Chapter 10

เป็ นครั้งที่สิบหรือยีส่ ิบเห็นจะได้ที่เฉิงหลินรู้ สึกตัวว่ าเธอชะเง้ อมองออกไปนอกหน้ าต่ างห้ องทำงาน

แฟ้ มเอกสารมากมายกองกันอยู่บนโต๊ ะโดยที่ไม่ ได้ แตะต้ องแม้ แต่ นิดเดียว เธอรู้ ตัวดีว่าเธอไม่ มี
สมาธิเพียงพอที่จะอ่านเอกสารรายงานที่ดนิ หรือสั ญญาสั กฉบับเดียว นับตั้งแต่ ที่เขามาส่ งเธอที่นี่
พร้ อมท่ าทางกวนประสาท แต่ ทดี่ ูเหมือนจะรบกวนจิตใจเธอมากยิง่ กว่ านั้นก็คอื เรื่องแฟนที่เธอกุขนึ้
มาเพราะอารมณ์ ชั่ววูบนี่สิ เขาดูจะไม่เชื่อเอาเสี ยเลยว่ าเธอจะมีแฟน ในสายตาเขาเธอคงดูไม่ มีสเน่ ห์
เอามากๆ ขนาดเขาไม่ คดิ ว่าจะมีผู้ชายมาชอบเธอเลยรึไงนะ

“คิดถึงใครเหรอจ๊ ะ ลูก”

เฮเลน หยางผู้เป็ นแม่ บังเกิดเกล้าอ่านอาการสะดุ้งของลูกสาวคนเดียวว่ าอะไรเป็ นสาเหตุได้ ไม่ ยาก

นัก เพียงแต่ เธอยังไม่ร้ ู แน่ ชัดถึงบุคคลที่เป็ นสาเหตุ

“อะ คุณแม่ เองเหรอคะ มานั่งอยู่ตรงนีต้ ้งั แต่ เมื่อไหร่ คะ หนูตกใจหมดเลย”

“ไม่ นานหรอกจ้ ะ แต่ เอ แม่ว่าแม่ กไ็ ม่ได้ เข้ ามาเงียบๆ นะ แม่ เคาะประตูต้งั หลายที ซู ซานบอกว่ า
ลูกอยู่ในห้ องแต่ ไม่ เห็นเปิ ดประตูแม่ กเ็ ลยเข้ ามาดูน่ะจ้ ะ กลัวว่ าลูกสาวของแม่ จะใจลอยจนหายลับ
ไป”

หญิงสาวพยายามยิม้ อ่อนหวานให้ มารดาซ่ อนพิรุธบางอย่ างให้ พ้นจากสายตาคมกริบของเฮเลน

หยาง หากแต่ ผู้เป็ นแม่ ทำทีไม่ ใส่ ใจอาการเหม่ อลอยนั้น ใบหน้ างามไร้ ที่ติแม้ จะสู งวัยจ้ องหน้ าภาพ
พิมพ์ ของเธอตอนยังสาวแทบไม่ กระพริบ ส่ งผลให้ เฉิงหลินรู้ สึกหายใจติดขัดขึน้ มาทันที

“หนูแค่ คดิ เรื่องงานน่ ะค่ะ ก็เลยไม่ได้ ยนิ เสี ยงประตู” ร่ างบางลุกขึน้ เดินอ้ อมโต๊ ะทำงานข้ ามมายืน
ข้ างๆ พลางเอือ้ มวงแขนทั้งสองข้ ามไหล่ ของมารดามาโอบไว้ หลวมๆ อย่ างประจบประแจง

“ไม่ ได้ ยนิ เสียงประตูแต่ กค็ งจะพอได้ ยนิ อะไรบ้ างอยู่หรอกนะ ใช่ มั๊ย”

เฮเลน หยางโยกแขนทั้งสองของลูกสาวอย่ างอารมณ์ ดี ครั้นเห็นสายตาฉงนของเฉิงหลินเธอจึง

