TELL HIM THAT YOU LOVE HIM.

YOU’VE GOT NOTHING TO LOSE,

YOU’LL ALWAYS REGRET IT IF YOU DON’T.
บอกเขาสิ วา่ เธอรักเขา
เธอไม่มีอะไรต้องเสี ย
แต่เธอจะเสี ยใจถ้าไม่ได้พดู มันออกมา

บทนำ
HE COMES FROM THE HELL…

@ ST. LUCIFER UNIVERSITY

วันที่สิบสี่ กุมภาพันธ์... วันแห่ งอภิมหาสงครามซึ่ งประวัติศาสตร์ จาต้องจารึ กเอาไว้วา่ ในวันนี้ ของทุกๆ ปี สาวๆ และ
หนุ่มๆ ทัว่ ทั้งโลกจะออกมารวมตัวกันเพื่อต่อสู ้ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคมากน้อยเพียงไดก็ตาม แต่พวกเขาก็ไม่เคยย่อท้อ และพยาม
ยามฝ่ าฟันเพื่อที่จะนาช็อกโกแลตไปให้กบั ชายหนุ่มหรื อหญิงสาวที่ตวั เองหมายปองให้ได้ในที่สุด!
และหนึ่งในคนพวกนั้น... ก็รวมผมเข้าไปด้วยเช่นกัน -_-++ <<< แววตาของนักรบผูไ้ ม่เคยพ่ายแพ้ผใู ้ ด ใครๆ ต่างก็เรี ยก
วันนี้วา่ วันสงครามโลก หรื อที่ทุกคนรู ้จกั กันดีในอีกชื่อก็คือ ‘วันวาเลนไทน์’ นัน่ เอง =_=
โอ๊ะ! ผมเห็นเขาแล้วววว T////T เนื่องจากวันนี้เป็ นวันฟรี ยนู ิฟอร์มดังนั้นเขาจึงแต่งตัวหล่อมากๆ เลยอ๊าาา
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ก้อนเนื้ อ ในอกผมเต้นรั วอย่างรั ว อย่างบ้า คลัง่ เพราะกาลังถูกมนตร์ สะกดแห่ งความรั กครอบงาอย่า งจัง...(?) ภาพ
ตรงหน้าผมคือเจ็ดหนุ่มสุดป็ อปปูล่าร์แห่งรั้วลูซิเฟอร์ซ่ ึงแน่นอนว่าหนึ่งในเจ็ดคนนั้นก็รวมคนที่ “เพื่อน” ผมแอบชอบมาถึงหนึ่ ง
ปี เต็มอยูด่ ว้ ย! ฟังไม่ผิดหรอกครับ! ที่ผมพล่ามมาทั้งหมดนี่ เพราะเพื่อนผมมันแอบชอบหนึ่ งในพวกลูซิเฟอร์ อยูแ่ ละคนคนนั้นก็
คือ ‘อชิ’ หรื อคุณชายสุดเพอร์เฟ็ กต์เจ้าของฉายารู ปปั้ นสลักนัน่ เอง แล้วความซวยเลยมาตกอยูท่ ี่ผมอย่างจัง =_=! ก็เพราะเพื่อนผม
มันดันไม่กล้าเอาช็อกโกแล็ตไปให้เขาเองน่ะสิ มันเลยมาขอร้องให้ผมซึ่งเป็ นเพื่อนคนเดียวที่มนั มีอยูแ่ ละผมก็มีมนั เป็ นเพื่อนคน
เดียว!! ให้เอาช็อกโกแลตไปให้แทนมัน หน่อย ซึ่ งผมก็บอกปฎิเสธไปในตอนแรกแต่มนั ก็ขู่วา่ ถ้าผมไม่ช่วยมันมันก็จะเลิกเป็ น
เพื่อนกับผม บร๊ ะ!!! มีรึที่ผมจะไม่ช่วยมัน T_T หื ยยยยย! ไอ้อชิบา้ นัน่ ทาให้ผมต้องเกือบเสี ยเพื่อนที่ไม่ค่อยจะมีของผมไป เจอ
เมื่อไหร่ เดี๋ยวแม่จะจับเด็ดคอซะ!! พูดแล้วของขึ้น!!
 ก่อนที่อารมณ์จะขึ้นไปมากกว่านี้ผมจะแนะนาที่ที่ผมเรี ยนอยูน่ ี่ให้ฟังแล้วกัน รั้วลูซิเฟอร์ น้ ี มีพ้ืนที่ใหญ่เป็ นหนึ่ งส่ วนสี่
ของประเทศและแบ่งเป็ นห้าแผนกใหญ่ๆ ประกอบด้วย แผนกอนุบาล ประถม มัธยมต้น มัธยมปลาย และมหาวิทยาลัย ซึ่ งในแต่
ละแผนกก็ยงั แบ่งคลาสออกเป็ นคลาสย่อยอีกสองคลาสคือ พลีเมี่ยม (สาหรับบรรดาผูส้ ู งศักดิ์ ทั้งหลายแหล่) และดี ลกั ซ์ (แด่
สามัญชน -_-+) ระบบการเดินทางภายในก็ใช้รถส่วนตัวหรื อลูซิเฟอร์ลิงก์ ซึ่งเป็ นรถไฟใต้ดินภายใน
และเนื่องจากผมยังเรี ยนอยูค่ ลาสดีลกั ซ์ของแผนกมัธยมปลายเขาจึงเป็ นรุ่ นพี่ของงผมหนึ่ งปี และวันนี้ เขาก็อยูก่ บั ‘ลูซี่’
โน้ตบุ๊กคู่บารมีรุ่นแอปเปิ้ ล (ไฮโซจริ งๆ -_,-) เหมือนกับทุกๆ วัน
โอ๊ย ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ! มนุษย์บา้ ที่ไหนเขาจะเลอเลิศได้ถึงเพียงนี้ ไม่วา่ จะมองมุมไหนก็ดูดีไปหมด!! เชอะ! คิด
ว่าต้วเองหล่อตายล่ะ ก็ง้ นั ๆ แหละ สูผ้ มก็ไม่ได้ ชิ! (หราาาา?) ทีน้ ีก็ได้เวลาที่ผมต้องเอาช็อกโกแลตกล่องนี้ไปให้เขาสักที
แค่คิดก็เสี ยวสันหลังวาบๆ แล้วแฮะ =_=;;;
ผมทาใจอยูซ่ กั พักหนึ่งก่อนจะตัดสิ นใจออกปากเรี ยกเขา
“อะ...”
“อชิ๊ อิ๊ อิ๊ อิ๊ อิ๊...”
อ้าว โดนตัดหน้าซะงั้น -*-
เจ๊คนที่ส่งเสี ยงแหลมปรี๊ ดราวกับมีญาติเป็ นนกหวีดเรี ยกอชิตดั หน้าผม และวิง่ สวนร่ างของผมเข้าไปหาเจ้าของชื่ออย่าง
กระดี๊กระด๊าสุดๆ
“...”
