บทนํา

ฉันแซ่หวง นามว่าซูอวิน เป็ นเด็กสาววัยแรกแย้มอายุ

สิบห้าปี อีกทังยังเป็ นลูกสาวคนเดียวของผูส้ ืบทอด
ตระกูลหวงสาขาหลัก นันก็คือคุณพ่อของฉันเอง

สกุลหวงเป็ นสกุลเก่าแก่ทีมีมาแต่โบราณ ดังนันเรืองเล่า

พิสดารแปลกประหลาดมากมายก็มกั จะมีเข้าหูฉนั มาอยู่
เรือยๆ แต่วา่ ฉันทีเกิดมาในยุคทีวิทยาศาสตร์เจริญก้าว
หน้า เทคโนโลยีเจริญรุง่ เรือง คงยากทีจะปั กใจเชือ
ตํานานเก่าแก่เหล่านัน ทําให้คณ
ุ ย่าทีเป็ นผูอ้ าวุโสสูงสุด
ของตระกูลในตอนนีดุดา่ ฉันอยูบ่ อ่ ยครัง
1
ในทุกๆปี ตระกูลหวงจะมีพิธีกรรมประหลาดอย่างหนึง
นันก็คือการบวงสรวงตําราเก่าแก่ทีมีมาตังแต่รุน่ ก่อตัง
ตระกูล

ตําราเล่มนีว่ากันว่าภายในของตําราถูกบันทึกเรืองราว
เรืองหนึงเอาไว้ หากมิใช่ผทู้ ีถูกเลือกก็จะไม่มีวนั ได้เห็น
หรืออ่านเรืองราวทีถูกขีดเขียนเอาไว้ได้ ฉันเคยลองเปิ ด
อ่านดูแล้วก็พบแต่หน้ากระดาษเปล่าๆนับพันหน้า

แท้ทีจริงแล้วตําราวิเศษอะไรนันคงเป็ นแค่เรืองหลอกเด็ก
เสียมากกว่า

2
สวนหลังบ้านครึกครืนกันเป็ นอย่างมาก เพราะคนใน
สกุลหวงไม่วา่ จะเป็ นสาขาหลักหรือสาขาย่อย พวกเขา
ต่างตังหน้าตังตามาเข้าร่วมพิธีบวงสรวงตําราโบราณ

ฉันมองด้วยสีหน้าทียิมเยาะผ่านบานหน้าต่างกระจกใส

"โตป่ านนีแล้วยังมางมงายกราบไหว้หนังสือเก่าๆกันอีก
เหอะๆ" ฉันสวมรองเท้าเสร็จทังสองข้างก็รบี เปิ ดประตู
คฤหาสน์เดินออกไป

"คุณหนูคะ พิธีนีศักดิสิทธิมาก คุณหนูตอ้ งอยูร่ ว่ มทํา

พิธีกบั คนในตระกูลนะคะ" ป้าหมิงทีเป็ นแม่บา้ นของ

3
ตระกูลวิงออกมาร้องเรียก

"ป้าหมิงคะ วันนีหนูมีเรียนเช้าคงอยูร่ ว่ มพิธีดว้ ยไม่ได้

หรอกค่ะ ลุงสือคะ เตรียมรถ"

ลุงสือค้อมตัวรับคําสัง ส่วนป้าหมิงก็เหงือตก พยายาม

รังให้ฉนั อยู่

"ฉันไม่ใช่พวกงมงายทีจะกราบไหว้หนังสือเก่าๆเล่มนัน
หรอกนะ!"

ฉันเดินขึนรถและกําลังจะปิ ดประตู แต่ก็ถกู เสียงตวาด

ของคนผูห้ นึงฉุดรังเอาไว้

4
"ซูอวิน! เธอเองก็ระวังตัวเอาไว้เถอะ ตําราเล่มนันไม่ใช่
ตําราธรรมดา ระวังเธอจะถูกลงทัณฑ์!"

คุณย่ายกไม้เท้าขึนมาชีทีใบหน้าของฉัน ฉันไม่สนใจ
และบอกให้ลงุ สือออกรถไป มีแต่เรืองงมงาย รอฉันโต
ก่อนเถอะ ฉันจะออกไปจากสกุลหวง!

รถทีลุงสือขับเคลือนมาตลอดทาง ในทีสุดก็หยุดอยูท่ ี
โรงเรียนแห่งหนึง

5
โรงเรียนวัฒนธรรมวิทยา เป็ นสหศึกษาขนาดใหญ่ตงอยู
ั ่
ใจกลางเมืองหลวง ตึกอาคารเรียนฝังตะวันตกถูกก่อ
สร้างด้วยรูปแบบสไตล์ยโุ รปในสมัยยุคกลาง ส่วนตึก
อาคารเรียนฝังตะวันออกถูกสร้างขึนด้วยรูปแบบสไตล์
จีนโบราณ

นักเรียนชายหญิงบางส่วนเริมเดินทยอยออกมาจากหอ
พักนักศึกษา ชุดเครืองแบบทีดูเรียบหรูถกู สวมทับบน
เรือนร่างของนักเรียนทีเดินกันขวักไขว่ไปมา

โรงเรียนวัฒนธรรมวิทยาแห่งนีจะมีหน้าทีถ่ายทอด
วัฒนธรรมและศิลปะโบราณของตะวันตกและตะวันออก
โปรแกรมการเรียนจะถูกแบ่งออกเป็ นสองโปรแกรม
โปรแกรมแรกคือวัฒนธรรมตะวันตก ลูกพีลูกน้องของ

6
ฉันสองคนเรียนอยูใ่ นโปรแกรมนี ส่วนฉันถูกคนใน
ตระกูลบังคับให้มาเรียนอีกโปรแกรมหนึง นันก็คือ
โปรแกรมวัฒนธรรมตะวันออก

คนในตระกูลหวังจะให้ฉนั สืบทอดตระกูลต่อไป ดังนัน

คุณย่าจึงต้องการให้ฉนั เล่าเรียนเกียวกับวัฒนธรรมของ
จีนโบราณให้ลกึ ซึง

ห้องเรียนทีน่าเบือ คาบเรียนทีดําเนินไปอย่างเชืองช้า
ทุกอย่างเป็ นเช่นนีทุกวัน จําเจและซําซาก

"คุณหนูหวง" อาจารย์ประจําชันเรียนเอ่ยทัก

7
ฉันทีกําลังเหม่อลอยจึงหันออกไปตามเสียงเรียก

"มีอะไรหรือคะ?" อาจารย์หลีกระแอมไอพร้อมกับเบน
สายตาไปทางหนึง

"ผูป้ กครองของคุณหนูโทรมาลาหยุดให้คณ
ุ หนูคะ่ ไม่
ทราบว่าคุณหนูจะไปทีรถตอนนีเลยไหมคะ?"

อาจารย์หลีพูดและมีทา่ ทางทีนอบน้อม

ไม่ตา่ งจากคนอืนๆ พอรูว้ า่ ฉันอยูใ่ นตระกูลหวง ไม่นาน

ท่าทีนอบน้อมและว่าง่ายก็จะปรากฏขึน ฉันยกยิมมุม
ปาก "เดียวหนูจะเดินไปเองค่ะ คงไม่รบกวนอาจารย์ใน

8
เวลาสอน"

ไม่รอให้อาจารย์ตอบรับ ฉันก็หยิบกระเป๋ าและเดินออก

จากห้องเรียนทันที

เพือนร่วมห้องเรียนไม่มีใครสงสัย ไม่มีใครเอ่ยถาม และ

ถึงแม้วา่ พวกเขาจะสังสัยทว่าก็ไม่สามารถเอ่ยถามออก
มาได้

คฤหาสน์หลังใหญ่ปรากฏขึนสูส่ ายตา เป็ นคฤหาสน์ของ

ตระกูลหวง ทางด้านหน้ามีคณ
ุ พ่อและคุณแม่ของฉันยืน
รอรับอยู่ ส่วนคนอืนๆในสาขาย่อยของตระกูลก็พากัน
9
พูดคุยสารทุกข์สกุ ดิบกันไป

รถลีมซู ีนสีดาํ คันหรูหยุดลง เท้าเล็กก้าวออกจากประตู

รถ ผมสีกหุ ลาบแดงหยักศกปล่อยสยาย ดวงตากลมโต
สีมรกตกวาดมองไปรอบด้าน ฉับพลันฉันก็รบั รูไ้ ด้ถงึ แรง
ดึงทีไหล่ขวาของฉัน

"แกตามฉันมา!" เป็ นคุณย่าทีโมโหอย่างหัวฟั ดหัว

เหวียงอยูน่ นเอง
ั

คุณย่าลากฉันมายังห้องห้องหนึง ห้องนีไม่มีอะไรเลย
นอกจากเตียงนอน โต๊ะเก้าอี และหน้าต่างหนึงบาน มัน
เป็ นห้องทีแคบและเล็กเป็ นอย่างมาก

10
"เข้าไป" คุณย่าไม่พดู เปล่าผลักฉันเข้าไปในห้องนัน
บนโต๊ะไม้มีตาํ ราเล่มหนึงวางอยู่ ตําราเล่มนันทังเก่า
และโทรมเป็ นอย่างยิง ฉันมองมันผ่านๆไปโดยไม่ได้ใส่
ใจมันนัก

"จะกักบริเวณหนูหรือคะ?" ฉันถามด้วยสีหน้าทีเรียบ
นิง คุณย่าไม่ตอบและรีบปิ ดประตูลงกลอนในทันที

อา...ตังแต่เด็กเวลาฉันทําผิดหรือทําให้คณ
ุ ย่าโกรธ จุด
จบสุดท้ายของฉันก็ถกู กักบริเวณ ณ ห้องห้องนี

11
ฉันก้มลงนังเก้าอีไม้ทีวางเอาไว้อยูไ่ ม่ไกลตัว แต่ทว่าขา
เก้าอีมันกลับไม่เท่ากันเสียอย่างนัน ทําให้ฉนั ทีนังลงไป
เอนเอียงเล็กน้อย ทังตกใจทังหงุดหงิด

ดวงตาสีมรกตกวาดตามองสิงของรอบกายเพือนํามันมา
ทําให้ขาเก้าอีของฉันมันเท่ากัน ในทีสุดฉันก็ตอ้ งตาต้อง
ใจกับตําราเก่าๆเล่มนัน ฉันไม่รอช้าคว้ามันมาวางรอง
ขาเก้าอีทีขาดแหว่งไปทันที

ไม่รูว้ า่ มันเป็ นเรืองบังเอิญหรือไม่ทีตําราเล่มนันดันรอง

ขาเก้าอีได้เท่ากันอย่างพอดิบพอดี

ตัวเก้าอีไม่โยกเยกอีกต่อไปแล้ว ฉันก้มลงนังเก้าอีไม้ตวั
12
นันและเหม่อมองออกไปทางหน้าต่างบานเล็ก

"หากเป็ นไปได้ ฉันก็อยากมีชีวิตทีมีสีสนั มีอิสระ..."

เปลือกตาเริมหนักอึง สายลมเย็นพัดเอือยๆเข้ามาปะทะ
กับร่างกาย "ฉัน...ไม่ชอบทีนี..."

