บทที1

การใช้ชีวิตตามประสานักเรียนแลกเปลียนวัฒนธรรม
ของ “มะลิ เมลินี” ต้องเปลียนไปตลอดกาล เมือเธอ
ประสบเหตุแผ่นดินไหวครังร้ายแรงทีจุดของจีน ขณะที
เธอกําลังทัศนศึกษาในวังต้องห้าม

“เฮ้ย!” ขณะทีเธอเดินเข้าไปสํารวจภายในห้องห้อง
หนึงในวัง จู่ๆห้องทังห้องก็สนไหวข้
ั าวของเริมล้มกระจัด
กระจาย ด้วยความตกใจเธอรีบวิงไปหาทีกําบัง และที
ใกล้ทีสุดคือใต้โต๊ะเขียนหนังสือ ทีมีลกู แก้วสีมว่ งประดับ
อยู่ แรงสันสะเทือนนันรุนแรงมากทําให้ของทีวางอยูบ่ น
โต๊ะตกลงมา

1
“เพร๊ง!!” แตกสะแล้วไข่มกุ สีมว่ งอันสวยงาม แล้วก็มี
ควันสีมว่ งออกจากลูกแก้วนันกระจายรอบห้อง

“เฮ้ย! เกิดอะไรขึนเนีย ทําไมมือฉันถึงหายไป! ไม่นะๆ

“ จากนันเมือควันสีมว่ งลอยหายไปพร้อมกับความสงบ
เงียบไร้การเคลือนไหว เธอหายไป...

วังหลวง `ตําหนักองค์ชาย14`

ค่อยๆเริมมีเงาร่างของหญิงสาวปรากกฎขึน และค่อยๆ
เด่นชัดขึนเรือยๆ หญิงสาวมองไปรอบตัวด้วยตวามตืน
ตระหนก

2
“ทีนีคือทีไหนกันเนีย” เมือมองไปรอบๆสถานทีคุย้ เคย
เหมือนกับทีเธอเพิงผ่านเข้ามา โคมไฟ โต๊ะหนังสือ
แท่นฝนหมึกทุกอย่างช่างถูกจัดวางไว้เหมือนเดิม แล้ว
ประตูบานนันก็เปิ ดออกมา มะลิตกใจมากแต่ดว้ ยความ
ทีเธอหมันจะฝึ กสมาธิและฝึ กการป้องกันตัวกับพ่ออยู่
เสมอทําให้ปฎิกิรยิ าการตอบสนองเร็วกว่าคนปกติ มะลิ
วิงเข้าไปซ่อนหลังฉากกันทันที

“น้องสิบสี น้องจะทําอย่างไรเรืองการแต่งตังพระชายา
ของน้อง” บทสนทนาของชายสองคนทีก้าวเข้ามาใน
ห้องเริมดังขึน

“หากเป็ นพระประสงค์ของเสด็จพ่อน้องคงต้องทํา
ตามพะย่ะคะ”

3
“น้องมิได้มี หญิงในดวงใจเลยหรืออย่างไร”

“พีสี หากน้องมีหญิงในดวงใจแล้วคงขอให้เสด็จพระ
ราชทานสมรสให้แล้วพะย่ะคะ” คนทีตอบคงจะเป็ นองค์
ชายสิบสี ซินะ เดียวนะองค์ชายหรือ มะลิแอบมองผ่าน
ช่องของฉากกัน ชุดเครืองแต่งกายของทังสอง เหมือน
กับภาพวาดบนฝาผนังของพิพิธภัณฑ์ในวังต้องห้ามไม่มี
ผิด จะผิดก็คือใบหน้าของผูท้ ีใส่ชดุ นัน...

“หล่อมากเว่อร์” มะลิอทุ านออกมาแต่ตอ้ งรีบปิ ดปาก

ของตัวเองไว้กลัวเสียงจะหลุดออกไป แล้วก็สบตากับนัย
ตาสีดาํ รัตติกาลนัน นีเขาเห็นฉันมัย!! แล้วเขาก็หนั ไป
คุยกับคูส่ นทนาต่อ
4
“น้องขอขอบพระทัยพีสีทีทรงเป็ นห่วง แต่แต่งงานเพือ
การเมืองมันคือส่วนหนึงทีองค์ชายอย่างเราต้องทําอยู่
แล้ว และน้องเป็ นตัวเลือกทีดีเพราะยังไม่มีพระชายา
เป็ นของตัวเอง”

“ถ้าอย่างนัน น้องคงต้องหาชายาในดวงใจของน้องทีจะ
เป็ นชายาเอกได้แล้วนะ” หลังจากพูดจบพีสีก็เดินออก
จากให้ไปทิงไว้เพียงคําถามทีทําให้พระองค์ตอ้ งคิดหนัก
แล้ว

“เห้อ เห้อ” เสียงถอนหายใจทีถอนออกมาพร้อมกันของ

ทังมะลิและองค์ชายสิบสีดังขึนก่อนทีพระองค์จะเสด็จ
ออกไปจากห้องเพือไปซ้อมดาบทีลานฝึ กซ้อม โดยไม่ลืม
5
ทีจะหันมองฉากกันก่อนจะเดินออกไป

“เขาออกไปได้แล้วซินะ จะทํายังไงดีเนีย! จะกลับบ้าน

ยังไง” ในทีสุดหลังจากตกทะลึงกับเหตุการณ์ทีเกิดขึน
มะลิก็ตระหนักได้วา่ เธอย้อนเวลามาเมือ 300ปี ก่อน
สมัยราชวงค์ชิง!

6
บทที2

“เขาออกไปได้แล้วซินะ จะทํายังไงดีเนีย! จะกลับบ้าน

ยังไง แล้วก็ตอ้ งแแกจะทีนีให้เร็วทีสุด ถูกจับได้มีหวังถู
ดตัดหัว ยังไม่อย่างเอาชีวิตมาทังทีนีนะ” หลังรวบรวม
ความกล้าก็เริมก้าวเท้าออกจากฉากกัน พอเดินไปถึง
ประตูก็ตดั สินใจว่าจะเปิ ดมันดีหรือไม่

7
“เปิ ด ไม่เปิ ด เปิ ด ไม่เปิ ด... แต่แกจะอยูใ่ นนีตลอด
ไม่ได้นะ มะลิกล้าสิวะ่ ถ้าถูกจับได้ก็แค่ตาย” แต่ในใจ
กลับตะโกนออกมาว่า `ยังไม่พร้อมตายโว้ย`

กึก กึก

“เห้ย ทําไมเปิ ดไม่ออกเนีย ซวยแล้ว” มะลิเริมมอง

รอบๆห้องหวังว่าจะมีช่องลับเหมือนในซีรย์ี จีนทีเคยดู
แล้วก็เจอหน้าต่างบานหนึงเข้า

“หน้าต่าง เอาว่ะปื นออกไปก็ได้” ขณะจะก้าวเท้าออก

ไป ก้มมองตัวเอง ยังสวมชุดเสือยืดสีขาวกางเกงยีนส์สี
ซีดอยู่

8
“ออกไปแบบนีไม่ได้ เอาไงดี อ๊ะนันชุดผูช้ ายนิ คงเป็ น
ขององค์ชายนัน ขอยืมไปก่อนนะคะแล้วถ้ามีโอกาสจะ
เอามาคืนให้” มะลิลงมือเปลียนชุดให้เรียบร้อยโดยไม่
ทันระวังเลยว่ามีสายตาของใครมองอยู่

“ตัวใหญ่จงั จะโดนจับได้ก็เพราะชุดนีแหละ แต่ตอ้ ง

วางแผนก่อนถ้าออกไปได้แล้วจะไปไหน” จากนันเธอก็
คิดขึนได้วา่ ในกระเป๋ าของเธอมีแผนทีของวังต้องห้าม
รวามถึงโทรศัพท์และทีขาดไม่ได้ขนมรองท้อง

“กระเป๋ าอยูไ่ หนเนีย อ๊ะเจอละดีนะทีมันตามมาด้วย ไม่

อย่างนันตายแน่ๆ”เธอเริมกางแผนทีออกดู

9
“ก่อนอืนถ้าจะออกจะทีนีต้องเจอคนอืนแน่ๆ และชุดนี
คงไม่เหมาะ ต้องหาทางเปลียนชุดทีสะดวกกว่านี แล้ว
ค่อยออกทางประตูใหญ่” มะลิพดู กับตัวเองแล้วตัดสิน
ใจว่าจะไปเรือนของนางกํานัลเพือหาชุดเปลียนจากนัน
ค่อยหาทางออกจากวังทางประตูใหญ่

“ฉลาดจริงนะ แต่เจ้าลืมไปหรือไม่วา่ ก่อนออกจากวัง

ต้องมีปา้ ยประจําตัวไปแสดงน่ะ ฮะ ฮะะ” องค์ชายสิบสี
ทีแอบดูอยูด่ า้ นข้างของหน้าต่าง มองหญิงสาวในห้อง
ของตนด้วยความอยากรู ้ นางคือใคร เข้ามาห้อง
พระองค์ได้อย่างไร และต้องการอะไร พระองค์จงึ ตัดสิน
ใจดูอย่างเงียบๆตลอด ขณะทีนางเริมขยับตัวออกเพือ
จะปื นหน้าต่างพระองค์ก็ใช้วิชาตัวเบาเหาะขึนไปบน
ต้นไม้ก่อนทีนางจะรูต้ วั

10
“เอาหล่ะต้องเดินจากนีไปอีก200เมตร ขออย่าเจอใคร
เลย สาธุ” มะลิหนั มองซ้าย ขวา ปลอดคน! เดินทาง

ทางด้านองค์ชายสิบสีใช้วิชาตัวเบาลอยไปดักหน้า เมือ
เจอนางกํานัลตามทางพระองค์ก็ทรงบอกให้ไปอีกทาง
นีพระองค์ทรงทําอะไร ไล่นางกํานัลพวกนันเพือให้หญิง
สาวอย่างนันหรือ ทรงสับสนได้แต่บอกกับตัวเองว่า

“ทีข้าทําเพราะอยากรูว้ า่ เจ้าเป็ นใคร ฮึอึ จะออกจากวัง

หลวงนีอย่างไร”

“โชคดีจงั ถึงสักที ไม่เจอนางกํานัลคนไหนเลย สงสัย

11
ไปทํางานกันหมด”มะลิยมภู
ิ มิใจกับตนเองทีโชคดีโดยไม่
รูเ้ ลยว่าใครต้องลําบากกันเหล่าพวกนางกํานัลให้ และ
รอยยิมของมะลิทีสดใสก็ถกู สายตาขององค์ชายสิบสี
มองและเก็บใว้ในพระทัยโดยไม่รูต้ วั

“ขอยืมก่อนนะคะ แล้วจะเอามาคืนทีมีโอกาส “ มะลิ

หยิบชุดนางกํานัลสีชมพูมาใส่ ทําให้ช่วยขับผิวสีขาวอม
ชมพูให้น่ามองมากขึนหลังจากนันก็เริมทําผม ถึงจะยุง่
ไปหน่อยแต่ก็เหมือนใช้ได้ และเก็บของใส่หอ่ ผ้าให้เรียบ
ร้อย

“เห้อ เอาหล่ะ เป็ นไงเป็ นกัน “ มะลิเริมออกเดินทางไป

ยังประตูใหญ่หน้าวังหลวง

12
“หยุดก่อน! แม่นางแสดงป้ายประจําตัวด้วย”

“ซวยแล้ว ลืมไปได้ไงเนียว่าต้องแสดงก่อนออกจาก
วัง... พีชาย ข้าลืมนํามาด้วยนะขอข้ากลับไปเอามาให้
ท่านดูนะ” ซวยแล้วไงมะลิคิดแผนหนีได้มาตายตอนจบ

“หยุดตรงนัน เจ้าน่าสงสัยคงต้องสอบสวน!” ทหาร

สองข้าเข้ามาจับตัวมะลิไว้ มะลิคิดในใจตายแน่ๆหลับ
ตาแน่น

“พวกเจ้า!”

“องค์ชายสิบสี!”

