
ถามด้วยความสงสัย “นีคืออะไร? ไพ่ทาํ นายดวง? แต่ดู
แล้วไม่เหมือนไพ่ทาโร่เลย”

“คุณลูกค้า เชิญเลือกมาใบนึงครับ” ลัวชิวทํามือเหมือน

เชือเชิญ

ถูจยาฉิงลังเลไปชัวขณะ สุดท้ายก็เอานิวชีไปบนไพ่สีดาํ

186
ตรงกลางแถวทีสาม

ตรงนีก็เป็ นศูนย์กลางพีระมิดของไพ่ทงหมด
ั

“แล้วไงต่อล่ะ” ถูจยาฉิงเลือกเสร็จแล้วพบว่าอีกฝ่ ายไม่มี

ปฏิกิรยิ าตอบโต้ใดๆ จนรูส้ กึ อึดอัดไปพักหนึง

ลัวชิวพยักหน้าพร้อมกับพูดว่า “คุณยังไม่พร้อม”

ถูจยาฉิงตะลึงงัน แต่ก็เห็นคนทีใส่หน้ากากตัวตลกนีลุก
ขึนมา “ทีนีสามารถซือได้ทกุ อย่าง ขอแค่เป็ นของทีคุณ
อยากได้ ไม่วา่ อะไรก็ซือได้ทงนั
ั น หลังจากทีคุณพร้อม
แล้ว ค่อยมาใหม่ก็แล้วกันครับ”
187
“รอเดียว...”

ถูจยาฉิงรีบลุกขึนอย่างกุลีกจุ อ แต่ตอนทีเธอกําลังยืนขึน
ในช่วงสันๆ นัน ภาพทุกอย่างข้างหน้าเธอก็มวั ไปหมด
เพียงชัวครูเ่ ดียว เธอก็มองเห็นตึกสูงใหญ่ เธอมองเห็น
แสงไฟแวววาว เธอมองเห็นภาพทีเต็มไปด้วยความครึก
ครืน...ทีนีกลายเป็ นถนนแล้ว

ถูจยาฉิงมองดูผคู้ นเดินผ่านไปมารอบๆ เมืองทีมีเสียง

เจียวจ๊าวตามสัญชาตญาณ ทันใดนันเองเธอก็สมั ผัสได้
ถึงความหวาดกลัว และในมือของเธอยังกําไพ่สีดาํ ไว้ใบ
หนึง ถูจยาฉิงจึงรูส้ กึ กลัวเข้าไปใหญ่

188
ตัวเธอสันไปทังตัวทันที แขนของเธอเหมือนกับถูกไฟฟ้า
ช็อต เธอจึงทิงไพ่สีดาํ นันลงทีพืน และรีบจากไปท่าม
กลางฝูงชนทีเดินขวักไขว่

อีกฝังหนึงถูจยาฉิงทีถูกส่งออกไปแล้วจะเป็ นเช่นไร ลัวชิ

วเลิกใส่ใจเป็ นการชัวคราวเพราะพอลูกค้าท่านนันถูกส่ง
ออกไปปุ๊ บ ก็มีคนเปิ ดประตูเข้ามาในสมาคม

ลัวชิวคิดไปแบบผิดๆ ว่าธุรกิจเหมือนจะค้าขายดีขนมา
ึ
ชัวคราว

แต่ความจริงแล้วก็เกิดขึนจากผลพวง

189
ของบางสิงทีเขาได้ทาํ ไว้ก่อนหน้านีต่างหาก

“ผมอยากเจอซานเหนียง! จะให้ผมจ่ายเป็ นอะไรก็ได้!

ขอแค่คณ
ุ ให้ผมได้พบซานเหนียงเท่านัน จะให้ผมตก
นรกกีขุมก็ได้!”

ลัวชิวยังไม่ทนั ได้พดู ประโยคเปิ ดตัว ลูกค้าทีโพล่งเข้ามา

คนนีก็บอกจุดประสงค์ทีชัดเจนของเขาตรงๆ

ซูโฮ่วเต๋อชายทีลุม่ หลงวนเวียนบนโลกมาห้าร้อยปี

“ผมเจอหยางไท่จือแล้ว! เขาบอกผมว่าขอแค่มาทีนี ผม
190
อาจจะหาซานเหนียงของผมเจอ! ผมจําผูห้ ญิงทียืนอยู่
ข้างๆ คุณได้ ไม่ตอ้ งปิ ดบังผมหรอก! ขอแค่คณ
ุ บอกผม
ว่า ผมต้องจ่ายอะไร ผมถึงจะหาซานเหนียงพบ?”

ผูช้ ายคนนีหน้าซีดเผือดยิงกว่าตอนแรกอีก ผมก็ยงุ่ เป็ น

กระเซิง ตัวก็สง่ กลินแปลกๆ แบบไม่ได้อาบนํามาหลาย
วัน มีแต่ดวงตาทีแน่วแน่คนู่ นที
ั ไม่เปลียนแปลงไปจาก
ตอนแรก

ลัวชิวคิดสักพักจึงพูดขึนว่า “แค่อยากจะเจออวีซาน
เหนียงเท่านันใช่ไหม?”

“ครับ!”

191
“แน่ใจใช่ไหมว่าจะไม่ตงราคาเอง?”
ั ลัวชิวถามขึนทันที

“คุณว่ามาเลย!”

ลัวชิวพยักหน้าแล้วพูดว่า “ชาติทีแล้วคุณเป็ นช่างทํา

หยก แต่กลับต้องตายอย่างอนาถเพราะผูห้ ญิงคนหนึง
หลังตายแล้วความรูส้ กึ ทีมีตอ่ อวีซานเหนียงก็กลายเป็ น
ความคิดทีครอบงํา จึงต้องวนเวียนแบบนีมาห้าร้อยปี
แล้วตอนนีเมือรูว้ า่ ทุกอย่างเป็ นหลุมพราง คุณก็ยงั คิดจะ
ตามหาอวีซานเหนียงคืนมาใช่ไหม?”

ซูโฮ่วเต๋อพยักหน้าอย่างช้าๆ

192
ลัวชิวพูดว่า “ผมเข้าใจแล้ว ท้ายทีสุดก็ยงั คงอาลัย
อาวรณ์กบั ความรักทีสวยงามนัน หากอยากเจออวีซาน
เหนียง คุณจะต้องจ่ายเป็ นความทรงจําทีดีทงหมดของ
ั
คุณ คุณจะยอมรับไหม?”

ซูโฮ่วเต๋ออึงไปพักหนึง “ผมยังมีความทรงจําดีๆ อะไร

เหรอ? ความทรงจําพวกนันมีแต่จะทําให้ผมเจ็บปวดก็
เท่านัน! คุณต้องการก็เอาไปเถอะ! ขอแค่ให้ผมหาซาน
เหนียงพบ ได้ถามให้รูว้ า่ ตอนนันทํากับผมแบบนีทําไมก็
พอ!”

“เซ็นสัญญาสิ”

193
ลัวชิวโบกมือหน้าซูโฮ่วเต๋อ แล้วม้วนหนังแกะโบราณก็
ค่อยๆ กางออกมา หลังจากทีซูโฮ่วเต๋อไม่ลงั เลทีจะกดนิว
มือของเขาลงบนหนังแกะนีแล้ว ลัวชิวจึงค่อยๆ เอ่ยขึน
“คุณตามผมมา”

สิงทีน่าตลกก็คือ...ความจริงแล้วอวีซานเหนียงก็อยูใ่ น
เมืองนี

ซือตําแหน่งอวีซานเหนียงสําเร็จ หักอายุขยั ไปสิบวัน

...

194
...

ตอนแรกถูจยาฉิงก็คิดจะกลับไปอะพาร์ตเมนต์ทีเช่าอยู่
แต่ไม่รูท้ าํ ไมสุดท้ายก็กลับมาทีออฟฟิ ศขอถูจยาหยา

การทีเจอสถานทีประหลาดนันทําให้เธอกลัวไปหมด แต่
ในใจกลับมีเรืองอืนให้กงั วลมากกว่า

กังวลจนทําให้เธอต้องออกไปเดินอย่างไร้จดุ หมายบน
ถนนนัน

“จยาฉิง...พวกเราฟั งเดโม่ทีเธอส่งมาแล้วนะ แต่มนั ไม่

ตรงกับสิงทีเราต้องการ...ความจริงแล้ว เธอไม่ตอ้ งมาหา
195
พวกเราหรอก ไม่วา่ จะยังไงพีสาวเธอก็เป็ น...ไปหาเขาไม่
ดีกว่าเหรอ?”

“โปรดิวเซอร์ ลองฟั งอีกรอบได้ไหมคะ? ฉันใช้เวลา

บันทึกเพลงนีมาตังนาน ฉันเชือว่ามันจะไม่แย่ไปกว่า
พวกเพลงประกอบละครทีวีตอนนีหรอก...”

“ขอโทษด้วย ผมยังมีงาน...เอาแบบนีแล้วกัน เธอเอา

กลับไปปรับอีกรอบ อาจจะตรงกับทีต้องการ ใช่แล้ว
ฝากทักทายพีเธอด้วยแล้วกัน”

ทําไมต้องเป็ นแบบนีล่ะ?

196
ถูจยาฉิงเดินกลับออฟฟิ ศอย่างเหม่อลอย แต่กลับเห็นว่า
ทีออฟฟิ ศยังมีคนอยู.่ ..ใช่พีหรือเปล่า?

ถูจยาฉิงมองแสงไฟตรงประตูทีแง้มไว้บานนัน ลังเลอยู่
สักพักก็เดินเข้าไป จึงได้ยินเสียงของถูจยาหยา ดูเหมือน
ว่ากําลังพูดกับใครอยู.่ ..ถูจยาฉิงลังเลอยูแ่ ป๊ บหนึง ก่อน
มองลอดช่องประตูนนั

คนนันคือ...โปรดิวเซอร์...?

ตอนนันถูจยาหยามีสีหน้าอึดอัดใจ “แฮร์รี ครังนีต้อง

รบกวนคุณแล้ว”

197
แฮร์รยิี มและพูดว่า “ไม่เป็ นไร ทุกวันต้องโละเดโม่ออกไป
ไม่นอ้ ย ผมชินแล้วล่ะ แต่นนเป็
ั นน้องสาวของคุณ ไม่
เป็ นไรใช่ไหม?”

ถูจยาหยาพยักหน้าพร้อมพูดว่า “ไม่เป็ นไร คุณแค่ตดั เด

โม่ของจยาฉิงออกตามทีฉันบอกก็พอแล้ว”

แฮร์รยัี กไหล่และพูดว่า ”แต่ความจริงแล้ว จยา

ฉิงมีพรสวรรค์มาก..น่าเสียดายจริงๆ”

ถูจยาหยาพยักหน้า แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “บริษัทมีถู

จยาหยาคนเดียวก็พอแล้ว”

198
แฮร์รคลี
ี ยิมทันที “เราไม่ได้กินข้าวเย็นด้วยกันมานาน
แล้วใช่ไหม? ให้เกียรติไปด้วยกันได้หรือเปล่าครับ?”

“ขอโทษด้วยนะคะ วันนีทํางานข้างนอกทังวัน ฉันเหนือย

นิดหน่อย เอาไว้วนั หลังแล้วกันค่ะ...”

แฮร์รโบกมื
ี อ เดินตรงไปยังประตู แล้วพูดอย่างเข้าใจ ”โอ
เคๆ ทําใจให้สบายหน่อย ผมไม่ได้มีความหมายอย่างอืน
แล้วก็เป็ นไปไม่ได้ทีจะมีความหมายอย่างอืนด้วย ผมไม่
อยากโดนไล่ออกนะ...อืม เรืองน้องสาว คุณก็วางใจ
เถอะ ข้ออ้างในการปฏิเสธมีอยูเ่ ยอะแยะ...หืม?”

“เป็ นอะไรไป?”

199
“ไม่มีอะไร อาจจะเป็ นแม่บา้ นหรือยามก็ได้” แฮร์รพูี ด
ส่งๆ ไปว่า “ฝากทักทายคุณหลินหน่อยแล้วกันครับ?”

ถูจยาหยาถอนหายใจ พร้อมพยักหน้าเล็กน้อย

...

ถูจยาฉิงนังกอดเข่าอยูข่ า้ งๆ บันไดนอกตึก ผิวหน้าซีด

เผือด บทสนทนาของพีสาวกับโปรดิวเซอร์ทิมแทงใจของ
เธออย่างไม่มีอะไรจะเทียบได้

‘ทําไมถึงปฏิเสธเดโม่ของน้องคุณล่ะ’
200
‘บริษัทมีแค่ถจู ยาหยาคนเดียวก็พอแล้ว’

การทีเธอพ่ายแพ้มาตลอด เป็ นเพราะพีสาวเธอบงการ

อยูเ่ บืองหลังใช่ไหม?

ครังแรกในชีวิต ทีเธอรูส้ กึ ว่าพีสาวทีเธอภาคภูมิใจมา

โดยตลอดจะเป็ นคนน่ากลัวขนาดนี

ถูจยาฉิงกอดร่างของตัวเอง หดตัวลง รูส้ กึ ถึงความเยือก

เย็นทีเล็ดลอดเข้ามาในจิตใจ ใบหน้าทีไร้สติมีนาตาหยด
ํ
ลงมาหนึงหยด

201
และตอนนีเอง เธอก็เจอการ์ดสีดาํ ใบหนึง วางอยูบ่ นพืน
ข้างหน้าเงียบๆ ...

202
บทที 50 อดีตเหมือนฝัน

นาฬิกาทีแขวนไว้บนผนังย่างเข้าสามทุม่ ครึงพอดี

แต่ตงแต่
ั สามทุม่ มานี ซูโฮ่วเต๋อยืนอยูน่ อกระเบียง มองดู
ด้านในของห้องทีกว้างขวางนี กลินของสีนาโชยมาจาก
ํ
ในห้องเป็ นระยะๆ และยังมีดนตรีทีเปิ ดคลอเบาๆ พวก
นันอีก จนกระทังถึงตอนทีนักเรียนคนสุดท้ายในห้องที
สแกนผลงานปลอมของ ‘เดวิด’ เสร็จ พอถึงเวลาก็ปาเข้า
203
ไปสามทุม่ ครึงแล้ว

นีคือห้องศิลปะห้องหนึง

เวลานีอาจารย์ศิลปะในห้อง คนทีมีทา่ ทางโดดเด่นสะดุด

ตา สวมใส่ผา้ กันเปื อนยีนส์ รวบผมขึน ถอนหายใจออก
มายาวๆ พร้อมกับทอดสายตาไปยังห้องศิลปะทีไม่มีคน
อยูข่ า้ งในแม้แต่คนเดียว ก่อนเผยรอยยิมทีแสดงถึง
ความพึงพอใจออกมา

เธอเริมเก็บอุปกรณ์รวมถึงม้านังในห้องศิลปะ

“ซานเหนียง...”
204
ซูโฮ่วเต๋อส่งเสียงเรียกเบาๆ

ลัวชิวทีมองอยูข่ า้ งๆ เขามาครึงชัวโมงแล้วก็พดู ขึนทันที

ว่า ”ไม่คิดจะเข้าไปเหรอ?”

ซูโฮ่วเต๋อลังเลไปสักพักจึงถามไปว่า “เธอ...จําผมไม่ได้
แล้วเหรอ?”

ลัวชิวตอบไปทันที “ยังจําไท่อินจือได้ไหม? ตอนหลังผม

ถามเขาเกียวกับเรือง ‘คัมภีรจ์ กั รพรรดิหยกขันสูง’ หลัง
จากทีจบหนึงขันก็ตอ้ งสละเนือหนังไปหนึงชิน สละไป
แล้วก็คือสละไปแล้ว เธอจําคุณทีเคยทําหยกให้เธอตอน

205
นันไม่ได้ แล้วก็จาํ ตัวเองทีให้คณ
ุ ทําหยกให้เธอตอนนัน
ไม่ได้...จะถามทําไมกัน? ดูมาครึงชัวโมงแล้ว หรือว่าคุณ
ยังไม่มีคาํ ตอบในใจเลย?”

ซูโฮ่วเต๋อถอนหายใจแล้วพูดว่า “เธอคือซานเหนียง แต่

ผมกลับไม่รูส้ กึ ว่าเธอคือซานเหนียง...สายตาของเธอ ไม่
ใช่แบบนี”

พูดไปซูโฮ่วเต๋อก็กดั ฟั นกรอด เดินจากไปเพือเข้าไปใน

ห้องศิลปะ

ทันใดนันเองก็มีคนเดินเข้ามา คุณครูศิลปะวัยรุน่ หน้าตา

ดีทีตอนนีไม่ได้ชือว่าอวีซานเหนียงแล้ว แต่ชือฉินชูอวีพูด

206
ด้วยความตกใจว่า “คุณคะ เราปิ ดแล้วนะคะ มีธุระอะไร
หรือเปล่าคะ?”

“ซานเหนียง...” ซูโฮ่วเต๋อเรียกด้วยเสียงอันแผ่วเบา

ฉินชูอวีเผยแววตาทีฉายแววระแวดระวังเล็กน้อยออกมา
“คุณคะ มาหาใครเหรอคะ?”

แม้วา่ ผูช้ ายคนนีจะไม่ถงึ กับเนือตัวมอมแมม แต่เขาก็ดู

ตกอับ หน้าตาซีดเซียว ชวนให้คนอืนต้องเตรียมระวังตัว
ไว้

อย่างน้อยๆ ตอนนีฉินชูอวีก็แสดงท่าทีแบบนี
207
หัวใจของซูโฮ่วเต๋อเจ็บแปลบขึนมา สีหน้าก็ซบู ซีดขึนไป
อีก เขาก้มหน้าลงด้วยความสลดใจ แล้วนังลงข้างๆ มี
กระดาษวาดภาพกันระหว่างคนทังสองซึงก็คือเขาและ
ฉินชูอวีเอาไว้

“คุณจะทําอะไรเหรอคะ?”

“ขอให้ผมวาดรูปรูปหนึงได้ไหม? ผมจ่ายเงินก็ได้...ขอ
เวลาให้วาดภาพเดียวก็พอ”

“คุณคะ ฉันเลิกสอนแล้วค่ะ ถ้าคุณอยากเรียนวาดรูป

พรุง่ นีมาสมัครเรียนได้นะคะ”

208
แต่ทว่าซูโฮ่วเต๋อก็คว้า ‘ดาวินชี V35’* ในถาดอุปกรณ์ที
อยูข่ า้ งๆ ขึนมา หลังจากจุ่มนําพูก่ นั ทียุง่ เหยิงก็รวมตัว
กันเป็ นทรงแหลมๆ เหมือนพูก่ นั ทีวาดคิวอย่างไรอย่าง
นัน

ซูโฮ่วเต๋อตังพูก่ นั ให้ตรง เขาหลับตาลง ถือพูก่ นั ไว้ ไม่พดู

จาและไม่ขยับเขยือน

ฉินชูอวีไม่เคยเห็นใครตังสมาธิแน่วแน่ตอนลงพูก่ นั แบบ
นีมาก่อน เธออดไม่ได้ทีจะขมวดคิว

จะให้ยามของศูนย์การค้ามาไล่ผชู้ ายคนนีไปดี หรือว่า

209
จะใช้วิธีอะไรไล่เขาไปดี

ขณะทีแอบคิดในใจ ผูช้ ายประหลาดคนนีก็เริมลงมือ

แล้ว

เขาลงพูก่ นั ด้วยความตังใจแน่วแน่ ไม่มองเธอเลยแม้แต่

น้อย ในแววตาแสดงออกซึงอารมณ์อนั อ่อนโยน

ลบรอย ลงสี วาดโครง

ปลายพูก่ นั แต่งแต้มสีสนั ทีแปลกตา ตัวฉินชูอวีเองเดินไป

แวบดูทีด้านหลังของซูโฮ่วเต๋อด้วยความแปลกใจ และก็
ไม่ได้เดินจากไป
210
นีไม่ใช่วิธีการวาดรูปทีเห็นโดยทัวไป คนคนนีใช้พกู่ นั
ระบายสีนาเหมื
ํ อนกับใช้พกู่ นั วาดภาพด้วยหมึกจีนอย่าง
ไรอย่างนัน

แต่วา่ ...การวาดโครงของเขา เหมือนกับภาพผูห้ ญิงแต่ง

ชุดชาววังคนหนึง

งดงามน่ามอง ราวกับสวรรค์สร้างขึนมา คนในภาพ

เหมือนจะกระโดดออกมาจากในกระดาษวาดรูปอย่างไร
อย่างนัน ฉินชูอวีอ้าปากเล็กน้อย ผูห้ ญิงในภาพนีเหมือน
จะใช้เธอเป็ นภาพต้นแบบเลย

211
ซูโฮ่วเต๋อเริมเติมตัวหนังสือบนภาพวาด และเขาก็
อ่านออกเสียงทีละคํา

“นังตรงข้ามดอกไม้สีเหลือง ตืนขึนมายังรําลึกถึงยาม
เมามาย”

“แม้ชาดจะเป็ นยาพันปี แม้กลางวันก็มิอาจขจัดนําค้าง

ได้”

“ด้านหลังจารึกเรืองดีของตนเอง ด้านหน้าทําหน้าทีของ
หุน่ เชิด”

“ไล่ตามชีวิตทีเป็ นจริงดังฝัน สุดท้าย...สุดท้ายต้องจาก

212
ลา”

ฉินชูอวีเหมือนจะเข้าสูภ่ วังค์ตามถ้อยคําทีเอ่ยขึนมานี
จึงเหม่อลอยไปสักพัก เมือเธอดึงสติกลับมาได้ ซูโฮ่วเต๋อ
ก็เดินไปทีหน้าประตูและกําลังจะจากไป

บนม้านังมีธนบัตรทีถูกพับสามสีใบวางอยูเ่ หมือนว่าเขา
จะจ่ายเงินแล้วจริงๆ

ฉินชูอวีตะลึงงัน รีบตะโกนเรียก “คุณคะ ภาพวาดของ

คุณ...”

“ให้คณ
ุ แล้วกันครับ”
213
ซูโฮ่วเต๋อปิ ดประตู

ฉินชูอวีตังใจคว้าธนบัตรทีอยูบ่ นม้านัง พุง่ ออกไปนอก

ห้องศิลปะ กลับเห็นแต่ระเบียงทางเดินทีว่างเปล่า ตรง
นันเหมือนจะมีคนอยู?่

เธอกลับไปยืนทีหน้าภาพทีวาดเสร็จแล้ว รูส้ กึ ได้วา่ คํา

คืนนีแปลกๆ...ช่างแปลกประหลาด

...

...
214
“เธอลืมผมแล้วจริงๆ...แล้วก็ลืมตัวเองไปแล้วด้วย...”

ณ ลานหน้าศูนย์การค้า ซูโฮ่วเต๋อนังอยูท่ ีขอบบ่อนําพุที

เปิ ดเพลงไป และมองไปบนท้องฟ้าทีไม่ได้สว่างมากนัก
ด้วยใจทีเ**◌่ ยวเฉา พลันพูดขึนว่า “แต่ก่อน ดาวเต็ม
ท้องฟ้า”

“สุดท้ายต้องจากลา” ลัวชิวนังลงข้างๆ ซูโฮ่วเต๋อ พลาง

พูดเบาๆ ว่า “สุดท้ายก็ตอ้ งมีการจากลา”

“ผมทําไปเพืออะไรกันแน่ วนเวียนอยูแ่ บบนีมาเป็ นเวลา

ห้าร้อยปี ?” ซูโฮ่วเต๋อมองมาทีลัวชิว

215
ลัวชิวพยักหน้า

จะไปรูไ้ ด้อย่างไรกัน แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้มีเวลามา

ครุน่ คิดจนชีแจงได้อย่างทะลุปโุ ปร่ง โอเคไหม?

ก็แค่รูส้ กึ พูดไม่ออก ในฐานะทีเป็ นเจ้าของสมาคม ก็ควร

ทีจะพูดแบบคนแก่ผมู้ ีใจเมตตาว่า ”ความรักช่างเหนือย
หน่ายนัก”

ซูโฮ่วเต๋อตะลึงงัน

เขายิมกว้างขึนทันที หัวเราะฮ่าๆ ยิมอย่างเศร้าโศก เขา

216
ยืนขึนมาในทันที อ้าแขนทังสองออก ทิงร่างกายของเขา
ไปทางบ่อนําพุทีอยูข่ า้ งหลัง แล้วจมลึกลงไปในบ่อนํา

หลังจากนันสักพักใหญ่ ซูโฮ่วเต๋อก็พดู อย่างทําทีไม่ใส่ใจ

ว่า “จบแล้วล่ะ...ของทีคุณต้องการ เอาไปเถอะ ความ
ทรงจําทีแสนเจ็บปวดนี ไม่มีก็ไม่เป็ นไร”

ลัวชิวพยักหน้า ก่อนยืนมือออกมาจับซูโฮ่วเต๋อ

มีแสงสว่างออกมานิดหน่อย ท้ายทีสุดสิงทีอยูก่ ลางฝ่ า

มือของลัวชิวก็กลายเป็ นลําแสง ในขณะเดียวกันนีเอง ซู
โฮ่วเต๋อก็ลกุ ยืนขึนมา สัมผัสได้ถงึ ความเปลียนแปลง
ของตัวเอง

217
เขารูส้ กึ ว่ามีบางสิงบางอย่างกําลังหลุดออกไปจากร่าง
กายเขา ตัวของเขาเริมรูส้ กึ เบาขึนเรือยๆ “ผม...ผมเป็ น
อะไรไป?”

“สิงทีทําให้คณ
ุ วนเวียนมาห้าร้อยปี นี คือความยึดมันที
จะได้เจออวีซานเหนียง ทีมาของความยึดมันคืออะไร? ก็
คือความรูส้ กึ ทีไม่อาจละทิงไปได้ คุณบอกว่านันคือ
ความเจ็บปวด นันเป็ นเพราะว่าความรักของคุณมากเกิน
ไป”

ลัวชิวเล่นแสงทีอยูใ่ นมือแล้วพูดว่า “แต่ถา้ ไม่มีความทรง

จําอันสวยงามพวกนีแล้ว ความยึดมันของคุณจะมาจาก

218
ทีใดกันเล่า? สุดท้ายต้องจากลา...สุดท้ายต้องจากลา”

“จริงเหรอ...ผมก็...”

สุดท้ายเขาก็หลับตาทังสองข้างลง

เมือซูโฮ่วเต๋อลืมตาทังสองข้างขึนอีกครัง ก็รูส้ กึ แค่วา่ ร่าง

กายหนาวเหน็บ แย่แล้ว “ผม...นีคือทีไหน? คุณเป็ นใคร
กัน?”

ช่างทําหยกเมือชาติทีแล้วได้หายไปแล้ว ตอนนีเหลือแค่
ตัวซูโฮ่วเต๋อ

219
เขาก็ลืมเรืองไร้สาระทีเกิดขึนนีไปแล้ว

อย่างนันปั ญหาก็มาแล้ว

ใครตกลงไปในบ่อนํา ทันใดนันเองเขาก็เห็นคนใส่
หน้ากากท่าทางลับๆ ล่อๆ ยืนอยูข่ า้ งหน้า รูส้ กึ ไม่ดีเลย

ลัวชิวเอ่ยขึนมา “ผมเป็ นใครไม่สาํ คัญ...ทีสําคัญก็คือ

คุณลืมอะไรไป?”

ซูโฮ่วเต๋อขมวดคิว พูดด้วยจิตใจทีล่องลอยว่า “ผม

เหมือน...จะเลอะเลือนไป”

220
ลัวชิววางธนบัตรสามสีใบลงบนพืน “คุณลืมไปว่าครอบ
ครัวของคุณกําลังเป็ นห่วงคุณอยู่ กลัวว่าคุณจะเจอ
อุบตั ิเหตุอะไรเข้า”

“อะไรนะ?”

ครังนีซูโฮ่วเต๋อทําท่าเหมือนเจอผี จู่ๆ ก็ดตู กใจมาก...

ผูช้ ายคนนันหายไปแล้ว!

“ผีหลอก...”

เขาดึงสติขนมาทั
ึ นที เพราะนึกถึงคําทีคนแปลกๆ นันพูด
ถึง จึงตังใจควักมือถือออกมา เปิ ดเครืองก็เห็นข้อความที
221
ล้นทะลักของเพือนและครอบครัว

เขาอดไม่ได้ทีจะพูดขึนมาด้วยความงงงันว่า “ผม...ไม่ได้
กลับบ้านมานานเท่าไรกันแล้วนี?”

* ดาวินชี V35 ชือยีห้อและรุน่ ของพูก่ นั วาดภาพ

222
บทที 51 หัวหน้าออกโรง

“การสักการบูชาสําเร็จแล้ว ได้อายุขยั เพิมขึนอีกเก้าวัน

ยีสิบสามชัวโมงสามนาที”

223
นีคือความอาลัยอาวรณ์ของช่างทําหยกคนนัน หลังการ
สักการบูชาเสร็จสินลง นีเป็ นค่าตอบแทนของแท่นบูชาขี
งก

แต่...ครังหน้าจะมีเรืองประหลาดอะไรอีก?

ลัวชิวเดินออกมาจากแท่นบูชาช้าๆ พร้อมกับกําลังคิดถึง
ปั ญหาแปลกๆ นี

“นายท่านลําบากแย่เลย”

สาวใช้รบี ลุกยืนขึน และปิ ด BeoSound* ทีอยูบ่ น

224
เคาน์เตอร์ เหมือนกับคนดูแลบ้านทีถูกอบรมแบบ
โบราณอย่างไรอย่างนัน พอเห็นเจ้านาย คุณสาวใช้ก็ลกุ
ขึนมาต้อนรับเหมือนเดิมไม่เปลียน

“ก็ใช่ละ่ มัง” ลัวชิวพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ความจริงแล้วใช้ฆา่

เวลาก็ไม่เลวหรอก อีกอย่างพวกเราก็ชอบใช้เวลาไปกับ
เรืองเปล่าประโยชน์ งันก็คงไม่มีอะไรเสียหาย”

เขาเดินไปหน้าเคาน์เตอร์ ก่อนยืนมือออกไปกดปุ่ มเปิ ด

BeoSound แล้วพูดพร้อมกับรอยยิมว่า “ฉันไม่ใช่คน
ร้ายกาจ รีแลกซ์หน่อย”

โยวเย่ได้แต่ยมิ ไม่ได้พดู อะไรมาก

225
ลักษณะของเคาน์เตอร์ความจริงแล้วเหมือนกับบาร์
เหล้านิดหน่อย ทีจริงแล้วชันโชว์ของด้านหลังเคาน์เตอร์
มีเหล้ามากมายไม่ซายี
ํ ห้อ แม้กระทังแบบไม่มียีห้อก็ยงั มี

ลัวชิวอยูต่ รงข้ามกับโยวเย่ทีนังอยูห่ น้าเคาน์เตอร์ ฟั ง

เสียงเพลงทีส่งออกมาจาก BeoSound ด้วยความแปลก
ใจ “ชอบเพลงของถูจยาหยาแล้วเหรอ?”

โยวเย่พยักหน้าแล้วก็สา่ ยหน้า

ลัวชิวหมุนขอบแก้วไม้โอ๊กทีอยูบ่ นเคาน์เตอร์เล่นพร้อม
กับพูดว่า ”คงไม่ใช่เพราะว่าสิงทีฉันแนะนํา จะทําให้เธอ

226
อยากเข้าใจให้มากขึนหรอกนะ?”

โยวเย่พดู ด้วยเสียงอันแผ่วเบา “การทําความเข้าใจกับ

ความชืนชอบของเจ้านาย ทีจริงแล้วก็เป็ นเรืองทีสาวใช้
ต้องทํานะคะ”

ลัวชิวจึงเอ่ยถามไปว่า “งันเธอคิดว่าเพลงของถูจยาหยา
เป็ นยังไงบ้าง?”

โยวเย่ตอบ ”ตอนเพิงออกอัลบัมใหม่ๆ ก็ใช้ได้นะคะ แต่

พักนีดูเปลียนไป พูดถึงเรืองคุณภาพ...ถ้าจะให้พดู ตรงๆ
ละก็ คงจะไม่มีแรงบันดาลใจเหมือนตอนแรก หรือทีเขา
เรียกกันว่าทําเป็ นธุรกิจค่ะ”

227
ลัวชิวเคาะทีวางแก้วซําไปมา “จู่ๆ ฉันก็อยากจะดืมเหล้า
สักหน่อย...ขอเป็ นค็อกเทลทีเลือกไว้คราวทีแล้วก็แล้ว
กัน”

ลัวชิวพูดพร้อมกับยืนมือไปปิ ด BeoSound อีกครัง ใน

ขณะเดียวกัน เครืองเล่นแผ่นเสียงทีอยูต่ รงมุมกําแพงก็
เริมเล่นเพลงเอง

‘Air on the G String’**

ลัวชิวก็พดู ขึนมาว่า “เธอเหมาะกับพวกนีมากกว่า”

228
ใบหน้าของโยวเย่เผยรอยยิมสวยหวานออกมา

＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃

“ใต้เท้าหมายเลขเก้า ข้าคิดว่าข้าเข้าใจสังคมสมัย
ปั จจุบนั อย่างดีแล้วขอรับ! ครังนีจะไม่มีเรืองเลอะเทอะที
ทําให้ทา่ นต้องผิดหวังเกิดขึนเด็ดขาด”

บนถนนในคืนทีมืดมิด ผีแก่สองตัวล่องลอยไปอย่างไร้
จุดหมาย

ภูตดําหมายเลขเก้าเหมือนใจไม่อยูก่ บั เนือกับตัว พูดวก

ไปวนมาไม่สนใจไท่อินจือ

229
เจ้านีถูกจองจํามาห้าร้อยปี จนไม่ได้พดู หรือไง

พอตอนนีถูกปล่อยตัวออกมาเลยคิดจะพูดเรืองราวห้า
ร้อยปี ให้จบไปเลยทีเดียวงันหรือ?

พูดมากจนน่ารําคาญเกินไปแล้ว

พอถึงตอนนี ผูห้ ญิงวัยรุน่ คนหนึงทีมีสีหน้าเต็มไปด้วย

ความตกใจ วิงผ่านหน้าผีแก่สองตัวไป ไท่อินจือก็ยงั คง
พูดจ้อไม่หยุด แต่ภตู ดําหมายเลขเก้าหยุดฝี เท้าลง จ้อง
มองผูห้ ญิงทีรีบเดินผ่านไปด้วยความเร่งรีบนันพลางใช้
ความคิด

230
“ใต้เท้าหมายเลขเก้า มีเรืองอะไรหรือ”

ภูติดาํ หมายเลขเก้าพยักหน้า “ผูห้ ญิงเมือครูน่ ี”

“อะไรหรือขอรับ”

ภูติดาํ หมายเลขเก้าพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ลูกค้าทีกําลัง

อยูใ่ นช่วงสับสน เธอคงเพิงจะออกมาจากสมาคม ในตัว
เธอยังมีกลินของไพ่สีดาํ อยูเ่ ลย”

ไท่อินจือชะงักไปชัวขณะ และสูดดมกลินรอบๆ อย่าง

ตังใจ แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีกลินอะไรเลย
231
ภูตดําหมายเลขเก้าอยากจะด่าเจ้านีเสียเหลือเกิน ไม่รู ้
ว่าสมองมีปัญหาอะไรหรือเปล่า? แต่คิดไปคิดมาการทํา
แบบนีก็มีแต่จะทําให้ฐานะตัวเองเสือมเสีย ดังนันจึงตาม
ผูห้ ญิงทีเดินผ่านไปโดยไม่พดู อะไร

หลังจากนันไม่นาน ผูห้ ญิงทีมีใบหน้าขาวซีดคนนันก็นงั

ลงข้างๆ กระถางต้นไม้

เธอเองไม่ได้รบั รูเ้ ลยว่าตอนนีมีผีแก่สองตัวอยูข่ า้ งๆ เธอ

เงาของภูตดําหมายเลขเก้าไปปรากฎอยูข่ า้ งหลังของ
ผูห้ ญิงคนนี เขาก็ยืนมือออกไปกดทีด้านหลังกะโหลก

232
ของผูห้ ญิงคนนีแบบไม่โดน

“ใต้เท้าหมายเลขเก้า ท่านกําลังทําอะไรอยูน่ ่ะขอรับ”

“อย่าพูดสิ ข้ากําลังหาทีมาเรืองกลุม้ ใจของเธออยู”่ ภูติ

ดําหมายเลขเก้าพูดอย่างเฉยเมย “ขอแค่ได้รูว้ า่ ลูกค้า
ต้องการอะไร ทูตแห่งภูติดาํ อย่างพวกเราถึงจะชักจูง
ลูกค้าได้”

ไท่อินจือนิงไป พร้อมกับเลียนแบบท่าทางของภูติดาํ
หมายเลขเก้า เอาฝ่ ามือของเขากดทีด้านหลังกะโหลก
ของผูห้ ญิงคนนีแบบไม่โดน...ไม่เห็นจะรูส้ กึ อะไรเลยนี?

233
“เจ้าโง่! ตอนนีเจ้าเลียนแบบความสามารถของข้าได้ที
ไหนกัน!” ภูตดําหมายเลขเก้า ด่าสวนออกไปในทันที ทํา
ให้ไท่อินจือตัวสันจนต้องเดินถอยออกไป

ได้เห็นท่าทางอันยโสของภูติดาํ หมายเลขเก้า ไท่อินจือ

กลับแอบยิมเยาะในใจ “เอาแต่บอกว่าข้าทํางานเลอะ
เทอะแล้วดูตวั เจ้าเองซี รอให้ขา้ เรียนรูค้ วามสามารถ
แบบเจ้าได้ก่อน ถึงตอนนันใครจะเป็ นไอ้โง่มนั ก็ไม่แน่
หรอก...เชอะ!

หลังจากนันไม่นาน ภูตดําหมายเลขเก้าก็ดงึ มือกลับมา

ก่อนจะพึมพําเล็กน้อย

234
ไท่อินจือถามด้วยความแปลกใจ “ใต้เท้าหมายเลขเก้า
เจออะไรบ้างหรือไม่ขอรับ”

ภูติดาํ หมายเลขเก้าพูดว่า “ผูห้ ญิงคนนีกําลังกลุม้ ใจเรือง

พีสาวของเธอ...เรืองนีจัดการง่าย ลงมืออีกนิดหน่อยก็คง
ได้แล้ว เธอมีไพ่สีดาํ อยูท่ ีตัวอยูแ่ ล้ว แต่ยงั คิดไม่ออกว่า
ตัวเองต้องการอะไรกันแน่ ฟั งให้ดี ทูตแห่งภูตดําอย่าง
พวกเราไม่ใช่แค่ตอ้ งหลอกล่อลูกค้าไปทีสมาคมเท่านัน
แต่ตอ้ งพยายามทําให้ลกู ค้ารูว้ า่ ตัวเองต้องการอะไรกัน
แน่ก่อนมุง่ หน้าไปทีสมาคม”

ไท่อินจือรีบโค้งตัวลงแล้วพูดว่า “ใต้เท้าหมายเลขเก้า
ควรจะต้องทําอย่างไรดีหรือขอรับ?”

235
ภูติดาํ หมายเลขเก้าพูดขึนมาในทันที “เธอสงสัยว่าความ
สามารถของเธอไม่ได้ถกู แสดงออกมา และมารูอ้ ย่าง
กะทันหันว่าถูกคนในครอบครัวแท้ๆ คอยกีดขวางอย่าง
ลับๆ จิตใจของเธอขุ่นเคืองจนยากทีจะสงบ ดังนันแค่ทาํ
ให้เธอรูส้ กึ โกรธมากขึนก็พอแล้ว ความเกลียดชัง ริษยา
ความไม่พอใจอย่างแรงกล้า และอีกหลายๆ อย่างจะ
เป็ นตัวเร่งเร้าให้ลกู ค้าเกิดความปรารถนาได้ดีทีสุด”

“เอ๊ะ! เจ้าเด็กน้อยนีเอาอะไรออกมา...อ๋อ ข้ารูแ้ ล้วๆ เจ้า

นีเรียกว่าสมาร์ทโฟน”

ทุกคนล้วนแล้วแต่มีจดุ อ่อน...

236
...

ถูจยาฉิงวิงมาไกลอย่างไม่หยุดหย่อน หอบเหนือยจนทน
ไม่ไหวต้องนังลง

เธอไม่ใช่แค่กลัวเท่านัน แต่ไม่รูด้ ว้ ยว่าตัวเองควรจะทํา

อะไร

ล้วงเอามือถือออกมาเป็ นเพียงความเคยชินเท่านัน พอ
หยิบมือถือออกมา เธอก็คนุ้ เคยกับการเปิ ดแอพๆ หนึง
เพือดูพวกข้อความทีฝากไว้ในช่องของเธอ

237
ตัวโน้ตน้อยทีโดดไปมา [เจียเจีย ไม่ได้อพั ผลงานใหม่มา
ตังนาน! ขอผลงานใหม่กราบล่ะ!!]

สามชัวโมงก่อนหน้า

ไม่ใช่หมูหรอกทีโง่ [ฉันฟั งเพลงของเจียเจีย จากเพือน

แบบไม่ได้ตงใจถึ
ั งได้ชอบเข้าให้ ชอบเสียงเพลงของเจีย
เจีย ทีเต็มไปด้วยชีวิตชีวา และยิงชอบเนือเพลงทีเธอ
เขียน หวังว่าเธอจะมีผลงานออกมาเยอะขึน! สูๆ้ !
คอมเมนต์ขา้ งล่างของข้างล่างมันก็โง่คณ
ู สองทังนัน!]

สามชัวโมงก่อนหน้า

238
ทังคืน มีแค่ถจู ยาฉิงคนเดียวทีจ้องหน้าจอส่องสว่าง ดู
คอมเมนต์แต่ละคอมเมนต์ในบล็อก

ตอนทีรูส้ กึ ถึงความไม่ยตุ ิธรรมเธอกําลังร้องไห้ แต่พอได้

เห็นการสนับสนุนจากเพือนๆ ในอินเทอร์เน็ตเธอก็หยุ
ดร้อง

ด้วยไม่อยากให้คนอืนพูด และยิงไม่อยากให้คนอืนตรา
หน้าว่า “อ๋อ นีคือน้องสาวของถูจยาหยา มิน่าล่ะ” ดังนัน
จึงปิ ดบังพีสาว ปิ ดบังทุกคน แล้วแอบมาสมัครโดยใช้ชือ
ว่า ‘เจียเจีย’ และเริมอัพผลงานของตัวเองลงไปในแอพที
เกียวกับเพลง

239
และแล้วก็คอ่ ยๆ มีคนสนใจเพิมขึนมา

แม้จะไม่ได้จดั การ แม้จะไม่ได้มีงบลงโฆษณาประชา

สัมพันธ์ ก็คอ่ ยๆ มีแฟนคลับทีชอบเพลงของตัวเองมา
รวมตัวกันทีละน้อยๆ

ถูจยาฉิงเชือว่าต้องมีสกั วันทีคนมากมายจะได้ฟังเพลง
ของตัวเอง และจะต้องมีสกั วันทีเมือผูค้ นพูดถึงถูจยาฉิง
ก็จะคิดว่าเธอเป็ นเด็กผูห้ ญิงทีขยันขันแข็ง ไม่ใช่เด็ก
ผูห้ ญิงทีอาศัยออร่าของพีสาวเพือก้าวไปข้างหน้า

แต่คืนนีเธอคิดว่าความคิดแบบนีมันช่างน่าขํา

240
โปรดิวเซอร์กบั พีสาว...คําพูดของผูห้ ญิงคนนันเป็ น
เหมือนฝันร้ายไม่มีผิด

จุดประกาย [คอมเมนต์ลา่ งโง่ X] สิบชัวโมงก่อนหน้า

ใช่แล้ว...ฉันก็เหมือนคนบ้า...ถูจยาฉิงเผยรอยยิมทีแฝง
ไปด้วยความเจ็บปวด ตังใจดูคอมเมนต์ตอ่ ไป

ปี ศาจน้อยความถีเสียง [พูดกันตามเหตุผลนะ สไตล์

เพลงดีมาก ทําให้คนคิดถึงตอนทีถูจยาหยาเพิงจะออก
อัลบัมเมือหลายปี ก่อน แต่ก็ดอู อก คนทีอัพไม่ได้เลียน
แบบอย่างเดียว แต่ก็ใส่ความเป็ นตัวเองลงไปกลายเป็ น
ผลงานใหม่ แต่วา่ พอพูดถึงถูจยาหยา สองอัลบัมทีพึง

241
ออกมานีน่าสงสัย (แม้วา่ ฉันจะเป็ นแฟนคลับถูจยาหยา)
แต่จะพูดกันจริงๆ แล้ว การทํางานสายงานนี มันก็แค่
เน้นปริมาณไม่เน้นคุณภาพซึงก็ไม่คอ่ ยน่าเห็นด้วย (สอง
อัลบัมในครึงปี นีนีมันบ้าอะไรกัน?) หากถูจยาหยาร้องเพ
ลงของเจียเจียได้ ฉันว่าผลลัพธ์แบบนีจะดีกว่า ไม่ชอบ
แต่ก็ไม่ได้ดา่ นะ ทักษะการร้องของถูจยาหยาดีกว่าเจีย
เจีย จริงๆ]

สิบห้าชัวโมงก่อนหน้า

ดูมาถึงตรงนี ความโกรธบางอย่างก็เริมปะทุในจิตใจของ
ถูจยาฉิง เธอปาโทรศัพท์มือถือลงไปทีพืนอย่างแรง “จะ
ไม่ยอมให้ผหู้ ญิงคนนันร้องเพลงของฉัน!!! ไม่มีทาง!!!”

242
ทําไมจะไม่ได้?

ความโกรธแค้นส่งเสียงดังขึนมากลางใจ ราวกับเป็ น
เสียงของหัวใจอย่างไรอย่างนัน

ถูจยาฉิงตัวสันเทิม แต่ก็สงบลง ในใจเธอมีเสียงๆ หนึง

ดังขึนมาไม่หยุดหย่อน วนเวียนอยูใ่ นหัวของเธอ

ทําไมจะไม่ได้?

ไม่ได้ก็คือไม่ได้! เธอทํากับฉันแบบนัน แล้วทําไมจะต้อง

เอาสิงทีฉันแต่งขึนมาด้วยความยากลําบากให้เธอไป
243
ด้วยล่ะ?

เธออยากให้คนมากมายได้ยินผลงานของเธอ เธออยาก
ได้การยอมรับจากทุกคน ไม่ใช่เหรอ?

ฉันทําไม่ได้...ทําไม่ได้ อิทธิพลของพีมันมากเหลือเกิน
เธอพูดแค่หนึงประโยค ก็ปฎิเสธฉันได้แล้ว!!

ทําไมจะไม่ได้? เพียงแค่...ถ้าเธอกลายเป็ นพีสาว

ทุกอย่างก็เป็ นไปได้

กลายเป็ น...พีเหรอ?

244
กลายเป็ นถูจยาหยา ถ้าเธอเป็ นถูจยาหยา คนมากมายก็
จะได้ยินเพลงของเธอ ดนตรีของเธอ พีของเธอมีชือเสียง
โด่งดังมากพอแล้ว แม้จะเป็ นเพลงธุรกิจทีเหมือนขยะก็
ยังฮิตติดชาร์ตเลย ไม่ใช่เหรอ? เธอก็รูน้ ี ผลงานของพี
สาวเธอมันไม่ไหวแล้ว เธอดีกว่าเขา หากเขามีความฝัน
ของเธอจะต้องเกิดผลทีดีมากแน่ๆ... ถ้าพวกเธอมารวม
กันคงต้องดังระเบิดแน่ๆ

โลกทังโลกจะต้องเคลิบเคลิมไปกับดนตรีของเธอ...

“โลกทังใบ...”

ถูจยาฉิงใจลอยไปชัวขณะ การมองเห็นรอบๆ ด้านเริม

245
เลือนราง เหมือนวิญญาณของเธอลอยหายไปแล้ว เธอ
ได้แต่พดู ซําไปซํามาว่า “โลกทังใบ...โลกทังใบ...”

*BeoSound เป็ นชือของลําโพงรูปทรงทันสมัยยีห้อหนึง

**แอร์ออนจีสตริง เป็ นงานดนตรีสาํ หรับบรรเลงด้วย

เครืองสายและไวโอลิน เรียบเรียงโดยออกุสต์ วิลเฮล์ม

246
บทที 52 การแทนที

ลัวชิวคิดว่าจะต้องใช้เวลาอีกหลายวัน แต่คิดไม่ถงึ ว่า

ตอนเขากําลังจะกลับบ้าน ถูจยาฉิงก็มาทีสมาคมอีกครัง

สีหน้าของถูจยาฉิงดูยาแย่
ํ ไม่นอ้ ย...ทีสําคัญก็คือเธอ

247
ร้องไห้เช็ดนําตามาจึงทําให้ขอบตาดําไม่เป็ นท่าแบบนี

ลัวชิวให้โยวเย่รนิ ค็อกเทลทีทําไว้แต่ดืมไม่หมดมาครึง
แก้ว เพือใช้แทนชาทีใช้รบั แขกเป็ นประจํา

ถูจยาฉิงไม่พดู อะไรเลยสักคํา จนกระทังค็อกเทลสี

นําตาลมาวางอยูต่ รงหน้า ถึงยกแก้วดืมจนหมดรวด
เดียว “พวกคุณ...เป็ นใครกัน?”

ตัวลัวชิวเองก็เคยถามคําถามนีเหมือนกัน พอแลก
เปลียนหลายครังเข้าก็คอ่ ยๆ รูค้ าํ ตอบ จึงพูดด้วยเสียง
อันแผ่วเบา “ก็คงไม่ใช่คนดีอะไร แต่ก็ทาํ ให้สงที
ิ คุณหวัง
ไว้ให้เป็ นจริงได้”

248
ถูจยาฉิงมองลัวชิว จากนันก็มองไปทีโยวเย่ แล้วก็มอง
ทุกอย่างของสมาคมนี เธอกัดฟั นทันที แล้วล้วงการ์ดดํา
ใบหนึงออกมาจากกระเป๋ าชุดคลุม “ฉันทิงไปแล้วครัง
หนึง มันกลับมาปรากฏทีด้านหน้าฉันอีกครัง ฉันเดิน
จากมา...แต่มนั กลับมาอยูใ่ นกระเป๋ าฉันอย่างเงียบๆ
พวกคุณ...ไม่ใช่คนธรรมดา”

“รูส้ กึ ดีขนมาบ้
ึ างไหม?” ลัวชิวถาม

ถูจยาฉิงชะงักไป

หลังจากทีเข้ามาเธอก็รูส้ กึ ตัวสันเล็กน้อย จนกระทัง

249
แอลกอฮอล์ลงท้อง พอถึงตอนนีเธอก็รูส้ กึ ถึงความอบอุน่
เธอตังใจพยักหน้าให้เห็น

เรืองกลุม้ ใจทีเกิดขึนในคําคืนอันยาวนานทําให้เธอเริม
เคารพและยําเกรงต่อพลังลึกลับทีซ่อนอยูใ่ นความมืดนี
แต่ทว่าสถานทีแห่งนีก็เหมือนเครืองมือทีทําให้ความหวัง
ในใจคนเห็นเป็ นภาพชัดเจนยิงขึน

“ฉันอยากเป็ นพีสาวของฉัน...ถูจยาหยาได้ไหมคะ?” เธอ

พูดความคิดในใจของเธอออกไปแบบกึงใจลอยกึงตัดพ้อ

ลูกค้าพูดว่าอยากซืออะไรแล้ว ก็เริมขันตอนการแลก
เปลียนของสมาคมอย่างเป็ นทางการได้เลย

250
คําขอนีทําให้ลวชิ
ั วรูส้ กึ ตกใจนิดหน่อย นิวมือของเขา
เคาะลงบนโต๊ะ ไพ่ทีมีลวดลายจํานวนหนึงบนโต๊ะก็ลอย
ตัวขึนมา

แม้วา่ สมาคมจะสงวนสิทธิการประเมินราคาของลูกค้า
แต่ดเู หมือนว่าลูกค้าทัวไปจะไม่มีวิธีคิดคํานวณได้อย่าง
ถูกต้อง แบบจงลัวเฉิน แบบช่างทําหยก...

แน่นอนว่าพวกทีเข้าใจการประเมินราคาก็มีมากราวกับ
ผีเสือเต้นระบํา อย่างนักพรตหยางไท่จือพวกนี แต่ความ
เข้มงวดพวกนีก็มีไว้สาํ หรับพวกทีไม่ใช่มนุษย์ ในมือมีสงิ
ทีคนธรรมดาไม่มี สามารถชดเชยชีวิต ความรัก และสิง

251
ลําค่าอย่างวิญญาณได้

หากลูกค้าไม่บอกว่าจะเอาอะไรมาแลก ความจริงก็ขา้ ม
ขันตอนการต่อราคาไปได้เลย

“นีคืออะไร?” ถูจยาฉิงมองไพ่ทีมีลวดลายซึงลอยตัว
กลางอากาศพวกนีด้วยความตืนเต้นเล็กน้อย

ลัวชิวกล่าว “ไพ่แต่ละใบจะแสดงของทีคุณนํามาใช้แลก
สินค้านีได้ คุณลูกค้า คุณจะต้องรูว้ า่ ของทีคุณอยากได้
ไม่ใช่ของทีจะใช้เงินทองมาเปรียบเทียบหรือซือมาได้
ง่ายๆ

252
ลัวชิวล้างไพ่ลายดอกพวกนีต่อหน้าถูจยาฉิง แต่ก็ไม่ได้
หงายหน้าไพ่ขนึ ครังนีเขาอยากห็นว่าจะมีผลลัพธ์อย่าง
อืนปรากฎออกมาหรือไม่

ถูจยาฉิงขมวดคิว แล้วยืนมือออกไปเปิ ดไพ่ทีอยูต่ รง

กลางทีสุด ด้านบนเขียนคําสองคําง่ายๆ ไว้วา่
‘พรสวรรค์’

เธอมองลัวชิวด้วยความไม่เข้าใจ

ลัวชิวพูดขึนทันที “ความหมายของคํา คุณจะต้องเอา

พรสวรรค์ของคุณมาใช้แลกเปลียน ถึงจะได้สงที
ิ คุณ
อยากได้”

253
ถูจยาฉิงขมวดคิว “สูญเสียพรสวรรค์...แล้วฉันจะเป็ น
อย่างไร?”

ลัวชิวกล่าว “คุณลูกค้า คุณเข้าใจดี คําถามทีเหลือพวก

เราไม่ตอ้ งหารือกันแล้ว โอเคไหมครับ?”

ถูจยาฉิงมือสันระริก ปล่อยไพ่ใบนีลงพร้อมกับพูดด้วย
ความกลัว “ฉันจะเสียพรสวรรค์ของฉันไม่ได้!”

เธอยืนมือออกไปเปิ ดไพ่อีกใบทีอยูข่ า้ งๆ ‘สามสิบปี ’

นีคงจะหมายถึงจ่ายเป็ นอายุขยั สามสิบปี คงจะหมายถึง

254
ครึงชีวิตของคนทัวไป

ลัวชิวมองถูจยาฉิงทีดูจะมีความลังเลเล็กน้อย พร้อมพูด
ด้วยเสียงอันแผ่วเบา “ตังแต่ออกอัลบัมมาจนถึงตอนนี ถู
จยาหยาใช้เวลาไปทังหมดแปดปี ดังนันพืนฐานจึงเป็ น
แปดปี แต่คณ
ุ ไม่มีโอกาสต่างๆ แบบทีพีสาวของคุณมี
และก็ไม่ได้อยูใ่ นยุคเดียวกัน หากจะดังต้องฉวยโอกาส
ขณะยังมีเวลาอยู่ ลูกค้าคงจะเคยได้ยินใช่ไหมล่ะ? ดัง
นันคุณจะต้องใช้เวลาทีมากกว่ามาชดเชยโอกาสส่วนนีที
ทีไม่ใช่ของคุณ...ในทีสุดก็กลายเป็ นพีสาวของคุณไปเลย
ก็เท่ากับว่าคุณได้ครอบครองทุกอย่างนีไปโดยปริยาย”

อีกอย่าง...ผมก็ควรจะต้องมีกาํ ไรบ้างนะ

255
ถูจยาฉิงลังเลไปครูห่ นึง แล้วจึงเปิ ดไพ่ลายดอกอีกสาม
ใบ

อันได้แก่ ความสุข วิญญาณ ทําความดียีสิบห้าปี

ลัวชิวอธิบายทีละอย่าง “ความสุขไม่ตอ้ งอธิบายมาก

เอาความสุขทังชีวิตของคุณมาแลก คุณจะไม่มีความรัก
ความสนิทสนม ความดีใจและอืนๆ อีกหลายอย่าง ส่วน
วิญญาณ จากการพิจารณาแล้วเห็นว่าสินค้าทีคุณอยาก
ได้เป็ นประเภททียาวนานแบบมีความต่อเนืองกัน ค่า
ตอบแทนพวกเราจะเรียกเก็บก่อนทีคุณจะตาย ดังนันนี
จึงเป็ นพันธสัญญาทียาวนาน ประการสุดท้ายทําความดี
ยีสิบห้าปี สิงทีลูกค้าต้องการคือภายในเวลายีสิบห้าปี จะ
256
ต้องทําความดีไม่หยุดหย่อน และจะต้องไม่ทาํ เรืองชัวช้า
เรืองใดเรืองหนึงโดยเด็ดขาด...ไม่วา่ จะทางตรง หรือทาง
อ้อมก็ไม่สามารถทําได้ แน่นอน นีก็เป็ นสัญญาระยะยาว
เหมือนกัน”

ถูจยาฉิงถามด้วยความสงสัย “...ทางอ้อมก็ไม่ได้เหรอ?
แล้วถ้าหากฉันทําเรืองชัวร้ายทางอ้อมล่ะ จะเป็ นอย่าง
ไร?”

ลิวชิวกล่าวด้วยความอดทน “แน่นอน ว่านันหมายถึง

การทําลายสัญญา เนืองจากทางเราเป็ นฝ่ ายจ่ายให้
ลูกค้าก่อน...หากทําลายสัญญาก็จะเรียกเก็บค่าทําลาย
สัญญา พวกเราจะยึดสินค้าทีเป็ นของท่านคืน และจะ
หักสิงของต่างๆ ทีถือว่าเป็ นค่าธรรมเนียมแลกเปลียน
257
ส่วนหนึงของคุณตามสถานการณ์... อาจจะเป็ นอายุขยั
หรือพรสวรรค์เป็ นต้น เพือเป็ นการชดเชยเวลาทีใช้ไป“

ถูจยาฉิงเงียบไปนาน แล้วจึงพูดด้วยความระวังว่า “ถ้า

หาก...ถ้าหากเป็ นวิญญาณ ในท้ายทีสุดฉันจะเป็ นอย่าง
ไร?”

“ลูกค้า นันเป็ นเรืองหลังจากทีคุณหมดอายุขยั แล้ว”

“ใช้วิญญาณของฉันมาแลกเปลียนเถอะ” ถูจยาฉิงพูด
ด้วยความเด็ดเดียว “ฉันเสียพรสวรรค์ของฉันไม่ได้
เพราะฉันยังจะต้องสร้างผลงานอีกมากมาย ฉันต้องการ
เวลา...ฉันไม่อาจสูญเสียเวลาสามสิบปี ไปได้ ถ้าหาก

258
ความสุขหายไปพร้อมกัน ฉันทําเรืองพวกนีไปก็คงไม่มี
ความหมาย...ทําความดี? ไม่วา่ จะเป็ นทางตรงหรือทาง
อ้อม เงือนไขนีดูจะไม่แน่นอนยิงกว่าอีก!”

ตอนทีเธอใช้นาเสี
ํ ยงของเธอพูดทุกอย่างทีเธอตัดสินใจ
ไว้ออกมา ม้วนกระดาษหนังแกะทีอยูต่ รงหน้าก็เปิ ดออก

ถูจยาฉิงกดมืออันสันเทิมของเธอลงบนกระดาษหนัง
แกะม้วนนี

พอถึงตอนนี เธอก็ตกอยูใ่ นภวังค์ ทุกอย่างทีอยูต่ อ่ หน้า

เธอหายไปราวกับอันตรธานไป...เธอกลับมาที
อพาร์ตเมนต์สดุ หรูทีเธออยูก่ บั พีสาว

259
ด้านหน้ากระจกทีเห็นเต็มตัว ถูจยาฉิงมองดูตวั เอง ลูบ
คลําใบหน้าเธอด้วยความคาดไม่ถงึ

รูส้ กึ ไปสักพักว่าโลกนีช่างแปลกประหลาดเช่นนีเอง

“พอจับก็เหมือน...พอจับก็เหมือน!! ฉัน...ฉันคือ ถูจยา

หยา...ฉันคือพีสาว...ฉัน...นีคือ นีคือเรืองจริง!! ฮ่าๆ...
ฮ่าๆๆๆ... ฮ่าๆๆๆ!!!”

ระหว่างทีหัวเราะ จู่ๆ ประตูหอ้ งก็ถกู เคาะ

“จยาฉิง? จยาฉิงใช่ไหม? เธอกลับมาแล้วเหรอ?

260
นันถึงจะใช่...ถูจยาหยาตัวจริง

ทําอย่างไรดี?

แววตาของถูจยาฉิงขยายใหญ่ขนมาทั
ึ นที...ทําอย่างไร
ดี? แม้วา่ จะเหมือนเธอไปทังหมด... แต่วา่ ตัวจริงก็ยงั อยู่

ทันใดนันเองถูจยาฉิงก็พดู พึมพําว่า “บริษัท...มีแค่ถจู ยา

หยาคนเดียวก็พอแล้ว เธอพูดเอง...เธอพูดเอง...เธอ
เอง...เธอเอง!”

แล้วเธอก็คอ่ ยๆ เปิ ดประตูหอ้ งออก

261
262
บทที 53 นําหอม

ก่อนเปิ ดประตูเข้ามา ถูจยาฉิงก็รูส้ กึ ดีใจทีในทีสุดก็จะได้

พบกับเรืองน่ายินดี

เธอเคยลังเลระหว่างทําความดีกบั มอบวิญญาณ...แต่ดู
ท่าตอนนี ไม่เลือกทําความดีอาจเป็ นตัวเลือกทีถูกต้อง
แล้ว

อย่างนันเธอก็จะไม่สามารถทําเรืองชัวร้ายได้

แต่หลังจากทีเธอกลายมาเป็ นพีสาว โลกใบนีจะมีคนที

263
เหมือนกันสองคนไม่ได้...มีเพียงคนเดียวเท่านันทีจะอยู่
รอดได้

เธอเอือมมือคว้าโคมไฟบนตูห้ วั เตียงขึนมา

ช่วงวินาทีทีเปิ ดประตู นัยน์ตาของถูจยาฉิงก็ฉายแววดุ

ร้ายจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเ**◌้ยมโหด ก่อนฟาดลง
ไปอย่างแรง

ได้ยินเพียงเสียงร้องด้วยความตกใจกลัว ถูจยาหยาก็ลม้
ลงไปกองกับพืน โคมไฟอันนีฟาดลงไปบนศีรษะพอดิบ
พอดี ทําให้ถจู ยาหยาหัวแตก โดยการฟาดเพียงครัง
เดียวเท่านัน

264
แต่ในขณะนันถูจยาฉิงกลับมือสัน โคมไฟร่วงตกลงไปที
พืน

เธอตัวสันเทามองดูมือทังสองข้างของตัวเอง จู่ๆ สองขา

ก็ออ่ นยวบไร้เรียวแรงทรุดลงกับพืน...นีเธอทําอะไรลง
ไป?

เธอ...เธอเห็นอะไรกันแน่?

ทีล้มลงไปอยูก่ บั พืน...เห็นอยูช่ ดั ๆ ว่าเป็ นตัวเอง!

ไม่ได้มีแต่เธอทีกลายเป็ นถูจยาหยา ในตอนนีแม้แต่ถู

265
จยาหยา...ก็กลายเป็ นตัวเธอเอง พวกเธอสลับร่างกัน
แล้ว

เกรงว่าพีสาวคงยังไม่ได้สอ่ งกระจก หรือไม่ก็เกิดการ

สลับร่างกันกะทันหันเลยยังไม่ทนั รูต้ วั ...