ในทีสุดเด็กสาวตัวน้อยก็ได้ผล็อยหลับไปโดยทีไม่รูส้ กึ ตัว
ทันใดนันก็ได้ปรากฏแสงสว่างทีพิลกึ ตาสว่างวาบออก
มาจากตําราเล่มหนา

แสงนันค่อยๆกลืนกินร่างของเด็กสาวเข้าไปจนกระทัง
แสงสว่างได้ดบั ลง ร่างของเธอก็พลันหายไปด้วยเช่นกัน

13
_____________________________
_____________________________
_____________________________
_
บทที 1 คุณหนูตระกูลเซีย

ฉันรูส้ กึ ราวกับว่าร่างของตนกําลังจะถูกดูดโดยเครืองดูด
ฝุ่ นขนาดยักษ์ ใช้เวลาไม่นานร่างกายของฉันก็กระตุก
ขึนมาอย่างแรงพร้อมๆกับสติทีได้รบั กลับคืนมา

ฉันตกใจจนเผลอลุกขึนมานัง เตียงในห้องกักบริเวณถึง
แม้วา่ มันจะเล็กแต่ก็ไม่ได้แคบจนทําให้ฉนั รูส้ กึ อึดอัดจน

14
เกือบจะหายใจไม่ออก

เสือผ้าสีขาวบริสทุ ธิและโปร่งบางถูกสวมทับอยูบ่ นเรือน

ร่าง อีกทังยังมีดอกเบญจมาศสีขาวทีถูกวางและโปรย
ลงใน'เตียง'หลังนีอีกต่างหาก

ช้าก่อน...มีเตียงทีใดทําให้เป็ นรูปกล่องสีเหลียมผืนผ้า
บ้าง? แน่นอนว่าฉันพูดไม่ผิด มันคือ'กล่องสีเหลียมผืน
ผ้า' อีกทังยังเป็ นสีดาํ เสียด้วย

ฉันยืดคอมองดูสงแวดล้
ิ อมรอบกาย ปรากฏภาพของผู้
คนมากมายต่างพากันสวมใส่ชดุ ไว้ทกุ ข์ บ้างมีเสียง
รําไห้ บ้างมีเสียงซุบซิบ

15
กลินธูปลอยโชยมาเรียกความสนใจจากฉันเป็ นอย่างดี
ทางด้านหน้านันมีแท่นไม้ตงเอาไว้
ั ฉันมองไม่เห็นว่ามัน
คืออะไรจึงคิดทีจะลุกขึนเดินไปมองดู

ร่างเล็กลุกขึนยืนและก้าวข้าม'กล่องสีเหลียมผืนผ้า'ออก
ไป สายตาก็จบั จ้องไปยังแท่นไม้แท่นนัน

บนแท่นไม้มีตวั อักษรสามตัวทีถูกเขียนขึนโดยหมึกสีชาด
เอาไว้วา่ 'เซียซูอวิน' เอ...คนละแซ่แต่ชือกลับเหมือน
ชือของฉันเลยแหะ

16
ปลายนิวเรียวลูบไล้คางกลมมนของตน ราวกับกําลังเพ่ง
พินิจชือแซ่ของคนในป้าย

"คุณหนูสามของบ่าว!"

ทันใดนันก็มีเสียงของหญิงสาวผูห้ นึงร้องตะโกนออกมา
แรงกอดรัดของบุคคลปริศนาถาโถมเข้ามาอย่างแรงจน
ร่างของฉันซวนเซเล็กน้อย

หญิงสาวคนนันกําลังเอาใบหน้าทีเปื อนนําตาของตนซุก
เข้ากับแผ่นหลังของฉัน

17
"คุณหนูฟืนแล้ว! คุณหนูสามของบ่าวฟื นแล้ว สวรรค์
ช่างเมตตาเหลือเกิน!"

เธอพูดพร้อมกับเช็ดถูใบหน้าทีเปื อนนําตาและนํามูก
ของตน ฉันตกใจและดันหน้าผากของเธอให้ออกห่าง
จากตัว

"ธ...เธอจะทําอะไร? รูไ้ หมว่ามันสกปรก!"

ดูเหมือนว่าเสียงร้องตะโกนของฉันมันจะดังเกินไป ทํา
ให้เรียกความสนใจจากผูค้ นได้เป็ นอย่างมาก

18
หญิงสาวคนนันเงยหน้าขึนมองฉัน

"เหตุใดสําเนียงภาษาของคุณหนูจงึ ฟั งดูแปลกๆเยียงนี
เล่าเจ้าคะ?"

เอ๊ะ...เจ้าคะอย่างนันหรือ?

ฉันกวาดตามองผูค้ นรอบกาย การแต่งกายทีแปลกตา

ราวกับหลุดออกมาจากละครแนวจีนโบราณ อีกทังยังมี
สิงก่อสร้างแนวโบราณทียิงขับให้สถานทียิงดูเสมือนจริง
เข้าไปอีก

19
เป็ นการจัดฉากการแสดงทีเหมือนจริงเป็ นอย่างมาก

"พวกคุณกําลังถ่ายละครกันอยูห่ รือคะ? ถ้าอย่างนันผู้

กํากับอยูท่ ีไหนกันล่ะ..."

ทุกสายตาทีจับจ้องมาราวกับมองฉันว่าเป็ นตัว
ประหลาด สายตาทีทังหวาดระแวงปนระคนสงสัย

"อวินเอ๋อร์...เจ้าใช่อวินเอ๋อร์ของข้าจริงๆหรือ?"

หญิงวัยกลางคนเดินแหวกฝูงชนเข้ามา ดวงหน้าทีแม้จะ
มีรวรอยตามกาลเวลา
ิ ทว่าก็ยงั คงไว้ซงความสวย
ึ
งามอยูห่ ลายส่วน

20
คุณป้าท่านนีกําลังถามฉันอยูใ่ ช่ไหม?

"ไม่ใช่คะ่ หนูแซ่หวง ชือซูอวินค่ะคุณป้า"

ทันทีทีคุณป้าได้ยินฉันเรียกสรรพนามนันออกไป ใบหน้า
ของเธอก็ดเู หมือนตกใจและเสียใจปนเปกันไป

ไม่นานนักก็มีผหู้ ญิงอีกสองคนและผูช้ ายอีกสามคนวิง

เข้ามาสมทบ พวกเขาดูดีสง่าราศีจบั เป็ นอย่างมาก ใบ
หน้าทีออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกันทังชายหญิง ช่างน่า
อัศจรรย์ใจ

21
ในขณะทีฉันกําลังตกตะลึงอยูก่ บั ความสวยความงาม
และความหล่อเหลาของพวกเขาอยูน่ นั อยูๆ่ ฉันก็รูส้ กึ
หน้ามืดขึนมาอย่างกะทันหัน ก่อนจะล้มนังลงไปกับพืน
"ปวด...ปวดหัว!"

ภาพเหตุการณ์ตา่ งๆถูกฉายขึนในหัวอย่างรวดเร็ว รวด

เร็วเสียจนหัวของฉันราวกับจะระเบิดออกมาเป็ นเสียงๆ

มือเล็กเกาะกุมศีรษะจนผมเผ้าของตนยุง่ เหยิง เสียงของ

ผูค้ นทีร้องด้วยความตืนตระหนกประเดประดังเข้ามาใน
โสตโดยไม่ขาดสาย ทว่าฉันไม่สามารถจับใจความคํา
พูดเหล่านันได้เลย

ชายและหญิงวัยกลางคนรีบวิงเข้ามาทางฉัน "อวิน
22
เอ๋อร์! อวินเอ๋อร์ เจ้าทําใจดีๆเอาไว้ เด็กๆตามหมอมา
เร็ว!!" กลุม่ พ่อบ้านพยักหน้ารับและรีบส่งคนไปตาม
หมอ

ส่วนฉันกําลังจะทนกับอาการปวดหัวไม่ไหวอีกต่อไป มือ
เล็กกุมหน้าผากและนวดคลึงเพือหวังให้ช่วยคลายความ
เจ็บปวดได้บา้ ง แต่ทว่ามือของฉันกลับสัมผัสได้ถงึ ของ
เหลวอุน่ ๆเสียแทน

ของเหลวนันค่อยๆไหลลงมาจนเปรอะเปื อนเต็มดวงหน้า
กลินทีคล้ายสนิมลอยขึนมาตีจมูกของฉัน

"เลือด?"

23
หลังจากนันสติทกุ อย่างก็ดบั วูบไปในทีสุด

_____________________________
_____________________________
____________________________
บทที 2 การตายทีอนาถ

สายลมเย็นพัดมาเอือยๆ ผ้าแพรทีถูกชุบนําจนหมาด
กําลังสัมผัสตามจุดต่างๆของร่างกาย ความเปี ยกชืน
จากนําปลุกให้ฉนั ตืนจากการหลับใหล

ดวงตาสีมรกตของฉันกําลังไล่สาํ รวจพืนทีอันแปลกตา
อย่างรวดเร็ว การตกแต่งทีวิจิตรและงดงาม อีกทังของ
ส่วนใหญ่ยงั ถูกสร้างขึนมาจากไม้ ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีเครือง
24
มือเครืองใช้อิเล็กทรอนิกส์ตา่ งๆ

ฉันหมดสติไปหนหนึงและเพิงจะตืนขึนมาอีกครัง ทีนีคือ
ทีใด? ฝันซ้อนฝันอย่างนันหรือ?

"คุณหนูสาม!" เด็กสาวทีเอาใบหน้าเปื อนนําตาและ

นํามูกมาเช็ดถูกบั เสือผ้าของฉันเอ่ยร้องออกมา

เธอวิงเข้ามาและนังกอดขาของฉัน

"คุณหนู...บ่าวคิดว่าคุณหนูจะไม่กลับมาแล้ว ฮือๆ"

อะไรกัน...เกิดอะไรขึนกับฉันกันแน่?
25
ชายหนุ่มทีมีหน้าตาคล้ายคลึงกับคุณป้าคนนันเดินเข้า
มา เขาถอนหายใจและจับไหล่ของฉันเอาไว้ ใบหน้าคม
คายส่ายหน้าไปมาน้อยๆ

"บุรุษยังหาใหม่ได้ แต่ชีวิตของเจ้ามิอาจหามาใหม่ได้"

หลังจากนันเขาจึงดึงตัวฉันเข้าไปกอด ฉันพยายามดิน
แต่ทว่าก็สแู้ รงของเขาไม่ไหว

"พีจะหาแม่สอและคุ
ื ณชายบ้านอืนทีดีกว่านีให้เจ้าเอง

26
น้องข้า"

หา...?

ฉันตืนตกใจไม่นอ้ ย และได้ผละออกจากร่างของเขาไป
ในทีสุด

"คือว่า ทําไมฉัน...เอ่อ...ข้าถึงเข้าไปนอนอยูใ่ นโลง

ศพ?" เป็ นภาษาโบราณทีพูดยากจริงๆ

เด็กสาวทีคาดว่าน่าจะเป็ นคนรับใช้คนสนิทของร่างนีเอ่ย

27
ขึนด้วยความสงสัย

"คุณหนูจาํ ไม่ได้จริงๆหรือเจ้าคะ?"

ฉันส่ายหน้าไปมาเป็ นคําตอบ "คงเป็ นเพราะหัวกระทบ

กระเทือน เลยทําให้ความทรงจําของข้าหายไป" ฉันรีบ
นังแถอย่างแนบเนียน

บ่าวรับใช้สง่ เสียง 'โอ' ออกมาก่อนจะเล่าให้ฉนั ฟั ง

"คุณหนูเป็ นคูห่ มันของอ๋องสีเจ้าค่ะ แต่ทว่าอ๋องสีไม่ได้

มีใจให้ทา่ น เขาจึงได้นาํ พาสตรีในดวงใจของเขามาเย้ย
หยันถึงทีนี อีกทังยังประกาศยกเลิกการหมันหมายทีโถง

28
รับรองอีกด้วย"

โห...อะไรจะโหดร้ายขนาดนัน

"คุณหนูสามเสียใจมากจึงได้วิงหนีออกมาจากโถง
รับรองของจวน แต่วา่ เท้าของคุณหนูไปเหยียบ
ชายกระโปรงของตัวเองเข้า นันจึงเป็ นสาเหตุทีทําให้คณ
ุ
หนูตอ้ งสะดุดล้มหน้าผากกระแทกกับสะพานหินจนตาย
เจ้าค่ะ"

ฉัน "..." ทําไมฉันตายอนาถแบบนี!?

29
หลังจากนันฉันจึงได้เข้าใจว่าฉันตายไปและตืนขึนมาอีก
ครัง หากไม่อยากถูกมองว่าถูกผีหรือปี ศาจสิงร่าง ก็คง
ต้องใช้ภาษาให้เหมือนกับพวกเขาล่ะสินะ?

"วันพรุง่ พีจะส่งคนไปลากคอเจ้านันมาคุกเข่าขอโทษ
เจ้าให้ได้ สาเหตุทีเจ้าตายก็เป็ นเพราะเขา"

ช้าก่อนพีชาย...นันเขาเป็ นถึงเชือพระวงศ์เชียวนะ คนที

จะต้องคุกเข่าขอโทษคงต้องเป็ นท่านเสียมากกว่า อีกทัง
เจ้าของร่างนีทําตัวเองตายเองต่างหาก...

"ยกเลิกไปเถิดการหมันหมาย น้องพีงดงามถึงเพียงนี

30
อย่างไรเสียก็มีบรุ ุษมากมายหมายปองจะแต่งให้เจ้ากัน
ทังสิน" ท่านพูดราวกับว่าท่านถูกยกเลิกการหมันเสีย
เอง?

"ท่านพี น้องปวดหัวนัก อยากพักผ่อนแล้วเจ้าค่ะ" เขา

พยักหน้าหงึกหงักก่อนจะกล่าวลา

"เจ้าพักผ่อนให้มากหน่อย แล้วข้าจะให้พีใหญ่และพี
รองไปตามตัวอ๋องสีมาให้เอง!"

