บุพเพวายร้ าย

"ไม่ดีม้ งั มรึ งก็รู้พี่เขาเสื อไบขนาดไหน ไม่วายสุ ดท้ายมรึ งน้ าตาจะเช็ดหัวเข่า” บันบันเพื่อนตัวจิ๋วบอกผม

“ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วกรู เพิง่ ได้ยนิ ว่าพี่วฒ
ุ ิเขาเพิ่งเลิกกับน้องแต๋ ว ม.4/2 หรื อพูดง่ายๆคือเบื่อแล้วทิง้
ุ ิ” ธีเพื่อนสนิทผมอีกคนบอก เขาทั้ง 2 คนเป็ นแฟนกันครับ
กรู โคตรสงสารน้องเขาเลยที่ไปรักไอ้เชี่ยพี่วฒ
2 คนตกลงเป็ นแฟนกันตั้งแต่ ม.3 เทอม 2 นี่ก็คบกันได้ 2 ปี แล้ว
“ นัน่ ดิ แล้วนี่มรึ งกาลังจะบอกรู วา่ ชอบพี่วฒ
ุ ิอีกคน กรู ทาใจไม่ได้วะ่ ”
เป็ นอย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผดิ เมื่อผมบอกความในใจที่เก็บมานานกับเพือ่ นรักอย่างบันบันและธี
“ กรู แค่บอกพวกมรึ งเฉยๆเก็บเอาไว้ในใจคนเดียวกรู อึดอัด” ผมบอกรู ้ดีวา่ คนอย่างผมไม่มีทางได้เป็ นแฟน
ุ ิคนดังของโรงเรี ยนหรอก ผมแค่ได้ชื่นชมอยูห่ ่างๆก็พอไม่ได้ตอ้ งการที่เป็ นเจ้าเข้าเจ้าของพี่วฒ
เป็ นคนรักของพี่วฒ ุ ิสกั หน่อย
พี่วฒ
ุ ิที่พวกผมกาลังพูดถึงนี่คือ พี่วฒ
ุ ิม.6/1
พี่เขาเป็ นนักกีฬาบาสของโรงเรี ยนจึงไม่แปลกหากมีการแข่งบาสจะมีสาวๆเต็มขอบสนามและหากนับหนุ่มๆรวมด้วยแล้วมีเขามี
แฟนคลับมากทีเดียว ด้วยรู ปลักษณ์ที่คนมักเรี ยกว่าหล่อขั้นเทพก็มิปาน พี่วฒ
ุ ิมีรุปร่ างสูงโปร่ งผิวขาว(มาก)
ดวงตาคมกริ บเหมือนน้ าเชื่อมที่พอถูกมองแล้วต้องละลายไม่นอ้ ยก็มาก
และยังริ มฝี ปากสี แดงที่ประดับบนใบหน้าเรี ยวได้รูปยิง่ ทาทุกอย่างลงตัว ไม่ใช่แค่หน้าตาเท่านั้นที่ทาให้พี่วฒ
ุ ิเป็ นจุดสนใจ
ฐานะทางบ้านก็รวยติดอันดับประเทศ การเรี ยนก็ยอดเยืย่ ม เรี ยกได้วา่ เฟอร์เฟคครับ แต่คนเราย่อมมีขอ้ เสี ย พี่วฒ
ุ ิเองก็เช่นกัน
ที่มกั จะมีเรื่ องทะเลาะวิวาทอยูบ่ ่อยครั้งและยังเรื่ องรักๆใคร่ ๆที่วา่ กันว่าพี่เขาเป็ นเสื้ อผูห้ ญิงและเสื อผูช้ าย
แต่กระนั้นก็ยงั มีคนหลงใหลเขามาก เหมือนคาที่วา่ ยิง่ อันตรายก็ยงิ่ ดึงดูด...
“ นัน่ ไง พูดถึงก็มาเลย” บันบันบอก
ผมและธีก็เหลี้ยวหน้าตามสายตาของบันบันเห็นกลุ่มพี่วฒ
ุ ิและเพื่อนเดินหัวเราะเสี ยงดังมาตามทาง
และขึ้นบันไดอาคารเรี ยนจนลับสายตา
และเมื่อผมมองโต๊ะม้าหิ นอ่อนของโต๊ะอื่นๆพวกเขาต่างก็มองกลุม่ พี่วฒ
ุ ิเช่นกัน เป็ นยังงี้ทุกทีสิน่า
พี่วฒ
ุ ิมีเพื่อนเยอะมาก แต่ที่เห็นไปด้วยกันบ่อยๆและสนิทที่สุดก็คงเป็ นพี่แบงค์ และพี่ชนะ และต่างก็เป็ นนักบาสเหมือนกัน
“ มองเขาตาละห้อยเลยนะไอ้จุม” บันบันว่าพร้อมทั้งตบกระบานผม เป็ นเชิงล้อเลียน
“ มันเจ็บนะ ไอ้บา้ บันบัน!” ผมว่าจะไปเตะมันที่ยนื เตรี ยมวิง่ เต็มที่
แต่ธีเข้ามาขวางไว้เลยโดนบาทาผมไปเต็มๆแต่ไม่แรงนะครับ ในขณะนั้น
ใจผมยังเต้นแรงมากทั้งที่มองเห็นพี่เขาอยูไ่ กลขนาดนั้น
ผมคิดว่าแค่ผมได้ชอบพี่เขาอยูแ่ บบนี้ก็ดีแล้ว ผมไม่ได้อยากครอบครองพี่เขา เพราะรู ้วา่ ไม่มีทางเป็ นไปได้ ...ผมรู ้ดี
ุ ิถึงว่าพี่เขาจะชอบผูช้ ายด้วยแต่ผชู ้ ายที่เขาควงด้วยนั้นมีแต่คนน่ารักๆ ตัวเล็กๆหรื อไม่ก็สวยหุ่นผอมบาง
ผมไม่ใช่สเป็ คพี่วฒ
อย่างบันบัน แต่ผมเป็ นผูช้ ายธรรมดา สู ง 180 ไม่ได้ตวั เล็กน่ารักอย่างที่พี่วฒ
ุ ิชอบเลย
“ ว่าแต่วา่ มรึ งชอบพี่วฒ
ุ ิตอนไหนว่ะ พวกกรู ไม่เห็นรู ้เรื่ อง” บันบันถามผมและยังผมเอาเป็ นเอาตาย
เหมือนกับบอกเป็ นนัยน์ๆว่า อย่าคิดจะหลบเลี่ยงนี้เสี ยให้ยาก
“ ไม่รู้สิ” ผมบอกรู ้ได้เลยว่าหน้าตัวร้อนขึ้นมา และคงจะแดงด้วยอย่างไม่ตอ้ งสงสัย
“ นี่มรึ งเขินเหรอว่ะ” ธีวา่ ล้อเรี ยนผมและบันบันก็ทาท่าเขินอายแบบที่กระเทยชอบทา คือสะดิ้ดสะดิง้ จนเกินงาม
ก็ผมเขินจริ งๆนัน่ แหละ ยิง่ นึกถึงตอนที่ได้พดู กับพี่วฒ
ุ ิครั้งแรกหัวใจก็ยงิ่ เต้นเร็ วจนคิดว่าหัวใจต้องหยุดเต้นแน่ๆ
“ เร็ วๆบอกมา อย่าอ้อยอิ่ง” ธีเร่ ง พร้อมทั้งหยิบเลย์เข้าปาก แต่ไม่วายป้ อนอีกแผ่นให้บนั บันที่อา้ ปากรอ
“ กรู อาย” ผมว่า
“มรึ งเล่าให้พวกกรู ฟังขนาดนี้แล้วยังจะอายอีกเรอะ” บันบันว่าเลย์ยงั เต็มปาก
“ ........................เมื่อ 3 เดือนที่ แล้ว กรู ....”
ผมเล่าให้บนั บันและธีฟังถึงเรื่ องที่ผมไปสยามเพือ่ หาซื้อของขวัญให้นายธีตวั ดีนนั่ แหละครับ
และบันบันมันก็ไม่วา่ งผมเลยจาต้องไปคนเดียว และตอนกลับขณะจะขึ้นบันไดBTS
แล้วอยูๆ่ ก็มีผหู ้ ญิงคนหนึ่งร้องโวยว่าคนกระชากกระเป๋ า ผมหันไปตามเสี ยงพร้อมกับเห็นผูช้ ายคนหนึ่งวิ่งผ่านหน้าไป
ผมมองตามมันไปเห็นมันกระเป๋ าสี น้ าตาลแนบตัวเท่านนี้ผมก็รู้แล้วว่ามันเป็ นโจรวิง่ ราว
ไม่ให้เสี ยชื่อนักกีฬาฟุตบอลผมวิง่ ตามไปทันที แต่มนั วิง่ เร็ วมาก และผมก็เห็นคนคนหนึ่งวิง่ นาหน้าผมขึ้นมา
เขาคนนั้นวิง่ เร็ วมากและกระโดดถีบโจรวิ่งราวกระเป๋ าจากด้านหลังจนมันล้มกระแทกกับพื้น
ก่อนที่เขาคนนั้นจะตามไปชกมันอีกหลายที ผมเหมือนถูกสะกดสายตาถูกตรึ งไว้ภาพตรงหน้าจนไม่รู้วา่ เขาหายไปตอนไหน
ผมมารู ้อีกก็ตอนที่ผหู ้ ญิงคนนั้นขอบคุณเป็ นการใหญ่ ผมจะอธิบายว่าไม่ใช่ผม เธอก็ไม่สนใจ
เมื่อผมรู ้สึกตัวเต็ม 100% ผมก็รู้วา่ นัน่ คือ พี่วฒ
ุ ิ
จากนั้นเมื่อผมอยูโ่ รงเรี ยนก็มกั จะมองหาพี่วฒ
ุ ิเสมอทั้งที่ไม่เคยคุยกับพี่เขาสักครั้ง ไม่รู้วา่ ตอนไหนที่ผมชอบเขามากขนาดนี้
“ น้ าเน่าว่ะ!” บันบันพูดเขามือเท้าคางจ้องผมตาไม่กระพริ บ
“ ยังกะนางเอกเจอพระเอกอย่างไงอย่างงั้น” และยังไม่วายพูดต่อ
“คงเป็ นความประทับใจ และจากนัน่ ก็ชอบมั้ง” ธีสรุ ป
“ ...........................”ใช่เลยล่ะ
“ อืม” ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“ แต่กรู ขอบอกว่ามรึ งตัดใจเถอะ...” ผมไม่ได้ตอบธีกลับไป เพราะตอนนี้ยงั ตัดใจไม่ได้
ขอมีความสุ ขเล็กน้อยๆไปก่อนเถอะครับ
แล้วพวกผมก็พากันเอาห่อขนมไปทิ้งก่อนที่จะล้างไม้ลา้ งมือเข้าเรี ยนตอนบ่าย
ทุกอย่างเหมือนจะเป็ นเหตุการณ์ปกติเช่นทุกวัน

วันนี้ซอ้ มบอลเสร็ จเย็นกว่าทุกวันเพราะอาทิตย์หน้าจะมีแข่งกีฬากับโรงเรี ยนB ซึ่ งเป็ นกีฬาประเพณี ที่ตอ้ งจัดทุกปี

พวกผมเลยต้องซ้อมหนักจะได้รักษาแชม์ไว้อีกปี ไม่ง้ นั โดนด่ายับแน่เพราะโรงเรี ยนกับโรงเรี ยนB เราเป็ นคู่แข่งกันๆทุกด้าน
และฟุตบอลก็เป็ นอะไรที่ยอมไม่ได้ เขาว่าได้แชม์นนั่ ไม่ยากเท่ารักษาแชมม์นนั่ จริ งกว่าจริ งครับ
หลังซ้อมเสร็ จผมนัง่ เหนื่อยหอบ เหงื่อเปี ยกไปทั้งตัวกับเพื่อนร่ วมทีม ตอนนั้นก็จวนจะ 6 โมงแล้ว
ส่ วนธีกบั บันบันนัง่ ดูผมซ้อมจนถึง 5 โมงตอนนี้กลับไปแล้ว 2
คนนั้นไม่ได้เป็ นนักกีฬาชนิดชนิดใดชนิดหนึ่งเป็ นพวกที่ถา้ เรี ยกให้ลงเล่นด้วยได้ แต่ไม่ซอ้ ม เพราะขี้เกียจ
และอยากมีเวลาอยูด่ ว้ ยกัน 2 คนมากกว่า เอากันเข้าไป...^^
พวกผมก็พากันไปล้างหน้าล้างตาแต่ผมไปล้างห้องน้ าหลังตึก 3 ครับ เพราะห้องน้ าที่อยูต่ ึก 1 มันแน่นไป คนตั้งเกือบ
20 เข้าห้องพร้อมกันไม่แน่นก็ให้มนั รู ้ไปครับ ผมก็เข้าไปล้างหน้าล้างหัวที่เหม็นเหงื่อ
แต่แล้วก็ได้ยนิ เสี ยงกุกกักจากด้านหลัง ซึ่ งแน่นอนเสี ยงนั้นต้องมาจากห้องน้ าด้านหลังที่ปิดประตูอยู่
ผมอึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็เอาน้ าใส่ หวั เรี ยกความสดชื่นต่อ ไม่คิดว่าเป็ นผีหรอกครับ
คงเป็ นคนที่มาทาธุระตัวมากกว่า แต่แล้วผมก็ได้ยนิ เสี ยงคราง...
มันเสี ยงของผูช้ ายและนี่มนั ก็หอ้ งน้ าชาย ผมนึกถึงคาที่บนั บันชอบพูดว่า มักจะมีคนมาทาอะไรอะไรในห้องน้ า....
“ อ้า~ .....”
“ ร้องออกมาเถอะ” อีกหนึ่งเสี ยงโต้ตอบ เสี ยงสัน่
และเสี ยงตอนนี้มนั ก็ชดั มาก แต่จะพอรู ้วา่ คนร้องก็พยายามกลั้นเสี ยงอยูเ่ หมือนกัน
ผมรี บคว้าเป้ ที่วางข้างอ่างล้างหน้าเพื่อออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เพราะผมก็โตพอที่รู้วา่ เขากาลังทาอะไรกัน
ด้วยผมยังไม่ได้รูดซิ บกระเป๋ า เป้ เจ้ากรรมดันทาพิษ ของในนั้นทั้งนาฬิกา กล่องดินสอ สมุดก็เทกระจาดร่ วงลงพื้นหมดเลย
ผมก้มลงเก็บของอย่างรวดเร็วและเร่ งรี บ
และเสี ยงนั้นก็เงียบไป
เสี ยงของผมเมื่อกี้คงทาให้คนที่อยูข่ า้ งในรู ้วา่ ผมอยูข่ า้ งนอก....
แล้วประตูก็เปิ ดออก และมีคนวิ่งไป แต่ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นดูเลยไม่รู้วา่ เป็ นใคร...
“ .....................” และอีกหนึ่งคนที่ออกมาที่หลังเขายืนอยูต่ รงหน้าผม เพียงแค่ผมเงยหน้าขึ้นก็จะเห็นหน้าเขา
แต่ผมนัง่ เก็บของก้มหน้าอยู่ มองเห็นแค่รองเท้านันยางสี ดาที่ไม่ได้ใส่ ถงุ เท้า
ผมหน้าชา
“ ไง” เสี ยงข้างบนพูด
“ครับ ผมไม่เห็นอะไรเลยครับ”
ผมบอกลุกขึ้นก้มหน้าจะเดินออกมาแต่แขนถูกดึงไว้แม้จะไม่แรงนักแต่ก็ทาให้ผมไม่กล้าเดินไป
เมื่อเป็ นอย่างนั้นผมก็จาต้องเงยหน้าขึ้น

“ พี่วฒ
ุ ิ!?” ผมเรี ยกชื่อคนที่ยมิ้ หวานอยูต่ รงหน้าผมและเขากาลังจับแขนผม ตรงที่จบั มันร้อนขึ้นมาแล้วลามมายังใบหน้า
“ รู ้จกั พี่ดว้ ยเหรอ?”พี่เขาถามผม ยิง่ ดูใกล้ๆพี่วฒ
ุ ิหน้าใสมากและยังหล่อมากด้วย
พวกผูห้ ญิงบอกว่าพี่วฒ
ุ ิหน้าสวยเหมือนสาวสวยผมว่าก็อาจจะจริ ง
หัวใจผมเต้นแรงมากแรงจนผมคิดว่ามากพอที่มนั จะทะลุอกออกมา
“ คะครับ” ผมบอกดึงมือตัวเองกลับมาสุ ดแรง จนพี่วฒ
ุ ิมองผมแบบงงๆก่อนที่ยมิ้ แบบขาๆ
“ นายเป็ นนักฟุตบอลโรงเรี ยนเหรอ?” พี่วฒ
ุ ิถาม เหมือนไม่มีเรื่ องเมื่อกี้เกิดขึ้น
“ครับ”
“ อยู่ ม.ไหน?”
“ ม.5 ครับ”
“..........เหรอ...........เป็ นรุ่ นน้องแฮะนึกว่า ม.6 เหมือนกันว่าแต่ชื่อน้องอะไร?” พี่วฒ
ุ ิถามจ้องหน้าผม
เท่านัน่ แหละผมก็หายใจติดคัด จนต้องหลบหน้าพี่วฒ
ุ ิมองพื้น
“จุมครับ”
“ ชื่อน่ารักดีนะ” พี่วฒ
ุ ิพดู ผมมองพื้นเห็นพี่เดินเข้ามาหาผม จนผมต้องเดินถอยหลังไปชนขอบอ่างล้างหน้า
“ น้องจุมหน้าแดงนะ เหนื่อยเหรอ?”
“ อะคะครับ เหนื่อยมาก งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ เดี๋ยว!” ยังไม่ทนั ที่ผมก้าวเดินพี่วฒ
ุ ิก็จบั มือไว้ พี่เขาไม่ได้ออกแรงสักนิด แต่ผมก็ไม่มีแรงจะเดินออกไปอีกนัน่ แหละ
“ พี่ขอเบอร์ หน่อยได้ไหม?”
“ เบอร์????”
“เบอร์นอ้ งจุมนัน่ แหละ”
พี่วฒ
ุ ิเขาขอเบอร์ผม ผมต้องหูฝาดแน่นอน
“ ...........................” ผมพูดไม่ออก เรี ยกว่าตื่นเต้นจนปากเป็ นอัมพาต
“ เรา 2 คนอยูโ่ รงเรี ยนเดียวกัน ก็ควรรู ้จกั ไว้ เพื่อมีอะไรจะได้ช่วยกันได้”
พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วล้วงเอามือถือท่าจะแพงมากจากกระเป๋ ากางเกง ขึ้นมาเตรี ยมกด
“ ..........................”
“ ไม่อยากให้ ก็ไม่เป็ นไร นะ” ยิม้
“ .....................................................0xx-
xxx xx …..-xxครับ” ผมบอกและดีใจที่พี่เขาขอเบอร์ผม ในเครื่ องพี่วฒ
ุ ิมีเบอร์ผม....
นัน่ มันเป็ นไปไม่ได้
“ พี่เมมชื่อน้องจุมนะ” แล้วพี่วฒ
ุ ิก็ยงิ มาหา โทรศัพท์ผมที่ดงั อยูใ่ นเป้
แต่ผมไม่ได้เอาออกมาดูมนั อึ้งจนตัวแข็งทื่อไม่รู้วา่ จะต้องทายังไง
“ งะงั้น งั้น งั้น...ผมกลับ นะครับ” ผมบอกและพี่วฒ
ุ ิก็พยักหน้าพร้อมกับยิม้ หวานๆให้
ผมวิ่งออกมาทันที
หัวใจของผมมันกาลังเต้นระรัวด้วยความดีใจ ในกระเป๋ าผมมีเบอร์โทรศัพท์พี่วฒ
ุ ิ
เหลื่อเชื่อ....นัน่ มันต้องเป็ นเรื่ องโกหกแน่ๆหรื อว่าผมกาลังฝัน

ผมกลับถึงบ้านวิง่ ขึ้นชั้นบน เปิ ดประตูเข้าห้องแล้วลงกลอนเรี ยบร้อย ก่อนที่คน้ กระเป๋ าหาโทรศัพท์

“ .......................”
หน้าจอเครื่ องยังมีบอกสายที่ไม่ได้รับ 1 สาย
0xx-xxxxx-xx
เบอร์ของพี่วฒ
ุ ิ ตอนนี้ผมหุบยิม้ ไม่ลงแล้ว
แล้วผมก็เมมเบอร์พี่วฒ
ุ ิอย่างรวดเร็ วราวกับว่าเบอร์น้ ีจะหายไปถ้าผมไม่รีบ แล้วก็เอามานัง่ ดู นอนกลิง้ บนเตียง
ยิม้ หัวเราะอยูค่ นเดียว ผมนี่ท่าจะบ้า! แค่ได้เบอร์เขามาก็ทายังเป็ นเป็ นแฟนเขา
ผมดีใจมากเลยอยากจะเอาความดีใจไปบอกธีกบั บันบัน แต่คนว่า 2 คนนั้นคงไม่ดีใจกับผมแน่ เพราะ 2
ุ ิอยูแ่ ล้ว
คนนัน่ ไม่เห็นด้วยที่ผมจะชอบพี่วฒ
คืนนี้ผมคงนอนหลับฝันดีแน่ๆ
“............พี่ วุฒิ..”

****************************************

“ เป็ นอะไรว่ะจุม ยิม้ อยูค่ นเดียว”ธีถามผมในห้องน้ าขณะที่ตวั เองยิงกระต่าย ส่ วนผมล้างมืออยูห่ น้ากระจก

ข้างๆผมบันบันกาลังจัดทรงผมให้เข้าทีเช็ดความหล่อของตัวเอง
“ เปล๊า~” ผมบอกแต่หน้าผมมันหุบยิม้ ไม่ลงจริ งๆนัน่ แหละ
“ มีอะไรไม่ออก เดี๋ยวโดน” บันบันขู่ เอามือที่จบั ผมตัวเองเช็ดเสื้ อผมเฉยเลยครับ ผมก็วงิ่ สิ ครับ แต่บนั บันวิง่ เร็ วได้โล่
จับเสื้ อผมได้กห็ วั เราะคริ ๆ อย่างโจรโรคจิต
อ้ายธีมาเอาแฟนมรึ งไป มันจะปล้ ากรู ทาเมียแล้ว

กึก!
มองในกระจกผมเห็นพี่วฒ
ุ ิและพี่แบงค์เดิเข้ามาในห้องน้ า
“ ..............” ผมยืนตัวแข็งไม่รู้วา่ จขะต้องทาตัวยังไง ตามองดูพี่วฒ
ุ ิผา่ นกระจก
ถ้าผมไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไปพี่เขายิม้ ให้ผม
“ แหม่ง! ไม่รอพวกกรู ” พี่ม.6หลายคนเข้ามาในห้องน้ าคนหนึ่งเข้าไปกอดคอพี่วฒ
ุ ิ
ผมเลยรี บเดินออกมารู ้สึกว่าตัวเองบ้ามากที่คิดแบบนั้น
พอเดินมันไม่ทนั ใจผมก็วิ่งเลยครับ อยากออกไปให้เร็ วที่สุดอายที่ตวั เองคิดแบบนั้น
“ วิ่งออกมาทาไมว่ะ!” บันบันถามผมเมื่อวิ่งตามผมมาทัน
“ พี่วฒ
ุ ิ....”
“ แล้วไง....เขาไม่ได้จะกินมรึ งสักหน่อย”
“ ใจกรู เต้นแรงมาก” ผมบอกเอามือทาบอกหวังให้หวั ใจเต้นเบากว่านี้หน่อย
ผมแอบคิดว่าเมื่อกี้ถา้ พี่วฒ
ุ ิเขาทักผมจะตามว่าอะไรดีที่มนั ไม่ดูงี่เง่าก็เท่านั้นเอง
“ เด็กหนอเด็กน้อย” บันบันเอามือลูบหัวผม จนผมหมัน่ ไส้ไล่จะเตะมันให้ได้(ความจริ งทาแก้เขินนะครับ)
ผมหันกลับไปมองทางที่เดินมาอีกครั้งก่อนที่เดินหน้าเข้าเรี ยนป้ าโหดต่อ.......
แค่น้ ีผมก็ดีใจมาก.....

บุพเพวายร้าย

ตั้งแต่วนั ที่พี่วฒ
ุ ิขอเบอร์มาผ่านมาจะ2 อาทิตย์แล้ว

พี่เขาไม่เคยโทรมาสักครั้งและผมก็คิดไปอีกนัน่ แหละว่าแล้วพี่เขาจะโทรมาทาไม เราไม่ได้เป็ นอะไรกันสักหน่อย

ตอนที่ผมเล่นบอลประเพณี ผมก็คิดว่าพี่วฒ
ุ ิอาจจะมาเชียร์ผมก็ได้ แต่ผมก็ไม่เห็นเงาพี่เขาเลย

ทราบจากเพื่อนว่าพี่เขาไปดูบอลเลย์บอลเพราะแฟนใหม่พี่วฒ
ุ ิเล่นด้วย ถึงจะแค่ตวั สารองก็เถอะ

เวลาทาให้ความดีใจแบบเพ้อเจ้อของผมลดลงเรื่ อยๆ แต่ถึงจะเป็ นแบบนั้นแต่ก่อนนอนผมก็เอาเบอร์พวี่ ฒ

ุ ิมาดูทุกคืน

ผมไม่มีความกล้ามากพอที่จะโทรไป

“ จะปิ ดเทอมแล้วไปเที่ยวไหนกันดี?” บันบันนอนแผ่ราบบนเตียงของผมด้วยความเคยชิน

“อีกตั้ง เดือนกว่า....” ธีบอก ก้มอ่านการ์ตูนรายสัปดาห์ตอ่ ซึ่ งผมก็เห็นกับธีวา่ เหลืออีกตั้งนาน

แต่มนั ไม่นานเลยหากคิดว่าอีกไม่ถึง 2 เดือนพี่วฒ

ุ ิก็จะจบแล้ว ซึ่ งผมก็อาจจะไม่ได้เจอพี่วฒ
ุ ิอีก

“เอาน้ าตก หรื อทะเลดี?” รู ้สึกว่าเสี ยงของธีจะส่ งไปไม่ถึงเจ้าตัวเล็ก(บันบันสูงแค่ 165 เองครับ ส่ วนธีสูงกว่าผม2 เชน
 ดังนั้นถือว่าบันบันตัวเล็กที่ซู๊ดดด)

“ .........................”

“จุม มรึ งว่าไง?” บันบันหันมาถามผมที่กาลังเลือกหนังที่บนั บันไปยืมมา เสาร์อาทิตย์พวกผมก็มกั จะดูหนังกัน

หรื อไม่กอ็ อกไปเที่ยวข้างนอกบ้างครับ

“ เอาอะไรก็ได้” ผมตอบ สังเกตว่าบันบันเสี ยงแปลกไปครับคงเป็ นเพราะธีดูไม่คอ่ ยสนใจเรื่ องเที่ยวของบันบันเท่าไร

“ ทะเล นะ”

“ ก็ดี” ผมตอบเลือกทรานฟอร์เมอร์ 2ใส่ เครื่ อง เรื่ องนี้ดูมาหลายรอบแล้วครับแต่ก็ยงั ชอบดู

“ แต่ไปกัน 3 คนไม่สนุก ชวนเพื่อนในห้องไปด้วย”(บันบัน)

“เอาดิ”ผมเห็นด้วยครับ

“ชวนกันต์ไปด้วย”

ฟึ่ บ!

ธีวางฟาดหนังสื อการ์ตนู ลงพื้น

“ ทาไมต้องชวนมันไปด้วย!” ธีบอกไม่พอใจหันไปมองบันบันที่ลกุ ขึ้นมายักไหล่ไปมา

สาเหตุที่ธีไม่พอใจเพราะกันต์นี่คือคนที่ตามจีบบันบันตั้งแต่ม.3ครับ แต่ธีอาศัยความเป็ นเพือ่ นเอาชนะแหกโค้งมาได้

แต่กนั ต์ก็ยงั มีความรู ้สึกดีๆและคอยช่วยเหลือบันบันเรื่ อยมา และพอขึ้นม.4 ยังอยูใ่ นห้องเดียวกันอีก

ทาให้ธีคอยระแวงกันต์อยูบ่ ่อยครั้ง ส่ วนบันบันรู ้วา่ ธีไม่ชอบให้ไปพูดถึงกันต์แต่ก็ยงั ชอบพูด เหมือนตอนนี้ไงครับ

“ ก็เห็นไม่สนใจ ก็อยากไปกับคนที่สนใจ..”นัน่ ไงครับ โหมดงอนของบันบันมาแล้วพูดจบก็หนั หลังหมับให้ธี

 “ ไม่ได้ไม่สนใจ แต่คิดว่าตอนนี้ควรคิดเรื่ องสอบก่อน”

ผมเอาแผ่นใส่ เครื่ องไปแล้วแต่ยงั ไม่ได้เปิ ดดูท่าทีของ 2 คนนี้ก่อน

“ เบื่อกันแล้วก็บอกมาเถอะ”

“ ไม่ใช่ ธีจะเบื่อบันบันสุ ดที่รักได้ไง” ธีคลานขึ้นไปบนเตียงแล้วจับไหล่บนั บันให้หนั หน้ากลับมา

“ ไม่ตอ้ งมาจับ ไปอ่านการ์ตูนของมรึ งโน่น”บันบันสะบัดไหล่ไม่ให้ธีจบั

“ บันบัน อยางอนเลยนะ จุ๊บๆ” ธีเข้าโหมดง้อจูบไหล่บนั บันไปเรื่ อย ไม่ได้อายผมเลย แต่ผมอายครับ...

“ไม่รู้แหละ”บันบันกระฟัดกระเฟี ยดแต่กอ็ มยิม้ ผลักหน้าธีออกไป อีกคนเลยกอดซ่ะเลย

ผมอยากจะบอกมากเลยว่านัน่ มันเตียงกรู นะ พวกมรึ งจะทาอะไรเกรงใจกรู บา้ ง

“รักนะบันบัน” ธีจบั หน้าคนขี้งอนให้หนั มาสบตา จนบันบันอายม้วนไปเลยครับ

ก็แบบนี้แหละครับคู่น้ ี ประจา.....ก็เข้าใจอยู่

ติ่ด ติ่ด -เสี ยงเตือนข้อความมือถือผมเองครับ

1 ข้อความ....จากที่วฒ
ุ ิ

พี่วฒ
ุ ิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 ใกล้เที่ยงแล้วอย่าลืมกินข้าวนะครับ ^0^

ุ ิ นี่ผมฝันอยูห่ รื อเปล่า พี่วฒ

ข้อความจากพี่วฒ ุ ิเนี่ยนะจะส่งข้อความมาให้ผม

“ อะไรเนี่ย ยิม้ อยูไ่ ด้ ใครส่งมา” บันบันมายืนชะโงกหน้ามองจอโทรศัพท์ผม ไม่รู้วา่ ยืนตั้งแต่ตอนไหน

“ใกล้เที่ยงแล้วอย่าลืมกินข้าวนะครับ ุ ิไหนเนี่ย?” บันบันพูดพร้อมแย่งโทรศัพท์ไปจากมือผม

พี่วฒ

“ อย่าบอกนะพี่วฒ
ุ ิปริ้ น” ปริ้ นเป็ นฉายาที่คนชอบเรี ยกพี่วฒ
ุ ิครับ ด้วยความเพียบพร้อมเหมือนเจ้าชายก็ไม่ปาน

“ อืม” ผมพยักหน้าตอบ

“ นี่มรึ งกับพี่เขารู ้จกั กันตั้งแต่เมื่อไร....??” บันบันถามผมแล้วยังลากผมไปนัง่ บนเตียงด้วยกันอีก

ผมเลยเล่าเรื่ องทุกอย่างให้ฟัง

“ ทาไมไม่บอกันบ้างเลย ไอ้จุม” บันบันบอกไม่พอใจ เอามือกอดอกแก้มเนียนพองลมเอาไว้

“บันบันขอโทษนะ”

“ เพราะมรึ งรู ้วา่ พวกกรู ไม่ชอบพี่เขาใช่ไหม?”ธีถามว่าจ้องหน้าผม ซึ่งก็ผมก็ไม่ปฎิเสธผมคิดอย่างงั้นจริ งๆ

“ จุม ที่พวกกรู ไม่ชอบพี่เขาไม่ใช่วา่ พวกรู เกลียดพี่วฒ

ุ ิแต่พวกกรู กลัวว่ามรึ งจะโดนหลอก พี่เขาไม่จริ งใจกับใครมรึ งก็รู้

และอีกไม่นานพี่เขาก็จะจบแล้วยังไงก็ตอ้ งเลิกกันอยูด่ ี ตอนนั้นแหละที่มรึ งจะร้องไห้และเสี ยใจอยูค่ นเดียว

ในขณะที่พี่เขาก็ไปเรี ยนมหาลัยได้เจอคนใหม่และลืมมรึ ง”

“กรู รู้ธี แต่กรู กไ็ ม่ได้โทรไป กรู แค่เก็บเบอร์พี่เขาไว้เฉยๆ กรู ขอแค่น้ ีไม่ได้เหรอ?”

“.................... ...............” ผมพูดไม่ออก

 “ธีจะอะไรกันนักหนา แค่น้ ีเอง พี่เขาไม่ได้จีบไอ้จุมสักหน่อย” บันบันว่าส่งโทรศัพท์คืนให้ผม

“ กรู เป็ นห่วงมัน”

“ ไอ้จุมของเราไม่ได้โง่สักหน่อย” บันบันพูดช่วยผม ธีมนั เลยไม่พดู เรื่ องนี้อีก

“ ก็ได้”

“น่ารักจังเลยแฟนใครนะเนี่ย” บันบันพูดพร้อมทั้งบิดแก้มธีท้งั 2 ข้าง จนอีกฝ่ ายเอามือไปจี้เอว

“ ฮ่ะ ๆๆ ธีอย่าจะขาดใจแล้ว ฮ่าๆ”

ส่ วนผมนัง่ จ้องโทรศัพท์เอาเป็ นเอาตาย

ไม่ผดิ หรอกใช่ไหม แค่น้ ีเอง มันทาให้ผมดีใจมาก ดีใจจนได้ยนิ เสี ยงติ่งๆจากอกที่มีหวั ใจเต้นอยู่

4 โมงเย็นธีกบั นั บันก็กลับบ้าน ส่ วนผมทาการบ้านต่อครับ

กริ่ งๆๆๆๆๆๆ

เสี ยงโทรศัพท์ดงั ผมรี บคว้า คิดว่าคงเป็ นบันบันนึกได้วา่ ลืมหนังสื อที่วา่ จะเอามาอ่านแต่ไม่ได้อ่านและยังลืมไว้อีก

!!!

แต่ไม่ใช่ครับ
 พี่วฒ
ุ ิโทรมาครับ

พี่วฒ
ุ ิ!!

