ตอนที่ 1642 การบีบเค้ นจากหลันหยุนถิง

หลันหยุนถิงพยักหน้าเบา ๆ สายตาที่เยือกเย็นกวาดมองไปที่ชิงหยา
ไม่รู้วา่ เป็ นเพราะหยางไค่หรื อไม่ หลันหยุนถิงจึงรู ้สึกว่าศิษย์นอก
เกาะผูน้ ้ ีช่างน่ารําคาญตาอย่างยิง่ ใบหน้าของหยางไค่ท่ีประกาย
ออกมา ยิง่ ทําให้นางรู ้สึกรําคาญใจมากกว่าเดิม
“มาที่น้ ีทาํ ไม ? ไม่รู้หรื อไงว่าซู่เหยียนกําลังปิ ดกั้นเพื่อบ่มเพาะ ?”
หลันหยุนถิงตวาดด้วยเสี ยงที่เย็นเยือก
สี หน้าของสตรี สองคนที่รับผิดชอบดูแลซู่เหยียนประกายด้วยความ
หวาดกลัว เมื่อสัมผัสถึงความเกรี้ ยวโกรธของผูอ้ าวุโส พวกนางสอง
คนมิกล้าที่จะกล่าวพูดออกมา
สตรี แซ่โจวชําเลืองมองชิงหยา แล้วกล่าวด้วยความรู ้สึกที่ไม่ยตุ ิธรรม
“ผูอ้ าวุโส ศิษย์นอ้ งผูน้ ้ ีตอ้ งการที่จะพบซู่เหยียน พวกเราห้ามนาง
หลายครั้ง แต่นางไม่ยอมที่จะยอมกลับไป”
“ผูอ้ าวุโสอย่าได้เกรี้ ยวโกรธไปเลย มิใช่พวกเราที่จะรบกวนศิษย์
น้องซู่เหยียน แต่พวกเราไม่สามารถห้ามนางได้จริ ง ๆ” ศิษย์อีกคน
หนึ่งกล่าวพูด
หลันหยุนถิงใช้สายตาที่เย็นเยือกจ้องมองชิงหยา “ไม่ยอมออกไป
พวกเจ้าไม่รู้จกั โจมตีนางหรื อไง ? การบ่มเพาะหลายปี ที่ผา่ นมาจะ
ให้มนั เสี ยเปล่าหรื อไง !”
เมื่อถ้อยคํานี้ถูกกล่าวออกมา พวกนางต่างยืนนิ่งด้วยความอึ้ง
ราวกับไม่คิดว่าผูอ้ าวุโสจะกล่าวถ้อยคําเช่นนี้ออกมา
ภายในหุบเขานํ้าแข็ง แม้วา่ จะมีการต่อสู แ้ ย่งชิงระหว่างศิษย์พี่ศิษย์
น้อง แต่ไม่เคยมีใครลงมือโจมตีซ่ ึ งกันและกัน
แต่ความหมายของผูอ้ าวุโส กลับต้องการให้ตนเองโจมตีชิงหยา
ทันใดนั้นสตรี แซ่โจวมิอาจเข้าใจว่ามันเป็ นเพราะเหตุใด นางจึงยืน
นิ่งในตําแหน่งเดิมด้วยความโง่เขลา
“ยังนิ่งไปทําไม หูของพวกเจ้าหนวกหรื อไง ?” หลันหยุนถิงกล่าว
ตะโกนอีกครั้ง
สตรี แซ่โจวสะดุง้ โหยง ตอนนี้นางจึงรู ้วา่ สิ่ งที่ผอู ้ าวุโสกล่าวพูด
ออกมามิใช่เรื่ องล้อเล่น ความเกรี้ ยวโกรธที่ถูกตําหนิระบายออกมา
นางพยักหน้าแล้วกล่าวตอบ “ศิษย์รับคําสัง่ ของผูอ้ าวุโส !”