ฉันนอนกัดลินตัวเองตายไปตอนนีเลยดีไหมเนีย!?

_____________________________
_____________________________

31
_____________________________
บทที 3 แต่งเข้าเป็ นอนุ

ในขณะทีฉันกําลังนอนหลับอย่างสบายใจ อยูๆ่ ก็มีเสียง

หนึงดังขึน "เจ้าได้ลว่ งเกินตําราวิเศษทีตกทอดกันมา
ตังแต่บรรพบุรุษจนมาถึงรุน่ ของพ่อเจ้า นีคือการลง
ทัณฑ์จากตํารา หากเจ้าตามหาตําราเล่มนีไม่พบ...เจ้า
ก็จะกลับไปยังโลกเดิมของเจ้าไม่ได้!"

ฉันตกใจกับเสียงอันเกรียวกราดทีตวาดออกมา ตามหา
ตําราเล่มนันรึ? แล้วจะให้ฉนั หาจากทีใดเล่า!!? "ไม่ใช่
ว่าตําราวิเศษของตระกูลหวงถูกจัดวางไว้ทีแท่นทําพิธี
32
หรอกหรือ?" ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย

"ตําราวิเศษถูกแบ่งออกเป็ นสองเล่ม เล่มทีถูกจัดวาง

เป็ นของตระกูลหวงนันไม่ผิด แต่ตาํ ราทีเจ้าได้ลว่ งเกิน
เป็ นตําราประจําตระกูลเซีย"

ตระกูลเซียรึ? ตระกูลเซียเกียวอันใดกับตระกูลหวงเล่า
"บรรพบุรุษของเจ้า มีตระกูลเซียเป็ นผูใ้ ห้กาํ เนิดและ
คอยประคับประคองตระกูลหวงของพวกเจ้า อย่างไร
เสียเจ้าก็ตอ้ งชดใช้!" ยังไม่ทนั ทีฉันจะได้ถามเรืองราวที
ค้างคาอยูใ่ นใจต่อ เสียงนันก็ได้หายไปเสียแล้ว เรืองราว
มันเป็ นอย่างไรกันแน่?

33
ร่างเล็กสะดุง้ ตืนขึนกลางดึก มิแน่ใจเท่าใดนักว่าสิงที
เกิดขึนเมือสักครูเ่ ป็ นความฝันหรือความจริง

อย่างไรก็ดี หากตําราทีฉันได้ลว่ งเกินเป็ นของตระกูลเซีย

จริงๆ เช่นนันตําราก็ตอ้ งอยูภ่ ายในจวนเป็ นแน่ "แต่
ว่า...มันอยูท่ ีใดของจวนกันเล่า?"

นิวเรียวมิวายยกขึนลูบไล้คางมนของตน การนังครุน่ คิด

เงียบๆอยูท่ ีนีก็คงมิอาจทําให้ฉนั ได้พบเจอกับตําราวิเศษ
เป็ นแน่

34
วันพรุง่ นีฉันค่อยไปสอบถามท่านแม่ก็แล้วกัน ทันทีที
ตัดสินใจได้ เสียงถอนหายใจของเด็กสาวก็ลากยาวออก
มา เข้ามาทีนีแบบงงๆไม่รูเ้ รืองรูร้ าวอันใด อีกทังยังต้อง
คอยระมัดระวังสําเนียงภาษาจากโลกอนาคตอีกต่าง
หาก

ถึงแม้วา่ จะมีความคิดมากมายทีกําลังทะเลาะกับเธออยู่
ในหัว แต่ทว่าสุดท้ายความคิดเหล่านันก็ได้มลายหายไป
และถูกแทนทีด้วยห้วงแห่งนิทรา

แสงแดดอ่อนๆยามเช้าตรูข่ องวันใหม่สาดส่องทะลุมา่ น
โปรงปั กลวดลายใบหลิว ร่างของสาวงามภายใต้มา่ น
35
โปร่งนัน กําลังนอนหลับตาพริมอย่างสบายใจ "คุณหนู
เจ้าคะ! รีบลุกขึนแต่งตัวเถิดเจ้าค่ะ!!"

เสียงของสาวใช้ตวั น้อยดังเจือยแจ้วมาแต่ไกล แม้วา่

ความง่วงงุนจะยังมีอยู่ แต่ทว่าก็ตอ้ งจํายอมลุกขึนมา
อย่างไม่เต็มใจ "มีอนั ใดกันแต่เช้าตรู?่ " แผลทีหน้าผาก
ของฉันยังไม่ทนั ได้หายดีเลยนะ...

สาวใช้ตวั น้อยมีทา่ ทีทีกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชดั

มือของนางก็มิวายหยิบจับเสือผ้าอาภรณ์ทีงดงามออก
มาชุดหนึง

"อ๋องสีกําลังเสด็จมาทีจวนเจ้าค่ะ คุณหนูรบี แต่งตัวเถิด

อีกไม่ชา้ ขบวนเสด็จของอ๋องสีก็จะมาถึงจวนแล้วนะเจ้า
36
คะ!"

ฉันนังทําหน้าเลิกลักและยอมอาบนําแต่งตัวตามทีหลิว
หลิวบอก

ทันทีทีปิ นดอกเหมยอันสุดท้ายถูกปั กลงบนมวยผม

ขบวนเสด็จของอ๋องสีก็มาถึงหน้าประตูจวนพอดิบพอดี

"อ๋องสีเสด็จแล้ว!" เสียงของขันทีผหู้ นึงป่ าวประกาศ

ออกมา หลิวหลิวไม่รอช้ารีบพยุงตัวของฉันไปยังห้องโถง
ของจวน

37
เมือประตูของห้องโถงถูกเปิ ดออก ฉันก็พบว่าท่านพ่อ
ท่านแม่และพีน้องของฉันกําลังนังรออยูก่ ่อนแล้ว หลิว
หลิวพาฉันไปนังเก้าอีทีใกล้กบั พีสาวคนรอง นางแย้มยิม
ให้พร้อมกับลูบศีรษะของฉันด้วยความเอ็นดู

รัศมีแห่งอํานาจได้รุกลําเข้ามายังภายในโถงแห่งนีแล้ว
ทุกๆคนรับรูไ้ ด้ทนั ทีวา่ เป็ นอ๋องสีทีเสด็จมา ท่านเสด็จมา
พร้อมๆกับสตรีหนุ่ เย้ายวนนางหนึง

แม่นางผูน้ นปรายตามองฉั
ั นราวกับจะฆ่าจะแกงกัน แต่
ว่าฉันจําเป็ นต้องกลัวด้วยหรือ?

ดวงตากลมโตของฉันเผลอไปสบเข้ากับสายตาของอ๋อง
38
สี ดวงตาสีนิลแฝงไปด้วยความเย้ยหยันอยูส่ บิ ส่วน แต่
ว่าฉันไม่อยากจะสนใจเขานัก แม้วา่ รูปลักษณ์ของเขา
จะหล่อเหลาแต่ก็ไม่ได้ครึงหนึงของสเปคทีฉันชอบ

ท่านพ่อเอียวตัวไปกระซิบกระซาบกับพ่อบ้านหวัง พ่อ
บ้านหวังพยักหน้ารับน้อยๆก่อนจะพาบ่าวรับใช้รา่ ง
กํายําออกไป

"วันนีเปิ นหวางมาเพือทีจะถอนหมัน" พออ๋องสีกล่าว

จบประโยค สตรีขา้ งกายของเขาก็หวั เราะคิกคักออกมา

39
"พวกเราสกุลเซียเป็ นเพียงสกุลขุนนางเล็กๆ มิบงั อาจ
ปฏิเสธข้อเสนอของท่านอ๋องหรอกขอรับ"

เพียงไม่นาน **บไม้หลายสิบกล่องก็ถกู ขนออกมาวาง

เรียงรายกัน ท่านพ่อผายมือก่อนกล่าว "สินสอดที
ท่านมอบให้ พวกเรายินดีคืนให้ทา่ น"

อ๋องสีทําตัวมิถกู ไปครูห่ นึงก่อนจะกระแอมไอออกมา

"เห็นแก่ความเวทนาบุตรีของเจ้า เปิ นหวางจะให้นาง
แต่งเข้ามาเป็ นอนุ"

ทัวทังบริเวณเงียบสงัด ไม่มีผใู้ ดเอือนเอ่ย ทังตกใจทังงุน

งง

40
"เมือวันก่อนทีอวินเอ๋อร์จะฟื นขึนมาอีกครังหนึง โหร
หลวงของเปิ นหวางได้มองเห็นรัศมีของวิหคเพลิงปรากฏ
เหนือน่านฟ้าของจวนตระกูลเซีย และเชือว่าหากนาง
แต่งให้ขา้ นางจะนําพามาซึงความโชคดี" หา? ฉันไม่
ใช่แมวกวักเรียกทรัพย์หรือโชคดีให้ทา่ นนะ...

ทุกคนยังคงนิงเงียบเหมือนเดิม ถึงแม้วา่ จะเป็ นตระกูล

ขุนนางเล็กๆ แต่ให้แต่งเข้าไปเป็ นอนุเช่นนี ถือได้วา่
หยามศักดิศรีของสตรีเป็ นอย่างยิง

41
"ลูกไม่แต่งเจ้าค่ะท่านพ่อ"

ฉันลุกขึนยืนและเตรียมจะจากไป แต่ทว่านําเสียงของ
ชายผูน้ นกลั
ั บดังขึนมาฉุดรังฉันเอาไว้

"เจ้ากล้าขัดคําสังของเชือพระวงศ์ร?ึ " ดวงตาสีนิลจับ

จ้องเข้ามายังร่างของฉันโดยไม่ละสายตา ภายในดวงตา
ดุจนกเหยียวนันมีประกายวาวโรจน์แฝงอยูไ่ ม่นอ้ ยเลย

"คราก่อนเป็ นท่านทีเสด็จมาเพือประกาศถอนหมัน แต่

ทว่าตอนนีท่านกลับจะยินยอมให้หม่อมฉันแต่งเข้าไป
เป็ นอนุให้ทา่ นอย่างนันหรือ? ย้อนแย้งเหลือเกินเจ้าค่ะ"

42
ชายกระโปรงสีชมพูปลิวไสวไปตามท่วงท่าทีก้าวเดิน
ร่างของเด็กสาวเดินออกจากห้องโถงไปด้วยความโมโห

อ๋องสีหันหน้ากลับมาพูดคุยต่อ "พรุง่ นีเปิ นหวางจะมา

อีก" เขากล่าวเสียงเย็นก่อนจะสะบัดแขนเสือและเดิน
จากไป

แน่นอนว่าไม่มีผใู้ ดยินดีทีจะให้เขามา อ๋องสีเป็ นบุคคลที

อันตรายเป็ นอย่างยิง ทังนําเสียงและรัศมีความกดดันที
มีก็มากเกินกว่าทีพวกเขาจะแบกรับแล้ว

43
"ท่านพ่อ ลูกไม่อยากให้นอ้ งเล็กแต่งกับอ๋องสีเลย" พี
ใหญ่กล่าวด้วยความเป็ นห่วง จะมิให้เขาเป็ นห่วงได้
อย่างไร? ก็ออ๋ งสีเอาแต่ทาํ ร้ายจิตใจของน้องเล็กอยู่
ตลอดเวลาก่อนทีจะประกาศถอนหมัน เขาไม่อยากเห็น
นางต้องบอบชําอีกแล้ว

ผูเ้ ป็ นบิดาส่ายหน้าไปมา "ซินเอ๋อร์ พ่อมิอาจปฏิเสธ

อ๋องสีได้เลย หากกระทําการมิควร อนาคตภายในวัง
ของพ่อเกรงว่าจะอยูอ่ ย่างสงบสุขไม่ได้"

ทุกคนทอดถอนใจออกมาพร้อมๆกัน มิรูว้ า่ เหตุใดอ๋องสี

จึงเปลียนใจกะทันหัน เกรงว่าคงจะมิใช่เพียงแค่เห็น
วิหคเพลิงกระมัง?

_____________________________
44
_____________________________
__________________________
บทที 4 เกลียดสิงใดได้สงนั
ิ น

ตังแต่เกิดมา ฉันไม่เคยหมันไส้ใครมากถึงเพียงนี "แม่

จะอัดให้น่วมเลย!" ฉันโยนหมอนขึนมาก่อนจะเตะมัน
ลงพืนเพือหวังจะระบายความหงุดหงิดใจ

แต่ทว่าจะทําอย่างไรได้เล่า? ท่านพ่อก็เป็ นขุนนางอยูใ่ น

วังหลวง ดีไม่ดีทา่ นอาจจะโดนอ๋องสีกลันแกล้งเข้าสัก
วันก็เป็ นได้

ฉันไม่ได้รกั เขาคงยินยอมแต่งไม่ลงหรอก อีกทังยังมี

ผูห้ ญิงคนนันเป็ นว่าทีพระชายาอีก นางคงจะนําพาเรือง
45
ปวดหัวมาให้ฉนั ทุกวีวันเป็ นแน่ อา...ฉันตายไปอีกสัก
รอบจะดีหรือไม่?

