นี ข ้าหลุดมายังโลกไหนกันโอ๊ยยย จะบ ้า

ตายกันละคราวนี ฉันบอกว่าฉันชอบท่าน
อ๋องแล ้วอีตาบ ้านี ก็แค่วา่ ทีคูห
่ มันมีสท
ิ ธิ
อะไรมาขวางทางร ักของฉัน!!
_____________________________
_____________________________

1
____
จุดเริมต้น

'หล่อจังงงงงงง'

ตุ๊บบบบบบบบบบบบบบ

"โอ๊ยยยยยยยย"

หลินหลินตกลงมาจากเตียงเสียงดังสันสะเทือนแสดงให้
เห็นถึงแรงโน้มถ่วงโลกทียังเป็ นแรงโน้มถ่วงโลกอยู่

2
ฉันยังฝันถึงเรืองเดิมซําๆ และเป็ นเรืองเดิมทีฝันซําไปซํา
มาอยูห่ ลายๆรอบ ฉันฝันเห็นชายคนหนึง เขาหันหลังให้
กับฉัน ฉันพยายามวิงเข้าไปให้ใกล้เขามากทีสุด แต่ก็
ทําได้เพียงมองเห็นใบหน้าข้างๆของเขา

ติงต๊องงงงงงงงง....

"มีจดหมายมาส่งครับ"

"แปปนึงคะกําลังไป"

หลินหลินรีบวิงออกจากห้องนําทันทีหลังจากทีได้ยิน

3
เสียงบุรุษไปรษณีย ์

ตึกกก ตึกกกกกก ตึกกกกก

"นีครับ"

บุรุษไปรษณียย์ ืนจดหมายให้เธอ

"อ้าว..!! ทําไมไม่มีชือผูส้ ง่ ละ"

หลินหลินพลิกซองจดหมายไปมาด้วยความสงสัยหลาย
รอบ

4
"ไม่ทราบเหมือนกันครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะ
ครับ"

หลังจากทีบุรุษไปรษณียก์ ลับไป หลินหลินก็ยงั พลิกไป

พลิกมากับซองจดหมายอยู่

หือออ มันแปลกจริงๆนะ มาเป็ นซองขาวๆ คงไม่

ใช่.......

เธอรีบเปิ ดซองจดหมายออกและทันใดนัน......

'คุณคือผูโ้ ชคดีทีได้รบั บัตรทีพักและค่าเดินทางฟรี'

5
"กรีดดดดดดดดดดดดด" ^\\\^

หลินหลินกรีดเสียงดังขึนมา มือของเธอสันระริกด้วย
ความดีใจ

ฉันไม่นกึ ไม่ฝันว่ามันจะมีวนั ของฉัน เกิดมา 20 ปี นี

เป็ นครังแรกทีได้รบั โชคใหญ่ขนาดนี...

ว่า แต่ ว่าแต่ ......... ทําไมฉันถึงได้ละ่ ฉันไม่ได้รว่ ม

กิจกรรมอะไรเลยนิ

เบอร์ติดต่อก็ไม่มี -_- เชือถือได้มยเนี

ั ย

6
หลินหลินจึงตัดสินใจโทรไปถามทีสายการบินทีระบุไว้ใน
ตัวทีให้มา

และสิงทีพนักงานแจ้งมา คือ ตัวใบนีคือตัวของสาย

การบินจริง และเขาก็ชาํ ระเงินทังขาไปและขากลับให้
แล้ว

หลินหลินก็ยงั คงสงสัยไม่หายจึงหยิบมือถือขึนมาโทรหา
โรงแรมทีระบุอีกครัง

"ค่ะขอบคุณค่ะ"

ดีจงั พนักงานพูดภาษาไทยได้ ภาษาอังกฤษของฉันยิงมี

7
แนวโน้มตําลงกว่าระดับมาตรฐานเรือยๆ

เฮ้อออออ...ทังโรงแรมและตัวเครืองบินต่างเป็ นของจริง
และครังนีคงเป็ นโชคของฉันจริงๆ ^\\^

เตรียมอะไรไปดีน๊าาาาาาา...

หลินหลินรีบเปิ ดตูเ้ สือผ้าทันทีเพือเตรียมของทีเธอต้อง

ใช้ในวันเดินทาง

1 สัปดาห์ผา่ นไป

"ถึงแล้วสินะ.......เมืองแผ่นดินใหญ่....."
8
เธออ้าแขนกว้างรับลมหนาวหน้าสนามบินด้วยความ
ดีใจ

ไม่นกึ ไม่ฝันจริงๆเคยเห็นแต่ในทีวี หิมะตัวเป็ นๆเลยนะ

เนียยยย

หลินหลินรีบวิงไปขึนรถแท็กซีเพือเดินทางไปยังทีพักของ
เธอ

"แต้งกิว"

เธอลงจากรถมุง่ หน้าทีไปทีเคาเตอร์ เธอยืนบัตรห้องพัก

9
ให้พนักงาน

สักพักพนักงานจึงพาเธอเดินไปยังห้องพักของเธอ

"ว้าว....หรูหราชะมัด"

หลินหลินวิงตรงดิงไปยังเตียงสีขาวฟูในห้องด้วยความ
เร็ว

'นุ่มดีจงั งงงงง งือ งือ งืออออออออ ไปอาบนําดีกว่า'

หลินหลินเดินมุง่ หน้าตรงไปยังห้องนํา

10
"ใครน่ะ"

หลินหลินตะโกนเรียกคนทีระเบียงห้อง เธอเห็นเงาคน
ผ่านผ้าม่านตรงนัน

หลินหลินจึงตัดสินใจเดินเข้าไปดูและทันใดนันเธอโดน
แรงมหาศาลผลักเธอเต็มแรง

"อย่า....!!!"

พูดไม่ทนั ขาดคํา ร่างของหลินหลินก็ผลัดตกจากระเบียง

ลงมาแล้ว

11
ห่ะ..!! ดวงจันทร์สีแดงหรอ .......

นีฉันฝันไปใช่มย..???
ั

หมอกกกกก หมอกหรออออออออ....

อึบบบบบบบบ ( สลบ )

_____________________________
____________________
ทีนีคือ ?

12
ทําไมปวดหัวจังงงง หงืออออ งือออ

"คุณหนู..!! คุณหนูฟืนแล้ว"

เสียงดังข้างๆใบหูของหลินหลินดังขึนเป็ นระยะๆ

'คุณหนู คุณหนูหรอ'

ใครกันนะคุณหนูคือใคร

"อย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!"

ฉันรีบลุกพรวดขึนมาจากเตียงทันทีหลังจากได้ยินเสียง
13
ดังจากข้างหูดว้ ยอาการตกใจ

"นีพวกคุณ????"

"คุณหนู คุณหนูจาํ ข้าไม่ได้หรอ"

หญิงสาวทีอยูต่ รงหน้าเธอมองหน้าเธอด้วยความสงสัย

"คือออออ..."

หลินหลินใช้มือจับศรีษะพร้อมเอียงคอด้วยอาการมึนงง
ไปชัวขณะ

14
"ดีแล้วทีคุณหนูเล็กของเจ้าไม่เป็ นอะไรมาก"

ชายทีอยูต่ รงหน้าตัดบทพูดขึนมาหลังจากนังดูอย่างสงบ
ตังนานสองนาน

"คะ คะ คะ คุณหนูเล็กหรอ..!!! ฉันเนียนะ!!"

หลินหลินใช้นิวชีมาทางตัวเองพร้อมอ้าปากค้างด้วย
ความตกใจ +0+

"ก็คณ
ุ หนูนนแหล่
ั ะเจ้าค่ะ"

ฉันเนียนะคุณหนู เห้ยยยย... คนพวกนีเป็ นใครกัน!!!!

15
ว่าแต่.....ฉ...ฉันเพิงจะตกระเบียงมา แล้วฉัน รอด
หรอ!!

"ฉัน คือ ฉันยังไม่ตายใช่มย?"

ั

"ฉะ ฉะ ฉัน.... คืออะไรค่ะคุณหนู"

หลินหลินใช้นิวมือของเธอบิดไปทีข้อมืออย่างเต็มแรง

"โอ๊ยยยยย..!!"

เจ็บ ฉันเจ็บจริงๆด้วย นีฉันยังไม่ตาย สวรรค์ช่วยฉัน

16
แล้ว

"คุณหนูสมองกระทบกระเทือนจนทําอะไรแปลกๆไปนะ
เพค่ะท่านอ๋องฝูซ"ู่

เขาเดินเข้ามาคว้ามือเล็กๆของเธอด้วยความอ่อนโยน

"เจ้าไม่เจ็บตรงอีกหรือไม่"

"เอ่อออออ...คือ...ป่ าวคะ"

ฉันรีบดึงขึนเข้ามาด้วยความเขินอาย

17
เอ้าาาาา....จะไม่ให้อายได้ยงั ไงหล่ะ ก็ชายคนนีจัดว่า
หล่อมาก หล่อแบบเนียเอาใจหลินหลินไปหมดได้เลย
นะเจ้าค่ะ ^\\\^

"ปะ..ป่ าว...มันคืออะไร"

"ก็..คือ.......ไม่เป็ นอะไรมากคะ"

"งันก็ดี ส่วนข้าขอตัวก่อน"

ท่านอ๋องฝูซจู่ งึ หันหลังกลับเดินออกจากห้องด้วยความ
สุภาพ

18
"โห...หล๊อหล่อ...คนนีใช่เลย"

"คุณหนูเจ้าค่ะ ทําไมมองท่านอ๋องเหมือนไม่เคยพบเคย
เจอเลยเจ้าค่ะ"

ฉันหันกลับมามองหญิงสาวตรงหน้าอีกครัง

เธอสวมชุดจีนโบราณสีเขียว ดูจากหน้าตาเธอคงอายุรุน่
ราวคราวเดียวกับฉัน

ทําไมรอบๆห้องมีแต่ไม้ หรือว่าเป็ นบ้านจีนหรอ... แล้ว

คนเมือกีเป็ นใครกัน

19
"คนเมือกี..เป็ นใครหรอ??"

"จําไม่ได้หรอเจ้าค่ะ ท่านคือท่านอ๋องฝูซเู่ ป็ นโอรสองค์

โตของกษัตริยฉ์ ินนะเจ้าค่ะ"

แคว้นฉินหรอ? ฉิน ฉิน...... เมืองจีนหรอ ห่ะ..

"พระราชา เอ้ย....กษัตริยค์ ือ???"

"อิงเจิงฮ่องเต้เจ้าค่ะ นีท่านก็จาํ เรืองสําคัญแบบนีไม่ได้

หรอเจ้าค่ะ"

ฉันทําได้เพียงยิมกลบเกลือนแต่ทีจริงแล้วฉันไม่รูอ้ ะไร
20
เลยต่างหาก

แต่นีมันคืออะไรกัน ฉันย้อนมาสมัยโบราณของจีนหรอ
และยังดันเป็ นรัชสมัยของพระเจ้าอิงเจิง (จินซีฮ่องเต้ที
เรียกขานในปั จจุบนั ) โอ๊ยยยยย.. -_- ประวัติศาสตร์
เมืองไทยฉันก็จะไม่รอดอยูแ่ ล้ว แต่นีมันของจีน แล้วฉัน
จะทํายังไง

"กลับจวนกันเถอะเจ้าค่ะ ท่านแม่ทพั คงเป็ นห่วงคุณ

หนู"

"ก็ได้"

21
ฉันก็ทาํ ได้เพียงตามนําไปเรือยๆ

ฉันเดินทางออกจากทีทีเขาเรียกกันว่าวังหลวง วังทีเต็ม
ไปด้วยตําหนักต่างๆ อีกทังยังมีทหาร ข้าทาสบริวาร
และพืนทีกว้างมากมายมหาศาลไกลสุดลูกหูลกู ตา

"แล้วฉัน..เอ่อ... ข้ามาทีนีทําไมหรอ?"

"ก็คณ
ุ หนูมาร่วมฉลองงานเลียงน่ะเจ้าค่ะ แต่โชคร้ายไป
หน่อย ไม่รูค้ ณ
ุ หนูทาํ ยังไงถึงตกจากระเบียงได้นะเจ้า
ค่ะ"

"ระเบียงเนียนะ!!!"

22
"เจ้าค่ะ ดีนะทีท่านอ๋องมาเห็น ไม่งนข้
ั าไม่อยากจะคิด
เลยนะเจ้าค่ะว่าจะเป็ นยังไง"

"ข้าก็ไม่คิดเหมือนกันว่าข้าจะมาทีนี"

อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี ทังการตกลงมาจากระเบียงที
เหมือนๆกัน แล้วเธอคนนีคือใครกันนะ

@จวนแม่ทพั เมิง

"ถึงจวนแล้วเจ้าค่ะคุณหนู"

23
หญิงสาวตรงหน้าพาฉันเดินเข้าไปในบ้านไม้หลังหนึง ที
เต็มไปด้วยห้องต่างๆมากมาย มีทงคนพลุ
ั กพล่าน ทัง
แม่ครัวและคนสวน ดูๆไปบ้านหลังนีก็น่าอยูพ่ อสมควร

"คุณหนูเจ้าค่ะ ท่านแม่ทพั ยังไม่กลับจากค่ายเจ้าค่ะ"

"ท่านแม่ทพั คือ??"

ฉันหันกลับไปถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยความสงสัย

"นีคุณหนูลืมแม้กระทังท่านบิดาของตนเองหรอเจ้าค่ะ
โอ๊ยยยย ตายแล้ว ตายแล้ว!! จะทําไงดี ถ้าท่านแม่
ทัพรูเ้ ข้ามีหวังข้าตายแน่ๆ"

24
ทันใดนันในหัวสมองของฉันก็มีความคิดนึงแล่นขึนมา

"งัน....ข้ามีงานให้เจ้าทํา"

ฉันคว้ามือหญิงสาวตรงหน้าเข้าไปในห้อง พร้อมปิ ด
ประตูหน้าต่างทุกบาน

"เจ้า....! ต้องอธิบายลักษณะตัวข้ามาให้ได้มากทีสุด"

"คุณหนูเป็ นหนักขนาดจําตัวเองไม่ได้หรอเจ้าค่ะ
หือๆๆๆๆ ทําไงดี ทําไงดี คุณหนู"

25
หญิงสาวตรงหน้าของฉัน เดินวนไปวนมา กระวน
กระวายอยูใ่ นห้องหลายรอบมาก

"ทําแบบนีไงล่ะ เจ้าต้องช่วยข้า ถ้าเจ้าช่วยข้าเจ้าก็จะ

รอด เจ้ารีบบอกข้ามา"

_____________________________
______
ไม่สมหวัง

"เอ๋..!!! รีบบอกข้ามาสิ"

26
ฉันพูดตวาดใส่หญิงสาวตรงหน้า หลังจากทีเห็นเธอนัง
เงียบมานาน

"เอ่อออ...งันเริมจากตัวคุณหนูก่อนนะเจ้าค่ะ คุณหนูมี
นามว่าฮวาหลินเจ้าค่ะ เมิงฮวาหลิน คุณหนูอายุ21ปี
เท่าข้า บิดาของท่านเป็ นแม่ทพั ใหญ่ของแคว้นฉินมีนาม
ว่าแม่ทพั เมิงเถียนเจ้าค่ะ มารดาของท่านเสียไปตังแต่
ท่านยังเด็ก ท่านมีพีชายนะเจ้าค่ะมีนามว่าเมิงฮัว
เหลียน"

คงเพราะคนจีนนับอายุในครรภ์ดว้ ย อายุของฉันถึง
มากกว่าเดิม 1 ปี สนิ ะ

27
"แค่นีหรอ"

"แค่นีเจ้าค่ะ"

"แล้วเจ้าล่ะ"

"ข้าเป็ นสาวใช้คณ
ุ หนูเจ้าค่ะ ชือเถียนเถียน"

"แล้วท่านอ๋องนันหล่ะ คูห่ มันของข้ารึ"ึ

และคําถามทีฉันอยากถามมากทีสุดก็ออกจากปากฉัน..

28
และทันใดฉันก็ถกู สาวใช้ของฉันวิงเอามือมาปิ ดปาก
พร้อมกระซิบข้างๆหูฉนั เบาๆ

"ไม่ใช่เจ้าค่ะคุณหนู อย่าพูดแบบนีอีกนะเจ้าค่ะ หาก

ท่านพ่อของท่านรูเ้ ข้า จะไม่เป็ นผลดีนะเจ้าค่ะ"

"ทําไมละ"

"อย่ารูเ้ ลยเจ้าค่ะ ให้ทา่ นลืมไปแบบนีน่ะดีแล้ว"

ช่างขัดขวางความอยากรูอ้ ยากเห็นของฉันสะจริง เรือง

นีหลินหลินต้องรูใ้ ห้ได้

29
"คําแล้วนะเจ้าค่ะ นอนได้แล้วเดียวข้าไปจัดเตียงนอน
ให้"

"เอ๋..!!นีเจ้า"

สาวใช้ของฉันยิมให้ฉนั เล็กน้อยก่อนทีจะวิงไปทีเตียง

ระหว่างทีฉันนังรอ ฉันเดินวนดูของต่างๆในห้องหลาย
รอบ ระหว่างทีฉันเดินดูรอบห้องก็สงั เกตเห็นใบ
กระดาษทีวางตรงนัน

'ถ้าเจ้าอยากรูว้ า่ ข้าเป็ นใคร ให้มาทีระเบียงตําหนักหลัง

30
สวน อย่าให้ใครรูไ้ ม่งนพี
ั ชายของเจ้า...'

ระเบียง ระเบียงหรอ พะ พะพีชาย..หรอ

"เถียนเถียนพะ..พะ..ท่านพีของข้าล่ะ"

ฉันวิงพรวดเข้าไปยังเตียงของฉันด้วยอาการหวาดผวา

"คือ...."

"เจ้ารีบบอกข้ามา"

ฉันเขย่าแขนสาวใช้ตรงหน้า ส่งสายตาทีแสดงให้เห็นถึง
31
ความสงสัยอันแรงกล้า

"ท่านพีของท่านหายตัวไปเจ้าค่ะ"

หายตัวไปหรอ... หายตัวไป ......

มันต้องใช่แน่ๆ!! เจ้าของจดหมายฉบับนีคงเป็ นคนที

ผลักฮวาหลินตกลงมาจากระเบียง และไม่แน่.......อาจ
เป็ นพวกเดียวกับทีผลักฉันตกระเบียงทีโลกอนาคต

"แล้วเจ้ารูม้ ย?
ั ท่านพีของข้าหายตัวไปได้อย่างไร?"

"ข้าก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ แต่มีข่าวลือแปลกๆว่าท่านพีของ
32
ท่านเก็บของลําค่ามาจากแคว้นฉู่และเจ้าของสิงนัน
มาทวงของลําค่านันคืน.."

"แล้วของสิงนันคืออะไร"

"ข้ารูเ้ พียงแค่นีเจ้าค่ะ คุณหนูนอนได้แล้วนะเจ้าค่ะ ข้า

ง่วงแล้ว"

"ได้"

ฉันเดินขึนไปนอนบนเตียง

นีคงเป็ นเตียงไม้ ไม่มีความนุ่มเอาสะเลย =_=

33
ฉันนอนพลิกไปพลิกมาอยูห่ ลายรอบ ฉันไม่สามารถ
นอนหลับได้เลย ถ้าเรืองพวกนียังคงค้างคาอยูใ่ นหัวอยู่

ถ้าเรืองพวกนีเกิดขึนจริงๆ คนทีเจ็บปวดทีสุดคงเป็ นพ่อ

ของคนทัง 2 คนนี เขาจะสูญเสียลูกทัง 2 ไป เพราะ
คนพวกนัน เรืองนีหลินหลินยอมไม่ได้แน่ คอยดูนะ ฉัน
จะจับพวกแกมาสับเป็ นชินๆ

วันรุง่ ขึน

ร่างกายของฉันถูกแรงมือเขย่ารัวๆ และคาดว่าคงเขย่า
ไปเรือยๆจนกว่าฉันจะตืน

34
"ท่านแม่ทพั กลับมาแล้วเจ้าค่ะคุณหนู ตืนได้แล้วเจ้า
ค่ะ"

งืออออออออออออออ..

"ขออีกหน่อยนะ"

"แต่เดียว..ท่านแม่ทพั หรอ พ่อ พ่อของข้า"

ฉันรีบลุกขึนมาทันทีเมือได้รูว้ า่ พ่อของผูห้ ญิงคนนีกําลัง

จะมา

35
นีฉันต้องแสดงบทบาทลูกสาวแม่ทพั สินะ ถึงจะอย่าง
นันฉันก็เคยแสดงละครเวทีมาแล้วนะสมัยอนุบาล =.=
ฉันทําได้เนียนเลยล่ะ ตอนนัน ฉันแสดงบทบาทเป็ น
ต้นไม้ขา้ งริมนํา เป็ นบทสําคัญมากเลยนะ ถ้านิงไม่จริง
ทําไม่ได้นะ วะฮะฮ่าาาา

"เถียนเถียนรีบแต่งตัวให้ขา้ "

ด้วยความทีต้องแต่งตัวแข่งกับเวลา ทําให้ฉนั ต้องรีบทํา

ทุกอย่าง โดยเฉพาะทีต้องมาแต่งชุดแบบนี ยุง่ ยากเอา
การอยูเ่ หมือนกัน ถ้าแต่งไม่ระวังสงสัยมันจะพันคอแน่
นอนนนน แน่นอนนน!! มีหวังตายเพราะแต่งตัว ^*^

36
"เสร็จแล้วเจ้าค่ะ

สินสุดคําว่าเสร็จแล้ว ฉันรีบวิงกรูไปที..... ที....

"แล้วมันไปทางไหนละเนีย!"

"มาทางนีค่ะคุณหนู"

ตึก ตึก ตึก ตึกกกกกกกกกก

"ไม่ ต้อง รีบ"

เสียงดังขึนมาจากข้างในห้องโถง ว่าด้วยเรืองเสียงทีทํา
37
ให้ขนลุกซู่ มันเป็ นเสียงทีนิงสงบ เฉียบคม น่าเกรงขาม

"ข้าขอคารวะท่านพ่อ"

"อืม นังลงได้"

ฉันยังคงก้มหน้าก้มตาอยูน่ าน จนสาวใช้ของฉันมา
สะกิดให้ฉนั นังลง

"เจ้าไม่สบายตรงไหนรึป่าว"

"ไม่เจ้าค่ะ ข้าสบายดี"

38
ฉันเงยหน้าขึนมาตอบคําถามด้วยใบหน้ายิมแย้มแจ่มใส
บุคคลทีอยูต่ รงหน้าของฉัน คงเป็ นพ่อของหญิงผูน้ ีและ
เป็ นคนทีสําคัญมากของแคว้นฉิน

เขานังจิบชาเล็กน้อยแต่ในมืิอยังคงถืิิอไม้ไผ่ทีถูกสานให้
มาอยูใ่ นแผ่นเดียวกัน ด้านในนันคงเป็ นตัวอักษรจีน
และคงเป็ นหนังสือของคนยุคนี

"อ่ะ อืม ข้าไม่อยูเ่ จ้าคงไม่ได้ก่อเรืองอะไรใช่มย"

ั

"ไม่เลยเจ้าค่ะ ไม่ เลย" ^_^

ฉันรีบตอบคําถามอย่างกระตือรือร้นเพือไม่ให้เป็ นจุด

39
สงสัย

"พรุง่ นี เจ้าต้องเตรียมตัวตามข้าเข้าไปในค่ายทหาร"

"เจ้าค่ะ"

"ถ้าเจ้าไม่ติดขัดอะไร หมดธุระของข้าแล้ว ข้าขอตัวไป

พักผ่อนก่อน"

"เจ้าค่ะ"

แขนเสือซ้ายของฉันถูกดึง ฉันจึงหันไปถามคนทีดึงแขน
เสือของฉัน
40
"มีอะไร"

"มีแน่นอน แน่นอนเจ้าค่ะ"

ฉันถูกลากแขนเข้าไปในห้องเล็กๆข้างๆห้องโถงนี

"คุณหนูไม่เคยตกลงไปค่ายทหารเลยนะเจ้าค่ะ"

"ทําไมละ"

"ก็คณ
ุ หนูไม่อยากเห็นหน้าว่าทีคูห่ มันคุณหนูน่ะเจ้าคะ"

41
ว่าทีคูห่ มัน ห่ะ..!!!!!! ว่าทีคูห่ มันหรอ ผูห้ ญิงคนนี
เพิง 20-21 ปี เองนะ จะมีคหู่ มันแล้วหรอ ไวกว่าแสงก็
คงเป็ นการแต่งงานของคนสมัยล่ะจ่ะ ^#^

และตัวละครนีโผล่มาแต่ไหนอีกละเนียยยย แล้ว....

"แล้วทําไมละ"

"ก็คณ
ุ หนูน่ะชอบท่านอ๋องฝูซู่ จึงไม่อยากมีคหู่ มันน่ะ
เจ้าค่ะ แม้วา่ คุณหนูจะไม่เคยเห็นว่าทีคูห่ มัน แต่คณ
ุ หนู
ก็เกลียดแม่ทพั ไป๋ จิงเข้าไส้เลยนะเจ้าค่ะ"

42
งันก็แปลว่าผูห้ ญิงคนนีไม่สมหวังกับความรักสินะ ท่าน
อ๋องนีเสน่หไ์ ม่เบาจริงๆนะเพค่ะ

"อย่างนีนีเอง ข้าเข้าใจล่ะ"

"แล้วท่านอ๋องชอบข้ารึป่าว"

"ข้าก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ ใจคนยากจะเดานะเจ้าค่ะ"

งัน.......ก็แปลว่าผูห้ ญิงคนนีรักเขาข้างเดียวสินะ น่า

สงสารจัง มันจะเป็ นแบบนีไม่ได้ ข้าต้องทําให้ทา่ นอ๋อง
ชอบข้า เอ้ย..!! ชอบผูห้ ญิงคนนีให้ได้ และนายว่าทีคู่
หมันนัน ฉันจะทําให้นายไม่อยากทีจะหมันกับฉัน คอย

43
ดูสิ หลินหลินมีรจึ ะทําไม่ได้!! " \0/ "

นีทําเพือผูห้ ญิงคนนีจริงๆนะ จริงๆนะ ^\\^

_____________________________
_______________
ด่านหน้าแคว้นฉิน

วันรุง่ ขึน

เช้าอันสดใส ฉันได้แต่นงเหม่
ั อลอย เมือได้ทราบข่าวว่า
ท่านอ๋องจะเสด็จไปทีค่ายทหารครังนีด้วย

44
"เถียนเถียนเจ้าว่าท่านอ๋องอยากพบหน้าข้ามัย?"

"ต้องอยากพบหน้าคุณหนูแน่นอนเจ้าค่ะ ก็คณ
ุ หนูของ
ข้างามขนาดนี ไม่มีใครเทียบเลยเจ้าค่ะ"

"เฮ้อออ ขอบใจทีปลอบข้านะ ป่ ะไปกันได้แล้ว"

เถียนเถียนพาฉันเดินตรงไปยังหน้าประตูบา้ น

ฉันสัมผัสผิวเนือทีแน่นและอ่อนโยนของม้าตัวสีขาวขนฟู
ทีสวยราวกับม้าในเทพนิยายอย่างไงอย่างงัน

45
"เจ้าม้าตัวนีของใคร"

"ม้าตัวนีเป็ นเครืองบรรณาการจากชาวมองโกลเจ้าค่ะ
ท่านแม่ทพั มอบให้คณ
ุ หนู แต่คณ
ุ หนูไม่ได้สนใจมัน แม้
แต่ขียังไม่เคยขีเลยเจ้าค่ะ"

"อ่อ งันข้าต้องลองแล้วล่ะ"

ฉันรีบกระโดดขึนไปบนหลังม้าอย่างกับฉันเคยเรียนขีม้า
มาก่อน ทีจริงแล้วฉันไม่เคยขีม้าด้วยซําแต่ทาํ ไม... ฉัน
ถึงทําได้คล่องปรือขนาดนี

"แต่ขา้ ก็ไม่เข้าใจ ทําไมคุณหนูตอ้ งแต่งตัวเป็ นบุรุษด้วย

46
เจ้าค่ะ รวมถึง..ข้าด้วย"

"เจ้าไม่ตอ้ งรูห้ รอก และ เจ้า! ต้องเรียกข้าว่าคุณชาย

หลิน ส่วนเจ้า ข้าจะเรียกเจ้าว่าอาหลี"

อาหลินอาหลี น่าเอ็นดู๊ว น่าเอ็นดู >\\<

เถียนเถียนเอาแต่สงสัย ฉันก็ไม่รูจ้ ะอธิบายยังไง แต่ทกุ

การกระทําของฉันมันต้องมีเหตุผลเสมอ

"เจ้าคงเตรียมพร้อมแล้วสินะ"

"ขอรับท่านลุง"
47
แม่ทพั เมิงหัวเราะขึนมาทันใด เอาแต่จอ้ งมองบุตรสาว
ของตนทีแต่งกายเยียงชายแถมยังทําเสียงคล้ายบุรุษ

"ฮ่าๆๆๆ เจ้าจะเล่นอะไรอีกรึ ฮ่าๆๆ แล้วข้าควรเรียกเจ้า

เยียงไร"

"อาหลินขอรับท่านลุง" ^•^

"ฮ่าๆ ครังนีข้าจะตามนําไปกับเจ้าละกัน ฮ่าๆๆๆ"

แม่ทพั เมิงแสดงใบหน้าแห่งความสุข ส่งใบหน้ายิมแย้ม

ให้กบั ลูกสาวคนเดียวของเขา ทว่าตอนนีเขาเหลือลูก

48
สาวคนนีคนเดียวแล้ว

แม่ทพั เมิงควบม้าเดินนําข้างหน้า แล้วฉันก็ขีม้าตามข้าง

หลัง..............