ผมเริ่ มเดินรอบห้องตัดสิ นใจว่าจะรับดีไหม? แล้วพี่เขาโทรมาทาไม? ผมเดินวนอยูจ่ นเสี ยงเงียบไป

1 สายไม่ได้รับ ‘พี่วฒ
ุ ิ’

ผมน่าจะรับ

“ ........................” บางทีพี่วฒ
ุ ิเขาอาจจะมีเรื่ องพูดกับผม

ไม่รู้วา่ พี่เขาคิดยังไงที่ผมไม่รับโทรศัพท์

พี่ครับโทรมาอีกครั้งเถอะครับ ผมอยากได้ยนิ เสี ยงพี่

เหมือนคาอธิฐานเป็ นจริ งพี่วฒ

ุ ิโทรมาจริ งๆ และผมก็กดรับทันทีเช่นกัน

“ สะสวัดดีครับ”

-หวัดดีครับ น้องจุม จาพี่ได้ไหม นี่พี่วฒ

ุ ินะ-

“ครับจาได้” หัวใจเต้นแรง(มากครับ)

-ตอนนี้ทาอะไรอยู?
่ - ผมรู ้สึกว่าเสี ยงพี่วฒ
ุ ิเพราะมาก

“ทาการบ้านครับ”

-ใกล้เสร็ จหรื อยัง?-

 “ เพิ่งทาได้ค่ งึ เดียวเองครับ”

“ งั้นเหรอ.............เหลือเยอะไหม พี่วา่ จะชวนออกมาข้างนอก”

“..................?!......” ชวนผมออกไปข้างนอก

-ไม่วา่ งเหรอ?-

“คือผม.......” ผมตื่นเต้นมากเลย อยากจะหัวโงกผนังห้อง ว่านี่มนั คือความจริ งพี่วฒ

ุ ิโทรมาหาผมและชวนผมออกไปข้างนอก

ถึงแท้วา่ พี่จะไม่ได้คิดอะไรกับผมก็ตาม

- ตอนนี้พอี่ ยูส่ ยาม ว่าจะหาอะไรกินแต่กินคนเดียวไม่อร่ อย เลยโทรมาชวนน้องจุม

ถ้าเห็นใจคนขี้เหงาอย่างพีอ่ อกมาเจอกันหน่อยไหม?-

“...................” ผมหันไปมองการบ้านทาพรุ่ งนี้ก็ยงั ทัน และผมก็อยากไปเจอพี่วฒ

ุ ิอย่างน้อยเขาก็โทรมาชวนผม

-นะนะ น้องจุม พี่ไม่อยากกินข้าวคนเดียว- พี่วฒ

ุ ิออ้ น ผมก็ตดั ใจที่จะไป

“ครับ”

- น้องจุมใจดีกบั พี่จงั เจอกันนะครับ พี่จะรอตรงร้านไอศครี มS-

“ ครับ”

พี่วฒ
ุ ิวางไปแล้วผมก็เปิ ดตูเ้ สื้ อผ้าหาชุดที่จะใส่ เสื้ อแต่ละตัวของผมก็มีแต่เสื้ อยืดธรรมดา กับกางเกงยีนแนวๆ

ผมอยากให้มนั ดูพิเศษ

ผมค้นจนหมดตูแ้ ล้วเจอเสื อเซิ้ตสี ขาวชมพูที่พบั อยูร่ ู ้สึกว่าตัวนี้บนั บันจะซื้อให้ ผมจัดการเอาไปรี ด ผมจะใส่ ตวั นี้
 *********************

ุ ิโบกมือให้ต้ งั แต่อยูใ่ นร้าน พี่วฒ

ผมไปถึงก็เห็นพี่วฒ ุ ิใส่เสื้ อสี ดาขับผิวสี ขาวให้สว่างไสวไปอีก

“ สวั สดีครับพี.่ ..”

“ ดีดี พี่นึกว่าน้องจุมจะไม่มาซ่ะแล้ว..” ผมไม่เข้าใจว่าทาไมจะไม่มาในเมื่อผมบอกว่าจะมา

“ สั่งอะไร ดี?” พี่วฒ

ุ ิถามโปกมือเรี ยกเด็กเสริ์ ฟ ตรงหน้าพี่วฒ
ุ ิมีแค่น้ าแก้วเดียว ในแก้วมีน้ าเหลือนิดหน่อย

“ ไหนว่าพี่หิวข้าวไงครับ”

“ นัน่ สิ นะ” พี่วฒ

ุ ิพดู เหมือนลืมไปแล้ว

“งั้นไปกินกัน...ว่าแต่นายอยากกินอะไร?” เวลาพี่วฒ
ุ ิยมิ้ ใจผมที่เต้นแรงยิง่ แรงขึ้นไปอีก พี่วฒ
ุ ิทาใจให้ผมละลาย..

“ ทาไมต้องถามผมด้วยล่ะครับ ?”

“ ก็เพราะน้องจุมยอมออกมาเป็ นเพื่อนพี่ ก็ตอ้ งถามน้องจุมอยากกินอะไรก็บอกได้เลยพี่กินได้หมด..ขอแค่มีเพือ่ นกิน...”

ุ ิบอกสายตาเราประสานครู่ เดียวผมก็รีบก้มหน้าลงแล้วกินน้ าที่เด็กเสริ์ ฟเพิ่งวางลงจนหมดแก้ว

พี่วฒ

ุ ิที่มองผมทาให้ผมอาย เพราะสายตานั้นเหมือนมองเห็นผมทะลุเสื้ อที่ผมใส่อยู่

สายตาพี่วฒ

“ .............. ........... .. .”
 “ วันนี้นอ้ งจุมใส่ เสื้ อน่ารักดีนะ”

“ เอ่อ คาว่าน่ารักไม่เหมาะกับผมหรอกครับ” ผมบอกเพราะคาว่าน่ารักคงไม่ใช้กบั คนที่สูง 180 อย่างผมแน่นอน

“น่ารักสิ ถ้าพี่บอกว่าน่ารัก” พี่วฒ

ุ ิยงั ยอผม ผมยิม้ แก้มแทบปริ ตัวจะลอยได้อยูแ่ ล้ว

อย่าพูดแบบนี้สิครับมันทาให้ผมคิดว่าพี่สนใจผม

“ ........................................”

“ งั้นไป...” พี่วฒ
ุ ิวางเงิน 500 แล้วลุกขึ้น ผมก็ลกุ ขึ้นยืนตามทันที

“ ไปหาอะไรอร่ อยๆกินกัน” พี่วฒ

ุ ิพดู จบก็จงู มือผมเดินออกมาจากร้าน โดยไม่สนใจสายคนทั้งร้านที่มองมาเลย

“ พี่วฒ ุ ิ ปล่อยมือก่อนครับ” ผมบอกพี่วฒ

ุ ิ! พี่วฒ ุ ิขืนตัวเองไว้ คนที่เดินสวนทางกับพวกผมไม่มีใครไม่มองเรา2 คนเลย

ผูช้ ายตัวโต 2 คนเดินจับมือกัน ยังไงมันแปลกในสังคมปกติ

“ .....................” พี่วฒ
ุ ิมองหน้าผม ก่อนที่จะสายตาจะไล่ไปมือที่จบั มือผมอยู่

“ น้องจุมอายเหรอ?”

“ครับ”ผมบอกพยักหน้า ก็ผมอายจริ งๆจะให้ผมทายังไง

“ ฮ่าๆ งั้นก็ได้” พี่วฺฒิหวั เราะไม่รู้วา่ มันมันมีอะไรน่าขาแล้วเดินนาหน้าผมไป แต่ไม่ได้เดินเข้าร้านไหนจนออกมาข้างนอก

แล้วข้ามถนน

“ นี่เราจะไปไหนหรื อครับ?” ผมถามเดินตามพี่วฒ

ุ ิจนมาหยุดรถสปอร์ตสี ดาคันหนึ่ง

“ ไปกินข้าวไง?” ยิม้ หวาน

“ ..?!.......”
 “ขึ้นรถเถอะ” พี่วฒ
ุ ิเร่ งเพราะเปิ ดประตูให้ผมนานแล้ว

“ ครับ” ผมเข้าไปอย่างงงๆ ในรถ เบาะนุ่มสี ดานุ่มมาก และเครื่ องเสี ยงตรงหน้าก็หรู หราจนไม่กล้าจับ

“ น้องจุมคิดได้หรื อยังว่าอยากกินอะไร?”

“..............” ผมส่ ายหัวคิดไม่ออกจริ งๆ และตอนนี้ผมก็ไม่หิวเลยด้วย

“งั้น...กินอาหารญี่ปน”
ุ่

“ .............................”

“ เป็ นอันตกลงนะ”

“ ครับ” ตอน 5 โมงกว่ารถติดมาก พี่วฒ

ุ ิจึงเปิ ดเพลงฟังคลอไปเบาๆ

เป็ นเพลงฝรั่งที่ผมรู ้จกั บ้างไม่รู้บา้ งแต่ทุกเพลงเพราะมาก เพราะเหมือนเสี ยงพี่วฒ

ุ ิ...

ุ ิ 2 ต่อ 2 ผมจะไม่มีวนั ลืมวันนี้เลย....

ผมมองออกไปนอกรถ รู ้สึกตื่นเต้นที่ได้อยูพ่ ี่วฒ

“....ถึงแล้ว หิ วแล้วหรื อยัง?” พี่วฒ

ุ ิบอกตอนเราอย่บนถนนสุ ขมุ วิท แล้วเลี้ยวเข้าโรงแรม 5 ดาวที่สูงหลาย 10 ชั้น

“ ยังไม่หิวครับ แต่วา่ นี่มนั โรงแรมไม่ใช่หรื อครับ” ผมถามสงสัยมองตึกที่สูงขึ้นไป

“ ใช่ ห้องอาหารที่นี่ข้ นึ ชื่อมาก”

“ และก็ตอ้ งแพงมากด้วยใช่ไหมครับ?”

“ ...................มั้ง..” พี่วฒ
ุ ิตอบ เหมือนไม่สนใจเท่าไร

ตอนนั้นพี่วฒ ุ ิที่ยนื รออยู่ พี่เขาดูขาท่าทางเก้ๆกังๆของผม

ุ ิจอดรถแล้วยืน่ กุญแจให้หนักงาน ผมรี บเด้งตัวออกมาตามพี่วฒ
จนผมไม่มีหน้าจะมองพี่วฒ
ุ ิตรงๆ เกิดมาผมก็ไม่เคยมาโรงแรมหรู ๆแบบนี้เลย นี่เป็ นครั้งแรก ตื่นเต้นและประหม่าครับ

“ พี่วฒ
ุ ิเราจะกินที่นี่จริ งๆหรื อครับ” ผมบอกเพราะที่นี่ไม่บอกก็ตอ้ งแพงอยูแ่ ล้ว

“จริ ง” พี่วฒ
ุ ิตอบ ท่าทางจะคุย้ เคยกับสถานที่แบบนี้เป็ นอย่างดี

ุ ิไปห้องอาหารญี่ปุ่น ซึ่ งอยูช่ ้ นั 2 ภายในแบ่งออกเป็ น

ผมขึ้นลิฟตามพี่วฒ

2โซนคือส่ วนโต๊ะกลางห้องและอีกด้านเป็ นแบบห้องมีโต๊ะญี่ปุ่นอยูด่ า้ นใน พี่วฒ

ุ ิเลือกเป็ นแบบห้องแต่เป็ นห้องเล็ก

“ สัง่ อะไรเต็มที่เลยพี่เลี้ยงเอง” พี่วฒ ุ ิอยู่

ุ ิบอกสายตาไหล่เมนูข้ ึนมาจนพ้นกระดาษ และเห็นผมกาลังจ้องพี่วฒ

ผมรี บก้มลงอ่านเมนูทนั ที

เกือบไป..

“ เอาอะไรก็ได้ครับ” ผมบอกเกรงใจ ดูเมนูแต่ละอย่างแพงทั้งนั้น ไม่รู้จะสั่งอะไร

“ พี่จะสั่งเฉพาะของพีแ่ ละจะไม่ให้นอ้ งจุมกินด้วย เพราะงั้นน้องจุมต้องสั่งที่จะกินเอง” พี่วฒ

ุ ิบอกแบบหมัดมือชก

“ ซาซิ มิชุดกลาง และก็สาเกขวดเล็กครับ”

ุ ิสงั่ ไปแล้ว ทั้งเขาและพนักงานงานสาวในเครื่ องแบบยูกะตะลายซากุระกาลังรอผมอยู่

พี่วฒ

“ เอาแคลิฟอร์เนีย มากิ อันนี้ ....และก็กงุ้ เทมปุระ ซุปหัวปลาแล้วก็ แตงโมปั่ น ครับ”ผมเพิ่งมารู ้วา่ ตัวเองสั่งเป็ นชุดเลย

พอเห็นมันน่ากินเลยลืมตัว..

ผมทาตัวงี่เง่าไปอีกแล้ว

อายจนปวดหัวเลย ไม่มีหน้าจะมองพี่วฒ
ุ ิ แล้วทายังกะคนตกะ
 “ เออ.....”

“ ไม่เป็ นไรหรอก” พี่วฒ

ุ ิยมิ้ อีกแล้ว ผมมีความสุ ขจัง

“........ขอโทษครับ ผมสัง่ เยอะไปหน่อย”

“ ฮ่ะๆๆ” พี่วฒ
ุ ิเอาแต่หวั เราะ ไม่ยอมพูดอะไร

เพราะรถติดพวกผมมาถึงโรงแรมก็ 6โมงเข้าไปแล้วกว่าจะกินเสร็ จก็ปาไป 2 ทุ่ม จนผมต้องโทรบอกแม่วา่ กลับดึก

เพราะกว่าจะถึงบ้านก็คงจะ 3 ทุ่มกว่า

“ พี่ขบั รถไหวไหมครับ?” ผมถาม

ุ ิกินสาเกไปหมดขวดถึงจะขวดเล็กๆแต่พี่วฒ
เพราะพี่วฒ ุ ิให้ผมลองชิมแล้วแสบร้อนคอมากเลยครับไปรู ้กินเข้าไปได้ยงั ไง

ปกติผมไม่กินเหล้า หรื อเบียร์

“ ถ้าไม่ไหว น้องจุมจะทาไง?” พี่วฒ

ุ ิถาม มองหน้าผมตาหวานเยิม้ เพราะแอลกอฮอล์

“ ........................”

“ ความจริ งแล้วพี่จะโทรให้เพื่อนพี่มารับก็ได้ หรื อนัง่ เท็กซี่กลับ แต่พี่จะไม่ทาหรอก”

“ ทาไมครับ?”

“ เพราะพี่อยากอยูน่ อ้ งจุมไง”

ใบหน้าร้อนผมจนเหมือนไฟสุม ยิง่ ถูกมองด้วยตาคมแต่หวานจับใจแล้วนั้นก็ยงิ่ ทาให้พองโตเต้นกระตุก

“ พี่ วุฒิ?”
 “ ตอนพี่เข้าห้องน้ าเมื่อกี้พี่จองห้องไว้แล้ว....” พี่วฒ
ุ ิมองผมสื่ อด้วยสายตาแปลกๆ ผมไม่กล้าสบตาพี่เขาเลย

ุ ิพดู หมายความว่าเรา 2 คนจะมีอะไรอย่างงั้นเหรอ...ผมชอบพี่วฒ

สิ่ งที่วฒ ุ ิมากแต่ไม่คิดว่าจะมีอะไรกับพี่เขา.....ตอนนี้.......

แต่ทกุ สิ่ งทุกอย่างมันดูเหมือนว่าตะเตรี ยมไว้เพื่อเรื่ องนี้........อย่างงั้นเหรอ?

“ ดึกแล้ว ผะผมขอตัวกลับก่อน” ผมบอกลุกขึ้น แต่มือกลับถูกดึงให้นงั่ ลง

“ หรื อน้องจุมเกลียดพี”่

“ ไม่ครับ ผมไม่ได้เกลียดพี”่ ผมบอกเสี ยงสั่น

“ งั้นน้องจุมกลัวพี”่

“ ไม่ใช่ครับ”

“ แต่นอ้ งจุมตัวสั่น...ทาไมล่ะครับ..คนดี...”

“ ผะผมไม่รู้”

“ นะ ขึ้นไปเป็ นเพื่อนพี่ ..แล้วค่อยลงมา..”

“ ...............” ผมรู ้วา่ มันไม่แค่ไปเป็ นเพือ่ นแต่วา่ ผมไม่อยากปฎิเสธพี่วฒ ุ ิกข็ อความเห็นใจจากผม

ุ ิและเสี ยงพี่วฒ

และพี่วฒ
ุ ิเองก็คงไม่ทาอะไรผมแน่ถา้ ผมไม่ยอม..

ุ ิก็เรี ยกเก็บเงิน แล้วจูงมือผมออกมา ขึ้นลิฟไปชั้นไหนก็ไม่รู้

เมื่อเห็นว่าผมไม่ตอบพี่วฒ

เพราะผมไม่ได้มองนอกนอกก้มดูปลายเท้าตัวเอง

ในห้องตกแต่งหรู หราเหมือนที่คิดไว้มีหอ้ งนัง่ เล่นแยกจากห้องนอนชัดเจน แต่ไฟไม่สว่างมาก

คาดว่าคงเปิ ดไม่หมดทุกดวงหรื อไม่ก็รี่แสงไปลง เตียงนอนใหญ่เกินก็จะนอน 2 คนอยูด่ า้ นในแต่มองเห็นได้

 “ พี่วฒ
ุ ิ ผมเพิ่งนึกขึ้นได้วา่ มีธุระ ต้องรี บกลับบ้าน” ผมมองรู ้สึกร้อนๆหนาวๆเมื่อมองเห็นเตียง

“ เ ห ร อ ...........................................”

“ ครับ ขอบคุณมากที่เลี้ยงผม ถ้ามีโอกาสครั้งหน้าผมจะเลี้ยงพี่บา้ ง”

“ ไม่ตอ้ ง หรอก” พี่วฒ

ุ ิเดินมาหาผมที่ยนื อยูก่ ลางห้อง แม้จะชนผมอยูแ่ ล้วแต่กไ็ ม่หยุด จนผมต้องเป็ นฝ่ ายถอยหลังเสี ยเอง

กึก!? ผลัก่

ขาผมชนโชฟา และตอนนั้นเองที่พี่วฒ
ุ ิผลักผมหงายหลังลงไป ก่อนที่จะกดไหล่ผมไว้ไม่ให้ลกุ ขึ้นมา

“ พี่วฒ
ุ ิ ?”

“ น้องจุมบอกสิ วา่ เกลียดพี่ ไม่ตอ้ งการพี”่ พี่วฒ

ุ ิถามก้มลงมา หน้าสวยๆห่างกับหน้าของผมไม่ถึงนิ้ว

จนรู ้ได้ถึงลมหายของพี่วฒ
ุ ิที่รดผ่านแก้มผม

บุพเพวายร้าย

3.

“ น้องจุมบอกสิ วา่ เกลียดพี่ ไม่ตอ้ งการพี”่ พี่วฒ

ุ ิถามก้มลงมา หน้าห่างกับหน้าของผมไม่ถึงนิ้ว

จนรู ้ได้ถึงลมหายของพี่วฒ
ุ ิที่รดผ่านแก้ม

“ ผะ ผมไม่ได้ตอ้ งการแบบนี้” ผมบอกหันไปมองแจกันสี ขาวเล็กๆบนโต๊ะกระจกแทนการมองหน้าพี่วฒ

ุ ิ

“ แล้วต้องการแบบไหน หื ม” พี่วฒ
ุ ิถามขณะที่ริมฝี ปากเขาสัมผัสหูผม ก่อนที่ลิ้นเปี ยกๆจะแตะตามไปอย่างอ่อยอิ่ง
 ผมทาอะไรไม่ถูกขนลุกไปทั้งตัว

“ พี่ครับ พี่ครับ พี่ครับ ผมจะกลับ” ผมพูดเหมือนสาลักน้ า ผลักเต็มแรงจนพี่วฒ

ุ ิผงะออกไป

“ นี่เราจะเอายังไง?” พี่วฒ
ุ ิถามคิ้วขมวดเหมือนไม่พอใจ

“ ผมไม่เอายังไงครับ ผมอยากจะกลับบ้านแล้ว” ผมบอกรู ้สึกว่าพี่วฒ

ุ ิน่ากลัวเป็ นครั้งแรก

“ ก็ได้” พี่วฒ
ุ ิหนั หลังให้ผม มันทาให้ผมใจหาย

ผมทาให้พี่วฒ
ุ ิโกรธ

“ ................................” ผมยังคงนิ่งไม่รู้วา่ ทาไปตัวเองถึงยังไม่ออกไปสักที

“ และก็... ถ้าเจอพี่ที่ไหนไม่ตอ้ งทักพี่ เพราะพี่ก็จะไม่ทกั น้องจุมเหมือนกัน

จากนี้เราไม่เคยรู ้จกั กันเป็ นเหมือนเดิมแค่เรี ยนโรงเรี ยนเดียวกันเท่านั้น”

“ พี่วฒ
ุ ิ ทาไมล่ะครับ? ทาไม” ผมไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรเลย แค่ผมไม่ยอมพี่แค่น้ ีพถี่ ึงกลับจะเกลียดผมเลยเหรอ

“ ..............พี่..วุ.ฒ..” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบแม้ผมจะเดินไปยืนอยูข่ า้ งหลังแล้วก็ตาม

“ เพราะผมไม่ยอมพี่หรื อครับ?” ผมถาม แต่ไม่อยากรู ้คาตอบ

“ แล้วน้องจุมคิดว่าที่พี่มาโรงแรมมาเพื่ออะไร น้องก็น่าจะรู ้อยูแ่ ล้วไม่ใช่หรื อไง”

“ ไม่ครับ ผมไม่รู้...........” ไม่รู้เลยว่าที่พสี่ ่ งข้อความหาผม ที่พี่ชวนมากินข้าว ที่พี่พดู ดีกบั ผม

ที่พี่จบั มือผมก็เพือ่ ต้องการร่ างกายผม

ผมไม่อยากรู ้เลยสักนิด

“ ...................พี่พอดูออกว่าน้องจุมชอบพี่ แล้วพี่กส็ นองแล้วไง ครับ...” พี่วฒ

ุ ิพดู พร้อมหันกลับมาหา
 ก่อนที่ริมฝี ปากจะจูบผม ลิ้นรุ กล้ าเข้าปากโดยที่ผมไม่ทนั ขัดขืน

ุ ิเขาอาจจะสนใจผม ....
ผมคิดเข้าข้างเอาเองว่าพี่วฒ

ไม่เป็ นไรผมจะจาแต่สิ่งดีๆ ผมจะไม่มีทางลืมวันนี้เลย

พี่ครับ ผมขอบคุณพี่มาก แต่ไม่ตอ้ งลาบากขนาดนั้นหรอกครับ

“ อะอย่า ครับ” ผมผลักพี่วฒ

ุ ิแต่พี่เขากลับยิง่ บดริ มฝี ปากแรงกว่าเดิม

“!!....” ผมมองหน้าพี่วฒ
ุ ิที่ดูเหมือนจะเมากับปากของผมจนไม่ยอมปล่อย

พี่วฒ
ุ ิไม่ได้ลอ้ เล่น พี่เขาจะเอาผมจริ งๆ ผมก็รู้กลัวมากด้วย ผมเลยผลักพี่เต็มแรงจนพี่เขาถอยออกไป

ผมไม่รอช้าจะวิง่ ไปที่ประตูแต่กลับสะดุดบางอย่างจนล้มลงกับพรมสี แดง ผมรี บพลิกตัวขึ้นมา

ุ ิก็ข้ ึนมานัง่ บนตัวผมทันที

แต่แล้วพี่วฒ

ุ ิที่กา้ วออกมาให้ผมสะดุดล้มโดยเฉพาะ ....

เมื่อกี้ผมสะดุดเท้าพี่วฒ

“ พี่วฒ
ุ ิ อย่าทาแบบนี้เลยครับ!” ผมบอกพี่เขาเสี ยงสัน่ น้ าตาคลอจนเหมือนมองไม่ชดั

แต่พี่กลับยิม้ เอานิ้วมาเกลี่ยแก้มผมให้หวาดกลัวเข้าไปอีก

“ พี่ครับ พี่วฒ
ุ ิ...”

“ อะไรครับ น้องจุม หื -ม~”

“ พี่ทาให้ผม กลัว...”

“ พี่รู้ ก็ตวั สั่นขนาดนี้ ดูสิน้ าตาเต็มตาเลยจะร้องไห้หรื อครับ?”

“ ..........................” พี่วฒ
ุ ิน่ากลัวมากไปแล้ว จะต้องไปจากที่นี่ให้เร็ วที่สุดไปจากพี่วฒ
ุ ิ........
 ผมกลัวมากกลัวจนไม่รู้วา่ จะทายังดี

“ พี่รู้วา่ น้องจุมจะชอบ...” พี่วฒ

ุ ิพดู พร้อมก้มลงมาผมหลับตาทันที

ผมจะไปจากที่นี่...

ผลัก่ ตุบ!

ุ ิเต็มแรงก่อนที่จะพลักให้ร่างพี่วฒ
ผมดันพี่วฒ ุ ิออกไปได้ ผมไม่รอให้พี่วฒ
ุ ิต้ งั ตัวถีบพี่วฒ
ุ ิอีกเต็มแรงจนหงายหลัง

ผมทาไปแล้วจริ งๆ

.....ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ.....

ุ ิตวั ไม่ต่างกันมาก แรงจึงพอจะฟักพอเหวี่ยงกันได้(*จุม 180 วุฒิ 186)

เพราะผมกับพี่วฒ

“ เชี่ย จะเอายังไงว่ะ!!”

พี่วฒ
ุ ิสถบเสี ยงดังตามหลังผมที่วิ่งไปยังประตู แต่แล้วคอเสื้ อด้านหลังผมก็ดึงรุ นแรง พอผมหันกลับมา

ุ ิเต็มหน้า ตามด้วย แรงจุกที่ทอ้ ง 2 ครั้ง ทาให้ตวั อ่อนไร้เรี่ ยวแรง ตาพร่ ามัว

ก็เจอหมัดหนักพี่วฒ

.ผมกุมท้องทรุ ดลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด น้ าตาร่ วงพราวบนใบหน้า

“ ยอมดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้กาลังก็ไม่บอก!”

“ .......................” ผมฝื นอาการปวดจุกที่ทอ้ งเงยหน้ามองพี่วฒ

ุ ิที่กาลังแสยะยิม้

พี่ครับ...

“ .............................พี่...”

“ เรี ยกทาไม เห็นว่าชอบกรู เลยยอมเล่นด้วย แล้วยังทาเป็ นเล่นตัว...” คาพูดพี่วฒ

ุ ิทาให้ผมเจ็บกว่าที่โดนต่อยท้องตอนนี้เสี ยอีก
 “ มรึ งคิดว่าใครเขาจะเลี้ยงข้าวมรึ งฟรี ๆหรื อไง เสี ยเงินไม่เท่าไรเสี ยเวลานี่สิ...” พี่วฒ
ุ ิวา่ แล้วจ้องหน้าผม ยิม้ ที่มุมปาก

แต่มนั เหมือนมีดกรี ดหัวใจผมมากว่า

“ มานี่!” ผมถูกพี่วฒ
ุ ิพยุงลากเข้ากลับไปในก่อนที่ตวั ผมจะถูกโยนลงเตียงแบบส่งๆ

“ ตัวหนักเหมือนกันนี่เรา” พี่วฒ
ุ ิวา่ ปาดเหงื่อแล้วขึ้นมาบนเตียง ผมพยายามจะลุกขึ้นแต่จุกมากเกินที่จะลุกขึ้นมาได้

ุ ิก็จบั มือผมไหล่หลัง ถอดเข็มขัดผมออกมาแล้วหมัดมือผมไว้

พี่วฒ

“ พี่ อย่าครับ!” ผมได้พดู อยูอ่ ย่างงั้น หัวเบลอจนมึนงงไม่รู้วา่ จะต้องพูดอะไรให้พี่วฒ

ุ ิคืนสติ ผมรู ้วา่ พี่เขาเมา

เพราะพี่วฒ
ุ ิตวั จริ งไม่มีทางทาแบบนี้แน่

“ ต่อไป คงจะบอกว่า อย่าหยุดละสิ ”

“ ...............”

!!??

พี่วฒ
ุ ิจูบผมแต่เหมือนว่าพี่เขากาลังบดขยี้ริมฝี ปากผมมากว่าเพราะมันทั้งเจ็บและปวดในคราวเดียว

เสื้ อที่ใส่ มาจะให้ดูดีในสายตาพี่วฒ

ุ ิถูกกระชากจนกระดุมหลุดในคราวเดียว

ก่อนที่มือแข็งๆจะบีบเค้นหน้าอกจนปวดและเสี ยวอย่างทรมาน

“อื อ อื้ อ.” ผมส่ งเสี ยงให้พี่วฒ

ุ ิหยุด แต่เสี ยงถูกสะกดไว้ดว้ ยลิน้ ที่ชานาญ ทาให้ผมรู ้แปลกประหลาด

เลือดในกายเหมือนจะไหลแรงและร้อนระอุข้ นึ เรื่ อยๆ และนัน่ มันทาให้รู้สึกหวาดหวัน่ เข้าไปอีก

ุ ิก็ดึงกางเกงผมลงไปตามขา แล้วเอามือไปสัมผัสเบื้องล่างผมให้ตื่นตัว
ขณะที่ผมกาลังสับสน ลนลาน หวาดกลัว พี่วฒ
 แต่ผมเจ็บมากกว่า จะร้องก็ร้องไม่ได้พี่วฒ
ุ ิไม่ให้อากาศผมหายใจด้วยซ้ า

“ ........................”

“ พะ พี่ อะอ้า” แต่พอพี่วฒ

ุ ิผอ่ นแรง ร่ างกายผมก็เริ่ มรับความรู ้แปลกใหม่อีกครั้ง

จนร้องห้ามกลายเป็ นครวญครางอย่างน่าอาย

ุ ิกย็ งิ่ ดึงมือขึ้นลง แรงบ้าง เร็ วบ้าง บนร่ างกายที่แข็งขืนของผม ผมทั้งเสี ยวทั้งสับสน
เมื่อเห็นว่าผมรู ้สึก พี่วฒ

ร่ างกายที่ควบคุมไม่ได้ มันคล้อยตามตอบรับสัมผัสปรนเปอนั้น ครั้งแล้วครั้งเล่า

“ อึ้ อ” ผมปลดเปลื้องน้ าเบื้องล่างคามือพี่วฒ

ุ ิอย่างง่ายดาย แต่มนั ก็กลับมาแข็งขืนอีกครั้งด้วยริ มฝี ปากพี่วฒ
ุ ิบนหน้าอกผม

“ พี่วฒ
ุ ิ อ้า~” ตัวผมเหมือนจะลอยได้

หน้าอกเอนแอ่นเพือ่ รับรี มฝี ปากหนักๆ ความรู ้สึกเหมือนกระแสไปฟ้ ามันแล่นไปทัว่ ร่ าง เกินที่จะควบคุม

“ พี่บอก แล้วว่าจุมจะชอบ”

นัน่ มันทาให้ผมอับอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี

“เอาจริ งละนะ” พี่วฒ

ุ ิยมิ้ ประครองใบหน้าผมในอุง้ มือ ให้ผมมองหน้า แต่ผมหลับตาลง ไม่อาจจะมองหน้าได้ แต่แล้ว!?

ตาผมกับเบิกกว้าง ร่ างกายเบื้องล่างถูกรุ กล้ าเข้ามาด้วยนิ้ว

“ อะ อ่ะ ผมเจ็บ!” ผมร้องหยาดน้ าตาเม็ดโตพุดขึ้นไม่ขาดสายตา

พยายามดิ้นรนให้มือด้านหลังหลุดจาดเชือกเข็มขลัดแต่มนั บาดผิวผมจนแสบไปหมด

“ ครั้งแรกล่ะ สิ ” พี่วฒ
ุ ิยมิ้ พอใจ และใส่ นิ้วเพิ่มเข้ามา แล้ววนเน้นทัว่ ทุกซอกทุกมุม ความเจ็บปวดกลายเป็ นเสี ยวแปล็บ

“ ไม่ตอ้ งเกร็งแล้วจะดีเอง” พี่วฒ

ุ ิบอกออกแรงทับร่ างกายผมอีกครั้ง พร้อมทั้งนิ้วที่ 3 ที่เข้ามาร่ างกายผมเพิม่ ..
 “ ช่วย ด้...ว” ผมจะร้องให้คนช่วย แต่ปากถูกประกบอีกครั้ง

มันรุ นแรงกว่าเดิมเหมือนเป็ นการบอกว่าอย่าคิดร้องไม่ง้ นั จะเจอเจ็บกว่านี้แน่

ความน่ากลัวมากขึ้นเรื่ อยๆ มันค่อยแผ่นซ่านไปทัว่ ร่ างกาย

“ ฮื้อออ” ผมดิ้น ให้หลุดจากร่ างกายพี่วฒ

ุ ิที่ทบั ผมอยู่ แต่ไม่สาเร็ จผมก็ทาได้แค่ดิ้นดุกดิกใต้ร่างพี่วฒ
ุ ิเท่านั้น

พี่ครับ อย่าทาผม

ผมขอร้อง

ขอร้องให้เสี ยงผมส่ งไปถึงพี่ที

แต่สิ่งที่คิดกลับไม่เป็ นเช่นนั้น พี่วฒ

ุ ิเอาซองสี เงินออกจากกระเป๋ ากางเกง

แล้วใส่ให้ร่างกายร้อนที่พร้อมอยูแ่ ล้วของตัวเอง ผมอยากจะร้องว่า อย่า! หยุด!

แต่ปากผมถูกทาบทับไม่ต่างจากร่ างกาย ผมจึงต้องดิ้นรนให้พี่วฒ

ุ ิวา่ ผมไม่ยอม ไม่ตอ้ งการ

“ อย่าดื้อสิ คนดี” พี่วฒ

ุ ิวา่ ทาเหมือนไม่ได้ยนิ เสี ยงโทรศัพท์ผมที่ดงั ขึ้นหลายครั้ง

ใครก็ได้ เข้ามาช่วย

มาช่วยที!!!

“ อย่าทาแบบนี้เลยครับ” ผมบอกเมื่อปากเป็ นอิสระ นิ้วทั้ง 3 ออกจากจากร่ างกาย

ทาให้ตวั เบาขึ้นหายใจก็สะดวกมากกว่าเดิม ทาให้ผมมีแรงมากขึ้นด้วย ผมดิ้นเฮือกสุ ดท้าย แม้พี่วฒ

ุ ิจะพยายามจูบผม

ุ ิก็ยดั เยียดริ มฝี ปาก และร่ างกายเขาให้ผมจนได้

แต่ผมไม่ยอมหันหน้าหนี ทว่าสุ ดท้ายพี่วฒ

“ ฮึก” ทันทีที่ทอ่ นร่ างพี่วฒ

ุ ิรุกเข้ามา เรี่ ยวแรงเฮือกสุ ดท้ายก็มลายหายไป เจ็บจนต้องกลั้นหายใจ...
 ุ ิกร็ ับรู ้ได้ แต่กลับกระแทกร่ างเข้ามา จนร่ างกายผมปริ แตก และอีกเช่นเดิม
ร่ างกายผมสัน่ เทาอย่างเจ็บปวด ผมว่าพี่วฒ

พี่วฒ
ุ ิไม่หยุด แต่ทารุ นแรงมากขึ้น

ขาผมถูกมือแข็งกระด้างพี่วฒ
ุ ิยกขึ้นสูงให้รับร่ างกายที่สอดแทรกเข้าจนมิด ครั้งแล้วครั้งเล่า

ผมเจ็บปวดจนเรี ยกได้วา่ เหนือความเจ็บปวด จนความรู ้สึกในคราวแรกหายไปเหลือเพียงความเจ็บปวดไม่มีสิ่งอื่นเจื่อปน

จนแม้กระดูกในร่ างกายยังปวดร้าว ร่ างกายเหมือนถูกฉีกไปชิ้นๆ ดวงตาพร่ ามัวเพราะน้ าตาเต็มเบ้าตา

ทว่าร่ างกายในส่ วนสึ กที่ออ่ นนุ่มกลับบีบรัดผูบ้ ุกรุ กอย่างไม่เกรงกลัว

.....

