Chapter 9 Painful

“ฉันเดินกลับเองก็ได้ นะ ออฟฟิ ศของอีห้ มินอยู่ใกล้ แค่นีเ้ อง”

เฉิงหลินพูดออกมาในที่สุดเมื่อเห็นสี หน้ าของเสี้ยวเทียน เขาคงกำลังลำบากใจที่อหี้ มินอ

ยู่ๆ ก็เล่ นตลกเหมือนต้ องการเปิ ดโอกาสให้ เขากับเธอได้ อยู่กนั สองต่ อสองอย่ างนั้นแหละ

ชายหนุ่มยกมือขึน้ เสยผมลวกๆ ทีหนึ่งเขาไม่ ว่าอะไร เพียงแค่ หันหลังออกเดินนำไป

อย่ างรวดเร็ว เฉิงหลินต้ องพยายามเดินให้ ทันเขา แต่ ยงิ่ เดินก็ยงิ่ ปวดระบมที่ข้อเท้ ามาก
ขึน้ จากที่เธอพยายามฝื นเดินให้ ดูเป็ นปกติ ก็กลายเป็ นเดินกระเผลกและในที่สุดก็คอื
หยุดเดินเอามือข้ างนึงยันกับกระจกร้ านค้ าข้ างทางเอาไว้ ไม่ ให้ ตนเองต้ องทรุดลงไปนั่ง
กับพืน้ ซะก่ อน

“นี่ยงั ไม่ ถึงร้ อยเมตรเลยนะ เธอจะเดินไปให้ ถึงออฟฟิ ศของหมอนั่นทั้งๆ ที่ขาเป็ นแบบนี้

เหรอ”

หญิงสาวไม่ รู้ ว่าเขาเดินกลับมาตอนไหนแต่ เท่ าที่เธอรู้ ตอนนีก้ ค็ อื เขากำลังยืนกอดอกเอา

หัวพิงกระจกเอาไว้ และก้ มหัวลงจนเกือบจะชิดกับใบหน้ าของเฉิงหลินเพือ่ คุยกับเธอ

“ฟังนะ หลินหลิน ปัญหาของเธอก็คอื เธอมักจะชอบทำเป็ นว่ าตัวเธอเองไม่ เป็ นอะไรใน

เวลาที่ไม่ สมควรอยู่เรื่อยเลย”

“ฉันรู้ ..........”

อยากร้ องไห้ จริงๆ เขารู้ ว่าข้ อเท้ าของเธอเจ็บแต่ กย็ งั แกล้ งทำเป็ นเดินเร็วๆ ให้ เธอเจ็บจน
ทนไม่ ไหว เฉิงหลินทั้งเจ็บใจและอับอายกับสภาพน่ าสมเพทของตัวเอง ซึ่งเสี้ยวเทียนไม่
พูดอะไรอีกเลย เขาจ้ องมองสี หน้ าอันเต็มเปี่ ยมไปด้ วยความเจ็บปวดของเธอ แล้ วถอน
หายใจหนักๆ ออกมา

“เจ็บมากมั๊ย”

“ไม่ ...............” ร่ างบางเปลีย่ นจากปฏิเสธมาเป็ นพยักหน้ าน้ อยๆ เมื่อเห็นสายตา

ดุดนั ที่ส่งมาจากชายหนุ่ม
ถ้ าสายตาเธอไม่ ฝาดและถ้ าเธอเข้ าใจได้ ถูกต้ องแล้ วละก็...............เสี้ยวเทียนที่กำลัง
ก้ มลงนั่งยองๆ กับพืน้ เบือ้ งหน้ าตัวเธอ.............เขากำลังยิม้ !!!! นั่นไม่ ใช่ สิ่ง
มหัศจรรย์ เพียงสิ่ งเดียวในโลกที่เธอเห็นในวันนี้ เพราะต่ อจากรอยยิม้ ของเขาก็คอื ภาพ
เสี้ยวเทียนกำลังก้ มลงมาจับที่ข้อเท้ าของเธออย่ างเบามือ

“อุ๊ย”

