Call me Daddy #ความลับบนตัวผม

by Hazel_nut
Nameverse (เนมเวิร์ส)
คือโลกทีทุกคนจะมีชือของเนือคู่ (Soulmate) ติดอยูท
่ ตั
ี ว
อาจอยูใ่ นจุดทีมองเห็นได้ยากหรือง่าย
หรืออาจจะปรากฎขึนหลังจากสัมผัสตัวกันและกัน

**********************************************************
***************
ชือของโซลเมตจะปรากฎขึนบนร่างกายของกันและกัน
แต่เขาไม่รวู ้ า่ ชือของผมอยูบ่ นตัวเขา
ดังนัน...ผมจะไม่มีวนั ให้เขารูว้ า่ ชือของเขาก็อยูบ
่ นตัวผม
เหมือนกัน!

"ถอดเสือของนายออก ฉันอยากรูว้ า่ โซลเมตของนายชืออะไร"

"ไม่"
คริสเตียนหรีตา ย่างสามขุมเข้าหาเจย์เดนอย่างรวดเร็ว
ยืนมือออกไปกระชากเสือเชิตทีอีกฝ่ ายใส่อยูจ่ นกระดุมขาดผึง
ทุกเม็ดในพริบตา!

ติดแท็ก #ความลับบนตัวผม

Prologue
When I first met you

ครังแรกทีเราเจอกัน เป็ นตอนทีเขากําลังนัวเนียอยูก

่ บั สาวสวย
คนหนึง

ผมจําได้เลือนลาง วันนันผมไปดืมกับเพือน ฉลองให้กบั โปรเจ็

กงานทีเพิงผ่านมติในทีประชุม...ผมเป็ นสถาปนิก และการ
เขียนแบบตลอดระยะเวลากว่าสองสัปดาห์ ปรับแก้แล้วแก้อก ี
ตามแต่ใจลูกค้าจะสัง ทําให้ผมกับเพือนร่วมทีมอีกสามชีวต
ิ ต้อง
อดหลับอดนอน จนจะกลายร่างเป็ นซอมบีกันอยูแ ่ ล้ว

ก็นน
ั ล่ะ เมือแบบทีวาดส่งลูกค้ามันผ่านได้สกั ที พวกเราก็เลยมา
ดืมฉลองกัน

ผมจิบเบียร์ฟงั ดนตรีไปพลาง คลับนีผมมาไม่บอ ่ ย แต่ก็ถือว่า

คุน
้ เคยกันดี เรียกได้วา่ บาร์เทนเดอร์เห็นหน้าผมก็รูแ
้ ล้วว่าต้อง
เสิร์ฟเบียร์ยห้
ี ออะไรให้ อืม แบบนี เรียกว่ามาไม่บอ่ ยได้ไหม
นะ?

ขณะทีเพือนร่วมงานกําลังเมามันกับการสุมหวั บ่นลูกค้า ผมก็

เกิดอยากเข้าห้องนําขึนมา...
"นันแกจะไปไหน?"

“ห้องนํา” ผมตอบ

“ตามสบายเลยเพือน ว่าแต่ฉน
ั ฝากฉี หน่ อยได้ไหมวะเจย์เดน”

ผมผลักหัวแมตต์ไปหนึงทีแทนคําตอบ ก่อนจะเดินห่างออกมา
เพือตรงไปยังห้องนําของคลับ...และนันล่ะคือจุดเริมต้นของ
การพบกันครังแรกระหว่างผมกับ ‘เขา’

ผมมัวแต่กม ้ หน้าก้มตาเดินจนไปชนเขาเข้า ยกสองมือขึนต้าน

แรงชนเล็กน้อย และพยายามทรงตัวเอาไว้ไม่ให้ลม ้ ลง...แม้จะ
ชนไม่แรง แต่ถา้ ผมก้าวเท้าพลาดแค่นิดเดียว ก็มีโอกาสทีผม
จะล้มก้นจําเบ้าได้ไม่ยาก

สองมือของผมเผลอแตะเข้ากับต้นแขนกํายําของผูช ้ ายอีกคน
เพือเป็ นหลักยึด ฉับพลันนันปากก็เอ่ยออกไปก่อนจะได้มอง
หน้าคูก่ รณี ดว้ ยซํา

“...ขอโทษครับ”

“เดินยังไงของแกวะ!”

นําเสียงทุม
้ เข้มเจือไปด้วยความหงุดหงิด ผมรีบเงยหน้าขึนมอง
เจ้าของร่างสูงใหญ่ทใส่
ี เพียงเสือกล้ามสีดาํ กับกางเกงยีนสีซีด
แต่ยงั ไม่ทน
ั ได้ทาํ อะไรมากไปกว่านัน เสียงหวานกระเซ่าของ
หญิงสาวทีอยูก ่ บั อีกฝ่ ายก็ดงั แทรกขึนมา

“อืม คริสคะ ขยับสิ”

แล้ววินาทีนนผมก็
ั ได้รวู ้ า่ ทังสองกําลังทําอะไรอยู่ เมือสองขา
ของสาวชุดแดงเกียวเข้าทีเอวสอบของผูช ้ ายทีผมเดินชนโดย
ไม่ตงใจ
ั ไหนจะแรงกระแทกกระทันทีเขาโถมเข้าใส่รา่ งกาย
บอบบางของเธอนันอีกล่ะ

เสียงหยาบโลนของจังหวะเซ็กซ์จากพวกเขา ทําให้ผมหน้าร้อน
ผ่าวซะจนต้องรีบก้าวออกมาจากตรงนัน

ได้แต่สบถด่ากับตัวเองว่าหนุ่มสาวคูน
่ นโคตรไร้
ั ยางอายมากที
กล้ามาฟัดกันในทีสาธารณะ...ผมเร่งฝี เท้าออกห่าง จนหลบเข้า
มาในห้องนําได้สาํ เร็จ พ่นลมหายใจแรงด้วยความหงุดหงิดปน
ละอาย บ้าชะมัดทีผมดันไปเห็นหนังสดของคนไม่มีจต ิ สํานึก
แบบนันได้

ผมพ่นลมหายใจแรงอีกครัง ก้าวเข้าไปทําธุระส่วนตัวจนเสร็จ
เรียบร้อยจึงถลกแขนเสือเชิตทังสองข้างขึนเพือล้างมือ ปลด
กระดุมเสือเชิตสองเม็ดบนออกด้วยความอึดอัด ถ้ารูว้ า่ จะมาดืม
ผมคงเตรียมเสือยืดใส่สบายสักตัวมาเปลียนแล้วล่ะ เพราะการ
ใส่เสือเชิตทีเกือบจะพอดีตวั นีมันโคตรน่ าอึดอัดเลย ให้ตายสิ
ตังใจว่าจะล้างหน้าสักหน่ อย แต่แล้วก็จาํ ต้องหยุดทุกการกระทํา
ของตัวเอง...ก่อนจะต้องตกใจแทบบ้า เมือพบว่ามีชือของใคร
คนหนึงปรากฏขึนบนแผ่นอกด้านซ้าย

Christian

บ้าชะมัด! จูๆ
่ ชือของใครก็ไม่รด
ู้ น
ั โผล่ขนมาบนตั
ึ วผม ทังทีผม
ยงั ไม่ได้ไปแตะต้องตัวใครเลยด้วยซํา

ไม่ส!ิ มีคนหนึงทีผมเพิงจะแตะโดนตัวของเขาไปเมือไม่กีนาที
ทีผ่านมา และ...โอ้ ไม่เอาน่ า ให้ตายเถอะพระเจ้า ชือของโซล
เมตโผล่ขนมาบนตั
ึ วผม หลังจากทีผมเผลอไปแตะโดนตัวของ
ผูช
้ ายคนนันเข้าเนียนะ!?

ผมจดจ้องรอยสลักสีเข้มบนแผ่นอกตัวเอง ได้แต่ถอนหายใจ
หนักหน่ วงเมือพบว่ามันมีสเี ข้มขึนเรือยๆ จนแทบจะเหมือนผม
เอานําหมึกมาทาทับซําๆ เอาล่ะ คงต้องยอมรับว่านีคือชือโซล
เมตของผมจริงๆ

และเขามีชือว่า...คริสเตียน

ซึงน่ าจะเป็ นคนเดียวกันกับไอ้ผช ู้ ายหน้าด้าน ทีกําลังนัวเนียกับ

สาวสวยอยูด ่ า้ นนอกห้องนํานี!

Chapter 1
When I saw you, again

เสียงของผูห
้ ญิงคนนันยามเรียกชือเขา...ยังดังวนเวียนอยูใ่ นหัว
ของผม

จะว่าไปผมก็ยงั ไม่ปกั ใจเชือนักว่าผูช

้ ายคนนันจะเป็ นโซลเมต
ของผม แม้วา่ นําเสียงหวานสันของสาวชุดแดงทีอยูก ่ บั เขาจะดัง
ก้องอยูใ่ นหูของผมซําแล้วซําเล่าก็ตาม มันอาจจะเป็ นเรือง
บังเอิญก็ได้ทชื
ี อของโซลเมตบนแผ่นอกผม ดันไปคล้ายคลึงกับ
ชือของผูช ้ ายคนนันทีถูกเรียกขานออกมาจากปากของเธอ

คริส

คริสเตียน

ผมกุมหน้า ถอนหายใจหนักหน่ วง "บ้าชะมัด!"

ถ้าเขาเป็ นโซลเมตของผมจริง ก็ขอบอกเลยว่านีเป็ นเรืองที

เฮงซวยมาก ผมไม่อยากจะเชือว่าเจอโซลเมตทังที แต่อก ี ฝ่ าย
ดันเป็ นผูช
้ ายทีกล้าเอากับสาวสวยโดยไม่เกรงใจสายตาคนอืน
แบบไอ้หมอนัน นีมันแย่เกินไปแล้ว แถมผมยังไปขัดจังหวะรัก
ร้อนของเขาอีกต่างหาก ถ้าได้เจอกันครังหน้าก็ไม่รวู้ า่ อีกฝ่ าย
จะจําผมได้ไหม

คิดแล้วก็เริมปวดหัว เอาเป็ นว่ามันจะใช่หรือไม่ใช่ก็ให้โชค

ชะตากําหนดแล้วกัน ไหนๆ โลกใบนี ก็สร้างทุกคนขึนมาให้มี
โซลเมต แถมยังกําหนดให้อก ี ต่างหากว่าชืออะไร งันผมก็จะ
ปล่อยให้โชคชะตานําทางชีวต ิ ผมต่อไป

ชีวต
ิ ไม่เคยเป็ นของเราอย่างแท้จริงเลยสักครังอยูแ
่ ล้วนี จริง
มัย?

ผมตัดสินใจพาตัวเองออกจากบ้าน มุง่ ตรงสูม ่ น

ิ ิมาร์ตไม่ไกล
มากนัก เดินไปแค่บล็อกเดียวก็ถงึ ทีหมาย แต่ในขณะทีกําลังจะ
เลียวผ่านหัวมุมถนนเส้นหลัก ผมก็ดน ั เหลือบไปเห็นบางอย่าง
ในตรอกแคบๆ ซึงอยูไ่ ม่ไกลนักเข้าซะก่อน

และนีคือการพบกันครังทีสองของผม...กับเขา

สัญชาตญาณเบืองลึกในใจบอกให้ผมเข้าไปในนัน ไปช่วย
ผูช
้ ายคนหนึงทีกําลังโดนรุมกระทืบอยู่

ผมก้าวเข้าไปใกล้มากขึนเรือยๆ แต่ในเวลาเดียวกันก็นึกขึนได้
จึงก้มลงมองลอดผ่านเสือฮูด้ สีเข้มทีตัวเองใส่อยู.่ ..ชือของโซลเม
ตบนตัวผมมีสเี ข้มขึนเรือยๆ อีกครัง จนกลายเป็ นกะพริบไปมา
ทันทีทผมเข้
ี าใกล้ผช
ู้ ายคนนัน ผูช ้ ายทีผมเคยเจอในคลับเมือ
สามวันก่อน และสันนิษฐานว่าเขาคือโซลเมตของผมนันล่ะ
ถอนหายใจแผ่วเบา รูดซิปเสือฮูด ้ ขึนจนถึงลําคอ ผมไม่ได้ใส่
เสือตัวอืนมานอกจากฮูด
้ ตัวนี ดังนันมันคงไม่ดแี น่ หากว่าจะมี
ใครได้เห็นชือโซลเมตของผม...โดยเฉพาะเขา เพราะถ้าเขาคือ
โซลเมตของผมจริงๆ ล่ะก็ ผมซวยแน่ ...ผมยังไม่อยากให้ใครรู้
เรืองนี

ไม่...ไม่เว้นแม้แต่โซลเมตของผมเองก็ตาม

ผมกระโจนเข้าไปกลางวงตะลุมบอนของหมูอ ่ น
ั ธพาล หวดหมัด
ซัดหน้าผูช ้ ายคนหนึงก่อนทีมันจะได้ยกเท้าขึนถีบ
เขา...คริสเตียนหันมามองผมเล็กน้อย (ก็ถา้ เขาคือคริสเตียนที
เป็ นว่าทีโซลเมตของผมจริงๆ ล่ะก็นะ) แล้วหันกลับไปกระทืบ
เท้าลงบนร่างของผูช้ ายอีกคน

การยกพวกต่อยใครสักคนคือสิงทีผมเกลียดเป็ นอันดับต้นๆ
ของลิสต์รายการ ฉันเกลียดมันทีสุดในโลก! ยิงกับพวกสีรุม
หนึงเหมือนอย่างไอ้พวกตรงหน้าผมนี ยิงแล้วใหญ่ หมาหมูม ่ น
ั
ไม่เท่เลยสักนิดว่ะ

และให้ตายเถอะพระเจ้า นีผมมาทําอะไรอยูต ่ รงนีกันเนีย มัน

ไม่ใช่เรืองของผมเลยสักนิดทีจะเข้ามาหาเรืองใส่ตวั ด้วยการ
เป็ นคนดีชว่ ยเหลือไม่ให้ชายคนหนึงต้องถูกรุมตีดว้ ยเท้าจน
ตายน่ ะ หรือจะเป็ นเพราะพลังโซลเมตทีผลักดันให้ผมทําแบบนี
โดยไร้ซงการใตร่
ึ ตรองให้ด?ี เหอะ ตลกดีแฮะพอคิดว่าเป็ น
แบบนัน
ผมพลิกตัวหลบเท้าของไอ้หน้าโง่คนหนึง หน้าเยินเพราะหมัด
ผมแล้วยังไม่ยอมสลบอีก ล้มๆ ลงไปนอนสักทีเถอะน่า เบือจะ
เล่นด้วยแล้ว

ทันใดนันหางตาของผมก็เหลือบไปเห็นบางอย่างเขา ผมรีบถีบ
ไอ้หน้ายับไปให้พน้ ทาง ก่อนจะพุง่ เข้าไปหาร่างสูงใหญ่ของ
คริสเตียนเพือผลักเขาออกห่างจากมีดพกแหลมคม ปากก็
ตะโกนบอกเขาไปด้วย

“หลบ!”

“แก!” เจ้าของมีดตวัดของในมือมาทางผมแทน สีหน้าของมัน

เดือดดาลพร้อมปาดคอผมสุดๆ ไปเลย เอาล่ะสิ ช่วยไม่ให้คน
โดนแทง แต่จะโดนแทงซะเองนี ขําไม่ออกเลยนะพวก

แต่ยงั ไม่ทน
ั ทีผมจะได้ตงรั ั บอาวุธอันตราย ไอ้สวะถือมีดก็เป็ น
อันต้องล้มพับสลบคาทีอยูบ ่ นพืนด้วยนํามือของคนทีผมเพิงช่วย
ชีวต
ิ ไว้ ไม่รวู ้ า่ เขาไปหาไม้มาจากไหน แต่การฟาดหลังคอ
เพียงทีเดียวแล้วส่งไอ้ยกั ษ์ ตวั ใหญ่นีลงไปนอนสลบเหมือดใน
ทันทีได้ก็ถือว่ายอดเยียม

ผมหอบเล็กน้อย พวกอันธพาลกร่างทังสีคนลงไปนอนกองทีพืน
กันหมดแล้ว บางคนสลบไม่ได้สติ แต่บางคนก็ไม่ ได้แต่นอน
ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บจนขยับตัวแทบไม่ขนอยู
ึ แ
่ ทบเท้าเรา
สองคน...คริสเตียนก้าวเข้ามาหาผม จับต้นแขนก่อนจะลากผม
ให้เดินตามเขาออกจากตรอกไป ผมไม่ได้พด ู อะไร ทําเพียง
เดินตามเขาทังทียงั เหนือยหอบอยูแ
่ บบนัน

"นายมาช่วยฉันทําไม?" เขาถามขึนเมือเราออกมาพ้นตรอก
แคบๆ นันแล้ว

ผมไหวไหล่ "นึกว่าจะขอบคุณกันซะอีก"

"หึ ถือว่าเจ๊ากันจากคราวก่อนทีนายเข้ามาขัดจังหวะฉัน” เขา

เหยียดยิม “กับแม่สาวชุดแดงวันนันก็แล้วกัน"

เขาจําได้!?

"จําฉันได้?" ผมถาม ใจเต้นแรงแต่แสร้งทําหน้าเฉยเมย...เป็ น

อีกครังทีเขาไม่ตอบ หวั เราะเพียงแผ่วเบาด้วยเสียงขึนจมูก
เท่านัน ผมจึงตัดสินใจถามใหม่ "ทําไมถึงโดนรุม?"

คริสเตียนมองหน้าผม และผมคิดว่าเขาคงไม่ตอบอีกครัง
คําถามแบบนีถ้าไม่ได้สนิทกันมากพอ ใครบ้างจะอยากตอบคน
แปลกหน้ากันล่ะ...แต่กลับผิดคาด

"ย ัยผูห
้ ญิงทีฉันฟัดด้วยคนนันดันมีสามีแล้วน่ ะสิ"

"แล้วนายก็ไปเป็ นชูก
้ บั เธอ?" ผมมองเขา นึกทึงกับความกล้า
บ้าบินของคนตรงหน้า
"ไม่ใช่" แต่เขากลับปฏิเสธเสียงห้วน ดูอารมณ์ เสียอย่างเห็นได้
ชัด

ผมเลิกคิว “อะไรไม่ใช่?”

เขามองสบตาผมแล้วถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ "ก็แค่วน
ั
ไนท์สแตนด์"

"เป็ นคูน
่ อนทีทําให้นายเกือบโดนแทงตายได้ ไม่ธรรมดาจริงๆ"

"เงียบปากไปเลย"

เขาขึงตาใส่ผม ผมเลยไหวไหล่เป็ นครังทีสองแล้วถามเปลียน

เรือง "ไปทําแผลหน่ อยมัย?"

"โรงพยาบาลเหรอ? ไม่ตอ
้ งหรอก..."

"บ้านฉันอยูใ่ กล้ๆ นีเอง ก็ถา้ นายไม่รงั เกียจความช่วยเหลือจาก

ฉันน่ ะนะ" ผมบอกกับเขาด้วยความหวังดี...ก็เหมือนจะเป็ น
อย่างนันน่ ะนะ แต่ทจริ
ี งแล้วสมองของผมกลับคิดอะไรบาง
อย่างขึนมาได้ เลยออกปากชวนเขา และพยายามทําเหมือนว่า
ตัวเองบริสทุ ธิใจ

ผมอยากรูว้ า่ บนตัวเขามีชือของผมอยูห
่ รือไม่ เพราะถ้ามี...นัน
แปลว่าเขาคือโซลเมตของผมจริงๆ
อีกฝ่ ายนิงไปเหมือนกําลังคิดทบทวนว่าจะไว้ใจผมดีหรือไม่ ผม
ก็เลยยักไหล่ให้เขา เป็ นการบอกว่าแล้วแต่นายนะเพือน ไม่ไป
ก็ได้ ไม่ได้วา่ อะไรสักหน่ อย

และสุดท้ายเขาก็เลือกได้สกั ที

“อืม นําทางไปสิ”

ผมไล่เขาไปอาบนํา ซึงน่ ายินดีทีเขาไม่ได้อดิ ออดหรือเอ่ย

ปฏิเสธ เพราะถ้าเป็ นอย่างนันผมต้องลําบากมากแน่ ๆ แผนของ
ผมได้พงั กันพอดีน่ะสิถา้ เขาไม่ยอมแก้ผา้ เอ่อ หมายถึงแก้
ผ้าอาบนําแล้วออกมาด้วยผ้าขนหนูพน ั เอวผืนเดียวน่ ะนะ
เพราะผมวางแผนไว้แล้วว่าจะให้เขาออกมาใส่เสือผ้าข้างนอก
นี ผมจะได้ลอบมองหาชือโซลเมตของเขาได้งา่ ยหน่ อย

ก็นน
ั ล่ะ จุดประสงค์ของผมคืออยากเห็นว่าบนตัวเขามีชือของ
ผมอยูห่ รือเปล่า แต่อก
ี เหตุผลก็เพราะตัวเขาเต็มไปด้วยเหงือ
ไหนจะแผลฟกชําทีมองไม่เห็นใต้เสือยืดสีเข้มทีเขาใส่อยูน่ นอี
ั ก
อาบนําก่อนแล้วค่อยทําแผลน่ ะดีทสุี ดแล้ว

ระหว่างรอเขาผมก็เลยค้นตูเ้ สือผ้าหาชุดทีเขาน่าจะพอใส่ได้ ตัว

ผมกับเขาสูงไล่เลียกัน ขนาดร่างกายก็เกือบจะเท่ากัน...เขาตัว
ใหญ่กว่าผมนิดหน่ อย แต่น่าจะใส่เสือโอเวอร์ไซส์ของผมได้ละ่
นะ
เตรียมเสือผ้าให้เขาเสร็จผมก็ลงไปชันล่างของบ้าน หาอยูไ่ ม่
นานก็เจอกล่องปฐมพยาบาลเบืองต้น กลับขึนมาอีกทีก็ทน ั ได้
เห็นคริสเตียนอาบนําเสร็จพอดี...วินาทีทเขาก้
ี าวออกจาก
ห้องนําโดยมีผา้ ขนหนูสีขาวผืนเดียวพันเอวเอาไว้ ผมแทบหยุด
หายใจ

ไม่มีชือผม

ชัวขณะหนึงผมนิงงัน และไม่อาจบอกได้วา่ ตัวเองรูส้ ก

ึ อย่างไร

แต่ในเวลาต่อมาผมกลับรูส้ ก
ึ โล่งใจ ถึงอย่างนันก็ย ังไม่ทงความ
ิ
สงสัย ว่าบางทีชือของผมอาจจะอยูบ ่ นส่วนอืนของร่างกายเขา
ก็ได้ ส่วนทีผมมองไม่เห็น...บางทีอาจจะอยูใ่ ต้ผา้ ขนหนูนน ั

คิดแล้วก็รูส้ ก
ึ กระอักกระอ่วนขึนมา เขาเดินไปหยิบชุดทีผมวาง
เอาไว้ให้บนเตียงนอน ผมลอบมองตามเขาโดยพยายามไม่
ทําให้เขาผิดสังเกต แล้วอารมณ์ ของผมก็เหวียงจากโล่งใจไป
เป็ นอึงงันแทน เมือคราวนีผมได้เห็นชือของผม…บนร่างกาย
ของอีกฝ่ าย!

มันอยูบ
่ นแผ่นหลังของเขา ตรงตําแหน่ งต้นคอซึงยากทีเจ้าตัว
จะมองเห็นได้เอง

Jayden
ให้ตายเถอะ! พระเจ้า นันมันชือผม!

แถมตอนนีมันยังกะพริบ และมีสเี ข้มจัดเหมือนชือของเขาทีอยู่

บนตัวผมตอนนีไม่มีผด
ิ

เมือใดทีเราเข้าใกล้โซลเมต ชือจะมีสเี ข้มขึนหรือกะพริบได้

การทีทังชือของผมบนตัวเขา และชือของเขาบนตัวผม มันทังมี

สีเข้มขึนกับกะพริบได้แบบนี ก็เป็ นการยืนยันอย่างดีแล้วว่าเรา
สองคนน่ ะ...เป็ นโซลเมตกันจริงๆ

“เฮ้!” คริสเตียนเรียกผม นันทําให้ผมได้สติ “นายเหม่ออะไร

ฉันเรียกตังนาน”

“อ่า นายว่าไงนะ”

“ฉันถามว่านีเสือผ้าทีนายจะให้ฉน
ั ใส่ใช่มย?”
ั เขาถาม ชีนิวลง
ไปยงั ชุดทีผมวางเอาไว้บนเตียงนอน

ผมพยักหน้ารับ พยายามบังคับตัวเองให้ทาํ ตัวปกติ ไม่หลุด

ท่าทีประหลาดออกไป

“ยงั ไม่ตอ
้ งใส่เสือนะ นายมีแผลฟกชําทีแผ่นหลัง” อยาก
ขอบคุณตัวเองทีผมสามารถควบคุมนําเสียงไม่ให้ผด ิ แปลกไป
จากเดิมได้ เวรเอ๊ย
“อืม” เขาตอบรับสันๆ ผมหันหลังปล่อยให้เขาได้ใส่กางเกง ไม่
นานเขาก็กา้ วมาทรุดนังลงข้างๆ ผม

ตําแหน่ งทีเรานังด้วยกันตอนนีคือขอบเตียงนอนของผม ดังนัน

พอเขามานังแล้วผมก็เลยสังให้เขาหน ั หลัง เพือทีผมจะได้ทายา
แก้ฟกชําให้เขาก่อนเป็ นอย่างแรก

ผมบีบยาลงบนปลายนิว ไม่มากไม่น้อยเกินไป ก่อนจะเกลียมัน

ลงตรงรอยชําทีแผ่นหลังเยืองลงมาด้านล่างทางซ้าย ในขณะ
เดียวกันก็ไล่สาํ รวจกล้ามเนือแผ่นหลังของเขาไปด้วย
คริสเตียนมีแผ่นหลังที...ไม่รสู ้ ิ น่าสัมผัสล่ะมัง มันดูแข็งแกร่ง
และได้สดั ส่วนราวกับเป็ นแผ่นหลังทีผ่านการออกกําลังกายมา
อย่างหนักจนได้สดั ส่วนอันดูดี

ผมนวดจนคิดว่ายาซึมลงไปพอแล้วจึงเปลียนไปทําแผลอืนให้
เขาต่อ บนใบหน้าของคริสเตียนมีแผลเล็กน้อย หางคิวแตกแต่
ไม่ถงึ กับลึกจนต้องเย็บ มุมปากก็แตกอีกนิดหน่อย โหนกแก้ม
ชําเล็กน้อย แต่โดยรวมก็ไม่มีอะไรน่ าเป็ นห่วง

พอได้มองเขาในระยะใกล้ชด ิ ขนาดนี ผมเลยได้มีโอกาสสํารวจ

ส่วนอืนๆ ของเขามากขึนเช่นกัน...คริสเตียนเป็ นคนหล่อ ผม
ยอมรับอย่างไม่อายเลยทีกําลังชมผูช ้ ายด้วยกันว่าหล่อมาก
โครงหน้าได้รป ู คิวเข้มรับกับดวงตาคมกล้าเป็ นประกายสีเทา
ราวกับพายุคลัง จมูกโด่งเป็ นสัน เรียวปากเข้ารูป ยิงเมือเขา
ตัดผมสันแล้วยังทําสีแอชบราวน์อีก ก็ยงรั
ิ บกับคางได้รป ู ขับให้
เขาดูมีเสน่ ห์แบบผูใ้ หญ่จอมร้ายกาจเลยล่ะ
อ่า นีผมกําลังโดนพลังโซลเมตอะไรสักอย่างล่อลวงให้คด ิ ว่าเขา
มีเสน่ ห์อยูห
่ รือเปล่า โทษอะไรไม่ได้ผมก็จะโทษพลังแห่งโชค
ชะตาแล้วกัน ก็มน ั ไม่มีเหตุผลเลยสักนิดทีเราจะหลงใหลใน
ร่างกายของคนอืน ทังทียังไม่ทน ั ได้ถามชือกันเลยด้วยซํานีจริง
มัย?

เดียวนะ...เมือกีผมเพิงพูดออกไปว่าหลงไหลหรือเปล่า? โอ้ นี
ไม่ดแี ล้ว

ผมทําแผลให้เขาจนเสร็จโดยทีอีกฝ่ ายไม่รอ้ งเจ็บสักแอะ ไม่รู ้

ว่าผมมือเบาหรือเขาอดทนเก่งกันแน่

คริสเตียนเอ่ยขึนเมือเห็นว่าผมกําลังเก็บกล่องปฐมพยาบาล
“ตกลงนายช่วยฉันทําไม”

“เฮ้อ” ผมถอนหายใจใส่ ยงั ไม่จบกับคําถามนีอีกเหรอเนีย “มี

เหตุผลในการช่วยคนไม่ให้โดนหมารุมกัดด้วยรึไง”

“หึๆ” ดูเข้าจะถูกใจกับคําตอบของผม เพราะคราวนี เขาหัวเราะ

แถมยงั กระตุกยิมมุมปากอีกต่างหาก

ผมไหวไหล่...ตังแต่เจอเขาผมทําแบบนีไปกีครังกันนะ “นาย
จะเอาไงต่อ”

“หมายถึง?”
“จะกลับบ้านนายเลยมัย?” ผมขยายความ

“แล้วถ้าฉันอยากอยูต
่ อ
่ ?”

ผมกะพริบตาปริบ “อยูเ่ พืออะไรล่ะ ไป กลับบ้านนายไปได้แล้ว

ฉันไม่ให้อยู”่

เขาแค่นหัวเราะ มุมปากกระตุกยิมแล้วผุดลุกขึนอีกครัง เดิน

หายเข้าห้องนําไปไม่นานก็กลับออกมาพร้อมเสือผ้าของตัวเอง
“ขอบใจทีทําแผลให้”

“อ่าฮะ”

“แล้วก็ขอบใจทีเข้าไปช่วย”

“อืม ดีใจทีได้ยน
ิ สักทีนะ”

คราวนีคริสเตียนกลอกตาใส่ผม น่ าตลกชะมัด “ไว้จะเอาเสือผ้า

มาคืน”

คราวนีผมแค่พยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไร เขาก็เลยก้าวนําผม
ออกจากห้องจนมาถึงหน้าประตูบา้ น ผมโบกมือลาพอเป็ นพิธี
กําลังจะปิ ดประตูก็นึกอะไรขึนมาได้ซะก่อน

“ระวังตัวด้วยล่ะ”
“?” คริสเตียนหันกลับมาเลิกคิวมองผมอย่างไม่เข้าใจ

ผมถอนใจ “ก็ทีนายไปเป็ นชูก

้ บั เมียคนอืนนันไง”

“ฉันไม่ได้เป็ นชูใ้ คร!” เขาถลึงตาใส่ผม ผมเกือบหลุดขําไปแล้ว

แต่ก็กลันทัน

“อ่าฮะ ไม่เป็ นก็ไม่เป็ น บาย”

กําลังจะปิ ดประตูลงอีกครัง แต่นําเสียงทุม

้ นุ่มของคริสเตียนก็ดงั
ขึนหยุดมือของผมไว้ซะก่อน ให้ตาย วันนีผมจะได้เข้าบ้านมัย
ส่วนเข้าน่ ะจะได้กลับบ้านหรือเปล่า คุยกันไม่จบสักที

“เดียว”

“อะไร?” ผมเลิกคิว อีกฝ่ ายมีสห

ี น้าลังเลใจ แต่สด
ุ ท้ายเขาก็ถาม

“นายชืออะไร" ผมเลิกคิว แปลกใจทีเขาถาม และแปลกใจยิง

กว่าทีเขาแนะนําตัวกับผมก่อน "ฉันคริสเตียน...คริสเตียน
แคมเบลล์”

ผมหัวเราะเบาๆ ด้วยความขบขัน ไม่รเู ้ หมือนกันว่าตลกอะไร

อาจจะเป็ นใบหน้าเก้อๆ ของอีกฝ่ ายล่ะมัง แค่แนะนําตัวทําไม
ต้องประหม่าขนาดนันด้วย
“ฉันเจย์เดน คาร์เตอร์ ยินดีทได้
ี รจู ้ กั นะ”

คุณโซลเมต

…ผมต่อประโยคสุดท้ายในใจ

คริสเตียนโบกมือลาผมแล้วหันหลังเดินจากไปจริงๆ แล้วคราว
นี

อ่า...การพบกันครังทีสองของเราก็ไม่แย่เท่าไหร่ อย่างน้อยก็ดี
กว่าครังแรกล่ะนะ หึ

Chapter 2

When I think you have charm

การเจอกันครังทีสามของผมกับเขา เหมือนการกดย้อนแผ่น
หนังสักเรืองเพือดูฉากเดิมซําอีกครัง

คลับเดิม...หน้าห้องนําเหมือนเดิม และคริสเตียนกําลังฟัดกับผู้
หญิงนมโตในชุดเดรสสุดเซ็กซีเหมือนเดิม จะต่างก็ตรงทีว่าเธอ
ไม่ใช่คนเดียวกันกับสาวชุดแดงทีมีสามีแล้วคนนัน น่ าจะเป็ น
สาวคนใหม่ทเพิ
ี งได้เจอกันไม่ถงึ ชัวโมงด้วยซํามากกว่า

ผมกระตุกยิมมุมปาก อะไรบางอย่างในตัวบอกให้ผมอยูต ่ รงนี

ทังทีความจริงแล้วผมเลือกทีจะปล่อยผ่าน ทําเหมือนว่าเราไม่รู้
จักกันก็ได้ แต่ผมก็ไม่ทาํ ...กอดอกแล้วยืนพิงกําแพงอยูใ่ น
ตําแหน่ งทีไม่ไกลจากโซลเมตของผมมากนัก ส่งเสียงทักทาย
โดยไม่สนใจว่าเขาจะกําลังเสียบไอ้นนเข้
ั าไปในตัวแม่สาวผมบ
ลอนด์อยูห่ รือเปล่า

“ตรงนีเนียนะ? เอาจริงเหรอพวก?”

“Fuck!” คริสเตียนสบถเสียงดัง เขาหันมามองด้วยใบหน้ากรุน

่
โกรธอย่างรวดเร็วซะจนผมล่ะกลัวว่าคอของเขาจะเคล็ดเอาได้
แต่พอเห็นว่าเป็ นผม เจ้าตัวกลับทําหน้าแปลกใจซะแทน “นาย
เองเหรอ”

“อ่าฮะ” พยักหน้าให้ “เฮ้ ไม่ขยบั เหรอ เธอรอนายอยูน

่ ะ”

ผมพยักพเยิดหน้าไปทางสาวผมบลอนด์ หล่อนมองผมตาโต
ก่อนจะผลักคริสเตียนออกห่างแล้วจัดชุดเดรสทีตัวเองใส่อยูจ่ น
เรียบร้อย นันล่ะเธอถึงได้กา้ วเท้าเร็วๆ เดินหนีไป ผมพยายาม
กลันหัวเราะอย่างสุดกําลัง แต่...ไม่ไหวครับ นีมันตลกชะมัด
ยาดเลยให้ตายสิ
“หัวเราะอะไรของนาย” โซลเมตของผมเอ่ยถาม สีหน้าเขาดูไม่
สบอารมณ์ สองมือก็จดั การจับไอ้หนูของตัวเองใส่กลับลงไปใน
กางเกง

“อึดอัดน่ าดูเลยนี”

“อะไรนะ?” คริสเตียนเงยหน้าขึนจากการรูดซิปกางเกงแล้วหัน
มาขมวดคิวใส่ผม

ผมก็เลยกดสายตาลงมองเป้ าเขา มองไอ้สงที ิ เพิงถูกจับยัดลงไป

นันล่ะ “ไอ้หนูของนายไง คับเป้ าทีเดียว”

“ไม่คด
ิ ว่าคนทีเขินเพราะเจอฉันนัวเนียกับสาวเมืออาทิตย์กอ
่ น
จะกล้าถามคําถามนีกับฉัน”

“เพราะเป็ นนายอีกแล้วต่างหาก ฉันเลยเฉยๆ” ผมหน้าร้อนวาบ

ขึนมาทันที แต่ก็แสร้งหาคําตอบมากลบเกลือน...คริสเตียน
แค่นหัวเราะ เขาขยับเข้ามาใกล้ผมอย่างรวดเร็ว ไม่ถงึ ครึงนาที
ตัวของผมก็โดนร่างของเขาคร่อมทับเอาไว้ดว้ ยสองแขน กัก
เอาไว้กบั ผนังจนผมไม่สามารถหลบหนีไปไหนได้ “เฮ้!”

“เพือน นายมาขัดจังหวะฉันเป็ นครังทีสองแล้วนะ แถมครังนี

ยงั ทําฉันพลาดสาวสวยนมโตเข้าเต็มๆ” คริสเตียนเลือนใบหน้า
เข้ามากระซิบทีข้างหูของผม ลมหายใจร้อนๆ ของเขาเป่ ารด
ข้างแก้ม สร้างความประหม่าและไม่น่าไว้ใจให้กบั ผม “จะรับ
ผิดชอบยังไงล่ะ หืม?”
จุบ
๊ ...

What the fuck!

ผมอ้าปากค้าง ความเย็นเฉี ยบของริมฝี ปากคริสเตียนแนบอยู่

บนต้นคอของผม และทันทีทได้ ี สติผมก็ผลักเขาออกเต็มแรง
เหวียงหมัดกระแทกหน้าเขาตามสัญชาตญาณเบืองต้น

พลัก!

“ทําบ้าอะไรของนายวะ!”

คริสเตียนสะบัดหน้าไล่ความมึนงง ได้ยน
ิ เขาบ่นอุบ “หมัดหนัก
เป็ นบ้า”

“ฉันไม่ตเี ข่าใส่น้องชายนายก็ดแ
ี ค่ไหนแล้ว”

ผมขึงตาใส่เขา โซลเมตของผมแตะแผลเล็กๆ ทีมุมปากอันเกิด

มาจากหมัดของผม สีหน้าเหยเกเพราะความเจ็บ เหอะ สมควร
โดนแล้วไอ้เวรเอ๊ย

“หยอกเล่นน่ า จริงจังเกินไปแล้ว” นอกจากเขาจะไม่สาํ นึกผิดที

ทําบ้าๆ กับผมแล้ว ยังยิมร้ายกาจมาให้ เหวียงแขนล็อกคอผม
บังคับให้เดินไปพร้อมกับเขา
“ปล่อยเลย นายจะพาฉันไปไหน” ผมพยายามสะบัดเขาออก
แต่ก็พบว่ามันเป็ นไปได้ยาก เกาะแน่ นเป็ นบ้า!

“เลียงเบียร์”

“นายจะเลียงฉัน?”

“ใช่ สนใจแล้วล่ะสิ”

“ก็แฟร์ดก
ี บั ทีนายลวนลามฉัน” ผมไหวไหล่ ทําตามตัวสบาย
มากขึนเมือแน่ ใจแล้วว่าคุณโซลเมตไม่ได้มีทา่ ทีคก
ุ คามผม
แบบเมือครูอ ่ ก
ี

คริสเตียนแค่นหัวเราะ “พูดอย่างกับตัวเองเป็ นสาวน้อยไปได้”

ให้ตาย เถียงกับเขาแล้วผมเริมจะปวดหัวตุบๆ ขึนมาแล้วสิ คน

อะไรวะ หาคําพูดมาโต้กลับกันได้ตลอด

ผมถูกลากมานังอยูต ่ รงเคาน์ เตอร์บาร์ คริสเตียนสังเครืองดืม

เป็ นเบียร์ยีห้อโปรดของผม นันทําให้ผมแปลกใจ...คนคนนีมี
เรืองให้ผมแปลกใจได้ตลอดสิน่า

“นายดืมยีห้อนี?”

“ใช่” เขาพยักหน้ารับ “นายไม่ชอบ?”

“เปล่า ฉันก็ชอบเหมือนกัน”

“บังเอิญชะมัด”

นันสิ ผมก็วา่ มันบังเอิญมาก เพราะนอกจากทีเราเป็ นโซลเม

ตกัน อย่างอืนของเราก็ใกล้เคียงกัน ทังรูปร่างและส่วนสูงที
ไล่เลียกัน...หมายถึงว่าเขาตัวโตกล้ามใหญ่กว่าผมนิดหน่อย
แต่สว่ นสูงเราเท่ากันเลย หรือเขาอาจจะสูงมากกว่าผมสักครึง
ของครึงเซนติเมตรเห็นจะได้ ไหนจะรสนิยมความชอบบาง
อย่าง เช่นเบียร์ทกํ
ี าลังดืมอยูน
่ ีไง

หลังจากบาร์เทนเดอร์นําเบียร์มาให้สองขวด ผมกับเขาก็ยกมัน
ขึนมาชนกันพอเป็ นพิธี ก่อนจะต่างฝ่ ายต่างกระดกมันเข้า
ปาก...ความขมปร่าอันคุน ้ เคยไหลผ่านลําคอ สร้างความสดชืน
ให้ผมไม่น้อย ทํางานมาเหนือยๆ บางทีได้ดมแอลกอฮอร์
ื เย็นๆ
บ้างก็ชว่ ยผ่อนคลายได้เยอะ

“นายมากับใคร” คริสเตียนเป็ นฝ่ ายชวนคุย ซึงนันค่อนข้าง

แปลกทีเดียว เขาดูเป็ นคนทีไม่น่าจะชวนใครคุยก่อน ก็อะไร
แบบนัน

“คนเดียว” ผมตอบ “นายล่ะ”

“เหมือนกัน”
“อ้อ มาหาเหยือแต่โดนฉันขัดจังหวะสินะ” ผมหลุดขํา “แม่สาว
ผมบลอนด์นน ั นายตรวจสอบแล้วหรือยัง”

“ตรวจสอบ?”

“...ให้แน่ ใจว่าเธอไม่มีสามี”

“ไอ้เวร” คริสเตียนด่าผม แต่แทนทีผมจะโกรธ กลับรูส้ ก

ึ ตลก
จนต้องปล่อยเสียงหัวเราะออกมาดังๆ

“จะว่าไปตังแต่เรารูจ้ กั กัน ฉันยังไม่รเู ้ ลยว่านายอายุเท่าไหร่”

หัวเราะจนพอใจผมก็เปลียนเรือง

คริสเตียนเลิกคิว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเอียงมามองผม
ดวงตาสีเทาราวเมฆหมอกของอากาศยามเช้าบนหุบเขาสูงดูมี
เสน่ ห์ ลึกลับ แฝงเร้นไปด้วยความอันตราย

แต่น่าหลงใหล

“ถามทําไม?”

“ก็แค่อยากรู ้ ต้องมีเหตุผลด้วยงันเหรอ?”

“ไม่” คริสเตียนจิบเบียร์ “แต่ฉน

ั ไม่อยากตอบ”
“ได้ครับคุณแคมเบลล์ ไม่ตอบก็ไม่ตอบครับ” ผมพยักหน้าหงึก
หงัก วางขวดเบียร์ทีหมดแล้วลงกับเคาน์เตอร์บาร์ รับรูไ้ ด้วา่
คุณโซลเมตหันมามอง แต่ผมไม่ได้หน ั กลับไปมองเขา

ได้ยน
ิ เสียงของเขาดังแว่วมา “กวนประสาท”

ผมหัวเราะเสียงเบากับตัวเอง จากนันจึงลุกขึนยืน ตบบ่า

คริสเตียนแล้วเอ่ยลา “ไปละ”

“จะกลับแล้วงันเหรอ?”

“ช่าย พรุง่ นี ฉันยังต้องไปทํางานนะพวก เมาไม่ได้หรอก”

“นายทํางานอะไร?”

ผมเป็ นฝ่ ายเลิกคิวให้กบั คําถามของเขาบ้างแล้วคราวนี และ...

“ฉันไม่อยากตอบ”

ซึงนันทําให้ผมโดนเขาต่อว่าด้วยถ้อยคําเดียวกันกับก่อนหน้านี
เป๊ ะ ซึงนันทําให้ผมหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังด้วยความ
ชอบใจจนได้

“กวนประสาท”
เราจากลากันอย่าง่ายๆ ในวันนัน...แต่ผมไม่คดิ ว่าจะได้เจอ
คริสเตียนอีกในเร็วๆ นี คืออย่างน้อยผมอาจจะมีโอกาสได้เจอ
เขาทีคลับ ถ้าผมไปทุกวันแล้วโชคดีได้เจอน่ ะนะ ซึงนันไม่ได้
หมายรวมถึงการได้พบกันในทีทํางานของผม

เราไม่ได้แลกเบอร์กนั เขารูจ้ กั บ้านผม แต่ก็นนล่

ั ะ...ทําไมเขา
จะต้องไปหาผมด้วยล่ะจริงมัย? ดังนันการได้พบกันเป็ นครังทีสี
ในทีทํางานของผมเนี ย มันเหนือความคาดหมายจนเกินไป
และทียิงไปกว่านัน...

“สวัสดีครับคุณแคมเบลล์” บอสของผมเอ่ยทักทายอย่างสุภาพ
ในขณะทีผมได้แต่ยนื มองคุณโซลเมตตาค้าง

อีกฝ่ ายลอบยิมมุมปากให้ผม “สวัสดีครับ”

“ทางเรายินดีมากทีคุณให้เกียรติเข้ามาดูงานด้วยตัวเองนะครับ
ทีมทีรับผิดชอบก็อยูท
่ ีนีแล้วด้วย” บอสผายมือมาทางพวกเรา
ซึงก็คอ
ื ผม...และเพือนร่วมงานในโปรเจ็คออกแบบคอนโดฯ
ใหม่ใจกลางเมืองอีกสามคน

คริสเตียนยิมสุภาพ “ผมแค่มาดูงานแทนพีชายเท่านัน แต่ก็

ยินดีทได้
ี รว่ มงานกันนะครับ”

“ยินดีครับ หากคุณแคมเบลล์ตอ
้ งการจะแก้แบบแปลนตรงส่วน
ไหน สามารถพูดคุยโดยตรงกับทางทีมสถาปนิกของเราได้เลย
นะครับ ไม่ตอ้ งเกรงใจ”
อยากบอกบอสชะมัดว่าเกรงใจบ้างก็ดี แก้มาจะสิบรอบแล้ว
สัปดาห์กอ
่ นก็ผา่ นแล้วด้วย ยงั จะแก้อะไรอีกล่ะ

ผมลอบถอนหายใจ จะว่าไปก็เพิงจะรูน ้ ีล่ะว่าลูกค้าของพวกเรา

คือเขา ทําไมผมไม่ตงิดใจตอนได้ยน ิ นามสกุลของคริสเตียนกัน
นะ ทังทีมันเหมือนชือบริษทั ทีผมรับทําโปรเจ็คให้อยูต ่ อนนีเลย
อ่า แต่เขาบอกว่ามาแทนพีชายนี นา ดังนันโดยพืนฐานแล้วลูก
ค้าจริงๆ คงเป็ นพีชายของเขามากกว่า

โซลเมตของผมมีพีชาย นีผมควรจดลงสมุดเอาไว้ไหมนะ?
หัวข้อ ‘เรืองรอบตัวเกียวกับโซลเมตของผม - คริสเตียน แคม
เบลล์’ อะไรแบบนัน

“ถ้าอย่างนันผมขอตัวก่อนนะครับ ต้องไปรับรองลูกค้าอีกกลุม
่ ”

“ครับ”

“เจย์เดน ฝากด้วยนะ” บอสหันมาบอกผม ผมแค่พยักหน้า

รับ...ดีครับ บอสฝากได้ถูกคนมาก

หลังจากบอสของผมออกจากห้องไปแล้ว ผมก็เกร็งหน้าทํา
เหมือนว่าไม่รจู ้ กั คริสเตียนมาก่อนเพือเอ่ยทักทาย

“ยินดีทได้
ี พบกันครับ คุณแคมเบลล์”
เขายืนมือมาจับกับมือผม แรงบีบเบาๆ ราวกับจะหยอกล้อกัน
ทําให้ผมเผลอมุน
่ คิว

“ยินดีเช่นกันครับ...คุณคาร์เตอร์”

นามสกุลของผมทีหลุดออกมาจากปากเขาให้ความรูส้ ก
ึ
ประหลาดชะมัดเลย

“อยากจะดูแบบแปลนล่าสุดที ‘ผ่าน’ แล้วไหมครับ” ผมเน้นยํา

คําว่าผ่าน และหวังว่าเขาจะเข้าใจความหมายทีผมสือออก
ไป...อย่าได้สงให้
ั ฉน ั แก้งานอีกนะเว้ย

จากสีหน้าเขา ดูก็รูว้ า่ พยายามกลันขําสุดชีวต

ิ ผมจะถือว่าเขา
เข้าใจทีผมพูดก็แล้วกัน “ครับ ดูครับ”

“นีเป็ นแบบคอนโดฯ ทีทางคุณต้องการครับ” วิล เพือนร่วมทีม

คนหนึงของผมเอ่ยขึนพร้อมกับวางแปลนทีว่าลงกลางโต๊ะ
คริสเตียนก้าวเข้ามาดู และจังหวะนันเองทีผมได้มีโอกาสสังเกต
เขาชัดๆ

โซลเมตของผมใส่สท ู ดูแปลกตากว่าตอนทีเจอในคลับ เรียกได้

ว่าต่างกันลิบลับจนเหมือน อืม...เหมือนโฮมเลสทีได้ซือเสือผ้า
ใส่ใหม่เป็ นครังแรกในรอบสิบปี อะไรทํานองนัน

ผมก็พูดโอเวอร์ไปอย่างนันเอง เปรียบเทียบแบบนันก็ดจู ะไม่

ให้ความเป็ นธรรมกับคริสเตียนจนเกินไป เขาหล่อ (ซึงอันนีผม
ยอมรับเลยจริงๆ นะ แม้วา่ จะไม่อยากยอมรับก็ตาม) ไม่วา่ จะ
ใส่สท
ู หรือชุดเซอร์ๆ เขาก็ยงั ดูดเี หมือนเดิม ให้ตาย โคตรจะ
อวยโซลเมตตัวเองเลยว่ะ นีเป็ นพลังของสายใยแห่งโชคชะตา
หรืออะไรทํานองนันรึเปล่า ถึงทําให้ผมแบบว่า เอ่อ ดูหลงใหล
เขาได้ขนาดนี

กึก

ผมชะงัก เบิกตากว้างอย่างตกใจ...ผมคิดบ้าอะไรกันน่ ะ
หลงใหลเนียนะ?! ผมไม่ได้ชอบคริสเตียนสักหน่ อย (อย่างน้อย
ก็ไม่ใช่ตอนนีแน่ ๆ)

“เฮ้ คาร์เตอร์ คาร์เตอร์?”

“เอ่อ ครับ”

คริสเตียนหรีตามองผม “คุณเป็ นอะไรหรือเปล่า จูๆ

่ ก็เงียบไป”

คําพูดของเขาทําให้เพือนอีกสามคนหันมามองเช่นกัน และ
แมตต์เป็ นคนแรกทีเอ่ยขึน “แกโอเคนะ?”

“ฉันโอเค แต่...ขอไปชงกาแฟสักครูน
่ ะครับ” ผมบอกกับลูกค้า
มันออกจะเสียมารยาทไปสักหน่อย แต่ผมต้องการเวลาสงบสติ
ความคิดบ้าบอของตัวเอง
คริสเตียนหรีตามองผมเล็กน้อย แต่เขาก็ยอมพยักหน้ารับ เห็น
ดังนันผมจึงปลีกตัวออกมาแล้วตรงไปยังห้องชงกาแฟทันที ได้
คาเฟอีนมากล่อมสมองหน่ อยก็คงดี ผมจะได้เลิกคิดฟุ้ งซ่าน

ผมปลดเนกไทออกจากคอ ตามด้วยกระดุมเสือเชิตสองเม็ดบน
ถ้าไม่จาํ เป็ นผมคงไม่ใส่สท
ู แบบนี มันน่ าอึดอัดน่ ะ

ระหว่างชงกาแฟผมก็นึกไปถึงคริสเตียนอีกจนได้ แต่เป็ นการ

นึกเพราะแปลกใจมากกว่าทีเห็นเขาอยูท ่ นี
ี แล้วก็พาลคิดไป
ด้วยว่าทีเขามาดูงานแทนพีชายได้เนีย ก็แปลว่าต้องอยูใ่ น
ตําแหน่ งทีสูงพอสมควร คนทีจะควบคุมการออกแบบได้เป๊ ะ
ทีสุดก็ตอ
้ งเป็ นพวกระดับสูงในบริษท
ั ไม่ใช่เหรอ? ผมไม่เชือ
หรอกว่าเขาจะไม่ตรวจสอบแบบห้องด้วยตัวเองน่ ะ

งันก็สรุปได้คร่าวๆ ว่าคริสเตียนอาจจะเป็ นคณะกรรมการ

บริษทั หรือไม่ก็ฝ่ายบริหาร รองซีอโี อ...หรือเป็ นซีอโี อซะ
เอง?...ไม่หรอก พีเขาน่ าจะมีตาํ แหน่ งใหญ่กว่า อย่างน้อยเขาก็
คงอยูใ่ นบอร์ดบริหารด้วยตําแหน่ งอะไรสักอย่างนันล่ะ

“เหม่ออะไรของนาย กาแฟเย็นหมดแล้วมัง”

“Holy shit!!” ผมสะดุง้ เผลอทํากาแฟกระฉอกใส่มือตัวเองเข้า

จนได้

“เฮ้ เป็ นอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่ๆ” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ วางแก้วกาแฟลง ตรงทีโดนกาแฟ
ลวกร้อนนิดหน่ อย แต่ย ังไม่ทน
ั ได้คด
ิ ว่าต้องทํายังไงต่อ
คริสเตียนก็เป็ นฝ่ ายคิดแทนผม

เขาคว้ามือผมไปจับ แล้วทําการปฐมพยาบาลเบืองต้นให้ผม
ด้วยกล่องปฐมพยาบาลทีมีอยูใ่ นห้องนี พอดี ซึงตลอดเวลานัน
ผมได้แต่ยนื มองเขาโดยไม่พด ู อะไร...พูดไม่ออกน่ ะ สมองมัน
มึนๆ เบลอๆ เหมือนผมโดนต่อยไม่ยงด้ ั วยกําปันยักษ์ ของคิง
คองสักตัวทีถูกจับใส่นวมนักมวย มารูต ้ วั อีกทีก็ตอนทีคริสเตียน
ยกมือซึงถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาวสะอาดแล้วเรียบร้อยขึนมา
ให้ผมดู

“มันแดงนิดหน่ อย แต่ฉน
ั คิดว่าพันผ้าเอาไว้น่าจะดีกว่า”

“ถูกหลักการปฐมพยาบาลเบืองต้น?” ผมเลิกคิว

เขาหัวเราะ...หัวเราะในแบบทีผมไม่เคยได้ยนิ มาก่อน มันเป็ น

เสียงหัวเราะแผ่วเบาราวกับสายลม แต่น่าฟังซะจนวูบหนึงผม
อยากจะขอให้เขาหัวเราะอีกครังแล้วนังฟังอย่างไม่รเู้ บือ

“ไม่รส
ู ้ ”ิ

คําตอบของเขาก็ทาํ ให้ผมหัวเราะตามจนได้ “ขอบคุณนะครับ

คุณแคมเบลล์”

“เรียกชือเถอะน่ า เรารูจ้ กั กันแล้ว”

“ให้เรียกคริสเตียนน่ ะเหรอ?”

เขาพยักหน้า “และฉันจะเรียกนายว่าเจย์เดน”

“ดูสนิทกันมากเกินกว่าจะเป็ นแค่ลก
ู ค้ากับสถาปนิกทีถูกจ้างงา
นรึเปล่า หือ?”

“ฉันไม่แคร์ นายแคร์รไึ ง” คริสเตียนยิมยียวนในแบบทีทําให้

เขาดูเป็ นแบดบอยตัวร้าย นีถ้าไปยิมแบบนีใส่ศตั รูทีไหนคงได้
โดนรุมกระทืบอีกรอบเป็ นแน่

“ไม่คด
ิ ว่านายจะเป็ นคน...อืม เรียกว่ายังไงดีละ่ เฟรนด์ล?”
ี

“นายยังรูจ้ กั ฉันได้ไม่ดพ
ี อทีจะตัดสินฉันนะ”

ผมชะงัก และรูส้ ก
ึ เห็นด้วยกับเขา นันสินะ...เราไม่ควรตัดสิน
คนอืนเพียงเพราะรูจ้ กั เขาแค่ผวิ เผินหรือมองแต่รป
ู ลักษณ์
ภายนอก บางคนแต่งตัวสุภาพแต่อาจจะเป็ นพ่อค้ายา หรือบาง
คนหน้าตาโหดเหียม แต่จต ิ ใจเขาอาจจะมีเมตตาจนไม่กล้า
แม้แต่จะบีมดก็ได้

“ก็จริงของนาย”

“อ่าฮะ ทีนีเราจะไปทํางานกันต่อได้หรือยังล่ะ?”
ผมยิมให้เขา “ไปสิ”

แล้วเราสองคนก็เดินกลับไปยงั ห้องทํางานด้วยกัน

Chapter 3

When I have a secret

ให้ตายยังไง ผมก็ไม่มีทางยอมให้เขาได้รวู ้ า่ มีชอของเขาอยู

ื บ ่ น
ตัวผม

ตอนทีเราเดินกลับไปยงั ห้องทํางานด้วยกันไม่น่าจะทําให้เพือน
ร่วมทีมของผมประหลาดใจ ได้เท่ากับตอนทีเห็นผมกับ
คริสเตียนพูดคุยกันด้วยท่าทีสบายๆ หรอก

คําเรียกขานจากมิสเตอร์แคมเบลล์เป็ นคริสเตียนเฉยๆ ทําเอา

เพือนของผมนิงอึง ผมก็เลยต้องอธิบายให้พวกเขาเข้าใจว่าเรา
สองคนรูจ้ กั กันมาก่อนเพราะเคยเจอกันสองสามครัง และ
คริสเตียนเคยเลียงเบียร์ผม
“ทําตัวตามสบายเถอะพวก” และทันทีทโซลเมตของผมพู
ี ดแบบ
นัน บรรดาเพือนของผมก็พากันผ่อนคลายลง ซึงนันทําให้พวก
เราทํางานร่วมกันได้งา่ ยและเป็ นกันเองมากขึน

การคุยงานผ่านพ้นไปได้ดว้ ยดี ผมสบายอกสบายใจทีงานครังนี

ไม่ตอ
้ งแก้อะไรเพิมอีกแล้ว จนกระทัง...

“เจย์เดน”

“หืม?”

คริสเตียนหรีตา “นายสักด้วยเหรอ? ฉันเห็นรอยสักของนาย

ตังแต่ทห้
ี องชงกาแฟแล้ว”

“สัก?” ผมเงยหน้าขึนมองเขา ทวนถามด้วยความงุนงง

ผมไม่เคยสัก ไม่ชอบให้เข็มแหลมๆ แทงเนื อตัวเองเลยสักนิด

แล้วทําไมเขาถึงถามเรืองนีขึนมา...Shit!

แล้วผมก็ได้รวู ้ า่ เขาหมายถึงอะไร ในตอนทีอีกฝ่ ายชีนิววนไป

มาตรงแถวๆ อกเสือด้านซ้ายของผม ทีซึงมีชือของเขาสลักลึก
อยูบ
่ นนันจากนํามือของสิงทีเรียกว่าพระประสงค์ของโชตชะตา
แห่งพระเจ้า

หมับ!
ผมรวบคอเสือเชิตทีปลดกระดุมสองเม็ดบนเอาไว้ตอนปลีกตัว
ไปดืมกาแฟก่อนหน้านี เข้าด้วยกัน โดยหวังว่าจะปดปิ ดตัว
อักษรบนนันจากสายตาเจ้าของชือได้ทน ั ให้ตายเถอะ! ผมลืม
ไปได้ยงั ไงกันว่าปลดมันทิงไว้

เพือนร่วมทีมของผมพากันหันมามอง แมตต์เป็ นคนแรกที

ขมวดคิวถาม “นายสักเหรอเจย์? นายเนียนะ?”

แดเนียลเองก็ทาํ สีหน้าประหลาดออกมาเช่นกัน “คนกลัว...”

“แค่เพ้นท์น่ะ!” ผมโพล่งออกไปแบบไม่ทน ั คิด ในหัวตอนนีคิด

ได้แต่คาํ แก้ตา่ งโง่ๆ แต่อย่างน้อยการเพ้นท์ก็ไม่น่าจะแปลกจน
เกินไป...หรอกมัง

วิลเลิกคิวบ้าง “เพ้นท์เรอะ?”

“ใช่ ฉันไปเพ้นท์ทร้
ี านมาน่ ะ...ก็อะไรแบบนัน”

พวกเขายังดูคลางแคลงใจ เหมือนจะไม่เชือกับสิงทีได้ยน ิ แต่ก็

เลือกทีจะปล่อยผ่านด้วยเช่นกัน ซึงนันเป็ นอะไรทีดีมาก อย่าง
น้อยพวกเขาก็เงียบปากลงได้สกั ที

ผมเหลือบมองคริสเตียน เขามีสห
ี น้างุนงงสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถาม
อะไรออกมาอีก เห็นอย่างนันผมเลยรีบกล่าวสรุปปิ ดงานในครัง
นีไปพร้อมๆ กับการกลัดกระดุมเสือตัวเอง
“งันแบบแปลนของคอนโดฯ ยึดเอาตามนี แล้วกันนะคริสเตียน”

“อืม ฉันชอบแบบนี”

จากนันผมก็จาํ ไม่คอ่ ยได้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึนบ้าง ผมรูแ

้ ต่วา่
ผมมัวแต่กงั วลเรืองชือของเขาบนตัวผม กลัวว่าเขาจะยังติดใจ
สงสัยไม่เลิก ผมระแวงจนแทบไม่มีสมาธิ ซึงก็ได้เพือนร่วมทีม
ช่วยเอาไว้ดว้ ยการ...ชวนคริสเตียนไปทานมือกลางวัน

บัดซบเอ๊ย ตอนนีผมอยากอยูใ่ ห้หา่ งจากเขามากกว่านะ!

แล้วโชคก็เข้าข้างผมเมือใครสักคนโทรหาคริสเตียน เขาแยก
ตัวออกไปคุยกับปลายสายอยูพ ่ กั ใหญ่ กลับมาอีกทีสห
ี น้าของ
เขาก็ดยู งุ่ ยากใจอย่างเห็นได้ชดั

ผมเลิกคิวมองเขา คริสเตียนถอนหายใจ “พีชายฉันเรียกกลับ

บริษท
ั น่ ะ”

“งันนายก็คงไม่ได้ไปกินมือเทียงด้วยกันสินะ”

“ก็คงงัน” โซลเมตของผมถอนหายใจอีกรอบ “ไว้เจอกันครัง

หน้า”

“ได้ ฉันยังอยากให้นายเลียงเบียร์ฉน
ั อีก”

เขาหัวเราะ “ถ้าอยากให้ฉน
ั เลียง เราต้องแลกเบอร์กน
ั ได้แล้ว”
แล้วตัวเลขสิบหลักของเราสองคนก็ถูกบันทึกเอาไว้ในโทรศัพท์
ของอีกฝ่ ายเรียบร้อย คริสเตียนโบกมือลา เขาแทบจะวิงออก
จากบริษท ั ของผมเลยด้วยซํา ผมมองตามเขาไปและถอน
หายใจด้วยความโล่งอก...อย่างน้อยก็ขอเวลาให้ผมได้ดา่ ตัวเอง
ทีปลดกระดุมเสือออกหน่ อยเถอะ อ้อ แล้วก็ขอเวลาให้ผมได้
ตระหนักและยําเตือนตัวเองว่าครังหน้าจะพลาดไม่ได้อกี เด็ด
ขาด

แรงตบทีบ่าเรียกให้ผมหนั ไปมอง แมตต์เป็ นเจ้าของมือทีวาง

อยูบ
่ นไหล่ผม เขาหรีตามองผม สายตาเคลือบแคลงสงสัยและ
นันทําให้ผมได้แต่นึกใจว่าซวยแล้ว

แมตต์ไม่ใช่คนทีจะปล่อยผ่านคําตอบโง่ๆ ของผมไปได้ เขา

รูจ้ กั ผมดีกว่าใคร ดียงกว่
ิ าวิล แดเนียล หรือแม้แต่พอ
่ แม่ของ
ผม...เขารูใ้ จผม รูค้ วามคิดและความรูส้ ก
ึ ของผมมากทีสุด จะ
เป็ นรองก็แค่ตวั ผมเท่านัน

“เพ้นท์คอ
ื คําตอบทีไม่ถูกต้องใช่ไหมเพือน?”

ผมนิงไปอึดใจหนึง สุดท้ายเมือรูว้ า่ โกหกเขาไม่ได้ ผมจึงต้อง

จําใจบอกความจริง “ใช่”

“แล้วคําตอบจริงๆ มันคืออะไรล่ะ รอยสัก?”

ผมส่ายหน้า...แมตต์ขมวดคิว ผมรูเ้ ลยว่าเขากําลังจะทายคํา
ตอบต่อไปได้ถูกต้องแล้ว

และใช่ เขาเบิกตากว้าง “ชือโซลเมตงันเหรอ!?”

“ลองเดาอีกสักอย่างสิ เช่นชือของโซลเมตฉันคือใคร?” โอเค

ผมต้องบอกเขา อย่างน้อยเขาก็ไว้ใจได้สาํ หรับผม

แมตต์เบิกตากว้างขึนกว่าเดิม “คริสเตียน แคมเบลล์!!!”

ตะโกนอีกสิเพือน คนทังบริษท
ั ยงั ไม่ได้ยน
ิ เลยนะ...ผมถอน
หายใจแล้วพยักหน้า นันทําให้แมตต์ช็อกไปเลย

“ช่าย ลูกค้าทีเพิงกลับไปนัน คือโซลเมตของฉันเอง”

“โอ้พระเจ้า โอ้นีมัน พระเจ้า!”

“จะตกใจอีกนานไหมพวก”

“แกคิดว่าฉันควรจะตกใจหรือเปล่าล่ะ ให้ตายเถอะ! ตังแต่เมือ

ไหร่”

ผมเปิ ดปากเล่าให้เขาฟังคร่าวๆ แค่พอให้รวู้ า่ ผมเจอกับ

คริสเตียนและได้รอยสลักของชือเขามาอยูบ ่ นตัวได้ยงั ไง แต่ไม่
ได้เล่าเรืองอืนๆ นอกเหนือจากนันหรอกนะ อย่างเช่นที
คริสเตียนโดนรุมทําร้ายเพราะไปเป็ นชูก
้ บั เมียชาว
บ้าน...แมตต์เป็ นผูฟ
้ งั ทีดี เขาฟังโดยไม่เอ่ยถามอะไรขัดจังหวะ
ผมเลยแม้แต่คาํ เดียว และผมรูว้ า่ เรืองนีผมบอกเขาได้โดยไม่
ต้องห่วงว่าความลับจะรัวไหล

“สรุปแกกับเขาเป็ นโซลเมตกันจริงๆ”

“ก็ไม่แน่ ” ผมเม้มปาก “อย่าลืมว่าพ่อกับแม่ของฉันก็เคยเป็ น

โซลเมตกัน”

“เจย์เดน” แมตต์เรียกผมด้วยนําเสียงอ่อนโยนทีสุดเท่าทีเพือน
คนหนึงจะอ่อนโยนได้

ผมไหวไหล่...ไม่รสู ้ ิ การพูดถึงพ่อแม่บางครังก็เหมือนผมเอ่ย
ถึงใครสักคนบนโลกทีผมไม่รจู ้ กั บางคราวมันก็ให้ความรูส้ ก
ึ
อบอุน่ เหมือนแสงแดดยามเช้า แต่บางคราวก็ให้ความรูส้ ก ึ
เหมือนทะเลลึกทีผมร่วงหล่นลงไปและไม่มีทางว่ายกลับขึนมา
ได้ ซึงส่วนใหญ่ผมจะนึกถึงอย่างหลังมากกว่า

ความสัมพันธ์ของผมกับพ่อแม่ไม่คอ่ ยดีนกั โดยเฉพาะกับพ่อ

เนีย...แย่สด
ุ ๆ ไปเลย

“ฉันโอเค” ผมบอกกับเพือนสนิท

แมตต์สา่ ยหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่เชือ “ไม่หรอก แกไม่มีทาง

โอเคได้หรอก ไม่เคยโอเคกับเรืองนีเลย”
เห็นมัย ผมบอกแล้วว่าเขารูจ้ กั ผมดีกว่าใคร ถ้าไม่ตด ิ ว่าเขามี
โซลเมตแล้ว ผมคงจะตกหลุมรักเขา...แต่คด ิ ดูอก
ี ที การตก
หลุมรักแมตต์นีมันก็คอ่ นข้างจะน่ าขนลุกเป็ นบ้าเลย ไม่ใช่
เพราะผมรังเกียจเขาหรอกนะ แต่แค่คด ิ ว่าตัวเองตกหลุมรัก
เพือนสนิทซึงรูจ้ กั กันดีชนิดเคยเห็นด้านมืดของกันและกันมา
หมดแล้วทุกรูปแบบ อย่างเช่นการเดินลงทะเลสาบโดยทีทังตัว
มีแค่กางเกงในลายลูกไม้ของผูห ้ ญิง หรือการถกกางเกงโชว์กน ้
บนรถโรงเรียน...

เอาเป็ นว่าผมไม่มีวน
ั ตกหลุมรักแมตต์แน่ นอน ตกลงมัย?

“ฉันคิดว่าจะปกปิ ดเรืองนีเอาไว้ให้ได้นานทีสุด” ผมบอก

“นานแค่ไหน?” แมตต์ยอ
้ นถาม

“ก็นานจนกว่าคริสเตียนจะรูว้ า่ มีชือทีอาจจะเป็ นชือของฉันอยู่

บนตัวเขา”

ซึงมีความเป็ นไปได้ยาก เพราะคนเราส่วนใหญ่ไม่คอ่ ยมีใคร

ส่องกระจกมองแผ่นหลังตัวเองหรอกจริงมัย? และคริสเตียนก็
อาจจะไม่มีวน ั ได้รวู ้ า่ มีชือโซลเมตอยูบ
่ นตัว จนกว่าเขาจะไป
ถอดเสือทีไหนสกั แห่งแล้วมีคนบอกเขานันล่ะ อ่า แต่ถา้ เขาไป
เอากับสาวแล้วเธอเห็นเลยเอ่ยทักขึนมาล่ะ?

โอ้ให้ตาย นีมันสุม
่ เสียงเกินไปแล้ว ผมจะทํายังไงดีละ่ ?
“แกบอกว่ามันมีปฏิกริ ยิ าเวลาแกกับเขาอยูใ่ กล้กน
ั ไม่ใช่หรือไง
ก็แล้วทําไมเขาจะไม่ใช่โซลเมตของแกล่ะ” แมตต์เอ่ยขึนขัด
ความคิดวิตกกังวลของผม

“ไม่รส
ู้ แ
ิ มตต์ ฉันเชือเรืองโชคชะตานะ แต่...” ผมส่ายหน้า
เรียบเรียงสิงทีอยูใ่ นหัวก่อนจะเอ่ยมันออกมา “ฉันไม่แน่ ใจว่า
มันจะไปรอดไหม ถ้าหากวันหนึงฉันรักเขาขึนมา แบบว่าก็แค่
สมมติน่ะนะ ถ้าเป็ นอย่างนันแล้วเขาไม่ได้รกั ฉันล่ะ?”

“...” แมตต์ไม่ตอบแต่จอ
้ งมองเข้ามาในดวงตาของผม เรา
สบตากันนิงนาน

ผมเอ่ยต่อ “และถ้าหากวันหนึงฉันกับเขาพัฒนาความสัมพันธ์
จนกลายเป็ นคนรักกัน จะมีอะไรมารับประกันว่ามันจะไม่จบลง
งันเหรอ? ไม่วา่ จะเป็ นโซลเมตกันหรือไม่ แต่ความเป็ นไปได้ที
เราสองคนมีสท ิ ธิทีจะเลิกกันก็มีไม่ใช่รไึ งพวก?”

คราวนีแมตต์ไม่พด ู อะไร เขาแค่ตบบ่าผมหนักๆ สองสามที

แล้วเปลียนเป็ นโอบไหล่ผม สิงทีเขาทําเป็ นการแสดงออกว่าเขา
เข้าใจในเรืองทีผมพูด เข้าใจว่าผมต้องการจะสืออะไร...พ่อกับ
แม่ของผมก็เคยรักกัน แล้วผลสุดท้ายเป็ นยงั ไงน่ ะเหรอ? พวก
เขาเลิกรักกันได้อย่างง่ายดายไงล่ะ นันไม่ได้เป็ นการบ่งบอก
หรอกหรือว่าโชคชะตาแค่ชว่ ยให้โซลเมตมาเจอกัน แต่ไม่ได้
หมายความว่าพวกเขาจะรักกันไปจนตาย
โอเค บางความสัมพันธ์มน ั ก็ไม่ได้ไปจนสุดทาง ไปจนถึงการ
ตายจากกันขนาดนัน แต่ถา้ เลือกได้ผมก็อยากจะมีความรักทีดี
อย่างน้อยถ้ามันต้องจบลงในสักวัน ผมก็อยากให้มน ั จบด้วยดี
ไม่ใช่เจ็บปวดเจียนตายด้วยกันทังคู่ หรือระหว่างทางของความ
สัมพันธ์มีแต่ความทุกข์ ไม่มีแม้แต่ความสุข

ผมเลือกทีจะไม่รกั ใคร ดีกว่ามีความรักแล้วต้องเสียใจ

ดังนันแม้วา่ ผมจะเชือเรืองคูแ
่ ห่งชะตาลิขต ิ แต่ไม่ได้
หมายความว่าระหว่างผมกับคริสเตียนต้องเป็ นคูร่ กั บางที...แค่
เราได้เป็ นเพือนกันอย่างตอนนีผมก็คด ิ ว่ามันเพียงพอแล้ว ว่า
แต่ตอนนีผมกับคริสเตียนรูจ้ กั กันมากพอจะเป็ นเพือนกันได้
แล้วหรือยังนะ?

“ไปกินข้าวเถอะ บ่ายยังมีงานต้องทําอีกเยอะเลยพวก”

พอเห็นว่าแมตต์เปลียนเรืองผมก็เลยไหลตามเขาไป “แล้ววิล
กับแดเนียลล่ะ?”

“พวกมันไปรอทีร้านอาหารแล้วมัง”

พอเขาว่าอย่างนันผมก็เลยออกเดินไปพร้อมๆ กับเขาเพือตรง
ไปยงั ร้านอาหารเจ้าประจํา แต่กอ่ นทีเราจะก้าวเข้าไปในร้าน
ผมก็นึกอะไรขึนมาได้ และนันทําให้ผมรังแขนของแมตต์เอา
ไว้...อีกฝ่ ายเลิกคิวมองผม ผมสูดลมหายใจเข้าลึก
“อย่าบอกใครเรืองชือโซลเมตของฉัน ได้มยแมตต์
ั ?”

แมตต์แค่นยิม “เห็นฉันเป็ นคนยงั ไงเนีย แน่ นอน ฉันไม่มีทาง

บอกใครหรอกน่ า”

“ขอบใจมากเพือน”

แล้วผมก็ได้ยมอย่
ิ างสบายใจมากขึน

ผมมีนดั กับน้องสาวต่างพ่อและน้องชายต่างแม่ในวันหยุดสุด
สัปดาห์ เป็ นการนัดหมายทีเราสามคนจะหาวันทีว่างทีสุดของ
ทุกๆ เดือนมาเจอกัน

ความสัมพันธ์ระหว่างคนในครอบครัวเป็ นเรืองเข้าใจยาก...ถ้า
หากว่ามันยากมาตังแต่ตน
้

ผมเคยเป็ นลูกคนเดียว โตขึนมาในครอบครัวทีเริมจะร้าวฉาน

ตอนอายุได้สขวบี และครอบครัวของผมก็พงั ยับเยินในตอนที
ผมมีอายุได้แปดขวบ หลังจากทีพ่อรูว้ า่ น้องสาวอายุสามขวบ
ของผมเป็ นลูกของแม่กบั คนรักเก่า อ่า แบบว่าแม่ของผมแอบ
กลับไปคบหากับคนรักเก่าจนมีลก ู ด้วยกันทังทียังไม่ได้หย่ากับ
พ่อน่ ะครับ...ก็อะไรทํานองนัน
หลังการหย่าร้างของทังคู่ คุณยายก็มารับผมไปอยูด ่ ว้ ย เพราะ
เธอไม่ไว้ใจให้ผมอยูก ่ บั พ่อเท่าไหร่นกั ตอนแรกผมก็ไม่รู้
หรอกว่าทําไม แต่เมือโตขึนผมจึงได้รวู ้ า่ พ่อทําอาชีพที...ค่อน
ข้างจะอันตราย และยายไม่อยากให้ผมเสียงไปด้วย แต่จะให้
ไปอยูก่ บั แม่ก็ไม่ได้เช่นกัน แม่กาํ ลังจะสร้างครอบครัวใหม่อก ี
ครัง ยายคิดว่าผมทีเป็ นลูกติดคงไม่เหมาะจะไปอยูใ่ น
ครอบครัวใหม่ของแม่ เธอกลัวว่าพ่อเลียงของผมจะทําไม่ดก ี บั
ผม

ในท้ายทีสุดตอนอายุสบ ิ หกปี ผมก็ได้ออกมาอยูค ่ นเดียว โดยมี

เงินมรดกทียายทิงเอาไว้ให้กอ ่ นท่านจะเสียชีวต
ิ ด้วยโรคร้าย
เป็ นเงินทุน พอทีจะผลักดันตัวเองจนเรียนจบไฮสกูลแล้วสอบ
ชิงทุนเข้าเรียนมหาวิทยาลัย

ทีจริงหลังยายเสียชีวต ิ แม่ชกั ชวนให้ผมไปอยูก ่ บั เธอ แต่วา่ ผม

ไม่อยากไป ผมอยากมีชวิ ต ิ อยูไ่ ด้ดว้ ยตัวเอง และคิดว่าแม่ควร
จะได้มีความสุขสักที...ความสุขในแบบทีไม่มีผม เพราะการที
ผมยงั อยูก
่ ็มีแต่จะรังให้แม่ทกุ ข์ใจ ทําไมผมจะไม่รก ู้ น
ั ล่ะว่าทุก
ครังทีแม่มาเยียมผม เธอรูส้ ก ึ ผิดต่อผมมากมายขนาดไหน แวว
ตาของเธอมันบอกทุกอย่าง และผมก็อา่ นมันออกทุกอย่างเช่น
กัน

ส่วนพ่อน่ ะเหรอ? เราได้มีโอกาสเจอกันบ้างเป็ นครังคราว ผม

ไปเยียมเขาอยูส่ องสามครัง ซึงทุกครังก็ไม่คอ
่ ยจะดีสกั เท่าไหร่
ถึงเขาจะเป็ นพ่อของผม แต่วา่ เขาน่ ะเกลียดผมมาก อาจจะเป็ น
เพือนผมคือลูกของแม่ และเพราะว่าแม่มีชู้ พ่อก็เลยพาลมา
เกลียดผมด้วย เขาเป็ นคนไม่คอ่ ยมีเหตุผลนักหรอก ดัง
นัน...ทุกครังทีเราเจอกันจึงเต็มไปด้วยคําด่าทอจากเขาและ
ความนิงเฉยอย่างยอมจํานนของผมซะมากกว่า

ก็อย่างทีบอกว่าผมเติบโตมาได้ดว้ ยตัวคนเดียวตังแต่อายุสบ ิ หก
จนกระทังตอนนีเวลาผ่านไปเป็ นสิบปี แล้ว และผมอนุญาตให้
ตัวเองได้มีความสุข ก็ทาํ ไมจะไม่ละ่ จริงมัย? ในเมือผมมีทงั
งานทีดี มีบา้ นทีซือด้วยเงินของตัวเอง มีเพือนทีดี มีเจ้านายทีดี
ชีวต
ิ แฮปปี สุดๆ ไปเลยนีนา ดังนันผมจะไม่เศร้าเสียใจอีก
แล้ว...คิดว่านะ

เอาล่ะ กลับมาทีเรืองของผมกับพีน้อง...น้องสาวต่างพ่อของผม
มีอายุหา่ งกันห้าปี เท่ากับว่าตอนนีเธอมีอายุได้ยสิ
ี บเอ็ดปี แล้ว
แม่ไม่เคยปิ ดกันไม่ให้เราสองคนได้พบกัน แม่เป็ นคนพาเธอ
มาหาผมเองด้วยซําตอนทีเธออายุได้สบ ิ เอ็ดปี ตอนทีผมเริมใช้
ชีวต
ิ ด้วยตัวคนเดียว และเราก็ไปมาหาสูก ่ น
ั ตลอด น้องสาวตัว
น้อยก็เลยค่อนข้างจะสนิทกับผม

ส่วนน้องชายต่างแม่...เจ้านันอายุสบิ แปดแล้ว ก็เท่ากับว่าห่าง

จากผมแปดปี ได้ แรกเริมผมรูว้ า่ พ่อมีลก
ู กับภรรยาใหม่หลัง
จากทีผมออกจากบ้านมาได้ไม่นาน แต่น้องไม่เคยรูว้ า่ มีผมเป็ น
พีคนละแม่ เราเพิงได้เจอกันเมือปี ก่อนนีเอง

เมือเราได้มีโอกาสคุยกันผมถึงได้รวู ้ า่ เพราะพ่อหลุดปากเล่าถึง
ผมตอนเมา เขาถึงได้รวู ้ า่ ตัวเองมีพชายต่
ี างแม่อยูค
่ นหนึง
ซึง…ผมนับถือใจเจ้าเด็กหนุ่ มคนนีมากทีเดียวทีตามหาผมจน
พบ ไม่รเู้ หมือนกันว่าทําได้ย ังไง เพราะถามไปเขาก็ไม่ยอม
ตอบ ผมไม่ชอบบังคับใครด้วยก็เลยปล่อยผ่านมันไป แค่รวู้ า่
เขาพยายามเป็ นปี เพือตามหาผม ผมก็ซงใจมากพอแล้
ึ วล่ะ

จากวันอันยุง่ เหยิงพวกนัน ตอนนีก็หนึงปี กว่าแล้วทีเราสามคน

พีน้องมักจะนัดเจอกันเสมอ อาจจะไปกินข้าว ไปเดินเล่น
ปิ กนิก ปันจักรยาน ไปสวนสนุกหรือสวนนําด้วยกัน ถึงแม้วา่
น้องๆ ทังสองของผมจะไม่ได้มีสายเลือดเกียวพันกัน แต่เพราะ
มีผมเป็ นพี พวกเขาจึงสนิทกันมาก เรียกได้วา่ ความสัมพันธ์
ของเราสามคนพีน้องแน่ นแฟ้ นกันสุดๆ จนแมตต์ยงั บอกว่า
พวกเราไม่เหมือนพีน้องทีมาจากคนละครอบครัว

“เจย์เดน!”
Chapter 4

When I told myself

ผมอาจจะบอกตัวเองตังแต่ทได้ ี รวู ้ า่ เขาคือโซลเมตของผมแล้ว

ล่ะมัง...ว่าอย่าได้ตกหลุมรักคริสเตียนเด็ดขาด

ก่อนดินเนอร์จะเริมต้องมีคนทําอาหาร ซึงแน่ นอนว่าหน้าทีอัน

ทรงเกียรตินีคงไม่พน้ เจ้าของบ้านอย่างผม กับลูกมืออีกหนึงคน
และถ้าคิดว่าคนคนนันคือเจสซีล่ะก็ พวกคุณคิดผิดแล้ว เพราะ
ผูช
้ ว่ ยเชฟของผมคือโจชัวต่างหาก

เราสองพีน้องช่วยกันเตรียมวัตถุดบ ิ ทําอาหาร ผมไว้ใจมาก

พอทีจะปล่อยให้เจสซีอยูก
่ บั คริสเตียนสองคน มองดูก็รวู้ า่ โซล
เมตของผมไม่ได้สนใจอะไรน้องสาวผมเลยแม้แต่น้อย อย่าง
เขาคงต้องเป็ นสาวสวยเซ็กซีเข็ดฟัด มากกว่าจะเป็ นสาวน้อยน่ า
รักแต่หา้ วหาญอย่างน้องสาวของผม

อีกอย่างเจสซีเองก็เจอโซลเมตของตัวเองแล้วด้วย เธอกับแฟน
สาวน่ ะรักกันจะตายไป ดังนันไม่มีอะไรให้ผมต้องกังวลเมือจํา
ต้องปล่อยให้พวกเขาสองคนนังดูหนังอยูด ่ ว้ ยกันตามลําพัง

“เจย์เดน พีจะทําเมนูอะไรบ้าง” โจชัวถาม

ผมตอบ มือก็ปอกมันฝรังไปด้วย “สตูว์เนือ พาสต้า กุง้ อบชีส

นายอยากกินอะไรอีกมัย พีจะได้ทาํ เพิม”

“มีของพอจะทําแซนวิชอกไก่อะโวคาโดมัยพี”

ผมพยักหน้า “มี เดียวพีทําให้”

“ขอบคุณ”

ผมรับหน้าทีทําสตูว์เนือ กุง้ อบชีสและแซนวิช ให้โจชัวทําแค่

พาสต้ากับเป็ นลูกมือหยิบจับเครืองปรุงและวัตถุดบิ อืนๆ ให้ผม
ก็พอ นานๆ ทีน้องจะได้กน ิ อาหารฝี มือผม ผมก็อยากทําให้เต็ม
ที

เริมจากสตูว์เนือ หลังจากปอกมันฝรังเสร็จผมก็สง่ ให้โจชัวช่วย

หันมันเป็ นชินขนาดเท่าลูกเต๋าพอดีคาํ เหมือนมะเขือเทศ แคร์
รอตและหอมใหญ่ทหั ี นเสร็จไปแล้วก่อนหน้านี ส่วนเนื อวัวผม
หันเอาไว้กอ่ นแล้วเป็ นอย่างแรก ผมโรยเกลือและพริกไทยลง
บนเนือ คลุกเคล้ามันให้เข้ากัน จากนันจึงตังกระทะเปิ ดไฟใส่
นํามันพืช รอให้มน ั ร้อนไม่นานก็ใส่ชนเนื
ิ อลงไป ทอดจนเป็ นสี
นําตาลเท่าๆ กันทุกด้าน

ผมรับถ้วยแคร์รอตและหอมใหญ่ทโจชั ี วส่งมาให้ราวกับรูค ้ วิ เท
ของทีว่าใส่ลงในกระทะ ผัดจนเห็นว่ามันนิมแล้วจึงใส่มน ั ฝรัง
ผัดอีกนิดแล้วถึงได้ใส่มะเขือเทศ ปรุงด้วยเครืองปรุงต่างๆ จน
กระทังทุกอย่างเข้าทีผมจึงเทลงหม้อแล้วเติมนําสต็อก (หรือก็
คือนําต้มกระดูกนันล่ะ) ลงไปพร้อมด้วยเครืองปรุงอืนๆ จาก
นันผมก็เคียวมันทิงไว้

“พอเดือดแล้วเบาไฟนะ คอยช้อนฟองออกให้พด้
ี วย เดียวพีจะ
ทํากุง้ อบชีสต่อ”

เราสองคนวุน ่ วายกันอยูใ่ นครัวนานเป็ นชัวโมง กว่าทุกอย่างจะ

เสร็จก็เกือบจะได้เวลาอาหารเย็นพอดี

“พีจะไปอาบนําก่อนมัย เดียวผมเก็บล้างเอง”

“เอางันเหรอ”

“เอางันล่ะ ไปครับ” โจชัวดันแผ่นหลังของผมให้เดินออกจาก

ครัว ระหว่างทางผมก็เลยแวะทีห้องนังเล่น
คริสเตียนกับเจสซียังนังอยูท
่ เดิ
ี ม ซึงก็คอ
ื โซฟาเดียวตรงข้ามกัน
พวกเขากําลังพูดคุยถึงหนังทีฉายอยูบ ่ นจออย่างสนุกสนาน จน
กระทังคุณโซลเมตหันมาเห็นผม เขาจึงเอ่ยทัก

“มือเย็นเรียบร้อยแล้ว?”