13
บทที3

14
“ปล่อยนางกํานัลของเรา” นางกํานัลของเราหรือ ฉันอ่า
นะเห้ยเป็ นตอนไหน

“กระหม่อมขอประทานอภัยพะย่ะคะ ปล่อยนาง”

“เจ้าตามเรามา” พูดกับฉันหรือ เงยหน้าขึนไปก็สบกับ

นัยตาสีรตั ติกาลทันทีจะก้มลงอีกครัง

“อย่าให้เราต้องพูดซํา◌้ ตามมา” มะลิเดินตามร่างสูงที

ทหารเรียกว่า `องค์ชายสิบสี` หากได้แต่เดินห่างๆอย่าง
ระวัง คิดในใจ และบ่นกับตัวเองเงียบๆจะทําอย่างไรถ้า
ถูกจับได้ ถ้าโกหกจะถูกลงโทษอย่างไร ถ้าถูกหาว่าเป็ น

15
แม่มดหมอผีหรือไม่ เดินไปบ่นไปจนกระทัง

ตุบ

หน้าชนเข้ากับแผ่นหลังของใครบางคนเข้า เมือมายืน
ด้านหลังใกล้ๆแบบนีถึงได้รูว้ า่ `องค์ชายสิบสี` สูงแค่
ไหน

“เดินอย่างไรของเจ้ากัน... เข้ามาพบเราทีห้องหนังสือ
ด้วยพร้อมนําชา” องค์ชายสิบสีหันไปพูดกับมะลิทียืนนิง
งงกับคําพูดของคนทีอยูด่ า้ นหน้า ทีเดินเข้าตําหนักไป
ก่อน

16
“เดียวนะ นีเขาคิดว่าฉันเป็ นนางกํานัลของตัวเองจริงๆ
หรือ บ้าไปแล้ว... แต่อาจจะเป็ นไปได้นางกํานัลในวังมี
มากมายจะจําหมดได้อย่างไร”มะลิมองโลกในแง่ดีแล้ว
เดินตามเข้าไป หลังจากเดินหาห้องครัวอยูน่ านในทีสุดก็
พบ

“พีสาว ท่านช่วยเตรียมนําชาให้องค์ชายสิบสีได้หรือไม่”
มะลิเดินเข้าไปในครัวพร้อมพูดกับแม่ครัวของตําหนัก

“เจ้ามาใหม่สนิ ะ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน มาสิขา้ จะ

สอน” มะลิเดินเข้าไปดูอย่างสนอกสนใจ วิธีชงชาแบบ
โบราณงันหรือน่าสนใจ

17
“แค่นีเอง เจ้าคงทําได้นะ”

“ได้สบายมาก ขอบคุณพีสาวแล้ว หากชานีอร่อยจน

องค์ชายสิบสีพอพระทัย ข้าจะทูลพระองค์วา่ พีสาวเป็ น
คนสอนให้ขา้ ดีหรือไม่”

“ช่างเอาใจเสียจริงนะ ข้าชือหลิงอีเป็ นแม่ครัวประจํา

ตําหนักนีเจ้าละชือว่าอะไร”

“ข้าชือมะ เออ มีกวาง” ดีนะทีเธอยังจําชือตัวละครเอก

ของซีรย์ี จีนกําลังภายในทีกําลังฮิตได้เลยขอยืมชือมา
ก่อน

18
“มีกวางหรือ ชือแปลกจริง เจ้ารีบไปเถอะหากนาน
องค์ชายสิบสี จะทรงกริวเอาได้”

“เจ้าคะ ขอบใจพีสาวมาก”ตังใจจะเดินออกไปแต่แล้ว
ต้องหันหลังกลับมาถามพีหลิงอี

“เออ ห้องหนังสือขององค์ชายสิบสีไปทางไรหรือพีสาว”
หลิงอีจัดการอธิบายห้องหับในตําหนักให้ฟังพอเข้าใจ
แล้วจึงเดินมากมาโดยไม่ลืมของคุณนาง

“ห้องนีสินะ... เออหม่อมฉันนํานําชามาถวายเพคะ” นี
ฉันต้องคลานเข่าไปมัยเนียคิดในใจหากแต่องค์ชายสิบสี
กลับเดินมาเทนําชาแล้วยกขึนดืมทันดี

19
“ช้าจริง ข้าคอแห้งเป็ นผง... วางกานําชาไว้แล้วเจ้ามา
นี” มะลิทาํ ตามคําสังทุกอย่างจนกระทังวางกานําชา
เสร็จก็พบว่าองค์ชายสิบสีจ้องหน้าอยูแ่ ล้ว

“ตอบข้ามาเจ้าเป็ นใคร!”

20
บทที4

บทที4

“ตอบข้ามาเจ้าเป็ นใคร!”

“เออพระองค์ตรัสสิงใดเพคะ หม่อมฉันไม่เข้าใจ” เอา

แล้วไงมะลิ แกตายแน่ จะโกหกยังไงดี

21
“ตอบข้าตามตรงอย่าได้กล้าพูดปดต่อเรา” รูอ้ ีกว่าจะ
โกหก จะบอกว่าจริงดีหรือไม่ ได้โดนหาว่าเป็ นแม่มดแน่
ไม่อยากโดนย่างสดนะ

“เจ้าเป็ นใคร มาจากไหน บอกเรามา เข้ามาตําหนักเรา

ต้องการอะไร หากเจ้าพูดปดต่อเราจะได้รบั โทษข้อหา
หลอกลวงราชวงค์!” มะลิกลืนนําลายอึกใหญ่ สับสน
กับตัวเอง

“หากหม่อมฉันบอกจะทรงเชือหม่อมฉันหรือเพคะ”

“ข้าจะเป็ นคนตัดสินใจเอง หากเจ้าเป็ นคนทีเสด็จพีเก้า

ส่งมา ข้าจะได้ตดั สินใจว่าจะทําอย่างไรกับเจ้าดี” อ้าวนี
ไม่ได้สงสัยว่าเธอมาจากอนาคตหรอกหรือ คิดว่าเธอ
22
เป็ นคนขององค์ชายเก้าหรือ ใครกัน

“เออ...คือหม่อมฉัน หม่อมฉันแอบเข้าวังมาหางานทํา
เพคะ “

“เข้ามาหางานทําอย่างนันหรือ เจ้าจะให้ขา้ เชืออย่าง

นันหรือ แล้วเหตุใดจึงจะหนีออกนอกวังซะหล่ะ”

“หม่อมฉันเกิดกลัวเพคะ หากถูกจับได้คงต้องถูกจําคุก
นึกขึนได้จงึ ขอออกไปตายเอาดาบหน้าดีกว่าถูกจับเพ
คะ” จะเชือมัยเนีย หากแต่องค์ชายสิบสี กลับเอือมมือ
ไปจับมีดสันแล้วตะหวัดมันออกมาเฉียดใบหน้าของมะลิ
เพียงไม่กีมิล

23
“กริด!ทรงจะฆ่าหม่อมฉันหรือเพคะ” มะลิตกใจสุดขีด
ขาอ่อนไปเลย นําตาคลอในดวงตา คิดในใจนีจะเอา
ชีวิตมาถึงทีนีหรือนี ก่อนจะเป็ นลมในทีสุด

องค์ชายสิบสี ก้าวมายืนข้างร่างของนาง คิดในใจเหตุ

ใดจึงไม่บอกความจริงแก่พระองค์ และทรงตังพระทัยว่า
จะจับตาดูแม่สาวน้อยคนนีตลอดเวลา

ยามหนึงเค่อ 15นาทีตอ่ มา

“ตายหรือยังฉัน” พร้อมจับตัวมองมือไม่ได้โปร่งแสงและ
ยังมีลมหายใจอยู่

24
“มีเอ๋อร์เป็ นอย่างไรบ้าง”

“พีสาว! ข้าอยูท่ ีไหนหรือ” มะลิมองสํารวจรอบตัว เป็ น

ห้องพักมืดๆ มีกลินเก่าๆ แต่ถกู ตกแต่งอย่างเรียบง่าย

“ห้องพักของเจ้าไง องค์ชายสิบสีทรงประทานห้องนีให้
เจ้า ดีใจจนเป็ นลมเลยหรือ”

“ประทานให้หรือ” เมือกีจะฆ่ากันอยูเ่ ลย อันตรายๆ

“บอกข้าสิ เจ้าทําอย่างไรจึงได้หอ้ งส่วนตัวได้”

25
“พีสาว นันเป็ นเพราะท่านนะองค์ชายสิบสีทรงชอบชาที
พีสาวชงอย่างไรเล่า จริงๆห้องนีควรเป็ นของพีสาว”

“ข้าอย่างนันหรือ ข้าก็ชงชาแบบนันให้พระองค์ตลอด
เหตุใดเพิงทรงประทานห้องให้ขา้ ” ถามมากจริงจะโกหก
ว่าไงดีเนีย

“เออ คงเพราะวันนีชามันอร่อยและหอมกว่าวันอืนละ
มัง พีสาวหากท่านต้องการห้องนีข้าจะยกให้ทา่ นดีหรือ
ไม่”

“ให้ขา้ หรือ ไม่หล่ะ ข้าพอใจทีข้าได้นอนห้องพักข้าใกล้

ห้องครัว ในเมือเจ้าตืนแล้วก็ทานอะไรหน่อยข้าทําไว้

26
หลายอย่าง” พีสาวท่านช่างพอเพียง

“ขอบคุณพีสาว อร่อย! ข้าต้องอ้วนเป็ นหมูแน่หากกิน

อาหารฝี มือท่าน”

“ช่างปากหวาน หลังทานเสร็จเจ้าก็รบี นอน องค์ชายสิบ

สี ให้เจ้าไปพบเช้าตรุ”่

“พบข้าหรือ!!” เอาแล้วไงวันนีจะฆ่าวันหน้าจะขนาด
ไหนเนีย

27
บทที5

`องค์ชายสิบสีให้เจ้าไปพบทีห้องหนังสือพร้อมชา`

“หม่อมฉัน เออหม่อมฉันนํานําชามาถวายเพคะ”

28
“เรานึกว่า เจ้าจะกลัวเราซะแล้ว มานี” มะลินาํ กานําชา
ไปวางโต๊ะเขียนหนังสือแล้วเดินไปอยูข่ า้ งพระองค์

“สิงนีคืออะไร” แท่งสีเหลียมแบนๆ ถูกชูขนโบกไปมา

ึ

“นัน!ของหม่อมฉันนีเพคะ พระองค์นาํ มาจากไหนเพ

คะ” โทรศัพท์จอดําถูกโบกไปมา

“จากห่อผ้านีไง มีอยูใ่ นห้องหนังสือของเรา ก็ตอ้ งเป็ น

ของเราแล้ว” เห้ยเอาไปหน้าตาเฉยเลยหรือของอยูห่ อ้ ง
ใครของคนนันงันหรือไม่เคยได้ยิน

“บอกเรามามันคือสิงใด”

29
“เออ มันคือ... ทีทับกระดาษเพคะ”

“ทีทับกระดาษงันหรือ”

“เพคะ ทรงคืนให้หม่อมฉันได้หรือไม่เพคะ”

“เราบอกเจ้าแล้วอย่างไร ของสิงใดอยูก่ บั เรา ก็ตอ้ งเป็ น

ของเราแล้ว” หน้าด้านหน้าทนไปแล้วนันของฉันนะ แต่
ดีทีปิ ดเครืองไว้ ถ้ามันดังขึนมาจะแย่เอา

“อย่างนันได้หรือเพคะ หากพระองค์ตอ้ งการทีทับ

กระดาษของหม่อมฉัน ทรงคืนห่อผ้าทีเหลือให้หม่อมฉัน

30
ได้หรือไม่เพคะ”

“เจ้ากล้าต่อรองกับเราอย่างนันหรือ... ย่อมได้หากเจ้า
ชนะเรา”

“ชนะหรือเพคะ”

“แข่งฟั นดาบ”

“หา! ฟั นดาบ หม่อมฉันจะชนะพระองค์ได้อย่างไรเพ

คะ ในเมือไม่เคยจับดาบมาก่อน”

“เราจะไม่แข่งอะไรทีเราจะไม่ชนะหรอกนะ” เด็กเกินไป
31
แล้ว

“อย่างนันหม่อมฉันขอแข่งยินธนูได้หรือไม่เพคะ อย่าง
น้อยหม่อมฉันก็เคยจับมาก่อน”

“ย่อมได้”

ลานฝึ กซ้อม

“นําเป้าธนูมา!”

“ข้าขอเริมก่อนละนะ”

32
“เชิญ เพคะ”

ฟึ บ ปึ ก เข้าเกือบกลางเป้าพอดี

มะลิเธอใจเย็นๆเข้าไว้ ทําได้แน่เคยแข่งในงานวัดอยูน่ ิ
กลางเป้าเลยด้วย ลองดูซกั ตัง ต้องทําได้

“หู่ ต้องทําได้ๆ” ฟึ บ ปึ ก เข้ากลางเป้าพอดี!