เฉลยออกมาด้ วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

“ก็นัดดินเนอร์ ไงล่ะ หรือว่าลูกไม่ ได้ ยนิ ทีเ่ ขานัดลูกด้ วย ได้ ยนิ หรือไม่ น่ะ ไม่ สำคัญหรอกนะ แต่
ห้ ามลืมเด็ดขาด”

“โธ่ คุณแม่ คะ หนูกน็ ึกว่าเรื่องอะไร”

“ก็แล้ วลูกนึกว่าเรื่องอะไรล่ะ มีเรื่องอะไรอีกเหรอที่ลูกนึกว่ าแม่ จะพูดน่ ะ”

สายตาดุจนางพญาจับจ้ องมาอีกครั้ง

“อืม เรื่องอืน่ ๆ นอกจากแค่ดนิ เนอร์ ธรรมดา”

“ลูกบอกแม่ เองนะว่ามันแค่ดนิ เนอร์ ธรรมดา ถ้ างั้นแม่ กค็ งไม่ มีสิทธิ์จะห้ ามลูกไปทานข้ าวกับ
คุณชายจ้ าวหรอก จริงมั๊ย”

“แต่ คุณแม่ กร็ ้ ู ว่ามันไม่ ธรรมดา”

“ก็ทำให้ มันธรรมดาสิลูก แล้วอีกอย่างนะนั่นมันก็ไม่ ใช่ เวลางานแล้ ว ลูกไม่ จำเป็ นจะต้ องคิดเรื่อง

งานเลยนี่”

เฮเลน หยางเอ่ยเป็ นนัยๆ

“มีอะไรที่คุณแม่ ต้องการให้ หนูคุยกับเขาเป็ นพิเศษรึเปล่ าคะ”

รอยยิม้ เย็นๆ ของผู้เป็ นแม่ คอื รอยยิม้ ทีเ่ ฉิงหลินไม่ ค่อยจะชอบใจนัก บ่ อยครั้งที่เธอรู้ สึกว่ าคุณแม่
ของเธอน่ ากลัวมากภายใต้ รอยยิม้ เช่ นนั้น ตามมาด้ วยอาการสั่ นศรีษะน้ อยๆ อย่ างสง่ างาม รอยยิม้
เย็นๆ นั้นยิง่ ดูน่ากลัวมากขึน้ เป็ นสองเท่ า

“ไม่ มีหรอกจ้ ะ เรนนี่ เรื่องงานน่ ะแม่ จดั การทุกอย่ างเรียบร้ อยแล้ วล่ ะ ไม่ ต้องกังวลไปหรอก ทาน
ข้ าวให้ สนุกเถอะนะ”

เบือ้ งหลังประตูที่เพิง่ จะปิ ดลงไปปรากฏดวงหน้ าของหญิงสาวที่ส่อแววอึดอัดเล็กๆ เธอถอนหายใจ

พลางสายตาจ้ องมองไปยังนาฬิ กาข้ างฝาผนัง เวลาค่ อยๆ เดินไปเรื่อยๆ และเวลาเย็นก็จะผ่ านเข้ ามา
ในไม่ ช้า ในเวลาเช่ นนีเ้ ธออยากคุยกับไช่ ไช่ เพือ่ นรักเพียงคนเดียวที่สุด แต่ พอคิดถึงน้ำเสี ยงตื่นเต้ น
ทีไ่ ช่ ไช่ มักจะทำเวลาได้ ยนิ เธอเอ่ยชื่อผู้ชายคนอืน่ ที่บังเอิญผ่ านเข้ ามาในชีวติ นอกเหนือจากเสี้ยว
เทียนแล้ ว เฉิงหลินก็ชักจะเปลีย่ นใจ เธอนั่งจมอยู่กบั ความคิดของตัวเองไปเรื่อยจนกระทั่งเสี ยง
โทรศัพท์ ฉุดให้ หลุดจากภวังค์อกี ครั้งหนึ่ง