ผมพยักหน้า “ฉันขอไปอาบนําก่อน”

“ตามสบาย เรารอได้”

“โจชัวล่ะคะพี” เจสซีถาม ผมชีนิวกลับหลังไปทีห้องครัว

“เก็บล้างอยูน
่ ่ ะ”

“งันหนูไปช่วยเขาดีกว่า”

“ไปช่วยแน่ นะ ไม่ใช่ไปพังครัวพีล่ะ”

“โธ่ เจย์เดน”

ผมหัวเราะแล้วโบกมือให้น้องกับคริสเตียนก่อนจะเดินขึนห้อง
นอน ชําระล้างร่างกายทีเต็มไปด้วยเหงือและกลินอาหารจน
สะอาดก็ออกมาเจอโจชัวนังอยูบ ่ นเตียงนอนของผมเข้าพอดี

ผมกําลังจะทักเขา แต่เสียงตอบโต้ของน้องชายกับใครสักคน
ทางโทรศัพท์ก็ทาํ ให้ผมเงียบปากได้ทน
ั
“ผมอยูก่ บั เพือน พ่อไม่เชือผมหรือไง” ผมนิงงัน มองสบตาโจ
ชัวทีหันมาเห็นผมเข้าพอดี...เขาเองก็นิงไปเช่นกัน “แค่นีนะ
พ่อ ไว้คยุ กันทีหลัง”

“ไม่ได้บอกพ่อว่ามาค้างบ้านพีล่ะสิ” ทันทีทีเขาวางสายผมก็เอ่ย
ถาม

โจชัวเงียบไปนาน แต่สด
ุ ท้ายก็พยักหน้ารับ “อืม”

ผมถอนหายใจ “พีไม่อยากให้นายโกหกพ่อแบบนัน”

“แล้วถ้าผมไม่โกหกผมจะได้มาหาพีหรือไง” โจชัวแย้ง เขาเม้ม

ปากแน่ น “พ่อไม่มีสท
ิ ธ์หา้ มผม”

“แต่...” ผมอยากจะแย้งอะไรกลับไปบ้างเหมือนกัน ถึงอย่าง

นันก็ไม่รจู ้ ะพูดอะไรเลยได้แต่ถอนหายใจอีกครัง “พีขอโทษที
ทําให้นายต้องลําบาก”

“หมายความว่ายังไง?” คราวนีโจชัวเงยหน้าขึนมองผมอย่างไม่
เข้าใจ

“...ทีทําให้นายต้องโกหกพ่อเพือมาหาพีไง”

“มันไม่ใช่ความผิดพีเลยนะเจย์เดน” เขาโกรธแล้ว ผมมองเห็น

ไฟกรุน
่ ๆ ได้จากดวงตาของเขาเลยเชียวล่ะ “พีเลิกทําตัวแบบนี
สักทีได้มยั เอาแต่โทษตัวเองอยูน
่ น
ั ทังทีพีไม่ได้ผด
ิ อะไรเลย
ด้วยซํา คนผิดคือพ่อต่างหาก เขามันเฮงซวย”

“เฮ้ อย่าพูดถึงพ่อแบบนัน” แม้ผมจะเห็นด้วยก็เถอะน่ า

“เพราะเขา เพราะเขาพีถึง...” โจชัวทําหน้าเหมือนจะร้องไห้

และผมรูด ้ วี า่ เขาไม่อยากให้ปลอบ เขาไม่อยากให้ใครๆ มองว่า
เขาเป็ นคนอ่อนแอ แต่ถงึ อย่างนันผมก็ยงั เดินเข้าไปหาเขา ดึง
เขาเข้ามากอดเอาไว้หลวมๆ รับรูไ้ ด้ถงึ นําตาของเขาทีเปี ยกเสือ
ของผม

“พีไม่เป็ นไร ไอ้น้องชาย ไม่เป็ นไร”

“เป็ นสิ! ผมรูว้ า่ พีเป็ น ผมรูว้ า่ พีทรมานมาตลอดหลายปี แม้แต่

ตอนนีพีก็ยงั เจ็บปวด” โจชัวกําชายเสือของผมเอาไว้แน่ น “ผม
ขอโทษ”

“คราวนี พีต้องเป็ นฝ่ ายถามแล้วหรือเปล่าว่านายขอโทษพี

ทําไม” ผมเอ่ยขึนด้วยนําเสียงกลัวหัวเราะ พยายามจะทําให้เขา
รูส้ ก
ึ ดีขน...แม้
ึ วา่ ตัวผมเองจะด้านชาไปทังใจแล้วก็ตาม

โจชัวส่ายหน้ากับอกเสือของผม “ผมไม่รู ้ ผมก็แค่...อยาก

ขอโทษ แทนพ่อ แทนทุกอย่าง”

“เด็กดี” ผมรูส้ ก
ึ โชคดีชะมัดทีได้มีน้องชายแสนดีขนาดนี
เรากอดกันอยูแ ่ บบนันพักใหญ่ จนกระทังโจชัวหยุดร้องไห้ เขา
ถอยห่างจากผม เช็ดคราบนําตาบนหน้าตัวเองลวกๆ ด้วยท่าที
ขึงขัง ปากก็พด
ู ไปด้วย

“ผมไม่ใช่เด็กนะ และ...”

“ฮึ?”

“และผมก็ไม่ได้รอ้ งไห้ดว้ ย”

ผมหัวเราะ “โอเค นายไม่ได้รอ้ งไห้ แค่เจ็บตาเท่านัน”

โจชัวกลอกตาใส่ผม พอดีกบั ทีมีเสียงเคาะประตูดงั ขึน เรียก

สายตาของเราสองพีน้องให้หนั ไปมอง...คริสเตียนโผล่หน้าเข้า
มาพ้นขอบประตูทผมแง้
ี มเอาไว้ตงแต่
ั แรก อ่า ผมคิดไปเอง
หรือเปล่านะว่าเขามองผมด้วยสายตาแปลกๆ

“เจสซีให้มาตามไปกินข้าวน่ ะ เธอบ่นว่าหิวแล้ว”

“โอเค เรากําลังจะลงไป” หลังจากคริสเตียนถอยกลับลงไปทีชัน

ล่าง ผมก็หน ั กลับมาลูบหัวโจชัวแล้วเอ่ยชักชวนเขา “ไป
ดินเนอร์กนั เถอะ”
ครูต
่ อ
่ มาพวกเราก็อยูก่ น
ั พร้อมหน้าพร้อมตากลางโต๊ะอาหาร
มือเย็นเริมตอนหัวคํา เจสซีลอบสบตากับผมเป็ นเชิงไถ่ถามถึง
ตาแดงชําของโจชัว แต่ผมก็แค่สา่ ยหน้าให้เธอแล้วพูดโดยไม่
ออกเสียงว่า...ไว้จะเล่าให้ฟงั ทีหลัง

ผมให้ความสนใจไปทีคุณโซลเมตของผม เขาม้วนเส้นพาสต้ายั
ดใส่ปาก จากนันสีหน้าแปลกใจก็ฉายชัดขึนมาบนใบหน้าของ
เขา และนันทําให้ผมเผลอหลุดหัวเราะ

“อร่อยล่ะสิ”

“เยียมเลยล่ะ” คริสเตียนพยกั หน้ารับ “นายทําได้ขนาดนีเลยเห

รอ?”

“พาสต้านันฉันไม่ได้ทาํ ”

“โจชัวทํา?” เขาทําหน้าแปลกใจอีกครัง

น้องชายของผมยิมบาง “ครับ”

“เจ๋งเป็ นบ้าเลยไอ้น้อง ไม่น่าเชือว่านายจะทําอาหารได้อร่อย

ขนาดนี”

“เจย์เดนทําอร่อยกว่าผมอีก”
“พูดเพราะจะอวดพีชายหรือเปล่าไอ้หนู” คริสเตียนหรีตาแซว
ผมกลอกตาใส่เขา ส่วนโจชัวหัวเราะ

“คุณต้องลองชิมเอง สตูว์เนือของเขาคือสุดยอดอาหาร”

“ฉันเห็นด้วย” เจสซีสนับสนุ น

คริสเตียนดูเหมือนจะไม่เชือ และเพือเป็ นการพิสจู น์คาํ พูดจาก

น้องๆ ทีน่ารักของผม อีกฝ่ ายก็เลยจัดการตักสตูว์เนือใส่ถว้ ย
แล้วชิมมัน...ผมลอบมองอย่างลุน ้ ระทึก

“ให้ตาย” เขาร้องขึน “ไม่น่าเชือว่านายจะทําอาหารได้สด

ุ ยอด
ขนาดนี”

“มีอก
ี หลายเรืองทีนายยังไม่รเู ้ กียวกับตัวฉัน”

คริสเตียนหัวเราะ “ก็จริง”

แล้วดินเนอร์มือนีก็ผา่ นไปด้วยเสียงพูดคุยของพวกเราสีคน ผม
อดจะประหลาดใจไม่ได้ทการมีี คริสเตียนร่วมโต๊ะอาหารไม่ได้
สร้างความอึดอัดให้กบั ผมหรือแม้แต่น้องๆ เขาเข้ากับพวกเรา
ได้ดี ดีมากจนเกินไปด้วยซํา

กระทังมือเย็นจบลง ผมไล่โจชัวให้ไปอยูก่ บั คริสเตียน ส่วนผม

ปลีกตัวเข้ามาล้างจานชามในห้องครัวกับเจสซี ตอนแรก
คริสเตียนอาสาจะล้างให้ แต่เพราะเขาเป็ นแขก...เรียกอย่างนัน
ได้ละ่ มัง และนันคือเหตุผลทีผมไม่ยอมให้เขาทําเด็ดขาด ส่วน
เจสซีมีเรืองจะคุยกับผม เธอถึงได้กาํ ลังยืนเช็ดจานอยูข
่ า้ งๆ ผม
ในเวลานี

“โจร้องไห้”

“อืม” ผมตอบรับ

“เรืองพ่อของเขาอีกแล้วสินะ”

ผมถอนใจ “เขาเอาแต่ขอโทษพีอีกแล้ว”

“อ่า” เจสซีพยักหน้ารับว่าเข้าใจ น้องสาวของผมถอนใจเช่นกัน

“ถ้างันฉันเองก็ตอ
้ งขอโทษพีด้วยเหมือนกัน”

“นีเราจะไม่จบกับประเด็นนีใช่ไหมเนีย” ผมบ่นกลวหั
ั วเราะ

“พีปฏิเสธคําขอโทษของเราสองคนไม่ได้หรอกเจย์เดน”

“พวกเธอไม่ได้ทาํ อะไรผิด”

“แต่พอ
่ ของโจกับแม่ของฉันผิด”

“นันก็ไม่ใช่ความผิดของพวกเขาเหมือนกัน”
เจสซีหยุดมือ เธอหันมามองผมอย่างไม่สบอารมณ์ “เลิกแย้งสัก
ทีได้มยั พีรูอ้ ยูแ
่ ก่ใจว่ามันเป็ นความผิดของพวกเขา ทีทอดทิงพี
ทีทําให้พเจ็
ี บปวด ที…“

“เจส เราคุยเรืองนีกันกีครังแล้ว” ผมเอ่ยแทรกอะไรก็ตามทีจะ

หลุดออกมาจากปากของน้องอีก “พีบอกแล้วไงว่าไม่มีใครผิด
ถ้าจะหาคนผิดก็คงเป็ นโชคชะตา หรือพระเจ้า จะอะไรก็ชา่ ง
แต่ไม่ใช่พอ
่ แม่ เธอ หรือโจทีผิด”

“...” เจสซีเงียบไป และผมรูเ้ ลยว่าเธอหาคําพูดมาเถียงไม่ออก

สุดท้ายเธอก็เป็ นฝ่ ายยอมแพ้เหมือนทุกครังแล้วเปลียนเรือง
“จะว่าไปโจนีไก่ออ ่ นชะมัด โตจนอายุสบ ิ แปดแล้วยังร้องไห้อก
ี ”

“อย่าว่าน้องแบบนันเจส อีกอย่างเธอเองก็อายุยสิ
ี บเอ็ดแล้ว แต่
ยงั ร้องไห้เป็ นเด็กๆ เหมือนกันนันล่ะ”

“แต่ฉน
ั เป็ นผูห
้ ญิงนะ”

“จะผูห
้ ญิงหรือผูช
้ ายก็รอ้ งไห้ได้เหมือนกันล่ะน่ า”

เจสซียักไหล่ “พีไปนังเล่นเถอะ ทีเหลือเดียวฉันจัดการต่อเอง”

“โอเค ฝากด้วยนะ”

ผมเช็ดมือเปี ยกๆ เข้ากับผ้าเช็ดมือจนแห้ง ตังใจจะไปดูหนังที

ห้องนังเล่น แต่ฝีเท้าของผมเป็ นอันต้องชะงักเมือพบว่า
คริสเตียนยืนอยูห
่ น้าประตูครัว ใจผมเต้นแรงขึนมาทันที...เขา
ได้ยน
ิ ทีผมกับเจสคุยกันหรือเปล่า

“นายมายืนตรงนีนานหรือย ัง”

คุณโซลเมตไหวไหล่ “ก็สกั พัก”

“แล้วได้ยน
ิ ...”

“เรืองทีนายคุยกับเจสซีน่ ะเหรอ?” เขาเลิกคิว “อยากได้คาํ ตอบ

จริงๆ หรือโกหกล่ะ”

“ไม่ตลกเลยคริสเตียน” ผมก็ตอ
้ งอยากได้ความจริงสิ แต่ถา้ เขา
ถามแบบนีมันหมายความว่าเขาได้ยน ิ ไม่ใช่รไึ ง

หัวใจผมเต้นเร็วแรงขึนกว่าเดิม เรืองครอบครัวของผมมีน้อย
คนทีจะรู ้ แต่เขา...เขาได้ยน
ิ ไปแล้ว

“อ่าฮะ ฉันได้ยน
ิ ”

“แอบฟังคือพฤติกรรมทีแย่มากนะครับ มิสเตอร์แคมเบลล์”

เขาไหวไหล่อก
ี ครัง “โทษที”
ไอ้คนเฮงซวยเอ๊ย ผมไม่คด ิ เลยว่าตัวเองจะได้โซลเมตนิสยั เสีย
ได้ขนาดนี ไม่เชิงว่าผมโกรธเขาหรอกนะ แต่ผมก็แค่...นันล่ะ
เรืองของครอบครัว ผมไม่อยากให้คนนอกรูน ้ กั หรอก

ผมพ่นลมหายใจ ในเมือทําอะไรไม่ได้กบั สิงทีมันเกิดไปแล้ว

ผมก็แค่ตอ้ งยอมรับ กําลังจะเดินผ่านเขาไปหาโจชัวในห้องนัง
เล่น แต่คริสเตียนกลับรังผมเอาไว้ดว้ ยฝ่ ามือร้อนผ่าวแข็งแรง

เราสบตากัน...ผมเลิกคิวรอเขาพูด

คริสเตียนจ้องเข้ามาในดวงตาของผมนานหลายนาที แต่ให้
ความรูส้ ก
ึ ยาวนานมากกว่านัน ทุกนาทีทเราสบตากั
ี นผมรูส้ ก
ึ
เหมือนเป็ นชัวโมง...แล้วในทีสุดโซลเมตตัวร้ายของผมก็เอ่ย
ขึน

“นายบอกว่าจะผูห
้ ญิงหรือผูช
้ ายก็มีสท
ิ ธิร้องไห้ได้เหมือนกัน”

“..!” นันไง เขาได้ยน

ิ ทุกอย่างทีผมคุยกับเจสจริงๆ ด้วย!

“ถ้างันนายน่ ะ” ผมสะดุง้ เมือจูๆ

่ ปลายนิวชีของเขาแตะลงทีตรง
หางตาของผมโดยไม่บอกกล่าว “อยากจะร้องไห้บา้ งหรือ
เปล่า?”

ไม่รวู ้ า่ เพราะอะไร แต่ทน

ั ทีทีผมได้ยน
ิ เขาพูดแบบนัน ผมก็
รูส้ ก
ึ เหมือนกําแพงอะไรบางอย่างในตัวได้พงั ทลายลง ขอบตา
ร้อนผ่าว แต่ผมก็พยายามอย่างสุดความสามารถไม่ให้นําตาได้
มีโอกาสบดบังดวงตาของผมจากภาพเบืองหน้า

คริสเตียนลูบขอบตาด้านล่างของผมเบาๆ อย่างอ่อนโยน และ

นันยิงทําให้ผมรังทุกความรูส้ ก
ึ เอาไว้ไม่ได้อก
ี แล้ว...ผมก้มหน้า
ลง โซลเมตของผมโอบกอดตัวผมหลวมๆ จนใบหน้าของผม
ซบอยูท่ บ่
ี าของเขา

ผมหลับตา ปล่อยให้ความเจ็บปวดทีกักเก็บเอาไว้มานานได้
ทะลักทะลายออกมา ห่อไหล่ทงตั
ิ วลงพิงร่างกายแข็งแรงของ
คริสเตียน

ผมไม่รวู้ า่ ทําไมคริสเตียนทําแบบนี และไม่รด

ู้ ว้ ยเหมือนกันว่า
อะไรทําให้ผมยอมปลดปล่อยความอ่อนแอออกมาต่อหน้าเขา
อาจจะเป็ นพลังโซลเมตงีเง่านัน หรืออาจจะเป็ นเพราะความ
อบอุน
่ ของเขาก็ได้ ทังทีเราเพิงได้เจอกันแค่ไม่กีครัง ได้รจู้ กั
กันไม่นานด้วยซํา...ถึงอย่างนันผมกลับรูส้ ก
ึ ปลอดภัยในอ้อม
กอดของเขา

กระนันสิงหนึงทีผมไม่มีทางลืม คือการบอกตัวเองว่าอย่าได้
หลงใหลไปกับความอ่อนโยนนีเด็ดขาด

อย่าตกหลุมรักเขา
Chapter 5

Why do I care about you?

[Christian]
นับตังแต่ทเราเจอกั
ี น ผมก็รูส้ ก
ึ สนใจเขาจนหยุดคิดถึงเขาไม่ได้
ไม่รเู ้ หมือนกันว่ามันเป็ นเพราะอะไร

“คริส งานทีฉันฝากให้ไปดูแทนเป็ นยังไงบ้าง แกยังไม่ได้

รายงานให้ฉน ั ฟังเลยนะ”

ผมเหลือบมองพีชายทีเพิงกลับมาถึงบริษท ั หลังจากออกไปพบ
ลูกค้าตังแต่ชว่ งสายของวัน แคสเทียลกอดอกยืนจังก้าตรงหน้า
ผม ดวงตาของเขามองผมเขม็ง ส่งสายตาคาดคันเอาคําตอบใน
สิงทีเขาถามจากผม

“เรียบร้อยดี แปลนล่าสุดทีได้รบ
ั ทางนันแก้ไขให้เป็ นไปตาม
ทีทางเราต้องการแล้ว”

“แน่ ใจ?”

“มาก” ผมหวนนึกไปถึงสถาปนิกทีรับผิดชอบโครงการของ
บริษท
ั เรา เผลอยิมขึนมาโดยไม่รต
ู ้ วั แต่พอจะหุบยิมก่อน
สายตาของพีชายจะมองเห็นมันก็ไม่ทน ั ซะแล้ว

แคสเทียลหรีตามองผมมากกว่าเดิม “ไปปิ งสาวสถาปนิกมาหรือ

ไงถึงได้ยมแบบนั
ิ น”

“...” ผมไม่ตอบ แค่ไหวไหล่

“ฉันให้แกไปทํางานนะคริส ไม่ใช่ไปจีบสาว”

จีบ...งันเหรอ?

อย่างเจย์เดนจะเรียกว่าผมจีบเขาได้ไหมนะ?

“รูแ
้ ล้วน่ าแคส”

“ให้มน
ั จริงเถอะ แกน่ ะทําเป็ นเล่นไปซะทุกเรือง”

“ไว้ใจกันบ้างได้ไหมเนียพีชาย ฉันก็พยายามเป็ นคนใหม่เท่าที

จะทําได้แล้วนะ”

คนฟังแค่นหัวเราะ “แต่ก็ยงั ออกไปล่าเหยือสาวๆ แทบทุกคืน”

“มันคือการปลดปล่อยความเครียดของฉัน นายก็น่าจะรู”้

“แต่มน
ั ก็มากเกินไปคริส ถ้าวันหนึงแกไปเจอพวกยัยตัวแสบ
หรืออะไรแบบนันขึนมา โดนกัดไม่ปล่อยเมือไหร่อย่ามา
ร้องขอให้ฉนั ช่วยก็แล้วกัน”

ผมส่งเสียงขึนจมูกอย่างไม่พอใจเล็กน้อย “อยากให้ฉน
ั เลิกไหม
ล่ะแคส?”
“ก็น่าสน” พีชายเลิกคิวมองผมด้วยความสนใจ “เสนอมาสิ ต้อง
ทํายงั ไงแกถึงจะเลิกท่องราตรีทก
ุ คืน”

“ให้ฉน
ั กลับไปเป็ นนักข่าวสิ” ผมแสยะยิม “ฉันอยากกลับไปถือ
กล้องแทบบ้าแล้ว รูเ้ อาไว้ซะไอ้พชาย
ี ”

แคสเทียลส่ายหน้า เขามองผมด้วยสายตาเห็นใจ ซึงเป็ นอะไรที

ผมไม่ตอ้ งการเลยสักนิด

“มันเป็ นไปไม่ได้คริส แม่ไม่อนุญาตให้แกกลับไปจับกล้องเพือ

ถ่ายภาพกลางสมรภูมริ บหรอก” เขาเอ่ยขึน นําเสียงอ่อนโยน
จนน่ าขํา “แม่ไม่อยากเห็นแกต้องตายเพราะอาชีพเสียง
อันตรายนัน แกเองก็รูด ้ ไี ม่ใช่หรือไง”

“ฉันก็ยอมย้ายไปทําสายงานอืนแล้วไง แต่...”

“ยงั ไงแม่ก็ไม่ยอม และแกก็ทาํ อะไรไม่ได้ดว้ ย” แคสเทียลเอ่ย

แทรกก่อนทีผมจะได้พด ู จนจบ

ผมแค่นเสียงขึนจมูก ลุกขึนยืนเพือจะได้กา้ วออกไปให้พน ้ จาก

บริษทั ของตระกูลแคมเบลล์นี...บริษท
ั ทีผมไม่เคยคิดทีจะอยาก
ทํางานด้วยเลยสักนิด แต่หลายสิงบีบคันผมให้ตอ ้ งจํายอมอยูใ่ ต้
อํานาจของแม่กบั เขา

“นันแกจะไปไหน?”
“ไปหาสาวมาเอาแก้เครียด” ผมตอบส่งๆ ได้ยน
ิ เสียงพีชายจอม
จุน
้ ตะโกนตามหลังมา

“หยุดมัวผูห
้ ญิงได้แล้วคริส!”

ซึงผมก็ตะโกนตอบกลับไปเช่นกันว่า “งันเปลียนเป็ นมัวหนุ่มๆ

แทนแล้วกัน นายก็รวู ้ า่ ฉันฟาดได้หมดทุกเพศ”

“คริสเตียน! เวรเอ๊ย แกนีมัน...”

ผมไม่ทน ั ได้อยูฟ ่ งั คําสบถด่าทอต่อว่าของไอ้พชายจอมน่

ี า
รําคาญนันจนจบ พ้นออกมาจากบริษท ั อสังหาริมทรัพย์ของ
ตระกูลได้ผมก็เลือกทีจะเดินเท้าไปเรือยๆ ส่วนรถก็จอดมันทิง
ไว้ทบริ
ี ษท ั นันล่ะ เผือแคสเทียลคิดจะส่งคนออกมาตามหาผม
เขาจะได้หาไม่เจอ ทําไมผมจะไม่รวู้ า่ เขาแอบติดจีพเี อสไว้บน
รถผม ไอ้พเฮงซวย
ี ผมอายุสามสิบสีแล้วนะ ไม่ใช่เด็กอายุสบ
ิ
หกทีต้องมีผป ู้ กครองมาคอยเข้มงวดกวดขันตลอดเวลา

แรงสันของโทรศัพท์ในกระเป๋ ากางเกงดึงสติผมให้กลับมาอยู่
กับทางเท้าตรงหน้า ผมดึงเอาเครืองมือสือสารออกมากดรับ
สายโดยไม่ทน ั ได้มองชือ

“ครับ”

“คืนนี มาไหมเพือน” ปลายสายคือเพือนสมัยเรียนของผม ตอน

นีมันผันตัวเองจากนักข่าวสายสังคมมาเป็ นเจ้าของคลับได้
หลายปี แล้ว...ก็คลับทีผมไปประจํานันล่ะ พูดถึงคลับแล้วก็
คิดถึงหมอนันแฮะ

“ไป” ผมตอบ “แต่ครังนีไม่เอาสาวร่วมโต๊ะนะ”

นําเสียงของริชาร์ดฟังดูแปลกใจดังมาตามสาย “แกเนี ยนะไม่

เอาหญิง อ้อ หรือจะเปลียนเป็ นเด็กหนุ่มแทน?”

“ไม่เอาใครทังนัน วันนีฉันไม่มีอารมณ์ ” ผมตัดบท “แค่นีนะ

ไว้เจอกัน”

ผมวางสาย เพิงจะรูต้ วั ว่าเดินมาจนถึงสวนสาธารณะแห่งหนึง

เข้าโดยบังเอิญ เงยหน้าขึนมองท้องฟ้ า แสงสว่างลดน้อยถอยลง
เรือยๆ และผมคิดว่าอีกไม่กีนาทีความมืดจะมาเยือนในไม่
ช้า...พอสมองว่างเปล่า ผมก็พลันนึกถึงเจย์เดนอีกครัง

มันเป็ นความรูส้ ก
ึ ประหลาด ตอนทีเจอกันครังแรกผมไม่ได้
ใส่ใจเขามากนัก (แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้วา่ ผมโคตรหงุดหงิดเลยให้
ตาย เขาเดินไม่ดท ู างจนมาชนผม เล่นเอาอารมณ์ ขยีแม่สาวชุด
แดงนันเกือบหายวับไปกับตา) ต่อมาครังทีสองตอนผมโดน
หมาหมูร่ ม
ุ ซ้อม ผมไม่ได้ออ ่ นแอจนปกป้ องตัวเองไม่ได้ แต่ก็
ต้องยอมรับด้วยเหมือนกันว่าผมเกือบจะเพลียงพลําไปแล้วหาก
ไม่ได้เขาเข้ามาช่วยเอาไว้ แถมยังให้ยมื เสือผ้าและทําแผลให้
ผมอีกต่างหาก
จนกระทังครังทีสามทีผมโดนขัดจังหวะโดยความตังใจจากเขา
ถึงอย่างนันผมกลับไม่มีแม้แต่ความโกรธเคือง จะมีก็แต่ความ
อึดอัด...ก็น้องชายใต้กางเกงของผมยงั ไม่ได้รบ ั การปลดปล่อย
เลยนีหว่า สารภาพตามตรงเลยก็ได้วา่ กว่าผมจะสะกดมันให้
สงบลงได้ ก็เป็ นตอนทีนังดืมเบียร์กบั เจย์เดนจนเกือบจะหมด
ขวดนันล่ะ

สามครังนันผมมองว่าเจย์เดนคือเพือนใหม่ไปแล้ว เขาดูไม่มี
อะไรโดดเด่นน่ าสนใจ แต่แววตาทีเขามองผม สีหน้าทีเขา
แสดงออกมาตอนอยูก ่ บั ผม มันทําให้ผมรูส้ ก
ึ ว่าเขามีอะไรบาง
อย่างในตัวทีน่ าค้นหา แต่เฮ้ ผมไม่ได้หมายความว่าผมชอบ
เขา...หรืออะไรแบบนันหรอกนะ แต่ถา้ จะให้ผมอธิบายความ
รูส้ ก
ึ ทีมีตอ
่ เขาออกมาเป็ นคําพูด ผมคิดว่าผมอธิบายมันออกมา
ไม่ได้ มันพูดไม่ถูกน่ ะ

ถ้าคิดว่าแค่นนทํั าให้ผมสนใจเขามากพอแล้ว แต่ความจริง

ไม่ใช่เลย การเจอกันครังทีสีเป็ นอะไรทีผมไม่คาดคิดมาก่อน
เพิงจะรูเ้ อาตอนนันว่าเขาเป็ นหนึงในทีมสถาปนิกทีออกแบบ
คอนโดฯ โครงการใหม่ให้กบั บริษท ั ของผม...หรือจะพูดให้ถูก
ก็คอ
ื บริษท ั ของแม่ผม

และครังนันผมก็เพิงมาฉุ กใจคิดได้ตอนกลับมาถึงบ้านแล้ว
ว่าการทักเรืองรอยสักของเขา (ซึงภายหลังเขาบอกว่าไม่ใช่)
แล้วเจย์เดนมีทา่ ทีตืนตระหนกขนาดนันมันเป็ นเพราะ
อะไร...ผมคิดว่านันไม่ใช่ลายเพ้นท์ แต่เป็ นชือโซลเมตของเขา
ต่างหาก
ความคิดนันทําให้ใจผมหล่นวูบ ซึงผมไม่เคยเป็ นแบบนีมาก่อน

จนผมบังเอิญ...แบบว่าไปรูเ้ รืองส่วนตัวของเขาเข้า (อย่าเรียก

ว่าแอบฟัง เพราะผมแค่ขนไปเรี
ึ ยกเขาลงมากินข้าวแล้วบังเอิญ
ได้ยน
ิ เข้าพอดี กับอีกครังนันก็บงั เอิญด้วยเหมือนกัน เพราะผม
ตังใจจะเข้าไปขอนําดืมสักแก้วจากเขา แต่ดน ั ไปได้ยน
ิ อะไรที
ไม่สมควรจะได้ยน ิ เข้า เรืองส่วนตัวของครอบครัวเขาน่ ะมันดู
จะเฮงซวยสินดีเลย)

อะไรสักอย่างดลใจให้ผมปลอบโยนเขา ความเข็มแข็งของเจย์
เดนทีแสดงออกมาให้น้องๆ เห็น ผมรูด ้ เี ลยล่ะว่ามันคือความ
เข็มแข็งจอมปลอม ผมอาจจะไม่ได้รเู ้ รืองครอบครัวของเขา
ทังหมด แต่แค่สงที
ิ ได้ยน
ิ นันก็มากพอแล้วทีจะบอกผมว่าเขา
ฝื นตวั เองมากแค่ไหน

เขาไม่มีทางได้รวู้ า่ การทีผมได้กอดปลอบเขา ซึงยอมปลด

ปล่อยความอ่อนแอออกมาให้ผมเห็น มันช่วยให้ผมรูส้ ก ึ ว่าตัว
ตนของตัวเองมีความหมาย อย่างน้อยผมก็มีประโยชน์มาก
พอทีจะทําให้ใครสักคนรูส้ ก ึ ดีขน
ึ อย่างน้อยผมก็ไม่ใช่ไอ้คน
อ่อนแอทีแม่ไม่เคยไว้ใจให้ผมใช้ชีวต ิ อยูบ
่ นเส้นทางทีผมเลือก
เอง

ผมไม่รวู้ า่ หลังจากวันนันเจย์เดนจะคิดกับผมว่ายังไง แต่

สําหรับผม...เขาช่วยฮีลผมมากเลยทีเดียว
การไปคลับไม่เคยน่ าเบือสําหรับผม เพราะผมยอมอยูท ่ นี
ี ทังวัน
ทังคืนดีกว่าต้องกลับไปเจอหน้าแม่กบั เขา บางทีเจอหน้าแคสเที
ยลแล้วปล่อยให้ไอ้พีบ้านันบ่นผมจนคอแห้งตายผมยังมีความ
สุขกว่าเลย...จะกลับอพาร์ตเมนต์ก็ได้ แต่ผมก็ราํ คาญคนของ
แม่ทส่ี งมาคอยสอดส่องผมจนไม่อยากจะกลับไปทําตัวเหมือน
อยูใ่ นกรงขัง แม้ไอ้ชุดดําใส่แว่นดําสองสามตัวนันจะไม่ได้
ก้าวก่ายผมก็ตาม

ชีวต
ิ คนเราบางทีก็บดั ซบจนเกินไปเพราะคนใกล้ตวั

“ฉันแปลกใจจริงๆ นะทีวันนี แกปฏิเสธสาวสวยไปแล้วถึงสาม

คน โดยเฉพาะแม่โคนมชุดดํารัดรูปอย่างกับนางแมวยัวสวาท
คนล่าสุด” ริชาร์ดเอ่ยขึน

ดีแลนพยักหน้าเห็นด้วย “คนนันน่ ากินเป็ นบ้า ฉันล่ะเสียดาย

แทน”

“ถ้าแกอยากได้เธอก็ไปขอเธอเองสิ” ผมโคลงแก้วเหล้าในมือ
อย่างเซ็งๆ พวกมันพูดเรืองนีในทุกๆ ห้านาทีเห็นจะได้ บางที
เสนอเด็กหนุ่มมาให้ผมก็มี แต่ผมบอกแล้วไงว่าวันนีไม่สนใจ
ไม่มีอารมณ์ เว้ย

“แกเป็ นอะไรวะ วันนีดูอารมณ์ ไม่ด”ี

“เรืองเดิมๆ ล่ะสิ แม่กบั พ่อเลียง...”

“มันไม่ใช่พอ
่ เลียงของฉัน” ผมขัด ดีแลนยกสองมือขึนเสมอ
ไหล่เป็ นการยอมแพ้

“โอเคเพือน โทษที ฉันหลุดปากไปหน่อย”

“ปากงีน่ าเอาจุกนมยดั ปาก จะได้ไม่พล่ามอะไรโง่ๆ ออกมา” ริ

ชาร์ดพูดกลัวหัวเราะ และดีแลนก็รบั มุกด้วยการมองหาสาวชุด
ดําอีกครังเพือขอจุกนมของเธอมายดั ปาก

ผมได้แต่สา่ ยหน้าให้กบั ความระยําของเพือน ไอ้พวกเวรเอ๊ย

แต่ในขณะทีกําลังเอือมระอาความบ้าบอคอแตกของเพือน จูๆ่
ผมก็ได้เห็นอะไรบางอย่างเข้าโดยบังเอิญในตอนทีกวาดสายตา
มองไปเรือยเปื อย

นันมันเจย์เดนนี

สถาปนิกหนุ่มกําลังนังจิบเหล้าอยูค
่ นเดียวตรงเคาน์เตอร์บาร์
ซึงนันทําให้ผมค่อนข้างแปลกใจ ไหนเขาบอกว่าชอบเบียร์
หรือวันนีอยากดืมอะไรแรงๆ กันล่ะ?

ผมกําลังช่างใจว่าจะลุกไปหาเขาดีหรือไม่ ไม่รส
ู้ ิ การหา
ประโยคสักประโยคไปทักทายเขาดูยากอย่างไรชอบกล แต่ถงึ
อย่างนันผมก็ยงั อยากจะคุยกับเขาอยูด
่ ี
แต่แล้วช่วงจังหวะทีผมมัวแต่ลงั เลก็ดน
ั มีคนตัดหน้าผมซะแล้ว

มีเด็กหนุ่มวัยรุน
่ (ทีผมไม่แน่ ใจว่าบรรลุนิตภ
ิ าวะพอจะเข้าคลับ
ได้หรือยัง) เข้าไปนังคุยกับเขา เจย์เดนเองก็ดเู ป็ นมิตรเพราะ
หันไปคุยโต้ตอบกับไอ้เด็กหัวทองนันอยูน ่ านสองนาน แล้วจูๆ ่
ทังสองก็พากันลุกเดินหายไปทางห้องนําด้วยกัน ซึงถ้าให้ความ
คิดด้านชัวๆ ของผมเป็ นฝ่ ายประมวลผลล่ะก็ ผมจะคิดว่าสอง
คนนันไปนัวเนียกันในห้องนํา และทางเดียวทีจะรูไ้ ด้วา่ มันเป็ น
ความคิดทีถูกต้องหรือไม่ ก็คอ ื การตามไปดูให้เห็นกับตาไงล่ะ

“เดียวฉันมา” ผมบอกเพือนก่อนจะลุกเดินออกมาเลย

เรืองตลกหลังจากนันมันควรจะน่ าขํา แต่ผมกลับขําไม่ออก

ผมพบว่าตัวเองคิดถูกทีตามมา เพราะนอกจากจะเจอเจย์เดน
กับไอ้เด็กหัวทองนันแล้ว ยังได้เห็นฉากเด็ดเสียยิงกว่าดูหนังโป๊
ซะอีก...เอาล่ะ ผมเข้าใจความรูส้ ก
ึ ตอนเจย์เดนเห็นผมเอากับผู้
หญิงขึนมาแล้ว เพราะสิงทีผมเห็นอยูต ่ อนนีไม่ใช่ก็ใกล้เคียง
มาก

เด็กหัวเหลือง (เรียกตามความไม่ชอบใจ ซึง...ผมไม่ชอบใจ

เรืองอะไรอันนีค่อยหาคําตอบทีหลังแล้วกัน) เอนพิงกําแพง
โดยมีรา่ งสูงๆ ของเจย์เดนทาบทับ แผ่นอกของทังสองบดเบียด
กัน แต่ไอ้ทเบี
ี ยดกันยิงกว่าก็คอ
ื ริมฝี ปากกับเป้ ากางเกง

โอเค ใครกันนะทีเห็นผมนัวเนียกับสาวหน้าห้องนําแล้วถามว่า
ผมเอาจริงเหรอน่ ะ?

อ๋อ ใครคนนันก็คอ ื คนทีกําลังจูบอย่างดูดดืมกระชากวิญญาณ

กับเด็กหนุ่ มทีเพิงรูจ้ กั อยูต
่ อนนีไง

“เฮ้ เพือน ตรงนีเลยเหรอ?”

ผมส่งเสียงออกไปขัดจังหวะพวกเขาทังสอง ด้วยประโยค
คล้ายคลึงกันกับทีอีกฝ่ ายเคยร้องทักผมเมือไม่นานมานี และดู
เหมือนเจย์เดนจะจําเสียงผมได้ เพราะเขาชะงักงัน ใช้เวลา
หลายวินาทีอยูเ่ หมือนกันกว่าอีกฝ่ ายจะหน
ั มามองผม

ทันทีทผมเห็
ี นใบหน้าของเขา ใจของผมก็หล่นวูบ

“เจย์เดน นายไปโดนอะไรมา?”

เขาไม่ตอบ ถอยห่างจากเด็กหัวทอง “โทษที ฉันเจอเพือนน่ ะ”

“ไม่เป็ นไรครับ งันไว้คราวหน้าก็ได้” ไอ้หนุ่มน้อยส่งยิมหวาน

ให้กบั เจย์เดนก่อนจะหันมายิมให้ผมบ้างแล้วเดินจากไป นัน
ทําให้ผมมีโอกาสได้ขยบั เข้าไปหาเจย์เดนมากขึน
มือของผมไปไวกว่าสมอง มันยืนออกไปแตะทีโหนกแก้มของ
อีกฝ่ าย “ไปฟัดกับใครมาวะพวก”

เจย์เดนดูเหมือนไม่อยากตอบ ซึงผมก็ไม่คด
ิ จะบังคับ ตังใจจะ
บอกเขาว่าไม่ตอ้ งตอบผมก็ได้ ไปทําแผลกับผมก็พอ แต่เขาก็
เอ่ยแทรกขึนมาก่อนทีปากของผมจะทันได้อา้ ออก

“โดนพ่อซัดหน้ามาน่ ะ”

“พ่อ?” อ่า พ่อทีว่าก็คงจะเป็ นพ่อของโจชัว...พ่อของเขาด้วย

เหมือนกัน

เจย์เดนพยักหน้า เขาแค่นยิมราวกับจะเย้ยหยันอะไรสักอย่าง
บางทีอาจจะเป็ นตัวเขาเอง “ฉันไปส่งโจทีบ้านเพราะคิดว่าเขา
คงไม่อยู่ โจบอกว่าวันอาทิตย์แบบนี พ่อมักจะออกไปบาร์กบ ั
เพือนเก่า”

“...”

“แต่โชคร้ายเขาดันไม่ได้ไป และฉันก็ได้เจอกับเขา...ในรอบ
แปดปี เห็นจะได้” เจย์เดนหัวเราะเยาะหยันในลําคอ “เขาไม่
ชอบให้โจชัวมายุง่ กับฉัน เขาบอกว่าฉันคือตัวซวยสําหรับเขา
ไอ้บดั ซบ ใครกันแน่ วะทีเป็ นตัวซวย ถ้าเขาไม่เอากับแม่ฉน
ั
ฉันก็คงไม่ตอ้ งเกิดมามีพอ
่ สารเลวแบบนัน!”
ผมคิดว่าเขาคงเมาจนรังสตินึกคิดเอาไว้ไม่อยูอ
่ ก
ี แล้ว เพราะถ้า
เป็ นเจย์เดนในเวลาปกติ เขาคงไม่มีทางพูดอะไรแบบนีแน่
ขนาดโจชัวด่าพ่อว่าเป็ นไอ้เฮงซวยเขายังห้ามไม่ให้น้องด่าเลย
นีหว่า

“เฮ้ แล้วนายก็โดนเขาต่อยมาเหรอ”

“อืม หลายหมัดอยูเ่ หมือนกัน และคิดว่าจะโดนหนักกว่านีถ้า

ไม่ใช่เพราะโจลากเขากลับเข้าบ้านไปซะก่อน”

“...” ผมมองตามเขา เจย์เดนก้าวถอยไปจนแผ่นหลังชิดกับ

กําแพง

“น้องมองฉันด้วยสายตาแบบไหนนายรูม ้ ย?”
ั เขาเหม่อลอย
“เขามองฉันด้วยสายตารูส้ ก ึ ผิด ราวกับมีคาํ ว่าขอโทษนับล้าน
คําลอยออกมาจากดวงตาของเขา และนันทําให้ฉน ั เจ็บปวด
บัดซบ โจไม่ควรจะต้องมาเสียใจกับการกระทําของพ่อ คนที
เสียใจควรเป็ นพ่อ ไม่ใช่เขา”

“ไม่ใช่นายเหมือนกัน” ผมเอ่ยขึน มองสบตาของเขาทีจ้องตรง

มา “นายเองก็ไม่ควรต้องเจ็บปวด”

“แต่...” ผมสูดหายใจเข้าลึก “แต่มน

ั ยากเหลือเกินคริสเตียน
ฉันทนมาได้เป็ นสิบกว่าปี และฉันคิดว่าอาจจะทนได้ตอ ่ ไป
เรือยๆ ซึงนันเป็ นการโกหกตัวเองอย่างทีสุด เพราะฉันเริมทน
ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว บางทีอาจจะทนไม่ไหวมานานแล้วด้วย
ซํา”

ผมก้าวเข้าไปหาเขา สวมกอดเขาเหมือนกับครังล่าสุดทีเรากอด
กัน...เจย์เดนยืนนิงอยูน
่ าน แต่สด
ุ ท้ายเขาก็กอดผมกลับ ซบ
หน้าลงกับบ่าของผมเหมือนเมือวันนันไม่มีผด ิ แต่ครังนีไม่มี
นําตาสักหยด เขาแค่กอดผมเอาไว้เฉยๆ เท่านัน

ซึง...อย่าได้ถามผมว่าทําไมถึงทําแบบนี เพราะผมเองก็หาคํา
ตอบให้กบั ตัวเองไม่ได้เช่นกัน

ไม่รวู ้ า่ เรากอดกันอยูน
่ านแค่ไหน รูต
้ ัวอีกทีผมก็ผละถอยห่าง
จากเขาแล้ว...เราสบตากันในระยะประชิด และก่อนทีจะได้ทน ั
คิดไตร่ตรองให้ดี ผมก็พบว่าริมฝี ปากของเราสองคนแนบ
เข้าหากันแล้ว

ผมบดเบียดปากของผมกับปากของเขา รสชาติแอลกอฮอล์ขม
ฝาดยังติดอยูท
่ ปลายลิ
ี นของเราสองคน ผมปล่อยให้เจย์เดนไล่
ต้อนผม ปล่อยให้เขาได้เป็ นฝ่ ายล่วงลําเข้ามาในปากของผม
เราจูบกันโดยลืมไปสินว่าตอนนีกําลังยืนอยูท ่ ไหน
ี หรือจะมีใคร
เดินผ่านมาเห็นหรือไม่

ผมดันเจย์เดนจนแผ่นหลังอีกฝ่ ายแนบไปกับผนัง คร่อมทับเขา

เอาไว้ มือข้างหนึงลูบต้นคอของเขา ส่วนมืออีกข้างเลือนลง
ลูบไล้ชว่ งเอวผ่านเนือผ้าบางๆ ของเสือเชิตสีเข้ม
เจย์เดนเองก็มือไม่อยูน
่ ิงเหมือนกัน...เขาลูบต้นคอของผม สอด
ปลายนิวทังห้าเข้าไปในเส้นผม ขยําและดึงเบาๆ ในระหว่างที
เราแลกเอนไซม์กน ั อย่างดูดดืมลืมตาย และอะไรๆ คงจะเกิน
เลยไปมากกว่านีแล้วด้วยซํา หากไม่ใช่เพราะเขาได้สติแล้วเป็ น
ฝ่ ายผลักผมออกก่อน

เป็ นแรงผลักแผ่วเบา แต่ก็มากพอทีจะทําให้ผมก้าวถอยออกมา

จากตัวเขา สติของผมถูกเรียกกลับมาในตอนนัน ได้แต่ถามตัว
เองซําๆ ว่าทําบ้าอะไรลงไปวะเนีย อะไรดลใจให้ผมจูบเจย์เดน
กันวะ!?

“ฉันคิดว่าต้องกลับบ้านแล้วล่ะ” ผมคิดว่าควรจะพูดอะไรสัก
อย่าง แต่เจย์เดนกลับพูดแทนผมซะก่อน “พรุง่ นีฉัน เอ่อ มีงาน
ต้องทําแต่เช้า”

ผมพยายามห้ามตัวเองไม่ให้เม้มปากเพราะความประหม่า “ไว้
เจอกัน”

“ไว้เจอกัน” เจย์เดนสบตาผมในเสียววินาทีกอ
่ นจะหลบตาแล้ว
พยกั หน้ารับ

เขาไปแล้ว แต่ชวั วินาทีหนึงผมคิดว่าผมเห็นอะไรบางอย่างตรง

อกเสือด้านซ้ายของเขา มันโผล่ออกมาให้เห็นแค่สองสามตัว
แรกเพราะเจย์เดนไม่ได้ตด ิ กระดุมสองเม็ดบนอีกแล้ว และสิงที
ผมเห็นก็คอื ตัวอักษรสีเข้มๆ ทีผมเคยเดาเอาไว้วา่ มันคือชือโซล
เมตของเขา
Chr-

Chapter 6

When I lied to you

จากการปกปิ ดความลับธรรมดาๆ กลายเป็ นการโกหกครัง

สําคัญครังหนึงในชีวต
ิ

ภาพวันนันยังฝังอยูใ่ นหัวของผม เหมือนกับสัมผัสร้อนผ่าวจาก

ริมฝี ปากของเขาทีผมยังคงรูส้ ก
ึ ถึงมันได้บนปากของผม...ยาก
จะลืมเลือน ยากจะลบให้หายไปจากความทรงจํา

ผมไม่คดิ ว่าเราจะจูบกัน ไม่เคยคิดเลยด้วยซําว่าจะมีอะไรแบบ

นันเกิดขึน ผมไม่ได้ชอบเขา

โอเค ยอมรับก็ได้วา่ มีบา้ งทีรูส้ ก

ึ แปลกๆ กับเขา แต่ผมยกให้มน
ั
เป็ นความผิดของโชคชะตาทีคิดจะเสนอหน้าจับคูใ่ ห้กบั คนบน
โลกใบนีโดยไม่ถามความสมัครใจกันก่อน
สองครังทีคริสเตียนอยูก ่ บั ผมในเวลาทีความอ่อนแอกัดกิน
หัวใจจนแทบพังยับเยิน อ้อมกอดหลวมๆ ของเขาในครังแรก
และบ่าแข็งแรงทีให้ผมซบ...ผมยงั รูส้ ก ึ ถึงมันได้ ไม่ตา่ งจากจูบ
ครังล่าสุดทีเกิดขึนได้อย่างไรก็ไม่รู ้ รูแ
้ ต่วา่ ตอนนันผมกําลัง
เสียใจ และเผลอตอบรับปลายลินทีปัดป่ ายเชิญชวนจนต้อง
เข้าหา

หัวใจของผมเต้นแรงจนแทบคลังตายหลังจากทีเราแยกห่าง
ออกจากกัน และผมรูเ้ ลยว่าตอนนันผมไม่อาจจะมองหน้าเขา
ได้นานเกินสามนาทีแน่ นอน ดังนันผมถึงได้รบ
ี ขอตัวกลับบ้าน
เพือหนีออกมาให้ไกลจากเขา อย่างน้อยก็ให้มนั ไกลมากพอที
ผมจะควบคุมลมหายใจหอบสะท้านและความสับสนของตัวเอง
ได้

อะไรทําให้ผมยอมปล่อยตัวเองให้จบ ู กับเขา จนถึงวันนีซึงผ่าน

มาสีวันแล้วแต่ผมก็ยงั หาคําตอบไม่ได้ หรือบางทีผมอาจจะรู้
เหตุผลของมันอยูแ่ ล้ว แต่ผมก็แค่...ยังไม่อยากจะยอมรับมัน

“เจย์เดน เฮ้!”

ผมกะพริบตา เงยหน้าขึนมองคนเรียก “ว่าไง”

“แกเป็ นอะไรวะ ทําตัวแปลกๆ มาหลายวันแล้วนะเพือน”

แมตต์หรีตามองผม และให้ตายเถอะ ผมไม่เคยจะปิ ดบังอะไร
กับเพือนคนนีได้เลย แต่ถงึ อย่างนันผมก็ยงั เลือกทีจะปฏิเสธ
“ไม่มีอะไร”

“เชือแกฉันคงเป็ นหมันตลอดชีวต
ิ ”

ผมหัวเราะ “ถ้าแกเป็ นหมันฉันจะยุให้คริสติน่าไปหาแฟนใหม่”

“อยากโดนต่อยปากไหมไอ้กร๊วก” แมตต์ชีหน้าผม ท่าทางหา

เรืองเต็มที แต่ผมรูว้ า่ เขาก็แค่แอ็คติงเท่านัน

“พูดถึงคริสติน่าแล้วเพิงนึกขึนได้วา่ ฉันยังไม่ได้โทรหาเธอเลย
ไว้คยุ กับเธอเสร็จเมือไหร่” แมตต์ชีหน้าผม “แกจะเป็ นรายต่อ
ไปทีฉันจําเป็ นต้องจับมานังคุยกันให้รเู ้ รือง”

ผมส่ายหน้าเบาๆ ยิมขําให้กบั สีหน้าคาดคันของเขา แต่ก็

นะ...ผมรูว้ า่ เขาทําไปเพราะเป็ นห่วงผม ดังนันผมจะไม่โกรธ
หรอก

ระหว่างทีกําลังตรวจงานทังหมดให้เรียบร้อยก่อนส่งลูกค้า ซึงก็
คือบริษท
ั ของคริสเตียนนันล่ะ วิลทีหายไปคุยกับบอสนานสอง
นานก็กลับมา

“ข่าวดีพวก”

“อะไร?” แดเนียลทีกําลังคียข
์ อ
้ มูลอะไรสักอย่างอยูห
่ น้าจอ
คอมพิวเตอร์หน
ั มาเอ่ยถาม
วิลยิมกว้าง “ลูกค้าของเราจะเข้ามาเซ็นสัญญาภายในวันนี”

“บริษท
ั แคมเบลล์น่ะเหรอ?”

“ช่ายยย ครังนีเห็นบอสบอกว่ารองซีอโี อจะมาเองเลยนะเว้ย”

“อ้าว แล้วมิสเตอร์คริสเตียนทีมาคราวก่อนล่ะวะ?”

“ฉันก็ไม่รวู ้ ะ่ ว่าเขาตําแหน่ งอะไร มันไม่ใช่เรืองของเรานีหว่า

แกจะสนใจทําไมวะ”

แดเนียลพยักหน้า “สงสัยไม่ได้รไึ ง”

“แต่ครังนีมิสเตอร์คริสเตียนก็น่าจะมาด้วย บอสว่าอย่างนัน”

ผมใจเต้นแรงอีกแล้ว ก็แค่คริสเตียนจะมาทีนี ทําไมผมต้องตืน

เต้นด้วย...หรือบางทีมน
ั อาจจะเป็ นเพราะผมยังไม่พร้อมทีจะ
เจอเขาตอนนีล่ะมัง ควรจะทําหน้ายังไงเมือเจอเขา คิดไม่ออก
เลยจริงๆ

ในระหว่างพักกลางวันผมก็พบว่าการโดนแมตต์เค้นคอช่วยให้
ผมสบายใจขึน
เรายืนพิงระเบียงซึงจัดให้เป็ นโซนสูบบุหรี แมตต์พน ่ ควันไป
ด้วยในระหว่างทีฟังผมเล่า ส่วนผมไม่สบ ู เพราะเลิกสูบมานาน
หลายปี แล้ว เคยคิดว่าการสูดสารก่อมะเร็งช่วยให้ผอ ่ นคลายได้
มาก แต่ก็พบว่ามันน่ ากลัวพอกันถ้าต้องเป็ นโรคเกียวกับระบบ
ทางเดินหายใจ ผมก็เลยเลิกสูบไปอย่างเด็ดขาด

“แกจูบกับเขาไปแล้ว?” แมตต์ถามเสียงสูง เขาถือมวนบุหรีค้าง

ไว้ในท่าเตรียมจ่อปาก สีหน้าของเขาดูตนตะลึ
ื งไปกับเรืองทีผม
เพิงเล่าจบ

“อือฮึ แกได้ยน
ิ แล้วนี”

“พระเจ้า จริงเหรอวะพวก นันมันสุดยอดฉิบหายเลยว่ะ!”

แมตต์แทบจะปรบมือให้ผม

“ตรงไหนทีเรียกว่าสุดยอด?” มีแต่ฉิบหายน่ะสิไม่วา่

“ก็นน
ั โซลเมตของแกไม่ใช่รไึ ง”

“ก็ใช่” ผมถอนใจ “แต่แกอย่าลืมว่าฉันไม่คด ิ จะเกินเลยกับเขา

ไปมากกว่าคําว่าคนรูจ้ กั ...หรืออย่างมากก็เพือนกัน”

“หนีอะไรหนีได้เจย์เดน แต่แกหนีโชคชะตาไม่ได้หรอก”
“งันก็จงรูเ้ อาไว้วา่ ฉันไม่ไว้ใจโชคชะตา ไม่เคยไว้ใจเลยสัก
ครัง” ผมยํา จ้องตาเขาโดยใส่ความจริงจังทังหมดลงในแววตา
ทีสือออกไป

แมตต์เป็ นฝ่ ายถอนหายใจบ้าง “ฉันรู้ แต่...”

“...” ผมรอให้เขาพูด แต่ดเู หมือนเขาเลือกทีจะยอมแพ้ตอ

่ คํา
พูดของผมก่อนหน้านี

“เอาเถอะ พูดอะไรไปแกก็คงยึดมันอุดมการณ์ หนีโชคชะตา

และโซลเมตเหมือนเดิม ทีนีเรามาคิดกันดีกว่าว่าแกจะทํายังไง
ตอนเจอหน้าเขา”

“นันล่ะทีฉันยังคิดไม่ตก” ผมยอมรับตามตรง

“ทีจริงมันก็ไม่ยากเลยเพือน แกก็แค่ทาํ ตัวปกติ ไม่เห็นมีอะไร

ต้องกังวล”

พูดมันก็งา่ ยน่ ะสิ แต่ทาํ ยากเป็ นบ้าเลยให้ตาย…แมตต์คงจะ

มองเห็นความไม่สบายใจบนหน้าของผม เขาตบไหล่ปลอบโยน
ก่อนจะบีบุหรีทิงกับทีเขีย

“เอาน่ าพวก อย่าคิดมาก ไปทํางานรอลูกค้ามากันเถอะ”

อ่า คิดดูอก
ี ที หรือผมควรจะปล่อยให้สญ
ั ชาตญาณพาไปดีละ่ ?
การพบหน้ากันหลังจากจูบร้อนแรงครงก่ ั อนสร้างความ
กระอักกระอ่วนให้เราสองคน...ไม่ใช่แค่ผม พอเห็นคริสเตียน
เลิกคิวมองผมด้วยท่าทีประหม่าอย่างทีผมไม่เคยเห็นจากเขามา
ก่อน ผมก็พบว่าความกังวลของผมลดลงเยอะมาก ช่วยให้รส ู้ ก
ึ
ดีขนเยอะเลย
ึ

หลังจากการแนะนําตัวอีกครังเพราะคราวนี รองประธานบริษท ั
มาเอง ผมก็พบว่าพีชายของคริสเตียนคือมิสเตอร์แคสเทียล
แคมเบลล์ รองซีอโี อทีพูดถึงกันอยูน
่ นล่
ั ะ...ส่วนคริสเตียนไม่ได้
มีตาํ แหน่ งหน้าทีอะไรในบริษทั นอกไปจากเป็ นผูช
้ ว่ ยให้กบั พี
ชายของเขาเอง ไอ้ผมก็นึกว่าเขาจะมีตาํ แหน่ งสูงๆ ไม่ตา่ ง
อะไรกับพีชายของเขาน่ ะสิ

“หลังจากนีหากมีโครงการอะไรใหม่ๆ อีก ทางเราอาจจะได้

ร่วมงานกันนะครับ”

ภายหลังจากการเซ็นสัญญาฉบับสมบูรณ์ เรียบร้อย มิสเตอร์แค

สเทียลก็พูดขึนด้วยท่าทีเป็ นมิตร เขาส่งยิมให้พวกเรา แต่ผมรูด
้ ี
ว่ามันเป็ นรอยยิมการค้า เพราะทางผมเองก็ยมแบบนั
ิ นให้เขา
ไม่ตา่ งกัน

โลกนีแม้จะจริงใจต่อกันมากแค่ไหน แต่อย่างไรธุรกิจก็คอ ื
ธุรกิจ ยิมทีมีให้กน
ั จึงเป็ นได้ทงยิ
ั มตามมารยาทและยิมจริงใจ
ของแท้ หรือบางทีก็อาจจะเป็ นรอยยิมทีปนกันไปทังสองอย่าง
ในคราวเดียว

“ด้วยความยินดีครับมิสเตอร์แคมเบลล์ ทางเรารูส
้ ก
ึ เป็ นเกียรติที
ได้รว่ มงานกับบริษท
ั ยกั ษ์ ใหญ่อย่างคุณ”

แคสเทียลหัวเราะอย่างอารมณ์ ดี “อ้อ จริงสิ ครังหน้าผมอาจจะ

ส่งน้องชายของผมมาเป็ นฝ่ ายประสานงานบ่อยขึนนะครับ
พอดีเขาเพิงเริมเข้ามาทํางานในบริษทั อย่างจริงจังเมือไม่นาน
มานีเอง ผมก็เลยอยากให้เขาได้เรียนรูง้ านในหลายๆ ด้าน ถือ
เป็ นการฝากเนือฝากตัวไปเลยแล้วกัน”

“ยินดีครับ พวกเราจะดูแลน้องชายของคุณอย่างดี”

พูดคุยกันอีกเล็กน้อยแคสเทียลก็ขอตัวกลับก่อนเพราะมีธุระ
ด่วนให้ตอ้ งไปจัดการ แต่คริสเตียน...เขาไม่ได้กลับไปด้วย

“พีบอกให้ผมพาพวกคุณไปเลียงดินเนอร์”

“โอ้ ไม่ตอ
้ งก็ได้ครับ แค่ได้รว่ มงานกันก็ดม
ี ากพอแล้ว” บอส
เอ่ยขึนด้วยความเกรงใจผมรู ้ แต่นนไม่
ั ใช่เหตุผลทีเพือนร่วม
ทีมของผมจะยอมรับได้

วิลแย้งด้วยนําเสียงกลัวหัวเราะ “แต่ผมไม่ขดั นะครับ อยาก

ดินเนอร์มือหรูๆ ดูบา้ งเหมือนกัน”
“เฮ้ อย่าทําตัวไร้มารยาทน่ าวิล” แดเนียลเอ็ดเสียงเข้ม แต่
คริสเตียนกลับหัวเราะเบาๆ

“ไม่เป็ นไรครับ ผมก็ตงใจจะพาไปโรงแรมในเครื

ั อของเราอยู่
แล้ว”

“เจ๋งเป้ ง” แมตต์ทีเงียบอยูน
่ านประสานมือเข้าด้วยกันเสียงดัง
เขาดูชอบใจทีจะได้กน ิ อาหารในโรงแรมหรูระดับห้าดาว ซึง
นันทําให้ผมอดจะกลอกตาให้กบั ความชอบกินเกินเหตุของ
เพือนไม่ได้

“ถ้าไม่รบกวนหรือเสียมารยาทจนเกินไป...” บอสของพวกเรา
เอ่ยขึนอีกครัง แต่ย ังไม่ทน
ั พูดจบคริสเตียนก็เอ่ยขัด

“ไม่เลยครับ ด้วยความยินดีมาก พวกคุณเองก็ตอ

้ งเหนือยกับ
การแก้งานเพือให้ทางเราพอใจตังหลายครงหลายหน
ั การเลียง
มือเย็นสักมือไม่ได้รบกวนอะไรหรอกครับ”

เข้าใจพูด ผมคิด

“ถ้าอย่างนันฝากลูกทีมของผมด้วยนะครับ”

ผมเลิกคิว “อ้าว บอสไม่ไปด้วยกันเหรอ?”

“ไม่ละ่ ยังมีลก
ู ค้าทีนัดเอาไว้ให้ตอ
้ งสะสางงาน พวกนายไป
ดินเนอร์ในโรงแรมก็อย่าทําตัวโง่ๆ ท่ามกลางแขกเหรือของเขา
ล่ะ เดียวโรงแรมเขาจะเสียชือ”

พอบอสพูดแบบนันก็โดนพวกผมโห่ใส่โดยพร้อมเพรียง และ
หลังจากทีบอสหายลับออกไปจากห้องประชุม คริสเตียนก็เอียง
คอเลิกคิวถามขึนว่า

“พร้อมจะไปกันหรือยังครับ ตอนนีห้าโมงครึงแล้ว ผมจองโต๊ะ

เอาไว้ตอนหกโมงตรง”

“ยิงกว่าพร้อมอีกครับคุณคริสเตียน” วิลกับแดเนียลถูฝ่ามือเข้า
ด้วยกัน ขณะทีแมตต์ผวิ ปากหวืออย่างชอบใจ

“ถ้าอย่างนันทุกคนจะไปรถตูข
้ องบริษท
ั ผม หรือจะแยกกันไป
เจอทีนันครับ?”

ผมเป็ นฝ่ ายเสนอก่อนทีเพือนร่วมทีมจะได้พด

ู อะไรออกไป “วิล
แดเนียล พวกแกไปกับคริสเตียนเลยก็ได้ ฉันกับแมตต์จะตาม
ไปทีหลัง”

“ทําไมไม่ไปพร้อมกันวะ” วิลทําหน้าสงสัย

ผมเหลือบสบตาเพือนสนิททีมักจะรูใ้ จผมเสมอ เราส่งสัญญาณ

บางอย่างกันทางสายตาทีแม้ไม่ตอ ้ งพูดออกเสียงก็เข้าใจกัน
ได้...แมตต์รวู้ า่ ผมต้องการเวลาเพือตังหลัก
“มีธุระนิดหน่อยทีฉันต้องไปทํากับเจย์เดนน่ ะ พวกแกไปก่อน
ได้เลย”

“อ้อ งันก็โอเค เจอกันทีโรงแรมนะเพือน”

ผมลอบสูดหายใจ หันไปสบตาคริสเตียนแล้วยิมให้เขาเพียงเล็ก
น้อย “ฝากเพือนฉันด้วยนะ”

“ได้” เขาเงียบไปอึดใจหนึงเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง
แต่สดุ ท้ายเขาก็ไม่ได้พด
ู แล้วพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกจาก
ห้องประชุมไป

หลังจากพวกเขาออกไปแล้วแมตต์ก็ออกตาม โดยทิงท้ายไว้แค่
ว่าจะไปห้องนํา ให้ไปเจอกันทีรถของเขาถ้าผมพร้อมจะเผชิญ
หน้ากับคริสเตียนระลอกสองแล้ว

ผมทรุดนังลงบนเก้าอีห้องประชุม ยกมือทังสองข้างกุมใบหน้า
เอาไว้อย่างคิดไม่ตกว่าจะทําอย่างไรต่อไปดี แต่แล้วผมก็ตอ
้ ง
สะดุง้ โหยงเมือคนทีคิดว่าออกไปนานแล้ว ดันกลับเข้ามาพร้อม
เสียงทักทาย

“เฮ้”

ผมหันขวับไปมอง “นาย...”
“ไง กําลังเครียดอะไรอยูง่ นเหรอ
ั ?”

ผมไม่ตอบแต่ยอ
้ นถามเขา “ลืมอะไรล่ะ?”

“เปล่า” คริสเตียนส่ายหน้า “ฉันก็แค่...แบบว่าอยากคุยกับนาย

และคิดว่านายน่ าจะยงั อยูท
่ ีนี ซึงก็ดท
ี ฉั
ี นเดาไม่ผด
ิ ”

“อืม เอ่อ งันเหรอ” ผมไม่รจู้ ะตอบอย่างไรดี พอมาอยูด ่ ว้ ยกัน

ตามลําพังผมก็กระอกั กระอ่วนขึนมาอีกครัง บ้าฉิบ นีมันบ้าบอ
บัดซบเลยให้ตายเถอะ ทําไมผมต้องรูส้ ก ึ ไม่เป็ นตัวเองอย่างนี
ด้วยนะ

“ฉันอยากจะคุยกับนาย” คุณโซลเมตของผมเอ่ยขึนมาอีกครัง
“เรืองทีคลับวันนัน”

พระเจ้า เอาอย่างนีจริงๆ ใช่ไหมเนีย

ผมสูดหายใจ “ฉันไม่ได้โกรธอะไร ถ้านายกังวลเรืองนัน”

“จริงเหรอ?” ผมพยักหน้าให้เขาแทนคําตอบ สีหน้าคริสเตียนดู

สบายใจขึน “แต่ย ังไงฉันก็ยงั อยากจะขอโทษนายอยูด
่ ี ที
เผลอ...ล่วงเกินนายไป”

เท่านันล่ะความปันป่ วนระหว่างเราสองคนก็เหมือนจะหายไป
เป็ นปลิดทิง ผมหลุดหวั เราะเต็มเหนี ยว “ให้ตายสิ คริสเตียน
นายพูดจริงเรอะ ขอโทษเรืองล่วงเกินฉันเนียนะ? ฉันทีเป็ น
ผูช
้ ายเหมือนนายน่ ะนะ?”

“อ่า ก็ใช่ส”ิ

“อย่าคิดมากไปหน่ อยเลยน่ า ก็แค่...” ผมนิงไปเล็กน้อยทีต้อง

พูดคํานัน แต่สด
ุ ท้ายผมก็ได้พด
ู “แค่จบ ู เอง ตอนนันฉันเมา
มาก อาจจะเผลอไผลไปบ้าง นายเองก็คงเหมือนกันนันล่ะน่ า”

“งันถ้าเรานัวเนียกันจนไอ้หนูใต้กางเกงแข็งปึ ง นายก็จะบอกว่า
เป็ นเพราะเมาล่ะสิ”

ระยําเอ๊ย เขาพูดบ้าอะไรของเขาออกมาวะนัน

ผมเหวอ มองเขาตาค้าง และนันทําให้คริสเตียนเป็ นฝ่ าย

หัวเราะเสียงดังออกมาบ้าง

“ฉันหยอกเล่นน่ าเพือน ตกใจอะไรขนาดนัน”

“ใครไม่ตกใจสิแปลก” ผมกลอกตาใส่เขา “สรุปนายขึนมาเพือ

บอกฉันแค่นี?”

“อ่าฮะ แล้วก็...ทีจริงมีอก
ี เรืองน่ ะ”

“เรือง?”
คริสเตียนเลียริมฝี ปาก และพระเจ้า สาบานต่อหน้ารูปปันเทพี
แห่งความพินาศเถอะ! ผมดันนึกไปถึงรสจูบของเราเมือสีวัน
ก่อน แค่เพราะเห็นคุณโซลเมตเลียปากตัวเองเนียนะ!? เป็ นเอา
มากแล้วไอ้เวรเอ๊ย

ผมต้องโฟกัสกับสิงทีเขาจะพูด ใช้ความพยายามมากเลยที
เดียว...แต่คาํ ทีหลุดออกมาจากปากของเขาดันทําเอาผมแทบจะ
สติแตกขึนมาจริงๆ

“รอยทีหน้าอกด้านซ้ายของนายมันไม่ใช่ลายเพ้นท์ แต่เป็ นชือ

โซลเมตของนายใช่มย?”ั

“!!!”

ผมควรจะพูดอะไร ควรจะตอบเขาว่าอะไร

คริสเตียนจ้องผมนิงๆ “วันนันทีคลับฉันเห็นมันอีกครังเพราะ
นายไม่ได้ตดิ กระดุมเสือ”

อีกแล้วเหรอวะ

ผมสบถด่าตัวเองในใจ ด่าให้กบั ความสะเพร่าซําซาก ไม่คด ิ ว่า

แค่ไม่ชอบให้เสือมันอึดอัดรัดตัวเลยปลดกระดุมสองเม็ดบน
ออกจนเป็ นนิสยั จะทําให้ผมต้องมาเจอเรืองยุง่ ยากเอาตอนนีได้
“ถ้าเป็ นลายเพ้นท์มน
ั ก็ควรจะลบหายไปตังนานแล้ว แต่นีมันยัง
อยูบ
่ นตัวนายในตําแหน่ งเดิมเป๊ ะ...”

“บางทีฉน
ั อาจจะไปเพ้นท์ทบั อีกครังอะไรแบบนันก็ได้นี” ผม
แย้ง

เขาพยักหน้า “ก็อาจจะใช่ แต่ลายเพ้นท์คงกะพริบไปมาไม่ได้

หรอกมัง”

บัดซบ! นีเขาเห็นถึงขนาดนันเลยเหรอวะ!?

ผมพยายามตังสติ ถ้าลนลานแสดงอาการไม่ปกติออกไปให้เขา
เห็นต้องไม่ใช่เรืองดีแน่ “แล้วยังไงเหรอพวก?”

“ตัวอักษรทีฉันเห็นคือ ซี-เอช-อาร์ แต่ตวั ทีเหลือฉันไม่เห็น”

คริสเตียนยิมมุมปาก เป็ นรอยยิมประหลาดทีทําให้ผมรูส้ ก ึ ขน
ลุกพรึบ “ตกลงนายมีโซลเมตแล้วสินะ”

“นายรูไ้ ปแล้วจะได้อะไร?”

“ไม่รส
ู ้ ิ ก็แค่อยากรูน
้ ่ ะ หรือฉันถามไม่ได้?”

ผมแค่นหัวเราะ “เราสนิทกันมากพอทีฉันจะต้องบอกนายเรือง
นีด้วยเรอะ”

“จูบกันแล้วก็น่าจะสนิทกันในระดับหนึงนะ”
“เวร นายนีมันเฮงซวยจริงๆ เลยว่ะคริสเตียน” ผมหลุดปากด่า
เขาออกไปจนได้

คริสเตียนหัวเราะ “ว่าไง บอกฉันได้ไหมล่ะว่าโซลเมตของนาย

ชืออะไร”

“...”

“ซีเอชอาร์ก็น่าจะเป็ น...คริสต์มาส?”

ผมทําหน้าเมือยใส่เขาทันที ใครบ้างวะมันจะตังชือลูกว่า
คริสต์มาส โอเคมันอาจจะมี แต่สาบานได้วา่ ทังชีวต
ิ ของผมยงั
ไม่เคยได้ยน
ิ มาก่อนเลย ไอ้คนทีชือคริสต์มาสเนีย

“คริสโตเฟอร์ คริสติน่า คริสตอฟ หรือ...” คุณโซลเมตจ้องตา

ผม “คริสเตียน”

ผมต้องใช้กาํ ลังใจทังหมดในการห้ามตัวเองไม่ให้สะดุง้ หรือ

เผลอทําหน้าแตกตืน ปากไปไวกว่าสมองจนเผลอตะโกนออก
ไปเสียงดังเกินความจําเป็ น

“คริสติน่า!” ผมบอกเขา “โซลเมตฉัน...ชือคริสติน่า”

อีกฝ่ ายนิงไป ดวงตาของเขาทีมองมาดูลาลึ

ํ ก แฝงไปด้วยความ
ลึกลับบางอย่างทียากจะหยงถึ
ั ง ผมมองแววตาของเขาไม่ออก
ว่าตอนนีเขากําลังคิดอะไรอยู่ ซึงนันทําให้ผมรูส้ ก
ึ ยําแย่ลงกว่า
เดิม…เขาจะรูแ้ ล้วหรือเปล่า เขาจะรูไ้ หมว่าผมโกหกเขา

มือของผมเย็นเฉี ยบ เหงือเม็ดเล็กซึมขึนทีข้างขมับทังทีผมยืน
อยูใ่ นห้องแอร์เย็นเฉี ยบ ความกังวลของผมมีมากซะจนเผลอ
กลันหายใจด้วยความลุน ้ ระทึก สถานการณ์ ตอนนี มันโคตร
ระยําบัดซบจนผมอยากจะยกมือขยีหัวตัวเอง แต่ผมรูด ้ วี า่ ทําไม่
ได้ ถ้าผมไม่อยากให้คริสเตียนรูว้ า่ กําลังโกหกเขาอยู่ ผมก็ไม่
ควรทําอะไรก็แล้วแต่ทเป็ ี นการเปิ ดโปงตัวเอง

หัวใจของผมเต้นแรงจนอีกนิดมันคงจะหยุดเต้นไปด้วยความ
ช็อกก็เป็ นได้ แต่สด
ุ ท้ายคริสเตียนก็เอ่ยขึน

“งันเหรอ โซลเมตนายเป็ นผูห

้ ญิงสินะ ฉันอยากจะเห็นหน้าเธอ
ขึนมาแล้วสิ”

การปกปิ ดกลายเป็ นการโกหกไปเสียแล้ว

Chapter 7

When I try to refuse

แล้วผมก็ได้คน
้ พบว่านอกจากความลับจะไม่มีในโลกแล้ว การ
โกหกทีใช้เวลาสันทีสุดก็เกิดขึนได้เหมือนกัน

‘มีเรืองให้ชว่ ย’

นันคือประโยคทีผมบอกกับแมตต์ ก่อนทีเราจะไปดินเนอร์กน ั
ในโรงแรมหรูของเครือบริษท ั แคมเบลล์ ผมเล่าสถานการณ์ที
เกิดขึนเมือไม่ถงึ ครึงชัวโมงทีแล้วให้เพือนรักฟัง และทันทีทผม
ี
บอกกับเขาว่าเผลอเอาชือคริสติน่ามาอ้างเป็ นโซลเมตของผม
แมตต์ก็ถงึ กับขับรถเป๋ ไปวูบหนึงเลยทีเดียว

ผมคิดว่าถ้าไม่ใช่เพราะกําลังขับรถอยูบ
่ นถนนทีการจราจร
พลุกพล่าน แมตต์คงได้จอดเข้าข้างทางแล้วลากผมลงไปต่อย
หน้าควํา

“แกว่าอะไรนะ!?” เขาถามผมเสียงสูง นัยน์ ตาเดือดดาลจ้อง

ตรงไปยังเบืองหน้าราวกับกําลังจินตนาการ ว่ามีใบหน้าของผม
อยูบ
่ นถนนและเขากําลังขับรถเหยียบมันอยู่

ถึงเราจะเป็ นเพือนทีรูใ้ จกันมากแค่ไหน แต่ถา้ อะไรก็ตามที

เกียวกับผม แมตต์ หรือคนรอบข้างของแมตต์เกิดส่งผลกระทบ
กับโซลเมตของเขา สร้างความเดือดร้อนให้กบั คริสติน่าไม่วา่
จะโดยตังใจหรือไม่ แมตต์ก็พร้อมทีจะพ่นไฟใส่หวั คนเหล่านัน
จนไหม้เป็ นจุลได้...ไม่เว้นแม้แต่ผม
ผมรูว้ า่ เขาทังรักทังหวงแฟนของเขามาก แต่ครังนีผมต้องการ
ความช่วยเหลือจากเขาจริงๆ

“แกได้ยน
ิ แล้ว”

“และฉันกําลังคิดว่าจะต่อยแกกีหมัดดี” เขาสวนกลับมา

ผมโอดครวญ “ไม่เอาน่ าเพือน ฉันรูว้ า่ ฉันมันเป็ นไอ้งงที

ั ดันสะ
เหล่อเอาชือแฟนแกไปโมเมเป็ นโซลเมตตัวเอง แต่ตอนนันมัน
คิดอะไรไม่ออกนีหว่า”

“...”

“น่ าแมตต์ นีเป็ นเรืองคอขาดบาดตาย ช่วยฉันหน่ อยเถอะว่ะ”

แมตต์ถอนหายใจ “ฉันอยากจะโกรธนะทีแกทําให้อะไรๆ มัน

ยุง่ ยากขึนกว่าเดิม แต่ก็ดน
ั โกรธไม่ลงเพราะรูว้ า่ เหตุผลทีแกทํา
แบบนีมันเกิดจากอะไร แต่...คริสติน่าแฟนฉันเนียนะ?”

“ตกลงแกจะช่วยฉันใช่มย?”
ั ผมเข้าประเด็นทันที ดูมดั มือชก
เพือนรักไปหน่ อยแต่ผมไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ

“ขอฉันถามคริสตีก่อนแล้วกัน ถ้าเธอโอเค ฉันก็โอเค” เขาถอน

ใจ ดูก็รูว้ า่ ไม่อยากให้ความร่วมมือ แต่คาํ ว่าเพือนระหว่างเราก็
คําคอเขาเอาไว้เช่นกัน ผมรูด
้ เี ลยล่ะว่าเขาปล่อยให้ผมลําบาก
ไม่ได้หรอก เหมือนทีผมก็ปล่อยให้เขาลําบากไม่ได้เช่นกัน

ก็หวังว่าคริสติน่าจะเข้าใจ และช่วยมาเป็ นโซลเมตปลอมๆ ให้

กับผม

เรามาถึงโรงแรมช้ากว่าคริสเตียนทีล่วงหน้ามาก่อนเกือบสิบ
นาทีได้ ผมโทรหาวิลเพือถามว่าเขาอยูไ่ หน ได้ยน
ิ เสียงของ
คริสเตียนรอดผ่านสายโทรศัพท์มาว่าให้เราสองคนรออยูห ่ น้า
โรงแรม จะมีคนออกมารับแล้วพาผมกับแมตต์ไปยังโต๊ะ
ดินเนอร์

โรงแรมแห่งนีหรูหราสมชือเสียงอันโด่งดังของมัน ผมอดทึงไม่
ได้ทโซลเมตของผมเป็
ี นหนึงในทายาทของเจ้าของธุรกิจทีใหญ่
โตโอ่อา่ ขนาดนี แม้แต่หอ
้ งอาหารของโรงแรมก็ยงั ดูมรี ะดับ
ราวกับภัตตาคารห้าดาว

สถานทีแห่งการดินเนอร์ของเราก็คือห้องส่วนตัวสําหรับลูกค้าวี
ไอพี โต๊ะกลมขนาดกําลังพอดีเหมาะกับการนังด้วยกันไม่เกิน
แปดคนดูพอเหมาะกับพวกเราด้วยเช่นกัน

“ผมสังอาหารเอาไว้ลว่ งหน้าแล้ว รอไม่เกินสิบห้านาทีคงทยอย

มาเสิร์ฟ” คริสเตียนอธิบาย การเห็นเขาปลดกระดุมเสือสูทแล้ว
ถอดมันออกพาดพนักเก้าอีด้านหลังด้วยท่วงท่าสง่างาม มัน
ทําให้เขาดูแปลกตาไปมากสําหรับผม

“ขอบคุณมากนะครับทีเลียงมือเย็นพวกเรา” วิลเอ่ย เขาดูเกรง

อกเกรงใจเป็ นอย่างมาก

“ไม่เป็ นไรครับ ทําตัวตามสบายเถอะ” คริสเตียนปรับท่าทีให้ดู

เป็ นกันเองมากขึน พวกเรา (ซึงแน่ นอนไม่รวมผม) เลยลด
อาการเกร็งลงได้บา้ ง

เมืออาหารจเรียกนําย่อยมาเสิร์ฟ บริกรก็นําเอาแชมเปญมาเป็ น
รินให้ ผมลิมรสชาตินุ่มนวลของแอลกอฮอล์ชนดี ั รูส้ ก
ึ ชอบใจ
กับมันมาก ของแพงนี มันอร่อยชะมัด

หลังจากนันจานหลังก็ตามมา พวกเราเริมกินไปพร้อมๆ กับพูด

คุนเรือยเปื อย ซึงผมจะไม่มีปญั หาอะไรเลย หากไม่ใช่เพ
ราะแมตต์ดน ั ถามอะไรงีเง่าออกไป

“คริสเตียน คุณมีแฟนหรือย ังครับ”

ลมหายใจผมสะดุด ดวงตาสบเข้ากับคริสเตียนโดย
บังเอิญ...หรืออาจจะไม่บงั เอิญ เพราะอีกฝ่ ายมองมาทีผมอยู่
ก่อนแล้ว อ่า ให้ตายสิพระเจ้า ผมไม่เข้าใจเลยว่าเขาจะมองผม
ด้วยสายตาแบบนันทําไม มันเหมือนเขารูอ ้ ะไรมาแต่ไม่ยอม
พูด ซึงนันมันทําให้ผมหวาดระแวงอีกครัง กลัวแทบบ้าว่าเขา
จะรูเ้ รืองทีผมเพิงโกหกไป
แต่ตราบใดทีเขายังไม่พด ู ออกมาว่ารูแ
้ ล้ว ผมก็จะขอเข้าข้างตัว
เองไปก่อนว่าเขายังไม่รก
ู ้ ็แล้วกัน

คริสเตียนยิมมุมปากเล็กน้อย “ไม่มีครับ”

“คุณยังหาโซลเมตของตัวเองไม่เจออีกเหรอเนีย” วิลเลิกคิว
สีหน้าดูสงสัยเต็มเปี ยม “อายุคณ
ุ ก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วนา จะเป็ น
ไปได้เหรอทีคุณยงั ไม่เจอโซลเมต”

“แล้วมีอะไรการันตีละ่ ว่าเราจะได้เจอโซลเมตตอนอายุยสิ
ี บ?”