"อาหลี ข้าขีม้าเป็ นด้วยรึ"

"ขอรับ ท่านโตมาในค่ายทหาร ท่านก็ตอ้ งขีม้าเป็ นสิขอ

รับ"

อย่างนันสินะ นีคงเป็ นการตอบสนองอัตโนมัติของร่าง

กายผูห้ ญิงคนนี ได้นงบนหลั
ั งม้าก็ไม่เลวนิ ชอบความ
รูส้ กึ นีจัง ลมเย็น บรรยากาศไม่รอ้ นไม่เย็น มองดูทงุ่

49
หญ้า ซึงจะหาสัมผัสในยุคปั จจุบนั ไม่ได้แล้ว ปั จจุบนั
มองไปทางไหนก็เห็นแต่ตกึ ยาวคับฟ้า ผูค้ นเดินเบียดกัน
มากมาย คนมากมายต่างแก่งแย่งแข่งขัน ฮืม มันก็ดีกนั
คนละอย่างละเนาะ....

@ค่ายทหารด่านหน้าเมืองฉิน

มองแผ่ระยะสายตาไปรอบๆค่ายทีมองไปทางไหนก็พบ
เจอกระโจมสีขาว และอาวุธการต่อสู้ ทางด้านซ้ายมี
ทหารราวๆนับหมืนนายทีกําลังฝึ กในสนามอย่างแข็ง
แกร่ง มองไปด้านขวามีทหารอีกนับร้อยทีกําลังใช้แรง
ในการผลิตอาวุธ อีกทังกลินสาปเหงือทีทําให้รูส้ กึ ถึงการ
ฝึ กทีหนักมากของเหล่าทหาร

50
"รีบเข้าไปในกระโจมก่อนเถอะขอรับ"

ฉันเดินมุง่ หน้าเข้าไปทีกระโจมใหญ่ทีสุด หลังสีขาวทรง

กลมปลายแหลม มีทหารเฝ้าหน้ากระโจม 10 นาย จะ
มองไปทางไหนก็ไม่สามารถพบเจอสตรีได้เลย สําหรับ
ฉันมันก็ถกู ต้องแล้วทีฉันต้องแต่เป็ นผูช้ าย ถึงแม้ฉนั จะ
ไม่ได้มีจดุ มุง่ หมายคือสิงนี แต่สาํ หรับจุดมุง่ หมายนัน
แล้วฉันจะไม่ยอมให้มนั ล้มเหลวแน่ๆ

ภายในกระโจมตกแต่งไปด้วยไม้ทงหมด
ั และเพราะ
กลินกําญาณทําให้กลินเหงือเมือกีหายไปเป็ นปลิดทิง
หลงเหลือเพียงกลินหอมของดอกไม้ออ่ นๆคล้ายกับอยู่
ทุง่ หญ้าอย่างไงอย่างงัน

51
"คารวะท่านแม่ทพั " (ขานเสียงพร้อมกัน)

"ตามสบาย"

ทหารชันสูงราวๆ 10 นาย นังบนโต๊ะทีจัดเตรียมเป็ น

แถวหันเข้าหากัน มีเพียงโต๊ะเดียวทีนังตรงหน้าแถวใน
ทิศหันหน้าเข้าหาทหารทุกนายซึงเป็ นโต๊ะทีนังของ
บุคคลทีมียศสุงสุด และในทีแห่งนี คนทีมียศสูงทีสุดก็
คือแม่ทพั เมิงเถียน

"ท่านแม่ทพั ตอนนีเหตุการณ์ทีด่านนอกเมืองคับขัน ทัพ

ซงหยูหลายหมืนนายโจมตีเผ่าเล็กต่างๆอย่างเ**◌้ยม
โหดบ้าอํานาจ ผูค้ นบาดเจ็บล้มตายกันมาก

52
มายมหาศาล ท่านแม่ทพั โปรดพิจารณาด้วย"

"เรืองนีข้าก็พอทราบมาอยูบ่ า้ ง คนพวกนีบ้าในอํานาจ
พวกเราไม่ควรนิงดูดายต่อเผ่าเล็กๆ เดียวข้าจะไปเข้า
เฝ้าเพือขอยกทัพไปตีเมืองซงหยู"

"เห็นด้วย เห็น ด้วย ท่านแม่ทพั ๆๆๆๆ " (เสียงพูดขึน

เป็ นระยะ)

ดูรอบๆคนพวกนีมีแต่ชายอายุราวๆ 30 ต้นๆ แล้วคน

ไหนล่ะคือว่าทีคูห่ มันของฉัน ตานันอยูท่ ีไหน!!!!!

"อาหลีเจ้าเคยพบกับแม่ทพั ไป๋ รึป่าว"

53
"ไม่เลยขอรับ เขาว่ากันว่าท่านแม่ทพั ไป๋ ถูกย้ายไป
ประจําการอยูด่ า่ นใต้เมือไม่นานมานี ไม่หา่ งจากทีนี
มากนัก แต่ขา้ เคยได้ข่าวมาว่าท่านแม่ทพั ไป๋ เป็ นผูท้ ีสิริ
โฉมงดงามนักนะขอรับ"

งันเขาก็คงยังไม่มา หึหึ กลัวฉันสินะถึงไม่กล้ามา โผล่

มาเมือไหร่คอยดูฉนั จะสับนายเป็ นพันๆชินเลยนายแม่
ทัพ!!!!

หลังจากทีประชุมแม่ทพั ฝ่ ายต่างๆเสร็จ ท่านพ่อจึงพา

ฉันเดินดูรอบๆค่าย ท่านดีใจมากเมืิอรูว้ า่ ลูกสาวของตน
ยินยอมกลับมาทีนีอีก หลังจากเหตุการณ์วนั นัน วันที
ท่านแม่ทพั ปริปากพูดกับบิดาของแม่ทพั ไป๋ ว่าจะขอหมัน
54
หมาย ฮวาหลินก็ไม่เคยมาทีค่ายนีอีกเลย

"เจ้าหายโกรธพ่อแล้วรึ"

"ไม่เจ้าค่ะ"

"แล้วเจ้าทําไมยิมยอมมาทีนีกับพ่อ"

"ก็ไม่มีเหตุผลทีข้ามาไม่ได้นิเจ้าค่ะ"

หลินหลินตอบด้วยนําเสียงแจ่มใส ทําให้บรรยากาศ
รอบๆไม่ตงึ เครียดมากนัก

55
"เจ้านีอารมณ์ขนั มากขึนกว่าเดิมสะจริง ฮ่าๆๆ"

แม่ทพั เมิงเดินหัวเราะไปตามทาง ผูค้ นทีอยูโ่ ดยรอบต่าง

พากันตกใจเพราะไม่เคยเห็นแม่ทพั เมิงแสดงอาการ
หัวเราะมาก่อน

"ข้าได้ยินมาว่าทางทีเราเดินทางผ่านมา เย็นนีจะจัด
เทศกาลโคมไฟรึอาหลี"

"ขอรับ ทําไมรึขอรับ"

"ข้าอยากไปเทียวเล่นสักครัง"

56
"เอาสิ! ไหนๆเจ้าก็ออกมาเปิ ดหูเปิ ดตาแล้ว ลองไปเดิน
เทียวเล่นดูจะเป็ นไรไป"

แม่ทพั เมิงตอบตกลงบุตรสาวของตัวโดยเร็ว

"งันข้าขอตัวกลับจวนก่อนนะเจ้าค่ะ"

ฉันจึงรีบเดินทางกลับมาทีจวนทีพักของฉัน ภายในจวน
เงียบสงบ ด้านหน้ามีทหารเฝ้าอยูจ่ าํ นวนมาก เนืองจาก
ท่านพ่อเป็ นห่วงความปลอดภัย จึงส่งทหารมาดูแล
ความเป็ นอยูแ่ ละความสงบของฉัน

ฮวาหลินก็โชคดีไม่นอ้ ย ทีมีพอ่ ทีรักเธอและดูแลขนาดนี

57
พ่อของเธอคงมีเหตุผลทีจะยกเธอให้แม่ทพั ไป๋ แต่ถงึ แม้
ฉันจะเข้าใจความรูส้ กึ พ่อของเธอ แต่ฉนั ก็จะไม่ละความ
พยายามทีจะทําเพือเธอนะ เมิงฮวาหลิน

ยังมีเรืองมากมายทีฉันยังไม่รูเ้ กียวกับเธอ ตอนนีฉันของ

พึงพาคนใช้ของเธอก่อนละกัน...

"เถียนเถียนเรืองของเรายังไม่จบ"

"มีอะไรอีกหรอเจ้าค่ะ"

"ก็เรืองของข้าไง ข้ายังไม่รูเ้ กียวกับนิสยั ของข้าเลย"

58
"คุณหนูจะให้คนอืนเล่าเรืองนิสยั ตนเองกับตนเองรึเจ้า
ค่ะ =_="

"ก็อย่างทีเจ้าเข้าใจนันล่ะ"

"ได้เจ้าค่ะ ข้าจะไม่ ขัด ใจ คุณ หนู"

เถียนเถียนกัดฟั นพูดเล็กน้อย แต่ใบหน้าของเธอยังส่ง

สายตามองด้วยความไม่มีเรศนัย แต่ดว้ ยความทีเธอ
และฉันอายุรุน่ ราวคราวเดียวกันจึงทําให้เธอและฮวา
หลินสนิทเกินกว่าการทีเป็ นเจ้านายกับคนรับใช้

"คุณหนูเป็ นคนดีเจ้าค่ะ อ่อนโยน ไม่พดู มาก ไม่คอ่ ยมี

59
แผนการหรือไม่มีความทีจะอยากเทียวเล่นเหมือนคุณ
หนูในตอนนีนะเจ้าค่ะ ข้าก็สบายกว่าตอนนีนิดนึงด้วย"

นีเราโดนหลอกด่ารึป่าวเนีย ทําไมมันรูส้ กึ แบบนันนะ

ฮ่าๆ เถียนเถียนเจ้าสาวใช้ตวั ดี

"และอีกอย่างนะเจ้าค่ะ คุณหนูชอบเย็บปั กถักร้อย

วรยุทธก็มีฝึกบ้างบางครัง แต่ทีหนักทีสุดคือท่านพ่อของ
คุณหนูชอบทีจะอดเป็ นห่วงคุณหนูไม่ได้ เพราะคุณหนูดู
ไม่มีความสุขสักเลยสักกะวัน ตังแต่.........ท่านพีท่าน
หายตัวไปนูน้ แหล่ะเจ้าค่ะ"

เธอคงเสียใจมากสินะทีพีเธอหายตัวไป....

60
"แล้วท่านพ่อข้าไม่สง่ คนตามหาเลยหรอ"

"ส่งไปสิเจ้าค่ะ แต่สง่ ไปกีรายก็ไม่กลับมาสักรายเจ้าค่ะ

จนท่านแม่ทพั .......จะไปตามท่านพีของคุณหนูเอง แต่
เหล่าขุนนางห้ามไว้ และถ้าขาดท่านแม่ทพั ไปจริงแคว้น
ฉินก็ลาํ บากอยูเ่ หมือนกันนะเจ้าค่ะ"

"นันสินะ ถ้าข้าเป็ นท่านแม่ทพั ข้าคงตัดสินใจลําบากอยู่

เหมือนกัน"

เวลาผ่านล่วงเลยไปนานพอสมควร ฉันนังซักไซร้ถาม
สาวใช้อย่างไม่ละความพยายาม ยิงฉันถามถลําลึกไป

61
มากเท่าไหร่ ก็ยงมากความเห็
ิ นใจท่านแม่ทพั มากเท่า
นัน คนคนนึงทีต้องอยูด่ ว้ ยความคิดถึงลูกทีรักและความ
รับผิดชอบของแผ่นดินทียิงใหญ่ มันช่างน่าเศร้าและน่า
เห็นใจจริงๆ...

_____________________________
__________________
บังเอิญพบพาน

"นีมันเวลาไหนกันละเนีย!!!"

มัวแต่คยุ เพลิน ตอนนีมองไปทางไหนก็มืดสนิทหมดแล้ว

62
"แล้วจะทันงานเทศกาลโคมไฟรึป่าว"

"ทันค่ะคุณหนู มานีก่อนเจ้าค่ะ เถียนเถียนจะเติมสี

หน้าให้ก่อน"

ฉันขยับหน้าเข้าไปให้เถียนเถียนแต่งแต้มเติมสีหน้าให้
เข้มขึนอีกนิด เพือความเหมือนทีมากยิงขึน

"คุณหนูคะ่ คุณหนูลืมสร้อยเจ้าค่ะ"

ฉันกวาดนิวมือลงทีคอของฉัน

63
"ข้าไม่เคยใส่สร้อยมิใช่ร"ึ

"เคยใส่เจ้าค่ะ ตังแต่เกิดเหตุการณ์ครังนันมา ข้าก็เก็บ

ไว้ให้คณ
ุ หนูตลอด ไม่เห็นคุณหนูถามถึงสร้อยนีเลยสัก
ครัง ข้าก็รอคุณหนูถามข้าอยู"่

เถียนเถียนยืนสร้อยเงินคล้องจีลูกกลมๆสีแดงคล้ายดวง
จันทร์มาให้ฉนั

"มันสําคัญกับฉันมากสินะ ฉันถึงใส่มนั ตลอด"

"สําคัญมากสิเจ้าค่ะ คุณชายใหญ่ให้คณ
ุ หนูเป็ นของ
ขวัญวันเกิดก่อนทีคุณชายจะหายตัวไปเจ้าค่ะ.."

64
"ว่าแล้วว่ามันต้องสําคัญ ไม่ตอ้ งพูดมากแล้ว รีบไป
กัน"

ฉันรีบเดินมุง่ หน้าไปทีคอกม้าทันที

คร๊อบบบบ คร๊อบบบบ คร๊อบบบบบ คร๊อบบบ

เสียงควบม้าดังเป็ นระยะๆ สายลมอ่อนๆพัดผ่าน ส่ง

กลินหอมอ่อนๆของดอกไม้ยามราตรี

"เร็วสิเถียนเถียน"

65
คร๊อบบบบ คร๊อบบบบ คร๊อบบบบ คร๊อบบ

"ระวังนะค่ะคุณหนู คุณหนูเป็ นอะไรไปข้ามีหวั เดียวนะ

เจ้าค่ะ"

"ข้ารูแ้ ล้วน่า!!!"

ฉันเร่งควบม้าให้เร็วมากทีสุดเท่าทีจะทําได้ เพราะฉัน
คาดหวังทีจะได้เห็นงานนีมาก

"และแล้ววววว ฉันก็ถงึ สักที"

ฉันหันหน้าหันหลังกวาดสายตารอบๆงานเหมือนคุณหนู
66
ไม่เคยเข้ากรุงอยูส่ กั พัก

ภายในงานมีคนมากมายต่างพากันจับจ่ายใช้สอยสิง
ของ มีโคมไฟรูปต่างๆทีวางขายกันกระจัดกระจายทัว
งาน ผูค้ นต่างแต่งแต้มสีบนใบหน้าอย่างสวยสดงดงาม
สีของเสือผ้าสีไม่จดั จ้านจนเกินงาม หืมมมมมม ทําไมดู
แล้วสบายตาจัง

"เถียนเถียนเจ้าอยูไ่ หน"

สงสัยจะยังไม่มา ฉันคงขีม้าเร็วไปหน่อย

อู๊บบบบบบบบ

67
เสียงกระโดดจากหลังม้าดังขึน และก้นของฉันก็
กระแทกโดนกับพืนทันที

"โอ๊ยยยยย เจ็บบบบบบ"

เสียงอุทานของฉันดังขึนหลังจากรับแรงกระแทกมา
หมาดๆ

"เจ้าเป็ นอะไรรึป่าว"

เสียงบุรุษดังขึนจากด้านหน้าของฉัน

68
ฉันกวาดสายตามองขึนไปตังแต่เท้าจนถึงเส้นผม เขา
สวมชุดสีขาวเป็ นชุดบัณฑิตจีนโบราณ มัดผมรวบตึง
กลัดด้วยปิ นปั กผมทีเป็ นไม้แบบเรียบง่าย แต่ดว้ ย
ความเรียบง่ายของชุดก็ไม่ได้บดบังความหล่อของเขาได้
เลย

และตอนนีในใบหน้าสีแทน ดวงตาสีดาํ กําลังจับจ้อง

มองมาทีฉัน

"เจ้าเป็ นบุรุษทําไมเจ้ากล้าทีจะตกจากหลังม้า เจ้าไม่

อาย แต่ขา้ อายแทน ฮ่าๆ ฮ่าาาาฮ่าาาา"

เสียงหัวเราะจากชายตรงหน้าทําให้ฉนั ดึงสติทีหลุดลอย

69
ไปในสายลมกลับมาได้อีกครัง

"นีเจ้า!!!!!!"

ฉันรีบลุกหอบสังขารตัวเองขึนมามองชายตรงหน้า

"คนเราก็ผิดพลาดกันได้ เป็ นเจ้าทีควรอาย ไม่ช่วยแล้ว

ยังมายืนขัน เจ้ามันคนไร้มารยาท!!!!"

ลุกขึนได้ไม่ทนั ไร ฉันรีบสวดบทเทศนาให้เขาทันทีทนั ใด

"ข้าว่าเจ้าเก็บปากทีแสนดีของเจ้าเอาไว้เถิด"

70
"นันสินะ"

งับบบบบบบบบบบบบ

ฉันกัดเข้าทีต้นแขนของเขาอย่างเต็มแรง ก่อนทีจะวิงหนี
อย่างไม่คิดชีวิต

ตึก ตึก ตึกกกกกกกกก ตึกกกกกก ตึกกก

ฉันวิงไปหันหลังไปอยูพ่ กั ใหญ่จนแน่ใจว่าชายคนนันจะ
ไม่ตามมา

"เหนือยชะมัดดดดด คนอะไรหน้าตาดีสะเปล่า หึหึ

71
แต่นิสยั .....แย่!!"

"ขอบใจ"

ชายคนทีฉันวิงหนีอย่างไม่คิดชีวิต ตอนนีกลับมาอยูต่ รง
หน้าของฉันแล้ว

"นีเจ้ามาได้ไง!!"

"ข้าขีม้ามา"

"ขีโกงนี!!!!!"

72
"ข้าไม่ได้โกง ก็ไม่มีกฎข้อไหนบอกห้ามขีม้า"

"นี...!!!!!!"

อาการควันออกหูกาํ ลังจะเกิดขึน... ชายคนนีกวน

ประสาทสะไม่มี

ฉันหันหลังกลับมาวิงอีกครัง ฉันเลือกทีจะวิงอีกครัง วิง

หนีอีกสักครัง ครังนีขอให้รอดด้วยเถอะ

ตุ๊บบบบบบบบ

แรงชนทําให้ฉนั กระเด็นออกมานอนลงกับพืนอีกเป็ นครัง

73
ทีสองของวันนี

"บ้าเอ้ย!!!!! ซวยเป็ นบ้า"

"เจ้าวิงมาชนข้าเอง"

เสียงนี เสียงนี เหมือนฉันเคยได้ยินทีไหนสักแห่ง

"ท่านอ๋อง!!!"

เสียงตะโกนดังร้อยสิบเดซิเบลดังขึนจากลูกคอของฉัน

74
"คุณหนูเมิงเองรึ แล้วทําไม.."

ท่านอ๋องชีมาทีเสือผ้าหน้าผมของฉัน...

"คือเรืองมันยาวนน่ะขอรับ เดียวข้าเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี

ช่วยเป็ นโล่กาํ บังให้ขา้ ก่อนนะขอรับ"

"ข้าเจอตัวเจ้าแล้ว"

เขากระโดดลงจากหลังม้าทันทีก่อนทีจะเดินตรงมาทีฉัน
และท่านอ๋องยืนอยู่

"ข้าก็นกึ ว่าเป็ นคนของใคร ทีแท้ก็เป็ นคนของท่านอ๋องนี

75
เอง ยินดีทีได้พบท่านอ๋องอีกครัง "

"นัดพบหรือจะสูก้ ารพบพานโดยบังเอิญยินดีทีได้พบกัน
อีกครังแม่ทพั ไป๋ "

"แล้วคนผูน้ ีคือ???"

"ข้า คือ !! .. หลานชายของท่านแม่ทพั เมิง"

ฉันรีบพูดแทรกขึนตัดบททันทีก่อนทีท่านอ๋องทีแสนดีจะ
ปริปากพูดความจริง และแน่นอน ท่านอ๋องต้องพูด
ความจริง! ^•^

76
"ทําไมข้าถึงไม่เคยได้ยินแม่ทพั เมิงกล่าวถึงหลานชาย
ของท่านสักครัง"

นัยตาสีดาํ รีบหันมองมาทีฉัน สายตาทีดุเยียงหมาป่ าที

ต้องการล่าเนือ และก้อนเนือนันก็คงเป็ นฉัน -.-

"พบเจอตัวตนจริงๆดีกว่าได้ยินทีกล่าวเล่าขานนะขอ
รับ"

ท่านอ๋องหัวเราะออกมาเล็กน้อย ใบหน้าเขาดูมีมิติขนใน
ึ
ทันตาเห็น ใบหน้าทียิมอย่างมีความสุขทําให้ฉนั ไม่
อยากละสายตาออกจากเขาได้เลย

77
"นีเจ้า!!!!"

และแล้วแผนของฉันก็สาํ เร็จไปหนึงขันแล้วแล้ว....

ฉันหันกลับมาสังเกตดูรอบๆตัว หันไปทางไหนก็มีแต่
สายตาทีจับจ้องมานับร้อย ทังสาวเล็ก สาวน้อย สาว
ใหญ่ ต่างพากันส่งสายตาเล็กตาน้อยมาให้พวกเราทัง
สาม มองแล้วแบบว่า อะนะ..!!

"ข้าว่าเราไปหาจิบชาสักหน่อยก่อนดีหรือไม่"

ฉันจึงตัดสินใจทีจะพาคนหน้าตาดีทงสอง
ั ออกจากที
แห่งนีไป ก่อนทีจะกลายเป็ นเนือสับเพราะอาเจ๊พวกนี

78
"ดีเหมือนกัน ข้าก็ไม่ได้นงดื
ั มชากับทานแม่ทพั นาน
แล้ว"

ท่านอ๋องผูแ้ สนดีของฉันก็ตอบตกลงฉันทันที คือแบบ

ท่านอ๋องน่ารักอะ ^\\^

พวกเราทังสามเดินมุง่ หน้ามาทีร้านดังขึนชือเรืองอาหาร
แห่งหนึง โดยการแนะนําของแม่ทพั ไป๋

"เชิญท่านทังสองนังลงก่อน"

ท่านอ๋องกล่าวขึนมาทันทีเพือเป็ นมารยาท

79
ฉันกับแม่ทพั ไป๋ ก็รบี นังลงทันที

สักครูห่ นึง อาหารทีฉัน....... ฉันคนเดียวทีสัง ^.^ ก็

ส่งมาถึงโต๊ะทีเรานัง

"นีเจ้าชวนมาจิบชาหรือมาซัดอาหาร และโดยเฉพาะ
เนือไก่ เจ้าสังมาทําไมตังสองตัว"

"แล้วทําไม ! พวกเจ้าก็จิบชากันไปสิ"

กร๊อกกกกกกกกกกกกกก

80
 ิ
เสียงท้องของฉันร้องดังขึนมาทั
นทีทีได้กลินของอาหาร
ฉันจึงรีบจัดการอาหารทีวางตรงหน้าทันที โดยเริมทีไก่
ตัวแรกก่อนเป็ นอันดับแรก

"ดูเจ้าทําเข้าสิ ให้ขา้ จิบชาดูเจ้ากิน เจ้าช่างไม่อายยิง

นัก"

"ปล่อยไปเถอะท่านแม่ทพั "

"ท่านอ๋องก็อย่าปล่อยละเลยเจ้านีนัก เจ้านีทําตัวเยียง
สตรี แขนขาเล็กจะสูก้ บั ใครไหว และดูทีเจ้านีกินสิ ไก่
เป็ นตัว ร่างกายของเจ้าเอาอาหารพวกนีไปกักเก็บไว้ที
ใดกัน!"

81
"ข้าก็คิดเช่นนันท่านแม่ทพั "

ท่านอ๋องหัวเราะเล็กน้อยอีกครังก่อนทีจะมองมาทีฉัน
สายตานันทําให้ฉนั ไม่กล้าทีจะกินไก่ทีอยูใ่ นมือสักพัก
ก่อนทีฉันจะซัดต่อด้วยความหิวโหยยยยยยยย

"อ๊าาาาาาา"

ฉันนังท้าวแขนไปข้างหลัง เพือทีจะให้ทอ้ งแบกรับ

อาหารให้มากขึน

"พรุง่ นีเจ้าจะจากโลกไปหรืออย่างไร ดูเจ้ากินสิ

82
ฮ่าๆๆๆ"

"ก็ ข้า หิว!!"

ท่านอ๋องยิมอีกครัง วันนีฉันได้เห็นรอยยิมของเขา
สามครังแล้ว มีความสุขจัง อือหือออออ

"ท่านอ๋องข้าอยากไปร้านประจําของเรา ข้าอยากจะชืน
ชมรสสุราทีนัน"

"แต่วา่ .."

ท่านอ๋องมองมาทีฉัน และฉันแน่ใจด้วยความเป็ นสุภาพ

83
บุรุษอย่างเขา เขาต้องปฏิเสธแน่นอนนนนนน!!!

"ข้าก็จะไป"

ฉันตัดบทพูดขึนก่อนทีเขาจะปฏิเสธไป

การทีฉันได้อยูก่ บั เขามันก็ดีมากเกินพอแล้ว ถึงฉันจะไม่

เคยดืมเหล้าก็ตาม ฉันก็จะยอมดืมเพือเขา (เพือ
ผูช้ าย!) วะฮะฮ่าาาาาา

"ปะไปกันเถอะ!!!! ข้าอยากลิมรสสุราจะแย่แล้ว
ววววว"

_____________________________
84
______________
เหล้าลูกพลัมเป็ นเหตุ

"นีหรอร้านทีเจ้าบอก"

ฉันกวาดสายตามองดูรา้ นตรงหน้าทีเหมือนกระท่อม
เล็กๆ

"รสเริศอย่าบอกใคร"

ท่านอ๋องพูดแทรกขึนมาทันที

85
ห๊ะ!!แม้แต่ทา่ นอ๋องยังกล่าวชม ไม่ลองต้องพลาดแน่
^////^

"เข้าไปกันเถอะขอรับกลินหอมมันชวนให้ไปลิมรสแล้ว
นะขอรับ"

พากเราทังสามเดินเข้าไปในบ้านไม้หลังเก่า ข้างในมี
โต๊ะนัง มีคนดืมสุรามากมายก่ายกอง ผิดจากทีเห็นข้าง
นอกมาก เจ้าของร้านพาพวกเราเดินเข้าไปในโซนห้อง
พัก หรือถ้าเรียกแบบปั จจุบนั เราก็หอ้ งวีไอพีนนแหล่
ั ะ

เป็ นห้องไม้เล็กๆ ประดับประดาอย่างเรียบง่าย นังดืม

86
สุราบนพืนก็คงจะฟิ นไปอีกแบบเนาะ อิอิ

"สุราลูกพลัมหมักรึ"

"เจ้าไม่เคยลิมรสของมันเลยหรือ??"

แม่ทพั ไป๋ ผูก้ วนประสาทถามฉัน ถ้าฉันตอบว่าไม่เคยคง

จะขํากันน่าดู

"ข้าไม่คอ่ ยชอบดืมสุรา"

"อย่างนันก็ดี วันนีข้าจะทําให้เจ้าเป็ นสมดังชายชาตรี

ขนานแท้ ฮ่าาาาาาา"
87
"มาข้าเทให้"

แม่ทพั ไป๋ ยืนขวดเหล้ามาเทให้ฉนั ต่อหน้าทังๆทีฉันไม่เคย

ร้องขอเขาเลย

"หมดจอก!"

ฉันพูดเสร็จก็รบี กระดกจอกเหล้าลูกพลัมกลินหอมเทใส่
ปากรวดเดียวจนหมดแก้ว

"อ๊าาาาาาาาาาาา"

88
เสียงฉันตะคอกให้ลาํ คอทีผ่านการโดนความร้อนจาก
เหล้าให้รูส้ กึ ว่ายังใช้งานได้อยู่

"สามจอก สามจอก สามจอก สามจอก"

ดูสดิ สู เิ ขาทํา แค่จอกเดียวก็จะเอียงไม่เป็ นท่าแล้วเว้ยยย

สามจอกจะไม่เอียงแต่ละทีเป็ นท่าซุปเปอร์แมนหรอ
วะ!!!!

"ได้สขิ อรับ!!!!" แกร๊กกก แกร๊อกกกก

เสียงกัดฟั นพูดตอบกลับ ส่งสายตาอย่างอาฆาตแค้น

แต่นายนันยังไม่ละความพยายาม

89
อึกกกกกกกก อึกกกกกกก อึกกกกกก

แม่ทพั ไป๋ รินเหล้ารัวๆ ฉันก็ยกซดรัวๆอย่างรวดเร็ว พอ

ครบสามจอกนัน....สติของฉันก็เริมหลุดลอยไปใน
อากาศแล้ว...

"หยุดเถอะแม่ทพั ไป๋ ชายผูน้ ีเห็นได้ชดั ว่าเมาแล้ว"

"เอ๋ ..!! อ๋องท่าน ข้ากําลังหัดเจ้านีเป็ นชายทีต้อง ถึก

และ บึก บึน"

พูดจบแม่ทพั ไป๋ ยืนขวดเหล้าจะมาเทให้ฉนั อีกจอก แต่

90
ถูกมือของท่านอ๋องรังไว้ก่อน

"เดียวข้าดืมจอกนีแทนเอง"

ท่านอ๋องใช้มือจับจอกเหล้าของฉันแล้วยกดืมจนหมด
จอก

"เอ๋! ท่านอ๋อง นี ไม่ตอ้ ง ก็ได้ มา มา ข้าดืม เอง"

เสียงของหลินหลินเริมช้าลงเรือยๆ

"เจ้าพอเถอะ เจ้าเมามากแล้ว"

91
"ท่านอ๋อง ท่านจะเป็ นห่วงเป็ นใยเจ้านีไปทําไมเล่า เจ้า
นีเป็ นชาย"

ท่านอ๋องไม่สนใจคําพูดของเพือนตัวเองแม้แต่นอ้ ย เขา
ลุกขึนหิวปี กหลินหลินขึนก่อนจะกล่าวลาเพือน

"งันข้าขอตัวก่อน"

"ได้ไงเล่า ข้าเป็ นคนทําให้เจ้านีเป็ นแบบนีข้าก็จะไปส่ง

เจ้านีด้วย"

แม่ทพั ไป๋ เดินเข้ามาหิวปี กหลินหลินอีกข้าง

92
ทังสองพากันหิวร่างไร้สติของหลินหลินออกจากร้านไป
หลงเหลือเพียงเศษขวดเหล้าเปล่าทีทิงไว้บนโต๊ะ

"เจ้านีมันแขนเล็กกว่าชายอืนมากแล้วจะไปสูร้ บประมือ
กับใครได้"

"หึห"ึ

อ๋องฝูซยู่ มมุ
ิ มปากอีกครัง กับความโง่กบั เรืองไม่เป็ น
เรืองของเพือนของเขา

ท่านอ๋องได้แต่เข้าใจว่าเขาจะรูว้ า่ คนผูน้ ีเป็ นสตรีจงึ ขีม้า

ตาม แต่ทีไหนเขากลับมองไม่ออกตังแต่ตน้ จนจบ

93
"ฉัน อยาก กลับ บ้าน!!"