หลังจากคุยโทรศัพท์ เสร็จ ร่ างบางผุดลุกขึน้ ยืนจนลืมไปเลยว่ าตนเองเจ็บข้ อเท้ ออยู่ เธอเซแทบจะ

คว้ าขอบโต๊ ะไว้ไม่ทันขณะที่อกี มือเอือ้ มไปหยิบกระเป๋ าถือและเสื้อนอกที่พาดไว้ ตรงที่เดิมกับเมื่อเช้ า
มาถือไว้ ลวกๆ แล้วหญิงสาวก็พยายามพาตัวเองออกไปจากห้ องทำงานอย่ างยากลำบาก ในสมอง
ของเฉิงหลินเวลานีไ้ ด้ ยนิ แต่ เสียงของเสี้ยวเทียนก้ องไปมาว่ าเขาขับรถมาให้ เธอที่นี่แล้ ว และจาก
นิสัยของเขา เธอเดาได้ ไม่ ยากเลยว่าเขาจะเพียงแค่ ขับมาให้ แล้ วก็จากไปโดยไม่ อยู่รอเจอหน้ าเธอแม้
สั กวินาที
ชายหนุ่มกดวางสายโทรศัพท์ ลงเขาจัดการล็อคประตูรถโฟล์ คสวาเกนสี เขียว โดยไม่ ลมื ที่จะตรวจ
ตราความเรียบร้ อยอีกทีหนึ่ง ก่อนที่จะก้ าวออกห่ างจากรถของเธอเขาเหลือบมองห่ อกระดาษในมือ
อย่ างชั่งใจ จนในที่สุดราวกับตัดสินใจได้ เขาหยิบห่ อกระดาษห่ อนั้นพร้ อมด้ วยกุญแจรถ นำของทั้ง
สองสิ่ งไปฝากไว้กบั ร.ป.ภ.ตามที่เขาบอกเธอเอาไว้

บานประตูกระจกที่เชื่อมต่ อระหว่างตึกกับลานจอดรถเปิ ดออกเร็วๆ ด้ วยแรงของหญิงสาว เฉิงหลิน

เดินกระโผลกกระเผลกออกมา ถ้ าหากวิง่ ได้ เธอคงจะทำไปนานแล้ วแต่ สังขารตอนนีไ้ ม่ อำนวยเลย
จริงๆ จึงได้ แต่ พยายามพาตัวเองลงมาให้ เร็วที่สุด เธอไม่ ได้ หวังว่ าเขาจะอยู่รอเจอเธออยู่แล้ วแต่
ไหนๆ เขาก็อุตส่ าห์ ขับรถมาให้ เธอ ขอแค่ ได้ ขอบคุณสั กนิดก็พอ

หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบใบหน้ าหวานสวยนั้นมีสีแดงระเรื่อผสมอยู่จางๆ จากการออกแรง

วิง่ มา แล้ วเธอก็ได้ ร้ ู ว่าเขาไม่ อยู่แล้วจริงดังคาด จึงเดินไปหาร.ป.ภ. ที่อยู่ใกล้ ที่สุดตามที่เสี้ยวเทียน
ได้ บอกไว้ในโทรศัพท์ ขณะที่สายตายังคงมองไปทัว่ ลานจอดรถ.........ไม่ มแี ม้ เงาสู งใหญ่ ของเขา

กุญแจรถกับห่ อของถูกถืออยู่ในมือหญิงสาว เฉิงหลินมองของในมือขณะที่รับมาด้ วยความ

ประหลาดใจ เขาฝากอะไรไว้ให้ เธอกันนะ........