ไม่รูว้ า่ เวลาผ่านไปนานเท่าไร ถูจยาฉิงทีนังนิงเหมือน

เป็ นอัมพาตอยูท่ ีพืน ตากระตุก มองพีสาวทีล้มลงอยูก่ บั
พืนเริมรูส้ กึ ตัวขึนมาด้วยความอึดอัด

แค่ตีให้สลบไปเฉยๆ เหรอ?

ถูจยาฉิงก็รูส้ กึ โล่งอก...แต่ทว่าความหวาดกลัวที
266
ตามมากลับทําให้เธอตัวสันเทาอีกครัง หลังจากทีพีรูส้ กึ
ตัวขึนมาแล้วจะเป็ นอย่างไรนะ?

เรืองทังหมดนี...

ถูจยาฉิงร้อนรนวิงวุน่ ไปมาอยูใ่ นห้อง ในทีสุดก็ฉีกเสือผ้า

ออกมาเป็ นชินๆ พุง่ ไปทีถูจยาหยาทียังไม่รูส้ กึ ตัวดีนกั
แล้วพันปิ ดตาทังสองข้างของเธอไว้ และยัดอุดเข้าไปใน
ปากของเธอด้วย

พอมองดูถจู ยาหยาบนพืนทีกําลังดินพล่านด้วยความ
หวาดกลัว เหมือนอยากจะพูดอะไรแต่กลับมีเพียงเสียง
‘อือๆๆ’ ออกมาเท่านัน ถูจยาฉิงก็เดินวนไปมาทังตืนกลัว

267
ทังลนลาน

ไม่รูว้ า่ จะทําอย่างไรดี

แล้วเธอก็ออกแรงหยิกใบหน้าตนเอง มองดูเสือผ้าที
ขนาดไม่พอดีตวั เลยสักนิด...นีไม่ใช่การเปลียนหน้าเฉยๆ
นี แต่เป็ นการสลับร่างกันกับพีสาวเลยเหรอ?”

“เป็ นเพราะพีไม่ดีเอง...เพราะพีไม่ดีเอง...โทษฉัน
ไม่ได้นะ...”

...

268
...

เรินจือหลิงหยิบชุดของลัวชิว แล้วทันใดนันก็รูส้ กึ แปลกๆ

เธอขมวดคิว ยกเสือผ้าขึนมาแนบจมูกตนเองเบา แล้วก็

สูดเข้าไปเต็มปอด

“แปลกแฮะ...ชุดของเจ้าเด็กนีทําไมถึงมีกลินนําหอม
ได้?”

ระดับรองบรรณาธิการเรินไม่ใช่คนประเภทจะเอาเสือผ้า
ของลูกเลียงตนเองมาทําอะไรแปลกๆ อย่างแน่นอน

269
ก็แค่เย็นนีกลับมาเร็วไปหน่อยก็เท่านันเอง แต่เห็นว่ามี
เสือผ้ากองมาหลายวันยังไม่ได้ซกั เลยกะว่าจะทําหน้าที
แม่ทีดีสกั หน่อย

เสือผ้าในมือทีถือมา เรินจือหลิงทําจมูกฟุดฟิ ดพร้อมเดิน

เข้าไปในห้องของลัวชิวจนเริมจะเหมือนลูกหมาน้อยแล้ว

ปกติลวชิ
ั วไม่เคยใช้นาหอม...แต่
ํ วา่ ในห้องก็เต็มไปด้วย
กลินนําหอมอ่อนๆ

ไม่ใช่นาหอมประเภทโอเดอโคโลญจน์
ํ *ทีพวกผูช้ ายทัว
ไปใช้กนั กลินหอมอ่อนๆ เหมือนว่าจะเป็ นของผูห้ ญิง
มากกว่า

270
เรินจือหลิงนังลงตรงขอบเตียงด้วยความรูส้ กึ ไม่แน่ใจ
“แม่กบั ลูกสาวทีเห็นในคืนวันนัน คงไม่ใช่...หรือว่าจะ
เป็ นจางชิงหรุย่ ? พวกเขาเป็ นเพือนมหาวิทยาลัย...ไม่ใช่
สิ ทีคุณหนูใหญ่แห่งกู่เยว์ไจใช้ไม่ใช่กลินนีนีนา...”

“คงไม่ใช่...แฟนหรอกนะ?” เรินจือหลิงหรีตาแวบหนึง มี
ความสุขจังเลย แล้วเธอก็สดู กลินนําหอมทีติดบนเสือผ้า
เข้าไปอีกครัง

กลินใช้ได้ กลินคลาสสิคสดชืนบางเบา กลินทีจับผูห้ ญิง

ได้อยูห่ มัด เรินจือหลิงรูส้ กึ เหมือนว่าตนเองจะชืนชอบ
กลินนําหอมแบบนีขึนมาบ้างแล้ว

271
โอ้โฮ ดูทา่ รสนิยมหญิงสาวคนนีก็ไม่เลวเหมือนกันนะ
เนีย!

ระหว่างทีตนเองกําลังคิดอยูน่ นั

“คุณ...กําลังทําอะไร?”

ลัวชิวยืนอยูห่ น้าประตู มองเรินจือหลิงทีกําลังดมชาย

เสือของตนเข้าไปเต็มปอด

เรินจือหลิงชะงักอ้าปากค้าง มองลัวชิวทีจู่ๆ ก็โผล่มา

272
เจ้าเด็กนีกลับมาตังแต่เมือไหร่? ทําไมไม่ได้ยินเสียง...
เดียวก่อนนะ! นีมันไม่ใช่เวลามาใส่ใจพวกนี แต่เป็ น
ความซวยในตอนนีต่างหาก!

เอ่อ...เรากลับมายังสถานการณ์ในตอนนีกัน

แม่เลียงทีสูญเสียสามีและยังสาวสวยมาก อาศัยช่วง
จังหวะทีลูกเลียงยังไม่กลับมาแอบเข้ามาให้หอ้ งเขา
แถมยังเอาเสือผ้าเขามาดมอีก ทังยังมีอาการเคลิบเคลิม
ให้เห็นอีก...

โอ๊ยซวยแล้ว...นีอย่างกับคนวิปริต!

273
แต่รองบรรณาธิการเรินผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก พบ
เห็นอะไรมาก็เยอะ ย่อมรับมือกับสถานการณ์ทีน่า
กระอักกระอ่วนนีได้ในระยะเวลาอันรวดเร็ว เธอขมวดคิว
แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “อ๋อ กลับมาได้แล้วเหรอ? ดูเธอ
สิ เสือผ้าเป็ นกองไม่ได้ซกั มากีวันแล้วเนีย กลินเหม็น
เปรียวเลย!”

“...”

“มองอะไรเล่า?” เรินจือหลิงฟึ ดฟั ดลุกขึน เดินไปหาลัวชิ

ว “รีบถอดชุดนีออกมาด้วย ฉันจะซักพร้อมกันทีเดียว!
จะได้ประหยัดค่านําค่าไฟ!”

274
“...”

“จะถอดไหม? ไม่ถอดฉันถอดให้นะ?!”

“...เดียว ผมถอดเอง”

ลัวชิวปิ ดประตูหอ้ ง ขมวดคิว จับปกเสือของตนเองขึนมา

ดมดู

ไม่มีกลินเหงือเหม็นเปรียวนี?

275
ว่าแต่เรินจือหลิงมาทําอะไรอยูใ่ นห้องนี...ลองคิดดูก็ไม่มี
อะไรทีน่าจะเป็ นไปได้ ลัวชิวส่ายหัว ก่อนรีบถอดชุด
ออกอย่างรวดเร็ว

เพิงจะเปิ ดประตูออกมา กลับเห็นในมือเรินจือหลิงถือชุด

สูทสีไม่เหมือนกันสองตัวอยู่

“ลองใส่ดสู !ิ ”

ผูห้ ญิงคนนียกเสือสูทสองตัวขึนมาด้วยความพอ อกพอ

ใจ ราวกับโชว์ผลงานทีตนเองภาคภูมิใจ

“...ทําอะไร?”
276
“อีกสองวัน ไปกินข้าวเป็ นเพือนฉันสักมือ!” เรินจือหลิง
ยิมเล็กยิมน้อย “ทานข้าวกับดาราดังเลยนะ ทีภัตตาคาร
ระดับห้าดาว เธอคงไม่คิดจะแต่งตัวตามสบายให้คนเขา
หัวเราะเยาะหรอกใช่ไหม? อีกอย่าง ไม่วา่ ยังไงเขาก็เป็ น
ถึงดาราดังเลยนะ! รูส้ กึ ขอบคุณฉันเลยใช่ไหมล่ะ?”

ลัวชิวส่ายหน้า “ใบขับขีผมก็ยงั ไม่ได้ คราวก่อนก็เกิด

อุบตั ิเหตุมาครังหนึงแล้ว ถ้าไม่ได้ลงุ หม่าล่ะก็...เหอๆ”

เรินจือหลิงถลึงตาทันที ชีทีตัวเองแล้วพูดอย่างโมโห “ฉัน

เป็ นพวกดือด้านเมาแล้วซิงแบบนันเหรอ?!!!”

277
ลัวชิวนิงคิดครูห่ นึงแล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่น

เรินจือหลิงกํามือแน่น พยายามสงบสติอารมณ์ตนเอง
ก่อนกัดฟั นพูดว่า “พูดมาคําเดียว เธอจะไปหรือไม่ไป?”

“ไม่ไป...”

“ไม่ไปก็ตอ้ งไป!” เรินจือหลิงยิมน่ากลัวขึนมาทันที แล้ว

ยืนมือผลักลัวชิวลงไปนังลงขอบเตียง “เด็กดี ปี กกล้าขา
แข็งแล้วใช่ไหม? ไม่ฟังคําพูดของฉันแล้วใช่ไหม? ไม่ไป
ใช่ไหม? ไม่ใส่งนเหรอ!
ั ฉันบอกให้ใส่!!”

เรินจือหลิงจับลัวชิวไว้ แล้วก็พยายามใส่ชดุ ให้ลวชิ

ั วแบบ
278
อีรุงตุงนัง มีการกระทบกระทังกันบ้างเล็กน้อย

เจ้าของร้านลัวก็เป็ นชายหนุ่มทีมีพละกําลังแข็งแรง คิด

ว่าถ้าปล่อยให้เป็ นแบบนีต่อไปต้องแย่แน่ๆ

“หลับ”

เขาพูดออกมาเบาๆ คําเดียว แล้วรองบรรณาธิการเรินที

กําลังออกแรงอย่างสุดตัวจู่ๆก็ไม่มีปฏิกิรยิ าตอบโต้ นอน
ควําหน้าหลับปุ๋ ยไป

ลัวชิวลุกขึนนัง ถอนหายใจออกมา ปาดหน้าผากตนเอง

โบกมือด้วยความเมินเฉย แล้วเรินจือหลิงก็คอ่ ยๆ ลอย
279
กลับห้องตัวเองไปช้าๆ

คิดว่าพอผูห้ ญิงคนนีตืนขึนมาในวันรุง่ ขึนจะต้อง

อาละวาดอีกแน่ๆ เจ้าของร้านลัวได้แต่ถอนหายใจ เอ่ย
ขึนเบาๆ “โยวเย่...มานีสิ”

*โอเดอโคโลญจน์ คือนําหอมทีมีสว่ นผสมของนํามัน

หอมในปริมาณ 3-5 % กลินติดอยูไ่ ด้นาน 4-5 ชัวโมง

280
บทที 54 การสูญสิน (หลังจากนัน)

ตอนนีนายตํารวจหม่าร้อนใจเป็ นอย่างมาก

ซองบุหรีเรดวูด้ บูติคเพิงจะแกะเปิ ดไปได้แค่หนึง

281
ชัวโมง แต่ตอนนีมวนทีหกถูกสูบหมดไปกว่าครึงมวน
แล้ว ภายในห้องทํางานทีเต็มไปด้วยควันหนา

นายตํารวจหม่าไม่ใช่แค่เป็ นนักแม่นปื นมือหนึง

เท่านัน แต่ยงั เป็ นจอมดูดบุหรีมือวางอันดับหนึง มือของ
เขาฟาดไปทีโต๊ะทํางานอย่างแรง

ทําเอาเอกสารทีกองเป็ นภูเขาถึงกับสะเทือน และ

แทบจะทําให้ตาํ รวจหนุ่มทีนังอยูข่ า้ งๆ สะดุง้ โหยง

“แม่***สิ!!”

ตํารวจหนุ่มมองนายตํารวจหม่าสบถ แล้วดูด
282
บุหรีเข้าไปอีกด้วยท่าทางดุดนั รูว้ า่ เขากําลังหงุดหงิด
อะไรบางอย่าง

อย่าเพิงพูดถึงคดีลทั ธิชวร้
ั ายทีอยูร่ ะหว่างการจับ
กุมเลย เอาเรืองขบวนการค้าอวัยวะมนุษย์ผิดกฎหมาย
ทีตามสืบกันมานานก่อนดีกว่า

เดิมทีก็จบั คนรับออร์เดอร์ในพืนทีได้ และยังตาม

ร่องรอยจนเจอหมอทีทําหน้าทีชําแหละชินส่วน คดีคืบ
หน้าไปมาก จนอาจจะกวาดล้างขบวนการค้าอวัยวะ
มนุษย์ผิดกฎหมายให้สนซากไปเลยก็
ิ ได้

แต่วา่ หมอคนนันกลับมาเสียชีวิตกะทันหัน...แถม

283
มาตายอยูใ่ นห้องผ่าตัดอีก

คนรับออเดอร์ทีจับมาได้ก็รูเ้ รืองอะไรไม่มาก และ

หมดประโยชน์ไปในการไต่สวน ส่วนนักฆ่าคนเดียวทีถูก
จับได้ในโรงพยาบาลคนนัน เป็ นคนซวยทีถูกกระถาง
ดอกไม้ฟาดใส่จนสลบไปนันแหละ กลับมาฆ่าตัวตายใน
ช่วงทีเจ้าหน้าทีเผลอ

ใช่ ฆ่าตัวตายไปอีกคนแล้ว รวมผูน้ าํ ทางจิต

วิญญาณคนนันด้วยก็เป็ นคนทีสอง

บุคคลสําคัญในคดีทงสองคดี
ั นีฆ่าตัวตายพร้อม
กัน แค่คิดก็รูแ้ ล้วว่าในใจของนายตํารวจหม่ามืดมน

284
เพียงใด

ไม่ใช่เพียงแค่นี ศพของผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณที

ถูกส่งเข้ามาในห้องดับจิตนันก็หายไปจากห้องดับจิตใน
คืนก่อน...อย่างไร้รอ่ งรอย ไม่อยากเชือเลยว่าจะไม่มีคน
เห็น แม้แต่ในกล้องวงจรปิ ดก็เหมือนจะไม่พบร่องรอย
อะไร

เจ้าหน้าชราทีเฝ้าห้องดับจิตมาหลายสิบปี ก็
ตะลึงจนเสียขวัญแทบหามเข้าโรงพยาบาล อีกนิดก็
ตกใจตายแล้ว

“***บ้าฉิ-!!”

285
 นายตํารวจหม่าเขียบุหรีในมือทิง แล้วลุกขึน “ฉัน
จะออกไปสักหน่อย”

เขาก้าวยาวๆ ก่อนพุง่ ไปทีประตูหอ้ ง แล้วหยุดที

หน้าประตูครูห่ นึง “นายส่งคนสองสามคนไปเฝ้าดูพี
สะใภ้ฉนั ไว้ให้ดีๆ ฉันสงสัยว่าผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณยังมี
เพือนร่วมลัทธิอยูอ่ ีก! แล้วก็สง่ สองคนไปทีโรงพยาบาล
ด้วย เจียงฉู่ก็ยงั มีครอบครัวเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ลองดู
สิวา่ เจ้ากากเดนลัทธิคนนันจะปรากฏตัวอีกครังไหม!”

นายตํารวจหนุ่มอึงตะลึงงัน พอตํารวจอาวุโสใน
สถานีตาํ รวจบอกตําแหน่งของพีสะใภ้ทีพูดถึงให้รู ้
ตํารวจผูน้ อ้ ยก็ถามขึน “ท่านครับ เราต้องแจ้งให้คณ
ุ ...
286
คุณเรินทราบก่อนหรือไม่ครับ? จะได้ทาํ งานสะดวก
ขึน...”

“บอกกะผีน่ะสิ!” นายตํารวจหม่าตวาดใส่ “ถ้า

เอ็งให้เธอรูว้ า่ ศพผูน้ าํ ทางจิตวิญญาณหายไป ข้าไม่
ปล่อยเอ็งไว้แน่!! ความอยากรูอ้ ยากเห็นของยัยนันมี
น้อยๆ ซะทีไหน แถมเป็ นนักข่าวชอบเสียงตายอีก จะ
ต้องกระโดดเข้ามาวุน่ วายด้วยแน่! ไม่ได้!”

ทีสําคัญทีสุดก็คือ ถ้าพีสะใภ้เข้ามาวุน่ วายด้วย

เธอคงมีวิธีมากมายทีทําให้ฉนั ต้องอับอายขายหน้า แต่
ฉันทําได้เพียงจําทน...

287
 “งัน... ถ้าหัวหน้าถามว่าท่านไปไหนล่ะครับ ผม
ควรตอบว่าอย่างไร?”

“ก็บอกไปว่าฉันกดดันมาก! จะไปห้องฟิ ตเนส!

คลายเครียด!”

ปั ง!!!

ประตูนนเสี
ั ยงดังลันราวกับร้องโอดครวญ ตํารวจ
หนุ่มตัวสันเทา รูส้ กึ ว่าท่านหม่าเป็ นคนตรงโผงผางเสีย
จริง...ขืนบอกไปแบบนัน มีหวังเขาได้จบเห่แน่

...
288
 ...

พันธะสัญญาใหม่ของคัมภีรไ์ บเบิล

ยอห์น 6:17 พระเยซูเคยเรียกเขาว่า ‘ปี ศาจ’

คําตอบของ ‘นัยน์ตาสีทอง’ บนเว็บจือหูท่ าํ ให้ลวั

ชิวเริมหันมามองในจุดนี ลองทําความเข้าใจกับความ
หมายของตัวอักษรทีซ่อนอยูใ่ นหน้าต่างประดับกระจกสี
ในห้องเจ้าของร้านคนก่อน

บางทีอาจต้องใช้เวลายาวนานมากพอสมควร
289
 ถ้าอายุยืนยาวพอนะ

เจ้าของร้านลัวย่อมได้ประโยชน์จากข้อมูลทีเกียว
กับการเลือกซือด้านนีได้โดยตรง

เพราะฉะนัน...ตอนนีก็ได้แต่เลือกสืบหาด้วยตน
เองโดยใช้วิธีทีขีเหนียวสุดๆ

ก่อนอืนต้องเข้าใจเรืองที ‘ศิษย์ทรยศ’ ผูโ้ ด่งดังคน

นีก่อไว้ก่อนจริงไหม?

สรุปคือสิงทีเจ้าของร้านลัวชิวกําลังถืออ่านอยู่
290
ตอนนีก็คือคัมภีรไ์ บเบิล

บนทางเดินทีอยูไ่ ม่ไกลนัก คุณแม่คนหนึงกําลัง

พาเด็กชายทีนังอยูบ่ นรถเข็น...น่าจะพาเขาไปดูแสง
ตะวันทีไม่ได้เห็นมานาน

เด็กชายนิงขรึมไม่พดู ไม่จา ก้มหน้าตลอด ผูเ้ ป็ น

แม่เหมือนจะกลัดกลุม้ ทุกข์ใจทีลูกชายซึมเศร้า

“หิวนําไหม?” แม่ถาม

เด็กชายนิงเงียบไม่ตอบ ราวกับไม่ได้ยิน

291
 ผูเ้ ป็ นแม่ฝืนยิมสดใส “ว้า ดูสิ แม่ทา่ จะความจํา
ไม่ดีแล้ว ลืมเอากระบอกนําออกมาด้วย ลูกรอแป๊ บหนึง
นะ”

แม่เข็นลูกไปรออยูใ่ นทีจอดรถร่มๆ เหลือบมอง

ชายหนุ่มทีกําลังอ่านหนังสืออยูเ่ งียบๆ ลังเลอยูพ่ กั หนึง
แต่แล้วก็เดินจากไป

ทีนีคือโรงพยาบาล น่าจะไม่มีปัญหาอะไร...อีก
อย่าง ถึงแม้วา่ จะเป็ นแม่ แต่ก็ตอ้ งการช่วงเวลาเงียบๆ
สักหน่อย

ทีจริงเธอก็ไม่ได้ไปไกล แค่เดินไปนังคนเดียวอยู่

292
ตรงทีทีมองเห็นลูกได้

เด็กชายคนนีกลับยังนังนิงไม่ขยับสักนิด

เจ้าของร้านลัวกําลังอ่านหนังสืออยูไ่ ม่ได้เงยหน้า
ขึนมา ผ่านไปพักหนึงถึงได้เอ่ยขึน “ไม่ใช่วา่ หายดี เดิน
เองได้แล้วเหรอ? ทําไมยังต้องให้คนอืนเข็นอยูอ่ ีกล่ะ?”

ทันใดนันเองคําพูดของคนแปลกหน้าก็ทาํ ให้เด็ก
ชายเงยหน้าขึนมา แต่ก็แค่มองมาเท่านัน แล้วเด็กชายก็
หันหน้าเบือนหนีไปทางอืน “ไม่ใช่เรืองของอา”

“ยอมพูดกับคนแปลกหน้า แต่ไม่ยอมพูดกับแม่
293
ของตัวเองงันเหรอ?”

“ไม่ใช่เรืองของอา”

“หลังจากทีนายรอดชีวิตมาได้ ก็คิดจะใช้ชีวิต
แบบเบือโลกอย่างนีต่อไปเหรอ?”

“ไม่ใช่เรืองของอา!” เด็กชายตอบกลับเสียงฮึดฮัด
ขึนมาหน่อย และมองตรงมาทีคนแปลกหน้าท่าทาง
แปลกๆ คนนี “อาจะไปรูอ้ ะไร!”

เดิมทีเจ้าของร้านลัวชิวคิดว่าบรรยากาศกําลังดีๆ
อยู.่ ..แต่คาํ ว่า ’อา’ กลับทําให้เขาชะงัก รูส้ กึ เกลียดไปซะ
294
แล้ว

เจ้าของร้านลัวเงยหน้าขึน คราวนีเด็กชายมองมา
ด้วยแววตาสันระริก

ลัวชิวพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ทีนายพูดมาก็ถกู มันไม่

ใช่เรืองของฉัน...เพียงแต่ฉนั รับปากคนๆ หนึงไว้ ยังมี
เรืองทีต้องชําระสะสางให้เสร็จ”

ระหว่างทีพูด ลัวชิวก็เริมอ่านคัมภีรไ์ บเบิลทีอยูใ่ น

มือต่อ “เห็นห้องผูป้ ่ วยทีอยูด่ า้ นนันไหม? ไม่ตอ้ งเหลือบ
มองหรอก อยูท่ างฉันนี”

295
 เด็กน้อยก็ยงั ไม่หนั มา

“เด็กนันก็มีชีวิตลําบากเหมือนกัน อายุก็นอ้ ยกว่า

นายนิดหน่อย แต่กลับต้องผ่าตัดกะโหลกศรีษะ แต่
ระหว่างการผ่าตัดกลับเกิดเรืองไม่คาดฝัน ความจริงมี
โอกาสทีจะเสียชีวิตตังแต่ตอนนัน แต่โชคยังดีในทีสุดคน
ทีมารับช่วงการผ่าตัดต่อก็ทาํ สําเร็จราบรืนด้วยดี”

เด็กชายนิงอึง หันมามองลัวชิวทันที

เหมือนว่าความสนใจของเจ้าของร้านลัวชิวไม่ได้
อยูท่ ีเด็กชายคนนี เขาพลิกเปิ ดหน้าถัดไป และพูดต่อ
“แต่ดเู หมือนว่าเพราะการผ่าตัดเกิดเหตุไม่คาดฝัน แม้วา่

296
จะผ่าตัดสําเร็จราบรืนแล้ว แต่หลังจากนันจนถึงตอนนีก็
ยังไม่รูส้ กึ ตัว...อ้อ ร่างกายก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ก็เป็ น
ไปได้วา่ จะไม่รูส้ กึ ตัวอีกเลย นายว่าเด็กคนนันจะรูส้ กึ ตัว
ได้หรือเปล่า?”

“ผม...ผมจะไปรูไ้ ด้อย่างไรล่ะ”

ลัวชิวพยักหน้าน้อยๆ “ก็ใช่ ขนาดวันพรุง่ นีนายก็

ยังไม่รูไ้ ม่สนใจ แล้วจะไปสนใจคนอืนได้อย่างไร? ก็คง
เหมือนกัน คงไม่สนใจว่าเด็กคนนันจะพยายามลืมตาขึน
มาเองได้หรือเปล่า หรือได้มองดูโลกนีใหม่อีกครังเหมือน
กับนายหรือเปล่า”

297
 “เรืองของคนอืน เกียวอะไรกับผม?”

ทันใดนันลัวชิวก็ปิดหนังสือคัมภีรไ์ บเบิลในมือ
มองไปทีเด็กผูห้ ญิงทีนอนนิงในห้องผูป้ ่ วยคนนัน “มันก็
ใช่ เรืองของคนอืนไม่ใช่เรืองของนาย คนทีอยูแ่ ถวนีๆ
กําลังพูดอะไรอยู่ เกียวอะไรกับนายด้วยล่ะ? คนอืนพูดดี
ไม่ดีถงึ เจียงฉู่ แล้วเกียวอะไรกับนายด้วยล่ะ?”

“ทําไมอาถึงรู.้ ..อาเป็ นใครกันแน่?”

แล้วลัวชิวก็หนั เดินเข้ามาหาเด็กชายคนนี หยุด

ยืนอยูต่ รงหน้าเขา “ก่อนทีพ่อนายจะเสียชีวิตยังมอบ
สิทธิการมีชีวิตอยูต่ อ่ ให้นาย ถึงแม้วา่ จะไม่ใช่อย่างทีคิด

298
ไว้ แต่ฉนั คิดว่าเด็กคนนันก็พยายามอยูเ่ หมือนกัน เพียง
แต่วา่ ก่อนทีพ่อนายจะเสียชีวิตได้ทาํ อะไรบ้างล่ะ อย่าง
น้อยช่วงวินาทีสดุ ท้ายของชีวิต สิงทีเขาทําก็ยืนยันได้วา่
สุดท้ายเขาใช้ชีวิตอย่างไร”

เด็กชายนิงเงียบไม่พดู

ลัวชิววางโทรศัพท์มือถือเครืองหนึงลงบนหน้าตัก
ของเด็กชาย

เด็กชายตกตะลึง...มือถือเครืองนีเขาคุน้ เคยมาก!
ด้านหลังมือถือยังมีลายมือชุ่ยๆ ทีเขาแกล้งเขียนไว้อีก
ด้วย นีเป็ นโทรศัพท์มือถือของพ่อเขาเอง

299
 “ทําไมไปอยูท่ ีอาได้?”

ลัวชิวพยักหน้าแล้วพูดต่อ “แม้วา่ ไม่ได้เจอหน้า

กันก่อนสินใจ แต่ถา้ รูว้ า่ เขามีมมุ มองในการใช้ชีวิตที
เหลืออยูอ่ ย่างไรแล้ว คิดว่าเขาจะพูดกับนายว่าอะไร
ล่ะ?”

เด็กชายมองลัวชิวอย่างงุนงง

“นายจะต้องมีชีวิตทีดี...ฉันคิดว่าน่าจะพูดแบบนี
นะ” ลัวชิวกดเปิ ดโทรศัพท์มือถืออย่างอ่อนโยน “เพราะ
ว่าพ่อเขารักนายยังไงล่ะ”

300
 บนหน้าจอ ใบหน้าทีคุน้ เคยนัน คุน้ เคยแต่กลับ
กลายเป็ นรอยยิมทีไกลเกินเอือม เด็กชายก้มหน้า เอาแต่
จ้องมอง แล้วนําตาหยดหนึงก็รว่ งลงไปบนหน้าจอ

ไม่รูว้ า่ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ทันใดนันเขาก็ได้

ยินเสียงของแม่เหมือนกับร้อนรน

“คนเมือกีนีล่ะ? แม่เห็นเขา...”

ในโรงจอดรถนอกจากเธอและลูกชายแล้วก็ไม่
เห็นมีใครอืนอีก ยังไม่ถงึ ชัวพริบตาเลย

301
 เห็นลูกชายนําตาคลอ ในใจแม่ก็รูส้ กึ เจ็บปวด
พอคิดจะพูดอะไรออกไปก็เห็นลูกกําโทรศัพท์มือถือแน่น
นีคือ...

“ผม...ผมอยากไปทีนันสักหน่อย”

และตอนนันเอง เด็กชายก็ยนั รถเข็นเหมือนคิด

จะลุกขึนยืน เขาชีไปทีห้องผูป้ ่ วยข้างหน้า แล้วพูดขึนว่า
“แม่”

ในทีสุด ก็พดู แล้ว

แม่ได้ยินก็เม้มปากแน่น ดวงตาเริมเปลียนเป็ นสีแดง

302
ระเรือ

303
บทที 55 สมุดบัญชี

บริษัทเทียนอิง เอนเตอร์เทนเมนท์ จํากัดงันเหรอ?”

เฉิงอวินกําลังอ่านเอกสารฉบับหนึงทีจงลัวเฉินส่งให้

สุขภาพของเจ้าสัวดีขนทุ
ึ กวัน ตอนนีเริมรําไทเก็กได้แล้ว
ถ้าไม่ใช่เพราะพวกลูกหลานบอกว่ายังต้องดูอาการอีก
สองสามวัน คงได้กลับเมืองหลวงไปนานแล้ว

ทว่าดูเหมือนเจ้าสัวก็ไม่ได้รูส้ กึ ไม่พอใจอะไรทีต้องอยูท่ ีนี

304
“ช่วงสองสามปี นีฉันคิดจะอยูพ่ ฒ
ั นาทีนีสักระยะหนึง”
จงลัวเฉินพูดด้วยนําเสียงเรียบเฉย “ตอนนีมีสองสาม
รายการ เทียนอิงเอนเตอร์เทนเมนท์เป็ นบริษัททีใหญ่ที
สุดและมีศกั ยภาพมากทีสุดในพืนที สองวันนีรองผู้
อํานวยการของพวกเขาเพิงมาเจอกับผม...อ้อ นายช่วย
ฉันดูบริษัทพวกนีหน่อย”

นีจะอยูพ่ ฒ
ั นาทีนีตลอดสองสามปี นีเลยเหรอ? เฉิงอวินอ
ดรูส้ กึ แปลกๆ ไม่ได้ เป็ นธรรมดาทีเจ้าสัวต้องอยากกลับ
เมืองหลวง เพราะทีนันถึงจะเป็ นพํานักหลักของตระกูล
จงจริงๆ ต่างหาก

ครังนีเพราะคุณชายรอง...เอ่อ คงจะมีสาเหตุบางอย่างที
305
เขายังไม่รูแ้ น่ชดั ทีทําให้เจ้าสัวอาการดีขนอย่
ึ าง
ปาฏิหาริย ์ แต่คนทีดูออกก็จะรูด้ ี นีเป็ นผลจากการตัดสิน
ใจทีเด็ดขาดของคุณชายรอง และในทีสุดคุณชายรองก็
รักษาชีวิตของเจ้าสัวไว้ได้

สองสามวันมานีมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ตา่ งๆ นานาใน
ตระกูลจง คุณชายรองประสบความสําเร็จมากมาย
ขนาดนี น่าจะได้รบั ความเอ็นดูมากมายจากเจ้าสัวถึงจะ
ถูก

แต่คิดไม่ถงึ ว่าจะยังอยูใ่ นทีซึงไกลจากเมืองหลวง มันไม่

มีเหตุผลเลย?

306
แม้วา่ จะคิดอย่างนัน เฉิงอวินกลับไม่กล้าเผยความคิด
เห็นของตนเองออกมา ได้แต่พดู เพียง “คุณชายจง ผมจํา
ได้วา่ บริษัทเทียนอิง เอนเตอร์เทนเมนท์นีเป็ นบริษัททีถู
จยาหยาเซ็นสัญญาหลังจากออกเพลงล่าสุดเมือไม่กีปี
มานีใช่ไหมครับ?”

จงลัวเฉินพยักหน้าตอบ “บริษัทเทียนอิง เอนเตอร์เท

นเมนท์กาํ ลังสนใจด้านภาพยนตร์อยู.่ ..อุตสาหกรรม
ภาพยนตร์โทรทัศน์เชิงวัฒนธรรมมีรายได้เป็ นกอบเป็ น
กํามาตลอด”

เฉิงอวินพยักหน้า เขาย่อมรูส้ ถานการณ์ในวงการ

อุตสาหกรรมภาพยนตร์ในประเทศอยูแ่ ล้ว ไม่วา่ จะเป็ น
ในประเทศหรือต่างประเทศ ในระบบทีไม่มีการแบ่ง
307
ระดับชันเช่นนีจําเป็ นต้องมีการติดต่อกับสถานีโทรทัศน์
ต่างๆ

เพียงแต่วา่ ...ใครจะสนใจรายละเอียดพวกนันล่ะ? ธุรกิจ

เอกชนทีต้องพึงพาตระกูลจงผูม้ ีอิทธิพลแบบนี ไม่มีทาง
ทีจะไม่ประจบเอาใจอยูแ่ ล้ว

เฉิงอวินรูส้ กึ ตืนเต้น ไม่ตอ้ งพูดถึงเรืองสําเร็จหรือไม่

สําเร็จ ระหว่างดําเนินการก็ถือว่าน่าสนุกแล้ว

...

...
308
“ไท่อินจือกําลังทําอะไรอยู?่ ”

เจ้าของสมาคมทีเพิงกลับมาถึงร้านขมวดคิว

เพราะทีนีมีเครืองโน้ตบุ๊คเกินมาเครืองหนึง แล้วทีโผล่
พรวดมานังข้างๆ โน้ตบุ๊คก็คือไท่อินจือ ซึงกําลังเคาะ
แป้นพิมพ์รวั อย่างจดจ่อ

พิมพ์สองนิว

โยวเย่กล่าวว่า “เขาบอกว่าต้องการเวลาในการเรียนรู ้
โลกภายนอกให้มากขึน ก็เลยใช้เวลาทํางานชดใช้สาม
309
วันเพือมาแลกเครืองโน้ตบุ๊คเครืองหนึงกับฉัน”

พืนฐานแล้วก็เป็ นงานทีโยวเย่จะควบคุมดูแลทูตแห่งภูต
ดําในฐานะสาวใช้หนุ่ เชิดนันเอง

เดิมทีควรเป็ นหน้าทีของเจ้าของสมาคม แต่น่าจะเพราะ

เจ้าของคนก่อนทีทําหน้าทีนีท้อแท้เกินไป สองสามร้อยปี
มานีก็เลยมอบหน้าทีนีให้กบั โยวเย่

ส่วนเจ้าของสมาคมคนใหม่นี...รูส้ กึ ว่าโยวเย่ควบคุมดูแล
มาร้อยปี แล้ว แน่นอนว่าต้องทําได้ดีกว่าตนเองอยูแ่ ล้วไม่
ใช่เหรอ? ยังต้องกังวลอะไรอีก?

310
อย่างไรเสียความจงรักภักดีของโยวเย่ก็มีให้สดุ โต่งอยู่
แล้ว...

แน่นอนว่าด้วยสาเหตุหลายๆ อย่าง ทูตแห่งภูตดําจึง

ต้องทํางานชดใช้สมาคมอย่างไม่หวังผลตอบแทน
เพราะดวงวิญญาณก็เป็ นของสมาคมไปแล้ว หากพวก
เขาต้องการอะไร ก็ได้แค่เอาผลงานมาแลกเปลียน

เวลาในการชดใช้ของไท่อินจือคือห้าร้อยปี แถมยังไม่มี
ผลงานใดๆ เลย อยากได้อะไรก็ได้แต่ยืดเวลาการทํางาน
ชดใช้ออกไปเท่านัน แน่นอนว่าระยะเวลาการทํางานชด
ใช้มีแค่หา้ ร้อยปี ก็มีแค่เขาคนเดียวเท่านัน

311
ลัวชิวชายตามองแวบหนึง อึงจนอ้าปากค้าง ส่ายหน้า
แล้วพูดว่า “เดียวติดตังไฟร์วอลล์ให้เขาด้วย พวก
โปรแกรมสแกนโฆษณาทังหลาย วิญญาณห้าร้อยปี นีไม่
ใช่พวกบําเพียรศีลจิตใจใสสะอาดแน่นอน”

แค่อยากเรียนรูเ้ รืองราวโลกภายนอกแค่นนจริ
ั งๆ...แล้ว
เปิ ดโฆษณาเยอะแยะซะขนาดนันทําไมกันล่ะ!

บ้าเอ๊ย ยังคิดจะลงทะเบียนอีก!!

ด้วยคลืนพลังของเจ้าของสมาคม ไท่อินจือจึงได้แต่หอบ
เอาโน้ตบุ๊คทีใช้อิสรภาพสามวันแลกมาวิงขึนไปทีชันสอง
ของสมาคมโดยไม่กล้าขัดสักคํา

312
สาเหตุทีไม่ปล่อยให้เขาเล่นอินเตอร์เน็ตอยูท่ ีนีต่อไปก็
เพราะเวลาทีผีตนนียิมดูเหมือนพวกเฒ่าลามก ใครจะ
อยากให้อยูท่ าํ ลายบรรยากาศทีนีกันล่ะ?

ลัวชิวนังพักแล้วถามขึนว่า “สองสาวพีน้องนันเป็ นอย่าง

ไรบ้าง?”

โยวเย่ตอบ “หลังจากคืนนันทีถูจยาฉิงฟาดถูจยาหยา
สลบไป ในทีสุดก็เอาพีสาวใส่ทา้ ยรถส่งไปบ้านหลังเก่าที
พวกเธอเคยอยูเ่ มือก่อน”

ไม่เพียงแค่รายงานสถานการณ์เท่านัน สาวใช้ผจู้ งรัก

313
ภักดียงั ประเมินเหตุการณ์ให้อีกด้วย “เธอคงกําลังลังเล
หรือไม่ก็ยงั ตัดความสัมพันธ์พีน้องไม่ขาด ก็เลยไม่รูว้ า่
จะทําอย่างไรดี ตอนนีคงคิดจะปกปิ ดไม่ให้ใครพบตัวถู
จยาหยาตัวจริงไว้ระยะหนึงไปก่อน”

ลัวชิวมองโยวเย่อย่างประหลาดใจพร้อมถามว่า “เธอคิด
ว่าถูจยาฉิงจะกล้าลงมือไหม?”

โยวเย่ตอบเสียงเบา “นีไม่เกียวกับฉัน ทีโยวเย่กงั วลก็คือ

เมือไหร่ถจู ยาฉิงจะมาทําข้อตกลงแลกเปลียน”

ในขณะนันเอง กระดิงของสมาคมก็ดงั ขึน

314
ผูท้ ีมาก็คือ...หยางไท่จือ

นักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าผูน้ ีดูสดชืนกว่าครังก่อน เพราะเคย

เห็นหน้ากันมาก่อน ครังนีลัวชิวเลยไม่แต่งตัวอะไร

ดูทา่ จะสนิทสนมกันดีในระดับหนึง

แต่หยางไท่จือหรือจะกล้ามองความสนิทสนมแบบนีเป็ น
เจตนาดี

“ท่านนักพรตนําของมาแลกเปลียนคัมภีรส์ ว่ นทีเหลืออีก
ครึงได้แล้วเหรอ?”

315
หยางไท่จือเกรงกลัวสมาคมแห่งนีราวกับกลัวเสือ ถ้าไม่
ใช่วา่ จําเป็ นต้องมาล่ะก็ไม่มีทางผ่านมาจิบนําชาเฉยๆ
แน่ เพราะฉะนันเหตุผลก็มีแค่สงเดี
ิ ยว

นักพรตเฒ่าไม่รูว้ า่ บรรพบุรุษคนหนึงของตนเองเมือห้า
ร้อยปี ก่อนกําลังเคาะโน้ตบุ๊คอยูท่ ีชันบน เขาทําหน้าจริง
จังพูดขึนว่า “ไม่ ข้าแค่มายืนยันสักหน่อย มันยังอยูท่ ีนี
หรือไม่”

ลัวชิวพยักหน้ายืนยัน

หยางไท่จือเหมือนจะโล่งใจเอ่ยขึน “งันก็ดี! ไม่นาน ไม่

นานข้าก็จะมาซือคัมภีรส์ ว่ นทีเหลือกลับไป ขอเจ้าอย่า

316
เพิงขายให้ใครไปก่อน”

ลัวชิวรูส้ กึ สนใจ จึงพูดขึน “หรือว่าจะมีสงลํ

ิ าค่าอะไรอยู่
ในมือท่านนักพรตเหรอ?”

หยางไท่จือไม่ได้ปฎิเสธโดยตรง “อย่างมากก็สามวัน ข้า

จะมาใหม่”

แล้วหยางไท่จือก็รบี ร้อนผลักประตูออกไปด้วยท่าทาง
ตืนเต้น ลัวชิวคิดว่าตนเองคงเหมือนปี ศาจร้ายกินคนล่ะ
มัง

ตอนนีเจ้าของสมาคมซึงหยางไท่จือเห็นเป็ นปี ศาจร้าย

317
กําลังอ่านคัมภีรไ์ บเบิลอยู่

ผ่านไปครูห่ นึง โยวเย่ก็ยกสมุดปกหนังแข็งหนาๆ เล่ม

หนึงมาข้างๆ ลัวชิว พูดเสียงเบา “นายท่าน มีคา่
ธรรมเนียมสองบัญชีใกล้จะครบกําหนด ได้เวลาเก็บค่า
ตอบแทนแล้วค่ะ”

ลัวชิวนิงอึง

กําลังคิดว่าสมาคมทีไม่รูว้ า่ มีมานานกีปี แล้ว ย่อมไม่ได้มี

แค่ตนเองทีแลกเปลียนด้วยเพียงแค่สองสามรายนี ถ้า
เช่นนันอย่างถูจยาฉิงก็ตอ้ งรอหลังจากเสียชีวิตแล้วถึงจะ
นําดวงวิญญาณมาแลกเปลียนมาได้

318
ไม่ใช่วา่ เปลียนเจ้าของสมาคมคนหนึงแล้ว การแลก
เปลียนทัวไปทีตกลงกันไว้ก็เป็ นอันสินสุดลง

ตังแต่ไหนแต่ไรมาสมาคมจะเป็ นผูจ้ ่ายให้ก่อน แล้วค่อย

เรียกค่าตอบแทนคืนในภายหลัง

ในขณะนันเอง ลัวชิวก็รบั สมุดบัญชีมาด้วยความอยากรู ้

319
บทที 56 สาวน้อยร้านซาลาเปา

สภาพของย่านเมืองเก่าเทียบไม่ได้กบั ความเจริญรุง่ เรือง

ของย่านเมืองใหม่

320
ลืมตามองออกไปไม่มีตกึ ทีสูงเกินกว่าเจ็ดชัน ตึกทีสูงที
สุดก็เป็ นตึกแถวทีสูงเพียงแค่หกชันเท่านัน แต่แม้วา่ จะ
ไม่ครึกครืนเท่าย่านเมืองใหม่ แต่คนทีอยูท่ ีนีมาตลอด
ชีวิต ส่วนมากก็ไม่ยอมจากทีนีไป คงด้วยทีนีมีกลินอาย
ของคนมีนาใจเมื
ํ อเทียบกับป่ าหินสูงใหญ่ทีมีความเย็น
ชา

คิดถึงร้านซาลาเปาขึนมาแล้วสิ

โดยพืนฐานแล้วตอนเช้าของทุกวันก็จะมีคนนังเต็มร้าน
ลูกค้าก็เป็ นเพือนบ้านเก่าแก่ รูจ้ กั กับเจ้าของร้านเป็ น
อย่างดี ในร้านจะเป็ นความสัมพันธ์แบบลูกค้าและเจ้า
ของร้าน นอกร้านจะเป็ นความสัมพันธ์แบบเพือนเก่าแก่

321
“หนู! เติมชาให้ตรงนีกานึง!”

คุณลุงแก่ๆ ทีร่างกายยังสมบูรณ์ดีรอ้ งเรียกขึนมา

ด้านหน้า สาวน้อยคนหนึงกําลังก้มตัวลงเก็บเศษอาหาร
พอลูกค้าออกไปก็ขานตอบรับอย่างรวดเร็ว รีบร้อนนําชา
ไปให้คณ
ุ ลุง

“เหล่าเฉิน สาวน้อยคนนีเชิญกลับมาจากทีไหนกัน? ทํา

งานรวดเร็ว! หน้าตาก็สะสวย! วัยรุน่ สมัยนีหน้าตาดีเข้า
หน่อยก็ดถู กู งานลําบากพวกนี!”

322
ไม่ใช่อย่างนันเหรอ?

อายุประมาณยีสิบปี บริสทุ ธิราวดอกบัวแย้มบาน ยาม

ยิมก็ชวนให้คนรูส้ กึ สงบอย่างไม่รูเ้ นือรูต้ วั

เห็นได้ชดั ว่าเป็ นตอนเช้าทีอากาศร้อนมาก ในร้านเก่าแก่

ทีเปิ ดประตูแต่ไม่ได้เปิ ดแอร์แบบนี นังไปนังมากลับ
สัมผัสได้ถงึ ความเย็นสบายเป็ นพักๆ

สาวน้อยคนนันเดินไปมาในร้าน รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น
ราวกับผีเสือตัวหนึงก็มิปาน

“ถ้าฉันเด็กลงสามสิบปี จะต้องจีบแน่ๆ! อ้อไม่ส.ิ ..สีสิบ

323
ปี !”

“ฉันก็เหมือนกัน!”

“ฮ่าๆๆๆ!!! ไอ้พวกตาเฒ่าหนังเหนียว!” คุณป้าทีมุมห้อง

พูดสบถทันที “ดูสิ ไอ้พวกไม่รูจ้ กั เจียมตัว! ถ้าเป็ นจยา
หมิงของบ้านเรายังพอว่า!”

“ยายป้าอ้วนนีมาเสนอขายลูกชายอีกแล้ว!”

“แล้วจะทําไมล่ะ?!”

ลูกค้าบางคนเริมถกเถียงกันแบบทีเล่นทีจริง เถ้าแก่เหล่า
324
เฉิน ฟั งแล้วก็ได้แต่ยมิ ส่วนมือก็กาํ ลังนวดแป้งไป

พอถึงตอนนีป้าแก่ก็ควักผ้าเช็ดหน้าออกมา เริมเช็ดที
หน้าผากขอเหล่าเฉิน ตอนนีเหล่าเฉินยิมเล็กน้อย แม้
ร้านซาลาเปาจะไม่ใหญ่ แต่ก็ทาํ มาสิบกว่าปี แล้ว การที
ยายแก่เช็ดเหงือให้แบบนีก็ทาํ มาสิบกว่าปี แล้วเช่นกัน

“เพียนเซียนเอ๊ย ซาลาเปาของลูกค้าโต๊ะแรกห่อเสร็จ
แล้ว” เหล่าเฉินตะโกนเรียกสาวน้อยทีกําลังรินชาอยู่

“ทราบแล้วค่ะ”

สาวน้อยตอบรับไปหนึงคํา ก่อนนําของทีห่อเสร็จแล้วไป
325
ส่งด้วยความรีบร้อน

ระหว่างนีก็มีลกู ค้าคนใหม่เดินมาทีร้าน

คนหนุ่มผิวขาวสะอาดคนหนึง คนหนุ่มจ้องมองทีสาว
น้อยด้วยความตกใจ หลังจากทีสาวน้อยเองก็ลงั เลอยูค่ รู ่
หนึง จึงคลียิมบางๆ “เราเจอกันอีกแล้วนะคะ”

“นันน่ะสิ แปลกใจอยูเ่ หมือนกัน” ลัวชิวพยักหน้า

เขาคิดไม่ถงึ ว่าจะเจอสัตว์ประหลาดผีเสือในร่างมนุษย์ที
นี และดูเหมือนว่ากําลังทํางานทีร้านซาลาเปานี การแต่ง
ตัวของสัตว์ประหลาดผีเสือน้อยดูเรียบง่ายมาก เหมือน
326
เด็กสาวทีอยูบ่ นหุบเขาอย่างนัน

แต่สงพวกนี
ิ ไม่อาจบดบังความงามของเพียนเซียนได้
เมือเจอสัตว์ประหลาดผีเสือตนนีอีกครัง เจ้าของร้านลัว
กลับคิดว่าตอนเธอเกิดใหม่ออกมาจากดักแด้ ถือว่า
ประสบความสําเร็จ ปั นรูปร่างออกมาได้ดีทีเดียว

“คุณ...ตังใจมาหาฉันเหรอ?” เพียนเซียนมองลัวชิวอย่าง
แปลกใจ

ด้วยเหตุผลทีว่าเจอกันแค่บางครัง สัตว์ประหลาดผีเสือก็
รูส้ กึ ได้ไม่ยากว่าลัวชิวมาหาเธอโดยเฉพาะ จะว่าไป ตัว
สมาคมเองก็เป็ นสถานทีลึกลับ อยากรูว้ า่ เธออยูท่ ีไหน ก็

327
ไม่ใช่เรืองยากลําบากอะไร

ลัวชิวส่ายหน้าพร้อมพูดว่า “ฉันเป็ นลูกค้าเก่าแก่อะไร

ทํานองนี”

เพียนเซียนเอียงคอด้วยความไม่เข้าใจ

ตอนนีเถ้าแก่รา้ นเหล่าเฉินก็รอ้ งเรียก “ลัวชิวเอ๊ย! ไม่เจอ

กันตังหลายวัน มาไกลเพือซือซาลาเปาอีกแล้วเหรอ?”

ลัวชิวหันไปทางเถ้าแก่และภรรยาของเขาพร้อมกับพยัก
หน้า ก่อนหันมามองทีสัตว์ประหลาดผีเสือ “ตอนเด็กฉัน
อยูท่ ีนี”
328
“นังสิ”

สัตว์ประหลาดผีเสือเพียนเซียนรูส้ กึ เหมือนกับโล่งอก
และต้อนรับด้วยการให้ลวชิ
ั วนังลง เหล่าเฉินร้องบอกว่า
“ลัวชิว จะทําซาลาเปาให้เดียวนี แบบเดิมเลย!”

“ตกลงครับ” ลัวชิวตอบไปหนึงประโยค

เขานังอยูท่ ีมุมห้องคนเดียว ราวกับเข้าสูโ่ ลกส่วนตัวยังไง

อย่างนัน เขาควักหนังสือหนาๆ ออกมาหนึงเล่ม แล้วเริม
ต้นอ่านมัน

329
ตอนทีซาลาเปามาเสิรฟ์ ลัวชิวกินไปลูกหนึงตังแต่ยงั ร้อน
จากนันก็อา่ นหนังสือต่อไป เขาใช้เวลาประมาณครึง
ชัวโมงกับการกินซาลาเปาสามลูกในตะกร้าใบนี

สัตว์ประหลาดผีเสือนึกว่าพอกินเสร็จลัวชิวก็จะจากไป
แต่คิดไม่ถงึ ว่าเขาจะยังนังอยูแ่ บบนัน ดืมชาพร้อมกับดู
หนังสือคนเดียว เหมือนกับคนแก่คนหนึงไม่มีผิด

“เขาก็เป็ นแบบนีแหละ อยากไปเมือไหร่ก็ไป ไม่เป็ นไร

หรอก” เหล่าเฉินกล่าวกับเพียนเซียน “เด็กคนนีฉันเห็น
มาตังแต่เด็กจนโต เป็ นคนทีเงียบมากคนหนึง”

“คุณเห็นเขาตังแต่เด็กๆ เหรอคะ?” เพียนเซียนถามด้วย

330
ความสงสัยไปหนึงประโยค

แต่เท่าทีเธอรูจ้ กั สมาคม...ก็มีแต่พวกภูตผีปีศาจทีเล่า
ต่อๆ กันมาทังนัน…

สัตว์ประหลาดผีเสือทีไม่เข้าใจบางอย่างอยูเ่ ล็กน้อยเลย
ทํางานของเธอต่อไปอย่างเงียบๆ แต่ก็แอบมองลัวชิวที
อ่านหนังสืออย่างเงียบๆ มาตลอด

ผ่านไปสักพักหนึง ลูกค้าจากไปเกือบหมดแล้ว ซึงก็เป็ น

เวลาใกล้จะถึงสิบโมงเช้า เหล่าเฉินส่งเสียงเรียก “เพียน
เซียนเอ๊ย เก็บของหน่อย เตรียมปิ ดร้านแล้ว!”

331
“รับทราบค่ะ แต่วา่ ...” เพียนเซียนมองลัวชิวทียังไม่จาก
ไปไปแวบหนึง เหมือนจะลังเลอยูเ่ ล็กน้อย

เหล่าเฉินหัวเราะฮะๆ แล้วให้เพียนเซียนทํางานต่อไป
ส่วนตัวเองหยิบกานําชาใบน้อยเดินไปนังตรงหน้าลัวชิว

“คุณลุง ทําไมในร้านถึงมีคนเพิมมาหนึงคน” ลัวชิวเอ่ย

ถามขึน

เหล่าเฉินหัวเราะแล้วกล่าวว่า “เธอหมายถึงเพียนเซียน
เหรอ? เด็กคนนีน่าสงสาร ช่วงเช้าทีกําลังเก็บร้านตอน
นัน ยายแก่ของฉันเห็นเธอกําลังเก็บของทีอยูห่ ลังประตู
กิน แต่งตัวด้วยเสือผ้าขาดวิน ภรรยาแก่ของฉันจึงถาม

332
เรืองราวของเธอ มีหลายเรืองทีไม่เข้าใจ ถามว่าเธอมี
ครอบครัวไหม ก็บอกว่าไม่มี แถมยังบอกอีกว่าจําเรือง
แต่ก่อนนีไม่ได้แล้ว”

เหล่าเฉินเป่ ากานําชาใบเล็ก “ฉันเห็นว่าเธอไม่มีอะไรติด

ตัวมาเลย แล้วยังอ่อนต่อโลก มีอีกหลายเรืองทีไม่เข้าใจ
แถมยังสูญเสียความทรงจํา เกรงว่าน่าจะถูกหลอกออก
มาจากในภูเขาอะไรทํานองนี เลยรับเธอไว้ชวคราว
ั เด็ก
คนนีก็ขยันขันแข็ง ไม่อยากอยูฟ่ รีๆ เลยมาช่วยงาน”

“แต่จะว่าไปก็บงั เอิญ แม่สาวนีก็แซ่ลวเหมื

ั อนกัน” เหล่า
เฉินส่ายหน้าเหมือนกับคิดไปเอง “ลัวเพียนเซียน ลัว
เพียนเซียน พูดไปพูดมาก็รูส้ กึ ว่าชือนีแปลกๆ นะ เด็ก
สาวบนภูเขาก็ไม่น่าจะตังชือไพเราะแบบนี ไม่รูว้ า่ จะเป็ น
333
ลูกสาวของตระกูลใหญ่โตทีไหนหรือเปล่านะ”

พอได้ยินว่าสัตว์ประหลาดผีเสือใช้แซ่ลวั ลัวชิวก็ตงใจ
ั
มองไปยังสัตว์ประหลาดผีเสือทีกําลังเช็ดกระจกอยูด่ า้ น
นอก จึงได้รูว้ า่ สัตว์ประหลาดผีเสือแอบมองมาโดย
ตลอด เมือสายตาประสานกับดวงตาทังสองของลัวชิ
ว เธอก็เช็ดกระจกอีกฝังอย่างร้อนรน คิดว่าคงจะได้ยิน
การสนทนาตรงนีเมือครูก่ ระมัง

ความสามารถในการได้ยินของสัตว์ประหลาด...คงใช้ได้
ทีเดียวล่ะมัง?

“ใช่แล้วลัวชิว เธอว่าพอจะมีวิธีช่วยเหลือเพียนเซียน

334
ไหม?” เหล่าเฉินพูดด้วยรอยยิมว่า “สมองของวัยรุน่
อย่างพวกเธอคงจะคิดได้ไวกว่าคนแก่ๆ อย่างพวกเรา”

ลัวชิวคิดอยูช่ วครู
ั ห่ นึงจึงพูดว่า “คุณลุง ผมจะขอพูดกับ
คุณลุงเป็ นการส่วนตัวสักสามสีประโยคได้ไหม?”

เหล่าเฉินชะงักไป พอถึงตอนนีกลับเห็นลัวชิวเปิ ดหนังสือ

เล่มหนาๆ ในมือ หนึงในหน้าหนังสือนันฉับพลันก็มี
การ์ดสีดาํ สนิทใบหนึงเหน็บไว้อยู่

เมือเหล่าเฉินเห็นเข้า หน้าก็ถอดสีเล็กน้อยไปครูห่ นึง

จ้องมองคนคุน้ เคยทีเห็นมาตังแต่เด็กจนโตด้วยความไม่
คาดฝัน

335
ริมฝี ปากของเขาสันเทิมเล็กน้อย “เธอ...”

ลัวชิวพูดเบาๆ ว่า “คุณลุง ปิ ดร้านเถอะ”

336
บทที 57 ผีเสือสาวกับชายหนุ่มเจ้าของสมาคมและคุณ
ลุงเจ้าของร้าน

เหล่าเฉินให้ภรรยากับลัวเพียนเซียนช่วยเก็บหน้าร้าน
หลังจากนันก็พาลัวชิวขึนไปบนบ้าน

นีเป็ นบ้านสามชันปลูกอยูใ่ นทีดินของตนเอง ชันล่าง

ตกแต่งเป็ นร้านค้า ส่วนชันบนเป็ นทีอยูอ่ าศัย ในเมือง
เก่าแก่นีมีอาคารสไตล์แบบนีอยูไ่ ม่นอ้ ย

337
เหล่าเฉินเป็ นคนชอบสูบบุหรี สักพักก็หยิบยาเส้นออก
มาจากซองใส่ลงไปในไปป์ แล้วก็เริมมีเสียงเป่ าเลียงไฟ
ยาสูบในไปป์

“ลัวชิว...เธอคือลัวชิวใช่ไหม?”

เขาไม่กล้าฟั นธงว่าคนหนุ่มทีอยูต่ รงหน้านีใช่คนทีตนเอง

รูจ้ กั หรือไม่ โดยเฉพาะหลังจากทีได้พบเห็นเรือง
มหัศจรรย์ในครังนัน

บางทีนีอาจจะเป็ นแค่คนทีทางนูน้ ส่งมาเตือนตนเองก็ได้

เป็ นแค่ภาพลวงตาเท่านัน

338
ลัวชิวพอจะเข้าใจความคิดของเหล่าเฉิน ทีเขาคิดไม่ถงึ
คือชือของเหล่าเฉินจะปรากฎอยูใ่ นสมุดบัญชีทีต้องเก็บ
ค่าตอบแทน สัญญาก็ลงนามเรียบร้อยแล้ว เมือครบ
กําหนดก็คือครบกําหนด เขาคนนันจะมาหรือไม่มาก็มี
ค่าเท่ากัน

ทีต่างกันคือจะเป็ นเขาหรือโยวเย่มากันแน่

คําถามแบบนีไม่ตอบน่าจะดีกว่า

หลังจากลัวชิวนิงเงียบไปพักหนึง ก็เริมเอ่ยขึน “สิบแปด

ปี ก่อน ทีจริงภรรยาและลูกสาวของคุณลุงน่าจะเสียชีวิต
ในอุบตั ิเหตุรถยนต์ไปแล้ว แต่คณ
ุ ลุงใช้วิญญาณของตน

339
เองแลกกับชีวิตของลูกสาว และใช้ชีวิตทีเหลืออยูค่ รึง
หนึงซือชีวิตสิบแปดปี ให้ภรรยาของคุณลุง”

เหล่าเฉินหลับตาลงช้าๆ เหมือนหวนนึกถึงความทรงจํา
เหล่านัน หลังจากผ่านไปนานพักหนึง เขาก็ถอนหายใจ
เบาๆ “สิบแปดปี เวลาผันเปลียน เรืองราวครังเก่า อย่า
ได้เอ่ยถึง”

ขณะทีพูดอยูน่ นั เหล่าเฉินมองลัวชิวอย่างสุนทรี ยิมแล้ว

พูดว่า “ได้ยินมาจากทีวีน่ะสิ รูส้ กึ ถูกใจก็เลยท่องออกมา
ถ้าให้ฉนั คิดเองก็คงคิดไม่ออกแน่...ฉันยังเหลือเวลาอีก
นานเท่าไหร่?”

340
ลัวชิวตอบ “สามวันครับ”

เหล่าเฉินพูดขึนในทันที “วันนีว่างไหม? ทานข้าวกลาง

วันทีนีเถอะ ทุกครังได้แต่ทกั เรียกให้เธอกินซาลาเปา ที
จริงไก่แช่เหล้าทีภรรยาฉันทํานันรสชาติดีทีสุดเลย”

ลัวชิวพยักหน้าเบาๆ ตอบตกลง

ดูเหมือนเหล่าเฉินไม่ได้คิดจะซักถามลัวชิวว่าเป็ นมา
อย่างไรกันแน่ ทีต้องรูม้ ีเพียงเหลือเวลาแค่สามวัน ดูจะ
ทําใจยอมรับได้แล้ว และเห็นเขาเป็ นเพียงคนคุน้ เคยที
เห็นตังแต่เด็กจนโต

341
“เธอนังก่อนสิ ฉันจะไปซือกับข้าวสักหน่อย” เหล่าเฉิน
พูดแล้วก็ลงเดินไปข้างล่าง

ลัวฉิวมองดูทกุ สิงทุกอย่างทีอยูร่ อบๆ ห้อง ทันใดนัน

ผีเสือตัวหนึงก็บินลอดเข้ามาจากช่องตะแกรงกันตรง
ระเบียง บินมาอยูต่ รงหน้าเขา

ผีเสือไกเซอร์อิลพีเรียล* สีทองหยุดบิน ก่อนกลายร่าง

เป็ นลัวเพียนเซียนในร่างมนุษย์

“แอบฟั งคนเขาคุยกันไม่ใช่เรืองดีเลยนะ” ลัวชิวพูดขึน

ทันใด

342
ลัวเพียนเซียนกลับตอบว่า “ฉันก็แค่หดู ีเท่านันเอง แล้ว
พวกคุณก็ไม่ได้พยายามปกปิ ดด้วย...หลังจากนีสามวัน
เจ้าของร้านจะต้องตายจริงๆ เหรอ?”

ลัวชิวพยักหน้า มองดูภาพเก่าทีแขวนอยูบ่ นกําแพง “ใช้

เวลาหมดแล้ว ก็ยอ่ มจบสินเป็ นธรรมดา”

ลัวเพียนเซียนพูดโพล่งออกไป “ต่อชะตาชีวิตของเจ้า
ของร้านไม่ได้เหรอ? เขาเป็ นคนดีคนหนึงนะ”

ลัวชิวถึงกับหันมามองปี ศาจผีเสือ “ได้ ขอเพียงมีใคร

ยินดีให้เขามีชีวิตต่อไป เวลาชีวิตทีเหลือย่อมยืดยาวต่อ
ไปได้อีก...คุณลูกค้า คุณต้องการแบบนีไหมล่ะ?”

