สิงห์สถิต เล่ม 1

จากเรื่อง: 温柔的野兽
风荷游月 เขียน ห้องสมุด แปล

Author: 风荷游月
Chinese edition copyright 北京晋江原创网络科技有限公司
Thai edition copyright Hongsamut.com Co., Ltd.
ALL RIGHTS RESERVED

พิมพ์ครั้งที่ 1: ธันวาคม 2561

ผู้แปลร่วม: 石晟霖
พิสูจน์อักษร: นิตยา
ออกแบบรูปเล่ม: คุณนาถยา แดงเหลือบ
ราคาปกอ่อน 380 บาท

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

ISBN: 978-616-473-030-4

จัดพิมพ์โดย

บริษัท ห้องสมุดดอตคอม จ�ำกัด

99/191 หมู่ 2 ต�ำบลพันท้ายนรสิงห์ อ.เมือง จ.สมุทรสาคร 74000
โทร : 091-9124333, 091-9125333
Website: www.hongsamut.com
email: hongsamut.com@gmail.com, line: @hongsamut

จัดจ�ำหน่ายทั่วประเทศโดย

บริษัท อมรินทร์ บุ๊ค เซ็นเตอร์ จ�ำกัด

108 หมู่ที่ 2 ถ.บางกรวย - จงถนอม ต.มหาสวัสดิ์ อ.บางกรวย
จ.นนทบุรี 11130
โทรศัพท์ 0-2423-9999 โทรสาร 0-2449-9222, 0-2449-9500-6
Website: http://www.naiin.com
 จากใจบรรณาธิการ
ถ้าพูดถึงงานจีน ส่วนใหญ่ที่เราๆ ท่านๆ เห็นกันก็จะเป็นงาน
ย้อนอดีต แต่ด้วยความแปลกของพลอตเรื่องนี้ ทางห้องสมุดจึงสอยมา
ให้นักอ่านได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง
สิงห์สถิตมีสองเล่มจบค่ะ เนือ้ เรือ่ งจะกล่าวถึงสาวน้อยทีเ่ ดินทาง
ไปทัศนศึกษากับทางโรงเรียนแล้วบังเอิญเกิดอุบัติเหตุหลุดไปในป่าดง
ดิบในอีกหลายร้อยปีข้างหน้า ซึ่งเป็นเป็นยุคที่มนุษย์แท้ๆ สูญพันธุ์
ไปหมดแล้ว เหมือนช่วงหนึ่งที่ไดโนเสาร์ที่ถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์จากภัย
ธรรมชาตินนั่ เอง เผ่าพันธุท์ แี่ ข็งแกร่งทีส่ ดุ เท่านนัน้ ถึงอยูร่ อดได้แต่มนุษย์
ไม่ใช่
ดังนั้นนางเอกจึงเป็น ‘มนุษย์คนแรกและคนเดียว’ ที่เหยียบยืน
อยู่บนพื้นโลกอนาคตแห่งนี้และต้องพยายามเอาชีวิตรอดท่ามกลาง
สัตว์กลายพันธุ์ทั้งหลาย มีทั้งไฮยีน่ากลายพันธุ์ หมีกลายพันธุ์ หมาป่า
กลายพันธุ์ ฯลฯ
ส่วนพระเอกก็ไม่ใช่ใครอื่น เขาเป็นถึงจ่าฝูงเสือชีต้ากลายพันธุ์
ที่ดุที่สุดในห่วงโซ่อาหาร มีอยู่วันหนึ่งเขาพาพรรคพวกออกไปสั่งสอน
ฝูงหมาป่าที่มาลองของถึงถิ่นแล้วก็พลาดท่า ถูกลอบกัดรุมท�ำร้ายจน
บาดเจ็บและได้พบกับนางเอกของเราเข้า
 อ่านมาถึงตรงนี้ เหล่าสาวกงานพารานอมอลเป็นต้องฟันธงว่า
เล่มนี้ออกแนวผจญภัยแน่ๆ แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะซะทีเดียวน่ะสิ
เนื้อเรื่องจะเป็นอย่างไรต่อไป คงต้องลองอ่านกันในเล่มแล้วล่ะค่ะ

ทีมงานห้องสมุด
 บทที่ 1

จี้เสี่ยวโอวชูมือถือขึ้น
ทดลองหาสัญญาณเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ แต่ขีดสัญญาณ
มือถือกลับไม่ขยับ แถมยังขึ้นข้อความชวนปวดใจอีกด้วยว่า ‘นอก
เครือข่ายให้บริการ’
เธอไม่ยอมแพ้ ทดลองโทรออกครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็โทรออก
ไม่ได้
เสี่ยวโอวขบริมฝีปากแน่นเพื่อข่มใจตนให้สงบลง เธอยัดมือถือ
กลับลงไปในกระเป๋า ประเมินดูสภาพแวดล้อมโดยรอบอีกครั้ง
เบื้องหน้าของเธอคือต้นไม้ขนาดใหญ่มีลักษณะคล้ายไม้โบราณ
สูงเสียดฟ้า รอบด้านเป็นแมกไม้เขียวขจี กิ่งและใบของไม้ป่าเหล่านี้
ทั้งหนาและกว้างบดบังแสงอาทิตย์เหนือหัวของเธอเสียมิด บริเวณ
โดยรอบเงียบเชียบไร้สุ้มเสียง
ต้นไม้ที่นี่ดูประหลาดจัง รากแต่ละแขนงผุดขึ้นมาจากพื้นใน
ลักษณะสอดกิ่งพันก้านกันไปมา ท�ำให้เกิดรูปทรงที่ยุ่งเหยิงแต่เป็น
เอกลักษณ์ มองไม่เหมือนต้นสน ‘ไซเปรส’ ที่เสี่ยวโอวคุ้นเคยแต่ไม่ใช่ต้น

5
‘หวู่ถงชื่อไฮว๋’ ที่เห็นอยู่บ่อยครั้ง เสี่ยวโอวนึกทบทวนประสบการณ์ชีวิต
ตลอดสิบหกปีของตน เธอแน่ใจว่าไม่เคยเห็นต้นไม้แบบนี้มาก่อน
ต้นไม้ใบหญ้าที่นี่แปลกตาเหลือเกิน
กลุ่มเพื่อนในชั้นเรียนของเธอมาทัศนาจรกันเป็นเวลาเวลาสาม
วันสองคืน และเพื่อความตื่นเต้น...เพื่อนๆ จึงเลือกมาทัศนาจรในป่า
ดึกด�ำบรรพ์ที่ห่างไกลตัวเมืองและยังเงียบสงบ
พอรถบัสของโรงเรียนขับถึงยอดเขา ไม่รโู้ ชเฟอร์ไปเห็นอะไรเข้า
เขาส่งเสียงร้องขึ้นทีหนึ่ง จากนั้นล้อรถก็ไถลลื่นตกไหล่ทางด้านข้างซึ่ง
เป็นหน้าผา รถบัสพุ่งตรงลงตามทางลาดอย่างไร้จุดหมาย
โชคดีที่โชเฟอร์ตั้งสติได้ทันรีบเหยียบเบรกไว้ รถโรงเรียนจึง
แขวนห้อยอยู่ปลายหน้าผา ช่วยให้คนทั้งรถรอดชีวิต
แต่เสีย่ วโอวกลับไม่โชคดีขนาดนัน้ เธอนัง่ ริมหน้าต่าง เพือ่ นข้างๆ
เมารถก็เลยเปิดหน้าต่างเสียกว้าง
ช่วงทีโ่ ชเฟอร์เลีย้ วผ่านทางโค้งด้วยความเร็วสูง เธอยังไม่ทนั ได้
จับพนักเก้าอี้ไว้ให้มั่น เพื่อนข้างๆ ก็เอนมากระแทกเธออีกแรง เธอจึง
หลุดออกนอกหน้าต่างด้วยประการฉะนี้!
ตอนนั้นเสี่ยวโอวจ�ำได้ดี เธอเบิกตาโตอย่างตะลึงลาน ยื่นมือ
ไขว่คว้าไปข้างหน้าตามสัญชาตญาณ ดวงตาของเธอมองเห็นเพือ่ นๆ ไกล
ห่างออกไปเรื่อยๆ
ยั ง ไม่ ทั น ได้ นึ ก หวาดกลั ว หรื อ คิ ด เอาตั ว รอด เหมื อ นมี พ ลั ง
บางอย่างจากด้านล่างมาดึงดูดและกระชากเธอลงสู่ห้วงลึก
พอฟื้นคืนสติมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ประหลาด
แห่งนี้แล้ว
เสีย่ วโอวรูส้ กึ แปลกใจทีต่ นบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย เธอลูบคล�ำไป

6
ทัว่ กายเจอแค่แผลเล็กๆ ตรงหน้าผากทีค่ งจะถูกกระแทกตอนร่วงลงจาก
หน้าผา แต่ส่วนอื่นๆ ยังอยู่ในสภาพดี
ร่วงลงมาจากที่สูงขนาดนั้น เธอกลับเป็นแผลแค่นี้เองเหรอ?
นอกจากนี้ เสีย่ วโอวยังพบเรือ่ งประหลาดอีกเรือ่ ง กระเป๋าเป้ของ
เธอกลับมีสิ่งของอื่นอีกมากมาย เพิ่มเติมจากของที่เธอน�ำติดตัวมาด้วย
ในครั้งนี้
ก่อนหน้านั้น...เพื่อความคล่องตัว เสี่ยวโอวเตรียมมาแค่บิสกิต
สองถุง ช็อกโกแลตแบบแท่งสามกล่อง น�้ำแร่ไม่กี่ขวดและชุดล�ำลองสาม
ชุด เพราะกลัวว่าประจ�ำเดือนจะมาก่อนก�ำหนดเธอจึงได้เอาผ้าอนามัย
มาอีกสองห่อ
แต่วา่ ตอนนีพ้ อเธอซุกมือลงไปในกระเป๋ากลับเจอไฟฉาย ไฟแช็ก
มีดพับสวิสและกล่องยา...
ที่ยิ่งกว่านั้นก็คือ มีกระทั่งถุงนอนกับเต็นท์ด้วย
ของพวกนี้ไม่กินพื้นที่ ราวกับว่ากระเป๋าของเธอเปลี่ยนตัวเอง
เป็นกระเป๋าโดราเอมอนไปซะแล้ว เสี่ยวโอวมองเห็นของชิ้นไหนใน
กระเป๋าก็สามารถหยิบออกมาใช้ได้
ยิง่ ไปกว่านัน้ ...เธอเพียงทดลองหลับตาและตัง้ ใจจดจ่อนึกถึงข้าว
ของภายในกระเป๋า ของทุกอย่างก็สามารถปรากฏให้เห็นได้อย่างชัดเจน
ในห้วงส�ำนึก โดยไม่ตอ้ งมองเข้าไปในกระเป๋าเสียด้วยซ�ำ ้ ส�ำหรับเธอแล้ว
ข้างในนี้เสมือนมิติอันว่างเปล่า ทั้งใหญ่และสงบ
เอ...จะว่าไปแล้วของพวกนี้ก็ดูคุ้นตาอยู่หน่อยๆ นะ เธอตั้งใจใช้
จิตของตนเพ่งมองอย่างละเอียด จึงพบว่าบรรดาข้าวของทีอ่ ยูใ่ นมิตนิ นั้ ก็
คือของที่เพื่อนร่วมชั้นเรียนของเธอเตรียมมาใช้ในการทัศนาจรนั่นเอง
ของพวกนี้อยู่ในช่องเก็บสัมภาระของรถบัสชัดๆ ท�ำไมถึงมาอยู่

7
กับเธอได้ล่ะ?
เรื่องทั้งหมดนี่มันอะไรกันแน่?
เสี่ยวโอวนั่งตะลึงอยู่กับที่ มองดูสิ่งของตรงหน้าที่เธอหยิบออก
มาจากกระเป๋า แต่พยายามคิดเท่าไรก็ไร้คำ� ตอบ เธอร่วงลงมาจากหน้าผา
สูงขนาดนัน้ ยังมานัง่ สบายดีได้นกี่ น็ บั ว่าเหลือเชือ่ มากแล้ว สิง่ เร่งด่วนใน
ตอนนี้คือหาวิธีกลับไป ไม่ใช่มานั่งเสียเวลามองข้าวของเหล่านี้
เสี่ ย วโอวจั ด การสงบสติ อ ารมณ์ ต นเอง หยิ บ ยาใส่ แ ผลกั บ
ปลาสเตอร์ยาออกมาจากกล่องปฐมพยาบาล จัดการท�ำแผลที่หน้าผาก
แล้วเก็บกล่องยากับข้าวของที่เหลือกลับลงในกระเป๋า เหลือเพียงมีดพับ
สวิสที่เก็บไว้กับตัว จากนั้นก็ขึ้นเขาเพื่อหาทางกลับ

เดินมาได้ประมาณครึง่ ชัว่ โมง ทิวทัศน์เบือ้ งหน้าเหมือนจะ

ไม่เปลี่ยนไปเลย
ยังคงเป็นต้นไม้หน้าตาประหลาดรูปทรงอวบใหญ่ พุม่ หญ้าเขียว
ขจีหนาทึบ แล้วก็สภาพแวดล้อมที่เงียบเชียบเกินกว่าปกติ
เสี่ยวโอวเคยท่องเที่ยวกับครอบครัวอยู่หลายครั้ง และเคยไป
เที่ยวในป่าลึกมาแล้ว ไม่ว่าที่นั่นจะขึ้นชื่อเรื่องธรรมชาติบริสุทธิ์เพียงใด
อย่างน้อยที่สุดก็ต้องมีร่องรอยจากฝีมือมนุษย์หลงเหลืออยู่บ้าง ไม่มี
ทีไ่ หนเงียบกริบ ดัง้ เดิม แมกไม้ขนึ้ ทึบและหนาตาเหมือนสภาพแวดล้อม
รอบตัวเธอในตอนนี้อีกแล้ว
ทั้งที่ยังไม่เห็นอันตรายใดๆ แต่กลับเหมือนมีภัยซุ่มอยู่รอบทิศ
เดิ น มาได้ อี ก ครึ่ ง ชั่ ว โมง มองดู ก ้ า นไม้ อ วบใหญ่ เ บื้ อ งหน้ า
เสี่ยวโอวรู้สึกคุ้นตาอยู่นิดๆ
เธอขมวดคิว้ ...มองประเมินต้นไม้ตรงหน้า ผ่านไปครูห่ นึง่ ก็หยิบ

8
มีดพับสวิสออกจากกระเป๋าเสื้อคลุมเบสบอลมาง้างออกแล้วค่อยๆ สลัก
ตัวเลขลงบนต้นไม้

‘1002’ คือวันที่ในวันนี้
สลักเสร็จแล้วก็เก็บมีด เสี่ยวโอวมองดูต้นไม้ใหญ่ต้นนี้อีกรอบ
ด้วยสายตาพึงพอใจ พยายามจดจ�ำสภาพแวดล้อมโดยรอบอีกครั้งแล้ว
เดินทางต่อ การเดินทางหนนีล้ ำ� บากกว่าเดิม เธอร่วงลงมาจากหน้าผาใน
ตอนเช้า จากนัน้ ก็หมดสติไปชัว่ ระยะเวลาหนึง่ พอตืน่ ขึน้ ก็เดินต่ออีกหนึง่
ชั่วโมงด้วยความมุ่งมั่น พอก้มหน้าลงมองนาฬิกาที่ข้อมือ...ก็เป็นเวลา
บ่ายสามโมงครึ่งแล้ว
ในป่าแบบนี้ช่วงเวลากลางคืนจะมาถึงเร็วกว่าปกติ พอใกล้ค�่ำ
อากาศจะเริม่ เย็นลงและฟ้าจะค่อยๆ มืดก่อนหกโมงเย็น เสีย่ วโอวยอมรับ
ความจริงแล้วว่าวันนี้คงไม่สามารถปีนเขาขึ้นไปด้านบนได้ ดังนั้นเธอ
จ�ำเป็นต้องหาที่เหมาะส�ำหรับค้างคืนก่อนฟ้ามืด
วันนี้เธอรีบออกเดินทางจึงไม่ได้กินข้าวเช้า กลางวันหมดสติอยู่
ก็ไม่ได้กินอะไร เสี่ยวโอวเดินมาอีกครึ่งชั่วโมงก็รู้สึกหิว เมื่อครู่เธอลอง
หลับตา ใช้สมาธิกวาดตามองหยาบๆ ดู ‘ห้วงมิติ’ ในกระเป๋า พบวัตถุดิบ
จ�ำพวกเนื้อวัวแช่แข็งและอาหารทะเล ดูท่าเพื่อนๆ ในชั้นเรียนคงเตรียม
มาปิ้งย่างในป่าแน่
แต่ว่าเธอไม่มีเวลามาจัดการวัตถุดิบพวกนี้น่ะสิ จึงล้วงหยิบ
ช็อกโกแลตสองชิน้ และนมกล่องหนึง่ ออกมาจากกระเป๋าแล้วรีบกินอย่าง
รวดเร็วเพื่อให้ท้องอิ่ม หลังจากดื่มนมอึกสุดท้าย เธอก็เห็นสัญลักษณ์
อย่างหนึ่งที่ท�ำให้ต้องหยุดฝีเท้าลง
หมายเลข ‘1002’ ที่แสนจะคุ้นเคยสลักอยู่บนต้นไม้เบื้องหน้า!

9
 ใจเธอหายวาบ ส�ำลักนมพร้อมกับไออย่างรุนแรง
ต้นไม้สงู เสียดฟ้า ก้านไม้ใหญ่ใบอวบบดบังแสงตะวัน ทีน่ เี่ หมือน
เธอจะเดินผ่านไปแล้วก่อนหน้านี้นี่นา
มันยังไงกันล่ะเนี่ย?
ทัง้ ทีเ่ ธออุตส่าห์เดินไปทิศตรงกันข้ามแล้วแท้ๆ ท�ำไมสุดท้ายถึง
ยังวนกลับมาที่เดิมอยู่อีก?
เสีย่ วโอวเริม่ ลนลาน ความหวาดกลัวไม่สบายใจทีค่ อยข่มทับมา
ตลอดต่างผุดขึ้นมาในสมอง
เธอร่วงลงมาจากหน้าผา มาโผล่ในที่แปลกตาอย่างประหลาด
เดิมทีก็กลัวอยู่แล้ว ตอนนี้ยังมาติดอยู่ในป่าวงกตอีก บริเวณโดยรอบ
มองไม่เห็นสิ่งมีชีวิตเลยสักตัว เหมือนจะมีเธอเพียงคนเดียวกลางป่าทึบ
อันกว้างใหญ่ไพศาล
เธอไหล่ สั่ น เล็ ก น้ อ ย เอานิ้ ว มื อ เช็ ด ความเปี ย กชื้ น ที่ ห างตา
รูส้ กึ หมดเรีย่ วแรง เลยไม่ได้สนใจความเคลือ่ นไหวทีเ่ กิดขึน้ ตรงปลายเท้า
เสีย่ วโอวร้องไห้นำ�้ ตารินอย่างอดกลัน้ ไม่ไหว แต่จๆู่ ก็รสู้ กึ เหมือน
มีบางอย่างขยับอยู่แถวเท้า
วันนี้เธอสวมรองเท้าพื้นบางสีกรมท่าที่เผยส้นเท้า เสี่ยวโอวมี
ผิวขาวผ่องเหมือนน�้ำนมในกล่องที่เธอเพิ่งดื่มหมด เมื่อลิ้นอ่อนนุ่มเปียก
ลืน่ เลียผ่านส้นเท้าเธอด้วยความเข้าใจผิดคิดว่าเป็นนม เธอก็ยนื ตัวแข็ง...
หลุบสายตาลงมองที่เท้าอย่างตกตะลึง
แมว?
แมวป่าตัวน้อยมีลวดลายบนตัวนอนหมอบนิ่งอยู่ที่ปลายเท้า
มันมีใบหูกลม ตาสีน�้ำเงินเข้ม กรงเล็บแหลมคม แผ่นเนื้อที่อุ้งเท้ายิ่ง
ย�้ำชัดว่าเป็นสัตว์ตระกูลแมว แต่พอมองอีกทีก็ไม่เหมือนแมวสักเท่าไร

10
ดูเหมือนเสือดาวมากกว่า พอคิดว่าน่าจะเป็น ‘เสือ’ เสี่ยวโอวก็ถอยหลัง
ครึ่ ง ก้ า วตามสั ญ ชาตญาณ มองดู เ สื อ ดาวน้ อ ยตรงหน้ า ด้ ว ยสายตา
หวาดระแวง
เดี๋ยว...
จะยกให้มันเป็นเสือดาว แต่เธอก็ไม่เคยเห็นเสือดาวที่มีลักษณะ
ทางกายภาพแบบนี้มาก่อน ใต้ดวงตาไปจนถึงแก้มของมันมีขนสีด�ำเป็น
หย่อม ไม่ได้มีลวดลายเต็มตัวเหมือนพวกเสือดาวนักล่า มันมีขนสีอ่อน
ดวงตาไม่ได้เป็นสีฟา้ เหมือนเสือดาวทัว่ ไป กลับเป็นสีนำ�้ เงินเข้มทีเ่ ห็นได้
น้อยนัก
มันเดินตามมาเลียส้นเท้าของเธอ พอเห็นว่าไร้รสชาติก็หันหน้า
ไปอีกทาง ค่อยๆ เลียนมบนใบไม้ที่เธอท�ำหกไว้เมื่อครู่
เจ้าเสือตัวน้อยเลียนมหมดแล้วจึงเงยหน้ามองเสี่ยวโอว ดวงตา
มันเป็นสีน�้ำเงินเข้มเหมือนสีของทะเลที่ลึกที่สุด ตอนที่มองเธอก็ให้
ความรู้สึกจดจ่อล�้ำลึกราวกับจะดึงดูดให้เธอตกลงไปในน�้ำทะเลอย่างไร
อย่างนั้น
คงจะยังกินไม่อิ่ม มันเยื้องย่างเข้าหาเธออีกก้าวหนึ่ง
เสี่ยวโอวรีบถอยหลัง มองมันอย่างหวาดระแวง
แม้มันจะตัวเล็กแต่เสือก็คือเสือ ไม่เคยเป็นสัตว์ใจดีมาแต่ไหน
แต่ไร แถมยังอยู่ในสถานที่แปลกถิ่นโดยสิ้นเชิงอย่างนี้ เธอขอระวังตัวไว้
ก่อนจะดีกว่า
เสือดาวน้อยก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว
เสี่ยวโอวก็ถอยหลังสองก้าว
ครัง้ นีเ้ สือดาวน้อยไม่ได้กา้ วเข้ามาต่อ แต่หยุดชะงักแล้วจ้องมอง
เธอ ถ้าจะบอกให้ถูกก็คือมันก�ำลังประเมินท่าทีของเธออยู่

11
 ไม่นานนักเสือดาวน้อยก็ยกเท้าหน้าขึ้นเขี่ยหูตัวเองทีหนึ่ง แล้ว
ก็แลบลิ้นออกมาเลียกรงเล็บก่อนจะเงยหน้าจ้องมองเสี่ยวโอวต่อ
เธอจึงเพิ่งสังเกตว่าขนที่ขาหลังของมันถูกย้อมไปด้วยเลือด
ต้นขามีรอยแผลที่เห็นได้อย่างชัดเจน ท่าจะลึกน่าดู หนังปริเนื้อแตก แต่
มันกลับยังยืนนิ่งอยู่ได้
เสี่ยวโอวเผลอลดความระวังตัวลง คิดว่ามันคงจะหลงทางกับ
พ่อแม่แล้วถูกสัตว์อื่นท�ำร้ายถึงได้มาโผล่ที่นี่ มันบาดเจ็บหนักขนาดนี้คง
ไม่สามารถท�ำอันตรายเธอได้หรอก
เธอครุ ่ น คิ ด ชั่ ว ครู ่ จึ ง หยิ บ เอากล่ อ งนมออกมาจากกระเป๋ า
ตัดแพ็คเกจส่วนบนออก แล้วค่อยๆ นั่งยองๆ ยื่นนมวางลงบนจุดที่ห่าง
จากเสือดาวน้อยหนึ่งเมตร
ดวงตาสีน�้ำเงินเข้มของเสือดาวน้อยมองดูเสี่ยวโอว แล้วก็มองดู
กล่องนมเบื้องหน้า ชั่วครู่...ก็ลากสังขารบาดเจ็บของตนขยับเข้ามา
ทีละก้าว มันเริ่มจากเลียนมไปค�ำหนึ่งก่อน จากนั้นก็มุดหน้าลงกินนมใน
กล่องอย่างเอร็ดอร่อย
เสี่ยวโอวมองมันแล้วก็แอบโล่งใจ
อาศัยจังหวะทีเ่ สือดาวน้อยกินนม เธอถอยหลังหมุนตัวแล้วรีบรุด
ไปจากตรงนี้ทันที
แม้เสือดาวตัวเล็กๆ อาจจะไม่อันตราย แต่ถ้าพ่อแม่มันมาเห็น
แผลบนร่างของลูกเสือแล้วนึกว่าเป็นฝีมือเธอ หากคิดเอาเรื่องขึ้นมา
จะท�ำยังไงล่ะ?
เธอมีมีดพับสวิสเล่มเดียว จะให้สู้กับเสือดาวโตเต็มวัยสองตัว
คงจะเป็นไปไม่ได้
พอคิดได้แบบนี้ เสี่ยวโอวก็ยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัย จริงสิ...ตก

12
กลางคืนไม่รู้ในป่าจะมีสัตว์ดุร้ายอีกเท่าไร เธอต้องรีบหาที่ปลอดภัยเพื่อ
หลบซ่อนตัว
เพื่อออกจากป่านี้ให้ได้ เสี่ยวโอวเลี่ยงไม่กลับไปยังต้นไม้ต้นนั้น
อีก เธอเลือกไปอีกเส้นทางหนึ่ง เดินไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ต้นไม้
เบื้องหน้าเตี้ยลงเรื่อยๆ ก้านไม้ก็ยิ่งอวบใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
กิ่งใบหนาทึบจริงๆ
เสี่ยวโอวยังไม่ทันได้มองพิจารณารอบด้าน ทันใดนั้นความมืดก็
ปกคลุมอย่างรวดเร็ว ทั่วทั้งป่าตกอยู่ในความมืดมิด แม้กระทั่งยื่นมือ
ออกมาก็ยังไม่เห็นนิ้วทั้งห้า
เธอนิ่ ง อึ้ ง ไปไม่ เ ข้ า ใจสถานการณ์ ที่ ก� ำ ลั ง เกิ ด ขึ้ น พยายาม
คล�ำทางท่ามกลางความมืดมือไม้พัลวัน เธอล้วงเอาไฟฉายออกจาก
กระเป๋า...แล้วเปิดสวิตช์
แสงสีขาวสาดออกมาจากไฟฉาย
อันดับแรกเธอส่องไปยังข้อมือตนเอง เห็นเข็มสั้นของนาฬิกาชี้
ตรงไปที่เลขหกพอดี
อ...อะไรกัน...
พอหกโมงตรงฟ้าก็ดับลงทันทีเหมือนปิดไฟ!
เสี่ยวโอวไม่กล้าเปิดไฟฉายนานนัก กลัวว่าแสงนี้จะล่อสัตว์ป่า
มาหาตัวเอง เธอมองดูเวลาอย่างรวดเร็วแวบหนึ่งแล้วก็เก็บไฟฉายใส่
กระเป๋า ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย
มันยังไงกันแน่?
ท�ำไมจู่ๆ ฟ้าถึงมืด?

13
 บทที่ 2

วินาทีก่อนฟ้ายังสว่างอยู่เลย วินาทีถัดมาก็มืดทันที
เสี่ยวโอวเงยหน้าขึ้น เหนือหัวของเธอเป็นดวงดาวพร่างพราว
ทางช้างเผือกสีเงินสว่างไสวพาดผ่านท้องฟ้าทัง้ ผืน ท�ำให้มองเห็นดวงดาว
ทุกดวงได้อย่างชัดเจน
แสงจากดาวตกพุ ่ ง ลงมาเป็ น สายแล้ ว หายลั บ ไปที่ ป ลาย
ขอบฟ้า สวยงามดุจโลกแห่งเทพนิยายที่เธอเคยได้ยินผู้ใหญ่เล่าขานให้
ฟังในวัยเด็ก น่าเสียดายที่เสี่ยวโอวไม่มีอารมณ์จะมาชื่นชมทิวทัศน์
สวยงามเหล่านี้ รู้สึกเพียงอกสั่นขวัญหาย
ที่นี่ไม่มีการค่อยๆ เปลี่ยนจากวันเป็นคืนเลยหรือ? พอถึงเวลา
กลางคืนฟ้าก็มืดลงเสียอย่างนั้น
หรือว่าที่นี่ไม่มีตะวันตกดิน ไม่มีช่วงเวลาพลบค�่ำ?
ยังไม่ทันได้ค�ำนึงถึงปัญหาเหล่านี้ เสี่ยวโอวจ�ำต้องข่มทับความ
รู้สึกขวัญหายของตนเองเอาไว้ก่อน เธอมีเวลาไม่มากเท่าไรแล้ว ต้อง
อาศัยแสงดาวสลัวรางเหนือหัวเพื่อคล�ำทางหาต้นไม้ที่เหมาะสมในการ
หลบซ่อนตัว

14
 หลังจากควานหาอยู่นานในที่สุดก็พบ เธอหยิบเอาตะขอและ
เชื อ กส� ำ หรั บ ปี น เขาออกมาจากกระเป๋ า นี่ น ่ า จะเป็ น ของเฉิ น ปิ น --
กรรมาธิการฝ่ายพลานามัย เสี่ยวโอวจ�ำได้ว่าก่อนจะมาทัศนาจรนั้น เขา
บอกว่าจะไปปีนภูเขาทางด้านหลัง แต่ตอนนี้อุปกรณ์เหล่านั้นกลับมา
ปรากฏในกระเป๋าท�ำให้เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย
โชคดีทขี่ องสองสิง่ นีช้ ว่ ยให้เธอปีนขึน้ ต้นไม้ได้สำ� เร็จ จึงผ่านพ้น
ค�่ำคืนอันมืดสนิทนี้ไปได้อย่างปลอดภัย
แม้จะรู้สึกปลอดภัยแล้วส�ำหรับคืนนี้ แต่อุณหภูมิรอบด้านที่
ลดต�ำ่ ลงอย่างรวดเร็วท�ำให้รสู้ กึ เย็นขึน้ เรือ่ ยๆ ยังดีทใี่ น ‘ห้วงมิต’ิ มีผา้ ห่ม
กับถุงนอนให้หยิบใช้พอคลายความหนาวได้บ้าง
เสีย่ วโอวตัง้ นาฬิกาปลุกไว้ทตี่ หี า้ ครึง่ เพือ่ ให้แน่ใจว่าเรือ่ งเมือ่ คืน
เธอไม่ได้รู้สึกไปเอง
ที่นี่ไม่มีตะวันตกดิน แล้วจะไม่มีพระอาทิตย์ขึ้นด้วยหรือเปล่า?
เธอลืมตารอจนถึงตีห้าห้าสิบเก้านาที เบื้องหน้ายังคงมีเพียง
ความมื ดมิ ด จากนั้ นเมื่ อ เข็ มนาที บรรจบกั บเข็มวินาทีที่เ ลขสิบสอง
เข็มชั่วโมงชี้ตรงไปที่เลขหก
เท่านั้นแหละ...บรรยากาศรอบด้านก็เหมือนมีมือขนาดใหญ่มา
แหวกม่านออก
ฟ้าสว่างขึ้นทันที!
แสงตะวันเจิดจ้าส่องผ่านแมกไม้อันหนาทึบ
เสี่ยวโอวนั่งตะลึงอยู่บนกิ่งไม้ ดวงตายังปรับกับแสงสว่างที่แผด
ใส่อย่างกะทันหันไม่ได้ แสงจ้าจนเธอต้องหรี่ตา ที่นี่แปลกสุดๆ มีจุดที่
น่าสงสัยมากมายตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ เสี่ยวโอวบังคับตัวเองไม่ให้
คิดมาก แต่ว่าภาพเบื้องหน้าท�ำให้เธอไม่อาจสงบใจได้อีก

15
 ที่ไหนบนโลกกันที่ไม่มีพลบค�่ำและรุ่งอรุณ?
และจะมีที่ไหน ที่กลางวันกับกลางคืนแบ่งกันชัดเจนขนาดนี้?
เป็นเพราะเธอความรูน้ อ้ ยด้อยประสบการณ์ หรือว่านีค่ อื โลกอีก
ใบหนึ่งซึ่งไม่ใช่โลกเก่าของเธอ?
พอความคิดนี้แวบขึ้นในหัว เสี่ยวโอวก็แข็งไปทั้งตัว สายลม
แผ่วเบายามเช้าพัดผ่านยอดไม้ ท�ำให้ขนที่แขนเธอลุกชันไปหมด
ถ้านี่เป็นเรื่องจริง...
ไม่...ไม่... เธอ...เธอจะต้องกลับไปได้แน่ๆ เมื่อวานก็แค่เดิน
หลงทางเท่านั้น ขอแค่วันนี้หาทางออกจากป่าเจอก็จะกลับขึ้นไปบน
ยอดเขาได้ แล้วก็จะได้ไปพบกับเพือ่ นและอาจารย์ในชัน้ เรียนด้วย พ่อกับ
แม่ยังรอให้เธอกลับบ้านอย่างปลอดภัยอยู่นะ เธอจะติดอยู่ที่นี่ไม่ได้!
เสี่ยวโอวเก็บผ้าห่มกับถุงนอนยัดเอาไว้ในกระเป๋าสะพายแล้ว
ไต่เชือกลงมาจนถึงพื้น เธอพบว่ามีล�ำธารอยู่บริเวณใกล้ๆ น�้ำใสจนเห็น
ก้อนหิน เธอเดินไปล้างหน้าพอท�ำให้รู้สึกสดชื่นได้สติขึ้นมาบ้าง
ผืนน�้ำสะท้อนใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มของเด็กสาวคนหนึ่ง ผิวขาว
ผุดผาด ริมฝีปากสีแดงสดเป็นรูปหัวใจ ดูงดงามกระจ่างตาที่ตัวเจ้าของ
เองก็ยังไม่รู้ว่าตนหน้าตาดี เพียงท�ำท่าขมวดคิ้วน้อยๆ ก็ยังดูน่ารัก
น่าสงสารชวนให้ผู้คนที่เห็นพากันใจอ่อนเสียแล้ว
พอรูส้ กึ ผ่อนคลายขึน้ มาบ้างก็กม้ ลงมองฝ่าเท้าทีเ่ ริม่ เจ็บ เมือ่ ถอด
รองเท้าออกพบตุ่มน�้ำใสๆ สองตุ่มขึ้นที่เท้า
เมื่อวานเธอใช้เวลาเดินเกือบห้าชั่วโมง แถมเส้นทางในป่าก็ยัง
ขรุขระ ตอนที่เดินก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก เพิ่งมารู้สึกเจ็บในตอนนี้
เสี่ยวโอวถูจมูกไปมา รู้สึกรันทดใจนิดๆ
ครอบครัวสกุลจี้มีลูกยาก เธอเป็นลูกหลงเพียงคนเดียวตอนที่

16
พ่อกับแม่อายุมากแล้ว ปกติแค่เธอปวดหัวตัวร้อนเล็กน้อย บรรยากาศก็
ตึงเครียดไปทั้งบ้าน ท่านทั้งสองทะนุถนอมเธอดังไข่ในหิน ตอนนี้เธอ
ต้องมาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกตัวคนเดียวกลางป่ากลางเขา เกิดบาดเจ็บ
ขึ้นมาก็คงไม่มีใครรู้
เสี่ยวโอวนึกเศร้าใจอยู่ครู่หนึ่ง พอตั้งสติได้ก็จัดการตุ่มน�้ำที่เท้า
อย่างลวกๆ จากนั้นก็เปิดกระเป๋าไปเจอรองเท้ากีฬาสีขาวคู่หนึ่ง ไม่รู้ว่า
ของเพื่อนผู้หญิงคนไหน แต่ดูขนาดแล้วน่าจะพอดีกับเท้า เธอจึงรีบสวม
ทันทีโดยไม่คิดอะไรอีกแล้วออกเดินทางต่อ
เดินไปได้ไม่ไกลนัก หางตาเสีย่ วโอวก็เหลือบเห็นคราบเลือดบน
ใบหญ้า คราบเลือดที่ว่าจับตัวแข็งกลายเป็นจุดสีแดงชาด
สภาพแวดล้อมโดยรอบดูคนุ้ เคยมากขึน้ เรือ่ ยๆ เธอมีลางสังหรณ์
ไม่ดีเอาเสียเลย แล้วก็เป็นดั่งที่คาดไว้ ด้านหน้ามีต้นไม้ใหญ่ที่แสนจะ
คุน้ ตาสลักเลข ‘1002’ อยูต่ รงใต้ตน้ แถมยังมี ‘เจ้าเหมียวลายดอกตัวน้อย’
นอนหลับอยู่อย่างสบายใจ แน่ล่ะ...ใจเธอตกลงตาตุ่มทันที
ฉันกลับมาที่เดิมอีกแล้ว!
เมือ่ คืนพอฟ้ามืดเธอไม่เห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบ พอเห็นต้นไม้
เบื้องหน้าดูแปลกตาก็นึกว่าเดินมาไกลแล้ว
ไม่รู้เลยว่าต้นไม้ที่เธอใช้อาศัยหลับนอนเป็นนานสองนานนั้น
อยู่ห่างจากต้น ‘1002’ เพียงไม่กี่สิบเมตร ท�ำไมเธอถึงเดินออกจากที่นี่
ไม่ได้สักทีนะ? ความร้อนรนระคนความสงสัยท่วมท้นจิตใจเธอทันที
พวกละครที่ เ กี่ ย วกั บ ยุ ค โบราณมั ก มี ฉ ากเขาวงกต สภาพ
แวดล้อมที่ดูคล้ายกัน แต่กลับมีค่ายกลลับซ่อนอยู่ในทุกก้าวย่าง เดิน
พลาดเพียงแค่ก้าวเดียว สิ่งที่รออยู่ก็จะต่างกันราวฟ้ากับเหว
หรือตอนนี้เธอก�ำลังติดอยู่ในเขาวงกต?

17
 ทันใดนั้นเสียงแหลมเล็กพลันดึงสติเสี่ยวโอวกลับคืนมา
เสี่ยวโอวมองไปตามต้นเสียง เสือดาวน้อยที่ถูกใบไม้กลบก�ำลัง
หายใจรวยรินพะงาบๆ อยูบ่ นพืน้ เสียงเมือ่ ครูก่ ม็ าจากมันนัน่ แหละ เสียง
ครวญครางของมันนัน้ เหมือนออกมาจากล�ำคอส่วนลึก ฟังแล้วน่าสงสาร
นัก
เธอเดินเข้าไป ค่อยๆ โกยใบไม้ออกจากตัวมัน พอเห็นแผลที่ขา
หลังมันชัดถนัดตาก็ถึงกับตกตะลึง เมื่อวานยืนอยู่ห่างกันพอสมควรเลย
ไม่ได้มองให้ละเอียด มาวันนี้มองอีกทีก็เห็นหนังบริเวณปากแผลเริ่มเน่า
เป็นหนองแล้ว ขนกับหนังจับตัวกันเป็นกระจุก มีแมลงตัวเล็กๆ ไต่ไปมา
อยู่ในนั้น
เมื่อวานยังเดินได้อยู่เลยไม่ใช่หรือ ท�ำไมวันนี้ถึงกลายเป็น
แบบนี้แล้วล่ะ?
มือของเสีย่ วโอวเผลอไปถูกแผลของมันเข้า เสือดาวน้อยส่งเสียง
ครางต�่ำอู้อี้จากในล�ำคอ เปิดเปลือกตาขึ้น ดวงตาสีน�้ำเงินเข้มจับจ้องมา
ที่เธอ
แววตาของมันไม่ถือว่าเป็นมิตร น่าจะเป็นสัญชาตญาณเฮือก
สุดท้ายของสัตว์ที่ระแวงสงสัยไปหมดทุกสิ่ง
หากไม่ใช่เพราะมันบาดเจ็บหนักอยู่ เสีย่ วโอวเชือ่ ว่ามันต้องโดด
มาตะปบตนแน่
ตอนนีแ้ ค่เอาตัวให้รอดเธอยังล�ำบากเลย เดิมทีกไ็ ม่อยากจะช่วย
มันหรอก ใครจะรู้ว่าพ่อแม่มันอยู่ไหน บาดเจ็บเพราะอะไร แล้วมาโผล่
ที่นี่ได้ยังไง หลังจากนี้จะมีเรื่องยุ่งยากอะไรรออยู่อีกหรือเปล่า? แต่ว่า
พอได้อุ้มร่างกายเล็กจิ๋วของมันแล้ว เธอก็เปลี่ยนความคิด
เล็กจังเลย เล็กยิ่งกว่าแมวอเมริกันขนสั้นที่เธอเลี้ยงไว้ที่บ้านอีก

18
 หากช่วยได้ก็ช่วยสักหน่อยเถอะนะ

เสี่ยวโอวอุ้มเสือดาวน้อยมาที่ริมแม่น�้ำ
เธอนัง่ ยองๆ มือหนึง่ กุมขาหน้ามันไว้ อีกมือหนึง่ วักน�ำ้ ใสชะล้าง
บาดแผลที่ขาหลังมันเบาๆ
แผลลึกมาก ดูไม่เหมือนเกิดจากสิ่งมีคมจ�ำพวกกับดักสัตว์
เหมือนถูกสัตว์อื่นท�ำร้ายเสียมากกว่า
เอ๋...หรือว่ามันถูกสัตว์ร้ายพรากมาจากพ่อแม่ แล้วก็หนีมาได้?
เสีย่ วโอวล้างท�ำความสะอาดแผลของเสือดาวน้อย วางมันลงบน
พื้นหญ้าสะอาด ล้วงดูในกระเป๋าก�ำลังเตรียมจะหยิบกล่องยามาท�ำแผล
ให้ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหมาป่าดังมาแต่ไกล
การเคลื่อนไหวของเสี่ยวโอวชะงักกึก
เสือดาวน้อยลืมตาขึ้น จากนั้นก็หรี่ตาลงแล้วเฝ้ารอ...ดูต่างจาก
เจ้าเหมียวอ่อนแอเมื่อครู่ราวกับไม่ใช่ตัวเดียวกัน ทันใดนั้นมันก็พองขน
เกร็งตัวขึ้นมาต่อหน้าต่อตาเธอ
ตอนแรกเธอนึกว่าตนเองได้ยนิ ผิดไป มีเสียงร้องคล้ายเสียงของ
หมาป่าดังขึ้นอีกครั้งและใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อย่างรวดเร็ว
ฟังจากเสียงแล้ว ดูท่าจะไม่ใช่หมาป่าแค่ตัวเดียวเสียด้วย
ได้ยินมาว่าหมาป่าเป็นสัตว์ที่อยู่กันเป็นฝูง วิเคราะห์จากเสียงที่
ขานรับกันเป็นทอดยาว น่าจะเป็นหมาป่าฝูงใหญ่ฝูงหนึ่งเลยทีเดียว
เสี่ยวโอวคว้ากระเป๋ามากุมไว้แน่น ลุกขึ้นคิดจะวิ่งหนี
โอเค...เธอเคยเผือ่ ใจไว้แล้วว่าอาจเจอสัตว์รา้ ย แต่นกึ ไม่ถงึ ว่าจะ
เร็วขนาดนี้ ทั้งหมดนี่มันแปลกที่แปลกทางส�ำหรับเธอ ไม่รู้ด้วยซ�้ำว่าจะ
ซ่อนตัวตรงไหน ล�ำพังตัวเธอเองยังหลงทางอยูใ่ นป่าหาทางออกไม่ได้เลย

19
หญิงสาวรีบรูดซิปกระเป๋าอย่างร้อนรน
จังหวะนัน้ เองมีของสิง่ หนึง่ ร่วงออกมาจากกระเป๋า กลิง้ ลงบนพืน้
พอหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเข็มทิศวงกลม สลักตัวอักษร N-S-
W-E ทั้งสี่ทิศด้วยลายเส้นที่สวยงาม
นีค่ อื สิง่ ทีพ่ อ่ กับแม่ของเธอใส่กระเป๋ามาให้กอ่ นทีจ่ ะออกเดินทาง
พวกท่านกลัวว่าเธอจะหลงป่า จะได้มีใช้ยามจ�ำเป็น ตอนนั้นเธอเองก็
ไม่ได้ใส่ใจนักแถมลืมไปแล้วด้วยซ�้ำ ตอนนี้กลับตาสว่างวาบ
ใช่แล้ว...เธอต้องการสิ่งนี้!
พอใช้เข็มทิศก�ำหนดทิศทางเรียบร้อยแล้ว เสี่ยวโอวก็สะพาย
กระเป๋า หันกลับไปมองเสือดาวน้อยที่หมอบอยู่กับพื้นเงียบๆ
มันก�ำลังมองเธอโดยไม่ละสายตา
ดวงตาสีน�้ำเงินหม่นลง
แปลกจังเลย เสีย่ วโอวคิดอยูใ่ นใจ เธอมองเห็นอารมณ์ความรูส้ กึ
ของคนจากในดวงตาเสือดาวเนี่ยนะ?
เมื่อครู่มันแสดงสีหน้าเวทนาให้เธอหรือ?
“โบร๋ว-------------”
เสียงหมาป่าหอนครั้งแล้วครั้งเล่าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
เสี่ ย วโอวกั ด ฟั น แน่ น รี บ เข้ า ไปอุ ้ ม เสื อ ดาวน้ อ ยแนบกั บ อก
จากนั้นทั้งคนทั้งเหมียวก็วิ่งลัดเลาะไปตามทางน�้ำอย่างไม่คิดชีวิต
พอเปลี่ยนมาสวมรองเท้ากีฬาแล้ววิ่งสบายขึ้นเยอะ เสี่ยวโอว
คอยระมัดระวังไม่ให้สัมผัสแผลของเสือดาวน้อย วิ่งไปก็ก้มหน้ามอง
เข็มทิศไปด้วย พอมีเข็มทิศน�ำทางทุกอย่างก็ราบรื่น เธอเลือกวิ่งลงทาง
ทิศใต้เร่งฝีเท้าไม่หยุด เพียงครู่เดียวก็หลุดออกมาจากป่า เสียงหมาป่าที่
ด้านหลังค่อยๆ ห่างไป เธอก้มหน้ามองนาฬิกาแวบหนึ่ง

20
 หา...นี่เธอเดินทางมาสองชั่วโมงแล้วหรือเนี่ย ไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย
สักนิด
เธอหายใจหอบอย่างหนัก พออันตรายจางหายจึงได้รสู้ กึ เหนือ่ ย
จนหมดแรง
เสี่ยวโอวแข้งขาอ่อน ล้มตัวลงนั่งเอนพิงต้นไม้ รู้สึกว่าฝ่ามือ
เหนียวเหนอะผิดปกติจงึ แบมือออก เห็นคราบเลือดเต็มไปหมด เธอสะดุง้
ตกใจ รีบตรวจดูเสือดาวน้อยในอ้อมอก
เมื่อครู่รีบวิ่งจนเกินไป แถมในป่าก็มีสิ่งกีดขวางเยอะ ฝีเท้าเธอ
จึงสะดุดเป็นพักๆ เธอเห็นว่าแผลของเสือดาวที่แห้งแข็งไปแล้วปริแตก
ออกอีกครั้ง เลือดก�ำลังไหลซึม แผลที่ว่าลึกมาก... ลึกจนแทบจะเห็น
กระดูก ขนาดเธอเห็นแล้วยังนึกเจ็บแทนแต่มนั กลับไม่สง่ เสียงร้องสักแอะ
“คงไม่ได้ตายไปแล้วหรอกนะเจ้าเหมียว?” เสี่ยวโอวทักมัน ยื่น
มือมาแตะใบหูกลมเบาๆ
เสือดาวน้อยขยับใบหูแล้วลืมตาช้าๆ ดวงตาสีนำ�้ เงินของมันจ้อง
มาที่เธอ เดิมทีเธอนึกว่ามันจะโกรธ คิดไม่ถึงว่ามันแค่มองเธอแวบหนึ่ง
แล้วก็หันกลับไปเงียบๆ โดยไม่ส่งเสียงอะไรเลย
คงเจ็บจนไม่มีแรงเคลื่อนไหวแล้วล่ะสิ...เสี่ยวโอวคิดในใจ
ในเมือ่ พ้นอันตรายแล้ว สิง่ เร่งด่วนทีต่ อ้ งท�ำตอนนีค้ อื การท�ำแผล
พอคิดเช่นนีเ้ สีย่ วโอวก็ตงั้ หน้าตัง้ ตาค้นกระเป๋าสะพาย ในทีส่ ดุ ก็ลว้ งหยิบ
กล่องยาจากอีกมิติหนึ่งได้ ภายในกล่องมียาส�ำหรับใช้ปฐมพยาบาล
เบื้องต้นครบครัน มีทั้งแอลกอฮอล์ น�้ำยาล้างแผล ยาลดไข้ ยาห้ามเลือด
และผ้าก๊อซ
ที่บ้านของเธอเลี้ยงแมว จึงพอรู้วิธีดูแลแมวอยู่บ้าง
แต่เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เธอเจอแผลลึกขนาดนี้

21
 เธอพยายามควบคุมมือให้นิ่ง ใช้แอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อราดลงบน
มีดพับสวิสจากนั้นก็กดขาหลังของเสือดาวน้อยที่ก�ำลังบาดเจ็บไว้เบาๆ
กรีดเนื้อตายและน�้ำหนองออกจากบริเวณบาดแผลอย่างระมัดระวัง
เสือดาวน้อยครางเสียงต�่ำ เสียงของมันท�ำให้เธอมือสั่นไปหมดจนเผลอ
ออกแรงมากไป เสือดาวน้อยหันมากะพริบตาวาววับใส่เธอ
เธอโพล่งออกมาว่า “ขอโทษ ขอโทษนะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
พูดจบก็เพิ่งนึกได้ว่ามันคงฟังไม่รู้เรื่อง จึงอดแปลกใจไม่ได้ว่า
ท�ำไมตัวเองต้องขอโทษด้วย? เพราะเห็นแววตาไม่พอใจของมันเหรอ?
หลังจากจัดการเอาเนื้อที่ตายออกเสร็จ เสี่ยวโอวก็น�ำน�้ำยา
ล้างแผลมาฆ่าเชือ้ บนปากแผล ห้ามเลือด ทายาแล้วก็พนั ด้วยผ้าก๊อซ เธอ
พันรอบขาหลังเสือดาวน้อยอย่างตั้งใจอยู่หลายรอบ พอรอบสุดท้ายก็
ผูกโบหูกระต่ายให้มันอย่างสวยงามเป็นรางวัลปลอบใจ
เสร็จแล้ว!
เสี่ ย วโอวพยั ก หน้ า อย่ า งพึ ง พอใจ เตรียมจะถอนใจยกใหญ่
เสือดาวน้อยที่ยืนทรงตัวอย่างมั่นคงมาตลอดก็พลันเซมาด้านหน้าแล้ว
ล้มลงไปกับพื้น
เธอตกใจรีบโอบตัวมันไว้
พอสัมผัสตัวเจ้าเสือ เธอจึงพบว่าอุณหภูมมิ นั ไม่ปกติ สัตว์จำ� พวก
แมวจะมีอณ ุ หภูมริ า่ งกายสูงกว่ามนุษย์ ปกติจะอยูท่ ปี่ ระมาณสามสิบแปด
องศา เห็นได้ชัดว่าเจ้าเสือดาวน้อยนี้มีอุณหภูมิสูงมากกว่าปกติเสียอีก
เป็นไข้รึ?
เสี่ยวโอวแตะใบหูกับอุ้งเท้าของมัน ร้อนวูบวาบจริงๆ ด้วย
คงเพราะเมื่อคืนบาดเจ็บหนัก แถมยังค้างแรมกลางแจ้งมาคืนหนึ่งถึงได้
ตัวร้อน

22
 เสี่ยวโอวค้นดูในกล่องยา หยิบเอาปรอทวัดไข้ออกมา
ปากของแมวไม่อาจคาบปรอทวัดไข้ได้ เมือ่ ก่อนตอนทีเ่ สีย่ วโอว
วัดไข้ให้เจ้าอเมริกนั ขนสัน้ ทีบ่ า้ น ก็มกั จะเอาปรอทวัดไข้สอดรูทวารตลอด
เธอหยิบปรอทวัดไข้ วางเสือดาวน้อยราบลงบนน่องตนเอง
ก�ำลังเตรียมจะใช้วิธีเดียวกัน
เพียงปรอทวัดไข้สมั ผัสทวารมัน ยังไม่ทนั ได้สอดเข้าไป เสือดาว
น้อยเหมือนเดาได้ว่าเธอจะท�ำอะไร ไม่รู้เอาแรงมาจากไหน ดิ้นรนไปมา
กรงเล็บหน้าตะกุยตะกายสุดแรง ตาสีนำ�้ เงินฉายประกายโทสะจับจ้องมา
ที่เธอเขม็ง

23
 บทที่ 3

ชิ...
เสี่ยวโอวชูปรอทวัดไข้...ท�ำอะไรไม่ถูก
ท�ำไมมันถึงได้ต่อต้านรุนแรงขนาดนี้ล่ะ? ไม่ชอบการวัดไข้วิธีนี้
เหรอ?
แต่ตอนเธอวัดไข้ให้กบั เจ้าแมวอเมริกนั ขนสัน้ ทีบ่ า้ น ก็ไม่เห็นว่า
มันจะต่อต้านเลยนี่นา เสี่ยวโอวงงกับการกระท�ำของเจ้าเสือน้อยจึงลอง
ยืน่ ปรอทวัดไข้เข้าใกล้มนั อีกครัง้ คราวนีย้ งั ไม่ทนั ได้สมั ผัสตัวมันก็กระโจน
มาหาอย่างรวดเร็ว ใช้ขาหลังข้างที่ไม่บาดเจ็บดีดปรอทวัดไข้ในมือเธอ
ร่วงลงกับพื้น เพราะเสี่ยวโอวคลายมือออกอย่างรวดเร็วจึงไม่รู้สึกเจ็บ
เสือดาวน้อยยืนกัดฟันกรอด จ้องเขม็งมาที่เธอพร้อมส่งเสียง
แหลมเล็กขู่
ท่าทางเหมือนจะโกรธและอาย
อาย?
เสีย่ วโอวนัง่ ขัดสมาธิอยูใ่ ต้ตน้ ไม้ มีเสือดาวน้อยยืนอยูต่ รงหน้า...
หนึ่งคนหนึ่งเสือจ้องตากันไม่ลดละ

24
 ในที่สุดเธอก็เป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีก่อน เพราะเริ่มเข้าใจอะไร
บางอย่าง จึงถามออกมาว่า “แกไม่ชอบวัดไข้เหรอ?”
เสือดาวน้อยมองปรอทวัดไข้ที่ร่วงลงในพงหญ้าด้วยแววตา
ขุ่นเคือง
เอาเถอะ...ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องวัด เพราะไม่ว่าอย่างไร อุณหภูมิ
ของตัวมันก็บอกอยูแ่ ล้วว่ามีไข้โดยไม่ตอ้ งสงสัย ทีอ่ ยากวัดไข้กเ็ พือ่ ยืนยัน
ว่ากี่องศาเท่านั้น ในเมื่อมันต่อต้านขนาดนี้ ใช้แอลกอฮอล์เช็ดเพื่อลด
อุณหภูมิให้ก่อนก็แล้วกัน
เสี่ยวโอวเอาก้านส�ำลีจุ่มแอลกอฮอล์ เตรียมจะเช็ดอุ้งเท้าเจ้า
เสือดาวน้อยเพือ่ ลดไข้ให้มนั แต่ดจู ากปฏิกริ ยิ าของเสือดาวน้อยเมือ่ ครูน่ ี้
มันยังจะยอมให้เธอสัมผัสอีกเหรอ?
เธอยื่นมือมาตรงหน้าเสือน้อยเป็นการหยั่งเชิง เขี่ยคางมัน
เหมือนที่เคยหยอกเจ้าเหมียวที่บ้านตามปกติ
เสือดาวน้อยไม่ขยับ ดวงตาสีน�้ำเงินฉ�่ำลึกกลอกขึ้นเล็กน้อย
เหมือนเบื่อหน่าย ก่อนจะมองไปที่ส�ำลีในมือเสี่ยวโอว
“อันนี้คือส�ำลีชุบแอลกอฮอล์ มันจะช่วยลดไข้ให้แกได้ ตอนนี้แก
มีไข้นะ...” ไม่รู้เพราะอะไรเมื่อเผชิญกับดวงตาคู่ที่ดูเหมือน ‘รู้แจ้ง
ทุกสรรพสิ่ง’ คู่นั้น ท�ำให้เธอรู้สึกอยากจะอธิบายขึ้นมา
คราวนีเ้ สือดาวน้อยไม่ได้ตอ่ ต้าน ไม่รวู้ า่ เป็นเพราะฟังค�ำพูดเธอ
เข้าใจ หรือว่าใช้แรงเฮือกสุดท้ายหมดไปแล้ว
เสี่ยวโอวอุ้มมันขึ้นมาบนตักได้ส�ำเร็จ คว้าขาทั้งสี่โดยพยายาม
เลี่ยงไม่ให้โดนบาดแผล แล้วก็ค่อยๆ เช็ดอุ้งเนื้อกลางฝ่าเท้าจนครบ
ทุกขา
อุ้งเท้าของสัตว์จ�ำพวกแมวล้วนเป็นสีชมพู เสือดาวก็เช่นกัน

25
ตรงอุ้งเท้าหน้าฝั่งซ้ายของเสือดาวน้อยมีรอยแผลเป็นสีน�้ำตาลเป็นเส้น
แทบจะพาดทับทั้งอุ้งเท้า แผลเป็นทั้งยาวทั้งลึกดูสะดุดตา ตอนที่ได้แผล
นี้มามันคงจะต้องเจ็บมากแน่ๆ
เสีย่ วโอวอยากจะสัมผัสบาดแผลนัน้ แต่กย็ งั้ มือไว้ บอกกับตนเอง
ว่าเจ้าเหมียวขี้โมโหตัวนี้ไม่ชอบให้แหย่ ไม่เหมือนเจ้าเหมียวน้อยที่บ้าน
เธอ
ถ้ามันไม่พอใจขึ้นมา ต่อให้บาดเจ็บอยู่ก็อาจกัดเธอถึงตายได้
หลังจากทาแอลกอฮอล์เสร็จ เสี่ยวโอวหยิบผ้าขนหนูไปซักที่
ล�ำธารจนสะอาด เพิ่งจะเข้าฤดูใบไม้ร่วง น�้ำในล�ำธารทั้งใสและเย็น
อาจไม่ดพี อส�ำหรับประคบเย็น แต่กด็ กี ว่าไม่มเี ลย เสีย่ วโอวเอาผ้าขนหนู
เปียกที่พับเรียบร้อยแล้ววางพาดลงบนท้องของเสือดาวน้อย แล้วเอาไป
จุ่มน�้ำที่ล�ำธารใหม่ทุกๆ สิบนาที
จัดการทั้งหมดนี้เสร็จแล้ว เสี่ยวโอวจึงเพิ่งจะได้พักผ่อน
เมื่ อ เช้ า ยั ง ไม่ ทั น ได้ กิ น อะไรก็ ต ้ อ งวิ่ ง เตลิ ด มาถึ ง สองชั่ ว โมง
จากนัน้ ก็วนุ่ อยูก่ บั การท�ำแผลให้เสือดาวตัวนี้ พอหมดเรือ่ งวุน่ วายเธอจึง
รู้สึกหิวขึ้นมา
เสีย่ วโอวมุดหน้าเข้าดูในกระเป๋า เพือ่ หาดูเสบียงอาหารในอีกมิติ
หนึ่ง
เธอยังคงรู้สึกอัศจรรย์ใจไม่น้อยแต่ก็ค่อยๆ ยอมรับข้อเท็จจริงนี้
ขึน้ มาบ้างแล้ว เพราะหากไม่มสี งิ่ ของจากมิตคิ ขู่ นานนี้ เมือ่ คืนเธออาจถูก
สัตว์ร้ายกัดตายใต้ต้นไม้ไปแล้วก็ได้
เธอตรวจนับดูสิ่งของในอีกมิติ นอกจากของที่เห็นก่อนหน้านี้
ยังมีขา้ วสารสองกระสอบ แป้งสาลีสองถุง บะหมีก่ งึ่ ส�ำเร็จรูปห้าลัง นมวัว
ห้าลัง น�้ำแร่สิบลัง เนื้อวัวแห้งอีกหลายถุง ช็อกโกแลตสองกล่องและ

26
สนิกเกอร์สองแท่ง ยังมีเนื้อวัวสดและอาหารทะเลที่แพ็คอยู่ในน�้ำแข็ง
อย่างดี และขนมผลไม้แห้งต่างๆ อีกตั้งมาก
เมือ่ วานเสีย่ วโอวลองสังเกตดู ทัง้ ทีผ่ า่ นมาคืนหนึง่ แล้วแต่นำ�้ แข็ง
ที่รักษาความเย็นของเนื้อวัวนั้นก็ไม่ได้ละลายไปเลยสักนิด อาหารทะเล
ก็เช่นกัน ยังคงมีสีสดใหม่เหมือนแช่อยู่ในตู้เย็น
เหมือนว่าเวลาในห้วงมิตนิ นั้ จะเดินไปช้ามากจึงไม่ตอ้ งกังวลเรือ่ ง
หมดอายุหรือเสื่อมคุณภาพ
เมื่อตรวจนับอาหารเสร็จแล้ว ที่เหลือก็คือข้าวของเครื่องใช้และ
ของใช้ประจ�ำวัน
น�้ำมัน เกลือ ซอส น�้ำส้มสายชู หม้อ ถ้วย ขัน กะละมัง เตาไฟ
กระป๋องแก๊ส ตะแกรงย่างเนือ้ ทุกอย่างมีครบ แถมยังมีกล้องส่องทางไกล
แว่นกันแดด แชมพู ครีมอาบน�้ำ ผ้าเช็ดตัวและขวดน�้ำเก็บอุณหภูมิ...
สิง่ ของทีเ่ พือ่ นๆ เอามานัน้ มีมากมายหลากหลาย ให้เธอได้หยิบ
เอามาใช้ยามจ�ำเป็น แล้วยังเจอไม้เซลฟี่อันหนึ่งด้วย!
หลังจากจัดของเสร็จแล้ว เสี่ยวโอวหยิบเอาเนื้อวัวแห้ง ข้าวโอ๊ต
หนึ่งถุงนมวัวสองกล่องและบะหมี่ออกมา
เธอเอาหม้อใบเล็กไปตักน�้ำจากล�ำธารมาครึ่งหม้อ แล้วกลับมา
ตั้งเตาไฟที่จุดด้วยกระป๋องแก๊ส เธอวางหม้อใบนั้นลงบนเตา เปิดสวิตช์
แล้วเริ่มต้มน�้ำ
เปลวไฟสีน�้ำเงินลุกโชนขึ้น เพียงครู่เดียวก็ได้ยินเสียงน�้ำเดือด
ดังจากหม้อ
เสือดาวน้อยที่นอนนิ่งอยู่ข้างๆ เริ่มชายตามอง จ้องเตาไฟโดย
ไม่ส่งเสียงใดๆ สายตาเอื่อยเฉื่อยของมันหรี่ลงเล็กน้อย กรงเล็บหน้า
ออกแรงจิกลงบนพื้นดิน

27
 เสี่ยวโอวไม่รับรู้สิ่งนี้เลยสักนิด
คุณพ่อของเธอชอบค้างแรมกลางป่า ทีบ่ า้ นจึงมีอปุ กรณ์คา้ งแรม
กลางป่าเยอะมาก ดังนั้นเสี่ยวโอวจึงรู้จักของพวกนี้เป็นอย่างดี ต้มน�้ำ
เสร็จแล้วเธอก็ฉกี ซองบะหมีอ่ อก ใส่กอ้ นบะหมีล่ งในน�ำ้ แล้วเทเครือ่ งปรุง
เอาตะเกียบมาคลุก
ระหว่างนั้นเธอตัดเปิดกล่องนมออก ดื่มไปนิดหนึ่ง แล้วเทข้าว
โอ๊ตทั้งถุงใส่ลงในนม น�ำไปวางตรงหน้าเสือดาวน้อย
“ตอนนี้แกบาดเจ็บอยู่ กินนมเยอะๆ หน่อยจะดีต่อร่างกาย แผล
จะได้สมานตัวไวๆ และยังมีเนือ้ วัวแห้งด้วยนะ เดีย๋ วฉันตัดเป็นชิน้ เล็กให้
พอตัดเสร็จแกก็กินได้แล้ว” ไม่ได้คุยกับคนมาสองวัน นี่เธอถึงขนาดคุย
ยาวๆ กั บ เสื อ ดาวได้ แ ล้ ว เหรอ? เธอรู ้ สึ ก นั บ ถื อ ความสามารถการ
ปรับตัวของตนเองอยู่นิดๆ
เมื่อวานเสือดาวน้อยได้ลองกินนมไปกล่องหนึ่งแล้ว วันนี้จึง
ไม่ได้ต่อต้าน มันชักสายตากลับจากเตาไฟและก้มหน้ากินนม
เสี่ยวโอวเปิดนมให้ตนเองอีกกล่อง จิบไปได้สองอึกแล้วเห็นว่า
บะหมี่ที่ต้มเริ่มสุกจึงปิดสวิตช์เตา
เมือ่ วานทัง้ วันกินไปแค่ชอ็ กโกแลตสองชิน้ ในทีส่ ดุ ตอนนีก้ ไ็ ด้กนิ
อาหารร้อนแล้ว แม้จะเป็นเพียงบะหมี่อย่างง่ายๆ เธอก็รู้สึกพอใจมาก
เธอกินบะหมีจ่ นหมดและเห็นว่าเสือดาวตรงหน้าก็กนิ ไปได้มาก
แล้วห่อเนื้อวัวแห้งถูกมันฉีกออกแล้วเขี่ยทิ้ง ภายในถูกกินจนเกลี้ยง
เสี่ยวโอวกลัวว่ากลิ่นอาหารจะดึงดูดฝูงหมาป่า จึงรีบเก็บกวาด
น�ำถ้วยและหม้อไปล้างที่ล�ำธารจนสะอาดแล้วเก็บใส่ ‘ห้วงมิติ’ ไปพร้อม
กับเตาไฟและกระป๋องแก๊ส ชุดเตาแก๊สกระป๋องที่เธอใช้มีขนาดไม่ใหญ่
นัก ต่อให้เก็บใส่กระเป๋าก็ไม่ได้ดูนูนสักเท่าไร

28
 เสือดาวน้อยมองดูเป้สะพายไหล่ที่คล่องตัวของเสี่ยวโอว มันนิ่ง
ไปชั่วครู่...ก่อนจะเบนสายตาไปยังสาวน้อยที่ก�ำลังวุ่นอยู่ตรงหน้า
เสี่ยวโอวหาที่ทิ้งขยะไม่ได้จะโยนทิ้งไว้ในป่าก็ไม่ดี จึงเลือกขุด
หลุมฝังกล่องนมกับห่อบะหมี่ลงในดิน ฝังเสร็จแล้วก็ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อ
บนหน้า คราบดินและฝุ่นท�ำเอามอมแมมไปหมด
ดูท่าเธอก็คงรู้ตัวจึงลุกขึ้นไปล้างหน้าที่ล�ำธาร กลับมาพร้อมกับ
ขนตาเรียวยาวทีม่ หี ยดน�ำ้ เกาะ ดวงตากลมโตสว่างใส ผิวขาวผ่อง ใบหน้า
รูปไข่เรียบลื่น ไม่ได้มีขนยาวทั่วตัวเหมือนสัตว์ ท�ำให้ร่างของเธอดู
บอบบางมาก
เสี่ยวโอวเดินกลับมายืนตรงหน้าเสือดาว สองแก้มถูกแดดส่อง
จนแดงเรื่อ จ้องมองมันตาไม่กะพริบ
เสือดาวน้อยถอยหลังสองก้าว เบนสายตาท�ำท่าเหมือนไม่สนใจ
เสี่ยวโอวหยิบผ้าขนหนูที่พันตัวมันออก จับเนื้อที่อุ้งเท้าของมัน
อุณหภูมิลดต�่ำลงกว่าเมื่อครู่นิดหน่อย พอค�่ำค่อยทายาอีกครั้งก็ไม่
น่าจะเป็นอะไรมากแล้ว
ฝั ่ ง ตรงข้ า มล� ำ ธารเป็ น เทื อ กเขาสู ง ตระหง่ า นยาวเหยี ย ด
ยอดเขาสูงมาก เรียกว่าสูงทะลุเมฆเลยก็ว่าได้ เสี่ยวโอวจ�ำได้ว่าตนเอง
ตกลงมาจากหน้าผา ไม่แน่ว่าถ้าลองปีนขึ้นไปอาจจะน�ำเธอกลับไปยัง
สถานที่ที่เธอจากมาได้
เดิมทีเธอกะว่าถ้าท�ำแผลให้เสือดาวน้อยเสร็จก็จะเดินทางขึน้ เขา
เพียงแต่วา่ พอท�ำแผลเสร็จ ก้มหน้าดูนาฬิกาเห็นว่าเป็นเวลาบ่ายสองโมง
แล้ว หากเธอขึ้นเขาไปในเวลานี้ กว่าจะปีนถึงยอดเขาอย่างน้อยที่สุดก็
รุ่งสาง ตอนนั้นที่ยอดเขาคงยังไม่มีคนสัญจรและคงไม่ปลอดภัยไปกว่า
ที่นี่แน่

29
 เมื่อไตร่ตรองดีแล้วเธอจึงตัดสินใจค้างแรมที่นี่อีกหนึ่งคืน ไว้
ออกเดินทางพรุ่งนี้เช้าดีกว่า
เสี่ยวโอวอุ้มเสือดาวน้อยแนบไว้กับอก มองดูล�ำธารตรงหน้า
ล�ำธารไหลเชี่ยวตัดผ่านป่าเขา หากคิดจะข้ามไปอีกฝั่งคงต้อง
เดินฝ่าล�ำธารไปเท่านัน้ เธอหยิบกิง่ ไม้แห้งริมฝัง่ มากิง่ หนึง่ แหย่ลงไปเพือ่
วัดความลึกของน�้ำแล้วเอามาทาบกับน่องของตน น�้ำไม่ลึกนักเพียงแค่
ท่วมพ้นน่องเท่านั้น
เสี่ยวโอวสวมกางเกงขาบานสีเบจ จึงพับม้วนขึ้นเหนือน่องได้
ง่าย เธอกอดตัวเจ้าเสือน้อยแน่นขึ้นแล้วค่อยๆ เดินลุยน�้ำไปยังฝั่ง
ตรงข้าม
อีกฟากของล�ำธารมีลักษณะเป็นป่าแบบดึกด�ำบรรพ์เช่นกัน
เพียงแต่รูปร่างต้นไม้ดูเป็นมิตรกว่า ไม่ได้แผ่กิ่งก้านอย่างวางอ�ำนาจ
เหมือนต้นไม้อีกฝั่ง แสงแดดที่นี่ดูวิบวับแพรวพราว พื้นที่ป่าเขียวชอุ่ม
เปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา ท�ำให้คนมองรู้สึกจิตใจเบิกบานขึ้นโดยไร้สาเหตุ
และสิ่งที่ท�ำให้จี้เสี่ยวโอวยิ่งกว่าดีใจก็คือ...
เธอพอจะเห็นสายพันธุ์ของต้นไม้ที่ตัวเองรู้จักบ้างแล้ว
เยื้องไปทางด้านหน้าคือนอร์เวย์สปรูซ ทางซ้ายมือมีต้นหลิวน�้ำ
เรียงเป็นแถว ลึกเข้าไปยังมีต้นการบูร โอ๊ก ต้นเบิร์ช...
เฮ้อ...ในที่สุดก็ได้เห็นสิ่งที่เธอคุ้นเคย
พอเห็นอย่างนี้ก็ยิ่งท�ำให้เสี่ยวโอวมีความเชื่อมั่นมากขึ้น ว่าถ้า
เธอไปถึงยอดเขาจะได้เจออาจารย์กับเพื่อนๆ ของตน ความคาดหวัง
ทั้งหมดนี้ท�ำให้เธอมีสติรุกหน้าต่อ
เธอเดินอยูใ่ นป่าชัว่ โมงกว่า พบเนินทีไ่ ม่ถอื ว่าเตีย้ นักในต�ำแหน่ง

30
หลืบเขาทางด้านหลัง แถมยังมีตน้ ไม้ใบหนาต้นหนึง่ คอยบัง ปกติสตั ว์ปา่
ทั่วไปจะหาไม่พบ
เอาล่ะ...คืนนี้เธอกับเจ้าเสือจะพักผ่อนที่นี่แหละ

ห้าโมงกว่า
เสี่ยวโอวทายาแก้อักเสบให้เสือดาวน้อยอีกครั้ง แล้วก็ให้มันกิน
นมแช่ข้าวโอ๊ตกับเนื้อวัวแห้ง และเพราะวันนี้เธอกินมื้อเที่ยงช้า ตอนนี้
เลยยังไม่ค่อยหิวเท่าไร จึงดื่มนมไปกล่องหนึ่งแล้วก็ควักถุงนอนจากอีก
มิติออกมาปู เตรียมตัวรอฟ้ามืด
พอถึงหกโมงป่าทั้งป่าก็เข้าสู่ความมืดตามก�ำหนดเวลา...เป๊ะ!
เสี่ยวโอวยังคงไม่เข้าใจธรรมชาติของที่นี่ แต่กลับคอยบอก
ตัวเองว่าอย่าคิดมาก เธอหันหน้าไปมองเสือดาวน้อยที่อยู่ข้างๆ เห็นว่า
มันหลับไปแล้ว เธอจึงหยิบเอาผ้าห่มไหมพรมจากห้วงมิติมาห่มให้มัน
คืนนี้เมฆด�ำทั้งหนาและทึบ บนฟ้าไม่เห็นดาวสักดวง

เช้าวันถัดมา
ฟ้าเพิ่งจะสว่าง เสือดาวน้อยลืมตาขึ้นพบแต่ความว่างเปล่า
ตรงหน้า ถุงนอนไม่อยู่ ผ้าห่มไม่อยู่ กล่องนมไม่อยู่ แม้แต่เสี่ยวโอวก็
หายไปไหนไม่รู้
เจ้าเสือดาวค่อยๆ ลุกขึ้น มองดูตรงที่เสี่ยวโอวนอนเมื่อคืน
เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ มันเหลียวมองขาหลังของตนข้างที่บาดเจ็บ
ผ้าก๊อซสะอาด ดูกร็ วู้ า่ เพิง่ เปลีย่ นเมือ่ เช้า ผูกโบหูกระต่ายเหมือน
เช่นเคย

31
 เสือดาวน้อยจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆ ชักสายตากลับ
มา เลียเขี้ยวฟันของตน หมุนตัวเยื้องย่างเข้าไปในป่าลึก

32
 บทที่ 4

เสี่ยวโอวตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง
หลังจากเก็บข้าวเก็บของเสร็จเรียบร้อย เธอก็ใส่ยาแก้อกั เสบและ
เปลี่ยนผ้าก๊อซให้เสือดาวน้อย หลังจากนั้นก็เดินขึ้นเขามาคนเดียว
ภูเขาลูกนี้สูงชัน มีหลายช่วงที่ทางเดินแทบจะตั้งฉากไปกับพื้น
ขึ้นตรงลงตรงอันตรายมาก
เสี่ยวโอวกัดฟันแน่น ใช้ขอเกี่ยวส�ำหรับปีนเขากับไม้เท้าช่วย
ปีนเขาของเฉินปิน--กรรมาธิการฝ่ายพลานามัย ในที่สุดเธอก็ขึ้นไปถึง
ยอดเขาได้ก่อนฟ้ามืด
เธอก้มหน้ามองดูนาฬิกา ตอนนีเ้ ป็นเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาสีส่ บิ สาม
นาที เธอใช้เวลาขึ้นเขาไปเกือบสิบสองชั่วโมง
เสีย่ วโอวยืนหายใจหอบอยูต่ รงยอดเขา พอคิดว่าอีกไม่นานก็จะ
ได้เจออาจารย์กับเพื่อนๆ แล้วก็รู้สึกชื่นมื่นขึ้นมา เธอไม่เคยเฝ้ารอจะได้
เจอพวกเขาอย่างนี้มาก่อน
ไม่รู้ว่าสองวันมานี้พวกเขาได้ตามหาเธอไหม?
ได้แจ้งพ่อแม่เธอหรือเปล่า?

33
 ถ้าพ่อกับแม่รู้ว่าเธอร่วงตกเหว จะตกใจจนช็อกไปเลยไหมนะ?
แต่พอได้มองสภาพแวดล้อมโดยรอบบนยอดเขาที่เพิ่งขึ้นมาถึง
เธอก็ตะลึงงันไป นี่เป็นยอดเขาที่สุดแสนจะธรรมดา มีต้นสนยืนต้นตรง
อยู่หลายต้นตรงริมผา ด้านหลังเป็นท้องฟ้าสีคราม นอกจากนี้แล้วก็ไม่มี
อะไรอีก
แล้วยอดเขาที่เธอร่วงลงมานั่นล่ะ?
ทางหลวง G80 ที่เธอเห็นจากบนรถโรงเรียนล่ะ?
เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ พบว่าด้านหน้าเป็นเทือกเขายาว
เหยียดสูงต�่ำสลับกัน โอบล้อมเป็นวงกลม มีพืชสีเขียวขึ้นปกคลุมไปทั่ว
เทือกเขานั้นมีลักษณะตรงกลางต�่ำรอบข้างสูง เหมือนเป็น
แอ่งกระทะขนาดใหญ่ แต่ว่าตรงกลางแอ่งนี้ไม่ได้รกร้างว่างเปล่า มีพืชที่
เสี่ยวโอวไม่รู้จักชื่อขึ้นอยู่มากมาย
มีล�ำธารไหลโอบรอบบริเวณเทือกเขา ซึ่งเป็นล�ำธารที่เธอข้าม
มาเมื่อวานจากป่าฝั่งตรงข้ามนั่นเอง
แอ่งนัน้ มองไปไม่เห็นขอบ เทือกเขาแห่งนีเ้ หมือนเหยียดยาวไป
สุดขอบโลก มีสายน�้ำไหลคดเคี้ยวไปตามเทือกเขา ปรากฏเป็นโลกทั้งใบ
ที่เสี่ยวโอวไม่รู้จัก และไม่เคยพบเห็นมาก่อน
เธอมาโผล่ในที่แปลกถิ่น
ในวินาทีถดั มา เหมือนจะเป็นการพิสจู น์สงิ่ ทีเ่ ธอคิด เมือ่ เวลาหก
โมงเย็นพอดี แสงทัง้ หมดของโลกใบนีก้ ถ็ กู ดับ โลกทัง้ ใบกลายเป็นด�ำมืด
ในทันที
ที่ นี่ ไ ม่ มี ตึ ก สู ง ระฟ้ า ไม่ มี เ ทคโนโลยี ไม่มีสัญญาณมือถือ...
ถึงขนาดไม่มีช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ก�ำลังขึ้นและก�ำลังตกดิน
เสี่ยวโอวยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ใจทั้งดวงร่วงดิ่งลงเรื่อยๆ

34
 ทั้งตะลึง กังวล และสับสน
ท�ำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้?
แล้วจะกลับไปยังไง?
หากเธอกลับไปไม่ได้แล้วจริงๆ จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ยังไงล่ะ?
คืนนี้เสี่ยวโอวไม่ได้นอน เอาแต่นั่งขัดสมาธิอย่างเหม่อลอยบน
เขาอยู่ทั้งคืน
กลางวันกลางคืนของทีน่ อี่ ณ ุ หภูมติ า่ งกันมาก กลางคืนหมอกลง
หนาและอากาศจะเปลี่ยนเป็นเย็นจัด เธอสวมชุดล�ำลองธรรมดา ใต้เสื้อ
สีด�ำลายดอกมีเพียงเสื้อกล้ามสีขาวตัวเดียวเท่านั้น กางเกงขาบานที่ใส่
อยู่ก็ให้ความอบอุ่นได้ไม่มากเท่าไร เธอจึงรู้สึกเวียนหัวเหมือนจะเป็นไข้
ทันทีที่ฟ้าสว่างในเช้าวันถัดมา
ท�ำใจอยู่ทั้งคืน เสี่ยวโอวจึงค่อยสงบอารมณ์ลงได้บ้าง ไม่ว่าเธอ
จะมาที่ นี่ ด ้ ว ยสาเหตุ ใ ด แต่ ใ นเมื่ อ ยั ง ไม่ ส ามารถกลั บ บ้ า นได้ ต อนนี้
ก็ตอ้ งหาวิธมี ชี วี ติ อยูท่ นี่ ตี่ อ่ ให้ได้ พอคิดได้แบบนีเ้ ธอก็เริม่ มีกำ� ลังใจ หยิบ
เอายาแก้หวัดออกจากกล่องยา เทออกมาสองเม็ด ใส่ยาเข้าปากแล้วกลืน
น�้ำแร่ตาม จากนั้นก็หยิบขนมปังแผ่นออกมาอีกสองแผ่น กินหมดไป
พร้อมนม จึงค่อยเตรียมลงเขา
การลงเขาอันตรายกว่าการขึ้นมาก เธอจึงเดินไปช้าๆ เวลา
ประมาณบ่ายสามโมงเธอเพิ่งจะเดินถึงไหล่เขาเท่านั้น
ตลอดเส้นทางเต็มไปด้วยพืชสีเขียว มีพืชชนิดหนึ่งใบหนา ใหญ่
ขนาดเท่าฝ่ามือของเธอ มีดอกไม้สแี ดงชาดขึน้ อยูห่ นึง่ ถึงสองดอกทีป่ ลาย
ยอด ท�ำให้แมลงปีกแข็งมากมายบินวนอยู่รอบดอกไม้ คงเพราะกระเป๋า
ของเสี่ยวโอวมีสีค่อนข้างสว่าง เป็นสีแดงกุหลาบ เลยดึงดูดแมลงที่ว่าให้
บินมาหาเธอด้วย

35
 เสีย่ วโอวกลัวแมลงตัง้ แต่เด็ก แรกๆ ยังพอใช้นำ�้ ยาไล่ยงุ มาไล่ไป
ได้บ้าง ต่อมาแมลงพวกนี้ก็มีภูมิต้านทานต่อน�้ำยาไล่ยุงของเธอ ค่อยๆ
ล้อมเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ
จุดทีถ่ กู แมลงกัดนัน้ จะเกิดเป็นตุม่ เล็กขึน้ อย่างรวดเร็ว ท�ำให้คนั
ยิบๆ เสี่ยวโอวทนไม่ไหวยื่นมือไปเกาจนหลังมือแดงไปทั้งแถบ
เสี่ยวโอวไม่กล้าเกาอีก แต่จะปล่อยต่อไปอย่างนี้ก็ใช่ที่
เธอหันหน้าไปสังเกตโดยรอบ พบว่าใต้ตน้ ไม้ขา้ งหน้าไม่มแี มลง
พวกนีแ้ ม้แต่ตวั เดียว ถึงจะมีแมลงบางตัวหลงบินไปทางนัน้ แต่พวกมันก็
จะเปลีย่ นทิศไปทางอืน่ อย่างรวดเร็ว เธอรีบวิง่ ไปใต้ตน้ ไม้ พอหันกลับมา
ก็เห็นว่าแมลงพวกนัน้ ไม่กล้าเข้าใกล้เธอจริงๆ เสียด้วย ได้แต่บนิ หมุนวน
ตรงหน้าเธอหลายรอบ แล้วก็แยกย้ายกันไป
ใต้ตน้ ไม้มพี ชื อยูช่ นิดหนึง่ พืชทีว่ า่ นีม้ กี ลิน่ หอมอ่อนๆ คนดมแล้ว
ก็อาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่กลับเป็นกลิ่นที่รุนแรงมากส�ำหรับแมลงพวกนี้
ดังนั้นพวกมันจึงไม่กล้าเข้าใกล้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เจอแมลงพวกนี้อีก
เสี่ยวโอวจึงเด็ดใบของเจ้าต้นนี้มาหลายใบ เอาผ้าก๊อซขาวมาห่อ ท�ำเป็น
ถุงหอมอย่างเรียบง่ายพกติดตัวไว้
เมื่อท�ำเสร็จเธอมองดูผลงานตนเองอย่างพึงพอใจ เตรียมจะ
เดินทางต่อแต่เมื่อก้าวเท้าไปข้างหน้า ปลายเท้าก็เหมือนไปเตะถูกอะไร
เข้าสักอย่างแข็งๆ เหมือนก้อนหิน
เสีย่ วโอวก้มหน้าลงมองอย่างสงสัย พลันเห็นเขากวางขนาดใหญ่
สองเขาโผล่อยูก่ ลางกอหญ้า เป็นเขากวางทีแ่ ตกหน่อและกิง่ ก้านออกไป
มากมายราวกับกิ่งไม้ แผ่ขยายไปสองข้าง ทั้งดูหรูหราและสวยงามเป็น
อย่างมาก เสี่ยวโอวไม่เคยเห็นเขากวางที่สวยขนาดนี้มาก่อน นอกจาก
ตะลึงแล้วก็อดไม่ได้ที่จะก้มตัวแล้วยื่นมือไปสัมผัส

36
 ทว่าเธอยังไม่ทันได้สัมผัสโดน เขากวางก็ขยับเสียก่อน กอหญ้า
โดยรอบมีเสียงซ่าๆ ดังตามมา จากนัน้ ก็มหี วั หนึง่ ค่อยๆ เงยขึน้ จากต้นไม้
ทีเ่ ธอเพิง่ เด็ดไล่แมลงบิน เจ้าของหัวส่งเสียงครวญครางออกมาด้วยความ
เจ็บปวด “โอ๊ย เมื่อครู่ใครเตะฉัน...”
เสี่ยวโอวเบิกตาโตมองหนุ่มน้อยที่มีเขากวางอยู่บนหัวอย่าง
ตกตะลึง จากนั้นสองขาก็เริ่มอ่อนแรง ตกใจจนนั่งฟุบลงกับพื้น
“นี่...นี่มันตัวอะไรเนี่ย...” เสี่ยวโอวสีหน้าซีดขาว จ้องมองหนุ่ม
น้อยเบื้องหน้า ถามตะกุกตะกัก
อีกฝ่ายนัง่ ขัดสมาธิอยูบ่ นพืน้ เขามีรา่ งกายก�ำย�ำ ดูหน้าตาท่าทาง
เหมือนมนุษย์หนุ่มที่มีอายุราวสิบเจ็ดสิบแปดปี ที่หัวมีเขากวางคู่โตสวม
อยู่คู่หนึ่ง ติ่งหูสองข้างมีขนอ่อนข้างหนึ่งสีเทาอีกข้างสีขาว ยาวเฟื้อยมา
จนถึงข้างแก้ม สันจมูกก็มีขนสีเทา ริมฝีปากหนา ตาโต...และก�ำลังมอง
เธออยู่
“ฉันน่ะเหรอ?” หนุม่ น้อยชีจ้ มูกตนเอง ยิม้ และแนะน�ำตัว “ฉันชือ่
อีริคเธอล่ะชื่ออะไร?”
แนะน�ำตัวเองจบก็ยงั ไม่ได้คำ� ตอบ หนุม่ เขากวางมองเสีย่ วโอวที่
ยังอยู่ในสภาวะตกตะลึง เขาส่ายหัวแล้วโบกมือไปมา “จริงสิ ขอโทษนะ
เมื่อครู่คงท�ำเธอตกใจแน่เลย วางใจเถอะฉันเป็นพวกกินพืช ไม่ดุเหมือน
กับพวกกินเนื้อ ฉันไม่ท�ำร้ายเธอหรอก”
หนุม่ น้อยเห็นเธอหน้าซีด ดูออ่ นเปลีย้ เพลียแรงและท่าทางคงยัง
โตไม่เต็มวัย แถมที่ตัวยังมีกลิ่นหอมของหญ้าอีกต่างหาก เลยทึกทักเอา
เองว่าเธอเป็น ‘พวกกินพืช’ เหมือนกัน
เสี่ยวโอวอ้าปาก ย้ายสายตาจากเขากวางของหนุ่มน้อยไปยัง
จมูกสีเทาของเขา เธอก�ำมือแน่นขึน้ เรือ่ ยๆ ก�ำลังจะหมุนตัววิง่ หนี แต่จๆู่

37
หนุ่มน้อยตรงหน้าก็มีสีหน้าหวาดระแวงร่างกายแข็งเกร็งขึ้นมา เธอยัง
ไม่ทันได้มีปฏิกิริยาใดๆ เขาก็คว้าข้อมือเธอแน่นแล้วกดหัวลง ดึงเธอ
เข้าไปหลบในกอหญ้าอย่างรวดเร็ว
“...”
ตอนแรกเสี่ยวโอวยังสับสนงุนงงก่อนจะดิ้นรนพยายามให้หลุด
จากมืออีกฝ่าย เพราะอยากจะลุกแต่หนุ่มเขากวางรีบใช้นิ้วชี้แตะปาก
ส่งสัญญาณว่าให้เงียบเสียง “ชู่...”
เสี่ยวโอวมองดูนิ้วมือที่มีสีด�ำและดูเหมือนกับเท้ากวางของเขา
จากนั้นก็เม้มปากแน่นไม่ส่งเสียงใดๆ
อีริคที่มีท่าทางตื่นเต้นจ้องไปข้างหน้าตาเขม็ง
ช่วยไม่ได้ที่เขากวางบนหัวเขามันเด่นเกินไป พอมาซ่อนอยู่ใน
กอหญ้าท�ำให้รู้สึกประหลาด
เหมือนเขาเองก็รู้ในจุดนี้ เขาพูดว่า “แคทนิพ” แล้วก็เด็ดเอาใบ
พืชทีเ่ สีย่ วโอวใช้ไล่แมลงมากองโตเพือ่ ใช้ปดิ เขากวางของตัวเองเป็นการ
อ�ำพรางตัว
ที่แท้พืชไล่ยุงนี่ก็คือต้น ‘แคทนิพ’ หรอกหรือ?
แคทนิพที่แมวชอบเล่นน่ะนะ?
เพียงครู่เดียวเสี่ยวโอวรู้สึกได้ถึงแผ่นดินที่สั่นไหวอย่างชัดเจน
ตามมาด้วยเสียงร้องของสัตว์ร้ายตัวแล้วตัวเล่า
เสียงที่ดังขึ้นท�ำให้อีริคตัวแข็งเกร็งกว่าเก่า
เสียงสัตว์ร้ายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เสี่ยวโอวมองไกลออกไปเห็น
เสือดาวโตเต็มวัย มีลายจุดสีด�ำชัดเจนก�ำลังวิ่งมาทางนี้ถึงสองตัว
เสือดาวเป็นสัตว์ที่วิ่งเร็วมาก เพียงพริบตาก็เห็นสองร่างอัน
ปราดเปรียววูบผ่านหน้าไปราวกับสายลมพัด หางอันเรียวยาวกรีดอากาศ

38
วาดเป็นเส้นโค้งอันสวยงาม กระโจนเพียงไม่กี่ทีก็หายวับไปไม่เหลือ
แม้แต่เงา
จนกระทั่งเสือดาวทั้งสองไกลออกไป อีริคจึงค่อยๆ ถอนหายใจ
โล่งยาว ลูบหน้าอก “รอดตัวแล้ว”
ปริศนาในใจของเสี่ยวโอวนั้นใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เหมือนไหมพรมที่
พันกันจนยุง่ เหยิง เหลือเพียงหาปลายเส้นด้ายให้เจอ เมือ่ เข้าใจเรือ่ งหนึง่
ก็จะเข้าใจเรื่องที่เหลือทั้งหมดเอง
“ท�ำไม...พวกเราถึงต้องซ่อนตัวด้วย?” เสี่ยวโอวมองดูหนุ่มน้อย
ตรงหน้าที่ก�ำลังเอาหญ้าออกจากเขากวาง ก่อนถามหยั่งเชิง
อีริคชะงักการเคลื่อนไหว คิดว่าเสี่ยวโอวเป็นสัตว์กลายพันธุ์
วัยใสที่ยังไม่รู้เดียงสาเลยอธิบายอย่างใจเย็น “เสือดาวสองตัวเมื่อครู่
เป็น ‘สัตว์กลายพันธุ์ประเภทกินเนื้อ’ เป็นศัตรูทางธรรมชาติของ ‘สัตว์
กลายพันธุ์ประเภทกินพืช’ อย่างเรา หากพวกมันพบเราเข้าละก็ ฉันกับ
เธอคงได้จบชีวิตกันที่นี่แน่ๆ”
เสี่ยวโอวหยิกฝ่ามือตนเองแรงๆ...เจ็บมาก ไม่ใช่ฝัน
เสียงเธอสั่นเล็กน้อย “เมื่อครู่เธอว่าอะไรนะ?”
อีริคสงสัยแต่ก็ยอมพูดซ�้ำอีกหน “หากเสือดาวสองตัวนั้นพบ
พวกเราเข้า พวกเราก็จะ...”
“ไม่ใช่อันนี้” เสี่ยวโอวตัดบทอย่างร้อนรน “เธอบอกว่าพวกเรา
เป็นอะไรนะ?”
อีริคนิ่งไปชั่วครู่แล้วกล่าวยิ้มๆ “พวกเราก็คือสัตว์กลายพันธุ์
ประเภทกินพืชไงล่ะ บนตัวเธอไม่มีกลิ่นคาวเลือด แถมยังมีกลิ่นหอม
ของหญ้า ฉันน่าจะเดาไม่ผิดใช่ไหม?” เขานึกขึ้นได้อย่างรวดเร็ว “อ้อ
ใช่แล้ว ฉันนี่เลอะเลือนจัง ยังไม่ได้ถามชื่อเธอเลย เธอชื่ออะไร? เผ่าพันธุ์

39
อะไร? อยู่ที่ไหน?”
เสี่ยวโอวนิ่งไปนานจึงค่อยตอบด้วยเสียงเฝื่อนๆ
“ฉันชื่อจี้เสี่ยวโอว... เรียกฉันว่าเสี่ยวโอว หรือโอวก็ได้”
อีริคยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร “ชื่อเธอเหมือนชื่อของมนุษย์เลย
แต่มนุษย์สูญพันธุ์ไปตั้งแต่เจ็ดร้อยปีก่อนแล้ว ร่องรอยการด�ำรงอยู่ของ
พวกเขาก็หายไปจาก ‘แผ่นดินโบเออร์เนีย’ นานแล้ว เธอก็ไม่น่าจะ
เกี่ยวข้องอะไรกับมนุษย์นี่เนอะ”
ค�ำพูดของเขายิ่งท�ำให้เธอตกใจมากขึ้น
หลังจากโยนระเบิดลูกใหญ่ลงมาเสร็จ อีริคก็มองดูท้องฟ้า
“ฟ้าจะมืดแล้ว เธอเดินหลงกับฝูงของเธอหรือเปล่า? ฝูงของฉัน
อยู่ด้านหลังเขา ห่างจากนี่ไม่ไกลนัก เธอจะมาอาศัยที่ฝูงของฉันก่อน
สักคืนหนึ่งไหม?”
พูดจบก็หันมามองเสี่ยวโอวที่ก�ำลังยืนหน้าซีด แววตาค้างเติ่ง
อีริคนึกว่าเธอตกใจจากการที่เห็นเสือดาวกลายพันธุ์เมื่อครู่ อาจยังช็อก
อยู่เลยพูดปลอบ “อย่ากังวลไปเลย แม้ฝูงกวางของฉันจะไม่กล้าแข็งนัก
แต่เราจะไม่ปล่อยให้เธอบาดเจ็บแน่ แต่หากเธออยู่ที่นี่จะยิ่งมีโอกาสถูก
สัตว์ร้ายกินมากกว่านะ”
เสี่ยวโอวถามทันควัน “ท�ำไมล่ะ?”
อีรคิ หุบยิม้ พูดเสียงขึงขัง “หลายวันก่อน จ่าฝูงเผ่าเสือดาวหายตัว
ไป พวกมันระดมก�ำลังตามหาอยู่ทั้งเช้าสายบ่ายเย็น มันจะสังหารใคร
ก็ตามที่มันพบ คนในฝูงของฉันหายไปอย่างไร้ร่องรอยหลายคนแล้ว”

40
 บทที่ 5

“อีริค ท�ำไมวันนี้กลับมาเร็วจัง?”
“อีริค ตรวจสอบแล้วได้เรื่องยังไงบ้าง? ฝูงเสือดาวจะไปจากเขา
แห่งนี้เมื่อไหร่กัน...”
“อีริค วันนี้มีคนของฝูงเราบาดเจ็บอีกสองคนแล้ว...”
อี ริ ค เป็ น หลานของหั ว หน้ า เผ่ า และเป็ น ผู ้ ก ล้ า ที่ ห นุ ่ ม แน่ น
แข็งแกร่งที่สุดในเผ่า เขาเป็นคนใจดีเป็นมิตร ปกติเวลาเกิดอะไรขึ้นฝูงก็
มักจะมาขอความช่วยเหลือจากเขาเสมอ
ครั้งนี้เผ่าเสือดาวมาคุกคามเผ่ากวางของพวกเขา อีริครับอาสา
ออกไปลาดตระเวนอย่างกล้าหาญ หลังจากเขากลับมาทุกคนก็ระดม
สารพัดค�ำถามทุ่มใส่ไม่หยุด
จนกระทั่งกวางตัวหนึ่งสังเกตเห็นเสี่ยวโอวเข้าก็สะกิดเรียกให้
คนที่สองมองบ้าง จากนั้นคนที่สามสี่ห้าก็หันมามองตาม ทุกตัวเห็นเป็น
ตาเดียวกันว่ามี ‘ตัวเมีย’ รูปร่างโปร่งบางอ้อนแอ้นยืนหน้าถอดสีหลบอยู่
ด้านหลังอีริค ความสนใจทั้งมวลจึงเบี่ยงเบนไปที่เธอทันที
เผ่าของอีรคิ เป็นเผ่ากวางเรนเดียร์ ร่างมนุษย์ของพวกเขาจะใหญ่

41
โตเป็นปกติอยูแ่ ล้ว ไม่วา่ จะเป็นตัวผูห้ รือตัวเมียก็ลว้ นมีขนาดตัวทีส่ งู ใหญ่
ก�ำย�ำ
แต่เสี่ยวโอวนั้นต่างกัน พอยืนอยู่ข้างอีริคเธอยังสูงไม่ถึงอกของ
เขาด้วยซ�้ำ
เธอรูปร่างเล็กจ้อยดูเปราะบาง ใบหน้าจิ้มลิ้ม ล�ำคอเล็กระหงจน
เหมือนจะถูกบิดหักเอาได้ง่ายๆ หากจะพูดถึงผิวพรรณบ้าง เธอมีผิวที่
เนียนละเอียดและไร้ขนอย่างนี้ มองยังไงก็ต้านแดดจัดลมแรงข้างนอก
ไม่ไหวแน่ ไม่ต้องพูดถึงอากาศที่ต่างกันสุดขั้วอย่างตอนเช้ากับตอนเย็น
เลย เธอดูไม่แข็งแกร่งเหมือนพวกเขาที่มีขนเต็มตัว ดีไม่ดีอาจจะยังโต
ไม่เต็มวัยเสียด้วยซ�้ำ
เมือ่ ต้องเผชิญกับสายตาขีส้ งสัยของฝูงกวาง อีรคิ เลยเอ่ยอธิบาย
ขึ้นเอง “เอ่อ...เธอมีชื่อว่าเสี่ยวโอว ฉันไปเจอเธอที่เขาทางด้านหลัง
น่าจะพลัดหลงกับฝูงของตนเอง ฉันเลยเชิญให้มาพักแรมที่ฝูงของเรา
ก่อนชั่วคราว ไว้เขาทางด้านหลังไม่มีอันตรายแล้วค่อยให้เธอไป”
อันตรายที่ว่าย่อมหมายถึงฝูงเสือดาว
สมาชิกฝูงกวางต่างพากันเงียบเสียง จ้องมองดูเสี่ยวโอวแล้วก็
สบตากันไปมา แววตาระแวงภัย
ตัวเมียตัวนีด้ แู ล้วไม่ใช่เผ่าพันธุเ์ ดียวกับพวกเขา แถมยังแต่งตัว
ประหลาด จะน�ำความยุ่งยากอะไรมาให้หรือเปล่า?
จะโทษว่าฝูงคิดมากก็ไม่ได้ เพราะช่วงนี้มีสมาชิกในฝูงบาดเจ็บ
เยอะมากจริงๆ ดังนั้นแต่ละตัวต่างก็หวังว่าจะรักษาชีวิตตนเอาไว้
อีริครู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่สับสน หวาดระแวงของฝูง จึงพูดอย่าง
รวดเร็ว “เธอเป็นพวกกินพืชเหมือนพวกเรา พวกคุณลองดมดูสิ มีกลิ่น
แคทนิพจากตัวเธอด้วย”

42
 พอพูดค�ำนีอ้ อกมาพวกเรนเดียร์กใ็ ช้จมูกอันเฉียบไวดมกลิน่ จาก
ตัวเธอ ได้กลิ่นหอมหญ้าจริงๆ ด้วย จึงค่อยผ่อนความระแวงลงชั่วคราว
เผยรอยยิ้มเป็นมิตรให้
“ในเมือ่ เป็นอย่างนี้ ก็มาอาศัยทีบ่ า้ นฉันละกัน บ้านฉันมีหอ้ งว่าง
อยู่ห้องหนึ่งพอดี”
“ที่บ้านฉันมีข้าวโพดที่ปลูกใหม่ในปีนี้ ไม่รู้ว่าตัวเมียตัวนี้จะชอบ
กินไหม? ฉันจะไปเอามาแบ่งให้ก็แล้วกันนะ”
“เธอเป็นสมาชิกของเผ่าอะไรหรือ? ดูทา่ จะยังโตไม่เต็มวัย ขนยัง
ขึ้นไม่ทั่วตัวเลย หายมาอย่างนี้พ่อแม่เธอคงจะเป็นห่วงมากเลยทีเดียว”
“...” เสี่ยวโอว
เดิมทีเผ่าเรนเดียร์ก็อ่อนโยนเป็นมิตรอยู่แล้ว เมื่อสัมผัสได้ว่า
เสี่ยวโอวไม่เป็นภัยคุกคามต่อพวกเขา ทุกตัวก็มอบความอบอุ่นแก่เธอ
กันอย่างล้นหลาม เสี่ยวโอวฝืนยิ้มปลายนิ้วมือกุม ‘ถุงหอมแคทนิพ’
ตรงเอวไว้แน่น ก่อนจะแอบเอาไปซ่อนไว้ด้านหลัง
สุ ด ท้ า ยอี ริ ค ก็ ป ฏิ เ สธค� ำ เชิ ญ ของสมาชิ ก ในฝู ง อย่ า งนุ ่ ม นวล
พาเสี่ยวโอวกลับไปยังบ้านที่ตนอาศัยอยู่กับปู่
ปู่ของอีริคชื่อโบแร็ต เป็นผู้อาวุโสที่อายุมากและมีชื่อเสียงที่สุด
ของฝูงกวาง พ่อกับแม่ของอีริคเสียชีวิตตั้งแต่ยังหนุ่มสาว โบแร็ตจึงเป็น
ผู้ที่เลี้ยงอีริคมาจนโต
“คุณปู่ ผมพาเพือ่ นใหม่มาคนหนึง่ ” อีรคิ เปิดประตูรวั้ ออก ตะโกน
ทักด้วยน�้ำเสียงร่าเริง
ชายชราหลังค่อมก�ำลังตากเห็ดอยู่ในสวน พอได้ยินเสียงของ
อีริคจึงค่อยๆ หันกลับมา
อืม..หากไม่ใช่เพราะบนหัวชายชราก็มเี ขากวางคูห่ นึง่ เหมือนกัน

43
เธออาจจะเห็นเขาเป็นเพียงคนแก่ธรรมดาๆ ก็ได้นะ
กวางชราส่งเสียงสั่งหลานชาย ไม่ทันสังเกตเห็นผู้ที่ตามมาด้วย
“อีริค มาช่วยปู่ตากเห็ดสดพวกนี้หน่อย จะเข้าฤดูหนาวแล้วพวกเราต้อง
เก็บสะสมอาหารไว้...” เขาเบนสายตามองมาทางเสี่ยวโอวแล้วหยุดพูด
ทันที
อีริคแนะน�ำอย่างคล่องแคล่ว “คุณปู่ เธอชื่อเสี่ยวโอว เป็นเพื่อน
ใหม่ที่ผมรู้จักที่หลังเขา...”
ไม่ว่าตอนนี้เสี่ยวโอวจะตะลึงเพียงใด แต่เธอรู้ว่าหากจะใช้ชีวิต
อยู่ที่นี่ จ�ำต้องกลมกลืนกับพวกเขาให้ได้อย่างรวดเร็ว เธอยืนอย่าง
นอบน้อม ร้องทักทายอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย
“คุณปู่”
รอยยิ้มบนหน้าของโบแร็ตหายไป เห็ดสดในมือร่วงกระจายทั่ว
พื้น สายตาคมกริบมองเพ่งทั่วร่างของเสี่ยวโอว หลังจากผ่านความเงียบ
ที่น่าอึดอัดใจ เขาก็ค่อยๆ เก็บเห็ดสดที่ร่วงพื้นอย่างเชื่องช้า
“อ้อ...เพื่อนใหม่เรอะ”
อีริคพยักหน้า พูดต่อไปว่า “เธอพลัดหลงกับฝูงของตัวเอง
คุณปู่ครับ พวกเราพอจะหาวิธีช่วยให้เธอได้พบฝูงของเธอได้หรือไม่?”
หัวหน้าโบแร็ตเป็นตาเฒ่าแสนดีประจ�ำเผ่า ใครมีเรื่องอะไรมา
ขอร้อง เขาก็ไม่เคยปฏิเสธ
นิสัยชอบช่วยเหลือคนของอีริคก็สืบทอดมาจากเขานี่แหละ
แต่ครั้งนี้ เขากลับมองเสี่ยวโอวด้วยสายตาที่ยากจะเข้าใจ ตอบ
อย่างเหนือความคาดหมาย “พวกเราช่วยเธอไม่ได้”
อีรคิ อึง้ ไปคิดไม่ถงึ ว่าคุณปูจ่ ะปฏิเสธทันควันขนาดนี้ “ท�ำไมช่วย
ไม่ได้ละ่ ครับ? ทุกเผ่าล้วนมีถนิ่ ทีอ่ ยูป่ ระจ�ำของตัวทัง้ นัน้ ขอเพียงรูว้ า่ เธอ

44
เป็นเผ่าไหน...”
หัวหน้าโบแร็ตตัดบทเสียงเรียบ “ฝูงของเธอไม่อยู่ที่นี่”
เสี่ยวโอวใจเต้นแรง เงยหน้าพรวด...จ้องมองคุณปู่ของอีริค
แต่พอเขาพูดค�ำนี้จบกลับไม่ได้พูดอะไรต่อ โบแร็ตหมุนตัวเอา
มือไพล่หลังเดินเข้าไปในเรือนไม้
อีริคแตะแก้มเธอเบาๆ พลางปลอบว่า “เธออย่ากังวลนะ อาจ
เพราะช่วงนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากจนเกินไป คุณปู่พูดแบบนี้เพราะต้องการ
ปกป้องความปลอดภัยให้กับของฝูงของเรา เธอวางใจเถอะ ในเมื่อฉัน
รับปากแล้วว่าจะช่วยเธอตามหาครอบครัว ฉันจะไม่ผิดค�ำพูดแน่นอน”
เสี่ยวโอวพยักหน้ากล่าวยิ้มๆ ด้วยใจเหม่อลอย “ขอบคุณนะ
อีริค”
มื้อเย็นเป็นต้นอ่อนข้าวสาลี เมล็ดข้าวโพดกับซุปตุ๋นเห็ดสด
ข้าวโพดดิบกับซุปเห็ดนัน้ เสีย่ วโอวพอรับได้ มีแต่ตน้ อ่อนข้าวสาลีนแี่ หละ
ที่กลืนไม่ลงจริงๆ ยังดีที่อีริคกับคุณปู่ไม่ได้ติดใจอะไรนัก อีริคคิดไปเอง
ว่าเธอคงไม่ชอบกินต้นอ่อนของข้าวสาลีเท่านัน้ เลยตักซุปเห็ดเพิม่ ให้เธอ
อีกถ้วย
หลังอาหารอีริคจะไปขอแผ่นไม้ที่บ้านเพื่อนชื่อคาร์เทอร์ เพราะ
ทางทิศตะวันตกของสวนมีเรือนว่างอยู่หลังหนึ่ง ตั้งอยู่ในต�ำแหน่งที่
ระบายอากาศได้ดแี ละยังสะอาด ถ้าประกอบเตียงไม้เพิม่ มาอีกเตียงก็นอน
ได้สบาย
พออี ริ ค จากไปแล้ ว เสี่ ย วโอวก็ เ ก็ บ ท� ำ ความสะอาดโต๊ ะ จน
เรียบร้อย มองดูกวางชราทีก่ ำ� ลังทอเสือ่ อยูใ่ นสวน เธอรวบรวมความกล้า
ตัดสินใจเดินไปยืนตรงหน้าเขา ถามอย่างลังเล “หัวหน้าเผ่า ท�ำไมคุณถึง
บอกว่าฝูงของฉันไม่อยู่ที่นี่แล้วล่ะคะ?”