“เขากลับไปแล้วเหรอคะ”

เฉิงหลินถามออกมาสีหน้ าแสดงความผิดหวังนิดๆ ในขณะที่ยงั คงหอบหายใจอยู่

“เอ๋ ยังนี่ครับ คุณหนู”

สายตาของร.ป.ภ.ทีม่ องข้ ามไหล่เธอไปยังเบือ้ งหลังทำให้ หญิงสาวเอะใจต้ องมองตามไปบ้ าง ต่ อ

เมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ข้างหลังเธอเฉิงหลินก็แทบอยากจะกลั้นหายใจให้ ขาดอากาศตายไปเดีย๋ วนั้นเลย
ให้ ร้ ู แล้ วรู้ รอด

เขาเห็นทุกอย่าง..........ตั้งแต่ ที่เธอวิง่ ออกมาจากตึกทั้งๆ ที่ขาเจ็บ หรือจะตอนที่เธอเหลียวซ้ ายแล

ขวามองหาเขา เขาเห็นหมด..........อาการหอบๆ ของเธอทำให้ เขารู้ ว่าเธอรีบร้ อนลงมาที่นี่มาก
เพียงไร........ยิง่ ไปกว่านั้น........เขารู้ ......รู้ ว่าเธอจะต้ องรีบลงมาหาเขา.........เขาจึงมายืนอยู่
ตรงข้ างหลังเธอ...............อยากจะเอาหน้ าแทรกแผ่ นดินหนีจริงๆ .........ทำไมตลอด
เวลา.......จะต้ องเป็ นเขาที่เดาการกระทำของเธอออกอยู่ฝ่ายเดียวด้ วยนะ

เสี้ยวเทียนหยุดอยู่ตรงนั้นเอียงคอมองดูเธอด้ วยสี หน้ าเฉยๆ อีกครั้ง เขาไม่ เรียกเธอ เขาเพียงแค่ มอง

หน้ าเธอ.............แค่น้ัน จนกระทั่งหญิงสาวเริ่มจะหายใจเป็ นปกติเขาก็เอ่ ยขึน้
“นัดแฟนไว้เหรอ”

“อะไรนะ.......”

“ฉันถามว่าเธอนัดแฟนไว้เหรอ ถึงต้ องรีบร้ อนลงมาแบบนี”้

“ฉัน.......”

เฉิงหลินรู้ สึกราวกับว่าเลือดในกายมันฉีดพล่ านขึน้ มาที่บนใบหน้ าทั้งหมด ริมฝี ปากเชิดๆ ของฝ่ าย

ตรงข้ ามกระตุกขึน้ นิดๆ จนกลายเป็ นยิม้ เย้ ยหยันให้ กบั เธอในที่สุด

“ฉันกำลังจะกลับบ้ าน”

ร่ างบางเซนิดๆ อย่างห้ ามไม่ อยู่เมื่อพยายามจะเดินผ่ านเขาไปให้ พ้นอย่ างเร็วที่สุด ยิง่ ถึงรถเร็วเท่ า

ไหร่ กจ็ ะมีเวลาเห็นสีหน้ าเยาะเย้ยของเขาน้ อยลงเท่ านั้น ทันทีที่เห็นเธอเซฝ่ ามือแข็งแรงเอือ้ มออก
มาทันควัน จับแขนของเธอไว้เอาไว้แน่ นหนา แค่นีเ้ ธอก็ไปไหนไม่ รอดแถมยังเซกลับมาตามแรงฉุด
ของเขาจนร่ างสองร่ างเบียดชิดกัน

เมื่อตั้งหลักได้ เฉิงหลินสะบัดจนมือนั้นหลุดออกจากแขนของเธอ ใบหน้ าหวานๆ ยังคงแดงก่ำ ร่ าง

บอบบางแสดงอาการทั้งงอนทั้งอายปะปนกันจนแยกไม่ ออก นัยน์ ตาคู่น้ันไม่ แม้ แต่ จะมองหน้ าคู่
กรณีที่ห่างกันไม่ กคี่ บื ริมฝี ปากได้ รูปเม้มเข้ าหากันโดยไม่ ร้ ู ตัว เห็นอาการของเธอแล้ วเสี้ยวเทียนก็
ยิง่ รู้ สึกมันในอารมณ์

“ไหนล่ ะคำขอบคุณ”