หลินหลินละเมอเสียงดังออกมาจนชายทังสองทีหิวปี ก
ทังสองข้างหันมามอง

"หล่อจัง"

หลินหลินหันไปมองชายทังสองก่อนทีจะใช้จมูกไปสัมผัส
ทีแก้มของท่านอ๋องและแม่ทพั ไป๋

"ห๊อมมมหอมมมม"

94
"นีเจ้า!!!!"

แม่ทพั ไป๋ รีบใช้มืออีกข้างมาปั ดไปมาทีแก้มอย่าง...ขยะ

แขยง

"ข้าไม่รูว้ า่ เจ้าชอบไม้ป่าเดียวกัน แต่ขา้ ชอบสตรีมิใช่

อย่างทีเจ้าหวัง"

ท่านอ๋องอึงไปชัวขณะแล้วหันกลับมายิมอย่างเอ็นดูให้
กับบุคคลข้างๆทีเป็ นตัวเจ้าปั ญหาของปั ญหานี

"ท่านอ๋องท่านยิมทําไม หรือว่าเจ้า......!"

95
"ไม่ๆ ไม่ใช่อย่างทีเจ้าคิด ข้าแค่อดขําไม่ได้กบั ชายผูน้ ี
ฮ่าๆๆๆ"

และเพลานีหลินหลินก็ยงั คงไร้สติอยู่

"ฝัน ดี จริงๆ... หลินหลินไม่อยากตืนเลย"

"หลิน หลิน หรือ??"

ท่านอ๋องกับแม่ทพั ไป๋ พูดขึนมาพร้อมกันราวกับนัดหมาย

กันไว้ลว่ งหน้า แล้วทังสองก็หนั หน้ากลับไปมองหน้าคน
ข้างๆอย่างสงสัย

96
แต่ก็เป็ นแค่คนเมาสติไม่อยูก่ บั เนือกับตัว เขาทังสองจึง
ไม่เก็บเอาคําพูดของหลินหลินไปคิดและยังคงเดินมุง่
หน้าต่อไป

"งืึมมม งัมมมๆ"

เสียงของหลินๆดังโหวกเหวกอยูเ่ ป็ นระยะ

"เจ้าช่างบ้ายิงนัก"

แม่ทพั ไป๋ แบกไปบ่นไปตลอดทาง หลินหลินก็ยงั

ตะโกนออกมาเป็ นระยะๆ ท่านอ๋องก็พยายามทีจะทีต้อง
คอยปิ ดปากของหลินหลินตลอดเวลา

97
วิววววววววววววววววววว

จึกกกกกกกกกก

ธนูมงุ่ ตรงเข้ามาทีอกซ้ายของหลินหลิน แต่ดีทีแม่ทพั ไป๋

รูก้ ลยุทธิทางการรบจึงดึงร่างของหลินหลินออกมาได้ทนั
การ แต่....ก็ไม่เร็วพอทีจะหลบได้พน้

"โอ๊ยยยยยยยยย"

หลินหลินตืนขึนจากภวังค์ความฝันเหตุจากความเจ็บ
ปวดทีได้รบั จากแขนซ้าย

98
"นีมันอะไรกัน...เลือด..?เลือด?"

"เจ้าอยูน่ ิงๆไม้งนแผลจะเปิ
ั ดมากกว่านี"

ท่านอ๋องตะโกนบอกฉันในนังนิงๆ แต่ฉนั กลับยังคงทํา

ไม่ได้ ตอนนีร่างกายสันระริกด้วยความกลัว

ท่านอ๋องใช้ทอ่ นแขนทีมีมวลกล้ามเนือมหาศาลหอบหุม้
ร่างกายของฉันขึนมา ก่อนทีจะพาฉันไปหลบยังที
ปลอดภัย

ก่อนเขาจะไปช่วยแม่ทพั ไป๋ สูก้ บั คนร้าย ฉันรังแขนเขาไว้

99
แล้วพูดคํากลับไปกลับมาแค่วา่

"อย่าไป ข้ากลัว อย่าไป ข้ากลัว อย่าไป"

ท่านอ๋องนังลงปลอบฉัน บอกกลับมาแค่วา่ ว่า 'ไม่ตอ้ ง

กลัวข้าจะปกป้องเจ้าเอง' ก่อนทีจะแกะมือของฉันออก
วิงออกไปเพือช่วยแม่ทพั ไป๋

คนไม่กีคนทีฟั งคําไม่กีคําแต่กลับทําให้รูส้ กึ สบายใจ ฉัน

ก็เป็ นหนึงในนันเหมือนกัน

ฉันเชือใจพวกนายนะ....

100
ด้วยฤทธิของแผลกับเมือก่อนหน้านีทีดืมสุราอย่างหนัก
ทําให้หลินๆนอนแน่นิงไปอีกครัง

แม่ทพั ไป๋ สังเกตุเห็นหลินหลินหมดสติไปจึงรีบวิงเข้าไปดู

"เจ้าอย่าเพิงหลับ ข้าจะห้ามแผลให้เจ้าก่อน"

แม่ทพั ไปดึงเสือของหลินหลินออกมาเพือทีจะใช้เศษผ้า
ในการห้ามแผล แต่เขาก็ไม่นกึ ไม่ฝันว่าเขากลับมองเห็น
เนินอกขาวอวบอิมของสาวทีไม่ใช่แผ่นอกกว้างของบุรุษ

ท่านอ๋องมองเห็นการกระทําของแม่ทพั จึงวิงเข้าไปถอด
เสือด้านนอกของเขามาคลุมทีร่างของหลินหลิน

101
"ทําไมท่านไม่รูส้ กึ ตกใจสักนิดหรือว่าทาน...รูอ้ ยูแ่ ล้ว"

"อืม"

"แล้วทําไมท่านไม่บอกข้าว่านางคือสตรี"

"ก็ขา้ นึกว่าเจ้าดูออก"

"ข้าจะห้ามเลือดให้นางก่อน"

แม่ทพั ไป๋ ดึงเศษผ้ามามัดเหนือแผลของหลินหลินก่อนที

จะอุม้ ร่างไร้สติของหญิงสาวขึน
102
"มันหนีไปกันหมดแล้วข้าต้องพานางกลับจวนข้าก่อน"

"ข้ารูจ้ กั นาง เจ้าต้องพานางกลับค่ายด่านหน้า นางเป็ น

บุตรของแม่ทพั เมิง"

"ข้าเข้าใจแล้วท่านอ๋อง"

ทังสองพากันวิงไปคอกม้า ก่อนทีจะขีออกไป มุง่ หน้า

ตรงไปทีด่านหน้าเมือง

"ท่านอ๋องว่าพวกมันคือคนของสํานักไหน"

103
"ข้าอยูโ่ ลกยุทธภพมาหลายปี ข้าก็ไม่เคยเจอกระบวน
ท่าแบบนีเลยสักครัง"

"ข้าก็เช่นกัน พวกมันคือใครกัน!!!"

คร๊อบบบ คร๊อบบบ คร๊อบบบบบบ

ทังสองรีบเร่งควบม้าด้วยความเร็ว เพือความปลอดภัย
หลินหลินทีจะได้เสียเลือดน้อยทีสุด

และเขาก็คงไม่คิดว่าจะเจอว่าทีคูห่ มันในทีแห่งนี ไม่คิด

ว่าเธอเลือกทีจะปรากฎตัวแบบนี หญิงสาวทีไม่เคยแม้
แต่อยากจะพบหน้าเขา หญิงสาวทีไม่เคยคิดจะญาติดี

104
กับเขา ตอนนีกลับมาอยูใ่ นอ้อมแขนของเขาแล้ว

_____________________________
___________________
จุดเริมต้นทีแท้จริง

คําคืนทียาวนาน

ชายทังสองต่างควบม้าอย่างเร็วทีสุดในชีวิต

@ด่านหน้าเมืองแคว้นฉิน

105
"หลีกทางข้า"

แม่ทพั ไปส่งเสียงขึนมาก่อนถึงหน้าประตูคา่ ย เพือเป็ น

สัญญาณว่าห้ามมีใครมาขวางทางเขา

ทหารในค่ายต่างพากันวิงหลบทางกันฉุกละหุก

"รีบเรียกหมอมา!!"

แม่ทพั ไป๋ ยังขีม้าไม่ถงึ จวนก็รบี ออกคําสังทันที

"ส่งนางมา"

106
ท่านอ๋องลงม้ามาก่อนแม่ทพั ไป๋ จึงยืนแขนเพือขอร่างที
มีชีวิตของเมิงฮวาหลินมุง่ หน้าไปก่อนเพือความรวดเร็ว

"ไม่! เดียวข้าอุม้ นางเอง"

แม่ทพั ยังคงดือดึงทีจะหอบอุม้ ร่างบางนีไว้คนเดียว

"เจ้ากําลังโกรธ ข้าเกรงว่าเจ้าจะทําให้แผลนางลึก
มากกว่าเดิม"

แม่ทพั ไป๋ หันไปมองหน้าฮวาหลินทีซีดเผือกอย่างเห็นได้

ชัดก่อนทีจะตัดสินใจคืนร่างว่าทีคูห่ มันให้ทา่ นอ๋อง

107
"ข้าฝากนางด้วย"

แม่ทพั ไป๋ อุม้ ร่างของฮวาหลินส่งให้ทา่ นอ๋องให้เบาทีสุด

และทีท่านอ๋องกล่าวมามันก็ถกู เพราะเขาสังเกตุเห็นแม่
ทัพไป๋ ร่างกายเริมสัน ช่วงทีแม่ทพั ไป๋ โกรธถึงขันขีดสุด
ร่างกายของเขาจะสันระริกด้วยแรงโกรธและเป็ นเหตุให้
เขาชอบทําอะไรไม่คิดและไร้สติ ถ้าเขาอุม้ นางต่อไปมี
หวังเขาคงพานางไปชนกับสิงของแน่ๆ

ท่านอ๋องอุม้ ร่างบางอย่างถนุถนอมทีสุดเท่าทีจะทําได้
ก่อนทีจะพานางกลับไปนอนทีเตียงในจวนของนางเอง

108
"ท่านหมอข้าฝากท่านด้วย"

หมอทหารรีบช่วยฮวาหลินห้ามบาดแผลไว้ทนั ที

เขาหันไปมองฮวาหลินก่อนสักพักแล้วกลับออกมาจาก
จวนเพือรอฟั งผล

"ท่านอ๋องคุณหนูของข้าเป็ นอะไรไปเพค่ะ" TT

สาวใช้ของฮวาหลินยืนร้องไห้โฮเสียงดังกระวนกระวาย
อยูห่ น้าจวนของเจ้านายของเธอ

"เจ้าไม่ตอ้ งห่วง นางมีบาดแผลไม่ลกึ มาก"

109
"ข้าผิดเอง ทีไม่ดแู ลคุณหนูให้ดี ข้าขีม้าช้าเอง"

"เจ้าอย่าถือโทษโกรธตัวเองเลย ผิดทีข้าดูแลนางไม่ดี
เอง"

"หลีกทางให้ขา้ !!!"

เสียงตะโกนดังมาตังแต่ตน้ ทางจนสุดทาง

"เจ้าสงบสติก่อน นางไม่เป็ นอะไรมากหรอก"

"นางคือว่าทีคูห่ มันข้าสินะ ข้าไม่คิดว่าจะเจอนางแบบนี

110
ถ้านางเป็ นอะไรไปข้าคง..."

"เจ้าเป็ นห่วงนาง?"

"ข้าแค่เป็ นห่วงในฐานะว่าทีคูห่ มัน"

"ข้าเข้าใจแล้ว"

ท่านอ๋องยืนมองปฏิกิรยิ าเพือนของตัวเอง ก่อนทีจะหัน

กลับไปมองทีหน้าจวน

"นางคงปลอดภัย"

111
'.....นีฉันอยูท่ ีไหน'

ฉันมองสถานทีตรงหน้า ทีมองเห็นแค่หมอกสีขาวๆ

และภาพต่อจากนีฉันเห็นภาพหมอกก่อตัวกันเป็ นรูปร่าง
คน หรือว่า.."!! ผะผะผะผี.!!

"เจ้าอย่านึกกลัวไปเลย"

เสียงกึกก้องทัวทังสถานทีทีฉันอยู่ ตอนนี ฉันเห็นร่าง

ตรงข้าม ทีมองไปทางไหนซอกไหนมุมไหนก็เหมือนกับ
บุรุษไปรษณียท์ ีมาส่งจดหมายบ้าๆนีให้ฉนั ทุกประการ

112
"เจ้าอย่านึกเสียใจไปเลยทีเจ้ามาอยูท่ ีนี เพราะทีนีมัน
เป็ นทีของเจ้าตังแต่แรกแล้ว"

"มันเป็ นทีของฉันทีไหน ฉันไม่ใช่คนในยุคนี!"

"เจ้าเชือข้าเถอะ"

สินสุดเสียงของชายปริศนา ภาพชายตรงหน้าก็เลือน
ลางหายไป.....เหลือเพียงหมอกสีขาว

ทีของฉันงันหรอ.....

"นีนาย!!!!!!"
113
เสียงของฉันดังลันกึกก้องไปทัวทังจวนจนพวกเขาต้องวิง
เข้ามาในจวนเพือมาดูฉนั

"คุณหนูขอข้า"TT

เสียงเถียนเถียนดังขึนเป็ นคนแรก

"ข้าทําไม...โอ๊ยย"

แขนข้างซ้ายทีฉันขยับมันเจ็บปวดขึนมาทันที

นันสินะ เมือวานฉันโดนธนู ให้ตายเถอะ เกือบตาย

114
แล้วสินะ!!!

"ท่านอ๋อง ... แม่ทพั ไป๋ "

ฉันหันไปมองชายตรงหน้าทีมองเข้ามา

"ทําไมเจ้าต้องทําเป็ นไม่รูจ้ กั ข้า ฮวาหลิน"

"ก็ขา้ เกลียดเจ้า!"

บทสนทนาเริมต้นขึน

ฉันรีบพูดไปโดยไม่พิจารณาเลยสักนิด สักนิดก็ไม่คิด
115
เลยนะ วะฮะฮ่า

"ทังทีเจ้าไม่เคยพบข้า?"

"ก็ใช่นะสิ ข้าไม่ชอบหน้าเจ้า คนทีข้าชอบมีแค่ทา่ นอ๋อง

คนเดียว!"

ลันไปแล้ว วาจาของฉันลันไปแล้ว คําสารภาพของฉัน

คงดังเข้าไปในหูของท่านอ๋องแล้ว พอหันไปมองทีท่าน
อ๋องเขาเพียงยืนนิง! ยืนนิงหรอ ห๊ะ!!! ฉันสารภาพ
ความในใจไปนะ ทําไมเขายังทนยืนนิงได้อีก

ทังทีเมือกีเสียงดังเหมือนอยูต่ ลาดแท้ๆ แต่ตอนนีกลับ

116
เงียบเหมือนป่ าช้าและเหมือนป่ าช้าทีลึกเข้าไปอีก

"งันข้าขอนอนก่อน ข้าเจ็บแผล พวกท่านเชิญออกไป

ก่อน"

เฮ้ออออออ ฉันก็หมดคําสนทนาแล้วเหมือนกันก็ทกุ คน
ต่างนิงเงียบจะให้พดู อะไรได้อีกละ

"งันเชิญท่านอ๋องออกไปก่อน ข้ามีเรืองต้องคุยกับนาง"

ท่านอ๋องพยักหน้าสองทีแล้วเดินออกจากจวนกับสาวใช้
ของฮวาหลินทันที

117
"ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับเจ้า"

"แต่ ข้า มี"

"งันมีอะไรรีบพูดมาข้าจะนอน"

"ข้าทําอะไรให้เจ้าไม่พอใจ"

"ไม่มี"

"แล้วทําไมเจ้าต้องเกลียดข้า"

118
"ข้ามีทา่ นอ๋องอยูใ่ นใจเต็มหมดแล้วข้าไม่มีทีว่างให้เจ้า"

"อย่างนีสินะ ! เจ้าจงจําคําของเจ้าไว้ให้ดี สักวัน ใจ

ดวงนันของเจ้าจะมีแต่ขา้ "

หยี..!! จะออกแนวหวานๆก็ไม่เชิง ดูเขาพูดสิ พูดจบก็

ทําหน้าบึงใส่ก็เดินหนีไปเลย คนอะไร๊ คนไม่ชอบก็ยงั ดุ
ดันทีจะให้ชอบกันอีก

"ท่านอ๋อง! ท่านยังไม่เดินออกจากหน้าจวนอีกหรือเพ
ค่ะ"

เถียนเถียนถามท่านอ๋องอย่างสงสัย เพราะตังแต่ทีเดิน

119
ออกมาก็เห็นท่านอ๋องยืนอยูต่ รงนีไม่ไปไหน

"ข้าจะไปแล้ว ข้าแค่ยืนสูดอากาศ"

"ตรงนีหรอเพค่ะ"

"ตรงนีแหล่ะ งันข้าขอตัวก่อน"

ท่านอ๋องเดินไปไม่ถงึ สิบวินาทีแม่ทพั ไปก็เดินเสียงดังตึง

ๆออกมา หน้าก็ดดุ นั อย่างกับตอนนีจะซัดกับสุนขั ได้ราว
นับสิบตัว

ฉันยังคงนอนพลิกไปมาบนเตียง ยังคงนึกถึงความฝัน

120
เมือซักครู ่

'ทีของฉัน'

เขาว่าทีนีมันคือทีของฉัน ว๊อยยยยย ยิงคิดยิงปวดหัว

วววววววว

_____________________________
______________________
แสงจันทร์

และตอนนี ฉันก็ยงั คงนอนกลิงไปกลิงมาสามพันตลบ

121
อยูแ่ ละคาดว่าคงจะนอนกลิงต่อไปยันสว่าง

จะบ้าตายอยูแ่ ล้ว มีแต่เรืองให้สมองทํางาน ไม่ให้เวลา

สมองพักบ้างหรอ

"คุณหนูยงั ไม่นอนหรอเจ้าค่ะ"

เถียนเถียนเดินเข้ามาถามเจ้านายตัวเองหลังจากทีเห็น
เจ้านายของเธอนอนดินไปมาเสียงดัง และร้อง 'เฮ้อออ
อ เฮ้ออออ' ตลอดเวลา

"ข้าจะสมมุตินะ ถ้าหากข้าไม่ใช่ฮวาหลิน เจ้าจะเชือข้า

ไหม?"

122
"เชือนะเจ้าค่ะ เพราะคุณหนูไม่เหมือนคุณหนูฮวาหลิน
คนเดิมเจ้าค่ะ"

"นันสินะ"

คงไม่มีใครเชือฉันหรอก เฮ้ออออ ลําบากใจจัง ฉัน

อยาก กลับ บ้านนนนนนนน!!

หลินหลินใช้นิวลูบไปมาบนผิวจีสร้อยกลมๆสีแดง

"แต่ขา้ อยากกลับบ้านมากกว่า"

123
"คุณหนูอยากกลับบ้านหรอเจ้าค่ะ เดียวข้าเตรียมของ
ให้"

"โอ๊ย ไม่ใช่อย่างงัน เจ้ายืนนิงๆไม่ตอ้ งถาม เดียวข้าไป

เดินสูดอากาศข้างนอกก่อน อย่าตามมานะ!"

"คะ..คือออ"

" อย่า ตาม มา"

ฉันเดินกะโปกกะเปกลุกออกจากเตียง ชีหน้าบอกสาวใช้
ว่าอย่าริอาจย่างก้าวท้าวเดินตามมาเด็ดขาด

124
พอเดินมาระยะนึงแล้ว ฉันหันขึนไปมองขึนไปบนฟ้า
ดวงดาวพร่างพรายแพรวพราวสุกสกาวสดใสอยูบ่ นท้อง
ฟ้าล้อมรอบดวงจันทร์ดวงโต

'คิดถึงบ้านจัง เมือไหร่ฉนั จะหาทางกลับไปยังโลกของ

ฉันได้นะ'

'ทีของเจ้า'

คํานีผุดขึนมาในความคิดอีกครัง

"แล้วข้าควรอยูท่ ีไหนกันห่ะ!!!!"

125
ฉันตะโกนออกไปให้ดงั ทีสุด เพือระบายความในใจออก
มาก

"เจ้าทําให้ขา้ ตกใจจนเกือบตกต้นไม้แล้วนะ"

ฉันแหงนขึนไปหาต้นเสียงบนต้นไม้ทีอยูข่ า้ งๆ

"ท่านอ๋อง!"

"ใช่ขา้ เอง"

"ทําไมท่านถึงปี นขึนไปอยูบ่ นนัน"

126
"วิวสวยอีกทังยังสงบ มันช่วยให้ขา้ คิดอะไรหลายๆ
อย่างออก"

"แล้วข้าจะปี นขึนไปหาท่านได้ยงั ไง"

"เจ้าก็ลองหลับตาดูส"ิ

หลังจากทีฉันปิ ดตาลง ร่างของฉันก็แลดูเหมือนต้านแรง

โน้มถ่วงโลก ลอยขึนมาอยูย่ อดต้นไม้

"ลืมตาได้แล้วล่ะ"

"ว๊าววววว!! ท่านทําได้ยงั ไงหรือว่าท่านมิใช่มนุษย์"

127
และถ้าเขาไม่ใช่คนล่ะ ในขณะทีคิดสงสัยฉันก็รบี ขยับ
ตัวออกห่างจากท่านอ๋องทันที

"ข้าก็อมุ้ เจ้าขึนมา หนักใช่ยอ่ ยนะ"

เขายิมอีกแล้ว ท่านอ๋องนี! ทําหน้าฉันแดงกําขึนมาทันที

>_<

"วันนีข้ากินเยอะไปหน่อย"

"ว่าแต่... ท่านอ๋องยังต้องมีอะไรทีจะต้องคิดด้วยหรอ"
128
ท่านอ๋องนิงเงียบไม่ตอบคําถามแต่อย่างใด

"เห็นข้าเป็ นแบบนี ข้าก็มีเรืองต้องคิดนะเจ้าค่ะ เยอะ

แยะไปหมดจนไม่รูจ้ ะคิดเรืองไหนก่อนดี"

"ท่านเชือเรืองการย้อนเวลามัย?"

"ข้าก็ไม่แน่ใจว่าข้าเชือหรือป่ าว"

"งันท่านจะเชือหรือไม่วา่ ข้าไม่ใช่คนในยุคนี"

"แล้วเจ้ามาจากยุคไหนละ"
129
"ยุคที.....เรียกว่าอนาคต"

ทันทีทีตอบตําถามไป ฉันก็จอ้ งตาท่านอ๋องอย่างเอาจริง

เอาจังโดยไม่ละสายตาออกจากใบหน้านัน

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ขอบใจเจ้ามากทีทําให้ขา้ หัวเราะ"

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

"แหม๋ ก็คิดว่าจะเชือกัน ทีไหนได้ หลอกถามกันชัดๆนิ

เดียวแม่จะกอดให้แน่นเลยนิ

130
เอ้อออ ลืมเรืองคําสารภาพไปเลย...... มันคงถึงเวลา
แล้วล่ะ ทีจะต้อง...

"ท่านอ๋อง ข้าต้องขอโทษท่านด้วยสําหรับเรืองก่อนหน้า
นี"

"เรือง?"

"ก็เรืองทีข้าบอกชอบท่านต่อหน้าคนอืน ทีจริงแล้วข้าไม่
ได้ชอบท่าน ข้าแค่.....บอกไปเพือเอาตัวรอดเท่านัน"

........ปากช่างตรงกับใจจริงๆ.........

131
ฉันก็...ไม่คอ่ ยแน่ใจว่าฉันชอบท่านอ๋องจริงๆหรือป่ าว
หรือว่า...แค่รูส้ กึ ดีทีเขาคอยดูแลฉัน

"ข้าก็ไม่ได้วา่ อะไรเจ้า"

"ไม่ ไม่.. ท่านไม่ได้วา่ ข้า แต่ขา้ อยากอธิบาย"

"เจ้าจะใช้วิธีนีต่อไปข้าก็จะไม่วา่ "

ฉันตกตะลึงกับคําพูดทีดังขึนเมือกีชัวขณะ ....

นีคงไม่ใช่วิญญาณเร่รอ่ นทีมาอยูใ่ นร่างท่านอ๋อง

นะ >.<
132
"ท่านจะไม่...เสียใจภายหลังนะ."

"ถ้าข้าพูดออกจากปากของข้าแล้ว นันแปลว่าข้าคิด
พินิจและวิเคราะห์อย่างดีมาแล้ว"

"งัน....ข้าจะถือว่าท่านอนุญาติะนะ"

วุว้ วววววววว สวรรค์เข้าข้างฉันอีกครังแล้ว.....

'คอยดูนะอีตาแม่ทพั บ้า ฉันจะขยํานายทีละนิด ให้นาย

ตายไปช้าๆอย่างเจ็บปวด' (ทําหน้าอาฆาต)

133
"เจ้าคิดอะไรอยู"่

"ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีเล้ยยยยยยย ข้าแต่คิดอยากเทียว
เล่นแค่นนเอง"
ั

แฮะๆ

ทันใดนันเขาก็โอบเอวบางของฉันกระโดดลงต้นไม้อย่าง
ชํานาญ ฉันส่งสายตาดวงกลมโตมองชายตรงหน้าโดย
ไม่มีทา่ ทีขดั ขืนอะไร

"เจอกันพรุง่ นี หน้าค่ายยามเช้าตรูก่ ่อนดวงอาทิตย์ขน"

ึ

134
"เอ๋....ท่านอ๋อง"

ตึก ตึก ตึก ตึกกกก ตึกกกกกกก

แน่ะ! เดินดิงๆไปนูน้ แล้ว ไม่รูจ้ ะรีบไปไหน จวนไฟ

ไหม้รไึ งกัน ฮะฮะฮ่า บางทีเขาก็ตลกเหมือนกันนะ พอ
รูจ้ กั เขาจริงๆ เขาก็ไม่ได้เย็นชาอย่างทีคิดไว้แต่ทีแรกเลย
เนาะ ^•^

งันถึงเวลาทีฉันจะต้องกลับแล้ว งือออ ท่านอ๋องทําไมถึง

ทิงฉันไว้คนเดียว TT

"สตรีทียังไม่ออกเรือนออกไปไหนมาไหนคนเดียวยาม

135
ราตรีมนั จะดูไม่งามนะ"

"มันเป็ นเรืองของข้า"

อีตาบ้าแท่ทพั นีอีกแล้ว หึยยยยย น่ารําคานชะมัด ฉัน

ไปไหนมาไหนรูห้ มด ยังกับติดเครืองติดตามไว้กบั ฉัน
ตลอดแหล่ะ

"สร้อยทีคอเจ้า....??"

เขาทักท้วงมาทีสร้อยคอของฉัน

"สร้อยหรอ!"
136
พอฉันหันลงไปมองก็เห็นแสงสีแดงวิบวับเป็ นประกาย
ขึนมาตลอดเวลา

'แล้วเมือกีท่านอ๋อง?'

ไม่ใช่สิ เมือกีเมฆบังดวงจันทร์ งันก็แปลว่า...มันจะส่อง

แสงออกมาเฉพาะเวลาเจอแสงจันทร์อย่างงันหรอ?

"สร้อยข้ามันส่องแสงแล้วทําไม"

"เอาสร้อยนันมาให้ขา้ !"

137
เสียงดังตะคอกก้องกังวาล ดังผงาดใส่ใบหูของฉันจนชา
ไปหมดทังหู

"มันเป็ นของข้า เจ้านีบ้ามาก ของของคนอืนยังจะมา

แย่ง เห็นว่าสร้อยนีสวยใช่ไหมละ? เลยอยากได้!!!"

ฉันก็จะไม่ยอมน้อยหน้า ฉันจึงพูดออกมาให้เสียงดังราว
กับตะโกนใส่เข้าเพือตอกกลับ

"ถ้าเจ้าไม่สง่ มันให้ขา้ เจ้าก็ตอ้ งมากับข้า"

เขาเดินเข้ามาดึงแขนของฉันหนึงข้างก่อนทีจะลากแขน
ฉันไปยังกะฉันเป็ นผ้าทีลอยตามลมได้

138
"ปล่อยข้า!!!!!"

"ถ้าเจ้าปริปากพูดอีกข้าจะอุม้ เจ้าแทน"

"นี เจ้า!!!"

ตอนนีฉันก็ยอมลอยไปตามลมอย่างไม่ขดั ขืนใดๆต่อไป
ถึงมันจะปวดเท้ามากก็เถอะ เห้ออออ

ขาของท่านชายกับท่านหญิงมันยาวเท่ากันรึไง เขาเดิน
หนึงก้าว เท่ากับฉันเดินสองก้าวเชียวนะ

139
จากทีเขาลากฉันมาตังแต่ไกลๆนูน้ นนนนน ก็มาหยุดที
จวนพ่อของฉันเอง

"เจ้ามาทําไมทีจวนของบิดาข้า"

"เงียบก่อน"

"เจ้าก็ปล่อยแขนข้าก่อน"

เขาหันมามองทีใบหน้าของฉันก่อนทีจะคลายมือออก
จากแขนเบาๆ

หืออออ แดงหมดแล้วแขนฉัน ชําไปหมดแล้วเนีย!!!!

