ตัว

อย
่าง
 ผ้าคลุมหน้าวิปลาส
กับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2
ダーク・ロマンス (異形コレクションXLIX)

โบกิ ชียะ, อาราอิ รัน, ชินโด จุนโจ, ฮิรายามะ ยูเมอากิ,

่าง
อุเอดะ ซายูริ, คะมง นานามิ, อิโนอุเอะ มาซาฮิโกะ
เขียน
อย
อภิวัฒน์ พวงไธสง
แปล
ตัว

“ถ้าอ่านหนังสือออกก็คงดี
ถ้าอ่านภาษาต่างประเทศออกก็คงเข้าใจอะไรได้มากกว่านี้
ในที่สุดเธอก็ตระหนักได้
มุมมองต่อโลกที่คุ้นเคยจะเปลี่ยนไปในทันทีหากมีความรู้”
— อิโนอุเอะ มาซาฮิโกะ
ผ้าคลุมหน้าวิปลาสกับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2
ダーク・ロマンス (異形コレクションXLIX)

ในเครือบริษัทอมรินทร์ คอร์เปอเรชั่นส์ จำ�กัด (มหาชน)

378 ถนนชัยพฤกษ์ (บรมราชชนนี) เขตตลิ่งชัน กรุงเทพฯ 10170
โทรศัพท์ 0-2422-9999 ต่อ 4964, 4969 E-mail: info@amarin.co.th
www.amarinbooks.com @amarinbooks Prism Publishing

DARK ROMANCE
Copyright © Masahiko Inoue and Others 2020 ่าง
Thai translation rights arranged with KOBUNSHA CO., LTD.
through Japan UNI Agency, Inc., Tokyo and Arika Interrights Agency

สื่อดิจิทัลนี้ให้บริการดาวน์โหลดสำ�หรับผู้รับบริการตามเงื่อนไขที่กำ�หนดเท่านั้น
อย
การทำ�ซํ้า ดัดแปลง เผยแพร่ ไม่มีวิธีใดๆนอกเหนือจากเงื่อนไขที่กำ�หนด
ถือเป็นความผิดอาญาตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ และ พรบ.ว่าด้วยการกระทำ�ความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์

เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสืออิเล็กทรอนิกส์ 978-616-18-6511-5
ตัว

เจ้าของ ผู้พิมพ์ผู้โฆษณา บริษัทอมรินทร์ คอร์เปอเรชั่นส์ จำ�กัด (มหาชน)

กรรมการผู้อ�ำ นวยการใหญ่ ศิริ บุญพิทักษ์เกศ • กรรมการผู้จัดการ อุษณีย์ วิรัตกพันธ์
รองกรรมการผู้จัดการ ศศกร วัฒนาสุทธิวงศ์ • ที่ปรึกษา องอาจ จิระอร
บรรณาธิการบริหาร พิมพ์ชนก ศิริวรรณนาวี • บรรณาธิการ ธนกร บรรจงปรุภัทรา
ผู้จัดการฝ่ายการผลิต อมราลักษณ์ เชยกลิ่น • ออกแบบปกและรูปเล่ม นวพรรษ เอื้อพัทธยากร
คอมพิวเตอร์ มนัสนันท์ • พิสูจน์อักษร ลดายุ พัดเย็น, รจนา เทียนแดง
รองผู้อ�ำ นวยการฝ่ายการตลาดและสื่อสารแบรนด์ กุลพัฒนี บัวละออ
ฝ่ายการตลาด ชนมน วังทิพย์, ชลิตา ขำ�เสียงหวาน, บุรัสกร มณีกูลพันธ์
 คำ�นำ�สำ�นักพิมพ์

ผ้ า คลุ ม หน้ า วิ ป ลาสกั บ เรื่ อ งประหลาดอื่ น ๆ เป็ น เซต

หนังสือรวมเรื่องสั้น แต่ละเรื่องแต่ละเล่มจึงแยกกันเป็นเอกเทศ
ไม่ทำ�ให้ผู้อ่านรู้สึกค้างคาแม้จะยังไม่เคยอ่านเล่มแรกมาก่อน แต่
เชื่อว่าผู้อ่านหลายท่านน่าจะเลือกเปิดหนังสือเล่มนี้ด้วยความรู้สึก
ที่ตกค้างมาจากเล่มแรก ทั้งความรู้สึกประหลาดใจและพรึงเพริด
ระคนกั น ไป เนื้ อ หาของเล่ ม นี้ ยั ง คงเป็ น แนวสยองขวั ญ แต่
่าง
แฝงไว้ด้วยความสัมพันธ์อันแปลกประหลาด การเล่าถึงจิตใจ
ที่วิกลวิการ ทั้งยังผสมผสานเรื่องสั้นแนวไซไฟแฟนตาซีเข้ามา
มากขึ้น อันได้แก่เรื่องราวต่าง ๆ ต่อไปนี้...
อย
- สตริกา...เด็กสาวสองคนที่ต่างกันสุดขั้วเริ่มผูกสัมพันธ์
อันพิกลและ “พิการ” จนนำ�ไปสู่ปลายทางที่จะทำ�ให้ใจ
เต้นระรัว
ตัว

- บุปผาหน้าคน…เพราะความรักเปรียบดัง่ ยาพิษ เบือ้ งหลัง

ความตายของผู้ชายเจ้าชู้จึงไม่ใช่แค่นรก
- สามเรื่องสั้นที่เกี่ยวพันกับความรัก...คุณจะได้พบกับ
ความรั ก อั น แสนบริ สุ ท ธิ์ ที่ ไ ม่ มี สิ่ ง ใดมาพรากพวกเขา
จากกั น ได้ ไม่ ว่ า จะเป็ น คำ � สาปซึ่ ง ทำ � ลายล้ า งทุ ก สิ่ ง
ตำ � นานที่ อ าจไม่ มี อ ยู่ จ ริ ง หรื อ ชี วิ ต ภายหลั ง จากการ
ละทิ้งกายเนื้อ
- ก่ อ นบทเพลงจะเลื อ นหาย...เมื่ อ การกดขี่ แ ละทำ � ตาม
อำ � เภอใจทำ � ให้ อ สุ ร กายยั ก ษ์ ที่ ถู ก ใช้ ง านเยี่ ย งปศุ สั ต ว์
เกิ ด อาละวาดฆ่ า คนอย่ า งโหดเหี้ ย ม โศกนาฏกรรม
 แนวไซไฟลํ้ายุคกับการหักมุมในตอนท้ายที่คุณจะไม่มี
วันลืม
- เด็ ก สาวขายฟอสซิ ล กั บ เงายามรั ต ติ ก าล...หญิ ง สาว
ปริศนาปรากฏกายขึ้นตรงหน้าเด็กสาวแห่งร้านฟอสซิล
ความสั ม พั น ธ์ ที่ เ ชื่ อ มด้ ว ยความฝั น นั้ น ยิ่ ง ใหญ่ ก ว่ า ที่
ใครจะคาดคิด
่าง
- ชื่ อ ของนิ้ ว นิ ร นาม...จากการเล่ น สนุ ก ธรรมดาอาจ
กลายเป็ น การให้ กำ � เนิ ด สิ่ ง ชั่ ว ร้ า ยตามมา หากไม่
ระมัดระวังให้ดีพอ
อย
- กลับมาพบกันอีกครั้ง...ชายหนุ่มต้องการรักษาสัญญา
จึงรีบมุ่งไปหาเพื่อนสาวด้วยการขับผ่านหมู่บ้านสยอง
ที่ ดู ร าวกั บ จั ด งานฮาลโลวี น ทุ ก วั น เบื้ อ งหน้ า ของเขา
ตัว

มี อ ะไรรออยู่ และเบื้ อ งหลั ง ของที่ แ ห่ ง นี้ คื อ สิ่ ง ใด

บทสุดท้ายของเล่มนี้กำ�ลังรอคุณมาค้นพบ
เรื่องสั้นทั้งเจ็ดในคราวนี้อาจดูหลากเนื้อหาหลายอารมณ์
แต่มีจุดร่วมเดียวกันคือ ทำ�ให้ผู้อ่านจมดิ่งลงสู่โลกแห่งความ
พิ ศ วงและปลุ ก กระตุ้ น จิ น ตนาการให้ บ รรเจิ ด หากพร้ อ มแล้ ว
ขอเชิญพบกับโลกอีกใบในหน้าถัดไปได้เลย

Trigger  Warning สำ � หรั บ เรื่ อ ง สตริ ก า มี เ นื้ อ หา

เกี่ยวกับการทำ�ร้ายตัวเองและการล่วงละเมิดเด็ก
 สารบัญ

สตริกา 1
โบกิ ชียะ

บุปผาหน้าคน 47
อาราอิ รัน

สามเรื่องสั้นที่เกี่ยวพันกับความรัก 65
ชินโด จุนโจ

ก่อนบทเพลงจะเลือนหาย
่าง 101
อย
ฮิรายามะ ยูเมอากิ

เด็กสาวขายฟอสซิลกับเงายามรัตติกาล 143
ตัว

อุเอดะ ซายูริ

ชื่อของนิ้วนิรนาม 179
คะมง นานามิ

กลับมาพบกันอีกครั้ง 215
อิโนอุเอะ มาซาฮิโกะ
 ่าง
สตริกา
อย
โบกิ ชียะ
ตัว
 • “สตริกา” โบกิ ชียะ
นี่ คื อ การปรากฏตั ว ในสมรภู มิ “อิ เ กี ย วคอลเล็ ก ชั น ”
ครั้งแรกของอัจฉริยะหน้าใหม่ผู้สร้างอิทธิพลอันยิ่งใหญ่ให้แก่
รู ป แบบการเล่ า เรื่ อ งสยองขวั ญ ในยุ ค 2010 โบกิ ชี ย ะ ได้
รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับสองในการประกวดรางวัล Jump
Horror Shousetsu Taishou (สำ�นักพิมพ์ Shueisha) ครั้งที่ 1
เมื่อปี ค.ศ. 2015 จากผลงานเรื่อง Pygmalion ha Tane wo
่าง
Maku จากนั้ น ในปี ต่ อ มาก็ ไ ด้ รั บ รางวั ล ผลงานดี เ ด่ น ในการ
ประกวดรางวั ล Nihon Horror Shousestu Taishou
(สำ�นักพิมพ์ Kadokawa) ครั้งที่ 23 จากผลงานเรื่อง Kimi to
อย
Itai Kuchi Haterumade~Zetsubou no Machi Itagiri nite
ซึ่ ง ได้ รั บ การยกย่ อ งว่ า เป็ น สุ ด ยอดนวนิ ย ายสยองขวั ญ ภายใต้
เรื่ อ งราวของความรั ก บริ สุ ท ธิ์ อายาสึ จิ ยู กิ โ ตะ หนึ่ ง ในคณะ
ตัว