ในขณะที่กล่าว นางได้หมุนเวียนปราณเทวะ พุง่ ฝ่ ามือไปที่ชิงหยา
“ผูอ้ าวุโส...” ชิงหยาตะโกน แต่ทนั ทีที่กล่าวออกมา พลังอันเยือกเย็น
ได้พงุ่ โจมตีไปที่ทรวงอกของนาง นางที่ยงั มิทนั ตั้งตัวถูกจนตีจนลอย
ขึ้นสู่ กลางอากาศ ขณะที่ลอยอยูก่ ลางอากาศ ยังได้พน่ โลหิ ตสี แดง
ฉานออกมาจนย้อมกระโปรงสี ขาวของนาง
ตึง ปั ง ปัง... ชิงหยาลอยกระเด็นออกไปกว่าหลายสิ บจ้าง กระแทก
กับกําแพงนํ้าแข็ง จึงร่ วงลงสู่ พ้นื อย่างรุ นแรง
ใบหน้าของนางซีดเผือดไร้เลือดฝาด ผ่านไปเป็ นเวลานานก็มิอาจที่
จะลุกขึ้นยืนได้
ในตอนนี้นางมีการบ่มเพาะในเขตแดนราชันย์เทวะขั้นที่ 2 สตรี ที่ลง
มือโจมตีนางมีการบ่มเพาะในเขตแดนจักรพรรดิข้นั ที่ 1 เขตแดนที่
แตกต่างกัน ทําให้นางมิอาจที่จะต้านรับการโจมตีน้ ีได้
เพียงแค่ 1 ฝ่ ามือ ก็ทาํ ให้ชิงหยาได้รับบาดเจ็บสาหัส !
ดวงตาที่งดงามของนางสัน่ เทา นางจ้องมองหลันหยุนถิงด้วยความ
ไม่เชื่อ นางไม่เข้าใจว่าทําไมผูอ้ าวุโสถึงออกคําสัง่ อย่างเลือดเย็น
เช่นนี้ออกมา
“ออกไป ! จากวันนี้เป็ นต้นไป อย่าคิดมาเหยียบบริ เวณเกาะภายใน
เด็ดขาด มิเช่นนั้นข้าจะไล่เจ้าออกจากหุบเขานํ้าแข็งซะ !!” หลันหยุน
ถิงกล่าวอย่างไม่ใยดี เสี ยงของนางยังเย็นเยือกอย่างสุ ดซึ้ ง
“ชิงหยา !” ประตูหอ้ งของซู่เหยียนเปิ ดออก สี หน้าของนางเต็มไป
ด้วยความกังวล นางทะยานเข้าไปหาชิงหยาในทันที
เมื่อสักครู่ นางได้ยนิ เสี ยงการทะเลาะของชิงหยาและสตรี แซ่โจว แต่
เพราะคําสัง่ ของหลันหยุนถิง จึงทําให้นางไม่กล้าออกมา ทําได้เพียง
ปิ ดประตูหอ้ งนํ้าแข็งเอาไว้
แต่ในตอนนี้ ชิงหยาถูกโจมตีจนได้รับบาดเจ็บ ทําให้นางมิอาจที่จะ
นิ่งเฉยได้อีกต่อไป !
ทั้งสองเดินทางมาจากดินแดนต้าลู่ เข้าสู่ หุบเขานํ้าแข็งพร้อมกัน มี
ความสัมพันธ์เฉกเช่นพี่นอ้ ง แล้วนางจะทนเห็นชิงหยาถูกโจมตี
เช่นนี้ได้อย่างไร ?