140
ลากมาก็ไม่หว่ งคนข้างหลังเลย คิดจะลากก็ลากไม่ถาม
สักคํา

แต่ก็แปลกนะ.... จีสร้อยนี.... แปลว่ามันต้องมีอะไรที

เป็ นมากว่าจีสร้อยแน่ๆ.....

_____________________________
_______________________
ของลําค่า

"ท่านแม่ทพั เมิงข้าแม่ทพั ไป๋ จิง ต้องการพบท่าน"

141
เขาตะโกนเข้าไปในจวนครังทีสามแล้ว บ้ามาก!! อีตา
บ้านี ตัวเองยศอะไร พ่อของฉันยศอะไร ลืมไปหมดแล้ว
รึไง!!

"เอะอะโวยวายอะไรหน้าจวนข้า"

"คาระวะท่านแม่ทพั เมิง"

"ข้ามีเรืองจะปรึกษาท่าน เชิญท่านเข้าไปข้างในจวน
ก่อน"

"เจ้าก็ตอ้ งเข้ามา"

142
เดินดิงๆเข้าไปมัยละเอ้อออ ไม่ใช่ใครทีไหน ฉันเองนีละ
เชือฟั งเขายังกะลูกแมวไหมล่ะ!!

"เชิญท่านดูนีก่อน"

เขาชีมาทีจีของฉัน

"อ่อ....นันเป็ นของแทนใจจากพีชายของนาง"

"ถ้างันเชิญท่านดูตอ่ อีกสักนิด"

เขาดึงร่างของฉันไปยังข้างหน้าต่างของจวน ก่อนทีจะ
หันร่างของฉันกระทบกับแสงจันทร์
143
วิบวับ วิบวับ จีสร้อยสีแดง ส่องแสงเป็ นประกายชัดขึน
เรือยๆ ยิงโดนแสงจันทร์นานเท่าไหร่ อนุภาคของแสงยิง
เพิมขึนเท่านัน

"ท่านแม่ทพั เมิง ท่านคงจําเรืองเล่าก่อนทีพีชายของ

บุตรสาวท่านจะหายตัวไปได้ใช่ไหม?"

"ข้าจําได้แน่ และข้าพอจะเดาเรืองทีเจ้าจะบอกกับข้า
ได้"

"และของสิงนัน ก็กล่าวขานกันมาแค่วา่

144
'สีปานชาดส่องประกายใต้แสงจันทร์' "

**สีปานชาด = สีแดง

ส่องประกายใต้แสงจันทร์ เหมือนจีสร้อยนีเลย หรือว่า

จะเป็ นของลําค่าทีเขาว่ากันสินะ

"ถ้าให้นางสวมสร้อยนีต่อไป...ข้าว่ามันจะไม่เป็ นผลดี
ต่อตัวของนางแน่"

พ่อของฮวาหลินหันมาสบตาของฉัน ก่อนทีจะแบมือข้าง
ขวาออกมา

145
"ข้าขอดูสร้อยเส้นนีชัดๆหน่อย"

ฉันจึงแกะสร้อยจีสีแดงทีส่องประกายแสงออกจากต้น
คอ ก่อนทีจะยืนสร้อยเส้นนันให้พอ่

"โอ๊"

แม่ทพั เมิงโยนสร้อยเส้นนีออกจากมือทันที แล้วใช้มือ

ซ้ายมากุมมือขวาอย่างแน่นหนา

"ข้าไม่สามารถจับสร้อยเส้นนีได้"

"ท่านแม่ทพั ข้าจะลองหยิบมันขึนมา"
146
แม่ทพั ไป๋ เดินมุง่ เข้าไปหยุดทีสร้อยเส้นนันก่อนจะโน้มตัว
ลงเก็บอย่างช้าๆ

"โอ๊ย"

เอ้า เป็ นเหมือนกันอีกแล้ว เมือกีฉันยังใส่มนั อยูแ่ ท้ๆ มัน

จะเป็ นอย่างนีไปได้ยงั ไง

"ท่านพ่อ ก่อนหน้านีเถียนเถียนก็ยงั เก็บไว้ให้ขา้ นางยัง

สามารถจับมันยืนมาให้ขา้ ได้"

"เจ้าแน่ใจนะ"

147
"ข้าแน่ใจสิ ก็นางส่งมาให้กบั มือข้าเอง"

"ทหาร! ไปเรียกสาวใช้ทีชือเถียนเถียนมาพบข้า"

และเรืองก็เป็ นไปอย่างทีคาดไม่ถงึ มาก่อน อะไรกัน

ย้อนอดีตแล้วยังมาเจอเรืองเหนือธรรมชาติแบบนีอีก ต่อ
ไป ฉันคงแปลงร่างได้แน่

"เถียนเถียนมาแล้วเจ้าค่ะ"

"เข้ามา"

148
"ท่านแม่ทพั ไป๋ เรียกข้าเข้ามามีอะไรรึป่าวเจ้าค่ะ"

"เจ้าลองหยิบสร้อยเส้นนันดู"

"นีสร้อยของคุณหนูนีเจ้าค่ะ"

"เถียนเถียนรีบหยิบขึนมาสิ"

ฉันรอลุน้ อย่างใจจดใจจ่อเหมือนกันรีบๆหน่อยสิเถียน
เถียน

"อึบบบบบ"

149
สาวใช้ของฉันโน้มตัวลงไปจับ แค่สมั ผัสเพียงนิดเดียวถึง
กับกับนอนแน่นิงไป

"เถียนเถียน!!"

เจ้าสาวใช้ตวั ดีเจ้าอย่าเพิงเป็ นอะไรนะ

ด้วยความสงสัยฉันจึงขยับมือลงไปจับสร้อยนันอีกครัง

"ก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึนนิเจ้าค่ะท่านพ่อ แต่ตอนนีข้า
ต้องพาเถียนเถียนไปหาท่านหมอก่อน ข้าขอตัวก่อนเจ้า
ค่ะ"

150
ฉันหยิบสร้อยเส้นนันขึนมาจากพืนก่อนทีจะดึงร่างสาว
ใช้ขนมา
ึ แล้วให้ทหารอุม้ ร่างนางไปห้องของนาง

ฉันมองไปทีสร้อยเส้นนันทีมืออีกครัง

สร้อยเส้นนีหรอทีทุกคนต่างพากันตามหา แล้วทําไม
ทุกคนถึงจับต้องมันไม่ได้นะ

"นางเป็ นอย่างไรบ้าง"

แม่ทพั ไป๋ เดินเข้ามาพร้อมเอ่ยปากถามฮวาหลิน

"ท่านหมอบอกแค่วา่ ร่างกายอ่อนแรงพักสักนิดหน่อยก็

151
หาย ส่วนนีเทียบยาของนางรบกวนท่านจัดการให้หน่อย
เพราะยาชนิดนีในค่ายไม่มี"

"เดียวข้าจัดการให้"

"เจ้าไม่เป็ นอะไรใช่มย?"
ั

"ไม่ๆ ดูสขิ า้ ยังถือมันอยู"่

ฉันยืนมือไปไห้เขามองดูสกั พักก่อนทีจะหันกลับมามอง
ทีสาวใช้

"มะ..มะ หมายถึงแขนของเจ้า"
152
ฉันหันไปดึงชายเสือขึนมาสูงถึงต้นแขนก่อนทีมองทีต้น
แขนของฉันและปรากฎว่าเขียวชําเป็ นจุดรอยนิวมือแล้ว

"ก็.........."

พอหันกลับไปเขากลับหันหลังหนีทนั ที

"ข้าขอโทษเจ้าด้วย ข้าไม่ได้ตงใจมอง"
ั

โห้ววววววว สุภาพบุรุษด้วยหรออีตานี นีก็แค่แขนเอง

จะซีเรียจทําไม 0.o

153
"ไม่เป็ นไร แขนข้าแค่ฟกชํานิดหน่อยเดียวก็หาย"

"งันเจ้าเชิญไปพักผ่อนก่อน เดียวข้าไปส่งเจ้าเอง"

ฉันจึงลุกขึนจากเตียงเดินออกจากห้องไปพร้อมเขา

แหงนมองดูดวงจันทร์ เดินไปคิดไป แต่มนั ก็น่าแปลกใจ

ฉันใส่สร้อยนีมาสักพักแต่ทาํ ไมเพิงส่องแสงคืนนี

มองไปทีดวงจันทร์ก็เห็นแค่ดวงจันทร์เต็มดวงกลมโต
และหมูด่ าวนับพันรวมตัวกันอยูร่ อบๆ

"ใช่ ใช่แน่ๆ ต้องเป็ นคืนทีพระจันทร์เต็ม..อุ๊บบบบ"

154
ตุบบบบบบบบบบบบ

"เจ็บชะมัด อะไรอีกละเนีย"

หันไปมองก็เห็นแค่แผ่นหลังของแม่ทพั ไป๋

"ท่านหยุดเดินทําไม ข้าชนเจ้าแล้วเนีย"

"ข้าเดินปกติของข้า แต่เจ้าชนข้าเอง เจ้าคิดอะไรอยู่

หรือป่ าวจนไม่ทนั ได้มองทาง"

"คะ คะ คือ ข้า แค่ คิด เกียวกับสร้อยเส้นนี ข้าจะให้

155
พวกเจ้าเก็บไว้ก็ไม่ได้เพราะมันคือของทีท่านพีข้าให้มา"

"ข้าอยากจะดูมนั ชัดๆอีกสักครัง"

"แต่วา่ เจ้าสัมผัสมันไม่ได้นิ"

"ได้ส.ิ ...."

เขาดึงมือของฉันทีกําสร้อยเส้นนันขึนมา ก่อนทีจะก้มลง
ไปมองอย่างละเอียด

มือของฉันเริมร้อนระอุ เหงือเริมไหลออกจากฝ่ ามือ แต่

เขายังคงประคองมือฉันไว้อยู่
156
ใบหน้าคมเข้มจ้องมองแสงสีแดงเป็ นประกายอยูพ่ กั
ใหญ่ ยิงนานเท่าไหร่หวั ใจของฉันยิงเต้นแรงมากขึน
มากขึนเท่านัน

"เจ้ายังดูไม่เสร็จอีกหรอ แขนข้าชาไปหมดแล้ว"

"เอ่อ เอ่อออ คือ ขอโทษเจ้าด้วย"

เขายอมลดแขนของฉันลงมาไว้ทีเดิมทันที

หัวใจของฉันจะมาเต้นอะไรตอนนี เหงือออกหมดแล้ว
เนีย จะตืนเต้นไปทําไมกัน แค่คนหน้าตาดีจบั มือเอง

157
อย่าลืมสิเธอเกลียดเขานะหลินหลิน

"ถึงทีพักข้าแล้ว ข้าขอตัวก่อน"

"หวานอัน ฮวาหลิน"

"หวานอันท่านแม่ทพั "

****หวานอัน wan an =ฝันดี

โบกมือบายบายให้เขาก่อนทีจะเดินกึงวิงเข้ามาทีเตียง
อย่างรวดเร็ว

158
เหนือยหัวใจเป็ นบ้าเลย เต้นทําไมนักหนา เต้นแบบนี
มันทําอะไรไม่ถกู เลยรูม้ ย!!!!
ั หัวใจก็อยูข่ า้ งใน แกไม่
ได้มองเห็นหน้าสะหน่อย เต้นยังกับมองเห็นแน่ะ!!! ฉัน
ใช้ตามองไม่ใช่ใช้หวั ใจมอง อย่าริอาจแสดงอาการอีก!!

หลินหลินนะหลินหลิน เจอคนหล่อไม่ได้เลย

และนีก็เป็ นอีกคืนทีฉันต้องนอนกลิงไปกลิงมาอยูอ่ ย่างนี

โว๊ยยยยย คนจะนอน คิดทําไมสมอง นับวันยิงเบือร่าง

กาย ทําอะไรไม่ได้ดงใจสั
ั กอย่าง

"นีมันเวลาไหนกันแล้ว ท่านอ๋องบอกก่อนพระอาทิตย์

159
ขึน ก็น่าจะประมาณ ตีสี สินะ

"โอ๊วมายก็อด ไม่มีนาฬิกา แล้วจะรูเ้ วลาได้ไง เถียน

เถียนก็นอนพักฟื น หืมมมมม!!!"

ฉันจึงเดินออกไปถามทหารทีอยูห่ น้าจวน

"พีทหาร นีมันยามไหนแล้ว"

"ทหารทีหอบอกเวลาเพิงเคาะไม้เมือกีขอรับ เพลานี
ยามทีสามแล้วขอรับ"

"อ่อ ขอบใจเจ้ามาก"
160
ยามสามหรอ ยามทีสามก็คงเป็ นตีสถึี งหกโมงเช้า ขอบ
คุณคุณครูวิชาประวัติศาสตร์สากลมาก วิชาทีท่านสัง
สอนหนูมา หนูได้ใช้แล้วนะค่ะ >.<

***ยาม ของคนจีน เป็ นการนับเวลา 2 ชัวโมง สากล

นับ 24 ชัวโมง แต่จีนสมัยโบราณนับ 12 ยาม โดย
เริมจาก 00.01น. - 02.00 น. = 1 ยาม และนับ
ไปเรือยๆ จนครบ 12 ยามจึงเข้าใจง่ายๆว่า

2 ชัวโมงสากล = 1 ยามของคนจีน

"เสร็จสักที แต่งชุดเองทําไมมันช่างยากเย็นอะไรขนาด

161
นี"

ฉันสวมชุดสีฟา้ อ่อน ผ้าเนืออ่อนพัดตามลมอย่างพริว

ไหว และอีกเหตุผลทีเลือกคือ มันสะดวกในการเดินไป
ไหนมาไหน และมันก็เป็ นชุดทีใส่ง่ายทีสุด

แหม๋ นีเพิงแต่งเสร็จแค่รา่ งกาย แต่บนหัวยังปล่อยรุงรัง

เช่นเคย

'ไม่ทาํ มันละผม ปล่อยไว้แบบนีล่ะ หวีไห้ผมตรงก็พอ'

พอเสร็จแล้วฉันก็วงออกไปจากจวนทั
ิ นทีอย่างเร่งรีบ

162
"ท่านรอข้านานไหม"

ท่านอ๋องหันมามองหญิงสาวสูงศักดิ ทีอยูต่ รงหน้าเขา

และแน่นอน คือฉันเอง ฮวาหลิน

"ทําไมผมของเจ้า..."

"ข้าตืนช้า ข้าเลยไม่มีเวลาจัดแจงตัวเอง"

ตืนช้าหรอ หึหึ เรียกว่ายังไม่นอนดีกว่ามัย ง่วงมากเลย

ตอนนี ตาก็จะปิ ด ถ้าไม่ใช่นดั ของท่านอ๋องผูเ้ ลอโฉม
ฉันไม่มา แน่ นอน!

163
"เรายังพอมีเวลา เจ้านังลงก่อนสิ"

ฉันนิงลงช้าๆ ทังอายทังเขิน คนอะไรทังหน้า ทังตัว -.-

ไม่มีทีไหนเรียบร้อยสักอย่าง

ตอนนีรูส้ กึ ถึงการทีใครบางคนสัมผัสเส้นผม และคงไม่

ใช่ใครทีไหนคงเป็ นบุรุษทีสูงศักดิยิงกว่าฉันมามัดผมให้

"ท่านอ๋องข้าทําเองก็ได้"

"อย่าขยับสิ นังนิงๆก่อน จะเสร็จแล้ว"

การสัมผัสทีอ่อนโยน ไม่รูส้ กึ เจ็บสักนิด เขาค่อยๆรวบ

164
เส้นผมขึนจนจัดแจงเป็ นทรงซึงเป็ นทรงผมของคนยุคนี

เขานี ช่างเป็ นสุภาพบุรุษพร้อมออกเรือน เนาะ!!!

"เสร็จแล้ว เจ้ารีบลุกขึนเถอะ เดียวจะไปไม่ทนั "

"คือ...ขอบใจเพค่ะ"

"ตามมาสิ"

เขาพาฉันเดินมุง่ หน้าไปทีทีเราเจอกันเมือคืน ก่อนจะพา

ฉันปี นขึนไปบนต้นไม้ตน้ เดิม

165
เราสองคนต่างพากันนังนิงเงียบบนต้นไม้พกั ใหญ่ และ
แล้วก็เห็นดวงอาทิตย์ผดุ ขึนมาจากเนินเขา

"สวยจัง"

เมือเห็นพระอาทิตย์ขนึ ก็เหมือนโลกเปลียนไปคนละใบ
จากเมือคืนตรงนี ดํามืดสนิทตอนนีกลายเป็ นทุง่ ดอกไม้
เต็มไปหมด ยิงถ้ามองไปเห็นภูเขา ดวงอาทิตย์ ดอกไม้
ยิงเหมือนโลกในเทพนิยาย

"ท่านนีก็น่ารักนะ"

"ฮ่าๆ เจ้าหิวละยังล่ะ"

166
"มากมาก"

"ไปทีคอกม้ากัน"

ฉันหิว แต่.... เขาชวนฉันไปคอกม้า -.- ไปแย่งม้ากิน

หรือไปกินมูลม้ากันหล่ะ

"พวกเจ้าจะไปไหน"

โผล่มาอีกแล้ว อีตาแม่ทพั บ้า เหมือนชอบมาขัดเวลาที

ฉันอยูก่ บั ท่านอ๋อง ฉันละอยากจะสับเขาเป็ นพันๆชิน
แล้วโยนทิงลงแม่นาํ

167
"ข้าจะเข้าไปในเมืองกับแม่นางฮวาหลิน"

"ข้าก็กะจะไปพอดี แต่เอ๋..... มีมา้ เหลือแค่สองตัวแล้ว

แม่นางจะไปยังไง"

"พวกข้ามาก่อน เจ้าจะไป ก็หาม้าเองสิ!"

"เอางีมัย? เจ้ามานังกับข้า รับรองไม่ตกไม่หล่น

ปลอดภัย"

"หึห"ึ

168
"ทําไมข้าต้องขีม้ากับเจ้า ในเมือข้ามีสทิ ธิเลือก"

ภาพในตอนนี เหมือนอยูใ่ นฉากหนังรักสามเศร้าเราสาม

คน ฉันยืนอยูต่ รงกลางเขาทังสอง เขาทังสองต่างพากัน
ถือเชือกม้าคนละตัวประกบฉันทังซ้ายขวา และฉันต้อง
เป็ นคนตัดสินใจว่าะไปกับใคร

"ฉันจะไปกับม้าตัวนี ส่วนท่านทังสองเชิญนังม้าตัวนัน
ด้วยกันเถอะ"

ฉันจึงรีบวิงขึนไปยังหลังม้าทีท่านอ๋องถือเชือกอยู่ ก่อนที
จะควบม้าวิงไปโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า

169
คร๊อบ คร๊อบ คร๊อบบบบ

"นีเจ้า!!!! หยุดม้าเดียวนีนะ!!!!"

เสียงแม่ทพั ไปตะโกนดังมาจากข้างหลังฉัน หึหึ ใครจะ

หยุดล่ะ บ้ารึป่าว กว่าจะขีออกมาได้ รีบตามมาเถอะ
ฉันกําลังรอดูฉากพระเอกกับนายเอกขีม้าอยู่ วะฮะ
ฮ่าาาา

"รีบตามมาสิทา่ นทังสอง"

ฉันจะโกนตอบกลับไปก่อนทีจะควบม้าต่อไปโดยไม่
สนใจคนข้างหลัง

170
"ท่านขึนม้ามาเถิดแม่ทพั นางไปไกลมากแล้ว"

"ฮวาหลิน ถ้าข้าเจอเจ้าเมือไหร่ ข้าจะจับเจ้ามัดติดกับ

ตัวม้าเลยคอยดู"

และภาพทีฉันต้องการทีจะเห็น ตอนนีฉันได้เห็นเข้า
เต็มๆตา เขาทังสองขีม้าด้วยกันจริงๆ ท่านอ๋องเป็ นคน
บังคับม้า ส่วนท่านแม่ทพั นังกอดเอวของท่านอ๋องด้าน
หลัง เห็นภาพแล้วนาเอ็นดู๊ว น่าเอ็นดู

@เมืองฉิน

171
"ข้ารอพวกท่านตังนาน ไม่ใช่หยุดพักข้างทางกัน
นะ" >_<

คิดไปไหนถึงไหนแล้วหลินหลิน คนหล่อกับคนหล่ออยู่
ด้วยกันก็งีแหล่ะ เผือเคมีเข้ากันแล้วตกหลุมพรางรักกัน
วุว้ วววว

"เจ้าคงไม่คิดว่าข้ากับท่านอ๋อง?"

"ไม่ๆ ข้าแค่พดู เล่น หาอะไรกินก่อนเถอะข้าหิว"

"ว่าแต่ ท่านแม่ทพั มีธุระมิใช่ร"ึ

172
เขาไล่แม่ทพั ไปใช่มย?
ั ฉันไม่ได้คิดไปเองคนเดียวใช่
มัย?

"ธุระไปทีหลังได้ ข้าจะร่วมทานอาหารกับพวกท่าน
ก่อน"

และสุดท้ายก็มีมารมาผจญจนได้ โว้ววววววววว

"งันก็เข้าไปในร้านกันเถอะ"

"นายท่านทังสาม ห้องแขกพิเศษเต็มแล้ว ข้าต้องขอ

โทษพวกท่านทังสามด้วย" (เสียงแหบของชายชรา)

173
"ไม่เป็ นไรหรอก พวกข้านังทีไหนก็ได้"

ด้วยความหิวโหยระดับสิบ ฉันจะไม่ยอมพลาดของกิน
เพราะเรืองทีนังเด็ดขาด

"งัน...เชิญพวกท่านทังสามตามข้ามา"

"เชิญพวกท่านนังทีนีก่อน เดียวข้าจะเรียก

คนมารินเหล้าให้"

"ไม่ตอ้ ง"

174
"ดี"

เสียงบุรุษทังสองพูดคําว่า 'ไม่' พร้อมเพรียงกัน แต่ฉนั

กลับพูดคําว่า 'ได้' คนเดียว เหมือนฉันเป็ นอีกาในหมู่
หงส์เลย

"จัดมาเลยค่ะท่านเถ้าแก่ เชือข้า พวกเขาเถียงสูข้ า้ ไม่

ได้หรอก"

"งันจัดมาเลยนะนังหนู วะฮะฮ่า"

เถ้าแก่หวั เราะเบาๆตลอดทาง ท่าทางคงจะพอใจกับคํา

พูดฉันไม่นอ้ ย

175
"เจ้านีเรืองมากสะจริง เจ้ารูม้ ยั คนรินเหล้า หมายถึง
อะไร?"

"ก็หมายถึงคนทีมารินเหล้าให้ไง ข้าไม่ได้โง่สะหน่อย"

"เจ้าสองคนหยุดเถียงกันได้แล้ว ถ้านางต้องการแบบ
นันก็ปล่อยนางไปเถอะ"

อือหืออ พ่อพระของหลินหลิน ท่านช่างจิตใจสูงส่งยิงนัก

"พวกข้ามาแล้วเจ้าค่ะนายท่าน"

176
นีหรอคนรินเหล้ส ทีแท้เป็ น.. สาวๆแต่งชุดสีฉดู ฉาดทัง
เครืองหน้าเครืองผมจัดเต็ม

"ข้าไม่คิดว่า"

"นายท่านเดียวพวกข้ารินชาให้เจ้าค่ะ"

สาวๆพวกนีไม่รอช้า รีบลงมานังรินชาให้พวกเขาทันที ดู
จากสายตาน่าจะรู.้ ... สาวๆพวกนีชอบท่านอ๋องกับแม่
ทัพเข้าแล้ว

"แล้วข้ารินเองงันหรอ? เจ้าสองคนมานังข้างๆข้านี
ท่านสุภาพบุรุษเขาไม่ชอบคนรินให้"

177
เธอทังสองทําหน้าบึงตึงก่อนทีจะรินเหล้าให้ฉนั พวกเธอ
ทังสองคงไม่พอใจฉันน่าดู

"ฮวาหลิน ข้าก็เพิงรู ้ เจ้ามีรสนิยมเช่นนี"

"เจ้าบ้า ข้าชอบผูช้ าย เห็นมัย? พีสาวทังสองกลัวข้า

หมดแล้ว"

"ข้าก็เป็ นบุรุษ เจ้าชอบข้าบ้างมัย?"

พูดไม่ออกเลยสิหลินหลิน เจอคําหยอดบ่อยๆก็ชกั จะ
เลียนเหมือนกันนะ -.-

178
"ข้าชอบสิ แต่ไม่ใช่ทา่ น คนทีข้าชอบก็คือท่านอ๋อง"

เปี ยยยยยยยยย!!!

เสียงแก้วชาหล่นจากพืนดังขึน พอหันไปมองก็เห็นแค่
ท่านอ๋องนังนิงๆอยู่

"ท่านอ๋องท่านทําแก้วหล่น"

"ข้ารูแ้ ล้ว เดียวข้าวานให้แม่นางทังสองเก็บกวาด นีเงิน

สําหรับแก้วใบนี ข้าอิมแล้ว ข้าขอตัวไปข้างนอกก่อน"

179
เขาจะรีบไปทําไมกัน ฉันเพิงกินยังไม่ถงึ ห้าคําด้วยซํานะ
ท่านจะทิงข้าให้อยูก่ บั อีตานีไม่ได้!

_____________________________
__________________________
เจ้าเป็ นบุตรสาวบ้านไหน

"เจ้าหิวไม่ใช่หรอ เจ้านังลงก่อนสิ"

แม่ทพั ไป๋ เรียกให้ฉนั นังลงไปยังทีเดิมทีเคยนัง เขาคง

สังเกตเห็นว่าฉันเพิงกินได้แค่ไม่กีคํา

180
"ถ้าเจ้าไม่ชอบทีข้านังร่วมโต๊ะเดียวกับเจ้า ข้าจะไปรอ
ข้างนอกก่อน"

พูดได้ไม่ทนั ถึงสิบวินาที เขาก็ลกุ ขึนและเดินออกไปทันที

ณ เวลานี เหลือแค่ฉนั กับอาหารพวกนีเท่านัน

'ให้กินคนเดียวมันจะอร่อยได้ไง'

ฉันนังพึมพําไปกินไปโดยไม่สนใจโต๊ะรอบข้าง

"แม่นางเจ้ามาทีนีคนเดียวหรอ?"

181
เสียงชายทีไม่คนุ้ หูดงั ขึนด้านหลังฉัน

ฉันหันกลับไปมองต้นเสียงทันที

ชายผูน้ ีสวมชุดบุรุษสูงศักดิ เขาคงเป็ นลูกของขุนนาง

หรือเชือราชวงศ์เป็ นแน่

"อืม"

ฉันตอบกลับด้วยคําสันๆก่อนทีจะหันกลับมากินอาหาร
ของฉันต่อ แต่ชายผูน้ นกลั
ั บมานังตรงหน้าของฉัน

"ข้าขอนังร่วมโต๊ะกับแม่นางจะได้ไหม?"

182
เขาไม่ละความพยายามทีจะเข้ามาตีสนิทกับฉัน แต่ฉนั
ก็ยงั คงมุง่ หน้ากินต่อไปโดยไม่สนคนข้างหน้า

"แม่นางเป็ นบุตรสาวบ้านไหน มีนามว่าอะไร?"

เขาถามคําถามมารอบนีรอบทีสามแล้ว

จะถามอะไรเยอะมากมาย คนไม่อยากตอบก็ไม่อยาก
ตอบป่ าว อย่านําปั ญหามาให้ฉนั อีกเลย ฉันขอละ! _/
\_

"ถ้าข้าถามรอบนีแล้วแม่นางไม่ตอบ ข้าจะไม่รบั รอง

183
ความปลอดภัยของแม่นาง"

ขู่อีกกกก จะเอาไงดี ตอบๆไปละกัน TT

"ข้ามีนามว่า ฮวาหลิน ข้ากินเสร็จแล้วมีคนรอข้าข้าง

นอกข้าขอตัวก่อน"

ทําหน้านิงไว้ ทําหน้านิงไว้หลินหลิน

ฉันลุกพลวดขึนทันทีพร้อมทีจะย่างท้าวออกจากทีนี แต่
เขาดันมาจับแขนฉันไว้สะก่อน

หืออออๆ ได้โปรดอย่ามีเรืองกับฉันเลย ฉันไม่อยากมี

184
เรืองกับใคร

"เจ้าออกเรือนรึยงั "

"ข้ามีคหู่ มันแล้ว!!"

ปั วววววววววววว

ตอบคําถามเขาเสร็จ ฉันรีบดึงแขนออกจากมือเขาทันที
แล้วสวนกลับด้วยหมัดขวาหนึงหมัดแล้วรีบวิงออกมา
จากร้านด้วยความเร็วกว่าแรงม้า

แล้วท่านอ๋องกับอีตาแม่ทพั บ้าอยูไ่ หน!

185
จะร้องแล้วนะ!

"เจ้าเป็ นอะไร ตกใจหน้าซีดมาเชียว"

ท่านอ๋องทียืนอยูข่ า้ งๆหันมาถามฉัน

แต่เมือกีฉันหันมองหาพวกเขาจนทัวแล้วนะทําไมฉันถึง
มองไม่เห็น

"พวกเราไปกันเถอะๆ"

เสียงรัวด้วยความเร็ว แล้วฉันก็รบี วิงขึนไปบนหลังม้า

186
ทันที

"เร็วๆสิพวกท่านอ๋อง"

"เจ้าจะไปไหน!!!!!!!!!"

เสียงตะโกนดังออกมากจากร้านเถ้าแก่เมือกี พร้อมกับ
ทหารอีกเกือบร้อยนาย

ฉันช้าไปสินะ TT

"หึหึ ข้าก็นกึ ว่านางเป็ นคนของใคร"

187
ชายสูงศักดิเดินมาหยุดตรงหน้าฉันกับท่านอ๋อง

พรางยืนชีหน้าฉัน

"น้องข้าเองหรอ แล้วเจ้าพาทหารพวกนีไปทีไหนกัน"

"นางผูน้ นั นางทําร้ายข้า นางกล้าทําร้ายข้าเท่ากับหลบ

หลูเ่ ชือราชวงศ์!!"