“อะ...เจ็บเหรอ.........ขอโทษ”

ข้ อเท้ าของเธอคงอักเสบจนบวมตุ่ยต่ างหากไม่ ใช่ ว่าเขาจับมันแรงเกินไป เฉิงหลินร้ อง

ออกมาเบาๆ ขยับเท้ าหนีมือของเขาไปตามสั ญชาติญาณ เขารีบปล่ อยมือจากเท้ าของเธอ
ทันที เห็นได้ ชัดว่ าเขาทำตัวไม่ ถูกเมื่อเห็นว่ าเธอเจ็บมากกว่ าที่เขาคิด

ร่ างสู งลุกขึน้ ยืนประชิดตัวเธอเพียงเพือ่ จะเข้ าประคองเฉิงหลิน แขนแข็งแรงยืน่ มารั้ง

แขนเล็กๆ ของเธอไว้ เขาออกแรงเบาๆ ให้ เธอค่ อยๆ เขย่ งขาเดินมาพร้ อมกับเขา หญิง
สาวรู้สึกว่ าใบหน้ าของตนร้ อนผ่ าว รองเท้ าส้ นสู งราคาแพงของเธอก็ไม่ ได้ ช่วยให้
สถานการณ์ นีด้ ขี นึ้ แม้ แต่ น้อย ตรงกันข้ ามน้ำหนักตัวที่ทงิ้ ลงบนส้ นสู งเพียงข้ างเดียว
กลับทำให้ เธอยิง่ ทรงตัวได้ ยากลำบากมากยิง่ ขึน้

เสี้ยวเทียนจึงยืน่ แขนอีกข้ างที่อยู่ใกล้ ตัวเธอมากที่สุดมาโอบเอวเฉิงหลินไว้ เบาๆ และนั่น

ก็ทำให้ เฉิงหลินยิง่ ต้ องการที่จะเดินเองให้ ได้ ร่ างบางพยายามอย่ างยิง่ ที่จะออกห่ างเขาให้
มากที่สุด หรืออย่ างน้ อยก็รักษาระยะห่ างระหว่ างเขาและเธอเอาไว้ เขาเองก็คงจะสั งเกต
เห็นเหมือนกัน

“หึ หึ ทำอย่ างกับไม่ เคย..................”

เขาหยาบคายอย่ างไม่ น่าเชื่อนี่เหรอผู้ชายคนที่บอกเธอว่ าเขาเป็ นห่ วงเธออยู่เมื่อคืน เธอ

น่ าจะรู้ นะว่ าเขาไม่ ได้ รู้ สึกอย่ างที่พูดจริงๆ ผู้ชายคนนีเ้ ป็ นอย่ างนีเ้ อง

ระหว่ างที่เธอกำลังนึกหาคำพูดเหมาะๆ มาต่ อว่ าเขา เสี้ยวเทียนก็เปิ ดประตูรถของอีห้ มิ

นออกและช่ วยให้ เธอเข้ าไปนั่งในรถเรียบร้ อย..............
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++

“เกือบจะได้ สมัครงานอยู่แล้ วล่ ะ ถ้ าเมื่อเช้ าไม่ ทำเอกสารหายซะก่ อน”

หลังจากนั่งเงียบกันมาบนรถได้ สักพักชายหนุ่มก็เอ่ ยขึน้ มาเรียบๆ เขาไม่ ได้ นึกสนุกอยาก

แต่ งตัวหล่ ออวดสาวๆ หากแต่ เขาไปสมัครงานจริงดังที่เธอคิด

เสี้ยวเทียนเพ่งสมาธิไปที่ท้องถนนเบือ้ งหน้ าในขณะที่เล่ าเรื่องแปลกๆ ที่เขาเจอเมื่อเช้ าให้

เธอฟัง

“แล้ วเขาก็โบกแท็กซี่ไปเลยเหรอ แปลกจัง แล้ วเธอรู้ ได้ ยงั ไงว่ าเขาเป็ นลูกคนรวย เขา
บอกชื่อเธอรึเปล่ า”