ขบวนเสด็จของอ๋องสีเคลือนตัวออกจากหน้าประตูจวน
ตระกูลเซียแล้ว มีพอ่ บ้านและทุกคนในตระกูลคอยยืน
ส่งขบวน เว้นแต่เพียงสาวน้อยเซียซูอวินทีไม่แม้แต่จะ
โผล่หน้าออกมารําลากันเลยแม้แต่นอ้ ย

สตรีรา่ งงามรูส้ กึ หงุดหงิดใจขึนมาเป็ นพิเศษ ทังๆทีท่าน

อ๋องเป็ นผูต้ ดั สินใจสลัดนางทิง แต่มาวันนีกลับยินยอม
ให้นางแต่งเข้ามาเป็ นอนุเพียงเพราะคําพูดของโหรหลวง
น่าขันนัก!
46
"ท่านอ๋องเพคะ เหตุใดท่านจึงยินยอมให้นางเป็ นอนุ
ท่านจะไม่ไว้หน้าหม่อมฉันเลยหรือเพคะ?"

นําเสียงเจือยแจ้วของสตรีผนู้ ีช่างน่ารําคาญหูเป็ นอย่าง

ยิง หากไม่เพียงเพือจะนํานางมาแสดงละครตบตา เปิ น
หวางจะไม่อยูใ่ กล้สตรีผนู้ ีโดยเด็ดขาด

"เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าอยูใ่ นฐานะอันใด?" ชายหนุ่ม

ทําสีหน้าเบือหน่ายขึนมาก่อนจะดันร่างของสาวงามให้
ออกห่างไปจากกาย

"อย่ามาใกล้เปิ นหวาง" สตรีผนู้ นเม้

ั มปากสีชาดของตน

47
เข้าหากันก่อนจะหันมองไปทางอืน นางทังอับอายและ
ขายหน้าเป็ นอย่างยิง "แต่วา่ ...ท่านอ๋องโปรดอย่าลืม
ว่าท่านได้ให้คาํ สัญญาอันใดกับหม่อมฉันนะเจ้าคะ"
ทันทีทีนางกล่าวจบ ภายในรถม้าก็เงียบสงัดไม่มีผใู้ ด
เอ่ยวาจาขึนมาอีก

วันรุง่ ขึน เสียงของผูค้ นร้องโหวกเหวกโวยวายดังออกมา

เป็ นระยะ ไม่รูว้ า่ วันนีมีเรืองอะไรกันตังแต่เช้า

ฉันเลือกหยิบเอาชุดกระโปรงสีขาวออกมาสวมใส่ แต่
ทว่าก็ถกู หลิวหลิวทักท้วงไม่ให้ใส่มนั เหตุผลเพียงเพราะ
ว่านางกลัวว่าถ้าฉันใส่สีขาวฉันก็อาจจะตายไปอีกรอบ
48
แต่เสียงบ่าวรึจะสูเ้ สียงนาย หากฉันจะใส่ฉนั ก็ตอ้ งได้ใส่

ในโลกนีไม่มีอะไรให้ฉนั ทําเลยแม้แต่นอ้ ย จะออกจาก

จวนไปก็ไม่ได้ ฉันเพิงมาสังเกตว่าสีผมของฉันผิดแปลก
ไปจากชาวบ้านเป็ นอย่างมาก พอสอบถามเอาจาก
บรรดาคนในจวน พวกเขาก็ตอบเป็ นเสียงเดียวกันว่าสี
ผมของฉันแปลกไปจริงๆ

จากเส้นผมสีดาํ ขลับกลับกลายมาเป็ นสีของดอกท้อ

เพียงแค่ชวข้
ั ามคืน ฉันหยิบคันฉ่องทีทํามาจากทองแดง
ขึนมาส่อง เงาร่างทีสะท้อนออกมาก็เป็ นรูปลักษณ์เดิม
ของฉัน แต่กลับแปลกประหลาดในสายตาของคนทีนี
เสียอย่างนัน

49
"มีพระราชโองการจากฮ่องเต้!" เสียงของบุคคลปริศนา
ดังสนันไปทัวทังจวน ส่งผลให้ทกุ คนภายในจวนพากัน
วิงหน้าตังไปรอรับพระราชโองการในทันที ไม่เว้นแม้แต่
ฉัน

"ฮ่องเต้ทรงพระราชทานพิธีอภิเษกสมรสให้กบั เซีย
ซูอวินและหวงเยว่เฉินอ๋องสีแห่งแคว้นตะวันออก หาก
เซียซูอวินปฏิเสธจะถูกประหารเจ็ดชัวโคตร จบพระราช
โองการ!"

ทุกคนแข้งขาสันกันไปหมด เพียงแค่ไม่ยินยอมแต่งกับ

50
เขาก็ถกู ประหารเจ็ดชัวโคตรเลยหรือ!?

ท่านแม่สะกิดให้ฉนั เข้าไปรับพระราชโองการนันมา ฉัน

ได้แต่กม้ หน้ายอมจํานนต่อโชคชะตา ครานีหากปฏิเสธ
ออกไป เกรงว่าคงไม่ได้มีแค่ฉนั ทีจะต้องตายเป็ นแน่

หลังจากทีฉันได้รบั พระราชโองการนันมาด้วยความขืน
ขมแล้ว ตัวแทนของฮ่องเต้ก็ได้นาํ เอาสินสอดอีก
หลาย**บยกเข้ามาวางเอาไว้ในจวน ทุกคนยืนสงบนิง
ไม่กล้าขยับกาย แม้แต่เสียงหายใจก็แทบจะไม่ได้ยินเลย

51
"พิธีอภิเษกสมรสจะถูกจัดขึนเดือนหน้า ในระหว่างนัน
อ๋องสีทรงมีนาพระทั
ํ ยทีกว้างขวาง ทรงยินดีทีจะส่งช่าง
ตัดเย็บทีมีฝีมือมาวัดตัวตัดชุดเจ้าสาวให้กบั เจ้า"

ฉันยิมแห้งตอบกลับไป "หม่อมฉันซึงในนําพระทัยของ
อ๋องสีเป็ นอย่างยิงเจ้าค่ะ" ฉันยอบกายลงอย่างเก้ๆกังๆ
คําขอบคุณเหล่านันล้วนแล้วแต่กดั ฟั นพูดทังสิน

หลังจากทีตัวแทนของฮ่องเต้ได้นาํ พาพรรคพวกของตน
กลับสูว่ งั หลวงแล้ว พวกเรายังไม่ทนั ได้หายตึงเครียดดี
ขบวนของอ๋องสีก็ดนั เสด็จมา

52
จวนของฉันไม่ใช่สถานทีสาธารณะทีพวกท่านจะเดินเข้า
เดินออกเป็ นว่าเล่นเช่นนีนะ!

ชายเสือคลุมสีดาํ สะบัดพลิว เป็ นอีกครังทีเขานําพาสตรี

ผูน้ นมาเยื
ั อนทีจวนแห่งนี นางเชิดหน้าใส่ขา้ ก่อนจะเข้า
ไปเกาะแขนของท่านอ๋อง

นีแม่นางเป็ นปลิงหรอกหรือ? เกาะได้เกาะดีจริงๆ

"เปิ นหวางเปลียนใจแล้ว เปิ นหวางจะให้ซเู อ๋อร์เป็ นพระ

ชายา"

53
และแล้วสิงทีไม่คาดฝันก็พลันบังเกิดขึนอีกเป็ นครังทีสอง
เมืออยูๆ่ ชายผูน้ ีก็ประกาศว่าจะให้ฉนั เป็ นพระชายา อีก
ทังใบหน้าของสตรีขา้ งกายก็ดจู ะตืนตระหนกไม่แพ้กนั
เป็ นไปได้วา่ พวกเขาไม่ได้ปรึกษากันมาก่อน

"เปิ นหวางมาเพือพูดเพียงเท่านี อ้อ ไม่ตอ้ งมายืนส่ง

เปิ นหวางกลับเองได้" เขาไม่แม้แต่จะชายตามองฉันเสีย
ด้วยซํา อีกทังยังสะบัดชายแขนเสือก่อนจากไปอีกต่าง
หาก

"ท่านพ่อท่านแม่...ลูกอยากสะดุดชายกระโปรงล้มหัว
ฟาดสะพานอีกหนเหลือเกินเจ้าค่ะ"

_____________________________
_____________________________
54
_____________________________
_
บทที 5 โมโหจนอกแตกตาย

ในเช้าวันรุง่ ขึน มีคนรับใช้จากจวนของอ๋องสีนําพา

เครืองมือและช่างตัดเย็บมาถึงจวนสกุลเซีย เป็ นอีกครัง
ทีฉันถูกขุดขึนมาจากเตียงนอนแสนรักของฉัน

ช่างตัดเย็บทังสามคนกําลังวัดขนาดตัวและจดบันทึก
ขนาดตัวของฉันเอาไว้เพือทีจะได้ไม่มีสงใดผิ
ิ ดพลาด
สําหรับชุดเจ้าสาวของหวางเฟย "อ๋องสีเสด็จ!" มิรูว้ า่
ตังแต่เมือไหร่ทีใบหน้าของฉันมีเหงือหยดเล็กไหล
รินออกมา รูส้ กึ ตัวอีกทีก็ได้หลิวหลิวมาช่วยซับเม็ดเหงือ
เหล่านันเสียแล้ว

55
ข้าทาสบริวารทังหลายต่างวิงวุน่ จัดเตรียมทีนังให้กบั เขา
เมือเขามาถึงเขาก็นงลงบนเก้
ั าอีไม้นนด้
ั วยใบหน้าที
เหมือนกับจิงจอกทิเบตอย่างไรอย่างนัน ไม่วา่ เขาจะอยู่
ในอากัปกิรยิ าใดๆ ดวงหน้าของเขาก็ยงั คงเรียบนิงอยู่
เหมือนเดิม

ไม่นานนักก็มีคนนําเอาม้วนผืนผ้าสีแดงหลากหลายลวด
ลายขนออกมาวางตังไว้ตรงหน้าของเด็กสาวผมสีดอก
ท้อ มีทงปั
ั กลายหงส์ทอง ดอกกุย้ ฮวาและดอกโบตัน

"มัวมองอยูใ่ ย รีบเลือกลายทีเจ้าชอบเสียสิ" เจ้าคน

หน้าจิงจอกทิเบตกล่าวขึนมาด้วยนําเสียงทีเหนือยหน่าย

56
ฉันมองค้อนใส่เขาไปหนหนึงแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเขาอีก
ฉันเลือกหยิบเอาลายดอกโบตันขึนมาดู มันเป็ นลวด
ลายดอกโบตันทีงดงามและประณีตทีสุดเท่าทีฉันเคยพบ
เจอมา "ข้าชอบลายนี เป็ นดอกโบตันทีงดงามมาก"

"คุณหนูเซียช่างตาถึงนัก ดอกโบตันดอกนีถูกปั กโดย

ช่างฝี มือทีเชียวชาญในการปั กลายดอกไม้ทกุ ชนิดเจ้า
ค่ะ" หนึงในสามช่างตัดเย็บเอ่ยกล่าวขึนมาด้วยความ
ชืนชม

ฉันทีได้ยินคําชมทีออกมาจากปากของนางก็อดทีจะยิม
อย่างเก้อเขินขึนมาไม่ได้ แต่แล้วความสุขของฉันก็ได้พงั
ทลายลงในเวลาต่อมา

57
"เป็ นถึงหวางเฟยแต่กลับสวมชุดแต่งงานปั กลายดอก
โบตันรึ? รสนิยมของเจ้าช่างยําแย่นกั เปลียนเป็ นลาย
หงส์ทองเสีย มันจะได้เข้าคูก่ บั ลายมังกรทองของเปิ น
หวาง"

ฉัน "..."

ช่างตัดเย็บทังสาม "..."

แล้วท่านจะให้ฉนั เลือกเพืออันใด?