“กรีด กลางเป้าเลยๆ พระองค์แพ้หม่อมฉันแล้วนะเพ

คะ ถึงแม้หม่อมฉันจะรูว้ า่ พระองค์ออ่ นให้หม่อมฉัน
ชนะ”ก่อนลืมตัวกระโดดไปจับชายแขนเสือของพระองค์
ทังสองข้างหน้ากันอย่างลืมตัว

33
“ท่านอ๋อง เหม่ยเอ๋อร์ของเข้าเฝ้าเพคะ” ผูม้ าใหม่สวย
สง่าในชุด ชาววังสีชมพูสดใส หากแต่องค์ชายสิบสีมอง
ว่ามีกวางทีใส่ชดุ นางกํานัลสีชมพูงดงามกว่า

34
บทที6

“ท่านอ๋อง เม่ยเอ๋อร์ของเข้าเฝ้าเพคะ”

“อ่อ เม่ยเอ๋อร์ลมอะไรหอบเจ้ามาได้” องค์ชายสิบสีตาม

กลับด้วยนําเสียงเย็นชา และเมินเฉยการแสดงความ
เคารพของนาง

“คงเป็ นลม คิดถึงเพคะ หม่อมฉันเข้ามาถวายพระพร

ฮองเฮาเพคะ แล้วได้ยินเข้าว่าท่านอ๋องมาฝึ กธนู จึงมา

35
ขอเข้าเฝ้าเพคะ” ลมคิดถึงงันหรือ อยากจะอ้วก นีฉัน
หมันไส้ออกนอกหน้าไปหรือเปล่า

“นีเจ้า! เอานําชามาให้ขา้ สิ” โหพูดกับฉันช่างแตกต่าง

มะลิกาํ ลังก้าวเท้าออกไปเตรียมนําชา แขนขององค์ชาย
สิบสีก็อา้ แขนออกมากันเธอ

“หยุด! เจ้าเป็ นนางกํานัลของผูใ้ ด”

“ท่านอ๋องหม่อมฉันเพียงให้สาวใช้ไปยกนําชามาถวาย
นะเพคะ เหตุใดต้องห้ามเพคะ” เม่ยเอ๋อร์มองหน้ามะลิ
อย่างหาเรือง

36
“นางเป็ นนางกํานัลของข้า เจ้าอย่าได้อาจหาญใช้นาง
ทํางานให้เจ้าเม่ยเอ๋อร์! ข้าชักจะมีนาโห
ํ กลับกันได้
แล้ว! ส่วนเจ้าเม่ยเอ๋อร์ อย่าได้ตามข้ามา ” ไม่พดู เปล่า
ทําไมต้องจับมือเธอลากไปด้วย เม่ยเอ๋อร์มองการ
กระทําขององค์ชายสิบสีท่านอ๋องในดวงใจ ช่างเย็นชา
นักแล้วการทีพระองค์จบั มือนังสาวใช้แล้วพาออกไปช่าง
เป็ นภาพบาดตา เจ็บใจนัก

“หม่อมฉันไม่ปล่อยตําแหน่งพระชายาในองค์ชายสิบสี
ให้ใครแน่เพคะ” เหม่ยเอ๋อร์เดินสะบัดออกจากลานฝึ ก
ไปแล้วจะเข้าเฝ้าฮองเฮาเพือเอาใจ หวังให้ฮองเฮาหนุน
นางเป็ นพระชายาในองค์ชายสิบสี

“เจ้าเป็ นนางกํานัลของใครตอบข้า” หลังกลับมาถึง

37
ตําหนักก็ถกู ลากมายังสวนนําตก

“เออ...คือ”

“ของใคร!”

“ของพระองค์เพคะ”

“ดี! ในเมือเจ้าเป็ นของเรา จงฟั งแค่เราเท่านัน”

“เพคะ...เออ เรืองการแข่งทีพระองค์ให้หม่อมฉันชนะ
จะทรงคืนห่อผ้าให้หม่อมฉันได้หรือไม่เพคะ”

38
“ย่อมได้...แล้วเหตุใดไม่เคยจับดาบแต่กลับยิงธนูได้
แม่นนัก” นันไงถูกจับผิดอีกแล้วไอ่มะลิ

“หม่อยฉันเคยเล่นในงานวัด...เอองานเทศกาลเพคะ “

“เช่นนันหรือ... ต้องยอมรับ แม่นจริงๆ เจ้าดูมีความ

สามารถหลายด้าน เราจะให้เจ้ามาเป็ นคนดูแลเราแทน
ขันทีพวกนัน”

“หา!หม่อมฉันหรือเพคะ...แต่ ”

“ใช่ เรามิได้ขอความเห็นเจ้านะหรือจะให้เราถามว่าเจ้า
อีกว่าใครเป็ นนายเจ้ากัน”

39
“เพคะ” เหตุใดมะลิเห็นรอยยิมมุมปากกระตุกขึน คิดใน
ใจทรงสนุกสินะทีได้แกล้งหม่อมฉัน

40
บทที7

`มีเอ๋อร์อย่าจากข้าไป...อย่าไป` องค์ชายสิบสีสะดุง้
ตืนจากฝัน ช่างเป้นฝันร้าย นางจะหายไปอย่างนันหรือ

“ใครอยูข่ า้ งนอก”

“พะย่ะคะ”

“ตามมีกวางมาพบเรา”

41
 “พะย่ะคะ”

ปั ง ปั ง ปั ง

ใครมาเคาะประตูดงั ขนาดนัน พังเข้ามาเลยดีกว่า

“แม่นางมีกวาง ท่านอ๋องทรงประสงค์จะพบท่าน” หา
ตอนนีเนียนะ นีมันกีโมงกียามเนีย

“อือ ยังมืดอยูเ่ ลย อะไรของเขา”

“แม่นางๆ”

42
“ข้าเข้าใจแล้ว จะไปเดียวนี”

“หม่อมฉันมาแล้วเพคะ ทรงหาหม่อมฉันด้วยเหตุใดเพ
คะ”

“เรานอนไม่หลับ” เดียวนะๆนอนไม่กลับแล้วจะเรียกฉัน
มาทําไมเนีย

“เพคะ? แล้วให้หม่อมฉันทําอย่างไรเพคะ”

“ร้องเพลงให้เราฟั งสิ” หา ช๊อคไปอีกไม่เคยร้องจะให้

ร้องได้ยงั ไง

43
“เออ... ให้หม่อมฉันเรียกแม่นางเสียวอวีมาขับร้องให้
พระองค์ดีหรือไม่เพคะ”

“เราบอกว่าให้เจ้าร้องไง” เอาแล้วไงก็รอ้ งไม่เป็ น

“เออ…” เปิ ดเพลงได้มยเนี

ั ย แล้วความคิดนนีก็พดุ ขึน
มาในหัว แต่จะเป็ นเพลงได้ไง มือถืออยูก่ บั เขาแล้วถ้า
เปิ ดความลับแตกแน่ๆ

“เร็วๆสิ” เอาวะ เอาตอนนีให้รอดก่อนดีกว่า ความลับ

แตกค่อยสารภาพไปเลยละกัน

“เออ... หม่อมฉันอยากได้แท่นทับกระดาษทีอยูก่ บั

44
พระองค์เพคะ หากมีมนั หม่อมฉันจะร้องเพลงได้เพคะ”

“มีมนั เจ้าจะร้องเพลงได้อย่างนันหรือ”

“เพคะ” แล้วองค์ชายสิบสีก็ลว้ งเข้าไปใต้หมอนเพือหยิบ

มือถือของฉันออกมา นีๆฉันบอกว่ามันเป็ นทีทับ
กระดาษทําไมเอาไว้ใต้หมอนละ

“เอาไปสิ”

“เออ... เมือหม่อมฉันร้อง ขอให้พระองค์หลับพระเนตร

ไว้ ห้ามลืมเด็ดขาดนะเพคะ”

45
“ได้ เราสัญญา” จากกนันก็เป็ นเครืองแล้วค้นหาเทรก
เพลงจีนในมือถือ เพลง Against The Light
(逆光) ละกันฟั งบ่อยทีสุดแล้ว

也许我一直害怕有答案

บางทีฉนั กลัวคําตอบนันจริงๆ

也许爱静静在风里打转 离开 释怀
很短暂 有重来 有时候自问自答

บางทีมนั ก็เป็ นไปได้เหมือนกันนะ ว่าความรักนันอาจจะ

โคจรมาอย่างเงียบๆผ่านทางสายลม การจากลา ความ

46
โล่งใจ เดียวก็กลับมาอีกครัง ช่างรวดเร็วเหลือเกิน บาง
ครังตังคําถามถามตัวเอง

เพลงบรรเลงต่อไปจนจบ ฉันหันขึนมองคนบนเตียงไม่ได้
หลับตาตามทีบอกหากแต่นยั น์ตาสีรตั ติกาลทีสะท้อน
ดวงจันทร์นนกํ
ั าลังมองเธออยู่

“เจ้าเป็ นใครกัน มีเอ๋อร์” มีเอ่อร์อย่างนันหรอ ใจของ

มะลิกลับกระตุกรัว ราวกับมีใครมาตีกลอง

47
บทที8

“มีเอ๋อร์ เจ้าเป็ นใครบอกเราได้หรือไม่” นัยน์ตาสี

รัตติกาลนันจ้องมายังตาของเธอไม่สามารถจะละสาย
ตาได้เลย

48
“หม่อมฉัน...หากหม่อมฉันไม่ได้เป็ นคนของทีนีเพคะ
พระองค์จะทรงเชือหรือไม่เพคะ” บอกไปแล้วนะ ยอม
รับผลของมันเอาไว้เลยนะมะลิ

“เราคิดไว้แล้วว่า เจ้าคงหาใช่คนของทีนีไม่ แต่เราไม่

อาจจะเชือได้สนิทใจ รอให้เจ้าเป็ นผูบ้ อกกับเราเอง”

“หม่อมฉันมาจากทีทีเรียกว่าอนาคตเพคะ อาจจะเชือ
ยากแต่หม่อมฉันหาใช่แม่มด หมอผีนะเพคะ”

“ถ้าอย่างนันจงเล่าเรืองของเจ้ามาทังหมด แล้วเราจะ
ตัดสินเอง” มะลิเริมเล่าเรืองทุกอย่างให้องค์ชายสิบสีฟั ง
ทังหมด

49
“ไข่มกุ สีมว่ ง ทีห้องหนังสือของเราอย่างนันหรือ เหตุใด
เราไม่เคยรูว้ า่ เรามีมนั ”

“หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ หลังไข่มกุ แตกก็มาอยูท่ ีนี

แล้วก็ตอ้ งหลบๆซ่อนๆจนเจอพระองค์ เพคะ”

“หม่อมฉันพิสจู น์ได้ สิงนีมิได้เรืองว่าแท่นทับกระดาษ

อย่างทีทูลพระองค์ แต่มนั คือโทรศัพท์เพคะ เอาไว้
ติดต่อสือสารแล้วก็ทาํ อะไรอีกหลายๆอย่าง หากเมือ
พลังงานมันหมดก็คงจะกลายเป็ นเพียงทีทับกระดาษไป
จริงๆเพคะ”

50
“แสดงให้เราดู” แล้วมะลิก็แสดงวิธีการใช้มนั รวมถึง
อธิบายเรืองคลืนสัญญาณ ตอนแรกพระองค์ไม่เชือจาก
นันพอเริมเข้าใจหลายๆเรืองจึงเชืออย่างหมดใจ กว่าจะ
อธิบายทังหมดให้เข้าใจฟ้าก็สว่างแล้ว

“เจ้ากลับไปเปลียนชุดแล้วตามเราไปห้องหนังสือ”

“หา แต่หม่อมฉันยังไม่นอนเลย” หลังเปลียนชุดมะลิก็

เดินเข้าห้องหนังสือหร้อมนําชา

“มานังข้างเรา” หาอะไรนะ นังข้างๆหรือ

“เราสนใจสิงทีอยูใ่ นนันมากนัก สิงทีเจ้าเรียกว่าเข็มทิศ

51
 ี
หรือ ปฏิทิน หรือ แผนท่ดวงดาว เล่าให้เราฟั งทังหมด”

“เออ...คือ เพคะ” มะลิสอนเรืองเข็มทิศ และปฎิทิน ว่า

เป็ นสิงทีคนประดิษฐ์ขนึ ไม่ตอ้ งพึงไสยศาสตร์อีก แผนที
ดาวก็ใช้นาํ ทางตอนกลางคืนได้ ใช้บอกฤดูกาลได้ และ
เพือเป็ นการแลกเปลียน พระองค์สอนหม่อมฉันเล่น
หมากรุกจีน สอนเขียนพูก่ นั สอนขีม้า สอน...”

“ย่อมได้แต่พอก่อนเถิด เจ้าจะเขียนมากมายในวันเดียว
ได้อย่างไร”

“สิงทีเจ้าพูดมาคือสิงทีเจ้าใช้ประจํา เมือเจ้าอยูท่ ีทีเรียก

ว่าอนาคตหรือ”

52
“เพคะ ยังมีอะไรอีกมากมายทีหม่อนฉันอยากจะ
เล่า....”