"จริงหรอ ฮวาหลิน"

ท่านอ๋องหันมากระซิบฉันเบาๆ

188
"...จริง"

ฉันกระซิบตอบกลับท่านอ๋องไป

นีหรือทีเรียกว่าความกลัว ในหัวตอนนีนึกถึงฉากซีรยี ์
ตอนทีลงโทษนักโทษอย่างทารุณ ภาพในทีวีมนั ติดตา
มากตอนนี

"นางคงยังไม่ทราบว่าเจ้าเป็ นใคร อย่าถือโทษโกรธนาง

เลย"

"เรืองนีข้าจะถือว่านางรูเ้ ท่าไม่ถงึ การ แต่เรืองทีนาง

ตอบข้าว่านางมีคหู่ มัน นางโกหกข้าหรือไม่!!"

189
ท่านอ๋องถึงกับเงียบ ไม่ตอบคําถามใด

"ข้าเองคูห่ มันนาง"

แม่ทพั ไป๋ นายมาทันพอดีการเลย ฉันขอบใจนายจริงๆ

บรรยากาศตอนนีเริมอึมครึมเข้าไปอีก หลายสิบสายตา
จับจ้องมาทีฉันคนเดียวหมด

"ใช่ นันคือคูห่ มันของข้า"

"หรือว่าแม่นางผูน้ ีคือบุตรสาวของแม่ทพั เมิงสตรีผไู้ ม่

190
ยอมออกจากเรือน"

สตันเข้าไปอีก 'สตรีผไู้ ม่ยอมออกจากเรือน'

ฮวาหลิน เธอนีไม่ออกจากบ้านไปเทียวบ้างหรือไงห่ะ
ไม่เบือบ้างรึไง บ้านมันมีอะไรน่าดูกนั เล่า

"งันข้าขอตัว แล้วเจอกันใหม่แม่นางฮวาหลิน"

ชายสูงศักดิผูน้ ียอมถอยทัพกลับ และชายผูน้ ีคือน้อง

ชายแท้ๆของท่านอ๋องฝูซู่

ถึงหน้าตาจะมีความคล้ายกันบ้าน แต่ทาํ ไม นิสยั ไม่

191
โคจรมาไกล้กนั เลย ชายผูน้ ีดูเหมือนจะเป็ นคนอารมณ์
ร้อน ชอบรังแกผูอ้ ืนแม้แต่สตรี

"เขาคงไม่ปล่อยเจ้าไปแน่"

ท่านอ๋องหันหลับพูดกับฉันพร้อมทําหน้าเคร่งเครียด
อย่างทีฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

"ใช่ เขาคงไม่ยอมปล่อยเจ้า!"

"แต่เขาก็ไปแล้วนี"

"ท่านอ๋องผูน้ ีนิสยั เยียงไร เขารูก้ นั ทัวบ้านทัวเมือง"

192
แย่แล้วสิหลินหลิน ฉันก็นกึ ว่าชีวิตฉันมันจะราบรืน
ทําไมฉันต้องมาเจอกับอ๋องนิสยั ไม่ดีคนนี

"กลับค่ายกันเถอะท่านอ๋อง ข้ามีเรืองทีจะไปปรึกษากับ
แม่ทพั เมิง"

แม่ทพั ไป๋ กระโดดขึนมายังม้าทีฉันนังอยู่ ก่อนจะควบม้า

ออกไป

คร๊อบบบบบบ คร๊อบบบบบ คร๊อบบบบบย

ฉันเหมือนคนหลงทาง จะทําอะไรก็ทาํ ไม่ได้ จะปริปาก

193
เถียงหรือตะโกนตอนนีก็ทาํ ไม่ลง หน้าของเขาดูจริงจัง
และน่ากลัวอย่างบอกไม่ถกู

...ใบหูของฉันเหมือนใช้งานไม่ได้ แม้แต่เสียงม้าก็ได้ยิน
เพียงแผ่วๆ ฉันกําลังคิดอะไรอยูก่ นั นะ ตอนนีรูส้ กึ เพียง
แค่วา่ ฉันอยูใ่ นอ้อมกอดของเขา นังมองใบหน้าสีนาผึ
ํ ง
สันจมูกโด่งคมริมฝี ปากเรียวเป็ นกระจับ ใบหน้าดู
สมบูรณ์แบบ ราวกับใบหน้าของเขาถูกวาดออกแบบ
โดยนักวาดรูป

"เจ้ามีอะไรจะถามข้าหรือไม่?"

"ไม่มี"

194
"แล้วเจ้าจ้องหน้าข้าทําไม?"

"คือ.....ข้าแค่ไม่สบายใจ"

"เจ้าไม่ตอ้ งห่วง มีขา้ ทังคน"

เรืองทีต้องคิดอยูต่ อนนีมีมากมายหลากหลายเรืองรวม
กันเหลือเกิน โลกใบนีดูเหมือนจะอยูง่ ่าย แต่ถา้ สะดุด
หรือหกล้มเมือไหร่ แม้แต่ทางเดินก็ยงั แทบจะมองไม่เห็น

เมือถึงค่ายทหารด้านหน้าเมืองฉิน เขากระโดดลงจาก
หลังม้าก่อนฉัน และเดินนําดิงๆตรงไปทีจวนท่านแม่ทพั

195
_____________________________
_____________________
ข่าวดี

"ท่านแม่ทพั เมิง ข้ามีเรืองทีจะบอกกับท่าน"

เสียงแม่ทพั ไป๋ ทียืนรออยูห่ น้าจวนตะโกนดังขึน

"ท่านแม่ทพั ขอรับ แม่ทพั เมิงมีแขกคนสําคัญ เชิญ

ท่านกลับไปรอทีจวนก่อน เดียวท่านแม่ทพั ต้องการพบ
ท่านเมือไหร่ ข้าจะไปเชิญท่านเอง"

196
"แต่ขา้ ไม่มีเวลาทีจะมารอ!!!"

แม่ทพั ไป๋

ฝ่ าด่านทหารนับสิบเข้าไปทีจวน ก่อนทีจะหยุดชะงักเมือ
มองแขกคนสําคัญตรงหน้า

"ท่านอ๋องหูไห่"

เขาพลางนึกในใจว่าเขาคงช้าไป...

"เจ้าเข้ามาด้วยธุระอันใด ทําไมถึงกล้าผิดกฎเข้ามาโดย
197
พละการณ์เยียงนี!!"

แม่ทพั เมิงรีบทรุดตัวลงคุกเข่าน้อมรับโทษทันที

"แต่ขา้ มีเรืองสําคัญทีจะต้องบอกให้ทา่ นทราบ"

"ข้ากําลังคุยกับท่านอ๋องอยู่ เจ้าจงรีบออกไปรอข้าด้าน
นอก!!!!"

"รับทราบ!!!!"

แม่ทพั ไป๋ ไม่มีสทิ ธิทีจะยืนอยูต่ อ่ จึงเดินออกมาจากใน

จวนด้วยความผิดหวัง
198
"ข้ามาช้าไป"

แม่ทพั ไป๋ ยืนนิงแล้วหันมาสบตาของฉัน

"ท่านแม่ทพั งันข้าขอตัวเข้าไปหาท่านแม่ทพั เมิงก่อน

เจ้าก็พานางกลับจวน"

"ได้"

ท่านอ๋องเดินก้าวเท้าอย่างเร่งรีบเข้าไปทีจวนของแม่ทพั
เมิง

199
"ถวายบังคมท่านอ๋องฝูซู่ มีอะไรให้ขา้ รับใช้พะยะค่ะ"

"ข้าไม่มี ข้าแค่มาเยียมท่าน เอ๋... น้องข้ามาทําอะไรที

นี"

"ข้าแค่มาเทียวแล้ว สักสองถึงสามวันข้าก็จะกลับ"

"ทําไมเจ้าถึงนึกอยากมาพักทีนีละ ทีนีไม่มีสาวงาม ไม่

มีอาหารรสหรู ไม่มีสงอํ
ิ านวยความสะดวก"

"ข้าอยากเปลียนบรรยากาศ"

"งันเอาเป็ นว่า เชิญท่านอ๋องทังสองพักทีนีก่อนเดียวข้า

200
จะจัดงานต้อนรับท่านอ๋องทังสองให้พวกท่านได้ดืมสุรา
ร่วมกัน"

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ดีดี เจ้าช่างพูดถูกใจข้ายิงนักแม่ทพั เมิง

"

"เจ้าไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม? ข้ามีเรืองทีจะปรึกษากับ
ท่านแม่ทพั "

"เอ๋ ท่านพี ข้าก็เป็ นน้องของท่าน ท่านไม่เชือใจข้าเยียง

นันรึ"

"เจ้าออกไปก่อน"

201
ท่านอ๋องหูไห่ยืนมองท่าทางของพีชายของตน

ตุบ้ บบบบบบบ

เสียงกําปั นกระทบโต๊ะดังขึนก่อนทีท่านอ๋องหูไห่จะเดิน
ออกไปอย่างไม่พอใจ

"ข้าขอโทษท่านแม่ทพั ด้วยทีข้าและน้องชายของข้า
มารบกวนท่านเพลาทีท่านมีศกึ เยียงนี"

"ไม่เป็ นไรพะยะค่ะ ฮ่าๆๆๆ ข้าทําด้วยความเต็มใจ"

202
"ข้ามีเรืองทัพซงหยูมาบอกท่าน"

"งันเชิญท่านอ๋องนังลงก่อน"

แม่ทพั เมิงเลือนเก้าอีให้ทา่ นอ๋องนังลงตรงข้างๆก่อนทีจะ

เดินไปปิ ดหน้าต่างทุกบาน

"หลังจากทีข้าเดินทางร่อนเร่ปลอมเป็ นชาวบ้านธรรมดา
อยูพ่ กั ใหญ่ ข้าได้ยินข่าวจากทหารซงหยูกล่าว เรือง
คูณไสย์ มากกว่าการทําศึกและยังมีเรืองเกียวกับของสิง
หนึงจากแคว้นฉู่ทีพวกซงหยูยงั ต้องการแต่ยงั ไม่พบ"

"ของสิงนัน อยูก่ บั บุตรสาวข้าเอง"

203
ท่านอ๋องลุกพรวดขึนด้วยความตกใจ จ้องมองแม่ทพั เมิง
ด้วยความสงสัยอย่างแรงกล้า

"ก่อนทีพีชายนางจะหายตัวไป พีชายนางได้มอบของสิง
นีไว้ให้กบั นาง"

"แต่ทา่ นก็ไม่ควรเอาของอันตรายแบบนีไว้กบั ตัวนาง"

ถึงแม้คาํ พูดจะไม่รุนแรงสักเท่าไหร่ แต่ถา้ ฟั งดีดี คําพูด

ของท่านอ๋องในตอนนีคือนําเสียงตอนเขากําลังโกรธ

"ท่านอ๋อง ท่านฟั งข้าก่อน ข้าพยายามจะนําสร้อยเส้น

204
นันออกห่างจากตัวนาง แต่ไม่สามารถทําแบบนันได้เลย
ข้าเคยให้นางวางสร้อยไว้ แล้วออกจากห้องไป ทันใด
นันผูค้ นทีเฝ้าอยูใ่ นห้องนันก็ออ่ นแรงและล้มตายกัน
หมด"

"แล้วนางรูห้ รือไม่วา่ นางตกอยูใ่ นอันตราย"

"ข้าว่านางทราบแล้ว"

"ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าพักผ่อนเถอะข้าขอตัว"

" ข้าลืมไป... ท่านต้องรีบจัดงานตบแต่งให้บตุ รสาว

ของท่านกับแม่ทพั ก่อน ตอนนีน้องชายของข้าดูจะชอบ

205
นางเข้าแล้ว"

"ท่านแน่ใจว่าท่านต้องการแบบนันจริงๆ"

แม่ทพั เมิงนังมองท่านอ๋องพลางสงสายตาทีรูถ้ งึ ความ

รูส้ กึ ภายในของท่านอ๋อง

"ก่อนหน้าท่านให้ประกาศเรืองคูห่ มันนางเพือให้ไม่เป็ น
ทีสงสัยของพวกขุนนางในวัง"

"แต่ถา้ มันทําให้นางมีชีวิตทีสงบสุข ข้าก็ทาํ เพือนาง ถ้า

ข้าแต่งกับนางตอนนี บิดาของข้าคงคิดว่าข้าต้องการ
อํานาจเป็ นแน่"

206
แม่ทพั เมิงนังลงคุกเขาทันที พลางยืนมือทังทังสองไปกุม
เข่าของท่านอ๋อง

"ข้าจะไม่มีวนั ลืมบุญคุณทีท่านทําให้ครอบครัวของข้า
เป็ นแน่"

บุญคุณครังนีเขาคงไม่ลืม ท่านอ๋องทําเพือครอบครัว
ของนาง โดยทีแม่ทพั เมิงไม่ได้รอ้ งขอ วันทีท่านอ๋องไป
บอกว่าชอบแม่นางฮวาหลิน ก็ทาํ ท่านแม่ทพั ตกใจไป
หลายวัน แต่ดว้ ยการเมืองทําให้นางและท่านอ๋องไม่
สามารถร่วมครองรักกันได้...ถึงแม้วา่ ท่านแม่ทพั เมิงจะรู ้
ว่าบุตรสาวของตนก็รกั ท่านอ๋องเช่นกัน และด้วยบิดา
ของท่านอ๋องทีมีนิสยั ไม่เชือใจใคร ก็อาจเป็ นเหตุผลทีทํา
207
ให้คิดว่าเขาต้องการอํานาจเพือ.........ครองราชสมบัติ

'เอ้า !! ชน'

เฮ้...!!

เสียงเฮฮาครึกครืนของงานจากนายพลทหารดังขึนจาก
ด้านนอกของงานเลียง

"ข้าหูไห่ ข้าขอดืมให้ทา่ นแม่ทพั เมิง"

"ข้ามิกล้ารับ ข้ามิกล้ารับ"

208
"หมดจอก"

ดูพวกเขาสนุกเฮฮากันจัง แต่ฉนั กลับนังจ้องดูอาหาร

พวกนีมาตังนานสองนาน

'เฮ้อออออ น่าเบืออออออออออ'

ฉันหยิบตะเกียบมาคีบอาหารขึนมาแล้ว แล้วปล่อยลงที
จานเดิม ทําอย่างนันวนไปวนมาประมาณล้านรอบได้

"เจ้าเบือหรอ"

"อืม"
209
แม่ทพั ไป๋ ทียืนอยูก่ ็ขยับตัวลงมานังข้างๆ พร้อมโน้มตัว
มากระซิบเบาๆ

"ท่านอ๋องหูไห่มองเจ้าอย่างไม่ละสายตาเลยล่ะ"

พอได้ยินแบบนัน ฉันจึงรีบทีจะหันหน้าไปมองทันที แต่

โดนฝ่ ามือองเขาดึงหน้าของฉันกลับมาก่อน

"เดียวท่านอ๋องก็รูห้ รอก โถ่ ยัยซือบือ"

"ก็ใครจะไปรูล้ ะ"

210
ฉันรีบปั ดมือทีจับแก้มฉันอยูอ่ อกไปทันที

"ข้าขอบคุณทุกท่านทีมางานวันนี ข้ามีเรืองทีจะบอก
พวกท่าน"

เสียงแตกตืนซุบซิบคุยกันเริมดังขึน

"ทุกท่านเงียบก่อน มันคือข่าวดี และข่าวดีทีว่าคือบุตร

สาวของข้ากับแม่ทพั ไป๋ จิงจะมีพิธีหมันหมายไว้ก่อน
และเมือจบศึกจากซงหยูเมือไหร่ ก็จะมีข่าวดีทนั ที!"

'ยินดีกบั ท่านแม่ทพั ด้วย ยินดีดว้ ย'

211
(เสียงทหารหลายร้อยนาย)

เหว่อสิคะ่ งานนี เงียบกริบไม่พดู อะไรสักคํา ทีจิงฉันก็รู ้

ตังแต่แรกแล้วแหล่ะว่าเรืองมันจะมาถึงจุดนี แต่ฉนั ก็ไม่
คิดว่า มันจะเร็วขนาดนี

"ข้าขอดืมจอกนียินดีให้เจ้าทังสอง"

ฉันนังนิงจ้องมองชายตรงหน้า ทีแสดงอาการดีใจ(เกิน
เหตุ) ฉันไม่รูห้ รอกนะว่าท่านอ๋องฝูซจู่ ะคิดยังไง แต่ตอน
นีทําไมฉันเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน เจ็บปวดทังๆทีไม่รูส้ กึ
มันเจ็บลึกๆภายในจิตใจ

212
"ขอบคุณท่านอ๋องทีมาร่วมยินดีกบั ข้า"

จ๊อกกกก จ๊อกกกกกก

อึกกกกกกกก~~

แม่ทพั ไป๋ ยกจอกเหล้าขึนเทแล้วซัดรวดเดียวหมดแก้ว

"จอกนีข้าขอดืมเพือมิตรภาพของเรา"

อึกกกกกกกกก ~ ~

213
"ส่วนจอกนีเพือชัยชนะของเรา!!!!!"

แม่ทพั ไป๋ ตะโกนพร้อมยกจอกเข้าขึนสูงแล้วโยกแก้วหัน

ไปมาซ้ายขวา เพือปลุกขวัญกําลังใจแก่นายทหารเพือสู้
รบกับศึกครังนี

ส่วนฉันนะหรอ นังนิงเงีียบต่อไป......

"จอกนีข้าขอดืมให้แม่นางฮวาหลินสําหรับมิตรภาพดีดี
ทีผ่านมา"

ท่านอ๋องฝูซรู่ นิ เหล้าใส่จอกเหล้าของฉันก่อนทีจะรินใส่
แก้วตัวเองแล้วดืมจนหมดจอก

214
อึกกกกกกกกกก ~ ~

ฉันมองเห็นท่านอ๋องยกขึนมาพร้อมทีจะดืม ฉันจึงรีบยก
ขึนมาซดรวดเดียวให้หมดพร้อมๆกับเขา

อ๊าาาาาาาาาาห์~ ~

"ชุ่มคอดีจงั "

รสเหล้าไม่มีรสสัมผัสทีขมเลยสักนิด มีเพียงรสหวาน
ของผลไม้ออ่ นๆแจมด้วยกลินแอลกอฮอร์

215
"เอ๋!!!... พวกท่านลืมข้าได้ยงั ไง"

ท่านอ๋องหูไห่เดินเข้ามาทักทายพวกเราสามคนด้วยใบ
หน้าแสร้งยิม แน่นอน!!!!

"จอกนีเพือแม่นางฮวาหลินและเพืองานแต่งในอนาคตที
อาจจะได้......แต่ง"

มัง!!! หึหึ เติมคําว่ามังให้เลย จะได้ครบองค์ประกอบ

ประบอกเล่า คนอะไร ไร้มารยาททีสุด ดูทาํ หน้าเข้าสิ
ไม่เอสแก้วเหล้าปาหน้าก็ดีถมไปแล้ว!

"ดิมสิแม่นางเจ้ายืนนิงทําไม"

216
เขาบอกพลางมองดูจอกเหล้าของฉัน

อึกกกกกกกกกก~ ~

หมดไปแล้วกับอึกทีสอง อี!..... ทําไมอึกนีขมจัง หึหึ

เหล้าหวานเมือมาอยูใ่ นมืออ๋องผูน้ ีถึงก็กลายเหล้าขมได้รึ
หึหึ

"งันข้าขอตัวก่อน แล้วเจอกันใหม่แม่นางฮวาหลิน"

หืมมมม!! ไปได้สะก็ดี ไม่มีใครบอกให้อยู่ นายไม่ควร

มายืนแสดงความยินดีตงแต่
ั แรกแล้ว!

217
"เจ้าเมารึป่าว?"

คําพูดทีอ่อนโยนและห่วงใยนีดังขึนมาข้างหน้าฉัน

ฉันก็ไม่รูท้ าํ ไม ทําไมฉันเห็นหน้าเขาแล้วเจ็บทีหัวใจทันที
ตังแต่รูข้ ่าวทีจะหมัน หลินหลิน เธอรักเขาหรือเธอเป็ น
อะไรกันแน่?

_____________________________
_______________
ทางเดินแสนไกล

218
"ข้าไม่ได้เมา ข้ายังสามารถดืมได้อีกหลายจอก"

ฉันยืนจอกเหล้าออกไปข้างหน้าเพือรอให้อีกฝ่ ายริน
เหล้าให้

"เจ้าพอได้แล้ว"

แม่ทพั ไป๋ ยืนมือมาหยิบจอกเหล้าทีฉันถืออยูอ่ อกจากมือ

ของฉันแล้ววางจอกเหล้าลงบนโต๊ะ

"ไม่ !! เจ้า อย่า มา ยุง่ กับ ข้า"

219
(เสียงช้าเนิบ)

ฉันรีบหยิบจอกเหล้าอีกจอกทีวางไว้ขา้ งๆกัน อีกมือก็

คว้าขวดเหล้ามารินด้วยตัวเอง

จอกกกกกกกกกกกกก

(เสียงริน)

"ข้าดืมละนะ"

อึกกกกกก อึกกกกกกกก อึกกกกกกก

220
สามริน สามอึก สามจอก หมดไป.... ฉันถึงกับมึนตึง
ไปทังหัว หึหึ มองเห็นท่านอ๋องมีสองคนด้วยแหล่ะ

"สามจอกนี เพือ ตัวข้า ตัว ท่าน และ ตัว ท่าน..."

หลินหลินพูดพลางชีนิวไปทีท่านอ๋องทังสองคน

"แฮ่ะๆ พวกท่าน ทําไม ไม่ ยืน นิงๆ หละ..."

หลินหลินยืนโยกตัวไปมาพร้อมเอียงคอด้วยความสงสัย

"ข้าว่าเป็ นเจ้ามากกว่าทีควรยืนนิงๆ"

221
แม่ทพั ไป๋ ใช้มือทังสองจับไหล่ฮวาหลินไว้

"งันข้าขอตัวพานางกลับไปทีจวนก่อน"

"เดียวข้าไปส่งนางด้วย"

"ไม่เป็ นไร นางคือคูห่ มันข้า ท่านไม่ตอ้ งเป็ นห่วง"

"งือๆๆๆๆ ข้า กลับเองได้น่า....."

หลินหลินสะบัดตัวจนมือของแม่ทพั ไป๋ หลุดออกจากไหล่

222
"ไม่...."

"ก็บอก ว่า อย่าตามมาไง!!!!!!!"

หลินหลินตะโกนเกรียวกราดเสียงดังขึนมาพร้อมเดิน
สลับคลานออกจากงานเลียง

"ตุบ้ ป่ องตุบ้ ป่ องงงงงง ฮือออ ฮึฮ"ึ

หลินหลินเดินไปพูดไป สักพักก็จะหันหลังดูวา่ มีใครเดิน

ตามมารึป่าว

นายพลทหารวิงมาหยุดตรงหน้าของเขาทังสอง

223
"ท่านอ๋องและแม่ทพั ขอรับ ท่านแม่ทพั เมิงต้องการพบ
ท่านขอรับ"

"เจ้าทราบหรือมัยว่าท่านแม่ทพั มีธุระอันใด"

แม่ทพั ไป๋ ถามพลทหารทีวิงมาอย่างเหือดหอบ

"ข้าก็ไม่ทราบขอรับแต่ทา่ นแม่ทพั บอกต้องรีบไปขอรับ"

"อืมเดียวข้าไปเดียวนี"

ท่านอ๋องกันท่านแม่ทพั ต่างพากันวิงไปยังจวนท่านแม่
224
ทัพเมิง

ตึก ตึก ตึกกกกกกก

"ทําไมมันไกลจังโว๊ย!!!!"

ฉันพูดสลับพึมพําไปมาตลอดทางทีเดิน เฮ้อออ ไม่รูว้ า่

เพราะฉันเมาหรือจวนมันอยูไ่ กลกันนะ เถียนเถียนก็ยงั
ไม่หายดีจะทําอะไรก็ลาํ บากไปหมด

ทําไมยิงเดินยิงไกล ไม่ถงึ จวนสักที นีก็ปาไปเกือบหนึง

ชัวโมงแล้ว

225
มองไปรอบๆ ก็ดเู ป็ นทางเดินปกติ ระยะทางก็ไม่ได้ไกล
ขนาดนัน แต่ทาํ ไมนะ?!?

"เจ้ามาแล้วสินะ"

เสียงดังก้องทัวทังสถานทีทีฉันยืนอยู่ ตอนนีฉันจะหันไป
ทางไหนก็มีแต่ป่า ป่ า ป่ า แล้วก็ป่า

"เจ้าเป็ นใคร อยูไ่ หน รีบออกมา!!!"

"หึห"ึ

ชายสูงอายุเดินขยับออกจากต้นไม้ตน้ ทีอยูต่ รงหน้าของ

226
ฉัน

ชายสูงอายุ สวมชุดคลุมสีดาํ ผมยาวสีขาวไว้หนวดเครา

ยาวรุย่ ร่ายไปหมด

"เจ้าเป็ นใคร??"

ไร้เสียงตอบรับ ตอนนีได้ยินเพียงแค่เสียงสายลมอ่อนๆ
พัดผ่านเท่านัน

"ข้าถามว่าเจ้าเป็ นใคร!!!"

ฉันถามชายชราตรงหน้าอีกครังเมือเห็นท่าทีวา่ เขายังไม่

227
มีการตอบรับใดๆ

"นังหนู เจ้าคือวัตถุดิบทีสําคัญของข้าเลยล่ะ"

วัตถุดิบหรอ!!!! เขาจะจับฉันกินหรอเนียยยย

ด้วยความตกใจฉันจึงเผลอเดินถอยหลังมา 3 ก้าว

"มาเป็ นวัตถุดิบของข้าสะเถอะ!!!!"

สินสุดคําพูดของชายตรงหน้า หมอกดําปกคลุมรอบๆ
เรือนร่างของฉัน... ก่อนทีสติของฉันจะหายไป...

228
@ด่านหน้าแคว้นฉิน

"ฮวาหลิน เจ้าหลับหรือยัง?"

แม่ทพั ไป๋ ตะโกนหน้าจวนของฮวาหลินรอบทีร้อยกว่าๆ

ได้แล้ว มัง....

"นางเป็ นอะไรกันนะ"

แม่ทพั ไป๋ เดินวนไปวนมาหน้าจวนสีรอบก่อนทีจะตัดสิน

ใจเดินพรวดพราดเข้าไปในจวนทันที

ร่างบางหันหลังนอนแน่นิงบนเตียง ผมยาวดําสนิท
229
ปล่อยสละสลวยปกคลุมชุดขาวบริสทุ ธิภายใต้ผา้ ห่ม
เงาแสงเทียนสะท้อนบดบังใบหน้าเล็กน้อย แม้มอง
เพียงด้านหลังก็ทาํ ให้เขาถึงกับหัวใจเต้นตุบตับไม่เป็ น
จังหวะ

เขาหันหลังให้เธอทันที ก่อนทีจะเดินจําก้าวเท้าออกมา
อย่างรวดเร็ว

"หวานอันคูห่ มันของข้า"

เขาส่งยิมเล็กน้อยให้เธอ ก่อนทีจะเดินออกไปนอกจวน
ของเธอ

230
ร้อน ทําไมร้อนไปหมดทังตัว แถมยังมี กลินหอม
หอม....เหมือน....หรือว่า หรือว่า เขาจับฉันย่างกิน
แล้ว!!

ฉันลุดพรวดขึนมาภายในอ่างนําอุน่ ทีฉันถูกแช่ไว้ไร้
เครืองสวมใส่

"แม่นางท่านตืนแล้วหรอเจ้าค่ะ เดียวข้าอาบนําให้แม่
นางก่อน ขออภัยด้วยนะเจ้าค่ะ"

"เอ๋....! คะ.. คะ คือ...ข้าไม่รูจ้ กั เจ้า"

ฉันใช้มือปั ดแขนของหญิงสาวทีไม่คนุ้ หน้าออกก่อนทีจะ

231
ใช้แขนทังสองปกปิ ดร่างด้านบนไว้

"เถียนเถียนเจ้าอยูไ่ หน!"

ฉันรีบเรียกหาสาวใช้คนสนิทของฉันทันที แต่ก็ไร้เงาและ
เสียงของสาวใช้ตวั ดีของฉัน

"ข้าของร้องเถอะเจ้าค่ะแม่นาง นีมันงานทีข้าถูกสังมา
ให้ทาํ ถ้าข้าอาบนําให้แม่นางไม่เสร็จ ข้าคงไม่มีชีวิต
รอดแน่"

สาววัยสามสิบต้นๆ กราบอ้อนวอนฉันพร้อมกุมมือของ
ฉันด้วยท่าทางสันระริก

232
'เธอคงอยากมีชีวิตอยู.่ .... นันสินะ ไม่วา่ ใคร ก็อยากมี
ชีวิตอยูด่ ว้ ยกันทังนัน'

"เอาล่ะ เจ้าจะทําอะไรก็ทาํ เถอะ"

"ขอบคุณแม่นาง ขอบคุณท่านจริงๆ"

เธอก้มลงกราบทีข้างๆฉันหลายสิบรอบ ก่อนทีจะหยิบ
อุปกรณ์อาบนํามาชําระล้างร่างกายฉัน

"แม่นางท่านเป็ นคนทีผิวงามทีสุดเท่าทีข้าพบเจอมา"

233
เธอลูบไล้ไปตามร่างกายของฉันด้วยความอ่อนโยน แล้ว
เธอก็คอ่ ยๆชโลมนําล้างฟองสบูอ่ อกจากร่างกายของฉัน

"ข้าก็คิดว่า...งัน"

แหม๋! จะไม่ให้ขาวเนียบผุดผ่องเป็ นยองใยได้ยงั ไงล่ะ

ก็เล่นไม่ออกจากบ้าน ไม่พบเจอแสงแดดก็ขาวอะดิ

"เจ้าพอจะทราบมัย?ว่าทีนีคือทีไหน"

"แม่นางไม่ทราบหรือเจ้าค่ะ"

-.- แล้วจะทราบได้ยงั ไงล่ะ .... แม้แต่ถา้ ถามว่า 'มา

234
ได้ยงั ไง' ก็คงได้แต่ตอบไปว่า หลับมา

ก็เมือวานฉันรูส้ กึ ว่า ฉันน่าจะเดินกลับไปทีทีพักของฉัน

แต่....พอมาเจอตาแก่นน!!
ั ฉันถึงมาทีแห่งนี

"เมืองซงหยูเจ้าค่ะ"

"เมืองซงหยู เมืองซงหยูหรอออออออออออ!!!"