ผมสะดุง้ ตื่นขึ้นท่ามกลางห้องว่างเปล่า....แต่ได้ยนิ เสี ยงน้ าจากห้องน้ าที่ปิดอยู่

ุ ิคงจะอยูใ่ นนั้น....
พี่วฒ

แม้วา่ ผมจะนอนอยูเ่ ฉยๆแต่กส็ มั ผัสได้ถึงความหนักอึ้งของร่ างกาย ผมจะต้องไปจากที่นี่ ก่อนที่พี่วฒ

ุ ิจะออกมา

แต่ทนั ทีที่ผมลุกขึ้น

ร่ างกายทั้งร่ างก็เหมือนแตกออกเป็ นเสี่ ยงๆจนต้องกัดฟันระงับเสี ยงร้องเอาไว้ ยิง่ มองดูร่างกายตัวเองก็ยงิ่ น่าสมเพช

ทั้งรอยแดงเถือก รอยน้ าเหนียวที่ไม่อยากจา รอยสี แดงที่ขา ผมไม่ตอ้ งการให้เป็ นแบบนี้

ไปจากที่นี่ ตอนนี้เลย.....
 ผมใช้มือดันร่ างกายให้ลงจากเตียง แต่ไม่คิดว่าพื้นพรมนุ่มเหมือนจะแหลมคมบาดผิวได้จนต้องทรุ ดทวบลงไป

ุ ิไหลลงตามขาลง ผมก็กลั้นน้ าตาไว้ไม่อยู่

ขาผมเหมือนทิ่มแทงตัวมันเอง น้ าที่ปล่อยจากตัวจากตัวพี่วฒ

ยิง่ เอามือมาเช็ดน้ าตามากเท่าไรมันก็ยงิ่ ไหลลง ยิง่ ทาให้หวั ปวดเพิ่มมากขึ้น..

“ ....................” เสี ยงในห้องน้ าหายไปแล้ว ไม่นานพี่วฒ

ุ ิตอ้ งออกมา ผมคว้าเสื้ อตัวเองมาใส่

มือที่ยนื่ ออกมีรอยบาดจากเข็มขัด และมืออีกข้างก็เช่นกัน เข็มขัดบาดผิวจนมีเลือดซึ มออกมา

แต่ผมไม่มีเวลามาเจ็บปวดกับมันแล้ว

เสื้ อที่ผมหยิบขึ้นมาที่จะใส่ ....ผมลืมไปว่าว่าสื้ อที่ผมหยิบมาใส่ น้ นั มันไม่มีกระดุม และมันยังขาดอีกด้วย

ุ ิที่อยูข่ า้ งเตียงมาใส่ พร้อมทั้งกางเกงยีนต์ของผม

ผมไม่มีทางเลือกนอกจากหยิบเสื้ อพี่วฒ

ปานนี้แม่คงเป็ นห่วง ไม่รู้วา่ กี่ทุ่มแล้ว ผมล้วงโทรศัพท์จากกางเกงมาดู 37 สายที่ไม่ได้รับ

20 จากแม่

10 จากบันบัน

และ 7 สายจากธี

ผมพอจะรู ้วา่ ทุกคนโทรหาผม เพราะตอนที่มนั ดังอยูผ่ มได้ยนิ มันกลบเสี ยงของผมที่ร้องอย่างเจ็บปวดได้เป็ นอย่างดี

ตี 2 แล้ว ...ตี 2 ที่ยาวนาน หลายชัว่ โมงที่ร่างกายคราญครางอย่างเจ็บปวด ดีที่พระเจ้าเมตตาให้ผมสลบไป โชคดีจริ งๆ.....

“ จะไปไหน?” พี่วฒ
ุ ิเดินออกมาถาม นุ่งแค่ผา้ เช็ดตัวสี ขาวผืนเดียว ผมมองเขาแล้วรี บเบือนหน้าทันที

“ ผมจะกลับบ้าน” ผมบอก แล้วน้ าตามันก็ไหลลงมาอีกรอบ ไม่รู้วาทาไม

 “ เดี๋ยวไปส่ ง” พี่วฒ
ุ ิบอก ถึงไม่ได้มองพี่เขาผมก็รู้วา่ ตัวเองกาลังถูกจับจ้องอยู่

“ ถอดเสื้ อออกมา” เสี ยงสั่งอย่างชัดเจนผมรี บถอดเสื้ อคืนให้ทนั ที โดยที่ไม่มองคนที่สงั่

“ นี่!” พี่วฒ
ุ ิพดู จับพร้อมไหล่ผม ผมสะดุง้ สะบัดมือพี่วฒ
ุ ิออก

“ อย่าครับ!” ผมร้องเสี ยงลนลานถอยหลังจนชนเข้าเตียง

“ ..............................”

“ แค่จะบอกว่า เดี๋ยวไปเสื้ อในรถมาให้ รออยูท่ ี่นี่แหละ” ผมไม่ได้ตอบอะไร ส่ วนพี่วฒ

ุ ิใส่ กางเกงเรี ยบร้อยก็เดินออกไป

ผมจะออกไปก็ไม่ได้ เสื้ อก็ไม่มีใส่ ได้แต่กอดเข่าตัวเองร้องไห้คนเดียว

ผมไม่อยากเป็ นแบบนี้เลย ไม่อยากเลย อยากกลับบ้าน ป่ านนี้แล้วแม่จะนอนหรื อยัง?

แม่ครับ

กอดผมที ผมหนาว

กริ่ ง-------------------------------------ๆ

ผมรี บคว้าโทรศัพท์ทนั ที

แม่?!

“ฮัลโล แม่ครับ”

“ จุม อยูไ่ หนลูก โทรไปทาไมไม่รับ ตอนนี้อยูท่ ี่ไหน ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับลูกใช่ไหม? รู ้ไหมว่าแม่เป็ นห่วงเพื่อนๆของจุม

ไม่มีใครรู ้สกั คนว่าลูกอยูไ่ หน?” เสี ยงแม่ร้อนรนด้วยความเป็ นห่วงทาให้ผมรู ้สึกผิด

 และเสี ยใจที่ทาให้ท่านต้องเป็ นห่วงถึงเพียงนี้

“ ผม ผม....จะกลับบ้านแล้วครับ” ผมไม่รู้วา่ จะพูดว่าอะไรดีนอกจากว่า จะกลับบ้านเท่านั้นเอง

“ จุม.....................งั้นกลับมาเถอะจ้ะ กินอะไรหรื อยังแม่จะเตรี ยมไว้ให้”

“ ครับ แล้วเจอกันนะครับ” ผมพูดก่อนที่จะวางไป เพราะไม่อาจจะกลั้นเสี ยงสะอื้นได้ “ ฮือๆ”

แกร๊ ก!~

ผมมองประตูที่เปิ ดออก พี่วฒ

ุ ิเดินเข้ามาพร้อมทั้งโยนเสื้ อสี ขาวให้ผม มันร่ วงลงพื้น ก่อนที่ผมหยิบมาใส่

“ ไม่ไปอาบน้ าก่อน”

“ ผมอยากกลับบ้าน”

“ ตามใจ”

“ ..................”

“ เอานี่” พี่วฒ
ุ ิยนื่ แบงค์พนั นับ 10 ใบให้ผม จนผมต้องมองหน้าถามว่าให้ผมทาไม

“ ค่าทาขวัญ” รู ้สึกหน้าชาไม่คิดว่าพี่วฒ
ุ ิจะให้เงินผมแล้วพูดแบบนี้

“ .......................”

“ หรื อว่าน้อยไป” พี่วฒ

ุ ิถามเอาเงินในกระเป๋ าทั้งหมดให้ผม รวมแล้วคงสักสองหมื่น

แต่ผมไม่รับพี่วฒ
ุ ิเลยจับมือผมยัดเงินใส่ มือผมแทน

“ ผมไม่ตอ้ งการ!” ผมบอกปาดเงินใส่ หน้าพี่วฒ

ุ ิ จนแบงค์แตกกระจาย

“ แล้วจะเอายังไง อย่าบอกว่าจะให้รับผิดชอบให้ท่ากรู เองแท้ๆ”

 ผมไม่รู้วา่ คาว่าชอบ คาว่าชื่นชมกับคนคนนี้มนั ยังมีเหลืออยูห่ รื อเปล่า?

เขาข่มขืนเพราะความต้องการของตัว แต่ผมจะไม่โทษพี่วฒ
ุ ิฝ่ายเดียว ผมมันโง่เอง แต่ที่เอาเงินฟาดหัวผม มันมากเกินไป

“ พี่ไม่ตอ้ งทาอะไร และไม่ตอ้ งไปส่ งผม” ผมบอกกัดฟันเดินออกมา

“ คิดว่าตัวเองเป็ นใคร ห๊ะ!” พี่วฒ

ุ ิตะโกนว่าผม แต่ผมไม่หยุด

หมับ!

แขนผมถูกดึงไว้แต่ผมไม่หยุดเดิน อีกคนเลยกระชากมันแทน

“ อย่าทาให้กรู โกรธ”

“ .............................”

“ ตามมา” พี่วฒ
ุ ิลากผมเข้าลิฟ ซึ่งผมก็ไม่ขดั ขืนอยากทาอะไรก็เชิญ...

ในลิฟ เรา 2 คนไม่ได้พดู อะไรกันจนกระทัง่ อยูใ่ นรถ

“ บ้านอยูไ่ หน?”

“ ผมจะกลับแท็กซี่ ” ผมตอบ

“ อย่ากวนตีนกรู !”

“ ผมไม่ได้กวน ผมพูดจริ งๆ” ผมว่าพยายามระงับน้ าตาไม่ให้มนั ไหลลงมา

“ หรื อมรึ งอยากลองดีกบั กรู ห่ะ!” พี่วฒ

ุ ิตะคอกผมจนดังก้องรถ

“ พี่ตอ้ งการอะไรกันแน่ ในเมื่อพี่ได้ในสิ่ งที่พี่ตอ้ งการแล้ว ก็ปล่อยผมไปตามทางของผมเถอะ”

ผมบอกหันไปประจันหน้ากับพี่วฒ
ุ ิ อยากจะให้เรื่ องนี้มนั จบๆไปสักที ผมจะไม่โกรธ หรื อแค้นพี่เขาเลย
 แต่ขอช่วยออกไปจากชีวิตผมเถอะ

“ ต้องการไปส่งมรึ งก็แค่น้ นั ”

“ แล้วพี่จะไม่มายุง่ กับผมอีกใช่ไหม?”

“ ราคาญพูดมาก บอกมาบ้านอยูไ่ หน”

ุ ิกอ็ อกรถแรงจนผมที่เวียนหัวอยูแ่ ล้วแทบจะจะอ้วก

เมื่อผมบอกพี่วฒ

ตลอดทางในรถมีแต่ความเงียบ พอรถจอดหน้าบ้านผมก็ออกมาทันที โดยมีเสี ยงรถหายไปตามหลัง

บ้านสี ไม้สีขาว 2 ชั้นตรงหน้าไฟชั้นบน ชั้นล่างยังเปิ ดอยู่ และแม่ผมก็เปิ ดประตูร้ ัวออกมาพร้อมรอยยิม้

ผมรี บโผเข้าไปกอดแม่ทนั ที

“ แม่ครับ”

“จุม?” แม่ลูบหัวผมเบาๆแล้วพาผมเข้าบ้าน

“ กินข้าวมาหรอยัง?” แม่ถามหันหน้ามอง ผมรี บหลบหน้าอย่างคนมีพิรุธ

“ครับ”

“ หน้าไปโดนอะไรมา?”

“ หกล้ม” ผมตอบจะขึ้นชั้นบน

“ นัง่ ลงจุม” แม่สงั่ ผิดกับเสี ยงที่แม่เคยพูดประจา

“ แม่ครับ”
“จุม ลูกคงไม่ลม้ จนคอเป็ นจ้ าๆแบบนี้หรอกใช่ไหม? และเสื้ อที่ใส่ ลกู มันตัวละเป็ นหมื่น แม่คิดว่าเราไม่มีเงินเสื้ อแบบนี้”

แม่ผมพูดเป็ นชุด เหมือนตารวจชักผูต้ อ้ งหา ถ้าคนไข้มาได้ยนิ แม่พดู แบบนี้คงพากันกลัวเหมือนผมตอนนี้

“ เสื้ อเพือ่ น”

“ ใครธี หรื อบันบัน”

“ เสื้ อธี” ผมตอบ เพราะคิดได้วา่ บ้านธีก็พอมีฐานะ และตัวเรา 2 คนก็ใกล้เคียงกันพอจะน่าเชื่อถือได้

“ หมายความว่าจุมไปกับธี”

“ ครับ”

“ ไปไหน? ไปเล่นเกมส์ ที่บา้ นธีเหมือนทุกวันเหรอ?”

“ ครับ แต่ผมเผลอหลับไปตอนสักทุ่ม หลังจากที่ผมโทรหาแม่แล้ว” ผมแต่งเรื่ อง ไม่กล้าแม้จะมองหน้าแม่เลย

ผมไม่เคยโกหกแม่เลยสักครั้ง เรามีกนั 2 คน มีเรื่ องอะไรผมก็บอกแม่ ไม่เคยโกหกเลยสักครั้ง

“ ...........................................จุม”

“ ครับ”

“ แม่โทรหาธี ตอน 3 ทุ่มเขาไม่รู้วา่ ลูกอยูท่ ี่ไหน บันบันก็ไม่รู้...................” แม่หยุดพูด ไม่จาเป็ นต้องพูดก็บอกได้วา่

แม่รู้ผมพูดโกหกตั้งแต่แรก แต่กย็ งั ถามผมให้ผมพูดความจริ ง ผมมองหน้าแม่ท่านกาลังมองผมด้วยความผิดหวัง

ผมน่าจะคิดมากว่านี้ เมื่อผมไม่กลับบ้าน แม่ตอ้ งโทรหาธีและบันบันเพื่อนสนิทของผมอยูแ่ ล้ว

“ ............................” แม่เป็ นพยาบาลก็คงดูออกว่าหน้าผมไม่ได้หกล้ม แต่ยงั ถามว่าผม

เพราะเชื่อใจผมคิดว่าผมจะต้องพูดความจริ งกับแม่แน่ๆ แต่ผมกลับโกหก

 “ แม่ครับ ขอโทษ ผมขอโทษ” ผมปล่อยโฮให้แม่กอดผมไว้

“ แม่ไม่โกรธจุมหรอก แค่เห็นจุมกลับบ้านอย่างปลอดภัยแม่ก็ดีใจแล้ว” แม่บอกผม

มือเล็กๆของแม่ที่กอดผมดูใหญ่ข้ นึ มาทันที เพราะมันอบอุ่นปลอดภัย

“ แม่ครับ แม่ครับ ฮือๆ”

จนได้ที่สุดผมก็เล่าเรื่ องที่เกิดขึ้นให้แม่ฟัง

“............................”

บุพเพวายร้าย

4.

ร่ างกายที่หวาดกลัวถูกสอดแทรกเข้ ามาครั้ งแล้ วครั้ งเล่ ามันไม่ ได้ มอบแต่ ความเจ็บปวด

แต่ บางครั้ งความรู้ สึกมันแผ่ ซ่านไปทั้งร่ างกาย เสี ยงที่ร้องไม่ ออก ร้ องไปก็ส่งไปไม่ถึง ยิ่งดิน้ รนก็ยิ่งได้ รับการการาบที่เจ็บปวด
อย่ า!......... ได้ โปรด

“ อย่ า!” ผมสะดุง้ ตื่น ทั้งหอบใจหอบแรงๆบนเตียงในตอนบ่ายอีกครั้ง

ทั้งที่รู้วา่ แค่ฝัน แต่ก็ไม่อาจห้ามอาการสั่นกลัวของตัวเองได้
ต้องนัง่ อยูก่ บั ตัวเองอยูน่ านกว่าร่ างกายและจิตใจยอมเข้าใจว่าตอนนี้มนั ไมได้มีอะไรแบบนั้นแล้ว.....

วันนี้ผมต้องนอนแต่อยูบ่ นเตียง เพราะไข้ข้ ึนสู งมาก โดยแม่ตอ้ งแลกเวรกับเพือ่ นอยูด่ แู ลผม

แต่ตอนบ่ายๆแม่กอ็ อกไปข้างนอก
ตอนนี้ไข้กล็ ดลงมากแล้ว แต่อาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัวยังคงมีอยู่
เวลาเดินเข้าห้องน้ าก็เดินอย่างระมัดระวังเกาะโน่นเกาะนี่ไปด้วยเพราะบาดแผลเบื้องล่างไม่หายไปในวันเดียวถึงจะกินยาทายาแ
ล้วก็ตาม
ุ ิใส่ถุงยาง แต่ก็อยากให้ผมไปตรวจที่โรง-บาล แต่ผมไม่ไป
แม่บอกว่าดีที่วฒ
แล้วแม่กใ็ ห้ผมกินยาหลายเม็ดซึ่ งผมก็ไม่รู้วา่ ยาอะไรบ้าง

พลันสายตาก็มองไปเห็นตะกร้าสี เขียวข้างตูเ้ สื้ อผ้า ในตะกร้ามีเสื้ อเชิ้ตสี ขาวที่ผมใส่ มาเมื่อคืน

ผมหลับตาลงพยายามหลบภาพ หลบความทรงที่เกิดขึ้นแต่มนั ไม่หายไป กลับชัดเจนขึ้นอีกด้วย
ทั้งหน้าที่วฒ
ุ ิ ทั้งความรู ้สึกเสี ยวซ่านจาการสัมผัส ทั้งเสี ยงครางของพี่วฒ
ุ ิและเสี ยงของผม
ที่มีเสี ยงร้องแห่งความเจ็บปวดแทรกเข้ามาด้วย
ข้อมือของผมมีผา้ ก็อตสี ขาวพันอยูท่ ้ งั 2 ข้างผมอยากจะกระชากมันทิ้งไปแล้วทาเหมือนมีอะไรเกิดขึ้น แต่ผมทาไมได้
“ ฮือๆ” ทาไมมันต้องเกิดเรื่ องแบบนี้ดว้ ย
ุ ิตอ้ งทาแบบนี้กบั ผม ทาไมไม่ปล่อยเพ้อเจ้อไปคนเดียว
ทาไมพี่วฒ
ผมเกลียดตัวเอง....ผมสกปรก...........
ผมเจ็บปวดกับความการกระทาของเขาแต่ก็สุขสมในคราวเดียว
“ ฮือๆๆ” ตอนนี้ไม่มีอะไรดีไปกว่าน้ าตา ถึงแม้น้ าตามันทาให้ผมดูอ่อนแอ
ถ้าทุกอย่างเป็ นความฝันก็คงดี แล้วผมก็ไปโรงเรี ยนเหมือนเดิม ตอนเที่ยงกินขนมเรื่ อยเปลื่อย
เข้าห้องสมุดไปเพื่อหลับกับธีและบันบัน ตอนเย็นไปซ้อมบอล บางครั้งก็หลอกการบ้านเพือ่ น
ุ ิอยูห่ ่างๆ ........
เมื่อใกล้สอบก็เตรี ยมตัวอ่านหนังสื อ และมีความสุขกับการได้มองพี่วฒ
“ ฮือๆๆ” ผมจะลืมมันได้ไหม ผมอยากลืมเหลือเกิน
ก็อกๆ
เสี ยงเคาะประตูทาให้รู้สึกตัวรี บเช็ดน้ าตาให้เหื อดแห้ง คงเป็ นแม่ ผมคงอยูก่ บั ตัวเองมากเกินเลยไม่ได้ยนิ เสี ยงรถ
“ ครับ แม่”
แกร๊ ก ประตูเปิ ด แต่เป็ นธีกบั บันบันเข้ามา
“ ธี บันบัน?” ผมแปลกใจที่ 2 คนนี้มา ไม่ยกั จะโทรบอกก่อน
“ ............” ธีกบั บันบันเข้ามาก็จอ้ งผมไม่วางตา ผมคิดถึงเรื่ องถึงเมื่อคืนก็หลบสายตาเบือนหน้าไปอีกทางทันที
สายตาที่มองผมเหมือนรู ้วา่ เกิดอะไรขึ้น
“ จุม เมื่อคืนโทรหาทาไมไม่รับ รู ้บา้ งดิคนเขาเป็ นห่วง”บันบันบอกนัง่ บนเตียงข้างตัวผม ส่วนธียนื อยูข่ า้ งๆ
“ .......................เมื่อคืนไปไหนมา ...” ธีถามผมเสี ยงแข็ง
“ ...........................” ผมจะตอบว่าอะไรดี ขอร้องล่ะอย่าเพิง่ ถามอะไรเลยแม้แต่ผมก็ยงั สับสน
“ ธี กรู ...”
“ เมื่อเช้าแม่มรึ งโทรหากรู และถามเรื่ องพี่วฒ
ุ ิ...” บันบันบอก เอามือลูบรอยช้ าที่หน้าผม
แม้บนั บันคิดว่าจะไม่ทาให้ผมเจ็บแต่ผมก็ร้องโอ๊ย เพราะมันบวมและเจ็บมาก
“ .....!!!” แม่ถามเรื่ องพี่วฒ
ุ ิ ทาไม??!!!
“ ธี ออกไปข้างนอกก่อนไป เดี๋ยวกรู ถามมันเอง” บันบันสัง่ คนตัวโต
ตอนแรกธีก็เดินวนไม่ยอมออกไปแต่พอบันบันสั่งครั้งที่ 2 ก็ยอมออกไปโดยดี
“ จุม...กรู รู้วา่ กิดอะไรขึ้น ถึงป้ าจันทร์ไม่ได้เล่าหมด แต่กรู ดสู ภาพมรึ งออก”
“บันบัน” ผมโผเข้ากอดมัน สับสน เศร้า เสี ยใจ “ ฮือๆ”
“ มรึ งไม่ได้ยอมพี่เขาใช่ไหม?” ผมพยักตอบทั้งที่หน้าอยูบ่ นไหล่เล็กๆของบันบัน
“ ไอ้ธีมนั หัวเสี ยมาก ว่าจะไปเอาเรื่ องไอ้พี่วฒ
ุ ิ แต่กรู หา้ มมันไว้ นี่ละ่ พวกกรู ถึงได้มาจนบ่าย ต้องรอให้ไอ้ธีมนั ใจเย็นก่อน”
“ พี่วฒ
ุ ิ เขาโทรหากรู ตอนที่พวกมรึ งกลับไปแล้ว กรู กอ็ อกไปนึกว่าพี่อาจจะสนใจกรู นึกว่าเขาจะชอบกรู
ุ ิเขาทาแบบนี้กบั กรู ทาไม กรู ชอบเขามากมรึ งก็รู้....”
แต่เขาสนใจร่ างกายกรู ...ฮือๆ บันบันพี่วฒ
“ .................” บันบันไม่ออกความเห็นเพราะมันเองก็คงไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่เอามือลูบแผ่นหลังผมไปมา
“ บันบันกรู เสี ยใจ พี่เขาข่มขืนกรู ...”
“ ก็มนั เชี่ย มรึ งอย่าไปสนใจ ตอนนี้มรึ งอยากร้องไห้มรึ งก็ร้องเลย ร้องให้พอ ร้องให้ความเสี ยใจมันหมดไป
ขอให้มรึ งรู ้ก็พอว่ามรึ งยังมีเพื่อน คือกรู กบั ไอ้ธี และป้ าจันทร์ที่รักมรึ งก็พอ”
“ ฮือๆ” ผมเอาแต่ร้องไห้จริ งๆนั้นแหละ แต่ความเสี ยใจมันไม่มีท่าทีจะลดลงเลย และผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
รู ้ตวั อีกทีก็เย็นมากแล้วแม่นงั่ อยูบ่ นเตียงตรงที่บนั บันเคยนัง่ แม่บอก ธีกบั บันบันเพิ่งกลับไป
“ แต่งตัว เดี๋ยวแม่จะพาไปข้างนอก” แม่บอก ผมสังเกตเห็นเสื้ อที่พบั ไว้ตรงหัวเตียง แม่คงเตรี ยมไว้ให้
“ ไปไหนครับ?” ผมถามลุกขึ้นพอเท้าเหยียบพื้นเซเล็กน้อย แต่แม่ก็เข้ามาพยุงผมทั้งที่แม่ตวั เล็กกว่าผมตั้งเยอะ
“ ไปถึงก็รู้เอง” แม่บอกผม มีลบั ลมคมในทั้งที่แม่ไม่ใช่จะพูดเล่นแบบนี้ ผมเลยเดินเข้าห้องไป อาบน้ าและใส่ เสื้ อยืด
กับกางเกงยีนต์ที่แม่เตรี ยมไว้ให้ เลือกกางเกงยีนต์ตวั โปรดผมส่ ะด้วย
ไม่ถึง 40 นาทีร่วมเวลาผมกินข้าว กินยา แล้ว
ผมก็มานัง่ ในรถโตโยต้าสี บอร์นของพวกเราโดยที่แม่ไม่บอกว่าจะพาผมไปไหนเหมือนเดิม
รถเก่งคันนี้เป็ นคนที่แม่ขบั ไปทางานทุกวันครับ และไปรับไปส่ งผมถ้าไม่ตรงกับวันแม่เข้าเวร แต่วนั ไหนแม่เข้าเวร
ผมเดินไปขึ้น BTS และเดินต่อไปจนถึงโรงเรี ยน แต่บางทีก็นงั่ รถเมล์ไปเพราะรถเมล์ถึงหน้าโรงเรี ยนเลยแต่รถติดมาก
ผมเลยเลือก BTS และเดินต่ออีกนิดหน่อยดีกว่า
แม่ขบั รถไปไกลมากเลยครับ ไปจนถึงแถบชานเมืองซึ่ งตอนนี้ดา้ นนอกมืดแล้ว เลยมีแต่แสงไฟจากตึกราบ้านช่อง
และจากเสาไฟฟ้ า
“ .....................” แม่ไม่บอก ผมก็ไม่กล้าถาม เพราะถ้าแม่จะบอกก็คงบอกไปแล้ว

แล้วแม่กไ็ ปจอดรถหน้าบ้านหลังหนึ่ง หลังใหญ่เปิ ดไฟสว่างมาก ผมไม่รู้เหมือนกันว่าบ้านใคร ผมไม่เคยมา

แม่ใช้ให้ผมไปกดกริ่ ง ผมก็ทาตามไม่นานประตูก็เปิ ด ให้แม่ขบั รถเข้าไป ในรั้วบ้านมีเนื้อที่กว้างขวางคงเป็ นพวกคนรวย
ถึงได้มีบา้ นหลังใหญ่โต และสวนสวย มีไม้ดอกไม่ประดับที่จดั สรรอย่างดูดี แม้ในตอนกลางคืนแบบนี้
แม่ขบั รถเข้าไปจอดและบอกว่ามาพบคุณวชิระ สาวใช้กบ็ อกให้เข้าไปได้เหมือนแม่นดั ไว้แล้ว
ผมกับแม่ถกู พาไปห้องรับแขกหรู หรา พร้อมกับเสริ ฟ์อาหารว่างเป็ นคุกกี้ชิ้นเล็กๆกับน้ าเย็นๆ
สาวใช้คนเดิมถามพวกผมว่าจะเอาอะไรอีกไหม แม่หนั มาถามผมด้วย ผมบอกว่าไม่เอา
สาวใช้เลยปล่อยให้พวกเรานัง่ อยูต่ ามลาพัง
“ แม่บา้ นใคร?” ผมถามรู ้สึกว่าตัวเองอยูไ่ ม่ถกู ที่ถกู ทาง
“ บ้านคุณวชิระ...................” แม่ตอบ
“ แล้วเรามาที่นี่ทาไม?” ผมถามอีก หันซ้ายหันขวาเห็นสาวใช้คนเมื่อกี้แอบมองผมกับแม่
พอผมมองเห็นก็หายวับเข้าไปด้านใน
“ อย่าเพิ่งถาม จุม นัน่ ไงคุณวชิระมาแล้ว” แม่บอกพร้อมยืนขึ้น
และผูช้ ายตัวสูงใส่ เสื้ อเชิ้ตสี ขาวเดินเข้ามาพร้อมผูห้ ญิงที่สวยมากๆแต่ดูหยิง่ ๆ พวกเขา 2 คนดูผดู ้ ีต้ งั หัวจอดเท้า
“ สวัสดีค่ะ ดิฉนั คนที่โทรมา และนี่ลูกชายของดิฉนั ชื่อจุม”
“ สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ และผมก็นงั่ ลงพร้อมทุกคน ผมรู ้ได้เลยว่า คุณวชิระและผูห้ ญิงคนนั้นจ้องมองผมตาไม่กระพริ บ
จ้องดูต้งั หัวจดเท้า
“ ครับ และนี่แพรพลอยภรรยาผม ส่ วนตาวุฒิกาลังเดินทางมา”
วุฒิ ผมหันไปมองมองหน้าแม่....เต็มไปด้วยคาถามากมาย
วุฒินี่คงไม่ใช่พี่วฒ
ุ ิใช่ไหม?
คาถามไม่ตอ้ งรอให้แม่ตอบ เสี ยงเบรกรถด้านนอกเสี ยงดังจนแสบแก้วหู แล้วก็มีผชู ้ ายเดินฉับๆเข้ามา
“ พี่วฒ
ุ ิ...” ผมพูดเสี ยงไม่ออกจากลาคอ
“ นี่มนั เรื่ องอะไร!!!” พี่วฒ
ุ ิถามเสี ยงดังหันมาทางผม ทั้งที่ผมต่างหากว่านี่มนั เรื่ องอะไร
“ แล้วแกไปทาอะไรไว้ล่ะ” คุณวชิระพูดขึ้นไม่ได้สะทกสะท้าน ส่ วนคุณแพรพลอยหันมาจ้องผมอย่างเดียว
“ ทาอะไร ไม่ได้ทาอะไรเลย” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงอ่อนลง นัง่ ลงข้างคุณแพรพลอย
“ ฉันปล่อยแกมามากแล้วนะวุฒิ ...”
“ อะไร !” พี่วฒ
ุ ิพดู ตั้งท่า
“ วุฒิ จะให้คุณแม่กบั คุณพ่อ พูดจริ งๆใช่ไหมว่าลูกทาอะไร?” คุณแพรพลอยถาม
“ ....................” พี่วฒ
ุ ิไปได้ตอบครับ แต่หนั มาทางผมสายตาเกรี้ ยวกาจแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมาก
“ มาทาไม!!” พี่วฒ
ุ ิถามผมแน่นอนไม่ใช่ใครอื่น
“ ผมไม่ได้ต้ งั ใจจะมา..”
“ โกหก!!” พี่วฒ
ุ ิไม่รอให้ผมพูดจบด้วยซ้ า ท่าทางเขาจะเข้ามาทาร้ายผมด้วยซ้ าถ้าไม่มีแม่ผม พ่อแม่เขา
“ ที่พวกเรามาก็จะมาถามว่าจะรับผิดชอบจุมยังไง” แม่ผมพูดขึ้นบ้าง เสี ยงดังกว่าการพูดโดยปกติของแม่ แต่ก็นุ่มนวล
นี่แม่ผมจะทาอะไรกันแน่
“ รับผิดชอบอะไร?”
“ รับผิดชอบที่.....”
“ แม่ครับ เรากลับเถอะครับ” ผมบอกเขย่าแขนแม่เป็ นการกระตุน้ ไม่ให้แม่พดู อะไรไปมากกว่านี้
ผมเหมือนตัวประหลาดที่ทกุ คนกาลังจับจ้อง ทั้งพี่วฒ
ุ ิที่มองผมอย่างรังเกลียด
“ รับผิดอะไร ในเมื่อสนุกกันทั้ง 2 ฝ่ าย”
“ ตาวุฒิ!!” คุณวชิระขึ้นเสี ยง
“ ก็มนั จริ ง อย่าบอกนะจะให้ผมรับผิดชอบเหมือนกับที่รับผิดชอบผูห้ ญิง” พี่วฒ
ุ ิวา่ ยิม้ อย่างดูถูกมาที่ผม
นัน่ ทาให้น้ าตาที่กลั้นไว้ของผมร่ วงอาบแก้มลงมา
“ แม่ครับ แม่ครับเรากลับกันได้ไหม?” ผมถามแม่นนั่ คือการขอร้อง
ขอร้องให้ผมไปจากที่นี่
ผมไม่ได้ตอ้ งการให้พี่วฒ
ุ ิรับผิดชอบ ผมต้องการให้ทุกอย่างมันจบดี๋ยวนี้
“ อย่าเพิง่ กลับเลยหนูจุม คุยกันให้รู้เรื่ อง”คุณแพรพลอยบอกผมท่าทางหยิง่ ๆลดลง หน้าตาบอกว่ากาลังสงสารผม
แต่ผมไม่ตอ้ งการให้สงสาร!
“ ไม่ครับ ผมจะกลับบ้าน”
“ แล้วมาตั้งแต่แรกทาไม? หวังอะไรอยูค่ นอื่นเขาดูกนั ออกหมดแล้ว” พี่วฒ
ุ ิพดู หมายถึงอะไรผมไม่รู้
“ ขอโทษนะค่ะที่เรา 2 แม่ลกู มารบกวน และพวกเราก็ขอตัวกลับก่อน เพราะสิ่ งที่พวกเราต้องการดูเหมือนจะไม่ได้แล้ว”
แม่บอกลุกขึ้น ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าสิ่ งที่แม่พดู หมายถึงอะไร
“ เดี๋ยวก่อนครับ” คุณวชิระเรี ยกผมกับแม่ที่กาลังยืนขึ้น
“ ผมไม่ขอ้ งใจว่าลูกผมทาอะไรกับลูกชายคุณ เพราะงั้นพวกเราจะรับผิดชอบแน่นอน
ถึงลูกของคุณจะไม่ใช่ผหู ้ ญิงแต่เขาก็ถูกทาร้ายจิตใจและร่ างกายไม่ต่างกัน...”
“ ไม่ตอ้ งหรอกค่ะ เรา 2 คนเข้าใจแล้ว” แม่ดึงแขนผมให้เดินตามท่าน
“ อย่าเพิ่งไปเลยค่ะ ดิฉนั เชื่อว่าที่วฒ
ุ ิทาไปต้องมีเหตุผลแน่ ให้เด็กๆเขาคุยกันก่อนเถอะค่ะ” คุณแพรพลอยอ้อนวอนแม่
แล้วหันมามองผม ก่อนที่จะถามว่า “ จุมว่าไงลูก..”
ส่ วนผมส่ ายหน้าตอบว่าไม่มีอะไรจะคุย
“ คุยก็ได้ ไม่เห็นเป็ นไร”พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมเข้ามาจับมือผม
“ นี่แกจะทาอะไรวุฒิ!”
“ พาไปคุย” พี่วฒ
ุ ิตอบแล้วดึงแขนผมให้เดินตาม ทั้งที่ผมพยายาแก้มือแข็งๆนั้นออกแต่พี่วฒ
ุ กลับยิง่ กลับแน่น
และทับรอยแผลเดิม
“ จุม” แม่ผมพูดด้วยความตกใจจะตามมาแต่ถูกคุณแพรพลอยรั้งไว้ ผมเลยถูกพี่วฒ
ุ ิพามาอีกห้องหนึ่ง