กรรมการคัดเลือกกล่าวถึงงานเขียนชิ้นนี้ว่า “เป็นครั้งแรกที่อ่าน
ต้นฉบับรางวัลนักเขียนหน้าใหม่แล้วร้องไห้ได้ขนาดนี้” นวนิยาย
เรื่องดังกล่าวยังได้ตีพิมพ์พร้อมกับนวนิยายเรื่อง Konoyo de
Saigo no Deto wo Kimi to ซึ่ ง เป็ น ผลงานชิ้ น แรกที่ เ ขา
เขียนขึ้นหลังจากได้รางวัล Jump Horror Shousetsu Taishou
มาครอง ทำ � ให้ เ ขาได้ ตี พิ ม พ์ น วนิ ย ายสองเล่ ม พร้ อ มกั น จาก
คนละสำ�นักพิมพ์ และสร้างกระแสฮือฮาในวงการเป็นอย่างมาก
อย่ า งไรก็ ดี สิ่ ง ที่ น่ า จั บ ตามองมากกว่ า เรื่ อ งใดคื อ วิ สั ย ทั ศ น์
ส่วนตัวที่แหวกแนวของโบกิ ชียะ นั่นเอง เขาสร้างสรรค์เรื่องเล่า
ด้วยการมองเห็นมายาลวงตาของโลกทัศน์อันสิ้นหวัง รวมถึง
ความเย้ า ยวนที่ ช วนพรั่ น พรึ ง ในเรื่ อ งราว “ความรั ก ” ที่ แ ต่ ง ขึ้ น
พรสวรรค์เช่นนั้นปรากฏอย่างแจ่มชัดในผลงานเรื่อง สตริกา ชิ้น
นี้ — เรื่องราวคำ�สารภาพของเด็กสาวสองคนที่นำ�ไปสู่การถ่ายทอด
ให้เห็นจิตใจอันใสซื่อบริสุทธิ์อย่างน่าตกตะลึง
ขออนุ ญ าตพู ด ถึ ง ชื่ อ เรื่ อ งสั ก นิ ด “สตริ ก า” คื อ ชื่ อ ของ
พืชชนิดหนึ่งที่มีอยู่จริงตามธรรมชาติ แต่ต้นกำ�เนิดของคำ�นั้น
่าง
ย้ อ นกลั บ ไปถึ ง ตำ � นานความเชื่ อ ในยุ ค โรมั น โบราณที เ ดี ย ว
อย่างน้อยผมอยากให้ทุกท่านทราบไว้ว่า คำ�นี้มีรากศัพท์เดียวกับ
คำ�ว่าสตรีโกย ชื่อของปีศาจตนหนึ่งตามความเชื่อของโรมาเนีย
อย
ซึ่งเป็นประเทศที่ใช้ภาษาโรมานซ์เช่นเดียวกัน
ตัว
ยินดีที่ ได้รู้จัก คุณร็อคสมิธ
ไม่ รู้ ว่ า จะได้ อ ยู่ กั บ คุ ณ นานแค่ ไ หน แต่ ก็ ข อรบกวนสั ก

เลยก็ได้
่าง
ระยะหนึ่งละกันนะ แต่ถ้าเบื่อฉันแล้วละก็ จะส่งต่อให้คนอื่น

คุณคงรู้เรื่องราวคร่าว ๆ ของฉันผ่านทางข้อความส่วนตัว
อย
แล้วว่าทำ�ไมจึงมีสภาพอย่างที่เห็น แต่จะขอแนะนำ�ตัวอีกรอบ
และเล่าว่าทำ�ไมฉันถึงได้มาทำ�เรื่องแบบนี้ก็แล้วกัน
แต่ก่อนอื่นขอชาเย็น ๆ สักแก้วได้หรือเปล่า
ตัว

ฤดูใบไม้ร่วงตอนอายุสิบขวบ ฉันกรีดข้อมือตัวเองในห้องเรียน
ที่ไม่มีใครอยู่หลังเลิกเรียน
ฉันลืมสาเหตุที่แท้จริงไปแล้วละ แต่คิดว่าสาเหตุน่าจะ
มาจากการที่ต้องทนรับคำ�ดูถูก ล้อเลียน และโดนหัวเราะเยาะ
อยู่ทุกวี่วันว่า “ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่” บ้างละ “ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
เลย” บ้างละ “ยิ้มอุบาทว์” อะไรทำ�นองนั้น จนสมองฉันเพี้ยน
ไปแล้ว

4
 โบกิ ชียะ

ชั่วครู่หนึ่งเลือดสีแดงดำ�ไหลออกมาจากปากแผล แล้ว
ความเจ็บก็ค่อย ๆ พรั่งพรู ฉันส่งเสียงร้องไห้โฮอย่างน่าสมเพช
ประตู ห้ อ งเรี ย นเปิ ด ออกดั ง ครื ด เมื่ อ หั น กลั บ ไปก็ เ ห็ น
เด็กหญิงผมหางม้ายืนอยู่ตรงประตู เป็นเด็กที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี
เพราะเรียนห้องเดียวกัน ฉันรู้ชื่อของเธอ อาริอาเกะ ยูคาริ รู้ว่า
เธอเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาดีและเนื้อหอมในหมู่เด็กผู้ชาย
“เจ็ บ มากมั้ ย ” ยู ค าริ ถ ามพลางหยิ บ ผ้ า เช็ ด หน้ า ออกมา
กดปากแผลเอาไว้ พริบตาเดียวผืนผ้าสีขาวก็ถูกย้อมเป็นสีแดง
“ไปกันเถอะ” ่าง
ยูคาริจูงมือฉันไปห้องพยาบาล เธอในตอนนั้นสูงกว่าฉัน
ประมาณหนึ่งไม้บรรทัดได้ ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าคงเข้าใจผิดว่า
อย
รุ่นพี่กำ�ลังนำ�ทางให้รุ่นน้องที่หลงทางอยู่แน่ ๆ
แผลไม่ได้ลึกมาก ครูประจำ�ห้องพยาบาลทำ�แผลอย่าง
ง่าย ๆ แล้วแนะนำ�ให้ฉันไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดูอีกครั้ง แต่
ตัว

สุดท้ายฉันก็ไม่ได้ไป
เมื่อออกจากห้องพยาบาล ฉันกลับบ้านพร้อมกับยูคาริ
บั ง เอิ ญ ว่ า เรากลั บ บ้ า นทางเดี ย วกั น พอดี สองเงาสู ง ไม่ เ ท่ า กั น
ยืดยาวไปบนถนนลาดยาง
“โชคดีเนอะ ที่ไม่ได้ร้ายแรงมาก”
ยูคาริว่าแล้วยิ้มอย่างร่าเริง “อื้อ” ฉันตอบเพียงเท่านั้น
“ว่าแต่ ทำ�ไมถึงเป็นแผลล่ะ”
เธอถาม ฉันพูดไม่ออก
“หรือว่าพยายามจะฆ่าตัวตาย”
ฉั น ไม่ พู ด อะไร ได้ แ ต่ จ้ อ งหน้ า ยู ค าริ ปลายขนตายาว

5
ผ้าคลุมหน้าวิปลาสกับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2

ของเธอสะท้อนแสงสนธยาสีส้ม
“ถ้าฉันไม่เข้าไปห้าม ก็น่าจะดีกว่าละมั้ง”
ไม่เลย ขอบคุณนะ ฉันจะซักผ้าเช็ดหน้า อ๊ะ เมื่อกี้ทิ้ง
ลงถังขยะไปแล้วนี่นา ขอโทษนะที่ทำ�ให้สกปรก ทั้งที่ในสมอง
ของฉันช่างจ้อ แต่ปากกลับหนักอึ้งเหมือนก้อนตะกั่ว
นี่คือการพบกันครั้งแรกของฉันกับยูคาริ

่าง
แน่นอนว่าฉันรู้จักอาโออิ — ซากุระ อาโออิ แต่ไม่เคยคุยกับเธอ
มาก่อนหรอก ฉันแค่จำ�ชื่อกับใบหน้าของคนเก่ง
อย
ส่วนภาพลักษณ์น่ะเหรอ เธอไม่ใช่คนโดดเด่นสะดุดตา
อะไร แต่มกั ทำ�หน้าถมึงทึง เหมือนกับว่ามีเรือ่ งอยากพูดมากมาย
แต่ไม่บอกให้รู้หรอกนะ สีหน้าทำ�นองนั้นละ
ตัว

วั น ต่ อ มา ฉั น กล่ า วขอบคุ ณ ยู ค าริ ซึ่ ง ช้ า ไปหนึ่ ง วั น และมอบ

ผ้ า เช็ ด หน้ า ผื น ใหม่ ใ ห้ “ไม่ ต้ อ งเก็ บ มาใส่ ใ จหรอก” ยู ค าริ พู ด
เช่ น นั้ น ด้ ว ยรอยยิ้ ม แต่ ก็ ยั ง รั บ ผ้ า เช็ ด หน้ า ไป ทำ � ให้ ฉั น ดี ใ จ
อยู่เหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าตัวเองยิ้มได้สวยหรือเปล่า
นับตั้งแต่วันนั้นฉันก็เริ่มครุ่นคิดเรื่องของยูคาริและคอย
มองตามเธอเสมอ โชคดี จ ริ ง ๆ ที่ ไ ด้ เ กิ ด มาเป็ น ผู้ ห ญิ ง ถ้ า ฉั น
เป็นผู้ชายคงโดนคนรอบข้างแซวแน่ ๆ

6
 โบกิ ชียะ

แม้ ยู ค าริ จ ะมี คุ ณ ลั ก ษณะครบสามประการ ทั้ ง ฉลาด-

เฉลียว รูปลักษณ์งดงาม และยิ้มแย้มแจ่มใสจากใจจริง จน
เป็ น ที่ นั บ หน้ า ถื อ ตาในห้ อ งเรี ย น แต่ ดู เ หมื อ นจะไม่ มี เ พื่ อ น
ผู้หญิงที่สนิทสนมกัน คงเพราะใครก็ตามเมื่อต้องมาอยู่ข้างเธอ
ก็จะรู้สึกสังเวชตัวเองขึ้นมาละมั้ง
ฉันเข้าไปยึดตำ�แหน่งเพื่อนของเธอที่ว่างเสียเต็มประดา
หากเป็ น เรื่ อ งอ่ า นบรรยากาศไม่ เ ป็ น เเล้ ว ไม่ มี ใ ครเอาชนะฉั น
ได้หรอก
่าง
ช่ ว งแรกฉั น เพี ย งป้ ว นเปี้ ย นอยู่ ร อบตั ว ยู ค าริ เ หมื อ นขี้
ปลาทอง แต่เธอก็ไม่ได้มีท่าทีรังเกียจฉันที่คอยตามติดแบบนั้น
หลังจากรู้จักกันได้เดือนสองเดือน เราก็เริ่มเปิดใจพูดคุย
อย
ใช้เวลาร่วมกันช่วงพักและหลังเลิกเรียน เธอคอยพยักหน้าฟัง
เรื่ อ งเล่ า สั พ เพเหระของฉั น ด้ ว ยรอยยิ้ ม รู้ ตั ว อี ก ที ใ นใจฉั น ก็ มี
แต่ความรู้สึกหลงใหลในตัวเธอ ฉันมักวาดภาพตัวเองกับยูคาริ
ตัว