อชิชอ้ นตาขึ้นมามองเจ๊นกหวีดด้วยสายตาเฉยเมยสุดๆ แต่ถึงจะทาหน้าไม่รับแขก เขาก็ยงั หล่อมากอยูด่ ี ToT
“ชิ! อชิไม่เปลี่ยนไปเลยนะ -3- ใจร้าย เลือดเย็น จิตใจหยาบกระด้างที่ซูด้ ดด ทาไมชอบเย็นชากับเค้าอยูเ่ รื่ อย!” เจ๊นกหวีด
พองแก้มอย่างงอนๆ แบบนางเอกในการ์ ตูนปั ญญาอ่อนก่อนจะกลับไปทาสี หน้าลัลล้าเหมือนเดิ มได้อย่างรวดเร็ ว จากนั้นก็ยื่น
กล่องของขวัญที่ห่อมาอย่างดีให้คนตรงหน้า “นี่จะ้ ช็อกโกแลตกล่องน้อยกลอยใจที่เต็มไปด้วยความรักอันล้นปรี่ ของเค้า รับไว้
หน่อยน้าาาา :D”
“...”
อชิยื่นมือออกไปรับโดยไม่พูดพล่ามอะไรให้มากความ นัน่ ทาให้ผมถึงกับใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ เลยทีเดียว ขนาดท่ารับ
กล่องช๊อกโกแลตยังเท่เลย -_-! นี่มนั จะเก๊กเพื่อ??
“การี้ ดดด” เจ๊นกหวีดลงไปนอนเกลือกกลิ้งกับพื้นด้วยความตื้นตันใจประหนึ่ งถูกหวยรางวัลที่ หนึ่ ง “ในที่ สุดอชิ ก็
ยอมรับกล่องช็อกโกแลตของเก๊าแย้ววววว”
(=_=)(=_=)(=_=)(=_=);;;
เอ่อ... ว่าแต่ทาไมพวกพรี โม่ (ชื่อกลุ่มของพวกนี้เองแหละ) ถึงทาหน้าสังเวชใจกันแบบนั้นล่ะ -O-;;; ส่วนสุดที่รักของเจ้า
เพื่อนตัวดีของผมก็ทาหน้าเซ็งโลกยังไงชอบกลพลางเหลือบมองไปทางอื่น ก่อนจะ...
 ฟิ้ วววว.
ตุบ้ !
...!!
O_O อะ...จะ...บะ...เฮ้ยยยย!!!
ผมอึ้งไปเลยเมื่อกล่องช็อกโกแลตของเจ๊นกหวีดลอยไปตกลงในถึงขยะที่อยูด่ า้ นหลังอย่างแม่นยาราวกับจับวาง ซึ่ งนัน่
ก็หมายความว่า...พะ...พ่อเทพบุตรสุดหล่อของยัยเพื่อนสนิทของผมได้โยนกล่องนัน่ ทิ้งลงถังขยะต่อหน้าต่อตาคนให้อย่างไร้เยื่อ
ใยนัน่ เอง! =[]=;; แน่นอนว่านัน่ ทาให้เจ๊นกหวีดอ้าปากค้างไปเลย
และไม่ใช่เพียงช็อกโกแลตของหล่อนเพียงกล่องเดียวเท่านั้น เพราะในถังขยะนั่นยังมีกล่องของขวัญอีกมากมายจน
แทบจะเปิ ดร้านขายขนมได้อีกร้านเลยทีเดียว!
แต่ผกู ้ ระทา... หันกลับมาจิ้มแป้ นโน๊ตบุ๊กต่อประหนึ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะงั้น!
(OoO)! <<< ใบหน้าของผมที่เห็นการกระทาของหมอนัน่
ผมมัน่ ใจเต็มร้อยเลยว่าของขวัญทั้งหมดนัน่ ต้องมาจากบรรดาแฟนๆ ของหมอนัน่ อย่างแน่นอน เพราะ...
้ ีหน้าตาหยิ่งยะโสสุ ดชี วิตกาลังนอนหลับด้วยท่ าทางที่ อุบาสก์มากโดยไม่ห่วง
1) เปอร์ เซี ย... หนึ่ งในพวกพรี โม่ ผูม
ภาพพจน์ (ที่ไม่ค่อยจะมี) ของตนเลยสักนิด ตรงหน้าของเขาคือกองช็อกโกแลตสุมกันขนาดเท่าเทือกเขาหิ มาลัย เป็ นหลักฐานว่า
ถึงแม้จะไม่ได้ใส่ใจกับของที่ได้มา แต่ก็ไม่ได้โยนมันทิ้งไป
2) เดนเซล...กาลังยิม
้ รับของขวัญจากบรรดาสาวๆ ที่ แทบจะฆ่ากันเพื่อแย่งกันนาไปให้เจ้าตัว แลดูเหมือนสมรภูมิรบ
ขนาดย่อมๆ ก็ไม่ปาน -_-+ ผมคิดว่าความเด่นดังของเขาที่เป็ นอันดับหนึ่ งในรั้วลูซิเฟอร์ จะลดลงหลังจากที่เขามีแฟนเป็ นตัวเป็ น
ตนแล้วซะอีก แต่กลับกลายเป็ นว่าผูห้ ญิงพวกนั้นทาเป็ นไม่เห็นหัวแฟนตัวจริ งของหมอนัน่ ซะงั้น -_-*
3) ดิเอโก้ ดีเดย์ มิกกี้ และมิวนิ ค... สี่ คนนี้ ไม่ใช่แค่รับช็อกโกแลตอย่างเดียว แต่พวกเขากิ นมันให้คนที่ มอบให้ดูเลยด้วย
ซ้ า! แถมยังทาหน้าระริ กระรี้ แบบสุ ดๆ อีกต่างหาก -O- ช่างเป็ นบุคคลที่มีน้ าใจประเสริ ฐเลิศล้ าน่าชื่นชมอะไรเยี่ยงนี้ หนอ (รู ้จกั
ฤทธิ์ของพวกมันน้อยไปซะแล้ว =_=)
สรุ ปง่ายๆ ก็คือมีเพียงอชิเท่านั้นที่พนิ้ ที่ตรงหน้าว่างเปล่า มีไว้สาหรับวางโน้ตบุ๊กประดับบารมีอย่างเดียวเท่านั้น =_=;
“กะ... กรี๊ ดดดดดดดด!” เมื่อได้สติเจ๊นกหวีดก็กรี ดร้องออกมาอย่างดังจนแผ่นดินแทบจะแยกเป็ นสองส่ วน “อะ...อชิ...
อชิขว้างกล่องช็อกโกแลตแห่งฟามรักอันบริ สุทธิ์ผดุ ผ่องเป็ นยองใยของงเก๊าทิ้ง! เลวทรามที่ซูด้ ดดด”
“...” แต่นายนัน่ กลับนิ่งราวกับหูหนวก -_-;
“เก๊าจะฟ้ องดาดี๊กบั มามี๊ดว้ ยยย TTOTT”
“...” ไม่มีความเกรงกลัวแม้แต่นอ้ ย
“กรี๊ ดดดดดดดด!”