“ทลูทา่ นอ๋อง ท่านแม่ทพั ไป๋ อวีมาขอเข้าเฝ้าพะย่ะคะ”

“เข้ามา”

“กระหม่อม..” สายตาของท่านแม่ทพั กลับจ้องมองมา

ทีมะลิอย่างเห็นได้ชดั

“ไป๋ อวีเจ้ามาธุระอะไร” องค์ชายสิบสีไม่พอพระทัยทีไป๋

อวีมองมีกวางไม่วางตา นางคือคนของพระองค์

53
“มีความจากชายแดนพะย่ะคะ... เชิญแม่นางออกไป
ก่อนได้หรือไม่” แล้วหันมาพูดกับมะลิ

“นางมิใช่คนอืน รายงานมา” อะไรนะให้สตรีนงฟั

ั งข่าว
การทหารอย่างงันหรือ หรือคิดว่านางเป็ นเพียงนาง
กํานัลมิรูค้ วาม แต่เหตุใดนางกํานัลถึงได้นงข้
ั างพระองค์
ได้เหล่า

“จบรายงานเจ้าแล้วก็กลับไปได้ไป๋ อวี” ไป๋ อวีมองมะลิ

อีกครังการขอตัวกลับ

“เจ้าคิดกับเรืองนีว่าอย่างไร” อะไรนะนีมาถามเรืองการ

54
ทหารกับเธออย่างนันหรือ ใครจะไปรู ้

“หม่อมฉันคิดว่า... ทรงแบ่งรับแบ่งสูก้ ็ดีเพคะ หากแบ่ง

ทหารไปประชิดชายแดน แล้วนําจดหมายไปเจริญ
สัมพันธไมตรีกบั แคว้นทีเป็ นมิตรเพือร่วมกันป้องกันชาย
แดนดีหรือไม่เพคะ ” หลังพูดจบเธอก็หนั ไปสบตากับ
นัยน์ตารัตติกาลนันอีกครัง คราวนีหากหัวใจเต้นแรงนัก

“เป็ นความคิดทีดีนะ”

55
บทที9

“เป็ นความคิดทีดีนะ”

56
“แต่หม่อมฉันไม่รูเ้ รืองการทหารนะเพคะ หากเป็ น
อนาคต เราเลือกวิธีเจรจาเพือสันติสขุ เพคะเพือไม่ให้
ต้องเกิดการสูญเสียต่อประชาชน” องค์ชายสิบสีมอง
หน้ามะสิอย่างตกใจในความคิด พระองค์คิดว่ามะลิเป็ น
เพียงแค่เด็กเล่นสนุกไปวันๆซะอีก

“แล้วถ้าขุนนางฉ้อฉนละ เจ้าจะทําอย่างไร” อีกคําถาม

ทีเป็ นให้มะลิตอ้ งคิดหนัก เอาแล้วไงถามแบบนีจะรูม้ ยั
ฉันไม่ใช่นายกนะ

“เออ...ตามความคิดเห็นของหม่อมฉัน การฉ้อโกงของ
ขุนนางหากไม่มีใครหนุนหลังใครจะกล้าทํากัน ยิงผูท้ ีถูก
โกงคือราชสํานัก ฮ่องเต้ หากเป็ นขุนนางท้องถินก็ตอ้ งมี
เหล่าเสนาบดีอยูเ่ บืองหลังแน่ แต่หากเราไปจับพวกขุน

57
นางท้องถินมาลงโทษก็อาจจะถูกปิ ดปากก่อนจะสาวไป
ยังต้นต่ออยูด่ ี... เหตุใดพระองค์มองหม่อมฉันแบบนัน
เพคะ หรือหม่อมฉันพูดอะไรผิด”

“เปล่าเลย...”แล้วพระองค์กลับมองใบหน้าของหญิง
สาวนานขึน ราวกับจะค้นหาความจริง นางมีความลับ
อะไรอีก

“กงกง... เรียกแม่ทพั ไป๋ อวีมาพบเราเตรียมถวายฎีกา

และเข้าเฝ้าฮ่องเต้”

“เอ๋ เข้าเฝ้าฮ่องเต้”

58
“เจ้ารอเราในห้องนีห้ามไปไหน ถ้าเรากลับมาไม่พบเจ้า
รอการลงโทษ แล้วเราจะสอนเจ้าเขียนพูก่ นั ”

“เพคะ” มะลิยมด้
ิ วยใบหน้าอันสดใส แล้วหันกลับไป
สนใจโทรศัพท์ของตนต่อ โดยไม่รูเ้ ลยว่าถูกใครบางคน
มองเก็บภาพรอยริมของเธออย่างเนินนาน ก่อนจะเดิน
จากไป

ท้องพระโรง

“เราได้ฎีกาขององค์ชายสิบสีแล้ว เรืองปั ญหาชายแดน

ให้องค์ชายสิบสามไปเจรจากับแคว้นเหลียงเพือยุติ
ปั ญหาสงครามสองของสองแผ่นดิน ทําดีมากองค์ชาย

59
สิบสี ประทานรางวัล”

“เรือง ขุนนางฉ้อฉน!” หลังสินเสียงอันเยือกเย็นของ

ฮ่องเต้ เหล่าขุนนางและเหล่าองค์ชายก็ยืนแข็งทือ

“หากสืบได้วา่ ใครอยูเ่ บืองหลัง สร้างความเดือนร้อนให้

แก่ประชาชนและราชสํานัก คําสังเรา! ประหารชีวิต ไม่
แยกว่าจะเป็ นขุนนาง เสนาบดี หรือแม้แต่เหล่าองค์ชาย
ทีไม่พกั ดีตอ่ เรา จบการว่าราชการ”

“ขอให้ฮ่องเต้ ทรงพระเจริญหมืนปี หมืนหมืนปี ”

“เจ้าสิบสี สร้างผลงานใหญ่ละนะ ยินดีกบั เจ้าด้วย

60
แล้วรางวัลของเสด็จพ่อคืออะไร ของสิงนันหาให้เงินทอง
ไม่” องค์ชายสีผูเ้ ป็ นพระเชษฐาร่วมพระมารดาเดียวกัน
ตรัสถาม

“น้องมิทราบพะย่ะคะ ของสิงนันจะถูกสงไปตําหนัก
ของน้อง ถ้าท่านพีต้องการทราบมิสกู้ ล้บไปพร้อมน้องดี
หรือไม่” องค์ชายสิบสีถามโดยทีทราบคําตอบอยูแ่ ล้วว่า
เสด็จพีของพระองค์ตอ้ งรีบร้อง

ไปทีใด

“พีต้องไปหาองค์ชายน้อยของพี หากช้ากว่านี ชายา

ของพีคงกริว ฮาฮา” พระชายาในองค์ชายสี ทรงประสูติ
องค์ชายตัวน้อยน่ารักน่าชัง ด้วยเหตุนีพระองค์จงึ รูอ้ ยู่
61
แล้วว่าพระเชษฐานันไม่มีทางไปตําหนังของพระองค์เด็ด
ขาด

ตําหนักองค์ชายสิบสี

ทางด้านมะลิรอองค์ชายสิบสีจนเผลอหลับไปบนตังยาว
ใบหน้าทีพริมหลับนันกลับต้องพระทัยของผูท้ ีก้าวเข้ามา
ในห้องหนังสือของตน ตังใจไว้วา่ วันนีจะสอนนางเขียน
พูก่ นั องค์ชายสิบสีเดินอย่างเงียบทีสุดเพราะต้องมองใบ
หน้าอันงดงาม และทรงมองว่าใบหน้านันช่างมีเสน่ห ์
มากมายนัก

“ยามหลับ เจ้าช่างงดงามนัก” นางมิได้เหมือนแม่หญิง

หรือ ท่านหญิง คนใดทีพระองค์เคยพบ ทังไหวพริบ
62
การกระทํา ช่างแตกต่างและน่ามอง

“อือ แม่จ๋า มะลิคิดถึงแม่จงั เลย “ หัวคิวบนใบหน้านัน

ขมวดเล็กน้อย ก่อนนําตาจะไหลรินออกมา พระองค์ใบ
หน้านันกลับรูส้ กึ ราวกับเจ็บปวดแทนนางได้

63
บทที10

ตอนนีความคิดของพระองค์ช่างขัดแย้งกันอย่างมาก
เมือกลับจากเข้าเฝ้าฮ่องเต้แล้วของรางวัลทีถูกส่งมายัง
ตําหนักนันคือ**บเล็กๆ เมือเปิ ดขึนพระองค์กลับตก
ตะลึงในทันที ไข่มกุ สีมว่ งอันแวววาวสดใส สิงทีฮ่องเต้
ทรงพระราชทานให้ คือสิงทีนํานางมาพบพระองค์หรือ
หรือแค่เรืองบังเอิญทีไข่มกุ นันมันเป็ นสีมว่ งกันแน่ หาก
มันเป็ นไข่มกุ อันเดียวกันไม่เท่ากับว่าจะจากไปหรอก
หรือ
64
“มีเอ๋อร์ เจ้าตืนได้แล้ว” พระองค์เอือมมือไปซับนําตา
บนใบหน้าของหญิงสาว มองดูนางด้วยความรัก รัก
อย่างนันหรือ

“ฮือ นีเราหลับไปตอนไหนเนีย” หางตายังเหลือความ

ชืนอยูบ่ า้ งแต่มะลิกลับเลือกทีจะไม่สนใจความฝันนัน
เพราะไม่อยากเจ็บปวดเพราะความคิดถึงบ้าน

“องค์ชายสิบสี ท่านมาเมือไรเพคะ” มะลิกาํ ลังจะลุกขึน

เพือทําความเคารพหากแต่ถกู ห้ามไว้ก่อน

“นังเถิด เรามีของจะให้ เนืองจากเจ้าทําความดีไว้ใหญ่

65
หลวงนัก” ได้ยินรางวัลสายตาของมะลิทีหม่อน
หมองกลับเป็ นประกาย

“รางวัลหรือเพคะ คือสิงใดกัน” องค์ชายสิบสีเลือกทีจะ

หยิบปิ นหยกขาวนํางาม สลับเป็ นรูปดอกคาเมเลียแล้ว
ปั กไว้บนผมของนาง

“สิงนีให้เจ้าเป้นของตอบแทนเรืองทีเจ้าช่วยข้าไว้”
พระองค์เลือกทีจะปิ ดเรืองไข่มกุ สีมว่ งนันเป็ นความลับ
และเก็บไข่มกุ นันติดตัวไว้ตอลด พระองค์เชือจนหมด
ใจนางไม่เคยหลอกลวง และหาใช่แม่มด ไข่มกุ ทีนํานาง
มาในทีสุดก็มาอยูใ่ นห้องพระองค์จริงๆ ถ้าหากนางต้อง
จากไปพระทัยของพระองค์คงสลาย

66
“ช่างสวยงามจริงๆเพคะ ขอบพระทัยองค์ชาย”

“มีเอ๋อร์เรียกเราว่า พีเทียนหมิงเถิด”

“ให้หม่อมฉันเรียกพระองค์แบบนันได้อย่างไรเพคะ”
มะลิกม้ หน้าด้วยความตกใจบนเขินอาย หากแต่
พระองค์ให้มือมาประคองใบหน้าเธอไว้ แล้วจ้องตากัน
ในใจของมะลิสนรั
ั วหากหัวใจนีเต้นได้คงกระโดดออกมา
ข้างนอกแล้ว

“มีเอ๋อร์ เรียกชือเรา”

“เออ... พี...พีเทียนหมิง” มะลิพดู ด้วยอาการเขินอาย

67
คราวนีกลับเป็ นพระทัยขององค์ชายสิบสีทีเต้นรัวไม่หยุด
ในชัวชีวิตนีพระองค์ไม่คิดทีจะรักใครและไม่คิดว่าจะรัก
ใครได้ ฉายาทีพีสีตังให้องค์ชายนําแข็งคงต้องเปลียน
เสียแล้ว ไม่รูเ้ หตุใดรูต้ วั อีกทีกลับรักนางไปหมดแล้วทัง
ใจหากนางหายไปคงทําใจไม่ได้แน่จนอาจจะ ขอตาย
ตามนางไป

ปั ง

“เจ้า! กล้าดีอย่างไรถึงกล้าเรียกชือขององค์ชายสิบสี”
เสียงเปิ ดประตูดงั ขึน เหม่ยเอ๋อร์ทีเดินเข้ามาในห้อง
หนังสือ เดินตรงเข้ามากระชากตัวของมะลิออกและ
พลักลงกระแทกพืนทันที

68
ปึ ก

“เม่ยเอ๋อร์! เจ้าช่างขวัญกล้าจริงนะ บังอาจนัก ถือดี

อย่างไรกล้าเข้าห้องหนังสือเราแล้วยังทําร้ายคนของเรา
อีก กริยาเช่นนีเหมาะสมแล้วหรือไม่ ”

“หญิงกริยาชัวร้ายอย่างเจ้า ริษยา เราไม่มีวนั ให้เป็ น

แต่งเป็ นชายาเรา เราไม่ตอ้ งการเห้นหน้าเจ้าอีก ไป
ซะ!” มะลิตกใจในความเย็นชา สายตาทีมองล้วนมีแต่
ความเกลียดชัง ทีองค์ชายมีตอ่ เหม่ยเอ๋อร์ ช่างต่างจาก
ทีพระองค์มองเธอมากมายนัก หากแต่เม่ยเอ่อร์กลับยิม
เยาะ แล้วเจ็บปวดในคราวเดียวกัน

“ไม่! พระองค์หนีหม่อมฉันไม่พน้ หรอกเพคะ ฮองเฮามี

69
รับสังว่าจะทูลขอให้ฮ่องเต้ประทานสมรสให้หม่อมฉัน
เป็ นพระชายาของพระองค์ ทรงเห็นไหมไม่มีสตรีผใู้ ด
เหมาะกับพระองค์มากกว่าหม่อมฉันอีกแล้ว ฮึ แล้วนาง
กํานัลของพระองค์คงใช้วิชามาร เสน่ห ์ มารยา ให้
พระองค์ลมุ่ หลงในตัวนางใช่หรือไม่ เจ้าต้องถูกประหาร
แน่ นังแม่มด” เม่ยเอ๋อร์มองมะลิดว้ ยสายตาเครียดแค้น
ในใจสาปแช่งให้เธอตายไปซะ