343
“ฉัน...” ลัวเพียนเซียนชะงักพูดไม่ออก ในทีสุดก็ยงั คงนิง
เงียบต่อไป

เธอเพิงจะบําเพ็ญตบะกลายร่างเป็ นคนได้ ไม่ได้มีคา่

อะไร

ความคิดนีแวบเข้ามาในหัวเธอครูห่ นึง แล้วหยุดชะงักไป

ตามสัญชาตญาณ ปี ศาจทีเพิงจะเริมต้นชีวิตใหม่มี
ความรูส้ กึ ทีดีตอ่ คนแก่สองสามีภรรยาผูม้ ีจิตใจ
งามอย่างเห็นได้ชดั แต่ถา้ บอกว่าต้องทุม่ เทอะไรแล้วล่ะ
ก็ ดูเหมือนยังต้องมีขอบเขตสักหน่อยว่าอะไรทีตนเอง
ควรทํา อะไรทีตนเองไม่จาํ เป็ นต้องทํา

344
ลัวเพียนเซียนยิมขมขืน ลูบหน้าอกตนเอง “แปลกดีนะ
เห็นๆ อยูว่ า่ ฉันร้อนใจคิดจะช่วยเถ้าแก่และภรรยา แต่
สุดท้ายกลับรูส้ กึ กลัว”

ลัวชิวตอบ “อย่างน้อยก็ยงั มีใจจะช่วย”

ลัวเพียนเซียนพูดขึนทันที “ตามหลักแล้ว เถ้าแก่กบั

ภรรยาก็เป็ นคนทีเห็นคุณมาตังแต่เด็กๆ ...คุณไม่รูส้ กึ
ลําบากใจเลยเหรอ?”

ตอนทีได้ยินคําถามนีลัวชิวเองก็เคยถามตนเองเหมือน
กัน เพียงแต่ไม่คิดว่าจู่ๆ จะมีคน...เอ่อ ปี ศาจถามคําถาม

345
เดียวกับตนเอง

เจ้าของร้านลัวตอบเสียงเบา “ถ้าไม่ใช่เพราะสิบแปดปี ที
ผ่านมานี ฉันคงจะไม่รูส้ กึ ทุกข์ใจล่ะมัง?”

ลัวเพียนเซียนส่ายหัวบอก “ความคิดของพวกมนุษย์
อย่างพวกคุณนียากจะเข้าใจเสียจริง”

ลัวชิวก็สา่ ยหัวเช่นกัน “สิงทีฉันรูห้ รืออาจจะมากกว่าเธอ

สักหน่อย แต่คิดๆ ดูแล้วก็ไม่ได้มากกว่าชายชราทีใช้ชีวิต
มาหลายสิบปี เลยจริงๆ เธอไม่เข้าใจ ฉันเองก็ไม่เข้าใจ
เหมือนกัน”

346
“ทําไมล่ะ?”

ลัวชิวพูดตามหลักเหตุผล “เพราะว่าพวกเรายังเด็กอยูน่ ่ะ
สิ จะมองเรืองราวทะลุปรุโปร่งได้อย่างไรกันล่ะ?”

และในตอนนีเอง ข้างล่างก็มีเสียงจ้อกแจ้กจอแจดังขึน
มา

ลัวชิวเอียงคอเหมือนจะถาม ปี ศาจผีเสือสาวทีอยูข่ า้ งๆ
กลับขมวดคิว “น่าจะเป็ นลูกชายของเจ้าของร้าน วันนี
เจ้าเด็กนันกลับมาอีกแล้ว”

“เธอรูจ้ กั เหรอ?”
347
ลัวเพียนเซียนส่ายหน้า “สองสามวันมานีเคยเห็นไม่กี
ครัง ฉันไม่เข้าใจเลย แต่ดเู หมือนว่าจะมีใครคิดอยากได้
ทีดินนี ลูกชายเจ้าของร้านคิดจะขายตึกเล็กๆ นีไป แต่
เจ้าของร้านไม่เห็นด้วย ทีจริงก็เคยมีปากเสียงกันสอง
ครังแล้ว”

ลัวชิวขมวดคิว พูดออกไปตรงๆ “ลงไปดูกนั หน่อย”

...

...

348
ทีชันล่าง ด้านหน้าภรรยาของเถ้าแก่มีชายวัยสามสิบสี
สิบปี สองคนนังอยู่ หนึงในนันดูรางๆ มีความคล้ายเหล่า
เฉิน น่าจะเป็ นลูกชายของเขา ส่วนอีกคนทีสวมชุดสูท ดู
เหมือนพวกนักธุรกิจทีมีอิทธิพลและมีชือเสียง

ภรรยาของเหล่าเฉินในตอนนีนังเอียงๆ เหมือนไม่อยาก
เห็นสองคนนี

ลูกชายของเหล่าเฉินพูดขึน “แม่! ตอนนีมันยุคไหนกัน

แล้ว? พ่อกับแม่ขายทีนีไม่ดีกว่าเหรอ? ครังนีเขาให้ราคา
สูงนะ ขายได้เงิน พ่อกับแม่ก็จะได้มีชีวิตทีสุขสบายไง!”
ก็เพราะเป็ นลูกชายนีแหละ ภรรยาของเหล่าเฉินถึงได้พดู
อย่างจนใจ “พ่อแกไม่เห็นด้วย ก็คือไม่เห็นด้วย...อีก
อย่าง แม่ แม่ก็ไม่คิดจะขายเหมือนกัน”
349
ชายนักธุรกิจทีอยูข่ า้ งๆ คนนันพูดขึนทันที “คุณป้า ทีจริง
คุณป้าก็น่าจะเห็นด้วยนะครับ ตอนนีเมืองเปลียนแปลง
ไปเร็วมาก ยุคสมัยไม่เหมือนเดิมแล้ว ของเก่าแก่ยงั ไงก็
ต้องเปลียนแปลง พวกคุณป้าขายไปตอนนีทีจริงยังดีนะ
ครับ คนทีกว่าจะขายได้มีมากมาย แถมขายไม่ได้ราคาดี
ด้วย พวกป้าก็จะขาดทุน ทีดินแปลงนีคุณป้ากับคุณลุงก็
เปิ ดร้านลําบากมาหลายสิบปี แล้ว ถ้าถึงตอนทีจําเป็ น
ต้องขายขึนมาแต่ขายได้ราคาตํา ผมคิดว่าท่านทังสอง
จะไม่เสียใจเหรอครับ?”

“นี...”

ภรรยาของเหล่าเฉินเริมใจอ่อน ลังเลไม่แน่ใจ มองลูก

350
ชายของตน มองผูช้ ายคนนีทีมาสองสามวันนีช่างรูจ้ กั
พูดจา ก็ไม่รูจ้ ะตอบอะไรไปชัวขณะหนึง

“เจ้าคนไร้นายาอย่
ํ างแกอีกแล้ว!! อาศัยตอนทีฉันไม่อยูก่ ็
มายุยงแม่แกเหรอ? ไสหัวไป! ไสหัวไปเดียวนีเลย!”

เห็นเหล่าเฉินทีเพิงกลับมาคว้าไม้กวาดทีหน้าประตู ท่า
ทางเหมือนเทพเจ้าเฝ้าประตูทีดุดนั แววตาลูกชายของ
เหล่าเฉินหรีลง ไม่กล้ามองตรงๆ

ส่วนชายนักธุรกิจอีกคนทีมาช่วยพูด กลับขมวดคิวเพียง
เล็กน้อยจนแทบสังเกตไม่เห็น

351
เจ้าของร้านลัวบังเอิญเห็นความชัวร้ายในแววตาของเขา
แวบหนึงพอดี

เหล่าเฉินทีทําแป้งมาแล้วหลายสิบปี ตอนทีอาละวาดขึน
มาไม่ได้นอ้ ยไปกว่าตอนหนุ่มๆ เลย เอาไม้กวาดฟาดลง
ไปทีเท้าของลูกชายตนเองอย่างแทบไม่ตอ้ งคิด

ลูกชายของเหล่าเฉินรีบร้อนลนลานลากชายทีอยูข่ า้ งๆ
ไป พร้อมพูดอย่างรวดเร็วไม่กีคําว่าให้ลองไปคิดดูดีๆ นะ
ครับ แล้ววิงออกไปจากร้านซาลาเปาเหมือนไฟลนก้น

352
*ผีเสือไกเซอร์อิมพีเรียล ชือพันธุข์ องผีเสือชนิดหนึง

353
บทที 58 ปี ศาจผีเสือของแท้ กรุณาอย่าให้อาหารตามใจ
ชอบ

หลังจากไล่ลกู ชายและคนเกลียกล่อมของ
บริษัทอสังหาริมทรัพย์ไปแล้ว เหล่าเฉินก็นงลงบนม้
ั านัง
ด้วยความรูส้ กึ คับแค้นใจ

ภรรยาไม่รูว้ า่ จะทําอย่างไรถึงจะทําให้เหล่าเฉินอารมณ์
ดีขนึ จึงแอบรูส้ กึ ร้อนใจ

ตอนนันลัวชิวก็พดู ขึนว่า “คุณลุง ไก่แช่เหล้าทีคุณป้าทํา

ใส่พริกไหมครับ?”

354
เหล่าเฉินนิงอึง รูส้ กึ ตัวพูดตอบ “ใส่งาขาว...เอ้อ ใช่ๆๆ
เมียจ๋า วันนีเจ้าหนุ่มลัวชิวจะทานอาหารทีนี เธอรีบทํา
กับข้าวทีเธอถนัดมาสักอย่างสิ”

“ได้ๆๆ” ภรรยารีบพยักหน้า แล้วมองลัวเพียนเซียน “ยาย

หนู มาช่วยป้าหน่อยนะ”

คุณป้าคือคนทีหัวโบราณมาก ตอนทีผูช้ ายพูดผูห้ ญิงจะ

ไม่ถามอะไรมาก เธอมองลัวชิวแวบหนึงอย่างขอบคุณ
แล้วก็รบี ลากลัวเพียนเซียนเข้าไปในครัว

เหล่าเฉินปิ ดประตู แล้วเริมสูบยาสูบของตนเอง ผ่านไป

ครูห่ นึงก็มองมาทีลัวชิวแล้วฝื นยิม “เกรงว่าฉันจะรักษา

355
ร้านนีไว้ไม่ได้เสียแล้ว”

ลัวชิวถาม “คุณลุงก็คิดจะขายเหมือนกันเหรอครับ?”

เหล่าเฉินพูดอย่างถอดทอนใจ “ชัวชีวิตคนจะเอาอะไรได้
ล่ะ? เกิดมาก็ไม่มีอะไร ตายก็เอาไปไม่ได้ ลูกหลานที
เหลือก็จะเป็ นเศรษฐี ทีมังคังทีสุด ฉันกับภรรยาก็เหมือน
เป็ นคนๆ เดียวกัน ภรรยาฉันก็ตอ้ งตามฉันไปอยูแ่ ล้ว
ร้านนี ทังตึกนียังไงก็ตอ้ งกลายเป็ นของลูก หรือเหล่าเฉิน
อย่างฉันจะเป็ นคนเห็นแก่ตวั แม้สงของก็
ิ ยกให้ลกู ชาย
ของตนเองไม่ได้? ถึงแม้วา่ จะให้ลกู ขายไปก็ดีหรือทํา
อะไรก็ดี ยังไงก็ทาํ ให้ชีวิตทีเหลือของลูกดีขนมาบ้
ึ าง ยัง
ไงก็ดีกว่าโกรธขึนมาก็ขายทิงไปไม่เหลือให้ลกู หลานของ
ตัวเอง ก่อนหน้านีเรืองวิญญาณก็เชือครึงไม่เชือครึง แต่
356
ฉันก็รูว้ า่ มี ดังนันไม่ได้คิดว่าหลังจากตายไป ทุกๆ ปี บน
เนินดินของหลุมศพจะมีหญ้าเขียวขึน แม้แต่กลินหอม
ป้ายหน้าหลุมศพเป็ นยังไงก็ไม่รู”้

เหล่าเฉินสายหัวอีก “เพียงแต่วา่ ฝี มือการทําซาลาเปานี

สืบทอดกันมาตังแต่สมัยบรรพบุรุษ เกรงว่าจะขาดช่วง
สูญหายในสมัยของฉันนีแล้ว”

เหล่าเฉินสูบยาสูบเข้าไปอีก ก่อนถอนหายใจ “ยุคสมัย

ไม่เหมือนเดิมแล้ว คนหนุ่มสาวก็มีความคิดแบบคนหนุ่ม
สาว เขาไม่ยอมเรียน จะไปบังคับก็ไม่ได้ แค่หลายวันมา
นี...ฉันไม่อยากคิดเรืองพวกนีให้ไม่สบายใจ”

357
เขามองลัวชิว ด้วยแววตาทังสองทีกลายเป็ นสีเหลืองขุ่น
ด้วยวัยทีมากขึนแฝงความทุกข์ใจปนรูส้ กึ ผิด “เจ้าหนุ่ม
ลัวชิว เรืองพวกนีฉันก็แค่บน่ ๆ ไปเท่านัน ระบายออกมา
ก็ดีกว่าเก็บไว้ เธอก็ฟังผ่านๆ ไปก็พอ”

ลัวชิวนังลงข้างๆ เหล่าเฉิน ก่อนยืนมือออกมาตบบ่าเขา

เบาๆ “คุณลุง วันนีผมกินข้าวเยอะสักสองชามได้ไหม
ครับ?”

“มันต้องเป็ นอย่างนันอยูแ่ ล้ว! น่าเสียดายทีเธอไม่ดืม

เหล้า! ไม่อย่างนันจะกินไก่แช่เหล้าพร้อมกับดืมเหล้า
เหลือง*ให้สะใจไปเลย!” เหล่าเฉินเอาแต่ยมแล้
ิ วก็เริม
ร้องเพลง

358
“เดือนอ้ายในเดือนอ้ายทีมาถึง สุรานีจะทําให้คนเมา
มาย ความรูส้ กึ หายไปเลยฮา~ฮา~ฮา บางคนดืมสุรา
มากเกินไป เมามายไม่ตืน เรืองใหญ่แค่ไหน ทิงไว้ไม่แล
ฮา~ฮา~ฮา~ ไม่รูท้ ิศเหนือใต้ออกตก เดียววิงเวียนมึนงง
ทังวัน ฮา~ฮา~ฮา~”

นันเป็ นท่วงทํานองเพลงเอ๋อร์เหรินจ้วน**

...

...

359
กลางวันแสกๆ เหล่าเฉินก็ดืมจนเมามาย ส่วนภรรยาก็
กําลังยุง่ กับการดูแลร้านจึงไม่ได้จดั การดูแลลัวชิวต่อได้
แขกทีผ่านมา คนทีเข้ามาเป็ นแขกทังนัน คนแก่ก็ทาํ ได้
แค่ไปส่งคนหนุ่มทีประตู ก่อนจับมือแล้วกําชับครูห่ นึง
ถึงจะส่งออกจากประตูไป

หลังจากลัวชิวกลับไปก็ซือลูกกวาดรสนําผึงขวดเล็กๆ
ขวดหนึงทีร้านค้าสะดวกซือข้างๆ หลังจากเลียวทีหัวมุม
ถนนก็อาศัยจังหวะทีไม่มีคนแวบหายตัวไป เขาแค่ไม่
อยากจากสถานทีทีเขาเติบโตมาไปในทันที

“เธอจะไปไหนเหรอ?”

360
ลัวชิวปรากฏตัวขึนในซอยเล็กอีกซอยหนึง ตอนกลางวัน
ผูค้ นส่วนใหญ่มกั พักผ่อน ส่วนในซอยเงียบสงัด และมี
บรรยากาศเย็นสบาย

“ฉัน...ฉันก็แค่จะมาเดินเล่น ดูอะไรเรือยเปื อย” ลัวเพียน

เซียนมองลัวชิวทีจู่ๆ ก็มาปรากฏตัว ทําให้ตกใจจนสะดุง้

ลัวชิวถาม “ปี ศาจพูดโกหกไม่เก่งขนาดนีเลยเหรอ?”

“หา?” ลัวเพียนเซียนงง ลินเล็กๆ แลบโผล่ออกมา “คุณรู ้

ได้อย่างไร?”

เผ่าพันธุม์ นุษย์คือบรรพบุรุษแห่งการพูดปดน่ะสิ
361
“คิดจะทําอะไร?” ลัวชิวถามต่อ

น่าจะด้วยอํานาจของผูท้ ีเป็ นเจ้าของร้านสมาคมทีไม่

อาจคาดเดาได้นนช่
ั างน่าเกรงขามนัก ปี ศาจผีเสือทีรูส้ กึ
เคารพยําเกรงมาตลอดจึงก้มหัวตอบอย่างนอบน้อมว่า
“ฉันอยากจะลองดูวา่ พอจะมีวิธีใดบ้างทีจะทําให้ลกู
ชายเจ้าของร้านไม่ขายร้านซาลาเปา”

เธอรวบรวมความกล้าเงยหน้าขึนมามองลัวชิว “ฉัน…
ฉันไม่สามารถช่วยให้เจ้าของร้านมีชีวิตต่อไปได้ เลยคิด
ว่าอย่างน้อย…อย่างน้อยก็ให้รา้ นซาลาเปายังอยูต่ อ่ ไป
ได้”

362
ทันใดนัน

จ๊อกๆ

เสียงค่อนข้างจะดังเลยทีเดียว

ลัวเพียนเซียนตกใจนิง รีบกุมท้องตนเอง

ลัวชิวอดยิมไม่ได้ “ถ้ายังมีแรงอยู่ อย่างน้อยก็คงทําอะไร

ได้บา้ ง?”

363
ลัวเพียนเซียนใบหน้าแดงขึนมาทันที

ลัวชิวล้วงนําผึงทีเพิงซือออกมาจากกระเป๋ าเป้ ยืนให้ลวั

เพียนเซียน “แม้จะเป็ นของทีปรุงแต่งขึน แต่อย่างน้อย
สําหรับเธอแล้วก็คงดีกว่ากับข้าวทีมันๆ เลียนๆ พวกนัน
ทีคุณป้าทํา...แน่นอนว่าคงเทียบไม่ได้กบั นําผึงดอกไม้ที
เธอกินในหุบเขาหรอก”

ลัวเพียนเซียนรับขวดนําผึงมาด้วยความตังใจ

มือของพวกปี ศาจมีแรงเยอะกว่าคนธรรมดาทัวไปอยู่
แล้ว ขวดจึงแตกอยูใ่ นมือของลัวเพียนเซียน ทําเอาของ
เหลวใสๆ สีเหลืองไหลเต็มมือ

364
ลัวเพียนเซียนแลบลินออกไปโดยไม่ลงั เล แล้วใช้ลนเลี
ิ ย
เบาๆ ไปทีหลังมือ ฝ่ ามือ ระหว่างนิว เล็บ สีหน้าอิมเอม

“สองวันมานีนําผึงในบ้านของภรรยาเจ้าของร้านฉันก็กิน
หมดเลย ฉัน ฉันไม่กล้าบอกเขา…”

ลัวเพียนเซียนเล่าเรืองราวของตนเองช่วงนีให้ฟัง ตอน
นันเองก็เห็นลัวชิวกําลังจ้องมองตนเองด้วยสายตา
แปลกๆ แล้วใบหน้าก็แดงขึนอีก รีบหันหลบทันที ก่อน
ค่อยๆ เลียนิวมือตนเองให้สะอาด แล้วก็คอ่ ยๆ ดืมนําผึง
ทีเหลือลงท้องไป ทีเจ้าของร้านลัวชิวมีสายตาแปลกๆ ก็
เป็ นเพราะ…ตอนแรกเขาคิดว่าจะได้เห็นลัวเพียนเซียน
ยืนอะไรทีคล้ายๆ กับหลอดดูดออกมาจากปากเสียอีก
365
ส่วนใหญ่พวกผีเสือก็ดดู อาหารแบบนีไม่ใช่เหรอ?

นึกไม่ถงึ เลยว่าจะเลีย

นีใช่ปีศาจผีเสือจริงๆ หรือเปล่าเนีย?

ทําไมรูส้ กึ เหมือนกําลังป้อนอาหารลูกแมวเลยล่ะ? ครัง

หน้าจะต้องเปลียนสักหน่อยไหม? ได้ยินว่าผีเสือก็ดืมนม
ได้ ครังหน้าอยากลองสักหน่อยไหมล่ะ…

ปี ศาจผีเสือสาวทีดูเหมือนจะยังเลียนิวมือไปพลางหันตัว
มาพลาง แต่การอําพรางตัวมาหลายวันในโลกมนุษย์
ราวกับได้เรียนรูว้ า่ สิงใดไม่ดีงาม จึงรีบซุกมือซ่อนไว้ขา้ ง
366
หลัง

เธอมองลัวชิวอย่างไม่คอ่ ยสบายใจนัก “ฉัน...ฉันยังไม่มี

อะไรมาแลกหรอกนะ…”

ลัวชิวยิม “แค่นาผึ
ํ งขวดเดียว ฉันไม่ได้อยากแลกเปลียน
กับเธอหรอก”

ลัวเพียนเซียนยิมหวานให้เห็น

“ไปกันเถอะ” จู่ๆ ลัวชิวก็เอ่ยขึน “ไปดูลกู ชายเหล่าเฉิน

กันสักหน่อย”

367
“หา?!” ลัวเพียนเซียนมองลัวชิวอย่างประหลาดใจ “เธอ
ก็คิดจะช่วยเจ้าของร้านเหมือนกันใช่ไหม?”

ลัวชิวพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก “พวกไล่ซือทีไม่ได้ไล่ซือทีแค่
ร้านซาลาเปาร้านเดียวหรอก”

เมือก่อน…เขาก็เคยอยูท่ ีนีเหมือนกัน

มุง่ หน้าเดินไปอีกซอยหนึง ปี ศาจผีเสือสาวไม่คิดอะไร

มากก็รบี วิงตามไป “ลัวชิว…ฉัน ฉันเรียกคุณว่าลัวชิวได้
ไหม?”

“ตามใจสิ”
368
…

...

ปากของถูจยาหยาถูกคนบีบจนอ้าออก รูส้ กึ ได้วา่ ในลํา

คอชุ่มชืนขึนมาอย่างรวดเร็ว เธอไม่มีเวลามาคิดอะไร
มาก รีบดืมนําเข้าไปอึกใหญ่

นานมาแล้วทีไม่ได้ดืมนําเลย รูส้ กึ กระหายอย่างทีสุด

จู่ๆ เธอก็ถกู คนฟาดสลบไปในบ้าน ก่อนจะสลบไปเห็น

เห็นเพียงแค่เงาคนหนึงโผล่มาจากห้องของน้องสาว ยัง
369
ไม่ทนั เห็นได้ชดั ว่าเป็ นใครกันแน่

“เธอ…เธอเป็ นใคร เธอ…เธอจับฉันมาคิดจะทําอะไรกัน

แน่? เธอ…คิดจะจับตัวมาเรียกค่าไถ่ใช่ไหม? น้องสาว
ฉันเป็ นอย่างไรบ้าง? เธอทําอะไรน้องสาวฉันหรือเปล่า?”

บางทีอาจด้วยเพราะคอแห้งเกินไป หรือไม่ก็ตืนตกใจ
มากเกินไป ถูจยาหยาจึงดูเหมือนจะไม่สงั เกตเห็นว่า
เสียงของตนเองไม่เหมือนเมือก่อน

เธอถูกปิ ดตา ถูกมัดสองมือสองขาไว้ มองไม่เห็นแถม

ขยับตัวไม่ได้อีก…เธอรูส้ กึ ตกใจกลัวมาก

370
แต่อีกฝ่ ายไม่ได้สนใจว่าเธอจะถามอะไร ราวกับไม่คิดจะ
ตอบอยูแ่ ล้ว

แล้วถูจยาหยาก็ถกู เทปกาวปิ ดปากอีกครังทันที เธอพูด

ไม่ได้แล้ว แต่ในขณะนันเองเสียงโทรศัพท์ก็ดงั ขึน

เป็ นเสียงโทรศัพท์ของเธอเอง

ตามด้วยเสียงฝี เท้าก้าวเดินออกไปอย่างรีบร้อน และยัง

ได้ยินเสียงปิ ดประตูดงั ปั ง

ทีนีเงียบมาก ยังมีกลินราและความชืน

371
เกรงว่าเธอจะถูกจับขังไว้ทีไหนสักแห่งเสียแล้ว...

*เหล้าเหลือง คือเหล้าหลังจากผ่านกระบวนการหมัก
แล้ว ไม่มีการกลันทําให้มีสีเหลือง

**เพลงเอ๋อร์เหรินจ้วน เพลงพืนเมืองของจีนทางภาค
ตะวันออกเฉียงเหนือของจีน

372
บทที 59 ผมแค่ลองถามดูเฉยๆ

373
ชือทีโทรเข้ามาคือ เรินจือหลิง

ถูจยาฉิงลังเลอยูพ่ กั หนึง สุดท้ายก็ไม่ได้ตดั สินใจรับสาย

แต่ไม่นานนักก็มีขอ้ ความส่งมาจากหมายเลขเดิมนัน

ใจความเกียวกับเรืองกินข้าวตอนเย็น

เธอนึกถึงผูช้ ายและผูห้ ญิงทีเธอพบทีมหาวิทยาลัยในวัน

นันขึนมาอย่างช่วยไม่ได้ จําได้คร่าวๆ ว่าผูห้ ญิงคนนัน
ชือเรินจือหลิง...เหมือนจะเป็ นเพือนสมัยเรียน
มหาวิทยาลัยของพีสาว

เกรงว่าน่าจะเป็ นคนทีสนิทสนมคุน้ เคยกับพีสาว

374
มากกว่าคนทีทํางานกับถูจยาหยาในตอนนีเสียอีก คน
แบบนีจะไปพบอีกไม่ได้เด็ดขาด

แม้วา่ เธอจะสลับร่างกับพีสาวตัวเองแล้ว แต่สาํ หรับ

เรินจือหลิงคนนีเธอไม่รูจ้ กั เลยสักนิด ยากทีจะระวังไม่ให้
ผิดสังเกตได้

ถึงแม้วา่ การสลับร่างเช่นนีจะสมบูรณ์แบบ แต่สงที

ิ ต้อง
ระวังยังไงก็ระวังไว้ก่อนดีกว่า

ห้องใต้ดินนีเป็ นห้องทีพีสาวเช่าไว้ตอนเพิงเดบิวต์ใหม่ๆ
หลายปี หลังจากนันพีสาวก็โด่งดังมาก เลยซือทีนีไว้เป็ น
สถานทีแห่งความทรงจําทีหนึง

375
จะไม่มีใครมาทีนี...ชัวคราว ชัวคราวเท่านันแหละ

คิดไปคิดมา ถูจยาฉิงก็สดู หายใจเข้าเต็มปอด...เรืองเลว

ร้ายทีสุดก็เกิดขึนแล้ว แล้วก็ทาํ ไปแล้วด้วย ไม่มีอะไรให้
เสียใจภายหลังอีกแล้ว

เธอขับรถสปอร์ตของพีสาวมุง่ หน้าไปทีเทียนอิง เอ็น

เตอร์เทนเมนท์ วันนีก็มีแจ้งมาว่าจะต้องไปร่วมกิจกรรม
ทีห้างสรรพสินค้าแห่งหนึง

...

376
...

“คุณเฉินครับ ถ้าคุณพ่อของคุณยังมีทา่ ทีไม่ยอมอ่อนให้

เรืองคงจะยากขึนนะครับ”

ยังคงอยูใ่ นแถบเมืองเก่า เพียงแต่เป็ นในร้านนําชาแห่ง

หนึงทีดูโอ่อา่ เรียบหรู นักธุรกิจหนุ่มขมวดคิวมองลูกชาย
ของเหล่าเฉิน “คุณคงรูน้ ะครับ ทางผมใช้เวลาคุยไปไม่
น้อย ถึงให้ราคาสูงกับคุณได้...ถ้าเป็ นทีอืน คงไม่ได้ราคา
สูงขนาดนี”

“คุณหวง ผมเข้าใจครับ” คุณเฉินถอนหายใจบอก “พ่อ

ผมก็เกินไปจริง...เพียงแต่ ทีจริงวันนีผมก็...ไม่เคยเห็น

377
พ่อผมโกรธมากขนาดนีมาก่อนเลย หรือว่าไม่ขายแล้วได้
ไหมครับ?”

คุณหวงได้ยินก็ไม่พอใจ “คุณเฉินครับ นีคุยกันเรียบร้อย

แล้ว หรือว่าคุณยังคิดว่าราคาตําเกินไปเหรอครับ?”

คุณเฉินส่ายหน้า “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนัน”

พอเห็นคุณเฉินโลเลไม่แน่ใจ คุณหวงก็รบี บอกว่า “คุณ

เฉินครับ พูดตามตรงนะครับ ด้วยงานทีคุณทําอยูต่ อนนี
ชีวิตก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่คณ
ุ เคยคิดถึงอนาคตบ้าง
ไหม? ลูกๆ ในครอบครัวคุณก็โตไว จะเข้าเรียนแล้ว คน
เป็ นพ่อเป็ นแม่ยอ่ มหวังจะให้ลกู ตนเองมีการศึกษาดีๆ

378
แต่โรงเรียนดีๆ ก็ใช่วา่ จะเข้ากันได้ง่ายๆ อีกอย่างคุณเอง
ก็คงไม่อยากให้ภรรยาต้องลําบากหรอกใช่ไหมครับ?
ตอนทีคุณคิดแต่งงานกับเธอ คุณก็คงอยากให้เธอมีชีวิต
ดีๆ ใช่ไหมล่ะ? แต่คณ
ุ เคยลองถามตัวเองดูบา้ งไหมว่า
ตัวคุณเองทําได้หรือยัง? อีกอย่างนะครับ อีกไม่กีปี คุณก็
มีเรืองให้ตอ้ งห่วงลูกของคุณมากขึนอีก คุณรูไ้ หมว่า
ปั จจุบนั นีหลังแต่งงานต้องใช้เงินเท่าไหร่?”

คุณเฉินทีเริมมีอาการกังวลใจเล็กน้อยออกแรงลูบรอย
ยับบนกางเกงชุดสูทบริเวณต้นขา กัดฟั นพูดอย่างจํา
ยอม “งันเอาเถอะ ผมจะพยายามเกลียกล่อมพ่อผมดูสกั
ครัง”

“งันก็ดีครับ ผมจะรอข่าวดีจากคุณนะครับ” คุณหวงยิมๆ

379
ลุกขึนยืนแล้วกล่าวว่า “ผมยังมีงานต้องทําขอตัวกลับ
บริษัทก่อนนะครับ”

เขาพูดพลางน้อมศีรษะลงเล็กน้อยให้ลกู ชายเหล่าเฉิน
แล้วเดินไปทีเคาน์เตอร์หน้าประตู ก่อนหิวติมซําทีห่อ
เรียบร้อยสองห่อจากบริกร “รวมกับบิลทีโต๊ะนันนะครับ
เดียวเขาจะเป็ นคนจ่ายเงิน”

พูดแล้ว คุณหวงก็เดินออกประตูรา้ นไปเลย แต่ก่อนทีเขา

จะเดินออกประตูไปยังหันกลับมาจ้องมองแวบหนึง
พึมพําว่า “คิดว่าฉันจะมองนายเป็ นพระเจ้าจริงๆ หรือไง
ไอ้งงเอ๊
ั ย!”

380
แต่คณ
ุ หวงก็ถงึ กับสะดุง้ โหยง เพราะตอนทีเขาเปิ ดประตู
ก็มีคนยืนอยูห่ น้าประตูพอดี เรืองไล่กวาดซือทีไม่ราบรืน
คุณหวงย่อมอารมณ์ไม่ดีเป็ นธรรมดา ในตอนนันสายตา
ของเขามองมาทีชายหนุ่มสวมเสือธรรมดาๆ คนหนึง
แวบหนึง ร้องเฮอะออกมาคําหนึง “ไม่ดตู าม้าตาเรือเลย
หรือยังไง?”

ด้วยอํานาจในตําแหน่งหน้าทีทีทํามาตลอดเวลาสิบกว่า
ปี มานี คิดข่มขวัญคนหนุ่มก็ไม่ใช่เรืองง่ายเลยใช่ไหม?

“ผมมีธุระอยากจะคุยกับคุณสักหน่อย”

“เธอรูจ้ กั ฉันด้วยเหรอ?” คุณหวงขมวดคิว ยิงมองเจ้า

381
หนุ่มนีก็ยงไม่
ิ รูว้ า่ ทําไมยิงรูส้ กึ กระวนกระวายใจ “ไม่
ว่าง!”

“ผมก็เป็ นเจ้าของกิจการแถวๆ นีเหมือนกัน ได้ยินว่าช่วง

นีพวกคุณกําลังไล่กว้านซือทีอยู?่ ”

คุณหวงกําลังจะเดินไป พอได้ยินดังนันก็หนั หน้ามา

หัวเราะลัน “แหม! จะให้เรียกน้องชายว่าอะไรดีละ่ ? ฉัน
เนีย ในวันทีอากาศร้อนมากแบบนี คนเราก็ตอ้ งหงุดหงิด
เป็ นธรรมดา ปกติฉนั ไม่เป็ นแบบนีหรอก!”

“พวกเราหาทีนังกันดีกว่า”

382
“ได้ๆๆ ทีนีไม่ใช่ทีทีเหมาะจะคุยกัน!” คุณหวงคลียิม

เพียงแต่ลกู ชายของเหล่าเฉินยังอยูใ่ นร้านนําชา จึงไม่

สะดวกเข้าไป และดูเหมือนว่าเมืองเก่าแก่เช่นนีก็มีทีให้
นังคุยอยูไ่ ม่นอ้ ยเลย

แต่วา่ ผูห้ ญิงทีอยูข่ า้ งๆ เจ้าหนุ่มนีงดงามเสียจริง คุณหวง

อดไม่ได้ทีจะมอง

แต่ทว่าผูห้ ญิงก็ยงั เทียบกับผลงานและค่าเปอร์เซ็นต์ไม่

ได้เลย

“น้องชาย ชืออะไรเหรอ?”
383
หลังจากหาร้านแอร์เย็นสักร้านนังได้แล้ว คุณหวงก็รอไม่
ไหวถามขึน

ลัวชิวกลับมัวแต่สงอาหารอย่
ั างสบายใจ “ผมขอนําเปล่า
ก็พอครับ แล้วก็นมทีหนึงให้ผหู้ ญิงคนนีครับ”

ลัวชิวพูดกับบริกรเสร็จก็ยืนเมนูอาหารไปด้านหน้าคุณ
หวง คุณหวงทีมีนาชาเต็
ํ มท้องก็ดืมไม่ลงแล้ว จึงสัง
เครืองดืมแก้วหนึงแบบขอไปที

บริกรเพิงเดินไป ลัวชิวก็พดู ขึน “พวกคุณมาจากบริษัท

อะไรครับ?”

384
เจ้าหนุ่มนีดูทา่ จะหลอกไม่ได้ง่ายๆ เลยนะ? คุณหวง
พึมพํา รีบยืนนามบัตรของตนให้ นามบัตรเคลือบสีทอง
ด้านบนมีตวั อักษรสามตัวหวงเฉิงอิน

แล้วก็ชือบริษัท เหิงซินกรุป๊

“จะว่าไปเหิงซินกรุป๊ เนีย น้องชายคงเคยได้ยินมาบ้าง

แน่ๆ! บริษัทเราเป็ นบริษัทใหญ่ไม่เป็ นรองใครในแถบนี
เลยนะ!” หวงเฉิงอินยกนิวโป้งขึน ยิมแล้วพูดต่อ “ทีของ
น้องชายอยูต่ รงไหนล่ะ? มีพืนทีเท่าไหร่? ให้ฉนั ลอง
ประเมินราคาให้ไหม?”

385
“คุณหวง บริษัทของพวกคุณได้พืนทีนีไปแล้ว คิดจะเอา
ไปทําอะไรต่อครับ?”

คุณหวงตอบ “ก็ตอ้ งสร้างตึกอยูแ่ ล้ว!”

ลัวชิวจึงพูดขึนว่า “แบบนีนีเอง...ซือบ้านผมไปแล้ว ทุบ

ทิง แล้วก็สร้างตึกใหม่ แล้วค่อยขายให้คนอืนต่อ ถ้างัน
ผมจะไปอยูท่ ีไหนล่ะครับ?”

คุณหวงนิงอึงไปพักหนึง นึกขึนได้ก็พดู ขึน “น้องชาย

พวกเราเป็ นถึงบริษัทใหญ่ ไม่ได้ตอ้ งการทีดินของเธอ
ฟรีๆ เธอจะได้เงินยังไงล่ะ! เธอก็ซือทีอืนอยูไ่ ด้นี! เธอลอง
คิดดูเดียวนีย่านเมืองใหม่สะดวกมากขนาดไหน ร้าน

386
อาหารของกินอร่อยๆ เพียบ เธอยังหนุ่มยังแน่น คงไม่คิด
จะใช้ชีวิตอยูท่ ีนีไปตลอดชีวิตหรอก มองไปทางไหนก็มี
แต่ปยู่ า่ ตายายคนแก่ๆ ใช่ไหมล่ะ”

“น้องชาย ยังไงเธอก็ลองคิดดูหน่อยนะ” หวงเฉิงอินคิด

ว่าถ้าพูดมากไปอาจทําให้อีกฝ่ ายไม่พอใจ จึงยอมถอย
เพือโอกาสทีดีกว่า “แต่เธอรีบหน่อยดีกว่า มีคนเซ็น
หนังสือยินยอมหลายคนทุกวัน ถ้าขืนชักช้า ฉันเองก็ให้
ราคามากไม่ได้นะ เธอคงเข้าใจนะ พอคนรอบๆ เธอย้าย
กันไปหมดแล้ว อาคารบ้านเรือนก็ทบุ ทิงแล้ว ถึงตอนนัน
ต่อให้เธอไม่อยากย้ายไปก็ตอ้ งออกไปอยูด่ ีใช่ไหมล่ะ”

ตอนนันเองบริกรก็ขดั จังหวะด้วยนําเครืองดืมมาเสิรฟ์

387
ลัวเพียนเซียนมองนมทีเสิรฟ์ มาตรงหน้าเธอ แกะหลอด
ดูดโดยไม่ลงั เล ก่อนเสียบไปในกล่องนม นําผึงขวดเมือกี
เกรงว่าคงจะไม่เพียงพอสําหรับเธอ ตอนนีสองมือถือ
กล่องนม ริมฝี ปากงับดูดหลอดไม่ปล่อย

ลัวชิวมองดูอย่างสนใจ แล้วก็คลียิมออกมา

หวงเฉิงอินคิดว่าเจ้าเด็กหนุ่มคนนีมันตังใจคุยกันจริงจัง
หรือเปล่า? ท่าทางแบบนันราวกับมาเดินเล่นห้างสรรพ
สินค้าเลย ไม่วา่ คนขายอย่างเขาจะนําเสนอสินค้าอย่าง
ไร ก็พดู แค่ประโยคเดียวว่า ผมแค่มาเดินดู

388
“เอ่อ...ผมแค่ลองมาถามดูน่ะครับ”

ทางนีเองก็คิดเช่นนันเหมือนกัน หวงเฉิงอินนิงฟั งลัวชิ

วพูดประโยคนีอย่างงุนงง

“หา น้องชาย?”

เจ้าเด็กนีทําอะไรปุบปั บเสียจริงเลย ลุกขึนปุ๊ บบอกจะไป

ก็ไป ไม่มีลงั เลสักนิด หวงเฉิงอินเรียกสองสามคําก็ไม่
หยุด เขาจึงอดไม่ได้ทีจะแอบสบถออกมา

บ้าเอ๊ย! มาคุยกับฉันฆ่าเวลาหรือยังไง?

389
ผ่านไปสักพักหวงเฉิงอินถึงลุกขึนจะเดินจากไปเหมือน
กัน ไม่คิดว่าบริกรจะเดินมาหา “คุณผูช้ าย จะเช็คบิลเลย
ไหมครับ?”

หวงเฉิงอินพูดอย่างรําคาญว่า “เท่าไหร่?”

“สีสิบห้าหยวนครับ ขอบคุณครับ”

“เดียวนะ นําเปล่าหนึงแก้ว โค้กหนึงแก้วแล้วก็นมหนึง

กล่อง เธอคิดสีสิบห้าหยวนเลย?” หวงเฉิงอินไม่พอใจใน
ทันที

“ไม่ใช่ครับ เมือครูต่ อนทีคุณผูห้ ญิงคนนันไปยังสังนมไป

390
อีกสามกล่อง เป็ นนมดีลกั ซ์เลย! แพงสุดแล้วครับ!”

“ไอ้...!”

หวงเฉิงอินโกรธจัด...แม้แต่เจ้าเด็กชืออะไรก็ยงั ไม่รูเ้ ลย!

ทังกินทังซือกลับ นีเป็ นคนหรือเปล่าเนีย!?

391
บทที 60 กาลครังหนึงมีสมาคมแห่งหนึงทีกินปี ศาจน้อย
แสนดือ

“ฉัน...ไม่ควรจะถือพวกนีมาเพิมใช่ไหม?”

พอได้เห็นลักษณะลังเลๆ ของลัวเพียนเซียน ลัวชิวก็

อยากจะพูดว่า ‘เธอเหมือนเด็กน้อยทีกอดกล่องนมสาม
กล่องแล้วนะ...’
392
สรุปก็คือ ปี ศาจผีเสือวัยแรกรุน่ ก็กอดกล่องนมสามกล่อง
แบบนีอยูข่ า้ งกายลัวชิว

ไม่รูว้ า่ เธอกําลังกลัวอะไร หรือว่าพะว้าพะวังอะไร

จังหวะก้าวของเธอถึงได้ชา้ อยูต่ ลอด...ไม่วา่ เจ้าของร้าน
ลัวจะเปลียนความเร็วในการเดินไปกีครังก็ยงั เหมือนเดิม

“เมือกีนีเธอบอกว่าต้องการทําอะไรสักหน่อยไม่ใช่หรือ?
ทําไมเมือกีไม่พดู อะไรล่ะ?” ลัวชิวเอ่ยถามขึน

ลัวเพียนเซียนชะงักไปเล็กน้อย จากนันก็พดู ด้วยเหตุผล

ว่า “มีคณ
ุ อยู่ ฉันควรจะพูดอะไรเหรอ? ฉันไม่เข้าใจ”

393
ลัวชิวก็องไปพั
ึ กหนึง เจ้าหมาน้อยตัวนีอยูต่ อ่ หน้าเจ้า
ของก็ดทู า่ ทางเชือฟั งดี มันเป็ นยังไงกันแน่?

แต่คิดๆ แล้วก็เหมือนปล่อยวาง ในใจปี ศาจน้อยตัวนี

สมาคมเป็ นทีลีลับและไม่มีอะไรทีทําไม่ได้ เจ้าของ
สมาคมก็อยูต่ รงนีแล้ว คนอย่างเธอ...ก็คงไม่มีอะไรให้
น่าคิดตรึกตรองจริงๆ นันแหละ

“เหิงซินกรุป๊ กําลังไล่กว้านซือที แต่คงยังไม่เปิ ดตัวอย่าง

เป็ นทางการหรอก”

พวกเขาเดินอยูบ่ นถนนย่านเมืองเก่า “ไม่ใช่แค่หวงเฉิง

394
อินคนเดียวเท่านัน แถวนียังมีคนของเหิงซิน กรุป๊ คอย
พูดโน้มน้าวอีกไม่นอ้ ยเลยทีเดียว”

ลัวเพียนเซียนถามด้วยความสงสัย “คุณรูไ้ ด้อย่างไรกัน

นะ?”

ลัวชิวพูดขึนทันทีวา่ “เธอสนใจทางหน่อย สังเกตดูนิดนึง

ก็จะได้เห็นพวกทีแต่งตัวคล้ายๆ กับหวงเฉิงอินจนเรียก
ได้วา่ แทบจะเหมือนกันเลยทีเดียว...กฎของบริษัทยักษ์
ใหญ่นนเข้
ั มงวดมาก มีตอนทีบังคับให้พนักงานใส่เครือง
แบบเหมือนกันด้วย”

“จริงๆ ด้วย!” ลัวเพียนเซียนทําท่าแบบเข้าใจทันที พร้อม

395
กับมองไปรอบๆ “ตรงนีมีหนึงคน ตรงนันก็มี...อ่า ตรงนัน
ก็ใช่!”

ลัวชิวกล่าวว่า “นอกจากนันทีเซ็นก็แค่หนังสือยินยอม
อืม...”

พอเห็นว่าลัวชิวกําลังใช้ความคิดไตร่ตรองอยู่ ลัวเพียน
เซียนก็ไม่พดู ไม่กล้าทีจะขัดจังหวะ

ตอนทีปี ศาจน้อยยังอยูใ่ นภูเขา เคยได้ยินพวกปี ศาจบาง

ตัวทีเดินผ่านมาซุบซิบกัน ซึงบางทีก็เป็ นเรืองเล่าเกียว
กับสมาคม

396
พวกปี ศาจทีอยูไ่ กลแสนไกลหน้าตาน่ากลัวเหมือนเสือ
พวกนัน ได้ปลูกฝังความคิดในใจของปี ศาจใสซือว่ามี
อย่างหนึงทีควรต้องเคารพยําเกรง

แม้วา่ ในใจเธอจะมีความรูส้ กึ ประหลาดใจกับเจ้าของ

สมาคมทีดูเหมือนเป็ นวัยรุน่ คนนี แต่วา่ นะ...คุณปู่ ปีศาจ
ต้นไม้ก็เล่าว่า สมาคมกินปี ศาจได้ โดยเฉพาะปี ศาจน้อย
ทีมีผิวขาวและนุ่ม!

ปี ศาจผีเสือน้อยถอยหลังห่างออกไปเล็กน้อยอย่างตังใจ
อีกครัง

“ฉันไปแล้ว เธอกลับไปเถอะ” ลัวซิวหันตัวมามองลัว

397
เพียนเซียน จึงเห็นว่าเธอเหมือนจะออกห่างไปเล็กน้อย
อีกแล้ว แล้วก็ไม่ได้พดู อะไร

ลัวเพียนเซียนพยักหน้าอย่างตาลีตาลาน ก็เห็นลัวชิ
วเดินเข้าไปยังซอยเล็กๆ ทีอยูด่ า้ นข้าง พลังการฟั งของ
เธอนันดีมาก แต่หลังจากทีลัวชิวเดินเข้าไปในซอยเล็ก
แล้ว เธอก็ไม่ได้ยินเสียงฝี เท้าของเขาอีก

พลังทีจะไปไหนมาไหนก็ได้แบบนีทําให้ปีศาจน้อยอิจฉา
เข้าแล้ว แต่ดว้ ยนําหนักของนมทังสองกล่องทีเธอกอดไว้
อยูน่ นั กลับทําให้เธอรูส้ กึ มีความสุขมากๆ

คิดว่าจะดืมอีกกล่องตอนกลางคืน จากนันอีกสองกล่อง

398
ปี ศาจผีเสือเอาไว้สาํ หรับฆ่าเวลาในวันพรุง่ นี เธอเดินไป
ยังร้านซาลาเปาด้วยความดีอกดีใจ

...

เวลานี ลัวชิวกําลังอยูใ่ นตึกเก่าย่านเมืองเก่า

เขาเพิงจะย้ายไปเมือไม่กีปี นี...ด้วยเรินจือหลิงบังคับให้
จากมา รองบรรณาธิการเรินบอกว่าเธองานยุง่ ถ้าเธอจะ
ต้องใช้เวลารีบไปกลับจากบริษัททุกวันก็คงเหนือยมาก
เหตุผลชัดเจนจนลัวชิวไม่มีอะไรจะเถียง

แต่ความจริงแล้วก็แค่อยากให้เขาเปลียนสภาพแวดล้อม
399
ใหม่...เห็นได้ชดั ว่าหลังจากทีเปลียนทีอยู่ ระยะทางจาก
สองทีนีถึงบริษัทก็พอๆ กัน

ครังทีแล้วกลับมา ก็กลับมาทําความสะอาดตอนก่อนปี
ใหม่หนึงครัง

ครังนีกลับมา ฝุ่ นก็ปกคลุมเยอะตามปกติ

ลัวชิวเปิ ดหน้าต่างให้ลมระบายเข้ามา ก่อนหยิบผ้าขีริว

ขึนมาลงมือเช็ดบางที เรืองพวกนีความจริงไม่ตอ้ งลงมือ
ทําเองก็ได้ แค่ใช้ความคิด ถึงจะเป็ นฝุ่ นก็ปลิวลอยไปที
ถังขยะได้เอง

400
แต่มีบางเรือง ทีต้องลงมือทําเอง

“นายท่าน”

ตอนทีลัวชิวกําลังเช็ดถู ถ้วยรางวัลทีแต่เดิมก็สะอาด
เอียมอยูแ่ ล้วในตูโ้ ชว์ทีห้องรับแขก ด้านหลังก็มีเสียงของ
โยวเย่ดงั ขึน “เตรียมพร้อมแล้วนะคะ เริมใช้ได้ทกุ เมือ ส่ง
ไปให้แล้วค่ะ”

บัญชีทีครบกําหนดแล้วมีอยูส่ องบัญชี อันแรกคือเหล่า

เฉิน ด้วยเหตุทีอยูเ่ มืองนี ลัวชิวจึงหาคุณปู่ คนนีเจอได้
สบายๆ ส่วนอีกคนหนึงก็คงจะลําบากหน่อย...อยูต่ า่ ง
ประเทศ

401
วิธีออกนอกประเทศตามปกติ แม้วา่ จะเป็ นคณะทัวร์ที
หาทางลัดให้ได้ก็ตอ้ งรอเวลาให้เขาเปิ ดกรุป๊ ทัวร์ ถ้าทํา
วีซา่ เองล่ะก็...สุดท้ายก็วนุ่ วายอยูด่ ี

แต่ทีสมาคมนีก็มีสทิ ธิทีเหมือนจะพิเศษมากๆ สําหรับ

เจ้าของสมาคม

ใช้อายุขยั เพียงสามชัวโมงก็แลกการเดินทางได้หนึงรอบ
แล้ว แต่ถา้ ไปๆ มาๆ ก็ใช้แค่หา้ ชัวโมง...

แท่นบูชาทีเยือกเย็นนันแม้วา่ จะให้ความรูส้ กึ ถึงการมีตวั

ตนเป็ นบางครัง แต่ก็ไม่มีเหตุการณ์ประหลาดเคยเกิดขึน

402
การเดินทางเคลือนย้ายไปกลับระยะทางทีไกลแบบนี
หนึงครังต้องเสียอายุขยั ไปห้าชัวโมง ว่ากันตามจริงแล้ว
ถ้าใช้ตอนทีรีบเดินทางตามปกติ เวลาเดินทางจริงๆ
เยอะกว่านีอีก

ดังนันลัวชิวจึงเลือกใช้วิธีทีสะดวกนีแบบไม่รูส้ กึ กดดัน
ใดๆ

แน่นอน ได้ยินมาว่าเจ้าของสมาคมคนทีแล้วสามารถ
เคลือนย้ายไปทุกทีทัวโลกได้ตามอําเภอใจโดยไม่ตอ้ ง
เสียอายุขบั ของตัวเอง

403
ลัวชิวคิดว่าต้องมีสกั วันทีตัวเองลอยขึนฟ้าไปได้เหมือน
กันล่ะมัง?

“ลูกค้าอีกท่านหนึงเหลือเวลาในสัญญาอีกห้าวันถึงจะ
ครบกําหนด...อืม อีกสักสองสามวันค่อยไปแล้วกัน” ลัวชิ
วคิดแล้วจึงพูดออกมา

“ค่ะ” โยวเย่พยักหน้า

ลัวชิวพูดขึนมาอีก “รอเดียว พอฉันทําความสะอาดทีนี

เสร็จแล้ว ไปดูทีหนึงเป็ นเพือนฉันหน่อย”

โยวเย่ถาม “นายท่านตังใจจะไปทีไหนเหรอคะ?”
404
ลัวชิวยิมแล้วพูดว่า “เคยไปตอนทีจินจือฝูครังทีแล้ว...ไป
เหิงซินกรุป๊ ”

...

...

จัตรุ สั เหิงซิน

จัตรุ สั กว้างทีมีขนาดใหญ่มาก ตังแต่สร้างเสร็จตอนนันก็

กลายเป็ นแลนด์มาร์คของเมืองนีไปแล้ว ฤดูรอ้ นทีอบ
อ้าว ปกติแล้วคนทีมาเดินเทียวทีจัตรุ สั แต่เดิมก็เยอะอยู่
405
แล้ว แต่วนั นีตอนบ่ายมีคนเยอะกว่า

จะบอกให้วา่ เพราะอะไร นันเป็ นเพราะดารานักร้องดัง

อย่างถูจยาหยาจัดงานแฟนมีตติงขึนทีนี

“พีจือหลิง จะถึงเวลาแล้ว ถูจยาหยาทําไมไม่ออกมา” ผู้

ช่วยถามด้วยความอดไม่ได้เล็กน้อย

เพราะว่าผูบ้ ริหารสํานักพิมพ์มกั บอกว่าตัวเองเป็ นหนึง

ในแฟนคลับถูจยาหยา ดังนันหัวหน้ากองบรรณาธิการ
จึงพูดอย่างหนักแน่น ว่าอีกหน่อยจะต้องรายงานข่าว
เกียวกับถูจยาหยาให้มาก ไม่เช่นนันรอหลังจากให้ดารา
ใหญ่คนนีทํางานข้างนอกเสร็จ อยากจะสัมภาษณ์ก็คง

406
ไม่ง่ายขนาดนัน

“เธอยึดทีตรงนีไว้ ฉันขอไปสูดอากาศสักหน่อย” เรินจือ

หลิงเอากล้องนิคอน D4S ยัดใส่มือผูช้ ่วย “ถ้ามีใครกล้า
มาแย่งทีฉัน เธอก็เหยียบเท้า เอาข้อศอกชนได้เลย! ถ้า
ยังร้ายมาอีก เธอก็ถอดกางเกงตัวเองแล้วตะโกนว่า
ถูกลวนลามนะ”

“...พีจือหลิง ผมเป็ นผูช้ ายนะ”

“นียิงได้ผล!” เรินจือหลิงพูดแบบขําๆ “นีแหละถึงจะได้

ผลมากขึน”

407
เห็นเรินจือหลิงพูดจบก็เบียดตัวออกไป ผูช้ ่วยเพศชายก็
คิดว่า ถ้าตะโกนออกมาจริงๆ คงมีเรืองตัวเองพาดหัว
ข่าวพรุง่ นีแน่นอน

เรืองราวก็คงประมาณนีแหละ ‘ในงานแฟนมีตติงของถู
จยาหยา มีนกั ข่าวคนหนึงทําเรืองอนาจารกับเพือนใน
แถว หลังจากรูว้ า่ อีกฝ่ ายเป็ นผูช้ าย ไม่เพียงแต่จะหยุดไว้
แค่นนั แต่ยงกระทํ
ิ าการรุนแรงเข้าไปอีก...’

บ้าจริง!!

408
บทที 61 เสพติด

เรินจือหลิงทีเพิงออกมาจากห้องนํามองเห็นทีจัดกิจกร
รมในฮอลล์ของลานกว้างแวบหนึง ก็พบว่ากิจกรรมยังไม่
เริม

“จยาหยายังไม่ออกมาเหรอ?”

ถูจยาหยาไม่ใช่คนไม่รกั ษาเวลา ข้อนีเรินจือหลิงรูด้ ี

ก่อนหน้านีตอนเช้า ถูจยาหยาตอบกลับยกเลิกนัดกิน
ข้าวเย็นกะทันหันด้วยติดธุระ เรินจือหลิงกลับไม่ได้
แปลกใจอะไร ก็เป็ นถึงดาราดังนี เกรงว่าจะไม่มีเวลาให้
1
หนีออกมาสักเท่าไร

แต่ยงั ไม่ปรากฏตัวออกมาในงานแฟนมีตติงนีมันผิด
ปกติแล้วนะ “หรือว่าจะเกิดเรืองอะไรขึน?”

“หมายเลขทีท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี ข้อ
ความการโทรของท่านจะถูกส่งเป็ น SMS...”

ปิ ดมือถือแล้ว เรินจือหลิงขมวดคิว ก่อนมองดูรอบๆ ที

จัดงาน แล้วเดินไปยังห้องพักทีทางศูนย์การค้าจัดไว้ให้ถู
จยาหยา

หลังจากนันไม่นาน เรินจือหลิงก็เจอบอดีการ์ดคิงคอ
2
งคนนัน ทีเคยเจอกันทีระเบียงทางเดินมาแล้วครังหนึง ดู
แล้วเขาเหมือนจะไม่ได้สงั เกตเห็นตัวเธอ จึงเดินผ่านไป
ด้วยความรีบร้อน ดูทา่ ทางแล้วเหมือนกําลังหาอะไรอยู่
อย่างนัน

ครังนีเองทีปลุกวิญญาณความสงสัยของนักข่าวอย่าง
เรินจือหลิง

เรินจือหลิงมองอยูเ่ งียบๆ และเห็นคิงคองหยุดชะงัก

กะทันหันเหมือนกําลังถือโทรศัพท์ จึงแกล้งเหมือนคนมา
ชอปปิ ง เดินผ่านไปข้างๆ คิงคอง

“ฝังปี กตะวันออกนีหาทัวแล้วไม่มี ทีอืนก็หาจนจะครบ

3
แล้ว...ไปทีไหนกันแน่ มือถือก็ปิด ผมทราบแล้ว ผมจะรอ
คุณมาครับ คุณซู...ครับ ครับ ผมเข้าใจครับ”

หลังจากคิงคองวางโทรศัพท์ลง ก็ไม่ได้สงั เกตเลยว่าคนที

เดินผ่านไปข้างๆ เมือกีนีได้ยินบทสนทนาของเขาแบบไม่
มีตกหล่นไปสักตัว ก่อนเดินไปหายังฝังตรงข้าม

ตอนนีเรินจือหลิงกําลังขมวดคิว

ถูจยาหยาหายตัวไป? คงจะเพิงหายตัวไปไม่นาน เพราะ

มีคนไม่นอ้ ยเลยทีเห็นเธอเดินเข้าไปทีจัตรุ สั เหิงซินพร้อม
กับคนติดตาม

4
ปิ ดมือถือ...เหมือนกับไม่อยากให้คนอืนหาเจอ?

“จยาหยา เธออยูท่ ีไหน? เกิดเรืองอะไรขึนหรือเปล่า? ฉัน

ก็มาสัมภาษณ์พอดีเหมือนกัน”

เรินจือหลิงอาศัยวิธีการเพียงวิธีการเดียวซึงก็คือการส่ง
ข้อความ คิดไม่ถงึ เลยว่าผ่านไปสักพัก จะได้รบั ข้อความ
ตอบกลับจากโทรศัพท์ของถูจยาหยาทันที “ตึก C ชันห้า
ห้องนํา”

...

...
5
จากกระจกบนกําแพงตึก มองเห็นสัญลักษณ์ขนาดใหญ่
ทีวางไว้ตรงตําแหน่งประตูตะวันออก

แววตาของลัวชิวหยุดชะงักไปชัวครู ่

ตอนนีโยวเย่ทีอยูข่ า้ งๆ จึงพูดขึนว่า “ถูจยาฉิงใช่ไหมล่ะ

คะ นายท่าน จะไปดูหน่อยไหม?”

ลัวชิวพยักหน้าพร้อมพูดว่า “รอก่อนค่อยว่ากัน”

เพราะว่าตังแต่เริมต้นมาในตอนเช้า ก็เป็ นเพราะเรือง

ของจินจือฝู เลยต้องมาสํานักงานใหญ่ประจําเมืองของ
6
เหิงซินกรุปครังหนึง ดังนันครังนีก็ถือว่าคุน้ เคยขึนมามาก

ห้องรองกรรมการผูจ้ ดั การ ศูนย์วิจยั ทีดินธุรกิจการค้า

เหิงซินกรุป

เสียงดังป๊ อก ศีรษะของรองกรรมการผูจ้ ดั การทีกําลัง

อ่านเอกสารข้อมูลอยูก่ ็กระทบเข้ากับโต๊ะทํางานแล้ว
ผล็อยหลับไป

ตอนนีเอง ทีประตูของห้องทํางานเปิ ดออกอย่างไร้สมุ้

เสียง

ลัวชิวชืนชมโยวเย่ทีทํางานทุกอย่างได้ราบรืนง่ายดาย
7
แม้กระทังการเปิ ดประตูก็ไม่ทาํ ให้ตวั เขาพะวักพะวน
แล้วเดินเข้าไปได้ตามปกติ

แต่พอเห็นรองกรรมการผูจ้ ดั การคนนีหัวโขกผล็อยหลับ
ไปนีเป็ นครังทีสองแล้ว (เหมือนกับอดีตทีหลอกหลอน
คน) เจ้าของร้านลัวก็รูส้ กึ ปวดหัว

ลัวชิวคิดแล้วคิดอีกจึงโบกมือด้วยความตังใจ หมอนสีดาํ
ทรงสีเหลียมใบหนึงทีอยูบ่ นโซฟาไม่ไกลก็ลอยมาทันที
พอถึงตอนนีศีรษะของรองกรรมการผูจ้ ดั การไล่ก็ยกขึน
ต่อมาหมอนก็หนุนรองศีรษะของเธอ กลายเป็ นท่าทาง
การพักผ่อนแบบนอนควําหน้าบนหมอน

8
โยวเย่ตะลึงงัน แต่ก็ไม่ได้พดู อะไร จึงหันโน้ตบุ๊คของรอง
กรรมการผูจ้ ดั การไล่มา และเริมค้นหาไฟล์

ครังทีแล้วมาด้วยความเร่งรีบ แป๊ บเดียวก็จากไป ครังนี

ลัวชิวจึงเริมใช้สายตาสังเกตการจัดวางห้องของรอง
ประธานกรรมการผูจ้ ดั การคนนีด้วยความคุน้ เคย

ไฟล์บนโน้ตบุ๊กจัดอย่างเป็ นระเบียบและแสดงขึนมา
อย่างรวดเร็ว โดยมีสาวใช้หน้าตาสะสวยทีมีนยั น์ตาทัง
สองข้างราวกับอัญมณีสีฟา้ จ้องมองไม่ขยับ หลังจากนัน
ไม่นาน โยวเย่จงึ นําโน้ตบุ๊กกลับไปวางไว้ในทีห่างออกไป
ดังเดิม ก่อนเดินไปข้างกายลัวชิวแล้วพูดว่า “นายท่าน
เข้าใจเรืองราวเบืองหลังของการกว้านซือทีแล้วค่ะ”

9
ลัวชิวพบว่าทีมุมห้องมีหนังสือทีบรรยายให้ความรูเ้ กียว
กับเครืองเคลือบลายครามโดยเฉพาะอยูบ่ นชันวาง
หนังสือเล่มหนึง จึงหยิบลงมาและพลิกหน้าตามใจชอบ
พร้อมกับถามว่า “พูดมาให้ฟังสิ”

“เป็ นตามทีนายท่านกล่าวไว้เช่นนันค่ะ พวกเขาไม่ได้ใช้

อํานาจอย่างเต็มทีในการกว้านซือที วิธีการตอนนีก็คือ
ส่งคนลงพืนทีและไปตีสนิทกับผูอ้ ยูอ่ าศัยแถวนัน เพราะ
ว่าเหิงซินกรุปได้รบั ข่าวกรองบางอย่างจากหน่วยงาน
ภายใน ราวกับว่าจะอยูใ่ นแผนพัฒนาเมืองระยะยาวใน
ปี ตอ่ จากนี พอพูดถึงห้าปี ขา้ งหน้า ศูนย์กลางการพัฒนา
เมืองจะถูกย้ายไปทีฝังย่านเมืองเก่า พวกเขาจึงกว้านซือ
ทีล่วงหน้า คงจะเป็ นเพราะว่าเตรียมตัวเพือแผนการนี”

10
ลัวชิวพยักหน้าเล็กน้อย

และก็ไม่ได้เกียวกับการคบค้าสมาคมหรือไม่สมาคมกับ
พวกมีอาํ นาจบาตรใหญ่...ในโลกนีไม่มีกาํ แพงไหนทีลม
จะเล็ดลอดเข้ามาไม่ได้ เหิงซินกรุปทีเป็ น
บริษัทอสังหาริมทรัพย์ ธุรกิจทีเป็ นหัวเรือใหญ่ในเมือง
แบบนีก็คงมีหมู ีตาของพวกเขาเป็ นปกติ

“แต่วา่ การคัดเลือกทีดินรายการใหญ่ๆ บางแห่งราวกับ

ว่ายังไม่ได้มีการตกลงทีแน่นอน” โยวเย่พดู ขึนทันที “ดู
เหมือนว่าเหิงซินกรุปอยากจะงาบเงินก้อนใหญ่ อีกทังยัง
ทํางานไม่นอ้ ย...นอกจากนี ราคาซือทีโดยทัวไปก็คอ่ น

11
ข้างตํา”

ลัวชิวพยักหน้า ปิ ดหนังสือในมือ แล้วถือโอกาสวางมัน

ลงบนมือโยวเย่

“ไปดูลกู ค้าของพวกเรากันหน่อยว่าชีวิตใหม่เป็ นยังไง

บ้าง”

...