“ ต้องการอะไรกันแน่!”พี่วฒ
ุ ิถามและปล่อยมือผมราวกับขยะแขยง
“ ผมไม่ตอ้ งการอะไร ผมไม่รู้ดว้ ยซ้ าว่าแม่พาผมมาบ้านพี่” ผมอธิบายเอามือลูบข้อมือที่ผา้ ก็อดพันอยู่
“ เหรอ...จะบอกว่าแม่มรึ งเป็ นคนจัดการทุกอย่าง..หรื อไง!!”
“ ......................”
“ ตอแหล่ เขาจะมาได้ยงั ไง ถ้าไม่มีคนฟ้ อง!” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วเดินเข้ามาหาผม
ผมถอยหลังกรู เข้าผนัง รู ้สึกเหมือนบรรยายเมื่อคืนมันกลับมาหลอกหลอน
“ ............................”
“ เงียบทาไม กรู พดู ถูกใช่ไหมล่ะ เจริ ญล่ะเคยเห็นแต่ผหู ้ ญิงไล่จบั ผูช้ าย แต่นี่ผชู ้ ายไล่จบั ผูช้ าย”
“ ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้จะจับพี่...” ผมบอก
“ โกหก!!” พี่วฒ
ุ ิวา่ กระแทกไหล่ผมกับผนังห้อง ผมกลัวจนลนลานแต่ร่างกายกลับไม่ยอมขยับปกป้ องตัวเอง
ผมกลัว
“ พาแม่มาบอกให้กรู รับผิดชอบถึงบ้าน แบบนี้ไม่เรี ยกว่าไล่จบั จะเรี ยกว่าอะไร หรื ออยากเงินจะเอาเท่าไรล่ะว่ามา”
“ ไม่ครับ ไม่เอา” ผมบอกส่ ายหน้าไปด้วย
“ ทาไม ไม่เอาเงิน แต่จะเอากรู วา่ งั้นเหอะ” พี่วฒ
ุ ิวา่ โน้มใบหน้าเข้าแทบชิดหน้าผม
“ ไม่ครับ” ผมผลักพี่วฒ
ุ ิเต็มแรงแล้วจะวิง่ ออกไปหาแม่ขา้ งนอก แต่พี่วฒ
ุ ิกระชากแขนผมกลับไป
แล้วอาศัยจังหวะผลักผมลงๆไปกองกับพื้น
“ อย่าเล่นบทนางเอก เพราะมรึ งไม่ใช่!”
“ ผมจะกลับบ้าน และจะไม่มาที่นี่อีก” ผมบอกคาที่คิดว่าพี่วฒ
ุ ิจะพอใจ แล้วพยายามยืนขึ้นแต่กท็ รุ ดลงหลายครั้ง
แรงกระแทกกับพื้นเมื่อครู่ ทาให้กน้ ระบมทับรอยเก่า แต่กย็ นื ขึ้นมาได้แม้จะโงนเงนก็ตาม
“ กรู ไม่เข้าใจมรึ งจริ งๆมาบอกให้รับผิดชอบ และก็จะกลับไป บอกว่าไม่ตอ้ งการอะไร แล้วมรึ งมาทาไม!!!”
“ .........................” ผมก็ไม่รู้เหมือนกันไม่รู้วา่ แม่มาผมมาที่นี่ทาไม จึงไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี
“ หรื อมรึ งจะติดใจกรู ก็เห็นครางตลอดเลยนิ” พี่วฒ
ุ ิวา่ ซึ่ งทุกคาล้วนแต่ดูถกู ผมทั้งนั้น แต่ผมจะไม่โต้ตบ
เพราะผมรู ้วา่ พี่วฒ
ุ ิกาลังโกรธที่ผมมาที่นี่ คิดว่าผมมาเพื่อที่จะต้องการอะไรจากเขา
“ ......................................”
“ ติดใจขนาดมาขอถึงบ้าน สนองเลยแล้วกัน” พูดจบพี่วฒ
ุ ิก็ดึงตัวผมเต็มแรงจนผมกระแทกกับอกแข็งๆพี่วฒ
ุ ิอย่างแรง
ตามด้วยริ มฝี ปากพี่วฒ ุ ิปล่อย แต่แรงคนป่ วยอย่างผมย่อมไม่ช่วยมากนัก
ุ ิบดขยี้ริฝีปากจนเจ็บไปหมด ผมทั้งผลักทั้งดันให้พี่วฒ
ุ ิจบู พอใจ น้ าตาอุน่ ๆผมไหลอาบแก้มลง สมเพชตัวเอง
ต้องยอมให้พี่วฒ
“ อึ้ก อือ..!!” พี่วฒ
ุ ิบีบคางผมจนปวดไปหมดจนผมต้องยอมให้พี่วฒ
ุ ิพาลิ้นตวัดเข้ามา
นานแสนนานสาหรับผมกว่าที่พี่วฒ
ุ ิจะปล่อยให้ผมได้หายใจ แต่ปากก็ถกู ประกบอีกครั้งเสื้ อยืดถูกถลกขึ้นจนเอวเปล่าโล่ง
พร้อมๆกับมือร้อนนวลเฟ้ นรุ นแรงบนอก
“ อือๆ” ถึงแม้พี่วฒ
ุ ิจะทารุ นแรงอย่างดูถกู แต่ดว้ ยความชานาญจนกลืนเรี่ ยวแรงผมจนแทบยืนไม่ไหว
“ ก็แค่เนี่ยะ” พี่วฒ
ุ ิวา่ น้ าเสี ยงดูกถูกไม่ต่างจากการกระทา ผลักผมออกห่างจากตัว
“ ร่ านก็บอกดิ จะสนองให้” พี่วุฒิวา่ ดันร่ างผมให้ถอยหลัง จนชนผนังห้อง
ก่อนที่จะมือไปไปบีบเน้นสะโพกผ่านกางเกงยีนที่ผมใส่อยู่ ผมรู ้วา่ พี่วฒ
ุ ิตอ้ งไปหยุดแค่น้ ีแน่
ผมไม่อยากรับรู ้ความเจ็บปวดที่เหมือนร่ างกายจะฉีกออกเป็ นชิ้นอีกแล้ว ผมกลัว
“ อย่า ~!” ผมว่าทั้งดันใบหน้าพี่วฒ
ุ ิที่อยูซ่ อกคอผม แต่กลับถูกกัดที่คอหนักๆแทน
ผมจะต้องทา !
ผมเริ่ มผ่อนแรงตามที่พี่วฒ
ุ ิตอ้ งการ จนพี่วฒ
ุ ิยมิ้ ที่มุกปาก คิดว่าผมคงจะยอมแล้ว แค่พี่เขาคิดผิด ผมผลักอกพี่วฒ
ุ ิ
แล้วตบหน้าตอบไปเต็มแรง
ผวักะ!
 แรงตบผมดังกว่าที่ผมคิดมาก และรอยมือก็แดงขึ้นบนใบหน้าสี ขาวจัดแทบจะทันที
“ นี่มรึ งกล้าตบกรู !” พี่วฒ
ุ ิวา่ แทบไม่เชื่อว่าตัวเองถูกตบ ขณะที่ผมตัวสั่น ไม่คิดเช่นกันว่าตัวเองจะกล้าตบพี่วฒ
ุ ิ
“เกิดอะไรขึ้น!” คุณวชิระวิ่งเข้ามา ตามด้วยแม่และคุณแพรพลอย
“ ผะผม....”
“ จุม เป็ นอะไรลูก” แม่ถามผม แต่ผมกลับมองพี่วฒ
ุ ิที่กาลังจ้องผมไม่วางตาเช่นกัน
“ จุม” พี่วฒ
ุ ิคุกเข่าลง แล้วกอดขาผม
“ จุมพี่ขอโทษนะ” พี่วฒ
ุ ิวา่ เอาหน้าแนบกับกางเกงของผมแน่น “ จุมยกโทษให้พี่เถอะ พี่ขอร้อง”
“ นี่มนั เรื่ องอะไรกัน วุฒิ?” คุณวชิระ ถามเสี ยงแข็งจะลากตัวพี่วฒ
ุ ิออก แต่เขาก็กลับมากอดขาผมได้ทุกครั้ง
ุ ิ!?
เกิดอะไรขึ้นกับพี่วฒ
“ พี่วฒ
ุ ิปล่อยเถอะครับ” ผมบอกพยายามถอยออกมา แต่พี่วฒ
ุ ิก็ตามมากอดขาผมอีก
“ ไม่พี่ไม่ปล่อย จนกว่าน้องจุมจะยกโทษให้พ”ี่
“ .......................”
“ พี่รู้วา่ พี่ผดิ แต่ทกุ อย่างที่พี่ทาเพราะพีร่ ักจุม”
คาว่ารักที่ไม่คิดว่าจะได้ยนิ ได้แต่ตกใจทว่าไม่ดีใจหรื อรู ้สึกอะไรเลย
“ เพราะจุมทาให้พี่หวง และหึ ง พี่ขอโทษนะ”
“ วุฒิปล่อยน้อง เดี๋ยวนี้!!”คุณวชิระสั่งและมาดึงพี่วฒ
ุ ิออกไป และผมก็วิ่งออกมาทันที
“ จุม!” เสี ยงแม่เรี ยกตามหลัง แต่ไม่ทาให้ผมหยุดได้
แม่ครับ ขอโทษครับ แต่ผมอยากกลับบ้านเรา
“ จุม?”
“ แม่ครับ เรากลับได้หรื อยัง?” ผมถามน้ าตามันไหลอาบแก้ม ทั้งที่สั่งมันว่า อย่าไหล อย่าร้อง แต่มนั ไม่ฟังเลย
เพราะผมมันอ่อนแอ
“ จ้ะ” แม่บอกแล้วพวกเราก็กลับบ้าน มาถึงบ้านผมก็เข้าห้องไปทันที
.
.

.....

ก็อกๆ
“ จุมให้แม่เข้าไปนะ” แล้วแม่ก็เปิ ดประตูเข้ามาหาผมที่นงั่ กอดเข่าอยูบ่ นเตียง
“ ................................” แม่ทาแบบนี้ทาไมผมไม่เข้าใจ
ทาเหมือนผมเป็ นตัวตลกไล่จบั ผูช้ ายทั้งที่ผมก็เป็ นผูช้ ายอย่างที่พี่วฒ
ุ ิพดู
“ จุมโกรธแม่ใช่ไหม?” ผมส่ ายหน้าตอบว่าผมไม่โกรธแม่ แต่ผมไม่เข้าใจว่าทาไม?
“ ที่แม่พาจุมไปที่บา้ นเขา เพราะแม่อยากได้ยนิ คาว่าขอโทษ เท่านั้นเองนะ
แม่อยากรู ้วา่ เขาป็ นคนแบบไหนที่ทากับจุมของแม่ได้”
“ .....................................”
“ แค่อยากให้เขาขอโทษจุม ให้เขารู ้วา่ ลูกของแม้ไม่ใช่ตวั อะไรที่เขาจะทาอะไรก็ได้...” แม่ผมพูดน้ าตาเอ่อดวงตาเศร้าๆ
“ แม่” คงเป็ นผมอ่อนแอเอง แม่ถึงได้ทาแบบนี้
“ จุม โง่เองครับ เพราะงั้นปล่อยให้เรื่ องนี้มนั ผ่านไปเถอะครับ” ผมบอกคิดอย่างนั้นจริ งๆ
เขาว่าชีวิตต้องสั่งสมประสบการณ์ไปเรื่ อยๆ งั้นเรื่ องนี้ก็เป็ นประสบการณ์ของผมอย่างหนึ่ง ว่า
อย่าได้ไว้ใจใครง่ายๆเพียงเพราะเรารู ้สึกดีๆกับเขา ทั้งที่เราไม่รู้จกั เขาเลย
แต่ถึงผมจะคิดแบบนั้น ในใจผมก็ไม่ไม่อาจจะเบาลงได้ เรื่ องที่วฒ
ุ ิพดู และทาที่บา้ นเขา เมื่อกี้น้ ี พี่เขาทาเพื่ออะไร
ผมรู ้วา่ เขาไม่ได้รู้สึก หรื อคิดอย่างที่พดู จริ งๆทั้งที่ผมตบหน้า และเขาก็มองผมอย่าจะกินเลือดกินเนื้อผม
ุ ิทาแบบนั้นต้องคิดอะไรอยูแ่ น่ๆ แต่ผมไม่รู้วา่ มันคืออะไร หรื อว่าผมจะคิดมากไป
พี่วฒ
“ แม่ เราอย่าพุเรื่ องนี้อีกนะครับ” ผมบอกแม่ แม่หยักหน้าให้ผมพร้อมทั้งรอยยิม้ จางๆ บีบมือที่กมุ มือให้ผมอุ่นใจ
“ จุมนอนเถอะ พรุ่ งนี้ถา้ อาการดีข้ ึน จะได้ไปโรงเรี ยน แต่ถา้ พรุ่ งนี้จุมจะขี้เกลียดเป็ นเด็กไม่ดี
แม่จะยอมให้จุมขาดเรี ยนวันหนึ่ง”
“ ครับ” ผมยิม้ ตอบแม่ให้สบายใจ แต่ผมตัดสิ นใจแล้วว่าผมจะไปโรงเรี ยน จะไปโรงเรี ยนให้เหมือนปกติ
ทุกอย่างมันจะเป็ นเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอกจากความรู ้สึกที่ผมมีต่อพี่วฒ
ุ ิเท่านั้นที่มนั เปลี่ยนไป..

ตอนเช้ าผมไปโรงเรียนตามปกติ ธีกบั บันบันไม่ได้ พดู ถึงเรื่องนันอี

้ ก เหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ ้น
คงเป็ นพวกเราเป็ นเพื่อนรักกัน พวกมันจึงรู้ว่าผมคิดอะไรอยูม่ งั ้ ถึงบางคนจะเห็นรอยช ้าที่หน้ าผมแต่ก็ไม่มีคนถามอะไร
ด้ วยเป็ นเพราะผมเงียบกว่าทุกวันเลยไม่น่าเข้ าใกล้
ตอนเที่ยง พวกผมก็ไปกินข้ าวตามปกติ ถึงแม้ ว่าบางครัง้ บันบันจะมองหน้ าผมเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไม่พดู ก็ตาม
ส่วนธีก็ดสู งบกว่าทุกวันด้ วย
“ เอากรูให้ ” บันบันคีบลูกชิ ้นใส่จานข้ าวผม ผมเลยมองหน้ าแบบงงๆ
“ ให้ ทาไม?” ผมตักคืนให้ แต่บนั บันตีบกลับมาให้ เหมือนเดิม บันบันมันชอบกินลูกชิ ้นมากและจะเหลือไว้ กินสุดท้ ายทุกครัง้
แต่ครัง้ นี ้มันยังไม่กินเลย แต่กลับตักให้ ผม
“ มรึงจะได้ มีแรงเยอะๆ ใครจะได้ ทาอะไรมรึงไม่ได้ ไง” บันบันบอกแล้ วเอาตะเกียบไปคีบเอาลูกชิ ้นธีแทน ธีก็มองสิครับ
แต่บนั บันมันไม่สนใจกลับเอาเข้ าปากเคี ้ยวตุ้ยๆ ธีได้ แต่ก้มหน้ าก้ มตากินลูกชิ ้นที่เหลือแค่ลกู เดียวอย่างน่าสงสาร
ทังที
้ ่ตวั โตกว่าบันบันตังมากแต่
้ ก็ไม่กล้ าแย่งคืนมา
“ ขอบใจ” ผมบอกกินลูกชิ ้นบ้ าง แต่ผมก็แทบกลืนไม่ลง เมือ่ คนกลุ่มใหญ่ที่กาลังเดินมา ผมมองเห็นพี่วฒ
ุ ิมาแต่ไกล
รีบก้ มหน้ ากินข้ าวจนบันบันผิดสังเกต แต่บนั บันก็สงสัยไม่นานเพราะกลุ่มพี่วฒ
ุ ินงั่ บนโต๊ ะที่ไม่ห่างจากพวกผมนัก
มันใกล้ พอที่จะได้ ยินเสียงคุยกัน
“ วุฒิมรึงเอาอะไร?” เสียงหนึง่ ถาม ท่ามกลางเสียงจ้ อแจ
“ ข้ าวหน้ าไก่ทอด ....” เสียงพี่วฒ
ุ ิตอบเหนือยๆ ก่อนที่จะมีคน 2 3 คนออกไปซื ้อและมีคนอีกหลายคนนัง่ อยู่

“ เซ็งว่ ะ!!” เสียงพี่วฒ

ุ ินนั่ เอง
“ เซ็งอะไร?” เพื่อนในกลุ่มถามแต่ยงั มีการพูดคุยเรื่องอื่น ทังเรื
้ ่องสอบ เรื่องมหาลัย และเรื่องผู้หญิง
“ ก็กรูอตุ สาห์ทาตัวเป็ นคนดี ทาให้ คนสมหวัง พอสมหวังได้ แอ้ มกรูแล้ วยังไม่พอ แหม่ง!จะจับกรูทาผัวซะะงัน”
้
เกิดเสียงหัวเราะลัน่ ด้ วยความขบขัน แต่มือผมที่จบั ช้ อนกลับสัน่ จนบันบันต้ องเอามือมากุมไว้ พร้ อมส่ายหน้ าบอกผมว่า
อย่าไปสนใจ
“ จริงดิ? ใครว่ะ!” อีกเสียงหนึง่ ถามยังหัวเราะไม่หยุด
“ ก็ใครแถวนี ้แหละ เกิดมากรูไม่เคยเห็น ผู้ชายที่ไหนพาแม่ไปหาถึงบ้ านให้ กรูรับผิดชอบ ”
“ ฮ่ าๆ ฮ่ า ๆ”
เสียงหัวเราะคราวนี ้ดังกว่าครัง้ แรกจนโต๊ ะที่ไกลออกไปหันมามองด้ วยความสงสัยว่ามีเรื่องตลกอะไรหนักหนา
แต่น ้าตาผมคลอเต็มเบ้ าแล้ ว ไม่นานมันจะไหลลงมา
“ เดี๋ยวไปห้ องสมุด กินเสร็จตามมาล่ะกัน” ผมกลันน
้ ้าตาบอกธีกบั บันบัน แล้ วลุกออกไปโดยไม่คิดจะเก็บจานข้ าวตัวเอง
ผมวิ่งไปร้ องไห้ ไป เพราะมันกลันไว้
้ ไม่อยู่จริงๆ พอเห็นห้ องน ้าก็รีบวิ่งเข้ า แล้ วลงกลอนปิ ดประตูทนั ที
“ ฮือๆ อึ ้ก..” ทาไมพี่วฒ
ุ ิแบบนันด้
้ วย ทาไมไม่ปล่อยมันหายไป
“ .........................” ผมเอาหลังพิงผนังห้ องน ้า พยายามกลืนน ้าตาไม่ให้ มนั ไหลออกมา
ผมอยากจะเข้ มแข็ง แต่มนั ทาได้ ยากเหลือเกิน
แค่คาพูดเอง.....ผมพยายามบอกตัวเอง เช็ดน ้าตาให้ แห้ งยืนให้ อารมณ์กลับเป็ นปกติให้ ได้ มากที่สดุ แล้ วหายใจเข้ าลึกๆ
และมันก็ช่วยได้ มาก
กริง้ ๆ
มือเอามือถือในกระเป๋ ากางเกงออกมา คนที่โทรมาคือ บันบัน
“ อืม บันบัน”
“ มรึงวิ่งไปไหนเนี่ย?” เสียงบันบันถามร้ อนใจ
“ ห้ องน ้า”
“ ออกมาได้ แล้ ว มาที่ห้องพยาบาลด้ วย” พูดจบบันบันก็ตดั ใจ ส่วนผมรีบไปห้ องพยาบาลทันที

เกิดอะไรขึน้ ??!!!!
 ผมวิ่งหน้ าตื่นขึ ้นอาคารไปห้ องพยายบาล เห็นธีนงั่ บนเก้ าอี ้ มุมปากบวมแดง มีรอยเลือดที่เช็ดออกไปแล้ วจางๆ
“ เกิดอะไรขึ ้น?” ผมถาม ขณะที่บนั บันเก็บสาลีที่ใช้ แล้ วลงถังขยะ
“ พอมรึงวิ่งไป ธีมนั ก็ไปคว้ าคอเสื ้อพี่วฒ
ุ ิ
ก่อนที่จะต่อยเต็มแรงจนพี่วฒ
ุ ิแทบล้ ม..เท่านันแหละพวกพี
้ ่เขาที่เหลือก็มาล็อกตัวไอ้ ธี ให้ พี่วฒ
ุ ิต่อยคืน แต่ได้ แค่หมัดเดียว
เพราะอาจารย์ที่อยู่โรงอาหารมาห้ ามไว้ ทนั จากนันพวกพี
้ ่เขาก็วิ่งออกไป ส่วนธีเย็นนี ้ต้ องเข้ าปกครอง
และคงจะรวมพี่วฒ
ุ ิด้วย”
ผมหันไปมองหน้ าธี รอยแตกทีม่ มุ ปาก บอกว่าพี่วฒ
ุ ิไม่ยงมื
ั ้ อเลย
“ เจ็บไหม?” ผมถาม
“ มรึงลองโดนดูไหม่ล่ะ!”
“ ธี .....กรูร้ ูว่ามรึงแค้ นแทนกรู แต่ทาแบบนี ้เรื่องมันจะไม่จบ” ผมบอก เอามือแตะแผลธี แต่มนั ปั ดมืออก
ผมรู้ว่ามันโกรธผมที่ไม่ทาอะไรเลย และยังอ่อนแออีกถึงจะอย่างงัน้ มันก็ยงั โกรธแทนผม แค้ นแทนผม
“ ทาไมว่ะ มรึงจะวิ่งออกมาบ้ าคอแตกทาไม!!”
“ กรูไม่ร้ ูกรูอาย กรูเสียใจ” ผมบอกธี
“ อายทาไม มรึงไม่ได้ ทาอะไรผิด มันต่างหากที่ทามรึง เอาแต่หนีแบบนี ้มันจะยิ่งคิดว่ามรึงกลัวมัน คอยดูถอะมันยิ่งจะได้ ใจ”
ธีพดู ไม่ยอมหันมามองหน้ าผม มันโกรธผมแต่โกรธพี่วฒ
ุ ิมากว่า
ธีก็เป็ นแบบนี ้ ใจร้ อน และเป็ นคนตรงๆ คิดอะไรก็พดู ออกไป เป็ นเพื่อนที่พร้ อมลุยถึงไหนถึงกัน
เขาพร้ อมจะช่วยเราที่เพื่อนแม้ ว่าเราจะโดนรุมจนตายก็ตาม
“ ธี กรูขอเถอะ กรูร้ ูว่าเขาเป็ นคนยังไงแล้ ว เพราะงันอย่
้ าเอาเรื่องเขามาทาให้ เราเจ็บใจเลย” ผมบอกนัง่ ข้ างๆแล้ วซบไหล่ธี
มันจึงหันมาทางผมแล้ วมือลูบหัวผมเบาๆ
“
...........................................................................................
....ถ้ ามรึงขอ.....ก็ได้ ...”
แต่ผมไม่ร้ ูเลยว่าเรื่องนี ้มันไม่จบง่ายๆ....

ตอนเย็นธีไปห้ องปกครอง โดยมีผมกับบันบันไปเป็ นเพื่อน แต่รออยู่ข้างนอก ตอนที่พี่วฒ

ุ ิเดินเข้ าห้ อง
ตาก็ไม่แลผมกับบันบัน แต่ผมไม่สนใจ ผมสนแค่ธีเพือ่ นที่โกรธแค้ นผม เพื่อนแท้ ของผมเท่านนัน้
พี่แบงค์ก็มาเป็ นเพื่อพี่วฒ
ุ ิเช่นกัน เขารออยู่ข้างนอกกับพวกผม แต่พวกเราไม่ได้ พดู อะไรกัน บรรยากาศจึงอึดอัด
แต่ก็ไม่นานไม่ถงึ 20 นาที ธีกบั พี่วฒ
ุ ิเข้ าไปก็ออกมา
“ เป็ นไง?” พี่แบงค์พดู เป็ นคาแรกถามพี่วฒ
ุ ิที่เดินนาหน้ าธีออกมา
“ ซิวๆ กรูแค่ป้องกันตัว....” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้ อมหันมาทางผม แต่ผมหันหน้ าไปหาธีที่หน้ าอมทุกข์เดินออกมา
“ ธี?”
“ ยังไม่โดนทัณฑ์บนครัง้ แรก และอาจารย์จะไม่บอกผู้ปกครองให้ แต่กรูต้องล้ างห้ อน ้าOUTทังหมด
้ หลังเลิกเรียน 1
อาทิตย์” ธีบอกอย่างเซ็งๆ “ เรื่มวันนี ้เลยด้ วย”
“ ไม่เป็ นไร เดี๋ยวช่วย” บันบันบอกคล้ อองแขนแฟน ไม่อายใครทังสิ
้ ้น ธีได้ แต่ยิ ้มเขินๆหน้ าชื่นหน้ าบานขึ ้นมาทันตา
้ นห้ องน ้านอกอาคารครับซึง่ จะสกปรกมาก ซึง่ มี 3 ที่ แต่ธีล้างเฉพาะห้ องน ้าชายครับ
ที่ว่าให้ ล้างห้ องน ้านันเป็
พวกผมเลยแบ่งกัน คนละที่
ผมจับฉลากได้ ห้องน ้าที่อยู่ใกล้ โรงอาหารซึง่ อยู่ถดั จากอาคาร 3 มาอีก
ตอนเย็นๆแบบนี ้ไม่มีใครเข้ ามาห้ องที่นี่มนั จึงเงียบมาก อย่าว่าแต่เข้ าห้ องน ้าเลยครับ ให้ มายังไม่มาเลย ผมจึงล้ างไป
ร้ องเพลงไป เอากาลังใจกันหน่อย นี่ก็ล้างถึงห้ องสุดท้ ายแล้ ว ตังชั
้ ว่ โมงกว่าจะสิน้ ไม่ร้ ูอาจารย์คิดอะไรให้ ธีมนั ล้ าง
นี่ล้างคนเดียว ทุ่มไม่ร้ ูจะเสร็จไหม ขนาดล้ างคนเดียวก็ 6 โมงกว่า
แล้ วบันบันก็โทรมา
“ เออๆ เสร็จแล้ ว ไม่ต้องมาเดี๋ยวจะไปแล้ ว รอ อาคาร 1 เลย” ผมวางโทรศัพท์แล้ ววางไว้ ตรงขอบอ่างล้ างหน้ า
แล้ วตรวจดูความเรียบร้ อย
เสร็จแล้ วโว้ ย! กลับบ้ านไปกินข้ าวดีกว่า
แต่พอเดินออกมา

?!

ผมถึงกับตลึงกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ า ขาก้ าวถอยหลังโดยไม่ร้ ูตวั

“ พี่วุฒ!ิ ?”
“ เออ กรูเอง.....ทายังกะเห็นผี” พี่วฒ
ุ ิเดินเข้ ามาหาผม ผมรีบเดินเลี่ยงออกมา แต่แขนถูกดึงกระชากรุนแรง
“ ทาไม มรึงไม่ ชกกรูเองล่ ะ บอกให้ เพื่อนมาทากรูทาไม!!” พี่วฒ
ุ ิถาม มือที่กาแขนผมแน่น จนเล็บจิกผิว
“ ..........................”
“ ทาไมไม่ ตอบ ห๊ ะ!!” พี่วฒ
ุ ิโกรธเมือ่ เห็นผมไม่ตอบ แต่ผมไม่ร้ ูจะตอบอะไร จะบอกว่าธีทาเองโดยที่ผมไม่ได้ บอก
นัน่ มันเหมือนกับผมโยนความผิดให้ ให้ เพื่อน
“ พี่ ผมเจ็บ!!” ผมร้ องน ้าตาเล็ด แกะมือพี่วฒ
ุ ิออก แต่มอื นันแข็
้ งทังแน่
้ น
และยังทับรอยแผลเก่าที่ผมใส่ผ้ารัดข้ อมือปิ ดแผลไว้ อีก จนแขนผมเจ็บไปหมด
“ เจ็บก็ดี หน้ ากรูถกู เพื่อนมรึงต่อยเจ็บกว่านี ้อีก” พี่วฒ
ุ ิว่าจ้ องผมเขม็ง
“ ผมขอโทษแทนธี ด้ วย” ผมบอก เพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็ นเพราะผมเอง

“ ขอโทษแค่ นีก้ รูจะหายเจ็บหรือไง!!” ดูเหมือนพี่วฒ

ุ ิจะให้ ผมผิดให้ ได้ ใช่ไหม
“ แต่พี่ก็ชกธีเหมือนกัน ถือว่าหายกันแล้ ว ตอนนี ้ธีก็ได้ รับโทษล้ างห้ องน ้าแล้ ว”
“ มรึงเป็ นใครว่ ะ! มาพูดกับกรูแบบนี ้ ถ้ าเพื่อนมรึงไม่ ชกกรูแล้ วกรูจะชกมันกลับไหม!”“ นันเพราะพี
้ ่ข่มขืนผม
เขาแค้ นพี่แทนผม!” ผมว่าผลักพีว่ ฒ
ุ ิจนพี่วฒ
ุ ิเซไปชนอ่างล้ างหน้ า
“ เชี่ย นั่นเพราะมรึงยั่วกรู!”“ ผมไม่ เคยทาแบบนัน้ !!” ผมร้ องกลับไป ผมไม่เคยทาแบบนันเลย
้
ถ้ าการแค่ไปกินข้ าวกับคนที่เราชอบคือการยัว่ ผมจะไม่ทาเด็ดขาด
ผมร้ องไห้ อีกแล้ ว ทาไมว่ะ ทาไมไม่เข้ มแข็งกว่านี ้ ทาไมต้ องให้ ผ้ ชู ายคนนี ้ทาร้ ายครัง้ แล้ วครัง้ เล่า

“ ตอแหล่ เวลากรูเสียบครางส่ ะขนาดนัน้ ”

ผวักะ!!
ผมชกพี่วฒ
ุ ิจนลงไปกองกับพื ้น และเขาก็ดีดตัวขึ ้นมาทันทีพร้ อมกับแววตาวาวโลด
“ คราวก่ อนมรึงตบกรู คราวนีม้ รึงชกกรู กรูจะเอาคืนให้ เจ็บแสบกว่ ากรู เป็ น 100 เท่ า 1000 เท่ า !!!”
ุ ิตะโกน ผลักตัวผมจนหลังกระแทกกับประตูห้องน ้าที่เปิ ดอยู่ ทาให้ ผมล้ มลงก้ นกระแทกพื ้น “
พี่วฒ
มรึงคิดว่ ามรึงเป็ นใคร!!!” พี่วฒ ้ ง่ บนตัวผม แล้ วชกเข้ าที่หน้ าผมหลายครัง้ “ เอ้ ย!!
ุ ิว่าพร้ อมทังมานั
ไอ้ วุฒเิ ดี๋ยวมันก็ตาย!!!” เสียงพูดเสียงดัง แล้ วมีคนหิ ้วปี กพี่วฒ
ุ ิออกไปจากตัวผม ผมจึงยันตัวเองขึ ้น
เลือดสีแดงหยดลงเสื ้อนักเรียนสีขาว
เจ็บจมูก ปากคงแตกด้ วย

“ เชี่ย!!เกิดมายังไม่ มีใครกล้ าทากับกรูแบบนี ้ พ่ อแม่ กรูยงั ไม่ เคยทาอะไรกรูเลย!!”

พี่วฒ
ุ ิว่าพยายามจะเข้ ามาทาร้ ายผมที่ยืนพิงประตู
คนที่จบั พี่วฒ
ุ ิคือ พี่แบงค์ และยังมีคนอื่นๆอีก แต่พวกนันอยู
้ ่ข้างนอก
“ แค่ นีม้ นั ก็จะตายแล้ ว!!” พี่แบงค์พดู หันมาทางผมหลายครัง้ “ ไปรุ มเพื่อนมันที่อาคาร 1 ให้ กรู
ไม่ งนั ้ กรูไม่ ยอม!!” พี่วฒ
ุ ิบอกสลัดมือพี่แบงค์ออก
ุ ิร้ ูว่าธีและบันบันอยูอ่ าคาร 1 นี่แสดงว่าเขามาที่นี่นานแล้ ว นานพอที่จะได้ ยินผมโทรศัพท์
ทาไมพี่วฒ
“ เอางันเหรอว่
้ ะ!” อีกคนหนึง่ ถาม ผมพอจะรู้ว่า คนนี ้ชื่อ พี่ชนะ
“ เอางันแหละ
้ มันจะได้ ร้ ูว่ากรูเป็ นใคร!” พี่วฒ
ุ ิพดู พลางเช็ดเลือดที่ปาก
และหันมาทางผมยิ ้มราวกับว่าเขาไม่ได้ เจ็บสักนิด ในขณะที่หน้ าผมปวดร้ าวไปหมด
“ ไอ้ ที่ตวั เล็กๆน่ารักดี กรูขอเอาทาเมียแก้ ขดั ได้ ไหมว่ะ” อีกคนถาม คนนี ้ผมรู้หน้ าแต่ไม่ร้ ูชื่อ
“ ตามใจมรึงดิ”
!!!??!
“ พี่ครับ พี่ครับ ผมขอโทษ” ผมรีบเข้ าไปขอโทษ รู้ว่าตัวเองพลาดไปแล้ วที่ไปทาให้ คนคนนี ้โกรธ
“ พี่ครับ อย่าทาอะไรเพือ่ นผม”

“ ทาไมล่ ะ เพื่อนมรึงมันแค้ นกรูแทนมรึงไม่ ใช่ หรือไง!!”