“เจ้าไม่เคยอยูใ่ นสายตาข้า! หากเจ้าเหมาะสมตําแหน่ง

มากสุดของเจ้าคงเป็ นอนุทีรอวันปลดไปอยูต่ าํ หนักเย็น
เท่านัน เป็ นเจ้าใช้มารยาล่อหลอกเสด็จแม่ ความริษยา
ของเจ้าหากมีผใู้ ดรูเ้ ข้าเจ้ามันก็แค่หญิงงามเมือง มิใช่
สตรีผสู้ งู ศักดิ เจ้าออกไปอย่าให้เราต้องเห็นหน้าเจ้าอีก
เราช่างชิงชังเจ้าเหลือเกิน”

70
หลังจากได้ยินถอยคําอันเย็นชาและสายตาทีมองอย่าง
เ**ยดหยาม นางเสียใจมากๆจริงๆ เพราะรักมากจึง
ต้องการเป็ นเจ้าของ นางร้องไห้ออกมาจากนันเหม่
ยเอ๋อร์ก็เดินออกจากพระตําหนักทันที ในใจของนางยัง
สาปแช่งผูท้ ีแย่งความรักของนาง หากนางมิได้ครอบ
ครององค์ชายสิบสีแล้วใครก็อย่าหวังว่าจะได้ทงตั
ั วและ
พระทัยของพระองค์เลย

71
บทที11

“มีเอ๋อร์...เจ้าอย่าได้ฟังนางเลย หากเสด็จพ่อให้เรา
ต้องรับนางมาเป็ นพระชายาถึงตอนนันเราจะสละราช
สมบัติทงหมดเป็
ั นสามัญชนซะ”

72
“ทรงทําอย่างนันได้อย่างไรเพคะ จะทรงอกตัญ ตู อ่
พระบิดาของพระองค์ได้อย่างไร หากหม่อมฉันเป็ น
ปั ญหา หม่อมฉันจะไปเองเพคะ” มะลิพดู ด้วยนําเสียง
สันเคลือ บทนางเองจริงๆ ฉันต้องเสียสละพระเอกให้
นางร้ายหรือต้องทําตามหัวใจตัวเอง หากการทีทําตาม
หัวใจแล้วกลับทําให้องค์ชายต้องขึนชือว่าเป็ นลูก
อกตัญ คู งทําไม่ได้แน่ มะลิยนั ตัวขึนแล้วก้าวเดินออก
ไปแต่กา้ วไปไม่ถงึ สองก้าวก็ถกู แรงรังเข้ามากอดแนบอก
ขององค์ชายแล้ว

“มีเอ๋อร์ พีรักเจ้ามากมายเหลือเกิน จะห้ามความรูส้ กึ นี

ได้อย่างไรกัน” นําตาของมะลิไหลรินออกมาไม่ขาดสาย
พร้อมหลับตาแน่น ในใจเจ็บปวดเหลือเกิน หากเธอไม่

73
มาทีนี หากเธอหายไปซะ คงไม่มีใครต้องเจ็บปวด

“….”

ไม่มีเสียงตอบรับจากนาง หากแต่นาตานั
ํ นไหลกระทบ
กับพระหัตถ์ของพระองค์ตลอด ในพระทัยนันกลับ
ทรมานเหลือเกิน พระองค์หมุนตัวนางช้าๆ พรางเช็ด
นําตาทีไหลรินออกมา มองเข้าไปในดวงตาของนางที
สะท้อนภาพของพระองค์อยู่ พร้อมก้มลงมาจุมพิตทีริม
ฝี ปากบางของนาง นําตาทีถูกเช็ดไปกลับไหลอีกรอบ
พระองค์จบู ซับนําตาของนางจนหมดสิน ทรงดึงนางไป
กอดแนบแน่ ราวกับหากไม่กอดไว้แน่ๆแล้วนางจะหาย
ไป

74
“พีรักน้องมากมายเหลือเกิน มีเอ๋อร์ของพี” มะลิปล่อย
อารมณ์ความรูส้ กึ ไปตามธรรมชาติ ไม่ได้ขดั ขืนเพราะ
ลึกๆในใจนันกลับรูส้ กึ ต้องการ และอยากบอกรักกลับไป
แต่ปากกลับหนักอึง และคิดทีจะจากทีนีไปให้เร็วทีสุด

“.…”

`หากหม่อมฉันหายไป พระองค์ตอ้ งทรงเข้มแข็ง อย่าได้

เป็ นองค์ชายนําแข็งอีก ต้องทรงรับประทานอาหารให้
ตรงเวลา บรรทมให้เพียงพอ ฮึก อย่าได้คิดถึงหม่อมฉัน
อีก ลืมหม่อมฉันไปซะ อย่าคิดถึงหม่อมฉันอีกเลย`

“มีเอ๋อร์ อย่าได้คิดมากเลย พีรักน้องเพียงผูเ้ ดียวและ

จะมิให้ใครมาทําร้ายเจ้าได้อีก คืนนีน้องอยูท่ ีนีกับพี
75
เถอะ แล้วต้องอยูใ่ นสายตาพีตลอดเวลา”

“ทรงตรัสอะไรออกมาเพคะ หม่อมฉันจะอยูไ่ ด้อย่างไร”

มะลิตกใจมาก

“พีไม่ทาํ อะไรหรอก ไว้ใจได้” พระองค์กลัวเหลือเกินถ้า

หากปล่อยนางออกจากห้องแล้วนางจะหายไปตลอด
กาล

“เออ... หม่อมฉันว่าคงไม่เหมาะ...” ช้าไปแล้วร่างเธอ

ถูกอุม้ ไปยังห้องบรรทมขององค์ชาย บรรจงวางเธอ
อย่างเบามือ หมดทางหนีแล้วสิ

76
“หลับตาซะ ไม่ทาํ อะไรหรอกพีสัญญา” มะลิตอ้ งใจข่ม
ตาหลับในทีสุดก็เผลอหลับไปด้วยเพลียจากการร้องไห้

หากคนทีหลับไม่ลงคือองค์ชาย ต้องหักห้ามใจไม่ให้ทาํ
อะไรเกินเลยจะเป็ นการหมินเกียรตินาง ทําได้เพียงขอรัง
นางมากอดแนบอกแล้วหลับอย่างอิมเอม คงเป็ นคืนที
พระองค์สขุ ใจจนไม่อยากตืน

รุง่ เช้า

“ทูลท่านอ๋อง ฮ่องเต๋มีรบั สังให้เจ้าเฝ้าด่วนพะย่ะคะ” กง

กงหน้าห้องกราบทูลราบงานต้องเข้าเฝ้าด่วน พระองค์
ไม่วางพระทัยเมือต้องปล่อยนางผูเ้ ป็ นดังดวงใจให้อยูค่ น

77
เดียว

“มีเอ๋อร์ อย่าไปไหน รอพีกลับมา” พระองค์บรรจงจูบ

หน้าผากนางเบาๆก่อนจะเตรียมตัวเข้าวัง

78
บทที12

มะลิแกล้งหลับเมือลืมตาเข้าพบว่าตัวเองนอนในอ้อม
กอดขององค์ชาย หัวใจเต้นเร็วราวกลับจะกระโดดออก
มา เมือเห็นว่าทางสะดวกก็วางแผนหนีออกจากทีนีทันที
ทีองค์ชายให้เธอมานอนให้หอ้ งบรรทบคงกลัวว่าเธอจะ
หนีหายไป แต่เธอต้องไปหากทําให้พระองค์ลาํ บากใจ
เธอไม่อาจเป็ นสุข

79
“ค้นให้ทวั จับนังแม่มดถวายต่อฮองเฮา!” เสียงดัง
ระงมของทหารด้านนอกห้องทําให้มะลิชะงัก จับตัวเธอ
หรือ แม่มดหรือ ใครกันหาว่าเธอเป็ นแม่มด อ๋อคงเป็ น
เหม่ยเอ๋อร์ ทีกราบทูลเรืองทีใช้มารยาหลอกล้อองค์ชาย
ให้หลงรัก

“จะทํายังไงดี ถ้าถูกจับได้มีหวังตายแน่ๆแถมคงตายไม่
ดีดว้ ย”

“ค้นห้องบรรทมขององค์ชายด้วย” เสียงทหารใกล้เข้า
มาทุกที มะลิถอยหลังจนติดกําแพง อยากจะวิงแต่
ขากลับก้าวไม่ออก

80
“จับนาง!”

“ปล่อยฉันนะ จะพาฉันไปไหน” ทหารจับมะลิมดั ด้วย

เชือกแดงพร้อมจับกุมเธอเพือเข้าเฝ้าฮองเฮา

“นําตัวไปพระตําหนักบูรพา”

“ปล่อยเดียวนีนะ จะจับฉันทําไม ฉันไม่ใช่แม่มดนะ จะ

ป่ าเถือนเกินไปแล้ว”ชักจะดมโหแล้วนะ ไม่มีหลักฐานจะ
มาว่าฉันเป็ นแม่มดได้ไง

“พูดภาษาอะไรของเจ้า คงเป็ นแม่มดจริงๆ พาตัวไป!”

81
ระหว่างทาง ขณะเดินข้ามสะพานเพือไปยังวังบูรพา

“พวกเจ้าจงหยุด! ปล่อยคนของเราเดียวนี” องค์ชาย

สิบสีสังหรณ์พระทัยคิดว่าต้องเกิดเรืองกับมีเอ๋อร์แน่ จะ
ย้อนกลับมาพบกับทหารทีกําลังนําตัวของมีเอ๋อร์ไปเฝ้า
เสด็จแม่

“ไม่ได้ยินหรืออย่างไร ปล่อย!” เสียงทุม้ ตํา◌่ เยือกเย็น

เหมือนพร้อมทีจะสังหารผูท้ ีขัดคําสัง หากทหารกลับยิง
จับเธอไว้แน่นขึน

“เป็ นรับสังของฮองเฮาพะย่ะคะ กระหม่อมมิอาจทํา

ตามพระประสงค์ของพระองค์” หัวหน้าเหล่าทหารกล่าว

82
“เจ้ากล้าขัดคําสังเราอย่างนันหรือ” แล้วพระองค์เดิน
เข้ามาใกล้เพือจะชิงตัวนาง

“ไม่นะ!” มะลิตกใจมากทีเห็นทหาร ชักดาบออกมา

ประจันหน้ากับองค์ชาย องค์ชายเองก็ชกั ดาบคูก่ ายออก
มาเตรียมปะทะหากยังกังวลความปลอดภัยของนาง

แคร้ง แคร้ง

เสียงฟาดฟั นดาบใส่กนั ระหว่างทหารและองค์ชายเริม

ขึน มะลิถกู พลักให้ลม้ ลงข้างสะพานโดยมาฉากหน้า
เป็ นฉากต่อสูอ้ นั ดุเดือด

83
“ระวังเพคะ!” องค์ชายสิบสีเหวียงตัวหลบพร้อมฟั น
ดาบลงไปยังตัวของทหารเหล่านัน เริมล้มทีละคนจน
หมด

“ปลอดภัยแล้วนะ พีไม่ยอมให้ใครมาทําร้ายน้อง แม้แต่

เสด็จแม่ เพือความปลอดภัย พีขอฝากสิงนีเจ้ากับน้อง”
แล้วพระองค์ก็หยิบไข่มกุ สีมว่ งออกมาให้มะลิ มะลิมอง
ด้วยความตกใจ แม้องค์ชายจะไม่มนพระทั
ั ยว่ามันคือ
ไข่มกุ ทีนําพานางมา แต่หากมันจะทําให้นางปลอดภัย
พระองค์พร้อมจะเสียง

“เหตุใด พระองค์มีมนั เพคะ” ยังไม่ทนั ได้ตอบคําถาม

ทหารกําลังเสริมทีมาเพิม พระองค์กลับไปต่อสูก่ บั ทหาร
84
อีกครัง โดยให้เธออยูด่ า้ นหลัง

“จับตัวนางให้ได้!” ทหารเข้ารุมฟาดฟั นดาบใส่องค์

ชายทันที แต่ทหารคนหนึงจับตัวมะลิไว้ได้แล้วให้ดาบ
นันจ่อมาทีลําตัวของมะลิ

“องค์ชายสิบสี ทรงถอยไปดีกว่าพะย่ะคะ”

85
บทที13

มะลิหายใจเฮือก ดาบทีมาจ่อทีลําตัวพร้อมทีจะแทง
ทะลุรา่ งเธอทันที มะลิหนั มองด้านหน้าองค์ชายยังคง
ต่อสูก้ บั ทหารทีพยายามจะหยุดพระองค์

86
“หยุดเถอะเพคะ หากพระองค์บาดเจ็บหม่อมฉันคงไม่มี
วันให้อภัยตัวเองทีเป็ นต้นเหตุของเรืองนี” สินเสียงของ
มะลิ เหล่าทหารและองค์ชายหยุดนิง