อยู่เคียงกันในพื้นที่ว่างของหนังสือเรียนหรือมุมของสมุดบันทึก
มี ช่ ว งหนึ่ ง ที่ ฉั น เลี ย นแบบวิ ธี ก ารพู ด และท่ า ทางของยู ค าริ แต่
พอเธอแขวะว่า “ไม่เห็นเหมือนเลย” ฉันก็เลิกทันที
วันหนึ่งหลังเลิกเรียน เราเจอนกกระจอกนอนหมอบอยู่
ตรงประตูโรงเรียน ถึงจะเดินเข้าไปใกล้มันก็ไม่มีทีท่าจะบินหนี
“มันบาดเจ็บ”
ยูคารินำ�นกกระจอกวางบนฝ่ามือและส่องดูอย่างละเอียด
ปีกเล็ก ๆ ทั้งสองข้างของมันมีแผล
เมื่อแหงนหน้ามองก็เห็นฝูงนกกระจอกส่งเสียงร้องระงม
ขณะบิ น ผ่ า นท้ อ งฟ้ า ไป นกกระจอกที่ ไ ด้ รั บ บาดเจ็ บ สั่ น ระริ ก

7
ผ้าคลุมหน้าวิปลาสกับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2

อยู่บนฝ่ามือของยูคาริ
“ปล่อยไปแบบนี้มันอาจจะอดตายก็ได้”
“จะเอาไปเลี้ยงที่บ้านเหรอ”
“เลี้ยงนกกระจอกไม่ได้หรอก”
เราพบตู้ ไ ปรษณี ย์ ร ะหว่ า งทาง ยู ค าริ ว างนกกระจอกที่
บาดเจ็บเอาไว้บนนั้น
“ปล่อยไว้ตรงนี้จะดีเหรอ”
“ถ้าโชคดีเดี๋ยวมันก็บินได้อีก”
“แล้วถ้ามันบินไม่ได้ล่ะ”
“ก็คงเป็นชะตากรรมของนกกระจอกแล้วละ”
่าง
เดินมาได้ครู่หนึ่ง บางสิ่งซึ่งมีขนฟูนุ่มก็ถูเข้ากับตาตุ่มขวา
อย
ฉันร้องว้ายด้วยความตกใจ “คาโกะ” ยูคาริส่งเสียงด้วยท่าทีดีใจ
คาโกะเป็นแมวดำ�ตั้งแต่หัวจรดหาง มันคาบวัตถุสีนํ้าตาลเอาไว้
ในปาก วัตถุขนาดเล็กที่แน่นิ่งอยู่ในปากของมันคือนกกระจอก
ตัว

บินไม่ได้ที่ปล่อยเอาไว้เมื่อกี้
“นี่คือชะตากรรมของมันสินะ”
ยูคาริย่อตัวลงแล้วยื่นมือเรียวขาวไปทางคาโกะ คาโกะ
วางเหยื่อลงบนพื้นแล้วเอาแก้มมาถูกับมือของยูคาริ
“คาโกะเชื่ อ งกั บ ฉั น น่ ะ พอเจอฉั น ก็ จ ะวิ่ ง เอาตั ว มาถู ข า
แบบเมื่อกี้”
ยูคาริผลิยิ้มกว้างแล้วอุ้มคาโกะขึ้นมา
“เพราะแบบนั้นฉันก็เลยรักคาโกะเหมือนกัน”
รั ก คำ � นั้ น ส่ ง กระแสไฟฟ้ า แล่ น ผ่ า นแกนสมองฉั น
ในช่ ว งเวลาที่ ผ่ า นมานี้ เ พี ย งแค่ เ ห็ น ภาพเธอพู ด คุ ย ยิ้ ม แย้ ม กั บ

8
 โบกิ ชียะ

เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นก็ทำ�ให้ฉันรู้สึกจุกที่ลิ้นปี่ขึ้นมาแล้ว
ฉันอยากให้เธอชอบฉัน มองแค่ฉัน ให้ความสำ�คัญกับ
ฉันที่สุด อยากให้เธอบอกรักฉันคนเดียว
หากจะนิยามความปรารถนาเหล่านี้ คำ�ว่ารักคงจะเหมาะสม
ที่สุด ใช่แล้ว ฉันหลงรักเด็กสาวที่ชื่อว่าอาริอาเกะ ยูคาริ
แต่ว่า
ถ้าหึงได้กระทั่งแมว ฉันก็คงใกล้บ้าแล้วละ

ฉันเคยถูกลักพาตัวตอนสามขวบ
่าง 
อย
คนร้ายคือคุณนายสาวข้างบ้านที่ใช้มีดทำ�ครัวแทงพ่อแม่
ของฉั น แล้ ว ลั ก พาตั ว ฉั น เธอกั ง วลเรื่ อ งที่ ไ ม่ ตั้ ง ครรภ์ เ สี ย ที
พอขอปรึกษากับพ่อแม่ฉันโดยตรงกลับถูกปฏิเสธ แต่ก็ไม่แปลก
ตัว

ใช่ไหมล่ะ สุดท้ายเธอฉุนขาดและแทงทั้งสองไม่ยั้งจนตายทั้งคู่
จากนั้ น ก็ ลั ก พาตั ว ฉั น ไป แต่ ส ามวั น ให้ ห ลั ง คุ ณ นาย
คนนั้ น ก็ ม อบตั ว กั บ ตำ � รวจ ฉั น จึ ง ถู ก ปล่ อ ยตั ว ออกมา ทั้ ง ที่
ฆ่าคนตายตั้งสองคนเพื่อลักพาตัวกัน แต่ดันขังไว้ได้แค่สองวัน
ไม่คุ้มเลยเนอะ
หลังจากนั้นก็เป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว เพราะฉันกลายเป็น
เด็กกำ�พร้า ทำ�ให้ต้องเวียนไปอาศัยอยู่ตามบ้านญาติ
สุดท้ายก่อนขึ้นชั้นเรียนประถม น้าสาวกับสามีก็รับฉัน
ไปเลี้ ย ง แต่ ห ลั ง จากนั้ น ครึ่ ง ปี พ วกเขาก็ ห ย่ า กั น น้ า ได้ บ้ า น
ที่ ทั้ ง คู่ เ คยอยู่ ม าแทนค่ า เลี้ ย งดู นั บ แต่ นั้ น มาฉั น จึ ง อาศั ย อยู่

9
ผ้าคลุมหน้าวิปลาสกับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2

กับน้าสองคนที่นั่น
สาเหตุของการหย่าน่ะเหรอ อืม...ปัญหาของผู้ใหญ่ละมั้ง

ยูคาริดูโตเกินวัยเมื่อเทียบกับเด็กผู้หญิงรุ่นเดียวกัน
เธอสูงที่สุด ในชั้นเรียน แถมตอนประถมห้าก็มีหน้าอก
และสะโพกโค้ ง เว้ า แล้ ว มิ ห นำ � ซํ้ า ยั ง เป็ น ที่ จั บ ตามองของพวก
่าง
เด็ ก ผู้ ช ายในวิ ช าพละหรื อ งานกี ฬ าสี ฉั น จิ น ตนาการว่ า ได้ ยิ ง
พวกมันให้ตายด้วยปืนกลจึงพอจะระบายความโกรธไปได้บ้าง
มีเหตุการณ์เกิดขึ้นในการเข้าค่ายกลางป่าสองวันหนึ่งคืน
อย
ก่อนปิดเทอมภาคฤดูร้อนตอนประถมหก
สำ�หรับฉันที่สื่อสารได้แย่จนเข้าขั้นเลวร้าย การเข้าค่าย
กลางป่ า ก็ ไ ม่ ต่ า งอะไรจากนรก ฉั น ขยั บ ถ้ ว ยชามไปมาอย่ า ง
ตัว

ไร้ ค วามหมายเพื่ อ ฆ่ า เวลาพลางเหลื อ บมองยู ค าริ ที่ กำ � ลั ง ทำ �

แกงกะหรี่กับเพื่อนร่วมชั้น
ฉั น แกล้ ง ป่ ว ยเพื่ อ โดดกิ จ กรรมรอบกองไฟ พอนอน
กลิ้งบนเตียงสองชั้นจนเบื่อก็ออกไปแก้เซ็งด้วยการเดินสำ�รวจ
ที่พัก
ขณะเดิ น อยู่ ต ามโถงทางเดิ น ก็ ไ ด้ ยิ น เสี ย งหั ว เราะเบา ๆ
ฉันตัวเกร็งเพราะกลัวว่าจะเป็นผี แสงเรื่อจางส่ายไหวอยู่หลัง
กระจกฝ้ า บานหนึ่ ง ที่ อ ยู่ ต รงประตู บ านเลื่ อ น ฉั น กลื น นํ้ า ลาย
แล้วค่อย ๆ ย่องเข้าไปใกล้ประตูนั้น
“ไม่ใช่ รูนี้ต่างหาก”

10
 โบกิ ชียะ

คุ้นหูจัง ไม่ผิดแน่ นั่นเป็นเสียงของยูคาริ

ฉั น กระชากประตู เ ลื่ อ นเปิ ด อย่ า งแรง เห็ น เด็ ก ผู้ ช าย
แปลกหน้ า นอนทั บ ร่ า งของยู ค าริ อ ยู่ บ นเตี ย ง ไฟฉายที่ ว างอยู่
ข้างหมอนฉายส่องร่างของคนทั้งสอง เด็กชายยกก้นที่เปลือย-
เปล่ า ขึ้ น แล้ ว ผงะไป ทั้ ง ยู ค าริ แ ละเด็ ก ชายคนนั้ น ต่ า งไร้ เ ครื่ อ ง
นุ่งห่ม
ในหัวของฉันร้อนวูบขึ้นมา ก่อนคว้ากระเป๋ากีฬาใบหนึ่งที่
วางอยู่ในห้องฟาดไปที่หลังของเขาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ฉันรู้สึกว่า

ก็เหลือแค่ฉันกับยูคาริสองคน
่าง
ตัวเองกรีดร้องให้เขาออกไปซะ พอได้สติกลับคืนมาภายในห้อง

