Chapter 7

เฉิงหลิงทรุดตัวลงนั่งบนเก้ าอีเ้ ป็ นเวลาเดียวกันกับที่เสี ยงอินเตอร์ คอมดังขึน้ เธอได้ ยนิ

เสี ยงเลขาหน้ าห้ องของเธอรายงานผ่ านลำโพงมาว่ าคุณชายจ้ าวมาขอพบเธอ คิว้ เรียว
สวยขมวดเข้ าหากันเล็กน้ อย เพิง่ จะประชุมเสร็จเมื่อกีน๊ ีเ้ อง เขาจะต้ องการพบเธอทำไม

“ผมมีบางอย่ างเกีย่ วกับเรื่องที่ประชุมเมื่อสั กครู่ นี้ อยากจะคุยกับคุณ ถ้ าคุณไม่ รังเกียจ

คุณหนูหยาง.........”

“เรียกฉันว่ าเรนนี่กไ็ ด้ ค่ะ”

ชายหนุ่มมองเธอไม่ วางตาเลยทีเดียวผู้หญิงคนนีท้ ่ าทีตอนอยู่ในห้ องประชุมราวกับ

นางพญา แต่ พอมาคุยกันตัวต่ อตัวอย่ างนีแ้ ล้ วเธอก็ให้ ความรู้ สึกว่ าเป็ นผู้หญิงธรรมดาๆ
คนนึงเท่ านั้น

“ครับ ไม่ ทราบว่ าคุณพอจะมีเวลาไปทานมือ้ เย็น เผือ่ ว่ าเราจะได้ คุยเรื่องสั ญญาที่ผมยัง

ไม่ ค่อยเข้ าใจ”

“อืม ขอโทษนะคะ รายละเอียดเรื่องสั ญญามีอยู่ในเอกสารทุกอย่ างอยู่แล้ ว อีกอย่ างฉัน

ไม่ ชอบคุยเรื่องงานตอนเย็นหลังเลิกงานน่ ะค่ ะ”

เธอมองหน้ าเขาด้ วยสายตารู้ ทัน ไม่ มีความผิดหวังปรากฏออกมาในใบหน้ าของชาย

หนุ่มซักนิด แน่ นอนเขานึกรู้ อยู่แล้ วว่ าเรนนี่ หยางคนนีไ้ ม่ ใช่ คนที่จะเล่ นด้ วยกับใคร
ง่ ายๆ แต่ การที่เธอกล้ าหักหน้ าเขาในที่ประชุมขนาดนั้น เขาก็อยากจะรู้ เหมือนกันว่ าเธอ
จะแน่ สักแค่ ไหน

“แต่ ถ้าเป็ นมือ้ เย็นอย่ างเดียวไม่ เกีย่ วกับเรื่องงานก็ตกลงค่ ะ”

หลังจากจ้ าวเซี่ยนหลงจากไปหญิงสาวกลับมานั่งลงตรงที่เดิม นัยน์ ตาของเธอนั้นเหม่ อ

ลอยและเฝ้ าคิดถึงเหตุการณ์ ที่เพิง่ เกิดขึน้ เมื่อคืนนี้ ที่เสี้ยวเทียนมาส่ งเธอที่บ้าน

“ยิ่งเธอบอกว่าไม่เป็ นไร ฉันก็ย่งิ รู้สึกเป็ นห่วงเธอ รูม

้ ย
ั๊ ”
เขาเป็ นห่ วงเธอจริงๆ เหรอ................

เฉิงหลิงต้ องหลุดออกจากภวังค์ หลังจากที่มีเสี ยงโทรศัพท์ ดงั ขึน้ อีกครั้ง คราวนีเ้ ป็ น

โทรศัพท์ จากพ่อบ้ านหยางที่เธอใช้ ให้ หารถไปลากรถของเธอเข้ าอู่ แต่ ลุงพ่อบ้ านกลับโทร
มาบอกว่ าหารถของเธอไม่ เจอ

หญิงสาวลุกขึน้ ยืนอย่ างเร่ งรีบเอือ้ มมือไปหยิบกระเป๋ าและเสื้อนอกที่วางพาดไว้ ง่ายๆ กับ