แดเนียลหัวเราะ “จริงของคุณ โชคชะตาอาจจับคูใ่ ห้คนรักกัน

ผ่านการสัมผัสตัวแล้วชือก็โผล่มาบนร่างกาย แต่อาจจะไม่ได้มี
อํานาจมากพอทีจะพาคนสองคนนันให้มาเจอกันตอนอายุยสิ ี บ
ก็ได้”

“นันอธิบายได้ดวี า่ ทําไมผมอายุสามสิบสีแล้วถึงยังไม่เจอโซล
เมต” คริสเตียนยกแก้วแชมเปญขึนพลางชีปลายนิวไปทางแด
เนียล ได้ยน
ิ เสียงหัวเราะขบขันของเขาเบาๆ ในลําคอ “แต่
บางทีผมอาจจะเจอแล้ว แค่ยงั ไม่รต ู ้ ัวก็ได้”

หัวใจผมเต้นกระหนํา รูส้ กึ ว่าสมองตัวเองอืออึงไปหมดกับสิงที

ได้ยน
ิ นันน่ ะ...คริสเตียนกําลังหมายความว่ายังไงกันแน่ เขารู้
แล้วงันเหรอว่าโซลเมตตัวเองชืออะไร
ผมสะกดความตืนตระหนกเอาไว้ภายใต้หน้ากากนิงเฉย ลอบ
สบตากับแมตต์…เพือนรักของผมแค่สา่ ยหน้าเบาๆ เป็ นการ
บอกให้ผมนิงเอาไว้และอย่าได้สติแตกเด็ดขาด แต่ผมก็เกือบ
จะสะดุง้ โหยงเมือเบือนหน้ากลับมาแล้วสบตาเข้ากับคริสเตียน
โดยบังเอิญอีกครัง

บัดซบ! นีมันเกิดอะไรขึนกับผม ผมกําลังโดนปันหัวอยูร่ เึ ปล่า

หรือเพราะผมมีความลับปกปิ ดเอาไว้เลยกังวลอยูต ่ ลอดเวลา
เป็ นอาการกลัวบ้าๆ ทีทําให้ผมอยูไ่ ม่สข
ุ เอาเสียเลย

“แล้วพวกนายล่ะ เจอโซลเมตหรือยัง”

“ผมเจอแล้ว เขาอายุน้อยกว่าผมเจ็ดปี เห็นจะได้ ชือเทเลอร์

เป็ นนักศึกษาอยูต
่ อนนี” วิลเล่าด้วยนําเสียงภาคภูมใิ จ ผมเห็น
สีหน้าแฮปปี ของเขาแล้วอดไม่ได้ทจะแหย่
ี เล่น

“โชคชะตาพานายให้ไปพรากผูเ้ ยาว์เด็กยงั อายุไม่ถงึ ยีสิบเหรอ

วะเพือน”

เท่านันล่ะทังโต๊ะก็เกิดเสียงหัวเราะดังกระหึม วิลแยกเขียวใส่
ผม แต่เขาก็ไม่ได้โต้แย้งใดๆ ทังนัน กลับกันดันพยักหน้า
ยอมรับ

“ช่วยไม่ได้ พระเจ้าคงรูว้ า่ ฉันชอบเด็กอายุน้อยกว่า เวลาได้ลม

ิ
ชิมรสตอนอยูบ ่ นเตียงเนียมันหอมหวานดีจริงๆ”
“ไอ้เวร แกนีมันทําตัวโคตรจะเหมือนไอ้บา้ หืนกามเลย” แมตต์
ด่า

“ใครจะไปเหมือนแกล่ะแมตต์ แฟนสาวคนสวยนัน นานๆ ที

พวกฉันถึงจะมีโอกาสได้เห็นเธอ หวงจังเลยนะ” แดเนียลกลอก
ตาใส่แมตต์ และเอาล่ะ...ผมเริมใจคอไม่ดข
ี นมาอี
ึ กแล้ว

อย่าได้เอ่ยชือคริสติน่าออกมาเชียวนะไอ้พวกสมองถัวเขียว

“แน่ นอน ก็แฟนฉันสวยมาก ฉันไม่อยากให้เธอมาเจอกับคน

เฮงซวยอย่างพวกแก”

“โอ้ ให้ตายเถอะเพือน นอกจากโอ้อวดแฟนให้ฟงั แล้วยังจะด่า

กันอีกด้วยสินะ แกนีมันนิสยั แย่จริงๆ” วิลพูดไปก็กระดก
แชมเปญไป

มาคิดดูอกี ทีผมว่าตลอดมืออาหารพวกเราดืมแอลกอฮอล์
มากกว่าเมนคอร์สหรูหราในจานซะอีก ไม่แปลกเลยถ้าพวกเรา
(ซึงไม่รวมผม) จะเริมมึนๆ เมาๆ บ้างแล้ว

เป็ นแบบนียิงโคตรอันตราย ผมเริมไม่ไว้ใจเพือนร่วมทีมมาก

ขึนในทุกๆ วินาที ถ้าพวกมันหลุดปากว่าแฟนของแมตต์ชือคริ
สติน่าออกมาเมือไหร่ละ่ ก็...ชีวต
ิ ผมได้จบเห่แน่

“แล้วนายล่ะเจย์เดน” คริสเตียนหันมามองผม และเอาอีกแล้ว

สายตาลึกลําของเขา ผมเดาไม่ออกว่าเขากําลังคิดอะไรอยู่
ระยําเอ๊ย นีกําลังเกิดเกมบ้าๆ อะไรสักอย่างขึนกับเราสองคน
หรือเปล่า ทําไมผมรูส้ ก ึ ว่าเรากําลังเล่นเกมกันอยู่ และดูเหมือน
คนทีจะแพ้ก็คอ ื ผม

“มันไม่มีหรอก” แดเนียลโคลงหัวเบะปากใส่ผม “ไอ้เจย์เดนยงั

ไม่เจอโซลเมตของมันเลย”

“แกรูไ้ ด้ไง มันอาจจะเจอแต่ไม่บอกแกก็ได้” แมตต์เอ่ยแย้ง

ผมหันไปถลึงตาใส่เขา...คิดจะแกล้งกันหรือไงไอ้กร๊วกเอ๊ย! ถ้า
พูดอะไรหมาๆ ออกมาล่ะก็ ผมได้ฟาดปากมันด้วยหมัดหนักๆ
แน่ ไหนบอกว่าจะช่วย ให้ชว่ ยปกปิ ด ไม่ได้ให้ชว่ ยเปิ ดโปง
โว้ย!

แมตต์เขม่นตามองผม ผมอ่านสายตาเขาได้ประมาณว่าหุบปาก
แล้วอยูเ่ งียบๆ ซะ

เอาล่ะ ผมจะเชือใจเขาก็แล้วกัน “ฉันเคยเจอแฟนของเจย์แล้ว”

“จริงดิ!? ผูห
้ ญิงหรือผูช
้ ายวะ” ท่าทางของวิลดูสนใจมาก

“ผูห
้ ญิง” แมตต์พด ู พลางไหวไหล่ “หน้าตาไม่ถงึ ขันสวย แต่จดั
ว่ามีเสน่ห์ใช้ได้”
“แล้วก็เก็บเงียบเลยนะไอ้เวรเอ๊ย อยูส ่ มาคมหวงแฟนอีกคน
หรือไงวะเพือน” แดเนียลซึงนังอยูข ่ า้ งผมกําหมัดต่อยลงมาที
ต้นแขนของผมไม่เบานัก เวร มันเจ็บนะเว้ย

“ฉันยังไม่มีโอกาสพาเธอมาให้พวกนายรูจ้ กั ต่างหาก”

“ให้มน
ั จริงเหอะเพือน”

ผมลอบถอนหายใจ อย่างน้อยก็ไม่มีใครถามชือโซลเมตของผม
เพราะถ้ามีคนถามเมือไหร่ผมได้ลาํ บากอีกแน่ๆ

คริสเตียนมองมาทางผมอีกแล้ว ผมเลยได้แต่เลิกคิวใส่เขา
พยายามทําเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึน เขากระตุกยิมตอบกลับ
มา แต่เฮ้! รอยยิมของเขามันไม่น่าไว้ใจเลยให้ตาย

สงครามประสาทหรือยังไงกันวะเนีย

บทสรุปของพวกเราคือการทีวิลกับแดเนียลเมา ดูเหมือน
แชมเปญไม่น่าจะทําให้เมาได้ แต่เชือเถอะลองดืมเข้าไปเยอะๆ
ยงั ไงก็ตอ
้ งเมาได้บา้ งล่ะ แค่จะมากหรือน้อยก็เท่านัน

คริสเตียนเสนอให้นอนพักจนกว่าจะสร่างเมาทีโรงแรมของเขา
ผมกับแมตต์อยากจะปฏิเสธ แต่ไอ้คนเมาสองคนก็ดน ั อยากลอง
นอนห้องพักหรูๆ ของโรงแรมดูบา้ ง แมตต์เองก็ดน
ั นัดกับคริ
สติน่าเอาไว้วา่ จะไปซือของอะไรสักอย่างด้วยกัน ส่วนผมที
ตังใจจะนังแท็กซีกลับก็คงจะกลับไม่ได้แล้วตอนนี ผมจําใจทิง
ไอ้ขเมาสองคนไว้
ี เป็ นภาระของคริสเตียนไม่ได้หรอกน่ ะ

ผมมองพนักงานแบกเพือนร่วมงานขีเมาขึนมาส่งให้บนห้อง
พัก แม้จะไม่ใช่หอ ้ งสูทหรือห้องสวีทราคาแพงยับ แต่หอ
้ ง
ทัวไปของทีนีก็ยงั ดูดจี นน่ าแปลกใจ การออกแบบถือว่าใช้ได้
เลยทีเดียว แต่คงจะดีกว่าถ้าผมได้ออกแบบ...ก็ไม่คอ่ ยจะ
โอ้อวดฝี มือตัวเองสักเท่าไหร่หรอก

“นายจะพักทีนีด้วยหรือจะกลับเลย?” คริสเตียนถาม “ไม่ตอ

้ ง
ห่วงเพือนนาย ไว้พวกเขาอยากจะกลับเมือไหร่ฉน ั จะให้คนไป
ส่งถึงบ้านโดยปลอดภัย”

“ให้ไปส่งเลยไม่ได้เหรอ?” ผมถาม

“นายก็เห็นแล้วนีว่าพวกเขาอยากนอนทีนี”

นันก็ใช่ เพือนของผมอยากค้างคืนเอง อีกอย่างถ้าให้คนของ

คริสเตียนไปส่ง ก็ตอ
้ งมาลําบากแบกพวกมันเข้าบ้านอีกด้วย
ดังนันปล่อยพวกมันไว้ทีนีก็แล้วกัน

คริสเตียนตบบ่าผม “ไม่ตอ
้ งเกรงใจหรอกน่ า ฉันกับนายใช่วา่
จะเป็ นคนอืนคนไกล จูบกันก็จูบมาแล้ว”

“ขอทีเถอะ ไม่พด
ู ถึงเรืองนีได้ไหมเนีย” ผมกลอกตา
คุณโซลเมตของผมหัวเราะ “กลัวโซลเมตของนายหึงหวงเหรอ
เพือน แต่ฉน
ั ว่านายคงไม่กลัวหรอกมัง วันนันยังนัวเนียกับเด็ก
หนุ่มผมทองนันอยูเ่ ลยนี”

ผมหายใจสะดุด เผลอเม้มปากโดยไม่ทน ั ได้หา้ มตัวเอง...อยาก

ให้แมตต์อยูด
่ ว้ ยชะมัด บางทีเขาอาจจะช่วยให้ผมไม่โดนถาม
อะไรทีเสียงต่อการโดนเปิ ดโปงความลับได้บา้ ง

“น่ า ฉันก็แค่แซวเล่น อย่าทําหน้าเครียดแบบนันสิ สาบานเลย

ว่าฉันไม่เอาไปบอกแฟนนายหรอก” คริสเตียนยกสองมือขึน
ขนานกับหวั ไหล่ สีหน้าเขาช่างยียวนชวนให้ตอ ่ ยปากซะจนผม
แทบอดใจไม่ไหว โซลเมตของผมเป็ นไอ้เฮงซวยขนานแท้
กวนประสาทชะมัด

“ฉันกลับบ้าดีกว่า”

“เฮ้ อย่าเพิงสิ ฉันว่าจะชวนไปดืมต่อ”

“ดืมเหรอ?”

“ไง สนใจไปดืมกับฉันหน่ อยมัยล่ะ มีไวน์ แดงอายุยสิ

ี บห้าปี
อยากให้นายได้ลมลอง
ิ ของดีทีฉันแอบจิกมาจากทีบ้านเชียว
นา”

ผมหัวเราะ “เอาสิ ไปก็ได้”

“งันตามมา”

ผมเดินตามคริสเตียนไปยังห้องพักชันบนสุด ไม่ตอ ้ งเดาก็พอ

จะรูว้ า่ มันเป็ นห้องพักพิเศษสําหรับแขกวีไอพีสดุ ๆ หรือไม่ก็
พวกผูบ ้ ริหารเองนีล่ะทีคงจะนานๆ ทีมาพัก น่ าตืนเต้นอยู่
เหมือนกัน ในฐานะสถาปนิกแล้วผมชอบนะทีได้มองห้องซึงถูก
สรรสร้างมาอย่างงดงาม

ห้องพักของคริสเตียนไม่ทาํ ให้ผมผิดหวังเลยสักนิด แน่ นอนว่า

มันกว้างมาก การจัดวางของเฟอร์นิเจอร์เข้ากันได้ดกี บั โซน
ต่างๆ ของห้อง การตกแต่งในสีเอิร์ธโทนให้ความรูส้ กึ สบายตา

“จะนังทีบาร์หรือโซฟา?”

ผมโคลงหัว “บาร์”

ห้านาทีตอ
่ มาผมกับคริสเตียนก็นงอยู
ั ข ่ า้ งกันบนเก้าอีสตูลตัวสูง
ด้านหน้าเป็ นชันวางขวดไวน์และแก้วเรียงรายเต็มผนัง ส่วน
ไวน์ แดงทีเขาบอกว่าขโมยมาจากบ้านถูกเปิ ดวางอยูต ่ รงกลาง
ระหว่างเราบนเคาน์ เตอร์บาร์ ในมือของผมมีแก้วทรงสูง ผม
ลูบปากมนของขอบแก้วเล่นในระหว่างทีมองสํารวจไปรอบๆ
ห้องอีกครัง

“ดูนายจะชอบห้องนีนะ”
“มันออกแบบมาดีมาก”

“เลือดสถาปนิกเข้มข้นเสียจริง”

ผมหัวเราะ นีดูเหมือนจะเป็ นการสนทนาทีผ่อนคลายทีสุดส

ตังแต่ทเราได้
ี เจอกันในวันนี อ้อ จริงสิ ผมเกือบลืมเรืองสําคัญ
ไปเลย

“ขอบใจมากทีพาพวกเรามาดินเนอร์ แถมยังให้พกั ฟรีอก

ี ”

คุณโซลเมตไหวไหล่ “สบายมาก ถ้าเทียบกับสิงทีฉันจะได้หลัง

จากนี”

“สิงทีนายจะได้?” อะไร? เขาหมายถึงอะไร?

อีกฝ่ ายหัวเราะ...และผมไม่รวู ้ า่ คิดไปเองหรือเปล่า แต่เสียง

หัวเราะของเขามันดูไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด

“เดียวนายก็รูเ้ องล่ะน่ า”

“คงไม่ใช่เรืองพิเรนทร์อะไรหรอกใช่มย?
ั หรือเป็ นเรืองงาน
ทีทางบริษทั เราดีลกันไปแล้ว”

“อืม นันสิ เรืองอะไรกันนะ”

“คริสเตียน” ผมเน้นเสียงเรียกชือเขา เริมไม่ไว้ใจเขาเข้าแล้ว
จริงๆ

คนถูกเรียกไม่สะทกสะท้าน แล้วในพริบตาความหยอกล้อขีเล่น
ในดวงตาของเขาก็หายไป กลายเป็ นสีหน้าจริงจังและนัยน์ตา
คมปราบราวกับสิงโตมองเหยือ

ผมผุดลุกขึนยืนโดยอัตโนมัติ ประสาทสัมผัสอะไรก็แล้วแต่
บอกผมว่าผมควรจะอยูใ่ ห้หา่ งจากเขา ทางทีดีคอ ื รีบออกไปจาก
ห้องนีจะดีกว่า...แต่ผมไม่ทน
ั ได้ทาํ อย่างทีคิดน่ ะสิ

หมับ!

คริสเตียนคว้าแขนของผมเอาไว้แน่ นในจังหวะทีผมกําลังจะ
ก้าวถอยห่างจากเขา อีกฝ่ ายลุกขึนยืนแล้วเช่นกัน สองเท้าของ
เขาก้าวเข้ามาหาผมด้วยท่าทีคก ุ คาม ทําให้ผมต้องก้าวถอยหลัง
หนีอย่างช่วยไม่ได้ แม้รด
ู ้ วี า่ ยังไงก็หนีไม่พน
้ ตราบใดทีแขน
ของผมยังถูกมือแข็งแรงของเขาจบั ยึดไว้อยู่

“เรามาคุยกันดีๆ จะดีกว่านะเจย์เดน คาร์เตอร์”

“คุยอะไร!” ผมไม่รต
ู ้ ัวเลยว่าเผลอใช้นําเสียงกระโชกโฮกฮาก
ออกไป “คริสเตียน ปล่อยแขนฉัน!”

“นายก็ลองสลัดฉันให้หลุดสิพวก ถ้าทําได้แล้วฉันจะปล่อยนาย
ไป”
ผมพยายามแล้ว แต่ทงๆ ั ทีผมก็เป็ นผูช
้ ายเหมือนเขา รูปร่างไม่
ได้ตา่ งจากเขาเท่าไหร่ ส่วนสูงก็พอๆ กับเขา แต่ผมกลับไม่
สามารถแงะมืออันแข็งแรงของเขาออกจากต้นแขนตัวเองได้
กลับกันยิงผมพยายามก็เหมือนว่าคริสเตียนจะยิงบีบแขนผม
แน่ นกว่าเดิม และผมก็เริมจะเจ็บแล้วด้วย

“แคมเบลล์!!” ผมตวัดสายตามองเขา ไม่ตอ ้ งให้ใครมาบอกผม

ก็รูว้ า่ ตอนนีดวงตาของผมกําลังปะทุเป็ นไฟจากทังความโกรธ
และความตืนตระหนกมากแค่ไหน

เวรเอ๊ย เขาคิดจะทําอะไรกันแน่ !?

“เจย์เดน บอกฉันมาดีกว่าว่าโซลเมตของนายชืออะไรกันแน่ ”

ลมหายใจผมสะดุด หัวใจพลันเต้นแรง โหมกระหนําราวกับ

พายุคลัง “ก็บอกไปแล้วไงว่าชือคริสติน่า!”

“นายคิดว่าฉันโง่หรือไงเพือน!” คริสเตียนคําราม เขาผลักดัน

จนผมถอยหลังไปชนผนังห้อง “อย่ามาโกหกฉัน!”

“ฉันไม่ได้โกหก!”

คริสเตียนสูดลมหายใจเข้าลึก ผมมองเห็นเส้นเลือดบนลําคอ
ของเขาเต้นตุบ ดูเขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการ
สะกดกลันอารมณ์ ไม่ให้มนั ระเบิดออกมา...ไม่วา่ จะเป็ น
อารมณ์ อะไรก็แล้วแต่ โกรธ โมโห หรือหมดความอดทน

“วันนันทีคลับ ฉันบอกนายแล้วไงว่าฉันเห็นตัวอักษรสามตัว
บนแผ่นอกของนาย”

“...”

“และฉันเห็นว่ามันกะพริบอยูต
่ ลอดในตอนทีเราเพิงจูบกัน ทังที
ตรงนันมีแค่เราสองคน”

ผมหน้าซีด ไม่ได้นึกถึงเรืองนีเอาไว้กอ
่ นเลยสักนิด บ้าชะมัด!
ทําไมผมถึงโง่ขนาดนี !

คริสเตียนเหยียดยิม

“ไม่มีผห
ู้ ญิงคนไหนยืนอยูต
่ รงนันสักคน แล้วทําไมชือบน
หน้าอกของนายถึงกะพริบกันล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันนีล่ะทีเป็ น
เจ้าของชือบนแผ่นอกของนาย...ฉัน-เป็ น-โซล-เมต-ของ-
นาย!”

“ไม่ใช่!!” ปากของผมไปไวกว่าสมอง ให้ตายยังไงผมก็ไม่มี

ทางยอมรับคํากล่าวหาของเขาเด็ดขาด

“เลิกโกหกฉันสักที คาร์เตอร์! นายปิ ดบังฉันไม่ได้หรอก เพราะ

ฉันแน่ ใจว่าเราสองคนเป็ นโซลเมตกัน”
“อะไรทําให้นายคิดแบบนันกันวะ! ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่...”

“เพราะฉันรูแ
้ ล้วน่ ะสิวะว่าใครคือโซลเมตของฉัน!”

“..!” ผมนิงอึง มองเขาตาค้าง

คริสเตียนพ่นลมหายใจแรง “ชือของนายอยูบ
่ นตัวฉัน ตรง
ท้ายทอยของฉัน”

“นาย...นายรูไ้ ด้ยงั ไง แน่ ใจได้ยงั ไงว่ามันใช่”

“ชือมันอยูบ
่ นตัวฉัน ฉันก็ตอ
้ งรูไ้ หมวะ ถึงจะรูช
้ า้ ไปหน่ อยก็
เถอะ” ท้ายประโยคเขาเหมือนจะพูดกับตัวเองมากกว่า แต่ผม
ไม่ได้สนใจ ตอนนีผมตกใจจนแทบบ้าแล้ว ผมควรจะทํายังไง
ต้องทํายังไง

“เจย์เดน” คริสเตียนเรียกผม “ถ้าชือของฉันอยูบ

่ นตัวนายล่ะ
ก็...”

“...” ผมมองเขา เรามองสบตากัน และคําพูดประโยคต่อมาของ

เขาก็ทาํ ให้ผมปฏิเสธแบบไม่ตอ
้ งเสียเวลาคิดเลยด้วยซํา

“ถอดเสือของนายออก ฉันอยากรูว้ า่ โซลเมตของนายชืออะไร”

“ไม่”
คริสเตียนหรีตา เขาย่างสามขุมเข้าหาผมอย่างรวดเร็ว ยืนมือ
ออกมากระชากเสือเชิตทีผมใส่อยูจ่ นกระดุมขาดผึงทุกเม็ดใน
พริบตา!

Chapter 8

Why I became a loser?

[Christian]

ทังทีผมชนะ แต่ผมกลับรูส้ ก
ึ ว่าตัวเองพ่ายแพ้ให้แก่เขาซะ
มากกว่า

“แคมเบลล์!”

เจย์เดนตะโกนดังลัน ใบหน้าของเขาตืนตะลึง...หรืออาจจะเป็ น
ตืนตระหนก ตกใจ ไม่วา่ จะอะไรก็ตาม แต่เขากําลังเสียขวัญ
เพราะการกระทําของผม
ถ้าผมใจดีสกั นิดผมก็คงจะหยุดคุกคามเขา แต่บงั เอิญว่าผม
ไม่ใช่คนแบบนัน

เจย์เดนกระชากแขนออกจากมือผมได้สาํ เร็จ เขาผลักผมออก

ห่าง พยายามหาทางหลบหนีไปให้ไกลจากผม แล้วคิดหรือว่า
ผมจะยอม ถึงเราจะเป็ นผูช ้ ายเหมือนกัน แต่สถาปนิกอย่างเขา
ไม่มีทางสูแ
้ รงคนทีเคยฝึ กฝนร่างกายเพือให้แข็งแกร่ง มากพอ
จะออกไปเก็บภาพถ่ายกลางสนามรบจนโชกโชนอย่างผมได้
หรอก

เสือเชิตของอีกฝ่ ายขาดหลุดรุย่ แต่ก็ยงั ไม่มากพอให้ผมได้เห็น

ตัวอักษรบนแผ่นอกของเขาแบบชัดๆ เต็มสองตา ผมต้องถอด
มันออก

“ถอดมันออกซะคาร์เตอร์!” ผมตวาดใส่เขา แต่เจย์เดนส่ายหน้า

เขาตะโกนใส่ผมเสียงดัง มือข้างหนึงพยายามจับเสือทีไร้
กระดุมเอาไว้แน่ น

“ไม่มีทาง!”

“อย่าดือด้านได้มย!?”
ั

“นายไม่ควรทําแบบนีกับฉันนะแคมเบลล์! ฉันบอกว่าไม่ก็คอ ื
ไม่! และถอยให้หา่ งจากฉัน ให้ฉน
ั กลับบ้าน!” อีกฝ่ ายถลึงตา
มองผม ดวงตาของเขาเดือดดาลไปด้วยความโกรธ แต่ผมก็
มองเห็นความหวาดหวันอยูใ่ นนันด้วยเช่นกัน “เดียวนี!”
“ฉันจะไม่ปล่อยนายไปไหนจนกว่าเราจะคุยกันให้รเู้ รือง” ผม
ลดเสียงลง พูดด้วยนําเสียงโทนปกติ หวังว่าเขาจะเย็นลงแล้ว
ยอมคุยกันดีๆ

แต่ดเู หมือนวิธีนีจะไม่ได้ผล “ไม่คยุ !”

ผมหมดความอดทนแล้วเหมือนกัน

ผมกระโจนเข้าไปหาเขาอีกครัง จับเขาเหวียงไปกระแทกกับ
กําแพง…เจย์เดนทีไม่ทน ั ตังตัวดูเหมือนจะจุกไปเลย และนัน
ทําให้ผมรูส้ ก
ึ ผิดขึนมาวูบหนึง แต่ก็สลัดความรูส้ ก
ึ นันทิงไป
อย่างรวดเร็ว ไว้ผมค่อยขอโทษเขาเมือเราคุยกันจบแล้วก็แล้ว
กัน

“ปล่อยฉัน!” เจย์เดนคํารามลัน ผมอาศัยจังหวะทีเขายังเจ็บตัว

กระชากเสือเชิตของเขาออกจากร่างกายกํายํา

เวลานีเขาไม่มีเสือคอยปกปิ ดความลับบนตัวเขาจากผมอีกแล้ว

กดไหล่เขาเข้ากับผนัง บังคับไม่ให้ได้มีโอกาสขยับตัวหนี เจย์

เดนนิวหน้าด้วยความเจ็บ แต่ผมไม่มีเวลาได้สนใจ เพราะ
ดวงตากําลังจับจ้องอยูบ่ นแผ่นอกของเขา…ตัวอักษรสวยงาม
สลักอยูบ
่ นนัน ซึงแน่ นอน…มันเป็ นชือของผม

Christian
“ยงั จะโกหกอีกมัยว่านีไม่ใช่ชือฉัน”

ผมเหลือบขึนสบตาเจย์เดน เอ่ยถามเสียงเข้มขึงกดตํา อีกฝ่ าย

ลอบกลืนนําลายด้วยความประหม่า ผมเห็นเพราะเราอยูใ่ กล้กน ั
มาก และผมรูส้ กึ ได้ถงึ ลมหายใจของเขาทีขาดห้วงไปชัววินาที
หนึงเลยด้วยซํา

“…” เขาไม่ยอมพูด

ผมกระตุกยิม ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้อก ี ฝ่ ายมากขึน “ว่าไง ยัง

จะปฏิเสธอยูอ
่ ก
ี มัย? ถ้าใช่ก็พูดออกมาเลย”

“ฉัน...” เขาเม้มปากแน่ น “นายไม่คด

ิ หรือไงว่าบางทีนีอาจจะ
เป็ นชือของคนอืน”

ผมอยากจะหัวเราะให้กบั คําบ่ายเบียงของเขา แต่ผมกลับขําไม่

ออก และคิดว่าไม่มีใครขําออกด้วยถ้าต้องมาตกอยูใ่ น
สถานการณ์ แบบนี

“จริงดิพวก ยังจะปฏิเสธอีกเรอะ?”

“โซลเมตของฉันอาจจะแค่ชือเหมือนนายก็ได้”
“ชือนีน่ ะ” ผมจิมลงไปบนตัวอักษรอันสวยงาม เอ่ยยํากับเขาอีก
ครัง “มันจะมีสเี ข้มขึน หรือกะพริบเวลาโซลเมตเข้าใกล้กน
ั
และตอนนีมันก็กาํ ลังเป็ นแบบนันอยูด่ ว้ ย”

Chapter 9

When I try to believe in soulmate

‘ฉันคิดว่าเราต้องคุยกัน’

‘ใช่ เราต้องคุยกัน...แต่ไม่ใช่วน
ั นี’

นันคือบทสนทนาส่งท้ายของเราสองคน ก่อนทีผมจะขอตัวกลับ
บ้านหลังจากได้รบ
ั เสือผ้าชุดใหม่แล้ว

คริสเตียนดูทา่ จะอยากคุยกันให้รูเ้ รืองในทันที แต่เขาลืมคิดไป

หรือเปล่าว่าในสถานการณ์ทีผมเพิงถูกเขาลวนลาม เอ่อ หรือ
เรียกว่าล่วงเกิน...เอาเป็ นว่าจะคําไหนก็แล้วแต่ นันล่ะคือความ
หมายทีผมต้องการจะสือ

และในสภาพแบบนันยงั คิดอีกหรือว่าผมพร้อมทีจะคุยกับเขา
หมอนันคุกคามผมเป็ นครังแรก ตอนทีจูบกันในคลับยังไม่
ทําให้ผมรูส้ ก
ึ ว่าตัวเองโดนคุกคามได้เท่านีมาก่อน เขาน่ ะเกือบ
จะ...ให้ตายสิ ผมไม่มีวน ั พูดมันออกมาได้แน่ ไม่สามารถ
บรรยายเรืองทีเกิดขึนให้ใครฟังได้เด็ดขาด

เอาเป็ นว่าผมต้องกลับมาตังหลัก และจนกว่าจะพร้อม ผมไม่มี

ทางไปเจอคริสเตียนแน่ นอน

ถามว่าผมโกรธเขาไหม? ก็แน่ สท
ิ าํ ไมผมจะไม่โกรธกันล่ะ แต่
พอเห็นใบหน้าซีดเผือดของเขาตอนทีเอ่ยขอโทษผม ความ
โกรธทีมีก็กระจายหายไปราวกับเป็ นเศษทรายทีถูกลมพัดปลิว
ออกจากกํามือจนหมด

โชคชะตาบ้าๆ ของการเป็ นโซลเมตกันทําให้ผมหายโกรธเขา

อย่างรวดเร็วอย่างได้อย่างไม่น่าเชือ ใจผมอ่อนยวบลงไปอีก
เมือเห็นแววตารูส้ ก
ึ ผิดอย่างจริงใจของเขาทีมองมา แต่ถงึ อย่าง
นันผมก็ไม่ได้คด
ิ ทีจะให้อภัยเขาง่ายๆ เช่นกัน

บทลงโทษของคนหืนกามคือการโดนสังไม่ให้ชว่ ยตัวเองทังที
ไอ้นนแข็
ั งปึ ง นีล่ะสมเหตุสมผลทีสุดแล้ว

คิดแล้วก็ขาํ สีหน้าของเขาตอนผมสังห้ามดูอดกลันแทบทนไม่
ไหว ตอนทีเขาส่งผมขึนรถ (แน่ นอนเขาเสนอตัวมาส่งผมด้วย
ตัวเอง แต่ผมไม่ยอม สุดท้ายเขาก็เลยสังให้คนทีน่ าจะเป็ นผู้
ช่วยของเขามาส่งผมแทน) ผมเห็นเขากัดฟันกรอด และเป้ า
ของเขาก็ยงั ตุงอยูเ่ หมือนเดิม
แมตต์รเู ้ รืองในวันต่อมา ผมไปทํางานตามปกติและเล่าให้เขา
ฟังแค่คร่าวๆ ก็แค่บอกว่าโดนจับได้ทโกหกเรื
ี องโซลเมต (แต่
เรืองทีคริสเตียนรูดไอ้หนูให้ผมน่ ะ ไม่มีทางทีผมจะพูดออกไป
เด็ดขาด) เท่ากับว่าตอนนีคริสเตียนรูแ้ ล้วว่าโซลเมตของผมคือ
เขา ไม่ใช่ผห ู้ ญิงชือคริสติน่า

ทีจริงผมไม่ได้ตงใจจะเล่
ั าให้แมตต์ฟงั แต่เพราะว่าเขาสังเกต
เห็นอาการเหม่อลอยของผมทีเป็ นอยูบ
่ อ่ ยครังได้น่ะสิ ผมจึง
โดนคาดคันเอาคําตอบจนได้วา่ เมือวานหลังเขากลับไปมันเกิด
อะไรขึนบ้าง

“นันมัน...โอ้พระเจ้า เป็ นเรืองดีทเขาได้

ี รคู ้ วามจริงนะ!”

“ชูว่ !” ผมขมวดคิว นิวชีแตะปากเพือบอกให้เพือนรักเงียบเสียง

ลงหน่ อย ตะโกนขนาดนี อยากให้คนทังบริษท ั รูเ้ รืองของผมนัก
หรือยังไง

“โทษที” แมตต์ยมแหย
ิ “แต่นนน่
ั ะ นันมัน...พระเจ้า น่ ายินดี
น่ ายินดี”

“น่ ายินดีกบั ผีแกสิวะ!” ผมถลึงตามองอีกฝ่ าย “ฉันกับเขาแค่

เป็ นโซลเมตกัน แต่ไม่ได้เป็ นคนรักกันซะหน่ อย”

“อีกไม่นานก็ได้เป็ น เชือฉันสิ แกหนี ลข

ิ ต
ิ แห่งฟ้ าไม่ได้หรอก”

ผมกลอกตา “นําเน่ าฉิ บ”

“เฮ้ อย่าพูดไป หนีอะไรก็หนี ได้ แต่แกหนีสงที
ิ พระเจ้ากําหนด
มาไม่ได้หรอก”

อ่า นันสินะ ทีแมตต์พด ู ก็ถือว่าเป็ นเรืองจริง ผมอยากจะไม่เชือ

ว่าพระเจ้ามีจริง เพราะถ้าท่านมีจริงคงไม่สร้างให้ชีวต ิ คนคน
หนึงต้องเกิดมาพร้อมความเจ็บปวด...อย่างทีผมเจอ แต่ถงึ
อย่างนันผมก็ยงั คงเชือเรืองโซลเมต แค่ไม่ศรัทธาในมันก็
เท่านัน

หากศรัทธาแล้วชีวต ิ รักของผมต้องพังยับเยินเหมือนพ่อกับแม่
ผมเลือกทีจะเชือว่าพลังโซลเมตมีอยูจ่ ริง แต่ไม่เอาตัวเองเข้าไป
หลงอยูใ่ นวังวนความรักทีเกิดจากมันคงดีกว่า

“แล้วแกจะเอายังไงต่อไปวะ?” แมตต์ถาม

ผมถอนใจ ไหวไหล่เบาๆ “ไม่รส

ู ้ ิ อาจจะ...อยูใ่ ห้หา่ งจากเขาล่ะ
มัง”

“แต่เขาอยากเคลียร์กบั แกนะ”

“แกแน่ ใจได้ยงั ไง เขาอาจจะแค่พด

ู ไปอย่างนันก็ได้ นีก็ผา่ นมา
เป็ นวันๆ แล้ว บางทีเขาอาจจะลืมไปแล้วก็ได้วา่ ทําอะไรกับฉัน
เอาไว้เมือวาน” ผมโต้แย้ง

“หือ? เขาทําอะไรแก?” แมตต์เลิกคิวถาม

ผมชะงัก ให้ตาย เกือบหลุดปากออกไปแล้วสิวา่ เกือบโดนปลํา
ซึงถ้าแมตต์รม
ู้ น
ั จะเป็ นอะไรทีน่ าอายมากสําหรับผม ดังนันผม
ไม่มีวน
ั บอกเขาหรอก

ผมโบกมือปัดๆ “ไม่มีอะไรหรอก”

“ถ้าฉันเป็ นเขา ฉันต้องอยากคุยกับแกแน่ นอนเจย์” ผมหันไป

สบตาเพือน และแมตต์ยน ื ยันคําพูดตัวเองด้วยการพยักหน้าให้
“เชือฉันเถอะเพือน เขาเพิงได้รวู ้ า่ ใครคือโซลเมตของเขา แถม
ยงั มีเรืองคาใจอีกว่าทําไมแกถึงปิ ดบังเขามาได้ตงนาน
ั ไหนจะ
คาดคันเอาคําตอบแล้วแกโกหกเขาบ้างล่ะ บ่ายเบียงบ้างล่ะ
ปฏิเสธบ้างล่ะ ทังทีมีหลักฐานชัดเจนอยูบ ่ นนมตัวเองแท้ๆ”

ผมถอนหายใจอีกครัง ไม่มีอะไรจะทุม ่ เถียงกับแมตต์ได้อก

ี
ทังหมดทีอีกฝ่ ายพูดมาล้วนเป็ นเหตุจงู ใจมากพอให้คณ ุ โซลเม
ตอยากจะคุยกับผมให้รเู ้ รือง และเพราะแบบนันผมถึงได้กลัว
ไงล่ะ ผมกลัว...ว่าจะควบคุมหัวใจตัวเองไม่ได้

กลัว...ว่าจะตกหลุมรักคริสเตียน

“เอาเถอะ ไม่วา่ แกจะตัดสินใจยังไง อย่าลืมว่าแกมีเพือนอย่าง

ฉันอยูเ่ สมอนะเว้ย” แมตต์ตบบ่าให้กาํ ลังใจผม

“อืม” ผมพยักหน้ารับ เรายกกําปันขึนมาชนกัน ก่อนเพือนรัก

จะขอตัวไปคุยโทรศัพท์กบ ั คริสติน่าแฟนสาว
จะว่าไปผมยังไม่ทน
ั ได้ขอให้คริสติน่าช่วยมาเป็ นโซลเมต
ปลอมๆ ให้เลยแฮะ ดันโดนจับได้ซะก่อนนีสิ

ถอนหายใจทิงอีกเฮือกใหญ่ คิดไม่ตกว่าจะทําอย่างไรต่อไป
ดี...สุดท้ายผมก็เลือกทีจะเลิกคิดแล้วปล่อยให้โชคชะตาทํา
หน้าทีของมัน ยังไงผมก็หนีไม่พน ้ หรอก หากคริสเตียนคิดจะ
มาหาผมจริงๆ แค่อาํ นาจในฐานะผูช ้ ว่ ยของรองประธานบริษทั
แคมเบลล์ เพียงกระดิกนิวเขาก็คงเรียกคนมาอุม ้ ผมไปหาเขา
ได้แล้วมัง

...ถึงอย่างนันผมก็ไม่คด
ิ ว่าเขาจะมาหาผมเองถึงที

เย็นวันนีหลังจากหาอะไรลงท้องให้ตวั เองได้แล้วผมก็กลบั บ้าน

ทันที...ไม่มีคลับ บาร์ หรือร้านอาหารทีเสิร์ฟแอลกอฮอล์ทีไหน
ร้านอาหารสตรีทฟู๊ ดข้างทางคือมือเย็นของผม ดังนันทันทีทผม ี
กลับถึงบ้าน การเจอคริสเตียนยืนพิงรถหรูสด ี าํ เงาวับอยูห
่ น้า
บ้านของตัวเองก็ดจู ะเป็ นอะไรทีทําให้ผมตังรับไม่ทน ั

เรามองหน้ากันด้วยความกระอักกระอ่วนไม่น้อย

“เอ่อ...”

“นายพูดก่อน” คริสเตียนผายมือให้ผม
ผมขมวดคิวเล็กน้อย “นายมาทําอะไร...ทีนี?”

คนถูกถามเลิกคิว ตามด้วยแค่นหัวเราะ “ถามจริงดิ? ไม่รเู้ หรอ

ว่าฉันมาหานายทําไม?”

“โอเค รูแ
้ ล้ว อย่าได้พด
ู มันออกมาเชียวนะ” ผมรีบยกมือห้าม
เขา

คุณโซลเมตหัวเราะ ห้านาทีตอ ่ มาผมก็นงอยูั บ

่ นโซฟาเดียวใน
บ้านของตัวเอง โดยมีคริสเตียนนังอยูท ่ โซฟาฝั
ี งตรงข้ามกัน
เราไม่ได้พด
ู อะไรออกมาสักประโยค แค่มองหน้ากันไปมา
ราวกับจะพิสจู น์ วา่ ใครอดทนไม่เปิ ดปากพูดได้กอ่ นเป็ นฝ่ าย
ชนะ

ความเงียบโรยตัวอยูร่ อบๆ ผมน่ าจะเปิ ดโทรทัศน์ อย่างน้อย

เวลานีรายการเกมโชว์ยอดฮิตตอนเย็นก็น่าจะสลายบรรยากาศ
กดดันระหว่างเราสองคนได้บา้ ง

และให้ตายเถอะ คนทีหมดความอดทนก่อนดันเป็ นผม...

“มาเพือนังจ้องหน้าฉันหรือไง?”

ผูช
้ ายทีกําลังกอดอกเอนหลังพิงพนักโซฟาเลิกคิวให้ผม เขายิม
มุมปากในแบบทีเหมือนหัวโจกจอมเกเรในโรงเรียน ทีกําลังคิด
จะหาเรืองไอ้เนิร์ดสวมแว่นหนาเตอะสักคน
“ก็อยากจะทําแบบนันอยูห
่ รอก เพราะการมองหน้านายทําให้
ฉันรูส้ ก
ึ ดีพลิ ก
ึ ”

คําพูดของเขาเป็ นอะไรทีเฮงซวยมาก แต่บดั ซบยิงกว่าคือการที

ผมดันใจเต้นแรงไปกับสิงทีเขาพ่นออกมาน่ ะสิ ไอ้บา้ เอ๊ย นีเขา
พียามาใช่มยถึ
ั งได้พดู อะไรแปลกๆ แบบนี กับผม หรือเพราะรู้
แล้วว่าผมคือโซลเมตของเขา เขาก็เลยคิดจะจีบกันถึงได้พด ู
ประโยคชวนหวานเลียนใส่

อ่า ให้ตาย ผมไม่ควรจะหลงคิดเข้าข้างตัวเองแบบนัน อย่างผม

เนียนะ? คนอย่างคริสเตียนน่ ะเหรอคิดจะจีบกัน บ้าไปแล้ว

“เข้าเรืองดีกว่ามิสเตอร์แคมเบลล์ มาหาฉันมีธุระอะไรกันแน่ ”

“ธุระเหรอ?” คริสเตียนหรีตา “ถ้านายมองว่าการเคลียร์กนั ถึง

ปัญหาทีเกิดขึนเมือวานคือธุระระหว่างเรา โอเค มันอาจจะใช่
แต่เหนือสิงอืนใดฉันอยากให้เรียกว่าปรับความเข้าใจกัน
มากกว่า”

“ใช้คาํ พูดได้น่าขนลุกมากครับคุณโซลเมต” ผมเผลอเรียกเขา

ด้วยชือทีมักเรียกแค่ในใจ ซึงนันเป็ นอะไรทีพลาดมาก เพราะ
อีกฝ่ ายยิมกว้างขึนกว่าเดิม ราวกับยินดีในสิงทีได้ยน
ิ
“โอเคคุณโซลเมต” เขาเรียกผมกลับด้วยถ้อยคําเดียวกัน และ
ผมล่ะอยากจะตันหน้าเขาฉิ บ! “เรืองเมือวาน ฉันอยาก
จะ...แบบว่าขอโทษนายอีกครัง”

“...” ผมรอฟังต่อ

คริสเตียนพรูลมหายใจ “ฉันทําเกินไป รุนแรงกับนาย ล่วงเกิน

นาย เอ่อ ทําตัวหยาบคายและระยําบัดซบกับนาย”

“ดีใจทีนายรูต
้ ัว” ผมแทรกขึน ยิมขําให้กบั สีหน้าแข็งเป็ นหิน
ของเขา

อีกฝ่ ายกลอกตา “เอาเป็ นว่าฉันขอโทษ”

เขาดูเหมือนไม่เต็มใจจะเอ่ยคํานันออกจากปาก แต่ผมกลับรับรู้
ได้วา่ เขาพูดออกมาด้วยใจจริง...เขาอยากจะขอโทษผมจริงๆ
ซึงนันทําให้ผมใจอ่อนกับเขามากกว่าเมือวานเสียอีก

คนคนนีมีอท ิ ธิพลกับผมมากเกินไปแล้ว เป็ นแค่โซลเมตแท้ๆ

แต่ทาํ ไมถึงส่งผลต่อความรูส้ ก
ึ นึกคิดของผมได้มากมายขนาด
นี แล้วสุดท้ายผมก็ให้อภัยเขาจนได้

“ฉันไม่โกรธแล้ว”

คริสเตียนยิมกว้างมากขึนกว่าเดิม “ขอบใจ”
“แค่นีเหรอ เรืองทีนายอยากคุย?” ผมเลิกคิวถาม

“ไม่หรอก มีอกี หลายเรือง แต่ฉน ั ไม่แน่ ใจว่านายจะยอมตอบ

ฉันหรือเปล่า เพราะดูจากเมือวานทีนายพยายามปฏิเสธสุดๆ
มันทําให้ฉน
ั ไม่เข้าใจเลยว่าแค่ยอมรับออกมาตรงๆ มันยาก
ตรงไหน”

“มันยากสิ” ผมแทรก จ้องเขม็งเข้าไปในดวงตาของเขา “เพราะ

ฉันไม่พร้อมจะมีโซลเมต และไม่คด ิ จะพร้อมด้วย”

“ทําไม?” เขาย้อนถาม ขมวดคิวจนแทบผูกเป็ นโบว์

ผมไม่ตอบแต่ยอ
้ นถามเขา “นายเชือเรืองพวกนีมากแค่ไหน?”

“นายหมายถึงอะไร?” แล้วเขาก็ยอ ้ นถามกลับมาอีกเช่นกัน นี

เรากําลังเล่นเกมยีสิบคําถามสามคําตอบกันอยูห
่ รือเปล่าเนีย

“เรืองโซลเมต เรืองโชคชะตา เรืองลิขต

ิ ของพระเจ้าทีเสนอตัว
จับคูใ่ ห้คนบนโลกโดยไม่ถามความเห็นกันก่อน”

แววตาของคริสเตียนดูเหมือนจะกระจ่างแจ้งในสิงทีผมถาม

“นายไม่เชือเรืองโซลเมตสินะ” อีกฝ่ ายขยบั ตัวนังหลังตรง

จดจ้องเข้ามาในดวงตาของผมราวกับจะสะกดจิตกัน

“เปล่า เชือ แต่ไม่ชอบใจเท่าไหร่”

“เพราะแบบนี สินะนายถึงได้ปฏิเสธเรืองทีเราเป็ นโซลเมตกัน”
เขาสรุป และมันถูกต้องราวกับเขาเข้ามานังลงกลางใจผม
ผูช
้ ายคนนีฉลาดเกินไปแล้ว “นายกําลังกลัวด้วยใช่มยั ? นาย
กลัวอะไรเจย์เดน กลัวโชคชะตาทีจับคูเ่ ราทังๆ ทีเราไม่ได้รกั
กันน่ ะเหรอ?”

“...”

“หรือเพราะเรืองราวในอดีต ครอบครัวทีล้มเหลวทําให้นายกลัว
ทีจะรักโซลเมตตัวเอง”

เขาคาดเดาได้ตรงเกินไปแล้ว แต่นนกลั
ั บปลดล็อกอะไรบาง
อย่างในตัวผม ดลใจให้ผมเผยความรูส้ ก
ึ ลึกๆ ของตัวเองออก
ไปให้เขาได้ฟงั

“พ่อกับแม่ฉนั เป็ นโซลเมตกัน พวกเขารักกัน แต่สด

ุ ท้ายก็เลิก
รักกันง่ายดายราวกับความรักก่อนหน้านันเป็ นเพียงภาพมายา
แห่งความฝัน” ผมทิงตัวลงพิงพนักโซฟาอย่างหมดแรง เหม่อ
มองออกไปนอกหน้าต่าง หวนระลึกถึงความเจ็บปวดทีผ่านมา
เปิ ดเผยหมดเปลือกถึงเรืองราวในอดีตของตนเอง

ตลอดเวลาทีผมพ่นแทบจะทุกสิงอย่างในใจออกไป ทังความ
อึดอัด ความกดดัน ความเจ็บปวด ความกลัว และความ
เสียใจ...คริสเตียนทําเพียงนังฟังผมเงียบๆ ปล่อยให้ผมได้
ระบายความบัดซบของชีวต ิ
ผมมารูต้ วั อีกทีก็ตอนทีกําลังกํามือแน่ น กัดฟันกรอดด้วยความ
อัดอันใจ นันทําให้คณ ุ โซลเมตลุกขึนจากทีนังตัวเองเพือเดินมา
หาผม แล้วดึงผมไปนังบนโซฟาตัวใหญ่ดว้ ยกัน

เขาโอบบ่าผมเอาไว้หลวมๆ ลูบไหล่ปลอบอย่างอ่อนโยน รัง

ศีรษะของผมให้ซบลงไปบ่าของเขา กระซิบถ้อยคําอ่อนโยน
เสียงของเขานุ่ มนวล...ช่างปลอบประโลมใจเหลือเกิน

“มันผ่านมาแล้ว นายไม่เป็ นไรแล้ว”

“ไม่ มันยังเป็ นอยู่ มันยังฝังอยูใ่ นใจของฉัน แม้แต่ตอนนีการ

เจอหน้าพ่อกับแม่ก็ยงั ทําร้ายฉันอยูเ่ สมอ พ่อเกลียดฉัน เขามอง
ว่าฉันเป็ นภาระมาโดยตลอด ส่วนแม่ก็เอาแต่เศร้าเวลาทีเรา
มองสบตากัน เธอเอาแต่ขอโทษฉันซําๆ ในสิงทีฉันไม่อยาก
ได้ยนิ ”

ผมก้มหน้าลง ปล่อยตัวเองให้เอนพิงผูช
้ ายทีได้ชือว่าเป็ นโซล
เมตของผม ลืมเลือนไปสินว่าเมือวานมันเกิดอะไรขึนระหว่าง
เรา

“เพราะเรืองทีฉันเจอมานีไง ทีทําให้ฉน
ั ไม่อยากศรัทธาในคู่
ชีวต
ิ ทีพระเจ้ากําหนด ฉันไม่อยาก...ไม่อยากรักนาย”

“ฉันก็ไม่ได้อยากให้เรารักกันนะ รูม
้ ยพวก
ั ”
ผมเงยหน้าขึนมองคนพูด ขมวดคิวอย่างไม่เข้าใจ “นายกําลัง
หมายถึง...”

“เราเป็ นเพือนกันก็ได้นี”

“แค่เพือน?” ผมทวนถาม “แค่เพือนแน่ เหรอ เมือวานนาย

เกือบจะปลําฉันนะพวก”

คริสเตียนระเบิดหัวเราะเสียงดัง “โอเคๆ ก็มีบา้ งนิดหน่ อยทีฉัน

คิดว่าอยากจะเป็ นมากกว่านัน”

“ฉัน...” ผมทําท่าจะแย้ง แต่อก

ี ฝ่ ายก็รีบพูดรัวเร็วตามมา

“ยอมรับนะว่าเรายังรูจ้ กั กันน้อยไป แต่อาจจะเป็ นเพราะโชค

ชะตาทีพระเจ้ากําหนดอะไรนี ก็ได้ททํ ี าให้ฉนั สนใจในตัวนาย
เพียงแต่ฉน
ั ไม่รต
ู้ วั เพิงจะมารูต้ วั เอาก็เมือวานนันล่ะ” เขา
หัวเราะในลําคอแผ่วเบา

“พลังโซลเมตงีเง่า” ผมก่นด่า คริสเตียนยิมขํา

“นันล่ะ แต่โดยสรุปก็คอ
ื ฉันสนใจนาย แต่จะไม่บงั คับถ้านายไม่
อยากจะสานสัมพันธ์ของเราให้เกินกว่าคําว่าเพือน หรือ
สถาปนิกกับลูกค้า จะอะไรก็ชา่ ง แต่ฉน
ั จะไม่บงั คับนายให้มา
เป็ นคนรัก หรืออะไรทํานองนัน”
“เดียวนะ ทําไมเรามาคุยกันเรืองนีได้ละ่ เนีย” ผมขยับตัวออก
ห่างจากเขา

“แล้วไม่ถูกต้องตรงไหน?”

ผมส่ายหน้า “มันไม่ถูกน่ ะสิ ฉันก็บอกอยูว่ า่ ไม่อยากมีความรัก

กับโซลเมต แต่นายพูดเหมือนกับว่าเราสามารถสานสัมพันธ์กน ั
จนพัฒนาเป็ นความรักได้”

“ฉันก็ไม่ได้บงั คับ แค่อยากให้นายลองเปิ ดใจดูบา้ งก็เท่านัน ก็

อย่างทีบอก...เป็ นเพือนกันก่อนก็ได้”

มันดูยอ
้ นแย้งแปลกๆ นะ”

“อีกอย่าง...เมือวานนายกับฉันก็เข้ากันได้ดน
ี ะ ไม่คด
ิ แบบนัน
หรือไงพวก?”

เข้ากันได้ดงี นเหรอ?
ั

ผมนิงคิดตาม แล้วก็พบว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าวขึนมาในทันที
“คริสเตียน ไอ้เวรเอ๊ย!”

เข้ากันได้ดข
ี องเขาก็คอ
ื เรืองทีเขาใช้มือรูดไอ้หนูใต้กางเกงให้
ผมสินะ ให้ตายเถอะ หมอนีมัน...!

“เฮ้ ไม่เอาน่ า แค่เปิ ดใจเอง”

คําว่าแค่ของเขา แต่มน
ั คือคําว่าต้องของผมต่างหาก...ต้องเปิ ด
ใจรับคนทีเป็ นโซลเมต ทังทีผมกลัวมากเหลือเกินว่าชีวต
ิ และ
ความสัมพันธ์ของเราจะล้มเหลวเหมือนทีผมเคยเห็นพ่อกับแม่
เป็ น

ถ้าหากผมตกหลุมรักเขาขึนมา นันน่ ะมันน่ ากลัวมากเลยนะ

สําหรับผม

“รูอ้ ะไรมัย” คุณโซลเมตเอ่ยขึนอีกครัง “ฉันเองก็กลัว” ผมหัน

ไปสบตาเขา ตังใจรอฟัง “พ่อกับแม่ของฉันไม่ใช่โซลเมตกัน
พวกท่านรักกันก่อนทีแม่จะเจอโซลเมตซะอีก หลังจากแม่มี
แคส...พีชายของฉันน่ ะนะ แม่ก็เจอกับโซลเมตเขาโดยบังเอิญ
อีกฝ่ ายเป็ นลูกค้าคนหนึงทีเช่าซือคอนโดฯ ของบริษท ั และหลัก
จากทีรูว้ า่ เป็ นโซลเมตกัน ผูช
้ ายคนนันก็ดูเหมือนพยายามจะ
เข้ามาในชีวต ิ ของแม่ โดยไม่สนใจว่าแม่จะแต่งงานแล้ว”

ผมมองเขาตาค้าง “แล้วพ่อกับแม่นาย…”

“เป็ นโชคดีทพ่
ี อกับแม่รกั กันมาก และพ่อก็เชือใจว่าแม่จะไม่มี
วันนอกใจไปหาโซลเมตของตัวเอง”

“เดียวนะ แล้วโซลเมตของพ่อนาย?”

“เขาตายก่อนทีพ่อจะเจอแม่แล้วรักกันน่ ะ โซลเมตของพ่อเป็ น
ผูช
้ าย แต่วา่ ป่ วยตาย พ่อก็เลยได้มาเริมต้นชีวต
ิ ใหม่กบั แม่ของ
ฉัน” คริสเตียนเงียบไปหลายนาทีกว่าจะเริมพูดต่อ “และหลัง
จากแม่มีฉนั จนฉันอายุได้สบ
ิ สอง พ่อก็ตายเพราะอุบตั เิ หตุ”

“อ่า เสียใจด้วยนะ”

คุณโซลเมตของผมหัวเราะเบาๆ เขายืนมือมาเคาะจมูกของผม
ผมปัดออกแทบไม่ทน
ั ...คิดว่าผมเป็ นเด็กหรือยังไงกัน

“หลังพ่อตายแม่ก็แต่งงานใหม่กบั โซลเมตของตัวเอง ปัจจุบน

ั
เขาคือพ่อเลียง...ทีฉันเกลียดฉิบหาย”

“เอ่อ...” ผมอยากจะพูดอะไรสักอย่างปลอบใจเขาบ้าง แม้ไม่รู้

ว่าทําไมเขาถึงเกลียดพ่อเลียง แต่ทงคู
ั ค ่ งมีความหลังฝังใจอะไร
บางอย่างต่อกัน

คริสเตียนยิมให้ผม “ประเด็นทีฉันอยากจะพูดก็คอ ื ...นายกลัวที

จะรักโซลเมต เพราะเห็นถึงความสัมพันธ์แย่ๆ ของพ่อกับแม่ที
ต้องจบลง ทังทีโชคชะตาลิขต ิ มาให้คกู่ น
ั ส่วนฉันเองก็เกลียด
การจับคูใ่ ห้คนอืนของพระเจ้า ทีดันเลือกไอ้ระยํามาเป็ นโซล
เมตของแม่ นันเท่ากับว่าเรามีประสบการณ์ บดั ซบเกียวกับเรือง
นีคล้ายๆ กัน”

ผมพยักหน้าคล้อยตาม “นายพูดถูก”
“อีกประเด็นก็คอื ...ถึงนายกับฉันจะไม่ศรัทธาในโซลเมตสักเท่า
ไหร่ แต่ฉน ั สนใจนายจริงๆ นะเจย์เดน อยากให้นายลองเปิ ดใจ
แค่เป็ นเพือนกันก่อนก็ได้”

“เพือนกันคงไม่จบ
ู กันหรอกมัง” ผมเลิกคิว “ไม่รด
ู ไอ้หนูให้กน
ั
ด้วย”

“โอเค ยําอีกครังว่าฉันไม่อยากเป็ นแค่เพือน แต่ก็ไม่ได้เรียก

ร้องให้เป็ นถึงขันคนรัก พอใจไหมครับมิสเตอร์คาร์เตอร์”

“งันจะเรียกความสมั พันธ์ระหว่างเราสองคนว่าอะไรล่ะ?
Friend with benefit เรอะ?”

คริสเตียนดีดนิว “คํานันก็เข้าท่า ถ้านายยอมเปิ ดใจให้ฉน

ั ”

ผมถอนใจ ถึงจะไม่อยากแต่ก็ตอ ้ งยอมรับเหมือนกันว่าผมเองก็

สนใจเขา ไม่วา่ จะด้วยพลังโซลเมตหรือแรงดึงดูดอะไรก็ตาม
แต่ผมก็อยากจะลองเดินไปในเส้นทางทีตัวเองกลัวดูสกั ครัง แม้
ผลลัพธ์ในตอนท้ายอาจกลายเป็ นความฉิบหายก็ตาม

ผมยืนมือออกไปหาคริสเตียน อีกฝ่ ายไม่ลงั เลสักนิดทีจะยืนมือ

มาจับกับผม...เราสบตากัน ผมยิมให้เขา

“ตามนัน”
หากว่าผมจะล้มเหลวเหมือนพ่อกับแม่ แต่อย่างน้อยผมก็ได้ลอง
คิดทีจะรักใครสักคนแล้ว

Chapter 10

When I think we look like lovers

เพือนทีมีผลประโยชน์ รว่ มกันเหรอ? นีมันเหมือนคนรักกัน

มากกว่านะ

การวนเวียนอยูร่ อบตัวผมคืองานประจําของคริสเตียนไปแล้ว

เขาหาโอกาสมาเจอผมแทบทุกวัน...ดักรอหน้าบ้าน โทรถามว่า
ผมอยูท
่ ไหนและตามมาหา
ี สิงทีเลียงไม่ได้ก็คอ
ื ทุกครังทีเราเจอ
กันเขามักจะหาโอกาสสัมผัสตัวผม กอดบ้าง ลูบหัว ลูบแก้ม จับ
มือ หรือแม้แต่จบ
ู ก็ดว้ ย

ผมไม่ได้ขดั ขืน เอาเข้าจริงผมเองก็ชอบทีได้แลกสัมผัสต่างๆ

กับเขานะ เฮ้! อย่าลืมสิวา่ ผมเป็ นผูช
้ าย เรืองพวกนียังไงก็ตอ
้ งมี
บ้างอยูแ
่ ล้ว แถมมันยังอยูใ่ นขอบเขต friend with benefit
อีกด้วย แล้วทําไมผมต้องขัดขืนกันล่ะ ไม่ใช่สาวน้อยสักหน่อย
นีจริงมัย?

ผมเลิกคิวเมือเดินออกจากบริษท ั แล้วเจอคริสเตียนยืนพิงรถหรู
ของตัวเองอยูด่ า้ นหน้า สายตามากมายจับจ้องไปยังเขา...ผูช
้ าย
ผมสีแอชบราวด์สวมแว่นกันแดดทีไม่วา่ อย่างไรก็ไม่อาจจะ
ปกปิ ดความหล่อเหลาของเขาเอาไว้ได้มด ิ

“โซลเมตแกมานันแล้ว” แมตต์ถองศอกใส่ผม เขายิมกรุม

้ กริม
ล้อเลียน

ผมยิมเล็กน้อยพลางส่ายหน้าโดยไม่คด ิ โต้ตอบใดๆ กับเพือน

สนิท สองเท้าก้าวเข้าไปหาคุณโซลเมต ทันทีทเขาเห็
ี นผมเดิน
ไปหา คริสเตียนก็ขยบั ขึนยืนตัวตรงพร้อมกับดึงแว่นกันแดด
ออกจากใบหน้าทันที

“ไง” ผมทัก “ทําไมมาอยูท

่ นี
ี ?”

“มารับนาย”

“รับฉัน?”

คริสเตียนพยักหน้า “ใช่ ไปดินเนอร์กน

ั ”

“ดินเนอร์?” มีหลายสิงซึงหลุดออกจากปากของเขาทีทําให้ผม
แปลกใจสุดๆ ไปเลย
“ก็ใช่น่ะสิ จะไปไหม? ฉันจองโต๊ะไว้แล้วนะ”

ผมหัวเราะ “ถึงขันจองโต๊ะเลยเหรอ จีบฉันอยูห

่ รือไง”

“อืม” เขาตอบแล้วก้าวขึนนังบนรถทันที “ตกลงจะไปด้วยกัน

มัย?”

ผมยืนอึงได้แค่ไม่นานก็จาํ ต้องพยักหน้ารับ “ไปสิ”

แล้วเราสองคนก็มาจบกันทีร้านอาหารระดับมิชลินสตาร์แห่ง
หนึง มันหรูหราและอาหารก็ราคาแพงลิบลิวจนผมแทบไม่กล้า
สังอะไร จึงยกหน้าทีสังอาหารให้คริสเตียนเป็ นคนจัดการ จะว่า
ไปทีนีก็ดด
ู จี นไม่น่าเชือว่าคนอย่างเขาจะเข้ามานังในร้านแบบ
นีได้

สายตาของผมคงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ พอคริสเตียน
เห็นเข้าก็เลยเลิกคิวมองมา

“คิดว่าอย่างฉันไม่น่าจะมาร้านอาหารแบบนี อยูล่ ะ่ สิ”

“นายรูไ้ ด้ยงั ไงว่าฉันคิดอะไรอยู?

่ ” ผมเบิกตาโต แต่ปากยิมล้อ
เลียนเขา

คุณโซลเมตถอนใจทังทีปากยงั ยิมอยู่ “ใครๆ ก็คด

ิ แบบนันกับ
ฉัน”
“แน่ ละ่ ใครจะไปคิดว่าผูช
้ ายเสเพลฟันหญิงในคลับไปเรือยจะมี
มุมใส่ชุดสูทนังร้านอาหารกันล่ะ”

“เฮ้! ฉันไม่ใช่คนสําส่อนซะหน่ อย”

ผมหัวเราะ “อ้อ เหรอ?”

“กวนประสาท” เขาต่อว่า ผมยิงหัวเราะเข้าไปใหญ่ทแหย่

ี ให้เขา
หงุดหงิดได้

“วันนีฉันนอนบ้านนายนะ”

“อีกแล้วเหรอ” ผมกลอกตาใส่คริสเตียน นีไม่ใช่ครังแรกทีเขา

มานอนบ้านผม และอย่าเข้าใจผิดว่าผมรังเกียจเขา ผมยินดีให้
เขาค้างด้วย แต่บางทีมน
ั ก็บอ
่ ยเกินไปนะ “ไหนบอก
อพาร์ตเมนต์นายอยูไ่ ม่ไกลจากบ้านฉันไง ทําไมไม่กลับไป
นอนทีนัน”

คริสเตียนไหวไหล่ “ฉันอยากอยูก
่ บั นายไง”

โอเค ยอมแพ้ครับ
เรามาถึงบ้านของผมโดยใช้เวลาเดินทางไม่ถงึ สิบห้านาที ผม
เลือกทีจะอาบนําก่อน ปล่อยให้คริสเตียนเปิ ดโทรทัศน์แล้วนอน
ดูอยูบ
่ นเตียงของผมระหว่างรอ

หลังจากล้างฟองออกจากหัวเสร็จผมก็ตอ ้ งสะดุง้ เมือจูๆ

่ ประตู
ห้องนําถูกเปิ ดเข้ามาโดยฝี มือของคุณโซลเมต (ห้องนําในห้อง
นอนของผมมันไม่มีกลอนล็อก นีเป็ นข้อเสียทันทีเมือมี
คริสเตียนมาค้างคืนด้วย) ผมหันขวับไปมองเขาอย่างรวดเร็ว

“เข้ามาทําไม?”

“ฉันขีเกียจรอ จะอาบด้วย”

“ตลกมากแคมเบลล์ หาเรืองลวนลามฉันมากกว่ามัง”

คริสเตียนหัวเราะในลําคอ “รูท
้ น
ั ฉันจนได้”

“เพราะมันไม่ใช่ครังแรกทีนายทําแบบนีไงล่ะเพือน” ผมถอน
ใจ แต่ก็ปล่อยให้เขาก้าวเข้ามาอยูใ่ ต้ฝก
ั บัวด้วยกัน ผูช
้ ายตัว
โตๆ สองคนต้องมาเบียดกันเปี ยกนําเนีย เลียงไม่ได้ทอะไรๆ ี
จะเสียดสีกนั เลยจริงๆ

สายนําหยดลงกระทบร่างกายเปลือยเปล่าแข็งแรงของอีกฝ่ าย
โซลเมตของผมจ้องมองตรงมา เราสบตากันโดยมีละอองนํา
ปลิวปลายรอบตัว และผมไม่คด
ิ จะห้ามเมือเขารังต้นคอผม
เข้าไปใกล้เพือประกบจูบ
ปลายลินร้อนผ่าวรุกลําเข้ามาในปากผม ผมลูบฝ่ ามือไปบน
แผ่นอกของอีกฝ่ าย สะกิดปลายนิวเข้ากับเม็ดเล็กกลางอก
ได้ยนิ เสียงคริสเตียนสูดลมหายใจเข้าลึกในตอนทีเราแยกริม
ฝี ปากออกจากกัน

เขากดจูบทีแนวคางผม ไล่ลงไปทีต้นคอ บ่าแกร่ง สองมือไม่

ว่างเว้น ลูบไล้สะโพกของผมไปด้วย...ไม่รเู้ ลยว่าเรามาไกลกัน
ได้ขนาดนีตังแต่เมือไหร่ จากจูบในคลับตอนเมา จากการบีบ
บังคับสร้างความสุขสมให้ดว้ ยมือและปากของคริสเตียน จาก
วันนันจนถึงวันนี...ผมคิดว่าเราก้าวมาไกลมาก มากเกินกว่าจะ
เป็ นแค่เพือนทีได้ผลประโยชน์ รว่ มกัน

ทําตัวเหมือนเป็ นคนรักกันชัดๆ เลย ให้ตายเถอะ

ผมสะดุง้ เมือคริสเตียนกอบกุมตัวตนของผมเอาไว้ เขาขยับรูด

รังมันเบาๆ ขยีส่วนปลายอย่างทีผมไม่ทน ั ได้ตงตั
ั ว และให้ตาย
ผมรักทีเขาสมั ผัสผมด้วยท่าทีหยอกเย้าเหลือเกิน

ถ้าจะมีอะไรทีทําให้ผมยอมปล่อยให้ตวั เองตกหลุมรักเขา ผม
คิดว่าคงจะเป็ นทักษะการรูดไอ้หนูนีแหละทีมาเป็ นอันดับหนึง
อันดับสองคงจะเป็ นการทีเขาออรัลให้ผม พระเจ้า! ผมไม่อยาก
จะยอมรับเลยว่าเขาทําให้ผมรูส้ ก
ึ เหมือนจะพังทลายได้ในทุก
ครังทีเราสัมผัสกัน
ผมไม่อยากรักเขา แต่แค่เขาบีบท่อนเนือกลมของผมหนักๆ ที
เดียวก็ทาํ ให้ผมรักการกระทํานีฉิบหายแล้ว!

“หยุดหยอกล้อกันได้แล้วแคมเบลล์ ฉันอยากไปถึงสวรรค์”

คริสเตียนหัวเราะเสียงแหบพร่าอยูข
่ า้ งหูผม “ฉันไม่มีทางปล่อย
ให้นายไปพบพระเจ้าแน่ ทีรัก ถ้านายไม่ชว่ ยส่งฉันไปสวรรค์
พร้อมกันน่ ะ”

ผมสบถขัดใจ เอือมมือลงไปจับท่อนเนือร้อนผ่าวของอีกฝ่ าย
แล้วรูดรังให้เขาเป็ นการตอบแทน คริสเตียนครางแผ่วด้วย
ความชอบใจ และนันทําให้ผมรูส้ กึ ดีอย่างน่ าประหลาด

เราฟอนเฟ้ นก้อนเนือกลมให้กน ั อยูน

่ าน ผมกัดฟันอดกลันไม่
ให้ตวั เองเสร็จก่อนเขา เราสองคนส่งเสียงคํารามฮึมฮําในลําคอ
เพราะความเสียวแทบขาดใจทีมอบให้แก่กน ั แต่ถงึ อย่างนัน
โซลเมตของผมก็ไม่มีทีทา่ ว่าจะไปถึงฝังฝัน มิหนําซํา...

“คิดจะทดสอบความอึดของฉันหรือไงคาร์เตอร์” เขากระซิบ
ถาม

ผมเอียงใบหน้าเพือมองสบตาเขา ไม่ตอบ แต่ใช้สายตากดตํา

ลงมองความแข็งขึงทีผงาดกล้าอยูใ่ นอุง้ มือ

คริสเตียนส่งเสียงขึนจมูก “ฉันอึดกว่าทีนายคิด มาดูกน

ั ว่าใครที
จะเสร็จก่อน”
ผมเกลียดเสียงหัวเราะของเขาชะมัด ไอ้เวรเอ๊ย!

การแก้แค้นอย่างเดียวทีผมทําได้คอ
ื รูดแก่นกายเขาแรงๆ แต่
คริสเตียนปัดมือผมออกแล้วเปลียนเป็ นรวบท่อนเนือของเรา
สองคนเข้าด้วยกัน...ความร้อนผ่าวแข็งเป็ นหินสองท่อนเสียดสี
กัน นําเหนียวใสปริมออกมาจากส่วนปลาย

ผมจะทนไม่ไหวแล้ว

และสุดท้ายผมก็เป็ นฝ่ ายพ่ายแพ้ ปล่อยให้ตวั เองได้ไปถึง

สวรรค์ ภาพเบืองหน้าพร่าพรายไปชัวขณะ ผมอิมสุขจนแทบ
กระอักตาย เหนือยหอบจนต้องพิงหน้าผากกับบ่าของคริสเตียน

คุณโซลเมตปลดปล่อยความสุขตามหลังผมมาติดๆ เขาหอบ
หายใจ จูบซับข้างแก้มของผมซําไปซํามาอยูห ่ ลายหน จน
กระทังเราทังคูก ่ ลับมาสูส
่ ถานการณ์ ปกติ...ผมหัวเราะแผ่วเบา
ปัดป่ ายริมฝี ปากตัวเองกับปากของคริสเตียน เราแลกจูบดูดดืม
จนแทบลืมหายใจ ก่อนจะผละออกเพืออาบนําอย่างจริงจังสักที

“แช่อา่ งหน่ อยมัยพวก?” เขาถาม แต่ผมส่ายหน้า

“ฉันไม่แน่ ใจว่าการแช่อา่ งจะเป็ นความคิดทีดี”

“ทําไม?”
ผมกลอกตาใส่เขา “ดูจากสายตาหืนกามของนายไง คิดจะทํา
อะไรตอนเราลงไปนังในอ่างด้วยกันล่ะ?”

คริสเตียนระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง “ก็กะว่าครังต่อไปจะใช้
ปากมอบความรักให้ลก ู ชายนายไง”

“เพลาๆ ความต้องการของตัวเองบ้างนะคริสเตียน อายุก็มาก

แล้ว”

“หืม” โซลเมตของผมหรีตา คงรูส้ ก

ึ เหมือนกําลังโดนผมสบ
ประมาทอยู่ ซึงก็ใช่ ผมจงใจบอกเป็ นนัยอ้อมๆ ว่าเขาน่ ะแก่
แล้ว อย่าหักโหมนักเลย “ให้โอกาสพูดใหม่ได้นะสหาย”

ผมส่ายหน้า “ออกไปได้แล้วครับมิสเตอร์แคมเบลล์ ผมจะอาบ

นํา”

“ไว้เราได้เคลียร์กน
ั ทีหลังแน่ ” เขาชีหน้าคาดโทษผม ก่อนจะ
หันไปอาบนําลวกๆ แล้วเดินแก้ผา้ ออกจากห้องนําไป

ผมออกมาอีกทีคริสเตียนก็กาํ ลังนอนเอกขเนกอยูก ่ ลางเตียง

แล้ว ผมเหลือบมองโทรทัศน์ ...ช่องทีเขาเปิ ดเอาไว้คอ
ื ช่อง
โปรดของผม ซีรีสเ์ กียวกับบรรดาหมอทีวันวันหนึงต้องรักษา
คนไข้หลากหลายเคส
“มานีสิ ซีรีสท
์ ีนายชอบมาแล้วนะ”

คริสเตียนตบฝ่ ามือลงบนฟูกนอนข้างตัวเขา ผมพยักหน้า เอา

ผ้าเช็ดผมไปตากทีพนักเก้าอีหน้าคอมพิวเตอร์ ก่อนจะเดินกลับ
มาทีเตียง

เอนตัวลงนอนข้างคุณโซลเมต อีกฝ่ ายขยบั เข้ามาแนบชิดผม

แขนข้างหนึงพาดลงกับเอว อีกข้างชันชึนมาเพือรองรับศีรษะ
ตัวเอง...ส่วนผมแค่นอนหงาย สายตาจ้องตรงไปยังหน้าจอ

มันคงจะเป็ นการดูซีรีสป
์ กติ ถ้าไม่ใช่เพราะคริสเตียนเอาแต่ดงึ
ความสนใจของผมด้วยการสอดปลายนิวเข้ามาใต้เสือกล้ามและ
ลูบไล้ไปมาตรงขอบกางเกง ริมฝี ปากเย็นๆ ของเขา บ้างก็แนบ
กับหัวไหล่ของผม บ้างก็แนบกับขมับและข้างใบหูของผม

ลมหายใจเขาเป่ ารดผิวเนือจนผมแทบไม่มีสมาธิกบั ภาพบนจอ

โทรทัศน์ การอธิบายถึงภาวะการติดเชือในกระแสเลือดของ
นายแพทย์สด ุ หล่อ (ซึงเป็ นตัวละครทีผมชอบทีสุด) ไม่เข้าหูผม
เลยสักคํา...หรือบางทีมน ั อาจจะเข้าหูซา้ ยแต่ทะลุหข
ู วาของผม
ออกไปแล้วก็ได้

“จริงๆ นะเพือน” ผมเอ่ยขึน “จะอยูเ่ ฉยๆ บ้างไม่ได้หรือไง”

คริสเตียนหัวเราะ พักหลังมานีผมได้ยน
ิ เสียงหัวเราะของเขา
บ่อยมาก แต่ผมก็ชอบนะ เสียงหัวเราะของเขามันน่ าฟัง ไม่รู้
ตังแต่เมือไหร่ทผมคิ
ี ดแบบนัน
“อยูใ่ กล้นายแล้วฉันห้ามตัวเองไม่ได้ทก
ุ ที”

“พูดดีไปก็เท่านัน ฉันไม่ใช่สาวๆ ในคลับทีนายแค่หว่านเสน่ ห์

ก็ได้พวกเธอมานอนด้วย”

“ฉันก็ไม่ได้มองว่านายเป็ นผูห
้ ญิงพวกนัน” เขาส่งเสียงขึนจมูก
“แต่เรืองอยากเอานายนีฉันไม่ปฏิเสธ”

ผมพ่นลมหายใจแรง “ไอ้เวรคริสเตียน”

“เฮ้ เรียกฉันว่าทีรักดีกว่านะ”

คราวนีผมแค่นหัวเราะแทน ไม่รจู ้ ะขบขันหรือมันเขียวเขาดี

“นอนเฉยๆ ฉันจะดูซีรส
ี ”์

“นายก็ดไู ปสิ ฉันอยากทําอย่างอืนมากกว่า”

ผมพลิกตัวหันหลังให้เขา ไม่เถียงอะไรอีกเพราะรูว้ า่ เหนือย

เปล่าทีจะโต้ตอบกับอีกฝ่ าย ตังแต่ทเขารู
ี ว้ า่ เราเป็ นโซลเมตกัน
(ซึงนันก็ผา่ นมาเกินสัปดาห์แล้ว) คริสเตียนก็เอาแต่ทาํ แบบนี
กับผม ตามติด นัวเนี ย คลอเคลีย ให้ตายเถอะ เขาทําเหมือนเรา
เป็ นคนรักกัน ทังทีเรายงั ไม่ได้ตกลงกันเป็ นคําพูดด้วยซํา

เดียวนะ...โอ้พระเจ้า เมือกีผมกําลังคิดบ้าอะไรอยูว่ ะนัน!

ผมขมวดคิว ไล่ความคิดไม่น่าไว้ใจนันออกไปจากสมอง กลับ
มาจดจ่อทีคุณหมออีกครัง คนไข้อกี รายทีมาใหม่เป็ นผูอ
้ พยพ
ผิดกฎหมายทีลักลอบเข้ามาในประเทศ น่ าสนใจว่าคุณหมอจะ
ทํายงั ไงต่อไป

ในระหว่างทีผมกลับมาสนใจซีรีสไ์ ด้สาํ เร็จ คุณโซลเมตก็

พยายามเรียกร้องความสนใจจากผมอีกครัง

เขาสอดทังมือเข้ามาลูบหน้าท้องของผม ปัดป่ ายไปตามลอน

กล้ามทีผมไม่เคยปล่อยให้มนั หายไปด้วยการซิทอัพวันละ
สามสิบครัง...และให้ตายเถอะ ตอนนีซิกซ์แพ็กของผมกําลัง
โดนคุกคามจากมือหยาบกระด้างของผูช ้ ายคนหนึง

แต่คริสเตียนไม่หยุดแค่นนั เขาลูบมาจนถึงหัวนมผม บีบขยี

เหมือนมันเป็ นของเล่นชินหนึง...ผมสูดหายใจ ร่างกายสัน
สะท้าน ตอบรับสัมผัสนันด้วยเสียงครางแผ่วในคอ ดูทา่ โซล
เมตของผมจะชอบใจไม่น้อยทีทําให้ผมโอนอ่อนต่อเขาได้

“อืม...” ผมเม้มปาก หลับตาลงเมือเขาจูบซับลงมาทีหลังคอของ

ผม ท่อนขาของเราเสียดสีกน ั ไปมา

แล้วมันก็เลยเถิดอีกจนได้ ความต้องการของเขาดุนดันอยูด
่ า้ น
หลังบันท้ายของผม และนันปลุกความต้องการของผมให้ผงาด
ขึนมาอีกครังเช่นกัน
ผมพลิกตัวหันหน้าเข้าหาเขา ปลายจมูกเราแตะกัน ริมฝี ปาก
ปัดป่ ายไปมา จูบแผ่วเบาสลับหนักหน่ วง ร้อนแรงแต่ก็ออ
่ น
โยน ต้องยอมรับเลยว่าคริสเตียนเก่งกว่าผมมากในเรืองการ
สร้างความสุขบนเตียง เขาชําชองจนน่ าใจหาย ดือรันทีจะมอบ
สัมผัสแผดเผาราวกับไฟบรรลัยกัลป์มาให้ผม

นรกเถอะ ผมกําลังจะตายเพราะสิงทีเขามอบให้อยูแ
่ ล้ว

เตียงนอนร้อนดังไฟลุกโชน เราใช้แค่มือให้กน
ั อีกครัง และอีก
ครัง จวบจนกระทังหมดแรง

ผมผ่อนลมหายใจ มองโทรทัศน์ ทตอนนี ี กําลังฉายข่าวรอบดึก

พระเจ้า “นายทําฉันพลาดซีรีสเ์ รืองโปรดนะรูม้ ยั ”

“โทษที” คริสเตียนหัวเราะ เขาโยนทิชชูท

่ ใช้
ี เช็ดคราบอะไรๆ
ของพวกเราลงข้างเตียง ก่อนจะหันกลับมาพาดมือกับเอวผมอีก
ครัง ลูบแผ่นหลังราวกับจะกล่อมนอน ซึงผมก็ทาํ กับเขาแบบ
นันเหมือนกัน

เราแค่นอนมองหน้ากันเงียบๆ ผมอ่อนเพลียจนคิดว่าคงจะ
หลับในไม่ชา้ และแม้วา่ ผมจะหลับตาลง แต่หูก็ยงั ได้ยน
ิ เสียง
ของคุณโซลเมต

“ครังหน้า...ลองให้ฉน
ั ใช้นิวกับนายบ้างดีมย?”
ั

ผมลืมตา ขมวดคิว “นิว?”

“นายไม่เคยเป็ นรับใช่มยล่
ั ะ” อีกฝ่ ายยิม และรอยยิมของเขาไม่
น่ าไว้ใจเลยสักนิด “ครังแรกค่อนข้างเจ็บ ถ้าไม่เบิกทางไว้
ก่อน...”