45
 หัวหน้าโบแร็ตทอเสือ่ เพือ่ ให้เสีย่ วโอวใช้ปเู ตียง พอได้ยนิ ก็ชะงัก
มือไปเล็กน้อย “ฝูงของเธออยู่ที่ไหน ฉันว่าเธอรู้ดีกว่าฉันนะ”
เดิมทีเสี่ยวโอวแค่หวังว่าอาจจะรู้ แต่พอได้ยินเขาพูดเช่นนี้ก็ยิ่ง
แน่ใจว่าเขาต้องรู้อะไรบางอย่างแน่นอน
เขาพูดไม่ผดิ เผ่าพันธุข์ องเธอไม่อยูท่ นี่ ี่ และอาจจะไม่อยูบ่ นโลก
นี้เสียด้วยซ�้ำ
“แล้วคุณ...รูไ้ หมว่าฉันจะกลับบ้านได้ยงั ไง?” เสีย่ วโอวกลัน้ ใจแล้ว
กลั้นใจอีก อดไม่ไหวถามออกไปจนได้
“ไม่รู้” หัวหน้าโบแร็ตตอบโดยไม่หันหน้ามามองด้วยซ�้ำ
เสี่ยวโอวก้มหัวงุดสีหน้าเซื่องซึม ทั้งที่เป็นค�ำตอบที่คาดไว้อยู่
แล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกผิดหวัง
ผ่านไปครู่หนึ่ง กลับเป็นโบแร็ตที่ถามขึ้นเสียเอง “อีริครู้ตัวตน
ที่แท้จริงของเธอไหม?”
“ไม่รู้ค่ะ ฉันไม่ได้บอกเขา” เสี่ยวโอวส่ายหัว กุมชายเสื้อแน่น
“อีริคบอกฉันว่า...มนุษย์สูญพันธุ์ไปตั้งแต่เจ็ดร้อยปีก่อน เป็นความจริง
ไหมคะ?” พูดจบก็จ้องเขม็งไปยังผู้เฒ่าตรงหน้า
เขายังคงมีสีหน้าเรียบเฉย พยักหน้า “จริง”
ใจของเสี่ยวโอวเหมือนร่วงลงก้นเหว
ไม่รหู้ วั หน้าโบแร็ตนึกอะไรขึน้ ได้จงึ ทอดสายตาไปไกล เขากวาง
บนหัวก็หนั ตามไปด้วย “มนุษย์เป็นสิง่ มีชวี ติ ทีฉ่ ลาดและอันตรายทีส่ ดุ ใน
ประวัติศาสตร์ พวกเขาประดิษฐ์คิดค้นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ขึ้นมามากมาย
แก้ไขเรื่องราวที่เป็นไปไม่ได้จนเป็นไปได้ น่าเสียดาย สุดท้ายก็ไม่อาจ
ปรับตัวให้เข้ากับการเปลีย่ นแปลงอย่างรุนแรงของสภาพแวดล้อม ในทีส่ ดุ
ก็กลายเป็นผู้แพ้”

46
 เสียงของเขาฟังดูไกลออกไป “เมื่อเจ็ดร้อยปีก่อน โบเออร์เนียมี
สภาพอากาศเปลีย่ นแปลงครัง้ ยิง่ ใหญ่ สีฤ่ ดูผนั แปร กลางวันกลางคืนสลับ
ที่กัน พอทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆ กลับคืนสู่สภาวะปกติ มนุษย์ก็หายไป
เสียแล้ว”
เสี่ยวโอวนึกขึ้นได้ว่าที่นี่ไม่มีรุ่งสางและพลบค�่ำ พอคิดขึ้นมาก็
รู้สึกขนลุก
ผลจากการสลับกลางวันกลางคืนก็คอื ท�ำให้รงุ่ สางกับพลบค�ำ่ หาย
ไป แล้วผลของการที่สี่ฤดูผันแปรล่ะ?
หัวหน้าโบแร็ตทอเสื่อเสร็จแล้วถามขึ้น “เธอมาจากไหน? เป็น
ผู้รอดชีวิตของเผ่าพันธุ์มนุษย์งั้นหรือ?”
เสี่ยวโอวส่ายหน้า “ไม่ใช่ค่ะ” เธออธิบายให้ชายชราฟังว่าตนมา
ที่นี่ได้ยังไง “ฉันก็ไม่รู้ว่าท�ำไมตัวเองถึงมาอยู่ที่นี่ได้ พอฉันคิดจะกลับไป
ก็กลับไม่ได้ซะแล้ว”
เธอจ�ำได้อย่างชัดเจนว่าตอนตกจากหน้าผานั้น มีกระแสบาง
อย่างพยายามดึงเธอให้ตกลงสู่เบื้องล่าง เหมือนจงใจเหวี่ยงมายังโลกนี้
หัวหน้าโบแร็ตไม่พดู อะไรอยูน่ าน จนกระทัง่ เห็นเงาร่างของอีรคิ
ที่กลับมาจากด้านนอก จึงค่อยๆ กล่าวว่า “ที่นี่อยู่สุดขอบตะวันตกของ
โบเออร์เนีย หากเธออยากรู้วิธีกลับไป ก็ลองไปแถวชายทะเลสุดขอบ
ตะวันออก ตามหาเต่าน�ำ้ ทีช่ อื่ แพ็ต มันมีอายุยนื ยาวเหนือกาลเวลา บางที
มันอาจช่วยเธอได้”
พูดเพิ่งจะขาดค�ำ อีริคก็ผลักประตูรั้วเข้ามา “คุณปู่ คุยอะไรกัน
อยู่หรือครับ?”
หัวหน้าโบแร็ตสะบัดเสื่อ ตอบด้วยน�้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่มีอะไร
หรอก รีบไปท�ำเตียงให้เสร็จ เดี๋ยวฟ้าจะมืดแล้ว”

47
 อีริคยิ้มให้เสี่ยวโอว เดินแบกแผ่นไม้เพื่อไปประกอบเป็นเตียง
อีรคิ ใช้เวลาประกอบไม่นานเตียงหลังเล็กแข็งแรงก็เสร็จทันก่อน
ฟ้ามืด พอวางเสือ่ ชิน้ แรก ปูสำ� ลีลงไปด้านบน แล้วก็ปเู สือ่ ทับลงไปอีกชัน้
เย็บเสื่อทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน ก็กลายเป็นที่นอนแบบง่ายๆ ได้แล้ว
เสี่ยวโอวได้นอนเตียงเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ทะลุมิติมา แม้จะไม่
สบายเท่าที่บ้าน แต่เธอก็นอนหลับสนิทจนถึงเช้า
หลังฟ้าสว่างแล้ว เสี่ยวโอวก็ตัดสินใจได้ว่า...
เธออยากจะลองไปที่ชายทะเลสุดขอบตะวันออกดู ถึงแม้จะไม่รู้
ว่าการท�ำแบบนี้จะช่วยให้กลับบ้านได้ไหม
เพราะยังไงเธอก็ไม่มีที่อื่นให้ไปนี่
เมื่อตัดสินใจได้แล้ว เสี่ยวโอวก็เตรียมจะบอกลาอีริคกับหัวหน้า
โบแร็ต แต่กลับพบว่าอีริคไม่อยู่ในสวน
“เขาไปไร่ข้าวโพดทางด้านหลังแล้ว” หัวหน้าโบแร็ตบอกเธอ
เสี่ยวโอวถามทาง จากนั้นก็ตั้งใจจะเดินไปที่ไร่คนเดียว
เดิมทีหวั หน้าโบแร็ตคิดจะไปส่ง แต่เสีย่ วโอวเห็นเขาอายุมากแล้ว
จึงรีบปฏิเสธทันควัน “ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณนั่งพักอยู่ที่นี่เถอะ ตรงนั้นอยู่
ไม่ไกลเท่าไหร่ ฉันไปเองได้”
โบแร็ตรู้จักสภาพร่างกายตนเองดี จึงไม่ได้เอ่ยแย้งแต่อย่างใด
เสี่ยวโอวสะพายกระเป๋าเดินไปทางด้านหลังเขา พบว่าแถวนี้
ไม่ได้มีแต่ฝูงของอีริคเท่านั้น ยังมีแพะภูเขากับกระต่ายดัตช์อาศัยอยู่อีก
เธอมองดูเหล่าสัตว์กลายพันธุ์ที่มีเขา บ้างก็หูยาวเหยียด เห็นฝูงแล้วฝูง
เล่า ในที่สุดเสี่ยวโอวก็ตัดสินใจเดินอ้อมไปอีกทางเพราะไม่อยากให้เผ่า
ไหนพบเห็น กลัวจะเกิดเรื่องยุ่งยากโดยไม่จ�ำเป็น
เส้ น ทางนี้ ดู ค ล้ า ยทางที่ เ สี่ ยวโอวลงเขาเมื่อวานอยู่เ ล็ก น้อย

48
มีแมลงปีกแข็งที่ไม่รู้ชื่อบินว่อนอยู่มากมาย ยังดีที่เธอพกถุงแคทนิพ
ติดตัว พวกมันจึงไม่เข้ามาใกล้
เธอมองเห็นไร่ข้าวโพดแต่ไกล มีข้าวโพดฝักโตอยู่เต็มไปหมด
อีริคยืนอยู่กลางไร่ข้าวโพด ก�ำลังหักข้าวโพดอยู่กับฝูงของเขา
เสี่ยวโอวเร่งฝีเท้าเดินไปทางนั้น แต่จู่ๆ ก็หยุดชะงักเหลียวมอง
ดูในป่าข้างตัวแวบหนึ่ง
เธอรู้สึกเหมือนมีประกายแสงสีเขียววาบผ่าน พอตั้งใจสังเกตดู
อีกทีก็ไม่เห็นเสียแล้ว
หลอนไปเองหรือ?
ท�ำไมเธอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างตามมาตลอดทางเลยล่ะ?
เสี่ยวโอวส่ายหัว เดินต่อไปทางไร่ข้าวโพด แต่หางตากลับเห็น
กอหญ้าข้างทางไหววูบ ทันใดนัน้ ก็มกี ำ� ลังลมหอบหนึง่ พัดมาปะทะใบหน้า
ร่างปราดเปรียวว่องไวร่างหนึง่ พุง่ ออกมา เสีย่ วโอวยังไม่ทนั ได้มปี ฏิกริ ยิ า
ตอบโต้ก็ถูกกระแทกล้มลงกับพื้นเสียแล้ว กรงเล็บทั้งสองข้างตรึงไหล่
ของเธอเอาไว้แน่น
หญิงสาวรู้สึกเจ็บจนต้องขมวดคิ้ว
เมือ่ เบนสายตาขึน้ มอง ก็เห็นสัตว์กลายพันธุท์ มี่ ใี บหน้าคล้ายเสือ
มีดวงตาสีเขียวอมฟ้า มีกลุม่ ขนสีดำ� ใต้ดวงตายาวลงมาจรดคาง จมูกสีดำ �
พออ้าปากก็เผยเขี้ยวและฟันที่แหลมคมให้เห็นเต็มปาก
เสีย่ วโอวปากอ้าตาค้างอย่างตืน่ ตะลึง ยังไม่ทนั ได้ตงั้ สติ เสือดาว
กลายพันธุ์อีกตัวก็เดินตามออกมาจากกอหญ้า มองดูสาวน้อยที่ไม่มี
ก�ำลังแขนแม้แต่จะเชือดไก่ แล้วเอ่ยถาม “ร็อด นายคอยตามเธอท�ำไม
หรือ?”
เสือดาวกลายพันธุต์ วั แรกทีถ่ กู เรียกว่า ‘ร็อด’ ยังคงทับอยูบ่ นตัว

49
เสีย่ วโอว มันโน้มกายลง ยืน่ จมูกเข้าไปใกล้รา่ งของเธอ ดอมดมไปทัว่ พูด
อย่างมั่นใจ “ไม่ผิดแน่ บนตัวเธอมีกลิ่นของไรอัน”

50
 บทที่ 6

เสือดาวเพศผูต้ วั โตเต็มวัยมีรา่ งกายก�ำย�ำ มือเท้าแข็งแกร่ง

และกล้ามเนื้อแน่น
เสี่ยวโอวถูกสัตว์กลายพันธุ์ตัวนี้กดไว้กับพื้นจนแทบจะหายใจ
ไม่ออก
มันเหยียบลงมาที่ช่องอกเธออย่างไม่ออมแรง...
สัญชาตญาณบอกให้เธอพยายามขยับแขนขา แต่ยังไม่ทันหนีก็
ถูกอีกฝ่ายคว้าข้อมือแล้วล็อกเอาไว้กับพื้น
เสือดาวกลายพันธุพ์ วกนีม้ สี ายตาคมกริบ ท่าทางขูเ่ ข็ญ พวกมัน
จ้องตาเธอเขม็งถามเสียงคาดคั้น “เอาไรอันไปซ่อนไว้ที่ไหน?”
ทีโ่ ชคร้ายก็คอื พวกนีไ้ ม่ได้เรียนรูภ้ าษาของมนุษย์ทงั้ หมดเหมือน
กับเผ่าเรนเดียร์ วิวฒั นาการของเผ่าเสือดาว แม้จะลอกเลียนระบบภาษา
มาจากมนุษย์ แต่ก็ปรับปรุงให้ผสมผสานไปกับภาษาของตนเองด้วย
แถมสัตว์กลายพันธุ์ตัวนี้ยังกดเสียงต�่ำ เสี่ยวโอวเลยฟังรู้เรื่องแต่ค�ำว่า
‘ไรอัน’ จึงตอบกลับทันควันว่า “ฉันไม่รู้จักเขาสักหน่อย”
เสีย่ วโอวฟังภาษาของพวกเขาไม่รเู้ รือ่ ง แต่รอ็ ดกลับเข้าใจค�ำพูด

51
ของเธอ
เขายังคงนิ่งเงียบไม่ขยับ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ชัดเจนว่าก�ำลัง
ชั่งน�้ำหนักว่าเสี่ยวโอวพูดจริงหรือไม่
ไม่วา่ ยังไงก็ตาม บนร่างของเธอมีกลิน่ ของไรอันอยู่ แสดงว่าต้อง
เคยเจอไรอันแน่นอน ร็อดเอามือข้างหนึง่ ล็อกข้อมือของเธอไว้ อีกมือวาง
ตรงช่องอก ท่าทางสอบสวนดุร้ายยิ่งกว่าเดิม “พูดความจริงมาดีกว่า”
แม้สัตว์ป่าจะวิวัฒนาการจนมีรูปร่างเหมือนมนุษย์ แต่กรงเล็บก็
ยังคงแหลมคม แล้วตอนนี้เล็บที่ว่าก�ำลังจ่ออยู่ตรงหน้าอกเสี่ยวโอว หาก
เขาออกแรงอีกสักนิด ก็จะแหวกอกเธอได้เลย
เสี่ยวโอวใจหายวาบ แหงนหน้ามองอีริคที่อยู่ในไร่ข้าวโพดไกล
ออกไป อ้าปากคิดขอความช่วยเหลือ “ช่วย...”
พูดเพียงค�ำว่า ‘ช่วย’ ออกมา ค�ำที่เหลือก็คาอยู่ในล�ำคอ
เมือ่ วานเธอเห็นอีรคิ วิง่ หนีเสือมาแล้ว แม้เรนเดียร์จะตัวใหญ่ แต่
ด้วยความแตกต่างทางพันธุกรรม พวกมันจึงเป็นได้แค่อาหารค�ำใหญ่
ส�ำหรับพวกเสือดาวเท่านั้น ถ้าเธอร้องขอความช่วยเหลือจากอีริคใน
ตอนนี้ ไม่เท่ากับดึงเขาเข้าสู่อันตรายเหรอ?
เสี่ยวโอวกัดฟัน แต่หากจะให้ถูกฆ่าไปเสียอย่างนี้ เธอก็ไม่ยอม
หรอก นิ้วของเธอสัมผัสถูกถุงหอมตรงเอวโดยไม่ตั้งใจ เธอชะงักการ
เคลื่อนไหวเล็กน้อย ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้
มือเร็วเท่าความคิด เสี่ยวโอวกระชากถุงหอมที่ตนท�ำมาก�ำไว้
อย่ า งไม่ ลั ง เล จากนั้ น ก็ เ บนสายตามาสั ง เกตปฏิ กิ ริ ย าของเสื อ ดาว
กลายพันธุ์ทั้งสอง ร็อดยังคงไม่สนใจการดิ้นรนของเธอ ส่วนเสือดาว
กลายพันธุ์อีกตัวยืนห่างไปหลายก้าว แม้จะไม่ได้เข้ามาร่วมด้วยแต่ก็
ไม่คิดจะห้ามปราม

52
 เธอคงต้องหาทางรอดเองแล้ว
เสี่ ย วโอวตั ด สิ นใจเด็ ด ขาด สู ด ลมหายใจเข้าปอดลึก ก�ำถุง
แคทนิพในมือแน่น แล้วยกขึ้นไปกดจมูกเสือดาวตรงหน้า
แมวทีบ่ า้ นเวลาเจอของเล่นทีม่ แี คทนิพทีไร ก็จะร่าเริงสุดชีวติ ไป
เสียทุกครั้ง ถึงขนาดไร้สติกอดของเล่นไว้ทั้งเขี่ยทั้งกัด กลิ้งไปทั่วพื้น
เหมือนคนติดยาเสพติดอย่างไรอย่างนั้น
ในเมื่อเป็นสัตว์ตระกูลแมวเหมือนกัน ไม่รู้ว่าพืชชนิดนี้จะมีผล
กับเสือดาวไหม?
ผลลัพธ์นั้นให้เธอผิดหวัง
“เป็นตัวเมียที่โง่เสียด้วย!” ร็อดเบนหน้าหลบถุงหอมแคทนิพ
น�ำ้ เสียงทีพ่ ดู ยิง่ กว่าดูแคลน “เธอคิดว่าพวกฉันจะเก็บจุดอ่อนขนาดใหญ่
ของเผ่าพันธุ์เอาไว้เหรอ? แคทนิพไม่มีผลต่อประสาทสัมผัสของพวกเรา
มาตั้งหลายร้อยปีแล้ว”
แย่แล้ว! นอกจากแคทนิพจะไม่ได้ผล กลับยิ่งเพิ่มความโกรธให้
กับเสือดาวกลายพันธุ์ตัวนี้เข้าไปอีก
กรงเล็บคมกริบของร็อดบนหน้าอกเสี่ยวโอวกดแรงขึ้นเรื่อยๆ
“บอกมา ไรอันอยู่ที่ไหน?”
เล็บแหลมคมเกี่ยวเสื้อคลุมเบสบอลของเธอขาดอย่างง่ายดาย
เสือ้ ทีเ่ ธอมีเปลีย่ นในแต่ละวันปกติกไ็ ม่พออยูแ่ ล้ว ขืนถูกเขาท�ำขาดไปอีก
ตัว ต่อไปก็จะยิ่งไม่มีให้เปลี่ยน
เสีย่ วโอวดิน้ รนไปมา รูเ้ พียงว่าพวกเขาตามหาสัตว์กลายพันธุท์ ี่
ชื่อไรอัน “ฉันไม่รู้จริงๆ...”
ร็อดขมวดคิ้วอย่างนึกร�ำคาญ ตัวเมียตัวนี้ได้แต่ดิ้นไปดิ้นมาใต้
กรงเล็บของเขา ไม่ยอมพูดความจริง ขืนยังถ่วงเวลาต่อไปจะรู้ที่อยู่ของ

53
ไรอันได้ยังไงล่ะ?
เขาตัดสินใจเอาตัวเธอกลับไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน พอคิดแบบนี้
มือหนึ่งจึงคว้ามือเสี่ยวโอวไว้ อีกมือล็อกเข้าที่เอวบาง ตวัดร่างน้อยขึ้น
พาดบ่าโดยไม่นึกจะถนอมโฉมงามอย่างเธอเลยสักนิด เขาหันไปบอก
เพื่อนที่ชื่อดอลโต้ว่า “กลับฝูง” แล้วก็ก้าวยาวๆ มุ่งหน้าเข้าป่าลึก
หน้าท้องของเสี่ยวโอวกระแทกเข้ากับไหล่บึกบึนของเสือดาว
กลายพันธุ์ เธอเจ็บจนจุก คิดจะร้องแต่ก็ร้องไม่ออก
อีริคบอกว่าเสือดาวกลายพันธุ์เป็นสัตว์กินเนื้อที่ดุร้ายที่สุดใน
ห่วงโซ่อาหาร ในเมื่อพวกเขาถามแล้วไม่ได้ความจากเธอ คงจะจับเธอ
กลับไปกินแน่ๆ เลย เสี่ยวโอวทั้งเหนื่อยล้าและโศกเศร้ากับชะตากรรม
ของตัวเอง แต่ทนั ใดนัน้ เสือดาวกลายพันธุท์ จี่ บั เธอพาดบ่าอยูก่ ห็ ยุดเดิน
เปล่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด แล้วตามมาด้วยเสียงสบถ
“นี่มันอะไรกัน”
เสี่ยวโอวยังไม่ทันเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ถูกเสือดาวกลายพันธุ์
โยนลงกับพื้น
แม้จะเจ็บแต่ก็ไม่มีเวลาลูบคล�ำเนื้อตัวแล้ว เธอรีบเงยหน้าขึ้น
เห็นเสือดาวน้อยลายด�ำก�ำลังเกาะอยู่บนไหล่ของร็อด เขี้ยวอันคมกริบ
ของมันฝังลงในเนื้อแล้วกัดเขาอย่างแรง
ร็ อ ดคว้ า เสื อ ดาวน้ อ ยออกจากไหล่ ก� ำ ลั ง คิ ด จะสั่ ง สอนมั น
เสียหน่อย แต่กลับเจอเข้ากับดวงตาแวววาวสีน�้ำเงินเข้มเสียก่อน แววตา
ที่ว่าทั้งข่มขวัญ ดุดันแล้วก็ต�ำหนิ
ร็อดตกตะลึง แข็งเกร็งไปทั้งร่าง แม้แต่ลิ้นก็เริ่มพันกัน “ไร...”
ไรอัน!
พูดยังไม่ทันจบ เขาก็ถูกเสือดาวน้อยยกเท้าขึ้นฟาดกรงเล็บใส่

54
ปลายคาง
ร็อดแหงนไปด้านหลัง มือคลายออก เสือดาวน้อยจึงโดดออกจาก
มือเขาไปได้อย่างง่ายดาย
เสี่ยวโอวเห็นเสือดาวน้อยวิ่งมาหาตน กลัวว่าสัตว์กลายพันธุ์
ทั้งสองจะตามมาเอาเรื่อง จึงรีบอุ้มมันไว้แล้วฉวยโอกาสที่ร็อดและ
ดอลโต้ยังไม่ทันได้สติ รีบวิ่งหนี
“เดี๋ยวก่อน...”
ร็อดกับดอลโต้คดิ จะไล่ตาม แต่เพิง่ ขยับได้เพียงสองก้าว เสือดาว
น้อยก็ยื่นหัวออกมาจากอ้อมแขนของเสี่ยวโอวแล้วค�ำรามขู่
เสี่ยวโอวสนใจแต่จะวิ่งหนี จึงไม่เห็นแววตาทรงอ�ำนาจที่ก�ำลัง
ขู่ขวัญและออกค�ำสั่งของเจ้าเหมียวในอ้อมอก
ร็อดกับดอลโต้องึ้ ไป สุดท้ายก็ยอมหยุดฝีเท้า ปล่อยให้เจ้าเหมียว
น้อยกับเสี่ยวโอวห่างออกไปต่อหน้าต่อตา
วิ่งหนีมาได้สักระยะหนึ่ง คิดว่าน่าจะปลอดภัยแล้ว เธอจึงปล่อย
ร่างเสือดาวน้อยในอ้อมแขนลง ก่อนจะยกมันขึ้นมามองแล้วถามอย่าง
แปลกใจ “ท�ำไมแกถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”
เสือดาวน้อยเปล่งเสียงครางออกมาจากล�ำคอเพียงเบาๆ อยู่
หลายครั้ง ก่อนจะขยับขาหลังออกมาให้เธอเห็น
เป็นอย่างทีม่ นั คิดไว้ เสีย่ วโอวถูกดึงดูดความสนใจจริงๆ เสียด้วย
เธอเปลี่ยนไปสนใจขาหลังของมันแทน แผลที่ขาปริออก มีเลือดซึมเต็ม
ผ้าก๊อซ
แผลต้องปริตอนสู้กับสัตว์กลายพันธุ์สองตัวเมื่อครู่แน่ๆ
เสีย่ วโอวซาบซึง้ ใจทีเ่ จ้าตัวน้อยเสีย่ งเข้ามาช่วยเธอโดยเอาชีวติ
ของตนเองเป็นเดิมพัน เธอรีบเปิดกระเป๋าหยิบเอากล่องยาจาก ‘ห้วงมิต’ิ

55
ใส่ยาฆ่าเชื้อแล้วท�ำแผลให้ใหม่
เมื่อท�ำแผลเสร็จ เสี่ยวโอวก็ถามอย่างอ่อนโยน “แกโผล่มาเพื่อ
ช่วยฉันหรือ?”
เสือดาวน้อยหลุบตาลง ปิดบังความนัยบางอย่างในสายตา แต่
ส�ำหรับเสี่ยวโอวนั้น ท่าทางแบบนี้ถือเป็นการยอมรับโดยปริยาย
แน่นอน ไม่ว่ามันจะมีปฏิกิริยาอย่างไร เสี่ยวโอวก็มั่นใจเต็มที่ว่า
มันเป็นเจ้าเหมียวยอดกตัญญู ยอมเข้ามาต่อกรกับสัตว์กลายพันธุ์ที่
ตัวโตเต็มวัยเพือ่ ช่วยเหลือเธอ คิดได้ดงั นีก้ ท็ งั้ ปลาบปลืม้ ใจและรูส้ กึ สงสาร
มันไปด้วย “แกไปท�ำพวกนั้นโมโหเข้าแล้วรู้ตัวหรือเปล่า ดูก็รู้ว่าพวกนั้น
ร้ายมากแค่ไหน จะไม่ตามมาหาเรื่องแกในอนาคตหรอกหรือ?”
เสี่ยวโอวเป็นกังวลแทนมันเหลือเกิน
เสือดาวน้อยนอนหมอบอยู่ในอ้อมอกเธอเงียบๆ เหมือนจะ
ไม่กังวลกับปัญหานี้เลยสักนิด แน่สิ...มันยังเด็กนี่นาจะไปรู้อะไร
เสีย่ วโอวนวดหัวเสือดาวน้อยเพือ่ ให้มนั ผ่อนคลาย แล้วลองถาม
หยั่งเชิงดู
“ฝูงของแกอยู่ที่ไหน...หืม? ไกลจากที่นี่มากหรือเปล่า?” พูดจบ
ก็วางมันลงบนพื้น “แกรีบกลับฝูงของตัวเองเถอะ อย่างไรเสียพวกแกก็
เป็นเสือดาวเหมือนกัน จะกลายพันธุ์หรือไม่กลายพันธุ์ก็น่าจะพอตกลง
กันได้ ถ้าแกกลับฝูงพวกเขาอาจจะช่วยเหลือแกจากสัตว์กลายพันธุ์
สองตัวนั้นได้ ฉันตัวคนเดียวคงปกป้องแกไม่ได้หรอก”
เสือดาวน้อยยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ แหงนหน้าขึ้น ดวงตาสีน�้ำเงิน
เข้มจ้องมองเธอเงียบๆ
ผ่านไปครู่หนึ่ง มันก็ยังไม่ขยับ
เสี่ยวโอวเอียงหัว นึกสงสัย “ท�ำไมแกไม่ยอมไปล่ะ?”

56
 เสือดาวน้อยเดินกลับมาอยูข่ า้ งกายเธอ หมอบลงโดยไม่สง่ เสียง
ใดๆ
นี่มันอะไรกัน?
ไม่คิดจะกลับฝูงของตัวเองหรือ?
เสี่ยวโอวลุกขึ้น จงใจเดินห่างไปสองก้าว
เห็นเสือดาวน้อยค่อยๆ ลุกขึ้น เดินตามหลังเธอมา ขาหลังที่
บาดเจ็บนั้นกะเผลกเล็กน้อย เธอเดินไปทางไหน มันก็เดินไปทางนั้น
เสี่ ย วโอวเขิ น เล็ ก น้ อ ย รู ้ สึ ก เหมื อ นตั ว เองเป็ น เจ้ า ป่ า ที่ มี
สิงสาราสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยคอยเดินตาม จึงถามมันอย่างประหลาดใจ
“แกจะตามฉันไปจริงเหรอ?”
เสือดาวน้อยหยุดอยู่แทบเท้าเธอ ความเงียบคือการยอมรับโดย
ปริยาย
“แต่ว่าฉันจะไปที่ที่ห่างไกลทางตะวันออกนะ อาจจะมีอันตราย
ระหว่างทาง แล้วก็...อาจจะไม่กลับมาอีก แกยังจะอยากตามฉันไปอยู่
รึเปล่า?”
คราวนีเ้ สือดาวน้อยค่อยมีปฏิกริ ยิ าตอบกลับให้เธอเห็น แต่ไม่ใช่
ตีจาก...มันฉวยโอกาสตอนเสี่ยวโอวโน้มร่างลงมา ใช้ขาหลังที่ไม่ได้
บาดเจ็บนัน้ ออกแรงกระโจนตัว กระโดดเข้าสูอ่ อ้ มอกของเธอเสียอย่างนัน้
เสี่ยวโอวกลัวมันจะล้มกลิ้ง จึงรีบโอบรับมันไว้
“เอาเถอะๆ” เธอหัวเราะอย่างจนใจ “ในเมือ่ แกอยากจะตาม ก็ตาม
มาละกัน...”
มันเป็นสัตว์ตัวแรกที่เธอพบนับแต่มาถึงโลกนี้ คิดๆ ดูแล้ว
เราอาจมีวาสนาต่อกันก็เป็นได้
เอาเถอะ...มีสัตว์เลี้ยงสักตัวก็ไม่เสียหายนี่

57
 พอคิดได้อย่างนี้ เสี่ยวโอวก็ปล่อยวางและปรับอารมณ์ได้อย่าง
รวดเร็ว ตอนแรกเธอคิดจะเดินทางคนเดียว แต่ตอนนีม้ เี สือดาวน้อยเพิม่
มาอีกหนึ่ง คงต้องวางแผนเส้นทางใหม่ ปู่ของอีริคบอกว่าเต่าน�้ำที่ชื่อ
แพ็ตอาศัยอยู่ทางซีกตะวันออกของแผ่นดินโบเออร์เนีย ถ้าเธอมุ่งหน้า
ตามเข็มทิศไปทางตะวันออกอย่างเดียวก็คงพอล่ะมั้ง
นึกถึงโบแร็ต ก็นึกถึงอีริค
เสี่ยวโอวคิดจะบอกลาเขาก่อนไป แต่พอเจอเสือดาวกลายพันธุ์
เข้าท�ำให้เธอวิ่งออกนอกเส้นทาง เมื่อครู่มัวแต่หนี พอรู้ตัวอีกทีก็มายืน
อยู่ตรงเชิงเขาแล้ว
เสีย่ วโอวมองกลับเข้าไปในป่า แล้วก็ตดั สินใจว่าคงไม่ตอ้ งลาแล้ว
ไม่วา่ ยังไงเธอก็คงไม่สามารถอธิบายได้วา่ เผ่าพันธุข์ องตนเป็นพันธุอ์ ะไร
และจะไปตะวันออกท�ำไม
หลังจากหันหลังเดินไปได้หลายก้าว ก็ได้ยนิ เสียงร้องเรียกดังมา
จากทางด้านหลัง—
“โอว รอฉันด้วย”
เสีย่ วโอวหันกลับไปมองอย่างประหลาดใจ เห็นอีรคิ วิง่ มาแต่ไกล
เขากวางขนาดใหญ่ส่ายไหวตามการวิ่ง ท�ำเอาคนเห็นอกสั่นขวัญแขวน
แทนเพราะกลัวมันจะหักลงมา
ยังวิ่งไม่ถึงตัวเสี่ยวโอว อีริคก็ถามขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว
“ฉันได้ยินคุณปู่บอกว่าเธอจะเดินทางไปยังทิศตะวันออกเพื่อตามหาฝูง
ของตนเอง ท�ำไมเธอไม่บอกฉันว่าฝูงของเธออยู่ไกลขนาดนั้นเล่า?”
เสี่ยวโอวลังเล “อืม ฉันไม่อยากรบกวน...”
ไม่รอให้เสี่ยวโอวพูดจบ อีริคก็ฉีกยิ้มกว้าง กล่าวด้วยน�้ำเสียง
สดใส “ไม่เป็นไร ฉันต้องไปเข้าประชุมแทนคุณปู่ที่หมู่บ้านกวางหนอก

58
พอดี หมู่บ้านนี้ก็อยู่ทางทิศตะวันออกเหมือนกัน หากเธอไม่รังเกียจ
พวกเราร่วมทางกันได้นะ”
“...”
อีริคพูดจบ ก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเสี่ยวโอว สายตามองต�่ำลง
จึงเห็นเสือดาวที่เธออุ้มไว้แนบอก
เสือดาวขนสีเทาลายด�ำมองตอบอีริคด้วยสายตามืดครึ้มดวงตา
สีน�้ำเงินเข้มเปล่งประกายแวววาว เป็นลักษณะเฉพาะที่พวกกินเนื้อมัก
ใช้มองประเมินพวกกินพืช

59
 บทที่ 7

อีริคผงะถอยหลังด้วยความตกใจ “ส...เสือดาวรึเนี่ย!”
เพราะความกลัว แม้แต่เขากวางบนหัวก็ยังสั่น
โดยธรรมชาติแล้ว...ผูอ้ อ่ นแอมักจะกลัวผูแ้ ข็งแกร่ง แถมเสือดาว
ยั ง ล่ า กวางเป็ น อาหารหลั ก เพราะเนื้ อ แน่ น เต็ ม ปากเต็ ม ค� ำ เคี้ ย ว
ทีเดียวอิม่ ไปหลายวัน กรณีเสือล่ากวางเป็นอาหารจึงไม่ใช่เรือ่ งแปลกแต่
อย่างใด แม้อีกฝ่ายจะเป็นเพียงเสือดาวน้อยที่ดูไม่มีพิษมีภัย แต่ก็จะ
ประมาทไม่ได้
เสี่ยวโอวกุมขาหลังของเสือดาวเอาไว้ พยายามไม่ให้มือของ
ตั ว เองถู ก แผลของมั น เธอนิ่ ง ไปครู ่ ห นึ่ ง ก่ อ นอธิ บ ายอย่ า งเก้ อ เขิ น
“เหมียวน้อยของฉันไม่ท�ำร้ายใครหรอก...”
น่าเสียดายที่น�้ำเสียงลังเลจนแม้แต่ตนเองก็ยังไม่เชื่อ
พอมาคิดอีกที เธอเจอมันมาแล้วถึงสามครั้ง สองครั้งแรกเธอ
ระแวงมันมาก แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ครั้งที่สามมันถึงขนาดช่วยชีวิต
เธอไว้ด้วยซ�้ำ
มันไม่น่าจะเป็นตัวอันตรายอะไรหรอกน่า

60
 อีริคท�ำใจกล้าถามว่า “ท�ำไมเธอถึงมาอยู่กับมันได้ล่ะ?”
เสี่ยวโอวจึงเล่าเรื่องที่ไปเจอเสือดาวน้อย และได้ช่วยเหลือมัน
อย่างย่อๆ ให้อีริคฟัง แถมยังอุตส่าห์เน้นย�้ำเสียงจริงจัง “เมื่อครู่มี
เสือดาวกลายพันธุ์สองตัวจู่โจมฉัน มันนี่แหละที่ช่วยฉันไว้”
ประโยคนี้เจตนาจะให้อีริคเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเสือดาวน้อย
แต่ว่า...เสี่ยวโอวคิดง่ายเกินไป ความสัมพันธ์ระหว่างเหยื่อกับ
ผู้ล่านั้นด�ำรงอยู่มานับร้อยนับพันปี ไม่ใช่สิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงได้ในชั่ว
ข้ามคืน
อีรคิ มองเสือดาวแล้วก็มองดูเสีย่ วโอว กลืนน�ำ้ ลายอย่างยากเย็น
“เธอคิดจะพามันร่วมเดินทางไปด้วยหรือ?”
เสี่ยวโอวพยักหน้า พูดตามตรงว่า “มันหลงกับพ่อแม่ ฉันคิดจะ
ช่วยมันหาฝูงด้วย” พูดจบก็เห็นอีรคิ ท�ำสีหน้าหวาดผวา เสีย่ วโอวครุน่ คิด
ชัว่ ครู่ จึงเอ่ยปากอย่างเข้าใจ “ถ้าเธอกลัวมัน เราแยกกันเดินทาง ต่างคน
ต่างไปไม่ดีกว่าหรือ”
เสี่ยวโอวนึกว่าอีริคจะพยักหน้า เพราะว่าความกลัวบนหน้าเขา
นั้นไม่ใช่ของปลอม
แต่ เ ขากลั บ ส่ า ยหน้ า ดวงตากลมแป๋ ว นั้ น จ้ อ งมองเสื อ ดาว
อย่างกลัวๆ แต่ปากกลับพูดว่า “ไม่ ฉันจะไปกับเธอ...หากเกิดอันตราย
ขึ้นระหว่างทาง ฉันจะได้ปกป้องเธอได้”
ส่วน ‘อันตราย’ ที่ว่าเกิดจากใครนั้น...แม้จะไม่พูดให้ชัดเจน แต่
เจ้าตัวย่อมรู้อยู่แก่ใจ
เสีย่ วโอวไม่อาจปฏิเสธความหวังดีจากเขาได้ จึงร่วมเดินทางไป
ด้วยกัน
ตอนนี้ก็สายมากแล้ว ขืนยังไม่รีบออกเดินทาง วันนี้พวกเขาคง

61
ออกจากเขาลูกนีไ้ ม่ทนั ด้วยซ�ำ ้ เธอเก็บเข็มทิศกลับเข้าไปในกระเป๋าตัง้ แต่
ตอนทีถ่ กู อีรคิ เรียกให้หยุด ยังดีทเี่ ธอจดจ�ำทิศทางเอาไว้กอ่ นล่วงหน้าแล้ว
ขอเพียงมุ่งหน้าเดินไปตามทิศที่ตั้งใจก็พอ
เสี่ยวโอวเดินน�ำหน้า อีริคเดินตามหลัง
ระหว่างทางอีริคคอยสังเกตเสือดาวน้อยที่เสี่ยวโอวอุ้มเอาไว้
ตลอดการเดินทาง พอมันเคลื่อนไหว เขาก็จะตึงเครียดแข็งเกร็งไป
ทัง้ ตัวทันที บางครัง้ มันก็ยกกรงเล็บขึน้ เกาหูเบาๆ แต่อรี คิ กลับลุกลีล้ กุ ลน
ถอยหลังหลายก้าวอย่างหวาดผวา ตากวางคู่นั้นมีแต่ความระแวง
เสือดาวน้อยจ้องมองเขาเงียบๆ ครูห่ นึง่ จากนัน้ ก็วางกรงเล็บลง
หาวอย่างเกียจคร้านเบื่อหน่าย
ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยสักนิด
หนึ่งคน--หนึ่งเสือ--หนึ่งกวางเดินมาร่วมสามชั่วโมง เป็นเวลา
เกือบห้าโมงเย็นจึงได้พบถ�้ำที่เหมาะจะพักผ่อนในที่สุด ปากทางเข้าถ�้ำ
เตีย้ มาก อีรคิ ซึง่ มีรปู ร่างสูงใหญ่ ต้องก้มตัวถึงจะเดินเข้าไปได้ แต่ภายใน
ถ�ำ้ กลับกว้างขวาง อีกทัง้ ยังลึกจนมองไม่เห็นปลายถ�ำ ้ ไม่มหี ญ้าฟางและ
สิ่งอื่นใด จึงดูไม่เหมือนที่พักอาศัยของหมี
ถ้าเป็นถ�้ำโล่ง เสี่ยวโอวก็วางใจ เธอไปขนเอาหญ้าแห้งจาก
ด้านนอกมาปูไว้ในถ�้ำ วางเสือดาวน้อยลงบนนั้น
อีริครับหน้าที่จุดไฟ พอมีเปลวไฟลุกในถ�้ำก็สว่างขึ้นมาก เขา
ไม่ได้อยู่เฉย หมุนตัวออกจากถ�้ำไปอีกหน เพียงครู่เดียวก็กลับมาพร้อม
กับผลไม้ปา่ นานาชนิด “แถวนีม้ อี ะไรทีก่ นิ ได้ไม่มากนัก ฉันเด็ดผลไม้กลับ
มาได้บา้ งบางส่วน พอรองท้องได้สกั หนึง่ คืน พรุง่ นีฉ้ นั จะคอยมองระหว่าง
ทางว่ามีเห็ดสดที่กินได้บ้างไหม เราจะได้กินเห็ดย่างกัน”
เสือดาวน้อยกลอกตา พ่นลมออกทางจมูก

62
 ผลไม้...เห็ด!
อีริคมองไปทางมันด้วยสีหน้าตึงเครียด ได้ข่าวว่าถ้าขาดเนื้อสด
นานๆ เสือจะอันตรายขึ้น
แต่เสือตัวนี้กลับพลิกตัว ไม่แยแสเขาสักนิด
แน่ละ่ ...พวกกินพืชนัน้ กินง่ายอยูง่ า่ ย แค่เห็ดย่างสักหน่อยก็ทำ� ให้
พวกเขาพึงพอใจได้แล้ว
เสี่ยวโอวไม่ได้สังเกตถึงคลื่นใต้น�้ำระหว่างสัตว์สองตัวนี้ เธอ
เอาแต่ปอกผลไม้อยู่ ผลไม้ชนิดนี้ด้านนอกดูอัปลักษณ์ ตะปุ่มตะป�่ำ เป็น
ประเภทที่ปกติเสี่ยวโอวจะไม่เด็ดแน่ๆ แต่พอปอกออกแล้ว เนื้อข้างใน
กลับเป็นสีขาวมีน�้ำผลไม้ไหลออกมา ดูหวานฉ�่ำ เสี่ยวโอวดูดเบาๆ อึก
หนึ่ง รสชาติหวานหอมถูกใจ แถมยังมีกลิ่นเหมือนมะพร้าวอีกแน่ะ
เธอรู้สึกว่าไม่เลวนัก จัดการปอกอีกลูกหนึ่งแล้วยื่นมาตรงหน้า
เสือดาวน้อย “แกกินไหม?”
เสือดาวน้อยมองเพียงปราดเดียว ก็เบนสายตาออกอย่างเฉยเมย
เสี่ยวโอว “...”
เอาเถอะ มันเป็นสัตว์กินเนื้อนี่นะ
หลังจากฟ้ามืด เธออาศัยจังหวะที่อีริคนอนหลับ แอบเอานมวัว
สองกล่องออกจาก ‘ห้วงมิติ’ ตัดวางไว้หน้าเสือดาวน้อยกล่องหนึ่ง เอาไว้
กินเองอีกกล่องหนึ่ง แล้วก็ไม่ลืมฉีกซองเนื้อวัวแห้งให้เสือดาวน้อยด้วย
คราวนี้มันไม่ปฏิเสธ เอาหัวมุดลงในกล่องนมกินจนหมด แถมกินเนื้อวัว
แห้งจนเกลี้ยงถุง
เสี่ยวโอวอดไม่ไหวหนีบใบหูกลมๆ ของมัน พูดเสียงอุบอิบ “คิด
ไม่ถึงว่าแกจะเลือกกินด้วย...”
เสือดาวน้อยขยับปลายหู ก้มหัวลง ไม่ได้ต่อต้าน

63
 พอเสือดาวน้อยกินหมดแล้ว เธอก็เก็บกวาดกล่องอย่างมิดชิด
โยนเศษขยะใส่กลับไปใน ‘ห้วงมิติ’ แล้วจึงค่อยเอนกายนอน
เธอนอนไปได้ไม่นาน เสือดาวน้อยทีห่ มอบอยูต่ รงหัวมุมก็คอ่ ยๆ
ลืมตาขึ้น มองสาวน้อยที่ขดตัวนอนหลับปุ๋ยตรงหน้า
จากนั้นก็ค่อยๆ ยืนขึ้น หมุนตัว แล้วเดินออกนอกถ�้ำไป
ในความมืด ร่างอันคล่องแคล่วของมันเคลือ่ นทีร่ วดเร็วไปทางป่า
ด้านหลัง
มีสองร่างเคลื่อนที่ในแบบเดียวกันตามหลังมาติดๆ
พอเข้าไปในป่าลึกไรอันก็หยุดวิ่ง หันหลังมาเผชิญหน้ากับสอง
ผู้ติดตาม “ร็อด ดอลโต้ ใครอนุญาตให้พวกนายตามฉันมา?”
น�ำ้ เสียงทีเ่ อ่ยเคร่งขรึมเย็นเยียบ ไม่มที า่ ทางของเสือดาวตัวน้อย
ที่อ่อนแอไร้ทางสู้อย่างที่เคยแสดง ตอนที่เสี่ยวโอวอุ้มเขาวิ่งหนี เสือดาว
กลายพันธุ์ทั้งสองก็ลอบสะกดรอยตามมาอย่างไม่ลดละ ใช่ว่าเขาจะไม่รู้
ร็อดก้าวมาด้านหน้าหนึง่ ก้าว จ้องตาเสือดาวตัวเล็กตรงหน้า ถาม
อย่างไม่อยากจะเชื่อ “จ่าฝูง...เป็นคุณจริงๆ หรือ” จากนั้นก็รีบถามต่อ
“หากเป็นคุณจริง ท�ำไมคุณถึงมีสภาพ...แบบนี้ได้”
ร็อดกลืนค�ำว่า ‘น่าตกใจ’ ลงคอเมื่อเผชิญกับแววตาดุดันของ
ไรอัน
ไรอันหันกลับมามองผู้ติดตามทั้งสอง
ใช่แล้ว...ตอนนีเ้ ขาอยูใ่ นร่างเสือน้อยแรกเกิดทีอ่ อ่ นแอเปราะบาง
ทัง้ ยังเป็นเสือตามสายเลือดเดิม ต่างจากร่างสัตว์กลายพันธุอ์ ย่างร็อดกับ
ดอลโต้
เสือดาวน้อยตรงหน้ายืนนิ่ง สี่เท้ายันพื้น ลวดลายสีด�ำพาดเทา
ท�ำให้เขาดูน่าเกรงขาม อันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเจ้าป่าที่มีมาแต่

64
ก�ำเนิด
เจ้าป่าหรือจ่าฝูงเผ่าเสือดาวที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่
อาหาร...
ด้วยเหตุนี้เอง จึงท�ำให้ร็อดกับดอลโต้ปากอ้าตาค้าง
เดิมที...ร่างของไรอันนั้นคือเสือดาวโตเต็มวัยสูงใหญ่ก�ำย�ำและ
แข็งแกร่งทีส่ ดุ ไม่วา่ จะอยูใ่ นร่างมนุษย์หรือเสือดาว ไรอันจะปราดเปรียว
และเป็นทีน่ า่ เกรงขามทีส่ ดุ ในเผ่าเสือดาว สมกับต�ำแหน่งจ่าฝูงของเหล่า
เสือ
แล้วไปท�ำอะไรมา จ่าฝูงไรอันถึงได้กลายเป็นลูกเสือตัวจ้อย
แบบนี้ได้ล่ะ?
ดอลโต้คืนสติกลับมาก่อน “จ่าฝูง นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
คนทั้งฝูงทุ่มเทก�ำลังเต็มที่ตามหาเขาอยู่สามวัน แต่กลับไม่ได้
ข่าวคราวอะไรจากเขาเลย ด้วยความเก่งกาจของไรอัน หากไม่ใช่เพราะ
บาดเจ็บหนัก ก็หมายความว่าจงใจไม่ให้พวกพ้องหาพบ...แต่เมือ่ วานเขา
เลือกที่ปรากฏกายเอง จึงตัดความเป็นไปได้อันแรกออก
หมายความว่า เขาจงใจหลบหลีกการตามหาของฝูงเสือดาว
หรอกหรือ?
ดอลโต้มองดูไรอันในร่างของเสือน้อย ถึงแม้จะอยูใ่ นร่างของสัตว์
ซ�้ำยังเป็นสัตว์ตัวเล็กๆ ที่ยังโตไม่เต็มวัย แต่ก็หาได้ลดทอนความทระนง
องอาจของจ่ า ฝู ง เผ่ า เสื อ ดาวไม่ แววตาดอลโต้ มื ด ลง ถามหยั่ ง เชิ ง
“หลายวันนี้คุณหายไปไหนมา?”
ไรอันตอบด้วยน�้ำเสียงราบเรียบ กึ่งจริงกึ่งเท็จ “ไปวนเวียนแถว
ที่ตั้งเผ่าหมาป่ามา”
หมาป่าหน้าโง่พวกนัน้ นึกว่าเขาตายแล้ว ก�ำลังล้อมกองไฟฉลอง

65
กันอยู่
ดอลโต้ถามอีกว่า “ในเมื่อคุณยังมีชีวิตอยู่ ท�ำไมไม่ส่งข่าวให้
พวกเรารู้ล่ะ? ฝูงต่างคาดเดากันว่าจ่าฝูงตายไปแล้ว ไม่มีคุณคอย
คุมเชิงในฝูงก็เริม่ มีคลืน่ ใต้นำ
�้ เจ้าราอูล ซิธ นัน่ ถึงขนาดปลุกระดมให้เลือก
จ่าฝูงคนใหม่แล้วด้วยซ�้ำ” ดอลโต้มองสบตาไรอัน “ขืนคุณยังไม่กลับไป
ต้องเกิดความวุ่นวายภายในฝูงแน่”
เสือดาวนัน้ เดิมทีกไ็ ม่ใช่สตั ว์ทเี่ ชือ่ งอะไรอยูแ่ ล้ว ไม่มเี สือตัวไหน
จะยอมให้เสือตัวอืน่ มาควบคุมพวกมันได้หรอก นอกเสียจากว่ามันอ่อนแอ
กว่าจึงจะยอมสยบให้
ตอนแรกทีไ่ รอันได้ขนึ้ เป็นจ่าฝูง เพราะเขามีจดุ เด่นเฉพาะตัว เขา
แข็งกล้า ดุดัน หลักแหลม ทั้งยังเจ้าเล่ห์ ทุกความสามารถล้วนโดดเด่น
เหนือกว่าตัวผู้ตัวอื่นๆ ในเผ่าเสือดาวทั้งหมด ท�ำให้ทุกคนยอมรับนับถือ
เพราะเหตุนี้เอง ไรอันจึงไม่อาจให้ฝูงรู้ความจริงที่ว่าเขาตัวเล็ก
ลงได้
รวมทั้งร็อดกับดอลโต้ด้วย!
ใช่แล้ว นับแต่ที่บาดเจ็บเป็นต้นมา ไรอันก็ติดอยู่ในร่างเล็กจิ๋วนี่
ท�ำยังไงก็ไม่สามารถกลับสู่ร่างโตเต็มวัยได้ แล้วก็ไม่อาจกลายร่างเป็น
มนุษย์ได้อีกด้วย ตอนแรกเขานึกว่าเป็นฝีมือเล่นแร่แปรธาตุของพวก
หมาป่า ฝูงหมาป่าเจ้าเล่ห์เพทุบายชอบชกใต้เข็มขัด แต่ต่อมาเขากลับ
พบว่าเรื่องทั้งหมดไม่ได้เป็นเพราะพวกมัน
เผ่าหมาป่าแค่บังเอิญท�ำขาเขาบาดเจ็บไปข้างหนึ่งเท่านั้น และ
ตอนนีแ้ ผลค่อยๆ สมานตัวแล้ว แต่ทเี่ ขายังไม่อาจกลับคืนสูส่ ภาพเดิมได้
เพราะร่างกายเหมือนถูกอะไรสักอย่างผนึกไว้
ในเผ่าเสือดาวนั้นเต็มไปด้วยเสือร้ายที่ทะเยอทะยาน ตอนที่

66
ร่างกายเขายังปกติดี พวกนั้นก็ยังพยายามแก่งแย่งชิงอ�ำนาจอยู่เนืองๆ
หาเรื่องสารพัด ยิ่งตอนนี้ถ้ารู้ว่าเขาอยู่ในร่างของลูกเสือแรกคลอดแล้ว
ละก็ จะไม่ยิ่งเหิมเกริมถึงขั้นยึดฝูงหรอกหรือ?
“ฉันจะยังไม่กลับไปตอนนี้” ไรอันพูดอย่างสงบนิ่ง
ดอลโต้อึ้งไป “คุณว่าอะไรนะ?”
คืนนี้เงียบสงัด จึงได้ยินเสียงทุ้มต�่ำของไรอันชัดเจน “ตอนนี้ฉัน
มีเรื่องด่วนที่ต้องสะสาง”
ทางปากถ�ำ้ มีแสงไฟสีขาวลุกโชนขึน้ จากนัน้ ก็มรี า่ งสาวน้อยผอม
บางเดินออกมาจากด้านใน ถือไฟฉาย ส่องไปทั่วทิศ พอมองไม่เห็นร่าง
ที่ตามหา ก็ตะโกนเรียก “เฮ้...เหมียวน้อย แกอยู่ไหนน่ะ?”
เสือทั้งสามกลอกตาแล้วมองหน้ากัน
แสงแสบตาสาดผ่ า นต้ น ไม้ เ บื้ อ งหน้าไรอัน เขาถอยหลังไป
สองก้าว สายตาจับจ้องอยู่ที่เธอ
ร็อดกับดอลโต้มองตาม
ร็อดมองปราดเดียวก็รู้ว่าเธอคือตัวเมียเมื่อกลางวันที่จ่าฝูงช่วย
เอาไว้
ดอลโต้ชกั สายตากลับ ถามตามตรง “ตัวเมียตัวนีก้ ค็ อื ‘เรือ่ งด่วน’
ที่คุณพูดถึงน่ะหรือ?”
ไรอันไม่ได้ปฏิเสธ ‘ถือว่าใช่’
เช้านีเ้ ขาเดินผ่านเผ่าเรนเดียร์ ได้ยนิ เสีย่ วโอวคุยกับหัวหน้าเผ่า
วัยชรา ได้รวู้ า่ เธอจะเดินทางไปยังซีกตะวันออกของโบเออร์เนียเพือ่ ตาม
หาเต่าน�ำ้ ทีช่ อื่ แพ็ต เขาเคยได้ยนิ เรือ่ งเต่าน�ำ้ ตัวนัน้ มาบ้าง มันมีอายุเกือบ
แปดร้อยปี ประสบการณ์มากมาย ความรูล้ กึ ซึง้ บางทีตาเฒ่านัน่ อาจมีวธิ ี
ช่วยให้ร่างกายเขากลับคืนสู่สภาพเดิมได้

67
 ดอลโต้มีสีหน้าประหลาดใจ ชัดเจนว่าก�ำลังเข้าใจอะไรผิด
ตัวเมียตัวนีข้ นยังขึน้ ไม่ทวั่ ตัว ดูกร็ วู้ า่ ยังโตไม่เต็มวัย ท�ำไมจ่าฝูง
ถึงไปชอบตัวเมียแบบนี้ได้ล่ะ?
ไรอันไม่ได้อธิบายอะไรมาก เห็นเสี่ยวโอวเดินตามหานอกถ�้ำไป
รอบหนึ่ง พอไม่เห็นเขาจึงเดินกลับเข้าถ�้ำไปปลุกเรนเดียร์ตัวนั้นขึ้นมา
เขาไม่อยากให้เรื่องมันยุ่งยากกว่าเดิมจึงย่างเท้า เตรียมจะกลับไป
“ถ้าอย่างนั้น...ในระหว่างที่คุณไม่อยู่ จะเอายังไงกับฝูงล่ะ?”
ดอลโต้ถามค�ำสุดท้าย
“ปล่อยพวกมันไป” ไรอันพูดประโยคนี้ กระโจนหลายทีก็ทิ้งร็อด
กับดอลโต้ไว้ด้านหลัง “บอกพวกมันว่า ใครมีปัญญาก็มาแย่งต�ำแหน่ง
จ่าฝูงจากฉันไปได้เลย เตือนพวกมันด้วยว่า กฎเรือ่ งปลาใหญ่กนิ ปลาเล็ก
นั้น ใช้ได้กับทุกเผ่าพันธุ์ รวมถึงคนในฝูงเดียวกันด้วย...”
อีกด้านหนึ่งของป่า หนึ่งคนหนึ่งกวางก�ำลังใกล้เข้ามา
อีรคิ เหมือนโล่งใจทีเ่ สือน้อยหายไป เขารีบปลอบเสีย่ วโอว “บางที
มันอาจคิดว่าการเดินทางแบบนีไ้ ม่สนุก เลยจากไปเองก็ได้ หรือบางทีมนั
อาจไปตามหาฝูงของมันด้วยตนเอง ในเมื่อมันคิดจะไปแล้ว ก็ปล่อยให้
มันไปเถอะ...”
เสี่ยวโอวถือไฟฉายอยู่ในมือ ไม่รู้คิดอะไรอยู่
ไรอันที่เพิ่งเดินมาถึง ยื่นขาหลังที่บาดเจ็บของตัวเองออกมา...
จากนั้ น เสี ย งฝี เ ท้ า หนั ก ข้ า งเบาข้ า งของสั ต ว์ ที่ บ าดเจ็ บ จนต้ อ งเดิ น
กะโผลกกะเผลกก็ดังขึ้น
เสี่ยวโอวหันมองทางต้นเสียง
ขณะเดียวกันไรอันก็โน้มร่างกระโจนตัวพุง่ กลับสูอ่ อ้ มอกของเธอ
อีกครั้ง

68
 บทที่ 8

จู่ๆ ก็มีน�้ำหนักพุ่งเข้ามาในอ้อมอก
เสีย่ วโอวรับไว้ดว้ ยสัญชาตญาณ เธอก้มหน้ามอง พอเห็นว่าเป็น
เสือดาวน้อยก็นึกโล่งใจ เสือดาวน้อยหมอบอยู่ในอ้อมอกเธออย่างสุข
สบาย ปรือตานิดๆ ขนสีเทาด�ำของมันชืน้ น�ำ้ ค้างเล็กน้อย เสีย่ วโอวตรวจ
ดูขาหลังของมันเพือ่ ให้มนั่ ใจว่าผ้าก๊อซยังอยูใ่ นสภาพสมบูรณ์ เมือ่ ดูแล้ว
ไม่มรี อ่ งรอยว่าจะแผลปริ เธอจึงวางใจและเกาคางมันเบาๆ อย่างเย้าแหย่
“แกไปไหนมา?”
เธอคิดว่าเสือดาวกลายพันธุ์สองตัวที่เจอเมื่อกลางวันนั่นจะมา
หาเรื่องเจ้าเปี๊ยกของเธอเสียอีก
ไรอั น ยั ง นิ่ ง เฉย ด้ ว ยศั ก ดิ์ ศ รี ข องเผ่ า เสื อ ดาวค�้ ำ คออยู ่ เขา
ไม่อนุญาตให้ตัวเองแสดงท่าทางสบายอารมณ์เวลาถูกคนเกาคาง
เสี่ยวโอวเห็นมันมีแววตาเอื่อยเฉื่อยไม่ยินดียินร้าย นึกว่ามัน
ไม่พอใจจึงรีบชักมือกลับ เธอแทบจะลืมไปเลยว่ามันเป็นเสือ...ไม่ว่า
เสือดาวน้อยตัวนีจ้ ะไร้พษิ ภัยเพียงใด แต่เสือก็คอื เสือไม่ใช่แมวอย่างทีเ่ ธอ
มักจะหยอกล้อเล่นด้วยได้

69
 เธอท�ำเรื่องที่ไม่ทันคิดไปอีกแล้ว
เสี่ยวโอวยังตรึกตรองไม่ทันเสร็จ ไรอันก็หมุนตัว แยกเขี้ยวมอง
ไปทางป่า ส่งเสียงค�ำรามออกมา
ท่าทางของมันท�ำให้เสี่ยวโอวกับอีริค พากันมองเข้าไปในป่า
อย่างพร้อมเพรียง อีรคิ ชูคบไฟขึน้ เดินหน้าสองก้าว ส่องไฟไปทัว่ ทิศ แต่
กลับไม่พบอะไรสักอย่าง
ร็อดกับดอลโต้นั้นจากไปตั้งแต่ตอนที่ได้รับสัญญาณเสียงจาก
ไรอันแล้ว การที่พวกเธอไม่พบอะไรนั่นแหละถือว่าปกติ
หนึง่ คน--หนึง่ กวางค้นหาทัว่ บริเวณอยูร่ อบหนึง่ เสีย่ วโอวนึกว่า
เสือดาวน้อยวิ่งออกมาเพราะได้กลิ่นอันตราย ถึงขนาดเอ่ยปากปลอบ
ขวัญมัน “แถวนี้ไม่มีอะไรหรอก แกหูแว่วไปเองหรือเปล่า? ไม่เป็นไรนะ
พวกมันไม่น่าจะตามมาถึงที่นี่ แกไม่ต้องกลัวแล้ว”
บอกเสือดาวว่าไม่ต้องกลัว อีริคกลอกตาไปมา...รู้สึกทนฟัง
ไม่ได้
ตอนนี้ ยั ง อี ก นานกว่ า ฟ้ า จะสว่ า ง เสี่ ย วโอวมองดู น าฬิ ก า...
สี่ทุ่มครึ่ง
ข้อดีจากการทะลุห้วงมิติคือ... เธอเข้านอนเร็วทุกวัน เพราะพอ
ฟ้ามืดปุ๊บเสี่ยวโอวก็จะไม่มีอะไรท�ำ ได้แต่ข่มตาให้นอนหลับ ไม่รู้เป็น
เพราะได้นอนเต็มอิ่มหรือเปล่า เธอจึงรู้สึกว่าผิวพรรณและสมาธิของตน
แจ่มใสขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก
เรือ่ งผิวนัน้ ไม่ตอ้ งพูดถึง หลายวันมานีเ้ ธอใช้แค่นำ�้ เปล่าล้างหน้า
แต่กลับไม่รู้สึกหน้าแห้งหรือมันเลยสักนิด
ส่ ว นสมาธิ เมื่ อ ก่ อ นเสี่ ย วโอวได้ แ ต่ ห ยิ บ ของใน ‘ห้ ว งมิ ติ ’
ออกจากกระเป๋ า วั นนี้ ก ลั บ พบว่ า เธอสามารถหยิบแท่งช็อกโกแลต

70
กลางอากาศได้แล้ว ห้วงมิติของเธอไม่ถูกจ�ำกัดเพียงกระเป๋าเป้ใบเล็กๆ
อีกต่อไป มันดูเหมือนจะเกีย่ วข้องกับสมาธิของเธอ อย่างเช่นว่า...เมือ่ คืน
เธอนอนหลับสนิท ตื่นเช้ามาก็รู้สึกสดใส
เสี่ยวโอวทดลองหลับให้สนิทอีกคืน ดูสิว่าพรุ่งนี้จะพบความ
สามารถใหม่ๆ อีกหรือเปล่า แต่ว่าพอฟ้าสาง นอกจากการเปลี่ยนแปลง
ที่เกิดเมื่อวานแล้ว ภายในห้วงมิติก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ท�ำให้เธอ
ผิดหวังเล็กน้อย แต่เธอก็เริ่มคาดเดาอย่างอื่นแทน
หรือว่าต้องนอนสะสมเป็นระยะเวลาตามที่ก�ำหนด ห้วงมิติของ
เธอถึงจะมี ‘ทักษะใหม่’?
ขณะทีเ่ สีย่ วโอวครุน่ คิดอยูน่ นั้ อีรคิ ก็เก็บผลไม้ปา่ กับเห็ดสดกลับ
มาจากด้านนอกแล้วก็ยา่ งเห็ดอย่างช�ำนาญ อีรคิ เอาเกลือกับพริกไทยมา
จากบ้าน พอเอาเห็ดวางย่างข้างกองไฟได้พอประมาณแล้ว ก็สาดเกลือ
กับพริกไทยลงไปหน่อย ให้กลิ่นหอมอบอวลนัก
เสีย่ วโอวไม่รวู้ า่ เห็ดย่างจะอร่อยได้ขนาดนี้ จึงลืมเรือ่ งห้วงมิตไิ ป
ก่อนชั่วคราว กินค�ำเดียวถึงสี่ห้าชิ้น
อีรคิ กล่าวยิม้ ๆ “ต่อไปฉันจะย่างข้าวโพด แล้วก็มะเขือให้กนิ ด้วย
อร่อยทั้งนั้นเลย”
เสีย่ วโอวขอบคุณเขา เห็นเสือดาวน้อยนอนหมอบข้างๆ ไม่ขยับ
ก็กังวลกลัวมันจะต้องทนหิวทั้งวัน เลยเอาเห็ดย่างชิ้นหนึ่งวางไว้บนพื้น
ตรงหน้ามันนัยน์ตาของเธอก�ำลังจ้องมัน ดวงตาทีท่ งั้ ใสสว่างเป็นประกาย
เหมือนก�ำลังบอกว่า ‘กินเถอะ อร่อยนะ’
เสือดาวน้อยเลิกเปลือกตาขึ้น มองดูเห็ดย่างบนพื้นด้วยสีหน้า
เบื่อหน่าย
เสี่ยวโอวนึกว่ามันจะไม่กิน คิดไม่ถึงว่าเพียงครู่เดียว มันกลับ

71
ลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า แล้วงับเอาเห็ดย่างเข้าปาก
เสี่ยวโอวอัศจรรย์ใจนัก จึงหยิบเห็ดย่างอีกอันให้มันทันที
เสือดาวน้อยท�ำหน้านิ่ว แต่ก็กิน
หญิงสาวเหมือนคนที่แล่นเรือแล้วได้ค้นพบทวีปใหม่ ที่แท้แล้ว
เสือดาวไม่ได้กินแต่เนื้อเท่านั้น แต่กินเห็ดย่างเป็นด้วย เธอป้อนมันห้า
ชิ้นติดๆ กัน อีริคที่อยู่ข้างๆ มองจนปากอ้าตาค้าง...นี่พวกเสือดาวมัน
รู้จักเชื่องตั้งแต่เมื่อไรกัน?
กินข้าวเช้าเสร็จ พวกเขาก็ออกจากถ�้ำ
อาจเพราะภูมปิ ระเทศแถบนีไ้ ม่คอ่ ยดี พวกเธอเดินมาทัง้ เช้าก็ยงั
ไม่เจอสัตว์กลายพันธุ์เลยสักฝูง เผ่าพันธุ์เดียวที่เจอคือฝูงเม่นที่ก�ำลัง
ขนของกินอยู่
พวกเม่ น ยั ง ไม่ มี วิ วั ฒ นาการด้ า นการกลายพั น ธุ ์ เ ป็ น มนุ ษ ย์
ด้านหลังของพวกมันมีหนามแหลมชูเต็มไปหมด มีถั่ว เห็ด แมลงปักอยู่
ที่หนาม ดูเหมือนก�ำลังสะสมเสบียงส�ำหรับฤดูหนาว พอรู้ตัวว่าเสี่ยวโอว
จ้องมองพวกมันอยู่ พวกเม่นก็เร่งความเร็วกันมากขึ้น เพียงครู่เดียวก็
หลบเข้าพุ่มหญ้ากันไปแล้ว
เสี่ ย วโอวเอี ย งหั ว มองดู ต ้ น ไม้ ร อบๆ แล้ ว ก็ ม องดู ท ้ อ งฟ้ า
เหนือหัว นี่เพิ่งจะต้นฤดูใบไม้ร่วง พวกมันก็เริ่มขนเสบียงสะสมส�ำหรับ
ฤดูหนาวแล้วหรือ?
“โอว ดูอะไรอยู่หรือ?” อีริคหันกลับมา เห็นเสี่ยวโอวยังยืนอยู่
ที่เดิมจึงได้ถามขึ้น
เสี่ยวโอวอุ้มเสือดาวเดินไปถามว่า “อีริค เม่นมันกลายร่างเป็น
คนไม่ได้หรือ?”
อีริคเดินไปพูดไป “ไม่ได้ พวกมัน...” พูดยังไม่ทันจบ เขากวางก็

72
ไปพันกับเถาวัลย์เส้นหนึ่งเข้า เขาจ�ำต้องหยุดเดิน ตั้งอกตั้งใจสู้กับ
เถาวัลย์ “ไม่ใช่วา่ สัตว์ทกุ สายพันธุจ์ ะกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ สัตว์บางชนิด
ทีม่ คี วามต้องการอยากจะท�ำตัวใกล้เคียงกับมนุษย์ ก็จะมุง่ วิวฒ ั นาการมา
ทางนี้ ต่อให้มนุษย์จะแพ้ภยั ธรรมชาติไปแล้ว แต่สมองของพวกเขาฉลาด
มาก สัตว์ไม่ได้ต้องการเพียงร่างกายที่แข็งแรง แต่ยังต้องมีสมองที่คิด
อะไรได้ เ อง เพื่ อ หาวิ ธี สื บ พั นธุ ์ แ ละด� ำ รงชี พ ในทวีปนี้ต ่อไปได้อย่าง
ปลอดภัย”
ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง
เสี่ยวโอวหลุบตาลง ไม่พูดอะไรอีก
แม้จะรู้ว่ามนุษย์เคยมีชีวิตอยู่บนทวีปนี้เมื่อหลายร้อยปีก่อน
อาจจะต่างจากมนุษย์บนโลกของตนเอง เพราะไม่มีสิ่งที่เรียกว่าแผ่นดิน
โบเออร์เนียในศตวรรษที่ 21 แต่เธอก็ยังรู้สึกเศร้าใจ
นี่หมายความว่า ทั้งทวีปนี้มีเธอเป็นมนุษย์เพียงแค่คนเดียว
ไร้ฝูง ไร้พรรคพวก
“โอว ช่วยฉันหน่อยได้ไหม?” เสียงร้อนรนของอีริคดังแทรก
ความคิดของเสี่ยวโอวเข้ามา
เธอเงยหน้าขึน้ มอง ก็เห็นเขากวางของอีรคิ ไปพันกับเถาวัลย์ได้
ยังไงก็ไม่รู้ ท่าทางของเขาแปลกประหลาด หน้าตาบิดเบีย้ วดูตลก ท�ำเอา
เสี่ยวโอวทนไม่ไหวหลุดข�ำออกมา
เธอไม่คิดอะไรมาก ควักมีดพับสวิสออกจากกระเป๋าเสื้อ คว้า
เถาวัลย์ไว้ ใช้มีดคมกริบเฉือนเบาๆ เพียงไม่กี่ทีก็ช่วยอีริคออกมาได้
แล้ว
เพียงแต่ว่าเถาวัลย์นั้นมีหนาม เสี่ยวโอวไม่ทันระวังจึงถูกหนาม
แทงนิ้วเข้าให้

73
 อีริคมองดูมีดพับสวิสในมือเธอ อยากถามอะไรบางอย่างแต่ก็
หยุดไว้ เขาเบนสายตามองดูหยดเลือดที่ซึมออกจากนิ้วของเธอแทน
นึกโทษตัวเองอย่างหงุดหงิดใจ “เพราะฉันแท้ๆ ควรเดินระวังกว่านีห้ น่อย”
เสี่ยวโอวส่ายหน้า “ไม่เป็นไร แค่แผลเล็กน้อย”
อาจเพราะพ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ข้างกาย เสี่ยวโอวจึงแข็งแกร่งขึ้น
มากนับแต่มาอยูท่ นี่ ี่ คราวก่อนบาดเจ็บหน้าผาก มีตมุ่ พุพองทีฝ่ า่ เท้า เธอ
ก็เศร้าเพียงแป๊บเดียว ถ้าเป็นตอนอยูบ่ า้ น เพียงแค่นวิ้ เท้ากระแทกขาโต๊ะ
เธอก็ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมาแล้ว
พอคิดถึงที่บ้าน เสี่ยวโอวก็ใจลอย
ไม่ได้สงั เกตถึงความเปลีย่ นแปลงของเสือดาวน้อยในอ้อมอกเลย
พอได้ดมกลิน่ เลือดหอมหวานทีล่ อยมาเข้าจมูก แถมอยูใ่ กล้เพียง
แค่เอือ้ ม ถือเป็นสิง่ เย้ายวนทีส่ ดุ ในชีวติ ส�ำหรับสัตว์กนิ เนือ้ แล้ว โดยเฉพาะ
สัตว์กินเนื้อที่ไม่ได้กินเนื้อดิบมาหลายวันอย่างไรอัน แววตาของเขา
ดิ่งลึกลงมากขึ้นเรื่อยๆ เขาเลียฟัน พยายามข่มสัญชาตญาณของตน
เอาไว้ในอก
กลิ่นหอมหวานของเลือดสาวน้อย ไม่เหมือนกลิ่นหอมจากสัตว์
กินพืช
สะอาด หวานละมุน เหมือนหยาดน�้ำค้างหยดแรกที่เจอใน
ฤดูแล้ง
ลูกกระเดือกของไรอันเคลื่อนไหวไปมา กลัวใจตนเองจะทน
ไม่ไหว จึงกระโดดลงจากตัวของเสีย่ วโอว แล้วไปเดินน�ำอยูข่ า้ งหน้าแทน
“นี่ เจ้าเหมียว...จะไปไหน?” เสี่ยวโอวเดินตามไปถาม
เธอเพิง่ ขยับไปได้เพียงก้าวเดียว ก็รสู้ กึ ว่ามีอะไรบางอย่างร่วงใส่
หน้า เย็นวาบ...สัมผัสปุ๊บละลายปั๊บ

74
 เธออึ้งไปเล็กน้อย หยุดฝีเท้ายกมือขึ้นลูบหน้าก็พบหยดน�้ำ
ฝนตกเหรอ?
นี่คือความคิดแวบแรกของเธอ
แต่พอเงยหน้ามองท้องฟ้า ก็เห็นว่าอากาศแจ่มใสก้อนเมฆ
สงบนิ่ง ดูไม่มีเค้าว่าฝนจะตก
ผ่านไปครู่หนึ่ง ปุยสีขาวโปรยจากท้องฟ้าตกลงมาสู่พื้นดินแล้ว
กระจายเป็นวงกว้าง เธอจึงได้รู้ว่าเป็นหิมะตกนั่นเอง
หิมะร่วงลงบนหลังมือเธอ ยังไม่ทันมองก็ละลายเสียแล้ว
เสี่ยวโอวตะลึงไปครู่หนึ่ง ท�ำไมตอนนี้ถึงมีหิมะได้? แถมเธอยัง
ไม่รู้สึกหนาวเย็นเลยสักนิด ถ้าจะมีหิมะตกในฤดูใบไม้ร่วงก็น่าจะมี
สัญญาณบอกเหตุก่อนไม่ใช่หรือ?
เทียบกับอาการตะลึงของเสีย่ วโอวแล้ว อีรคิ ทีอ่ ยูด่ า้ นหลังกลับมี
สีหน้าหนักหน่วงยิง่ กว่า เขาปีนขึน้ ต้นไม้ใหญ่เบือ้ งหน้าตัง้ แต่ตอนทีห่ มิ ะ
แรกเริม่ โปรยลงมาแล้ว อีรคิ มองดูระยะไกล สังเกตปฏิกริ ยิ าของสัตว์เลีย้ ง
ลูกด้วยนมชั้นต�่ำที่อยู่บริเวณโดยรอบ แล้วจึงกระโดดลงมาบอกกับ
เสี่ยวโอวว่า “พายุหิมะจะมาแล้ว เรารีบหาที่หลบกันก่อนเถอะ”
ภายในเวลาเพียงห้านาที หิมะก็ตกหนักขึน้ เรือ่ ยๆ ราวกับฟ้ารัว่
ปกคลุมเต็มใบหน้าเสี่ยวโอว ไอเย็นแทรกซึมเข้าสู่ผิวกายของเธออย่าง
รวดเร็ว
อุณหภูมิลดฮวบฮาบ
เสีย่ วโอวไม่เข้าใจสิง่ ทีเ่ กิดขึน้ ได้แต่วงิ่ ตามหลังอีรคิ “อะไรกันนี?่
ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงไม่ใช่เหรอ ท�ำไมถึงมีหิมะได้ล่ะ?”
อีริคมุ่งหน้าเดินไม่หยุดพลางอธิบาย “หลังจากพายุหิมะมา ก็จะ
เป็นฤดูหนาวแล้ว”

75
 เสี่ยวโอว “...”
ไม่ใช่ว่าต้องให้ฤดูหนาวมาถึงก่อน ค่อยมีพายุหิมะหรอกเหรอ?
สภาพอากาศที่กลับหัวกลับหางนี่มันยังไงกัน?
เธอสงสัยไปหมด อยากจะถามแต่เห็นอีริคมีอาการเคร่งขรึม
จึงได้แต่กดค�ำถามไว้ในใจก่อน
รอบๆ เป็นป่าทึบ ภูมิประเทศเป็นพื้นที่ต�่ำไม่มีเผ่าพันธุ์อื่น เลย
ไม่สามารถหาที่หลบพายุหิมะได้เร็วนัก อีริครู้ว่าถ้าพวกเขาไม่รีบหาที่
ปลอดภัย ก็จะถูกพายุหิมะที่มากะทันหันนี้กลบฝังอย่างรวดเร็ว เดิมที
ทุกเผ่าพันธุ์มักจะเตรียมพร้อมรับมือกับฤดูหนาวไว้ล่วงหน้า ฝูงกวางก็
เช่นกัน ในช่วงเวลาแบบนี้ ถ้ายังอาศัยอยู่ที่ฝูงคงไม่ล�ำบากนัก แต่คราว
นี้เขาออกเดินทางมาคนเดียว จึงลืมเรื่องนี้ไปเสียได้
อีริคหงุดหงิด เดินมุ่งหน้าสู่เทือกเขาที่สูงกว่าจุดที่ยืนอยู่
หิมะพัดกระจายไปทั่ว ทัศนวิสัยปั่นป่วน
เสี่ ย วโอวหรี่ ต าลง อุ ้ ม เสื อ ดาวน้ อ ยวิ่ ง ตามอยู ่ ด ้ า นหลั ง อี ริ ค
เดินมาได้ประมาณสิบห้านาที หิมะทีส่ ะสมอยูบ่ นพืน้ รวมตัวกันจนเป็นชัน้
น�้ำแข็งสีขาว
ลมก็แรงขึ้นเรื่อยๆ เสี่ยวโอวแทบจะยืนไม่อยู่
ในที่สุด อีริคก็พบโพรงไม้มืดมิดท่ามกลางพงไม้ เขามุดเข้าไป
ส�ำรวจดูสภาพภายในเป็นคนแรก ภายในโพรงไม้เย็นเฉียบ ใบไม้ร่วง
กระจาย ดูเหมือนไม่ใช่ที่พักอาศัยของหมี
อีริคหันไปเรียกเสี่ยวโอวเข้ามา “เราหลบอยู่ที่นี่กันก่อน ไว้พายุ
หิมะหยุดแล้วค่อยเดินทางเถอะ”
เสียงลมหวีดหวิวนอกโพรงไม้ เขาต้องพูดด้วยเสียงที่ดังมาก
เธอถึงจะได้ยิน

76
 เสีย่ วโอวสวมเพียงเสือ้ เบสบอลตัวบางด้านใน ส่วนเสือ้ แจ็กเก็ตก็
ไม่สามารถเก็บอุณหภูมิได้ จึงรู้สึกหนาวจนแทบจะแข็งไปทั้งตัวแล้ว
หญิงสาวกัดฟันกรอด พยักหน้าให้
อีริคมองดูรอบบริเวณ นอกจากใบไม้แล้วก็ไม่มีอะไรที่จุดไฟได้
“ฉันจะไปเก็บฟืนแห้งที่ด้านนอกมาสักหน่อย พายุหิมะดูท่าจะยาวนาน
หลายวันอยู่ ถ้าไม่มีไฟละก็หนาวตายแน่ โอว...เธอรออยู่ที่นี่นะ ฉันจะรีบ
กลับมา”
เสีย่ วโอวไม่ได้เอ่ยแย้งอะไรเพราะรูด้ วี า่ อีรคิ มีขนช่วยรักษาความ
อบอุ่นให้ร่างกาย ส่วนตัวของเธอมีเพียงเสื้อคลุมบางๆ ตามไปนอกจาก
จะไม่ช่วยอะไรแล้ว กลับจะยิ่งเป็นภาระแก่เขา
อีรคิ กลัน้ ใจวิง่ เข้าสูพ่ ายุหมิ ะ ส่วนเสีย่ วโอวก็อมุ้ เจ้าเหมียวขดตัว
อยู่ตรงมุมอับด้านใน
แม้โพรงไม้จะกันลมส่วนใหญ่ไว้ แต่ก็ยังมีหลงพัดเข้ามาอีก
เล็กน้อย แซมด้วยปุยหิมะเบาบาง ท�ำให้เธอหนาวจนสั่นสะท้าน ถึง
ตอนนี้ก็ไม่สนแล้วว่าจะถูกจับได้ว่าเป็นมนุษย์หรือไม่ เสี่ยวโอวหยิบเอา
ผ้าห่มออกมาจากห้วงมิติ พันตัวเองกับเสือดาวน้อยไว้แน่น
ไรอันถูกเสี่ยวโอวพันห่อมิดชิด เหลือแต่ลูกตาสีน�้ำเงินไว้มองดู
เสือดาวน้อยไม่ได้มีท่าทีร้อนใจเหมือนอีริค และไม่ได้สับสน
เหมือนเสี่ยวโอว
หนึ่งคน--หนึ่งเสือดาวรอเป็นเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง ไม่เห็น
วีแ่ ววว่าอีรคิ จะกลับมา พายุหมิ ะภายนอกกระหน�ำ่ อย่างหนักแทบจะมอง
ไม่เห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบ เหลือเพียงสีขาวเป็นแถบ
อีกครึง่ ชัว่ โมงถัดมาอีรคิ ก็ยงั ไม่กลับ เสีย่ วโอวเริม่ กังวลใจ เขาไป
หาฟืนที่ไหนเนี่ย ท�ำไมไปนานจัง?

77
 เสี่ยวโอวกลัวอีริคจะเป็นอันตราย เธอคลายผ้าห่มออกแล้วห่ม
ตัวเสือดาวน้อยไว้แทน ส่วนตัวเองก็เดินไปทางปากโพรง พอถึงด้านหน้า
ทางเข้าเธอจึงพบว่า ภายนอกมีหิมะสะสมจนเป็นชั้นหนาแล้ว เรียกว่า
แทบจะมิดน่องเธอเลยทีเดียว ยิ่งท�ำให้หญิงสาวเป็นกังวลมากกว่าเดิม
หิมะตกหนักขนาดนี้ อีริคคงไม่ได้ถูกฝังไปแล้วหรอกนะ?
ก�ำลังจะออกไปตามหา พอเงยหน้ามองก็เห็นเงาตะคุม่ มาแต่ไกล
เสี่ยวโอวมองไม่เห็นหน้าผู้มาเยือนท่ามกลางหิมะ เห็นแต่ว่า
อีกฝ่ายมีรูปกายก�ำย�ำ ดูคล้ายอีริคเล็กน้อย
เธอนึกว่าอีริคกลับมาแล้ว รอให้อีกฝ่ายใกล้เข้ามา จึงตะโกนทัก
อย่างยินดี “อีริค ท�ำไมเธอ...”
พูดได้แค่นี้ ก็ต้องกลืนค�ำพูดที่เหลือลงคอ
อีกฝ่ายแขนขาอวบอ้วน สวมเสื้อหนังกวาง ตรงแขนกับหน้าอก
มีขนขึ้นเต็มไปหมด ดวงตาด�ำสนิท ปากเผยอและห้อยลงมาเล็กน้อย
เขายืนอยู่นอกโพรง ร่างหนาใหญ่นั้นปิดปากโพรงเสียมิด
ไม่ใช่อีริค แต่เป็นหมีกลายพันธุ์สีน�้ำตาล!

78
 บทที่ 9

พายุหิมะถูกกั้นขวางไว้ด้วยร่างใหญ่โต อุณหภูมิภายในถ�้ำ
อุ่นขึ้นโดยพลัน แต่เสี่ยวโอวกลับหนาววูบไปทั้งตัว
เธอหลุบสายตามองไปบนเสื้อหนังกวางบนร่างอีกฝ่าย หัวใจ
บี บ แน่ น พอมองดู อ ย่ า งละเอี ย ดพบว่ า หนั ง กวางตั ว นี้ เ ก่ า และแห้ ง
ดูไม่เหมือนเพิ่งถลกมาใหม่ ก็แอบเบาใจลงหน่อย
ดูท่าอีริคจะยังไม่เจอเจ้านี่...
โลกของเธอในศตวรรษที่ 21 เสี่ยวโอวมักได้เห็นข่าว ‘มนุษย์
ประสบภัยกลางป่า ถูกหมีสีน�้ำตาลกิน’ ภาพเลือดท่วมชวนให้ขนลุก แต่
ตอนนั้ น เธอคิ ด ว่ า เป็ น เรื่ อ งที่ ไ กลตั ว นั ก คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า จะมาถึ ง ตั ว เร็ ว
ขนาดนี้
ไม่รวู้ า่ พอหมีสนี ำ�้ ตาลวิวฒ ั นาการเป็นสัตว์กลายพันธุท์ ใี่ กล้เคียง
กับมนุษย์แล้ว มันจะรู้ดีรู้ชั่วหรือไม่ จะแยกผิดแยกถูกได้หรือเปล่า?
หากเธอนอนลงแกล้งตายในตอนนี้ จะช้าไปไหมนะ?
ดวงตาเสี่ยวโอวจ้องมองหมีกลายพันธุ์สีน�้ำตาล แล้วถอยหลัง
ครึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว ลอบประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็ว

79
 ท�ำไงดี...ทางออกเพียงหนึง่ เดียวถูกอีกฝ่ายปิดขวางไว้ ในมือเธอ
มีเพียงมีดพับสวิสเล่มเดียว ด้านหลังแม้จะเป็นเสือดาว แต่ก็ตัวเท่าแมว
ยังโตไม่เต็มวัย...เรียกว่าที่นี่มีแต่ผู้หญิงกับเด็ก หากอีกฝ่ายที่อยู่ในร่าง
ชายฉกรรจ์คิดจะจู่โจม ต่อให้เธอกับเสือดาวน้อยรวมพลังกันโอกาสชนะ
ก็ยังเป็นศูนย์
เมือ่ ตระหนักถึงความจริงอันโหดร้ายนี้ อารมณ์ของเสีย่ วโอวก็ยงิ่
หนักหน่วง
“เอ่อคือ...” เสี่ยวโอวลองคุยกับอีกฝ่าย เพิ่งจะอ้าปากก็เห็นมัน
โน้มกายใหญ่โตลงแล้วมุดเข้าโพรงไม้มา ท�ำเหมือนไม่มีใครอยู่ในนี้
เสี่ยวโอวถอยหลังกรูด ดันตัวเองแนบไปกับผนังทางด้านหลัง
เปิดทางให้มัน
ต้นไม้ต้นนี้ท่อนไม้อวบหนา อายุร้อยกว่าปี ในโพรงไม้มีพื้นที่
กว้างขวาง เมื่อครู่มีเสี่ยวโอว อีริค แล้วก็เสือดาวน้อยอีกตัวเข้ามาก็ยังมี
พื้นที่ว่างเหลือเฟือ
แต่พอหมีตัวนี้เดินเข้าโพรงมา ข้างในกลับดูแคบลงถนัดตา
หมีกลายพันธุส์ นี ำ�้ ตาลนัง่ กินพืน้ ทีโ่ พรงไม้ไปเกือบครึง่ เสีย่ วโอว
กับไรอันถูกเบียดไปอยู่ในมุมอับ
เสี่ยวโอวนึกถึงค�ำพูดของอีริค โพรงไม้นี้เย็นเฉียบ ตอนที่เข้ามา
นั้นอุณหภูมิต�่ำมาก ดูแล้วเหมือนไม่เคยมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่
แล้วก็มองดูหมีกลายพันธุส์ นี �้ำตาลตัวนีอ้ กี ที มันก�ำลังตะแคงร่าง
นิดๆ เอาหลังพิงผนังไม้ ดูเหมือนไม่ค่อยคุ้นเคยกับที่นี่
เสี่ยวโอวบังเกิดความหวังขึ้นในใจ ในเมื่อที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเขา
บางทีอาจจะพอคุยกันดีๆ ได้
เสีย่ วโอวก�ำลังคิดอยูว่ า่ จะเอ่ยปากยังไงดี อีกฝ่ายก็ออกค�ำสัง่ ด้วย

80
น�้ำเสียงดุดันและเคร่งขรึม “ออกไปซะ”
เสี่ยวโอว “...”
แม้เธอจะรู้ว่าหมีเป็นสัตว์ที่ชอบสันโดษ โดยเฉพาะยามจ�ำศีลก็
ยิ่งไม่อยากให้มีคนมารบกวนอยู่ข้างกาย แต่ว่าพวกเธอเป็นคนพบที่นี่
ก่อน หมีควรจะมีเหตุผลหน่อยไม่ได้เชียวหรือ
เสี่ยวโอวสูดลมหายใจลึก ผ่อนน�้ำเสียงตนเองให้นุ่มนวลสุดฤทธิ์
พยายามเจรจา “ข้างนอกหิมะลงหนักมาก แถวนีไ้ ม่มที อี่ นื่ ให้ซอ่ นตัวแล้ว
หากคุณไม่ว่าอะไร เราก็อยู่ที่นี่ด้วยกันชั่วคราวก่อนได้ไหมคะ รอให้หิมะ
ซาลง...”
ดวงตาด�ำขลับของหมีสีน�้ำตาลมองมาทางเสี่ยวโอว ไม่รู้ว่าเป็น
ธรรมชาติของหมี หรือไม่พอใจกับค�ำพูดของเธอกันแน่ เอาเป็นว่าใบหน้า
ของเขาไร้อารมณ์จริงๆ
“เพื่ อ นของฉั น ออกไปหาฟื น ก� ำ ลั ง จะกลั บ มา พอมี ไ ฟแล้ ว
พวกเราจะอบอุ่นขึ้นหน่อย คุณอาจจะต้องการความอุ่น...”
เสี่ยวโอวยังพูดไม่ทันจบ หมีกลายพันธุ์สีน�้ำตาลก็ตะคอกอย่าง
ร�ำคาญ เผยฟันแหลมคมสองแถว “ออกไปจากที่นี่”
มือเสีย่ วโอวทีก่ อดเสือดาวน้อยนัน้ สัน่ เทาขึน้ มาทันที อีกมือหนึง่
คว้ากระเป๋าไว้แน่น แม้จะกลัวสุดขีดแต่ไม่ได้ทำ� ตามทีม่ นั บอก ตอนนีน้ อก
โพรงไม้มีแต่เสียงลมและหิมะก�ำลังตกหนัก แค่จะเดินยังเดินไม่ได้เสีย
ด้วยซ�้ำ ออกไปตอนนี้ก็เท่ากับออกไปตาย
เธอขบริมฝีปากแน่น เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดจะกินตัวเอง ก็ท�ำ
หัวแข็งถามว่า “เพือ่ นฉันยังอยูข่ า้ งนอก ขอพวกเรารอจนเขากลับมาแล้ว
ค่อยไปได้ไหมคะ? เขาจะกลับมาเร็วๆ นี้แหละ”
ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายมีโอกาสได้ปฏิเสธ เธอเอาผ้าห่มที่คลุมกาย

81
อยู่ดันไปตรงหน้าเขาทันที “ค...คุณหนาวไหมคะ? ยกผ้าห่มผืนนี้ให้คุณ
ละกัน ห่มตัวแล้วอุ่นมากนะ” เธอพยายามข่มอารมณ์ตนเองไว้ แต่ว่า
ตอนพูดประโยคสุดท้าย เสียงก็ยังสั่นนิดๆ
ครั้งนี้หมีสีน�้ำตาลไม่พูดอะไร มองประเมินผ้าห่มตรงหน้าอย่าง
ละเอียด
เสี่ยวโอวเห็นว่าแผนนี้พอจะใช้ได้ผล ก็เลยหยิบช็อกโกแลตจาก
ในกระเป๋ามากล่องหนึ่ง “จะลองกินนี่ดูไหม? อันนี้ให้พลังงานสูงมาก กิน
แล้วก็จะไม่หิวนะคะ”
หมีกลายพันธุ์สีน�้ำตาลยังคงมองเธอนิ่งอยู่อย่างนั้น
เสี่ยวโอวพยายามหนักขึ้นเรื่อยๆ เอาของอื่นๆ ออกมาอีกเพื่อ
ผูกมิตรกับอีกฝ่าย พอหยิบถึงนมวัวกับเนือ้ วัวภายในห้วงมิติ มือของเธอ
ก็ถูกอุ้งเท้าน้อยๆ กดไว้ เสี่ยวโอวก้มหน้า เห็นเสือดาวน้อยมองเธอเขม็ง
เสี่ยวโอวอึ้งไปเล็กน้อย เข้าใจอย่างรวดเร็วว่ามันก�ำลังห้าม
ตัวแค่นี้รู้จักปกป้องอาหารของตัวเองด้วยหรือ?
เสี่ยวโอวเก็บนมกับเนื้อวัวแห้งกลับเข้าไปใหม่ ควานหาอยู่นาน
ปลายนิว้ ก็ไปสัมผัสกับกระปุกแก้ว เธอรูส้ กึ ดีใจอย่างบอกไม่ถกู รีบเอาของ
ออกมาจากห้วงมิติ น�ำไปวางไว้ตรงหน้าหมีกลายพันธุส์ นี ำ�้ ตาลอย่างระวัง
“คุณ...ชอบน�้ำผึ้งไหม?”
หมีกลายพันธุ์สีน�้ำตาลมองดูขวดแก้ว น�้ำผึ้งเปล่งประกายใสถูก
บรรจุเต็มขวด สีของมันเย้ายวนนัก ยังไม่ทันเปิดก็ได้กลิ่นหอมหวานมา
จากด้านในแล้ว ครั้งนี้สัตว์กลายพันธุ์ไม่ปฏิเสธ อุ้งตีนหมีอันหนาหนัก
ตวัดมาคว้าเอาน�้ำผึ้งไปหาตัวเอง
เสี่ยวโอวเห็นมันรับไว้แล้วก็โล่งใจในที่สุด
เธอเอาของทีล่ ว้ งออกมาเมือ่ ครูเ่ ก็บกลับเข้าไปในกระเป๋า นัง่ อยู่

82
ที่มุมอับอย่างเงียบๆ รู้สึกขอบคุณเพื่อนที่เอาน�้ำผึ้งมาด้วย
หมีกลายพันธุ์สีน�้ำตาลไม่ได้สั่งให้พวกเธอออกไปอีก เขาใช้
อุ้งตีนเปิดขวดน�้ำผึ้งออก นิ้วชี้ล้วงเอาน�้ำผึ้งออกมาหย่อมหนึ่งเข้าปาก
เพื่อชิม เพียงครู่เดียวก็กินหมด จากนั้นก็ปิดฝาขวดก่อนกอดขวดไว้แล้ว
ล้มตัวลงนอน
ในเมื่อตัวเมียตัวนี้อยากอยู่ต่อ เขาก็จะให้เธออยู่ ไม่รู้หิมะจะตก
ถึงเมือ่ ไร แม้เขาจะกินอิม่ แล้ว แต่หากหิมะตกนานไปก็คงหิวอยูด่ เี ก็บเธอ
ไว้ก็ถือเป็นการสะสมอาหารอย่างหนึ่งเหมือนกัน
พายุหิมะภายนอกตกไม่หยุด มีลมหนาวพัดเข้ามาอยู่ตลอด
อีริคออกไปเป็นเวลาสองชั่วโมงเต็มแล้ว และยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา
เสี่ยวโอวเป็นกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ กลัวว่าเขาจะเจออันตรายเข้า แต่ว่า
ตอนนีเ้ ธอไม่อาจออกไปได้ ปากโพรงถูกพายุหมิ ะปิดเสียสนิท หิมะสะสม
จนสูงเหนือเข่า ต่อให้เธอออกไปถ้าไม่มีสี่ขาอันแข็งแรงเหมือนสัตว์ก็
ไม่อาจเดินอยู่บนพื้นหิมะได้
เข็มนาฬิกาเดินต่อไปเรื่อยๆ จนถึงหกโมงเย็นฟ้ามืดลงทันที
อีริคก็ยังไม่กลับมา
เสี่ยวโอวให้อาหารเสือดาวน้อยนิดหน่อย ส่วนตัวเองกินอะไร
ไม่ลงเลย
ในโพรงไม้ไม่มีไฟ ตอนนี้จึงมืดไปหมดมองไม่เห็นอะไรสักอย่าง
เสี่ยวโอวเปิดไฟฉายส่องไปยังหมีสีน�้ำตาลที่ก�ำลังนอนหลับฟุบอยู่ เห็น
โครงหน้ามันเพียงรางๆ
หมีกลายพันธุ์สีน�้ำตาลดูเหมือนจะหลับไปแล้ว ร่างใหญ่ฟุบลง
กับพื้น ตัวมันทั้งหนาทั้งสูงเหมือนภูเขาขนาดย่อมหนึ่งลูก นับแต่มันกิน
น�้ำผึ้งไปแล้วก็หลับมาตลอด นี่มันจะจ�ำศีลหรือไงกัน?

83
 เสี่ยวโอวไม่กล้านอนหลับ กลัวว่าพอหมีกลายพันธุ์สีน�้ำตาลตื่น
มาแล้วจะท�ำอันตรายตนกับเสือดาวน้อย แถมกลัวจะเกิดอะไรขึ้นที่
ด้านนอก ได้แต่มุดเข้าถุงนอน รักษาสติให้ตื่นตัวไว้ตลอด
เพียงแต่ว่าตั้งแต่ที่เธอมาถึงแผ่นดินนี้ ก็ฝึกนอนเร็วจนเป็นนิสัย
แล้ว
เสี่ยวโอวพยายามขืนตาไม่ให้หลับ แต่พยายามอยู่ได้ไม่ถึง
สองชัว่ โมง เปลือกตาสองข้างก็เหมือนเริม่ หนัก ในทีส่ ดุ ก็ไม่ไหว เสีย่ วโอว
หยิกง่ามนิ้วตนเองแรงๆ ฝืนตัวให้ตื่น น่าเสียดายที่ไม่ได้ผลเท่าใดนัก
ไม่นานดวงตาเธอก็ค่อยๆ ปิดลงแล้วหลับใหลไป
ช่วงรุ่งสาง โพรงไม้เงียบสงัด พายุหิมะด้านนอกเริ่มเบาลง
ในความมืด หมีกลายพันธุ์สีน�้ำตาลค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง สายตาของ
มันจับจ้องสาวน้อยที่นอนขดอยู่ตรงมุมอับแล้วเดินไปหาเธอ
เสี่ยวโอวนอนกอดเป้อยู่บนพื้น
แม้บนพื้นจะปูผ้าห่ม แถมสวมถุงนอน ก็ยังไม่อาจป้องกันความ
หนาวเย็นที่รุกล�้ำมาได้
หมี กลายพั นธุ ์ สี น�้ ำ ตาลหยุ ด อยู ่ ต รงหน้าสาวน้อย ยื่นมือมา
อุ้งตีนหมีที่กว้างหนาพร้อมกรงเล็บแหลมคม จ่อไปทางสาวน้อย
เสือดาวในอ้อมอกหญิงสาวลืมตาขึ้นโดยไม่มีลางบอกเหตุใดๆ
ลูกตาฉ�่ำลึกฉายประกายด�ำมืด เยือกเย็น จ้องหมีใหญ่ตรงหน้าเขม็ง
เสือดาวเป็นนักล่าที่มีสายตาคมชัด แม้จะอยู่ในความมืดก็มอง
เห็นทุกอย่างได้ชัดเจน ไรอันจ้องมองหมีเบื้องหน้าที่ขนาดตัวใหญ่กว่า
เขาไม่รู้ตั้งกี่เท่าด้วยแววตาดุดันไม่หวั่นเกรงแฝงไว้ด้วยค�ำเตือน
มือของหมีกลายพันธุ์สีน�้ำตาลพลันหยุดชะงัก จากนั้นก็ค่อยๆ
ถอยกลับไปยังที่ของตัวเองช้าๆ

84
 เสี่ยวโอวเพิ่งตื่น เธอมุดหัวออกจากถุงนอนแล้วมองดูรอบๆ
ผ่านไปครูห่ นึง่ จึงค่อยได้สติวา่ อยูท่ ไี่ หน เธอพบว่าเบือ้ งหน้าว่าง
เปล่า หมีกลายพันธุ์สีน�้ำตาลที่จ�ำศีลตัวนั้นไม่อยู่แล้ว แต่อีริคก็ยังไม่กลับ
มา เสี่ยวโอวลุกขึ้นนั่งอย่างใจลอย มือกวาดไปข้างๆ ตามสัญชาตญาณ
เตรียมจะหยิบเป้ของตัวเอง
เป็นนิสัยที่เกิดขึ้นหลังมาเยือนที่นี่ เป้ใบเล็กๆ นั้นเหมือนจะ
กลายเป็นที่พึ่งพิงของเธอไปเสียแล้ว ไม่ว่าจะตื่นนอนตอนไหน สิ่งแรกที่
ท�ำก็คือหากระเป๋าเป้
แต่ว่าเวลานี้เธอสัมผัสเจอเพียงความว่างเปล่า
เสี่ยวโอวตะลึง ในใจบังเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี เธอหาจนทั่วทั้งใน
และนอกโพรงไม้ ก็ยังไม่เห็นวี่แววของกระเป๋าเป้
เข็มทิศ ไฟฉาย มือถือของเธอล้วนอยู่ในกระเป๋าทั้งสิ้น!

85
 บทที่ 10

เสีย่ วโอวมองดูจดุ ทีห่ มีกลายพันธุส์ นี �้ำตาลนอนอยูเ่ มือ่ คืน

เหลือเพียงขวดน�้ำผึ้งที่หมดเกลี้ยง
หมีตัวนั้นขโมยกระเป๋าเป้เธอไปรึ?
พอตระหนักถึงจุดนี้ เสีย่ วโอวก็หลับตาลงตรวจสอบดูหว้ งมิตขิ อง
เธอ
ยังดีที่ของอื่นๆ ในห้วงมิติยังอยู่ครบ
มีแต่เข็มทิศ ไฟฉาย กับมือถือที่เธอเก็บในกระเป๋าเป้เพื่อความ
สะดวกเท่านั้น...ที่หายไป
แม้ตอนนี้เธอจะสามารถหยิบของผ่านห้วงมิติได้โดยไม่จ�ำเป็น
ต้องหยิบผ่านกระเป๋า แต่มือถือเป็นสิ่งเดียวที่เธอจะใช้ติดต่อกับโลกเดิม
เข็มทิศมีไว้เพือ่ หาทิศทาง ไฟฉายนัน้ เพือ่ ส่องสว่างตอนกลางคืน ทุกอย่าง
มีความส�ำคัญมาก
หมีตัวนั้นเอากระเป๋าของเธอไปท�ำไมกัน?
เสี่ยวโอวคิดยังไงก็ไม่ได้ค�ำตอบเสียที มองไปที่ปากโพรงต้นไม้
หิมะที่สะสมอยู่ตรงทางเข้าถูกแหวกออก เผยทิวทัศน์ภายนอก

86
 ป่าทัง้ ผืนถูกปกคลุมด้วยสีขาว บนต้นไม้มหี มิ ะสะสมจนเป็นกอง
หนา บางต้นก็ถูกหิมะทับถมจนกิ่งหัก หิมะสีขาวละลานตา ห่อหุ้ม
สรรพสิ่งจนเปล่งประกายเป็นสีเงิน
สายลมยังพัดไม่หยุด ลมหนาวพาเอาละอองหิมะเข้ามาภายใน
โพรงไม้ท�ำให้เธอหนาวสั่นไปทั้งตัว
เสี่ ย วโอวกิ น ช็ อ กโกแลตสองชิ้ น เพื่ อ เติ ม พลั ง งาน หยิ บ เอา
เสื้อกันหนาวผู้ชายออกจากห้วงมิติมาคลุมตัว เสื้อกันหนาวตัวใหญ่ยาว
ถึงข้อเท้า ห่อหุ้มเธอไว้แทบจะทั้งตัว ช่วยขวางลมหนาวส่วนใหญ่
เอาไว้ได้ เนื่องจากตอนที่พวกเธอออกเดินทางนั้นเป็นฤดูใบไม้ร่วง
ในห้องจึงไม่ค่อยมีเพื่อนเอาเสื้อตัวหนามาเท่าไร เสื้อตัวนี้คงเป็นของ
ลู่ฉีชัง
ตอนนัน้ เสีย่ วโอวยังถามเขาเลยว่า “เธอเอาเสือ้ กันหนาวตัวหนา
ขนาดนี้มาท�ำไม จ�ำเป็นหรือ?”
ลู่ฉีชังอ่านหนังสือพลางตอบเสียงเรียบ “กลางคืนบนภูเขานั้น
หนาวมาก ป้องกันไว้ก่อนดีกว่า”
ตอนนี้เสี่ยวโอวรู้สึกว่าจ�ำเป็นจริงๆ อย่างที่เขาบอก
เสียงร้องของเสือดาวน้อยข้างกายตัดบทความคิดเธอ ไม่รู้มัน
ตืน่ มาตัง้ แต่เมือ่ ไร มันเดินมาตรงหน้าเสีย่ วโอว ขาหน้าทัง้ สองทาบลงบน
เท้าเธอ เงยหัวน้อยๆ ดวงตาเปล่งประกายสีน�้ำเงินมองมาตาไม่กะพริบ
เสี่ยวโอวนึกว่ามันหิว เลยหยิบเอานมกล่องออกจากห้วงมิติ
ตัดด้านบนกล่องออกแล้ววางไว้ตรงหน้ามัน
เสือดาวน้อยมองเธออยูน่ านมากจึงค่อยชักสายตากลับอย่างช้าๆ
จ้องมองกล่องนม
ต...ตัวเมียตัวนี้

87
 ตอนไม่มีกระเป๋าเธอก็หยิบของจากกลางอากาศได้เหมือนกัน!
ทั น ใดนั้ น เสื อ ดาวน้ อ ยก็ เ บื อ นหน้ า หนี กระโดดไปยั ง ปาก
โพรงไม้ ขาหลังเตะกล่องนมล้มลงกับพื้น
“อ้าว...”
นมวัวสาดไปทั่วพื้น เธอมองดูอย่างเสียดาย
สิง่ ของในห้วงมิตขิ องเธอนัน้ มีจำ� กัด ในทีแ่ บบนีน้ มวัวยิง่ สูงค่าหา
ยาก เธอเองยังตัดใจไม่กินเพื่อเก็บไว้ให้มันกิน คิดไม่ถึงว่ามันจะท�ำตัว
เป็นอันธพาลอย่างนี้
เสี่ยวโอวเดินไปข้างหน้า จับหูทั้งสองข้างของเสือดาวน้อย พูด
อย่างโมโห “ท�ำไมแกถึงทิ้งอาหารอย่างสิ้นเปลืองแบบนี้ แกรู้ไหมว่าของ
พวกนีม้ าได้ยงั ไง? ทีน่ มี่ นั ไม่มหี รอกนะ ฉันอุตส่าห์เอามาจากทางฝัง่ บ้าน
ฉันโน่น...” เธอไม่ยอมเลิกรา “ครั้งหน้าถ้าทิ้งอาหารอย่างสิ้นเปลืองอีก
ฉันจะไม่ให้แกกินอะไรเลย แล้วก็จะไม่พาแกร่วมเดินทางไปด้วย”
หญิงสาวบ่นพึมพ�ำแบบสาวน้อยขี้หงุดหงิด ไม่ได้ว่าขานอะไร
จริงจัง
ไรอันจ้องมองดูดวงตาด�ำขลับประกายแวววาวของสาวน้อย
คางเธอถูกคอเสื้อกันหนาวปิดไว้ เปิดเผยเพียงครึ่งหน้าจิ้มลิ้ม พวงแก้ม
เจอไอเย็นบ่มจนขาวซีด แต่ก็มีสีแดงระเรื่อ
“ได้ยินไหม!” เสี่ยวโอวถาม
ไรอันเบนสายตาออก เอากรงเล็บเขี่ยพื้นท่าทางเรื่อยเฉื่อย...
ไม่สน...ไม่ตอบ
เสี่ยวโอวยังอยากพูดต่อแต่ได้ยินเสียงเรียกดังขึ้นมาก่อน แต่
เนื่องจากมีสายลมและหิมะกั้นจึงได้ยินไม่ค่อยชัด
“โอว...เสี่ยวโอว...”

88
 เสี่ยวโอวเบิกตาโต มองไกลออกไป
บนผืนหิมะสีขาวทั้งแถบตรงหน้ามีรถไม้มุ่งมา กวางเรนเดียร์
ร่างกายก�ำย�ำวิ่งน�ำอยู่ด้านหน้า กีบเท้ากวางย�่ำเข้ากับพื้นหิมะจนฟุ้ง
กระจาย
เรนเดียร์ลากรถไม้มาถึงหน้าโพรงไม้อย่างรวดเร็ว มีเสียงอัน
คุ้นเคยดังขึ้น “โอว เธอไม่เป็นไรนะ?”
เสี่ยวโอวทั้งตะลึงและดีใจ “นี่อีริครึเปล่า?”

จากนั้นไม่นาน
ทั้งเธอและเสือดาวน้อยก็ขึ้นมานั่งอยู่บนรถไม้ ร่างกายถูกคลุม
ด้วยผ้าห่มขนห่านที่อีริคเอามา เสี่ยวโอวถามอย่างสงสัย “อีริค เมื่อวาน
เธอไปไหน ท�ำไมไม่กลับมาล่ะ? พวกเรารอเธออยู่ในโพรงไม้ทั้งคืน นึก
ไปว่า...”
อีรคิ วิง่ ย�ำ่ หิมะพลางกล่าวอย่างรูส้ กึ ผิด “ขอโทษนะโอว ฉันไปหา
ฟืนแต่กลับถูกหิมะกลบจนมิดตัว ยังดีที่ลูเธอร์เพื่อนฉันผ่านมาช่วยไว้
ฉันสลบไปทั้งคืน...ขอโทษจริงๆ ที่มารับพวกเธอเอาป่านนี้” เขาขอโทษ
อีกครั้ง
พอเสี่ยวโอวรู้ว่าเขาถูกพายุหิมะกลบฝัง ก็รีบถามอย่างเป็นห่วง
เขาบอกว่า “ฝูงกวางเราร่างกายก�ำย�ำ พายุหิมะแค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก”
เสี่ยวโอวนึกถึงค�ำพูดเขาเมื่อครู่ จึงถามขึ้น “เพื่อนเธอเป็นใคร
หรือ?”
อีรคิ กล่าว “เขาชือ่ ลูเธอร์ อาศัยอยูห่ มูบ่ า้ นเฟยลิซตี่ รงหน้านีแ่ หละ
เป็นหมีกลายพันธุ์”
เสีย่ วโอวนึกถึงหมีกลายพันธุส์ นี ำ�้ ตาลผูไ้ ร้เหตุผลตัวเมือ่ คืน รูส้ กึ

89
หวาดนิดๆ ตามสัญชาตญาณ
อีรคิ รับรูไ้ ด้วา่ เธอกลัว เลยกล่าวปลอบ “ลูเธอร์เป็นหมีทอี่ อ่ นโยน
เป็นมิตรมาก อย่ากลัวไปเลย เขาจะเป็นเพือ่ นทีด่ ขี องเธอคนหนึง่ เลยล่ะ”
พวกเขามาถึงหมู่บ้านเฟยลิซี่อย่างรวดเร็ว
ยังไม่ทันเดินถึงด้านในหมู่บ้าน ก็มองเห็นสัตว์กลายพันธุ์เผ่า
ต่างๆ ทีเ่ ดินเข้าๆ ออกๆ กันแล้ว มีหมีกลายพันธุร์ า่ งใหญ่กำ� ย�ำก�ำลังลาก
ตัวงูกลายพันธุ์ที่หางยาวคดเคี้ยว และผีเสื้อกลายพันธุ์ที่มีปีกสีเดียวกับ
พระจันทร์ แม้อรี คิ จะแนะน�ำไปเมือ่ ครูว่ า่ นีเ่ ป็นหมูบ่ า้ นทีม่ สี ตั ว์กลายพันธุ์
มากมายอาศัยอยูร่ ว่ มกัน แต่พอได้เห็นด้วยตาในเวลานี้ เสีย่ วโอวก็ยงั อด
ตะลึงไม่ได้ และทีท่ ำ� ให้เสีย่ วโอวตะลึงยิง่ กว่าก็คอื ทีน่ ไี่ ม่ได้มแี ต่เพียงสัตว์
กินพืชเท่านั้น แต่ยังมีสัตว์กินเนื้อด้วย?
เสี่ยวโอวมองดูสิงโตกลายพันธุ์ที่เดินผ่านไปเมื่อครู่ เธออ้าปาก
ค้าง ตัวแข็งเกร็งอยู่กับที่
“อีริค เธอ...เธอไม่กลัวหรือ?”
อีริคกลับเป็นร่างมนุษย์เดินมายืนข้างๆ “ที่นี่เป็นหมู่บ้านแห่ง
สันติ สัตว์กนั พืชกับสัตว์กนิ เนือ้ มีมติวา่ จะอยูร่ ว่ มกันอย่างสันติ จะไม่มลี า่
กันที่นี่ หากสัตว์กินเนื้อกล้าเล่นไม่ซื่อคนที่เหลือต้องไม่ยอมแน่”
นี่มัน...มีที่แบบนี้ด้วยรึ?
สิง่ ทีไ่ ด้เห็นท�ำให้เธอตกใจมาก เธออุม้ เสือดาวน้อยเดินตามหลัง
อีรคิ เข้าหมูบ่ า้ นไปอย่างเงียบๆ เดินไปได้ครูห่ นึง่ ก็สงั เกตเห็นถึงความผิด
ปกติบางอย่าง “ท�ำไมสัตว์กลายพันธุ์ส่วนใหญ่ถึงเป็นเพศผู้ล่ะ?”
อีริคถามกลับอย่างสงสัย “หัวหน้าเผ่าพวกเธอไม่เคยอธิบาย
หรือ...ไม่ว่าจะเป็นเผ่ากวางหรือว่าเผ่าหมี หรือแม้กระทั่งเผ่าอื่น ตัวเมีย
ล้วนอ่อนแอ หลังจากการเปลีย่ นแปลงหลายครัง้ ของแผ่นดินโบเออร์เนีย

90
ตัวเมียเหลือน้อยลงเรื่อยๆ และยิ่งมีค่ามากขึ้นเรื่อยๆ” ขณะที่พูดค�ำนี้
อีริคก็ยังมีสีหน้าเรียบเฉย “ตัวเมียต้องผสมพันธุ์กับเพศผู้หลายตัวจน
กลายเป็นเรื่องปกติเพื่อสืบทอดเผ่าพันธุ์”
สัญชาตญาณเดิมของอีรคิ เป็นสัตว์ การผสมพันธุน์ นั้ เป็นเรือ่ งสุด
แสนธรรมดาส�ำหรับเขา แต่กับเสี่ยวโอวไม่ใช่ พอได้ยินแล้วก็ท�ำให้รู้สึก
เขินอายเล็กน้อย มิน่าเล่าเธอจึงไม่ค่อยเห็นสัตว์ตัวเมียเลย ตอนอยู่ที่
หมู่บ้านของอีริค ที่เจอก็ล้วนเป็นเรนเดียร์เพศผู้ทั้งนั้น
สองข้างทางหมูบ่ า้ นเฟยลิซเี่ ป็นบ้านไม้เตีย้ นานๆ ทีจะเห็นบ้าน
หินสักหลังสองหลัง
เสี่ยวโอวเห็นว่าบ้านไม้บางหลังมีแผงอยู่ข้างหน้า มีข้าวของ
มากมายวางอยู่ ทั้งธนู ขวานหิน เสื่อเถาวัลย์ เป็นต้น
“เฟยลิซเี่ ป็นหนึง่ ในหมูบ่ า้ นทีร่ งุ่ เรืองทีส่ ดุ ในแผ่นดินโบเออร์เนีย
คนทีน่ ตี่ อ่ เรือขึน้ มาเอง ทีท่ า่ เรือจะมีเรือไปยังหมูบ่ า้ นต่างๆ ออกเดินทาง
ทุกวันเลย” อีริคเดินพลางบอกเล่าสิ่งต่างๆ ให้เธอฟัง “โอว พรุ่งนี้บ่ายมี
เรือล�ำหนึ่งมุ่งหน้าไปหมู่บ้านกวางภูเขา ฉันคิดจะนั่งเรือล�ำนั้นออก
เดินทาง เรือจะมุ่งหน้าทางตะวันออกพอดี เธอจะไปกับฉันไหม?”
เสี่ยวโอวคิดๆ แล้วก�ำลังจะพยักหน้า ก็ได้ยินเสียงดังเซ็งแซ่มา
จากทางด้านหน้า สัตว์กลายพันธุห์ ลายตัวล้อมอยูห่ น้าแผงอันหนึง่ ก�ำลัง
คุยจอแจอะไรกันอยู่
“นี่คืออะไร?”
“ทั้งแข็งแล้วยังมีหนามอีก...”
“อันนี้ต้องใช้อะไรแลกรึ? ใช้ใส่ข้าวโพดได้ไหม ใส่ได้เท่าไหร่?”
เสี่ยวโอวมองไปตามเสียงพูด ท่ามกลางร่างสัตว์กลายพันธุ์
หลายตัว เธอมองเห็นมุมสีแดงกุหลาบ

91
 ใจเธอเต้นแรง ไม่สนที่จะตอบค�ำถามของอีริค มุ่งหน้าเดินไปที่
แผงนั้นทันที
สั ต ว์ ก ลายพั น ธุ ์ ส ่ ว นมากรู ป ร่ า งสู ง ใหญ่ เสี่ ย วโอวมี ร ่ า งเล็ ก
เอวบาง จึงสามารถอุ้มเสือดาวน้อยมุดไปยังด้านหน้าได้อย่างรวดเร็ว
พอเงยหน้ามอง ก็พบว่าสิ่งที่วางอยู่ตรงกลางแผงคือกระเป๋าเป้สีแดง
กุหลาบของตนเอง มีเข็มทิศ ไฟฉาย และมือถือที่อยู่ด้านในเผยออกมา
ให้เห็นด้วย

92
 บทที่ 11

เสียงรายรอบยังดังต่อเนื่อง
เหล่าสัตว์กลายพันธุ์พูดคุยกันจอแจ ต่างพากันสนใจกระเป๋าเป้
ประหลาดใบนี้ แต่พอจะแลกเปลี่ยนจริงๆ กลับไม่มีใครยินยอม ทั้ง
ไม่สวยงาม และใช้งานจริงไม่ได้ จะเอามาท�ำไมล่ะ?
ผูข้ ายเป็นจิง้ จอกแดงกลายพันธุ์ ราคาแรกเริม่ คือปลาสองตัวกับ
ไก่เป็นๆ สามตัว
จิง้ จอกแดงเห็นเหล่าสัตว์กลายพันธุไ์ ม่สนใจราคานีก้ เ็ ลยลดราคา
เหลือเพียงปลาตัวเดียวกับไก่เป็นๆ สองตัว
ยังคงไม่มีสัตว์กลายพันธุ์ตัวไหนยอมแลก
“มันดูไม่มีประโยชน์เลย”
“สู้ตะกร้าไผ่ที่ข้าสานเองไม่ได้ด้วยซ�้ำ”
“ของข้างในคืออะไร? เป็นเลนส์นูนที่ใช้ส�ำหรับจุดไฟหรือ?”
พังพอนกลายพันธุ์ชี้ไปยังไฟฉายแล้วถาม เพราะตรงหน้าไฟฉายมี
กระจกนูนเหมือนเลนส์นูนจริงๆ
จิ้งจอกแดงกลายพันธุ์ก็บอกไม่ถูก

93
 หมีกลายพันธุส์ นี ำ�้ ตาลตัวหนึง่ เอากระเป๋าใบนีม้ าให้เขาเป็นการ
แลกเปลี่ยน เงื่อนไขคือน�้ำผึ้งขวดหนึ่งกับมันฝรั่งสิบหัว
เขาเห็นกระเป๋าดูแปลกตา ข้างในก็มีของแถมตั้งสามอย่าง
นึกกระหยิ่มใจก็เลยรับปาก
คิดไม่ถึงว่าจะเป็นของขาดทุน!
จิ้งจอกแดงกลายพันธุ์เห็นว่ายังไม่มีสัตว์กลายพันธุ์ตัวไหนยอม
แลกเปลี่ยนได้แต่ลดราคาต่อไปเรื่อยๆ จนเป็นปลาหนึ่งตัวกับไก่เป็นๆ
หนึ่งตัว
เสี่ยวโอวทนไม่ไหวเตรียมจะหาเรื่องกลับ เพราะในมือเธอไม่มี
ทั้งปลาไม่มีทั้งไก่ ไม่งั้นเธอคงเข้าไปแลกเอากระเป๋าคืนมาตั้งนานแล้ว
“ขอโทษครับ ขอโทษ หลีกหน่อย”
อีริคอุตส่าห์ล�ำบากเบียดเข้ามาจากด้านหลัง เขากวางอันเขื่อง
ไปชนเข้ากับสัตว์ตวั อืน่ เขารีบขอโทษ หันหน้าไปมองหญิงสาว “โอว เธอ
ท�ำอะไรอยู่หรือ?”
เสีย่ วโอวไม่มเี วลาอธิบาย ได้แต่ถามเขาว่า “อีรคิ เธอรูไ้ หมว่าจะ
หาไก่กับปลาได้จากที่ไหน?”
แม้อีริคจะไม่เข้าใจ แต่ก็ตอบอย่างจริงจัง “มีไก่ป่าอยู่บนภูเขา
ด้านหลังหมู่บ้านเฟยลิซี่ มีปลาในแม่น�้ำด้วย หากเธอต้องการละก็ ฉันจะ
ไปจับจากเขาด้านหลังมาให้” หางตาเหลือบไปเห็นเป้ที่วางบนแผง
ตาด�ำๆ ของกวางนั้นจ้องเสียกลมแป๋ว “เอ๋? โอว นี่มันของเธอนี่...”
เสี่ยวโอวรีบเอามือมาปิดปากเขา ส่งเสียง “ชู่” เบาๆ ไม่อยาก
ดึงดูดความสนใจของสัตว์กลายพันธุ์รอบๆ หากปลาตัวหนึ่ง ไก่เป็นๆ
ตัวหนึ่งมันแก้ปัญหาได้ เธอขอจบแบบไม่ต้องมีเรื่องกับใครก็แล้วกัน
โลกของสัตว์กลายพันธุ์นั้นซับซ้อนกว่าที่คิดเยอะ เธอไม่อยากก่อปัญหา

94
 เพียงชั่วครู่ที่คุยกัน ราคาของเป้ก็ลดลงจากปลาหนึ่งตัวไก่
หนึ่งตัว เหลือเพียงไก่ตัวเดียว
เหล่าสัตว์กลายพันธุข์ า้ งๆ เริม่ สนใจ พังพอนกลายพันธุถ์ งึ ขนาด
เตรียมกลับบ้านไปเอาไก่มาแลก
เสี่ยวโอวกลัวถูกคนอื่นแย่งไป รีบชูมือขึ้นพูด “ฉัน ฉันจะเอา”
จิ้งจอกแดงกลายพันธุ์เหลือบมองแวบหนึ่ง เห็นเธอมือเปล่า
แถมดูท่าจะยังโตไม่เต็มวัย จึงเบ้ปากถาม “เธอมีของมาแลกเปลี่ยน
หรือ?”
เสี่ยวโอวเม้มริมฝีปาก หากนี่เป็นศตวรรษที่ 21 เธอจะซื้อเป้
กลับคืนมาโดยไม่ลังเลเลยสักนิด
แต่นี่เป็นแผ่นดินอื่น โลกอื่นที่ไม่มีระบบเงินตรา ได้แต่ใช้สิ่งของ
ที่ราคาเท่ากันมาแปลกเปลี่ยน
อันที่จริงในห้วงมิติของเธอมีอาหารทะเล ทั้งยังมีไก่และปลา
แช่น�้ำแข็งอยู่ แต่ว่านี่เป็นถนนที่มีสัตว์ประหลาดๆ เดินไปเดินมาเต็มไป
หมด เธอคงไม่อาจหยิบของกลางอากาศต่อหน้าสัตว์กลายพันธุเ์ หล่านีไ้ ด้
จะถูกพวกเขามองเป็นสัตว์ประหลาดแทนน่ะสิ!
อีริคช่วยแก้หน้าให้เสี่ยวโอว เจรจากับจิ้งจอกแดงกลายพันธุ์
“คุณช่วยเก็บกระเป๋าไว้แทนพวกเราก่อน เดี๋ยวพวกเราค่อยเอา
ของมาแลกได้ไหม?”
จิง้ จอกแดงกลายพันธุม์ องดูเขาทีหนึง่ แม้หมูบ่ า้ นเฟยลิซจี่ ะเป็น
หมู่บ้านสันติ แต่สัตว์กินเนื้อก็ยังคงดูถูกสัตว์กินพืช มองพวกเขาว่าเป็น
พวกที่อ่อนแอกว่า ดังนั้นจึงไม่เก็บเอาค�ำพูดอีริคมาใส่ใจเลยด้วยซ�้ำ
กลับยิ่งต้อนอีกฝ่ายให้จนมุมอย่างได้ใจ “ได้สิ แต่ว่าตอนที่เธอมาเอานั้น
ก็ต้องเอาปลาห้าตัวไก่เป็นๆ ห้าตัวนะ”

95
 อีรคิ ตะลึงไป อารมณ์เริม่ คุกรุน่ “คุณแลกเปลีย่ นอย่างไม่เป็นธรรม
นี่”
จิ้งจอกแดงกลายพันธุ์หัวเราะ “ของเป็นของฉัน ฉันย่อมเป็น
ผูก้ ำ� หนดความเป็นธรรม เธอจะให้ฉนั รอพวกเธอ แล้วจะไม่ให้ฉนั ขึน้ ราคา
ค่ารอเลยหรือ?”
อีริคกัดฟัน แม้จะโกรธแต่ไร้ค�ำพูดโต้ตอบ
เสีย่ วโอวไม่อยากให้อรี คิ ล�ำบากใจ เธอวางเสือดาวน้อยลงกับพืน้
เตรียมไปแอบในมุมอับไร้คน เพื่อหยิบเอาเนื้อไก่เนื้อปลาที่แช่แข็งอยู่ใน
ห้วงมิติ มาแลกของกับจิ้งจอกแดงกลายพันธุ์
ยั ง ไม่ ทั น ย่ า งเท้ า ก็ เ ห็ น มื อ หนึ่ ง ยื่ น มาตรงหน้ า คว้ า เอาเป้
เบื้องหน้าไปอย่างง่ายดาย แล้วบอกจิ้งจอกแดงว่า “ฉันจะเอา”
เสี่ยวโอวหยุดการเคลื่อนไหว พูดเตือนอย่างร้อนใจ “ฉันจองไว้
ก่อนแล้ว”
อีกฝ่ายก้มหน้ามองดูเธอ ทีแ่ ท้กเ็ ป็นตัวเมียตัวน้อยๆ ทีข่ นยังขึน้
ไม่ครบ เขาเบ้ปาก พูดหยอกอย่างไม่แคร์ “เธอจองก่อนรึ? แต่ตอนนี้มัน
เป็นของฉันแล้ว”
พูดพลางก็รบั ปลากับไก่เป็นมาจากเพือ่ นด้านหลัง ส่งไปไว้ในมือ
จิ้งจอกแดงกลายพันธุ์ เอาเล็บเกี่ยวสายเป้ เพราะซิปเป้เปิดอยู่ และ
กระเป๋าเอียงนิดๆ ไฟฉายจึงร่วงลงมาจากกระเป๋า แต่อกี ฝ่ายยืน่ มือมารับ
ไว้ได้ทัน ถือเล่นอย่างใคร่รู้
เสี่ยวโอวนึกร้อนใจ พูดอย่างไม่คิดออกไป “ฉันยอมเอาของมา
แลกกับคุณ แล้วคุณเอากระเป๋าเป้นี้ให้ฉันได้ไหม?” พูดจบก็เงยหน้า พอ
มองเห็นหน้าตาอีกฝ่ายชัดเจนก็อึ้งไปชั่วครู่
จะว่าไป นีเ่ ป็นครัง้ แรกในโลกอืน่ ทีเ่ สีย่ วโอวได้เห็นสัตว์กลายพันธุ์

96
ที่ ดู ใ กล้ เ คี ย งมนุ ษ ย์ ขนาดนี้ เครื่ อ งหน้ า ทุ ก อย่ า งของเขาดู ค รบถ้ ว น
ทรงเสน่ห์ มุมปากบางบิดเป็นรอยยิ้ม สองตาคมกริบเป็นประกายยั่วเย้า
เจ้าเล่ห์ นอกจากสัญลักษณ์สีด�ำตรงหว่างคิ้วแล้ว ภายนอกเขาดูไม่ต่าง
อะไรจากมนุษย์เลย หากเขาไม่เผยเขี้ยวคมกริบสองซี่ทันทีที่อ้าปาก
เธอจะนึกไปว่าเขาเป็นคนเหมือนเธอเสียด้วยซ�้ำ
อีกฝ่ายถือไฟฉายเล่นไปมา มือไปโดนสวิตช์ของไฟฉาย เขากด
นิ้วหัวแม่มือลงไป...สไลด์เบาๆ
เสี่ยวโอวเห็นการกระท�ำของเขา ใจหายวาบขึ้นมาทันทีกลัวว่า
ไฟฉายจะสว่างขึ้นท่ามกลางฝูงชน แต่ว่ารออยู่ครู่หนึ่ง ไฟฉายยังคงไม่มี
ปฏิกริ ยิ าใดๆ อีกฝ่ายพลิกดูซา้ ยขวาบนล่าง ไม่รวู้ า่ เจ้าสิง่ นีค้ อื อะไรกันแน่
มีแต่เสี่ยวโอวที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นับแต่ที่เธอมาถึงโลกนี้ก็ใช้
ไฟฉายแทบทุกคืน ถ่านไฟฉายก็มกี ำ� ลังไฟจ�ำกัด หากใช้ไฟจนหมดเกลีย้ ง
ก็ตอ้ งไม่มแี สงอยูแ่ ล้ว และในห้วงมิตขิ องเธอก็ยงั มีถา่ นเหลืออีกหลายก้อน
อีกฝ่ายเหมือนเพิ่งได้ยินค�ำพูดเสี่ยวโอว โยนไฟฉายกลับลง
กระเป๋า เงยหน้าขึ้นมองประเมินเสี่ยวโอวจากบนลงล่าง เขาบิดมุมปาก
อย่างเจ้าเล่ห์ ถามเธอว่า “เธอจะใช้อะไรมาแลกกับเจ้าสิ่งนี้ล่ะ?”
เสี่ยวโอวเม้มปาก “คุณอยากได้อะไรล่ะ?”
พออีกฝ่ายได้ยิน สายตามองข้ามเสี่ยวโอวไปยังอีริคที่ยืนอยู่
ด้านหลัง ไม่ปกปิดแววกระหายในดวงตาเลยสักนิด “อ้อ อะไรก็ได้งนั้ หรือ?
เมื่อครู่ฉันใช้อาหารแลกมาก็อยากได้อาหารกลับคืน เธอช่วยเอาเพื่อน
ของเธอให้ฉันไปต้มได้ไหมเล่า”
อีริคหน้าซีดทันที
เสี่ยวโอว “...”
อีกฝ่ายไม่คดิ จะแลกอยูแ่ ล้ว ค�ำพูดนีก้ เ็ พียงเพือ่ กวนประสาทเธอ