ดวงตาคู่หวานสวยตวัดกลับมาจ้ องหน้ าชายหนุ่มตาไม่ กระพริบ ในมือของเธอยังคงถือของที่เขา

ฝากไว้ ให้ เธออยู่เลย

“วันนีฉ้ ันขอบคุณเธอไปหลายรอบแล้วนี่”

“ดูเหมือนว่าจะยังไม่ พอ”

“แล้ วฉันสมควรจะทำยังไงกับเธอดี”

มาดของเขากวนอารมณ์ สิ้นดี ไม่ ว่าจะเป็ นสายตาระยิบระยับที่จ้องมองเธอ หรือว่ าจะเป็ นริมฝี ปาก

เปื้ อนรอยยิม้ เย้ยหยัน
“เธออุตส่ าห์ ขับรถมาให้ ถึงที่ (ก้มมองถุงใส่ ของในมือ) เอาของมาฝากด้ วย แค่ คำขอบคุณเห็นท่ าจะ
ไม่ พอแล้ วนะเนี่ย”

“ของฝากแฟนเธอน่ ะ ไม่ ใช่ ของเธอหรอก”

“หา”

“หึๆ ฉันแกล้งเธอมากๆ ก็กลัวว่าแฟนเธอจะเคืองก็เลยต้ องมีของมาเซ่ นหน่ อย”

“แล้ วนี่เขายังไม่ มาเหรอ”

“ใคร?” เฉิงหลินถามเสียงเขียว

“ก็แฟนเธอไงล่ะ ฉันเห็นเธอแทบจะบินลงมาจากโต๊ ะทำงาน ถ้ าไม่ ได้ นัดแฟนไว้ อย่ าบอกนะว่ าเธอ

รีบวิง่ ลงมารอฉัน”

“ฉัน........”

หญิงสาวรู้ สึกโมโหจนแทบจะเป็ นลม หัวสมองมัวแต่ คดิ สรรหาสารพัดถ้ อยคำเจ็บแสบมาต่ อปาก

ต่ อคำกับเขา จนเธอลืมสังเกตุไปเลยว่ามีคุณลุงคนนึงแต่ งกายสุ ภาพเรียบร้ อยมากมายืนอยู่ไม่ ห่าง
จากเธอและเขา คุณลุงคนนั้นคงกำลังจะหาทางขัดจังหวะการสนทนาของคนทั้งคู่อยู่

“ใช่ ฉันนัดแฟนไว้”

“อ้ อ อย่ างนีน้ ี่เอง หึๆๆ ดีเลย ฉันจะได้ทำความรู้จักกับเขาไว้ ”

“ขอประทานโทษครับ”

“ไม่ จำเป็ นหรอก เธออยากกลับก็กลับได้ เลย เอ๋ ”

“ขอประทานโทษครับ”

ทั้งสองคนต่ างหยุดชะงักเมื่อสังเกตเห็นบุคคลอืน่ ยืนอยุ่ใกล้ ๆ ด้ วย น่ าแปลกที่เขาและเธอมัวแต่ เถียง

กันจนไม่ทันเห็นว่ามีคนอืน่ อยู่ด้วย

“ไม่ ทราบว่าคุณหนูท่านนีค้ อื คุณหนูหยางใช่ ไหมครับ”

“เอ่ อ ค่ ะ”
เฉิงหลินตอบด้ วยน้ำเสียงงงๆ พลางชำเลืองมองไปยังเสี้ยวเทียน ขณะที่คุณลุงยิม้ ตอบกลับมาอย่ าง
ใจดีและโค้งให้ อย่างนอบน้ อม

“คุณชายรออยู่บนรถทางด้ านนั้น ให้ ผมมารับคุณหนูครับ”

ความงงของเฉิงหลินหายเป็ นปลิดทิง้ เมื่อมองไปทางที่ลุงคนนั้นบอก และเธอพบรถลีมูซีนคัน