...

12
ตึก C ชันห้า...ห้องนําหญิง

“จยาหยา จยาหยา เธออยูท่ ีนีหรือเปล่า?”

เรินจือหลิงเรียกอยูพ่ กั หนึงกลับไม่มีคนตอบ ตอนนีเธอ

ได้ยินเสียงแปลกๆ บางเสียงดังมาจากทางห้องนําห้อง
สุดท้าย

รองบรรณาธิการเรินกล้าหาญเด็ดเดียวมาตลอด ตอนนี
เธอกําลังเข้าใกล้หอ้ งนําทีอยูด่ า้ นในสุดอย่างระแวด
ระวัง ลองเปิ ดประตูดกู ็พบว่าล็อกอยู่ เธอจึงอดไม่ได้ทีจะ
ตะโกนออกไปอีกครัง “จยาหยา ใช่เธอไหม? จยาหยา?”

13
พอได้ยินเสียงการเคลือนไหวบางอย่าง ประตูหอ้ งนําก็
แง้มออกเล็กน้อย เรินจือหลิงผลักเข้าไปดูทนั ที สีหน้าจึง
เปลียนไปเล็กน้อยอย่างเก็บไว้ไม่อยู่ “จยาหยา เธอ...
เป็ นอะไรไป?”

สภาพของถูจยาหยาทีเรินจือหลิงเห็นตอนนีแย่มากๆ ตัว
ของเธองอโค้ง ผมเผ้ายุง่ เหยิง กอดตัวเองพูดพึมพําไม่
หยุด สีหน้าซีดขาว ริมฝี ปากแห้งแตก เครืองสําอางบน
หน้าเธอหลุดออกไปนานแล้ว ลักษณะเหมือนผีไม่มีผิด

“ฉัน ฉันทรมานมาก...ทรมานมาก...”

“เธอ...เธอเป็ นอะไร?” เรินจือหลิงขมวดคิวพร้อมกับนัง

14
ลงมา มองดูสภาพของถูจยาหยาด้วยความแปลกใจเป็ น
อย่างมาก

ความคิดในตอนแรกก็คือเธอถูกล่วงละเมิดอะไรแบบนี
หรือเปล่า แต่เธอก็คิดได้วา่ เสือผ้าเรียบร้อยดี...สีหน้า
แบบนีเดิมทีก็ไม่ได้เหมือนตกใจกลัวอะไร

“ฉันไม่รู.้ ..ฉันไม่รู.้ ..ทรมานมาก...ทรมานมาก...”

เรินจือหลิงยืนมือออกไปจับข้อมือของเพือน จากนันสี
หน้าก็ดยู าแย่
ํ พูดด้วยเสียงอันนุ่มลึกว่า “จยาหยา เธอ
บอกฉันมาตามตรง...เธอเล่นยาหรือเปล่า?”

15
“เล่น...เล่นยา...ฉันเปล่า ฉันเปล่า! ฉันเปล่า!”

เหมือนกับบ้าขึนมา เพือนทีอยูห่ น้าเรินจือหลิงคนนีเอา

มือกุมขมับไม่หยุด อารมณ์แปรปรวนรวดเร็วอย่างมาก

“หัวใจเธอเต้นไว อุณหภูมิรา่ งกายก็ตาํ นําตานํามูกไหล

ออกมาแบบควบคุมไม่อยูแ่ ล้ว” เรินจือหลิงพูดด้วยความ
โกรธ “เธอคิดว่าฉันเห็นท่าทางแบบนีมาน้อยหรือยังไง?
เห็นได้ชดั ว่าเหมือนกับท่าทางตอนพวกคนป่ วยลงแดง
จากการเลิกยา! ถูจยาหยา เธอเป็ นอะไรไป ทําไมไปยุง่
กับของแบบนี!”

“ฉันเปล่า! ฉันเปล่า!” ถูจยาหยาทีอยูด่ า้ นหน้าจับมือทัง

16
สองของเรินจือหลิงด้วยอารมณ์ทีหวันไหวทันที “ฉันไม่
รู.้ ..ฉันไม่รูอ้ ะไรทังนัน...ช่วยฉัน ช่วยฉัน ฉันไม่อยากให้
คนเห็นฉันในสภาพแบบนี...ช่วยฉัน...เธอเป็ นเพือนสนิท
ของพีสาว...ของฉันใช่ไหม เธอช่วยฉันได้ใช่ไหม...ขอร้อง
ล่ะนะ...”

“ฉันช่วยเธอไม่ได้หรอก คนทีช่วยเธอได้มีแต่หมอ”
เรินจือหลิงจับข้อมือของเพือน แล้วออกแรงดึงขึนมา
“ฉันจะส่งเธอไปโรงพยาบาล”

“ฉันไม่ไป...ฉันไม่ไป!!!”

ถูจยาหยาผลักเรินจือหลิงออกไปหนึงทีราวกับคนบ้า

17
เธอทีอยูต่ รงหน้าทิงร่างติดกับกําแพงด้วยสีหน้าหวาด
กลัว

ถูจยาหยาทีอยูต่ รงหน้าค่อนข้างตกใจ เรินจือหลิงขมวด

คิว พร้อมพูดขึนว่า “จยาหยา ฉันรูจ้ กั หมอเถือนพวกที
รักษาความลับได้ เธอแน่ใจว่าจะไม่ไปกับฉันใช่ไหม?”

สรุปแล้ว...ทําให้อารมณ์ของเธอสงบก่อนแล้วค่อยว่ากัน
แล้วกัน

แต่พอถึงตอนนี เรินจือหลิงก็รูส้ กึ ถึงความเจ็บปวดแวบ

หนึงจากตรงท้ายทอย สายตาของเธอพร่ามัว ก่อนล้มลง
กับพืน

18
ถูจยาหยา...ถูจยาฉิงมองดูภาพนีด้วยความหวาดกลัว

หลังจากทีเห็นเรินจือหลิงล้มลงไป ด้านหลังของเธอก็มี
หญิงสาวหน้าตาเย็นชา สวมใส่ชดุ สูทแบบตะวันตกสีดาํ
เดินออกมา

“ซู เลขาซู...”

เธอรูจ้ กั ผูห้ ญิงคนนี แล้วเธอก็เคยเจอผูห้ ญิงคนนีมา

หลายครังแล้ว...นีคือเลขาทีอยูข่ า้ งกายเจ้าของเทียนอิง
เอ็นเตอร์เทนเมนท์

19
เห็นแค่เพียงผูห้ ญิงสีหน้าเย็นชาคนนีขมวดคิว “ไม่กีวัน
ก่อนคุณหลินแบ่งมาให้เธอแบบพอดี เธอไม่ได้กิน
เหรอ?”

พูดไป เธอก็หยิบถุงทีปิ ดปากแน่นไว้ออกมาจากกระเป๋ า

และโยนมันไว้บนตัว ‘ถูจยาฉิง’ พร้อมกับพูดว่า “เมือกี
เธอออกมาแบบไม่สง่ ข่าว ฉันเลยคิดว่าเธออยากยาแล้ว
ใช่ไหมล่ะ”

“นี...นีคืออะไร?” ‘ถูจยาหยา’ ถามอย่างตังใจ

คุณซูยมอยากเยื
ิ อกเย็น “สมองเธอเสือมแล้วเหรอ? รีบ
กินสิ แล้วก็เก็บให้เรียบร้อย แฟนมีตวันนีเธอห้ามทํา

20
อะไรผิดพลาดจะดีกว่า”

ยาเม็ดกลมๆ เล็กๆ สีขาว... ‘ถูจยาหยา’ มองอย่างเลือน

ลอย เธอต้องการกินสิงนัน...มันเป็ นความหุนหันทีเกิด
จากร่างกาย

ร่างกายของเธอต้องการยาเม็ดเล็กๆ พวกนี

21
บทที 62 ตัวเธอเองเคยลองเจ้าพวกนีหรือยัง?

ถูจยาฉิงโยนซองเล็กๆ ในมือทิงไปทันที ก่อนพูดขึนด้วย

ตัวสันเทา “ฉันไม่ตอ้ งการ!”

22
คุณซูขมวดคิวไม่พดู อะไร แต่คว้าผมของอีกฝ่ าย ก่อน
ลากมาทีอ่างล้างมือ แล้วกดหัวเธอลงไปในอ่าง แล้วเปิ ด
ก๊อกนํา

รอจนนําท่วมมิดใบหน้าของถูจยาฉิง หลังดินรนสักพัก
คุณซูถงึ ได้ดงึ ผมถูจยาฉิงขึนมา ดึงให้ใบหน้าเธอมาส่อง
กับกระจกพอดี แล้วพูดทีข้างๆ หูเธอว่า “ดูให้ชดั ๆ สภาพ
เธอในตอนนี หัดจําบ้างว่าเธออยูใ่ นฐานะอะไร เราปั น
เธอได้ เราก็เหยียบเธอจมได้เช่นกัน เธอคิดว่ามีเธอคน
เดียวทีเก่งเหรอ?”

แล้วคุณซูก็ปล่อยมือ ก่อนร่างกายของถูจยาฉิงทีหมด
แรงจะทรุดลงกับพืน

23
ประสาทการรับรูข้ องเธอเริมพร่ามัว ความต้องการของ
ร่างกายต่อยาเม็ดนันดูเหมือนว่าจะมาถึงขีดสุดแล้ว

ทําไมถึงเป็ นแบบนีได้?

ถูจยาฉิงเฝ้าถามตนเองแทบคลัง ทําไมถึงกลายเป็ นแบบ

นีได้…ไม่น่าเป็ นแบบนีเลย

เธอเอาวิญญาณของตัวเองแลกกับการสลับร่างกับพี
สาว…เธอเอาวิญญาณของเธอมาแลกกับสิงเหล่านีโดย
ไม่เสียดาย แล้วทุกอย่างก็เพิงจะเริมต้นขึน เธอยังไม่ได้
เขียนเพลงของเธอเลย เธอยังไม่ได้แสดงความสามารถ

24
ของเธอเลย...ร่างกายนีติดยามาตังนานแล้ว?

นีล้อเล่นอะไรกัน?

เวลานีคุณซูก็หยิบยาบนพืนขึนมา บีบปากถูจยาฉิงให้
อ้าออกแล้วพยายามยัดยาเข้าไป

ถูจยาฉิงไม่รูว้ า่ ตนเองกลืนเข้าไปได้อย่างไร รูเ้ พียงแต่วา่

ตอนทีรูส้ กึ ว่ายาผ่านลําคอเข้าสูร่ า่ งกายนัน สัมผัสได้ถงึ
ความหวาดกลัวทีไม่เคยมีมาก่อน ขณะเดียวกันสองมือ
ก็กมุ ลําคอไว้ รูส้ กึ คลืนไส้ขนมา
ึ

แต่ทว่าไม่นานนัก ความสุขชนิดหนึงทีเป็ นผลมาจาก

25
ระบบประสาทก็ทาํ ให้เธอลืมทุกอย่างเสียสิน ข้างหน้า
เธอเริมเกิดภาพหลอน เธอรูส้ กึ ว่าตัวของเธอเบาขึนมาก

ความสุข…ความสุขกําลังแผ่ซา่ น ราวกับว่าร่างกายที
แห้งเหือดได้รบั ความชุ่มชืนจากสายฝนทีเทลงมา ความ
สับสนเหล่านัน ร่างกายทีไม่ปกติ ความกลัดกลุม้ เหล่า
นันทังหมดเริมจางหายไป

สายตาเธอเริมพร่ามัวมากขึน สีหน้าก็คอ่ ยๆ ดีขนมา

ึ

ในขณะนันเองคุณซูก็โทรศัพท์ “คิงคองใช่ไหม? เจอตัว

แล้ว อยูท่ ี…อืม คุณถูไม่สบายนิดหน่อย นายมาพยุงเธอ
หน่อยแล้วกัน…อืม งานมีทติงจะดําเนินต่อไป นายบอก

26
พวกเขาว่าเดียวจะเริมแล้ว”

ถูจยาฉิงฟั งด้วยความนิงเงียบ เพราะฤทธิยานันเหมือน

ทําให้รูส้ กึ ว่าอะไรอย่างไรก็ได้ทงนั
ั น แล้วคุณซูก็ใช้ทิชชู
เปี ยกเช็ดคราบเครืองสําอางทีละลายอยูบ่ นหน้าเธอออก
หลังจากนันถึงได้ยินคุณซูถามขึน “ผูห้ ญิงคนนีเป็ นใคร
กันนะ?”

“เป็ น…เป็ น…เป็ นเพือนสนิทของพีสาวยังไงล่ะ ฮ่าๆ …

ว้าว...ฉันมีความสุขจัง...บินแล้ว! วูว้ ๆ!! บินแล้วนะ! ฉัน
จะบินแล้วนะ! คิๆ ๆ ๆ!!”

“เอ๊ะ!” คุณซูขมวดคิว “กินยาจนกลายเป็ นบ้าไปแล้ว

27
เหรอ?”

คุณซูสา่ ยหน้า ยาชนิดใหม่นีแรงมากจริงๆ ทังยังออก

ฤทธินานมาก ใช้เวลาเพียงไม่นานเท่านัน แต่ก็ทาํ ให้เธอ
รูส้ กึ เหมือนเวลาช้าลง แน่นอนว่าความสุขทีได้รบั ย่อมมี
มากกว่ายาธรรมดาพวกนันหลายเท่า คิดจะเลิกยาคง
เป็ นเรืองทีเป็ นไปไม่ได้

พอคิงคองมาถึง ก็คงใกล้จะดีขนแล้
ึ ว

“บอสคะ” คุณซูพลิกเปิ ดดูกระเป๋ าสตางค์ทีติดตัวเรินจือ

หลิงแล้วก็บตั รประจําตัวนักข่าวทีห้อยอยูท่ ีคอของเธอ
พร้อมกับขอคําแนะนําจากบอสของเธอ รายงาน

28
ทุกอย่างให้ฟัง

เสียงผูช้ ายทุม้ ตําคนนันทีดังออกมาจากโทรศัพท์ “นัก

ข่าวเหรอ…เธอก็จดั การตามสมควร ทําอะไรให้ระวังๆ
หน่อย ตอนนีฉันต้องติดต่อกับตระกูลจง ฉันไม่อยากให้
มีเรืองลําบาก”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

ผ่านไปสักพัก ถูจยาฉิงก็คอ่ ยๆ รูส้ กึ ตัวตืนขึนมา เธอรูส้ กึ

หวาดกลัวตืนตระหนก ยากทีจะสงบจิตใจได้

ตอนนันเอง คิงคองก็ตะโกนเรียกอยูด่ า้ นนอกประตู

29
คุณซูพดู เสียงเรียบเฉย “จําฐานะของตัวเองไว้ อย่าทําให้
แฟนคลับของเธอต้องผิดหวัง”

“เธอ…เธอ คุณคิดจะทําอะไรกับเธอ?” ถูจยาฉิง

ถามอย่างหวาดกลัว

คุณซูตอบอย่างไม่แยแส “ทําอะไรน่ะเหรอ? ขยะทีเธอทิง

แล้ว เราก็ตอ้ งเก็บกวาดให้เรียบร้อยน่ะสิ เธออยูเ่ งียบๆ
ไปดีกว่า ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมาคอยเก็บกวาดให้เธอทุก
ครังนะ ยังไม่ออกไปอีก?”

ฟั งนําเสียงแบบนัน ดูเหมือนว่านีไม่ใช่ครังแรกทีเกิดเรือง

30
แบบนี

ถูจยาฉิงตัวสันเทา ก้มหน้า แล้วเดินออกไปอย่างไม่แน่

ใจนัก เธอมองเห็นคิงคอง แต่ก็ไม่ได้พดู อะไร เดินมุง่ หน้า
ไปทีห้องพักผ่อนเงียบๆ เช่นนัน

ตอนนันเองคุณซูก็ขมวดคิว เธอบีบเม็ดยาทีเหลือในซอง
จนแตกละเอียดคานิวด้วยเวลาอันรวดเร็ว

แล้วเธอก็เดินมาทีหน้าต่างบานสุดท้าย เปิ ดบาน

หน้าต่างออก มองไปรอบๆ

แล้วล้วงมือหยิบถุงมือยางสีขาวคูห่ นึงออกมา
31
จากกระเป๋ าอีกข้างแล้วสวมมัน ก่อนใช้ทิชชูเปี ยกเช็ด
จากนันก็เอาฝ่ ามือของเรินจือหลิงกดลงไป

ต่อมาเธอก็พยุงเรินจือหลิงมาถึงขอบหน้าต่าง แล้วเทนํา
ลงไปในซอง รอจนละลายแล้วถึงบีบปากเรินจือหลิงอ้า
ออก กําลังจะกรอกลงไปในปาก

“ต่อไปก็ไปห้องควบคุมกล้องวงจรปิ ดสักหน่อยใช่หรือ
เปล่า? ทําได้ละเอียดรอบคอบมากเลยนะ...ทําบ่อย
เหรอ?”

ในช่วงคับขัน ในห้องนําทีไม่ควรมีบคุ คลทีสามอยู่ พอ

ลองฟั งเสียงให้ชดั ๆ ...เป็ นเสียงของผูห้ ญิง

32
ประตู...ก็ลอ็ กแล้วนีนา!

คุณซูนิงอึงตกใจ ตกใจแล้วก็หนั ตัวกลับมาอย่างรวด

เร็ว...สิงทีเธอเห็นก็คือผูห้ ญิงทีงดงามราวกับในฝันคน
หนึง ซึงนังมองตัวเธออยูเ่ งียบๆ

คุณซูขมวดคิว มือค่อยๆ คลําไปบริเวณเอวด้านหลังของ

ตนเอง แต่ตอนคลําไปทีบริเวณเข็มขัดกลับต้องงุนงงที
ไม่เจอของทีต้องการหา

“เธอกําลังหาไอ้นีอยูเ่ หรอ?”

33
นันคือมีเล่มเล็กเล่มหนึงทียาวประมาณแค่นิวกลาง แต่
คมกริบ ซึงตอนนีเห็นได้ชดั ว่าหญิงสาวงดงามคนนีฉกไป
อยูใ่ นมือเสียแล้ว

ตังแต่ตอนไหนกัน?

คุณซูตกใจทันที...ประตูก็ยงั ล็อกอยู่ เธอเข้ามาตังแต่เมือ

ไหร่กนั ? แม้แต่เสียงก็ไม่ได้ยิน?

“เธอเป็ นใคร?” คุณซูมองสาวงามคนนีด้วยความระแวด

ระวังตัวอย่างทีสุด

แต่หญิงสาวทีงดงามคนนีกลับเดินมุง่ หน้าเข้ามา หัวใจ

34
คุณซูหดเล็กลงทันใด ร่างกายเตรียมเอียวโค้งตัวเล็ก
น้อย จนกล้ามเนือสามารถออกแรงได้ดีเต็มที

แต่ทว่า...กลับขยับไม่ได้!

เหมือนตัวแข็งทือทังตัว ไม่วา่ เธอจะออกแรงอย่างไร

“เธอเคยลองเจ้าพวกนีเองหรือยัง?”

พูดไปได้เพียงครึงประโยค คุณซูก็มองแขนตัวเองทีโค้ง
เข้ามาหาตัวเธอเองอย่างไม่อยากจะเชือ ซองเล็กๆ ซอง
นันตรงเข้ามาใกล้กบั ริมฝี ปากของเธอ

35
หัวใจเธอเต้นแรง นัยน์ตาทังสองของเธอเริมเบิกกว้าง
เธอรูถ้ งึ ความน่ากลัวของสิงนีดี...แต่เมือมันกําลังจะเกิด
ขึนกับตัวเธอเอง กลับน่ากลัวยิงกว่า!

หมดหนทางทีจะหยุดยังร่างกายทีควบคุมไม่ได้ ดวงตา
ทังสองของคุณซูมองยาละลายทีเข้าใกล้มาทีละน้อยๆ
ด้วยสีหน้ากลัวสุดขีด “เดียวก่อน เราคุยกันได้นะ! อะไรก็
ได้ทงนั
ั น!”

“ไม่จาํ เป็ นหรอก” สาวสวยพูดอย่างไม่สนใจ “ถ้าให้

โอกาสเธอพูดคุยอย่างเปิ ดอก...ถ้าอย่างนัน คนทีลงมือก็
คงไม่ใช่ฉนั แล้วล่ะ”

36
“อย่านะ...!”

37
บทที 63 หมายเลขสิบแปด

ความสูงระหว่างชันของห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ยอ่ ม
สูงกว่าบ้านเรือนแบบตะวันตกทัวไปอยูไ่ ม่นอ้ ย

ห้างสรรพสินค้าทีมีความสูงห้าชันจะมีความสูงเท่ากับ
บ้านเรือนแบบตะวันตกอยูก่ ีชัน ไม่มีใครสนใจปั ญหานี
หรอก

มองดูสาวสวมชุดสูทกระโปรงสีดาํ ล้มลงตรงหน้าตัวเอง
กระแทกลงไปบนพืนกระเบืองอย่างเต็มแรง คนทีเดิน
ผ่านไปมาตกใจจนนังลงกับพืนนิงไม่ขยับ

38
ร่างกายของผูห้ ญิงมีอาการชักเกร็งไม่หยุด ผมเผ้า
กระเซอะกระเซิง ของเหลวสีแดงสดไหลซึมออกมาอย่าง
รวดเร็ว เลอะไปทัวตัวเธอในระยะเวลาอันรวดเร็ว

และเธอยังสําลักฟองสีขาวๆ ออกมา

“รถ…รถพยาบาล! เรียกรถพยาบาลเร็ว!!”

แต่ดว้ ยบริเวณลานสนามจัดงานมีตติงของถูจยาหยา ผู้

คนก็มากันเนืองแน่นขยับเปิ ดทางไม่ได้เลย…แม้จะเรียก
มา ก็เกรงว่าน่าจะเข้ามาไม่ได้อยูด่ ีมง?
ั

39
…

ลัวชิวกําลังนังอยูบ่ นโซฟาผ้าสีเหลืองนวลในร้าน
เฟอร์นิเจอร์รา้ นหนึงในจัตรุ สั ผูข้ ายสาวคนหนึงทีอยูไ่ ม่
ไกลนักฟุบลงทีเคาน์เตอร์ เหมือนกับว่ากําลังจะหลับไป

โยวเย่ปรากฏตัวโผล่มากลางอากาศทีสันไหว สองมือ
ของเธอยังพยุงตัวเรินจือหลิงมาด้วย

โยวเย่วางเรินจือหลิงลงข้างๆ ลัวชิว พร้อมพูดเบาๆ ว่า

“นายท่านคะ เธอแค่สลบไปเท่านัน ไม่ได้เป็ นอะไรมาก
40
ค่ะ”

พอมองตรงไปทีเจ้าของสมาคมลัวซึงหอบตําราเก่า
โบราณจากห้องรองกรรมการผูจ้ ดั การไล่มา เขาพยัก
หน้า “ทําตามกฎเดิมเถอะ ฉันไม่อยากให้เธอต้องมา
พัวพันเรืองนีด้วย”

โยวเย่พยักหน้า ก่อนยืนมือออกไปแตะทีหน้าผากของ
เรินจือหลิงเบาๆ แล้วถามขึนทันที “นายท่านคะ ถ้าท่าน
ปรากฏตัวตอนนัน คงจะมีโอกาสทําการแลกเปลียนโดย
ง่ายนะคะ”

“ช่วงเวลาทีคนเราเผชิญหน้ากับความตายย่อมมีความ

41
ปรารถนาแรงกล้า…” ลัวชิวส่ายหน้า “ถ้าฉันไปอยูใ่ น
เหตุการณ์ก็คงจะทําข้อตกลงแลกเปลียนได้โดยง่ายสินะ
ฟั งความต้องการของลูกค้า ให้ลกู ค้าได้สมความ
ปรารถนา เก็บค่าธรรมเนียมจากลูกค้า…แต่ถา้ ฉันไม่
เต็มใจจะแลกเปลียนกับอีกฝ่ ายล่ะ ต้องทําอย่างไร?”

ลัวชิวยืนมือไปจัดผมหน้าม้าบริเวณหน้าผากของเรินจือ
หลิงให้เรียบร้อย ก่อนพูดด้วยเสียงราบเรียบ “อย่างนัน
ฉันก็ไม่ไปเจอซะเลยสิ”

“ทีจริงสิงทีผูห้ ญิงคนนันจะเสนอแลกได้ก็มีไม่เยอะ แม้

แต่วิญญาณก็สกปรกไปแล้ว คุณภาพไม่ได้สงู นัก…”

42
“วิญญาณทีคุณภาพไม่สงู ยังไงก็ยอ่ มมีคา่ มากกว่าพวก
พรสวรรค์หรือความสุขอะไรทํานองนันไม่ใช่เหรอคะ?”
ลัวชิวหันมองโยวเย่ทนั ที พร้อมส่ายหน้า “ฉันแค่เอาแต่
ใจตัวเองบ้าง เอาแต่ใจก็คือเอาแต่ใจ ไม่ตอ้ งหาข้ออ้าง
อะไร…เธอก็ไม่ตอ้ งหาข้ออ้างอะไรให้ฉนั หรอก ฉันก็เป็ น
คนธรรมดา เห็นแก่ตวั และก็โกรธเป็ นเหมือนกัน แล้วก็มี
บางครังทีมีสองมาตรฐานเหมือนกัน”

“แต่สาํ หรับโยวเย่แล้ว นายท่านก็คือนายท่าน” โยวเย่พดู

เสียงเบา “จะว่าไป ถูจยาฉิงก็รูส้ ถานการณ์ของตัวเอง
เธอกลัวว่าไม่ชา้ ก็จะเกิดเหตุการณ์ขนอี
ึ ก”

ลัวชิวกลับลุกขึนยืน “ฉันจะไปดูทางถูจยาฉิงสักหน่อย
เธอคอยดูเรินจือหลิงไว้นะ …รอเขาฟื นขึนมา”
43
โยวเย่พยักหน้า แล้วลัวชิวก็เดินมุง่ หน้าออกจากร้าน
เฟอร์นิเจอร์ไป

สาวใช้หนุ่ เชิดเดินเล่นเรือยเปื อยอยูใ่ นร้านเฟอร์นิเจอร์

มองไปรอบๆ ไม่นานก็ปรากฏกลุม่ หมอกสีดาํ ข้างๆ ตัวโย
วเย่

“ภูตดําสิบแปดมาขอพบคุณหนูโยวเย่”

โยวเย่เอ่ยเสียงเรียบ “กลับมาแล้วเหรอ”

การแต่งกายของภูตดําหมายเลขสิบแปดทีอยูต่ รงหน้า
44
โดยพืนฐานนันก็เหมือนกับภูตดําหมายเลขเก้าไม่มีผิด
สิงเดียวทีไม่เหมือนกันก็มีแต่เสียงเท่านัน

คล้ายๆ กับเสียงแม่มดแก่

“ค่ะ พอได้รบั คําสังจากคุณหนูโยวเย่ให้ไปคารวะเจ้าของ

คนใหม่ ฉันก็รบี กลับมาทันทีเลย! ตอนนีพบลูกค้าทีน่า
สนใจสองสามราย ฉันรูส้ กึ เหมือนว่าเจ้าของใหม่จะอยู่
แถวๆ นี …ให้ไปเสนอเจ้าของใหม่เลยไหมคะ?”

สุดท้ายโยวเย่ก็เดินมาหยุดอยูต่ รงหน้าโซฟาทีลัวชิวเคย
นังอยู่ ลูบสัมผัสวัสดุของโซฟาอย่างละเอียด “เอาการ์ด
ขาวมาให้ฉนั เรืองนีนายท่านยังไม่รบี ร้อน…ตอนนีก็ยงั

45
ไม่จาํ เป็ น อีกอย่างหลังจากกลับมาคราวนีนายก็ไม่ตอ้ ง
วิงหาลูกค้าแล้ว ฉันมีงานใหม่ให้นายทํา”

“เชิญคุณหนูโยวเย่สงมาได้
ั เลยค่ะ”

โยวเย่อาศัยจังหวะทีเรินจือหลิงกําลังหลับลึกอยูพ่ ดู ขึน
“ช่วงนีเธอดูแลผูห้ ญิงคนนีให้ดีๆ นายดูแลเธอให้ดี อย่า
ให้ได้รบั อันตรายใดๆ ...แล้วก็อย่าให้ภตู ดําตนไหนเข้า
ใกล้มาหลอกล่อเธอ จนกว่าฉันจะยกเลิกคําสัง”

“เป็ นวิญญาณทีงดงามมาก!” ภูตดําหมายเลขสิบแปด

ยิมอย่างเจ้าเล่หท์ นั ที “วิญญาณทีมีคณ
ุ ภาพสูงเช่นนี หา
ได้ยากนัก…ไม่สิ เป็ นสิงลําค่ามากต่างหาก!”

46
“ไม่ได้ยินทีฉันสังเหรอ?” โยวเย่กลับพูดเสียงราบเรียบ
“ฉันบอกว่า อย่าให้ภตู ดําตัวไหนหลอกล่อยัวยวนเธอได้”

ภูตดําหมายเลขสิบแปดรูส้ กึ ราวกับวิญญาณถูกเผาไหม้
ไปครูห่ นึง ร่างใต้ชดุ สีดาํ นันสันเทา ก่อนพูดด้วยเสียงสัน
ว่า “ทราบ…ทราบแล้วค่ะ”

โยวเย่พดู อีกว่า “แน่นอนว่าฉันไม่ให้นายเสียเวลาไป

เปล่าๆ หรอก เสร็จงานแล้ว ฉันจะหาโอกาสคุยกับเจ้า
ของใหม่ให้นายได้ ‘หยุดพักผ่อน’ สักหน่อย”

ทันใดนันภูตดําหมายเลขสิบแปดพูดอย่างดีใจ “ขอบคุณ

47
คุณหนูโยวเย่อย่างมากค่ะ! คุณคนนี...ฉันจะดูแลปก
ป้องเธออย่างเต็มทีแน่นอน!”

“อ้อ...เดียวก่อน” ทันใดนันโยวเย่ก็มองภูตดําหมายเลข
สิบแปด นัยน์ตาสีฟา้ ไพลินเปล่งประกายเล็กน้อย

ภูตดําหมายเลขสิบแปดรูส้ กึ ราวกับมีอะไรวิงผ่านเข้าร่าง
แน่นอนว่าเธอไม่ใช่เด็กใหม่ไม่รูเ้ รืองไม่รูร้ าวทีเพิงกลาย
เป็ นทูตภูตดํา ตอนนันเองจึงพูดด้วยนําเสียงตกใจเล็ก
น้อย “นี...หรือว่าปิ ดอําพรางลมหายใจแบบนีจะไม่ดีคะ?
ถ้าไม่ปิดอําพรางไว้ ภูตดําตัวอืนเข้าใกล้ ก็จะสัมผัสฉัน
ได้ และจะได้จากไปเองไงคะ...”

48
“ไม่ชา้ เธอก็จะเข้าใจเอง” โยวเย่พดู เสียงราบเรียบ “จําไว้
ว่าภารกิจของเธอแค่ปกป้องผูห้ ญิงคนนีไว้ให้ดี เรืองอืน
ยังไม่ตอ้ งรูอ้ ะไรทังนัน ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึน”

ในเมือเจ้านายแค่หวังจะให้ปกป้องอยูข่ า้ งกายเรินจือ
หลิงให้ดีก็พอ ถ้าได้อยูม่ าจนนานป่ านนี...ความลับเช่นนี
ไม่สามารถปิ ดบังเจ้านายของเธอได้นานนัก เมือมีการ
แลกเปลียนเพิมมากขึน ความสามารถของเจ้านายก็จะ
ยิงแข็งแกร่งมากขึน ในทีสุดก็จะอ่านเกมตามความคิด
คนอืนได้ทนั

แต่ถา้ ถึงตอนนันจริง ย่อมไม่จาํ เป็ นต้องให้ใครหรืออะไร

มาทําหน้าทีปกป้องเรินจือหลิง

49
เจ้าของสมาคมทีเติบโตเต็มที...ถึงจะเป็ นความแข็งแกร่ง
ทีแท้จริง

...

ไม่นานนัก เรินจือหลิงก็ตืนขึนอย่างสะลึมสะลือ พบว่า

ตนเองนอนหลับอยูบ่ นโซฟาของร้านขายเฟอร์นิเจอร์ของ
คนอืน

“แปลกแฮะ ทําไมฉันถึงมาอยูท่ ีนีได้?” เรินจือหลิงลูบไป

ตรงระหว่างคิว “แปลก ฉันเหนือยเลยมาตรงนีเหรอ?”

50
เพียงแต่มีความทรงจําบางอย่างไม่คอ่ ยชัดเจนมากนัก
เรินจือหลิงมองไปทีสาวพนักงานขายทีแอบงีบบน
เคาน์เตอร์แวบหนึง รูส้ กึ วางตัวไม่ถกู ขึนมาใน
สถานการณ์เช่นนี

เธอเดินย่องเบาๆ ออกไปนอกร้าน หลังจากพ้นประตู

แล้วก็กา้ วออกไปอย่างรวดเร็ว

เพียงไม่กีก้าวก่อนทีเธอจะเดินจากไป สาวพนักงานขาย
ทีแอบงีบหลับคนนันก็ตืนขึนมาทันที ยังดีทีเพราะงานมี
ตติงทีลานห้างสรรพสินค้าของถูจยาหยา เจ้าของร้าน
และเพือนร่วมงานอีกสองสามคนจึงไปร่วมสนุกด้วยกัน
มีเพียงตนเองทีเพิงมาใหม่ยงั คงอยูท่ ีร้าน ดังนันไม่มีใคร
เห็นว่าแอบงีบหลับในเวลาทํางานแน่
51
“โซฟาตัวนี ฉันซือแล้วนะ”

แล้วตอนนันเอง หญิงงามจนสาวพนักงานขายมองอย่าง
ลุม่ หลงคนหนึงก็ปรากฏตัวขึนตรงหน้าเธอ

ทีนิวเธอชีไปก็คือโซฟาสีเหลืองนวลตัวหนึงทีตังอยูต่ รง
กลางในร้าน

...

...

52
ไม่รูว้ า่ จะเพราะกินยานันเข้าไปหรือเปล่า หลังจากผ่าน
ช่วงแรกทีรูส้ กึ มีความสุขสุดขีดไปแล้ว ตอนนีถูจยาฉิงไม่
เพียงแต่รูส้ กึ สบายตัวเท่านัน ทังยังรูส้ กึ สดชืนอย่างทีไม่
เคยเป็ นมาก่อน

ทังๆ ทีเพิงเป็ นครังแรกทีถือไมโครโฟนต่อหน้าผูค้ นมาก

มายขนาดนี กลับไม่มีความรูส้ กึ ขลาดกลัว ตอบคําถาม
พิธีกรได้อย่างสบายๆ

แต่เธอ...กลับไม่มีความสุขเลย

53
บทที 64 ความหมายทีซ่อนอยูใ่ นการ์ดดํา

54
งานมีตติงพบปะแฟนเพลงถือว่าราบรืนดี

แต่ระหว่างทางถูจยาฉิงเห็นเรินจือหลิงเดินกลับมาจากที
นังนักข่าวก็อดตกใจไม่ได้ แต่เห็นท่าทางเรินจือหลิง
เหมือนกับไม่เคยเกิดเรืองอะไรมาก่อน แล้วยังโบกมือ
พร้อมมอบรอยยิมให้กาํ ลังใจเธอ

นีต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ …หรือว่าคุยตกลงกับคุณซูได้
ถูกซือตัวไปแล้ว

ถูจยาฉิงไม่กล้าแสดงออกอะไรมาก

ตอนทีงานมีตติงใกล้จะจบลง พนักงานคนหนึงก็เดินมา
55
ข้างๆ พิธีกรอย่างรีบร้อน แล้วพูดอะไรบางอย่าง

เดิมทีงานมีตติงก็ใกล้จะจบเสร็จสมบูรณ์แบบแล้ว จู่ๆ ก็
ถูกขัดจังหวะ

“ตะ…ตายเหรอ?”

“ใช่ครับคุณถู จากคําให้การของคุณหวาง พวกคุณอาจ

เป็ นคนสุดท้ายทีอยูก่ บั ผูต้ ายครับ เพราะฉะนันผมหวังว่า
พวกคุณจะกลับไปกับผม ให้ความร่วมในการสอบปาก
คํานะครับ”
56
ตามการชีแจงของตํารวจทีได้แสดงหลักฐานออกมา มี
คนพบคุณซูรว่ งลงไป ก็รบี เรียกรถพยาบาลทันที แต่หลัง
จากทีรถพยาบาลมาถึง ก็พบว่าได้เสียชีวิตไปแล้ว

ส่วนคุณหวางทีตํารวจนายนีพูดถึง ทีแท้ก็คือคิงคองเอง

ในชัวขณะหนึงถูจยาฉิงไม่รูว้ า่ จะทําอย่างไรดี ในตอนนัน

เองคิงคองก็มากระซิบข้างหลังเธอ “คุณหลินบอกว่า ให้
คุณถูเงียบไว้ เขาจะรีบส่งคนไปจัดการครับ”

ถูจยาฉิงได้แต่พยักหน้า เธอรูส้ กึ ว่าชีวิตใหม่นีเหมือนจะ

มีแต่ความโชคร้ายทังนัน

57
สักพักคิงคองก็มองตํารวจ “พวกเราจะไปกับพวกคุณ
แต่พวกเรามีเรืองอยากจะขอร้อง คุณถูเป็ นบุคคล
สาธารณะ เราจะจัดการให้เงียบทีสุด ไม่ให้นกั ข่าวรู”้

ตํารวจคนนันตอบ “ได้ ถ้าอย่างนันผมกับเพือนร่วมงาน

จะนังไปกับรถพวกคุณ…แต่พวกเราจะเป็ นคนขับ”

คิงคองพยักหน้า

ด้านในสถานีตาํ รวจของเมือง นายตํารวจหม่าพูดด้วย

58
ความแคลงใจ “ยากนะทีจะเห็นพวกนายลงมือได้ไว
ขนาดนี รถพยาบาลยังไม่ทนั ออกไป พวกนายก็พาตัว
กลับมาได้แล้ว?”

นายตํารวจหนุ่มพูดอย่างเสียไม่ได้ “เพราะเซอร์หม่า
ฉลาดหลักแหลมไงครับ! ถึงได้ให้พวกเราสะกดรอยตาม
พีสะใภ้ของท่าน...เอ่อ คุณเริน เพราะจะไปสัมภาษณ์
เธอถึงได้ไปถึงจัตรุ สั เหิงซิน พวกเราเห็นมีรถพยาบาลมา
พบว่ามีคนตกลงมาจะให้อยูเ่ ฉยๆ ก็ไม่ได้หรอกครับ! ก็
ต้องไปดูให้แน่ชดั สักหน่อย! คิดไม่ถงึ ว่าคนนีจะเป็ นเลขา
ทีอยูข่ า้ งกายเจ้าของเทียนอิง เอนเตอร์เทนเมนท์”

“ดาราดังคนนันพูดอะไรบ้างไหม?” นายตํารวจหม่า
ถามๆ ดู
59
“ไม่เลยครับ นิงเงียบตลอด”

“เหมือนเป็ นการฆ่าตัวตาย?”

“เรืองนีพูดยากครับ...ยังไงก็ตอ้ งรอหลักฐานก่อน พวก

เราประเมินเหตุการณ์จากจุดทีตกตึกแล้ว ตอนนีกําลัง
รวบรวมหลักฐานครับ แต่ถจู ยาหยากับบอดีการ์ดของ
เธอยอมรับว่าก่อนเหตุตกตึกได้เจอกับผูต้ ายมาก่อน
ครับ”

“พวกนายสอบปากคําต่อไปเรือยๆ เจอร่องรอยอะไรก็กกั
ตัวไว้ก่อน ไม่พบร่องรอยอะไรก็ปล่อยไปซะ” นายตํารวจ

60
หม่าพูดว่า “ถ้านายไม่ปล่อยดาราดังพวกนีไป จะต้องยุง่
ยากตายแน่ เวรเอ๊ย! เดียวเรืองนันเดียวเรืองนี บ้าไปแล้ว
หรือยังไง รัฐบาลยังบอกว่าต้องมีคณ
ุ ธรรม...แต่ละวันจะ
ให้ขา้ ลดการลงโทษเอาผิดให้นอ้ ยลง คุณธรรมแม่เอ็งสิ!”

นายตํารวจหนุ่มได้แต่ทาํ เป็ นไม่ได้ยิน

ในขณะนันเองโทรศัพท์ของนายตํารวจหม่าก็ดงั ขึน เขา

มองหมายเลขโทรศัพท์นนั แล้วสีหน้าก็เปลียนไปเล็ก
น้อย ก่อนโบกมือให้ลกู น้องออกจากห้องไปแล้วก็ปิด
ประตูหอ้ งเรียบร้อย

เขาลังเลครูห่ นึง แล้วในทีสุดก็กดั ฟั นรับสาย

61
“ฮัลโหล เสียวหม่า!”

“...ครับ” นายตํารวจหม่าขยําผม ฝื นร่าเริงยิมแย้ม “มี

เรืองอะไรเหรอครับ? พีสะใภ้...”

“วันนีได้ยินว่ามีคนตายทีจัตรุ สั เหิงซิน เกิดอะไรขึน? โดน

ฆ่าหรือฆ่าตัวตาย?”

“ตามหลักแล้วนะ! พีสะใภ้ ข้อมูลพวกนียังไม่ได้เปิ ดเผย

พวกเราไม่สามารถ...”

ยังไม่ทนั ได้พดู จบ ปลายสายก็ระเบิดมาราวกับพายุ “ให้

62
ตายเถอะ! อย่ามาพูดกฎเกิดอะไรกับฉัน ตอนนายถาม
เอาข้อมูลกับฉัน ยังไม่ให้ฉนั สักแดงเดียวเลย! นาย
ละอายใจบ้างไหม?”

นายตํารวจหม่าได้แต่พดู โอ๋เอาใจเหมือนเอาใจเด็กสาว
“ได้ๆ ๆ! แต่พีต้องรับปากผมก่อน อย่าเขียนอะไรมัวๆ ...
อย่างน้อยก็ช่วงก่อนจะเปิ ดเผยข้อมูลนะ!”

“บอกมา!”

นายตํารวจหม่าบอกสถานการณ์ทีรูอ้ ยูอ่ อกมา

หลังจากเรินจือหลิงทีอยูป่ ลายสายนิงเงียบไปสักพัก จึง

63
พูดขึนว่า “แล้วถูจยาหยากับบอดีการ์ดของเธอพูดอะไร
บ้างหรือเปล่า?”

“ยังไม่ได้พดู อะไร กําลังสอบถามอยูค่ รับ”

“ได้ขอ้ มูลอะไรมาจําไว้วา่ ต้องรีบบอกฉันก่อนนะ!”

“...ได้ครับ”

ระหว่างทีทางนีคุยกัน ทางด้านนันก็แยกสอบสวนถูจยา
ฉิงและคิงคองทีละคน ถูจยาฉิงทีเจอการสอบปากคํา
ของตํารวจ ถามมาก็ได้แต่บอกว่าไม่รูอ้ ะไรทังนัน...เธอ
ไม่รูจ้ ริงๆ ว่าทําไมคุณซูถงึ ตกตึกลงมาตาย
64
เธอไม่กล้าบอกตํารวจว่าตนเองไม่ใช่คนสุดท้ายทีอยูก่ บั
คุณซู แต่เธอก็ไม่กล้าบอกอีกฝ่ ายว่าในทีนันยังมีอีกคน
หนึงคือ เรินจือหลิง

ถ้าเกิดเรินจือหลิงบอกเรืองทีเธอ...พีสาวของเธอติดยา
เสพติดขึนมาจะทําอย่างไรล่ะ?

แน่นอนว่านีเป็ นจุดด่างพร้อยทีสุด ข่าวซุบซิบพวกนัน

เทียบไม่ได้เลยด้วยซํา สําหรับถูจยาหยาทีมาถึงจุดสูงสุด
ในวงการอาชีพแล้ว ถือว่าเป็ นเรืองคอขาดบาดตาย

“ฉันไม่รู”้

65
...

...

แต่ในโลกนีหน้าต่างมีหปู ระตูมีช่อง จัตรุ สั เหิงซินมีคน

ตกลงมาตาย เรืองทีรถของดาราดังถูจยาหยามีคนเห็น
กับตาว่ามีตาํ รวจอยูข่ า้ งในนัน ก็แพร่สะพัดในอินเทอร์
เน็ตวันนันทันที

ด้วยทีเกิดเหตุพบผูเ้ สียชีวิตมีคนมุงดูอยูไ่ ม่นอ้ ย ยิงไป

กว่านันมีคนแอบถ่ายรูปผูเ้ สียชีวิตไว้...มีคนจําได้วา่ นีคือ
คนทีอยูข่ า้ งกายของเจ้าของบริษัทเทียนอิง เอนเตอร์เท

66
นเมนท์

งานมีตติงหยุดชะงัก ถูจยาหยาไปสถานีตาํ รวจ เลขาเจ้า

ของเทียนอิง เอนเตอร์เทนเมนท์ตายกะทันหัน

ข่าวลือต่างๆ มากมายแพร่สะพัดออกไป

แต่ผไู้ ม่ประสงค์ดีทีปล่อยข่าวในตอนนีกลับกําลังย่าง
สเต๊กปลาอย่างตังอกตังใจ...เปลียนวิธีและรูปแบบนํา
เสนออาหารให้เจ้าของสมาคม และเป็ นหน้าทีสําคัญใน
ฐานะสาวใช้ดว้ ย

เนือปลาทีหมักด้วยไวน์เริมส่งกลินหอมโชยจากก้น
67
กระทะ

เจ้าของสมาคมลัวทีไม่ชอบเรืองวุน่ วายใจเห็นของอร่อย
ก็เริมอยากอาหารขึนมา ในขณะนันเองก็มีเงาดําลอยพุง่
เข้ามาในสมาคม ปรากฏตัวต่อหน้าลัวชิว

ภูตดําหมายเลขเก้า

“นายท่าน นีเป็ นข้อมูลของลูกค้าใหม่”

ลัวชิวชังใจมองภูตดําหมายเลขเก้าแวบหนึง นีเป็ นครังที

สองทีเสนอข้อมูลลูกค้าแล้วล่ะมัง? ถือว่าเป็ นลูกน้องที
ขยันคนหนึงเลยทีเดียว
68
ลัวชิวรับการ์ดขาวทีภูตดําหมายเลขเก้ายืนมาให้ รับรู ้
ข้อมูลทีซ่อนไว้ภายในทังหมดได้ แล้วก็พดู ด้วยความ
ประหลาดใจเล็กน้อยว่า “ถูจยาหยา?”

ภูตดําหมายเลขเก้าพยักหน้า “ครังก่อนผูน้ อ้ ยอยูข่ า้ ง

นอก บังเอิญได้พบกับถูจยาฉิง พบว่ายังไม่ได้ตดั สินใจ
เลยแอบยืนข้อเสนอให้ ทุกวันนีสถานะของเธอสองพี
น้องจะสลับกันสมบูรณ์แล้ว ดังนันผูน้ อ้ ยจึงตามหาทีทีถู
จยาหยาตัวจริงอยูพ่ บแล้ว ร่างกายของเธออยูใ่ นขีด
อันตราย ความปรารถนาทีเกิดขึนภายในจิตใจย่อมมี
กําลังแกร่งกล้ามาก ทีพบได้ยากคือ เธอมีจิตใจอยากปก
ป้องคนในครอบครัว วิญญาณเช่นนีย่อมมีคณ
ุ ภาพสูง”

69
ลัวชิวกลับส่ายหน้า ไม่รูว้ า่ จะขําหรือจะชมดี “ทีแท้ก็เป็ น
เธอเอง มิน่าล่ะสิงทีถูจยาฉิงต้องการถึงได้...ยอดเยียม
เช่นนี”

ภูตดําหมายเลขเก้ามึนงง พูดอย่างตืนตระหนกเล็กน้อย
“นายท่าน มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ?”

ลัวชิวยังคงส่ายหน้า “ไม่มีอะไร อิจฉาคนคนหนึง คิดฝัน

อยากเป็ นเหมือนอีกฝ่ าย ความคิดแบบนีก็ใช่วา่ จะไม่มี”

“อย่างนัน...ด้านถูจยาหยาล่ะครับ?”

ลัวชิวใช้ความคิดอยูค่ รูห่ นึง ระหว่างนิวทีขยับพลิว

70
ปรากฏการ์ดสีดาํ ขึนมาใบหนึง แล้วก็พงุ่ ไปในร่างของ
ภูตดําหมายเลขเก้า

ภูตดําหมายเลขเก้าทีเข้าใจความหมายของนายท่านก็
ไม่ได้พดู อะไรอีก แล้วก็จากไป

โยวเย่ทียกสเต๊กปลาทําเสร็จใหม่ๆ ออกมาก็บงั เอิญเห็น

เรืองราวทังหมด

สาวใช้จดั วางอุปกรณ์ทานอาหารลงตรงหน้าลัวชิวอย่าง
ระมัดระวัง จนวางซอสเรียบร้อยในทีสุด ถึงได้เอ่ยขึน
เบาๆ “ไม่ได้เห็นการ์ดดําสีตรามานานมากแล้ว”

71
ลัวชิวกลับมองเพดานภาพวาดสีสด “ท่ามกลางการแลก
เปลียนทีมีมาตลอดของสมาคม สิงทีได้รบั คือสิงทีมีคา่
มากทีสุดของมนุษย์ และฉันก็ได้รบั ผลประโยชน์มาก
มายทียากจะจินตนาการได้จากการแลกเปลียนพวกนี
แต่ผลประโยชน์เหล่านีก็ใช่วา่ จะได้มาฟรีๆ ถ้าฉันทําด้วย
ความเมตตา ก็คงเสนอเงือนไข ‘สร้างกุศล’ อะไรแบบนัน
ได้ตงแต่
ั รายแรกแล้ว แต่ปัญหาก็เห็นอยูช่ ดั ๆ ถ้าแลก
เปลียนเช่นนีพอถึงตอนเก็บค่าธรรมเนียม ชีวิตของฉันคง
จบเห่ไปนานแล้ว หรือจะพูดว่า...ฉันจะได้ตายเร็วกว่า
ลูกค้าแน่นอน”

เขามองโยวเย่ ก่อนพูดเบาๆ ว่า “ฉันไม่คิดจะเอาชีวิตฉัน

มาล้อเล่น แล้วทําเรืองแบบนันให้กบั คนแปลกหน้า
เพราะฉะนันก็ไม่ควรมีความเมตตาแบบนันตังแต่แรก”

72
ลัวชิวหัวเราะเยาะตนเอง “แต่สดุ ท้ายแล้วก็ไม่ใช่โทษ
หนักทีไม่อาจอภัยให้ได้ คนเลวก็ใช่วา่ จะไม่มีช่วงเวลาที
จิตใจคิดสงสาร แต่ถา้ ปล่อยให้ความรูส้ กึ นันอยูใ่ นใจ
มากขึน ต่อไปถ้าเจอลูกค้ามากขึน...ฉันจะไม่ทกุ ข์
ทรมานเหรอ?”

“ฉันอาจจะถือได้วา่ เป็ นคนทีค่อนข้างเย็นชาคนหนึง” ลัว

ชิวส่ายหัว “ในเมือรูว้ า่ ใจทีมีความสงสารนันอาจจะทํา
ให้ตนเองพบกับความทุกข์ทรมานในอนาคต ก็ไม่ควรที
จะมีความรูส้ กึ นันตังแต่แรก แน่นอนว่าพูดกับทําเป็ นคน
ละเรืองกัน”

ลัวชิวพูดอย่างเข้าใจดีวา่ “ฉันจึงจําเป็ นต้องใช้มาตรฐาน

73
เข้มงวดมาตีกรอบของตนเอง”

ลัวชิวค่อยๆ หันสเต๊กปลาเป็ นคําเล็กตักใส่ปาก แล้ว

เคียวอย่างละเอียด หลังจากนันจึงเอ่ยขึนเบาๆ “ฉันคิด
ว่า...นีน่าจะเป็ นสาเหตุทีการ์ดดําปรากฏขึนมาตอนนันก็
ได้มง”
ั

74
บทที 65 ก็แค่ตามเทรนด์วิญญาณชัว

“ครังนีต้องรบกวนคุณแล้ว ใช่ครับ...อืม คนออกมาแล้ว”

ระหว่างคุยโทรศัพท์ ชายหนุ่มก็ลดกระจกหน้าต่างรถลง
มองคนทีเดินออกมาจากประตูโรงพัก “ครังหน้า ครัง
หน้า! แน่นอนๆ ได้ๆ ๆ!”

แล้วชายหนุ่มก็วางสายไป ในขณะเดียวกันประตูรถตูส้ ดุ
หรูก็เปิ ดออก
75
“คุณหลิน” คิงคองมองผูช้ ายทีนังอยูใ่ นรถ ก่อนเอ่ยชือ
ด้วยความเคารพนบนอบ

หลินเกิง อายุสามสิบเก้าปี ยังไม่ได้แต่งงาน เจ้าของ

บริษัทเทียนอิง เอนเตอร์เทนเมนท์ สร้างเนือสร้างตัวด้วย
นําพักนําแรงตนเอง เป็ นหนึงในนักธุรกิจหนุ่มทีประสบ
ความสําเร็จคนหนึงในเมืองนี และด้วยความโด่งดังฮอต
ฮิตของถูจยาหยาถึงกับทําให้เทียนอิง เอนเตอร์เท
นเมนท์เริมมีชือเสียงในประเทศขึนมาบ้าง

ดังนันทีมีชือเสียงเพียงเล็กน้อย นันก็เพราะบริษัทแห่งนี
เพิงก่อตังได้ไม่นาน ศิลปิ นในสังกัดก็มีเพียงถูจยาหยาที
มีชือเสียงเป็ นทีรูจ้ กั ในระดับประเทศ เพียงแต่ทีเห็นได้คือ
76
เทียนอิง เอนเตอร์เทนเมนท์ทีมีถจู ยาหยาผูโ้ ด่งดังคับฟ้า
ก็คอ่ ยๆ ทําการใหญ่ขนึ

อย่างไรนีก็เป็ นครังแรกทีถูจยาฉิงได้พบกับเจ้าของ
บริษัท...เธอจึงไม่รูจ้ ะวางตัวอย่างไรทันที

ไม่สงสัยเลยสักนิดว่า...ทีพีสาวไปติดยาได้จะต้องเกียว
ข้องกับหลินเกิงนีแน่ๆ แต่ตอนนีความจริงคือเธอตกอยู่
ในกํามือของเขาแล้ว

“คิงคอง นายไปนังข้างหน้า...ยังไม่ขนมาอี
ึ ก? เธอจะยืน
ไปถึงเมือไหร่?” หลินเกิงพูดอย่างไม่ใส่ใจ

77
แม้วา่ จะเป็ นคําพูดธรรมดาๆ แต่เจ้าของเทียนอิง เอน
เตอร์เทนเมนท์คนนีก็ดรู าวกับมีพลังบางอย่างทีให้คน
ตกใจกลัวได้ ถูจยาฉิงก้มหน้า รีบเข้าไปนังด้านหลัง แล้ว
รถตูอ้ เนกประสงค์ก็เคลือนตัวออกไปอย่างช้าๆ คนทัง
สองนังหันหน้าเข้าหากัน ถูจยาฉิงไม่กล้าพูดอะไร พอรถ
ขึนทางด่วนรอบเมืองแล้ว หลินเกิงจึงได้พดู ขึน “ซูม.ู่ ..
ตายได้ยงั ไง?”

ถูจยาฉิงสะดุง้ “ฉัน ฉันไม่รู.้ ..”

“เหอะ”

“ฉัน ฉันไม่รูจ้ ริงๆ” ถูจยาฉิงตัวสันขึนมาเล็กน้อย หน้าซีด

78
เผือด “ตอนคิงคองมาตามหาฉัน ซู...ซูมกู่ ็ยงั อยูเ่ ลย”

“นักข่าวสาวคนนันคือยังไงกัน?” หลินเกิงถามอีก

“เธอ เธอเป็ นเพือนสมัยเรียนมหา’ ลัยของฉันค่ะ” ถูจยา

ฉิงบอกเรืองทีตนเองรูท้ งหมด
ั แม้จะไม่มากนัก

“เป็ นฝี มือเธอคนนันใช่ไหม?”

“ฉันไม่รู.้ ..”

หลินเกิงไม่ได้โต้แย้งอะไรอีก แต่ดวงตาทังสองกวาดมอง
ถูจยาฉิงอย่างพินิจพิจารณา ดวงตาของเขาเหมือนหมา
79
ป่ าชัวร้ายไม่ผิด ทําเอาถูจยาฉิงรูส้ กึ เหมือนถูกมองทะลุ
พรุนไปทัวทังตัว

ทันใดนัน หลินเกิงก็โยนถุงทีอยูข่ า้ งๆ ตัวไปทีถูจยาฉิง

“เปลียนซะ”

“นีคือ...” ถูจยาฉิงเปิ ดดูอย่างตังใจ พบว่านีเป็ นชุดงาน

เลียงสีแดงเข้มชุดหนึง

เธออึงเผลอมองหลินเกิงอย่างงุนงง กลับได้ยินอีกฝ่ าย
บอกด้วยนําเสียงราบเรียบ “ฉันบอกให้เธอเปลียน ไม่ได้
ยินเหรอ?”

80
“ที...ทีนีเหรอคะ?”

หลินเกิงกลับไม่ได้ตอบอะไร แต่สายตามองมาอย่าง
เหลือทนจนเห็นได้ชดั ถูจยาฉิงยิงตกใจกลัวเข้าไปใหญ่
อยากจะพูดแย้งอะไรออกมา แต่พอคิดถึงความรูส้ กึ
ทรมานตอนทีต้องการยานันแล้ว และยังมีแผนการของ
หลินเกิงทีเธอยังไม่รูอ้ ีก ยิงทําให้รูส้ กึ หวาดกลัวสุดๆ

เธอลังเลอยูพ่ กั หนึง ในทีสุดก็หนั หลังไปอีกด้าน เริม

เปลียนชุดทีอยูบ่ นตัวด้วยความรูส้ กึ อับอายเป็ นทีสุด

กลับไม่รูเ้ ลยว่า หลินเกิงไม่ได้คิดจะดูเลย ทว่าหลับตา

สงบนิง “เดียวอีกสักพักจะให้ไปพบแขกคนหนึงของฉัน

81
อีกฝ่ ายแสดงเจตนามาว่าอยากพบเธอ จําไว้วา่ เขาช่วย
เหลือฉันมามาก ช่วยให้ฉนั ก้าวข้ามขึนมาอีกขันได้ ทาง
ทีดีเธอก็ทาํ ตัวให้ฉลาดๆ หน่อย...ยังไงนีก็ไม่ใช่ครังแรก
เธอคงจะรูว้ า่ ฉันหมายความว่าอะไรนะ”

ถูจยาฉิงหน้าซีด...เธอเริมรูแ้ ล้วว่าพีสาวของตนเองใช้
ชีวิตอย่างไรกันแน่

แล้วตอนนันเอง หลินเกิงก็พดู ขึนว่า “ฉันได้ยินแฮรี

บอกว่าเธอให้เขาลบเดโม่ของน้องสาวเธอไปหลายครัง
แล้ว จริงเหรอ?”

“ฉัน...”

82
“เลิกทําเรืองไร้สาระได้แล้ว” หลินเกิงถลึงตาพร้อมพูดว่า
“ฉันอยากปั นให้คนหนึงดัง ถึงแม้วา่ จะไม่มีพรสวรรค์พอ
จะดังได้ ขอเพียงมีราคา ฉันก็ยอมลงทุนทังนัน ได้ยิน
ไหม?”

ถูจยาฉิงก้มหน้า นิงเงียบไม่พดู อะไร

ไม่คิดว่าตอนนีหลินเกิงจู่ๆ จะเขยิบเข้ามาใกล้ เอือมมือ

ตบไปทีหน้าเธอฉาดหนึงอย่างดุดนั “ได้ยินหรือเปล่า
หา?”

ถูจยาฉิงเอามือกุมหน้าไว้ ก่อนพยักหน้าอย่างหวาดกลัว

83
ทําไมถึงกลายเป็ นแบบนีได้?

...

ทําไมถึงกลายเป็ นแบบนีได้?

ราวกับจิตใจถูจยาฉิงไม่อยูก่ บั เนือกับตัว เธอไม่รูว้ า่ ตน

เองลงรถไปอย่างไร แล้วก็ไม่รูว้ า่ ตนเองเข้ามาถึงในห้อง
ดีลกั ซ์ของโรงแรมได้อย่างไร

เธอมองชายแก่ๆ ทีพันผ้าพันคอ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอย

ยิมแบบ****กําลังเดินมุง่ ตรงมาทีเธอ
84
“จิๆ ตัวจริงสวยกว่าในทีวีจริงๆ ด้วยสิ เจ้าเด็กหลินเกิงนี
ใช้ได้เลย สมแล้วทีฉันช่วยแนะนําให้รูจ้ กั กับตระกูลจง”

ฉับพลันมือของชายแก่ก็คว้ามือทังสองของถูจยาฉิง
ก่อนกดเธอลงไปบนเตียง แล้วก้มลงไปจะจูบทีริมฝี ปาก
เธอ

“อย่านะ!”

ถูจยาฉิงฉับพลันก็ตกใจจนตัวสัน ออกแรงผลักชายแก่
ล้มลงไปกองกับพืน

85
“ยัย****! เธอกล้าเหรอ?”

“อย่าเข้ามานะ...อย่าเข้ามา!” สองมือของถูจยาฉิงจับชุด
ทีสวมอยูไ่ ว้แน่น ก่อนพูดเสียงลนลาน “อย่าเข้ามา!
ฉัน...ฉันไม่ยอม ฉันไม่ยอม!”

“เธอกล้าเหรอ?!” ชายแก่โมโหเดือดดาลอย่างเห็นได้ชดั
กระโจนขึนไปบนเตียงอย่างไม่หยุดคิด

ในความชุลมุน มือของถูจยาฉิงก็คว้าทีเขียบุหรีบนหัว
เตียงมาได้ ฟาดลงไปบนหน้าผากชายแก่อย่างสุดแรง

ชายแก่รอ้ งอย่างเจ็บปวดแล้วล้มสลบไป
86
ถูจยาฉิงมองไปยังจุดทีตนเองฟาดไป เลือดไหลออกมา
อย่างรวดเร็ว ไม่รูว้ า่ จะทําอย่างไรดี เธอตัวสันเทา คิดจะ
หลบหนี

...

...

“ใต้เท้าหมายเลขเก้า พวกเราควรจะปล่อยผูห้ ญิงคนนี

ไหมขอรับ?” ไท่อินจือมองด้วยความเคารพเชือฟั งพลัน
ถามขึน

87
ในห้องใต้ดินห้องหนึงทีฝุ่ นปกคลุมมายาวนาน วิญญาณ
แก่สองตนก็ลอยเข้ามา มองไปทีถูจยาหยาทีล้มอยูก่ บั
พืนและยังคงดินรนไม่หยุด

“ไอ้โง่!” ภูตดําหมายเลขเก้ากระซิบด่า “นายปล่อยเธอ

ไป อารมณ์ของเธอก็จะผ่อนคลายลง ตามธรรมชาติ ถ้า
จิตใจเธอเป็ นปกติ นายคิดว่าเธอจะถูกยัวยุชกั นําได้ง่าย
ไหม?”

ไท่อินจือได้แต่ปิดปากเงียบไว้

ภูตดําหมายเลขเก้าพูดต่อ “นายเปิ ดผ้าปิ ดตาปิ ดปาก

เธอออกซะ ให้เธอได้พดู อะไร...อีกอย่างเวลาอยูต่ อ่ หน้า

88
เธอยิมด้วยล่ะ”

ไท่อินจือนิงงัน สิงทีต้องทําก่อนหน้านันพอเข้าใจได้ แต่

ให้ยมนี
ิ มันบ้าอะไรกัน... “ยิม?”