“...” ก็ยงั เฉย
 เจ๊นกหวีดกระทืบเท้าปึ งๆ อย่างไม่พอใจ ก่อนจะวิ่งออกมาทั้งน้ าตานองหน้าโดยมีแบ็กกราวด์เป็ นกลีบกุหลาบสี แดง
ร่ วงโรยลงมาจากฟากฟ้ าให้อารมณ์ดราม่าเป็ นที่สุด (โปรดจินตนาการเป็ นภาพสโลว์โมชัน่ )
โดยที่อชิไม่ได้สนใจจะหันไปมองเลยแม้แต่นอ้ ย =O= นี่น่ะหรื อ... เทพบุตรที่เพื่อนผมมันรักนักรักหนา!
ผมได้แ ต่ ก ระพริ บ ตาปริ บ ๆ มองความอ ามหิ ต ของอี ต าอชิ ส ลับ กับ กล่ อ งช็ อ กโกแลตในมื อ เพราะจู่ ๆ มโนภาพ
ช็อกโกแลตกล่องนี้ลอยละล่องไปกองรวมกับกองอื่นๆ ในถังขยะก็ผดุ เข้ามาในหัวผมราวกับเป็ นสัญญาณเตือนภัยล่วงหน้ายังไง
ยังงั้น
“นี่มนั วันอะไรวะ ทาไมมีแต่เรื่ องน่าราคาญไม่จบไม่สิ้นสักที” อชิบ่นอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะปิ ดโน้ตบุ๊กและลุกขึ้นยืน
เพื่อเตรี ยมตัวเดินหนีออกจากฝูงชน
“ดะ... เดี๋ยวก่อนอชิ!!” ภาพแผ่นหลังของอชิทาให้ผมเผลอเรี ยกรั้งเขาไว้โดยที่ตวั เองยังไม่ทนั รู ้ตวั เลยด้วยซ้ า ทาเอาผม
ชักกล่องช็อกโกแลตไปซ่อนไว้ขา้ งหลังตัวเองแทบไม่ทนั
พรึ บๆๆ
อชิกบั ผองเพื่อนผูน้ ่ารักของเขาพากันหันขวับมาทางผมอย่างพร้อมเพรี ยงด้วยความสนอกสนใจ Y[]Y แม้ผมจะคิดหนี
ตอนนี้ทนั ก็สายเกินไปแล้ววว
กึก!
ผมประหม่าและตกใจมากจนเผลอก้าวถอยหลังหนีหนึ่งก้าว
“อะ...เอ่อ...”
“( -_-)” อชิปรายตามองผมตั้งแต่หวั จรดเท้า...นัยน์ตาสี เทาเข้มคู่น้ ีฉายแววไม่พอใจนิดๆ ทว่าถึงจะทาหน้าบึ้งตึงแค่ไหน
แต่เขาก็ยงั ดูดีเสมอต้นเสมอปลายจริ งๆ แม้ผมจะไม่พอใจกับสิ่ งที่ เขาทาลงไปเมื่อกี้ น้ ี มาก (ที่ ปาช็อกโกแลตของบรรดาผูห้ ญิง
พวกนั้นทิ้งขยะ) แต่ก็จาต้องยอมรับในความเพอร์ เฟ็ กต์ของผูช้ ายคนนี้ อย่างเสี ยไม่ได้ T.T ถ้าผมยกกล้องขึ้นมาถ่ายรู ปเขาตอนนี้
มันจะเสี ยมารยาทเกินไปมั้ย...อัย๊ ...อัย๊ ...อัย๊ ...อัย๊ ยยย (ประชด!)
“นายมีธุระอะไร” รู ้สึกว่าผมจะเอาแต่มองเขานานไปหน่อย เขาก็เลยถามเสี ยงเรี ยบๆ
“T^T”
ทาไมเสี ยงเท่จงั ...ฮือๆๆๆ นี่ตูสูอ้ ะไรเขาไม่ได้ซกั อย่าง! ต้องเกิดอีกกี่ชาติถึงจะเพอร์เฟ็ กต์เหมือนหมอนี่ นะ คิดแล้วเศร้า
Y_Y
“...”
“...” ทะ...ทาไงดี มือผมแข็งทื่อไปหมดแล้ว...เรี่ ยวแรงจะยืน่ ช็อกโกแลตให้เขายังไม่มีเลย!
“ฉันถามว่ามีธุระอะไร” เขาถามย้าอีกรอบด้วยเสี ยงดุๆ
“...”
เงียบ...
“...”
 “...”
และเงียบ T[]T
“...”
เขาส่ายหน้าอย่างราคาญแล้วกลับหลังหันเตรี ยมเดินหนี
“ดะ...เดี๋ยวก่อน!!” แต่พอแผ่นหลังของเขาเริ่ มไกลออกไป ผมก็เผลอรั้งเขาไว้อีกรอบ และนัน่ ก็ทาให้เขาหันมามองด้วย
แววตาที่เซ็งที่สุดในชีวติ เล่นเอาผมใบ้รับประทานไปอีกระรอกเลยทีเดียว จากที่คิดว่าจะพูดอะไรออกไปบ้าง แต่พอเห็นสายตา
แบบนั้นแล้วมัน...TT_TT “ฉะ...ฉะ...ฉัน...ฉัน...คือว่า...”
(=O=) <<< (-_-+)
ชิ้ง!
โฮฮฮฮ ไม่เคยรู ้เลยว่าสายตาหมอนี่มนั น่าเกรงขามขนาดเน้ T^T
“มีอะไรก็รีบๆ ว่ามา”
“...” ผมพยายามตั้งสติดว้ ยการสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ
ฮึบ!
ผมทาตัวน่าสมเพชต่อหน้าเขาไม่ได้เด็ดขาด! แค่ตอ้ งพูดไปตามสคริ ปต์ที่ท่องจามาเป็ นอย่างดีเท่านั้น...
“...” <<< แต่ก็ยงั พูดไม่ออก
“(=_=*)”
ช่วยรับช็อกโกแลตเอาไว้ได้มยั๊ ...
“...”
“นี่”
เพื่อนฉันชอบนาย...
“...”
“นี่นาย...”
“ทาไมนายเป็ นผูช้ ายที่แย่ขนาดนี้!”
กร๊ าซซซซซซซซซ @#$%^&*()_+!$#%^#@!#&!!!
ผมทาบ้าอารายออกปายยย TOT!!!
“ฉันผิดหวังในตัวนายมาก ไม่นึกเลยว่าในโลกนี้จะมีผชู ้ ายแย่ๆ อย่างนายอยูอ่ ีก!”
“(-_-*)” นี่คือสี หน้าของอชิ
“(=O=)(=O=) (=O=) (=O=)!” และเหล่าเพื่อนๆ ของเขา
 อ๊ากกกก!! ฉันแค่อยากบอกว่าเพื่อนฉันชอบนายและให้ช็อกโกแลตกับนายเท่านั้น ไอ้ประโยคข้างบนนั้นฉันไม่ได้พูด
มันไม่จา้ ยยย!!