“หุบปากไปเลย คริสเตียน แคมเบลล์!” ผมขัด คริสเตียนระเบิด

เสียงหัวเราะดังลันห้องเป็ นรอบทีสองของวัน

“น่ าเพือน ฉันรับประกันเลยว่ามันต้องทําให้นายรูส้ ก

ึ ดีมาก
แน่ ๆ”

“ทําไมไม่เป็ นนายทีให้ฉน
ั เสียบไอ้หนูเข้าไปในก้นล่ะ ฮึ?” ผม
ย้อนถาม

คริสเตียนส่ายหน้า “ม่าย ไม่มีทาง คิดว่าฉันจะยอมรึไง”

“แล้วนายคิดว่าฉันจะยอมเรอะ?”

เราสบตากันอย่างไม่มใี ครยอมใคร แต่ผมรูต ้ วั ว่ากําลังจะพ่าย

แพ้ในไม่ชา้ ...ผมสูเ้ ขาไม่ได้หรอก ผูช
้ ายอย่างคริสเตียน แคม
เบลล์มีประสบการณ์ ชีวต ิ มามากกว่าผมถึงแปดปี สุดท้ายแล้วถ้า
เราจะฟัดกันบนเตียงจริงๆ ผมคงต้องเป็ นฝ่ ายอยูใ่ ต้รา่ งเขา

“นายไม่รวู้ ธิ ีหรอกน่ า” คริสเตียนกระตุกยิม

“ฉันรูอ้ ยูแ
่ ล้ว ถ้าหมายถึงวิธีเสียบก้นใครสักคนน่ ะนะ”
คุณโซลเมตเลิกคิว สีหน้าบ่งบอกว่าไม่เชือผมสักนิด “แน่ใจเห
รอว่ารู?
้ รูเ้ พราะเป็ นคนเสียบ กับรูเ้ พราะเป็ นคนโดนเสียบมัน
ไม่เหมือนกันนะทีรัก”

“Fuck! บอกให้หบ
ุ ปากไงไอ้งง!”
ั

เราทุม
่ เถียงกันเบาๆ โดยมีฝ่ามือลูบไล้แผ่นหลังกันไปมา ผมจํา
ไม่ได้วา่ หลับไปตอนไหน แต่สงสุิ ดท้ายทีรูส้ ก
ึ ได้กอ
่ นสติจะดับ
วูบไปคือจุมพิตแผ่วเบาทีหน้าผาก และคําพูดราตรีสวัสดิอัน
อ่อนโยน

“Good night baby”

Chapter 11

When I have you beside me

ในตอนทีความรูส้ ก ึ ของผมกําลังจะพังทลายลงเหมือนซาก
กําแพงทีถูกปื นกลยิงถล่ม เขากลับยืนอยูเ่ คียงข้าง และหยิบเอา
เศษซากความรูส้ กึ ของผมกลับมาก่อเป็ นกําแพงขึนมาใหม่
คริสเตียนรีบเร่งออกไปตังแต่ยงั ไม่ทนั เช้า ผมจําได้วา่ สะลืมสะ
ลือลุกขึนมานังมองเขาแต่งตัวโดยไม่พด ู อะไร แต่อก ี ฝ่ ายก็
เหมือนจะรูว้ า่ ผมคงสงสัย เขาก็เลยบอกแค่วา่ มีเรืองด่วน จาก
นันก็กดจูบลงมาทีหน้าผากของผมหนึงที กับทีริมฝี ปากอีกหนึง
ที แล้วทิงคําพูดไว้แค่ประโยคเดียว...อรุณสวัสดิ

ผมพยักหน้าให้ เขายิมเล็กน้อยแล้วก้าวออกจากห้องไป พอ
บานประตูปิดลงผมก็เลยล้มตัวลงนอนต่อ และตืนขึนมาอีกทีใน
เวลาเจ็ดโมงตรงเพราะเสียงนาฬก ิ าปลุกทีดังขึนเหมือนทุกวัน

เวลาเข้างานคือแปดโมงตรง แต่เพราะผมเป็ นทีมสถาปนิกทีไม่

จําเป็ นต้องเข้าบริษท
ั ตามเวลาปกติ ผมก็เลยใช้เวลาไปกับการ
อาบนํา กินมือเช้าพร้อมเช็กอีเมลจากลูกค้าไปด้วย และเดินทาง
ไปทํางานในเวลาเกือบเก้าโมง

“ไง ยังเดินปกติดน
ี ี”

คําทักทายแรกของแมตต์ไม่น่าฟังเลยสักนิด ผมแยกเขียวใส่
เขา ไอ้เฮงซวย มันคิดว่าผมกับคริสเตียนฟัดกันเมือคืนและ
คงจะหนักหน่ วงรุนแรงจนผมมาทํางานไม่ไหวล่ะสิ

“ไม่มีอะไรอย่างทีแกคิดแน่ นอนไอ้เวรแมตต์” ผมผลักหัวเพือน

สนิท “แล้วอีกอย่าง...ฉันไม่มีทางนอนง่อยอยูบ
่ นเตียงหลังมี
เซ็กซ์หรอกนะเพือน น่ าจะรูไ้ ม่ใช่หรือไง”
“เหรอ” แมตต์ลากเสียงยาว ยียวนกวนประสาทจนผมอดใจไม่
ไหวต้องยกเท้าขึนถีบมัน แต่แมตต์ก็รูท
้ น
ั เลยพลิกตัวหลบได้ใน
เสียววินาที

“เฮ้พวก วันนีเรานัดกับแคมเบลล์ใช่มยั ?” เสียงของวิลดังแทรก

ขึน ทําให้ผมกับแมตต์ตอ้ งหันไปมอง

“เรานัดกับพวกเขาวันนีงันเหรอ?” แมตต์ถาม

แดเนียลทีนังอยูไ่ ม่ไกลพลิกเปิ ดสมุดกําหนดการนัดหมายต่างๆ

“ไม่ใช่วน
ั นี สัปดาห์หน้าต่างหาก”

“อ่า ฉันคงจําผิด”

“ไอ้งงเอ๊
ั ย” แล้วพวกผมก็หน
ั ไปไล่เตะวิลแทน

ในยามบ่ายแก่ๆ หลังจากร่างแบบให้ลก ู ค้ารายใหม่ได้สว่ นหนึง

แล้ว ผมก็เลยแยกตัวออกมาเพือพักดืมกาแฟ ไม่ใช่เวลาเหมาะ
ทีจะเติมคาเฟอีนเข้าร่างกาย แต่ผมก็งว่ งงุนจนทนไม่ไหว ถ้า
ไม่โดฟสักหน่ อยคงได้หลับคาโต๊ะทํางานแน่

ระหว่างคนกาแฟร้อนๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดงั ขึนดึงความสนใจ

ของผมไปหามัน...ผมหยิบมันออกมาจากกระเป๋ ากางเกงยีนที
ใส่อยู่ ชือบนหน้าจอเรียกรอยยิมจากผมได้เป็ นอย่างดี
“ไง”

“ทําอะไรอยู”่ คริสเตียนเอ่ยถามมาตามสาย

ผมเหลือบมองแก้วกาแฟในมือ “ชงกาแฟ”

“เดียวคืนนีก็นอนไม่หลับหรอก”

“นายก็ทาํ ให้ฉน
ั หลับสิ” ผมแกล้งหยอก พูดกับเขาด้วยนําเสียงมี
นัยยะในแบบทีทําให้ปลายสายหัวเราะเบาๆ

“อย่าท้าทายฉันเจย์เดน คาร์เตอร์ ถ้าไม่อยากเจอของจริง”

ผมหัวเราะขึนจมูก ส่ายหน้าเอือมระอาให้กบั ความหืนของอีก

ฝ่ ายแม้รวู้ า่ เขาไม่มีทางมองเห็น “แล้วนายล่ะ?”

“ฉันทําไม?”

“ทําอะไรอยู่ ว่างงานงันเหรอถึงโทรมาได้”

“อืม เพิงเคลียร์ปญ
ั หาได้น่ะ” นําเสียงของเขาดูเหนือยล้า ผม
รูส้ ก
ึ ได้ อยากจะถามว่าปัญหาอะไร แต่ก็รูว้ า่ มันไม่ใช่เรืองของ
ผมเช่นกัน ดังนันผมจะไม่ถาม

“คืนนี มาค้างหรือเปล่า?” ผมเปลียนไปถามเรืองอืนแทน

“อยากให้ไปหรือเปล่าล่ะ?”

“แล้วแต่นายสิ ฉันเคยห้ามนายหรือไงพวก”

คริสเตียนหัวเราะดังขึนกว่าเดิม “ถึงห้ามฉันก็ไม่ฟงั หรอก”

“ใช่ ฉันถึงไม่เคยห้ามสักที ตกลงว่าไง จะมามัย?”

“ไปสิ ย้ายไปอยูก
่ บั นายได้เลยยิงดี”

“ฝันไปก่อนเถอะ ถ้าคิดจะย้ายมาอยูก
่ บั ฉันแบบถาวรล่ะก็ ไม่มี
วัน” ผมแค่นหัวเราะ

“ทีฉันไปค้างกับนายแทบทุกวันก็เหมือนเราอยูด
่ ว้ ยกันหรือ
เปล่า หือ?”

ผมไม่ตอบ ยกกาแฟขึนซดลงคออึกใหญ่ แล้วระหว่างเราสอง

คนก็กลายเป็ นความเงียบอยูน
่ านหลายนาที จวบจนกระทังผม
ดืมกาแฟหมด

“คริสเตียน มีอะไรจะคุยอีกมัย?”

“นายจะไปทํางานแล้วเหรอ?” เขาถาม

“อืม นีมันยังเป็ นเวลางานอยูน

่ ะไอ้น้อง”
“น้อง?” คุณโซลเมตส่งเสียงขึนจมูกมาให้ได้ยน
ิ “ฉันอายุ
มากกว่านายแปดปี เห็นจะได้”

“งันฉันควรเรียกนายว่าอะไรดีละ่ ? แด๊ดดีดีมย?”
ั

เอาล่ะ นันเป็ นคําพูดทีโง่มาก ผมไม่น่าพูดออกไปแบบนันเลย

จังหวะทีผมคิดจะพูดอะไรสักอย่างเพือกลบเกลือน คริสเตียนก็
แทรกขึนมาก่อน...

“ก็ดี ฝึ กเรียกฉันว่าแด๊ดดีเอาไว้ เวลาอยูบ

่ นเตียงจะได้คราง
เรียกฉันได้ถนัด”

ผมแยกเขียว แม้รวู ้ า่ เขาไม่เห็นอีกนันล่ะ “ไอ้เฮงซวยเอ๊ย”

โซลเมตของผมระเบิดเสียงหัวเราะดังลัน “รูใ้ ช่มยพวก

ั ว่าแด๊ด
ดีทีฉันพูดถึงมันไม่ได้แปลว่าพ่อ”

รูส้ ิ ทําไมผมจะไม่รก
ู้ น
ั ล่ะ เห็นคํานีออกบ่อยในอินเตอร์เน็ต

“แค่นีนะ ฉันจะทํางาน”

เขาหัวเราะในลําคอมาให้ได้ยน
ิ ก่อนจะเอ่ยคําลาแล้ววางสาย
“เจอกันเย็นนี”
คงมารับผมอีกตามเคย แต่ก็ดี ผมจะได้ไม่ตอ
้ งเสียค่ารถ
โดยสารกลับเอง

ความคิดทีว่าจะรอคริสเตียนมารับหลังเลิกงานเป็ นอันต้อง
ยกเลิกไป เมือเป็ นผมเองนีล่ะทีไม่สามารถอยูร่ อเขาได้

มันเริมมาจากผมกําลังนังคุยเล่นกับแมตต์ ให้คาํ ปรึกษาเขาว่า

ควรพาคริสติน่าไปเทียวทีไหนในวันหยุดยาวทีจะถึงนี แต่แล้ว
เสียงโทรศัพท์ก็ดงั ขึนเป็ นครังทีสองของวัน ชือบนหน้าจอคือ
ชือของเจสซี น้องโทรหาผมทําไมกัน?

ทันทีทกดรั
ี บสายผมก็ได้รวู ้ า่ ทําไมเจสถึงโทรมา “เจย์เดน! พี
ต้องรีบไปช่วยโจชัวนะ!”

“โจชัว...โจชัวทําไม?” มือผมเย็นเฉี ยบขึนมาโดยอัตโนมัติ

เสียงสัญญาณเตือนภัยดังลันในหัวของผม แมตต์เองก็คงรูส้ ก ึ
ได้ถงึ ความตึงเครียดทีผมแผ่ออกมา เขายืนตัวตรง จ้องมองมา
ทีผมอย่างรอคอย

“น้องโทรหาฉัน เขาไม่ได้พด ู อะไร แต่ฉน

ั ได้ยน
ิ เสียงพ่อ...พ่อ
ของเขาด่าทอ แล้วก็เสียงโจชัวร้องเหมือนโดนทําร้ายร่างกาย
เจย์เดน ฉันเป็ นห่วงน้อง”
“พีจะรีบไปหาเขา เธอไม่ตอ
้ งเป็ นห่วงนะ ไว้พจะโทรหา
ี ” วาง
สายจากเขาเสร็จผมก็หนั ไปหาแมตต์ทน ั ที “ขอยืมรถหน่ อย
แมตต์!”

“เกิดอะไรขึนวะ?” เขาถาม แต่มือก็สง่ กุญแจรถให้ผม

“โจชัวน่ ะ ไว้ฉน
ั จะเล่าให้ฟงั อีกที” ผมรับกุญแจรถมา “ให้คริ
สติน่ามารับนายกลับบ้านได้ใช่มย?” ั

“ได้ แกรีบไปเถอะ”

ไม่ตอ
้ งบอกผมก็รีบอยูแ
่ ล้ว

ผมเหยียบคน ั เร่งด้วยความเร็วทีสุดเท่าทีจะทําได้ ถ้าผมจะโดน

ตํารวจส่งใบสังมาทีบ้านเพราะขับเกินระดับความเร็วทีกําหนด
ผมก็ไม่แคร์เลยสักนิด

จากทีเจสเล่า มีความเป็ นไปได้สงู ทีโจชัวจะทะเลาะกับพ่อและ

โดนทุบตี ซึงแม้นีจะไม่ใช่ครังแรก แต่ผมก็นิงนอนใจไม่ได้
พ่อเป็ นคนอารมณ์ รุนแรง ผมไม่ไว้ใจเขา ถ้าเขาเกิดพลังมือทํา
เกินกว่าเหตุขนมาล่
ึ ะก็...

ยิงคิดผมยิงร้อนรนใจ เสียงโทรศัพท์ทผมโยนเอาไว้
ี บนเบาะที
นังข้างคนขับดังขึนอีกครัง แต่ผมแค่เหลือบมองโดยไม่ได้หยิบ
มากดรับ...ขอโทษนะคริสเตียน แต่ตอนนีฉันไม่สะดวกจะรับ
สายนาย
ผมได้แต่บอกกับโซลเมตของตัวเองในใจ แล้วจอดรถหน้าบ้าน
ของพ่อจนเสียงเบรกดังสนัน

“ไอ้เด็กระยํา! แกนีมันเลียงไม่เชืองจริงๆ ไอ้บดั ซบ!”

“โอ๊ย!”

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของโจชัวทําให้ผมกระโจนเข้าไป
ในบ้านทันที พ่อกําลังทุบตีเขาด้วยหมัดและเท้า ผมรีบเอาตัว
เข้าไปขวางน้องไว้

“พ่อ! หยุด!”

ชายร่างใหญ่ทกํ ี าลังเดือดดาลหยุดชะงักไป เขามองผมด้วย

ดวงตาทีเหลือกโปนเพราะความกรุน ่ โกรธ แยกเขียวแล้วถีบ
เข้ามาทีลําตัวของผมเต็มแรง

“แกมาทําไมไอ้ตวั ซวย! มาเหยียบบ้านฉันทําไม!?”

“ผมมาเพราะพ่อทําร้ายน้อง!”

“มันเป็ นลูกฉัน! ฉันจะตบสังสอนทีมันทําตัวสารเลว!”

“โจทําอะไร ทําไมพ่อต้องทําร้ายร่างกายเขา!”
พ่อกระชากคอเสือผมเข้าไปใกล้ ใบหน้าทีเค้าโครงส่วนหนึง
คล้ายคลึงกับผมแสดงความโมโหในแบบทีผมไม่เคยเห็นมา
ก่อน...ต่อให้เขาจะเกลียดผมมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยมอง
ผมด้วยสายตาเหมือนมองเศษขยะข้างถนนแบบนี ไม่เคยเลย
สักครัง

“น้องแกมันทําให้ฉน
ั อับอายขายหน้า! คนอืนพูดกันให้ทวั ว่ามัน
ขายตัว!”

“ผมไม่ได้ทาํ !” โจชัวทีใบหน้าฟกชําอยูห ่ ลายจุดลุกขึนเถียง เขา

เองก็กาํ ลังโกรธอยูเ่ หมือนกัน แต่ถงึ อย่างนันตอนทีเขาหันมา
สบตาผม แววตาของเขาก็มีแต่ความเสียใจ “เจย์เดน ผมไม่ได้
ทํานะ พีต้องเชือผมนะ”

ผมดันเขาให้หลบอยูข
่ า้ งหลัง “พีเชือนาย”

พ่อแค่นหัวเราะ “พวกแกพีน้องมันไม่ได้เรือง คนหนึงก็ตวั ซวย

อีกคนก็ทาํ ให้ฉน
ั ขายหน้า!”

“เจย์เดนไม่ใช่ตวั ซวย พ่อนันล่ะเป็ นไอ้เฮงซวย!”

“ไอ้โจชัว!” พ่อพุง่ เข้ามาจะทําร้ายน้องชายของผม แต่ผมก็ไม่

ยอมให้เขาได้เข้าใกล้โจเช่นกัน “หลบไปไอ้เจย์เดน ฉันจะเอา
เลือดหัวน้องแกออก!”

“ถ้าพ่อจะทําร้ายเขา ก็ทาํ ผมแทน!”

พ่อนิงไปก่อนจะพยักหน้า “ได้! แกก็ได้!”

อย่างรวดเร็ว...ผมไม่ทน
ั ตังตัวในตอนทีพ่อคว้าเอาขวดเบียร์
ฟาดลงมาบนหัวของผมเต็มแรง!

“เจย์เดน!!!”

โจชัวตะโกนลัน และผมต้องใช้สติเป็ นอย่างมากในการผลักเขา

ออกห่างจากพ่อ ผมไม่อยากให้เขาโดนเศษแก้วทีแตกจนเป็ น
ฟันฉลามในมือของพ่อทําร้ายเอาได้

ผมรูส้ ก
ึ ได้ถงึ เลือดเหนียวเหนอะทีไหลลงมาจากมุมซ้ายของ
หน้าผาก และความเจ็บปวดทําให้ผมตาพร่าไปชัวขณะ แต่ถงึ
อย่างนันผมก็ยงั มีแรงมากพอจะผลักพ่อจนเขาล้มลงกับพืน
ก่อนอาศัยจังหวะทีอีกฝ่ ายไม่ทน ั ตังตัวลากแขนโจชัววิงออก
จากบ้าน...ผมต้องพาน้องหนีไปให้ไกลจากพ่อ อย่างน้อยก็ใน
ตอนนี

แต่ยงั ไม่ทน
ั ทีเราจะได้กา้ วขึนรถของแมตต์ทผมยื
ี มมา ร่างสูง
ใหญ่ของผูช ้ ายคนหนึงก็ถลาเข้ามาขวางหน้าเราสองคนเอาไว้
ซะก่อน

“เกิดอะไรขึน?” เขาถามเสียงเรียบนิง ไม่มีความตืนตระหนก

ใดๆ ในนําเสียงนัน แต่ผมสัมผัสได้ถงึ ความเคร่งเครียดทีแฝง
มากับแววตาของเขา
ผมไม่รจู้ กั เขา แต่ดเู หมือนโจจะไม่ใช่ “พี...พีชายผม เขาหัว
แตก ช่วย...ช่วยเขาที...”

“ขึนรถเถอะ ฉันจะพาไปส่งโรงพยาบาล”

ผมไม่คดั ค้าน รีบผลักโจขึนรถ ผูช

้ ายทีผมไม่รจู้ กั ก็ดจู ะรูห
้ น้าที
ดี เพราะตอนนี เขาขึนประจําตําแหน่ งคนขับแทนผม และพวก
เราก็หนีออกมาได้ทน ั ก่อนทีพ่อจะวิงมาถึงตัวรถ

“เจย์ แผลพีเป็ น...เป็ นยังไงบ้าง?” โจชัวเอ่ยถาม เขาตัวสันด้วย

ความตกใจกลัว ผมรูส้ ก ึ ได้เพราะมือของเขาทีกําลังจับใบหน้า
ของผมอยูม ่ น
ั สันระริก เขาพยายามเอาแขนเสือฮูด ้ ของตัวเอง
เช็ดเลือดให้ผม

ผมยิมอ่อนโยนปลอบประโลมเขา “พีไม่เป็ นไร อย่าห่วงเลย”

“หัวแตกเนียนะไม่เป็ นไร! พีอย่าฝื นไปหน่อยเลยน่ า!” เขา

โวยวาย แต่กอ ่ นทีจะได้ทน
ั พูดอะไรตอบกลับไป เสียงโทรศัพท์
ของผมก็ดงั ขึนจากทีเดิม

ผูช
้ ายทีกําลังขับรถให้เราหยิบมันแล้วส่งมาให้ โจชัวเป็ นคนรับ
ไป “คริสเตียนโทรมา”

“รับแล้วบอกเขาว่าให้ไปเจอกันทีโรงพยาบาลอะไรก็แล้วแต่ที
เรากําลังจะไป”
โจชัวทําตามทีผมพูด ผมเอนหลังพิงพนักเบาะนัง หลับตาลง
ด้วยความเหนือยอ่อน ผมคิดว่าตัวเองน่ าจะหัวแตกจนต้องเย็บ
เพราะพ่อฟาดขวดลงมาโดยไม่ออมแรงเลยสักนิด

สิบนาทีตอ ่ มารถของแมตต์ก็จอดเทียบหน้าห้องฉุ กเฉิน ผมได้

รับการช่วยพยุงเข้าห้องทําแผลโดยโจชัวและผูช้ ายทีผมไม่รจู้ กั
เอาไว้ทาํ แผลเสร็จผมคงต้องถามโจแล้วล่ะว่าเขาเป็ นใคร แต่ที
แน่ ๆ ต้องไม่ใช่เพือนของโจแน่ เขาดูอายุมากกว่าผมด้วยซํา

สุดท้ายผมก็ตอ
้ งเย็บแผลจริงๆ และโดนไปทังสินหกเข็มถ้วน

ผมก้าวออกจากห้องทําแผลและพบว่าเขามาถึงแล้ว...โซลเมต
ของผม

“เจย์เดน นาย...”

ผมยิมให้เขา “ฉันไม่เป็ นไร แค่หวั แตกน่ ะ”

คริสเตียนไม่พดู อะไร เขาแค่กา้ วเข้ามายืนตรงหน้าผม...เรา

สบตากัน และผมไม่รวู ้ า่ อีกฝ่ ายเห็นอะไรในแววตาของผม แต่
สิงนันทําให้เขาดึงผมเข้าไปสวมกอดแน่ น
“ให้ตายเถอะพระเจ้า” เขาสบถด่าอีกสองสามคําในระหว่างทีลูบ
หัวผมและกดจูบตรงหน้าผากผมไปด้วย มันออกจะหน้าอาย
เพราะเรายังยืนกันอยูห
่ น้าห้องฉุ กเฉิน (ซึงมีทงหมอ
ั พยาบาล
และคนอีกมากเดินกันให้ขวักไขว่) แต่ผมก็ปล่อยให้เขาได้
ปลอบโยนผมโดยไม่ผละหนี

ความคิดทีว่าพ่อทําผมหัวแตกโดยไม่คด ิ จะยังมือเลยสักนิด ทัง

ทีตลอดมาต่อให้เขาเกลียดผมมากแค่ไหนก็ไม่เคยทําร้าย
ร่างกายจนได้เลือด มันทําให้ผมรูส้ ก
ึ เหมือนจิตใจของตัวเอง
กําลังจะแหลกสลาย...เขาไม่เห็นผมเป็ นลูกเลยสินะ ถึงกล้า
ทําร้ายผมได้ขนาดนี

ผมโตเกินกว่าจะน้อยใจพ่อแม่ แต่สงทีิ ผมเจอมาตลอดจนถึงวัน

นีมันเหมือนรอยแผลฝังลึกทีไม่มีทางหาย และการโดนกระตุน ้
อย่างรุนแรงก็ทาํ ให้ผมเสียศูนย์จนเหมือนกําลังจะพังทลายเป็ น
เศษซาก

“เขาทําร้ายโจ ทําร้ายฉัน...”

“อืม” คริสเตียนตอบรับคําพูดของผม เขากระชับกอดแน่ นขึน

กดจูบทีข้างแก้มของผมพลางกระซิบถ้อยคํา ทีทําให้ผมต้อง
หลังนําตาแห่งความเจ็บปวดออกมาโดยไม่อาจฝื นเก็บเอาไว้ตอ่
ไปได้อกี “แต่ฉนั จะไม่มีวน
ั ทําร้ายนาย ไม่มวี น
ั ”

ผมกอดเขาตอบแนบแน่ น ซุกหน้ากับบ่าของเขา เอ่ยกระซิบคํา

เดิมซําๆ
“ขอบใจนะ...ขอบใจ...”

ขอบใจทีมาหาฉันในเวลาทีฉันต้องการใครสักคนพอดี

Chapter 12

When I need pain

ผมอยากรับรูถ
้ งึ ความเจ็บปวดอย่างอืน

ความเจ็บปวดอะไรก็ได้...ทีมากกว่าความรวดร้าวในใจของผม

เจสซียํานักยําหนาว่าให้ไปหาเธอทีบ้าน ถ้าไม่อยากให้เธอไป
หาพวกเราทีโรงพยาบาลเอง ยีสิบนาทีตอ ่ มาพวกเราทุกคนจึง
มาอยูต
่ รงนี หน้าบ้านของเจสซี...บ้านของแม่ผม

“โอ้พระเจ้า เจย์ หัวพี...”

ปฏิกริ ยิ าแรกทีเธอแสดงออกตอนเห็นสภาพของผม ไม่ตา่ งจาก

ทีผมคิดเอาไว้นกั เจสวิงถลาเข้ามาหาผม สองมือของเธอสันไป
หมด ยกขึนๆ ลงๆ เหมือนอยากจะแตะผ้าปิ ดแผลบนหัวของ
ผม แต่ก็รูด
้ วี า่ ไม่ควรแตะต้องมัน ใบหน้าเธอซีดเผือดจนผม
ต้องรวบมือน้องสาวเอาไว้

“ใจเย็นๆ เจส พีไม่เป็ นไร”

“หน้ายับขนาดนีน่ ะเหรอ!?” เธอถามเสียงสูง ดวงตากลมโตถลึง

มองผม

“ตอนนีโอเคแล้วไง” ผมยังคงพยายามปลอบให้เจสใจเย็นลง

โจชัวขยับเข้ามาใกล้เราสองคน “เฮ้ เจส ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

พีอย่าสติแตกสิ”

เจสซีหมุนตัวกลับไปสํารวจโจชัวแทนผม เมือเห็นว่าน้องชาย
คนเล็กของเราปลอดภัยดี เธอถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่ง
อก...ก่อนมาทีนีโจชัวเล่าเรืองทีเกิดขึนให้เจสฟังไปแล้ว เธอก็
เลยไม่ได้ถามว่ามันเกิดอะไรขึน

“เจส” ผมเรียกน้อง เมือเจสหันมาสบตา ผมจึงเหลือบมอง

เข้าไปในบ้านแล้วถาม “แม่ละ่ ”

“แม่ไม่อยูน
่ ่ ะ ออกไปทําธุระกับพ่อ”

“อืม ดีแล้ว”
เจสซีเม้มปาก ผมรูว้ า่ เธอกําลังกังวล และเธอรูว้ า่ ผมไม่อยาก
เจอแม่สกั เท่าไหร่ หากไม่จาํ เป็ นจริงๆ น่ะนะ แต่ถงึ อย่างนัน
เธอก็ไม่ได้พด ู อะไรเกียวกับเรืองนี

“พีกับโจจะเอายังไงต่อ?”

“คงให้โจไปอยูก
่ บั พีก่อน”

“จะเป็ นอะไรมัย ถ้าผมขอพาโจชัวไปพักกับผมแทน”

ผูช
้ ายตัวโตทีช่วยพาเราไปโรงพยาบาลเอ่ยขึน ดูเหมือนนีจะ
เป็ นครังแรกทีเขาเปิ ดปากพูดออกมา นับจากประโยคสันๆ ที
ผมได้ยน ิ ก่อนไปถึงโรงพยาบาล แต่สงที
ิ เขากล่าวกลับทําให้ผม
เพิงจะนึกขึนได้ ผูช
้ ายคนนี...

“ผมยังไม่รูเ้ ลยว่าคุณเป็ นใคร?”

สินคําถามของผม เขากับโจชัวก็หนั ไปสบตากันทันที และผม

เห็นเต็มสองตาว่าน้องชายของตัวเองมีทา่ ทีกระอักกระอ่วนมาก
แค่ไหน ระหว่างทังสองคนต้องมีอะไรบางอย่างแน่ ผมไม่เคย
เจอผูช
้ ายคนนีมาก่อน มันใจมากเลยล่ะ

“คนรูจ้ กั ของนายเหรอโจ?” เจสซีเองก็คงสงสัยไม่ตา่ งจากผม

โจชัวอึกอัก แต่สด
ุ ท้ายเขาก็ยอมพ่นทุกอย่างออกมาก่อนทีพ่อ
หนุ่มตัวใหญ่ซงยื
ึ นอยูข ่ า้ งเขาจะได้เป็ นฝ่ ายเล่าเอง
“เขาเป็ น เอ่อ โซลเมตของผมน่ ะ”

โซลเมตเรอะ?

“โฮลี...โอ้ พระเจ้า!” เจสซีเกือบจะหลุดคําหยาบออกมา แต่เธอ

ก็พลิกลินเปลียนคําอุทานได้ทน ั “จริงเหรอโจ!?”

“ครับ ผมนิโคไล ริชมอนด์” โซลเมตของน้องชายเราขยับเข้า

มาใกล้ มือของเขายืนออกมาตรงหน้าผม “ดีใจทีได้รจู้ กั นะครับ
มิสเตอร์คาร์เตอร์ โจชัวเล่าเรืองของคุณกับพีสาวให้ผมฟังอยู่
บ่อยๆ แต่เราไม่เคยได้พบกันสักที”

ผมยืนมือออกไปจับกับเขา รูส้ ก
ึ ประหลาดอย่างไรชอบกล “เอ่อ
ครับ”

“แล้วเรืองทีผมพูดไปก่อนหน้านี...”

ผมนึกทบทวนตามทีเขาบอก ก่อนจะนึกขึนได้ “อ้อ เรืองทีคุณ

ขอให้โจไปพักกับคุณ?”

“ใช่ครับ ได้หรือเปล่า ผมอยากให้แน่ ใจว่าเขาจะ

ปลอดภัย...จากพ่อของเขา”

คําพูดของอีกฝ่ าย ทําให้ผมรูว้ า่ ความสัมพันธ์ของชายคนนี กับ

น้องชายของผมไปถึงขันไหนแล้ว...คุณริชมอนด์คนนีรูด ้ วี า่
สถานการณ์ ระหว่างโจกับพ่อไม่คอ่ ยดีนกั และนีอาจจะไม่ใช่
ครังแรกทีเขาพบกับเหตุการณ์ อย่างวันนี

“เจย์” โจชัวเรียกผมด้วยนําเสียงเหมือนไม่แน่ ใจ และ

หวาดหวันในอะไรสักอย่าง เมือผมหันไปมองเขา น้องชายตัว
แสบก็ยมแหยๆ
ิ มาให้ “ให้ผมไปกับเขาได้มยั ”

ผมถอนหายใจแผ่วเบา “ได้สิ ก็เขาเป็ นโซลเมตของนาย ไม่มี

เหตุผลอะไรทีพีจะห้าม”

“เจย์...”

“อีกอย่างเขาคงดูแลนายได้ดก
ี ว่าพี”

“ไม่ พีอย่าคิดอย่างนันเจย์เดน พีดูแลผมได้ดี ไม่น้อยหน้าใคร

ทังนัน” โจชัวรีบก้าวเข้ามาใกล้ผม

ผมหัวเราะ เจ้าเด็กนีเข้าใจทีผมพูดผิดไปคนละทางแล้ว “พี

หมายถึงสถานการณ์ ตอนนีนายไปอยูก ่ บั คุณริชมอนด์ก็ดี อย่าง
น้อยก็น่าจะปลอดภัยกว่าไปอยูก ่ บั พี ไม่รวู ้ น
ั ไหนพ่อจะบุกไปที
บ้าน”

“พ่อไม่รท
ู้ ีอยูข
่ องพีสักหน่ อย”
“ไม่แน่ หรอก” ผมบอกปัด และตัดบท “เอาเถอะ เราควรแยก
ย้ายกันกลับไปพักได้แล้ว เจส อย่าบอกเรืองนีกับแม่นะ พี
ขอร้อง”

เจสซีทําท่าจะแย้ง แต่เมือเห็นสายตาอ้อนวอนจากผม น้องสาว

จอมยุง่ จึงยอมพยักหน้ารับ

“ไปเถอะ พีควรเป็ นคนทีกลับไปกินยาแล้วนอนพักผ่อน

มากกว่าใครนะ” ผมยิมให้เธอ ยอมให้เธอสวมกอด “แล้วฉันจะ
ไปเยียม ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”

ผมกดจูบทีหน้าผากของเธอแทนคําตอบ

ผมกลับมาถึงบ้านพร้อมคริสเตียน ตลอดเวลาทีอยูบ ่ า้ นของเจส

เขาไม่พูดอะไรเลย จนผมเกือบลืมไปแล้วว่าเขามาด้วย จน
กระทังเราแยกย้ายกันกลับนันล่ะ...ผมให้โจชัวกับโซลเมตของ
เขาเอารถของแมตต์ไป ส่วนผมกลับรถของคริสเตียน เรือง
แปลกก็คอ ื นายริชมอนด์คนนันทิงท้ายไว้วา่ จะให้คนเอารถไป
ส่งคืนทีบ้านของแมตต์ และก่อนทีผมจะทันได้ถามอะไร เขาก็
พาน้องชายของผมขึนรถแล้วขับทะยานออกไปทันที

นันทําให้ผมเริมสงสัยแล้วสิ ว่าโซลเมตของโจชัวเป็ นคนแบบ

ไหนกันแน่
“คริสเตียน?” ผมเรียกผูช
้ ายทีนังอยูห
่ ลังพวงมาลัยโดยไม่ขยบั
ไหวติง ทังทีเราจอดรถอยูห่ น้าบ้านของผมมาได้หา้ นาทีแล้ว

โซลเมตของผมพ่นลมหายใจแรง เขาหันมาสบตาและยิมให้ผม
เล็กน้อย “เข้าบ้านเถอะ”

ผมอยากจะคุยกับเขา...ถึงท่าทีแปลกๆ ทีจูๆ
่ เขาก็แสดงมันออก
มา แต่เมือเห็นว่าเขาเปิ ดประตูลงจากรถไปแล้ว ผมจึงได้แต่ลง
ตามเท่านัน

มาถึงห้องนอนคริสเตียนก็จบั ผมนังลงบนเตียง ฝ่ ามือเย็นๆ ของ

เขาแนบเข้ากับหน้าผาก ข้างแก้ม และต้นคอ เขากําลังเช็กอุณ
ภูมริ า่ งกายของผมอยู่

“ปวดหัวหรือเปล่า?” นําเสียงอ่อนโยนของเขาถาม ผมส่ายหน้า

ถอนหายใจแล้วห่อไหล่นงคุั ดคูอ้ ยูต
่ รงหน้าเขา ยกสองมือลูบ
หน้าลูบตาตัวเอง ผมเหนือยล้าเหลือเกินกับสิงทีเกิดขึน “เจย์
เดน เฮ้”

“ว่าไง” ผมเงยหน้าขึน

คุณโซลเมตของผมไล้ปลายนิวทีข้างแก้มของผมเบาๆ “ไปอาบ
นําเถอะ จะได้นอนพัก”
“อืม” ผมพยักหน้า ลุกขึนยืนแล้วก้าวไปทางห้องนํา แต่ยงั
ไม่ทนั ได้เปิ ดประตู ผมก็ดน
ั นึกเรืองบ้าๆ ได้ขนมาซะก่
ึ อน จึง
ตัดสินใจหันกลบั ไปมาคริสเตียน...เขาดูงน ุ งงกับท่าทีของผม

“มีอะไรหรือเปล่า? หรือนายอยากได้อะไร?”

“ไม่ เอ่อ ทีจริงแล้วฉันแค่จะ...แบบว่าชวนนายไปอาบนําด้วย

กันน่ ะ”

เอาล่ะ สีหน้าของคริสเตียนตอนนีเหมือนคนทีเพิงโดนผีหลอก
มาเลย

“นายชวนฉัน?”

ผมพยักหน้า “มาแช่นําด้วยกันสิ”

คริสเตียนทําหน้าประหลาดอีกครัง ผมไม่เคยเห็นเขาหลุด
อาการได้เท่านีมาก่อนเลย แววตาของเขามันเต็มไปด้วยความ
ไม่แน่ ใจ ความตกตะลึง และ...ความอดกลันล่ะมัง

“นายกําลังคิดบ้าอะไรอยูเ่ จย์เดน ฉันไม่อยากจะเชือว่านายจะ

ชวน...“

“สรุปจะไปด้วยกันไหมพวก?” ผมตัดบท ยืนคําถามทีดูเหมือน

คําขาดให้เขา บังคับให้เขาต้องเลือกระหว่างไปกับไม่ไปให้เร็ว
ทีสุด ซึงอันทีจริงคําตอบของเขาก็ไม่เกินกว่าทีผมคาดเอาไว้
คนทีแอ้มสาวแทบทุกวันอย่างเขาน่ ะเหรอ จะปฏิเสธการได้ลง
ไปนอนแช่อา่ งอาบนํากับโซลเมตทีตัวเองจ้องแต่จะลวนลามกัน
อยูเ่ รือยอย่างผมน่ ะ

“แน่ นอนอยูแ
่ ล้วว่าฉันต้องไป”

ห้านาทีตอ
่ มาเราทังคูก
่ ็เปลือยเปล่า เปิ ดเผยทุกสิงบนร่างกายให้
ปรากฏแก่สายตาของกันและกัน

คริสเตียนก้าวลงไปนังก่อน เขาอ้าขาออกกว้าง เปิ ดพืนทีว่างให้

ผมได้กา้ วลงไปนังด้วย และผมก็ทาํ ให้เขาตกใจอีกครังด้วยการ
นังลงตรงกลางหว่างขาของเขา เอนกายแนบแผ่นหลังลงพิงกับ
แผ่นท้องและแผ่นอกแน่ นตึงของอีกฝ่ าย พิงศีรษะเข้ากับต้นคอ
ของเขา

เขาตัวแข็งทือไปแล้ว ผมรูส้ ก
ึ ได้เลย

ความคิดนันทําให้ผมต้องพยายามอย่างมากในการกลันยิม ผม
รูว้ า่ ผมกําลังทําให้เขาลําบากใจ แต่ผมไม่มีทางเลือกอืนแล้ว ผม
อยากให้เขาช่วยฟื นฟูหวั ใจของผมจากความเจ็บปวดในวันนี

“คริสเตียน” ผมเรียกเขา จับมือข้างหนึงของเขามาสอด

ประสานปลายนิวของเราเข้าไว้ดว้ ยกัน
“หืม เอ่อ ว่าไง” ผูช้ ายทีมีความมันใจเต็มเปี ยม ยามนีดูจะทํา
อะไรไม่ถูก แต่นนกลั
ั บทําให้ผมชอบใจเหลือเกิน

ผมเม้มปาก ตัดสินใจเอ่ยออกไปตรงๆ “ช่วยฉันที”

“ช่วย?” คราวนีอาการเกร็งเขม็งของเขาลดน้อยลงอย่างรวดเร็ว
“นายหมายถึงช่วยอะไร?”

ผมสูดหายใจเข้าลึก นึกทบทวนถึงสิงทีอยากจะขอเขา ชังใจว่า

จะเดินหน้าต่อไปหรือหยุดตรงนี เพราะสิงทีผมกําลังจะขอให้
เขาทําให้ คือสิงทีผมไม่พร้อมจะให้เขาทํามันมาโดยตลอด

แต่ก็นน
ั ล่ะ ตอนนีต่างออกไป...ผมไม่มีทางเลือกแล้ว

“ฉันอยากให้นาย...” ผมเอ่ย จับมืออีกข้างของคุณโซลเมตเอา

ไว้แน่ น แล้วจึงเลือนมันไปกอบกุมท่อนเนือกลางลําตัวของผม
“สัมผัสฉัน ทําให้ฉน ั ลืมเรืองแย่ๆ วันนีด้วยมือของนาย”

คริสเตียนเงียบไป เขาเงียบอยูน่ านหลายนาทีจนผมคิดจะถาม

ว่าเขาเป็ นอะไรหรือเปล่า แต่แล้วฝ่ ามือของเขาก็ขยับ
เคลือนไหว มันโอบท่อนเนือของผมเอาไว้ ชักรูดแผ่วเบาเนิบ
ช้า กระตุน้ ให้ความอ่อนนุ่มกลายเป็ นแข็งชัน

ผมสูดหายใจ ส่งเสียงครางในทุกครังทีเขาขยีส่วนปลาย เน้น

หนักสลับปัดไล้แผ่วเบา ริมฝี ปากของเขากดจูบในทุกตําแหน่ ง
ทีเขาสามารถแตะต้องมันได้ ทังข้างขมับ แก้ม หลังใบหู ต้นคอ
ลาดไหล่ โดยระวังไม่ให้เผลอไปกระแทกโดนบาดแผลของ
ผม...ผมใช้แขนข้างทีว่างจากการไม่ได้จบั มือกับเขาโอบต้นคอ
ของเขาเอาไว้ รังให้รา่ งกายของเราแนบชิดกันกว่าทีเคย

คริสเตียนส่งเสียงคํารามเบาๆ ในลําคอ ได้ยน ิ เสียงกัดฟันและ

เสียงหอบสันเล็กน้อยดังขึนทีข้างหูของผม ในทุกครังทีเขาเอ่ย
เรียกชือของผมไปด้วยระหว่างทีปรนเปรอให้ผม ความ
แข็งแกร่งของเขาผงาดอยูด ่ า้ นหลัง ถูไถอยูก
่ บั สะโพกและร่อง
ก้นของผม

“อ่า...อีกนิด ทีรัก ฉันจะเสร็จแล้ว”

ผมบอกกับเขา เรียกขานเขาด้วยคําทีไม่คด
ิ ว่าตัวเองจะกล้าพูด
มันออกมาตอนนี

แล้วความต้องการของผมก็ฉีดพุง่ ในนาทีตอ ่ มา ผมรูส้ ก

ึ ได้ถงึ
ดวงดาวพร่าพรายอยูห ่ ลังม่านตา เป็ นความอิมเอมอนั แสนสุข
ทําให้หวั ใจของผมเต้นกระหนํา คลืนอารมณ์ ทีสาดซัดราวกับ
คลืนของทะเลยามนีสงบลงแล้ว ด้วยนํามือของคนทีปลุกมันขึน
มา

ผมหอบหายใจ ใช้เวลาอีกพักใหญ่เพือปล่อยให้ตวั เองได้กลับ

มาหายใจด้วยอัตราเร็วตามปกติ และผมรูว้ า่ ไม่ควรจะอิมเอม
กับสิงทีเกิดขึนเมือครูเ่ พียงคนเดียว
ผมขยับหันหน้าไปหาคริสเตียน ชีนิวไปยงั ขอบอ่างด้านหลังเขา
“ขึนไปนังบนนัน”

คริสเตียนไม่อด ิ ออดหรือกล่าวถามใดๆ ทังสิน เขาทําตามอย่าง

ว่าง่าย ขยับขึนไปนังอยูด
่ า้ นบน ความแกร่งร้อนชีหน้าเขาเป็ น
ลํา เส้นเลือดปูดโปนจนดูน่ากลัว แต่ผมกลับอยากจะลิมลอง
มัน...ด้วยปากของผม

“เฮ้!” โซลเมตของผมเบิกตากว้าง ร้องประท้วงเสียงดัง แต่

ไม่ทน ั แล้ว

ผมโน้มใบหน้าลงกดจูบปลายยอดของอาวุธคูก ่ ายคริสเตียน เขา

สูดหายใจเข้าลึก มองผมด้วยสายตาไม่อยากจะเชือว่าผมจะทํา
อะไรแบบนีให้เขา เพราะตลอดเวลาทีผ่านมามีแต่เขาเท่านันที
ชักจูงผม ปรนเปรอผม ทําให้ผมโอนอ่อนอยูใ่ ต้รา่ งเขา ทังทีเขา
มีแค่ปากกับมือ และไอ้หนูอน
ั โตเท่านัน

ผมไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าถึงวันทีผมยอมให้เขาล่วงลําเข้ามา
ในตัวผม ผมจะมีสภาพเหมือนขีผึงรนไฟขนาดไหน เพราะแค่
ทีเป็ นอยูต
่ อนนีผมก็รส
ู้ ก
ึ แพ้ทางเขาแทบบ้าแล้ว

ผมอ้าปาก อมท่อนเนือกลมของคริสเตียนเข้าไปจนมิดลํา เคยมี

ประสบการณ์ อมให้คน ู่ อนอยูบ
่ า้ ง ผมจึงรูว้ ธิ ีเปิ ดปากและลําคอ
เพือรับเขาเข้าไปทังหมด การ Deep Throat จึงไม่ใช่เรือง
ยากสําหรับผม
“พระเจ้า เจย์เดน...” คริสเตียนคําราม “บัดซบ ดีเหลือเกิน”

ผมรูดรังความร้อนผ่าวใหญ่โตให้เขา ขยีหนักๆ ทีส่วน

ปลาย...คุณโซลเมตจับศีรษะของผมเอาไว้ดว้ ยมือทังสองข้าง
บางครังก็เผลอขยุม ้ เส้นผมของผม แต่เขาก็ยงั มีสติมากพอทีจะ
ไม่แตะต้องโดนแผลของผม ซึงนันไม่ทาํ ให้ผมเจ็บ ตรงกันข้าม
ผมกลับรูส้ ก
ึ ได้วา่ เขาพยายามห้ามตัวเองไม่ให้สวนกายเข้ามา
ในปากของผม

จนกระทังผมเมือยปากแล้วนันล่ะ ถึงได้ยอมผละออกมาแล้วใช้
มือรูดคลึงให้เขาแทน

“นายอึดเป็ นบ้า”

คริสเตียนหัวเราะ แต่เสียงของเขาสันพร่า และน่ าแปลกทีนัน

มันทําให้ผมอยากขึนมาอีกครังแล้ว

“อืม เจย์เดน...ทีรัก...”

“ว่าไง” ผมเลิกคิวถาม เมืออีกฝ่ ายเรียกผมซําๆ ด้วยคําสองคํา

นัน

โซลเมตของผมหรีตาลง เขาสบตาผม แววตาของเขาเต็มไป

ด้วยความหืนกระหายและความต้องการเต็มขัน
“อีกครังได้มย...”
ั เขาหลุบตาลงมองท่อนเนือของตัวเอง “อม
มันอีกทีสิ ฉันคิดว่าใกล้แล้วล่ะ”

ผมส่งเสียงขึนจมูก ยิมเย้าแหย่เขา ก่อนจะจัดการเจ้างูยกั ษ์ ดว้ ย

ปากอีกครัง

สามนาทีตอ ่ มาคริสเตียนก็ปลดปล่อยนําขาวขุน ่ เข้าเต็มปากของ

ผม ดีทผมรู
ี ท
้ น
ั จึงผละออกมาได้อย่างเฉี ยดฉิว นํารักของเขาจึง
เอ่อล้นทีในปากและฉี ดพ่นลงมาบนหน้าของผมแทน

เมือลืมตาขึนมาอีกครัง ผมก็พบว่าคุณโซลเมตกําลังมองผมด้วย
สายตาคมกริบราวกับหมาป่ าจ้องมองเหยือ เพียงแต่ผมคงไม่ใช่
เหยือทีจะยอมให้เขาขยําได้งา่ ยๆ

“นํารักของฉันบนหน้านาย” เขากระตุกยิมมุมปาก “เซ็กซีเป็ น

บ้าเลยพวก”

ผมหัวเราะ ความอ่อนแอและเหนือยล้าก่อนหน้านีของผม
บรรเทาลงมาก ต้องยกความดีความชอบให้ผช ู้ ายคนนี โซลเมต
ทีแสนดีของผม...ก็ไม่อยากจะพูดอย่างนีนักหรอก แต่ผมต้อง
ยอมรับว่ากอดของเขา หลังจากทีผมออกมาจากห้องทําแผล มัน
ช่วยปลอมประโลมผมไม่ให้แตกสลายได้ทน ั เวลาพอดี

ถึงอย่างนันผมก็รส
ู้ ก
ึ ว่ามันยังไม่พอ
Chapter 13

When I dare to risk

เป็ นประสบการณ์ ใหม่ทผมคิ

ี ดว่ามันก็ไม่เลวนะ...หรือต้องเรียก
ว่าสุดยอดดีละ่ ?

“คริส...คริสเตียน...”

ผมพยายามเรียกเขา แต่คริสเตียนไม่ยอมฟัง เขาจดจ่ออยูก ่ บั

การผลักไสปลายนิวของเขาเข้ามาในร่างของผม ผมเริมไม่
แน่ ใจแล้วว่าเขาสอดเข้ามากีนิว รูแ
้ ต่วา่ ทุกครังทีมันถูไถไปกับ
ผิวเนือภายใน แตะเข้ากับจุดกระตุน ้ อารมณ์ ของผม ผมรูส้ ก ึ ว่า
สายตามันพร่าเลือนไปหมด สมองว่างเปล่าจนคิดอะไรไม่ออก

ผมสะดุง้ เฮือกเมือคริสเตียนใช้มืออีกข้างกําท่อนเนือของผม
แล้วชักรูดมัน

“ใกล้ถงึ จุดสุดยอดแล้วนี ใช่ไหมเพือน?” เขาถาม ขยีส่วนหัว

ของผมในแบบทีทําให้ผมตัวลอยเพราะความเสียว ผมหอบ
หายใจ ร้องครางในลําคอ การโดนจูโ่ จมทีเดียวพร้อมกันทัง
ด้านหน้าและด้านหลังกําลังจะทําให้ผมหลอมละลายเหมือนหิมะ
ยามโดนแสงแดด

“อ่า...” สิงใดก็แล้วแต่ทผมคิ
ี ดจะพูดกับเขาก่อนหน้านี ทุกอย่าง
ได้สลายหายไปจากระบบความคิดของผมหมดแล้ว

ฉับพลันนันเขากลับหยุดนิง ทังมือทีกําแก่นกายผม ทังนิวที

เสียบอยูใ่ นก้นผม

บัดซบเถอะ!

“ไง”

“ไอ้...เฮงซวยเอ๊ย!” ผมด่าเขาได้ไม่เต็มเสียงนัก แค่หายใจให้

ทันยังยากเลย เขามันเป็ นไอ้จอมวายร้ายทีอาจจะฆ่าคนให้ตาย
ได้ดว้ ยมือคูน
่ น
ั อ้อ อาจจะรวมปากด้วย เพราะปากของเขา
ตอนอมให้ผม ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าเทคนิคของเขามันเยียม
ยอดมากแค่ไหน แต่ทก ุ อย่างก็ดห
ู ว่ ยแตกไปเลยเมือเขาหยุด
ปรนเปรอผม ทังทีอีกนิดเดียวผมก็จะไปถึงสวรรค์แล้วแท้ๆ

คริสเตียนหัวเราะในลําคอ สีหน้าของเขาเหมือนไอ้โรคจิตใน
หนังสักเรือง ซึงกําลังวางแผนจะข่มขืนเมียใครสักคน และให้
ตาย ผมไม่ชอบเลย มันทําให้ผมรูส้ กึ ว่าตัวเองกําลังตกอยูใ่ น
อันตราย
คุณโซลเมตรังท่อนขาของผมไปเกียวเอวเขา โน้มตัวลงมาเพือ
ให้ใบหน้าของเราใกล้กน ั และนันทําให้กลางกายของเราเสียดสี
กันไปมาด้วย นีมันจะเกินไปแล้ว ผมจะทนความเสียดเสียวที
ทําให้รส
ู้ ก
ึ ดีแทบบ้าครังนีไหวไหมนะ...

“เฮ้ ทีรัก” คริสเตียนเรียก บังคับใบหน้าผมเพือให้ดวงตาของ

เราทังคูจ่ ดจ้องแค่กนั และกัน “มากกว่านีได้มยั ”

ผมมึนงงไปชัวขณะ ก่อนจะถามยําหลังจากตังสติได้แล้ว “นาย

หมายถึงอะไร

“ฉันอยากทํากับนายมากกว่านี” เขายิม กดจูบเบาๆ บนริม

ฝี ปากของผม “มากกว่าแค่ใช้นิว”

ผมเบิกตาโพลง สองมือผลักตัวเขาออกตามปฏิกริ ยิ าอัตโนมัติ

ของร่างกาย “ไม่! ไม่แน่ ๆ ไม่มีทาง”

“ใจเย็นพวก เฮ้ นิงก่อน เจย์เดน”

“ไม่ คริสเตียน ฉันไม่อยาก...”

ผมจําได้ถงึ เรืองพืนฐานของการเป็ นโซลเมตกับใครสักคนบน

โลกใบนี ไม่ใช่แค่ชือทีปรากฏขึน ไม่ใช่แค่ชือนันกระพริบหรือ
มีสเี ข้มขึน แต่เป็ นอะไรทีมากกว่านัน...การแลกเปลียนความ
รูส้ ก
ึ ระหว่างกัน
และถ้าเรามีอะไรกัน นันเท่ากับว่าผมยอมให้เขารับรูถ
้ งึ ความ
รูส้ ก
ึ ของผมน่ ะสิ ไม่เอาล่ะ ผมไม่มีทางยอม...

“นายกลัวอะไร เจย์ บอกฉันสิ”

เขาถามผม นําเสียงอ่อนโยนจนน่ าใจหาย นุ่มนวลน่ าฟังจน

แทบละลาย เขามันเป็ นไอ้ตวั ร้ายทีรูว้ า่ จะต้องทํายังไงให้เหยือ
ตายใจ และเขากําลังใช้วธิ ีนนกั
ั บผม

คริสเตียนรูว้ า่ ผมกําลังอ่อนแอ และเขารูว้ า่ จะทําอย่างไรให้ผม

ยอมพ่ายแพ้ให้แก่เขา ผมถึงได้บอกไงว่าเขาน่ ะเป็ นไอ้
เฮงซวย...ของแท้เลยด้วย

“ฉันไม่ได้กลัว” ผมปฏิเสธ แต่แววตาของอีกฝ่ ายทีจ้องลึกเข้า

มากําลังจะทําให้ผมเสียการควบคุม เขาใช้ความมีเสน่ห์ของตัว
เองล้างสมองของผม ทําให้ผมคิดอะไรไม่ออกนอกจากมองเขา
แล้วยอมเปิ ดปากพูดความรูส้ ก
ึ นึกคิดของตัวเองออกไป

“เจย์เดน พูดออกมาเถอะ บอกฉันว่านายกลัวอะไร”

คริสเตียนกระซิบด้วยนําเสียงทุม ้ ตําแต่ออ
่ นโยน ลมหายใจของ
เขารินรดอยูข ่ า้ งแก้มในตอนทีเขากดจูบลงมา บดขยีปากของ
ผม ช่วงชิงลมหายใจของผม ปลายลินทีไล่ตอ ้ นผมแทนคําพูด
เพือเร่งเร้าผมให้ยอมเผยความกลัวในใจออกไป
“ถ้านายไม่พดู ฉันจะไม่หยุดจูบนาย” เขาผละออก กระตุกยิม
ร้ายกาจ “เชือเถอะว่าฉันพูดจริง”

พูดจบเขาก็จูบผมอีกครัง อีกครัง และอีกครัง จวบจนกระทัง

ปากของผมแดงชํา สุดท้ายผมก็ตอ ้ งบอกให้เขาหยุดการกระทํา
นี

“พอสักที...เถอะน่ า...” ผมหอบหายใจอย่างหนัก เขาไม่ปรานี

ผมเลยสักนิด และผมเชือแล้วว่าเขาพูดจริงทําจริง

คริสเตียนลูบใบหน้าผม “เอาล่ะ พูดออกมาเจย์เดน”

ผมยงั คงส่ายหน้า ให้ตายยังไงผมก็ไม่มีทางพูดออกไปเด็ดขาด

ว่าผมกลัวอะไร...ผมกลัวทีจะต้องแลกเปลียนความรูส้ กึ กับเขา
กลัวทีจะถลําลึกมากไปกว่านี กลัวจะตกหลุมรักเขา และในท้าย
ทีสุด ผมกลัวว่าตัวเองจะต้องเจ็บปวด หากว่าวันหนึงเขาเดิน
ออกไปจากชีวต ิ ของผม

แต่ถงึ อย่างนัน เศษเสียวเล็กๆ ของความรูส

้ ก
ึ ในใจมันกูร่ อ้ งขึน
มาว่าให้ผมลองเสียงดู

เอายงั ไงดี ผมควรจะลองดูกอ่ นมัย? เดิมพันเซ็กซ์ครังนีด้วย

เส้นทางชีวต ิ ของผมต่อจากนี...และอาจจะตลอดไป

สุดท้ายแล้วผมก็ได้ขอ
้ สรุปให้ตวั เอง
“เอาสิ มามีเซ็กซ์กนั ” ผมโอบใบหน้าเขาลงมาจนจมูกของเรา
แตะไล้กน ั “ทําให้ฉน ั รูส้ ก
ึ ดีเพราะเซ็กซ์ของนายซะคริสเตียน
มอบความสุขให้ฉน ั ”

คริสเตียนไม่พด ู อะไรอีก เขาแค่ยม ิ ตอบรับคําพูดของผมด้วย

การเบียดร่างกายเข้ามาแนบชิดกับผมมากขึน ผิวเนือของเรา
สัมผัสเสียดสีกน ั และกัน มันร้อนผ่าวไปหมด ราวกับร่างกาย
ของเราทังคูก
่ าํ ลังจะลุกเป็ นไฟ มือของเขากลับไปทําหน้าทีมอบ
ความสุขให้ผมอีกครัง รูดท่อนเนือแข็งชันของผมเร็วแรงซะจน
ผมแทบทนรับกับความรูส้ ก ึ ดีจนเกินไปนีไม่ไหว

“เจย์เดน ฉันทนไม่ไหวแล้ว” เสียงกระซิบของเขาแหบห้าวอยู่

ข้างหู

“อืม เหมือนกัน” ผมเอียงหน้าเพืองับปลายคางของเขาระบาย

อารมณ์ วูบวาบเกินจะทานทน คริสเตียนคํารามในลําคอ เขา
ขยบั ออกห่างเพือเตรียมความพร้อมให้ทอ่ นเนือแข็งขืนของตัว
เอง บีบเจลหล่อลืนชโลมลงไปบนท่อนเนือใหญ่โตจนน่ าอิจฉา
ถึงไอ้หนูของผมจะไม่น้อยหน้าใคร แต่ก็ถือว่าเขามีภาษี ดก
ี ว่า
ผมอยูไ่ ม่น้อย

ผมสูดหายใจเข้าลึก หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด ความต้องการ

ของเขากําลังแสดงอํานาจอยูเ่ บืองหน้าผม และน่ าแปลกทีนัน
กลับกระตุน
้ ความต้องการของผมด้วยเช่นกัน
ผมนึกจินตนาการ ถึงตอนทีแก่นกายร้อนผ่าวของเขาสอด
แทรกเข้ามาในร่างของผม มันจะเป็ นยงั ไงกันนะ มันจะร้อน
มากแค่ไหน จะแข็งจนทําให้ผมตายได้เลยหรือเปล่า

แล้วผมก็ได้รวู ้ า่ มันเป็ นยงั ไงในนาทีตอ

่ มา

คริสเตียนยกสะโพกผมขึน จับสองขาของผมแนบกับลําตัวเขา
เขาจับส่วนหัวจ่อทีช่องทางด้านหลัง ผมเผลอกลันหายใจ เกร็ง
ตัวจนอีกฝ่ ายไม่กล้าแทรกตัวเข้าหา โซลเมตของผมถูไถส่วน
ปลายนันกับปากทาง พยายามพูดปลอบโยนหวังให้ผมผ่อน
คลาย แต่ไอ้นนของเขาที
ั กําลังเขียไปมาทําให้ผมแทบไม่ได้ฟงั
ว่าเขาพูดอะไร

“เฮือก! บัดซบ!”

ผมสะดุง้ ความแข็งแกร่งดุนดันเข้ามาในทีสุด...วินาทีแรกทีมัน
สัมผัสกับด้านใน ผมรูส้ ก
ึ ตึงแน่ นไปหมด ไม่คน
ุ้ ชินและเจ็บ
เสียด วินาทีหนึงผมอยากผลักเขาออกไป แต่ในวินาทีตอ ่ มาผม
กลับผ่อนลมหายใจและปล่อยให้เขาผลักไสท่อนเนือร้อนของตัว
เองเข้ามาในตัวผมจนมิดลํา

“รูส้ ก
ึ ยังไง?” เขากระซิบถามเสียงแหบพร่าข้างใบหู

ผมหลับตา เผยอปากหายใจ “ร้อน แข็ง และเจ็บ”

“อีกนิดเดียวนายก็ได้เสียวแล้วพวก” เขาบอกด้วยนําเสียงกลัว
หัวเราะ

“ขยบั เถอะ” ผมเร่ง เพราะมันน่ าอึดอัดเป็ นบ้าทีเขายัดไอ้หนูเข้า

มาซะมิดแต่ไม่ยอมขยับมัน

คริสเตียนตอบรับคํากล่าวของผมด้วยการถอนกายออกจนเกือบ
หลุด ก่อนจะกระแทกกลับเข้าไปใหม่ในแบบทีทําให้ผมสะดุง้
อีกครัง ระยําเอ๊ย! นีมันครังแรกของผมทีเป็ นฝ่ ายรับนะ ช่วย
ออมมือให้หน่ อยไม่ได้หรือไงวะ!?

แต่จะว่าไปทําไมผมถึงมาอยูต่ าํ แหน่ งนีได้ ทังทีตลอดมาผมไม่

เคยต้องนอนให้ใครเอาไอ้นนเสี
ั ยบเข้ามาในร่างเลยสักครัง กับ
คริสเตียนเองเราก็ไม่เคยแสดงตําแหน่ งบนเตียงต่อกันให้
ชัดเจน เพราะผมไม่เคยคิดว่าจะได้มามีเซ็กซ์กบั เขาด้วยซํา
แล้วนีมันเกิดอะไรขึนกับผมกันนะ? ทําไมผมถึงยอมให้เขา
โดยไม่ทาํ การตกลงกันก่อน

ผมขอยกให้เป็ นความผิดของพลังโซลเมตงีเง่าระหว่างเราก็แล้ว
กัน แม้รด
ู ้ วี า่ มันจะไม่เกียวกันก็เถอะ...

“คริส...ฮ้า...” ผมหอบสะท้าน จิกนิวเข้ากับต้นแขนของคุณ

โซลเมตแน่ นเมือท่อนเนือร้อนสัมผัสเข้ากับจุดอ่อนไหวภายใน

หากว่านิวทําให้รส
ู้ ก
ึ ดีจนสมองว่างเปล่าได้ ขอบอกเลยว่าไอ้หนู
ของคริสเตียนนันดียงกว่
ิ า เขาทําให้ผมรูส้ ก
ึ ดีจนแทบเป็ นบ้า
ตายได้เลยล่ะ ให้ตายเถอะพระเจ้า! ชันเชิงของเขามันเชียวชาญ
เกินไปแล้ว

“ดีมยที
ั รัก บอกฉันสิ...” คริสเตียนงับใบหูของผมแล้วกระซิบ
ถามเสียงพร่าสัน “ไอ้หนูของฉันทีขยบั อยูใ่ นตัวนายมันอุน
่ ดีมยั
พวก”

อุน
่ เหรอ?

ต้องเรียกว่าร้อนต่างหาก เหมือนไฟแผดเผา และเรากําลังจะ

ตายในเปลวเพลิงแห่งเซ็กซ์ครังนี

“นายรัดฉันแน่ นมาก อา...”

“หุบปาก แฮ่ก...” ผมจิกเส้นผมของเขาจนอีกฝ่ ายต้องเงยหน้า

ขึน

“ทําไมล่ะ? ได้ยนิ คําพูดของฉันแล้วมันทําให้นายมีอารมณ์ มาก

ขึนสินะ ดูสิ นายบีบรัดฉันแน่ นอีกแล้ว อ่า...”

ผมสบถด่าเขาด้วยคําหยาบคายเท่าทีจะนึกออก และมันน่ าอาย

มากทีผมดันมีอารมณ์ มากขึนกว่าเดิมเพราะคําพูดลามกของ
เขาจริงๆ นันล่ะ
คริสเตียนกระแทกเข้ามาแรงขึน เร็วขึน เสียงเนือกระทบเนื อ
ดังก้องไปทัวห้องนอน คละเคล้าไปด้วยเสียงหอบสันและเสียง
ครางเครือทุม
้ ตําของเราสองคน

ผมจูบเขา ขบกัดลงไปบนเรียวปากของเขาจนเลือดออก รูส้ ก ึ

ได้ถงึ อาการชะงักไปของคริสเตียน ผมกระตุกยิมทังทีปากเรา
ยงั แนบกัน ตวัดปลายลินเลียแผลกัดทีผมเป็ นคนทํา สัมผัสได้
ถึงรสชาติของเลือดทีไหลออกมานิดหน่ อยจากปากแผลนัน

คริสเตียนเอาคืนผมด้วยการรัวสะโพกหนักๆ เขาดันเข้ามาจน
สุด ถอยห่างแทบหลุดแล้วก็สวนกลับเข้ามาใหม่ ทําแบบนัน
ซําๆ และผมทนแทบไม่ไหว เด้งสะโพกตอบรับเขาอย่างหมด
สินความอดทน

“อ่า เจย์เดน นีมันเยียมไปเลย”

ผมเห็นด้วย มันสุดยอดมาก...เป็ นประสบการณ์ ทีไม่เลวเลยล่ะ

สําหรับครังแรกทีผมโดนเอาน่ ะนะ

“แรงอีก คริส แรงกว่านี”

“ตามทีต้องการเลย ทีรัก”

เขาทําตามคําขอ ควงสะโพกหนักๆ หากว่าโลกจะล่มสลาย

อย่างน้อยผมก็ได้มีเซ็กซ์ทียอดเยียมก่อนตายล่ะนะ คริสเตียน
ทําให้ผมรูส้ ก
ึ อย่างนันเลยล่ะ
ผมครางเสียงดังขึนกว่าเดิม รับรูไ้ ด้วา่ มีบางอย่างมาจ่อรออยูท
่ ี
ปลายท่อนเนือของผมแล้ว เพียงอีกนิดเดียวเท่านันผมจะก็ปลด
ปล่อยมันออกมา และเพราะผมใกล้จะเสร็จ แรงบีบทีด้านหลัง
จึงรัดแน่ นกว่าเดิม คริสเตียนเลยคว้าลําท่อนของผมไปไว้ในมือ
อีกครัง แล้วใช้นิวอุดปากทางเอาไว้

“คริส อย่าทําแบบ...อ๊ะ”

“ดีไหมเจย์เดน” เขาถาม “รูส้ ก

ึ ดีหรือเปล่า”

ผมไม่ตอบ ไม่ใช่เพราะไม่อยากตอบ แต่ความต้องการปลด

ปล่อยกําลังจะฆ่าผมทงเป็
ั น คริสเตียนเป็ นไอ้สารเลวทีแกล้งคน
อืนได้แม้กระทังตอนอยูบ
่ นเตียง

เขาไม่ยอมให้ผมเสร็จ!

“เวลาฉันกระแทกเข้าไปตรงนีซําๆ นายชอบหรือเปล่า หือ?

เด็กดีของฉัน ชอบมันมัย”

“หยุดพูดแล้วเอาแรงๆ กว่านีสักทีเถอะน่ า!” ผมตะโกนใส่เขา

ดึงทึงเส้นผมของเขามากขึนโดยไม่กลัวว่าเขาจะเจ็บ นันล่ะคือ
สิงทีผมต้องการ แค่เจ็บหนังหัวแลกกับทีเขาแกล้งไม่ให้ผมปลด
ปล่อยก็ถือว่าหายกัน
คริสเตียนหัวเราะ เขาโน้มลงมาจูบปากผมหนักๆ อีกครัง แล้ว
ในทีสุดปลายทางก็มาถึง เขาถอนกายออกพ่นนํารักใส่ตวั ผม
พร้อมกันนันเขาก็ผละนิวออกจากปากทางเพือให้โอกาสแก่น
กายของผมได้ปลดปล่อยออกมาด้วยเช่นกัน

เราสองคนหอบหายใจอย่างหนัก เซ็กซ์ทีเกิดขึนสูบพลังงาน
ของเราทังคูจ่ นเกือบหมด

“นายสุดยอดเป็ นบ้าเลย!”

โซลเมตของผมยิมกว้าง เขาทาบทบั ลงมาบนตัวผม ไล้ปลายนิว

กับชือของเขาทีฝังอยูบ
่ นแผ่นอกข้างซ้ายของผม และตอนนีมัน
กําลังกะพริบวิบวับเพราะเราทังคูอ
่ ยูใ่ กล้กน
ั ...ใกล้มากเลยที
เดียวด้วย

“ชอบเซ็กซ์ของเราหรือเปล่า”

ผมหัวเราะในลําคอ กอดศีรษะของอีกฝ่ ายเอาไว้แนบอก ปล่อย

ให้เขาฟังเสียงหัวใจทีค่อยๆ กลับมาเต้นด้วยจังหวะปกติ หลัง
จากทีมันเพิงทํางานอย่างหนักจากการทํากิจกรรมร้อนแรงมา

“ก็ด”ี

“แค่ก็ดเี นียนะ?”
“อยากให้ฉน ั ชมนายว่าสุดยอดมาก ลีลาเด็ดเหมือนพระเอก
หนังโป๊ อะไรแบบนันเหรอ” ผมเลิกคิวถาม แม้รวู้ า่ เขามองไม่
เห็นสีหน้าของผมก็ตาม

คริสเตียนแค่นหัวเราะ “ลีลาฉันดีกว่าพระเอกหนังโป๊ อีกนะ”

ผมระเบิดหัวเราะดังลันให้กบั ความมันใจของเขา ให้ตายเถอะ

โซลเมตของผมเป็ นพวกหลงตัวเองจนเกินจะเยียวยาแล้ว

คุณโซลเมตหัวเราะตาม เขาลุกขึนจากเตียง หยิบเอาทิชชูม ่ า

เช็ดทําความสะอาดลวกๆ ไม่ลม ื โยนกล่องทิชชูม
่ าให้ผมเช็ดตัว
เองด้วย จากนันเขาก็กลับขึนมาบนเตียงอีกครัง แนบกายเข้า
กอดผมจากทางด้านหลัง แขนของเขาพาดลงเหนือสะโพก เขา
ลูบก้นผมไปด้วยระหว่างพูดคุย

“จะอาบนํารึเปล่า”

ผมส่ายหน้า ถอนหายใจอย่างเป็ นสุข อิงแนบแผ่นหลังตัวเอง

เข้ากับแผ่นอกของเขา ปล่อยตัวให้ผอ
่ นคลาย

“จะนอนแล้วสินะ”

“อืม” ผมตอบ “นายอย่าเพิงไปอาบนํานะ”

“ฉันจะกอดนายไว้”
ผมยิม หลับตาลง ความเหนื อยล้าทําให้ผมง่วงและเพลียเหลือ
เกิน “ขอบใจ”

ผมตืนขึนมาอีกทีก็พบว่าคริสเตียนยงั กอดผมเอาไว้ และเขา

หลับอยู่

ขยบั พลิกตัวให้เบาทีสุดเพือหันหน้ามามองเขาชัดๆ โซลเมต

ของผมเวลานอนหลับแล้วเหมือนสัตว์เลียงเชืองๆ สักตัว แต่
เวลาลืมตาแล้วเหมือนไอ้โรคจิตหืนกามไม่มีผด ิ

ยืนนิวไปลูบแก้มเขาเล่น คริสเตียนขมวดคิวเล็กน้อย ก่อน

เปลือกตาบางจะค่อยๆ เปิ ดขึน เขายังไม่ตนเต็
ื มตาดีนกั แต่ก็ยงั
ทักทายกัน

“ตืนแล้วเหรอ”

ผมยิมให้เขาแทนคําตอบ โซลเมตของผมยิมตอบ เขาพยายาม

ปลุกตัวเองอยูอ
่ ก
ี พักหนึง พอได้สติเต็มทีก็ลุกขึนนัง เอือมมือไป
หยิบเอาโทรศัพท์มาดูเวลา

“หิวหรือยัง” เขาถาม

“ไม่เท่าไหร่”
เขายิมกริม “แต่ฉน
ั หิวนายอีกแล้ว”

“เฮ้! เดียว!”

โดยไม่ทนั ตังตัว คริสเตียนกระโจนเข้าหาผมอย่างรวดเร็ว เขา

จับผมพลิกลงนอนควํา รังสะโพกของผมขึน เมือเอียวใบหน้า
ไปดูก็พบว่าเขาทาบทบั ลงมาบนแผ่นหลังของผมแล้ว!

คริสเตียนกระตุน
้ ผมด้วยมือของเขาอีกครัง เรียกเอาอารมณ์
วูบวาบระหว่างเรากลับมาเป็ นครังทีสองของวัน และร่างกาย
ของผมก็ชา่ งทรยศกันได้ มันตืนตัวขึนตามแรงเร้าจากโซลเมต
จอมร้ายกาจของผม

“รูอ้ ะไรมัย” เขาถาม นําเสียงแหบตําทีกระซิบอยูข

่ า้ งหูทาํ ให้
ร่างกายผมยิงร้อนผ่าวไปด้วยความต้องการทีถูกกระตุน ้ “ฉัน
อยากให้ชือของฉันโผล่ขนมาบนตั
ึ วนาย...ทีตรงนีมากกว่า”

เฮือก!

ผมสะดุง้ ปลายนิวแข็งแกร่งของคริสเตียนแตะเข้าทีจุดลับเล็ก
ๆ ของผม

“มาเริมครังทีสองกันเถอะ”

แล้วเตียงของผมก็ลก
ุ เป็ นไฟอีกครัง
Chapter 14

Why am I worried about him?

[Christian]

ไม่วา่ อะไรทีเขาปิ ดบังผมเอาไว้ ผมจะบังคับเขาให้พด

ู มันออก
มาให้ได้

“ดูมีความสุขดีนี”

ผมสบตาแคสเทียลระหว่างควงปากกาในมือเล่น พีชายเฮงซวย
ของผมยิม...ในแบบทีผมโคตรจะเกลียด ครังหนึงผมเคยพูดกับ
เขาแบบนัน และเขาตอบกลับมาว่า ‘นายก็มีรอยยิมเฮงซวย
เหมือนฉันนันล่ะ เราเป็ นพีน้องกันนีจริงมัย?’

ไม่อยากจะยอมรับ แต่ก็ใช่...เราเป็ นพีน้องกัน เพราะงันเราก็

เลยมีปากเสียงกันประจํา มีพน้
ี องบ้านไหนไม่เคยทะเลาะกัน
บ้างล่ะ

“กับโซลเมตเป็ นไปได้ดว้ ยดีสน

ิ ะ ใช่ไหมไอ้น้องชาย?”
“นายจะอยากรูไ้ ปทําไม?” ผมย้อนถาม

แคสไหวไหล่ “เพราะถ้าไม่ได้ฉน
ั แกก็คงไม่รไู้ ปอีกนานว่า
โซลเมตตัวเองชืออะไร”

“โอ้ ไม่เอาน่ า มันก็แค่ความบังเอิญเถอะ”

“เรียกมันว่าความโชคดีดก
ี ว่า เพราะแกโชคดี ฉันเลยได้เห็น
ชือเจย์เดนบนหลังคอของแกไง”

ผมไม่เถียง หรือเรียกว่าเถียงไม่ออกมากกว่า ต้องยอมรับ (อีก

แล้ว) ว่าเขาพูดถูก ถ้าไม่ใช่เพราะเขาชวนผมว่ายนําเล่นในวัน
หยุด ผมก็คงโง่ไปอีกนานกว่าจะรูต ้ วั ว่าได้เจอโซลเมตของตัว
เองแล้ว

แต่ชือทีสลักอยูบ่ นต้นคอของผมก็เป็ นคําอธิบายได้ดี ว่าทําไม

ผมถึงได้รูส้ ก
ึ สนใจเขา ทังทีเราเจอกันแค่ไม่กีครัง

อ่า ทีจริงจะบอกว่าสนใจมันก็ไม่ถูกนัก แต่ผมก็อธิบายไม่ได้อก

ี
เหมือนกันว่าผมคิดยงั ไงกับเจย์เดน อาจจะเป็ น...ติดใจในอะไร
บางอย่างเกียวกับเขาล่ะมัง ไม่รส
ู ้ ิ บอกไม่ได้จริงๆ

“ไปละ” ผมบอกส่งๆ วางปากกาลงกับโต๊ะแล้วลุกขึนยืน แคส

เงยหน้าขึนจากกองเอกสารทีมีอยูเ่ ต็มโต๊ะทันที
“ไม่คด
ิ จะช่วยงานฉันหน่ อยหรือไง”

ผมไหวไหล่ แสยะยิม “ให้มน

ั ออกจากบริษท
ั ไปก่อนสิ แล้วฉัน
จะเข้ามาช่วยเต็มทีเลย”

ผมคิดว่าการสนทนาของเราสองพีน้องคงจะจบลงแค่นน
ั ถ้า
ไม่ใช่เพราะแคสรังผมเอาไว้ดว้ ยคําพูดแปลกๆ

“ถ้าเขาไปจริงๆ นายจะทําอย่างทีพูดแน่ หรือเปล่าล่ะ?”

เราสบตากัน ผมมองเห็นความจริงจังในแววตาของผูช ้ ายร่วม

สายเลือด แต่ผมก็ยงั ไม่เข้าใจอยูด
่ วี า่ เขากําลังหมายถึงอะไร
มี...เรืองอะไรหรือเปล่าทีผมยงั ไม่รห ู ้ รือเปล่า?

ท่ามกลางความเงียบ ประตูหอ ้ งทํางานถูกเปิ ดเข้ามาโดยไม่มี

แม้แต่การเคาะให้สญ ั ญาณ และคนทีจะทําแบบนีได้มีแค่แม่
เท่านัน แต่เมือเราหันไปมองกลับพบว่าคนทีเข้ามาไม่ใช่แม่
เป็ นไอ้สวะชาติชวั ทีผมเกลียดต่างหาก

ผมเหยียดสายตามองมัน “เคาะประตูไม่เป็ นสินะ”

“โอ้ ขอโทษที ฉันคิดว่าไม่ตอ

้ งเคาะ เพราะนีเป็ นห้องทํางาน
ของ ‘ลูกชาย’ ฉันนีนา”

“ไอ้...!”
“ไม่เอาน่ าคริส” แคสสาวเท้าก้าวมารังไหล่ผมเอาไว้ไม่ให้
ผลีผลามพุง่ เข้าไปตะบันหน้าไอ้แก่นน
ั ก่อนจะหน ั ไปพูดกับมัน
“มีธุระอะไรเหรอครับ”

“แค่จะมาบอกว่าแม่รออยูน
่ ่ ะ คงไม่ได้ลม
ื นัดดินเนอร์ของ
ครอบครัวเราเย็นนีหรอกใช่มย?”ั

“ครับ เข้าใจแล้ว ฝากบอกแม่ดว้ ยว่าเจอกันทีร้านตอนทุม

่ ตรง
แน่ นอนครับ”

“ดี” แล้วไอ้สารเลวนันก็หน
ั หลังเดินกลับออกไป แต่กอ่ นทีมัน
จะได้กา้ วจนพ้นประตู แคสเทียลก็เรียกมันเอาไว้กอ
่ น มันเอียง
ใบหน้ากลับมาเลิกคิวใส่เป็ นเชิงถาม

ผมเหลือบมองเสียวหน้าของพีชาย...เขายิมในแบบนักธุรกิจมัก
จะยิมให้คค
ู่ า้ ยิมจอมปลอม

“แค่อยากจะบอกว่าเราสองคน...ไม่ใช่ลก
ู ชายของคุณ”

“...”

“ดังนันครังหน้า กรุณาอย่าพูดคําน่ าสะอิดสะเอียนนันออกมา

อีกนะครับ” ผมแสยะยิม หันกลับไปมองสีหน้าไอ้เวรนัน...เวลา
นีมันกําลังถลึงตามองมาทางเรา กรามของมันขบกันแน่ น ดูก็รู้
ว่าเดือดดาลมากแค่ไหน และยิงเดือดดาลเข้าไปอีกเมือแคสเอ่ย
ขึนอีกครัง “จริงสิ และครังหน้าถ้าจะเข้าห้องผมรบกวนแจ้ง
เลขาฯ ผมก่อน เพราะคุณเป็ นแค่ผจู้ ดั การ ตําแหน่ งของคุณมัน
ตํากว่าผมมาก เข้าใจนะครับ?”

ผมหลุดขําออกมาจนได้ และนันทําให้อก ี ฝ่ ายโกรธจนแทบจะ

ระเบิดแล้วมัง แต่สด
ุ ท้ายมันก็ทาํ อะไรไม่ได้นอกจากปิ ดประตู
เต็มแรงแล้วเดินจากไป

ผมหันไปสบตาแคส ยกกําปันขึน อีกฝ่ ายยกกําปันตัวเองมาชก

กับผมเบาๆ

“เข้าท่านีไอ้พชาย”
ี

“แกต้องหัดระงับอารมณ์ แล้วใช้แค่คาํ พูดบ้างนะคริส การใช้แต่

กําลังไม่ชว่ ยอะไรหรอก”

“ช่วยไม่ได้ เห็นหน้ามันทีไรฉันก็อยากจะฆ่ามันทุกที” ผมยัก

ไหล่ “ว่าแต่นายจะไปดินเนอร์เย็นนีหรือเปล่า?”

“คงต้องไป แกก็ตอ
้ งไปด้วย”

“ฝันไปเถอะ” ผมสวนกลับโดยไม่ตอ
้ งคิด แต่แคสส่ายหน้า

“แกต้องไป คริส ถ้าอยากกําจัดเขาออกไปจากครอบครัวของ

เรา แกต้องร่วมมือกับฉัน”

ผมนิงงัน “ตังแต่เมือกีแล้ว นายกําลังพูดเรืองอะ...”

ก่อนทีผมจะได้ถามจนจบประโยค จูๆ่ โทรศัพท์ก็มีสายเรียกเข้า
แทรกการสนทนาของเราสองคนซะก่อน ผมยกมือเป็ นเชิงบอก
แคสว่าขอเวลานอก หยิบเอาสมาร์ตโฟนขึนมาดูหน้าจอ ชือที
ปรากฏให้เห็นทําให้ผมเผยยิมออกมา

“อ่า โซลเมตของแกสินะ รับสิ แล้วเราค่อยมาคุยกัน”

ผมกลอกตาใส่เขา แล้วเดินแยกออกไปอีกมุมหนึงของห้อง
ทํางาน ก่อนจะกดรับสาย “ไง”

“เฮ้ นายโอเคนะ?” เจย์เดนถามกลับมาตามสาย นําเสียงของ

เขาดูรอ้ นรน

ผมขมวดคิว “อะไร? ฉันปกติด”ี

“แน่ ใจเหรอ เมือกีฉันสัมผัสได้วา่ นายกําลังโกรธจัด”

“...” โอ้ ให้ตาย ผมลืมไปได้ยงั ไงว่าเราสองคนเชือมความรูส้ ก

ึ
ถึงกันได้แล้ว เรามีเซ็กซ์ดว้ ยกันไปแล้ว หลายรอบเลยด้วย “อ่า
ไม่มีอะไรหรอก ตอนนีฉันโอเค ปกติด”ี

“งันเหรอ โล่งอกไปที” ได้ยน

ิ เขาถอนหายใจ

ผมแย้มยิมกว้าง เอาล่ะ นีมันบ้ามาก แต่ผมกลับรูส้ ก

ึ ดีเป็ นบ้า
เพียงเพราะแค่ได้รวู ้ า่ เขาเป็ นห่วงผม
“นายล่ะ เป็ นยังไงบ้าง ปวดหัวมัย? แผลอักเสบหรือเปล่า? กิน
ยารึยงั ? แล้ว...”