“ ไม่ครับ เขาไม่ร้ ูเรื่อง” ผมส่ายหน้ า ยอมให้ น ้าตาไหลลงมาแต่โดยดี ...
“ เฮ้ ย ไป!” พี่วฒ
ุ ิหนั เร่งเพื่อนที่ยืนอยู่ด้นนอก
“ พี่ครับ ผมขอโทษ ผมขอโทษที่ผมชกพี่ พี่ชกผมคืนได้ เลย จะเตะ ต่อย ผมก็ได้ แต่อย่าทาอะไรเพือ่ นผม” ผมบอกคุกเข่าลง
เพราะถึงจะยืนก็คงยืนไม่ไหวแล้ ว
“ ไม่ ว่ะ มันไม่สะใจ!”
“ พี่ ผมขอร้ องให้ ผมทาอะไรก็ได้ ” ผมเข้ าไปกอดขาพี่วฒ
ุ ิแต่ก็ถกู ถีบออกมา
แต่ผมไม่ยอมแพ้ เข้ าไปกอดพี่วฒ
ุ ิไว้ เหมือนเดิมแล้ วก็ถกู เตะออกมาอีก
“ ผมกราบพี่ก็ได้ พี่อยากทาอะไรก็มาลงที่ผม”
ผมกราบพี่วฒ
ุ ิจริงๆไม่อยากจะคิดว่าถ้ าธีถกู ทาร้ ายและบันบันถูกข่มขืนจริงๆมันจะเป็ นไง
อย่าให้ ใครได้ เจอแบบเดียวกับผมเลย มันทรมานร่างกาย มันทรมานหัวใจ .........
“ ..วุฒิกรูว่าพอเถอะว่ะ” พี่แบงค์ว่า และเรียกเพื่อน 5 คนที่กาลังเดินไปอาคาร 1กลับมา
“ ก็ได้ ...” พี่วฒ
ุ ิเดินมาหาผม แต่ผมถอยล่นด้ วยความกลัว
“ มรึงบอกว่าให้ กรูทาอะไรกับมรึงก็ได้ ใช่ไหม?”
“ ครับ” ผมบอก ถึงกลัวพี่วฒ
ุ ิแต่ก็ดีใจที่ธีกบั บันบันไม่ได้ มาเกี่ยวข้ องแล้ ว
“ กรูก็คิดไว้ แล้ วล่ะ.......”
“........................”
“ เฮ้ ! พวกมรึงกลับไปก่อน ที่เหลือกรูจดั การเอง” พี่วฒ
ุ ิบอก

ุ ิแค่ 2 คน
ตอนนี ้จึงเหลือผมกับพี่วฒ
“ โทรไปบอกเพื่อนมรึงว่าให้ กลับไปก่อน” พี่วฒ
ุ ิสงั่ ผมก็ทาตาม แม้ บนั บันจะถามว่าทาไม ด้ วยความสงสัย แต่ผมไม่ตอบ
และมันไม่ซกั ไซ้
“ แล้ วก็เก็บของตามกรูมา” ผมทาตามที่พี่วฒ
ุ ิสงั่ โดยไม่รีรอ เพราะกลัวพี่วฒ
ุ ิเปลี่ยนใจ
ไม่ไกลจากห้ องน ้าเท่าไร เป็ นถนนคอนกรีตมีรถเบนต์จอดอยู่
พี่วฒ
ุ ิมิเข้ าไปในรถโดยมีผมตามเข้ าไปติดๆและคนขับก็ขบั รถออกไป
“ เดี๋ยวกรูจะไปบ้ านมรึง”
"ไปบ้ านผม!!"
“ ใช่! แล้ วมรึงก็บอกแม่มรึงว่าเราปรับความเข้ าใจกันได้ แล้ ว ส่วนแผลที่หน้ ามรึงกับหน้ ากรูเป็ นเพราะมรึงโดนรุมตี
กรูเข้ าไปช่วยเลยโดนสวนกลับ...”
“ แม่ไม่เชื่อหรออกครับ”
“ เชื่อแน่นอน เพราะผู้ใหญ่กเ็ ป็ นแบบนี ้ เห็นคนที่อายุน้อยกว่าไร้ เดียงสา พร้ อมที่จะใหโอกาสให้ แก้ ตวั อยู่เสมอ
บวกกับกรูถกู ทาร้ ายแบบบนี ้อีก 100 ทัง้ 100 เห็นใจจนแทบจะอยากจะกระโจนเข้ ามาร่วมวง....”
“ .......................พี่คิดเรื่องนี ้มาก่อนแล้ วใช่ไหมครับ ทังเรื
้ ่องเมือ่ คืน” ผมถาม
และเริ่มเข้ าใจว่าทาไมพี่วฒ
ุ ิถงึ ได้ ทาแบบนัน้
“ ใช่ ตอนที่มรึงตบกรู กรูก็คิดแล้ วว่าจะให้ มรึงนรกทังเป็
้ นยังไง!” พี่วฒ
ุ ิว่าหันหน้ ามาทางผม แล้ วคลี่ยิ ้ม
“ ยังไง?” ผมว่ากอดเป้บนตักแน่น แต่ก็อยากรู้
“ กรูก็จะให้ มรึงเป็ นทาสกรูไง กรูบอกให้ มรึงทาอะไร มรึงต้ องทา กรูบอกให้ มรึงไปตายมรึงก็ต้องไป!”
“ .................แ ล้ ว.......” ผมอยากจะถามต่อ ถ้ าผมไม่ทาตามจะเกิดอะไรขึ ้น แต่ริมฝี ปากมันแข็งกระด้ าง
หวาดกลัวดวงตาที่พี่วฒ
ุ ิมองผม ทังน
้ ้าเสียง ทางบรรยากาศรอบตัว กลัวคาตอบที่จะได้ ยิน

“ แล้ วถ้ ามรึงไม่ทาตามที่กรูบอก มรึงจะเป็ นยังไงใช่ไหม....มรึงไม่เป็ นไรหรอก แต่คนที่มรึงรักจะเป็ นแทน อย่างวันนี ้ไง
ที่เพื่อนมรึงเกือบได้ เป็ นกระสอบให้ เพื่อนกรูซ้อมมวย และอีกคนที่เกือบจะมีผวั เป็ นโขยง..”
“ ...................”สายตาพี่วฒ
ุ ิบอกว่าเขาจะทาจริงๆแน่ๆถ้ าผมไม่ทาตาม.....
“ และที่กรูจะไปบ้ านมรึงก็เพื่อให้ แม่มรึงคิดว่ามรึงกับกรูเป็ นแฟนกันอะไรๆมันจะได้ ง่าย และอย่าคิดว่ากรูพิศวาสมรึงล่ะ
อย่างมรึงให้ ฟรีกรูยงั ต้ องคิดดูก่อน” คาพูดดูถกู ทาให้ ผมสะอึกเจ็บปวดในอก
นี่พี่แค้ นผมขนาดนี ้เลยหรือครับ
“ แต่กรูร้ ูว่ามรึงร่าน อยากได้ กรูจนตัวสัน่ ไว้ กรูมีอารมณ์จะสงเคราะห์ให้ แล้ วกัน”
พี่วฒ
ุ ิไม่วายพูดให้ ผมรู้สกึ ว่าตัวเองช่างไร้ ค่าสิ ้นดี
“ ไม่ต้อง ครับ” ผมบอกแล้ วนัง่ ขดตัว แม้ แอร์ ในรถจะไม่เย็นถึงขนาดนัน้ แต่ผมอยากทาตัวให้ เล็กทีส่ ดุ เท่านันเอง
้
“ ไม่ต้องตอบไม่ได้ ถาม”
“ ..........................”
“ และอย่ามีพิรุธ ให้ แม่มรึงจับได้ ไม่งนมรึ
ั ้ งได้ ร้ ูจกั กรูดีกว่านี ้แน่”
“ .......................”
ผมอยากย้ อนเวลาได้ ผมจะย้ อนวันนันวั
้ นที่พี่วฒ
ุ ิโทรหาผม ผมจะไม่รับ จะไม่รับรู้อะไรทังสิ
้ ้น.....
 บุพเพวายร้าย

6.

พอผมเข้าไปบ้าน
แม่ก็แปลกใจระคนตกใจที่เห็นผมกับพี่วฒ
ุ ิกลับมาด้วยกันและยังหน้าผมเยินบวมอีกโดยเฉพาะผม
“เกิดอะไรขึ้นจุม?”แม่ปรี่ เข้ามาดูหน้าผม พอแม่แตะหน้า ผมก็ร้องโอ๊ย ซี้ ด แสดงความเจ็บปวดออกทันที
“ ผมผิดเองครับ ผมผิดเอง” พี่วฒ
ุ ิบอกเหมือนรู ้สึกผิดเต็มประดา
“ ผิด เรื่ องอะไร?!”
“ แม่ครับผมโดนรุ่ นพี่ที่โรงเรี ยนรุ มเอา เพราะผมดันไปมองหน้าพี่เขา พี่เขานึกว่าผมหาเรื่ อง แต่ดีที่พี่วฒ
ุ ิเข้ามาช่วย..
ทา..ใ.ห้เราปรับความเข้าใจกันได้ครับ”
“ ปรับความเข้าใจ??”
“ ครับ ผมยกโทษให้พี่วฒ ุ ิสัญญาว่าจะไม่ทาแบบนั้นอีก”
ุ ิที่เขาเคยทาร้ายผม แต่ที่พี่เขาทาไปเพราะหึ งผม และพี่วฒ
ผมบอกเป็ นชุด เจ็บในอก ที่ตอ้ งหลอกแม่ตวั เอง
“ แต่แม่คิดว่า.....”
“ นะครับแม่ ยกโทษให้พี่วฒ
ุ ิดว้ ย เขาเป็ นคนที่ผมรัก...”
“ ผมขอโทษจริ งๆครับคุณป้ า ผมดูแลจุมเขาไม่ดีเอง” พี่วฒ
ุ ิวา่
“ ต้องดูกนั ไปก่อน...” แม่ผมว่าดูท่าท่านจะไม่คอยเชื่อพี่วฒ
ุ ิง่ายๆ
“ คุณแม่ครับ ผมรู ้วา่ คุณแม่ยงั ไม่เชื่อในตัวผม แต่ผมขอให้คุณแม่ให้โอกาสผมได้ลองพิสูจน์ตวั เอง ได้ไหมครับ”

“ ......................” เป็ นอันว่า แม่ผมเชื่อพี่วฒ

ุ ิจนได้ ซึ่งมันไม่แปลกเลย แม้แต่ผมเองยังงว่าพี่วฒ
ุ ิทาได้ยงั ไง
ทาเหมือนรักผมหมดหัวใจทั้งที่เมื่อกี้ยงั แทบจะกินเลือดกินเนื้อผมอยูเ่ ลย
.
.
.. ..........
.
..
พี่วฒ
ุ ิกลับไปแล้ว แม่ไม่ได้ถามผมอีกจนกระทัง่ ตอนเช้า ผมคิดว่าแม่คงนอนคิดเรื่ องผมทั้งคืน
เพราะตอนเช้าหน้าแม่ดูซีดมาก
“ จุม คิดดีแล้วหรื อลูก?” แม่ถามผมขณะที่ตกั ข้าวใส่ จานให้ผม
“ ครับ”
“ แม่ไม่สบายใจเลย ถึงจะเคารพการตัดสิ นใจอของลูก แต่มนั เร็วเกินไป...”
“ เพราะจุมเป็ นผูช้ ายใช่ไหมครับ?”
“ ไม่ใช่ ถึงจุมจะเป็ นอะไร ผูห้ ญิง ผูช้ าย หรื อเพศไหน จุมก็เป็ นลูกแม่ และมีสิทธิ์รักใครก็ได้
ขอแค่ไม่ทาความเดือดร้อนให้ใคร..”
“ แม่........................ขอบคุณครับ” ผมบอกซาบซึ้งบุญคุณแม่ที่ให้กาเนิดผม และเข้าใจผม
ถึงพ่อผมตายตั้งแต่ผมยังเด็กแต่ผมไม่รู้สึกว่าขาดความรัก แม่คือแม่และเป็ นพ่อของผม
“ มีอะไรก็บอกแม่”
“ ครับ” ผมให้แม่ลบู หัวผมต่อไป ไม่อยากให้หยุดเลย เพราะมันรู ้สึกดี ช่วยผ่อนคลายเรื่ องในใจให้สงบลงอย่างเหลือเชื่อ
แล้วผมขึ้นไปนอนต่อ วันนี้แม่ไม่ยอมให้ไปเรี ยนครับ ตอนเช้าหน้าผมบวมมากจน ตาข้างหนึ่งแทบมองไม่เห็น
แต่ผมก็ไม่ลืมโทรบอกบันบัน ว่าผมไม่สบายวันนี้ไม่ไปโรงเรี ยน หลังเลิกเรี ยน 2 คนนั้นคงมาหาผมแน่ๆ
ผมคงต้องคิดคาแก้ตวั ดีๆไว้ แต่ตอนนี้ขอนอนก่อนปวดหัวจนแทบจะระเบิดอยูแ่ ล้ว
ถ้าหลับแล้วตื่นขึ้นมา แล้วพบว่า ทุกเรื่ องฝันไปคงจะดีไม่ใช่นอ้ ย...
และผมก็หลับไปด้วยพิษไข้ ยาลดไข้ และแก้ยาปวด
.

ตอนเที่ยงแม่โทรมาครับ ว่าให้ผมอุ่นกับข้าวที่อยูใ่ นตูแ้ ล้วกินข้าวเที่ยงกินยา แม่เป็ นห่วงผมมากวันนี้กอ็ ยากจะแลกเวร

แต่ไม่มีใครว่างพอแลกได้แลย

กริ้ งๆ
ุ ิก็โทรมา ผมจาต้องกดรับ ทั้งที่ไม่อยากจะพูดเลย
ทันทีที่แม่วาง พี่วฒ
“ ครับ”

“ทาไมมรึงไม่ มาเรียน มรึงคิดจะหลบหน้ ากรูใช่ ไหม!”“ วันนี้ผมไม่สบาย” ผมบอก

“ คิดจะหลบก็หลบมันได้ตลอด” ดูเหมือนพี่วฒ
ุ ิจะไม่ฟังที่ผมพูดด้วยซ้ า
“ ผมไม่สบายจริ งๆไม่เชื่อพีก่ ็มาดูเองเลย” ผมบอก ทาไมเขาไม่ฟังที่ผมพูดบ้าง
“ ก็มรึ งชอบตอแหล่ พูดไม่ตรงการกระทา!!”
“ ........................................” ผมสะอึ้กกับคาพดพี่วฒ
ุ ิ ผมไม่เคยโกหกเลย
แต่ตอนนี้ผมโกหกแม่ตวั เอง โกหกเพื่อนของผมก็เพราะพี่วฒ
ุ ิ แต่ผมพูดไปคงไม่จบแค่น้ ีแน่
“ พี่ครับผมขอเถอะผมปวดหัวจะไปกินข้าวและกินยานอน”
“ นี่มรึ งกล้าผมกับกรู แบบนี้ มรึ งรู ้ไหมว่าจะได้รับผลยังไง!” ผมปวดหัวมากยิง่ พูดกับพี่วฒ
ุ ิกย็ งิ่ ปวดหัว
ผมเลยกดปิ ดเสี ยง อะไรจะเกิดมันก็ตอ้ งเกิด แล้วออกมาจากห้องลงไปข้างล่าง
 ในตูม้ ีขา้ วผัด กับแกงจืดผมเอาไปอุน่ แต่กินได้นิดเดียวเพราะมันฝื ดคอ ก่อนที่จะขึ้นห้องไปกินยา แล้วนอนต่อ
ผมยังง่วงและปวดหัวอยูม่ ากครับ
ุ ิโทรมาไม่ได้รับ 2 สาย และมีขอ้ ความเข้ามาจากบันบันด้วย แต่ลงชื่อ 2 คน
ในมือถือ พี่วฒ

เป็ นไงบ้าง? เลิกเรี ยนไปหานะที่รัก จุ๊บๆ 2 ที

< บันบันและทาสรับใช้นายธี
ผมปวดหัวตุบๆแต่ยมิ้ จนขาเลยครับเมื่ออ่านจบ
…………………….บันบันเฮฮาได้ตลอดสิ น่า~
ขาแล้วก็มานัง่ เจ็บแก้มเจ็บหน้ามันสะเทือนสิ ครับ แต่คมุ ้ ...ว่าแล้วก็นอนต่อดีกว่า

สัมผัสลื่นๆสากชวนให้รู้สึกอึดอัดประหลาด ริ มฝี ปาก อืม...............

!? อึดอัด........หายใจไม่ออก หายใจไม่ออก
พรึ่ บ!
ผมลืมตาขึ้นสิ่ งที่เห็นดวงตาคมกริ บที่จอ้ งผมอยู่ ริ มฝี ปากผมถูกประกบด้วยปากเจ้าของดวงตานั้น
ปลายลิ้นในปากซอนไซอย่างชานาญ
ผลัก!
ผมผลัก่ พี่วฒ
ุ ิเต็มแรงตกใจ แล้วรี บลุกขึ้น
“ กรู คิดแล้วว่ามรึ งต้องตื่น!” พี่วฒ
ุ ิวา่ ลุกขึ้นจากเตียงไม่เร่ งรี บ เดินสารวจห้องวนไปวนมา
“ พี่ มาที่นี่ได้ยงั ไง?” ผมถาม มองพี่วฒ
ุ ิดว้ ยความไม่สบายใจ
นาฬิกาดิจิดอลหัวเตียง บอกเวลา 15.00
“ ขับรถมา แล้วก็เดินขึ้นมา” พี่วฒ
ุ ิบอกเปิ ดลิน้ ชักผม หยิบปากกา ดินสอขึ้นมาแล้วโยนทิง้ เห็นหนังสื อ
หรื อสมุดก็เปิ ดดูแล้วเก็บแบบส่งๆ
“ พี่มาดูผมว่าผมป่ วยจริ งหรื อเปล่า?”แม่คงไม่ได้ลอ็ กประตูเพราะคิดว่าธีหรื อบันบันอาจจะมา
ละเป็ นตอนกลางวันด้วยไม่ลอ็ กคงไม่เป็ นไร
“ ใช่” พี่วฒ
ุ ิตอบ ไปเปิ ดตูเ้ สื้ อผ้าผม ไล่ดูเสื้ อที่แขวนไว้ บ้างตัวก็หยิบออกมาดูแล้วก็โยนทิ้งใส่ เข้าไปไม่ใส่ใจ
“ พี่ นัน่ มันของของผมนะ” ผมว่าทนไม่ได้ที่พี่วฒ
ุ ิจะมาเที่ยวรื้ อค้นของผมแล้วทิง้ ส่งๆไปแบบนี้
“ เสื้ อที่มรึ งไปใส่ ไปหากรู วนั นั้นกรู มาเห่ยแล้ว แต่ที่มีอยูใ่ นตูม้ รึ งดูไม่ได้ ...” พี่วฒ
ุ ิวา่ แล้วหันมาจ้องผมที่นงั่ อยูบ่ นเตียง
“ ......................................................”
“มรึ งเป็ นของกรู ของของมรึ งก็ตอ้ งเป็ นของกรู .....................” พูดจบก็เดินเข้ามาหา ผมจึงเป็ นฝ่ ายขยับหนี
แต่เขากลับนัง่ บนขาผม
“ หน้ามรึ งดูดีมากเลยว่ะ!” พี่วฒ
ุ ิวา่ ยกมือจะมาจับหน้าผม แต่ความกลัวทาให้ผมปั ดออก

“ เอ๊ะ! มรึงนี่” พี่วฒ

ุ ิวา่ ลุกขึ้นตรงปรี่ เข้ามาหาผม
บรื น~
เสี ยงรถแม่กลับมาเร็วกว่าปกติ ท่านคงเป็ นห่วงผม ผมอยากให้ท่านเปิ ดประตูเข้ามาตอนนี้เลย
“ มรึ งโชคดีไป ถ้าคราวหน้ามรึ งกล้าปั ดมือกรู อีกล่ะก็.....น่าดู”

ก็อกๆ ๆ
“ ครับผม” พี่วฒ
ุ ิวา่ แล้วเปิ ดประตู “ สวัสดครับ”
“ นี่...?” แม่หนั มามองผม คงจะถามว่าพี่วฒ
ุ ิมาอยูท่ ี่นี่ได้ไง
“ สวัสดีครับ ผมมาตั้งแต่เที่ยงแล้วล่ะครับ ตอนโทรมาหาจุมทราบว่าคุณแม่ไปทางานเลยมาดูแลจุม
อยากจะมาตั้งแต่เช้าเหมือนกันแต่ตอนเช้ามีสอบ” พี่วฒ
ุ ิแจงไม่ได้อายปากเลย เขาโกหกเป็ นชุดเหมือนมันเป็ นเรื่ องปกติ
และยังเรี ยกแม่ผมว่า คุณแม่ อีก
“ สวัสดีจะ้ แล้วตอนบ่ายมาอาจารย์เขาไม่วา่ เหรอ?” แม่ถามเดินเอามาแตะหน้าผากผม บอกว่าไข้ลดลงมาก
แต่อาหารบวมยังคงมากอยู่ พรุ่ งนี้ก็ลดลงกว่านี้แต่ไม่มากเท่าไร
“ ตอนบ่ายเป็ นวิชาที่ผมถนัด ผมขาดเรี ยนคาบ 2 คาบคงไม่เป็ นไร” พี่วฒ
ุ ินงั่ ลงบนเตียง แล้วหันมามองผม
“ จุม เหงื่ออกแล้ว เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้ นะ”
“ ไม่เป็ นไร เดี๋ยวผมให้แม่เช็ดให้” ผมบอก แต่พอสบตาพี่วฒ
ุ ิที่นิ่งคาดโทษผมแล้ว ผมจาต้องเปลี่ยนใจ
“ ...........ให้พี่เช็ดให้ก็ได้ครับ.........” ผมบอก
แม่มองหน้าผมนิดหนึ่งแล้วเอามือขยี้หวั ผมเบาๆก่อนที่จะออกไปและบอกให้ลงไปกินข้าวตอน 6 โมง และยังชวนพี่วฒ
ุ ิอีก
“ ...............................................................เมื่อกี้มรึ งจะพูดอะไรกันแน่”
ุ ิจากหน้ามือเป็ นหลังตีนเมื่ออยูก่ บั ผม 2 คน
พี่วฒ
“ พี่หมายถึงอะไร”
“ พอกรู บอกว่าจะเช็ดตัวให้ บอกว่าจะให้แม่เช็ดให้”
“ ...................................แล้วจะให้ผมพูดออะไรล่ะ?”
ผมถามแต่พี่วฒ
ุ ิดูจะไม่ชอบที่ผมตอบแบบนั้น

“ เถียง!”
“ ผมเปล่า”
“ เดี๋ยะ มรึ งนี่กวนตรี นกรู ตลอด”
“ ..............................................................................”
ผมพูดอะไรก็ผดิ ไปหมด เพราะงั้นผมไม่พดู ดีกว่า
พี่วฒ
ุ ิมองหน้าผม แล้วไม่พดู อะไร สงสัยผมไม่พดู จะเป็ นการดีที่สุด
แต่เขากลับขยับมาหาผมรวดเร็ วก่อนที่มือจะกาคอเสื้ อผม
“ พพะพี่จะทาอะไร?!” ผมถามตกใจที่อยูๆ่ ก็มาจับมาดึงเสื้ อ
“ ...เงียบน่า” พี่วฒ
ุ ิวา่ จะถอดเสื้ อผมให้ได้
“ พี่วฒ ุ ิแน่น ยอมรับมากกลัวเลยครับไม่รู้วา่ พี่วฒ
ุ ิหยุดนะ!!” ผมบอกกามือที่วฒ ุ ิจะทาอะไรกันแน่
“ กรู จะ เช็ดตัวให้มรึ งไง!” พี่วฒ
ุ ิยมิ้ ยิง่ เห็นผมลนลานก็ยมิ้ ยิม้ กว้างขึ้น
“ ไม่ตอ้ ง ไม่ตอ้ ง ! ผมจะอาบน้ า” ผมบอกจับมือพี่วฒ
ุ ิไว้ไม่ยอมปล่อยเหมือนกัน ผมเดาใจเขาไม่ถกู เลย
“ ก็ไปอาบดิ” พี่วฒ
ุ ิวา่ ปล่อยมือจากผมแล้วลุกขึ้นปั ดฝุ่ นจากเสื้ อ ผมไม่ได้สกปรกขนาดนั้นสักหน่อย ผมรี บลุกขึ้นเลยล่ะครับ
ุ ิจะทาอะไรแปลกๆอีก คว้าได้ผา้ เช็ดตัวก็รีบเข้าห้องน้ า แต่นึกขึ้นได้วา่ ยังไมได้เอาชุดที่จะใส่ ไปด้วย
กลัวว่าพี่วฒ
เลยต้องรี บออกไปเอา เลือกๆจากที่กองๆในนั้นแหละครับ
ุ ิอยูใ่ นห้อง รู ้สึกว่าอากาศมันน้อยลงจนอึดอัด
ผมเข้ามาในห้องน้ าค่อยหายใจโล่งขึ้นหน่อย พอมีพี่วฒ
เดินผ่านกระจกเห็นหน้าตัวเองแล้วอุบาทว์มากเลยครับ หน้าข้างหนึ่งบวมแดง ตาข้างหนึ่งก็มองเห็นแค่ริบรี่
ใครเห็นใครก็ตอ้ งตกใจ
“ ................................” ผมเปิ ดผักบัวแล้วเอามือไปรอง โดนน้ าแล้วเย็นเจี้ยบเลยครับ
หนาวจนขนลุก เลยตัดสิ นใจเช็ดตัวจะดีกว่า
เสร็ จตัวเสร็ จผมก็ใส่ เสื้ อผ้าแล้วก็อยูใ่ นห้องน้ านัน่ แหละครับ ผมไม่ออกไปหรอก รอให้ 6 โมงครึ่ งแล้วค่อยลงไปกินข้าว
.
..
ตุบๆ
เสี ยงทุบประตูทาให้ผมสะดุง้ ตื่น ผมเผลอหลับไปคาชักโครกตอนไหนไม่รู้
“ ออกมาได้แล้ว ไม่ง้ นั กรู ผงั ประตู” ผมรี บกระลุกขึ้นรับไปเปิ ดประตู เห็นพี่วฒ
ุ ิบอกบุญไม่รับอยูห่ น้าประตู
“ อาบเป็ นชัว่ โมง กรู นึกว่าตายคาห้องน้ าไปแล้ว” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วดึงผมที่ยนิ่ เก้ๆกังๆไม่รู้จะทาไงดีให้ออกมา
ก็พี่วฒ
ุ ิยนื ซ่ะเต็มประตูเลย
“ ......................................”
ก็อกๆ เสี ยงเคาะประตูไม่รู้วา่ ไง ผมและพี่วฒ
ุ ิหนั ไปมองผมกกัน แล้วประตูก็เปิ ดออกออก บันบันกับธีครับ
“ บันบัน ธี” ผมว่าเดินเลี่ยงออกไปเพื่อน พี่วฒ
ุ ิก็เดินตามมาครับ
พอธีกบั พี่วฒ
ุ ิเจอหน้ากันก็เหมือนโลกมันนิ่งไม่หมุน แต่พอบันบันแตะแขนเท่านั้นแหละไอ้ธีมนั เลยรู ้สึกตัวหันหน้ามาหา
ผม
“ เป็ นไง?” ธีถามผม ลากแขนบันบันมาติดๆ ทาเหมือนไม่มีพี่วฒ
ุ ิอยูใ่ นห้อง
“ ดีข้ ึนแล้ว พรุ่ งนี้คงไปเรี ยนได้” ผมตอบขึ้นไปนัง่ บนเตียง โดยมีบนั บันไปนัง่ ตามทาเหมือนผมทุกอย่าง
ตากลมโตๆมองผมตาปริ บๆ
“ ป้ าจันทร์บอกว่ารุ่ นพี่รุมมรึ ง กลุม่ ไหนว่ะ กรู จะไปเอาคืน”
“ ธี อย่าสาวความยาวเลย แก้แค้นกันไปกันมาไม่จบ” ผมบอกเลี่ยงที่จะตอบคาถามไปในตัว
“ ...................................แล้วป้ าจันทร์ยงั บอกอีกว่ามรึ งจะคบกับมัน...”

“ เฮ้ ย! กรูพี่มรึงให้ มันมีสามาคารวะหน่ อย” พี่วฒ

ุ ิวา่ ลุกจากที่นงั่ บนเก้าอี้ผมก็ยนื ขึ้น
“ เป็ นพี่แต่ ทาตัวเหีย้ จะเรียกให้ มันเสี ยปากทาไม!” ธีโต้ตอบเจ็บแสบไม่แพ้กนั
ผมรี บลุกไปห้ามธีก่อนที่จะเดินไปหาพี่วฒ
ุ ิแล้ววางมวยกันอีก
“ ธี ไม่เอาน่า”
“ ใช่สิ มันเป็ นผัวมรึ ง กรู กบั บันบันก็แค่เพื่อน มรึ งจะเข้าข้างมันก็ไม่แปลก” ธีวา่ ปั ดมือผมที่จบั ไหล่ออก..
ทาไมล่ะธี ทาไมไม่เข้าใจกันบ้าง สาหรับธี บันบันแล้วเป็ นเพื่อนที่สาคัญที่สุดของผมเลย พูดแบบนี้ผมน้อยใจมาก
“ ธี ทาไมมรึ งพูดแบบนี้ล่ะ” ผมถามน้ าคาคลอเลยครับ
“ ก็มนั จริ ง” ธีตอบแต่พอหันหน้ามาหาผม มันก็รู้สึกผิดที่พดู กับผมแบบนั้น
“ขอโทษ”
“ ถ้ามรึ งรู ้วา่ มรึ งผิด อย่าพูดแบบนี้อีกนะ” ผมบอกเช็ดน้ าที่คลอเบ้าตาก่อนที่มนั จะไหลลลงมา
“ กรู ไม่พดู แล้วล่ะ” ธีวา่ ลูบหัวผมยังกะว่าผมเป็ นเด็กผมก็ปัดออกสิ ครับ แกล้งงอนให้งอ้ สักหน่อย
“ จุม อ่ะ” ธีเดินมาหาผมที่เตียง มันเหล่ตาไปหาบันบันว่าให้ช่วยง้อผมหน่อย แต่บนั บันมันไม่สนใจครับ
ไอ้ธีเลยหน้าซี ดเลยนึกว่าผมจะโกรธมันจริ งๆ
เห็นแล้วสงสาร ไม่แหล้งมันแล้วครับเห็นคนตัวโตมาทาท่าเหมือนหมาคิดสั้น แล้วไม่หนุก
“ ยิม้ หน่อยดิธี แค่ลอ้ เล่นเอง” ผมบอก เท่านั้นแหละครับหน้าธีมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันตา

“ นี่ พวกมรึ ง 2 คนเมื่อไรจะกลับ” พี่วฒ

ุ ิถาม ธีหนั ควับตามเสี ยงคนพูด
“ แล้วมรึ งล่ะเมื่อไรจะกลับ?”
“ ไม่กลับ นี่บา้ นเมียกรู กรู จะอยูน่ านแค่ไหนก็ได้...” พี่วฒ
ุ ิวา่ หน้าผมร้อนขึ้นด้วยความอายทันที
พอผมหันไปบันบันก็เห็นว่ากาลังจ้องผมอยูเ่ ช่นกัน
“ มรึ งพูดแบบนี้ตอ่ ยกันเลยดีกว่า!” ธีจะลุกขึ้นแต่ผมดึงแขนไว้ มันเลยหันมาหา ผมส่ ายหน้าบอกมันไม่อยากให้มีเรื่ อง
มันจึงหายเข้าลุกๆ ผมรู ้วา่ ผมพยายามอดกลั้น
“ พี่วฒ
ุ ิ ผมว่าพี่กลับเถอะครับ” ผมบอกเชิงขอร้อง
“ กรู ไม่กลับ ใครก็สั่งกรู ไม่ได้” พี่วฒ
ุ ิตอบนัง่ ลงเก้าอี้ไม้ของผมเช่นเดิม
“ กรู กบั บันบันก็ไม่กลับ” ธีบอก ผมลอบถอนหายใจ
“ แต่กรู จะกลับ” บันบับว่าลุกขึ้นจากเตียง
“ บันบัน อย่าเพิ่งกลับนะ” ไอ้ธีขอร้องแต่บนั บันไม่ยอมครับจะกลับท่าเดียว ผมรู ้วา่ บันบันคิดอะไรอยูเ่ ขาคงจะช่วยผม
“ ถ้ามรึ งไม่กลับพร้อมกรู กรู จะโทรให้ไอ้กนั ต์มารับ” บันบันว่า
เท่านั้นแหละธีลกุ ขึ้นยืนตัวตรงพร้อมที่จะกลับกับบันบันทันทีทนั ใด
“ ....จุมเจอกันพรุ่ งนี้นะ” บันบันบอกแล้วเดินดึงแขนธีออกไปด้วย
“.............................”
“มรึ งอย่าดีใจว่า มรึ งเป็ นเมียกรู ถ้าแค่พดู ไปส่ งๆ มรึ งแค่นางบาเรอยังเอื้อมไม่ถึง......” พี่วฒ
ุ ิวา่ และไม่พดู อะไรอีก
ผมนอนหันหลังให้พี่วฒ
ุ ิไมได้โต้ตอบอะไร ได้แต่ปล่อยให้น้ าตามันไหลออกมา......

ุ ิก็กลับไปเหมือนกันครับ ผมโล่งใจมากที่พี่วฒ
สักครึ่ งชัว่ โมงผ่านไปได้ พี่วฒ ุ ิกลับไปเสี ยได้

บุพเพวายร้าย

7.

ยิง่ กว่าวันจันทร์ครับ เมื่อผมมาถึงโรงเรี ยนเพื่อนในห้องจ้องหน้าผมที่เขียวช้ าทั้ง 2 ข้าง ตาข้างหนึ่งม่วงคล้ า

ถ้าเป็ นผมก็สงสัยอยากรู ้ แต่จะถามหรื อไม่น้ นั อีกเรื่ องหนึ่ง

“ ดูดิ หน้าหล่อๆของมรึ งมีมลทินหมดเลย” บันบันพูดพร้อมทั้งเอามือมาจับหน้าผม

และมันไม่จบั เปล่าๆนะครับยังเอานิ้วจิ้มๆไม่กลัวผมเจ็บอีกต่างหาก

“ โอ๊ย!! บันบัน มันเจ็บ!” ผมร้องจี๋เอวมันบ้าง เอาคืนมาทากรู เจ็บเหมือนกันนะเฟ้ ย!! ผมทาเบาๆนะครับกลัวธีเอาคืน

“ ไอ้จุม มันจักกะจี๋ โอ๊ย!!! ธีช่วยเมียด้วย ช่วยด้วย” ไอ้บบั บันวิ่งไปหาธี แล้วไปนัง่ ตักธีไม่เกรงกลัวใคร

เพื่อนในห้องก็อยูก่ นั ครบแต่ชินกันหมดแล้ว เรื่ องปกติที่บนั บันจะพูดและแสดงออกความเป็ นเจ้าเข้าเจ้าของธี

“ ธี…” พอไอ้ตวั เล็กไปนัง่ ปั้บธีก็กอดไว้ปปุ๊

 “ แบร่ ~~” ไอ้บนั บันมันเยาะเย้นผมบนตักธีครับ

“ ฝากไว้ก่อนเถอะ” ผมบอกนัง่ บนโต๊ะ ปวดเนื้อปวดตัว นี่ถา้ บันบันมันไม่ไปหาธีผมก็ทาอะไรมันไม่ได้หรอกครับ

“ ฝากไว้ไม่มาเอาคิดดอกด้วย คิกๆ” บันบันมันว่านัง่ ตักธียงั กะลูกลิง

“ เฮ้ ยๆ เฮียมาแล้ว” เสี ยงจากด้านนอก เฮียนี่หมายอาจารย์ปักธงอาจารย์สอนคณิ ตศาตรต์ครับ และคาบนี่สอบเก็บคะแนนด้วย

พวกผมเข้าที่นงั่ ตัวตรงเตรี ยมสอบ ผมไม่ค่อยหนักใจเท่าไรเพาะเป็ นวิชาที่ผมถนัด เป็ นห่วงก็แต่บนั บันครับ

เพราะมันไม่ถนัดทุกวิชา นอกจากศิลปะศึกษา

......

หลังจากสอบเสร็ จ บันบันบ่นหน้ามุ่ยจนพักเที่ยง

“ แง้ แง้ กรู ตอ้ งสอบซ่อมแน่ ธีจ๋า~” ไอ้บนั บันมันคร่ าครวญเหมือนสอบทุกครั้ง

 มันไม่ออ้ นไอ้ธีเปล่าๆนะครับมันกินโค้กของโปรดมันไปด้วย แล้วยังจ้องจานตรงหน้าธีอีก

“ สปาเก็ตตี้ของโปรด กรู ” บันบันมันว่ามองจานสปาเก็ตตี้ของธี น้ าลายไหลยืด แต่จานตรงหน้าที่บนั บันสัง่ เป็ นข้าวผัดทะเล

“ กินข้าวผัดให้หมดก่อน เดี๋ยวสัง่ ให้” ธีบอก แต่บนั บันมันไม่ยอมดึงจานสปาเก็ตตี้ธีมา แล้วเอาแขนล้อมไว้ท้ งั 2 จาน

ประมาณว่าอย่ามากินของกรู นะ

“ .............................................”

“ งั้นเดี๋ยวกรู ไปหาซื้ออย่างอื่นมากิน มรึ งจะเอาอะไรไหม?” ธีถามผม ผมส่ ายหน้าตอบ ไม่รู้สึกว่ามันเป็ นแฟนกันเลย

นี่มนั พ่อกับลูกชายจอมซนชัดๆ

ธีมนั เดินไปร้านข้าวราดแกงที่อยูไ่ กลออกไป 2 ร้าน

“ บันบัน มรึ งเอาแต่ใจเกินไปหรื อเปล่าว่ะ” ผมปราบ เคี้ยวข้าวช้าๆเพราะยังเจ็บปากอยู่

“ ไม่หรอก มรึ งเห็นอย่างงั้น แต่เวลามันเอากรู มันเอาแต่ใจกว่ากรู อีก เพราะงั้นต้องเอาคืน..”