พนักเก้ าอี้ ใบหน้ าหวานๆ นั้นแต้ มรอยยิม้ จางๆ

นี่แหละเขา..........เขาก็ยงั คงเป็ นเสี้ยวเทียนคนเดิม คนที่ไม่ เคยแสดงออกมาตรงๆ ว่ า

ห่ วงใยใครอยู่ด!ี

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++

“คุณชายคะ คุณหนูหยางมาขอพบค่ ะ”

“เชิญ”

อีห้ มินกดปิ ดเครื่องอินเตอร์ คอมลง ใบหน้ าเปื้ อนยิม้ ละไมนั้นละจากกองเอกสารเมื่อ

ได้ ยนิ เสี ยงประตูเปิ ดออก หยางเฉิงหลิงก้ าวเท้ าเข้ ามาในห้ อง เธอมองไปรอบๆ ห้ อง
ทำงานของเขา ก่ อนที่สายตาของเธอจะไปหยุดอยู่ตรงหน้ าตู้กระจกขนาดใหญ่ ที่มีโมเดล
รถยนต์ โบราณถูกวางเรียงรายอย่ างสวยงามนับเป็ นสิบๆ คัน นี่เป็ นครั้งแรกที่เธอมาหาอี้
หมินที่บริษัท เขาเป็ นเพือ่ นที่สนิทกับเสี้ยวเทียนที่สุด

“อยากจะเปลีย่ นรถใหม่ เหรอ เป็ นความคิดที่ดนี ะ รถของเธอคาร์ บูเรเตอร์ มันไม่ ค่อย

ดีแล้ ว”

“ฉันว่ าเธอช่ วยเปลีย่ นคาร์ บูเรเตอร์ ให้ มันใหม่ แทนจะดีกว่ ามั้ง”

อีห้ มินหัวเราะออกมาแล้ วเดินนำเธอไปนั่งลงคุยกัน

“ในที่สุดฉันก็ขายรถให้ เธอไม่ ได้ อยู่ด”ี

“ถ้ าฉันอยากเปลีย่ นรถเมื่อไหร่ นะ ฉันสั ญญาว่ าจะมาที่บริษัทเธอเป็ นที่แรกเลย ตกลง
ไหม แต่ ตอนนีฉ้ ันอยากรู้ ว่ารถของฉันจะวิง่ ได้ เมื่อไหร่ ”

“มันยังเป็ นชิ้นๆ อยู่เลย คงต้ องรอตอนเย็น รอได้ ไหมครับคุณหนูหยาง”

“อย่ าเรียกแบบนั้นได้ ไหม ฉันฟังแล้ วรู้สึกแปลกๆ ชอบกล”

“ก็เลขาฉันเรียกเธอแบบนั้น”

“ฉันก็ยงั งงๆ อยู่เหมือนกัน พอเห็นหน้ าฉันเขาก็รีบโทรมาเรียกเธอ ทั้งๆ ที่ฉันไม่ เคยมา

ที่นี่สักหน่ อย”

“หึ หึ ไม่ แปลกหรอก คุณหนูหยางน่ ะออกงานสั งคมบ่ อยๆ ใครบ้ างจะไม่ เคยเห็น”

“เฮ้ อ แล้ วนี่รถของฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย” เฉิงหลิงเบื่อจะฟังเรื่องงานสั งคมที่เธอถูกแม่ บังคับ

ให้ ไปออกเต็มที จึงแกล้ งเปลีย่ นเรื่องเอาดือ้ ๆ

อีห้ มินอมยิม้ ออกมาอย่ างอารมณ์ ดเี มื่อเห็นสี หน้ าและอาการของเธอ

“สภาพมันตอนนีไ้ ม่ ค่อยน่ าดูเท่ าไหร่ ว่ าแต่ เธอจะรอรับมันกลับไปด้ วยเลยรึเปล่ าล่ ะ นี่

ก็ได้ เวลาพักเที่ยงของฉันพอดี สนใจจะไปกินข้ าวเที่ยงเป็ นเพือ่ นฉันแลกกับค่ าซ่ อมรถ
ไหม”