“พูดมากน่า!” ภูตดําหมายเลขเก้าพูดไปส่งๆ “หน้าตา

นายเหมือนผีรอ้ งโหยหวน ทีสําคัญทําให้มนุษย์ตกใจ
กลัวได้ง่าย จู่ๆ หากเธอลืมตาขึนมาเห็นหน้าตานายแบบ
นี ก็ตอ้ งตกใจกลัวเป็ นธรรมดา นายเพิงเป็ นภูตดํา ต้อง
ใช้ความสามารถกลับไม่มีความสามารถ ต้องใช้ความรู ้
กลับไม่มีความรู ้ ยิงถูกจองจําห้าร้อยปี ไม่เข้าใจการ
เปลียนแปลงของโลกเลย เป็ นพวกตกยุคทีแท้จริง! คิด
อยากสร้างผลงานดีๆ นายก็ทาํ ได้แค่อาศัยใบหน้ารังแก
ผูค้ น ตามเทรนด์วิญญาณชัว”
89
ไท่อินจือ...ไท่อินจือแอบคํารามไม่พอใจอยูเ่ งียบๆ ในใจ
หน้าตาแกเหมือนผีรอ้ งโหยหวนเลย! หน้าตาครอบครัว
แกก็หมือนผีรอ้ งโหยหวนเลยนะ! อย่าคิดว่านักพรตลัทธิ
เต๋าอย่างข้าจะไม่รูอ้ ะไรเลย! นักพรตลัทธิเต๋าอย่างข้าจะ
ดีรา้ ยอย่างไรก็เป็ นคนทีเคยเล่นอินเทอร์เน็ตมาสองสาม
วันแล้ว! เห็นๆ อยูว่ า่ พึงพาได้ถงึ ได้มีกินไง หมายความ
ว่าต้องอาศัยหน้าตางันเหรอ?

เดียวก่อน...เหมือนจะมีอะไรผิดปกตินะ?

ไท่อินจือขมวดคิว จะใช่หรือไม่ใช่ก็ช่างมันเถอะ ทําตาม

ทีเขาบอกไปดีกว่า คลายผ้าปิ ดตาปิ ดปากของถูจยาหยา

90
ออกพร้อมกัน

“แม่นาง ข้าคือ...” ไท่อินจือใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิม

ไม่คิดว่ายังไม่ทนั พูดจบ ถูจยาหยากลับตกใจร้องเสียง

ดัง ‘ผี อ๊าก!’ ...แล้วก็สลบไป

ไท่อินจือตะลึงงัน สบถคําด่าสมัยใหม่ทีเพิงไปเรียนมา
บ้าชิบ! ใช้ไม้นีไม่ได้แฮะ!

91
บทที 66 ชอบมากกว่า

“พวกแก...พวกแกเป็ นตัวอะไร...”

92
ถูจยาหยาร่างกายสันเทาด้วยความกลัวอย่างหาที
เปรียบ เธอเคยนึกอยูว่ า่ คนทีลักพาตัวเองมาเป็ นใครกัน
แน่ แต่กลับคิดไม่ถงึ ว่าจะไม่ใช่คน!

คนหนึงขาวๆ สะอาดๆ หากบนตัวไม่ได้คลุมด้วยผ้าคลุม

สีดาํ ประหลาดไว้ แถมยังลอยอยูก่ ลางอากาศได้อีก ก็คง
เหมือนผูช้ ายอายุสามสิบกว่าทีดูสภุ าพเรียบร้อย

ส่วนอีกคนหนึง...น่ากลัวมาก...ถูจยาหยาไม่แม้แต่อยาก
จะนึกถึง

ความจริงแล้ว ไท่อินจือดูจากสีหน้าถูจยาหยาก็มีความ

93
กังวลอย่างหนึงทีพูดออกมาไม่ได้ เขาก็เลยไม่พดู ให้รู ้
แล้วรูร้ อดไป ตัวเองจึงเอาแต่จอ้ งมองกําแพง

ภูตดําหมายเลขเก้าตังใจทีจะเพิมความกลัวในใจถูจยา
หยา ดังนันจึงยืนมือผ่านอากาศไปหา แล้วเอากระจกที
วางตังอยูต่ รงมุมมาส่องตรงหน้าถูจยาหยา

สิงทีเขาต้องการทําคือทําให้สติสมั ปชัญญะของถูจยา
หยาสันคลอน ทําให้ความคิดของเธอสับสน และอาศัย
ความสามารถของทูตแห่งภูตดํา ล่อหลอกให้ความคิด
ร้ายเกิดขึนในใจของเธอ

โดยพืนฐานแล้วทูตแห่งภูตดําแต่ละตัวต่างก็มีสไตล์และ

94
วิธีหลอกล่อลูกค้าเป็ นของตัวเอง...ส่วนภูตดําหมายเลข
เก้านัน คงจะไม่มีสไตล์มากทีสุดในบรรดาทูตแห่งภูตดํา
ทีเหลืออยูต่ อนนี

หรือจะพูดว่า การไม่มีสไตล์คือสไตล์ของเขา...ใช้วิธีทีเร็ว
ทีสุด

ตอนนีกระจกมาอยูข่ า้ งหน้าของถูจยาหยา แต่เงาที

สะท้อนออกมากลับเป็ นน้องสาวของเธอ ภาพทียากจะ
เชือนีทําให้ถจู ยาหยาตะลึงจนอ้าปากค้าง

“แปลกใช่ไหมล่ะ? ทําไมในกระจกถึงไม่ใช่ตวั ของเธอ

เอง” ภูตดําหมายเลขเก้าพูดขึนทันที “รูห้ รือยังว่าใคร

95
ลักพาตัวเธอมาไว้ทีนี น้องสาวแท้ๆ ของเธอยังไงล่ะ”

“แกพูดเหลวไหล!”

ภูตดําหมายเลขเก้ายิมด้วยความเยือกเย็น “ทําไม? ไม่

เชือสิงทีเธอเห็นเหรอ? หรือว่าตัวเธอเองก็ไม่สงั เกตเลย
เหรอ? เสียงของเธอไม่เหมือนเดิม ความรูส้ กึ ของร่างกาย
เธอก็ไม่เหมือนเดิม...ทีสําคัญทีสุดก็คือ เวลาผ่านไปนาน
ขนาดนีแล้ว เธอก็ไม่รูส้ กึ ถึงความทรมาน อาการลงแดง
ของเธอยังไม่กาํ เริบไม่ใช่...หรือ?”

เสียงของภูตดําหมายเลขเก้าราวกับเลือนรางว่างเปล่า
ไม่มีผิด เหมือนกับเป็ นเสียงทีดังออกมาโดยตรงจากก้น

96
บึงของหัวใจถูจยาหยาก็มิปาน ทําให้เธอสับสน แล้ว
ค่อยๆ เหม่อลอยไป

“จยาฉิง...เป็ นจยาฉิงไปได้อย่างไร...เป็ นไปไม่ได้...”

เสียงของภูตดําหมายเลขเก้าแผ่วเบาลงไปอีก “ทําไมจะ
เป็ นไปไม่ได้? การปรากฏตัวของพวกเรายังพิสจู น์ได้ไม่
พออีกเหรอ? การเปลียนแปลงของร่างกายเธอ ยังพิสจู น์
อะไรไม่ได้อีกเหรอ? น้องสาวของเธอขอพรแลกเปลียน
ร่างมาแทนทีเธอ...แล้วพาเธอมาขังไว้ทีนี”

“เป็ นไปไม่ได้...แกหลอกฉัน แกหลอกฉัน...จยาฉิงเธอ...

น้องสาวของฉันจะไม่ทาํ เรืองแบบนีกับฉัน...” จิตใจของ

97
ถูจยาหยาเริมหลุดลอยออกไป

“ทําไม? ไม่ยอมเชือเหรอ?” ภูตดําหมายเลขเก้าหัวเราะ

อย่างชัวร้ายพร้อมพูดว่า” ความจริงเธอไม่ยอมเชือก็ไม่
ผิดหรอก...ทําไมน้องสาวเธอถึงทํากับเธอแบบนี? เขาไม่
ควรจะทําอย่างนีกับเธอ เธอไม่อยากให้เขาเดินซํารอย
เดิมกับเธอ เธอไม่อยากให้เขาเข้ามาในบริษัท เพราะเธอ
รูเ้ รืองสกปรกๆ ทังหมดภายในบริษัท ดังนันเธอจึง
พยายามอย่างมากทีจะขัดขวางไม่ให้นอ้ งสาวเธอออก
อัลบัม เธอถึงขันรูว้ า่ น้องสาวเธอเป็ นอะไร และถึงขันทน
รอให้สญ
ั ญาของบริษัทสินสุดลง แล้วค่อยมาเปิ ดบริษัท
ของตัวเอง และเลียงน้องสาวของเธอให้ดี...เธอปกป้อง
เขา อดทนต่อความทรมานทีไม่สามารถให้ใครรูไ้ ด้เพียง
คนเดียว เบืองหลังความสวยงามและชือเสียงมาจาก

98
การควบคุมของบริษัท มาจากการพึงพายา และยังมี
ความเศร้ารันทดพวกนันอีกทีจําต้องยอมให้พวกมี
อิทธิพลยํายีเธอได้ตามใจชอบ...”

“ไม่ตอ้ งพูดแล้ว! ไม่ตอ้ งพูดแล้ว!!!”

เชือกทีมัดตัวเธอเอาไว้หอ้ ยหลุดลงมาเองอย่างไม่รูต้ วั

“เธออดทนกับเรืองพวกนีเพียงลําพัง แรงบันดาลใจของ
เธอเริมจากเธอไปไกลแล้ว เธอเริมลืมความกระตือรือร้น
ทีจะสร้างผลงานในตอนนัน แม้เธอจะถูกบังคับให้ติดยา
แต่เธอเริมจะพบว่าตัวเองเขียนเพลงไม่ได้แล้ว...เธอจึง
เริมพึงพามัน เธอรูส้ กึ ถึงความทรมานสับสน เจ็บปวดไม่

99
มีคนช่วยเหลือ เธอจึงต้องอาศัยของทีทําร้ายตัวเองแบบ
นันเพือให้ตวั เองไปหลบซ่อนในโลกแห่งมายา”

ไม่ตอ้ งพูดแล้ว!! ไม่ตอ้ ง...ไม่ตอ้ ง...” ถูจยาหยาปิ ดหูทงั

สองของตัวเองด้วยความเจ็บปวด

“ทังหมดนี ไม่ใช่เพือปกป้องน้องสาวของเธอเหรอ แต่วา่

ผลสุดท้าย น้องสาวทีตัวเองรัก กลับขอพรทีจะแย่ง
ทุกอย่างของเธอมา”

“ขอร้องล่ะ อย่าพูดเลย...ขอร้องนะ...” เธองอร่างกาย

ของตัวเองลง รูส้ กึ เหมือนโลกพังถล่มลงมา

100
“จําได้ไหมว่าตัวเองหมดสติไปอย่างไร? น้องสาวเธอคิด
แม้กระทังจะฆ่าเธอ ให้เธอหายไป...”

ภูตดําหมายเลขเก้าเห็นถูจยาหยาทีใบหน้าเปื อนเปรอะ
ไปด้วยคราบนําตาก็เดินไปข้างหน้าสองก้าว เปล่งเสียง
สดใสดึงดูดอย่างน่าประหลาดออกไป “เจ็บปวดไหม?
เจ็บปวดกว่าตอนอาการอยากยากําเริบเป็ นพันเป็ นหมืน
เท่า หัวใจเหมือนถูกมีดกรีด...เธออยากจะหลุดออกจาก
ความเจ็บปวดแบบนีไหม?”

ถูจยาหยายืนขึนมาอย่างมึนงง

ด้านหน้าของเธอมีกองไฟสีดาํ หนึงกองค่อยๆ ลุกโชนขึน

101
ตรงกลางกองไฟมีการ์ดสีดาํ ใบหนึงค่อยๆ ปรากฏขึน
ด้านบนทังสีด้านมีตราประทับสีทองแปลกๆ กะพริบอยู่

“หยิบมันขึนมา ขอพรของเธอ...จากนันเธอก็จะหลุดพ้น
จากทุกอย่างนี เร็วสิ...เร็วสิ...”

ถูจยาหยาตังใจยืนมือออกไปคว้าการ์ดดําทีลอยอยูใ่ น
อากาศ

ตอนทีนิวมือสัมผัสกับการ์ดดํา ราวกับมีไฟฟ้าช็อตแวบ
หนึงก็หายไป

ภูตดําหมายเลขเก้าขมวดคิว แต่เสียงยังดังราวกับกลอง
102
“เธอยังลังเลอะไรอีก...เธอไม่อยากหลุดออกจากชีวิตที
ทรมานแบบนีเหรอ...เธอควรจะหลุดพ้นจากชีวิตทีเจ็บ
ปวดแบบนีเสียที”

“ไม่...เทียบกับพวกนี...” ถูจยาหยาสวนกลับภูตดําหมาย
เลขเก้าไปทันที “ตอนนีจยาฉิงเธอคงจะทรมานมาก...
เธอไม่รูจ้ กั ของของฉัน เธออาจจะกําลังทนกับอาการลง
แดง ฉันจะไปช่วยเธอ!”

สักพักร่างของเธอก็ชนเข้ากับร่างของภูตดําหมายเลข
เก้า แล้วมุง่ ไปยังประตูหอ้ งใต้ดินนัน ประตูทีแต่เดิมถูก
ล็อกจากด้านนอกไว้กลับถูกเปิ ดออกในทันใด ถูจยาหยา
ก็ไม่คิดมาก เธอพุง่ ออกจากประตูไปทันที

103
ภูตดําหมายเลขเก้าหยิบการ์ดทีไม่ได้สง่ ให้ขนมาเล่
ึ น
แล้วยืนอยูต่ รงทีเดิม

สักพักไท่อินจือจึงถามด้วยความไม่เข้าใจว่า “ทําไมถึง
ช่วยเธอปลดล็อกประตูดา้ นนอกแล้วให้เธอหนีไปล่ะ?
อีกทังเธอยังหลุดจากการหลอกล่อของใต้เท้าหมายเลข
เก้าไปได้!”

ภูตดําหมายเลขเก้า ถามขึนทันที “แปลกมากเหรอ?”

ในฐานะทีเป็ นเด็กใหม่ไม่รูเ้ รือง แน่นอนว่าต้องพยักหน้า

104
ภูตดําหมายเลขเก้าพูดว่า “เธอวนเวียนอยูใ่ นความ
ทรมานมาตลอด ตัวของเธออยูร่ ะหว่างโลกความเป็ น
จริงและโลกมายาทีเกิดขึนเพราะฤทธิยา ทําไมจนถึง
ตอนนีเธอถึงยังไม่เป็ นอะไรล่ะ?”

ไท่อินจือครุน่ คิดชัวขณะ “เป็ นเพราะเธอรูว้ า่ ตัวเองจะ

ต้องปกป้องน้องสาวของตัวเอง ดังนันจึงทําให้ตวั เองเป็ น
บ้าไปไม่ได้?”

ภูตดําหมายเลขเก้ามองไท่อินจือทีฉายแววความ
สามารถขึนมาบ้าง “ความจริงใจทีสุดทีซ่อนแฝงใน
วิญญาณของมนุษย์ทาํ ให้เกิดพลังทีคาดไม่ถงึ นีก็
เหมือนกับแม่ทีอ่อนแอ เพือช่วยลูกชายกับลูกสาวทีติด
อยูข่ า้ งล่างรถแล้ว ถึงใช้พลังได้มากกว่าปกติ แล้วยกรถ
105
ขึนมาแบบนัน...ใจทีอยากจะปกป้องคนในครอบครัว
เป็ นแรงผลักดันให้เธอยืนหยัดมาตลอด เป็ นความเชือ
สุดท้ายในใจ ย่อมไม่ถกู ปลุกปั นได้โดยง่าย”

ไท่อินจือพูดด้วยความเสียดาย “เช่นนันครังนีก็ลม้ เหลว

หรือขอรับ?”

ภูตดําหมายเลขเก้ากลับส่ายหัวและพูดว่า “ไม่...เป็ น
เพราะแบบนีนันแหละ ตอนทีจําเป็ น เธอจะยิงแลก
เปลียนโดยไม่ลงั เล วิญญาณดวงนี...ช่างสวยงามจริงๆ
เลยนะ”

ภูตดําหมายเลขเก้ามองการ์ดดําทีอยูใ่ นมือตอนนี พูด

106
ราวกับพูดกับตัวเอง “นายท่านคนใหม่...แท้จริงแล้วชอบ
วิญญาณทีสวยงามพวกนีมากกว่าอย่างนันเหรอ?”

แม้วา่ จะมีใจทีรักและปกป้องคนในครอบครัวอย่าง
แรงกล้าเพียงใด หากเป็ นแค่คนธรรมดา...จะหลุดพ้น
จากการหลอกล่อของเขาได้ง่ายทีไหนกัน?

107
บทที 67 คราวนีให้ฉนั เป็ นฝ่ ายปกป้องพีเองนะ

ถูจยาฉิงหลบหนีออกมาจากโรงแรม

ในระหว่างนัน เธอก็รบี ร้อนขึนรถแท็กซีคันหนึง คนขับ

ถามเธอว่าจะไปทีไหน ถูจยาฉิงไม่รูจ้ ะตอบอะไรไปชัว
ขณะ และไม่อยากให้ใครจําเธอได้ดว้ ย จึงตังใจตอบไป
ว่า “ขับไปเรือยๆ ก่อน ฉันยังไม่อยากลงรถค่ะ”

“ได้ครับ”
108
รถแท็กซีทีจอดนิงก็เริมออกตัวช้าๆ ...หรือจะพูดได้วา่ คน
ขับออกรถอย่างเชืองช้ามาก แต่ถจู ยาฉิงก็ไม่ได้สนใจ
เรืองพวกนี

แต่ตอนนันเธอกลับพบว่าทีเบาะข้างคนขับยังมีอีกคน
หนึงนังอยูด่ ว้ ย เหมือนว่าจะหลับไปแล้ว

คนขับรีบพูดขัดเสียงเบา “เอ่อ อย่าเข้าใจผิดนะครับ นี

เป็ นเพือนร่วมงานของผมเอง เพราะเพิงทํางานมา
เหนือยๆ ก็เลยหลับไปน่ะครับ”

ถูจยาฉิงก็ไม่ได้ตอ่ ว่าอะไร แค่พิงหน้าต่างรถ มองแสงไฟ

109
แวววาวของเมืองจากนอกหน้าต่างรถอย่างเลือนลอย

จู่ๆ ในรถก็เงียบสนิท

บางทีความเงียบนีก็คือสิงทีถูจยาฉิงต้องการมากทีสุดใน
ตอนนี...เธอไม่รูว้ า่ ชายแก่คนนันทีโรงแรมสุดท้ายแล้วจะ
เป็ นอย่างไรบ้าง จะเพียงแค่สลบไป หรือจะเกิด
เหตุการณ์ทีเลวร้ายกว่านัน และเธอก็ไม่รูว้ า่ ถ้าหลินเกิงรู ้
เรืองแล้วจะจัดการกับเธออย่างไรบ้าง

เธอถึงขนาดไม่รูเ้ ลยว่าอาการลงแดงทีเหมือนกัดเซาะจิต
วิญญาณเธอจะกําเริบขึนมาอีกเมือไหร่

110
เธอรูไ้ ด้เลยว่าประโยคแรกทีพีสาวซึงถูกตัวเองขังไว้ที
สตูดิโอเก่าจะถาม ก็คือตอนนีน้องสาวของตัวเองมีเรือง
อะไรหรือเปล่า

เธอเข้าใจได้ทนั ที...ความหมายทีแท้จริงของ ‘บริษัทต้อง

การถูจยาหยาแค่คนเดียว’ คืออะไร

‘ฉันจะปั นศิลปิ นสักคน มันง่ายมาก’

สิงทีหลินเกิงเคยพูดเหมือนดังก้องอยูข่ า้ งๆ หูเธอ เกรงว่า

ทางบริษัทจะพอใจคุณสมบัติของน้องสาวถูจยาหยา
และวางแผนปูทางเดบิวต์ไว้นานแล้วสินะ?

111
กลัวว่าหากเกิดเรืองไม่คาดฝันขึน เธอทีเดบิวต์สาํ เร็จก็
จะก้าวเข้าสูเ่ ส้นทางทีพีสาวเคยเดินเช่นกัน ในขณะทีได้
รับชือเสียงโด่งดัง ก็คงทําได้แค่มีชีวิตอยูร่ อดไปวันๆ อยู่
ในเส้นทางทีสกปรกโสมมล่ะมัง?

ความรูส้ กึ ผิดเสียใจทีทิมแทงจิตใจอยูแ่ บบนีทําให้เธอนัง

ร้องไห้อยูเ่ งียบๆ ทีเบาะหลัง นําตาไหลเลอะเครือง
สําอางบริเวณดวงตา

จู่ๆ ในรถก็มีเสียงกีตาร์คลาสสิกดังขึน ช่วงแรกของท่วง

ทํานองทีนุ่มนวลได้บรรเลงขึน...และไม่ใช่รายการของ
สถานี แต่เป็ นเสียงจากเครืองเล่นแผ่นเสียงในรถยนต์...
เหมือนจะเป็ นซีดีเถือน

112
“เพลงนี...” จู่ๆ ถูจยาฉิงก็มองคนขับทีมองเห็นได้เพียง
แค่ดา้ นหลังอย่างเหม่อลอย

“อ้อ ขอโทษครับคุณผูห้ ญิง เสียงดังรบกวนคุณหรือเปล่า

เดียวผมปิ ดให้เลยครับ”

“ไม่ตอ้ งค่ะ...เพียงแต่...”

“หืม?”

“คุณ...ก็ฟังเพลงของนักร้องคนนีเหมือนกันเหรอคะ?”

113
คนขับเหมือนจะยิมน้อยๆ เสียงพูดทําให้รูส้ กึ ผ่อนคลาย
ขึนมาก เหมือนคุยเล่นกันเรือยเปื อย “คุณหมายถึงเจีย
เจียน่ะเหรอ อืม ถึงแม้จะไม่ใช่นกั ร้องทีมีชือเสียงโด่งดัง
อะไร แถมเป็ นเพลงทีดังในกลุม่ คนเล็กๆ แต่วา่ บางทีพอ
ได้ฟังแล้ว ก็รูส้ กึ ชอบขึนมาครับ”

“คุณ...คิดว่าเพลงของเธอดีจริงๆ เหรอคะ?”

“อืม...ก็ไม่ถือว่าเป็ นเพลงทีฮิตมากมายจนต้องบอกต่อ
แบบนัน เพียงแต่อย่างน้อยก็ฟังเข้าถึงได้ไม่ยากใช่ไหม
ล่ะครับ? บางทีถงึ ไม่ได้ฟังบ่อยๆ แต่พอได้ยินขึนมา ก็จะ
ได้สมั ผัสอย่างลึกซึง น่าจะรูส้ กึ ประมาณนีครับ แต่น่า
เสียดายนะครับ ช่วงนีนักร้องคนนีไม่ได้ปล่อยเพลงใหม่ๆ
114
ออกมาเลย ผมก็จะทิงคอมเมนต์ไว้เหมือนกัน หวังว่าเธอ
จะปล่อยเพลงใหม่มาเร็วๆ นะครับ”

ถูจยาฉิงนึกถึงไอดีนนของตนเองที
ั เธอมักจะติดตามอยู่
ทุกวัน...ไม่ใช่แค่วนั สองวัน ตอนนีเหมือนกับยาวนานราว
กับผ่านการจดบันทึกไว้

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ าหิว

น่าแปลก...ไม่พบโทรศัพท์ทีเป็ นของเธอเอง เหลือเพียง

โทรศัพท์ทีเป็ นของพีสาวเธอ บนหน้าจอไม่ปรากฏหมาย
เลขทีไม่ได้รบั ดูทา่ หลินเกิงยังไม่รูเ้ รืองราวทีเกิดขึนใน
โรงแรม

115
มือของเธอเลือนหน้าจอโทรศัพท์ไปเรือยเปื อย แล้วก็
หยุดชะงักทันที

พี...ก็ใช้แอปนีเหมือนกันเหรอ...

กดแตะเปิ ดหน้า หน้าล็อกอิน ชือผูใ้ ช้: ตัวโน้ตน้อยทีโดด

ไปมา

จดหมายข่าวผูใ้ ช้: เจียเจียไม่ได้ UP เพลงใหม่มานาน

มากแล้วนะ! ขอร้องทําเพลงใหม่ออกมาเถอะ!!

หนึงวันก่อน
116
จดหมายข่าวผูใ้ ช้: เพราะมาก เพียงแต่ช่วงทีเล่นข้าม
เสียงตัวโน้ตน่าจะปรับให้ละเอียดกว่านีสักหน่อยดีไหม?

เจ็ดวันก่อน

จดหมายข่าวผูใ้ ช้: เจียเจียวันนีอารมณ์ไม่ดีเหรอ? เห็น

เธอไม่ได้ทิงข้อความตอบกลับอะไรเลย เสียใจจัง

สามสัปดาห์ก่อน

...

117
จดหมายข่าวผูใ้ ช้: ได้ยินว่าถ้าเอากล้วยไม้มาต้มนําดืม
จะดีตอ่ กล่องเสียงมากนะ แต่ทีจริงถ้าไอก็ลองดืม

นํามันเขียวเฟิ งโหยวจิง*

ดูนะ...ยังไงฉันก็ไม่กล้าลองหรอก หัวเราะ~

ก่อนหน้านัน

...

118
จดหมายข่าวผูใ้ ช้: เจียเจียพยายามเข้านะ! อย่าเพิงท้อ
จะสนับสนุนเธอตลอดไป รักเธอนะ!!

ก่อนหน้านัน

...

จดหมายข่าวผูใ้ ช้: มาพบผูใ้ ช้ UP คนใหม่โดยไม่ได้ตงใจ

ั
ให้ฉนั โพสต์คอมเมนต์เป็ นคนแรกเลยแล้วกัน! เพราะ
มาก!

ก่อนหน้านัน

119
ถูจยาฉิงพยายามปิ ดปากตนเองให้สนิท จมูกเริมแดง
พยายามไม่สง่ เสียงร้องไห้ออกมา แต่นาตากลั
ํ บ
ไหลพรากลงมาเป็ นสาย

ในทีสุดก็มีใครสักคน คอยให้กาํ ลังใจเธอในยามทีเธอ

ท้อแท้ ในทีสุดก็มีใครสักคนทีให้คาํ แนะนําทีเป็ น
ประโยชน์กบั เธอ ในทีสุดก็มีใครสักคนคอมเมนต์ในสิงที
อยากจะพูดกับเธอ...ในทีสุดก็มีใครสักคนแม้วา่ ไม่เคย
พบไม่เคยได้ยินเสียงคุย แต่ถงึ แม้จะเป็ นเพียงตัวหนังสือ
ก็ได้ติดตามอยูเ่ ป็ นเพือนเธอมาตังแต่ตน้ แล้ว

ในทีสุดก็มีสกั คน...แอบ...

120
ตอนนีถูจยาฉิงรูส้ กึ ราวกับอากาศในตัวเธอจะถูกสูบไป
จนแห้งแล้ว

คนนี...คือพีสาวเอง

คอยปกป้องเธอมาตลอด และอยูต่ ิดตามเป็ นเพือนเธอ

มาตลอด

“คุณผูห้ ญิง? คุณไม่เป็ นอะไรใช่ไหมครับ?”

“ฉัน...ฉันไม่เป็ นไรค่ะ...” ถูจยาฉิงพยายามเช็ดนําตา

ก่อนสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามที แต่เสียงแทบแหบแห้ง
“คนขับคะ ช่วยไปส่งฉันทีหนึงค่ะ”
121
...

...

พอถูจยาฉิงมาถึงจุดหมายก็รบี จ่ายเงินแล้วลงรถไป
ก่อนมุง่ หน้าไปยังช่องทางระหว่างบ้านริมถนนทีดูเก่าแก่
หลายปี

รถแท็กซีเองก็คอ่ ยๆ ออกตัวไปอย่างเชืองช้า พอหาที

จอดรถได้แล้วก็หยุดจอด

คนขับคนนีมองผูค้ นทีเดินผ่านไปมาอยูด่ า้ นนอกกระจก

122
หน้ารถ แล้วก็มองไปทีรูปถ่ายคูช่ ายหญิงในกรอบรูป
หัวใจเล็กๆ ทีห้อยอยูท่ ีกระจกมองหลัง แล้วก็มองไปที
ชายหนุ่มทีหลับปุ๋ ยสบายอยูบ่ นเบาะข้างคนขับ

เขาคิดอยูค่ รูห่ นึง ทันใดนันก็หยิบธนบัตรหนึงร้อยหยวน

หนึงใบจากสองใบทีถูจยาฉิงจ่ายให้ออกมาถือไว้ในมือ
แล้วพับครึง

ธนบัตรหนึงร้อยหยวนในทีสุดก็พบั ออกมาเป็ นนก

กระเรียนคูบ่ นหัวใจดวงเดียวกัน หลังจากนันก็วางเบาๆ
ลงบนพวงมาลัย

คนขับถอดเสือคลุมออก เปิ ดประตูลงจากรถ แล้วกระซิบ

123
บ่น “ไม่มีใบขับขีอีกแล้วสินะ...”

ทันใดนันเขาก็หายตัวไปกลางถนน

...

...

ประตูในห้องใต้ดินทีล็อกอยูน่ น...ถู
ั กเปิ ดออกแล้ว

ตอนทีถูจยาฉิงมาถึงทีนี ห้องก็วา่ งเปล่าไม่มีใคร

124
ยังไม่ทนั ได้คิดอะไรให้ถีถ้วน เสียงโทรศัพท์ก็ดงั ขึน...เป็ น
เบอร์ของหลินเกิง

ถูจยาฉิงขบกรามแน่น ในใจก็เกิดความกล้าขึนมา แล้ว

กดรับสาย

เสียงของหลินเกิงในสายไม่ได้ดงั มาก แต่รูส้ กึ ได้ถงึ ความ

โกรธไม่พอใจอย่างชัดเจน “เธอหมายความว่ายังไง?
อธิบายมาเดียวนี ทําไมเธอถึงตีเขาสลบไป?”

“ฉัน ฉันไม่อยากทําเรืองพวกนี” ถูจยาฉิงสูดหายใจเข้า

ลึกๆ พูดอย่างเด็ดเดียว “ฉันจะยกเลิกสัญญากับ
ทางบริษัท!”

125
“ยกเลิกสัญญา? เอาสิ” หลินเกิงยิมอย่างเยือกเย็น
“ตอนทีเธอลําบาก...อย่ามาขอร้องฉันแล้วกัน อีกอย่าง
ทางฉันก็เพิงมีเรืองสนุกๆ ด้วย ดูเหมือนว่าน้องสาวเธอ
จะเป็ นห่วงเธอมาก ก็เลยมาตามหาฉันถึงทีนีเลย”

ถูจยาฉิงหน้าถอดสีทนั ที “หลินเกิง แกคิดจะทําอะไร!!”

“ฉันจะทําอะไรได้ละ่ ?” หลินเกิงทีอยูป่ ลายสายหัวเราะ

เบาๆ “ฉันเป็ นนักธุรกิจทีซือตรง แขกมาหาก็ตอ้ งต้อนรับ
อย่างดีอยูแ่ ล้ว...แถมยังเป็ นน้องสาวของเธออีก ก็ถือว่า
เป็ นคนกันเอง ฉันยิงต้องใส่ใจให้มากหน่อย จริงไหม
ล่ะ?”

126
“ฉันจะบอกไว้นะ...แกอย่าทําอะไรตุกติก! ขืนแกกล้าทํา
อะไร ฉัน...ฉันจะแจ้งตํารวจ!!”

“ลืมแล้วเหรอว่าใครเพิงช่วยเธอออกมาจากโรงพักน่ะ?”
หลินเกิงพูดอย่างไม่สนใจ “คํานวณเวลาดูแล้ว เธอก็ใกล้
จะลงแดงแล้วสินะ? เธอว่า ตํารวจพวกนันจะเชือคําพูด
ของ...คนติดยาเหรอ?”

“หลินเกิง!!”

ตู๊ด!!

127
ถูจยาฉิงนังนิงไร้เรียวแรงเป็ นอัมพาตอยูบ่ นพืน รูส้ กึ ว่า
ร่างกายเริมมีบางอย่างแปลกๆ เกิดขึน หัวใจของเธอเริม
เต้นแรงขึน

เธอแทบจะหน้ามืด แต่กดั ฟั นพยายามสูดหายใจเข้า ยัน

กําแพงประคองตัวเองยืนขึนมา คลําทางไปทีประตู
ทางออก

ขอโทษนะคะ...เป็ นเพราะความงีเง่าของฉันเรืองถึงได้
กลายเป็ นแบบนี

คราวนีให้ฉนั เป็ นฝ่ ายปกป้องพีเองนะ

128
พีสาว

*นํามันเขียวเฟิ งโหยวจิง คือ ยาสมุนไพร ใช้ทาภายนอก

แก้ปวดหัว วิงเวียนศีรษะ แมลงสัตว์กดั ต่อย

129
บทที 68 ประคับประคอง

เจ้าของบริษัทเทียนอิง เอนเตอร์เทนเมนท์ทีดูมีอาํ นาจ

เด็ดเดียวในตอนนีกําลังนังอยูบ่ นโซฟาในห้องทํางาน
ของตนเอง

ในมือเขาถือหลอดฉีดยาอันหนึง บนโต๊ะนําชามีขวด
เล็กๆ ลักษณะต่างๆ กันวางอยูส่ องสามขวด

หลินเกิงค่อยๆ จุ่มหลอดฉีดยาลงไปในขวดพวกนันทีละ
130
ขวด แล้วก็ดดู สารละลายในขวดพวกนันขึนมา

หลินเกิงยืนนิวออกไปดีดเบาๆ ทีหลอดฉีดยาสอง
สามครัง จากนันเอาสายยางรัดสีเหลืองมารัดแขนไว้
มองหาตําแหน่งเส้นเลือดแล้วแทงเข็มฉีดยาเข้าเส้น
เลือดตนเอง

“แก...แกเองก็...”

ทีจริงในห้องทํางานยังมีคนอีกคนหนึงอยูด่ ว้ ย

เพียงแต่สถานการณ์ไม่สดู้ ีนกั สองขาของเธอถูกมัดติด

กับเก้าอี ส่วนตัวถูกมัดไว้ดว้ ยเชือกสีขาวหยาบ
131
บริษัท เทียนอิง เอนเตอร์เทนเมนท์ ครองพืนทีสองชัน
ของอาคารสํานักงานใหญ่ทงหมด
ั เพียงแต่เลยเวลาเลิก
งานมาตังนานแล้ว ทังสองชันจึงไม่มีคนหลงเหลืออยู่
แล้ว

“นีของดีเลยนะ”

หลังจากหลินเกิงฉีดยาเสร็จแล้วก็เอนตัวพิงบนโซฟา
หลับตาของตัวเองลง “มันทําให้ฉนั ยิงฉลาดและตืนตัว
มากขึน อีกอย่างฉันแปลกใจมากเลย เมือกีเธอพูดว่า
‘แกเองก็’ ...เหมือนเธอจะรูจ้ กั ฉันดีเลยนะ พีสาวเธอบอก
เธองันเหรอ?”

132
“ไม่เกียวอะไรกับแก” ถูจยาหยาหันหน้าไปอีกทางหนึง

หลินเกิงเช็ดจมูก ก่อนออกแรงกระตุกสองที แล้วสีหน้าก็

ปรากฏความเบิกบานใจ ทันใดก็ยมอย่
ิ างมีเลศนัยพร้อม
พูดว่า “ฉันจะถือว่าเธอยอมรับแล้วกัน...แต่ก็ช่างเถอะ
เพราะไม่นาน เธอเองก็จะเป็ นเหมือนกับพีสาวของเธอ
หนีสงเหล่
ิ านีไม่พน้ เทียนอิงจะมีแค่ถจู ยาหยาเพียงคน
เดียวมันยังไม่พอหรอกนะ ฉันต้องการหมากเพิมมากขึน
เธอเองก็จะเป็ นหมากชันดีตวั หนึงเหมือนกัน เพราะเธอ
ยังสาวและสวย และยังถือว่ามีความสามารถเหมือนกัน
อาศัยชือเสียงของพีสาว เธอจะต้องเป็ นทีรูจ้ กั ได้อย่าง
สบายๆ แน่นอน”

133
ตอนนีถูจยาหยายิมเยาะ “พูดได้น่าฟั งดีนี สุดท้ายแล้ว
แกก็แค่ตอ้ งการเครืองมือมาเพิมเท่านัน”

หลินเกิงหัวเราะฮาดังลันขึนมา ความสุขชนิดหนึงแผ่
ซ่านในจิตใจทําให้เขาหลงใหล “ดูทา่ พีสาวเธอคงบอก
อะไรเธอไปเยอะมากจริงๆ สินะ... แต่ก็ไม่เป็ นไร นียิง
ช่วยย่นเวลาได้มาก”

เขามองหญิงสาวตรงหน้าคนนีราวกับมองดูเหยือ ก่อน
ยิมเยาะ “ฉันโชคดีมาตลอด หลังจากทีได้มาเจอกับของ
พวกนี...”

จู่ๆ เขาก็หยุดชะงัก แล้วก็กระโดดข้ามไปพูดอีกเรืองด้วย

134
เคลิบเคลิมกับความสุขทีมากเกินไปจนแทบจะคุมไม่อยู่
“อ้อ...เธอว่าอย่างนันไหมล่ะ? อย่างเช่น พีสาวของเธอ
ดือดึง คิดจะหนีฉนั ไป แล้วในขณะทีฉันกําลังตามหาตัว
อยู่ เธอกลับมาติดกับซะเอง”

“ถึงฉันจะตาย ก็ไม่ยอมให้แกสมหวังหรอก!” ถูจยาหยา

ในตอนนีก็มีสีหน้าเด็ดเดียว “แกควบคุมร่างกายฉันได้
แล้วยังไงล่ะ? แกก็ควบคุมจิตใจฉันไม่ได้หรอก”

หลินเกิงกลับลุกขึนมาจากโซฟา เดินเซเข้ามา “แปลก

มาก นําเสียงตอนทีเธอพูดเหมือนกับพีสาวเธอเลย...ช่าง
เป็ นชินงานศิลปะทีงดงามประณีตมากเสียจริงๆ แต่เธอรู ้
หรือไม่วา่ ทีฉันชอบทีสุดคือบดขยีสิงทีไร้ขอ้ บกพร่อง
พวกนันให้แตกละเอียด อย่างเช่นตอนทีตกลงมาบนพืน
135
แตกกระจาย แตกกระจาย...ไม่วา่ เธอจะต่อประกอบมัน
ใหม่ยงั ไง สุดท้ายก็เป็ นของแตกร้าวเศษเหลือเดน”

เขายืนมือออกไปจับคางของอีกฝ่ าย คิดไม่ถงึ ว่าฉับพลัน

ถูจยาหยาจะแผลงฤทธิ กัดไปบนฝ่ ามือของหลินเกิง
อย่างเต็มแรง

รอยกัดนีแทบจะใช้แรงทังหมด กัดจนผิวหนังหลินเกิง
แตก หลินเกิงกลับดูไม่รูส้ กึ เจ็บปวด แล้วเอาฝ่ ามือมาไว้
ทีริมฝี ปาก ก่อนเลียสักหน่อย เขาหลับตาพริมราวกับ
กําลังดืมดํา “ใช่แล้ว แบบนันแหละ...ดือรันแบบนีแหละ
ยอดเยียมเหลือเกิน!”

136
“แกเสพยา เสพยาจนบ้าไปแล้ว!” ถูจยาหยามองหลิน
เกิงทีตอนนีหลงติดยาจนเสียสติไปแล้วอย่างไม่อยาก
เชือ

“บ้า?” หลินเกิงกับหัวเราะดังลัน “เธอผิดแล้ว ฉันแค่ปลด

ปล่อยตนเองได้ง่ายขึนเท่านันเอง...อีกอย่าง เธออาจจะ
ไม่รู ้ ฉันก็จะเอาให้เธอด้วยเหมือนกัน ทีฉันใช้กบั ตัวเองที
จริงไม่ใช่ของชนิดเดียวกัน เพียงแต่ถา้ พูดถึงระดับความ
สุขแล้วล่ะก็ ทีจริงก็ไม่ตา่ งอะไรกันมาก”

เขาเขยิบตัวเข้ามา สองมือคํายันเก้าอี หน้าประชิดกับอีก

ฝ่ าย “ไม่นาน เธอก็จะรูส้ กึ ได้เอง”

137
ราวกับคึกคักร่าเริงขึนมา หลินเกิงก็ถอยหลังไปอีกสอง
สามก้าวทันที เดินไปทีมุมหนึงในห้องทํางานอย่างรวด
เร็ว เปิ ดลําโพงคุณภาพสูงทีวางอยูต่ รงนัน เสียงเปี ยโน
เร็วรัวดังขึนในทันที

‘Der Erlkonig’ ฟรานซ์ ซูเบิรต์

ตามมาด้วยเสียงทุม้ ตําของชายหนุ่มทีเริมดังมาจาก
เครืองเสียงนัน หลินเกิงทังเนือทังตัวเริมเคลิบเคลิมหนัก
กว่าเก่า เขาเดินไปมาพลิวอย่างรวดเร็วอยูใ่ นสํานักงาน
และในทีสุดก็กลับไปทีบนโซฟา หยิบหลอดฉีดยาอีกชุด
ออกมา

138
จู่ๆ ถูจยาหยาก็รูส้ กึ มีบางอย่างน่าขบขัน...เมือกีเธอได้
พบกับเจ้าพวกทีเหมือนกับผีปีศาจสองตัว ต่อมาก็มองดู
หน้าตาตัวเองตามกระจกต่างๆ มาตลอดทาง และยังมี
ท่าทีของหลินเกิงอีก ทังหมดนีอธิบายได้ชดั ว่า เป็ นอย่าง
ทีเจ้าผีปีศาจสองตัวนันพูดไว้ไม่มีผิด

แต่ตอนนีเธอกลับรูส้ กึ ว่า สิงทีน่ากลัวและน่าแปลกใจยิง

กว่าสองตัวนัน ก็คือหลินเกิงทีอยูต่ รงหน้าซึงดูเหมือนร่าง
อวตารของปี ศาจชัวร้ายตัวหนึงมากกว่า

ผีปีศาจยังบอกได้วา่ พวกมันต้องการอะไรอย่างตรงไป
ตรงมา เปิ ดเผยจุดประสงค์ชดั เจน...แต่มนุษย์ละ่ ?

139
แต่มนุษย์ละ่ ...

มองหลินเกิงทีเดินเข้ามาหาตนเองทีละก้าวๆ ถูจยาหยา
ใกล้จะหมดหวังเข้าไปทุกที ไม่ใช่เพียงเพราะว่าจะตกอยู่
ในการควบคุมของยานันอีกครัง แต่ทีแย่กว่านันก็คือ ร่าง
กายนียังเป็ นของน้องสาวเธอ...

ใครก็ได้มาช่วยฉันที...เทวดา...หรือจะเป็ นผีปีศาจ...ก็ได้

เธอก้มหัวลง วินาทีถดั ไป หลอดเข็มฉีดยาคงจะฉีดเข้า

ไปในร่างกายเธอแล้วล่ะมัง? ฉีดเข้าไปโดยตรง คง
แรงกว่ากินแบบเม็ดง่ายๆ อีกสินะ?

140
“นีสินะ’ Der Erlkonig’ ”

ในเสียงเพลงอันเร่าร้อนทีดังกระหึมนันกลับมีความสิน
หวังและความหวาดกลัวอยู่ มีเสียงทีบางเบาเสียงหนึง
ดังขึนฉับพลันทันที

ถูจยาหยาเงยหน้าขึนมามอง กลับเห็นสิงทีอยูต่ รงหน้า

เธอ...การ์ดดําใบหนึงลอยอยู่ ตราประทับสีทองสีดวงบน
นันส่องประกายแสงแวววาว

ทีน่าขันก็คือ ความสว่างไสวระยิบระยับพวกนีช่างเย็น
ยะเยือก แต่กลับทําให้ถจู ยาหยารูส้ กึ อบอุน่ ขึนมา

141
ตรงหน้าเธอ ราวกับหลินเกิงตัวแข็งทือนิงไม่ขยับ และใน
ขณะนันเองชายหนุ่มคนหนึงทีสวมหน้ากากตัวตลกดูทา่
ทางแปลกประหลาดก็ยืนอยูแ่ บบนัน

ตัวตลกกําลังมองเธอเอง

“ตามทีคุณเรียกร้องมา ลูกค้าทีเคารพ”

ในขณะเดียวกัน ยังมีอีกเสียงหนึงดังขึนมา “พีคะ!!”

...

142
...

เสียงเรียกพีสาวก็ทาํ ให้ถจู ยาหยานําตาไหลพรากทันที

มองดูนอ้ งสาวในร่างของตนโผล่พงุ่ มาอย่างฉับพลันจาก
ข้างหลังตัวตลกทีดูแปลกๆ คนนัน แล้วกอดเธอไว้แน่น

“ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ

ขอโทษ...”

ถูจยาฉิงซบลงไปบนตัวถูจยาหยา แทบจะไม่มีทีทา่ ว่า

หยุดพรําขอโทษเลย

เหตุการณ์ทีการเกิดขึนอย่างฉับพลัน ตอนนีหลินเกิงท่า
143
ทางตืนตระหนกและร่างกายนิงไม่ขยับ น้องสาวในร่าง
ตนเองปรากฏตัวขึน...ตัวตลกทีดูแปลกๆ กับการ์ดดําที
ลอยอยู่

ขณะนันเองถูจยาหยามองตัวตลกคนนีทีอยูต่ รงหน้า
อย่างหวาดกลัว พูดด้วยเสียงสันเครือ “นายนีเอง...ที
หลอกจยาฉิง?”

นีไม่ใช่ความผิดฉันสักหน่อย...เห็นชัดๆ อยูว่ า่ เป็ นภูตดํา

หมายเลขเก้าต่างหาก

แต่ในฐานะเจ้าของสมาคม ทีเจ้านันทําก็เป็ นเพียงความ

จงรักภักดีทีจะทํางานเพือสมาคมเท่านันเอง

144
ลัวชิวได้แต่พดู เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึน “อีกอย่างลูกค้า
ท่านนีเพิงขอพรไป ขอให้ผมมาช่วยคุณ ดูแล้วการแลก
เปลียนครังนีจะสําเร็จลุลว่ งด้วยดี...อ้อ พวกคุณคุยกัน
เลยนะ ผมจะจัดการเรืองต่อไปก่อน”

เห็นลัวชิวเดินไปด้านหน้าหลินเกิง ยืนคทาสีดาํ ไปแตะ

บนหน้าอกของหลินเกิง แล้วสองคนก็หายตัวไปในชัว
พริบตา

เหลือเพียงสองสาวพีน้องดูแลกันไม่พดู จา หลังจาก
อารมณ์นิงสงบแล้ว ถึงได้พดู คุยระบายความในใจกัน

145
หลังจากนันผ่านไปนานมาก ตัวตลกคนนันทีหายตัวไปก็
ปรากฏตัวขึนทีห้องทํางานอีกครัง

ถูจยาหยามองอีกฝ่ าย ก่อนหยิบการ์ดดําประทับสีดวง
ใบนันออกมาอย่างไม่ลงั เล ไม่สนการคัดค้านของถูจยา
ฉิง “ฉัน ฉันก็อยากขอพร...”

...

...

กลางดึก ด้านนอกสนามบิน

146
ถูจยาหยาและถูจยาฉิงต่างฝ่ ายต่างดูแลกันและกัน

ลัวชิวเอาเอกสารจํานวนหนึงตามทีบอกว่าจะไม่มีปัญหา
อะไรทังนันส่งให้กบั มือทังสองคน พร้อมพูดเสียงราบ
เรียบว่า “หลังจากถึงจุดหมายปลายทางแล้ว พวกคุณจะ
หาบ้านเจอตามทีอยูน่ ี พร้อมกับมีสถานะใหม่ทงหมด”
ั

ถูจยาหยารับมาอย่างระมัดระวัง

“แต่วา่ คุณลูกค้าทังสอง โปรดจดจําเวลาทีพวกคุณแต่ละ

คนต้องสร้างบุญสร้างกุศลไว้ให้ดี...ในระหว่างนัน ถ้าก่อ
เรืองไม่ดีขนึ ไม่วา่ จะทางตรงหรือทางอ้อมก็ตาม ผมจะ
ตามไปเก็บค่าทําลายสัญญากับพวกคุณด้วยตัวเอง”

147
ทังสองคนพยักหน้าอย่างเข้าใจ คืนนีมีเรืองแปลก
มหัศจรรย์มากเหลือเกิน ราวกับตายแล้วได้เกิดใหม่

“หลินเกิง...คุณจัดการเขาอย่างไร?” ถูจยาหยาอดถาม
ไม่ได้

เธอไม่กล้าวางใจว่าหลินเกิงจะปรากฏตัวขึนอีกหรือไม่
และยิงไม่รูว้ า่ จะรักษาชีวิตใหม่ตามทีตัวตลกท่าทาง
แปลกๆ คนนีพูดถึงได้นานแค่ไหน

“พรทีคุณถูจยาฉิงท่านนีขอ ได้รวมถึงให้หลินเกิงได้รบั
โทษอย่างสาสม...โปรดวางใจ เมือพวกเรารับปากเรืองนี

148
แล้วย่อมทําได้อย่างเรียบร้อย ดังนันไม่ตอ้ งกังวลครับ
บางทีหลังจากนีไม่นาน ทังสองท่านก็จะได้รูเ้ อง ถ้าเช่น
นัน ขอให้ทงสองท่
ั านใช้ชีวิตให้ดีๆ ต่อไปกับช่วงเวลานับ
แต่นี ด้วยความจริงใจนะครับ”

“ไม่ตอ้ งมาบอกฉันหรอก” ถูจยาหยายังคงระแวดระวัง

ถูจยาฉิงก็เงียบกริบไม่พดู อะไร สองสาวพีน้องกอด

ประคองกันและกัน หมุนตัวมุง่ หน้าเข้าไปทีสนามบิน

มองดูสองคนค่อยๆ เดินไป ข้างกายลัวชิวก็มีเสียงฝี เท้า

ดังขึนมาอย่างชัดเจน สาวใช้คนสวยทีไม่มีวนั หมดอายุ
การใช้งานชัวกาลนานก็เดินมาทีข้างๆ กายเขา “ดู

149
เหมือนนายท่านจะโดนเกลียดเข้าให้แล้วนะคะ”

ลัวชิวถอดหน้ากากออกก่อนยักไหล่ “ฉันถึงคิดว่าใส่
หน้ากากไว้ตงแต่
ั แรกเป็ นสิงทีถูกต้องยังไงล่ะ”

เขายิมแล้วพูดขึนว่า “แต่ถกู เกลียดก็เป็ นเรืองปกติ ถูจยา

ฉิงใช้เวลาสร้างบุญสร้างกุศลสามปี แลกกับการช่วยชีวิต
พีสาวเธอ และยังใช้เวลาสร้างบุญสร้างกุศลอีกสิบปี แลก
กับการให้หลินเกิงได้รบั โทษอย่างสาสม สุดท้ายเอาชีวิต
ทีเหลือมาแลกกับการสลับคืนร่างเดิม...ส่วนถูจยาหยา
จะต้องสร้างบุญสร้างกุศลจนกว่าชีวิตจะสินสุดลง ถึงจะ
รักษาวิญญาณของน้องสาวตนเองไว้ได้ และได้โอกาส
เริมต้นชีวิตใหม่อีกครัง เดินทางจากบ้านเกิดเมืองนอน
ไปไกล ชัวชีวิตยังต้องถูกคุณธรรมตีกรอบผูกมัดไว้...จะ
150
โกรธก็ไม่ใช่เรืองปกติเหรอ?”

“แต่เธอไม่รูว้ า่ ถ้าไม่ใช่เพราะได้ตราประทับสีดวงบน
การ์ดดํา เดิมทีก็ไม่มีทางแลกสิงเหล่านีคืนไปได้หรอก”
โยวเย่พดู เสียงเบา “เพียงแต่ ถ้าสองคนสามารถรักษา
สัญญาไว้ได้ นันก็เท่ากับว่าหักล้างการชดเชยด้วย
วิญญาณของพวกเขาทังสองคนได้แล้ว”

ลัวชิวส่ายหน้า ไม่พดู คุยเรืองพวกนี

โยวเย่มองด้านหลังของสองสาวพีน้องเดินเรียงเคียงกัน
ค่อยๆ หายไป ก่อนเอ่ยเสียงเบาๆ “พวกมนุษย์ ช่างบอบ
บางเหลือเกิน”

151
ลัวชิวพยักหน้าอย่างเห็นด้วยสุดๆ แต่กลับพูดเบาๆ ว่า
“แต่บางทีอาจด้วยเหตุนี ถึงได้ประคับประคองซึงกันและ
กัน ก้าวต่อไปด้วยกันได้”

152
บทที 69 ชาวเมืองเฉาอวินทีองอาจกล้าหาญ

ภูตดําหมายเลขสิบแปดรูส้ กึ สะเทือนอารมณ์อย่างทีไม่
เคยเป็ นมาก่อน

ขณะเดียวกันก็รูส้ กึ ได้ถงึ เจตนาร้ายของหัวหน้าใหญ่ทตู

แห่งภูตดําของสมาคม

ภูตดําหมายเลขสิบแปดถึงขนาดเริมคิดทบทวนดูอย่าง
ลึกซึงว่าตนเองเคยไปล่วงเกินอะไรคุณหนูโยวเย่โดยที
ตนเองไม่รูต้ วั บ้างหรือเปล่า
153
ถ้าไม่อย่างนัน...นีมันเรืองบ้าอะไรกันล่ะ!!

นึกภาพดูสกั หน่อย

ความรูส้ กึ แบบตอนอยูข่ า้ งกายเจ้าของสมาคม เป็ น

เพราะมีความสามารถของคุณหนูโยวเย่คอยคุม้ กันอยู่
อีกทังนายท่านคนใหม่ยงั ไม่ได้แกร่งกล้าสมบูรณ์ เขา
ย่อมไม่รูก้ ารปรากฏตัวของตัวเอง

แต่วา่ !

ในฐานะเจ้านายสูงสุดของสมาคม ย่อมมีอาํ นาจควบคุม

154
การเกิดดับของทูตภูตดําโดยเด็ดขาดไม่ใช่เหรอ...เจ้า
นายใหม่ไม่รูถ้ งึ การมีตวั ตนของตัวเองจริงๆ ...เหรอ?

ภูตดําหมายเลขสิบแปดจะขยับตัวก็ไม่กล้าขยับสักนิด
เดียว...ในบ้านเป้าหมายทีต้องได้รบั การปกป้องคุม้ ครอง
ลึกๆ แล้วนันคุณโยวเย่มีเจตนาไม่ดีจริงๆ น่ะเหรอ?

ทีนีเห็นชัดๆ ว่าเป็ นบ้านเป็ นของนายท่านคนใหม่นะ!!

ฉันมองไม่เห็นอะไรทังนัน...ไม่ได้ยินอะไรทังนัน

เพราะแบบนี ภูตดําหมายเลขสิบแปดไม่อยากเลือกเสียง
ไปตาย ทําราวกับเป็ นเทพเจ้าประจําประตู นังยองๆ อยู่
155
หน้าประตูหอ้ งลัวชิว สิงเดียวทีทําฆ่าเวลาได้ก็คือ...นับดู
เลขชันหน้าลิฟต์ทีเปลียนขึนลงไปมา

“หยุดอยูท่ ีชันหนึงขยับก็ไม่ขยับสักนิดหมายความว่า
อย่างไรกันแน่? รีบขึนมาสิ!”

...

...

แถวนีมีภตู ดําเหรอ?

ดูเหมือนจะคิดไปเองเท่านัน หลังจากตรวจเช็กอย่าง
156
ละเอียดเหมือนจะไปไกลแล้ว ในชัววินาทีทีลัวชิวเพิงตืน
นอน เขาก็เหม่อมองฝ้าเพดานห้องอยูค่ รูห่ นึง

ลัวชิวทีกําลังคิดปั ญหาเรืองนีอยูใ่ นใจยังคงลุกขึนจาก

เตียงอย่างตรงเวลา

โต๊ะอาหารในห้องรับแขกได้จดั วางอาหารเช้าเรียบร้อย
แล้ว เรินจือหลิงเองก็ตืนมาตังแต่เช้าแล้ว ตอนนีกําลังนัง
อยูบ่ นโซฟาถือนม ค่อยๆ เคียวแผ่นขนมปั งสีเหลียมดู
ข่าวเช้าอย่างตังอกตังใจมาก

“เมือคืนช่วงก่อนฟ้าสาง จากการแจ้งความของชาวเมือง
เฉาอวิน ฝ่ ายตํารวจเฉาอวินได้ดาํ เนินการจับกุมบุคคล

157
แซ่หลินทีเสพและซุกซ่อนยาเสพติดทีคฤหาสน์สดุ หรูเขต
ทีหนึงถนนหม่าซาน ตามทีโฆษกฝ่ ายตํารวจได้แถลงว่า
บุคคลแซ่หลินเป็ นตัวแทนนิติบคุ คลของบริษัทวงการ
บันเทิงแห่งหนึง และในบ้านได้คน้ เจอยาเสพติดจํานวน
มาก เนืองจากบุคคลแซ่หลินได้เสพยาเกินขนาด ตอนนี
ยังอยูใ่ นช่วงสลบไม่ได้สติ...เรืองยังอยูใ่ นระหว่างการ
ตรวจสอบต่อไป...”

โยวเย่บอก โอกาสทีจะรูส้ กึ ตัวตืนขึนมาได้มีไม่มากนัก

และต่อให้รูส้ กึ ตัวตืนขึนมาได้ นอกจากเปลือกตาจะขยับ
ได้แล้ว เขาคงได้แต่นอนอยูอ่ ย่างนันไปตลอดชีวิต...

ถูจยาฉิงอยากให้หลินเกิงรับผลกรรมทีก่อไว้ ให้ได้รบั
โทษอย่างสาสม
158
รับผลกรรมทีก่อไว้ก็ได้ตามนันแล้ว ส่วนการรับโทษทีสา
สมก็คงจะประมาณนีแหละ

...

...

ลัวชิวทีกําลังรินนําดืมพอได้ฟังถึงตรงนี ก็ได้ยินเรินจือ
หลิงพูดขึนมาอย่างจริงจังด้วยความสงสัยประโยคหนึง
“ไม่มีเหตุผลเลย...ไม่คิดว่าจะเป็ นคนเฉาอวินอีกแล้ว
ทําไมฉันไม่เห็นได้ยินข่าวคราวอะไรเลย ทําไมทุกครังที
จับพวกเสพยาหรือซุกซ่อนยาเสพติดได้จะต้องเป็ นคน

159
เมืองเฉาอวินตลอดเลยนะ! เห็นๆ อยูว่ า่ พวกเราก็อยูต่ ิด
กับเขตเฉาอวินนะ เพราะอะไรถึงได้พลาดเยอะขนาดนี
นะ!! ว่าแต่นายหลินบ้าบออะไรกัน ก็เห็นชัดอยูว่ า่ เป็ น
หลินเกิงนีนา ฉันเองก็คิดจะตรวจสอบหลินเกิงอยูเ่ หมือน
กัน ฉันเป็ นคนเริมก่อนแท้ๆ เลยนะ!!”

ลัวชิว

ลัวชิวนังลงแกล้งทําเป็ นไม่รู ้ “คุณรูจ้ กั เหรอ?”

เรินจือหลิงเองก็ตอบอย่างไม่สนใจ “เจ้าของบริษัทเทียน
อิง เอ็นเตอร์เทนเมนท์ยงั ไงล่ะ คนทีขึนพาดหัวข่าวบ่อยๆ
น่ะ”

160
เธอหยิบโทรศัพท์ขนมา
ึ “ไม่รูว้ า่ เกิดเรืองอะไรกับจยา
หยา...ยังโทรไม่ติดอีกเหรอเนีย?”

ลัวชิว...จงใจเปลียนเรือง “คุณควรไปทํางานได้แล้วนะ”

“บ้าจริง! นีมันกีโมงกันแล้ว!” เรินจือหลิงพอเห็นเวลาปุ๊ บ

ก็รอ้ งโวยวาย หลังจากนันก็พรวดพราดเตรียมตัวออก
จากบ้านราวกับพายุเทอร์นาโดเหมือนอย่างทุกวัน

“ของเอาไปครบแล้วหรือยังครับ คราวนีผมไม่เอาไปส่ง
ให้นะ” ลัวชิวพูดแซวขําๆ ขึนมาประโยคหนึง

161
เรินจือหลิงก็หยุดชะงักเล็กน้อย แล้วเดินไปข้างหน้าลัวชิ
วทันที จมูกดมฟุดฟิ ดเบาๆ สองที แล้วก็ยืนมือแตะบ่าลัว
ชิว “เจ้าหนู ว่างๆ ก็พากลับมากินข้าวบ้านนะ”

“...” ลัวชิวทีไม่เข้าใจความหมายก็แสดงสีหน้างุนงง

“อืม! ก็อย่างนีแหละ! อย่าลืมพามาล่ะ!” เรินจือหลิงตบ

บ่าลัวชิว แล้วก็หยิกใบหน้ารูปไข่ของเขา “ลูกชายฉัน
หล่อทีสุดเลยจริงๆ!”

“...คุณจะสายแล้วนะครับ”

“!!!”
162
...

...

เพราะฉะนันวันนีเจ้าของร้านลัวเลยโดดคาบเรียนอย่าง
มีความสุข อย่างไรเสียไม่วา่ จะเข้าเรียนหรือไม่เข้าเรียน
ท้ายทีสุดถ้าการประเมินผลปลายภาคครังสุดท้ายผ่าน
เกณฑ์ ก็จะได้คะแนนเป็ นทีน่าพอใจ

เขาไม่ได้กลับไปทีสมาคมทันที แต่โผล่ไปยังตําแหน่ง
ของโยวเย่ เป็ นห้องหนึงทีอากาศแห้ง เต็มไปด้วย
อุปกรณ์มิเตอร์และภาชนะหลากหลายขนาดหลายรูป

163
แบบ

เหมือนเป็ นห้องทดลอง และเป็ นห้องทดลองสารเคมี

อะไรประมาณนี ในห้องนีมีคนสามสีคนทีสวมชุดคลุมสี
ขาว ในขณะนันทุกคนต่างฟุบหลับไปบนโต๊ะตัวหนึง มี
เพียงโยวเย่ทีกําลังยุง่ อยูค่ นเดียว

นอกจากนันยังมีเสียงหยดติงๆ เบาๆ ดังมาจากเครืองโค

รมาโทกราฟี ของเหลวแบบความดันสูง* ทีกําลังทํา
งานอยูใ่ นมุมหนึงภายในห้องนี

ทีเหมือนกันคือพวกคนทีสวมชุดเสือคลุมตัวใหญ่สีขาว
กําลังหลับอยู่ คุณสาวรับใช้ถงึ กับเกล้าผม บนใบหน้ายัง

164
สวมแว่นตาดําอันหนึง

ตอนทีลัวชิวมาถึง โยวเย่กาํ ลังเขย่าแกว่งหลอดทดลองที

อยูใ่ นมือ

“ทีนีคือ?”

“อ้อ เพราะว่าหากจะรอซืออุปกรณ์มาใหม่อีกครัง ต้อง

เสียเวลารอไม่นอ้ ยเลย ก็เลยยืมใช้หอ้ งทดลองเคมีของ
โรงงานผลิตยาแห่งนีค่ะ” โยวเย่วางหลอดทดลองไปใน
ตะแกรงเหล็กวางหลอดทดลอง ก่อนยืนสองมือประสาน
กัน

165
แม้วา่ การแต่งตัวไม่ใช่ลกั ษณะของสาวใช้ แต่ยงั คงรักษา
กิรยิ าท่าทีของสาวใช้อยู่

“ซือใหม่อีกครังคือ?”