แต่วา่ ณ จุดนี้ ผมไม่สามารถถอดหลังได้แล้วครับ เพราะทุกสายตากาลังจับจ้องมาที่...
ผม!!! TTT[]TTT!
“(-_-*)”
“นายไม่จาเป็ นต้องพูดอะไรทั้งนั้น มันสายไปแล้ว เรื่ องของนายกับเพื่อนฉันมันจบไปนานแล้วอชิ อย่ารื้ อฟื้ นมันอีก
เลย”
“หื อ” เขาทาหน้าประมาณว่า ‘ไอ้เด็กนี้มนั เพ้อบ้าอะไรอยู’่
“ขอโทษจริ งๆ แต่เพื่อนฉันดีเกินไปสาหรับนาย”
“...!” คุณชายที่มกั จะไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ถึงกับผงะไปเล็กน้อยหลังจากฟังผมพูดจบ พวกลูซิเฟอร์ ส่งสายตาแปลกๆ
มาให้ผม ก่อนที่เสี ยงหนึ่งจะเอ่ยขอความเห็นจากบรรดาเพื่อนคนอื่นๆ อย่างฉงนสงสัย
“พวกแกว่าเขามาถ่ายรายการอะไรแกล้งพวกเราป่ าววะ”
“ไม่รู้ดิ”
“แต่ฉนั ว่าใช่แน่ๆ -_- บ้าบอแบบนี้”
ไม่ใช่นา้ าา ฉันแค่เอาช็อกโกแลตมาให้เฉยๆ TOT
“เฮ้ยๆ หรื อว่านี่เป็ นวิธีสารภาพรักแบบใหม่วะ เจ๋ งดีนะ”
ดิเอโก้เริ่ มตั้งข้อสัณนิ ษฐาน ทาให้อีตาเดนเซลที่ นั่งอยู่ขา้ งๆ กันหันมาถามผมเสี ยงหวานทันที “หื ม? สารภาพรักงั้น
เหรอจ๊ะ ”
“ปะ...เปล่าสักหน่อย! ใครสารภาพรักใครมิทราบฮะ! และอีกอย่างฉันก็เป็ นผูช้ ายเฟ้ ยย!” ผมเผลอหลุดปากออกไปเพราะ
รู ้สึกว่าตัวเองกาลังจะหน้าแตกยับเยินเมื่อเห็นสายตากระเซ้าเย้าแหย่ของเดนเซล ซึ่ งคนอย่างผมไม่ยอมให้มนั เป็ นอย่างนั้นอย่าง
เด็ดขาด!
“ฮะ! ผูช้ าย!! OoO!”
“หรื อถ้าฉันเป็ นผูห้ ญิงจริ งๆ น่ะนะ ผูช้ ายอย่างอีตาอชิ ที่เอาแต่ขลุกอยูก่ บั คอมพิวเตอร์ บา้ ๆ นัน่ ไม่มีวนั เฉี ยดเข้ามาใน
สายตาฉันได้เด็ดขาด  ไม่มีวนั !”
“อุย๊ แรงส์นะตัวเธอ” อีตามิกกี้ทาท่าตกใจแบบอภิมหาแหล ผมจึงตวัดสายตาขุ่นมัวไปทางเขาทันที
“(-_-+)” ชิ้ง!
อชิวางโน้ตบุ๊กลงกับโต๊ะแล้วหันมาสบตาผม “งั้นที่นายเรี ยกฉันก็เพื่อชี้หน้าด่าเท่านั้นเองเหรอ”
“!!!”
 ส่วนผม...พอถูกจ้องด้วยสายตาแบบนั้นก็ถึงกับพูดไม่ออกบอกไม่ถูกอีกครั้ง เพราะถึงแม้เขาจะทาหน้านิ่ งๆ ราวกับไร้
อารมณ์ แต่ผมกลับรู ้สึกได้พลังงานบางอย่าง เอ๊ย! ความไม่เป็ นมิตรของสายตาคู่น้ นั อย่างชัดเจนเลยทีเดียว
ตูอยากตายยย YOY
“...”
“...”
ฮึบ!
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรี ยกขวัญและกาลังใจของตัวเอง -_-+ หมอนี่ช่างเป็ นสิ่ งมีชีวิตที่น่ากลัวจริ งๆ ที่สามารถทาให้
ผมเป็ นไปได้ถึงขนาดนี้ ตอนนี้ผมต้องทาอะไรสักหน่อยเพื่อหนีเอาตัวรอดจากสถานการณ์บา้ ๆ นี่ ซะก่อน ไม่ง้ นั ผมต้องทาอะไร
น่าสมเพชต่อหน้าเขามากไปกว่านี้แน่ๆ เพราะถึงยังไงตอนนี้ผมก็ไม่สามารถเอาช็อกโกแลตอันแสนล้ าค่าของเพื่อนผมกล่องนี้ให้
เขาได้อีกแล้ว T_T
“นายกล้ามากที่ทาร้ายจิตใจอันบริ สุทธิ์ของเด็กสาวผูไ้ ร้เดียงสาในวันอันแสนวิเศษที่เต็มไปด้วยความรักอันสวยงามซึ่ ง
ผูห้ ญิงทั้งโลกตั้งตาคอย”
“-_-;;;”
“นายจะต้องขัดเกลาจิตใจอันหยาบช้านัน่ ซะใหม่!”
“นายเป็ นใคร”
“!!!” ผมชะงักไปชัว่ ขณะ คาถามนี้เล่นเอาหัวใจผมเต้นตุม๊ ๆ ต่อมๆ เลยทีเดียว “ฉะ...ฉัน...ฉันเป็ น...”
“...”
“เจ้าชาย... จากโลกแห่งสรวงสวรรค์”
“-_-^^” อชิ
“(=O=)(=O=)(=O=)(=O=)...!!” กับพวกพรี โม่ที่เหลือ
...ถึงกับอึ้ง...
“อะโด่! -O- สติไม่ดีก็ไม่บอก” อีตาดิเอโก้ทาหน้าสังเวชใจเสี ยเต็มประดา
“อาการหนักแล้วนะน้อง ไปหาหมอไป๊ ” อีกคนก็เสริ มขึ้นมาทันที
“น่าสารจัง” ทาหน้าเห็นใจ
“เฮ้อ สรุ ปว่าบ้าสิ นะ” สายตาแห่งความเวทนา
อ๊ากกก -O-++ ใครบ้ากันหา! ปากตะเข็บอย่างนี้เดี๋ยวแม่เจื๋อนซะหรอก!
ขวับ!
“โอ๊ะๆๆ :D นี่มนั อะไรเอ่ย...”
“เฮ้ยยย!!!”
 ผมเหลือกตากว้างเมื่อจู่ๆ ไอ้บา้ เดนเซลก็แย่งกล่องช็อกโกแลตที่ผมพยายามซ่อนไว้ขา้ งหลังไปครอบครองหน้าตาเฉย!