ยูคาริยังคงนั่งโป๊อยู่บนเตียงท่ามกลางความมืดภายในห้อง
อย
ฉันเบือนสายตาหลบทันที
“เธอทำ�บ้าอะไรเนี่ย”
ฉันถามโดยไม่สบตา ยูคาริตอบกลับมาแค่ว่า “ก็เขาชวน”
ตัว

ในเวลานั้นฉันยังไม่มีความรู้เรื่องเพศสัมพันธ์มากนัก แต่ก็รู้ว่า
การที่ชายหญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสองในสภาพเปลือยเปล่านั้น
เป็นเรื่องไม่สมควรแค่ไหน
“ทำ�ไมถึงยังทำ�เฉยอยู่ได้”
ยูคาริในความคิดของฉันเป็นคนใสซื่อบริสุทธิ์ มีตัวตน
ที่ไร้เดียงสาไม่แปดเปื้อน ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องรักใคร่ของเธอ
กั บ ผู้ ช าย และแทบไม่ เ คยเห็ น เธอสนิ ท สนมกั บ เพื่ อ นร่ ว มชั้ น
ผู้ชายด้วยซํ้า ความจริงที่ว่าเธอมีสัมพันธ์บางอย่างกับเด็กผู้ชาย
เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายไปมาก
นั่นยิ่งทำ�ให้ไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองเห็น ฉันส่ายศีรษะไปมา

11
ผ้าคลุมหน้าวิปลาสกับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2

“เธอทำ�แบบนี้ไม่ได้นะ ไม่สมกับเป็นยูคาริเลย”
“ไม่สมเป็นฉัน หมายความว่าไง”
“ก็ยูคาริน่ะ ยูคาริน่ะ”
“อาโออิ อย่าบอกนะว่าเธอโกรธ”
ฉันเศร้าใจที่ยูคาริไม่พยายามคิดว่าฉันรู้สึกอย่างไร จึง
พูดออกไปด้วยนํ้าเสียงสั่นเครือ
“ก็เรื่องแบบนี้น่ะ มันไม่ถูกต้องนะ เรื่องแบบนี้ต้องทำ�
กับคนที่รักไม่ใช่เหรอ ยูคาริรักผู้ชายคนเมื่อกี้เหรอ”
“เปล่าเลย”
“ถ้างั้น เพราะอะไรล่ะ”
“ก็เขาชวนทำ�นี่นา”
่าง
อย
ท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของยูคาริทำ�ให้ความโกรธเดือดดาล
ขึ้นมาจนนํ้าตาไหล เธอเพียงแค่เหม่อมองฉันร้องไห้
“อาโออิก็อยากดูเหรอ”
ตัว

ก่ อ นที่ ฉั น จะทั น ได้ ถ ามว่ า ดู อ ะไร ยู ค าริ ก็ นั่ ง ชั น เข่ า

สองข้างแล้วถ่างขาออกช้า ๆ ตอนที่เด็กผู้ชายคนนั้นหนีออกไป
คงกระแทกไฟฉายจนหั น ส่ อ งไปทางอื่ น ฉั น เห็ น ร่ า งกายของ
ยูคาริเป็นเพียงแค่เงามืด แต่ถึงอย่างนั้น หน้าอกอวบอูมของเธอ
ก็ ยั ง เด่ น สะดุ ด ตา หั ว ใจฉั น กระหนํ่ า รั ว ต่ อ ความจริ ง ตรงหน้ า
ยูคาริไม่ปกปิดร่างเปลือยเปล่าและอยู่ในระยะที่หากเข้าไปใกล้
อีกไม่กี่ก้าวก็จะสัมผัสได้
— ไม่ใช่ ไม่ใช่นะ!
ฉันเบือนหน้าหนี
“เดี๋ยวกิจกรรมรอบกองไฟจะจบแล้วนะ”

12
 โบกิ ชียะ

ฉันพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้ววิ่งหนีออกมาจากห้อง
“ไม่เห็นต้องฝืนเลย”
คำ�ทีย่ คู าริพมึ พำ�ตอนฉันจากมายังติดอยูท่ ีแ่ ผ่นหลังไม่ยอม
หายไป

ฉันมีประสบการณ์ครั้งแรกตอนห้าขวบ อีกฝ่ายคือลูกพี่ลูกน้อง
่าง
ที่แก่กว่าฉันมาก น่าจะเป็นบ้านหลังที่สองที่รับฉันไปเลี้ยงละมั้ง
เรี ย กว่ า พวกใคร่ เ ด็ ก หรื อ เปล่ า นะ เขาพาฉั น เข้ า ไปทำ �
เรื่ อ งลามกในห้ อ งทุ ก คื น แล้ ว คื น หนึ่ ง ในที่ สุ ด เขาก็ ลํ้ า เส้ น
อย
มันเจ็บจนฉันร้องเสียงดังลั่นเลยละ ฮ่า ๆ ๆ แล้วคุณป้าก็ถลา
เข้ามาในห้อง วันต่อมาฉันจึงถูกบังคับให้ย้ายไปอยู่ที่บ้านญาติ
อีกคน
ตัว

ตลอดหกปีที่เรียนชั้นประถม มีคนเข้ามาคุยกับฉันเยอะ
ทีเดียว พวกเด็กโตกับครูชอบชวนฉันไปมีเพศสัมพันธ์อยู่บ่อย ๆ
แต่ ก ว่ า ครึ่ ง มั ก ขอให้ ฉั น เปลื อ ยกายให้ ดู เ ฉย ๆ อื ม ส่ ว นมาก
ฉันตอบตกลง ก็มันไม่มีอะไรเสียหายนี่นา
อาโออิคงรู้เพียงว่าเรื่องที่เกิดตอนเข้าค่ายในป่ามีแค่นั้น
เธอคงไม่รู้เรื่องที่ฉันมีเซ็กซ์กับเด็กผู้ชายอีกคนหลังจากนั้นทันที
หรอก

13
ผ้าคลุมหน้าวิปลาสกับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2

ฉันดีใจตอนที่ได้สวมเสื้อสูทเป็นครั้งแรก เพราะรู้สึกว่าตัวเอง
โตเป็นผู้ใหญ่ทันตา
แต่ พ อเห็ น ยู ค าริ ที่ ส วมเครื่ อ งแบบเช่ น เดี ย วกั น ความ
อิ่มเอมใจก็กลายเป็นความรู้สึกด้อยกว่า ร่างกายที่เติบโตเป็น
ผู้ใหญ่ของเธอเหมาะกับเสื้อสูทถึงปานนั้น
พวกเราเรียนที่โรงเรียนมัธยมต้นเดียวกัน
แต่โชคร้ายที่ได้อยู่คนละห้องกับยูคาริ ฉันคอยมองหา
เธอเสมอทุกช่วงพักและช่วงเดินเปลี่ยนคาบเรียน พอสบตากัน
่าง
ก็จะโบกมือให้เล็กน้อย ถึงจะเหงาที่ไม่ได้อยู่ด้วย แต่ฉันก็เลือก
มองโลกในแง่บวก ว่าแบบนี้ดูเหมือนกับได้แอบรักดีเหมือนกัน
และที่ชั้นเรียนของตัวเอง ฉันก็ยังถูกปฏิบัติในฐานะคนประหลาด
อย
และโดดเดี่ยวอย่างเคย
ฉันกับยูคาริไม่ได้เข้าชมรมใด จึงใช้เวลาหลังเลิกเรียน
และช่ ว งพั ก ได้ อ ย่ า งอิ ส ระ หากเวลาว่ า งตรงกั น เราก็ จ ะอ่ า น
ตัว

หนังสือ เล่นเกม หรือติวสอบด้วยกันที่บ้านของอีกฝ่ายพลาง

พูดคุยเรื่องไร้สาระอย่างสนุกสนาน
ฉันไม่แน่ใจว่าด้วยสาเหตุใดหรือใครเป็นคนพูดออกมา
แต่สถานการณ์กลายเป็นว่าจะให้อกี ฝ่ายชมร่างเปลือยเปล่า
ของตั ว เอง น่ า จะช่ ว งต้ น ฤดู ร้ อ นตอนอยู่ ชั้ น มั ธ ยมต้ น ปี ที่ ส อง
หรือเปล่านะ สถานที่คือห้องของยูคาริ ฉันจำ�ได้แม่นว่าอากาศ
ร้อนจนเหงื่อโชก
ยู ค าริ ถ อดชุ ด นั ก เรี ย นออกโดยไม่ ลั ง เล กลั บ กั น ฉั น
กระมิ ด กระเมี้ ย นและค่ อ ย ๆ ถอดชุ ด ออกกระทั่ ง เหลื อ แต่ ชุ ด
ชั้ น ใน ฉั น เกลี ย ดตั ว เองที่ ส วมชุ ด ชั้ น ในที่ อ อกแบบมาเหมื อ น

14
 โบกิ ชียะ

ของสำ�หรับเด็ก ต่างจากเธอที่สวมชุดชั้นในสวยทันสมัย
“เรามาถอดให้อีกฝ่ายดีมั้ย”
ฉันกับยูคาริกอดกันแนบชิดแล้วปลดตะขอบราเซียร์ของ
อีกฝ่าย กลิ่นโคโลญซีตรัสลอยออกมาจากต้นคอของเธอ พอเรา
ผละร่างออกจากกัน บราเซียร์สองตัวก็หล่นลงพื้นพร้อมกัน
เมื่อถอดกางเกงซับในออกก็ไม่เหลือสิ่งใดห่มคลุมร่างกาย
อี ก แล้ ว ยู ค าริ ล ดแขนลงให้ ฉั น เห็ น เต้ า ถั น และหว่ า งขาโดยไม่
ปกปิด ฉันทำ�ตามเธอ ตอนที่เห็นร่างไร้เครื่องนุ่งห่มของยูคาริ
่าง
อยู่ตรงหน้า คำ�ว่าผู้ใหญ่กับเด็กก็ผุดเข้ามาในหัว
พอฉั น ยื่ น แขนสองข้ า งออกไปข้ า งหน้ า ยู ค าริ ก็ รั บ มั น
ไว้ อ ย่ า งอ่ อ นโยน หน้ า อกอ่ อ นนุ่ ม ของเธอถู ก กระดู ก ไหปลาร้ า
อย
ของฉันกดทับ พุ่มขนของเธอถูเข้ากับท้องน้อยของฉันจนรู้สึก
จักจี้
เราสองกอดก่ายกัน ไล้นิ้วบนผิวเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย
ตัว