97
เท่านั้น
หลังจากเขากับเพื่อนๆ ชื่นชมอาการตื่นตะลึงของพวกเธอจน
พอใจแล้ ว พากั น หั ว เราะยกใหญ่ จากนั้ น ก็ หิ้ ว เป้ ข องเสี่ ย วโอวเดิ น
เอื่อยเฉื่อยจากไป
เสีย่ วโอวมองดูทศิ ทางทีพ่ วกเขาลับหาย เดิมทีกย็ งั สงสัยว่าเป็น
เผ่าพันธุ์อะไร พอมองเห็นหางปุกปุยสั้นป้อมที่ด้านหลังพวกเขา ได้ยิน
เสียงหอนอย่างสาแก่ใจก็แน่ใจทันที
“บรู้วววววววววว”
เหมือนกับเสียงในคืนที่เธอเพิ่งมาถึงโลกใบนี้
อยู่เป็นฝูงแบบนี้ แน่นอนว่าต้องเป็นเผ่าหมาป่า
เสี่ยวโอวไม่ได้เป้ของตนคืนมาจึงรู้สึกเศร้าใจอยู่นิดๆ เธอคิด
ไม่ตกว่าหมาป่ากลายพันธุ์ฝูงนั้นจะเอาเป้ของเธอไปท�ำอะไร พวกเขาใช้
ไฟฉายไม่เป็นด้วยซ�้ำ เอาไปแล้วมีประโยชน์อะไรงั้นหรือ?
อีรคิ เองก็ชว่ ยอะไรไม่ได้ สัญชาตญาณท�ำให้เขากลัวสัตว์กนิ เนือ้
ทุกชนิด ครัง้ นีก้ เ็ ลยรูส้ กึ ผิดกับเธอมาก พลางพูดปลอบว่า “โอว อย่ากังวล
ไปเลย ฉันจะไปหารือกับลูเธอร์ จะต้องหาวิธเี อาของกลับมาให้เธอได้แน่”
เสี่ ย วโอวรู ้ ว ่ า เขาหวั ง ดี แต่ ฝ ่ า ยตรงข้ า มเป็ น ถึ ง ฝู ง หมาป่ า
ผู้ปราดเปรียวและเจ้าเล่ห์ เธอไม่อยากให้อีริคเสี่ยงอันตรายจึงส่ายหน้า
และกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณนะ อีริค เรื่องนี้ไว้ฉันคิดหาวิธีเอง”
อีริคถามว่ากระเป๋านั่นหายไปได้ยังไง เสี่ยวโอวก็พยายามนึก
ทบทวนอีกที เธอเล่าเรื่องเมื่อคืนที่ได้เจอหมีกลายพันธุ์สีน�้ำตาลและอยู่
กับมันทัง้ คืนให้อกี ฝ่ายฟัง “ฉันว่ามันเป็นคนเอาไปนัน่ แหละ ตอนทีฉ่ นั ตืน่
มาตอนเช้ามันก็หายไปพร้อมกับกระเป๋าของฉันแล้ว”
อีรคิ ขมวดคิว้ ครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึง่ เสนอว่า “โอว งัน้ พวกเราไปบ้าน

98
ลูเธอร์ดีไหม? เรื่องกระเป๋าของเธอนั้น เราค่อยมาหาวิธีกัน”
ตอนนีก้ ท็ ำ� ได้แค่นี้ เสีย่ วโอวท�ำใจแล้ว เธอหาเสือดาวน้อยจนพบ
อุ้มมันแล้วเดินตามหลังอีริคไป
ไรอันหมอบอยู่กับไหล่ของเสี่ยวโอว ลูกตาสีน�้ำเงินยังคงเหลียว
มองดูทิศทางที่หมาป่ากลายพันธุ์หายไป ไม่มีใครสังเกตเห็นแววตา
เย็นเฉียบของเขา

บ้ า นลู เ ธอร์ อ ยู ่ ป ลายถนนทางตะวั น ออกของหมู ่ บ ้ า น

เฟยลิซี่
บ้านที่นี่ส่วนใหญ่สร้างจากดินเหนียว หลังคาใช้เปลือกไม้ที่ร่วง
มาจากต้นไม้คลุมขึ้นไปทีละชั้น เหมือนที่อีริคบอกไว้ ลูเธอร์เป็นหมี
กลายพันธุ์สีด�ำที่อ่อนโยนเป็นมิตรยิ่งนัก ขนเขาเป็นสีด�ำทั่วตัว ร่างกาย
ทั้งสูงทั้งก�ำย�ำเหมือนหมีกลายพันธุ์ทั่วไป แต่กลับดูน่ารักไร้เดียงสา
คงเพราะไม่ ค ่ อ ยได้ สั ม ผั ส กั บ ตั ว เมี ย พอเขาเห็ น เสี่ ย วโอว
ใบหน้าก็แดงก�่ำ ยังดีที่ขนด�ำ แม้จะหน้าแดงก็ไม่ได้เห็นชัดนัก
ลูเธอร์เตรียมห้องให้เสีย่ วโอว ข้างในมีเตียงเล็กๆ ทีแ่ สนจะน่ารัก
ด้วยค�ำนึงว่าเสีย่ วโอวเป็นตัวเมีย จึงอุตส่าห์ปทู นี่ อนด้วยหญ้าอันอ่อนนุม่
จุดกองไฟที่ข้างเตียง ดูอบอุ่นไปทั้งห้อง
ห้องดูเรียบง่ายก็จริง แต่ส�ำหรับเสี่ยวโอวที่เมื่อคืนเพิ่งนอน
โพรงไม้มา นี่ถือว่าดีมากๆ แล้ว
“ขอบคุณนะ ลูเธอร์” เสี่ยวโอวขอบคุณจากใจจริง
ลูเธอร์ลูบหัวอย่างอายๆ “ไม่ต้องเกรงใจ”
ตอนนี้ยังเช้าและยังไม่ถึงเวลามื้อเที่ยง อีริคเป็นห่วงที่เมื่อคืน
เสี่ยวโอวนอนโพรงไม้คงไม่สบายนักจึงไม่ได้พูดอะไรมาก ออกจากห้อง

99
ไปพร้อมลูเธอร์ ปล่อยให้เธอได้พักอีกหน่อย
เมือ่ คืนเสีย่ วโอวไม่ได้หลับสนิทจริงๆ นัน่ แหละ สมองจึงยังมึนงง
อยู่เล็กน้อย แต่พอเธอนอนลงบนเตียงความคิดกลับแจ่มชัด ไม่ได้รู้สึก
อยากหลับเลยสักนิด
เธอจะมีโอกาสได้กระเป๋าคืนมาไหม?
ฝูงหมาป่าพวกนั้นเอากระเป๋าของเธอไปท�ำไม?
หากพวกมันพบว่าเข็มทิศ ไฟฉายข้างในนั้นไม่ใช่ของของโลกนี้
จะท�ำยังไงต่อไปนะ?
คงเพราะในเรื อ นนั้ น อบอุ ่ น เกิ น สภาพแวดล้ อ มก็ ป ลอดภั ย
เสี่ยวโอวคิดไปเรื่อยๆ เพียงครู่เดียวก็ผล็อยหลับ
แต่ว่าหลับลึกเกินไปสักหน่อย ท่านอนก็ปล่อยตามสบายไป
สักนิด พอพลิกตัวเผลอทับเสือดาวน้อยข้างๆ ไปเสียได้ เธอคิดว่ามันเป็น
หมอนข้างที่บ้านจึงกอดไว้แน่นกับอก ถึงขนาดเอาคางถูหัวมัน ส่งเสียง
กรนอย่างแผ่วเบา
เดิมทีไรอันแค่อยากจะอยูข่ า้ งๆ รอจนเธอนอนหลับค่อยออกเดิน
ส�ำรวจหมูบ่ า้ น คิดไม่ถงึ ว่าพออีกฝ่ายพลิกตัวก็ทาบทับเขาไว้มดิ ร่างกาย
ของสาวน้อยแผ่ก�ำจายกลิ่นหอมหวานละมุนละไม รุกเข้ามาสู่ประสาท
สัมผัสของสัตว์ป่าจมูกไวอย่างเขาโดยไม่ทันตั้งตัว ไรอันถึงกับท�ำอะไร
ไม่ถูก
เขาดิ้นอยู่สองที เท้าหน้ายกแขนข้างหนึ่งของเสี่ยวโอวขึ้นแล้ว
ขยับตัว พอร่างกายเป็นอิสระก็ใช้เท้าอีกข้างเขี่ยนิ้วมือของเธอที่กุมหาง
เขาออก จึงหลุดรอดจากพันธนาการของเธอมาได้
สีเ่ ท้าของเขากระโดดลงสูพ่ นื้ อย่างมัน่ คง ยืนอยูข่ า้ งๆ เตียง มอง
ดูสาวน้อยที่หลับสนิท

100
 เสี่ยวโอวหลับลึกมาก ขอเพียงมีเตียง เธอก็หลับได้สบาย
ขนตายาวเป็นแพหนา จมูกน้อยๆ ขยับในยามที่หายใจเข้าออก
ริมฝีปากเผยอนิดๆ ดูไร้เดียงสาปราศจากพิษภัยใดๆ ทั้งสิ้น
ดังนั้นหมาป่าฝูงนั้นถึงไม่เห็นเธออยู่ในสายตา
นึกถึงหมาป่าหน้าโง่ที่จองหองพองขนพวกนั้น แววตาไรอันก็
เย็นวูบลงอย่างรวดเร็ว
หมาป่านัน้ อยูก่ นั เป็นฝูง ไม่เหมือนเสือดาวทีช่ อบไปไหนมาไหน
เพียงล�ำพัง
เผ่ า หมาป่ า กั บ เผ่ า เสื อ ดาวนั้ น ขั ด แย้ ง กั น มาแต่ ไ หนแต่ ไ ร
หลายวันก่อนความขัดแย้งก็ยงิ่ รุนแรงขึน้ เพราะเรือ่ งของการแย่งถิน่ ฐาน
เผ่าหมาป่าแพร่พันธุ์เร็วมาก หมู่บ้านที่พวกมันอาศัยเริ่มไม่
เพียงพอต่ออัตราการขยายพันธุ์ของพวกมัน ดังนั้นฮุลตันจ่าฝูงวัยหนุ่ม
ของฝูงหมาป่าก็เริม่ เพ่งเล็งมาทีเ่ ผ่าเสือดาวทีย่ ดึ ครองหุบเขาฝัง่ ตรงข้าม
ไรอันย่อมไม่ยอมอยู่แล้ว ทุกครั้งที่เผ่าหมาป่าล่วงล�้ำเข้ามาถูก
พวกเขาตีแตกแพ้ไม่เป็นท่าไปเสียทุกครั้ง
เผ่าหมาป่ามีก�ำลังสู้รบไม่เท่าเผ่าเสือดาวอันดุดัน แต่เพราะ
พวกมันชอบอยู่กันเป็นฝูง จึงมักจะออกปฏิบัติการเป็นกลุ่ม เลยกล้ามา
คัดง้างเผ่าเสือดาวได้
บุกเข้าไปหลายครั้ง นอกจากไม่ได้อะไรติดมือออกมาแล้ว แต่
กลับสูญเสียสมาชิกในฝูงไปมากมาย
แต่ว่าฮุลตันกลับไม่ยอมแพ้ ดังนั้นมันจึงฉวยโอกาสที่ไรอัน
ออกเดินทางตัวคนเดียว วางกับดักเขาและพาหมาป่านับสิบตัวมาลอบ
ท�ำร้าย
ครั้งนั้น ไรอันสู้กับหมาป่าตัวโตเต็มวัยนับสิบเพียงล�ำพังอย่าง

101
ไม่หวั่นเกรง ฟาดเล็บคมฉีกทึ้งช่องอกพวกมัน ฟันแหลมกัดคอพวกมัน
จนขาด สุดท้ายกลับถูกฮุลตันลอบโจมตีจากด้านหลัง จนขาหลังบาดเจ็บ
ข้างหนึ่ง แล้วจู่ๆ ก็มีสภาพกลับกลายเป็นลูกเสือเช่นนี้...แม้แต่เขาก็ยัง
ตกใจเมื่อเห็นตัวเอง
แม้ไรอันเดาว่าการกลายสภาพไม่เกี่ยวกับเผ่าหมาป่า แต่เพื่อ
ความปลอดภัย เขาก็ยังตัดสินใจที่จะไปพิสูจน์ด้วยตนเอง
พอคิดถึงตรงนี้ไรอันก็หมุนตัวกระโดดลงจากเตียง
ดวงตาสี น�้ ำ เงิ น เข้ ม มองสาวน้ อ ยที่ ห ลั บ ปุ ๋ ย บนเตี ย งอี ก ครั้ ง
เรนเดียร์ตัวนั้นบอกว่าจะออกเดินทางพรุ่งนี้ ก็หมายความว่าขอแค่เขา
กลับมาก่อนเวลาออกเดินทางพรุ่งนี้ให้ได้ก็พอ

หลังจากหลับสนิท เสี่ยวโอวตื่นขึ้นมามองดูนาฬิกาก็เป็น
เวลาห้าโมงเย็นเสียแล้ว
ลูเธอร์กับอีริคเตรียมมื้อเย็นอยู่ข้างนอก มื้อเย็นเป็นมันฝรั่งตุ๋น
แครอทกับซุปเห็ด กลิ่นหอมของมันฝรั่งลอยมา ท�ำให้เสี่ยวโอวรู้สึกหิว
เพราะเธอไม่ได้กินข้าวเป็นมื้อแบบนี้มานานแล้ว แม้ในห้วงมิติจะมีหม้อ
กับเตา แต่เธอก็ไม่กล้าเอาออกมาใช้
อีริคเห็นเธอเดินออกมาก็ส่งเสียงเรียก “โอว เธอตื่นแล้วเหรอ
พวกเราเตรียมมื้อเย็นเสร็จแล้ว รีบมากินเร็ว”
เสี่ยวโอวพยักหน้า เหลียวมองรอบๆ ไม่เห็นร่างเล็กที่คุ้นเคย
จึงถามว่า “เสือดาวของฉันล่ะ?”
อีริคส่ายหัว “มันไม่อยู่ในห้องเธอหรือ? ฉันไม่เห็นมันเลย”
เสีย่ วโอวส่ายหน้า กลับไปหาในห้องอีกรอบก็ไม่พบเสือดาวน้อย
“พวกเธอเห็นมันออกไปหรือเปล่า?” เสี่ยวโอวถามกลับ

102
 ลูเธอร์วางช้อนไม้ลง ลังเลอยูค่ รูห่ นึง่ แล้วกล่าวว่า “ตอนเทีย่ งฉัน
เหมือนเห็นมันออกไป...จึงนึกว่ามันเพียงแต่ออกไปเล่นสักครู่ก็เลย
ไม่ได้ห้าม”
“แล้วเธอเห็นไหมว่ามันไปทางไหน?”
ลูเธอร์ชี้ไปทางหนึ่ง “ทางนั้น...” ยังพูดไม่ทันจบ เสี่ยวโอวก็วิ่ง
ออกไปแล้ว
ตอนนีเ้ ป็นเวลาสิบห้านาทีแล้วนับแต่เธอตืน่ ฟ้าใกล้จะมืดอยูแ่ ล้ว
แต่เธอก็ยงั ไม่พบแม้เงาของเสือดาวน้อย ทีน่ เี่ วลาฟ้ามืดจะไม่เหมือนโลก
ของเธอ แสงจากดาวมีไม่มากนัก ชูมือขึ้นมาบางทียังมองไม่เห็นนิ้ว
ทั้งห้าเลยด้วยซ�้ำ ด�ำมืดอย่างแท้จริง
เสือดาวน้อยตัวนั้นต้องรู้เรื่องนี้ดีกว่าเธอสิ หากไม่ได้เกิดเรื่อง
อะไรขึ้น ท�ำไมมันยังไม่กลับมา?
เสีย่ วโอวเดินไปตามทิศทางทีล่ เู ธอร์บอก สิบนาทีผา่ นไปก็ยงั ไม่มี
วี่แววของเสือดาวน้อย
อี ริ ค กั บ ลู เ ธอร์ วิ่ ง ตามหลั ง มา เดิ ม ที อี ริ ค อยากเอ่ ย ปากห้ า ม
แต่เห็นแววตากังวลของเสี่ยวโอว ค�ำพูดที่เอ่ยออกมากลับกลายเป็น
“เดี๋ยวฉันจะไปช่วยหาทางโน้น”
เสี่ยวโอวหาเสือดาวน้อยไม่เจอ ในใจกระวนกระวายมากขึ้น
นี่ เ ป็ น หมู ่ บ ้ า นที่ มี สั ต ว์ กิ น เนื้ อ ปะปนกั น มั่ ว ไปหมด สั ต ว์ ก ลายพั น ธุ ์
ที่แข็งแกร่งมีอยู่ทั่วทุกตรอกซอกซอย เจ้าเหมียวน้อยเป็นเพียงเสือดาว
ที่ ยั ง ไม่ ห ย่ า นมเสี ย ด้ ว ยซ�้ ำ หากมั น ไปเจอศั ต รู ที่ แ ข็ ง แกร่ ง เข้ า จะ
ไม่เสียเปรียบหรือ?
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่เสี่ยวโอวรู้สึกผูกพันกับมันไปเสียแล้ว
มันเป็นสิ่งมีชีวิตตัวแรกที่เธอพบเจอนับแต่มาถึงโลกนี้ และเป็น

103
ชีวิตน้อยๆ ที่เธอช่วยให้รอดมากับมือ
เธอถือว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงแสนรัก
แม้มันจะมาจากเผ่าพันธุ์ที่ดุร้าย แต่เธอก็ยังอยากให้มันอยู่รอด
ปลอดภัยจากอันตราย
ห้าโมงห้าสิบเจ็ดนาที เป็นเวลาใกล้มืด
เธอเจอกับแกะกลายพันธุ์ตัวเมียตัวหนึ่ง เดิมทีเสี่ยวโอวก็ไม่ได้
คาดหวังอะไร ถามไปอย่างงั้นว่า “คุณเห็นเสือดาวน้อยตัวหนึ่งเดิน
ผ่านมาแถวนี้ไหม?”
อีกฝ่ายคิดๆ แล้วก็ชไี้ ปทางเรือขนาดกลางล�ำหนึง่ ทีท่ า่ เรือ พลาง
กล่าวว่า “เธอหมายถึงเสือดาวน้อยลายดอกหรือ? หากฉันดูไม่ผิดละก็
มันเหมือนจะตามเผ่าหมาป่าเดินขึ้นเรือล�ำนั้นไปนะ”
เสี่ยวโอวทั้งตะลึงทั้งดีใจ รีบเงยหน้ามองไปทางท่าเรือ
เห็นเรือที่แกะกลายพันธุ์บอกก�ำลังกางใบ ขยับหัวเรือรับลม
กลางคืนแล้วค่อยๆ แล่นออกจากท่าน�้ำไป

104
 บทที่ 12

“โอว---เสี่ยวโอว”
เสียงร้องเรียกของอีริคลอยมาจากด้านหลัง ห่างออกไปเรื่อยๆ
เรื อ ใบออกจากท่ า แล่ น ไปอี ก ฟากแม่ น�้ ำ มื อ เสี่ ย วโอวคว้ า
ราวบันไดไว้แน่น เงีย่ หูฟงั เสียงบนเรือ เมือ่ แน่ใจว่าไม่มใี ครอยูบ่ นนัน้ แล้ว
จึงกระโดดขึ้นดาดฟ้า
รองเท้ากีฬาเปียกชุ่มเหยียบลงบนดาดฟ้า ทิ้งคราบน�้ำไว้รอย
ใหญ่ เสี่ยวโอวยังไม่ทันได้เช็ดหยดน�้ำบนหน้า ก็พบว่ารอบด้านมืด
เสียแล้ว
สัตว์กลายพันธุ์ที่นี่ล้วนตื่นนอนตามแสงสว่าง...ตื่นตอนฟ้าสาง
เข้านอนตอนฟ้ามืด
ดังนั้น ตอนนี้สัตว์กลายพันธุ์ส่วนใหญ่ต่างก็กลับไปที่ห้องของ
ตนเองกันแล้ว จึงยังไม่มีใครพบเสี่ยวโอว
เมื่อครู่เธอกระโดดลงน�้ำโดยไม่ทันได้คิดด้วยซ�้ำ
ตอนเด็กๆ เธอเคยหัดเรียนว่ายน�้ำกับพ่อ ระยะทางเท่านี้ไม่ใช่
ปัญหา แต่เธอลืมไปว่าตอนนีเ้ ป็นฤดูหนาว เมือ่ คืนเพิง่ มีพายุหมิ ะผ่านไป

105
น�้ำนั้นเย็นเฉียบเสียดกระดูก
เสี่ยวโอวยืนอยู่บนดาดฟ้า พอลมหนาวพัดมาเธอจึงสั่นเทาไป
ทั้งตัว
นี่เธอคิดอะไรกันเนี่ย...
ท�ำไมพอได้ยนิ ว่าเสือดาวตัวนัน้ อยูบ่ นเรือปุบ๊ ก็โดดลงมาปับ๊ โดย
ไม่คิดหน้าคิดหลังก่อนเลยล่ะ?
แล้วจากนี้จะท�ำยังไงดี?
ดาดฟ้ าว่ า งเปล่ า ไม่ มี ใครสั ก คน มี เ พียงแสงไฟตรงหัวเรือ
เสี่ยวโอวอาศัยแสงไฟสลัวท�ำให้มองเห็นว่าผู้ควบคุมเรือคือหมาป่า
กลายพันธุ์สวมเสื้อขนสัตว์ ดูแตกต่างจากหมาป่ากลายพันธุ์ที่เธอเจอ
วันนี้ สัตว์กลายพันธุ์ที่เห็นตรงหน้ายังคงเค้าโครงเดิมของหมาป่าไว้เป็น
ส่วนใหญ่ หูตั้ง โครงหน้าเรียวยาว ริมฝีปากกว้าง ตาเปล่งแสงสีเขียว
ท่ามกลางความมืด
ผู้ควบคุมเรือเหมือนจะได้ยินเสียงเคลื่อนไหวบนดาดฟ้า ลูกตา
สีเขียวฉายประกายวาบ มองมาทางเสี่ยวโอว
หั ว ใจเธอพลั น เต้ น ระรั ว รี บ ไปซ่ อ นหลั ง เสากระโดงเรื อ
หลบสายตาที่มองมา โชคดีที่เสากระโดงหนา บดบังร่างกายได้อย่างดี
เวลาผ่านไปนานเธอก็ยังไม่ได้ยินเสียงอะไร แต่เสี่ยวโอวยังคงไม่กล้า
ออกไป
เธอรออยู่จนกระทั่งตัวเริ่มแข็ง มือเท้าเย็นเฉียบ คันจมูกยิบๆ
อยากจะจามจึงรีบเอามือมาปิดจมูก กลืนเสียงจามลงคอไปทั้งอย่างนั้น
ในที่สุดเสี่ยวโอวก็ค่อยๆ ยื่นใบหน้าออกมาจากหลังเสากระโดง
เพื่อมองดูสถานการณ์ตรงหัวเรืออย่างระมัดระวัง หมาป่ากลายพันธุ์
ผู้ควบคุมเรือไม่รับรู้ถึงความผิดปกติจึงเบนสายตากลับไปนานแล้ว

106
 เสี่ยวโอวแอบโล่งใจ เริ่มตรวจดูสภาพแวดล้อมโดยรอบ
เรือล�ำนี้ไม่ใหญ่นัก เป็นเรือใบที่สร้างมาอย่างดี แล่นโดยอาศัย
แรงลมและหางเสือ บนดาดฟ้ามีถังไม้ล้มระเนระนาดอยู่เจ็ดแปดถัง
วิเคราะห์จากกลิ่น ข้างในน่าจะบรรจุไวน์ คิดไม่ถึงว่าสัตว์กลายพันธุ์ที่นี่
จะหมักไวน์เป็นด้วย เสี่ยวโอวแปลกใจพลางตรวจดูด้านหลังบ้าง
ด้านหลังดาดฟ้ามีประตูไม้บานหนึ่ง ประตูไม้ปิดสนิท ในตอนนี้
เสี่ยวโอวเปียกชุ่มไปทั้งตัว เสื้อแนบติดกายทั้งหนาวทั้งทรมาน เรื่องที่
ต้องคิดอย่างเร่งด่วนคือหาที่เปลี่ยนเสื้อ
เธอหันไปมองหมาป่ากลายพันธุต์ รงหัวเรืออีกครัง้ เห็นว่าอีกฝ่าย
ไม่ได้สังเกตมาตรงนี้ จึงค่อยๆ ย่องไปทางประตู
โชคดีที่แม้ประตูไม้จะหนัก แต่พอผลักแล้วก็ไม่เกิดเสียงดังขึ้น
เสีย่ วโอวเข้าไปข้างในได้ส�ำเร็จ ข้างในเหมือนจะเป็นคลังเรือ มีของวางไว้
ระเกะระกะเต็มไปหมด เสี่ยวโอวไม่มีไฟฉาย ข้างในนี้ก็มืดจนมองอะไร
ไม่เห็น ได้แต่เดินคล�ำไปจนถึงใต้บันได สุดท้ายก็เผลอไปเหยียบอะไร
สักอย่างเข้า
นุ่มมาก เหมือนเป็นกองเสื้อผ้า
เสื้อผ้า?
เสี่ยวโอวดีใจ สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดในตอนนี้ก็คือเสื้อผ้าที่
แห้งและอบอุ่น หญิงสาวรีบถอยหลังครึ่งก้าว หยิบชุดขึ้นมาสะบัด อยาก
รู้นักว่าเสื้อผ้าของที่นี่ต่างจากเสื้อผ้าในยุคศตวรรษที่ 21 อย่างไรบ้าง แต่
พอเธอสัมผัสจนรู้ว่าเป็น ‘เสื้อ’ อะไรแล้วก็หน้าถอดสี รีบโยนออกจากมือ
อย่างรวดเร็ว
นี่ไม่ใช่เสื้อ แต่เป็นหนังกวางเรนเดียร์ชัดๆ
เสี่ยวโอวอยู่กบั อีรคิ มาหลายวัน จึงพอรู้จักลักษณะเด่นของหนัง

107
เรนเดียร์อยูบ่ า้ ง แม้วา่ หนังเรนเดียร์จะหนาแต่กเ็ บา มันรักษาความอบอุน่
ได้ดมี าก เธออาศัยแสงจันทร์ทลี่ อดเข้ามาเพียงเล็กน้อยจากด้านนอก มอง
เห็นว่าส่วนท้องกับส่วนคอของหนังผืนนีม้ สี ขี าวอย่างชัดเจน เป็นต�ำแหน่ง
เดียวกับหนังของอีริคในส่วนที่เป็นสีชมพูไม่ผิดเพี้ยน
เสี่ ย วโอวเงยหน้ า มองโดยรอบ ที่ นี่ ไ ม่ ได้มีแต่ห นังเรนเดียร์
ยังมีหนังแกะกองอยู่บนถังไม้ทางซ้าย ทางขวามีกองหนังเลียงผา
ทั้งคลังเรือเต็มไปด้วยหนังของสัตว์กินพืช
เสี่ยวโอวพูดไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร
ในศตวรรษที่ 21 เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นทั่วไป มีหนังสัตว์ป่าขายอยู่
แทบจะทุกที่ เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะบ่น
แต่ว่าพอมาถึงที่นี่ ได้รู้จักอีริค เห็นสัตว์มากมายกลายเป็นร่าง
มนุษย์ พอได้มาเห็นหนังพวกนี้ก็เลยรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ
ในที่สุดเธอก็รู้ความแตกต่างระหว่างสัตว์กินเนื้อกับสัตว์กินพืช
ตามที่อีริคบอกแล้ว
ปลาใหญ่กินปลาเล็ก กฎแห่งธรรมชาติ
นี่แหละกฎแห่งการด�ำรงชีพในโลกนี้
เสี่ยวโอวถอดเสื้อเปียกบนกายออก หยิบเอาเสื้อสะอาดจาก
ห้วงมิติออกมาชุดหนึ่ง ข้างในเป็นเสื้อชีฟองแขนยาว ข้างนอกเป็นชุด
ยีนสั้น เดิมทีมีกระโปรงสั้นลายดอกไม้ที่เข้าชุดกันด้วย แต่เธอกลัวว่าจะ
ไม่สะดวก และที่นี่ก็หนาวมากจริงๆ ก็เลยค้นหาในห้วงมิติอีกรอบหนึ่ง
พบกางเกงขายาวสีขาวก็เอาออกมาสวมใส่ทันที
เสื้อกันลมนั้นสวมไม่ได้แล้ว เพราะเมื่อครู่เธอลืมถอดออกก่อน
กระโดดลงน�้ำตอนนี้เลยเปียกชุ่มไปหมด เธอได้แต่เอาเสื้อกันลมกับเสื้อ
ที่ถอดออกไปผึ่งไว้ในห้วงมิติ

108
 แม้เวลาในห้วงมิตขิ องเธอจะไหลช้ามาก แต่ความเร็วลมนัน้ เป็น
ปกติ ใช้เวลาเพียงสองสามวัน เสื้อที่เธอผึ่งไว้ก็แห้งสนิทแล้ว
เสีย่ วโอวเปลีย่ นเสือ้ เสร็จก็คดิ ตรึกตรองสถานการณ์ปจั จุบนั ของ
ตนเอง ก่อนจะขึ้นเรือเธออยู่ริมฝั่ง เห็นบนเรือมีหมาป่ากลายพันธุ์อยู่
นั บ สิ บ ตั ว ไม่ มี สั ต ว์ ป ระเภทอื่ น เรื อ นี้ น ่ า จะเป็ น เรื อ ของพวกหมาป่ า
ไม่รวู้ า่ หมาป่ากลายพันธุต์ วั ทีม่ าแลกเอากระเป๋าเธอไปเมือ่ กลางวันจะอยู่
บนเรือล�ำนีห้ รือไม่? หากอยูล่ ะก็...เธอต้องรีบหากระเป๋าของตัวเองให้เจอ
ด้วย
เสีย่ วโอวปวดหัวอยูน่ ดิ ๆ ไม่ตอ้ งพูดถึงเรือ่ งทีอ่ กี ฝ่ายมีกำ� ลังมาก
เลย พวกเขาแต่ละคนล้วนมีร่างกายก�ำย�ำเหมือนสัตว์ป่าด้วยกันทั้งนั้น
เธอจะไปต่อกรพวกเขาได้ยังไง?
ต้องโทษเสือดาวน้อยตัวเดียวที่หาเรื่องมาให้เธอจนได้
แล้วตอนนี้มันไปอยู่ไหนแล้วนะ?
ท�ำไมต้องตามฝูงหมาป่าขึ้นเรือล�ำนี้?
เสี่ยวโอวคิดจะไปหาที่อื่น ที่นี่มีแต่หนังสัตว์กินพืชเธอทนอยู่
ต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่ว่า...เพิ่งเดินมาถึงใต้บันไดหน้าประตูคลังเรือ
ก็ได้ยนิ เสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอก จากนัน้ ก็มเี สียงดังขึน้ “ท�ำไมไม่ลอ็ ก
ประตูคลังเรือ?”
เสียงแหบเล็กๆ แฝงด้วยโทนเสียงหยิ่งผยอง ฟังแล้วคุ้นหูนิดๆ
อีกเสียงหนึง่ แฝงด้วยความนอบน้อม “จ่าฝูง เมือ่ คืนเราหยิบเหล้า
ไปนิดหน่อย คุณก็รู้ พอไม่ระวังก็...”
จ่าฝูงไม่ตอบอะไร กลับได้ยินเสียงโอดโอยตามมาด้วยเสียงบาง
อย่างกระแทกพื้น
ฮุลตันชักเท้ากลับมา ไม่มองผู้โชคร้ายที่ถูกเขาขัดขาจนล้มกับ

109
พื้นเลยสักนิด ยื่นกรงเล็บหมาป่าอันคมกริบผลักประตูเข้ามา
หัวใจเสี่ยวโอวหยุดเต้นไปชั่วครู่
ในทีส่ ดุ เธอก็จำ� เสียงนีไ้ ด้ หมาป่ากลายพันธุท์ แี่ ย่งกระเป๋าเธอไป
เมื่อตอนกลางวัน
เป็นจ่าฝูงงั้นรึ?
ยังไม่ทันค�ำนึงถึงปัญหานี้ อีกฝ่ายก็เปิดประตูออกแล้ว รองเท้า
หนาหนักย�่ำลงบนบันไดไม้ ส่งเสียงดังตึก...ตึก...
เสี่ ย วโอวกลั้ น หายใจ มองลอดช่ อ งระหว่ า งถั ง ไม้ ส� ำ รวจ
สถานการณ์ภายนอก เห็นอีกฝ่ายถือตะเกียงไว้ในมือ แสงไฟสลัวส่อง
กระทบท�ำให้เห็นใบหน้าคนสองคนชัดเจน
คนหนึ่งมีใบหน้าคมสัน เหมือนมนุษย์ทุกประการเพียงแต่ว่า
ตรงกลางหว่างคิ้วมีกลุ่มขนสีด�ำขึ้นจุกหนึ่ง เขาก็คือหมาป่ากลายพันธุ์
จอมกวนทีเ่ ธอเจอเมือ่ กลางวันนัน่ เอง ส่วนอีกคนปากกว้างหูยาว หน้าตา
เหมือนหมาป่ากลายพันธุ์ธรรมดาทั่วไป
พวกเขายังคงพูดคุยกันต่อไป
หมาป่ากลายพันธุ์ที่หน้าตาเหมือนคนเตะหนังเรนเดียร์ตรง
ปลายเท้าออก ถามว่า “มีหนังเยอะพอหรือยัง?”
หมาป่ากลายพันธุธ์ รรมดาตอบ “พอแล้วครับจ่าฝูง หนังเรนเดียร์
ละมั่ง เก้ง อย่างละห้าสิบผืน น่าจะเพียงพอส�ำหรับให้เพศผู้ในเผ่าใช้จน
ผ่านฤดูหนาวปีนี้ไปได้แล้ว”
ฮุลตันพยักหน้า เอ่ยอย่างพอใจ “ถ้าอย่างนั้น สัตว์กินพืชทีเ่ หลือ
อยู่ในห้องสังเกตการณ์ก็เอาไปท�ำอาหารได้แล้ว”
ลูกน้องของเขายิ้มกว้าง ตอบรับเสียงดัง
พวกเขาอยูบ่ นเรือมาสองเดือน และก็อยูใ่ นหมูบ่ า้ นสันติมาเดือน

110
กว่ า ไม่ ไ ด้ ลิ้ ม รสเนื้ อ มาถึ ง สามเดื อ นแล้ ว กระหายเนื้ อ สั ต ว์ กิ น พื ช
เหลือเกิน
ผ่านไปครูห่ นึง่ หมาป่ากลายพันธุต์ วั ลูกน้องนึกเรือ่ งอืน่ ขึน้ มาได้
“จ่าฝูง...งั้นลูกเสือดาวที่อยู่ในห้องสังเกตการณ์จะให้จัดการ
ยังไงดี?”
ฮุลตันเบ้ปากยิ้มเย็นชาทีหนึ่ง ลูบคางไปมา “ขังมันไว้ด้านในสุด
ของห้องสังเกตการณ์ ข้าจะจัดการเอง”
เสี่ยวโอวที่หลบอยู่ด้านหลังหนังละมั่ง ได้ยินก็ตกตะลึง
เสือดาวที่พวกมันพูดถึง หรือจะเป็นเจ้าเหมียวน้อยที่หายไป
ของเธอ?
นี่มันโดนพวกหมาป่าจับไปแล้วหรือ?
เสี่ ย วโอวใจเต้ น แรงยั ง ไม่ ก ล้ า เคลื่ อ นไหว ได้ แ ต่ ร อให้ สั ต ว์
กลายพันธุ์ทั้งสองตัวนี้ออกไปก่อน
ครูห่ นึง่ พอพวกมันตรวจนับหนังสัตว์ในคลังเรือเสร็จเรียบร้อยก็
พากันออกไป รองเท้าหนาหนักของฮุลตันย�่ำขึ้นบันไดแล้วผลักประตูไม้
ก้าวเท้าออกไปได้เพียงก้าวเดียวก็ต้องหยุดชะงัก เขาขมวดคิ้วน้อยๆ
หันกลับมามองที่คลังเรือ ดวงตาสีเขียวเข้มหรี่ลง ค่อยๆ มองประเมินไป
ทั่วบริเวณ
“แกได้กลิ่นอะไรไหม?” เขาถามลูกน้องข้างกาย
ลูกน้องยื่นจมูกดมฟุดฟิด ถามอย่างสงสัย “กลิ่นอะไรหรือครับ
จ่าฝูง ผมไม่ได้กลิ่นอะไรเลย”
ฮุลตันไม่พดู อะไร ผ่านไปครูห่ นึง่ เขาก็ยกกรงเล็บหมาป่าขึน้ เขีย่
จมูก เลียมุมปากกล่าวออกมาทีละค�ำ
“กลิ่นก�ำหนัด...ของตัวเมีย”

111
 บทที่ 13

กลิน่ หอมหวานทีว่ า่ เบาบางมากๆ บางครัง้ ก็เหมือนมี บางที

ก็เหมือนคิดไปเอง
กลิ่นเช่นนี้ลอยอวลอยู่ในอากาศโชยมาแต่ไกล ปะปนมากับ
กลิ่นคาวของคลื่นทะเล ทั้งลึกลับและซ่อนเร้น ไม่ฉุน ไม่เปิดเผยโจ่งแจ้ง
เหมือนกับกลิ่นก�ำหนัดของตัวเมียในฝูงหมาป่า
ฮุลตันหมุนปลายเท้า ลูกตาสีเขียวมองไปยังมุมอับของคลังเรือ
ด้านหลังกองหนังละมั่ง
“จ่าฝูง...” ลูกน้องของเขาเชิดจมูกขึ้นดมอีกครั้ง ยังคงไม่ได้กลิ่น
อะไร
ฮุลตันท�ำเหมือนไม่ได้ยนิ เงือ้ ขาเปลีย่ นทิศทางเดินไปยังกองหนัง
ละมั่ง รองเท้าบูตหนังวัวคู่ยาวย�่ำลงบนทีละก้าว เสียงฝีเท้าหนักฟังแล้ว
ช่างเขย่าขวัญ
ตึก...ตึก...ตึก...
เสีย่ วโอวแข็งเกร็งไปทัง้ ตัว สมองพลันว่างเปล่าไม่อาจคิดหาทาง
รอดได้ตามปกติ

112
 กลิ่นก�ำหนัดมันคืออะไรเหรอ?
ท�ำไมเธอไม่เห็นได้กลิ่นเลยล่ะ?
เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอคว้าแขนเสื้อตัวเองขึ้น ใช้จมูก
สูดดมเบาๆ ต้องการแน่ใจว่าเป็นกลิ่นจากตัวเธอหรือไม่ แต่ว่าไม่มี
นอกจากกลิ่นหอมจากน�้ำยาซักผ้าที่ติดเสื้อ ก็ไม่ได้กลิ่นอะไรทั้งนั้น
เจ้าบ้านั่นมีจมูกเหมือนหมารึไง?
ฮุ ล ตั น หยุ ด อยู ่ ห น้ า กองหนั ง ละมั่ ง กองหนึ่ ง แลบลิ้ น ผ่ า น
ริมฝีปากช้าๆ สายตาจ้องไปยังจุดจุดหนึ่ง กลิ่นที่ได้รับหอมหวานมาก
เหมื อ นกระปุ ก แยมผลไม้ ที่ ถู ก ปิ ด ฝาแต่ ก ลั บ มี ก ลิ่ น เล็ ด ลอดออกมา
เขาแทบจะนึกภาพตัวเมียเนื้อขาวๆ ที่นั่งตัวสั่นรออยู่ได้เลย
แต่วินาทีถัดมา เขากลับขมวดคิ้วแน่น เพราะจู่ๆ กลิ่นหอมดัน
หายไป แทนที่ด้วยกลิ่นคาวแห่งท้องทะเลที่พุ่งปะทะหน้า ท�ำเอาฮุลตัน
ท�ำอะไรไม่ค่อยถูก เขาจุ๊ปากอย่างหมดอารมณ์ พอรวบรวมสติสูดดม
อีกครั้ง ก็ไม่มีกลิ่นก�ำหนัดของตัวเมียอีกแล้ว
เสียงฝีเท้าวุ่นวายดังขึ้นที่นอกประตูคลังเรือ หมาป่ากลายพันธุ์
ตัวหนึ่งยืนอยู่สุดปลายบันได รีบรายงาน “จ่าฝูง ดาดฟ้าคลังหัวเรือมี
น�้ำรั่ว”
ฮุลตันขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น เก็บความสงสัยไว้ก่อน เดินย�่ำเท้า
กลับไป “เรื่องอะไรกัน?”
“สาเหตุหลักนั้นยังไม่ชัดเจน...แต่ว่า...เมื่อครู่ผมลองไปตรวจที่
ห้องสังเกตการณ์ดูแล้ว จุดที่ใช้ขังเสือดาวน้อยตัวนั้นตอนนี้ว่างเปล่า
หาทั่วทั้งในทั้งนอกก็ไม่พบตัวมัน...”
ฮุ ล ตั น เดิ น ย�่ ำ ขึ้ น บั น ได พอได้ ยิ น รายงานดวงตาก็ ฉ ายแวว
เย็นเยียบ “ปิดตายเรือทั้งล�ำ หาตัวมันให้เจอ”

113
 ประตูคลังเรือปิดลงในที่สุด ปิดกั้นแสงจันทร์จากภายนอก และ
ปิดกั้นความวุ่นวายที่ก�ำลังเกิดขึ้นบนเรือ
เสี่ยวโอวหลบอยู่หลังหนังละมั่ง ยังคงไม่กล้าออกมา
เธอยกมือขึน้ ปาดหน้าผาก จึงพบว่าตนเองมีเหงือ่ ผุดพรายทัง้ ๆ
ที่อยู่ในหน้าหนาวแท้ๆ
กลิ่นก�ำหนัด...หมายถึงเธอหรือ?
เธอรู้ว่าธรรมชาติของสัตว์จะมีฤดูผสมพันธุ์ที่แน่นอน ในทาง
ชีววิทยาก็คือการตกไข่ หมายถึงพร้อมจะผสมพันธุ์กับเพศตรงข้ามแล้ว
ค�ำนวณวันดู นี่เป็นช่วงที่เธอไข่ตกและก�ำลังจะมีประจ�ำเดือน
แต่กลิ่นจ�ำพวกนี้ จะมีขึ้นบนตัวสัตว์เท่านั้นไม่ใช่หรือ?
หรือว่าตอนที่ผู้หญิงตกไข่ ก็มีกลิ่นก�ำหนัดเหมือนกัน?
เสี่ยวโอวรู้สึกปวดหัวตึ้บ ไอ้พวกวันตกไข่เนี่ย เธอจะไปควบคุม
มันได้ยังไงล่ะ?
เธอกัดฟัน ออกไปตอนนี้ก็มีแต่จะเป็นเป้าเคลื่อนไหว เธอต้อง
ท�ำอะไรสักอย่างเพื่อให้ตัวเองรอดเสียก่อน หมาป่ากลายพันธุ์ตัวเมื่อครู่
จากไปเพราะได้กลิ่นทะเล นั่นหมายความว่า ขอเพียงมีกลิ่นอื่นมาช่วย
อ�ำพรางตัวเธอก็ใช้ได้แล้ว
คลังหัวเรือน�้ำรั่ว เหล่าสัตว์กลายพันธุ์เริ่มตื่นจากการหลับใหล
ต่างเร่งรุดกันไปซ่อมแซม และมีหมาป่าส่วนหนึ่งตามฮุลตันไปตรวจ
ทุกซอกมุมของเรือเพื่อหาเสือดาว
อาศัยจังหวะนีค้ งจะไม่มใี ครทันสังเกตเห็นเธอ เสีย่ วโอวปลดเอา
ถุงแคทนิพตรงเอวออก ยัดเครือ่ งเทศและพริกไทยลงไปเต็มถุงแล้วค่อยๆ
ย่องๆ ออกจากคลังเรือ คงเพราะฮุลตันเคยตรวจสอบไปแล้วจึงไม่มี
หมาป่ากลายพันธุ์อยู่บนดาดฟ้าแถบนี้อีก

114
 เสี่ยวโอวนึกถึงค�ำพูดที่พวกมันคุยกันเมื่อครู่ เสือดาวตัวนั้นใช่
เสือดาวน้อยตัวที่เธอรู้จักจริงหรือ?
มันหนีออกมาจากห้องสังเกตการณ์ แล้วตอนนี้อยู่ไหนล่ะ?
“ตรงนี้เหมือนจะมีความเคลื่อนไหวอะไรบางอย่าง-----”
“แกได้กลิ่นอะไรหรือ?”
“ไปดูกัน”
หัวมุมด้านหน้ามีเสียงดังขึ้นมากะทันหัน เสี่ยวโอวสมองตื้อไป
หมด มองดูรอบๆ ตามสัญชาตญาณ พบว่าทัง้ สองข้างล�ำเรือล้วนเป็นห้อง
ดูเหมือนว่าจะเป็นห้องพักผ่อนของเหล่าหมาป่ากลายพันธุ์ เสียงฝีเท้า
ของพวกมันก�ำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ เสี่ยวโอวหลบไปที่อื่นไม่ทันแล้ว
ท่ามกลางความวุน่ วายนัน้ เธอสุม่ เปิดประตูบานหนึง่ เบีย่ งกายเข้าไปหลบ
แล้วปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว
แทบจะในขณะเดียวกัน หมาป่ากลายพันธุ์สองตัวเลี้ยวมาพอดี
ทั้งคู่หยุดอยู่หน้าประตูบานนี้
“แปลก ไม่มีอะไรเลย”
“เมื่อครู่ได้ยินเสียงฝีเท้าแท้ๆ...”
“เป็นเสียงจ่าฝูงเดินผ่านมารึเปล่า?”
“ก็อาจใช่ ไปดูที่อื่นกันเถอะ”
หมาป่ากลายพันธุ์สองตัวพึมพ�ำอยู่หน้าประตู ถือคบเพลิงส่อง
ไปทั่ว เพียงครู่เดียวก็จากไป
เสี่ยวโอวซ่อนอยู่ในห้องห้องหนึ่ง เพราะแผ่นหลังเย็นเยียบถึง
เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองเข่าอ่อน พอรู้สึกตัวก็กลัวขึ้นมา ตอนนี้ได้แต่นึกย้อน
เสียใจที่ตนเองมุทะลุรีบขึ้นเรือ หมาป่ากลายพันธุ์ที่นี่แต่ละตัวมีจมูกและ
หูอันเฉียบไว ตัวเธอเองคงไม่อาจซ่อนตัวได้นานนัก ถึงตอนนั้นจะหนีลง

115
จากเรือยังไง?
กระเป๋าเธอก็ยังหาไม่เจอ เสือดาวน้อยอยู่ไหนก็ไม่รู้...
เสีย่ วโอวนัง่ สงบอารมณ์อยูห่ ลังประตูครูห่ นึง่ จนกระทัง่ จิตใจสงบ
ลงจึงค่อยๆ ประคองตัวยันกับโต๊ะข้างๆ เตรียมลุกยืน
ทันใดนั้น ปลายนิ้วก็สัมผัสกับของแข็งๆ บางอย่าง เธอลูบไปมา
จนแน่ใจว่าเป็นหัวหมุด ตาเสี่ยวโอวสว่างวาบ รีบคว้าของสิ่งนี้ไว้ทันที
อาศัยแสงจันทร์รบิ หรีจ่ ากภายนอกแล้วก้มมอง พบว่ามันมีสแี ดงกุหลาบ
มีหัวหมุด สายสะพายสองข้าง เป้ของเธอนั่นเอง!
ซิปเปิดอ้าอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าหมาป่ากลายพันธุ์ที่นี่ใช้ซิปไม่เป็น
หรือยังไง เพราะกระเป๋าเป้เปิดอ้าอยู่จึงเห็นว่าด้านในเต็มไปด้วยของ
ระเกะระกะจ�ำพวกกระดูกสัตว์ เชือก หมาป่ากลายพันธุ์พวกนี้เอาเป้ของ
เธอมาใช้เป็นถุงใส่ของเบ็ดเตล็ดเสียแล้ว
เสีย่ วโอวพลิกค้นหาดู ในทีส่ ดุ ก็พบเข็มทิศ ไฟฉายกับมือถือของ
เธอที่ด้านล่างสุด จึงวางใจลงได้บ้าง อย่างไรเสียก็ตามหาเป้เธอพบแล้ว
เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญขนาดนี้ ห้องที่เธอสุ่มเข้ามามั่วๆ ในยาม
เร่งรีบ ดันเป็นห้องที่เก็บเป้พอดี
เพื่อความสะดวก เสี่ยวโอวเอาเป้เก็บใส่ห้วงมิติ เหลือไว้เพียง
ไฟฉายอันหนึ่ง หยิบเอาถ่านสองก้อนจากในห้วงมิติมาเปลี่ยน และ
เอาถ่านที่ใช้หมดแล้วโยนใส่ตรงมุมอับของห้วงมิติ เธอวางนิ้วโป้งลงบน
สวิตช์ ดันไปเบาๆ ล�ำแสงสีขาวส่องสว่างออกมาทันที
เสี่ยวโอวจึงได้เห็นสภาพห้องชัดๆ ในที่สุด ห้องนี้ไม่ใหญ่นัก
ตกแต่ ง อย่ า งเรี ย บง่ า ย บนเตี ย งปู ด ้ ว ยหนั ง สั ต ว์ ผื น หนึ่ ง หั ว เตี ย งมี
เครื่องมือจ�ำพวกธนู ขวานหิน หอกสั้น เป็นต้น
เสี่ยวโอวเบนไฟฉายออก เตรียมจะประเมินดูที่อื่น ทันใดนั้น

116
หางตามองเห็นเงาด�ำตะคุม่ อยูต่ รงหน้าต่าง ตัวเธอแข็งเกร็งขึน้ ทันที มอง
ไปทางนั้นอย่างระแวดระวัง เห็นเงาร่างตะคุ่มนั้นโดดลงมาจากหน้าต่าง
เสี่ ย วโอวถอยหลั ง สองก้ า วอย่ า งระแวงภั ย มองเงาด� ำ มื ด ที่
กระโจนลงมา
จนกระทั่งได้ยินเสียงคุ้นเคยดังขึ้น
เสี่ยวโอวเบิกตาโต ชูไฟฉายขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อแล้วส่องไป
ทางมัน
ดังคาด สิ่งมีชีวิตเบื้องหน้าก็คือเสือดาวน้อยของเธอที่หายไป
มันยืนจ้องมาที่เธอ เค้นเสียงต�่ำเป็นการทักทายดวงตาของมันฉายแวว
เย็นเยียบในแบบที่ปกปิดไม่มิด มีคราบเลือดหยดเป็นทางบนพื้นไม้ทาง
ด้านหลัง
เสีย่ วโอวมองไล่ตามคราบเลือดไปจนถึงขาหลังของมัน ก็เห็นว่า
แผลเดิมของมันปริออก ผ้าก๊อซชุม่ ไปด้วยเลือด มันเองก็คงรูส้ กึ ถึงความ
เจ็บปวด ตอนลงพื้นถึงได้งอขาหลังที่บาดเจ็บเพื่อลดแรงกระแทก
เสี่ยวโอวมองเจ้าเสือดาวอย่างตกใจ นิ้วมือสั่นเทาจนแทบจะกุม
ไฟฉายไว้ไม่อยู่
มันมีสายตาดุดันจนเธอสามารถมองเห็นแววสังหารในดวงตา
เสี่ยวโอวเผลอถอยหนี เพราะเธอไม่แน่ใจว่าแววตาสังหาร
ของมันนั้นมุ่งใส่เธอ หรือมุ่งใส่สัตว์กลายพันธุ์ตัวอื่น?
เสีย้ ววินาทีทเี่ ท้าไรอันแตะพืน้ ก็มองเห็นสีขาวแวบหนึง่ ผ่านทาง
หางตา เมื่อมองไปก็เห็นสาวน้อยสวมเสื้อตัวบางคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู
ห้องด้วยสีหน้าสับสนท�ำอะไรไม่ถูก
วินาทีที่เสี่ยวโอวมองเห็นมัน เธอก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่งตาม
สัญชาตญาณ

117
 ปฏิกิริยาเหมือนตอนเจอกันครั้งแรก
แววตาไรอันพลันขุ่นมัว ก่อนจะใช้ลิ้นเลียไปตามเขี้ยวในปาก
เพราะเสียเลือดมากเกินท�ำให้สมองของเขารางเลือนจึงไม่สามารถปกปิด
สัญชาตญาณดิบเยี่ยงสัตว์ของตนได้เลย
ท�ำไมเธอถึงมาอยู่บนเรือล�ำนี้ได้ล่ะ? ถูกหมาป่าจับมาหรือ?
ไรอันกลอกตามองรอบๆ ห้องที่แสนจะธรรมดา
ตอนทีเ่ ขาขึน้ มาบนเรือล�ำนี้ หมาป่าในเรือก�ำลังดืม่ เหล้าฉลองอยู่
บนดาดฟ้า พวกมันได้หนังสัตว์มาอย่างเพียงพอที่จะปกป้องเพศเมีย
ในเผ่ามันให้ผ่านฤดูหนาวไปได้ เพื่อที่จะหาข่าววงในของเผ่าหมาป่า
เขาจงใจทิ้งร่องรอย แสร้งท�ำเป็นถูกพวกมันจับ เพื่อที่จะให้ตัวเองถูกขัง
ในห้องสังเกตการณ์
เรื่องที่ท�ำให้เขาผิดหวังก็คือ ในห้องสังเกตการณ์นั้นนอกจาก
พวกสัตว์กินพืชที่น่าสงสารแล้ว ไม่มีข้อมูลใดที่เป็นประโยชน์อีก ดูท่า
พวกหมาป่าจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยกับการที่เขากลายเป็นเด็กเช่นนี้
ไรอันอารมณ์ไม่คอ่ ยดี ร่างกายแบเบาะนีอ้ อ่ นแอเกินไป พลังจูโ่ จม
ต�่ำ เชื่องช้า เขี้ยวกับกรงเล็บคมไม่พอ มีแต่เพียงความคล่องตัวที่ยังพอ
ไปได้ นอกนั้นไม่มีอะไรดีเลย
เมื่อครู่เขาแค่เปิดประตูห้องสังเกตการณ์ก็ดึงความสนใจของ
หมาป่ากลายพันธุ์มาเสียแล้ว เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของพวกมัน
จึงจ�ำต้องก่อความวุ่นวาย แต่ในระหว่างหลบหนีแผลกลับปริแตก กลิ่น
เลือดได้เผยร่องรอยของเขาอย่างรวดเร็ว
ไรอันมองดูสาวน้อยเบือ้ งหน้าทีย่ งั ไม่ขยับเขยือ้ น เดิมทีนกึ ว่าเธอ
จะหวาดกลัว ถอยและวิ่งหนี คิดไม่ถึงว่าเธอจะค่อยๆ นั่งลงตรงหน้าเขา
ยื่นนิ้วมือเรียวขาวผ่องออกมาแตะผ้าก๊อซชุ่มเลือดอย่างระมัดระวัง

118
ดวงตาด�ำขลับจ้องมองมาแล้วถามอย่างหวาดกลัวและกังวล
“เจ็บไหม?”
ไรอันหดตัวตามความเคยชิน
เสีย่ วโอวเห็นอาการของเขาแล้วก็ยมิ้ น้อยๆ จนดวงตาเป็นรูปโค้ง
ก่อนจะเก็บยิ้มกลับแล้วท�ำหน้าบึ้งตึง พูดต่อว่า
“กลัวเจ็บแล้วยังจะวิ่งเล่นไม่รู้จักดู...รู้ไหมว่าที่นี่อันตรายแค่
ไหน?”
ไรอันจ้องมองปลายนิ้วของสาวน้อยด้วยนัยน์ตาที่เข้มขึ้น
เสี่ยวโอวยังจะพูดอะไรต่อ ทันใดนั้น มีเสียงจอแจดังขึ้นทางด้าน
นอกแล้วใกล้ขนึ้ มาเรือ่ ยๆ จากนัน้ เสียงฝีเท้าหนาหนักก็หยุดลงตรงหน้า
ประตูห้อง
เสีย่ วโอวยังไม่ทนั ได้มปี ฏิกริ ยิ าอะไร ก็ได้ยนิ เสียงดังปัง ประตูถกู
เตะจนเปิดออกด้วยแรงมหาศาล
ฮุลตันก�ำลังยืนกอดอกเอนตัวพิงกรอบประตู
เขาหรี่ตาลง
สายตาเจ้าเล่หท์ อดลงบนร่างสาวน้อยเหมือนหมาป่ามองลูกแกะ!

119
 บทที่ 14

ภายในห้อง
เสี่ยวโอวมีใบหน้าซีดขาว ดวงตาด�ำรื้นขึ้นด้วยความหวาดกลัว
ฟันสีขาวราวหิมะขบริมฝีปากล่างอยู่ ทั่วทั้งห้องเงียบกริบโดยพลัน
ฮุลตันเอียงคอมองประเมินตัวเมียเบื้องหน้าโดยไม่ปกปิดความ
กระหายในแววตา จากนัน้ ก็เบนหน้าไปมองเสือดาวตัวน้อยทีเ่ ธอซ่อนไว้
ด้านหลังครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมามองเธออีกครั้ง แล้วผิวปากด้วยท่าทาง
ยียวน “ดูสิ อยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย”
จมูกของสัตว์นนั้ เฉียบไว โดยเฉพาะจมูกของหมาป่าและเสือดาว
แม้เสี่ยวโอวจะอุตส่าห์ใช้เครื่องเทศและพริกไทยมาปกปิดกลิ่น
‘ก�ำหนัด’ จากกายตนจนหมาป่ากลายพันธุ์ตัวอื่นไม่ได้กลิ่น แต่ฮุลตันที่
เป็นจ่าฝูงกลับจมูกเฉียบไวยิ่งกว่าหมาป่ากลายพันธุ์ธรรมดา เธอย่อม
ไม่อาจหลบพ้นจมูกเขาไปได้
ส่วนไรอันได้กลิ่นก�ำหนัดของเธอตั้งแต่เสี้ยววินาทีที่เท้าแตะ
พื้ น แล้ ว เพี ย งแต่ ต อนนี้ ร ่ า งกายเขายั ง เป็ น ลู ก เสื อ ที่ ไ ม่ ‘โตเต็ ม วั ย ’
จึงไม่ได้มีปฏิกิริยาต่อกลิ่นแบบนี้รุนแรงเท่าฮุลตัน

120
 เห็นฮุลตันก้าวเท้ามาหาตน เสี่ยวโอวก็อุ้มเสือดาวน้อยขึ้นแล้ว
ถอยหลั ง อย่ า งระวั ง ดวงตาสี นิ ล สุ ก ใสจ้ อ งฮุ ล ตั น ด้ ว ยความตื่ น กลั ว
ริมฝีปากสีชมพูสั่นระริก สุดท้ายก็พูดออกมาว่า “อย่าเข้ามานะ”
แม้แต่น�้ำเสียงยังสั่น ช่างไร้อ�ำนาจจะขู่ขวัญใครได้
แน่นอน ต่อให้เธอพูดเสียงเข้มก็ไม่มีความหมายอะไรส�ำหรับ
ฮุลตันอยู่ดี โดยทั่วไปแล้วสัตว์กลายพันธุ์จะมีรูปกายขนาดใหญ่ ฮุลตัน
เป็นถึงจ่าฝูง ย่อมต้องเป็นหมาป่ากลายพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่า
เสี่ยวโอวมีส่วนสูงหนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตร ไม่ถือว่าเตี้ยนัก
ส�ำหรับมนุษย์เพศหญิง จะบอกว่าเป็นระดับกลางก็ได้ แต่เมื่อสัตว์
กลายพันธุ์เพศผู้สูงกว่าสองเมตรมายืนอยู่ตรงหน้า เทียบกันแล้วเธอก็
กลายเป็นเจ้าเตี้ยไปในทันที
แถมยังเป็นเจ้าเตี้ยแขนขาไร้ก�ำลัง ไม่มีความสามารถแม้แต่จะ
เชือดไก่
ฮุลตันบิดมุมปากยิม้ ดูทา่ ทีเขามีความสุขกับความหวาดกลัวของ
เธอไม่น้อย เขาค่อยๆ โน้มตัวลงมาหาอย่างยั่วเย้า ใบหน้าหล่อเหลาที่
ใกล้เคียงมนุษย์นั้นแนบชิดกับใบหน้าของเธอ ดอมดมเบาๆ ที่ซอกคอ
ขาวนวล
กลิ่นแสบจมูกบางอย่างขวางกั้นประสาทสัมผัสการดมกลิ่นของ
เขา ฮุลตันขมวดคิว้ อย่างไม่พอใจ เบิกตามองดูตรงเอวของเธอแล้วยืน่ มือ
ออกไป วินาทีถัดมาเสี่ยวโอวก็เห็นเขาคว้าเอาถุงหอมขนาดจิ๋วที่เธอท�ำ
เองออกมาแล้วเขวี้ยงไปนอกหน้าต่าง
หลังจากนัน้ กลิน่ หอมหวานทีถ่ กู ถุงหอมกดทับไว้กเ็ อ่อล้นไปทัว่
ล�ำเรือ กระจายไปทุกทิศทางอย่างมิอาจปกปิดได้อีก
พอหมาป่ากลายพันธุ์ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกได้กลิ่น ดวงตาก็พลัน

121
เปล่งแสงเขียวครึม้ ต่างพากันจ้องมาทางประตูหอ้ งด้วยท่าทางน�ำ้ ลายสอ
สาวน้อยที่ถูกจ่าฝูงของพวกเขากักไว้ตรงมุมอับมีกลิ่นก�ำหนัดที่ต่างจาก
หมาป่าตัวเมีย ดึงดูดเพศผู้อย่างอธิบายไม่ถูก
กลิ่นก�ำหนัดของตัวเมียทั่วไปแม้จะดึงดูด แต่ก็ไม่ท�ำให้พวกเขา
สูญเสียการควบคุม กลิน่ ของตัวเมียตรงหน้านีท้ งั้ หอมหวานเย้ายวนและ
หลอกล่อ ท�ำให้พวกเขาอยากจะครอบครอง ตีตรา และหน่วงเหนี่ยวเธอ
ไว้โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
กลิ่นหอมแบบนี้ แม้แต่ไรอันที่อยู่ในร่างเด็กก็ยังต้องหันขวับ!
เพียงแต่ร่างกายของไรอันยังโตไม่เต็มวัย จึงใจเย็นกว่าตัวผู้ที่
เหลือเล็กน้อย สัตว์กลายพันธุ์ส่วนใหญ่จะผสมพันธุ์เฉพาะกับตัวเมียเผ่า
เดียวกันเท่านั้น แต่เนื่องจากตัวเมียของแต่ละเผ่าน้อยลงเรื่อยๆ จึงได้มี
กรณีผสมพันธุ์ข้ามเผ่าเหมือนกัน
แม้การผสมพันธุข์ า้ มเผ่าจะท�ำให้เกิดลูกฝูงตัวใหม่ได้เช่นกัน แต่
ลูกที่เกิดมาแบบนี้มีความไม่แน่นอนสูงมาก บางทีก็ร่างกายแข็งแรง
เป็นผู้แข็งแกร่งโดยธรรมชาติ แต่บางทีก็ไม่สมประกอบ ถูกธรรมชาติ
คัดออกในทีส่ ดุ ดังนัน้ หากไม่สดุ วิสยั แล้วจริงๆ จะไม่มเี ผ่าไหนยอมรับวิธี
การผสมพันธุ์แบบนี้แน่
อย่างไรเสียก็เกิดออกมาแบบหัวมังกุทา้ ยมังกร ไม่ถอื เป็นเผ่าแม่
และไม่ใช่เผ่าพ่อ นับเป็นพวก ‘พันธุ์ผสม’ และเสี่ยวโอวก็ดูไม่ใช่หมาป่า
ตัวเมียอย่างชัดเจน
ฮุ ล ตั น เองก็ รั บ รู ้ ถึ ง จุ ด นี้ เพี ย งแต่ ไ ม่ อ าจทนปล่ อ ยตั ว เมี ย ที่
หอมหวานแบบนี้ไปได้ เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวกับฝูงหมาป่า
ด้านหลัง “เอาเธอไปขังที่ห้องสังเกตการณ์ พากลับฝูงไปด้วยกัน”
เสีย่ วโอวตกใจ อยากจะมุดหนีเข้าไปในก�ำแพงให้รแู้ ล้วรูร้ อด เธอ

122
ยังคงจ�ำค�ำพูดของอีริคได้ ที่นี่ขาดแคลนตัวเมีย เพื่อจะบ่มเพาะรุ่นต่อไป
ตัวเมียตัวหนึ่งต้องผสมพันธุ์กับเพศผู้หลายตัว...
เธอไม่อยากมีลูกกับหมาป่าหรอกนะ
ยิ่งไม่ต้องพูดถึง...หมาป่าทั้งฝูง!
เสี่ ย วโอวเอามื อ ไพล่ ห ลั ง ข้ า งหนึ่ ง มองตาปริ บ ๆ ดู ห มาป่ า
กลายพันธุ์สองตัวเดินมาหาตน เธอกัดริมฝีปากเตรียมพร้อมจะตอบโต้้
จู่ๆ ในอ้อมแขนก็ว่างเปล่า มีเงาหนึ่งวูบผ่านหน้า พุ่งตรงเข้าใส่ฮุลตัน
ดวงตาของไรอันเปล่งประกายสว่างวาบ เขาเงื้อกรงเล็บเล็กขึ้น
แล้วตวัดลงไปสุดแรง
เสี่ยวโอวยังดูไม่ออกว่าเขาท�ำได้ยังไง แต่ก็มีรอยเลือดชัดเจน
สามรอยปรากฏขึ้นบนหน้าหล่อเหลาของฮุลตันเสียแล้ว
ฮุลตันเจ็บแปลบ ยื่นมือมาคว้าคอไรอัน จ้องลูกเสือตัวน้อยด้วย
สายตาเย็นเยียบจากนั้นก็ก�ำมือแน่น “สมควรตายนัก ไอ้ลูกเสือตัวกะ
เปี๊ยก...”
ไรอันใช้กรงเล็บหน้ายึดแขนมันเอาไว้ ขาหลังห้อยอยู่กลาง
อากาศแล้วอ้าปาก เขี้ยวอันคมกริบของเสือขย�้ำเข้าที่ง่ามนิ้วของฮุลตัน
อย่างไม่ออมแรง
ฟันของพวกเสือทัง้ แหลมทัง้ ยาว เมือ่ กัดลงมาอย่างแรงก็แทบจะ
ท�ำให้ฝ่ามือฮุลตันทะลุ
ฮุลตันสูดลมหายใจลึก แล้วเหวี่ยงเจ้าเสื้อน้อยออกไป
ร่ า งของไรอั น กระเด็ น ไปชนกั บ ผนั ง เสี ย งดั ง ตึ ง แล้ ว ร่ ว งลง
กระแทกพื้น เดิมทีแผลบนกายเขาก็ยังไม่หายอยู่แล้ว คราวนี้ก็ปริอีก
ผ้าก๊อซหลุดออก เปิดเผยแผลที่มีเลือดชุ่ม
เขานอนนิ่งไม่ขยับอยู่ตรงนั้น ราวกับตายไปแล้ว

123
 ปากเสี่ยวโอวสั่นระริก ยืนตะลึงด้วยความตกใจ
เมื่อครู่มันท�ำไปเพื่อช่วยเธอหรือ?
นับรวมครั้งนี้ มันได้ช่วยเธอไว้สองครั้งแล้ว
แต่เธอไม่เคยท�ำอะไรเพือ่ มันเลย เพียงแค่ชว่ ยท�ำแผลหลายครัง้
ในช่วงแรกที่เจอหน้ากันเท่านั้น
ท�ำไมต้องท�ำอย่างนี้ด้วย?
เธอไม่รู้เลยว่า ไรอันคิดช่วยเธอจริงๆ เพียงแต่ในการกระท�ำ
ของเขา มันแฝงด้วยเป้าหมายบางอย่างเอาไว้ด้วย เขาต้องไปให้ถึงฟาก
ตะวันออกของแผ่นดินโบเออร์เนียให้ได้ ต้องหาแพ็ตให้พบเท่านัน้ เขาถึง
จะมีโอกาสกลับคืนสู่สภาพเดิม
ฮุลตันเดินย่างสามขุมเข้าหาไรอันทีละก้าวแล้วยื่นมือไปหา
กรงเล็บคมกริบเล็งตรงไปที่ท้องมัน เตรียมจะแหวกอกอีกฝ่าย
“แซ่ด----แซ่ดแซ่ด-------”
เสียงกระแสไฟฟ้าพลันดังขึ้น!
ฮุลตันชาไปครึ่งร่าง จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด เขา
หันหน้ากลับมามองอย่างตกตะลึง จ้องมองเสี่ยวโอวตาเขม็ง หมาป่า
กลายพันธุ์สองตัวที่ควบคุมเสี่ยวโอวอยู่ในตอนแรกล้มอยู่ปลายเท้าเธอ
แขนขากระตุก ไม่ได้สติ
ฮุลตันหลุบสายตาลง มองเห็นแท่งทรงสีเ่ หลีย่ มขนาดเล็กทีจ่ เี้ อว
ตัวเองอยู่ ส่วนหน้าเหมือนมีเขี้ยวคู่หนึ่ง ประกายแสงสีฟ้าอ่อนไหลเวียน
ไปมา เสียงที่ว่าคงดังออกมาจากตรงนี้สินะ เขามองไล่ขึ้นบนไปอีก
เล็กน้อย เห็นนิว้ เรียวยาวขนาดก�ำลังพอดีคหู่ นึง่ ปลายนิว้ ออกแรงกุมจน
ขาวซีด
เสี่ยวโอวกุมเครื่องช็อตไฟฟ้าไว้แน่น เห็นว่าเขายังมีสติอยู่

124
จึงกัดฟันปรับก�ำลังไฟไปที่ความแรงสูงสุด กดใส่ท้องเขาอย่างแรง
ฮุลตันรู้สึกชามากขึ้น ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือน ขาอ่อนแรงจน
เข่าทรุดกับพื้นแล้วก็ล้มลง
เสี่ยวโอวอุ้มเสือดาวน้อยขึ้นอย่างรวดเร็ว พุ่งออกไปด้านนอก
สัตว์กลายพันธุ์ด้านนอกล้วนตะลึงงันไปกับการกระท�ำของเธอ
ตัวเมียที่อยู่ในช่วงตกไข่ กลับสามารถจู่โจมผู้น�ำที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่า
พวกเขาจนล้มได้ แถมไม่เป็นอะไรเลยสักนิด?
ด้วยความตระหนกตกใจ จึงไม่มีสัตว์กลายพันธุ์ตัวไหนกล้า
เข้าไปขวางเธอ
กฎการด�ำรงชีพในโลกของสัตว์นั้นทั้งซับซ้อนและเรียบง่าย
พวกเขายอมสยบต่อผู้ทแี่ ข็งแกร่งเท่านั้น เสีย่ วโอวที่คว�ำ่ ผูน้ ำ� พวกเขาได้
และถืออาวุธทีด่ รู า้ ยกาจมากอยูใ่ นมือก็คอื ‘ผูแ้ ข็งแกร่ง’ ในยามนี้ ไม่มใี คร
กล้าเคลื่อนไหวอะไรก่อนที่ฮุลตันจะได้สติ
เสี่ยวโอวมาถึงดาดฟ้าได้โดยไม่มีสิ่งกีดขวางเลยตลอดทาง
กระแสน�ำ้ ใต้เรือเชีย่ วกราก เศษน�ำ้ แข็งขนาดเล็กใหญ่ลอยอยูเ่ หนือผืนน�ำ ้
ตอนนีเ้ รือแล่นมาถึงกลางแม่นำ�้ แล้ว หากเธอกระโดดลงไปจะต้องแข็งตาย
ก่อนจะว่ายไปถึงฝั่งแน่ๆ แถมเธอยังอุ้มเสือดาวน้อยที่บาดเจ็บอยู่ใน
อ้อมอก แผลของมันลึกจนเกินไป ถูกน�ำ้ ไม่ได้เลย ถ้าต้องมาทรมาทรกรรม
อีกหน ไม่รู้จะหายหรือตายเลยล่ะคราวนี้
เสีย่ วโอวหันกลับมามอง เห็นหมาป่ากลายพันธุม์ ารุมล้อมกันอยู่
เต็มดาดฟ้า พวกมันทุกตัวล้วนพากันจ้องเธอ นอกจากโดดลงน�้ำ เธอก็
ไม่มีวิธีอื่นใดที่จะหลีกหนีไปต่อหน้าพวกมันได้
ถึงจะใช้ทชี่ อ็ ตไฟได้ แต่วา่ ตัวเครือ่ งช็อตไฟในมือเธอนัน้ มีกระแส
ไฟจ�ำกัด ไม่สามารถท�ำให้ทุกคนสลบพร้อมกันได้ทั้งหมด

125
 เสี่ยวโอวเดินหน้าก็ไม่ได้ถอยหลังก็ล�ำบาก ขณะเดียวกันกับที่
คุมเชิงพวกหมาป่ากลายพันธุอ์ ยูน่ นั้ สมองก็ครุน่ คิดรวดเร็ว หาวิธหี นีเอา
ตัวรอด
ทันใดนั้นเอง ล�ำเรือเกิดสั่นไหวรุนแรงและเริ่มเอียง เธอคว้า
กราบเรือไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตนเองล้ม
สัตว์กลายพันธุ์หลายตัวต่างพากันล้มครืน
เหล่าหมาป่ากลายพันธุต์ า่ งพากันแสดงความไม่พอใจ หันไปมอง
ทางหัวเรือ—
“ฟูล่า นี่แกคุมเรือยังไงเนี่ย?”
“ขับเรือเป็นหรือเปล่า?”
“ขืนมีอีกครั้งจะจับแกโยนลงน�้ำแน่”
ฟูล่าก็คือหมาป่ากลายพันธุ์ที่เสี่ยวโอวเจอตอนขึ้นเรือนั่นเอง
พอถูกคนในฝูงต่อว่าก็ทำ� สีหน้าน้อยใจออกมา “ผืนน�ำ้ มีหมอกลง ฉันมอง
ไม่เห็นทิศทาง ด้านหน้าเป็นแนวโขดหิน หากไม่รีบหาวิธีชี้ทิศทาง
ถ้าท้องเรือไปชนโขดหินเข้า เราจะได้ตายกันหมดแน่”
แม้จะเป็นสัตว์บกเหมือนกัน แต่เสือดาวว่ายน�้ำได้ดีมาก ส่วน
หมาป่ากลับไม่สู้น�้ำ เพราะพวกมันว่ายน�้ำไม่เป็น
พอได้ยนิ ค�ำพูดฟูลา่ หมาป่ากลายพันธุส์ ว่ นใหญ่บนเรือล้วนแสดง
สีหน้าหวาดกลัว ท้องเรือชนโขดหินนีม่ นั ไม่ใช่เรือ่ งเล่นๆ หากเรือรัว่ เมือ่ ไร
พวกเขาได้จมน�้ำตายกันทั้งล�ำแน่
เหล่าสัตว์กลายพันธุ์ต่างพูดจอแจ “แล้วไม่มีวิธีอื่นเลยหรือ?”
“หมอกจะจางลงเมื่อไหร่”
“ปัญหาแค่นยี้ งั แก้ไม่ได้ ฟูลา่ แกเป็นคนคุมเรือประสาอะไรกัน?”
ไม่ว่าคนในฝูงจะพูดยังไง ฟูล่าก็ยังจนใจท�ำอะไรไม่ถูก ปกติ

126
พวกเขาจะหาทิศทางโดยดูจากทิวทัศน์บนฝั่ง แต่ตอนนี้เหนือน�้ำมีแต่
หมอกปกคลุมทั่วทิศไปหมด แต่...เขาจ�ำได้ว่าแล่นเรือไปต่ออีกไม่ไกล
ก็จะเป็นแนวโขดหิน หากไม่รีบหลบหลีกเสียก่อนเรือต้องชนโขดหินแน่
ฮุลตันฟืน้ ขึน้ มาแล้ว แม้กระแสไฟฟ้าจากเครือ่ งช็อตไฟจะรุนแรง
แต่ร่างกายเขาแข็งแกร่ง ภูมิคุ้มกันก็สูงนัก จึงสลบไม่นาน
สัตว์กลายพันธุ์อีกสองตัวที่ถูกช็อตไปเหมือนกันนั้นยังไม่ฟื้น
ฮุลตันฟังรายงานจากฝูงหมาป่าจบก็ขมวดคิว้ ลึก ท่าทางดูหนักใจ
เขานวดขมับ ผลข้างเคียงจากการถูกไฟช็อตท�ำให้สมองยังคงมึนเบลอ
เขาเดินออกจากห้อง หมาป่ากลายพันธุบ์ นดาดฟ้าตกอยูใ่ นความวุน่ วาย
ไม่มีใครสนใจสาวน้อยตรงกราบเรืออีกแล้ว
ฮุลตันมองดูเสี่ยวโอวด้วยสายตาพิจารณาแล้วก็ชักสายตากลับ
หันไปตะโกนบอกคนในฝูง “เฮ้ย! ตั้งสติกันหน่อย”
เหล่าหมาป่ากลายพันธุเ์ ห็นจ่าฝูงฟืน้ ขึน้ มาแล้ว ค่อยอารมณ์เย็น
ลงหน่อย แต่วินาทีถัดมาล�ำเรือก็สั่นไหวอีกครั้งและรุนแรงยิ่งกว่าเมื่อครู่
คราวนี้บรรดาสัตว์กลายพันธุ์ไม่อาจนิ่งนอนใจได้แล้ว
ฮุ ล ตั น ยิ่ ง ปวดหั ว หนั ก เขาเองก็ รู ้ ว ่ า ชนโขดหิ น มั น ร้ า ยแรง
ขนาดไหน แต่ตอนนี้ยังคิดวิธีแก้ปัญหาไม่ออก
“เฮ้...”
เสียงเล็กดังแทรกความวุ่นวาย
ฮุลตันหันกลับมา ก็เห็นตัวเมียที่ยืนห่างไปหลายก้าวก�ำลังมอง
เขาอยู่
ฮุลตันกดเสียงต�่ำ ถามอย่างไม่ค่อยเป็นมิตร “ว่าไง?”
เสี่ยวโอวเม้มปากแล้วพูด “หากฉันมีวิธีช่วยให้พวกคุณผ่าน
แนวโขดหินไป คุณจะช่วยส่งฉันขึ้นฝั่งได้ไหม?”

127
 บทที่ 15

“มีแผนที่ไหม? เอาแผนที่แถบนี้มาให้ฉัน” เสี่ยวโอวยืนอยู่

ตรงหัวเรือ บอกกับผู้คุมเรือ
ฟูล่าหยิบแผนที่ผืนน�้ำออกมาจากคลังหัวเรือ ส่งให้เสี่ยวโอว
เสี่ยวโอวถือแผนที่ทางทะเล ปลายนิ้วสั่นเล็กน้อย ฝืนข่มตนให้
ใจเย็นลง รวบรวมสติสำ� รวจภาพบนแผนที่ นีเ่ ป็นครัง้ แรกทีเ่ ธอเรียนรูม้ นั
อย่างจริงจัง ก่อนหน้านี้เธอเป็นเพียงนักเรียนสายวิทย์ชั้น ม.5 ที่สุดแสน
จะธรรมดา เธอถามต�ำแหน่งปัจจุบันโดยคร่าวๆ จากฟูล่าแล้วมองเทียบ
กับแผนที่ แน่ใจว่าพวกเขาอยู่ห่างจากเขตโขดหินด้านหน้าอยู่สอง
กิโลเมตร
เธอเงยหน้าขึ้นมองเสากระโดง เป็นเรือใบสองเสา
พยายามครุ่นคิดย้อนไปย้อนมา อาจารย์ฟิสิกส์เคยสอนไว้
เรือแบบนี้มีความเร็วประมาณ 10-15 นอต 1 นอตเท่ากับ 1.8 กม./ชม.
ก็หมายความว่า
เสี่ยวโอวค�ำนวณอย่างรวดเร็วอยู่ในหัว พบว่าพวกเขามีเวลา
เหลืออีกเพียงห้าถึงเจ็ดนาทีส�ำหรับหลบหลีกแนวโขดหิน

128
 เสี่ ย วโอวสู ด ลมหายใจลึ ก เอามื อ สอดเข้ า ไปในเสื้ อ ตั ว นอก
อาศัยเสื้อช่วยปกปิดการหยิบเข็มทิศออกจากห้วงมิติ เนื่องจากเข็มทิศมี
ขนาดเล็กจึงไม่ได้ดึงดูดความสนใจมากนัก
ฟูล่าจ้องเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจนคิ้วย่นยิ่งมองยิ่งเหมือน
หมาป่าที่ยังไม่ผ่านวิวัฒนาการ เขาเอ่ยปากเร่งเร้า “นี่...ตัวเมีย เธอมีวิธี
อะไรเหรอ รีบพูดออกมาสิ”
ขณะเดียวกัน หมาป่ากลายพันธุท์ ดี่ า้ นหลังก็ยงิ่ ลุกลนขึน้ เรือ่ ยๆ
พูดส�ำทับอย่างร�ำคาญใจ “ใช่แล้ว หากพวกเราหลบแนวโขดหินนั้นไม่ได้
จะโยนเธอกับเจ้าเสือดาวนั่นลงน�้ำแน่”
“ยังจะมัวยืดยาดอยูอ่ กี ไม่ใช่วา่ เธอเองก็หมดหนทาง แต่ถว่ งเวลา
เพื่อหลอกพวกเราอยู่หรอกนะ”
“ตัวเมียหน้าโง่ ถ้าเธอกล้าปั่นหัวพวกเราละก็...”
ฮุลตันยืนไขว้ขา หลังพิงผนังอยู่ไม่ไกลนักมองดูเสี่ยวโอวด้วย
แววตาเฉื่อยเนือย หูได้ยินชาวหมาป่าเอ่ยปากข่มขู่ไม่หยุด แต่เขาเอง
กลับไม่เคลื่อนไหวอะไร เมื่อครู่ตอนที่เธอเจรจาเงื่อนไข เขาครุ่นคิดอยู่
ครู่หนึ่ง ก็ตอบรับค�ำขอ
ฟูลา่ เป็นผูค้ มุ เรือทีม่ ปี ระสบการณ์มากทีส่ ดุ บนเรือล�ำนี้ ถ้าแม้แต่
ฟูล่าเองยังหมดปัญญา หมาป่ากลายพันธุ์ตัวอื่นๆ บนเรือก็ยิ่งท�ำอะไร
ไม่ได้
ในเมื่อตัวเมียตัวนี้บอกว่ามีวิธี ก็ให้เธอลองดูหน่อยละกัน
หากส�ำเร็จย่อมดีที่สุด หากไม่ส�ำเร็จละก็...
ฮุลตันขยับมือ ลูบรอยเลือดสามรอยบนแก้มที่เกิดจากกรงเล็บ
เสือ ดวงตาฉายแววดุร้าย
สิ่งที่เหนือความคาดหมายของเขาคือ สาวน้อยดูสงบนิ่งกว่าที่

129
คิด
เพือ่ ให้สะดวกต่อการชีท้ าง เสีย่ วโอววาดภาพหน้าปัดนาฬิกาส่ง
ให้ฟูล่า บนภาพเขียนเลข ‘1-12’ เอาไว้ จากนั้นก็สอนให้เขาเข้าใจการ
ระบุทิศทางอย่างรวดเร็ว “ทิศทางสิบนาฬิกา เดินหน้าสามร้อยเมตร”
เสี่ยวโอวเอ่ยเสียงดังฟังชัด
ล�ำเรือค่อยๆ แล่นเข้าสู่เขตโขดหิน ฟูล่ามองเบื้องหน้าที่เต็มไป
ด้วยหมอกขาว พยายามข่มใจให้นิ่งแล้วท�ำตามทุกค�ำแบบไม่ยอมให้
คลาดเคลื่อน
พ้นสามร้อยเมตรผ่านไปแล้ว ก็ได้ยินเสี่ยวโอวพูด “ทิศทางหนึ่ง
นาฬิกา เดินหน้าห้าร้อยเมตร”
พอสัมผัสถึงความรู้สึกอันคุ้นเคย ฟูล่าดีใจนัก รู้ว่าพวกเขาหลบ
พ้นโขดหินก้อนแรกได้แล้ว
น่าเสียดายที่ดีใจได้ไม่นานนัก ก็เผชิญกับโขดหินก้อนที่สอง
สาวน้อยออกค�ำสั่งอย่างไม่หวาดหวั่น
“ทิศทางเก้านาฬิกา เดินหน้าห้าร้อยเมตร”
“ทิศทางสิบสองนาฬิกา เดินหน้าสองร้อยเมตร”
“เดินหน้าต่อไป...”
ทุกชีวิตในล�ำเรือล้วนอยู่ในก�ำมือสาวน้อย ไม่เพียงแต่ฮุลตันที่
มองเธอ สัตว์กลายพันธุ์ทุกตัวบนเรือล้วนมองเธอ
เสีย่ วโอวขมวดคิว้ ดวงตากระจ่างใส ผิวขาวผ่องถูกเปลวไฟส่อง
จนเกิดประกายนวลผ่องเรืองรองอีกชัน้ ขนตาเรียวยาวสัน่ ไหวเบาๆ ทอด
เงาลงบนแก้ม ดูละเอียดประณีตเหมือนใบของต้นสแวมพ์ไซปรัสที่แตก
เป็นแขนงอย่างเป็นระเบียบ
สายลมยามราตรีพาเสียงของเธอ เข้าสู่โสตประสาทของสัตว์

130
กลายพันธุ์ทุกตัวที่อยู่บนดาดฟ้า รวมไปถึงกลิ่นหอมหวานบนกายเธอ
ด้วย แน่นอนว่าเวลานี้ไม่มีสัตว์กลายพันธุ์ตัวไหนกล้าคิดเลยเถิดกับเธอ
สักนิด แม้กลิ่นนี้มันสุดแสนจะดึงดูดจริงๆ
เสี่ยวโอวมองต�ำแหน่งโขดหินในแผนที่ น�้ำเสียงใจเย็น มีแต่เธอ
ที่รู้ว่าในใจนั้นตื่นเต้นแค่ไหน เธอสังเกตแผนที่พลางจ้องมองเข็มทิศ
ตาเขม็ง เหงื่อซึมเป็นชั้นบางๆ เต็มฝ่ามือทั้งสองข้าง เธอเคยสัมผัสสิ่ง
เหล่านี้แค่ในต�ำรา ไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งจะได้มาน�ำทางเรือด้วย
ตนเอง
พอได้ปฏิบัติจริงแล้วรู้สึกไม่ดีเลยสักนิด
เธอเองก็อยู่บนเรือล�ำนี้ หากเกิดข้อผิดพลาดขึ้น ล�ำเรือไปชน
โขดหิน เธอก็ต้องจบชีวิตลงที่นี่ด้วยเหมือนกัน
ระยะเวลาสั้นๆ เพียงสองชั่วโมง ยาวนานยิ่งกว่าชั่วศตวรรษ
เมือ่ เสีย่ วโอวสัง่ การผูค้ มุ เรือจนพ้นโขดหินก้อนสุดท้าย ออกจาก
แนวโขดหินได้ส�ำเร็จก็รู้สึกมือไม้อ่อน อิงซบกราบเรือแล้วค่อยๆ ไถลลง
นั่งกับพื้น
เธอเอามือเช็ดหน้าผาก เหงื่อเย็นท่วมหัว
หมอกด้านหน้าค่อยๆ จางลง เผยท้องฟ้ายามราตรีอันโปร่งโล่ง
จันทร์เสีย้ วซ่อนอยูเ่ บือ้ งหลังเทือกเขายาวด้านหน้า เหมือนดวงตาค่อยๆ
สว่างท่ามกลางความมืดมิด
ฟูล่าปล่อยพวงมาลัยออก โดดไปยังด้านหลังดาดฟ้าอย่างดีใจ
แหงนคอเปล่งเสียงสูง
“วู้ว-------”
“เรารอดมาได้แล้ว-----”
“โบร๋ว.................”

131
 เสี่ ย วโอวนวดขมั บ เสี ย งหมาป่ า เห่ า หอนดั ง ก้ อ งพร้ อ มกั น
เยื่อแก้วหูเธอทนไม่ค่อยไหว หลังจากนั่งอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ลองยืนขึ้น
อาจเพราะเมื่อครู่ตื่นเต้นเกินไป พอลองฝืนยืนอยู่สองครั้งก็ยังไม่ส�ำเร็จ
ขณะที่เธอยันกราบเรือ เตรียมจะลองเป็นครั้งที่สาม ทันใดนั้น ก็ปรากฏ
รองเท้ายาวหนาหนักคู่หนึ่งมายืนอยู่ตรงหน้า
เสี่ยวโอวมองไล่สายตาไปตามรองเท้าขึ้นไปเรื่อยๆ กระทั่งเห็น
โครงหน้าหล่อเหลาของฮุลตัน
ทั้งสองมีความสูงต่างกันมาก แถมยิ่งเป็นมุมมองนี้ด้วยแล้ว
เสี่ยวโอวยิ่งเมื่อยคอ จึงก้มหน้าไม่มองเขาซะเลย ฮุลตันเห็นว่าเธอไม่มี
ทีท่าจะคุยกับตนจึงย่อเข่าลงมา นั่งยองๆ ตรงหน้าเธอให้สายตาอยู่ใน
ระดับเดียวกัน
“เมือ่ ครูเ่ ธอใช้วธิ อี ะไรหรือ?” น�ำ้ เสียงทีถ่ ามบ่งบอกถึงความสนใจ
เสี่ยวโอวเบนสายตากลับ เผชิญกับดวงตาสีเขียวฉ�่ำลึกของ
ฮุลตันครู่หนึ่งแล้วตอบในสิ่งที่ไม่ได้ถาม “ฉันจะไปพรุ่งนี้เช้า คุณคงไม่ลืม
ในสิ่งที่รับปากไว้หรอกนะ?”
“แน่นอน” ฮุลตันบิดริมฝีปากขึ้นยิ้ม ท่าทางคุยง่ายกว่าเดิมมาก
จากนั้นวินาทีถัดมา เขาก็เปลี่ยนน�้ำเสียงว่า “ฉันยอมให้เธอไป
ก็ได้ แต่ว่าเธอเอาของของฉันไป เป็นสิ่งที่ฉันใช้อาหารแลกมา ไหนจะยัง
เจ้าเสือดาวน้อยนั่นอีก มันท�ำลายคลังเรือของฉัน ฉันจะปล่อยไปง่ายๆ
อย่างนี้ไม่ได้หรอก”
ของ...ทีฮ่ ลุ ตันบอกว่าใช้อาหารแลกมา หมายถึงเป้ของเสีย่ วโอว
หญิงสาวเม้มริมฝีปากสีชมพูแน่น ดวงตาด�ำขลับจ้องฮุลตันเขม็ง
เธอรู้แต่แรกแล้วว่าหมาป่ารูปหล่อตัวนี้เจ้าเล่ห์นัก ตกลงอะไรกับพวกนี้
ล้วนมีความเสี่ยงสูง

132
 “แล้วคุณจะเอายังไง?”
“เธออยู่ต่อไหมล่ะ กลับฝูงไปกับฉัน” ฮุลตันไม่อ้อมค้อมเลย
สักนิด “ฉันก็จะไม่เก็บเรื่องพวกนี้มาคิดอีก”
“...”
ฮุลตันเห็นเธอเงียบเลยยักคิ้วขึ้นนิดๆ “ไม่เอารึ? หมาป่าอย่าง
เราสปอยล์ตัวเมียสุดๆ อย่างน้อยก็ดีกว่าพวกเสือดาวล่ะน่า”
ฮุลตันเห็นเธออุ้มเสือดาวน้อยก็เลยเหมาเอาว่าเธอเป็น ‘ตัวเมีย
ของเผ่าเสือดาว’
“เฮ้อ... จะว่าไปแล้วก็น่าสงสาร เสือดาวเป็นพวกที่ไม่รู้จัก
ทะนุถนอมของดี จ่าฝูงเผ่าเสือดาวทั้งดุร้ายและบ้าอ�ำนาจ แถมยังเคยสู้
แพ้ฉันมาแล้วด้วย เธออ่อนแอขนาดนี้ กลับไปเผ่าเสือดาวก็มีแต่จะถูก
พวกมันรังแก ไม่สู้กลับเผ่าหมาป่าไปพร้อมฉันดีกว่า ฉันจะทะนุถนอม
เธออย่างดีเลยล่ะ...”
เสี่ยวโอวไม่พูดไม่จา แสดงการต่อต้านด้วยความเงียบ
ตาบ้า...เธอไม่ใช่ตัวเมียเผ่าเสือดาวเสียหน่อย และจะไม่ตาม
ทั้งเสือทั้งหมากลับฝูงด้วย!
เธอแค่อยากหาวิธีกลับบ้าน กลับไปยังศตวรรษที่ 21 ที่คุ้นเคย
ที่นี่เต็มไปด้วยอันตราย สัตว์กลายพันธุ์แต่ละตัวล้วนดุร้ายและแข็งแกร่ง
พร้อมจะกินเธอได้ทุกเมื่อ เธอไม่อาจด�ำรงชีพอยู่ที่นี่ได้
ฮุลตันมองดูสาวน้อยที่มีสีหน้าอับจนหนทาง ยังคิดจะเอ่ยปาก
ต่อ พลันรู้สึกว่ามีของสิ่งหนึ่งมาจ่อที่เอว
เสียงกระแสไฟฟ้าที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง ดวงตาด�ำขลับดุจหมึก
ของสาวน้อยมองตรงมาที่เขา แสดงอาการแข็งขืน
ฮุลตันเคยเจอพลังอ�ำนาจของเจ้าสิ่งนี้มาแล้ว เสี้ยววินาทีที่

133
ถูกช็อต เขาชาไปทั้งตัว ไม่มีเรี่ยวแรงใดๆ จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังรู้สึกถึง
ความเจ็บอยู่เลย
“เฮ้...เฮ้...โอเคๆ” ฮุลตันชูสองมือขึ้นแสดงอาการประนีประนอม
“ทันทีที่ฟ้าสว่าง ฉันจะให้ฟูล่าเข้าเทียบริมฝั่ง พวกเธอไปได้ทุกเมื่อ”
เสี่ยวโอวมองหาไปทั่ว จึงค่อยพบเงาร่างอันคุ้นเคยในที่สุด
เสือดาวน้อยหมอบอยู่บนพื้นอย่างเชื่องๆ แผลที่ปริแตกนั้นยังไม่ได้รับ
การดูแล เลือดชุ่มไปทั่วขนและหนังของมัน
เจ้าตัวเล็กไม่ขยับเลยสักนิด ดูท่าก�ำลังออมแรงอยู่ ดวงตา
สีน�้ำเงินเข้มหลุบลง ชักสายตากลับมาจากเสี่ยวโอวและฮุลตัน
เสี่ยวโอวเดินตรงมาหา ก็เห็นหมาป่ากลายพันธุ์สองตัวก�ำลังจะ
ยกมันขึ้น
พอเห็นว่ากรงเล็บหมาป่าก�ำลังจะโดนแผลของเสือดาวน้อยอยู่
แล้ว เธอจึงรีบออกปากห้ามทันที “อย่าไปแตะมันนะ”
สัตว์กลายพันธุท์ งั้ สองตัวมองตากันไปมา เนือ่ งจากเสีย่ วโอวเพิง่
ช่วยให้พวกเขารอดพ้นจากแนวโขดหิน แม้แต่จา่ ฝูงก็ยงั เกรงใจเธอ จึงได้
ปฏิบัติตามค�ำสั่ง
เสี่ยวโอวขอยืมห้องจากฮุลตันได้ห้องหนึ่ง เธออุ้มเสือดาวน้อย
กลับไปที่ห้อง วางมันลงบนเตียงอย่างเบามือ
จากนั้นก็ปิดประตูหน้าต่าง รีบหยิบกล่องยาออกจากห้วงมิติ
ใช้ยาฆ่าเชื้อและผ้าก๊อซจากในกล่องยามาท�ำแผลให้มัน
หลังจากได้เห็นอยูห่ ลายครัง้ ไรอันก็ชนิ กับความสามารถในการ
หยิบของกลางอากาศของเธอแล้ว เขาหลับตาลงอย่างยอมรับชะตากรรม
เสี่ยวโอวท�ำแผลให้มันอย่างช�่ำชองจนเสร็จ แล้วก็พันผ้าก๊อซ
สะอาดให้

134
 พอเสร็จแล้วเธอก็ดูนาฬิกา...ตีสอง
เธอมีเวลาพักผ่อนสีช่ วั่ โมงก่อนฟ้าสาง คืนนีเ้ กิดเรือ่ งขึน้ มากมาย
จึงรู้สึกเหนื่อยมาก แค่ล้มตัวลงบนเตียงเพียงครู่เดียวก็หลับ แต่ว่าเรือ
โคลงเคลงเกินไป จึงนอนหลับไม่คอ่ ยสนิทนัก พอหกโมงปุบ๊ ก็ตนื่ ตรงเวลา
ฮุ ล ตั น มิ ไ ด้ ผิ ด ค� ำ พู ด สั่ ง ให้ ฟู ล ่ า เอาเรื อ เข้ า ฝั ่ ง ตามสั ญ ญา
เสี่ยวโอวสะพายเป้ อุ้มเสือดาวน้อยลงจากเรือ อดไม่ได้ที่จะหันกลับไป
มองผู้น�ำตัวฉกาจที่ยืนส่งยิ้มยั่วเย้าอยู่บนดาดฟ้า ฮุลตันพาดแขนกับ
กราบเรือ ตะโกนถามเป็นครั้งสุดท้าย “นี่แม่คุณ...ไม่คิดจะกลับฝูงไปกับ
ฉันจริงๆ หรือจ๊ะ?”
ค�ำพูดนี้กระตุกขีดความอดทนที่ต�่ำที่สุดของเสี่ยวโอว สาวน้อย
เม้มริมฝีปากแน่น จากไปโดยไม่หันกลับมามองหมาป่าจอมกวนอีกเลย
ฮุลตันยิม้ กว้าง มองดูเงาร่างสาวน้อยเดินเข้าป่าไปเรียบร้อยแล้ว
จึงชักสายตากลับ สั่งให้คนอื่นๆ ชักใบเรือขึ้นมาใหม่

135
 บทที่ 16

หิมะทีท่ บั ถมอยูใ่ นป่ายังไม่ละลาย ทุกแห่งหนล้วนขาวโพลน

ไปหมด
เพราะพายุหิมะลูกนี้มาอย่างกะทันหัน ใบไม้ของสแวมพ์ไซปรัส
ยังร่วงไม่หมด หิมะสีขาวก็ปิดคลุมกิ่งก้านสีเขียวเสียแล้ว มองเหมือน
เอาครีมเค้กมาราดรดองุ่นเขียวอย่างไรอย่างนั้น
เสี่ยวโอวสวมเสื้อผ้าตัวบาง โชคดีที่ฮุลตันให้เสื้อคลุมขนห่านมา
ตัวหนึ่งก่อนลงจากเรือ
เสื้อคลุมขนห่านที่นี่ผ่านกระบวนการผลิตที่ไม่ประณีตเท่าสมัย
ศตวรรษที่ 21 ชั้นผ้าด้านนอกไม่ใช่ใยสังเคราะห์เทอร์ริลิน แต่ว่าส�ำหรับ
เสี่ยวโอวแล้ว ถือเป็นสิ่งที่รักษาอุณหภูมิได้ดีที่สุดเท่าที่จะหาได้ในยามนี้
เธอมิได้เขินอาย ขอบคุณฮุลตันเสร็จแล้วก็ใส่ทันที ยังไงเธอก็
ไม่มีทางยอมทนหนาวแน่
เสื้อตัวนี้น่าจะท�ำมาตามขนาดตัวฮุลตัน
ฮุลตันบอกว่านี่เป็นเสื้อคลุม แต่พอเธอเอามาสวมแล้ว ชาย
ด้านล่างกลับยาวถึงเข่า กลายเป็นเสื้อทรงยาวตัวโตเลยทีเดียว

136
 พอสวมเสื้อตัวนี้แล้ว เสี่ยวโอวรู้สึกอบอุ่นขึ้นเยอะ
เธอย�ำ่ เท้าไปบนหิมะ กลัวเสือดาวน้อยจะหนาว จึงเอามันพันผ้า
แล้วซุกไว้ในเสื้อนอกขนห่าน โผล่เพียงหัวปุกปุยกับหูกลมดิก
ไรอันถูกเธอปฏิบตั เิ หมือนสัตว์เลีย้ งแบบนีไ้ ม่ใช่แค่วนั สองวันเขา
หลุบตาลง รูส้ กึ ชินจนกลายเป็นเหมือนว่าการกระท�ำนีป้ กติธรรมดาอย่าง
ที่สุด
ร่างกายสาวน้อยยังคงส่งกลิน่ หอมหวาน เมือ่ ไม่มถี งุ หอมมาช่วย
กลบจึงคอยดึงดูดสัตว์ที่ออกหาอาหารมาตลอดทาง
ไรอันหมอบอยู่ในอ้อมอกเสี่ยวโอว สัตว์กลายพันธุ์ทางฝั่งขวาที่
ตามเธอมาได้ระยะหนึ่งเริ่มแยกเขี้ยว เผยท่าทางดุร้าย เตรียมกระโจน
เข้าใส่เต็มที่
แม้จะตัวเล็กลง แต่บารมีของเสือดาวเจ้าป่าของไรอันก็ยังอยู่
พอมองสบตากลับ สัตว์เหล่านั้นก็หวาดกลัว วิ่งลนลานหายไป
ไกลออกไปอีกฝั่ง ละมั่งกลายพันธุ์พอเจอกับสายตาดุร้ายของ
ไรอันก็หวาดกลัวหมุนตัววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน
ไรอันเอาปลายลิน้ ไล้ไปตามความยาวของเขีย้ วในปาก เลียอย่าง
เชื่องช้าและเบื่อหน่าย
พลันบังเกิดความรู้สึกสลดในใจ
นี่เขาตกอับถึงขั้นท�ำได้เพียงข่มขู่สัตว์กินพืชผู้อ่อนแอพวกนี้
เท่านั้นหรือ
เสีย่ วโอวไม่รถู้ งึ สิง่ ทีม่ นั คิด ยิง่ ไม่รวู้ า่ ตลอดทางมานีม้ สี ตั ว์กนิ พืช
จ้องเธอตาเป็นมันเพราะกลิ่นกายไม่รู้ตั้งเท่าไร เดินไปพลางก็ยื่นมือ
เกาคางมันไปด้วย “นี่เจ้าเหมียว ถ้าฉันตั้งชื่อให้แกจะเป็นยังไงนะ?”
ตลอดทางมานี้เธอไม่รู้เลยว่ามันชื่ออะไร และไม่รู้จะเรียกยังไง

137
เสี่ยวโอวเคยคิดเรื่องนี้ไว้นานแล้ว
ไรอันหนังตาขยับ แต่ก็ไม่เคลื่อนไหวอะไร
เสีย่ วโอวกลับรูส้ กึ เหมือนมันตอบรับจึงเอียงหัวคิดอยูช่ วั่ ครู่ พลัน
นึกขึ้นได้อย่างรวดเร็ว “ในหนังสือที่เกี่ยวกับโคลงกลอน เคยร่ายเอาไว้
ประโยคหนึ่งว่า ‘ยอดบุรุษเถาเถา หล่อเหลาชวนชื่นมื่น’ นอกจากนี้
เถาเถายังหมายถึงความปราดเปรียว งัน้ แกชือ่ เถาเถาก็แล้วกัน? เสือดาว
นั้นวิ่งเร็วมากไม่ใช่เหรอ ชื่อนี้เหมาะกับแกมากเลยนะ”
“...” ไรอันกลั้นใจแล้วกลั้นใจอีก ไม่ให้โพล่งชื่อตัวเองออกไป
เถาเถาคืออะไร? ฟังดูโง่ชะมัด
ไรอันมีสีหน้าห่อเหี่ยว เธอพูดมาเสียมากมาย เขาฟังออกเพียง
สองประโยคสุดท้าย
จากนั้นก็ยังไม่จบ เสี่ยวโอวตั้งชื่อเสร็จแล้วพลันก็นึกถึงปัญหา
อีกประการขึ้นมาได้
เธอยังไม่รู้เพศของเสือดาวน้อยตัวนี้เลย?
เถาเถาเป็ น ชื่ อ ของยอดบุ รุ ษ ...เอ...แล้ ว มั น เล่ า มั น เป็ น ตั ว
ผู้หรือว่าตัวเมียกันแน่?
ตอนที่เจอกันใหม่ๆ รู้แต่ว่ามันตัวเล็กมาก แถมยังบาดเจ็บอยู่ดู
แล้วน่าเวทนานัก เธอจึงไม่ได้ค�ำนึงว่าเพศอะไร
แล้วพอมาอยู่ด้วยกัน เสี่ยวโอวก็ไม่เคยมีเวลาคิดถึงเรื่องนี้
พอคิดได้อย่างนี้เธอก็ลูบขมับ
ไรอันจ้องมองเธอ ไม่รู้ท�ำไมจึงรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ค่อยดี
ดัง่ คาด...ทันใดนัน้ เสีย่ วโอวก็นงั่ ยองๆ วางมันลงบนพืน้ หิมะอัน
อ่อนนุ่ม
ไรอันชูสี่ขาขึ้นฟ้า ปล่อยให้เสี่ยวโอวลูบคล�ำไปตามตัว จากนั้น

138
มือทั้งสองของเธอก็กดขาหลังมันไว้เบาๆ แบะออกทั้งสองข้าง...
มาถึงตอนนี้ขืนไรอันยังไม่รู้ว่าเธอจะท�ำอะไรอีกละก็คงโง่เง่า
เกินไปแล้ว!
มันเริ่มดิ้นหนี แต่จนใจที่ขาหลังบาดเจ็บ แถมโดนผ้าก๊อซพันไว้
ออกแรงมากไม่ได้
สาวน้อยยื่นมือหนึ่งมาล็อกขาหน้ามันไว้ เอ่ยปากปลอบมันว่า
“นี่อย่ากลัวสิ...ฉันแค่ดูเฉยๆ เอ...จะเป็นน้องสาวหรือน้องชายนะ”
ระหว่างดิ้นสุดก�ำลังนั้น ไรอันรู้สึกอย่างสิ้นหวังว่า ตอนนี้เขา
ตกต�ำ่ ถึงขนาดไม่อาจขัดขืนตัวเมียผูอ้ อ่ นแอได้เลยด้วยซ�้ำ หัวใจไรอันป่น
ละเอียดเป็นฝุ่นผง ปล่อยให้สาวน้อยแบะขาหลังมันออก ส�ำรวจดูตามใจ
ชอบ
สาวน้อยกลับไม่รู้อะไรเลยสักนิด นึกว่าที่มันไม่ต่อต้านเพราะ
เข้าใจค�ำพูดของเธอ หญิงสาวจ้องมองดูท่อนล่างของมันอยู่นาน ก่อนจะ
ทอดถอนใจอย่างเข้าใจแจ่มแจ้ง “ที่แท้แกก็เป็นเสือดาวตัวผู้เหรอเนี่ย”
ไรอัน “...”

เรือของฮุลตันนั้นมุ่งหน้าไปทางตะวันออก
ผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืนตั้งแต่ที่เสี่ยวโอวและเสือดาวน้อยลงจาก
เรือของหมาป่า ทัง้ สองเดินทางต่อไปยังทิศตะวันออกของโบเออร์เนียเพือ่
จุดมุ่งหมายอย่างเดียวกัน
เสีย่ วโอวเดินไปพลางตาก็มองดูเข็มทิศไปพลางท่ามกลางหิมะที่
ยังตกไม่หยุดหลังจากย�่ำเท้าตามทางได้เพียงครึ่งชั่วโมงรองเท้าเธอก็
เปียกชุม่ ทัง้ สองข้าง มือเย็นเฉียบสองเท้าแข็งจนชา อยากจะหาทีพ่ กั ผ่อน
กันลมสักหน่อย ระหว่างทางนั้นเธอได้เจอสัตว์กินพืชเป็นจ�ำนวนไม่น้อย

139
ไม่รู้ว่าข้างหน้าจะมีหมู่บ้านหรือฝูงของพวกมันหรือเปล่า?
หากมีละก็ จะขอซุกหัวนอนสักคืนหนึ่งได้ไหม?
เธอก้มหน้ามองดูตัวเอง ไม่ได้สวมหนังสัตว์ ไม่มีเขี้ยวสัตว์
เขาสัตว์ ไม่น่าจะเหมือนสัตว์กินเนื้อกระมัง?
สิ่งเดียวที่อาจเป็นปัญหาก็คือ...
เธอก้ ม มองเสื อ ดาวน้ อ ยที่ ซุ ก อยู ่ กั บ อกของตน มั น โผล่ หั ว
ออกมาอ้าปากหาวยกใหญ่ เผยเขี้ยวอันคมกริบออกมาอย่างชัดเจน
แล้วเจ้าตัวเล็กนี่ไม่ว่าจะให้ปลอมตัวยังไงก็ไม่เหมือนแมวอยู่ดี
สินะ?
เสี่ยวโอวคิดไม่ตก สัตว์กินพืชหวาดกลัวสัตว์กินเนื้อเป็นที่สุด
แม้แต่เรนเดียร์ผู้กล้าอย่างอีริคก็ยังกลัวเสือดาว เมื่อครู่เธอสังเกตดูแล้ว
สัตว์ที่เคลื่อนไหวอยู่แถวนี้ล้วนเป็นสัตว์กินพืชอย่างละมั่ง กระต่าย
ยีราฟ... ถ้าให้พวกมันเจอเสือดาวก็คงมีปฏิกิริยาเหมือนอีริคสินะ?
เสี่ยวโอวอุ้ม ‘เถาเถา’ ไว้แนบอก มุ่งหน้าเดินต่อไป
เดินไปได้ไม่ไกลนักก็เห็นหมู่บ้านขนาดย่อมมีบ้านเป็นหลังๆ
เรียงรายกันอยูข่ า้ งหน้า ในหมูบ่ า้ นเหมือนทีเ่ ธอเห็นระหว่างทางว่ามีละมัง่
เขาแหลมยาว ยีราฟตัวสูงคอยาว กระต่ายทีห่ ตู งั้ ตรง ฟันหน้าโผล่...รวมๆ
กันแล้วก็คือสังคมสัตว์กินพืชขนาดเล็ก
สัตว์กนิ พืชกลุม่ หนึง่ ก�ำลังเดินออกจากประตูทางเข้าหมูบ่ า้ นและ
ตรงมาหาเธอ
เสี่ ย วโอวกอดเสื อ ดาวน้ อ ยแน่ น ซุ ก ตั วมันเข้ากับอก จะให้
สัตว์กินพืชพวกนั้นเห็นมันไม่ได้ นี่คือความหวังสุดท้ายของเธอ หาก
ไม่สามารถหาที่ซุกหัวนอนได้ส�ำเร็จ เธออาจจะแข็งตายก่อนฟ้ามืดแน่
แต่เธอจะจัดการกับเสือดาวน้อยยังไงดีล่ะ?

140
 เสี่ยวโอวครุ่นคิดแทบตาย ในที่สุดก็นึกได้อยู่วิธีหนึ่ง ในเมื่อเธอ
สามารถเอากระเป๋ากับของสิ่งอื่นเก็บใส่ห้วงมิติได้ ก็หมายความว่า
สามารถเก็บเสือดาวน้อยใส่เข้าไปได้ด้วยใช่ไหม?
เสีย่ วโอวอยากจะลองดู สองมือจับขาหน้าของเสือดาวน้อย ชูมนั
ขึ้นเหนือหัว ประเมินมันอย่างจริงจัง
ไรอัน “...”
เสี่ยวโอวหลับตาลง ท�ำเหมือนตอนหยิบของตามปกติ ควานหา
พื้นที่สงบสะอาดในห้วงมิติ วางเสือดาวน้อยไว้ตรงนั้น
พอลืมตาขึน้ เสีย่ วโอวก็กม้ มองสองมือของตน เห็นว่าฝ่ามือของ
เธอได้ว่างเปล่าไปแล้ว
เธอหลับตาลงอีกครั้ง ก็เห็นเสือดาวน้อยยืนอยู่มุมหนึ่งของ
ห้วงมิติ มันก�ำลังโก่งตัว กรงเล็บหน้าตะปบพื้นไว้แน่นแล้วมองดูรอบทิศ
ท�ำได้จริงเสียด้วย เสีย่ วโอวดีใจจนกลัน้ ไม่อยู่ หรือว่าห้วงมิตขิ อง
เธอได้อัพเกรดขึ้นไปอีกระดับแล้ว? สามารถเก็บสัตว์มีชีวิตได้ด้วย?
เธอกลัวว่าเสือดาวน้อยจะท�ำลายข้าวของในห้วงมิติของเธอ จึงได้หาที่
เหมาะๆ วางมันไว้ไกลหน่อย จัดการทุกอย่างเสร็จแล้วเงยหน้าขึ้น
ก็เห็นบรรดาสัตว์กลายพันธุ์เดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
เสีย่ วโอวเห็นพวกมันมีเขากวางขนาดใหญ่อยูบ่ นหัว แบกชะลอม
ไม้ไผ่ไว้ที่หลัง แต่ละตัวล้วนร่างใหญ่ก�ำย�ำ เธอมองปราดเดียวก็จ�ำกวาง
กลายพันธุ์ที่เดินอยู่ตรงกลางได้จึงอ้าปากค้างอย่างตะลึง---เป็นอีริค
อีริคเองก็เห็นเธอแล้วเช่นกัน เขาหยุดฝีเท้าลงร้องเรียกอย่างไม่
เชื่อสายตา “โอว?”