(OoO) ทาไมผมไม่รู้สึกตัวเลยว่าอีตานี่มนั มาอยูด่ า้ นหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ หรื อว่ามันจะเป็ นผูม้ ีพลังเหนือมนุษย์!
กร๊ าซซซซซซ แต่จะอะไรก็ช่างเหอะ เพราะตอนนี้ช็อกโกแลตของ(เพื่อน)ผมมันถูกแย่งไปแล้ววว YYOYY
“ถึงอะชิ... เทพบุตรรู ปงามผูเ้ ป็ นดัง่ ลมหายใจ หัวใจ ปอด ตับ ม้าม ไตของฉัน...” หมอนัน่ ถือวิสาสะอ่านการ์ ดเล็กๆ ที่
ห้อยติดกับกล่องเสี ยงดังลัน่ ราวกับต้องการให้มนุษย์ท้ งั โลกรับรู ้ยงั ไงยังงั้น T^T
และถึงแม้วา่ เพื่อนผมมันอยากจะสารภาพรักกับอชืมากแค่ไหนก็ตามแต่คาพูดแบบนี้มนั ..
“(=*=)” <<< หน้าอชิ
ก็อย่างที่เห็นเนี้ยแหละครับ...
“อ่ะ ของแก... ” เดนเซลยื่นกล่องช็อกโกแลตให้เพื่อนของตนแต่ก็ไม่วายหันมาขยิบตาให้ผมอย่างกวนๆ ซึ่ งผมก็
ไม่ได้ใส่ใจความเกรี ยนอันมีสไตล์ (?) ของเขาเท่าไหร่ นกั เพราะรู ้สึกเหมือนเดินขึ้นแท่นประหารและเตรี ยมตัวคว้านท้องเมื่ออชิ
ยืน่ มือออกมารับกล่องของขวัญของ(เพื่อน)ผมไปถือไว้
และในขณะที่เขายังไม่ได้พดู อะไรออกมา พวกพรี โม่ที่เหลือก็หนั มาแซวผมด้วยน้ าเสี ยงกวนเท้าเป็ นอย่างมากกกก
“แหมๆ ที่แท้ก็เอาช็อกโกแลตมาให้ไอ้ชินี่เอง ทาเป็ นลีลาอยูต่ ้ งั นานน้าา”
“เอ... ใครน้าที่บอกว่าไอ้ชิไม่ได้อยูใ่ นสายตาเลยสักนิด”
“ที่แท้ก็แกล้งบ้าแก้เขินนี่เอง”
“น่าร้ากกกก”
ฆ่าทิ้งซะให้หมดเลยดีมะ =_=+
ที่ผมไม่แก้ตวั ว่ากล่องช็อกโกแลตนัน่ มันไม่ใช่ของผมแต่เป็ นของเพื่อนผม ก็เพราะว่าผมจะไม่ยอมให้เพื่อนสุ ดที่รัก(?)
ของผมมารักไอ้ผชู ้ ายบ้าๆ ที่ชอบทาร้ายจิตใจผูห้ ญิงคนนี้เป็ นแน่! และถ้ามันรู ้วา่ พ่อเทพบุตรสุ ดสวาทขาดใจของมันเป็ นคนยังไง
มันคงได้กดั ลิ้นตัวเองตายแน่นอน เลยทีเดียวเชียว! แต่ก็เอาเถอะ นี่ มนั ไม่ใช่เวลาที่ผมจะมาใส่ ใจกับเสี ยงนกเสี ยงกา สิ่ งที่ผมควร
ให้ความสนใจมากกว่าก็คือคนตัวสูงที่กาลังมองกล่องช็อกโกแลตในมือของตนด้วยสายตาพินิจพิจารณานี่ต่างหาก
ใบหน้าเรี ยบเฉยของเขาสร้างความตื่นตระหนกให้กบั ผมอย่างถึงที่สุด!!
“...” เขามองมันสลับกับมองหน้าผม ก่อนจะ...
จะ...
จะ...
ฟิ้ ววว
ตุบ้ !
ชูต้ มันลงถังขยะถังเดิมอย่างแม่นยา! พ่อนายเป็ นนักบาสรึ ไงหา!
“ขอตัวก่อนนะ”
 พูดจบเขาก็กา้ วออกไปพร้อมกับโน้ตบุ๊กคู่ใจทันที
...!
...!!!
ย้ากกกกกกกกกกกกกก

เย็นวันนั้น...
ไม่รู้เล้ยยยว่าเพื่อนผมมันรู ้ความจริ งว่าพ่อเทพบุตรของมันตัวตนที่แท้จริ งเป็ นคนเป็ นยังไงและผมต้องไปเจอกับอะไร
มาบ้าง! มันจะเป็ นยังไง แต่จะให้บอกไปก็ไม่ได้เดี๋ยวมันเกิ ดคิดสั้นขึ้นมาแล้วเดี๋ยวจะแย่ผมยิ่งไม่มีเพื่อนอยู(่ นี่ แกไม่คิดจะห่ วง
เพื่อนบ้างเลยเรอะ?) ตอนนี้ผมอยูท่ ี่บา้ นของเพื่อนตัวดีของผมเองแหละ และตอนนี้ผมก็ยนื อยูห่ น้าห้องของมัน! ขอทาใจแปบ ยัง
ไม่รู้เลยว่าจะบอกมันยังไงดี T.T และทันใดนั้น...
“ตัดใจ!! ตัดใจ!! ตัดใจ!!”
ผมเลยถือวิสาสะเปิ ดประตูหอ้ งเข้าไปทันที และผมยิง่ ตะลึงสุดๆ เมื่อเข้ามาเห็นภายในห้องนี้อย่างชัดๆ...
มีโพสอิทเป็ นร้อยๆ แผ่นติดอยูท่ วั่ ทั้งห้อง และข้อความในโพสอิทนั้นก็คือ ‘ตัดใจ!!’ OoO! นี่ มนั รู ้แล้วเหรอ??? หรื อว่า..
มันแอบตามไปดูผมเอาช็อกโกแลตไปให้นายอชินนั่ แน่ๆ เลย! นอกจากโพสอิทแล้วห้องนอนของมันก็เต็มไปด้วยอีตาอชิ ไม่วา่
จะเป็ นแก้วสกรี นรู ปอชิ หมอน ผ้าปูที่นอน โปสเตอร์ แม็กเน็ต ทุกสิ่ งทุกอย่าง...เรี ยกได้วา่ แทบจะเปิ ดพิพิธภัณฑ์ได้เลยทีเดียว
(อาการหนักแบบสุดๆ เพื่อนตู =*=) ตอนนี้ดูเหมือนอารมณ์ของมันกาลังปะทุอย่างหนักหน่วงจนไม่มีใครสามารถหยุดมันได้อีก
แล้ว
“นายบังอาจย่ายีความรู ้สึกอันแสนบอบบางของหญิงสาวตัวน้อยๆ อย่างฉัน! อภัยให้ไม่ได้เด็ดขาด!”