ไอ้บนั บันมันพูดไม่อายปากแต่ผมอาย

บันบันมีอะไรก็ไม่ปิดปั งผมหรอกเราคุยกันตลอดทั้งธี และยังรู ้อีกว่าวันที่บนั บันกับธีมีอะไร คือวันศุกร์และวันเสาร์เท่านั้น

เป็ นคาขาดของนายบันบันเขานัน่ แหละครับ เพราะงั้นพอถึงวันศุกร์นายธีของเราจะดี้ดา้ เป็ นพิเศษ

ก่อนหน้านี้ผมเคยถามบันบันว่าทาไมต้องศุกร์กบั เสาร์ คาตอบคือเพราะมันเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว ..

ตอนนั้นผมไม่คอ่ ยเข้าใจแต่ตอนนี้ผมเข้าใจดีเลยล่ะ

“ งั้นเลยเหรอ.....” ผมหันไปมองไอ้ธีที่ต่อแถวซื้อข้าว แล้วคิดว่าจริ งเหรอ ไอ้ธีมนั ไม่กล้าหือกับบันบันเหรอ?

 กริ้ งๆๆ

ผมเอามือถือขึ้นมาดู

พี่วฒ
ุ ิ!!??

“ ใครโทรมา?” บันบันถามแต่ไม่เงยหน้าขึ้นมาจากเส้นสปาเก็ตตี้

“ แม่ น่ะ?” ผมตอบ แล้วกดรับ

“ ครับ”

“ ทาไมรับช้า” เสี ยงพี่วฒ

ุ ิถามหงุดหงิด

“ กาลังกินข้าวกับธี บันบัน” ผมตอบเอามือป้ องโทรศัพท์ กลัวบันบันได้ยนิ เพราะพี่วฒ

ุ ิพดู เสี ยงดังมาก

“ ให้เวลามรึ ง 5 นาทีมาหากรู ที่ตึกคหกรรม” พูดจบพี่วฒ

ุ ิก็วางไปเลย ผมโทรไปก็ไม่รับ

จะทายังไงดี พี่วฒ
ุ ิให้ผมไปหาทาไม?

“ มีไรป่ ะ หน้าซี ดๆ” บันบันถาม พอดีกบั ธีนงั่ ลงพร้อมจานข้าววางลงบนโต๊ะ

“ ปะเปล่า แม่บอกว่าวันนี้จะกลับดึก จะเข้าแทนเพือ่ น 4 ชัว่ โมง” ผมโกหกอีก รู ้สึกผิดมากขึ้นเรื่ อยๆที่โกหกเพื่อน

และยังเอาแม่มาเป็ นข้ออ้างอีก
 “ กรู อิ่มแล้ว พวกมรึ งจะไปไหนต่อ?”

“ ห้องคอมฯ” บันบันตอบ

“ แล้วเจอกันที่นนั่ นะ แต่ตอนนี้กรู ไปห้องน้ าก่อน” ผมบอกเอาจานข้าวตัวเองไปเก็บ พยามยามจะไม่ให้มือสั่น

และไม่ให้มีพิรุธ แล้ววิง่ ไปตึกคหกรรม

ุ ินงั่ อยูข่ า้ งตึก ตรงนั้นจะมีมา้ นัง่ อยู่ 2 สามตัว

แต่ พอผมมาถึงตึกปิ ดครับ เลยเดินดูรอบๆพวกพี่วฒ

“ เฮ้ ย!! มาแล้ว” เสี ยงคนหนึ่งพูดแต่ผมไม่เห็นหน้าเพราะก้มหน้าอยู่

“ ไปซื้อโค้กมา”

“ ครับ” ผมตอบ แล้วรี บไปซุ่มโค้ก ให้เร็ วที่สุด เพราะผมไม่อยากยืนอยูต่ รงนั้นนาน

สายตาของพี่วฒ ุ ิที่จบั จ้องผมอยู่

ุ ิและเพื่อนพี่วฒ

เร็ วกว่าที่ผมคิดมาก ผมมีแก้วโค้กอยูใ่ นมือและต้องไปให้พี่วฒ

ุ ิอีก ทาไมคิวมันไม่ยาวกว่านี้นะ

“ ซื้ อมาแก้วเดียว มรึ งไม่เห็นหรื อไง เพือ่ นกรู อยูก่ นั 5 หก คน กรู วา่ สมองมรึ งมันกลวงแต่แค่น้ ีน่าจะคิดได้”

มีเสี ยงหัวเราะคิกคักเพื่อนพี่วฒ
ุ ิสอดแทรกให้ผมรู ้สึกว่าตัวเองเป็ นไอ้งงั่

“ ขอโทษครับ” ผมบอก

“ ไปซื้อมาเพิม่ และคราวนี้กรู ไม่ตอ้ งบอก คงรู ้ใช่ไหมว่าต้องซื้ อมากี่แก้ว”

 “ ครับ” ผมรับคาพร้อมทั้งวิง่ ออกมา

มาถึงซุ่มน้ าคราวนี้คนเยอะมากเลยครับ

ผมเลยต้องต่อแถว ราว 15 นาทีได้ ผมสั่ง 5 แก้ว แต่ผมถือไม่หมด เลยขอถุงพี่เขามาใส่ โดยปกิพี่เขาไม่มีถุงให้ใส่

พี่เขาเลยเอาถุงกระดาษให้ เวลาถือผมจึงต้องระวังไม่ให้มนั หกจนกระดาษขาดไปเสี ยก่อน

“ นี่มรึงไปซื้อโค้ ก หรือมรึงไปช่ วยเขาตั้งโรงงานวะ!!” ประโยคแรกที่พี่วฒ

ุ ิพดู เมื่อผมไปถึง

“ ตอนเที่ยงคนเยอะ ผมต้องต่อคิว” ผมบอกยืน่ ถุงให้ คนที่รับไปคือพี่ชนะ

“ คนเยอะ หรื อว่ามรึ งจะแกล้งให้กรู รอ”

“ คนเยอะจริ งๆครับ ไม่เชื่อพี่ไปดูได้” ผมรี บออกตัวกลัวว่าพี่วฒ

ุ ิจะเข้าใจผิด

พรึ่บ!!

พี่วฒ
ุ ิสาดโค้กแก้วแรกที่ผมซื้ อมา ใส่หน้าผม เสี ยงพูดคุย และเสี ยงหัวเราะคิกคักเพือ่ นพี่วฒ
ุ ิหายไป มีแต่เสี ยงหัวใจผมเต้น

กับใบหน้าเย็นๆเจ็บๆจากน้ าแข็งในแก้ว

“ ไอ้วฒ
ุ ิทาเกินไปหรื อเปล่าว่ะ?” พี่แบงค์วา่

“ มันหาว่ ากรูปรับปรามัน” พี่วุฒิวา่ ยืนขึ้น แล้วเดินมาหาผมที่ลูบน้ าออกจากหน้าตัวเอง

“ ไม่ใช่ครับ ผมแค่บอกพี่เฉยๆ” ทั้งน้ าตาทั้งโค้กไหลลงมา มันจะไม่เจ็บขนาดนี้ถา้ คนที่ทาไม่ใช่พี่วฒ
ุ ิ....

“ นี่มรึงยังกล้าเถียงกรู!!” พี่วฒ
ุ ิวา่ ผลักไหล่ผม พี่แบงค์รีบเข้ามาห้าม แล้วส่งสายตาให้ผมไปได้

ผมหอบตัวเองทั้งน้ าตาไปยังที่ที่ผมคิดว่ามันน่าจะปลอดคนและเป็ นส่ วนตัวที่สุด –ห้องน้ าอีกแล้ว-

ผมพยายามจะกลั้นน้ าตา เสี ยงสะอื้น แต่มนั ทาได้ยากเหลือเกิน

กริ้ งๆ

กริ้ งๆ

บันบันโทรมาคงจะถามผมว่าอยูไ่ หน เพราะตอนนี้บนั บันกับธีคงอยูท่ ี่หอ้ งคอมฯแล้วแต่ไม่เห็นผม

ผมแค่ปิดเสี ยงไม่ได้รับ เพราะถ้ารับ ผมคงต้องร้องไห้โฮแน่ๆ

ตอนนี้ผมต้องร้องให้พอ ตอนบ่ายจะได้ไม่ร้องอีก........

แค่ 2 เดือนผมต้องทนให้ได้ แค่ 2 เดือนพี่วฒ

ุ ิก็จะเรี ยนจบแล้ว
 2 เดือนไม่นาน แต่ตอนนี้ผา่ นไปแค่นาทีก็นานเหลือเกิน........

....

ตอนบ่ายบันบันถามเรื่ องเสื้ อที่เปี ยก ผมโกหกว่ากาลังเดินกินโค้กอยูด่ ีๆดันสะดุดขาตัวซ่ะงั้น เลยมีสภาพอย่างที่เห็น

และสาเหตุที่ไม่ได้รับโทรศัพท์เพราะผมปิ ดเสี ยงไว้เลยไม่ได้ยนิ ...ผมโกหกเป็ นว่าเล่น...

ุ ิกไ็ ม่ปล่อยให้ผมได้กลับสบายๆ
หลังเลิกเรี ยนผมกาลังจะกลับบ้านแต่พี่วฒ

“ ครับ?” ผมรับโทรศัพท์พี่วฒ
ุ ิท้ งั ที่ไม่อยากรับ

“ มรึ งอย่าเพิ่งกลับ รอกรู อยูต่ ึกคหกรรมเดี๋ยวไปหา” พี่วฒ

ุ ิบอกแล้ววางไปเช่นเดิม

ผมจาต้องต้องบอกธีกบั บันบันว่าลืมของให้กลับไปก่อน ตอนแรกบันบันกับธีไม่ยอมครับ จนผมต้องขอร้องกันเลยทีเดียว

ตอนนั้นมันก็ 6 โมงแล้วเพราะกว่าจะล้างห้องน้ าช่วยธีเสร็ จก็นานเหมือนกัน

ผมไปหาพี่วฒ
ุ ิที่ตึกคหกรรมแต่ไม่เจอ ผมคิดว่าพี่วฒ
ุ ิคงยังไม่มา แต่รอนานกว่าครึ่ งชัว่ โมงก็ยงั ไม่มา ผมโทรไปไม่รับ

แต่ผมก็ไม่กล้ากลับไปก่อน เดี๋ยวพีว่ ฒ
ุ ิมาไม่เจอผม จะหาเรื่ องว่าผมอีก

ผมนัง่ รอพี่วฒ
ุ ิตรงม้านัง่ ที่พี่วฒ
ุ ินงั่ เมื่อเที่ยง ส่ วนตึกปิ ดไปแล้ว

ทุ่มหนึ่งแล้วครับ แต่พี่วฒ
ุ ิก็ยงั ไม่มา ในโรงเรี ยนเงียบมาก และไม่น่าจะเหลือใครอยูน่ อกจากผมแล้ว มันทั้งมืดและเงียบ
 พอคิดถึงเรื่ องเล่าตานานของโรงเรี ยนมันก็เหมือนจะมีผอี อกมาจริ งๆ

ทุ่มครึ่ ง พี่วฒ
ุ ิก็ยงั ไม่มา โทรไปก็ไม่รับเหมือนเดิม ผมเลยส่ งข้อความไป

-พี่วฒ
ุ ิรับโทรศัพท์ดว้ ยครับ-

ุ ิกไ็ ม่โทรกลับมา
แต่จนแล้วจนรอดพี่วฒ

แกร๊ ก! เสี ยงจากด้านหลัง

เสี ยงเหมือนคนเหยียบใบไม่แห้ง และก็เสี ยงฝี เท้า ผมเสี ยวสันหลังวาบ จนไรขนลุกชัน

รู ้แล้วว่าเสี ยงหยุดแล้วข้างหลังผมนี่เอง แต่ผมไม่กล้าหันไปมอง

ผี!

ผีตึกคหกรรม ที่วา่ เป็ นผูห้ ญิงฆ่าตัวตายอยูใ่ นนี้.....

ผีผหู ้ ญิง..ผมยาว...เต็มไปด้วยเลือด.....

ผมกาสายเป้ ที่สะพายอยูแ่ น่น เตรี ยมวิ่ง

ถ้าไม่มีเสี ยง....
 “ จุมใช่ไหม?”

เสี ยงผีพดู เหมือนเสี ยงคน เพราะมันดูไม่หลอน ผมหันหน้าไปอย่างช้าๆไฟตึกสว่างสี ส้มนวลไม่ทาให้มืดแต่ดูวงั เวง

“ ..................................................”

“ พี่...แบงค์?!”

“ ยังอยูอ่ ีกหรื อเนี่ย” พี่แบงค์วา่ ยิม้ ๆ พี่เขาใส่ เสื่ อยืดสี แดงกับกางเกงกีฬา มีกลิ่นเหงื่อลอยมาชนจมูกผม

สงสัยคงจะอยูซ่ อ้ มบาส แต่อยูจ่ นดึกขนาดนี้เลยเหรอ

“ พี่รู้...”

“ ใช่ ก็ไอ้วฒ
ุ ิมนั เล่าให้พวกพี่ฟังเอง....”

“ เหรอ...ครับ”

“ ใช่ และตอนนี้ไอ้วฒ
ุ ิมนั ก็ไม่อยูแ่ ล้วด้วย วันศุกร์เป็ นวันก่อตั้งโรงเรี ยนหยุด มันไปหัวหินตั้งแต่บ่ายแล้ว” ถึงวันศุกร์จะหยุด

แต่พฤหัสก็ตอ้ งมาโรงเรี ยนอยูด่ ี หมายความว่าพี่วฒ

ุ ิขาดเรี ยนวันพรุ่ งนี้

“ เอ๊!?” หมายความว่าผมโดนหลอก

“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั บอกให้จุมรอมันถึงกี่โมงล่ะ?” พี่แบงค์ถาม นัง่ ลงข้างผม พี่เขามีเหงื่อเต็มเลยครับ เสื้ อเปี ยกด้วย

“ ไม่ได้บอก แค่บอกว่าให้รอ”

“ เหรอ?.............แล้วจุมก็รอมันจนป่ านนี้เนี่ยนะ”

“ .................................” ผมไม่ได้ตอบ เพราะยังไงผมก็ตอ้ งรออยูแ่ ล้ว

พี่แบงค์เป็ นเพื่อนที่สนิทพี่วฒ
ุ ิที่ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยกว่าคนอื่น ซึ่ งบางครั้งก็จะมีพี่ชนะด้วย
 ความสู งก็ไหล่เหลี่ยกันดูไม่ออกว่าใครสู งกว่าใคร หน้าตาก็ดีดว้ ยกันทั้งคู่ หรื อจะพูดให้ถกู คือหน้าตาดีดว้ ยกันทั้งกลุ่ม

ุ ิ แต่ไม่ใช่วา่ พี่แบงค์ดานะครับเป็ นผิวขาวปกติ พี่วฒ

แต่พี่แบงค์จะคล้ ากว่าพี่วฒ ุ ิต่างหากที่ขาวเกินไป หน้าตาพี่วฒ
ุ ิคมกว่าครับ

เพราะพี่วฒ
ุ ิออกตี๋หน้าสวย

“ .........................รักมันมากเลยเหรอ?”

“ .......................................” เป็ นคาถามที่ผมไม่คิดว่าพี่แบงค์จะถาม

ผมตอบพี่แบงค์ไมได้วา่ ผมรักพี่วฒ
ุ ิหรื อเปล่า แต่ยอมรับว่าชอบและคาว่าชอบตอนนี้มนั ก็ถูกความกลัวดูดกลืนไปหมดแล้ว

“ เพราะไอ้วฒ
ุ ิมนั หล่อใช่ไหม?” พี่แบงค์ถามต่อ คงเพราะผมไม่ได้ตอบคาถามตอนแรก

“ ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่...”

“ ............................. . ........” พี่แบงค์มองหน้าผมเหมือนไม่เชื่อที่ผมพูด

“ ตอนที่เห็นพี่วฒ
ุ ิวงิ่ ไล่คนที่วิ่งราวกระเป๋ า ผมว่าพี่เขาเท่มากเลยครับ...”ผมว่านึกถึงเรื่ องในวันนั้นมันเหมือนฝันเข้าไปทุกที

ุ ิห่างจากคนในวันนั้นเหลือเกิน
เพราะพี่วฒ

“ หมายความไม่ใช่วา่ หล่อ...อย่างเดียว...” พี่แบงค์วา่ หันมาและสบตากลับผมพอดี

“ ...........................เอ่อ.............ถ้าผมชอบพี่วฒ
ุ ิเพราะหล่อ ผมก็ตอ้ งชอบพี่ดว้ ยใช่ไหมล่ะครับ.....”

ผมพูดไม่รู้วา่ จะตอบว่าอะไรดีแต่พอพูดออกไปแล้ว ใบ้กินครับ

ผมไม่น่าพูดแบบนั้น ผมไม่จาเป็ นต้องตอบก็ได้ดว้ ยซ้ า แต่น้ นั เหมือนโดนดูถูกก็เลยเผลอพูดออกไป

“นัน่ สิ ......................แต่เล่นพูดกันตรงๆแบบนี้พี่เขินเหมือนกัน ... นะ”

“ .........................................” ผมมากกว่าครับที่เป็ นฝ่ ายเขิน

 “ ไปกลับบ้าน”

“ แต่.................” ผมไม่แน่ใจว่าพี่วฒ ุ ิให้ผมกลับบ้านแล้วมาคิดบัญชีกบั ผมทีหลัง

ุ ิจะไม่มาแล้วจริ งๆ หรื อว่านี่เป็ นแผนพี่วฒ

ในเมื่อพี่วฒ
ุ ิไปหัวหินแล้วทาไมพี่แบงค์ถึงไม่ไปด้วย...

“ ผมว่าจะรอพี่วฒ
ุ ิตอ่ อีกสักหน่อย”

“ มันไม่มาแล้วป่ านนี้มนั กอดสาวสบายไปแล้ว” พี่แบงค์บอก ดึงมือผม แต่ผมสบัดมืออกทันทีที่มือพีแ่ บงค์แตะมือ

“ ............................................”

ไม่รู้วา่ เพราะอะไร แต่ผมรู ้สึกกลัวขึ้นมา นัน่ ไม่ใช่มือของแม่ ไม่ใช่มือของธี และไม่ใช่มือของบันบัน

“ พี่กลับไปเถอะครับ” ผมบอก ยืนห่างจากพี่แบงค์ออกไปอีก

“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั ไม่มาแล้ว กลับไปเถอะ อย่าโง่รอมันเลย มันก็แค่แกล้งเราเท่านัน่ แหละ” พี่แบงค์บอกเดินเข้ามาหาผม

“ ไม่ตอ้ งยุง่ กับผม ผมจะรอ” ผมบอกขาสั่น

“ จุม คิดว่าพี่จะหลอกและนี่เป็ นแผนไอ้วฒ

ุ ิใช่ไหม?!”

ใช่ผมคิดอยางงั้น...เพราะพี่เป็ นเพื่อนพี่วฒ
ุ ิ

“ ..................................ถ้างั้นพี่ทาไมไม่ไปหัวหิ นกับพี่วฒ
ุ ิ?” ผมถาม ทั้งที่คิดว่าจะไม่ถามแล้ว

“ พรุ่ งนี้ยายพี่จะมาจากออสเตเรี ย พี่เลยต้องอยูร่ อ” พี่แบงค์บอก ผมดูแล้วไม่น่าจะพูดโกหก แต่ผมอยากจะรออีกสักหน่อย

“ ..................”

“ เอาเถอะ เราอยากจะรอก็รอไป พี่แค่เดินมาดูเฉยๆไม่คิดว่าจะรอจริ งๆ” พี่แบงค์พดู จบก็เดินห่างออกไป แล้วก็คงกลับไปเลย

 “ ...ฮือๆ...” ผมบังคับไม่ให้ตวั เองสั่นไม่ได้

ผมนึกถึงมือของพี่แบงค์แล้วมันน่ากลัวมาก...ไม่เฉพาะมือพี่แบงค์

บุพเพวายร้าย

8.

วันพฤหัสฯ ผมไปโรงเรี ยนด้วยความสบายใจ ไม่ตอ้ งคอยพะวงเรื่ องพี่วฒ

ุ ิ

แม้ตอนเที่ยงผมจะเจอพี่แบงค์แต่ตอนนั้นพี่เขาคุยโทรศัพท์ ผมเลยไม่ได้เข้าไปทัก

เอาเป็ นว่ามันเป็ นวันที่ผมเรี ยกได้วา่ มีความสุ ขมากวันหนึ่งทั้งที่มนั ก็เป็ นแค่วนั ธรรมดา

พอเลิกเรี ยนผม ธี และบันบันเลยไปดูหนังกันครับ แล้วค่อยแยกย้ายกันกลับบ้าน

วันนี้แม่ไม่อยูบ่ า้ นเพราะแม่เข้าเวรกลางคืนแล้วสัปดาห์น้ ี...ผมเลยขึ้นห้องอาบน้ านอนตั้งแต่ 2 ทุ่ม

ส่ วนวันศุกร์ ผมก็อยูบ่ า้ นครับอ่านหนังสื อเตรี ยมสอบ วันเสาร์บนั บันมานอนเอกเขนกที่บา้ น และธีตามมาที่หลัง หน้าตาตื่น

เพราะบันบันไม่ยอมบอกว่าไปไหน นึกว่างอน แต่บนั บันมันแค่อยากแกล้งเท่านั้นแหละ

วันอาทิตย์ไปเล่นเกมส์บา้ นธีตอนบ่ายกลับมา 5 โมงเย็นกินข้าวกับแม่ ก่อนที่ท่านจะเตรี ยมตัวไปทางาน

2 ทุ่มกาลังดูข่าว เสี ยงมือถือดัง ผมเอามาดูคนที่โทรมา

พี่วุฒิ!
“ ฮัลโลครับ?”

“ มาเปิ ดประตู รออยูข่ า้ งล่าง” พี่วฒ

ุ ิสงั่

“ ที่บา้ นผมหรื อครับ?”

“ เออดิ ถ้าไม่ใช่บา้ นมรึ ง แล้วกรู จะบอกให้มรึ งมาเปิ ดหรื อไง!!”

“ พี่มีธุระอะไร?”

“ นี่กรู ตอ้ งมีธุระก่อนค่อยมาหามรึ งใช่ไหม!!!”

“ ....................” พี่วฒ
ุ ิอยูห่ น้าบ้าน แล้วผมจะทายังไงล่ะ เขามาหาผมทาไมตั้ง 2 ทุ่ม?

“ ลงมาเปิ ดเดี๋ยวนี!้ !” พี่วฒ

ุ ิสงั่ แล้ววาง

“ .......................................” ผมปิ ดทีวีแล้วรี บไปเปิ ดประตู เพราะไม่อยากให้พี่วฒ

ุ ิโกรธ

“ กว่าจะลงมาเปิ ด..ได้..” พี่วฒ

ุ ิวา่ พอผมเปิ ดก็เดินพรวดเข้ามาจนชนไหล่ผม แต่พี่เขาไม่สนใจ

“.......................................” ผมปิ ดประตูร้ ัวแล้วก็เดินตามพี่วฒ

ุ ิข้ ึนชั้นบน

เข้าห้องตัวเองแต่จะห้ามใครเข้าก็ไม่ได้

“ แล้วก็ทาหน้ามันให้ดีๆด้วย” พี่วฒ
ุ ิวา่

ผมไม่รู้วา่ พี่วฒ
ุ ิตอ้ งการอะไร ถึงได้มาหาผมตอนนี้
“ .................................”

ผลัก่ !!

ผมถูกผลักลงเตียง

“ พี่วฒ
ุ ิ!!??!”

“ ทาไม ทายังกับไม่เคย”

“ อย่ าครั บ” ผมว่าจะลุกขึ้น แต่พวี่ ฒ

ุ ิกดไหล่ผมไว้กบั เตียง จะลุกก็ลกุ ไม่ได้

“ มรึ งห้ามกรู ไมได้หรอก” พี่วฒ

ุ ิวา่ ก้มลงจูบริ มฝี ปากผม ปลายลิ้นล่วงล้ าเข้ามา ตัวผมเกร็ งไปหมด ไม่รู้จะทายังดี

ยิง่ รู ้วา่ ต้องเจออะไรก็ยงิ่ หวาดหวัน่ จะผลักพี่วฒ

ุ ิออกไปก็ไม่กล้า จะห้ามร่ างกายไม่ให้สั่นก็ทาไม่ได้

ุ ิในปากผม ทาให้ร่างกายผมสะท้าน ...สะท้านจนน้ าตามันไหลออกมา

ลิ้นพี่วฒ

เสื้ อยืดถูกถลกขึ้นมามาเหนืออก มือพี่วฒ

ุ ิสัมผัสมันไปทัว่ แล้วลามเรื่ อยมายังแผ่นหลังจนผมต้องเอนแอ่นเสี ยวไปทั้งตัว

มือก็กาผ้าปูที่นอนไว้แน่นจนรู ้สึกชาแต่ยงั สัมผัสได้วา่ เหงื่อออกเต็มมือ ทั้งกรอบใบหน้า...

ทายังไงดี ในหัวผมคิดแต่วา่ จะให้พี่วฒ

ุ ิหยุดได้ยงั ไง

ผมกลัว.................
“ อะอ้ ~า” เสี ยงผมครางรับสัมผัสมือพี่วฒ
ุ ิที่บีบเค้นไปทุกที่

“ ว่าง่ายๆแบบนี้สิจะได้ไม่เจ็บตัว” พี่วฒ
ุ ิวา่ ยิม้ แล้วก้มลงจูบผมอีกครั้ง

พี่ครับ อย่าทาผมเลย....ถ้าผมทาอะไรให้พี่ไม่พอใจพี่บอกผม

พี่บอกผม ผมจะไม่ทาอีก...

“ ................!!!~~..” ทั้งลิน้ ทั้งปากพี่วฒ

ุ ิเลื่อนต่าลงไปลาคอผม ผมรับรู ้ทุกอย่างชัดแจ้ง ทุกกระทา

แต่ผมไม่กล้าโต้ตอบกลับไป...

จะให้ผมทายังไง...ช่วยผมที

“ พี่วฒ
ุ ิ” ผมจับมือพี่วฒ
ุ ิที่กาลังดึงกางเกงผมลงไป

“ อย่ าครั บ” ผมขอร้อง จับมือพี่วฒ

ุ ิ มือผมสั่นเหมือนเจ้าเข้า ทาไมไม่รู้ ภาพวันนั้นในโรงแรมเหมือนมันมาปรากฎตรงหน้า

“ .............................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบแต่แกะมือผมออกแล้วถอดกางเกงผมให้ต่าลงไป

“ พี่วฒ
ุ ิๆ อึก ฮื อๆ” ผมไม่กล้าขัดขืน ไม่รู้ทาไมผมได้ข้ ีขลาดถึงขนาดนี้

“ .............................”

“ พี่ วุฒิ~” ผมเรี ยกชื่อคนใจร้ายเสี ยงเริ่ มหอบ ร่ างกายร้อนผ่าวดัง่ มีไฟสุ ม “พี่ อย่าครับ”

“ .............. .. .” ไม่มีเสี ยงตอบจากพี่วฒ

ุ ิเลย แต่การกระทากลับหนักหน่วงมากขึ้นเรื่ อยๆ

“ อ๊ ะ อย่ า!!!!” ผมร้อง เพราะพี่วฒ

ุ ิสอดนิ้วเข้ามาในร่ างกาย ผมเอามือดันไหล่ที่ยงั ใส่ เสื้ อครบของพี่วฒ
ุ ิไม่ให้ต่าลงมา

“ ......................................” พี่วฒ
ุ ิขมวดคิว้ แล้วจับมือข้างหนึ่งผมกดกับเตียง
แล้วใช้มืออีกข้างจับมือผมกดลงไม่ต่างกัน

“ นี่มรึงอยากเจ็บตัว!!”

“ ไม่ครับ ผมไม่อยากเจ็บตัว แต่ ผมกลัวพี่...” ผมบอกร่ างกายโล่งขึ้นเมื่อไม่มีนิ้วพี่วฒ

ุ ิในร่ างกายให้อึดอัด

“ นี่กรู สงเคราะห์มรึ ง มรึ งควรจะดีใจที่กรู ลดตัวลงมาเอามรึ ง!”

“ ไม่ ครั บ ผมไม่ ต้องการ” ผมบอกทั้งส่ ายหน้า

ุ ิที่อยูเ่ หนือขึ้นไปดูเลือนลางในบางครั้งเพราะน้ าตามันล้นเอ่อจนมองไม่ชดั

ดวงหน้าพี่วฒ

“ แล้วอะไรแข็งอยูใ่ ต้ตวั กรู ” ผมอายแทบแทรกธรณี หนี แต่นนั่ มันคือธรรมชาติไม่ใช่หรื อไง นัน่ เพราะพี่วฒ
ุ ิสัมผัสมัน

“ ผะผม......... .......”

“ ไม่ตอ้ งพูดแล้ว อยูน่ ิ่งๆเดี๋ยวกรู จดั การเอง”

ุ ิพดู แต่ยงั ไม่ขยับส่ วนไหนของร่ างกายนอกจากจ้องมองผมเหมือนกาลังคิดอะไรอยู่

พี่วฒ

“ .....................................”

“ พี่ครั บ อย่ าทาเลย......ครั บ”

“ นี่มรึ งสัง่ กรู ?” ผมส่ ายหน้าตอบว่าไม่ใช่ ผมไม่ได้สงั่ พี่แต่ผมขอร้องพี่

“ พี่ครับ ผมทาอะไรให้พโี่ กรธหรื อเปล่าครับ ผมไม่รู้ พี่บอกผม แล้วผมจะไม่ทา...”

“ หุบปาก” พูดจบพี่วฒ
ุ ิก็จบั ร่ างกายพลิกคว่ากับเตียง ก่อนที่ร่างกายพี่วฒ
ุ ิจะทับบนตัวผมอีกครั้ง แล้วก็ใช้ลิน้ เลียใบหูผม

ร่ างกายเริ่ มพลุ่กพล่านอีกครั้ง
“ อย่ าขัดขืน ไม่ง้นั เจ็บตัว” พี่วฒ
ุ ิข่ผู มทั้งยังบีบยอดผมจนเจ็บไปหมด

“อ๊า เจ็ อ๊ะ บ.......!..” ผมร้องเหมือนจะดิ้น แต่ก็ไม่ แม้ร่างกายอยากจะหนีหาย แต่มนั ไม่กล้าดิ้นรน..ขัดขืน

“ พี่วฒ
ุ ิ ผมเจ็บ” ผมบอก ในร่ างกายมีนิ้วพี่วฒ
ุ ิที่เข้ามา 2 ในครั้งเดียว และยิง่ นิ้วนั้นเน้นภายในผมก็แทบหายใจไม่ออก

“ .............มรึ งอยากเกร็งก็ตามใจ” พี่วฒ

ุ ิวา่ พร้อมทั้งเพิ่มนิ้วเข้ามา แล้วบีบนวดปากทางหนักหน่วง

ผมรู ้สึกเจ็บปวดแต่กป็ นพอใจ ซึ่ งผมเองก็ไม่รู้วา่ เหมือนกันว่าทาไมถึงรู ้สึกแบบนั้น

ุ ิเน้นส่ วนในไปเรื่ อยๆผมก็ยงิ่ รู ้สึกมากขึ้นไปอีก.. ...

ยิง่ พี่วฒ

“ อะ.. พี.่ ..อ้ า” ผมหนีธรรมชาติไม่พน้ แม้จะหวัน่ เกรง แต่กก็ ลับปลดปล่อยน้ าความรู ้สึกนั้นออกมาจนเปอะเปื้ อน

“ ...........................” ผมผ่อนลมหายใจแต่ยงั เหมือนอากาศไม่พอ

ใบหน้าที่แนบกับหมอนชื้นเหงื่อจนรู ้สึกได้

นิ้วพี่วฒ
ุ ิถกู เอาออกไปไม่ทนั ให้ผมได้หายใจปกติ ข้างในก็ถูกแทนที่ดว้ ยท่อนล่างร้อนของพี่วฒ
ุ ิทนั ที

“ อ๊___________________________า !!!!! ”

“ พี่ เจ็บ อ๊ ____________า!” ผมบอกแต่ถกู ร่ างกายนั้นกระแทกกลับ สะโพกถูกมือแข็งจับยกสูงขึ้นเรื่ อยๆ

ตามจานวนครั้งที่ถูกกระแทกอย่างรุ นแรง

“ อึก้ !~” ริ มฝี ปากผมกัดหมอนไม่ยอมปล่อย หวังจะให้ความเจ็บปวดลดลง กัดจนได้กลิ่นเลือดในปาก

มือก็กาแน่นจนหมอนแทบจะละลายหายไปกับมือ

“ ................” พี่วฒ
ุ ิหยุดเถอะครับ หยุด!!

ทว่าพี่วฒ
ุ ิกลับยัดเยียดท่อนล่างให้ผมอย่างไม่ปราณี

อึก้ !....~....” ผมพยายามอดกลั้นไม่ส่งเสี ยงเจ็บปวดออกแต่มนั ยากเต็มที่

เสี ยงร่ างกายพี่วฒ

ุ ิกระทบร่ างกายผมตอกย้าให้ผมเข้าใจว่าเครื่ องระบายอารมณ์เป็ นยังไง...

“ อ อื....” มือที่จิกลงบนผ้าเจ็บจนจนไม่มีความรู ้สึก ยิง่ ร่ างกายเบื้องล่างที่ถูกล่วงล้ าอยูต่ อนนี้ยงิ่ สาหัส

?!

สะโพกถูกยกสู งขึ้นอีก และพีว่ ฒ

ุ ิยงั คงกระแทกร่ างกายไม่หยุดหย่อนราวกลับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย

ผมก็ยงิ่ เหมือนจะขาดอากาศหายใจมากขึ้นเรื่ อยๆ ร่ างกายจึงอ่อนปวกเปี ยกให้อีกคนบังคับตามใจชอบ

“ ................” จนผมแทบจะทนไม่ไหวแล้วพี่วฒ
ุ ิจึงได้ฉีดน้ าสี ขาวในร่ างกายผมจนล้นทะลักออกมา

ุ ิยงั นอนทับผมอยู่
แล้วปล่อยให้ผมนอนกับเตียง โดยที่ตวั พี่วฒ

น้ าหนักตัวพี่วฒ
ุ ิที่กดทับร่ างกายผมหนักมาก....หนักมากจริ งๆ..........

“ นี่มรึ งร้องไห้ เพราะดีใจที่กรู เอามรึ งหรื อเปล่า?” ริ มฝี ปากพี่วฒ

ุ ิขา้ งหูผมถาม พร้อมทั้งลมหายใจที่แรงกว่าปกติรดผ่านหน้า

“ ...............................”

“ กรู พดู แทงใจดามรึ งล่ะสิ ” พี่วฒ

ุ ิวา่ เอามือลูบส่ วนหน้าที่ออ่ นไหวของผมไปด้วย

“ พี่วฒ
ุ ิ!!?” ผมว่า จ้องมองให้พี่วฒ
ุ ิหยุดมือ แต่พอพี่วฒ
ุ ิสบตากับผมแล้วพี่วฒ
ุ ิกลับเค้นมันรุ นแรงกว่าเดิม..
“ อะ อย่ าครั บ!” ผมขยับหนีให้พี่วฒ
ุ ิลงไปจากตัวผม

“ อ๊ ะ โอ๊ ะ จะเจ็~”บ

ุ ิกดั ไหล่ผมจนเจ็บแปล๊บ! ทั้งร่ างกายพี่วฒ

ผมร้องเพราะพี่วฒ ุ ิที่ยงั ไม่เอาออกไปยังกระแทกซ้ าลงมาอีกครา

“ พอแล้ว พี่วฒ
ุ ิ พอ..............ฮือๆๆๆๆ”

แต่พี่วฒ
ุ ิไม่ได้ทาตามที่ผมขอ........ร้อง..........

............

.
.

เฮื อก!?