“ฉันโอเค เฮ้ สบายดี” เขาแทรก นําเสียงกลัวหัวเราะจนทําให้

ผมหน้าร้อน แต่ผมจะไม่ยอมรับหรอกนะว่าอายทีเขาเหมือนจะ
ขําความเป็ นห่วงเป็ นใยทีผมแสดงออกไปต่อเขาน่ ะ

เอ่อ ใช่ ผมไม่ได้เขิน ไม่สิ ไม่ได้อายต่างหาก เข้าใจตรงกัน

นะ?

ผมอ้าปาก ตังใจจะบอกเขาว่าเดียวจะไปหา แต่เสียงโหวกเหวก

จากฝังนันก็ดงั รอดเข้ามาให้ได้ยน
ิ ซะก่อน ถึงอย่างนันผมกลับ
จับใจความไม่คอ่ ยได้ แล้วสุดท้ายก็ได้ยน
ิ แค่เสียงของเจย์เดน
พูดรัวเร็ว

“ไว้คยุ กันทีหลังนะคริสเตียน”

...จากนันสายก็ตดั ไป

ผมมุน ่ คิว พยายามประติดประต่อสิงทีได้ยน ิ มา แต่ก็นน

ั
ล่ะ...ผมฟังมันไม่รเู ้ รืองเลย เกิดอะไรขึนกับเขาหรือเปล่า

“มีอะไรงันเหรอ?” แคสเทียลเอ่ยถาม เมือเห็นว่าผมเดินกลับมา

หาเขาด้วยสีหน้าไม่คอ่ ยดีนกั
“ไม่รส
ู ้ ิ ฉันได้ยน
ิ เสียงโวยวาย แล้วเขาก็ตดั สายไป”

แคสเลิกคิว “เกิดเรืองอะไรขึนกับเขาหรือเปล่า แกไม่ไปดู

หน่ อยเหรอ?”

“ก็วา่ จะไปอยูแ
่ ล้ว”

“แล้วดินเนอร์...”

ผมโคลงศีรษะ “จะกลับมาให้ทน
ั หนึงทุม
่ แล้วกัน แต่ยงั ไงฉันก็
ต้องไปดู...อึก!”

ความรูส้ ก
ึ ตืนกลัวตีตนขึ
ื นมาในอกของผม หวั ใจของผมเต้นรัว
แรงซะจนผมต้องกุมแผ่นอกตัวเองเอาไว้แน่ น ความรูส้ กึ ทีพุง่
พรวดขึนมาแบบนีไม่ใช่ความรูส้ ก
ึ ของผม หรือว่านีมัน...

“คริสเตียน!”

“ฉันสัมผัสความรูส้ ก
ึ ของเขาได้ มันเป็ นความกลวั ” ผมโพล่ง
ออกไป “แคส เขากําลังกลัวอะไรบางอย่าง กําลังตืนตระหนก
ตกใจ ให้ตายเถอะ!”

“เฮ้ นันนายจะไปไหน!?”

“ฉันจะไปหาเจย์เดนไงล่ะ!” ผมตอบแล้วพุง่ ตัวออกจากห้อง

ทํางานของพีชายอย่างรวดเร็ว แล้วห้านาทีตอ
่ มาผมก็กาํ ลัง
บังคับพวกมาลัยพารถหรูเคลือนออกสูท
่ อ้ งถนน มุง่ หน้าไปที
บ้านของเจย์เดน

ผมไม่รวู้ า่ มันเกิดอะไรขึน แต่ความกลัวของเขาทีผมสัมผัสได้

มันทําให้ผมร้อนรนและเป็ นห่วงมากพอทีจะต้องไปให้ถงึ ตัว
เขาโดยเร็วทีสุด

ขอล่ะ...อย่าเกิดเรืองไม่ดก
ี บั เขาเลย

ผมจะไม่แปลกใจเลยสักนิดถ้ามีใบสังไปทีบ้านเพราะขับรถเร็ว
เกินอัตราทีกฎหมายกําหนด แต่ใครจะสนกันล่ะ

เอียด!!!

เสียงล้อรถบดถนนดังลัน เพือนบ้านของเจย์เดนคงจะแตกตืน
ไม่น้อย แต่ก็นนอี
ั กล่ะ ผมไม่สน คนเดียวทีผมจะสนใจในเวลา
นีก็คอ
ื เขา...โซลเมตของผม

ผมหมุนลูกบิดประตูเข้าไปทันที คิดว่าถ้ามันล็อกก็จะพังเข้าไป
แต่เป็ นโชคดีทมั
ี นไม่ได้ล็อก และทันทีทก้
ี าวไปถึงห้องนังเล่น
ผมก็พบกับเจ้าของบ้าน ซึงอีกฝ่ ายไม่ได้อยูค
่ นเดียว

เจย์เดนกําลังนังอยูบ
่ นโซฟา โดยมีโจชัวเดินวนไปวนมาหน้า
โทรทัศน์ และ...ถ้าผมจําไม่ผดิ เขาคือนิโคไล ริชมอนด์ เป็ น
โซลเมตของโจ ผูช ้ ายท่าทีนิงเฉยจนดูเหมือนเย็นชายืนกอดอก
พิงกําแพงอยูไ่ ม่ไกล

“คริสเตียน นายมาได้ยงั ไง?”

“ฉันสัมผัสได้วา่ นายกําลังกลัว เกิดอะไรขึน?” ผมพุง่ เข้าไปหา

เขา นังลงข้างๆ แล้วรังไหล่เขาเพือสํารวจร่างกายว่าบาดเจ็บ
ตรงไหนหรือเปล่า แต่เมือพบว่าเขาไม่ได้มีแผลเพิมมากไป
กว่าทีมีอยูบ
่ นหัว ผมก็โล่งใจมากขึน

เจย์เดนดูเหมือนจะอึงๆ ไป แต่เมือเขาตังสติได้ก็กะพริบตาสอง
สามครัง “เอ่อ ฉันไม่ได้เป็ นอะไร”

“แล้วทําไม...”

“พูดให้ถูกคือคนทีเป็ นน่ าจะเป็ นโจมากกว่า”

ผมเงยหน้าขึนมองเด็กหนุ่มวัยสิบแปดทีกําลังเดินวนเป็ นหนูตด
ิ
จัน “อะไร? นายเป็ นอะไรน่ ะไอ้หนู”

โจชัวหยุดฝี เท้า เขาหันมามองผม สีหน้าดูเป็ นกังวลและ

ซีดเซียว เขาดูหมดแรงยังไงชอบกล ยิงไปกว่านันดวงตาเขา
แดงกําราวกับเพิงผ่านการร้องไห้มาอย่างนันล่ะ

“ผม...ผมควรจะทํายังไงดี”
“เดียวนะ? ขอล่ะ บอกฉันทีวา่ มันเกิดอะไรขึน” ผมต้องรูเ้ รือง
ก่อน จะได้รวู ้ า่ จะช่วยย ังไง ถ้าสองพีน้องเอาแต่อาอึ
ํ งกันอยู่
อย่างนี แล้วผมจะไปช่วยอะไรได้กน ั ล่ะ

แต่พอผมถามออกไป ทังโจชัวทังเจย์เดนก็ไม่ยอมตอบ ยิงกับ

โซลเมตหัวดือของผม อีกฝ่ ายเม้มปากแน่ นแล้วส่ายหน้าไปมา
สุดท้ายผมเลยต้องหวังพึงริชมอนด์แทน

ผมหันไปหาเขา “คุณพอจะบอกได้มยว่
ั ามันเกิดอะไรขึน?”

นิโคไล ริชมอนด์ผละออกจากผนังห้อง เขาก้าวมานังบนพนัก

โซฟาตัวทีว่างก่อนจะเล่าสิงทีผมต้องการจะรูอ้ อกมาแทน
เจ้าของเรืองทังสองคน

“มีคลิปวิดโี อส่งมาหาโจชัวครับ เป็ นคลิปอันนี...” เขาหยิบเอา

โทรศัพท์ออกมาเปิ ดแล้วยืนมันให้กบั ผม แต่โจชัวก็พงุ่ เข้ามา
แย่งมันไป

“ไม่ได้นะ! คุณจะให้ใครดูอก
ี ไม่ได้!”

“เจ้าหนู” ผมพยายามใช้ความใจเย็นเข้าช่วย “นายต้องให้ฉน

ั ดู
แล้วฉันจะได้หาทางช่วย”

“ไม่ คุณไม่เข้าใจ” โจชัวส่ายหน้า

ใช่ ผมไม่เข้าใจ แต่ถา้ เขาไม่บอกแล้วผมจะไปเข้าใจได้ยงั ไง
กันล่ะ

“เจย์เดน” ผมหันกลับมาหาโซลเมตของตัวเอง “คายออกมาว่านี

มันเกิดอะไรขึน อะไรทีทําให้นายหวาดกลัวได้ถงึ ขนาดนัน”

“ฉัน...”

บัดซบเอ๊ย! นีมันเรืองบ้าอะไรกันเนีย แม้แต่เขาทีโตเป็ นผูใ้ หญ่

กว่าน้องชายตังหลายปี ก็ย ังไม่คด
ิ จะเล่าให้ผมฟัง แล้วผมต้องทํา
ยงั ไงกันล่ะทีนี

บางทีผมอาจจะต้องใช้วธิ ีนีล่ะมัง...มาลองเสียงกัน

“เอาล่ะ ถ้าไม่อยากให้ฉนั รูง้ นฉั

ั นก็จะไม่ยงุ่ จะว่าไปมันก็ไม่ใช่
เรืองของฉันนีนะ ฉันก็แค่โซลเมตของนาย แต่ไม่ได้เป็ นอะไร
กันมากพอทีนายจะยอมบอกทุกเรืองกับฉัน” ผมเอาคําพูดทีเจย์
เดนเคยพูดกับผม เมือครังทีผมเกือบจะปลําเขาคาพืนของห้อง
พักโรงแรม...เจย์เดนมีสห ี น้าตืนตระหนก แต่ผมไม่ปล่อย
โอกาสให้เขาได้พด ู ชิงลุกขึนเพือออกไปจากทีนี

“ขอโทษทีแล้วกันทีฉันก้าวก่ายเรืองของนาย”

หมับ!
“เดียว! คริสเตียน มันไม่ใช่อย่างนัน สาบานได้วา่ ไม่ใช่เพราะ
ว่านายเป็ นแค่โซลเมต” อีกฝ่ ายเอ่ยรัวเร็ว เขากําข้อมือผมแน่ น
“เราอาจจะยังไม่ได้เป็ นอะไรกันก็จริง แต่นายไม่คด ิ หรือว่าสาย
สัมพันธ์ของเรามันเปลียนไปแล้ว และฉันแคร์นายนะ
คริสเตียน”

เราอาจจะยังไม่ได้เป็ นอะไรกันงันเหรอ? แปลว่าหลังจากนีมี

ความเป็ นไปได้ทเราจะเป็
ี นมากกว่าแค๋โซลเมตกันใช่มย?
ั
แบบว่าตําแหน่ ง ‘คนรัก’ อะไรอย่างนัน

เอาล่ะ นีไม่ใช่ประเด็น แม้ผมจะยังสงสัยในคําว่ายังนันอยู่ แต่

เรืองสําคัญทีเป็ นประเด็นเร่งด่วนทีสุดในตอนนีก็คอ
ื ...เกิด
อะไรขึนกันแน่ ผมต้องเค้นคอถามเขาให้ได้

“ถ้าแคร์ฉน
ั ก็เล่ามันออกมาเจย์เดน”

เขาไม่ตอบในทันที แต่หน
ั ไปสบตาโจชัวราวกับจะปรึกษา
กัน...ผมมองตาม และทันเห็นเด็กคนนันส่ายหน้า

เอาล่ะ งานนีค่อนข้างยุง่ ยาก ขนาดผมลงทุนเล่นละครให้อก ี

ฝ่ ายเห็นใจแล้วนะ แต่ก็ดเู หมือนจะไม่ได้ผล ถึงอย่างนันผมก็
ไม่คด ิ ละความพยายาม ผมต้องเค้นเอาความจริงออกมาให้ได้
ถ้าง้างปากเขาไม่ได้ งันผมจะลากเขาขึนห้องแล้วใช้ทก ุ วิธี
กระตุน ้ ให้เขาพูด
ผมหันกลับไปหามิสเตอร์รช
ิ มอนด์อก
ี ครัง “คุณเล่ามาเลยได้มยั
ว่ามันเป็ นคลิปอะไร”

นิโคไลเหลือบมองโซลเมตของตัวเอง และแน่ นอน...โจชัวส่าย

หน้า เขาจึงถอนหายใจพลางว่า “มีคลิปส่งมาหาเขา เป็ นคลิป
ข่มขู.่ ..อุบ
๊ !”

“นิค!” โจชัวตวาดลัน เขาพุง่ เข้าไปปิ ดปากของผูช ้ ายตัวโตแน่ น

“ผมไม่ให้คณ ุ บอกใครไง! แค่คณ ุ รูม
้ น
ั ก็เสียงมากพอแล้วนะ!”

“เสียงอะไร? หมายถึงอันตรายงันเหรอ?”

ถ้ามีคาํ ว่าอันตรายหรือเสียงเข้ามาเกียวข้อง สถานการณ์ คงไม่

ดีแล้ว ต้องเรียกว่าแย่สด
ุ ๆ ไปเลยด้วยซํา และผมจะไม่ยอมให้
เจย์เดนของผมต้องอยูใ่ นอันตราย ‘อีก’ เด็ดขาด!

นิโคไลดึงมือของโจชัวออก แต่เด็กน้อยก็เอาแต่ขดั ขืน สุดท้าย

ผูช
้ ายตัวโตกว่าจึงพลิกร่างทีเล็กกว่าเขาให้กลับหลังหัน ก่อนเข้า
จะล็อกเอวอีกฝ่ ายเอาไว้ดว้ ยแขนข้าวเดียว ขณะทีอีกข้างล็อก
คอปิ ดปาก เอ่อ หมอนันจะตายก่อนไหมเนีย

ดูเหมือนเจย์นเดนก็คดิ อย่างนัน เพราะเขาตังท่าจะเข้าไปห้าม

คงกลัวน้องชายตัวเองขาดอากาศหายใจ ซึงผมไม่มีทางยอมให้
เขาไปช่วยแน่ มีแต่ตอ
้ งล็อกตัวเขาเอาไว้อก
ี คน
“นังลงเจย์ ถ้าไม่อยากให้ฉน
ั ลากนายขึนไปเค้นความจริงบน
เตียง”

เขามองผมตาโต อ้าปากค้าง และถ้าผมมองไม่ผด

ิ ...ดูเหมือน
ใบหน้าเขาจะแดงขึนมานิดหน่ อยด้วยล่ะ

ผมหันกลับไปหานิโคไลโดยทียงั กอบกุมมือของโซลเมตหัวดือ
เอาไว้ อีกฝ่ ายเปิ ดปากเล่าโดยพยายามล็อกตัวโจชัวเอาไว้
แน่ นๆ ไปด้วย คงต้องใช้ความพยายามมากทีเดียว การดืนหวัง
ให้ตวั เองหลุดออกจากพันธนาการของโจชัว ทําให้ผมนึกถึงเจย์
เดนตอนทีพยศไม่ยอมให้ผมถอดเสือเขาออกเพือดูชือโซลเม
ตบนตัวเลยแฮะ

“มีคลิปข่มขูส
่ ง่ มาหาโจ เป็ นคลิปแม่ของเขากําลังถูกทําร้าย
ร่างกายและทารุณกรรม”

“..!” พระเจ้า นีมันไม่ใช่เรืองเล็กๆ แล้ว “แม่ของโจชัวน่ ะนะ?”

“ครับ และผมเดาว่าทังโจกับคุณ...เจย์เดน” นิโคไลเหลือบ

สายตาไปมองคนข้างกายผม ซึงนันทําให้ผมมองตาม แล้วพบ
ว่าเจย์เดนกําลังหน้าซีดเผือดลงเรือยๆ “รูด
้ วี า่ มันเกิดอะไรขึน
แต่พวกเขาไม่ยอมบอกเรา”

“นายรูง้ นเหรอ?”
ั
เจย์เดนส่ายหน้า “ฉันบอกไม่ได้ คนทีรูเ้ รืองนีควรมีให้น้อย
ทีสุด แค่คณ
ุ ได้เห็นคลิปนันก็มากเกินไปแล้วนิโคไล ดังนันผม
ไม่อยากให้คริสเตียนต้องเห็นมันด้วยเหมือนกัน"

แต่ดเู หมือนมิสเตอร์รช
ิ มอนด์จะไม่คด
ิ อย่างนัน “ผมไม่เห็น
ด้วย ผมช่วยพวกคุณได้นะเจย์เดน”

“คุณจะไปช่วยอะไรได้กนั ” โซลเมตของผมยังคงดือแพ่ง ไม่

ต่างจากน้องชายของตัวเองเลยสักนิด

“ฉันก็ชว่ ยนายได้” ผมว่า บังคับใบหน้าของเจย์เดนให้มอง

สบตากัน “ถ้าคิดว่าเรามีสายสัมพันธ์อน
ั แสนพิเศษต่อกัน นาย
ต้องให้พวกเราช่วย”

“ถ้าผมคนเดียวอาจจะช่วยไม่ได้มาก แต่ถา้ มีคณ

ุ คริสเตียน ผม
คิดว่าเราช่วยคุณสองพีน้องได้แน่ ไม่ส...ถ้
ิ ามีพีชายของคุณ
คริสเตียนด้วยอีกคน...”

“เดียวนะ?” ผมจ้องนิโคไลเขม็ง “คุณรูจ้ กั พีชายของผม?”

นิโคไล ริชมอนด์พยักหน้า “ก็ถา้ พีชายของคุณคือแคสเทียล

แคมเบลล์ละ่ ก็นะ”

Chapter 15
When the secret has more than one

ทุกคนมักมีความลับมากกว่าหนึงเสมอ

ไม่วา่ จะเป็ นเรืองเล็กหรือเรืองใหญ่ก็ตาม

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอท้อง พ่อก็คงจะทิงเธอเหมือนทีทิงผูห
้ ญิง
ทุกคน หลังจากใช้เธอเป็ นของเล่นทางกามอารมณ์ จน
พอใจ...และถ้าไม่ใช่เพราะเธอท้อง โจชัวก็คงไม่ได้เกิดมาเป็ น
น้องชายของผม

ความจริงชีวติ ของผมมันค่อนข้างซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบายให้
คนอืนเข้าใจ และด้วยเหตุผลอีกหลายๆ อย่างทีทําให้เรืองบาง
เรืองก็ยากต่อการพูดมันออกมา เพราะมันเกียวพันกับความ
ปลอดภัยในชีวต ิ ของพวกเรา

แต่บางทีเรืองทีเราสองคนพีน้องเก็บงําเอาไว้ อาจจะมีไม่ถงึ
ครึงหนึงของความเป็ นจริงทังหมดด้วยซํา

“ทําไมคุณถึงรูจ้ กั พีชายของผม?” คริสเตียนถามขึน

อีกฝ่ ายไหวไหล่ ยอมปล่อยให้โจชัวได้เป็ นอิสระ เพราะดู
เหมือนน้องชายของผมจะเลิกดินรนให้พน ้ จากพันธนาการแล้ว
เมือพบว่ามีเรืองทีน่ าสนใจมากกว่าการพยายามปิ ดปากห้ามไม่
ให้โซลเมตพูดเรืองคลิปออกมา

“ผมกับพีชายของคุณ เราทํางานด้วยกัน” นิโคไลว่า “หรือจะ

พูดให้ถูกก็คอ
ื เขาจ้างผม”

“จ้าง? คุณทํางานอะไร?”

“งานเสียงอันตราย” เขาพูดแค่นนแล้
ั วก็หยิบเอาโทรศัพท์ขนมา
ึ
โทรหาใครสักคน “คุณต้องมาทีนี น้องชายของคุณก็อยู่
ด้วย...ครับ ค่อนข้างสําคัญ แล้วเจอกัน”

“คุณโทรหาแคสงันเหรอ?” คริสเตียนถาม และได้คาํ ตอบ

เป็ นการพยักหน้ารับของนิโคไล

แต่ผมก็ยงั ไม่เข้าใจอยูด
่ ี “คุณกําลังพูดเรืองอะไรอยูก
่ น
ั แน่ เรือง
ของพวกเราเกียวอะไรกับพีชายของคริสเตียนกัน?”

เขาไม่ได้ตอบกลับมาในทันที แต่หน ั ไปสบตาโจชัวก่อน ซึงดู

เหมือนน้องชายของผมก็ยงั ไม่รูเ้ รืองเช่นกัน ผมคิดว่า
บางที...อาจจะไม่ได้มีแค่เราทีเก็บซ่อนความลับเอาไว้
“บางครังโชคชะตาก็ไม่ได้นําพาแค่โซลเมตมาพบกัน” นิคเอ่ย
ขึนในทีสุด “แต่มน
ั นําพาสิงทีอยูร่ อบตัวพวกเขาให้มาพัวพัน
กันด้วย และนันล่ะคือความพิเศษ”

เราทุกคนตังใจฟัง เพราะไม่วา่ อะไรทีกําลังจะหลุดออกมาจาก

ปากของเขามันต้องสําคัญมากแน่ ๆ ต่อให้ครังแรกทีฟังจะดูไร้
สาระ หรือเป็ นเรืองปกติสามัญธรรมดาจนดูไม่มีอะไรน่ าสนใจ
ก็ตาม

“โจชัวไม่ยอมบอกผมว่าเกิดอะไรขึนกับแม่ของเขา แต่คลิปที
ส่งมาก็ทาํ ให้ผมพอจะเดาออกอยูบ ่ า้ ง ถึงอย่างนันผมก็ยงั อยาก
ได้ยน
ิ เรืองทังหมดจริงๆ อยูด
่ ”ี

ผมสบตาน้องชาย เราต่างรับรูไ้ ด้ถงึ ความตึงเครียดของอีกฝ่ าย

เมือประเมินสถานการณ์ ดแ
ู ล้ว ผมคิดว่ามันถึงเวลาแล้วล่ะทีเรา
ต้องขอความช่วยเหลือจากคนอืน

เงยหน้าขึนมองนิโคไล เขาเงียบราวกับกําลังรอ เพราะแบบนัน

ผมจึงเลือกแล้วว่าจะคายความลับทีมีออกมา...คริสเตียนจับมือ
ผม และเมือเราสบตากัน ผมก็รูส้ ก
ึ เหมือนได้รบ
ั กําลังใจ

“ฉันรูว้ า่ พ่อเป็ นหนึงในผูค้ า้ ยารายใหญ่มานานแล้ว” ผมเริมเล่า

“ก็ราวๆ สิบห้าปี ได้ ตอนนันความอยากรูอ้ ยากเห็นของเด็กวัย
สิบสองทําให้ฉน ั ไปได้ยน
ิ ทียายคุยกับแม่เข้าโดยบังเอิญน่ ะ”

“แล้วเขารูไ้ หมว่านายรูเ้ รืองนีแล้ว?” คริสเตียนถาม

ผมส่ายหน้า “ไม่ เขาไม่รู ้ จนผ่านไปหลายปี โจก็ดน
ั ไปได้ยน
ิ
เขาคุยโทรศัพท์กบั ใครสักคนเรืองส่งยา เขาจับได้ โจเลยโดนขู่
ว่าถ้าเอาเรืองนีไปบอกใคร เขาจะทําร้ายแม่ของโจ...มิสซิส”

“ผมก็เลยเก็บมันเป็ นความลับมาตลอด แต่ก็หลุดปากเล่าให้เจย์

ฟังเพราะทนอึดอัดใจไม่ไหว สุดท้ายมันก็เลยกลายเป็ นความ
ลับทีเราสองคนต้องซ่อนเอาไว้” โจชัวช่วยอธิบายเพิม

มาคิดดูแล้วเขาเป็ นพ่อทีโคตรแย่ เป็ นไอ้บดั ซบทีไม่เคยมีใจ

เมตตาหรือรักใครเลย กล้าขูฆ ่ า่ ได้แม้กระทังเมียของตัวเอง
แถมยงั ขูก
่ บั คนทีเป็ นลูกชายร่วมสายเลือดอีกต่างหาก

เมือก่อนเขาเคยดีกว่านี ใจดีกว่านี รักโจมากกว่านี...รักเขา

มากกว่าผมซะอีก

“นันจึงเป็ นคําอธิบายได้ดวี า่ ทําไมเขาถึงส่งคลิปนันมา”

นิโคไลยืนมือมาขอโทรศัพท์ของโจไปแล้วเปิ ดคลิปทีว่า ก่อน

ยืนมันให้คริสเตียน ซึงเป็ นคนเดียวในพวกเราทังหมดทียังไม่
ได้ด.ู ..ผมนังอยูข่ า้ งเขา แต่เลือกทีจะไม่ดม
ู น
ั ซํา ถึงอย่างนันผม
ก็ยงั ได้ยน
ิ เสียงทีดังออกมาจากคลิปชัดเจน

“ไอ้เด็กเหลือขอ! ฉันรูว้ า่ แกอยูก

่ บั ไอ้เจย์เดน! ถ้าไม่อยากให้
แม่แกตายก็กลับบ้านมาซะ!”
และแม้วา่ ผมจะได้ยน ิ แค่เสียง แต่ผมก็ยงั นึกภาพในคลิปออก
ถึงจะดูมนั ไปแค่ครังเดียวก็ตาม...หญิงสาวทีมีเส้นผมยาวหยิกสี
บลอนด์ออ ่ น ใบหน้าซูบซีดมีรอ ่ งรอยบาดเจ็บจากการโดน
ทําร้าย ร่างกายผ่ายผอมเพราะทํางานหนักและต้องทนทุกข์
ทรมานอยูก ่ บั ผูช
้ ายทุเรศคนหนึงมานานหลายปี

“ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ปกติแล้วนะ” คริสว่า หลังจากดูจบเขาก็

ยืนโทรศัพท์คนื

นิโคไลพยักหน้าเห็นด้วย “ผมก็คด
ิ อย่างนัน นอกจากค้ายาเขา
คงเสพมันด้วย แค่ดแู ววตาของเขาก็รูแ
้ ล้วว่าสมองของเขาโดน
ยานรกพวกนันทําลายไปเกินกว่าครัง เขาเริมเข้าสูอ่ าการ
ประสาทหลอนและฉุ นเฉี ยวเกินกว่าปกติแล้วล่ะ”

“ถึงอย่างนันผมก็ยงั ไม่เข้าใจอยูด
่ วี า่ มันเกียวกับพีชายของผมยงั
ไง?” คริสขมวดคิว อ่า นันสิ ผมก็สงสัยเหมือนกัน

เป็ นอีกครังทีนิโคไลไม่ตอบ เขาเบือนหน้ามองออกไปมองนอก

หน้าต่าง เมือพวกเรามองตามก็พบว่ามีรถคันหนึงเลือนเข้ามา
จอดหน้าบ้านของผม คริสเตียนมองตามก่อนจะผุดลุกขึนยืน
แล้วก้าวเท้าไวๆ ออกไป

“นันพีชายฉัน”

เพียงไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับผูช ้ ายในชุดสูทคนหนึง ผม
ผุดลุกขึนจับมือทักทายอีกฝ่ ายทันที
“ยินดีทได้
ี พบกันอีกครังครับ คุณแคมเบลล์”

“เช่นกันครับคุณคาร์เตอร์” แคสเทียล แคมเบลล์เขย่ามือผม

แล้วจูๆ
่ เขาก็ยมเจ้
ิ าเล่ห์ “อ้อ ไม่คดิ เลยว่าคุณจะเป็ นโซลเมต
ของน้องชายผม แต่ก็ยน ิ ดีตอ้ นรับสูค่ รอบครัวของเรานะครับ”

“เอ่อ...” ผมพูดอะไรไม่ถูก คําพูดของเขาเหมือนหมัดทีต่อยฮุค

เข้าทีปลายคางของผม

ยินดีตอ
้ นรับสูค
้ รอบครัวของเรา

นันมัน...บ้ามาก เขาทําให้ผมหน้าร้อนไปพร้อมๆ กับความขัด

แย้งในใจทีกูร่ อ้ งขึนมาเบาๆ เป็ นคําถามว่าผมจะมีโอกาสได้
เป็ นครอบครัวเดียวกันกับคริสเตียนงันเหรอ?

ความคิดนันอันตรายเกินไป ผมไม่ควรคิดแบบนันถ้าอะไรๆ
ระหว่างเรายังไม่ชดั เจน ถ้าผมยังคงกลัวการสานสัมพันธ์กบ
ั
ใครสักคนอยู่

“ก็อยากจะขอบใจนะทีนายเป็ นมิตรกับคนของฉัน แต่ชว่ ย

อธิบายปัญหาคาใจให้ฉน
ั ได้เข้าใจหน่ อยได้มยั ตกลงมันเกิด
อะไรขึนกับครอบครัวของเรา?”

...ผมจะปล่อยผ่านคําว่าคนของฉันทีคริสเตียนพูดไปก็แล้วกัน
แคสเทียลสอดมือล้วงกระเป๋ ากางเกง เขาก้าวไปยังบาน
หน้าต่าง มองไปด้านนอกก่อนจะหันกลบั มาแล้วเปลียนเป็ นทิง
ตัวพิงสะโพกกับขอบหน้าต่างแทน ดวงตาสีเทาเหมือนกับโซล
เมตของผมมองตรงมาทีเราสองคนพีน้อง...ผมกับโจ

“พ่อของคุณมีน้องชายชือจาเร็ต สมิธใช่มยั ?”

ผมกะพริบตา “ใช่ครับ เขาเป็ นอาของผม”

“ทําไมนามสกุลไม่เหมือนกับคุณล่ะ?” เขาถามอีก

“เพราะว่าผมเปลียนมาใช้นามสกุลของแม่ตงตอนอายุ
ั สบิ สอง”

“ให้ตายเถอะ!” จูๆ
่ คริสเตียนก็สบถขึน เขายกมือกุมศีรษะ
สีหน้าสับสนและดูโกรธเคืองในอะไรสักอย่าง “มันไม่บงั เอิญ
เกินไปหรือไงทีอาของนายเป็ นโซลเมตของแม่ฉน ั !”

“หา?” คราวนีผมกลายเป็ นฝ่ ายสับสนบ้างแล้ว

แคสเทียลเปลียนจากล้วงกระเป๋ าเป็ นกอดอก “ตอนนี อาของคุณ

เป็ นพ่อเลียงของเรา”

“มันไม่ใช่พอ
่ ฉัน!” คริสเตียนตวาด และนันทําให้ผมเผลอสะดุง้
เขาโกรธอะไรเนีย
“คริสไม่ชอบเขาน่ ะ ผูช
้ ายคนนันเฮงซวยบัดซบเลยล่ะ” แคสเที
ยลไหวไหล่อธิบาย

ผมแค่นหัวเราะ “ไม่แปลก พ่อของผมก็เป็ นไอ้บดั ซบเหมือน

กัน”

“สมกับทีพวกเขาเป็ นพีน้องกันสินะ”

ผมเลิกคิวแทนคําตอบ แล้วหันไปหานิโคไล “เป็ นเรืองบังเอิญ

จริงๆ นีสินะทีคุณพูดเอาไว้...โชคชะตาไม่ได้นําพาให้โซลเม
ตมาเจอกันแค่นน ั แต่ยงั พาคนรอบตัวพวกเขามาพัวพันกัน
ด้วย”

“ยิงไปกว่านันครอบครัวของพวกคุณกําลังตกอยูใ่ นอันตราย”

“ยงั ไง?” โจชัวทีเงียบอยูน

่ านเอ่ยถาม ส่วนผมลุกขึนเดินไปหา
คริสเตียนทีดูเหมือนกําลังจะสติแตกแล้ว

ผมดึงตัวเขาไว้ให้หยุดเดิน คว้าต้นคอเขาหันมามองหน้ากัน
“เฮ้ เฮ้ คริสเตียน”

เขายอมสบตาผม พรูลมหายใจระบายความหงุดหงิด สองมือ

กุมต้นคอของผมบ้าง

“โทษที ฉันแค่...ฉันเกลียดเขา ไอ้จาเร็ตนัน!”

“อืม ก็พอจะเดาได้ รูอ้ ะไรมัย? ลึกๆ แล้วฉันเองก็เกลียดพ่อ
เหมือนกัน” ผมยิม...คริสเตียนเลิกคิว ผมหลุดหัวเราะออกมา
เบาๆ อย่างไม่มีเหตุผล “แต่เกลียดทีเขาเป็ นไอ้ขยาทํ
ี าร้ายครอบ
ครัวน่ ะนะ เขาตอนทีฉันยังเด็กน่ ะใจดีกว่านีมาก...อย่างน้อยก็
เท่าทีความทรงจําตอนอายุสามสีขวบจะจําได้”

“พ่อแม่นายเลิกกันตอนนายอายุเท่าไหร่?” เขาถาม เป็ นคําถาม

ทีผมไม่เห็นความจําเป็ นจะต้องตอบ แต่ผมก็ยงั ตอบออกไป
ขณะเดียวกันก็กางแขนออกเล็กน้อยให้คริสเตียนได้สวมกอดที
เอวแล้วซบหน้าผากกับบ่าของผม

“ประมาณแปดขวบ”

“เหรอ? ส่วนพ่อฉันตายตอนทีฉันอายุยสิ
ี บสี และฉันต้องทนอยู่
กับสามีใหม่ของแม่เกือบสิบปี ได้”

ผมลูบเส้นผมของเขาเล่น และผมกับเขาก็กาํ ลังทําตัวเหมือนอยู่

ในโลกทีมีแค่เราเท่านัน ลืมเลือนไปหมดแล้วว่ายังมีคนอืนอยู่
ในห้องนีด้วย แต่ถงึ อย่างนันผมก็ไม่สนใจหรอก ผมสนใจแค่
โซลเมตของผม...ผมสัมผัสได้ถงึ ความรูส้ กึ ไม่มนคงในใจของ
ั
เขา

ความพิเศษของการเป็ นโซลเมตทีมีอะไรกันแล้วมันก็ดไี ม่น้อย

เลยแฮะ อย่างน้อยผมก็ได้รบ ั รูค
้ วามรูส้ ก
ึ ของคริสเตียนด้วยเช่น
กัน ไม่ใช่แค่เขาทีสัมผัสความรูส้ กึ ของผมได้คนเดียว คิดไปคิด
มามันก็ไม่แย่อย่างทีเคยกลัวเอาไว้ มีคนให้แบ่งปันความรูส้ ก
ึ
ร่วมกัน แบบนีเรียกว่าคนพิเศษได้หรือเปล่า?

ผมกดจูบทีข้างขมับของเขาเป็ นการให้กาํ ลังใจ และได้จบู ที

ต้นคอกลับมาเป็ นของตอบแทน แต่แล้วมันก็ไม่ได้หยุดแค่จบ ู
เดียวเมือคริสเตียนดูดผิวเนือของผมเบาๆ ซึงอันทีจริงก็ไม่เบา
นักหรอก ผมเดาว่ามันต้องขึนรอยแล้วแน่ ๆ ไอ้บา้ เอ๊ย! มันใช่
เวลาไหมวะเนีย

“หยุดเลยคริส!” ผมกระซิบดุเขา ได้ยน

ิ เสียงหวั เราะเบาๆ จาก
เขา ผมก็เลยต่อยแขนเขาไปทีหนึง

คริสเตียนยอมผละออกห่างในทีสุด และเมือผมเบือนหน้าไป
มองทางอืน ก็พบเข้ากับสายตาล้อเลียนจากมิสเตอร์แคสเทียล
เลือนไปอีกนิดก็เจอเข้ากับสีหน้านิงเฉยเหมือนไม่รบ
ั รูอ้ ะไร
ของนิโคไล และหน้าแดงๆ กับดวงตาลุกลีลุกลนของโจชัวทีดู
เหมือนจะทําตัวไม่ถูกกับสิงทีเขาได้เห็น

โอ้พระเจ้า ผมลืมไปเสียสนิทเลยจริงๆ ว่ายังมีพวกเขาอยูด

่ ว้ ย

“เอาล่ะ ไว้ไปนัวเนียกันทีหลังนะพวก ตอนนีมีสงที

ิ พวกนาย
ต้องรู”้ แคสเทียลว่า

ผมหลุบตาไม่มองหน้าเขาแล้วก้าวไปนังบนโซฟาอีกครัง เรา
จะ...ไม่พด
ู ถึงเรืองเมือกีกันอีก โอเคนะ?
คริสเตียนเดินตามมานังข้างกัน “เป็ นเรืองเดียวกับทีนายเพิงพูด
กับฉันก่อนมาทีนีสินะ”

ผมไม่รวู้ า่ พวกเขาสองคนพีน้องกําลังพูดเรืองอะไร แต่ผมก็ยงั

ตังใจฟัง เพราะตอนนีไม่วา่ เรืองไหนก็ลว้ นสําคัญ อีกทังผมยัง
ต้องขอให้พวกเขาช่วยแม่ของโจด้วย ดังนันทุกข้อมูลล้วน
จําเป็ น

“ยงั ฉลาดเหมือนเดิมนีไอ้น้องชาย” แคสเทียลชีหน้าคริสแล้วยิม

มุมปาก “จําได้มยั ? ถ้าแกอยากกําจัดเขาออกไปจากครอบครัว
เราต้องร่วมมือกัน”

“บอกมาสักทีเถอะว่าต้องทํายงั ไง”

“คุณคงไม่ได้คด
ิ จะฆ่าเขาหรอกนะครับ” ผมถาม พอใช้คาํ ว่า
กําจัดแล้วสมองมันก็เผลอคิดไปแบบนัน

“ไม่หรอก เราไม่ฆา่ คน ผมไม่ใช่ผมู ้ ีอ ท

ิ ธิพลทีจะทําอะไรแบบ
นันได้หรอกนะ ผมเป็ นแค่นกั ธุรกิจ แต่ถา้ เป็ นนิโคไลก็ไม่แน่
เขาน่ าจะฆ่าคนได้”

“หา?” ทังผมทังโจชัวมุน
่ คิวแน่ น ไม่แน่ ใจว่าทีได้ยน
ิ นันเรือง
จริงหรือหูฝาดไป
“มิสเตอร์แคมเบลล์ ผมไม่ฆา่ คน” นิโคไล ริชมอนด์เอ่ยขึน
สีหน้าของเขายังคงนิงเฉย แต่แววตาคมกริบราวกับดวงตาของ
เหยียวยามจ้องศัตรู และหมายจะขยําให้ตายคากรงเล็บ

แคสเทียลยกมือเสมอไหล่ “หยอกเล่นน่ า นายนีไม่มีอารมณ์ ขน

ั
เอาเสียเลย”

“ถ้าโคลตันอยูท
่ นี
ี คุณคงขําจนหายใจไม่ทน
ั ”

ผมไม่รวู้ า่ โคลตันคือใคร แต่มน

ั ทําให้ใบหน้าของแคสเทียลแข็ง
เป็ นหินได้ในทันที ช่างสวนทางกับคําพูดทีว่าคนคนนันจะ
ทําให้เขาหัวเราะจนหายใจไม่ทน ั

“หึๆ”

อ่า คงจะไม่คอ่ ยถูกกันล่ะมัง เพราะสีหน้าของแคสเทียลบึงตึงลง

กว่าเดิมเมือโดนคริสเตียนหัวเราะใส่

“โจ ขึนไปรอบนห้องไป”

“อะไร!? คุณจะกันผมออกจากเรืองนีงันเหรอ!?” น้องชายของ

ผมโวยวายทันทีเมือโซลเมตหันมาออกคําสัง “ไม่มีทาง! ผมไม่
ยอมแน่ เรืองนีมันเกียวกับแม่ผมด้วย ผมจะช่วยแม่”

“เรืองมันใหญ่เกินกว่าเด็กอย่างนายจะเข้าใจ”
“ผมไม่เด็กแล้ว! สิบแปดแล้วนะ!”

“สําหรับฉันนายยงั เด็กเกินไปกับเรืองนี โจ” นิคยังคงยืนยันคํา

เดิม “นายจะไปรอข้างบนดีๆ หรืออยากให้ฉน ั ลงโทษนายหลัง
จากทีเรากลับถึงบ้าน?”

“นิค!” โจชัวดูไม่พอใจ แต่เขาก็เหมือนจะทําอะไรไม่ได้

นอกจากเดินกระแทกเท้าออกจากห้องนังเล่น แล้ววิงตึงตังขึน
ไปชันสองของบ้าน

ผมมองตามน้องจนลับสายตา ก่อนจะหันกลับบอกนิโคไล
“ขอบคุณ”

“ไม่จาํ เป็ น ผมทําเพราะปกป้ องเขาอยูแ

่ ล้ว”

ได้ยน ิ อย่างนันผมก็สบายใจมากขึน อย่างน้อยผูช

้ ายคนนีก็เป็ น
โซลเมตทีเชือใจได้วา่ จะดูแลโจชัวให้ปลอดภัยจากอันตราย เขา
ยงั เด็กเกินไปทีจะเข้ามาพัวพันกับเรืองพวกนี

“ผมสืบประวัตข ิ องตระกูลสมิธมาสักพัก รวมไปถึงเรืองของคน

ทีเกียวข้องกับพวกเขา คุณเองก็เป็ นหนึงในนัน”

ผมเลิกคิวเมือได้ยน
ิ ทีนิคพูด ส่วนแคสเทียลขยับมานังทีโซฟา
เดียวแล้วกล่าวเสริม “ชีวต
ิ ของคุณน่ าสนใจพิลก
ึ ”
ถ้าเรียกความระยําบัดซบของชีวต ิ ผมว่าน่ าสนใจ คนคนนีก็
คงจะมีตอ ่ มรับรูผ
้ ด
ิ ปกติแล้วล่ะ

“พ่อแม่หย่ากันตอนคุณอายุแปดขวบ น้องสาวทีเกิดทีหลังคุณ
ห้าปี แท้ทจริ
ี งเป็ นลูกคนละพ่อ เธอชืออะไรนะ? เจสซี แบรน
ดอนใช่มย?” ั

นีคือความสามารถของคนรวยสินะ พอคิดจะสืบเรืองของใครก็
รูล้ ก
ึ รูล้ ะเอียดราวกับมานังอยูก
่ ลางวงครอบครัวของคนคนนัน
แล้วพอเห็นว่าผมไม่ตอบอะไรเขาก็รา่ ยประวัตช ิ ีวต
ิ ของผมออก
มายาวเหยียด การรําลึกถึงความหลังมีแต่จะทําให้ผมเจ็บปวด
ถึงอย่างนันผมกลับไม่คด ิ ห้ามให้เขาหยุดพูด และรับรูไ้ ด้โดย
ไม่ตอ ้ งหันไปมองว่าคริสเตียนกําลังมองผมอยู่ มือของเขายืน
มาสอดประสานปลายนิวเข้ากับมือของผมแน่นราวกับต้องการ
ให้กาํ ลังใจ ซึงนันทําให้ผมอดจะลอบยิมไม่ได้กบั ความอ่อน
โยนทีเขามีให้

“เฮ้! พอสักทีเถอะน่ า จะพูดถึงอดีตทําไม” คริสเตียนเป็ นฝ่ ายที

ทนไม่ไหวแทน เขาโพล่งขึนเสียงดัง มือทีจับกับผมบีบแน่ นจน
ผมรูส้ ก
ึ เจ็บนิดหน่ อย แต่ผมก็ไม่ได้หา้ มเขา บางทีเขาอาจจะ
สัมผัสได้ถงึ ความรูส้ ก
ึ เจ็บปวดของผมล่ะมัง

“ทีต้องพูดเพราะผมอยากรูว้ า่ คุณจะทําใจได้หรือเปล่าเจย์เดน
ถ้าพ่อของคุณต้องตาย”

ร่างของผมแข็งทือราวกับโดนสาปให้กลายเป็ นรูปปัน
ตายงันเหรอ

“...ทําไมต้องตาย?”

“คุณก็น่าจะรูด
้ วี า่ ค้ายามีความเสียงมากแค่ไหน และถ้าวันหนึง
โดนกวาดล้าง ไม่โดนจับเข้าคุกเขาก็ตอ ้ งตาย มีให้แค่สองทาง
เลือกเท่านันสําหรับคนพวกนี”

“แถมพ่อคุณยังมีสว่ นเกียวข้องกับารทุจริตอีกต่างหาก”

“ทุจริต...” อะไร? พ่อของผมไปโกงเงินใครงันเหรอ?

ขณะทีผมกําลังมึนงง คริสเตียนก็โพล่งขึน “อย่าบอกนะว่าไอ้

สารเลวนัน...!”

แคสเทียลพยักหน้า เขาเหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่างอีก
ครัง หากแต่แววตาของเขามันเย็นชาต่างจากทุกครังทีมักจะ
เป็ นมิตร นําเสียงทุม
้ ตําเรียบนิงชวนให้ขนลุกในทันทีทฟั
ี ง

“ใช่ คริส จาเร็ตยักยอกเงินบริษท

ั ของเรามาสักพักแล้ว และฉัน
เดาว่าเงินทีเขาเอาไปน่ าจะพัวพันกับการค้ายาเสพติดของพี
ชายเขา”

ให้ตาย นี มันเรืองใหญ่กว่าทีผมคิดเอาไว้ซะแล้ว!
Chapter 16

When I decided to try it

การมีโซลเมตก็ไม่ได้แย่เสมอไป และโซลเมตของผมก็เป็ น
ผูช
้ ายทีดีกว่าทีคิดเอาไว้

คริสเตียนไม่อยากให้ผมอยูค ่ นเดียว เขาคงรับรูไ้ ด้วา่ ความรูส้ ก

ึ
ของผมไม่มนคงั มันสับสน เจ็บปวด และอดกลันกับสิงทีตัวเอง
เพิงจะเลือกไป มากเกินกว่าทีผมจะอธิบายออกมาได้ ผมกําลัง
ทําอะไร กําลังทําร้ายพ่อหรือเปล่า ผมไม่รเู้ ลย

ตอนทีเราตกลงกันเรืองแผนการเปิ ดโปงอาและพ่อของผม ผม
ก็รูเ้ ลยว่าผมต้องทํามันไม่ได้แน่ มันยากเกินไป จะเลวยังไง
ผูช
้ ายคนนันก็คอ ื พ่อของผม พ่อของโจชัว

แต่สดุ ท้ายผมก็ตอ
้ งเลือก และเป็ นการเลือกทีใช้เวลาคิดน้อย
กว่าทีตังใจเอาไว้มาก...คําพูดเพียงประโยคเดียวของนิโคไลคือ
ตัวช่วยในการตัดสินใจของผม เป็ นตัวช่วยชันเลิศ

‘เลือกเอาว่าคุณจะช่วยพ่อหรือจะช่วยโจชัว’
น้องคือส่วนหนึงของชีวต ิ ผม เขากับเจสซีสําคัญกับผมยิงกว่า
ใคร ยิงกว่าพ่อกับแม่ ดังนันถ้าผมต้องเลือก ผมก็จะเลือกพวก
เขา...และใช่ ผมเลือกแล้วว่าจะทําตามแผนอะไรก็ตามทีพวก
เขาวางเอาไว้

“เจย์เดน”

“...ว่าไง” ผมหนั ไปตอบรับเสียงเรียกของโซลเมต คริสเตียน

มองผมนิงนาน สายตาของเขาแสดงออกชัดเจนว่ากําลังกังวล
และมันก็เป็ นไปตามนันจริงๆ เมือผมสัมผัสความรูส้ ก
ึ ของเขา
ได้อย่างนันเช่นกัน

“ฉันโอเค”

“แต่ฉนั รูว้ า่ นายไม่โอเค” เขาสวนกลับ “ฉันรับรูไ้ ด้วา่ นายกําลัง

กลัว”

“ก็อาจจะจริง” ผมยอมรับ “ถึงอย่างนันฉันก็ยงั ต้องทํามันใช่

ไหมล่ะ?”

แล้วเราสองคนก็พากันเงียบ จนกระทังเสียงโทรศัพท์ของผมดัง
ขึน ผมเอือมไปหยิบมันผ่านหน้าคริสเตียน แต่ในระหว่างนัน
อีกฝ่ ายก็สวมกอดเข้าทีลําตัวของผม แล้วดึงเราทังคูใ่ ห้ลม
้ ลง
นอนหงายหลังไปบนเตียงด้วยกัน
ตุบ
้ !

“เฮ้” ผมประท้วงเบาๆ แต่ถงึ อย่างนันก็ยอมขยับตัวนอนในท่าที

สบายทีสุด แล้วปล่อยให้คริสเตียนโอบกอดผมเอาไว้ ฝ่ ามืออัน
แข็งแกร่งลูบแผ่นหลังของผมราวกับจะปลอบโยนกัน...ผมหัว
เราะเบาๆ แล้วหันกลับมาให้ความสนใจกับเสียงร้องของเครือง
มือสือสารทียังดังไม่หยุด เมือเห็นว่าเป็ นโจชัวก็กดรับทันที
“นายเป็ นยังไงบ้าง”

ได้ยน
ิ เสียงกุกกักดังมากจากอีกฝัง สักพักใหญ่กว่าทีโจชัวจะ
ตอบกลับมา “ผมไม่เป็ นไร”

“พ่อได้ทาํ ร้ายนายไหม?” ผมยงั ไม่วางใจ เมือเย็นเราตกลงกัน

ว่าจะให้โจกลับบ้านไปก่อน แล้วค่อยไปรับเขาออกมาหลังจาก
หาเซฟเฮาส์ทีปลอดภัยให้เขากับแม่ได้แล้ว

“...นิดหน่ อย”

ผมรูใ้ นทันที ไอ้คาํ ว่านิดหน่ อยนันน่ ะโกหกทังเพ เขาโกหกเพือ

ให้ผมสบายใจ และสาบานได้...ผมไม่ชอบเลย

“ตอนนีนายอยูท
่ ไหน”
ี

“ผมเพิงกลับเข้าห้อง” โจชัวตอบ “เจย์ แม่โดนเขาตบอีกแล้ว”

ผมนิงไปอึดใจหนึงเมือได้ยน
ิ อย่างนัน แล้วถามใหม่ “เธอเป็ น
อะไรมากหรือเปล่า”

โจไม่ตอบ แต่ถา้ ผมไม่ได้หูฝาดไปเอง ผมคิดว่าเขาเพิงจะหลุด

เสียงสะอืนออกมา มีไม่กีอย่างทีทําให้น้องชายของผมร้องไห้ได้
ทังทีเขาเกลียดการร้องไห้ยงกว่
ิ าอะไร...ผูช ้ ายต้องไม่รอ้ งไห้
ง่ายๆ ต้องเข้มแข็ง เขาบอกอย่างนัน และเคยบอกว่าเขาอยาก
จะเข้มแข็งให้ได้เหมือนผม แต่เขาไม่รห ู ้ รอกว่าผมต้องใช้
ความพยายามมากแค่ไหนเพือแสดงออกให้ทก ุ คนได้เห็นว่าผม
ไม่เป็ นไร

การทีเขาร้องไห้ แปลได้วา่ แม่ของเขาอาการไม่คอ่ ยดีนกั ...โจ

รักแม่มาก เขาคงทนไม่ได้ทต้ ี องเห็นแม่โดนทําร้าย

“อดทนอีกนิดโจ ไม่นานหรอก แล้วพีจะไปช่วย”

“พี...พีหมายความว่ายงั ไงเจย์ พีจะ...จะมาเหรอ”

ผมหลุดยิม “นายก็ได้ยน
ิ ทีพวกเราคุยกันแล้วนีไอ้น้องชาย”

คําพูดของผมทําให้คริสเตียนทียงั คงง่วนอยูก ่ บั การลูบหลังลูบ

ไหล่ผมเลิกคิว ผมสบตาเขาแล้วยิมพราว เลิกคิวให้เขาบ้างแทน
คําอธิบาย...คิดเหรอว่าผมจะไม่รจู ้ กั นิสยั ของโจชัว ถึงจะโดนนิ
โคไลไล่ให้ขนห้ ึ องไปแล้ว แต่เมือเย็นเขาต้องแอบลงมาแล้ว
ลอบฟังอยูด่ า้ นนอกห้องนังเล่นแน่ นอน ผมมันใจเลยล่ะ
“ผมเปล่า”

“อย่าปฏิเสธให้ยากเลยโจ” ผมเอ่ยเย้าแหย่ นําเสียงติดจะ

หัวเราะไปด้วย “นายเตรียมตัวเอาไว้แล้วกัน พีจะพานายกับแม่
ออกมาจากบ้านนันให้ได้”

“แต่...แล้วพ่อล่ะเจย์?”

“เราต้องทิงเขา โจ” นําเสียงของผมกลับมาจริงจังมากขึน “พี

เข้าใจว่านายรูส้ กึ ยังไง พีเองก็รส
ู้ ก
ึ ไม่ตา่ งกัน ถึงพ่อจะเฮงซวย
ไปหน่ อย แต่นนก็ ั เพราะยาเสพติดทีทําให้เขากลายเป็ นคนแบบ
นัน และถ้าเราอยากช่วยพ่อ เราต้องหาทางพาเขาไปบําบัดให้
ได้”

คริสเตียนกอดผมแน่ นขึน เขาคงรูส้ ก

ึ ได้ถงึ ความอึดอัดใจของ
ผมอีกครังแล้ว

ผมก้มหน้าลง ลอบยิมกับตัวเอง เพิงจะรูว้ า่ การมีใครสักคนคอย

กอดเราในวันทีเรารูส้ ก
ึ แย่มนั ดีไม่น้อยเลย ยิงเมือคนคนนัน
เป็ นโซลเมตของผม เป็ นผูช ้ ายทีดีจนไม่น่าเชือว่าคริสเตียนคน
นี จะเป็ นคนเดียวกันกับไอ้บา้ กามทีฟัดกับสาวไม่ซาคนตรง
ํ
หน้าห้องนําของคลับคนนัน

ถ้าวันนันผมไม่เดินชนเขา เราจะได้มาอยูด
่ ว้ ยกันแบบนีไหม
นะ?
“เจย์ เฮ้ พีชาย” โจชัวเรียกผม และนันทําให้ผมหลุดออกจาก
ความคิดเมือครูท ่ น
ั ที

“ว่าไง”

“ผมอยากรูว้ า่ พีจะมาเมือไหร่” นําเสียงของโจดูไม่มนใจ

ั “ผม
แค่อยาก...แบบว่าอยากให้พมาไวๆ
ี ผมเป็ นห่วงแม่ พ่อบ้าไป
แล้ว และผมกลัวว่าเขาจะพลังมือฆ่าเราตายกันหมด”

“เร็วทีสุด โจ” ผมบอกเขา “พีจะไปให้เร็วทีสุด อย่างทีบอก นาย

เตรียมตัวเอาไว้แล้วกัน”

“ผมควรบอกแม่...”

“ไม่” ผมเอ่ยแทรก “ไม่ตอ

้ งบอกเธอ นายก็รูว้ า่ เธอจะไม่ยอมไป
ไหนแน่ เพราะเธอรักพ่อมาก”

“แม้วา่ พ่อจะไม่เคยรักแม่เลยน่ ะเหรอ?”

เอาล่ะ ผมไม่ชอบใจเลยกับนําเสียงเย้ยหยน ั ของเขา แต่น้องชาย

ของผมก็โตพอทีจะรูแ ้ ล้วว่าตัวเองเกิดมาได้ยงั ไง ทีแน่ ๆ เขาคง
คิดไปแล้วว่าเขาไม่ได้เกิดจากความรัก...แต่มน ั ไม่ใช่ หรือ
อย่างน้อยก็ไม่เชิงว่ามันเป็ นอย่างนัน

“พ่อรักนายนะโจชัว ไม่อย่างนันเขาคงเลือกทีจะทิงนายไปแล้ว
คงไม่เลือกแต่งงานกับแม่ของนายหรอก”
โจชัวไม่ตอบ แต่ผมรูว้ า่ เขากําลังคิดตามคําพูดของผมอยู่ อ่า
ผมอยากจะคุยกับเขามากกว่านี แต่คด ิ ว่าผมคงต้องวางแล้ว
เพราะตอนนี คริสเตียนเริมจะก่อกวนผมแล้วน่ ะสิ มือของเขา
เคลือนไปทัวตัวของผม และให้ตาย! ผมไม่รูเ้ ลยว่าเขาสอดมือ
เข้ามาใต้เสือของผมตังแต่เมือไหร่ มันใช่เวลาไหมเนีย ไอ้งงั
เอ๊ย!

“ไว้เราค่อยคุยกันนะโจ อย่าลืมทีพีบอก เตรียมตัวเอาไว้ให้

พร้อม”

“อืม โอเค ฝันดีนะเจย์”

“กูด
๊ ไนท์ไอ้น้องชาย”

ผมกดวางสาย แล้วโยนโทรศัพท์ทงไปส่
ิ งๆ บนมุมหนึงของ
เตียงนอน ไม่รรี อเลยทีจะตะคลุบมือของคุณโซลเมต ซึงกําลัง
เลือนขึนมาลากไล้ตามแนวกระดูกสันหลังของผมแล้ว นีมันไม่
ดีเลย การทีเขาทําแบบนันมีแต่จะกระตุน
้ ให้ผมเกิดอารมณ์
และใช่ ผมยังไม่อยากฟัดกับเขาตอนนี

“ทําตัวให้มน
ั ดีๆ หน่ อยพีชาย” ผมบอกเขา พยายามดึงมือเขา
ออกมาจากใต้เสือของผมเอง แล้วจากนันจึงตบแก้มเขาเบาๆ
เพือเรียกสติ “นีไม่ใช่เวลาทีเราจะมาเอากันนะพวก”

คริสเตียนหัวเราะเสียงดังลัน “ไม่เอาน่ า คลายเครียดไง”

เขาเกลียปลายนิวเข้ากับหัวคิวของผม แล้วเลือนไปคลึงขมับ
แทน...ผมหลับตา ยอมให้เขานวดให้ เพราะสักพักแล้วทีผม
ปวดหัว แต่ผมก็ยงั ทนฝื นทําเหมือนไม่ได้เป็ นอะไร จะว่าไป
เรืองฝื นตัวเองนีก็เป็ นงานถนัดของผมเลยแฮะ

“ปวดหัวใช่ไหมล่ะ มีแผลเบอเริมอยูบ ่ นหัวยังไม่พอหรือไงถึง

ได้เครียดอีก” จริงสิ ผมลืมไปเลยว่าบนหัวของผมยังมีผา้ ปิ ด
แผลแปะเอาไว้อยู่ บาดแผลทีถูกขวดเบียร์ของพ่อฟาดหัวแตก
เพิงจะผ่านไปแค่ยสิี บสีชัวโมงกว่าเท่านัน “แผลนายต้องอักเสบ
แล้วแน่ ๆ”

“ความเครียดเกียวกับแผลอักเสบด้วยเหรอ? แต่หมอบอกว่า
ฉันจะมีอาการปวดตามมาอยูแ ่ ล้วนะ”

“เดียวฉันจะไปเอายามาให้ แล้วก็หาอะไรให้นายกินเป็ นมือ

เย็นด้วย” คริสเตียนถอนหายใจ เขาจะผละออกห่างแต่คราวนี
เป็ นผมทีไม่ยอมให้เขาไป

ผมผ่อนลมหายใจ สองแขนกอดเอวโซลเมตเอาไว้หลวมๆ
“อย่าเพิงไป ฉันกําลังสบาย”

Chapter 17

When the first plan fails

อะไรๆ ก็ไม่ได้เป็ นไปตามแผนเสมอไปหรอกนะ

ผมคิดว่ารอบนีผมต้องตายแน่ ...ตายของแท้เลยล่ะ

ลักลอบเข้าบ้านของพ่อ หลังจากทีผมเพิงมาเจอเขาแล้วโดน
ขวดเบียร์ฟาดหัวแตกไปไม่กวั ี น ยงั ไม่ถงึ กําหนดวันตดั ไหม
จากแผลเย็บทีหัวเลยด้วยซํา แต่ผมก็กลับมาทีนีอีกครังแล้ว

รอบด้านถูกความมืดโรยตัวปกคลุมพืนที แสงเดียวทีมีคอ ื แสง

จากไฟในตัวบ้านแต่ละหลังทีส่องออกมา กับแสงสว่างของไฟ
ถนนทีมีอยูเ่ รียงราย ผมเช็กให้แน่ ใจว่าไม่มีใครเห็นผม ก่อนจะ
ก้าวอย่างระมัดระวังและไม่ลม ื ทีจะหลบกล้องวงจรปิ ดรอบบ้าน
โจชัวบอกว่าพ่อเอามาติดไว้หลังจากทีผมออกจากบ้านไป นัน
มันก็สบ
ิ ปี มาแล้วล่ะมัง และผมไม่รวู ้ า่ มันยังใช้งานได้ไหม แต่
ผมไม่ขอเสียงด้วยการถูกพบเห็นจะดีกว่า

จนกระทังมาถึงฝังตะวันตกของบ้าน ห้องของโจชัวอยูต ่ รงนี

มันตรงกับห้องครัวพอดี...ผมมองหาลูท ่ างในการแอบปี นขึน
ไปหาน้อง จําได้วา่ มันมีบน
ั ไดอยูท
่ ห้
ี องเก็บของหลังบ้าน ถ้าผม
ไปเอาจะได้ไหมนะ?
ชัวขณะทีกําลังลังเลอยูน
่ น
ั เสียงของคริสเตียนก็ดงั รอดมาจาก
สมอลทอล์กอันเล็กแบบไร้สายทีผมเสียบเอาไว้ในหูขา้ งขวา

“อย่าลังเลเจย์เดน นายทําได้ เชือฉัน”

“อืม เข้าใจแล้ว” ผมสูดหายใจเข้าลึก พยายามเชือในสิงทีโซล

เมตของผมบอก

ผมทําได้...ผมทําได้อยูแ
่ ล้ว เพือโจชัวไงล่ะ

คิดได้ดงั นันผมก็กา้ วไปทางด้านหลังบ้าน พยายามทําเสียงให้

เบาทีสุด ระวังไม่ให้ตวั เองเผลอไปเหยียบอะไรทีมีเสียงเข้า
เพราะผมไม่มีทางรูเ้ ลยว่าจะมีใครในบ้านมาได้ยนิ หรือเปล่า
จนกระทังมาถึงห้องเก็บของเล็กๆ ด้านหลังบ้าน มันอยูต ่ ด
ิ กับรัว
ทีสุดมุมของสนามหญ้า...ผมมองเข้าไปในบ้านอีกครัง ให้
แน่ ใจว่าจะไม่มีใครออกมาเวลานี จากนันจึงค่อยๆ ย่องไปทาง
ห้องทีมีบนั ไดเก็บเอาไว้

ห้องเก็บของเก่ามากกว่าครังสุดท้ายทีผมเห็น ปกติพอ ่ ไม่เคย

ล็อกห้องนี เพราะมันมีแค่อป
ุ กรณ์ ทาํ สวนและงานช่างต่างๆ ที
ไม่ได้มีมูลค่ามากมายอะไรเท่านัน และเป็ นโชคดีทสิี บปี ผ่านไป
มันยังคงไม่ถูกล็อกเหมือนเดิม

ผมเลียงทีจะเปิ ดไฟในห้องเก็บของแล้วใช้โทรศัพท์เปิ ดไฟฉาย

ให้แสงสว่างแทน ไม่นานก็เจอบันไดพับครึงทีตามหา สภาพ
ของมันยังดีอยูม่ าก และสามารถเอาไปใช้งานได้
แน่ นอน...หยิบมันออกมาอย่างระมัดระวัง แต่ความระวังทีมาก
เกินไปก็กอ
่ ให้เกิดปัญหาตามมา

โครม!

“SHIT!”

ผมสบถ มองหาทีหลบไปด้วยแต่ก็พบว่าในห้องเล็กๆ แบบนี

ไม่มีพืนทีให้ผมใช้ซอ่ นตัวได้เลย ผมจึงตัดสินใจออกจากทีนี
ก่อน...มองเห็นความเคลือนไหวในบ้านหลังใหญ่ ผมจึงเร่ง
ฝี เท้าพาทังตัวเองและบันไดไปหลบอยูด ่ า้ นหลังต้นไม้ใหญ่ และ
ได้แต่ภาวนาขอให้ไม่มีใครเดินมาทางนี

“เจย์เดน! เฮ้! เกิดอะไรขึน?!”

ผมไม่ตอบคริสเตียน กลันหายใจเมือได้ยน ิ เสียงฝี เท้าวิงมาทาง

นี...จะโดนจับก่อนไปช่วยโจชัวไม่ได้เด็ดขาด!

“มีคนเข้ามาทีนี”

นันเสียงของพ่อ

“ไหน?” และนันเสียงของแม่เลียงผม...มิสซิสโจแอนนา

“ประตูหอ
้ งเก็บของมันเปิ ดอยู”่
เวร! ผมลืมปิ ดประตู

“มันไม่ได้ล็อกตังแต่แรก คงเป็ นลืมพัดหรือมีแมวแอบเข้าไป

ก็ได้ ช่วงนีแมวบ้านคุณนายเนลสันชอบมาป้ วนเปี ยนแถวบ้าน
เราอยูแ่ ล้วด้วย เมือวานฉันก็เพิงจะให้อาหารมันไป”

ผมรอฟังว่าพ่อจะตอบเธอว่ายงั ไง และคําตอบของเขาทําให้ผม
โล่งใจ “คงงัน”

“ไปเถอะค่ะ มือเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

เสียงฝี เท้าของทังสองก้าวห่างออกไป ผมผ่อนลมหายใจช้าๆ

เงยหน้าขึนหลับตาเรียกสติ แต่แล้วผมก็ทาํ พลาดอีกครังด้วย
การเผลอเหวียงบันไดในมือไปกระแทกพุม ่ ไม้ขา้ งตัว

แซ่ก!

แน่ นอนว่าเสียงเสียดสีของกิงก้านพุม
่ ไม้อย่างผิดปกติเรียก
ความสนใจของพ่อกับมิสซิสโจแอนนาได้อก ี ครัง

“นันใคร!?” พ่อตะโกนถาม วิงตรงมาทางทีผมกําลังหลบอยูอ

่ ก
ี
ด้วย

ซวยแล้ว ผมต้องโดนเขาจับได้แน่ ๆ และนันจะทําให้แผนทุก

อย่างพังหมด ไม่น่าประมาทเลยให้ตายเถอะ!
ผมได้แต่หลับตา รอรับสิงทีจะเกิดขึนหลังจากนี...เมือพ่อเห็น
ผม เขาจะกระชากคอเสือผม จับผมเหวียงไปบนพืนแล้วตามมา
กระทืบอกผม จากนันก็คร่อมทับแล้วหวดหมัดใส่หน้าผม ใช่
ผมคิดอย่างนัน มองเห็นความเป็ นไปได้ทงหมดที
ั ว่านันอยูใ่ น
หัวตัวเองเลยล่ะ

“ตังสติไว้เจย์เดน นายต้องปลอดภัย”

เสียงคริสเตียนพูดขึนอีกครัง น่ าแปลกทีมันทําให้ผมรูส้ ก ึ ผ่อน

คลายอย่างน่ าประหลาด แต่ถงึ อย่างนันผมกลับไม่ได้คด ิ อย่างที
เขาพูดเลย...ผมไม่มีทางปลอดภัยแน่ เพราะพ่อเดินมาถึงจุดที
ผมอยูแ่ ล้ว ระหว่างเรามีเพียงต้นไม้ขวางกัน ถ้าเพียงแต่เขา
ก้าวอ้อมมาทางนี เขาก็จะเจอผม

“เมียว”

ทุกอย่างราวกับหยุดชะงัก ราวกับเวลาหยุดหมุน ผมเหลือบมอง

ทีมาของเสียงแมวร้องนัน แล้วก็พบเข้ากับจนขนฟูน่ารักสีสม ้
ดวงตากลมใสของมันมองมาทีผม ก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้ว
เดินเข้าไปในพุม
่ ไม้ ผมไม่รวู ้ า่ มันไปทางไหนต่อ แต่คด ิ ว่ามัน
คงปรากฏตัวออกไปให้คนทีอยูอ ่ ก
ี ฟากของต้นไม้เห็น เพราะ
มิสซิสโจแอนนาพูดขึนมาให้ได้ยน ิ ว่า...

“นันไง เดซี แมวของคุณนายเนลสันจริงๆ ด้วย เจ้านีคงเข้าไป

ซนในห้องเก็บของมา”
เสียงพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดของพ่อ...เป็ นเสียงสุดท้ายทีผม
ได้ยนิ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงปิ ดประตูหลังบ้าน และความ
เงียบก็กลับมาโรยตัวอยูข
่ า้ งกายผมอีกครัง

ผมทรุดลงนังกับพืน หอบหายใจทังทีไม่ได้ไปวิงมาเลยสักนิด
แต่กลับเหนื อยหอบเพราะการกลันหายใจนานเกินไป “โอ้
พระเจ้า โอ้พระเจ้า...”

“เฮ้ เจย์เดน หายใจช้าๆ นายโอเคมัย?”

“ฉันโอเค ไม่เป็ นไร” เป็ นประโยคแรกทีผมตอบกลับไปมาโซล

เมตของผม

“แน่ ใจนะ ให้ตายสิ ฉันอยากจะไปหานายเดียวนีเลย!”

ผมส่ายหน้า แม้รวู ้ า่ เขาไม่เห็น “นายต้องอยูท

่ ีนัน รอให้ฉน
ั พา
โจชัวกับแม่ของเขาไปหา แล้วทําหน้าทีขับรถพาเราหนี ถ้านาย
มาทีนีมันจะเสียเวลา แสตนด์บายไว้ แล้วเจอกัน”

ผมตัดบท จากนันก็คอ่ ยๆ พาตัวเองออกจากทีซ่อน มองเข้าไป

ในบ้านให้แน่ ใจอีกครังว่าไม่มีใครเห็นผมจริงๆ จากนันจึงย่อง
กลับไปทีหน้าต่างห้องของโจชัว โดยไม่ลืมหิวบันได้ไปด้วย
และระวังไม่ทาํ ให้เกิดเสียงอีกครัง ไม่พลาดอีกแล้ว สาบานเลย

ตามแผนขันแรก ผมต้องพาน้องชายของผมกับมิสซิสโจแอน
นาไปซ่อนตัวยังทีปลอดภัย แค่นีพ่อก็จะเอาเธอมาขูโ่ จไม่ได้อก
ี
แล้ว จากนันก็จะเป็ นแผนการเปิ ดโปงพร้อมหาหลักฐานการค้า
ยาของเขา ตามด้วยจับพวกเขาส่งตํารวจ และพาไปบําบัด
อาการติดยาต่อไป...ฟังดูเหมือนง่าย แต่ไม่เลย ผมคิดว่ามันคง
ไม่งา่ ยอย่างนัน เราคงต้องเหนือยกันอีกมากกว่าเรืองทุกอย่าง
จะจบลง

ผมปี นบันได้อย่างช้าๆ ไต่ขนมาจนถึ

ึ งหน้าต่างห้องของโจชัว
เขากําลังนอนฟังเพลงอยูบ่ นเตียง ไม่แน่ ใจว่าเขาจะได้ยน
ิ ไหม
แต่ยงั ไงผมก็ตอ
้ งลองเคาะเรียกเขาดู

แรงเคาะเพียงสองครังแต่กลับทําให้โจชัวได้ยน
ิ เขาผุดลุกขึน
แล้วพุง่ มาหาผมอย่างรวดเร็ว เหลือบมองประตูหอ้ งนอนเล็ก
น้อยในขณะทีมือก็เปิ ดบานหน้าต่างให้ผมไปด้วย

“เก็บของเรียบร้อยแล้วหรือยังโจ” ทันทีทเข้
ี ามาในห้องผมก็
ถามก่อนเป็ นอย่างแรก

โจชัวพยักหน้า “เรียบร้อย ของแม่ดว้ ย”

“นายยังไม่ได้บอกมิสซิสโจแอนนาใช่มยว่
ั าเราจะหนี”

“ไม่ ก็พวกพีไม่ให้บอกไม่ใช่เหรอ”

ผมพยักหน้ารับ นิโคไลให้เหตุผลว่าถ้าโจแอนนารูล้ ว่ งหน้าว่า

ต้องหนี เธออาจจะเผลอทําตัวมีพริ ุธให้พอ
่ รูต
้ วั เข้าซะก่อน แบบ
นันอะไรๆ จะยิงยากเข้าไปใหญ่
“ดี จากนีเราต้อง...”

ฉิ บ! เสียงฝี เท้า มีคนกําลังขึนมา!

“พีไปหลบในนันก่อนเจย์เดน” โจชัวผลักผมเข้าไปในห้องนํา
ทันทีทประตู
ี ปิดลงผมก็ได้ยน
ิ เสียงแม่ของเขาเปิ ดประตูเข้ามา
ในห้อง

“ลูกรัก ได้เวลามือเย็นแล้ว”

“ครับแม่ ลงไปก่อนเลย เดียวผมตามไป”

“จ้ะ อย่านานนะ ลูกรูด

้ วี า่ พ่อไม่ชอบรอนานๆ”

เมือแน่ใจว่ามิสซิสโจแอนนาออกไปแล้ว ผมก็คอ
่ ยๆ แง้มประตู
ห้องนําเปิ ดออกมา...เราสองคนสบตากัน ผมพยักหน้าให้เขา

“ไปเถอะ หลังจากมือเย็นเราจะได้หาทางออกจากทีนี และต้อง

ไม่ให้พอ
่ รูด
้ ว้ ย”

“ผมได้ยน
ิ มาว่าพ่อมีนด
ั กับเพือนทีบาร์ประจํา หลังมือเย็นพ่อคง
ออกไป”

“เยียม ถ้าทางสะดวกเราจะได้รบ
ี หนี”
เมือโจชัวลงไปดินเนอร์แล้วผมก็ถือวิสาสะเดินสํารวจห้อง ผม
ไม่ได้มาอยูใ่ นห้องนีนานเท่ากับจํานวนปี ทีผมออกจากบ้านนี
ไป เพิงมารูส้ ก ึ ว่าเขาโตขึนมากแล้วก็ตอนทีได้เห็นความเป็ น
เด็กหนุ่มอายุสบ ิ แปดในห้องของเขา...โปสเตอร์นกั ร้องวงร็อก
ชือดังกับทีมฟุตบอลทีมโปรดถูกแปะอยูบ ่ นผนัง บอร์ดขนาด
ใหญ่ตดิ อยูเ่ ต็มกําแพงห้องฝังหนึง บนนันเต็มไปด้วยกระดาษ
ซึงถูกปักหมุดเอาไว้ มีทงที ั ตัดมาจากหนังสือพิมพ์และนิตยสาร
รวมไปถึงโพสต์อท ิ เตือนความจําหลากสีสนั

อ่า หลังจากนีผมคงต้องซ่อนตัวเพือรอสินะ

“อีกนิดเดียวเท่านันเจย์เดน” คริสเตียนเอ่ยมาตามสาย

ผมยิม “อืม อีกแค่ไม่นานเท่านัน

ผมต้องรอ...จนกว่าโจชัวจะกลับขึนมา

ครึงชัวโมงนันคือเวลาทังหมดทีเขาทานมือเย็นกับครอบครัว โจ
ชัวกลับขึนมาอีกครังและไม่ลมื ทีจะล็อกประตูหอ
้ ง เขาเรียกหา
ผม เมือผมโผล่หน้าออกมาจากตูเ้ สือผ้าเขาก็หลุดยิมขํา จนผม
ต้องเดินเข้าไปหาแล้วขยีเส้นผมของเขา

“หัวเราะพีงันเหรอ”
“พีตลกมากเจย์เดน เหมือนชูร้ กั ทีต้องเข้าไปหลบในตูเ้ สือผ้า
เลย”

เราสองคนพีน้องหัวเราะขําขันให้กบั ความคิดนัน ก่อนผมจะ

โบกไม้โบกมือบอกกับเขาว่า “ไปเอากระเป๋ าออกมาเถอะ ถ้า
พ่อออกไปเราก็ตอ
้ งรีบออกไปก่อนทีเขาจะกลับมาเหมือนกัน”

“โอเค ผมเก็บของจําเป็ นไว้หมดแล้วล่ะ” โจชัวคว้าเอากระเป๋ า

เป้ ใบใหญ่ขนมาสะพาย
ึ ก่อนจะหยิบเอากระเป๋ าถืออีกใบมาวาง
ลงบนเตียงนอน “อันนีของแม่”

ผมพยักหน้ารับ ทันใดนันเสียงเครืองยนต์ของรถมอเตอร์ไซค์ก็
ดังขึนทีหน้าบ้าน โจชัววิงออกไปดู สกั พักเขาก็กลับขึนมา “พ่อ
ออกไปแล้ว”

“ดี นายไปเรียกมิสซิสโจแอนนามาได้เลย”

แล้วเขาก็หายไปอีกพักใหญ่ ผมมองนาฬก ิ าข้อมืออย่าง

กังวล...ไม่รเู้ ลยว่าพ่อจะกลับมาเมือไหร่ ผมไม่อยากเสียงโดน
จับได้ ดังนันเราต้องรีบมากกว่านี

“อะไรกันโจชัว ลูกมีเรืองอะไรจะคุยกับแม่ถงึ ต้องพามาทีห้อง

นอนของลูกด้วย”

“มีคนอยากคุยกับแม่น่ะฮะ”
“ใคร?” เสียงของมิสซิสโจแอนนาถาม พอดีกบั ทีประตูหอ
้ ง
นอนของโจชัวเปิ ดออก และเธอได้พบกับผมทียืนอยูก
่ ลางห้อง
“เจย์เดน คาร์เตอร์!”

“เอ่อ สวัสดีครับ...”

“แกมาทําอะไรทีบ้านฉัน!?” เธอไม่ฟงั ทีผมพูดเลยสักนิด

ตะโกนดังลันแทรกคําพูดของผม...เอาล่ะ ในเมือเธอไม่เป็ น
มิตร งันผมก็จะไม่ออ
้ มค้อม เพราะเราเหลือเวลาไม่มากแล้ว

“ผมต้องพาคุณกับโจชัวออกไปอยูใ่ นทีปลอดภัย”

“ปลอดภัยอะไร!? ฉันไม่ไปไหนทังนัน!”

“แต่แม่ฮะ พ่อขูจ่ ะทําร้ายแม่นะ! ทําไมแม่ไม่ไปกับผมล่ะ” โจ

ชัวช่วยพูด

โจแอนนาหันไปมองลูกชายของตัวเองทันที “ลูกจะไปไหนโจ
ชัว!”

“ผมจะไปจากทีนี ผมไม่ยอมอยูก
่ บั พ่อขียาอีกต่อไปแล้ว!”

“แต่นนพ่
ั อของลูก!”

“ก็แค่ชวั คราวครับคุณนายโจแอนนา เมือเรามันใจว่าพ่อหาย

ดีแล้ว เราจะพาคุณกลับบ้าน” ผมพยายามอธิบายอย่างใจเย็น
แต่ดเู หมือนหญิงวัยกลางคนทีมีรป
ู หน้าผอมตอบซีดเซียวจะไม่
ยอม

“หมายความว่ายังไง!? นีแกคิดจะทําอะไรไอ้เด็กนรก!”

“แม่! อย่าเรียกเจย์อย่างนันนะ! เขาเป็ นพีชายของผม”

“มันไม่ใช่พแก
ี มันก็แค่เด็กกาฝาก!”

โอเค ผมว่าเราคุยกันไม่รเู้ รืองแล้ว และผมจะทําเมินเฉยต่อคํา

พูดร้ายกาจของเธอด้วยการพยายามลากเธอออกไปจากทีนี ใน
เมือคุยกันไม่ได้ก็มีแต่ตอ
้ งบังคับ แต่กอ
่ นทีผมจะทันได้ลงมือ
ทําอะไร...

“ยยั ป้ านันอยากตายหรือไง กล้าดียงั ไงมาบอกว่านายเป็ น

กาฝาก!” คริสเตียนทีได้ยนิ ทุกการสนทนาทางฝังผมเอ่ยขึนอย่า
ขุน
่ เคือง “ฉันจะไปเอาเลือดหัวเธอออก!”

“เฮ้! ใจเย็นน่ าคริสเตียน ฉันไม่เป็ นไร” ผมรีบบอกเขา ไม่

ได้...ยังไงเขาก็มาทีนีไม่ได้ เขาต้องรออยูท่ รถเพื
ี อเตรียมตัวพา
เราขับรถหนี

“แกคุยกับใคร!? มีใครมากับแกอีกงันเหรอ หา!?” มิสซิสโจแอ

นนาถลึงตาใส่ผม เธอดูตืนตระหนกพอๆ กับลนลาน เธอหันรี
หันขวาง ก่อนจะคว้าเอาแจกันทีตังอยูน
่ อกประตูหอ
้ งนอนของ
โจชัวขึนมา และเธอคงจะเขวียงมันมาใส่ผมแล้วถ้าไม่ใช่เพราะ
โจชัวห้ามเอาไว้

“แม่อย่า!”

“ปล่อยฉัน! ฉันจะตีมน
ั ให้ตาย ถ้าไม่มีมน
ั มาอยูด
่ ว้ ยเมือตอน
นัน พ่อของแกก็คงจะรักแกมากกว่านี”

“พ่อไม่เคยรักใครอยูแ
่ ล้ว ไม่วา่ จะเจย์หรือผม!” โจตะโกนลัน
เขาแย่งแจกันออกไปจากมือแม่จนได้ แล้วหันมาบอกผม “คง
ต้องบังคับแม่ออกไปแล้วล่ะเจย์”

“นายไปเอากระเป๋ ามาเถอะ” ผมก้าวเข้าไปหาคุณนายโจแอน

นา ตังใจจะอุม ้ เธอพาดบ่า แต่เธอก็ดนและทุ
ิ บตีผมจนเจ็บไป
หมด สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหว “หยุดได้แล้วครับ! ผมกําลังช่วย
คุณอยูน่ ะ ถ้าคุณกับโจปลอดภัย ผมจะได้มีเวลามาช่วยพ่อให้
เลิกค้ายาสักที!”

“อะ...อะไรนะ?” เธอนิงไปเมือได้ยน
ิ ทีผมเอ่ยออกมา ดวงตา
ของเธอเบิกกว้าง “กะ...แกจะจับเขางันเหรอ จะจับเขาส่ง
ตํารวจใช่มย!?”
ั

“ผมไม่ได้จะ...”
“ไม่ได้นะ! แกจะทําแบบนันไม่ได้! ถ้าไม่ใช่เพราะยาพวกนันที
เขาขาย ครอบครัวของเราก็คงไม่มีเงินใช้สบายอยูแ ่ บบนี! แก
จะจับเขาไปไม่ได้ ทําไม่ได้!”

โจชัวเองก็หยุดการเคลือนไหวเหมือนกับผม...ร่างของเราสอง
คนเหมือนถูกแช่แข็ง

“แม่พด
ู อะไร แม่รู ้ ไม่สิ แม่รว่ มมือกับพ่อมาตลอดงันเหรอ?
ขายไอ้ยาเวรตะไลพวกนันเนียนะ!?”

“ใช่!” มิสซิสโจแอนนาตวาดลัน “เพราะมันได้เงินดี ฉันก็เลย

ช่วยพ่อแกส่งยามาตลอด และบางที...บางทีก็เอามาเล่นเอง
ด้วย”

โอ้ ไม่นะ นีเป็ นเรืองใหม่ ผมกับโจไม่เคยรูม

้ าก่อน

“แล้วทีพ่อขูจ่ ะฆ่าแม่ในคลิปนันล่ะ...” โจชัวส่ายหน้าไม่อยาก

จะเชือ แต่ถงึ อย่างนันเขาก็ยงั ถามเรืองนีขึนมา ทังทีผมไม่ทน
ั
ได้นึกเอะใจเลยด้วยซํา

โจแอนนาแสยะยิม สีหน้าของเธอเหมือนคนเสียสติ “มันเป็ น

แผนตังแต่แรก เขาไม่ฆา่ ฉันหรอก เราก็แค่รว่ มมือกันหาทาง
พาแกกลับบ้าน แกจะไปอยูก ่ บั ไอ้เด็กเวรนีไม่ได้ แกต้องอยูก
่ บั
แม่!”

นีมัน...บ้ามาก!
คริสเตียนเองก็คงคิดเหมือนผม “เธอบ้าไปแล้ว”

ใช่ ผมก็คด
ิ อย่างนัน นอกจากพ่อทีกล้าขูฆ
่ า่ แม่ของลูกชายตัว
เอง แล้วยังมีแม่ทกล้
ี ายอมให้ตวั เองโดนทําร้ายเพืออัดคลิปส่ง
ให้ลก
ู ชายตัวเองอีกคน ระยําเถอะ!