แต่ทนั ทีที่ออกมา หลันหยุนถิงสะบัดมือ สายลมอันแข็งแกร่ งได้พงุ่
ออกมา จนกดทับซู่เหยียนเอาไว้
“หากเจ้ายังกล้าก้าวออกมาอีก 1 ก้าว ข้าจะฆ่านางซะ !” หลันหยุนถิง
ยืนอยูน่ อกห้องนํ้าแข็ง สี หน้าที่จอ้ งมองซู่เหยียนเต็มไปด้วยความ
ผิดหวัง
ใบหน้าของซู่เหยียนประกายด้วยความหวาดกลัว นางใช้สายตาที่ไม่
รู ้จกั จ้องมองหลันหยุนถิง นางอ้าปากที่จะกล่าวพูด แต่สุดท้ายนางก็
ไม่กล้าที่จะขยับเขยื้อน ผ่านไปชัว่ ครู่ นางจึงสู ดลมหายใจเข้า ขบฟัน
ไว้แน่นแล้วกล่าวออกมา “เห็นแก่ที่ชิงหยาทําผิดครั้งแรก อาจารย์
อย่าลงทัณฑ์นางเลย”
หลันหยุนถิงพยักหน้า “หากเจ้าเชื่อฟัง ข้าจะไม่มีวนั ทําให้นางเดือด
ร้อน” ซู่เหยียนขบฟันไว้แน่น นางยกมือกําหมัดแล้วจึงกล่าว “ศิษย์
จะเชื่อฟังอาจารย์”
หลันหยุนถิงจึงเผยสี หน้าที่พึงพอใจ “เช่นนี้กด็ ียงิ่ นัก ในครั้งนี้ขา้ มา
เพื่อบอกเจ้าว่า คนผูน้ ้ นั มาถึงเกาะนํ้าแข็งแล้ว เจ้าตัดความสัมพันธ์กบั
เขาซะ เพื่อขจัดมลทินที่แปดเปื้ อนหรื อจะให้ขา้ เป็ นคนลงมือเอง !”
ร่ างกายของซู่เหยียนเย็นยะเยือก นางจ้องมองหลันหยุนถิงด้วยความ
หวาดกลัว ดวงตาประกายด้วยความอ้อนวอน “อาจารย์...”
ตัดความสัมพันธ์ นัน่ หมายความว่าจะตัดความสัมพันธ์ทุกอย่าง
ระหว่างนางและหยางไค่ หลังจากนี้ท้ งั สองจะกลายเป็ นคนที่ไม่เคย
รู ้จกั กันมาก่อน
ให้อาจารย์ลงมือ ผลลัพธ์มีเพียงประการเดียว นัน่ คือ นางจะสังหาร
หยางไค่ !
ไม่วา่ จะเป็ นผลลัพธ์เช่นไรก็มิใช่สิ่งที่ซู่เหยียนจะสามารถรับได้ให้
นางตายยังดีเสี ยกว่า
“นอกจากทั้งสองทางเลือกนี้แล้ว ไร้ซ่ ึงทางเลือกที่สาม ! ข้าจะให้
เวลาเจ้าครุ่ นคิด เจ้าครุ่ นคิดให้ดีแล้วจึงให้คาํ ตอบแก่ขา้ !”
ดวงตาของซู่เหยียนเต็มไปด้วยความมืดมัว ราวกับถูกหมอกดํามืด
บดบัง นางมองไม่เห็นแสงสว่างตรงหน้า ทําได้เพียงยืนนิ่งด้วยความ
โศกเศร้า
หลังจากที่ตอบสนองต่อสิ่ งที่เกิดขึ้น หลันหยุนถิงก็ได้ไปจากที่น้ ี
ชิงหยาก็หายตัวไป มีเพียงศิษย์ร่วมสํานัก 2 คนที่แสยะยิม้ ด้วยความ
สะใจและเหยียดหยามมายังตนเอง
รอยยิม้ นั้นทําให้นางรู ้สึกทิ่มแทงดวงตาอย่างยิง่ !