ป้ าบ!
(เสี ยงเพื่อนผมมันแปะโพสอิทลงบนโปสเตอร์ขนาดเท่าตัวจริ งซึ่งติดไว้กลางหน้าของอชิเลยทีเดียว)
‘HE COMES FROM THE HELL!’
และนัน่ ก็คือข้อความบนโพสอิทแผ่นนั้นนัน่ เอง =_=!
 1

ณ แมนชัน่ ใจกลางเมืองกรุ งเทพมหานครอมรรัตนโกสิ นทร์

12:45 P.M.
สายแล้วๆๆๆๆ สายแล้ววววว ! ตอนนี้ ผม ‘พีช’ หรื อที่ บา้ นเรี ยกผมว่า ‘ลูกพีช’ -_-+ กาลังแต่งหล่ออยู่ที่หน้า
กระจกอย่างเร่ ง รี บ สุ ดชี วิต แต่ยิ่งรี บร้ อ นมากเท่ าไหร่ ส ารรู ปก็ยิ่งย่า แย่มากขึ้ นเท่ านั้น TOT ตั้ง แต่ผ มเริ่ มท างานพิเ ศษที่ ร้า น
อินเตอร์เน็ตคาเฟ่ ในละแวกใกล้ๆ กับลูซิเฟอร์ไฮสกูลมาได้เกือบเดือนก็ไม่มีวนั ไหนที่ผมจะไปทางานตรงเวลาเลยสักครั้ง จนเฮีย
จิม (เจ้าของร้าน) แทบจะยกเสาเอกมาทุบหัวผมอยู่รอมร่ อแล้ว แถมยังขู่อีกว่าจะฝั งศพผมเอาไว้หลังร้านถ้าผมยังกล้าสายอีก
แม้แต่ครั้งเดียว T_T
โอย!! ผมเผ้าไม่ตอ้ งสงต้องสางมันแล้ว ปล่อยให้กระเซิงเป็ นขนรักแร้อุรังอุตงั แบบนี้แหละ ถึงยังไงคนมันก็หน้าตาดีอยู่
แล้ว ต่อให้แต่งอุบาทว์แค่ไหนก็ยงั ดูดีอยูว่ นั ยันค่านัน่ แหละ!
ฮึ่ย! ทั้งหมดเป็ นความผิดของไอ้บา้ อชิ  เพราะหมอนั่นถึงทาให้ผมต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ถ้าหมอนั่นยอมรับ
ช็อกโกแลตของเพื่อนผมสักหน่อยและไม่ทาให้มนั คับแค้นใจขนาดนี้ มันคงไม่โทรมาร้องห่มร้องไห้กบั ผมทั้งคืนกว่าจะได้นอน
ก็เกือบเช้า =_=! และมันยังบอกอีกว่ามันหนีไปต่างประเทศเพื่อขอเวลาทาใจ OoO! แล้วตูจะอยูก่ ะครายยยยย? ห้ามยังไงก็ไม่ฟังแล้ว
ครับเพื่อนผม T_T นี่ ผมต้องอยู่คนเดี ยวรึ นี่! ผมก็เลยลงทุนทาตุ๊กตาต้องสาปสาหรับสาปแช่งเขาด้วย! เพราะอะไรน่ ะเหรอ? ก็
เพราะว่ามันทาให้ผมต้องเสี ยเพื่อนที่มีค่าของผมไปน่ะสิ ! และก็ที่มนั ทาให้ผมต้องขายหน้าด้วย ฮึ่ย! พูดแล้วแค้น!!!
 และสาหรับใครที่สงสัยว่าตุก๊ ตาต้องสาปคืออะไร มันก็คือตุ๊กตาที่มีคุณสมบัติเหมือนตุ๊กตาสาปแช่งทัว่ ไปทุกประการ
แต่เนื่องจากเป็ นเวอร์ชนั่ ‘ลูกพีชครี เอต’ ดังนั้นจึงขลังกว่าตุก๊ ตาสาปแช่งทัว่ ไปมาก T^T
หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็ จเรี ยบร้อยผมก็สับขารัวๆ มายังบันไดของแมนชัน่ ที่ผมอาศัยอยูอ่ ย่างไม่คิดชิวิตโดยใช้
วิชาตัวเบาที่เคยฝึ กปรื อมาอย่างเชี่ยวชาญจากสานักอาจารย์โจวซิงฉื อ แต่ก็ตอ้ งเบรกเอี๊ยดกระทันหันเพราะเมื่อวิ่งมาถึงชั้นล่างสุ ด
ก็พบว่ามีผูช้ ายคนหนึ่ งนัง่ ขวางทางเดินอยู่ ออร่ ารอบๆ ตัวเขาทะมึนสุ ดๆ จนผมไม่กล้าเข้าใกล้ =O=;; รู ้สึกสังหรณ์ใจว่าถ้าเดิ น
เฉี ยดเข้าไปใกล้อาจจะถูกดูดเข้าไปในอีกโลกที่หลุดเข้าไปแล้วจะไม่มีวนั กลับมาได้อีกตลอดกาล T_T/
อ้อ ผมยังไม่เคยบอกสิ นะว่าชั้นล่างสุดของแมนชัน่ ที่ผมอาศัยอยูเ่ ป็ นไนต์คลับขนาดกลางที่มีชื่อว่า ‘Crazy Night’ และ
ตัวแมนชัน่ ก็เป็ นที่อยูข่ องบรรดาโฮสต์หรื อพนักงานทั้งหลายในร้าน ส่ วนสาเหตุที่ผมสามารถมาเสนอหน้าอยูท่ ี่นี่ได้ก็เพราะผม
เป็ นหลานชายคนเดียวของเจ้าของร้าน และกระทาชายนายคนที่นงั่ ทาหน้ามืดมนราวกับครอบครัวเพิ่งถูกสึ นามิซดั หายสาบสู ญ
ไปกับเกลียวคลื่นคนนี้คือ ‘พี่เอก’ โฮสต์อนั ดับหนึ่งประจาเครซี่ไนต์แห่งนี้นี่เอง
ผมเคยได้ยนิ มาจากคุณอาว่าจริ งๆ แล้วครอบครัวของพี่เอกรวยติดอันดับต้นๆ ของประเทศเลยนะ แต่ที่ทาเป็ นโฮสต์ก็
เพราะอยากลองหาอะไรใหม่ๆ ทาเท่านั้น (คนรวยนี่วา่ งมากสิ นะ -*-)
ว่าแต่ทาไมผูช้ ายคนนี้ ถึงได้มานัง่ แผ่ออร่ าอันตรายอยูท่ ี่นี่ในเวลาแบบนี้ ล่ะ (ปกติเห็นออกหากินเฉพาะช่วงกลางคืน)
ั ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมสักหน่อย ยิง่ บรรยากาศรอบตัวพี่แกชวนให้โดดตึกตายแบบนั้นผมไม่ขอเข้าไปแจ๋ นด้วยเป็ น
=_=* แต่มน
อันขาด ถึงยังไงก็รู้จกั กันแค่ผิวเผินและเคยคุยกันไม่ถึงสามครั้งเลยด้วยซ้ า
เมื่อคิดดังนั้นผมจึงค่อยๆ ก้าวขาผ่านออร่ าดานัน่ ออกมาอย่างช้าๆ ด้วยความลุน้ ระทึกอย่างแรง โดยแสร้งทาราวกับว่าพี่
เอกเป็ นเพียงอากาศธาตุที่ไม่สามารถมองเห็นได้ดว้ ยตาเปล่า
ผมอยูท่ ี่นี่คนเดียว ผมไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น ผมไม่เห็นใครทั้งนั้น ผมอยูท่ ี่นี่คนเดียว ผมไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น ผม...