แต่มีเรืองทีเฮงซวยยิงกว่านัน...

โจแอนนาหัวเราะ เธอชูโทรศัพท์ขนมาให้
ึ เราสองคนพีน้องดู

“ฉันโทรหาพ่อแกแล้ว เขาต้องได้ยน ิ ทังหมดทีเราคุยกันแน่

และเชือเถอะว่าเขากําลังจะกลับมา”

“!!!”

“กลับมาฆ่าแกไงไอ้เจย์เดน!”

Chapter 18

When we’re important to each other

ล้มเหลวไม่เป็ นท่า
ใช่ แผนการของเราพังยับไม่มีชนดี
ิ ...นันดูจะเป็ นคําอธิบาย
สถานการณ์ ตอนนีได้ดท
ี สุ
ี ด

ผมได้แต่ยนตะลึ
ื ง ทําอะไรไม่ถูกไปชัวขณะ โจชัวเองก็เหมือน
กัน ผมคิดว่าเขาคงตกใจยิงกว่าใคร เมือได้ยนิ จากปากแม่แท้ๆ
ของตัวเองว่าทังหมดเป็ นเรืองโกหก ทังเรืองโดนขูฆ
่ า่ โดน
ทําร้ายร่างกายแบบในคลิป...ทุกอย่างเป็ นแผนของพวกเขา
เป็ นเรืองลวงโลก

“เจย์เดน! ตอบฉัน!”

ผมได้ยนิ เสียงเรียกของคริสเตียนแล้ว แต่ผมตอบไม่ได้ ผมจะ

ให้โจแอนนารูไ้ ม่ได้เด็ดขาดว่ามีคนอืนมากับผมด้วย ไม่อย่าง
นันอาจจะกระทบกับแผนอืนหลังจากนี สมองของผมพยายาม
คิดหาทางออก ยังไงผมก็ตอ ้ งออกไปจากทีนีให้ได้ และต้องพา
โจชัวไปด้วย ผมไม่ยอมให้น้องอยูท ่ นี
ี หรอก ถ้าผมหายไปคน
เดียว โจต้องโดนพ่อทําร้ายอีกครังแน่

“โจ นายต้องออกไปก่อน วิงออกจากบ้านหลังจากทีพีสังให้วงิ

เข้าใจมัย?” ผมบอกเขา ดวงตายังคงจับจ้องแม่ของเขาเอาไว้
โจแอนนาขยับเข้ามาใกล้เรา และนันทําให้ผมต้องดึงโจไปไว้
ด้านหลัง...ผมไม่ยอมให้เขาแตะต้องโจเด็ดขาด
“แกจะให้ลก
ู ฉันไปไหน!?” เธอตวาดลัน “เขาไปไหนไม่ได้ทงั
นัน!”

“เขาต้องไป ไปจากครอบครัวบ้าๆ นี!” ผมตะโกนกลับไป และ

นันทําให้เธอชะงัก ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ

ผมอาศัยจังหวะนี หันไปกระชากกรอบรูปทีติดอยูต ่ รงผนังออก

มา แล้วพุง่ ตัวเข้าหาเธอ...โจแอนนากรีดร้อง เธอถอยร่นจน
หงายหลังล้มเข้าไปในห้องนอนทีเคยเป็ นของผม ดูเหมือนว่า
หลังจากทีผมย้ายออกไป ห้องนีจะกลายเป็ นห้องเก็บของไป
แล้ว

ผมหันหลับมาดึงโจชัวให้ตรงไปทีบันได “รีบออกไป เร็วเข้า

ก่อนทีพ่อจะกลับมาถึง!”

“แต่แม่...”

“โจ! นายต้องปลอดภัยก่อน แล้วเราค่อยมาคิดหาวิธีกน ั ทีหลัง!”

โจยังคงนิง เขาลังเลผมรู...ไม่
้ วา่ จะอย่างไรผูห้ ญิงคนนีก็คอ ื แม่
ของเขา แม่ทไม่
ี เคยทําร้ายเขา ไม่เคยดุดา่ เขาด้วยซํา เขาไม่
อยากทิงแม่ แต่ผมคงยอมให้เขาอยูท ่ ีนีไม่ได้เช่นกัน “โจ
ขอร้องล่ะ รีบไป เชือพีนะ”

โจเม้มปาก เขาทําหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็ยอมพยักหน้ารับ

ในทีสุด “โอเค ผมจะ...ผมจะไป”
“จําได้ใช่มยว่
ั าต้องไปทีไหน?”

เขาพยักหน้าแทนคําตอบอีกครัง ผมรีบดันเขาให้ลงบันได้ไป
ถึงอย่างนันในขณะทีผมมัวแต่มองส่งน้องชายวิงลงไปชันล่าง
แรงกระแทกจากด้านหลังก็ทาํ ให้ผมเซจนเกือบจะหล่นลงจาก
บันได

“เจย์!”

“พีไม่เป็ นไร ไป! โจชัว! รีบไป!”

ผมจับราวบันไดเอาไว้แน่ น พยุงตัวเองไม่ให้รว่ งหล่นลงไป

แล้วเหวียงตัวกลับขึนชันสองของบ้านได้ในวินาทีตอ ่ มา
กระแทกไหล่เข้าใส่มส ิ ซิสโจแอนนา จนถังขยะทีเธอเอามาฟาด
แผนหลังของผมเมือครูก ่ ระเด็นหลุดมือไป

“ไอ้เด็กเหลือขอ!”

ผมไม่สนใจว่าเธอจะด่าผมยงั ไง เวลานีผมต้องสลัดเธอให้หลุด
แล้วรีบพาตัวเองตามน้องไป...ต้องรีบไปก่อนทีพ่อจะมา เพราะ
ถ้าพ่อกลับมาเจอผม ผมคงได้ตายจริงๆ

ขณะเดียวกันเสียงของคริสเตียนก็ดงั ขึนอีกครัง “เจย์เดน ฉันจะ

ไปช่วยนาย”
“ไม่ได้!” ผมตะโกนลัน ยังไงก็ไม่ได้ ถ้าคริสเตียนมาสถาน
การณ์ ตอ้ งเลวร้ายลงแน่ ! ผมจะให้เธอรูไ้ ม่ได้วา่ มีคนอืนคอย
ช่วยเหลือผมอยู่

“แล้วจะให้ฉน
ั รอต่อไปเนียนะ!?”

ผมไม่ตอบ รับรูไ้ ด้ถงึ ความโกรธของโซลเมต แต่ผมไม่มีเวลา

มาสนใจแล้ว ผมต้องรีบตามน้องไป...คิดได้ดงั นันผมจึงหัน
หลังวิงลงบันไดทันที โจชัวน่ าจะไปถึงตําแหน่ งทีคริสเตียนรอ
อยูแ
่ ล้ว ดังนันผมต้องรีบ

แต่ทน
ั ทีทีผมโผล่ออกไปถึงถนน แสงไฟจากรถยนต์คน
ั หนึงก็
สาดมากระทบตัวผม พร้อมเสียงบีบแตรและเสียงตะโกนดังลัน

“ไอ้เจย์เดน!”

บ้าฉิ บ! พ่อกลับมาแล้ว!

ผมวิงเต็มฝี เท้า ต้องหนี เขาให้พน

้ สลัดเขาให้ตามไม่ทน
ั ดังนัน
ผมต้องวิงออกนอกเส้นทาง จากทีตังใจจะไปหาคริสเตียนทันที
ก็เลียวไปทีถนนอีกเส้นแทน

“คริสเตียน โจไปหานายหรือยัง!?” ผมถาม

“มาแล้ว นายอยูไ่ หน”

“รออยูต
่ รงนัน อย่าไปไหน เดียวฉันไปหานายเอง แต่คงอีกสัก
พัก”

“นันนายกําลังวิงอยูง่ นเหรอ?”
ั

“ใช่ และฉันกําลังเหนือย นายคงรูส้ ก

ึ ได้”

“นายวิงไปไหน เจย์เดน ไม่ได้วงมาหาฉั

ิ นงันเหรอ?!”

ผมไม่ตอบ เพราะตอนนี ผมต้องใช้แรงในการวิงและหายใจให้

ทัน เหลือบมองด้านหลังก็เจอรถของพ่อขับตามมาติดๆ เวรเอ๊ย
เขามีรถแต่ผมมีแค่สองเท้า แล้วผมจะหนีเขาพ้นได้ยงั ไงกัน!
อีกนิดเดียวเขาก็จะถึงตัวผมแล้ว และพ่อคงไม่ใจดีขบั มาขวาง
หน้าผม แต่คงจะชนผมเลยมากกว่า ดังนันผมต้องไปทางอืน
ทางไหนก็ได้ทเขาจะใช้
ี รถไล่ตามผมไม่ได้อก
ี

ฉับพลันนันผมก็เห็นว่าเบืองหน้ามีป่าอยู่ ผมจึงออกแรงวิง
มากกว่าเดิม แล้วเลียวเข้าป่ าไปทันที

เอียด!

เสียงเบรกรถดังสนัน แต่ผมไม่คด ิ จะหันไปมอง ไม่นานก็ได้ยน

ิ
เสียงฝี เท้าวิงตามมา และให้ตายเถอะ! ในป่ ามันมืดมาก ผมต้อง
ระวังไม่ให้ตวั เองสะดุดรากไม้ลม
้ ไปพร้อมๆ กับการหนีพอ ่ ให้
พ้น และนันทําให้อะไรๆ มันยากมากขึนกว่าเดิม
“เจย์! บอกฉันมาว่านายอยูไ่ หน!?”

“รออยูน
่ นล่
ั ะน่ า เดียวฉันกลับไปหา”

ปัง!

เสียงปื นดังแทรกการพูดคุยของเราสองคน ผมสบถลัน

นอกจากหลบต้นไม้แล้วยังต้องหลบกระสุนอีกเหรอวะ!

“นันเสียงปื น!” คริสเตียนคงอยูไ่ ม่ไกลนัก เขาถึงได้ยน

ิ เสียงปื น
ในป่ า

“ใช่ แต่ไม่เป็ นไร ฉันยังควบคุมสถานการณ์ได้”

“มีปืนมาเกียวนายยังกล้าพูดแบบนีอีกหรือไงกัน!”

“เอาน่ า จะรีบกลับไปหานายนะ ใจเย็นเข้าไว้ทรั

ี ก”

ผมได้ยน ิ เสียงก่นด่าดังตามมา และทังๆ ทีกําลังหนีตายหัวซุก

หัวซุน แต่ผมก็อดทีหัวเราะไม่ได้ นันดูเหมือนจะทําให้
คริสเตียนยิงหงุดหงิด...ขอทีเถอะน่ า ผมไม่ได้ออ่ นหดั ขนาด
นันนะ ผมต้องรอดไปได้แน่ นอน เชือกันหน่ อยสิ

อยากจะบอกเขาให้สบายใจมากขึน แต่ผมเริมเหนือยแล้ว ไม่มี

แรงจะเปิ ดปากเอ่ยคําพูดอะไรออกไปนอกจากเสียงหอบหายใจ
เท่านัน
“หยุดเดียวนีนะไอ้เด็กเวร! แกหนีฉน
ั ไม่พน
้ หรอก!”

ผมเหลียวไปมองด้านหลัง เห็นร่างของพ่อวิงตามมาไกลออก
ไป...เอาล่ะ ผูช
้ ายคนนันอายุมากแล้ว อีกไม่นานเขาคงวิงต่อ
ไม่ไหวและต้องยอมแพ้ปล่อยให้ผมรอดไปได้แน่ นอน ผมเชือ
อย่างนัน ทีเหลือตอนนีก็คอ
ื ผมต้องอดทนวิงต่อไปเรือยๆ
จนกว่าเขาจะเลิกตาม อ้อ ต้องหาทางออกจากป่ าด้วย ไม่รเู้ ลย
แฮะว่าตอนนีวิงมาถึงไหนแล้ว

ปัง!

“FUCK!”

เสียงปื นดังขึนอีกครัง และคราวนีมันเฉี ยดปลายเท้าผมไปนิด

เดียว พระเจ้า! ผมไม่อยากจะเชือเลยว่าเขาหวังจะฆ่าผมจริงๆ
แม้กอ ่ นหน้านีผมจะบอกเองก็เถอะว่าผมคงต้องตายถ้าเจอเขา
แต่ลกึ ๆ ผมก็ไม่คดิ ว่ามันจะเป็ นแบบนัน เขาไม่เห็นผมเป็ นลูก
แล้วจริงๆ สินะ ถึงได้คด ิ จะปลิดชีวต
ิ กันโดยไม่ลงั เลเลยแม้แต่
น้อย

“ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันจะออกไปช่วยนาย”

ผมพยายามเค้นเสียงออกมาตอบเขา “ไม่ได้คริส นายต้องอยู่

กับโจ และทําให้แน่ ใจว่าไม่มีใครเห็นนาย รอให้ฉน
ั กลับไป
แล้วเราจะได้ไปจากทีนีกันสักที”
“แต่นายกําลังทําให้ฉนั เป็ นห่วงนะเจย์เดน ให้ตาย อย่าทําแบบ
นี อย่าห้ามกันได้มยั ฉันอยากแน่ ใจว่านายจะปลอดภัยกลับมา”

ผมยิม ในอกรูส้ ก ึ ฟูฟ่องเหมือนมีคนสูบลมเข้าไปในนัน เพราะ

ผมรับรูไ้ ด้ถงึ ความเป็ นห่วงเป็ นใยจากเขา และมันทําให้ผมรูส้ ก
ึ
ดีจนอยากจะร้องไห้เลยล่ะ

“เชือสิวา่ ฉันต้องกลับไปหานายได้แน่ นอน” ผมยํากับเขา “รอ

อยูท
่ ีนัน เป็ นเด็กดีเข้าใจไหม?”

“นายสิตอ
้ งเป็ นเด็กดีของฉัน ยอมฟังฉันพูดบ้าง”

“ก็ฟงั อยูน
่ ีไงแด๊ดดี”

ไม่มีเสียงตอบกลับมาของคุณโซลเมตอีก และผมสมั ผัสได้ถงึ

หัวใจทีเต้นระรัวของอีกฝ่ าย อ่า จริงๆ เลยน้า ทําไมเขาต้องมา
ใจเต้นแค่คาํ เรียกขานทีเขาเคยหยอกผมเองด้วยล่ะเนีย มันใช่
เวลางันเหรอตอนนีน่ ะ ผมคิดอย่างขําๆ

“ไว้นายกลับมาเมือไหร่ฉน
ั จะจูบนายให้ปากแตกเลยคอยดู”

ปัง!
ผมหัวเราะ ทังทีไม่ควรจะหัวเราะในขณะทีตัวเองกําลังวิงหลบ
กระสุนลูกต่อมาด้วยซํา แต่ผมก็ยงั ปล่อยให้ตวั เองขบขันกับ
ความน่ ารกั ของคุณโซลเมตอยูด่ ี

แต่แล้วผมก็สะดุดล้มจนได้

“โอย” โอดครวญด้วยความเจ็บเล็กๆ ทีเกิดกับข้อเท้า แต่ผมไม่

คิดว่ามันแพลงหรือเป็ นอะไรมากหรอก ก็แค่ความเจ็บเล็กน้อย
ถึงอย่างนันมันคงไม่ดแี น่ ถา้ ผมยังนังอยูต
่ รงนี

เหลือบมองด้านหลัง เสียงฝี เท้าทีเหยียบยําลงบนพืนดินซึงเต็ม

ไปด้วยใบไม้แห้งเงียบหายไปแล้ว ราวกับว่าพ่อไม่ได้วงตาม
ิ
ผมมาอีก แต่ถงึ อย่างนันผมก็ยงั ไม่ไว้ใจ รีบพาตัวเองหลบเข้า
หลังต้นไม้ หาทีกําบังและรอเวลาตังรับหากว่าพ่อโผล่มาถึงตัว
ผม

ไม่นานเสียงเหยียบใบไม้ก็ดงั ขึนให้ได้ยน
ิ อีกครัง ผมเผลอกลัน
หายใจ กํามือทังสองข้างแน่ น ลุน
้ ระทึกในทุกๆ นาทีวา่ พ่อจะ
เจอผมเมือไหร่ ให้วงออกไปตอนนี
ิ คงไม่ดแี น่ ผมไม่รวู้ า่ เขาอยู่
ห่างจากผมมากแค่ไหน เกิดวิงออกไปแล้วเขาลันไกขึนมา ไม่
พ้นทีมันจะต้องโดนตัวผมแน่ นอน

แกรบ

เสียงฝี เท้าหยุดลงในทีสุด...พร้อมกันนันผมก็ได้ยน
ิ เสียงสบถด่า
ตามมา
“เวรเอ๊ย! ไอ้ลก
ู หมานันมันหนีไปจนได้!”

ผมเม้มปากแน่ น กลันหายใจยิงกว่าเดิมทังทีมันไม่สามารถทํา
อย่างนันได้แล้ว ร่างทังร่างของผมเกร็งเขม็ง...ก่อนทุกอย่างจะ
สลายไปอย่างรวดเร็วเมือเสียงก้าวเดินของพ่อดังขึนอีกครัง
หากแต่ครังนีเป็ นการเดินห่างออกไป

ผมรอจนแน่ ใจว่าเขาไปไกลมากพอแล้ว จึงผ่อนลมหายใจยาว

ทรุดตัวลงนังเหยียดขาพิงแผ่นหลังกับต้นไม้ ผ่อนลมหายใจยาว
เงยหน้าหลับตาไปพร้อมๆ กับสูดเอาอากาศล็อตใหม่เข้าปอด

ผมรอดแล้ว

“ฉันปลอดภัยแล้ว” ผมบอกกับคนทียงั รอฟังอยูใ่ นสาย

ได้ยน
ิ คริสเตียนถอนหายใจ “ดี ทีนีก็กลับมาหาฉันได้แล้ว”

“อืม แน่ นอน แต่ขอพักอีกแป็ บหนึงนะ”

ผมมาถึงรถทีคริสเตียนจอดรออยู่ และทันทีทีเขาเห็นผม ผูช ้ าย

ตัวสูงใหญ่ทผมคุ
ี น้ เคยก็กา้ วเท้าเร็วๆ เข้ามาหา จนกระทังเขา
ยืนอยูต
่ รงหน้าผม ผมจึงแย้มยิมให้เขาแล้วกางแขนออก
“เห็นมัย ฉันโอเค ปลอดภัย ไม่มีแผลแม้แต่นิดเดียว”

คริสเตียนไม่ตอบอะไร เขากวาดสายตามองผมทังตัว ก่อนจะ

จับผมหมุนกลับหลังเพือหารอยแผลอืนๆ แต่ให้ตายยังไงเขาก็
หาไม่เจอหรอก ยกเว้นว่าเขาจะถกเสือผมขึน คงได้เห็นรอยชํา
ทีเกิดจากการโดนมิสซิสโจแอนนาฟาดถังขยะใส่อยูบ่ า้ ง

เมือผมหันหน้ากลับมาอีกครัง คริสเตียนก็รงผมเข้
ั าไปกอด
แน่ น “ขอบคุณพระเจ้า นายไม่เป็ นอะไรจริงๆ ด้วย”

ผมกอดตอบเขาแน่ นไม่ตา่ งกัน ก่อนจะเลือนสายตามองไปทีรถ

โจชัวกําลังยืนอยูข
่ า้ งประตูและมองมาทีผมด้วยความโล่งใจ ผม
ยิมให้เขา เปิ ดปากพูดโดยไม่มีเสียงว่า...พีไม่เป็ นไร แม่นายก็
เหมือนกัน

เขายิมตอบกลับมา แต่ดวงตาแดงกําจวนเจียนจะร้องไห้ ก่อน

สุดท้ายเขาจะเปิ ดประตูกา้ วขึนไปนังรอในรถ

“โจได้เล่าอะไรให้นายฟังไหม?” ผมถาม ผ่อนลมหายใจหนัก

หน่ วง

“นิดหน่ อย เขาบอกแค่วา่ แม่ของเขาหลอกเขามาตลอดว่าโดนขู่

จะฆ่า”

ผมพยักหน้า แล้วถอนหายใจอีกครัง “ไม่คด

ิ เลยว่าโจแอนนาจะ
ทําแบบนี”
“เธอคงโดนยานรกพวกนันเล่นงานจนไม่รบ
ั รูถ
้ งึ ความถูกต้อง
ไปแล้วล่ะมัง”

“คงจะเป็ นอย่างนัน” ผมตอบ ก่อนจะเผลอเกร็งตัวเมือจูๆ

่
คริสเตียนก็รงผมเข้
ั าไปกอดอีกครัง

เขากดจูบทีศีรษะของผม ไล่ไปทีข้างขมับ หน้าผาก ก่อนจบ

ด้วยริมฝี ปากของผม...เราจูบกันราวกับไม่รจู้ กั พอ ให้สมกับ
ความกังวลทีเกิดขึน ทังความกังวลของผมทีกลัวเขาจะไปช่วย
แล้วทําให้เราโดนจับได้กน
ั หมด ทังความกังวลของเขาทีกลัวผม
จะโดนยิงหรือได้รบั อันตราย

เมืออากาศหายใจเริมหมดคริสเตียนก็ถอยห่าง แล้วประกบจูบ
เข้ามาใหม่ สองแขนของเขารัดแผ่นหลังผมแน่ นจนเจ็บไป
หมด แต่ผมกลับชอบอ้อมกอดนีเหลือเกิน

จนเมือเราผละออกห่างจากกันอีกครัง โซลเมตของผมก็โน้ม
หน้าลงแนบหน้าผากกับบ่าของผม มือของเขาทีเลือนมาจับมือ
ของผมสันไปหมด ผมรูส้ กึ ได้อย่างชัดเจน เหมือนทีกําลังสัมผัส
ได้ถงึ ความกลัวในใจของเขา

เขากําลังกลัว...กลัวว่าผมจะเป็ นอะไรไป

“ถ้านายโดยยิงกลับมา ฉันคงสติแตกแน่ ฉันไม่อยากให้นายได้

รับอันตราย ฉัน...” คริสเตียนกดจูบทีซอกคอของผม “ฉันไม่
อยากสูญเสียนายไป นายสําคัญกับฉันมากกว่าทีเราทังคูจ่ ะคาด
คิดนะรูม
้ ย”
ั

ผมยิม...ยิมกว้างยิงกว่าเก่า แนบแก้มเข้ากับข้างขมับของเขา
บ้าง

“นายจะไม่มวี น
ั เสียฉันไปคริสเตียน แคมเบลล์”

“...”

“เหมือนทีฉันก็จะไม่มีวน
ั ยอมเสียนายไปเหมือนกัน”

Chapter 19

When we fall in love

ผมคิดว่าผม...

ผมเล่าทุกอย่างทีเกิดขึนให้นิโคไลกับแคสเทียลฟัง ทันทีทเรา
ี
ทังหมดกลับมาถึงบ้าน แน่ นอนว่าไม่ใช่บา้ นของผม นันเป็ น
สถานทีแรกทีพ่อจะไปตามหาเราสองคนพีน้อง แค่สบ ื หาทีอยู่
ของผมคงไม่ยากเกินไปสําหรับพ่อค้ายารายใหญ่อย่างเขา
หรอก ดังนันผมจึงกลับไปไม่ได้อก ี แล้ว อย่างน้อยก็ในตอนนี
แหล่งกบดานใหม่ของผมจึงเป็ นบ้านของคริสเตียน ซึง...นีเป็ น
ครังแรกทีผมได้มาเหยียบบ้านเขา ผมรูน ้ ะว่าเขารวย แต่พอได้
มานังอยูใ่ นคฤหาสน์ หลังใหญ่อย่างนีก็อดจะรูส้ ก
ึ ว่าตัวเองอยู่
แปลกทีแปลกทางไม่ได้

โซลเมตของผมคงรับรูถ ้ งึ ความนึกคิดนันของผมได้ เพราะเขา

ขยบั เข้ามานังข้างผมบนโซฟาตัวยาว ตบไหล่ปลอบใจผมเบาๆ
“ทําตัวตามสบายเถอะ”

ผมโคลงศีรษะ ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรไป แค่เอนตัวไป

หาเขาจนหัวไหล่ของเราสองคนแตะชนกัน และทันทีทผมทิี ง
ตัวลงไปหาเขาราวกับทังร่างอ่อนยวบเป็ นของเหลว คริสเตียนก็
เปลียนเป็ นโอบเอวผม รังให้หลังศีรษะของผมวางลงบนแผ่น
อกของเขาแทน

“เอาล่ะ” แคสเทียลกระแอมขัดเล็กน้อย เขาขมวดคิวมองผมกับ

น้องชายตัวเองเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่สด ุ ท้ายเขาก็ไม่พด
ู
แล้วกลับเข้าเรืองอีกครัง “ไหนเล่ามาสิ ทีบอกว่าล้มเหลวมัน
หมายความว่ายังไง”

ผมไม่ตอบ เหลือบสายตาไปมองโจชัวอย่างไม่แน่ ใจนักว่าผม

ควรจะเล่าเรืองทังหมดออกไปในตอนนีเลยดีหรือเปล่า ผมไม่
อยากตอกยําเรืองทีเพิงจะเกิดขึนให้น้องนึกถึงมันอีก แม้รวู้ า่ ยัง
ไงซะเขาก็ไม่มีทางลืมได้งา่ ยๆ หรอก ก็เรืองมันเพิงเกิดเองนี
นิโคไลเห็นสายตาของผมก็คงพอจะเข้าใจ ทังทีเขาไม่รเู้ รืองที
เกิดขึนด้วยซํา แต่ทา่ ทางทีแปลกไปของโจชัวทําให้อกี ฝ่ ายเดา
ได้ไม่ยากว่ามีบางอย่างเกิดขึน...เขาก้มลงกระซิบอะไรสักอย่าง
กับน้องชายของผม ตอนแรกโจชัวส่ายหน้า แต่หลังจากนันก็
เปลียนเป็ นหันไปถลึงตาใส่โซลเมตตัวเอง ก่อนจะลุกขึนก้าว
เท้าเร็วๆ ออกจากห้องทํางานของแคสเทียลไป ไม่ตอ ้ งให้ใคร
บอกผมก็เดาได้วา่ น้องกําลังโมโหมากขนาดไหน ฟังได้จาก
เสียงฝี เท้ากับเสียงปิ ดประตูนนล่
ั ะ

“นันเขาจะไปไหน?” ผมเอ่ยถาม ทําท่าจะลุกตามไปแต่

คริสเตียนก็รงผมเอาไว้
ั ทเดิ
ี ม แถมยงั กอดเอวผมแน่ นกว่าเดิม
อีกต่างหาก

“ห้องพักน่ ะครับ ไม่ตอ

้ งห่วงหรอก ผมให้คนของผมตามไป
ดูแลเขาแล้ว” นิโคไลยิมเล็กน้อย เพือยืนยันให้ผมสบายใจ “อีก
อย่างคุณก็ไม่อยากให้เขาอยูฟ ่ งั เราคุยกันไม่ใช่เหรอ?”

ผมถอนหายใจ “ขอบคุณนะครับ”

“งันคุณก็เล่ามาได้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึน” มิสเตอร์แคสเทียล
ดึงพวกเรากลับเข้าประเด็นเดิมอีกครัง

ห้านาทีตอ
่ มาผมก็เล่าทุกอย่างจนจบ โดยมีคริสเตียนช่วย
อธิบายเสริมในบางส่วน และเกิดความเงียบขึนหลังจากนัน เรา
ทังหมดจมอยูก่ บั ความคิดของตัวเอง ผมไม่รวู้ า่ พวกเขากําลัง
คิดอะไรอยู่ แต่ผมกําลังเป็ นห่วงโจชัว สภาพจิตใจของเขาต้อง
ไม่ดแ
ี น่ ผมรูด
้ เี ลยล่ะ

Special Halloween

Trick or Treat?

เรามาเล่นทริกออร์ทรีตกันดีกว่า

ถึงผมจะทําอาหารเป็ นอยูบ
่ า้ ง แต่นนไม่
ั รวมไปถึงการอบขนม
หรือทําลูกอมเพือแจกเด็กๆ ทีมาเคาะประตูบา้ นในคืนวันฮัลโล
วีนหรอกนะ ดังนันเราจึงเลือกทีจะซือขนมพวกนันจากซูเปอร์
มาร์เก็ตมาแทนยังไงล่ะ

ผมเหลือบมองคริสเตียนทีกําลังคุยโทรศัพท์อยูใ่ นห้องนังเล่น ดู
เหมือนเพือนๆ ของเขาจะชวนไปปาร์ตีวันปล่อยผีตงแต่ ั เมือ
เย็น แต่โซลเมตของผมก็ยงั ยืนยันทีจะปฏิเสธไม่ยอมไปท่าเดียว
ด้วยเหตุผลทีว่าเขาอยากอยูก
่ บั ผม

อันทีจริงวันนีก็ไม่ได้เป็ นวันสําคัญอะไรสําหรับเราสองคน
คงจะมีแค่เด็กๆ เท่านันล่ะมังทีตืนเต้นน่ ะ แต่ถงึ อย่างนัน
คริสเตียนก็ยงั เลือกทีจะมาอยูก
่ บั ผม รอเวลาให้มีคนมาเคาะ
ประตูบา้ นเพือถามว่าจะทริกหรือจะทรีต

เขาวางสายในทีสุด เป็ นเวลาเดียวกันกับทีผมคว้าขวดเบียร์สอง

ขวดเดินเข้าไปนังลงข้างเขาบนโซฟาตัวยาว สถานทีประจํา
เวลาพักผ่อนของเราสองคน

คริสเตียนรับขวดเบียร์ทผมยื
ี นให้ เขาดืมมันก่อนจะวางลงบน
โต๊ะหน้าโซฟา จากนันจึงขยับเปลียนท่าเป็ นนอนหนุนตักผม
และนันทําให้ผมอดทีจะหัวเราะไม่ได้

“ดูเหนือยนะ”

คุณโซลเมตผ่อนลมหายใจ “นิดหน่ อยน่ ะ”

“เพือนนายโทรมาตือให้ไปปาร์ตล่ี ะสิ”

“อืม” เขาหลับตาลงเมือผมลูบเส้นผมสีแอชบราวน์ของเขา “แต่

ฉันอยากอยูก่ บั นายมากกว่า”

“ฉันก็เหมือนกัน”

ได้ยนิ แบบนันเขาก็ลืมตา รังต้นคอผมให้โน้มลงไปหา...ริม

ฝี ปากของเราทังคูแ
่ นบชิดกัน รสชาติขมฝาดของเบียร์ทดื
ี ม
เข้าไปผสมปนเปกันภายในปาก ผมตอบรับปลายลินทีสอดเข้า
มา ดูดกลืนความอุน ่ ชืนอย่างหืนกระหาย
และมันอาจจะเกินเลยมากไปกว่านีแล้วด้วยซํา ถ้าไม่ใช่เพราะ
เสียงเคาะประตูบา้ นดังขัดจังหวะซะก่อน

คริสเตียนครางในลําคออย่างขัดใจ ผมยิมขํา ก่อนจะตบแก้ม

เขาเบาๆ เพือเรียกให้เขาลุกขึน

“ไปเถอะ สองทุม
่ แล้ว คงมีเด็กๆ อีกหลายบ้านมาเคาะประตูเล่น
เกมกับเรา”

เมือเปิ ดประตูออกผมก็พบกับเด็กๆ กลุม ่ หนึง พวกเขามากันสี

คน เป็ นเด็กผูห
้ ญิงสองคนและเด็กผูช ้ ายอีกสองคน อายุน่าจะ
ราวๆ เจ็ดถึงเก้าปี ไม่รส
ู ้ ิ ผมเดาเอาน่ ะ เด็กสมัยนีโตวัยเกินอายุ
กันจะตายไป

พวกเขาแต่งตัวในธีมวันปล่อยผี ผมรูจ้ กั แค่แวมไพร์ แต่ชุด

อืนๆ เนีย...ผมไม่รจู ้ ริงๆ ว่าพวกเขาคอสเพลย์เป็ นผีตวั ไหนกัน
แน่ ไม่ได้ดกู าร์ตูนมานานเป็ นสิบปี แล้วด้วยสิ

“Trick or Treat!!!” ประสานเสียงกันเอ่ยถาม ในมือมีตะกร้า

รูปหัวฟักทองสีสม
้ ทีสามารถใส่ขนมลงไปในนันได้ และดู
เหมือนพวกเขาจะไปแวะบ้านอืนมาก่อนแล้ว เพราะในตะกร้า
มีทงลู
ั กอมและห่อคุกกีเล็กๆ
ผมยิม หันไปมองโซลเมตเพือขอความเห็นของเขา...คริสเตียน
ฉี กยิม “Trick”

แล้วเด็กๆ ทังสีคนก็ทาํ ท่าหลอกผีแลบลินปลินตาใส่เรา โอ้ เจ้า

หนุ่มแวมไพร์ใส่เล็บยาวๆ มาด้วย พอเขากางมือออกก็เหมือน
แวมไพร์กาํ ลังกางกรงเล็บจับคอเหยือเลยแฮะ น่ ารักชะมัด

ผมหัวเราะเบาๆ ให้กบั ความน่ าเอ็นดูของพวกเขา ก่อนจะคว้า

ถุงลูกอมสีถุงยืนให้พวกเขาคนละใบ

“แฮปปี ฮัลโลวีนนะเด็กๆ”

“ขอบคุณครับบบ”

“ขอบคุณค่าาา”

...พวกเขามุง่ หน้าไปยงั บ้านหลังอืนต่อ ในขณะทีผมปิ ดประตู

ลงทังทีใบหน้ายังคงเปื อนรอยยิม

วันนีก็เหมือนกับฮัลโลวีนทุกปี ทีผมคอยเปิ ดประตูบา้ นแล้วแจก

ขนมให้เด็กๆ แต่ถา้ จะมีอะไรแตกต่าง ก็คงจะเป็ น
คริสเตียน...วันนีผมมีเขาอยูด
่ ว้ ย ผมไม่ได้อยูค
่ นเดียวอีกแล้ว
เวลาเคลือนผ่านไปจนถึงห้าทุม่ ผมโบกมือลาเด็กๆ กลุม ่ สุดท้าย
ทีมาเคาะประตูเล่นเกม...คิดว่าน่ าจะกลุม
่ สุดท้ายนะ เพราะขนม
ทีผมเตรียมไว้มน
ั หมดแล้ว และนีก็ดก ึ มากแล้วด้วย คงไม่มีเด็ก
ทีไหนเดือนเพ่นพ่านมาขอขนมแล้วล่ะ

“หมดแล้วสินะ” คริสเตียนเลิกคิวถาม ผมพยักหน้าตอบ

ตอนนีบนโต๊ะหน้าโซฟามีขวดเบียร์เพิมขึนเป็ นสิบขวด
แน่ นอนว่ามันไม่ใช่ของผมคนเดียว แต่เป็ นของคริสเตียนด้วย
ต่างหาก ผมรับขวดทีเพิงเปิ ดใหม่จากคุณโซลเมตมาดืม

“เล่นเกมกันมัย?” จูๆ
่ เขาก็พด
ู ขึน และนันทําให้ผมแปลกใจ

“เกม?”

คริสเตียนพยักหน้า “ทริกออร์ทรีต...เรามาเล่นเกมนีกันดีกว่า”

“ยงั ไงล่ะ หลอกหรือเลียงแบบทีทํากับพวกเด็กๆ น่ ะเหรอ” ผม

ยิม

โซลเมตของผมยิมเจ้าเล่ห์ เอาล่ะ นีไม่ดแ

ี ล้ว เขากําลังวางแผน
ทําเรืองร้ายกาจอะไรอยูแ
่ น่ ๆ

ผมกําลังคิดจะปฏิเสธ แต่...

“ไม่ทน
ั แล้วพวก นายต้องเล่น”
ผมกลอกตา “เอาเถอะ กติกาว่าไงล่ะ”

“มีกระดาษกับปากกาหรือเปล่า”

“นายกําลังถามคนเป็ นสถาปนิกว่ามีของสองอย่างนันหรือเปล่า
เนียนะ?”

คริสเตียนหัวเราะ “สรุปว่านายมี ทีนีก็ลุกไปหยิบมันมาได้แล้ว

ทีรัก”

ผมลุกไปหยิบให้เขาตามทีเขาขอ พอยืนให้เขาก็รบั ไปแล้วฉี ก

หน้ากระดาษเปล่าออกมาพับเข้าหากันหลายทบ ก่อนจะคลีออก
เพือนเขียนคําว่า Trick ลงไปตามช่องว่างทีแบ่งเอาไว้ตามรอย
พับนัน แล้วฉี กมันออกมาม้วนเป็ นเส้นกลมเล็กๆ ได้เป็ นกอง
กระดาษคําว่าหลอกสิบใบ จากนันเขาก็ทาํ แบบเดิม แต่เปลียน
เป็ นเขียนคําว่า Treat อีกสิบใบ

“กติกาง่ายๆ เราจะผลัดกันจับฉลากพวกนี ” เขาอธิบาย มือก็

โกยเอากองกระดาษทังยีสิบชินทีถูกม้วนไว้อย่างดีใส่ลงไปใน
กล่องคุกกีเล็กๆ ทีเราเพิงกินหมด ปิ ดฝาแล้วเขย่าจนกระดาษ
เหล่านันผสมปนเปกัน “ถ้าได้ทริกต้องดืมเท่านี”

แล้วเขาก็เปลียนไปเทเบียร์ใส่แก้วไวน์ โดยกะปริมาณเอา
คร่าวๆ ให้ได้ครึงแก้ว (ซึงผมก็ไม่รวู ้ า่ เขาไปเอาแก้วมาตอน
ไหน อาจจะเป็ นตอนทีผมออกไปแจกขนมเด็กๆ กลุม ่ สุดท้า
ยล่ะมัง) อืม เบียร์ในแก้วไวน์ ประหลาดดีแฮะ

“แล้วถ้าได้ทรีตล่ะ?”

คริสเตียนยิมมุมปาก ประกายตาของเขาแฝงไปด้วยความเจ้า
เล่ห์และหืนกระหายในอะไรบางอย่าง และคําตอบต่อมาก็ทาํ ให้
ผมเข้าใจในแววตานัน

“ถ้าได้ทรีตต้องถอดเสือผ้าออกทีละชิน”

ผมระเบิดเสียงหัวเราะดังลัน ไม่คดิ ว่าเขาจะเล่นอะไรแบบนี

จริงๆ เลยให้ตายสิ แล้วคิดหรือว่าผมจะกลัว ฉลากมีอยูย่ สิ
ี บชิน
ผมไม่คงไม่โชคร้ายจับได้ทรีตจนต้องแก้ผา้ หมดหรอกน่ า

“เริมเลยมัย?”

“เอาสิ ว่าแต่ใครจะจับก่อน”

“ฉันให้นายก่อนแล้วกัน” คริสเตียนเปิ ดกระปุกคุกกีแล้วยืนมา

หาผม

ผมหรีตามองใบหน้าหล่อเหลาของเขา ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
ด้วยความขบขันกึงระอา เพราะความเป็ นโซลเมตทําให้ผมรับรู้
ถึงความรูส้ ก
ึ ของเขาได้ ว่าตอนนีเขากําลังตืนเต้นมากแค่ไหน
คงหวังว่าผมจะจับได้ทรีตสินะ เจ้าคนหืนกามเอ๊ย!
ทันทีทผมคลี
ี แผ่นกระดาษออก คําทีปรากฏอยูบ
่ นนันก็คอ
ื ...

Trick

ผมชูมน
ั ให้เขาดู “โชคร้ายจังแฮะทีฉันได้ดม
ื ”

คริสเตียนมีสห
ี น้าบึงตึงเมือเห็นว่าผมจับได้คาํ นี ผมหัวเราะ
ก่อนจะดืมเบียร์ในแก้วไวน์ จนหมด แล้วรินใส่กลับไปใหม่ใน
ปริมาณเท่ากับก่อนหน้านี

“ทีนีก็ตานายแล้วหยาหยี”

และคริสเตียนก็จบั ได้ Treat

เป็ นอีกครังทีผมระเบิดเสียงหัวเราะดังลันบ้าน “เอาเลย ถอดสิ

ถอด”

“ไว้ให้ถงึ คราวนายบ้างเถอะน่ า” คุณโซลเมตของผมกลอกตา

ก่อนเขาจะถอดรองเท้าใส่เดินในบ้านออก

“เฮ้ รองเท้าเกียวด้วยเหรอ”

“อ่าฮะ ก็ถือเป็ นหนึงในเครืองแต่งกายไม่ใช่รไึ ง”

“นายขีโกงเกินไปแล้ว”
“ตรงไหน นายเองก็เลือกทีจะถอดรองเท้าได้ ถ้าหากว่านายจับ
ได้ทรีตล่ะก็นะ”

โอเค ผมยอมแพ้ความลืนเป็ นปลาไหลของเขาเลยจริงๆ ให้ตาย

หลังจากนันเกมการจับฉลากเล่นทริกออร์ทรีตก็ดาํ เนินต่อไป
เรือยๆ เราผลัดกันจับได้ทงทริ
ั กและทรีต จนกระทังกระดาษ
สองใบสุดท้ายมาถึง ผมกับคริสเตียนเลือกหยิบไปคนละใบเพือ
เปิ ดพร้อมกัน

สภาพของผมตอนนีเหลือแค่อน ั เดอร์แวร์เท่านัน หากว่าผมจับ

ได้ทรีตอีก ผมคงต้องล่อนจ้อนกลางห้องรับแขกแน่ นอน ส่วน
คริสเตียน...ไม่รวู้ า่ เป็ นโชคช่วยของเขาหรือเปล่า ทังตัวของ
เขาถึงได้ยงั เหลือกางเกงอยู่ อ้อ เหลือเข็มขัดด้วย ถ้าเขาจับได้
ทรีต เขาก็จะถอดแค่เข็มขัด เหลือกางเกงไว้ปกปิ ดร่างกายท่อน
ล่าง

นีมันไม่ยต
ุ ธิ รรมกับผมเลย

“เปิ ดเลย” เขาบอก พลางคลีกระดาษของตัวเองออก

และเมือผมปิ ดของตัวเองออกดูบา้ ง ผมก็ได้แต่โอดครวญและ

สบถด่าไปพร้อมๆ กัน
“บ้าชะมัด โชคเข้าข้างนายแล้วมิสเตอร์แคมเบลล์ ฉันต้องถอด
ชินสุดท้ายออก”

คริสเตียนหัวเราะเสียงดัง “ฉันก็ตอ
้ งถอดเข็มขัดเหมือนกัน”

“นายได้ทรีต?”

“อ่าฮะ สองแผ่นสุดท้ายเป็ นทรีตด้วยกันทังคูส

่ น
ิ ะ เอาล่ะ ทีนี
นายก็ถอดอันเดอร์แวร์ออกจากก้นงามๆ ของนายได้แล้วทีรัก”

“นายวางแผนเอาไว้หรือเปล่าเนีย”

“รูท
้ น
ั กันแบบนี สิ ถึงจะเรียกว่าคูแ
่ ท้” เขาปลดเข็มขัดออกแล้ว
โยนมันทิงส่งๆ ไปยังมุมหนึงของห้องนังเล่น

ผมพ่นลมหายใจ ยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเองแล้วลุกขึน
ถอดอันเดอร์แวร์ออกจากสะโพก แต่ในจังหวะทีกําลังก้มโค้ง
เพือดึงมันออกจากข้อเท้านันเอง คริสเตียนก็เล่นทะลึงด้วยการ
ยืนมือมาฟาดก้นผม!

เพียะ!

“โอ๊ย” ผมสะดุง้ หันไปขึงตามองเขา “เล่นบ้าอะไรของนายเนีย”

“ก้นนายสวยชะมัด ฉันล่ะชอบมันจริงๆ” ไม่พดู เปล่า แต่เขายงั

ใช้สองมือขยําเนือก้นทังสองข้างของผมเล่น
ผมคว้ามือเขาเอาไว้ พลิกตัวหันหน้ากลับมาแล้วผลักไหล่เขา
จนแผ่นหลังเอนชิดไปกับพนักโซฟา ตามด้วยนังคร่อมทักหน้า
ตักของเขาทังทีตัวเองเปลือยล่อนจ้อนนีล่ะ

ผมรูส้ ก ึ ได้ถงึ จังหวะหัวใจทีเต้นรัวแรงขึนของเขา ไหนจะความ

รูส้ ก
ึ หิวกระหาย ความต้องการทีจะสัมผัสร่างกายของผม และ
ความอยากทีไม่คด ิ ปิ ดบัง ไม่วา่ จะเป็ นความรูส้ ก
ึ จากในใจของ
เขา หรือแม้กระทังจากดวงตาของเขาก็ตาม

ผมแสยะยิม รูดซิปกางเกงเขาออกอย่างรวดเร็ว ไม่นานความ

ใหญ่โตทีถูกซ่อนเอาไว้ก็โผล่หวั ออกมาทักทาย มันผงาดขึนใน
อุง้ มือของผม...ทีกําลังรูดรังกระตุน
้ มัน

“ทีจริงไม่ตอ
้ งหลอกให้ฉน
ั เล่นเกม ฉันก็แก้ผา้ ให้นายได้นะรูม
้ ยั
คุณโซลเมต”

“แบบนันมันก็ไม่เร้าใจสิ” เขาตอบ ลูบสองฝ่ ามือกับลําตัวของ

ผมอย่างรักใคร่ ปลายนิวเกลียผ่านยอดอก

ผมเงยหน้าขึน ครางเบาๆ ด้วยความชอบใจ ความต้องการของ

ผมทีกลางกายลุดชันขึนมาบ้างแล้วเหมือนกัน

แล้วสถานการณ์ ก็พลิกจากทีผมคร่อมเขา กลายเป็ นเขาคร่อม

ผม
คริสเตียนจับผมหน ั หน้าเข้าหาโซฟา หัวเข่าทังสองข้างยันตัว
เองกับทีทีโซลเมตของผมเพิงจะนังเมือกีนี ผมเอียวใบหน้ามอง
ก็พบว่าผูช ้ ายทีผมโคตรจะรักเขาเลยกําลังจดจ้องทีบันท้ายของ
ผม ปลายนิวของเขาเลือนไปทีช่องทางเล็กๆ ความเย็นลืนทําให้
ผมรูว้ า่ เขาใช้เจลหล่อลืน

“นายเตรียมพร้อมเอาไว้หมดเลยสินะ ไปเอาเจลมาจากไห
นกันเนีย”

“พกติดตัวเอาไว้ตงแต่
ั มาถึงบ้านนายเลยล่ะหยาหยี”

ผมหัวเราะ ก่อนจะเปลียนเป็ นเสียงครางเมือนิวของเขาสอดเข้า

มาเพือขยับขยายช่องทางให้ผม เขาควานมันไปทัวอย่างเนิบช้า
อ่อนโยน แต่ให้ตายเถอะ ผมไม่ตอ ้ งการความอ่อนโยนตอนนี
ผมต้องการเขา...อย่างรุนแรงซะด้วย

“แรงๆ” ผมบอกกับเขา แต่คริสเตียนยงั คงทําแบบเดิม และนัน

ทําให้ผมทนไม่ไหว “เลิกแกล้งฉันสักทีเถอะน่ า!”

“ฉันเปล่า” เขาตอบกลัวเสียงหัวเราะในลําคอ และสาบานต่อ

พระเจ้าเลยว่าถ้ามีโอกาสผมจะเอาคืนเขาแน่ ทีเขาแกล้งยัวให้
ผมอยากจนแทบบ้าแบบนี

“เลิกแหย่เล่นแล้วเอาฉันสักที!”

“อยากได้ไอ้หนูของฉันแล้วเหรอ?”
ผมพ่นลมหายใจแรง “ใส่ไอ้หนูของนายเข้ามา ก่อนทีฉันจะ
หมดความอดทนแล้วยัดมันเข้ามาเอง”

“โว้ว ร้อนแรงเป็ นบ้าเลยแฮะ ชอบชะมัด”

“คริสเตียน...อ่า!” ผมสะดุง้ เมือจูๆ

่ เขาก็สอดความแข็งขืนเข้า
มาในร่างของผม ความยาวถูกดันเข้ามาจนสุดอย่างใจเย็น ผมรู้
ว่าคริสเตียนเองก็อดกลันแทบไม่ไหว ผมสมั ผัสได้ถงึ ความ
ต้องการทีจะกระแทกเข้ามาแรงๆ ของเขา แต่เขาก็กลัวว่าผม
จะเจ็บ

ผมยิมทังทีกําลังเสียววูบเมือส่วนปลายกระแทกเข้าทีจุดกระตุน
้
ภายใน อ่า...

“ขยบั เอาฉัน เร็วๆ แรงๆ ด้วย”

“นายจะเจ็บ”

“ไม่ตอ
้ งสนหรอกน่ า ฉันอยากให้นายทําตามใจตัวเองได้แล้ว
คริสเตียน แคมเบลล์”

แล้วไฟแห่งความต้องการก็พดั โหมกระพือเมือเขายอมขยับ
โยกสะโพกตัวเอง มันเนิบช้าในจังหวะแรกๆ ก่อนจะเปลียน
เป็ นร้อนแรงและหนักหน่ วง ผมเงยหน้า หลับตาสูดปากร้อง
ครางอย่างชอบใจ ยิงเมือได้ยนิ เสียงครางตําคํารามในลําคอ
ของคุณโซลเมต มันยิงกระตุน ้ ให้ผมรูส้ ก
ึ เสียวมากขึนกว่าเดิม

“อ่า อย่างนัน ดี...ตรงนัน” ผมร้องบอกเขา

คริสเตียนไม่ปล่อยให้มือตัวเองว่างงาน เขาบีบขยียอดอกของ
ผมข้างหนึงไปด้วย ส่วนอีกข้างขยําสะโพกของผม พนันได้เลย
ว่าหลังจากนีก้นของผมคงเป็ นรอยแดงจากนิวมือของเขา แต่
แทนทีจะเจ็บ ผมกลับรูส้ ก
ึ ดีมากกว่าเดิมด้วยซํา

ผมผละมือข้างหนึงจากการจับพนักพิงโซฟาไปรูดไอ้หนูของตัว
เอง ท่อนเนือร้อนแข็งตึงจนเส้นเอ็นปูดโปน นําสีใสไหลซึม
ออกมาจากส่วนหัว แต่ผมก็ยงั ไม่มีทีทา่ ว่าจะเสร็จ...คริสเตียนก็
เช่นกัน

“แรงกว่านี ทีรัก” ผมบอกกับเขา จดจ่ออยูท

่ ความต้
ี องการจน
แทบบ้าคลัง

โซลเมตของผมโน้มตัวลงมาจนแผ่นอกเปลือยเปล่าของเขา
แนบกับแผ่นหลังของผม เขารังใบหน้าผมให้เอียงไปหาเขา
ก่อนจะแนบจูบลงมาปิ ดกันเสียงครางของเราสองคน ปลายลิน
สัมผัสตวัดเกียวกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนเขาจะผละออก
ไปเกลียปลายจมูกกับข้างแก้มของผมแทน

“ขย่มให้ฉน
ั หน่ อยได้มย?”
ั
ผมแสยะยิม “ไม่น่าถาม ต้องได้อยูแ
่ ล้วสิ”

เราผละออกห่างจากกันชัวคราว ผมรอให้คริสเตียนนังลงบน
โซฟาเรียบร้อยแล้วถึงจะตามลงไปคร่อมทับเขาอีกครัง โดยไม่
ลืมจับท่อนเนือร้อนผ่าวของเขาสอดกลับเข้ามาในตัวผม...เมือ
อยูใ่ นท่านี ดูเหมือนว่ามันจะเข้าไปได้ลก
ึ มากขึน

“อ่า นันล่ะทีรัก ดี กระแทกลงมาแรงๆ เลย”

โซลเมตของผมครางเครืออย่างชอบใจ เขาโอบกระชับสะโพก
ของผมเอาไว้ ขณะทีผมขยับตัวขึนลงเพือกลืนกินไอ้หนูของ
เขา ริมฝี ปากร้อนผ่าวครอบลงบนหัวนมผม ดูดดึงบดขยีมันจน
ทําให้ผมรูส้ ก
ึ ดีแทบคลังตาย ความสามารถในการใช้ปากของ
คริสเตียนถือเป็ นมืออาชีพระดับโลก ไม่วา่ เขาจะใช้มน
ั กับส่วน
ไหนของร่างกายผม ก็ทาํ ให้ผมร้อนรุม่ ดังไฟได้ไม่ยาก

ผมรักปากของเขา รักไอ้หนูทีกําลังสอดอยูใ่ นตัวผม รักร่างกาย

แข็งแกร่ง รักกล้ามท้องสวยๆ รักกล้ามแขนทีกําลังโอบแผ่น
หลังของผมตอนนี

ให้ตาย ผมรักทุกอย่างทีเป็ นเขา

โคตรรักเลยว่ะ

ความรูส้ ก
ึ ของผมคงจะส่งผ่านไปถึงเขาได้ เพราะเขาเงยหน้า
ขึนมาจูบปากผมหนักๆ แล้วผละออกเพือยิมให้ผม กระซิบคํา
เดียวกันตอบกลับมา และนันทําให้ปลายทางแห่งความสุขสาด
กระจายออกจากปลายท่อนเนือของผม ความขาวขุน ่ ของนํารัก
เปรอะเปื อนตังแต่หน้าท้องขึนไปจนถึงลําคอของเขา

ผมกระตุกยิม แม้ตวั เองจะเสร็จแล้วแต่ผมยังคงขยับตัวต่อไป ก็

คริสเตียนยังไม่เสร็จนีนา แต่ก็คงอีกไม่นานหรอก

เราจูบกันอีกครัง และเมือผละออกผมก็กม้ ลงไปเลียคราบนํารัก

ทีต้นคอและแผ่นอกของอีกฝ่ าย ตวัดปลายลินกับยอดอกของ
เขาบ้าง คริสเตียนคํารามในลําคออย่างชอบใจ เขาจับสะโพก
ผมกระแทกขึนลงเร็วขึน แล้วสุดท้ายเขาก็ปล่อยนําอุน
่ ร้อนเข้า
มาในกายของผม

เราหอบ...หายใจอย่างหนักหน่วงให้กบั การเมคเลิฟทีเพิงจบไป
แต่เชือเถอะว่าคืนนียังอีกยาวไกล และคริสเตียนคงไม่ยอมหยุด
ง่ายๆ จนกว่าเขาจะอิม

...ผมเองก็เหมือนกัน

เขาจูบแก้มผม

“ไปต่อรอบสองในห้องนําแล้วกันนะ”

ผมหัวเราะ

“แน่ นอน”
Chapter 20

Why do I love you so much?

[Christian]

เจย์เดนไม่เหมือนผม ไม่เหมือนพวกเรา

เรานอนด้วยกันทีเบาะหลังรถ ผมถอนหายใจแผ่วเบาอย่าง
เป็ นสุข แม้ตอนนีร่างกายจะเต็มไปด้วยเหงือ และมือข้างหนึง
ของผมยังเปรอะเปื อนไปด้วยคราบสีขาวขุน ่ ของเราสองคน
ก็ตาม...ด้วยความสัตย์จริง สําหรับผมแล้วแค่มือมันยังไม่พอ
ผมอยากสัมผัสเขามากกว่านี เจย์เดนเป็ นเหมือนเครืองดืมแก้
กระหาย ทีผมดืมเท่าไหร่ก็ไม่เคยอิมสักครัง

อยากจะหัวเราะให้กบั ตัวเอง ผมไม่เคยคิดเลยสักนิดเดียวว่าจะ

มีใครทีทําให้ผมหลงใหลได้มากมายเท่านีมาก่อน จนเมือมัน
มี...คนคนนันก็ดนั เป็ นโซลเมตของผมเอง ไม่ใช่คนอืน ไม่ใช่
ใคร แต่เป็ นคนทีพระเจ้ามอบเขามาให้กบั ผม
“ฉันอยากให้เรืองบ้าพวกนีจบลงเร็วๆ ชะมัด” เจย์เดนพูดขึน
เขาขยับตัวเล็กน้อยไม่ให้หล่นจากเบาะ ช่วงไหล่ผงผายแนบกั
ึ บ
แผ่นอกของผม หนุ นหัวกับแขนของผม ปล่อยให้ผมลูบเส้นไห
มนุ่มๆ สีเข้มของเขาเล่น

“ฉันก็อยากให้มนั จบลงเหมือนกัน” ผมกดจูบทีหลังใบหูของเขา

“นายรับได้หรือเปล่า ถ้าพ่อของนายต้องติดคุก”

เจย์เดนหัวเราะแผ่วเบาในลําคอ ฟังดูแหบแห้ง ราวกับเขาเพิง

ไปเดินท่ามกลางทะเลทรายร้อนระอุมา โดยทีไม่ได้รบั นําสัก
หยดนานติดกันหลายชัวโมง

“ความสัมพันธ์ของฉันกับเขามันขาดสะบันลงตังแต่วน ั นี
แล้ว...เขาคิดจะฆ่าฉัน เขาลันไกยิงโดยไม่ลงั เล ไล่ลา่ ฉันจน
แทบเอาชีวต ิ ไม่รอด ตอนนีคงไม่มีใครอยากให้เขาติดคุกมาก
เท่ากับทีฉันต้องการแล้วล่ะ”

ผมเลิกคิว ยืดตัวขึนเพือสบตากับเขา “ถามจริง?”

“ใช่ แน่ นอนสิ” เขาตอบ โซลเมตของผมขยับพลิกตัวหันหน้า

มาหา ส่งยิมเล็กน้อยให้ เป็ นการยืนยน
ั ว่าเขาคิดแบบนันจริงๆ
ความเจ็บปวดจากสิงทีพ่อของเขาทํายังคงหลงเหลืออยูใ่ นแวว
ตา แต่ใจเขาก็เด็ดเดียวพอกันทีจะเลือกความยุตธิ รรมมากกว่า
ช่วยเหลือ
ผมโน้มหน้าลงไปกดจูบหนักๆ ทีปากของเขา ริมฝี ปากของเรา
สองคนปัดป่ ายกันไปมา...ผมลูบกล้ามเนือสวยงามของเขา ต้น
แขน ต้นคอ แผ่นอก หน้าท้อง สัมผัสซิกซ์แพ็กน่ าจูบอย่าง
อ้อยอิงด้วยปลายนิวมือ แต่สว่ นทีน่ าแตะต้องมากทีสุดก็คอ
ื
เหนือแผ่นอกด้านซ้ายของเขา

ชือของผมสลักอยูบ่ นนันอย่างงดงาม เป็ นรอยสักทีไม่มีวน

ั ลบ
หาย เหมือนกับชือของเขาทีอยูบ่ นต้นคอด้านหลังของผม เรา
ต่างเป็ นของกันและกันด้วยการชักนําของโชคชะตา

ผมแตะริมฝี ปากลงไปแผ่วเบา รูส้ ก

ึ ได้ถงึ แรงสันสะเทือนของ
ก้อนเนือทีกําลังเต้นไหวใต้นน
ั และความรูส้ กึ ตืนเต้นทีเอ่อล้น
ออกมาจากอีกฝ่ าย...ผมเงยหน้ายิมมุมปากให้คนทีอยูใ่ ต้รา่ ง
ของผม

“ฉันชอบชือของฉันทีฝังอยูบ
่ นผิวเนือของของนายชะมัด”

“ฉันก็ชอบ” เจย์เดนยิมตอบ ดวงตาของเขาเป็ นประกาย “ฉัน

ชอบเวลาทีไอ้หนูของนายฝังเข้ามาในตัวฉัน”

ผมอึงอยูน่ าน รูต
้ วั อีกทีก็ได้ยน
ิ โซลเมตของผมหัวเราะลัน
เท่านันล่ะผมถึงได้อดใจไม่ไหวอีกต่อไป ส่งเสียงครางเหมือน
สัตว์บาดเจ็บ ขยับกายโถมทับเขา กระชากกางเกงของเขาออก
แล้วโยนมันทิงส่งๆ ไปทีเบาะด้านหน้า เอือมตัวไปเปิ ดลินชัก
รถเพือหยิบเอาเจลหล่อลืนกับถุงยางอนามัยออกมา
“ฉันจะเอานาย ให้นายคลังตายเลยเจย์เดน!”

“รอเวลานันแทบไม่ไหวแล้ว”

เขากําลังยัวผม ให้ตายเถอะพระเจ้า!

ผมเปิ ดฝาขวด บีบเจลหล่อลืนใส่มือก่อนจะชโลมมันลงไปทีช่อง

ทางรักด้านหลังของเขา ถูไถปากทางเข้าอย่างใจเย็น...ผมจะ
ทรมานเขา ให้เขาอยากจนต้องร้องขอผม จะกลืนกินเขา ให้เขา
ครวญครางอยูใ่ ต้รา่ งของผม และเมือไหร่ทีเราสอดประสาน
เข้าหากัน ผมจะทําให้เขาสุขสมจนกว่าเราทังคูจ่ ะพอใจ

“นายอย่า...” เจย์เดนหอบหายใจเล็กน้อย เขาจับกุมท่อนเนือ

ร้อนผ่าวทีเริมกลับมาแข็งขืนอีกครังของตัวเอง รูดรังมันโดยที
ดวงตาคูน่ นหรี
ั ลงเล็กน้อยเพือสบตาผม เขาเลียปาก บอกกับผม
ด้วยเสียงแหบสน ั “ปากนาย ฉันอยากรูส้ ก
ึ ถึงลินของนาย บนไอ้
นันของฉัน”

บ้าเอ๊ย! เขาขอขนาดนี แล้วผมจะปฏิเสธได้ยงั ไง

ผมอ้าปาก ครอบริมฝี ปากลงไปบนท่อนเนือกลมของเขาอย่าง

ไม่ลงั เล บดขยีปลายลินกับหัวหยัก ดูดกลืนมันจนลึกถึงลําคอ
ตวัดลิมชิมรสเขาทัวทุกพืนที ไปพร้อมๆ กับการสอดปลายนิว
แทรกผ่านช่องทางรักอย่างช้าๆ
“อืม...” เจย์เดนครางแผ่ว มือของเขาข้างหนึงกุมขยุม ้ เส้นผม
ของผมเบาๆ และเมือผมเหลือบตาขึนมอง ผมก็แทบจะหยุด
หายใจในวินาทีนนเลยด้
ั วยซํา เมือพบว่าอีกฝ่ ายกําลังบีบขยี
ยอดอกตัวเองไปด้วยในระหว่างทีผมทํารักให้เขาด้วยปากกับ
นิว

มันเป็ นภาพทีสวยงาม จนแทบไม่อยากจะละสายตา

ผมไม่รวู้ า่ ใช้ปากปรนเปรอให้เขานานแค่ไหน แต่กอ

่ นทีเจย์
เดนจะแตกใส่ปากผมขึนมา ผมก็หยุดการเล้าโลมเขา หยุดแม้
กระทังเรียวนิวทีขยบั เข้าออกในร่างเขา

“พร้อมหรือยังทีรัก” ผมถาม คว้าถุงยางออกมาจากกล่องแล้วใช้

ฟันฉี กซองออก หยิบมันสวมเข้ากับท่อนเนือร้อนผ่าวของตัว
เอง รูดรังเพือเตรียมพร้อม โดยไม่ลมื ชโลมเจลหล่อลืนเพิม
แล้วจับไอ้หนูตวั โตของผมจ่อเข้าทีปากทาง ถูไถหยอกเย้าเขา
ไม่ยอมผลักดันมันเข้าไปในทันที “ร้องขอฉันสิพวก บอกกับ
ฉันว่านายต้องการอะไร”

เจย์เดนคํารามในลําคออย่างขัดใจ เขากัดฟันแน่ น “ใส่มน

ั เข้า
มาได้แล้วคริสเตียน!”

ผมหัวเราะ สอดแทรกส่วนหัวเข้าไปอย่างช้าๆ แต่ดเู หมือนเขา

จะใจร้อนมากกว่าปกติ เพราะเจย์เดนเป็ นฝ่ ายใช้สองขาแข็ง
แรงเกียวเข้ากับขอบสะโพกของผม แล้วดึงผมให้ขยับเข้าไปหา
เขา จนท่อนเนือกลมแข็งชันกระแทกเข้าไปภายในทีเดียวมิดลํา
“อึก! อ่า...”

“ทีนีก็ขยับได้แล้ว” เขาสัง

“สังฉันงันเหรอ?” ผมเลิกคิวถาม ยกยิมยียวนกวนประสาทเขา

“เรียกฉันว่าแด๊ดดีสิ”

“คริสเตียน แคมเบลล์!” เจย์เดนมองผมอย่างเหลืออดพอๆ กับ

ต้องการ เขากัดปากเล็กน้อย ดูลงั เลใจว่าควรจะพูดออกมาดี
ไหม แต่ในท้ายทีสุดความอยากก็มีชยั เหนือความน่าอาย

“Call me daddy, baby” ผมยํากับเขาอีกครัง และเฝ้ ารอ

จนในทีสุดเขาก็พด
ู ออกมา “fuck me, daddy”

ผมจะจดจําไว้ ว่าถึงแม้เจย์เดน คาร์เตอร์จะเป็ นผูช

้ ายตัวโต
หน้าตาหล่อเหลามากแค่ไหน แต่ถา้ เขาพูดประโยคนี ออกมา
เมือไหร่ เขาก็ดูน่าขยีได้ไม่ตา่ งจากผูช
้ ายตัวผอมบอบบาง หรือ
สาวสวยนมใหญ่หุน ่ สะบึมเลยแม้แต่น้อย

ผมกระแทกตัวเข้าหาเขาด้วยจังหวะหนักหน่วงเนิบช้า บดเบียด
ร่างกายทาบทับเขา จูบไปทัวแผ่นอก ซับริมฝี ปากวนเวียนอยู่
ตรงชือของผมทีอยูบ ่ นตัวเขาซําๆ มันรูส้ ก
ึ ดีจริงๆ ทีได้เห็นรอย
สลักฝังลึกไม่มีวน
ั เลือนหายนี ราวกับผมได้ตต ี ราเป็ นเจ้าของ
เขาทังตัวและหัวใจ ผมไม่คด
ิ จริงๆ ว่าผมจะรักใครได้มากเท่านี
มาก่อน...ไม่เคยเลย

“อืม แรงกว่านี” เจย์เดนร้องขออย่างทีผมต้องการ เซ็กซ์อน ั

ร้อนแรงทําให้เราแทบระเบิดพร่าพรายไปด้วยความสุขล้น
ราวกับเราทังคูอ่ ยูใ่ นปล่องลาวาทีกําลังจะล้นทะลัก แต่เซ็กซ์อน
ั
เชืองช้าตังใจ ก็ทาํ ให้เราทังคูอ่ มเอมได้
ิ ไม่ตา่ งกัน

ผมชอบทีจะอ่อนโยนกับเขา พาเขาเดินทางไปสูจ่ ด ุ หมาย

สุดท้ายของความสุขสมอย่างไม่รบ ี เร่ง จากผูช
้ ายทีเคยปฏิเสธ
ผม มาวันนีเจย์เดนได้ตอบรับผมแล้วในทุกๆ สัมผัสทีผมมอบ
ให้...เราแลกเปลียนมันด้วยกัน ความพิเศษนีทําให้ผมอยากจะ
ขอบคุณพระเจ้าอีกครัง เพราะท่านทําให้ผมได้เข้าใจทุกความ
รูส้ ก
ึ ของเขา ทุกความรูส้ ก
ึ ของเราทีมีให้แก่กนั

“ทีเรากําลังทําอยู่ อ่า...” ผมยอมโอนอ่อนตามแรงดึงของเขา

เพือให้เขาได้จบ ู ผมอย่างทีต้องการ “มันไม่ได้เรียกว่าเซ็กซ์นะรู้
มัย”

“แล้วมันเรียกว่า...อะไร” เจย์เดนย้อนถาม เสียงครางทุม ้ ตํา

แหบพร่าของเขาทําให้ผมแทบคลัง เขากระตุน ้ ความรูส้ กึ ของ
ผมได้ดเี กินไป ทังทีมีเพียงแค่เสียงหอบทุม
้ ตําอันแสนสันพร่า
เท่านัน
ผมกระแทกท่อนเนือร้อนผ่าวเข้าออกถีเร็วมากขึน หมุนวนบด
สะโพกหยอกเย้าเขา ส่วนปลายกระทบเข้ากับจุดกระสันภายใน
ทําเอาเจย์เดนสะดุง้ หอบหายใจแรงและร้องครางมากขึน

“มันเรียกว่าเมคเลิฟ”

โซลเมตของผมชะงัก หัวใจของเขาเต้นรัวแรงมากขึนกว่า
เดิม...ดวงตาของเราจ้องมองกัน ทังๆ ทีผมยังเคลือนกายเข้าหา
เขา และเขาสวนสะโพกเพือตอบรับผมกลับมา

“เมคเลิฟ อืม...เหรอ?”

“ใช่” ผมพยักหน้า “มันมากกว่าความสนุก มันคือการทํารักที

เต็มไปด้วยความรูส้ ก ึ และฉันเชือว่านายรับรูถ้ งึ มันได้ เหมือน
ทีฉันก็รบั รูถ
้ งึ ความรูส้ ก
ึ ของนายในตอนนี ได้”

“...”

“นายรักฉัน”

เจย์เดนนิงงัน ใบหน้าของเขาแดงเรือขึนมาเล็กน้อย จากทัง

แรงอารมณ์ ทีเราโหมพัดใส่กน ั และส่วนหนึง ผมมันใจว่ามัน
มาจากความเขินอาย...ใช่ ผมรูว้ า่ เขากําลังเขิน ถึงแม้วา่ เราทัง
คูจ่ ะเข้าใจความรูส้ ก
ึ ของกันและกันดี แต่การพูดมันออกมา
ตรงๆ ก็สร้างความแตกต่างให้กบั เราอยูด ่ ี
ผมยิม ปัดป่ ายริมฝี ปากกับเรียวปากของเขาอีกครัง ดูดดึงขบ
กัดอย่างหยอกล้อ ตวัดปลายลินเกียวเข้าหากันจนเสียงจูบดัง
ประสานไปกับเสียงหน้าขาของผมทีกระทบกับต้นขาของเขา
มือหนึงกําท่อนเนือกลมของเจย์เดนแล้วรูดคลึงมันไปด้วย รถ
โยกคลอนตามแรงกระแทกกระทันทีหนักหน่วงมากขึนตาม
แรงอารมณ์ ของเราสองคน

หากว่ามีใครผ่านมาเห็นเขา เราคงจะโดนตํารวจพุง่ เข้ามาจับ

ใส่กุญแจมือในไม่ชา้ แน่ ข้อหาทําอนาจารกลางที
สาธารณะ...แต่สงนัิ นจะไม่เกิดขึน เพราะผมแน่ ใจว่าถนนเส้น
นีจะไม่มีใครเดินทางผ่าน มันเป็ นถนนส่วนบุคคลของตระกูล
แคมเบลล์ ไม่เคยมีแขกคนไหนมาเยียมบ้านเราด้วยตัวเอง มี
แต่เราทีส่งคนไปรับ หรือพามาด้วยกันเท่านัน และผมรูว้ า่ วันนี
แม่ไม่ได้นดั ใครเอาไว้ ดังนันผมถึงได้ไม่แคร์ไงล่ะว่าจะมีใคร
มาเห็นฉากเซ็กซ์บนรถอันเร่าร้อนของเราสองคน

“เจย์เดน” ผมเลือนไปกระซิบทีข้างหูอก
ี ฝ่ าย เอ่ยคําทีไม่คด
ิ ว่า
ชีวต
ิ นีจะพูดมันออกมาให้ใครได้ แต่เวลานีผมกําลังจะพูดมัน
ออกมาแล้ว พูดกับคนทีเป็ นดังของขวัญจากสวรรค์ประทานลง
มาให้ผม

“อึก อืม...” เขาไม่ได้ตอบอะไร ทําเพียงครางแผ่วในลําคอ

ผมกดจูบทีกกหูของเขาอีกครัง “I love you”

คําสามคําสันๆ แต่ทาํ ให้เขาเสร็จคามือของผม!

“อึก! แฮ่ก...แฮ่ก” เจย์เดนหายใจแรง แก้มของเขามีรวแดงเล็
ิ ก
น้อยปรากฏขึนให้เห็นมากกว่าเดิม

ผมหัวเราะ บดสะโพกเข้าหาเขาหนักๆ อีกหลายนาที ก่อนจะ

ปลดปล่อยออกมาทังทียังแช่กายค้างเอาไว้ในตัวเขา ดืมดํา
ความสุขสม เราทังคูไ่ ปถึงสวรรค์ดว้ ยกันอีกครัง ผมโถมร่างลง
ทาบทับอีกฝ่ ายเอาไว้ ซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกแน่ นหนัน จูบซับที
ชือของผมซําแล้วซําเล่าอย่างไม่รจู้ กั พอ...เจย์เดนหัวเราะ นํา
เสียงของเขาสดใสร่าเริง เขากําลังมีความสุขมากเลยทีเดียว
และนันทําให้ผมดีใจ

เจย์เดนจูบทีกลางศีรษะของผม “I love you, too”

ผมยิม ไม่รเู ้ ลยว่าทําไมผมถึงรักเขาได้มากมายขนาดนี ...แต่

ผมก็รกั เขาไปแล้ว

ไม่สิ ต้องบอกว่าเรารักกันต่างหาก ไม่มีอะไรดีไปกว่านีอีกแล้ว

หลายวันมานีพวกเราระมัดระวังตัวเป็ นอย่างมาก ผมเป็ นคนไป

รับไปส่งเจย์เดนจากบ้านกับทีทํางานของเขา แม้วา่ เจฟเฟอร์
สันพ่อของเขาจะไม่รวู ้ า่ เขาทํางานทีไหน แต่เมือคิดว่าคนคน
นันทํางานค้ายาเสพติด ก็มีความเป็ นไปได้ทเขาจะสื
ี บจนรูใ้ น
ทีสุด ดังนันผมต้องไม่ประมาท
“เจอกันเย็นนี ฉันจะมารับเหมือนเดิม”

“อืม” เจย์เดนพยักหน้ารับ เขาไม่อด ิ ออดใดๆ ทังนันทีถูกผม

ตามประกบแทบจะตลอดเวลา อีกฝ่ ายเข้าใจดีวา่ มันจําเป็ น และ
รูว้ า่ ผมเป็ นห่วงเขามากแค่ไหน “ไว้เจอกัน”

ผมตอบรับจูบลาของเขาเหมือนทุกๆ วัน “ระวังตัวด้วย”

“ครับบบ” เขายิม ผมรอจนแน่ ใจว่าเขาเข้าบริษท

ั ไปแล้วจึงได้
ขับรถออกมา ไม่นานก็มาถึงทีนัดหมายในวันนี

เดินเข้าร้านอาหารสุดหรูจนไปถึงห้องวีไอพีตามการนําทาง
ของพนักงานในร้าน หลังจากสังมือเช้าไปเรียบร้อยผมก็หนั ไป
ทักทายคนทังโต๊ะ

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับคุณโคลตัน”

โซลเมตของพีชายยิมเล็กน้อย “ผมยุง่ ๆ น่ ะ คุณน่ าจะทราบ

แล้ว”

“แน่ นอนครับ แคสเทียลบ่นเรืองคุณให้ผมฟังอยูบ

่ อ
่ ยๆ”

ได้ยน
ิ แบบนันโคลตันก็หนั ไปเลิกคิวอย่างแปลกใจใส่พชายของ
ี
ผมทันที ขณะทีไอ้พบ้
ี าหันมาขึงตาใส่ผมด้วยความหงุดหงิด ถ้า
ดวงตาของเราฆ่าคนได้ ผมคงโดนสายตาของแคสฟาดฟันเป็ น
แผลไปทังร่างแล้ว

“หุบปากของแกไปซะคริสเตียน!”

“เพิงรูว้ า่ นายคิดถึงฉันมากจนต้องเอาไปบ่นให้คนอืนฟัง” โคล

ตันพูดขึนด้วยนําเสียงนิงเรียบ แต่มน ั แฝงไปด้วยความขบขัน
เล็กๆ

“ฝันอยูห
่ รือไงไอ้กร๊วก! ฉันไม่เคยคิดถึงนาย!”

“กลายเป็ นคนหยาบคายไปแล้วหรือไง?”

“ก็หยาบคายแต่กบั นายนันล่ะ”

“พวกคุณคงไม่ได้มาทีนีเพือทะเลาะกันหรอกใช่มย? ั ยังมีเรือง
ทีสําคัญกว่าให้ตอ
้ งเร่งมือทํานะ” นิโคไลเป็ นฝ่ ายขัดจังหวะการ
ต่อปากต่อคําของทังสอง ผมทําเพียงอมยิมนังมองเท่านัน

เวลาเห็นพีชายทีมักจะใจเย็นอยูเ่ สมอสติแตกเพราะโดนยัว
โมโห มันตลกดีนะว่าไหม?

“เจย์เดนเกือบจะโดนเจฟเฟอร์สน
ั ยิง” ผมยกเรืองนีขึนมาพูดอีก
ครัง
“ผูช
้ ายคนนันเลือดเย็นดีนะทีคิดจะฆ่าได้แม้กระทังลูกชายของ
ตัวเอง”

“อํานาจและเงินทําให้คนเราทําได้ทก
ุ อย่างนันล่ะ”

“เรายังใช้แผนเดิม คนของผมทีส่งออกไปตามดูพฤติกรรมสอง
พีน้องสมิธ รายงานมาว่าพวกเขานัดพบกันสามครังต่อสัปดาห์
ได้ สถานทีคือบริษทั ออแกไนซ์เล็กๆ แห่งหนึง” โคลตันให้
ข้อมูลในส่วนทีเขาเป็ นผูร้ บ
ั ผิดชอบ

“ออแกไนซ์?” แคสเทียลขมวดคิว

โซลเมตของพีพยกั หน้า “ใช่ นันคือฉากหน้าทีเราเห็น แต่เบือง

หลัง...ผมคิดว่าทีนันอาจจะเป็ นทีนัดพบลับๆ ของสมาชิกใน
แก็งค้ายาเสพติดทีทางการกําลังควานหาตัวอยูก ่ ็ได้”

“เราจะให้เจย์เดนเข้าไปล้วงความลับจากเจฟเฟอร์สน ั อย่างที
วางแผนไว้กอ ่ นหน้านีไม่ได้แล้วนะ” ผมโพล่งขึน “มันเสียงเกิน
ไป ถ้าแผนแรกไม่ลม ่ ไปซะก่อน ก็คงจะง่ายกว่านี”

“นันสินะ”

“ผมเลยอยากจะเสนอทางเลือกใหม่”

“อะไร?” แคสเทียลถาม ผมหันไปสบตาเขา

มันเป็ นการตัดสินใจของผม ทีใช้เวลาคิดไตร่ตรองอยูน่ าน
หลายวัน สุดท้ายผมก็ถูกประโยคเดียวทีวนเวียนอยูใ่ นหัวว่า
‘เจย์เดนเกือบโดนยิงตาย’ ช่วยกระตุน
้ การตัดสินใจของผมได้ดี
มากขึน

“ผมจะหาหลักฐานการยักยอกเงินบริษท ั แคมเบลล์ดว้ ยตัวเอง

แลกกับการกันเจย์เดนออกจากเรืองนี”

“นายกําลังจะบอกว่าเราจะทําเรืองนีกันเอง โดยไม่ให้โซลเมต
ของนายเข้ามาเกียวข้อง?” โคลตันถามยํา

ผมพยักหน้า “ครับ ผมไม่อยากให้เขาเข้าไปเสียงอันตรายอีก

เจย์เดนไม่เหมือนพวกเรา เขาไม่ได้เป็ นนักข่าวทีผ่านการฝึ ก
ร่างกายเพือเข้าทํางานในสนามรบเหมือนผม ไม่เหมือนแคสที
ฝึ กการต่อสูแ
้ ละยิงปื นมาตังแต่ยงั เด็ก และยิงไม่เหมือนพวกคุณ
สองคน...”

ต้องบอกว่าในทีนีไม่มีใครเหมือนกับนิโคไล ริชมอนด์ และโคล

ตัน แฮริสอีกแล้วถึงจะถูก

Chapter 21

What do you think like that?

เพราะคําว่าตลอดไปน่ ะมันไม่มีจริงหรอกนะ

[Christian]

หลายวันมานีผมเข้าบริษท ั แต่เช้า แสร้งทําเป็ นว่ายอมเข้ามา

ทํางานเต็มตัวแล้ว โดยได้แคสเทียลช่วยโกหกแม่ ทําให้เธอเชือ
ว่าผมเลิกคิดทีจะกลับไปทํางานนักข่าวตามเดิม ใช้เส้นสายอีก
เล็กน้อย สุดท้ายผมก็ถูกส่งให้เข้าไปเรียนรูง้ านทีฝ่ ายการเงิน
เป้ าหมายของผมก็คอ ื ทีนี และผมต้องได้อะไรกลับไป ซึงอะไร
ทีว่านัน...ก็คอ
ื หลักฐานการฟอกเงินของไอ้เวรจาเร็ต สมิธนัน
ไง

ผมตีสนิทกับพนักงานทุกคนอย่างเป็ นธรรมชาติ การเข้าหาคน

อืนเพือจุดประสงค์บางอย่างไม่ใช่เรืองยากสําหรับผม การเก็บ
ข้อมูลและวิธีการพูดเพือให้ได้มาในสิงทีต้องการก็เป็ นสิงทีผม
ถนัดเช่นกัน...เพียงไม่ถงึ สองวันเอกสารการเงินย้อนหลังตังแต่
เมือหลายปี ก่อนก็มาอยูใ่ นมือผม

มันเยอะมาก เพราะผมตังใจว่าจะเก็บข้อมูลตังแต่ทจาเร็
ี ต สมิธ
เข้ามาทํางานในบริษทั นี ตัวเลขไม่ใช่อะไรทีผมชอบนัก แต่ก็
ไม่ยากเกินไป เรียนรูม
้ น
ั ไม่นานผมก็สามารถเข้าใจมันได้ และ
นันทําให้อะไรๆ ง่ายขึน
สามวันถัดมาผมครําเคร่งกับการอ่านเอกสารพวกนี ทยอยเอา
กลับบ้านวันละสามสีแฟ้ ม และพยายามอ่านมันให้หมดในวัน
เดียว ยิงผมจับผิดการยักยอกเงินของมันได้เร็วเท่าไหร่ ทุก
อย่างก็จะจบเร็วยิงขึนเท่านัน

“เฮ้ ยังไม่นอนอีกเหรอ?”

ผมเงยหน้าขึนมองเจย์เดน อีกฝ่ ายมุน ่ คิวนิดหน่อยแล้วนังลง

ข้างผมบนโซฟา...ตังแต่ทกลั
ี บมาจากบ้านของเจฟเฟอร์สน ั พ่อ
ของเขา เจย์เดนก็ยา้ ยมาอยูก
่ บั ผมเพือความปลอดภัยได้สปั ดาห์
หนึงแล้ว

“ยงั ทํางานไม่เสร็จน่ ะ” ผมตอบ ทิงตัวพิงโซฟาแล้วแหงนหน้า

พาดคอกับพนักพิงด้านหลัง พักสายตาด้วยการเหม่อมอง
เพดาน และถอนหายใจระบายความเหนื อยล้า ต้องยอมรับ
ว่าการทําในสิงทีเราไม่ชอบทําให้เหนือยกว่าปกติมาก แต่ก็นน
ั
ล่ะ ถ้าอยากให้ทกุ อย่างจบลง ผมต้องอดทน

“หลายวันมานีนายดูเหนือยนะ”

“อืม” ผมตอบรับ หลับตาลง ก่อนจะเกร็งไปทังร่างเมือเจย์เดน

พูดขึนมาอีกครังด้วยเรืองทีผมคิดไว้อยูแ
่ ล้ว ว่าสักวันเขาต้อง
ถาม
“ตังแต่วน
ั นันก็เงียบกันไปเลย พีชายของนายยังไม่บอกงันเห
รอว่าจะให้เราทํายังไงต่อไป”

ผมฝื นตวั เองไม่ให้เม้มปาก หรือเผลอทําอะไรทีส่อเป็ นพิรธุ

ออกไปให้เขาเห็น และต้องขอบคุณอะไรก็แล้วแต่ทีทําให้ผม
สามารถบังคับเสียงตัวเองให้เป็ นปกติได้...ไม่ประหม่า ไม่
ตะกุกตะกัก

“แผนทีจะส่งนายเข้าไปสืบน่ ะ เขาบอกว่ายกเลิกไปแล้ว
เพราะ...นันล่ะ ครังก่อนเราพลาดไปทีไม่ทน
ั คิดว่าโจแอนนาจะ
เป็ นแบบนัน ตอนนีพวกเขาก็เลยกําลังวางแผนหาหนทางอืนอยู่
น่ ะ”

“แล้วการทีนายทํางานเป็ นบ้าเป็ นหลังอยูต

่ อนนี มันเกียวกับ
แผนการด้วยหรือเปล่า?”