ผิ ว ของยู ค าริ ชุ่ ม ชื้ น เรี ย บลื่ น เหมื อ นหิ น ที่ ถู ก ขั ด เงา พอใช้
ปลายนิ้วลูบเบา ๆ ตรงยอดอก เธอก็ส่งเสียงครางออกมา
พอฉั น ลองขอจู บ เธอก็ ใ ช้ ป ลายนิ้ ว เชิ ด คางฉั น ขึ้ น แล้ ว
ประกบริมฝีปาก อะไรกัน นี่มันท่าที่หนุ่มหล่อชอบทำ�ไม่ใช่หรือ
ในตอนนั้นวงจรสมองของฉันแทบช็อตอยู่รอมร่อ
แล้ ว พวกเราก็ ขึ้ น เตี ย ง กอดรั ด กั น บ้ า ง เอาขามาเกี่ ย ว
กั น บ้ า ง แลกเปลี่ ย นบทสนทนากั น ด้ ว ยผิ ว เนื้ อ ค่ อ ย ๆ กลิ้ ง
ไปบนเตี ย งโดยที่ ยั ง จู บ กั น อยู่ ผลั ด กั น ขึ้ น บน ลงล่ า ง และ
นอนตะแคง เราเปลี่ ย นท่ า ทางพลางจู บ ริ ม ฝี ป ากอี ก ฝ่ า ยอย่ า ง
ดูดดื่ม

15
ผ้าคลุมหน้าวิปลาสกับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2

เฮ้อ เกิดติดใจขึ้นมาคงโงหัวไม่ขึ้นแน่
ฉันที่ยังครองสติอยู่ได้พยายามห้ามตัวเองไว้ ทว่าไม่อาจ
หยุดฉันอีกคนที่กำ�ลังลิงโลดใจ
จู่ ๆ ยูคาริก็ผละร่างกายออกไป
เธอเอานิ้วชี้มาแตะริมฝีปากตอนที่ฉันส่งเสียงอุทาน
“พอแล้วสำ�หรับวันนี้”
รอยยิ้ ม ชวนหลงใหลบนใบหน้ า แดงระเรื่ อ ของเธอช่ า ง
เย้ายวนใจเหลือเกิน
่าง
หลั ง จากนั้ น พวกเราก็ ผ ลั ด กั น เผยเรื อ นร่ า งให้ อี ก ฝ่ า ยดู แ ละ
สอดประสานผิ ว เนื้ อ กั น เดื อ นละครั้ ง ถึ ง สองครั้ ง เมื่ อ ลองมอง
อย
ย้ อ นกลั บ ไป เรื่ อ งนั้ น เป็ น เพี ย งแค่ ก ารหยอกเย้ า เท่ า นั้ น แต่
สำ�หรับฉันในตอนนั้นถือเป็นประสบการณ์ที่เร้าใจเกินพอ
ครั้ ง หนึ่ ง เราให้ อี ก ฝ่ า ยดู เ ครื่ อ งเพศของกั น และกั น ฉั น
ตัว

ใจเต้นรัวขณะจ้องมองยูคาริที่ค่อย ๆ แหวกร่องเนื้อซึ่งปกคลุม
ด้วยพุ่มขนบาง
วั น นั้ น เมื่ อ กลั บ ถึ ง บ้ า นฉั น ใช้ ก ระจกแบบถื อ กั บ นิ้ ว มื อ
ตรวจทานเครื่องเพศของตัวเองอย่างไม่รู้สึกกระดากอาย ใบหน้า
ของฉั น ร้ อ นผ่ า วเมื่ อ ได้ รู้ ค วามจริ ง ที่ ว่ า ตั ว เองก็ มี ส่ ว นลามกที่
รูปร่างหน้าตาเหมือนของยูคาริ ในตอนนั้นนั่นเองที่ฉันช่วยตัวเอง
เป็นครั้งแรกนับแต่เกิดมา

ทั้งที่ควรพอใจ กลับรู้สึกว่ายังไม่พอ
ฉันรูเ้ รือ่ งของยูคาริทกุ อย่าง ความชอบ รูปแบบพฤติกรรม

16
 โบกิ ชียะ

กระทั่งรสชาติของเหงื่อ ฉันมั่นใจได้เลยว่าตัวเองคือคนที่ใกล้ชิด
กับเธอมากทีส่ ดุ ทว่าสิง่ นัน้ ไม่อาจเติมจิตใจให้เต็ม ช่วงเวลาทีเ่ รา
แยกจากกั น ทำ � ให้ ฉั น หงุ ด หงิ ด งุ่ น ง่ า น ทำ � ไมระหว่ า งคาบเรี ย น
ฉันถึงไม่ได้เห็นเธอ ทำ�ไมเมื่อตกกลางคืนเราต้องกลับบ้านใคร
บ้านมัน
“นี่ ” ฉั น เรี ย กโดยที่ ยั ง อยู่ ใ นท่ า กดจมู ก ลงไปบนลำ � คอ
ของเธอ
“ไม่มีวิธีที่ทำ�ให้เราอยู่ด้วยกันได้ตลอดเหรอ”

รัดร่างกายของฉัน
่าง
“อืมมมม” ยูคาริยืดตัวเล็กน้อย นำ�แขนและขามาเกี่ยว

“ถ้างั้นก็ตัดแขนขาฉันไปซะสิ”
อย
“แขนขาเหรอ”
ฉันตกใจความคิดประหลาดของยูคาริ
“แล้ ว อาโออิ ก็ ค อยดู แ ลฉั น ถ้ า เธอทำ � ให้ ฉั น มี ร่ า งกาย
ตัว

ที่หากขาดเธอไปก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไม่ได้ เธอก็จะได้ครอบครอง
ฉันแค่คนเดียว”
“นี่มันคำ�พูดของพวกผู้ชายเจ้าชู้นี่นา”
เรานำ�หน้าผากมาชนกันพลางหัวเราะคิกคัก
“แต่ฉันจะดูแลยูคาริได้หรือเปล่านะ ไหนฉันจะเป็นคน
หัวช้า แถมยังเบ๊อะบ๊ะอีก”
“คิ้วย่นใหญ่แล้วอาโออิ”
ฉันลนลานเอามือถูหน้าผาก เวลาใช้ความคิดเธอดูขี้เหร่
เชียว ยูคาริบอกเช่นนั้นเพื่อชี้ให้ฉันเห็นนิสัยเสียของตัวเอง
“แค่พูดเล่นน่ะ ไม่ต้องเก็บมาคิดจริงจังหรอก”

17
ผ้าคลุมหน้าวิปลาสกับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2

ยู ค าริ ยิ้ ม แต่ หั ว ใจของฉั น สั่ น ไหวอย่ า งหนั ก หน่ ว ง

ความคิดของเธอเหมือนพวกหัวรุนแรงเกินไป แต่แนวทางนั้น
ไม่ผิดเลย เรื่องที่จะตัดมือเท้าหรือเปล่าน่ะช่างมันก่อน แต่ถ้า
ฉันหาวิธีที่ถูกต้องตามกฎหมายมารั้งเธอไว้ได้ละก็ —
ทุกความปรารถนาของฉันก็จะรวมกันเป็นหนึ่งเดียว
ฉั น อยากจะครอบครองยู ค าริ เ อาไว้ เ พี ย งคนเดี ย วใน
สักวันหนึ่ง


่าง
หลั ง จากขึ้ น มั ธ ยมต้ น ฉั น ก็ ยั ง ถู ก พวกผู้ ช ายชวนอยู่ บ่ อ ย ๆ
อย
ช่ ว งนี้ เ ป้ า หมายของพวกเขาเกื อ บทุ ก คนคื อ การมี เ ซ็ ก ซ์ ก็ เ ลย
ทำ � ให้ ก ลิ่ น ของอี ก ฝ่ า ยติ ด ตั ว ฉั น เคยไปเจออาโออิ ทั น ที ห ลั ง
เสร็ จ กิ จ เธอโวยวายยกใหญ่ ว่ า “ได้ ก ลิ่ น แปลก ๆ จากตั ว
ตัว

ยู ค าริ ! ” ตั้ ง แต่ นั้ น มาฉั น จะพกสเปรย์ โ คโลญและฉี ด ก่ อ นเจอ

เธอเสมอ
แต่อาโออิยังคงได้กลิ่น ดังนั้นเธอถึงได้พยายามอยู่กับ
ฉันเท่าที่เวลาจะอำ�นวย แน่นอนว่าเพื่อเฝ้ายามไม่ให้ฉันมีเซ็กซ์
กับพวกผู้ชาย
เธอเป็ น เด็ ก ที่ จ ะพู ด แค่ เ รื่ อ งที่ ตั ว เองอยากพู ด มาตั้ ง แต่
ประถมแล้ว แต่เมื่อขึ้นมัธยมต้น ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูก ต้อง
บอกว่าตั้งแต่เราผลัดกันอวดเรือนร่างให้ดู เธอก็จะคอยซักไซ้
เรื่องการกระทำ�ของฉันไปซะหมด และถ้ามีจุดแปลก ๆ แม้แต่
นิดเดียว เธอก็จะถามอย่างเอาเป็นเอาตาย เหมือนตอนทีเ่ ล่าเรือ่ ง

18
 โบกิ ชียะ

คลาดเคลื่อนจากที่เคยบอกเธอก่อนหน้านี้
เธอรู้เรื่องฉันทุกอย่าง ไม่รู้ว่าไปสืบค้นมาได้อย่างไร แต่
เธอรู้พฤติกรรมในชีวิตประจำ�วันของฉันอย่างละเอียด กระทั่ง
ว่าฉันซื้ออะไรที่ไหน ไปตอนกี่โมง หรือทำ�อะไรพลาดในคาบ
พละ สอบครั้ ง ที่ ผ่ า นมาได้ กี่ ค ะแนนและอยู่ ลำ � ดั บ ที่ เ ท่ า ไรของ
ชั้นปี จำ�ได้กระทั่งเรื่องที่ฉันเองยังลืมไปแล้ว ก็ดีใจอยู่หรอก
ที่เธอชอบฉันขนาดนั้น แต่ข้อเสียของเธอคือการเล่าให้อีกฝ่าย
ฟังด้วยท่าทางภาคภูมิใจนี่สิ
่าง
เธออาจตั้งใจแสดงให้เห็นว่าตัวเองรักอีกฝ่ายมากแค่ไหน
แต่ มั น ดั น ได้ ผ ลตรงกั น ข้ า ม ถ้ า รู้ ว่ า ข้ อ มู ล ส่ ว นตั ว โดนขุ ด คุ้ ย
หรื อ ถู ก จั บ ตาดู ทุ ก ย่ า งก้ า ว คนปกติ ก็ ค งรู้ สึ ก ขนลุ ก ใช่ ไ หมล่ ะ
อย
เด็กสาวผู้ไม่ประสาเรื่องจิตวิทยาการเข้าสังคมนั่นละอาโออิ แต่
ถ้ า พู ด อี ก อย่ า ง สิ่ ง นั้ น ถื อ เป็ น หลั ก ฐานยื น ยั น ถึ ง การรั ก เดี ย ว
ใจเดี ย วได้ เ หมื อ นกั น จุ ด นั้ น ถื อ เป็ น จุ ด ที่ น่ า รั ก ของเธอ ฉั น
ตัว