30 ปี ที่ผา่ นมา เป็ นครั้งแรกที่นางคิดจะทําลายพันธนาการที่อาจารย์
ล่ามนางเอาไว้ แล้วหนีไปจากสถานที่แห่งนี้
แต่มิอาจปฏิเสธได้วา่ หลันหยุนถิงมีเจตนาอันดีต่อนาง ตั้งแต่ที่พา
ตนเองมายังทุบเขานํ้าแข็ง นางสอนสัง่ ด้วยความใส่ ใจ มอบทรัพยากร
บ่มเพาะที่ดีที่สุดให้แก่ตนเอง และยังสร้างสถานที่บ่มเพาะอันงดงาม
ให้แก่ตนเองอีกด้วย
แต่วา่ ในขณะที่สอนสัง่ บ่มเพาะซู่เหยียนอย่างสุ ดกําลัง หลันหยุนถิง
ก็ได้สวมโซ่ที่พนั ธนาการซู่เหยียนเอาไว้เช่นเดียวกัน
นางคาดหวังต่อซู่เหยียนอย่างสู ง มอบแรงกดดันอันมหาศาล มอบ
ความรับผิดชอบอันสู งส่ งให้แก่ซู่เหยียน อาจจะกล่าวได้วา่ ความฝัน
ที่ชวั่ ชีวติ นี้นางมิอาจทําได้สาํ เร็ จ ล้วนถ่ายทอดสู่ ซู่เหยียนทั้งหมด
อนาคตของหุบเขานํ้าแข็ง ความลับของเขตแดนราชันย์เทวะ ซู่เหยียน
ได้ยนิ หลันหยุนถิงกล่าวถึงเรื่ องนี้อย่างสมํ่าเสมอ
ที่ผา่ นมานางไม่รู้สึกว่าเป็ นเรื่ องสําคัญ เมื่อมีคาํ สัง่ จากอาจารย์ นาง
จะทําตามคําสัง่ เพราะหากไร้ซ่ ึงหลันหยุนถิง นาง ชิงหยา เซียนฮ่าว
ทั้งสามคงจะสิ้ นลมหายใจตั้งแต่แรก
แต่ในตอนนี้ ซู่เหยียนกลับรู ้สึกเหนื่อยล้ายิง่ นัก
การปรากฏและมาถึงของหยางไค่ ทําให้นางรู ้สึกว่ามีที่พ่ งึ พิง นางไม่
อยากรับผิดชอบต่ออนาคตของหุบเขานํ้าแข็ง นางต้องการที่จะอยู่
กับหยางไค่ อยากเคียงคู่หยางไค่ เดินทางท่องใต้หล้าอย่างมีความสุ ข
ที่ผา่ นมานางไม่เคยมีความฝันที่มากเกินความสามารถ ความ
ปรารถนาของนางช่างเรี ยบง่ายอย่างยิง่
นอกประตู ศิษย์ท้ งั สองเยาะเย้ยนางด้วยสี หน้าที่เหยียดหยาม พวก
นางกล่าวนินทานางไม่หยุดด้วยความรู ้สึกที่สนุกสนาน
ซู่เหยียนรู ้สึกเย็นเยือกไปทั้งหัวใจ นางมิได้กล่าวพูดสิ่ งใดออกมา
นางนัง่ ขัดสมาธิลงในห้อง แล้วปิ ดกั้นตนเองอีกครั้ง
ห้องพํานักแห่งหนึ่ง ณ บริ เวณนอกเกาะนํ้าแข็ง หยางไค่พบเจอกับ
ศิษย์สาวกแห่งหุบเขานํ้าแข็งที่ดูแลตนเอง
ศิษย์ผนู ้ ้ ีเป็ นศิษย์นอกเกาะนํ้าแข็ง นางมีการบ่มเพาะในเขตแดนเทวะ
ขั้นที่ 1 อายุประมาณ 24-25 ปี มีรูปโฉมที่ไม่ได้งดงามมากเท่าใด แต่
รู ปโฉมของนางกลับดูสง่างาม ให้ความรู ้สึกที่ชื่นจิตยิง่ นัก
ศิษย์สาวกแห่งหุบเขานํ้าแข็ง ล้วนบ่มเพาะเคล็ดวิชาแห่งธาตุน้ าํ แข็ง
ดังนั้นเรื อนร่ างของพวกนางจะมีกลิ่นอายแห่งความเยือกเย็นแผ่ซ่าน
ออกมา
“แม่นาง เจ้ารู ้จกั ชิงหยาไหม ?” หยางไค่กล่าวถามนาง
“ศิษย์พี่ชิงหยา ? ข้ารู ้จกั !” สตรี ผนู ้ ้ ีกล่าวตอบ แล้วกล่าวด้วยรอยยิม้
“จวนพํานักของข้าและนางอยูห่ ่างกันไม่มาก พวกเราจึงพบปะกัน
เสมอ สหายท่านนี้กร็ ู ้จกั ศิษย์พี่ชิงหยาเช่นเดียวกัน ?”