“อ้อ ทีรัสเซียมีหอ้ งทดลองครบครันเพียงหนึงเดียวเท่า

นันค่ะ เพียงแต่ถา้ จะให้ยกมานีก็คงจะลําบากสักหน่อย”
โยวเย่ตอบ

ลัวชิวพูดอย่างประหลาดใจ “เอาห้องทดลองมาทําอะไร
กัน?”

โยวเย่ยมน้
ิ อยๆ “ก็แค่รูส้ กึ สนใจนิดหน่อยค่ะ แต่ถา้ เจ้า
166
นายไม่ชอบ โยวเย่ก็จะปล่อยให้ฝนุ่ จับ”

ลัวชิวส่ายหน้า “ไม่ตอ้ งหรอก”

ระยะเวลายาวนานขนาดนี น่าจะมีอะไรให้ทาํ ฆ่าเวลา

บ้างจริงไหม? ลัวชิวพูดต่อ “ไม่วา่ อย่างไรให้ฉนั ได้มาดู
สักหน่อยก็ดีเหมือนกัน...อ้อ ให้ฉนั มานีมีเรืองอะไร
เหรอ?”

โยวเย่เรียกลัวชิวให้มาข้างๆ “นายท่านคะ ฉันได้

วิเคราะห์เล็กๆ น้อยๆ กับสิงทีพบในบ้านของหลินเกิง”

ลัวชิวงงงัน “ถ้าเป็ นสารเสพติด ก็คงจะเป็ นเฮโรอีน ยา

167
ไอซ์พวกนันสินะ?”

โยวเย่พยักหน้า “ค่ะ ทีคนทัวไปหาซือได้ และทีเร่ขาย

ตาม ‘แหล่งตลาด’ ปกติก็เป็ นพวกนี ของพวกนีอันตราย
ต่อพวกมนุษย์มากนัก แต่ยงั มีคนบางส่วนทีต้านทาน
ความสุขจากยาเสพติดไม่ได้ เลยมีคนวิจยั ผลิตสินค้ารูป
แบบใหม่ขนมาจํ
ึ านวนหนึง ในขณะทีทําให้อนั ตรายลด
ลง ความสุขทีไล่ตามยิงเพิมขึน...แน่นอนว่า ความต้อง
การเสพยาย่อมจะมีมากขึนด้วย”

ลัวชิวพยักหน้า ขณะเดียวกันก็คิดว่าเข้าใจอะไรเพิมขึน
มาบ้างแล้ว และถามขึน “งันทีหลินเกิงใช้ก็คือยาตัว
ใหม่?”

168
โยวเย่ตอบ “หลังจากส่งสองสาวพีน้องไปแล้วเมือคืน ฉัน
ก็เลยมาทําการทดลองทีนีดูหน่อย ยาทีหลินเกิงซุกซ่อนมี
สองชนิดทีไม่เหมือนกัน หนึงในนันน่าจะเป็ นตัวยาทีใช้
ควบคุมพวกศิลปิ นทีอยูใ่ นสังกัด และก็เป็ นยาทีถูจยา
หยาเสพมาแต่ตน้ ถือเป็ นแบบผสมผสาน ด้วยวิธีการ
ผสมง่ายๆ โดยเพิมยาโดปและยาไอซ์เข้าด้วยกัน ไม่ตอ้ ง
ใช้เทคนิคสูงมาก เพียงแค่ตอ้ งใช้เวลาหาส่วนประกอบ
อยูส่ กั หน่อย...แต่ปกติก็หาพบได้ทงนั
ั น ส่วนยาทีหลิน
เกิงใช้เอง เกรงว่าจะไม่ใช่ยาทีพ่อค้ายาทัวไปจะผลิตเอง
ได้”

“ยังไงเหรอ?”

169
“ถ้าเป็ นอีกอย่าง แค่มี ‘เมทิล*’ ในปริมาณทีน้อย ส่วนที
เหลือก็เป็ นพวกสารทีระบุไม่ได้” โยวเย่สา่ ยหัว “กําลังอยู่
ระหว่างการวิเคราะห์คะ่ ...แต่ทีพอรูค้ ือไม่ใช่สว่ นผสมที
ใช้ผสมยาเสพติดทัวไป อีกทังตอนทีมันถูกฉีดเข้าสู่
หลอดเลือดร่างกายคน ก็จะละลายเข้ากับเลือดอย่าง
รวดเร็ว หลังจากนันก็จะหลังฮอร์โมนทีพิเศษมากชนิด
หนึงออกมา ฮอร์โมนชนิดนีจะกระตุน้ ร่างกายส่วน

สมองพาไรเอทัล**"

โยวเย่มองลัวชิวทีกําลังฟั งอย่างตังใจ และไม่คิดจะขัด

จังหวะ แต่ดทู า่ ทางฟั งไม่เข้าใจอย่างเห็นได้ชดั โยวเย่
หยุดทันที แล้วยิมน้อยๆ “สรุปก็คือ หลังจากเสพยานีเข้า
ไปแล้ว จะมีผลทําให้ฉลาดขึนและรูส้ กึ สดชืนมีกาํ ลัง
170
วังชาเต็มเปี ยม เพียงแต่ดเู หมือนจะมีผลข้างเคียงทําให้
สภาวะจิตผิดปกติดว้ ยนิดหน่อย”

ยากล่อมประสาท?

“งันถ้าใช้เกินขนาด จะเป็ นยังไง?” จู่ๆ ลัวชิวก็ถามขึน

โยวเย่ชีไปทีหนูตวั เล็กๆ สีขาวตัวหนึงในกล่องกระจกที

อยูไ่ ม่ไกลนัก “หลังจากทีฉันเอายาของหลินเกิงทีต้อง
ตรวจสอบมาแยกส่วนประกอบหลักๆ แล้ว ก็นาํ มาแยก
สารหลายครังก่อนนําไปฉีดใส่หนูขาวตัวน้อยตัวนี”

ขณะพูดโยวเย่ก็หยิบหลอดเลือดหลอดหนึงออกมาจาก
171
ตูแ้ ช่เย็นทีอยูข่ า้ งๆ เปิ ดกล่องแล้วเทเลือดลงไปในกล่อง

หนูขาวตัวน้อยในตอนแรกไม่มีการเคลือนไหวอะไร แต่
แป๊ บเดียว ดวงตาของมันก็เปลียนเป็ นสีแดงฉานในทันที
เล็บชีขึน ฟั นหนูโผล่ออกมาทันที ทังตัวก็ขยายพองขึน
เล็กน้อยในช่วงเวลาอันสัน ก่อนพุง่ เข้าไปทีเลือดสดกอง
นัน

*เครืองโครมาโทกราฟี ของเหลวแบบความดันสูง คือ

เครืองแยกสารวิเคราะห์สารในระบบกึงอัตโนมัติ แยก
สารทีมีสีออกจากกัน และแยกสารทีไม่มีสีออกจากกันได้
อย่างรวดเร็ว

172
**สมองพาไรเอทัล คือสมองส่วนทีทําหน้าทีเกียวกับการ
รับรูค้ วามรูส้ กึ สัมผัส

173
บทที 70 มัวเสียวเฟย

หลังจากหนูขาวตัวน้อยอาละวาดไปแล้ว จู่ๆ ก็นิงไม่ขยับ

ก้มหน้าลง จากท่าทางแล้วคงจะไม่รอด

โยวเย่พดู ด้วยความไตร่ตรองว่า “ดูเหมือนว่าครังนีคงจะ

ทนไม่ไหว อีกทังอาการบ้ายังรุนแรงกว่าครังทีแล้วนิด
หน่อย”

174
ลัวชิวขมวดคิว “ยาประเภทนี...ทําให้คนบ้าได้”

โยวเย่พดู “เหมือนว่าในส่วนประกอบอืนๆ จะมีผลช่วย

ยับยัง และถ้าไม่ได้ใช้เกินขนาดเป็ นเวลานานๆ ก็คงจะ
ไม่เกิดสถานการณ์เลวร้ายทีสุดแบบนี น่าจะเป็ นเพราะ
คนทีผลิตมันเองก็เคยคิดถึงผลข้างเคียงทีแท้จริงของมัน
แล้ว หรือใส่สารยับยังเข้าไปอย่างตังใจ...อืม แน่นอนล่ะ
จุดประสงค์ทีแท้จริงคงจะมีแต่เจ้าตัวทีรูด้ ี”

ลัวชิวมองโยวเย่พร้อมพูดขึนทันที “หลินเกิง สลบไปใช่

ไหม เหมือนจะแตกต่างกันนิดหน่อย”

ส่วนเรืองจัดการหลินเกิง ลัวชิวมอบหมายให้โยวเย่

175
จัดการ เขาคิดว่าการจัดการของโยวเย่จะดีกว่า

ส่วนเหตุผลน่ะเหรอ?

ง่ายมากเลย เจ้าของร้านลัวไม่ได้คิดเลยว่าตัวเองทีพึง
กลายมาเป็ นเจ้าของสมาคมไม่กีวัน ประสบการณ์ และ
ความสามารถด้านการจัดการจะเทียบกับคุณหุน่ เชิดทีมี
ประวัติการทํางานมาแล้วสามร้อยปี ได้

เขาอยูแ่ ค่ครูเ่ ดียว รูส้ กึ ว่าสองพีน้องนันคงจะระบาย

ความในใจต่อกันจนเกือบหมดแล้ว ถึงได้หาเวลาเข้าไป
จากนันก็ฟังเรืองโยวเย่จดั การหลินเกิงก็แค่นนั

176
“ใช่แล้ว เพราะว่าสารเสพติดทีใช้กบั เขาเกินขนาดไป
ล้วนเป็ นแค่เฮโรอีนทีสามารถหาได้ทวไป”
ั โยวเย่กล่าว
“เพราะคิดว่าหากใช้ทีเขาใช้อยูแ่ ล้ว ก็มีโอกาสน้อยทีจะ
เกิดเหตุการณ์อาละวาด แม้วา่ จะไม่ใช่เรืองลําบากอะไร
แต่พวกเราไม่ควรจะไปใส่ใจเข้าไปยุง่ เกียวกับเรืองบาง
เรืองให้มากนัก ส่วนหลินเกิงจะฟื นขึนมาได้หรือไม่ ถึง
แม้จะฟื นขึนมาแล้วก็ได้แค่นอนเป็ นผักขยับไม่ได้ ก็ถือว่า
เป็ นจุดจบทีสมควรแล้วตามบาปของเขา นอกจากนีฝัง
ตํารวจก็จะหาหลักฐานทีเทียนอิง เอ็นเตอร์เทนเมนท์ทาํ
เรืองผิดกฎหมายพวกนันทีบ้านเขา ‘สําเร็จ’ ทําอะไรย่อม
ได้อย่างนัน สูญเสียทังจุดยืนและชือเสียง ฉันว่าสองพี
น้องถูจะพอใจกับผลลัพธ์นีค่ะ”

ลัวชิวพยักหน้า แต่มีความแปลกใจเล็กน้อย “ใช่แล้ว เธอ

177
รูไ้ ด้ยงั ไงว่ายาพวกนีแตกต่างจากยาทัวไป?”

โยวเย่กะพริบตาเล็กน้อยพร้อมพูดว่า “เพราะเมือก่อนก็
เคยทํางานประเภทนี และก็มีสตู รยาจํานวนหนึงอยูใ่ น
มือหัวโจกผูค้ า้ ยา ดังนันจึงรูจ้ กั สารเสพติดทีหมุนเวียน
อยูใ่ นเมืองก็คอ่ นข้างดีคะ่ ตอนทีเห็นจึงจับสังเกตได้วา่
ไม่เหมือนกันเล็กน้อย เลยอยากศึกษาดูสกั หน่อย ยิงไป
กว่านันแค่เปลียนมันเล็กน้อยก็ไม่ได้สง่ ผลกับโทษของ
หลิงเกิง...ไม่ได้เหรอคะนายท่าน”

ไม่ใช่ปัญหาว่าจะได้หรือไม่ได้...

เคยทําของประเภทเดียวกัน...ตัวยาจํานวนหนึงอยูใ่ นมือ

178
หัวโจกผูค้ า้ ยา นีมันบ้าอะไรกัน?

ลัวชิวส่ายหน้า คิดพร้อมพูดว่า “หรือไม่อีกหน่อยก็ไปคบ

หาสมาคมกับคนพวกนีสิ? รูไ้ วหน่อย ทําความคุน้ เคยไว
หน่อยก็ไม่มีปัญหาอะไร”

ทันใดนันเขาก็นกึ เรืองความรูส้ กึ ทีมีไอของภูตดํารางๆ

ตอนทีเขาตืนนอนได้ เขาจึงถามว่า “ใช่แล้ว นอกจาก
หมายเลขเก้าแล้ว ทูตแห่งภูตดําตัวอืนล่ะ? จําได้วา่ เคย
พูดไว้วา่ พวกมันกระจายอยูต่ ามพืนทีต่างๆ บนโลก บาง
ตัวยังกลับมาทันทีไม่ได้ แต่เวลาก็ผา่ นไปไม่นอ้ ยแล้ว ก็
น่าจะมีทีกลับมาแล้วใช่ไหมล่ะ?”

179
ลัวชิวเองก็จาํ ได้วา่ ตัวเองเคยพูดไว้ ว่าให้ทตู แห่งภูตดํา
ทังหมดกลับมาเจอหน้าทําความรูจ้ กั กัน

โยวเย่พดู ว่า “ลําพังทูตแห่งภูตดําทีมีอยูต่ อนนีมีทงหมด

ั
มียีสิบเอ็ดตน นอกจากหมายเลขสาม หมายเลขเก้า
หมายเลขสิบแปด และหมายเลขเจ็ดสิบเจ็ดแล้ว ทีเหลือ
กําลังอยูใ่ นสถานะพักผ่อนค่ะ ตอนนีหมายเลขเจ็ดสิบ
เจ็ดกําลังล่อลวงลูกค้าทีมีคณ
ุ ภาพสูงมากคนหนึงอยู่
อย่างเต็มที หมายเลขหนึงและหมายเลขสิบแปดก็มีธุระ
อย่างอืน มาพบนายท่านไม่ได้ชวคราวค่
ั ะ แต่หากนาย
ท่านอยากพบแล้วล่ะก็ ฉันจะปลุกภูตดําทีพักอยูท่ ีเหลือ
ค่ะ”

“พักผ่อน?”
180
“ค่ะ ทูตแห่งภูตดําจะใช้ผลงานทีสะสมเอาไว้ ทําให้ลืม
สถานะภูตดําชัวคราว แล้วเข้าสังคมด้วยสถานะของ
มนุษย์ไปเสพสุขกับชีวิตชัวขณะหนึงได้ ส่วนเวลาก็
กําหนดตามผลงานค่ะ” โยวเย่มองลัวชิวแวบหนึง แล้ว
พูดขึนอีกครัง “เป็ นสิงทีเจ้าของคนก่อนให้ความเห็นชอบ
ค่ะ”

ขอแค่มีทตู แห่งภูตดําอยู่ ก็จะต้องตามหาลูกค้าไม่หยุด

และจะสูเ้ พือสิงนีจนดับสูญ ทีหวังไว้ก็แค่อยากจะมีวนั
หนึงทีมีผลงานเพียงพอ และเป็ นอิสระได้ เพียงแต่ความ
จริงแล้วเป้าหมายนีเป็ นสิงทีมีอยูแ่ ต่จบั ต้องไม่ได้ ดังนัน
กฎการลาพักแบบนีจึงเกิดขึนมานานแล้ว

181
แม้รูว้ า่ เช่นนีจะต้องเสียผลงานของตัวเองไป แต่กลับมี
ทูตแห่งภูตดําหลายต่อหลายตนยอมลําบากเพือมัน...

เป้าหมายระยะยาวทีมองไม่เห็นความเป็ นไปได้ ถ้าระยะ

สันจะเป็ นเช่นไร?

แม้อาจจะเป็ นสองสามปี สิบกว่าปี ...แต่อย่างน้อยก็ได้

เป็ นคน สามารถเหยียบเท้าลงบนผืนดินได้อีกครัง มี
เพือน คนรัก แม้กระทังครอบครัว ได้รบั ความสุขของคน
ทัวไป

“ไม่ตอ้ งแล้ว” ลัวชิวส่ายหัวพร้อมพูดว่า “รอให้พวกมัน

พักผ่อนเสร็จแล้วค่อยว่ากันเถอะ อืม...เหมือนจะมีลกู ค้า

182
ใหม่มาแล้ว”

...

...

มัวเสียวเฟยก้มหัวลง ตัวสันหงึกๆ

ณ สถานทีทีไม่ไกลจากโรงเรียน นักเรียนสามสีคนมักจะ
มาขวางเขาเพือขอเงิน วันนีก็มาขวางเขาเช่นเดิม

แต่วา่ นอกจากหน้าเดิมทีมาเป็ นประจําแล้ว วันนียังมี

เพือนมาเพิมอีกหนึงคน ดูแล้วเหมือนจะอายุราวๆ ยีสิบ
183
ปี ใส่เสือกล้ามตัวเล็ก ย้อมผมสีทอง ปากคาบบุหรี

จากความคิดของมัวเสียวเฟย หากคนประเภทนีอายุยืน
อีกหนึงปี ก็จะเป็ นวัยรุน่ ในสังคมทีไร้งาน พูดแบบไม่
สุภาพก็คือขอทานเน่า พวกนักเลง

แต่เขาไม่กล้าพูดคํานีออกจากปาก

“เจ้านีเองเหรอ?”

ผมทองสํารวจมัวเสียวเฟยตังแต่หวั จรดเท้า

เด็กนักเรียนทีอยูข่ า้ งๆ สวมชุดนักเรียนสไตล์ชนกลุม่
184
น้อยมาสวมใส่ “ใช่แล้วพีเฉวียน! เด็กนีเชือฟั งคําสังดี
มาก และก็ไม่มีเบืองหลังอะไร แม่เป็ นกรรมกร พ่อเป็ น
แค่คนขาพิการ”

มัวเสียวเฟยพูดด้วยความโมโหทันที “แกลองพูดว่าขา
พิการอีกทีส!ิ ”

แต่เพิงจะระเบิดออกมาเท่านัน วินาทีตอ่ มามัวเสียวเฟย

ก็ถกู เพือนนักเรียนอีกคนผลักไปบนกําแพง เขาอยากจะ
เอาคืน แต่รา่ งกายทีผอมแห้งเขากลับถูกอีกฝ่ ายอัดจน
ท้องแข็ง เจ็บปวดเสียจนอยากจะอาเจียนออกมา

ผมทองนันพูดขึนว่า “ก็ไม่ได้เชือฟั งดีนี”

185
นักเรียนทีอยูข่ า้ งๆ พูดขึน “ไม่ใช่แบบนัน ถ้าไม่พดู ถึงพ่อ
เขาล่ะก็ ปกติก็วา่ นอนสอนง่ายดี...แต่ผมก็ชอบพูดล้อ
มันเล่น”

“ฮ่าๆ ๆ โดนใจ ฉันชอบ” พีเฉวียนผมทองหัวเราะใหญ่

แล้วก็ยืนมือออกไปคว้าคอเสือมัวเสียวเฟย ดึงเขาให้ลกุ
ขึนมา “มัวเสียวเฟยใช่ไหม?”

พีเฉวียนตบๆ ทีหน้ามัวเสียวเฟย พร้อมยิมเยาะ “วันนีมา

หาแกก็ไม่มีอะไร แค่อยากบอกว่า ทีนีลูกพีอย่างฉันคอย
คุมอยู่ อีกหน่อยเจอฉันก็เชือฟั งหน่อย อีกอย่างฉันก็มี
เรืองบางอย่างอยากให้แกทํา คืนวันนีแกควรจะต้องออก

186
มาก่อนสองทุม่ "

“พี...พีจะทําอะไร?” มัวเสียวเฟยพูดด้วยความกลัวเล็ก
น้อย

พีเฉวียนบีบคางของมัวเสียวเฟย “แกยังไม่ตอ้ งสนเรืองนี

สรุปก็คือแกต้องจําไว้ มาให้ตรงเวลา ฟั งให้ดี ฉันอยาก
ถามว่าแกอยูท่ ีไหน จะได้ง่ายต่อ...ผลลัพธ์แกก็คิดเอา
เอง”

พูดไปพีเฉวียนก็ปล่อยคอเสือมัวเสียวเฟย ก่อนยืนมือไป
จัดระเบียบเสือผ้าของเขา พูดไปพลางยิมน้อยๆ ไป
พลาง “ตอนนีมีเด็กนักเรียนโง่ๆ จํานวนหนึง คิดว่าถ้า

187
บอกโรงเรียน หรือว่าตํารวจอะไรทํานองนีแล้วจะได้ผล
แต่วา่ มันได้ผลจริงๆ เหรอ? พวกเราเป็ นคนทีเอาชีวิตมา
ล้อเล่น นอนในคุกไม่ใช่เรืองทีสบายๆ เหรอ? แต่วา่ นะ
พวกแกจะเป็ นยังไง? คงจะซวยน่าดูละ่ มัง?”

มัวเสียวเฟยตกใจจนหน้าซีดไปเล็กน้อย

“จําให้ได้ละ่ ”

พีเฉวียนพูดอย่างเรียบเฉยมาหนึงประโยค แล้วก็คีบบุหรี
ซูเยียน*แท่งบางนันจากไป

*ซูเยียน ชือบุหรีจีนยีห้อหนึง
188
189
บทที 71 ฉันอยากเป็ นฮีโร่

หลังเลิกเรียน มัวเสียวเฟยก็กลับมาทีบ้านทันที

ขาทังสองของพ่อเขาไม่สามารถเดินได้แล้ว ทําได้แค่นงั
อยูบ่ นรถเข็น ด้วยเหตุผลทีเคลือนไหวไม่สะดวก ตังแต่
มัวเสียวเฟยเริมรูเ้ รืองก็จดั การชีวิตในบ้านได้

มัวเสียวเฟยทํากับข้าวมือเย็นอย่างรวดเร็ว เหลืออีกส่วน
ไว้ให้แม่ทีทําโอทียงั ไม่กลับมา แล้วค่อยเดินเข้าไปใน
ห้องของพ่อ

แม้จะกลายเป็ นคนพิการ แต่ในสายตาของมัวเสียวเฟย

190
นัน พ่อของเขาไม่เคยท้อถอยและผิดหวัง ในทางตรงกัน
ข้ามกลับยิงคิดบวกกล้าเผชิญหน้ากับชะตาชีวิตของตน
เองเสียอีก

หลังจากสูญเสียขาทังสองไปก็ไม่สามารถทํางานทีเคย
ทําเมือก่อนได้ หลังจากนันมาพ่อของเขาก็เริมเรียนการ
แกะสลักไม้ เมือไม่นานมานียังเปิ ดร้านค้าออนไลน์รา้ น
หนึง กิจการพอไปได้ รวมกับเงินเดือนของแม่แล้ว ชีวิตก็
ยังพอเดินต่อไปได้

“พ่อ กินข้าวได้แล้ว”

มัวหงฉีพอ่ ของมัวเสียวเฟยมีผมเป็ นสีดาํ ปนขาว หลังได้

191
ยินเสียงลูกชายตะโกนก็วางมีดแกะสลักในมือลง ตอบ
พร้อมรอยยิมว่า “โอเค”

เขาเอือมมือออกไปดึงรถเข็นทีอยูข่ า้ งๆ มา จากนันก็ยนั
เก้าอีทํางาน เพือต้องการขยับตัวเองย้ายไป มัวเสียวเฟย
มาเห็นเข้า ก็รบี เดินเข้าไปพยุง

ทุกครังทีเห็นภาพแบบนี มัวเสียวเฟยจะรูส้ กึ เจ็บปวดใจ

อย่างประหลาด พ่อเป็ นคนแข็งแรง ตอนหนุ่มๆ ก็อมุ้ เขา
ขึนมาอย่างสบายๆ

เขามักจะป่ ายปี นบนแขนของพ่อเขาบ่อยๆ ให้ตวั เอง

แขวนอยูก่ ลางอากาศ สองพ่อลูกเล่นกันสนุกสนาน แต่

192
ตอนนี สิงพวกนีนันแม้จะใช้เงินมากมาย ก็ไม่มีทางเป็ น
ไปได้มานานมากแล้ว

ก่อนทีจะเกิดเรือง มัวหงฉีเป็ นพนักงานดับเพลิงคนหนึง

ตังแต่เด็กในสายตามัวเสียวเฟย พ่อของเขาก็เป็ นฮีโร่ใน
ใจเขา เขาก็เคยนึกฝันว่ารอให้ตวั เองโตขึนมาแล้ว ก็จะ
เป็ นพนักงานดับเพลิงเหมือนพ่อตัวเอง เป็ นฮีโร่คนหนึงที
ช่วยชีวิตคนทีตกอยูใ่ นอันตราย

จู่ๆ มัวเสียวเฟยก็รอ้ นรน...วันนีไม่รูว้ า่ เพราะอะไร ถึงได้

ร้อนรนขนาดนี

“พ่อ...พ่อเคยเสียใจ กับการตัดสินใจในทีเกิดเหตุเพลิง

193
ไหม้ตอนนันไหม?”

มัวหงฉีองไปชั
ึ วขณะ เงยหน้าขึนมามองลูกชายของตัว
เองแวบหนึง พูดเบาๆ ว่า “ตอนนีไม่ใช่วา่ อยูส่ ขุ สบายดี
เหรอ?”

มัวเสียวเฟยเงียบลง แม้วา่ พ่อจะยืนไม่ได้อีกต่อไป แต่ใน

ใจของมัวเสียวเฟยก็ยงั เป็ นฮีโร่ทีไม่มีอะไรต้องอาย เขา
มองโลกในแง่บวกมาก ไม่เคยน้อยเนือตําใจเพราะ
สถานภาพของตัวเองมาก่อน

แต่ตวั เขาเองกลับ...ขีขลาดล่ะมัง?

194
แม้จะถูกรังแก ก็ไม่กล้ามีปากเสียง กลัวว่าจะนําความ
เดือดร้อนมาให้คนในบ้าน...และยิงจะไม่ยอมให้พอ่ ใน
ตอนนีออกหน้าให้ตวั เอง

หลังกินข้าวเย็นเสร็จ มัวเสียวเฟยก็กลับไปในห้อง เขา

มองนาฬกิ าดิจิทลั อย่างเหม่อลอย คําพูดเมือตอนกลาง
วันของนายผมทองนันวนเวียนอยูใ่ นสมองเขาตลอดไม่
จากไปไหน

จะไม่ยอมให้คนในบ้าน โดยเฉพาะพ่อทีลุกขึนยืนไม่
สะดวกต้องมาเจออะไรทีเลวร้ายได้อีกแล้ว!

มัวเสียวเฟยกัดฟั น ตัวเองจะขีขลาดต่อไปไม่ได้! เขาจึง

195
หาข้ออ้างออกจากบ้าน มายังสถานทีทีพีเฉวียนผม
ทองบอก

นักเรียนสามสีคนเมือตอนกลางวันก็อยูด่ ว้ ย...ทีนีเป็ น
ประตูหลังของร้านซ่อมรถร้านหนึง ตอนทีมัวเสียวเฟยมา
ถึง คนสามสีคนกําลังคุยเล่นกันอยู่

“มาแล้วเหรอ? ตรงเวลาดีนี? พีเฉวียนผมทองเดินไปข้าง

หน้ามัวเสียวเฟย ก่อนพยักหน้าเล็กน้อย

ตอนนีเห็นแค่วา่ พีเฉวียนผมทองล้วงกุญแจออกมาเปิ ด
ประตูรวเหล็
ั กด้านหลังร้านซ่อมรถ ขับรถคันเล็กๆ คัน
หนึงออกมาจากด้านใน จากนันก็พดู ว่า “พวกแก ขึนรถ”

196
มัวเสียวเฟยลังเลเล็กน้อย ท้ายทีสุดนักเรียนสามสีคนก็
ลากเขาขึนรถไปแบบทําเป็ นขัดขืนแต่ในใจยินยอม

จากนันไม่นาน พีเฉวียนก็ขบั รถมาจอดข้างๆ บาร์เหล้า

แห่งหนึง นําคนจํานวนหนึงไปยังกลางซอยเล็กๆ

ประตูดา้ นหลังของร้านเหล้าก็เปิ ดออกในตอนนี มีคน

เดินออกมาจากข้างในหนึงคน ส่งถุงสีดาํ ห่อหนึงให้พี
เฉวียน เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง

หลังจากทีคนคนนันปิ ดประตูกลับไปแล้ว พีเฉวียนหัว

ทองถึงเดินกลับมา ล้วงถุงใบเล็กใบหนึงออกมาจากถุงสี

197
ดํา ด้านในเป็ นผงแป้งสีขาวจํานวนหนึง เขาเอาถุงใบ
เล็กทีเอาออกมานียัดลงไปในกระเป๋ าของตัวเอง จากนัน
ก็ยมแล้
ิ วพูดว่า “เดียวสักพักพวกแกทําตามทีฉันบอก
เอาของพวกนีส่งไปยังทีทีกําหนด จะมีคนติดต่อกับพวก
แก”

“พีเฉวียน...นี ไม่ใช่ให้มวเสี
ั ยวเฟยส่งเหรอ? หนึงในเด็ก
นักเรียนฉับพลันพูดด้วยนําเสียงไม่พอใจเล็กน้อย “พวก
เรา...ก็ตอ้ งทําเหรอ?

พีเฉวียนพูดด้วยนําเสียงเย็นชา “แกปั ญญาอ่อนเหรอ?

แค่มนั คนเดียว คืนเดียวจะส่งหมดไหม?”

198
เขาพูดต่อไปว่า “แต่พวกแกวางใจได้ ฉันไม่ให้พวกแกทํา
เปล่าๆ หรอก หลังส่งของเสร็จ คนละสามร้อย”

นักเรียนสามสีคนต่างก็ลงั เลๆ แต่ตอนนีมัวเสียวเฟยก

ลับขมวดคิวพูดว่า “นีมันของอะไร?”

พีเฉวียนยิมอย่างชัวร้ายในทันที “ของดี...ทําไม แกอยาก

ลองสักหน่อยเหรอ?”

มัวเสียวเฟยก็ไม่รูว้ า่ เอาความกล้ามาจากไหน อาศัย

จังหวะทีพีเฉวียนหัวทองไม่ทนั ระวัง แย่งถุงมาทังถุง แล้ว
รีบกอดไว้กบั ตัว

199
“แกทําอะไร?” พีเฉวียนหัวทองเกรียวโกรธทันที

มัวเสียวเฟยกัดฟั น ค่อยๆ ถอยไปทีละก้าว หันหลังได้ก็

วิงหนี เขาไม่รูจ้ ริงๆ ว่าความกล้าของตัวเองมาจากที
ไหน...เขาพอจะเดาได้วา่ ผงสีขาวๆ พวกนีคืออะไรกันแน่

ชัวชีวิตของพ่อเป็ นคนกล้าหาญยุติธรรมมาโดยตลอด
เพือช่วยคนแล้วถึงขนาดไม่คาํ นึงถึงความปลอดภัยและ
อันตราย

ในฐานะทีเป็ นทายาทของเขา มัวเสียวเฟยคิดว่าตัวเองขี

ขลาดไม่เท่าไร แต่เขาจะไม่ทาํ เรืองทําร้ายคนเด็ดขาด
เขาก็นกึ ไม่ถงึ ว่าตอนนีผลลัพธ์จะเป็ นเช่นนี ก็แค่หวั ร้อน

200
ไปหน่อย

แต่เมือเขาหนีออกมาได้สกั ระยะหนึง หลังทีเขาพบว่าตัว

เองทีขีขลาดไม่มีทางหนีรอดการไล่ลา่ อีกของอีกฝ่ ายได้
โดยสินเชิง ก็อดไม่ได้ทีจะเสียใจมาก

แย่แล้ว! ซอยตัน! ทําไมถึงเป็ นซอยตันได้?

พอเห็นพีเฉวียนและนักเรียนสามสีคนทีมาสกัดทางไว้
มัวเสียวเฟยก็พิงกําแพงด้วยความหวาดกลัว ก่อนพูด
ด้วยเสียงสันเครือว่า “พวกแกอย่าเข้ามา ไม่อย่างนัน ไม่
อย่างนัน ฉันจะทิงของสิงนีไปเสีย!”

201
“แกทิงสิ” พีเฉวียนยิมเยาะ “ฉันจะดูวา่ แกทิงไปไหนได้
ถ้าเก่งจริงแกก็กินให้หมดสิ! ไปเอาคืนมาให้ฉนั !”

พีเฉวียนออกคําสัง นักเรียนสามสีคนก็กระโจนเข้าใส่มวั
เสียวเฟย บางคนก็พงุ่ มาคว้าถุงในมือของเขา ระหว่างที
มัวเสียวเฟยลุกลีลุกลน ก็โยนถุงทิงไปเลยจริงๆ ทิงไปอีก
ฝังของกําแพง

พีเฉวียนหัวทองตกตะลึง ระเบิดอารมณ์ทนั ที “พวกแก

กดเจ้านีเอาไว้ให้ฉนั ! รอฉันกลับมาจะสังสอนมันให้สา
สม!”

พีเฉวียนหัวทองลองประเมินความสูงของกําแพง ท้ายที

202
สุดก็เดินอ้อมไป ได้ฟังเสียงของกลองทีดังขึนมาแว่วๆ
อีกฝังของกําแพงคงจะเป็ นซอยด้านหลังของร้านบาร์เห
ล้าแดนซ์ฟลอร์อะไรทํานองนี

...

...

ตุบ้

ตอนทีถุงเล็กๆ ข้ามมาจากอีกฝังหนึงของกําแพง ก็มา

ตกทีข้างเท้าของร่างหนึงพอดี

203
ตอนนีสาวใช้ของสมาคมหน้าตาสะสวยก้มลงไปมองที
พืนแวบหนึง มองเห็นถุงเล็กถุงน้อยทีหลุดออกมาจากถุง
สีดาํ จึงเก็บขึนมา เปิ ดถุงหนึงใบออกมาดมกลิน

“ดูเหมือนว่าไม่ตอ้ งซือแล้ว...ประหยัดเวลาไปได้หน่อย”

โยวเย่ก็เหมือนกับราชินีแห่งราตรี ยิมเล็กน้อย เดินออก

จากซอยนีไป ส่วนอีกฝังของกําแพงเกิดเรืองอะไรขึนกัน
แน่นนั ไม่วา่ เกิดเรืองอะไรขึนก็ไม่เกียวกับเธอ เธอแค่รูว้ า่
ตัวเองทําเรืองทีนายท่านสังสําเร็จก็พอแล้ว

...

204
...

หลังจากนันไม่นาน พีเฉวียนก็กลับมาด้วยความโมโหสุด
ขีด เขามองพวกนักเรียกทีกดมัวเสียวเฟยไว้ แล้วมองไป
ทีมัวเสียวเฟย ก่อนใช้ขาเตะท้องของมัวเสียวเฟยอย่าง
แรง “สินค้าหลายหมืนของฉันหายไปหมดแล้ว! แกวอน
หาทีตายจริงๆ!!”

มัวเสียวเฟยอยากตอบโต้ แต่คนหลายคนกดเขาไว้อยู่
ทุกหมัดของพีเฉวียนเหมือนกับค้อนเหล็ก ทําให้เขาเจ็บ
ปวดอย่างหาทีเปรียบ

“พีเฉวียน ไม่ตอ้ งต่อยแล้ว เขากระอักเลือดแล้ว!” นัก

205
เรียนคนหนึงพูดขึนด้วยความลุกลีลุกลน “ต่อยอีกต้อง
ตายแน่เลย!”

หลังจากทีพีเฉวียนเตะมัวเสียวเฟยอย่างแรงอีกครัง ก็ถ่ม
นําลายพูดว่า “แกรอก่อน! ถ้าฉันหาไม่เจอฉันจะทําให้
แกตายทังบ้าน!”

มัวเสียวเฟยเจ็บจนสลบไป

เขาไม่รูว้ า่ ตัวเองฟื นขึนมาตอนไหน เพียงแต่รูส้ กึ ว่า

กระดูกทังร่างกายแตกสลายไปหมด ในซอยเริมสว่าง
แล้ว...เหมือนผ่านมาแล้วหนึงคืน

206
มัวเสียวเฟยคลานอยูบ่ นพืนดินอย่างยากลําบาก อยาก
จะคลานออกไปจากซอยนี

ทําอะไรไม่ได้เลย แล้วยังทําให้เรืองเลวร้ายยิงกว่าเดิมอีก
ใช่ไหม?

ฉันแค่อยากเป็ นเหมือนกับพ่อ เป็ นคนทียุติธรรมยิงใหญ่

ก็เท่านัน

สุดท้ายก็ยงั เป็ นคนทีไร้ความสามารถ?

การมองเห็นของมัวเสียวเฟยเริมเลือนราง เขาก็คลานไป
แบบนีเหมือนกับว่าจะคลานเข้ามาทีใดสักทีหนึง
207
ทันใดนันก็มีคนคนหนึงถามเขา “คุณลูกค้าทีเคารพ ต้อง
การอะไรไหมครับ?”

ต้องการ?

ต้องการอะไร?

“ผม...ผมต้องการพลัง...ผมอยากเป็ นฮีโร่ทีคุม้ ครองคน

ในครอบครัวได้...”

208
บทที 72 สืบทอดอุดมการณ์

ลัวชิวกําลังพิจารณาลูกค้าใหม่ทีเข้าสมาคมมาด้วยวิธี

209
แปลกๆ

น่าจะได้รบั บาดเจ็บหนักสินะ? ถึงได้กระอักเลือดแบบนี

บางทีอวัยวะภายในอาจจะฉีกขาดไปหมดแล้ว

“นังก่อนครับ”

เพียงแต่ในเมือเป็ นลูกค้า การต้อนรับแบบพืนฐานทีสุดก็

ยังต้องทําอยู่

ทีจริงก็ลดขันตอนจุกจิกในการอธิบายปาฏิหาริยข์ อง
สมาคมให้ลกู ค้าใหม่ฟังได้ พูดเป็ นพันประโยคยังมีแรง
โน้มน้าวสูท้ าํ ให้เห็นเองไม่ได้เลย
210
ร่างกายของมัวเสียวเฟยเริมขยับขึนจากพืน พลัง
มหัศจรรย์กาํ ลังประคองร่างของเขาขึนมา พามัวเสียว
เฟยไปนังลงบนเก้าอี

ความรูส้ กึ ตืนตระหนกของมัวเสียวเฟยอ่านผ่านสีหน้าได้
เลย มันเขียนว่าโอ้โฮ

เจ้าของสมาคมทีนับวันยิงคุน้ เคยกับหน้ากากตัวตลก ก็
นังลงตรงข้ามมัวเสียวเฟย “คุณลูกค้า คุณบอกว่าอยาก
ได้รบั พลัง ใช่ไหม?”

“พวกคุณ...” มัวเสียวเฟยดูเหมือนจะได้สติบา้ งแล้ว ไม่รู ้

211
ว่าเกียวกับทีตัวเขามาอยูส่ ถานทีแห่งนีหรือเปล่า เขา
รูส้ กึ ถึงความมหัศจรรย์ทีความเจ็บปวดในร่างกายเขา
เหมือนจะทุเลาลงอย่างเห็นได้ชดั เขามองชายหนุ่มตรง
หน้าทีสวมหน้ากาก และสาวใช้ทีอยูข่ า้ งๆ กายเขาทีแต่ง
ตัวสวยงาม “เป็ นใครกัน...เทพเจ้า...หรือว่าปี ศาจ?”

“ก็แค่นกั ธุรกิจ” ลัวชิวตอบเสียงเรียบเฉย “ตามหลัก

แล้วจะขายอะไรให้คณ
ุ ก็ได้ เพียงแค่คณ
ุ จ่ายไหวก็จะ
ขายให้คณ
ุ ”

มัวเสียวเฟยหายใจกระชันขึนทันที ฉับพลันก็พดู ขึน

“ขายอะไรให้ผมก็ได้...ในโลกนีไม่มีเรืองทีได้มาง่ายๆ
แบบนันหรอก เกรงว่าสิงทีพวกคุณต้องการคงไม่ใช่พวก
เงินทองอะไรพวกนันล่ะสิ? ชีวิตผม? หรือวิญญาณของ
212
ผม?”

เอ๋...เด็กหนุ่มทีอายุเท่านีดูเหมือนจะคุยได้ง่ายกว่าทีคิด
เอาไว้อีกเหรอเนีย?

ลัวชิวตอบอย่างผ่อนคลายเล็กน้อย “นันก็เป็ นสิงทีคุณ

นํามาแลกเปลียนได้ แน่นอนว่า ในฐานะทีเป็ นมนุษย์
นอกจากชีวิตและดวงวิญญาณแล้ว ก็มีอย่างอืนอีก
เหมือนกัน”

“อย่างนันก็คงจะเป็ นครอบครัว คนรัก ความสุข หรือ

ส่วนใดส่วนหนึงของร่างกาย...สรุปก็คือสิงทีผมมี สิงที
มองไม่เห็นหรือสิงทีเป็ นแก่นแท้ แต่ไม่ใช่เงินทองแน่ๆ ใช่

213
ไหม?”

เจ้าของสมาคมหมันไส้เล็กน้อย เด็กหนุ่มอายุเท่านีรับ
เรืองราวแปลกประหลาดพวกนีได้อย่างง่ายดายเลย
เหรอ?

ความหมายของเจ้าของร้านลัวทีจริงคือ...เจ้านีคิดเอง
เออเองเลย

ด้วยการชักนําของคนทีไม่จาํ เป็ นต้องเป็ นเจ้าของ

สมาคมก็ได้ มัวเสียวเฟยในตอนนีจู่ๆ ก็กดั ฟั นพูดออกมา
ตรงๆ “ผมจะเอาดวงวิญญาณผมมาแลกเปลียน! ขอ
เพียงให้ผมมีพลังทีแข็งแกร่งก็พอ!”

214
ลัวชิวนิงเงียบไปครูห่ นึง ก่อนพูดขึนทันทีวา่ “พลังทีแข็ง
แกร่งมีเยอะแยะมากมาย สิงทีคุณลูกค้าต้องการคือพลัง
ด้านไหนครับ? เงินทอง อํานาจ หรือพละกําลังร่างกายที
บริสทุ ธิ ก็เป็ นพลังทีแข็งแกร่งได้ทงนั
ั น”

มัวเสียวเฟยพูดด้วยนัยน์ตาเป็ นประกาย “ทีผมต้องการ

ดูเหมือนจะเป็ นพลังพิเศษแบบตอนทีคุณเพิงใช้ขยับ
เคลือนย้ายร่างกายผม! น่าจะคล้ายพวกพลังจิตอะไร
แบบนัน สามารถเคลือนย้ายวัตถุในระยะรอบๆ ได้! แต่
คุณอย่าแกล้งผมนะ อย่าคิดใช้กลระดับแค่เคลือนย้าย
กระป๋ องนําอัดลมแบบเด็กๆ พวกนันมาหลอกลวงผม!”

ลัวชิวพูดเสียงเรียบเฉย “คุณลูกค้า ถึงแม้วา่ คุณคิดจะใช้

215
ดวงวิญญาณของคุณมาแลก ก็มีขีดจํากัดหนึงอยู่
เหมือนกัน”

“ผมไม่สน! พวกคุณก็แค่ตอ้ งการวิญญาณของผมเท่า

นันเอง! ผมยินดีใช้วิญญาณของผมมาแลก พวกคุณก็
ต้องให้สงที
ิ ดีทีสุดกับผม!”

เห็นมัวเสียวเฟยแววตาเต็มไปด้วยความดือรัน ลัวชิวก็
พยักหน้า “ผมเข้าใจแล้วครับ มูลค่าดวงวิญญาณของ
คุณลูกค้า ย่อมไม่ได้มีมลู ค่าเพียงนําหนักของกระป๋ อง
นําอัดลมแค่กระป๋ องเดียว ลงนามสัญญาเถอะ”

นีเกรงว่าจะเป็ นการตกลงแลกเปลียนทีเร็วทีสุดทีลัวชิ

216
วทําเลย...สาเหตุจากความตรงไปตรงมาของมัวเสียว
เฟย

มัวเสียวเฟยมองม้วนหนังแกะทีคลีออกตรงหน้าตนเอง
นัน ก่อนกัดฟั นเล็กน้อย...แบบนี ฉันก็จะมีพลังพิเศษได้!

พ่อ ผมรูว้ า่ ในใจของพ่อหวังให้ผมแข็งแกร่งขึน

แล้วกลายเป็ นคนหนึงทีองอาจห้าวหาญมาโดยตลอด!

ตอนนี ถึงตาผมกลายเป็ นคนทีน่าภูมิใจของพ่อแล้ว...

ฮีโร่ของพ่อ!

...
217
...

“ผม...เสร็จแล้ว?”

มัวเสียวเฟยมองสองมือของตนเองอย่างแปลกใจ ขณะ
เดียวกันก็ลบู ตามร่างกายของตนเอง เขารูส้ กึ ได้ถงึ ความ
ฟื นคืนดีดงั เดิมอย่างทีไม่เคยเป็ นมาก่อน แต่ทว่าระหว่าง
ทีกําลังเคลิบเคลิมอยูน่ นั เขาก็กลับมาอยูท่ ีซอยเล็กๆ
ซอยนันทีเคยอยู่

มัวเสียวเฟยโบกมือของตนเองทันที ถังขยะทีตังอยูท่ า้ ย
ซอยก็พงุ่ ออกไปทันที พุง่ ออกไปชนกําแพงทีท้ายซอย

218
ปั ง!!

ถังขยะเหล็กทังถังเปลียนรูปร่างในทันที กลายเป็ นเศษ

เหล็กกองหนึง และทิงรอยแตกเป็ นรูขนาดใหญ่ไว้บน
กําแพง

มัวเสียวเฟยมองฝ่ ามือของตนเอง สีหน้าเผยให้เห็น

ความดีอกดีใจอย่างสุดขีด กระซิบพึมพํากับตนเอง “ฉัน
มีพลังพิเศษแล้ว...ฉันมีพลังพิเศษแล้ว! พีเฉวียน พี
เฉวียน...ถ้าพีกล้าแตะคนในครอบครัวผมเพียงนิดเดียว
ละก็...”

219
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พอโบกมือ ก็หมุนตัวจากไป

หลังจากมัวเสียวเฟยจากไป เจ้าของสมาคมก็มาถึงซอย
เล็กๆ นีโดยมีสาวใช้หนุ่ เชิดร่วมเดินทางมาด้วย เช่นกัน
มองดูเสียววินาทีนนที
ั มัวเสียวเฟยจากไป

“ดูสถานการณ์แล้ว อีกไม่นานคงจะมีดวงวิญญาณใหม่
เพิมเข้ามาในบัญชีอีกแล้วนะคะ” โยวเย่พดู เสียงเบาๆ
ข้างลัวชิว

ลัวชิวกลับพูดอย่างกังขาว่า “การมอบความสามารถ
พิเศษให้มวเสี
ั ยวเฟยคือพลังจิต ดังนันจึงดึงพลังงานที
แฝงอยูใ่ นตัวมนุษย์ออกมา...ในทีสุดแล้วคงมีสกั วันที

220
มนุษย์จะวิวฒ
ั นาการมุง่ เข้าสูเ่ ส้นทางนีสินะ?”

ลัวชิวไม่ได้พดู อะไรต่อ เพียงแต่ตอนทีความคิดเกิดขึนใน

ใจ ถังขยะเหล็กทีถูกบดจนกลายเป็ นเศษเหล็กก็เริมพอง
ตัวฟื นคืนสภาพ แม้วา่ ตรงปากถังจะปรากฏรอยโค้งงอ
อย่างไม่อาจเลียงได้ แต่ในทีสุดก็กลับคืนสูส่ ภาพเดิม

ขยะทีกระจัดกระจายก็ทยอยกลับลงไปในถัง รวมทังเศษ
หินผิวกําแพงทีร่วงหล่นหลังจากกําแพงถูกกระแทกแตก
ร้าว

จิตใจช่างสูงส่งนัก จิตใจช่างสูงส่ง

221
หลังจากทุกอย่างคืนสูส่ ภาพเดิม ลัวชิวก็ลบู กําแพงทีพัง
แตกร้าวแล้วตรงนัน ครังนีเขาไม่ได้พดู คุยกับโยวเย่

แต่กาํ ลังคิดกับตัวเอง

คนทีมอบพลังจิตให้มวเสี
ั ยวเฟยนันไม่ใช่เขา แม้แต่คนที
ทําให้ถจู ยาหยาสองสาวพีน้องสลับร่างกันในตอนแรกก็
ไม่ใช่เขา เช่นเดียวกันกับคนทีทําให้ไขกระดูกทีเข้ากับ
ร่างกายของลูกชายของเจียงฉู่ไม่ได้กลายเป็ นเข้ากันได้
ก็ไม่ใช่ฝีมือเขา

หรืออาจพูดได้วา่ เป็ นฝี มือเขาเอง

222
น่าจะพูดได้วา่ ทังหมดนีมาจากพลังอํานาจของสมาคม
และยิงเป็ นไปได้วา่ มาจากพลังอํานาจของแท่นบูชา
ประหลาดๆ นัน แต่เขากลายเป็ นตัวกลางของพลังเหล่า
นี หลังจากลูกค้าและผูข้ ายลงนามสัญญาแล้ว สมาคม
จะทําให้ความปรารถนาของลูกค้าเป็ นจริงผ่านทางลัวชิว

แต่วิธีทีเป็ นจริงนันดูเหมือนว่าไม่ใช่เรืองทีเขาจะมีสทิ ธิ
ตัดสินใจเองได้

อย่างเช่นมอบการพัฒนาของสมองให้มวเสี
ั ยวเฟย จน
เขามีพลังพิเศษคล้ายๆ จําพวกเคลือนย้ายสิงของ สิงที
ใช้แลกเปลียนก็คือ ความแข็งแรงของร่างกายเขาทีหมด
ไปกับการใช้พลังไม่นอ้ ย ลดอายุขยั ให้นอ้ ยลง ยิงเขาได้
ใช้พลังพิเศษนีบ่อยเท่าไหร่ ความแรงทีใช้ยงมากเท่
ิ าไหร่
223
ก็ยงทํ
ิ าร้ายสุขภาพของตนเองมากขึนเท่านัน

เขาใช้วิญญาณเป็ นค่าธรรมเนียม สิงทีได้กลับมาก็เพียง

โอกาสใช้พลังพิเศษทีซุกซ่อนอยูใ่ นสมองเท่านัน ส่วนผล
กระทบอะไรทีจะเกิดขึนกับร่างกายหลังจากการใช้แบบ
ไม่ยงคิ
ั ดนี ก็ไม่ได้อยูใ่ นขอบเขตข้อตกลงของแลกเปลียน

โยวเย่บอกว่า อีกไม่นานคงจะมีดวงวิญญาณใหม่เพิม
เข้ามาในบัญชี ก็คงหมายความว่าอย่างนีนีเอง

แน่นอนว่าการมอบพลังจิตแบบนีให้กบั มัวเสียวเฟยย่อม
ไม่ได้มีแค่วิธีเดียวแน่ แต่สงที
ิ เลือกกลับเป็ นวิธีทีตรงกัน
ข้ามกับความป่ าเถือนแบบนี...แม้วา่ มีสว่ นหนึงเป็ น

224
เพราะตัวมัวเสียวเฟยก็ไม่ได้ใช้ตรรกะคิดเรืองพวกนีได้
เพียงแค่กระหายอยากได้พลังพิเศษเท่านัน...

แต่ เกรงว่าจะเป็ นการถ่ายทอดอุดมการณ์อย่างหนึงของ

สมาคมทีมีตอ่ หัวหน้าคนใหม่อย่างเขาคนนีด้วยล่ะมัง?

...

...

พวกเราไม่ได้เปิ ดสถานสงเคราะห์สกั หน่อย! เฮอะ!!!”

เพราะไม่ตอ้ งการแบกภาระทีหนักอึงเกินไป ในหัวของ

225
เจ้าของร้านลัวจึงมีเสียงโวยวายในเวอร์ชนั โลลิตา้ ดังขึน
มา

226
บทที 73 ชอบก็พดู ออกมาดังๆ!

วันนีก็มาเหมือนกันเหรอ?

ลัวเพียนเซียนมองดูลวชิ
ั วทีวันนีก็นงเงี
ั ยบๆ อยูต่ รงนัน ดู
จิตใจไม่อยูก่ บั เนือกับตัวตลอดทังเช้า แอบนับเวลาที
เหลืออยูข่ องเหล่าเฉินกับภรรยาเขาอยูเ่ งียบๆ

คุณป้าคือคนทีอยูม่ าหลายสิบปี ไม่มีพิธีรตี องอะไร แต่

ยังเฉียบแหลมกว่าคนหนุ่มสาวอยูห่ น่อย คุณป้าดึงลัว
เพียนเซียนมามุมหนึง

ภรรยาเจ้าของร้านซาลาเปาเมือหลายสิบปี ก่อนและร้าน
227
ซาลาเปาใหม่ในตอนนี ดึงมือลัวเพียนเซียนมาแล้วถาม

“แม่หนู บอกป้ามาตามตรง หนูชอบลัวชิวแล้วใช่ไหม?”

คุณป้ามองดูอาการเขินอายตามประสาหญิงสาวของลัว
เพียนเซียน แต่ไม่คิดว่าหญิงสาวทีอยูต่ รงหน้าแท้จริง
แล้วจะเป็ นปี ศาจผีเสือทีเพิงจะเปลียนร่างมา เดิมทีไม่รู ้
ด้วยซําว่าอะไรคือชอบ

“ทําไมหนูตอ้ งชอบเขาด้วยล่ะ?” ลัวเพียนเซียนกะพริบ

ตาปริบๆ

คุณป้าทําหน้าไม่เชือ เชือมันในประสบการณ์ของตนเอง
228
ทีอยูม่ าหลายสิบปี “ไม่ได้ชอบ? อย่างนันทีเธอแอบมอง
เขาทังเช้าล่ะ?”

ชัวขณะหนึงลัวเพียนเซียนไม่รูจ้ ะพูดอะไรดี และยิงไม่รู ้

ว่าจะรับมือกับสถานการณ์นีอย่างไร ได้แต่สา่ ยหน้าตอบ
“คุณป้า ไม่ใช่แบบนันนะคะ”

แววตาทังสองของคุณป้าทีส่องประกายอย่างรูท้ นั ขุ่นมัว
ไปตังนานแล้ว รูส้ กึ ว่าแม่หนูคนนีน่าสงสารพิกล เสีย
ความทรงจําแล้ว ตนเองเป็ นใครก็ไม่รู ้ ไม่รูเ้ รืองรูร้ าวอะไร
จะกลัวก็แต่วา่ แม้แต่ความรูส้ กึ ชอบของตนเองก็ยงั ไม่เข้า
ใจ จึงพูดขึน “นีแม่หนู วันนีเอาแต่อยูต่ รงนันแอบมองดู
เขาทังวัน เรืองพวกนีไม่ได้แกล้งทําหรอกใช่ไหม?”

229
เพราะไม่รูว้ า่ เจ้าของสมาคมทีแปลกประหลาดมากตาม
คํารําลือคนนีจะทําอะไรบ้างน่ะสิ

แต่ลวเพี
ั ยนเซียนก็พยักหน้าไป

คุณป้าพูดอีกว่า “งันป้าถามหนูหน่อย ตอนทีพวกเธอ

บังเอิญสบตากันพอดี เธอรูส้ กึ ประหม่ามากไหม?”

ลัวเพียนเซียนลองนึกทบทวนดู ก่อนพยักหน้าโดยไม่รูต้ วั
มักรูส้ กึ ว่าทุกครังตอนทีสบตากัน ตนเองจะมีความรูส้ กึ
บางอย่างทีบอกไม่ถกู ...ความรูส้ กึ แบบนัน จะคล้ายๆ
กับตอนสมัยเด็กมากๆ ความรูส้ กึ ตอนทีเห็นปี ศาจผูใ้ หญ่

230
เดินผ่านไปมาบนถนน แต่เหมือนจะมีบางอย่างไม่
เหมือนกัน...น่ากลัวมากกว่านิดหน่อย

“ใจเต้นแรงเหมือนมีกวางน้อยกระโดดโลดเต้นไหม?”
คุณป้าค่อยๆ พูดให้คล้อยตาม

ลัวเพียนเซียนคิดดูพกั หนึง แล้วพยักหน้า

“แล้วก็กลัวว่าลัวชิวจะรูว้ า่ หนูแอบมองเขาอยู!่ ใช่ไหม?”

คุณป้าถามแล้วยิมน้อยยิมใหญ่

เรืองนี ลัวเพียนเซียนก็ยงั พยักหน้าหงึกๆ อย่างจริงจัง

231
ตอนนันเองคุณป้าก็ตบบ่าของลัวเพียนเซียนเบาๆ สอง
สามที พูดต่อว่า “อย่างนันก็ใช่แล้วล่ะ! นันเรียกว่าชอบ
ไงล่ะ!”

“...ชอบ??”

คุณป้าพูดเสียงอ่อนโยนน่าฟั ง “งันป้าถามหนูอีกนะ
คราวทีแล้วตอนทีหนูหอบกล่องนมกลับมาสองสาม
กล่องมีความสุขมากใช่หรือเปล่า?”

ลัวเพียนเซียนพยักหน้าหงึกๆ ไม่ตอ้ งทนหิวก็ตอ้ งดีใจอยู่

แล้วนี

232
คุณป้าบอก “หนูบอกว่าลัวชิวซือให้หนู ถูกต้องไหม?”

ลัวเพียนเซียนพยักหน้าหงึกๆ

คุณป้าบอก “ทีจริงแล้วหนูมีความสุขมากใช่ไหม?”

ลัวเพียนเซียนรูส้ กึ เหมือนมีอะไรแปลกๆ ไม่ชอบมาพา

กล นันอาจเป็ นของทีหวงเฉิงอินออกเงินซือ เพียงแต่สดุ
ท้ายแล้วก่อนกลับก็ได้ยินลัวชิวพูดมาประโยคหนึง ‘ถ้า
ไม่พอล่ะก็ เอาไปอีกสามสีกล่องก็ไม่เป็ นไรหรอก’ เพราะ
คําพูดแบบนี ถึงได้กล้าหยิบมาเต็มที เพราะอย่างนันจึง
ถือว่าเป็ นของทีลัวชิวให้มา...ปี ศาจผีเสือสาวรูส้ กึ ว่าเรือง
ราวมันค่อนข้างสับสน

233
แต่จะว่าไปก็เหมือนจะมีความสุขมากไม่ใช่เหรอ? ปี ศาจ
ผีเสือสาวพยักหน้าหงึกๆ

คุณป้าทีมองอย่างทะลุปรุโปร่งก็พดู ต่อไปว่า “อย่างนัน

หนูเคยคิดไหมว่า เขาจะเอาอะไรมาฝากหนูอีก?”

พอพูดถึงตรงนีแววตาของปี ศาจผีเสือสาวก็วาบหวาม
สันไหวอย่างไม่อาจควบคุมได้...เคยมีความคิดอยากได้
นมหรือนําผึงอยูบ่ า้ งล่ะ

“รูส้ กึ ไหมว่าเขาพิเศษมาก แตกต่างจากคนอืนทัวไปโดย

สินเชิง?”

234
ลัวเพียนเซียนคนนียอมรับอย่างรวดเร็ว

“อย่างนันก็ใช่แล้วล่ะ!” คุณป้าหัวเราะกระซิกแล้วพูดต่อ
“จะแอบมอบเขาบ่อยๆ พอถูกจับได้ก็รูส้ กึ กลัวขึนมาอีก
กวางน้อยกระโดดโลดเต้น* รูส้ กึ ว่าเขาเป็ นคนทีพิเศษที
สุด บางครังก็จะคิดอยากได้ของขวัญจากมือเขา! นีก็คือ
ชอบไงล่ะ!”

ลัวเพียนเซียนเบิกตากว้าง “หนู หนูชอบเขา?”

คุณป้าพูดเสียงเบาๆ “แม่หนู ไม่ตอ้ งอายหรอก ป้าเองก็

เคยผ่านช่วงนีมาก่อนเหมือนกัน! ตอนนันป้ากับเหล่า

235
เฉินก็เหมือนเธอตอนนีแหละ ตัวเองยังไม่กล้ายอมรับ
แต่วา่ นะ ความรูส้ กึ แบบนีมันไม่เลวเลยทีเดียว!”

ลัวเพียนเซียนยังคิดอยากจะพูดอะไรต่อ คุณป้าคิดว่า
หญิงสาวทีบริสทุ ธิงดงามคนหนึงขนาดนีจะต้องมีความ
สุขแน่ๆ จึงพูดอย่างจริงจังตังอกตังใจว่า “นีแม่หนู ป้า
ถามหน่อย หนูคิดว่าป้าเป็ นอย่างไรบ้าง? เชือป้าได้หรือ
เปล่า?”

ลัวเพียนเซียนพยักหน้า

คุณป้าพูดอย่างเบาใจ “ป้าบอกว่าหนูชอบเขา ก็คือหนู

ชอบเขาแน่ๆ! เชือป้าไม่พลาดหรอก! ป้าผ่านชีวิตมา

236
เยอะแล้ว หรือว่ายังดูความรูส้ กึ ของคนหนุ่มสาวไม่ออก
อีกเหรอ?”

ลัวเพียนเซียนส่ายหน้า ก็เหมือนกับปี ศาจในป่ าอย่างนัน

อายุยงมากประสบการณ์
ิ ก็ยงมาก
ิ ก็เหมือนอย่างกับคุณ
ปู่ ปีศาจต้นไม้ทีก็ไม่อาจหลีกหนีมลพิษและตายไปในที
สุด เพราะสภาพแวดล้อมเปลียนแปลงรวดเร็วเกิน ก็เป็ น
ผูอ้ าวุโสทีได้รบั การเคารพนับถือมากคนหนึง

คุณปู่ ปีศาจต้นไม้บอกว่า บ้านมีคนเฒ่าคนแก่ก็เหมือนมี

สมบัติลาค่
ํ า ตอนทีสับสนหรือไม่เข้าใจ ก็ลองไปขอคํา
แนะนําจากผูใ้ หญ่ได้ เพราะประสบการณ์ของผูใ้ หญ่
ย่อมครอบคลุมมากมายกว่าพวกเด็กๆ ทีไม่เคยทําอะไร

237
พวกมนุษย์...ก็คงจะเป็ นเหมือนกัน

ตอนนีปี ศาจผีเสือน้อยแอบมองเงาคนทีนิงเงียบและโดด
เดียวคนนันผ่านกระจกประตูรา้ น นี...นีก็คือความชอบที
พวกมนุษย์พดู ถึงบ่อยๆ เหรอ?

“คุณป้าคะ หนู...หนูควรจะทําอย่างไรดีคะ?”

“ไม่ตอ้ งกลัว! ป้าจะช่วยหนูเอง!”

คุณป้าหยิบติมซํามาเข่งหนึงจากลังไม้ไผ่ทีหน้าประตู
ร้านอย่างคล่องแคล่ว แล้วยัดเข้าไปในมือของลัวเพียน
238
เซียน “ก่อนอืน พวกเธอต้องใกล้ชิดกันให้มาก! หนุ่มจีบ
สาวราวกับมีภเู ขากัน สาวจีบหนุ่มราวกับกันเพียงผ้าผืน
บาง**! ตอนนียุคสมัยเปลียนไปแล้ว เด็กสาวก็เริมจีบ
ก่อนได้นี!”

ลัวเพียนเซียนมองดูเข่งติมซําในมือ ในระหว่างทีไม่รูว้ า่
จะทําอย่างไรดี ตอนนันเองคุณป้าก็ดนั เธออยูด่ า้ นหลัง
“ไปสิ! กล้าๆ หน่อย! ชอบก็ตอ้ งบอกออกไปนะ! หนูตอ้ ง
ให้เขารับรู ้ หนูก็สนใจเขาเหมือนกัน รูส้ กึ สนใจเขา แบบนี
เขาถึงจะได้เข้าใจยังไง! ชอบก็ตอ้ งหาทางแสดงออกมา!
แล้วก็พดู ออกไป!”