“สนใจสิ จ๊ะ นอกจากจะได้ ซ่อมรถฟรีแล้ วฉันจะได้ กนิ ข้ าวฟรีด้วยเหรอ”

“ใครบอกล่ ะ 50-50 ต่ างคนต่ างออกต่ างหาก”

“แหม งกจัง”

ทั้งสองคนเดินคุยกันอย่ างออกรสตั้งแต่ พ้นประตูห้องทำงานของอีห้ มินจนลงมาถึงส่ วน

ที่เป็ นโกดังเก็บรถ อยู่ดดี อี หี้ มินก็หยุดเดินและบอกให้ เฉิงหลิงรอก่ อน แล้ วร่ างสู งก็เดิน
หายเข้ าไปภายในโกดัง ทิง้ ให้ เธอยืนอยู่เพียงลำพังหน้ าโกดังเก็บรถนั่นเอง
มีรถอยู่สี่ถึงห้ าคันภายในโกดังที่กำลังถูกช่ างรื้อเครื่องยนต์ และบางคันก็กำลังทำสี อยู่
กลิน่ สีคละคลุ้งปะปนมากับกลิน่ น้ำมันเครื่อง เฉิงหลิงเอามือข้ างนึงถูจมูกตนเอง พลาง
คิดไปว่ า รถของเธอน่ าจะอยู่แถวๆ นี้ เธอชักนึกอยากเห็นสภาพของมันขึน้ มาซะแล้ วสิ
อีห้ มินก็ไม่ รู้ หายไปไหน

ร่ างบางพยายามเดินลัดเลาะอย่ างระมัดระวังที่สุด เพือ่ ที่เธอจะแน่ ใจได้ ว่าเธอไม่ ได้ เดิน

เกะกะและรบกวนการทำงานของพวกช่ าง นั่นไงล่ ะ ในที่สุดเธอก็เจอรถรถโฟล์คสวาเกน
สี เขียวของเธอตรงด้ านในสุ ดของโกดังนั่นเอง

เฉิงหลิงเดินวนรอบรถของตนอย่ างช้ าๆ รอยยิม้ บนใบหน้ ายิง่ กว้ างขึน้ อีกหลายเท่ า อีห้ มิ

นนี่ตลกจริงๆ รถของเธอไม่ ได้ อาการหนักถึงขนาดต้ องถอดเป็ นชิ้นๆ เสียหน่ อย เท่ าที่
เห็นอยู่ตอนนีม้ ันก็ยงั ดูดไี ม่ ใช่ เหรอ โดยไม่ ทันระวังตัวเท้ าของเธอเหมือนเหยียบถูกอะไร
บางอย่ างที่พนื้ และนั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ เฉิงหลิงเสี ยหลักหกล้ มลง

“โอ๊ย”

บางสิ่ งที่โผล่ พ้นใต้ ท้องรถของเธอออกมาและทำให้ เธอเดินสะดุดจนหกล้ มนั้น ถ้ าจะมอง

ให้ ดๆี มันคือขาของใครบางคนที่มุดอยู่ใต้ ท้องรถของเธอต่ างหาก!

“หลินหลิน! เป็ นอะไรรึเปล่ า!!!”

ชายหนุ่มเลือ่ นตัวออกมาจากใต้ ท้องรถของเธอด้ วยความตกใจหลังจากที่รู้ สึกว่ าถูก

เหยียบขา พอศรีษะของเขาโผล่ พ้นรถแล้ วเห็นว่ าเฉิงหลิงกำลังนั่งอยู่ที่พนื้ เท่ านั้นแหละ
เขาก็รีบก้ าวเข้ ามาพยุงตัวเธอไว้ ด้ วยความตกใจมากกว่ าเดิม แต่ ดูเหมือนว่ าฝ่ ายที่หกล้ ม
ไปนั่งอยู่กบั พืน้ จะดูตกใจมากกว่ าเขาเสี ยอีกแน่ ะ

“เสี้ยวเทียน!!!!”

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!