“อืม เจ้าพาข้าไปพบนางได้หรื อไม่ ?”
“เจ้าจะไปพบศิษย์พชี่ ิงหยา ?” สตรี ผนู ้ ้ นั ยืนนิ่ง นางขมวดคิ้วแล้วกล่าว
ด้วยความลังเล “เรื่ องนี้คงไม่ได้”
“เพราะเหตุใด ?”
“ผูอ้ าวุโสเคยสัง่ เอาไว้ ว่าเจ้าพํานักอยูท่ ี่น้ ีได้เท่านั้น หากปราศจาก
คําสัง่ ของผูอ้ าวุโส ห้ามเดินออกไป เจ้าก็ทราบดีวา่ ศิษย์แห่งหุบเขา
นํ้าแข็งล้วนเป็ นสตรี ท้ งั หมด ตั้งแต่บรรพกาลที่ผา่ นมา ไม่เคยมีบุรุษ
ย่างกรายเข้ามา หากในขณะที่เจ้าเดินทางเข้าไปแล้วพบเจอกับสิ่ งที่
ไม่ควรพบเจอ...”
เมื่อกล่าวต่อไปเรื่ อย ๆ สี หน้าของสตรี ผนู ้ ้ ีแดงกํ่าในทันที
“เช่นนี้...ก็ช่างเถอะ” หยางไค่หวั เราะเบา ๆ เขาไร้ซ่ ึ งที่ท่าที่ดึงดัน เขา
กล่าวสนทนากับสตรี อยูช่ วั่ ครู่ แล้วจึงหันหลังกลับไปยังห้องพํานัก
ของตนเอง
เมื่อเห็นว่าหยางไค่มิได้บีบเค้นตนเอง สตรี ผนู ้ ้ นั ถอนทายใจเบา ๆ ใน
ใจคิดว่าบุรุษหนุ่มผูน้ ้ ีช่างว่าง่ายเสี ยจริ ง
ขณะที่หวนกลับมา หยางไค่มีสีหน้าที่เรี ยบเฉย ไม่เผยความรู ้สึกที่ดี
ใจหรื อเกรี้ ยวโกรธ แต่ภายในใจกลับครุ่ นคิดอย่างไม่หยุด ตนเอง
กําลังถูกกักขังเอาไว้ ?
นอกจากนั้น หลังจากที่ปิงหล่งประมุขแห่งหุบเขานํ้าแข็ง หลันหยุน
ถิงผูอ้ าวุโสแห่งหุบเขานํ้าแข็งเข้ามาหาตนเองก็ผา่ นไป 3 วัน 3 วันที่
ผ่านมา ไม่มีใครมาสนใจตนเอง แม้แต่ชิงหยายังไม่โผล่หน้ามาให้
เขาพบ
มันทําให้หยางไค่สงสัยต่อเรื่ องที่เกิดขึ้นอย่างยิง่
แม้วา่ ผูอ้ ื่นจะไม่มาหาตนเอง ชิงหยาจะไม่มาหาตนเองได้อย่างไร ?