141
 เสี่ยวโอวนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายในห้องหนึ่ง
สัตว์กลายพันธุ์แต่ละตัวสูงใหญ่ทั้งนั้น เก้าอี้จึงสูงตามไปด้วย
สองขาของเธอห้อยอยู่กลางอากาศ ถือถ้วยขิงร้อนๆ อยู่ในมือ เมื่อดื่มไป
ครึ่งหนึ่งก็มีความอุ่นร้อนเกิดขึ้นในกระเพาะและกระจายไปทั่วแขนขา
ทันที
อีริคนั่งอยู่ตรงข้าม คอยเติมไฟใส่เตาผิงให้
ห้องนีต้ กแต่งอย่างเรียบง่ายเพือ่ กันความชืน้ พืน้ ห้องสร้างยกสูง
ห่างจากพืน้ ดิน ในห้องมีเตียงอยูห่ นึง่ หลัง โต๊ะหนึง่ ตัว เก้าอีไ้ ม้สองตัวและ
เฟอร์นิเจอร์แบบเรียบง่าย
อีริคเติมฟืนเสร็จแล้วจึงหันมาถามอย่างสงสัย “โอว เธอหนีมา
จากเรือล�ำนั้นได้ยังไง?”
คืนนั้นเขาเห็นเสี่ยวโอวขึ้นไปบนเรือล�ำหนึ่งที่ก�ำลังแล่นออกสู่
ทะเล จากที่สัตว์กลายพันธุ์ตรงท่าน�้ำบอกมา บนเรือเต็มไปด้วยหมาป่า
กลายพันธุ์ แม้จะไม่เข้าใจว่าท�ำไมเธอถึงขึน้ เรือล�ำนัน้ ไป แต่อรี คิ ก็ยงั เป็น
กังวลแทน กลัวว่าเธอจะเป็นอันตราย เพราะหมาป่าไม่ใช่สัตว์ที่จะเจรจา
ด้วยได้ แต่พวกมันยอมปล่อยเธอกลับมาโดยไม่ทำ� อันตรายอะไรเลยหรือ?
เสี่ยวโอวเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น เริ่มตั้งแต่ได้ข่าวว่าเสือดาว
น้อยอยูบ่ นเรือล�ำนัน้ จนกระทัง่ เรือเข้าสูแ่ นวโขดหิน จนกระทัง่ เธอเจรจา
ต่อรองกับพวกหมาป่ากลายพันธุ์ส�ำเร็จ
เธอเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้อีริคฟังโดยไม่ปิดบัง
อีรคิ ฟังจนจบ สายตาฉายแววนับถือและชืน่ ชมในการกระท�ำและ
ความใจกล้าของเธอที่สุด “เธอยอดเยี่ยมมากเลยโอว”
เสีย่ วโอวเบือนหน้าหนีเล็กน้อย มีสงิ่ หนึง่ ทีเ่ ธอไม่ได้บอกอีรคิ คือ
อันที่จริงแล้วผลงานส่วนใหญ่เป็นของเข็มทิศ

142
 “เธอล่ะ ท�ำไมถึงมาอยู่ที่นี่?” เสี่ยวโอวเปลี่ยนเรื่องพูด
อีรคิ กล่าวยิม้ ๆ “เธอลืมไปแล้วหรือ ก่อนหน้านีฉ้ นั เคยบอกว่าฉัน
เป็นตัวแทนคุณปูม่ าประชุมทีห่ มูบ่ า้ นกวางหนอก พลบค�ำ่ วันนัน้ หลังเธอ
จากไปแล้ว เช้าวันถัดมาฉันก็นั่งเรือมาที่นี่ นี่คือบ้านที่หัวหน้าเผ่า
กวางหนอกเตรียมไว้ให้ฉัน หากเธอยังไม่มที พี่ ักก็มาอาศัยอยูท่ นี่ ี่กอ่ นได้
มีอยู่สองห้องพอดี ฉันนอนอยู่ห้องทางใต้นะ”
ส�ำหรับเสี่ยวโอวที่ ‘ไม่มีบ้านให้กลับ’ นั้น ค�ำเชิญนี้ช่างมีค่า
มากกว่าอะไรทั้งหมดในตอนนี้
เธอดีใจมากรีบกล่าวขอบคุณอย่างยินดีส�ำหรับน�้ำใจของเขา
“ขอบคุณนะ อีริค”
เธอพูดจนอีริคมีสีหน้าเริ่มแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เขา
เสมองไปทางอื่น พอหันกลับมาอีกครั้งก็เป็นฝ่ายเปลี่ยนเรื่องคุยเสียเอง
“โอว แล้วเสือดาวตัวนั้นของเธอล่ะ?”
เธอนิ่งอึ้งไปตอบเสียงตะกุกตะกัก “เอ่อ...มัน มันคงออกไปหา
อะไรกินที่อื่นน่ะเลยไม่กลับมา”
อีริคตอบ “อ้อ” ทีหนึ่ง ไม่ได้นึกสงสัยอะไร เขาพูดกับเธออย่าง
เป็นห่วง “โอว เมื่อคืนเธอไม่ได้นอนเต็มที่ อยู่พักผ่อนที่นี่ก่อนนะ ไว้พอ
ถึงเวลาอาหารเย็น ฉันจะมาตามเธอเอง”
เสี่ยวโอวพยักหน้ารับ ตอนที่อีริคก�ำลังจะไปนั้นก็นึกอะไรขึ้นมา
ได้จึงขอยืมแผนที่บริเวณรอบๆ จากอีริคมาแผ่นหนึ่ง
พออีริคไปแล้ว เธอนอนอยู่บนเตียง ส�ำรวจเส้นทางบนแผนที่
อย่างตั้งใจ
แผนที่ระบุเพียงหมู่บ้านที่อยู่รอบๆ พื้นที่นี้อยู่ในแถบตะวันตก
เฉียงเหนือของแผ่นดินโบเออร์เนีย อยูห่ า่ งไกลจากแถบตะวันออกมากโข

143
เมือ่ คืนนอนไปเพียงสีช่ วั่ โมง แถมยังนอนไม่คอ่ ยสนิท เสีย่ วโอวดูอยูเ่ พียง
ครูเ่ ดียวก็ถกู ความง่วงจูโ่ จม เธอใช้นวิ้ มือนวดดวงตา เดิมทีคดิ จะฝืนดูอกี
สักครู่ แต่ว่าไฟในเตาผิงที่ก�ำลังลุกโชนขับไล่ความหนาวเย็นของอากาศ
ท�ำให้อบอุ่นไปทั่วทั้งห้อง ไม่นานนักเธอก็ค่อยๆ หลับลง
โดยที่ลืมนึกไปว่าได้จับสัตว์ตัวน้อยขังไว้อยู่ในห้วงมิติ
พอฟ้าใกล้มืด อีริคมาเรียกเธอไปกินมื้อเย็น
เขาท�ำซุปผักกาดขาวหัวไช้เท้า กับมันฝรั่งย่างแสนอร่อย
“โอว เธอตื่นแล้วหรือยัง?” อีริคเคาะประตูถาม
ยังคงไม่มีเสียงตอบกลับมา
รออยู่ชั่วครู่ อีริคจึงเคาะประตูอีกครั้ง “โอว?”
ข้างในยังคงเงียบสนิท
เขาเริ่มรู้สึกแปลกใจ เอ...โอวยังไม่ตื่นอีกหรือ?
แต่ดจู ากเวลาตอนนี้ ฟืนในเตาผิงน่าจะมอดไปแล้ว เธอจะหนาว
ไหมนะ?
คิดแล้วก็รู้สึกเป็นห่วง เตรียมจะเปิดประตูก้าวเข้าไปในห้อง แต่
ก็ยังรู้สึกเกรงใจจึงส่งเสียงบอกล่วงหน้า
“โอว ฉันจะเข้าไปแล้วนะ”
เสียงดังเอี๊ยดอ๊าด ประตูไม้เปิดออก
อีริคมองไปทางเตียงนอน สิ่งที่เห็นท�ำให้เขาตกตะลึงตาค้าง ยืน
ตัวแข็งอยู่กับที่
เพราะสิ่งที่นอนอยู่บนเตียงนอกจากสาวน้อยเพรียวบางท่าทาง
อ่อนแอทีน่ อนหลับสนิทแล้ว ดันมีเสือดาวนักล่าตัวมหึมานอนอยูบ่ นเตียง
ด้วย เสือที่ว่ามีสีเทาลายด�ำ นัยน์ตาสีน�้ำเงิน ร่างใหญ่โตแทบจะครอบทับ
เธอไปทั้งตัว มีเพียงหางยาวเปี่ยมพลังที่สะบัดอยู่ด้านหลัง เขี่ยพื้นห้อง

144
ทีแล้วทีเล่า ท�ำให้ฝุ่นบนพื้นลอยฟุ้งขึ้นมาตามแรงกวัดแกว่ง
จากนั้นมันก็ม้วนหางเก็บไว้ด้านหน้า พันเข้ากับสองขาของ
เธอที่ก�ำลังนอนหลับสบาย
เสือดาวตัวมหึมาวางกรงเล็บหนาหนักไว้บนหูสาวน้อย ขณะ
เดียวกันก็เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน มองเนือยๆ ไปทางประตู

145
 บทที่ 17

ควันจากปล่องในครัวลอยฟุ้งทั่วท้องฟ้าของหมู่บ้านกวาง
หนอก สุดท้ายก็จางหายไป
ยามค�่ำมาถึงอย่างรวดเร็ว ราวกับจู่ๆ รอบตัวก็กลายเป็นสีด�ำ
กลืนกินอีริคเข้าสู่ความมืดมิด
โชคดีที่กองไฟในห้องยังแผดจ้า ท�ำให้เห็นทุกสิ่งเบื้องหน้าอย่าง
ชัดเจน
อีริคยืนนิ่งอยู่กับที่ จ้องมองเสือดาวตัวใหญ่ตรงหน้าด้วยอาการ
ตกใจท�ำอะไรไม่ถูก ขาทั้งสองข้างเริ่มอ่อนแรง แทบจะล้มลงไปกองกับ
พื้น
แม้อีริคจะเป็นผู้กล้าที่แข็งแกร่งที่สุดของฝูงกวาง แต่เมื่ออยู่ต่อ
หน้าเสือดาวอันดุรา้ ยก็ยงั ไม่ใช่คตู่ อ่ สูท้ ที่ ดั เทียม ปกติเขาเป็นผูน้ ำ� ในการ
ต่อต้านการจูโ่ จมจากสัตว์กนิ เนือ้ ทีต่ วั เล็กและอ่อนแอ เช่น จิง้ จอก อีเห็น...
แต่ไม่เคยสักครั้งที่จะต้องมาเผชิญหน้ากับสัตว์ตระกูลแมวขนาดใหญ่
อย่างเสือดาว
อันดับแรก พวกเขาวิ่งเร็วได้ไม่เท่าเสือดาว

146
 อันดับสอง เสือดาวเจ้าป่านั้นดุร้ายกว่าสัตว์กินเนื้อตัวเล็กๆ ที่
เขาเคยสู้ด้วยอย่างเทียบไม่ติด
และมีอีกสิ่งที่ส�ำคัญยิ่งกว่า นั่นคือแหล่งอาหารหลักของเผ่า
เสือดาวก็เป็นสัตว์จ�ำพวกกวางอย่างพวกเขานี่แหละ
เพือ่ นๆ ในเผ่าของอีรคิ ต้องสิน้ ชีพใต้คมเขีย้ วของเสือดาวไปเป็น
จ� ำ นวนไม่ น ้ อ ย ดั ง นั้ น เมื่ อ เขาต้ อ งมาเจอเสื อ ดาวตั ว เป็ น ๆ แบบนี้
แถมเป็นเสือดาวขนาดใหญ่กว่าปกติ ในใจจึงรู้สึกหวาดผวาอย่างบอก
ไม่ถูก
อีริคเอนตัวพิงกรอบประตู ปฏิกิริยาแรกคือวิ่งหนี
เขาหมุนตัวเตรียมพุ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว แต่จนใจที่เขา
บนหัวนั้นกว้างและใหญ่เกินไปจึงชนกับกรอบประตู
“ปัง” เรือนไม้ทั้งหลังสั่นไหวเพราะแรงกระแทก
ขณะเดี ย วกั น เขากวางก็ ติ ด อยู ่ ใ นหลื บ ของกรอบประตู
อี ริ ค บิ ด กายขยั บ เขาไปมาอย่ า งลุ ก ลน สายตาที่ เ ต็ ม ไปด้ ว ยความ
หวาดกลัวก็เหลือบมองด้านในห้องไปด้วย
ไรอันหมอบอยู่บนเตียง ไม่ค่อยพอใจกับเสียงอึกทึกที่เกิดขึ้น
จึงขบฟันด้วยอากัปกิริยาดุร้าย สาวน้อยข้างกายได้ยินเสียงดังก็รู้สึก
ร�ำคาญ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยทั้งๆ ที่ยังหลับตา คงเพราะเหนื่อยและ
เมือ่ ยล้าจากการเดินทางมากเกินไป เสีย่ วโอวพลิกตัวแล้วก็นอนหลับต่อ
ไรอันชูกรงเล็บขึน้ ข้างหนึง่ อุง้ มือหนากว้างพร้อมเล็บทีแ่ หลมคม
ยังโตกว่าใบหน้าของสาวน้อยที่หลับอยู่ด้วยซ�้ำ กรงเล็บนั้นวางตะปบลง
ข้างหูเธอ ปกปิดซีกหน้าเล็กจิ้มลิ้มเสียมิดชิด
“เบาๆ หน่อยสิ” เสียงเข้มด้วยความไม่พอใจดังขึ้น ก้องอยู่
ในบ้านไม้ขนาดเล็กหลังนี้ จากนั้นเสือดาวก็ข่มขู่ต่ออย่างไม่เกรงใจเจ้า

147
บ้านสักนิด “ขืนเสียงดังอีก ฉันจะกินแกซะ”
อีรคิ กลัน้ หายใจไปชัว่ ขณะ กลืนน�ำ้ ลายอย่างตืน่ ตระหนก ไม่กล้า
พูดอะไรอีก แม้แต่การดึงเขากวางออกก็พยายามท�ำด้วยเสียงที่เบาลง
เขากวางทีต่ ดิ กับร่องประตูดงึ ออกยากเย็น กว่าจะส�ำเร็จก็ใช้เวลาไม่นอ้ ย
พอหันกลับมาอีกทีกเ็ ห็นเสือดาวบนเตียงชูกรงเล็บขึน้ กลางอากาศเหนือ
ศีรษะของเสี่ยวโอว
เสือนักล่ามีนัยน์ตาดิ่งลึก อากัปกิริยายากจะคาดเดาไม่รู้ว่าคิด
อะไรอยู่
ใต้แสงไฟสาดส่อง เล็บเฉียบคมที่ซ่อนอยู่ใต้อุ้งมือให้ความรู้สึก
เย็นเยียบ ปลายเล็บของมันขยับเล็กน้อยเหมือนพร้อมจะแทงทะลุขมับ
อ่อนนุ่มของเสี่ยวโอวได้ทุกเมื่อ
อีริคตกใจยกใหญ่ สีหน้าซีดขาวลงทันที
ตอนนี้เขาไม่สนใจความเป็นไปของตนเองแล้ว ส่งเสียงร้องขึ้น
“อย่า...อย่า...อย่าท�ำกับโอวแบบนี้” กวางหนุ่มร้องห้าม น�้ำเสียง
ทั้งลนลานและตื่นกลัวแต่ก็ยังพยายามเรียบเรียงค�ำพูดของตน
สถานการณ์เช่นนี้ ไม่ว่าใครก็ต้องคิดว่า เสือดาวตัวนี้ก�ำลังจะ
ท�ำร้ายเสี่ยวโอวแน่นอน
อีกนัยหนึ่งอีริคก็กลับรู้สึกแปลกใจว่า เสือดาวตัวใหญ่ตรงหน้า
ท�ำไมมีลายบนตัวเหมือนกับเสือดาวน้อยทีเ่ สีย่ วโอวคอยอุม้ พาไปไหนมา
ไหนด้วย แต่ถ้าใช่แล้วมันเปลี่ยนจากเสือน้อยกลายเป็นเสือโตเต็มวัยได้
ยังไงล่ะ แล้วเดี๋ยวนี้พวกเสือรู้จักแสร้งท�ำอ่อนแอเพื่อล่อหลอกให้ตัวเมีย
เห็นใจได้แล้วงั้นหรือ?
นี่มันเป็นสิ่งที่มีแต่หมาป่าเท่านั้นที่ชอบท�ำไม่ใช่เหรอ?
อีริคไม่รู้ว่ามันติดตามเสี่ยวโอวมาตลอดเวลาด้วยจุดประสงค์

148
อะไร แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไร สัตว์กินเนื้อติดตามสัตว์กินพืชตัวเมียล้วน
ประสงค์ร้ายทั้งนั้น อีริคตัดสินใจจะช่วยเสี่ยวโอวจากเสือดาวตัวใหญ่
ตรงหน้า
“โอว...โอวเห็นคุณเป็นเพือ่ นมาตลอด...เธอเป็นมิตรกับคุณมาก
เลยนะครับ” อีริคท�ำใจกล้าเดินหน้าขยับเข้าไปหลายก้าว ค่อยๆ ชิดเข้า
ใกล้เตียง เสียงสั่นนิดๆ เพราะก�ำลังฝืนข่มความกลัวของตนอยู่
ไรอั น เลิ ก เปลื อ กตามองด้ ว ยสายตาที่ เ ย็ น เฉี ย บและเฉยชา
ไม่สนใจกวางตรงหน้าสักนิด
แน่ละ่ ...เธอย่อมดีตอ่ เขามากอยูแ่ ล้ว เธอเคยพูดคนเดียวต่อหน้า
เขาว่า ที่บ้านตัวเองก็เลี้ยงแมวตัวหนึ่ง ผู้หญิงคนนี้ดูแลเขาเหมือนกับที่
ดูแลแมวตัวนั้นนั่นแหละ ไรอันคิดในใจ
“ครั้งที่แล้วโอวก็ขึ้นเรือที่เต็มไปด้วยหมาป่ากลายพันธุ์ตัวคน
เดียวก็เพื่อช่วยเหลือคุณ คุณควรจะซาบซึ้งในน�้ำใจของเธอถึงจะถูก...
ถ้าไม่มีโอว คุณคงไม่ปลอดภัยจนถึงป่านนี้หรอก”
อีรคิ เผชิญกับดวงตาสงบนิง่ ของไรอัน ท�ำให้รสู้ กึ หวาดกลัวขึน้ มา
อีก เสียงที่พูดจึงเบาลงกว่าเดิม
“ดังนั้นคุณ...อย่าท�ำร้ายเธอเลยนะครับ...”
ให้ตายเถอะ ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเห็นเสือตัวไหนจะใหญ่
เท่ากับเสือดาวตัวนี้อีกแล้ว เขาไปเอาความกล้าจากไหนมาเจรจากับ
เสือดาวตัวร้ายนี้ อนาคตเขาคงต้องจบลงที่นี่แน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย
พูดจบก็ก้มหน้างุด ตั้งท่ารออยู่นานแต่กลับไม่เจอความโกรธ
เกรี้ยวอย่างที่คิดไว้
กวางหนุ่มค่อยๆ เงยหน้ามองเสือดาวร่างใหญ่ เห็นมันก�ำลังก้ม
หน้ามองสาวน้อยที่นอนขดตัวอยู่ด้านล่าง

149
 ดวงตาสีน�้ำเงินเข้มของเสือดาวดูลุ่มลึก เหมือนซ่อนมหาสมุทร
เอาไว้ภายใน
เธอขึ้นเรือหมาป่าเพื่อช่วยเขาหรือ?
ก่อนหน้านี้ ไรอันนึกมาตลอดว่าเธอขึน้ เรือเพือ่ เอากระเป๋าเป้ของ
ตนเอง
พอนึกถึงกระเป๋า ไรอันก็ขมวดคิ้วอย่างนึกอะไรขึ้นได้
เมื่อครู่เธอ เอาเขาไปเก็บไว้ตรงไหนนะ?
ภายในห้วงมิตวิ า่ งเปล่านัน้ เขามองเห็นสิง่ ของมากมายทีเ่ ธอเคย
ใช้ รวมถึงกระเป๋าของเธอ แล้วก็นมวัวกับเนื้อวัวแห้งที่เธอมักจะเอามา
ให้เขากินบ่อยๆ
ยิ่งไปกว่านั้น ที่นั่นยังเต็มไปด้วยข้าวของที่เขาไม่เคยเห็น ปกติ
เวลาเธอ ‘หยิบของกลางอากาศ’ ก็หยิบออกจากที่นั่นงั้นหรือ?
ที่ว่างเปล่าไร้ขอบเขตแห่งนั้นเรียกว่าอะไรกัน?
มีที่แบบนี้บนแผ่นดินโบเออร์เนียด้วยหรือ?
เวลาในห้วงมิตินั้นเหมือนจะหยุดนิ่ง แต่ตอนที่เขาอยู่ด้านในก็
รู้สึกราวกับว่านานแสนนาน
ร่างกายไร้เรี่ยวแรงลงเรื่อยๆ จิตใจก็เริ่มอ่อนล้าลง ภาพสุดท้าย
ในความทรงจ�ำก็คือเขาหมอบอยู่กับพื้นแล้วหลับตาลง
พอตื่นขึ้นอีกทีก็มาปรากฏอยู่บนเตียงในสภาพกายแบบนี้แล้ว
เมือ่ ก่อนไรอันคิดหาวิธแี ทบตายก็ไม่อาจกลับคืนสูส่ ภาพปกติได้
คิดไม่ถึงว่าเพียงแค่หลับไปหนึ่งตื่นก็สามารถฟื้นคืนสภาพได้แล้ว
สิ่งที่ท�ำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงฉับพลันนี้ เขายังคงไม่เข้าใจ
ก่อนหน้านี้เขาคิดว่ากลไกการกลับคืนร่างเดิมอาจเกี่ยวข้องกับ
เผ่าหมาป่า มาตอนนี้ดูท่าจะไม่ใช่

150
 เล็บเขาแตะลงบนแก้มกระจ่างใสของคนที่นอนหลับอยู่อย่าง
แผ่วเบา จากนั้นค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาหยุดตรงกลางหัวหญิงสาว
แล้วก็หยุดนิ่งอยู่อย่างนั้นเหมือนก�ำลังคิดอะไรอยู่
อีริคเห็นแบบนี้แล้วรู้สึกถึงอันตราย ราวกับว่าสัตว์ร้ายตัวนี้จะ
เปิดกะโหลกเสี่ยวโอวออกในวินาทีถัดไปแล้วฉีกทึ้งเนื้อหนังเธอกลืน
ลงท้อง
จะปล่อยให้มันท�ำร้ายเสี่ยวโอวไม่ได้
พอคิดได้เช่นนี้ อีรคิ ก็ตงั้ ท่าพร้อมสู้ แสดงความกล้าหาญทีส่ ดุ ใน
ชีวิต ฉวยโอกาสตอนเสือดาวไม่ทันตั้งตัว ก้มหัวแล้ววิ่งชนท้องมันทันที
ไรอันถอยหลบไปตามสัญชาตญาณ เพ่งสายตามองอีกครั้ง
ก็เห็นเรนเดียร์ตวั นัน้ วิง่ เข้ามาโอบตัวเสีย่ วโอวอย่างรวดเร็ว เตรียมจะพา
หนีออกไปทางประตูห้อง
ไรอันแววตาครึ้มลง สีหน้าหม่นโดยไม่รู้ตัว เขาตวัดหางไปพัน
ของอีริคอย่างคล่องแคล่ว
เขาไม่จ�ำเป็นต้องขยับนิ้วเลยด้วยซ�้ำก็ท�ำให้อีริคเสียศูนย์แล้ว
ร่างอีกฝ่ายเอนไปข้างหน้า...
โครม!
หนึ่งคนหนึ่งกวางล้มฟาดพื้นไปด้วยกัน
“โอย...” เสี่ยวโอวตื่นมาเพราะความเจ็บ ท้ายทอยชนเข้ากับ
แผ่นไม้กระดานแข็งๆ มึนชาไปหมดทั้งหัว ขณะเดียวกันก็มีของหนักมา
ทับร่างหายใจไม่ออก เสี่ยวโอวขมวดคิ้วแน่นค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่
มองเห็นคือเขากวาง มองไล่ตามลงไป ก็เจอกับดวงตาด�ำขลับกลมโต
“อีริค?” เสี่ยวโอวที่เพิ่งตื่นยังคงไม่ค่อยเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
หญิงสาวมองดูโดยรอบ ทีน่ ยี่ งั คงเป็นห้องทีเ่ ธอเข้านอน แต่วา่ ...ท�ำไมเธอ

151
ถึงมาอยู่บนพื้นล่ะ? แล้วท�ำไมอีริคถึงมาอยู่ที่นี่ด้วย? เสี่ยวโอวยกมือขึ้น
นวดขมับ นึกว่าตนเองนอนมากจนเลอะเลือน
อีริคยันมือหนึ่งไว้กับพื้น มองดูท่าทางสงสัยของสาวน้อยใต้ร่าง
แก้มแดงระเรื่อแล้วลามไปทั้งหน้า เขาเด้งตัวขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็วมา
ยืนตัวตรง กระแอมไออยู่สองที อธิบายอย่างลุกลี้ลุกลน “โอว...ธะ...เธอ
ตื่นแล้ว มะ...เมื่อครู่ฉันเคาะประตูก่อนเข้ามานะ จะบอกว่ามื้อเย็นเสร็จ
แล้ว แต่เรียกอยู่นานเธอไม่ยอมตอบ ฉันกลัวเธอจะเป็นอันตราย ก็เลย
ถือวิสาสะเข้ามาดู หวังว่าเธอจะไม่โกรธฉันนะ”
เพราะตื่ น เต้ น บวกกั บ รี บ ร้ อ นจนเกิ น ไป ท� ำ เอาอี ริ ค พู ด จา
ตะกุกตะกัก
เสี่ยวโอวพยักหน้าเข้าใจ แล้วก็ส่ายหน้าทันควัน “ไม่เป็นไร...
ฉันแค่ไม่ได้นอนสบายๆ มานานก็เลยหลับลึกไปหน่อย...”
ตอนหลับอยู่นั้นเธอฝันประหลาดมาก ฝันว่าตนเองถูกทับด้วย
ตุก๊ ตาตัวโตขนปุกปุย หางของตุก๊ ตาพันสองขาของเธอไว้ ไม่วา่ จะดิน้ หรือ
ตะกายยังไงก็ไม่อาจหลุดพ้นได้
ตุ๊กตาตัวใหญ่ขนปุยตัวนั้นโอบเธอเอาไว้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน
เธอพยายามขยับกายออกแต่ก็ไม่เป็นผล ท�ำได้เพียงเอนตัวไป
หามันเพื่อซึมซับไออุ่น แต่จิตใต้ส�ำนึกกลับรู้สึกว่ามันอันตรายกว่าที่คิด
พยายามจะเบี่ยงกายเพื่อหลีกหนีแต่ในใจลึกๆ ก็เสียดายความอุ่นนั้น
ความรู้สึกของเธอมันขัดแย้งกันไปหมด
เสี่ ย วโอวยั ง ไม่ ทั น พู ด จบ อี ริ ค ก็ ค ว้ า ข้ อ มื อ เธอด้ ว ยท่ า ทาง
เคร่งขรึม เตรียมจะพาออกไปด้านนอก “โอวรีบตามฉันออกไปจากที่นี่
เร็ว”
เสี่ยวโอวที่ยังตื่นไม่เต็มที่ กะพริบตาปริบๆ เดินตามไปสองก้าว

152
แล้วถามว่า “มีอะไรเหรอ?”
อีริคพูดพลางหันหลังกลับไปมอง “ที่นี่อันตรายมาก เสือดาว
ตัวนั้น...”
พูดไปได้เพียงครึ่งเดียว ก็หยุดลงทันควัน
เสือดาวนักล่าตัวโตที่น่าเกรงขามเมื่อครู่ กลับกลายเป็นเหมียว
น้อยที่โตไม่เต็มวัยตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
ร่างกายของมันหดเล็ก มีขนาดเทียบเท่าลูกแมว
พื้นเตียงรอบด้านยุบลงไปกว่าครึ่ง เป็นร่องรอยที่เกิดจากการ
ทับของเสือดาวตัวโตเมื่อครู่
เวลานี้ เสือดาวน้อยตัวนั้นยืนอยู่ตรงกลางเตียงที่ยุบลง ชูอุ้งเท้า
หน้าขึ้น จ้องมองมาด้วยสีหน้าหนักหน่วง
ผ้าก๊อซที่เคยพันขาหลังมันนั้นขาดเป็นชิ้นๆ เพราะขนาดตัวที่
ขยายขึ้นหล่นอยู่บนเตียง
อีริค “...”

153
 บทที่ 18

ไรอันจ้องมองขาหน้าตัวเองตาเขม็ง
ฝ่ามือเล็กจ้อย อุ้งเนื้อสีชมพู พอเหลียวไปมองด้านหลังตนเอง
หางที่อวบยาวเมื่อครู่ก็หดเล็กลงเช่นกัน ไร้ซึ่งก�ำลังจู่โจมใดๆ ห้อย
ต่องแต่งอย่างเชื่องๆ ปลายหางบิดขึ้นนิดๆ ดูไร้พิษสงและโง่เง่า
เขากลับกลายเป็นเสือน้อยวัยใสที่ไม่น่าพิสมัยอีกครั้ง!
ไรอันกัดฟัน อารมณ์ขึ้นลงวูบวาบภายในระยะเวลาสั้นๆ ไม่มี
สีหน้าดีๆ ให้ใครหน้าไหนดูทั้งนั้น
ครัง้ นีเ้ สีย่ วโอวก็ตะลึงเช่นเดียวกับอีรคิ เธอตืน่ จากอาการง่วงงุน
โดยสิ้นเชิง จ้องมองเสือดาวน้อยที่อยู่บนเตียง พยายามนึกย้อนครู่หนึ่ง
มันอยู่ในห้วงมิติของเธอไม่ใช่หรือ ออกมาตั้งแต่เมื่อไร?
แล้วออกมาได้ยังไง?
คิดๆ ดูแล้ว จ�ำไม่เห็นได้เลย
หรื อ ว่ า จะเผลอปล่ อ ยมั น ออกมาโดยไม่ รู ้ ตั ว ตอนที่ ห ลั บ ไป
งั้นเหรอ?
เสี่ยวโอวเดินหน้าไปสองก้าว คิดจะเข้าไปใกล้เสือดาวน้อยเพื่อ

154
ดูว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่เพิ่งจะก้าวเท้าออกมาก็ถูกอีริคที่อยู่ข้างๆ
คว้าข้อมือไว้แน่น
อีริคเบิกตาโตส่ายหน้าให้เธอ พูดเสียงอึกอักอย่างล�ำบากใจ
“โอว...อย่าเข้าไป”
อีริคเองยังไม่อาจเข้าใจภาพเบื้องหน้าได้ดีเท่าไร ถึงขนาดบอก
ได้เลยว่ามหัศจรรย์พนั ลึก เมือ่ ครูเ่ ขาเห็นเสือดาวตัวโตเต็มวัยแท้ๆ ท�ำไม
พอหันมาอีกที ก็กลายเป็นเสือดาวน้อยตัวจ้อยไร้พิษสงไปได้ล่ะ?
“ท�ำไมถึงเข้าไปไม่ได้?” แม้เสีย่ วโอวจะสงสัยแต่กห็ ยุดเท้าไว้ตาม
ที่บอก
“เพราะว่า...มัน...” อีริคอึกๆ อักๆ ลิ้นที่เคยพูดได้คล่องแคล่ว
บัดนี้เหมือนมีอะไรมาพันเกี่ยว พูดได้ไม่เต็มประโยคเลยด้วยซ�้ำ ทั้งกลัว
ไรอันจะตามเอาเรือ่ งเขาหลังจากกลับสูร่ า่ งเดิมแล้ว และกังวลว่าหากพูด
ไปแล้ว เสี่ยวโอวอาจคิดว่าเป็นเรื่องตลก
ลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าเป็นไงเป็นกัน...แล้วพูดออก
มาทั้งหมด “เมื่อครู่ตอนเธอนอนหลับ เสือดาวของเธอมันกลายเป็น...”
มันกลายเป็นเสือดาวนักล่าตัวโตเต็มวัย แถมคิดจะท�ำร้ายเธอ
อีกด้วย
น่าเสียดายทีไ่ ม่มโี อกาสได้พดู ค�ำนี้ เสือดาวน้อยบนเตียงเชิดหน้า
ขึน้ อย่างรวดเร็ว ประกายแสงเย็นเยียบสาดออกจากนัยน์ตาแล้วกระโจน
เข้าใส่อีริคทันที
กวางหนุ่มยังไม่ทันได้ตั้งตัวจึงซวนเซถอยหลังไปสองก้าว รู้สึก
ว่าเบื้องหน้าด�ำมืดก่อนจะล้มลง...
เสือดาวตัวนั้นทับลงมาบนหน้าเขา
จากนั้นมันก็เผยกรงเล็บอันแหลมคม ตะปบซ้ายขวาเข้าที่หน้า

155
อีริคจนเกิดรอยแดงหกรอย
“โอ๊ย!” อีริคส่งเสียงร้องพร้อมกับเอามือกุมหน้า
“...” เสี่ยวโอวมองอย่างสงสัย ทั้งคู่ไปกินแหนงแคลงใจกันตั้งแต่
เมื่อไร!

เนือ่ งจากด้านนอกฟ้ามืดแล้ว พวกเขาจึงเปลีย่ นมากินข้าว

เย็นกันในบ้านพัก
มื้อนั้น...ต่างคนต่างกิน ต่างคนต่างก็มีเรื่องคิดในใจ
อีรคิ คอยมองเสือดาวน้อยข้างกายเสีย่ วโอวอยูเ่ รือ่ ยๆ ด้วยสีหน้า
ไม่ไว้วางใจ พอเสือดาวน้อยขยับตัว เขาก็จะยืนขึ้นทันที ออกตัวปกป้อง
ดันเสี่ยวโอวไว้ด้านหลัง ท่าทางเหมือนตอนเขาเพิ่งเจอเสือดาวน้อย
ใหม่ๆ
ส่วนทางฝ่ายเสือดาวน้อย หากอีริคคิดจะกระซิบกระซาบอะไร
กับเสี่ยวโอว มันก็จะส่งเสียงค�ำรามใส่ เผยกรงเล็บเป็นการคุกคาม
จากนั้น อีริคก็กินข้าวเย็นจนจบมื้อด้วยท่าทางหวาดระแวง
หลังอาหาร เสีย่ วโอวเป็นฝ่ายลุกขึน้ มาเก็บล้าง อีรคิ จึงขอตัวกลับ
ห้องตนเอง แต่ก่อนจะไปเขามองเสี่ยวโอวสลับกับมองเสือดาวน้อย
อีกครั้ง อยากกล่าวอะไรบางอย่าง สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา
หลังจากอีริคกลับไปแล้ว เสี่ยวโอวเอานิ้วชี้จิ้มไปที่หัวเสือดาว
น้อย “เถาเถา ท�ำไมแกถึงท�ำกับอีริคแบบนั้น?”
เรียก ‘เถาเถา’ ได้คล่องปากนักนะ!
ไรอันขี้เกียจจะลืมตาขึ้นมองเสียด้วยซ�้ำ เขาเชิดหน้าอย่าง
แข็งขืนไม่ยอมรับชื่อโง่ๆ นี้เด็ดขาด
เสี่ยวโอวก็ไม่ได้คาดหวังให้มันแยแสตนเอง เห็นผ้าก๊อซตรงขา

156
หลังมันขาด แม้ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร ก็ยังยกเก้าอี้ไม้มานั่งข้างเตาผิง
ช่วยท�ำแผลให้ใหม่อย่างตั้งใจ
ฟืนในเตาผิงเผาไหม้กระจายความร้อน ให้ความอบอุ่นไปทั่ว
บริเวณ
เสีย่ วโอวพันผ้าก๊อซพลางก�ำชับว่า “ช่วงนีแ้ กก็รกั ษาแผลไปก่อน
นะ ขืนท�ำอะไรบุ่มบ่าม ต่อให้แผลหายดีก็จะมีอาการเรื้อรังตามมาแน่
และตอนนี้เป็นฤดูหนาว อีริคบอกว่าเดี๋ยวจะมีพายุหิมะอีกหลายวัน เรา
ควรจะหยุดรออยู่ที่นี่สักพักก่อน แกก็อาศัยโอกาสนี้รีบดูแลแผลให้หายดี
แล้วกัน”
ไรอันไม่ได้ตอบ เขาก�ำลังคิดเรื่องอื่น
ท�ำไมพอเขากลับร่างเดิมแล้ว เพียงไม่นานก็กลับเป็นเด็กอีก?
ทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องอะไรกับ ‘ห้วงมิติ’ ของเสี่ยวโอว?
หลังจากพันผ้าก๊อซเสร็จแล้ว ไรอันก็หมอบอยู่บนตักเสี่ยวโอว
อุ้งตีนคู่หนึ่งพาดอยู่บนแขนของเธอ แหงนหน้าจ้องมองดูเธอโดยไม่
ขยับตัว
ลองคิดหาวิธีเข้าไปในห้วงมิติของเธออีกครั้ง
ในขณะเดียวกันเสี่ยวโอวไม่รู้ถึงสิ่งที่ไรอันคิดในใจ เธอคิดว่ามัน
แค่ออดอ้อน จึงท�ำเพียงลูบหัวมันเบาๆ เหมือนที่ท�ำกับแมวที่บ้าน “เอา
เถอะ แกนอนอยู่ที่นี่นะ ฉันจะออกไปครู่หนึ่งแล้วจะรีบกลับมา”
อีรคิ ถูกสัตว์เลีย้ งของเธอข่วนหน้าจนเลือดออก แม้วา่ ทีน่ จี่ ะไม่มี
โรคพิษสุนัขบ้า แต่เพื่อป้องกันไว้ก่อน ฆ่าเชื้อโรคหน่อยก็ดี
เพียงแต่วา่ ตอนทีเ่ สีย่ วโอวไปหาอีรคิ เขาได้นอนหลับไปแล้ว เธอ
จึงไม่ได้ท�ำแผลให้เขา

157
 เช้าวันถัดมา
เสี่ยวโอวตื่นจากฝัน เสือดาวน้อยหมอบอยู่บนโต๊ะข้างเตาผิง
หลับตาพักผ่อน
ในสวนเงียบกริบ อีริคออกไปแต่เช้าแล้ว
เสี่ยวโอวจ�ำได้ว่าอีริคพูดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนว่า เขาจะไปประชุมที่
บ้านหัวหน้าเผ่ากวางหนอกและจะกลับมาตอนเที่ยง ก่อนออกไปอีริคได้
ท�ำอาหารเช้าไว้และแบ่งไว้ให้เสี่ยวโอวส่วนหนึ่ง
ห้องด้านข้างอีรคิ เป็นห้องครัว ลักษณะของห้องคล้ายกับห้องครัว
ในบ้านเรือนตามชนบทยุคแปดศูนย์ ผ่าอิฐเป็นฐานเตา ตรงกลางว่างเปล่า
หม้อเหล็กถูกวางเอาไว้ตรงกลางเตา พอจะท�ำกับข้าวง่ายๆ ได้ เสีย่ วโอว
เปิดฝาหม้อไม้ไผ่ออกก็เห็นข้าวโพดแผ่นสีเหลืองทองที่นึ่งไว้ แล้วก็มี
น�้ำผึ้งจานเล็ก
เธอหยิบออกมา เอาช้อนไม้ตักน�้ำผึ้งมาหน่อยหนึ่งแล้วราดลง
บนข้าวโพดแผ่น ลองชิมดูก็พบว่ามีรสชาติหอมหวาน นุ่มละมุนลิ้น
หลังจากกินจนอิม่ ท้อง จึงเอาข้าวโอ๊ตใส่ชามแล้วเทนมแช่เพือ่ ท�ำ
เป็นอาหารเช้าให้กับเสือดาวน้อย
มื้อเช้าผ่านไปได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงอีริคกลับมาจากด้านนอก
สองซีกหน้าอีริคมีรอยแผลกรงเล็บอย่างชัดเจน แม้จะดูตลกอยู่
นิ ด ๆ แต่ วั น นี้ เ ขากลั บ อารมณ์ ดี ม ากๆ “ไร่ มั น เทศที่ ห ลั ง หมู ่ บ ้ า น
หั วมั น โตแล้ ว หั ว หน้ า เผ่ า กวางหนอกชวนฉั นไปขุดมันเทศด้วยกัน
ตอนบ่าย และรับปากว่าหากวันนีไ้ ด้ผลผลิตเยอะจะแบ่งมันเทศให้ฉนั ส่วน
หนึ่ง”
พายุหมิ ะก�ำลังจะมา อีรคิ จ�ำต้องอาศัยทีห่ มูบ่ า้ นกวางหนอกนาน
กว่าเดิม ฤดูหนาวนั้นอาหารน้อยอยู่แล้ว หมู่บ้านกวางหนอกแบ่งอาหาร

158
ให้อีริคได้ไม่มากเท่าไร หากอีริคคิดจะกินให้อิ่มก็ต้องไปหาอาหารที่
ข้างนอกเอาเอง
ยิง่ ตอนนีม้ เี สีย่ วโอวกับเสือดาวน้อยเพิม่ มา ภาระบนไหล่อรี คิ จึง
หนักอึ้งกว่าเดิมอีก
แม้เขาจะไม่เต็มใจเลี้ยงเสือดาวตัวนั้นสักเท่าไรก็เถอะ
หากครัง้ นีเ้ ขาได้สว่ นแบ่งมันเทศมาบ้าง อย่างน้อยก็ไม่ตอ้ งกังวล
เรื่องอาหารไปอีกหลายวัน
“จริงเหรอ ดีจังเลยนะ”
เสี่ยวโอวดีใจกับเขา คิดๆ แล้วก็อดไม่ไหวถามขึ้นว่า “อีริค
ตอนบ่ายฉันขอออกไปกับเธอได้ไหม?”
อีริคกล่าวว่า “ข้างนอกหิมะยังไม่ละลายเลย จะเดินก็คงล�ำบาก
หากเธออยากได้อะไรให้บอกฉันก็พอ ฉันจะช่วยหามาให้”
เสี่ยวโอวครุ่นคิดชั่วครู่แต่ก็ยังยืนยัน “ฉันอยากออกไปดูด้วย
ตนเอง”
ก่อนมาถึงหมู่บ้านกวางหนอก เธอรีบเดินมาตลอดทางเพื่อหา
ที่พักก่อนจะค�่ำ จึงไม่ทันได้สังเกตเส้นทางที่เดินผ่าน จึงอยากกลับไป
ส�ำรวจดูอีกครั้ง
ในช่วงบ่ายเธอกับอีริคจึงออกไปด้วยกัน
เนื่องจากรู้ว่าสัตว์กินพืชของที่นี่กลัวสัตว์กินเนื้อมาก ออกไป
ครั้งนี้เธอจึงไม่ได้พาเสือดาวน้อยไปด้วย ปล่อยมันไว้ที่บ้านตัวเดียว
ไร่มันเทศตั้งอยู่ที่ด้านหลังหมู่บ้านกวางหนอก มีพื้นที่ประมาณ
เจ็ดถึงแปดหมู่ บริเวณโดยรอบถูกล้อมด้วยรั้วเตี้ยๆ
มาถึงไร่มันเทศ อีริคก็ม้วนแขนเสื้อขึ้นแล้วช่วยเหลือชาวเผ่า
กวางหนอกเก็บเกี่ยวผลผลิต

159
 เสีย่ วโอวเดินเล่นอยูแ่ ถวนัน้ เธอออกมาครัง้ นีม้ วี ตั ถุประสงค์สอง
อย่างคือ ที่นี่แม้จะจุดเตาผิงในตอนกลางคืน แต่ข้างนอกเป็นหิมะน�้ำแข็ง
เต็มไปหมด เธอมีเพียงผ้าห่มบางๆ ส�ำหรับฤดูใบไม้รว่ งซึง่ ให้ความอบอุน่
ไม่เพียงพอ ถ้าพอจะหาฝ้ายได้จากแถวนี้มาท�ำเป็นผ้าห่มก็คงช่วยให้
อบอุ่นขึ้นเยอะ
และอีกอย่างหนึ่งก็คือ เธออยากจะหาอะไรมากลบกลิ่นก�ำหนัด
จากกายตนเอง ซึ่งปกติแล้วเธอจะมีประจ�ำเดือนประมาณหนึ่งสัปดาห์
ระหว่างนีจ้ ะคอยอาศัยแต่กลิน่ พริกไทยกับเครือ่ งเทศมาช่วยกลบไปตลอด
ไม่ได้ ต้องหากลิ่นหอมอย่างอื่นมาปกปิดทดแทนบ้าง
เสีย่ วโอวจ�ำได้วา่ ก่อนมาหมูบ่ า้ นกวางหนอกเคยเห็นพืชคล้ายๆ
ฝ้ายขึ้นอยู่ตามริมทางเดิน น่าเสียดายที่ตอนนั้นเร่งรีบเดินทางเกินไป
จึงยังไม่ได้ดูให้ละเอียดว่าใช่หรือไม่ เธอเดินย้อนมาตามทางเดิมสังเกต
พืชข้างทาง หน้าหนาวมีพืชไม่เยอะมองปราดเดียวก็เห็นได้จนสุดทาง
เดินไปได้ไม่นานก็เจอพืชชนิดหนึ่งที่ดูคล้ายฝ้ายมาก ช่อดอก
แข็ง ภายในมีปุยดอกอ่อนนุ่ม ปุยข้างในเป็นสีขาวดุจเดียวกับหิมะโดย
รอบ หากไม่ตั้งใจดูให้ดี อาจจะมองข้ามไปได้ง่ายๆ ไม่รู้ว่าดอกพวกนี้
แตกต่างจากฝ้ายจริงๆ อย่างไร? เอามาท�ำผ้าห่มแล้วจะอุ่นไหม?
เธอจึงตัดสินใจว่าจะเก็บกลับไปก่อนแล้วค่อยดูว่าจะใช้งานได้
หรือไม่ คนที่นี่น่าจะไม่รู้ประโยชน์ของฝ้าย เธอเห็นต้นฝ้ายขึ้นอยู่เต็ม
ไปหมดแต่ ก ลั บ ไม่ มี ใ ครมาเก็ บ ช่ อ ดอกบวมตู ม อี ก ทั้ ง ยั ง เติ บ โตใน
ฤดูหนาวแบบนี้ได้ด้วย
เสีย่ วโอวเด็ดดอกฝ้ายคนเดียวจนเต็มตะกร้าไม้ไผ่แต่กย็ งั รูส้ กึ ว่า
ไม่พอ จึงเก็บมาใส่ห้วงมิติเอาไว้อีกเยอะพอสมควร
พอดูเวลาอีกทีก็คิดว่าควรจะกลับไปหาอีริคได้แล้ว

160
 ระหว่ า งเดิ น กลั บ เสี่ ย วโอวไปเห็ น แคทนิ พ ที่ ถู ก หิ ม ะกลบไว้
ด้านล่างก็ดีใจมากรีบเข้าไปเก็บใส่ตะกร้า ตอนนี้ได้เจอของสองสิ่งที่
ต้องการที่สุดแล้ว ถือว่าการออกมาครั้งนี้ไม่เสียเที่ยวเลย เธอรู้สึกเบาใจ
ขึ้นมากจึงเดินอย่างอารมณ์ดีกลับไปที่ไร่มันเทศ เมื่อเดินมาถึงอีริคเก็บ
มันเทศเสร็จพอดี หนึ่งคน--หนึ่งกวางจึงกลับหมู่บ้านกวางหนอกไป
พร้อมกัน
ระหว่างเดินเข้าหมูบ่ า้ นทัง้ สองได้ยนิ พวกสัตว์กลายพันธุต์ ะโกน
ดังลั่น “ไล่ออกไป” “รีบไล่มันออกไป” “มันอาจจะกัดพวกเราจนตายได้”
และเสียงต่างๆ นานาอื่นอีกที่คล้ายกัน
มาอยูน่ ไี่ ด้สองวัน เสีย่ วโอวพอจะรูจ้ กั นิสยั ของคนเผ่ากวางหนอก
อยู่บ้าง พวกเขาอ่อนโยนเป็นมิตร ไม่ค่อยมีความขัดแย้งกับเผ่าอื่น
ยิ่งไม่ค่อยได้เห็นคนในเผ่าเอะอะโวยวายเสียงดังอย่างตอนนี้ เธอรู้สึก
สังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา เร่งฝีเท้าเดินแหวกฝูงชนไปจนถึงด้านหน้า ยัง
ไม่ทันรู้สถานการณ์อย่างชัดเจน ก็ได้ยินเสียงหัวหน้าเผ่ากวางหนอก
ตะคอกเสียงดังจนแก้วหูแทบแตก “ใครกันที่พาเจ้าสัตว์กินเนื้อตัวนี้
เข้ามา?”
เสี่ยวโอวพยายามเพ่งมอง ด้านหน้าของเธอเป็นโต๊ะไม้ตัวยาว
ส�ำหรับใช้ตากข้าวโพด มีข้าวโพดเรียงเต็มไปหมด
เหนือหัวขึ้นไปเป็นแสงแดดจ้า อบอุ่นอ่อนละมุน ส่วนเสือดาว
น้อยของเธอก�ำลังหมอบอยู่บนกองข้าวโพดอย่างสงบ
มันนอนกลิง้ ตากแดดอย่างสบายอารมณ์ พลางเลิกเปลือกตาขึน้
เหลียวมองไปมาไม่สนใจฝูงกวางที่ก�ำลังมุงดู
หลังจากเห็นเธอมันก็หยุดการกระท�ำลงทันที แล้วมองตรง
มาหา

161
 ท่าทีเกียจคร้านไม่ไยดีของมัน กับท่าทีโมโหของหัวหน้าเผ่าเป็น
ภาพที่ขัดกันอย่างชัดเจน

162
 บทที่ 19

“เป็น...ของฉันเองค่ะ”
เสียงลังเลนุ่มนวล ดังขึ้นท่ามกลางฝูงกวาง
แต่ไม่ดงั พอทีจ่ ะท�ำให้สตั ว์กลายพันธุท์ กี่ ำ� ลังหวาดกลัวและลุกลน
หันมาสนใจ
สัตว์กลายพันธุ์ที่อยู่ข้างๆ เสี่ยวโอวเห็นว่าเสือดาวน้อยมองมา
ทางนี้ก็ถอยหลังติดๆ ท่าทางเหมือนเผชิญหน้ากับศัตรูตัวเป้ง
แม้ร่างกายของไรอันที่ตัวเล็กลงดูเหมือนจะไม่ค่อยมีพิษสงนัก
แต่ใครจะรับประกันได้ว่าจะไม่ดึงดูดเสือดาวตัวอื่นมาด้วย?
เผ่ากวางหนอกใช้ชีวิตที่นี่มาเป็นร้อยปี รู้รักษาตัวรอดมาโดย
ตลอด คอยเป็นมิตรกับเผ่าข้างเคียง ย่อมไม่มีใครอยากให้เกิดเภทภัย
อันเป็นจุดจบของเผ่าพันธุ์ของตน
หัวหน้าเผ่ากวางหนอกชือ่ เกาจือ้ เป็นกวางหนอกทีอ่ ายุมากทีส่ ดุ
ในเผ่า หนวดเคราขาว เสียงที่แผดออกมาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
เขาออกมาควบคุมสถานการณ์ด้วยตนเอง เมื่อต้องเจอกับ
เหตุการณ์เช่นนี้ต่อให้นิสัยดีแค่ไหนก็อารมณ์เสียได้ หนวดขาวของเขา

163
กระตุก ตาจ้องเขม็ง พอไม่มีใครยอมรับจึงถามอีกครั้ง “ใครกันที่พา
เสือดาวตัวนี้เข้ามา? ไม่มีกวางตัวไหนรู้เลยหรือ?”
หัวหน้าเผ่ากวางหนอกสัง่ ให้บรรดากวางหนุม่ ทีม่ คี วามแข็งแกร่ง
มาล้อมรอบตัวเสือดาวเพื่อปกป้องความปลอดภัยของฝูง
ขณะเดียวกันก็สั่งให้ฝูงตัวหนึ่งไปสอบถามหาที่มาของเสือดาว
ตัวนี้
เมื่อวานเสี่ยวโอวพาเสือดาวน้อยตามอีริคมายังที่พักชั่วคราว
ของเขา กวางกลายพันธุ์หลายตัวล้วนเห็นกับตาตนเอง หมู่บ้านนี้มีสัตว์
กลายพันธุ์ไม่มากอยู่แล้ว พอถามปุ๊บก็จะรู้ทันที ต่อให้คิดปกปิดก็คงปิด
ไม่อยู่
เสีย่ วโอวก้าวขึน้ ไปด้านหน้าอย่างเงียบๆ ก้มหัวยอมรับชะตา พูด
ด้วยน�้ำเสียงแบบผู้มารับของหายคืน “ฉันเองค่ะ ฉันพามันเข้ามา”
หัวหน้าเผ่าและฝูงกวางหนอกต่างพากันเบนสายตามาที่เธอ
เสี่ยวโอวนึกเสียใจที่ไม่ได้จับมันใส่ห้วงมิติก่อนออกมา เธอ
ประเมินระดับการก่อเรือ่ งของเสือดาวต�ำ่ ไป และประเมินการด�ำรงอยูข่ อง
พวกมันต�่ำไปอีกด้วย
มันจะยอมสงบเสงี่ยมอยู่ในห้องได้อย่างไรกัน?
แม้จะเป็นเช่นนั้น เสี่ยวโอวก็อดไม่ได้ที่จะช่วยอธิบายแทน
‘เถาเถา’ ของตนเสียหน่อย “ที่จริงมันเชื่องมากเลยนะคะ ไม่เหมือน
เสือดาวตัวอื่นๆ...มันเป็นเสือดาวที่พลัดจากพ่อแม่ ไม่มีทางพาเอา
เสือดาวตัวอื่นๆ มาท�ำร้ายพวกคุณแน่” ความเงียบเกิดขึ้นโดยรอบ
เสีย่ วโอวพูดเสริมต่อเพือ่ เพิม่ ความน่าเชือ่ ถือ “จริงๆ นะคะ ฉันรับประกัน
ได้” น�ำ้ เสียงนัน้ แฝงไปด้วยการ ‘ปกป้องพวกพ้อง’ แบบทีเ่ ธอเองก็ไม่รตู้ วั
เหล่ากวางหนอกกลายพันธุ์มองดูเธออย่างสงสัย

164
 อาจเพราะเธอเป็นผู้มาใหม่และดูว่าจะไม่ใช่สายพันธุ์เดียวกัน
จึงท�ำให้ฝูงกวางไม่ค่อยเชื่อค�ำพูดของเธอเท่าไรนัก
เมื่อวานทุกคนรู้แค่ว่าอีริคพาตัวเมียกลับมาตัวหนึ่ง ตัวเมียตัวนี้
มีใบหน้าที่งดงามเหมือนมนุษย์
ทุกเผ่าพันธุ์ล้วนมีสัตว์กลายพันธุ์ที่วิวัฒนาการได้ใกล้เคียงกับ
มนุษย์ สัตว์กลายพันธุแ์ บบนีม้ นี อ้ ยนัก อาจเป็นเพราะพรสวรรค์ หรืออาจ
เป็นด้วยพรแสวง
เช่นฮุลตันของเผ่าหมาป่า
แม้จะมีน้อยแต่ไม่นับว่าประหลาด
นอกจากนั้นพวกเขาก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธออีกเลย
“ขอโทษด้วย พวกเราไม่อาจเชือ่ ค�ำพูดเธอได้” เห็นว่าอีกฝ่ายเป็น
ตัวเมีย หัวหน้าเผ่าเกาจือ้ สูดลมหายใจ ไม่เข้าใจว่าตัวเมียตัวนีไ้ ปเอาความ
กล้ามาจากไหน
“เสือดาวนัน้ ดุรา้ ยแต่กำ� เนิด มีกวางทีเ่ สียชีวติ ใต้กรงเล็บพวกมัน
มากมายนับไม่ถ้วนทุกปี ต่อให้มันเป็นเสือดาวที่ถูกฝูงทอดทิ้ง ก็ไม่อาจ
ปฏิเสธข้อเท็จจริงที่ว่ามันกินกวางเป็นอาหารไปได้” หัวหน้าเผ่าเกาจื้อ
พูดชัดถ้อยชัดค�ำ
สมาชิกฝูงทุกตัวเห็นด้วยกับค�ำพูดหัวหน้า ยิ่งกระตุ้นความกลัว
ทีพ่ วกเขามีตอ่ เสือดาวมากขึน้ กวางหนอกกลายพันธุข์ ยับตัวให้หา่ งจาก
เสี่ยวโอว แววตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความระแวงและสงสัย
ท่ามกลางฝูงชน อีริคมองดูสาวน้อยที่ถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวอย่าง
ลังเล สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าไปช่วย อย่างไรเสียเมื่อวานเขาก็เพิ่งได้เห็นร่าง
เดิมของเสือดาวตัวนี้ แล้วยังเห็นมันหันคมเล็บใส่และคิดจะท�ำร้ายเธอ
เขาจึงไม่อาจหลอกตัวเองได้วา่ มันจะเป็นเสือดาวทีด่ แี ละไร้พษิ ภัยกับสัตว์

165
อื่นได้
มือเสี่ยวโอวก�ำหูตะกร้าไว้แน่น เงยหน้ามองเสือดาวที่หมอบอยู่
บนโต๊ะข้าวโพด
ไรอันก็ก�ำลังมองมาที่เธอ เขาลดท่าทางหยิ่งยโสที่แสร้งท�ำนั้น
เสีย แววตานิ่งสนิทไร้คลื่น
ทางหนึ่งเสี่ยวโอวคิดว่าหากเมื่อครู่มันจะเชื่องเสียหน่อยก็คงดี
ในอีกทางหนึ่งก็พูดกับหัวหน้าเผ่าว่า “ขอโทษนะคะหัวหน้า
ฉัน...”
“มันจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้” ไม่รอให้เสี่ยวโอวได้พูดจนจบ หัวหน้า
เกาจื้อก็พูดตัดบทอย่างเย็นเยียบ
“เพื่อความปลอดภัยของฝูง ขอให้เธอและเสือดาวของเธอรีบ
ออกไปจากหมู่บ้านของเราเสียพร้อมๆ กัน”
เสี่ยวโอว “...”
ในที่ สุ ด อี ริ ค ก็ ท นไม่ ไ หวเดิ น ออกมาจากฝู ง “หั ว หน้ า เกาจื้ อ
อีกไม่นานพายุหมิ ะก็จะมาแล้ว หากคุณไล่พวกเขาไปตอนนี้ พวกเขาต้อง
ถูกพายุหิมะกลบฝังแน่ คุณพอจะอนุญาตให้พวกเขาอาศัยอยู่สักพัก
รอให้พายุหิมะหยุดก่อนแล้วค่อยไปได้ไหม?”
หัวหน้าเกาจื้อพูดด้วยน�้ำเสียงจริงจัง “เสียใจด้วย...ในฐานะ
หัวหน้าเผ่ากวางหนอก ผมต้องยึดถือเอาสมาชิกฝูงเป็นหลัก ใครจะ
รับประกันได้วา่ จะไม่เกิดอันตรายใดๆ ขึน้ ในระหว่างทีพ่ วกเขาอาศัยอยู?่ ”
พูดพลางก็เปลี่ยนน�้ ำเสียง หันมองเสี่ยวโอว “ตัวเมียตัวนี้...เชิญพา
เสือดาวของเธอออกไปด้วย”
เสี่ยวโอวจ�ำต้องพับแผนการท�ำผ้าห่มเก็บไว้ก่อน
ส่วนอีริคต้องค�ำนึงถึงฝูงเป็นส�ำคัญ ท�ำได้เพียงมาส่งเธอที่ทาง

166
ออกหมู่บ้าน เขาบอกว่า “โอว ขอโทษนะ...ที่ตอนนั้นฉันไม่ได้ช่วยเธอ
อธิบายกับฝูง”
อันที่จริงจิตใต้ส�ำนึกของเขายังคงรู้สึกว่าเสือดาวตัวนี้อันตราย
เขาไม่เข้าใจว่าท�ำไมโอวต้องคอยเป็นห่วงมันด้วย
แต่เสี่ยวโอวเข้าใจความคิดอีริคได้ดี
เขากลัวเสือดาวจะตายอยูแ่ ล้ว แต่ยงั สามารถอดทนต่อความกลัว
อาศัยร่วมกับเสือดาวน้อยได้นานขนาดนี้ ถือว่ายากส�ำหรับเขาแล้ว
เธอบอกกับอีกฝ่ายว่าไม่เป็นไรแล้วกล่าวลา สะพายกระเป๋า
ขึ้นบ่า อุ้มเถาเถาไปจากเผ่ากวางหนอก
“โอว เธอไปหาที่พักแถวๆ นี้ก่อน ไว้ฉันท�ำธุระที่ปู่มอบหมาย
เสร็จจะไปหา” อีริคพูดส�ำทับอย่างไม่วางใจจากด้านหลัง
ลมหนาวพัดหมุนวนหวีดหวิว พัดพาเอาค�ำพูดลอยไปเสียไกล
ไม่รู้ว่าลอยไปเข้าหูเสี่ยวโอวหรือเปล่า
หญิงสาวเดินไปตามทางมุ่งหน้าสู่ตะวันออก ทางที่เดินมีหิมะ
สะสมจนขาวโพลนไปหมด เกาะเป็นชั้นสะท้อนกับแสงจนแสบตา
เสี่ยวโอวรีบเดินหวังจะหาที่พักพิงอันปลอดภัยก่อนพายุหิมะจะ
มาเยือน พอเข้าฤดูหนาวที่นี่จะมีพายุหิมะรุนแรงระลอกแล้วระลอกเล่า
ไม่มีโอกาสให้ได้พักหายใจเลย
คงเพราะเดินอย่างรีบร้อนเกินไป ใต้หิมะก็มีก้อนหินขรุขระ
มากมายฝังอยู่ เสี่ยวโอวย�่ำเท้าลงไปข้างหนึ่งก็เสียศูนย์ ล้มไปด้านหน้า
วินาทีที่ล้มลงพื้น เสี่ยวโอวยังจ�ำได้ด้วยว่าตนเองอุ้มเสือดาวตัว
หนึง่ ในอ้อมอก เธอกลัวตนเองจะทับมันจึงได้ฝนื บิดตัวตะแคง โชคดีทพี่ นื้
หิมะอ่อนนุ่มแม้จะกระแทกลงไปอย่างแรงก็ไม่เจ็บมาก แต่ว่าเธอก็ไม่ได้
ลุกขึ้นมาทันที นอนนิ่งอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน

167
 กลางพื้นหิมะ สาวน้อยสวมเสื้อขนห่านตัวใหญ่ใต้เสื้อมีขาเรียว
เล็กโผล่ออกมาสองข้าง เธอกอดเสือดาวน้อยขนสีเทาลายด�ำไว้แน่น
เกยคางกับหัวเสือดาว หลุบขนตาลงไม่พูดอะไร
ไรอันถูกเสี่ยวโอวโอบกอดไว้แนบอก ด้วยขนาดตัวที่เล็กจ้อย
ท�ำให้ไม่อาจต้านทานอะไรได้ แค่เขาดิ้นแขนที่โอบอยู่ก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น
ไรอันไม่ได้คาดหวังอะไรนักกับก�ำลังต่อต้านของร่างกายนี้ จึงหยุดดิ้นไป
เสียเลย ปล่อยให้เสี่ยวโอวโอบอุ้มตนเอาไว้
เพียงครู่หนึ่งก็รู้สึกมีอะไรชื้นๆ ที่ขน
สาวน้อยเอาคางถูหัวมันพูดเสียงเนือยที่แฝงด้วยความเศร้าใจ
“เถาเถา ฉันอยากกลับบ้านจังเลย...” เธอถาม “แกล่ะ?”
ไรอันหมอบเงียบๆ อยู่ในอ้อมอก นัยน์ตาวูบไหวแต่ไม่ส่งเสียง

168
 บทที่ 20

น�้ำตาไหลลงมาจากดวงตาทั้งสองข้าง ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น
เดิมทีเธอก็ไม่ใช่เด็กที่ชอบร้องไห้เอะอะโวยวายอยู่แล้ว พ่อแม่
มักจะบอกว่าเธอนั้นน่ารักและว่าง่ายเหมือนลูกแกะน้อย
แม้จะขี้แยมาตั้งแต่เด็กแต่เธอก็มักจะร้องไห้คนเดียว
น�้ำตาไหลอย่างเงียบๆ เช็ดน�้ำตาอย่างเงียบๆ ไม่เคยร้องหรือ
โวยวายใส่ใคร
เสี่ยวโอวฝังหน้าเข้ากับซอกคอเล็กๆ ของไรอัน หยดน�้ำตาไหล
ออกจากเบ้าตาไม่ยอมหยุด เปียกชุ่มลงบนขนของเขา เสือดาวมีขนสั้น
มากอยูแ่ ล้วเป็นทุนเดิม พอเปียกชืน้ แล้วก็เหมือนแปรงขนแหลม ทิม่ แทง
ใบหน้าเธออยู่นิดๆ
เสีย่ วโอวร้องไห้แบบไม่สนใจอะไรอยูน่ าน หากมิใช่เพราะเธอคอย
สูดจมูกอยู่เรื่อยๆ คงมีคนเข้าใจผิดว่าหลับไปแล้ว
ไรอันแหงนหน้ามองดูบรรยากาศที่เงียบเชียบของฤดูหนาว ซึ่ง
ตอนนีใ้ บไม้รว่ งหมดแล้วเหลือเพียงกิง่ ก้านโล่งเตียน นานๆ ทีจะมีนกบิน
ผ่าน ปุยหิมะเย็นเฉียบร่วงลงมาจากฟ้า เสียงร้องไห้ของเธอยังคง

169
ดังต่อเนือ่ งทีข่ า้ งหู เสียงนัน้ แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยนิ ดูนา่ เวทนาประหนึง่
เด็กน้อยที่ถูกทอดทิ้ง
ไรอันไม่คิดว่าเธอจะเสียใจขนาดนี้
พูดตามตรงเขาเองก็รู้สึกผิดนิดๆ
หากมิใช่เป็นเพราะเขา เธอก็จะผ่านฤดูหนาวอันยาวนานไปกับ
สัตว์กินพืชพวกนั้นอย่างสันติและเป็นมิตรได้
แต่สองวันก่อน เขาไม่ได้คิดเป็นแบบนี้
พอมาเป็นตอนนี้ ก็แค่รู้สึกผิดเท่านั้น
‘ห้วงมิติ’ ของเธอคอยคุมกลไกที่เขาจะกลับร่างเดิมอยู่ หากยัง
ไม่เข้าใจแจ่มแจ้ง เขาจะปล่อยเธอไปไม่ได้เด็ดขาด ต่อให้เธอโอบกอดเขา
ร้องไห้อย่างน่าเวทนาเขาก็ไม่ปล่อย
กว่าเสี่ยวโอวจะหยุดร้องไห้ก็ผ่านไปกว่าชั่วโมงแล้ว
เธอถูทซี่ อกคอไรอัน เช็ดน�ำ้ ตาจนแห้ง ช้อนดวงตาแดงก�ำ่ ขึน้ มอง
ไกลออกไปนั้นท้องฟ้าสดใส เมฆขาวเป็นก้อนปุย แต่ที่เส้นขอบ
ฟ้ากลับด�ำทะมึนเหมือนหมึกข้น เงียบวิเวกผิดปกติ...ฝนก�ำลังจะมา
จากประสบการณ์ครัง้ ทีแ่ ล้ว เสีย่ วโอวรูว้ า่ นีเ่ ป็นลางบอกเหตุพายุ
ฝน
เธอถูจมูกฮึดสู้ขึ้นมาอย่างมีความหวังว่าต้องอยู่รอดให้ได้ เธอ
ไม่อยากตายอย่างเงียบๆ บนโลกทีต่ นไม่รจู้ กั อย่างนี้ เสีย่ วโอวข่มอารมณ์
ทั้งหมด มุ่งหน้าเดินอย่างโดดเดี่ยวต่อไป
ในทีส่ ดุ โชคดีกเ็ ป็นของเธอ หลังจากเดินได้พกั หนึง่ ก็เห็นบ้านไม้
ร้างหลังเล็กตั้งอยู่ตรงเชิงเขาห่างไปไม่ไกลนัก
บ้านไม้สร้างอย่างเรียบง่าย บานประตูหน้าบ้านถูกแมลงเจาะ
เป็นรู แขวนห้อยกับกรอบประตู ส่ายสะบัดตามแรงลมหนาวเหมือนพร้อม

170
ร่วงได้ทุกเมื่อ
บ้ า นไม้ ไ ม่ ใ หญ่ นั ก เหมื อ นไม่ มี สิ่ ง มี ชี วิ ต อาศั ย มานานแล้ ว
แผ่นไม้หน้าประตูมีน�้ำแข็งเกาะเป็นชั้นหนา ท�ำให้เดินล�ำบาก
แต่ก็ถือเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างใหญ่หลวงส�ำหรับเธอในตอนนี้
เสี่ยวโอวเขย่งเท้าอ้อมผ่านจุดที่น�้ำแข็งเกาะ เดินเข้าไปภายใน
บ้านไม้แล้วกวาดตามองโดยรอบ ประเมินดูแล้วพบว่าภายในดูดีกว่า
ภายนอกอยู่บ้าง มีเตียงไม้วางอยู่ตรงมุมห้อง ข้างๆ เป็นตู้ที่สูงกว่าเธอ
เล็กน้อย ตรงกลางห้องมีโต๊ะเหลี่ยมที่ท�ำจากไม้โอ๊ก นอกจากมีรูจุดหนึ่ง
บนโต๊ะแล้ว ส่วนอื่นก็ยังดีอยู่
พื้นเป็นไม้ไผ่ มีสองจุดที่ผุพังไปแล้วและมีจุดหนึ่งที่ขึ้นรา
เสี่ยวโอวเอานิ้วมือถูที่พื้นโต๊ะ พบว่าที่บนโต๊ะมีฝุ่นเกาะหนาพอ
สมควร
อาจเพราะย้ า ยบ้ า น อาจเพราะรั ง เกี ย จความเก่ า ผุ ข องที่ นี่
เอาเป็นว่า ที่นี่ไม่มีใครอาศัยอยู่จริงๆ นั่นแหละ ไม่ว่ายังไงก็ถือเป็นเรื่อง
ดีสำ� หรับเธอทัง้ นัน้ หมายความว่าช่วงฤดูหนาวนีเ้ ธอสามารถอาศัยอยูไ่ ด้
อย่างสบายใจ อย่างน้อยก็ไม่แข็งตายในตอนที่พายุหิมะมาเยือน
ส�ำหรับเธอในตอนนี้ คิดว่าเท่านี้ก็ดีเกินพอแล้ว
หลังจากวนดูรอบบ้านไม้รอบแล้วรอบเล่า อารมณ์ที่เศร้าซึม
เมื่อครู่ก็กลับมาฮึกเหิมอีกครั้ง เธอวางเสือดาวน้อยลงบนเตียง อาศัย
โอกาสที่ฟ้ายังไม่มืด รีบไปหาฟืนแห้งที่ด้านนอก
ด้านหลังบ้านร้างเป็นป่า บริเวณรอบๆ มีกงิ่ ไม้แห้งอยูเ่ ป็นจ�ำนวน
ไม่นอ้ ย เสีย่ วโอววนเก็บอยูเ่ จ็ดถึงแปดเทีย่ ว ก็เก็บฟืนได้เพียงพอส�ำหรับ
หนึ่งคืนในที่สุด
พอกลับมาแล้วเธอเอาฟืนส่วนหนึ่งที่หามาได้ใส่ในเตาผิง ใช้

171
กระป๋องแก๊สจุดฟืนท่อนหนึ่ง แล้วเอาไปจุดท่อนอื่นๆ ต่อ
จากนั้นก็เกิดเป็นเปลวไฟลุกไหม้ขึ้นในเตาผิง สร้างความอบอุ่น
ให้กับบ้านไม้อันเย็นเฉียบ
เสีย่ วโอวหยิบอ่างพลาสติกจากในห้วงมิติ ไปตักหิมะกองใหญ่มา
จากด้านนอก วางไว้ข้างเตาผิงรอให้หิมะละลายเป็นน�้ำ เธอใช้ผ้าขนหนู
เช็ดโต๊ะ ตู้กับเตียงรวมไปถึงพื้นอย่างละรอบ พอท�ำเสร็จเรียบร้อยก็
เงยหน้าขึ้นมอง...ฟ้ากลายเป็นสีด�ำมืดไปแล้ว
ตอนแรกเธอกะว่าจะจัดการกับน�ำ้ แข็งทีเ่ กาะประตูเสียหน่อย แต่
มืดอย่างนี้ก็ได้แต่ต้องปล่อยไปก่อน
แม้จะเหนื่อยมากแต่เสี่ยวโอวเห็นบ้านไม้เริ่มสะอาดสะอ้านพอ
จะอยู่อาศัยได้ ก็รู้สึกเหมือนประสบความส�ำเร็จไปอย่างหนึ่ง
เธอหยิบเอาถุงนอน ผ้าห่ม หมอนออกมาจากห้วงมิติ
เนื่ อ งจากในห้ อ งเรี ยนของเธอมี ส มาชิ กเยอะ จึงมีผ ้าห่มถึง
สามสิบสีส่ บิ ผืน เสีย่ วโอวปูบนเตียงไปสามผืน ลองนอนดูกย็ งั แข็งอยูน่ ดิ ๆ
จึงปูทับไปอีกสองผืน ส่วนผ้าห่มผืนที่หนาหน่อยก็เอาไว้ห่มนอน
เสี่ยวโอวเดินไปจับบานประตูแล้วครุ่นคิดว่าจะจัดการอย่างไรดี
ทันใดนั้น ประตูก็ล้มไปด้านหน้า กระแทกพื้นดังปัง
เสี่ยวโอวรีบถอยหลัง
คราวนี้ก็ใช้ไม่ได้จริงๆ แล้วสินะ เสี่ยวโอวพยายามคิดว่าจะท�ำ
ยังไงดี
บานประตูมีขนาดใหญ่ขึ้นเพราะความชื้น ท�ำให้ไม่สามารถยัด
เข้าในกรอบประตูได้ เธอจึงพิงมันไว้กับกรอบประตูและเอาโต๊ะไม้ยัน
ด้านหลัง อย่างน้อยก็ไม่มีลมพัดเข้ามาแล้ว
ไรอันนอนอยูบ่ นเตียงทีฟ่ นู มุ่ มองดูสาวน้อยยุง่ วุน่ วายไม่หยุดมือ

172
ทัง้ ทีว่ นิ าทีกอ่ นยังร้องไห้สะอึกสะอืน้ อยูแ่ ท้ๆ วินาทีถดั มาก็เข้มแข็งเหมือน
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอไม่เหมือนกับตัวเมียตัวไหนในเผ่าเสือดาวเอา
เสียเลย
ไรอันเลียขาหน้าและขนบนตัวพลางคิดใคร่ครวญ เสือดาวตัวเมีย
ล้วนแข็งแกร่ง ยืนหยัดด้วยตนเอง แก้ปญ ั หาทุกอย่างได้ดว้ ยตนเอง ส่วน
เธอ อ่อนแอ อ่อนไหว ทนอุปสรรคไม่ได้ แต่กลับสามารถด�ำรงชีพต่อไป
อย่างเด็ดเดี่ยวได้
แม้ว่าความเด็ดเดี่ยวนี้จะไม่มีค่าอะไรส�ำหรับเสือดาวผู้ยิ่งใหญ่
อย่างเขาก็ตาม
เมื่อความมืดมาถึง ตามมาด้วยพายุหิมะ ลมหนาวหวีดหวิวอยู่
นอกบ้าน หิมะตกหนัก ปุยหิมะละเอียดเล็กเล็ดลอดผ่านร่องตรงบานประตู
เข้ามา
ภายในบ้านเริ่มหนาวเย็น เสี่ยวโอวเติมฟืนในเตาผิงให้ลุกโชน
ขึ้น ท�ำให้บ้านอบอุ่นไปทั้งหลัง ปุยหิมะละลายหมดก่อนจะทันร่วงลงถึง
พื้น
เธอนอนห่มผ้าขดตัวอยู่บนเตียง แม้จะมีเตาผิงให้ความอบอุ่น
แต่พายุหิมะกลับพัดหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงรู้สึกหนาวถึงกระดูก ไม่ว่ายัง
ไงผ้าห่มก็อุ่นสู้ผ้านวมไม่ได้ เธอหดแขนหดขาโอบไรอันไว้ในอ้อมอก
หวังอาศัยความอบอุ่นจากตัวมันให้คลายหนาว
สาวน้อยวัยสิบหกนั้นร่างกายเริ่มแตกเนื้อสาว หน้าอกนูนขึ้น
นิดๆ เหมือนลูกท้ออันอ่อนนุ่มชุ่มน�้ำ กัดไปค�ำหนึ่ง น�้ำหวานๆ ก็พุ่ง
กระจาย
เมื่อไม่มีเสื้อขนห่านมาคอยกั้น ก็ยิ่งท�ำให้แนบชิดกันมากขึ้น
กลิ่นหอมจากกายสาวที่แพร่กระจายมานั้น เป็นสิ่งที่เสือดาว

173
ตัวเมียไม่มี มันคือความหวานจางๆ หอมละมุนไม่สิ้น
ไรอันได้กลิ่นก็ตัวแข็งไม่กล้าขยับ
เสีย่ วโอวไม่รบั รูถ้ งึ การเปลีย่ นแปลงนีจ้ ากตัวเจ้าเสือดาวน้อยเลย
ความรู้สึกที่เธอมีให้มันในตอนนี้แทบไม่ต่างจากเจ้าแมวอเมริกันขนสั้น
ที่บ้าน ถึงขนาดเอาแก้มถูปลายจมูกมัน ถามพึมพ�ำว่า “เถาเถา แกว่าฉัน
จะยังกลับบ้านได้อยู่ไหม?”
ไรอันเลิกตาทั้งสองขึ้น มองดูสาวน้อยที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม
เสี่ยวโอวเริ่มง่วงเล็กน้อย ดวงตาเริ่มปรือครึ่งหลับครึ่งตื่น แก้ม
ถูกความร้อนบ่มจนแดงก�ำ ่ กระทัง่ ทนไม่ไหวอีกต่อไป เลยปล่อยให้ตนเอง
หลับตาดิง่ สูห่ ว้ งแห่งความฝัน ท่ามกลางความรูส้ กึ เคลิบเคลิม้ นัน้ ก็เหมือน
ได้ยินเสียงตอบกลับห้วนๆ ว่า---
“เถาเถากับผีน่ะสิ”
จากนั้น ก็บอกอีกว่า “จ�ำไว้ด้วย ฉันชื่อไรอัน”
เสียงต�ำ่ ๆ เหมือนลมร้อนไถผ่านก้อนกรวดอันแห้งผาก แหบแห้ง
สากระคาย
วินาทีที่เสียงเข้าหู ก็ท�ำให้เธออยากรู้อย่างประหลาด
ใครก�ำลังพูดกันนะ?
ไรอันเป็นใครเหรอ?
ชื่อนี้คุ้นหูอยู่นิดๆ...เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน
เสี่ยวโอวคิดอย่างสะลึมสะลือ จากนั้นก็หลับไปโดยสิ้นเชิง
เช้าวันถัดมา ฟืนในเตาผิงมอดไหม้จนหมด พายุหิมะภายนอก
หยุดลงชัว่ คราว เสีย่ วโอวนอนอยูบ่ นเตียงยังไม่ลกุ ขึน้ ตาทัง้ สองหลับสนิท
มือวางบนต�ำแหน่งท้อง ร่างกายขดตัวเป็นก้อน
ไรอันกระโดดลงจากเตียง คิดว่าเธอคงรู้สึกหนาวเพราะไฟมอด

174
แล้ว ร่างกายเธอไม่มีขนที่หนาเหมือนเขา แถมยังมีผิวที่เรียบลื่น ไม่รู้ว่า
ก่อนหน้านี้ผ่านฤดูหนาวอันยาวนานมาได้อย่างไร
อย่างไรเสียเขาก็ยังต้องอาศัยเธอเพื่อกลับสู่สภาพเดิม
หลังจากเดินวนในเรือนอยู่รอบหนึ่ง เมื่อพบว่าไม่มีอะไรที่ใช้
จุดไฟได้ ไรอันก็มาที่ริมประตู ใช้ร่างเบียดจนเกิดช่อง มุดลอดไปนอก
ประตูอย่างปราดเปรียว
หิมะตกทั้งคืน ทับถมเป็นชั้นหนา
โลกทั้งใบขาวสะดุดตาเหมือนเพิ่งทาสีใหม่
ไรอันลากขาหลังอันบาดเจ็บ ตามหาทั่วบริเวณบ้านไม้อยู่รอบ
หนึ่ง กิ่งไม้เปียกหิมะหมดแล้ว เอาไปใส่กองไฟก็คงจุดไม่ติด
เขาได้แต่เดินย้อนกลับไปตามทางเดิมเมือ่ วาน ไปจนถึงหมูบ่ า้ น
กวางหนอกเพื่อ ‘ยืม’ เอาฟืนไม้มาจากห้องครัวบ้านหัวหน้าเผ่าเกาจื้อ
จนใจทีร่ า่ งกายนีต้ วั เล็กเกินไป ขนได้เพียงรอบละสามอัน พอขน
ไปรอบที่ห้าก็ถูกจับได้
“แก---”
หัวหน้าเผ่าเกาจือ้ ทัง้ ตะลึงทัง้ โกรธทัง้ หวาดกลัว ไรอันใช้กรงเล็บ
ข้างหนึ่งกดลงที่ปลายฟืน ฟืนถูกดีดพุ่งลอยขึ้นมา กระแทกใส่เขากวาง
ของหั ว หน้ า เผ่ า พอดี หั ว หน้ า เผ่ า เกาจื้ อ ถู ก โจมตี ใ ส่ จึ ง กุ ม เขากวาง
ถอยหลังกรูด
ไรอันคาบเอาฟืนท่อนสุดท้ายกระโดดข้ามรั้วไป ไม่วายหันกลับ
มามองหัวหน้าเผ่าอย่างเย็นชาแวบหนึง่ แววตานัน้ เย็นเยียบแฝงประกาย
อาฆาตมาดร้าย ท�ำเอาหัวหน้าเผ่าผู้เฒ่าตกใจจนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่
เขาได้แต่ตัวสั่นมองดูมันเดินไกลออกไป
เพราะต้องไปๆ กลับๆ เช่นนี้อยู่หลายรอบ กว่าไรอันจะรวบรวม

175
ฟืนได้พอใช้ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้ว
ไรอันเอาฟืนใส่เตาผิงทีละอัน โชคดีทไี่ ฟในเตาผิงยังไม่ได้ดบั มอด
สนิท เพียงครู่เดียวเปลวไฟก็ลุกขึ้นอีกครั้ง
ตอนนี้เสี่ยวโอวยังไม่ตื่น
ไรอันจึงสัมผัสถึงความผิดปกติในทีส่ ดุ เขากระโดดขึน้ เตียง มอง
ดูสาวน้อยตรงมุมเตียง
เสี่ยวโอวนอนขดตัว ปวดเมื่อยไปทั้งตัว แขนขาไร้เรี่ยวแรง
เหมือนถูกรถบรรทุกแล่นบดทับทั้งร่างกาย ไม่มีแรงจะลืมตาเลยด้วยซ�้ำ
ไรอันยืนอยู่ด้านข้าง มองดูเหงื่อเย็นที่ซึมออกจากหน้าผากเธอ เดิมทีนึก
ว่าอีกฝ่ายคงหนาวจนลุกไม่ขึ้น แต่พอมองๆ แล้วท่าจะไม่ใช่อย่างที่คิด
ฟืนในเตาผิงเผาไหม้จนมีกำ� ลังไฟแรงขึน้ ส่งไอร้อนอบอวลไปทัว่
บ้าน ท�ำให้ได้กลิ่นที่ไม่ปกติลอยเอ่อไปทั่วอากาศ ข้นคลั่ก หอมหวาน
แฝงด้วยกลิ่นคาวเลือดเล็กน้อย...
กลิ่นนี้มาจากสาวน้อยบนเตียง
ไรอันมองเสี่ยวโอว เห็นร่างกายเธอปกติดี ไม่มีส่วนใดบาดเจ็บ
เป็นแผล แต่ประสาทดมกลิ่นของเสือดาวนั้นเฉียบไวนัก มักจะหาแหล่ง
ที่มาของกลิ่นได้อย่างง่ายดาย ปลายจมูกของไรอันไล่ดมตามตัวของ
เสี่ยวโอวจากบนลงล่าง แล้วมันก็หยุดชะงักลงทันที

176
 บทที่ 21

ความปวดร้าวตรงท้องน้อย คอยดึงร่างของเสีย่ วโอวให้ดงิ่

ลงเรื่อยๆ
ปกติชว่ งมีประจ�ำเดือนเธอจะไม่เจ็บปวดขนาดนี้ ครัง้ นีเ้ ป็นเพราะ
ก่อนหน้าเธอแช่น�้ำเย็นแล้วยังมาเจอพายุหิมะ ประกอบกับอากาศที่
หนาวเหน็บเกินไป ท�ำให้เธอเจ็บจนเหงื่อผุด
เสี่ยวโอวรู้สึกผิดปกติตั้งแต่ตื่นมาตอนเช้าแล้ว ท้องน้อยทั้งปวด
ทั้งบวม แถมยังมีของเหลวเปียกชุ่มไหลออกมา
เธออาศัยโอกาสตอนที่เสือดาวน้อยออกไป ถอดกางเกงในออก
มาดู เห็นมีคราบเลือดติดอยู่
เสี่ยวโอวรีบหยิบผ้าอนามัยออกมาจากห้วงมิติ หลังจากจัดการ
ตัวเองเรียบร้อยแล้วก็ล้มพับมาจนถึงตอนนี้
จวบจนเที่ยง เธอเจ็บจนปากซีดขาว เจ็บแทบตาย ไม่สนใจว่า
เสือดาวน้อยนั้นแอบออกไปท�ำอะไรแต่เช้า เสี่ยวโอวเอาผ้าอนามัยมา
ทั้งหมดสองห้องซึ่งเพียงพอส�ำหรับใช้เพียงครั้งเดียว ของส่วนตัวแบบนี้
เพือ่ นผูห้ ญิงในห้องส่วนใหญ่กเ็ อาเก็บใส่เป้ตนเองทัง้ นัน้ ไม่มใี ครเอาเก็บ

177
ไว้ในช่องเก็บของท้ายรถ ดังนั้นในห้วงมิติเธอจึงไม่มีผ้าอนามัยอยู่เลย
หากใช้หมดแล้วต่อไปจะท�ำยังไง?
หรือเธอต้องใช้วิธีเดียวกับผู้หญิงยุคโบราณ?
ไม่รู้ว่าสัตว์กลายพันธุ์ตัวเมียของที่นี่จะมีช่วงประจ�ำเดือนไหม
พวกเธอจัดการยังไง?
เสีย่ วโอวยิง่ คิดก็ยงิ่ ปวดหัว วิงเวียนไปทัว่ ทัง้ ศีรษะ ทันใดนัน้ เอง
เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างก�ำลังออกแรงไม่หยุดเพื่อจะดึงรั้ง...กางเกงของ
เธอลง
เสี่ยวโอวสวมกางเกงฝ้ายส�ำหรับออกก�ำลัง เนื้อผ้ายืดหยุ่น แรง
ที่ว่านั้นดึงแรงมาก กางเกงเธอเลยหลุดไปถึงสะโพกอย่างรวดเร็ว
อากาศหนาวปะทะผิวหนัง ผิวที่สัมผัสอากาศนั้นหนาวเย็นจน
ขนลุก เสี่ยวโอวก้มหน้าลงมาก็เจอเสือดาวลายดอกใช้ฟันกัดแล้วดึง
กางเกงเธออยู่
เสี่ยวโอวหน้าแดงวาบ ยื่นมือไปรั้ง ถามอย่างเขินๆ “แก แกท�ำ
อะไรน่ะ?”
น่าเสียดายที่ร่างกายเธออ่อนแอ แถมยังเป็นไข้อยู่นิดๆ จึง
อ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว ท�ำให้มีแรงไม่มากพอที่จะหยุดการกระท�ำนั้น
พอดีกบั ทีไ่ รอันตัวเล็กลง มีกำ� ลังไม่มากเช่นกัน ทัง้ คูจ่ งึ ยือ้ ยุดกัน
อยู่อย่างนี้ไม่ไปไหน
หนึ่ ง คนหนึ่ ง เสื อ ดาวยื้ อ กั นไปมา...หญิงสาวพยายามรั้งเอว
กางเกงกีฬาไว้ เสือดาวก็พยายามดึงมันให้ร่นลง
จากนั้นก็จ้องหน้ากัน
ไรอันมองดูเธอนิง่ ๆ ร่างกายหญิงสาวมีกลิน่ คาวเลือด แถมสีหน้า
ซีดขาว ชัดเจนว่าบาดเจ็บแล้วท�ำไมถึงไม่ยอมให้เขาดูแผลล่ะ? ไรอันคิด

178
พลางก็กัดกางเกงเธอแน่นเข้า กระชากลงล่างแรงขึ้นกว่าเดิม
“เฮ้...อย่า...” เสี่ยวโอวร้องห้ามด้วยน�้ำเสียงลุกลี้ลุกลน
เสือดาวมีเขี้ยวคมกริบ เธอกลัวมันจะดึงจนกางเกงขาด นี่เป็น
กางเกงทีท่ งั้ อบอุน่ และสบายเพียงตัวเดียวทีเ่ ธอมี เธอมักเก็บเอาไว้ใส่เป็น
ชุดนอน ทว่าแค่เผลอคิดเพียงแวบเดียว กางเกงกีฬาผ้าฝ้ายก็ถกู เสือดาว
น้อยกระชากลงไปถึงปลายเท้าได้ส�ำเร็จ—
เสี่ยวโอวเบิกตาโตอย่างตกใจ
ไรอันจ้องตาเขม็ง กลิ่นคาวเลือดออกมาจากตรงนั้นแหละ
ที่ตรงนี้...บาดเจ็บหรือ?
จนกระทั่งได้กลิ่นคาวเลือดลอยเอ่อ เสี่ยวโอวจึงค่อยเข้าใจ
ต้นสายปลายเหตุ
ทันใดนั้น สองแก้มของเธอก็แดงก�่ำทันควัน แม้อีกฝ่ายจะเป็น
ลูกเสือดาวทีไ่ ร้เดียงสา แต่เธอก็ยงั รูส้ กึ อายอย่างประหลาด หญิงสาวคว้า
เอวกางเกงกีฬาไว้แล้วดึงขึ้นจากนั้นก็นอนงอร่างเป็นกุ้ง
“ฉัน...ฉันไม่ได้บาดเจ็บ” เธอขบริมฝีปากล่างเบาๆ ไม่รจู้ ะอธิบาย
ยังไงดี “นี่เป็น...นี่เป็นปกติของร่างกาย จะมาทุกเดือน...ไม่กวี่ ันก็หาย...”
ดวงตาสีน�้ำเงินเข้มของไรอันจ้องเขม็งมาที่เธอเหมือนไม่เข้าใจ
ค�ำพูด เสือดาวตัวเมียก็ตกไข่เหมือนกันแต่จะมีเพศผู้มาผสมพันธุ์ด้วย
แทบทุกครั้ง จากนั้นก็เริ่มเลี้ยงดูรุ่นต่อไป มีน้อยมากที่ไข่ไม่ถูกผสม
แม้จะมีก็ไม่ได้มีเลือดไหลมากมายเหมือนมนุษย์ ดังนั้นไรอันจึงแทบ
ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน
กลิ่นคาวเลือดเข้มข้นขนาดนั้น เสียเลือดไปเท่าไรกันเนี่ย?
ไรอันสีหน้าเริม่ หนักหน่วง ขยับสีข่ าก้าวมาหนึง่ ก้าว คิดจะตรวจ
ดูร่างกายของเธอเพื่อให้รู้แน่ชัด

179
 เสี่ยวโอวรีบขดตัวถอยเข้ามุม กลัวว่ามันจะถอดกางเกงของ
ตนอีก อาจเพราะตอนนี้ร่างกายเธออ่อนแอแล้วเรื่องแบบนี้ยังน่าอาย
เกินไป เธอถึงได้กลัวเสือดาวน้อยตัวนี้อยู่นิดๆ
“แก...ไม่ตอ้ งเข้ามาแล้ว” เสีย่ วโอวใช้แรงเฮือกสุดท้ายส่งเสียงสัง่
ไรอัน “...”
เธอไม่กลัวเสียเลือดมากจนตายหรือ...
กลิ่นคาวเลือดยังคงกระจายไปทั่วอากาศ ไรอันหมอบอยู่ข้าง
เตาผิง สายตาแวววาวจ้องมองสาวน้อยบนเตียง เขาคิดว่าเธอบาดเจ็บ
สาหัสขนาดนี้ อีกไม่นานก็คงหมดสติแน่นอน แต่ว่าผ่านไปตั้งครึ่งวัน
นอกจากสีหน้าที่ซีดขาวลงกว่าเดิมแล้วก็ดูเธอไม่มีอาการอย่างอื่นเลย
เลือดไหลอยู่ครึ่งวันยังครองสติได้อีก ร่างกายอ่อนแอนั้นมีเลือด
เก็บไว้มากแค่ไหนกันนะ?
เขายิ่งคิดก็ยิ่งสงสัยจนอยากรู้จริงๆ
ขณะเดียวกัน เสี่ยวโอวก็มองเสือดาวที่ตอนนี้นอนนิ่งไม่ยอมไป
ไหนกลับด้วยสีหน้าล�ำบากใจ
เธอใส่ผ้าอนามัยตั้งแต่เก้าโมงเช้า ตอนนี้ก็บ่ายสามแล้ว...ตาม
หลักแล้วของจ�ำพวกนี้ต้องเปลี่ยนทุกสามชั่วโมง แต่เพราะเสือดาวน้อย
ตั ว นี้ อ ยู ่ ด ้ ว ย เสี่ ย วโอวกลั ว ว่ า พอมั น เห็ น เธอลุ ก ขึ้ น ก็ จ ะกระโดดมา
กระชากกางเกงอีก จึงได้แต่นั่งนิ่ง คิดจะฉวยโอกาสเปลี่ยนตอนมัน
ออกไป
คิดไม่ถึงว่ามันกลับหมอบอยู่ตรงนั้นตลอด ไม่ขยับไปไหนเลย
เสี่ยวโอวกุมท้อง ท�ำไมไม่รู้จักไปไหนบ้างนะ!

180
 บทที่ 22

สุดท้ายเสี่ยวโอวก็คิดหาวิธีได้
เธอฉวยโอกาสตอนที่เจ้าเสือดาวเดินมาใกล้ๆ แล้วฝืนลุกขึ้น
มือหนึง่ คว้าหางมันแล้วหลับตาลง มองหาพืน้ ทีใ่ นห้วงมิตแิ ล้วก็เอามันยัด
เข้าไปอีกครั้ง
ทั้งหมดนี้เธอจัดการได้อย่างช�่ำชองเพราะเคยท�ำมาก่อน
จากนัน้ หญิงสาวก็เปลีย่ นผ้าอนามัยแล้วค่อยรูส้ กึ สบายขึน้ แต่ก็
ยังเจ็บท้องน้อยจนทนไม่ไหว ความรูส้ กึ นัน้ เหมือนมีมอื ทีม่ องไม่เห็นคอย
บีบอยู่ข้างใน
เสีย่ วโอวจึงคิดจะต้มน�ำ้ ร้อนสักหน่อย เพราะถ้าได้ดมื่ น�ำ้ อุน่ หรือ
น�ำมาประคบท้องก็น่าจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้น เพื่อป้องกันไม่ให้เสือดาวน้อย
สร้างความปั่นป่วน เสี่ยวโอวจึงไม่ได้ปล่อยมันออกมา
ข้างนอกนั้นหิมะยังตกอยู่ และเธอเองก็ไม่สบาย เสี่ยวโอวจึง
ไม่ได้ไปเก็บหิมะจากด้านนอก แต่หยิบเอาน�้ำแร่ขวดใหญ่จากในห้วงมิติ
มาเทน�้ำใส่หม้ออะลูมิเนียม ก่อนจะตั้งบนเตาแล้วเริ่มต้มน�้ำ
เสีย่ วโอวไม่รวู้ า่ ตนจะใช้เตาแก๊สไปได้นานแค่ไหน เพราะกระป๋อง

181
แก๊สมีจ�ำกัด ตอนนี้ในห้วงมิติเหลืออยู่แค่สิบกว่ากระป๋องเท่านั้น
พอน�้ำเดือดแล้ว เสี่ยวโอวก็จัดการเทน�้ำร้อนใส่แก้วแล้วจิบไป
หลายอึก จากนั้นก็ปิดฝาแก้วให้แน่นแล้วเอาแก้วมาแนบกับท้องน้อย...
ความร้อนที่ซึมผ่านผิวท�ำให้ความเจ็บปวดทุเลาลง
น่าเสียดายที่ในห้วงมิติไม่มีน�้ำตาลแดงกับขิง ไม่อย่างนั้นเธอจะ
ได้ต้มน�้ำขิงมาบรรเทาอาการสักหน่อย มันได้ผลดีกว่าน�้ำร้อนเยอะเลย
เสี่ยวโอวค่อยๆ ถอนใจ
เมือ่ ก่อนเธอเคยได้ยนิ ว่าบางคนเวลามีประจ�ำเดือนจะปวดจนยืน
ไม่ขึ้นเลยด้วยซ�้ำ ตอนนั้นคิดเพียงแต่ว่ามันจะเจ็บได้ขนาดนั้นจริงหรือ
แต่พอมาเป็นกับร่างกายตนเอง จึงรู้ว่าความเจ็บปวดเช่นนี้ ยากจะทาน
ทนขนาดไหน
หน้าหนาวที่นี่มันหนาวจัดขนาดนี้ ไม่มีเครื่องท�ำความร้อน ไม่มี
น�้ำตาลแดงต้ม หรือว่าต่อไปเธอจะเจ็บปวดแบบนี้ทุกเดือน?
เสี่ยวโอวไม่อยากจะคิดเลย
ไว้ผา่ นฤดูหนาวนีไ้ ปแล้ว เธอจะต้องรีบออกเดินทางไปตะวันออก
เพื่อตามหาเต่าน�้ำที่ชื่อแพ็ตแล้วหาวิธีกลับบ้านให้ได้
หญิงสาวนอนคิดอย่างสะลึมสะลืออยูบ่ นเตียง ตอนทีค่ นื สติกลับ
มานั้น น�้ำร้อนที่วางบนท้องเย็นลงแล้ว เธอลุกขึ้นนั่งถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า
เถาเถายังอยู่ในห้วงมิติ
เธอวางแก้วน�้ำลงมองเข้าไปในห้วงมิติเพื่อปล่อยเสือดาวน้อย
ออกมา แต่วา่ พอเพ่งสมาธิเข้าไปดู กลับพบว่าต�ำแหน่งทีว่ างเสือดาวน้อย
ไว้เมื่อครู่นั้นว่างเปล่า
มันไปไหนแล้วล่ะ? เสี่ยวโอวรีบมองหาในบริเวณรอบๆ เธอจ�ำ
ได้ว่าวางมันไว้ข้างลังนมกับน�้ำแร่เพื่อกันไม่ให้มันไปรื้อเสื้อผ้า

182
 แต่ว่าตอนนี้บริเวณรอบๆ ลังไม้กลับไม่มีเงาร่างของมัน เธอนึก
ร้อนใจ มันคงไม่ได้พลัดหลงไปในห้วงมิติหรอกใช่ไหม?
ห้วงมิติที่ว่านี้กว้างใหญ่ไร้ขอบเขต แม้แต่เสี่ยวโอวก็ไม่รู้ว่า
สิ้นสุดที่ตรงไหน หากมันพลัดหลงไปในนี้ เธอก็ไม่รู้จะหายังไงจริงๆ
เสี่ ย วโอวพยายามมองกวาดไปทั่ ว ทั้ ง ห้ ว งมิ ติ ทั้ ง ด้ า นหน้ า
ด้านหลัง ในที่สุดเธอก็พบเสือดาวน้อย มันนอนอย่างสงบอยู่ข้างๆ
ตะแกรงเนื้อย่าง
ไรอันนอนหมอบอยูต่ รงนัน้ สองตาปิดสนิท ท่าทางดูเหนือ่ ยอ่อน
ราวกับว่าหลับมานานมากแล้ว เสี่ยวโอวรีบอุ้มมันออกมาแล้ววางลงบน
เตียงอย่างท�ำอะไรไม่ถูก
“เฮ้...” เสีย่ วโอวเอานิว้ เคาะท้องมันเบาๆ “เถาเถา แกไม่เป็นอะไร
ใช่ไหม?”
ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ
เสี่ยวโอวไม่รู้ว่าห้วงมิติจะส่งผลอะไรต่อมันบ้างหรือเปล่า
เพราะเวลาในห้วงมิติไหลเวียนช้ามาก ส่วนเวลาของร่างกายยัง
เป็นปกติ ทั้งสองมาอยู่ด้วยกันจะเกิดความขัดแย้งอะไรหรือไม่?
เธอเองก็ไม่มีประสบการณ์เกี่ยวกับสิ่งนี้
ผ่านไปครู่หนึ่ง เสือดาวน้อยยังคงไม่มีทีท่าว่าจะตื่น หญิงสาว
จึงนึกขึ้นได้ว่าสัตว์ตระกูลแมวล้วนชอบแคทนิพกันทั้งนั้น ทุกครั้งที่
อเมริกันขนสั้นที่บ้านเธอเจอแคทนิพมันก็จะเคลิบเคลิ้มและผ่อนคลาย
ขึน้ มา แม้คราวก่อนเสือดาวตัวนัน้ จะบอกเธอว่า หลังจากวิวฒ ั นาการเป็น
ร้อยปี แคทนิพก็ใช้กับเสือดาวไม่ได้ผลแล้ว แต่ว่า...ถ้าเกิดมันได้ผลล่ะ?
เสีย่ วโอวตัง้ ใจจะลองดูสกั หน่อย จึงหยิบเอาถุงหอมแคทนิพจาก
เอว วางลงใต้จมูกมัน...

183
 “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงคุ้นเคย
“โอว เธออยู่ข้างในนั้นไหม?”
“อีรคิ เธอมาทีน่ ไี่ ด้ยงั ไงน่ะ?” เสีย่ วโอวตะโกนถามอย่างแปลกใจ
พอเธอผลั ก ประตู เ ปิ ด ออก ก็ เ ห็ น อี ริ ค ที่ ยื น ต้ า นลมหิ ม ะอยู ่
ด้านนอกส่งยิ้มสดใสมาให้
เธอเองยังแทบจะหาทีน่ ไี่ ม่พบ และยังไม่เคยบอกใครว่ามาอาศัย
อยู่ที่บ้านร้างแห่งนี้ แล้วอีริครู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่?
กวางหนุม่ ปัดหิมะบนหัวออกพลางอธิบายว่า “เมือ่ เช้าฉันไปบ้าน
หัวหน้าเผ่าเกาจื้อ เห็นว่าฟืนที่บ้านเขา...” พอพูดถึงตรงนี้ อีริคหยุดนิ่ง
กวาดตามองดูในบ้านไม้ดว้ ยท่าทางตืน่ เต้นเล็กน้อย เขาเห็นเสือดาวน้อย
ก�ำลังนอนหลับอยู่บนเตียงจึงท�ำใจกล้าพูดต่อไป “ฟืนที่บ้านเขาถูก
เสือดาวน้อยตัวหนึง่ ลักขโมยไป หัวหน้าเผ่าเกาจือ้ บอกว่าลักษณะเหมือน
กับเสือดาวที่เธอเลี้ยง ฉันก็เลยเดาว่าเธอต้องอยู่แถวนี้แน่ จึงเดินตาม
รอยเท้ามา คิดไม่ถึงว่าจะพบเธอเข้าจริงๆ”
เขายิ้มอย่างจริงใจ เสี่ยวโอวกลับอึ้งไปนิด
ขโมยฟืน? เธอหันหน้าไปมองเตาผิงที่ก�ำลังติดไฟลุกโชน ฟืนที่
เธอเก็บมาเมื่อคืนน่าจะเผาไหม้หมดแล้ว และเช้าวันนี้เธอปวดท้องแทบ
ตายไม่ได้ลงจากเตียงเลย ทีเ่ สือดาวน้อยนัน่ วิง่ วุน่ ไปมาแต่เช้า ทีแ่ ท้กเ็ พือ่
ไป ‘ขโมย’ ฟืนมาจากบ้านหัวหน้าเผ่ากวางหนอกหรอกรึ?
“โอว...ฉันเอาของเล็กๆ น้อยๆ มาให้”
ค�ำพูดของอีริคตัดบทความคิดเสี่ยวโอว เขาวางตะกร้าไผ่ลง
“นี่คือมันเทศที่ฉันขุดได้ในวันนี้ ทีแรกยังไม่แน่ใจว่าเธออยู่ที่นี่ไหมก็เลย
เอามาไม่เยอะ พอรู้ว่าอยู่ที่นี่จริงๆฉันดีใจมากเลย เธอเก็บมันเทศพวกนี้

184
ไว้กินก่อน พรุ่งนี้ฉันจะเอามาให้อีก”
เสี่ยวโอวมองดูมันเทศครึ่งตะกร้า จ�ำได้ว่าอีริคเองก็มีอาหาร
ไม่มาก ครัง้ ทีแ่ ล้วตอนเขาไปขุดมันเทศ ยังกังวลเรือ่ งอาหารจะไม่พอตอน
หน้าหนาวอยู่เลย
“เธอเอามันเทศพวกนี้ให้ฉัน แล้วเธอจะกินอะไร?” เสี่ยวโอว
ปฏิเสธไม่รับของจากเขา เพราะในห้วงมิติเธอยังมีอาหารเหลืออีกเยอะ
อีริคลูบเขากวางยิ้มๆ “ฉันเป็นเพศผู้ ไม่ว่ายังไงฉันก็หาทาง
เอาตัวรอดได้อยู่แล้วแหละ”
“แต่ว่า...” เสี่ยวโอวก็ยังไม่ยอมรับ
อีริคเดินวนในบ้านอยู่สองรอบแล้วเปลี่ยนเรื่องพูด “โอว เธอมา
พบบ้านไม้หลังนี้ได้ยังไง?”
เสี่ยวโอวตอบว่า “ฉันก็ไม่รู้ เดินไปเรื่อยๆ ก็เห็น...” เธอเดิน
มาสองก้าว “เอ่อ...อีริค มันเทศพวกนี้...”
“โต๊ะตัวนี้ถูกแมลงเจาะเป็นรูข้างในกลวงหมดเลย” อีริคหยุดอยู่
ข้างโต๊ะ มองอย่างพิจารณาแล้วพูดเสียงขรึม
จากนั้นเขาก็ตรวจดูพื้นไม้ บานประตู และตู้ในบ้าน ไม่กล้า
เข้าใกล้เตียงเพราะไรอันหลับอยู่ตรงนั้น อีริคพูดว่า “เครื่องเรือนพวกนี้
ล้วนแต่ช�ำรุด พรุ่งนี้ฉันจะเอาเครื่องมือมาซ่อมแซมให้แล้วกัน”
เสี่ยวโอวได้ยินแบบนี้ก็ดีใจมาก “เธอซ่อมเป็นเหรอ?”
“พอเป็นบ้าง” อีริคพูดถ่อมตน
อย่างอืน่ ไม่เท่าไร เธอก็พอจะใช้งานได้อยู่ แต่วา่ ประตูกบั พืน้ เป็น
สิ่งที่ยังไงก็ทนใช้ไม่ไหวจริงๆ เพราะพอตกดึกลมหนาวคอยพัดเข้าทาง
ร่องประตูกบั ร่องพืน้ ไม่หยุด ท�ำให้เธอหนาวจนตัวสัน่ ตอนทีป่ ระจ�ำเดือน
ยังไม่มายังพอท�ำเนา แต่ตอนนี้พอเจอความเย็นเพียงนิดเดียว เธอก็

185
ปวดท้องจนทนไม่ไหว
เสี่ยวโอวขอบคุณอีริคไม่หยุด เขายิ้มกว้างตอบกลับ “โอว เธอ
ไม่ต้องเกรงใจฉันขนาดนี้หรอก”
อีรคิ ไม่ได้อยูน่ านนัก หลังจากตรวจเช็กว่าพรุง่ นีต้ อ้ งใช้เครือ่ งมือ
อะไรบ้าง นัดแนะเวลากันเสร็จก็รีบกลับไป
ส่งอีริคแล้ว เสี่ยวโอวก็กลับมาที่ข้างเตียง เสือดาวน้อยยังไม่ตื่น
มันนอนตะแคงดวงตาปิดสนิทนิ่งจนดูผิดปกติ เธอไม่ค่อยสบายใจนัก
ยื่นมือไปจับหูของมันแล้วถูไถไปมาพลางส่งเสียงเรียก
“เถาเถา...”
เสือดาวน้อยยังคงนอนนิ่ง
เสี่ยวโอวสอดมือไปใต้คางของมันแล้วเกาเบาๆ
ยังคงไม่มีปฏิกิริยา
น่าแปลก...เมื่อก่อนมันเกลียดการเกาคางที่สุดเลยไม่ใช่หรือ?
ทุกครัง้ ทีเ่ ธอท�ำแบบนี้ มันก็จะมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจตลอด
จากนั้นก็ใช้กรงเล็บปัดมือเธอออก หญิงสาวยังคงตั้งใจปลุกมันต่อจึง
เกาแรงขึ้นเรื่อยๆ และไล่นิ้วเกาไปทั่วร่างของมัน แม้แต่อุ้งเนื้อที่เท้าทั้ง
สี่ข้างก็ไม่ละเว้น
แต่มันก็ยังไม่ตื่น
เสี่ยวโอวรู้สึกท้อ หากมิใช่เพราะเธอเพิ่งอังจมูกมันไปเมื่อครู่
ก็คงจะนึกไปว่าไม่หายใจแล้ว
ฟ้ามืดแล้ว เธอรูส้ กึ ไม่สบายตัวและไม่คอ่ ยอยากอาหาร แต่ยงั ไง
ก็ต้องกิน จึงน�ำข้าวจากในห้วงมิติมาต้มโจ๊กมันเทศหม้อหนึ่ง
จนกระทั่งเสี่ยวโอวกินโจ๊กหมด ล้างตัวเสร็จแล้วล้มตัวลงนอน
มันก็ยังไม่ตื่น

186
 เช้าตรู่
พายุหมิ ะข้างนอกหยุดแล้ว แสงแดดส่องกระทบหิมะขาวจนเป็น
ประกาย คล้ายว่าโลกใบนี้ถูกเคลือบด้วยกระเบื้อง
เสี่ยวโอวลืมตาขึ้น ความรู้สึกเจ็บปวดแถวท้องน้อยทุเลาลงแล้ว
ดีกว่าความรู้สึกเจ็บเจียนตายแบบเมื่อวานเยอะ
เธอบิดขี้เกียจ เอี้ยวคอไปมาเจอก็ดวงตากลมโตสีน�้ำเงินเข้มจึง
อึ้งไปนิดๆ
ไม่รวู้ า่ เถาเถาตืน่ ตัง้ แต่เมือ่ ไร มันหมอบอยูข่ า้ งหัวเสีย่ วโอว มอง
จ้องเธอด้วยแววตาซับซ้อน ผ้าก๊อซที่พันขาหลังหลุดลุ่ย เผยให้เห็นจุดที่
มันเคยบาดเจ็บ จากที่เคยมีแผลปริเนื้อฉีกที่ลึกจนเห็นกระดูก ตอนนี้
เนื้อหนังสมานตัวและมีเนื้อใหม่สีชมพูเต็มขึ้นมาแล้ว
“แกตื่นแล้วเหรอ...” เธอพูดอย่างโล่งใจแล้วขยับไปดูมัน “ท�ำไม
เมื่อวานแกถึงนอนนานขนาดนั้น ฉันนึกไปว่า...” พอมองเห็นว่าแผลมัน
สมานตัวดีแล้วก็หยุดพูดทันที... มองต�ำแหน่งที่เคยมีบาดแผลอย่าง
ตกตะลึง “แผลของแก...หายดีได้ยังไงเนี่ย?”
เธอจ� ำ ได้ ว ่ า ตอนท� ำ แผลให้ มั น วั น ก่ อ น แผลยั ง ลึ ก อยู ่ เ ลย
หญิงสาวรู้สึกว่าเรื่องนี้เหลือเชื่อเกินไป แต่ไม่ว่าจะมองดูกี่ครั้งก็ยังเห็น
เหมือนเดิมจึงยื่นนิ้วมือไปสัมผัสอย่างระมัดระวัง เนื้อที่เกิดใหม่นั้น
อมชมพู ทิง้ รอยแผลเป็นทัง้ กว้างทัง้ ยาว เป็นจุดทีม่ นั เคยบาดเจ็บมาก่อน
ไม่ผิดแน่นอน
หรือว่าเสือดาวสามารถฟื้นตัวได้ดีกว่ามนุษย์?
ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
แต่...หากว่าเป็นจริง สัตว์กลายพันธุ์บนโลกนี้ก็แข็งแกร่งเกินไป
แล้ว

187
 ขณะก�ำลังคิดอยู่ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
สามครั้ง จังหวะชัดเจน
เสีย่ วโอวนึกว่าเป็นอีรคิ เมือ่ วานเขานัดเองว่าจะมาพรุง่ นีเ้ ช้า เมือ่
มองดูเวลา ก็เห็นว่าเพิ่งจะเจ็ดโมงครึ่ง
หญิงสาวเดินลงจากเตียงมาเปิดประตูพร้อมกับพูดว่า “อีรคิ ท�ำไม
เธอถึงมาเช้าขนาดนี้...” พูดได้เพียงครึ่งประโยคก็ต้องหยุดทันที
ผู้ที่อยู่นอกประตูไม่ใช่อีริค แต่เป็นหมีกลายพันธุ์แปลกหน้า
เขาสวมเสื้อหนังสีด�ำเหมือนเพิ่งเร้นกายออกมาจากความมืด สีหน้าแฝง
ไปด้วยไอเย็นเยียบ
ผิวด�ำขลับ ลูกตาสีเหลือง รูปร่างสูงใหญ่ก�ำย�ำ ท่วงท่าเหมือน
เก็บซ่อนพละก�ำลังและความรุนแรงเอาไว้เต็มเปี่ยม
แต่พอมองดูอีกที...ก็ไม่คล้ายหมี...น่าจะเหมือนเสือมากกว่า
เสือด�ำที่แสนจะปราดเปรียวคล่องแคล่ว!