ฉันตะโกนดังลันไปทัวห้องอาบนํา จนทําให้พีสาวตรง
หน้าสะดุดหกล้มด้วยความตกใจ

ฉันมาโผล่ทีนีได้ไง มันคือ ทีทีพ่อของฉันจะมาสูร้ บทํา

235
ศึกด้วยนี!!!

"ข้าก็ไม่ทราบหรอกเจ้าค่ะ ว่าท่านเป็ นใคร แต่แค่ได้รบั

ใช้ทา่ นข้าก็ดีใจมากแล้วเจ้าค่ะ"

ทําไมแม่นางท่านนีช่างดีกบั ฉันจริงๆ ไม่มีอะไรแอบแฝง

ใช่มย???
ั ระแวงจัง

หลังจากทีเธออาบนําแต่งตัวให้ฉนั จะเสร็จสับ เธอก็พา

ฉันเดินไปทีห้องแห่งหนึงทีเต็มไปด้วยแสงเทียนทัวห้อง

_____________________________
_______________________
ช่วยเหลือ

236
ห้องสีเหลียมขนาดใหญ่ถกู ล้อมรอบด้วยแสงเทียนตาม
ตําแหน่งต่างๆรอบๆห้อง แต่กลับมีเงาของชายสูงโปร่ง
ด้านหน้าของฉัน

"นังตรงนันสิ"

ชายร่างสูงทีหันหลังมองแสงเทียนยังยืนนิงไม่ขยับ มีแค่
เสียงพูดทีปริออกจากปากมาเท่านัน

"เจ้ามีอะไร?"

237
ฉันเกรินถามด้วยความสงสัยเป็ นอันดับแรกก่อนสิงใด
ฉันไม่มีทา่ ทางตืนตระหนกหรือสันกลัวแต่อย่างใด
เพราะก่อนหน้านีฉันพบเจอปั ญหามามากมายจนฉันเริม
ชินกับมันแล้ว

"เจ้าจําข้าไม่ได้จิงๆ"

คําพูดของเขา ทําให้ฉนั พยายามนึกถึงเหตุการณ์ก่อน

หน้า หน้า หน้าไปอีก หรือว่า....เขาคือ

"บุรุษไปรษณีย!์ "

238
มันต้องใช่เขาแน่ๆ ไม่มีใครให้ฉนั นึกถึงได้อีกแล้วนอก
จากเขา มีคาํ ถามมากมายนับร้อยคําถามทีฉันอยากจะ
ถามเขา ตอนนีล่ะ!! โอกาสมันมาถึงมือฉันแล้ว ฉันจะ
ถามนายให้หนําใจเลย!

"นายเป็ นคนพาฉันมาทีนี ทังๆทีมันไม่ใช่ทีทีฉันอยู!่ "

"มันคือทีของเจ้า...."

"ไม่ใช่! มันคือทีของนางผูน้ ี!!!"

"นางผูน้ ีได้สนอายุ
ิ ไขไปแล้ว"

239
ก็แปลว่า.... ฮวาหลินตายแล้วหรอ

นําตาหนึงหยดหล่นลงมาปาดแก้มซายของฉัน ตาเริม
แดงกําด้วยความอัดอันใจปนความสงสาร ฮวาหลินเธอ
เพิงจะอายุยีสิบ เธอยังใช้ชีวิตวัยรุน่ ของเธอไม่คมุ้ ด้วยซํา
นะ

"แล้วฉันในอนาคตล่ะ?"

มันมีความเป็ นไปได้นอ้ ยมาทีฉันจะรอด ฉันถึงขันตก

จากระเบียงสูงลับฟ้า ตกลงมา ก็คง....

แต่ฉนั ก็ยงั คงแอบหวังลึกๆ......ว่าฉันยังคงมีชีวิตอยู่

240
"เจ้าไม่ตอ้ งห่วง ถ้าเจ้าตายจากดาบทีปั กอกด้วยนํามือ
ขอเจ้าเอง เจ้าก็จะสามารถกลับไปยังโลกของเจ้า....."

"ง่ายแบบนีเชียวหรอ"

มันช่างน่าอัศจรรย์ใจ... แค่นีนะ ทีฉันจะสามารถกลับ

ไปยังโลกของฉันได้....

"งันฉันขอมีด"

ฉันเรียกหาของทีปราถนากับชายตรงหน้าอย่างไม่แสดง
สีหน้าทีกลัวความตายแม้แต่นอ้ ย

241
'ยังไงฉันจะไม่ให้พวกนายได้ในสิงทีพวกนายต้องการ'

ฉันวิงไปหยิบมีดเล็กๆทีวางอยูโ่ ต๊ะข้างๆมาอย่างไม่ลงั เล

ฉันยืนมีดมาตรงอกข้างซ้ายของฉันทันทีทีคว้ามีดได้

"ดี!!! ข้ารอเวลานีมานานแล้ว เอาเลย เอาเลยสิ!"

ชายตรงหน้าหันหน้ามาเบิกตากว้างออกพร้อมขยับร่าง
กายเข้ามาใกล้ๆ

แต่ทาํ ไมนะ... เขาสามารถฆ่าฉันเลยก็ได้นี ทําไมต้อง

242
รอให้ฉนั ลงมือเอง รวมถึงมีดนีด้วย มันช่างประจวบ
เหมาะเหมงเกิน

"ไม่ละ ข้ายังไม่อยากตายตรงนี"

เขาหันมามองด้วยความตกตะลึงอย่างไม่คิด

"หรือเจ้าไม่อยากทีจะกลับไป!!"

"ถ้าอยากให้ฉนั ตาย ทําไมไม่ฆา่ ฉันเองเลยล่ะ!

ฉันยืนมีดทีอยูบ่ นมือของฉันให้เขาทันที แต่เขากลับไม่

สนมีดในมือแม้แต่นอ้ ย

243
"ฆ่าฉันสะสิ!!!!!"

ฉันตวาดใส่เขาครังแรก ฉันพยายามทําให้เขาโกรธ ...

อันทีจริงฉันก็เริมสงสัยตังแต่ยา่ งเท้าเข้ามาในโลกแห่งนี
เขาสามารถฆ่าฉันได้ทกุ เมือทุกเวลาแต่เขากลับไปเคย
ลงมือ แต่ทาํ ไมเขาต้องให้ฉนั ฆ่าตัวเอง ทําไมกัน????

"นิงทําไม!!"

ไม่มีการตอบสนองใดใดจากคนทียืนอยูต่ รงหน้า เขายืน

มองนิงๆ ก่อนทีจะคว้ามีดสันนันไปอยูใ่ นกํามือของเขา

244
ฉันอ้าแขนร้อนความตายอย่างเห็นได้ชดั ฉันในเวลานี
คําว่าตาย มันไม่ทาํ ให้ฉนั กลัวอีกต่อไป

เขากุมมือทังสองข้างลงทีมีดสัน ก่อนทีจะใช้แรงทังหมด
ตวัดมีดขึนมาตังตรงพร้อมทีจะปลิดชีวิตฉันทุกเมือ

ย๊าาาาาาาาาาาาา!!!!

เสียงเขาดังขึนนันเองทําให้ฉนั ขมตาปิ ดสนิทเพือไม่ให้

สามารถมองภาพตรงหน้า .... เพราะมันคงโหดร้ายเกิน
จะทานทน

หนึง สอง สาม สี ห้า หก

245
นับเลขมาสักระยะ แต่ทาํ ไม..... ยังไม่รูส้ กึ ว่ามีดมาปั ก
ตรงอก

"ห๊ะ!!!!"

ชายตรงหน้านอนนิงจมกองเลือดทีไหลออกมาจากจมูก
และปาก หายใจอ่อนริน หอบเหนือยเหมือนวิงเจ็ดวัน
เจ็ดคืนไม่หยุดพัก

"มีใครอยูมย!!!"
ั

ฉันตะโกนออกไปหน้าห้องทันทีหลังจากทีเห็นชายตรง

246
หน้าสลบไป

ฉันหอบร่างสูงใหญ่ขนมาก่
ึ อนทีจะใช้แรงทังหมดลากเขา
ไปยังข้างๆเตียงด้านหน้า

"นีนาย!!!!จะชิงตายก่อนฉันรึไง"

ฉันพยุงร่างของเขาให้พิงขอบเตียง แล้ววิงออกไปข้าง
นอกเพือขอความช่วยเหลือ ....

"นีพวกเจ้า คนข้างในเป็ นอะไรไม่รู ้ ข้าเห็นท่าไม่ดีเลย

รีบมาเรียกพวกเจ้า"

247
เมือทหารของทัพซงหยูได้ยินก็รบี วิงเข้าไปข้างในทันที

แต่มนั ก็ยงั คงเป็ นปริศนาอีกข้อทีว่า "เขาคือใคร?"

ตอนนีคําถามนียังคงวนเวียนอยูใ่ นหัว แต่ตอนนี ฉันคิด

แค่เพียง ฉันจะหนี หรือ จะอยูต่ อ่ ไปให้พวกนีฆ่า

เฮ้ออออ!!! คนจะตายก็อยากช่วย ชีวิตตัวเองก็อยาก

หนี ช่างเถอะ ค่อยคิดวิธีหนีละกัน ตอนนี ฉันจะช่วย
นาย

"เฮ้!! พวกนาย เคยเห็นชายชรามีหนวดเคราผมยาว

ชอบใส่แบบ ชุดคลุมสีดาํ บ้างรึปล่าว?"

248
"ท่านผูเ้ ฒ่าใช่หรือไม่แม่นาง"

"น่าจะใช่ ใช่ๆๆ"

ตอนนีก็เดาๆไปก่อนละกัน ... มันคงมีไม่กีคนหรอกที

จะอยูท่ ีนีและมีลกั ษณะแบบนี คงต้องลองเสียงดูสกั ตัง

"นําทางข้าไป"

ชายตรงหน้าเมือได้ยินทีกล่าวก็รบี วิงมุง่ ไปข้างนอกค่าย

ทันที

249
เข้าไปในป่ าทีไม่ไกลจากค่ายซงหยูนกั ก็เจอกระท่อมหลัง
หนึงทีค่อยข้างเก่าผุพงั

"ขอบใจเจ้ามาก"

เขาก้มหัวเคารพฉันก่อนทีจะวิงกลับไปทีค่าย

นีสินะ ทีพักพิงของท่านผูเ้ ฒ่า

"ท่านผูเ้ ฒ่าคงไม่ได้จากโลกนีไปแล้วนะ! ทําไมมันเงียบ

แบบนี"

"ปากเสีย!!!!! เจ้ามีอะไร!!!"
250
เสียงดังก้องกังวาลรอบสถานทีเหมือนรอบทีแล้วไม่มีผิด
ไม่ผิดแน่ๆ เขาคือคนเดียวกันกับทีฉันเจอเขาเมือครัง
ก่อน

"ท่านคือ ท่านผูเ้ ฒ่า?"

"ใช่!!! มีอะไรรีบว่ามา"

เสียงดังกว่าเดิมคูณเพิมไปอีกสองเท่า คราวนีเขาคงมี
อารมโกรธร่วมด้วยแน่ๆ หือออออ ทําไม ท่านผูเ้ ฒ่าทํา
ข้ากลัวแล้วล่ะ

251
"คือ..... วันนีข้าได้ไปพบกับชายผูห้ นึงแต่พอเขาจะฆ่า
ข้าเขากลับ.....เจ็บเจียนตาย ท่านรูว้ ิธีช่วยเขาหรือไม่"

เพียงไม่ถงึ ห้าวินาที ร่างของชายชราก็มาปรากฎตรง

หน้าทันที ทําเอาฉันตกใจร้องขึนมาอย่างไม่ทนั ตังตัว

"นี!!!! ท่านมาทําไมไม่ได้สมุ่ ได้เสียง"

"เจ้าต้องไปกับข้า!"

คราวนีสติของฉันครบถ้วน ไม่การหมดสติแต่อยากใด
แต่รอบนีเหตุการณ์ก็เกิดขึนเหมือนเดิม มีหมอกดํา
มาปกคลุมร่างกายของฉัน ภายในพริบตาฉันก็ถงึ หน้า

252
ค่ายทันที

"โห...! วิเศษ ท่านทําได้ยงั ไง"

พอหันไปข้างๆกลับมองไม่เห็นชายชราผูน้ นยื
ั นอยูแ่ ล้ว
แต่กลับเดินเร่งรีไปทีจวนใหญ่

"ท่านผูเ้ ฒ่ารอข้าด้วย!"

ทหารนับสิบยืนเรียงทางเข้าจวนแห่งนี แต่ก็ช่างน่า
แปลกใจ.... เขามีความสําคัญอะไรกับทัพซงหยู? แล้ว
เขาคือใคร?

253
"ท่านผูเ้ ฒ่าตอนนีอ๋องซ่งไม่หายใจแล้วขอรับ"

"ไม่ได้การแล้ว เจ้าไปเตรียมวัตถุพิธีของข้ามา"

'อ๋องซ่งนีคงไม่ใช่?'

อ๋องของทัพซงหยูหรอ!!! โอ๊มายก็อด!!!!! เขาไม่น่า

จะอายุนอ้ ยถึงเพียงนี....

"เจ้าช่วยไปนอนตรงนัน"

ชายชราชีมือไปบนเตียงทีอ๋องซ่งนอนอยู่

254
"ห๊ะ!! นันมันทีของอ๋องพวกเจ้า แล้วมันจะ...?"

"ข้าบอกให้ไปนอนก็ไป!!!"

ชายชราตะโกนตวาดใส่ฉนั ฉันทําได้แต่ทาํ ตาปริบปริบ

ยืนนิงแล้วทําตามทีเขาสัง เพือ.... ช่วยผูช้ ายคนนี

ฉันก็ไม่รูว้ า่ ฉันจะมาช่วยเขาทําไม ในเมือเขาคือคนที

เป็ นศัตรูของพ่อของฉัน... หืมมม ก็ไม่เข้าใจตัวเอง และ
สรุปก็คือยังไม่เข้าใจตัวเอง!

ในระหว่างรักษาหรือทําพิธีนนแหล่
ั ะ ฉันไม่รูเ้ ลยว่า
พิธีกรรมมันทํายังไง ท่านผูเ้ ฒ่าบอกแค่ให้ฉนั นอนและ

255
หลับตา ทําจิตให้นิงก็พอ แต่ยงั พอรูส้ กึ ถึงเสียงพึมพํา
แปลกๆและกลินเทียน เดียวๆๆๆ ยังมีอีกกลิน กลิน
เผาไหม้อะไรสักอย่างเป็ นแน่ และหลังจากนันไม่เกินห้า
นาทีทกุ อย่างก็กลับสูโ่ หมดปกติ

"เจ้าลุกขึนเถิด"

เสียงชายชราดังขึนมาเป็ นอันดับแรก ฉันค่อยๆเปิ ด

เปลือกตาขึนมีละน้อย สิงทีฉันมองเห็นเป็ นสิงแรก คือ
ใบหน้าของชายปริศนาทีฉันไม่รูแ้ ม้กระทังชือแซ่

"ข้าให้สญ
ั ญาเจ้าจะไม่กลายเป็ นวัตถุดิบ"

256
เสียงสุดท้ายของท่านผูเ้ ฒ่าก่อนทีจะเกิดหมอกดําปก
คลุมและร่างของเขาก็เลือนลางหายไป

อ๋องอายุรุน่ ราวคราวเดียวกับท่านอ๋องฝูซู่ ใบหน้าก็.....

โอเค้ จะว่าหล่อก็หล่อ แต่ทาํ ไม? เขาถึงคิดจะฆ่าฉันได้
ลงคอ น่าสงสารตัวเองจัง แทนทีจะหนีไปแต่กลับมา
ช่วยศัตรู TT

"เจ้าจะจ้องมองข้าอีกนานไหม?"

แม้ชายบนเตียงจะนอนหลับตาเหมือนคนหลับสนิท แต่
ทําไมเขา ถะ ถะถึงพูด ดะ ดะได้ดว้ ย

257
"ท่านแกล้งหลับ!"

ฉันขยับลุกพรวดขึนจากเตียงทันทีดว้ ยความไม่คาดคิด
ว่าเขาจะฟื นตัวได้ไวขนาดนี

"ข้าไม่ได้ตงใจที
ั จะมองท่าน ข้าแค่นกึ สงสัยตัวเอง"

"เจ้าสงสัยตัวเองเยียงนันรึ?"

"ใช่น่ะสิ ท่านเอะอะก็อยากให้ขา้ ตาย จะฆ่าข้า แต่

ทําไมข้าถึงต้องช่วยท่าน"

"ข้าก็คิดเหมือนกันว่าเหตุฉะไหนเจ้าไม่รบี หนีไปตอนที
258
ข้าไร้สติ"

"หืม นันนะสิ เหมาะเหมง หนีไปก็คงรอดแน่ๆ"

อ๋องซ่งเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วใช้พดั ทีอยูใ่ นมือเชยคางฉัน

ขึนไปจ้องมองตาเขา

"เจ้าต้องการอะไรหรือไม่ ข้าให้เจ้าได้... ทุกอย่าง"

เป๊ ะ!!! เหมือนฉากในซีรยี ท์ ีเคยดูไม่มีผิด! ถ้าจะพูดมา

แบบนี เตรียมตัวเตรียมใจล่มจมเลยนะเพค่ะ!! วะฮะฮ่า

"ในชีวิตข้า ข้าไม่ตอ้ งการสิงใดมากกว่าความสงบของ

259
ประชาชน ถ้าท่านทําศึกกับท่านพ่อข้าต้องมีคนล้มตาย
นับหมืนนับแสนเป็ นแน่"

เขาจ้องมองตาเขม็งไม่พดู จาอะไร แล้วเดินไปทีหน้าต่าง

ด้วยความกังวลใจ

"ทีจริง ข้าก็ไม่ตอ้ งการให้มีการสูร้ บ แต่พวกข้า ทําเพือ

ความอยูร่ อด อ๋องฉินเป็ นทรราชทีค้นคว้าหาอํานาจ มี
แผนการทีจะรวมแผ่นดินเป็ นปึ กแผ่น แม้แต่เผ่าเล็กๆก็
ไม่ละเว้น พวกฉินมีทหารนับแสนนาย แต่ซงหยูมีแค่ไม่
ถึงเสียวของฉิน ถ้าข้าไม่ใช้วิธีพวกนี ข้าคงไม่มีวนั ชนะ
ศึก"

"แต่เท่าทีข้าได้ยินมา ...... เขากล่าวว่าพวกเจ้าไป

260
รังแกเผ่าเล็กๆนิ"

"เจ้าฟั งมาไม่ผิดหรอก ถ้าพวกข้าต้องการทีจะชนะศึก

ข้างต้องมีไพร่พล เสบียง และกําลังทีมากพอ ด้วยเหตุนี
ข้าจึงต้องเข้าไปยึดครองเผ่าเล็กต่างๆ แต่ขา้ ไม่ฆา่ ใคร
เฉกเช่นอ๋องฉิน"

อ๋อ.... มันเป็ นอย่างนีสินะ ถ้าเป็ นแบบนีก็น่าเห็นใจอยู่

หรอก แต่ถา้ วิธีของพวกเขาทําสําเร็จ ฉันก็ตอ้ งกลาย
เป็ นคนไร้วิญญาณ

"ข้าขอโทษเจ้าด้วยทีข้าพาเจ้ามายังโลกทีแสนวุน่ วาย
แห่งนี"

261
"ทําไมต้องเป็ นข้า ทังๆทีฮวาหลินคือเจ้าของร่างกายนี"

"เจ้ามานังตรงนีสิ ข้าจะบอกทุกอย่างกับเจ้าเอง"

ฉันเดินขยับเข้าไปตรงเก้าอีนังแล้วนังลงตรงหน้าของเขา
สายตาทีจ้องมองมาด้วยความบริสทุ ธิ สายตาแบบนี
ช่างน่าเชือใจยิง สายตาทีแข่งแกร็งทีไม่มีความโกหก
หลอกลวงบนสายตาของเขาแม้แต่นอ้ ย

_____________________________
______________________
ความจริง

262
"ท่านก็รบี เล่ามาสักทีส"ิ

หลังจากทีรอเขาเตรียมนําชาอยูพ่ กั ใหญ่จนรอไม่ไหว
ปากของฉันก็ปริปากพูดออกไป

"เอาล่ะ แม่นาง ข้าไม่มีอะไรทีจะต้องปิ ดบังเจ้าแล้ว

ฮวาหลินหรือเจ้าในภพชาตินีและในภพชาติก่อนหน้านี
ทุกภพชาติพวกเจ้าจะมีอายุขยั ไม่เกินยีสิบสองปี ของทุก
ภพ แต่ในภพนีนางจะต้องจากไปก่อนวัยยีสิบสอง ซึง
เจ้าจะมีอายุขยั นานกว่านางหนึงปี เวลาทีตัวนางและ
เจ้าเกิด พลังของดวงจันทราก็จะปรากฎ วันทีพวกเกิด
จะต้องเป็ นวันทีมีดวงจันทร์สีเลือดเท่านัน ขณะเดียวกัน
มารดาทีคลอดพวกเจ้าออกมาก็จะมีอายุสนลง...ทํ
ั าให้
พวกเจ้าเสียมารดาไปตังแต่ยงั เด็ก และเหตุทีเจ้าต้องมา

263
อยูใ่ นร่างนี คือข้าต้องยืดอายุให้รา่ งนี ถ้านางจากไปเร็ว
แผนการพวกข้าก็จะไม่สามารถสําเร็จ"

จะว่า งง ก็ งง จะว่า ไม่ งง ก็ไม่ งง แต่ทีฉันฟั งได้ชดั

แจ๋วแจ่มแจ้งคือ ฉันจะมีอายุไม่เกินยีสิบสองปี ซึงมันก็
เหลือเวลาอีกไม่นานนัก

"ท่านอ๋องซ่ง ถ้า ข้า... ไม่อยากตายล่ะ"

"ส่วนเรืองนีข้าก็ยงั ไม่คอ่ ยแน่ใจ"

"แล้วพวกท่านมีเวทมนต์กนั หรอ ทําไม หายตัวได้หยังรู ้

ได้ ทําแบบทีคนทัวไปทําไม่ได้"

264
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

ชายตรงหน้าหัวเราะขึนมาทันที ก่อนทีจะเขกมะกอกให้
ฉันหนึงลูก

"โอ๊ยยย เจ็บนะท่าน"

ฉันใช้หลังฝ่ ามือทังสองข้างเป็ นเกราะกําบังมะกอกลูกนี

แต่ก็ไม่เป็ นผล >~<

"เจ้านีก็เหลือเกินจริงๆ อยากรูแ้ ม้กระทังไม่ใช่เรืองของ

ตัวเอง"

265
"โถ่! ท่านอ๋อง เรืองของข้า ข้าก็อยากรูเ้ ยอะแยะไป
ท่านนะสิจะตอบคําถามข้าหมดรึป่าวก็ไม่รู"้

ฮ่าๆๆๆๆๆ

เขาหัวเราะให้ฉนั ยกใหญ่ ฉันไม่เคยมองเห็นเขาในมุมนี

สักครัง ดูไปดูมาเขาก็ดไู ม่ได้เลวร้ายอะไร เหมือนกับที
ถูกเล่า เล่า เล๊า เล่า ต่อต่อกันมา

"งันเอาเป็ นว่า ข้าอยากรูว้ ิธีช่วยตัวข้าเองให้มีอายุขยั

เกินยีสิบสอง ส่วนเรืองศึกเรืองรบ ข้าจะช่วยท่านเป็ น
การตอบแทน"

266
"เจ้าจะทําเยียงไร เจ้าเป็ นแค่อิสสตรี"

"ท่านลืมไปแล้วรึไง ข้าเป็ นบุตรสาวของแม่ทพั เมิงแห่ง

แคว้นฉิน เชือใจข้าเถอะ"

"ตกลง หมดเรืองทีจะถามข้าแล้วใช่หรือไม่?"

"เอ๋..!!! อย่ารีบนักสิ"

ทันทีทีเห็นเขาลุกจากเก้าอี ฉันก็รบี ลุกไปขวางทางเขาไว้

ทันที

267
"แล้วเรืองทีท่านไปยังโลกอนาคตได้ยงั ไง อีกอย่าง ข้าก็
อยากรูเ้ รืองพีชายของแม่นางผูน้ ี"

"โลกอนาคตข้าสามารถไปได้แค่ครังละไม่กี นาที แต่

เจ้าอย่านึกดีใจว่าข้าสามารถนําเจ้ากลับไปยังโลกของ
เจ้าได้ เพราะกว่าทีจะเกิดจันทราสีแดงป่ านนันเจ้าคง
ตายไปแล้ว"

เข้าใจแล้วล่ะ จันทราสีแดงหรือซุปเปอร์มนู สีแดง เกิด

สองร้อยปี ตอ่ หนึงครัง หมดโอกาสทีจะมีชีวิตรอดกลับไป
แล้วล่ะ TT

"ส่วนพีชายของเจ้า ยังมีชีวิตอยู่ แต่ขา้ ก็ไม่รูเ้ หมือนกัน

268
ว่าอยูท่ ีไหน"

"จริงหรอ!!!"

ฉันลุกฮวบกระโดดไปกอดท่านอ๋องซงด้วยความดีใจ แต่
ไม่ได้เจตนาแม้แต่นอ้ ยนะ O_o

อุ๊บบบบบบ

"เอ่อออ.. คือ.."

แขนทังสองข้างโอบกอดร่างของเขาก็เริมยกถอยออก
ห่างจากร่างกายของเขา
269
เสียงหัวใจเต้นดัง ตุบ้ ๆ จนไม่รูว้ า่ มันคือเสียงหัวใจของ
ใคร ... หรือมันของฉัน.. แต่...ไม่น่าจะใช่

อ๋องซ่งลุกขึนจากเก้าอีตัวนันทันที ก่อนทีจะเดินออกไป
และกล่าวลาเพียงคําว่า "ข้าขอตัวก่อน"

หรือเขาเขินกันนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ (สีหน้านางมารร้าย)

@ด่านหน้าแคว้นฉิน

ทหารผลัดเทียงคืนเริมเปลียนผลัดเวรกันกับช่วงเช้าแล้ว
นันก็ถือว่า เวลานีเป็ นเวลาทีทุกคนตืนกันหมดแล้ว

270
"คาราวะท่านแม่ทพั ไป๋ "

เขาเดินมาหยุดทีหน้าจวนฮวาหลินสักพัก ก่อนทีจะเดิน
ต่อไปอย่างช้าๆ

"เอ้า ท่านแม่ทพั เดินตรวจค่ายหรอเจ้าค่ะ"

เถียนเถียนถามแม่ทพั ไป๋ ตามปกติของคนทีพบปะหน้า

กัน

"เจ้าหายดีแล้วหรือ"

271
เถียนเถียนก้มมองร่างกายเล็กน้อย แล้วยิมให้แม่ทพั ไป๋
อย่างสดใส

"ข้าหายดีแล้วเจ้าค่ะ ข้ากําลังจะไปหาคุณหนู ท่านมี

ธุระกับคุณหนูรปึ ่ าวเจ้าค่ะ เมือกีเห็นท่านหยุดยืนทีหน้า
จวนของคุณหนู"

"ข้ามะ..ไม่มี"

เขาหลบสายตาสาวใช้ทนั ที นันเลยเป็ นการทีทําให้สาว

ใช้เถียนเถียนเดาเรืองในใจเขาได้พร้อมทังอมยิมเล็ก
น้อยด้วยความรูท้ นั

272
"เอ่อ.... ท่านจะมากับข้าก็ได้นะเจ้าค่ะ ไหนๆข้าก็จะ
ไปปลุกคุณหนูอยูแ่ ล้ว"

เถียนเถียนกรอกตามองบนพูดไปยิมไปอย่างเจ้าเล่ห ์

"ดีเหมือนกัน ข้าจะได้ไปตรวจดูจวนของคุณหนูเจ้า
ด้วย"

แม่ทพั ไป๋ อ้างงานขึนทันที สาวใช้ก็ยงยิ

ิ มไม่หบุ ไปอีก ท่า
ทางของเขามันช่างปกปิ ดไม่มิดจริงๆ

สาวใช้เถียนเถียนเดินนําหน้าท่านแม่ทพั ไปทีจวนคุณหนู
แล้วบอกให้ทา่ นแม่ทพั รอนอกจวนก่อน แล้วจึงค่อยเข้า

273
ไปในจวน

ทันทีทีสาวใช้เดินเข้าไป ก็ยงั เห็นคุณหนูของตัวเองยัง

นอนอยู่ จึงเดินเข้าไปทีเตียงเพือปลุกคุณหนู

เถียนดถียนเดินเข้าไปจับทีไหล่เธอ เถียนเถียนชะงักใจ
สักพักเพราะไหล่ของคุณหนูของเธอเย็นมาก ก่อนทีจะ
ค่อยๆพลิกร่างช้าๆ

"ไม่นะ ไม่!!!!!!!!"