นางทราบดีวา่ ทําไมตนเองถึงเดินทางมายังหุบเขานํ้าแข็ง แต่ในวันนี้
ตนเองกลับ ถูกขังอยูน่ อกเกาะ ไม่สามารถเดินทางออกไปได้ ยิง่ ไม่
ต้องกล่าวถึงเรื่ องที่จะไปพบเจอกับซู่เหยียน
3 วันที่ผา่ นมา ซู่เหยียนมิผสานจิตวิญญาณกับตนเองแม้แต่ครั้งเดียว
ยิง่ คิด หยางไค่ยงิ่ รู ้สึกว่ามีบางสิ่ งบางอย่างผิดปกติ เขาค่อย ๆ ปลด
ปล่อยพลังปราณจิตสัมผัส เพื่อค้นหาสถานที่พาํ นักของสตรี ผนู ้ ้ นั
พลังแห่งห้วงมิติแผ่ซ่านออกมา หลังจากนั้น หยางไค่ได้หายไปจาก
ตําแหน่งเดิมราวกับภูตผีวญ
ิ ญาณ
หากเป็ นผูอ้ ื่น หากคิดจะหลบหนีออกไปคงมิใช่เรื่ องง่าย แต่สาํ หรับ
หยางไค่ที่เชี่ยวชาญพลังแห่งห้วงมิติ มันช่างเป็ นเรื่ องที่ง่ายยิง่
ในขณะที่สตรี ผนู ้ ้ นั ไม่รู้ตวั เขาได้ปรากฏตัวในบริ เวณที่ลบั ซึ่งห่าง
จากตําแหน่งเดิมประมาณ 3 ลี้
หยางไค่เงยหน้ามองยอดเขาสู งที่ห่างออกไปกว่าหลายสิ บลี้ ร่ างกาย
พลันประกายเข้าใกล้บริ เวณนั้นอย่างรวดเร็ ว
เมื่อสักครู่ หยางไค่ตรวจสอบถึงจวนถํ้าที่สตรี ผนู ้ ้ นั พํานัก และล่วงรู ้
ตําแหน่งที่สตรี ผนู ้ ้ นั พํานักแล้ว
ในเมื่อนางบอกว่าชิงหยาอยูไ่ ม่ไกลจากนาง จวนถํ้านํ้าแข็งที่ชิงหยา
อาศัยคงจะเป็ นยอดนํ้าแข็งยอดนั้น
แต่ไม่รู้วา่ นางอยูส่ ่ วนใดของยอดนํ้าแข็งแห่งนั้น
ผ่านไปเพียงไม่นาน หยางไค่มาถึงตีนยอดเขาแห่งนั้น เขาปิ ดบังกลิ่น
อายของตนเองพลางเงยหน้ามองขึ้นไป
ยอดนํ้าแข็งแห่งนี้มีจวนถํ้านํ้าแข็งกว่าหลายร้อยห้อง เมื่อมองขึ้นไป
ราวกับว่ายังมีคนดํารงอาศัยอยู่ มันจึงทําให้หยางไค่รู้สึกปวดศีรษะ
ยิง่ นัก
เขาปลดปล่อยปราณจิตสัมผัสตรวจสอบ จวนถํ้าทุกจวนล้วนถูกผนึก
ปกป้องเอาไว้อย่างแน่นหนา แม้วา่ พลังปราณจิตสัมผัสของตนเองจะ
แข็งแกร่ ง สามารถทะลวงผนึกเหล่านี้อย่างง่ายดาย แต่หากทําเช่นนั้น
คงจะก่อให้เกิดปัญหาที่ไม่คาดคิดอย่างแน่นอน
เขาจึงทําได้เพียงขมวดคิ้วรอคอยด้วยความใจเย็น
ในขณะที่ไร้ซ่ ึงหนทางอยูน่ ้ นั มีกลุ่มคนของหุบเขานํ้าแข็งประมาณ
4-5 คนมาถึงตีนยอดเขานํ้าแข็งแห่งนี้
คนที่เป็ นผูน้ าํ มีการบ่มเพาะในเขตแดนจักรพรรดิข้นั ที่ 1 ส่ วนคนที่
เหลือล้วนมีการบ่มเพาะในเขตแดนราชันย์เทวะ
แม้วา่ จะมีการบ่มเพาะที่ไม่แข็งแกร่ ง แต่หยางไค่กลับสัมผัสถึงรังสี
สังหารอันชัว่ ร้ายจากเรื อนร่ างของพวกนาง การค้นพบนี้จึงทําให้
หยางไค่ตอ้ งขมวดคิว้ ไว้แน่น