หมับ!
“ช้าก่อน มาดมัวแซลที่น่ารัก ”
“!!!”
ผมมสะดุง้ โหยงเมื่อได้ยินเสี ยงทุม้ แหบของพี่เอกและสัมผัสเบาๆ ที่บ่าของตน ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ เขายังนัง่ ซังกะตายอยูเ่ ลย
แท้ๆ แต่ทาไมถึงได้ฟ้ื นชีพไวปานวอกแบบเน้ =[]= แล้วทาไมพี่แกต้องมาเรี ยกผมไว้ดว้ ย ตอนนี้ผมกาลังรี บอยูน่ ะเว้ยยยย!!
“O_O หื อ!” พี่แอชเบิกตากว้างเมื่อเห็นหน้าผมชัดๆ “นาย...นายนัน่ เอง! (O.O)/ นายคือนางฟ้ าแห่งเครซี่ไนต์!”
“=O=…!” <<< สุดขีดของความอึน
“โอ้ววว!!! ในที่สุดสวรรค์ก็ทรงเมตตาคนบาปอย่างฉันแล้วสิ นะ ถึงได้ส่งนางฟ้ าตัวน้อยๆ มาโปรดถึงที่ T_T ช่างเป็ น
เรื่ องที่น่าปลื้มปี ติอะไรอย่างนี้” พี่เอกว่าพลางร่ ายราแบบบัลเล่ตไ์ ปรอบๆ ตัวผมประมาณสามรอบ
“คะ...คนบาป? นางฟ้ า? -[]-”
 “ถูกต้องแล้ว!” เจ้าของนัยน์ตาสี เทาเข้มหันมายกนิ้ วโป้ งพร้อมกับตอบด้วยน้ าเสี ยงสดชื่ นมากๆ ออร่ ารอบตัวเจิดจ้า
อย่างรุ นแรงผิดกับบรรยากาศทะมึนที่ผมเห็นตอนแรกลิบลับ แต่อยูด่ ีๆ เขาก็ทรุ ดลงกับพื้นพลางจ้องมองไปยังท้องฟ้ าด้วยแววตา
ที่ยากจะหยัง่ ถึง -_-;
“พี่มนั ก็แค่ผชู ้ ายพายเรื อที่มกั จะทาให้สาวๆ ทัว่ ราชอาณาจักรร้าวรานในหัวใจ แต่หากจะโทษใครก็คงต้องโทษพระเจ้า
ที่ได้สรรค์สร้างมนุษย์ผแู ้ สนจะเพอร์เฟ็ กต์ท้ งั ภายนอกและภายในอย่างพี่ข้ ึนมา ทาให้ผหู ้ ญิงทุกคนที่ได้เห็นอดไม่ได้ที่จะพร่ าเพ้อ
คะนึงหา”
ป่ วย? คงจะป่ วยสิ นะ -_-!!
“ถ้าหากเป็ นไปได้พี่เองก็อยากลองเกิดมาเป็ นคนหน้าตาธรรมดาดูสกั ครั้ง... @!$#%^#!#&...” ยังพล่ามต่อไปไม่ยอมหยุด
“=[]=;;”
“@#$%^&*()_+!$#%^#@!#&!!” ต่อให้เอาช้างมาฉุดก็ฉุดไม่อยู!่
“สรุ ปว่าพี่มีธุระอะไรกับผมรึ เปล่าครับ -_-;”
ผมเบี่ยงประเด็นก่อนที่พี่แกจะสติแตกไปมากกว่านี้
“โอ้ว! เป็ นคาถามที่ดีมาก เพราะบนโลกใบนี้...”
“ช่วยเข้าประเด็นเลยได้มยั๊ ครับ -_-* ตอนนี้ผมกาลังรี บ”
เกือบลืมแล้วมัย๊ ล่ะว่าต้องรี บไปทางานพิเศษ T_T แถมตอนนี้ผมก็สายแล้วด้วย มีหวังถูกเฮียจิมจับย่างสดจิ้มกับซอส
บาร์บีคิวกินแทนมื้อเย็นแหงๆ
“ไม่ได้นะ!” สี หน้าของพี่เอกประหนึ่ งว่าคาพูดของผมมันร้ายแรงเกินกว่าจะให้อภัย “ถึงแม้วา่ ในนิ ยายเรื่ องนี้ พี่จะเป็ น
เพียงตัวละครสมทบที่ ถูกคนเขียนเมินเฉยอย่างถึงที่ สุด แต่เรื่ องที่ จะให้มีบทน้อยกว่าตัวละครอื่นๆ เป็ นเรื่ องที่ พี่ยอมรับไม่ได้
อย่างรุ นแรง!!”
แต่วา่ ตั้งแต่เริ่ มเรื่ องมาจนถึงบรรทัดนี้ บทพูดพี่เยอะกว่าพระเอกอีกนะครับ -_-+
“แต่เห็นแก่นายที่บอกว่ากาลังรี บ จะอนุโลมให้เป็ นกรณี พิเศษ”
“-_-;; เป็ นพระคุณอย่างสูงยิง่ ครับ”
“เหตุผลที่พี่เรี ยกเธอเอาไว้ ก็เป็ นเพราะพี่มีอะไรอยากจะขอร้องนายสักหนึ่งอย่าง”
“...”
“พี่ขอยืมเวลาและร่ างกายของนาย...ตลอดสองอาทิตย์นบั จากวันพรุ่ งนี้...”
“(=[]=)...” (ค้าง)
“...นะ”
หา...
หาาา
 หาาาาาาาาา!!
…!!!

ในเวลาต่อมา
ณ ห้องพักส่วนตัวของอชิ
ปั ง!!!