`ฮึก ฉันไม่น่ามาทีนีเลยจริงๆไม่น่าเลย ทําใครๆเดือด

ร้อนไปหมด ทําร้ายคนทีรัก ทําร้ายคนรอบข้าง ` มะลิ
ร้องไห้ออกมา นําตาทีไหลทําให้พระทัยขององค์ชาย
กําลังแตกร้าวไปทีละนิด พระองค์กา้ วเข้ามาใกล้ทีละนิด
แต่หทารกลับยกดาบขึนกันไว้

“อย่าได้ทรงก้าวเข้ามานะเพคะ หม่อมฉันไม่เคยบอกคํา
นีกับพระองค์เลย หากตอนนีจะเป็ นครังสุดท้ายทีได้พบ
มีเอ๋อร์รกั พีเทียนหมิงมาก มากจนไม่อยากจากกันไป
87
ไหน แต่ชะตาทําให้มาเจอและพรากจาก หากมีวาสนา
ได้พานพบ หม่อมฉันขอให้รกั เราเป็ นนิรนั ดร์ อย่าได้
พรากจากกันอีกเลย”

หลังจากสินเสียงของมะลิแล้วทหารคนทีจับตัวเธอนัน
กลับใช้ดาบนันแทงเธอ ก่อนทีตัวเธอจะล้มลงถึงพืน
ไข่มกุ ทีม่วงทีองค์ชายให้ก่อนหน้านีล่วงลงบนพืนแตก
ออกเป็ นสองส่วน จากนันควันหมอกสีมว่ งเริมพุง่
กระจายรอบตัวของมะลิเหมือนกับครังก่อน ร่างของเธอ
เริมจางลงทีละนิดๆ เหล่าทหารพอกันตกใจกลัวและ
ตะโกนว่าเธอเป็ นแม่มด ด้านองค์ชายสิบสีเข้าใจในทันที
เธอจากไปแล้วตลอดกาล จากไปไม่มีวนั กลับ เหมือน
กับความทรงจํามากมายทีเกิดขึนระหว่างเธอกับ
พระองค์คอ่ ยๆเริมหมุนเวียนอยูใ่ นหัว องค์ชายออกก้าว

88
ไปอย่างเชืองช้าราวกับร่างนีไม่มีจิตวิญญาณ จากนันก็
มีสายลมทีปะทะร่างขององค์ชาย สายลมนันเหมือนกับ
จะได้ยินเสียงของมีเอ๋อร์

`หากหม่อมฉันหายไป พระองค์ตอ้ งทรงเข้มแข็ง อย่าได้

เป็ นองค์ชายนําแข็งอีก ต้องทรงรับประทานอาหารให้
ตรงเวลา บรรทมให้เพียงพอ ฮึก อย่าได้คิดถึงหม่อมฉัน
อีก ลืมหม่อมฉันไปซะ หม่อมฉัน`

“มีเอ๋อร์!!”

หลังจากฮ่องเต่และฮองเฮาทรงทราบเรืองราวขององค์
ชายสิบสี ทรงห้ามให้ผใู้ ดพูดถึงเรืองนีอีก หากมีการผูถ้ งึ

89
จะถูกลงโทษทันที

“องค์ชายสิบสีเป็ นอย่างไรบ้าง” ฮองเฮาตรัวถามกงกง

ขององค์ชายทีถูกเรียกเข้าเฝ้า

“เออ...ท่านอ๋องทรงเก็บตัวอยูใ่ นห้องหนังสือไม่ออกไป
ไหน และทรงเสวยน้อยลง กระหม่อมเป็ นห่วงองค์
ชายอย่างมากพะย่ะคะ”

“น่าเป็ นห่วงจริงๆ หมิงเอ๋อร์ รักนางคนนันมากสินะ

เก็บตัวอยูแ่ ต่ในห้อง ข้าวปลาไม่กิน ใช้ได้หรือ”

“ต้องไปพบหน่อยแล้ว หมิงเอ๋อร์” ฮองเฮาไตร่ตรองเรือง

90
ราวทังหมด ก่อนเดินไปหยิบกล่องไม้ทีเกาะสลักรูป
มังกรสวรรค์ออกมา แล้วตรัสกับองค์เองว่า หากลูกของ
เราต้องทุกข์ใจคนเป็ นแม่อย่างเราจะทนได้อย่างไรกัน

91
บทที14

“ฮองเฮาเสด็จ!”

“หมิงเอ๋อร์ ลูกแม่ เจ้ายังโกรธแม่อยูห่ รือ แม่ทกุ ข์ใจไม่

ต่างจากเจ้า แม่ขอโทษลูกทีหูหนวกตาบอดเชือเม่ยเอ๋อร์
นางไม่ใช่แม่มดแต่เป็ นคนทีลูกของแม่รกั ใจลูกคงสลาย
ทังหมดเป็ นเพราะแม่” ฮองเฮาเดินเข้าไปยังห้องหนังสือ
ทอดพระเนตรไปยังใบหน้าทียามปกติหล่อเหลามีเสน่ห ์
หากแต่ตอนนีกลับมืดมนและดูเย็นชานัก

92
“ลูกถวายพระพรเสด็จแม่... อย่าได้ทรงตรัสอะไรอีก
เลย ชะตานางถูกลิขิตให้พบพานหากแต่มิได้ลขิ ิตให้อยู่
ครองรักชัวนิรนั ดร์ ลูก... ลูกอกตัญ ตู อ่ เสด็จแม่แล้วที
ทําให้ทรงเป็ นทุกข์ใจ” องค์ชายตรัสกับพระมารดาด้วย
นําเสียงเยือกเย็นไร้ชีวิตจิตใจ

“ลูกแม่ ครานีความผิดแม่ช่างใหญ่นกั พรากความรัก

อันบริสทุ ธิ ทําให้ลกู ของแม่ปิดตายหัวใจมิพบเจอผูค้ น
แม่เองไม่สบายใจเลย หากแต่สงนี
ิ จะช่วยลบล้างความ
ผิดของแม่ได้”แล้วฮองเฮาก็หยิบกล่องไม้ทีพระองค์นาํ
มาด้วยเปิ ดมันออกช้าๆ เผยให้ให้ประกายสีมว่ งที
ส่องออกมา

93
“สิงนีฮ่องเต้ประทานให้แก่แม่ มันคือไข่มกุ อีหว่านเห
นียน (ไข่มกุ หมืนปี ) มีเพียงสองชินเท่านัน ฮ่องเต้ทรง
ได้จากชนเผ่ามารยันเป็ นเครืองบรรณาการการสวามิภกั
ไข่มกุ นีมิใช่ไข่มกุ ธรรมดา ตามตํานานของชนเผา ไข่มกุ
นีมิใช่ใครจะสามารถจับต้องได้หากต้องเป็ นผูท้ ีมีวาสนา
ต่อกัน และยังเชืออีกด้วยว่าไข่มกุ นีคือหยดนําตาของ
นางฟ้าทีถูกพรากความรักไปทําให้นางตรอมใจ เง๊ก
เซียนฮ่องเต้จงึ เก็บเอานําตาของนางมาทําเป็ นไข่มกุ เพือ
ทีสักวัน หากผูใ้ ดทีความรักมิอาจสมหวังในความรัก
ไข่มกุ นีจะด้วยให้ทงสองได้
ั ครองรักกันชัวนิรนั ด์...แม่
ขอมอบให้เจ้า หมิงเอ๋อร์ ” ฮองเฮาทรงกันแสงออกมา
นําตาทีปรารถนาให้ลกู ของพระนางมีความสุข สมหวัง
แม้ตอ้ งแลกกับการทีพระนางต้องพรากจากบุตรผูเ้ ป็ นที
รัก

94
“…”

“สิงนี หากมันนําพาลูกไปพบกับนางในอีกชาติพบได้
แม่ขอให้ทงสองครองรั
ั ก สุขสม อย่าได้ตอ้ งพรากจากกัน
อีกเลย” พระนางจับมือขององค์ชายไว้แน่น ทอดพระ
เนตรมองใบหน้าขององค์ชายทีเริมจะมีความหวังขึนมา
มองและจดจําภาพนันให้ตราตรึงใจพระทัยของพระองค์
เมือจากกัน หากต้องจากกันจะมิมีวนั ลืม

“สุดท้ายหากลูกพบนาง แม่คงต้องฝากคําขอโทษไป
บอกนางด้วย”

“…” หลังจากฮองเฮาเสด็จกลับ องค์ชายก็จอ้ งมอง

95
เพียงไข่มกุ นัน ความคิดหลายสิงเข้ามามากมาย หาก
พระองค์ใช้มนั จะได้พบกับนางอันเป็ นทีรักหรือไม่ แต่
หากมิพบพานพระองค์ก็ตงมั
ั นแล้วว่าเมือได้มาอยูภ่ พ
ชาติเดียวกันแม้ไกลสุดฟ้า หรือต้องพลิกแผ่นดินต้องหา
นางให้เจอ

“รอพีก่อนเถิด พีต้องหาเจ้าพบอย่างแน่นอน มีเอ๋อร์”

แล้วพระองค์ก็หยิบสิงทีนางทิงไว้ให้ทีทับกระดาษนันบัด
ดนีไม่ได้มีแสงใดๆออกมาอีก พระองค์กาํ มันไว้แน่น

ณ ปั จจุบนั

ร่างทีค่อยๆปรากฎเป็ นรูปร่างบนสะพานทีตังอยูร่ ะหว่าง

วังบูรพา เริมเด่นชัด ชุดนางกํานัลชีชมพูเริมชัดเจนขึน
96
เรือยๆ ใบหน้าอีกเธอช่างซีดเผือก เลือดทีไหลรินออก
จากลําตัวยังคงไหลออกมา ภาพสุดท้ายทีเธอจําได้คือ
ชายคนทีรักทีตะโกนเรียกชือเธอนันยังกังวลในหัวใจ
ก่อนจะหมดสติไม่รบั รูอ้ ะไรอีก

“เฮ้ย! ช่วยด้วยคะ ช่วยด้วยมีคนบาดเจ็บคะ เรียกรถ

พยาบาลให้ดว้ ยคะ” มีนกั ท่องเทียวทีมาเดินชมวังต้อง
ห้ามพบเธอเข้า

97
บทที15

ไม่รูร้ ะหว่างทีเธอหายไปจากปั จจุบนั นันนานเพียงใด ไม่

รูว้ นั เวลา มารูต้ วั อีกถือก็อยูท่ ีโรงพยาบาล มะลิลืมตา
ขึนมองเพดานสีขาว สูดลมหายใจให้เต็มปอดก่อนจะ
รูส้ กึ เจ็บเข้าทีชายโครงขวา พยายามยันตัวขึนลุกนัง
มองรอบๆตัวภาพค่อยๆชัดเจนขึน ข้างเตียงมีคนคุน้ เคย
98
อย่าง เฟิ งมี เพือนสาวคนสนิททีเรียนอยูค่ ณะเดียวกัน
สะดุง้ ตืนขึนทันที

“มะลิ แกฟื นแล้วหรอ เป็ นไงบ้าง เกิดอะไรขึน เล่ามา

ให้หมดเดียวนี!”