ผมสะดุง้ เฮือกขึ้นมาท่ามกลางความมืดสลัว แต่ผมไม่ขยับไปไหน ดวงตาผมมองหน้าต่างที่ถูกเปิ ดทิ้งไว้

มีสายลมเย็นๆลอดเข้ามาและยังนาแสงสว่างของดวงจันทร์เข้ามาอีก ทาให้ในห้องพอสว่างขึ้นมาบ้าง

พอตาผมเริ่ มชินกับแสงในห้องตอนนี้ ผมหันไปมองรอบห้องทั้งเตียง ไม่มีวแี ววพี่วฒ

ุ ิ คงกลับไปแล้ว..

เหลือไว้แต่ร่องรอยการกระทาบนร่ างกายผม ริ มฝี ปากผมที่เจ็บนิดๆ ไหล่ที่เจ็บแปล๊บๆเมื่อขยับตัว อกที่ปวดหนึบ

เบื่องล่างที่ชอกซ้ าแม้จะอยูเ่ ฉยๆ ทุกอย่างมันชัดเจน น้ าตาผมก็ชดั เจนมันยังไม่หยุดไหล

สิ่ งที่พี่วฒ
ุ ิทากับผม...มันเจ็บ

ผมนอนให้เปลือยร่ างกายไม่แม้จะดึงผ้าห่มมาปกปิ ดร่ างกาย ปล่อยอารมณ์และจิตใจไปเรื่ อยๆจนหลับไปอีก

รู ้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่แม่เคาะประตูหอ้ งปลุกในตอนเช้า

“ จุมลูกจะ 7 โมงแล้ว ตื่นหรื อยัง?” แม่ผมถามข้างประตูแต่ไม่ได้เข้ามา

ผมปรื อตาที่ลืมขึ้นครั้งใดมันก็มีแต่จะหลับลงมาอีก

ถึงจะมีแสงแดดตอนเช้าสาดผ่านหน้าต่างเข้ามาช่วยปลุกผมอีกแรงก็ตาม

“ ครับ ตื่นแล้วครับ” ผมตอบลุกขึ้น เวียนหัวจนแทบจะอาเจียน ได้ยนิ เสี ยงฝี เท้าแม่ลงไปข้างล่าง

“ โอ๊ย!” ผมขยับตัวลุกขึ้น บาดแผลเบื้องล่างจูโ่ จมไม่ทนั ตั้งตัว

ผมก้มลงมองที่นอนเห็นรอยของหลวเปื้ อนไปทัว่ ทั้งรอยเลือดจุดเล็กๆ ผมจึงยืนขึ้นรื้ อผ้าปูออกยัดใส่ ตะกร้าไว้

กลัวแม่มาเห็นแล้วพยุงร่ างกาย เข้าห้องน้ า แม้น้ าจะเย็นสุ ดขั้วหัวใจ แต่ผมก็อยากอาบ อาบให้มนั สะอาด

อาบให้เรื่ องราวมันจางลง.....

……

“ จุมไม่สบายหรื อเปล่าลูก” แม่ถามผม แต่ผมส่ ายหน้าตอบ แม้จะรู ้สึกเวียนหัวอยากจะอาเจียนและร่ างกายอึ้งก็ตาม

“ ตัวร้อน?” แม่วา่ หลังจากเอามือวางบนหน้าผากผมแล้ว

“ จุม ไม่เป็ นไรครับ” ผมบอกแม่แล้ว นัง่ ลงกินข้าวที่แม่ตกั ไว้รอ

ข้าวก็กลืนไม่ลงแต่ไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจเลยฝื นกินจนหมดจาน

“ เมื่อคืนจุมลืมปิ ดประตู คราวหลังก่อนจะนอนตรวจดูอีกทีนะแม่เป็ นห่วง”

คงเป็ นพี่วฒ
ุ ิที่ออกไปแล้วไม่ได้ปิดประตู

“ ครับ” ผมว่า ข้าวที่กินเข้าไปเหมือนกาลังตีรวนในท้อง

“ สายแล้ว จุมไปเรี ยนนะครับ”

“ เดี๋ยวแม่ไปส่ง” แม่เตรี ยมตัวจะลุกขึ้น แต่ผมบอกว่าจะไปเอง อยากให้แม่นอนมากกว่าเมื่อคืนเข้าเวรแล้วยังทาโอเพิ่มอีก 2

ชัว่ โมง เรื่ องไปโรงเรี ยนแค่น้ ีผมไปเองได้

 ผมตัดสิ นใจนัง่ แท็กซี่ เสี ย 100 กว่าบาทเพื่อไปโรงเรี ยน ถึงแม้จะเสี ยดายเงินแต่ร่างกายผมคงเดินไปไม่ถึง BTS….

ถึงหน้าโรงเรี ยนตอนลงจากแท็กซี่ พอดีกบั เจอพี่แบงค์กาลังเข้าโรงเรี ยน พี่เขาเห็นผมก็เดินมาหา ทั้งที่ผมพยายามเลี่ยง

“ ตกลงวันพุธรอถึงกี่โมง?” พี่แบงค์ถามขณะเดินเข้าโรงเรี ยนพร้อมผม

“ 3 ทุ่ม” ผมตอบ เวียนหัวไม่อยากพูดไม่อยากตอบ แต่อยากอ้วก

“ แล้วไอ้วฒ
ุ ิมนั มาไหม?”

“ ไม่มา....”

“ บอกแล้วให้กลับก็ไม่เชื่อ” พี่แบงค์วา่

เวียนหัว จนตาลาย ทาไมบรรยายกาสรอบตัวมันดูโหวงเหวง...

“ เอ้ย!” พี่แบงค์อุทานเมื่อผมเซไปชนพี่เขาเข้า “ เป็ นไรไหม พี่เห็นหน้าซี ดๆตั้งแต่หน้าโรงเรี ยนแล้ว”

“ ไม่เป็ นไรครับ” ผมตอบปั ดมือที่พยุงออก เพราะรู ้สึกไม่สบายใจ และตกใจ....มาก

“ ขอบคุณครับ”

“ กันเอง กันเอง” พี่แบงค์วา่ ยังคงเดินเลี้ยวไปกับผมไม่เดินตรงไปอาคาร 2 พอผมมองเขา

พี่แบงค์จึงคลายความสงสัยว่าทาไมเดินตามผม

“ เดี๋ยวไปเดินชนใครเขาเข้า เลยต้องเดินมาส่ ง” พี่แบงค์วา่ แล้วเดินอ้อมไปอาคาร 2 อีกที

“ ..............................................”

หมับ!

“ อย่ า!!” ผมปั ดมือที่ไหล่ออกทันที มือที่ปัดมือนั้นออกสั่นไม่หยุด

“ จุมกรู เอง” บันบันว่าหน้าเสี ยที่ผมปั ดมือออก “เป็ นอะไร?” บันบันถามจับมือผม คราวนี้ผมไม่ได้ปัดมือบันบันออก

เพราะผมรู ้วา่ เป็ นมือบันบันมันจึงอุน่ มาก

“ ......................” บันบัน

“ เป็ นอะไร?” บันบันถามอีก

“ ไม่เป็ นไรแค่ปวดหัวนิดหน่อย” ผมบอกยิม้ ให้บนั บัน และธีที่ยนื อยูข่ า้ งๆด้วย

“ แต่มรึ งหน้าซี ดยังกะไก่ตม้ ” บันบันว่าจูงมือผมขึ้นอาคาร ผมเดินตามไปโดยดีและรู ้สึกดีมากที่มีบนั บันจูงมือไปห้องเรี ยน

มีธีเดินตามหลัง

“ ถ้ามรึ งป่ วยก็ไม่ตอ้ งมาเรี ยน เดี๋ยวกรู ติวให้” บันบันว่ายัดกระเป๋ าหนังสี ดาที่เยินมากเพระใช้มาตั้งม.ต้น ใส่ ใต้โต๊ะ

“ ไม่เอาหรอก กรู ให้มรึ งติวให้ กรู อ่านเองดีกว่า”

“ อย่าดูถกู ” บันบันชี้หน้าผม แต่ผมมองเห็นทั้งนิ้วทั้งหน้าบันบันสั่นไปมา แล้วห้องมันก็กลับด้านโคลงเคร้ง

ผมรู ้สึกขาอ่อนยืนไม่อยู่

คลื่นไส้...หนัก...ปวด........
“ จุม จุม!!” เสี ยงบันบันค่อยห่างออกไป แต่ผมพอรู ้ตวั ว่าแขนธีกาลังประครองผมอยู่

“ จุม!!! จุม ...”

ดวงตาค่อยๆปิ ดลงและมันก็มืดลงจนมืดสนิท

พี่ครั บ.....ช่ วยสงสารผมด้ วย................

**************************

บุพเพวายร้าย

9.

แม้วา่ เราจะทุกข์จะสุ ขเวลามันก็เดินต่อไป

.

43 วันต่อมา

ผมอยู่ ม.5 งานวันปั จฉิมจึงเป็ นหัวเรื อใหญ่โดยมีนอ้ ง ม.4 เป็ นผูช้ ่วยซึ่งต่อไปเขาก็จะเป็ น ม.5 สอนน้องม.4 ต่อไป

ผมเป็ นผูช้ ายจึงได้ทาพวกยกของ ยกเก้าอี้ โพเดียม ส่ วนจัดผ้า จัดดอกไม้ พวกผูห้ ญิงรับผิดชอบไป

ุ ิมีเลี้ยงเรี ยนจบกับเพื่อน ๆเสร็ จสักตี 1ได้

แต่พอถึงวันจริ งผมกลับไปได้ไปเพราะผมไม่ลุกจากเตียงไม่ไหว เมื่อคืนพี่วฒ

ก็มาหาผม....ซึ่ งกลายเป็ นเรื่ องปกติไปแล้ว ถ้าพี่วฒ

ุ ิตอ้ งการเขาก็จะมาหาผมตอนกลางคืนบ้าง กลางวันบ้างตามแต่อารมณ์

บางครั้งถ้ามาตอนกลางวันก็มกั จะซื้ อของมาฝากแม่เพือ่ ตบตา

“ ..................................”

ผมนอนขดตัวในผ้าห่มหนาวไปจนถึงกระดูกทั้งทีอากาศเย็นสบาย..แต่ผมหนาว

มันจบแล้ววันนี้พี่วฒ
ุ ิจะเรี ยนจบ ผมจะเป็ นอิสระ ไม่ตอ้ งทนเป็ นเครื่ องระบายอารมณ์ให้พี่ยา่ ยีอีกแล้ว
 ผมจะเริ่ มต้นชีวิตใหม่....

กริ้ งๆ

บันบันโทรมาผมคว้ามือถือบนโต๊ะหัวเตียงกดรับ โดยไม่ได้ลกุ ขึ้น

“ ดีข้ ึนยัง?”

“ ดีแล้ว” ผมตอบ อาการผมดีข้ นึ กว่าเมื่อตอนเช้ามาก

“ วันนี้ไม่ได้ไปหานะ เจอกันวันจันทร์เลย” บันบันบอก ที่วา่ เจอกันวันจันทร์นี่คือพวกผมจะไปเที่ยวเกาะมัน

จังหวัดระยองกันครับ เพราะบันบันมันไปจะดูเต่าที่ศูนย์อนุรักษ์พนั ธุเ์ ต่าที่นนั่

“ อืม กรู รู้วา่ วันนี้กว่าจะเก็บของเสร็ จคงเย็น” ผมบอกเข้าใจดีครับ เพราะวันนี้มีพิธีจบม.6

“ ว่าแต่มรึ งไม่เป็ นไรแน่นะ?” บันบันถามย้า

“ ไม่เป็ นไรแล้ว ตอนนี้หิวข้าวจะแย่” ผมบอก ตอนนี้รู้สึกหิวจริ งๆครับ

เมื่อเช้าและตอนเที่ยงกินไปนิดเดียวแค่ได้กินยาเท่านนั้นก็พอใจ ตอนนี้ก็สบายใจขึ้นด้วยเลยหิวข้าว

“ ก็กรู เห็นว่าเดี๋ยวนี้มรึ งป่ วยไข้ 3วันดี 4 วันไข้ กรู กบั ธีเป็ นกังวล” บันบันว่าเสี ยงปนความไม่สบายใจอย่างได้ชดั

“ ไม่แล้วล่ะ หลังจากนนี้กรู จะแข็งแรงเหมือนยักย์วนั แจ้ง”

“ โม้”บันบันว่าผม แต่ผมยิม้ ครับ

“ ไม่เชื่อคอยดู...”

“ กรู จะคอยดู แล้วก็ลงไปกินข้าวด้วยกรู จะวางแล้ว”

“ อืม ไปเลยพวกกรรมกรกรู จะนอน” ผมว่า

เพราะหลังจากงานเสร็ จผูช้ ายมีหน้าที่แบกหามถึงแม้บนั บันจะตัวเล็กแต่ก็เป็ นผูช้ ายยังไงก็ตอ้ งใช้แรง

“ แค่คิดกรู ก็เหนื่อย...แล้วเจอกัน” บันบันพูดแล้ววาง จากนั้นผมหลับต่อครับ นึกถึงอีก 2 วันไปทะเลแล้วคงสนุกน่าดู

ุ ิอีก คิดแบบนั้นใจก็หายวูบวาบแต่มนั เป็ นการดีต่อผม ผมจะไม่ตอ้ งทรมานอีก

ต่อจากนี้ผมคงไม่ได้เจอพี่วฒ

มีชีวิตเหมือนก่อนที่เข้าไปข้องเกี่ยวกับพี่วฒ
ุ ิจะกลับมา

ผมรู ้วา่ มันยาก แต่มนั จะดีข้ ึนเอง เวลาเป็ นยาชั้นดี....

พี่ครับผมจะคิดเสี ยว่าเรื่ องระหว่างเรามันไม่คยเกิดขึ้น

วันนี้วนั อาทิตย์เป็ นวันปิ ดเทอมวันที่ 2 ตอนนี้ผมเริ่ มเก็บตารับตาราเรี ยนม.5ที่คิดว่าจะไม่ใช้แล้วใน ม.6

จะได้ไม่รกมาก
 บรืน~

เสี ยงรถที่ผมจาได้ดี เสี ยงรถพี่วฒ

ุ ิ!!จอดหน้าบ้าน

“ ......................................”

ไม่นานเขาก็เข้ามาในห้องผมโดยไม่เคาะประตู

“ .................................” ถึงพี่วฒ
ุ ิจะเข้ามาในห้องแล้วแต่ผมก็ยงั จัดหนังสื อลงกล่องเหมือนเดิม

“ พรุ่ งพวกกรู จะไปเที่ยวพัด-ยากัน มรึ งต้องไปด้วย”

“ พรุ งนี้ผมกับธีและบันบันจะไประยอง” ผมบอก

“ แต่มรึ งต้องไปกับกรู ”

“ พี่เรี ยนจบแล้ว พี่มายุง่ กับผมอีกทาไม?” ผมถาม

“ เรี ยนจบแล้วไง กรู บอกหรื อไงว่าถ้ากรู เรี ยนจบจะไม่หยุดทรมานมรึ ง” ผมส่ ายหน้าตอบ พี่วฒ
ุ ิไม่เคยพูด

นัน่ มันทาให้ใจหายยิง่ กว่าคิดว่าจะไม่ได้เจอพี่วฒ

ุ ิเสี ยอีก

“ มรึ งคิดไปเอง มรึ งนึกว่ากรู จะปล่อยให้มรึ งไปเริ งร่ าง่ายๆ หรื อไง!”

“ แต่พรุ่ งนี้ผมจะไประยองกับเพือ่ นผม”

“ มรึ งต้องไปกับกรู !”

“ แต่พรุ่ งนี้ผมจะไประยองกับเพือ่ นผม” ผมพูดประโยดเดิม มือที่หยิบหนังสื อค้างเมื่อพี่วฒ

ุ ิเดินมาหา

“ ทาไมมรึ งชอบลองดีกบั กรู นกั !”

“ ผมไม่ได้ลองดี” ผมว่าจะวิ่งลงไปข้างหาแม่ ทว่าแขนถูกพี่วฒ
ุ ิกระชากจนแทบหงายหลัง

“ ผมจะไปหาแม่ ....”

“ จะหาแม่ให้แม่ช่วยมรึ งว่างั้นเถอะ” พี่วฒ

ุ ิวา่ มือกาแขนผมแน่น เล็บที่ตดั สั้นกดลงบนผิวผมจนเจ็บแปล้บๆ

“ .............................”

“ปั ญญาอ่อน” พี่วฒ

ุ ิวา่

“พรุ่ งนี้ผมจะไประยองกับเพื่อนผม”

“เอ๊ะ! มรึงนี่!” พี่วฒ

ุ ิวา่ พร้อมทั้งยกมือขึ้นเหมือนจะตีผม แต่ก็ยกค้างไว้ “ กรู ถามมรึ งอีกครั้งว่า ว่ามรึ งจะไปไหน?”

“พรุ่ ง นี้ผมจะไประยองกับ เพือ่ น ผม.....” ผมบอกกลัวก็กลัว แต่ผมไม่อยากไปกับพี่วฒ

ุ ิ

“ มรึ งคิดว่าแม่มรึ งอยูบ่ า้ นกรู จะไม่กล้าทาอะไรมรึ งใช่ไหม! ”

“ พี่ครับ ให้ผมไปเถอะ..” ผมขอร้อง

“ กรู ไม่ให้ไป ยิง่ มรึ งอยากไปกรู ยงิ่ ไม่ให้ไป”

“ .................................”

“ ถ้าอยากลองดีมานี่เลย ท่าจะสอนไม่จา” พี่วฒ

ุ ิพดู พร้อมทั้งลากผมไปเตียง ผมรู ้ได้ทนั ทีวา่ มันหมายถึงอะไร

“ พี่ครับ อย่าทาแบบนี้ ผมไม่อยากทา”

“ มรึ งก็พดู แบบนี้ทุกทีแหละ แต่พอกรู ทาก็ครางจนเสร็ จทุกครั้ง”

“ ฮึ ้ก ฮื อๆพี่ครั บ พี่ครั บผมไปก็ได้ อย่ าทา” ผมบอกยอมแพ้ พอพี่วฒ
ุ ิปล่อยมือผมก็ทรุ ดนัง่ กับพื้น

มือไม้สั่นไปหมดนึกว่าจะต้องเจออีก

ที่พยายามถือดีเมื่อกี้หายหมด

“ ไปตั้งแต่แรกก็หมดเรื่ อง”

“ ............ ฮือๆ” ผมพยายามจะไม่ร้องแต่พอเห็นหน้าพี่วฒ

ุ ิมนั ก็ไม่ยอมหยุดไหล

“ หยุดสักทีเถอะ กรู ราคาญทาเป็ นนางเอกเจ้าน้ าตากรู เห็นแล้วเซ็ง” พี่วฒ

ุ ิวา่ แล้วเดินเข้ามาหา

ผมถอยล่นจนชนเก้าอี้ตวั ที่พี่วฒ
ุ ิเคยนัง่

“ เดี๋ยวพรุ่ งนี้ ตอน ตี 5มารับ”

“...............................”

“ แล้วก็เช็ดน้ าตาตามลงมาด้วย เดี่ยวแม่มรึ งจะว่ากรู ทาอะไรมรึ ง”

“ ตามลงไป?”

“ เออ กรู ซ้ือขนมมา มรึ งต้องลงไปกิน” พี่วฒ

ุ ิเปิ ดประตูแล้วหันกลับหาผมถึงกับสะดุง้ “ อย่ าช้ า....”

“ .........................” ผมเช็ดน้ าตาตามลงพี่วฒ

ุ ิลงไปติดๆ

จึงได้รู้วา่ แม่บอกพี่วฒ
ุ ิวา่ ผมจัดของจะไปเที่ยวกับเพือ่ นพรุ่ งนี้ นัน่ เป็ นสาเหตุวา่ ทาไมพี่วฒ
ุ ิจึงให้ผมไปด้วย

พี่เขารู ้วา่ ผมจะไประยองแต่ก็ยงั บังคับให้ผมไปด้วย .....

.....

ุ ิกลับไปผมโทรไปหาบันบันบอกว่าพรุ่ งนี้จะไปกับพี่วฒ
หลังจากพี่วฒ ุ ิ คราวนี้บนั บันโกรธครับ

“ กรู นดั กับมรึ งมาเป็ นเดือน แต่ผวั มรึ งบอกมรึ งวันนี้ มรึ งกลับจะไปในขณะที่นดั พวกกรู มรึ งบอกให้เลื่อน”

บันบันว่าใส่อารมณ์ ในตอนแรกผมบอกให้ธีกบั บันไปกัน 2 คนครับ แต่บนั บันบอกว่าจะรอ

“ กรู ถึงได้บอกให้พวกมรึ งไปกันเลย” ผมบอกความรู ้สึกผิดมากเกินจะกว่าจะให้เพื่อนรอ ถึงแม้บนั บันบอกว่าจะรอ

แต่ก็ยงั ต่อว่าผม

“ ไม่ กรู จะรอ เราจะไปดูเต่ากัน 3 คน” บันบันพูดไม่ยอม

“ ......................” ผมรู ้สึกผิด

“ จุม มรึงชักจะเอาใหญ่ แล้วนะ” คราวนี้เป็ นเสี ยงธีครับ บันบันคงส่งมือให้ธีเพราะไม่อยากพูดกับผมแล้ว

เป็ นการบอกให้รู้ดว้ ยว่าโกรธมาก

“กรู รู้เป็ นกรู กโ็ กรธ”

“ มรึ งรู ้ไหม ตอนนี้เมียกรู มนั นอนร้องไห้ใหญ่แล้ว ถาระต้องมาตกที่กรู มันงอนมรึ งแล้วต้องพาลมางอนกรู ”

“ ขอโทษ แต่กรู ไม่รู้จะทายังไง....”

“ รู ้ก็ดี แต่อย่าให้มีอีก และหลังจากกลับมา มรึ งต้องมาง้อเมียกรู ดว้ ย”

“ อืม” ผมรู ้ครับไม่ง้ นั บันบันคงไม่ส่งโทรศัพท์ให้ธีคยุ แน่ “ ขอโทษนะ”

“ มรึ งขอโทษแล้ว......................”

“................................”

“ ไปเก็บของเถอะ กรู จะปลอบเมียกรู แหละ...”

“ ธีมรึ งโกรธกรู ไหม?..............”

“ .............................................โกรธ...........”

“ ................................................” ผมพูดไม่ออก

“ แต่กรู จะพยายามไม่โกรธ เพราะกรู รู้วา่ ตอนนี้มรึ งก็ลาบากใจ...พอแล้ว”

“ ................................”

แล้วธีกว็ างไปเฉยๆ แต่ผมก็ยงั มองมือถืออยู่

“ ............................................”

ผมไม่อยากให้ถึงพรุ่ งนี้เลย จะไปหยุดเวลาก็ไม่ได้......

ทาไมพี่วฒ
ุ ิไม่ปล่อยผมไปสักที เมื่อไรพี่วฒ
ุ ิจะพอใจ..

***********************************

ตี 4 ห้าสิ บผมก็อาบน้ าเรี ยบร้อย ผมพร้อมสะพายเป้ สัมภาระลงมารอพี่วฒ

ุ ิขา้ งล่าง

ส่ วนแม่ยงั ไม่ตื่นครับผมบอกท่านไว้แล้ว และท่านก็คงรู ้เองด้วย

 ผมนัง่ รอไม่ถึง 5 นาทีก็มีเสี ยงรถมาจอดหน้าบ้านผมก็ออกมาเลย

รถตูส้ ี ขาวจอดหน้าบ้าน พี่วฒ

ุ ิเลื่อนเปิ ดประตูออกมา

“ ยืนบื้ออยูไ่ ด้ รี บขึ้นมา” พี่วฒ

ุ ิบอก พอเดินไปใกล้ก็ดึงแขนผมเข้าไปแทบหัวคม่าไปนัง่ ด้านใน

ผมนัง่ ข้างพี่วฒ
ุ ิ ด้านหน้าเป็ นพี่ชนะทาหน้าที่เป็ นคนขับ ข้างคนขับคือพีแ่ บงค์ ถัดมาเป็ นผมกับพี่วฒ
ุ ิดา้ นหลัง คือพี่เอ พี่เก้า

และพี่เอส กลุ่มพี่วฒ
ุ ินนั่ แหละ ซึ่ งไม่มีใครอื่นอีก การเที่ยวทริ ปนี้เหมือนเป็ นการไปปั จฉิมของพวกพี่เขา

มีแต่ผมที่เป็ นคนอื่นมันทาให้ผมอึดอัดเข้าไปอีก

“ กินไรมาหรื อยัง?” พี่ชนะที่กาลังขับรถาม

“ยังครับ” ผมตอบ หันไปมองพี่วฒ

ุ ิที่กาลังกดเกมส์ เสี ยงดังกิ๊กๆ

“ เอาแซนวิชให้จุมดิ” พี่ชนะว่าแต่ผมไม่รู้วา่ บอกใคร

“ ไอ้เซี่ยนะ น้องเขาจะได้ตายก่อนถึงพัด-ยา เพราะกินแซนวิชที่มรึ งทา” พี่เอว่า หัวเราะ ด้านหลังมีพี่เอคนเดียวที่ตื่นอยูค่ รับ

“ อย่าดูถกู นี่อาหารชั้นอ๋ องเร็ วดิไอ้แบงค์นอ้ งเขาหิ วไส้แทบขาดแล้ว”

“ ไม่เป็ นไรครับ ผมยังไม่หิว”ผมบอกเกรงใจ และไม่เคยกินเวลานี้ดว้ ย

“ กรู วา่ น้องเขาไม่กล้ากิน ฮ่าๆ”พี่เอหัวเราะ

“ กินๆไปเถอะน่า ไม่ตายหรอก” พี่วฒ

ุ ิพดู

“ .....................................”

ในรถเงียบมีกิ๊กๆจาดเกมส์ที่พวี่ ฒ
ุ ิ กด
 “ .................................กินรองท้องไปก่อน เดี๋ยวจะแวะกินข้าวเช้าที่บางแสน”

พี่แบงค์วา่ หันมาหาผมพร้อมกล่องพลาสติกใสขนาดเท่า A4 และหนากว่าฝ่ ามือ

ผมเปิ ดดูในนั้นมาขนมปังช้อนทับอัดกัน แล้วมีไม้จิ้มฟันปั กอยูห่ ลายที่

ผมหยิบขึ้นมาอันหนึ่งเป็ นขนมปั งไม่ตดั ขอบช้อนทับกัน 3 แผ่นแทรกด้วยผักกาดแก้ว มะเขือ แฮม ซี สแผ่น ไข่ดาว เยอะมาก

อย่าว่าแต่กินรองท้องเลยครับกินเข้าหมดอันหนึ่งไม่รู้วา่ ตอนเที่ยงจะกินข้าวได้อีกหรื อเปล่า

“ ไม่ตอ้ งกินหมดก็ได้ เหลือก็ทิง้ ” พี่แบงค์บอก

“ พอดีแฟนไอ้ชนะมันสอนมา แต่ไม่รู้สอนยังไงได้อย่างที่เห็น”

“ อย่ามาว่ายาหยีกรู นะเว้ย! ไอ้แบงค์” พี่ชนะด่าแต่ไม่ได้โกรธ มันทาให้บรรยากาศในรถดีข้ ึนครับ

ผมมองแซนวิชบิ๊กเบิ้มในมือ แล้วกิน มันอร่ อยดีผดิ กับรู ปลักษณ์ซ่ะด้วย

“ อร่ อยดีครับ” ผมบอกกัดแซนวิชอีกคา

“ เห็นไหมเว้ย!!ไอ้แบงค์ น้องจุมบอกว่าแซนวิชกรู อร่ อย” พี่ชนะว่าหัวเราะเสี ยงดังคับรถ

ผมก็กินแซนวิชต่อไปและมันก็หมดคามือ ท้องผมอิ่มจนแน่

ผมเผลอหลับไปแป้ บเดียวรถก็จอดที่บางแสน

พี่วฒ
ุ ิเขย่าตัวผมอีกเช่นเคย ผมเลยตื่นขึ้นมาและรี บลงจากรถ พี่วฒ
ุ ิจะได้ลงได้

บางแสนตอน 6 โมงกว่าๆอากาศดีมากครับ แม้จะได้กลิ่นของตากแห้งจางๆก็ตาม

พวกร้านค้าร้านอาหารก็ยงั ไม่คอ่ ยมีร้านไหนเปิ ดครับ พี่ชนะเลยต้องขับรถวนอยูห่ ลายรอบ สุ ดท้ายไปกินข้าวที่โรงแรมT

 เป็ นโรงแรมหรู พอดูแต่ไม่น่าจะถึง 5 ดาวถึงจะผมไม่ค่อยรู ้เรื่ องดีเท่าไรก็ตามเถอะ

และเพือ่ ความรวดเร็ ว พี่เขาก็ไปกินบุฟเฟฟ์ มื้อเช้า อาหารเยอะเรี ยงรายเยอะมากจนผมเลือกไม่ถูก

แต่ที่สาคัญคือผมอิ่มเลยไม่อยากจะกินอะไร ในตอนแรกผมบอกว่าอิ่มแล้วไม่ขอเข้ามาด้วยจะรออยูใ่ นรถ แต่พี่วฒ

ุ ิบอกว่า

‘อย่าเรื่ องมาก’ ผมเลยต้องตามมา

ดังนั้นจานผมจึงมีแค่สลัดแซลมอนนิดหน่อยไว้กินไปพลางๆ ผิดกับเพื่อนพี่วฒ
ุ ิที่แต่คนตักมาไม่กลัวเขาเจ็ง

หนักสุ ดนี่น่าจะเป็ นพี่ชนะครับทั้งออมเล็ด สลัด หมูยา่ ง หมึกทอด กุง้ ราดซอล ซี ซ่าสลัด

เนื้อแซลมอน(ดิบเหมือนจะผักใบสี เขียวเล็กๆด้วย)

ุ ิเน้นหนักไปทางเนื้อครับ และมีอาหารทะเลย่างอยูห่ ลายอย่าง

ส่ วนพี่วฒ

“ ชนะมรึ งกิน หรื อมรึ งกรอกว่ะ?” พี่เอสพูด แต่ตวั เองก็ไม่ต่างกัน

“กรู ขบั รถมาเหนื่อยแทบตาย มันต้องบารุ งกันหน่อย...”

พี่ชนะว่าใช้ชอ้ นตักข้าวเหนียวในจานพี่เอสมากิน(พี่เอสกินข้าวเหนี่ยวหมูปิ้งครับ)

เคร้ ง!!

เสี ยงมีดร่ วงลงกับพื้นหินอ่อน ตามด้วยส้อมสี เงิน

 ทุกสายตามองไปยังพี่วฒ
ุ ิทนั ที

“ ไอ้ วุฒิ!!!!” พี่แบงค์ที่ได้สติก่อนใครเข้าไปหาพี่วฒ

ุ ิที่มือกุมอกอยูก่ ่อนใคร

“ กุง้ ” พี่วฒ
ุ ิบอกเสี ยงที่พยายามเค้นจากลาคอ ใบหน้าสี ขาวบัดนี้แดงเหมือนสี เลือด ร่ างกายพี่วฒ
ุ ิเหมือนจะแข็งเกร็ง

มือที่คา้ งบนโต๊ะปั ดจานใบใหญ่ให้ร่วงลงมาอีก

“ ตายห่ า!!!” พี่เก้าว่า

ตอนนี้แขกคนอื่นลุกขึ้นจากเก้าอี้อยากรู ้วา่ เกิดอะไรขึ้น ทั้งบริ กรก็เดินตรงมาที่พวกผม

“ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?”

“ เรี ยกรถพยายบาล” พี่แบงค์บอก “ เพื่อนผมแพ้กงุ้ ”

บริ กรวิง่ กลับออกไป ส่ วนพี่วฒ

ุ ิอาการแย่กว่าเดิม ใบหน้าหล่อบัดนี้กลับดูเหมือนบิดเบี้ยวทั้งน้ าตาก็ไหลออกมา

ุ ิข้ ึนหลังพี่เก้าที่ตวั ใหญ่ที่สุดและวิง่ ออกไปลอบบี้ซ่ ึงอยูป่ ระตูใหญ่

พี่แบงค์และพี่ชนะช่วยกันเอาพี่วฒ

พี่วฒ
ุ ิ..........

“ แต่กรู ไม่เห็นกุง้ อยูใ่ นจานมันเลย”

พี่เอพูดพร้อมกับวิง่ ตามพี่เก้าไปติดๆซึ่ งผมก็สงสัยอยูเ่ หมือนกันว่าทาไมในจานพี่วฒ

ุ ิถึงไม่มีกงุ้ ทั้งที่มีปลาหมึก

หอยนางรมมาถึงทะเลทั้งทีมนั ต้องกินให้ครบ ตอนแรกนึกว่าไม่ชอบที่แท้ก็แพ้นี่เอง

“ แหม่ ง รถพยาบาลมาช้ า ไปเองเล้ย!!” พี่เอว่า แล้วหันมาทางผม

“ ร้องไห้ทาไม มันไม่ตายง่ายๆหรอก” พี่เอว่า ผมถึงได้รู้วา่ น้ าตาผมกาลังไหล โดยที่ผมไม่รู้ตวั

 ุ ิผมรู ้วา่ พี่เขากาลังทรมาน แต่ผมกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย...
ในอกมันปวด ผมมองพี่วฒ

5 นาทีต่อมารถตูส้ ี ขาวก็วงิ่ เข้ามาพร้อมเสี ยงสัญญาณดังแทบแสบแก้วหู พี่วฒ

ุ ิถูกพาขึ้นเปล และพาเข้าไปในรถ

ตอนนั้นพีแ่ บงค์ดึงมือผมเข้าไปในรถด้วย

ในรถบุรุษพยาบาลใส่หน้ากากออกชิเจนให้พี่วฒ
ุ ิ อีกด้านคือผมกับพีแ่ บงค์ที่กาลังจ้องทุกกระทาของบุรุษพยาบาล

ในขณะะที่รถแล่นไป เขาก็ชกั ประวัติไปด้วย

“ ทราบเบื้องต้นว่าคนไข้แพ้อาหาร?” เขาถามมองพี่วฒ
ุ ิไปพลาง

“ ครับ เขาแพ้กงุ้ แต่จากที่พวกผมเห็น เขาไม่ได้กินเข้าไป” พี่แบงค์บอกยังคุมสติได้ดีอยู่ ส่วนพี่วฒ

ุ ิหายใจหอบแรงขึ้น

บนใบหน้าสี แดงเหมือนจะมีเม็ดสี แดงเม็ดเล็กๆขึ้นเต็มไปหมด ผมไล่มองมายังแขนก็มีตุ่มที่เหมือนลมพิษขึ้นมาด้วย

“ พี่ครับ” ผมเรี ยกชื่อพี่วฒ

ุ ิแต่เสี ยงผมแหบมาก

มือพี่วฒ
ุ ิที่กาลังเกร็งจนขึ้นลายสี ขาว ผมกามือแข็งๆเย็น ๆพี่วฒ
ุ ิไว้ แต่ดูเหมือนพี่วฒ
ุ ิจะไม่รับรู ้แล้ว

อาการหายใจหอบแรงเปลี่ยนเป็ นกระตุก

“ ...อีกนานไหมครับกว่าจะถึง?” พี่แบงค์ถามร้อนใจ

“ ไม่นานครับ” บุรุษพยาบาลบอกพอดีกบั รถเลี้ยว “ ตอนนี้เรามาจะถึงโรง-บาลแล้วไม่ตอ้ งห่วงครับ”

“ ..................................” สายตาที่ผมจับจ้องพี่วฒ
ุ ิอยูต่ ลอด เห็นได้ชดั เลยว่า

เหงื่อพี่วฒ
ุ ิออกมาจนน่าเหลือเชื่อ มันมากพอที่จะทาให้ผมของพี่วฒ
ุ ิเปี ยกไปหมด
 เอีย้ ด!