ฉันชีนิวเลือกลายดอกโบตัน แต่ทว่าเขากลับสังให้ช่าง
ตัดเย็บเลือกเอาลายหงส์ทองไปตัดชุดเจ้าสาวเสียแทน

58
รสนิยมของฉันคงไม่ได้แย่ลงจริงๆใช่หรือไม่?

ร่างเล็กดวงหน้าหงิกงอบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างสุด
ซึง แต่ทว่าอ๋องสีผูต้ ายด้านก็หาได้รบั รูถ้ งึ ความไม่พอใจ
นันไม่ เขาเพียงปรายตามองเด็กสาวน้อยๆก่อนจะเดิน
จากไป

ก่อนทีจะได้แต่งกับเขา ฉันกลัวว่าฉันจะโมโหจนอกแตก
ตายไปเสียก่อนเหลือเกิน

หลังจากทีฉันวัดขนาดตัวและเลือกลายผ้าเสร็จแล้ว
อยูๆ่ อ๋องสีก็นกึ คิดสิงใดขึนมาก็ไม่อาจทราบได้ ช่วงเย็น
59
ของวันนีเขาก็ได้ตดั สินใจทีจะมาร่วมรับประทานมือเย็น
กับพวกเราด้วย

ท่ามกลางความอึดอัดของทุกคนในจวน มีรา่ งของเขา

กําลังนังคีบเอาอาหารเข้าปากด้วยความใจเย็นก่อนจะ
ส่งเสียงแกมบังคับฉันขึนมา "มานังข้างๆเปิ นหวางตรง
นี" หลิวหลิวทีเห็นฉันยังคงยืนนิงก็ได้รบี ผลักร่างของฉัน
ให้นงลงข้
ั างๆเขา

ใครเป็ นนายของหล่อนกันแน่?

ตะเกียบไม้ไผ่ของเขาคีบเอาเนือหมูติดมันมาวางบนถ้วย
ข้าวของฉัน "กิน" ฉันจ้องมองเนือหมูติดมันทีอยูบ่ น
ถ้วยและจัดการเขียมันออกไปอย่างช้าๆ ก่อนจะคีบเอา
60
เห็ดผัดมากินแทน

บุรุษข้างกายดูเหมือนจะไม่พอใจการกระทําของฉันเป็ น
อย่างมาก เขาจึงจัดการคีบเจ้าเนือหมูติดมันมายัดปาก
ฉัน โชคยังดีทีฉันเม้มเอาไว้ได้ทนั ท่วงที แต่ทว่าแรงดัน
ของมือแกร่งยังคงถูกส่งออกมายังชินเนืออย่างต่อเนือง

พวกเรายือยุดฉุดกระฉากกันไปมาเป็ นระยะเวลาทีค่อน
ข้างนานทีเดียว

"เปิ นหวางคีบให้เจ้า เจ้าก็ตอ้ งกิน" เขายังคงดึงดันทีจะ

นําชินเนือยัดเข้าปากของฉัน แต่ฉนั เกลียดเนือหมูติดมัน
นีนา!

61
เซียซูอวินตัดสินใจยกเอาตะเกียบของตนขึนมาปั ดชิน
เนือติดมันอย่างแรง แรงนันส่งผลให้ตะเกียบของอ๋องสี
ปลิวกระเด็นออกไปพร้อมๆกับเจ้าชินเนือทีน่าเวทนา
ด้วยเช่นกัน

บรรยากาศเงียบงันขึนมาอีกครัง ไหล่ของผูค้ นภายใน

นันไหวสันน้อยๆ เดาไม่ถกู เลยว่าพวกเขาอยากทีจะ
หัวเราะหรือร้องไห้ออกมากันแน่

การร่วมโต๊ะอาหารในมือเย็นวันนี มันช่างอึดอัดและยาว
นานเหลือเกิน พวกเราไม่แม้แต่จะพูดคุยกัน เพราะกลัว
62
ว่าอ๋องสีผูน้ ีจะเดือดดาลขึนมาอีกหน

ในไม่ชา้ อ๋องสีก็ได้เดินทางจากไป ขบวนเสด็จทีหยุดรอ

อยูป่ ระตูหน้าของจวน บัดนีก็ได้เคลือนกลับสูจ่ วนของ
ตน ท่านพ่อและท่านแม่ก่นด่าฉันเป็ นการใหญ่ และให้
เหตุผลว่าตัวฉันไม่รูจ้ กั ทีตําทีสูง เอาเถอะก็ฉนั ไม่รูจ้ ริงๆ
นีนา...

*****
_____________________________
_____________________________
_____________________________
63
 บทที 6 ท่านแม่กล่าวว่ามันคือตําราธรรมดา

กูอ้ วินเหมยกําลังนังปั กผ้าลายนกยวนยางคูห่ นึง ริม

ฝี ปากสีชาดคลียิมบางๆยามปั กผ้าลงไป ผ้าเช็ดหน้าที
นางกําลังนังปั กอยูน่ ีแน่นอนว่าจะต้องมอบให้ออ๋ งสีผู้
เป็ นทีรักของนาง ถึงแม้วา่ นางจะขัดข้องใจทีตนได้กลาย
มาเป็ นอนุ แต่ความรักทีนางมีให้เขาก็หาได้แปรเปลียน
ไม่

"คุณหนูเจ้าคะ วันนีอ๋องสีก็เสด็จไปจวนสกุลเซียอีกแล้ว
เจ้าค่ะ" สาวใช้คนสนิทเดินเข้ามารายงานให้นางได้รบั รู ้

64
ทันทีทีอวินเหมยได้ยินว่าท่านอ๋องเสด็จไปหาเซียซูอวินผู้
นัน โทสะมากมายก็คอ่ ยๆเพิมขึนมาอย่างรวดเร็ว

"นางตัวประหลาดผูน้ นมี
ั สงใดดี
ิ กว่าข้า? ความงามของ
นางเทียบเคียงข้าได้ดว้ ยหรือ?" พูดไปมือขาวหยกของ
นางก็ขว้างปาสิงของไปด้วย ตังแต่ทีเซียซูอวินฟื นขึนมา
อ๋องสีของนางก็เปลียนไป เขาเมินเฉยและเย็นชาต่อนาง
มากขึน อีกทังยังใช้คาํ พูดทีทําให้รูส้ กึ ห่างเหินกันอีกด้วย

ความริษยาภายในใจนับวันยิงมีมาก ฐานะของนาง
สามารถทีจะเป็ นพระชายาได้สบายๆ แต่ทว่าบุรุษอัน
เป็ นทีรักกลับมอบตําแหน่งนีให้กบั ลูกสาวของขุนนางยศ
ต้อยตํา แน่นอนว่านางย่อมต้องขายหน้า แต่ตาํ แหน่ง
65
พระชายาทีถูกแย่งไป อย่างไรเสียสักวันมันก็ตอ้ งกลับ
คืนสูผ่ ทู้ ีเหมาะสมอยูด่ ี

เมือคิดได้ดงั นัน ใบหน้าทีบึงตึงก็กลับมายิมแย้มดังเดิม

"ช่างเถิด อย่างไรเสียข้าก็ตอ้ งทําให้ทา่ นอ๋องได้รบั รู ้
ความจริงว่าผูใ้ ดกันแน่ทีเหมาะจะเป็ นพระชายา" สาว
ใช้คนสนิทก็มิวายเอ่ยคําเยินยอให้กบั ผูเ้ ป็ นนายของตน
ก่อนจะบีบนวดเนือตัวให้อย่างระมัดระวัง

เด็กสาวรวบผมสีดอกท้อของตนขึนอย่างเรียบง่าย อีก
ทังยังแต่งกายสบายๆอีกด้วย วันนีอ๋องสีไม่เสด็จมาที
จวนแล้วเป็ นแน่แท้ เพราะเขาถูกฮ่องเต้เรียกเข้าวัง
66
กะทันหัน ทําให้ฉนั ไม่ตอ้ งพบเจอเขาอีกสักระยะหนึง

ขาเรียวเดินสํารวจทัวทังเรือนของตนก็เริมทีจะเบือหน่าย
ขึนมาบ้างแล้ว แต่ทนั ใดนันเงาร่างของคนผูห้ นึงก็
ปรากฏอยูท่ ีหางตาของฉัน

"รูส้ กึ เบืออย่างนันหรืออวินเอ๋อร์" ร่างของสตรีวยั กลาง

คนแย้มยิมให้ฉนั น้อยๆก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาใกล้

"ใช่แล้วเจ้าค่ะ ลูกรูส้ กึ เบือนิดหน่อยทีไม่มีสงใดให้

ิ ทาํ "

"เจ้าชอบอ่านตําราหรือไม่?" เมือได้ยินคําว่าตํารา ใบ
หูของฉันก็ผงขึ
ึ นมาในบัดดล

67
"ตําราอันใดหรือเจ้าคะ?" ฉันถามออกไปเพือเป็ นการ
หยังเชิงนางเล็กน้อย

สตรีวยั กลางคนกําลังทําท่าทางขบคิดบางสิงก่อนจะเอ่ย
ตอบออกมา "เป็ นตําราลับประจําตระกูล" นางตอบ
พลางยิมกว้างออกมา

ดวงตามรกตส่องประกายวับวาวออกมาอย่างสนอก
สนใจ เมือเห็นการตอบสนองของเด็กน้อยตรงหน้า สตรี
วัยกลางคนก็หวั เราะออกมาอย่างอ่อนโยน

68
"แต่วา่ ตําราเล่มนีเป็ นเพียงตําราทีบันทึกนวนิยายเท่า
นัน หาได้มีสงใดที
ิ วิเศษไม่ แม่เพียงแค่หวังว่ามันจะทํา
ให้เจ้าคลายความเบือหน่ายได้บา้ ง" ช่างเถิด ลองอ่านดู
หน่อยก็ไม่เสียหาย

ทังสองร่างเดินทางไปยังสถานทีแห่งหนึง เส้นทางทีเดิน
ไปช่างซับซ้อนและลึกลับผิดกับขนาดของจวนทีไม่ได้
ใหญ่อะไรมากมายแต่กลับซุกซ่อนเส้นทางปริศนาทีคด
เคียวเช่นนีได้ นับถือ นับถือ

"ถึงแล้ว" เสียงของมารดาปลุกให้ฉนั หลุดออกจาก

69
ภวังค์แห่งความคิด

เบืองหน้าปรากฏเป็ นต้นสนพันปี ต้นสนต้นนีได้ขา้ มผ่าน

กาลเวลามายาวนาน ทําให้ลษั ณะของมันมีขนาดใหญ่
กว่าต้นสนต้นอืนๆ ทิวทัศน์ของทีนีราวกับว่าหลุดเข้ามา
ยังอีกโลกหนึง โลกทีเงียบสงบและตัดขาดจากผูค้ น

"ทีจวนของเรามีทีแบบนีด้วยหรือเจ้าคะ?" มองอย่างไร
ก็ไม่เหมือนกับว่าเป็ นสวนพฤกษาของจวนเลยสักนิด
สถานทีแห่งนีมีขนาดใหญ่เกินกว่าทีจะเป็ นสวนพฤกษา
ของจวนเสียด้วยซํา ท่านแม่ยมบางเบาแต่
ิ ก็มิได้ตอบคํา
ถามออกมา นางเพียงแต่เดินนําหน้าพาฉันไปยังทีแห่ง
หนึง

70
ใต้ตน้ สนมีกล่องหินหยกสีขาวอยูก่ ล่องหนึง กล่องหยก
ขาวกล่องนีถูกรากบางส่วนของต้นสนประคับประคอง
เอาไว้ มองดูแล้วทังแปลกตาและน่าอัศจรรย์ใจ

"จับแขนข้าไว้ให้แน่นๆ" ฉันไม่เข้าใจในสิงทีท่านแม่
บอก แต่ก็ยอมทําตามแต่โดยดี

มือของนางเอือมหยิบเอาปิ นบนเรือนผมออกมา นางใช้

ปลายปิ นทีมีความแหลมคมจิวเข้าไปทีนิวชีข้างซ้าย เมือ
โลหิตไหลรินและตกลงสูก่ ล่องหินหยกขาว ทันใดนันลม
พายุทีรุนแรงก็ปรากฏขึนมา

71
กล่องหยกขาวดูดซับโลหิตของท่านแม่เข้าไปแล้ว เมือ
ลมพายุสงบลงฝากล่องหยกขาวก็เลือนเปิ ดออกมา ภาย
ในนันมีตาํ ราเล่มหนึงอยูจ่ ริงๆ สีของปกเป็ นสีทบั ทิม อีก
ทังยังมีลวดลายของวิหคเพลิงปรากฏขึนบนปกอีกด้วย

เพียงชัวครูฉ่ นั กลับรูส้ กึ ว่ามีบางสิงกําลังร้องเรียกหาฉัน

อยู่ แต่มองซ้ายมองขวาก็ไม่มีผใู้ ดอีกนอกจากฉันและ
ท่านแม่ ตําราเล่มนันเปล่งแสงออกมาบางเบาก่อนจะ
หายไป

"ไม่ตอ้ งตกใจไป มันเป็ นเพียงตําราประจําตระกูล

ธรรมดาเล่มหนึงเท่านัน" นางส่งมอบตําราวิหคเพลิงมา
ให้ก่อนจะกล่าวและส่งยิมหวานให้ฉนั

72
ท่านแน่ใจจริงๆหรือว่ามันคือตําราธรรมดา?