ก็ เ ลยไม่ บ อกให้ เ ธอหยุ ด แต่ ฉั น ก็ คิ ด นะว่ า การที่ เ ธอสื บ จนรู้

รอบเดือนของฉันแล้วเอามารายงานกันน่ะมันเกินไป
ในฤดู ใ บไม้ ผ ลิ ต อนอยู่ ชั้ น มั ธ ยมต้ น ปี ที่ ส าม อยู่ ดี ๆ
แมวที่ เ ลี้ ย งไว้ ก็ ต าย ฉั น เองก็ คิ ด ว่ า แปลกเพราะมั น ไม่ ไ ด้ ป่ ว ย
สักนิด
รู้ไหมว่าหัวหอมเป็นพิษกับแมว
มี แ ฮมเบอร์ เ กอร์ ที่ มี ค นกิ น เหลื อ ตกอยู่ ใ นสวนน่ ะ ใส่
หัวหอมเอาไว้เยอะเลย
อาจเร็ ว เกิ น ไปที่ จ ะสงสั ย แต่ ช่ ว งนี้ เ องที่ ฉั น เริ่ ม คิ ด ว่ า
ควรกังวลเรื่องนี้ดีหรือเปล่า

19
ผ้าคลุมหน้าวิปลาสกับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2

พอเปิดเทอมภาคฤดูร้อนตอนมัธยมต้นปีที่สาม ความสัมพันธ์
ระหว่างฉันกับยูคาริก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย
หากเดิ น สวนกั น ที่ โ ถงทางเดิ น ยู ค าริ ก็ จ ะยิ้ ม เล็ ก ๆ ให้
แต่ไม่โบกมือเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เวลาชวนไปเที่ยวก็ถูกปฏิเสธ
ว่าไม่ว่าง
ยูคาริหลบหน้าฉัน

ให้วันเวลาผ่านไป
่าง
ถึงจะพอรู้สึกได้บ้างก็เถอะ แต่ฉันไม่กล้าถามแล้วปล่อย

ช่ ว งนั้ น เอง ที่ มี ข่ า วลื อ แพร่ อ อกมาว่ า ยู ค าริ มี เ ซ็ ก ซ์ กั บ

อย
ครูผู้ชาย
คงเพราะมีคนอิจฉาความสวยของเธอ ทำ�ให้มีข่าวซุบซิบ
ไม่ มี มู ล มากเสี ย จนนั บ ไม่ ห วาดไม่ ไ หว มิ ห นำ � ซํ้ า ฝ่ า ยชายที่
ตัว

เป็นคู่ขาในครั้งนี้ยังเป็นครูคางิยะที่สอนวิทยาศาสตร์ ผู้ครอง
ตำ � แหน่ ง ครู ผู้ ช ายที่ ไ ม่ ไ ด้ รั บ ความนิ ย มอั น ดั บ หนึ่ ง หลายปี ซ้ อ น
ไม่ มี ท างที่ ผู้ ช ายอมทุ ก ข์ แ ละผอมแห้ ง เหมื อ นตั๊ ก แตนตำ � ข้ า ว
สวมเสื้อกาวน์นั่นจะเข้ากับยูคาริได้
แต่ เ มื่ อ นึ ก ถึ ง พฤติ ก รรมในช่ ว งที่ ผ่ า นมาของเธอแล้ ว
นั่นไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะหัวเราะแล้วบอกว่าก็แค่ข่าวลือไร้สาระได้เลย
“ถ้างั้นฉันไปทางนี้นะ”
ขณะกลับจากโรงเรียนในวันหนึ่ง ยูคาริชี้นิ้วไปทางตรง
กั น ข้ า มกั บ บ้ า นของเธอ พอถามว่ า จะไปที่ ไ หน เธอก็ ต อบ
ออกมาง่ า ย ๆ ว่ า “บ้ า นครู ค างิ ย ะ” เข่ า ฉั น อ่ อ นแทบทรุ ด แค่

20
 โบกิ ชียะ

ยืนให้อยู่ก็เต็มกำ�ลัง
“ไปทำ�อะไร”
ฉันพูดตะกุกตะกัก ภายในปากแห้งผาก
“เซ็กซ์”
เธอตอบตรงเสียจนฉันแทบล้มทั้งยืน
“มันจะแย่เอานะ ในหลาย ๆ ความหมายเลย”
“เรื่ อ งอะไรเหรอ” ยู ค าริ เ อี ย งคอสงสั ย เรื อ นผมสี ดำ �
ตัดสั้นประบ่าส่ายไหว
่าง
“ไหนจะอายุห่างกัน แถมยังเป็นครูกับนักเรียนอีก”
“ไม่เอาเรือ่ งจรรยาบรรณหรืออะไรแบบนัน้ สิ” ยูคาริพดู ขัด
แววตาของเธอเย็นยะเยือกเหมือนกับนํ้าแข็ง
อย
“เหตุ ผ ลที่ ค รู กั บ นั ก เรี ย นไม่ ค วรมี สั ม พั น ธ์ กั น คื อ อะไร
เหรอ ทำ�ไมการเอาไอ้จ้อนมาถูกับเยื่อเปียก ๆ ต้องมีกฎยุ่งยาก
วุ่นวายด้วย อาโออิเป็นผู้ปกครองฉันหรือไง”
ตัว

จุ ด อ่ อ นของฉั น คื อ หากถู ก รั ว คำ � ถามใส่ ด้ ว ยนํ้ า เสี ย ง

หนักแน่น จะตอบอะไรกลับไปไม่ได้ ฉันลดสายตาลงไปที่เท้า
จ้องมองรอยถลอกที่ปลายรองเท้านักเรียนของยูคาริ ทัศนวิสัย
เริ่มพร่ามัว
ก็ฉัน แต่ว่าฉัน แต่ว่าพวกเรา ทั้งที่
“ทำ�ไมต้องเป็นผู้ชาย”
“อาโออินี่ทำ�ตัวขาวสะอาดจังเลยนะ”
คำ�พูดคล้ายดูถูกเหยียดหยามของยูคาริกรีดคว้านใจฉัน
เหมือนคมมีด
“ร่ า งกายก็ แ ค่ เ ครื่ อ งมื อ เครื่ อ งมื อ ที่ จ ะใช้ ใ ห้ ผุ พั ง เพื่ อ

21
ผ้าคลุมหน้าวิปลาสกับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2

บรรลุ วั ต ถุ ป ระสงค์ ใช้ ร่ า งกายให้ ม ากที่ สุ ด ให้ เ ท่ า กั บ คำ � พู ด

เพื่อสื่อความรู้สึกถึงกัน มนุษย์ถูกสร้างขึ้นมาแบบนั้นนั่นละ”
ฉันขบกัดริมฝีปากล่างอย่างแรงจนแทบฉีกขาด
“ถึ ง จะเป็ น แบบนั้ น ก็ เ ถอะ แต่ ทำ � ไมต้ อ งเป็ น คนอย่ า ง
ครูคางิยะ”
“เพราะเขาชวนไง”
เหมื อ นคื น นั้ น ที่ ค่ า ยเลย ฉั น ไม่ อ าจหยุ ด คนรั ก ที่ จ ะไป
หาชายอื่นด้วยเหตุผลง่าย ๆ ได้ ถ้อยคำ�ของฉันคงไร้นํ้าหนักน่าดู
“ไปละนะ” ่าง
ฉันไม่อาจรั้งยูคาริเอาไว้ เธอจากไปอย่างรวดเร็ว
ในเวลาแบบนี้การเป็นผู้หญิงเหมือนกันทำ�ให้เสียเปรียบ
อย
เหลือเกิน นํ้าตาไม่อาจใช้เป็นอาวุธได้เลย


ตัว

ฉันโกหกอาโออิ ฉันไม่เคยมีเซ็กซ์กับครูคางิยะแม้แต่ครั้งเดียว
เหตุผลที่โกหกน่ะเหรอ มีอยู่สองข้อละมั้ง
ข้อแรกคือ เพื่อทำ�ให้อาโออิหึง
อี ก ข้ อ นั้ น ง่ า ยมาก แค่ เ พราะฉั น รู้ สึ ก หงุ ด หงิ ด กั บ การ
เข้ามาก้าวก่ายของเธอ

22
 โบกิ ชียะ

ต้องฆ่าเท่านั้น
ครืด ครืด
อีกแค่สัปดาห์เดียวก็จบการศึกษาแล้ว แต่ฉันกับยูคาริ
ก็ยังห่างเหินกัน
ครืด ครืด ครืด
ดู เ หมื อ นยู ค าริ จ ะยั ง คบกั บ คางิ ย ะอยู่ ความสั ม พั น ธ์ ที่
ฉันคิดว่าจะจบลงในทันทีดำ�เนินมากว่าครึ่งปีแล้ว
ครืด ครืด ครืด ครืด
่าง
ถ้ า เรี ย นจบไปทั้ ง แบบนี้ ล ะก็ ความคิ ด เลวร้ า ยขยายตั ว
อยู่ในหัว อีกไม่นานยูคาริก็จะอายุสิบหกปี นั่นหมายความว่า
เธอจะแต่งงานได้แล้ว
อย
ครืด ครืด ครืด ครืด ครืด
ถ้ า ทั้ ง สองแต่ ง งานกั น ฉั น คงไม่ ไ ด้ คื น ดี กั บ ยู ค าริ ไ ป
ตลอดกาลแน่ ถึงจะรู้ว่าหัวใจของยูคาริถอยห่างจากฉันไปไกล
ตัว

แล้วก็เถอะ แต่ไม่ว่าจะทำ�อย่างไรฉันก็ทำ�ใจยอมรับไม่ได้
ครืด เพล้ง
ปลายชะแลงเหวี่ยงไปโดนโคมไฟตั้งโต๊ะเข้าจนหลอดไฟ
แตกเป็นเสี่ยง ๆ
ฉันอยากอาเจียนออกมาทุกครั้งที่จินตนาการถึงบทสรุป
อันเลวร้าย แม้ว่าความจริงจะอาเจียนไปหลายรอบแล้วก็ตาม
ไม่ เ คยรู้ ม าก่ อ นเลยว่ า ตั ว เองเป็ น ผู้ ห ญิ ง อ่ อ นแอที่ รู้ สึ ก อาลั ย -
อาวรณ์ ไ ด้ ถึ ง เพี ย งนี้ ฉั น เกาะโถชั ก โครกขณะสั ม ผั ส ได้ ถึ ง
จิ ต วิ ญ ญาณที่ ผุ ก ร่ อ น หยาดนํ้ า ตาร่ ว งผล็ อ ย ๆ หยุ ด ไม่ ไ ด้
จุ ก อกจนหายใจไม่ อ อก หากเป็ น แบบนี้ ต่ อ ไปหั ว ใจของฉั น ได้