เธอกวาดร้องด้วยความกลัว เธอรีบถอยจากร่างข้างหน้า
ทันที ก่อนทีจะสะดุดล้มหน้าเตียง

274
"คุณหนู ไม่ๆ คุณหนู"

ทันทีทีแม่ทพั ไป๋ ได้ยินเสียงก็รบี วิงเข้ามาทันที

ทันทีทีเขาวิงเข้าไป เขาเห็นร่างหญิงสาวนอนแน่นิงผิวสี
ซีดเผือกนอนนิงอยูบ่ นเตียงแทนทีจะเป็ นหญิงสาวจอม
กวนทีชือฮวาหลิน

เขาหันมองรอบๆจวนก็ไม่เห็นสิงใดหน้าสงสัย เขารีบ
เดินตรงเข้าไปทีเตียงทันที เพือดูวา่ แม่นางผูน้ ียังมีชีวิต
อยูห่ รือไม่ แต่ผลทีได้คือนางตายไปแล้ว

275
"แปลว่าเมือคืน ไม่ใช่ฮวาหลิน"

เขารีบพยุงเถียนเถียนขึน ก่อนทีจะพานางเดินออกไป
หน้าจวน

"เจ้ารอข้าทีนีก่อน ข้าจะไปแจ้งเรืองให้ทางแม่ทพั เมิง

ทราบก่อน"

เขาวิงออกจากหน้าจวนทันที เขาในตอนนีกลับดูมีทา่ ที
เป็ นห่วงฮวาหลินมามากกว่าเดิม มากกว่าครังทีแล้วๆ
มา

"ท่านแม่ทพั ฮวาหลินนางถูกลักพาตัว"

276
เขาหยุดทีหน้าจวน แต่ยงั ไม่ทนั เข้าไปทีในจวน เขาก็
ตะโกนเข้าไปก่อนแล้วจนทหารทีนันอยูแ่ ถวนันพากัน
ตกใจกันยกใหญ่

"เจ้าเข้ามาข้างในก่อน"

แม่ทพั เมิงก้าวท้าวจําอย่างเร่งรีออกมาหน้าจวน ก่อนที

จะบอกให้เขา เจ้าไปทีในจวน

"ท่านอ๋อง ท่านอยูท่ ีนีด้วยหรือ"

ท่านอ๋องฝูซทู่ ียืนแน่นิงในจวน หันมามองด้วยสายตา

277
แดงกํา

"นางจะถูกลักพาตัวไปตอนไหน"

เขาถามด้วยสีหน้ากึงโกรธกึงกังวลทีไม่สามารถเก็บ
อาการไว้

"ข้าคาดว่าเมือคืนนี"

"เจ้าว่ายังไง เมือคืนนีลูกสาวข้ายังอยูท่ ีงานเลียง"

"ตอนนางเดินทางกลับเป็ นแน่"

278
ท่านอ๋องพูดขึนมาพร้อมกันกับแม่ทพั ไป๋ อย่างมิได้นดั
หมาย

"ฝี มือพวกซงหยู"

ท่านอ๋องกล่าวขึนมาโดยไม่มีอาการลังเลในคําตอบแม้
แต่นอ้ ย

"ท่านแม่ทพั เมิง มีจดหมายมาจากเมืองซงหยูขอรับ"

ทันทีทีแม่ทพั ได้ยินก็รบี วิงออกไปรับจดหมายด้านนอก

ทันที แม่ทพั เมิงเปิ ดออกอ่านบทความด้านในด้วยความ
เร็ว และพบว่า..ข้อความในจดหมาย....

279
_____________________________
_____________________________
คณะฑูตทัพซงหยู

'พวกเราทัพซงหยูขอแจ้งศาลนีเพือเสนอเรืองสงบศึก
ของสองแคว้น โดยทางทัพซงหยูของเราจะส่งคณะฑูต
ไปสานสัมพันธ์ดว้ ยกันทังหมดสามคน โดยหนึงในนันจะ
มีทา่ นอ๋องซ่งเดินทางไปด้วย เพือแสดงความบรุสทุ ธิใจ
ทีจะสงบศึก โปรดให้พวกท่านวางใจ ทางเราจะเดินทาง
ไปถึงวันพรุง่ นี

"เนือหาในศาลจดหมายนีมัน!!!"
280
ท่านแม่ทพั เมิงพออ่านจับใจความได้ก็นกึ แปลกใจท่าที
ของทัพซงหยูทีจะขอสงบศึกทีมีมายาวนาน

"มีเรืองอะไรกันหรือท่านแม่ทพั "

ท่านอ๋องฝูซเู่ ห็นท่าทีของท่านแม่ทพั ทีไม่คอ่ ยสบายใจถึง

เรียกถาม

"ทัพซงหยูจะขอสงบศึกพะยะค่ะ"

"ต้องไม่ใช่แน่!!"

281
แม่ทพั ไป๋ พูดออกมาเสียงแข็งด้วยความไม่เชือใจทัพซงห
ยู

"ท่านเล่าต่อสิทา่ นแม่ทพั "

"ทางนันจะส่งฑูตสงบศึกพรุง่ นี พวกทัพซงหยูมาสาม
คนซึงหนึงในนันคืออ๋องซ่งพะยะค่ะ"

"ข้าเข้าใจแล้ว... ข้าว่ารอดูทา่ ทีของพวกนันดีกว่า อีก

อย่างนีคือทัพของเรา โอกาสทีพวกนันจะทําอะไรบูม่ บา
มคงไม่ง่ายนัก"

ทหารมากมายต่างพากันวิงยุง่ กับงานทีจะจัดขึนในวัน

282
พรุง่ นี

"พวกเจ้ารีบวางสิรบี วาง"

"พวกเจ้าทําเสร็จยัง"

"สังแม่ครัวด้วยว่ารีบหาวัตถุดิบ"

"พวกเจ้าไปล่าเนือกวางกับข้า"

เสียงแม่ทพั ไป๋ สังทหารเป็ นระยะระยะด้วยความรีบร้อน

งานต่างๆจวบจนเพลาพลบคําก็ยงั ไม่แล้วเสร็จ ด้วย

283
ความเร่งรีบบวกกับการทํางานแข่งกับเวลา

"เฮ้ออออ!! เสร็จสักที"

แม่ทพั ไป๋ ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เวลานีก็เกือบรุง่

เช้าของอีกวันไปแล้ว และก็เป็ นวันนีแหล่ะทีทัพซงหยูจะ
ส่งคณะฑูตมา

ม้าสามตัวเร่งรีวิงด้วยความเร็วมา ทางทัพฉินมองเห็นจึง
แจ้งข่าวไปทางท่านแม่ทพั เมิง

"ท่านแม่ทพั คณะฑูตไกล้ถงึ แล้ว ทหารทีเราส่งไปตรวจ

การก็แจ้งข่าวมาว่าไม่มีอะไรผิดปกติขอรับ"

284
"เดียวข้าตามไป"

มองไกลสุดลูกตาก็เห็นแค่มา้ สามตัวกับคณะฑูตทีส่งมา
แต่หนึงในนันเห็นได้ชดั ว่าเป็ นสตรี

คร๊อบ คร๊อบ คร๊อบคร๊อบ

"หยุดดดดดดดดดดดด"

ม้าทังสามตัวหยุดยืนทีทัพฉิน ทุกคนต่างจ้องมองใบ
หน้าหญิงสาวทีอยูห่ ลังผ้าคลุม"

285
"ฮวาหลิน...!"

ท่านอ๋องฝูซหู่ ลังจากทีมองเห็นใบหน้าหญิงสาวก็รบี คว้า

ตัวนางเข้ามาทันที ทังความตกใจ ความดีใจ ความกลัว
ตอนนี เขามีหลายความรูส้ กึ มากมายเหลือเกิน

"ท่านอ๋อง ท่านเป็ นอะไร ข้าไม่เป็ นอะไรหรอก"

ฉันมองใบหน้าขาวผ่อง สายตาแดงกํา ทีมองมาทีใบ

หน้าของฉัน ข้อมือของฉันก็เหมือนจะรัดแน่นจนเจ็บ
มากกว่าเดิม

"ข้าเจ็บนะ"

286
ท่านอ๋องทันทีทีได้ยินทีฉันพูดจึงรีบปล่อยข้อมือทีเขากุม
แน่นทันที

"เฮอะๆๆๆ ยินดีตอ้ นรับท่านอ๋องซ่ง"

แม่ทพั เมิงรีบรุดขึนพูดขึนมาทันทีเพือไม่ให้บรรยายกา
ศเงียบอึมครึมกว่านี

"ข้าขอโทษท่านด้วย ทีพาแม่นางฮวาหลินไปโดยไม่
บอกกล่าว"

"ฮ่าๆๆๆ ท่านพานางกลับมา ข้าก็ดีใจมากแล้ว"

287
หลังจากทีมองใบหน้าทุกคน ฉันก็ยงั มองไม่เห็นหน้า
ของแม่ทพั ไป๋ จิง เขาไปไหนกันนะ?

"เจ้าถูกพวกนันทําอะไรหรือไม่?"

เสียงกระซิบข้างหูทาํ ให้ใบหูรอ้ นผ่าวขึนมาทันที

"ไม่ๆ ข้าสบายดี"

ฉันยิมอ่อนให้ทา่ นอ๋องเบาๆและเดินไปยังจุดเดิม

"งันเชิญพวกท่านเข้าไปข้างในก่อน เชิญ เชิญ"

288
แม่ทพั เมิงเห็นแขกยืนหน้าค่ายนานมากแล้วจึงเชิญพวก
เขาเข้าไปในงานทีจัดขึน

"ว้าวววว ข้าหิวละสิ ข้าเดินทางมาตังนาน"

ฉันลูบท้องวนไปวนมาด้วยท่าทีหิวบวกโหยระดับสิบ

"เชิญๆ ท่านอ๋องซ่งนังลงก่อน"

ฉันใช้มือโบกสะบัดเรียกชายตรงหน้าให้นงลงแล้
ั วยิมให้
เขา แต่เขากลับทําเป็ นไม่สนใจ

289
 เหอะๆ มาหยิงอะไรตอนนี ก่อนหน้านีไม่เห็นเป็ นแบบ
นีเลย

แต่ถงึ เพลานีฉันก็ยงั มองไม่เห็นเงาของแม่ทพั ไป๋ เขาไป

ไหนกันนะ?

"ท่านแม่ทพั ข้าเตรียมของสําคัญไว้แล้ว"

เสียงชายผูห้ นึงวิงเข้ามาในจวน แต่....นีมันเสียงของอี

ตาบ้านันนี

"แอ่ะ!!! ทําไมมันเผ็ด"

290
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก

ฉันทําท่าแลบลินเหมือนหมาข้างบ้านของฉันมาก!!!
พร้อมใช้ทกุ นิวตะเกียกตะกายหานํารอบๆตัว

"นีนํา"

ฉันหันเงยหน้าไปมองบุรุษทีแสนใจดีตรงหน้าและกลับ
พบว่าเขาคือแม่ทพั ไป๋ นันเอง

"ขะขะ ขอบใจ"

ฉันไม่รรี อยกแก้วนําซดไปลงไปในปากทันทีโดยไม่สนใจ

291
สายตาคนรอบๆข้าง

"แล้วนีเจ้า ไม่สงสัยหรอทําไมข้าถึง..."

"ข้ารูแ้ ล้วว่าเป็ นเจ้า ข้าเห็นเจ้าตังแต่เจ้าขีม้ามา"

"แต่ทาํ ไมเจ้าถึงไม่มาหาข้าละ"

"ก็ขา้ เห็นเจ้าปกติดีทกุ อย่างข้าก็สบายใจแล้ว"

เขาพูดเสร็จจึงเดินๆไปเปิ ดผ้าคลุมทีมีของลําค่าออกมา

292
โห.....สวยจัง

หยกเนือขาวบริสทุ ธิทีถูกช่างหยกทํามาอย่างประณีต
สวยงามถูกเปิ ดขึนอย่างช้าๆ

"นีคือของบรรณาการทีพวกเราเตรียมไว้ให้พวกท่าน"

แม่ทพั เมิงกล่าวขึนพร้อมยกแขนขึนเชิญให้ทกุ คนมองดู

หยกลําค่านัน....

_____________________________
_______________________
ความจริง #2

293
"พวกท่านไม่จาํ เป็ นทีจะนําของลําค่านีมาบรรณาการ
เลย แค่ตอ้ นรับข้าแบบนี ข้าก็เกรงใจพวกท่านจะแย่
แล้ว"

ท่านอ๋องซ่งกล่าวเกรงใจยกใหญ่แล้วยิมอย่างสุขใจ

"ไม่เลยๆ ท่านอ๋อง ท่านเป็ นผูส้ งู ศักดิจะไม่ให้ขา้ หา

อะไรมามอบให้ทา่ น ดูแล้วมันจะเป็ นการไม่ดี ฮาาาาๆ"

"ทีจริง ทางทัพซงหยูของข้าก็เตรียมเครืองบรรณาการ
มาให้พวกท่าน"

294
ท่านอ๋องซ่งโบกมือให้ทหารนําของสิงนันออกมา

ของสิงนัน มันคือกล่องไม้..... และอะไรกันทีอยูข่ า้ ง

ใน?

กล่องไม้ใบนันถูกวางตรงหน้าแม่ทพั เมิง ก่อนทีแม่ทพั

เมิงจะค่อยๆเปิ ดกล่องไม้กล่องนัน

หืม.... ฉันก็มองไม่เห็นหรอกนะ ว่ามันคืออะไร อย่า

สงสัยเลยนะ รอดูพร้อมๆกันเถอะ

แม่ทพั เมิงแสดงอาการตกใจทันทีทีได้เห็นของในกล่อง

295
ใบนัน แล้วหันหน้าไปมองท่านอ๋องฝูซู่

"เชิญท่านอ๋องฝูซดู่ นู ีพะยะค่ะ"

ท่านอ๋องฝูซลู่ กุ ขึนจากทีนังก่อนทีจะเดินไปหาแม่ทพั เมิง

และหันไปมองยังกล่องใบนัน

"หยกนี..... มัน"

ทันใดนันท่านอ๋องฝูซกู่ ็หนั หน้ามาหาฉันทันที ใบหน้าที

จริงจัง สายตาทีดูแล้วน่าเกรงขามหันมาสบตาฉัน

"ฮวาหลิน เชิญเจ้ามาทางนีก่อน"

296
ทันทีทีท่านอ๋องฝูซเู่ รียก ฉันก็ลกุ เดินเข้าไปหาเขาทันที

กล่องไม้สีนาตาลเข้
ํ ม...... พอฉันชําเลืองมองเข้าไป ก็
เห็น..!!!! นีมันเหมือนจีสร้อยของฮวาหลินเปี ยบเลย
นิ!!!! หยกกลมสีแดงลวดลายคล้ายพระจันทร์

"ของสิงนีเจ้ายังเก็บมันไว้อยูไ่ หม?"

ฉันจึงรีบใช้มือคว้าไปทีซอกคอทันทีดว้ ยความสงสัย แต่

สร้อยนัน มันก็ยงั อยูท่ ีคอของฉัน

"มันยังอยูก่ บั ข้า"

297
ทันทีทีทุกคนคลายความสงสัยว่ามันเป็ นสร้อยของฉันรึ
ปล่าวหมดไป ทุกคนจึงหันไปมองทีท่านอ๋องซ่ง

"พวกท่านอย่ามองข้าแบบนีสิ ฮ่าๆๆๆๆๆ"

"ท่านพอจะอธิบายเรืองราวได้หรือไม่?"

ท่านอ๋องฝูซหู่ นั ไปถามท่านอ๋องซ่องด้วยใบหน้าเงียบ
สงบ

"ฮ่าๆๆๆ ได้สิ พวกท่านรูแ้ ล้วพวกท่านต้องมองแม่นาง

ฮวาหลินใหม่แน่ๆ"

298
ท่านอ๋องซ่งหันมายิมให้ฉนั เล็กน้อยก่อนทีจะรินเหล้า
แล้วยกซด

และแล้ว ทุกคนก็หนั มามองทีฉัน ทีฉันอีกแล้ว!!!!

"ข้าอนุญาติให้คนทีรูเ้ รืองนีมีเฉพาะคนทีแม่นางฮวา
หลินอยากให้รู"้

ตอนนีทุกคนต่างจ้องมาทีฉันเผอๆ ไม่กระพริบตาด้วยซํา

"มีอะไรหรือไม่ฮวาหลิน"

299
แม่ทพั ไป๋ จิงเดินเข้ามาถามฉันทันทีทีฉันเป็ นตัวแปรหลัก
TT

"มีแน่น๊อนนนนนนนน" (เสียงสูง)

ฉันยิมให้เขากว้างๆพร้อมทําเสียงสูง เพือกลบเกลือน
ความรูส้ กึ ภายในใจ

"ไม่ตอ้ งกังวล ข้าจะปกป้องเจ้าเอง"

สายตาอันแข็งแกร่งหันมามองใบหน้าของฉันก่อนทีจะ
กุมมือเล็กๆของฉันเอาไว้

300
คําพูดของเขาทําให้นาตาของฉั
ํ นมันเกือบไหลลงมาแล้ว
Y_Y

"อืม"

บางทีถงึ เขาจะดูใจร้อนและปากเสียไปบ้าง แต่พอได้อยู่

กับเขาจริงๆมันก็ทาํ ให้ฉนั อบอุน่ ใจและรูส้ กึ ปลอดภัย
อย่างบอกไม่ถกู

ภายในจวนหลังใหญ่ มีเพียงคนไม่กีคนทีฉันต้องการให้
พวกเขาอยูท่ ีนี และทุกคนทีอยูท่ ีนีล้วนมีความสําคัญต่อ
ฉันมาก แม้แต่สาวใช้ของฮวาหลินก็ไม่ละเว้น เพราะ
เถียนเถียนน่าจะเป็ นคนทีฉันอยากให้เธอรูม้ ากทีสุด

301
"แค่นีใช่มย?"
ั

"อืม"

ตอนนีทังแม่ทพั เมิง ท่านอ๋องฝูซู่ แม่ทพั ไป๋ จิง เถียน

เถียนต่างจ้องมาทีฉันด้วยสายตาเป็ นห่วง

ฉันจะร้องแล้วนะ เรืองนี แค่ฉนั รับรูม้ นั ก็เจ็บมากแล้ว

ยิงพอพวกเขามารับรูอ้ ีกพวกเขาจะเจ็บขนาดไหน?

"เอาหล่ะ นางไม่ได้ทาํ อะไรผิด อย่าจ้องนางแบบนัน"

"ท่านอ๋องซ่งเล่ามาสักทีเถอะ!!!!!"
302
แม่ทพั ไป๋ พูดเสียงดุดนั ด้วยความร้อนใจ และไม่สนว่า
ใครอยูใ่ นบรรดาศักดิทีสูงกว่า จนฉันตกใจให้ความกร่าง
และความกล้าหาญชาญชัยของเขามาก ซึงใช้ไม่ถกู
เวลาจริงๆ

"ฮวาหลิน มันจะดีกว่านี ถ้าเจ้าบอกพวกเขาเอง"

เหมือนถูกโยนภาระหนักอึงมาใส่ตวั ทันทีทีอ๋องซ่งบอก
ให้บอกพวกเขาเอง

ฉันยังไม่มีความกล้ามากพอ แต่...ฉันจะทํา

303
"เอ่ออ......."

สายตาทุกคนจ้องมา จนฉันต้องหลบตาเล็กน้อย

"ข้า ไม่ใช่ ฮวาหลิน"

ฉันหลับตาสนิทพูดเสียงช้าเนิบฉะฉานชัดถ้อยชัดคําที
พูดออกมา ทําให้คนข้างหน้าทังสีถึงกับหยุดนิงเหมือน
หุน่ ไม่มีทา่ ทางอะไรเลย แต่สกั พักเถียนเถียนก็รอ้ งไห้โฮ
ออกมา

"ไม่ใช่เรืองเล่นๆทีเจ้าจะพูดขึนมาพล้อยๆนะ!"

304
แม่ทพั ไป๋ หันมามองฉันด้วยใบหน้าเกรียวกราดมาก หือ
ออออ น่ากลัว... แล้วจะเล่าต่อยังไงดี TT

"พวกท่านจําวันทีฮวาหลินตกระเบียงได้หรือไม่ วันนีแห
ล่ะทีข้า..."

"วันนันแหล่ะทีฮวาหลินพลัดตกเองนันนะ!"

ฉันรีบพูดแทรกขึนมาเพือไม่ให้ทา่ นอ๋องซ่งพูดความจริง

อ๋องซ่งจึงหันหน้ามามองฉันด้วยความสงสัย ก่อนทีจะ
เงียบไปไม่พดู อะไร

305
ใจหายใจควําหมด ท่านอ๋องซ่งนะท่านอ๋องซ่ง ถ้าท่าน
พูดว่าท่านเป็ นคนทําให้ฮวาหลินตาย ท่านคงไม่รอดจาก
ทีนีเกินหนึงนาทีแน่ๆ

ตอนนีทุกคนยิงจ้องมองฉันกันอย่างฉันเป็ นนักโทษอย่าง
ใดอย่างนัน

"วันนันแหล่ะที...ขะ ขะ ข้า... มาอยูใ่ นร่างฮวาหลิน"

"ข้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเจ้าไม่ได้แต่งเรืองมาหลอก
พวกข้า?"

ท่านอ๋องฝู่ ซถู่ ามขึนด้วยความไม่แน่ใจและสงสัยอย่าง

306
มาก

"นีพวกท่านไม่เคยสังเกตุทา่ ทีแปลกๆของข้าบ้างเลย
หรือ? อีกทังยังเรืองทีข้าทําอะไรผิดแผกแปลกไป?"

เถียนเถียนจึงรีบพูดแทรกขึนเถียงทันที

"นันเป็ นเพราะว่าคุณหนูความจําเสือมนีเจ้าค่ะ"

"ไม่ใช่ ถ้าความจําเสือม ข้าก็ตอ้ งหายเป็ นปกติแล้วสิ นี

มันนานมากแล้วนะ"

"ถ้าเจ้าไม่ใช่ฮวาหลินแล้วเจ้าเป็ นใครมาแต่ทีใด? แล้ว

307
บุตรสาวของข้าอยูท่ ีใด?"

"ข้าคือหลินหลิน ข้ามาจากอนาคต ไม่ๆสิ! ข้ามาจาก

กาลเวลาทีเรียกว่าปั จจุบนั ทีต่อจากนีแสนไกล... ส่วน
เรืองบุตรสาวของท่านข้าก็ไม่คอ่ ยแน่ใจ แต่วา่ ! ท่าน
อ๋องซ่งรูล้ กึ รูซ้ งเลยนะ..!
ึ พวกท่านลองถามท่านอ๋องดู
สิ"

ฉันรีบโยนคําถามทังหมดและชีนิวไปทีเขา ให้เขาเป็ นนัก

โทษรายต่อไป ต่อจากฉัน >.< ฉันรอดดดดดด
แล้ว!!!!

"ได้... ข้าจะบอกพวกท่านเองละกัน.. อันนีแล้วแต่วา่

308
พวกท่านจะเชือข้าหรือไม่ เพราะข้าพูดในสิงทีข้ารูเ้ พียง
เท่านัน....

ฮวาหลินกับแม่นางผูน้ ี คือบุคคลเดียวกันในทุกภพ
ทุกชาติและนางจะมีอายุขยั ไม่เกินยีสิบสองปี ของทุกภพ
แต่ในชาตินีฮวาหลินนางจะตายก่อนแม่นางผูน้ ีหนึงปี
และเหตุการณ์ในคืนทีตกระเบียงนันนางทังสองตกจาก
ระเบียงพร้อมกัน ทําให้จิตวิญญาณของแม่นางผูน้ ีทีมี
อายุขยั นานกว่ากลับมาอยูใ่ นร่างอดีตชาติของนาง"

ทุกคําทีท่านอ๋องซ่งพูดมา ทําให้นาตาไหลออกมาอย่
ํ าง
ไม่ขาดสายทังของฉันและเถียนเถียน

ความเจ็บปวดมันเริมรัดกุมหัวใจเพิมขึนเรือยๆ ฉันไม่
309
กล้าสบตาใครทังนัน ...เพราะฉันหลอกลวงพวกเขา

"แล้วมีทางไหนไหมทีข้าจะช่วยบุตรสาวของข้าจาก
ชะตากําหนดนี"

คําถามแรกทีผุดขึนจากปากของบิดาของฮวาหลิน ทํา
ให้ฉนั ร้องไห้โฮขึนดังอีกครัง แม่ทพั เมิงไม่แสดงอาการ
โกรธแต่อย่างใด ในสายตาของเขา มีแต่ความเป็ นห่วง
อยูเ่ ต็มไปหมด...

"ส่วนเรืองนี....."

"ท่านอ๋องซ่งกล่าวมาเถอะ ข้าพร้อมจะทําเพือนาง"

310
แม่ทพั ไป๋ จิงถามท่านอ๋องซ่งขึนมาคําแรกหลังจากทีเขา
รับรูค้ วามจริง นีพวกเขาไม่โกรธฉันจริงๆหรอ?

"พวกท่านไม่โกรธเคืองข้าหรือ?"

ฉันโปรยคําถามทีฉันอยากรูม้ ากทีสุดออกไป เหลือเพียง

รับรูค้ าํ ตอบเพียงเท่านัน ... เพียงเท่านันจริงๆทีต้องการ

"ยังไงเจ้าก็คือบุตรสาวของข้า ไม่วา่ จะเป็ นเจ้าภพชาติ

ไหนๆ เจ้าก็คือบุตรสาวของข้า...ฮวาหลิน...."

เพียงคําไม่กีคําทีพูดขึน ทําให้ฉนั เหมือนวางภาระทีหนัก

311
อึงลงทังหมด ฉันวิงเข้าไปโผกอดบิดาของฮวาหลิน
พร้อมทังร้องให้อย่างไม่หยุดหย่อน

"ข้ารักท่านเหลือเกินท่านบิดา"

_____________________________
_________________________
ความในใจ #ฉบับแม่ทพั ไป๋ จิง

ทันทีทีข้ารับรูว้ า่ จริง ว่าฮวาหลินจะตายในไม่ชา้ ทําให้

ใจของข้าเหมือนถูกดาบปั กกลางอก ถึงแม้ นางจะไม่ใช่
จิตวิญญาณของฮวาหลินในชาตินี แต่นางก็คือฮวา

312
หลิน........

************เมือหลายเดือนก่อน

******ข้าแอบปี นกําแพงไปยังจวนแม่ทพั เมิงเพือดู

หน้าตาของว่าทีคูห่ มันของข้า ทันทีทีข้าเห็นนาง ก็ยงั
ลังเลใจว่าข้าจะอยูก่ บั นางได้หรือไม่ เพราะนางบอบบาง
เกินกว่าทีจะมาเป็ นฮูหยินในอนาคตของแม่ทพั อย่างข้า
ข้ายังมาแอบมองนางทุกวันจนข้าจึงตัดสินใจทีจะย้าย
จากค่ายทีอยู่ เพือหลีกเลียงการพบเจอหน้ากับแม่ทพั
เมิง

**ข้าตัดสินใจดีแล้วทีจะไม่แต่งกับนาง เพราะนางไม่

313
ใช่สงที
ิ ข้าไฝ่ ฝันและตามหา

******และความคิดของข้าก็เปลียนไปเพราะวัน
นัน.......

**********วันนันวันทีข้าพบนางโดยบังเอิญใน
เทศกาลโคมไฟ

********และเหตุการณ์ในวันนัน.....

เสียงคนตกจากหลังม้าดังขึน ข้าจึงหันไปมองและพบว่า
คนผูน้ นคื
ั อคนทีข้าเฝ้ามองดูนางทุกวันเมือไม่นานมานี
ข้านึกแปลกใจว่าทําไมนางถึงสามชุดเยียงบุรุษ เพลานี

314
นางขีม้ามาตัวคนเดียว ข้าจึงเดินเข้าไปจะช่วยนาง แต่
ทว่า ข้า...... ไม่กล้าพอและไม่อยากทีจะสัมผัสตัวนาง
ข้าจึงพูดจาหยอกล้อใส่นางเพือให้นางไม่พอใจ นางลุก
ขึนมายืนจ้องหน้าข้าและต่อว่าข้ายกใหญ่ก่อนทีจะวิงมา
กัดแขนแล้ววิงหนีหายไปอย่างหน้าตาเฉย นีก็เป็ นอีก
หนึงเหตุการณ์ทีทําให้ขา้ ตกตะลึงในตัวนาง เพราะนาง
ทีข้าเคยพบก่อนหน้านีคงไม่ทาํ กิรยิ าเช่นนีแน่ ข้าจึง
ตัดสินใจขีม้าตามนางไป และพบว่า นางอยูก่ บั ท่าน
อ๋อง....... หลังจากนันข้าจึงชวนท่านอ๋องกับนางไปร้าน
สุราถึงแม้จะเป็ นสถานทีทีนางไม่ควรไป แต่ขา้ อยากลอง
ดูวา่ นางจะตามไปหรือไม่? แต่ถงึ กระนัน..... นางก็ทาํ
ให้ขา้ ตกใจอีกครา นางยิมยอมพร้อมใจทีจะไปพร้อมกัน
และนันก็เป็ นครังแรกทีข้าเริมสนใจในตัวนาง...... ข้าก็
เริมสนใจในตัวนางไปเรือยๆแต่ทว่านางก็ยงั ยืนกรานที
จะชอบคอกับท่านอ๋องฝูซู่ ตอนแรกข้าฟั งแล้วก็นกึ ว่ามัน
315
เป็ นเรืองตลกและสินคิดของนาง แต่พอนานวัน ข้ายิง
รูส้ กึ เจ็บปวดทีนางพูดจาแบบนันออกมา เวลาทีนางมี
อันตรายหรือได้รบั บาดเจ็บ ข้าจะเป็ นห่วงนางอยูเ่ สมอ
ยิงเหตุการณ์ทีนางหายตัวไป ข้ายิงคิดห่วงนางมากยิง
ขึน นันทําให้ขา้ รูว้ า่ ข้าชอบนางเข้าแล้ว ถึงแม้กอ้ นหน้า
นีข้าจะทํากิรยิ าเหมือนว่าชอบนาง แต่ไม่เลย ข้าแค่ลอง
ใจนางดู แต่ขา้ ก็ยงั งง ว่า ทําไม ข้าถึงชอบนางจริงๆ
เข้าแล้ว......
*****************************
***************
_____________________________
________________________
ทําลายคําสาป

316
"ข้าก็รกั เจ้า.."

แม่ทพั เมิงนําตาซึมเล็กน้อยพร้อมลูบหัวฉันอย่างห่วงใย
ฉันหันขึนมองหน้าแม่ทพั เมิงอยูช่ วครู
ั แ่ ล้วปลีกตัวออกมา
เล็กน้อย

"แต่....ว่า.....บุตรสาวของท่าน...."

แม่ทพั เมิงยิมให้ฉนั แล้วลูบหัวอีกครังเบาๆอย่างเอ็นดู

"ก็เจ้าไงล่ะ ยังไงเจ้าก็คือฮวาหลิน...."