188
 บทที่ 23

อีกฝ่ายตัวสูงมาก สูงกว่ากรอบประตูของบ้านไม้เสียอีก
ขณะทีเ่ ขาใช้ลกู ตาสีเหลืองอ่อนมองดูเสีย่ วโอวนัน้ ก็โน้มตัวลงเล็ก
น้อย จากมุมนีจ้ งึ เห็นเพียงคางเรียวแหลมและเครือ่ งหน้าทีซ่ อ่ นอยูใ่ นจุด
อับแสง
เสี่ยวโอวแหงนหน้าขึ้น ยังไม่ทันได้เก็บรอยยิ้มจางๆ บนหน้า
ดวงตาด�ำขลับก็ฉายแววประหลาดใจออกมา แล้วถามขึ้นอย่างสงสัย
“ไม่ทราบว่า...มาหาใครเหรอคะ?”
สัตว์กลายพันธุ์ตรงหน้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นมนุษย์ครึ่งเสือด�ำ
เขากลอกตาไปมาแต่ไม่ได้ตอบค�ำถาม กลับถือวิสาสะก้าวยาวๆ เข้ามา
ในบ้านหน้าตาเฉย
บ้านไม้หลังนี้ทั้งเล็กและแคบ กวาดตามองปราดเดียวก็เห็น
ทุกอย่างจนหมดสิ้น ด้านหลังโต๊ะไม้ผุพังเป็นเตียงนอนที่ประกอบขึ้นมา
อย่างเรียบง่าย บนเตียงมีผา้ ห่มมากมายหลากสีสนั ปูรองไว้ ข้างเตียงเป็น
ตู้ไม้บีช ในตู้เป็นแหล่งรวบรวมถ้วยไหและชามดินเผาที่แตกบิ่นหลายใบ
นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไร

189
 เสีย่ วโอวรีบก้าวเท้าตามมาจนทันแล้วถามซ�ำ ้ “นี.่ ..คุณมาหาใคร
เหรอ?”
“ไรอันล่ะ?” เสือด�ำถามขึ้นด้วยโทนเสียงเรียบนิ่ง บิดล�ำคอไปมา
ดังกร๊อบแกร๊บ
เสี่ยวโอวได้ยินก็งงเข้าไปใหญ่ ไรอันเป็นใครกัน?
จะว่าไปแล้ว นี่เป็นครั้งที่สองที่เสี่ยวโอวได้ยินชื่อนี้ นับตั้งแต่มา
ถึงโลกนี้ ครั้งแรกตอนอยู่ที่หมู่บ้านของอีริค เสือดาวสองตัวที่จู่ๆ ก็มา
จับตัวเธอไว้ก็ถามหาไรอัน ท�ำไมพวกเขาถึงมั่นใจว่าเธอจะรู้ที่อยู่ของ
‘ไรอัน’ ล่ะ? เธอไม่รู้จักด้วยซ�้ำว่าไรอันเป็นใคร
หรือว่า...เจ้าของบ้านคนเก่าชื่อไรอัน?
พอคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเหตุน.ี้ .. ถ้าอย่างนัน้ เธอก็พอจะเข้าใจ
มิน่าเสือด�ำกลายพันธุ์ถึงได้บุกเข้ามาในบ้านอย่างไม่เกรงใจ เธอรีบ
อธิบาย “ฉันไม่รู้ว่าไรอันอยู่ที่ไหน...เมื่อวานตอนฉันพบบ้านไม้หลังนี้
ข้างในก็ไม่มีใครอยู่แล้ว หากเขาเป็นเจ้าของบ้านคนก่อนก็ต้องขอโทษที่
ฉันถือวิสาสะเข้ามาอาศัยในบ้านของเขา...”
เสียงอึดอัดอ่อนนุ่มของสาวน้อยดังขึ้นข้างหู เสือด�ำกลายพันธุ์
หลุบตาลง มองประเมินดูเสี่ยวโอวตรงๆ เป็นครั้งแรก
หญิ ง สาวคนนี้ ส วมเสื้ อ ขนแกะตั ว หลวมที่ น ่ า จะเข้ า กั บ
ฤดูใบไม้ร่วงเสียมากกว่า เสื้อผ้าที่ใส่หลวมโพรกจนดูเหมือนเด็กน้อย
ที่เอาเสื้อผ้าผู้ใหญ่มาใส่เล่น
เขามองเลยไปยังสองแขนเธอทีซ่ อ่ นไว้ใต้แขนเสือ้ มือเล็กๆ ขาว
ผ่องทีโ่ ผล่ออกมาเพียงปลายนิว้ จับชายเสือ้ ไว้ เป็นท่าทีทบี่ ง่ บอกถึงความ
ไม่สบายใจ
เสือด�ำผูบ้ กุ รุกเลิกคิว้ ขึน้ นิดๆ ทว่าไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธค�ำพูด

190
ของเธอเมื่อครู่
“ในบ้านยังมีใครอีก?” เขาเอ่ยปากถามอีกครั้งแบบตามตรง
ไม่อ้อมค้อม
เสี่ยวโอวตกตะลึงเล็กน้อย แต่ก็ตอบออกไป
“ไม่มีแล้ว”
ในความคิดของหญิงสาว เถาเถาก็เหมือนกับเจ้าอเมริกันขนสั้น
แมวของเธอ นับเป็นสัตว์เลี้ยง เป็นเพื่อน แต่ไม่สามารถยกขึ้นเทียบกับ
มนุษย์ได้ แล้วก็...จิตใต้สำ� นึกของเธอไม่อยากบอกอีกฝ่ายถึงการมีตวั ตน
ของเถาเถา
เสือด�ำกลายพันธุ์ไม่พูดไม่จาอีก แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะจากไป
เช่นกัน
เสี่ยวโอวยืนนิ่งอย่างลังเลชั่วครู่ สองมือไพล่หลัง
“ขออนุญาตถามหน่อยได้ไหม คุณเป็นใครคะ?”
อีกฝ่ายหยุดนิง่ ไป ลูกตาสีเหลืองอ่อนสะท้อนเงาเสีย่ วโอว ชัว่ ครู่
น�้ำเสียงไร้อารมณ์ก็ตอบกลับ “ราอูล ซิธ”
พูดค�ำนี้จบ เขาก็ตรวจดูบ้านเป็นรอบสุดท้าย พอแน่ใจว่าไม่มี
ร่องรอยใดๆ น่าสงสัยแล้วจึงชักสายตากลับ หันหลังเตรียมจะจากไป
“เดีย๋ วก่อน...” เสีย่ วโอวรีบรัง้ เขาไว้ เธอยืนอยูบ่ นบันไดหน้าบ้าน
เอ่ยถามเสียงจริงจัง “ตกลงว่าฉันอาศัยอยู่ที่นี่ต่อไปได้ใช่ไหมคะ?”
ราอูล ซิธ ไม่หยุดฝีเท้า ไม่มีค�ำตอบใดๆ ให้กับเสี่ยวโอว เพียง
ครู่เดียวเงาร่างของเขาก็หายไป
เสือด�ำกลายพันธุ์จากไปแล้ว เธอเดินกลับเข้าในบ้านจึงเพิ่ง
สังเกตว่าเสือดาวน้อยไม่อยู่ มันออกไปตัง้ แต่เมือ่ ไรก็ไม่รู้ บนเตียงนัน้ ว่าง
เปล่าไร้ร่องรอย

191
 เสีย่ วโอวค้นหาทัง้ ในบ้านนอกบ้านแต่กห็ าไม่พบ ผ่านไปครูห่ นึง่
มันก็กลับเข้ามาเองด้วยการเหยียบหน้าต่างกระโจนเข้ามา จากนั้นก็
หมอบอยู่ข้างเตาผิงด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก เอาแต่จ้องมองไปทางประตู
เสีย่ วโอวไม่รวู้ า่ มันเป็นอะไรแต่รสู้ กึ ได้วา่ คงอารมณ์ไม่ดี เธอตัง้ ใจ
จะเดินไปที่ข้างกายและลูบขนเกาคางให้ แต่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
อีกครั้ง
คราวนี้เป็นอีริค
อีริคแบกตะกร้าไม้ไผ่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า นอกจาก
ขวานหิน ค้อนหินและเชือกเถาวัลย์แล้ว เขายังเอาเครื่องมืออื่นๆ มาอีก
ไม่น้อย
“โอว ฉันคิดจะสร้างบ้านไม้หลังเล็กๆ ไว้ข้างบ้านนี้ให้เธอ สร้าง
เตาไฟอีกอัน เธอจะได้หุงข้าวหรือต้มน�้ำร้อนข้างในนั้น ถ้าสร้างเสร็จ
เมื่อไหร่ก็สะดวกกว่าตอนนี้เยอะเลยล่ะ”
หากเป็นเมื่อวาน เสี่ยวโอวได้ยินค�ำนี้อาจจะดีใจมาก แต่ตอนนี้
เธอกลับไม่รู้สึกดีใจสักนิด
เสีย่ วโอวเล่าเรือ่ งราวตอนทีเ่ สือด�ำกลายพันธุม์ าหาให้อรี คิ ฟังรอบ
หนึ่ง “เสือด�ำตัวนั้นบอกว่าเจ้าของบ้านหลังนี้ชื่อไรอัน เขาอาจจะกลับมา
ได้ทุกเมื่อ หากเห็นพวกเราต่อเติมห้องของเขาตามใจชอบ ไม่รู้ว่าจะมี
ปฏิกิริยายังไง...ฉันกลัวว่าเขาจะโกรธ เลยคิดว่าคงไม่ต้องสร้างแล้วล่ะ...
ขอบคุณมากนะอีริค”
เมือ่ วานตอนเสีย่ วโอวพบบ้านไม้แห่งนีก้ ด็ เู หมือนว่ามันจะถูกทิง้
ให้ร้างมานานแล้ว คาดไม่ถึงว่าจะมีเจ้าของจนได้ แถมเจ้าของยังเป็น
สมาชิกเผ่าเสือดาวที่แสนจะอันตรายอีกด้วย อาจเพราะได้รับรู้เรื่องราว
ของสัตว์กินเนื้อมาจากอีริค ตอนนี้เธอถึงได้รู้สึกกลัวพวกสัตว์กินเนื้อขึ้น

192
มาบ้างเหมือนกัน
เธอคิดไว้แล้วว่าหากผ่านฤดูหนาวนี้ไปจะต้องรีบย้ายออกจาก
บ้านไม้หลังนี้ เผื่อเจ้าของบ้านกลับมากะทันหัน...
ไรอั น ที่ น อนหมอบอยู ่ ไ ด้ ฟ ั ง ทุ ก ค� ำ ที่ เ สี่ ย วโอวกั บ อี ริ ค คุ ย กั น
สิ่งหนึ่งที่เขาคาดไม่ถึงคือ...
ราอูล ซิธมาตามหาเขาถึงที่นี่เลยหรือ?
ด้วยความสัมพันธ์ของเขากับราอูล ซิธแล้ว การที่อีกฝ่ายดั้นด้น
ออกจากเผ่ามาตามหาเขาคงมีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้น...เรื่องที่เขา
ตัวเล็กลงคงแพร่งพรายออกไปแล้ว
ส่วนใครเป็นผู้กระจายข่าวก็เดาไม่ยาก หากไม่ใช่ร็อดก็ต้องเป็น
ดอลโต้ สองคนนีต้ ดิ ตามไรอันมาไม่นานเท่าไร ร็อดเป็นสายพันธุเ์ สือดาว
เช่นเดียวกับไรอัน ส่วนดอลโต้เป็นเสือดาวก็จริง แต่เป็นพันธุ์ผสมจึงมี
ลายดอกที่แตกต่างกันออกไป
เสือเป็นเผ่าพันธุท์ เี่ ย่อหยิง่ และชอบปลีกวิเวก มีความเป็นตัวของ
ตัวเองสูง เสือหลายตัวอยู่ฝูงเดียวกันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะนิสัยพื้นเพ
ของเสือไม่ชอบถูกผู้อื่นชี้น�ำ ฉะนั้นหากตัวใดตัวหนึ่งในสองตัวนั้นอยาก
จะแปรพักตร์ เขาก็ไม่รู้สึกแปลกใจ
ไรอันใช้ปลายลิ้นไล้ไปตามความยาวของเขี้ยวในปาก เขี้ยว
แหลมคมเปล่งประกายวาววับ แววตาดุดัน
สิง่ ทีเ่ ขาต้องท�ำในตอนนีก้ ค็ อื รีบกลับคืนสูร่ า่ งโตเต็มวัยให้เร็วทีส่ ดุ
เมื่อวานเขาถูกเสี่ยวโอวจับขังในมิติอีกครั้ง ตอนที่อยู่ข้างในนั้นเขารู้สึก
ว่าตนถูกความเหนื่อยล้าจู่โจมเข้ามาเป็นระลอก เหตุการณ์ทั้งหมดนี้
ไม่ได้เหนือความคาดหมาย เพราะเป็นเหมือนครั้งที่แล้วทุกอย่าง
ผ่านไปไม่นาน เขาก็หมดสติ

193
 เพี ย งแต่ ว ่ า ไม่ เ หมื อ นกั บ ที่ ค าดการณ์ ไ ว้ ทั้ ง หมดเสี ย ที เ ดี ย ว
ครั้งนี้เขาไม่ได้กลับเป็นเสือดาวโตเต็มวัย แต่แผลที่ขาหลังกลับหายดี
อย่างรวดเร็ว แม้สัตว์กลายพันธุ์จะมีร่างกายแข็งแรง แต่ก็ไม่สามารถ
รักษาตัวเองภายในระยะเวลาอันสั้นได้อย่างที่เสี่ยวโอวคาดเดา เพราะ
ฉะนั้นแล้ว...ต้นสายปลายเหตุทั้งหมดนี้ ล้วนมาจากมิติลึกลับของเธอ
ทั้งสิ้น
เมือ่ วานไรอันลองสังเกตดูพบว่าข้างใน ‘ห้วงมิต’ิ ของเสีย่ วโอวมี
อาหารสดมากมาย เนือ้ สัตว์ ปลา ผลไม้และผัก หากเขาเดาไม่ผดิ อาหาร
ข้างในน่าจะเก็บไว้เป็นระยะเวลานานพอสมควรแล้ว
ไรอันสัมผัสได้ว่าเวลาภายในมิตินั้นไหลเวียนช้ามาก ดังนั้น
อาหารพวกนี้จะไม่เสื่อมคุณภาพง่ายๆ แน่
นอกจากนัน้ เวลาทีห่ มุนเวียนอยูร่ อบตัว ก็คอยอัดใส่รา่ งกายเขา
ไม่หยุด
ร่างเล็กจ้อยไร้เรี่ยวแรงนี้ทานรับได้ไม่นานนักจึงรู้สึกเหนื่อยล้า
แล้วก็ตกอยู่ในอาการหลับลึก
นี่ก็คือกลไกของมิติหรือ?
ไรอันเลิกเปลือกตาขึน้ กึง่ หนึง่ มองดูสาวน้อยตรงหน้าทีย่ งุ่ วุน่ วาย
อยู่
โต๊ะกับประตูนนั้ ผุพงั หมดแล้วคงไม่สามารถซ่อมแซมได้ อาจต้อง
เปลี่ยนไม้ท่อนใหม่
อีริคถือขวานหินเตรียมจะไปตัดต้นไม้ที่ป่าด้านหลัง เสี่ยวโอว
เดิ น ตามหลั ง เขาไปเก็ บ หิ ม ะจากข้ า งนอก จากนั้ น พวกเขาก็ จุ ด ไฟ
ล้างเครื่องปั้นดินเผาในตู้จนสะอาด แล้วเอามันเทศกับข้าวโพดที่อีริคขน
มาเมื่อวานน�ำมาต้มซุป แต่ว่าเธอไม่เคยก่อไฟโดยใช้วิธีดั้งเดิมแบบนี้

194
เพียงครู่เดียวก็เกิดควันคละคลุ้งไปทั่ว
เสีย่ วโอวส�ำลักควันจนไอไม่หยุด สองตาแดงก�่ำ ใบหน้าทีล่ า้ งจน
ขาวสะอาดก็มีเขม่าควันเกาะเป็นชั้น ดูมอมแมม เหมือนแมวโง่ที่ยัง
ไม่หย่านม
ไรอันชักสายตากลับ กระโจนลงพื้น
อีรคิ ทีต่ งั้ ใจซ่อมแซมบ้านให้เธออย่างเต็มทีต่ ลอดช่วงเช้าถึงเทีย่ ง
ก็ได้แผ่นไม้ราบเรียบมุมฉากมาหลายแผ่น สมัยนี้ไม่มีเครื่องอัดไม้เขาจึง
ใช้วิธีเอาเชือกมาร้อยไม้หลายๆ แผ่นเข้าด้วยกันแล้วเจาะเป็นร่องที่มุม
ทั้งสี่ จากนั้นก็เอาไปวางบนขาโต๊ะที่รื้อแผ่นกระดานเก่าออกไปแล้ว ก็ได้
เป็นโต๊ะตัวใหม่แบบง่ายๆ
ส่วนไม้กระดานแผ่นใหญ่อีกแผ่น เขาท�ำสลักไว้สองจุดเพื่อท�ำ
เป็นประตู หลังจากท�ำเสร็จก็ทดลองเขย่าดู ถือว่าประตูปดิ สนิทและมัน่ คง
ดีทีเดียว

ตอนเที่ยงพวกเขากินซุปมันเทศผสมข้าวโพด
เสี่ยวโอวเห็นเสือดาวน้อยหมอบอยู่ข้างเตาผิงตลอดทั้งเช้า
ไม่ขยับเลยสักนิด ก็นึกว่าเป็นเพราะผลกระทบจากการที่เอามันใส่
ห้วงมิติเมื่อวานจึงอุ้มมันมาวางลงบนตักอย่างใส่ใจ บิแป้งข้าวโพดเป็น
ชิ้นเล็กแล้วป้อน “เถาเถา จะกินแป้งข้าวโพดหน่อยไหม?”
เมื่อวานเธอปวดท้อง จึงไม่ได้ให้อาหารเลยทั้งวัน เช้าวันนี้มันก็
ไม่ได้กินอะไร หญิงสาวเลยกังวลว่าเจ้าเสือดาวจะหิว บาดแผลของมันก็
เพิ่งหายดี เป็นช่วงเวลาที่ร่างกายต้องการสารอาหาร ต้องกินเยอะๆ
จะได้ฟื้นก�ำลังได้ แต่เสือดาวน้อยท�ำเพียงเลิกเปลือกตาขึ้นมองสองหน
จากนั้นก็เบนสายตาออกอย่างเฉยเมย กลับเป็นตอนที่มองอีริคเสียอีก

195
ที่สายตาของมันดูหิวกระหาย อีกทั้งยังเลียเขี้ยวไปมา
อีริคถือชามซุปขยับถอยหลังสองก้าวไปอย่างเงียบๆ
เสือดาวต้องการพลังงานจ�ำนวนมากจากเนือ้ สัตว์ในทุกวัน ก่อน
หน้าเพราะบาดเจ็บจึงไม่อาจออกล่าด้วยตนเองได้ ต้องอาศัยกินนมและ
เนื้อแห้งของเสี่ยวโอวไปก่อน ตอนนี้แผลหายแล้วจึงเริ่มจ้องอีริคตา
เป็นมัน
เสี่ยวโอวก็รู้สึกได้อย่างชัดเจน กลัวว่าเสือดาวน้อยจะอดใจ
ไม่ไหวลงมือกับอีริค จึงรีบอุ้มมันขึ้น “อีริค ฉันจะพามันออกไปเดินเล่น
นะ”
อีริคพยักหน้า ถอนหายใจยาว
พอเดินออกห่างจากบ้านไม้มาได้ระยะทางพอสมควร เธอจึงหา
ที่ลับตาปล่อยเสือดาวน้อยลงจากอ้อมอก
เสีย่ วโอวมีเนื้อสัตว์สดใหม่ในมิติอยู่มากมาย เพื่อนๆ เธอเตรียม
จะปิ้งย่างกินกัน มีทั้งเนื้อแพะ เนื้อวัวและเนื้อไก่ ตั้งแต่เธอมาถึงที่นี่ก็ยัง
ไม่มีเวลาเอาออกมาท�ำอะไรกินเลย
หญิงสาวหยิบเอาเนื้อวัวชิ้นหนึ่งออกมาจากห้วงมิติ นั่งยองๆ
แล้ววางเนื้อลงตรงหน้าเสือดาวน้อย บีบหูกลมๆ ของมัน น�้ำเสียงเต็มไป
ด้วยความห่วงใยและเอื้ออารี “เถาเถา กินเถอะ”
นีเ่ ป็นเหตุผลทีพ่ ามันออกมา เธอไม่อาจให้เถาเถากินเนือ้ ต่อหน้า
อีริคได้ เพราะมันจะเป็นภาพที่ทารุณเกินไปส�ำหรับเขา
เสีย่ วโอวนัง่ เท้าคางมองเสือดาวน้อยกินอาหารอย่างตั้งอกตั้งใจ
เป็นดังทีค่ าดไว้พอเจอกับเนือ้ ดิบเสือดาวน้อยก็ไม่แสดงอาการรังเกียจอีก
ปีนขึ้นไปดมแล้วก็อ้าปากขย�้ำทันที
ทว่ากินไปได้ครึง่ หนึง่ เสีย่ วโอวพลันได้ยนิ เสียงฝีเท้ามาจากทาง

196
ด้านหน้า เป็นเสียงรองเท้าย�่ำลงบนพื้นหิมะ เธอนึกว่าเป็นอีริคเลยตกใจ
ยกใหญ่ รีบหยัดตัวขึน้ ยืน จิตใต้สำ� นึกสัง่ ให้ยนื ขวางหน้าเสือดาวน้อย แต่
พอเงยหน้าขึ้นเห็นผู้ที่เดินมาชัดเจนก็ท�ำให้เธอนิ่งอึ้งไป
เสือด�ำกลายพันธุท์ เี่ จอเมือ่ เช้าไม่รกู้ ลับมาตัง้ แต่เมือ่ ไร ยืนอยูต่ รง
หน้า ดวงตาเสือด�ำหลุบลงเล็กน้อยมองข้ามเธอไปจ้อง ‘เถาเถา’ บนพื้น
แล้วนิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะก้าวยาวๆ อ้อมผ่านเธอไปหยุดยืนตรงหน้า
เจ้าเสือดาว
เสือตัวเล็กแยกเขี้ยวยิงฟัน กรงเล็บข้างหนึ่งกดลงบนชิ้นเนื้อ
เงยหน้าขึ้นสบตากับราอูล ซิธ
วินาทีถัดมา ราอูล ซิธ ก็เงื้อปลายเท้าขึ้นเตะชิ้นเนื้อตรงหน้า
เสือดาวน้อยจนกระเด็น เขาบิดมุมปากยิม้ อย่างเย็นชา ก้มตัวคว้าหลังคอ
เสือดาวน้อย ยกมันขึ้นจากพื้นอย่างง่ายดาย

197
 บทที่ 24

ราอูล ซิธ หิ้วไรอันขึ้นมาอยู่ในระดับสายตา

ลู ก ตาสี เ หลื อ งกลอกไปมา มองประเมิ น เสื อ ดาวน้ อ ยที่ อ ยู ่
เบื้องหน้าอย่างล�ำพองใจ
เสือดาวที่สีขนต่างกันก็จะมีสีลูกตาแตกต่างกันเล็กน้อย อย่าง
เช่นเสือดาวขนด�ำอย่างเขาก็จะมีลูกตาสีเหลืองอมน�้ำตาล เสือดาวลาย
น�้ำตาลจะมีตาสีเขียวอมฟ้า เสือลายจุดขาวจะเป็นสีเหลืองอมเขียว
ส่วนไรอัน...เขาเป็นเสือเพียงตัวเดียวในเผ่าที่มีดวงตาสีน�้ำเงิน
เหมือนทะเลลึก นี่เป็นข้อได้เปรียบที่มีมาแต่ก�ำเนิด ร่างกายก�ำย�ำ จู่โจม
รวดเร็วดุดนั อีกทัง้ ยังทนทานต่อทุกสภาวะ เสือตัวอืน่ จะพยายามอย่างไร
ก็ไม่อาจเทียบได้
เสือดาวน้อยตัวนี้มีดวงตาสีเดียวกับไรอันแต่ก�ำลังที่แท้จริงนั้น
ห่างชั้นกันมาก หากจะบอกว่าไรอันเป็นเสือดาวที่จองหองดุดันแล้วละก็
เจ้าเปี๊ยกตรงหน้าก็เป็นแค่แมวน้อยที่ยังไม่หย่านม ดูอ่อนแอ ไร้ก�ำลัง
ไม่ให้ความรู้สึกคุกคามใครทั้งนั้น ช่างน่าขันและน่าเวทนานัก
ราอูล ซิธ แสยะยิ้มที่มุมปาก ส่งเสียง “หึ” ออกมาอย่างเย้ยหยัน

198
เขาสามารถบีบกะโหลกมันให้ร้าวได้ด้วยกรงเล็บข้างเดียวด้วยซ�้ำ
เขาชูมืออีกข้างขึ้นล็อกคางเสือดาวน้อยแล้วง้างปากอีกฝ่ายลง
อย่างไม่เกรงใจ นิว้ โป้งกับนิว้ ชีเ้ คลือ่ นไหวไปบนช่องปากของเจ้าหนูอย่าง
เชื่องช้า ทั้งแหย่และท้าทายอย่างดูแคลน “ขอฉันดูหน่อยสิว่าฟันแกขึ้น
ครบหรือยัง?”
พูดจบก็สัมผัสกับเขี้ยวแหลมตรงแนวฟันช่วงบนด้านในปาก
เขาเลิกคิ้วขึ้น กล่าวต่ออย่างไม่ไว้หน้า “ฟันซี่เล็กแบบนี้เอง มิน่าถึงต้อง
ให้ตัวเมียมาป้อนอาหาร”
พฤติกรรมนี้ย่อมเป็นการหยามเกียรติ ‘อดีต’ จ่าฝูงอย่างไม่ต้อง
สงสัย แววตาไรอันเย็นเฉียบ ประกายเกรี้ยวกราดวาบผ่านไปรวดเร็ว
กรงเล็บแหลมเล็กสองขาหน้าตวัดใส่ใบหน้าของราอูล ซิธ ปลาย
เล็บจิกเข้าไปในหนังแล้วกรีดลงล่าง
ราอูล ซิธถึงกับผงะอย่างตกใจ แม้ปฏิกริ ยิ าตอบสนองจะรวดเร็ว
แต่ก็ยังถูกกรงเล็บไรอันกรีดเรียกเลือดได้สองรอย สีหน้าของเขาครึ้มลง
ทันที บีบคอไรอันแน่นขึ้น เอ่ยอย่างไม่เสียเวลาอ้อมค้อมอีก “ลงนรกไป
อย่างเชื่องๆ เสียเถอะ ไรอัน...”
ก่อนทีร่ าอูล ซิธ จะเอ่ยค�ำสุดท้ายออกมา ไรอันก็กดั ฝ่ามืออีกฝ่าย
เต็มแรง
แม้ร่างกายนี้จะอ่อนแอด้อยก�ำลัง แต่เขี้ยวฟันกลับคมกริบ
คมเขี้ยวของไรอันเจาะทะลุง่ามนิ้วของราอูล ซิธ ในชั่วพริบตา ไรอัน
ออกแรงบดขยี้เหมือนตั้งใจจะกัดนิ้วโป้งของอีกฝ่ายให้ขาดสะบั้น
ราอูล ซิธ ส่งเสียงร้องออกมา มือที่จับคอไรอันบีบแน่นขึ้นไปอีก
อย่างทนไม่ไหว แต่ยงิ่ เขาบีบแน่นมากเท่าไร ไรอันก็ยงิ่ กัดแรงขึน้ เท่านัน้
ในที่สุดราอูล ซิธ ก็ทนไม่ไหวเหวี่ยงไรอันไปกระแทกต้นไม้ข้างๆ อย่าง

199
แรง
“ปัง!”
เสียงดังลั่นจนต้นไม้สั่นไปทั้งต้น ร่างเล็กร่วงลงมากองกับพื้น
หิมะที่ตกค้างอยู่บนต้นหล่นใส่หัวไรอันพอดี ฝังทั้งร่างของอดีตจ่าฝูงจน
มิดหลงเหลือไว้แต่เนินหิมะน้อยๆ
ราอูล ซิธ ยกฝ่ามือตนขึน้ มามอง เห็นเลือดสดๆ ไหลซึมออกตรง
จุดที่ไรอันกัด มีรอยฟันสองรอยบนง่ามนิ้ว นิ้วโป้งแทบจะถูกกัดขาดไป
ครึ่งหนึ่ง เขาลองขยับข้อต่อนิ้วโป้งดู ยังดีที่กระดูกยังไม่หัก พอเงยหน้า
ขึ้นอีกครั้งเหลือแต่เพียงความเย็นเยียบในแววตา ดูแล้วไม่ต่างจาก
เครื่องจักรสังหาร
หลังจากไรอันบาดเจ็บและหายตัวไป เผ่าเสือดาวก็ไร้จ่าฝูง
ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด ราอูล ซิธ เป็นผู้เดียวที่มีพละก�ำลังสูสีกับไรอัน
ในขณะที่เสือส่วนใหญ่เริ่มคิดว่าเขาสมควรขึ้นเป็นจ่าฝูงของเผ่าเสือดาว
หลายตัวเริม่ สวามิภกั ดิใ์ ห้ มีการรวมก�ำลังกันผลักดันเขาเป็นจ่าฝูง ทว่า...
ทุกอย่างกลับไร้ประโยชน์หลังจากที่กลุ่มผู้อาวุโสในเผ่ายืนกรานว่าไรอัน
ยังไม่ตาย ดังนั้นจะเปลี่ยนจ่าฝูงไม่ได้
ราอูล ซิธ แสยะมุมปากดูน่าขนลุก
ใช่ แ ล้ ว ไรอั น ยั ง ไม่ ต ายจริ ง ๆ มั น แค่ ก ลายเป็ น เศษสวะที่
ไร้ประโยชน์
หากเขาพาไรอั น ในสภาพนี้ ก ลั บ ไปโยนลงต่ อ หน้ า ผู ้ อ าวุ โ ส
ไม่รู้พวกนั้นจะมีปฏิกิริยาอย่างไร? จะต้องสนุกมากแน่ๆ
แต่ว่าก่อนจะถึงตอนนั้น เขาก็ไม่รังเกียจที่จะเล่นกับเด็กเวรนี่
เสียหน่อย
ราอูล ซิธ ยกปลายเท้าขึ้น ก้าวเข้าหาเนินหิมะทีละก้าว เขาโน้ม

200
ตัวลงคว้าไรอันออกมาจากกองหิมะ เอาร่างเล็กๆ นัน้ ยันไว้กบั ล�ำต้นของ
ไม้ใหญ่ด้านข้าง ขณะเดียวกันก็ยกมืออีกข้างขึ้น เผยกรงเล็บยาวแหลม
เล็งไปที่ช่องอกของไรอันแล้วค่อยๆ จิกลึกลงไป
“อย่านะ!” เสีย่ วโอวร้องห้ามเสียงลนลาน เมือ่ ครูเ่ ธอตกใจมากจน
พูดไม่ออก กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอก็ผ่านไปครู่หนึ่งแล้ว
ท�ำไมเสือดาวขนด�ำตัวนี้ถึงโผล่มาปุ๊บก็ท�ำร้ายเถาเถาเลยล่ะ?
มันมีความแค้นอะไรกับเถาเถาเหรอ?
เมื่ อ เช้ า ตอนมั น มาที่ บ ้ า นไม้ ก็ ยั ง ไม่ มี ค วามคิ ด ที่ จ ะท� ำ ร้ า ย
พวกเธออยู่เลยนี่?
หรือว่ามันเกิดเปลีย่ นใจ ไม่อยากให้พวกเธออาศัยอยูใ่ นบ้านหลัง
นั้นแล้ว ก็เลยใช้วิธีนี้มาขู่ให้ออกไป?
เสี่ยวโอวยังคิดได้ไม่เท่าไรก็เห็นกรงเล็บของราอูล ซิธ ยื่นไปยัง
ช่องอกเสือดาวน้อย เธอร้องตะโกนด้วยความตกใจ น่าเสียดายที่ค�ำพูด
เธอไม่ได้เข้าหูของเขาเลย เมือ่ เห็นว่าค�ำพูดตนไร้ผล ก็ไม่รวู้ า่ หญิงสาวไป
เอาความกล้ามาจากไหน คว้าเอาเครื่องช็อตไฟฟ้าออกมาจากห้วงมิติ
ปรับกระแสไฟฟ้าไปต�ำแหน่งสูงสุดแล้วพุ่งไปที่แขนราอูล ซิธ จากนั้นก็
กดลงไปอย่างแรง
“แซ่ด—แซ่ด----”
กระแสไฟฟ้าแรงสูงส่งเสียงดัง กระแสไฟสีฟ้าอ่อนวิ่งไปมา
ระหว่างสองขั้วของเครื่องช็อต
ราอูล ซิธ รู้สึกชาท่อนแขนและอ่อนแรงลงอย่างรวดเร็ว เขา
หันกลับมามองตะลึงงัน เห็นเพียงสองตาด�ำขลับของเสี่ยวโอว
ไรอันร่วงลงจากมือของศัตรูโดยมีเสี่ยวโอวยื่นมือไปรับไว้ได้ทัน
เธอรีบอุ้มเสือดาวน้อยวิ่งไปอีกทาง เมื่อครู่เถาเถาถูกเหวี่ยงไปชนกับ

201
ต้นไม้ ผิวหนังถลอกไปเล็กน้อย บาดแผลภายนอกดูไม่หนักมาก แต่มัน
กลับนอนตาปรือ มีเลือดสดๆ ไหลซึมออกจากมุมปาก ดูก็รู้ว่าภายในคง
บาดเจ็บไม่เบา
เสีย่ วโอวปวดใจจนพูดไม่ออก เธออุตส่าห์ฟมู ฟักดูแลมันมานาน
ขนาดนี้ก็ย่อมต้องผูกพันกันอยู่บ้าง หญิงสาวกอดร่างมันไว้แนบอกแน่น
เหมือนแม่กวางที่ปกป้องร่างอ่อนเปลี้ยของลูกน้อย เอ่ยปากเสียงเบาแต่
แน่วแน่ “ฉันจะปกป้องแกเอง”
มือที่กอดเสือดาวน้อยสั่นนิดๆ เธอขบฟันลงบนริมฝีปากแล้ว
หลับตาลง
จากนั้น… อ้อมอกก็ว่างเปล่า!
เสือดาวน้อยที่เคยหมอบนิ่งๆ อยู่ในอ้อมอกหายไปในพริบตา
เพราะเสี่ยวโอวเอามันไปซ่อนในห้วงมิติแล้ว
แม้จะรู้ว่าห้วงมิติอาจสร้างผลกระทบที่ไม่ดีต่อร่างกายของมัน
แต่เวลานี้เสี่ยวโอวคิดวิธีอื่นไม่ออกแล้วจริงๆ หลังจากที่จัดการเถาเถา
เสร็จ เสี่ยวโอวก็รวบรวมก�ำลังใจหมุนกายกลับไปอย่างมุ่งมั่น เผชิญกับ
สายตาของราอูล ซิธ
เธอกุมเครื่องช็อตไฟฟ้าเอาไว้แน่น รู้ดีว่าตนเองวิ่งเร็วสู้เสือดาว
ไม่ ไ ด้ จึ ง ไม่ ไ ด้ แ สดงกิ ริ ย าน่ า ขั น ที่ ไ ร้ ป ระโยชน์ อ ย่ า งนั้ น ออกมาอี ก
หญิ ง สาวสู ด ลมหายใจเฮื อ กหนึ่ ง แล้ ว โพล่ ง ออกไป “หากคุณท�ำร้าย
พวกเราเพราะพวกเราถือวิสาสะเข้าไปอาศัยในบ้านคนรู้จักของคุณ
ฉันก็พร้อมจะขอโทษและจากไปทันที”
แต่สมาธิของราอูล ซิธ ไม่อยู่กับค�ำพูดของหญิงสาวสักนิด
เขาจ้องมือเธอที่เคยอุ้มเสือดาวตัวหนึ่งเขม็ง
“เธอเอามันไปซ่อนที่ไหน?” ราอูล ซิธ ตะเบ็งเสียงถาม

202
 เสี่ยวโอวหวาดกลัวจนแทบจะหยุดหายใจ ส่ายหัวอย่างเชื่องช้า
“ฉันบอกคุณไม่ได้”
ราอูล ซิธ สีหน้าครึม้ ลง เพียงพริบตาก็มาหยุดตรงหน้าเสีย่ วโอว
เล็บคมกริบแนบกับล�ำคอหญิงสาว จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงไปแนบชิด
ใบหน้าเธอ แล้วเอ่ยเสียงต�่ำ “ตัวเมีย พูดความจริงออกมา ฉันไม่ใช่คนมี
น�้ำอดน�้ำทนเท่าไหร่หรอก รู้ไหม”
เสี่ยวโอวกัดริมฝีปากจนซีดขาว ยังคงปากแข็ง “หากคุณหามัน
เจอ ฉันก็จะยกให้เลย...”
เสือดาวน้อยอยูใ่ นห้วงมิติ ต่อให้อกี ฝ่ายคิดจะหา ไม่วา่ อย่างไรก็
ไม่มีทางเจอแน่นอน เป็นเพราะมั่นใจอย่างนี้เสี่ยวโอวถึงได้กล้าเอ่ยปาก
ท้า แต่ว่าสัตว์กลายพันธุ์ที่นี่ส่วนใหญ่พูดกันด้วยก�ำลังกาย ปัญญาไม่ได้
สูงส่งเท่าไรนัก...มันจะฟังที่เธอพูดหรือ?
สิ่งที่ท�ำให้เสี่ยวโอวผิดหวังก็คือ มันป่าเถื่อนกว่าที่เธอคิดไว้มาก
ราอูล ซิธ เข้าใจผิดว่าไรอันซ่อนอยู่ในเสื้อของเสี่ยวโอว จึงตวัด
กรงเล็บใส่เสื้อตัวนอกเธอจนขาด
น่าเสียดาย ไม่เห็นแม้แต่เงาของไรอัน
ราอูล ซิธ หมดความอดทนแล้ว เขาคว้าคอเสี่ยวโอวแล้วชูเธอ
ขึ้นจากพื้น เอ่ยเสียงเย็นเยียบ “พูดมา”
สัตว์กลายพันธุม์ พี ละก�ำลังมากโดยก�ำเนิด เพียงครูเ่ ดียวเสีย่ วโอว
ก็รู้สึกอึดอัด ใบหน้าแดงก�่ำเพราะหายใจไม่ออก เธอคว้าแขนราอูล ซิธ
ไว้ พยายามดึงมืออีกฝ่ายออกจากคอ แต่กรงเล็บที่กุมคอเธออยู่นั้น
เต็มเปี่ยมไปด้วยก�ำลังจนไม่อาจขยับหนีได้เลย
ทว่าหญิงสาวยังคงกัดฟันแน่น ไม่พูดสักค�ำ
ราอูล ซิธ แววตามืดครึม้ ออกแรงบีบมากขึน้ ล�ำคออันเพรียวบาง

203
ของสาวน้อยราวกับก้านดอกไม้บอบบางที่ไม่คณามือ
“ตัวเมีย” เขาถามอีกครั้ง “บอกฉันมา มันอยู่ไหน”
เสี่ยวโอวพยายามอ้าปากพูดเสียงตะกุกตะกัก
“ไม่บอก...”
ราอูล ซิธหมดความอดทนโดยสิ้นเชิง สะบัดมือเหวี่ยงเสี่ยวโอว
กระแทกพื้นอย่างแรงแล้วแทงกรงเล็บลงบนท้องหญิงสาว...
เสีย่ วโอวหลับตาลงอย่างยอมแพ้ ได้แต่คดิ ว่า หากเธอถูกฆ่าตาย
จากโลกนี้จะกลับไปยังโลกเดิมได้หรือไม่?
หากกลับไปได้ก็คงดี เธอไม่อยากไปเที่ยวป่าที่ไหนอีกแล้ว
จะไม่กินเนื้อกวาง ไม่กินเนื้อวัว จะท�ำดีต่อสัตว์กินพืชทุกตัว
ไม่รู้ว่าวินาทีที่ตายจะเจ็บมากไหม...
บนพื้นหิมะ สาวน้อยในเสื้อตัวบางนอนอย่างโดดเดี่ยว ใบหน้า
ด้านข้างงดงามละเมียดละไม ขนตาเรียวยาว ดูเหมือนไร้ลมหายใจ
ขณะที่กรงเล็บราอูล ซิธ แทงลงไป จู่ๆ เขาก็หยุดชะงัก คิ้วขมวดแน่น
สายตาจับจ้องอยู่ที่พื้น
บนพื้นว่างเปล่า...ไม่มีตัวเมียตัวเล็กนั่น เหลือเพียงแค่ร่องรอย
บนพื้นหิมะ
ตัวเมียตัวนั้นจู่ๆ ก็หายไปเฉยเลย!

204
 บทที่ 25

หิมะโปรยปรายสุดลูกหูลูกตา
เทือกเขาสูงต�่ำเป็นแนวปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน
เออร์มนิ สองตัวทีม่ สี ขี าวปลอด รูปร่างเล็กจ้อยมุดออกมาจากร่อง
หิน มองดูรอบทิศเพื่อหาอาหาร
พื้นหิมะเย็นยะเยือก เหลือเพียงเหล่านกกระจิบที่จิกกินอาหาร
อยู่บนพื้น
เออร์ มิ น จ้ อ งเขม็ ง ไปที่ ไ ปที่ น กกระจิ บ เหล่ า นี้ ย่ อ กายลงต�่ ำ
คืบคลานไปข้างหน้าอย่างไร้เสียง เตรียมตะครุบเหยื่อ ขณะที่พวกมันอยู่
ห่างจากนกกระจิบเพียงเมตรเดียว ทันใดนั้นก็มีวัตถุโผล่ออกมากลาง
อากาศ เริ่มจากสองขา จากนั้นก็เป็นเอว สองแขน ล�ำคอ ใบหน้า...
จนกระทั่งมิติ ‘คาย’ เธอออกมาหมดตัว...
เมื่อไร้แรงดูดจากมิติ เธอก็ร่วงหล่นกระแทกพื้นท�ำให้หิมะฟุ้ง
กระจายรอบตัว
นกกระจิบทีจ่ กิ อาหารอยูต่ รงหน้าตกใจกระพือปีกหนีกระเจิงกัน
หมด

205
 เออร์มินรีบถอยหลบเข้าไปหลังร่องหินใหม่ แล้วโผล่หัวสีขาว
ออกมามอง
เสีย่ วโอวทีน่ อนหงายอยูบ่ นพืน้ ค่อยๆ ลืมตาขึน้ จ้องมองเมฆขาว
บนท้องฟ้าอยู่นาน สมองยังคิดปะติดปะต่อเรื่องราวไม่ได้
นานที เ ดี ย วกว่ า จะนึ ก ขึ้ น ได้ จึ ง ยกมื อ ลู บ อกแล้ ว เอามาดู
ตรงหน้า... ไม่มีเลือด
เธอ...ไม่ได้ถูกเสือด�ำกลายพันธุ์ตัวนั้นฆ่าตายหรอกหรือ?
วินาทีทรี่ าอูล ซิธ ลงมือนัน้ เธอรูส้ กึ ว่ามีแรงดึงดูดอย่างประหลาด
ดึงทึ้งและกระชากตัวเธออย่างแรง
จู่ๆ เธอก็หลุดเข้าไปในพื้นที่อันว่างเปล่า ที่นั่นมีถุงนอน เป้
เข็มทิศเธอและก็ยงั มีเสือดาวน้อย ยังไม่ทนั ได้ลำ� ดับความคิดว่าอะไรเป็น
อะไร ความรูส้ กึ เหนือ่ ยล้าก็เข้าจูโ่ จมกะทันหัน เธอจึงได้หลับไป พอลืมตา
อีกที ก็เป็นตอนนี้
เสี่ยวโอวค่อยๆ คิดทบทวน เมื่อครู่เธอ...เธอหลุดเข้าไปใน
ห้วงมิติหรอกหรือ?
ห้วงมิติอัพเกรดจนสามารถยัดเธอเข้าไปทั้งตัวได้ตั้งแต่เมื่อไร?
เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เสี่ยวโอวผลุนผลันลุกขึ้นนั่ง เมื่อมองไป
รอบทิศก็พบว่ามีแต่ความขาวโพลนไม่มีที่สิ้นสุด ไม่ไกลนักมีหลุมเล็กๆ
ที่ยุบตัวลงไป เสี่ยวโอวยันกายลุกขึ้นรีบเดินไปโกยหิมะออก เถาเถาของ
เธอนอนนิ่งเงียบไม่ไหวติงจมอยู่ในนั้น มันเองก็คงถูกห้วงมิติ ‘คาย’
ออกมาเหมื อ นกั น สองตาของเสื อ ดาวน้ อ ยยั ง คงปิ ด สนิ ท หลั บ ใหล
อย่างอ่อนแรง
เสี่ยวโอวคว้าขาหน้าอุ้มมันขึ้นจากกองหิมะอย่างระมัดระวัง
ยังดี...นอกจากสลบแล้ว ดูตามตัวมันไม่ได้บาดเจ็บอะไร การหายใจเป็น

206
ปกติเพียงแต่ว่าตัวเย็นสักหน่อย
เสี่ยวโอวกอดมันไว้ในอ้อมอก ตั้งใจจะมอบความอบอุ่นให้ แต่
เสื้อนอกของเธอถูกราอูล ซิธ ฉีกจนขาด ข้างในเหลือเพียงเสื้อขนแกะ
ตัวหนึง่ กับกางเกงขายาวตัวบาง ไม่อาจต้านทานลมหนาวบนยอดเขาได้
เธอเองก็แทบจะถูกแช่แข็งเป็นไอศกรีมอยู่แล้ว
เพือ่ ไม่ให้แข็งตายทัง้ คู่ เสีย่ วโอวจึงเดินฝ่าหิมะไปตามเชิงเขาจน
พบถ�้ำที่มีความสูงประมาณหนึ่งคนครึ่ง ภายในถ�้ำมีพื้นที่คับแคบ พอจะ
ฝืนเข้าไปด้านในได้เพียงหนึง่ ถึงสองคนเท่านัน้ ยังดีทเี่ สีย่ วโอวรูปร่างเล็ก
บาง ตัวเถาเถาเองก็ยิ่งไม่กินพื้นที่ ดังนั้นจึงเพียงพอให้หนึ่งคนหนึ่ง
เสือดาวน้อยมุดเข้าไปหลบพักได้
เสี่ยวโอวจัดแจงรื้อหาเสื้อผ้าจากในห้วงมิติของตนออกมา
เธอมีเสื้อผ้าหนาๆ ไม่มาก เสื้อกันลมที่อบอุ่นเพียงตัวเดียวก็ถูก
ฉีกขาดไปแล้ว ตอนนี้ทั้งคับแค้นใจและเศร้าใจที่สุด
เสี่ยวโอวสวมเสื้อขนแกะสองตัวกับเสื้อไหมพรมหนึ่งตัว ไม่สน
อีกแล้วว่าจะเป็นของใคร ขอเพียงช่วยให้อุ่นได้ก็พอ ข้างนอกสวมเสื้อ
เบสบอลทับอีกชั้นแล้วรูดซิปขึ้นสูง เปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้ว เสือดาวน้อยก็
ยังไม่ตื่น เสี่ยวโอวจึงออกไปเก็บไม้จากด้านนอกมาใช้เป็นฟืน
ไม้สว่ นใหญ่เปียกชุม่ เพราะหิมะจึงใช้การไม่ได้ เธอหาอยูต่ งั้ นาน
ถึงพอจะเจอไม้ที่ไม่ค่อยเปียก
เธอเก็บมันกลับมาที่ถ�้ำ ก่อกองไฟขึ้นเพื่อช่วยบรรเทาความ
หนาว
ตอนที่ไรอันตื่นขึ้นมาจึงได้เห็นควันโขมง เขาลุกขึ้นยืนอย่าง
ระแวดระวัง พอเห็นหญิงสาวที่มือไม้พัลวันอยู่หลังกลุ่มควัน ใจก็ค่อยๆ
สงบลง

207
 ไม้ชนื้ เกินไป เมือ่ เผาไหม้จงึ เกิดควันฟุง้ จนเสีย่ วโอวลืมตาไม่ขนึ้
ทรมานสุดๆ
เธอใช้มือพัดไฟพร้อมเบี่ยงหน้าไปด้านข้างแล้วไอไปด้วย
ลมหนาวพัดมาจากนอกถ�้ำ พาควันเข้าตาเสี่ยวโอว ดวงตาด�ำ
ขลับพลันแดงก�่ำทันที หญิงสาวรีบก้มหน้า ยกมือขึ้นนวดดวงตาแต่มือ
ของเธอก็สกปรกเพราะมีแต่ขี้เถ้า น�้ำตาจึงไหลออกมาไม่หยุด ทว่าเธอ
ไม่เพียงไม่เช็ดน�้ำตาออก แต่กลับปล่อยให้น�้ำตาไหลมากขึ้น
ช่างเถอะ เสีย่ วโอวยอมแพ้ กอดเข่าขดร่างเข้ามุมแล้วร้องไห้ออก
มาอย่างหนักด้วยความอัดอั้น เดิมทีเธอเตรียมใจที่จะตายไปจากโลกนี้
โดยหวังว่าอาจจะได้กลับไปโลกเดิม แต่พอลืมตาก็ยังอยู่บนแผ่นดิน
แปลกถิ่น
เธอไม่รู้ด้วยซ�้ำว่าที่นี่คือที่ไหน
ต่อไปเธอควรท�ำอย่างไร?
เสือด�ำกลายพันธุ์ตัวนั้นจะยังตามมาท�ำร้ายพวกเธออีกรึเปล่า?
แล้วเธอจะใช้ชีวิตบนแผ่นดินนี้ได้ยังไง?
ความรูส้ กึ สับสนปนเปท�ำให้อารมณ์ของเสีย่ วโอวจมลงถึงก้นเหว
ร้องไห้หนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ
แต่ไม่ว่าเธอจะร้องไห้อย่างไร เสียงก็ยังคงแผ่วเบาราวกับแมว
น้อยเพิ่งคลอด
ไรอันมองหญิงสาวที่นั่งตรงมุมถ�้ำเงียบๆ จากนั้นก็เยื้องย่างไป
ทางกองไฟแล้วใช้ขาหน้าดึงฟืนออกบ้างเพือ่ ลดควันลง ก่อนจะใช้กรงเล็บ
ขุดหลุมที่พื้นเพื่อระบายอากาศ เพียงครู่เดียว ก็บังเกิดเปลวไฟค่อยๆ
ลุกโชนขึ้นเหนือกองไม้
ไรอันเดินวนรอบถ�้ำอยู่รอบหนึ่ง รังเกียจขนาดของถ�้ำที่คับแคบ

208
แต่ด้วยความสามารถของเสี่ยวโอว หาที่แบบนี้ได้ก็ไม่ง่ายแล้ว
สุดท้ายไรอันก็เดินมาหยุดข้างเสี่ยวโอวแล้วหมอบลงข้างๆ เธอ
ด้วยท่าทางเรียบนิ่ง ทว่าในดวงตากลับฉายแววดุดัน ไอเย็นเยียบแผ่
ออกมาจากร่างเสือดาวน้อย
เจ้าราอูล ซิธ! ช่างบังอาจนัก
ไอร้อนจากกองไฟกระจายไปทัว่ ถ�ำ้ จนอากาศอุน่ ขึน้ ท�ำให้นำ�้ แข็ง
หน้าปากถ�้ำบางส่วนละลายกลายเป็นหยดน�้ำ
กว่าเสีย่ วโอวจะหยุดร้องไห้ฟา้ ก็มดื แล้ว เธอเงยหน้ามองกองไฟ
ที่ยังลุกโชนอยู่ ทั้งๆ ที่ไฟควรจะมอดไปนานแล้ว แต่ตอนนี้กลับมีฟืน
เติมเต็มมากกว่าเดิม ส่วนเสือดาวน้อยยังคงหมอบนิ่งอยู่ข้างเธอ ทว่า
ปลายเท้าทั้งสี่กลับเปื้อนดิน
มันออกไปเก็บฟืนมาหรือ?
เสี่ยวโอวดึงมันมากอดไว้แนบอก เอาคางเกยหัวเจ้าตัวเล็ก
พึมพ�ำว่า “เถาเถา แกเป็นเด็กดีจังเลย”
ไรอันที่ถูกดึงตัวไปซบอก ได้แต่อยู่นิ่ง ไม่รู้ว่าควรเอากรงเล็บไป
ไว้ตรงไหนด้วยซ�้ำ ตามจริงแล้วเขาไม่ได้ท�ำเพือ่ เธอหรอก ก็แค่ถำ�้ นีห้ นาว
เกินไป เขาเองก็ต้องการไออุ่นเหมือนกัน
ผ่านไปครู่หนึ่ง ท้องของเสี่ยวโอวก็ร้องดังโครกคราก เธอนวด
ท้องอย่างเขินอาย ไม่รวู้ า่ เมือ่ กีอ้ ยูใ่ นห้วงมิตนิ านแค่ไหน เลยไม่รวู้ า่ ไม่ได้
กินมานานเท่าไรแล้ว
ถ�ำ้ นีเ้ ล็กเกินไป ไม่เหมาะจะติดเตาไฟเพือ่ ท�ำอาหาร เสีย่ วโอวจึง
หยิบขนมปังกับช็อกโกแลตออกมาจากห้วงมิติ และหยิบเนื้อแกะดิบให้
เสือดาวน้อยชิ้นหนึ่ง หนึ่งคนหนึ่งเสือดาวกินจนอิ่มท้อง จากนั้นก็มุดเข้า
ถุงนอนตั้งแต่ยังไม่มืดด้วยความเหนื่อยล้า

209
 เช้าวันรุ่งขึ้นแสงแดดอ่อนๆ ส่องเข้ามาในถ�้ำ
เสีย่ วโอวรีบเก็บกวาดข้าวของและพาเถาเถาออกไป เพราะเกรง
ว่าถ้าอยู่นานอาจจะมีสัตว์อื่นบุกเข้ามาท�ำร้ายได้
เธออยากเร่งเดินทางออกจากหุบเขานี้เพื่อไปหาอีริค ทว่าสิ่งที่
หญิงสาวไม่รู้ก็คือ เมื่อเธอจากไปได้ไม่นานก็มีสัตว์กลายพันธุ์ตัวสูงใหญ่
มาเยือนตรงปากถ�้ำ
ราอูล ซิธ ยันมือข้างหนึ่งกับเพดานปากถ�้ำแล้วกวาดตามอง
เข้าไป กองไฟยังมีควันเอื่อยๆ ลอยออกมา ไฟยังดับไม่หมด แสดงว่า
ผู้ที่เคยพักอยู่ในนั้นเพิ่งไปไม่นานนี้เอง
เขายืดตัวตรง หันกลับมามองหน้าถ�ำ้ และบริเวณโดยรอบ เพราะ
เมื่อคืนหิมะตกหนักจึงกลบร่องรอยอื่นๆ ไปหมด ยกเว้นรอยเท้าใหม่ที่
เพิ่งย�่ำลงบนหิมะ
เป็นรอยเท้าที่เล็กจนน่าเวทนา
ราอูล ซิธ จ้องมองรอยเท้านั้นเงียบๆ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ก่อนจะ
ก้าวตามไปอย่างไม่รีบร้อน

210
 บทที่ 26

หลังจากเดินมาได้สองชั่วโมง เสี่ยวโอวก็รับรู้ได้ถึงความ
ผิดปกติ
เมื่อวานตอนที่เธอถูกคายออกมาจากห้วงมิติ บริเวณรอบๆ ยัง
มีสัตว์หลายชนิด...อย่างเช่นเออร์มิน นกกระจิบ เซเบิล...พวกมันก�ำลัง
หาอาหารในกองหิมะ บนพื้นหิมะจึงมีรอยเท้าหลายรอย แต่ตอนนี้เธอ
กลับไม่พบสัตว์เลยสักตัว รอยเท้าก็ไม่มีให้เห็น
เสีย่ วโอวมองไปรอบๆ ทีน่ มี่ เี ธอคนเดียว หรือเพราะอากาศหนาว
พวกมันถึงไม่ยอมออกมา?
ก็เป็นไปได้...อากาศหนาวขนาดนีค้ นทีว่ งิ่ พล่านอยูข่ า้ งนอก ไม่มี
บ้านให้กลับ ก็คงมีแต่เธอคนเดียวนี่แหละ
หญิงสาวพ่นลมหายใจใส่มอื แล้วเดินหน้าต่อไปด้วยความมุง่ มัน่
เพื่อป้องกันความหนาว เธอเอาเสื้อผ้าในห้วงมิติที่พอให้ความ
อบอุน่ ได้มาสวมทับหลายชัน้ แต่กย็ งั หนาวจนมือเท้าชา ริมฝีปากเริม่ เป็น
สีม่วง ซ�้ำร้ายขนตายังมีหิมะเกาะจนแทบมองไม่เห็นทางข้างหน้า ทว่า
เธอไม่กล้าแตะเพราะกลัวว่าขนตาทีแ่ ข็งจะหลุดออกมา ได้แต่ซกุ หน้ากับ

211
ซอกคอของเสือดาวน้อย
ไรอันมีอณุ หภูมริ า่ งกายทีส่ งู กว่าเธอ เพียงครูเ่ ดียวน�ำ้ แข็งทีเ่ กาะ
ขนตาอยู่ก็ค่อยๆ ละลาย เธอกะพริบตา ถูหน้ากับตัวมันเบาๆ ก่อนจะ
เอ่ยถาม “เถาเถา แกหนาวไหม?”
เพราะใบหน้าเย็นจัดของสาวน้อยแนบชิดกับตัวเขา ไรอันจึง
ไม่กล้าส่งเสียงหรือแม้แต่จะขยับ ทว่าปกติเสือดาวจะมีเนื้อหนังที่หนา
ท�ำให้ทนหนาวได้ดีกว่าเธอ แถมตอนนี้เธอยังซุกตัวเขาไว้ในเสื้อคลุมจน
ลมหนาวแทบไม่มีโอกาสได้แตะผิว
ไรอันอยากจะบอกเธอว่าการพยายามปกป้องเขาเป็นการเปลือง
แรงอย่างเสียเปล่า พอคิดมาถึงตรงนี้เขาก็ลอบมองสาวน้อยที่ใบหน้าอยู่
ห่างเพียงคืบ เธอมีผวิ ขาวเนียน โดยเฉพาะยามนีย้ งิ่ ขาวจนแทบจะโปร่งใส
เธอมักจะท�ำดีแบบนี้กับทุกคนเลยหรือ ท�ำดีแบบที่ไม่เผื่อทาง
ถอยให้กับตัวเองเนี่ยนะ?
มองอยู่นานสุดท้ายไรอันก็ชักสายตากลับ หลุบเปลือกตาลง
ปล่อยให้เธอโอบเขาไว้ต่อไป
เดินไปได้ไม่นานเธอก็เห็นกระรอกหิมะตัวหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล
มือเล็กๆ ของมันก�ำลังถือลูกสนลูกหนึง่ พร้อมกับมองมาทีเ่ ธออย่างสนใจ
เสี่ยวโอวรู้สึกโล่งในทันที
อย่างน้อยที่นี่ก็ยังมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ ไม่ได้เหลือเพียงเธอ
คนเดียว
หญิงสาวก�ำลังจะเข้าไปทักทายกระรอกน้อย ทว่าเพิง่ ก้าวเท้าได้
แค่ก้าวเดียว เจ้ากระรอกก็โยนลูกสนในมือทิ้งแล้วเผ่นแนบเหมือนก�ำลัง
ตกใจสุดขีด
เสี่ยวโอวยืนอึ้งอยู่กับที่ “...”

212
 เธอดูไม่เหมือนสัตว์รา้ ยทีน่ า่ สะพรึงเสียหน่อย ท�ำไมกระรอกน้อย
ตัวนั้นเห็นเธอแล้วก็วิ่งหนีป่าราบเลยล่ะ?
เสี่ยวโอวจ�ำได้ว่าตัวเองเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ในนั้นเขียนไว้
ว่าเมื่อสัตว์แสดงท่าทางผิดปกติ เป็นไปได้ว่าก�ำลังจะมีภัยมา
อันตรายบนภูเขาหิมะ? เอ...หรือว่าจะเป็นหิมะถล่ม!
พอคิดแบบนี้เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมา จึงเงยหน้ามองภูเขาตรงหน้า
ท่ามกลางแสงอาทิตย์เจิดจ้าทุกอย่างยังคงเป็นปกติ ไม่เหมือนหิมะจะ
ถล่มสักหน่อย...?
แต่ถึงยังไงระวังไว้บ้างก็ดี เสี่ยวโอวรีบหยิบเข็มทิศออกมาดู
ทิศทางเพื่อออกจากที่นี่
ตัวเข็มทิศเป็นกระจกนูนล้อมกรอบด้วยขอบทองเหลืองขัดเงา
หญิงสาวก้มลงมองแล้วต้องชะงัก เพราะบนกระจกเข็มทิศกลับสะท้อน
เงาร่างหนึ่ง!
เป็นภาพสัตว์รา้ ยขนสีดำ� ขลับ ก�ำลังเยือ้ งย่างช้าๆ สะกดรอยตาม
หลังเธออยู่ไม่ไกล
ลูกตาสีเหลืองอ่อนจ้องมองแผ่นหลังเธอเขม็งราวกับพร้อมจะ
จู่โจม
มันไม่ได้อยู่ในร่างสัตว์กลายพันธุ์ แต่เป็นเสือด�ำโตเต็มวัย
เสี่ยวโอวตกตะลึงจนเผลอท�ำเข็มทิศร่วงลงพื้น สมองเธอพลัน
ขาวโพลน แต่ก็ไขข้อข้องใจเรื่องหนึ่งได้อย่างดี
มิน่า...ตลอดทางถึงไม่เจอสัตว์เล็กสัตว์น้อยเลย และยังกระรอก
ตัวนั้นอีกที่เห็นเธอปุ๊บก็หนีปั๊บ
ไม่ใช่หิมะถล่ม แต่เป็น...
เสี่ยวโอวพยายามควบคุมสติ ก้มลงเก็บเข็มทิศด้วยมือที่สั่นเทา

213
 ราอูล ซิธ ตามมาได้อย่างไร?
มันตามมานานแค่ไหนแล้ว?
ค�ำถามผุดขึน้ มาในสมองไม่หยุด สถานการณ์แบบนีเ้ ป็นใครก็คมุ
สติได้ยาก ฝ่ามือหญิงสาวชื้นไปด้วยเหงื่อ มือกุมเข็มทิศไว้แน่น เริ่มท�ำ
อะไรไม่ถูกแล้ว
เอายังไงดี?
เสี่ยวโอวรีบก้าวไปหลบด้านหลังหินก้อนใหญ่... แนบแผ่นหลัง
กับหินด้วยจิตใจทีฟ่ งุ้ ซ่าน ครัง้ ทีแ่ ล้วเธอกับเถาเถาหลบเข้าในห้วงมิตถิ งึ
รอดมาได้ ครั้งนี้จะเข้าไปซ่อนอีกได้ไหม?
หญิงสาวพยายามข่มใจให้เย็นลง หลับตาแล้วทดลอง ‘เก็บ’
ตัวเองใส่ห้วงมิติอีกครั้ง แต่พอลองไปสองครั้งก็ไม่ได้ผล เธอยังอยู่ที่เดิม
ไม่เปลี่ยน
ครั้งที่แล้วเหมือนเป็นความบังเอิญ จากนั้นไม่ว่าเธอจะลองอีกกี่
ครัง้ ก็ลว้ นไร้ประโยชน์ เสีย่ วโอวยอมแพ้ในทีส่ ดุ เปลีย่ นเป็นเตรียมตัวหนี
ทว่าเธอเพิง่ จะก้าวได้กา้ วเดียว ก็ปะทะเข้ากับลูกตาสีเหลืองอ่อน
เสี่ยวโอวตกใจยกใหญ่ ถอยหลังติดๆ กันหลายก้าว
ราอูล ซิธ!
“จะไปไหนรึ?” เสือด�ำมองเธอเขม็ง
เสีย่ วโอวสองขาอ่อนแรงแทบจะล้มลงกับพืน้ เพิง่ เจอเสือดาวพูด
ได้เป็นครั้งแรก และประสบการณ์นี้ไม่น่ารื่นรมย์เลยสักนิด
เสือด�ำก้าวอย่างเชื่องช้าเข้ามาหาทีละก้าว เสี่ยวโอวก็ถอยหลัง
ไปเรื่อยๆ
ทุกย่างก้าวหนักแน่นของราอูล ซิธ ทิ้งรอยลึกไว้บนพื้นหิมะ
สายตามันจับจ้องอยู่ที่ไรอัน...เมื่อวานทั้งคู่หายตัวไปเฉยๆ เขา

214
เปลืองแรงตั้งมากกว่าจะตามจนพบ ครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่ปล่อยให้
หนีไปได้เด็ดขาด!
ทันใดนั้นเองราอูล ซิธก็กระโจนใส่เสี่ยวโอว หญิงสาวถอยหลัง
กรูดด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน แต่เพราะด้านหลังเป็นเนินลาดเอียง สุดท้าย
เท้าเธอก็เหยียบบนอากาศที่ว่างเปล่า หญิงสาวยังไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น
ก็กลิ้งลงไปตามเนินแล้ว
เธอขดตัวแน่นกลิง้ ลงเขาไปพร้อมเสือดาวน้อย แต่กย็ งั พยายาม
ปกป้องมันอย่างสุดชีวิต พอกลิ้งมาถึงด้านล่างเถาเถาจึงไม่เป็นอะไรเลย
ผิดกับมือและเท้าของเธอที่มีรอยแผลจากการถูกหินบาดอยู่หลายรอย
โดยเฉพาะข้อเท้าทีเ่ จ็บจนร้องไม่ออก ดูเหมือนว่าข้อเท้าจะพลิกเสียแล้ว
เสี่ยวโอวยังไม่ทันลุกยืน ก็พบว่าอ้อมอกนั้นว่างเปล่า...
ไรอันกลิง้ ตัวออกมาจากอ้อมอกเธอ ลูกตาสีนำ�้ เงินเย็นเยียบก�ำลัง
จับจ้องไปที่ราอูล ซิธ
อีกฝ่ายก็จ้องกลับมาจากบนเนิน
หนึง่ เสือดาวน้อยวัยยังไม่หย่านม หนึง่ เสือด�ำโตเต็มวัยปะทะกัน
ทางสายตา ทั้งสองฝ่ายมีรูปกายต่างกันมาก ส่วนพละก�ำลังที่แท้จริงนั้น
ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
เห็นเสือดาวน้อยเหยียดร่างลงอย่างเตรียมพร้อม ท�ำท่าเหมือน
จะไปลุยเดี่ยวกับราอูล ซิธ เสี่ยวโอวก็รีบกอดตัวมันไว้ “เถาเถา อย่าไป...
แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน จะถูกมันฆ่าเอาได้”
ไรอันดิ้นอยู่ในวงแขนที่รัดแน่น ศักดิ์ศรีแห่งเสือดาวไม่อนุญาต
ให้เขาหลบอย่างคนขี้ขลาดอยู่ในอ้อมอกของตัวเมีย
“โฮก” เขาเค้นเสียงแห่งโทสะออกจากล�ำคอ
เสี่ยวโอวกอดมันไว้ไม่ยอมปล่อย เห็นว่าราอูล ซิธ จะมาถึงแล้ว

215
ก็ตัดสินใจหลับตาลง จับเจ้าเสือดาวใส่ห้วงมิติอย่างรวดเร็ว
เธอไม่อาจซ่อนตัวในห้วงมิติได้ แต่เถาเถาท�ำได้ ต้องปกป้อง
เสือดาวน้อยให้ปลอดภัย!
เป็นอีกครั้ง ที่ราอูล ซิธ เห็นไรอันหายไปต่อหน้าต่อตา—เพราะ
ตัวเมียตัวนัน้ แววตาของเขาพลันครึม้ ลง สายตาทีม่ องเสีย่ วโอวนัน้ เปีย่ ม
ไปด้วยโทสะ ร้องค�ำรามเสียงดังก้องแล้วกระโดดลงมาจากเนินเขา
เสีย่ วโอวพยายามฝืนความเจ็บปวดแล้วลุกขึน้ จากพืน้ วิง่ หนีดว้ ย
สภาพล�ำบาก น่าเสียดายทีถ่ งึ ยังไงสองขาของมนุษย์ไม่อาจเทียบกับสีข่ า
ของเสือได้ แถมขาซ้ายของเสีย่ วโอวยังบาดเจ็บอยูอ่ กี เธอวิง่ ไปได้ไม่ไกล
อีกฝ่ายก็ตามมาทัน
เสือด�ำกระโจนใส่จนเธอเสียหลักหน้าคว�ำ่ ล้มลงกับพืน้ หน้าผาก
กระแทกกับก้อนหินจนมึนงง ได้ยินเพียงเสียงอื้ออึงในหัว ราอูล ซิธ
พลิกตัวเธอขึ้นแล้วเค้นเสียงใส่
“นังตัวเมีย! ส่งตัวไรอันมา”
เมื่อครู่คงกระแทกแรงไป เสี่ยวโอวจึงฟังค�ำพูดของเขาไม่เข้าใจ
ถามกลับอย่างสับสน “อะไรนะ?”
ราอูล ซิธ ใช้หางพันคอเธอ พูดซ�้ำทีละค�ำ น�้ำเสียงเย็นเยียบ
“ไรอัน ส่งตัวเขามา”
ค�ำว่า ‘ไรอัน’ พุ่งเข้าโสตประสาท
“...” เสี่ยวโอวเบิกตาโตค้าง สติค่อยๆ กลับมาพร้อมกับข้อมูล
บางอย่างที่ชวนประหลาดใจ
ท�ำไมเขาถึงเอาแต่พูดถึง ‘ไรอัน’ ล่ะ?
‘ไรอัน’ ที่เขาพูดถึง...หรือจะเป็นเถาเถา?
เขาบุกไปบ้านไม้เมื่อคราวที่แล้วก็เพื่อตามหาเถาเถาหรือ?

216
 พอคิดได้แบบนี้ เสีย่ วโอวกลับส่ายหน้า พูดโกหก “ฉันไม่รจู้ กั ใคร
ที่ชื่อนี้...ฉันไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับเขานี่”
ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ เธอจะส่งเสือดาวน้อยให้อีกฝ่ายไม่ได้
เด็ดขาด น่าเสียดายที่น�้ำเสียงลุกลน แววตาไม่นิ่งของเธอท�ำให้ราอูล ซิธ
มองปราดเดียวก็จบั โกหกได้ ยิง่ ไม่ตอ้ งพูดถึงว่า เมือ่ ครูเ่ ขาเห็นเองกับตา
ว่าเธอจับตัวไรอัน ‘ซ่อน’
ราอู ล ซิ ธ โกรธจั ด จนแววตาเย็ น เยี ย บยิ่ ง กว่ า จุ ด เยื อ กแข็ ง
หางที่รัดคอเสี่ยวโอวยิ่งแน่นกว่าเดิม “ตัวเมีย---หน้าโง่!”
เสื อ ด� ำ หมดความอดทน จึ ง ไม่ มั ว อ้ อ มค้ อ มกั บ สาวน้ อ ยอี ก
กรงเล็บคมกริบเหมือนมีดชูขึ้น จากนั้นก็พุ่งใส่ช่วงท้องของเสี่ยวโอว
แทงเข้าไปสุดแรง!
เสี่ยวโอวตัวแข็งทื่อทันที ฝ่ามือที่ห้อยอยู่ข้างกายพลันจิกลงกับ
พื้น เธออยากดิ้นหนีแต่จนใจที่ถูกทับไว้จนขยับตัวไม่ได้ เลือดสีแดงสด
ซึมออกจากท้องแล้วไหลลงสูด่ า้ นล่าง ย้อมหิมะให้เป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว
ราอูล ซิธ ออกแรงกดมากขึ้น กรงเล็บแทงลึกเข้าไปในร่าง
หญิงสาว จากนั้นก็กระชากออกอย่างแรง หยดเลือดกระจายไปทั่วพื้น
ร่างเสี่ยวโอวกระตุกตามแรง เจ็บจนร้องไม่ออก
เธอรูส้ กึ ได้ถงึ รสหวานทีบ่ าดคอ กลิน่ คาวเลือดอบอวลอยูใ่ นปาก
น�้ำตาไหลออกมาจากหน่วยตา
เจ็บ...
เสีย่ วโอวยกมือทีอ่ อ่ นแรงมากุมถูกจุดทีบ่ าดเจ็บ รูส้ กึ ได้ถงึ เลือด
ที่ไหลไม่หยุด
เลือดสดๆ ไหลนองพืน้ มองดูแต่ไกลเหมือนดอกไม้ทบี่ านจนใกล้
โรยรา ดุจดังชีวิตของสาวน้อยก�ำลังค่อยๆ ไหลออกมาจากร่าง

217
 เสีย่ วโอวจ้องมองท้องฟ้าทีค่ อ่ ยๆ มืดแสงลง อดคิดฟุง้ ซ่านไม่ได้
ครั้งนี้ต้องตายจริงๆ สินะ...
หลังจากตายแล้วจะกลับโลกของตนเองได้ไหม...
เธอหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ขณะที่สมองเริ่มพร่าเลือนนั้น
เหมือนได้ยินเสียงค�ำรามอย่างเกรี้ยวกราดดังขึ้น ฟังแล้วเหมือนดังมา
จากที่แสนไกล แต่ฟังดีๆ ก็เหมือนใกล้เพียงข้างใบหู
จากนั้น สัตว์ป่าที่รูปกายเพรียวยาว ดุดันปราดเปรียวก็กระโจน
ผ่านหัวเธอ มันมีขนสีเทาลายด�ำ ตัวใหญ่ ด้านหลังมีหางอวบยาว
สัตว์ป่าตัวนั้นกระโจนใส่แค่ครั้งเดียวราอูล ซิธ ก็ล้มลง กรงเล็บ
ทั้งสองล็อกบ่าราอูล ซิธ ไว้แน่น ดวงตาสีน�้ำเงินจ้องมองอย่างเย็นเยียบ
ฟันและเขีย้ วดูคมกริบน่าหวาดหวัน่ ท่าทางทีแ่ สดงออกก็ดดุ นั เกรีย้ วกราด
จนน่ากลัว

218
 บทที่ 27

ภาพนี้คุ้นเคยจัง
เสี่ยวโอวคิดอย่างเลอะเลือน เหมือนเคยเห็นภาพแบบเดียวกัน
จากที่ไหนมาก่อน
เป็นที่ไหนกันนะ...
เสี่ยวโอวปิดตา พยายามคิดทบทวน แต่จนใจที่ความเจ็บปวดที่
ท้องรุนแรงมากจนคิดอะไรไม่ออก
ข้างหูมีเสียงตะโกนก่นด่าสับสนวุ่นวายไปหมด มีเสียงต่อสู้ของ
สัตว์ปา่ เสียงตกใจของราอูล ซิธ เสียงสายลมหวีดหวิว เสียงหายใจหอบ...
เธอถึงขนาดได้ยินเสียงพ่อแม่ และเสียงเบรกอันแสบแก้วหูของ
รถโรงเรียนตอนเลี้ยวกะทันหัน—
“ไม่รู้จริงๆ ว่าผู้ชายพวกนี้คิดยังไง ที่เที่ยวมีตั้งมากมาย ท�ำไม
ต้องไปเลือกที่แบบนั้นด้วย? ฉันได้ยินว่าในป่ามีสัตว์ร้ายเยอะแยะ สู้ไป
เล่นบัซไลท์เยียร์ที่ดิสนีย์ดีกว่า...เสี่ยวโอว เธอคิดว่าไง?”
“ฉันเหรอ ฉันได้ทั้งนั้นแหละ” เสี่ยวโอวที่ก�ำลังนั่งเท้าคางมอง
ออกไปนอกหน้าต่างหันกลับมาตอบเพื่อนๆ ด้วยรอยยิ้ม “สัตว์ป่ามัก

219
อาศัยอยู่ในป่าลึก พวกเราอยู่ตรงเชิงเขา ไม่เจอหรอก”
ก่อนจะหมดสติไป เสี่ยวโอวพลันนึกขึ้นได้ว่าประโยคนี้เป็นการ
พูดคุยครั้งสุดท้ายของเธอกับเพื่อนนักเรียนหญิง
พอพูดจบ เธอก็ร่วงลงมาจากหน้าต่างรถโรงเรียน
ขณะร่วงหล่น เธอมองเห็นเงาร่างของสัตว์ปา่ ขนาดใหญ่กระโดด
ข้ามหัว...ขวางกั้นแสงของดวงตะวัน
สีเดียวกัน รูปร่างเดียวกัน มีลายเสือดาวเหมือนๆ กัน...และโต
เต็มวัย
มันนั่นเองที่พาเธอมายังโลกใบนี้

กลางพื้นหิมะ
เสือดาวที่ดุดันแข็งกร้าวก�ำลังใช้กรงเล็บตะปบหัวของราอูล ซิธ
จนเลือดสดๆ ไหลนองเต็มพื้น เนื้อหนังเหวอะหวะชวนให้คนมองอกสั่น
ขวัญหาย สัตว์น้อยใหญ่โดยรอบต่างพากันตกใจมุดเข้ารู ไม่กล้าโผล่
หัวออกมา
เธอไม่เคยเห็นการต่อสู้รุนแรงขนาดนี้มาก่อน
โดยปกติถา้ สัตว์รา้ ยสองตัวสูก้ นั หากฝ่ายทีอ่ อ่ นแอกว่ายอมสยบ
ฝ่ายที่แข็งแกร่งจะยอมไว้ชีวิต น้อยมากที่จะเหมือนสัตว์ร้ายสองตัวนี้
เสือดาวทีก่ ำ� ลังได้เปรียบไล่ตะปบไม่ยงั้ หมายจะฆ่าเสือด�ำให้ตาย
ผ่านไปไม่นานเสือด�ำก็ล้มลง มันเปล่งเสียงแผ่วเบาที่ฟังไม่ได้ศัพท์
ออกจากล�ำคอ ในที่สุดก็หยุดตะเกียกตะกายนอน แน่นิ่งไม่ไหวติง
ดวงตาสีนำ�้ เงินของไรอันจ้องมองกรงเล็บของราอูล ซิธ ทีเ่ ต็มไป
ด้วยคราบเลือด เป็นเลือดจากร่างของเสี่ยวโอว จากนั้นก็ชักสายตากลับ
หมุนตัวเดินมาหาหญิงสาว

220
 เธอยังคงนอนอยู่ที่เดิม บนร่างบอบบางและพื้นรอบด้านเต็มไป
ด้วยเลือด ขับเน้นให้ใบหน้าที่เดิมขาวอยู่แล้วยิ่งขาวกว่าหิมะ
บนแพขนตามีหยาดน�้ำตาติดอยู่ ดูน่าเวทนานัก
ไรอันเดินมาหยุดตรงข้างกายหญิงสาว ก้มหน้าใช้ฟนั เลิกเสือ้ เธอ
ขึน้ จึงเห็นว่าบนผิวขาวผ่องเนียนละเอียดมีกรงเล็บสามรอยประทับอย่าง
เด่นชัด ความยาวประมาณสองสามนิ้ว รอยตรงกลางนั้นน่ากลัวที่สุด
เพราะแทงลึกเข้าไปในช่องท้อง มาถึงตอนนี้เลือดก็ยังไม่หยุดไหล
ไรอันเลียเบาๆ ตรงหน้าท้องของเธอ เลือดบนกายเสี่ยวโอวถูก
เขาเลียทีละนิดจนหมด ผ่านไปไม่นานเลือดก็หยุดไหล จากนั้นเขาก็โน้ม
ร่างลง ตวัดร่างเล็กกระจ้อยร่อยขึ้นหลัง สี่ขาอันแข็งแกร่งย�่ำลงบนพื้น
หิมะแล้วเริ่มออกวิ่ง
รอบด้านทีม่ องเห็นแต่หบุ เขา ท�ำให้ไรอันต้องหาทางออกอยูน่ าน
กว่าจะหลุดจากภูเขาหิมะลูกนี้ได้
ด้านใต้ของหุบเขามีจิ้งจอกแดงกลายพันธุ์อาศัยอยู่ฝูงหนึ่ง
ไรอันวางเสี่ยวโอวลงบนก้อนหินเรียบ ลุยเดี่ยวบุกเข้าหมู่บ้าน
จิง้ จอกแดง ตอนกลับปากก็คาบสมุนไพรห้ามเลือดและแก้อกั เสบออกมา
หลายต้น
เขาเคี้ยว ‘หญ้าหันเหลียน’ จนละเอียด แล้วโปะหญ้าลงบนแผล
ของเธอ ลิ้นของสัตว์ตระกูลแมวนั้นจะเต็มไปด้วยตุ่มเล็กๆ ที่สากระคาย
เขาเผลอไปเลียถูกผิวที่ปากแผลท�ำให้เธอขมวดคิ้ว เขาจึงหยุดการ
กระท�ำลง
ผ่านไปครู่หนึ่งหญิงสาวก็ค่อยๆ ผ่อนคลาย ไรอันควานกรงเล็บ
อย่างแผ่วเบาไปมาบนเสื้อตัวนอกของเธอ จากนั้นก็เกี่ยวเอาวัตถุทรง
กลมออกมา

221
 เขาเปิดฝาเข็มทิศออก สายตาจับจ้องเข็มสีแดงตรงหน้า
เขาอยู่กับเสี่ยวโอวมานานจึงเรียนรู้วิธีใช้เจ้าของชิ้นนี้มาพอ
สมควร พอยืนยันทิศทางเรียบร้อย เสือดาวตัวใหญ่ก็แบกเสี่ยวโอว
ขึน้ หลังอีกหน เขามองอย่างลังเลไปทางทิศตะวันออกทีเ่ สีย่ วโอวต้องการ
จะเดินทางไปให้ได้แล้วก็ตัดสินใจเดินไปทิศทางตรงกันข้าม

เสี่ยวโอวฝันเป็นตุเป็นตะ
ในฝันนั้นเธอเดินไม่หยุด และไม่มีเวลาให้พักเหนื่อย เหมือนว่า
ร่างถูกพัดพาไปตามแม่น�้ำอันเชี่ยวกราก สายน�้ำคอยผลักดันให้มุ่งไป
ข้างหน้าไม่หยุดหย่อน
ความเร็วของกระแสน�้ำทั้งไหลเชี่ยวแต่ก็มั่นคง
บางครัง้ ทีห่ ยุดพักก็ราวกับมีสายน�ำ้ เย็นเฉียบมาชะล้างช่วงท้อง
เธอ ให้ความรู้สึกคล้ายปลายลิ้นอบอุ่นของสัตว์ตระกูลแมว
เสี่ยวโอวอยากจะลืมตาขึ้น แต่จนใจที่เปลือกตาเหมือนหนัก
นับพันชั่ง พยายามเท่าไรก็ท�ำไม่ได้
เมื่อก่อนเธอรู้สึกว่าฤดูหนาวที่นี่ใช้ชีวิตอยู่ยาก ทั้งหนาวเหน็บ
และยาวนาน พอตกกลางคืนก็จะเย็นยะเยือกจนตัวสั่นทุกคืน
แต่หลายวันมานี้...เธอมักจะรู้สึกว่าตนเองถูกเจ้าขนปุยตัวใหญ่
ทับ มือเท้าถูกห่อเอาไว้หมด พลังชีวติ อันเต็มเปีย่ มไหลบ่ามาจากกายมัน
ให้ความรู้สึกที่อุ่นสบาย เธอเหมือนได้กลับไปใช้ชีวิตที่บ้าน นอนหนุน
หมอนใบใหญ่ มีเตียง มีไออุ่น มีเพื่อน

ภายในถ�้ำ
ไรอันหมอบอยูบ่ นเตียงหิน ยืน่ ขาหน้ามารองไว้ใต้คอของเธอแล้ว

222
จ้องมอง
ยามนี้สองแก้มเสี่ยวโอวแดงก�่ำ คิ้วขมวดแน่น ลมหายใจกระชั้น
และร้อนผ่าว
ไรอันหุบกรงเล็บแล้วสัมผัสหน้าผากเธอเบาๆ... ยังมีไข้อยู่ หาก
รวมวันนีเ้ ข้าไปด้วยก็สามวันสามคืนแล้ว ขืนเป็นแบบนีต้ อ่ ไปสมองจะพัง
เอาได้
เขารูส้ กึ หงุดหงิดขึน้ มาในใจ ร่างกายของสัตว์เพศเมียจะอ่อนแอ
แบบนี้ทั้งหมดเลยหรือ? เขาต้องดูแลเธออย่างไรแผลจึงจะสมานตัว?
ทัง้ ทีต่ วั เองอ่อนแอและบอบบางขนาดนี้ เธอยังจะคอยปกป้องเขาครัง้ แล้ว
ครั้งเล่า
“หน้าโง่” ไรอันเอากรงเล็บเขี่ยผิวแก้มเธอเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืน
แบกเธอไว้บนหลังแล้วออกเดินทางต่อ

เสี่ยวโอวรู้สึกว่าตนเองเดินทางมาไกลมาก
ร่างกายโคลงเคลงเหมือนพุ่งทะยานผ่านป่า บ้างก็ผ่านที่ราบ
ท้ายที่สุดก็ทิ้งทิวทัศน์ทั้งหมดไว้เบื้องหลัง
เธอรูส้ กึ เหมือนเป็นการเดินทางทีย่ าวนาน แต่ความจริงแล้วผ่าน
ไปเพียงเจ็ดแปดวันเท่านั้นเอง ตอนที่ลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งปฏิกิริยาแรก
ของเธอคือลูบคล�ำแผ่นไม้ใต้ร่าง
อ่อนนุ่ม ปูด้วยหนังขนปุย...เป็นเตียง?
เธออยู่บนเตียง แล้วความทรงจ�ำที่เดินทางไม่หยุดนั้น...เป็น
ความฝันหรือ?
เสี่ยวโอวหมดสตินานเกินไปจึงท�ำให้สมองคิดได้ช้า เธอลืมตา
มองดู ห ลั ง คาเหนื อ ศี ร ษะอย่ า งเหม่ อ ลอย นานที เ ดี ย วกว่ า จะนึ ก ถึ ง

223
เรื่องราวก่อนที่ตนจะสลบได้
จ�ำได้ว่ากรงเล็บของราอูล ซิธ ทะลุผ่านหน้าท้อง มันใช้หาง
รัดคอเธอไว้แน่น...เธอตายไปแล้วไม่ใช่หรือ?
เสี่ยวโอวอยากลุกขึ้นนั่งดูแผลตนเอง แต่เพิ่งจะออกแรง ความ
เจ็บก็พุ่งขึ้นทันที
“อูย...”
เธอได้แต่นอนลงเช่นเดิมอย่างว่าง่าย เหลือบตามองประเมินบ้าน
หลังนี้
ตัวบ้านกว้างขวาง เครื่องเรือนมีไม่กี่ชิ้น ตกแต่งอย่างเรียบง่าย
บนก�ำแพงมีหนังสัตว์แขวนอยู่หลายชนิด ทั้งจิ้งจอก หมาป่า หมี แล้วก็
เสือ... แต่กลับไม่มีถ้วยชามส�ำหรับกินข้าวดื่มน�้ำ
ที่นี่คือที่ไหน?
เสียงจากภายนอกลอดเข้ามาในบ้าน เธอตัง้ ใจเงีย่ หูฟงั ด้วยความ
สงสัย
ภายนอกตัวเรือนมีเสียงดังเอะอะอีกทัง้ เสียงพูดคุยกันดังบ้างเบา
บ้าง ทว่าทุกครั้งที่มีใครเดินผ่านบ้านไม้หลังนี้ ก็มักจะผ่อนเสียงลงและ
รีบเร่งเดินผ่านไป
ที่นี่คือ...หมู่บ้านของสัตว์กลายพันธุ์หรือ?
ท�ำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้?
ใครกันที่ช่วยเธอ?
สมองเสี่ยวโอวเต็มไปด้วยค�ำถาม คิดอยู่ตั้งนานก็คิดไม่ออกว่า
ท�ำไมตนถึงมาอยูท่ นี่ ี่ หรือว่าจะเป็นเพราะพลังพิเศษจากห้วงมิตอิ กี แล้ว?
ตอนทีเ่ ธอถูกห้วงมิตดิ ดู เข้าไปเมือ่ คราวทีแ่ ล้ว ก็ถกู โยนไปยังทีแ่ ปลกถิน่ ...
พูดถึงห้วงมิติ เสี่ยวโอวก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ จึงรีบหลับตา

224
ตรวจดูห้วงมิติของตนเอง สิ่งของภายในนั้นยังอยู่ครบมีแต่เสือดาวน้อย
ที่หายไปไม่เห็นแม้แต่เงา
เถาเถาล่ะ?
เสีย่ วโอวลองควานหาใหม่อกี รอบก็ยงั ไม่เจอ เธอจ�ำได้วา่ เก็บมัน
ใส่ห้วงมิติไว้แล้วแท้ๆ หรือว่ามันออกมาเองได้?
หรือว่า...มันถูกราอูล ซิธ จับตัวไป?
เธอร้อนใจจนถึงกับฝืนลุกขึ้นนั่งบนเตียง พอวางมือลงบนหน้า
ท้องของตน ก็พบว่าแผลถูกเย็บด้วยไหมและเริ่มสมานตัวแล้ว แต่ก็ยัง
ไม่กล้าเคลื่อนไหวมากนัก ได้แต่นั่งบนเตียงแล้วควานหารองเท้ากีฬา
เมือ่ หาไม่พบจึงยันมือไว้กบั หัวเตียงแล้วลงเหยียบพืน้ ด้วยเท้าเปล่า ทว่า
พอเท้าสัมผัสพื้นเย็นเฉียบก็ตัวสั่นทันที
นอกหน้าต่างหิมะก�ำลังตกหนัก เสีย่ วโอวเดินมาทีป่ ระตู แต่กอ่ น
ที่เธอจะยื่นมือไปเปิด บานประตูกลับถูกผลักเข้ามาเสียก่อน หญิงสาว
ไม่ทันตั้งตัวจึงหงายหลัง
เธอรีบกอดตัวเองไว้ สัญชาตญาณบอกให้ปกป้องบาดแผลตรง
ล�ำตัว จังหวะที่ก�ำลังจะร่วงลงสู่พื้นก็มีมือคู่หนึ่งยื่นมาจับข้อมือเธอไว้ได้
ทันท่วงที มือคู่นั้นดึงเธอเข้าไปหา ช่วยประคองจนเธอยืนได้อย่างมั่นคง
อีกครั้ง
“จะไปไหน?”
เสียงต�่ำเอื่อยๆ แฝงด้วยแรงดึงดูดเข้มข้นดังขึ้นเหนือศีรษะ
หญิงสาวรูส้ กึ ราวกับมีกระแสไฟฟ้าแรงสูงกรอกเข้าหูจนท�ำให้ประสาทชา
ไปทุกส่วน
เสี่ยวโอวยืนนิ่ง เงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยสองตากลมโต
เขาสูง...มาก

225
 ขนาดโน้มตัวลงมาเพื่อช่วยดึงเธอไว้ก็ยังสูงมาก เสี่ยวโอวต้อง
แหงนหน้าขึ้นจึงค่อยเห็นรูปร่างหน้าตาของเขาชัดเจน
ร่างกายสูงใหญ่ ไหล่กว้าง ประเมินคร่าวๆ ขนาดตัวคงประมาณ
สองเท่าของเธอ อีกฝ่ายมาพร้อมความหนาวเย็นจากอากาศภายนอก
มีเศษหิมะร่วงลงมาจากร่าง เขายืนอยู่ตรงหน้าโดยไม่พูดอะไรสักค�ำ แต่
กลับสร้างแรงกดดันได้อย่างมหาศาล แม้ชายผู้นี้จะมีหน้าตาหล่อเหลา
คมคายและชวนมองอย่ า งยิ่ ง แต่ ก ลั บ แผ่ ก ลิ่ น อายที่ น ่ า กลั ว ยิ่ ง กว่ า
ราอูล ซิธ เสียอีก
เสี่ยวโอวกลืนน�้ำลาย มองไล่ขึ้นไปเรื่อยๆ จนสบเข้ากับดวงตา
สีน�้ำเงินและหางคิ้วที่เลิกขึ้นเป็นเชิงถาม ดวงตาคู่นี้ช่างคุ้นเคยอย่าง
น่าประหลาด แต่พอลองพินจิ อย่างจริงจังก็สรุปได้วา่ ตนไม่เคยพบเขามา
ก่อน
เธอพยายามลดความหวาดกลัวในใจลงแล้วเอ่ยปากถาม แต่
สายตากลับเหลือบไปเห็นหางที่โผล่ออกมาจากทางด้านหลังของเขา
เสียก่อน หางลายดอกอวบยาวที่อยู่เบื้องหลังก�ำลังกวาดปัดพื้นอย่าง
เชื่องช้า ท่วงท่าข่มขวัญเสียจนเสี่ยวโอวสั่นสะท้าน
เธอจ�ำได้วา่ หางของราอูล ซิธก็เป็นแบบนี้ มันรัดคอเธอเสียแน่น
ท�ำให้หมดลมหายใจทีละนิด...
เขาก็เป็นเสือกลายพันธุ์เหมือนกันหรือ?
“คะ... คุณเป็นใคร?” เธอชักมือออกจากฝ่ามือเขาอย่างร้อนรน
ขยับถอยหลังไปสองก้าว
อี ก ฝ่ า ยกลอกตามองบน ก่ อ นที่ นั ย น์ ต าสี น�้ ำ เงิ น จะกลั บ มา
จ้องมองเธออีกครั้ง เสี่ยวโอวเพิ่งพบว่าใต้ดวงตาข้างหนึ่งของเขามีไฝ
สีด�ำขนาดประมาณเม็ดข้าว ดูแล้วเหมือนไฝน�้ำตา

226
 เขาไม่ตอบแต่ถามด้วยน�้ำเสียงเช่นเดิม “คิดจะไปไหนเหรอ?”
ทั้งที่ไม่ได้กดดัน ไม่ได้ข่มขู่ เป็นเพียงแค่ค�ำถามง่ายๆ แท้ๆ แต่
น�้ำเสียงกลับบีบคั้นให้คนถูกถามต้องตอบอย่างไม่รู้ตัว
เสี่ยวโอวตอบตะกุกตะกัก “อะ...ออก...ปะ...ไปเดินเล่น”
คิ้วเป็นปื้นหนาค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน “มีอะไรน่าเดินนักหนา?”
ข้างนอกหิมะยังตกอยู่เลย
“คะ...คือ...จะเดิน...ตามหาคน...”
“ใคร?” อีกฝ่ายถามเหมือนอยากจะรู้ให้ได้
เสีย่ วโอวเม้มริมฝีปาก ไม่ยอมตอบ เธอยังไม่รเู้ ลยว่าเขาเป็นใคร
คาดเดาท่าทีกไ็ ม่ออก จะมาดีหรือมาร้ายก็ยงั ไม่รู้ ท�ำไมต้องบอกทุกอย่าง
ด้วย เกิดเขาเป็นพวกเดียวกับราอูล ซิธ ล่ะ?
อีกฝ่ายกลับไม่ถามต่อ ได้แต่หลุบตาลงมองสองเท้าเปลือยเปล่า
ของเธอแล้วก็หันกลับไปปิดประตูไม้ ขณะลงกลอนก็ถามเสียงเอื่อย
ขึ้นมา “หาเถาเถาเหรอ?”
เสี่ยวโอวเบิกตาโตทันที “คุณรู้ได้ไง?”
เขาลงกลอนประตูเสร็จก็หมุนร่างกลับมาประสานสายตากับเธอ
อย่างจริงจัง จู่ๆ ก็ท่องกลอนที่เธอชอบล้อเถาเถาเล่นอยู่เสมอ ‘ยอดบุรุษ
เถาเถา หล่อเหลาชวนชื่นมื่น’ จากนั้นก็ยักไหล่แล้วถามต่อ
“นี่ไม่ใช่ชื่อที่เธอตั้งให้ฉันเหรอ?”

227
 บทที่ 28

ค�ำพูดที่คุ้นเคยดังขึ้นในสมองทันที
‘สมุดกลอนเขียนไว้ว่า ‘ยอดบุรุษเถาเถา หล่อเหลาชวนชื่นมื่น’
นอกจากนี้ เถาเถายังหมายความถึงปราดเปรียว งั้นแกชื่อเถาเถาแล้ว
กัน? เสือดาววิ่งเร็วมากไม่ใช่หรือ ชื่อนี้เหมาะกับแกมากเลยนะ’
เสี่ยวโอวอึ้งไปนาน ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน�้ำเสียงตกตะลึง
“คุณ...”
จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้น มองพิจารณาคนตรงหน้าอย่างจริงจัง
หน้าตาท่าทางเหมือนมนุษย์ โครงหน้าคมเข้ม สันจมูกสูงกว่า
คนธรรมดาทัว่ ไป ริมฝีปากบางเฉียบ ผิวสีนำ�้ ผึง้ เมือ่ จ้องมองใครมักจะใช้
ประกายตาคมวาว...เหมือนกับแววตาของเถาเถาไม่ผิดเพี้ยน
แต่ว่าเถาเถา...เป็นเสือดาวน้อยตัวหนึ่งนี่นา
ร่างเล็กๆ อุ้งเท้าน้อยๆ หางเพรียวเล็กกวัดแกว่งไปมาอย่าง
น่าเอ็นดู ไม่เหมือนเขาสักนิด เขาตัวใหญ่ราวกับภูเขาลูกย่อมๆ ใหญ่จน
ปิดบังทัศนียภาพด้านหลังไปเสียหมด
ไม่รู้เพราะเมื่อครู่เธอดึงดันที่จะเดินหรือเปล่า ตอนนี้ถึงรู้สึกเจ็บ

228
แผลขึ้นมา เธอกลืนน�้ำลายถามว่า “คุณว่าอะไรนะ?”
ไรอันไม่ได้ตอบค�ำถาม เขาปรายตามองมือเธอที่กุมไว้ตรงเอว
ก่อนจะส่ายหัวแล้วสอดแขนข้างหนึ่งไว้ใต้ข้อพับขา ส่วนอีกข้างประคอง
เอวบอบบางไม่ให้ดิ้น จากนั้นก็อุ้มเธอเดินไปที่เตียงโดยไม่พูดไม่จา
เสี่ยวโอวตกใจที่อยู่ดีๆ ตัวก็ลอยขึ้น เธอคว้าท่อนแขนแข็งแรง
และยึดเกาะไว้เพราะกลัวว่าตัวเองจะตก ร้องเสียงหลง “ว้าย!”
“ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ไรอันถามตรงๆ
มองจากมุ ม นี้ เธอเห็ น โครงหน้ า หล่ อ เหลาของเขาชั ด เจน
ทุกเหลีย่ มมุมท�ำให้ใจสัน่ เล็กน้อย หญิงสาวรีบชักมือกลับแต่กไ็ ม่รจู้ ะเก็บ
ไปไว้ตรงไหน “มะ...เมื่อครู่...”
ไรอันวางเธอกลับลงบนเตียงอีกครั้งแล้วยื่นมือมาแตะหน้าผาก
ด้วยท่าทางช�่ำชอง เหมือนท�ำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
ไม่มีไข้...
สีหน้าของเขาผ่อนคลายลงเล็กน้อย
เสี่ยวโอวหมดสติไปสิบกว่าวัน ระหว่างที่เธอไม่รู้สึกตัวอุณหภูมิ
ในร่างกายจะแปรปรวนขึ้นๆ ลงๆ บางวันไข้ลดแต่พอเช้าวันถัดมาก็
ตัวร้อนขึ้นมาอีก
มีไข้สูงขนาดนี้ สมองยังไม่เสียหายก็ถือว่าเก่งแล้ว
เขาจับชายเสื้อเตรียมจะเลิกเสื้อของเธอขึ้น ทว่าหญิงสาวกลับ
คว้ามือเขาทันที “จะท�ำอะไร?”
“ตรวจแผล”
“ต้ อ งตอบค� ำ ถามฉั น มาก่ อ น” ดวงตาด� ำ ขลั บ มองเขาอย่ า ง
หวาดระแวง “คุณคือ...เถาเถางั้นหรือ?”
“ฉัน--ชื่อ--ไรอัน” เขาไม่ทางยอมรับชื่อโง่ๆ อย่างเถาเถานั่น

229
เด็ดขาด
เสี่ยวโอว “...”
จากนั้นพอนึกบางอย่างได้ สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปทันที
ไรอัน! ชื่อนี้เธอได้ยินมาหลายครั้งแล้ว
มินา่ ล่ะตอนทีเ่ จอกับราอูล ซิธ ครัง้ แรก อีกฝ่ายก็ถามหาทีอ่ ยูข่ อง
ไรอันจากเธอ
แล้วยังตอนที่อยู่เผ่ากวางนั่นด้วย เสือดาวกลายพันธุ์สองตัวนั้น
ถึงได้เชื่องทันทีที่เจอเถาเถา...ที่แท้จ่าฝูงที่พวกมันตามหาก็อยู่ข้างกาย
เธอมาตลอด
เสีย่ วโอวขยับถอยหลังพลางครุน่ คิด ครูใ่ หญ่จงึ ถามเสียงแผ่วเบา
“ขอดูฝ่ามือคุณหน่อยได้ไหม?”
เขาจ้องมองเธอแล้วแบฝ่ามือใหญ่มาตรงหน้า เสี่ยวโอวหลุบตา
ลงมองอย่างระมัดระวัง
ฝ่ามือของสัตว์กลายพันธุ์มักจะคงลักษณะเด่นของเผ่าพันธุ์เดิม
ไว้อย่างเช่นไรอัน เขามีฝา่ มือทีเ่ รียวยาวและเล็บคมกริบเพือ่ ให้ลา่ สัตว์หา
อาหารได้สะดวก
แต่จุดโฟกัสของเสี่ยวโอวไม่ใช่ตรงนี้---
เธอมองดูตรงกลางฝ่ามือของเขา เห็นแผลเป็นสีนำ�้ ตาลเข้มพาด
ทับอยู่ด้วย รอยแผลที่แสนจะอัปลักษณ์นี้ทั้งยาวทั้งลึก เสี่ยวโอวจ�ำได้
ทันทีเพราะเคยท�ำแผลให้เสือดาวน้อยตอนทีเ่ จอกันครัง้ แรก เถาเถาของ
เธอก็มีแผลเป็นลากยาวบนอุ้งเท้า...เหมือนกับที่อยู่บนมือเขาตอนนี้
ทุกประการ
เสี่ยวโอวรู้สึกมึนงงจนท�ำอะไรไม่ถูก
ท�ำยังไงดี เขาคือเถาเถาจริงๆ เหรอ?

230
 ท�ำไมจู่ๆ ถึงตัวโตขึ้น แถมยังกลายเป็นร่างมนุษย์ด้วย?
เขาเป็นคนพาเธอมาที่นี่เหรอ แล้วราอูล ซิธ ล่ะ...พวกเราหนีมา
ได้ยังไง?
ค�ำถามในหัวผุดขึ้นมากมาย เธอเตรียมจะอ้าปากถาม ก็เห็น
ไรอันลุกขึ้นเดินไปยังตู้ตรงมุมก�ำแพง หยิบเอากระปุกเล็กๆ ออกมาแล้ว
ก็เดินกลับมาที่เตียง
เสีย่ วโอวยังไม่ทนั ได้มปี ฏิกริ ยิ าโต้ตอบ เขาก็เลิกชายเสือ้ ขนแกะ
ของเธอขึ้นเหมือนเป็นเรื่องปกติที่เคยท�ำ
ครั้งนี้หญิงสาวห้ามไม่ทัน จู่ๆ ก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งหน้าท้องจึง
รีบคว้าชายเสื้อกระชากลงอย่างตกใจ “คุณ...”
ไรอันมือหนึ่งถือกระปุกยา อีกมือคว้าเสื้อเธอแล้วเอ่ยว่า “อย่า
ขยับ จะทายาให้”
เสี่ยวโอวส่ายหน้า ต่อให้เขาเป็นเถาเถาจริงก็ท�ำแบบนี้ไม่ได้
ต่อให้เป็นผู้หญิงด้วยกันก็คงต้องปฏิเสธ ใครล่ะจะเปิดหน้าท้องให้
คนแปลกหน้าดูง่ายๆ แบบนี้
“ฉันทาเอง”
นึกว่าเขาจะหยุดแค่นี้ คาดไม่ถึงว่าเพียงครู่เดียวเขาดันพูด
โต้กลับ “ตอนที่ฉันบาดเจ็บ เธอก็ทายาให้ฉันนี่?”
เสี่ยวโอว “...”
ถ้าเขาไม่พูดก็แล้วไปแต่พอเท้าความปุ๊บเสี่ยวโอวก็ระลึกความ
หลังได้ทั้งหมด
เธอไม่เพียงแต่ทายาให้เท่านัน้ ตอนทีร่ า่ งกายเขามีไข้ เธอยังคิด
จะลองใช้ปรอทวัดอุณหภูมิให้เขาเลย ตอนนั้นยังนึกแปลกใจว่าท�ำไมถึง
ดิ้นจัง ตอนนีม้ าคิดๆ ดูแล้ว...โอ๊ยๆๆ อยากจะเอาหัวมุดลงดินนัก ท�ำไม

231
เธอถึงท�ำอะไรแบบนั้นได้
สาวน้ อ ยบนเตี ย งยิ่ ง คิ ด ก็ ยิ่ ง รู ้ สึ ก อยากจะมุ ด ดิ น หนี เธอยก
สองมือขึ้นปิดหน้า เผยให้เห็นเพียงใบหูแดงก�่ำอย่างเขินอาย
ไรอันมองเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยค�ำพูดที่ท�ำให้ยิ่งเขินหนัก
ไปกว่าเก่าเสียอีก “ตอนที่เธอหมดสติ ฉันก็รับหน้าที่ทายาให้ตลอด”
เสี่ยวโอว “...”

ผ่านไปหนึ่งวัน เสี่ยวโอวถึงเพิ่งรู้ว่าที่นี่คือที่ไหน
ผู้ที่เดินอยู่ข้างนอกล้วนเป็นสัตว์กลายพันธุ์ของเผ่าเสือดาว...
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเสือพันธุ์อื่นมาอาศัยปะปนอยู่ด้วยอย่างเช่นเสือด�ำ
และเสือดาวหิมะ สัตว์กลายพันธุ์ที่อยู่ที่นี่รูปร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างด้วยกัน
ทั้งหมด ทุกตัวมีหางอวบยาวแกว่งไปมาอยู่ด้านหลัง กลิ่นอายข่มขวัญ
อันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของสัตว์กินเนื้อนั้นคุกรุ่นไปทั่ว
แน่นอนว่ามีพวกที่นิยมเดินไปมาด้วยร่างสัตว์เช่นกัน บ้างก็
กระโจน บ้างกระโดดอย่างคล่องแคล่ว แต่ที่อยู่ในสภาพของมนุษย์ก็
เคลื่อนไหวปราดเปรียวไม่แพ้กัน
ที่นี่มีสัตว์กลายพันธุ์ตัวเมียน้อยมาก ตลอดทั้งวันมานี้ เสี่ยวโอว
เห็นแค่ไม่กี่ตัวเท่านั้น พวกเธอดูแตกแต่งจากตัวผู้อย่างชัดเจน หลักๆ ก็
คือความสูงใหญ่ก�ำย�ำของร่างกาย แต่แน่นอนว่าส�ำหรับเสี่ยวโอว ผู้หญิง
เหล่านี้ก็นับว่าสูงแล้ว
แม้จะกลายร่างเป็นมนุษย์ เสือดาวกลายพันธุ์ตัวเมียทุกตัวก็ยัง
มีใบหูลกั ษณะครึง่ วงกลมอยูบ่ นศีรษะ เรือนร่างของพวกเธอส่วนใหญ่มกั
อวบอิ่ม หน้าอกหนั่นแน่นสะโพกผาย ที่น่าแปลกก็คือแม้ตัวเมียของที่นี่
จะมีน้อย แต่ดูเหมือนทุกตัวจะใช้ชีวิตกันตามล�ำพัง

232
 พวกเธอไม่ได้จับคู่กับตัวผู้ในเผ่าเหรอ?
ตอนทีเ่ สีย่ วโอวผ่านหมูบ่ า้ นเรนเดียร์กบั หมูบ่ า้ นกวางหนอก เธอ
พบว่าสัตว์กลายพันธุ์เหล่านั้นล้วนจับคู่กันหนึ่งต่อหนึ่ง ใช้ระบบชีวิตคู่
คล้ายมนุษย์ เธอนึกไปถึงแอนิมอลแพลนเน็ตที่เคยดูเมื่อก่อน เหมือนจะ
จ�ำได้ว่าเสือดาวเป็นสัตว์รักสันโดษและมักจะอยู่ตัวเดียว จะยอมอยู่กับ
ต่างเพศแค่ตอนที่สืบพันธุ์เท่านั้น
นัน่ ก็หมายความว่าเผ่าเสือดาวนั้นไม่มแี นวคิดเรือ่ ง ‘คู่ชวี ติ ’ เลย
สินะ?
มินา่ อีรคิ ถึงเคยบอกว่า บางเผ่าพันธุต์ วั เมียตัวเดียวต้องผสมพันธุ์
กับเพศผู้ตั้งหลายตัว...
เสีย่ วโอวนัง่ เหม่ออยูต่ รงหน้าต่าง คิดฟุง้ ซ่านไปต่างๆ นานา แผล
ที่ท้องยังไม่สมาน ยืนได้ไม่นานก็ต้องกลับไปนอนพักบนเตียง ผู้ที่ดูแล
บาดแผลให้เธอคือหมีกลายพันธุ์ที่จัดอยู่ในตระกูลหมีแพนด้า และอาจ
เป็นเพราะก่อนมนุษย์จะสูญพันธุ์ แพนด้าเป็นเผ่าพันธุ์ที่ใกล้ชิดมนุษย์
มากที่สุด ดังนั้นพวกมันจึงมีทักษะทางการแพทย์สูง
แผลของเสี่ยวโอวก็ได้แพนด้ากลายพันธุ์ที่ชื่อบาร์ตั้นตรงหน้านี่
แหละเป็นผู้เย็บแผลให้
บาร์ตั้นยื่นแขนกลมดิกมาตรวจดูปากแผลแล้วบอกว่า “แผล
สมานตัวไม่ค่อยดี”
เสี่ยวโอวตัวแข็งทันทีที่ได้ยิน จากนั้นบาร์ตั้นก็ถาม “คุณเพิ่ง
เคลื่อนไหวร่างกายมาใช่ไหม?”
เสี่ยวโอวตอบตามตรงว่าอาจเป็นเพราะเมื่อวานเธอเกือบล้ม
เลยท�ำให้เนื้อบริเวณบาดแผลปริออก
“ถ้าคุณไม่อยากตายเร็วก็หดั นอนนิง่ ๆ อยูบ่ นเตียง” บาร์ตนั้ หลุบ

233
ขอบตาด�ำลง กล่าวต่อ “ยาคราวก่อนน่าจะใช้หมดแล้ว ผมจะปรุงให้อีก
สักกระปุก ต่อไปให้ทาวันละสามครั้ง ใช้หมดแล้วก็บอกผม”
เสี่ยวโอวพยักหน้าอย่างว่าง่าย
บาร์ตั้นตรวจดูแผลเสร็จก็เตรียมจะกลับ เสี่ยวโอวมีเรื่องที่อยาก
รู้คิดจะถามกับเขาแต่ก็ยังลังเล สุดท้ายทนไม่ไหวเลยตัดสินใจถาม
ออกมา “คุณหมอ คุณรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?” ค�ำถามนี้จริงๆ แล้วเธอ
อยากจะถามกับไรอันมาตลอด... แต่พอคิดจะเอ่ยปากก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง
พอเธอนึกถึงสิ่งต่างๆ ที่ตนเองเคยท�ำตอนที่เขายังเป็นเถาเถา
เธอก็รู้สึกอึดอัดไปหมดทั้งยังรู้สึก...เขินอายอย่างประหลาด
“หุบเขาคามูด้า หมู่บ้านเสือดาว”
“ไม่ใช่...” เสีย่ วโอวรีบโบกไม้โบกมือ ไตร่ตรองการตัง้ ค�ำถามของ
ตนเองอีกหน “ทีน่ อี่ ยูห่ า่ งจากซีกตะวันออกของโบเออร์เนียมากไหมคะ?”
บาร์ตั้นมองเธอแวบหนึ่ง ตอบเสียงช้าชัด “คนละซีกโลก”
พอบาร์ตั้นจากไปแล้ว เสี่ยวโอวก็นั่งเหม่ออยู่อีกนาน
คนละซี ก โลกเลยหรื อ ? ก็ ห มายความว่ า หากที่ นั่ น อยู ่ ท าง
ตะวันออก ที่นี่ก็อยู่ทางตะวันตก...ใช่ไหม?
ท�ำไมถึงเป็นอย่างนี.้ ..เธอเดินไปได้เกือบครึง่ ทางแล้ว หากอดทน
เดินต่อไปอีกสักนิด ไม่นานก็คงไปถึงฝัง่ ตะวันออกและหาวิธกี ลับบ้านได้
แล้ว พอเรื่องกลายเป็นแบบนี้ สิ่งที่ท�ำไปทั้งหมดก็สูญเปล่า ยิ่งนานวัน
เธอยิ่งห่างไกลจากเป้าหมายมากขึ้นเรื่อยๆ
เสี่ยวโอวเงยหน้าน้อยๆ มองครุ่นคิดไปไกล
ไรอันผลักประตูเข้ามาเห็นภาพนี้เข้าพอดี
สาวน้อยนั่งเอนตัวอยู่ตรงหัวเตียง ท�ำท่าเหมือนก�ำลังคิดอะไร
บางอย่าง ริมฝีปากสีชมพูเม้มน้อยๆ

234
 วันนี้ไหล่ของไรอันมีบาดแผลเพิ่มขึ้นมาอีกหลายจุด ทว่าแผล
แค่นี้เล็กน้อยส�ำหรับเขา ไรอันยกแขนขึ้นเลียแผลที่ไหล่อย่างลวกๆ แล้ว
เอ่ยถาม “บาร์ตั้นมาแล้วรึ?”
เสี่ยวโอวหันไปมองอีกฝ่ายแล้วพยักหน้า “อืม”
“บาร์ตั้นว่าไงบ้าง?”
เธอตอบเสียงเรียบ “เขาบอกให้ฉันดูแลแผลดีๆ ห้ามเดินมาก
แถมยังปรุงยาให้ใหม่อีกกระปุกหนึ่ง สั่งให้ฉันทาวันละสามครั้ง...” พอ
ท้ายๆ เสียงก็ยิ่งเบาลง ภาพตอนทายาผุดขึ้นในหัว ท�ำให้ใบหน้าเริ่มแดง
ระเรื่อ เธอเม้มปากแน่น นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “บอกว่าพอแผลหาย
แล้ว เขาจะตัดไหมให้”
ไรอันยักไหล่แล้วถามต่อ “วันนี้ทายาหรือยัง?”
“ยัง”
เขาเดินไปหยิบกระปุกยาออกมาจากตู้ แล้วเดินกลับมาข้างเตียง
ตั้งใจจะทายาให้
“ระ...ไรอัน” ขณะที่มือเขาก�ำลังจะเลิกเสื้อเธอขึ้น เสี่ยวโอวก็
เรียกชือ่ เขาเบาๆ จากนัน้ ก็จอ้ งมองนิว้ ของตนอย่างท�ำอะไรไม่ถกู เพราะ
ยังไม่อาจยอมรับความจริงที่ว่าเสือดาวน้อยได้กลายเป็นจ่าฝูงตัวโต
จึงมักจะระวังตัวเวลาอยู่ต่อหน้าเขาเสมอ
“บาร์ตั้นบอกว่าที่นี่คือหมู่บ้านเสือดาว มีแต่ฝูงเสือดาวที่อาศัย
อยู่ที่นี่ได้” เธอคิดหาค�ำพูดมาตลอดทั้งบ่าย ว่าจะคุยกับเขาอย่างไรดีให้
รวบรัดและได้ใจความทีส่ ดุ เธอรวบรวมความกล้ากล่าวต่อเสียงแข็ง “ฉัน
ไม่ใช่คนในฝูงของพวกคุณ...ฉันมีทที่ ตี่ อ้ งไป ไว้แผลหายแล้วฉันขอไปจาก
ที่นี่ได้ไหมคะ?”
พอพูดจบแล้วกลับไม่มีค�ำตอบใดๆ

235
 เธอตวัดสายตาขึ้น “คือ...”
“ฉัน...” เขากุมกระปุกเซรามิกในมือแน่นกว่าเดิม หางคิ้วเลิกขึ้น
กล่าวตัดบทค�ำพูดของเธออย่างชัดถ้อยชัดค�ำ “ไม่อนุญาต”

236
 บทที่ 29

เส้นแห่งรุ่งอรุณพาดผ่านท้องฟ้าเหนือหุบเขาคามูด้า
ปลุ ก เผ่ า เสื อ ดาวให้ ตื่ น จากนิ ท รา หมอกยามเช้ า สลายตั ว
แสงแดดอ่อนๆ เข้ามาครอบครองพื้นที่ทั่วทั้งหมู่บ้าน
ไรอันเดินออกจากบ้านไม้ แล้วหันกลับไปปิดประตู
ในบ้าน...สาวน้อยยังคงหลับใหล แสงตะวันส่องเข้าทางหน้าต่าง
ทอดลงบนแก้มเนียนละเอียดจนท�ำให้ผิวหนังบริเวณนั้นใกล้เคียงค�ำว่า
โปร่งใสขึ้นไปทุกที
เสี่ยวโอวย่นคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยเพราะแสงแดดแยงตา ขนตา
เรียวยาวที่ปกปิดดวงตาด�ำขลับเป็นประกายขยับไปมา
เมื่อวานหลังจากที่ถูกไรอันปฏิเสธ เธอก็มองเขาด้วยดวงตาคู่นี้
ถามต่อว่า “ท�ำไมล่ะ?”
ไรอันตอบเสียงทุ้มต�่ำ “ซีกตะวันออกของแผ่นดินโบเออร์เนีย
ไม่ ใ ช่ จ ะไปกั น ได้ ง ่ า ยๆ เส้ น ทางยาวไกล จุ ด หมายปลายทางก็ ยั ง
เหน็บหนาวสุดขั้ว เธอคนเดียวไปไม่ถึงหรอก”
ไรอั น ไม่ ไ ด้ ห ลอก แผ่ น ดิ น โบเออร์ เ นี ย มี ภู มิ ป ระเทศที่ เ ป็ น

237
เอกลักษณ์ ไม่ตอ้ งพูดถึงอันตรายทีจ่ ะต้องเผชิญหรอก เพียงแค่อากาศที่
หนาวเหน็บตลอดทั้งปี ร่างของเสี่ยวโอวก็ทนรับไม่ไหวแล้ว
เสี่ยวโอวเบ้ปาก อยากตอบโต้แต่ก็พูดอะไรไม่ออก
ล�ำพังแค่ตัวเธอคนเดียว หากจะอยู่รอดในแผ่นดินที่เต็มไปด้วย
สัตว์กลายพันธุ์เหล่านี้คงไม่ง่าย เมื่อก่อนเธอมีเถาเถา แม้ว่าเถาเถาจะ
ช่วยอะไรไม่ได้มากแต่อย่างน้อยก็ยังคอยอยู่เป็นเพื่อน แต่อยู่ๆ เถาเถา
กลับเป็นสัตว์กลายพันธุ์เพศผู้โตเต็มวัยไปเสียได้ เธอเองก็ไม่กล้าจะ
เอ่ยปากขอให้เขาไปด้วยอีก
“ฉันไปกับอีรคิ ก็ได้...อีรคิ เองก็จะไปทางตะวันออกเหมือนกัน...”
ไม่รอให้เธอได้พดู จบไรอันก็วางกระปุกยาลงบนเตียง พูดตัดบท
ทันที “ไว้รอแผลเธอหายก่อนค่อยว่ากัน”
เสี่ยวโอว “...”
ประเด็นนี้จึงยังไม่เคลียร์
ไรอันลุกขึน้ และเดินออกจากบ้านไปล่าสัตว์มาท�ำอาหาร กว่าเขา
จะลากเอาละมั่งตัวหนึ่งกลับมา เสี่ยวโอวก็ทายาเองแล้วขดตัวนอนหลับ
อยูบ่ นเตียงเรียบร้อยแล้ว เธอมีโครงร่างเล็กพอหลับจึงไม่ได้กนิ พืน้ ทีม่ าก
นัก บนเตียงยังมีที่ว่างพอส�ำหรับเขา
ไรอันมองพื้นที่ว่างบนเตียงอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่ขึ้น
ไปนอน เขากลับคืนร่างเดิมแล้วนอนลงข้างเตียงแทน
ท�ำไมเขาถึงไม่ยอมให้เธอจากไปล่ะ?
เวลานี้ ไรอันยืนครุน่ คิดอยูต่ รงหน้าประตูบา้ น แสงแดดส่องผ่าน
ไหล่กว้างทอดตัวลงเป็นเงาบึกบึนอยู่บนพื้น
เขารูม้ าตลอดว่าใจเธอคิดเพียงเรือ่ งเดียว เพราะตลอดทางทีเ่ ธอ
อุ้มเขา มักกล่าวอย่างน่าเวทนาว่าอยากกลับบ้าน คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ

238
แม่ เธอพูดแบบนี้นับครั้งไม่ถ้วน
บ้านของเธออยู่ตรงไหน? แล้วท�ำไมเธอจึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?
แล้วก็ ‘ห้วงมิติ’ ที่หยิบเอาสิ่งของออกมาได้นับครั้งไม่ถ้วน มัน
คืออะไรกันแน่ ไรอันคิดว่าทีเ่ ขาไม่ยอมให้เธอจากไป คงเพราะอยากเข้าใจ
เรื่องเหล่านี้ให้ชัดเจนก็เท่านั้น
ไรอันเดินไปบ้านผูเ้ ฒ่าสุจริ าผูอ้ าวุโสแห่งเผ่าเสือดาว ในสวนของ
บ้านมีเสือตัวเมียตัวหนึ่งก�ำลังนั่งเย็บเสื้อหนังกวาง
สัตว์กลายพันธุต์ วั เมียมักมีรปู ร่างสูงโปร่ง ตัวนีก้ เ็ ช่นกัน...ท่าทาง
ของเธอดูคล้ายสาวน้อยวัยสิบแปดสิบเก้า มีหูของสัตว์ตามลักษณะของ
เผ่าพันธุผ์ ดุ ขึน้ เหนือศีรษะ เบ้าตาลึก จมูกโด่ง เธอคือสุชานา ลูกสาวของ
สุจิรา
สุชานาขยับใบหูหลังจากได้ยินเสียงฝีเท้า เธอวางเสื้อขนสัตว์
ในมือแล้วหันมองทางประตู จากนั้นสองตาก็สว่างวาบ “ไรอัน...”
เสียงเรียกดังขึ้นเป็นภาษาของเผ่าเสือดาว
ไรอันเดินเข้าไปในสวน กวาดตามองแล้วถามกลับด้วยภาษา
เดียวกัน “ผู้เฒ่าสุจิราอยู่ไหม?”
สุชานาพยักหน้า จากนั้นก็พูดเบาๆ “ร็อดก็มาด้วย ก�ำลังคุยกับ
พ่อฉันอยู่ในบ้าน”
ไรอันหยุดฝีเท้า “เขามาท�ำไม?”
สุชานายักไหล่ “ใครจะไปรู้ พวกเขาคุยกันไม่เคยให้ฉันได้ยิน
สักหน แต่ฉันได้ยินมาว่า...ตอนที่คุณไม่อยู่ในหมู่บ้าน ร็อดกับราอูล ซิธ
สนิทกันมาก ร็อดแอบบอกข่าวคุณให้กับราอูล ซิธ ไปไม่น้อยเลย”
ไรอันเลียคมเขี้ยวในปาก ไม่พูดอะไรต่อ
ตอนที่ราอูล ซิธ ไล่ล่าเขา ร็อดกับดอลโต้ก็ไม่มีความน่าเชื่อถือ

239
ใดๆ หลงเหลือส�ำหรับเขาอีกแล้ว พอเขากลับมาถึงหมู่บ้านก็มาทันช่วง
เวลาทีร่ อ็ ดก�ำลังเตรียมการเลือกจ่าฝูงรุน่ ถัดไปพอดี ความคิดทัง้ หมดของ
ร็อดนั้นแสดงออกชัดเจนในการกระท�ำแล้ว
ร็อดวางแผนให้เขากับราอูล ซิธ สู้กันแบบเอาชีวิตเข้าแลก ด้วย
หวังว่าต่างคนจะต่างเจ็บกันทัง้ คู่ ร็อดทีเ่ ป็น ‘ผูแ้ ข็งแกร่งอันดับสามในเผ่า’
ก็จะได้ฉวยโอกาสคว้าต�ำแหน่งจ่าฝูงไปครอง
ช่างเป็นแผนการที่แยบยลนัก
ทว่าไรอันกลับมาแล้ว แผนการของร็อดก็เลยต้องสูญเปล่า
“เขามาหาพ่อฉันครัง้ นี้ ไม่รวู้ า่ คิดอะไร...” สุชานาพึมพ�ำขณะมอง
ไรอัน ความสนใจของเธอไม่ได้อยู่ที่เรื่องพวกนี้หรอก เธอชวนเขาคุย
เพราะไม่อยากให้เขาจากไปเท่านั้น “ฉันได้ยินพ่อบอกว่าคุณพาตัวเมีย
กลับมาด้วยตัวหนึ่ง? เป็นอย่างไรบ้าง ตัวเมียตัวนั้นบริการคุณไม่อิ่ม
หรือ?”
ไรอันปรายตามองตอบ “เธอว่าอะไรนะ?”
สุชานาชีไ้ ปยังดวงตะวัน สือ่ ความหมายตามทีพ่ ดู “ตอนนีย้ งั เช้า
ไปนะ คุณว่าไหม”
ไรอันพอจะเข้าใจจึงชักสายตากลับ “ปัญหานี้ของฉัน ไม่รบกวน
ให้เธอต้องมาช่วยคิดหรอก”
เดิ ม ที สุ ช านาตั้ ง ใจแค่ จ ะหยั่ ง เชิ ง คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า จะได้ ค� ำ ตอบ
คลุมเครือเช่นนี้ มุมปากจึงบิดลงโดยพลัน “ฉันยังไม่เคยเจอเธอเลย
คุณเอาเธอไปซ่อนไว้เสียมิดชิดขนาดนั้น ไม่ปล่อยให้เธอออกจากบ้าน
เลยหรือ? ให้ฉันไปเล่นกับเธอบ้างได้ไหม?”
ไรอันบอกว่า “เธอจะท�ำให้สาวน้อยคนนั้นตกใจเปล่าๆ”
เผ่าเสือดาวมีภาษาไม่เหมือนกับมนุษย์ ในระหว่างวิวัฒนาการ

240
นั้ น แม้ จ ะเลี ย นแบบระบบภาษาของมนุ ษ ย์ ม า แต่ ยั ง คงรั ก ษาการ
ออกเสียงแบบดั้งเดิมของชนเผ่าไว้เป็นส่วนใหญ่ ไม่เหมือนสัตว์กินพืช
จ�ำพวกเรนเดียร์ กวางหนอก ที่เลียนแบบภาษามนุษย์มาทั้งหมด
ดังนั้นตอนที่เสี่ยวโอวเจอร็อดครั้งแรก ถึงได้ฟังไม่รู้เรื่องว่าอีก
ฝ่ายก�ำลังพูดอะไร ส่วนสาเหตุที่เธอฟังไรอันรู้เรื่องเพราะเขารู้สองภาษา
หนึ่งคือภาษามนุษย์ สองคือภาษาเผ่าเสือดาว
สุชานาเบิกตาโตกล่าวอย่างประหลาดใจ “คุณเฝ้าเธออย่าง
ระมัดระวังเกินไปแล้ว” จบประโยคนี้ ร็อดก็เดินออกมาจากบ้านพอดี
ตอนที่ร็อดเห็นไรอันก็ชะงักฝีเท้าก่อนจะกลับเป็นปกติอย่าง
รวดเร็ว บิดมุมปากขึ้นเผยรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา “ไม่เจอกันนานนะจ่า
ฝูง”
ไรอันเดินเฉียดไหล่เขา พูดด้วยเสียงเย็นชา “แกควรจะดีใจที่
ไม่เจอฉันเสียนาน”
ร็ อ ดหน้ า เปลี่ ย นสี ข ณะหั น กลั บ มามอง ไรอั น ก็ เ ดิ น เข้ า บ้ า น
ผู้อาวุโสสุจิราไปแล้ว
ช่วงเวลาทีไ่ รอันไม่อยู่ เผ่าเริม่ ระส�ำ่ ระสายเพราะไม่มใี ครยอมถูก
ควบคุมหรือถูกสั่งการ ยิ่งไม่มีใครยอมเชื่อฟังค�ำพูดผู้อาวุโสสุจิราที่สั่งให้
ออกไปล่าสัตว์ อาหารที่เก็บสะสมในเผ่าค่อยๆ เหลือน้อยลงเรื่อยๆ
ตัวเมียกับเหล่าผู้อาวุโสใช้ชีวิตกันอย่างยากล�ำบาก
ผู้อาวุโสสุจิราอยากฉวยโอกาสที่ไรอันกลับมาในครั้งนี้ บอกให้
เขาน�ำฝูงตัวผู้ที่หนุ่มแน่นของเผ่าออกไปล่าสัตว์หาอาหาร อันดับแรกจะ
ได้เพิ่มเติมอาหารของเผ่า อันดับสองเมื่อไรอันแสดงบารมีของจ่าฝูงให้
ประจักษ์ สมาชิกในเผ่าเสือดาวก็คงไม่มีใครกล้าแข็งข้อกับเขาอีก
ปกติแล้วเรื่องแบบนี้ ไรอันมักจะรับปากทันที แต่ครั้งนี้กลับถาม