“เฟิ งมี หยุดตะโกนนะ ปวดหูหมดแล้ว แล้วฉันก็ตอบ

คําถามแกไม่ทนั แล้วนะ”

“ฮึก ฮึก แกหายไปไหนมาตอนไปเดินเทียว ฉันหาแก

จนทัวไปเจอ พอมาเจอแกก็นอน...นอนจมกองเลือด
อยู”่ เฟิ งมีร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลังพรางดึงมะลิเข้าไป
กอด

99
“โอ็ยๆ แกเจ็บๆ ปล่อยก่อน ให้ฉนั ถามแกก่อน ฉันหาย
ไปนานหรือเปล่า แล้วของของฉันละปิ นปั กผม”

“แกหายไปราวเกือบสามชัวโมงได้ ส่วนปิ นฉันเก็บไว้ให้

เอง แกไปเอามาจากไหนสวยสุดๆเลยคงแพงมาก” เฟิ ง
มีบอกพรางเช็ดนําตาพลาง

“สามชัวโมงเองหรือ เวลาช่างต่างกันจริงๆ” มะลิพรึง

พรํากับตัวเองนีเราอยูใ่ นอดีตหลายวันหลายคืนแต่เวลา
ทีหายไปจากปั จบุ นั เพียงแค่สามชัวโมงงันหรือความทรง
จําทีเกิดขึนเป็ นเพือความฝัน

100
“แล้วแกตอบฉันมาได้หรือยัง”

“ความจริงฉันจําอะไรไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึน ส่วนเรือง
ปิ นขอบใจนะทีเก็บไว้ให้” มะลิเลือกทีจะปิ ดเรืองทีเกิด
ขึนให้เป็ นความลับ ส่วนปิ นถือเป็ นของดูตา่ งหน้าของ
องค์ชายมอบให้ถา้ หายไปเธอจะต้องเสียใจมากกว่านี
แน่ และหากพูดไปคนคงหาว่าเป็ นบ้า

“งันแกรีบๆนอนพักต่อนะ จะได้จาํ เรืองทีเกิดขึนได้”

“ฉันนอนจนจะเป็ นแผลกดทับอยูแ่ ล้ว แล้วเรืองแผลนี

เป็ นยังไงบ้าง” มะลิถามเฟิ งมีเรืองแผลทีถูกดาบแทงเข้า
ถึงจะปวดๆอยูบ่ า้ งแต่ไม่ได้มากมายเหมือนกับตอนแรก

101
ทีโดน

“ อ๋อเรืองแผลแกไม่มีมีอะไรมากหรอกเหมือนจะโดน
ของมีคมฟั นเข้าแต่แผลไม่ลกึ หรอกนะ เย็บแผลแล้ว แต่
ตอนแรกเลือดไหลออกมาเยอะมาก ฉันตกใจแทบตาย
ฉันให้หมอฝี มือดีทีสุดทําให้แกเลยทีจะไม่ให้แกมีรอย
แผลเป็ นแน่”

“ขอบใจมากนะเพือนรัก...แล้วจะออกจากโรงพยาบาล
ได้เมือไร”

“หมอบอกว่าคงอีกสองวัน ถ้าแผลไม่อกั เสบ ก็ให้กลับ

ได้ นีๆถ้าแกกลับบ้านฉันจะเลียงแกอย่างดีเลย”

102
“ฮ่าฮ่า ดีๆ ฉันจะกินให้พงุ กางเลย” ถึงแม้จะคิดถึงเฟิ ง
มีมากแต่ในใจลึกๆกลับคิดถึงอีกคนหนึง ใบหน้าอันหล่อ
เหล่าขององค์ชายสิบสียังติดตรึงอยูใ่ นใจ

“คึดถึงจังเลย...”

“หือ คิดถึงใครย่ะ”

“ก็คิดถึงแกไง คิดถึงแม่ดว้ ย” พร้อมกอดเฟิ งมีไว้ เธอ

คิดถึงเพือนรักและแม่ของเธอเหลือเกิน ห่างบ้านมา
หลายหมืนไมล์

103
“แกพอๆพักผ่อนมากๆนะ ฉันจะไปทําเรืองลาเรียนให้
แกเอง”

“ขอบใจมากนะ เฟิ งเฟิ ง” ก่อนจะล้มตัวเองนอน และ

หลับไปในทีสุด

104
บทที16

“จะใช้ได้หรือไม่ หากมันสลายไปแต่เรากลับมิได้ขา้ ม
เวลาไปเจอนางเล่า” สองสหายนังคุยกันทีสวนนําตกใน
ตําหนักขององค์ชายสิบสี

“ท่านอ๋องต้องการจะไปหาแม่นางมีกวางหรือพะย่ะคะ”

105
ไป๋ อวีแม่ทพั คนสนิททีนับถือเป็ นเพือน และท่านแม่ทพั ก็
นับมีกวางเป็ นเพือนด้วย

“เรืองทางนีคงต้องเพิงท่านแล้ว หายเราหายไปหรือเรา
ตายไปเรืองทางนีคงฝากท่านแล้ว” พระองค์ตดั สิน
พระทัยอย่างแน่วแน่แล้ว

“ท่านอ๋อง...” หลังจากสินเสียง ท่านอ๋องก็เดินกลับเข้า

ไปยังห้องหนังสือของตน ด้านหลังแม่ทพั คนสนิทผูซ้ ือ
สัตย์ทาํ ความเคารพท่านอ๋องผูเ้ ป็ นสหายรักด้วยความ
จริงใจและหวังให้พระองค์สมปรารถนา

“หากเราและเจ้ามีวาสนาต่อกัน ขอให้เรามาพบพาน
และอย่าได้พรากจากกันอีกเลย ได้หรือไม่ มีเอ๋อร์”
106
พระองค์หยิบไข่มกุ สีมว่ งทีพระมารดาทรงประทานให้
มันคือไข่มกุ อีหว่านเหนียน ทีเชือว่ามันมีพลังวิเศษนํา
พาผูม้ ีวาสนาให้ได้พบกัน ในใจนันคิดถึงนางในดวงใจที
ใบหน้านางนันยังชัดเจน

“ขอให้เราได้พบกับเจ้าทีเถิดยอดดวงใจของพี มีเอ๋อร์
วาสนาของเราสองมีเพียงสวรรค์เท่านันทีรู”้ แล้ว
พระองค์ก็ทงไข่
ิ มกุ นันลงกับพืนห้อง ควันหมอกสีมว่ งก็
ลอยรอบตัวราวกับห่อหุม้ ตัวพระองค์ไว้ แล้วร่างของ
พระองค์ก็คอ่ ยๆเลือนหายไป

“ท่านอ๋อง!...ท่านไปแล้วสินะ” ไป๋ อวีเปิ ดประตูเข้าไปดู

หากแต่ไม่พบคน ทีหลงเหลืออยูม่ ีเพียงไอหมอกสีมว่ งที
ค่อยๆจางหาย

107
“เรืองทางนีท่านไม่ตอ้ งเป็ นห่วงกะหม่อมจะดูแลแทน
ท่านเอง...ขอให้ทา่ นโชคดี”

“หมิงเอ๋อร์...”ผูท้ ีตามเข้ามาทีหลัง คือฮองเฮาพระ

มารดาองค์ชายสิบสี ลางสังหรณ์ของพระองค์มิผิด
หมิงเอ๋อร์บตุ รชายแสนรักได้จากไปแล้ว พระพักต์ของ
พระองค์ฉายแววเศร้าอย่างมาก พระองค์เสียใจเพียงใด
คงมีแต่พระองค์ทีรู ้ เพือปรารถนาให้ลกู มีความสุขทรง
ยอมทําทุกอย่างแม้ตนเองจะต้องทุกข์ใจทีต้องจากบุตร
ชายของพระองค์ตลอดกาล

“ถวายพระพรฮองเฮาพะย่ะคะ”

108
“ท่านแม่ทพั ท่านก็มาด้วยหรือ หมิงเอ๋อร์นนเสี
ั ยใจมาก
ทีข้าพรากนางอันเป็ นทีรักและเราเป็ นผูพ้ รากความรัก
นันของลูกเราไป นีคงเป็ นกรรมทีตามสนองเราสินะ”
ฮองเฮาหันไปตรัสกับท่านแม่ทพั ทีพระองค์เองก็เอ็นดู

“อย่าได้ทรงตรัสอีกเองพะย่ะคะ ท่านอ๋องหาได้โกรธ
ท่าน ยังให้กระหม่อมคอยเข้าเฝ้าเพือถวายขนมเยวี
ปิ ง(ขนมไหว้พระจันทร์)ให้พระองค์ทกุ ๆเทศกาล เพราะ
ทรงโปรดทีสุด และเทศกาลตังโจ่ยให้กระหม่อมถวาย
ขนมลอยนํา◌้ขิงกลีบบัว ทีต้องทําโดยแม่ครัวของ
ตําหนักเท่านัน รวมทังให้กระหม่อมนําการแสดงรํานก
ยูงมาถวายให้ทรงทอดพระเนตรในงานวันฉลองวัน
ประสูติของพระองค์พะย่ะคะ” นําตาของผูเ้ ป็ นแม่หลัง

109
ไหลออกมาราวกับสายนํา ในพระทัยทรงเจ็บปวดไม่
น้อยทีต้องจากบุตรชายอันเป็ นทีรักหากแต่ ก็เป็ นนําตา
แห่งความสุขเช่นกัน

“หมิงเอ๋อร์ลกู รัก วาสนานางกับเจ้า รักมันคงของเจ้า

สวรรค์ตอ้ งเห็นใจ หากชาตินีภพนีไม่ได้ลขิ ิตให้เจ้ากับ
นางคูก่ นั ภพหน้าขอให้อย่าพรากจาก” ฮองเฮาตรัสด้วย
นําตาหากแต่ยมด้
ิ วยความเป็ นสุขใจ

110
 บทที17

วันนีเป็ นวันทีมะลิจะได้ออกจากโรงพยาบาล มะลิและ

เฟิ งมีเร่งเก็บของเพือเตรียมตัวกลับไปยังทีพัก แต่มะลิ
อยากจะไปทีทีหนึงก่อนกลับทีพัก `วังต้องห้าม` สถาน
ทีทีเรืองราวทังหมดเริมขึน แต่วนั นีใจเธอกลับไม่สงบเลย
ร้อนรน โดยไม่มีสาเหตุรูต้ วั อีกทีความคิดทีจะไปวังตัอ

111
งให้ก็วนอยูใ่ นหัวเธอซะแล้ว

“เฟิ งมีเธอกลับก่อนนะ ฉันมาทีทีอยากจะกลับไป ไม่

ต้องห่วงนะฉันหายดีแล้วจะรีบกลับ โอเคนะ” ไม่รอให้
เฟิ งมีคัดค้าน เจ้าตัวก็รบี วิงขออกจากห้องพักของโรง
พยาบาลไป

“เฮอ...ฉันห่วงแกก็จริงแต่ใครจะช่วยฉันถือของกลับละ
เนีย ยัยบ้า”

“ลุงคะ ไปพิพิธภัณฑ์วงั ต้องห้ามคะ” มะลิเรียกรถแท็กซี

หน้าโรงพยาบาล

112
เมือถึงสถานทีเป้าหมาย เธอก็เข้าไปยังวังต้องห้าม ยิง
ก้าวเข้าวังเท่าไรใจเธอก็เต้นเร็วขึนเท่านัน เธอค่อยๆเดิน
ผ่านประตูวงั เข้าไป ภาพต่างๆทีเคยเกิดขึนเมือตอนอยู่
ในอดีตปรากฎขึน ไม่วา่ จะเป็ นเหล่านางกํานัลทีหยอก
ล้อกันตามทางเดิน หรือ การผลัดเปลียนของทหาร หรือ
นางกํานัลทีพายเรือเพือเก็บดอกบัว ความทรงจํายังคง
ชัดเจนราวกับมีผคู้ นมากมายนันอยูจ่ ริงๆ ในทีสุดเธอก็
เดินไปจนถึงห้องหนังสือในตําหนังขององค์ชายสิบสี
มะลิยงั คงยืนอยูด่ า้ นหน้าของห้องไม่กล้าก้าวเท้าเขาไป
ความทรงจําทีมาเขา ทีมีกนั และกันช่างมากมายเริม
หลังไหลเจ้ามาในหัว และแล้วเพลงทีเธอชอบฟั งก็ดงั ขึน
มาจากด้านในห้อง

也许我一直害怕有答案

113
บางทีฉนั กลัวคําตอบนันจริงๆ

也许爱静静在风里打转 离开 释怀
很短暂 有重来 有时候自问自答

บางทีมนั ก็เป็ นไปได้เหมือนกันนะ ว่าความรักนันอาจจะ

โคจรมาอย่างเงียบๆผ่านทางสายลม การจากลา ความ
โล่งใจ เดียวก็กลับมาอีกครัง ช่างรวดเร็วเหลือเกิน บาง
ครังตังคําถามถามตัวเอง

“เพลงนีทีฉันชอบนี” เท้าค่อยๆขยับก้าวเข้าไปเปิ ดประตู

ห้องช้าๆ หากแต่พบเพียงโทรศัพท์มือถือของเธอเท่านัน
ราวกับเรืองราวทังหมดเป็ นเพียงความฝัน นําตาคลอ
114
ทันที ในใจเธอคิดว่าหากเปิ ดประตูนนออกมาอาจจจะ
ั
เจอเขา คนทีเธอคิดถึงจนสุดหัวใจ

“ไม่มีสนิ ะ ฮึก จะเป็ นไปได้ยงั ไงเขาอยูค่ นละภพกับ

แกนะมะลิ ฮึกๆ” แล้วในทีสุดนําตาทีคลออยูก่ ็หลัง
ไหลออกอย่างมากมาย มองรอบๆห้องอีกครัง ทุกอย่าง
อันเหมือนเดิม แม้กระทังนกกระดาษทีเธอแอบพับซ่อน
เอาไว้ในช่องหนังสือ

“นันคงยืนยันได้นะฉันว่าไม่ได้ฝันไป”

“เจ้าไปได้ฝันไปหรอกมีเอ๋อร์...” เสียงของใครคนหนึง
ดันขึนได้หลัง มะลิหนั กลับไปทันที ภาพทีเห็นคือ ชาย

115
คนทีเธอรักหมดใจ

“องค์ชายสิบสี ฮึกๆ” แต่กลับไม่กล้าก้าวเท้าออกไปหา

เพราะกลัวเป็ นแค่ภาพลวงตาเท่านัน คนเบืองหน้า
ค่อยๆก้าวเข้าหาอย่างเชืองช้า พร้อมดึงเธอเข้าไปกอด
แนบอก พรางลูบผมเธอพราง

“มีเอ๋อร์...พีรอทีจะได้พบมานานเหลือเกิน คิดถึงน้อง
เหลือเกิน”