317
ฉันพอจะเดาความคิดทุกคนได้ ... ฉันเข้าใจพวกเขา
แล้ว... ฉันกับฮวาหลินคือคนเดียวกัน แต่เพียงฉัน...คือ
ฮวาหลินในอีกพันปี ตอ่ จากนี...

"ท่านอ๋องแล้วเรืองทีจะช่วยบุตรสาวของข้า ข้าต้องทํา
ประการใด"

"ท่านต้องทําหยกทังสองชินนีให้รวมเป็ นหนึงแล้วข้าจะ
ดึงคําสาปนันออกมาทําลาย"

"แล้วข้าต้องทําเยียงไรมันถึงจะรวมเป็ นหนึง?"

318
ท่านอ๋องซ่งหันมามองฉันด้วยความเป็ นห่วง แล้วยืนมือ
ไปจับมีดสันมาถือไว้

"ท่านต้องให้นางกรีดแขนเอาเลือดของนางหยดลงไป
บนหยกนัน และทีสําคัญนางต้องทนเจ็บจนกว่าหยกจะ
รวมตัวกัน"

แม่ทพั ไป๋ เดินเข้ามาคว้ามีดสันแล้วโยนคําถามทีแสดงถึง

ความเป็ นห่วงใยต่อฉันออกไป

"ท่านอ๋อง ใช้เลือดของข้าได้หรือไม่?"

"ไม่ได้ ต้องเป็ นนางเท่านัน"

319
ท่านอ๋องซ่งส่ายหัวเบาๆ เพือบอกสัญญาณว่าไม่
สามารถใช้เลือดของใครได้ และมันต้องเป็ นเลือดของ
ฉันเท่านัน

"ได้สิ ข้าต้องทําได้"

ได้สิ ข้าต้องทําได้... คําพูดนีมันหลุดจากปากของฉัน

ได้ยงั ไงเนีย ในเมือฉันกลัวเลือด ฉันจะทนมันได้ไหม?
นีก็เป็ นเรืองทีฉันคิดมาตลอดทีได้ยินเรืองนี มันไม่ใช่แค่
มีดกรีดแขนเท่านัน แต่มนั คือการกรีดซําๆจนกว่าหยก
จะหลอมรวมกัน และฉันไม่รูว้ า่ มันจะนานขนาดไหน....
และเจ็บปวดนานเท่าไหร่..

320
"และทีสําคัญต้องเป็ นคืนนีเท่านัน!"

"ทําไมต้องเร็วถึงเพียงนี"

ท่านอ๋องฝูซหู่ ลังจากทีเงียบนิงครุน่ คิดมานานก็ได้กล่าว

ถามขึนมา

"ท่านลองมองดูบนท้องฟ้าสิ คืนนีจันทร์เต็มดวง ถ้านาง

ยังไม่พร้อม ก็คงต้องรอจันทร์เต็มดวงคืนต่อไป... และ
มันจะช้าเข้าไปอีก"

ฉันวิงไปทีหน้าต่างเพือดูดวงจันทร์ .. ใช่แล้ว คืนนีเป็ น

321
คืนทีพระจันทร์เต็มดวง.... ฉันจะต้องรอต่อไปหรอ นี
มันเป็ นเรืองความเป็ นความตายเลยนะ... คงต้องคืนนี
แล้วล่ะ!

"ท่านอ๋องซ่ง ข้าพร้อม"

ทุกคนหันมามองฉันอย่างตกใจอีกครัง รอบนีสายตาทุก
คนดูเป็ นห่วงกว่าทุกครา

"ข้าไม่เป็ นอะไรหรอกพวกท่านไม่ตอ้ งเป็ นห่วง"

"เจ้าแน่ใจแล้วหรือฮวาหลิน?"

322
"ชะ..ใช่ ข้าแน่ใจ"

คําพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย ทีแสดงให้เห็นถึงความกลัว
เล็กน้อยของฉัน

"งันเชิญทุกท่านไปรอข้างนอกจวน"

"ไม่!!! ข้าจะอยูก่ บั นาง"

คําพูดนีดังก้องกังวานรอบจวนจนฉันต้องหยุดชะงัก....
แม่ทพั ไป๋ ผูน้ ีเห็นได้ชดั ว่าเขาดูเป็ นห่วงออกหน้าออกตา
เหลือเกิน

323
"เจ้าออกไปเถอะ!"

ฉันพูดขับไล่ให้เขาออกไป คงมีเพียงฉันเท่านันทีทําให้
เขาออกไปได้

และแม่ทพั ไป๋ จิงเดินออกไปดือๆโดยไม่มีคาํ พูดประการ

ใด

"ทุกคนออกไปหมดแล้ว... ข้าพร้อมแล้ว"

"เจ้านังตรงนีก่อน"

ท่านอ๋องซ่งยกเก้าอีให้ฉนั นัง แล้วเดินไปหยิบกระจก

324
บานใหญ่ออกมาวางทีหน้าต่าง เขาหันกระจกรับแสง
จันทร์และแสงนันก็ตรงดิงมาทีฉัน

"ข้าแลดูมีออร่าขึนมาทันที..วะฮะฮ่า"

"เจ้านี เวลานียังหัวเราะได้อีก ข้าล่ะยอมเจ้าจริงๆ"

เราทังสองต่างพากันหัวเราะออกมาพร้อมๆกันและมันก็
ทําให้ลืมความกลัวไปชัวขณะ

"นี..อุปกรณ์ของเจ้า"

อ๋องซ่งยืนมีดฉันมาให้ฉนั พร้อมกับถ้วยใบเล็กทีมีหยกสี

325
แดงอยูใ่ นถ้วย

"ข้าจะไปรอเจ้าด้านนอก ถ้าเสร็จแล้ว.. เรียกพวกข้า"

ตอนนีทุกคนทิงฉันให้อยูใ่ นจวนคนเดียว พร้อมกับมีด

และถ้วยอีกหนึงใบ เฮ้อออออ มันช่างหว้าเหว่และน่า
กลัว.. นีฉันต้องมากรีดแขนตัวเองจริงๆหรอ.....

ผ่านไปห้านาที ฉันยังนังนิงมองดูมีดสันนีอีก ห้านาที

ช่างผ่านไปเร็วสะจริง ..!! เอาก็เอาว่ะ!!!!!

จึกกกกกกกกกกกกก

326
ฉันข่มตาสนิทกลันใจกรีดข้อมัวตัวเองหนึงที

โอ๊ยยยย มันเจ็บเหลือเกิน.... เป็ นครังแรกในชีวิตทีฉัน

ต้องมาทําร้ายตัวเองแบบนี ชีวิตฉันนีช่างรันทดเหลือ
เกิน T T

ฉันลืมตามามองแขนทีถูกกรีด เห็นเลือดหยดลงทีละ
นิดบนหยก หยกมันค่อยๆหลอมละลาย คล้ายๆกับ
เลือดฉันเป็ นไฟทีร้อนระอุอย่างใดอย่างนัน

"ว้าว ช่างน่าอัศจรรย์"

ทันทีทีฉันมองหยกกําลังละลายทําให้ลืมความเจ็บไปชัว

327
ขณะ พอรูส้ กึ ตัวอีกทีก็เจ็บขึนมาอีกแล้ว

"โอ๊ยยยยย เจ็บ!!"

รอบนี เลือดทีไหลออกมาจากข้อมือน่าจะหมดไปแล้ว
ฉันจึงหลับตากรีดข้อมืออีกครังเป็ นครังทีสอง

รอบนีเลือดมันไหลออกมามากกว่าเดิม สงสัยต้องไป
โดนเส้นเลือดสําคัญเป็ นแน่...

'ฉันคงไม่ตายตอนนีหรอกนะ'

ฉันบนพึมพําในใจพักใหญ่ พอหันไปมองหยกอีกที มันก็

328
ใกล้จะรวมตัวกันเป็ นก้อนเดียวกันแล้ว

ฉันจึงรีบกรีดข้อมืออีกทีเป็ นครังทีสาม รอบนีฉันไม่ได้

หลับตาแต่อย่างใด ถึงแม้มนั จะน่ากลัว และเจ็บ แต่มนั
เจ็บจนชินไปแล้วล่ะ.....

ลมหายใจอ่อนระทวยลง รูส้ กึ ถึงความเหนือยของร่าง

กายทีเหมือนถูกใช้พลังทีมากมาย

'และในทีสุดหยกทังสองก็รวมเป็ นหนึง!!'

"เย้!!!!!!!!!!!! ผ่านไปอีกขันตอน เสร็จแล้ว"

329
ฉันกระโดดลุกขึนเต้นอย่างดีใจ... โดยไม่สนใจข้อมือตัว
เอง.. -.- และต้องหยุดดีใจเพราะความเจ็บปวดทีมา
จากการขยับร่างกาย

"พวกท่านเข้ามากันได้แล้ว"

"พวกท่านรีบเข้ามากันเถอะ!!!"

ฉันเรียกพวเขาอยูส่ องครัง แต่ไร้วีแวว เสียงเงียบก

ริบ.... เอ๊ะ!! หรือจะมีเรืองอะไรกัน

ฉันยืนกุมมืออีกข้างทีเต็มไปด้วยเลือด พยายามสุด
กําลังทีจะดึงแขนทีไร้เรียวแรงออกมา

330
เป้งงงง เป้งงงงงงง เป้งงงงง

เสียงฟั นดาบข้างนอกเริมดังขึนเรือยๆทีฉันเดินเข้าใกล้
หน้าจวน

ฉันเปิ ดม่านทีอยูห่ น้าจวนออก.........และเห็น.......

ทุกคนต่างพากันสูร้ บทําศึกกัน ซึงฉันแยกไม่ออกเลยว่า

เป็ นฝ่ ายไหนเพราะ ... เขาใส่ชดุ เหมือนกัน และคงเป็ น
ทหารฉินเหมือนกัน

"เจ้าออกมาทําไม!!"

331
แม่ทพั ไป๋ ตะโกนดังมาจากด้านข้าง เขารีบแทงดาบไปที
ทหารสองคนแล้ววิงมาหาฉันทันที

เสือผ้าเขาเต็มไปด้วยเหงือและเลือดเต็มเสือผ้าไปหมด

"นีมันอะไรกัน.."

"เรืองนีข้าก็ไม่ทราบ อยูด่ ีดีก็มีข่าวว่าพวกข้าเป็ นกบฏ"

"กบฎหรอ!!!"

ฉันตืนตัวขึนมาทันทีหลังจากรับรูว้ า่ ทุกอย่างเปลียนไป
332
จึกกกกก!!

แม่ทพั ไป๋ วิงออกไปฆ่าทหารทีวิงตรงมาข้างหลังฉันทันที

อย่างไม่ลงั เล

"เดียวข้าจะไปตามท่านอ๋องซ่ง เจ้ารอข้าทีนีก่อน"

เขาพูดเสร็จก็รบี วิงออกไปทันที และภายในไม่กีอึดใจ

ท่านอ๋องซ่งและท่านอ๋องฝูซกู่ ็วงเข้
ิ ามา

"เจ้ายังไหวใช่ไหม?"

333
ท่านอ๋องฝูซถู่ ามฉันทันทีทีมองเห็นฉัน เขาค่อยๆมองไป
ทีข้อมือทีฉันกุมอยู่

"เจ็บมากมัย?"

"ถามข้าหรอ"

ฉันเริมมึนๆตึงๆในหัวแล้ว คงเป็ นเพราะฉันเสียเลือด

จากการกรีดข้อมือเป็ นแน่

"อืม"

ท่านอ๋องชีมันไปทีข้อมือทีมีเลือดอยู่

334
"มันคงไม่เจ็บเท่าไหร่ละมังท่านอ๋อง ฮ่าๆ"

ฉันยิมให้เขาครังหนึงหลังตอบคําถาม แต่เขายิงทําหน้า
เกรงขามขึนไปอีก หือ..... เริมขนลุกแล้วละสิ

"เจ้าไปข้างในทําพิธีตอ่ เถอะ ส่วนเรืองตรงนีข้าจัดการ

เอง"

ฉันจึงรีบวิงเข้าไปในจวนทันที

สถานการณ์ตอนนีเริมตึงเครียด ฉันไม่รูห้ รอกว่าข้าง

นอกจะเจออะไรบ้าง แต่ตอนนีฉันต้องทําหน้าทีของฉัน

335
ให้ดี ให้ดีทีสุด!!!

_____________________________
______________________
บทเกือบสุดท้าย

"แล้วข้าต้องทําอะไรต่อจากนี"

ฉันถามท่านอ๋องซ่งทันทีทีเดินเข้าไปในจวน

"เจ้านังตรงนี นิงๆก็พอ"

336
เขาให้ฉนั นังลงตรงทีเดิมตรงทีฉันนัง แล้วหลังจากนัน
ฉันก็ได้ยินเขาสวดพึมพําเป็ นภาษาทีไม่เคยได้ยินออกมา
ตอนนีร่างกายของฉันเริมร้อนขึนมาทีละนิดทีละนิด....

อึกกกกกกกก

ฉันเกือบจะอาเจียนทันทีหลังจากทีเขาบ่นพึมพําเป็ น
ภาษา -.-฿))?;(:/)&!@@!?,<?$€^%|*
€>~>$$ เสร็จ

"เลือด...."

ฉันยกมือขึนมาดูหลังจากทีใช้ปิดปากไว้เมือกี

337
"เสร็จแล้ว ส่วนเลือดนีเจ้าไม่ตอ้ งตกใจ มันเป็ นผลมา
จากการดึงคําสาปออกมา ส่วนหยกนี ข้าให้เจ้า ตอนนี
มันเป็ นแค่หยกสวยงามเท่านัน"

เขายืนหยกสีแดงอันคุน้ ตาคืนให้ฉนั

"ทําไมท่านถึงรูเ้ รืองพวกนีดีเหลือเกิน แล้วท่านยังรู ้

อีกว่า มันคือคําสาป"

"เรืองนีข้าจะกล่าวให้ฟังทีหลัง ตอนนีทําแผลเจ้าก่อน
ข้ามีเรืองทีจะต้องไปจัดการด้านนอก"

338
เขาเก็บของเสร็จแล้ววิงออกไปข้างนอกทันที และทิงฉัน
ไว้ให้อยูค่ นเดียวเป็ นรอบทีสามแล้ว -.-

ฉันเริมล้างแผลและพันแผลไว้ดว้ ยความเร็ว...แต่ดว้ ย
ความทีฉันต้องทํามันเองทุกอย่างเลยช้ากว่าปกติมาก

'เสร็จล่ะ'

หลังจากฉันทําทุกอย่างเสร็จ ฉันจึงรีบเดินออกไปหน้า
จวนทันที และภาพทีเห็น..... ทุกคนในทีนียืนนิงไป
หมด

พอฉันจ้องมองไปทีตรงกลางของทหารเหล่านัน จึงมอง

339
เห็นท่านอ๋องทังสองและแม่ทพั เมิงอยูต่ รงนัน

ฉันรีบวิงเข้าไปด้วยความดีใจอย่างสุดชีวิตทีพ้นจากคํา
สาปนี แต่พอไปถึงกลับเห็นพวกเขาถูกมัดข้อมือแล้ว

"ท่านพ่อ!!!!!"

ฉันตะโกนเข้าไปแล้ววิงเข้าไปกอดแม่ทพั เมิงด้วยนําตา

"ท่านไม่เป็ นอะไรใช่ไหม? ท่านเจ็บตรงไหนไหม?"

ฉันมองทุกส่วนของร่างกายแม่ทพั เมิง บาดแผลจากการ

สูเ้ มือกี แม้เพียงจะมองเห็นตามร่างกายเล็กน้อย แต่คง

340
เจ็บไม่นอ้ ย

"พวกเจ้ากล้าบังอาจทําแบบนีกับท่านอ๋องและแม่ทพั
หรอ!!! พวกเจ้าบังอาจนัก!!!"

ฉันตะโกนด่าทหารทียืนอยูแ่ ถวนัน แต่ทกุ คนก็ยืนมองดู

ฉันอย่างไม่สะทบสะท้าน

เป๊ ะ เป๊ ะ เป๊ ะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงปรบมือมาจากด้านหลังของทหาร แล้วค่อยๆดังขึน
เมือเจ้าของเสียงปรบมือมาหยุดตรงหน้าของฉัน

341
"เจ้าช่างเป็ นลูกกตัญ สู ะจริง แม่สาวน้อย"

เขายืนมือมาจับทีคางของฉันแล้วสะบัดอย่างรุนแรงจน
ฉันคอแทบหัก *0*

"เจ้าอย่าทําอะไรนาง!!!!!"

แม่ทพั ไป๋ และท่านอ๋องทังสองพูดขึนพร้อมกันทังสาม

ช่างเป็ นเสียงทีหนักแน่นและบึกบึนยิง

"เจ้านีน่าสนใจจริง"

ชายตรงหน้าส่งสายตามองฉันอย่างเจ้าเล่ห ์ และน่า
342
รังเกียจ คนทีทําการชัวช้าเช่นนีคงไม่ใช่ใครทีไหน เขา
คือ อ๋องหูไห่ น้องชายต่างมารดาของท่านอ๋องฝูซู่ ทีมี
นิสยั ก้าวร้าวและโหดร้ายมาแต่ไหนแต่ไร

"เจ้ายังกล้ามองหน้าข้าแบบนันอีกรึ!!!"

เปี ยยยยะะะะ!!!!

ชาไปทังหนาเลยตอนนี ตังแต่ทีเกิดมาเพิงเคยโดนตบ
หน้า อีกทังยังเป็ นแรงผูช้ าย คงบวมเป็ นเดือนกว่าจะ
หาย

"นีเจ้า!!!!"

343
แม่ทพั ไป๋ รีบยกตัวขึนมายืนจะพุง้ เข้ามาท่านอ๋องหูไห่แต่
กลับถูกทหารดึงลงมานังคุกเข่าก่อน

"นางลูกกบฏ!!!! อย่าบังอาจมองข้าเฉกเช่นนี!!!"

ฉันยังกุมหน้าทีถูกตบไว้อยู่ ตอนนีเปลียนจากเจ็บเป็ น
ชาไปหมดแล้ว

"ใช่สขิ า้ มันลูกกบฏข้าจะสูงส่งเหมือนท่านได้ยงั ไง!!!"

"นังตัวดี!!!"

344
เขายกมือขึนแบมือพร้อมตบฉันรอบทีสอง

"ข้าบอกให้หยุดไง!"

ท่านอ๋องฝูซตู่ ะโกนขึนมาหลังจากทีเห็นฉันกําลังถูกทํา
ร้ายร่างกายอีกครัง ฉันมันน่าสงสารใช่ไหมล่ะ!
หือๆๆๆๆๆๆๆ

"หึหึ ท่านก็เป็ นกบฏนะท่านพี ท่านอย่าลืม"

"ข้าไม่ได้ทาํ อะไรผิด"

"ฮ่าๆๆๆๆๆ ท่านพี... หลักฐานชัดแจ้งขนาดนี ท่านยัง

345
กล้าปฏิเสธอีกรึ"

ท่านอ๋องฝูซนู่ ิงเงียบไม่พดู อะไรโต้ตอบกลับ การทําแบบ

นียิงทําให้นอ้ งชายของเขาโกรธมากขึน

"มัดนางไว้ นางคือหลักฐานทีทําให้รูว้ า่ กบฏพวกนี ทํา

พิธีสาปแช่งท่านพ่อของข้า"

สาปแช่งหรอ..!!!! พวกนีเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว ถึง

จะอธิบายไปตอนนีคงไม่มีใครเชือแล้ว

ทหารสองขึนเดินเอาเชือกมามัดตามร่างกายของฉัน
แล้วลากฉันไปรวมกลุม่ กับคนทีพวกมันเรียกว่า กบฏ

346
"ท่านอ๋องพะยะค่ะ ฝ่ าบาททรงประชวรหนัก ตอนนี
หมอหลวงว่า ให้รบี เข้าวังพะยะค่ะ"

"งัน รีบกลับวัง เอาเจ้าพวกนีใส่รถขังไปด้วย พวกมัน

ต้องรับโทษประหาร!!"

ประ ประ ประหารหรอ!!!!......

@วังฉิน

ตอนนีพวกเรากําลังเดินทางเข้าไปในวังในฐานะกบฏ
ซึงการทีมาเป็ นกบฏโดยไม่ได้ทาํ อะไรเลย..... มันช่าง

347
น่าขันนัก

พวกเราเดินผ่านหมูบ่ า้ นตามถนนเล็กๆ เห็นคนมองด่า

สาปแช่งพวกเรา บ้างก็โยนหิน โยนผัก โยนปลาใส่
ทุกอย่างทีอยูใ่ กล้มือตอนนัน ฉันว่าพวกเขาจะจับโยน
มาหมด แต่ทาํ ไมไม่โยนเงินโยนทองเข้ามากันนะ.. มันก็
เป็ นวัตถุทีอยูใ่ กล้ตวั มากทีสุดนี.......เผือจะเอาไว้ใช้
ชาติหน้า

ตุ๊บบบบบบบบบบบ

แม่ทพั ไป๋ เอียงร่างมาบังวัตถุบางอย่างทีขว้างมาหาฉัน

348
"เจ้าไม่เป็ นอะไรใช่มย?"
ั

"ข้าควรถามเจ้ามากกว่าว่าไม่เป็ นอะไรใช่มยั เจ้าหัน

หลังมาให้ขา้ ดูก่อนสิ!"

เขาพยายามหันหลังมาให้ฉนั ดู และสิงทีเห็นคือรอย
แผลจากการโดนของแข็ง และคาดว่าน่าจะเป็ นหิน

"เจ้ามีแผลนิ"

"ไม่เป็ นไร แผลแค่นีข้าทนได้"

แม่ทพั ไป๋ ยิมให้ฉนั เพือแสดงอาการบอกว่าไม่ตอ้ งเป็ น

349
ห่วงเขา

"เราจะเจออะไรอีกบ้าง ข้าเริมกลัวแล้ว"

ฉันพูดพึมพําออกมาหลังจากทีนังเงียบดูถนนตังนาน
สองนาน

"ไม่มีอะไรหรอก เจ้าไม่ตอ้ งเป็ นห่วง"

ท่านอ๋องฝูซปู่ ลอบใจฉันเล็กน้อย เล็กน้อยจริงๆ แต่มนั

ทําให้ฉนั สบายใจขึน นิดนึง นิดนึงจริงๆนะ

เสียงคนร้องโอญครวญ แสดงให้เห็นถึงการสินพระชน

350
ของกษัตริยฉ์ ิน ทันทีทีเดินเข้าวังทุกคนจ้องมองอย่าง
อาฆาตแค้น

พวกนันพาฉันเดินไปยังห้องโถงใหญ่ทีเหมือนห้อง
ประชุมราชกิจ

"นีคือผลทีพวกเจ้าทํา!"

อ๋องหูไห่ชีมาทางฉันแล้วเขายังร้องไห้ออกมา

เห็นได้ชดั ว่าเขากําลังแสร้งเสียใจ ใครดูไม่ออกแต่ฉนั ดู

ออก!

351
"ท่านพ่ออออออออ"

ท่านอ๋องลุกขึนจะรีบวิงเข้าไปหาบิดาแต่ก็ถดู ขัดขวาง

"รับราชโองการ.....!!"

เกากงกงประกาศขึน ทําให้ทกุ คนทีอยูท่ อ้ งพระโรงนังลง

คุกเข่า

"นีคือราชโองการสุดท้ายของข้า ข้าขอมองราชสมบัติให้
ผูท้ ีเหมาะสมทีสุด ข้าขอมอบให้กบั ....อ๋องหูไห่ ผูก้ ล้า
หาญ....ส่วนบุตรชายคนโตทีกระทําความผิด สมคบคิด
กับนายทหารชันสูง ตังกลุม่ กบฏ สมคบคิดกับทัพศัตรู

352
ให้ตอ้ งโทษประหาร......... จบราชโองการ"

ประหาร.... ท่านอ๋องจะถูกประหารหรอ ไม่นะ!!!......

ฉันมองใบหน้าท่านอ๋องทีแสดงให้เห็นถึงความสินหวังที
สุดในชีวิต

"โปรดไว้ชีวิตท่านอ๋องฝูซดู่ ว้ ย ท่านอ๋องไม่เกียวข้าทํา
การเองทุกอย่าง!!"

ท่านแม่ทพั เมิงก้มลงแล้วพูดขึนมาอย่างกล้าหาญ แม่

ทัพเมิงยอมรับผิดไว้คนเดียว

353
"นีเป็ นราชโองการเจ้าจักขัดไม่ได้!!! นําไปประหาร!!"

เกากงกงพูดขึนพร้อมชีนิวให้ไปลานประหาร

"ไม่ตอ้ ง ข้าจะฆ่าพวกมันเอง"

อ๋องหูไห่พดู ขึนพร้อมกระชากดาบขององครักษ์ออก
มา...

_____________________________
_____________________________
___
บทส่งท้าย

354
"อ๊าาาาาาาาาาาา!!!"

แม่ทพั เมิงกระโดดเข้าไปกันดาบให้ทา่ นอ๋องฝูซู่ จนได้รบั

บาดเจ็บแทน

"ท่านพ่ออออออ!!!!!!!""

ฉันร้องออกไปด้วยความตกใจ ตอนนีฉันเริมกลัวเข้ามา
แล้ว ก่อนหน้านีฉันคิดมาตลอดว่าพวกเขาคงไม่กล้าฆ่า
พวกเรา แต่พอถึงตอนนีฉันรูแ้ ล้วว่า พวกเขาสามารถฆ่า
พวกเราได้เหมือนอย่างกับผักและปลา

355
"ท่านพ่อ !!!!!"

แม่ทพั เมิงนอนแน่นิงจมกองเลือด ลมหายใจอ่อนรวยริน

แม่ทพั เมิงคงเจ็บเกินจะทนแล้ว...

"ไม่..... เจ้าเป็ นรายต่อไป.."

เขาชีดาบไปทีท่านอ๋องแล้วฟั นไปทีอกถึงสองครัง ฉัน

ร้องกรีดออกไปหลายครังด้วยความกลัวและความตกใจ
ฉันเสียใจ ทีฉันไม่สามารถช่วยชีวิตพวกเขาไว้ได้เลย

อ๋องหูไห่หลังจากฆ่าพีชายตัวเองเสร็จก็ไม่ยงมื
ั อ ฆ่าแม่

356
ทัพไป๋ ต่อด้วยการฟั นไปทีคอ ช่างเป็ นการฆ่าทีโหด
เ**◌้ยม ตอนนีทุกคนนอนจมกองเลือดหมด เหลือ
เพียงแค่ฉนั ทีนังมองพวกเขาตายเหมือนคนบ้าและขาด
สติ

ฉันไม่ได้รอ้ งขอชีวิตจากใคร ฉันอยากตายไปพร้อมๆกับ

พวกเขาเลยตอนนี

"ท่านฆ่าข้าเถอะ!!!"

ฉันตะโกนร้องขอความตายจากชายตรงหน้า แต่เขา
กลับยอ้มด้วยความแปลกใจ

357
"เจ้าเป็ นคนแรกทีไม่รอ้ งขอชีวิตกับข้า แต่เจ้า!!! ร้อง
ขอความตายกับข้า!!"

"ได้โปรดฆ่าข้าเถอะ!!"

ฉันก้มลงกราบอ้อนวอนเหมือนคนไร้สติอยูพ่ กั ใหญ่

"ได้ส.ิ ...!!! งันเจ้าก็ฆา่ ตัวเองสะเถอะ!!"

อ๋องหูไห่โยนดาบลงมาทีหน้าฉันพร้อมให้ทหารแก้เขือ
กทังหมดออก

"ถ้าเจ้าตายเจ้าจะได้เป็ นอิสระ แต่ถา้ เจ้าไม่ตอ้ งการที

358
จะตาย เจ้าต้องมาเป็ นคนของข้า!!!"

"ไม่!!!!!"

ฉันหยิบดาบขึนมาทันทีแล้วทิมลงไปกลางท้องอย่างแรง
ด้วยความกล้า

"อืออออออออ"

เจ็บทีสุดในชีวิต..... แต่ฉนั ก็มีความสุข... ฉันจะ

ตามพวกนายไปไม่วา่ กีภพกีชาติ ฉันจะขออยูก่ บั พวก
นายตลอดไป........

359
.

360
.

361
.

ตีดดดดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (เสียงนาฬิกาปลุก)

เสียงนีมัน...... ฉันยังไม่ตายหรอ...

อุ๊บบบบบบ

ฉันลุกขึนพรวดจากเตียงหลังจากได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก

'นีฉันกลับมาทีบ้านได้ยงั ไงกัน'
362
ฉันรีบหยิบมือถือขึนมาเช็คดูวา่ วันนีวันอะไรแต่กลับพบ
ว่า..........ฉันย้อนกลับมาเมือสามปี ทีแล้ว!!!!!!

มือถือนีก็เป็ นมือถือทีฉันใช้เมือสามปี ทีแล้ว นันเป็ นชุด

นักเรียนของฉัน ......!!!!

'ไม่จริงใช่ไหม? ฉันฝันไปใช่มย!!!!"
ั

ปั วะ!!! ปั วะ!!!!! ปั วะ! ๆๆๆๆๆๆ

ฉันกระหนําตบหน้าตัวเองหลายที จนรูส้ กึ เจ็บเป็ นชาไป

หมดทังหน้า

363
"ทีจริงฉันควรอยูโ่ รมแรมนันไม่ใช่หรอ?"

ฉันรีบเช็คเข้าไปทีโรงแรมและกลับพบว่าโรงแรมนันได้
ถูกปิ ดกิจการไปแล้ว

ฉันกลับมายังโลกปั จจุบนั ของฉัน.... แต่ทว่าฉันกลับมา

ในโลกปั จจุบนั ทีย้อนกลับมาเมือสามปี นีคงเป็ นผลที
เกิดจากอะไรสักอย่างเป็ นแน่...

ตุก ตุก ตุกๆๆๆ

เสียงเหมือนลูกแก้วตกจากเตียงของฉัน ฉันรีบลุกขึนไป

364
เก็บมัน และพบว่า มันคือ..... หยกจันทราสีเลือด

_____________________________
_____________

365