_____________________________
_____________________________
_____________________________
_
บทที 7 สงครามนําลาย

หลังจากทีฉันได้รบั ตําราสีแดงลายวิหคเพลิงมาแล้ว
ก่อนทีจะเข้านอนฉันก็ได้ตดั สินใจทีจะลองหยิบมันมา
เปิ ดอ่าน ภายในนันถูกจารึกนวนิยายเอาไว้เรืองหนึง
73
ตามทีท่านแม่บอกเอาไว้จริงๆ แต่ช่างน่าเสียดายทีนํา
หมึกเหล่านันค่อยๆจางหายไปตามกาลเวลาแล้ว

ฉันถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอนตัวนอนลง ยัง
ไม่คอ่ ยแน่ใจนักว่าตําราเล่มนีเป็ นตําราประจําตระกู
ลเซียจริงๆรึเปล่า หากเป็ นตําราประจําตระกูลเซียจริง
ถ้าหากมันถูกทําลายลงฉันก็คงจะได้กลับบ้านเสียที

ร่างเล็กยันตัวขึนและมองหาสิงของบางอย่าง ทันใดนัน
สายตาก็พบเข้ากับปิ นไม้อนั หนึง ฉันหยิบมันขึนมาและ
จัดการขูดลงไปบนปกตําราอย่างแรง ปกตํารานันเริมที
จะเสียหายไปบ้างแล้ว โดยเฉพาะลวดลายบนปกตํารา
ทีบัดนีมองดูไม่ออกเลยว่ามันคือวิหคเพลิง

74
"เพียงเท่านี พอลืมตาตืนขึนมาหวังว่าฉันคงจะตืนจาก
ฝันบ้าๆนีสักที" เสียงหัวเราะอย่างผูเ้ หนือกว่าดังขึน เจ้า
ของเรือนผมสีดอกท้อวางตําราเล่มนันไว้บนโต๊ะข้าง
เตียงก่อนทีตนจะหลับไปด้วยความสุข

แสงสีแดงเปล่งประกายระหว่างราตรีกาล ปกตําราใน
ส่วนทีถูกทําลายไปบัดนีมันกําลังซ่อมแซมตนเอง ลวด
ลายวิหคเพลิงทีเละจนไม่เหลือเค้าเดิม ในทีสุดก็กลับ
มาสภาพดีไร้รอยขีดข่วน ดวงตาของวิหคเพลิงเปล่ง
ประกายสีชาดด้วยความโกรธเกรียว เกรงว่าในไม่ชา้ บท
ลงโทษคงกําลังจะเกิดขึนแล้วเป็ นแน่แท้

75
ร่างอิสตรีทีนอนอยูบ่ นเตียงช่างโง่เขลานัก หากวิหค
เพลิงทีตีตราบนปกตํารายังไม่ถกู ปลดปล่อย มีหรือทีเจ้า
จะทําลายมันลงได้ สัตว์เทพเช่นเขามิควรยุง่ วุน่ วายกับ
มนุษย์ตวั จ้อยเช่นนางเสียด้วยซํา มิรูว้ า่ เหตุใดเซียฉิน
เฟยจึงปลุกเขาให้ตืนขึนมาจากการบําเพ็ญตบะ

แต่เดิมคิดว่าคงจะมีเหตุรา้ ยเกิดขึนกับคนในครอบครัว
ของนาง แต่ทีไหนได้ นางปลุกเราขึนมาเพือทีจะให้บตุ ร
สาวได้อา่ นนวนิยายบนตําราทีเราถูกผนึกเนียนะ? น่า
โมโหนัก ตืนขึนมายังไม่ทนั ได้ตงตั
ั วก็ถกู เจ้าเด็กอวดดี
ทําลายรูปโฉมของเราจนเละเทะ ก็ดีเราจะได้ถือโอกาส
สังสอนนางเสีย

เมือลืมตาตืนขึนมาในเช้าวันรุง่ ขึน แทนทีฉันจะได้กลับ

76
ไปโลกเดิมแต่กลับได้รบั บาดแผลปริศนามาแทน เรือง
ประหลาดใจยังคงไม่หมดไป เมืออยูเ่ จ้าตําราก็กลับมามี
สภาพทีสมบูรณ์และไร้ซงรอยขี
ึ ดข่วน แต่รอยขีดข่วน
เหล่านันกลับมาปรากฏอยูต่ ามแขนของฉันเสียแทน

"เป็ นไปได้อย่างไร?" เมือฉันมองพินิจเจ้าวิหคเพลิงให้

ดีแล้ว ฉันก็รูส้ กึ ราวกับว่ามันกําลังยิมเย้ยให้ฉนั อย่างไร
อย่างนัน แต่เกรงว่าฉันอาจจะคิดไปเองเสียมากกว่า?

"อ๋องสีเสด็จ!"

มาอีกแล้วรึ? ฉันขมวดคิวด้วยความรําคาญใจก่อนทีจะ
ลุกขึนไปจัดแจงตนเองให้เรียบร้อย

77
หนนีอ๋องสีมิได้มาตัวเปล่า แต่เขายังขนเอาข้าวของและ
สตรีมาอีกหนึง แน่นอนว่ายังคงเป็ นสตรีคนเดิมทีเกาะ
เขาราวกับปลิง นางปรายตามองฉันด้วยความถูกก่อน
จะหัวเราะเยาะเย้ย ฉันกลอกตาน้อยๆก่อนจะหันไป
สนใจสิงอืน

กูอ้ วินเหมยเมือรูต้ วั ว่าถูกเมินก็รูส้ กึ ขายหน้าขึนมา

นางกล้าเมินข้าหรือ?

"เจ้าเมินข้าได้อย่างไร? ตามฐานันดรแล้ว เจ้าควรจะ

ยอบกายทําความเคารพข้าเสียด้วยซํา!" นางโวยวาย
78
เป็ นการใหญ่ แต่ก็ยงั ไม่วายทีจะยืนแขนออกมากระชา
กตัวฉันให้ไปประจัญหน้า

"แต่ตอนนีข้าเป็ นว่าทีพระชายา ผูใ้ ดกันแน่ทีควรจะ

ยอบกายทําความเคารพข้า" ฉันพูดตอบไปพลางจ้อง
หน้านางไปด้วยความหงุดหงิด ตังแต่ลืมตาตืนขึนมา
นอกจากทีจะไม่ได้กลับบ้านแล้ว ยังได้รบั แผลและต้อง
มารับศึกสงครามนําลายกับนางอีกหรือ? ตรงที
นางกระชากฉันมันโดนแผลนะ ฉันเจ็บนะเว้ย

กูอ้ วินเหมยราวกับถูกตบหน้าฉาดใหญ่ แต่ทว่ามีหรือว่า

นางจะยอมง่ายๆ "สีดวงตาของเจ้าอัปลักษณ์ เจ้ามัน
อัปลักษณ์!"

79
"เจ้าสิอปั ลักษณ์ บ้านของเจ้าอัปลักษณ์ทงตระกู
ั ล"

เสียงกรีดร้องโหยหวนของนางดังทะลุจวนของฉันไป
หลายลี อ๋องสีทีทนเสียงกรีดร้องไม่ได้จงึ กล่าวขึนอย่าง
รําคาญ "หากเจ้ากรีดร้องอีกครัง เปิ นหวางจะตัดลิน
ของเจ้าออกเสีย" และก็ได้ผล นางหุบปากของตนในทัน
ใด

อ๋องสีส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะหันมาพูดกับฉัน "มาวันนี
เปิ นหวางซือสิงของเล็กๆน้อยๆมาฝากเจ้า" เขาพูด
พลางชีไปยัง'สิงของเล็กๆน้อยๆ' **บไม้หลาย**บถูก
ยกออกมาวางตังเรียงรายกันอย่างเป็ นระเบียบ ฉันไม่
ค่อยแน่ใจนักว่าหันมามองถูกทางรึเปล่า จึงได้ไถ่ถาม
เขาไปอีกหน "นันคงไม่ใช่'สิงของเล็กๆน้อยๆ'ทีท่านพูด
80
ถึงหรอกนะเจ้าคะ..."

"ทําไม? เจ้าชอบอย่างนันหรือ? เปิ นหวางคิดอยูแ่ ล้วว่า

เจ้าต้องชอบแน่ๆ"

"..."

"สิงของภายใน**บไม้มีทงเครื
ั องประดับและอาภรณ์ที
งดงามมากมาย เปิ นหวางทนดูวา่ ทีพระชายาแต่งกาย
จืดชืดเช่นนีไม่ได้จงึ ตัดสินใจซือมาให้เจ้า"

เช่นนันท่านก็อย่าลืมซือตะกร้อครอบปากให้แม่นางกู้
ด้วยนะเจ้าคะ...

81
_____________________________
_____________________________
_____________________________
_
บทที 8 เกียวเจ้าสาว

ช่วงเวลาหนึงเดือนอันยาวนานก็ได้ผา่ นพ้นไป ในทีสุด

ฤกษ์ยามอันเหมาะสมก็ได้มาถึงแล้ว แป้งสีขาวถูกผัดลง
บนดวงหน้าอันเรียวเล็ก ริมฝี ปากรูปกระจับและเปลือก
ตาถูกแต่งแต้มสีสนั ด้วยชาด บนหน้าผากถูกวาดลวด
ลายดอกเหมยเอาไว้อย่างปราณีตและบรรจง

82
เรือนผมทีถูกปล่อยสยายจนชิน บัดนีถูกรวบขึนเป็ นมวย
ผมทีสวยงาม ปิ นปั กผมรูปหงส์ทองทีเข้าชุดกันถูก
ประดับประดาเอาไว้บนมวยผมนัน

หลิวหลิวช่วยช่างตัดเย็บทังสามแต่งกายให้กบั ฉัน ผ้า

หลากหลายชินถูกสวมทับบนเรือนร่างทีไม่สงู และเตีย
มากนัก ชุดกระโปรงปั กลายหงส์ทองเข้าคูก่ บั ชุดปิ นปั ก
ผมเป็ นอย่างมาก ฉันไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าผูใ้ ดเป็ น
คนเลือกสรร แน่นอนว่าย่อมต้องเป็ นอ๋องสีจอมบงการผู้
นันเป็ นแน่

ทันทีผ้าคาดเอวชินสุดท้ายผูกมัดเสร็จ ผ้าคลุมสีแดงผืน
บางก็คลุมศีรษะของฉันจมมิด ฉันมองสิงใดไม่เห็นแต่มี
ช่างตัดเย็บและหลิวหลิวคอยช่วยพยุงตัวอยูไ่ ม่หา่ ง

83
อ๋องสีมาทีจวนของฉันเพือทําพิธีคาํ นับบรรพชนของสกุล
เซีย หลังจากเสร็จจากพิธีแล้วเขาก็ขอตัวไปรอทีจวนของ
ตน และเขายังไม่ลืมทีจะส่งองครักษ์ขา้ งกายของเขา
เป็ นผูน้ าํ ขบวนเกียวเจ้าสาวให้กบั ฉัน

"คุณหนูเจ้าคะ เกียวเจ้าสาวมาถึงแล้วเจ้าค่ะ" หลิว

หลิวพูดด้วยนําเสียงทีตืนเต้น ดูเหมือนนางจะดีใจ
มากกว่าตัวข้าทีเป็ นเจ้าสาวเสียอีก

บันไดไม้เล็กๆถูกตังรองเอาไว้ให้เจ้าสาวผูง้ ดงามก้าวขึน
เกียวได้อย่างง่ายดายมากยิงขึน หลิวหลิวมิได้ขนมานั
ึ ง
84
บนเกียวกับฉันด้วย นางทําเพียงแค่สง่ ฉันขึนเกียวและ
หยุดยืนอยูด่ า้ นข้างของเกียวเท่านัน

"เหตุใดเจ้าจึงไม่ขนมาด้
ึ วยเล่า?" ฉันแหวกม่านลูกปั ด
สีทองออกไปและกล่าวถามหลิวหลิวด้วยความสงสัย