ผมลืมตา เอียงใบหน้าเพือมองคนรักของผม และเลือกทีจะพูด

ความจริง...แค่บางส่วน “ใช่”

“ดูจากเอกสารการเงิน เดาว่านายกําลังสืบเรืองยักยอกเงินล่ะสิ
ใช่มย?”
ั

ผมหัวเราะ เจย์เดนไม่ใช่คนโง่ เขาฉลาด...ฉลาดมากด้วย เขา

ไม่เคยเข้ามายุง่ วุน
่ วายกับแฟ้ มงานของผม แต่เพียงแค่เหลือบ
มองครังเดียวเขาก็รแ ู ้ ล้วว่าผมกําลังอ่านอะไร
“อ่าฮะ แคสให้ฉน ั ทํางานนีแทนเขาน่ ะ” ผมบอกแค่นน ั และเฝ้ า
รอว่าโซลเมตทีรักจะถามอีกหรือเปล่า ในขณะเดียวกันก็คด ิ หา
คําโกหกไปด้วย ผมบอกไม่ได้หรอกว่าแคสเปลียนไปรับหน้าที
อะไรแทน ให้เจย์เดนเข้าใจว่าเรายังหยุดนิงไม่เคลือนไหวจะดี
กว่า ถ้าเขามารูต
้ อนหลังว่าผมปกป้ องเขาด้วยวิธีนี เขาจะโกรธ
ผมไหมนะ?

“ลุกขึนสิ” อีกฝ่ ายสัง แม้จะสงสัยแต่ผมก็ยอมทําตามทีเขาบอก

ขยบั ตัวลุกขึนยืน พอโซฟาว่างเจย์เดนก็เอนตัวลงนอน เว้นที
ว่างด้านหน้าตัวเองแล้วตบมือลงไปเบาๆ “มาพักสักหน่ อย
เถอะ”

ผมยิม ยอมนอนลงในอ้อมกอดของเขา เจย์เดนโอบเอวผมไว้

หลวม ลมหายใจอุน ่ ร้อนของเขาเป่ ารดตรงต้นคอของผม มัน
ชวนให้รส ู้ ก
ึ สบายไปทังร่าง ราวกับความเหนือยล้าของผมถูก
ปัดเป่ าหายไป คนรักของผมฝังจมูกลงมาบนศีรษะผม กดจูบที
ต้นคอ เราประสานมือเข้าหากัน เขียปลายนิวกันและกัน

“อยากอยูก
่ บั นายแบบนี ทุกวัน” ผมพูดขึน

เจย์เดนหัวเราะ แรงกระเพือมของแผ่นอกเขากระทบเข้ากับ
แผ่นหลังของผม “ตอนนีเราก็อยูด
่ ว้ ยกันไม่ใช่เหรอ”

“ฉันหมายถึงทุกวัน...ตลอดไป”
คราวนีเจย์เดนเงียบไป ผมพลิกตัวอย่างระมัดระวังเพือหันไป
สบตาเขา อีกฝ่ ายเกลียนิวกับปลายคาง ลูบตอหนวดเล็กๆ ทีผม
ยงั ไม่ได้โกนเล่น

“คําว่าตลอดไปไม่มีจริงหรอกนะ”

“งันตลอดชีวต
ิ ”

เขาหัวเราะ “ฉันคิดว่านายเป็ นคนไม่ชอบผูกมัดกับใครซะอีก”

“อะไรทําให้นายคิดอย่างนัน?”

“ครังแรกทีเราเจอกัน” เขากลอกตา “นายฟัดกับสาวแบบไม่

อายใคร ครังต่อมาก็เจอนายนัวเนี ยกับสาวอีกคน ฉันก็เลยคิด
ว่านายคงจะชอบคนทีผ่านมาแล้วก็ผา่ นไป มากกว่าจะรักใคร
จริงจัง”

“นายไง”

“หา?” เจย์เดนทําหน้างง

ผมยืนหน้าไปจูบปากเขา “นายไง คนทีฉันรัก”

เจย์เดนอึงไป ก่อนจะยิมกว้าง “ครังแรกทีได้ยน

ิ นายพูดคํานี”

“บอกฉันบ้างสิ”
เขายอมทําตามคําขอ กระซิบเบาๆ ทีข้างหูของผม “ฉันรักนาย”

ผมผ่อนลมหายใจยาว จูบเขาๆ อีกครัง สอดปลายลินเข้าหา

ลูบไล้ฝ่ามือบนต้นแขนและแผ่นหลังของเจย์เดน รูต ้ วั อีกทีทงั
ร่างก็ไม่เหลือเสือผ้าสักชิน และเราก็ใช้เวลาเกือบทังคืนในดาร
ดืมดําความหอมหวานของการเมคเลิฟ

อ่า ตรวจบัญชียอ
้ นหลังน่ ะเอาไว้กอ
่ นแล้วกัน

[Nikolai]

สองสัปดาห์ตอ
่ มา

“ใครเป็ นเจ้าของทีนัน?” ผมถาม

แคสเทียลเดาะลิน “บริษท ั ออแกไนซ์นนไม่

ั มีอยูจ่ ริง เป็ นแค่
ร้านทีถูกสร้างขึนมาเพือทําให้คนเข้าใจอย่างนัน เพราะฉัน
ตรวจสอบดูแล้ว ไม่มีการขึนทะเบียนบริษท ั แต่อย่างใด พูด
ง่ายๆ ก็ของปลอมนันล่ะ”

ผมพยักหน้ารับ วันนีเรานัดประชุมกันอีกครัง หลังจากผ่านไป

สองสัปดาห์ งานของเราก็คบ ื หน้าไปมาก สายของผมรายงาน
มาว่าใกล้จะได้ทตั
ี งของโรงงานผลิตยาเสพติดแล้ว
“น้องชายกับโซลเมตของคุณล่ะ?”

“คริสเตียนติดงานทีบริษท
ั นิดหน่ อย ดูเหมือนเขาจะเจออะไร
น่ าสนใจเข้า ส่วนโซลเมตของฉัน...ไอ้หมอนันจะไปตายทีไหน
ก็เรืองของมันสิ นายจะมาถามฉันทําไม!?”

ผมมุน่ คิว “พวกคุณทํางานด้วยกันได้ยงั ไงทังทีไม่ชอบขีหน้า

กัน”

“พูดผิดพูดใหม่ได้นิค คนทีเกลียดขีหน้าคนอืนมีแต่เขาเท่านัน
ส่วนฉันไม่ได้เกลียดอะไรเขาเลยสักนิด” เสียงของบุคคลทีสาม
ดังแทรกขึน รองเท้าหนังเนือดีดงั กระทบพืนตามจังหวะก้าว
เดินของโคลตัน “ออกจะชอบด้วยซํา พยศดี น่ าปราบให้จม
เตียง”

“ฝันไปเถอะไอ้กร๊วกว่าแกจะได้ฟด ั ฉัน!” แคสเทียลตวาดใส่

แล้วพวกเขาสองคนก็หน ั ไปทุม
่ เถียงกัน ส่วนผมเลือกทีจะไม่
ใส่ใจ แล้วจดจ่อรอการติดต่อจากลูกน้อง หรือก็คอ ื สายของผมที
แฝงตัวอยูใ่ นแก๊งค้ายาของเจฟเฟอร์สน ั

แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ของใครสักคนก็ดงั ขึน ผมเหลือบมอง

เป็ นแคสเทียลทีหยิบเครืองมือสือสารออกมากดรับ

“ไงคริส นายออกจากบริษทั มาหรือยัง...อะไรนะ!?” แคสเมียล

ตะโกนดังลัน เรียกความสนใจของผมเข้าเต็มๆ เกิดอะไรขึน
ทําไมเขาทําหน้าตืนตระหนกขนาดนัน “เวรเอ๊ย มันรูไ้ ด้ยงั ไง
วะ โอเค ฉันจะรีบตามไป”

หลังจากเขาวางสาย โคลตันก็ถามทันที “เกิดอะไรขึน?”

“คริสเตียนรวบรวมหลักฐานการยักยอกเงินของจาเร็ตได้หมด
แล้ว แต่เหมือนไอ้แก่เฮงซวยนันจะจับได้ บ้าชะมัด มันรูไ้ ด้ยงั
ไง ทังทีเราทําทุกอย่างด้วยความระมัดระวังแล้วแท้ๆ”

“นายรีบตามไปช่วยคริสเตียนเถอะ” ผมบอก เขาพยักหน้ารับ

คล้อยหลังแคสเทียลออกไป โคลตันก็เดินมาทรุดนังลงตรงข้าม
ผม ทีนัดผมของเรายังเป็ นร้านอาหารแห่งเดิม เป็ นห้องส่วนตัว
ห้องเดิมด้วย อีกทังหน้าห้องยังมีการ์ดของผมคอยเฝ้ าเอาไว้ จึง
ไม่มีอะไรน่ ากังวลว่าสิงทีเราคุยกันจะรัวไหลออกไปเข้าหูศตั รู

“ทีคุณส่งคนตามติดพีน้องสมิธ” ผมพูดขึน “เจออะไรบ้างมัย

ครับ”

“ได้ขอ
้ มูลเยอะพอตัว” โคลตันดึงบุหรีออกจากซอง จุดไฟและ
ปล่อยควันสีเทาลอยอบอวลระหว่างเรา เขายืนซองมาให้ผม
“เอาหน่ อยมัย?”

“ไม่ละ่ ผมพยายามเลิกมันอยู”่

“หืม? กลัวเป็ นมะเร็งปอดเหรอ” เขาหัวเราะ

ผมยิมเล็กน้อย “เพราะโจชัวไม่ชอบกลินของมันน่ ะ”

โคลตันผิวปาก “ว้าว เอาใจโซลเมตน่ าดูเลยนะ”

“ตกลงคุณได้อะไรมาบ้าง”

“พวกเขานัดเจอกันทุกวันอังคารและวันเสาร์ ไปทีร้านออแก
ไนซ์ทว่ี านันล่ะ แคสเทียลบอกแล้วใช่ไหมว่ามันเป็ นบริษท
ั
ปลอม” เมือเห็นว่าผมพยักหน้ารับ เขาจึงเล่าต่อ “และทังคูม่ กั จะ
นังรถไปแถบชานเมือง นายน่ าจะรูเ้ รืองนี นี เพราะคนของฉัน
เจอคนของนายแถวนันด้วย”

“ครับ นันช่วยยืนยันให้ผมมันใจได้มากขึนว่าแถบนันต้องมี
โรงงานผลิตยาหลบซ่อนอยูใ่ นป่ า”

“แต่ทงคนของฉั
ั นหรือคนของนายก็ลว้ นแล้วแต่ตามเข้าไปไม่
ได้ พวกมันติดตังเครืองตรวจจับการเคลือนไหวและพลังความ
ร้อนเอาไว้ เราต้องการผูเ้ ชียวชาญในการแฮ็กระบบป้ องกัน
พวกนัน”

“คุณหาได้ไหม?”

“หมายถึงอะไร? ผูเ้ ชียวชาญทีว่าน่ ะเหรอ?”

“ใช่”
“แน่ นอนสิวา่ ต้องหาได้ ในหน่ อยของฉันมีอจั ฉริยะด้านนีอยู่
แล้ว และตอนนีเขาก็กาํ ลังทําหน้าทีนันอยูด
่ ว้ ย”

“นีคุณลงมือไปแล้วงันเหรอ?”

“อ่าฮะ และมันใกล้จะสําเร็จแล้วด้วย” โคลตันขยีก้นบุหรีกับที

เขียบนโต๊ะ เขายิมเจ้าเล่ห์ “จะไปด้วยกันเลยไหมล่ะนิโคไล เผือ
ว่าเราจะได้บุกเข้าไปทลายโรงงานมันได้เลย”

ผมกระตุกยิมมุมปาก รูส้ ก ึ ทึงกับผูช

้ ายคนนีไม่น้อย สมแล้วที
เขาเป็ นถึงหัวหน้าหน่ วยเจ้าหน้าทีพิเศษ

เรามาถึงแถบชานเมืองทีว่า ลูกน้องของผมทีไม่ได้แฝงตัว
เข้าไปเป็ นสายลาดตระเวนอยูแ่ ถบนี แต่พอเห็นว่าผมมาเขาก็
ออกมารายงานสถานการ์คร่าวๆ ทันที

“รอแค่คาํ ยืนยันจากโนแลนเราก็จะได้ทตั
ี งตําแหน่ งโรงงาน
แล้วครับบอส”

“ดี ทีนีก็แค่รอ ถ้าคนของคุณโคลตันเจาะระบบตรวจจับความ

ร้อนและการเคลือนไหวได้เมือไหร่ เราจะได้บุกเข้าไปไม่ให้
พวกมันรูต ้ วั ได้ตรงจุด”
“เตรียมตัวให้พร้อม” โคลตันเดินกึงวิงมาหาผม หลังจากเขา
แยกตัวไปคุยโทรศัพท์ “ใกล้จะแฮ็กได้แล้ว”

ระหว่างรอนัน ไม่ถงึ สิบนาทีรถตูส

้ ด
ี าํ คันใหญ่ก็ขบั มาจอดต่อ
ท้ายรถทีเรานังมา ชายในชุดเตรียมพร้อมรบก้าวลงจากรถราว
สิบกว่าคนได้ พวกเขาติดอาวุธไว้พร้อม สวมเสือเกราะเต็ม
ตัว...โคลตันก้าวเท้ายาวๆ ไปถึงท้ายรถ เขาหยิบเอาชุดป้ องกัน
ออกมาสวม

“มานีสิ นายคงไม่คด
ิ จะเข้าไปลุยโดยไม่มีอะไรติดตัวหรอกใช่
ไหมพวก?”

“รอกําลังเสริมของผมก่อน คนของผมกําลังมา”

“พวกเขามีฝีมือมากพอใช่มย?”ั เจ้าหน้าทีพิเศษถาม “ไม่ได้จะ

ดูถูกอะไรนะ แค่แบบว่า...เพือความปลอดภัยน่ ะ เพราะถ้าเป็ น
ไปได้ฉนั ก็ไม่อยากให้เราเสียคนของเราไปแม้แต่คนเดียว

ผมยิมเล็กน้อย “ไม่ตอ
้ งห่วง บอดีการ์ดของผมส่วนใหญ่เป็ น
ทหารมาก่อน”

“โอ้ ยอดเยียม งานนีต้องสนุกมากแน่ ๆ”

“คุณจะไม่โทรบอกโซลเมตของคุณหน่ อยเหรอ”

“บอกอะไร” โคลตัลเลิกคิวขึนสูง
“ทีเรากําลังจะบุกจับคนร้าย”

“ไม่จาํ เป็ นหรอก เพราะเขารูว้ า่ ผมจะกลับมาอย่างปลอดภัย”

โคลตันหัวเราะ แล้วพูดต่อ “แล้วคุณล่ะนิโคไล ไม่โทรบอกโจ
ชัวบ้างรึไง”

ผมส่ายหน้า “เขาไม่รูเ้ รืองนี เผือว่าคุณจะลืม”

“ผมไม่ได้ลม
ื แค่คด
ิ ว่าคุณอาจจะอยากสังเสีย”

“ผมไม่ตายง่ายๆ อย่างทีคุณคิดหรอกโคลตัน”

“ท่านครับ!” เสียงตะโกนเรียกโคลตันขัดจังหวะการพูดคุย
ระหว่างเรา ผมหันไปมองตาม เจ้าหน้าทีพิเศษคนหนึงวิง
เหยาะๆ มาทางเรา “เจาะได้แล้วครับ”

ดวงตาของพวกเราเป็ นประกาย เลือดสูบฉี ด ความตืนเต้น

ถาโถมเข้าใส่รา่ งทังร่างอย่างบ้าคลัง

ผมกําลังจะก้าวเข้าไปเผชิญอันตรายทีไม่ได้เจอมานานอีกครัง
แล้ว

[Christian]
ผมโดนสังให้รออยูท ่ บริ
ี ษท ั และกว่าแคสจะมาก็เอาผมร้อนใจ
จนแทบบ้าแล้ว...ทันทีทรถของแคสมาจอดเที
ี ยบหน้าบริษทั ผม
ก็กา้ วขึนรถและสังให้เขาออกรถอย่างรวดเร็ว

“รีบกลับบ้านเร็วเข้า”

“มันยังไม่หนีไปง่ายๆ หรอกน่ า”

“ฉันไม่ได้กลัวมันหนี!” ผมตะโกนเสียงดัง ก่อนจะรูต

้ วั แล้วลด
เสียงลงในประโยคต่อมา “ฉันกลัวมันทําร้ายแม่มากกว่า”

ความคิดนันทําให้เลือดในกายผมเย็นเฉี ยบ ปลายนิวมือเหมือน
จะชาไปเลยเมือคิดว่าถ้าเป็ นอย่างนันจริง แม่จะตกใจมากแค่
ไหน

“งันก็ตอ
้ งเหยียบให้มด
ิ ไมล์แล้วล่ะ ก่อนทีมันจะทําอะไรแม่ของ
เรา”

สิบห้านาทีตอ
่ มาเราสองคนพีน้องก็มาถึงบ้าน แต่ดเู หมือนเรา
จะมาช้าเกินไป...

“มาแล้วเหรอไอ้พวกเด็กเวรตะไล! ไอ้พวกระยําเอ๊ย!”

“ปล่อยแม่ฉนั เดียวนีนะไอ้เศษสวะ!” ผมตะคอกใส่ แทบจะวิง

เข้าไปช่วยแม่ แต่แคสเทียลรังเอาไว้ซะก่อน
“อย่าผลีผลาม มันเอาปื นจ่อแม่อยูน
่ ะคริส!”

“บัดซบเอ๊ย!”

จาเร็ต สมิธแสยะยิม ขณะทีมิสซิสแคทเธอรีนหน้าซีดเผือด “นี

มันเรืองอะไรกัน”

“อย่าคิดว่าฉันไม่รูน
้ ะว่าตลอดสองสัปดาห์ทีผ่านมาแกทําอะไร
ไปบ้าง ไอ้คริสเตียน!” จาเร็ตคํารามลัน

“ลูก...ลูกทําอะไรคริสเตียน” แม่ถาม สีหน้าของเธอยําแย่มาก

แต่ผมทําได้เพียงกําหมัดแน่ น ผมต้องใจเย็น จะผลีผลามทํา
อะไรส่งเดชไม่ได้

แคสเทียลเป็ นคนเดียวทียงั คงนิงได้ จิตใจของเขาแข็งแกร่งกว่า

ผมมาก เราสองคนต่างกันสุดขัว...ในขณะทีเขาอยูเ่ คียงข้างแม่
แต่เขากลับนิงสงบยามมองแม่โดนปื นจ่อหัว...ต่างจากผม ทีถึง
แม้จะหาเรืองทะเลาะกับแม่อยูเ่ รือย แต่ผมกลับกลัวเหลือเกิน
กับสถานการณ์ ตรงหน้า จะยังไงผมก็ยงั เป็ นห่วงเธอ

“ตกลงนีมันเรืองอะไรกัน!” แม่ถามอีกครัง และเพราะอย่างนัน

ไอ้จาเร็ตจึงแนบปากกระบอกปื นเข้ากับขมับของเธอมากขึน
โซตเมตสารเลวของแม่หวั เราะลัน ก่อนจะออกคําสังเสียงดัง

“หุบปากไปซะนัง...!”
“เขายักยอกเงินในบริษท
ั ของเราครับแม่!”

Chapter 22

What happen!?

คนทีผมจะนึกถึงก่อนตายก็คอ
ื เขา

[Christian]

ทุกอย่างราวกับถูกหยุดเวลาเอาไว้ หลังจากแคสเทียลประกาศ
ออกไปเสียงดัง...แม่เบิกตากว้าง แววตาเธอสับสน

“ลูกพูดอะไร แคส...”

“เขาโกงเราครับแม่” ผมก้าวเข้ามายืนข้างพีชาย ชูเอกสารปึ ก

หนึงทีผมรวบรวมมาได้ “และนี คือหลักฐาน”

“สองสัปดาห์ทผ่
ี านมาคริสเตียนไล่อา่ นบัญชียอ
้ นหลัง และเก็บ
หลักฐานมาได้ทงหมดแล้
ั วครับ ไอ้หมอนียกั ยอกเงินเราเป็ น
จํานวนมหาศาล และแยบยลจนเราจับไม่ได้เพราะเขาแอบเอา
ไปทีละนิด มีแค่ครังหลังสุดทีเขาคงจะต้องการเงินก้อนใหญ่
มาก ถึงได้กล้าปลอมลายเซ็นแม่แล้วเบิกงบประมาณในจํานวน
เงินทีสูงกว่าทุกครัง”

“...”

“ผมพบการเงินทีผิดปกตินีเมือเดือนก่อน ตังใจจะสืบหาเอง แต่

คริสเตียนอาสาจะเข้าไปสืบให้ สองสัปดาห์ทผ่ ี านมา นี คือสิงที
เรารวบรวมได้ครับ” แคสเทียลพูดโดยไม่ละสายตาจากไอ้ระยํา
ทีกําลังเอาปื นจ่อหัวแม่เลยแม้แต่นิดเดียว

“ทําไม...” นําเสียงของแม่ทงตกใจและเสี
ั ยใจ “ฉันอุตส่าห์ไว้ใจ
คุณนะจาเร็ต คุณทําแบบนีตังแต่เมือไหร่กน ั ?”

ผมกําหมัดแน่ น “ตังแต่เมือหกปี ก่อนครับแม่”

“ปล่อยเธอ แล้วมอบตัวซะจาเร็ต” แคสโพล่งขึน

“มอบตัว!?” ไอ้เฮงซวยนันนอกจากจะไม่ฟงั แล้วยังระเบิดเสียง

หัวเราะดังลัน “แกโง่หรือบ้ากันแน่ วะทีคิดว่าฉันจะยอมมอบตัว
เพียงเพราะแกบอกให้ทาํ น่ ะ หา!?”

มันกดปากกระบอกปื นเข้ากับขมับของแม่มากขึน ผมแทบจะ

กระโจนเข้าใส่มน
ั อย่างลืมตัว แต่แคสเทียลก็รงผมเอาไว้
ั ซะ
ก่อน
“อันตรายเกินไป”

ผมได้แต่กรุน ่ โกรธ แรงสันในกระเป๋ ากางเกงเตือนให้ผมรูว้ า่ มี

คนโทรมาหา แต่ผมไม่สนใจจะหยิบมันออกมากดรับ ไม่ตอ ้ ง
เดาก็รูว้ า่ คนทีโทรมาคงไม่พน้ โซลเมตของผม...เขาต้องรับรูถ ้ งึ
ความโกรธของผมได้แน่ นอน เพราะตอนนีผมเองก็สมั ผัสได้
ถึงความเป็ นห่วงและความกังวลของเขา

เอาไว้กอ
่ น ยังไม่ใช่ตอนนี ไม่ใช่เวลาทีจะคุยกัน

“แกต้องการอะไร” ผมระงับอารมณ์ ตวั เอง และยืนข้อเสนอให้

มัน “แลกกับปล่อยตวั เธอ”

“ฉลาดนี ในเมือยืนข้อเสนอมา งันฉันก็จะตอบรับไว้ดว้ ยความ

เต็มใจเลยล่ะ” ไอ้แก่ยมกว้
ิ าง

“แกจะไม่ได้อะไรไปจากครอบครัวของฉันทงนั ั น!” แม่ตะโกน

เธอคว้าปื นในมือจาเร็ตและเบียงองศาของมันให้หน
ั ไปทาง
อืน...โชคร้ายนิดหน่ อยทีมันดันหันมาทางพวกเราสองคนพี
น้อง

ปัง!

ปื นถูกลันไก...ผมกับแคสกระโดดหลบ ลูกกระสุนเฉี ยดปลาย

เท้าเราไปเพียงไม่กีมิลลิเมตร
“นังนี!” จาเร็ตตวาดลัน ใช้หลังมือทีถือกระบอกปื นฟาดใบหน้า
ของแม่จนเธอล้มลง

“ไอ้เวรเอ๊ย!” ผมสบถ คว้าเอาแจกันใกล้มือขว้างใส่มน

ั
นอกจากมันจะหลบได้แล้ว ยังอาศยั จังหวะนันรีบวิงออกจาก
บ้านไปอีกด้วย “ฉันจะตามมันไป ดูแลแม่ดว้ ย!”

ผมบอกกับแคสก่อนจะวิงตามไอ้ระยําบัดซบนันไปติดๆ แต่หูก็
ยงั ได้ยน
ิ เสียงแม่พด
ู ขึน

“ตามน้องไปแคสเทียล แม่ไม่เป็ นไร เร็วเข้า! ไปช่วยน้อง!”

เอียด!

เสียงล้อบดถนนดังลัน รถยนต์ของไอ้เวรจาเร็ตพุง่ ตัวออกจาก

บ้านไปอย่างรวดเร็ว ผมกระโดดขึนรถตัวเองเพือจะขับตามมัน
ไป แต่กอ ่ นจะเหยียบค ันเร่งแคสเทียลก็เปิ ดประตูแล้วเข้ามานัง
ข้างคนขับ

“คิดจะไปคนเดียวหรือไงไอ้น้องชาย”

“แม่ละ่ ” ผมถาม หมุนพวงมาลัยพารถคันหรูทะยานตามตูดไอ้

กร๊วกนันไปติดๆ ผมมันใจว่าตามทัน รถผมแรงกว่ามันมาก
แต่ถงึ อย่างนันผมก็ไม่ควรประมาท
“เธอไม่เป็ นไร” แคสตอบ ก่อนจะรับโทรศัพท์ของตัวเองทีส่ง
เสียงดังขึนมาพอดี “ว่าไง...อะไรนะ!?”

ผมเหลือบมอง พีชายของผมขมวดคิวแน่ น...เกิดอะไรขึน

“พวกฉันกําลังตามจาเร็ตไป ใช่ เขาไหวตัวทันก็เลยหนี” แคส

พ่นลมหายใจแรง “ได้ เอ่อ เฮ้!...ระวังตัวด้วยนะ”

ผมไม่ควรยิมในสถานการณ์ แบบนี แต่หา้ มริมฝี ปากตัวเองไม่

ได้ ไม่ตอ
้ งเดาให้เสียเวลาก็รวู ้ า่ ปลายสายจะเป็ นใครไปได้อก
ี
ถ้าไม่ใช่โคลตัน...ต่อให้เกลียดขีหน้ากันแค่ไหน แต่พวกเขาก็
ปฏิเสธความผูกพันอันแสนวิเศษทีเกิดขึนระหว่างโซลเมตไม่
ได้หรอก

“พวกเขาเจอโรงงานผลิตยาเสพติดแล้วเหรอ” ผมถาม สบถด่า

ไอ้จาเร็ตเมือจูๆ
่ มันก็เลียวเข้าถนนอีกเส้นและทําให้ผมเกือบ
ขับตามไม่ทน ั

“ใช่ หมอนันกับนิโคไลกําลังจะบุกเข้าไป”

“ดี จะได้จบเรืองนีไปพร้อมๆ กัน”

“ตามมันให้ทนั ก่อนเถอะ แล้วค่อยมาดูกน

ั ว่าจะจบเรืองนีได้
จริงๆ หรือเปล่า”
โชคดีทถนนเส้
ี นนีเป็ นแค่ถนนเส้นเล็กๆ และไม่คอ่ ยมีรถสัญจร
ไปมา ผมผ่อนความเร็วรถเพือเปลียนเกียร์ ก่อนจะกระทืบคัน
เร่งอีกครัง พายานพาหนะทะยานออกไปจนสามารถแซงรถ
ของจาเร็ตได้

เอียด! ปัง!

“บัดซบเอ๊ย!” แคสสบถ เพราะผมหักพวงมาลัยขวางหน้ารถไอ้

สารเลวนันจนทําให้เราโดนมันชนเข้าเต็มแรง

รถเหวียงตัวอย่างรุนแรงก่อนจะหยุดนิง ผมตังสติได้ไวเพราะ
เคยชินกับเหตุการณ์ เสียงอันตรายแบบนีมาหลายครังหลายหน
เปิ ดลินชักรถคว้าเอาปื นทีเก็บซ่อนไว้ออกมาแล้วกระโจนลง
จากรถอย่างรวดเร็ว

“หยุดอยูต
่ รงนันจาเร็ต!” ผมตวาดลัน จ่อปื นไปทีไอ้แก่นน
ั

มันลงจากรถแล้วจ่อปื นของมันมาทีผมเช่นกัน “ถ้าฉันตาย แก

ก็ตาย!”

“มีแต่แกเท่านันทีต้องตาย”

แคสเทียลวิงตามมาอยูข
่ า้ งๆ เขากระซิบถาม “ไปเอาปื นมาจาก
ไหน”
“ไม่ได้มีแต่นายทีพกปื นนะพวก ลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันเคยทํา
อาชีพอะไร พกปื นมันเรืองปกติของฉัน”

“นันสินะ แต่แกแน่ ใจใช่ไหมว่ายังยิงแม่นอยู?”

่

ผมแสยะยิม ลันกระสุน
่ หนึงนัด...เฉี ยดลําตัวของจาเร็ต สมิธ

อีกฝ่ ายสะดุง้ ยิงสวนกลับมาทันทีทตั

ี งสติได้ ผมคว้าแขนแคส
แล้วดึงเขาให้กม ้ หลบ

“แกบ้าไปแล้วหรือไงวะไอ้คริสเตียน!” พีชายถลึงตาใส่ผม

“ก็นายถามไม่ใช่เหรอว่าฉันยังยิงแม่นอยูห
่ รือเปล่า”

“ฉันถาม แต่ไม่ได้ให้สาธิตโว้ย! เวรล่ะ!”

เราสองคนรีบวิงหาทีกําบังเมือจาเร็ตสาดกระสุนใส่เราอีกหลาย
นัด

ปัง! ปัง! ปัง!

“แกต้องตาย ไอ้ลก
ู หมา!”

“ดูเหมือนแกจะทําให้พอ
่ เลียงของเราโกรธนะ”

ผมคํารามลัน “มันไม่ใช่พอ
่ เลียงฉัน!”
“ฉันจะอ้อมไปอีกฝัง แล้วหาจังหวะเข้าไปให้ถงึ ตัวมันจากด้าน
หลัง ดึงความสนใจมันไว้นะ”

“เฮ้” ผมรังแขนเขาเอาไว้อก
ี ครัง “มันเสียงเกินไป”

“ฉันไม่ได้ออ
่ นแออย่างทีแกคิด เรืองแค่นีฉันทําได้น่า”

“แต่นายไม่มีปืน...” แคสเทียลไม่รอให้ผมพูดจบด้วยซํา เขาส่ง

สัญญาณให้ผมดึงความสนใจของจาเร็ต และแม้วา่ จะเป็ นห่วง
เขา แต่ผมก็จาํ ต้องยอมทําตามทีเขาต้องการอย่างหลีกเลียงไม่
ได้

“อะไรทําให้แกยักยอกเงินบริษท
ั จาเร็ต ต้องการเงินไปทํา
อะไรมากมายขนาดนัน”

“แกจะอยากรูไ้ ปทําไม ไอ้ลก ู หมาทีไม่เคยสนใจบริษทั ของแม่

ตัวเองอย่างแก ไม่คด ิ ว่ามันสายไปหน่ อยหรือไงทีคิดจะกลับมา
ตอนนี!” อีกฝ่ ายเหวียงปื นในมือไปด้วยระหว่างตะโกนใส่ผม

“ฉันจะสนใจหรือไม่มน ั ก็ไม่เกียวกับแก! ยังไงซะฉันก็เป็ นแคม

เบลล์ แต่แกไม่ใช่!” ผมรูส้ ก
ึ เหมือนมีไฟลุกท่วมอยูร่ อบตัว
ความโกรธเคืองลุกโหมเหมือนไฟป่ า มันพร้อมจะเผาทําลาย
ใครก็ตามทีคิดจะทําร้ายครอบครัวของผม “แกมันก็แค่โซลเมต
ของแม่ทมาที
ี หลัง ถ้าไม่ใช่เพราะสายใยแห่งความสัมพันธ์ แม่
ของฉันคงไม่มีวนั แต่งงานกับแกหรอกไอ้งง!” ั
“หุบปาก!”

ปัง!

จาเร็ตตวาด เขายิงปื นอีกนัดหนึงใส่ผม และมันเฉี ยวหัวไหล่

ของผมเข้าอย่างจัง บ้าฉิ บ! ผมประมาททีไม่ทน
ั ระวังตัว เลย
โดนยิงเข้าจนได้ เฮงซวยเอ๊ย!

“อึก!” บาดแผลจากกระสุนร้อนผ่าว ผมกัดฟันแน่ น เหลือบมอง

เลือดทีไหลซึมออกมาจากปากแผล แล้วโทสะของผมก็ยงเพิิ ม
มากขึน

ผมยิงสวนกลับไป แต่อก ี ฝ่ ายดันรูท

้ น
ั วิงไปหลบข้างตัวรถอีก
ฝังหนึง ทําให้กระสุนพลาดเป้ ากระแทกเข้ากับกระจกรถจน
แตกละเอียดแทน

“คริสเตียน!” แคสเทียลเผลอร้องเรียกผมเสียงดัง และนันทําให้

ผมเขากลายเป็ นเป้ าโจมตีแทนผม

จาเร็ตโผล่หน้าขึนมาแล้วหันปื นไปทางพีชายของผม มันลันไก

ในจังหวะทีผมพุง่ ตัวออกไปหาแคสเทียลพอดี

“แคสหลบ!”

ปัง!
“คริส!”

เสียงของแคสเทียลฟังดูความเจ็บปวดเข้าครอบครองร่างกาย
ของผม มันรุนแรงจนทําให้ตาพร่า สองขาทรุดลงคุกเข่ากับ
พืน...ผมสูดหายใจ แต่นนยิ ั งทําให้ผมเจ็บ ลมหายใจของผมสัน
ระริกอย่างควบคุมไม่ได้ ผมรูส้ ก ึ ได้ถงึ ความเปี ยกแฉะทีฝ่ ามือ
ก่อนจะมารูท้ ห
ี ลังว่ามันคือเลือด หน้าท้องของผมมีเลือดไหล
ทะลักออกมา และทุกอย่างในสายตาก็ดูมวั หม่นมากกว่าเดิม

นีผมกําลังจะตายใช่มยนะ?
ั

สิงสุดท้ายทีผมสมั ผัสได้กอ
่ นสติจะหลุดลอยไป คือความตกใจ
ของเจย์เดนทีเอ่อล้นขึนมาอกของผม

[Jayden]

มันเป็ นความรูส้ ก
ึ ประหลาด ทุกอย่างดูอม
ึ ครึมเหมือนท้องฟ้ า
ยามทีกําลังจะเกิดพายุฝน ระหว่างนังทํางานผมกลับรับรูไ้ ด้ถงึ
ความโกรธเคืองของคริสเตียนทีล้นทะลักออกมา มันทําให้ผม
กังวลใจ เกิดอะไรขึนกับเขาหรือเปล่า
แต่ไม่วา่ จะพยายามโทรหาเขากีสาย อีกฝ่ ายก็ไม่รบ
ั และทุก
อย่างยิงแย่ลงเมือนานเข้าผมกลับสัมผัสได้ทงความกั
ั งวล ความ
หวาดหวัน และสุดท้าย...ความเจ็บปวด

มันพุง่ ทะยานอยูใ่ นตัวของผม ความเจ็บปวดทีหน้าท้อง รูส้ ก

ึ
ร้อนผ่าวและเสียดแทงจนผมหน้ามืดไปชัวขณะหนึง ก่อนที
สัมผัสเหล่านันจะหายไปในพริบตา

“เจย์เดน เฮ้! เป็ นอะไรวะเพือน”

ผมส่ายหน้าแทนคําตอบให้แมตต์ ควานมือหาโทรศัพท์ทงที ั ยัง

รูส้ ก
ึ ว่าสมองพร่าเบลอไปหมด เลือนปลายนิวจิมลงไปทีเบอร์
ของโซลเมต รอสายอยูน ่ านแต่ก็เป็ นเหมือนก่อนหน้านี...เขา
ไม่รบ ั สาย

ระหว่างกระวายกระวายใจผมพยายามคิดว่าจะทํายังไงเพือ
ติดต่อคริสเตียนให้ได้ แล้วชือของคนคนหนึงก็ปรากฏขึนมาใน
ความคิด ผมไม่รอช้า กดโทรออกหามิสเตอร์แคสเทียลทันที
ปลายสายดังอยูน ่ าน และเกือบจะตัดไปแล้ว แต่...

“...เจย์เดน”

“คุณแคสเทียลครับ! คริสเตียนอยูก
่ บั คุณหรือเปล่า!?”
อีกฝ่ ายเงียบไป เงียบจนผมยิงรูส้ ก
ึ แย่ สิงเลวร้ายต่างๆ เท่าทีผม
จะนึกออกถาโถมเข้าใส่สมองของผม อุบตั เิ หตุเหรอ? รถชน?
พลัดตกบันได? มัน...เกิดอะไรขึนกับคนรักของผม!

“เขาอยูก
่ บั ฉัน หมายถึงก่อนหน้านีน่ ะนะ”

“แล้วตอนนีล่ะครับ!?” ผมแทบจะตะโกนใส่อีกฝ่ าย ระดับเสียง

ทีเกือบจะกลายเป็ นตะคอกทําให้เพือนร่วมงานของผมหันมา
มองเป็ นตาเดียว แต่พวกเขาก็ยงั มีมารยาทมากพอทีจะไม่ถาม

ผมสูดลมหายใจเข้าลึก จดจ่อกับการรอคําตอบจากพีชายของ
คนรัก ได้ยนิ เสียงแคสเทียลถอนหายใจยาว “ตอนนีเขาอยู่
กับ...หมอ”

ราวกับโลกทังใบถล่มใส่ผม มวลแห่งความหนักอึงทาบทับลงมา
บนร่างและทําให้ผมแทบล้มทังยืน

นีมันเรืองบ้าอะไรกัน!?

“เขาเป็ นอะไร” ผมถาม น่ าแปลกทีนําเสียงของผมมันสงบนิง

กว่าตอนแรกมาก ทังทีใจผมร้อนรนขนแทบคลัง

เป็ นอีกครังทีคุณแคมเบลล์ถอนหายใจ “เขาโดนยิงน่ ะ”

แล้วทุกอย่างก็หลุดออกมาจากปากของอีกฝ่ าย ยิงฟังผมก็ยงกํ
ิ า
หมัดแน่ น อยากจะชกเข้าทีหน้าหล่อๆ ของโซลเมตตัวเอง แต่
ติดทีว่าอีกฝ่ ายไม่ได้อยูต
่ รงหน้าผม และใช่ เขากําลังอยูใ่ นห้อง
ผ่าตัด

“ผมกําลังจะไป” ตัดบทแล้ววางสาย สาวเท้ายาวๆ ไปหาเพือน

สนิท “แมตต์ ฉันขอยืมรถหน่ อย”

“เอ่อ แกจะไปไหน”

“ไปหาคริสเตียน” ผมตอบ ก่อนจะนึกขึนได้วา่ มันห้วนเกินไป

“เขาอยูโ่ รงพยาบาล”

แมตต์เบิกตากว้าง “เฮ้พวก เขาเป็ นอะไร ทําไมถึงไปอยูท

่ นั
ี น”

“อุบตั เิ หตุน่ะ ถ้ายังไงฉันขอยืมรถ...” ผมไม่ได้บอกความจริง

“แน่ นอน” แมตต์หยิบกุญแจรถยืนให้ผมทันที ผมเพียงพยัก

หน้ารับ แล้วกึงเดินกึงวิงออกมาจากออฟฟิ ศ ขึนรถได้ผมก็ขบั
ทะยานออกไปสูท ่ อ้ งถนน เหยียบแทบมิดคันเร่งโดยไม่สนว่าจะ
โดนตํารวจส่งหมายค่าปรับมาทีบ้านกีฉบับ

สิบห้านาทีตอ
่ มาผมก็มาถึงทีหมาย โรงพยาบาลแห่งเดิมกับที
ผมเข้ารับการทําแผลเมือหลายสัปดาห์กอ ่ น และทันทีทมาถึ
ี ง
หน้าห้องผ่าตัด ผมก็เจอเข้ากับคุณแคสเทียล

“มิสเตอร์แคมเบลล์!”
“มาแล้วเหรอ” อีกฝ่ ายเม้มปากแน่ น

“เขาเป็ นยังไงบ้างครับ”

“ไม่รส
ู ้ ิ หมอยังไม่ออกมาเลย บัดซบเอ๊ย! นีมันเป็ นความผิด
ของฉันเอง ถ้าฉันไม่ประมาท เขาก็คงไม่ตอ ้ งวิงเข้ามารับ
กระสุนแทนฉัน!”

“ผมไม่รห ู้ รอกว่าสิงทีคริสเตียนทํามันถูกหรือผิด สิงทีคุณทําก็

ด้วยเหมือนกัน ผมรูแ ้ ค่วา่ เขาทําเพือปกป้ องคุณ กลับกันถ้าเป็ น
เขาทีกําลังจะโดนยิง คุณก็ตอ ้ งกระโจนเข้าไปช่วยอยูแ่ ล้ว” ผม
ปลอบเขา ถ้าให้เทียบกันแล้วเราสองคนต่างเป็ นห่วงและกังวล
มากเหมือนกัน แต่ผมเชือว่าคนทีอยูเ่ หตการณ์ อย่างมิสเตอร์แค
สเทียลน่ าจะสะเทือนใจมากกว่าเยอะเลยทีเดียว

“แล้ว...คุณอาของผมล่ะครับ”

“เขาหนีไป ตอนแรกเขาจะยิงเราซํา แต่กระสุนปื นของเขาดัน

หมด เขาเลยขับรถหนีไป” แคสเทียลถอนหายใจ ตังแต่เราคุย
กันผมได้ยนิ เขาทําแบบนีมาสามครังเข้าไปแล้ว “แต่ฉน
ั ให้คน
ของฉันตามสืบจากเลขทะเลียนรถยนต์แล้ว อีกไม่นานเราจะรูท ้ ี
อยูข
่ องเขา ฉันจะให้โคลตันนําหน่ วยของผมบุกเข้าไปจับไอ้
สวะนันด้วยตัวเอง!”

ผมพยักหน้ารับ ตอนนีก็มีแต่วธิ ีนีเท่านันทีพอจะทําได้

ส่วนใครอีกคนในห้องผ่าตัด...ผมหวังเหลือเกินว่าเขาจะ
ปลอดภัย

Chapter 23

What do they want?

เคยบอกไม่ใช่เหรอ...ว่าเราเป็ นคนสําคัญของกันและกันน่ ะ

[Jayden]

น่ าแปลกทีผมสงบนิงได้มากกว่าทีคิด ตอนทีได้รวู้ า่ คริสเตียน

โดนยิง สมองผมขาวโพลนไปชัวขณะ ผมแทบคิดอะไรไม่ออก
แต่คาํ ว่าต้องไปหาเขาให้เร็วทีสุดมันดังก้องอยูใ่ นหัว และนัน
ผลักดันให้ผมรีบเร่งมาทีโรงพยาบาล โดยเสียเวลาตกใจไปแค่
ไม่กีนาทีเท่านัน

ผมรักเขา ใช่สิ เพราะแบบนันไงผมถึงได้กงั วลใจแทบตายตอน

ทีสัมผัสได้ถงึ ความเจ็บปวดของเขา ทุกวินาทีทผมนั
ี งอยูห
่ น้า
ห้องผ่าตัดและได้แต่ภาวนาให้เขาปลอดภัย ความกดดันและ
คาดหวังบีบคันผมจนแทบหายใจไม่ออก ตอนนีเขาจะรับรู้
ความรูส้ ก
ึ ของผมได้บา้ งไหม...ความรูส้ ก
ึ เป็ นห่วงจนแทบจะ
คลังตายอยูแ ่ ล้วน่ ะ

ผมประสานฝ่ ามือเข้าหากัน แตะริมฝี ปากลงไปทีกําปันและเฝ้ า

อ้อนวอนต่อพระเจ้า

ได้โปรด อย่าพรากเขาไปจากผม

มิสเตอร์แคสเทียลเองก็คงกังวลใจไม่ตา่ งจากผม เขาเดินวนไป

วนมา จนกระทังเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึน...ผมเงยหน้ามอง
จับใจความได้แค่วา่ เขาน่ าจะกําลังคุยกับมิสซิสแคมเบลล์ และ
เธอจะมาทีนีให้ไวทีสุด

...การรอคอยสินสุดลงเมือคุณหมอออกมาจากห้องผ่าตัด

ผมถลาเข้าไปหาชายในชุดกราวด์ ขณะทีแคสเทียลร้องถาม
“เขาเป็ นยังไงบ้างครับ”

“เขาปลอดภัยครับ โชคดีทกระสุ
ี นไม่ฝงั เข้าจุดสําคัญ...”

เราพูดคุยกับหมออีกเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจโดยความโล่ง
อกอย่างแท้จริง...คริสเตียนไม่ตาย เขายังมีชีวต
ิ อยู่ ไม่มีอะไรดี
ไปกว่านีอีกแล้ว
หนึงวันหลังจากนันโซลเมตของผมได้ยา้ ยมาอยูห ่ อ
้ งพักพิเศษ
ทันทีทเขาฟื
ี นผมก็เลือกทีจะปล่อยให้เขาได้พด
ู คุยกับคนใน
ครอบครัว พาตัวเองออกมานังรอด้านนอก สักพักใหญ่ประตู
ห้องพักผูป
้ ่ วยก็เปิ ดออก พร้อมกับร่างของคนสองคนทีผมคุน ้ ตา
ดี

มิสซิสแคทเธอรีนส่งยิมให้ผม “ฝากดูแลเขาด้วยนะคะ”

“ครับ”

แคสเทียลทิงท้ายกับผมก่อนเดินตามแม่ของเขาไป “ไว้เจอกัน”

เมือทังสองไปแล้วผมจึงได้เข้าไปในห้อง...คริสเตียนนอนเอน
หลังอยูบ
่ นเตียง ดวงตามองตรงมาทีผม ริมฝี ปากซีดจางส่งยิม
อ่อนๆ มาให้ ผมทรุดลงนังข้างเตียง จ้องมองเขา และเอ่ยถาม

“ปิ ดบังฉันแบบนีคิดดีแล้วเหรอ?”

นําเสียงของผมไม่มีความโกรธเคืองหรือกล่าวหา มันเป็ นแค่

คําถามทีผมต้องการคําตอบ ผมได้รเู ้ รืองทุกอย่างหมด
แล้ว...คิดว่านะ และรูด
้ ว้ ยว่าวันทีเขาโดนยิง โรงงานผลิตยา
เสพติดของพ่อก็โดนบุกด้วย แต่พอ ่ ของผมหนีรอดไปได้
เหมือนทีอาจาเร็ตรอดไปจากเงือมมือของสองพีน้องแคมเบลล์
เช่นกัน
คริสเตียนเม้มปากเล็กน้อย “ฉันแค่ไม่อยากให้นายเสียง
อันตราย”

“คริส ฉันไม่ได้ออ่ นแอขนาดนัน” ผมแย้งเสียงอ่อน “กลับกัน

ถ้าหากเป็ นฉันทีเลือกทําแบบนัน...ทําทุกอย่างเองโดยไม่บอก
นายสักคํา นายจะโอเคงันเหรอ?”

“ไม่ แน่นอนอยูแ
่ ล้วว่าไม่” เขาส่ายหน้า

“อย่าปิ ดบังอะไรฉันอีกคริสเตียน เราเป็ นโซลเมต เป็ น...” ผม

ดึงมือเขามาจับเอาไว้หลวมๆ หลุบตาลงมองปลายนิวของเขา
“เป็ นคนรักกัน ฉะนันอย่าปิ ดบังอะไรกันอีก”

“เจย์เดน...”

“นายเคยบอกนีว่าเราต่างเป็ นคนสําคัญของกันและกัน” ผมยัง

คงพูดต่อไป ไม่เปิ ดโอกาสให้เขาได้พดู แทรก “ฉันไม่รวู้ า่ ฉัน
สําคัญกับนายมากแค่ไหน แต่นายสําคัญกับฉันมาก ดังนันอย่า
ทําแบบนีอีก เข้าใจมัย?”

คริสเตียนกระตุกมือผม ทําให้ผมต้องเงยหน้าขึนสบตาเขา
“ขยบั มานี”

ผมยอมทําตาม ลุกขึนโน้มใบหน้าไปหาเขา...ริมฝี ปากเราจูบ

กันแผ่วเบา และเมือผละออกผมก็ยาคํ ํ าถามก่อนหน้านีกับเขา
อีกครัง “บอกสิวา่ นายเข้าใจทีฉันพูด”
“อืม เข้าใจ ฉันจะไม่ทาํ แบบนันอีก” คริสเตียนเกลียปลายนิวกับ
แก้มของผม “นายสําคัญกับฉันนะเจย์ สําคัญมากซะจนฉันยอม
เสียนายไปไม่ได้”

“ฉันก็เสียนายไปไม่ได้เหมือนกัน ตอนนีนอกจากน้องๆ ฉันก็มี

แค่นายเท่านันทีฉันรักมาก”

คริสเตียนแนบจูบผมอีกครัง และกระซิบถ้อยคําอ่อนหวานทีผม
ไม่เคยเบือเลยสักครังยามได้ยน
ิ ...

“I love you, baby”

[Christian]

แคสเทียลมาเยียมผมอีกครังในวันถัดมา

“นายคงรูแ
้ ล้วว่าเจฟเฟอร์สน
ั หนีไปได้”

ผมพยักหน้า “แต่นิโคไลก็ทลายโรงงานผลิตยาเสพติดของพวก
มันได้ใช่ไหมล่ะ?”

“ใช่ หน่ วยของโคลตันเข้าจัดการเรืองทางกฎหมายต่อจากนัน

และกําลังควานหาตัวสองพีน้องสมิธอยู”่ แคสเดินไปทีหน้าต่าง
เขากอดอกและเหม่อมองออกไปด้านนอก “ถ้าฉันไม่ทาํ พลาด
อย่างน้อยเราก็น่าจะจับจาเร็ตได้”

“มันไม่ใช่ความผิดของนายนะพวก เอาล่ะ สิงทีเราต้องทําตอน

นีก็คอ
ื เลิกโทษตัวเอง ทังนาย ฉัน หรือใครก็ตาม ทุกอย่างบน
โลกไม่ได้เป็ นไปตามใจเราเสมอ ต่อให้จะวางแผนรัดกุมแค่
ไหน แต่ทก ุ อย่างพลิกผันได้ ดังนันสิงทีเราต้องทําคือคิดวิธแ
ี ก้
ปัญหา ไม่ใช่โทษตัวเองหรือใครๆ”

แคสหันกลับมาสบตาผม แววตาของเขาเต็มไปด้วยความตก
ตะลึง เหมือนไม่อยากจะเชือว่าผมพูดอะไรดีๆ แบบนีได้ดว้ ย
และนันทําให้ผมอยากจะลุกขึนไปต่อยหน้าเขาชะมัด

“พูดได้ด”ี เจย์เดนทีนังอยูข
่ า้ งผมเอ่ยขึน เมือเราสบตากันผมก็
พบความชืนชมอยูใ่ นดวงตาของเขา และนันทําให้ผมรูส้ ก ึ
แปลกๆ มัน...น่ าอายพิลก ึ

“หลังจากนีจะทําไงต่อ?” ผมหันกลับไปถามพีชายตัวเอง

แคสถอนหายใจอีกครัง “นายไม่ตอ ้ งห่วง พวกฉันจะจัดการกัน

ต่อเอง ตอนนีนายบาดเจ็บ พักรักษาตัวให้หายเถอะ นายก็ดว้ ย
เจย์เดน ไม่ตอ
้ งทําอะไรทังนัน คอยดูแลไอ้หมอนีไป”

“ครับ”
หลังจากอีกฝ่ ายกลับไป ทังห้องพักผูป
้ ่ วยก็กลับมาเหลือแค่ผม
กับเจย์เดนอีกครัง คนรักของผมเหลือบมองนาฬก ิ าบนข้อมือ
ตัวเอง

“นอนมัย?”

“อืม” ผมตอบ เขาก็เลยช่วยพยุงผมให้นอนลงไป

“อยากได้อะไรอีกหรือเปล่า”

“อยากให้นายขึนมานอนด้วยกัน”

เจย์เดนหัวเราะ “นีไม่ใช่ซีรส
ี ์ทเราเคยดู
ี ดว้ ยกันนะคริสเตียน
เตียงคนไข้ไม่ได้ใหญ่พอให้ผช ู้ ายตัวโตๆ สองคนนอนด้วยกัน
ได้”

“แล้วถ้าทําอย่างอืนล่ะ?” ผมถาม แสดงความต้องการในตัวเขา

“กําลังหมายถึงฟัดกันบนเตียงเหรอ?” เขาถาม ผมหัวเราะแทน

คําตอบ เจย์เดนเห็นอย่างนันก็พน
่ ลมหายใจเหมือนเอือมระอา
ผมเต็มที แต่ปากของเขากลับยิม “ถ้าให้ขนไปคร่
ึ อมนายน่ ะ
ฉันไม่เอาด้วยหรอก”

ผมเลิกคิว เขาใช้คาํ ว่า ‘ถ้า’ นันหมายความว่าหากเป็ นอย่าง

อืน...
“แต่ถา้ ให้ใช้ปากก็พอจะทําให้ได้อยูน
่ ะ”

ผมยิม ดึงเขาเข้ามาจูบหนักๆ แล้วผละออกเพือบอกว่า

“แน่ นอน ฉันต้องการทุกอย่างทีเป็ นนาย”

Chapter 24

When it's over

จบลงเสียที

“คุณไม่กล้าหรอก” คริสเตียนตอบ นําเสียงเต็มไปด้วยความ

ท้าทาย ทังทีความจริงใจเขากําลังสันไหวด้วยความหวาดหวัน
ผมสัมผัสได้

แต่กอ ่ นทีเขาจะได้ตอ ่ ปากต่อคํากัน หรือก่อนทีคุณอาของผมจะ

ได้ยงิ ปื นซึงใส่ตวั เก็บเสียงมาเป็ นอย่างดีเข้าร่างคริสเตียนอีก
ครัง พ่อของผมก็ยกมือขึนมาขวางหน้าน้องชายตัวเองเอาไว้ซะ
ก่อน

“หยุด อย่าเพิงยิง”
“อะไรของแกวะ รีบฆ่ามันจะได้รบ
ี ๆ ไปจากทีนีสักทีไง!”

ดวงตาของพ่อจ้องมองมาทีผม เราสบตากันเนินนาน เป็ นครัง

แรกทีเราได้มองตากันชัดๆ แบบนี หลังจากเวลาผ่านไปกว่า
สิบ...หรืออาจจะยีสิบปี ผมจําไม่ได้ดว้ ยซําว่าเราสบตากันนาน
ขนาดนีครังสุดท้ายน่ ะมันเมือไหร่

“แก...เป็ นอะไรกับลูกเลียงของไอ้จาเร็ต?”

ผมหวันเกรงกับแววตาและนําเสียงของเขา แต่ผมก็ยงั เลือกที

จะตอบความจริงออกไป “โซลเมต”

“โซลเมต? ตังแต่เมือไหร่?” พ่อทวนถาม ดวงตาเขาเบิกกว้าง

ขึน ก่อนจะกลับมาหรีลง “ตังแต่เมือไหร่ทีแกรูต
้ วั ว่ามันเป็ น
โซลเมตของแก!”

ผมไม่ควรขํา ในสถานการณ์ อน ั ตรายแบบนี แต่ผมกลับแค่น

หัวเราะออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ “พ่อสนใจด้วยเหรอครับ
เราไม่ได้ตด
ิ ต่อกันตังหลายปี ผมจะเจอโซลเมตของผมตอน
ไหน มันก็ไม่เกียวกับพ่อนีครับ”

“อย่ามาเล่นแง่กบั ฉันไอ้เด็กเวร!” เขาตวาด ดึงปื นของตัวเอง

ออกมาจ่อใส่ผม และนันทําให้หวั ใจผมหล่นวูบเช่นกัน...เขาจะ
ยิงผมจริงๆ งันเหรอ? แต่ก็ไม่แปลกหรอกถ้าเขาทําจริงขึนมา
เพราะก่อนหน้านี ทีในป่ าเขายงั ลันกระสุนใส่ผมตังหลายนัด
ผูช
้ ายคนนีไม่ใช่พอ
่ ของผมอีกต่อไปแล้ว แต่เป็ นปี ศาจร้าย ไอ้
ขียา และนายหน้าขายยาเสพติดตัวอันตราย

“หลายเดือนก่อน” ผมยอมตอบในทีสุด

พ่อขมวดคิว “มันบังเอิญเกินไป ลูกเลียงของจาเร็ตกับแกเนีย

นะ?”

“ไม่มีคาํ ว่าบังเอิญหรอก” คริสเตียนทีเงียบอยูน

่ านเอ่ยขึน เขา
ดึงความสนใจของพ่อและอาของผมไปทีเขาอีกครัง “โซลเมต
ได้มาพบกันเพราะโชคชะตา แต่สงที ิ เกิดขึนหลังจากนันต่าง
หากทีเป็ นผลจากแผนการของพวกเรา”

ผมเบิกตากว้าง ไม่คด ิ ว่าอีกฝ่ ายจะเปิ ดเผยความจริงอย่างตรง

ไปตรงมา...ทีเขาพูดแบบนี ฃมันหมายความว่าเขาจะบอก
แผนการของเราให้พอ ่ กับอารูง้ นเหรอ!?
ั และพ่อของผมก็ไม่ใช่
คนโง่เสียด้วย เพียงคีย์เวิร์ดไม่กีคําเขาก็พอจะจับใจความได้
แล้วว่าอะไรเป็ นอะไร

“แผนการ...” เขาถลึงตากว้าง กระชับอาวุธในมือแน่ นขึน “พูด

ออกมาให้หมดว่าพวกแกทําอะไร!?”

“...”

“พูดเดียวนีก่อนทีฉันจะยิงแก ไอ้ลก
ู ทรพี!”
คริสเตียนกุมกระชับมือของผมแน่ น เราสบตากัน เขากําลังให้
กําลังใจผมผ่านแววตาทีส่งมา และเพียงแค่เขาพยักหน้า ผมก็
เข้าใจความหมายนัน

ผมเปิ ดปากเล่า “ผมรูว้ า่ พ่อค้ายา”

“งันก็เป็ นแกสินะทีบอกตํารวจ!”

“เปล่า ผมไม่ได้บอกใคร แต่มีอก

ี คน...มีอก
ี คนทีรูเ้ รืองนี”

“แกกําลังหมายถึงใคร รีบๆ พูดออกมาสกั ทีเซ่!” เขาตะโกน

ความไม่พอใจอัดแน่ นอยูใ่ นนําเสียงและดวงตา

ผมเม้มปากแน่ น และคลายออกพร้อมคําตอบทีหลุดรอดออกมา
จากริมฝี ปาก “โจชัว”

“!!!”

“เขารูม
้ าตลอดว่าพ่อค้ายา วันนันทีผมแอบไปทีบ้าน ผมตังใจ
จะช่วยเขาออกมาพร้อมกับโจแอนนา แต่ไม่คด ิ ว่าเธอก็เป็ น
พวกเดียวกันกับคุณ นันมันเลวร้ายมากสําหรับโจชัว ผมไม่
เข้าใจเลย ทําไมคุณกับเธอต้องทําร้ายเขาด้วย เขาควรได้รบ ั
ความรักทีดีจากคุณ แต่คณุ กลับทําร้ายเขา เหมือนทีทําร้ายผม
คุณไม่เห็นใจลูกชายของคุณบ้างหรือยังไง”
พอได้มีโอกาสผมก็หลุดพูดความในใจออกไปเสียแทบหมด
เปลือก พ่อกําด้ามปื นแน่ น “หุบปากของแกไปซะไอ้ระยําเอ๊ย!
พวกแกเอาเรืองนีไปบอกตํารวจสินะ! ไม่งนมัั นคงไม่บุกไป
ทลายโรงงานของฉันจนพังย่อยยบั !”

“แล้วแกล่ะไอ้คริสเตียน แกมีสว่ นรูเ้ ห็นหรือเปล่า!?” จาเร็ตที

เงียบอยูน
่ านถามอดีตลูกเลียงของเขาเอง

คริสเตียนแสยะยิม “เออ ทังหมดมันเป็ นแผนของเรา ฉันหา

หลักฐานมาเปิ ดโปงแก เพราะรูว้ า่ แกเอาเงินไปลงทุนให้กบั
โรงงานยาเสพติดของพีชายแก ส่วนแคสกับโซลเมตของเขาทํา
หน้าทีหาโรงงานของพวกแกไงล่ะ”

“ไอ้สวะเอ๊ย! กล้ามากทีทํากับฉันแบบนี ” จาเร็ตตะคอก ขณะที

พ่อของผมตวาดตามมาติดๆ ด้วยเสียงอันดงั

“แกก็เหมือนกันไอ้เจย์เดน แกกล้าทํากับพ่อของแกแบบนี ได้ยงั

ไง!?”

“คุณเห็นผมเป็ นลูกด้วยหรือไง คุณคิดจะฆ่าผมมาแล้วครังหนึง

คงไม่มีพอ่ คนไหนกล้ายิงลูกตัวเองได้เหมือนคุณหรอกเจฟ
เฟอร์สน
ั !” พอกันที ผมจะไม่เรียกเขาว่าพ่ออีกแล้ว!

อีกฝ่ ายเดือดดาลยิงกว่าเก่า เขาลันไกยิงแจกันทีอยูด

่ า้ นหลังของ
ผมจนแตก แต่เพราะว่าเป็ นปื นเก็บเสียง เสียงทีเกิดขึนจึงมีแค่
เสียงแจกันแตกเท่านัน...ไร้ซงเสี
ึ ยงปื นให้คนทังโรงพยาบาล
ได้ยนิ

“ใช่! และตอนนีฉันจะฆ่าแกอีกรอบ คราวนี แกได้ตายจริงๆ

แน่ ไอ้ลก
ู เฮงซวย!”

ปัง!

ประตูหอ
้ งถูกเปิ ดเข้ามาอย่างแรงจนกระทบกับผนัง ส่งเสียงดัง
กังวานขัดจังหวะการสนทนาของเราสีคน

“วางปื นลงซะมิสเตอร์สมิธ” นิโคไลเล็งปื นมาทีพ่อของผม ด้าน

หลังของเขามีเจ้าหน้าทีนอกเครืองแบบของโคลตันและลูกน้อง
ของเขาเอง ยืนล้อมป้ องกันทางออกทีมีเพียงทางเดียวเอาไว้อกี
หลายคน “ผมบอกให้คณ ุ วางปื น เจฟเฟอร์สนั จาเร็ต!”

“พวกแก!”

“มันมาได้ย ังไงวะ ไหนแกบอกว่าทางสะดวกไง!” อาจาเร็ต

เปลียนไปจ่อปื นใส่นิโคไลแทน มีแต่พอ ่ ทียังจ้องจะยิงผม
เหมือนเดิม แม้วา่ ผมจะไม่มีอาวุธสักชินมาสูก้ บั เขาก็ตาม

“ฉันไม่รู ้ ก็สายของฉันบอกว่าไม่มีคนเฝ้ านีหว่า ฉันจะรูม

้ ยว่
ั า
ทําไมพวกมันถึงตามกลินมาได้ไวขนาดนี ”

“ไอ้เวรเอ๊ย ทีนีจะเอาไงต่อล่ะวะ!?”
“หาทางออกไปจากทีนีไงไอ้โง่”

“พวกคุณหนีไม่รอดหรอก” คริสเตียนโพล่งขึน “ถึงออกไปจาก

ห้องนีได้ก็เจอคนของเราดักไว้ทก
ุ ทีอยูด
่ ”ี

“หมายความว่ายังไง!?” อาจาเร็ตถาม สีหน้าของเขาขุน

่ เคือง
จนแทบระเบิด

โซลเมตของผมแค่นหัวเราะ “แค่นีย ังไม่เข้าใจอีกหรือไง แปล

ว่าพวกคุณถูกหลอกน่ ะสิ”

ผมขมวดคิว ถูกหลอกงันเหรอ? หมายความว่าการทีพ่อกับอา

โผล่มาทีนี เป็ นแผนหลอกล่อให้พวกเขาปรากฏตัวออกมาให้
เราจับกุมสินะ ใช่มยั ?

“ไม่คด
ิ เหรอว่าพวกคุณบุกเข้ามาทีนีได้งา่ ยเกินไป ทังทีควรจะ
มีบอดีการ์ดเฝ้ าหน้าห้องของคริสเตียนแต่กลับไม่มี” นิโคไล
ถาม นําเสียงของเขานิงเรียบจนน่ ากลัว “ก็อย่างทีเขาบอก
ทังหมด...เป็ นแผนของเรา”

“!!!”

“แคสเทียลรูว้ า่ คุณจะมา จาเร็ต เขามันใจเพราะคนอย่างคุณมัน

เป็ นพวกแค้นฝังหุน ่ คุณอยากฆ่าพวกเขาสองคนพีน้อง เพราะ
ทําให้คณ
ุ พลาดเงินก้อนโต พลาดทีจะได้เก็บเกียวเงินอีก
มหาศาลทีมาจากการยักยอกบริษท ั แคมเบลล์ แล้วไหนจะการ
ลงทุนทีเสียเปล่า เพราะโรงงานยาเสพติดของพีคุณถูกทําลาย
นันอีก”

“ไอ้...”

“นึกให้ดๆ
ี สิคณ
ุ สมิธ ว่าอะไรทําให้คณ ุ รูว้ า่ คริสเตียนอยูโ่ รง
พยาบาลนี อะไรทําให้คณ ุ เข้าใจว่าไม่มีคนเฝ้ าระวัง ทังทีความ
จริงคนของเรากระจายตัวกันอยูท ่ นี
ี และรอให้พวกคุณเข้ามา
ติดกับ”

ผมเบิกตากว้าง ทําไมผมถึงไม่รเู ้ รืองนีมาก่อน...คริสเตียนรับรู้

ได้ถงึ ความตกใจของผม เขาบีบมือผมแน่ นขึน กระซิบเสียงเบา
ข้างหู “ไว้จะเล่าให้ฟงั ทีหลัง”

“นายปิ ดบังฉันอีกแล้วนะ”

ผมรูส้ ก
ึ ได้วา่ โซลเมตของผมชะงักไป เขากําลังกลัวว่าผมจะ
โกรธ

ผมเฝ้ ามองสถานการณ์ ตรงหน้าต่อไป ตัดเรืองทีคนรักไม่ยอม

บอกแผนลวงครังนีกับผมทิง นีไม่ใช่เวลาจะมาถกเถียงกัน แต่
สาบานได้วา่ ผมไม่ได้โกรธ มัน...เป็ นความรูส้ ก
ึ ทีอธิบายไม่ถูก
ไม่รส
ู ้ ิ ช่างมันไปก่อนแล้วกัน
“พวกแกส่งสายเข้ามาอยูใ่ นกลุม่ ของฉัน!” พ่อของผมตวาดลัน
คงรูส้ ก
ึ เสียหน้าทีโดนตลบหลังมาตลอด

และในระหว่างความตึงเครียดทีเกิดขึนนันเอง...

ฟุ่ บ!

ทุกอย่างเกิดขึนเร็วมาก พ่อพุง่ ตัวเข้ามาหาคริสเตียน ผมรีบ

ผลักคนรักออกแล้วเข้าไปแย่งปื นจากมือเขาแทน แต่อก ี ฝ่ ายก็
ยือเอาไว้แน่ น เราฉุ ดกระชากกันไปมา แต่แล้วแผ่นหลังของ
ผมก็ถูกกระแทกด้วยด้ามปื นจากอาจาเร็ต ความเจ็บปวดแล่น
ลิวจนผมทรุดลงไปกองกับพืน และคงจะโดนยิงเจาะหวั ไปแล้ว
ถ้าไม่ใช่เพราะคริสเตียนพุง่ กลับเข้ามาผลักอดีตพ่อเลียงของ
เขาออกห่างจนร่างกระเด็นไปไกล

ฉับพลันนันมีเสียงลันไกจากปื นเก็บเสียงของใครสักคนดังขึน
เบาๆ

ปุ!

“อ๊าก!”

กระสุนเจาะเข้าทีต้นแขนขวาของพ่อผม ทําให้ปืนหลุดออกจาก
มือของเขา ผมรีบพุง่ เข้าไปเตะมันออกห่างทันที ถึงอย่างนันพ่อ
ก็ยงั มีแรงมากพอทีจะคว้าตัวผมเอาไว้ กระชากเต็มแรงจนเรา
ทังคูล่ ม
้ กลิงไปด้วยกัน
“โอ๊ย!” ผมร้อง เจ็บร้าวหน้าผากจนสายตาพร่าเบลอไปชัวขณะ
หัวของผมกระแทกเข้ากับอะไรสักอย่าง

“ไอ้สารเลว แกกล้ามากทีเอาตํารวจมาจับฉัน!”

“อึก” ผมรังแขนเขา พยายามดึงมันออกจากลําคอ ถ้าผมไม่ตาย

เพราะกระสุน ก็น่าจะตายเพราะหายใจไม่ออกแทน พ่อรัดคอ
ผมแน่ นมาก กะเอาให้ถงึ ตายจริงๆ

พลัก!

คริสเตียนพุง่ มาจากไหนไม่รู้ เขาศอกใส่ใบหน้าของพ่อผมจน

ต้องคลายแขนออก ความชุลมุนเกิดขึนอีกครังหลังจากนัน ผม
โน้มตัวลงไอโขลก ก่อนจะทิงตัวนอนไปบนพืนอย่างหมดสภาพ
หอบหายใจหนักหน่ วง รูส้ ก
ึ ได้ถงึ นําเหนียวหนืดทีไหลลงมา
จากข้างขมับ พอแตะดูถงึ ได้รวู ้ า่ เป็ นเลือด...อย่างทีคิดเอาไว้
ไม่มีผด
ิ ให้ตายสิ ผมหัวแตกอีกแล้ว

“เฮ้ โอเคมัย” โซลเมตของผมเอ่ยถาม...ผมพยักหน้า ไออีกสอง

สามที คริสเตียนช่วยพยุงผมขึนนัง “ฉิ บ! ระยําเถอะ นายหัว
แตก”

ผมอยากจะบอกว่ามันเป็ นเรืองเล็กน้อยมาก แต่เมือมาคิดดูอก ี

ทีผมเพิงหัวแตกไปไม่นาน ยังไม่ทน ั หายสนิทก็ดน
ั มาแตกซํา
อีกครัง โชคดีทไม่
ี ใช่ตาํ แหน่ งเดิม ไม่งนคงขํ
ั าไม่ออกแน่
“ใครเป็ นคนยิงพ่อ” ผมกวาดตามอง พ่อกับอาจาเร็ตถูกตํารวจ
ควบคุมตัวเอาไว้ได้แล้ว พวกเขาถูกล็อกแขนไพล่หลัง ข้อมือ
ถูกสวมกุญแจมือเอาไว้ และแม้วา่ จะพยายามสะบัดตัวหนี แต่
เจ้าหน้าทีก็มีแต่จะกดร่างของทังสองคนกับพืนมากยิงขึนกว่า
เดิม

“นิค” คริสเตียนตอบ

“ปล่อยนะโว้ย! เวรเอ๊ย ไอ้เจย์เดน ไอ้ลก

ู ชัว! ฉันไม่ปล่อยแกไว้
แน่ !”

ผมมองพวกเขาถูกพาตัวออกจากห้องพักผูป ้ ่ วยไปโดยไม่พด
ู
อะไรโต้ตอบคําพูดของพ่อทีกร่นด่าผมไม่หยุด กระทังทังห้อง
เหลือเพียงเราสามคน นิคก้าวเข้ามาหา เขามองสํารวจใบหน้า
ของผมเล็กน้อย

“ไปทําแผลเถอะ ก่อนทีโจชัวจะมา”

“เขารูเ้ รืองแล้ว?” ผมถาม

“รู ้ ฉันให้คนเฝ้ าเขาเอาไว้ ไม่อยากให้เขามาด้วยน่ ะ” นิคถอน

หายใจแผ่วเบา “แต่ตอนนีเขาน่าจะกําลังมา คนของฉันรายงาน
ว่าเขาแอบหนีออกจากบ้านก่อนหน้าทีเราจะบุกเข้ามาไม่นาน
เป็ นโชคดีทระหว่
ี างการต่อสูเ้ มือกีเขายงั มาไม่ถงึ ”
“ครับ โชคดีมากจริงๆ”

นิโคไลหันไปหาคริสเตียน “พีชายของนายอยูด
่ า้ นล่างกับโคล
ตัน อีกสักพักก็คงจะขึนมาเหมือนกัน”

“เพราะเราจับกุมสมิธได้ พวกเขาเลยไม่ตอ
้ งออกแรงให้เหนือย
เลย”

คนฟังหัวเราะ “นันสินะ ถึงอย่างนันการลดความวุน

่ วายและ
ความสูญเสียก็น่ายินดีนะว่ามัย?”

แล้วเขาก็ออกไป ทิงผมให้ยน
ื มึนงงกับคนรัก ทีดูเหมือนว่าแผล
ถูกยิงจะปริออกมาจนเลือดซึม “ไปทําแผลกันเถอะ เลือดนาย
ซึมออกมาแล้วเหมือนกัน”

คริสเตียนก้มมองหน้าท้องตัวเอง “อ่า จริงด้วย ก็วา่ ทําไมเจ็บๆ”

ผมพ่นลมหายใจแรง สีหน้าไม่สบอารมณ์ นกั และนันทําให้คณ ุ

โซลเมตยิมแหย...เขารูว้ า่ ผมกําลังไม่พอใจ และกําลังต้องการ
คําอธิบาย

“คือทีจริงแล้วฉันกําลังจะบอกนาย แต่วา่ พวกมันบุกเข้ามาก่อน

ฉันก็เลยไม่ทน ั ได้บอก...”

ผมตัดบท “ไว้นายค่อยเล่าให้ฉน
ั ฟังหลังจากเราไปทําแผลกัน
เสร็จก็แล้วกัน”
“เอ่อ ได้ส”ิ

ทุกอย่างจบลงแล้ว

ตอนนีห้องพักของคริสเตียนเต็มไปด้วยผูค
้ นมากมาย ยกเว้น
คุณโคลตัน มิสเตอร์แคสเทียลบอกว่าเขาต้องทําหน้าทีคุมตัวผู้
ต้องหาไปส่ง ส่วนนิโคไลกลับมาอีกครังพร้อมโจชัวและ...เจสซี
กับแม่ของผม

ทันทีททั
ี งสองเห็นผม พวกเธอก็โผเข้ามาสํารวจเนื อตัวของผม
ทันที หมุนร่างผมซําไปซํามาเพือหาบาดแผลทีอาจจะมีนอก
จากบนหัว จนสุดท้ายผมต้องรังพวกเธอเอาไว้ให้หยุดนิง

“ผมสบายมาก ไม่เป็ นไรครับแม่”

“พีมันแย่ทสุ
ี ดเลยเจย์! เรืองใหญ่ขนาดนี ทําไมไม่บอกเรา!” เจส
ซีขึนเสียงใส่ สีหน้าเธอผสมปนเประหว่างความโกรธกับความ
เป็ นห่วง ดวงตาของเธอเอ่อคลอไปด้วยหยดนํา

“ไม่บอกผมด้วยซํา” โจชัวตัดพ้ออีกคน ผมกวักมือเรียกเขาให้

ขยบั เข้ามาหา ก่อนเราสามคนพีน้องจะกอดกันแน่ น
“ไม่อยากให้พวกนายได้รบ
ั อันตราย พีถึงได้ไม่บอก ขอโทษ
นะ”

เจสซีทุบหลังผม “ถ้าโจไม่มาบอก เราก็คงไม่ได้รูเ้ รืองไปตลอด

ชีวต
ิ ”

“ไม่หรอกน่ า ยังไงพีก็ตอ
้ งบอกในสักวัน“ ผมหัวเราะ ลูบหัว
น้องสาวคนเก่งทีกําลังร้องไห้ ก่อนจะหนั ไปสบตาแม่ ยิมให้เธอ
คลายความกังวล และเป็ นการขอโทษทีไม่ยอมบอกอะไรเลย

แม่เม้มปากแน่ น ดวงตาเธอแดงกํา ทําท่าเหมือนจะร้องไห้อก ี

คน “แม่ขอโทษทีไม่เคยรูเ้ ลยว่าลูกต้องเจอกับอะไรบ้าง แม่เสีย
ใจจริงๆ เจย์เดน”

“ไม่หรอกครับ เป็ นผมเองทีไม่ยอมบอก ผม...ไม่อยากให้แม่

ไม่สบายใจ”

เธอขยับเข้ามากอดเราทังสาม กลายเป็ นว่าตอนนีเราสีคนกําลัง

ยืนกอดกันกลมอยูก
่ ลางห้องผูป
้ ่ วย โดยมีคริสเตียน แคสเทียล
และนิโคไลมองอยูห่ า่ งๆ

“เอาล่ะ เรืองวุน
่ วายจบลงแล้ว หลังจากนีจะเอายังไงต่อล่ะเจย์
เดน?” มิสเตอร์แคสเทียลเอ่ยถาม
ผมขมวดคิว แต่เมือเห็นสายตาทีมองไปยงั โจชัว ผมก็เข้าใจ
“พ่อโดนจับ ส่วนโจแอนนาก็ถูกส่งเข้ารับการบําบัดยาเสพติด
ผมคงรับโจชัวมาอยูด
่ ว้ ย”

“ให้แม่รบั เขาเป็ นลูกบุญธรรมก็ได้นะเจย์ แม่ยนิ ดี” แม่เสนอ

โจชัวยิมให้เธอ ทังสองเคยเจอกันอยูบ ่ า้ ง และแม่ก็ให้ความ
เอ็นดูเขาในฐานะน้องชายของผม ถึงแม้วา่ โจกับเจสจะไม่ได้มี
สายเลือดเดียวกันก็ตาม

“ไม่ได้หรอกครับแม่ ผมไม่อยากรบกวนแม่” ผมส่ายหน้า

เหลือบไปมองนิโคไลทีย ังคงเงียบ “อีกอย่าง...มาคิดดูแล้วอาจมี
คนทีอยากรับโจไปดูแลแทนผม”

พอได้โอกาสมิสเตอร์รช
ิ มอนด์ก็กา้ วเข้ามาใกล้โจชัว โอบไหล่
น้องชายของผมเบาๆ “ผมจะดูแลเขาเองครับ ยังไงเขาก็เป็ น
โซลเมตของผม”

สุดท้ายก็ได้ขอ
้ สรุปว่าโจชัวจะไปอยูก ่ บั นิโคไล ซึงผมโอเค
เพราะคงไม่มีใครดูแลน้องชายของผมได้ดไี ปกว่าเขา หลังจาก
พูดคุยกันอีกเล็กน้อย (แน่ นอนว่าผมไม่ลืมทีจะแนะนํา
คริสเตียนให้แม่ได้รจู ้ กั ) คนทังหมดก็กลับไป เหลือเพียงผมกับ
โซลเมตของผมอีกครัง

บาดแผลของคริสเตียนทีปริจนเลือดซึมได้รบ ั การทําแผลใหม่
แต่เพราะว่าแทนทีมันจะหายเร็วขึนก็ดน
ั ไม่หาย ตอนนี อีกฝ่ าย
จึงถูกผมไล่ตอ
้ นให้กลับขึนไปนอนบนเตียงคนไข้อก ี ครัง
“มันจบแล้ว” เขาพูดขึนหลังจากทังห้องพักเหลือเพียงเราสอง
คน

ผมยิม “ใช่ มันจบแล้ว”

คริสเตียนกระดิกนิวเรียกให้ผมโน้มใบหน้าลงไปหา...เราจูบ
กันเบาๆ แต่จบ
ู กันซําแล้วซําเล่าอย่างไม่รจู ้ กั พอ และเมือเรา
ผละออกห่างจากกัน ผมก็อดไม่ได้ตอ ้ งประทับริมฝี ปากลงไป
บนหน้าผากของเขา

“ขอบคุณทีทําเพือฉัน”

“ฉันไม่ได้ทาํ อะไรเลย” คริสเตียนปฏิเสธ ผมยิมกว้าง แนบ

จุมพิตทีข้างแก้มของเขา

“แค่นายอยูเ่ คียงข้างฉันในวันทีฉันอ่อนแอก็มากเกินพอแล้ว
ทีรัก”

“หลังจากนีฉันก็ยงั จะอยูก ่ บั นาย” แล้วเราก็จูบกันอีกครัง ดูดดืม

ยิงกว่าเดิม เสียงกระซิบแผ่วหวานดังคลอเคลียอยูร่ ะหว่างริม
ฝี ปากของเราทังคู่ “อยูด
่ ว้ ยกันจนกว่าจะตายจากกันเลยนะ
ตกลงมัย?”

“แน่ นอน”
Epilogue

Why do you believe in soulmate?

[Christian]

ทุกอย่างเป็ นเรืองของโชคชะตา

คลับเดิม หน้าห้องนําทีเดิม...แต่สถานการณ์ ไม่เหมือนเดิม

ทียืนพิงกําแพงอยูต ่ อนนีไม่ใช่สาวสวยในชุดเดรสสีดาํ หรือสี

แดง ไม่ใช่ผห ู้ ญิงทีมีหน้าอกใหญ่บมหรื
ึ อสะโพกผาย อีกฝ่ าย
เป็ นผูช
้ ายร่างกายกํายําสมส่วน โครงหน้าได้รปู เอียงไปทางซ้าย
เล็กน้อย เส้นผมสีเข้มบางส่วนตกลงมาปรกหน้าผาก สองมือ
ของเขากอดอกเอาไว้ ริมฝี ปากเผยอยิมบางๆ และดวงตาคูส ่ วย
จดจ้องมาทีผม

ไม่ใช่คน
ู่ อนคืนเดียวแล้วแยกทางเหมือนทุกครัง นีคือคูน
่ อน
ตลอดชีวต ิ ของผม

เจย์เดน คาร์เตอร์
ผมกักเขาเอาไว้ดว้ ยสองแขน ทาบทับฝ่ ามือลงบนผนังข้างหัว
ไหล่ของเขา ขยับใบหน้าเข้าใกล้อก
ี ฝ่ ายจนสัมผัสได้ถงึ ลม
หายใจของกันและกัน

“นึกถึงวันแรกทีเราเจอกันเลยนะ” เขาพูดขึน

ผมหัวเราะ “ต้องเรียกว่านายเดินมาชนฉันมากกว่า”

เจย์เดนหัวเราะตาม “เป็ นความบังเอิญทีทําให้ฉน

ั ได้พบกับ
นาย”

“เป็ นโชคชะตาทีทําให้เราได้มาพบกันต่างหาก” ผมแย้ง แนบ

ร่างกายตัวเองเข้ากับเขา ท่อนล่างเสียดสีกน
ั แผ่วเบา หน้าท้อง
ถูไถกันโดยมีเสือเชิตบางๆ ของเราทังคูข่ วางกัน...ผมจูบเขา
สอดปลายลินเข้าหา เราจุมพิตกันราวกับจะดูดดืมวิญญาณของ
กันเข้าไปด้วย

เป็ นหนึงเดียว และมีแค่เราเท่านันทียืนอยูต

่ รงนี

“นายเชือเรืองโซลเมตมัย?” เขาถามผมเหมือนทีผมเคยถามเขา
เมือนานมาแล้ว

ผมพยักหน้า และย้อนถามกลับไป “แล้วนายล่ะ?”

“ฉันเชือ แต่เคยคิดว่าถ้าหากเจอโซลเมต ฉันจะไม่รกั เขา” เจย์

เดนยิม
“ฉันคิดว่าฉันเข้าใจ” ผมบอก เหตุการณ์ เก่าๆ ย้อนกลับเข้ามา
ในความทรงจํา

เขากลัวทีจะรัก เพราะความรักของคนสองคนเคยทําให้เขาเจ็บ
ปวดมาแล้ว ความรักของพ่อและแม่เขาเอง

“แต่ตอนนีฉันไม่กลัวอีกแล้วทีจะรัก” เจย์เดนลูบใบหน้าของผม
เขามองลึกเข้ามาในดวงตาของผม “เพราะเมือฉันเปิ ดใจ ฉัน
ก็ได้พบกับคนทีฉันอยากจะรัก ซึงนันก็คอ ื นาย...โซลเมตของ
ฉัน”

เป็ นอีกครังทีผมอดใจไม่ไหว จูบปากเจย์เดนเนินนานกว่าจะ

ผละออก

“Why do you believe in soulmate?” เขาย้อนถามผมบ้าง

ผมหัวเราะ สวมกอดเขาจนแผ่นอกของเราแนบชิดกัน กระซิบ

คําตอบข้างหูอก
ี ฝ่ าย

“เพราะเชือว่าสักวันฉันต้องได้เจอคนทีฉันจะรักได้อย่างหมด
หัวใจ”

“ซึงวันนีนายเจอแล้ว” เขาเลิกคิว มองผมด้วยสายตาท้าทาย

ผมระเบิดเสียงหัวเราะดังลัน “ใช่ คนคนนันก็คอ

ื นาย”
“ทุกอย่างเป็ นเรืองของโชคชะตานะว่ามัย?”