241
 “อาหารของเผ่าเรายังเหลือกินได้อีกนานแค่ไหน?”
“อย่างมากก็สิบวัน”
“อี ก ห้ า วั น ผมค่ อ ยออกล่ า และจะน� ำ อาหารกลั บ มาภายใน
สามวัน”
สุจิราสงสัย “สามวันมันจะฉุกละหุกเกินไปไหมจ่าฝูง? ท�ำไม
ไม่ออกล่าล่วงหน้าไปก่อนสักสองวันล่ะ?”
การออกล่าสัตว์แต่ละทีต้องใช้เวลาห้าถึงเจ็ดวัน แถมการขน
อาหารกลับฝูงก็ต้องใช้เวลาอีกหนึ่งวันเต็มๆ
ไรอันตอบกลับ “มีเรื่องต้องสะสางเล็กน้อย”
“ต้องคอยประคบประหงมตัวเมียตัวน้อยๆ ที่คุณพากลับมา
น่ะหรือ?” ผู้เฒ่าสุจิราถามอย่างคาดเดา
ไรอันเองก็ไม่ปฏิเสธ “เธอบาดเจ็บ”
ช่วงนี้เป็นช่วงที่แผลของเสี่ยวโอวก�ำลังสมานตัว ต้องมีใครคอย
ดูแล ซ�้ำที่นี่ยังแปลกถิ่นส�ำหรับเธอ ด้วยนิสัยของเสี่ยวโอวถ้าถูกใครหา
เรื่อง เธอคงเลือกหลีกหนีปัญหาด้วยการจากไป หรือไม่ก็เดินร้องไห้
ฝ่าพายุหิมะเหมือนเมื่อคราวที่อยู่หมู่บ้านกวางหนอก
“เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวล” สุจิราคิดแล้วก็เอ่ยปาก “เมื่อครู่ร็อดมา
หาผม ดูเหมือนเขาจะสนใจตัวเมียตัวนั้นเหมือนกัน เขาขอสิทธิ์ในการ
ครอบครองตัวเมียร่วมกับคุณด้วย” สุจิราใช้น�้ำเสียงในเชิงปรึกษาหารือ
“คุณก็รวู้ า่ ในเผ่าขาดแคลนตัวเมีย ตัวผูค้ รอบครองตัวเมียร่วมกันเป็นเรือ่ ง
ปกติ ถ้าคุณยินยอม...ตอนทีค่ ณ ุ ไม่อยูใ่ นเผ่า ร็อดจะดูแลเธอแทนคุณเป็น
อย่างดี”
ไรอันมีสีหน้าครึ้มลง “คุณรับปากเขาไปแล้วรึ?”
สุจิราถูกน�้ำเสียงเย็นชาของเขาบีบจนใจสั่น รีบผ่อนน�้ำเสียง

242
ของตนลงโดยไม่รู้ตัว “เปล่า ผมรู้ว่าเธอเป็นตัวเมียที่คุณพากลับมา
ผมจึงยังไม่ได้รับปาก เพียงแต่ให้เขาไปถามความเห็นตัวเมียตัวนั้นเอา
เอง”

เสี่ยวโอวรู้สึกเบื่อที่ต้องนอนอยู่แต่บนเตียง
บาร์ตั้นเพิ่งจะมาดูแผลให้เธอแล้วกลับไป ตอนนี้จึงเหลือแค่เธอ
คนเดียวในบ้าน
แม้ว่าเมื่อวานเธอจะถูกไรอันปฏิเสธ แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอ
จะล้มเลิกความคิดทีจ่ ะออกไปจากทีน่ ี่ ไว้รอแผลหายดีแล้ว เธอจะบอกลา
ไรอันแล้วเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง
เสีย่ วโอวไม่สามารถกล่อมตนเองให้อาศัยอยูท่ นี่ อี่ ย่างสบายใจได้
อย่างไรเสีย...ที่นี่ก็เป็นเผ่าเสือดาว
อย่างไรเสีย...เธอก็ยังจะต้องกลับบ้าน
อย่างไรเสีย...เธอก็ยังไม่รู้เลยว่าไรอันกลายร่างเป็นเถาเถาแล้ว
เข้าหาเธอด้วยจุดประสงค์อะไร
เสี่ยวโอวเป็นคนพูดจริงท�ำจริง เธอหยิบกระดาษปากกากับ
เข็มทิศ แล้วนั่งคิดอยู่หัวเตียงเพื่อเตรียมวางแผนส�ำหรับการเดินทางใน
อีกไม่กี่วันข้างหน้า
เธอเปิดหน้าปัดเข็มทิศ จ้องมองปลายเข็ม หลังจากมองอยู่
สามนาทีก็ต้องขมวดคิ้ว
ในเข็มทิศนั้นตัวเข็มที่ควรจะชี้ทิศใต้กลับส่ายเอนไปมา เหมือน
ถู ก บางอย่ า งรบกวน องศาของเข็ ม ที่ ส ่ า ยเอนนั้ น หมุ น วนไปทั่ ว จึ ง
ไม่สามารถยืนยันทิศทางที่แน่นอนได้
เสี่ยวโอวเขย่าแล้วจ้องอีกครั้ง เข็มยังคงขยับไปมาไม่หยุด

243
 เสียรึ?
ไม่ใช่หรอก...เธอจ�ำได้แม่นเลยว่าก่อนจะหมดสติมันยังดีอยู่
หรือว่าถูกราอูล ซิธ ท�ำจนพัง?
คิดแล้วก็ปวดหัว เธอซ่อมเจ้าสิ่งนี้ไม่เป็นเสียด้วย
ทีนี้จะท�ำยังไงดี?
เธอจะเดินทางไปยังเขตตะวันออกของโบเออร์เนีย ไม่วา่ อย่างไร
ก็จ�ำเป็นต้องอาศัยมันดูทิศทาง เสี่ยวโอวหน้ามุ่ย จิตใจที่ฮึกเหิมเมื่อครู่
ห่อเหี่ยวลงทันตา ได้แต่นั่งเหม่ออยู่บนเตียง ผ่านไปครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียง
ฝีเท้าเชื่องช้าดังมาจากภายนอก
เสีย่ วโอวนึกว่าไรอันกลับมาจึงยืดตัวนัง่ ตรงแล้วมองไปทางประตู
วินาทีที่ประตูถูกผลักเปิด เธอก็ตะโกนถามออกไปอย่างร้อนรน “เถาเถา
เธอรู้ไหมว่าท�ำไมเข็มทิศของฉัน...”
พอมองเห็นคนที่ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงกรอบประตู เสี่ยวโอวก็
เหมือนแมวที่ถูกกัดลิ้นขาด เงียบเสียงลงทันที
“...”
ตรงประตูไม่ใช่ไรอัน แต่เป็นเสือดาวหนุ่มตัวอื่น
เขาตัดผมสั้น ประกายตาคมกริบเหมือนเหยี่ยว เขากวาดมอง
ข้าวของในบ้านรอบหนึง่ สุดท้ายก็หยุดความสนใจลงบนร่างของเสีย่ วโอว
เสี่ยวโอวจ�ำเขาได้ ตอนอยู่ที่หมู่บ้านเรนเดียร์ ก็เป็นเขาคนนี้
แหละทีพ่ งุ่ ตะครุบเธอโดยไม่พดู พร�ำ่ ท�ำเพลง แล้วเอาแต่ถามหาทีอ่ ยูข่ อง
ไรอัน
เธอนึกว่าเขายังคงมาหาไรอัน จึงนั่งพิงหัวเตียงเหมือนเดิมแล้ว
ตะโกนออกไป “ไรอันไม่อยู่ที่นี่...”
“ฉันไม่ได้มาหาจ่าฝูง” ร็อดเอ่ยปาก เขาเองก็เป็นเสือกลายพันธุ์

244
จ�ำนวนน้อยทีร่ ทู้ งั้ ภาษามนุษย์และภาษาของเผ่าเสือ ตอนทีเ่ ห็นเสีย่ วโอว
ครั้งแรก ที่เขาไม่ใช้ภาษามนุษย์กับเธอก็เพื่อหยั่งเชิงเท่านั้น
“แล้วคุณมาหาใคร?”
ร็อดบิดมุมปากขึ้นยิ้ม ลากเสียงยาวตอบกลับช้าๆ “ก็ต้องเป็น
—เธอไง ตัวเมียของฉัน”
พูดจบเขาก็สาวเท้ามาหยุดข้างเตียง ไม่รอให้เสี่ยวโอวได้ทัน
โต้ตอบก็อุ้มหญิงสาวขึ้น ก่อนจะก้าวยาวๆ ออกนอกบ้านไป

245
 บทที่ 30

“คุณจะพาฉันไปไหน!”
เสี่ยวโอวตีไหล่ร็อด ดิ้นตะกายในวงแขนของเขาไม่หยุด เธอ
ไม่รู้จักเสือหนุ่มตัวนี้เลยด้วยซ�้ำ ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ ต่อกัน ท�ำไมจู่ๆ
เขาต้องมาพาเธอไปด้วย?
“อยู่นิ่งๆ” ร็อดตบสะโพกเสี่ยวโอวอย่างหยาบคาย ก้าวยาวๆ
ออกจากบ้าน พร้อมกับเอ่ยด้วยน�ำ้ เสียงแกมร�ำคาญ “คนสวย...ในเมือ่ เธอ
มาอยูห่ มูบ่ า้ นเสือดาวแล้วก็ควรจะรูก้ ฎของเรา เผ่าเสือดาวแบ่งปันตัวเมีย
ร่วมกัน...ท�ำไมเธอต้องท�ำเป็นตกอกตกใจไปได้ หรือว่าไม่เคยท�ำอะไร
แบบนี้กับไรอัน?”
เสีย่ วโอวหน้าแดงก�ำ่ โดยพลัน รูส้ กึ ลุกลนจนท�ำอะไรไม่ถกู “ก็ตอ้ ง
ไม่เคยอยู่แล้ว...ฉันเป็นเพื่อนของไรอัน ไม่ใช่ตัวเมียของเขานะ”
“เพือ่ นรึ? เจ้าไรอันยังไม่ได้ครอบครองเธอรึเนีย่ ?” ร็อดเลิกคิว้ ขึน้
ถามอย่างประหลาดใจพร้อมกับอุ้มเสี่ยวโอวเดินไปอีกทาง “พอดีเลย
งั้นให้ฉันได้เป็นตัวผู้ตัวแรกของเธอแล้วกัน”
เสี่ยวโอวเบิกตาโตทันที เธอฟาดไหล่ร็อดอย่างแรงแล้วออกแรง

246
ดิ้นรนมากขึ้น “ไม่! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
น่าเสียดายทีเ่ ธอแรงน้อยเกินไป ส�ำหรับเสือดาวกลายพันธุท์ ผี่ วิ
หยาบเนื้อหนา แรงฟาดของเธอนั้นไม่เจ็บไม่คันเสียด้วยซ�้ำ
สาวน้อยดิน้ หนีอย่างเอาเป็นเอาตาย ท่าทางของเธอดึงดูดความ
สนใจจากเสือดาวกลายพันธุ์ที่เดินผ่านไปมาอยู่ไม่น้อย
น่าเสียดายที่พวกเขาเพียงแค่ ‘สนใจ’ เท่านั้น แต่ไม่มีใครคิดจะ
เข้ามาช่วย เพราะเรื่องแบบนี้เป็นสิ่งที่เห็นได้ทั่วไปในหมู่บ้านเสือดาว
เผ่าเสือดาวเป็นเผ่าพันธุ์ที่เย็นชารักสันโดษ ฉะนั้นค�ำว่า ‘แส่หาเรื่อง’
ไม่เคยอยู่ในสารบบของพวกเขา
แต่จะว่าไปแล้ว...ตั้งแต่ตอนที่ไรอันพาตัวเมียตัวนี้กลับมายังฝูง
เธอก็ถูกประทับตราว่าเป็น ‘ของจ่าฝูงไรอัน’ ตั้งแต่ตอนนั้น
เมื่อเจ็ดวันก่อน จ่าฝูงประคองตัวเมียที่หายใจรวยรินกลับมายัง
ฝูง แล้วเชิญหมอบาร์ตั้นมาในคืนนั้นเพื่อท�ำการรักษาให้ถึงหนึ่งวันหนึ่ง
คืนเต็ม หลังจากนัน้ ตัวเมียทีว่ า่ ก็อยูใ่ นบ้านของจ่าฝูงมาโดยตลอด ไม่เคย
พบปะผูใ้ ด แม้คนในฝูงจะใคร่รแู้ ต่กไ็ ม่กล้าเปิดศึกชิงตัวเมียกับไรอันอย่าง
เปิดเผย
อย่างไรเสีย...ไรอันก็เป็นจ่าฝูงตัวร้ายที่เคยอยู่เหนือตัวผู้ทุกตัว
ในฝูง
แน่นอนว่าก็ยังมีพวกที่ไม่รักชีวิตอย่างเช่นร็อด
เวลานี้ร็อดผู้ไม่รักชีวิตก�ำลังอุ้มเสี่ยวโอวไปบ้านของตน ยิ่งนาน
เท่าไร ใจของเสีย่ วโอวก็บงั เกิดความสิน้ หวังมากเท่านัน้ เพราะหากเข้าไป
แล้ว เธอคงไม่มีโอกาสหนีออกมาอีก
พอคิดแบบนีเ้ ธอไม่สนใจแล้วว่าทีน่ จี่ ะเป็นถนนทีเ่ ต็มไปด้วยสัตว์
นักล่า หญิงสาวหยิบมีดพับสวิสออกจากห้วงมิติ จากนั้นก็กางใบมีดออก

247
แล้วแทงใส่ไหล่ร็อดทันที
“ฉึก!”
ใบมีดคมกริบแทงลงในเนื้อ ท�ำให้ร็อดที่ไม่ทันระวังถึงกับลม
หายใจสะดุด เขาหันไปมองใบมีดที่ตอนนี้จมลงไปในผิวเนื้อเกือบครึ่ง
เลือดสดๆ ไหลออกจากปากแผลที่โดนแทง
เธอยังคงกุมด้ามมีดเอาไว้ในมือแล้วออกแรงกดให้แทงลึกยิง่ ขึน้
“ฉิบหาย!” ร็อดกุมมือเสี่ยวโอว สบถเสียงต�่ำ “นังตัวเมียไม่รัก
ชีวิต” เขาดึงมีดออกแล้วเหวี่ยงมันไปไกล จากนั้นก็ก้มหน้ามองเสี่ยวโอว
อย่างโกรธเกรี้ยว
“ปล่อยฉันลง!” วินาทีที่ด้ามมีดหลุดออกจากมือ เสี่ยวโอวก็
ออกแรงดิ้นอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้
“ฝันไปเถอะ” ร็อดแสยะยิม้ พลางถีบประตูบา้ นตัวเองจนเปิดออก
แล้วโยนร่างเสี่ยวโอวลงบนเตียงอย่างแรง
เหตุผลที่ร็อดไปเอาตัวเสี่ยวโอวมาเช่นนี้ นอกจากเพื่อยั่วโมโห
ไรอันแล้วยังมีอีกเป้าหมายที่ส�ำคัญกว่า เขาจ�ำได้ว่าไรอันถูกเผ่าหมาป่า
รุมโจมตีจนบาดเจ็บสาหัส ท�ำให้สมาชิกในฝูงคิดว่าเขาตายแล้ว
คาดไม่ถงึ ว่า ไม่เพียงเขาจะกลับมาอย่างไม่เป็นอะไร แต่รา่ งกาย
ยังก�ำย�ำกว่าเมื่อก่อนด้วย
เหตุการณ์ต่างๆ ที่ไรอันต้องเผชิญ สิ่งแปลกปลอมเดียวที่พบก็
มีแต่ตัวเมียตัวนี้
ทั้งหมดนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเธอแน่
ดังนั้นร็อดเดาว่า เสี่ยวโอวต้องมีความลับบางอย่างบนร่างกาย
เขาโน้มตัวลง ยื่นมือมากุมคางเสี่ยวโอวแล้วมองประเมินไปทั่ว
ทั้งตัว

248
 ใบหน้าผอมเล็ก ไหล่เรียวบาง หน้าอกไม่อวบอิ่มนัก นอกจาก
เอวบางขายาวแล้ว แทบจะไม่มีข้อดีใดๆ อีก แถมบนร่างกายยังไม่มีขน
สักเส้น เกลี้ยงเกลาเหมือนไข่ปอก ดูยังโตไม่เต็มวัยด้วยซ�้ำ ร็อดเบ้ปาก
แสดงท่าทางรังเกียจอย่างมิอาจปกปิดได้ “ไรอันมาหลงใหลเธอเนี่ยนะ?”
เสี่ยวโอวไม่มีแรงจะเถียง เธอขบฟันเม้มริมฝีปากแน่น ตอนที่
ร็อดโยนเธอลงบนเตียง เอวด้านหลังไปกระแทกกับขอบเตียงเข้า ท�ำให้
แผลที่เพิ่งเริ่มสมานตัวปริออกอีกครั้ง เธอจึงเจ็บจนหน้าซีดขาว
ร็อดเห็นอีกฝ่ายตัวสั่น ก็นึกว่าเป็นเพราะเธอกลัว จึงเลียเขี้ยว
ตัวเองอย่างสะใจ “เป็นไง ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วรึ? ตัวเมีย...ความกล้า
เมื่อครู่ของเธอไปไหนเสียแล้วล่ะ?”
เสี่ยวโอวพูดบางอย่างออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา
“พูดอะไรน่ะ? ให้ดังกว่านี้หน่อยสิ” ร็อดเลิกคิ้วถาม
เธอหายใจหอบ ยังคงเอ่ยปากเหมือนกระซิบ “ฉัน...”
ร็อดหมดความอดทนใช้สองมือตบข้างกายเธออย่างข่มขวัญ
“น่าร�ำคาญ! เสียงเบายิ่งกว่ายุงซะอีก!”
น�้ำตาหยดหนึ่งซึมออกมาจากหางตาไหลลงมาตามแก้ม เสียง
ของเธอแผ่วเบายิ่งกว่าเดิม “เจ็บ...อย่าทับฉัน...”
“...”
ปัง!
ประตูถูกกระแทกอย่างแรงจนหลุดจากกรอบ
ไรอันถีบประตูเปิดเข้ามา ภาพที่เห็นคือสัตว์กลายพันธุ์ตัวผู้ร่าง
ก�ำย�ำก�ำลังโถมทับสาวน้อยร่างบาง ใบหน้าของมันแนบชิดกับใบหน้าเธอ
สองแขนรัดร่างของเธอแน่นจนไม่มีช่องว่าง
เสี่ยวโอวดวงตาแดงก�่ำ ขนตาเปียกชื้น ดูน่าสงสารยิ่งนัก ไรอัน

249
สีหน้ามืดครึ้มทันที สองตาคมกริบเปลี่ยนเป็นเย็นสุดขั้ว
ร็อดได้ยนิ เสียงประตูถกู ถีบให้เปิดก็หนั มาเผชิญกับแววตาสังหาร
ของอีกฝ่าย เขารูว้ า่ ไรอันจะมาแต่คดิ ไม่ถงึ ว่าจะเร็วขนาดนี้ ร็อดข่มตนให้
ใจเย็นแล้วบิดมุมปากยิ้ม
“ขอโทษนะจ่าฝูง ผมร่วมคู่กับตัวเมียตัวนี้ไปเรียบร้อยแล้ว...”
ค�ำพูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกไรอันที่บุกเข้ามาคว้าคอขึ้นจากเตียง
“แกอยากตายรึ?” เขาถามด้วยน�้ำเสียงแหบแห้งกดดันแฝงด้วย
ความดุร้าย
ร็อดกัดฟันเอ่ยอย่างไม่กลัวตาย “จ่าฝูง คุณอย่าลืมกฎของเผ่าสิ
เราจะร่วมแบ่งปันทุกอย่างด้วยกัน แม้แต่ตัวเมียก็ไม่เว้น ท�ำไมมีแต่คุณ
ที่มีสิทธิ์ร่วมคู่กับ ‘ของกลาง’ ของฝูงโดยไม่คิดจะแบ่งปันให้คนอื่น?”
ไรอันกุมล�ำคออีกฝ่ายแน่น ท่อนแขนเกร็งจนเส้นเอ็นขึ้น
“แกว่าไงนะ!”
ร็อดหัวเราะเบาๆ “อย่าคิดว่าผมไม่รู้ ที่คุณหายดีได้ต้องเป็นผล
งานของตัวเมียตัวนี้แน่”
พูดเพิ่งขาดค�ำก็ถูกไรอันเหวี่ยงลงพื้นอย่างแรง แรงกระแทก
ท�ำให้บา้ นสัน่ สะเทือนไปทัง้ หลัง ก่อนจะเดินไปเตะหน้าอีกฝ่ายแล้วตวาด
เสียงเหี้ยม
“หุบปากซะ!”
เขาเดินกลับไปอุ้มร่างบอบบางที่นอนหมดสติบนเตียงขึ้นมา
ร็อดถ่มเลือดในปากทิง้ ลุกขึน้ นัง่ อย่างไม่แยแส “หากผมบอกฝูง
ว่าตัวเมียตัวนี้มีพลังไม่ธรรมดา คุณคิดว่าฝูงจะท�ำอย่างไร...”
ไรอั น เงื้ อ เท้ า ขวาถี บ ไหล่ ข องอี ก ฝ่ า ยอย่ า งแรงจนร็ อ ดผงะ
หงายหลัง ได้ยินเสียงกระดูกแตกก่อนที่ความเจ็บปวดจะลามไปทั้งตัว

250
 ไรอันเตือนเสียงดุดัน “หากได้ยินแกพูดพล่ามไร้สาระอีกฉันจะ
ฉีกเนื้อแกซะ”
จากนัน้ เสือดาวหนุม่ ก็อมุ้ เสีย่ วโอวกลับมาทีบ่ า้ นของเขา วางเธอ
ลงบนเตียงอย่างเบามือ แผลตรงท้องของเธอมีเลือดไหลอาบ ใบหน้าขาว
ซีด เหงื่อเย็นซึมออกทั่วร่าง คงเป็นเพราะยังหวาดกลัวอยู่ แขนเสี่ยวโอว
จึงโอบรอบคอไรอันไว้แน่น ร่างกายสั่นสะท้านแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือ
เหมือนหมีโคอาลาตัวน้อย...
เขาพยายามวางเธอลงอยู่สองครั้ง แต่เธอก็ยังคงกอดคอเขาไว้
ท�ำให้ไรอันต้องอุ้มเธอนั่งลงบนขอบเตียงอย่างจนใจ พยายามประคอง
แผ่นหลังอีกฝ่ายโดยหลีกเลี่ยงการกระทบบาดแผลให้มากที่สุด
“ขอโทษนะต่อไปจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก” ไรอันกระซิบบอก
เสี่ยวโอวเม้มริมฝีปากถูไถหน้ากับซอกคอเขา ขนตากระพือไป
มาเบาๆ จนรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้น
เธอยังคงไม่พูดจาได้แต่ร้องไห้เงียบๆ ไรอันไม่รู้ว่าตนควรท�ำ
อย่างไร เพราะการปลอบตัวเมียไม่ใช่งานถนัดของเสือดาวอย่างเขา
เขายกมือขึ้นอังหน้าผากเธออย่างเก้ๆ กังๆ ถามว่า “ร็อดแตะ
ต้องเธอไหม?”
เสี่ยวโอวตัวแข็งขึ้นมาทันที เอ่ยปากตอบว่า “ไม่...”
ผ่านไปครู่หนึ่ง หญิงสาวก็ถามกลับอย่างลังเล “เถาเถา ตัวเมีย
ในเผ่าเสือดาว...ต้องแบ่งปันกันเหรอ?”
ค�ำพูดของร็อดส่งผลกระทบต่อจิตใจเธอไม่น้อย มือเขาที่ลูบ
ปลอบคนตัวเล็กในอ้อมกอดชะงักทันที แล้วตอบกลับเสียงหนักแน่น
“ไม่ใช่” เขาเสริม “ไม่ใช่ส�ำหรับเธอ”
ร่างกายเสี่ยวโอวที่ตึงเครียดจึงค่อยๆ ผ่อนคลายลง ไรอันวาง

251
เธอลงบนเตียงแล้วตามบาร์ตั้นมาดูอาการ
พอบาร์ตนั้ มาถึงก็เลิกเสือ้ เสีย่ วโอวขึน้ พอเห็นแผลทีห่ น้าท้องปริ
ออก เขาก็โกรธจนเสียงเปลีย่ น “ท�ำไมถึงเป็นแบบนีไ้ ปได้ ผมบอกให้ดแู ล
แผลดีๆ ไม่ใช่หรือ?”
เสีย่ วโอวหลุบตาลง ทว่าไรอันกลับขมวดคิว้ “อย่าเสียงดังใส่เธอ”
บาร์ตนั้ เห็นแผลทีต่ นเองตัง้ ใจเย็บอย่างประณีตปริออก มีหรือจะ
ใจเย็นได้ เขาเอาโทสะมาโยนใส่ไรอันแทน “คุณดูแลเธอยังไง ไม่รู้หรือว่า
ตอนแรกเธอบาดเจ็บหนักแค่ไหน?”
ไรอันเงียบไปชั่วครู่ “ยังรักษาให้หายได้ไหม?”
“ผมจะพยายามละกัน” บาร์ตั้นยังคงโมโหอยู่ “เดิมทีร่างกายเธอ
ก็ฟื้นตัวได้ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ครั้งนี้ยังมีเลือดไหลอีก ผมไม่มั่นใจเอา
เสียเลย”
“เธอจะต้องหายดี” ไรอันยืนกรานเสียงหนัก แล้วพูดต่อ “หาก
รักษาเธอหายได้ อาหารส�ำหรับผ่านช่วงฤดูหนาวในอีกสามปีข้างหน้า
ของเผ่าคุณ เผ่าเสือดาวจะจัดหาให้เอง”
ข้อเสนอนีด้ งึ ดูดใจนักเพราะเผ่าแพนด้ามีขอ้ จ�ำกัดทางกายภาพ
จึงล่าสัตว์สู้เผ่าเสือดาวไม่ได้อยู่แล้วโดยธรรมชาติ ดังนั้นพอถึงฤดูหนาว
ทีไรอาหารก็มกั จะขาดแคลน สองตาของบาร์ตนั้ สว่างวาบ ตอบกลับอย่าง
ยินดี
“ตกลง”
เมื่อได้รับข้อเสนอแบบนี้ก็ท�ำให้บาร์ตั้นใส่ใจในการท�ำแผลมาก
ขึ้น แม้แผลของเสี่ยวโอวจะเสียเลือดไปเยอะและดูสาหัสมาก แต่บาร์ตั้น
เป็นหมอทีเ่ ลือ่ งชือ่ ทีส่ ดุ แห่งหุบเขาคามูดา้ การรักษาเธอจึงไม่ใช่เรือ่ งเกิน
ความสามารถของเขา

252
 เนื่องจากตอนแรกแผลถูกเย็บไว้อย่างสวยงาม เขาจึงหลีกเลี่ยง
การเย็บแผลซ�้ำรอยเดิม เขาห้ามเลือดให้กับเสี่ยวโอวก่อนแล้วจึงทายา
แก้อักเสบ อีกทั้งไม่ลืมก�ำชับไรอัน
“ดูแลเธอให้ดี ถ้าเกิดเหตุเช่นนี้ขึ้นอีก ผมอาจช่วยเธอไว้ไม่ได้
แล้ว”
ไรอันมองร่างบอบบางที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง “มันจะไม่มีทาง
เกิดขึ้นอีก”
เขาไม่มีทางยอมให้เธอเจ็บปวดอีกแล้ว
“คือว่า...” เสีย่ วโอวตัดบทพวกเขา “ฉันจะมีรอยแผลเป็นไหมคะ?”
“รอยแผลเป็นนั้นต้องมีแน่นอน ถ้าแผลสมานตัวได้ดี แผลเป็นก็
อาจจะจางหน่อย ไม่มีทางหายไปหมดหรอก”
ได้ยินบาร์ตั้นบอกแบบนี้สีหน้าเธอก็ห่อเหี่ยวทันที
ผู้หญิงทุกคนย่อมต้องรักสวยรักงาม ไม่มีสาวคนไหนที่อยากให้
ร่างกายตนมีรอยแผลเป็นรูปกรงเล็บสัตว์สามรอยทีห่ น้าท้องแบบนีห้ รอก
เสี่ยวโอวเบ้ปาก “ไม่มีวิธีเลยหรือคะ?”
บาร์ตั้นมองเธอ ตอบอย่างไม่รักษาน�้ำใจ “ตอนนี้ยังไม่มี”
เสี่ยวโอว “...”

บ้านของไรอันอยู่ในซอกลึกของหุบเขาคามูด้า
ตัวบ้านตั้งอยู่ทางทิศเหนือของหุบเขาแต่หน้าบ้านหันไปทาง
ทิศใต้ สร้างจากไม้สนที่ผ่านลมผ่านฝนมาหลายปี ภายในบ้านมีสองห้อง
เป็นห้องนอนหนึ่งห้อง อีกห้องเป็นห้องเก็บของ แต่ละห้องมีพื้นที่
กว้างขวาง
เมื่อก่อนไรอันอาศัยคนเดียว ไม่รู้สึกว่ามันไม่เหมาะที่ตรงไหน

253
พอล่าอาหารจากภายนอกมาได้ก็กินดิบบ้าง ย่างไฟบ้าง ไม่จ�ำเป็นต้องมี
ห้องครัว
จนกระทั่งมีตัวเมียอย่างเธอเข้ามาอาศัยอยู่ด้วย ตัวเมียตัวนี้
บอบบาง อ่อนแอ แถมยังบาดเจ็บหนัก กินอาหารดิบไม่ได้ กินมันๆ ก็
ไม่ได้ ไม่มขี นจึงทนหนาวไม่ได้ ทนร้อนไม่ไหว และยิง่ ไม่อาจทนกลิน่ คาว
เลือดตอนเขาถลกหนังสัตว์อื่นได้ ข้อห้ามส�ำหรับเธอมีมากมาย จนอาจ
พูดได้ว่ากิจวัตรประจ�ำวันที่เรียบง่ายของเขาไม่มีอะไรเหมาะกับเธอสัก
อย่าง จึงดูแลเธอให้ดีได้อย่างยากล�ำบาก ผ่านไปแค่สองวันเสี่ยวโอวเริ่ม
ผอมซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
ไรอันโยนละมั่งที่ล่ามาได้ไว้ตรงประตู เดินมาหยุดที่ข้างเตียง
“บอกฉันมาว่าเธออยากกินอะไร?”
เธอไม่ได้กินเต็มที่มาสองวันแล้ว เมื่อวานเขาจับกระต่ายป่ามา
สองตัว พอย่างเสร็จก็หนั่ เป็นชิน้ ๆ ยืน่ ใส่มอื ให้ เดิมทีนกึ ว่าเธอจะกินเยอะ
หน่อย คิดไม่ถึงว่าเธอจะกินเพียงสองค�ำก็ไม่ยอมกินอีก
เสี่ยวโอวเหลือบตามองเขา ใบหน้าที่เดิมทีก็เล็กอยู่แล้วพอผอม
ลงแก้มก็ตอบมากขึ้น ดวงตายิ่งกลมโต
เสี่ยวโอวรู้สึกอึดอัดใจที่จะพูดเพราะไม่อยากรบกวนเขา แต่เธอ
เองก็อยากกินอะไรที่ไม่หนักท้องมากนัก
“ปลา...ได้ไหม?” เสี่ยวโอวถาม “ฉันอยากดื่มซุปปลา...”
ไรอันถอนใจ “ต่อไปถ้าอยากกินอะไรก็บอกฉันตรงๆ เลย”
เสี่ยวโอวกะพริบตา “จะไม่ล�ำบากคุณหรือ?”
“ตอนที่เธอดูแลฉัน รู้สึกล�ำบากไหมล่ะ?”
เสี่ยวโอวคิดดูแล้ว เหมือนจะไม่เคยรู้สึกแบบนั้นสักที...เธอเลี้ยง
ดูเขาเหมือนเป็นสัตว์เลี้ยงแสนรักตัวหนึ่ง จึงไม่ได้รู้สึกว่าล�ำบากอะไร

254
 หลังบ้านไรอันไม่ไกลนักมีลำ� ธารเล็กๆ อยูส่ ายหนึง่ น�ำ้ จากล�ำธาร
นีไ้ หลเชือ่ มลงมหาสมุทร ในน�ำ้ มีปลาอาศัยอยูม่ ากมายหลายชนิด ใช้เวลา
เพียงไม่นานไรอันก็จับปลากะพงมาได้ถึงสี่ตัว
เพียงแต่วา่ ทีบ่ า้ นไม่มหี อ้ งครัว และไม่มเี ตาไฟ หม้อ ไห จานชาม
ด้วย เขาเดินวนไปมาอยู่ตรงประตูรอบหนึ่ง ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด
“รอแป๊บ” พูดเพียงสองค�ำก็เดินออกนอนบ้านไป
“...”
เสีย่ วโอวได้แต่มองตามหลัง เดิมทีคดิ จะบอกเขาว่าในห้วงมิตนิ นั้
มีหม้อถ้วยขันกะละมังและยังมีเตาไฟกระป๋องแก๊ส สามารถจุดไฟหุงข้าว
ได้ แต่ พ อมาคิ ด อี ก ที เ ขาไม่ ใ ช่ เ สื อ ดาวน้ อ ยที่ ไ ม่ รู ้ เ รื่ อ งอะไรอี ก แล้ ว
หากเขาถามถึงสิ่งของพวกนั้นขึ้นมา เธอคงไม่อาจอธิบายได้
เสี่ยวโอวถอนลมหายใจ
ขณะเดียวกันก็แปลกใจนิดๆ ท�ำไมเขาไม่เคยถามเรื่องห้วงมิติ
กับเธอเลย...จ�ำได้วา่ เธอเคยเอาเขาซ่อนในห้วงมิตติ งั้ หลายครัง้ เพือ่ หลบ
หลีกราอูล ซิธ
หรือว่าเขาลืมไปแล้ว?
แต่เมือ่ วานร็อดพูดเรือ่ งพลังพิเศษต่อหน้าเธออย่างชัดเจน จะว่า
ไปแล้ว ร็อดรู้ได้ยังไงกันนะ?
เพราะเหตุนี้เสี่ยวโอวจึงไม่กล้าใช้ห้วงมิติของตนโดยไม่จ�ำเป็น
อีก ไม่กล้าหยิบนมในห้วงมิติมาดื่มด้วยซ�้ำ กลัวจะถูกหาว่าเป็นตัว
ประหลาด
ดังนั้นเรื่องหม้อถ้วยขันกะละมัง ก็ได้แต่ปล่อยทิ้งแบบนี้แหละ
เธอรอเขาอยู่ครึ่งชั่วโมงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินกลับมาในที่สุด
ตามมาด้วยเสียงที่ไม่คุ้นเคย

255
 “คุณดีกบั ตัวเมียตัวนัน้ ขนาดนี้ ต้มซุปปลาให้เองเสียด้วย ไม่กลัว
ว่าเธอจะโดนตามใจจนเคยตัวเหรอ?” ด้านนอกประตูมเี สียงผูห้ ญิงแปลก
หูดังแว่วเข้ามา จากนั้นน�้ำเสียงก็เปลี่ยนอ้อนวอน “ขอฉันเข้าไปดูเธอ
หน่อยได้ไหม? ขอร้องล่ะไรอัน ฉันรับรองว่าจะไม่รบกวนเธอแน่ ฉันแค่
อยากเห็นเธอเท่านั้น ถือเป็นค่าตอบแทนที่ให้ยืมห้องครัวก็ได้?”
เพราะบานประตูกนั้ อยูเ่ ธอจึงไม่เห็นหน้าของอีกฝ่าย แถมภาษา
ที่ใช้ยังเป็นภาษาเสือดาว เธอฟังไม่รู้เรื่องสักค�ำ
ไรอันตอบเสียงเรียบ “ไม่ได้”
สุชานาเบ้ปาก รูส้ กึ ผิดหวัง “แล้วคุณคิดจะซ่อนเธอไปถึงเมือ่ ไหร่
กันคะ? เห็นคุณพ่อบอกว่าคุณหักกระดูกร็อดเพือ่ เธอเลยเหรอ เธอส�ำคัญ
กับคุณขนาดเป็นสาเหตุให้คุณท�ำร้ายเพื่อนร่วมฝูงได้ลงคอ...”
“ใช่แล้วจะท�ำไม” ไรอันเริ่มร�ำคาญนิดๆ แล้ว
“ไปได้หรือยัง?”
สุชานามองเขา ถามย�้ำไม่อยากเชื่อหูตนเอง “คุณว่าอะไรนะ?”
เขาผลักประตูให้เปิดออก เอ่ยไล่แขก “ขอบคุณมากที่ให้ยืมห้อง
ครัว แต่เธอยุ่งเรื่องคนอื่นมากเกินไปแล้ว”
ไรอันถือกระปุกเซรามิกเดินเข้าบ้าน เห็นเสีย่ วโอวนัง่ อยูบ่ นเตียง
จึงถาม “เจ็บตรงไหนรึเปล่า?” เขานึกถึงแผลของเธอทันที
“ขอโทษนะ” เสีย่ วโอวตอบไม่ตรงกับทีถ่ าม “เมือ่ ครูฉ่ นั ได้ยนิ คุณ
ทะเลาะกับคนอื่น...เป็นเพราะฉันเหรอ?”
แม้เธอจะฟังไม่รู้เรื่องว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่วิเคราะห์จาก
น�้ำเสียงของผู้หญิงคนนั้นแล้วน่าจะทะเลาะกันแน่นอน เป็นเพราะว่า
ไรอันท�ำซุปปลาให้เธอ เลยผิดใจกับสัตว์กลายพันธุ์ตัวอื่นๆ หรือเปล่า?
“ไม่ใช่” เขาโล่งใจทีเ่ ธอไม่ได้เจ็บแผลขึน้ มาอีก เขาเทซุปในกระปุก

256
ใส่ถ้วยกระเบื้องพร้อมพูดว่า “ผู้หญิงคนนั้นชื่อสุชานา เป็นลูกสาวของ
ผู้เฒ่าสุจิรา”
“เธอเป็นผู้หญิงของคุณเหรอคะ?”
ไรอันชะงักมือ...ซุปที่ก�ำลังเทหกลงบนโต๊ะเล็กน้อย เขาเงยหน้า
มองเธอ ตอบชัดเจน
“ฉันยังไม่มีผู้หญิงของตัวเอง”
เสี่ยวโอวรู้สึกเก้อเขินขึ้นมาทันที “อ้อ...”
เธอนึ ก ว่ า จ่ า ฝู ง ในเผ่ า เสื อ ดาวจะมี ตั ว เมี ย รายล้ อ มมากมาย
เสียอีก...
ไรอันไปจับปลาในแม่นำ�้ ด้านหลังมาต้มให้เสีย่ วโอวกินถึงสองวัน
ติด แต่ว่าฝีมือการท�ำอาหารของเขาไม่ค่อยดีนัก ตอนต้มซุปปลาให้เธอ
ครั้งแรกไม่รู้จักขอดเกล็ดปลาเสียด้วยซ�้ำ เป็นฝันร้ายของหญิงสาวจริงๆ
ครั้งถัดมาฝีมือการท�ำครัวของเขาค่อยๆ พัฒนาขึ้น แต่ว่าจ�ำกัดเพียง
‘พอเข้าปากได้’ เท่านั้น แต่แค่มีซุปปลาให้ดื่มเสี่ยวโอวก็พอใจแล้ว
อย่างน้อยเขาก็รู้จักขอดเกล็ดปลาก่อนต้มซุป
กินซุปปลาสองวันติด เสี่ยวโอวค่อยดีขึ้นหน่อย
วันนี้บาร์ตั้นมาดูแผลให้เธอ เขาดูพอใจอย่างเห็นได้ชัด “ถ้าเป็น
แบบนี้ต่อไป อีกสิบวันก็ตัดไหมได้”
เสี่ยวโอวตาเป็นประกายถามอย่างคาดหวัง “แล้วอาบน�้ำได้ไหม
คะ?” เธออยากถามค�ำถามนี้มานานแล้ว นับแต่มาถึงที่นี่ก็ยังไม่เคยได้
อาบน�้ำอย่างเต็มที่เลยสักครั้ง
ตอนทีเ่ ดินทางไปกับอีรคิ พอเจอล�ำธารในป่าก็ไม่กล้าขอเขาอาบ
น�้ำ ต่อมาอากาศเริ่มเย็นลง พายุหิมะระลอกแล้วระลอกเล่าโหมกระหน�่ำ
ไม่เว้นวัน แม้แต่ชีวิตก็ยังรักษายาก ใครจะมีแก่ใจมาอาบน�้ำได้อีก

257
 ตอนนี้เธอนอนรักษาแผลอยู่บนเตียง วันๆ ไม่มีอะไรท�ำ เตาผิง
ในบ้านก็ให้ความอบอุน่ จนไอร้อนฟุง้ ไปทัว่ เธอลองดมตัวเอง รูส้ กึ ว่าเหม็น
มาก ไม่รู้ว่าไรอันทนได้ยังไง
บาร์ตั้นไตร่ตรองค�ำถาม “อนุญาตให้เช็ดตัวตามความเหมาะสม
ได้ แต่ห้ามน�้ำโดนแผล”
เสี่ยวโอวพยักหน้าอย่างว่าง่าย...เช็ดตัวก็ยังดี
พอบาร์ตั้นจากไปแล้ว เสี่ยวโอวนั่งอยู่ตรงหัวเตียง ก�ำลังคิดว่า
ว่าจะเอ่ยปากกับไรอันอย่างไรดี ก็ได้ยินเขาบอกออกมาก่อน
“ไม่ได้”
“ท�ำไมล่ะคะ?” เสี่ยวโอวอ้าปากค้างอย่างไม่เข้าใจ
ไรอันเติมไม้ฟืนใส่เตาผิงสองท่อน ลุกขึ้นมองหิมะหนาๆ ที่กอง
สะสมอยู่นอกหน้าต่าง
“อากาศหนาวเกินไป ไว้ฤดูใบไม้ผลิค่อยว่ากัน”
“แล้วเมื่อไหร่จะใบไม้ผลิล่ะ?”
ไรอันเลียคมเขีย้ วพลางครุน่ คิด “อาจจะพรุง่ นี้ หรืออาจจะไม่มวี นั
มาถึง”
เสี่ยวโอว “...”
สุดท้ายเสี่ยวโอวชักแม่น�้ำทั้งห้า จนท�ำให้ไรอันยอมในที่สุด ซึ่ง
อันทีจ่ ริงก็ไม่ได้ยากนักหรอก เธอแค่มองเขาตาปริบๆ ไม่นานเขาก็ลกุ ขึน้
ด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกแล้วเดินออกไปต้มน�้ำร้อนที่ด้านนอก
ในบ้านมีถังไม้โอ๊กส�ำเร็จรูป เมื่อก่อนไรอันใช้เก็บไวน์ผลไม้
พอล้างสะอาดแล้วก็พอใส่น�้ำร้อนได้
ไรอันเทน�ำ้ มาเต็มถังหิว้ เข้ามาในบ้าน จ้องมองมาทีเ่ ธอพลางถาม
ว่า “จะให้ช่วยไหม?”

258
 แม้รู้ว่าเขาเจตนาดี แต่เธอก็ยังอดหน้าแดงไม่ได้ รีบส่ายหน้าไป
มาพูดอย่างลุกลน “ไม่... ไม่ต้อง...ฉันท�ำเองได้”
พอเขาออกไปเธอก็ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง เธอไม่ได้ลงจากเตียงมาห้า
วันแล้ว จะลุกสักทียังต้องใช้สองมือจับขอบเตียง โชคดีที่ยังยืนนิ่งได้
เสี่ยวโอวมองหน้าต่าง พอเห็นว่าปิดมิดชิดก็วางใจ จัดแจงถอด
เสื้อออกอย่างระมัดระวัง เสื้อขนละมั่งตัวนี้ไม่ได้เปลี่ยนมาหลายวันแล้ว
แม้จะเป็นฤดูหนาวแต่กลิ่นก็ไม่น่าดมเท่าไร
เสีย่ วโอวหยิบเอาผ้าขนหนู สบู่ แชมพูกบั เสือ้ ผ้าสะอาดออกจาก
ห้วงมิติ เริ่มท�ำความสะอาดตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า เพราะไม่ได้อาบน�้ำ
มาหลายวัน แม้แต่ร่องเล็บก็ยังเต็มไปด้วยดินโคลน
ภายในบ้านอุณหภูมิก�ำลังดี เสี่ยวโอวอาบน�้ำอย่างระวังเพราะ
แผลยังไม่หายดีจึงไม่กล้าเคลื่อนไหวมาก ดังนั้นเธอจึงค่อยๆ อาบ
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะออกมา
ทีน่ อกบ้าน ไรอันกลายเป็นร่างสัตว์หมอบอยูต่ รงประตู หางพาด
อยู่กับแผ่นหลัง หูตั้งคอยฟังความเคลื่อนไหวในบ้านอยู่ตลอด
ผ่านไปนานแล้ว ยังอาบไม่เสร็จอีกหรือ?
เขาเงยหน้าขึ้น มองดูหุบเขาตรงหน้า อากาศเริ่มเย็นรอบตัวมืด
ลง ก�ำลังเข้าสู่ช่วงเวลากลางคืนแล้ว
ไรอันไม่เข้าใจว่าร่างกายเล็กจ้อยขนาดนั้น มีอะไรให้ต้องอาบ
นักหนา?
รอไปอีกครึ่งชั่วโมง พอเห็นว่ากลางคืนก�ำลังจะมาเยือนหุบเขา
คามูด้าแล้ว เขาลุกขึ้นกลายเป็นร่างคน เตรียมจะเคาะประตูเตือน---
ทันใดนั้นก็มีเสียงของหนักกระทบพื้นดังมาจากในบ้าน ตามมา
ด้วยเสียงร้องอย่างตกใจ ไรอันผลักประตูเข้าไปทันที

259
 ในบ้าน เก้าอีไ้ ม้ลม้ ลงกับพืน้ กระแทกใส่ถงั ไม้โอ๊กข้างๆ น�ำ้ ในถัง
กระฉอกลงพื้นเปียกไปทั้งแถบ เสี่ยวโอวก�ำลังยกเก้าอี้ขึ้นมาวางดังเดิม
ไรอันได้แต่ยนื นิง่ อึง้ อยูก่ บั ที่ จ้องมองภาพตรงหน้าเขม็ง สาวน้อย
เนื้อตัวเปลือยเปล่ายืนหันข้าง ผิวเนื้อเปล่งประกายไปทั้งตัว ขาวผ่องจน
แยงตา เอวเธอบอบบางจนดูเหมือนจะหักเอาได้ง่ายๆ พอหญิงสาวเห็น
เขาก็ตกใจยกใหญ่ ท่าทางสับสนเหมือนคนท�ำอะไรไม่ถูก พอได้สติก็รีบ
ยกสองมือปิดหน้าอกตามสัญชาตญาณ แต่ช้าเกินไป เพราะส่วนโค้งเว้า
ของร่างกายสาวถูกเปิดเผยแก่สายตาไรอันจนหมดสิ้นแล้ว
สาวน้อยยืนตะลึงอยู่กับที่
เป็นเวลานานกว่าไรอันจะหลับตาลงอย่างยากล�ำบาก แล้วถาม
ว่า
“เกิดอะไรขึ้น?”

260
 บทที่ 31

เสียงของไรอันมาพร้อมกับลมหนาวทีผ่ า่ นเข้ามาทางประตู
พัดจนเสี่ยวโอวตัวสั่นสะท้าน
“ฉะ... ฉันไม่เป็นไร...” ใบหน้าขาวอมชมพูนั้นแดงก�่ำ อับอายจน
อยากจะขดตัวเป็นก้อน เธอคิดไม่ถงึ ว่าไรอันจะบุกเข้ามากะทันหันเช่นนี้
เมือ่ ครูต่ อนเธอหมุนตัวไปเอาเสือ้ เผลอเตะโดนเก้าอีไ้ ม้จงึ ร้องออกมา เสียง
ยังไม่ทันขาดช่วง เขาก็เปิดประตูเข้ามาแล้ว
เสี่ยวโอวไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างที่โผล่มาตรงประตูทั้งสูงใหญ่ก�ำย�ำ
สีหน้ามืดครึ้มแถมแววตายังรุ่มร้อน ความรู้สึกกดดันกับเหตุการณ์ตรง
หน้า ท�ำให้เธอลืมไปชัว่ ขณะว่าคนทีเ่ พิง่ โผล่มาเป็นถึงเสือดาวกลายพันธุ์
“ฉันแค่เผลอไปเตะเก้าอี้...”
โดยทั่วไปบ้านไม้ของที่นี่จะไม่มีกลอนจึงไม่สามารถล็อกได้
แต่จากที่ได้คลุกคลีกันมาหลายวัน ท�ำให้เธอเกิดความเชื่อใจไรอัน แถม
ตอนนีร้ า่ งกายก็สกปรกจนรับไม่ไหว จึงละทิง้ ความกังวลใช้เพียงเก้าอีไ้ ม้
ยันประตูเอาไว้เท่านั้น
เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งนอนล้มอยู่ข้างๆ พร้อมด้วยสายตาไรอันที่

261
จ้องมองมา ท�ำให้เธออายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี
เขาเข้ามาเห็นเธอในสภาพเปลือยกายแบบนี้ แล้วต่อไปเธอจะ
เอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะ เสี่ยวโอวหันหน้าหนี เห็นเสื้อไหมพรมที่เธอพาด
ไว้บนโต๊ะพอดี จึงใช้มือหนึ่งปิดหน้าอก ส่วนอีกมือยื่นไปคว้าเสื้อมาสวม
อย่างรวดเร็ว
ด้วยเพราะพื้นก�ำลังเปียกและเธอเองก็รีบร้อนจนเกินไป ท�ำให้
เสียการทรงตัวจนหงายหลัง เสี่ยวโอวหลับตาลงยกมือปิดท้อง ท�ำใจรอ
วินาทีที่ตัวเองจะกระแทกพื้น...
ทว่าแทนที่จะล้มลงพื้นเธอกลับล้มใส่แผ่นอกกว้าง
ไรอันขยับจากประตูมาอยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ มือหนึ่งของ
เขากุมบ่าเธอไว้ อีกมือรวบร่างของเธอเข้าสู่อ้อมอก
เขาสวมเสือ้ หนังสัตว์ทเี่ ผยแผ่นอกออกมาเกือบครึง่ อุณหภูมใิ น
ร่างกายของเขาสูงกว่ามนุษย์ธรรมดาอยู่แล้ว เมื่อแผ่นหลังเปลือยเปล่า
ของเสีย่ วโอวแนบชิดกับร่างเขา ท�ำให้ความรูส้ กึ หนาวในทีแรกลดลงอย่าง
ชัดเจน
เสีย่ วโอวลืมตาขึน้ ก็เผชิญกับสีหน้าหนักหน่วงของไรอัน สองแก้ม
จนถึงใบหูแดงระเรื่อไปหมด ถึงเธอจะสวมเสื้อแล้วแต่ด้านล่างยังคงโล่ง
แถมขาของเขายังแนบชิดอยู่กับน่องของเธอ
“ปะ... ปล่อยฉันได้แล้ว คุณออกไปก่อนเถอะค่ะ”
ใบหน้าเสี่ยวโอวแดงก�่ำสลับซีดเผือดอยู่อย่างนั้น เธอดิ้นไปมา
อยู่ในอ้อมกอดของไรอัน แต่แขนของเขาก็แกร่งเหมือนคีมเหล็ก ยิ่งเธอ
ดิ้นแรงเท่าไร เขาก็ยิ่งรัดเธอแน่นขึ้นเท่านั้น เหมือนเขากลัวว่าเธอจะ
ท�ำตัวเองบาดเจ็บ ในทีส่ ดุ ก็ตดั สินใจอุม้ ร่างเธอจนลอยคว้างกลางอากาศ
แล้วเดินไปที่เตียง

262
 เสีย่ วโอวอยากร้องไห้แต่ไร้น�้ำตา พยายามดึงเสือ้ ไหมพรมปกปิด
ท่อนล่างของตนด้วยความอาย พอไรอันวางเธอลงบนเตียง หญิงสาวก็
พลิกตัวหลบอย่างรวดเร็ว
แต่ยงั ไม่ทนั ได้ไปถึงไหน ก็ถกู ไรอันกดไหล่ตรึงไว้กบั ที่ “อย่าขยับ”
เมื่อครู่เธอดิ้นเสียแรง แถมเกือบจะล้ม สายตาของไรอันจึงกวาดมองบน
ท้องเธอแวบหนึ่ง เมื่อแน่ใจว่าแผลไม่ปริ จึงค่อยคลายความกังวลลง
เขาเบนสายตาขึน้ ด้านบนเล็กน้อย สองตาติดตรึงอยูก่ บั ร่างขาว
ราวหิมะของสาวแรกรุ่นแล้วก็นิ่งงัน ทั่วทั้งร่างของเธอสวมเพียงเสื้อไหม
พรมตัวยาวที่ยัง ‘ติดกระดุมไม่ทัน’ หน้าอกสองข้างจึงเผยให้เห็นอยู่ร�ำไร
เนือ้ ตัวก็ขาวผ่องจนแสบตา เป็นความขาวใสทีด่ อู อ่ นนุม่ ผิวเนียนละเอียด
แตกต่างจากเสือดาวตัวเมีย
เธอเอามือหนึ่งดึงชายเสื้อไว้ อีกมือถูกเขาจับตรึงกับเตียงไป
ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ดวงตาด�ำขลับจ้องมองเขา เบ้าตารื้นขึ้นนิดๆ เม้ม
ริมฝีปากกลั้นสะอื้นอย่างน่าเวทนา
จังหวะที่เขาก�ำลังตะลึงงันกับภาพตรงหน้า สาวน้อยด้านล่างก็
สลัดตัวหลุดอย่างรวดเร็ว กลิ้งหลุนๆ ไปยังด้านในสุดของเตียงแล้วหลบ
อยู่ใต้ผ้าห่ม โผล่ออกมาเพียงศีรษะเล็กๆ ที่มีเส้นผมเปียกปอนแนบ
ใบหน้า มองเผินๆ คล้ายลูกหมาตกน�้ำ
เขายังคงมองเธอไม่วางตา
สาวน้อยห่อตนเองมิดชิดทั้งตัว...เพียงแต่ลืมปลายเท้างดงาม
คู่นั้น
สองเท้าที่โผล่ออกมามีส้นเท้ากลมกลึง หลังเท้าขาวผ่อง เล็บ
ทั้งสิบออกสีชมพูเปล่งปลั่ง เหมือนใบอ่อนที่แตกยอดในฤดูใบไม้ผลิ
มองเพียงปราดเดียวก็รู้สึกน�้ำลายไหล แม้เธอจะไม่ได้มีส่วนเว้าส่วนโค้ง

263
เหมือนกับเสือดาวตัวเมีย แต่ส่วนต่างๆ ในร่างกายก็ไม่ได้บกพร่อง
มิหน�ำซ�ำ้ ทุกสัดส่วนยังให้ความรูส้ กึ บอบบางน่าทะนุถนอม เป็นความรูส้ กึ
ที่หาไม่ได้ในเสือดาวตัวเมีย
เสี่ยวโอวเองก็ดูจะรับรู้ถึงสายตานี้ รีบกระตุกเท้าเข้ามาทันที
ไรอันเห็นท่าทางระมัดระวังของเธอจึงหลุบตาลง ริมฝีปากเผย
รอยยิ้มจางๆ ที่ไม่ค่อยมีให้เห็นบ่อยนัก เขานั่งลงแล้วยืดขายาวๆ พาด
ลงขวางระหว่างเสี่ยวโอวกับขอบเตียง ปิดทางลงจากเตียงทางเดียวที่มี
จากนั้นก็พูดด้วยน�้ำเสียงยานคางทุ้มต�่ำเหมือนแม่เหล็กไฟฟ้า
“เผ่าพันธุ์ของเธอ ทุกตัวเป็นเหมือนเธอหรือ?”
เสี่ยวโอวกะพริบตาปริบๆ ไม่เข้าใจ ค�ำพูดประโยคถัดมาของ
ไรอัน ท�ำเอาหญิงสาวแข็งทื่อไปทั้งตัว—
“มนุษย์เป็นเหมือนเธอทุกคนหรือเปล่า เกลี้ยงเกลาอย่างกับ
ปลาไหลแบบนี้”
เสี่ยวโอวเบิกตาโต อ้าปากค้างอย่างตกตะลึง “คะ...คุณพูดอะไร
นะ?”
เธอไม่ได้ตกใจทีเ่ ขาว่าเธอเหมือนปลาไหล แต่...เมือ่ ครูเ่ ขาพูดว่า
‘มนุษย์’
เขารู้ได้ยังไงว่าเธอเป็นมนุษย์?
เสี่ยวโอวนึกย้อนกลับไปอย่างรวดเร็ว เธอเคยพูดต่อหน้าเขา
ตั้งแต่เมื่อไรกันว่าตนเป็นมนุษย์ ไม่มีนะ! ไม่เห็นจ�ำได้เลย
นัยน์ตาสาวน้อยไหววูบ ร่างกายแข็งเกร็ง ดวงตาทีม่ องไรอันนัน้
ทั้งหวาดกลัวและร้อนรน
ไม่แปลกทีเ่ สีย่ วโอวจะมีปฏิกริ ยิ ารุนแรงขนาดนี้ อีรคิ เคยบอกว่า
ปัจจุบันมนุษย์สูญพันธุ์ไปนานแล้ว และสัตว์กลายพันธุ์ก็มีวิวัฒนาการ

264
ตามวิถีของมนุษย์มาโดยตลอด หากพวกเขารู้ว่าเธอเป็นมนุษย์ จะต้อง
เห็นเธอเป็นตัวประหลาด ไม่รู้ว่าจะจับตัวเธอไปวิจัยไหมนะ
“ฉันไม่ใช่มนุษย์ ฉันเป็น...” เสี่ยวโอวรีบปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ก็
คิดหาค�ำอธิบายดีๆ ให้ตนเองไม่ได้ สุดท้ายก็จนใจต้องเอาผ้าห่มมาปิด
หัว เอ่ยปากอย่างยอมแพ้ “ฉันมาจาก...เผ่าปลาไหล”
“ปลาของโบเออร์เนียกลายร่างเป็นคนไม่ได้” ไรอันเตือนอย่าง
หวังดี
เสี่ยวโอวคิดถูกแล้ว ไรอันคงเดาสถานะของเธอได้ตั้งแต่ตอนที่
เขายังเป็นเสือดาวน้อย พวกสัตว์ที่วิวัฒนาการมาจากไพรเมตจะมีสติ
ปัญญาและถนัดใช้เทคโนโลยีชั้นสูง ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นจุดเด่นของมนุษย์
แต่เนือ่ งจากตอนนัน้ เขาเป็นเพียงเสือดาวตัวเล็กจึงไม่เผยออกมาว่าตนรู้
ตอนนี้พอเห็นท่าทางเป็นกังวลของเธอ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าตนเดาถูกทาง
แล้ว
เขามีเรื่องมากมายที่อยากจะถามว่าเธอมาจากที่ไหน มาท�ำไม
‘ห้วงมิติ’ ประหลาดนั่นคืออะไร?
ค�ำถามมากมายจ่ออยู่ตรงริมฝีปาก แต่สุดท้ายก็กลืนลงคอไป
โดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ไรอันชักขากลับแล้วลุกขึ้นจากเตียง ท�ำ
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “วางใจได้ นอกจากฉันแล้ว ไม่มีใครรู้ความลับ
ของเธอ”
แววตาของเสีย่ วโอวสัน่ ระริก ได้แต่นงิ่ เงียบจนกระทัง่ ได้ยนิ เสียง
ฝีเท้าของไรอันจากไป จึงค่อยๆ แหวกผ้าห่มออก เหม่อมองไปทางประตู

อาจเพราะเมื่อคืนหลับไปตั้งแต่ผมยังไม่แห้ง
เช้าวันถัดมาเสี่ยวโอวจึงปวดหัวแทบแตก ทรมานอย่างบอก

265
ไม่ถูก
เธอลุกขึน้ นัง่ แล้วหยิบยาแก้หวัดมากลืนไปสองเม็ด ความทรงจ�ำ
เมื่อคืนปรากฏขึ้นในหัวทีละนิด เสี่ยวโอวนึกถึงท่าทางสงบนิ่งของไรอัน
ตอนทีเ่ ปิดเผยว่า ‘เขารู’้ เรือ่ งทีเ่ ธอเป็นมนุษย์ หญิงสาวคิดว่าเขาคงรูน้ าน
แล้ว ส่วนท�ำไมถึงมาบอกตอนนี้...ก็ยังเดาไม่ถูก
แต่เพราะเรื่องนี้ยิ่งท�ำให้ความคิดของเธอที่จะ ‘ออกเดินทางไป
ทันทีที่แผลหาย’ แน่วแน่มากขึ้น
ในบ้านไม่มีใครแต่บนโต๊ะมีซุปปลาวางอยู่ คงจะท�ำไว้ให้เธอ
เสีย่ วโอวยกขึน้ มาลองชิม ซุปปลาถ้วยนีค้ าวจัด ไม่มขี งิ หอม หรือเต้าเจีย้ ว
ปรุงรส จึงกลืนยากอยูส่ กั หน่อย เธอฝืนกินอยูห่ ลายค�ำ พอกลืนไม่ลงจริงๆ
จึงแอบเอานมกล่องออกมาจากห้วงมิติแล้วแกะดื่ม
คราวนี้เธอไม่สนแล้วว่าจะถูกจับผิด เพราะไม่ว่าอย่างไรไรอันก็
รู้แล้วว่าเธอเป็นมนุษย์...สิ่งที่เธอต้องท�ำในตอนนี้ก็คือรีบบ�ำรุงตนเองให้
หายดี
พอดื่มนมเสร็จ ในบ้านก็ยังคงมีแต่เธอคนเดียว
จู่ๆ ก็มีเสียงเคลื่อนไหวมาจากภายนอก เธอลังเลเล็กน้อยก่อน
จะผลักประตูเปิดออก เห็นท่อนไม้วางอยู่มากมาย ไรอันนั่งอยู่บนกองไม้
ก�ำลังสั่งสัตว์กลายพันธุ์อีกสองตัวให้ท�ำงาน
สัตว์กลายพันธุท์ งั้ สองพอได้ยนิ เสียงประตูเปิด ลูกตาสีเขียวก็พา
กันมองมาทางเธออย่างพร้อมเพรียง
เสี่ยวโอวเดินไปหาไรอัน ถามว่า “พวกคุณท�ำอะไรอยู่หรือคะ?”
ไรอันวางกุญแจไม้ไผ่แกะสลักในมือลงแล้วมองเธอ “สร้างสวน
หน้าบ้าน”
ท�ำไมจู่ๆ ต้องสร้างสวนหน้าบ้านด้วย? เสี่ยวโอวนึกสงสัย

266
 ไรอันอธิบายว่า “พรุง่ นีฉ้ นั จะออกจากคามูดา้ เพือ่ พาฝูงไปล่าสัตว์
ช่วงเวลาที่ฉันไม่อยู่ เธอจะได้เดินเล่นในสวน” มิฉะนั้นด้วยความขี้กลัว
ของเธอคงเอาแต่เดินอยู่แต่ในบ้าน
ได้ยินแบบนี้เสี่ยวโอวก็นิ่งงันไปพักหนึ่ง
ไรอันส่งกุญแจไม้ไผ่ที่แกะสลักเสร็จแล้วมาให้ “ใช้เป็นไหม?”
เสี่ยวโอวรับกุญแจมา พยักหน้าตอบ
“อย่าเปิดประตูให้ใครทั้งนั้น...” เขามองปอยผมด�ำขลับราวกับ
เส้นไหมที่ตกลงมาสองข้างแก้มนวลเนียน ผ่านไปครู่หนึ่งก็เสริมว่า
“ยกเว้นฉัน”
พอเสี่ยวโอวอาบน�้ำเสร็จเธอก็มักปล่อยเรือนผมสยายลงเพื่อให้
มันแห้ง ผมของเธอทั้งด�ำทั้งดกหนาเหมือนผ้าไหมย้อมหมึก
ไรอันขยับปลายนิ้ว คิดอยากจะยกมือขึ้นสัมผัสเส้นผมดุจไหม
นั้น
เสี่ ย วโอวที่ อ ยู ่ ดี ๆ ก็ ใ จเต้ น แรงเหมื อ นไม่ อ ยู ่ กั บ เนื้ อ กั บ ตั ว
ถามอย่างลังเล “พวกคุณจะไปกี่วันหรือคะ?”
“ยังไม่แน่นอน แต่อย่างน้อยก็สามสี่วัน อย่างมากก็...อาจจะ
เจ็ดแปดวัน”
เสีย่ วโอวขบริมฝีปาก เธอยังจ�ำได้วา่ ครัง้ ทีแ่ ล้วตนขอให้เขาปล่อย
เธอไปแต่เขาไม่ยอม วันนี้คิดว่าหากเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง เขาก็คงไม่ยอม
เหมือนเดิม ทว่าแทนที่จะรอให้เขายอม...เธอควรใช้โอกาสนี้จากไป
เสียเลยดีไหม?
เถาเถาของเธอกลับมาถึงบ้านเกิดแล้ว ส่วนเธอยังต้องเดินทาง
อีกไกล
สาวน้อยอย่างเธอคิดอะไรก็แสดงออกทางสีหน้าอย่างนัน้ ดวงตา

267
ลุ่มลึกของไรอันจ้องมองแววตาวูบไหวของเธอ เขาค่อยๆ หรี่ตาลง
“จ่ า ฝู ง เสาไม้ ต รงนี้ จ ะให้ จั ด การอย่ า งไรดี ค รั บ ?” เสื อ ดาว
กลายพันธุ์ที่สวมเสื้อหนังเลียงผาตัวหนึ่งถามขึ้น
ไรอันดึงความคิดกลับมา เดินตรงไปหา “เสาไม้อะไร?”
“เสาไม้ต้นนี้เคลื่อนต�ำแหน่งไปเยอะเลย เดิมทีมันไม่ควรอยู่
ตรงนี้ เพราะเจ้าวินเทอร์นั่นแหละที่ไม่ตั้งใจท�ำงาน...”
เสือดาวชื่อวินเทอร์โต้แย้งทันควัน “อย่าผลักความรับผิดชอบ
อย่างนี้สิ เมื่อครู่แกก็ดูไม่ออกไม่ใช่หรือไง?”
ไรอั น นิ่ ง เงี ย บไปชั่ ว ครู ่ หลุ บ สายตาลงเหมื อ นครุ ่ น คิ ด อะไร
บางอย่าง “ปล่อยมันไว้ตรงนี้แหละ” เขานิ่งไปอีกพักใหญ่แล้วจึงตอบ
“วางไว้ก่อนเดี๋ยวค่อยแก้”
เสือดาวสองตัวนีท้ ำ� งานกันไวมาก ระยะเวลาเพียงไม่ถงึ วันก็สร้าง
สวนหน้าบ้านเสร็จ ก�ำแพงสวนนั้นใช้ไม้ปักเป็นต้นๆ ล้อมด้วยเถาวัลย์ที่
ดูแข็งแรง แล้วก็เอาดินเหนียวมาโปะก� ำแพงเป็นอันเสร็จเรียบร้อย
ดูภายนอกก็เหมือนสวนเล็กๆ ตามชนบททัว่ ไป แม้ภายนอกจะเรียบง่าย
แต่ก็ช่วยเพิ่มความรู้สึกปลอดภัยและเป็นสัดเป็นส่วนมากขึ้น

เช้าวันถัดมาเสี่ยวโอวตื่นมาก็ไม่เห็นเขาแล้ว
เธอคิดว่าเขาคงออกไปกับฝูงแล้ว และเพราะบ้านนีไ้ ม่มหี อ้ งครัว
เธอจึงหยิบเอานมวัวกับคุกกี้ออกมาจากห้วงมิติแล้วกินเป็นอาหารเช้า
พอกินเสร็จก็นึกถึงเข็มทิศที่พังไปจึงหยิบออกมาจากกระเป๋า เห็นว่า
ปลายเข็มทิศยังคงหมุนส่ายไปมาไม่หยุด มันคงจะเสียแล้วจริงๆ
“มันอะไรกันเนีย่ ?” เสีย่ วโอวรูส้ กึ ผิดหวัง หากไม่มเี ข็มทิศแล้วเธอ
จะเดินทางออกจากหมู่บ้านเสือดาวได้อย่างไร เธอพยายามปรับซ่อมอยู่

268
ครูห่ นึง่ แต่กไ็ ม่ได้ผลจึงรูส้ กึ ท้อใจ เตรียมจะลุกขึน้ ไปเดินเล่นในสวน ทันใด
นั้นก็ได้ยินเสียงคุยกันมาจากด้านนอก
ครูห่ นึง่ ไรอันก็เดินเข้ามา มีเสือดาวตัวเมียร่างสูงตามหลังมาด้วย
เสีย่ วโอวอึง้ ไปเพราะคิดไม่ถงึ ว่าไรอันยังจะกลับมาอีก จึงท�ำอะไร
ไม่ถูก “เอ่อ...ฉันนึกว่าคุณไปแล้ว”
ไรอันขยับสายตา มองไปบนเป้กบั เข็มทิศทีเ่ สีย่ วโอววางบนเตียง
“เธอจะไปไหน?”
เสี่ยวโอวโบกมือพัลวัน “ไม่ใช่... ฉันแค่จัดของเท่านั้น”
เขามองเธอแล้วไม่พูดอะไรอีก หันไปแนะน�ำตัวเมียที่ยืนอยู่
ด้านหลังให้รู้จัก “นี่สุชานา...ลูกสาวของผู้เฒ่าสุจิรา ช่วงที่ฉันไม่อยู่
สุชานาจะมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ ถ้าเธอต้องการอะไรก็บอกสุชานาได้”
ตั้งแต่ก้าวเข้าประตูสายตาใคร่รู้ของสุชานาก็จับจ้องอยู่ที่ร่าง
เสี่ยวโอวตลอดเวลา จะโทษสุชานาว่าไร้มารยาทก็ไม่ได้เพราะก่อนนี้
ไรอันซ่อนเธอไว้มิดชิดจริงๆ
วันนี้ได้เจอเสียที ก็ต้องตั้งใจดูสักหน่อย
ที่แท้ตัวเมียที่ไรอันชอบก็มีหน้าตาแบบนี้เอง...ดวงตาด�ำเป็น
ประกาย ทุกสัดส่วนมีขนาดเล็ก ผิวเนียนอมชมพู ดูน่าทะนุถนอมไป
ทั้งตัว
สุชานาก�ำลังจะทักทายเสี่ยวโอว ไรอันก็เบนสายตากลับมาแล้ว
คุยกับสุชานาเป็นภาษาเสือดาว “ผู้หญิงคนนี้จะต้องอยู่ที่นี่...ดูแลเธอให้
ดีที่สุด...เพื่อรอฉันกลับมา”

269
 บทที่ 32

เสี่ยวโอวจ�ำเสียงสุชานาได้
ตอนที่ไรอันท�ำซุปปลาก็ยืมใช้ครัวที่บ้านสุชานานี่แหละ ทีแรก
เธอยังนึกว่าสุชานาเป็นตัวเมียของไรอันเสียอีก คราวก่อนเธอนึกว่าเพราะ
มีแผ่นไม้กั้นจึงฟังพวกเขาคุยกันไม่ได้ศัพท์ แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าเธอฟัง
พวกเขาไม่รู้เรื่องจริงๆ
“รีบสอนเธอให้เข้าใจภาษาเผ่าเสือดาว” ไรอันพูดกับสุชานาอีก
ประโยค
เสี่ยวโอวฟังภาษาเสือดาวของพวกเขาไม่เข้าใจสักนิด เธอเคย
คุยแต่กับไรอันและเขาก็ใช้ภาษามนุษย์คุยกับเธอตลอด
พอไรอันไปแล้ว สุชานาก็เริ่มพิจารณาเสี่ยวโอวอย่างไม่เกรงใจ
สุชานาส่งเสียงพูดอะไรสักอย่างแต่เธอฟังไม่เข้าใจแม้แต่ค�ำเดียว ได้แต่
เอียงคอมองอย่างสงสัย หางของสุชานาโบกไหวอย่างคล่องแคล่วอยู่
ข้างหลัง ชี้มาที่เธอแล้วก็ชี้ไปที่ด้านนอกหุบเขาคามูด้า ถามอีกครั้งว่า
“เธอเป็นตัวอะไร? ฝูงของเธออยู่ที่ไหน?”
เสี่ยวโอวพอจะเข้าใจความหมายของอีกฝ่ายแล้ว แต่เลือกที่จะ

270
ไม่ตอบค�ำถาม
แม้สตั ว์ทนี่ จี่ ะกลายร่างเป็นคนได้ แต่สว่ นใหญ่จะเหลือเอกลักษณ์
เดิมไว้บา้ ง อย่างเช่นอีรคิ ทีม่ เี ขาหรืออย่างไรอันทีม่ หี าง...แต่เธอกลับไม่มี
เอกลักษณ์อะไรเลย แม้จะโกหกไปมั่วๆ ก็อาจจะถูกจับได้อย่างรวดเร็ว
เสี่ยวโอวครุ่นคิดสักครู่หนึ่งจึงค่อยตอบไปอย่างนุ่มนวล
“ฝู ง ของฉั น อยู ่ ห ่ า งจากที่ นี่ ม าก อยู ่ สุ ด ขอบตะวั น ออกของ
โบเออร์เนีย...”
พูดจบก็เห็นสุชานาท�ำหน้างุนงง เธอจึงค่อยโล่งใจว่าสุชานาก็ฟงั
ภาษามนุษย์ไม่เข้าใจเหมือนกัน จึงคิดว่าภาษามือน่าจะง่ายกว่าเยอะ
เธอชี้ไปทางตะวันออกแล้วก็ชี้ห้องของไรอัน หมายความว่า ‘บ้าน’ ‘ทาง
ตะวันออก’ ไม่รู้ว่าแม่เสือสาวจะเข้าใจไหมนะ
สุ ช านาเผยที ท ่ า ว่ า เข้ า ใจ ตอบด้ ว ยภาษาเสื อ ว่ า “เธอ
หมายความว่า ฝูงของเธออยู่สุดขอบตะวันออกหรือ?”
พู ด จบก็ นึ ก ขึ้ น ได้ อ ย่ า งรวดเร็ ว “ซี ก ตะวั น ออกของแผ่ น ดิ น
โบเออร์เนียมีแต่สัตว์กินพืช หรือว่าเธอก็เป็นสัตว์กินพืชด้วย?”
ค� ำ พู ด นี้ ย าวเกิ น ไปเสี่ ย วโอวฟั ง ไม่ เ ข้ า ใจ ฟั ง ออกแค่ ค� ำ ว่ า
โบเออร์เนีย เธอกะพริบตาปริบๆ ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ แต่ส�ำหรับ
สุชานานั้นความเงียบเช่นนี้ก็คือยอมรับ สุชานาท�ำหน้าตกตะลึงเหมือน
ค้นพบสุดยอดความลับอะไรสักอย่าง
ตัวเมียที่ไรอันชอบเป็นสัตว์กินพืชรึ?
เขาบ้าไปแล้วรึไง?
โดยธรรมชาติแล้ว สัตว์กินเนื้อไม่อาจอยู่ร่วมกับสัตว์กินพืช
ด้วยว่าสัตว์กินพืชเหล่านั้นมีพละก�ำลังอ่อนด้อยน่าสมเพช ตอนล่าสัตว์ก็
ไม่สามารถช่วยอะไรได้ แถมอาจเป็นภาระของตัวผู้

271
 อีกอย่าง...วิถีการด�ำรงชีวิตก็มีจุดต่างมากมาย เผ่าเสือดาวต้อง
กินเนื้อ ส่วนสัตว์กินพืชกินได้แต่พืชผัก เสือดาวชอบไปไหนมาไหน
ตัวเดียวแต่สัตว์กินพืชมักไปมากันเป็นฝูง เสืออยู่อาศัยได้ทุกที่ทว่า
สัตว์กินพืชนั้นอาศัยอยู่ได้แต่ในป่า และจุดที่ส�ำคัญที่สุดก็คือก�ำลังกาย
พวกเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน
สุ ช านาชายตามองร่ า งเพรี ย วบางของเสี่ ย วโอว แล้ ว มองดู
หน้าอกเล็กๆ ตรงหน้าอย่างใคร่รู้
ผู้หญิงคนนี้รองรับความปรารถนาของไรอันได้อย่างไร?
ไรอันเป็นตัวผู้ที่มีพละก�ำลังมากที่สุดในเผ่าเสือดาว ส�ำหรับ
เสือดาวแล้วยิ่งแข็งแกร่งยิ่งมีความต้องการสูง แต่ตัวเมียตัวนี้ร่างเล็ก
เหลือเกิน...จะไม่ถูกไรอัน...ฉีกทึ้งจริงๆ หรือ?
“...” เสี่ยวโอวรู้สึกว่าสายตาสุชานาที่มองตนแปลกไม่น้อย ไม่รู้
ว่าในหัวอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่
ตัวเมียทั้งสองท�ำไม้ท�ำมือคุยกันแบบนี้อยู่ครึ่งชั่วโมง สุดท้าย
สุชานาก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ การทีจ่ ะต้องมาสือ่ สารกันแบบนีล้ ำ� บากจริงๆ...
ไรอันสั่งให้เธอสอนตัวเมียตัวนี้ให้รู้ภาษาเสือภายในเวลาไม่กี่วัน เป็น
ภารกิจที่เป็นไปไม่ได้ชัดๆ “พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่ หากเธอต้องการอะไรก็
ไปหาฉันที่ฝั่งตรงข้าม บ้านหลังที่สามจากทิศใต้นะ”
พูดจบสุชานาก็รีบรุดจากไปโดยไม่สนว่าเสี่ยวโอวจะฟังรู้เรื่อง
หรือไม่
ไปเสียที...อันที่จริงพอสื่อสารกันนานเข้า เธอก็พอเข้าใจค�ำพูด
สุชานาอยู่บ้าง ถึงอย่างไรก็ลอกเลียนมาจากภาษาของมนุษย์
แต่เธอแสร้งท�ำเป็นไม่เข้าใจเพื่อให้สุชานารีบไปก็เท่านั้น
เสี่ยวโอวไม่รู้ว่าไรอันมีจุดประสงค์อะไร แต่เมื่อมีสุชานามาคอย

272
ประกบแบบนีเ้ ธอก็ไม่อาจจากไปได้ตามอ�ำเภอใจ อันทีจ่ ริงเธอก็ไม่ได้คดิ
ว่าจะจากไปในทันทีเพราะเธอเองยังไม่ค่อยคุ้นกับภูมิประเทศในแถบนี้
เข็มทิศก็ยังซ่อมไม่ได้ แถมยังมีอีกหลายอย่างต้องเตรียมให้พร้อม
เสี่ยวโอวเดินกลับเข้ามาในบ้านและนั่งลงซ่อมเข็มทิศอีกครั้ง
อาจเพราะการมาของสุชานาช่วยจัดระบบความคิดเธอ เสีย่ วโอว
จ้องมองปลายเข็มที่ส่ายไหวไปมาสองข้างไม่ยอมหยุด เกิดนึกขึ้นได้ว่า
เคยเจออะไรแบบนี้ในกระทู้มาก่อน
เธอจ�ำได้เลือนรางเหมือนในกระทู้จะบอกว่า...อาการนี้เรียกว่า
‘สนามแม่เหล็กกล้า’ อะไรประมาณนี้
หากเข็มทิศมีสนามแม่เหล็กแรงกล้า เข็มทิศก็จะใช้การไม่ได้ ถ้า
จะซ่อมต้องเอาสนามแม่เหล็กเดิมออกจากเข็มทิศเสียก่อน แล้วค่อยเติม
สนามแม่เหล็กชิ้นใหม่เข้าไปแทน การขจัดสนามแม่เหล็กเดิมนั้นไม่ยาก
เพียงใช้อุณหภูมิสูงเผาก็ได้แล้ว
แต่เติมสนามแม่เหล็กนี่สิ เธอจะไปเติมที่ไหนดีล่ะ?
คิดไปคิดมาก็พาลปวดหัว พอรีบร้อนท�ำอะไรไม่ระวังบาดแผล
ตรงท้องก็เจ็บแปลบขึน้ มา เธอจึงยังไม่กล้าทีจ่ ะยืนนานๆ จึงกลับไปนอน
พักบนเตียง เพือ่ ให้หายจากอาการบาดเจ็บโดยเร็ว หญิงสาวพยายามท�ำ
ตามค�ำสัง่ ของบาร์ตนั้ ทุกวันอย่างเคร่งครัด ยืนหนึง่ ชัว่ โมง เดินหนึง่ ชัว่ โมง
ไม่เกินไม่ขาดสักนาที

วันถัดมาพอคุณหมอแพนด้ามาดูแผลให้เสี่ยวโอวเสร็จ
สุชานาก็มาหาอีกครั้ง
วันนีอ้ ากาศดีทอ้ งฟ้าเปิดมีแดดให้เห็น เสีย่ วโอวเอาฝ้ายทีเ่ ก็บได้
ในคราวก่อนออกจากห้วงมิติเพื่อมาตาก คราวที่แล้วพอเก็บฝ้ายเสร็จ

273
เดิมทีคิดจะเอามาท�ำผ้านวมสักผืน แต่กลับถูกฝูงกวางหนอกไล่ออกมา
เสียก่อน เธอจึงยังไม่ได้เริ่มท�ำผ้านวมอย่างที่ต้องการ แม้ของในห้วงมิติ
จะไม่เสียง่ายๆ แต่เสี่ยวโอวก็ยังกังวลว่าฝ้ายอาจจะชื้น แถมบาร์ตั้นยัง
บอกว่าแผลทีท่ อ้ งสมานตัวได้ดี วันมะรืนก็ตดั ไหมได้แล้ว เธอรูส้ กึ อารมณ์
ดีก็เลยอยากหาอะไรท�ำเสียหน่อย
“นี่คืออะไร เธอท�ำอะไรอยู่?” สุชานาถาม
เสี่ยวโอวเข้าใจค�ำถามนี้ แต่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร
อืม...เธอจะอธิบายอย่างไรดีนะว่าตนก�ำลังตากฝ้าย แถมยังคิด
จะใช้ฝ้ายพวกนี้ท�ำผ้าห่มอีกด้วย
เหมือนทีค่ ดิ ไว้ พอสุชานาเข้ามาใกล้แล้วเห็นว่าเป็นช่อดอกฝ้าย
ก็ถามว่า “เธอจะใช้มันท�ำอะไร กินหรือ? ของแบบนี้กินได้ด้วยหรือ?”
เสี่ยวโอวส่ายหน้า ชี้ไปยังดอกฝ้าย แล้วก็ชี้เสื้อหนังสัตว์ตัวที่
สุชานาสวมบนร่าง ไม่ได้เอาไว้กิน...ดอกฝ้ายช่วยในเรื่องรักษาอุณหภูมิ
สามารถน�ำมาใช้ท�ำเสื้อผ้าหรือผ้าห่มได้
สุชานาฟังค�ำอธิบายนี้ไม่เข้าใจ ได้แต่ยักไหล่พูดเองเออเองคน
เดียว “สัตว์กินพืชอย่างพวกเธอนี่เข้าใจยากจริง” ในสายตาสุชานาพืช
ชนิดนี้มีขึ้นทั่วไปในป่า ไม่มีประโยชน์สักนิด
เสีย่ วโอวเองก็ไม่ได้คดิ จะอธิบายมากกว่านีอ้ ยูแ่ ล้ว หลังจากตาก
ดอกฝ้ายเสร็จเธอหยิบชามกระเบื้องจากในบ้านมาล้างน�้ำจนสะอาดแล้ว
วางลงบนโต๊ะ
ตอนทีส่ ชุ านายังไม่มา เธอแอบหยิบเห็ดหอมข้าวโพดและแครอท
ออกจากห้วงมิติ ล้างจนสะอาดแล้วหัน่ เตรียมไว้ ตอนทีไ่ รอันไม่อยูเ่ ธอคิด
จะท�ำข้าวเช้าเองสักครั้ง ถ้าท�ำส�ำเร็จต่อไปจะได้หัดใช้เครื่องครัวที่นี่ท�ำ
อาหารที่อยากกินอีกมากมาย

274
 สุชานาดูท่าจะสนใจการท�ำอาหารของเธอมาก เสี่ยวโอววุ่นอยู่
กับหม้อไหหน้าเตาผิงโดยมีสชุ านาจ้องมองอยูต่ ลอดแล้วถามเป็นระยะๆ
แต่ทั้งสองต่างฟังภาษาของอีกฝ่ายไม่รู้เรื่อง นานๆ จึงจะคุยกันสักค�ำ
สองค�ำ
เมือ่ เสีย่ วโอวท�ำซุปเสร็จก็ตกั มาสองถ้วย วางไว้หน้าสุชานาถ้วย
หนึ่ง
“เธอจะลองชิมไหม?” เสี่ยวโอวท�ำท่า “กินดู”
สุชานามองซุปหลากสีตรงหน้า พึมพ�ำว่า “พวกสัตว์กนิ พืชอย่าง
เธอวันๆ กินแต่ของแบบนี้หรือ...”
ดูแล้วไม่น่ากินเลยสักนิด
แม้ จ ะพู ด ออกไปแบบนี้ สุ ช านาก็ ยั ง หยิ บ ถ้ ว ยขึ้ น มาลองชิ ม
น่าแปลกใจรสชาติดีกว่าที่เธอคิดไว้ แต่น่าเสียดายที่มีแต่ผักไม่มีเนื้อเลย
สักชิ้น สุชานากินเพียงไม่กี่ค�ำก็เบ้ปากด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
แต่สำ� หรับเสีย่ วโอวทีเ่ พิง่ ทุเลาจากอาการบาดเจ็บรูส้ กึ ว่ารสชาติ
ก�ำลังดี เธอไม่ชินกับการกินอาหารมื้อหนักจนเกินไป ขอเบาๆ ไว้ก่อนดี
กว่า
หลังจากครั้งนี้สุชานาก็มักจะมาอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวโอวที่บ้าน
ไรอันบ่อยๆ บางทีก็มาดูเธอท�ำอาหาร บางทีก็มาดูเธอจัดการดอกฝ้าย
กองนั้น และก็สอนเสี่ยวโอวให้หัดพูดภาษาเสือ
สามวันผ่านไป เสีย่ วโอวเริม่ ฟังภาษาเสือรูเ้ รือ่ งบ้าง แต่พอจะพูด
ขึ้นมาก็ไม่ค่อยชินปาก
ในช่วงค�่ำของวันนั้นบาร์ตั้นมาตัดไหมที่แผลให้ และเพราะที่นี่
ไม่ มี ย าชาจั ง หวะที่ ดึ ง ไหมออกจึ ง เจ็ บ จนเธออยากจะร้ อ ง ได้ แ ต่ ฝ ื น
ขบริมฝีปากไว้แน่น สองตาแดงก�่ำตัวสั่นเบาๆ ไม่มีเสียงร้องออกมา

275
สักนิด
ถอดไหมเสร็จแล้วบาร์ตั้นจึงย�้ำว่า “ให้คอยสังเกตการสมานตัว
ของแผลอยู่ตลอด ห้ามให้แผลโดนน�้ำและห้ามดึงรั้งบาดแผล ห้าม
ออกก�ำลังกายหักโหม อีกสิบวันผมจะมาตรวจอาการให้อีกที หากไม่มี
ความผิดปกติอะไร ไม่นานก็จะหายดีเป็นปกติ”
เสี่ยวโอวพยักหน้า ถามขึ้นว่า “แล้วฉันเดินได้ไหมคะ?”
บาร์ตั้นกล่าวเตือน “ทางที่ดีคุณพักสักวันสองวันเถอะ หลังจาก
นั้นถ้าไม่ใช่เดินบนทางที่ล�ำบากจนเกินไปก็ไม่ใช่ปัญหา”
เสี่ยวโอวรีบขอบคุณบาร์ตั้น
บาร์ตั้นโบกมือ พูดตามตรงว่า “อย่าเข้าใจผิด ผมยังรอไรอันเอา
อาหารส�ำหรับฤดูหนาวกลับมาให้อยู่ หากมิใช่เพราะข้อเสนอของเขา
ผมก็ไม่ใส่ใจคุณขนาดนี้หรอก”
เสี่ยวโอวเม้มปาก ไม่พูดอะไรอีก

หุบเขาโรโมเกอ
หุบเขาแห่งนีเ้ ต็มไปด้วยสีเขียว แสงตะวันส่องทะลุใบไม้หนาทึบ
ในป่าทอดลงบนพื้น ไล่ระดับไปมาดูคล้ายกับคลื่นวงกลม
ตอนนั้นเองเสือดาวหลายตัวที่มีลวดลายต่างกัน รูปร่างก�ำย�ำ
พากันกระโจนออกมาจากป่าพุ่งตะครุบหมูป่าที่หาอาหารอยู่ตรงหน้า
หมูป่าตกใจส่งเสียงร้องวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น
ฝูงเสือดาวแยกกันล่าสัตว์ แต่ละตัวต่างก็เล็งเฉพาะเหยือ่ ของตน
เผยฟันและเล็บอันแหลมคมก่อนจะพุง่ โจมตีเป้าหมาย หมูปา่ ตัวผูต้ วั หนึง่
ดุเป็นพิเศษ คงจะเป็นจ่าฝูงของหมูป่าฝูงนี้ มันมีเขี้ยวตันที่หนาและ
แข็งแกร่ง แววตาดุร้าย คอยปกป้องเพื่อนๆ ไว้ด้านหลัง

276
 ทันทีทเี่ สือพุง่ เข้ามา มันก็เตรียมใจทีจ่ ะสูใ้ ห้ตายกันไปข้าง ไม่สน
ว่าตนเองจะมีแผลหรือไม่ อย่างไรเสียก็จะสู้ให้อีกฝ่ายล่าถอยไปให้ได้
เสือดาวตั้งหลายตัวยังเอามันไม่ลง
ขณะที่หมูป่าตัวนี้ก�ำลังกัดทึ้งเนื้อเสือดาวตัวหนึ่งอยู่นั้น ก็มี
เสือดาวตัวสีเทาลายด�ำกระโจนมาจากด้านบนกัดเข้าที่คอหมูป่าจอม
ทรหดแล้วลากไปไกล อึดใจต่อมากรงเล็บของมันก็ตะปบเข้าที่ต�ำแหน่ง
หัวใจของหมูป่า แทงลึกเข้าไปอย่างไร้ความปรานี
หมูป่าดิ้นทุรนทุรายอยู่หลายเฮือก ก่อนสิ้นใจลงในที่สุด

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น
เสือดาวหลายตัวพากันกลายร่างเป็นคน นั่งพักผ่อนอยู่บน
กองหิน ตรงกลางตั้งเตาย่างหมูป่ากันอย่างเอิกเกริก
“วินเทอร์ แกมันไม่ได้เรื่องจริงๆ ดันถูกหมูตัวผู้โจมตีได้ พูดไปมี
แต่จะเสียหน้าเผ่าเสือดาวของเรา” เสือตัวหนึ่งกล่าว
วินเทอร์ตอบโต้ทนั ที “อย่ามาดูถกู ฉัน! ตอนนัน้ ฉันก�ำลังจะเตรียม
โต้กลับ หากไม่ใช่เพราะจ่าฝูง...” พูดได้ครึ่งเดียวก็รีบหุบปากแทบไม่ทัน
เหล่ตามองไรอันที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆ
ไรอันนั่งไขว้ขาข้างหนึ่ง ตอบเสียงเรียบ “โอเค ไว้คราวหน้าจะ
ให้โอกาสแกได้สู้บ้าง”
วินเทอร์หน้าแดงก�่ำ ไม่พูดอะไรอีก
“จ่าฝูง นอกจากหมูตัวผู้หลายตัวแล้ว เมื่อครู่เรายังล่าหมูป่า
ตัวเมียมาได้อีกหลายตัว ต้องเอากลับไปด้วยไหม?” ดอลโต้ส่งเสียงถาม
ออกล่าครั้งนี้เขาก็มาร่วมด้วย
ไรอันเหลือบตามอง “พากลับไปท�ำไม?”

277
 ดอลโต้พูดด้วยน�้ำเสียงจริงจัง “ตัวเมียในเผ่านับวันก็จะน้อยลง
เรื่อยๆ ถ้าเราพากลับ...ก็...ก็อาจช่วยแก้ขัดได้บ้าง”
ไรอันหัวเราะเสียงต�ำ ่ “ถ้าแกรับได้ทจี่ ะออกลูกออกหลานเป็นสัตว์
กินพืชหน้าตาประหลาดที่ทั้งด�ำทั้งอัปลักษณ์ ฉันก็ไม่ว่าอะไร”
ดอลโต้ “...”
ฝูงเสือหัวเราะกันดังลั่น สมาชิกฝูงตัวหนึ่งพูดขึ้นว่า “หมูป่า
พวกนั้นเห็นแล้วก็หมดอารมณ์ จะหาตัวเมียทั้งทีต้องเอาแบบทั้งนุ่ม
ทัง้ หอมสิ เหมือนทีจ่ า่ ฝูงพากลับมานัน่ ไง ขาวๆ เนียนๆ พอกลายร่างเป็น
คนก็สวยไม่เบา ถึงจะผอมไปหน่อย แต่แบบนี้แหละยั่วยวนดีแท้...”
โดยปกติแล้วเสือตัวเมียของฝูงนั้น ตัวผู้ทุกตัวในเผ่ามักแบ่งปัน
กันใช้ ดังนัน้ การพูดจาหยอกเย้าแกมทะลึง่ แบบนีจ้ งึ ไม่มใี ครเห็นเป็นเรือ่ ง
ใหญ่อะไร
“แถมเสียงก็ยงั นุม่ ถ้าอยูบ่ นเตียง ไม่รจู้ ะครางน่าฟังขนาดไหน...”
กร็อบ...
กิ่งไม้ในมือไรอันหักลง นัยน์ตาสีน�้ำเงินหรี่เล็ก หางคิ้วเลิกขึ้น
นิดๆ ค่อยๆ หันไปมองแล้วพูดเสียงเข้ม
“หุบปากซะ...โครุ”

278
 บทที่ 33

น�้ำเสียงของไรอันเย็นเยียบ
รอยยิ้ ม บนใบหน้ า ก็ ไ ม่ เ หลื อ ให้ เ ห็ น สี ห น้ า เหมื อ นพายุ โ หม
กระหน�่ำกลางค�่ำคืนอันเงียบสงัด
โครุชะงักงันกล่าวอย่างอึดอัดว่า “ผมพูดไม่ถกู ตรงไหน หรือว่า...
ตัวเมียตัวนั้นท�ำหน้าที่บนเตียงได้ไม่ดี...”
ไรอันตะครุบโครุลงกับพื้น แทงกิ่งไม้ในมือลงดิน เฉียดดวงตา
โครุไปเพียงนิดเดียว
“อย่ามายุ่งกับของของฉัน” ไรอันพูดชัดถ้อยชัดค�ำ กรงเล็บที่กด
ตรงหัวใจอีกฝ่ายนั้นคมกริบ เรี่ยวแรงมหาศาล
โครุนึกขึ้นได้ว่ากรงเล็บนี้เพิ่งคว้านช่องอกหมูป่าจนกลวงมา
เมือ่ ครู่ น�ำ้ เสียงจึงอ่อนลงทันที “จ่าฝูง ไม่ใช่แค่ผมทีค่ ดิ อยากจะยุง่ กับเธอ
เจ้าวินเทอร์กับดอลโต้ก็สนใจตัวเมียตัวนั้นด้วยเหมือนกัน”
ก็แค่ตัวเมียตัวเดียวไม่ใช่เรอะ ท�ำไมจ่าฝูงต้องมีปฏิกิริยารุนแรง
ขนาดนี้?
วินเทอร์ที่ถูกพาดพิงกะทันหันรีบแก้ตัวทันที “ผมไม่เคยพูดเลย

279
นะ”
เขารู้ว่าไรอันคอยเฝ้าระวังตัวเมียตัวนั้นเพราะเก็บไว้เสียมิดชิด
แถมทันทีที่มองตัวเมียตัวนั้นก็รู้แล้วว่าไม่ใช่สมาชิกของเผ่าเสือดาว
ฝูงเสือดาวมักแบ่งปันตัวเมียกันแต่ฝูงอื่นอาจไม่เป็นเช่นนั้น...
บนแผ่นดินโบเออร์เนียสัตว์กลายพันธุ์ส่วนใหญ่มักจะมีรูปแบบการด�ำรง
ชีวิตในลักษณะ ‘ตัวเมียหนึ่งตัวต่อตัวผู้หนึ่งตัว’ หรือเรียกกันว่า ‘คู่ชีวิต’
หากจ่าฝูงเกิดอยากครอบครองตัวเมียตัวนั้นเพียงผู้เดียวล่ะ?
เขาไม่ได้มีตาแต่ไร้แววเหมือนโครุนะ
โครุหันหน้ามาแฉเขากะหาเพื่อนร่วมชะตากรรม “ตอนร็อดพา
ตัวเมียตัวนั้นไปเมื่อคราวที่แล้ว แกก็ยืนดูอยู่ข้างๆ ไม่ใช่หรือไง แถมยัง
บอกว่าเสียงของตัวเมียตัวนั้นน่าฟังจังเลย ร้องอย่างกับลูกแมว...”
วินเทอร์ร้อนรน “ฉัน... ฉันก็พูดไปงั้นแหละ ไม่ได้คิดไปไกล
เหมือนแกนี่” ก็เสียงของตัวเมียตัวนั้นน่าฟังจริงๆ นี่นา
โครุหัวเราะ “พอเถอะน่า แกกล้าพูดไหมล่ะว่าตอนนั้นแกไม่รู้สึก
อะไรเลย...” พูดแล้วก็เหล่ตามองท่อนล่างของวินเทอร์
วินเทอร์หมดค�ำจะแก้ตวั เหลือบตามองไรอันอย่างระมัดระวัง เห็น
ใบหน้าด้านข้างจ่าฝูงถูกเงามืดของกิ่งไม้ที่ทอดลงมาปิดเสียมิดจึงดู
เหมือนใบหน้าด�ำคล�้ำ ท�ำให้เดาใจล�ำบาก
วินเทอร์กลืนน�้ำลาย “คือ...”
วินาทีถัดมาไรอันก็ขยับตัวปล่อยโครุออกจากมือ วินเทอร์รีบ
หุบปากทันที
ไรอันมองไปที่พวกเขารอบหนึ่ง “เธอไม่ใช่ตัวเมียที่พวกแกจะ
ร่วมแบ่งปันกับฉันได้” เขาพูดพลางกวาดตามองใบหน้าสมาชิกฝูงทุกตัว
ด้วยแววตาเย็นเยียบราวกับมีคมมีดซ่อนอยู่ “ใครทีก่ ล้าคิดจะลวนลามเธอ

280
ก็เตรียมตัวไสหัวไปจากเผ่าฉันได้เลย”
ไม่ใช่แค่วนิ เทอร์กบั โครุ เสือดาวตัวอืน่ ล้วนตกตะลึงไปตามๆ กัน
แม้เสือดาวจะเป็นสัตว์ที่รักสันโดษ แต่ส�ำหรับพวกเขาแล้ว
ฝูงนับเป็นเสาหลักของชีวิตที่ไม่อาจละทิ้ง ถ้าพวกเขาถูกขับไล่ออกจาก
ฝูงเสือก็อาจจะถูกศัตรูฝูงอื่นไล่ล่า อาจบาดเจ็บหรือตายได้
ทีไ่ รอันข่มขูท่ งั้ หมดนีก่ เ็ พือ่ ตัวเมียตัวเดียว...ใช่วา่ จะไม่เคยมีตวั ผู้
ตัวไหนอยากครอบครองตัวเมียเพียงล�ำพังมาก่อน แต่ว่าตัวผู้ส่วนใหญ่
มักต้านทานการด่าว่าจากตัวผู้ตัวอื่นในฝูงไม่ไหว สุดท้ายก็ต้องยอมรับ
กฎเกณฑ์เดิมๆ หรือไม่ก็ออกจากฝูงไป
ต่อให้เป็นไรอันเรือ่ งทัง้ หมดนีก่ อ็ าจไม่งา่ ยอย่างทีค่ ดิ ดอลโต้มอง
ไรอันแล้วครุ่นคิดอยู่ในใจ
ไรอันชักสายตากลับมากล่าวต่อไป “ถ้าพักผ่อนพอแล้วก็ออก
เดินทางต่อ”
วินเทอร์ลุกพรวดขึ้นจากพื้น ตอบรับเสียงดัง “ครับ...จ่าฝูง”
เหล่าเสือดาวแบ่งปันหมูป่าเป็นอาหารกันจนอิ่มแปล้ เสร็จแล้ว
มุ่งหน้าลึกเข้าไปในหุบเขาโรโมเกอ
โรโมเกอเป็นหุบเขาที่มีภูมิประเทศแตกต่างจากคามูด้าอย่าง
สิ้นเชิง ที่นี่มีภูมิประเทศแบบเขตที่ราบ ต้นไม้ต้นหญ้าเขียวชอุ่ม สัตว์ที่
อาศัยอยู่ส่วนใหญ่เป็นสัตว์กินพืช ทว่าจุดที่ลึกสุดของหุบเขากลับเป็น
พื้นที่ของฝูงเสือเขี้ยวดาบที่แสนจะดุร้าย
ไรอันกับฝูงอยูใ่ นหุบเขานีม้ าสามวัน ล่าสัตว์มาได้ไม่นอ้ ย แน่นอน
ย่อมมิอาจเลี่ยงการแย่งชิงอาหารกับเผ่าเสือเขี้ยวดาบได้ เสือดาวหนุ่ม
ตรวจนับอาหารเรียบร้อยแล้วก็แบ่งอาหารส่วนที่ต้องส่งให้เผ่าของ
บาร์ตั้นออก ที่เหลือยังเพียงพอให้ตัวเมียและผู้อาวุโสในเผ่าผ่านพ้นช่วง

281
ฤดูหนาวไปได้อย่างสบาย หากไม่เกิดเหตุสุดวิสัยเสียก่อน คืนนี้ก็คง
เดินทางกลับฝูงได้แล้ว
เรียกว่าการเก็บเสบียงของปีนี้เร็วกว่าปีที่แล้วเป็นเท่าตัว
ไรอันใช้ปลายลิ้นเลียเขี้ยวหน้า อดไม่ได้ที่จะคิดถึงตัวเมียขี้กลัว
ที่รออยู่ในบ้าน ไม่รู้ว่าเธออยู่กับสุชานาแล้วจะเป็นไงบ้าง?
รู้ภาษาเสือดาวหรือยัง?
บาดแผลบนร่างกายยังเจ็บอยู่หรือเปล่า บาร์ตั้นถอดไหมให้
หรือยังนะ?
นับแต่ที่เขาเปิดเผยว่ารู้เรื่องที่เธอเป็นมนุษย์ เธอก็แสดงอาการ
อยากกลับบ้านอีกครั้ง
สุชานาเฝ้าเธออย่างดีไหมนะ? บริเวณรอบๆ หุบเขาคามูด้า
เต็มไปด้วยสัตว์ร้าย ภูมิประเทศสลับซับซ้อน มีอันตรายซุ่มซ่อนเต็มไป
หมด เธอไม่สามารถเดินทางไปไหนมาไหนตัวคนเดียวแล้วเอาชีวิตรอด
ได้แน่ ยิง่ ไปกว่านัน้ เธอยังมี ‘ปริศนาไร้คำ� ตอบ’ ติดตัวมากมายทีท่ ำ� ให้เขา
อยากจะเสาะหา
ไรอันกลายเป็นร่างเสือดาวทีก่ ำ� ย�ำล�ำ่ สันย่างก้าวผ่านบรรดาสัตว์
กินพืช พวกมันพากันหดตัวล่าถอยด้วยความหวาดกลัว
“จ่าฝูง” เสือดาวตัวสีเหลืองลายด�ำตะโกนข้ามฟาก ก่อนจะวิง่ เต็ม
เหยียดมาหยุดยืนอยูต่ รงหน้าไรอัน “วินเทอร์ถกู จ่าฝูงเสือเขีย้ วดาบจับตัว
ไปแล้วครับ”
ไรอันหรี่ตามอง “มีเรื่องอะไรกัน?”
“ผมกับวินเทอร์ลา่ สัตว์อยูต่ รงภูเขาทางด้านหลัง จูๆ่ ฝูงเสือเขีย้ ว
ดาบก็กระโจนออกมา ตะโกนว่าพวกเรามาแย่งอาหารของพวกมัน
ถ้าพวกเราไม่ยอมคืนอาหารทั้งหมด พวกมันก็จะถลกหนังวินเทอร์

282
ทั้งเป็น”
“นึกว่าเรือ่ งอะไรเสียอีก” โครุทอี่ ยูต่ รงหน้าได้ยนิ ก็แยกเขีย้ วกล่าว
เสริม “คราวที่แล้วตอนจ่าฝูงช่วยชีวิตวินเทอร์ มันก็ท�ำเป็นปากดีบอกว่า
จัดการทุกอย่างด้วยตัวเองได้ไม่ใช่หรือ พอดีเลยทีนี้ก็ได้โอกาสแล้วนี่
ท�ำไมมันไม่หาวิธหี นีออกมาเองล่ะ อาหารพวกนีเ้ ราอุตส่าห์ลำ� บากล�ำบน
ล่ามา จะยอมส่งให้เสือเขี้ยวดาบง่ายๆ เพียงเพราะวินเทอร์ได้เหรอ?”
แม้เสือดาวที่มาแจ้งข่าวจะคิดอย่างนี้เหมือนกัน แต่กลับเงียบ
เสียง “แต่ว่า...นอกจากวินเทอร์แล้ว ดูเหมือนฝูงเสือเขี้ยวดาบจะยึด
ตัวเมียของฝูงเราเอาไว้ด้วย ฝูงของเรามีตัวเมียน้อยอยู่แล้ว...จากที่เห็น
เมื่อครู่ผมลองประเมินดูแล้วน่าจะมีประมาณสิบกว่าตัวเลยทีเดียว ส่วน
ใหญ่ก็โตเต็มวัยแล้วด้วย”
โครุลกุ ขึน้ ยืนทันที “ตัวเมียของฝูงเราไปอยูท่ ฝี่ งู เสือเขีย้ วดาบได้
ยังไง?”
“ผมเองก็ไม่รู้”
เสือดาวที่แจ้งข่าวส่ายหัว ถ้าพวกเขาสามารถช่วยตัวเมียพวกนี้ออกมา
ได้ ก็นบั ว่าดีกว่าการผสมพันธุก์ บั หมูปา่ มากนัก โครุกบั เสือดาวกลายพันธุ์
ตัวอื่นก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน
“จ่าฝูง เราจะท�ำยังไงดี?” สมาชิกฝูงถามไรอัน
ไรอั น ลุ ก ขึ้ น มองไปทางที่ ตั้ ง ของฝู ง เสื อ เขี้ ย วดาบแวบหนึ่ ง
ตอบว่า “งั้นเราก็ไปเยี่ยมมันสักหน่อย”
ฝู ง เสื อ ดาวพากั น ออกเดิ น ทาง แต่ ล ะตั ว ปราดเปรี ย วก� ำ ย� ำ
ไม่นานก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยท่ามกลางป่าทึบ

283
 หุบเขาคามูด้า หมู่บ้านเสือดาว
จากที่ต้องอยู่ร่วมกันมาถึงสามสี่วัน เสี่ยวโอวก็พอจะคุยภาษา
เสือดาวกับสุชานาได้บ้างแล้ว
แผลของเสีย่ วโอวเพิง่ จะตัดไหมจึงกินอาหารทีม่ นั เลีย่ นไม่ได้ เธอ
เลยทดลองท�ำซุปผักกินเอง แต่อาหารในห้วงมิติมีจ�ำกัด ส่วนสุชานาก็
คอยตามประกบอยูข่ า้ งกายตลอด อาหารบางอย่างทีส่ ชุ านาไม่เคยเห็นก็
จะคอยถามอย่างใครรู้ว่ามันมาจากไหน ท�ำมาจากอะไร?
เหมือนตอนนี้ที่เสี่ยวโอวท�ำซุปสาหร่ายกับฟักเขียว
สุ ช านาเกี่ ย วสาหร่ า ยขึ้ น มามองแล้ ว ถามว่ า “นี่ คื อ อะไร?
เปลือกไม้หรือ? ท�ำไมพวกกินพืชอย่างเธอถึงได้กินทุกอย่างเลย ฉัน
ไม่เคยเห็นอาหารประเภทนี้ เธอหามาจากไหน?”
แล้วเธอจะบอกได้ยังไงล่ะ จึงได้แต่แสร้งท�ำเป็นฟังไม่รู้เรื่อง
แต่จะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปก็ใช่ที่ เพื่อไม่ให้สุชานาสงสัยไป
มากกว่านี้เสี่ยวโอวจึงตัดสินใจขอให้อีกฝ่ายพาตนออกไปเดินเล่น ไปหา
ดูวา่ แถวนีม้ พี ชื อะไรทีก่ นิ ได้บา้ ง จะได้ถอื โอกาสศึกษาภูมปิ ระเทศในแถบ
นี้ไปด้วย เสี่ยวโอวเกลี้ยกล่อมสุชานาอยู่นาน ท�ำไม้ท�ำมือจนในที่สุด
อีกฝ่ายก็เข้าใจความหมายของเธอ
“เธออยากออกไปเดินเล่นหรือ?” สุชานามองเสีย่ วโอว แรกเริม่ ก็
ไม่เห็นด้วย ก่อนที่ไรอันจะไปก็ได้ก�ำชับให้ตนเฝ้าเสี่ยวโอวไว้ไม่ให้คลาด
สายตา และด้านนอกเต็มไปด้วยหมู่บ้านของเหล่าสัตว์กินเนื้อ ตัวเมีย
ตัวนีท้ งั้ อ่อนแอและบอบบางถ้าหากถูกโจมตีขนึ้ มาละก็ คงไม่มแี ม้แต่กำ� ลัง
จะปกป้องตัวเองเสียด้วยซ�้ำ
แต่เพราะเห็นว่าเสีย่ วโอวถูกขังอยูแ่ ต่ในบ้านทัง้ วัน มาอยูห่ มูบ่ า้ น
เสือดาวได้สิบกว่าวันก็ไม่เคยก้าวออกจากประตูสวนแม้แต่ก้าวเดียว

284
คิดแล้วก็น่าสงสารอยู่เหมือนกัน จึงฝืนพยักหน้าและพูดเตือนว่า
“ถ้าตายขึ้นมาฉันไม่เกี่ยวด้วยนะ”

วันถัดมาเสี่ยวโอวตามสุชานาออกจากหมู่บ้านเสือดาวไป
เดินเที่ยวด้านนอกได้สมปรารถนา
ด้านหลังหมูบ่ า้ นเป็นเทือกเขาสูงตระหง่าน ทางเดินบนเขาขรุขระ
เป็นหลุมเป็นบ่อ มีพืชมากมายหลายชนิดขึ้นแน่นขนัด เสี่ยวโอวสังเกต
ลักษณะของพืชเหล่านั้นและคอยจ�ำเส้นทางระหว่างทางที่เดินไปด้วย
“ที่นี่มีสัตว์ให้ล่าไม่เยอะ ปกติฝูงเราจะไม่มาที่นี่เพราะไม่มีอะไร
น่าสนใจ เอาอย่างนี.้ ..ฉันจะพาเธอไปอีกทีด่ กี ว่า” สุชานาพูดจบก็หนั กลับ
มามอง เห็นเสี่ยวโอวเดินไปอีกทาง “เฮ้ เธอจะไปไหนน่ะ?”
เสี่ยวโอวเดินมาตรงหน้าต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง แหงนหน้ามอง
ผลไม้บนนั้นด้วยสองตาเป็นประกาย “มะกอก” เธอบอกกับสุชานา
น่าเสียดายสุชานาฟังไม่เข้าใจ เสี่ยวโอวเขย่งปลายเท้าเด็ด
มะกอกลงมาสองลูกกัดไปค�ำหนึ่งแล้วเคี้ยว รสหวานอมเปรี้ยวแบบนี้
เป็นรสชาติของมะกอกไม่ผิดแน่
เสี่ยวโอวอดดีใจไม่ได้เพราะมะกอกไม่เพียงแต่รักษาโรคได้ แต่
ยังท�ำน�้ำมันได้อีกด้วย ตอนที่พวกเธอมาเข้าค่ายนั้นขนของมาทุกอย่าง
มีเพียงแต่น�้ำมันที่ไม่ได้เอามา หลายวันมานี้ไม่ว่าเธอจะท�ำกับข้าวหรือ
ซุป ก็จะมีแต่ซุปใสๆ ไม่มีน�้ำมันสักหยด ท�ำให้รสชาติจืดชืดมาก
ถ้าเอามะกอกพวกนีไ้ ปสกัดท�ำน�ำ้ มันได้ละก็ ต่อไปการท�ำกับข้าว
ก็ไม่ใช่ปัญหา เตาปิ้งย่างในห้วงมิติของเธอก็จะใช้การได้แล้ว
เสี่ยวโอวตั้งหน้าตั้งตาเด็ดมะกอกบนต้นไม้ที่อยู่เหนือศีรษะ
โชคดีที่เธอเอาชะลอมไม้ไผ่ออกมาด้วย จึงน�ำมะกอกที่เด็ดได้ใส่ลงใน

285
ชะลอม พอฟากนี้เด็ดหมดก็ขยับไปหมายจะเด็ดกิ่งก้านอื่นๆ ที่อยู่สูงไป
กว่านี้แต่ก็เอื้อมไม่ถึง เธอเขย่งเท้าอยู่หลายที ได้มาเพียงใบไม้ติดมือ
สุชานามองสาวน้อยที่กระโดดไปมาใต้ต้นไม้แล้วบ่นพึมพ� ำ
“ผลไม้ สี เ ขี ย วนั่ น อร่ อ ยตรงไหนกั น ...” สุ ช านาเคยกิ น เจ้ า ของสิ่ ง นี้
ทัง้ เปรี้ยวทัง้ ฝาดไม่อร่อยเลย เป็นผลไม้ทไี่ ม่นา่ สนใจเลยสักนิด จึงได้แต่
ยืนมองพฤติกรรมของเสี่ยวโอว ยิ่งมองก็ยิ่งไม่เข้าใจ
เดิมทีเสี่ยวโอวคิดว่าอยากจะเก็บเพิ่มมากขึ้นอีกสักหน่อย แต่
กลัวว่าแผลตรงท้องเพิ่งจะหายดึงรั้งมากไม่ได้ จึงได้แต่อดใจปล่อย
ลูกมะกอกที่เหลือไปก่อน
เสี่ยวโอวเด็ดมาได้เพียงเล็กน้อยพอจะปูเต็มพื้นชะลอมเท่านั้น
ไม่พอจะท�ำน�ำ้ มันราดซุปเสียด้วยซ�ำ ้ แถมยังมีสชุ านาคอยเร่งอยูข่ า้ งหน้า
จึงจ�ำใจต้องผละจากต้นมะกอกด้วยความเสียดาย ไว้แผลหายดีแล้วเธอ
จะต้องมาที่นี่อีกหนแน่
ต้นไม้ทนี่ แี่ ปลกผลไม้กแ็ ตกต่างกันไป เดินต่อไปตามทางเรือ่ ยๆ
เธอยังพบผลไม้อีกมากมาย ทั้งมังคุด วอลนัท ลูกน�้ำนม...บางชนิดอาจ
ต่างจากสมัยศตวรรษที่ 21 อยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็มีรูปทรงคล้ายๆ กัน
เสี่ ย วโอวรู ้ สึ ก เหมื อ นตนเป็ น นั ก เดิ น ทางที่ ค ้ น พบสมบั ติ
จึงพยายามเอาผลไม้ที่รู้จักทุกชนิดใส่ชะลอม ตั้งใจจะเอากลับไปด้วย
ทั้งหมด
ทางด้านหน้ามีป่าไม้เขียวขจีดูแล้วน่าจะอุดมสมบูรณ์กว่าป่าฝั่ง
ที่เธอเดินอยู่นี่เสียอีก
เธอจะเดินเข้าไปดูเสียหน่อยว่าพอจะมีอะไรให้เก็บกลับไปได้บา้ ง
แต่กลับถูกสุชานายื่นมือมาขวางไว้ “ไปไม่ได้”
แม้เสี่ยวโอวจะฟังค�ำพูดสุชานาไม่รู้เรื่อง แต่ก็ดูออกว่าอีกฝ่าย

286
ก�ำลังห้ามปรามด้วยน�้ำเสียงเด็ดขาด แถมแววตาก็ดูเคร่งขรึม
“ท�ำไมหรือ?” เสี่ยวโอวถาม
สุชานาคว้าแขนเสี่ยวโอวแล้วลากกลับมา เธอเซถอยหลังตาม
แรงดึง แล้วถามว่า “ท�ำไมเหรอ หรือว่าเราจะต้องกลับแล้ว?”
สุชานาเองก็ฟังที่อีกฝ่ายพูดไม่รู้เรื่องเหมือนกัน จึงไม่คิดที่จะ
อธิบายอะไรในตอนนี้จนกระทั่งเดินออกมาไกลพอสมควร จึงค่อยปล่อย
ข้อมือของเสี่ยวโอวออก
หญิงสาวนวดข้อมือแล้วชี้ไปทางป่าด้านหลัง ถามด้วยภาษา
เสือดาวที่พอเรียนมาได้เพียงเล็กน้อยว่า “ที่นั่น...ไปไม่ได้หรือคะ?”
สุชานามองเธอ รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “เธอพูดภาษาพวกเราได้
แล้วหรือ?” สุชานาคาดไม่ถึงว่าเสี่ยวโอวจะเรียนรู้เร็วขนาดนี้ หลังจาก
สือ่ สารกันได้แล้วเธอก็อธิบายกับเสีย่ วโอวอย่างรวดเร็ว “ทีน่ นั่ คือถิน่ ของ
ฝูงหมาป่า ขืนเดินตรงเข้าไปเรื่อยๆ คงได้ไปโผล่อยู่ใจกลางหมู่บ้าน
หมาป่ากันบ้างล่ะ”
สุชานาขมวดคิ้วพูดต่อด้วยน�้ำเสียงแสดงความรังเกียจ “ฝูง
หมาป่าทั้งเจ้าเล่ห์และต�่ำช้า ครั้งที่แล้วพวกมันวางแผนล้อมโจมตีไรอัน
เพือ่ แย่งชิงพืน้ ทีก่ บั ฝูงเรา ฮุลตันจ่าฝูงของพวกมันไม่มอี ะไรดีเลย ถ้าเธอ
ไม่อยากตายก็อยู่ให้ห่างจากที่นั่นเอาไว้”

287
 บทที่ 34

ค�ำอธิบายรอบนี้ยาวมากแถมสุชานายังพูดเร็ว ตั้งแต่ต้น
จนจบเสี่ยวโอวฟังออกเพียงชื่อ ‘ฮุลตัน’
ฮุลตัน?
เธอย่อมจ�ำได้ว่าใครคือฮุลตัน ตอนนั้นเถาเถาบุกเข้าไปบนเรือ
ของฝูงหมาป่า เธอจึงจ�ำต้องเจรจาต่อรองกับหมาป่ากลายพันธุ์เพื่อช่วย
เถาเถา พวกหมาป่าตัง้ ข้อแม้วา่ ขอเพียงเธอช่วยพวกเขาล่องเรือผ่านพ้น
โขดหินไปได้ก็จะปล่อยเธอกับเถาเถา
ส่วนฮุลตันก็คือจ่าฝูงหมาป่านั่นเอง
หรือว่าอาณาเขตตรงนั้นคือถิ่นของฝูงหมาป่า?
เสี่ยวโอวเหลียวกลับไปมองตามค�ำบอกอย่างสงสัย ป่าด้านหลัง
นั้นมีแมกไม้ขึ้นหนารกเต็มไปหมดปิดดวงตะวันเสียมิด ชวนให้รู้สึก
อึมครึมและวังเวง
เธอหันไปมองอีกหลายทีอย่างสนใจ
เมือ่ ครูย่ งั ไม่รสู้ กึ อะไร พอมองดูอกี ทีรสู้ กึ เหมือนว่าเคยเห็นทีไ่ หน
มาก่อน