หลิวหลิวหัวเราะให้ฉนั น้อยๆ "เกียวเจ้าสาวแน่นอนว่า

ต้องให้เจ้าสาวเป็ นคนนังเจ้าค่ะ ส่วนข้ารับใช้จะต้องลง
มาเดินข้างเกียว" ฉันพยักหน้าให้นอ้ ยๆ เพราะนีคือครัง
แรกทีฉันได้เข้าร่วมพิธีแต่งงานแบบจีนโบราณ ถึงแม้วา่
พิธีการจะเยอะเกินไป แต่ทว่ามันก็น่าตืนเต้นอยูบ่ า้ ง

รอเวลาเพียงไม่นานขบวนเกียวก็เริมเคลือนไปสูจ่ วนอ๋อง
สี เสียงดนตรีดงั กัมปนาท ผูค้ นทียืนดูอยูร่ อบข้างก็ดจู ะ
85
ครึกครืนและสงสัยกันเป็ นอย่างยิงว่าพระชายาผูน้ ีจะมี
รูปโฉมงดงามมากมายเพียงใด

ฉันทังอึดอัดและหนักศีรษะของตนเป็ นอย่างยิง เพราะ

ปิ นปั กผมเจ้าสาวชุดนีมันหนักนัก อีกทังยังมีเสือผ้า
หลายชันทีถูกสวมทับลงมาอีก "เมือไหร่จะถึงเสียที ฉัน
ง่วงนอนจะตายอยูแ่ ล้ว" ปากเล็กบ่นงึมงัมแต่ก็มิวายที
จะหมุนกําไลหยกเล่นแก้ความเบือหน่ายไปด้วย

ในขณะทีกําลังหมุนกําไลหยกเล่นอยูน่ นั อยูๆ่ ขบวน

เกียวเจ้าสาวก็พลันหยุดชะงักลง ก่อนจะตามมาด้วย
เสียงดนตรีทีหยุดบรรเลง แม่สอที
ื เดินอยูข่ า้ งเกียวก็เกิด
86
ความคลางแคลงใจขึนมา

"เหตุใดจึงหยุดขบวนเกียว?" นางถามออกไปนําเสียง
เจือปนความหงุดหงิดอยูส่ บิ ส่วน

"ทางด้านหน้าเองก็มีขบวนเกียวเจ้าสาวด้วยเช่นกันขอ
รับ" องครักษ์ขา้ งกายอ๋องสีหันมาตอบคําถามของแม่
สือ แน่นอนว่าไม่ใช่แค่เพียงแม่สอคนเดี
ื ยวทีงุนงง แต่
ทว่าผูค้ นทังขบวนเกียวต่างก็งนุ งงด้วยเช่นกัน มีบา้ นอืน
จัดงานสมรสพร้อมกับอ๋องสีในวันนีด้วยหรือ?

87
หลวนหยางผูเ้ ป็ นองครักษ์ขา้ งกายอ๋องสีลงจากหลังม้า
และเดินมายังเกียวเจ้าสาว

"คุณหนูเซีย หลวนหยางผูน้ ีจะไปดูสถานการณ์ดา้ น

หน้าให้เองขอรับ" เขาพูดจบก็เดินออกไปดูจริงๆ

แม่สอของขบวนเกี
ื ยวเจ้าสาวทางนันเองก็ดเู หมือนจะ
ตกใจอยูไ่ ม่นอ้ ยด้วยเช่นกัน

"ท่านองครักษ์ มิทราบว่าขบวนเกียวเจ้าสาวทีใหญ่โต
จะแต่งเข้าบ้านใดหรือเจ้าคะ?" นางยิมเจือนๆ

"แต่งเข้าจวนของอ๋องสี แล้วเจ้าสาวของฝังเจ้าเล่า แต่ง

88
เข้าบ้านใด?"

"แต่งเข้าจวนอ๋องสีเช่นกันเจ้าค่ะ"

"..."

ต่างฝ่ ายต่างเงียบงันใส่กนั เพราะไม่มีผใู้ ดรับรูว้ า่ จะมี

ขบวนเกียวเจ้าสาวถึงสองขบวน อีกทังยังเป็ นขบวนเจ้า
สาวสองขบวนทีจะเคลือนไปยังจวนของอ๋องสีอีกต่าง
หาก

89
ถึงแม้วา่ แม่สอจะยิ
ื มเจือนๆให้กบั หลวนหยาง แต่นางก็
ยังท่าทีทีนอบน้อมเขา อีกทังยังให้ขบวนเกียวเจ้าสาว
ของเขาไปถึงก่อนอีกต่างหาก

เพราะเหตุใดหรือ? เป็ นเพราะว่าขบวนเกียวเจ้าสาวที

หลวนหยางเป็ นผูน้ าํ ทางมาใหญ่โตและหรูหรากว่าขบวน
ของคุณหนูกเู้ ป็ นอย่างมาก ต่อให้คนทีสติเลอะเลือนมา
ยืนดูก็ยงั คงรูว้ า่ เบืองหน้านีเป็ นขบวนของผูท้ ีจะเป็ นพระ
ชายาเป็ นแน่ เช่นนันนางย่อมไม่โง่ทีจะเอาหัวของตนไป
เสียงเป็ นแน่

หลวนหยางพยักหน้ารับและกลับไปนําขบวนเกียวเจ้า
สาวของเซียซูอวินต่อ มิอยากจะเชือว่ายังไม่ทนั ทีจะได้
ทําพิธีคาํ นับฟ้าดิน ความวุน่ วายก็พลันบังเกิดขึนมาเสีย

90
แล้ว

หวงเยว่เฉินอยูร่ ออยูห่ น้าประตูจวนอ๋องสี พร้อมด้วยข้า

ทาสบริวารทังหลายทีช่วยกันขนข้าวขนของเตรียมรับ
แขกและเจ้าสาวทีใกล้จะมาถึง ขบวนเกียวของพระ
ชายามาถึงแล้ว

แม่สอและหลิ
ื วหลิวช่วยกันพยุงร่างของฉัน ฉันถอน
หายใจอย่างเหนือยล้า เหลือเพียงอีกไม่กีขันตอนฉันก็
จะได้นอนเสียที

"หลังจากนีอ๋องสีจะต้องประคองพระชายาไปทําพิธี
91
คํานับฟ้าดินเจ้าค่ะ" แม่สอกล่
ื าวด้วยใบหน้าทียิมแย้ม

"เปิ นหวางรูแ้ ล้ว หลวนหยาง"

"กระหม่อมอยูน่ ี" หลวนหยางคุกเข่าพร้อมรับคําสังใน

ทันที

"หากว่ากูอ้ วินเหมยมาถึงแล้ว ไม่ตอ้ งให้นางทําพิธี

เคารพฟ้าดิน แต่ให้นางไปรอทีห้องหอ"

"กระหม่อมทราบแล้ว" หวงเยว่เฉินพยักหน้าให้นอ้ ยๆ
ก่อนทีจะพยุงร่างของเซียซูอวินไปเข้าพิธีกราบไหว้ฟา้ ดิน

92
มือขาวหยกทีเขากอบกุมอยูน่ นพลั
ั นเย็นเยียบขึนมา
หวงเยว่ฉินหัวเราะอยูใ่ นลําคอด้วยความขบขัน

"ตืนเต้นทีจะได้เข้าพิธีกราบไหว้ฟา้ ดินกับเปิ นหวา

งหรือ?"

ใบหน้าทีอยูภ่ ายใต้ผา้ คลุมสีแดงพลันบึงตึงขึนมา

"หม่อมฉันมิได้ตืนเต้น เพียงแต่รูส้ กึ เหนือยขึนมาเล็ก
น้อยก็เท่านัน" อ๋องสีผูน้ ีช่างยียวนนัก ขบวนเจ้าสาว
สองเกียว แน่นอนว่าเขาย่อมต้องวางแผนอะไรเอาไว้
เป็ นแน่ เจ้าเล่หน์ กั

_____________________________
93
_____________________________
_____________________________
_
บทที 9 ส่งตัวเข้าหอ

ญาติและผูค้ นในครอบครัวของทังสองกําลังพากันจับ
จ้องไปยังคูบ่ า่ วสาวทีอยูเ่ บืองหน้า พวกเขาทังคูเ่ หมาะ
สมราวกับเป็ นกิงทองใบหยกโดยแท้ หยาดนําตาของ
เซียฟูเหรินไหลรินลงมาเงียบๆ เพราะบรรดาพีชายและพี
สาวของนางต่างพากันออกเรือนกันไปหมดแล้ว จะ
เหลือก็แต่นางเพียงคนเดียวเท่านันั ในเมือวันนีอวินเอ๋อร์
ได้ออกเรือน มารดาเช่นนางก็นอนตายตาหลับแล้ว

94
"หนึง...คํานับฟ้าดิน" ร่างเจ้าบ่าวและเจ้าสาวทําความ
เคารพฟ้าดินโดยพร้อมเพรียงกัน แต่เนืองจากปิ นปั กผม
ของซูอวินมีนาหนั
ํ กทีมากจนเกินไป ส่งผลให้ตอนทีลุก
ยืนนางเกิดอาการเซเล็กน้อย โชคยังดีทีอ๋องสีหน้าตาย
ช่วยพยุงร่างเอาไว้ไม่ให้ลม้ นับว่าเขายังมีนาใจอยู
ํ บ่ า้ ง

เหตุการณ์ตรงหน้าทําเอาคนทีอยูใ่ นพิธีทงหมดต่
ั างก็พา
กันรูส้ กึ อบอุน่ หัวใจอย่างบอกไม่ถกู ท่วงท่าทีอ๋องสีผูน้ นั
ประคองว่าทีพระชายาด้วยความอ่อนโยน มองดูแล้วก็
ช่างทําให้พวกเขาเกิดความอิจฉาขึนมาเล็กน้อย

95
"สอง...คํานับบิดามารดา" ทังสองต่างหันไปยังทีที
ญาติของพวกเขายืนอยู่ ก่อนจะคํานับลงไป

"สาม...คํานับกันและกัน" หนึงสตรีงดงาม หนึงบุรุษ

เพศผูส้ ง่าผ่าเผย ทังสองก้มลงคํานับให้แก่กนั และกัน

สุม้ เสียงแห่งความยินดีดงั ขึนมาอย่างต่อเนือง พวกเขา

ต่างยินดีและมีความสุขแทนบ่าวสาวข้าวใหม่ปลามันคูน่ ี
เป็ นอย่างยิง แต่ทว่าพิธียงั มิได้สนสุ
ิ ดลงเพียงเท่านี หาก
ผ้าคลุมหน้าของเจ้าสาวยังมิถกู เปิ ดขึน สตรีผนู้ นก็
ั ยงั มิ
ใช่พระชายาเต็มตัว

"ท่านอ๋อง...ได้เวลาส่งตัวเข้าห้องหอแล้วขอรับ" ชาย
ชราผูท้ ีคอยป่ าวประกาศขันตอนของพิธีการกล่าวออก
96
มาด้วยใบหน้าเปื อนยิม ในรอยยิมนันมีความคิด
ประหลาดแอบแฝงอยูไ่ ม่นอ้ ยเลย

หวงเยว่เฉินพยักหน้าให้นอ้ ยๆ เขามิใช่ผทู้ ีหมกมุน่ ใน

กาม แน่นอนว่าเขาย่อมต้องเมินนัยยะแฝงของชายชรา
ผูน้ ี ใบหน้าทีหล่อเหลาจนหน้าหมันไส้หนั ไปยังร่างเล็กที
ยืนอยูเ่ คียงกาย ในตอนนีนางเริมทีจะยืนอยูน่ ิงๆไม่ไหว
แล้ว คงต้องเพลียมากเป็ นแน่

"หากเจ้าเดินไม่ไหว เปิ นหวางจะอุม้ เจ้าไปก็ได้"

ภายใต้ชายผ้าคลุมสีแดงนัน เด็กสาวทําหน้าตาเลิกลัก
เป็ นอย่างยิง วันนีเขาถูกผีเขาหรืออย่างไร? มีสงใดมา
ิ
ดลจิตดลใจให้เขาทําดีกบั ฉันเช่นนี? "มิเป็ นอันใดเพคะ
97
หม่อมฉันเดินเองได้" ถึงแม้วา่ จะปากกล้าไปอย่างนัน
แต่ความจริงแล้วขาทังสองข้างของฉันมันปวดร้าวจน
แทบจะก้าวไม่ออกแล้ว

หวงเยว่เฉินก้มใบหน้าลงตําเล็กน้อย เขาส่งเสียงกระซิบ
ทีข้างหูของฉัน "เจ้าอย่าทําให้เปิ นหวางเสียเวลา ลืมไป
แล้วหรือว่าวันนีเปิ นหวางไม่ได้แต่งกับเจ้าเพียงคน
เดียว" ฉันแน่นิงไป ลืมไปเสียสนิทว่ายังมีแม่นางกู้
อา...ถึงแม้วา่ จะเป็ นคําพูดธรรมดาๆ แต่ทว่าลึกในใจ
ของฉันมันรูส้ กึ เจ็บแปลบขึนมาอย่างบอกไม่ถกู อาจจะ
เป็ นเพราะว่าฉันคงถูกหักหน้าเสียมากกว่า

98
ฉันพยักหน้าให้เขาน้อยๆก่อนทีจะยินยอมให้เขาอุม้ ร่าง
ของฉันไปส่งยังเรือนหอ เสียงร้องทีบ่งบอกถึงความดีใจ
ยังคงถูกส่งออกมาให้พวกเราอย่างต่อเนือง แต่วา่ ทุกคน
คิดผิดแล้ว นีมันไม่น่ายินดีเลยสักนิด

"เจ้าน่ะ..." อยูๆ่ เขาก็พดู ขึนมา นําเสียงของเขามันฟั ง

ดูเหมือนว่าเขากําลังปลงตกอย่างไรอย่างนัน

"เพคะ?"