23
ผ้าคลุมหน้าวิปลาสกับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2

ตายทั้งเป็นแน่
ฉันถูคราบอ้วกที่แห้งติดปากออกแล้วเค้นความคิดที่ยัง
ขมุกขมัวในสมอง
ใช่แล้ว คงต้องฆ่าคางิยะจริง ๆ

วันจบการศึกษา
ยูคาริกับคางิยะไม่มาโรงเรียน

วันนั้นฉันทรมานมาก

่าง
อย
เตรียมใจเอาไว้แล้วว่าอาจตายก็ได้
แต่มนุษย์เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่อึดเกินคาดเลยเนอะ
ตัว

ฉันไม่กล้าเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย
ตอนนี้ยูคาริจะเป็นอย่างไรบ้างนะ
เดือนพฤษภาคม
ได้ ยิ น มาว่ า หลั ง จากยู ค าริ เ ข้ า โรงพยาบาล พวกนั ก ข่ า ว
พากั น แห่ ม าอยู่ ใ นโรงพยาบาลติ ด ต่ อ กั น หลายวั น แต่ ฉั น ก็ ยั ง
ไม่เห็นคนที่มีท่าทางแบบนั้นเลย
คื น ที่ ยู ค าริ ห ายตั ว ไป มี ค นเจอเธออยู่ ใ นโกดั ง ร้ า งย่ า น
ชานเมื อ ง คนที่ เ จอคื อ เพื่ อ นสนิ ท ของเธอ หรื อ พู ด อี ก อย่ า ง

24
 โบกิ ชียะ

ก็คือฉันเอง
จนป่านนี้เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ตอนนั้นขึ้นมา ร่างกาย
ฉั น ก็ ยั ง สั่ น ไม่ ห าย ตอนที่ พ บยู ค าริ ฉั น ตะโกนเรี ย กชื่ อ เธอ
จนสุดเสียง ถ้าเธอไม่ร้องโอดโอยขึ้นมา ฉันคงเสียสติไปแล้ว
เสียงของฉันแห้งผากทีเดียวตอนใช้สมาร์ตโฟนโทร.เรียกตำ�รวจ
กับรถพยาบาล
และตอนนี้ ฉั น กำ � ลั ง จะได้ พ บเธอเป็ น ครั้ ง แรกนั บ แต่
เธอฟื้นสติ
่าง
ฉั น สู ด หายใจเข้ า ลึ ก แล้ ว เคาะประตู กลิ่ น ยาผสมกั บ
อาเจียนโชยมาเตะจมูก มีคำ�ตอบจากในห้องบอกว่า “เชิญค่ะ”
“เธอก็มาด้วยเหรอ”
อย
ยู ค าริ ย กแขนข้ า งซ้ า ยขึ้ น มาโดยที่ ยั ง นอนอยู่ บ นเตี ย ง
ยิ้ ม ต้ อ นรั บ ฉั น อย่ า งร่ า เริ ง แขนที่ พั น ด้ ว ยผ้ า พั น แผลขาดไป
ตั้งแต่ช่วงศอก
ตัว

ไม่ ใ ช่ แ ค่ แ ขนข้ า งซ้ า ย ขาสองข้ า งของยู ค าริ ตั้ ง แต่ เ ข่ า

ลงไปและแขนสองข้างตั้งแต่ศอกลงไปไม่มีอยู่แล้ว ได้ยินมาว่า
มีใครบางคนตัดออกไปโดยใช้ของมีคมประเภทเลื่อย
ยูคาริที่อยู่บนเตียงดูเหมือนตุ๊กตาผุพัง แม้จะยังมีโชคดี
ในโชคร้ายที่ใบหน้าของเธอไม่มีบาดแผล แต่นั่นกลับทำ�ให้รู้สึก
รวดร้าวในจิตใจมากกว่าเดิม
ตอนที่ยูคาริเล่าเรื่องในโรงพยาบาลออกมาไม่หยุด ฉัน
ถึ ง กั บ ตกใจนํ้ า เสี ย งที่ ยั ง ร่ า เริ ง และท่ า ทางซึ่ ง ไม่ เ ผยให้ เ ห็ น
ความเศร้ า ที่ ต้ อ งสู ญ เสี ย แขนขาไป เธอเล่ า เรื่ อ งที่ อ าหารของ
โรงพยาบาลไม่ได้ห่วยเหมือนที่เคยได้ยินมา หรือเรื่องที่ไม่นาน

25
ผ้าคลุมหน้าวิปลาสกับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2

มานี้ เ ธอเริ่ ม เปลี่ ย นท่ า ด้ ว ยตั ว เองได้ แ ล้ ว หรื อ อายเล็ ก น้ อ ย

เวลาเปลี่ ย นผ้ า อ้ อ ม และกั ง วลเวลาได้ ยิ น เสี ย งแปะ ๆ ของคน
ใส่รองเท้าแตะที่ชอบวิ่งไปมาในตอนกลางคืน
“ขอบคุณนะอาโออิ”
ยู ค าริ ข ยั บ เปลี่ ย นท่ า แล้ ว ประสานแขนสองข้ า งที่ ถู ก ตั ด
ไว้ตรงอก
“ถ้าเธอไม่มา ฉันคงตายไปแล้ว ฉันเป็นหนี้ชีวิตเธอ”
ยู ค าริ แ ย้ ม ยิ้ ม ให้ อ ย่ า งอ่ อ นโยนเหมื อ นเมื่ อ ก่ อ น ไม่

กลับจากโรงเรียนในวันนั้นเลย
่าง
หลงเหลือใบหน้าของยูคาริที่ต่อว่าฉันอย่างเจ็บแสบระหว่างทาง

ฉันมองรอยยิ้มของเธอด้วยสีหน้าแบบไหนกันนะ รู้ตัว
อย
อีกทีฉันก็ก้มหน้างุด เลือดซึมออกมาจากต้นขาที่เล็บจิกเข้าไป
“เป็นอะไรไปอาโออิ”
ยูคาริขมวดคิ้วพลางก้มลงมองหน้าฉัน ผมสลวยของเธอ
ตัว

ปัดมาที่แก้ม
เสียงสะอื้นและนํ้าตาพรั่งพรูราวกับเขื่อนแตก
ฉันกดหน้าลงไปร้องไห้โฮบนฟูกนอน ยูคาริใช้สองแขน
ลูบศีรษะให้
“ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย”

ยูคาริกำ�ลังเข้าใจผิด
ตอนนั้นฉันคิดจริง ๆ ว่าอาจเกิดความผิดพลาดจนทำ�ให้
เธอตาย
ถ้าได้เห็นรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงของคนสำ�คัญ

26
 โบกิ ชียะ

แบบนี้ ไม่มีทางที่จะคุมสติอยู่ได้หรอก
แต่นี่คือนํ้าตาแห่งความสุขที่เธอรอดชีวิตมาได้ต่างหาก
และเป็นนํ้าตาแห่งความยินดีที่ในที่สุดฉันก็จะได้ครอบ-
ครองเธอเอาไว้คนเดียว

ฉันสูญเสียแขนขาไปด้วยเหตุนั้นเอง
่าง
แต่ก็ไม่ได้มีแต่เรื่องเลวร้ายหรอกนะ ที่ฉันได้พบกับคุณ
อีกครั้งในตอนนี้ก็เพราะร่างกายที่กลายเป็นแบบนี้
เอ๊ะ ที่บอกว่าอีกครั้ง หมายความว่าอย่างไรน่ะเหรอ
อย
เมื่อกี้ฉันบอกว่า “ยินดีที่ได้รู้จัก” ไปด้วยไม่ใช่หรือไง
ก็คณ ุ น่ะ จนป่านนีย้ งั มีหมายเรียกในฐานะพยานคนสำ�คัญ
ของคดีนี้อยู่เลยนี่นา แถมใบหน้านั่นก็ศัลยกรรมมาใช่ไหมล่ะ
ตัว

ดังนั้น อย่างน้อยฉันก็ควรมีมารยาทแสร้งว่าไม่รู้จักคุณ
ความหลงใหลในร่างกายกุดด้วน
โรคกามวิปริตที่จะมีอารมณ์กับร่างกายที่ไร้แขนขา เรียก
ว่าอะโพเท็มโนฟีเลีย1 หรือเปล่านะ
คุณเตรียมการมานานแล้วใช่ไหมล่ะ
คุณซึ่งเป็นผู้วิปริตเดินทางมารับฉันถึงบ้านในเช้าวันจบ
การศึกษา แล้วพาไปที่โกดังร้างแทนที่จะเป็นโรงเรียน จากนั้น

Apotemnophilia โรคที่ จ ะรู้ สึ ก พึ ง พอใจเมื่ อ เห็ น ชิ้ น ส่ ว นของ

1

ร่างกายหายไป เกิดได้กับทั้งร่างกายของตัวเองและผู้อื่น

27
ผ้าคลุมหน้าวิปลาสกับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2

คุณก็ใช้เลื่อยไฟฟ้าตัดแขนขาฉัน
ใช่ไหมคุณร็อคสมิธ
— ไม่สิ ครูคางิยะ
ตอนที่ตัดขาฉันไปข้างหนึ่งคุณถึงกับหลั่งเลยใช่ไหมล่ะ
และคนที่ไหว้วานครูก็คือ —

่าง
เวลาตีหนึ่งของสามวันก่อนพิธีจบการศึกษาในเดือนมีนาคม
ฉั น (ซากุ ร ะ อาโออิ ) ถื อ ชะแลง (ความยาวหกสิ บ
เซนติเมตร) แอบเข้าไปในห้อง (อพาร์ตเมนต์หมายเลขหนึง่ ศูนย์สี)่
อย
ของคางิยะ (ครูชั้นมัธยมต้น) เพื่อฆ่าเขา เขาไม่อยู่ในห้องนั่งเล่น
(ขนาดประมาณสิบสามตารางเมตร) และไม่พบยูคาริ (เพื่อนสนิท
ของฉั น ) อาจเพราะเขากำ � ลั ง ไปส่ ง เธอที่ บ้ า นก็ ไ ด้ ถ้ า งั้ น จะรอ
ตัว

จนกว่าเขาจะกลับมาก็แล้วกัน ฉันคิดแล้วนั่งลงบนโซฟา (ขนาด

สองที่ นั่ ง ) แต่ มั น นั่ ง ไม่ ส บายจนฉั น หงุ ด หงิ ด ลุ ก ขึ้ น ยื น แล้ ว
เริ่มค้นหาข้าวของในบ้านเพื่อฆ่าเวลา จนพบลูกบาศก์รูบิก แต่
ฉันไม่รู้วิธีไขปริศนาก็เลยโยนออกไปนอกหน้าต่าง คอมพิวเตอร์
(แมคบุ๊ก) ถูกเปิดทิ้งไว้ พอกดออกจากโหมดพักเครื่องก็มีภาพ
ขนาดใหญ่ของหญิงสาวแขนขาด้วนบนหน้าจอ (ขนาดยี่สิบเจ็ด
นิ้ว) ฉันค้นดูข้อมูลในคอมพิวเตอร์และพบภาพถ่ายของหญิงสาว
แขนขาด้วนอีกมาก แต่ทั้งหมดเป็นใบหน้าของหญิงสาว (สวย)
คนเดียวกัน
“ตัดต่อได้อย่างแนบเนียนเลยใช่มั้ยล่ะ”