แม้ จะยังเคืองเรื่องเมื่อครู่ แต่ เฉิงหลินก็ชำเลืองมองเขาเป็ นระยะระหว่ างฟังเขาเล่ า และ

ในที่สุดเธอก็ทนเก็บความอยากรู้ ไว้ ไม่ ไหว จึงถามออกมาอย่ างสนอกสนใจ สายตาจับ
จ้ องไปที่ใบหน้ าด้ านข้ างของเสี้ยวเทียน

“เปล่ าหรอก มีแต่ นามบัตรน่ ะ ว่ าแต่ เธอบอกว่ าไม่ เคยเห็นฉันแต่ งตัวอย่ างนี้ แล้ วเมื่อ
ก่ อนฉันเป็ นยังไงเหรอ”

“อืม เวลาที่ฉันเจอเธอที่มหาลัยเธอมักจะแต่ งตัวสบายๆ แต่ กด็ ูด”ี

อยู่ๆ เขาก็ละสายตาจากถนนหันมามองหน้ าเธอด้ วยดวงตาเป็ นประกาย และเธอก็คดิ ว่ า

เธอพลั้งปากพูดอะไรไม่ เข้ าท่ าออกไปอีกจนได้

“เธอยังจำได้ เหรอ”

“ฉัน.....ฉันลืมไปแล้ ว”

“หึ หึ ให้ มันจริงก็ละกัน”

เฉิงหลินสะอึก.......เขารู้ ว่าเธอยังลืมเขาไม่ ได้ ก็ไม่ แปลก เขาคือคนแรกของเธอ เธอจะ
ลืมเขาลงง่ ายๆ ได้ อย่ างไร

“ก็ด.ี ......เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่ น่าจำนักหรอก”

“ฉันจะจำก็เฉพาะเรื่องที่มันน่ าจดจำเท่ านั้น สำหรับเรื่องที่ไม่ น่าจำฉันก็จะไม่ จำ เธอไม่

ต้ องเป็ นห่ วง”

เฉิงหลินคิดว่ าเรื่องคงไม่ จบง่ ายๆ เพียงแค่ นีแ้ น่ ท่ าทางของเขาวันนีก้ วนประสาทเธอสิ้น

ดี แต่ รถคันหรูของอีห้ มินวิง่ เข้ าไปจอดตรงหน้ าที่ทำงานของเธอซะก่ อน บทสนทนา
ทั้งหมดจึงต้ องหยุดลง

“ฉันคิดว่ าเธอจะไปส่ งที่ออฟฟิ ศของอีห้ มินซะอีก”

“ไม่ ต้องไปแล้ วล่ ะ เดีย๋ วรถของเธอเสร็จเมื่อไหร่ ฉันจะขับมาให้

เอง..........เอ่ อ..........เดินไหวมั๊ย”

“ไหวจ้ ะ ถึงหยางกรุ๊ปแล้ ว ไม่ เป็ นไรหรอก”

“งั้นก็ตามใจ........ฉันไปก่ อนนะ”
“เสี้ยวเทียน........”

“หือม์ .....”

“ขอบใจนะ”

“ไม่ เป็ นไร เปลีย่ นเป็ นอย่ างอืน่ ดีกว่ านะ”

เฉิงหลินรู้ สึกหัวใจกระตุกวูบเมื่อได้ ฟังคำของเขา เปลีย่ นเป็ นอะไร อย่ าบอกนะ

ว่ า........

“เปลีย่ นเป็ นว่ างๆ ช่ วยพาแฟนเธอมาแนะนำให้ รู้ จักหน่ อยสิ ”

“หึ หึๆๆ...”

เขาส่ งเสี ยงหัวเราะทุ้มๆ ต่ำๆ มาให้ เธอพร้ อมสายตาเป็ นประกายวาววับนั่นด้วย เฉิงหลิน

รู้ สึกว่ าประกายตาของเขาดูยงิ่ แพรวพราวมากกว่ าเดิมเมื่อเห็นว่ าเธอทำสี หน้ าเหมือน
อยากจะกรี๊ดออกมา

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++