“อ่าฮะ” ผมพยักหน้ารับ “แต่เรืองทีฉันอยากฟัดนายเนีย เป็ น

ความต้องการของฉันล้วนๆ”

เจย์เดนหัวเราะขลุกขลักอยูใ่ นลําคอเมือผมจูบเขาอีกครัง ปลาย

ลินเราเกียวรัดหยอกล้อกัน ผมสอดมือข้างหนึงลูบไล้แผ่นอก
ของเขา สะกิดปลายนิวกับยอดอก อีกมือสอดไปด้านหลัง
แทรกเรียวนิวผ่านขอบกางเกงลงไปจนถึงก้นแน่ นๆ น่ าฟัด

“เฮ้ ตรงนี เลยเหรอ?”

ประโยคอันแสนคุน ้ เคย แม้วา่ จะเคยได้ยน

ิ มันเมือนานมาแล้ว
แต่ราวกับผมเพิงได้ยนิ มันไปเมือวาน

“เพราะเป็ นนาย ทีไหนฉันก็อยากจะขยํานายทังนัน”

เจย์เดนหัวเราะลัน เขากุมต้นคอผมแน่ น กระตุกมือทีเดียว

ศีรษะของผมก็ถูกกดแนบไปทีแผ่นอกของเขา...ผิวเนือที
ต้นคอถูกลูบไล้แผ่วเบา เพราะว่าผมใส่เสือกล้าม จึงมองเห็นชือ
ของเจย์เดนทีอยูต
่ รงต้นคอของผมชัดเจน

“ชือของฉันบนตัวนาย เหมือนการตีตราจองเป็ นเจ้าของเลยนะ

ว่ามัย?”
ผมขืนใบหน้าออกเล็กน้อยเพือเงยขึนสบตาเขา สองมือเลือน
ปลดกระดุมเสือเชิตทีอีกฝ่ ายใส่อยู่ จนเผยให้เห็นแผงอกขาว
และเมือผมปัดเสือออกไปด้านข้าง ผมก็ได้เห็นชือของผมบน
ตัวเขาเช่นกัน

“ใช่ เป็ นการตีตราจองทีพระเจ้าทําให้เรา”

“ตอนทีฉันเห็นชือของนายปรากฏขึนมา ฉันก็คดิ แล้วว่าจะไม่มี

วันให้ใครเห็นมันเด็ดขาด โดยเฉพาะนาย มันจะเป็ นความลับ
บนตัวฉัน แค่ฉนั คนเดียวเท่านันทีรู”้

“แต่สด
ุ ท้ายฉันก็รูจ้ นได้” ผมหัวเราะขึนจมูก

“แล้วนายล่ะ รูต
้ อนไหนว่ามีชือฉันอยูบ
่ นตัวนาย” เขาย้อนถาม

ผมยิมเจ้าเล่ห์ “ความลับครับ”

ผมรูส้ ก
ึ เจ็บจีดขึนมาเมือเจย์เดนฝังเขียวลงบนต้นคอของผม ไม่
ต้องเดาก็รูไ้ ด้เลยว่าตัวอักษรทีเป็ นชือของเขาต้องมีรอยฟัน
ประทับลงให้เห็นเด่นชัดแน่ นอน ดูทา่ เขาคงจะมันเขียวกับคํา
ตอบของผมน่ าดู

กล้ากัดผมงันเหรอ? :)
ผมงับลงไปทีชือของผมเช่นกัน โซลเมตของผมสะดุง้ เล็กน้อย
หลุดเสียงครางออกมาเบาๆ แต่กลับกระตุน
้ ให้ผมร้อนไปทังตัว
ราวกับโดนไฟสุม

เขาจะรูบ
้ า้ งไหมว่าแค่เสียงแหบพร่าของเขาก็ทาํ ให้ผมแข็งได้
แล้ว

เรานัวเนียกันอยูต่ รงนันอีกพักใหญ่ ไม่สนใจว่าใครจะมอง ไม่

แคร์วา่ จะมีกีคนทีเดินผ่านไปผ่านมา ผมเกือบจะควักเอาไอ้หนู
ออกมาอยูแ ่ ล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเจย์เดนมีความละอายมากกว่าผม
เขารังมือผมเอาไว้ ตบแก้มผมเบาๆ เป็ นเชิงปลอบ ยิมขบขัน
ความใจร้อนของผม

“กลับบ้านดีกว่าน่ า”

ผมรูส้ ก
ึ อุน
่ วาบไปทังใจ คําว่าบ้านไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปหลัง
จากทีผมตัดสินใจย้ายเข้าไปอยูก ่ บั เขา บ้านทีเคยเป็ นของเจย์
เดนคนเดียว เวลานีมันคือบ้านของเรา

บ้านทีผมจะกลับไปนอนทุกคืน และจะตืนขึนมาทุกเช้าบนเตียง
เดียวกันกับเขา

“ถึงบ้านเมือไหร่ฉน
ั จะฟัดนายให้เตียงหัก”

“หลังจากนันอย่าลืมรูดบัตรซือเตียงใหม่ดว้ ยแล้วกัน”
Side Story 1

Where can I find him?

[Nikolai x Joshua]

[Joshua]

ผมจําได้วา่ ตังแต่เกิด ผมมีความสุขดีกบั ครอบครัวทีประกอบ

ไปด้วยพ่อกับแม่ เอาเข้าจริงพอนึกย้อนกลับไปผมคิดว่าตอน
นันมันก็คอ่ นข้างดี ควรจะใช้คาํ นีมากกว่า เพราะเจฟเฟอร์สน ั
สมิธทําตัวเป็ นพ่อให้ผมได้...ก็แบบว่าค่อนข้างโอเคอยูล่ ะ่ นะ
แต่ก็เย็นชาในเวลาเดียวกันด้วย

หลังจากเวลาผ่านไปหลายปี ชีวติ ของผมก็เริมบัดซบขึนเรือยๆ

ถ้าจะให้นบ
ั ว่ามันเกิดขึนตอนไหน ก็อาจจะเป็ นตอนผมอายุสกั
ประมาณสิบสองปี ได้มงั ถ้าผมจําไม่ผด
ิ

ช่วงปี นันครอบครัวของเราไม่ใช่ครอบครัวทีเต็มไปด้วยความ
สุขอีกแล้ว (ก็ถา้ จะเรียกการอยูด
่ ว้ ยกันไปวันๆ ว่าความสุขได้
น่ ะนะ บางทีผมควรจะเรียกมันว่าความสงบสุขมากกว่าล่ะมัง)
เอาเป็ นว่าพ่อเริมอารมณ์ ฉุนเฉี ยวมากขึน เรียกได้วา่ แค่เห็น
หน้าแม่ พ่อก็เอาแต่ดา่ ทอทุบตีแล้วด้วยซํา
ผมคิดมาตลอดว่ามันเป็ นเพราะเหล้า เนืองจากเขาติดเหล้า
อย่างหนัก จนได้มารูใ้ นภายหลังเพราะดันไปได้ยน ิ เข้าโดย
บังเอิญ...พ่อติดยาต่างหาก แถมยงั เป็ นผูค
้ า้ ยาเสพติดรายใหญ่
คนหนึงของวงการด้านมืดพวกนีอีกต่างหาก

อย่างกับว่าชีวต ิ ของผมจะบัดซบได้มากกว่าแค่มองแม่โดนทุบตี
แทบทุกวันงันล่ะ ช่วงหลายปี หลังจากนันผมคงจะเสียสมดุลชีวต ิ
ไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะวันหนึง...ในปี ทีผมอายุได้สบ
ิ ห้า พ่อที
กําลังสาดคําด่าทอใส่แม่ ดันเผยเรืองราวในอดีตของตัวเองออก
มาให้ผมได้ยน ิ

พีชาย...ผมมีพีชายต่างแม่ดว้ ยคนหนึง และเขาย้ายออกไปจาก

บ้านก่อนทีผมกับแม่จะย้ายเข้ามา ถึงว่าสิ เพราะตอนทีผมย้าย
มาใหม่ๆ ผมพบว่ามันมีของบางชินทีดูแล้วพ่อไม่น่าจะเป็ น
เจ้าของได้

อะไรสักอย่างดลใจให้ผมออกตามหาพีชายคนเดียวคนนัน ผม
ไม่รเู ้ ลยว่าเขาจะเป็ นคนแบบไหน อาจเป็ นไอ้เฮงซวยเหมือน
พ่อ หรืออาจจะเป็ นผูช ้ ายดีๆ คนหนึงก็ได้ ใครจะรูล้ ะ่ จริงมัย?
แต่ก็นน ั ล่ะ ผมเลือกทีจะเดิมพัน เพราะถ้าผมได้เจอเขา บางที
ผมอาจจะหาทีพักพิงทางจิตใจได้บา้ ง

บอกตามตรงผมรักแม่นะ แต่แม่ก็ไม่ได้ทาํ ให้ผมรูส้ ก

ึ ว่าเธอ
เข้าใจผมสักเท่าไหร่ ผมอยากมีคนทีสามารถคุยด้วยได้อย่าง
สบายใจ และผมคาดหวังว่าพีชายเพียงคนเดียวทีผมมีจะ
สามารถเป็ นคนคนนันให้กบั ผมได้

สมองของเด็กอายุสบ ิ ห้าในตอนนันคิดได้แค่วา่ ต้องมีทอยู

ี ข ่ อง
อีกฝ่ าย ผมก็เลยเริมรือค้นบ้านทังหลังเพือหาอะไรก็ได้ทเกี
ี ยว
กับเขา ด้วยหวังว่ามันจะยังมีสงของ
ิ อาจจะเป็ นแผ่นกระดาษ
เอกสาร หรืออะไรก็ได้ทช่ ี วยบอกผมได้วา่ จะไปหาพีชายของ
ผมคนนันได้ทไหน ี

หลังจากแทบจะพลิกบ้านทังหลังเพือค้นหามัน ในทีสุดผมก็
เจอ...เป็ นเอกสารการสมัครเรียนไฮสกูล มันถูกทิงเอาไว้กน ้ ตู้
เสือผ้าในห้องทีผมคิดว่าน่ าจะเคยเป็ นห้องของเขา แต่ตอนนี
มันถูกใช้เป็ นห้องเก็บของไปแล้ว และแม้วา่ สิงทีเจอจะไม่ได้
ช่วยอะไรผมมากนัก เพราะแน่ นอนทีอยูท ่ กรอกไว้
ี ในนันเป็ นที
อยูข
่ องบ้านหลังนี แต่อย่างน้อยผมก็ได้รช ู ้ ือของเขา พีชายของ
ผมมีชือว่า ‘เจย์เดน คาร์เตอร์’

หลังจากนันผมก็ใช้เวลาตามหาเขาอยูพ่ กั ใหญ่ ผมพบว่าเขาจบ

การศึกษาจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึงในอีกเมืองไม่ไกลจากบ้าน
ผมมากนัก ผมไล่ตามข้อมูลทีได้มาทีละนิดละหน่ อยอย่างไม่
ยอมแพ้ แต่สเดื
ี อนผ่านไปผมก็ยงั หาเขาไม่พบอยูด ่ ี ผมมีแค่ชือ
กับหน้าตาของเขาเท่านัน และมันยากเหลือเกินทีจะตามหาตัว
เขา

ในระหว่างทีกําลังสินหวังลงทีละนิด ผมยงั คงไปเรียนตามปกติ

และปิ ดบังเรืองทีกําลังตามหาพีชายโดยไม่ให้พอ่ กับแม่รู้ ในวัน
หนึงเพือนของผมก็ชวนผมไปเทียวคลับ สถานทีทีผมไม่เคยคิด
จะไปเหยียบมาก่อน ไม่มช่วา่ ผมเป็ นเด็กดีหรอกนะ แต่เพราะรู้
ว่ามันเข้าไม่ได้งา่ ยๆ ต่างหาก และผมก็ขเกี
ี ยจจะหาวิธีเข้าไป
ด้วย เลยไม่เคยไปสักที

วันนันล่ะทีทําให้ผมได้เจอกับเขา

นิโคไล ริชมอนด์

ผมเข้าไปในคลับได้เพราะความช่วยเหลือจากเพือน มันเป็ นลูก

เศรษฐี เพราะงันมันก็เลยปิ ดคลับเพือเลียงฉลองวันเกิดอายุครบ
สิบหกปี และนันเลยทําให้ทก ุ คนทีหมอนันเชิญมาได้เข้าคลับ
แม้จะอายุไม่ถงึ เกณฑ์ก็ตามฃ

แต่การพบกันของผมกับเขาเป็ นความบังเอิญ แหงล่ะ ความ

บังเอิญทีเกิดจากพระเจ้ากําหนด ผมกําลังหมุนมวนบุหรีเล่น
จริงๆ ก็สบ ู เป็ น แต่ไม่มีอารมณ์ จะสูบเท่าไหร่ ในหัวเอาแต่คด
ิ
ว่าจะตามหาเจย์เดนให้เจอได้ยงั ไง แล้วเขาก็โผล่มา ดึงนิโคติน
ทียงั ไม่ถูกเผาออกจากมือผม

‘สูบตอนนีคงไม่ดม
ี งั นายน่ าจะรอให้ตวั เองโตกว่านีอีกหน่อย’

‘ผมไม่ใช่เด็ก’

‘อายุสบ
ิ หกฉันถือว่าเด็ก แค่ไอ้ลก
ู คุณหนู นนหาเรื
ั องปิ ดคลับ
เลียงวันเกิดก็เฮงซวยมากพอแล้ว เด็กทุกคนทีมาในวันนีก็
เฮงซวยไม่ตา่ งกัน แต่อย่างน้อยฉันก็อยากให้นายเป็ นหนึงใน
เด็กดี’

สารภาพตามตรงว่าตอนนันผมไม่คอ่ ยเข้าใจทีเขาพูดนัก แต่ก็

อดจะขบขันกับเนือความทีเขาเอ่ยออกมาไม่ได้ และสุดท้ายมัน
ก็กลายเป็ นว่าผมนังคุยกับเขา เมินเฉยต่อการออกไปเต้นบน
ฟลอร์ หรือหยิบแก้ววิสกีเดินชนแก้วกับคนทังงาน

‘คุณไม่น่าจะเป็ นเพือนของสเตฟาน’ ผมหมายถึงเจ้าของวันเกิด

ซึงเป็ นเพือนของผม แต่ถงึ จะบอกว่าเพือนกัน ผมกับสเตฟานก็
ไม่ได้สนิทอะไรกันมากมายนักหรอก แค่คบกันไว้แบบผิวเผิน
เท่านัน

‘แน่ นอน ฉันเป็ นบอดีการ์ดน่ ะ พ่อของเขาจ้างมา’ เขาโคลงหัว

เหมือนกําลังนึกหาคํา ‘ดูแลความเรียบร้อย ก็อะไรแบบนันมัง’

ผมเลิกคิว ‘คุณเนียนะเป็ นบอดีการ์ด คุณดูเหมือนนักธุรกิจ

มากกว่าอีก’

‘ทีจริงฉันเป็ นเจ้าของบริษท
ั ฝึ กบอดีการ์ด เคยได้ยน
ิ มัยล่ะ
บริษทั ริชมอนด์น่ะ?’

‘โอ้ โอ้ให้ตาย จริงเหรอเนีย! ทําไมจะไม่รจู ้ กั ล่ะ บริษท

ั ของคุณ
ดังจะตาย ผมเคยเห็นข่าวทีว่าคนของคุณช่วยไม่ให้นกั การ
เมืองคนหนึงโดนลอบสังหารด้วยนีนา’
‘อ่าฮะ’

‘แล้วทําไมเจ้าของบริษท
ั อย่างคุณถึงมาเองล่ะ’

‘พ่อของเขาขอมา ค่อนเข้างเอาแต่ใจเลยว่ามัย ทังพ่อทังลูก’

มิสเตอร์รช ิ มอนด์แค่นหัวเราะ ก่อนจะจิบวิสกีแล้วพูดต่อ ‘คน
พ่ออยากให้แน่ ใจว่างานวันนีจะไม่เกิดเรืองไม่คาดฝัน และเขา
ไม่ไว้ใจลูกน้องของฉันเท่ากับทีไว้ใจฉัน ฉันก็เลยต้องมาเอง
น่ าเบือเป็ นบ้า’

‘แย่หน่อยนะครับ’

ผมไม่แน่ ใจว่าคืนนันเราคุยกันไปกีเรือง และคุยกันนานแค่

ไหน รูต ้ วั อีกทีผมก็ดน
ั โดนไอ้งงที
ั ไหนก็ไม่รเู้ ซถลาล้มใส่ และ
มันก็ทาํ เหล้าหกใส่กางเกงของผมจนเปี ยกโชกไปหมดด้วย
เท่านันยงั ไม่พอ ไอ้เวรนันยังปัดขวดเบียร์กระเด็นจากโต๊ะราด
ลงบนเสือของคุณริชมอนด์จนเปี ยกไม่ตา่ งจากผม

‘ไอ้ระยําเอ๊ย! อะไรของแกวะ!’

‘เฮ้ๆ ใจเย็น คนเมาน่ ะ’ นิโคไลพยายามปลอบให้ผมใจเย็น ทังที

เขาเองก็สภาพเลอะเทอะไม่ตา่ งจากผมนัก เขาโบกมือเรียกชาย
ในชุดสูททีผมเห็นว่ายืนอยูม ่ ุมหนึงของคลับให้เข้ามาเคลียร์ไอ้
ขีเมาทีล้มฟุบไม่เป็ นท่า ส่วนเขาก็ลุกขึนแล้วรังต้นแขนของผม
ให้ยนื ตาม ‘ไปกับฉัน ไม่ไกลมีโรงแรม ฉันเช็กอินไว้เผือ
ฉุ กเฉิน...อย่างเช่นตอนนี’
ผมไม่ทกั ท้วง แค่เดินตามเขาไป ทังทีผมไม่ควรจะไว้ใจคน
แปลกหน้าทีเพิงคุยกันได้ไม่กีชัวโมง แต่ผมก็ดน
ั ไว้ใจเขา ยอม
ตามเขาไปจนถึงโรงแรมทีว่า

เขาให้ผมเข้าไปอาบนํา และบอกว่าจะให้คนของเขาไปหา
เสือผ้ามาให้ใหม่ แน่ นอนว่าผมไม่คดั ค้าน ไม่เกรงใจด้วย
เพราะผมอยากเปลียนชุด ใครจะไปใส่เสือผ้าทีมีแต่กลิน
แอลกอฮอล์กบ ั กลินบุหรีติดเต็มไปหมดได้ไหวกันล่ะ

แต่ใครจะไปคิดว่าการถอดเสือผ้าอาบนําล้างกลินเหล้า จะทําให้
ผมได้พบกับเรืองไม่คาดฝัน

ตัวอักษรสวยงาม ปรากฏขึนบนต้นขาของผมในแนวนอน หาง

ของตัวไอตวัดไปทางหัวเข่า และชือทีโผล่ขนมาบนนั
ึ นคือชือ
ของคนทีพาผมมาทีนี

Nikolai

โอ้พระเจ้า วินาทีนนผมได้
ั แต่ตกตะลึง และคิดว่าคนอย่างนิ
โคไล ริชมอนด์เนียนะ เป็ นโซลเมตของผม!

ทุกอย่างสับสนขึนกว่าเดิม เมือจูๆ
่ มิสเตอร์รช
ิ มอนด์ก็เปิ ดประตู
เข้ามาในห้องนํา เขาถอดเสือออกไปแล้ว นันเลยทําให้ผมได้
เห็น...ตัวอักษรทีฝังลึกอยูบ
่ นหน้าท้องของเขา
‘นาย...ชือโจชัวสินะ’

เอาล่ะ นันคือข้อสรุปว่าผมกับเขา...เป็ นโซลเมตกันจริงๆ

ความสัมพันธ์ของเรานับจากวันนันเป็ นอะไรทีค่อนข้างพูดยาก
ผมไม่ได้ยน ิ ดียน
ิ ร้ายกับการเจอโซลเมตนัก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้
ว่าการมีนิโคไลเข้ามาในชีวต ิ ทําให้ผมรูส้ ก
ึ ดีมากขึน อย่างน้อย
ในเวลาทีรอบตัวผมมีแต่เรืองเฮงซวย ผมก็ยงั คุยกับเขาได้ เข้า
ก้าวเท้าเข้ามาในโลกของผมมากขึนเรือยๆ

ในวันหนึงเรานัดกันออกมากินข้าวเย็น และผมเอ่ยระบาย
ความในใจเกียวกับการตามหาพีชายคนเดียวทีผมมีให้เขาฟัง
เป็ นรอบทีล้าน ด้วยความท้อแท้สนหวั
ิ ง ด้วยการยอมแพ้แล้ว
ต่อความพยายามตลอดหลายเดือนทีผ่านมา

นิโคไลแค่ฟงั ผมเงียบๆ จนกระทังผมพูดจบ เขาถึงจะพูดออก

มาบ้าง

‘การจะหาเขามันก็ไม่ยากหรอกนะ’

‘ยงั ไง? คุณก็เห็นว่าผมทําได้แค่นี ผมไม่มีอาํ นาจเหมือนคุณนี

ทีแค่จา้ งนักสืบไปหาข้อมูลก็ได้มาแล้ว’
‘รูไ้ ด้ยงั ไงว่าฉันจ้างนักสืบ’ เขาถามขึน สีหน้าติดจะขบขันแกม
ชอบใจ

ผมแค่นหัวเราะ จิมสเต็กเข้าปากเคียวอย่างหงุดหงิด ‘คุณรวย

คนรวยจ้างนักสืบได้ไม่ยากหรอก’

‘อ่าฮะ’

‘แต่ผมทําไม่ได้ไง ผมไม่มีเงินมากพอจะไปจ้างนักสิบ คุณก็รู’้

‘เพราะแบบนันฉันถึงได้บอกว่ามันไม่ยากสําหรับนายหรอก’

‘อะไรของ...’

‘เพราะถ้านายทําไม่ได้ ก็ให้โซลเมตของนายทําให้แทนไง’

เป็ นเวลาหลายนาทีนบ
ั จากทีเขากล่าวจบ กว่าทีผมจะเข้าใจ
ความหมายในสิงทีเขาบอก...ผมเบิกตากว้าง จ้องมองเขาด้วย
ความตืนเต้น หัวใจเต้นรัวแรง

‘คุณสืบให้ผมเหรอ!?’

‘จะว่างันก็ได้’ เขาไหวไหล่ ‘และตอนนีฉันก็รูแ

้ ล้วด้วยว่าพีชาย
ของนายอยูท ่ ไหน’
ี
‘โอ้พระเจ้า’ ผมสูดหายใจเข้าลึก ร่างกายของผมสันระริก ไม่ใช่
เพราะหนาวหรือกลัว แต่ผมกําลังตืนเต้นจนทนไม่ไหว สบ
ดวงตาคูค่ มกริบของโซลเมต แล้วเอ่ยถามด้วยความลุน ้ ระทึก
‘ผมจะหาเขาเจอได้ทไหนี ’

นิโคไล ริชมอนด์ยม ิ แล้วเอ่ยสถานทีทีทําให้ผมอยากจะพุง่ ตัว

ไปทีนันในทันทีทน ั ใด แต่เขาก็หา้ มเอาไว้ และบอกว่าให้ไปวัน
หยุดสุดสัปดาห์ทีจะถึงนีแทน เพราะเขาได้ขอ ้ มูลมาว่าช่วงนีเจย์
เดนไปต่างเมือง กว่าจะกลับก็คน ื วันเสาร์ ไปหาเขาวันอาทิตย์มี
สิทธิเจอมากกว่า

จากความช่วยเหลือครังนัน ทําให้ผมได้พบกับพีชายต่างแม่
และการได้เจอเจย์เดนก็เหมือนได้เจอทีทีเป็ นของผมอีกทีหนึง
ผมมีสถานทีทีทําให้อน
ุ่ ใจถึงสองทีในเวลาไล่เลียกัน

ทีหนึงคือเจย์เดน เขาเป็ นพีชายทีดี...ดีจนผมไม่คด ิ เลยว่าคนที

ผ่านเรืองราวระยําบัดซบมาตังแต่เด็กอย่างเขาจะเป็ นคนดีได้
ถึงขนาดนี บาดแผลของเจย์รา้ ยแรงกว่าผมมาก แต่เขาก็ยงั กล้า
หาญ กล้าเผชิญหน้ากับมันและดํารงชีวต ิ มาได้จนถึงทุกวันนี
อย่างมีความสุข

ส่วนอีกทีหนึงก็คอ ื นิโคไล เขาเป็ นโซลเมตทีทําให้ผมรูส้ ก ึ โชคดี

เหลือเกินทีได้มาพบกัน ผมไม่รต ู ้ วั ด้วยซําว่ารักเขาตอนไหน
ผมรูแ้ ต่วา่ จากทังหมดทีเขาทําให้ผม และทังหมดทีเขา
แสดงออกกับผม มันทําให้ผมรูส้ ก
ึ เหมือนได้รบ
ั การเติมเต็ม
เขาทําให้ผมไว้ใจ และไม่อยากจะเสียเขาไปไม่วา่ อะไรจะเกิด
ขึนก็ตาม

เราใกล้ชดิ สนิทสนมกันอย่างลึกซึงในเวลาต่อมา ทีจริงนิโคไล

คงไม่กล้าทําอะไรผมหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะผมร้องขอเอง อย่าง
ทีบอก...ผมก็แค่ไว้ใจเขา และความอยากรูอ ้ ยากลองด้วยล่ะมัง
ทีทําให้ผมยอมทิงตัวอยูใ่ ต้รา่ งกายกํายําของอีกฝ่ าย ยอมให้เขา
โถมกายเข้ามาในตัวผม

ผมยงั จําบทสนาทนาหลังจากเซ็กซ์ครังแรกของเราผ่านพ้นไป
ได้อยูเ่ ลย

‘ฉันจะโดนจับเข้าคุกมัย?’

‘ทําไมถามแบบนัน?’

‘ก็ฉน
ั เพิงจะทํามิดม
ี ริ า้ ยเด็กอายุสบ
ิ เจ็ดไปเองนะ’

ผมหลุดหัวเราะดังลัน รูส้ ก
ึ อิมเอมใจอย่างทีไม่คอ่ ยเป็ นบ่อย
หนัก ผมพลิกตัวลุกขึนนัง เลือนสายตาไปมองหน้าท้องของอีก
ฝ่ าย ใต้ชายโครงด้านขวา ตรงตําแหน่ งของซิกแพ็กลูกแถวที
สอง ชือของผมเด่นเป็ นสง่าราวกับรอยสักทีไม่มีวน ั ลบออกได้
ฝังอยูต่ รงนัน

Joshua
ผมลูบปลายนิวลงบนชือของตัวเองทีอยูบ ่ นตัวเขา ก่อนเอ่ยถาม
เรืองทีผมคิดว่ามันโคตรงีเง่าเลยทีถามออกมา แต่ผมก็ยงั อยาก
รูค
้ าํ ตอบของมันอยูด
่ ี

‘คุณคิดยังไงกับผมเหรอนิค’

‘...’

‘ทีคุณช่วยเหลือผม ทําดีกบั ผม คุณทําเพราะเห็นว่าผมเป้ นโซล

เมตของคุณ ทําเพราะเอ็นดูเด็กอายุสบ ิ เจ็ดหน้าโง่คนหนึง
เพราะสงสาร หรือทําเพราะเหตุผลอืน’ ผมวกกลับขึนไปสบตา
อีกฝ่ าย ‘ทังหมดทีผ่านมาเกือบสองปี คุณคิดยังไงกับผมเหรอ
ครับ’

‘รูอ้ ะไรมัย พระเจ้ากําหนดให้เราเกิดมาเป็ นโซลเมตกัน ฉะนัน

พระองค์ก็คงจะรูล้ ว่ งหน้าว่าใครทีเกิดมาเพือจะรักกัน และฉัน
คิดว่าระหว่างฉันกับนาย...คือความรัก’

‘..!’

‘ทังหมดทีฉันทําเพือนาย ก็เพราะฉันรักนายไงไอ้หนู’

ผมโถมตัวกอดอีกฝ่ ายเอาไว้แน่ น ซบหน้าผากลงกับแผ่นอก

ของเขา และได้แต่กระซิบตอบกลับไปด้วยถ้อยคําเดียวกัน
‘ผมก็รกั คุณครับนิค’

และนันคือจุดเริมต้นของผมกับนิโคไล

ผมรูส้ ก
ึ โชคดีเหลือเกินทีได้พบเขา แต่ก็อาจจจะยกเว้นเรือง
‘ห้องของเล่น’ ของเขานิดหน่ อยนะ เพราะผมล่ะโคตรเกลียดไอ้
ห้องนัน แม้วา่ มันจะสร้างสีสนั ให้กบั การเมกเลิฟของเราในบาง
ครัง แต่เวลาทีเขาเอามาใช้ลงโทษผมน่ะ เป็ นอะไรทีโคตร
เฮงซวยเลย

ให้ตายเถอะพระเจ้า มอบโซลเมตให้ผมทังที ทําไมต้องเป็ น

ผูช
้ ายทีชืนชอบการเล่นเซ็กซ์ทอยด้วย!

Special Christmas

Secret Item

สีแดงเหมาะกับนายมาก อย่างทีฉันคิดเอาไว้เลย
[Christmas x Jayden]

ปาร์ตีเล็กๆ ทีมีเพียงแค่พน้
ี องและโซลเมตของพวกเขาเท่านัน
ถูกจัดขึนทีบ้านของผม

ผมตกแต่งห้องนังเล่นกึงห้องรับแขกด้วยต้นคริสต์มาสขนาด
กลาง และกล่องของขวัญทีเตรียมไว้ให้ทก ุ คนทีมาในวันนีก็ถูก
วางเอาไว้ใต้ตน้ สนสีเขียวซึงถูกประดับตกแต่งอย่างดงามนีแล้ว
ไฟดวงเล็กหลากสีถูกติดตามกรอบหน้าต่างและประตู เตาผิงที
เพิงได้ใช้งานเพราะฤดูหนาวเพิงมาเยือนยงั ไม่ถงึ เดือนถูกจุด
ไฟให้ความอบอุน ่ แสงสีสม้ ทอประกายสวยงามรับกับ
บรรยากาศสดใสของวัน

คริสต์มาสอีฟเมือวานผมได้มีโอกาสแวะไปเมอร์รีคริสต์มาส
แม่ เราพูดคุยกันอีกเล็กน้อย เธอชวนผมดินเนอร์ดว้ ยแต่วา่ ผม
ปฏิเสธไป เพราะเย็นวันนันผมนัดทานมือเย็นกับครอบครัวของ
คริสเตียนเอาไว้กอ
่ นแล้วทีบ้านแคมเบลล์

ส่วนวันนี ...วันทียีสิบห้าธันวาคม ผมตังใจไว้ตงแต่

ั แรกแล้วว่า
จะฉลองร่วมกับน้องๆ และยินดีให้ทงสองพาโซลเมตมาด้
ั วย
คริสเตียนเลยชวนแคสเทียลกับโคลตันมาร่วมด้วยแม้วา่ จะเจอ
กันไปแล้วเมือวานก็ตาม ถึงอย่างนันผมก็ไม่ได้ขดั ข้องอะไร
ยินดีดว้ ยซําทีมีคนมาปาร์ตด้ ี วยกันเยอะๆ

“เจย์เดน พีผสมเครืองผสมยดั ใส้ไก่งวงหรือยัง?” โจชัวถาม แต่

เมือเหลือบไปเห็นชามแก้วใบใหญ่ทมี ี สว่ นผสมหลากหลาย ซึง
ถูกหันจนมีขนาดเท่าสีเหลียมลูกเต๋า ไม่วา่ จะเป็ นขนมปัง หอม
หัวใหญ่ แคร์รอต เขาก็ได้คาํ ตอบว่ามันยังไม่สมบูรณ์

ผมขอความช่วยเหลือจากเขา “พีกําลังผัดเซเลอรีสับกับเนยอยู่
นายช่วยหยิบไข่ไก่ นม ลูกเกาลัดบด แล้วก็เบคอนมาให้พี
หน่ อยได้มย?”
ั

โจชัวหยิบของทังหมดทีว่านันส่งให้ผมอย่างรวดเร็ว ตอนนีเรา
สองคนปักหลักอยูใ่ นห้องครัว ส่วนคริสเตียน (ทีย้ายตัวเองมา
อยูบ
่ า้ นของผมได้หลายเดือนแล้ว) ออกไปซือเครืองดืมทีซู
เปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ นี

หลังจากยัดใส่ไก่งวงและเอามันเข้าเตาอบ โซลเมตของผมก็
กลับมาถึงบ้านพอดี

“มีอะไรให้ชว่ ยมัย?”

“แน่ นอนว่ามี ช่วยเอาเบคอนพันไส้กรอกให้ทได้

ี หรือเปล่า?”

“ทําไมจะไม่ได้กน ั ล่ะ” คริสเตียนตอบ ขยับเข้ามากดจูบทีข้าง

ขมับของผมก่อนจะหันไปใส่ใจงานทีได้รบ ั มอบหมาย ส่วนโจ
ชัวก็อมยิมให้กบั การแสดงความรักของโซลเมตผม และนัน
ทําให้ผมได้แต่สา่ ยหน้ายิมขําเช่นกัน

การทําอาหารผ่านไปจนถึงช่วงเย็น ไก่งวงเป็ นเมนูทีต้องใช้

เวลาอบนาน แต่อย่างนันกว่ามันจะสุกก็ใกล้ได้เวลามือเย็น
พอดี...โจชัวช่วยผมเอามันออกมาจากเตาอบ ก่อนจะหันไปรับ
โทรศัพท์เมือมันส่งเสียงร้องเรียก คุยเพียงไม่นานอีกฝ่ ายก็วาง
แล้วหันมาบอกผม

“นิคกําลังจะมานะเจย์ เขาเอาคริสต์มาสพุดดิงมาด้วย คุณยาย

ของเขาทําให้น่ะ”

“ส่วนฉันมีพายฟักทอง กับสปันจ์เค้กท่อนไม้มาฝาก!” เสียงเล็ก

แหลมแบบผูห ้ ญิงดังขึนก่อนเจ้าของเสียงจะปรากฎตัวด้วย
ซํา...เจสซีกับโซลเมตของเธอมาถึงแล้ว

“ไงเจส” ผมสวมกอดน้องสาวคนเดียวก่อนจะหนั ไปทักทายโซล

เมตของเธอ “สบายดีหรือเปล่าเวโรนิกา้ ”

“ฉันสบายดีคะ่ คุณล่ะ?”

“เหมือนกันครับ”

“เดียวฉันกับเวโรนิกา้ จะจัดโต๊ะให้เอง พวกพีไปอาบนําเถอะ

ตัวเหม็นกลินเหงือปนกับกลินอาหารไปหมด”

ผมดมตัวเองเมือได้ยนิ อย่างนัน ซึงก็ถือว่าจริงอย่างทีเจสซีบอก

ดังนันผมจึงผละห่างจากห้องครัวเพือขึนไปอาบนํา โดยมี
คริสเตียนเดินตามหลังมา ส่วนโจชัวเห็นว่าจะรอนิโคไลก่อน
“อาบด้วยกันมัย?” ผมถาม ถอดเสือออกโยนใส่ตะกร้า แต่ยงั
ไม่ทน
ั ได้ถอดกางเกง คริสเตียนก็ดงึ ไหล่ผมให้หมุนตัวไปหา
เขา ปัดมือผมออกแล้วช่วยปลดกระดุมรูดซิปแล้วดึงกางเกง
ออกให้

“ฉันจะคิดว่านายเชิญชวนนะเจย์เดน”

ผมหัวเราะเมือได้ยน
ิ อย่างนัน “เราไม่มีเวลามากพอให้ทาํ กัน
หรอกน่ ะ นายก็น่าจะรูน
้ ี”

“ช่าย แค่สบ
ิ ห้านาทีมน
ั ไม่พอจริงๆ นันล่ะ แต่ก็น่าจะใช้มือได้
อยู”่

“หรือปาก?”

คริสเตียนยิมเจ้าเล่ห์ ดวงตาของเขาเป็ นประกายกล้า “นายพูด

แล้วนะ”

อ่า ดูเหมือนผมคงต้องเมือยปากก่อนจะได้กน
ิ ไก่งวงซะแล้วสิ
:)

เมือเราลงมาด้านล่างอีกครัง ก็พบว่าแขกผูม
้ ีเกียรติในวันนีมา
กันครบแล้ว
เจสซีกับเวโรนิกา้ โซลเมตของเธอจัดโต๊ะเสร็จเรียบร้อย บนนัน
มีอาหารมากมาย ไม่วา่ จะเป็ นอาหารทีผมกับโจชัวทํา หรือทีนิ
โคไล เจสซี กับโคลตันและแคสเทียลเอามาด้วย

“ไวน์แดงก็ดี แต่อะไรก็ไม่ดเี ท่าเบียร์เย็นๆ นะรูม

้ ยั ?” โคลตัน
พูดขึน เขาชูขวดเบียร์ในมือขึนเป็ นการทักทายผม

ผมผงกหัวรับการทักทายนัน ก่อนจะหันไปจับมือทักทายนิ
โคไล แล้วเชือเชิญให้ทุกคนนังลงเพือเริมดินเนอร์กน
ั ได้แล้ว
“นังเลยครับทุกคน เดียวผมจะหันไก่งวงแจกแล้ว”

ปาร์ตีเป็ นไปอย่างสนุ กสนาน เจสซีเปิ ดเพลงก่อนจะดึงเวโรนิกา้

ไปเต้นรําด้วยกันหน้าเตาผิง ส่วนโจชัวนังคุยกับนิโคไลด้วย
ใบหน้าเปื อนยิม จะมีก็แต่แคสเทียลกับโคลตันเท่านันทีแยก
เขียวใส่กน ั ในมือมีอาวุธเป็ นส้อมคนละค ัน และทังคูก
่ าํ ลังแย่ง
ชิงไก่งวงชินสุดท้ายบนจานอย่างไม่มีใครยอมใคร

“ฉันจิมก่อน นายมาทีหลังน่ ะถอยไปซะ!”

“เราจิมลงพร้อมกัน ควรจะแบ่งกันมากกว่า”

“ไม่แบ่ง ยังมีไส้กรอกพันเบคอนเหลือ นายก็กน

ิ ไปสิวะ!”

“ฉันอยากกินไก่งวง!”

คริสเตียนทีมองอยูน
่ านถอนหายใจ ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมา
อย่างเอือมระอา ผมกลันขํา จําได้วา่ เขาเคยบอกเอาไว้วา่ พีชาย
ของเขาน่ ะเป็ นผูช
้ ายทีเพอร์เฟ็ กต์ไปซะทุกอย่าง จะยกเว้นก็แต่
เรืองโซลเมตของตัวเองนีล่ะทีมักจะหลุดมาดและกลายร่างเป็ น
คนขีหงุดหงิดไปในทันที

“พวกเขาน่ ารักดีนะ” ผมพูดขึน...โซลเมตของผมทําหน้า

เหมือนเห็นผี

“น่ ารักเนียนะ? นายต้องสายตาไม่ดแ

ี น่ ๆ”

ผมไม่ตอบ หัวเราะให้กบั สีหน้าของเขา แล้วเปลียนไปพูดเรือง

อืน “เปิ ดของขวัญของฉันหรือยัง?”

“ยงั นายล่ะ?”

“ยงั เหมือนกัน”

“งันเราไปเปิ ดด้วยกันบนห้องดีมย?”
ั

ผมหรีตามองคนทีนังอยูบ่ นทีวางแขนของเก้าอีทีผมนังอยูอ
่ ย่าง
ไม่ไว้ใจปนรูท
้ น
ั “ของขวัญทีนายให้คงไม่ใช่เซ็กซ์ทอยหรอกใช่
มัยเพือน?”

เท่านันเราสองคนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน
ทันที...ผมตบไหล่เขาแล้วส่งสายตาเป็ นเชิงบอกให้เขาลุกขึน
พยกั พเยิดหน้าไปทีใต้ตน
้ คริสต์มาสซึงมีกล่องของขวัญวางเอา
ไว้มากมาย แต่ละกล่องจะมีการ์ดทีระบุชือของผูใ้ ห้และผูร้ บ
ั
แปะติดเอาไว้ดว้ ย

คริสเตียนเข้าใจในทน ั ที โซลเมตของผมสาวเท้ายาวๆ ไปหยิบ

กล่องสองกล่องทีเป็ นของผมและของเขามาถือ ก่อนจะเดินกลับ
มาพาดแขนทีบ่าของผม

“ไปกันเถอะ ไปเปิ ดของขวัญกัน”

“แล้วคนอืนๆ ล่ะ?”

“นายจัดห้องให้พวกเขาแล้วนี นา ไว้อยากนอนก็ไปนอนกันเอง
ล่ะน่ า”

ผมยิมขํา คริสเตียนดูกระตือรือร้นอยากจะขึนไปเปิ ดของขวัญ

จนผมได้แต่วงเหยาะๆ
ิ ขึนบันไดตามเขาไปยังห้องนอนของ
เรา

เอาล่ะ...นีคือสิงทีผมไม่ได้คาดคิดเอาไว้มาก่อน สิงทีเรียกว่า
ของขวัญวันคริสต์มาสจากคนรักของผม

ตอนแรกผมก็คด ิ นะว่ามันคงเป็ นแค่เซ็กซ์ทอยสักชิน แต่มน

ั
กลับธรรมดามากกว่านัน เพราะมันคือเสือไหมพรมเนือหนา
นุ่มสีแดงเข้ม ปักลายกวางเรนเดียร์สเี ขียวหนึงตัวตรงกลางเสือ
“ว้าว” ผมผิวปาก ประทับใจไม่น้อยกับของขวัญชินแรกทีได้
จากโซลเมต แม้มน ั จะเป็ นแค่ของธรรมดาๆ ก็ตาม

“ชอบไหม?”

“ชอบสิ ดูเหมือนจะแพงมากเลยนะเนี ย”

“ไม่เท่าไหร่หรอกน่ า ฉันรวย ซือให้นายได้สบายมาก”

ผมหัวเราะ “จะอวดรวยกับฉันรึไงเพือน”

“อยากอวดอย่างอืนนอกจากความรวยด้วย” เขาบอก แถมยัง

ก้มหน้าลงมองเป้ ากางเกงตัวเองทีอะไรบางอย่างใต้นนเริ
ั มขยบั
ขยายดุนดันเนือผ้าให้ได้เห็นแล้ว “จะดีมากถ้านายใส่แค่เสือตัว
นีตัวเดียวแล้วนอนอยูใ่ ต้รา่ งฉันทังคืน”

“ไม่เปิ ดของขวัญของฉันก่อนหรือไง” ผมหลิวตา หยิบเอากล่อง

สีเหลียมขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ซงถู
ึ กห่อด้วยกระดาษสีเงินและ
โบว์สแี ดงเขียว “เปิ ดสิ”

“มันคืออะไรเหรอ?” คริสเตียนถาม เขารับเอากล่องในมือผม

ไปฉี กกระดาษห่อออก

ผมไม่ตอบคําถามเขา แต่บอกไปว่า “รับรองว่านายจะถูกใจ

มันเป็ นไอเท็มลับของฉัน ”
และก็เป็ นอย่างนันจริงๆ เพราะทันทีทคริ
ี สเตียนเห็นของใน
กล่อง ดวงตาคูม ่ คมสีเทาพายุก็เบิกกว้างขึน เงยหน้ามองผม
อย่างรวดเร็ว

“นีมัน...”

“ชอบไหมล่ะ?”

โซลเมตของผมหัวเราะลัน “สุดๆ นีมันเยียมไปเลย!”

เขาหยิบเอาของชินนันออกมาพลิกดู ขณะทีผมลุกขึนถอด
เสือผ้าออกจนหมด แล้วสวมเสือไหมพรมทีได้มาจากอีกฝ่ าย
เพียงตัวเดียว...อย่างทีเขาต้องการ

“ทีนีนายอยากจะเล่นกับฉันแล้วหรือยังคริสเตียน?”

คนถูกเรียกหันมามองผม ก่อนดวงตาจะเป็ นประกายยิงกว่าเดิม

เขากวาดมองไปทัวทังตัวของผม จดจ้องเป็ นพิเศษทีกึงกลางลํา
ตัวซึงถูกปกปิ ดเอาไว้ดว้ ยชายเสือไหมพรม แต่มน
ั ก็ปิดไม่มด
ิ
นักหรอก เพียงแค่ผมขยับตัวนิดหน่ อย ชายเสือก็เลิกขึนเผยให้
เห็นความต้องการของผมทีกําลังลุกชันขึนมาเหมือนกัน

คริสเตียนแสยะยิมร้าย “สีแดงเหมาะกับนายมาก อย่างทีฉันคิด

เอาไว้เลย”
“แสดงว่าจินตนาการตอนฉันใส่เสือตัวนีบ่อยล่ะสิ”

“ก็ตงแต่
ั ทตัี ดสินใจซือมันมาให้นาย” คริสเตียนไหวไหล่
“ไหนๆ นายก็อุตส่าห์ให้เซ็กซ์ทอยเป็ นของขวัญคริสต์มาสกับ
ฉัน ฉันก็จะใช้มน
ั เล่นสนุกกับนายทังคืนแล้วกันนะทีรัก”

ใช่ ทีผมให้เขาน่ ะ...คือเซ็กซ์ทอย : )

[Nikolai x Joshua]

“ง่วงหรือยัง” นิคถาม

ผมเหลือบมองนาฬก ิ าทีเข็มขยับเข้าใกล้เลขสิบสองเข้าไปทุกที
ส่ายหน้าให้เขาแทนคําตอบ แต่ปากกลับอ้าออกหาวซะอย่างนัน
นันทําให้โซลเมตของผมหลุดหัวเราะออกมา

ผมกรอกตาใส่เขา ก็ผมยงั ไม่อยากนอนนี นา “อีกแป๊ บหนึงแล้ว

กันนะนิค”

“ตามใจนาย จะว่าไปยงั ไม่ได้เปิ ดของขวัญเลยนีนา”

“จริงด้วย!” ผมเบิกตาโต วิงเหยาะๆ ไปทีใต้ตน

้ คริสต์มาสเพือ
หยิบเอาของขวัญของผมออกมา เป็ นของเจสซีหนึงกล่อง ของ
เจย์เดนหนึงกล่อง และของนิคอีกหนึงกล่อง...วันนีพวกเราทุก
คนตกลงกันว่าจะเอาของขวัญมาให้กน
ั ทีนี

ผมเหลือบไปเห็นกล่องของขวัญทีผมให้เจย์เดนและคริสเตียน
ทังสองกล่องยังวางอยูท
่ เดิ
ี ม นันแปลกว่าพียังไม่ได้เอาไปเปิ ด
แต่เขากลับขึนห้องนอนไปแล้วนีนา

“สงสัยจะลืมล่ะมัง”

ผมกลับไปหานิโคไล ไม่ลม ื หยิบกล่องของขวัญทีผมเอามาให้

เขาติดมือมาด้วย...โซลเมตหน้านิงของผมยืนมือออกมารับแล้ว
บรรจงแกะมันอย่างใจเย็น ต่างจากผมทีฉี กห่อกระดาษออก
อย่างรวดเร็วไร้ศลิ ปะสุดๆ

ผมเลือกแกกล่องของเจสซีก่อน พีสาวตัวแสบให้ทคาดผม
ี
หูกวางกับผม และนันทําให้ผมแทบจะถลาไปพ่นไฟใส่หน้าเธอ
บ้าหรือเปล่า ใครจะไปใส่กน
ั !

“น่ ารักดีนะ” นิคพูดขึน เขาหยุดมือทีกําลังแกะห่อของขวัญเมือ

ได้เห็นของในมือผม “ใส่ส”ิ

“ไม่มีทาง”

“ใส่เถอะน่ า ฉันอยากเห็นกวางน้อย ใส่ตอนอยูบ

่ นเตียงคืนนี
ด้วยยิงดี : )”

“นิค!” ผมแหวใส่เขา หน้าร้อนผ่าวขึนมาจนต้องหลบตาแล้วรือ

ของในกล่องซึงมีซุกซ่อนอยูอ ่ ก
ี หนึงชิน คราวนีค่อยดีหน่อย
เพราะมันคือกระเป๋ าสตางค์ดไี ซน์ เรียบหรู เป็ นสไตล์ในแบบที
ผมชอบ อ่า เจสซีช่างรูใ้ จผมเสียจริง “เจส! ขอบคุณสําหรับของ
ขวัญนะ!”

“ด้วยความยินดีน้องรัก!” เธอตะโกนตอบกลับมา ก่อนจะหันไป

เต้นรํากับแฟนสาวของเธอต่อ

ผมหันกลับมาแกะกล่องของขวัญอันต่อไป ซึงก็คอ ื ของเจย์

เดน...และของในกล่องก็เป็ นอะไรทีทําให้ผมอยากจะวิงขึนไป
หาพีแล้วกอดแน่ นๆ สักที แม้วา่ นันจะไม่ใช่นิสยั ส่วนตัวของ
ผมก็ตาม

เจย์เดนให้รองเท้ากับผม เป็ นรองเท้าผ้าใบรุน ่ ลิมเิ ต็ดแพงแสน

แพงทีผมบ่นว่าอยากได้ตงแต่ ั เมือเดือนทีแล้ว ไม่รวู้ า่ พีไปหา
ซือมันมาได้ยงั ไง ทังทีมันมีแค่รอ้ ยคูเ่ ท่านันเอง

ผมรักเจย์เดนชะมัดเลย!

“ถูกใจล่ะสิ ยิมไม่หุบเลยนะ”

ผมไม่ตอบ เงยหน้าขึนยิมกว้างให้โซลเมตของตัวเอง ลูบไล้

รองเท้าคูส่ วยอยูอ
่ ก
ี พักใหญ่ แล้วถึงได้หน
ั ไปหยิบกล่องสุดท้าย
ออกมาแกะ...กล่องของนิโคไล

“คุณให้อะไรผม”
“เดาไม่ออกเหรอ?” นิคย้อนถาม เราสบตากัน

“ถ้าเดาออกผมคงไม่ถามหรอกนิค กล่องใหญ่แต่นําหนักเบา
มาก อย่าบอกนะว่ามีแค่การ์ดใบเดียวน่ ะ?”

นิคหัวเราะแผ่วเบาในลําคอ “เปิ ดดูไปเรือยๆ แล้วกัน”

ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจคําว่าเปิ ดดูไปเรือยๆ นัก แต่พอแกะ

กล่องชันแรกออกก็เจอกล่องชันทีสอง พอแกะออกก็เจอชันที
สาม ซึงแทนทีผมจะหงุดหงิด ผมกลับรูส้ ก ึ สนุกและขบขันซะ
มากกว่า

“เล่นอะไรของคุณกันครับเนีย”

เขาไม่ตอบ เฝ้ ามองผมแกะกล่องของขวัญต่อไปเรือยๆ จนถึง

ชันสุดท้าย...และเป็ นกล่องทีผมไม่คาดคิดว่าจะได้จบั มัน ไม่
เคยคิดมาก่อนเพราะคิดว่าคงไม่จาํ เป็ น แต่ดเู หมือนนิคโคไลจะ
ไม่คด
ิ อย่างนัน

มันเป็ น...

“แหวนเหรอ” ผมถาม เงยหน้าสบตาคนให้ “คุณไม่ได้ลอ

้ ผม
เล่นใช่มย!?”
ั

นิคไม่ตอบอีกครัง เขาเอือมมาหยิบกล่องกํามะหยีสีนําเงินไป
จากมือผม ก่อนจะเปิ ดฝามันออก แล้วหมุนให้ผมได้เห็นของ
ภายในนัน

แหวนทองคําขาวเรียบๆ สองวงถูกบรรจุอยูเ่ คียงคูก

่ น
ั บน
ฟองนํานิมสีขาวสะอาด

“ฉันรูว้ า่ ทังฉันและนายไม่ได้ชืนชอบพิธีการยิงใหญ่อะไรนัก
แต่ถงึ อย่างนันฉันก็อยากทําให้มน ั เป็ นทีน่ าจดจํา และคิดว่าวัน
นีเหมาะสมทีสุดทีจะทํามัน”

“...”

“ถึงอย่างนันนายก็ยงั เด็กเกินไป...”

“ผมโตแล้วนิค”

นิคชะงัก พอเห็นว่าผมทําหน้าจริงจังมากแค่ไหนเขาก็หลุดยิม
ออกมา “โอเค อายุสบิ แปดก็โตแล้วจริงๆ นันล่ะ”

“และผมก็ยน
ิ ดีมากด้วยทีจะแต่งงานกับคุณ”

“โจชัว!” คราวนีโซลเมตของผมเป็ นฝ่ ายเหวอแทนผมแล้ว “มัน

ควรเป็ นฉันทีพูดหรือเปล่า หึ? เจ้าเด็กดือ”

ผมหัวเราะ “ไม่วา่ ใครพูดก็ไม่สาํ คัญหรอกน่านิค สุดท้ายทังคุณ

และผมก็จะแต่งงานกันอยูด ่ ี จริงมัย?”
“ครับผม จริงทุกอย่างเลยครับ”

“ทีนีก็สวมแหวนได้” ผมหยิบเอาแหวนวงทีใหญ่กว่ามาถือ
ก่อนดึงมือข้างซ้ายของนิคมาแล้วสวมแหวนลงไปช้าๆ ทีนิว
นาง ปากก็ยมกว้
ิ างไปด้วยอย่างควบคุมไม่ได้

“เราไม่ตอ ้ งใช้บาทหลวงเหรอ?” นิคหยอกเย้า เขาสวมแหวน

ให้ผมเช่นกัน ระหว่างเราไม่มีพธิ ีรต ี องอะไรเลยสักอย่าง เพราะ
ก็อย่างทีอีกฝ่ ายบอก...เราทังคูไ่ ม่สนใจมันหรอก การแต่งงาน
เป็ นเรืองของคนสองคนเท่านัน และคนสองคนทีว่าก็คอ ื ผมกับ
เขา

“ไม่จาํ เป็ น”

“แล้วเราต้องเต้นรํากันหรือเปล่า?”

“ถามมากน่ านิค จูบผมสักที”

เขาหัวเราะเสียงดัง...แบบทีไม่คอ่ ยได้เห็นนัก ก่อนมือหนาจะ

รังใบหน้าของผมขึนสูงแล้วกดจูบลงมาทีปากของผม เราจูบกัน
โดยลืมไปสินว่าทีตรงนีมีคนอืนอยูด ่ ว้ ย แต่แล้วยังไงล่ะ? ผมไม่
แคร์หรอก

หลังจากผละจูบออก เราสองคนก็สวมกอดกันแน่ น นิคกระซิบ

ข้างหูของผมด้วยนําเสียงอบอุน
่ อ่อนโยน เป็ นนําเสียงในแบบที
ผมชอบเหลือเกิน

“แหวนนีน่ ะ...เป็ นไอเทมลับของฉันในวันนีเลยนะ”

ผมหัวเราะ แล้วกระซิบตอบกลับไปว่า...

“เป็ นไอเทมลับทีผมชอบทีสุดเลยครับ : )”

Side Story 2

Where did you go?

[Nikolai x Joshua]

[Joshua]

หลังจากทีทุกอย่างคลีคลาย และช่วงเวลาแห่งความระทึกขวัญ
ผ่านไปได้สามสีวัน ผมก็ใช้เวลาหนึงวันเต็มๆ ไปกับเจย์เดน
และเจสซี พีชายคนโตนัดเราออกมาเจอกันทีคอฟฟี ช็อปแห่ง
หนึง เพือพูดคุยกันระหว่างพีน้อง...ก็อะไรแบบนันล่ะนะ
ผมจับแก้วช็อกโกแลตด้วยมือข้างหนึง อีกมือจับหลอดเขียนํา
แข็งในแก้วเล่น ระหว่างเราสามคนไร้บทสนทนา แต่ผมกลับ
ไม่รส
ู้ ก
ึ ว่ามันน่ าอึดอัดแต่อย่างใด...ผมชอบนะ เวลาทีเราสาม
คนได้อยูด ่ ว้ ยกันอย่างนี

“แล้วตอนนีพีเขยของฉันออกจากโรงพยาบาลแล้วใช่มย?”
ั

เจสซีถามขึน หลังจากเธอยัดชีสเค้กเข้าปากไปแล้วครึง
ชิน...เจย์เดนยิมบาง เขายืนมือไปโยกหัวเจสซีก่อนจะตอบ

“อืม เขาดีขนมากแล้
ึ วล่ะ พักอยูบ
่ า้ นอีกไม่กีวันก็น่าจะหาย
สนิท”

“บ้านทีว่านีบ้านใคร บ้านพีใช่มยเจย์
ั ” ผมถาม ส่งสายตาล้อ
เลียนเขา แต่นอกจากพีชายของผมจะไม่สะทกสะท้านแล้ว ยัง
หัวเราะเบาๆ แล้วตอบกลับมาด้วยนําเสียงทีเต็มไปด้วยความ
สุข...ผมสัมผัสมันได้อย่างชัดเจนเลยล่ะ

“อ่าฮะ ก็เป็ นโซลเมตกันนีนา”

“เมือไหร่พจะแต่
ี งกับเขาล่ะเจย์” เจสถามขึนมาอีกครัง โอ๊ะโอ
ผมไม่เคยคิดถึงเรืองนีมาก่อนเลยแฮะ

“อ่า” เจย์เดนชะงักไป เขากะพริบตาปริบ ท่าทางแบบนันทําให้

ผมกับเจสพากันหลุดหวั เราะขบขันสีหน้าของเขา เลยโดยอีก
ฝ่ ายเคาะหัวเข้าให้คนละที “เลิกแหย่พเล่
ี นได้แล้ว ว่าแต่เธอ
เถอะเจส ช่วงทีไม่ได้ตดิ ต่อกันเธอเป็ นยังไงบ้าง”

“ต้องบอกว่าช่วงทีพีไปแอบทําเรืองอันตรายลับหลังฉันต่าง
หาก” เจสซีไม่วายขุดเรืองเก่าออกมาพูดอีกครัง (ทีจริงๆ แล้ว
มันก็ไม่ได้เก่ามากเท่าไหร่นกั ) แถมนําเสียงยังออกไปทาง
ตัดพ้อต่อว่าด้วย

เจย์ถงึ กับโคลงหัว “เลิกโกรธพีได้แล้วน่ า”

เจสแค่นหัวเราะก่อนจะยอมแพ้ ยังไงพวกเราสามคนก็โกรธกัน
ได้ไม่นานนักหรอก

“ก็ไม่มีอะไรมาก ฉันก็ไปเรียนตามปกติ กับแฟนก็โอเคดี ทุก

อย่างแฮปปี มันดี...จนฉันรูส้ ก
ึ ผิดเลยทีทิงให้พกั
ี บโจต้องเผชิญ
กับอันตรายแค่สองคน”

เอาล่ะ อันนีผมคงต้องแย้งบ้างแล้ว “พีจะรูส้ ก ึ ผิดทําไมกันเจส

ดีแล้วทีพีไม่เข้ามายุง่ กับเรืองนี มันอันตรายมาก เจย์เกือบตาย
มาแล้ว ส่วนผมก็ตอ ้ งหลบอยูแ ่ ต่ในบ้าน ออกไปเรียนก็ไม่ได้
เพราะกลัวว่าพ่อจะไปหาทีโรงเรียน”

“ใช่ เธอมีความสุขดีก็ดแ ี ล้ว ไม่ตอ

้ งรูส้ ก
ึ ผิดหรอกน่ า” เจย์เดน
พยกั หน้าเห็นด้วยกับผม ส่วนเจสซีทีเถียงอะไรไม่ออกเลยได้
แต่ทาํ หน้าบึงแล้วตักเค้กยดั เข้าปาก นันเลยทําให้เจย์หน ั มาถาม
ผมแทน “แล้วนายล่ะ ช่วงทีพีวุน
่ ๆ กับเรืองพ่อ นายอยูแ
่ ต่ใน
บ้านของนิโคไลงันเหรอ?”

“ทํานองนัน นิคไม่ยอมให้ผมออกไปไหน เขาส่งคนมาคุม ้ กัน

บ้านทังหลัง แทบจะเดินตามผมทุกฝี ก้าวเลยด้วยซํา แถมยงั ไม่
บอกอะไรผมสักอย่าง ช่วงนันผมแทบจะเป็ นบ้าตาย เขากันผม
ออกจากเรืองทังหมด และนันมันน่ าหงุดหงิด”

“แต่พเห็
ี นด้วยกับเขานะ นายยงั เด็กเกินกว่าจะไปเสียงอันตราย
กับพวกเรา”

“ผมไม่เด็กแล้วเจย์”

“แต่ก็ยงั อายุน้อยกว่าพีอยูด
่ ”ี

“ได้ขา่ วว่าพีเองก็โดนโซลเมตปิ ดบังแผนการไม่ใช่หรือไง” ผม

ตอกกลับ ไม่ได้จริงจังนัก แต่ก็อยากทําให้พชายของผมเถี
ี ยง
ไม่ออกบ้าง และหน้านิงๆ กับอาการเงียบกริบของเขาก็ทาํ ให้
ผมประทับใจจนต้องหันไปแปะมือกับเจสซี เราสองคนสนุกกัน
มากเลยทีเดียวทีได้ทาํ ให้อก
ี ฝ่ ายเถียงไม่ออกบ้าง

พีชายคนเดียวของผมพ่นลมหายใจแรง เขากลอกตา แต่

สุดท้ายก็ยมออกมา
ิ “เลิกคุยเรืองนี เถอะ ทุกอย่างมันจบลงแล้ว
และตอนนีก็ได้เวลาทีเราจะกลับไปสูค ่ วามปกติสขุ อีกครัง”
“เป็ นความสุขทีมากกว่าเดิมด้วย เพราะตอนนีคนทีทําให้ทงพี
ั
ทังโจไม่มีความสุขโดนจับเข้าคุกไปแล้ว เย้!” เจสชูมือสองข้าง
ขึนทําท่าดีใจ

เราสามคนพากันหัวเราะเสียงดังอย่างลืมตัว แต่แล้วยังไงล่ะ
ลูกค้าคนอืนของร้านจะมองยังไงก็ชา่ ง ผมรูแ
้ ค่วา่ ผมมีความสุข
ดีใจชะมัดทีได้มายิมและหัวเราะกับพีน้องแบบนี ผมสาบาน
ด้วยชีวต
ิ เลยว่าจะรักษาความสัมพันธ์นีเอาไว้ให้ดีทสุ
ี ด

ผมรักเจย์กบั เจสมาก และผมจะไม่ยอมเสียใครไปทังนัน

ผมกลับมาถึงบ้านเอาตอนเกือบเทียงคืน แน่ นอนว่ามันเป็ นบ้าน

ของนิค ส่วนบ้านผมไม่มีใครอยูอ ่ ก
ี แล้ว ก็นะ...พ่อติดคุก ส่วน
แม่ก็ถูกส่งไปบําบัด และผมก็ไม่มีทางกลับไปเหยียบบ้านหลัง
นันอีกแน่ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในเร็วๆ นี บอกตามตรงผมยังทําใจ
รับไม่ได้เท่าไหร่กบั สิงทีแม่ทาํ ผมนึกว่าแม่เป็ นเหยือของพ่อมา
ตลอด แต่กลับไม่ใช่ มันทําให้ผมรูส้ ก ึ เหมือนโดนหักหลัง และ
ผมโคตรจะเจ็บใจเลย

“กลับดึกนะ”

คําทักทายจากโซลเมตจอมเย็นชาของผมทําให้ผมชะงักปลาย
เท้าทีกําลังจะก้าวขึนชันสองของบ้าน หันไปมองทีห้องนังเล่นก็
เจออีกฝ่ ายนังพิงโซฟา ในมือมีแก้วไวน์ ทีดืมหมดแล้ว
ผมพ่นลมหายใจแรง “ก็บอกแล้วไงว่าไปหาพีมา จะกลับดึก”

“อืม” เขาตอบรับ ก่อนจะสะบัดหัวเป็ นสัญญาณให้ผมเข้าไปหา

เขา “มานีสิ”

ผมยอมทําตาม ก้าวเข้าไปนังข้างอีกฝ่ าย และปล่อยให้นิคดึงตัว

เข้าไปกอด...กลินแอลกอฮอล์จางๆ ลอยออกมาจากตัวเขา ผสม
ไปกับกลินนิโคตินของบุหรี นันทําให้ผมอยากสูบขึนมาบ้าง

“มีบุหรีมัย?”

“มี” นิคตอบ ขณะเดียวกันก็ใช้แขนอันแข็งแรงยกตัวผมขึนนัง

คร่อมตักเขาแทน “แต่ไม่ให้สบ
ู ”

ผมหน้าเหวอเมือเขาทําอะไรไม่บอกไม่กล่าว รีบเหลียวซ้ายแล
ขวามองลูกน้องของนิคทีก่อนหน้านียืนกันอยูใ่ ห้เต็มไปหมด
แต่ตอนนีเหมือนจะรูค
้ วิ พากันเดินออกจากห้องนังเล่นไปอย่าง
ว่องไว

เป็ นอีกครังทีผมพ่นลมหายใจแรง “อีกแล้วนะนิค คุณบ้าหรือ

เปล่าเนีย คิดจะทําอะไรในห้องนีกัน”

“ทําโทษเด็กดือ”

“เด็กดือ? หมายถึงผมเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ”

“ผมทําอะไร ผมไม่ได้ทาํ อะไรเลยนะ!” เอาล่ะ นีไม่โอเคแล้ว

ผมมันใจมากว่าผมยงั ไม่ได้ทาํ อะไรผิด แล้วเขาจะมาหาเรือง
ลงโทษผมได้ยงั ไงกันล่ะ

อีกอย่าง...ไอ้คาํ ว่าลงโทษของเขาน่ะมันธรรมดาซะทีไหนกัน
ล่ะ ถ้าเป็ นไปได้ผมก็ไม่อยากโดนเขาทําโทษหรอกนะ แล้วที
สําคัญผมก็ไม่ใช่เด็กแล้วด้วย!

“นายทํา โจชัว เมือหลายวันก่อน”

“หลายวันก่อน...” ผมทวน พลางนึกย้อนกลับไป ก่อนจะหน้า

ซีดเผือด หัวใจพลันเต้นแรง รูแ
้ ล้วว่าตัวเองทําอะไรเอาไว้เมือ
หลายวันก่อนทีว่านัน ผม...แอบหนีออกไปจากบ้านเพือไปหา
เจย์เดน ทังทีเขาไม่อนุญาต

“สารภาพออกมาซะว่านายทําอะไรลงไปบ้าง”

ผมเผลอกลันหายใจ พูดเสียงตะกุกตะกัก “คุณก็รูแ

้ ล้วไม่ใช่
หรือไงว่าผมออกไปไหนมา”

“ไม่ทงหมด
ั ฉันอยากรูต
้ งแต่
ั ตน ้ ว่านายหนีออกไปได้ยงั ไง
โดยทีลูกน้องของฉันไม่เห็น”
“...”

“พูดออกมาซะโจชัว สมิธ”

เอาล่ะ ผมคิดว่าอย่างน้อยมันต้องมีขอ
้ แลกเปลียนสิ นิโคไล
ริชมอนด์ทาํ ตัวเหมือนพ่อของผมมากกว่าจะเป็ นแค่โซลเมต
เขาทําอย่างนันมาตลอด ตังแต่ครังแรกทีเราได้พบกันโดย
บังเอิญเลยด้วยซํา และผมโคตรจะเกลียดทีเขาทําเหมือนผม
เป็ นแค่เด็กอายุสบ
ิ ปี

“ถ้าผมบอก คุณจะไม่ลงโทษผมหรือเปล่าล่ะ”

นิคเลิกคิว มุมปากหยักขึนเป็ นรอยยิมในแบบทีมันไม่น่าไว้ใจ

“คิดจะต่อรองกับฉัน?”

“เปล่า ก็แค่ผมไม่อยากโดนคุณลงโทษนีนา” ผมเริมใช้ไม้ออ ่ น

การต้องมาอ้อนไม่ให้เขาลงโทษผมเป็ นอะไรทีชวนให้ผมรูส้ ก ึ
ประหม่าและประหลาดมาก แต่ผมเรียนรูแ ้ ล้วว่าต้องทํา เพือให้
นิโคไลใจเย็นกับผม และให้อภัยเวลาผมไม่ทาํ ตามคําสังของ
เขา

“ต้องบอกว่าเสียใจด้วยทีครังนีลูกอ้อนของนายใช้ไม่ได้ผล โจ”
นิคว่า พลางลุกขึนยืนทังทียังมีผมนังอยูบ
่ นตัก เขาเปลียนเป็ น
โอบอุม้ ตัวผมขึน สภาพของผมตอนนีเลยเหมือนลูกลิงทีกําลัง
เกาะแม่ลงิ อยู่
“เดียว นิค คุณจะพาผมไปไหน”

“ไม่น่าถาม” เขาเอียงใบหน้ามาสบตาผม กระตุกยิมเจ้าเล่ห์

กระซิบบอกเสียงแผ่ว “ก็หอ
้ งของเล่นไงล่ะ”

ผมเบิกตาโต “ไม่เอานะ นิค! ปล่อยผมลง ผมไม่ไป!”

“อย่าดินน่ า ยังไงนายก็ตอ
้ งโดนฉันทําโทษอยูด
่ ”ี

“ไม่เอา! นิค ไอ้เวรเอ๊ย ปล่อยเซ่!” ผมร้องตะโกนและสบถด่าใส่

เขาอีกหลายคํา ก่อนจะสะดุง้ โหยงเมือโซลเมตจอมเย็นชาฟาด
มือเข้าทีก้นผมเต็มแรง

“อย่าพูดคําหยาบใส่ฉน
ั เคยบอกแล้วไม่ใช่หรือไง”

ผมหน้าซีดลงยิงกว่าเดิม ความผิดเพิมมาเป็ นสองแล้วตอน

นี...แอบหนี ออกจากบ้าน และพูดคําหยาบกับเขา ให้ตายสิวะ!
ผมไม่อยากจะนึกตอนทีเขาสรรหาวิธีมาลงโทษผมเลย

จะต่อต้านเขายังไง แต่ผมก็ตอ ้ งยอมรับกับตัวเองว่าผมสูแ ้ รง

เขาไม่ไหว...นิโคไลเป็ นถึงเจ้าของบริษท ั ฝึ กบอดีการ์ด ร่างกาย
ของเขากํายําลําสัน กล้ามแขนเป็ นมัด ไหนจะกล้ามท้องแข็ง
แรง และพละกําลังมหาศาล เขาเหมือนดาราตัวโตในหนังซู
เปอร์ฮีโร่สกั เรืองทีเป็ นเทพเจ้า และแน่ นอนเขาตัวใหญ่กว่าผม
มากเลยทีเดียว
แล้วผมทีตัวเล็กกว่าเขามากจะไปสูแ
้ รงเขาได้ยงั ไงกัน!

ผมถูกพามาโยนลงกลางเตียงนอนหลังใหญ่ในห้องทีถูกเรียกว่า
‘ห้องของเล่น’ เป็ นห้องทีผมทังรักทังเกลียดในเวลาเดียวกัน
บางครังมันก็ดี แต่บางทีมน ั ก็ทาํ ให้ผมทรมานมากจนเกินไป
รสนิยมเรืองเซ็กซ์ของนิโคไลไม่ถงึ กับเรียกได้วา่ แปลก
ประหลาด แต่เขานิยมชมชอบการเห็นคูน ่ อนทรมานเพราะ
ความกระสันอยากจนต้องร้องไห้ออกมา และผมก็คอ ื คนทีโดน
เขากระทําแบบนันมาโดยตลอด

“นิค” ผมเรียกเขาเสียงอ่อน หวังให้เขาเห็นใจกัน

แต่ก็ไม่...สําหรับอีกฝ่ ายแล้ว หากพูดว่าจะลงโทษก็คอ

ื ทําจริง
ไม่ใจอ่อนเด็ดขาด

“นอนลงไปซะ”

“ผมไม่...”

“นอนลงไป เด็กดี” นิโคไลยํา เขากดเสียงตํา แววตาคมกริบหรี

ลงจ้องมอง คําว่าเด็กดีของเขาเหมือนเป็ นคําขูม
่ ากกว่าจะกล่อม
ให้ผมยอมจํานน แต่ไม่วา่ มันจะเป็ นในเชิงไหน ผมก็พา่ ยแพ้
ให้แก่เขาทังนัน

ผมยอมเอนตวั ลงนอนกลางเตียงใหญ่ นิคขยับเข้ามาถอด

รองเท้าออกให้โดยไม่พูดอะไร ตามด้วยกางเกงยีนทีผมใส่อยู่
พอผมจะขัดขืนเขาก็ฟาดต้นขาผมเต็มแรง มันไม่ถงึ กับเจ็บ
มาก แต่ก็ทาํ ให้สะดุง้ และแสบร้อนขึนมาเล็กน้อย

“นิค”

“ถ้าฉันไม่ได้สงให้
ั พด ู ก็อย่าพูด โจชัว” นิคเอ่ย และนันทําให้ผม
ปิ ดปากเงียบอีกครัง

หลังจากท่อนล่างของผมไร้ซงกางเกงปิ
ึ ดบัง โซลเมตตัวโตก็
คว้าขาทังสองข้างของผมให้กางออกจนเปิ ดเผยให้เห็นส่วน
กลางลําตัวทียังคงสงบ แต่มน
ั เริมจะไม่สงบแล้วเมือได้รบ
ั
สายตาร้อนแรงของอีกฝ่ ายจดจ้องมองมา อ่า แววตาของนิค
ร้อนราวกับไฟเผา มันกําลังทําให้ผมวูบวาบไปทังตัว

รูต
้ วั อีกทีก็เป็ นตอนทีโลหะเย็นเฉี ยบล็อกข้อเท้าทังสองข้างของ
ผมให้แนบติดกัน ทําให้ผมต้องนอนตะแคงข้างงอเข่าเข้าหาลํา
ตัวเพราะไม่อาจเหยียดขาออกจากกันได้แล้ว และนันทําให้ผม
ตืนตระหนก หัวใจเต้นรัวแรงแทบบ้า

ผมอ้าปากตังใจจะพูดอะไรบางอย่างกับอีกฝ่ าย แต่ก็นึกถึงก่อน
หน้านีทีนิคสังเอาไว้...หากเขาไม่ได้บอกผมก็ไม่มีสท
ิ ธิพูด
อะไรทังนัน ไอ้จอมเผด็จการเอ๊ย!

ข้อมือทังสองข้างของผมถูกจับมัดด้วยเนกไทของเขาทีเพิงถอด
ออกมาจากคอเมือไม่กีวินาทีกอ่ น เท่ากับว่าตอนนีผมถูก
พันธนาการเอาไว้และไร้หนทางหนีโดยสินเชิง
“เด็กดือต้องถูกทําโทษ :)”

สาบานเลยว่าผมจะไม่ดอกั
ื บเขาอีก!

นิโคไลปลดกางเกงตัวเองออกทังทียงั จ้องตากับผม ท่อนเนือ

ใหญ่โตปรากฏกายออกมาให้เห็น...อีกฝ่ ายขยับเข้ามาใกล้ มาก
พอให้ความแข็งขืนของเขาจ่ออยูต
่ รงปากของผม

“ปลุกมันสิ”

ผมเหลือบมองเขา ก่อนปลายลินจะไล้เลียส่วนปลายเพียงแผ่ว
เบา แล้วรับเอามันเข้าไปในปากอย่างเชืองช้าใจเย็น การทําออ
รัลให้เขากระตุน
้ เร้าอารมณ์ ของผมจนกลางกายเริมลุกชันขึน
มาบ้างแล้วเช่นกัน และเมือถึงจุดหนึงทีผมเริมไหลไปตาม
อารมณ์ ของวาบหวามทีเกิดขึน นิคก็ผละออกห่าง

ผมมองเขาอย่างเว้าวอน อีกฝ่ ายกระตุกยิมมุมปาก เอือมมือมา

บีบแก้มของผมแน่ น นําเสียงทุม
้ เข้มกระซิบแผ่วแต่กลับดังก้อง
อยูใ่ นหัวของผม

“ต้องการอะไร”

“ของคุณ...ให้ผมนะ มอบมันให้ผม”

“เสียใจด้วยเด็กดี มันยังไม่ถงึ เวลานัน”

ผมเม้มปากแน่ น มองตามโซลเมตจอมเย็นชาถอยห่างออกไป
และกลับมาพร้อมเซ็กซ์ทอยชินหนึง...เป็ นดิลโด้สใี สขนาดใหญ่
พอๆ กับท่อนเนือร้อนผ่าวของเขา ผมเผลอกลันหายใจเมือนิค
พลิกตัวผมนอนควําแล้วรังสะโพกผมขึนสูง ปลายนิวแกร่ง
แหวกช่องทางด้านหลังออก ลมหายใจอุน ่ ร้อนเป่ ารดลงมาและ
ทําให้ผมสันสะท้านไปทังตัว

“อือ...” ผมหลุดเสียงครางแผ่ว ก่อนจะกลายเป็ นครางลันเมือ

ปลายลินของนิคแตะลงมาทีปากทาง เขาขยับขยายให้ผม สอด
ลึกหมุนวนอยูน่ าน ทําให้ผมบิดเร่าแทบขาดใจ และคิดว่าคงจะ
ตายในไม่ชา้ นีแล้วถ้านิคยังทรมานผมแบบนี ไม่เลิก

นําตาของผมไหลซึมออกมาเล็กน้อยทางหางตาทังสองข้าง ผม
ไม่ได้เจ็บปวด ไม่ได้เสียใจ แต่ผมรูส้ ก
ึ ดีเกินกว่าจะกักเก็บ
อารมณ์ เอาไว้ได้ จนต้องระบายมันออกมาเป็ นเสียงครางและ
หยาดนําตา

“นิค ได้โปรด...”

“เด็กดี” เขาผละออกไปในทีสุด ก่อนจะกลับมาพร้อมปลายนิวที

ถูกชโลมด้วยเจลหล่อลืนเย็นเฉี ยบ สอดเข้ามาในร่างของผมจน
มิดข้อนิว เขาคว้านต้อนภายใน จนกระทังแตะเข้าจุดกระสัน
ของผม ทําให้ผมหลุดเสียงคํารามลัน สะโพกสันกระตุก
เป็ นอีกครังทีผมตาพร่าไปหมด รูต ้ วั อีกทีดลิ โด้ทนิ
ี คหยิบติดมือ
มาก็สอดเข้ามาในกายผมแทนทีปลายนิวแข็งแกร่ง มันแทรก
เข้ามาอย่างช้าๆ ก่อนถอดถอนออก เป็ นอย่างนันอยูส ่ องสาม
ครังแล้วจังหวะก็ถูกเร่งเร้ารุนแรงมากขึน

“ฮ้า นิค...นิค!”ผมถูกทรมานอยูอ่ ย่างนันซําไปซํามา โซลเมต

ทีรักของผมไม่ยอมแตะต้องกลางกายผมเลยด้วยซํา เขาปล่อย
ให้ผมถูไถไปกับผ้าปูทนอนแทนการใช้
ี มือรูดรัง เพราะมือของ
ผมยงั คงถูกมัดเอาไว้และไม่มีทีทา่ ว่าเขาจะยอมปลดเนกไทที
มัดอยูอ
่ อกง่ายๆ

ด้านหลังยังคงถูกรุกรานจากเซ็กซ์ทอยชินเดิม ความต้องการ
เคลือนมาอยูท่ ปลายทาง
ี และดูเหมือนนิโคไลจะรู้ เพราะเขาดึง
เอาดิลโด้ออกแล้วพลิกร่างผมให้กลับมานอนหงาย ปลดกุญแจ
ทีข้อเท้าออกข้างหนึง จากนันจึงรังต้นขาผมแยกออกกว้าง ไอ้
หนูของผมชูชน ั และมีหยาดนําใสไหลซึมออกมาจนเปี ยกชุม ่

“อยากปลดปล่อยมัยโจชัว”

“ครับ...ครับ ผมอยาก” ผมตอบ ดวงตาหรีปรือเฝ้ ามองคนบน

ร่างด้วยสายตาออดอ้อน

นิคยิม โน้มหน้าลงมาจูบปากผม ปลายลินของเราตวัดเกียว

เข้าหากัน และเมือเขาผละออก ลมหายใจร้อนผ่าวก็กระทบเข้า
ทีใบหูของผม พร้อมเสียงกระซิบแหบพร่าเร้าอารมณ์
"Are you going to be a good boy?"

ผมพยักหน้ารัวแรง “Please, fuck me”

เขาให้ในสิงทีผมขอ...นิโคไลรังต้นขาข้างขวาของผมขึน
ประทับจูบลงไปบนชือของเขาทีอยูบ ่ นต้นขาด้านในของผม ที
เวลานีมันกําลังกะพริบเป็ นสีเดียวเข้มเดียวอ่อนเพราะความใกล้
ชิดของเราสองคนทีแทบหลอมรวมกันเป็ นหนึง

นาทีตอ่ มาท่อนเนือร้อนผ่าวแข็งชันของเขาก็แทรกเข้ามาใน
ร่างกายของผม กระแทกเพียงทีเดียวเข้ามาจนมิด ทําให้ผมทัง
จุกและวูบวาบไปพร้อมๆ กัน ความต้องการก่อนหน้านีทีถูกรัง
ให้หยุดชะงัก ถูกปลดปล่อยออกมาจนเลอะเสือของผมทียังคง
สวมติดกายเอาไว้

นิคพลิกร่างผมให้นอนตะแคง ก่อนฝ่ ามือใหญ่จะฟาดลงมาที

แก้มก้นของผมเต็มแรง ไม่ตอ ้ งเดาก็รูไ้ ด้เลยว่าตรงทีโดนตีตอ
้ ง
ปรากฎรอยนิวมือเป็ นปื นสีแดงบนผิวเนือของผมแล้วแน่ นอน
แต่นนกลั
ั บทําให้ผมสุขสมแทนทีจะเจ็บปวด

“กล้าเสร็จก่อนฉันงันเหรอเด็กดี”

“ผมขอโทษ...ขอโทษ...”

นิคกระทันกายเข้าออกรัวแรง เสียงหอบครางของเราดัง
ประสานกัน เขาสบถคําหยาบคายออกมาเป็ นครังคราว ไป
พร้อมๆ กับหยอกล้อผมด้วยถ้อยคําหยาบโลน แต่แล้วเขาก็
ผ่อนแรงลง ทําให้อารมณ์ ทีพุง่ สูงของผมถูกดึงให้ดงลงโดย
ิ
ไม่ทน
ั ตังตัว

จังหวะรักของเขาลดทอนจนกายเป็ นเนิบช้าอย่างน่ ารําคาญ ผม

อยากได้มากกว่า แรงกว่านี เร็วกว่านี แต่นิคไม่ยอมทําอย่างที
ผมอยากได้ ทังทีเขาน่ าจะรูด
้ วี า่ ผมชอบแบบไหน สุดท้ายผมก็
ต้องเอ่ยความปรารถนาของตัวเองออกมาโดยตรง

“Harder...”

“Huh? Say it again, baby” เขาถาม รังใบหน้าผมให้หน ั มา

รับจูบดูดดืม ก่อนจะผละออกแล้วถามยําอีกครัง “what do
you want?”

ผมสูดหายใจเข้า ร่างกายสันระริกยามตอบคําถามของเขา
“Fuck me harder, daddy”

หลังจากนันเตียงนอนของเราก็แทบพังครืน ผมไม่รบ
ั รูอ้ ะไรอีก
แล้วนอกจากท่อนเนือร้อนผ่าวและแรงกระแทกกระทันของ
สะโพกทีกระทบกัน จนเกิดเสียงดังประสานไปกับเสียงครวญ
ครางของเราสองคน

อ่า จะว่าไปวันนีเขาใช้ของเล่นน้อยกว่าทุกครังเลยแฮะ

ทําไมกันนะ?