เป็ นแบบนันจริงๆ เหรอ? แต่ดเู หมือนคุณปู่ ตน้ ไม้ทีตาย

ไปก็เคยพูดไว้แบบนีเหมือนกัน
239
ปี ศาจก็คือปี ศาจ มีวิธีอะไรทีพูดวกไปวนมา พวกเราให้
ความสําคัญกับธรรมชาติ ทําตามเสียงของหัวใจ ถ้าถูก
ใจใครขึนมาก็บอกเขาออกไปตรงๆ พวกผีเสืออย่างพวก
เจ้าก็ใกล้จะสูญพันธุห์ มดแล้ว ต้องตังใจสืบพันธุก์ นั ให้
ดีๆ ล่ะ...

...

...

ลัวชิวก็กาํ ลังนับเวลาอยูเ่ หมือนกัน

240
ใจจริงแค่คิดจะอยูเ่ ป็ นเพือนเหล่าเฉินจวบจนนาทีสดุ
ท้ายของชีวิตในชาตินี

ตอนทีพลิกเปิ ดไบเบิลภาคพันธสัญญาใหม่ จู่ๆ ลัวเพียน

เซียนก็เดินมาข้างๆ เขาด้วยความประหม่า ลัวชิวเงย
หน้าขึนมา

ในตอนนันเองสองมือของปี ศาจผีเสือสาวยกเข่งติมซํา
ร้อนๆ และมีสีหน้าไม่รูว้ า่ จะทําอย่างไรดี ยืนอยูต่ รงหน้า
ตนเอง

“มีอะไร?”

241
ลัวเพียนเซียนหันกลับไปมองคุณป้าทีแอบมองดูอยูแ่ วบ
หนึง ทางทีดีควรต้องวางเข่งติมซําตรงหน้าลัวชิว “ให้ ให้
คุณ”

“ฉันไม่ได้สงนี
ั ” ลัวชิวงุนงง

มองปี ศาจผีเสือทีดูผิดปกติไปนิดหน่อย และเห็นคุณป้า

ทีทําหลบๆ ซ่อนๆ นันแล้ว ยังไม่ทนั ได้คิดให้ละเอียดว่า
เรืองอะไรกัน ปี ศาจผีเสือทีอยูต่ รงหน้าก็รวบรวมความ
กล้ามีทีทา่ ราวกับพร้อมเสียงตาย ตะโกนเสียงดังว่า

“ฉัน...ฉันชอบคุณ!!”

242
เจ้าของร้านลัวคาดว่าเป็ นปั ญหาทีเกินกว่าจิตใจจะรับได้
ไบเบิลภาคพันธสัญญาใหม่ในมือจึงหล่นลงไปทีพืน
ทันทีโดยไม่ทนั รูต้ วั

เอ๋...

ในขณะเดียวกัน ความตืนตระหนกก็ปกคลุมไปทัว
บริเวณ คุณป้าทีด้านนอกประตูเองก็ตกตะลึงอ้าปาก
ค้าง ใบหน้าผิดหวัง รูส้ กึ ไม่กล้าสบตาแล้วล่ะ

*กวางน้อยกระโดดโลดเต้นเป็ นวลีเปรียบเทียบอาการใจ
243
เต้นแรงเวลาเจอคนทีชอบ

**หนุ่มจีบสาวราวกับมีภเู ขากัน สาวจีบหนุ่มราวกับกัน

เพียงผ้าผืนบางสํานวนการเปรียบเทียบของจีนหมายถึง
กว่าผูช้ ายจะจีบผูห้ ญิงต้องใช้เวลานานมาก เพราะ
ผูห้ ญิงจะมัวแต่เขินอายบ้าง หรือใช้เวลาทดสอบฝ่ าย
ชายบ้าง แต่ถา้ ผูห้ ญิงเป็ นฝ่ ายจีบผูช้ าย จะจีบได้ในเวลา
สันๆ

244
บทที 74 พิพากษา

...

245
“สาวน้อยแน่มากเลย!”

“ฉันเชียร์เธอนะ!!”

ทังหมดนีเป็ นเพือนเก่า เจอเรืองใหญ่ครึกครืนก็ไม่เมิน

เฉย มีคณ
ุ ลุงเริมผิวปากแซว ปรบมือเชียร์ก็มี น่าจะเป็ น
เพราะการกระทําทีกล้าหาญแบบนันของสาวน้อยคนนี

ลัวชิวเองก็รูส้ กึ ว่าลัวเพียนเซียนกล้าหาญมากทีเดียว

เขาก้มลงเก็บหนังสือบนพืนขึนมา หลังจากนันก็ใช้นิว
เคาะทีโต๊ะเบาๆ เกือบจะเป็ นช่วงเวลาเดียวกัน แก้วนํา
ของลูกค้าสองสามคนจู่ๆ ก็พลิกควําลง นําชาร้อนๆ ไหล
246
หกเลอะลวกขากางเกงของลุงสองสามคนทีครืนเครงที
สุด จนต้องชะงักร้องเสียงหลงขึนมาทันที

ลูกค้าคนอืนๆ หันมามองอัตโนมัติ ก็พบว่าไม่มีอะไรน่า

มอง แต่พอคิดจะหันไปสนใจการสารภาพรักของสาว
เสิรฟ์ คนใหม่ของร้านซาลาเปาต่อ ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของ
หนุ่มสาวคูน่ นเสี
ั ยแล้ว

แอบหนีไปตังแต่ตอนไหนนะ? ทําไมไม่มีใครเห็นเลย?

“คุณป้าพูดอะไรกับเธอ?”

ทีแท้ก็มาอยูด่ า้ นหลังร้านซาลาเปานีเอง หลังจากพา

247
ปี ศาจผีเสือน้อยออกมา ลัวชิวก็ถามขึนแบบไม่รูว้ า่ จะ
ดีใจหรือเสียใจดี

ลัวเพียนเซียนตอบแบบไม่ได้คิดก่อนเลยว่า “คุณป้าบอก
ว่า ฉันควรจะบอกชอบเธอ ให้ฉนั บอกให้เธอรู ้ ให้ฉนั
กล้าๆ หน่อย”

“แล้วก็กล้ามาจริงๆ นะ” ลัวชิวหัวเราะแล้วพูดขึน “เขา

พูดอะไรกับเธอบ้าง? บอกมาให้หมด”

ลัวเพียนเซียนจึงได้แต่เล่าเรืองราวทังหมดไป

จากภาพทีเคยคิดไว้ ปี ศาจน่าจะฉลาดกว่านี หรือมอง

248
ทะลุอา่ นใจคนได้ ยิงไปกว่านันคือล่อลวงให้คนลุม่ หลง
อะไรแบบนันได้ไม่ใช่เหรอ? ทีแท้ในบรรดาปี ศาจก็มีพวก
ทีบริสทุ ธิไร้เดียงสาสุดๆ แบบนีด้วยเหรอ?

ลัวชิวทีคิดว่ามีอะไรใหม่ๆ ให้ได้เรียนรูอ้ ยูท่ กุ วันก็สา่ ยหัว

แล้วบอก “จําไว้ คราวหน้าถ้าเจอคนทีชอบจริงๆ ถึงควร
จะไปสารภาพรัก ถึงแม้เธอเป็ นปี ศาจ แต่ตามหลักแล้วก็
เป็ นผูห้ ญิงเหมือนกัน คําสารภาพรักของผูห้ ญิงเป็ นสิงที
มีคา่ มากนะ”

ไม่เข้าใจ ลัวเพียนเซียนมีทา่ ทางสีหน้าไม่เข้าใจ

เจ้าของสมาคมทีไม่ได้มีกะจิตกะใจจะสอนเรืองรักๆ

249
ใคร่ๆ ให้ปีศาจผีเสือจึงได้แต่สา่ ยหน้า พูดแบบขอไปที
“กลับไปทํางานเถอะ ต่อไปเธอก็จะเข้าใจเอง”

“อืม!”

ปี ศาจผีเสือน้อยพยักหน้า ไม่ได้พดู อะไรออกมาอีก สี

หน้าไม่ได้มีความผิดหวังใดๆ และไม่ได้มีความอึดอัด
เคอะเขินใดๆ เช่นกัน ไร้เดียงสาเหมือนกับได้ทาํ เรืองที...
ธรรมดามากๆ เรืองหนึงเพียงเท่านันเอง

นอกจากเรินจือหลิงแล้ว ลัวชิวทีรูส้ กึ ได้อีกครังถึงความ

ยุง่ ยากทีมาจากพวกแม่สอก็
ื ถอนหายใจ

250
สถานการณ์ทีน่าอายแบบนัน คาดว่าคงไม่สามารถจาง
หายไปได้ในเวลาอันสัน...ระยะเวลาอันสันได้ผา่ นพ้นไป
และโอกาสทีจะเกิดขึนอีกคงจะมีนอ้ ยมาก

เขาเงยหน้ามองร้านซาลาเปาทีมีประวัติยาวนานหลาย
สิบปี รา้ นนี ในขณะเดียวกันนันเองก็มองเห็นลูกชายของ
เหล่าเฉิน กําลังหิวถุงข้าวของสองถุงใหญ่ๆ เดินมาช้าๆ

...

...

มัวเสียวเฟยยังจําได้วา่ อูซ่ อ่ มรถร้านนันไปทางไหน

251
เพียงแต่กลางวันแสกๆ แบบนี ประตูอซู่ อ่ มรถร้านนีก็คง
ยังปิ ดอยู่ มัวเสียวเฟยเดินไปถึงประตูหลังร้าน แนบหูไป
บนประตูเหล็ก ได้ยินเสียงทีเล็ดลอดออกมาแผ่วเบา...ดู
เหมือนจะมีเสียงทุบของ

นึกถึงภาพความโหดร้ายทารุณของพีเฉวียนผมทอง
ความโหดเ**◌้ยมอํามหิตทีต้องทนอดกลันแบกรับไว้
ดวงตาของมัวเสียวเฟยฉายแววแห่งความทุกข์ระทม

สายตาของเขาจ้องไปทีแม่กญ
ุ แจประตู ทันใดนันตาก็หรี
ลงเล็กน้อยๆ แม่กญ
ุ แจประตูมีเสียงดังแกร็ก บิดโค้งงอ
จนสุด ประตูทีอยูต่ รงหน้ามัวเสียวเฟยขยับเปิ ดออก

252
อัตโนมัติ เขาเดินเข้าไปอย่างไร้สมุ้ เสียง

ในอูซ่ อ่ มรถ พีเฉวียนผมทองอยูข่ า้ งๆ โต๊ะพับสีเหลียมที

พับไว้ตวั หนึงเพียงคนเดียว สีหน้ายังคงมีความโกรธ
เคืองอยู่ ในมือถือเบียร์อยู่ ด้านหน้าของเขา มีนกั เรียน
สามสีคนพากันก้มหน้าก้มตากันอยู่

ใบหน้าของนักเรียนพวกนันมีรอยบวมชําเป็ นแห่งๆ บน
เสือผ้าก็เลอะเปรอะด้วยคราบนํามันสกปรกในอูซ่ อ่ มรถ
อยูไ่ ม่นอ้ ย พวกเขามองพีเฉวียนผมทองทีเพิงนังลงอย่าง
หวาดกลัว

หาของมาคืนหนึงแล้วก็ยงั หาไม่เจอ คนพวกนีเลยกลาย

253
เป็ นทีระบายอารมณ์ของพีเฉวียนผมทองไปโดยปริยาย
พวกเขาไม่กล้าสูอ้ ยูแ่ ล้ว พีเฉวียนผมทองเป็ นนักมวยเก่า
มีแรงเยอะ พอเล่นบทโหดที เพียงหมัดเดียวรูปร่างผอม
บางอย่างพวกเขาก็ยากจะทนรับไหว

“ทีเลวทีสุดก็คือเจ้ามัวเสียวเฟยนัน! ถ้าไม่ใช่เพราะมัน
เกิดบ้าขึนมา ของของพีเฉวียนจะหายไปได้ยงั ไง! แถม
ยังไม่รูอ้ ีกว่าเจ้านันตายไปแล้วหรือยัง ไม่อย่างนันล่ะก็
จะจัดการมันให้เละเลยคอยดู!”

วิธีทีให้พีเฉวียนไม่คว้าเอาตนเองมาเป็ นทีระบายอารมณ์
ต่อก็ยงั พอมีอยู่ อย่างตอนนีนักเรียนหนึงคนในนีก็กาํ ลัง
คิดทําแบบนันอยูเ่ ช่นกัน

254
“แม่งเอ๊ย! ของของลูกค้าจะหายไปเฉยๆ ไม่ได้! อย่าให้
ฉันรูน้ ะว่าไอ้สารเลวหน้าไหนเอาไป ฉันจะไปถลกหนัง
มันแน่!” พีเฉวียนตบโต๊ะอย่างดุดนั “พวกแกสามสีคน
วันนีไปดูวา่ ไอ้เด็กเวรมัวเสียวเฟยตายแล้วหรือยัง! ไปสืบ
มาว่าบ้านมันอยูท่ ีไหน! แม่ง ถ้าไม่ตายก็ดี ฉันจะไปคิด
บัญชีกบั พ่อมัน!”

“ไม่ตอ้ งหรอก”

ทันใดนัน เสียงเบาๆ ดังมาจากด้านหลังประตู ทุกคน

ตะลึงงัน

255
เห็นเพียงมัวเสียวเฟยค่อยๆ ย่างก้าวเดินออกมาทีละ
ก้าว เสือผ้ายังคงเป็ นชุดทีใส่เมือวาน และยังคงมีรอยยับ
ยูย่ ีจากตอนทีโดยอัดน่วมแบบนันอยู่ เพียงแต่รา่ งกายที
เดิมทีน่าจะบาดเจ็บหนัก ตอนนีกลับดูแข็งแรง

พีเฉวียนผมทองหัวเราะเยาะ ลุกขึนยืน “จิๆ ไม่ตายแล้ว

ยังจะกล้ากลับมาอีก แน่มากนะ...แกกล้ามาเจอฉัน? หา
ของเจอแล้วใช่ไหม? ไอ้หนู ข้าชืนชมความกล้าของเอ็ง
ถ้าเอ็งเอาของมาคืนข้า เรืองนีก็ถือว่าแล้วกันไป ต่อไปข้า
จะคุม้ ครองเอ็งเอง!”

“เปล่า” มัวเสียวเฟยส่ายหน้า

256
ถ้าเป็ นเมือก่อน เขาคงไม่กล้าพูดอะไรมากมาย ทว่า
ตอนนีวินาทีนี เขากลับไร้ความกลัวโดยสินเชิง มัวเสียว
เฟยสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดขึนมา “ฉันแค่แวะมาบอก
พวกแก อย่าคิดมายุง่ กับครอบครัวฉันจะดีกว่า ไม่งนั
พวกแกต้องชดใช้!”

พีเฉวียนผมทองรูส้ กึ เหมือนฟั งเรืองตลกขบขันทีสุดแห่ง

ปี น่าโมโหจริงๆ เลย! เขาเอากระป๋ องเบียร์ทีอยูใ่ นมือเขวี
ยงลงพืนอย่างแรง ก่อนก้าวเข้ามาหามัวเสียวเฟยอย่าง
รวดเร็ว “แกยังโดนอัดไม่พอเหรอ!”

ตามองหมัดของพีเฉวียนทีจะซัดมา มัวเสียวเฟยไม่ถอย
หนี การเคลือนไหวของพีเฉวียนในสายตาของเขาเหมือน
จะช้าลงหนึงเท่า เขายืนมือพุง่ ออกไป แล้วกางนิวมือ
257
ออก

เพียงชัวพริบตาเดียว ร่างของพีเฉวียนผมทองทังตัวก็
ลอยไป กระแทกไปบนประตูรถยนต์คนั เล็กอย่างแรง

ปั ง!!!

ประตูรถบุบเข้าไปทังบาน ในขณะเดียวกันแม้แต่กระจก
รถก็แตกละเอียด พีเฉวียนผมทองรูส้ กึ ราวกับโดนรถชน
ความเจ็บปวดชนิดหนึงแล่นแปล๊บขึนมาจากกระดูก
สันหลัง ทําให้เขาเจ็บปวดจนเหมือนวิญญาณออก
จากร่างไป

258
“แก...แก...” พีเฉวียนผมทองยังไม่ทนั พูดอะไร ก็กระอัก
เลือดออกมาเสียก่อน

แต่ตอนนีมัวเสียวเฟยกลับยืนมือออกไป แล้วคว้าตัวพี
เฉวียนจากระยะไกลมาได้ทนั ที

มัวเสียวเฟยคว้าจับผมทองของพีเฉวียนไว้หมับ ก่อนยก
ขาขึนอัดไปตรงท้องของเขา “ฉันบอกแล้ว จะให้แกรับผิด
ชอบผลทีทําไว้”

อ๊าก!!

ฟั งเสียงร้องครางเจ็บปวดของพีเฉวียนผมทอง พวกนัก
259
เรียนสามสีคนก็ตกใจจนหน้าซีดเผือดทันที

เกิดอะไรขึนกับร่างกายของมัวเสียวเฟย...เขาคว้าตัวคน
จากระยะไกลได้เหรอ?

พวกเขาเห็นพีเฉวียนอยูห่ า่ งออกไปสามสีเมตรจริงๆ นะ
แล้วตัวก็ลอยข้ามผ่านไปเฉยๆ!

พวกนักเรียนตกใจกลัวสุดๆ พากันถอยกรูกนั ไปเรือยๆ ...

หันหลังได้ก็ซอยเท้าคิดจะหนี

“พวกแก อย่าคิดจะหนีรอดได้แม้แต่คนเดียว”

260
พอได้ยินเสียงทีเย็นชาของมัวเสียวเฟยนัน ร่างกายของ
พวกนักเรียนก็เหมือนมีอะไรมาดึงไว้พร้อมกัน แล้วถูกดึง
ลากกลับมา

“ยอมรับการพิพากษาของฉันเสียดีๆ!!”

“ไม่ อย่านะ!!”

261
บทที 75 เรียบง่ายทุกปี

ราวกับว่าเสียงร้องขอชีวิตยังคงดังก้องอยูใ่ นหู

มัวเสียวเฟยทีใจเย็นลงแล้วใบหน้าซีดเผือด ก้าวถอย
หลังไปโดยไม่รูต้ วั พอชนเข้าเบาๆ กับประตูรถเก๋งทีถูก

262
ลิฟต์ยกรถยกขึนเตรียมจะซ่อม เขาก็หยุดลง

พีเฉวียนทีล้มอยูก่ บั พืน นักเรียนสามสีคนทีกองอยูก่ บั

พืน...จมอยูใ่ นกองเลือด หายใจรวยรินใกล้ตาย ถ้าพวก
เขาไม่ได้รบั การช่วยเหลืออย่างทันท่วงที เกรงว่าไม่ชา้ คง
ได้สงั เวยชีวิตแน่

มัวเสียวเฟยพบว่าตนเองเหงือแตกพลักทัวทังตัว หลัง
จากระบายความโกรธแค้นในใจออกมาแล้ว เหตุการณ์
นองเลือดตรงหน้าเขาก็ชวนให้เขาหวาดหวัน

“ไม่...พวกเขาแค่ได้รบั โทษอย่างสาสม ฉันแค่ลงโทษใน

ความผิดทีพวกเขาได้เคยทําไว้ก็เท่านัน”

263
“ใช่! ฉันแค่หยุดไม่ให้พวกเขาทําผิดอีก”

“ฉันไม่ผิด”

“โลกนีไม่ยตุ ิธรรมเสียเลย ฉันไม่ได้ผิด...” มัวเสียวเฟยอ้า

ปาก แววตาเริมเปลียนไป เปลียนเป็ นดุดนั พูดเองตอบ
เอง “ใช่...สิงทีฉันทําคือสิงทีถูกต้อง!”

ใช่ สังคมนีมีเรืองอยุติธรรมเยอะมากเหลือเกิน งันฉันก็

จะ...

จัดการลงโทษพวกมันเอง!!!
264
...

...

ลูกชายของเหล่าเฉินเดินวนไปวนมาอยูห่ ลังร้าน
ซาลาเปาตลอด จนกระทังร้านซาลาเปาเริมเก็บร้านแล้ว
จึงได้ทาํ ใจกล้าหิวของขวัญสองถุงเดินเข้าไปในร้าน
ซาลาเปา

เหล่าเฉินมองดูทา่ ทางของลูกชาย ไม่ได้พดู อะไรมาก แค่

พูดง่ายๆ ในเมือกลับมาแล้ว งันก็กินข้าวพร้อมหน้ากัน
ทังครอบครัวเถอะ เย็นนีไปรับสะใภ้และหลานมาด้วย

265
ลูกชายเหล่าเฉินฟั งจบ บอกไม่ตอ้ งไปรับ ให้ภรรยาทีเลิก
งานแล้วไปรับลูกชายมาด้วยแล้วกัน

แต่เหล่าเฉินก็ให้ลวชิ
ั วอยูต่ อ่ ด้วยเหมือนกัน ก่อนตะโกน
เรียกภรรยาของตนเองให้ซือกับข้ามาเยอะๆ หน่อย เย็น
นีจะกินให้อิมหนําสําราญกัน คุณป้าไม่ได้สนุกครืนเครง
แบบนีมาสักพักหนึงแล้ว ก็รอ้ งเรียกลัวเพียนเซียนให้ไป
ตลาดสดแถวๆ นันอย่างดีอกดีใจ

เหล่าเฉินในตอนนีกําลังเก็บข้าวของของเขา ไม้นวดแป้ง
ตะแกรงร่อนแป้ง โต๊ะทํางาน ค่อยๆ ใช้ผา้ เช็ดทีละรอบๆ
อย่างไม่รูส้ กึ เหนือยหน่ายจนสะอาดเอียม

266
“เธอคือ...ลูกชายของพีลัวใช่ไหม?” หลังจากทีลูกชาย
ของเหล่าเฉินมองลัวชิวอยูส่ กั พัก ถึงได้ถามขึนอย่าง
สงสัย “ฉันว่าดูคล้ายๆ”

ลัวชิวพยักหน้า

ลูกชายของเหล่าเฉินตอนนีดูเหมือนจะเจอเรืองให้ทาํ ฆ่า
เวลาแล้ว เขานังลงข้างๆ ลัวชิว ก่อนเริมพูดคุยเรือยเปื อย
สมัยก่อน

“พ่อของเธอตอนนันยังหนุ่มๆ อยู่ จะขีมอเตอร์ไซค์ยีห้อ

เจียหลิงรุน่ เจ็ดสิบ ไปทีทํางานอย่างรีบร้อนทุกวัน และ

267
จะแวะมาสังซาลาเปาทีร้านพวกเรา” ลูกชายของเหล่า
เฉินหวนนึกถึงช่วงเวลานัน ก่อนยิมแล้วพูดต่อ “พ่อเธอ
บอกว่า จะหาซาลาเปารสชาติแบบร้านพวกเราทีร้านอืน
ไม่ได้อีกแล้ว”

“อืม จริงครับ” ลัวชิวมองเหล่าเฉินทียุง่ ง่วนอยู่ ก่อนพูด

ขึนเบาๆ “ผมไม่รูร้ สชาติของหลายสิบปี ก่อน แต่อย่าง
น้อยสิบกว่าปี มานี ก็ยงั คงเป็ นรสชาติเดียวกันครับ”

ลูกชายของเหล่าเฉินชือว่าเฉินโหย่วจิว เหล่าเฉินหวังว่า
ลูกชายของเขาจะประสบความสําเร็จได้ ดังนันจึงแก้ให้
เป็ นชือนี เฉินโหย่วจิวก็ถือว่าเป็ นคนใจสูค้ นหนึง หลัง
จากเรียนจบเข้าทํางานในบริษัทใหญ่ แล้วก็แต่งงาน กู้
เงินธนาคารในเมืองมาซือบ้านใหม่ จนมีลกู ชายตุย้ นุย้
268
คนหนึงแล้ว

ทีต่างๆ ในเมืองเดียวกันระดับการใช้จ่ายก็ไม่เหมือนกัน
แต่คนจะรวยจนก็หาซือทีดินเป็ นของตนเองได้ แม้จะพูด
ได้วา่ เฉินโหย่วจิวเป็ นเหมือนต้นกล้าจากแถบเมืองเก่า
แก่แบบนี แล้วได้ทาบกิงข้ามไปสูเ่ มืองทีเจริญรุง่ เรือง
และในทีสุดก็หาสถานทีทีตนเองจะปั กหลักพบแล้ว

พอเห็นลัวชิวทีกําลังมองดูพอ่ ของตนเก็บข้าวเก็บของอยู่
ตรงทีทําครัวนัน เฉินโหย่วจิวก็รูส้ กึ ละอายขึนมาชัวขณะ
เรืองทีพูดก็เรืองทัวไป แต่กลับเหมือนคุยกับคนแปลก
หน้าเล็กน้อย

269
ทังๆ ทีเป็ นเมืองเดียวกันแท้ๆ ดืมนําจากประปาเดียวกัน
จนโต และในตอนเด็กๆ ก็กินไอติมจากร้านขายของชํา
เล็กๆ ร้านเดียวกันจนโต

ร้านขายของชําทีขายไอติมขนมขบเคียวและของโชห่วย
ร้านนันยังอยูด่ ีหรือเปล่า?

เฉินโหย่วจิวคิดอยากจะอ้าปากชวนลัวชิวคุยต่อหลาย
ครังแล้ว พบว่าตลอดเวลานันสายตาของลัวชิวยังคงมอง
ไปทีพ่อของตนเองอยู่ เขาก็อดรูส้ กึ ไม่สบายใจไม่ได้

“พีเฉิน นานแค่ไหนแล้วทีไม่ได้ไปแตะข้าวของบนโต๊ะทํา
ซาลาเปานัน?” ในตอนนันเองลัวชิวพูดขึนเบาๆ ประโยค

270
หนึง

เฉินโหย่วจิวก็นิงอึง ตอบไปแบบรูต้ วั ว่า “หลังจากเรียน

มหาวิทยาลัยล่ะมัง? พอหางานทําได้ คํานวณดูแล้วก็
ประมาณสิบกว่าปี แล้ว”

“ผมก็คิดว่าอย่างนัน” ลัวชิวตอบเบาๆ “ทีจริงก็จาํ ไม่คอ่ ย

ได้เหมือนกัน แต่จาํ ได้วา่ ตอนเด็กก็จะมีคนคนหนึง เดิน
วนเวียนอยูข่ า้ งๆ คุณลุง ทีจริงผมว่าสิบกว่าปี มานีรส
ชาติของซาลาเปาทีผมบอกว่าไม่เคยเปลียนก็พดู ไป
อย่างนันเอง ทีจริงไม่ได้เหมือนเดิม...ต้องบอกว่ารสชาติ
ทีดีทีสุดยังคงเป็ นตอนสมัยเด็ก ตอนทีพ่อผมพาผมมาที
นีครังแรก ผมกินครังแรก พ่อผมก็ถามว่า ซาลาเปานี
อร่อยไหม? ผมบอกอร่อย พ่อถามผมว่า รูไ้ หมว่าทําไม
271
ถึงอร่อย? ผมส่ายหน้าบอกว่าไม่รู ้ พ่อบอกว่า เพราะว่านี
เป็ นซาลาเปาทีคนในครอบครัวช่วยกันทํา เพราะฉะนัน
ถึงได้รูส้ กึ ว่ามันอร่อย ตอนนันผมยังไม่เข้าใจ หลายปี มา
นี...คิดว่าน่าจะรูส้ าเหตุทีชิมแล้วรสชาติไม่เหมือนเดิม
แล้วล่ะครับ”

เฉินโหย่วจิวอึงนิง คิดอยากจะพูดอะไรหน่อย แต่กลับไม่

รูว้ า่ จะพูดอะไรดี มีคาํ พูดมากมายเป็ นร้อยเป็ นพันคําสุด
ท้ายก็พดู ออกมาแค่ประโยคเดียว “พอคนเราโตขึนแล้ว
ก็ไม่มีวนั กลับไปเป็ นเหมือนเดิมได้อีก”

ลัวชิวพูดขึนทันที “ยากนักทีวันนีจะได้สนุกสนานครึก
ครืนกัน ผมเองก็ไม่ได้กินซาลาเปาทีพีเฉินกับคุณลุงช่วย
กันทํามาตังนานแล้วนะครับ ให้ผมได้ชิมสักหน่อยได้
272
ไหมครับ?”

เฉินโหย่วจิวฉับพลันก็ไม่รูว้ า่ จะรับมือกับเด็กหนุ่มคนนี
ยังไงดี ได้แต่สา่ ยหน้า “ฉันทําไม่ได้แล้ว ไม่ได้แตะของ
พวกนีมานานสิบกว่าปี แล้ว หรือจะพูดว่าวางมือไปแล้วก็
ได้”

ลัวชิวพูดอย่างเสียดาย “ก็จริงครับ...แต่วา่ ”

เขาหันไปมองเฉินโหย่วจิว ถามขึนทันที “ลูกชายพี ก็ไม่

เคยกินซาลาเปาฝี มือพีเลยใช่ไหมครับ?”

“ฉัน...”
273
ในตอนนันลัวชิวก็ลกุ ขึน จัดทีนังให้เรียบร้อย เก็บข้าว
ของของตนเอง “ถึงจะอยากทานอาหารมือนี แต่ผมคิด
ว่าผมไม่อยูท่ ีนีน่าจะดีกว่า”

เดิมทีเฉินโหย่วจิวก็ตงใจจะชวนให้
ั อยูต่ อ่ สุดท้ายก็ไม่ได้
พูดออกไป ไม่นานหลังจากนัน เหล่าเฉินรูว้ า่

ลัวชิวจากไปอย่างเงียบๆ ไม่ได้พดู อะไรสักคํา

...

...
274
คุณป้ากับลัวเพียนเซียนยังไม่กลับมา เหล่าเฉินสูบไปป์ ที
ใช้สบู มานานหลายสิบปี อนั นัน สองพ่อลูกก็นงอยู
ั ช่ นบน
ั
แบบนัน พอนังก็นิงเงียบไปหลายชัวโมง

เหล่าเฉินฉับพลันก็ลกุ เข้าไปในห้อง ไม่นานก็เดินออกมา

ส่งกล่องเหล็กกล่องหนึงให้เฉินโหย่วจิว พร้อมบอกว่า “นี
คือโฉนดทีดินของตึกนี อยูใ่ นนี”

“พ่อ?” แล้วเฉินโหย่วจิวก็มองหน้าพ่อตนเองอย่างงงงัน
“นีคือ...”

“ของบางอย่างจะรักษาไว้ก็รกั ษาไม่ได้” เหล่าเฉินส่าย

275
หน้า “ใช้ชีวิตในเมืองมันไม่ง่าย พ่อแก่แล้ว ของพวกนี
เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์ ภรรยาของลูกก็เป็ นคนเมือง
หลายปี มานีคงใช้ชีวิตลําบาก แต่ในเมือเป็ นเส้นทางที
ลูกเลือกเดิน อย่างนันก็เดินไปให้ถงึ ทีสุดเถอะ”

“พ่อ ผม...”

“อีกเดียวไปกินข้าวกัน”

เหล่าเฉินพูดจบ ก็มงุ่ หน้าลงไปชันล่าง เฉินโหย่วจิวปิ ด

กล่องเหล็กทีใส่เอกสารเป็ นตังไว้ รูส้ กึ คัดจมูกขึนมา
อย่างประหลาด มองดูภาพถ่ายเก่าๆ ทีแขวนอยูบ่ น
กําแพงอย่างเหม่อลอย

276
ตอนเย็น ภรรยาของเฉินโหย่วจิวก็ไปรับลูกชายมาด้วย
กัน

ทีจริงตอนแรกเฉินโหย่วจิวไม่ได้บอกภรรยาของตนเรือง
จะขายที ทีโต๊ะกินข้าวเหล่าเฉินก็ไม่ได้พดู อะไร และไม่
เคยพูดถึงเรืองนีเหมือนกัน ลูกชายมองพีสาวร้าน
ซาลาเปาทีสวยๆ มีอาการเอียงอายอยูไ่ ม่นอ้ ย

คนในครอบครัวถือว่าสนิทสนมเข้ากันได้ดี

หลังจากรับประทานอาหาร ภรรยาเฉินโหย่วจิวบอกว่า
ดึกแล้วจะกลับ พรุง่ นีลูกชายยังต้องไปโรงเรียน คุณป้าที

277
ยังอาลัยอาวรณ์คว้ามือลูกชายเอาไว้ พูดเบาๆ ขึนมาคํา
หนึง ถ้าว่างๆ อย่าลืมแวะกลับมาบ่อยๆ หน่อยนะ ตอน
นันเองเฉินโหย่วจิวก็รูส้ กึ คัดจมูกขึนมาอีกครัง มองดูปา้ ย
ของร้านซาลาเปาทีแขวนมาหลายสิบปี มองดูเหล่าเฉินที
ไม่ได้เดินออกมาส่งทีหน้าประตูแต่นงสู
ั บไปป์ หันหลังให้
ผูค้ นอย่างเงียบๆ อยูใ่ นร้าน

ไม่รูเ้ พราะอะไร จู่ๆ เขาก็นกึ ถึงคําถามทีลัวชิวถามเขา

ก่อนจะกลับไป เขาแทบจะโพล่งออกไปในทันที “รอก่อน
รอก่อนค่อยไป แม่ครับ ไส้ของวันพรุง่ นีทําเสร็จแล้วหรือ
ยังครับ?”

“หา? ทําเสร็จแล้วน่ะสิ ทําไมเหรอ?”

278
จู่ๆ เฉินโหย่วจิวก็ถลกแขนเสือขึน เพียงแต่รูส้ กึ ว่าดึงขยับ
เสือเชิตสีขาวยังไงก็ยงั ไม่ถนัด ก็เลยถอดออกมา สวมแค่
เสือกล้ามตัวเดียวเท่านัน ก่อนเดินเข้าไป “ผมจะทํา
ซาลาเปาให้ลกู ชายผมกิน”

...

...

ตอนทีฟ้าใกล้สาง ลัวชิวปรากฏตัวอยูบ่ นชันสองของร้าน

ซาลาเปาเพียงลําพัง

279
เหล่าเฉินนังอยูบ่ นโซฟาตัวเก่า ภรรยาของเขาก็นงอยู
ั ่
ข้างๆ เขา อิงซบไปบนบ่าของเขา กําลังหลับตาพริมอยู่

เหล่าเฉินก็หลับตาอยูเ่ หมือนกัน เอนหัวซบอิงไปบน

ศีรษะของภรรยา

สองคนดูเหมือนว่าจะหลับไปแล้ว

ปี ศาจผีเสือน้อยนังกอดเข่าอยูต่ รงผนัง เธอมองลัวชิวที

มาถึง ก็พดู ขึนทันที “เจ้าของร้านเขาให้เงินฉันมาจํานวน
หนึง ให้ฉนั ไปหาทีอยูใ่ หม่ ไม่ให้อยูท่ ีนีต่อแล้ว”

“ก็น่าจะเป็ นแบบนันแหละ” ลัวชิวพูดเสียงราบเรียบ “ใน

280
บ้านจู่ๆ ก็มีคนเสียชีวิตถึงสองคน สุดท้ายเธอก็จะถูก
สงสัย คุณลุงคิดว่าเธอเป็ นคนหลบหนีไม่มีสาํ มะโนครัว
ก็กลัวว่าเธอจะถูกตรวจสอบเป็ นธรรมดา”

ลัวเพียนเซียนฉับพลันดูเหมือนจะคิดอะไรขึนได้ “คุณรอ
แป๊ บนะ คุณลุงบอกว่าให้ฉนั ไปตอนฟ้าสาง เขาบอกว่า
คุณจะมา ให้ฉนั เอาของอย่างหนึงให้คณ
ุ ”

ปี ศาจผีเสือวิงตึงๆ ๆ ลงไปชันล่าง

ลัวชิวมองเหล่าเฉินแวบหนึงแล้วก็มองคุณป้าแวบหนึง
ทันใดนันก็เดินมาข้างๆ ทังสองคน เขาคว้ามือของเหล่า
เฉินขึนมาแล้ววางลงไปเบาๆ บนมือของคุณป้า

281
“จับมือกันมาตังชาติหนึงแล้ว ทําไมสุดท้ายถึงลืมได้นะ”

หลังจากนันไม่นานปี ศาจผีเสือน้อยก็วงกลั
ิ บมา ในมือหิว
ถุงถุงหนึง “เมือคืน จู่ๆ ลูกชายของเจ้าของร้านก็กลับ
มาบอกจะทําซาลาเปา แล้วก็เริมลงมือทําทันที แต่ดนั
ทําออกมาแย่ทงเข่
ั ง ยังโดนเจ้าของร้านด่าเลย ทําไปก็ดา่
ไป แปลกพิลกึ ด่าแรงมากแท้ๆ แต่ฉนั กลับรูส้ กึ ว่าเจ้า
ของร้านตอนนันดูมีความสุขมากเลย”

“หลังจากนันล่ะ?”

“หลังจากนันเจ้าของร้านเองก็ลงมือทําด้วยเหมือนกัน”

282
ปี ศาจผีเสือตาโต “ผลก็คือทํากันจนดึกจนดืน หลานชาย
ของเจ้าของร้านหลับไปแล้ว ผลก็คือยังไม่ได้กิน”

ลัวเพียนเซียนส่งถุงในมือให้ถงึ มือลัวชิว “เจ้าของ

ร้านบอกว่า ก็รสชาตินีแหละ”

ลัวชิวถอนหายใจยาว รับมาอย่างเงียบๆ แล้วก็เดินไป

ด้านหลังเหล่าเฉิน ยืนมือออกมาเตรียมจะนําวิญญาณ
ของเขาไป

ในตอนนันเองลัวเพียนเซียนก็พดู ขึน “เดียวก่อน! ช่วย

ถ่ายรูปให้ฉนั หน่อยได้ไหม?”

283
“ถ่ายรูป?”

ลัวเพียนเซียนพยักหน้า ก่อนล้วงโทรศัพท์มือถือยีห้อ
ธรรมดาๆ เครืองหนึงออกมาอย่างทะนุถนอม “นีเป็ นของ
ทีเจ้าของร้านซือให้ฉนั บอกว่าเมือไหร่ทีฉันนึกวิธีติดต่อ
ครอบครัวออก ก็จะได้โทรกลับไปหาได้ทนั ที ฉันไม่กล้า
บอกว่าทังหมดเป็ นเรืองโกหก...ฉันคิดว่า ฉันคิดว่าต่อไป
คงไม่ได้มีโอกาสพบกับเจ้าของร้านกับคุณป้าอีกแล้ว ดัง
นัน ดังนัน...ฉัน ฉันใช้ไม่คอ่ ยเป็ น”

“นังลงเถอะ”

ลัวชิวพยักหน้าให้ ก่อนรับโทรศัพท์มา

284
ลัวเพียนเซียนก็นงลงข้
ั างๆ คุณป้าทันที มองไปทีกล้อง
เผยให้เห็นฟั นขาว

แสงแฟลชสว่างวาบ อายุของเหล่าเฉินหลายสิบปี มานีก็

สินสุดลงเพียงเท่านี

...

...

ตอนทีเรินจือหลิงขยีผม ก็หาวด้วยตาสะลึมสะลือเดิน
ออกมาจากห้องจนมาถึงห้องรับแขกนัน เห็นแค่
285
ซาลาเปาร้อนๆ จํานวนหนึงวางอยูบ่ นโต๊ะกินข้าว พร้อม
กระดาษโน้ตเล็กๆ แผ่นหนึง

“เชอะ เจ้าเด็กนี วันนีแต่เช้าแบบนี...ไปไหนแล้วเนีย?”

เจ้าเด็กนี ตอนนีกําลังยืนอยูบ่ นแผ่นดินโรมาเนีย มอง

ปราสาททียังรักษาสภาพไว้ได้อย่างสมบูรณ์แห่งหนึง
อย่างเลือนลอย

“อืม จะมาพบเจ้าชายวลาดนักเสียบ*นันอีกแล้วนะคะ”
สาวใช้หนุ่ เชิดทีอยูข่ า้ งๆ พูดขึนแผ่วเบา

286
*เจ้าชายวลาดนักเสียบ คือวลาดที 3 เจ้าชายแห่งวาลา
เคีย พระองค์ทรงได้รบั สมัญญาหลังสินพระชนม์วา่ ว
ลาดนักเสียบ ข้าศึกของพระองค์เป็ นส่วนหนึงของชือ
เสียงของพระองค์ในประวัติศาสตร์ ตลอดพระชนม์ชีพ
ชือแวมไพร์ เคานต์แดรกคูลา (Count Dracula) ใน
นวนิยายจึงได้แรงบันดาลใจจากสกุลของวลาด

287
บทที 76 ป้อมปราการกลางทุง่ ดอกไม้

ปราสาทโบราณมีสองฝัง ประกอบด้วยปี กตะวันตกและ

ปี กตะวันออก มันซ่อนอยูใ่ นผืนป่ าสีเขียวขจีและทุง่ ดอก
กุหลาบ ห่างจากตรงนีออกไปเป็ นภูเขา เสมือนภาพวาด
ทีงดงาม

ราวกับสรวงสวรรค์
288
แน่นอนว่า เป็ นสรวงสวรรค์ตามแบบความคิดของ
ชาวตะวันตก

ปราสาทโบราณเต็มไปด้วยกลินอายของประวัติศาสตร์
และน้อยคนนักจะมายังทีแห่งนี ทางมาทีนีมีเพียงมุง่ ตรง
ตามทางถนนเล็กสายหนึงเข้ามา

ลัวชิวกับโยวเย่เดินอยูบ่ นถนนท่ามกลางสวนดอก
กุหลาบ คิดทบทวนถึงข้อมูลการแลกเปลียนของลูกค้า
ท่านนีในสมุดบัญชี และยังเป็ นรายการข้อตกลงแลก
เปลียนทีตระกูลเชาเชสกูทาํ มาตลอดหลายร้อยปี นี

289
ห้าร้อยปี มานีตระกูลเชาเชสกูสละดวงวิญญาณของ
สมาชิกในตระกูล เพือซือระยะเวลาผนึกปี ศาจร้ายตน
หนึง

ปี ศาจร้ายทีว่านี ก็คือ ‘เจ้าชายนักเสียบ’ ทีโยวเย่เคยพูด

ถึง

หรือจะเรียกว่าเจ้าชายวลาด...แต่ถงึ แม้จะได้รบั สมญา

นามว่าเจ้าชายวลาดนักเสียบ เจ้าของร้านลัวยังคงเหมา
รวมว่าเป็ นฉายาเดียวกับแดรกคูลา่

พอเจ้าของร้านลัวกับโยวเย่มาถึงหน้าประตูปราสาท ก็
เห็นรถทันสมัยมียีห้อหลายคันจอดอยู่ แต่เขากลับสนใจ

290
รถม้าสีล้อสีเหลืองทองคันหนึงมากกว่า

เป็ นรถม้าจริงๆ ด้วย

เจ้าของร้านลัวไม่ได้คิดจะยับยังชังใจอะไร ก่อนทํางาน
คิดซะว่าตัวเองเป็ นนักท่องเทียวก็ไม่เห็นเสียหาย ทว่าใน
ปราสาทกลับมีเสียงดังเจียวจ๊าวต่างจากสวนดอกไม้ที
เงียบสงบผืนนี

...

...

291
เชาเชสกูเป็ นตระกูลเก่าแก่ตระกูลหนึงในแผ่นดินอัน
กว้างใหญ่นี สืบเชือสายต่อๆ มาหลายยุคสมัย

หลายวันมานี คนรุน่ หลังส่วนใหญ่ของตระกูลทุกคนต่าง

ก็รบี เดินทางกลับมาจากทีต่างๆ เพราะข่าวคราวทีว่า
ท่านโจนาธานผูน้ าํ ตระกูลเชาเชสกูทีเพิงอายุครบหกสิบ
ห้าปี ได้ตรวจพบโรคทีไม่มีทางรักษาได้ และคงมีชีวิตอยู่
บนโลกนีได้อีกไม่นาน

เขาเรียกทนายมา เหมือนจะทําเรืองการแบ่งมรดกแล้ว
แต่ตามประเพณีตงแต่
ั ในอดีต ทรัพย์สมบัติสว่ นใหญ่
ของตระกูลเชาเชสกูทงหมดจะยกให้
ั เพียงคนเดียว ส่วน
ทีเหลือก็ไม่ตา่ งกับการไปแจกจ่าย แบ่งให้คนทีเหลือ

292
หรือพูดได้วา่ ทรัพย์สมบัติของตระกูลเชาเชสกูจะรวมอยู่
ในมือคนคนเดียวในสมัยนันๆ แต่ทว่าน่าแปลก ถึงแม้ไม่
ได้มีสายเลือดตรงกับผูน้ าํ ตระกูลก็สืบทอดมรดกได้

การสืบทอดมรดกของตระกูลเชาเชสกูมกั จะตัดสินด้วย
วิธีการลึกลับเก่าแก่

พ่อบ้านทีรับใช้เจ้าของปราสาทนีมาเกือบสามสิบปี กาํ ลัง

ขวางผูค้ นทีคิดจะมาเยียมท่านโจนาธานเอาไว้

“ฟางมิว ทําไมไม่ให้ฉนั พบคุณปู่ ของฉัน!?”

293
ชายหนุ่มขึนเสียงถามพ่อบ้านอาวุโส ในฐานะหลานชาย
สายเลือดตรงของโจนาธาน คิสตาทียังหนุ่มแน่นรูส้ กึ ไม่
พอใจในความก้าวร้าวของพ่อบ้านอาวุโสคนนีเลย

พ่อบ้านอาวุโสกลับตอบว่า “คุณชายคิสตา โปรดอภัยให้

การกระทําเสียมารยาทเช่นนี แต่ผมไม่อาจขัดคําสังนาย
ท่านได้ จนกว่านายท่านจะเตรียมทุกอย่างพร้อม ก็หา้ ม
ใครเข้าพบทังนันครับ”

คิสตานิงอึง ขมวดคิว “ลุงบอกว่านีเป็ นคําสังของคุณปู่ ?”

“ใช่แล้วครับนายน้อย” พ่อบ้านอาวุโสพยักหน้า มองไป

ยังสมาชิกตระกูลคนหนุ่มสาวและคนมีอายุหลายคนใน

294
ปราสาทนี

ด้วยผูส้ ืบทอดตระกูลเชาเชสกูใช่วา่ จะเป็ นทายาทสาย

ตรงเสมอไป และมีเพียงเขาและผูน้ าํ ตระกูลเท่านันทีรูว้ ิธี
การเลือกผูส้ ืบทอด ตอนนีในสายตาเขาเห็นแต่คนทีทําที
เป็ นร้อนรนและเป็ นห่วงมาปกปิ ดความละโมบ

ในบรรดาทายาทจํานวนมากมายของตระกูลเชาเชสกูนี
ดูเหมือนจะมีเพียงคนเดียวทีดูไม่คอ่ ยสนใจเรืองนีนัก
เขาชือออสมอนด์ อายุไล่เลียกับคิสตา และก็เป็ นหลาน
ชายของท่านโจนาธานเช่นเดียวกัน

หลายปี ก่อนคุณแม่ของนายน้อยออสมอนด์ได้หมัน

295
หมายกับคนทีน่าอิจฉามาก อีกฝ่ ายเคยเป็ นทายาทของ
ซูดาน ซึงเป็ นราชวงศ์เก่าแก่ราชวงศ์หนึงในพืนแผ่นดิน
อันกว้างใหญ่นี แต่คณ
ุ แม่ของนายน้อยออสมอนด์กลับ
หลงรักกับเชฟคนหนึงในปราสาทตระกูลเชาเชสกู ทัง
สองคนจึงหนีตามกันไปยังทีห่างไกล ต่อมาก็ได้ให้
กําเนิดนายน้อยออสมอนด์

นายท่านโจนาธานเพิงจะยอมรับนายน้อยออสมอนด์
เป็ นสมาชิกของตระกูลเชาเชสกูในปี นีเอง แต่เพราะเป็ น
บุตรชายทีเกิดจากการหนีตามผูช้ ายไป จึงไม่ได้ดแู ลดี
นัก

หนุ่มน้อยออสมอนด์นงเงี
ั ยบอยูด่ า้ นหลังกลุม่ คน ก่อน
เดินออกไปเพียงลําพัง
296
เขาเดินออกมาจากปราสาทปี กตะวันออกทีโจนาธานพัก
อยู่ มาถึงในสวนทีเงียบสงบซึงอยูร่ ะหว่างปี กตะวันตก
และปี กตะวันออก ภายในสวนมีซมุ ้ รัวกุหลาบเป็ นเขา
วงกตเล็กๆ อยูท่ ีหนึง

ออสมอนด์เคยมาทีปราสาทแห่งนีหลายครัง รูว้ า่ ใจกลาง

ของเขาวงกตกําแพงดอกไม้นีมีบอ่ นําเก่าทีถูกปิ ดตายอยู่
บ่อหนึง ได้ยินว่าบ่อนําแห้งมาตังนานแล้ว และมีหินก้อน
ใหญ่ปิดทับไว้ เป็ นสถานทีทีคนส่วนมากไม่คอ่ ยสนใจ

แต่วา่ ทุกครังทีออสมอนด์ผา่ นมา หัวใจก็จะเต้น

แรงอย่างน่าประหลาด ราวกับได้ยินเสียงกระซิบ

297
บางอย่าง

“ท่านออสมอนด์”

ฉับพลันนันก็มีคนเรียกเขาจากทางด้านหลัง พอหันไปก็
เห็นซิสเตอร์คนหนึง...สวมชุดคลุมยาวสีดาํ ห้อยไม้
กางเขนสีเงิน สวมหมวกฮูด้ บดบังดวงตาและสันจมูก
ส่วนทีเผยให้เห็นก็ดกู ระจ่างใส

...

...

298
ทันใดนัน ลมแรงก็พดั ผ้าม่านหน้าต่างเปิ ดออก เสียงลม
พัดวูบๆ ดังเข้ามา ทนายความทีกําลังพูดเรืองบางอย่าง
กับท่านโจนาธานก็ขมวดคิว

ไม่คิดว่าโจนาธานทีนอนป่ วยติดเตียงจะพูดขึนว่า “เธอ

ออกไปก่อนเถอะ ฉันอยากอยูเ่ งียบๆ สักหน่อย อีกสักพัก
ฉันค่อยเรียกเธอมาใหม่”

ทนายไม่กล้าพูดอะไร เขารูว้ า่ ผูอ้ าวุโสท่านนีมีทรัพย์

สมบัติในจํานวนทีน่ากลัวมากขนาดไหน และตระกูลนีมี
อํานาจบารมีตอ่ ประเทศนีมากแค่ไหน

พอทนายความออกไปแล้ว โจนาธานก็ถกผ้าห่มออก

299
ก่อนลุกลงจากเตียง แล้วขมวดคิวมองสองคนทีไม่รูว้ า่
โผล่มาทีระเบียงห้องตังแต่เมือไหร่

โจนาธานหายใจเข้าลึกๆ พูดขึน “ในทีสุดพวกคุณก็มา

แล้ว”

“คุณโจนาธาน ตามระยะเวลาสัญญาเมือสามสิบปี ก่อน

หมดเขตวันสุดท้ายคือก่อนพระอาทิตย์ขนในวั
ึ นรุง่ ขึน
ท่านโปรดเตรียมตัวให้พร้อม” โยวเย่มองโจนาธาน พลาง
พูดด้วยนําเสียงเรียบเฉย

แน่นอนว่า ภาษาทีทังสองฝ่ ายสนทนากันย่อมไม่ใช่

ภาษาธรรมดา

300
ลัวชิวเข้าใจบทสนทนาได้อย่างชัดเจนเลยทีเดียว

ภาษาฮังการี

อืม ถ้าใช้อายุขยั ห้าวันแลกกับการเข้าใจภาษาต่าง

ประเทศได้สกั ภาษา ก็ถือว่าคุม้ ค่ามากเลยนะเฮ้ย!

“คุณเอทัส ไม่พบกันตังนาน” โจนาธานสีหน้านิงสงบ

ทีจริง เป็ นเพราะรูว้ า่ ช่วงเวลาสุดท้ายของตนเองใกล้มา

ถึงแล้ว เขาถึงได้รบี ร้อนจัดการมรดกของตนเอง เรือง
การเลือกผูร้ บั มรดก เขามองโยวเย่ทีสามสิบปี มานีไม่เคย
301
แก่ชราลงเลย กําลังคิดอยูว่ า่ ชายหนุ่มทียืนอยูข่ า้ งๆ เธอ
ก็คือเจ้าของสมาคมแน่ๆ

แม้วา่ จะไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงได้ใส่หน้ากากตัวตลกมา
ด้วย แต่ดินแดนทีลึกลับทีเล่าสืบต่อกันมายาวนานเก่า
แก่แบบนัน ไม่วา่ จะเกิดเรืองอะไร โจนาธานก็ไม่คิดจะ
สืบสาวเรืองราวมากเกินไป

“คุณโจนาธาน ท่านนี...” โยวเย่กาํ ลังคิดจะแก้ไขความ

เข้าใจผิดของโจนาธานให้ถกู ต้อง

คาดไม่ถงึ ว่า ในตอนนันเองเจ้าของคนใหม่ของสมาคม

กลับยกมือขึน พยักหน้า พูดภาษาฮังการีอย่างคล่อง

302
แคล่ว “ไม่ได้พบกันเสียนายเลยนะครับ”

เรืองทีเจ้าของคนใหม่กาํ ลังคิดมันง่ายมากเลยนะ

หม้อนําของเจ้าของคนก่อนเขาไม่แบกนะ เขาแค่จะมา
เก็บค่าธรรมเนียมเท่านัน

303
บทที 77 คําสังเสียทีมีมายาวนาน

“คุณ...เป็ นใคร?”

ออสมอนด์ไม่ได้ตืนตัวระวังซิสเตอร์ชดุ คลุมสีดาํ ทีจู่ๆ ก็

โผล่มาคนนีมากนัก อย่างมากก็แค่ประหลาดใจเท่านัน

304
แม้วา่ เขาเพิงจะกลับมาทีตระกูลเชาเชสกู แต่อย่างน้อย
เขาก็รูว้ า่ คนในตระกูลมีศรัทธาในใจ คนทีจะไปโบสถ์ใน
ทุกๆ สัปดาห์ก็แทบจะนับนิวไม่ได้เลย เขาจึงพอเข้าใจได้
บ้าง

“ท่านออสมอนด์เรียกฉันว่าลามีอสั ก็ได้คะ่ ”

แล้วลามีอสั ก็มาอยูต่ รงหน้าออสมอนด์ วาดมือแตะที

หน้าผาก ไหล่ทงสองข้
ั างและกลางหน้าอกเบาๆ เป็ นรูป
ไม้กางเขน

ออสมอนด์อดระแวดระวังตัวเล็กน้อยไม่ได้ ถึงแม้วา่ เขา

จะไม่ได้เลือมใสศรัทธาพระผูเ้ ป็ นเจ้าในประวัติศาสตร์

305
ยาวนานของชาวตะวันตก แต่คณ
ุ แม่ทีจากไปของเขาก็
เป็ นชาวคริสต์ทีมีความศรัทธามากคนหนึง

นอกจากนันเขายังเห็นซิสเตอร์ทีชือลามีอสั คนนีสวม
แหวนวงหนึงบนนิวนางข้างขวา...มันคงมีความหมาย
พิเศษบางอย่างกับซิสเตอร์ละ่ มัง?

แต่ทาํ ไมถึงได้เป็ นแหวนสีดาํ ?

“คุณมาพบผมมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?” ออสมอนด์นกึ
ไม่ออกเลย ว่าซิสเตอร์โผล่มาหาเขากะทันหันแบบนีมีจดุ
ประสงค์อะไรกันแน่

306
จะว่าไปแล้ว โจนาธานคุณตาของเขาก็ไม่ใช่ชาวคริสต์
ซะหน่อย...หรือเพราะว่าใกล้จะถึงช่วงเวลาสุดท้ายของ
ชีวิต ก็เลยคิดจะรับศีลปฏิญาณตนเป็ นชาวคริสต์?

แต่ถา้ เป็ นอย่างนันจริงๆ เรียกบาทหลวงมาน่าจะเหมาะ

กว่าไม่ใช่เหรอ?

ลามีอสั กลับยิมน้อยๆ “มีของบางอย่างทีอยากมอบให้

ท่านค่ะ”

แล้วลามีอสั ก็ยืนซองจดหมายสีขาวปิ ดผนึกด้วยตรา

ประทับครังทีเป็ นสัญลักษณ์ประจําตระกูลเชาเชสกู

307
“จดหมาย? ให้ผม...จากใครครับ?”

“คุณแม่ของท่านค่ะ”

“คุณแม่ของผม?” ออสมอนด์มองซองจดหมายสีขาวใน
มืออย่างงุนงง พอเงยหน้าคิดจะถามให้ชดั ซิสเตอร์ทีชือ
ลามีอสั คนนันก็หายตัวไปอย่างไร้รอ่ งรอยแล้ว

สายลมพัดโชยมา ดอกกุหลาบในสวนขยับพลิวไหวไป
มาเบาๆ ออสมอนด์ขมวดคิว ก่อนเปิ ดซองจดหมายหยิบ
กระดาษสีเหลืองดูเก่าแก่ขนมา
ึ

“ลูกรักของแม่ ออสมอนด์”
308
“ตอนทีลูกอ่านจดหมายฉบับนี แม่คงได้จากโลกนีไป
แล้ว แม่รกั ลูกมากทีสุด ลูกชายของแม่ ลูกรัก ถ้าลูกรูส้ กึ
พอใจกับชีวิตทีเป็ นอยูต่ อนนี และมีคนรักแล้วละก็ แม่
หวังว่าลูกจะไม่อา่ นข้อความทีเหลือในจดหมายฉบับนี
ต่อ เพราะว่าสิงทีแม่จะบอกลูกต่อไปนีเป็ นความลับทีมี
มายาวนานของตระกูลเชาเชสกู และเกียวกับสถานะที
แท้จริงของลูก บางทีสงเหล่
ิ านีอาจจะเปลียนแปลงชีวิต
ลูกไปตลอดกาล มันคงไม่ได้ทาํ ให้ชีวิตลูกดีขนึ แต่อาจ
จะแย่ลงกว่าเดิม”

เนือหาของจดหมายในหน้าแรกจบลงเพียงเท่านี เขามัน
ใจว่านีเป็ นลายมือของแม่เขาจริงๆ เพราะวิธีเชือมตัว
อักษรเข้าด้วยกันในหลายๆ จุด ไม่ใช่วา่ ใครก็เลียนแบบ

309
ได้ง่าย

ออสมอนด์ตกตะลึง เขาก็เพิงรูเ้ รืองทีคุณแม่เป็ นลูกสาว

ตระกูลเชาเชสกูเมือปี ทีแล้วนีเอง เนือหาส่วนต่อไปก็น่า
จะพูดถึงเรืองนีล่ะมัง? บางทีคณ
ุ แม่คงคาดไม่ถงึ ว่าหลัง
หนีออกจากตระกูลเชาเชสกูไปแล้ว คุณตาจะแก้ไข
ความสัมพันธ์นีให้กลับมาถูกต้องอีกครัง

แต่ทาํ ไมซิสเตอร์สาวคนนันถึงมีจดหมายของแม่เขาล่ะ?

ออสมอนด์ไม่อาจห้ามใจได้ จึงเปิ ดดูกระดาษจดหมาย

หน้าทีสอง

310
'แม่ ไม่ใช่ลกู สาวของตระกูลเชาเชสกู...'

...

...

ลัวชิวไม่ได้พดู กับโจนาธานมากนัก

เพราะตอนแรกก็แค่คิดจะมาเก็บค่าธรรมเนียมเท่านัน
ปกติหลังจากเขาได้วิญญาณแล้วก็จะรีบจากไปทันที แต่
ครังนีเขากลับอยูต่ อ่ นานขึนด้วยสนใจเรืองของปี ศาจที
ถูกตระกูลเชาเชสกูผนึกไว้เมือห้าร้อยกว่าปี ก่อน

311
“เจ้าชายวลาดนักเสียบอยูใ่ ต้บอ่ นําโบราณนี?”

ตรงกลางเขาวงกตดอกกุหลาบ ลัวชิวกําลังเพ่งมองบ่อ
นําโบราณทีถูกทับด้วยหินก้อนโต

“ถ้าจะพูดให้ถกู น่าจะเป็ นเพียงส่วนหนึงของเจ้าชาย

วลาดนักเสียบเท่านันค่ะ” โยวเย่พดู ด้วยอันเสียงแผ่วเบา
เป็ นพิเศษ “นายท่านรูป้ ระวัติเจ้าชายวลาดนักเสียบด้วย
เหรอคะ?”

ลัวชิวคิดอยูพ่ กั หนึงถึงได้เอ่ยขึน “จําได้วา่ สุดท้ายแพ้

สงคราม...แล้วศพก็ถกู ตัดแยกส่วน เธอจะบอกว่า ชิน
ส่วนร่างกายของเจ้าชายวลาดนักเสียบถูกผนึกไว้ในนี

312
เหรอ?”

โยวเย่พยักหน้า “แขนซ้ายค่ะ”

เธอก็เริมเล่าเรืองราวบางส่วนทีไม่ได้บนั ทึกในประวัติ
ศาสตร์ “หลายร้อยปี ก่อน เจ้าชายวลาดนักเสียบมีชือ
เสียงเรืองความโหดเ**◌้ยมอํามหิต ในผืนแผ่นดินอัน
กว้างใหญ่แห่งนีมีเรืองเล่าขานของเขามากมาย แต่คน
ส่วนใหญ่ก็คิดเรืองทีเล่าขานมาจนทุกวันนีเป็ นเพียงสิงที
ศิลปิ นดัดแปลงเพิมในภายหลัง แต่พวกเรารูว้ า่ นีไม่ใช่
เรืองง่ายขนาดนัน ไม่ใช่เหรอคะ?”

ลัวชิวเริมสนใจมากขึน “ในเมือประวัติศาสตร์บนั ทึกว่า

313
เจ้าชายวลาดนักเสียบถูกตัดแขนขา และทีถูกปิ ดผนึกไว้
ในนีก็เป็ นแขนซ้ายของเจ้าชายวลาดนักเสียบ...จะ
บอกว่าบรรพบุรุษของตระกูลเชาเชสกูก็เคยร่วมศึกกําจัด
เจ้าชายวลาดนักเสียบงันเหรอ?”

“ทายาทแห่งสุลต่านราชวงศ์ทีเคยถูกโค่นล้ม ตระกู
ลเชาเชสกู ต่อมาก็มีสมาคมเก่าแก่ทีใช้สญ
ั ลักษณ์ธง
แห่งความยุติธรรม พวกเขาร่วมมือกันฆ่าเจ้าชายวลาด
นักเสียบ ตัดแยกชินส่วนร่างกายของเขา แต่ทว่าเจ้าชาย
วลาดนักเสียบไม่ได้ตายเพราะถูกตัดแยกชินส่วนร่าง
กาย เพราะแท้จริงแล้วเขาแข็งแกร่งมากเกินกว่าทีคิด ดัง
นันคนทีร่วมมือกันฆ่าในตอนนันจึงแบ่งชินส่วนร่างกาย
ของเจ้าชายวลาดไปแบ่งกันดูแล เจ้าชายวลาดนักเสียบ
แม้วา่ เ**◌้ยมโหดอํามหิต แต่ทีจริงเขาก็เป็ นวีรบุรุษทีปก

314
ป้องรักษาอาณาจักรเหมือนกัน ดังนันหลังจากเจ้าชาย
วลาดนักเสียบพ่ายแพ้สงคราม พวกเขาจึงทําพิธีเซ่นไหว้
ดวงวิญญาณให้เจ้าชายวลาดนักเสียบ แต่ก็ทาํ เป็ นพิธี
เท่านัน เพราะดวงวิญญาณของเจ้าชายวลาดนักเสียบ
ถูกแยกส่วนไปไว้ในร่างกายส่วนต่างๆ ทีถูกตัดไปก่อน
หน้านีแล้ว”

โยวเย่ยืนมือไปลูบหินก้อนใหญ่บนปากบ่อนํา “พวกเขา
นําชินส่วนต่างๆ ของร่างกายทีมีดวงวิญญาณของเจ้า
ชายวลาดนักเสียบสถิตอยูไ่ ปด้วย คิดว่าในเมือตัดกําลัง
ของเขาจนอ่อนแอลงได้แล้ว ก็คงมีเวลาคิดหาเวลา
ทําลายเขาได้อย่างแท้จริง แต่วา่ วิญญาณดวงนีเป็ นของ
สมาคมแล้ว...จะปล่อยให้ถกู ทําลายไปง่ายๆ ได้ยงั ไงล่ะ
คะ?”