หรู หราจอดสงบอยู่ ร่ างของชายหนุ่มทีน่ ั่งอยู่ในรถคันนั้นแม้ จะไม่ เห็นใบหน้ าชัดเจนแต่ กเ็ ดาได้ ไม่
ยากนัก จากท่ าทางของเขา.......จริงสินะเธอนัดจ้ าวเซี่ยนหลงทานข้ าวนี่นา

เฉิงหลินหันกลับมามองหน้ าเสี้ยวเทียนที่ยนื อยู่ข้างๆ เธอ ทีแรกเขาก็ทำสี หน้ าแปลกใจไม่ แพ้ เธอแต่

เพียงชั่วครู่ สีหน้ าของเขาก็เปลีย่ นเป็ นขรึมขึน้ มาทันที

เธอไม่ ร้ ูว่าจะบอกลาเขาดีมั๊ย หรือว่าจะสวมรอยบอกไปเลยดีนะ ว่ าแฟนเธอมารับแล้ว แต่ เหมือนมี

ก้ อนอะไรสักอย่างมาจุกอยู่ตรงคอ หญิงสาวไม่ สามารถพูดอะไรออกมาได้ อกี เลย ระหว่ างที่เดิน
ตามชายวัยกลางคนที่เธอเข้ าใจว่าคงเป็ นคนขับรถของคุณชายจ้ าวไปขึน้ รถ

กระจกรถลีมูซีนสีดำเป็ นมันเงาวับสะท้ อนให้ เห็นชายหนุ่มที่ยงั คงยืนอยู่ตรงที่เดิมขณะที่ลุงคนขับ

รถเปิ ดประตูรถให้ เธอเข้ าไปนั่งเบาะหลังเคียงข้ างชายหนุ่มอีกคน ประตูรถปิ ดลงพร้ อมๆ กับรถลีมู
ซีนเคลือ่ นตัวออกไปจากลานจอดรถอย่างสง่ างาม โดยที่เฉิงหลินไม่ แม้ แต่ จะหันกลับไปมองดูข้าง
หลังของเธอว่าเขากลับไปโดยทันที หรือว่ ายังคงยืนอยู่ตรงนั้น

เขาจะคิดยังไงก็ช่าง นี่อาจจะเป็ นสิ่งทีเ่ ขาต้ องการจะเห็นก็ได้ อย่ างน้ อยเขาจะได้ เลิกคิดซะทีว่าคน

อย่ างเธอไม่ มีสเน่ ห์ขนาดไม่ มีใครมาจีบเลย ถึงแม้ จะแค่ กนิ ข้ าวเพราะเรื่องธุรกิจก็ช่างเถอะ

“ของคุณตกแน่ ะครับ”

เฉิงหลินหลุดจากภวังค์กลับมาสู่ บรรยากาศในรถลีมูซีนเมื่อได้ ยนิ เสี ยงของชายหนุ่มที่นั่งข้ างๆ เรียก

เธอ ในมือของเขาชู ถุงใส่ ของที่เสี้ยวเทียนให้ เธอไว้ เธอคงทำมันตกลงไปที่ข้างตัว เมื่อสั กครู่ เขา
บอกว่ านำมาฝากแฟนของเธอ หญิงสาวรับถุงนั้นมาจากมือจ้ าวเซี่ยนหลงแล้ วตัดสิ นใจเปิ ดออกดู
โดยมีสายตาสงสัยของชายหนุ่มข้ างๆ มองมาเป็ นระยะ

เมื่อสิ่ งของที่อยู่ในถุงประจักษ์ แก่สายตาของเฉิงหลิน หญิงสาวก็จ้องมันซ้ำแล้ วซ้ำอีก เธอไม่ คดิ ว่ านี่

คือสิ่ งที่เขาจะเอามาให้ เธอ

!!!!!!!!!!!!!ผ้าพันข้ อเท้ า ยานวดแก้ อาการเคล็ดขัดยอก และ ยาแก้ อกั เสบ!!!!!!!!!!!!