288
 สุชานาเห็นเสี่ยวโอวนิ่งเงียบไป นึกว่าเธอเข้าใจค�ำพูดของตน
แล้วจึงพอได้โล่งใจไปที สุชานาพาเธอเดินกลับหมูบ่ า้ นเสือดาว จนกระทัง่
กลับมาถึงบ้านไรอัน เสี่ยวโอวจึงนึกขึ้นได้ว่าความรู้สึกคุ้นเคยนั้นมาจาก
ไหน
ต้นไม้อวบหนา ใบไม้หนาทึบ แล้วก็พชื รูปร่างประหลาดเหล่านัน้
มีสภาพเหมือนป่าดิบชื้นที่เธอเห็นตอนที่เพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก
เธอรีบล้วงเอาเป้ออกจากห้วงมิตคิ น้ หามือถือตนเอง กดปุม่ เพือ่
เปิดเครื่อง นับแต่มาถึงที่นี่เธอก็ปิดมือถือไว้ตลอดเพื่อประหยัดแบต
ตอนนี้จึงยังมีแบตเหลืออยู่ หลังจากเปิดเครื่องแล้วเธอก็เปิดอัลบั้มรูป
ส่วนมากเป็นรูปที่เธอถ่ายตอนที่เพิ่งมาถึงโลกนี้ บนต้นไม้อวบ
หนาต้นหนึ่งแกะสลักตัวเลข ‘1002’ ตอนนั้นเธอหลงทางอยู่ในป่าลึก
จึงได้ถ่ายรูปทางเดินเอาไว้กันไม่ให้ตนเดินย�่ำซ�้ำรอยเดิม
เธอตั้งใจมองแล้วมองอีก สังเกตเห็นว่าต้นไม้ในภาพเหมือน
ต้นไม้ที่เจอวันนี้จริงๆ
ท�ำไมถึงเป็นแบบนี้ได้...
หรือว่าเธอวกกลับมาที่เดิม?
เมือ่ ตระหนักถึงความจริงข้อนี้ เสีย่ วโอวก็พดู ไม่ออกอยูน่ าน ตอน
แรกที่คุณหมอบาร์ตั้นบอกว่าที่นี่อยู่คนละซีกโลกกับฝั่งตะวันออกของ
โบเออร์เนีย เธอก็สังหรณ์ใจไม่ดีแล้ว เดิมทีเธอนึกแค่ว่าระยะทางคงจะ
ห่างไกลอยู่สักหน่อย คิดไม่ถึงว่าความจริงจะโหดร้ายกว่าที่คิดเยอะ
ล� ำ คอเสี่ ย วโอวเหมื อ นมี อ ะไรมาอุ ด กั้ น จนกลื น น�้ ำ ลายอย่ า ง
ล�ำบาก เธออยู่ไกลจากบ้านเกิดมากขึ้นทุกที ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่า
ฝูงเสือดาวกับฝูงหมาป่าจะอยูห่ า่ งกันเพียงหนึง่ หุบเขากัน้ ทัง้ ๆ ทีเ่ ถาเถา
รู้ว่าเธอจะไปทางตะวันออกแท้ๆ ท�ำไมยังพาเธอกลับมาหมู่บ้านของเขา

289
ล่ะ?
ทางหนึ่งเสี่ยวโอวก็กล่าวโทษเถาเถา อีกทางหนึ่งก็พอเข้าใจได้
เพราะถ้าไม่ได้เขาช่วยไว้ ป่านนี้เธอคงตายไปแล้ว อาจถูกหิมะหนาๆ
ฝังกลบอยู่บนเทือกเขาลูกไหนสักลูก ไม่รู้ด้วยซ�้ำว่าตนเองตายที่ไหน
แม้จะเข้าใจได้...แต่ความจริงมันเจ็บเกินไปส�ำหรับเธอ
เสีย่ วโอววางชะลอมไม้ไผ่ลงกับพืน้ ความรูส้ กึ ท้อแท้และสิน้ หวัง
จู ่ โ จมจนไม่ เ หลื อ ความยิ น ดี ก ่ อ นหน้ า ที่ ห าเจอมะกอกกั บ พื ช อื่ น ๆ
หลงเหลืออยู่อีก
เธอกดปิดภาพทีเ่ ปิดอยูบ่ นหน้าจอมือถือให้กลับมาทีห่ น้าจอหลัก
หน้าจอหลักเป็นภาพสีเหลืองๆ---
ภาพนั้นถ่ายตอนเสี่ยวโอวห้าขวบ ตอนนั้นเทคนิคการถ่ายภาพ
ยังไม่ดีนัก ความละเอียดของภาพค่อนข้างต�่ำ
เวลานั้นเสี่ยวโอวเพิ่งเรียนชั้นประถม เธอสะพายเป้ใบน้อย
สวมกระโปรงลายดอกไม้สชี มพูยนื อยูห่ น้าประตูโรงเรียน เธอก�ำลังอ้าแขน
น้อยๆ มุดเข้าอ้อมอกคุณแม่แล้วร้องไห้งอแง
คุณแม่จี้มีรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า ก้มมองเด็กน้อยแล้วใช้นิ้ว
ปาดน�้ำตาที่ขนตาเธอแล้วพูดอะไรสักอย่าง
ภาพนี้ถูกคุณพ่อจี้ถ่ายเอาไว้พอดี
คุณพ่อจีเ้ คยเล่าว่า ตอนนัน้ เธอไม่ยอมไปเรียน บอกว่าเด็กผูช้ าย
ที่นั่งข้างหลังชอบรังแก คุณแม่จี้ปลอบอยู่นานมากกว่าเธอจะยอมเดิน
เข้าไปในโรงเรียน เด็กน้อยเดินหนึ่งก้าวถอยหลังสามก้าวอย่างกล้าๆ
กลัวๆ
เสีย่ วโอวลืมเรือ่ งนีไ้ ปนานแล้ว เดิมทีแค่รสู้ กึ สนุกเลยตัง้ เป็นภาพ
หน้าจอ มาเห็นภาพอีกทีในตอนนี้กลับรู้สึกรื้นจมูกขึ้นมาทันที

290
 เธอนั่งมองอยู่นานกว่าจะเบนสายตาออกอย่างอาลัยอาวรณ์
ยกมือเช็ดน�้ำตา เธอเปิดรูปภาพป่าไม้นั้นขึ้นมาดูอีกครั้ง พยายามตั้งสติ
พร้อมหยิบกระดาษและปากกา วาดเส้นทางในความทรงจ�ำโดยเทียบกับ
รูปถ่าย
ไม่มอี ะไรทีท่ ำ� ไม่ได้! เสีย่ วโอวปลอบตนเอง เดินมันอีกรอบละกัน
ก็ไม่ใช่เส้นทางที่เดินยากสักเท่าไร ขอเพียงได้กลับไปเจอพ่อกับแม่
ทุกสิ่งที่ท�ำก็คุ้มค่าแล้ว

สองวันต่อมาเสี่ยวโอวก็วุ่นอยู่กับการวาดแผนที่พร้อมกับ
ส�ำรวจเส้นทางที่เขาด้านหลังและเก็บผลไม้ไปด้วย
จากทีน่ เี่ ดินทางไปซีกตะวันออกต้องใช้เวลายาวนานแน่ๆ อาหาร
ในห้ ว งมิ ติ ข องเธอไม่ รู ้ จ ะพอหรื อ เปล่ า เตรี ย มไว้ ก็ ไ ม่ เ สี ย หาย ยิ่ ง
พวกของกินเตรียมไว้เยอะหน่อยดีกว่า
นอกจากนีเ้ สีย่ วโอวยังท�ำผ้านวมฝ้ายไว้สองผืน โดยใช้ผา้ ขนหนู
เย็บเข้ากันท�ำเป็นปลอก ส่วนด้านในอัดแน่นไปด้วยดอกฝ้ายแล้วใช้
เปลือกไม้ทอี่ อ่ นเหนียวท�ำเป็นด้าย สิง่ เดียวทีย่ ากก็คอื หาเข็มมาเย็บขอบ
ผ้าไว้ด้วยกัน ยังดีที่สัตว์กลายพันธุ์ที่นี่ก็รู้จักเย็บหนัง บ้านสุชานามีเข็ม
ไม้ไผ่ส�ำเร็จรูป เสี่ยวโอวขอยืมมาจากเธอ ตอนว่างๆ ก็นั่งเย็บผ้านวมอยู่
ในบ้าน
เนือ่ งจากไม่เคยท�ำงานแบบนีม้ าก่อน เสีย่ วโอวจึงเย็บได้ไม่คล่อง
มือเท่าไร ตะเข็บก็พบั กันจนยุง่ เหยิง ต้องแกะออกอยูห่ ลายครัง้ แม้สดุ ท้าย
ผลลัพธ์จะออกมาไม่ดีนักแต่ก็พอฝืนใช้ได้ ยังดีกว่าไม่มีอะไรให้ห่มเลย
หญิงสาวเอาผ้านวมทีท่ �ำเสร็จแล้วไปตากไว้ พอตกกลางคืนก็รบี
เอามาห่ม ทดลองใช้คืนแรกก็รู้สึกว่าอบอุ่นกว่าเดิมเยอะจึงรู้สึกพอใจใน

291
ผลงานของตน

เช้าวันรุ่งขึ้นเสี่ยวโอวเก็บของทุกอย่างใส่ห้วงมิติ
ถือแผนที่ที่วาดเองเอาไว้และเดินออกจากบ้านไม้ เธอคิดจะไป
ส�ำรวจเส้นทางด้านนอกอีกครั้ง หากโชคดีหาทางออกได้ส�ำเร็จ สามารถ
เดินจากหุบเขานี้ไปได้อย่างปลอดภัย เธอก็คงไม่กลับมาอีก
เดิมทีเสีย่ วโอวคิดจะรอให้ไรอันกลับมาก่อน บอกลาเขาแล้วค่อย
ไป แต่เธอไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไร และรู้สึกว่าเขาจะไม่ยอมให้เธอไป
ง่ายๆ แน่
ครั้งที่แล้วที่เธอบอกเขาว่าจะไป เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเลย
พอคิดในมุมกลับกันทีจ่ ริงเขารูอ้ ยูแ่ ล้วว่าเธอเป็นมนุษย์ แถมเธอ
ยังกุมความลับเขาไว้มากขนาดนัน้ ถ้าเป็นเธอเอง ก็ยอ่ มไม่ปล่อยอีกฝ่าย
ไปง่ายๆ เหมือนกัน
เสี่ยวโอวสะพายเป้ออกไปทางด้านหลังหมู่บ้านเสือดาว ตรงไป
ทางป่าที่สุชานาเคยพามา
หิมะบนเขายังไม่ละลายเธอจึงเดินได้ไม่เร็วนัก แผ่นหลังร่างเล็ก
เพรียวบางสะพายกระเป๋าเป้สแี ดงกุหลาบกลายเป็นสีสะดุดตาเพียงหนึง่
เดียวท่ามกลางทิวทัศน์ทขี่ าวโพลนไปด้วยหิมะ เหมือนไฝสีชาดเหนือคิว้
และค่อยๆ จางลง...จางลงเรื่อยๆ
จนกระทั่งหายลับสายตาไป

ขณะเดียวกันสุชานาทีย่ นื อยูด่ า้ นนอกสวนของไรอัน ก�ำลัง
ตบประตูอย่างดีใจ
“เฮ้ สัตว์กินพืชตัวเมีย เธอรู้ไหม วันนี้พวกไรอันจะกลับมาแล้ว

292
นะ”
ผ่านไปครู่หนึ่งไม่มีการตอบสนองใดๆ มาจากในสวน
สุชานาผลักประตูออก พบว่าประตูถูกล็อกจากด้านนอก กุญแจ
ยังแขวนอยู่บนที่ล็อก เธอคว้ากุญแจขึ้นมามองแล้วพึมพ�ำกับตัวเอง
“ออกไปดันไม่พกกุญแจ สมองสัตว์กินพืชนี่เต็มไปด้วยหญ้า
หรือไง...”
หลายวันมานี้เสี่ยวโอวมักออกไปเดินเล่นอยู่บ่อยครั้ง ส่วนใหญ่
จะเดินอยู่บริเวณป่าเขาทางด้านหลัง ดังนั้นแม้จะไม่มีคนรอในบ้าน
สุชานาก็ไม่รู้สึกแปลกใจ
สุชานาเอากุญแจมาแขวนไว้กบั ตัว เดิมทีคดิ จะไปหาเสีย่ วโอวที่
เขาด้านหลัง แต่พอคิดว่าไรอันจะกลับมาดวงตาก็เปล่งประกาย สุดท้าย
ก็ตัดสินใจไม่ไป อยู่นี่รอไรอันกลับมาดีกว่า
ดวงตะวันเริ่มคล้องลง ล�ำแสงเริ่มเลือนราง
เสือดาวฝูงหนึง่ มุง่ หน้าอย่างปราดเปรียวอยูต่ รงชายป่า กระโจน
ร่างอย่างองอาจ ทิ้งเงาแสงไว้ด้านหลัง
เสือดาวทีว่ งิ่ ตรงกลางเคลือ่ นไหวเร็วกว่าใครเพือ่ น ดูคล่องแคล่ว
ปราดเปรียว เพียงครู่เดียวก็มาถึงประตูหมู่บ้านเสือดาว
ไรอันแปลงเป็นร่างคนใต้ดวงตามีรอ่ งรอยบาดแผลตัง้ แต่ขมับถึง
โหนกแก้ม เป็นรอยที่ได้มาจากการต่อสู้กับเสือเขี้ยวดาบ เขาห้ามเลือด
อย่างหยาบๆ ไม่ได้ใส่ใจนัก
“ไรอัน คราวนี้พวกคุณกลับมาเร็วจัง” สุชานาพร้อมกับสมาชิก
ฝูงที่เหลือยืนรออยู่ที่หน้าประตูแล้ว พอเห็นไรอันกลับมา หางลายดอก
เรียวยาวโบกเป็นเส้นโค้งอย่างสวยงามอยู่ด้านหลังของเธอ
สุชานากวาดสายตาไปหยุดลงตรงบาดแผลของไรอัน เอ่ยอย่าง

293
ประหลาดใจ “ท�ำไมหน้าคุณถึงมีแผลได้ล่ะ?”
ดวงตาสีนำ�้ เงินกวาดมองไปรอบๆ เมือ่ ไม่เห็นร่างเสีย่ วโอวกลาง
ฝูงเสือ จึงชักสายตากลับมาถามว่า “เธอล่ะ?”
“ใคร?” สุชานาแสร้งท�ำไม่รู้
พูดเพิง่ จะขาดค�ำก็ตอ้ งเผชิญกับประกายตากดดันข่มขูข่ องไรอัน
เธอจึงเบ้ปากเล็กน้อย ตอบกลับไปว่า “วางใจได้ เธอสบายดี เมือ่ ตอนบ่าย
ฉันเพิ่งไปเยี่ยมมาเนี่ย...”
สีหน้าไรอันผ่อนคลายลงเล็กน้อย
สุชานาเห็นเขาเป็นห่วงเป็นใยเสี่ยวโอวก็อดรู้สึกฝาดและขมใน
ล�ำคอไม่ได้ เขากลับมาก็ถามหาสัตว์กินพืชตัวนั้นทันที แต่ตัวเมียตัวนั้น
กลับไม่เคยเอ่ยชื่อเขาออกมาเลยตลอดหลายวันที่ผ่านมา
สุชานานึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่ที่ไปบ้านไรอันแล้วเห็นประตูล็อกอยู่
จึงดึงกุญแจออกมา “จริงสิ...”
พูดยังไม่ทันขาดค�ำเสือดาวตัวอื่นๆ ที่ออกไปหาอาหารก็ทยอย
กันมาถึงทางเข้าหมู่บ้าน ด้านหลังฝูงเสือดาวยังมีเสือดาวตัวเมียตามมา
อีกสิบกว่าตัว
ลวดลายบนร่างเสือดาวตัวเมียเหล่านี้แตกต่างกันไป มีทั้งลาย
หิมะ ลายดอก ลายด�ำ ทุกตัวล้วนมีบาดแผลติดร่างมาด้วย พอมาถึงก็พา
กันแปลงเป็นร่างคน
สุชานาหยุดเคลื่อนไหว จ้องมองตัวเมียแปลกหน้าเหล่านั้น
“พวกเธอเป็นใคร?”
ไรอันไม่ตอบ เดินตรงเข้าไปหาอาหารที่ล่ามาได้ในคราวนี้
ปีนลี้ า่ อาหารได้เป็นสองเท่าของปีทแี่ ล้ว ไรอันกันไว้สว่ นหนึง่ เพือ่
ส่งมอบให้กบั ฝูงแพนด้าเผ่าข้างๆ ทีเ่ หลือก็ให้ฝงู เสือดาวเอาไปเก็บในคลัง

294
เสบียง
เนื่องจากอาหารรอบนี้เยอะจนเกินไป ต้องใช้เวลาขนย้ายกัน
หลายรอบ พอจัดเก็บกันเรียบร้อยแล้วไรอันจึงได้มอบหมายให้ดอลโต้
ดูแลต่อ ส่วนเขาก็เตรียมตัวกลับบ้าน
“จ่าฝูง จะจัดการอย่างไรกับตัวเมียเหล่านี้ดี?” วินเทอร์เดินเข้า
มา ชีเ้ สือดาวตัวเมียสิบกว่าตัวนัน้ แล้วถาม เสือเขีย้ วดาบทีโ่ หดร้ายทารุณ
ปฏิบัติกับพวกเธอเยี่ยงเครื่องระบายความใคร่ ตัวเมียเหล่านี้ใช้ชีวิตอยู่
ท่ามกลางความหวาดกลัวมาหลายปี แม้จะมาถึงถิ่นของฝูงเดียวกันก็ยัง
ดูหวาดผวาน่าสงสาร
ไรอันหันกลับมามอง “หาบ้านที่ว่างๆ ให้พวกเธออาศัย หรือไม่
ก็ส่งให้ผู้เฒ่าสุจิรา”
ผู้เฒ่าของฝูงมีหน้าที่ควบคุมจ�ำนวนสมาชิกในฝูงเสือดาว
วินเทอร์รับค�ำแล้วหันไปหาผู้เฒ่าสุจิราทันที
ส่วนไรอันสั่งการทั้งหมดเรียบร้อยแล้วจึงเดินเข้าไปในหมู่บ้าน
บ้านของไรอันตั้งอยู่ด้านในสุดของหมู่บ้าน ต้องเดินเลียบทาง
สายหลักไปจนสุดทาง แล้วเดินไปทางทิศตะวันออกอีกสองก้าวก่อนจะ
ถึงบ้านของเขา
เสือดาวหนุม่ หยุดอยูต่ รงหน้าประตูบา้ น จ้องมองประตูทลี่ อ็ กจาก
ทางด้านนอกแล้วขมวดคิ้ว ก่อนไปเขาสอนเสี่ยวโอวเอาไว้ว่าจะล็อกจาก
ข้างในได้อย่างไร แต่ตอนนี้ประตูถูกล็อกจากด้านนอก
เขาวางมือลงบนแม่กุญแจ ออกแรงเล็กน้อยเพื่อดึงลงด้านล่าง
จนดังแกร็ก
ไรอันย่างเท้าเข้าไปในสวน พบว่าสวนด้านในสะอาดเป็นระเบียบ
และเงียบไม่ต่างจากตอนที่เขาไป ถึงขนาดเงียบเกินไปเสียด้วยซ�้ำ

295
 เสือดาวหนุ่มผลักประตูห้องเปิดออกกวาดสายตามองด้านใน
ไฟที่เตาผิงดับสนิท ในบ้านเย็นเฉียบ ของทุกชิ้นวางเรียงอย่างเป็น
ระเบียบ
มีแต่ของของเสี่ยวโอวที่หายไปจนหมด!

296
 บทที่ 35

ป่าทึบแน่นขนัดด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม
นกกระจิบบินมาเกาะกิง่ ไม้เหนือศีรษะ ท�ำให้หมิ ะทีท่ บั ถมบนกิง่
ร่วงลงมากองบนแผนที่ในมือของเสี่ยวโอว หญิงสาวปัดหิมะออกพลาง
แหงนหน้ามองเจ้านกจองหองตัวนั้นกระพือปีกจากไป
เธอเดินมาได้สี่ห้าชั่วโมงแล้ว แม้จะไม่มีเข็มทิศแต่เธอเคยเดิน
ผ่านเส้นทางนี้มาก่อนและยังมีแผนที่ที่เคยวาดไว้ก่อนหน้าจึงท�ำให้
การเดินทางครั้งนี้ง่ายกว่าเดิม
พอฟ้ามืดเสี่ยวโอวมองหาโพรงไม้เล็กๆ โพรงหนึ่งเพื่อหยุดพัก
เธอหยิบผ้านวมสองผืนที่เพิ่งเย็บใหม่ออกจากห้วงมิติ ผืนหนึ่งขึงไว้ตรง
ทางเข้าเพื่อกันลมอีกผืนเอาไว้ห่ม
หญิงสาวต้มบะหมีก่ นิ เป็นมือ้ เย็นก่อนจะพักผ่อน เพราะกลางวัน
เดินมากไปหน่อยพอหัวถึงหมอนจึงหลับเป็นตาย
เช้าวันรุ่งขึ้น เสี่ยวโอวไปล้างหน้าที่ล�ำธารแถวนั้น เมื่อน�้ำเย็น
ปะทะใบหน้าก็รู้สึกตื่นเต็มตาขึ้นมาทันที
มือ้ เช้าวันนีเ้ ธอกินขนมปังไปเพียงเล็กน้อยตามด้วยนมหนึง่ กล่อง

297
แล้วเดินทางต่อ
หลังจากเดินไปได้ไม่นาน ทิวทัศน์เบื้องหน้าเริ่มคุ้นตามากขึ้น
เสีย่ วโอวจ�ำได้วา่ เธอเคยหลงทางในป่านี้ เดินวนไปมาอยูส่ หี่ า้ รอบหาทาง
ออกจากป่าไม่ได้ แล้วก็ได้เจอกับเถาเถา หลังจากนั้นก็มีเสียงหมาป่า
ดังแว่วมาจึงรีบวิ่งหนีเลียบไปตามล�ำธารและออกจากหุบเขานี้ได้โดย
บังเอิญ
สุชานาเคยบอกว่าบริเวณนี้คือถิ่นของฝูงหมาป่า เดิมทีเธอก็
ไม่อยากผ่านเส้นทางนี้เท่าไร แต่มันอาจจะเป็นเส้นทางเดียวที่จะท�ำให้
เธอไปพ้นจากเผ่าเสือดาวได้
พูดให้ถูกก็คือ เธอรู้จักแต่เส้นทางนี้ทางเดียว
เสี่ยวโอวกุมมีดพับสวิสไว้ในมือ พร้อมกับแขวนกล้องส่องทาง
ไกลที่คอ เดินพลางสังเกตสถานการณ์โดยรอบไปด้วย
ตลอดทางไม่เจอหมาป่าเลยสักตัว จึงค่อยคลายกังวลไปบ้าง
จนกระทัง่ ใกล้เทีย่ ง เธอมองหาทีป่ ลอดภัยเพือ่ หยุดพัก ทันใดนัน้
ก็ได้ยินเสียงสัตว์ร้องมาแต่ไกลเสียงแล้วเสียงเล่าด้วยน�้ำเสียงทั้งร้อนรน
และรันทด
มือทีก่ ำ� ลังหยิบคุกกีห้ ยุดชะงักทันที เสีย่ วโอวรีบเก็บอาหารกลับ
เข้าห้วงมิติ แล้วยกกล้องส่องทางไกลมองหาต้นเสียงที่แว่วมา
สิ่งที่มองเห็นคือละมั่งสีเหลืองตัวหนึ่งก�ำลังวิ่งเตลิด ด้านหลังมี
ฝูงหมาป่าบ้าคลั่งตามมาติดๆ บนตัวละมั่งเต็มไปด้วยบาดแผล และถึง
แม้มันจะวิ่งเร็วแค่ไหนก็ไม่อาจเทียบความเร็วของหมาป่าได้
เสียงเมื่อครู่ที่เธอได้ยินก็คงดังมาจากละมั่งตัวนั้น หญิงสาวรู้สึก
ใจไม่ดี เพราะพวกมันก�ำลังมุง่ หน้ามาทางนี้ หากเธอจะหนีกค็ งไม่ทนั แล้ว
เสี่ยวโอวรีบหยิบตะขอและเชือกออกมาจากห้วงมิติ มัดปลายเชือกด้าน

298
หนึ่งเข้ากับเอวและปลายอีกด้านมัดไว้กับกิ่งไม้เหนือศีรษะ พอมัดเสร็จ
จึงลองกระตุกเชือก เห็นว่ามั่นคงดีแล้วจึงรีบปีนขึ้นต้นไม้ทันที
เมื่อปีนขึ้นไปถึงยอดไม้ หญิงสาวก็สาวเชือกกลับขึ้นมาอย่าง
รวดเร็ว เป็นเวลาทีล่ ะมัง่ กับหมาป่าฝูงนัน้ วิง่ ไล่ลา่ มาถึงใต้ตน้ ไม้พอดี เธอ
ยืนหลบเงียบๆ มือหนึ่งก�ำกิ่งไม้ไว้แน่นก่อนจะลอบมองเหตุการณ์ชุลมุน
เบื้องล่าง
ละมั่งตัวเหลืองวิ่งหนีจนอ่อนแรง ในที่สุดก็ถูกฝูงหมาป่าไล่ตาม
ทัน จากนั้นละมั่งก็กลายร่างเป็นคน หวังคิดหนีให้พ้นจากฝูงหมาป่าโดย
แทรกตัวผ่านทางช่องเขา แต่กลับถูกหมาป่าสีห่ า้ ตัวตะครุบลงกับพืน้ เสีย
ก่อน หมาป่าตัวหนึ่งกัดเข้าที่ล�ำคอ กรงเล็บแหลมกดหน้าอกของเหยื่อ
เอาไว้ แทงเข้าไปอย่างแรงจนเลือดสดๆ พุ่งออกมาสาดท่อนไม้หนาจน
แดงไปทั้งท่อน
หยดเลือดแดงสดกระเซ็นขึ้นมาติดรองเท้าเสี่ยวโอว ชวนให้
สะเทือนใจ
เพียงครู่หนึ่ง มนุษย์ละมั่งก็หยุดดิ้นเพราะสิ้นลมหายใจ หมาป่า
ตัวอื่นๆ กรูกันเข้ามา เริ่มฉีกทึ้งเนื้อหนังเหยื่อ เลือดไหลนองไปทั่วพื้น
กลิ่นคาวเลือดเข้มข้นคละคลุ้งในอากาศ
เสี่ยวโอวแอบอยู่บนต้นไม้ มองภาพเบื้องล่างด้วยความรู้สึก
คลื่นไส้แต่ท�ำได้เพียงยกมือปิดปากไว้แน่น ไม่กล้าส่งเสียงออกมา แม้จะ
รูม้ าว่านีเ่ ป็นโลกทีผ่ แู้ ข็งแกร่งกินผูอ้ อ่ นแอ แต่พอได้มาเห็นกับตาก็ยงั อด
สะเทือนใจไม่ได้
นี่คือจุดจบของผู้ที่อ่อนแอกว่า...
ทีน่ ไี่ ม่มคี ำ� ว่ามนุษยธรรม ไม่มกี ฎระเบียบ ไม่มแี ม้แต่เส้นขีดแบ่ง
ของศีลธรรมจรรยาใดๆ มีเพียงการฆ่าฟัน แย่งชิงและใช้ก�ำลังเยี่ยงสัตว์

299
ถ้าเธอไม่รีบไปจากโลกนี้ นี่ก็อาจจะเป็นจุดจบของเธอเช่นกัน
เมือ่ ครัง้ ทีถ่ กู ราอูล ซิธ ไล่ฆา่ กรงเล็บของมันจ้วงแทงเข้าผิวหนัง
เธอด้วยก�ำลังมหาศาล เธอทีต่ วั เล็กและก�ำลังน้อยกว่ามากเพียงแค่คดิ จะ
หนียังท�ำไม่ได้ด้วยซ�้ำ
เสี่ยวโอวข่มความรู้สึกคลื่นไส้ จ้องหมาป่าฝูงนั้นตาเขม็ง
หมาป่ารุมกินละมั่งจนหมดเกลี้ยงโดยไม่รู้ว่ามีสาวน้อยยืนมอง
อยู่บนต้นไม้ พอกินเสร็จพวกมันก็เลียปาก หันตัวจากไปอย่างเปรมปรีดิ์
เสีย่ วโอวนึกโล่งใจ ก�ำลังเตรียมจะลงจากต้นไม้ ทันใดนัน้ ก็มเี สียง
ดังขึ้นจากข้างหลัง
“กลัวหรือ?”
หญิงสาวหยุดชะงักทันที มือที่จับกิ่งไม้คลายออก หันมองไปยัง
ต้นเสียง
ร่างสูงใหญ่ยืนเอนกายพิงต้นไม้ สองแขนกอดอก สวมเสื้อหนัง
รองเท้าหนัง ไม่รู้มายืนด้านหลังเธอตั้งแต่เมื่อไร
ใบหน้าหล่อเหลาสะอาดสะอ้าน มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย ดวงตา
ฉ�่ำลึกเป็นประกายสีเขียวขณะที่จ้องตรงมาที่เธอ
เสี่ยวโอวเบิกตาโต มองอีกฝ่ายอย่างตกใจ
ฮุลตัน?
เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
เสี่ยวโอวก�ำมีดพับไว้ในมือแน่นตามสัญชาตญาณ ระแวดระวัง
ขึ้นมาทันที
“หนูน้อย เราเจอกันอีกแล้วนะ”
ในขณะที่เสี่ยวโอวมีสีหน้าตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด แต่ฮุลตัน
กลับทักทายด้วยน�้ำเสียงผ่อนคลาย เสียงของเขาน่าฟังและหยอกเย้า

300
อยู่ในที สายตาคมกริบจ้องมีดในมือหญิงสาวด้วยสีหน้าคงเดิม ก่อนจะ
โน้มร่างเข้ามาใกล้
“หรือว่า...เธอตั้งใจมาหาฉัน?”
เสี่ยวโอวผงะถอยหลัง สายตาจ้องเขม็ง “ท�ำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่
ได้?”
ฮุ ล ตั น เลิ ก คิ้ ว “ที่ นี่ เ ป็ น ที่ ตั้ ง ฝู ง ของฉั น ฉั น อยู ่ ที่ นี่ มั น แปลก
ตรงไหน?”
เสี่ยวโอวไม่เชื่อค�ำพูดกล่าวอ้างลอยๆ ของอีกฝ่าย เธอเบน
สายตามองฝูงหมาป่าที่วิ่งไปเมื่อครู่จึงได้เห็นว่าพวกมันหยุดยืนดูอยู่
ไม่ห่าง ด้วยท่าทางนบนอบก็เข้าใจเรื่องราวได้ทันที
ฮุลตันเป็นจ่าฝูงหมาป่า เมือ่ ฝูงออกล่าจ่าฝูงย่อมต้องออกมาด้วย
เธอเม้มริมฝีปาก ไม่พูดอะไรอีก
“ว่าอย่างไรล่ะ ยอมมาเป็นตัวเมียของฉันแล้วเหรอ?”
ตั้งแต่ตอนที่ผู้หญิงคนนี้ช่วยเหลือให้ฝูงของเขารอดพ้นจาก
โขดหินมาได้ ฮุลตันก็รู้สึกสนใจในตัวเธอไม่น้อย ถึงขนาดเคยเอ่ยปาก
ชวนให้ไปอยู่หมู่บ้านหมาป่าด้วยกันแต่กลับถูกปฏิเสธ
ฮุลตันขยับเข้ามาใกล้แล้วถามซ�้ำค�ำเดิม
เสี่ยวโอวชูมีดพับสวิสขึ้น หันคมมีดใส่เขาอย่างข่มขู่
“อย่าเข้ามานะ...ฉันไม่ไปกับคุณเด็ดขาด”
มีหรือทีจ่ า่ ฝูงหมาป่าอย่างเขาจะสะทกสะท้าน ฮุลตันยืน่ มือออก
มาและออกแรงเพียงเล็กน้อยก็สามารถดีดมีดพับในมือเสี่ยวโอวจนปลิว
แล้วแย่งมาถือไว้แทน
“ในเมื่อไม่คิดจะไปกับฉัน แล้วท�ำไมมาอยู่ที่นี่คนเดียว?” ฮุลตัน
พูดพลางเล่นมีดพับในมือไปพลาง “หรือเป็นเพราะเสือดาวพวกนั้นไม่ดี

301
ต่อเธอ เธอจึงหนีมางั้นรึ? ฉันเคยบอกแล้ว เสือดาวน่ะเป็นเผ่าพันธุ์ที่
ไม่รจู้ กั ถนอมของสวยๆ งามๆ เธอตัวเล็กขนาดนี้ รับพวกมันไม่ไหวหรอก”
เสี่ยวโอวโกรธจัดจนหน้าแดง ยื่นมือมาหวังจะแย่งมีดคืน
“ไม่เกี่ยวกับคุณ เอามีดฉันคืนมานะ”
ฮุลตันชูแขนขึ้น ท�ำให้เสี่ยวโอวต้องคว้าอากาศ
“นีค่ อื อะไร?” เขายืน่ มือข้างหนึง่ มากดหัวเธอไว้ แล้วใช้มอื อีกข้าง
ง้างเครื่องมือที่ซ่อนอยู่ในมีดพับออกมา
มีดพับ ‘สวิสแชมเปี้ยน’ ของเสี่ยวโอวเป็นรุ่นที่มีฟังก์ชันการใช้
งานได้หลากหลาย มีทั้งมีดเล่มใหญ่ เล่มเล็ก กรรไกร แหนบ ไม้จิ้มฟัน
ตะไบเล็บ มีแม้กระทั่งแว่นขยายและเลื่อยไม้
ฮุลตันมองอุปกรณ์แต่ละชนิดอย่างสนใจ
เสีย่ วโอวพยายามคว้ามีดคืนแต่ตอ้ งจนใจเพราะฮุลตันสูงกว่าเธอ
มาก ลองเขย่งอยู่สองครั้งก็คว้าได้แต่อากาศ
ฮุลตันมองสาวน้อยตรงหน้าแล้วพูดว่า “ถ้าเธอยอมไปกับฉัน...
ฉันจะคืนให้”
เสี่ยวโอวกัดฟันกรอด “ฝันไปเถอะ”
เธอหนีออกจากฝูงเสือดาวมาได้อย่างยากเย็น ท�ำไมหนีเสือแล้ว
ต้องมาปะหมาแบบนี้ล่ะ!
ฮุลตันเอียงคอมองแล้วยิ้ม “ไม่เปลี่ยนใจจริงๆ เหรอ? ชั่วชีวิต
ของหมาป่าจะมีคู่ชีวิตเพียงตัวเดียวเท่านั้น เราไม่แบ่งปันตัวเมียของตน
กับตัวผู้ตัวอื่น ไม่เหมือนพวกเสือดาวเลือดเย็นนั่น ถ้าเธอยินยอมฉันจะ
เป็นของเธอชั่วชีวิต”
พอเขาพูดจบก็มีกระแสไฟฟ้ารุนแรงไหลบ่าเข้าร่างทันที
เครื่องช็อตไฟฟ้าในมือเสี่ยวโอว ตอนนี้แนบอยู่ที่เอวเขา

302
 ฮุลตันหรี่ตาลงสูดลมหายใจเฮือกหนึ่ง
หญิงสาวฉวยโอกาสตอนทีเ่ ขาชาไปทัง้ ตัว ชิงมีดกลับจากมือเขา
อย่างรวดเร็ว และเก็บเครื่องช็อตไฟฟ้าใส่ห้วงมิติ สองมือก�ำเชือกปีนเขา
เอนร่างไปด้านหลัง ไถลลงพื้นอย่างคล่องแคล่ว และไม่ลืมที่จะกระตุก
เชือกกลับก่อนจะวิ่งหนี
ฝูงหมาป่าทีย่ นื ดูเหตุการณ์ตา่ งพากันพุง่ ตัววิง่ ตามหลังหญิงสาว
เสีย่ วโอวกัดฟันแน่นพยายามคิดหาทางรอด เธอล้วงเอาไฟแช็ก
จากห้วงมิติ จุดไฟแล้วโยนไปบนกองหญ้าแห้งกองหนึ่ง
เปลวไฟลุกอย่างรวดเร็ว โหมกระพือไปตามแรงลม กองเพลิง
ลุกโชน ขวางทางวิง่ ของเหล่าหมาป่า พวกมันพากันล่าถอยแล้วกลายร่าง
เป็นมนุษย์ หนึ่งในนั้นตะโกนออกมา “ไฟไหม้!”
เสี่ยวโอวฉวยจังหวะที่ฝูงหมาป่าก�ำลังแตกตื่นรีบวิ่งหนีไปตาม
แนวล�ำธาร
ทางเบื้องหลัง...ฮุลตันกระโดดลงมาจากต้นไม้ แววตาเป็น
ประกายจ้องหญิงสาวที่ก�ำลังวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต
เสี่ยวโอวไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองเปลวไฟที่ตัวเองจุดไว้ เธอรู้
ว่าไฟคงจะลุกไหม้ได้ไม่นานเท่าไร เพราะบนพืน้ มีหมิ ะกองอยูเ่ ต็มไปหมด
กองไฟอาจจะช่วยกั้นเธอจากหมาป่าเหิมเกริมพวกนั้นไว้ได้เพียงชั่วครู่
เท่านั้น
แต่เธอคิดไม่ถึงว่า ฮุลตันจะตามมารวดเร็วขนาดนี้
ร่างหนึ่งพุ่งเฉียดหูเสี่ยวโอวจากนั้นก็ถลาลงตรงหน้าเธออย่าง
มัน่ คง มุมปากยกยิม้ นัยน์ตาสีเขียวเปล่งประกายซ่อนความนัยบางอย่าง
เอาไว้ เขาย่างเท้ามาหาเธอ พูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง
“หนูนอ้ ย ในเมือ่ เธอไม่ชอบให้ฉนั ใช้ไม้ออ่ น ฉันก็จำ� ต้องใช้ไม้แข็ง

303
ล่ะนะ”
เสี่ยวโอวมองเขาอย่างตื่นตระหนก ถอยหลังกรูด
พอเห็นว่าฮุลตันก้าวเข้ามาหาทีละก้าว เสีย่ วโอวก็ถฝู า่ มือตนเอง
อย่างแรงเพื่อเรียกสติ ครุ่นคิดว่าจะท�ำอย่างไรดี
กระแสไฟฟ้าที่เหลือเพียงน้อยนิดถูกใช้หมดไปแล้ว
ถ้าเลือกวิ่ง...เธอคงวิ่งหนีหมาป่าไม่พ้นแน่
สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปว่าตนไม่เหลือทางรอดอีกแล้ว แต่จะให้ตาม
ฮุลตันกลับฝูงหมาป่าไปโดยดี ไม่มีวันหรอก!
เธอซวนเซถอย พลางมองไปข้างหลัง โดยมีฮุลตันใกล้เข้ามา
เรื่อยๆ
ในที่สุดฮุลตันก็หยุดอยู่ตรงหน้า เงาสูงยาวทอดลงด้านหน้าเธอ
ค่อยๆ เคลื่อนบดบังร่างเธอทีละนิด...ละนิด
เสี่ยวโอวเม้มปากแน่น ถอยหลังสองก้าวบิดหมุนปลายเท้า
เล็กน้อย เตรียมเดิมพันหมดหน้าตัก!
แต่ยังไม่ทันเคลื่อนไหวก็ได้ยินฮุลตันหัวเราะ “อย่าเสียแรงเปล่า
เลย เรือ่ งความเร็วยังไงเธอก็สฉู้ นั ไม่ได้หรอก” พูดพลางโน้มร่างลงเตรียม
อุ้มเธอขึ้นจากพื้น
ขณะทีม่ อื ของฮุลตันก�ำลังจะสัมผัสร่างกายเธอนัน้ พลันมีกรงเล็บ
หนึ่งพุ่งสวนเข้ามาคว้าข้อมือของเขาเอาไว้แทน
กรงเล็บที่ว่าคมกริบ ปลายเล็บจ่อตรงเส้นเลือดที่ข้อมือของ
จ่าฝูงหมาป่า “กล้ามากนี่ ถึงขนาดบังอาจมาแตะต้องตัวเมียของฉัน!”
น�้ำเสียงทุ้มต�่ำหนักหน่วงที่ดังขึ้น ฟังราวกับก้อนกรวดที่ถูก
ไฟเผาจนร้อน ทั้งแข็งทั้งหยาบ
ไรอัน!

304
 บทที่ 36

ไรอันยังคงสีหน้าไร้ความรู้สึก
กรงเล็บที่ล็อกฮุลตันไว้แน่นเหมือนคีมเหล็ก กระดูกถูกบีบจน
ส่งเสียงลั่น
ฮุลตันมองตามไป เจอกับดวงตามืดครึม้ ของไรอัน ก็เอ่ยทักทาย
อย่างไม่สะทกสะท้าน “อ้าว นี่มันเสือดาวที่เคยแพ้ฉันนี่หว่า?”
หลายปีมานี้ฝูงหมาป่าพยายามขยายอาณาเขตไม่หยุดเพราะ
จ�ำนวนสมาชิกในฝูงมีมากขึน้ เรือ่ ยๆ พวกมันจึงมุง่ เป้าหมายไปยังหมูบ่ า้ น
เสือดาวที่อยู่หุบเขาตรงข้าม
ฝูงเสือดาวทีย่ ดึ ครองพืน้ ทีท่ งั้ หุบเขา มีเขตการดูแลใหญ่กว่าของ
ฝูงหมาป่านับสิบเท่า
ไรอันที่เป็นจ่าฝูงเสือดาวย่อมไม่มีทางยอม เขาคอยขับไล่ฮุลตัน
กับฝูงครั้งแล้วครั้งเล่า ฮุลตันรู้ดีว่าพวกเสือดาวชอบไปไหนมาไหนเพียง
ล�ำพังจึงฉวยโอกาสตอนทีไ่ รอันไม่มผี ตู้ ดิ ตาม พาฝูงหมาป่านับสิบตัวล้อม
โจมตีเขา วันนัน้ ฮุลตันลอบโจมตีจากทางด้านข้าง และตะปบขาหลังท�ำให้
ไรอันบาดเจ็บหนัก แม้วธิ กี ารจะไม่นา่ ภูมใิ จนัก แต่สำ� หรับฝูงหมาป่าแล้ว

305
ขอเพียงชนะกติกาล้วนไม่ส�ำคัญ
“ชนะครั้งเดียวก็ดีอกดีใจ ฝูงหมาป่าคงท�ำได้เพียงเท่านี้สินะ?”
ไรอันเอ่ยด้วยน�้ำเสียงเย็นเยียบ ไม่สนใจค�ำท้าทายของฮุลตันเลยสักนิด
สายตาของเขาจ้องเขม็งไปยังสาวน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ
เสีย่ วโอวใบหน้าซีดขาวด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้างจ้องตอบ
เขาอย่างตื่นๆ
ตอนไถลลงมาจากต้นไม้ ปลายจมูกเธอถลอกเล็กน้อย แขนเสื้อ
เปื้อน รองเท้าก็เปื้อนเลือดมนุษย์ละมั่งอยู่หลายหยด ทั่วทั้งตัวเหมือน
ผ่านภัยพิบัติรุนแรงมา ดูมอมแมมน่าเวทนา
มุมหนึ่งในใจของไรอันอ่อนยวบลงทันที ความรู้สึกที่ข่มไว้ตั้งแต่
เมื่อวานจนถึงวันนี้เหมือนจะมาถึงขีดสุดแล้ว แต่เขายังคงสีหน้าเฉยเมย
ไม่เปลี่ยน ก่อนจะโน้มตัวลงโอบเอวบางของสาวน้อย อีกมือหนึ่งลอดใต้
ข้อพับขาอุ้มเธอขึ้นจากพื้นโดยไม่รีรอ
เสีย่ วโอวทีโ่ ดนอุม้ โดยไม่ทนั ตัง้ ตัว ด้วยความตกใจจึงรีบกอดคอ
เขาไว้ตามสัญชาตญาณ พอตระหนักได้ว่าตน ‘หนีไม่พ้น’ แล้วจึงปล่อย
มือออก แล้วถาม “คะ...คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
ไหนสุชานาบอกว่าฝูงที่ออกล่าเจอเรื่องยุ่งบางอย่าง อาจจะ
กลับมาช้ากว่าก�ำหนดเล็กน้อย เมื่อวานเธอจึงได้ตัดสินใจหนีออกมา
แล้วท�ำไมเขากลับมาเร็วขนาดนี้?
และรู้ได้ไงว่าเธออยู่ที่นี่?
นี่เขาตั้งใจมาหาเธอหรือ?
ค� ำ ถามผุ ด ขึ้ น มาเต็ ม หั ว ไปหมด แต่ พ อสบตาไรอั น ที่ ก� ำ ลั ง
แสดงออกว่าไม่พอใจ ค�ำถามมากมายก็พลันสลายกลายเป็นอากาศ ถูก
กลืนกลับลงไปในท้องของตัวเอง

306
 เป็นเธอเองที่ไปโดยไม่ลา ยังไงก็ผิดตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
หากเขาจะโกรธก็สมควรอยู่หรอก
ไรอันไม่ตอบค�ำถามเธอ อุ้มเสี่ยวโอวเดินไปโดยไม่สนฮุลตันกับ
ฝูงหมาป่าเลยสักนิด แต่เพิง่ จะเดินไปได้สองก้าวก็มหี มาป่าสองตัวพุง่ มา
ขวางทางไม่ยอมให้ไป ตามมาด้วยเสียงของฮุลตันดังขึ้นจากด้านหลัง
“ยังไม่ทันได้ทักทายก็มาแย่งของของฉัน แกลืมไปแล้วรึไงว่านี่
มันถิ่นใคร?”
พูดจบหมาป่าสองตัวข้างหน้าก็พุ่งเข้าหาไรอันด้วยสีหน้าดุดัน
จังหวะเดียวกันก็มหี มาป่าอีกสองตัวแอบจูโ่ จมจากด้านหลัง เล็ง
ทีข่ าขวาของเขาทีเ่ คยได้รบั บาดเจ็บ พวกมันแยกเขีย้ วแล้วกัดลงมาอย่าง
แรง
ไรอันแยกเขี้ยวตอบอย่างร�ำคาญ
เขาเงือ้ เท้ากระทืบบนหัวหมาป่าตัวหนึง่ แล้วเตะออกไปไกล ร่าง
ของมันปลิวไปกระแทกท่อนไม้ทางด้านหลัง เสียงกระดูกหักดังก้องอย่าง
ชัดเจน ขณะเดียวกันไรอันก็ถอยหลังอย่างรวดเร็ว ท�ำให้หมาป่าสองตัว
ที่พุ่งมาหวังจะกัดขาของเขากระแทกกันอย่างแรงจนมึนงง
หมาป่าอีกตัวพอเห็นภาพนีเ้ ข้าก็แอบหวาดหวัน่ มันอาศัยจังหวะ
ที่ไรอันก�ำลังโรมรันอยู่กับตัวอื่นๆ ลอบโจมตีจากทางด้านหลังแทน
เสีย่ วโอวทีโ่ อบมืออยูร่ อบคอเขา เห็นหมาป่าพุง่ มาทางด้านหลัง
ใจก็หายวาบ รีบร้องบอก “เถาเถา ระวัง!”
ไรอันหมุนร่างมาปะทะกับไอ้ขี้ขลาดทางด้านหลัง กางกรงเล็บ
ข้างหนึ่งกุมล�ำคอของอีกฝ่ายแล้วบีบแน่น เพียงเสี้ยววินาทีเสียงกระดูก
หักก็ตามมาพร้อมกับลมหายใจที่ปลิดปลิว
หมาป่าสองตัวที่บาดเจ็บพยายามลุกขึ้น พุ่งเข้าโจมตีไรอัน

307
อีกครั้งอย่างไม่เลิกรา ขณะเดียวกันฮุลตันก็พุ่งมาจากด้านหลังอย่าง
รวดเร็วโดยมีเป้าหมายอยู่ที่เสี่ยวโอว
ไรอันใช้มือข้างหนึ่งหักคอหมาป่าตัวแรกแล้วเบี่ยงกายหลบ
หมาป่าอีกตัวทีฉ่ วยโอกาสตวัดกรงเล็บใส่แขนของเขาแล้วกรีดจนเกิดรอย
เลือดเป็นทางยาว หยดเลือดไหลไปตามแขนแล้วหยดลงบนพืน้ หิมะ ทว่า
เสือดาวหนุ่มกลับยกแขนขึ้นเลีย
“พวกแกมีปัญญาท�ำได้แค่นี้เองหรือ?”
พูดจบก็เงื้อเท้าขึ้นกระทืบหมาป่าตัวที่ลอบท�ำร้ายเขาจมลงพื้น
หิมะ
ฮุลตันหนังตากระตุก สีหน้าไม่สู้ดี รู้ดีว่าไรอันมีความสามารถ
อย่างแท้จริง มิฉะนั้นก็คงไม่ได้เป็นจ่าฝูงเสือดาวหรอก ดูอย่างตอนนี้สิ
ทั้งๆ ที่มือข้างหนึ่งอุ้มผู้หญิงเอาไว้แท้ๆ แต่มืออีกข้างยังสามารถจัดการ
หมาป่าจนตายไปแล้วตั้งสี่ตัว แถมหมาป่าทั้งสี่นี้ยังเก่งเป็นอันดับต้นๆ
ของฝูงอีกด้วย
ความสามารถมันเพิ่มขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร?
ฮุลตันหรีต่ า เผยกรงเล็บคมกริบออกมา แทงสวนไปยังสาวน้อย
ที่ไรอันอุ้มอยู่
ดังคาด...ยังไม่ทันสัมผัสโดนร่างของเสี่ยวโอว ไรอันก็ล็อกแขน
เขาอย่างรวดเร็ว ใช้แขนข้างที่บาดเจ็บ เหวี่ยงเขาข้ามไหล่แล้วทุ่มลงพื้น
ท่านี้ดูๆ ไปแล้วก็เป็นการทุ่มแบบปกติ ไม่มีเศษหิมะกระจายให้
เห็นด้วยซ�ำ ้ ทว่าฮุลตันกลับนอนนิง่ ลุกไม่ขนึ้ ขาทัง้ สีช่ าไปหมด ทัง้ ทีส่ มอง
ยังคงแจ่มชัดแต่ช่องอกกลับรู้สึกเหมือนถูกฉีกทึ้ง ความเจ็บปวดแล่น
ปราดไปทั่วตัวจนเขาต้องสูดลมหายใจเข้าปอด
ฮุลตันยกมือลูบอกจุกจนพูดไม่ออก เมือ่ ก่อนแม้กำ� ลังของฮุลตัน

308
จะสูไ้ รอันไม่ได้ แต่กพ็ อรับมือไหว มาคราวนีย้ งั ไม่ทนั ได้ตอ่ สู้ เขากลับถูก
ไรอันเหวี่ยงลงพื้นเสียแล้ว
ฮุลตันรู้สึกเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นไรอันอุ้ม
ผูห้ ญิงคนนัน้ เดินไปยังแนวป่า สายตาเขามองไปทางสาวน้อยทีส่ หี น้ายัง
ตกตกตะลึง จากนั้นมุมปากก็บิดเป็นเส้นโค้งอย่างประสงค์ร้าย ครู่หนึ่ง
เขาก็ตะโกนเตือนตามหลังไปว่า
“นีห่ นูนอ้ ย เธอรูไ้ หมว่าท�ำไมฝูงเสือดาวถึงมีตวั เมียน้อย ก็เพราะ
ไม่มีตัวเมียตัวไหนทนความป่าเถื่อนของพวกมันได้น่ะสิ ไว้มันเบื่อ
เมือ่ ไหร่ มันก็จะส่งเธอให้เสือดาวตัวอืน่ ๆ ในฝูงรุมรังแก ถึงตอนนัน้ ต่อให้
คิดเสียใจ...ก็ไม่ทันแล้ว”
มือเธอทีโ่ อบไหล่ไรอันค่อยๆ คลายออก สายตาลอบมองใบหน้า
ของเขาแวบหนึ่ง มือเขาที่อุ้มเธออยู่มั่นคงและแข็งแกร่ง ก�ำลังพาเธอ
มุ่งหน้าไปหมู่บ้านเสือดาวในหุบเขาคามูด้า
จ�ำต้องยอมรับว่า ฮุลตันพูดแทงใจด�ำเธอพอดี
นี่คือสาเหตุหนึ่งที่เธอไม่อยากอยู่ฝูงเสือดาว การแบ่งปันตัวเมีย
เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน แม้ไรอันจะเคยรับปากว่าเธอจะไม่ถูก
ปฏิบัติเช่นนั้น แต่ว่า...กฎระเบียบของฝูงเสือดาวก็เป็นแบบนี้มานับร้อย
ปีแล้ว จะมาเปลี่ยนเพื่อเธอคนเดียวได้อย่างไร?
สัตว์กลายพันธุ์รูปร่างสูงใหญ่ก�ำย�ำอุ้มสาวน้อยเดินมาได้สอง
ชัว่ โมง ต่างฝ่ายต่างเงียบมาตลอดทาง ทัง้ คูเ่ ดินทางข้ามเขาอย่างรวดเร็ว
อีกไม่ไกลก็จะถึงหุบเขาคามูด้า เสี่ยวโอวอยากพูดกับเขาแต่ยังไม่ทัน
อ้ า ปากไรอั น ก็ ข มวดคิ้ ว แล้ ว เร่ ง ฝี เ ท้ า เขาโจนทะยานผ่ า นแนวป่ า
หลายครั้ ง ที่ ย�่ ำ เท้ า ผ่ า นขอบหน้ า ผาสู ง ชั น อั น ตราย เสี่ ย งชี วิ ต จน
น่าหวาดเสียว แต่กลับอุ้มเธอไว้ได้อย่างมั่นคง

309
 เสี่ยวโอวใบหน้าซีดขาว กลัวว่าตัวเองจะตกลงไปจึงโอบรอบคอ
ไรอันแน่นขึ้นและซบหน้ากับอกของเขา

310
 บทที่ 37

“ปล่อย ปล่อยฉันลง ไรอัน ฉันกลับไปกับคุณไม่ได้”

พอเห็นว่าด้านหน้าคือหมู่บ้านเสือดาว เสี่ยวโอวก็ส่งเสียงออก
มาอย่างร้อนรน
แม้เธอจะขอบคุณไรอันที่ช่วยให้พ้นจากเงื้อมมือหมาป่า แต่ก็
ไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมกลับหมู่บ้านไปกับเขา กว่าเธอจะเดิน
ออกมาได้ไม่ง่ายเลย ถ้าต้องกลับไปอีก เมื่อไรเธอถึงจะได้กลับบ้านล่ะ?
คิดไม่ถงึ ว่าพอพูดค�ำนีจ้ บ ไรอันก็กระโจนลงจากขอบหน้าผาอัน
สูงชัน ขณะเดียวกันแขนทีร่ องใต้ขอ้ พับขาของเสีย่ วโอวก็คลายออกทันที
ลมหนาวปะทะใบหน้าเธอใจหายวาบไม่คิดว่าเขาจะปล่อยกะทันหัน
แบบนีจ้ งึ รีบโอบคอเขาไว้แน่น ทัง้ ขาและแขนรัดไว้ไม่ยอมปล่อย การร่วง
ลงมาจากเทือกเขาสูงกว่าร้อยเมตร ให้ความรู้สึกเหมือนนั่งรถไฟเหาะ
ตีลังกาไม่ผิด
เสียงลมหวีดหวิว พัดผ่านเข้าสองหู
จนกระทั่งวินาทีที่ถลาลงพื้น เธอยังใจหายอยู่เลย
ไรอันหลุบตาลงมองใบหน้าทีต่ อนนีไ้ ร้สเี ลือด เริม่ คิดบัญชีกบั เธอ

311
เขาถามด้วยเสียงทุ้มต�่ำ “ท�ำไมถึงไปไม่ลา?”
สีหน้าเสี่ยวโอวยังซีดไม่หาย ตอบกลับไปทันทีว่า “ฉันไม่ได้ไป
โดยไม่ลานะ...ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกคุณแล้วนี่”
ไรอันขมวดคิ้ว “เมื่อไหร่?”
“ก่อนทีค่ ณ
ุ จะออกไปล่าสัตว์...ตอนนัน้ คุณรับปากฉันว่า...ไว้แผล
หายแล้วค่อยคุยกัน” เสี่ยวโอวยังคงเกาะไหล่เขาเหมือนหมีโคอาลาเกาะ
ต้นไม้ ไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้ตัวเธอแนบชิดเขาแค่ไหน เมื่อไรอันถามเธอ
ก็ตอบ
“ตอนนี้แผลของฉันหายแล้ว ก็ไม่มีความจ�ำเป็นต้องอยู่ต่อแล้ว
นี่”
ประกายตาไรอันไหววูบ
เสี่ยวโอวเห็นเขาไม่ตอบ จึงดิ้นไปมาคิดหาวิธีลงไปจากตัวเขา
“ปล่อยฉันลงเถอะนะ...ไรอัน”
เขาไม่เพียงไม่ปล่อยแต่ยงั ถามกลับว่า “ออกจากหมูบ่ า้ นเสือดาว
แล้วเธอจะไปไหน ฝั่งตะวันออกของโบเออร์เนียหรือ?”
เสี่ยวโอวนิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆ พยักหน้า
“จะไปหาแพ็ตงั้นสิ?”
“คุณรู้ได้ยังไง?” เสี่ยวโอวนึกแปลกใจ ในเมื่อเธอไม่เคยบอกกับ
เขาว่าเธอจะไปฝั่งตะวันออกของโบเออร์เนียท�ำไม
ไรอันไม่ตอบ ถามเค้นเข้าไปทีละนิด “ถ้าหาเขาเจอแล้วจะท�ำ
อะไรต่อ?”
เสี่ยวโอวขบริมฝีปาก เดิมทีก็ไม่อยากจะบอกเขาแต่พอมาคิด
อีกที ไรอันก็รู้แล้วว่าเธอเป็นมนุษย์ เรื่องนี้ก็ไม่จ�ำเป็นต้องปิดบังอีก
“ปูข่ องอีรคิ บอกฉันว่าแพ็ตรอบรูใ้ นทุกสิง่ ถ้าหาเขาพบ...ฉันก็จะ

312
มีโอกาสได้กลับบ้าน”
ไม่อย่างนั้นแล้วเธอคงจะกลายเป็นคนแปลกถิ่นส�ำหรับที่นี่ไป
ตลอดกาล ไร้ฝูง ไร้เผ่าพันธุ์ และสุดท้ายก็อาจไม่มีเหตุผลในการมีชีวิต
อยู่
ไรอันคลายแขนทีอ่ มุ้ เธอไว้ เสีย่ วโอวจึงถือโอกาสกระโดดลงจาก
ตัวเขา หญิงสาวคล�ำไปตามร่างกายของตน เมื่อแน่ใจว่าไม่เป็นไรแล้ว
จึงเอ่ยปากกับไรอัน “หลายวันมานี้ต้องขอบคุณที่ช่วยดูแลฉันเป็นอย่าง
ดี แล้วยังเมื่อครู่อีก ขอบคุณมากนะที่ช่วยฉันออกมา ฉันไปแล้วนะ...
เถาเถา”
พูดจบก็นิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หมุนตัวเดินกลับไปทางเดิม
สะพายเป้สีแดง สวมเสื้อคลุมขนห่านตัวใหญ่ที่ฮุลตันมอบให้ ยิ่งท�ำให้
ตัวเธอดูเล็กจ้อย...ดูบอบบางราวกับว่าจะจางหายไปได้ทุกเมื่อ
ไรอันมองแผ่นหลังของเธอ ที่ก้าวห่างออกไปทีละก้าวแล้ว
ขมวดคิ้ว
ความรู้สึกนี้เหมือนมีเส้นด้ายมาเย็บอยู่ในหัวใจเขาโดยไม่รู้ตัว
ฝังตัวอยู่นานจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจไปแล้ว วันนี้พอปลายด้าย
ถูกกระตุกออกอย่างแรง ความรู้สึกเจ็บแปลบที่พุ่งขึ้นมาไม่ให้โอกาสเขา
ได้รอ้ งด้วยซ�ำ
้ พอก้มหน้ามองตัวเองอีกทีเลือดก็เจิง่ นองไปทัว่ หน้าอกแล้ว
ไรอันขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแววตาครึ้มลง เพียงเสี้ยววินาทีเขามา
หยุดอยู่ด้านหลังและอุ้มเธอขึ้นจากพื้น เดินตรงไปทางหมู่บ้านเสือดาว
ไม่พูดอะไรอีก
เป็นเสี่ยวโอวที่ตกใจกับการกระท�ำของเขา ร้องเรียก “เถาเถา?”
ไรอันกระโจนเข้าไปกลางป่าอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะเอ่ยกับเธอ
ว่า “ด้วยก�ำลังขาของเธอน่ะเหรอ ไปไม่ถงึ ซีกตะวันออกโบเออร์เนียหรอก

313
ยังไม่ทันเจอแพ็ตก็คงจะตายอยู่ระหว่างทางซะก่อน”
“ต่อให้ไม่ได้ฉนั ก็ตอ้ งลองดู ปล่อยฉัน...” เธอไม่เข้าใจสิง่ ทีเ่ ขาพูด
ไม่ว่าอย่างไรถ้ายังมีความหวัง เธอก็ไม่อยากยอมแพ้
ยิ่งไปกว่านั้น ส�ำหรับเธอแล้วการที่อยู่ต่อในหมู่บ้านเสือดาวกับ
มุ่งหน้าไปทางตะวันออกของโบเออร์เนียก็ไม่ต่างอะไรกัน ทั้งสองทาง
เลือกก็อนั ตรายพอๆ กันนัน่ แหละ อย่าลืมว่าเสือดาวก็เป็นเสือกลายพันธุ์
เกิดไม่พอใจอะไรขึ้นมาพวกเขาก็อาจจะกินเธอได้ทุกเมื่อ
เสี่ยวโอวเห็นไรอันไม่ตอบ นิ้วมือที่กุมเสื้อหนังตรงหน้าอกเขาก็
ก�ำแน่นกว่าเดิม “ฉันจะไม่กลับไปหมู่บ้านคุณ ฉันจะกลับบ้าน ไรอัน ฉัน
ต้องกลับบ้าน...”
“ฉันจะช่วยเธอหาแพ็ต” ไรอันตัดบทค�ำพูดเธอ
ข้างหน้าก็คือหมู่บ้านเสือดาว ไรอันหยุดอยู่ตรงชายป่าก้มหน้า
มองสาวน้อยในอ้อมอก
เสี่ยวโอวนิ่งไป ถามอย่างลังเล “คุณว่าอะไรนะ?”
ไรอันพูดซ�้ำ “ฉันจะช่วยเธอหาแพ็ต ในระหว่างนี้เธอต้องอยู่ที่
หมู่บ้านฉัน”
“อยู่ท�ำไมล่ะ?”
ท�ำไมเขาต้องช่วยเธอด้วย? แล้วท�ำไมถึงอยากให้เธออยูห่ มูบ่ า้ น
เสือดาวนัก?
ค�ำพูดประโยคถัดมาของไรอัน ท�ำให้เธอแข็งค้างไปทั้งตัว---
“อยู่ให้ฉันจีบ”

หมู่บ้านเสือดาว
ไรอันพาเสี่ยวโอวเข้าไปในบ้าน ตอนนี้เธอลืมไปแล้วด้วยซ�้ำว่า

314
มาถึงที่นี่ได้อย่างไร
จนกระทั่งเขาวางเธอลงบนเตียง ยื่นมือมาจะถอดเสื้อมอมแมม
บนร่างเธอออก หญิงสาวจึงค่อยได้สติรีบเบี่ยงตัวหลบทันที “คุณ... คุณ
จะท�ำอะไร?”
เสือดาวหนุ่มจ้องเขม็งมาที่เธอ เสื้อคลุมของฮุลตันมันเกะกะ
ลูกตาเขา ไรอันหรี่ตาลงแล้วพูด
“ถอดเสื้อ”
เสีย่ วโอวยังไม่ทนั คืนสติมาจากค�ำพูดเมือ่ ครูข่ องเขา จึงส่ายหน้า
ไปมา “ไม่ ฉันไม่ถอด”
หลายวั น มานี้ เธอผ่ า นเรื่ อ งราวมามากมาย จึ ง รู ้ ดี ว ่ า สั ต ว์
กลายพันธุ์ที่นี่มักแสดงความใคร่ต่อกันอย่างไม่คิดจะปิดบัง ดังนั้นพอ
ไรอันพูดค�ำแบบนี้ออกมา เธอก็คิดไปเสียไกล
ไรอั น ถอนหายใจแล้ ว ถอดเสื้ อ นอกของตนออก โยนใส่ หั ว
เสี่ยวโอว “ถอดซะ แล้วใส่ของฉัน”
เสี่ยวโอว “...”
เสี่ยวโอวเดินอยู่กลางหิมะมานาน เสื้อนอกกับกางเกงจึงเปียก
ชุม่ ไปหมด เธอลังเลแต่สดุ ท้ายก็ยอมเปลีย่ น พอเปลีย่ นเสร็จยังไม่ลมื ถาม
ข้อข้องใจเกี่ยวกับค�ำพูดเมื่อครู่ของไรอัน ด้วยกลัวว่าตนเองจะฟังผิดจึง
ถามย�้ำอีกครั้ง
“ที่...ที่คุณพูดเมื่อครู่...หมายความว่ายังไงคะ?”
ไรอันนัง่ นิง่ หน้าเตาผิง จุดไฟอย่างคล่องแคล่วแล้วเติมฟืนเข้าไป
ถามเธอกลับด้วยน�้ำเสียงทุ้มต�่ำ “ค�ำพูดไหน?”
เสี่ยวโอวพูดตะกุกตะกัก “ก็คือ...ค�ำที่ว่าจะจีบฉันน่ะ...”
เขาหันหน้ามามองเธอ “ก็พูดชัดเจนแล้วนี่ ยังมีความหมายอื่น

315
อีกหรือ?”
เสี่ยวโอว “...”
ไรอันจุดไฟเสร็จก็ลุกขึ้นยืน เดินมาหยุดตรงหน้าเสี่ยวโอวแล้ว
โน้มตัวลงมากระซิบข้างหู
“ฉันอาสาช่วยเธอตามหาแพ็ต แลกกับข้อเสนอให้เธออยู่ที่นี่ต่อ
ในฐานะตัวเมียของฉัน มนุษย์อย่างเธอ...เรียกการกระท�ำแบบนี้ว่าการ
‘จีบ’ ไม่ใช่เหรอ?”

316
 บทที่ 38

จีบ...
เสี่ยวโอวไม่คิดมาก่อนว่าจะมีใครใช้ค�ำนี้กบั เธอจึงท�ำอะไรไม่ถูก
“แต่ว่าฉันเป็นมนุษย์...”
“การสืบทอดทายาทไม่ใช่ปัญหา” ไรอันตัดบทค�ำพูดเธอ “ทุก
เผ่าพันธุ์ในโบเออร์เนียผ่านวิวัฒนาการมานับร้อยๆ ปี เราไม่มีอุปสรรค
ในการขยายเผ่าพันธุ์ เรื่องนี้เธอไม่ต้องกังวล”
แต่มีเรื่องหนึ่งที่ไรอันไม่ได้บอกเธอตามตรง
การร่วมคู่ข้ามเผ่าพันธุ์แม้จะให้ก�ำเนิดทายาทได้ แต่ทายาทที่
เกิดมาจะมีความไม่แน่นอนสูง อาจมีพรสวรรค์เหนือใคร หรือบกพร่อง
ทางสติปัญญา หรือไม่ก็เป็นปกติไม่มีอะไรโดดเด่น แต่ไม่ว่าจะแบบไหน
ก็มักจะไม่ได้รับการยอมรับจากฝูงทั้งนั้น
“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” หญิงสาวรู้สึกอายจนอยากจะ
ร้องไห้ ใครอยากจะพูดถึงเรื่องสืบพันธุ์กับเขากันเล่า
แต่ต่อให้เรื่องนี้จะไม่ใช่ปัญหาอย่างที่เขาบอก เธอก็ไม่ได้อยาก
มีลูกกับเสือดาวสักหน่อย...

317
 เธอยังไม่เป็นผู้ใหญ่เลยด้วยซ�้ำ
“ฉันอยูเ่ ป็นตัวเมียของคุณไม่ได้หรอกค่ะ ไม่ชา้ ก็เร็วยังไงฉันต้อง
ไปจากทีน่ ”ี่ เสีย่ วโอวพยายามท�ำใจให้เย็นลงแล้วคิดไตร่ตรองเหตุและผล
เพื่อเอามาคุยกับเขา
เธอไม่รู้ว่าท�ำไมไรอันถึงพูดและคิดแบบนี้ และไม่รู้ว่าท�ำไมจู่ๆ
เขาถึงอยาก ‘จีบ’ เธอ แต่หญิงสาวรู้ว่าตนเองไม่มีทางรับได้แน่นอน อย่า
ว่าแต่เรือ่ งที.่ ..ฝ่ายหนึง่ เป็นเสืออีกฝ่ายเป็นมนุษย์เลย ใจเธอตอนนีน้ กึ ถึง
แต่อยากจะกลับบ้าน ไม่ว่ายังไงเธอก็อยู่ที่นี่ไม่ได้
ไรอันนิง่ เงียบไปครูห่ นึง่ แล้วพูดว่า “ถ้าพบแพ็ตแล้วเธอยังอยาก
จะไป ฉันจะไม่ห้าม”
เสี่ยวโอวชะงักไปเล็กน้อย เขาพูดจริงหรือ?
พอมาคิดอีกที ถ้าเขาช่วยเธอหาเต่าน�้ำที่ชื่อแพ็ตจนพบ เธอจะ
ยังไปจากทีน่ ไี่ ด้อย่างสบายใจอีกงัน้ หรือ? ถ้าอย่างนัน้ เธอจะกลายเป็นคน
แบบไหนกัน ใช้ประโยชน์จากเขาแล้วก็ทอดทิ้งเหมือนพวกผู้หญิงที่
ไร้ส�ำนึกสินะ?
แต่ถ้าไม่ไป...เธอก็ไม่อาจกล่อมตนเองให้อยู่ต่อได้ ไม่ว่ายังไงที่
นี่ก็ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีทุกสิ่งที่เธอคุ้นเคย
เสีย่ วโอวครุน่ คิด ในทีส่ ดุ ก็ตดั สินใจคว้าเป้แล้วเดินอ้อมผ่านไรอัน
ไปนอกบ้าน “ฉันว่าฉันไปหาเขาเองดีกว่า” พอเดินไปถึงประตู ฝีเท้าก็
หยุดชะงัก
ด้านนอกสวนมีเสือดาวกลายพันธุ์ตัวเมียยืนอยู่ตัวหนึ่ง พอเห็น
เสี่ยวโอวออกมาก็เงยหน้ามอง ดวงตาของเสือดาวสาวตัวนี้ช่างงดงาม
ผิวขาวราวหิมะ แต่ตรงใบหน้ากับล�ำคอมีรอยแผลให้เห็นอย่างชัดเจน ไม่รู้
ว่าอีกฝ่ายรออยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว เธอยิ้มอย่างเอียงอายให้เสี่ยวโอว

318
เอ่ยด้วยภาษาเสือดาว
“ฉันชื่อโอลิน จ่าฝูงไรอันอยู่ด้านในไหมคะ?”
เสี่ยวโอวฟังไม่เข้าใจ เธอรู้จักภาษาเสือดาวแค่ค�ำง่ายๆ เท่านั้น
“คุณว่าอะไรนะ?”
เสือดาวตัวเมียทีช่ อื่ ‘โอลิน’ อึง้ ไปเล็กน้อย เธอฟังค�ำพูดเสีย่ วโอว
ไม่เข้าใจเหมือนกัน
โอลินเป็นหนึ่งในตัวเมียที่ไรอันช่วยมาจากเสือเขี้ยวดาบในการ
ล่าสัตว์ครั้งนี้ เพราะถูกเสือเขี้ยวดาบกระท�ำรุนแรงด้วยมาหลายปีจึงมี
นิสัยขี้กลัว แตกต่างจากเสือดาวตัวเมียทั่วไป ถ้าเป็นสุชานาคงจะบุก
เข้าไปนานแล้ว ไม่มีทางรอหงิมๆ อยู่นอกประตูแน่
เสี่ยวโอวไม่มีเวลาจะมาซักถามต่อ เธอรีบฉวยโอกาสที่ไรอันยัง
ไม่ตามมาเดินออกนอกประตู
ไรอันรีบเดินตามออกมา ร่างสูงใหญ่ของเขาอ้อมมายืนขวางอยู่
ตรงประตู ท�ำให้บรรยากาศในสวนเต็มไปด้วยแรงกดดัน
พอโอลินเห็นไรอันก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ รีบก้าวเข้ามาหา
“จ่าฝูงคะ ฉันชื่อโอลิน ฉันต้องการมาขอบคุณคุณที่ช่วยฉันออกมาจาก
ฝูงเสือเขี้ยวดาบ...ฉัน...”
ไรอันก้าวยาวๆ ผ่านโอลินไป ไม่รู้ว่าได้ฟังค�ำขอบคุณของเธอ
หรือเปล่า
“ไม่ใช่ผลงานฉัน เป็นฝูงที่ร่วมแรงกันช่วยเธอออกมา ไม่ต้อง
ขอบคุณฉันหรอก” พูดพลางเดินออกจากสวนไป
เพียงครู่เดียวก็แบกเอาตัวเมียตัวเมื่อครู่กลับมา ขณะที่เดิน
ผ่าน...โอลินได้ยินเขาคุยตัวเมียตัวนั้นหลายค�ำ แต่เพราะเขาใช้ภาษา
มนุษย์ โอลินจึงฟังไม่เข้าใจ

319
 “ถ้าเธอมีอะไรทีไ่ ม่พอใจฉันก็บอกตรงๆ อย่าเอาแต่หนี ต่อให้ฉนั
ไม่ต้องเปลืองแรงในการเดินตามเธอ แต่แผลบนตัวเธอยังไม่หายสนิทดี
ทางที่ดีอย่าเดิน อย่าวิ่ง แบบไร้สาระอีก”
เสี่ยวโอวหน้าแดงก�่ำ ไม่รู้ว่าโกรธหรืออาย เธอเค้นคอออกมาค�ำ
หนึ่ง “ไรอัน ฉันเป็นคนช่วยชีวิตคุณไว้นะ”
“ไม่ลืมหรอกน่า”
รู้แล้วยัง...ยังจะท�ำกับเธอแบบนี้อีกเหรอ?
เสี่ยวโอวโกรธจัด ถ้ารู้แต่แรกว่าเถาเถาจะกลายเป็นคนแบบนี้
เธอจะไม่ช่วยมัน จะไม่ให้มันดื่มนมกินเนื้อวัวแห้งด้วย แต่ไม่ว่าจะ
หงุดหงิดแค่ไหน เสีย่ วโอวก็ยงั สูแ้ รงไรอันไม่ได้ จ�ำต้องยอมให้เขาอุม้ เดิน
เข้าบ้านแต่โดยดี
“จ่าฝูงไรอัน...” เสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาระหว่างไรอันกับเสี่ยวโอว
ไรอันเบนสายตากลับไปมอง โอลินยังคงยืนอยูไ่ ม่ไปไหน เขาไม่มี
ความทรงจ�ำอะไรเกี่ยวกับตัวเมียตัวนี้เลย เรียกว่าไม่เคยรู้จักเสียด้วยซ�้ำ
จึงถามว่า “ยังมีอะไรอีก?”
โอลินรีบอธิบาย “ผู้เฒ่าสุจิราบอกว่าที่พักในหมู่บ้านไม่พอให้
ตัวเมียจ�ำนวนมากเข้าพัก ฉันกับคาลิซีไม่มีที่พักอาศัย ท่านผู้เฒ่าเลยให้
ฉันมาถามคุณว่ามีบา้ นว่างเหลืออยูอ่ กี หรือไม่ ถ้ามีจะได้ให้พวกเราอาศัย
อยู่สักช่วงเวลาหนึ่ง ไว้สร้างบ้านใหม่เสร็จแล้วพวกเราจะย้ายออก...”
จ�ำต้องยอมปรบมือให้ผเู้ ฒ่าสุจริ าเลยจริงๆ เขาช่วยคิดแทนไรอัน
ได้อย่างรอบคอบเหลือเกิน
ตัวเมียในฝูงนั้นมีน้อยอยู่แล้ว เพียงครู่เดียวก็ส่งมาให้ไรอันถึง
สองตัว
บ้านของไรอันก็ถอื ว่าไม่เล็กห้องนอนหนึง่ ห้องแล้วยังมีหอ้ งเก็บ

320
ของอีกต่างหาก ถ้าเก็บกวาดเสียหน่อยก็เข้าพักอาศัยได้แล้ว
“มีน่ะมี” ไรอันตอบเสียงเรียบ “แต่ว่าตอนนี้มีคนอยู่แล้ว”
โอลินหันมองไปทางเสี่ยวโอวตามสัญชาตญาณ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
อดใจไม่ไหวจึงถามว่า “เป็นตัวเมียตัวนี้หรือคะ?”
ไรอันไม่ปฏิเสธ เขาคิดอยากจะเก็บกวาดห้องเก็บของก็จริงแต่
ไม่ใช่ว่าจะให้เสี่ยวโอวไปนอน
ตัวเมียของเขา ก็ต้องนอนอยู่ห้องเดียวกับเขาสิ
เก็ บ กวาดห้ อ งเก็ บ ของแล้ ว ต่ อ ไปจะได้ ใ ช้ ท� ำ ครั ว มนุ ษ ย์ ที่
บอบบางจุกจิกอย่างเสี่ยวโอวไม่ชอบกินอาหารดิบ และเพื่อดูแลสุขภาพ
ร่างกายเธอให้แข็งแรง เขาจ�ำต้องหัดเข้าครัวเสียบ้าง

321
 บทที่ 39

“จ่าฝูง ของพวกนี้จะจัดการอย่างไร?”
“จ่าฝูง ให้ตั้งเตาไว้ตรงไหน?”
“จ่าฝูง ต้องสร้างปล่องควันด้วยใช่ไหมครับ...”
เหล่าสัตว์กลายพันธุส์ วมเสือ้ หนังแกะเบียดกันอยูใ่ นห้องเก็บของ
ถามกันคนละค�ำสองค�ำ ส่วนไรอันยืนอยู่ตรงประตูห้องเก็บของ ก�ำลัง
สั่งการให้ฝูงท�ำงาน
โชคดีทไี่ ม่มใี ครสังเกตเธอ เสีย่ วโอวจึงเดินส�ำรวจบริเวณโดยรอบ
ตรวจสอบดูข้าวของของตนแล้วสะพายเป้แอบเดินไปทางประตู นับแต่ที่
ไรอันประกาศเมือ่ วานว่าจะจีบเธอ เขาก็เริม่ ปฏิบตั กิ าร ‘จีบ’ อย่างเอาเป็น
เอาตาย
เริม่ จากการต้มซุปปลาเองกับมือ ตรวจดูบาดแผลบนร่างกายให้
เธอ ตกกลางคืนก็นอนเตียงเดียวกันอย่างหน้าชื่นตาบาน ทั้งที่เมื่อก่อน
เขาแค่กลายร่างเป็นเสือแล้วหมอบอยู่ข้างเตียงอย่างซื่อๆ
เมื่อคืนเสี่ยวโอวปวดหัวไปหมด ต้องรีบลุกขึ้นจากเตียง แล้ว

322
แสดงเจตนาของตนออกมาอย่างชัดเจน แต่ไรอันกดเธอลงบนเตียงนอน
ถามว่า “เธอรู้ไหม ว่าท�ำไมสัตว์กินเนื้อถึงชอบออกล่า?”
เสี่ยวโอวส่ายหน้า
“เพราะว่า...” ไรอันเลียริมฝีปาก พร้อมด้วยนัยแฝงบางอย่าง “การ
หนีมีแต่จะช่วยกระตุ้นให้เราอยากเอาชนะ”
“...”
เสี่ยวโอวจึงไม่กล้าขยับอีกเลยทั้งคืน นอนตัวแข็งอยู่ตรงขอบ
เตียง กลัวว่าตนเองจะไปกระตุ้น ‘อารมณ์’ อยากเอาชนะของใครบางคน
เข้า
วันนี้ไรอันเรียกสมาชิกฝูงสามตัวให้มาหาแต่เช้า เพื่อมาเก็บ
กวาดห้องเก็บของเตรียมจะตกแต่งใหม่ให้เป็นห้องครัว เสี่ยวโอวเห็น
ท่าทางไรอันดูจริงจังมาก แม้ไม่รวู้ า่ ท�ำไมจูๆ่ เขาถึงคิดอยากจะจีบเธอ แต่
รู้ว่าถ้าตนไม่รีบหนี ต่อไปก็อาจไม่มีโอกาสอีก
เสี่ยวโอวแอบย่องไปที่ประตูสวน ยื่นมือไปจับที่เปิดประตูแล้ว
ค่อยๆ แง้มประตูให้เปิดออก แต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกไปก็ถูกมือข้างหนึ่ง
โอบเอวเธอจากทางด้านหลังแล้วอุม้ ขึน้ จับหญิงสาวพาดบ่าแล้วเดินกลับ
เข้าไปด้านใน
“ดูท่า เธอคงอยากเป็นเหยื่อของฉันมากกว่าเป็นคู่ครอง” ฝ่ามือ
ไรอันตบแรงๆ ที่ก้นเธอ
เสี่ยวโอวเกร็งและขนลุกไปทั้งตัว “ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”
ทั้งๆ ที่มีเสือดาวตัวอื่นจ้องอยู่แต่เขาดันตีก้อนเธอเนี่ยนะ!
เสี่ยวโอวดิ้นรนด้วยแรงโกรธ “ฉันจะไปหาแพ็ต...”
“ก็ฉันบอกแล้วว่าจะช่วยตามหา”
เธอส่ายหัวอย่างแรง “ไม่ ฉันจะไปตามหาเอง”

323
 ไรอันถาม “ท�ำไมถึงปฏิเสธ?”
เสีย่ วโอวนิง่ ไปนาน “ฉันไม่อยากติดหนีบ้ ญ
ุ คุณใคร...” มีเพียงวิธี
นี้เท่านั้น เธอถึงจะเดินจากไปได้อย่างไม่รู้สึกผิด
ไรอันขมวดคิว้ ถามตรงๆ “ถ้าคนทีอ่ ยูต่ รงหน้าเธอคือเถาเถา เธอ
จะยังปฏิเสธไหม?”
“...”
ต้องยอมรับเลยว่าไรอันพูดแทงใจด�ำเข้าพอดี
ในใจเสี่ยวโอวนั้นเถาเถาแตกต่างจากไรอัน เธอไม่อาจเชื่อม
พวกเขาเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ได้ ถ้าเป็นเถาเถา เสีย่ วโอวสามารถพา
มันร่วมทาง ปกป้องและดูแลมันได้โดยไม่เกิดภาระทางใจ ส่วนไรอัน...
เขาเป็นเสือดาวกลายพันธุ์ที่โตเต็มวัย ตัวเธอเองก็มักจะเกร็งทุกครั้งที่
ต้องเผชิญหน้าด้วย
เสี่ยวโอวได้แต่ครุ่นคิดในใจและไม่พูดอะไรอีก
แสงแดดอบอุ่นในฤดูหนาวทอดลงบนร่างเล็กบาง ทั่วทั้งตัวดู
โปร่งใสราวกับจะกลืนหายไปในแสง ไรอันยกมือขึ้นลูบแก้มเสี่ยวโอว
ผิวหน้าเธอแตกต่างจากผิวของเขามาก ทั้งเปล่งประกาย เรียบลื่น เนียน
ละเอียด เหมือนกลีบดอกไม้ที่ถูกน�้ำค้างในยามเช้าประพรม
เมื่อก่อนไรอันไม่เคยสนใจสิ่งของบอบบางเหล่านี้นักเพราะดูแล
ยาก ถ้าไม่รักษาไว้ให้ดีพวกมันก็จะแห้งเหี่ยวโรยรา แต่ตอนนี้เขากลับ
อยากเด็ดดอกไม้ดอกนี้กลับบ้าน รดน�้ำพรวนดินดูแลให้เธอเบ่งบานเพื่อ
เขาเพียงคนเดียว
ไรอันไล้นวิ้ มือไปตามใบหน้าน้อยๆ ของเสีย่ วโอว “ถ้าเธอไม่กล้า
ปฏิเสธเถาเถา ก็อย่าปฏิเสธฉันสิ”
หญิ ง สาวมองแล้ ว ถามกั บ เขา “คุ ณ จะช่ ว ยฉั น ตามหาแพ็ ต

324
เมื่อไหร่?”
ไรอันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยปลายลิ้นไล้เลียเขี้ยวหน้า เผยรอยยิ้ม
จางๆ ที่ไม่ค่อยจะได้เห็นบ่อยนัก
“เธอว่าเมื่อไหร่ดีล่ะ?”
“ยิ่งเร็วยิ่งดี!”
ห้องเก็บของถูกดัดแปลงเสร็จภายในเวลาไม่ถงึ สองวัน ข้าวของ
ภายในถูกเก็บกวาดจนหมด ไรอันสร้างเตาไฟไว้ตรงกลางห้องเตาหนึ่ง
ด้านบนเป็นปล่องระบายควันทรงสีเ่ หลีย่ ม ด้านข้างเป็นตูส้ ำ� หรับเก็บถ้วย
ชามกระเบือ้ งทีเ่ พิง่ เผามาหมาดๆ และข้างตูเ้ ป็นกองฟืนกับฟางข้าวแห้ง
ไว้ใช้จุดไฟ
ระหว่างที่ไรอันก�ำลังคุยกับฝูงอยู่ในสวน เสี่ยวโอวเดินเข้ามาดู
ภายในครัว เตาไฟสร้างใหม่เหมือนกับเตาไฟทีบ่ า้ นคุณยายของเธอทีอ่ ยู่
แถบชนบท ตอนเธอยังเด็กชอบที่จะไปดูคุณยายท�ำกับข้าวโดยเธอจะ
คอยยื่นฟืนให้
แต่คุณยายกลัวว่าถ้าเธออยู่ใกล้ไฟจะเป็นอันตราย จึงไล่หลาน
สาวออกไปทุกครั้ง ดังนั้นแม้เธอจะรู้จักเตาไฟ แต่ก็ไม่รู้จะใช้มันอย่างไร
เสี่ยวโอวกวาดตามองรอบหนึ่ง ก่อนจะเดินออกจากห้องครัว
ตอนที่เสี่ยวโอวเดินออกมาไรอันยังคงคุยอยู่กับฝูงโดยใช้ภาษา
เสือดาวซึ่งเธอฟังไม่รู้เรื่อง แถมอีกฝ่ายยังยืนหันหลังท�ำให้ไม่เห็นสีหน้า
เขาตอนนี้ เห็นเพียงซีกหน้าด้านข้างของเสือตัวหนึ่งที่ก�ำลังเคร่งเครียด
เสือดาวกลายพันธุ์ตัวนั้นเหมือนจะชื่อ...วินเทอร์?
เพียงครู่เดียว...วินเทอร์ก็หมุนตัวจากไป
ไรอันเดินกลับมาหาเธอ อธิบายด้วยสีหน้าท่าทางปกติ “วินเทอร์
เป็นเสือดาวลายดอกในฝูงที่วิ่งเร็วเป็นอันดับต้นๆ ฉันให้เขาไปสืบหาที่

325
อยู่ของแพ็ต”
เสี่ยวโอวอึ้งไปนาน จึงเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อวานตนตะโกนอะไรไว้...
เธอบอกว่า ‘ยิ่งเร็วยิ่งดี’
เขาฟังค�ำขอของเธอด้วยหรือ?
ไรอันเห็นเสี่ยวโอวไม่พูดอะไรจึงอุ้มเธอขึ้นแล้วเดินตรงเข้า
ห้องนอน วางเธอลงบนเตียงใช้สองมือกุมใบหน้าเล็กๆ แล้วพูดว่า
“พรุ่งนี้ฉันจะออกไปข้างนอกแล้วจะกลับมาตอนค�่ำ เธอรอฉันอยู่ที่นี่นะ
ฉันจะให้สุชานามาอยู่เป็นเพื่อน”
ไรอันมักจะชอบจับแก้มไม่ก็จะจับนิ้วมือของเธอ เพราะมือของ
เสี่ยวโอวไม่เหมือนมือของสัตว์กลายพันธุ์ทั่วไปซึ่งปลายนิ้วจะมีเล็บอัน
คมกริบ และจากการที่ต้องออกล่าเหยื่อมาหลายปีตรงกลางฝ่ามือจะมี
รอยด้านเป็นก้อนหนาๆ หยาบๆ ส่วนนิ้วมือของเสี่ยวโอวนั้นเนียนนุ่ม
เหมือนยอดหน่อไม้ที่เพิ่งแตกกอ เรียวยาวน่ามอง ตรงกลางฝ่ามือก็
อ่อนนุ่มเหมือนไร้กระดูก ยิ่งเป็นอย่างนี้ก็ยิ่งอยากกุมมือเอาไว้ตลอด
เสี่ยวโอวเงยหน้าขึ้นแล้วถามเขา “คุณไปพรุ่งนี้หรือคะ?”
ไรอันพยักหน้า จากนั้นก็เอ่ยเตือนอย่างใจเย็น “ถ้าเธอคิดหนี
ก่อนหนีกค็ วรถามตัวเองให้ดเี สียก่อนว่า...เธอวิง่ เร็วกว่าเสือดาวหรือเปล่า
ไม่อย่างนั้น ไม่ว่าเธอไปไหนฉันก็หาเจออยู่ดี”
เสี่ยวโอว “...”
ตกกลางคืน ไม่ว่าจะต่อต้านอย่างไรเสีย่ วโอวก็จะถูกไรอันกดลง
กับเตียง แต่พอเขาสอดมือเข้ามาในเสื้อเธอก็ขอบตาแดงก�่ำน�้ำตาไหล
ออกมาร้องว่าเจ็บแผลไปเสียทุกครั้ง
ไรอันจ้องเธอเขม็งหยุดนิ่งอยู่นาน สุดท้ายจึงตัดใจเปลี่ยนเป็น
ล็อกตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดแทน

326
 ที่จริงแผลของเสี่ยวโอวหายดีนานแล้ว บนหน้าท้องเหลือแค่
รอยแผลเป็นสีชมพูสามรอยดูอัปลักษณ์ แต่สาเหตุที่ตะโกนออกมา
แบบนั้นเพราะสิ่งที่ยันท้องน้อยเธอนั้น...มองข้ามไม่ได้จริงๆ ขนาดมีผ้า
กั้นอยู่ชั้นหนึ่ง เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่ร้อนระอุ ในสถานการณ์แบบ
นี้เธอไม่รู้ว่าควรท�ำอย่างไรดีจึงได้แต่นอนนิ่งในอ้อมกอดเขาโดยไม่กล้า
ขยับทั้งคืน

ไรอันออกเดินทางตั้งแต่เช้า
เสีย่ วโอวเหมือนได้ชวี ติ ใหม่ ล้มตัวลงบนเตียงแล้วนอนหลับเป็น
ตาย แต่ยังนอนได้ไม่ถึงชั่วโมงสุชานาก็มาหาเพราะถูกไรอันไหว้วานให้
มาอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวโอว
เสีย่ วโอวรูส้ กึ ปวดหัวเพราะนอนไม่พอ ดังนัน้ ตอนทีส่ ชุ านาเสนอ
ให้ออกไปเดินเล่นข้างนอก เธอจึงพยักหน้าให้แบบแกนๆ
ด้านหลังหมูบ่ า้ นเสือดาวมีลำ� ธารสายหนึง่ ล�ำธารแห่งนีโ้ อบล้อม
ทั้งหุบเขาคามูด้า กระแสน�้ำไหลเอื่อยทว่ากระจ่างใส สุชานาเอาเสื้อมา
ชะลอมหนึ่งด้วย พอมาถึงก็เริ่มนั่งซักผ้าตรงข้างล�ำธาร ผู้เฒ่าสุจิราอายุ
มากแล้วเคลื่อนไหวไม่สะดวก สุชานาจึงรับหน้าที่ซักเสื้อผ่าให้กับผู้เป็น
พ่อด้วย
สุชานาจุม่ เสือ้ หนังตัวหนึง่ ไปในน�ำ้ และลงมือซัก ระหว่างทีก่ ำ� ลัง
ซักพลางเอียงหน้ามองเสี่ยวโอวแล้วถามด้วยน�้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรนัก
“ได้ยินว่าวันนั้นเธอหนีไป แล้วไรอันก็จับกลับมาใช่ไหม?”
เสีย่ วโอววักน�ำ้ ขึน้ มาอุง้ มือหนึง่ พอน�ำ้ เย็นๆ สัมผัสถูกใบหน้าจึง
รู้สึกตื่นเต็มตา ที่สุชานาถามเธอเข้าใจเพียงค�ำว่า ‘หนี’ จึงรู้สึกแปลกใจ
ถามกลับไปว่า “เธอรู้ได้ยังไง?”

327
 สุชานาเห็นความสงสัยในแววตาของอีกฝ่าย จึงหัวเราะ
“พอไรอันรู้ว่าเธอหนีไปเขาก็ออกตามหาทันทีและไม่ได้กลับฝูง
หนึง่ วันหนึง่ คืนเต็มๆ พอกลับมาอีกทีกอ็ มุ้ เธอกลับมาด้วย แล้วเธอคิดว่า
ฉันรู้ได้ยังไงล่ะ?”
เสี่ยวโอวฟังภาษาเสือดาวไม่รู้เรื่องได้แต่นั่งมองสุชานาแล้ว
กะพริบตาปริบๆ
สุชานาก็ไม่คดิ จะอธิบายเอาแต่เบ้ปากใส่ เพราะไม่เข้าใจว่าท�ำไม
ไรอันถึงต้องไปตามตัวเมียตัวนี้กลับมา
ตัวเมียตัวนี้มีดีตรงไหนกัน?
อย่างคราวนี้เขาออกไปเพียงแค่วันเดียวก็สั่งเธอให้มาคอยเฝ้า
ตามติดเสีย่ วโอว ทัง้ ยังก�ำชับหนักแน่นอีกหลายค�ำ ถ้าหวงแบบนีไ้ ม่สเู้ อา
สัตว์กินพืชตัวนี้มัดไว้ที่เอวเสียเลยเล่า สุชานาคิดอย่างหงุดหงิด
หนึ่งคนหนึ่งเสือนั่งซักผ้าอยู่ที่ล�ำธารตลอดทั้งเช้า พอสุชานา
ซักเสื้อเสร็จ เสี่ยวโอวก็เดินตามหลังอีกฝ่ายเพื่อกลับฝูง ระหว่างทางเธอ
เจอเห็ดทีก่ นิ ได้อยูห่ ลายชนิดจึงเก็บมาด้วย และฉวยโอกาสตอนทีส่ ชุ านา
ไม่ทันสังเกตแอบโยนใส่ห้วงมิติของตน
เดินต่ออีกไม่นานทั้งสองพลันได้ยินเสียงค�ำรามต�่ำๆ ดังมาแต่
ไกล เสียงร้องนี้ทั้งแหบพร่าทั้งข่มขวัญ ดังสะท้อนก้องไปทั่วทั้งหุบเขา
ร้องมา...สะท้อนกลับ อยู่อย่างนั้นเสียงแล้วเสียงเล่า ค�ำรามรับ
ต่อๆ กันเป็นทอดๆ
แย่แล้ว! นี่มันเสียงร้องของเสือเขี้ยวดาบ!

328
 บทที่ 40

หุบเขาคามูด้ามีสัตว์กินเนื้ออาศัยอยู่มากมายหลายชนิด
เสียงร้องจึงดังระงม
เดิมทีสชุ านาก็ไม่ได้ใส่ใจนัก จนกระทัง่ เสียงนัน้ ใกล้เข้ามาเรือ่ ยๆ
เหมือนพุ่งตรงมายังหมู่บ้านเสือดาวจนรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนบนพื้นได้
สุชานาตัง้ ใจเงีย่ หูฟงั ทันใดนัน้ สีหน้าก็ซดี ขาวทันที หันมาพูดกับ
เสี่ยวโอวว่า “รีบตามฉันกลับหมู่บ้านเดี๋ยวนี้ เสือเขี้ยวดาบก�ำลังมา”
สัตว์กินเนื้อจะรู้จักเสียงร้องของสัตว์ป่าทุกประเภท ซึ่งเป็น
คุณสมบัติติดตัวแต่ก�ำเนิด
แม้เสีย่ วโอวจะฟังค�ำพูดสุชานาไม่รเู้ รือ่ ง แต่เสียงค�ำรามของสัตว์
ร้ายทีด่ งั กึกก้องไปทัว่ ป่า ท�ำให้เธอตกใจไม่นอ้ ยจึงรีบก้าวเท้าตามสุชานา
โดยไม่รีรอ
“บ้าจริง! เจ้าพวกนั้นมาท�ำไมกัน?” สุชานาเดินพลางสบถด่า
เสื อ เขี้ ย วดาบอาศั ย อยู ่ หุ บ เขาโรโมเกอซึ่ ง ห่ า งจากที่ นี่ ม าก
คราวนี้พวกมันมากันเป็นฝูง ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่
การมาครัง้ นีข้ องเสือเขีย้ วดาบตัง้ ใจมาหาเรือ่ งจริงๆ เพราะคราว

329
ที่แล้วไรอันพาฝูงบุกหุบเขาโรโมเกอ ไม่เพียงแต่แย่งชิงอาหารของ
พวกเขา แต่ยงั พาตัวเมียส่วนหนึง่ ออกมาด้วย ท�ำให้ ‘ทาแรนต์’ จ่าฝูงเสือ
เขี้ยวดาบโมโหมาก
หลังจากพักฟื้นพละก�ำลังแล้ว ทาแรนต์ก็ร่วมมือกับเหล่าผู้กล้า
ของฝูงเสือขาวที่อยู่ข้างเคียงมุ่งหน้ามายังหุบเขาคามูด้า
อันดับแรกก็เพื่อล้างอายที่แพ้ให้กับไรอันเมื่อคราวที่แล้ว
อันดับสองก็เพื่อชิงตัวเมียทั้งหมดของฝูงเสือดาวกลับไปเป็น
ของตน
สุชานากลายร่างเป็นเสือดาว กระโจนไปมาจากป่าฟากหนึ่งไป
ยังอีกฟากด้วยก�ำลังขาหลังอันคล่องแคล่ว จนเสี่ยวโอวตามไม่ทัน พอ
หันกลับมามองก็เห็นสัตว์กินพืชต้วมเตี้ยมตัวนั้นถูกเธอทิ้งห่างเสียไกล
จึงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ตั้งท่าเตรียมจะวกกลับไปรับ แต่ยังไม่ทันหมุนตัวก็มี
เสือเขี้ยวดาบขนเหลืองเขี้ยวแหลมยาวกระโดดออกมาจากพงหญ้า
ข้างหน้า
เสือเขี้ยวดาบแยกเขี้ยวใส่สุชานา ส่งเสียงค�ำรามดุร้ายสะเทือน
จนหิมะบนต้นไม้ร่วงเกลื่อน
เสือดาวสาวตกตะลึงถอยหลังไปหลายก้าว ระแวดระวังรอบตัว
ทันที “ทีน่ เี่ ป็นถิน่ ของเสือดาว พวกแกบุกเข้ามาท�ำไม?” พูดพลางมองไป
ด้านหลังของเสือเขี้ยวดาบตัวนี้ พอเห็นว่าไม่มีเสือตัวอื่นตามมาก็ค่อย
เบาใจลง
เสือเขี้ยวดาบตัวนี้ถูกส่งมาส�ำรวจเส้นทางของหมู่บ้านเสือดาว
มันฉวยโอกาสตอนที่เสือดาวส่วนใหญ่ก�ำลังชุมนุมกันอยู่ที่ปากทางเข้า
หุบเขาคามูด้าจึงแอบเข้ามาทางด้านหลัง
มันก�ำลังมองประเมินเธอทัง้ คู.่ .. ตัวเมียสองตัวนี.้ ..ตัวด้านหลังดู

330
ก็รู้ว่าเป็นสัตว์กินพืช ไม่มีพิษสงอะไร
“ทั่วทั้งแผ่นดินโบเออร์เนีย มีที่ที่เสือเขี้ยวดาบอย่างเราไปไม่ได้
ด้วยงั้นเหรอ?” เสือเขี้ยวดาบกดกรงเล็บลงกับพื้นเตรียมพร้อมจะบุก
สุชานารู้ว่าตนไม่มีทางสู้กับเสือเขี้ยวดาบตัวผู้ได้แน่ๆ จึงตั้งท่า
จะหนีแต่คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเร็วกว่า มันกระโจนเข้าตะครุบเธอลงกับ
พื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว สุชานาล้มลงกับพื้นดิ้นพยายามดิ้นรน แต่กลับถูก
เสือเขี้ยวดาบคว�่ำลงกับพื้นซ�้ำแล้วซ�้ำเล่า และเพื่อไม่ให้เสือดาวตัวอื่น
ได้ยินแล้วแห่กันมา จึงขย�้ำเข้าที่ล�ำคอของเสือสาวอย่างแรง
คมเขีย้ วแทงทะลุผวิ หนังสุชานา เลือดสดๆ กระจายไปทัว่ ผืนป่า
เธอดิน้ อยูค่ รูห่ นึง่ แต่ดนิ้ อย่างไรก็ไม่หลุด กลับยิง่ ท�ำให้เขีย้ วของ
อีกฝ่ายแทงลึกมากขึ้น เธอหายใจหอบพูดอย่างไม่กลัวตาย “ฝูงเรามี
จ่าฝูงไรอันอยู่...พวกแกอย่าคิดจะก้าวเข้าหมู่บ้านเราแม้สักครึ่งก้าว”
เสือเขี้ยวดาบหัวเราะเย้ยหยันอย่างไม่แยแส
ไรอันก�ำลังถูกทาแรนต์จ่าฝูงพวกเขาโจมตี ตอนนี้เอาตัวแทบ
ไม่รอดจะมีน�้ำหน้าที่ไหนมาดูแลพวกเธอเล่า?
ภาพที่เสี่ยวโอวเห็นคือเสือเขี้ยวดาบก�ำลังกัดคอสุชานาที่นอน
หายใจรวยริน เธอยืนมองเหตุการณ์เนื้อตัวสั่นเทา เลือดของสุชานา
เจิง่ นองทัว่ พืน้ หิมะขาวเบือ้ งล่างชุม่ โชกไปด้วยสีแดงชาด ถ้าเสือเขีย้ วดาบ
ตัวนั้นออกแรงอีกเพียงเล็กน้อยคอเธอก็จะขาด
เสี่ยวโอวยืนมองอย่างตกตะลึง สองเท้าเหมือนถูกยึดอยู่กับที่
ไม่กล้าก้าวออกไป
ในที่สุดเธอก็ขยับปลายเท้า...คิดจะวิ่งหนี
ทว่าเสียงหายใจหอบระรัวของสุชานาดังขึ้นมาท่ามกลางความ
เงียบของป่า เสียดแทงเข้ามาในหูของเสี่ยวโอว อันที่จริงสุชานาก็ปฏิบัติ

331
กับเธอเป็นอย่างดี สอนเธอพูดภาษาเสือดาว พาไปเดินเล่นที่ด้านหลัง
เขา พอเจออันตรายก็รอ้ งเตือน แม้มกั จะแสดงออกว่าไม่ชอบแต่กไ็ ม่เคย
ท�ำอันตรายเธอสักนิด
เสี่ยวโอวเหลียวกลับไปมอง สุชานาค่อยๆ หยุดดิ้นหางห้อยอยู่
ด้านหลังดูราวกับไร้ชีวิต คมเขี้ยวของเสือเขี้ยวดาบยังคงฝังอยู่ที่คอ มัน
พยายามลากเธอไปอีกทางหนึ่งเกิดเป็นรอยเลือดลากยาวอยู่บนพื้น
เห็นแล้วชวนสยดสยอง
เสี่ยวโอวก�ำหมัดแน่นตัดสินใจในเสี้ยววินาที ต่อให้เธอหนีไป
ตอนนี้เพียงครู่เดียวก็ต้องถูกตามทันแน่ และมันคงไม่มีทางปล่อยเธอไว้
หญิงสาวหยิบเชือกปีนเขาออกจากห้วงมิติ ปีนขึน้ ต้นไม้ตน้ ทีอ่ ยูใ่ กล้ทสี่ ดุ
อย่างรวดเร็ว
เธอค้นหาของในห้วงมิติอีกครั้ง หวังว่าจะพบสิ่งที่มีประโยชน์
ส�ำหรับตอนนี้ เครือ่ งช็อตไฟฟ้าไม่มกี ระแสไฟเหลือแล้ว มีดพับสวิสถ้าจะ
ใช้ก็ต้องใช้ในระยะประชิดตัว แต่ใบมีดก็เล็กเกินกว่าจะท�ำร้ายเสือให้
บาดเจ็บได้
นอกจากนี้ยังมีอะไรอีก?
เสือ้ เขีย้ วดาบคลายเขีย้ วทีข่ ย�ำ้ คอสุชานาออก น�ำ้ ลายเยิม้ มองมา
ที่เสี่ยวโอวและก้าวเข้าหาเธอทีละก้าว
หญิงสาวพยายามค้นหาอาวุธอืน่ ๆ ทีพ่ อใช้ได้อย่างสิน้ หวัง เพราะ
นอกจากของทีเ่ คยหยิบใช้กอ่ นหน้านี้ ก็ดวู า่ จะไม่มอี ะไรทีส่ ามารถป้องกัน
ตัวได้อีก
เสือเขีย้ วดาบยันร่างขึน้ ทาบกับต้นไม้ มันใช้กรงเล็บหนาหนักจิก
เข้ากับล�ำต้นปีนขึ้นด้านบน---
เดิมทีเสือเป็นสัตว์ทปี่ นี ต้นไม้ไม่เก่ง แต่ฝงู เสือทีน่ กี่ ลับดูตา่ งจาก

332
เสือทีเ่ ธอเคยรูจ้ กั กรงเล็บของมันขยับเข้าใกล้มากขึน้ เรือ่ ยๆ อีกเพียงก้าว
เดียวก็จะสัมผัสปลายเท้าเธอแล้ว
ขณะทีก่ ำ� ลังไร้ซงึ่ ความหวัง ทันใดนัน้ ปลายนิว้ เธอก็ไปสัมผัสของ
สิ่งหนึ่ง ‘รูปทรงกระบอก’ ที่อยู่ในห้วงมิติ พอเพ่งสายตามองจึงรู้ว่าเป็น
ประทัด
มีของแบบนี้ในห้วงมิติเธอได้ยังไง?
ทัง้ ๆ ทีเ่ ธอตรวจนับอยูท่ กุ วัน ก่อนหน้านีก้ ไ็ ม่เห็นว่าจะมีประทัด
เลยนี่นา
แต่ไม่มเี วลาให้คดิ มากอีกแล้ว เธอรีบเอาไฟแช็กมาจุดชนวนและ
เล็งไปที่ดวงตาของมัน แล้วปล่อยประทัดลงไป
เสียงประทัดระเบิดดังสนั่นจนหูแทบหนวก สะเก็ดไฟกระเด็น
ใส่ ด วงตาเสื อ เขี้ ย วดาบพร้ อ มด้ ว ยประทั ด ที่ ห ล่ น ลงตรงหน้ า ระเบิ ด
ดังต่อเนือ่ งกันไม่หยุด มันค�ำรามอย่างเจ็บปวด กรงเล็บทีเ่ กาะต้นไม้คลาย
ออกแล้วร่วงตกลงไป
เสียงประทัดดึงดูดความสนใจจากฝูงสัตว์กลายพันธุ์ในหมู่บ้าน
เพียงครู่เดียวเสือดาวตัวผู้หลายตัวก็วิ่งมาตามเสียง ฝูงที่วิ่งมาถึงเห็น
สุชานาที่หายใจรวยรินกับเสือเขี้ยวดาบที่เลือดเนื้อเละเทะอยู่ใต้ต้นไม้
จึงเดาเรื่องราวได้อย่างรวดเร็ว
ฝูงเสือเขี้ยวดาบคงก�ำลังวางแผนลอบโจมตีหมู่บ้านเสือดาว แต่
มาเจอกับสุชานาเสียก่อนจึงได้ลงมือกับเธออย่างโหดเหี้ยม
เสือดาวตัวผูต้ วั หนึง่ เข้ามาส�ำรวจอาการ พบว่าหัวใจของสุชานา
ยังเต้นอยู่เบาๆ จึงรีบอุ้มพากลับหมู่บ้านและเอาเสือเขี้ยวดาบตัวนั้น
กลับไปด้วย
ไม่มีใครคิดจะเหลียวมองบนต้นไม้เลย

333
 เสีย่ วโอวรอจนฝูงเสือไปแล้วจึงเกาะเชือกค่อยๆ ไถลลงจากต้นไม้
พอเท้าสัมผัสพื้นเข่าก็อ่อนยวบทันที แทบจะล้มลงกลางหิมะ
เธอเดินกลับมาถึงบ้านไรอัน ยืนเหม่ออยูค่ รูห่ นึง่ แล้วนึกอะไรขึน้
ได้ จึงรื้อค้นดูห้วงมิติของตนอีกรอบ
เป็นอย่างที่คิดไว้...ในมุมหนึ่งของห้วงมิติที่เธอไม่เคยสังเกตมา
ก่อน มีประทัดตั้งเบียดกันอยู่หลายลัง พันห่อด้วยกระดาษลวดลาย
หลากสี และยังมีดอกไม้ไฟรวมถึงระเบิดไม้ไผ่ขนาดเล็ก
เหมือนกับ...เตรียมไว้ส�ำหรับงานฉลองต้อนรับปีใหม่
เสี่ยวโอวจ�ำได้ว่าตอนเธอทะลุห้วงมิติมานั้นเป็นวันที่ 1 ตุลาคม
ต้นฤดูใบไม้ร่วง อีกตั้งหลายเดือนกว่าจะปีใหม่ แถมในป่าก็ห้ามจุดควัน
ไฟ ดังนั้นไม่น่ามีใครเอาของพวกนี้ติดตัวมา
แล้วระเบิดไม้ไผ่พวกนี้มาจากไหนกัน?
แม้ห้วงมิติของเธอจะอัพเกรดได้ แต่การสร้างสิ่งของจากความ
ว่างเปล่านั้นก็ขัดกับหลักพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์เป็นอย่างมาก แต่ว่า
นอกจากนี้แล้ว ยังจะมีค�ำอธิบายไหนอีกล่ะ?
เสี่ยวโอวยืนครุ่นคิดอยู่ตรงประตูนานที่เดียวก็ยังไม่ได้ค�ำตอบ
จนกระทัง่ เสียงค�ำรามทีด่ งั ยาวต่อเนือ่ งเข้ามาแทรกความคิดของตน เสียง
ที่ว่าดุดันโกรธเกรี้ยวราวกับว่าดังอยู่ข้างหู
หญิงสาวตกใจจนสั่นไปทั้งตัว เธอเงยหน้ามองไปรอบๆ
เสือเขี้ยวดาบพวกนั้นยังไม่ไปอีกหรือ?
ที่ไรอันต้องออกไปตอนเช้าของวันนี้ จะเป็นเพราะพวกนั้น
หรือเปล่า?
เดิมทีเสีย่ วโอวอยากไปดูอาการสุชานา แต่เพิง่ จะเดินมาถึงประตู
สวนพลันนึกได้ว่าตัวเองไม่รู้ว่าบ้านสุชานาอยู่ไหน แถมออกไปตอนนี้ก็

334
ไม่รู้จะเจอสัตว์ร้ายอะไรหรือเปล่า...จึงหยุดความคิดที่จะออกไปเยี่ยม
สุชานาไว้ก่อน
เสีย่ วโอวได้แต่นงั่ นิง่ อยูใ่ นบ้าน เพือ่ รอไรอันกลับมาและบอกเรือ่ ง
ที่สุชานาบาดเจ็บ
แต่ว่า...ตั้งแต่เก้าโมงเช้าจนถึงหกโมงเย็น จนกระทั่งแสงจันทร์
มาเยือนทั่วทั้งหุบเขาคามูด้าตกอยู่ในความเงียบและมืดสนิท
ไรอันก็ยังไม่กลับมา

335
 บทที่ 41

หกโมงเช้าวันต่อมา เสี่ยวโอวตื่นนอนตามเวลาปกติ
หญิงสาวเหลียวมองข้างๆ กาย เตียงยังคงว่างเปล่าไม่มีแม้แต่
เงาของเขา
ตั้งแต่วันที่ไรอันพูดว่าจะ ‘จีบ’ เธอ เขาก็ชอบนอนล็อกตัวเธอไว้
ในอ้อมแขนเกือบทุกคืน การทีม่ รี า่ งกายอุน่ ร้อนของเขาแนบชิดท�ำให้เธอ
ไม่กล้าหลับตานอน แต่นี่เขาไม่กลับบ้านมาคืนหนึ่งแล้ว เธอกลับไม่รู้สึก
ผ่อนคลายลงกว่าเดิมสักนิด
เมื่อวานเสือเขี้ยวดาบฝูงนั้นถึงขนาดกล้าบุกอาณาเขตของเผ่า
เสือดาว พวกมันส่งเสียงร้องค�ำรามตรงเขตชายป่าของหุบเขาคามูด้า
ต่อเนื่องจนถึงดึกดื่น
เสีย่ วโอวเคยดูแอนิมอลแพลนเน็ตจ�ำได้วา่ เสือเขีย้ วดาบเป็นราชา
แห่งสรรพสัตว์ ดุดันเกินใคร รูปร่างก็ใหญ่กว่าเสือดาวเยอะ
ไม่รู้ไรอันจะเป็นอันตรายไหม?
พอคิดแบบนีก้ อ็ ยากออกไปดูสถานการณ์ขา้ งนอกว่าตอนนีเ้ ป็น
อย่างไรบ้าง

336
 ในห้วงมิติมีกล้องส่องทางไกลอยู่อันหนึ่ง ไม่รู้ว่าของเพื่อน
คนไหน แต่ในวันที่ถูกไรอันจับตัวมา พารามิเตอร์ตั้งอยู่ที่ต�ำแหน่ง
131*1000 แสดงว่าจากที่นี่ถึงชายแดนหุบเขาคามูด้านั้นมีระยะทาง
ประมาณหนึ่งพันเมตร นั่นก็หมายความว่าเธอสามารถยืนอยู่ที่นี่แล้วใช้
กล้องส่องทางไกลส�ำรวจสถานการณ์อีกฟากของป่าได้
แต่ยังไม่ทันหากล้องส่องทางไกลเจอ เธอก็เห็นว่ามุมหนึ่งใน
ห้วงมิตติ รงข้างประทัดทีโ่ ผล่มาเมือ่ วาน ตอนนีก้ ม็ ลี งั ไม้วางเรียงอย่างเป็น
ระเบียบโผล่มาอีกหลายใบ
เสี่ยวโอวแน่ใจว่าเมื่อวานยังไม่มีลังไม้พวกนี้ เธอเพ่งสมาธิมอง
ไปบนลังมีตัวหนังสือเขียนไว้ว่า ‘ของราคาแพงวางเบาๆ’ และยังมีใบ
ก�ำกับสินค้าข้างๆ จากนั้นก็ตะลึงไปชั่วขณะ...รายการที่ระบุในนั้นล้วน
เป็นเฟอร์นิเจอร์ไม้แดงราคาแพง โต๊ ะ กลมไม้ ป ระดู ่ ส ลั ก ลายมั ง กรน�้ ำ
เก้าอี้ไม้ชิงชันคู่หนึ่งและยังมีตู้เข้ามุมท�ำจากไม้จันทน์แดง
เสี่ยวโอวยิ่งมองก็ยิ่งตกใจ ของพวกนี้เป็นของราคาแพงมากใน
ยุคศตวรรษที่ 21 ท�ำไมถึงมาอยู่ในห้วงมิตินี้ได้?
ผ่านไปแค่คืนเดียว หรือว่าห้วงมิติจะอัพเกรดอีกแล้ว?
เสีย่ วโอวพยายามสงบใจลงและเริม่ คิด...จะว่าไปไม่นา่ จะเกิดจาก
การอัพเกรดของห้วงมิติ เพราะเครือ่ งเรือนเหล่านีร้ วมถึงประทัดเมือ่ วาน
ล้วนโผล่มาจากความว่างเปล่า เหมือนกับของทีจ่ ๆู่ ก็โผล่มาในห้วงมิตใิ น
กระเป๋าของเธอในตอนแรก
ของที่เดิมทีเพื่อนๆ ของเธอเก็บเอาไว้ตรงที่เก็บสัมภาระบน
รถบัส แล้วจู่ๆ ก็เข้ามาอยู่ในห้วงมิติ
วินาทีนั้นเองก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ หญิงสาวเบิกตาโตมอง
เครือ่ งเรือนเหล่านัน้ อย่างไม่อยากจะเชือ่ หรือว่าของพวกนีก้ เ็ ป็นสิง่ ทีอ่ ยู่

337
ในช่องเก็บของ? จึงถูกดูดเข้ามาในห้วงมิติของเธอเหมือนกับของที่พวก
เพื่อนๆ น�ำมาออกทริปในตอนแรก?
ห้วงมิติของเธอเชื่อมต่อกับช่องเก็บของรถบัสหรือ?
พอคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเหตุนี้ก็ได้ เธอจึงรู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่
ได้รบั รูม้ าก ในเมือ่ ของพวกนีส้ ามารถทะลุหว้ งมิตจิ ากศตวรรษที่ 21 มายัง
แผ่นดินต่างโลกได้ ในทางกลับกันก็หมายความว่า เธอเองก็สามารถทะลุ
ห้วงมิตินี้กลับไปยังโลกเดิมได้ใช่ไหม?
พอคิดมาถึงตรงนีก้ อ็ ดไม่ได้ทจี่ ะมุดเข้าไปทดสอบในห้วงมิตบิ า้ ง
แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงดังมาจากด้านนอก
สวน ตามด้วยเสียงร้องหวาดผวาของตัวเมียอีกหลายตัว
เสี่ ย วโอวหยุ ด นิ่ ง ทั น ที แ ล้ ว มองออกไป พลั น กลิ่ น คาวเลื อ ด
คละคลุ้งก็ลอยเข้ามาในสวน
ฝูงเสือดาวกับฝูงเสือเขี้ยวดาบต่อสู้กันอย่างต่อเนื่องถึงหนึ่งวัน
หนึ่งคืน เนื่องจากฝูงเสือดาวมีจ�ำนวนไม่มาก แรกเริ่มจึงตกเป็นฝ่ายเสีย
เปรียบ ผูก้ ล้าของฝูงบาดเจ็บสาหัสไปไม่นอ้ ย ตอนนีก้ ำ� ลังถูกทยอยส่งตัว
กลับมารักษา
เสี่ยวโอวเปิดประตูสวนออกไปพบว่าตัวผู้ส่วนใหญ่มีบาดแผล
สาหัส บางตัวถูกกัดแขนจนหัก บางตัวถูกฉีกขาจนเหวอะ และมีบางตัว
ถูกกรงเล็บคว้านท้องจนไส้ทะลัก เสือดาวที่บาดเจ็บถูกแบกผ่านประตู
หน้าสวนตัวแล้วตัวเล่า เธอเห็นช่องท้องของพวกมันบางตัวถูกคว้านจน
เกลี้ยง เธอยกมือปิดปากซวนเซถอยหลังอย่างตกใจ
แม้จะเคยเห็นสัตว์ใหญ่กินสัตว์เล็กอยู่หลายครั้งตั้งแต่มาถึงที่นี่
แต่พอได้เห็นภาพนองเลือดระยะใกล้ขนาดนี้เป็นครั้งแรก...เธอก็...
“เอียร์มิง เสือดาวลายดอก กระดูกหัก รักษาไม่ได้ ตาย”