"ตัวเล็กแค่นีแต่นาหนั
ํ กมิใช่ยอ่ ย"

"..."

99
หากว่าฉันฆ่าเขาตายเสียตรงนีได้ก็ดี ปากของเขาควรที
จะถูกเย็บติดเข้าด้วยกันเสียด้วยซํา

_____________________________
_____________________________
_____________________________
บทที 10 แม้แต่ใบหน้าของท่าน ฉันก็ไม่อยากเห็น

อ๋องสีกําชับกับฉันว่าให้นงรอจนกว่
ั าเขาจะกลับมาเปิ ด
ผ้าคลุม เขาไม่ได้บอกว่าจะกลับมาตอนไหน หายไป
100
นานเพียงใด เขาบังคับให้ฉนั ทําตามคําสังของเขาเพียง
เท่านัน

ฉันไม่อยากจะคาดคันอันใดมากมายจึงพยักหน้าตอบ
ส่งๆไป เอาเถิดรอก็รอ แต่ไม่วา่ เวลาผ่านไปนานจนใกล้
จะเข้ายามจือ[1]แล้วก็ตาม แม้แต่เงาของเขาฉันก็ยงั
ไม่เห็น

"คุณหนูอย่าถอดผ้าคลุมด้วยตนเองสิเจ้าคะ" หลิวหลิว
ทีคอยปรนนิบตั ิบีบนวดฉันอยูไ่ ม่หา่ งก็รอ้ งเตือนขึนมา

"ข้าไม่รอแล้ว ทังเหนือยทังง่วง หากว่าเขาไม่มาเปิ ดก็

เรืองของเขาเถิด" ฉันพูดพลางบรรจงถอดเอาปิ นหงส์
ทองออกจากศีรษะไปพลาง หลิวหลิวได้แต่ถอนหายใจ
101
และจํายอมทีจะมาช่วยฉันปลดเปลืองอาภรณ์ทีหนักอึง
เหล่านัน

หลังจากทีเครืองประดับและอาภรณ์อนั สวยหรูถกู ถอด

ออกไปแล้ว ฉันก็รบี ลงไปแช่ตวั ลงในอ่างไม้ ถึงแม้วา่
นํามันจะเย็นไปหน่อยก็ตาม

"คุณหนูเจ้าคะ ให้หลิวหลิวไปต้มนําให้ใหม่เถิดเจ้าค่ะ
แช่นาที
ํ เย็นเยียบเช่นนีจะทําให้คณ
ุ หนูไม่สบายเอาได้"
มือของหลิวหลิวพยายามดึงให้ฉนั ลุกขึนจากนําเย็น แต่
ทว่าหากจะให้ฉนั รอหลิวหลิวต้มนําอุน่ ฉันคงจะไม่ได้
นอนเป็ นแน่
102
"ไม่สบายก็ดี ข้าจะได้มีเวลานอนมากขึน" หลิวหลิวอ้า
ปากค้างเตรียมจะพูดต่อ แต่แล้วก็ตอ้ งจํายอมทําตาม
คําสังของผูเ้ ป็ นนาย

มือเล็กถูแผ่นหลังทีขาวนวลไปได้ไม่นาน ร่างของเจ้า
ของแผ่นหลังก็พลันลุกขึนและเช็ดตัวจนแห้ง นางใส่
เพียงชุดกระโปรงสีขาวบางๆตัวหนึงเท่านัน

"เจ้าปิ ดม่านและดับเทียนให้ขา้ ด้วย" นางกล่าวเช่นนัน

ก่อนทีจะเอนตัวลงบนเตียงกว้าง เตียงของจวนอ๋องสีทัง
นุ่มสบายและกว้างขวางเป็ นอย่างยิง ส่งผลให้ซอู วินที
เหนือยล้ามาทังวันนอนหลับเป็ นตายในทันที

103
หลิวหลิวเดินไปดับเทียนจนหมดและกลับไปยังเรือนพัก
ของบ่าวรับใช้ ในระหว่างทีสาวใช้ตวั น้อยกําลังเคลิม
หลับอยูน่ นั จู่ๆข่าวลือบางอย่างก็หลุดรอดออกมาจาก
ปากของสาวใช้ตาํ หนักกุย้ ฮวา

"พวกเจ้ารูห้ รือไม่วา่ หลังจากทีท่านอ๋องส่งตัวหวางเฟย

แล้ว ท่านก็ขลุกตัวอยูท่ ีตําหนักกุย้ ฮวาตลอดคืน"

"จริงหรือ? เช่นนีหวางเฟยก็น่าสงสารแล้ว"

"คงเป็ นเพราะท่านอ๋องคงรักอนุมากกว่าหวางเฟยกระ
มัง? แม้แต่ผา้ คลุมก็ยงั ไม่ยอมกลับมาเปิ ด" เสียงหัวร่อ
ของสาวใช้คนหนึงดังขึนมา ถึงแม้วา่ จะไม่ได้ดงั จนไป
รบกวนให้คนอืนๆตืน แต่มนั กลับทําให้หลิวหลิวปวดใจ
104
เป็ นอย่างยิง

ไม่อยากให้คณ
ุ หนูได้รบั รูข้ ่าวลือพวกนีเลยจริงๆ หลิว
หลิวส่ายหน้าไปมาก่อนจะข่มตาหลับไปในทีสุด

"หวางเฟยเพคะ หม่อมฉันมาคารวะหวางเฟยตาม
ทําเนียมแล้วเพคะ" เสียงของอิสตรีดงั ขึนมาตังแต่เช้าตรู ่
คารวะอันใดกันอีก?

ซูอวินลุกขึนนัง ภายในหัวกําลังย้อนเรืองราวทีเกิดขึน
แต่ยงั ไม่ทนั ได้นกึ คิดสิงใด สาวใช้ตวั น้อยข้างกายของ

105
นางก็วิงเข้ามาลากนางไปแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย

เรือนผมสีดอกท้อถูกปล่อยสยาย เสือผ้าอาภรณ์ทีมีสีสนั
เรียบง่ายและสบายตาถูกสวมทับอยูบ่ นเรือนร่าง ซูอวิน
มิได้สวมใส่และมวยผมทีหรูหราโอ่อา่ เครืองประทินโฉม
แม้เพียงเล็กน้อยก็ยงั มิได้แตะต้อง

กูอ้ วินเหมยทีเห็นซูอวินเป็ นเช่นนีก็อดทีจะยิมเยาะออก

มาไม่ได้ "เหตุใดหวางเฟยมิแต่งตัวให้เหมาะสมกับ
ตําแหน่งหรือเพคะ? ท่านแต่งตัวเช่นนีจะทําให้ทา่ นอ๋อง
เสียชือเอาได้..." กูอ้ วินเหมยกล่าวเพียงเนิบๆ แต่ก็ยงั
คงพยายามเน้นนําเสียงจิกกัดฉันอยูท่ กุ ถ้อยคํา

ฉันกรอกตาไปมาด้วยความรําคาญใจ "เพียงแค่พบ
106
หน้าเจ้า ข้าจําเป็ นต้องแต่งตัวให้สง่างามด้วยหรือ? ข้า
แต่งตัวเช่นนีก็นบั ว่าให้เกียรติเจ้ามากแล้วกระมัง" ฉัน
พูดจบพร้อมๆกับยกถ้วยนําชาขึนมาจิบ ได้ยินเสียงขอ
งอวินเหมยตังแต่เช้าเช่นนี ชวนให้ฉนั หงุหงิดใจยิงนัก

กูอ้ วินเหมยเมือเห็นฉันไม่สนใจนาง นางจึงได้ถือวิสาสะ

นังลงบนเก้าอีไม้ทีไม่ได้หา่ งจากฉันมากนัก
นางกระแอมไอและปรับสีหน้าให้ยมแย้
ิ ม "เรืองเมือคืน
หม่อนฉันต้องขออภัยต่อหวางเฟยด้วยจริงๆนะเพคะ"

"เรืองอันใด?"

107
"เป็ นเพราะท่านอ๋องมานอนทีตําหนักกุย้ ฮวาของหม่อม
ฉันทังคืน จึงทําให้ทา่ นอ๋องมิได้ไปเปิ ดผ้าคลุมหน้าเจ้า
สาวของหวางเฟยอย่างไรเล่าเพคะ" อ๋อ...เป็ นเช่นนีนี
เอง

"ข้าจะเอาเรืองเจ้าไปทําไมในเมือผ้าคลุมหน้าบางๆผืน
เดียวข้าก็มีปัญญาเปิ ดออกเองได้"

กูอ้ วินเหมยสีหน้าดูไม่ดีขนมาแวบหนึ
ึ ง แต่แล้วนางก็
ต้องจํายอมทําเป็ นยิมแย้ม ตอนนีอดทนเอาไว้ก่อน...ใน
ภายภาคหน้าข้าจะเอาคืนเจ้าเป็ นเท่าตัวแน่ นางลุกขึน
และยอบกายลงเพืออําลา "หม่อมฉันขอตัวเพคะ"

108
"ไม่สง่ นะ" ฉันกล่าวด้วยนําเสียงทีเรียบนิง แต่ในใจก็รู ้
ดีวา่ คงทําให้อวินเหมยผูน้ นโมโหจนแทบคลั
ั งแล้วเป็ นแน่

ให้ตายเถิด เป็ นหวางเฟยแต่กลับต้องมานังต่อปากต่อ

คํากับอนุอยูเ่ ช่นนีทุกวัน ฉันเองก็ทนไม่ไหวหรอกนะ
หากไม่เป็ นเพราะอ๋องบ้าผูน้ นใช้
ั วิธีมดั มือชก ป่ านนีฉันก็
คงจะหาวิธีกลับบ้านได้นานแล้ว

"คุณหนู...ไม่สิ หวางเฟยเพคะ เข้าไปเปลียนชุดเถิด

เจ้าค่ะ แต่งกายเช่นนีถือว่าดูหมินตําแหน่งพระชายานะ
เพคะ" หลิวหลิวพยายามเกลียกล่อมฉัน แต่ในเมือวัน
109
ทังวันอยูแ่ ต่ในตําหนัก เหตุใดฉันจะต้องแต่งกายหรูหรา
และดูน่าอึดอัดเหล่านันด้วยเล่า?

"ไม่เอา ข้าไม่ชอบ" ฉันพูดพลางเตรียมทีจะเดินเข้าไป

ยังห้องนอนของตน แต่ทว่าเสียงของคนผูห้ นึงกําทําให้
ฝี เท้าของฉันหยุดชะงักลงในทันที

"เหตุใดเจ้าจึงไม่ชอบ?" เป็ นอ๋องสีหน้าตายผูน้ นที

ั เข้า
มาเยือนยังตําหนักของฉัน

"..." ในตอนนีฉันหงุดหงิดเกินกว่าจะพูดจากับผูใ้ ด ฉัน

เมินในสิงทีเขาพูดและเดินเข้าห้องของตนไป ยามนีแม้
แต่ใบหน้าของเขาฉันก็ไม่อยากจะเห็นแล้ว

110
*****

[1]ยามจือ เท่ากับ เวลา 23.00 น. จนถึง 24.59

น.

_____________________________
_____________________________
_____________________________
___

111