28
 โบกิ ชียะ

คางิยะ (เป้าหมาย) บอกกับฉันขณะยืนจังก้าอยู่ตรงประตู

พอเขาเห็นรอยแตกบนกระจกบานใหญ่ที่ฉันใช้ชะแลง (เหล็ก)
ทุบตอนแอบเข้ามา เขาก็หยิบสมาร์ตโฟน (มีสัญลักษณ์แอปเปิล)
ออกมาแล้วบอกว่า “ฉันจะแจ้งตำ�รวจนะ”
“การที่ ผู้ ใ หญ่ มี ค วามสั ม พั น ธ์ ท างกายกั บ เด็ ก ม.ต้ น เป็ น
อาชญากรรมไม่ใช่เหรอคะ”
คางิยะ (ครูวิตถาร) ยืนนิ่ง
“มั น ผิ ด กฎหมายนะคะครู แถมยั ง มี ภ าพพวกนี้ อี ก

แน่ ๆ”
่าง
ใคร่เด็กแล้วยังวิตถาร ถ้าทางโรงเรียนรู้ ครูโดนลงโทษทางวินัย

ฉันพยักพเยิดคางไปทางภาพถ่ายของหญิงสาวที่มีใบหน้า
อย
ของยู ค าริ (คนรั ก ของฉั น ) ยื่ น แขนขากุ ด สั้ น ออกมาแล้ ว ส่ ง ยิ้ ม
ให้ คางิ ย ะ (ฆ่ า ให้ ต าย) หน้ า แดงกํ่ า แต่ พ อฉั น เหวี่ ย งชะแลง
(หนัก) เขาก็ตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด ฉันเหวี่ยงชะแลงอย่าง
ตัว

บ้าคลั่ง หน้าจอโทรทัศน์ (ขนาดใหญ่) แตก หนังสือ (น่าจะเป็น

หนั ง สื อ โป๊ ) ปลิ ว ว่ อ น พวงกุ ญ แจกระเด็ น โต๊ ะ (หน้ า โต๊ ะ เป็ น
กระจก) แตก โซฟาเป็นรู
“ขอร้องละ หยุดทีเถอะ!”
คางิยะ (ตัก๊ แตนตำ�ข้าว) วิงวอน ฉันจึงลดมือลงแล้วยิม้ ให้
ดูเป็นธรรมชาติหรือเปล่านะ ถ้ายิ้มได้อย่างเป็นธรรมชาติก็คงดี
“หนูมีข้อเสนออยู่หนึ่งข้อค่ะ”
ฉันเคาะปลายชะแลงเบา ๆ ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ (แตก
นิดหน่อย)
รู้ ตั ว อี ก ที บทสนทนาที่ แ ลกเปลี่ ย นกั บ ยู ค าริ (สุ ด ที่ รั ก )

29
ผ้าคลุมหน้าวิปลาสกับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2

ก็ดังขึ้นอีกครั้งในหู
ถ้าอยากครอบครองฉันเอาไว้คนเดียวละก็ —
“ครูไม่อยากลองทำ�ให้เธอกลายเป็นแบบนี้จริง ๆ หน่อย
เหรอคะ ไม่ใช่แค่ในจินตนาการ”

หลั ง ออกจากบ้ า นคางิ ย ะได้ ป ระมาณร้ อ ยเมตร ฉั น ก็ อ าเจี ย น

ออกมา ขาสั่นไม่หยุด
แม้ แ ต่ ตั ว เองก็ ไ ม่ อ าจเข้ า ใจได้ ว่ า ความบ้ า บิ่ น เมื่ อ กี้ ผุ ด
่าง
มาจากที่ไหน ทำ�ไมถึงทำ�ท่าทางดูถูกครูได้ถึงขนาดนั้น
แม้ ภ ารกิ จ ฆ่ า คางิ ย ะจะล้ ม เหลว แต่ ดู เ หมื อ นความ
ปรารถนาที่มีมาตั้งแต่ต้นจะประสบความสำ�เร็จ
อย
คางิยะจะยอมทำ�ตามที่บอกหรือเปล่านะ
ไม่สิ ฉันต้องทำ�ให้เขาลงมือให้ได้
ฉันลดสายตามองชะแลงในมือข้างขวา
ตัว

คางิยะอาจจะพายูคาริที่ถูกตัดแขนขาไปก็ได้ เขาอาจจะ
พาตัวเธอหนีไป ก็ถึงขนาดตัดต่อภาพแบบนั้นออกมานี่นา
ถ้ า อย่ า งนั้ น ฉั น ก็ ค วรจั บ ตามองตอนที่ ค างิ ย ะตั ด แขนขา
ของยูคาริ แล้วค่อยตีที่ศีรษะ —

แต่พอครูตัดแขนขาฉันแล้วก็หนีไปเลยใช่ไหมล่ะ ไร้ความรับ-
ผิดชอบจังเลยนะ
ถึงจะใช้ไนโตรเจนเหลวกับนํ้าแข็งแห้งเพื่อทำ�ให้กล้ามเนื้อ

30
 โบกิ ชียะ

ตาย แต่ส่วนที่ถูกตัดมันก็เจ็บเอามาก ๆ เลยละ แถมยังไข้ขึ้น

จนรู้สึกเบลอไปหมด
ถ้าอาโออิไม่มา ฉันคงตายไปแล้ว
แต่ เ อาเป็ น ว่ า ครึ่ ง ปี ต่ อ มาฉั น ก็ ไ ด้ อ อกจากโรงพยาบาล
พวกเขาแนะนำ�ให้สวมแขนขาเทียม แต่นา้ ไม่เห็นด้วย ถึงโน้มน้าว
ว่าจะได้เงินช่วยเหลือ น้าก็ไม่ยอมตอบตกลง
แล้ ว ฉั น ก็ ไ ด้ เ ข้ า ใจว่ า น้ า ไม่ อ ยากให้ ฉั น อยู่ ด้ ว ยอี ก ต่ อ ไป
แต่ฉันก็รู้มานานแล้วละว่าเธอไม่ได้รักฉัน
่าง
ฉั น ก็ เ ลยคิ ด ว่ า ต้ อ งหนี อ อกมาให้ ไ ด้ ไม่ อ ย่ า งนั้ น มี ห วั ง
ได้ถูกฆ่าแล้วอ้างว่าเป็นอุบัติเหตุแน่
ตอนที่กำ�ลังคิดเรื่องนั้นก็มีคนมาเสนอแผนการหลบหนี
อย
ได้จังหวะพอดีเลย
แน่นอนว่าคนที่เสนอแผนดังกล่าวก็คืออาโออิ
ตัว

หลังจบพิธีปิดภาคการศึกษา ฉันเดินไปยังบ้านของยูคาริ บอก

คุ ณ น้ า ว่ า “จะไปเดิ น เล่ น กั น สั ก หน่ อ ย” แล้ ว เข็ น รถเข็ น พาเธอ
ออกมาข้ า งนอก มุ่ ง หน้ า ไปที่ ล็ อ กเกอร์ แ บบหยอดเหรี ย ญซึ่ ง
ฉันฝากกระเป๋าที่ยัดเสื้อผ้าและของใช้เบ็ดเตล็ดของตัวเองเอาไว้
ฉันตรวจดูอินคัง2 กับสมุดบัญชีเงินฝากที่พ่อแม่เปิดไว้ในชื่อของ

อีกชื่อเรียกหนึ่งคือฮังโกะ เป็นตราประทับที่ใช้ยืนยันตัวตนเมื่อ
2

ทำ�ธุรกรรมต่าง ๆ ของคนญี่ปุ่นเหมือนกับการเซ็นลายเซ็น

31
ผ้าคลุมหน้าวิปลาสกับเรื่องประหลาดอื่น ๆ 2

ฉัน นำ�ตั๋วรถไฟด่วนพิเศษที่ซื้อล่วงหน้าออกมาติดมือ ก่อนจะ

เดินผ่านช่องตรวจตั๋วและขึ้นรถไฟพร้อมกับยูคาริ
ในรถไฟ เรากดสมาร์ตโฟนบล็อกเบอร์โทรศัพท์ของคน
รู้จักทุกคนเพื่อไม่ให้พวกเขาติดต่อมาได้ โดยใช้เวลาเพียงไม่กี่
นาที เพราะนอกจากครอบครัวแล้วเราสองคนก็ไม่มีใครให้ติดต่อ
เป็นกิจวัตร

่าง
พวกเราออกเดินทางเพื่อหนีตามกัน แต่ดูเหมือนอาโออิจะคิด
แค่เรื่องหนีไปกับฉัน หลังจากนั้นเธอไม่ได้วางแผนอะไรไว้เลย
อย
จะบอกว่าสมกับเป็นอาโออิก็คงไม่ผิดละมั้ง
เราหาที่อยู่ใหม่ไม่ได้ แน่อยู่แล้ว เพราะเราทั้งคู่เป็นแค่
เด็ ก สาวที่ ยั ง ไม่ บ รรลุ นิ ติ ภ าวะ คนหนึ่ ง เป็ น เด็ ก มั ธ ยมปลาย
ตัว

ส่วนอีกคนแขนขากุด จะบอกว่าไม่แปลกมันก็ไม่แปลกหรอก
ถ้ า สำ � นั ก งานจั ด หาที่ อ ยู่ ม าเห็ น แบบนี้ เ ข้ า ก็ ค งไล่ ก ลั บ ตั้ ง แต่
หน้าประตูแล้ว
สมุดเงินฝากที่อาโออิพกมาด้วยก็มีเงินเก็บอยู่แค่แสนเยน
นิด ๆ คิดจะไปเที่ยวพักร้อนอย่างนั้นเหรอ อย่าว่าแต่หนีตาม
กั น เลย เผลอแป๊ บ เดี ย วเงิ น ก็ ห มด แล้ ว จากนั้ น คงได้ พ ากั น
ไปตาย
พวกเราจึงตัดใจเรื่องการสร้างชีวิตใหม่ แล้วถือโอกาส
เที่ยวเล่นกันให้หนำ�ใจแบบไม่ต้องคิดหน้าคิดหลัง เราคุยกันว่า
ถ้าเงินหมดก็ไม่ต้องใส่ใจ ค่อยหาทางกันอีกที

32