315
ลัวชิวตกตะลึง “เธอหมายถึง...เจ้าชายวลาดนักเสียบ
เคยแลกเปลียนกับสมาคม?”

โยวเย่พยักหน้า “เรืองนีฉันก็ไม่คอ่ ยแน่ใจนักค่ะ เพราะ

ว่าเป็ นเรืองทีเกิดขึนก่อนฉันมาทํางาน แต่นายท่านคน
ก่อนเคยพูดถึงเรืองนี ว่าเขายอมละทิงความศรัทธาทัง
หมด ใช้ชีวิตจํานวนมากกับดวงวิญญาณของตัวเองมา
แลกพลังในการแก้แค้น”

“ในสมุดบัญชี น่าจะมีบนั ทึกของเจ้าชายวลาดนัก

เสียบอยูส่ นิ ะ?” ลัวชิวเอ่ยถาม

316
โยวเย่พยักหน้าตอบ “มีคะ่ แต่อยูอ่ ีกเล่มหนึง”

ตามหลักแล้ว ลัวชิวคิดว่าปั ญหาไม่ได้อยูท่ ีตัวเองยังทํา

ได้ไม่ดีพอ...แต่ปัญหาอยูท่ ีสมุดบัญชีพวกนีแหละ

กีสิบเล่มกัน? คงมากกว่าร้อยเล่มได้ละ่ มัง?

แต่ละเล่มมีความหนาพอๆ กับก้อนอิฐ และทุกเล่มยังมี

หนีค้างชําระเล็กๆ น้อยๆ เต็มไปหมด...บางทีหนีของเจ้า
ชายวลาดคงอยูใ่ นเล่มไหนสักเล่มทีชันหนึงของสมาคม

กลับไปคงต้องวางแผนจัดสมุดบัญชีใหม่สกั หน่อยแล้ว

317
“ทําไมตระกูลเชาเชสกูถงึ ได้ใช้ดวงวิญญาณของคนใน
ตระกูลมาแลกเปลียน เพือปิ ดผนึกแขนซ้ายของเจ้าชาย
วลาดนักเสียบด้วยล่ะ?”

“หลังจากผูน้ าํ ตระกูลเชาเชสกูในตอนนันนําแขนซ้าย
ของเจ้าชายวลาดนักเสียบกลับมา ก็พยายามทําลายทุก
วิถีทาง แต่ก็ไม่สามารถทําลายแขนซ้ายข้างนีได้สกั ที
ขนาดภรรยาของเขายังถูกดวงวิญญาณในแขนซ้าย
หลอกล่อให้ดืมเลือดจากแขนซ้ายของเขา จนสุด
ท้ายกลายเป็ นผีดดู เลือดด้วยค่ะ” โยวเย่พดู ด้วยเสียง
เรียบเฉยต่อ “ภายหลังผูน้ าํ ตระกูลรูเ้ รืองเข้า ก็จาํ ใจต้อง
ฆ่าภรรยาของตัวเอง”

ฉับพลันนัน โยวเย่ก็กระโดดขึนเบาๆ ไปนังลงบนก้อนหิน

318
ใหญ่กอ้ นนัน มองปราสาทโบราณทีอยูไ่ กลจากสวน
ดอกไม้ ก่อนยิมน้อยๆ พูดว่า “พวกเขาไม่อาจให้อภัยเจ้า
ชายวลาดนักเสียบทีก่อเรืองโศกนาฏกรรมทังหมดนีได้
ในเมือพวกเขาไม่สามารถกําจัดเขาทิงได้ ก็อยากจะให้
เขาทนทุกข์ทรมานไปตลอดกาล ผูน้ าํ ตระกูลเชาเชสกูใน
ตอนนันให้คาํ สังเสียก่อนตายไว้วา่ 'หากทายาทของข้า
อยากได้มรดกของตระกูลเชาเชสกู มีเพียงเงือนไขเดียว
เท่านัน นันก็คือต้องอุทิศดวงวิญญาณของตน เพือให้
ปี ศาจตนนีใช้ชีวิตอยูก่ บั ความทุกข์ทรมานไปชัวนิรนั
ดร์...'”

319
บทที 78 ยามพลบคํา

“อะไรนะ? ออสมอนด์เหรอ?”

นายน้อยคิสตาตบโต๊ะอย่างโกรธเคือง ราวกับกระทิงตัว
ผูท้ ีกําลังบ้าคลัง

320
ทนายความตรงหน้าคนนีเป็ นคนของเขา ตอนนีกําลัง
รายงานข่าวบางอย่างทียากจะรับได้

“คุณคิสตา นีเป็ นพินยั กรรมทีท่านโจนาธานระบุไว้ครัง

สุดท้ายจริงๆ ครับ และจะประกาศหลังจากท่านถึงแก่
กรรมตามกฎหมายเท่านัน”

“ไม่ได้! มันเป็ นมารผจญทีเกิดจากคนทรยศ! เป็ นจุดด่าง

พร้อยของตระกูลเชาเชสกู ทําไมถึงได้รบั มรดกเก้าส่วน
ของตระกูลเชาเชสกูไปได้!”

“คุณคิสตา ท่านโจนาธานจัดทําพินยั กรรมเรียบร้อยโดย

321
มีผมเป็ นประจักษ์พยานนะครับ” แล้วทนายก็สา่ ยหัว
“พินยั กรรมต้องเก็บเป็ นความลับ ผมบอกคุณก็เท่ากับ
ผิดจรรยาบรรณของทนายนะครับ...แล้วคุณคิสตาก็ช่วย
ปิ ดเรืองนีเป็ นความลับด้วยนะครับ ถือซะว่านีเป็ นการ
ตอบแทนทีคุณช่วยผมไว้ในตอนนันนะครับ”

หลังจากทนายความพูดจบ ก็จากไปอย่างรีบร้อน

คิสตานังลงอีกครังด้วยความหงุดหงิดเต็มอก แม้วา่ ผูส้ ืบ

ทอดของเชาเชสกูไม่จาํ เป็ นต้องเป็ นสายหลัก และใน
อดีตก็เคยเกิดกรณีแบบนีหลายครัง แต่เขาก็ยงั คิดว่าตัว
เองโดดเด่นทีสุดอยูด่ ี

322
“นึกไม่ถงึ ว่าจะมอบให้ไอ้เด็กนอกสมรสนัน...” คิสตาขบ
กรามแน่น

ใบหน้าของชายหนุ่มเผยความดุรา้ ยราวกับงูพิษ

“นันสิ เพือตระกูลเชาเชสกูแล้วท่านต้องเสียสละตังมาก
มาย สุดท้ายกลับได้รบั ทรัพย์สมบัติแค่หนึงส่วน...แถม
ยังต้องแบ่งกับคนอืนๆ อีก คุณปู่ ของท่านลําเอียงจริงๆ”

เสียงของหญิงสาวดังมาจากระเบียงห้อง คิสตาจึงหันตัว
กลับไปมองทันที

ชุดคลุมซิสเตอร์สีดาํ ...แม้ชดุ คลุมยาวมากเพียงใด แต่ก็

323
ไม่อาจบดบังเรือนร่างอ้อนแอ้นของเธอได้

“ซิสเตอร์?”

ห้องนีอยูบ่ นชันสีของปราสาทโบราณ คิสตาคิดแทบล้ม

ประดาตายก็ยงั ไม่รูว้ า่ ผูห้ ญิงคนนีมาอยูต่ รงนีได้ยงั ไง...
หรือซ่อนตัวอยูก่ ่อนทีเขาจะเข้ามาในห้อง แล้วแอบฟั ง
การสนทนาของเขากับทนายความ?

“ท่านคิสตา ฉันเป็ นใครไม่สาํ คัญหรอกค่ะ...” ซิสเตอร์

หยุดครูห่ นึง แล้วพูดเสียงเบา ทีสําคัญท่านไม่อยากได้
ทรัพย์สมบัติของตระกูลเชาเชสกูเหรอคะ?”

324
“เธอเป็ นใครกันแน่?”

เขามองหญิงสาวในชุดซิสเตอร์ทีจู่ๆ ก็มาปรากฏตัวอย่าง
น่าประหลาดใจ

ซิสเตอร์ไม่ได้สอนให้คนทําดี แต่มาถกเรืองผูส้ ืบ
ทอดมรดกของตระกูล? ล้อเล่นกันหรือไง?

“ท่านคิสตา ไม่อยากรูก้ ฎเกณฑ์เลือกทายาททีแท้จริง

เหรอคะ?”

“เธอ...” คิสตาขมวดคิวมุน่

325
เขาฟิ ตร่างกายตลอดทังปี และยังเคยเรียนมวยสากลมา
ก่อน นับว่าเป็ นคนหนุ่มแข็งแรงคนหนึงเลยทีเดียว เขา
ไม่มีทางกลัวผูห้ ญิงร่างบางคนนีหรอก จึงหรีตาถามซิ
สเตอร์ตรงหน้า “...รูอ้ ะไร?”

“คงต้องเล่าย้อนกลับไปเมือนานแสนนานมาแล้ว...” ใบ
หน้าทีเห็นเพียงครึงล่างปรากฏรอยยิมน้อยๆ “เป็ น
ตํานานเก่าแก่เรืองหนึงน่ะค่ะ”

...

...

326
“ผูน้ าํ ตระกูลในตอนนันคงรักภรรยาของเขามากเลย
สินะ?”

พอพูดถึงต้นตอของเรืองทีตระกูลเชาเชสกูปิดผนึกไว้ ลัว
ชิวก็ทอดถอนใจ แต่เขาพลันนึกถึงเรืองหนึงได้ “เจ้าชาย
วลาดนักเสียบกลายเป็ นผีดดู เลือดเพราะเคยแลกเปลียน
กับสมาคมใช่ไหม?”

“ใช่คะ่ ”

ลัวชิวขมวดคิว “ตามตํานานของชาวตะวันตก ผีดดู เลือด

เป็ นอมตะ...หรือว่าพวกเราจะไม่ได้เก็บค่าธรรมเนียมนี
แล้ว?”

327
โยวเย่ตอบ “ผีดดู เลือดอยูร่ อดได้ดว้ ยเลือด ขอเพียงดูด
เลือดตามสัญชาตญาณแล้ว พวกเขาก็จะมีชีวิตอยูต่ อ่ ไป
ได้เรือยๆ ค่ะ ดังนันเจ้าชายวลาดนักเสียบถึงต้องถูกปิ ด
ผนึกไว้ ไม่ใช่เหรอคะ?”

ลัวชิวนิงอึงไปสักพัก

ทันใดนันเขาก็เข้าใจเรืองพวกนี

ก่อนหน้านีเจ้าชายวลาดแข็งแกร่งได้ดว้ ยเลือดจาก
สงครามครังนัน แต่ถงึ จะแข็งแกร่งเพียงใด แต่ถา้ ถูกตัด
แขนตัดขา และร่างกายถูกแยกส่วนไปผนึกตามทีต่างๆ

328
เป็ นเวลานานหลายปี ...ในทีสุดก็คงจะ ‘หิวตาย’ ไม่ใช่
เหรอ?

“สมาคม...ก็อยูเ่ บืองหลังแผนฆ่าเจ้าชายวลาดนักเสียบ
ด้วยใช่ไหม?” จู่ๆ ลัวชิวก็ถามขึน

“นายท่านคนก่อนไม่เคยบอกไว้นะคะ” โยวเย่ยมและพู
ิ ด
อีกว่า “โยวเย่ไม่กล้าเดาเองหรอกค่ะ...แต่ก็พอรูเ้ รือง
บางอย่างนะคะ”

“อะไรเหรอ?”

“ภรรยาของผูน้ าํ ตระกูลเชาเชสกูตอนแรกนัน ไม่มีทาง

329
ถูกล่อลวงอย่างไม่มีความผิดแน่” โยวเย่พดู เสียงราบ
เรียบ “ในบรรดาทูตแห่งภูตดําทีมียีสิบเอ็ดตนนัน มีทตู
แห่งภูตดําตนหนึงทีกําลังอยูร่ ะหว่างการพักผ่อน เคยมา
ถึงในปราสาทโบราณแห่งนีค่ะ”

เจ้าของใหม่แห่งสมาคมนิงเงียบไปสักพักหนึง

พลังอํานาจอันยิงใหญ่ทีมันมอบให้เจ้าชายวลาดนัก
เสียบไม่แก่ไม่ตาย

เรืองทีมันอาจจะอยูเ่ บืองหลังผลักดันให้เจ้าชายวลาดนัก
เสียบถูกตัดแขนตัดขาหลังการสังหาร

330
ทูตแห่งภูตดําตนหนึงเคยมาทีปราสาทโบราณ...

ภรรยาของผูน้ าํ ตระกูลเชาเชสกูถกู ล่อหลอก ให้แอบดืม

เลือดของเจ้าชายวลาดนักเสียบ จนกลายเป็ นโศก
นาฏกรรม

กฎของทายาททีตระกูลเชาเชสกูสืบทอดกันมาหลายชัว
อายุคน...

ต้องมีสกั วันทีเจ้าชายวลาดนักเสียบอ่อนแรงจนถึงแก่
ความตายดับสูญไป แต่กว่าจะถึงวันนัน สมาคมก็จะ
สามารถเอาดวงวิญญาณจากคนในตระกูลเชาเชสกูที
นํามาแลกเปลียนกับการปิ ดผนึกวิญญาณร้ายได้อย่าง

331
ต่อเนือง

บางทีนีเป็ นตอทีผุดให้เห็นด้านมืดในมุมหนึงทีมีนบั ไม่

ถ้วนของสมาคมในอดีตซึงยังไม่มีใครรู ้

ลัวชิวส่ายหัวทันที ก่อนพูดอย่างทอดถอนใจ “เจ้าของ

ร้านคนก่อน ทําธุรกิจได้เก่งมากเลยจริงๆ นะ”

โยวเย่กลับถามขึน “นายท่าน คิดว่าไม่เหมาะสมเหรอ

คะ?”

ลัวชิวส่ายหัวอีกครัง พูดด้วยนําเสียงเรียบเฉย “เปล่า แค่

คิดว่าบทเรียนของมือใหม่มาถึงไวไปหน่อยเท่านันเอง...
332
แต่เร็วหน่อยก็ดีเหมือนกัน”

โยวเย่ยมไม่
ิ พดู อะไร

ลัวชิวในตอนนีเหม่อมองไปทีปราสาทโบราณนันราวกับ
คิดอะไรอยู่ แล้วก็พดู ขึนทันใด “เจ้านันทีเทียวไปเทียวมา
ในปราสาทโบราณเป็ นใครกัน?”

โยวเย่ตอบ “น่าจะเป็ นสมาคมนักบวชชุดดําค่ะ...ไม่เลว

เลยนะคะ ดูทา่ หลังจากพักฟื นมาเป็ นร้อยปี พวกมันก็
กลับมาแข็งแกร่งขึนมากอีกครัง”

สมาคมนักบวช...ชุดดํา
333
...

...

ช่วงเวลาพลบคํายามเย็น ฝนตกปรอยๆ

นายท่านโจนาธานแห่งตระกูลเชาเชสกูก็ทาํ เอาคนหนุ่ม
สาวทังหมดในรุน่ นี...คนหนุ่มสาวทีอายุนอ้ ยกว่าสามสิบ
ปี ทงหมดร้
ั อนใจขึนมาทันที

นายท่านโจนาธานทีผมสีขาวโพลนพาคนหนุ่มสาวสิบ
เอ็ดคนของตระกูลมาถึงสวนทีอยูร่ ะหว่างฝังปี กตะวันตก
334
และฝังปี กตะวันออกอย่างเงียบๆ โดยมีพอ่ บ้านอาวุโส
คอยประคองอยู่

พวกเขาเดินผ่านรัวดอกไม้ จนมาถึงหน้าบ่อนําโบราณ
บ่อหนึงทีอยูใ่ จกลางเขาวงกตรัวดอกกุหลาบ พ่อบ้านรับ
กุญแจโบราณดอกหนึงจากมือนายท่านโจนาธาน แล้ว
เดินมาข้างๆ บ่อนําโบราณ เขาใช้มือคลําไปทีด้านบน
ของบ่อนําโบราณ ในทีสุดก็งดั ก้อนหินออกมาก้อนหนึง
เผยให้เห็นรูกญ
ุ แจรูหนึง

เสียบกุญแจเข้าไปแล้วบิด ได้ยินเสียงเหมือนแท่นโม่หิน
หมุนเคลือนไหว

335
ทันใดนันบ่อนําโบราณทีอยูต่ รงหน้าตรงกลางก็มีรอย
แยกเปิ ดออกไปด้านข้างทังสองฝัง ในขณะเดียวกันก็ได้
ยินเสียงพูดด้วยนําเสียงราบเรียบของโจนาธาน “ทุกคน
เข้าไปกันเถอะ...คนทีเป็ นทายาท ฉันจะไปเลือกหนึงใน
พวกเธอทีด้านในนัน”

ฉากเหตุการณ์ลกึ ลับทีอยูต่ รงหน้านีทําให้ใบหน้าแต่ละ

คนฉายแววความลังเลออกมา แต่ความปรารถนาทีจะได้
ครอบครองทรัพย์สมบัติมากมายมหาศาลของตระกู
ลเชาเชสกูนนมี
ั มากกว่า

คิสตากลับขมวดคิว

336
ออสมอนด์ไม่ได้อยูท่ ีนี...โจนาธานไม่ได้เรียกออสมอนด์
มาด้วย!

337
บทที 79 ซิสเตอร์ทีพกปื นเท่มากเลยนะ

คุณไม่มีทางได้ดวงวิญญาณโดยการสังหารด้วยนํามือ
ตนเอง มีเพียงดวงวิญญาณทีได้รบั มาจากกาแลก
เปลียนเท่านันถึงจะทําพิธีการสักการบูชาได้ กฎการแลก
เปลียนของสมาคมข้อทีสอง

หากอีกฝ่ ายมีเจตนาไม่ดี มอบสิทธิให้เจ้าของร้าน

สมาคมยกเลิกได้ กฎข้อทีสิบของการแลกเปลียนสมาคม

338
...

...

หลังจากบ่อนําโบราณเปิ ดออก เผยให้เห็นมุมหนึงทีเป็ น

บันไดหินทอดตัวลงสูด่ า้ นล่าง หยุดรอสักพักหนึง เหมือน
รอให้อากาศด้านในถ่ายเทเรียบร้อยดีแล้ว โจนาธานถึง
ถือตะเกียงนํามันเดินเข้าไป

พ่อบ้านอาวุโสหยุดรออยูด่ า้ นนอกทางเข้า พูดด้วยนํา

เสียงนอบน้อม “นายน้อยและคุณหนูทกุ ท่าน เชิญเข้า
ด้านในครับ”

339
แววตาคิสตามองไม่กะพริบ เป็ นคนแรกทีเดินตามโจนา
ธานเข้าไปด้านใน ด้านหลังของเขา คนอืนๆ ก็ทยอยเดิน
ตามบันไดหินลงไปทีละคนๆ

สุดท้ายพ่อบ้านก็ไม่ได้เดินตามเข้าไป แค่เฝ้ารออยูห่ น้า

ทางเข้าบ่อนําโบราณเท่านัน

“ไม่คิดว่าในปราสาทโบราณยังมีหอ้ งใต้ดินแบบนีด้วย
เหรอเนีย?”

“ดูๆ แล้วเหมือนจะมีอายุรอ้ ยกว่าปี ได้ละ่ มัง?”

“หรือบางทีอาจจะมากกว่านัน”
340
จุดทียืนอยูน่ ่าจะลึกลงมาจากระดับพืนดินสิบสามเมตร
หลังจากมาสุดทางแล้ว เป็ นทางทีสามารถเดินผ่านได้ที
ละคน หลังจากเดินมาประมาณยีสิบสามสิบเมตร ก็เป็ น
ประตูเหล็กบานพับบานใหญ่ ความชืนทีสะสมยาวนาน
ตลอดปี ทาํ ให้ประตูบานใหญ่มีรอยสนิมเป็ นจุดๆ มาก
มาย

โจนาธานใช้กญ
ุ แจไขเปิ ดประตูบานใหญ่อีกครัง ทุกคน
เดินตามเข้าไปข้างใน

พืนทีโล่งกว้างใหญ่อะไรเช่นนี

341
โครงสร้างทังหมดรูปทรงโค้ง สองข้างตลอดทังแนวนันใช้
เสาหินสิบสองเสาคํายันไว้ไม่ให้ลม้ เป็ นห้องทีมีพืนที
ประมาณสามร้อยตารางเมตรโดยประมาณ บนกําแพงที
เป็ นวงแหวน แกะสลักนูนสามมิติคล้ายรูปคนลักษณะ
ต่างๆ มากมาย

ทีสังเกตเห็นได้คือสวมชุดโบราณ สองมือถือดาบ...นีคือ
ผูน้ าํ ตระกูลเชาเชสกูสมัยใดสมัยหนึง ในบรรดาภาพ
เหมือนผูน้ าํ ตระกูลในแต่ละยุคสมัยในอดีตจํานวนมาก
มายทีเก็บรักษาไว้ในปราสาทโบราณ เหมือนว่าจะมี
ท่านนีเช่นกัน

แต่สงที
ิ น่าแปลกทีสุดก็คือใจกลางห้องใต้ดินนี ยังมีโลง
ศพหินโลงหนึงโผล่พรวดออกมา ตังอยูบ่ นแท่นบันได
342
กลมชันทีสาม

และในทันใดนันเองนายท่านโจนาธานก็หมุนตัวเดินไป
ตรงหน้าประตู พูดด้วยนําเสียงราบเรียบ “พวกเธอ นัง
ลง...ไม่ตอ้ งพูดอะไรทังนัน อีกครึงชัวโมงฉันจะกลับมา
แล้วจะคัดเลือกผูส้ ืบทอดหนึงคนจากพวกเธอ”

ระหว่างทีพูดนัน ไม่มีการตังคําถามแสดงความห่วงใยใน
ตัวทายาทพวกนี แล้วโจนาธานก็ปิดประตูเหล็กไปเลย

กฎเกณฑ์ทีสืบทอดต่อๆ กันมาในแต่ละยุคสมัย คือใช้

ดวงวิญญาณของทายาทเป็ นสิงแลกเปลียน ปิ ดผนึก
ปี ศาจร้ายนัน แต่ถงึ แม้จะใช้ดวงวิญญาณเป็ นสิงแลก

343
เปลียน ระยะเวลาในการปิ ดผนึกก็มีจาํ กัดเช่นกัน

งันก็เอาชีวิตนับรวมเข้าไปด้วย ให้ได้ระยะเวลาปิ ดผนึกที

ยาวนานทีสุด เมือเวลาในการปิ ดผนึกสินสุดลง นันก็
หมายความว่าชีวิตของผูป้ ิ ดผนึกได้มาถึงวาระสุดท้าย
แล้ว

มีเพียงเด็กหนุ่มสาวเท่านัน ทีดวงวิญญาณมีพลังแก่กล้า
ถึงจะใช้ระยะเวลาปิ ดผนึกได้นานทีสุด พวกคนหนุ่มสาว
นีไม่มีอะไรต้องพูดถึงเลย เลือกทายาททีอายุนอ้ ยกว่า
สามสิบก็ได้แล้ว

และดวงวิญญาณก็มีพลังแข็งแกร่ง...

344
หลายร้อยปี มานี ถึงแม้จะอยูใ่ นช่วงปิ ดผนึก ปี ศาจก็ยงั
คงคิดหวังอยูเ่ สมอว่าจะหนีรอดออกไปได้ ปี ศาจสาป
แช่งตระกูลเชาเชสกูทกุ คน ขอเพียงทายาททีดวง
วิญญาณมีพลังแก่กล้าพวกนันเข้ามาใกล้ๆ ก็จะได้ยิน
เสียงกระซิบจากปี ศาจ หรือจิตใจอาจไม่สงบสุขขึนมา
บ้างทีเห็นภาพหลอนแปลกประหลาด

ในระยะเวลาครึงชัวโมงทีเฝ้ารอ ก็จะได้ยิน ก็จะได้เห็น

แต่ยงั ไม่ถงึ กับได้รบั ผลกระทบ แน่นอนว่า เพือไม่ให้
ทายาททีเข้ามารูค้ วามลับนีเร็วเกินไป จึงกุเรืองได้รบั
สิทธิความเป็ นผูส้ ืบทอดนีขึนมา ก่อนหน้านันต้องเงียบ
เอาไว้ก่อน...คนทีมีปฏิกิรยิ ามากทีสุดก็คือผูส้ ืบทอดที
เหมาะสม เวลานับร้อยปี มานี ตระกูลเชาเชสกูปฏิบตั ิ

345
ตามกฎเกณฑ์เก่าแก่เช่นนีมาตลอด

โจนาธานเมือสามสิบปี ก่อนก็เป็ นเช่นนี ก่อนหน้านีอา

ของเขาก็แบบนีเหมือนกัน

นีเป็ นการกระทําทีไม่มีทางเลือก แรกเริมนันแค่เพราะ

ความโกรธแค้นของบรรพบุรุษจึงเกิดกฎนีขึนมา และ
ด้วยความทุกข์ทรมานไม่มีวนั สินสุดทีปี ศาจถูกปิ ดผนึก
ตนนันจะได้รบั ตระกูลเชาเชสกูก็จาํ เป็ นต้องทําเช่นนี

ปี แล้วปี เล่า ความทุกข์ทรมานส่งให้ความโกรธแค้นไร้ที

สินสุดของปี ศาจต่อตระกูลเชาเชสกูสะสมเพิมมากขึน
เรือยๆ ถ้าดวงวิญญาณไม่บริสทุ ธิ จะมีผลต่อพลังการ

346
ปิ ดผนึก ซึงอาจเป็ นเหตุให้ปีศาจมีโอกาสหลบหนีออกไป
ได้ หากเป็ นเช่นนัน เกรงว่าตระกูลเชาเชสกูคงพังพินาศ
ย่อยยับได้เลย

โดยแท้จริงแล้วสถานทีทีทําการแลกเปลียนนัน ทังหมดก็
ขึนอยูก่ บั สถานทีทีจ่ายค่าธรรมเนียมในการแลกเปลียน
พูดง่ายๆ ก็คือ จ่ายมาหนึงส่วนก็รบั ไปหนึงส่วน

“ก่อนพระอาทิตย์ขน”
ึ โจนาธานคํานวณเวลาอยูเ่ งียบๆ

ทันใดนันเอง เขาก็ได้ยินเสียงฝี เท้าดังมาจากทางข้าง

หน้า โจนาธานอดขมวดคิวไม่ได้...ยังมีใครเข้ามาอีก?
พ่อบ้านเหรอ? ไม่ใช่สิ เป็ นไปไม่ได้ทีพ่อบ้านจะเข้ามา

347
เขาไม่ควรจะอยูท่ ีนี

ตรงหน้านัน คนหนุ่มทีถือตะเกียงนํามันมาเหมือนกัน
ปรากฏตัวอยูข่ า้ งหน้าโจนาธาน โจนาธานขมวดคิวด้วย
ความแปลกใจ “ออสมอนด์? ทําไมเธอถึงมาอยูท่ ีนีได้?”

ออสมอนด์ลืมตามองสีหน้าโจนาธาน ก่อนพูดด้วยนํา
เสียงธรรมดาว่า “คุณตา...ไม่ให้ผมมาเหรอครับ?”

โจนาธานขมวดคิวตอบ “ทีนีไม่ใช่ธุระของเธอ ออกไป

ซะ”

ออสมอนด์กลับยิมเยาะทันใด “ทีแท้...ทีนีก็ซกุ ซ่อนเรือง

348
น่าละอายทีไม่อาจให้ใครรูไ้ ด้ของตระกูลเชาเชสกูใช่ไหม
ครับ?”

“ออกไป!” โจนาธานพูดเสียงเคร่งขรึมจริงจังทันที “ทีนีไม่

ใช่ทีทีเธอควรมา!”

“ทําไมล่ะครับ? กลัวว่าผมจะรูเ้ รืองสกปรกๆ ตําช้า และ

ไร้มนุษยธรรมทีคุณตาซ่อนไว้เหรอครับ?” ออสมอนด์
เดินก้าวเข้าไปทีละก้าวๆ

โจนาธานกําลังคิดว่าจะพูดอะไรอยู่ และในทันใดนันเอง
ก็ได้ยินเสียงตะโกนร้องอย่างโหดร้ายป่ าเถือนดังมาจาก
ด้านหลังประตูบานใหญ่นน...เสี
ั ยงร้องด้วยความโกรธ

349
แค้น

ตะโกนร้องเสียงดัง

โจนาธานหน้าถอดสีเล็กน้อย ไม่มีเวลาสนใจการมาของ
ออสมอนด์แล้ว รีบพุง่ พรวดไปเปิ ดประตูใหญ่

ภาพเหตุการณ์ทีอยูต่ รงหน้าทําให้เขาถึงกับตืนตระหนก
ตกใจ

เขาเห็นอะไร?

คนมากมายล้มลงจมกองเลือด...ทีล้มร่วงลงไปก่อนใคร
350
เห็นชัดๆ ว่าล้วนแต่เป็ นผูห้ ญิงทังนัน และในขณะเดียว
กัน ชายหนุ่มในตระกูลคนหนึงขณะนันกําลังถูกคนอืน
อีกสามสีคนกดลงกับพืน...ในมือถือกริชอยูด่ า้ มหนึง

เปื อนเลือด

คลุม้ คลัง

“ปล่อยฉัน! ปล่อยฉัน! มีเพียงคนทีอยูร่ อดเท่านัน ถึงจะ

ได้รบั มรดกของตระกูลเชาเชสกูอย่างแท้จริง! พวกแกทัง
หมด! ต้องตาย!!”

ชายหนุ่มทีถูกกดทับคนนันในตอนนีกําลังตะโกนร้อง
351
อย่างบ้าคลัง!

โจนาธานฟั งอยูช่ วขณะหนึ

ั งก็รูส้ กึ ไม่อยากจะเชือ...หรือ
ว่า เสียงกระซิบหรือภาพหลอนทีมาจากปี ศาจตนนันจะ
ร้ายกาจถึงเพียงนี ในชัวพริบตาก็ทาํ ให้คนเสียสติได้
แล้ว?

ไม่ส.ิ ..เขาพอจะได้ยินเสียงกระซิบของปี ศาจร้ายนัน

เหมือนกับเป็ นเสียงกําลังหัวเราะเยาะเป็ นระยะๆ

ไม่ใช่การหยอกล้อกันเล่นๆ แต่เหมือนกับว่า...กําลังดู
ละครฉากใหญ่ทีตืนตาตืนใจมากฉากหนึง! โจนาธานรับ
รูไ้ ด้...เพราะว่า เขาก็คือผูป้ ิ ดผนึกในครังก่อน!

352
ไม่ใช่เพียงแค่ชายหนุ่มทีกําลังถูกกดทับคนนัน สามสีคน
ทีเหลือ สีหน้ามีความเ**◌้ยมโหด เบืองลึกในดวงตาของ
พวกเขาคล้ายกับปี ศาจ

แดงฉาน! สีแดงฉานอย่างปี ศาจ

“บ้าไปแล้ว...หยุดพวกเขา!” ขณะนันเองโจนาธานก็
ตะโกนบอก “รีบไปขัดขวางพวกเขาเร็ว! ใครมา...คิสตา!
คิสตา!”

เขาแก่ชราแล้ว สิงทีเห็นตอนนีก็คือคิสตาทีก้มหน้านิงไม่
พูดไม่จา

353
“คุณปู่ ...ก็อยากตายด้วยเหมือนกันเหรอ?” ไม่คิดว่าตอน
นีคิสตากลับเงยหน้าขึนมา จ้องคุณปู่ ของตนเองอย่างจง
เกลียดจงชัง “คนแก่คนหนึงทีชัวร้ายอํามหิต...ปู่ กาํ ลังคิด
จะฝังพวกเราทังหมดไว้ในนีใช่ไหม?”

“คิสตา เธอพูดเหลวไหลอะไรเนีย?”

“เหลวไหล?” ทันใดนันเองคิสตาก็เป็ นเหมือนกับคนหนุ่ม

ทีมีอาการแปลกๆ พวกนัน ดวงตาประกายสีแดง ตัวสัน
เทาเล็กน้อย “ผมได้ยินแล้ว...ผมได้ยินแล้ว...ทีนีมีปีศาจ
ซ่อนอยู.่ ..ใช่จริงๆ ด้วย! ความลับของตระกูลเชาเชสกู!
ใช่จริงๆ ด้วย! ความเห็นแก่ตวั ของปู่ ! ความเห็นแก่ตวั

354
ของปู่ ทีแก่ไม่รูจ้ กั ตายสักที!”

“ฉันไม่รูว้ า่ แกหมายความว่าอะไร” โจนาธานสูดหายใจ

เข้าลึกๆ พูดเสียงเข้มว่า “เห็นชัดๆ อยูว่ า่ แกเสียสติไป
แล้ว แต่ฉนั ก็อยากให้แกได้สติสกั ที เร็วเข้า!”

“ฮ่าๆ ๆ! ออสมอนด์! ออสมอนด์!” ตอนนันเองคิสตาก็ชี

นิวไปทีออสมอนด์ทีอยูด่ า้ นหลังโจนาธาน หัวเราะเยาะ
“ทีจริงแล้วไม่มีเรืองเลือกทายาทอะไรพวกนัน! แกเลือก
ผูส้ ืบทอดมาตังแต่แรกแล้ว...ให้พวกเรามาทีนี ก็เพียง
เพราะทําตามคําสังเก่าแก่เท่านัน ให้พวกเราเอาชีวิตของ
ตนเองมาทิงให้ปีศาจตนนีใช่ไหมล่ะ? แล้วหลังจากนัน
ออสมอนด์ก็จะได้รบั ทุกสิงทุกอย่างของตระกูลเชาเชสกู
นีอย่างสุขสบาย!”
355
“ฉันไม่รูว้ า่ สิงทีแกพูดหมายถึงอะไร” โจนาธานพูดอย่าง
ร้อนรน “ทายาทในพินยั กรรม ฉันยังไม่ได้ระบุอะไรทัง
นัน!”

“ยังไม่ได้ระบุ?” คิสตาหัวเราะเยาะ “ปู่ ยงั ไม่ยอมรับอีกใช่

ไหม? อย่างนันทําไมปู่ ไม่ให้ออสมอนด์เข้ามาด้วยล่ะ?
หรือว่าเขาไม่ใช่คนในตระกูลนี?”

“นีไม่ใช่เรืองทีเธอจะต้องรู ้ ตอนนี ฉันสังให้หยุดเรืองทัง

หมดทีนีเดียวนี!”

คิสตาหัวเราะเสียงดังลัน “ไม่กล้าพูดแล้วใช่ไหมล่ะ? ไม่

356
กล้าพูดความจริงแล้วใช่ไหม? ไม่กล้าบอกว่า...ออสม
อนด์ทีแท้จริงแล้วไม่ใช่หลานของปู่ แต่เป็ นเรืองทีว่าเขา
เป็ นลูกชายแท้ๆ ของปู่ ใช่ไหม? ปู่ ไม่กล้าบอก ตอนนัน
เพราะความอัปลักษณ์ของปู่ เพราะความสกปรกโสมม
ของปู่ เลยทําให้ลกู สาวของตนต้องอุม้ ท้องลูกชายของ
ตัวเอง ใช่ไหม?”

“แก...” สีหน้าโจนาธานเข้มดุดนั ขึนมา ทันใดนันก็หายใจ

หอบ กุมหน้าอกตนเองด้วยความเจ็บปวด

“ปู่ คงละอายใจแล้วสิใช่ไหม? ปู่ ใกล้จะตายแล้วล่ะสินะ?

เพราะปู่ ใกล้จะตายแล้ว ถึงได้ตดั สินใจทําเรืองแบบนีใช่
ไหม? ปู่ รู.้ ..ออสมอนด์เป็ นคนทีเหมาะสม! แต่วา่ ปู่ ไม่
อยากให้เขาต้องแบกรับภาระทังหมดของตระกูลเชาเชส
357
กู! ปู่ ก็เลยยอมสังเวยพวกเรา!”

“เหลว...”

โจนาธานไม่ทนั ได้พดู จบประโยค พออ้าปากก็รูส้ กึ เจ็บ

แปล๊บทีหัวใจอย่างรุนแรงทันที

“คนแก่ทีเจ้าเล่หร์ า้ ยกาจอย่างปู่ นีนะ...ผมจะไม่ยอมให้

ชะตาชีวิตตนเองต้องไปตกอยูใ่ นการบงการของปู่
หรอก!” ดวงตาทังสองของคิสตาแดงกําทังดวงตา “ผม
จะไม่ยอมแพ้กบั ทุกอย่างทีเป็ นของผมหรอก! คนทีควร
จะได้รบั สืบทอดก็ให้เขารับผิดชอบไป...พวกแก!”

358
ระหว่างทีพูดอยูน่ นั คิสตาก็กระโจนพุง่ เข้าหาโจนาธานอ
ย่างบ้าคลัง ซ่อนมีดเล็กๆ ไว้ในแขนเสือโดยเฉพาะ

มีดเล็กๆ เสียบเข้าไปทีท้องของโจนาธานอย่างไร้ความ
ปรานี จากนันก็กระตุกอย่างแรง

ดวงตาทังคูข่ องโจนาธานเบิกกว้าง ในทีสุดก็ลม้ ลงไป

กองกับพืน เขารูส้ กึ ว่าชีวิตกําลังจะสินสุดลงอย่างรวดเร็ว
เขามองคิสตาทีหันหน้าพุง่ ไปทางออสมอนด์ในชัวพริบ
ตา

ออสมอนด์สะดุง้ ทันที!

359
...

...

“อืม...เสียงไพเราะอะไรเช่นนี”

ด้านหน้าทางเข้าบ่อนําโบราณ สาวใช้หนุ่ เชิดของ

สมาคมในตอนนีกําลังใช้มือช้อนไปทีหลังใบหู ทําท่าทาง
กําลังเงียหูฟัง

เธอหันกลับไปมองลัวชิว อมยิม “ไม่ได้ยินเสียงไพเราะ

แบบนีมานานมากแล้วนะคะ”

360
แม้จะบอกว่ารูจ้ กั กันไม่นาน แต่เจ้าของร้านลัวยังคงมี
ความรูส้ กึ เหมือนกับว่าเพิงได้รูจ้ กั กับอีกฝ่ ายเป็ นครังแรก
ลัวชิวมองพ่อบ้านอาวุโสทีล้มอยูก่ บั พืนอีกด้านหนึง

เขามองเห็นกับตาว่าออสมอนด์ฟาดเขาสลบ แล้วก็เข้า
ไปข้างใน

เขายังไม่ได้มีความสามารถในการฟั งแบบโยวเย่เพียงชัว
คราวเท่านัน แต่วา่ ดูจากสีหน้าทีดีอกดีใจของสาวใช้หนุ่
เชิดแล้ว ข้างในนันน่าจะมีการแสดงอะไรล่ะสิ?

“ลงไปดูกนั เถอะ”

361
ถ้าข้างในเป็ นต้นตอหายนะทีสมาคมฝังกลบไว้เมือหลาย
ร้อยปี ก่อน งันก็ลงไปดูมนั สักหน่อยเถอะ

ระหว่างกําลังคิดอยูน่ นั จู่ๆ โยวเย่ก็เอียงหัวน้อยๆ ลัวชิ

วเองก็สงั เกตเห็นจึงหันไปมอง มีซิสเตอร์คนหนึงกลาง
สนามหญ้า ค่อยๆ เดินมา

“สถานทีแห่งนีเปลียว นึกไม่ถงึ ว่าจะมีแขกอืนอยูด่ ว้ ย” ซิ

สเตอร์คนนันพูดขึนเบาๆ

คําอธิบายเกียวกับนักบวชชุดดําทีโยวเย่บอกนันก็ผดุ ขึน
มาในหัวลัวชิวทันที แต่ก็กา้ วหลบทางให้ พูดด้วยนํา
เสียงราบเรียบ “พวกเราไม่ได้มีเจตนาจะเข้าไปเกียวข้อง

362
กับเรืองทีเกิดขึนข้างใน ตอนนีก็เป็ นแค่เพียงผูช้ มเท่า
นัน”

ซิสเตอร์คนนันกลับพูดขึนทันที “หรือจะพูดอีกอย่างว่า
ไม่วา่ ฉันจะทําอะไร ทังสองท่านก็ไม่คิดเข้าไปยุง่ ใช่
ไหม?”

ลัวชิวพยักหน้า

ฉันก็แค่คิดจะมาเก็บค่าธรรมเนียมเท่านันจริงๆ แหละ...

“แต่ถา้ เป็ นเช่นนัน ก็ยากทีจะให้เชืออยูน่ ะ...” ซิสเตอร์ยมิ

เยาะอย่างเปิ ดเผยทันที “โดยเฉพาะพวกทีทําลับๆ ล่อๆ”
363
ลัวชิวส่ายหัว พูดมากไปก็ไม่ได้ทาํ ให้ความจริงปรากฏได้
เขาจึงหันตัวหลีกทางให้เลย เปิ ดทางให้อีกฝ่ ายทีอยาก
ลงไปในห้องลับใต้ดิน

ซิสเตอร์คนนันเงียบไปพักหนึง ก่อนเดินมุง่ ตรงไปในทาง

เข้าของบ่อนําโบราณนัน

เธอเดินผ่านลัวชิวไป แต่ทนั ใดนันกลับย่อตัวลง ลักษณะ

เหมือนกึงนังยองๆ ในขณะเดียวกันนันเองชุดคลุมซิ
สเตอร์กลับร่นขึนมาในชัวพริบตา

ขาคูเ่ รียวงามทีซ่อนอยูใ่ ต้ชดุ คลุมนันกลับไม่มีถงุ น่อง แต่

364
บนต้นขาทีเผยให้เห็นนันกลับติดซองปื นสีดาํ อันหนึง

ปื นพกสีขาวเงินกระบอกหนึง

ชักออกมา

คล่องแคล่วราบรืน พลิวไหวราวกับสายนํา

ความรูส้ กึ แรกทีลัวชิวเห็นเหตุการณ์ทีเกิดขึนทังหมดนี
ใกล้ๆ คือ...เท่มาก

แต่ตอนทีซิสเตอร์คนนีชักปื นสีขาวเงินทีซ่อนอยูต่ น้ ขา
ออกมา และในเสียววินาทีทีหันปื นชีมาทางลัวชิวในชัว
365
เวลาแค่พริบตานัน ก็เป็ นเวลาเดียวกับทีร่างหนึงกระเด็น
ลอยออกไปในทันใด

เพราะวินาทีทีซิสเตอร์หนั กระบอกปื นชีมาทางลัวชิว สาว

ใช้หนุ่ เชิดแห่งสมาคมก็เอียงตัว วาดเท้ากวาดเตะไปทีตัว
ซิสเตอร์ ทําเอาเธอตัวกระเด็นลอยไป

คําอุทานเมือครูข่ องเจ้าของร้านลัวเพิงจะหลุดออกจาก
ปากไป ความรูส้ กึ ต่อมาก็คือ ซิสเตอร์นีเหมือนนก
กระจอก* ตัวหนึงเลย...

*นกกระจอก เป็ นคําเปรียบเทียบของคนจีน หมายความ

ว่าลดคุณค่าหรือประเมินค่าของตนเอง คนหรือสรรพสิง

366
ให้ตาลง
ํ

บทที 80 ฝัง

367
แรงเตะอันทรงพลังส่งผลให้ซิสเตอร์กระเด็นไป แต่เธอก็
กลับมาตังหลักได้อย่างรวดเร็ว กางขาสองข้างลงแตะที
พืน พร้อมกับก้มตัวลงเล็กน้อย และใช้ทา่ นีในการตังรับ

แต่ยงั ไม่จบเพียงเท่านี

ลามีอสั มองดูหญิงสาวในชุดสาวใช้คนนัน แม้วา่ เธอจะ

ถือว่ามีรูปร่างสูงเพรียวในสายตาชาวตะวันออก แต่กลับ
ดูผอมบางในสายตาชาวตะวันตก

ทว่านึกไม่ถงึ ว่าจะแรงเยอะจนน่ากลัวขนาดนี

368
ลามีอสั ไม่กล้าประมาท แต่เธอยังไม่ทนั ได้ตงตั
ั ว เพียง
แค่เผลอหยุดนิงไปชัวขณะ อีกฝ่ ายก็เข้ามาจู่โจมอีกครัง
แล้ว

สาวใช้คนนีไม่ได้ใช้มือเลย ทว่ายังใช้เท้าเตะจู่โจมดุเดือด
เหมือนเดิม

ลามีอสั ได้แต่ยกสองแขนไขว้กนั ตังรับการเตะจู่โจมอัน

รุนแรงนี...พยายามต้านทานการเตะจู่โจมอันน่ากลัวให้
ได้มากทีสุด...แต่ครังนีเหมือนจะแรงกว่าเดิม จนลามีอสั
รูส้ กึ เหมือนว่ากระดูกแขนจะหัก และในการเตะครังที
สองนี มือทีกําปื นพกสีขาวเงินก็เริมคลายออกเล็กน้อย

369
แล้วทันใดนันเอง ปื นพกก็หลุดกระเด็นไปกลางอากาศ
เป็ นเส้นโค้ง แล้วไปตกอยูใ่ นมือของลัวชิวในทีสุด

เพียงไม่นาน ลามีอสั ก็รูส้ กึ ได้วา่ ตัวเองกลายเป็ นฝ่ ายเสีย

เปรียบแล้ว แต่เธอก็ยงั ใจเย็นอย่างประหลาด อีกทังยัง
เคลือนไหวรุกเข้าหาโยวเย่อย่างไม่ลดละ

ไวเหลือเกิน...คล่องแคล่วขนาดนีคงเป็ นพวกอมนุษย์
แน่ๆ ลามีอสั จําต้องยอมรับ ว่าถึงแม้เธอจะใช้รา่ งกาย
และพลังทีฝึ กฝนมาในระดับสูงสุดแล้ว แต่เธอก็ยงั ตาม
ฝ่ ายตรงข้ามไม่ทนั อยูด่ ี

ลามีอสั แอบขมวดคิว ก่อนยืนมือไปคว้าสร้อยไม้กางเขน

370
สีเงินบนคอ ถ้าเป็ นไปได้ เธอก็ไม่อยากใช้อาวุธลับในไม้
กางเขนนีหรอก

แต่เธอก็ไม่มีจงั หวะได้แสดงท่าไม้ตายทีว่า เพราะโยวเย่

สกัดเธอได้หมดทุกท่วงท่า

แล้วโยวเย่ก็โจมตีไปทีท้องของเธออีกครังด้วยความไว
และแรงอันน่ากลัวจนลามีอสั ตังรับไม่ทนั

เธอไม่รูส้ กึ ตัวไปชัวขณะ

“พอแค่นีเถอะ”

371
โยวเย่หยุดการโจมตีโดยไม่ถามหาเหตุผล แล้วเดินไปยืน
อยูด่ า้ นหลังลัวชิว

แล้วลัวชิวก็มองซิสเตอร์ตรงหน้า พร้อมพิจารณาปื นพก

ในมือ “ปื นลูกโม่จสุ บิ นัด แถมยังหนักกว่าปื นธรรมดาทัว
ไปเยอะเลย มันจุจาํ นวนลูกกระสุนได้มากก็จริง แต่
อานุภาพยังเท่าเดิม...อืม แต่ยงั ไงบรรจุกระสุนไว้ก็ดดู ี
กว่าจริงๆ นันแหละ”

ขณะทีพูดอยูน่ นั ลัวชิวก็คิดจะควงปื นแบบเท่ๆ แต่พอได้

ใช้มือสัมผัสปื นก็พบว่าตนเองไม่ได้ชาํ นาญมากพอจะทํา
แบบนันได้ ดังนันจึงแค่ถือปื นห้อยลงมาเท่านัน ช่างมัน
เถอะ

372
ซิสเตอร์ชกั ปื นมาเล็งคนก็จริง แต่ในปื นไม่ได้บรรจุ
กระสุนไว้ ถ้าไม่ได้โง่ทาํ สิงตรงข้ามกับทีตังใจไว้ ก็คงไม่
ได้ตงใจจะฆ่
ั าตังแต่แรกแล้ว คิดว่าซิสเตอร์คนนีน่าจะมี
แนวโน้มเป็ นแบบหลังมากกว่า หรือบางทีอาจเป็ นความ
อยากรูอ้ ยากเห็นแบบรนหาทีตาย โดยคิดจะลองทดสอบ
ดูวา่ ‘เจ้าสองคนท่าทางแปลกๆ นีเป็ นใครกันแน่’ ก็ได้

เจ้าของร้านลัวยืนปื นลูกโม่ฉบับดัดแปลงใหม่ไปให้โยวเย่
แล้วพูดด้วยเสียงราบเรียบว่า “เดียวอีกสักพักก็ลบแก้ไข
ความทรงจําของเธอ ให้เธอลืมเรืองของพวกเราไป...ฉัน
เองก็อยากรูเ้ หมือนกันว่าเธอคิดจะทําอะไรกันแน่”

โยวเย่พยักหน้า ก่อนเดินไปข้างๆ ลามีอสั แล้วยืนมือไป

373
แตะบนหน้าผากของเธอ

แล้วขณะนันเองลัวชิวก็พดู ขึนว่า “ปล่อยพวกนักบวชชุด

ดําไว้ก่อน”

“ค่ะ” โยวเย่พยักหน้าน้อยๆ “เลียงมาร้อยปี แล้ว จะให้

ปล่อยไว้อีกสิบปี ก็ไม่เป็ นไรหรอกค่ะ ต้องบอกว่า อีกสิบ
ปี ก็คงได้ลกู ค้าคุณภาพดีๆ อีกเพียบต่างหากค่ะ”

ลัวชิวไม่ได้ตอบรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ แล้วก็เริมกวาดตา
มองไปบนพืน ไม่กีวินาทีหลังจากนัน ลัวชิวก็เดินสอง
สามก้าวไปก้มตัวลงเก็บสปี ดโหลดเดอร์ (อุปกรณ์ตวั
โหลดกระสุน) ขึนมาจากสนามหญ้า “เมือกีนีเห็นหล่น

374
มาจากด้านในกระโปรง”

โยวเย่เดินไปข้างๆ ลัวชิว สองมือประคองปื นลูกโม่ไว้บน

ฝ่ ามือเพือมอบให้ แล้วลัวชิวก็บรรจุกระสุนเข้าไปด้วยท่า
ทางเงอะงะเล็กน้อย จากนันก็ลองเล็งปื นดูสกั หน่อย

“เมือกีสุภาพสตรีทา่ นนีดูไม่อยากได้คืนแล้ว ใช่ไหม?”

“มันเป็ นของนายท่านแล้วค่ะ” โยวเย่พดู ในสิงทีลัวชิวอ

ยากได้ยินจริงๆ “ถือว่าเป็ นของทียึดได้จากศัตรู หรือจะ
ถือว่าเป็ นค่าชดใช้ทีซิสเตอร์ทา่ นนีลบหลูน่ ายท่านก็แล้ว
กันนะคะ”

375
โยวเย่สดุ ยอดมาก สุดยอดมากเลย

...

...

ลามีอสั แอบขมวดคิว ลูบหว่างคิวไปมา เธออดรูส้ กึ สงสัย

ไม่ได้ ก่อนมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง...บริเวณโดย
รอบนันไม่มีใคร

จากการฝึ กฝนมาเป็ นอย่างดีตลอดระยะเวลาทังปี ทาํ ให้

เธอรูส้ กึ ได้วา่ มีบางอย่างแปลกๆ ก่อนคลําไปทีต้นขา

376
อาวุธพกติดตัวหายไปแล้ว...จากนันเธอก็ไปยืนอยูห่ น้า
ทางเข้าบ่อนําโบราณ

หัวสมองว่างเปล่าไปสามถึงห้านาที

เธอพอจะนึกได้แค่...ตัวเองกําลังเหม่อลอยไปเท่านัน

เกิดอะไรขึนกันแน่?

ทว่าเสียงดังคลุมเครือจากในห้องใต้ดิน ก็ทาํ ให้ลามีอสั รู ้

ว่า ตนเองจะเสียเวลาต่อไปไม่ได้แล้ว

ลามีอสั รีบวิงไปตามทางบันไดยาวอย่างคล่องแคล่ว ไม่

377
นานก็มาถึงหน้าประตูหอ้ งแห่งความลับแล้ว

บรรยากาศเต็มไปด้วยกลินคาวเลือดคละคลุง้ คนหนุ่ม
สาวแต่ละคนกําลังฆ่าฟั นกันเอง แม้วา่ ตามตัวจะมีเลือด
ไหลเต็มตัว แต่กลับดูเหมือนไม่รูส้ กึ เจ็บเลย

สิงทีรอพวกเขาอยู่ มีเพียงความตายเท่านัน

ตอนนีออสมอนด์กาํ ลังซัดกันนัวกับคิสตา ทังเนือทังตัว

ออสมอนด์เต็มไปด้วยรอยบาดแผลจากกริช และกําลัง
ถูกคิสตาต้อนจนมุม

เขาพยายามต้านทานกริชของคิสตาทีจะแทงเข้าไปใน
378
หัวใจตัวเอง...แต่ตอนนีเหมือนจะต้านต่อไปไม่ไหวแล้ว

ลามีอสั แทบจะไม่ตอ้ งลังเลและหยุดคิดแต่อย่างใด พุง่

ตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“เธอนีเอง!” คิสตากวาดสายตามอง สีหน้าประหลาดใจ

แทบจะในช่วงเวลาเดียวกันนัน ลามีอสั ก็ลงมือรวดเร็ว

ปานสายฟ้า ฝ่ ามือฟาดไปทีแขนของคิสตา แล้วแย่ง
ชิงกริชในมือเขามาได้

การเคลือนไหวของลามีอสั ไม่ได้หยุดชะงักไป ในชัวพริบ

ตาถัดไปนัน เธอก็คว้ามือของออสมอนด์ไว้อย่างรวดเร็ว
379
ขณะเดียวกันก็เอากริชทีแย่งชิงมาได้ เสียบเข้าไปกลาง
หน้าอกของคิสตาอย่างไม่ปรานี

เลือดสดสีแดงอมดํา

ออสมอนด์รูส้ กึ ได้ถงึ แรงของลามีอสั ตรงข้อมือตนเอง

เริมบิดหมุน...บิดหมุดกริชเล่มนันเสียบเข้าไปทีกลางอก
คิสตา!

คิสตาส่งเสียงร้องดังลัน ราวกับเสียสติ ครางเสียงแหลม

“แก...แกบอกว่าจะช่วยฉัน”

“ใช่ พระองค์ตรัสว่าคนทีฆ่าตัวเองตายจะไม่ได้ไป
380
สวรรค์” ลามีอสั เช็ดเลือดทีกระเด็นมาเปื อนหน้า “ดังนัน
ฉันก็เลยช่วยลดโอกาสทีท่านจะไม่ได้ไปสวรรค์ยงั ไงล่ะ”

อ๊าก!!

ออสมอนด์มองดูคิสตาทีในทีสุดก็ลม้ ลงไปกับพืน แล้ว

ทันใดนันก็รูส้ กึ ได้ถงึ ความหวาดกลัว...ไม่ใช่แค่ตวั เขาเอง
ซิสเตอร์ทีชือลามีอสั คนนีดูเหมือนจะเคยพบกับคิสตามา
ก่อนด้วย

“จริงๆ แล้วเธอ...เป็ นใครกันแน่?”

ลามีอสั เหมือนจะไม่ได้ยิน ในระหว่างนันก็เดินตรงไปที

381
ด้านหน้าของโจนาธาน โจนาธานทีตอนนีหายใจโรย
รินอยูน่ านแล้วมองดูซิสเตอร์คนนีเดินมา พยายามจะ
ขยับตัว

“เธอ...เธอทําให้เกิดโศกนาฏกรรมนี...ใช่ไหม?” โจนา
ธานถามอย่างอ่อนแรง

ลามีอสั หัวเราะเยาะ...เสียงหัวเราะนีไม่จาํ เป็ นต้อง

อธิบายอะไรอีกแล้ว

“จุดประสงค์...ของเธอคืออะไร...” โจนาธานทังหวาด
กลัวทังโกรธแค้น “หรือว่าจะเป็ นเพราะปี ศาจนัน...ใช่
ไหม?”

382
ลามีอสั พูดด้วยนําเสียงเย็นชา “เห็นฉันบ้าเหรอ? ปล่อย
เจ้าชายวลาดนักเสียบในตํานานออกมาเหรอ?”

“อย่างนันเธอ...”

ทันใดนันลามีอสั ก็เปิ ดฮูดคลุมศีรษะออก เผยให้เห็นใบ

หน้าทีแท้จริง

พอเห็นใบหน้าของลามีอสั ในชัวพริบตาโจนาธาน
เสมือนว่าได้กลับไปในสมัยก่อนเมือนานมาแล้ว เขามอง
ด้วยความงุนงง พูดขึนว่า “เฟี ย...เธอคือเฟี ย...”

383
“ขอโทษนะคะ ฉันเป็ นแค่ลกู สาวของเธอเท่านัน” ลามีอสั
พูดด้วยเสียงเรียบเฉย “ยีสิบสามปี ... ถึงเวลาทีต้องชดใช้
บาปกรรมทีแกก่อไว้ตอนนันแล้ว ถูกฆ่าตายด้วยนํามือ
ของหลานตัวเอง มองดูทายาทของตัวเองแต่ละคนเข่น
ฆ่ากันเองอย่างบ้าคลัง ความเจ็บปวดเสียใจและความ
สินหวังทีเหมือนตกนรกอย่างไม่มีวนั สินสุดแบบนี สัมผัส
ได้แล้วใช่ไหม?”

ลามีอสั นังลงตรงหน้าโจนาธาน หรีตาลง ก่อนโน้มเข้าไป

ใกล้ๆ ข้างหูของเขา แล้วพูดด้วยเสียงเบาว่า “มาสัมผัส
กับความสินหวังแบบนีหน่อยแล้วกัน...สัมผัสกับความ
รูส้ กึ สินหวังเช่นนีเหมือนกับผูห้ ญิงตอนทีมีคนรักอยูแ่ ล้ว
แต่กลับถูกพ่อเลียงทีตนเคารพรักมากทีสุดใช้กาํ ลัง
บังคับขืนใจ...”

384
ทันใดนัน สีหน้าโจนาธานพลันซีดเผือด ดวงตาทังสองที
ขุ่นมัวเต็มไปด้วยความเสียใจรูส้ กึ ผิด เขาไม่ตอ่ สูด้ นรน
ิ
อะไรอีก แล้วทิงตัวลงนอน

สายตาของเขาเหม่อมองเพดานอย่างเลือนลอย ริม
ฝี ปากสันระริก ไม่รูว้ า่ ทีพูดมามีความหมายว่าอะไร...
ช่วงสุดท้ายของชีวิต ไม่รูว้ า่ กําลังเสียใจทีทําผิดพลาดไป
หรือเคียดแค้นพยาบาทกันแน่

ในขณะนันเองลามีอสั ก็ใช้สองมือทําท่าขอพร หลัง

จากกระซิบกระซาบอยูข่ า้ งหน้าตัวโจนาธานารอบหนึง
แล้วก็ลกุ ขึนยืน

385
ทุกคนล้มกองลงไปหมดแล้ว...เหลือเพียงตัวเอง รวมทัง
ลามีอสั

ออสมอนด์จอ้ งมองลามีอสั อย่างไม่อยากเชือ พูดด้วย

ความรูส้ กึ ยากจะเชือได้ “คุณบอกว่า...แม่ของคุณคือ...”

ในตอนนีเองลามีอสั กลับพูดด้วยนําเสียงเรียบเฉย “ก่อน

อืน จดหมายฉบับนันทีฉันส่งให้เธอไม่ใช่ของปลอมแน่
นอน เป็ นของแม่ฉนั จริงๆ และก็เป็ นลายมือทีแม่ของเธอ
เขียนเองกับมือ เนือความในจดหมายก็เป็ นของแท้รอ้ ย
เปอร์เซ็นต์ สิงทีไม่ได้พดู ถึงในจดหมายก็แค่เรืองทีฉัน
เกิดก่อนหน้าเธอไม่กีนาทีเท่านันเอง”

386
“คุณ...คุณคือพีสาวของผม?”

“พวกเราแค่มีสายเลือดแม่คนเดียวกัน” ลามีอสั พูดด้วย

สายตาไร้ความรูส้ กึ “ความจริงเธอเป็ นลูกชายของโจนา
ธาน แต่ฉนั ไม่ใช่”

“ทีคุณทํามาทังหมดเพียงเพราะต้องการแก้แค้น...คุณ
ตังใจเอาจดหมายมาให้ผม ให้ผมพุง่ เข้ามาทีนี?”

“แม้วา่ ในตัวเธอจะมีเลือดคนชัวคนนีอยู่ แต่ก็มีเลือดของ

แม่อยูค่ รึงหนึงด้วย หรือว่าไม่ควรมาเห็นจุดจบของคน
ชัวคนนีกับตาตัวเองสักหน่อยเหรอ?” ลามีอสั พูดด้วยนํา

387
เสียงเย็นชา “แต่เธอสบายใจได้ ฉันไม่ฆา่ เธอหรอก ตรง
กันข้ามยังจะให้เธอสืบทอดมรดกทังหมดของตระกูลนี
ด้วย”

ระหว่างทีพูดนัน ลามีอสั ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากใน

เสือ “ฉันเอง...ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ส่งคนเข้ามาเถอะ”

...

...

“จะว่าไปแล้ว ท่าทางของทายาทตระกูลเชาเชสกูพวก
นันทีห้องลับใต้ดิน เหมือนเคยเห็นทีไหนมาก่อนนะ?”
388
“ดูเหมือนจะมีอาการทีคล้ายๆ กันเลย” โยวเย่พยักหน้า
“เหมือนปฏิกิรยิ าของหนูตวั น้อยสีขาวตัวนัน”

ลัวชิวพึมพํา “เอาให้คนมากมายขนาดนีกินเข้าไปโดยไม่
รูส้ กึ ตัวเลยเหรอ?”

“ปั ญหาน่าจะอยูท่ ีอาหาร” นิวมือโยวเย่แตะไปทีริม

ฝี ปาก “อืม ดูทา่ ครังนีสมาคมนักบวชชุดดําจะลงทุนลง
แรงไปไม่นอ้ ยเลยนะคะ ไม่ใช่แค่ทรัพย์สมบัติทงหมด
ั
ของตระกูลเชาเชสกูทีจะตกอยูใ่ นกํามือ แถมยังได้แขน
ซ้ายของเจ้าชายวลาดนักเสียบไปได้ดว้ ย อีกทังยาทีส่วน
ประกอบไม่แน่ชดั ชนิดนัน เป็ นไปได้วา่ อาจมาจาก

389
สมาคมนักบวชชุดดํานะคะ”

ลัวชิวทีบอกไปแล้วว่ายังไม่ตอ้ งไปสนใจพวกสมาคมนัก
บวชชุดดําก็ไม่ได้พดู อะไรอีก เพียงแต่มองกลุม่ แสง
วิญญาณสีเทาขาวทีอยูใ่ นฝ่ ามือ

สมาคมมีสทิ ธิตัดสินเด็ดขาดโดยตรงในการประเมิน
มูลค่าของดวงวิญญาณ

สีเทาขาวถือว่าเป็ นดวงวิญญาณระดับกลางค่อนมาทาง
สูง ส่วนชมพูอมแดงก็นบั ว่ามีคณ
ุ ภาพดี

การแลกเปลียนระหว่างตระกูลเชาเชสกูและสมาคมก็ไม่
390
อาจดําเนินการต่อไปได้อีก แขนซ้ายของเจ้าชายวลาด
นักเสียบจะเป็ นอย่างไร ออสมอนด์จะเป็ นอย่างไร ลามี
อัสและนักบวชชุดดําจะเป็ นอย่างไรต่อไปนัน...เรืองพวก
นีสําหรับเจ้าของร้านลัวแล้ว บางทีคงเป็ นเรืองอีกยาว
ไกล

จบภาค1

391