ประตูถูกผลักเข้ามาอย่างแรงเผยให้เห็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาในสไตล์เจ้าชายที่ปรากฎกายด้วยสี หน้าแย้มบานสุ ดๆ
ทาให้บรรดาเหล่าลูซิเฟอร์ ท้ งั เจ็ดและ ‘ลูกโป่ ง’ แฟนสาวของเดนเซลซึ่ งมาชุมนุมสังสรรค์กนั ที่ห้องส่ วนตัวของอชิหันขวับไป
มองผูม้ าเยือนด้วยแววตาประหลาดใจกับการปรากฎตัวอย่างไม่คาดฝัน
“บงชูร์ น้องชายสุดที่รัก เหล่าสหายทั้งหก และสุภาพสตรี นอ้ ยอีกหนึ่ง”
“-_-+” <<< น้องชายสุดที่รัก (อชิ)
“-*-” <<< เหล่าสหายทั้งหก (พวกลูซิเฟอร์)
“=O=” <<< สุภาพสตรี นอ้ ย (ลูกโป่ ง)
“คราวหน้าคราวหลังหัดเคาะประตูก่อนเข้าห้องคนอื่นได้มยั๊ ครับพี่ -*-”
อชิเอ่ยเสี ยงเข้มกับผูเ้ ป็ นพี่ชายที่อยูด่ ีๆ ก็โผล่พรวดพราดเข้ามาราวกับว่าเป็ นเจ้าของห้อง
“ทาไมพูดอะไรใจดาอย่างนั้นเล่าอชิ ไม่วา่ จะยังไงพี่ก็ยงั เป็ นพี่ชายสุดที่รักของนายอยูว่ นั ยันค่านะ ลืมแล้วเรอะ!”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่ องที่บอกให้เคาะประตู”
“ก็พี่เป็ นพี่ชายแท้ๆ ของนายไงเล่า!”
“คนอย่างนายมันไม่ใช่พี่ฉนั หรอก -_-+”
“ก้าวร้าวมาก รู ้ตวั มั้ยว่านายกาลังดูหมิ่นบุตรของพระผูเ้ ป็ นเจ้าอยูน่ ะ! แล้วอีกอย่าง...สิ่ งที่คนเป็ นน้องที่ดีพึงกระทาก็คือ
การยกย่อง เทิดทูนบูชาผูเ้ ป็ นพี่สิ โดยเฉพาะอย่างยิง่ พี่ชายที่เลิศล้ าทั้งรู ป รส กลิ่น เสี ยง อย่างพี่ชายคนนี้น่ะ!”
“-_-^” <<< เซ็งมากจนไม่อยากต่อปากต่อคา
“อ่ะฮ้าาา ไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะครับสุ ภาพสตรี นอ้ งของพี่” เมื่อเห็นว่าอชิ เงียบไปแล้วพี่เอกจึงย้ายเป้ าหมายมาที่
สาวน้อยเพียงคนเดียวในกลุ่ม เขานัง่ คุกเข้าลงตรงหน้าลูกโป่ งพร้อมกับดึงมือของเธอมาแล้วกดริ มฝี ปากลงบนหลังมือ
พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็พบว่าหลังมือนั้นไม่ใช่ของลูกโป่ ง แต่กลับเป็ นของเดนเซล...แฟนหนุ่มสุ ดหล่อของเธอนัน่ เอง
--
“มัว่ ให้มีขอบเขตหน่อยดิเฮีย ระวังตายในท่านัง่ นะครับ”
เอกเหยียดตัวขึ้นเต็มความสูง แล้วแสร้งทาสี หน้าปวดร้าวพร้อมกับถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
 “อะไรกันเดนเซล ลืมไปแล้วรึ ไงว่าถึงยังไงพี่ก็เป็ นพี่ชายของเพื่อนสนิ ทนาย เพราะฉะนั้นไม่วา่ พี่จะแต๊ะอัง๋ กอด จูบ
ลูบ คลาแฟนนายยังไง พี่ก็ไม่คิดจะแย่งมาเป็ นของตัวร้อกกกกก”
“จะแต๊ะอัง๋ หรื อแย่งก็ไม่ได้ท้ งั นั้น -_-++ ไม่เข้าใจรึ ไง!”
“ก็ได้ๆ เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นพี่จะขอแสดงความบริ สุทธิ์ ใจด้วยการพาลูกโป่ งไปนอนที่ ห้องหนึ่ งคืน ถ้าพี่แตะต้อง
ลูกโป่ งแม้แต่ปลลายก้อยก็จงตัดสิ นโทษได้ตามสมควรเลย”
“สรุ ปว่านายมาทาอะไรที่นี่กนั แน่หา !”
“โอ้ว จริ งด้วยสิ เกือบจะลืมจุดประสงค์หลักไปซะแล้ว”
“=_=+”
“น้องชายสุ ดที่รักของพี่ ” เอกย้ายเป้ าหมายกลับมาที่อชิเหมือนเดิม ซึ่ งคนที่กาลังนัง่ เล่นเกมส์ในโน้ตบุ๊กของตนอยู่
นั้น (พยายาม) ไม่สนใจผูเ้ ป็ นพี่ชายเลยแม้แต่นอ้ ย แต่ถึงแม้วา่ จะถูกเมินสักแค่ไหน มันก็ไม่ได้เป็ นปั ญหาในการสนทนากันแต่
อย่างใดสาหรับชายที่ชื่อว่าเอก -*- “อชินอ้ งพี่!! ในที่สุดพี่ชายคนนี้ ...พี่ผแู ้ สนดีจนหาใครมาเปรี ยบมิได้คนนี้ ก็สามารถหาหนทาง
ช่วยเหลือน้องชายผูก้ าลังตกยากได้แล้ว!”
(- -) ...คนที่ (พยายาม) ไมม่สนใจเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายแท้ๆ ของตนทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ เพราะมันทาให้เขารู ้สึก
สังหรณ์ใจอย่างรุ นแรงขึ้นมาโดยมิทราบสาเหตุ
พูดจาทานองนี้ทีไรเป็ นต้องลาบากตูทุกที...
“เชื่อหรื อไม่วา่ โลกของเรามันช่างแคบนัก ผูค้ นก็มากหน้าหลายตา แต่ไฉนใครเล่าจะมาเลิศเลอเท่าพี่คงไม่มีอีกแล้ว”
“...”
“เพราะในที่สุดพี่ก็สามารถนาแสงสว่างมาสู่นอ้ งได้แล้ว!!”
“แสงสว่าง?” อชิหรี่ ตามองคนเป็ นพี่อย่างระแวง
“ถูกต้อง! นายเองก็ร็ใช่มยั๊ ล่ะว่าพี่เกลียดเรื่ องคลุมถุงชนอย่างกับอะไรดี และสื บเนื่ องมาจากเมื่อวันก่อนที่ท่านพ่อและ
ท่านแม่ผเู ้ ป็ นที่รักของเราสองคนพยายามบีบบังคับให้นอ้ งชายที่น่ารักของพี่เข้าพิธีวิวาห์ในวันเกิดครบรอบยี่สิบปี ซึ่ งจะมีข้ ึนใน
อีกไม่กี่เดือนข้างหน้ากับใครก็ไม่รู้ที่ยงั ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าค่าตากันเลยซักครั้ง นัน่ เป็ นเรื่ องที่ผเู ้ ผยแผ่ความรักอย่างพี่ยอม
ไม่ได้เด็ดขาด!”