338
 “เบย์ลี่ เสือดาวหิมะ เสียเลือดมาก รักษาไม่ได้ ตาย...”
“ซิดนีย์ เสือดาวลายดอก บาดเจ็บสาหัส...”
ผู้เฒ่าสุจิรายืนอยู่ที่หน้าประตูหมู่บ้าน ก�ำลังบันทึกการบาดเจ็บ
ล้มตายของเหล่าผู้กล้า
สุชานาลูกสาวของเขาก็เพิ่งเจ็บหนักมาเมื่อวาน แทบจะถูกเสือ
เขี้ยวดาบกัดจนคอขาด กว่าจะช่วยให้รอดมาได้ก็หนักหนาเอาการอยู่
เขาไม่มีเวลาจะไปดูแลลูกเลยด้วยซ�้ำ
เสีย่ วโอวยืนอยูไ่ ม่ไกลเห็นเสือดาวบาดเจ็บทีถ่ กู ส่งเข้ามา ใบหน้า
เธอก็ซีดแล้วซีดอีก กลิ่นคาวเลือดอวลอยู่ในอากาศ ฝูงเสือดาวก�ำลังวุ่น
อยู่กับการรักษาฝูงที่บาดเจ็บจึงไม่มีใครสนใจเธอที่เดินเข้ามา หญิงสาว
เดินวนอยู่รอบหนึ่งแต่ก็ยังไม่เห็นร่างของไรอัน
เธอใช้ ก ล้ อ งส่ อ งทางไกลมองส� ำ รวจเห็ น แต่ เ สื อ เขี้ ย วดาบ
หลายตัวก�ำลังรุมกัดเสือดาวตัวหนึ่งแต่ก็ไม่เจอตัวไรอัน
เสี่ยวโอวเดินมาหยุดอยู่ข้างกายผู้เฒ่าสุจิรา เอ่ยถามถึงไรอัน
“คุณรู้ไหมว่า...”
แต่ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกสุจิราโบกมือแสดงท่าทางว่าไม่มีเวลาจะ
มาสนใจเธอ เขาพูดด้วยภาษาเสือดาวว่า “ไปๆ ไม่เห็นหรือว่าฉันก�ำลัง
ยุ่งอยู่ มีเรื่องอะไรไว้ค่อยว่ากัน”
กรงเล็บคมกริบปาดผ่านใบหน้า เธอรีบหลบถอยหลังทันทีแล้ว
ถามอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้ “คุณรู้ไหมคะว่าไรอันอยู่ที่ไหน?”
สุจิราเป็นผู้เฒ่าของฝูงเสือดาวจึงพอจะฟังภาษามนุษย์ได้บ้าง
เขาหันมาเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นตัวเมียสุดหวงของไรอัน เขาก็ถอนหายใจ
อย่างเหนื่อยหน่าย “จ่าฝูงไม่ได้บอกเธอหรือ?”
เสี่ยวโอวส่ายหน้า

339
 “จ่าฝูงก�ำลังน�ำฝูงเข้าสู้กับเสือเขี้ยวดาบตรงทางเข้าหุบเขา
คามูด้า สถานการณ์ตอนนี้ฉุกเฉินมากคงไม่ได้กลับมาเร็วๆ นี้แน่”

ตกกลางคืน ตรงทางเข้าของหุบเขาคามูด้า
แสงจันทร์สลัวส่องลงมายังยอดไม้ บรรยากาศเงียบสงัดไร้สรรพ
ส�ำเนียง
เสือเขีย้ วดาบตัวใหญ่ยำ�่ เท้าผ่านพืน้ หิมะหนาหนักท�ำให้เกิดเสียง
ดัง มันเหลียวมองโดยรอบพอไม่เห็นใครจึงผ่อนฝีเท้าหยุดลงใต้ตน้ ไม้ตน้
หนึ่งเพื่อจะพักผ่อน
ทว่าบนต้นไม้...ร่างปราดเปรียวร่างหนึ่งซ่อนอยู่ในความมืด
ค่อยๆ เปิดดวงตาสีน�้ำเงินขึ้น
ไรอันเคลื่อนไหวร่างกายอย่างไร้สุ้มเสียง อาศัยจังหวะตอนเสือ
เขี้ยวดาบไม่ทันระวัง พุ่งตัวลงมาอย่างแรง อีกฝ่ายหลบไม่ทันจึงถูกเขา
ใช้กรงเล็บฟาดจนหน้ากระแทกกับพื้นจมไปใต้กองหิมะ
มันอ้าปากเตรียมจะพุ่งเข้ากัดคอไรอัน เขาเบี่ยงตัวหลบมือหนึ่ง
กดลงบนกะโหลกของอีกฝ่ายแล้วบิดไปด้านข้าง
เสือเขีย้ วดาบถลาไปด้านข้างชักเขีย้ วกลับไม่ทนั จึงงับเข้าใส่ทอ่ น
ไม้ คมเขี้ยวฝังเข้าไปในเนื้อไม้จนดึงไม่ออก พอเห็นท่าไม่ดีทาแรนต์เลย
ใช้ขากรรไกรล่างกัดท่อนไม้จนแหลก จากนั้นก็ค�ำรามเสียงดังด้วยความ
โกรธเกรี้ยวจนสะเทือนไปทั่ว แม้แต่หิมะบนต้นไม้ยังร่วงกราว
ทาแรนต์ยกกรงเล็บขึ้นตบใส่ไรอันอย่างแรง แต่เนื่องจากวิ่งมา
นานจนเกินไป ก�ำลังกายจึงตกลงไปมาก กรงเล็บนี้จึงด้อยอานุภาพ
ไรอันกระโจนตัวเล็กน้อยก็สามารถหลบพ้นการโจมตีได้
‘ยิงคนต้องยิงม้าก่อน จับโจรต้องจับจ่าฝูงก่อน’ เหตุผลนี้แม้

340
สัตว์ป่าก็ยังเข้าใจดี
ฝูงเสือดาวมีจ�ำนวนไม่มากพอที่จะสู้กับกองทัพเสือเขี้ยวดาบที่
ยกพลมา แทนที่จะเปลืองก�ำลังมาประจันหน้ากัน มิสู้เอาชนะจ่าฝูงฝ่าย
ตรงข้ามเสียก่อนไม่ดีกว่าหรือ?
ไรอันต่อสู้กับทาแรนต์แรกเริ่มก็มีก�ำลังสูสีกัน ขนาดตัวของ
ทาแรนต์ได้เปรียบอยู่เล็กน้อยด้วยซ�้ำ แต่หลังจากผ่านไปหนึ่งวันก�ำลัง
ของทาแรนต์เริ่มอ่อนลง ส่วนไรอันทั้งก�ำลังและความปราดเปรียวไม่ลด
ลงเลยสักนิด ทาแรนต์จึงเพิ่งรู้ว่า ไรอันแอบออมแรงเพื่อลอบโจมตีเพื่อ
ปลิดชีพเขา

หลังจากผ่านไปอีกหนึ่งคืน สถานการณ์บนหุบเขาคามูด้า
ค่อยๆ สงบลง ไรอันยังคงไม่กลับมา
เสีย่ วโอวยืนมองอยูต่ รงหน้าประตูสวน ฝูงเสือดาวส่วนใหญ่กลับ
มาแล้ว บาดเจ็บมากบ้างน้อยบ้าง บางตัวก็ลากเสือเขี้ยวดาบที่บาดเจ็บ
ตามหลังมาด้วย น่าจะเป็น ‘เชลย’ ทีเ่ ขาว่ากัน อาจเพราะเอาชนะเสือเขีย้ ว
ดาบได้ เสือดาวกลายพันธุ์แม้จะเหนื่อยล้าแต่ก็ไม่อาจซ่อนความยินดีใน
สีหน้าได้
เสีย่ วโอวกวาดตามองหาไรอันท่ามกลางพวกเขาแต่กไ็ ม่เห็น เธอ
ไม่กล้าจ้องนานจึงรีบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังประตู
เมื่อวานเธอมุดเข้าไปดูในห้วงมิติเพื่อหาช่องทางเชื่อมต่อไปยัง
ศตวรรษที่ 21 แต่น่าเสียดายที่ไม่เจออะไรเลย ดูท่าโชเฟอร์รถบัสคนนั้น
คงจะรู้ตัวแล้วว่าของหายอยู่บ่อยๆ จึงไม่เก็บของในช่องเก็บของรถอีก
วันนี้เธออุตส่าห์รอดูตั้งแต่ตื่นนอนแต่ก็ไม่มีอะไรโผล่เข้ามาใน
ห้วงมิติอีกแล้ว ท�ำให้เธอรู้สึกผิดหวังมาก เพราะกว่าจะเจอเบาะแสอะไร

341
สักอย่างก็แสนจะยากเย็น เธอพยายามคล�ำทางมุ่งหน้าไปตามเบาะแส
นัน้ แล้วแท้ๆ แต่จๆู่ ก็เหมือนว่าสิง่ ทีพ่ บนัน้ กลับถูกตัดขาดเสียเฉยๆ ท�ำให้
ความหวังที่มีต้องร่วงลงเหวตามไปด้วย
เธอปรับตัวปรับใจอยู่ทั้งคืน ในที่สุดก็พอท�ำใจได้บ้าง
หากเส้นทางในห้วงมิตนิ ถี้ กู ปิดตายแล้ว ก็ยงั คงเหลือเต่าน�ำ้ ทีจ่ ะ
ชี้น�ำหนทางกลับบ้านให้ได้ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องมีความหวัง
เสีย่ วโอวนัง่ ครุน่ คิดอยูใ่ นสวนและรอไรอันกลับมาจนถึงบ่ายสาม
โดยไม่รู้ตัว แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยังไม่กลับ จนกระทั่งเธอรู้สึกหิวเลยกิน
บะหมี่รองท้องไปเล็กน้อย พอกินเสร็จก็แอบเปิดประตูสวนสอดส่าย
สายตามองหาไรอัน
สถานการณ์ในหมู่บ้านกลับสู่ความสงบแล้ว นอกจากผู้เสียชีวิต
บางส่วนที่ยังไม่ถูกแบกกลับ เสือดาวกลายพันธุ์ทั้งหมดก็กลับมาถึง
หมู่บ้านเป็นที่เรียบร้อย
เสีย่ วโอวรออยูอ่ กี สองชัว่ โมง จนกระทัง่ ห้าโมงเย็นก็เริม่ นัง่ ไม่ตดิ
พอเธอเห็นว่าไม่มีใครอยู่ตรงหน้าประตูสวน ก็เลยผลักประตูแล้วเดิน
ออกไปหาผู้เฒ่าสุจิราตรงจุดที่เห็นเขาเมื่อวานนี้
อย่างทีค่ ดิ ไว้ผเู้ ฒ่าสุจริ ายังคงบันทึกจ�ำนวนผูบ้ าดเจ็บล้มตายอยู่
ตรงที่เดิม บนพื้นมีศพวางเรียงเป็นแถวยาว จากที่เธอมองคร่าวๆ น่าจะ
ประมาณยี่สิบศพ
เสี่ยวโอวแอบโล่งใจที่ไม่มีไรอันในนั้น
“ผู้เฒ่าคะ...ผู้บาดเจ็บในฝูงมาอยู่ตรงนี้ทั้งหมดแล้วหรือคะ?”
เสี่ยวโอวเดินอ้อมมาถามข้างกายผู้เฒ่าของฝูง จากที่ได้คุยกันเมื่อวาน
เสี่ยวโอวรู้ว่าเขาฟังภาษามนุษย์รู้เรื่อง
ผู้เฒ่าก้มหน้าเหลือบมองเธอทีหนึ่งแล้วตอบกลับ “ยังมีศพอีก

342
ไม่น้อยที่ยังไม่ได้แบกกลับมา”
พูดเพิง่ จะขาดค�ำก็มเี สือดาวแบกศพเพือ่ นเดินเข้ามาอีกสองศพ
หนึ่งในนั้นตายอย่างสยดสยอง ถูกกัดเละไปครึ่งหน้า ส่วนอีกศพถูก
คว้านท้องจนเกลี้ยง
เสี่ยวโอวเห็นสภาพอเนจอนาถของเสือดาวตรงหน้าก็หน้าซีด
ขาวทันที บะหมี่ที่เพิ่งกินเข้าไปม้วนวนอยู่ในท้องจนต้องกลั้นมันเอาไว้
หญิงสาวลังเลอยูค่ รูห่ นึง่ จึงถามสุจริ าต่อ “แล้ว...แล้วไรอันล่ะคะ? นอกจาก
ตัวที่ตายไปแล้ว ฝูงเสือดาวที่เหลือกลับมาหมดแล้วหรือยังคะ?”
ผูเ้ ฒ่าหันกลับมาคิดจะบอกเธอว่าไรอันเป็นจ่าฝูงทีแ่ ข็งแกร่งทีส่ ดุ
ของฝูงเสือดาว ต่อให้ไม่กลับมาก็ไม่เป็นไรหรอก แต่พอเงยหน้าพลันเห็น
ร่างหนึ่งด้านหลังของเสี่ยวโอวก็เปลี่ยนค�ำพูดทันที “ใช่ นอกจากพวกที่
ตายไปแล้ว ฝูงที่เหลือก็กลับมากันครบหมด”
หญิงสาวหน้าซีดไปทันที
งั้นก็หมายความว่า...ไรอัน...
เธอไม่ อ าจรั บ ความจริ ง ข้ อ นี้ ไ ด้ ถึ ง กั บ ทรงตั ว ไม่ อ ยู ่ ซ วนเซ
ถอยหลัง
ไหนบอกว่าตัวเองแข็งแกร่งที่สุดไม่ใช่หรือ? เขาไม่เห็นหมาป่า
อยู่ในสายตาเสียด้วยซ�้ำ ท�ำไมถึงถูกฝูงเสือเขี้ยวดาบฆ่าเอาง่ายๆ ล่ะ?
แต่พอคิดได้ว่า...เสือเขี้ยวดาบตัวใหญ่กว่าเสือดาวมาก และถึง
แม้เสือดาวจะปราดเปรียวแต่ก็ตัวเล็กกว่า ใครแพ้ใครชนะมองแวบเดียว
ก็พอจะดูออก
เสีย่ วโอวยืนเหม่ออยูก่ บั ที่ สัตว์กลายพันธุต์ วั หนึง่ ขนศพผ่านและ
เผลอชนเธอเข้า หญิงสาวทีย่ งั อยูใ่ นอาการช็อกก็ซวนเซตามแรงกระแทก
เอนล้มไปด้านข้าง

343
 ขณะที่ร่างของเธอก�ำลังจะสัมผัสพื้น แขนคู่หนึ่งก็รับเธอไว้จาก
ทางด้านหลัง
เขามาพร้อมกลิ่นเหงื่อและกลิ่นคาวเลือด ไรอันรวบเธอเข้ากับ
อกแกร่ง ก่อนจะเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม “ไง...เป็นห่วงฉันเหรอ?”
เสียงนั้นดังขึ้นเหนือศีรษะ เหมือนก้อนกรวดที่ถูกปาทะลุหมอก
ควันมาใส่เธอ แหบต�่ำ หยาบเถื่อน แต่กลับเป็นเสียงที่เธอรอคอยจะฟัง
ในหลายวันที่ผ่านมา
เสี่ยวโอวเริ่มจากหูแดงจนชา เงยหน้าจ้องตอบดวงตาน�้ำเงินฉ�่ำ
ลึกคู่นั้นของเสือดาวหนุ่ม
เธอนิ่งอึ้งไปนานก่อนจะกะพริบตาปริบๆ เอ่ยเรียกอย่างไม่เชื่อ
สายตาตนเอง
“ไรอัน?”
“ฉันเอง” ไรอันช้อนตัวเธอยกขึน้ มากอดแนบกาย ไม่สนใจสักนิด
ว่าตนจะสกปรกแค่ไหน
เสี่ ย วโอวนึ ก ถึ ง ค� ำ พู ด ของผู ้ เ ฒ่ า สุ จิ ร าเมื่ อ ครู ่ “คุ ณ ...คุ ณ ยั ง
ไม่ตาย?”
ไรอันหันไปทักทายผู้เฒ่าสุจิรา แล้วมอบหมายหน้าที่ให้เขา
จัดการที่นี่ต่อ ส่วนตนเองก็อุ้มเสี่ยวโอวเดินกลับบ้าน แต่ไม่ลืมที่จะตอบ
ค�ำถามเธอ “ตัวเมียของฉันรอฉันอยู่ ฉันจะตายได้ยังไง?”
เสี่ยวโอว “...”
แม้จะพูดว่ายังไม่ตายแต่พอกลับถึงบ้าน เสีย่ วโอวกลับพบว่าบน
ร่างกายเขามีรอยแผลใหม่มากมาย น่าจะได้รับมาจากการสู้กับฝูงเสือ
เขี้ยวดาบ
สองจุดทีไ่ หล่ จุดหนึง่ ทีค่ อ และจุดทีล่ กึ ทีส่ ดุ อยูต่ รงแขน แผลนัน้

344
แทบจะทะลุแขนท่อนล่างของเขาอยู่แล้ว แผลทั้งลึกและยาวจนตอนนี้
เลือดก็ยังไม่หยุดไหล และเมื่อครู่เขาก็ยังใช้แขนข้างนี้อุ้มเธอกลับมาอีก
เสีย่ วโอวเห็นแล้วอดทีจ่ ะใจเสียไม่ได้ รีบเอากล่องยาออกมาจาก
ห้วงมิติ หยิบเอาผ้าก๊อซกับยาฆ่าเชื้อรีบมาท�ำแผลให้
อาจเพราะเคยท�ำแผลให้ ‘เถาเถา’ จนชิน เสีย่ วโอวจึงดึงแขนเขา
มาจัดการโดยไม่ถามสักค�ำ
เธอใช้กรรไกรเล็กๆ ตัดแขนเสื้อของเขาออก จัดการห้ามเลือด
ฆ่าเชื้อ พันแผล เพียงครู่เดียวก็เสร็จ
แผลตรงไหล่จัดการไม่ง่ายนัก ต้องให้เขาถอดเสื้อออกเธอจึงจะ
สามารถท�ำแผลให้ได้ หญิงสาวจึงเลือกจัดการแผลทีเ่ ป็นรอยข่วนตรงคอ
ให้ก่อน รอยเล็บไม่ลึกมากถลอกเล็กน้อยเท่านั้น
หลังจากฆ่าเชื้อที่บาดแผลแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าสัตว์กลายพันธุ์
ที่นี่เอะอะก็ท�ำร้ายกันด้วยกรงเล็บ จะไม่ติดโรคพิษสุนัขบ้ากันบ้างเลย
รึไงนะ...
สาวน้อยทีน่ งั่ อยูต่ รงหน้าไรอัน มือหนึง่ ยันเตียงอีกมือถือก้านส�ำลี
ก�ำลังก้มหน้าก้มตาล้างบาดแผลให้เขาอย่างตัง้ ใจ ขนตาเรียวเป็นแพยาว
กระพือไปมาเบาๆ อยูใ่ กล้เสียจนบางครัง้ ก็แตะถูกคางของเขาท�ำให้จกั จี.้ ..
ไรอันมองสาวน้อยทีต่ อนนีอ้ ยูห่ า่ งจากตนไม่ถงึ สองเซ็นต์ ดวงตา
ด�ำขลับคู่นั้นสะท้อนเงาของเขา ริมฝีปากสีชมพูเม้มน้อยๆ ท่าทางจริงจัง
เสี่ยวโอวตกใจยกใหญ่เพราะจู่ๆ เขาก็ขยับตัวกะทันหัน เธอรีบ
ดึงสติกลับมา นัยน์ตาด�ำขลับประสานเข้ากับดวงตาสีน�้ำเงินของไรอัน
ใบหน้าจึงร้อนวูบแล้วรีบถอยห่างทันที แต่เธอถอยไปได้ไม่ไกลก็ถูกเขา
ใช้มือข้างที่ไม่บาดเจ็บคว้าข้อมือเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างนาบกับท้ายทอย
ดึงศีรษะเล็กๆ มาหาตน แล้วโน้มกายประกบริมฝีปากสีชมพูทเี่ ขาจ้องตา

345
เป็นมันมานานโดยไม่ลังเล

346
 บทที่ 42

ริมฝีปากเธอช่างอ่อนนุ่มเนียนละเอียด
ให้ความรู้สึกราวกับว่าก�ำลังชิมก้อนเมฆจุ่มน�้ำผึ้ง กลิ่นช่าง
หอมหวานเย้ายวน
อาจเพราะตกใจกับการกระท�ำอย่างกะทันหันของเขา เสี่ยวโอว
จึงแข็งเกร็งไปทั้งตัว ลืมไปเลยว่าควรขยับหนี
ไรอันครอบครองริมฝีปากของสาวน้อย เขายื่นปลายลิ้นออกมา
ไล้ไปตามเรียวปากอย่างนึกประหลาดใจ เขาไม่เคยลองลิ้มเนื้อมนุษย์ใน
รูปแบบนี้มาก่อน
โดยปกติแล้วความใคร่ของสัตว์ปา่ นัน้ มักแสดงออกอย่างตรงไป
ตรงมา เริ่มจากเกิดแรงก�ำหนัดเข้าสู่ช่วงผสมพันธุ์ ต่อมาก็เลี้ยงดูลูก
ไม่ได้มีขั้นตอนมากมาย แต่ที่เขาอยากจูบเธอ นับเป็นพฤติกรรมที่
นอกเหนือจากสัญชาตญาณของสัตว์ป่าโดยแท้
ริมฝีปากเล็กๆ นี้มักจะเจื้อยแจ้วใส่เขา เล่านั่นเล่านี่ด้วยน�้ำเสียง
อ่อนนุม่ น่าฟังอยูต่ ลอด บ้างก็เรียกเขาว่าเถาเถาอย่างสนิทสนม บ้างเรียก
เขาว่าไรอันอย่างหวาดกลัว บางทีก็บอกว่าอยากกลับบ้านด้วยน�้ำเสียง

347
ดื้อดึง เขาล่ะอยากชิมนักว่าริมฝีปากที่จัดจ้านเช่นนี้จะมีรสชาติเป็น
อย่างไร
พอได้ชิมกลับรู้สึกว่าหวานกว่าที่คิด
ไรอันประกบปากเขาลงเบาๆ แล้วค่อยๆ กัดริมฝีปากล่างของ
เธอ ทดลองจูบอยู่ครู่หนึ่ง จึงได้รู้ว่าการฝึกฝนศิลปะนี้ไม่จ�ำเป็นต้องมีครู
ผู้สอนก็สามารถเชี่ยวชาญได้อย่างรวดเร็ว ขอเพียงรู้วิธีที่จะเปิดปาก
ชมพูน้อยๆ นี้ให้รับเขาเข้าไปได้เท่านั้น
เสือดาวหนุ่มใช้ลิ้นดุนฟันที่ปิดสนิทของเธอให้อ้ารับลิ้นของเขา
ให้เข้าไปส�ำรวจภายใน
ลิน้ สากระคายเคลือ่ นผ่านโพรงปากของเสี่ยวโอวเบาๆ ให้ความ
รู้สึกเจ็บๆ คันๆ เธอรีบตั้งสติ ผลักหน้าอกไรอันแล้วหลบไปด้านข้าง
ใบหน้าน่ารักตอนนีแ้ ดงก�ำ่ ท�ำอะไรไม่ถกู ได้แต่มองสบตาไรอันอย่างโมโห
“คุณ...คุณ...” ความรู้สึกแปลกๆ ที่ลิ้นเตือนว่าเมื่อครู่เธอถูก
เสือดาวจูบ!
“หืม?” สีหน้าไรอันยังคงเดิม เสียดายที่กอบโกยความสุขยัง
ไม่เต็มอิ่ม
เสี่ยวโอวได้ยินเสียงเขาก็รู้สึกหูร้อนขึ้นอย่างประหลาด เธอโยน
ผ้าพันแผลในมือทิง้ ตัง้ ท่าจะลงจากเตียง แต่ไม่ทนั ทีป่ ลายเท้าจะได้สมั ผัส
พื้นก็ถูกไรอันตวัดข้อมืออีกครั้ง ความรู้สึกแรกเหมือนฟ้าหมุนดินพลิก
พอรู้ตัวอีกทีก็ถูกเขาคร่อมอยู่เหนือร่างอีกแล้ว
คราวนีไ้ รอันกุมท้ายทอยเธอไว้อย่างช�ำ่ ชอง ประกบริมฝีปากแล้ว
บีบกรามเธอเบาๆ ก่อนจะบุกรุกเข้าไปด้านใน กลิ่นหอมของเสี่ยวโอวให้
ความรู้สึกสะอาดสดชื่นแบบที่ตัวเมียในฝูงไม่มี พอได้ลองลิ้มรสครั้งหนึ่ง
ก็อยากจะส�ำรวจสิ่งใหม่มากขึ้นอีก

348
 ความใกล้ชิดจากเขากระแทกเข้าใส่ก�ำแพงป้องกันตัวของเธอ
ยึดครองเธอแทบทุกตารางนิ้ว ข่มเหงจนหญิงสาวพ่ายแพ้ไม่เป็นขบวน
ขณะเดียวกันฝ่ามือหนาหนักก็วางลงบนเอวนุ่มแล้วลูบไล้ไปมา
ไม่หยุด เสี่ยวโอวดิ้นรนสุดชีวิต พยายามเสยหมัดกระแทกลงตรงไหล่
ของเขา ทั้งโกรธทั้งร้อนใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดิ้นไม่หลุด แรงทุบของเธอส�ำหรับเขาแล้ว
ถือว่าเบามาก ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งจะจูบหนักหน่วงมากขึ้น โดยไม่รู้เลยว่า
ลิ้นสากระคายของตนเสียดและถูไถไปมาจนอีกฝ่ายรู้สึกแสบไปหมดทั้ง
โพรงปาก
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร เสี่ยวโอวก็รู้สึกชาไปจนถึงโคนลิ้น น�้ำตา
หยดหนึ่งพลันร่วงออกมาด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย ไม่รู้ว่าเจ็บปวด
หรือน้อยใจ
ทันใดนั้นก็มีเสียงตบประตูดังขึ้น “จ่าฝูง จ่าฝูง...คุณอยู่ข้างใน
ไหมครับ?”
ไรอันชะงักการเคลือ่ นไหว ขมวดคิว้ แต่ไม่คดิ จะสนใจก้มหน้าท�ำ
สิ่งที่ค้างต่อ
เสียงด้านนอกประตูก็ไม่ยอมเลิกรา ผ่านไปครู่หนึ่งก็ร้องอีกว่า
“จ่าฝูง ผมเองวินเทอร์ ท่านผู้เฒ่าบอกว่าคุณกลับมาแล้ว...”
ไรอันจ�ำต้องปล่อยคนใต้รา่ งอย่างไม่เต็มใจนัก เปล่งน�ำ้ เสียงแหบ
ต�่ำสบถด่าออกไปด้านนอกอย่างร�ำคาญ
“วินเทอร์ ขอให้ธุระของแกเป็นเรื่องใหญ่ก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้น
ฉันจะหักคอแกซะ”
วินเทอร์ที่อยู่ด้านนอกอึ้งไปนาน รีบพูดต่อว่า “คืออย่างนี้ครับ
จ่าฝูง เชลยเสือเขี้ยวดาบพวกนั้นคิดจะหลบหนี ก�ำลังของผมกับโครุเอา

349
พวกมันไม่อยู่ คุณพอจะไปช่วยดูหน่อยได้ไหม...”
หลังจากไรอันออกไปแล้ว เสีย่ วโอวก็นอนหงายอยูบ่ นเตียงอย่าง
เหม่อลอย นานทีเดียวกว่าจะได้สติกลับคืน พอตั้งตัวได้เธอก็รีบลุกขึ้น
จากเตียง คว้าเป้ตรงหัวเตียงแล้วก็วิ่งออกไปด้านนอก
ไม่ได้! เธออยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว!
ต่อให้เขารับปากว่าจะช่วยหาแพ็ต เธอก็จะไม่อยู่แล้ว อุตส่าห์
ใจดีช่วยท�ำแผลให้แต่เขากลับท�ำแบบนี้กับเธอ
เสีย่ วโอวเดินมาถึงประตูสวน พอนิว้ มือแตะลงบนสลักประตูกำ� ลัง
จะดึงเปิด...เธอกลับลังเล...ไม่รู้ว่าเสือเขี้ยวดาบที่ด้านนอกกลับไปแล้ว
หรือยัง...ถ้าหากเธอออกจากหมู่บา้ นเสือดาวในตอนนี้จะเจอกับกลุ่มเสือ
เขี้ยวดาบหรือเปล่า?
อูฐที่ผอมตาย...ให้ผอมอย่างไรก็ยังตัวใหญ่กว่าม้า แม้พวกเขา
จะแพ้เสือดาวแต่ถ้าเป็นมนุษย์ตัวคนเดียวอย่างเธอละก็...เหลือเฟือ
แม้ว่าเธอจะเคยใช้ประทัดเอาชนะเสือเขี้ยวดาบได้ตัวหนึ่ง แต่
เพราะตอนนั้นเธออยู่ในสถานการณ์ได้เปรียบ เพราะเสือตัวนั้นอยู่ตรง
ต�ำแหน่งด้านล่างของเธอพอดี แต่วนั นีค้ งไม่งา่ ยอย่างนัน้ ...หากเสือเขีย้ ว
ดาบกรูกันเข้ามาเป็นฝูง เธอก็ไม่อาจหนีรอดเหมือนกัน
เสี่ยวโอวแตะปลายนิ้วค้างอยู่ตรงสลักประตู นึกกลุ้มใจ...ได้แต่
ขมวดคิ้วอย่างคิดไม่ตก

เมื่อไรอันจัดการเชลยเสือเขี้ยวดาบกลุ่มนั้นเสร็จ
เขารีบกลับมาบ้านทันที แต่กลับพบว่าภายในบ้านนั้นว่างเปล่า
ไร้เงาคน ดวงตาเขาหรี่ลง อารมณ์เริ่มคุกรุ่น
หลังจากเธอรับปากจะให้เขาช่วยตามหาเต่าตัวนั้น เขาก็นึกไป

350
ว่าเธอตัง้ ใจจะอยูก่ บั เขาต่อแล้วซะอีก คิดไม่ถงึ ...เขาจากไปเพียงครูเ่ ดียว
เธอก็หนีไปอีก
ในใจของไรอันตอนนีถ้ กู แบ่งอารมณ์ออกเป็นสองขัว้ ทีต่ า่ งกันจน
ยากจะอธิบาย เขาไล้ปลายลิ้นเลียเขี้ยวหน้า หมุนตัวเดินไปทางประตู
ไว้จับเธอได้เมื่อไร เขาจะสั่งสอนเสียให้เข็ดหลาบ
เพียงแต่...เดินไปได้ไม่กกี่ า้ วก็ได้ยนิ เสียงเคลือ่ นไหวดังมาจากใน
ห้องครัว เสียงแผ่วเบาอย่างระมัดระวัง เหมือนกลัวจะไปรบกวนใครเข้า
ไรอันหยุดฝีเท้าแล้วตั้งใจฟัง เสียงนั้นก็พลันหายไป...
เขากลอกตาไปมา จากนั้นก็หมุนปลายเท้าก้าวยาวๆ ไปทาง
ประตู ห ้ อ งครั ว แล้ ว ผลั ก ออก นั ย น์ ต าสี น�้ ำ เงิ น วาววั บ กวาดมองรอบ
ห้องครัวรอบหนึ่ง
ครัวนี้มีขนาดเล็กมองปราดเดียวก็เห็นไปทั่วห้อง เสือดาวหนุ่ม
เดินไปด้านหลังเตาไฟ เห็นเจ้าตัวน้อยซ่อนตัวอยู่ตรงนั้น
เสีย่ วโอวนัง่ ขดร่างกอดเข่าสงบนิง่ คางเล็กๆ พาดอยูต่ รงหัวเข่า
อาจเพราะนั่งอยู่ตรงนี้นานจนเกินไป ดวงตาเธอจึงสะลึมสะลือ
เหมือนใกล้จะหลับ พอได้ยนิ เสียงเคลือ่ นไหวขนตายาวๆ ก็กระพือสองที
แล้วลืมตาขึ้น พอเห็นว่าเป็นเขาก็เบิกตาโตถอยห่างอย่างตระหนก ด้วย
กลัวว่าเขาจะจูบเธออีก ตอนนี้ปากยังเจ็บอยู่เลย
ไรอันมองคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยอารมณ์ทคี่ อ่ ยๆ ดีขนึ้ จนสีหน้า
กลับเป็นปกติดังเดิมในที่สุด
“มาซ่อนตรงนี้ท�ำไม?”
เสี่ยวโอวพึมพ�ำ ตอบเสียงเบา “ที่นี่อุ่นดี”
เดิมทีเธอคิดจะหนี แต่พอเดินไปถึงประตูกล็ งั เลคิดไปว่าหากหนี
ไปตอนนี้ ยังไม่ทันพ้นหุบเขาคามูด้าก็คงจะถูกเสือเขี้ยวดาบคาบไปกิน

351
เสียก่อน จะเป็นการได้ไม่คุ้มเสีย พอคิดถึงข้อนี้แล้วเธอก็พยายามท�ำใจ
ให้สงบ
แต่ว่า...ถ้าอยู่ห้องเดียวกับเขาก็ยังรู้สึกไม่ปลอดภัย จึงเหลียว
มองไปมาเพื่อหาที่หลบซ่อนตัวและก็เจอที่นี่ จึงได้ท�ำตัวเป็นเต่าหดหัว
นั่งอยู่ตรงนี้ตลอด
“ในบ้านอุ่นกว่าที่นี่” ไรอันยื่นมือมาเช็ดฝุ่นที่ติดใบหน้าของเธอ
ตั้งท่าจะอุ้มเธอขึ้นแต่คิดไม่ถึงว่าเสี่ยวโอวจะหลบอย่างรวดเร็ว แล้วมุด
ใต้วงแขนเขาออกไป
“ต...ต่อไปคุณอย่ามาเอะอะก็อมุ้ ฉันตามใจชอบอีก” เสีย่ วโอวยืน
อยูห่ า่ งจากเขาหลายก้าว กลืนน�ำ้ ลายแล้วกล่าวต่อด้วยน�ำ้ เสียงตึงเครียด
“ฉันไม่ชอบให้ใครอุ้ม”
ไรอันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
หลังจากเธอพูดประโยคนีจ้ บก็หมุนตัววิง่ กลับเข้าห้องไป ทิง้ เขา
ให้ยืนอยู่ในครัว
เสือดาวหนุ่มเดินตามหลังเธอเข้ามาในห้อง เห็นหญิงสาวถือ
กระดาษปากกาก�ำลังเขียนบางอย่างอยู่บนโต๊ะ เขาไม่สนใจว่าเธอจะท�ำ
อะไร ไม่สนใจสิ่งที่เธอเขียนด้วย ก้าวยาวๆ เดินเข้าโอบเอวบางจากทาง
ด้านหลัง ตั้งท่าจะอุ้มเธอขึ้นไปวางบนเตียงแล้วท�ำกิจกรรมที่ค้างอยู่
เมื่อครู่ คิดไม่ถึงว่าเจ้าตัวน้อยในอ้อมกอดจะดิ้นรนหาทางหนี
“ไรอัน...เดี๋ยวก่อน ฉัน...ฉันมีเรื่องจะพูด”
เขาหยุดชะงักมือทันที แต่ยังคงไม่คลายออก “อะไรเหรอ?”
เสีย่ วโอวท�ำหน้าจริงจัง “ก่อนนีฉ้ นั เคยบอกคุณว่า ฉันไม่สามารถ
อยู่ที่นี่เพื่อเป็นตัวเมียให้คุณได้...ฉันพูดจริงนะคะ ทันทีที่รู้วิธีกลับบ้าน
ฉันก็จะไปทันที”

352
 ไรอันนิ่งไปชั่วครู่ “ฉันถึงได้จีบเธอไง”
เสี่ยวโอว “...”
นี่เขาฟังเธอไม่เข้าใจเหรอ?
“เพราะฉันจะท�ำให้เธออยู่ที่นี่อย่างเต็มใจ” ไรอันก้มหน้าจ้องตา
เธอตรงๆ ใช้ปลายจมูกดันปลายจมูกเธอ
“ถ้าเธอไม่อยากเป็นผู้หญิงของฉัน ก็มาเป็นคู่ชีวิตไหม?”
ส�ำหรับเสือดาวไม่เคยมีค�ำว่า ‘คู่ชีวิต’ มาก่อน เพราะค�ำนี้มีไว้
ส�ำหรับเผ่าพันธุ์ที่ตัวผู้จะมีตัวเมียเพียงตัวเดียวตลอดชีวิต
เสีย่ วโอวอึง้ ไปเล็กน้อย เพราะรูพ้ ฤติกรรมของเสือดาวดี จึงแปลก
ใจที่ไรอันพูดอะไรแบบนี้ออกมา แสดงว่าเขารู้มาตลอดว่าเธอถือสากับ
เรื่องระหว่างหญิงชายสินะ?
ไม่สิ! สิ่งที่ต้องพูดในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องนี้ เธอส่ายหัวสลัดความคิด
ฟุ้งซ่านทิ้งไป ท�ำหน้าบึ้งและกล่าวต่ออย่างจริงจังว่า “ในเมื่อเป็นอย่างนี้
เราก็ต้องมาตกลงกันก่อน ห้ามคุณจูบฉันอีกจนกว่าฉันจะรับปากเป็น
คู่ชีวิตของคุณ”
ไรอันเลิกคิ้วขึ้นสูง “ท�ำไมล่ะ เธอเองก็ตอบสนองฉันดีนี่”
พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ เสี่ยวโอวก็นึกถึงตอนที่เขาจูบเธอขึ้นมา
อีก ใบหน้าก็แดงก�่ำทันที
คนบ้า...เธอไม่ได้ตอบสนองเขาเสียหน่อย เธอคิดจะผลักเขาออก
ต่างหาก “ไม่รู้ล่ะ ถ้าคุณไม่รับปาก ฉันจะไปตอนนี้เลย ฉันจะออกไปตาม
หาแพ็ตเอง”
ไรอันจ้องเสี่ยวโอวนิ่ง เขาเพิ่งได้ลิ้มรสความหวานจากเธอ ให้
ปล่อยมือทันทีก็ยังคงท�ำใจไม่ได้ แต่ว่า...เธอในตอนนี้ก็มีสีหน้าเด็ดขาด
ถ้าเขาไม่รบั ปากเธออาจจะหนีไปจริงๆ ก็ได้ เขาเคยเห็นความดือ้ รัน้ แบบ

353
หัวชนฝาของอีกฝ่ายมาแล้ว
ไรอันไม่พูดก็เหมือนกับตอบรับโดยปริยาย
เสี่ยวโอวเห็นเขารับปากจึงโล่งอก เธอหรี่ตาลงมองมือของเขาที่
พาดอยู่บนเอวของตน
“ห้ามมาอุ้มฉันอีก”
ไรอัน “...”
“ตอนนอน ก็ไม่ต้องมาเกาะเกี่ยวกัน”
ไรอัน “...”
“แล้วก็” ความคิดของเธอหมุนแล่นเร็วจี๋ อยากจะเอาทุกเรื่องที่
นึกออกมาร่างเป็นกฎ “ถ้าฉันไม่อนุญาต ห้ามคุณ...”
ไรอันฟังอยูน่ านจนทนไม่ไหว ยกมือขึน้ ใช้กรงเล็บแตะเบาๆ บน
ปากเจ้าตัวน้อยที่ยังพูดไม่จบ เขาโน้มกายลงมา ริมฝีปากแนบชิดใบหู
ของเธอ ขู่ด้วยน�้ำเสียงแหบต�่ำ
“หงิมๆ หน่อย อย่าได้คืบจะเอาศอก”

354
 บทที่ 43

อุ๊ย...
ใบหน้าเปียกชุ่มและรู้สึกสากระคาย เหมือนมีคนเอากระดาษ
ทรายมาเช็ดหน้าให้ สัมผัสนี้ท�ำให้เสี่ยวโอวขมวดคิ้วน้อยๆ อย่างอด
ไม่ไหว
หญิงสาวพลิกตัวเอาแก้มมุดฝังเข้าผ้าห่ม เพื่อหลบเลี่ยงต้นเหตุ
น่าร�ำคาญที่คอยรบกวนการนอน แต่ก็ไร้ประโยชน์
อีกฝ่ายแค่หยุดนิ่งชั่วครู่ แล้วก็ย้ายเป้าหมายจากแก้มไปที่หู
ลิ้นสากไถลผ่านใบหูเล็ก จากนั้นก็ทั้งขบทั้งเม้มที่ติ่งหูของเธอ ลิ้นที่มี
หนามเนื้อกรีดใบหูเบาๆ ทีแล้วทีเล่า ท�ำให้รู้สึกเจ็บนิดๆ คันและก็ชา
ความรู้สึกนี้ก็เหมือนตอนเสี่ยวโอวอยู่ที่บ้าน
แมวขนสั้นที่เลี้ยงไว้ก็มักจะท�ำแบบนี้ กลางดึกไม่ยอมนอนก็จะ
มาเลียหน้าเลียตา ตอนนั้นเธอง่วงมากไม่มีกะใจมาสนใจมัน พอรุ่งเช้า
เมื่อเธอตื่นนอนก็พบว่าหน้าตัวเองมีรอยแดงจ�้ำจนเห็นเส้นเลือดไป
ครึ่งหน้า แถมยังมีคราบน�้ำลายที่แห้งไปแล้วเลอะเต็มหน้าไปหมด
เวลานี้เธอรู้สึกเหมือนก�ำลังโดนรังควานเหมือนตอนนั้นเลย

355
 หญิงสาวไม่อยากตื่นมาแล้วเจอหน้าตัวเองเป็นแบบนั้นอีกแล้ว
จึงพึมพ�ำเสียงเนือยๆ ทีหนึง่ ยืน่ มือน้อยออกจากผ้าห่มมาปัดป้องใบหน้า
ของตน
ฝ่ามือสัมผัสหนังขนนุม่ รูปร่างใหญ่กว่าแมวทีเ่ ธอเลีย้ ง เสีย่ วโอว
พยายามผลักออกแต่มันก็ไม่ยอมขยับจนเธอต้องเป็นฝ่ายเบี่ยงหน้าหนี
และสุดท้ายก็ต้องลืมตาตื่นอย่างไม่เต็มใจ
สิง่ แรกทีม่ องเห็นคือล�ำตัวของสัตว์ มันตัวใหญ่มาก มีผวิ หนังและ
ขนสีเทาลายด�ำนั่งชันขาหน้าอยู่ข้างกายเธอ หางห้อยอยู่ตรงขอบเตียง
กวาดไปมาอย่างเชื่องช้า
เมื่อเห็นว่าเธอตื่นแล้วก็แลบลิ้นมาเลียแก้มอีกครั้ง
เสีย่ วโอวทีก่ ำ� ลังอยูใ่ นอาการง่วงงุนพอเจอกับดวงตาสีนำ�้ เงินฉ�ำ่
ลึกของเขาท�ำให้ตนื่ ขึน้ ทันที มือหนึง่ ยกกุมแก้มข้างทีถ่ กู เลียและถอยหลัง
อย่างตกใจ
“คุณ...”
อันทีจ่ ริงเธอไม่ได้รสู้ กึ เจ็บเท่าไรแต่กลับรูส้ กึ อายมากกว่า รีบพูด
เตือนเสือดาวตรงหน้า “เมือ่ วานคุณรับปากแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไม่จบู ฉัน
เอาดื้อๆ อีก ทะ...ท�ำไมคุณถึงกลับค�ำพูดแบบนี้?”
เสือดาวตัวใหญ่สะบัดหาง ได้ยินเธอพูดทุกค�ำแต่กลับนิ่งเฉย
เหมือนไม่รสู้ กึ ผิดสักนิด ไรอันในร่างเสือดาวตอบกลับด้วยเสียงทุม้ ต�ำ่ และ
หยาบกระด้างกว่าปกติ
“อย่าคิดมากน่า...ฉันแค่ก�ำลังปลุกเธอ”
เมื่อเขาเปลี่ยนเป็นร่างสัตว์ ผ้าพันแผลบนกายก็ฉีกขาดหมด
เปิ ด เผยบาดแผลตรงขาหน้ า ที่ ทั้ ง ลึ ก และเป็ น รอยพาดยาวสะดุ ด ตา
เสี่ยวโอวนิ่งมองอยู่อย่างนั้น

356
 จนกระทั่งแวบหนึ่งในหัวพลันนึกได้ว่า ปกติของสัตว์โดยเฉพาะ
พวกสัตว์ตระกูลแมว มักจะชอบเลียแผลให้กันและยังชอบเลียแต่งขนให้
อีกฝ่ายด้วย
แต่ว่า...หน้าเธอไม่มีขนสักหน่อย ท�ำไมเขาต้องปลุกเธอด้วยวิธี
นี้ล่ะ?
เสีย่ วโอวขมวดคิว้ คิดหาเหตุผล แล้วหันมองออกไปนอกหน้าต่าง
บรรยากาศภายนอกตอนนี้ฟ้ายังมืดอยู่ จึงก้มหน้ามองนาฬิกา ตีห้าสี่สิบ
หญิงสาวเอามือเช็ดน�้ำลายเหนียวหนึบบนใบหน้า เบ้ปากน้อยๆ อย่าง
นึกเคืองในใจ ตอนนีถ้ งึ อยากจะนอนก็คงนอนไม่หลับแล้ว ออกไปล้างหน้า
แปรงฟันเลยละกัน เสี่ยวโอวจึงลุกขึ้นไปล้างหน้าที่ด้านนอก
พอเดินกลับเข้าบ้านก็เห็นเสือดาวตัวใหญ่ที่หมอบอยู่บนเตียง
กลายเป็นร่างคนแล้ว
ไรอันถือผ้าก๊อซในมือก�ำลังพยายามพันแผลให้ตัวเองอยู่ ด้าน
ข้างเป็นกล่องยาของเธอ ยาฆ่าเชื้อและแอลกอฮอล์ในนั้นล้วนเปิดออก
ผ้าส�ำหรับพันแผลก็เป็นก้อนยุ่งเหยิง
ไรอันเห็นเธอกลับมาก็กวักมือเรียก “มานี่”
พอเสี่ยวโอวเดินมาหา เขาก็ยกแขนข้างที่บาดเจ็บพูดด้วยเสียง
ทุ้มต�่ำ “ช่วยมัดเงื่อนให้ฉันหน่อย”
เสี่ยวโอวมองแขนตรงหน้าอย่างลังเล แล้วก็นึกถึงบาดแผลบน
แขนที่เธอเห็นเมื่อวาน จากนั้นก็โน้มกายลงไปจัดการให้อย่างว่าง่าย
เธอผู ก เงื่ อ นที่ ซั บ ซ้ อ นไม่ เ ป็ น ผู ก เป็ น เพี ย งรู ป โบธรรมดา
เมื่อก่อนตอนผูกผ้าพันแผลให้เถาเถาก็ท�ำแบบนี้แต่ก็ไม่รู้สึกแปลกอะไร
แต่พอมาอยู่บนแขนก�ำย�ำของไรอันกลับดูตลกไม่เข้ากันสักนิด
หญิงสาวได้แต่อมยิม้ แล้วแกะทีผ่ กู ออกเงียบๆ แล้วลงมือผูกใหม่

357
แก้มชมพูเปล่งปลั่งเนียนนุ่มของเจ้าตัวน้อยอยู่ใกล้เพียงคืบจนกลิ่นหอม
ละมุนอบอวลรายล้อมรอบตัว ไรอันก้มหน้าลง มองเห็นขนตายาวเรียง
เส้นเหมือนใบสนที่ทอดยาวเป็นแพก็อดใจไม่ได้ที่จะยื่นนิ้วมือไปสัมผัส
หญิ ง สาวตกใจเหมื อ นนกตื่ น ศร ลุ ก ลนถอยหลั ง ถามอย่ า ง
หวาดระแวง “คะ...คุณจะท�ำอะไรน่ะ?”
ไรอันมองท่าทีหวาดกลัวของเธอ บิดมุมปากขึ้นแล้วจงใจถาม
กลับ “จะไม่ให้จูบก็ช่าง...แต่ตอนนี้แค่แตะก็ยังไม่ได้เลยเหรอ?”
เสีย่ วโอวท�ำหน้าเบ้ทนั ที พูดแบบนีเ้ หมือนกับว่าเมือ่ ก่อนเขามัก
‘แตะ’ เธอบ่อยๆ อย่างนั้นแหละ หญิงสาวตอบกลับพร้อมส่ายหน้าอย่าง
แรง “ไม่ได้!”
“เงื่อนไขที่เธอพูดไปเมื่อคืน ฉันลองคิดดูแล้ว…” ไรอันใช้ฟัน
แหลมกัดปลายผ้าพันแผลข้างหนึง่ แล้วมัดเงือ่ นอย่างง่าย ดวงตาสีนำ�้ เงิน
จ้องเขม็งมาที่เธอ
“ฉันจะรับปากเธอก็ได้ แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน เธอก็ต้อง
รับปากฉันอย่างหนึ่ง”
“เรื่องอะไร?”
“ในระหว่างที่แผลฉันยังไม่หาย ช่วยดูแลฉันเหมือนที่เคยดูแล
เถาเถาได้ไหม?”
“...”
“ท�ำไม่ได้งั้นเหรอ?” ไรอันยักคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถามแล้วพูด
อีกว่า “เธอขอฉันมากมายขนาดนัน้ แต่ฉนั ขอเธอแค่เรือ่ งเดียวเท่านัน้ เอง”
เสี่ยวโอวเม้มปากครุ่นคิดชั่วครู่ ที่จริงแล้วก็ไม่ใช่ค�ำขอที่ยากอะไรนัก
จึงพยักหน้าเป็นการตกลง
แต่เธอลืมไปว่าสิ่งที่ตัวเองขอนั้นเป็นเรื่องสมควร เพราะจะอยู่

358
หรือไปเป็นสิทธิ์ของเธอที่จะตัดสินใจ ส่วนไรอันแท้จริงแล้วไม่มีสิทธิ์ขอ
เลยด้วยซ�้ำ

เสี่ยวโอวเติมฟืนใส่เข้าไปในเตา
คิดย้อนไปถึงเมื่อครู่ว่าเธอไม่ควรรับปากไรอันหรือเปล่า?
ถ้าเขาเกิดขออะไรแปลกๆ ขึ้นมาอีกล่ะ?
เสี่ยวโอวพยายามนึกว่าตอนที่เถาเถาบาดเจ็บเธอเคยดูแลมัน
อย่างไร ครุ่นคิดอยู่นานแต่ก็จ�ำได้เพียงว่า เธอก็แค่ท�ำแผลและให้กับให้
อาหารมันก็เท่านั้น ไม่ได้ท�ำอะไรที่เกินกว่านี้
หญิงสาวรูส้ กึ ว่าโล่งใจทันที โชคดีทตี่ อนนัน้ เธอยังไม่เคยอาบน�ำ้
หรือวัดอุณหภูมิที่ทวารให้มัน...
กลิน่ ไหม้ทำ� ให้เธอได้สติรบี ดูโจ๊กในหม้อทีก่ ำ� ลังจะแห้ง ควันจาก
หม้อลอยคลุง้ เต็มไปหมด จึงรีบดับไฟบนเตามือไม้พลั วัน แต่เพราะไม่เคย
ใช้เตาไฟโบราณแบบนี้จึงท�ำไปแบบเก้ๆ กังๆ ไม่เพียงแต่ไฟไม่ดับแถม
ยังท�ำเอาควันลอยวนไปทั่วทั้งครัว
“แค่ก แค่ก...” สุดท้ายก็จนใจจ�ำต้องยกน�้ำมาสาดใส่เตาไฟ
ในที่สุดจึงดับไฟลงได้
หญิงสาวยืนอยู่ในครัวที่ตอนนี้เละเทะไปหมดพร้อมกับถอนใจ
ยาวๆ ขณะเดียวกันก็คิดว่าจะท�ำอย่างไรดี โจ๊กที่อุตส่าห์ตั้งใจต้มก็กิน
ไม่ได้แล้ว ถ้าต้องต้มใหม่คงใช้เวลานานเลยทีเดียว แถมเธอก็ยงั ใช้เตาไฟ
ไม่ค่อยเป็น ถ้าเกิดท�ำพังขึ้นมาจริงๆ จะท�ำอย่างไร?
เสี่ยวโอวตัดสินใจหยิบเตาไฟและกระป๋องแก๊สจากห้วงมิติของ
เธอออกมาใช้ ทันใดนัน้ ก็ได้ยนิ เสียงเคาะประตู เธอจึงรีบเก็บกระป๋องแก๊ส
กลับเข้าที่เดิมแล้วเดินไปเปิดประตู

359
 ด้านนอกมีสัตว์กลายพันธุ์ตัวเมียยืนอยู่ ดวงตาสีน�้ำเงินเขียว
สันจมูกตั้งตรง ผิวขาวราวหิมะ รูปร่างสูงโปร่ง เธอก็คือโอลินที่เคยมา
เมื่อคราวที่แล้วนั่นเอง
เมือ่ บาดแผลบนกายเริม่ หายดี เธอก็ดสู วยอยูไ่ ม่นอ้ ย รอยยิม้ บน
ใบหน้าก็เบิกบานขึ้นเยอะ
“จ่าฝูงไรอันอยู่ไหม?” โอลินพูดกับเสี่ยวโอวด้วยภาษาเสือดาว
พร้อมชูโถกระเบื้องในมือ “ฉันท�ำซุปนกพิราบมาให้ ได้ยินมาว่าจ่าฝูง
ไรอันบาดเจ็บ ซุปนี่จะช่วยให้แผลสมานตัวได้ดี ขอฉันเข้าไปหน่อยได้
ไหม?”
แม้เสี่ยวโอวจะอาศัยอยู่ในฝูงเสือดาวมาหลายวันแล้ว แต่ก็คุย
กับไรอันด้วยภาษามนุษย์ตลอด จึงยังฟังภาษาเสือดาวไม่ค่อยเข้าใจ
เท่าไร แค่พอรู้บ้างเท่านั้น
เสี่ยวโอวจับใจความได้ค�ำท้ายๆ จึงตอบกลับเพียงว่า “อืม”
โอลินขอบคุณเสี่ยวโอวอย่างตื้นตัน เธอเดินตรงจากสวนเลย
เข้าไปถึงในห้องนอน

ในบ้าน ไรอันก�ำลังนั่งเขี่ยเป้ของเสี่ยวโอวอยู่บนเตียง
เจ้าตัวน้อยนัน่ จะไปไหนทีไรก็ตอ้ งสะพายเจ้านีต่ ลอด ข้างในเก็บ
อะไรส�ำคัญไว้กันแน่?
เขาค้นภายในเป้ พบกระดาษที่น่าสนใจแผ่นหนึ่ง บนนั้นวาด
แผนที่ภูเขาโดยรอบของหุบเขาคามูด้าไว้ ตรงทางออกของหุบเขาถูกท�ำ
เครื่องหมายไว้ด้วยสีแดง
นัยน์ตาเสือดาวหนุ่มเข้มขึ้นทันที
“จ่าฝูง...” เสียงเบาหวิวดังขึ้นที่ประตู

360
 ไรอันเงยหน้ามอง เห็นโอลินยืนอยูต่ รงประตู เธอรีบอธิบาย “ฉัน
ต้มซุปพิราบให้เคอร์รี่ แต่ฉันต้มเยอะไป เลยแบ่งมาให้คุณถ้วยหนึ่ง ถ้า
คุณไม่รังเกียจจะรับไว้กินไหมคะ” พูดพลางเดินก้าวเข้าในบ้าน วางโถ
กระเบื้องลงบนโต๊ะ ก้มหน้าก้มตารอค�ำตอบของเขา
ไรอันขย�ำกระดาษในมือเป็นก้อนก่อนจะโยนเข้าเตาผิง แล้วเบน
สายตากลับมามองโอลินอีกครั้งพร้อมกับขมวดคิ้ว “ใครให้เธอเข้ามา?”
โอลินอึง้ ไป รีบกล่าวตอบ “มี...มีตวั เมียตัวหนึง่ เปิดประตูให้ฉนั ...”
แต่พูดยังไม่ทันจบไรอันก็ลุกจากเตียง อ้อมผ่านกายเธอเดินไปทาง
ห้องครัว
กลุม่ ควันในครัวนัน้ จางลงแล้ว เพียงแต่วา่ เตาไฟมีสภาพเละเทะ
จนดูไม่ได้ เสี่ยวโอวตักน�้ำจากด้านหลังมาถังหนึ่ง หยิบเอาผ้ามาซับน�้ำ
เพื่อเช็ดล้างเตาไฟ
แต่เพราะเตาสูงเกินไป หม้อเหล็กที่ใช้ก็หนักเธอจึงขยับมัน
ไม่ไหว การท�ำความสะอาดเลยกลายเป็นเรื่องยากล�ำบาก
ตอนที่ไรอันเดินเข้ามาหญิงสาวก�ำลังยืนเขย่งปลายเท้าล้าง
ก้นหม้ออยู่ แทบจะมุดหัวเข้าไปในหม้อ ก้นน้อยๆ บิดงอนเหมือนหนู
ตัวเล็กจ้อยที่ก�ำลังแอบกินน�้ำมันตะเกียง
ไรอันเข้าไปใช้มือข้างที่ไม่บาดเจ็บหิ้วเธอออกมาจากหม้อแล้ว
วางเธอลงบนพืน้ เห็นใบหน้าและจมูกเธอล้วนเต็มไปด้วยคราบเขม่าควัน
ก็ยื่นนิ้วโป้งไปเช็ดให้ ถามด้วยเสียงแหบต�่ำ “เธอท�ำอะไรอยู่? จะต้ม
ตัวเองหรือไง?”
เสี่ยวโอวเอามือปาดแก้มอย่างอายๆ “ต้มโจ๊ก”
“แล้วไหนโจ๊กล่ะ?”
“ท�ำไหม้ไปแล้ว...” หลังพูดจบเธอยิง่ รูส้ กึ ผิดและอาย อธิบายเสียง

361
ค่อย “ฉันจุดไฟไม่เป็น”
เขาไม่เพียงแต่ไม่โกรธยังอุม้ เจ้าตัวน้อยทีเ่ ลอะเทอะทัง้ ตัวขึน้ พา
เดินออกไปด้านนอก
“ท�ำไมไม่เรียกฉัน?”
เสี่ยวโอวได้แต่เม้มปากไม่ตอบ จะให้เธอพูดยังไง ก็เธอไม่อยาก
อยู่ในพื้นที่แคบๆ กับเขา...
ด้านในห้องนอน โอลินยังคงยืนนิ่งอยู่เห็นไรอันอุ้มเสี่ยวโอว
ออกมา รอยยิ้มจึงหยุดนิ่งลง “จ่าฝูงไรอัน...”
ไรอันหยุดฝีเท้าลง เบนสายตามอง “ตอนนีฉ้ นั อยากอยูก่ บั ผูห้ ญิง
ของฉัน ถ้าไม่มีอะไรเธอก็ไปได้แล้ว”

362
 บทที่ 44

หลังออกมาจากบ้านไรอัน โอลินไม่ได้กลับที่พักทันทีแต่
ตรงไปบ้านผู้เฒ่าสุจิราโดยอ้างว่าไปเยี่ยมสุชานา
ผู ้ เ ฒ่ า สุ จิ ร าเพิ่ ง ป้ อ นโจ๊ ก ให้ ลู ก สาวกิ น จนหมดถ้ ว ย สุ ช านา
บาดเจ็บตรงล�ำคอจึงกินได้แต่เพียงอาหารเหลว
ขณะทีผ่ เู้ ฒ่าก�ำลังจะไปล้างถ้วยทีห่ อ้ งครัวก็ได้ยนิ เสียงเรียกจาก
หน้าประตู “ท่านผู้เฒ่า”
เขาหันกลับไปมอง โอลินเดินเข้าในสวนอย่างสงบเสงี่ยม กล่าว
พร้อมรอยยิ้ม “ฉันมาเยี่ยมสุชานาค่ะ ไม่ทราบว่าบาดแผลเธอเป็นยังไง
บ้าง?”
ตัวเมียทีช่ ว่ ยมาจากฝูงเสือเขีย้ วดาบนัน้ ล้วนมีทา่ ทางตืน่ กลัว จูๆ่
โอลินกลับเป็นฝ่ายมาเยีย่ มสุชานา ท�ำให้สจุ ริ าแปลกใจเล็กน้อย แต่ลกู สาว
ของเขามีนิสัยร่าเริง มนุษยสัมพันธ์ดี ก็คงไม่แปลกอะไรถ้าโอลินจะมา
เยี่ยม
“สุชานาเพิง่ หลับไป ไว้ตนื่ แล้ว ฉันจะช่วยบอกให้วา่ เธอมาเยีย่ ม”
โอลินพยักหน้าอย่างเสียดาย เดิมควรจะลากลับแต่ก็ไม่ท�ำ

363
 “จริงสิคะ...ท่านผู้เฒ่า ยังมีอีกเรื่อง”
“อะไรหรือ?”
โอลินหลุบตาลงมองพื้น กล่าวช้าๆ “ได้ยินมาว่าจ่าฝูงก็บาดเจ็บ
เหมือนกัน เมื่อครู่ฉันไปเยี่ยมเขา ในสวนที่บ้านจ่าฝูงเหมือนมีตัวเมีย
อาศัยอยู่ด้วยตัวหนึ่ง ดูแล้วเหมือนไม่ใช่เสือดาว...”
“อ้อ เธอหมายถึงเด็กคนนั้นน่ะหรือ” สุจิรายังคงมีน�้ำเสียงเรียบ
เฉย เหมือนเคยตอบค�ำถามแบบนี้มาหลายรอบแล้ว “เธอเป็นตัวเมียที่
จ่าฝูงพากลับมาด้วย เป็นผูท้ เี่ คยช่วยชีวติ จ่าฝูงไว้ ไม่ใช่เผ่าพันธุเ์ ดียวกับ
พวกเราจริงๆ นั่นแหละ”
โอลินนิง่ ไป ในตอนแรกเธอก็นกึ ว่าเสีย่ วโอวเป็นเหมือนกับเธอที่
ไรอันช่วยชีวิตมาเหมือนกัน คิดไม่ถึงว่ากลับเป็นเสี่ยวโอวเองที่เป็นฝ่าย
ช่วยชีวิตไรอันไว้
ตัวผู้ที่แข็งแกร่งอย่างจ่าฝูง...ก็ต้องให้ตัวเมียมาช่วยด้วยหรือ?
โอลินดึงสติกลับมาจากความแปลกใจ ปรับสีหน้าเป็นปกติแล้ว
ถามต่อ “หมายความว่า เธอจะอยู่กับฝูงเสือดาวต่อไปหรือคะ?”
สุจิราตอบเบาๆ “น่าจะ...” เขารู้ว่าตัวเมียตัวนั้นเคยหนีไปสอง
สามครั้ง แต่ก็ถูกจ่าฝูงตามกลับมาทุกครั้ง ไรอันรักใคร่ทะนุถนอมเธอยิ่ง
กว่าอะไรทั้งหมด จะปล่อยให้เธอจากไปได้อย่างไร?
โอลินเม้มริมฝีปาก ท่าทางสงสัย “แต่...กลุ่มตัวเมียในฝูงต้องมา
อาศัยรวมกันทีล่ านด้านหลังไม่ใช่หรือคะ การทีเ่ ธอแยกตัวไปอาศัยอยูก่ บั
จ่าฝูงแบบนั้นจะท�ำให้สมาชิกฝูงตัวอื่นๆ ไม่พอใจหรือเปล่า?”
อย่างไรเสียฝูงเสือดาวก็ขาดแคลนตัวเมีย การทีจ่ า่ ฝูงครอบครอง
ตัวเมียตัวหนึ่งให้เป็นของตนแต่เพียงผู้เดียว เป็นสิ่งที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง
ผู้เฒ่าสุจิราจึงนิ่งเงียบไป

364
 “แล้วก็...ดูเหมือนว่าเธอจะดูแลใครไม่คอ่ ยเป็น ตอนทีฉ่ นั ไปเยีย่ ม
จ่าฝูงไรอัน เธอก�ำลังต้มโจ๊ก แทบจะเผาห้องครัวไปเสียแล้ว...” โอลินเห็น
ว่าแววตาของผู้เฒ่าสุจิราเริ่มหวั่นไหวก็กล่าวเสริมทันที “ที่ที่ฉันพักอยู่
ตอนนีย้ งั มีหอ้ งว่าง ถ้าเธอย้ายเข้ามาเราจะได้สอนเธอท�ำอาหาร ฉันถนัด
ด้านนี้มากค่ะ”
พอโอลินไปแล้ว สุจิราจึงเพิ่งตระหนักถึงปัญหานี้ ไรอันไม่เคย
เอ่ยปากเรื่องจะแบ่งปันเสี่ยวโอวกับฝูงมาก่อน หรือเขาคิดจะครอบครอง
ตัวเมียตัวนั้นคนเดียวจริงๆ
อาศัยความสามารถของไรอัน...ใช่ว่าจะท�ำไม่ได้
เพียงแต่ว่า...กฎระเบียบในฝูงเสือดาวก็เป็นแบบนี้มานับร้อยปี
เมื่อถูกละเมิดฝูงก็จะเสียสมดุล ถึงเวลานั้นอัตราส่วนระหว่างตัวผู้กับ
ตัวเมียจะยิ่งไม่เท่ากัน แม้แต่การสืบทอดรุ่นต่อๆ ไปก็อาจเป็นปัญหา
เขาจะวางเฉยปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้

นับตั้งแต่เสี่ยวโอวเกือบท�ำไฟไหม้ครัวไปครั้งที่แล้ว เธอก็
ไม่กล้าใช้เตาไฟในบ้านอีก
เสี่ยวโอวเตรียมท�ำอาหารส�ำหรับมื้อเที่ยงวันนี้โดยหยิบเอา
กระป๋องแก๊ส หม้อสเตนเลสกับวัตถุดิบที่ใช้ท�ำอาหารออกมาจากห้วงมิติ
เธอหุงข้าวหม้อหนึ่ง ท�ำผักตุ๋นสองอย่างแล้วก็ซุปเนื้อ พอท�ำเสร็จก็น�ำ
ทุกอย่างใส่ชามกระเบื้องแล้วยกเข้าไปในบ้าน
แผลบนตัวของไรอันนั้นดีขึ้นมากแล้ว มีแต่แขนซ้ายที่ยังพันผ้า
อยู่จึงเคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวก เสี่ยวโอวยื่นตะเกียบคู่หนึ่งมาตรงหน้า
เขา ถามอย่างไม่แน่ใจ “คุณใช้ตะเกียบเป็นไหม?”
ไรอันไม่ตอบ ก้มตามองของสีด�ำในถ้วย ถามว่า “นี่คืออะไร?”

365
 “สาหร่ายไง ดีกับแผลคุณนะ”
สัตว์กินเนื้ออย่างพวกเขากินเนื้อมาหลายปี ไม่ค่อยได้กินผัก
โภชนาการในร่างอาจจะไม่สมดุล เสีย่ วโอวจึงคีบให้ไรอันอย่างหวังดี วาง
เอาไว้ในถ้วยเขา “กินเยอะๆ หน่อย” เธอคิดว่าเขาคงกินอาหารแบบนีเ้ ป็น
ครั้งแรก จึงอธิบายกับข้าวแต่ละอย่างให้เขาฟังจนครบทุกชนิด “คุณอย่า
เอาแต่กินเนื้อ กินผักบ้างตามสมควรจึงจะดีกับร่างกาย”
ไรอันเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ
เขาไม่ได้บอกเธอว่าอันทีจ่ ริงแล้ว สัตว์กนิ เนือ้ ก็กนิ พืชบ้างเหมือน
กันแต่อาจจะนานๆ ครั้ง เพื่อช่วยให้กระเพาะย่อยอาหารได้ง่ายขึ้น อาจ
จะไม่หลากหลายเท่ามนุษย์ เพราะแม้แต่พืชที่โตในน�้ำ ฝังอยู่ในดินก็ยัง
ถูกพวกมนุษย์ขุดมากินได้
หลังจากกินข้าวเสร็จ ไรอันเก็บจานชามเอาไปล้างในครัว
เธอประเมินกระเพาะของเขาต�่ำไป กับข้าวสองอย่างกับน�้ำซุป
หนึ่งถ้วยนั้น ส�ำหรับเขาแล้วถือเป็นเพียงอาหารเรียกน�้ำย่อย แถมส่วน
ใหญ่ยังเป็นผัก กินไปแล้วไม่ท�ำให้รู้สึกอิ่มเลยสักนิด
เสือดาวหนุ่มฉวยโอกาสที่เสี่ยวโอวนอนพักกลางวันแปลงเป็น
ร่างสัตว์มุ่งไปยังหุบเขาทางด้านหลัง เขาจับละมั่งทิเบตตัวหนึ่งได้อย่าง
รวดเร็ว แหวกท้องมันกินพอให้อิ่มไปอีกมื้อ จากนั้นก็ทิ้งกระดูกละมั่งไว้
ตรงชายป่า ก่อนกลับไรอันยังไม่ลืมล้างกลิ่นคาวเลือดออกจากร่าง...
เจ้าตัวน้อยนั้นขี้กลัวแถมยังอ่อนไหว ถ้ารู้ว่าเขาเพิ่งฆ่าสัตว์กิน
พืชไป ต้องหวาดกลัวและไม่สบายใจแน่
ไรอันกลับมาทีบ่ า้ นก็รสู้ กึ แปลกใจทีร่ วู้ า่ จริงๆ แล้วเธอไม่ได้นอน
พัก
หญิงสาวก�ำลังยืนอยู่ตรงหน้าเตาผิง ถือกระเป๋าเป้อยู่ในมือและ

366
ก�ำลังค้นหาของบางอย่าง พอได้ยินเสียงฝีเท้าก็เงยหน้าขึ้น
ไรอันเห็นขอบตาเธอแดงๆ ก็คิ้วขมวดทันที
“ไรอัน คุณมารื้อเป้ฉันเหรอ?”
เท้าของไรอันที่ก�ำลังก้าวข้ามประตูชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็
ถามกลับด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยน “อะไรนะ?”
เสี่ยวโอวรื้อค้นไปทั่วกระเป๋า เทข้าวของข้างในออกมาจนหมด
มีไฟฉาย กล้องส่องทางไกล มีดพับสวิส สมุดปากกา...แต่แผนทีท่ เี่ ธอวาด
กลับหายไป
“ในกระเป๋าฉันมีกระดาษแผ่นหนึง่ กระดาษแบบนี”้ เธอพลิกเปิด
สมุดให้ไรอันดู “ข้างในวาดสิ่งส�ำคัญไว้ คุณเห็นไหม?”
ไรอันยังคงสีหน้านิ่งเฉย ไม่เหมือนเสี่ยวโอวที่ร้อนรน “ส�ำคัญ
แค่ไหน?”
“...” เสีย่ วโอวนิง่ อึง้ แน่นอนเธอบอกเขาไม่ได้วา่ เป็นแผนทีท่ วี่ าด
เอาไว้เพื่อใช้น�ำทางออกจากหุบเขาคามูด้า จึงบอกแค่ว่า “ส�ำคัญมาก”
ไรอันพอจะเดาได้แล้วว่าเธอหาอะไร ยัยนีค่ ดิ ว่าเขาไม่รจู้ กั แผนที่
เสียด้วยซ�้ำ เขาทรุดตัวลงนั่งยองๆ ด้วยปลายเท้าอยู่ข้างโต๊ะ ตอบเสียง
นุ่ม “ไม่เห็น”
เขาท�ำหน้าตายราวกับว่าคนที่ขย�ำแผนที่ของเสี่ยวโอวเป็นก้อน
และโยนเข้าเตาผิงเมื่อวานไม่ใช่ตัวเองเสียอย่างนั้น พอเสี่ยวโอวได้ยินก็
เม้มปากท�ำเหมือนจะร้องไห้ ดูท่าคงจะเสียใจมากจริงๆ
เข็มทิศพัง แผนที่ก็หาย หรือเธอจ�ำต้องอาศัยไรอันให้ช่วยตาม
หาแพ็ตเท่านั้น?
เสี่ยวโอวมองไรอัน “แล้วฝูงที่คุณส่งไปตามหาแพ็ต เขาเจอ
หรือยังคะ?”

367
 ไรอันตอบกลับด้วยเสียงเนิบนาบ “แม้วนิ เทอร์จะวิง่ เร็ว แต่จะให้
ไปกลับระหว่างฝั่งตะวันออกกับหุบเขานี้ภายในสามวันคงเป็นไปไม่ได้”
เสี่ยวโอวนิ่งอึ้งไปก่อนจะถามขึ้นอีก “แล้ววินเทอร์จะกลับมา
เมื่อไหร่? ถ้าเขาหาแพ็ตเจอ จะพากลับมาด้วยเลยไหม?”
ไรอันตอบปัดไปว่า “อาจจะ...”
เขาไม่ได้บอกเสี่ยวโอวว่าเต่าน�้ำฝูงนั้นอาศัยในทะเลตะวันออก
และไม่มีหลักแหล่งแน่นอน จะหาเจอหรือเปล่ายังไม่รู้เลย
ขณะที่เสี่ยวโอวก�ำลังนึกเศร้าใจอยู่นั้น ก็มีเสียงเคาะประตูดังมา
จากด้านนอก
ไรอันเดินไปเปิดประตู พบว่าด้านนอกมีเสือดาวตัวเมียยืนอยู่
เธอชื่อว่าวิลเบอร์ เป็นเพื่อนบ้านของผู้เฒ่าสุจิรา ผู้มาเยือนเอ่ยขึ้นก่อน
“จ่าฝูงไรอัน ท่านผูเ้ ฒ่ามีธรุ ะขอเชิญคุณไปหารือสักหน่อย ไม่ทราบว่าคุณ
สะดวกตอนนี้ไหม?”
“ผู้เฒ่ามีเรื่องอะไรหรือ?”
“ฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ท่าทางรีบร้อนมาก”
ไรอันไม่ถามต่อเพราะปกติแล้วสุจริ าก็มกั จะหารือเรือ่ งภายในฝูง
กับเขาเป็นประจ�ำ แต่ก่อนจะไปเขาไม่ลืมเรียกเสี่ยวโอวเข้ามาหนีบแก้ม
เนียนจนโย้ “อย่าคิดไปไหน รอฉันกลับมา”
อยู ่ ต่ อ หน้ า คนนอกเขายั ง กล้ า สั่ ง แบบนี้อีก ไม่รู้จัก อายบ้าง
หรือไงนะ เสี่ยวโอวได้แต่ปัดมือเขาออก “รู้แล้ว”
พอไรอันไปแล้ว เสี่ยวโอวก็เดินเข้าบ้านมาค้นหาแผนที่ต่อ เธอ
ค้นหาไปทั่วทุกที่ที่อาจจะเป็นไปได้แต่ยังคงไม่พบ กลับไปเจอ ‘สมุด
บันทึก’ ของตนโดยไม่ตั้งใจ
เสีย่ วโอวมีนสิ ยั ชอบจดวันทีป่ ระจ�ำเดือนมาลงในสมุด แม้กระทัง่

368
ตอนอยู่โลกนี้ก็บันทึกเอาไว้ สายตาเหลือบเห็นบันทึกของเดือนที่แล้ว
เป็นตัวอักษรสีแดงชัดเจนเขียนไว้ว่า ‘วันมีรอบเดือน’ แล้วก็นึกอะไร
ขึ้นมาได้จึงตกใจได้แต่ยืนตัวแข็งอยู่กับที่
ถ้าค�ำนวณไม่ผิด วันนี้ก็คือวันที่ประจ�ำเดือนเธอจะมา?
เสี่ยวโอวนึกถึงช่วงมีรอบเดือนเมื่อคราวที่แล้ว ตอนที่เธอถูก
ฮุลตันไล่จับไปทั่วเรือ นึกแล้วยังอดตัวสั่นไม่ได้
เคราะห์ดีที่ครั้งนั้นเป็นเพราะเรือของฮุลตันเจอเข้ากับโขดหิน
และเธอช่วยให้พวกเขารอดพ้นอันตราย ครั้งนั้นเธอจึงรอดมือเขามาได้
แต่ครั้งนี้อยู่ที่ฝูงเสือดาว เธอจะหลบอย่างไรพ้น?
คิดมาถึงตรงนี้ เสีย่ วโอวก็รบี ปิดประตูและหน้าต่างให้สนิท หยิบ
เอาผงแคทนิพที่เหลือออกมาจากห้วงมิติผสมเข้ากับเครื่องหอมที่มีกลิ่น
หอมแรง ท�ำเป็นถุงหอมอย่างง่ายๆ แขวนไว้ตรงเอว แม้จะท�ำแบบนีแ้ ล้ว
เสีย่ วโอวก็ยงั คงไม่วางใจ พยายามค้นหาไปทัว่ ห้วงมิติ ในทีส่ ดุ ก็พบน�ำ้ มัน
เขียวขวดหนึ่ง เธอเอามันมาทาทั่วตัวรอบหนึ่ง จึงค่อยสบายใจขึ้น
แบบนี้น่าจะไม่มีใครได้กลิ่น ‘ก�ำหนัด’ บนร่างเธอแล้วล่ะมั้ง?
พอลองคิดอีกทีก็รู้สึกกังวลขึ้นมา แม้จะหลบพ้นช่วงก�ำหนัดไป
ได้ แต่ตอนที่เลือดเริ่มไหลจะท�ำอย่างไร?
ผ้าอนามัยที่มีเพียงสองห่อ เธอก็ใช้หมดไปเมื่อคราวที่แล้ว หรือ
จะต้องใช้ขี้เถ้าจริงๆ?
เสี่ยวโอวจ�ำต้องลืมเรื่องแผนที่ไปก่อน แล้วไตร่ตรองว่าจะรับมือ
กับประจ�ำเดือนที่ก�ำลังจะมาอย่างไรดี
เพียงครู่เดียวก็มีเสียงเคาะประตู
เสี่ยวโอวนึกว่าไรอันกลับมา เมื่อตรวจดูว่ากลิ่นน�้ำมันเขียวยัง
ไม่จางไปจึงเดินไปเปิดประตู

369
 ผู้ที่ยืนอยู่ด้านนอกไม่ใช่ไรอัน ยังคงเป็นเสือดาวตัวเมียตัวนั้น
วิลเบอร์ใช้ภาษามนุษย์คุยกับเสี่ยวโอว “จ่าฝูงไรอันให้ฉันมาพา
เธอไปหุบเขาทางด้านหลัง วินเทอร์กลับมาแล้ว ยังเอาข่าวเรื่องแพ็ตมา
ด้วย”

370
 บทที่ 45

วินเทอร์กลับมาแล้วหรือ?
เสี่ยวโอวก�ำลังจะก้าวขาตามวิลเบอร์ออกไปแต่ก็ชะงักเท้าไว้
จ้องมองตัวเมียแปลกหน้าแล้วถาม
“ไรอันพูดอะไรอีกบ้างคะ?”
“จ่าฝูงไม่ได้พูดอะไร เธอตามฉันมาก็พอ”
หญิงสาวยังคงยืนนิ่ง มือเกาะประตูไว้แน่น “คงไม่ได้หรอกค่ะ
ฉันต้องรอให้ไรอันกลับมาก่อน”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะไม่ระแวงขนาดนี้ แต่ตอนนี้อยู่ในช่วง
‘ก�ำหนัด’ พอดี แถมไรอันก็บอกเธอเองว่าวินเทอร์ไม่สามารถไปและกลับ
มาได้ภายในระยะเวลาสั้นๆ ฉะนั้นระวังตัวไว้ก่อนจะดีกว่า
ส่วนเรือ่ งทีท่ ำ� ไมตัวเมียตัวนีถ้ งึ รูเ้ รือ่ งวินเทอร์ได้...ยิง่ คิดก็ยงิ่ รูส้ กึ
ระแวงขึ้นมา
ไรอันบอกพวกเขา? หรือว่าไปรู้มาจากไหน?
แล้วอย่างนี้จะรู้เรื่องที่เธอเป็นมนุษย์ไหม?
วิลเบอร์เห็นว่าสาวน้อยมีแววตาระแวดระวัง จึงรูว้ า่ อีกฝ่ายคงจะ

371
รู้ตัวแล้วจึงยื่นกรงเล็บมาหมายจะจับตัวเธอ---
โชคดีทเี่ สีย่ วโอวระวังตัวไว้กอ่ นแล้ว จึงปิดประตูไม้อย่างรวดเร็ว
และลงสลักล็อกประตูจากด้านใน
ยังไม่ทันได้โล่งใจ พอหมุนตัวไปอีกทาง ก็เห็นวิลเบอร์กระโจน
เข้ามา เสีย่ วโอวซวนเซถอยหลัง มัน่ ใจทันทีวา่ นีต่ อ้ งเป็นกลอุบายแน่นอน
“ใครใช้ให้เธอมา? ไรอันงั้นเหรอ?”
เสือดาวตัวนัน้ ไม่เพียงแต่จะไม่อธิบายกลับยังชูฝา่ มือขึน้ สับลงที่
หลังคอของเธออย่างแรง เสีย่ วโอวรูส้ กึ เจ็บแปลบแวบเดียวจากนัน้ ก็หมด
สติไป พอฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในบ้านเล็กๆ หลังหนึ่ง
หญิงสาวลุกขึ้นนั่งยกมือขึ้นจับท้ายทอยแล้วนวดไปมาพลาง
เหลียวมองไปรอบๆ บ้าน ไม่มีเครื่องเรือน ไม่มีการตกแต่งใดๆ มีเพียง
เตียงหนึ่งหลัง โต๊ะหนึ่งตัว ห้องก็ดูเล็กและคับแคบจนแทบไม่มีที่ให้เดิน
เสียด้วยซ�้ำ
ที่นี่ที่ไหน?
ท�ำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้?
ความสงสัยถาโถมเข้ามาไม่หยุด นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ก่อน
จะหมดสติ...
เธอถูกวิลเบอร์จับตัวมาไม่ใช่หรือ? ตรงสันคอยังเจ็บอยู่เลย ยัย
นัน่ มือหนักชะมัด หญิงสาวเดินลงจากเตียง มาหยุดทีช่ อ่ งประตู มองลอด
ออกไปจึงได้รวู้ า่ ทีน่ ยี่ งั คงเป็นหมูบ่ า้ นเสือดาว บ้านแต่ละหลังถูกปลูกสร้าง
ขึ้นมาคล้ายๆ กัน ตั้งเรียงรายอยู่บนพื้นที่ราบบนลานกว้าง ไกลออกไป
เป็นเทือกเขาคามูด้าที่ทอดยาวคดเคี้ยว ส่วนที่หน้าประตูมีเสือดาว
กลายพันธุ์หลายตัวเดินผ่านไปมาตลอด
ว่าแต่...ท�ำไมเสือดาวกลายพันธุท์ อี่ ยูบ่ ริเวณนี.้ ..ส่วนใหญ่ถงึ เป็น

372
ตัวเมีย?
ตัง้ แต่ทเี่ ธอมาอาศัยอยูก่ บั ไรอัน ส่วนมากจะเห็นแต่เสือดาวตัวผู้
จนนึกไปว่าฝูงเสือดาวขาดแคลนตัวเมียเสียอีก คิดไม่ถงึ ว่าจะมาอาศัยอยู่
ที่นี่กันหมด
ตัวเมียส่วนใหญ่ก�ำลังวุ่นอยู่กับงานที่ตนท�ำ ไม่มีใครสังเกตเห็น
เธอที่เดินออกมาจากบ้านเล็กนี่ด้วยซ�้ำ
ท�ำไมวิลเบอร์ต้องเอาเธอมาไว้ที่นี่? มีจุดประสงค์อะไร?
เสี่ยวโอวยังคงมีสีหน้าไม่เข้าใจ เธอก้าวเท้าออกไปพลางส�ำรวจ
สวนรอบด้าน พบว่ามีบ้านสามหลังปลูกเรียงรายอยู่ภายในบริเวณนี้
หลังแรกคือหลังที่เธอฟื้นขึ้นมา ส่วนอีกสองหลังประตูแง้มอยู่
เพียงเล็กน้อย เธอเดินไปหยุดหน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง พลันได้ยินเสียง
ครางต�่ำออกมาจากด้านใน
ฝีเท้าหยุดนิ่งทันที
ในบ้านนั้นมีเสียงหยาบหนักและเสียงแหลมเล็กครวญคราง
ปะปนกัน เป็นโทนเสียงสองแบบทีต่ รงข้ามกันอย่างสิน้ เชิง ท�ำให้ผฟู้ งั รูส้ กึ
หวาดผวา
จังหวะทีล่ มพัดมาท�ำให้ประตูทแี่ ง้มไว้เปิดออก เสีย่ วโอวเห็นภาพ
ด้านในแล้วมองอย่างตื่นตะลึง
เสือดาวตัวผูส้ งู ใหญ่กำ� ย�ำตัวหนึง่ ก�ำลังทับอยูบ่ นร่างอวบอิม่ ของ
ตัวเมีย ท่อนเนื้อขนาดใหญ่กระแทกเข้าสู่ร่างกายของอีกฝ่ายครั้งแล้ว
ครั้งเล่าจากทางด้านหลัง เสือดาวตัวเมียหรี่ตาลงร้องจนเสียงแหบแห้ง
ความรู้สึกบนใบหน้ายากจะบรรยายออกมาเป็นค�ำพูด ไม่รู้ว่าเธอก�ำลัง
เจ็บปวดหรือมีความสุข
เสี่ยวโอวยืนนิ่งก้าวขาไม่ออก

373
 จนกระทั่งเสียงในบ้านเงียบลง เธอจึงได้สติคืนมา รีบวิ่งกลับไป
บ้านหลังเล็กที่ตนฟื้นขึ้นมาในตอนแรก
เมื่อเสี่ยวโอววิ่งมาถึงบ้านเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ตัวผู้ตัวนั้น
เดินออกมาจากตัวเมียแล้วจากไปอย่างเปรมปรีดิ์
ผ่านไปครูห่ นึง่ ก็มตี วั ผูอ้ กี ตัวเข้ามา เขาเดินเข้าไปในบ้านตัวเมีย
ผูเ้ คราะห์รา้ ยตัวนัน้ เหมือนกัน แล้วก็ตามมาด้วยเสียงโรมรันแบบเนือ้ แนบ
เนือ้ ดังขึน้ อีกครัง้ อย่างไม่ขาดสาย เสีย่ วโอวนัง่ ยองๆ หลบอยูห่ ลังหน้าต่าง
ขดตัวและไม่ขยับไปไหนอีก ครึง่ วันมานีเ้ ธอเห็นตัวผูห้ ลายตัวเดินเข้าออก
บ้านหลังนั้นไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร
หญิงสาวปิดปากเงียบเนื้อตัวสั่นสะท้าน พยายามอดกลั้นไม่ให้
ตนเองส่งเสียงกรีดร้องอย่างขวัญเสียออกมา
ก่อนหน้านี้เธอมักจะได้ยินพวกเขากล่าวถึงเรื่องแบ่งปันตัวเมีย
แต่เธอก็ยังเคยไม่เข้าใจแต่ตอนนี้มาได้เห็นกับตาแล้ว
แบบนี้...จะต่างอะไรจากซ่องโสเภณี!
วิลเบอร์เอาเธอมาไว้ที่นี่ก็เพื่อจะตีตราว่าเธอเป็นตัวเมียของฝูง
เสือดาว ต้องอยู่ในขอบข่ายการ ‘แบ่งปัน’ ของฝูงใช่ไหม?
ไม่ได้...เธอจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว เธอจะต้องไปหาไรอัน
เสีย่ วโอวปาดน�ำ้ ตาแล้วลุกขึน้ ยืน เตรียมจะเดินออกไปนอกประตู
แต่ยังไม่ทันได้ออกไปไหนก็มีตัวเมียตัวหนึ่งเดินสวนเข้ามา
เสี่ยวโอวผงะถอยหลังแล้วเพ่งมอง จึงรู้ว่าเป็นโอลิน
โอลินส่งยิม้ มาให้ พอเห็นว่าขอบตาเธอแดงก�ำ ่ ท่าทางหวาดผวา
ก็เอ่ยปากถาม “เธอคิดจะไปจากที่นี่หรือ?”
เสี่ยวโอวฟังเข้าใจประโยคที่โอลินพูดนึกระแวงขึ้นมาทันที แต่
พยายามปรับสีหน้าให้เรียบเฉยแล้วเอ่ยภาษาเสือดาวที่ตนพอจะรู้

374
 “ฉันไม่ใช่ตัวเมียของฝูงเสือดาว ฉันไม่จ�ำเป็นต้องอยู่ที่นี่” พูด
พลางตั้งท่าจะเดินอ้อมโอลินออกไป
“เดี๋ยวก่อน” โอลินรั้งเธอไว้และกล่าวอย่างลังเลใจ “เธอคงยัง
ไม่รู้...แต่ว่านี่เป็นเจตนาของจ่าฝูง เขาเป็นคนสั่งวิลเบอร์ให้พาเธอมาที่
นี่เองนะ”
เสี่ยวโอวชะงักฝีเท้าลงทันที “เธอว่าอะไรนะ?” พอตกใจก็เผลอ
ใช้ภาษามนุษย์
โอลินกล่าวส�ำทับว่า “แต่ไหนแต่ไรฝูงเสือดาวก็มีกฎระเบียบ
ภายในฝูง ที่ว่าห้ามตัวผู้ครอบครองตัวเมียตัวไหนเพียงล�ำพัง ก่อนหน้า
นี้เธออยู่แต่ในบ้านของจ่าฝูงเลยท�ำให้สมาชิกฝูงตัวอื่นๆ ไม่พอใจ ไรอัน
เป็นถึงจ่าฝูงเสือดาว เขาก็ต้องท�ำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีจะแหวกกฎ
เสียเองไม่ได้ จึงเลือกวิธีนี้เพื่อบอกเธออย่างนุ่มนวลว่า...ต่อไปเธอต้อง
พักอยู่ที่นี่กับพวกเราเท่านั้น”
ข้อดีทสี่ ดุ ของเธอทีม่ าทีน่ กี่ ค็ อื การเรียนรูภ้ าษาเสือดาว ถึงโอลิน
จะร่ายยาวขนาดนี้ แต่เธอยังพอฟังรู้เรื่องอยู่บ้าง
ที่แท้ไรอันเป็นคนให้วิลเบอร์มาส่งเธอที่นี่งั้นหรือ?
เขาหวังจะให้เธอใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไปตลอดเลยใช่ไหม?
แต่ท�ำไมเขาไม่พาเธอมาด้วยตัวเองล่ะ? ถ้าการอยู่ของเธอจะ
รบกวนใจเขาละก็ เธอจะไปจากเขาเองเพราะเธอก็ไม่ได้อยากอยู่ที่
หมู่บ้านเสือดาวอยู่แล้ว ท�ำไมต้องใช้วิธีนี้ด้วย?
เสี่ยวโอวหลุบตาลง ไม่พูดอะไรอีก
โอลินนึกว่าอีกฝ่ายเชื่อค�ำพูดตนแล้ว จึงปลอบต่อไปว่า “ต่อไปก็
อาศัยอยู่กับพวกเราที่นี่แหละ ในสวนนี้มีตัวเมียสองตัว คือฉันกับเคอร์รี่
จริงสิ...เธอชื่ออะไรนะ? ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย”

375
 จู่ๆ เสี่ยวโอวก็โพล่งขึ้นมาว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันยิ่งอยู่ที่นี่ไม่ได้”
“อะไรนะ?” โอลินฟังไม่รเู้ รือ่ ง เสีย่ วโอวก�ำลังพูดด้วยภาษามนุษย์
หญิงสาวสะบัดมือโอลินแล้วเดินออกไปด้านนอก เธอไม่เชื่อ
ค�ำพูดของตัวเมียตัวนี้หรอก หรือต่อให้เป็นความจริงก็ต้องให้ไรอันมา
ยืนยันด้วยตนเอง ถ้าเป็นเจตนาของเขาจริงๆ ให้ตายอย่างไรเธอก็ต้อง
ไปจากฝูงเสือดาว ไม่ใช่อยู่ให้ตัวผู้ที่นี่ย�่ำยี!
โอลินหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย คิดจะขวางเสี่ยวโอวไว้ พลันหัน
ไปเห็นเสือดาวกลายพันธุต์ วั ผูต้ วั หนึง่ เดินเข้ามาพอดี เขามีรปู ร่างสูงใหญ่
ใส่เสื้อผ้าที่ท�ำจากหนังเลียงผา เบ้าตาด�ำคล�้ำ คงมาหาตัวเมียที่นี่พอดี
โอลินเลยแกล้งตะโกนเสียงดังขึ้นมา “เธอคิดจะไปไหนเหรอ
จ่าฝูงสั่งเด็ดขาดว่าไม่ต้อนรับเธอกลับไปแล้ว เธออาศัยอยู่กับพวกเราที่
นีไ่ ม่ดหี รือ? ฉันท�ำกับข้าวอร่อยๆ เป็นหลายอย่าง เคอร์รกี่ เ็ ย็บเสือ้ สวยๆ
เป็น...”
ดังคาด เสือดาวตัวผู้หันมาสนใจเสียงโอลินทันที เขามองไปทาง
เสีย่ วโอวจากนัน้ ดวงตาก็พลันสว่างวาบ “อ้าว...นีต่ วั เมียสุดหวงของจ่าฝูง
นี่นา? จ่าฝูงเล่นเธอจนเบื่อแล้วรึไง ถึงได้ส่งมาที่นี่?”
ตอนทีไ่ รอันกลับมาครัง้ ก่อนเขาก็พาตัวเมียตัวนีม้ าด้วยและเก็บ
เธอไว้ให้อยู่แต่ในบ้าน หลบจากสายตาของสมาชิกฝูง พอข่าวนี้แพร่
กระจายออกไปก็ ดึ ง ดู ด ความสนใจของตั ว ผู ้ ม ากมาย แต่ ด ้ วยความ
แข็งแกร่งและอ�ำนาจของไรอันจึงไม่มีเสือในฝูงตัวไหนกล้ายื่นมือเข้าไป
ยุ่งเกี่ยว
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันเพราะเขาเพิ่งได้ยินจากโอลินว่าไรอันทิ้ง
เธอแล้ว จึงค่อยๆ ย่างเท้าเข้าหาเสีย่ วโอวทีละก้าว แล้วเลียริมฝีปากอย่าง
สนใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความใคร่ไม่ปิดบัง

376
 เสี่ยวโอวหวาดกลัวจับจิต ถอยหลังจนเกือบจะล้มทั้งยืน
ด้วยความไวที่เหนือกว่าเสือดาวตัวผู้ตะปบฝ่ามือหนาหนักของ
มันลงมาบนร่างหญิงสาวแล้วล็อกตัวเธอไว้ เสี่ยวโอวล้วงมีดพับออกจาก
ห้วงมิติจ้วงแทงหลังมือของมันอย่างแรง มันร้องอย่างเจ็บปวดปล่อยมือ
จากเธอทันที
เสี่ยวโอวฉวยโอกาสนี้วิ่งหนีแต่ยังหนีไปได้ไม่ไกล ตัวผู้ตัวนั้นก็
ไล่ตามหลังมาติดๆ เพราะต่อให้เธอวิ่งเร็วแค่ไหนก็คงเร็วสู้เสือดาวไม่ได้
มันวิ่งมาใกล้จะถึงตัวเธอแล้ว เสี่ยวโอวพลันนึกได้ว่าในห้วงมิติมีประทัด
ที่ยังไม่ได้ใช้อีกเยอะ แม้ไม่รู้ว่าจะใช้กับเสือดาวได้ผลหรือไม่แต่ตอนนี้ก็
ไม่มีวิธีอื่นคงต้องลองดูแล้ว
เธอหยุดวิ่งและหยิบประทัดพวงหนึ่งออกมาจุดชนวน แล้วโยน
ใส่เสือดาวที่ตามมาด้านหลังทันที
เสือดาวตัวผู้วิ่งเข้ามารับประทัดแบบเต็มๆ โดยไม่ทันได้ระวัง
หลังจากโยนประทัดออกไปเสีย่ วโอวก็รบี หมุนตัววิง่ จากไปอย่าง
รวดเร็ว

บ้านผู้เฒ่าสุจิรา
ไรอันก�ำลังขมวดคิว้ ออกอาการว่าร�ำคาญเต็มที สิง่ ทีส่ จุ ริ าคุยกับ
เขาวันนีล้ ว้ นเป็นเรือ่ งไร้สาระ แต่อกี ฝ่ายกลับพูดจายืดเยือ้ เสียนานท่าทาง
คงไม่จบเอาง่ายๆ
“แล้วก็เรื่องที่ผมรายงานคุณเมื่อคราวที่แล้ว...”
“ผู้เฒ่า...ผมเป็นจ่าฝูงไม่ใช่พ่อบ้าน” ไรอันหมดความอดทน
ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเอ่ยเสียงเย็นตัดบทค�ำพูดของอีกฝ่าย “ถ้าเรื่องแค่นี้
คุณยังจัดการไม่ได้ ต้องมารายงานไปเสียทุกอย่าง ผมก็เห็นสมควรว่า

377
คุณคงต้องลาออกจากต�ำแหน่งผู้เฒ่าประจ�ำฝูงแล้วล่ะ” พูดจบก็ก้าวเท้า
ตั้งท่าจะออกจากบ้าน
“เดี๋ยวก่อนจ่าฝูง ยังมีอีกเรื่อง” สุจิราเรียกไรอันไว้
ไรอันพูดสวนกลับทั้งๆ ที่ไม่หยุดฝีเท้า “ถ้าเป็นเรื่องไร้สาระ
พวกนั้นอีก... ก็หุบปากซะ!”
“ผมให้วิลเบอร์ส่งตัวเมียของคุณไปที่ถนนท้ายหมู่บ้านแล้ว”
ถนนท้ายหมู่บ้านคือที่ที่เสือดาวตัวเมียอาศัยอยู่รวมกัน หรือก็
คือแหล่งเริงส�ำราญของบรรดาตัวผู้นั่นเอง
ไรอันชะงักฝีเท้าลงทันทีแล้วหมุนตัวกลับมาจ้องสุจริ าด้วยดวงตา
สีน�้ำเงินเข้ม “เมื่อครู่คุณว่าอะไรนะ?”
“นั่นคือที่ที่เธอควรจะอยู่...” สุจิราสบตาไรอัน แม้จะรู้ว่าสิ่งนี้อาจ
ท�ำให้จา่ ฝูงโมโหแต่เพือ่ รักษากฎและความปรองดองภายในฝูง เขาจ�ำต้อง
ท�ำ “แม้เธอจะไม่ใช่สมาชิกของฝูง แต่ในเมื่อคุณคิดจะเก็บเธอไว้ก็ต้อง
แบ่งปันเธอร่วมกับผู้อื่นด้วย”

378
 บทที่ 46

“สุจิรา คุณรนหาที่ตายใช่ไหม!”
ไรอันพยายามข่มอารมณ์เกรี้ยวกราด เขาสบถออกมาแล้วหมุน
ตัวจากไปอย่างโกรธจัด
ผู้เฒ่าสุจิรายืนสั่นไปทั้งตัว
ก่อนที่ไรอันจะขึ้นเป็นจ่าฝูงเดิมทีสุจิราก็เป็นผู้อาวุโสประจ�ำฝูง
เสือดาวอยูก่ อ่ นแล้ว เรียกได้วา่ ประสบการณ์สงู เพราะผ่านการดูแลจ่าฝูง
มาถึงสองรุ่น
ไรอันเกรงใจเขามาตลอด ส่วนตัวเขาใจหนึ่งก็เคารพจ่าฝูงผู้นี้
อีกใจก็คิดว่าบางเรื่องตนมีสิทธิ์มีเสียงเหนือกว่า สามารถกะเกณฑ์
ก้าวก่ายได้ตามใจชอบ อย่างเช่นเรื่องของเสี่ยวโอว
สุจริ าค�ำนึงถึงเรือ่ งทายาทของจ่าฝูงเสือดาวในอนาคต จึงจัดการ
ไปก่อนแล้วค่อยรายงานทีหลัง เขานึกว่าต่อให้ไรอันจะโกรธสุดท้ายก็ตอ้ ง
ยอมลงให้ด้วยเห็นแก่หน้าอยู่บ้าง แต่ตอนนี้...ดูท่าว่าจะไม่ใช่
ตอนที่ไรอันมาถึงลานด้านหลัง เสี่ยวโอวก็ไม่อยู่แล้ว
มีตัวผู้ที่บาดเจ็บนอนอยู่ตรงพื้น และมีตัวเมียอีกหลายตัวที่ดู

379
เหมือนจะท�ำอะไรไม่ถูกยืนล้อมอยู่รอบๆ
ไรอันตรงเข้าไปเห็นฝ่ามือของอีกฝ่ายถูกของมีคมแทงทะลุ
เศษกระดาษสีแดงชิ้นเล็กติดอยู่ตามเสื้อผ้า แววตาของเขามืดลงทันที
กรงเล็บคมกริบยืน่ ไปคว้าคอเสือ้ ของผูบ้ าดเจ็บหิว้ ขึน้ จากพืน้ แล้วกดเสียง
ต�่ำถามอย่างข่มขวัญ
“เธอล่ะ?”
ของประหลาดอย่างนี้ จะมีก็แต่ในห้วงมิติของเสี่ยวโอวเท่านั้น
เสือดาวตัวผูท้ ถี่ กู ระเบิดจนบาดเจ็บ นอนหายใจอย่างยากล�ำบาก
“ใคร...”
ไรอันตอบเสียงเย็นเยียบ “ตัวเมียของฉัน”
เสื อ ดาวตั ว ผู ้ ม องหน้ า ไรอั น เนื้ อ ตั ว สั่ นเท่า พอได้สติก็ชี้ไ ป
ตรงหน้า “หนีไปทางนั้นแล้ว”
ไรอันผลักอีกฝ่ายลงพื้นแล้วเดินไปตามทางที่ชี้
เสือดาวตัวผูแ้ อบโล่งใจนึกว่าจะรอดไปได้เปลาะหนึง่ คาดไม่ถงึ ว่า
ก่อนไปไรอันจะหันมาพูดว่า “ฉันเคยประกาศไว้ก่อนหน้าว่าถ้าใครคิดจะ
มายุ่งกับตัวเมียของฉันก็ให้ไสหัวออกไปจากฝูง พีแอซ แกรู้นะว่าต้อง
ท�ำไง”
คราวที่แล้วที่ออกล่าสัตว์ โครุเคยเอาชื่อของเสี่ยวโอวมาคุยเล่น
ในฝูง แต่สุดท้ายก็โดนไรอันค�ำรามใส่เป็นการเตือน เสือดาวที่ชื่อพีแอซ
ตัวนี้ก็อยู่ด้วย
พีแอซได้ยินก็ตกใจ ฝืนความเจ็บปวดลุกขึ้นนั่ง “จ่าฝูง คุณ...”
ไรอันยังคงมีสีหน้าไร้ความรู้สึก “ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!”
โอลินยืนอยู่ด้านหลัง มองแผ่นหลังไรอันที่จากไปด้วยใบหน้า
ถอดสี จ่าฝูงมาหาตัวเมียตัวนั้นถึงที่นี่...

380
 เดิมทีโอลินคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างจ่าฝูงกับตัวเมียตัวนัน้ แค่
อยู่ในฐานะ ‘ผู้ช่วยชีวิต’ เท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะมาไกลขนาดนี้ หรือว่าจะ
เป็นเหมือนที่ฝูงตัวอื่นๆ บอก เขาตั้งใจจะแหกกฎครอบครองตัวเมีย
ตัวนั้นแต่เพียงผู้เดียว
แต่สุดท้ายโอลินก็เปลี่ยนความคิด จะว่าแล้วก็ไม่น่าเป็นไปได้...
ฝูงเสือดาวมีกฎระเบียบชัดเจน เว้นเสียแต่เขาจะอยากเป็นศัตรูกับเสือ
ทั้งฝูง เขากล้าหรือ...

ห้าโมงสิบห้านาที ฟ้าใกล้จะมืดแล้ว
ตรงสถานที่คับแคบลับตาคนแห่งหนึ่ง เสี่ยวโอวก�ำลังใช้สองมือ
กอดเข่าแล้วขดตัวกลม ร่างกายสั่นสะท้าน พยายามอยู่ให้นิ่งที่สุดเพื่อ
ไม่ให้เป็นที่สังเกต
ถุงหอมแคทนิพที่เธอพกไว้ร่วงหายไปตอนที่ก�ำลังวิ่งหนี
กลิน่ น�ำ้ มันเขียวทีท่ าตัวก็จางลงเรือ่ ยๆ พอฟ้ามืดลงเมือ่ ไร เหล่า
เสือดาวกลายพันธุ์จะได้กลิ่นกายของเธอทันที ถึงตอนนั้นเธออาจจะหนี
ไม่รอดแล้ว
เสีย่ วโอวนึกถึงภาพทีเ่ ห็นเมือ่ ตอนกลางวัน เสือตัวผูพ้ วกนัน้ โถม
ทับกายตัวเมียตัวแล้วตัวเล่า ถึงขนาดมีเสือตัวหนึง่ กลับสูร่ า่ งเดิมและควบ
ขับกับตัวเมียที่อยู่ในร่างมนุษย์
แม้จะเข้าใจว่าร่างเดิมเป็นเสือดาวด้วยกันทัง้ คู่ แต่ภาพทีข่ ดั แย้ง
รุนแรงแบบนั้นก็ยังท�ำให้เสี่ยวโอวไม่อาจยอมรับได้
อยากจะอาเจียน...
เสีย่ วโอวยกมือปิดปาก แม้แต่ลมหายใจก็ยงั พยายามพ่นออกมา
อย่างแผ่วเบา กลัวว่าถ้าถูกจับตัวกลับไปแล้วจะโดนกระท�ำเช่นเดียวกัน

381
 แม้จะพยายามเบาเสียงอย่างที่สุด ก็ยังมีเสียงฝีเท้าเคลื่อนไหว
ใกล้เข้ามา
เสียงเดินใกล้เข้ามาทุกที ทุกก้าวย่างเหมือนก�ำลังย�ำ่ ลงตรงกลาง
ใจ ร่างกายของเธอแข็งเกร็งไปหมด มือข้างหนึ่งก�ำเครื่องช็อตไฟฟ้าที่
เปลี่ยนแบตเตอรี่เตรียมเอาไว้แล้ว อีกมือล้วงเข้าห้วงมิติเตรียมจะหยิบ
ประทัด ในใจคิดหวาดระแวงไปหมด
แต่เธอก็รดู้ วี า่ ถ้าอีกฝ่ายแข็งแกร่งมาก เครือ่ งช็อตไฟฟ้าก็อาจจะ
ท�ำให้เขาชาได้เพียงชั่วขณะ และประทัดยังไงมันก็ไม่ใช่ระเบิด เสียงของ
มันเอามาหลอกให้ตกใจยังพอไหวแต่ไม่พอจะท�ำให้ล่าถอยแน่ๆ
แต่เธอยังโชคดี...ที่อีกฝ่ายเหมือนจะมาเพียงล�ำพัง
หญิงสาวกลั้นหายใจเตรียมพร้อมสู้ เธอรอจนอีกฝ่ายเดินมาถึง
ตรงหน้าก็กระโดดออกมาจากที่ซ่อน จี้เครื่องช็อตไฟฟ้าไปตรงต�ำแหน่ง
หัวใจของเขาทันที โดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง
ข้อมือถูกหยุดไว้กลางอากาศ เธอถูกมือของอีกฝ่ายล็อกข้อมือ
ไว้แน่น...ขยับไม่ได้แล้ว
เสี่ยวโอวใบหน้าซีดขาว พยายามใช้มืออีกข้างควานหาประทัด
ในห้วงมิติ แต่อีกฝ่ายกลับเรียกเธอเสียงเข้ม “เสี่ยวโอว ฉันเอง”
สาวน้ อ ยเบิ ก ตาโต เงยหน้ า ขึ้ น มอง นี่ เ ป็ น ครั้ ง แรกที่ ไ รอั น
เรียกชื่อเธอ
เสียงเรียกของเขาไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าแปลกหู กลับท�ำให้เธอ
รูส้ กึ คุน้ เคยอย่างทีส่ ดุ ราวกับว่าเขาเคยเรียกเธอในแบบนีม้ าแล้วนับครัง้
ไม่ถ้วน
จั ง หวะนั้ น เสี่ ยวโอวรู ้ สึ ก เหมื อ นถู ก ดู ด เรี่ยวแรงที่มีใ นร่างไป
เสียทั้งหมด แขนขาอ่อนยวบ

382
 ไรอันยืน่ มือมาประคองแต่เธอก็หลบตามสัญชาตญาณ ท่าทางที่
แสดงออกเผยให้เห็นถึงความรู้สึกรังเกียจที่ยากจะปกปิด
เสือดาวหนุ่มไม่สนใจการต่อต้านของอีกฝ่าย เขาโน้มตัวลงช้อน
ร่างเธอแบกขึ้นบ่าแล้วเดินกลับฝูง
ตลอดทางนอกจากค�ำพูดทักทายค�ำนัน้ แล้ว เขาก็ไม่พดู อะไรอีก
“ฉันไม่กลับไป ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้!” เสี่ยวโอวดิ้นรนสุดชีวิตอยู่
บนบ่าเขา ตอนนี้เธอไม่สนแล้วว่าจะเป็นค�ำสั่งเขาหรือไม่ คิดแต่จะหนีไป
จากที่นี่เท่านั้น ดิ้นอยู่นานก็ยังไม่เป็นผลจึงอ้าปากกัดหลังคอของไรอัน
กัดเข้าไปลึกมากจนได้กลิ่นคาวเลือดในปาก
มาถึงตอนนี้ เธออยากขอให้ตวั เองไม่เคยพบหน้าเถาเถา ไม่เคย
รู้จักไรอันมาก่อนจะได้ไม่ต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้
ฝ่ายทีโ่ ดนกัดไม่เพียงแต่ไม่ปล่อย กลับกดร่างเธอแนบกับไหล่ให้
แน่นยิ่งขึ้น ใช้มือหนึ่งมาล็อกท้ายทอยเธอเอาไว้ เสี่ยวโอวก็ยังไม่ยอม
คลายฟันที่กัดออกจนกระทั่งเธอหมดแรง เขาจึงเอ่ยปาก
“ขอโทษที่ผิดค�ำพูด”
ตอนทีเ่ สีย่ วโอวถูกร็อดจับตัวไปไรอันเคยรับปากว่าจะไม่ยอมให้
เธอเจอเรื่องแบบนี้อีก แต่เขากลับท�ำไม่ได้ มิหน�ำซ�้ำเธอยังตกอยู่ใน
อันตรายมากยิ่งขึ้น และต้องมาเห็นภาพที่แสนจะอุจาดตาของเผ่าพันธุ์
เขาอีก
ฟันของเสี่ยวโอวที่กัดไรอันอยู่ค่อยๆ คลายออก น�้ำตาหยดใหญ่
ไหลลงมาอาบแก้ม หญิงสาวร้องไห้ด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต�่ำใจ
ของเหลวอุน่ ร้อนไหลจากแก้มของเธอไปยังซอกคอไรอัน ขนตา
เปียกชุ่มกะพริบไปมาไล้ผ่านผิวตรงล�ำคอของเขา ให้ความรู้สึกทั้งคัน
ทั้งนุ่มจนหัวใจเขาแทบจะสลาย

383
 เสีย่ วโอวน�ำ้ ตาร่วงเหมือนหยาดฝน แม้จะไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร
แต่กไ็ ม่ตอ่ ต้านเขาแล้ว เธอโอบสองแขนรอบคอไรอัน มุดหน้าซบอกสะอืน้
อย่างเสียใจ
“ไรอัน...” เธอเรียกเขาขณะที่ร้องไห้อยู่ “คุณเป็นคนบอกให้
วิลเบอร์ตีฉันจนสลบแล้วเอาไปไว้ที่นั่นหรือ?”
ไรอันชะงักฝีเท้า ดวงตาฉายแววดุร้าย
“เปล่าสักหน่อย” เขาไม่เคยคิดจะแบ่งปันเธอกับฝูงตัวไหนทัง้ นัน้
“มีฉันอาศัยอยู่ด้วย สร้างภาระให้คุณหรือเปล่า?”
“อย่าคิดแบบนั้นอีก”
“โอลินบอกว่า คุณควรท�ำตัวเป็นแบบอย่างทีด่ ไี ม่อย่างนัน้ เสือตัว
อื่นในฝูงจะลุกฮือขึ้นมาต่อต้าน ไรอัน...ถ้าคุณต้านแรงกดดันจากฝูง
ไม่ไหวก็ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่อยากกลับไปแล้ว ฉันไม่ใช่คนของฝูงคุณ
ท�ำไมต้องถูกพวกคุณมาท�ำแบบนั้นด้วย...”
ไรอันอุม้ เจ้าตัวน้อยมาวางไว้ตรงหน้า แขนข้างหนึง่ รัดสะโพกเธอ
ส่วนแขนอีกข้างเชยหน้าน้อยๆ ขึ้น ใช้นิ้วมือปาดน�้ำตาให้อย่างเบามือ
“ฉันเคยบอกแล้วว่าจะจัดการให้”
น�้ำตาของเธอเหมือนไม่มีวันหมด ยิ่งเช็ดก็ยิ่งไหล สุดท้ายไรอัน
ก็ก้มหน้าใช้ลิ้นเลียพวงแก้มขาวนุ่ม กล่าวทุ้มต�่ำ “ขอโอกาสฉันอีกครั้งได้
ไหม ฉันจะจัดการเรื่องนี้อย่างเด็ดขาด ไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดแบบนี้
อีกแล้ว”
ไรอันอุ้มเสี่ยวโอวกลับถึงบ้าน ฟ้าก็มืดลงอย่างรวดเร็ว คืนนั้น
เขาปลอบเธออยูน่ าน กว่าเธอจะยอมวางใจอยูต่ อ่ แต่ถงึ อย่างนัน้ เธอก็ยงั
มีท่าทางระแวดระวัง ต่อให้นอนหลับไปแล้วก็ไม่ยอมให้เขาแตะต้องตัว
อีก

384
 เรื่องวันนี้ฝังรากลึกลงไปในใจของเธอเสียแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น
ฟ้ า ยั ง ไม่ ทั น สว่ า งไรอั น ก็ สั่ ง ดอลโต้ ใ ห้ พ าฝู ง ทั้ ง หมดไปยั ง
‘ลานประลอง’ ทางด้านหลังหมู่บ้าน
ลานประลองคือที่ที่ใช้เลือกจ่าฝูงเสือดาวทุกรุ่น หรือจริงๆ แล้ว
ใช้ค�ำว่า ‘แข่งขัน’ น่าจะเหมาะสมกว่า เพราะใครก็ตามที่มีก�ำลังแข็งกล้า
สามารถเอาชนะผู้ที่มาท้าชิงได้ทั้งหมด เสือดาวตัวนั้นก็จะเป็นจ่าฝูงรุ่น
ต่อไป
การเลือกจ่าฝูงจะมีขึ้นสิบปีครั้ง ตั้งแต่ไรอันโตเต็มวัยเขาก็อยู่ใน
ต�ำแหน่งจ่าฝูงมาโดยตลอด นับมาถึงตอนนี้ก็เป็นปีที่สิบพอดี
ยามนีฝ้ งู เสือดาวทัง้ หมดมารวมตัวกัน ตัวผูก้ บั ตัวเมียยืนสลับกัน
ในอัตราส่วนประมาณเจ็ดต่อหนึ่ง ฝูงทุกตัวล้วนมีสีหน้าไม่เข้าใจว่ายัง
เหลืออีกตัง้ ปีกว่าจะครบก�ำหนดเลือกจ่าฝูงรุน่ ถัดไป ท�ำไมไรอันต้องเรียก
พวกเขามารวมกันที่นี่ด้วย?
หรือว่าจะสละต�ำแหน่งก่อนก�ำหนด?
เสือดาวในฝูงบางตัวมองผู้เฒ่าสุจิราที่ยืนอยู่ข้างๆ คิดจะขอ
ค�ำตอบ แต่สุจิราท�ำเพียงส่ายหน้าและกล่าวอย่างเป็นกังวล “ผมไม่รู้
จ่าฝูงไม่ได้บอกผมมาก่อน”
นั่นหมายความว่า อย่าถามเพราะแม้แต่เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
ผ่านไปครู่หนึ่งไรอันก็มาถึง สายตาของฝูงมองไปยังตัวเมียที่
จ่าฝูงอุ้มไว้แนบอก ฝูงบางตัวที่เคยเห็นเสี่ยวโอวรู้ทันทีว่าเป็นตัวเมียที่
จ่าฝูงพากลับมาอยู่ด้วย
เนือ่ งจากตัวเมียตัวนีท้ งั้ ร่างเล็กและบอบบาง ผิวพรรณผุดผ่องดู

385
เนียนนุม่ ทรวดทรงอรชรอ้อนแอ้นไม่บกึ บึนเหมือนกับตัวเมียตัวอืน่ ๆ ใน
ฝูง ดังนั้นตัวผู้ในฝูงหลายๆ ตัวพอเห็นเธอก็จ�ำได้ทันที
เสี่ยวโอวถูกไรอันอุ้มมาแบบนี้ ทั้งรู้สึกอับอายและสงสัยว่าเขา
ปลุกเธอให้ลุกจากเตียงตั้งแต่เช้าโดยไม่บอกเหตุผลแล้วพามาที่นี่ท�ำไม
ที่ที่มีแต่สมาชิกฝูงเสือดาวของเขา
หลังจากผ่านเรือ่ งเมือ่ วานมาแล้ว เธอก็ไม่มคี วามรูส้ ึกดีๆ ให้กบั
ใครหน้าไหนทั้งนั้น
“ถ้ามากันพร้อมแล้ว ฉันขอแนะน�ำอย่างเป็นทางการ นี่คือ
เสีย่ วโอว...เธอเป็นผูห้ ญิงของฉัน” ไรอันเผชิญหน้ากับสายตาของเสือดาว
ทั้งฝูง ประกาศเรื่องของเธออย่างใจเย็น
“หรือก็คือ...คู่ชีวิตของฉัน”
พอเอ่ยค�ำว่าคูช่ วี ติ ออกมา สมาชิกในฝูงทัง้ หมดก็องึ้ ไปตามๆ กัน
คูช่ วี ติ ? มันคือการทีต่ วั เมียตัวหนึง่ จะอยูก่ นิ กับตัวผูเ้ พียงตัวเดียว
ไม่ใช่เหรอ
สุจิรามือสั่น สีหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ “จ่าฝูง คุณ...กล่าวค�ำ
นี้ออกมา เจตนาจะท�ำอะไร?”
“ผมเจตนาจะบอกว่า...ใครก็ตามที่จ้องคู่ชีวิตผมตาเป็นมัน ก็จะ
เจอจุดจบแบบเดียวกับพีแอซ” ไรอันไล้ปลายลิ้นเลียเขี้ยวหน้า ตอบกลับ
อย่างเหี้ยมเกรียม
เมื่อวานพีแอซถูกไรอันขับออกจากฝูงทั้งๆ ที่ยังบาดเจ็บอยู่
กลิน่ คาวเลือดจึงดึงดูดไฮยีนา่ ฝูงหนึง่ ให้มารุมขย�ำ ้ เมือ่ ไม่มฝี งู คอยปกป้อง
พีแอซจึงพ่ายแพ้ต่อไฮยีน่าอย่างรวดเร็ว เขาถูกฝูงไฮยีน่าลากไส้แบ่งกัน
กินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูกด้วยซ�้ำ
ท่ามกลางเสียงร้องตะลึงของฝูง ไรอันก็เอ่ยอีกเรื่องขึ้นมาอย่าง

386
ไม่ยอมให้เสียเวลา
“นับแต่นี้ไป ฝูงเสือดาวไม่มีระบบแบ่งปันตัวเมียอีก มีแต่คู่...
ที่จะอยู่ด้วยกันไปชั่วชีวิต”

จบเล่มหนึ่ง (โปรดติดตามต่อเล่มสอง)

387