116
บทที18

“มีเอ๋อร์...พีรอทีจะได้พบมานานเหลือเกิน คิดถึงน้อง

117
เหลือเกิน”

“…” ร่างมะลิแข็งทือ เป็ นเขาจริงๆหรือ เธอค่อยๆเงย

หน้าขึนมาสบตบกับคนทีกอดเธอไว้ นัยน์ตานันช่างมอง
เธอกลับด้วยความอบอุน่ และโหยหา เธอค่อยๆยกมือขึน
ประคองใบหน้าของชายคนนัน จ้องมองอยูน่ าน จนในที
สุดก็เอยคําพูอออกมา

“องค์ชาย เป็ นพระองค์จริงหรือเพคะ หม่อมฉันมิได้ฝัน

ไปใช่หรือไม่เพคะ” มือทียังประคอบใบหน้าอยูก่ ลับมีมือ
อีกผูห้ นึงจับประคองไว้มนั

“เป็ นเราเอง เจ้าหาได้ฝันไป และเป็ นเจ้าจริงๆ ดวงใจ

พี” พระพักต์ของพระองค์คอ่ ยๆเคลือนตํา◌่ ลงมาจุมพิต
118
กับนางอันเป็ นทีรัก ครังแรกอบอุน่ ครังสองกลับรุนแรง
ขึนราวกับโหยหาสิงนีมานานราวกับริมฝี ปากของนาง
เป็ นบ่อนํากลางทะเลทราย

“แต่เป็ นไปได้อย่างไรเพคะทีพระองค์มาทีนีได้อย่างไร”
หลังผละออกจากการจูบอันดูดดืม มะลิก็ถามด้วยความ
สงสัย แต่ยงั คงถูกกักตัวไว้ในอ้อมแขน

“เรืองนีค่อนข้างยาวและซับซ่อน เรามาทีนีได้ดงั เช่นที

เจ้ามา และเสด็จแม่ฝากคําขอโทษมาให้เจ้าด้วย” มา
แบบทีฉันมา ไข่มกุ สีมว่ งนัน!

“แต่ไข่มกุ นันพระองค์ให้หม่อมฉันไว้แล้วนิเพคะ”

119
“ไข่มกุ นันมาเพียงสองชิน เสด็จแม่ประทานให้เราอีกชิน
ส่วนอันทีให้เจ้าเป็ นเสด็จพ่อประทานให้มา แล้วเสด็จแม่
ยังตรัสว่า ผูม้ ีวาสนาต่อกันไข่มกุ จะนําพาให้พบกันและ
ไม่พรากจากกันอีก” แล้วกอดเธอแน่นอีกครัง ครังนีกลับ
เนินนาน

“แล้วเพลงทีเปิ ดขึน พระองค์ทาํ ได้อย่างไรเพคะ มันน่า

จะแบตหมดไปแล้ว”

“อ๋อ สิงนันเมือก่อนมามันไม่ได้มีสงได้
ิ ปรากฎขึนแต่เมือ
มาทีนีกลับมีแสงออกมาเหมือนกับทีเจ้าเคยทําให้เราดู
เราก็คิดถึงเพลงทีเจ้าเปิ ดให้เราฟั งจึงได้เปิ ดมัน”

120
“หากหม่อมฉันไม่ได้ยินเสียงเพลงนัน อาจจะทําให้
หม่อมฉันไม่ได้เจอพระองค์ก็เป็ นได้ เพราะหม่อมฉันไม่
กล้าทีจะก้าวเข้ามายังห้องหนังสือแห่งนี มันมีความทรง
จํามากมายทีเกิดขึน หม่อมฉันกลัวมากเพคะ กลัวว่าจะ
คิดถึงพระองค์จนทนไม่ได้” มะลิพดู พรางนําตาร่วงลงอีก

“อย่าได้รอ้ งไห้อีกเลยมีเอ๋อร์ ในทีสุดเราก็ได้พบกัน”

“เพคะ จะไม่รอ้ งอีกแล้ว” ในทีสุดวาสนาของเธอและ

เขาก็ทาํ ให้ได้พบกัน เมือวาสนานําพบให้พบพานอย่า
ต้องจากกันอีกเลย มะลิเช็ดนําตาแล้วยิมสดใสทีสุดให้
แก่องค์ชายสิบสี พระองค์เองก็มองใบหน้านันด้วยความ
สุขใจอย่างทีสุด รอยยิมพิมพ์ใจเช่นเดียวกันกับรอยยิม
แรกทีทําให้พระองค์ประทับใจ

121
“ต่อจากนี เราอย่าแยกจากกันอีกเลยนะเพคะ แล้วก็
เมือพระองค์มาอยูท่ ีนีแล้วพระองค์จะไม่ใช่องค์ชายอีก
นะเพคะ”

“เราเป็ นทุกอย่างให้เจ้าได้อยูแ่ ล้วมีเอ๋อร์”

“หม่อม... เออ ฉันจะสอนพีเทียนหมิงใช้ชีวิตทีนีเอง”

“ฉันหรือ เจ้า...ต้องเรียกตัวเองว่าน้อง แล้วเราว่าพี

เทียนหมิงนันถูกต้องแล้ว ฮาฮา”

“ได้แต่ตอนนีเราออกจากทีนีดีกว่า แล้วต้องหาชุดให้พี

122
เปลียนด้วย ออกไปแบบนีคงมีคนมองตายเลย คิดว่ามา
ถ่ายละครโบราณ”

“ละครหรือ คือสิงใดกัน”

“ฮาฮา เดียวมีเอ๋อร์คนนีจะค่อยๆอธิบายให้ฟังนะคะ”
แล้วก็จบั มือของชายทียืนข้างเธอก้าวเดินออกไปพร้อม
กันใครจะคิดว่าเขาจะมาหาเธอในภพนีได้

123
 บทที19 ตอนจบ

บทที19

“พีหมิง วันนีเป็ นวันเกิดของท่านแม่พีว่าเราไปทีวัด ขอ

พรให้ทา่ นดีมยคะ”
ั เทียนหมิงหันมองหน้าของมะลิดว้ ย
สายตาอ่อนโยนอย่างทีเป็ นมาตลอดหากวันนีกับอ่อน

124
โยนเป็ นพิเศษ เทียนหมิงย้ายมาอยูก่ บั มะลิ ถึงแม้อาจ
จะดูไม่งามทีชายหญิงอยูใ่ ต้ชายคาเดียวกัน แต่เทียนหมิ
งให้เกียรติมะลิมากไม่ได้ลืมเกียรติขององค์ชายไปเลย
ทังเขายังหางานทําเพือเก็บเงินมาสูข่ อมะลิอีกด้วย

“พีเองก็คิดถึงท่านพ่อและท่านแม่รวมถึงพีชายของพี
ด้วย ไปสิหวังว่าพรของเราจะไปถึงพวกท่านทุกคน”

“ต้องถึงแน่คะ มีว่าพีรีบไปเปลียนชุดดีกว่านะคะจะได้
รีบไป” มะลิเลือกทีจะแทนตัวเองว่ามีเพราะว่ามะลิออก
เสียงยาก

“มีเอ๋อร์ เธอไปเปลียนเสือใหม่ซะ พีไม่ให้ใส่ตวั นัน” ชุด

ทีเธอใส่เพียงแค่เป็ นเสือเปิ ดแขนกับกระโปรงยาวสีฟา้
125
สดใส ไม่ได้ดโู ป๊ เลย

“มันไม่ได้โป๊ เลยนะคะ”

“พีไม่ชอบนะมันโชว์มากไป ถ้าให้เธอใช่ชดุ นางกํานัลได้

พีให้เธอใส่ไปแล้ว”

“บ้าไปแล้ว ฮาฮา แบบนันชาวบ้านได้หาว่าเป็ นบ้าพอดี

คะ...ยอมแล้วๆคะ เปลียนก็ได้” แล้วสายตาทีมองขู่จะ
ลงโทษเธอก็จอ้ งมาทําให้ตอ้ งยอมเปลียนทันที แล้วออก
เดินทางไปวัดและสุสานราชวงค์

“เสด็จแม่พะย่ะคะลูกเอง ลูกมากล่าวคําถวายพระพร

126
ขอทรงพระเจริญหมืนปี หมืนหมืนปี วาสนานีทีเสด็จแม่
ได้ประทานให้พบนางอีกครัง ลูกมิได้กล่าวทังคําขอบ
คุณและคําลาขอทรงประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วย”
แล้วเทียนหมิงก็กม้ ลงคุกเข่าโน้มตัวก้มคารวะราวกับ
กําลังขอโทษต่อมารดา

“วันนีหม่อมฉันพานางคนทีลูกรักมาพบท่านด้วย นาง
คือมีเอ๋อร์ นางหาให้แม่มดทีท่านเข้าใจ ลูกรักนางพะย่ะ
คะขอให้ทา่ นส่งเสริมลูกด้วย และลูกจะใช้ชีวิตร่วมกับ
นางตลอดไป”

“หม่อมฉันมีกวางถวายพระพรฮองเฮา ขอทรงพระ
เจริญหมืนปี หมืนหมืนปี หม่อมฉันเป็ นเพียงสามัญชน มิ
ได้เป็ นสตรีสงู ศักดิมิอาจคูข่ วัญกับองค์ชายสิบสีแต่

127
หม่อมสัญญาด้วยเกียรติของผูห้ ญิงคนหนึงทีจะรักองค์
ชายสิบสีเพียงผูเ้ ดียว หนึงภพจากกันแล้วไม่วา่ ภพไหน
จะไม่ขอพรากกันอีกเพคะ ขอให้พระองค์สง่ เสริมด้วยเพ
คะ”

แล้วมะลิก็ปล่อยให้เทียนหมิงทําความเคารพราชวงค์ทกุ
พระองค์ โดยมายืนรออยูด่ า้ นนอก ข้างสระบัว จู่ๆก็มี
ลมอันอบอุน่ พัดผ่านราวกับโอบกอดเธอไว้ นําตาไหล
ออกทันทีโดยไม่มีเหตุผล ในใจกลับรูส้ กึ อบอุน่ เช่นกัน

“ขอบพระทัยเพคะ” ราวกับเป็ นอ้อมกอดของผูเ้ ป็ นแม่ที

โอบกอดลูก ฮองเฮาคงยอมรับและส่งเสริมเธอสินะ

“มีเอ๋อร์เป็ นอะไร เกิดอะไรขึน” เทียนหมิงตกใจมากที

128
ออกมาแล้วกลับพบว่ามีเอ๋อร์รอ้ งไห้

“…”ไร้คาํ ตอบแต่มะลิวิงเข้าไปกอดเทียนหมิงทันที

“ฮองเฮาฝากมากอดพีเทียนหมิงคะ แล้วยังบอกว่าต้อง
รักมีมากๆด้วยห้ามนอกใจไปมีเล็กมีนอ้ ยเด็ดขาด”

“พีว่ากอดนันใช่แต่ ประโยคด้านคงคงไม่ใช่มงั ฮาฮา พี

ไม่คิดจะมีใครหรอกนะ มีเพียงเธอคนเดียวก็เกินพอ”
พร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึนอีกนิด

วังบูรพา(ในอดีต)

129
งานฉลองวันประสูติจดั ขึนอย่างโอ่อาเรืองรอง ฮองเฮาที
นังอยูบ่ นบัลลังก์ ทองพระเนตรมองระบํานกยูงทีถูกจัด
ขึนในใจมีความสุขและคิดถึงบุตรชายของตน ฮองเฮา
เล่าเรืองขององค์ชายสิบสีให้ฮ่องแต่ฟังเริมแรกทรงคัด
ค้านหากแต่เมือเห็นบุตรชายของตนทุกข์ทรมานต่อพิษ
รักแล้วจึงยอมรับในทีสุด แม้จะสูญเสียบุตรชายอันเป็ น
ทีรักแต่หากบุตรของพระองค์นนมาความสุ
ั ขผูเ้ ป็ นบิดา
อย่างพระองค์ก็ดีใจด้วย ระหว่างการร่ายรําพระทัยของ
ฮองเฮากระตุกขึนราวกลับมากระแสจิตทีส่งความคิดถึง
จากทีไกลแสนไกลส่งมา นําตากลับไหลออกมาแล้วยิม
ออกมาด้วยความดีใจ

`คงเป็ นลูกใช่หรือไม่ พบนางเป็ นทีรักแล้วสินะ แม่สง่

เสริมลูกอย่างทีสุด อยากฝากสายลมนีไปโอบกอดเจ้า

130
เหลือเกิน อยูท่ ีไกลแสนไกลลูกจงดูแลตัวเองและคนที
ลูกรักอย่าให้นางต้องเสียใจ เพราะลูกจะไม่มีโอกาสครัง
ทีสองเหมือนทีแม่ให้อีก สุดท้ายนีขอให้พวกลูกทังสอง
ครองรักกันนิรนั ด์ตลอดไป และหมิงเอ๋อร์ชาติหน้าภพ
หน้าขอให้ลกู มาเป็ นลูกแม่อีกเถิด`

จบ

131