ุ ิถกู พาใส่ เตียงแล้วเตียงนั้นก็ถูกเข็นเข้าไปในตึกด้วยหมอและพยาบาลที่รออยูแ่ ล้วอย่างรวดเร็ว ทั้งผม

ตัวพี่วฒ

และพี่แบงค์ก็วงิ่ ตามเข้าไป

ุ ิหายเข้าไปในห้อง ICU และพวกผมถูกกันให้ออกมาตั้งแต่หน้าประตู โดยพี่เอ พี่เอส พีเ่ ก้าตามมาสมทบ

เตียงพี่วฒ

“ มีใครโทรบอกพ่อแม่มนั หรื อยัง?” พี่แบงค์ถามสี หน้ายังวิตกอยู่

“กรู โทรบอกพ่อมันแล้ว” พี่ชนะบอก หันมาตบไหล่ผมที่นงั่ อยูข่ า้ งๆ ผมไม่ได้ปัดออกแต่สะดุง้ พี่ชนะมองผมแปลกๆ

แล้วเอามือออกไป

ผมไม่เคยรู ้เลยว่าอาการแพ้อาหารมันจะรุ นแรงถึงเพียงนี้

“ ตอนออกมาเชฟเขารู ้วา่ แพ้กงุ้ เขาเลยไปดูอาหารให้ เลยรู ้หมึกซอสดายัดไส้หมูสับผสมกุง้ บด แหม่ง!ซวยซิ- บ~” พี่เอบอก

“ นี่ถา้ มันไม่กินกุง้ เข้าไปวันนี้ กรู กล็ ืมไปแล้วว่าไอ้วฒ

ุ ิมนั แพ้กงุ้ ”พี่เอพูดต่อดึงมือพี่เก้าให้นงั่ ลง

“ ตอน ป.6 ที่มนั แพ้ครั้งล่าสุ ดตอนนั้น รู ้สึกว่ามันจะนอนโรง-บาลเกือบ 2 อาทิตย์ ครั้งนี้จะกี่อาทิตย์วะ่ !!”

พวกพีเ่ ขาคุยกันผมถึงได้รู้วา่ พีว่ ฒ

ุ ิแพ้กงุ้ มาตั้งไหนแต่ไรแล้ว และเป็ นการแพ้แบบรุ นแรงด้วย

ุ ิจะพกยาอะดรี นาลินติดตัวไว้ดว้ ย แต่โรคภูมิที่เมื่อโตก็ค่อยๆหายบวกกับที่พี่วฒ

เมื่อก่อนพี่วฒ ุ ิดูแลตัวเรื่ องนี้ดี

ไม่เคยพลาดกินกุง้ หลายปี จึงเลิกพกจนมาเกิดเรื่ องวันนี้

พวกผมนัง่ รอสักชัว่ โมงเห็นจะได้ หมอก็ออกมาบอกว่าพี่วฒ

ุ ิพน้ ขีดอันตรายแล้ว และจะย้ายเข้ากรุ งเทพฯไปโรง-บาลK

ตามที่พอ่ พี่วฒ ุ ิก็โทรมาบอกอีกทีวา่ จะย้ายพี่วฒ

ุ ิติดต่อโรง-บาลมา หลังจากนั้นพ่อพี่วฒ ุ ิไปโรงบาลKที่กรุ งเทพฯ
 บุพเพวายร้าย

10.

พี่ชนะมาส่ งผมกลับมาถึงบ้านตอนสายๆ พอเข้าบ้าน แม่ก็เข้ามากอดผมไว้ทนั ที

“คุณแพร เขาโทรบอกแม่.....แล้ว”

“ แม่ครับ ฮือๆ” ผมสงสารพี่วฒ

ุ ิ ถึงแม้วา่ เขาจะทาร้ายผม..แต่

ร่ างกายคนเราก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน

ทรมานไม่ต่างกัน............ .......

“ ไม่เป็ นไรจุม หมอเขาก็บอกว่าพี่เขาพ้นขีดอันตรายแล้ว”

“ ฮือๆ” ผมกอดแม่แน่น แม่ก็คงรู ้สึกอึดอัดแต่ก็ไม่วา่ ผม

“ เดี๋ยวตอนเย็น คุณแพรเขาจะมารับเราไปเยีย่ มพี่วฒ

ุ ิกนั ” แม่บอกผม

“ .........................?............”

...

.
 ุ ิมารับพวกผมถึงบ้าน ทั้งที่พวกเรา 2 คนไม่ได้มีความสาคัญถึงขนาดนั้น
ห้า โมงเย็นแม่พี่วฒ

คุณแพรเป็ นผูห้ ญิงที่สวยมากยิง่ ดูก็ยงิ่ สวย ไม่แน่แปลกเลยที่วฒ

ุ ิจะหล่อได้เพียงนี้เพราะพี่วฒ
ุ ิเหมือนคุณแพรมาก

“ ซึ มไปเลยหนูจุม ตาวุฒิไม่เป็ นไรแล้ว นี่ดีกว่าครั้งที่แล้วเป็ นกอง” คุณแพรพูดขณะอยูใ่ นรถ

มีแม่นงั่ กลางส่ วนผมนัง่ ติดประตูอีกด้าน

“ ครั้งที่แล้วหนักมากเลยหรื อค่ะ?” แม่ถาม มือแม่กมุ มือผมอยูต่ ลอดเวลา

“หนักมากค่ะ อยูI่ CU สองคืน ร่ วมๆแล้วนอนโรง-บาล 2 อาทิตย์”

“ ..................................” แม่เงียบให้คุณแพรเล่าต่อ

“ ตาวุฒิแพ้กงุ้ อย่างรุ นแรงเลยค่ะ อาจจะเป็ นเพราะว่าเขาเป็ นภูมิอยูก่ ่อนแล้ว” คุณแพรอธิบายหันมายิม้ ให้ผมกับแม่

แต่เหมือนกาลังคิดในใจ ที่ไม่ได้พดู ออกมา

“ ผิดกับจุมเลยค่ะ แข็งแรงมาตั้งแต่เด็ก...” แม่พดู อวดๆลูบหัวผมไปมา

“ ดีแล้วล่ะค่ะ...แต่พกั นี้ผอมๆไปนะ”คุณแพรว่าหันมาทางผม

“ ค่ะ 2 เดือนมานี้ที่จะไม่สบายบ่อยๆ” แม่บอกเสี ยงเหมือนไม่สบายใจ ผมเลยหลบสายตาคุณแพรโดยไม่ต้ งั ใจ

เพราะสายตาคุณแพรเหมือนจะมองหาคาตอบกับผม.....

“ ......... .. .......”

“ ถึงแล้ว...นัน่ คุณวชิระ” คุณแพรว่าประจวบกับรถจอดหน้าโรง-บาล และคุณวชิระก็คงเห็นรถพวกเราเลยยืนรอ

“สวัสดีครับ” ผมไหว้คุณวชิระ เขาหันมารับไหว้และทักทายทายแม่ และพวกเราตรงไปที่ลิฟเลยเพราะรู ้หอ้ งอยูแ่ ล้ว

ุ ิกอ็ อกมาพอดี และบอกพวกผมว่าพีว่ ฒ

พวกผมไปถึงพวกเพื่อนพี่วฒ ุ ิเพิง่ ตื่นเมื่อครึ่ งชัว่ โมงที่แล้วนี่เอง
และอาการไม่น่าเป็ นห่วงอย่างที่คิด

“ ......................................”

ในห้องหมอกับพยาบาลกาลังวัดไข้พี่วฒ
ุ ิที่นอนบนเตียง

“ วุฒิลูก” คุณแพรว่าเข้าไปหาพี่วฒ
ุ ิ สี หน้าพี่เขาดูดีกว่าครั้งล่าสุ ดที่ผมเห็น

แต่คอเหมือนใหญ่กว่าเดิมผมมาทราบภายหลังว่าพี่วฒ
ุ ิคอบวม

ไม่ถึง 10 นาทีมือถือพ่อพี่วฒ
ุ ิก็ดงั ขึ้น และดูเหมือนว่าคุณวชิระต้องกลับไปทางานแล้ว เพราะที่โรงแรมมีปัญหา

และท่านก็ออกไปพร้อมคุณแพร แต่คุณแพรไปสิ งคโปร์ติดต่อธุรกิจสิ่ งทอที่บุ๊คไว้ก่อนที่พี่วฒ

ุ ิจะเข้าโรง-บาล

ุ ิ 2 คน ครั้นผมจะกลับกลับแม่
สุ ดท้ายกลายเป็ นว่าเหลือแค่ผมกับพี่วฒ

แม่ก็บอกให้อยูเ่ ป็ นเพือ่ นพี่วฒ

ุ ิท้ งั ที่พยาบาลพิเศษจ้างไว้ดแู ลก็มี

“ ..............................” หมอและพยาบาลมาวัดไข้พี่วฒ
ุ ิอีกครั้งตอนทุ่มครึ่ ง

ุ ิยงั มีไข้อยูแ่ ต่ไม่มาก

และพี่วฒ

ทุกคนโล่งอกไปตามๆกัน....รวมถึงผมด้วย

ุ ิไม่คอ่ ยพูดอะไรคงเพราะคอบวมมั้งครับ ในห้องเลยไม่มีเสี ยงคุยกันเท่าไรนอกจากเสี ยงผมกับพี่พยาบาลชื่อ

พี่วฒ

ศิ พี่ศิก็ถามเรื่ องทัว่ ไปแหละครับประมาณว่าไม่ให้เงียบเกินไป

“ คุณวุฒิค่ะ 2 ทุ่มแล้วค่ะ” พี่ศิวา่ เดินไปหาพี่วฒ

ุ ิที่กาลังดูโทรทัศน์ แต่พี่วฒ
ุ ิไม่ขยับไม่มองทาเหมือนไม่ได้ยนิ เสี ยงพี่ศิ

“ คุณวุฒิค่ะได้เวลานอนแล้วค่ะ” พี่ศิวา่ ยิม้ หวานให้พี่วฒ

ุ ิ
“ ................” แต่พี่วฒ
ุ ชี้ไปยังแก้วน้ าให้พี่ศิเอาให้ คงหิ วน้ า แต่

ควับ!!

“ ว้ าย!!”

พี่วฒ
ุ ิสาดน้ าในแก้วใส่ พี่ศิ และเหมือนผมได้ยนิ เสี ยงหัวเราะในลาคอพี่วฒ
ุ ิดว้ ย

“ .....นี่...” พี่ศิมองหน้าที่วฒ
ุ ิตาแดง ก่อนที่หนั มามองผมที่วิ่งไปหา

พี่ศิเขาร้องไห้ครับ

“ พี่วฒ ุ ิวา่ ทาแบบนี้ทาไม แต่

ุ ิ....?” ผมพูดว่าจะถามพี่วฒ

เพล้ง!!

แก้วในมือพี่วฒ
ุ ิถูกฟาดลงพื้นเต็มแรงที่พี่วฒ
ุ ิจะมี แก้วแตกกระจายกับพื้นตามด้วยเสี ยงร้องด้วยความตกใจของพี่ศิ

และก็มีพยาบาลวิง่ เข้ามาในห้อง 2 คน ตามติดๆด้วยแพทย์เวร

“ เกิดอะไรขึ้นครับ?” คุณหมอถาม พี่ศิไม่ได้ตอบเอาแต่ร้องไห้พี่เขาคงตกใจ ผมเองยังตกใจเลย

“ ..................พี่วฒ
ุ ิ...เขา?” คาพูดผมจุกอยูใ่ นคอพูดไม่ออก ทั้งยังไม่เข้าใจสาเหตุวา่ พี่วฒ
ุ ิทาไมทาแบบนี้
ถ้ายังไม่ง่วงบอกพี่ศิดีๆก็ได้

“ ดิฉันบอกเขาว่ าถึงเวลานอนแล้ ว แต่ เขาสาดนา้ ใส่ ดิฉัน และขว้ างแก้ วลงพืน้ ค่ ะ..” พี่ศิบอกปนสะอื้น

“ ทาแบบนี้ทาไมครับ ที่พยาบาลทาเพราะหวังดีกบั คุณ..”

“ จะทาไม!” พี่วฒ
ุ ิพดู จ้องหน้าคุณหมอ

พี่วฒ
ุ ิ.......................

“.........................”

..

ไม่ถงึ 1 ชัว่ โมงพี่วฒ

ุ ิก็ได้กลับบ้าน ตามที่คุณวชิระจัดการและน่าจะตามที่พี่วฒ
ุ ิตอ้ งการด้วยโดยไม่พยาบาลตามมาด้วย

แต่มีผมกลับไปด้วยตามที่คุณวชิระขอ

********************
 ุ ิยงั ไม่หลับเลยครับ ทั้งที่ก่อนผมจะเข้าพี่เขาดูเหมือนจะเตรี ยมตัวนอนแล้ว
ผมออกจากห้องน้ าพี่วฒ

“ พี่ครับ 4 ทุ่มแล้วนะครับ” พี่วฒ

ุ ิหนั มามองผมทันที ทาให้ผมนึกถึงพี่ศิข้ ึนมาทันที

“..................................มรึ ง กาลัง สมน้ าหน้ากรู กรู รู้” พี่วฒ

ุ ิวา่ เสี ยงแหบแต่ก็แข็งกระด้างเช่นทุกที

“ ไม่ใช่นะครับ!” ผมรี บบอก

“ ตอ แหล่” พี่วฒ
ุ ิวา่ คว้างหมอนใส่ ผม แต่ผมหลบได้เป็ นครั้งแรกคงเป็ นเพราะมันไม่แรงอย่างทุกที

“ พี่วฒ
ุ ิโมโหและหงุดหงิดผมใช่ไหมครับถึงได้ทากับพี่ศิแบบนั้น....”

“ ........................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบแต่นนั่ แหละคือคาตอบ ผมพูดถูก

“ งั้นผมกลับก็ได้ จะได้ไม่เกะกะสายตาพี่” ผมบอกเหมือนน้ าตามันจะไหล นี่ผมผิดมากเลยใช่ไหมที่แค่อยากดูแลพี่

“ .................................................. เดี๋ยว....”

ผมหันกลับไปมองพี่วฒ
ุ ิ มือยังคงกาลูกบิดประตู

“ มานอน”

“ ...................” ผมไม่แน่ใจที่พี่วฒ
ุ ิพดู หมายถึงให้ผมไปนอน?

“ กรู บอก ให้ มรึ ง มา นอน” พี่วฒ

ุ ิสั่ง เอามือแตะที่นอนข้างตัวบอกให้ผมไปนอนตรงนั้นเหรอ?

“ ..............................ให้ผมไปนอน ตรงนั้นเหรอครับ......?”

ถึงแม้เตียงนี้จะใหญ่พอที่ผมจะนอนได้สบายโดยที่ผมไม่โดนตัวพี่วฒ
ุ ิให้ราคาญ แต่ตอนนี้พี่วฒ
ุ ิไม่ปกติ....
“ เร็ว” พี่วฒ
ุ ิสั่งเหมือนหมดความอดทน ผมรี บไปยืนข้างเตียงทันที

หมับ!!

มืออุน่ ๆเพราะมีไข้ของพี่วฒ
ุ ิดึงผมให้นงั่ ลง ผมรู ้ได้วา่ พี่เขาแปลกกว่าทุกที....

“ ...................................”

“ ......................................” พอผมมองพี่วฒ
ุ ิ พี่เขาก็ปล่อยมือผมแล้วนอนลงไปเฉยเลย

“มีอะไรหรื อเปล่าครับ?” ผมถาม

“ .........................................” พี่วฒ
ุ ิไม่เพียงไม่ตอบ แต่ยงั นอนหันหลังให้ผมอีก

ผมมองแผ่นหลังที่ห่างเพียงแค่เอื้อมก็แตะตัวพี่วฒ
ุ ิแล้ว แต่ดูเหมือนห่างไกลและเงียบเหงา

ที่หนั หลังให้หมายความว่ายังไงครับ?

พี่อยากให้ผมทาอะไรทาไมพี่ไม่บอกผมล่ะ?

“ .................................” ผมนอนลงมองแผ่นหลังพี่วฒ
ุ ิ อยูๆ่ ก็นึกอยากไปกอด

แต่ผมก็ไม่ทาพราะไม่กล้าจนกระทัง่ หลับไป.....

....

.
.

“ เอ๊!!” ผมตื่นขึ้นมาก็ตกใจเลยครับ คนเต็มห้องไปหมด อีกด้านของเตียงพี่วฒ

ุ ินอนให้หมอตรวจอยู่ และยังมีนมขมิ้น

และสาวใช้ที่เสริ ฟ์น้ าให้ผมวันที่ผมมาที่นี่ครั้งแรก พี่เขาชื่อ

งาม(ขา)กาลังจัดโต๊ะไม้สี่เหลี่ยมที่จะน่าจะเพิ่งเอาเข้ามาเป็ นโต๊ะอาหาร

ผมรี บลุกขึ้นจากเตียงยืนเก้ๆกังๆ ทาตัวไม่ถูก ทาไมไม่มีใครปลุกผมเลย

“ ตื่นแล้วเหรอ?”

ควับ?!

“ คะครับ” ผมว่าหันหลังตอบเสี ยงที่ถาม

คุณวชิระในชุดพร้อมไปทางานก็อยูใ่ นห้องนี้ดว้ ย ผมยิง่ ทาตัวไม่ถูก

ไม่รู้วา่ ท่านจะคิดยังไงที่ผมแย่งที่นอนพี่วฒ
ุ ิลูกชายท่านแบบนี้

“ ตื่นมาแล้วก็ไปล้างหน้าล้างตาเถอะเถอะ..จะได้มากินข้าว” คุณวชิระบอก ผมพยักหน้าพร้อมกับคาว่า ‘ครับ’

สายตามองไปหาพี่วฒ
ุ ิทีทาหน้านิ่ง รอยแดงป้ านๆบนใบหน้าหายไปหมดแล้ว

“ นี่ค่ะ” พี่งามเอาเสื้ อกับกางเกงให้ผม ซึ่ งไม่ใช่เสื้ อผ้าของผมอย่างแน่นอน

“ขอบคุณครับ” ผมรับมาแล้วเข้าล้างหน้า อาบน้ าด้วยเลย ก็ให้ชุดมาแล้วก็คงหมายความว่าแบบนี้...

 ห้องน้ าอลังการมากเลยครับเข้าใจเลยว่ารวยจริ งๆมันเป็ นยังไง ห้องน้ ายังแบ่งเป็ นห้องเป็ นสัดส่ วนได้อีก

พอเข้าไปก็เป็ นจะมองเห็นอ่างสี อาบน้ าสี ขาวที่ต้ งั เด่นเป็ นสง่า ต่อจากนั้น 2 เมตรเป็ นกระจกบานใหญ่มากกว้าง 3 เมตรได้

ตรงข้ามกันเป็ นตูแ้ บบบ็อกอิน ผมเปิ ดดูแค่บานเดียว ข้างในเป็ นเสื้ อผ้า ทั้งที่ในห้องก็มีตเู ้ สื้ อผ้าอยูแ่ ล้ว

เดินไปอีกถึงเป็ นอ่างล้างหน้าใกล้อา่ งอาบน้ า และมีฉากกันกระจกทาให้เป็ นสัดส่ วน ข้างบนเป็ นฝักบัวขนาดใหญ่

คงทาไว้อาบที่ละหลายๆคน ผมอึ้งไปนิดหนึ่งเพราะต่างจากบ้านผมลิบลับตรงฝักบัวนี้ก็กว้างกว่าห้องน้ าบ้านผม

และถ้ารวมทั้งห้องน้ าแล้วกว้างกว่าห้องผมอีก ...

...ผมอาบน้ าเสร็ จก็ใส่ เสื้ อในห้องน้ าเลย ออกมาก็ไม่เจอใครแล้วนอกจากพี่วฒ

ุ ิที่นงั่ อยูเ่ ตียงท่าเดียวก่อนที่ผมจะไปอาบน้ า

“ กว่าจะอาบเสร็ จ..” พี่วฒ

ุ ิหนั มาอมงผมที่ใส่ เสื้ อเซิ้ตแขนสั้นสี แดง กางเกงขายาวสี ขาว “ดูดีนี่”

ุ ิวา่ น้ าเสี ยงไม่ตรงกับพูด ผมก็ไม่รู้เป็ นไรจับโน่นจับนี่ไปเรื่ อยก็มนั ไม่ชินและยังเป็ นเสื้ อพี่วฒ

พี่วฒ ุ ิอีก

ถึงอย่างนั้นก็พอดีตวั ผมถึงจะหลวมและยาวไปนิดหน่อยก็ตาม แต่ไม่น่าเกลียด

“ ..........................”

“ เร็ ว หิวข้าว..............” พี่วฒ

ุ ิวา่ เสี ยงเข้ม

“ครับ???” ผมมองโต๊ะมีตระกร้าสี ขาวขนาดกลางบรรจุผลไม้ที่จดั ไว้อย่างสวยงามแต่ที่สะดุดตาคงเป็ นแอปเปิ้ ลสี เขียว

“ เอาข้าวต้มมาป้ อนกรู เร็ วๆ”

ุ ิ? แล้วทาไมพี่เขาไม่กินเอง มือก็ปกติและท่าจะไม่เป็ นไรมากแล้ว

ให้ผมป้ อนข้าวต้มพี่วฒ

“ เร็ วสิ วะ่ !!” พี่วฒ

ุ ิพดู เสี ยงดังหน้าเริ่ มแดงขึ้นมาอีกเพราะตะโกน ผมไม่รอรอช้าเอาจานข้าวต้มหมูสบั มาหาพี่วฒ
ุ ิทนั ที

“ ...............” จะให้ผมป้ อนพี่จริ งๆหรื อครับ

“ ยืนบื้ออยูไ่ ด้ นี่กรู กินเสร็ จต้องกินยาอีกนะ!!” พูดจบพี่วฒ
ุ ิกอ็ า้ ปากรอ

“ .......................” ผมตักข้าวต้มป้ อนพี่วฒ

ุ ิมือสั่นเล็กน้อยเพราะเกร็ ง พี่วฒ
ุ ิมองผมขณะที่ผมป้ อน...

“ นัง่ ลง”

“ เออ ครับ”

ผมตอบหันหน้ามองเก้าอี้ที่อยูข่ า้ งโต๊ะว่าจะไปยกมานัง่ แต่พี่วฒ

ุ ิดึงแขนผมไว้และดึงให้นงั่ ลงบนเตียงตรงหน้าพี่วฒ
ุ ิ

“ ป้ อนเร็ วๆกินเสร็ จ...กรู จะได้กินยา”

“ คะ ครับ” ผมว่าป้ อนพี่วฒ ุ ิมองหน้าผม หรื อว่าหน้าผมมีอะไรติดอยู่

ุ ิอีกคา และเหมือนเดิมพี่วฒ

มันทาให้ผมรู ้สึกเลิ่กลัก่ ร้อนๆหนาวๆ

“ หน้าผม? มีอะไรหรื อเปล่าครับ?” ผมถามป้ อนพี่วฒ

ุ ิไปด้วย

เมื่อพี่วฒ
ุ ิจอ้ งหน้าผมมันทาให้ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นนอกจากตอนป้ อนข้าวต้มเท่านั้น

“ ไม่ มี แต่ กรูจะมองมรึงจะทาไม!!”

“ ......................................” ไม่มีครับแต่ผมแค่สงสัยเท่านั้นเอง ได้แต่คิดแต่ไม่กล้าพูดออกไป

ุ ิในความเงียบจนหมดชาม กินข้าวหมดแบบนี้ท่าจะหายเร็ ววัน

หลังจากนั้นผมก็ป้อนข้าวต้มพี่วฒ

“ กรู ยงั ไม่ได้อาบน้ า หมอบอกว่ากรู มีไข้ให้เช็ดตัวก็พอ....มรึ งกินข้าวเสร็ จ เอายาให้กรู กินและมาเช็ดตัวให้กรู ดว้ ย”

“ .......................................คะครับ” ผมรับครับกลับมานัง่ กินข้าวต้มอีกชามบนโต๊ะ

แต่ก็เหมือนมีสายตาพี่วฒ
ุ ิจบั จ้องอยูต่ ลอดเวลา

!!!?? และพอผมหันไปพี่วฒ
ุ ิก็กาลังมองอยูจ่ ริ งๆ ....
 พี่วฒ
ุ ิจอ้ งผมตลอดเวลาแบบนี้เพราะอะไรกันแน่ หรื อว่าเสื้ อที่ผมใส่ มนั ประหลาด...

“ ...........................” ผมก้มหน้าก้มกินข้าวต้มพยายามไม่คิดอะไรมาก...แต่พอรู ้วา่ พี่วฒ

ุ ิกาลังมองผมอยู่

ใบหน้าก็ร้อนผ่าว...

“ เดี๋ยวผมจะเอาจานไปเก็บ และจะเอาผ้ามาเช็ดตัวให้พี่ดว้ ย”

ุ ิก็เพราะมันอร่ อยมากเลยครับและตามด้วยเอายาหลังอาหาร
ผมบอกเก็บจานชามหลังจากกินข้าวต้มหมดชามเหมือนกันกับพี่วฒ

ุ ิกิน
ในแก้วใบเล็กๆให้พี่วฒ

“ ไม่ตอ้ ง เดี๋ยวโทรลงไปให้คนมาเก็บ”

“ ไม่เป็ นไรครับ เดี๋ยวผมลงไปเอง” ผมบอก

เพราะอยากไปสู ดอากาศข้างนอกบ้างอยูใ่ นนี้มีพี่วฒ

ุ ิจอ้ งอยูต่ ลอดเวลามันหายใจไม่สะดวก และอึดอัด

“ ..........................” พี่วฒ
ุ ิขมวดคิ้วไม่พอใจ แต่ไม่ได้พดู อะไร ผมเลยรี บยกถาดออกมา

บังเอิญเจอพีง่ ามกาลังขึ้นบันไดมาพอดีดว้ ย

“ ไม่ตอ้ งยกมาเองหรอกค่ะ โทรกด 0 ค่ะ” พี่งามบอกจะรับถาดจากผมแต่ผมบอกว่าผมยกลงไปเองได้

“ โอ้โห้!กินกันหมดเลยเหรออค่ะ?” พี่งามถามเธอเป็ นผูห้ ญิงผิวคล้ าตัวเล็กๆดูทะมัดทะแม่งครับ

“ ครับ..” ผมเดินลงมา ตามพี่งามเข้าครัว และบอกพี่เขาว่าจะเช็ดตัวให้พี่วฒ

ุ ิ และไม่มีกะละมังเล็กๆหรื อชามใหญ่เพือ่ ใส่ น้ า

“ นี่ค่ะ” พี่งามออกไปนอกห้องครัวแล้วกลับมาพร้อมชามแก้วใบใหญ่ “ เมื่อคืนหลับสบายไหมค่ะ?”

พี่งามอยูๆ่ ก็ถามขึ้นมา
“ อ ครับ” ผมเขินเมื่อนึกถึงเรื่ องเมื่อเช้า

“ ไม่มีใครปลุกผมเลย ผมตื่นขึ้นมาไม่รู้จะทาตัวยังไง” ผมว่าไม่ได้ต่อว่าใคร แค่พดู ให้ฟัง

พี่งามหัวเราะคิกคักก่อนจะตอบ

“ ก็คุณวุฒินะสิ ค่ะ บอกว่าห้ามปลุก ใครจะกล้าขัดใจ” พี่งามตอบสี หน้าจริ ง

ุ ิ?
พี่วฒ

“ แต่ขณะที่หมอตรวจแล้วมีคนนอนอยูบ่ นเตียงอีกคน แล้วยังนอนหลับอีก ผมกลัวจะไปเกะกะคุณหมอ....”

“ ไม่เกะกะหรอกค่ะ คุณหมอเรื่ องเล็ก คุณวุฒิน่ะเรื่ องใหญ่ ถ้าไม่อยากให้บา้ นแตกคุณวุฒิวา่ นกต้องเป็ นนก

ไม้ตอ้ งเป็ นไม้ค่ะ....”

“ ไม่ เป็ นไรครั บ เดี๋ยวผมลงไปเอง” ผมบอก

เพราะอยากไปสู ดอากาศข้างนอกบ้างอยูใ่ นนี้มีพี่วฒ

ุ ิจอ้ งอยูต่ ลอดเวลามันหายใจไม่สะดวก และอึดอัด

“ ..........................” พี่วฒ
ุ ิขมวดคิ้วไม่พอใจ แต่ไม่ได้พดู อะไร ผมเลยรี บยกถาดออกมา

บังเอิญเจอพีง่ ามกาลังขึ้นบันไดมาพอดีดว้ ย

“ ไม่ตอ้ งยกมาเองหรอกค่ะ โทรกด 0 ค่ะ” พี่งามบอกจะรับถาดจากผมแต่ผมบอกว่าผมยกลงไปเองได้

“ โอ้โห้!กินกันหมดเลยเหรออค่ะ?” พี่งามถามเธอเป็ นผูห้ ญิงผิวคล้ าตัวเล็กๆดูทะมัดทะแม่งครับ

“ ครับ..” ผมเดินลงมา ตามพี่งามเข้าครัว และบอกพี่เขาว่าจะเช็ดตัวให้พี่วฒ
ุ ิ และไม่มีกะละมังเล็กๆหรื อชามใหญ่เพือ่ ใส่ น้ า

“ นี่ค่ะ” พี่งามออกไปนอกห้องครัวแล้วกลับมาพร้อมชามแก้วใบใหญ่ “ เมื่อคืนหลับสบายไหมค่ะ?”

พี่งามอยูๆ่ ก็ถามขึ้นมา

“ อ ครับ” ผมเขินเมื่อนึกถึงเรื่ องเมื่อเช้า

“ ไม่มีใครปลุกผมเลย ผมตื่นขึ้นมาไม่รู้จะทาตัวยังไง” ผมว่าไม่ได้ต่อว่าใคร แค่พดู ให้ฟัง

พี่งามหัวเราะคิกคักก่อนจะตอบ

“ ก็คุณวุฒินะสิ ค่ะ บอกว่าห้ามปลุก ใครจะกล้าขัดใจ” พี่งามตอบสี หน้าจริ ง

ุ ิ?
พี่วฒ

“ แต่ขณะที่หมอตรวจแล้วมีคนนอนอยูบ่ นเตียงอีกคน แล้วยังนอนหลับอีก ผมกลัวจะไปเกะกะคุณหมอ....”

“ ไม่เกะกะหรอกค่ะ คุณหมอเรื่ องเล็ก คุณวุฒิน่ะเรื่ องใหญ่ ถ้าไม่อยากให้บา้ นแตกคุณวุฒิวา่ นกต้องเป็ นนก

ไม้ตอ้ งเป็ นไม้ค่ะ....”

“ งาม-ขา!” นมขมิ้นที่เพิ่งเข้ามาเรี ยกพีง่ ามเสี ยงแข็งน่ากลัว จนพี่งามหน้าเสี ยรี บไปล้างผักอย่างขะมักขะเม้น

ผมเลยปลีกตัวออกมา
 * * * *

ตอนนี้เอาน้องจุมไปเจ้าค่ะ ปล.แตกต่างจากบอร์ดเก่าเพราะรู ปนั้นหน้าน้องจุมไม่ชดั รู ปนี้ชดั ดี คริ ๆ

 บุพเพวายร้าย

11.

..

..

ุ ิวา่ จะเช็ดตัวเลยไหม?
เข้ามาในห้องผมก็ถามพี่วฒ

“ อืม” พี่วฒ
ุ ิวา่ แต่ไม่ทาอะไรเลยครับ แล้วจะให้ผมทายังไง ผมคงไม่กล้าไปจับพี่วฒ
ุ ิถอดเสื้ อหรอก ดีไม่ดีผมอาจจะโดนต่อย

หรื อตบ หรื อถีบ ก็ได้

“ มรึงยืนบือ้ อยู่อกี แล้วนะ จะเช็ดก็รีบมาเช็ด!”

“ ....... .. .แต่พยี่ งั ไม่ถอดเสื้ อเลยนะครับ” ผมพูดเดินถือผ้าบิดหมาด แล้วเดินไปหาพี่วฒ

ุ ิ

“ กรู ป่วยอยู่ มรึงจะให้ กรูถอดเองได้ ไง!”

“.......................................” ผมถึงได้เข้าใจว่าพี่วฒ
ุ ิจะให้ผมถอดให้
 ุ ิก่อน
ผมเลยเริ่ มจากแกะกระดุมชุดนอนพี่วฒ

ถึงแม้วา่ ผมจะเข้าใจว่าพี่วฒ
ุ ิให้ผมถอดเสื้ อให้แต่ผมไม่เข้าใจว่าพี่วฒ
ุ ิมองผมตลอดเวลาทาไม????

“.............เอ่ อ...คือ....” ผมถอดเสื้ อพี่วฒ

ุ ิออกแล้วครับ เหลือแต่กางเกง

“ ทาไม!!” พี่วฒ
ุ ิวา่ นัง่ หย่อนขาให้ผมถอดกางเกงได้ง่ายๆ

ผมก้มลงถอดกางเกงให้พี่วฒ
ุ ิ หัวใจเต้นเร็ วและแรงมาก พยามยามไม่มองน้องชายพี่วฒ
ุ ิ

...พอถอดเสร็ จก็รีบยืนขึ้นแล้วเอาผ้าเช็ดให้พี่วฒ
ุ ิเริ่ มจากแขนทั้ง 2 ข้าง

“ ..............................”

“ ..พี่ ครับ” ถามพลางเช็ดอกพีว่ ฒ

ุ ิ

“ อะไร!”

“ พี่มองผมตลอดเลย” ผมถามกล้าๆกลัวๆ

“ แล้วไง?”

“ .................................. มันทาให้ผมทาตัวไม่ถูก” ผมบอก

หมับ!

พี่วฒ
ุ ิกามือผมที่กาลังเช็ดตัวให้

“ คะครั บพี่ คิดว่ าไม่ ได้ ยินผมพูดก็แล้ วกัน” ผมบอกเริ่ มลนลานจะถอยออกมาแต่พี่วฒ

ุ ิกลับกามือผมแน่น
 ตัวผมเย็น

“ ............... ........เช็ดต่อ...” พี่วฒ

ุ ิวา่ และวางมือจากผม ผมงง แต่ก็เช็ดต่อให้เสร็ จจะได้ห่างจากตัวพี่วฒ
ุ ิ

แต่พี่วฒ
ุ ิกลับให้ผมใส่ เสื้ อให้อีก ผมเลยต้องหาเสื้ อให้พี่วฒ
ุ ิใส่ ดว้ ย

“ นี่มรึงคิดจะให้ กรูใส่ ชุดทุเรศๆแบบที่มรึงเอามาได้ ยงั ไง!!”

ุ ิพดู ทันทีที่ผมหันหน้ากลับมาพร้อมเสื้ อแขนสั้นเนื้อนุ่มที่น่าใส่ สบาย และนี่ไม่ใช่ตวั แรกที่ผมเลือกมา

พี่วฒ

บนพื้นยังมีเสื้ อ กางเกง วางกระจัดกระจายอยูห่ ลายตัว

“ พี่จะเอาแบบไหนผมจะได้เอาให้ถูก” ผมถามจะได้เลือกถูกเพราะไม่วา่ ผมจะเอาชุดไหนมาพี่วฒ

ุ ิก็ไม่ชอบ

“ แบบที่มันเห่ ย ไม่ ส่อว่ ากรูไร้ รสนิยมแบบมรึง!!”“ ................”

ุ ิตอบแบบนั้นผมก็เลยไม่รู้วา่ มันเป็ นแบบไหน ชุดที่พี่วฒ

พี่วฒ ุ ิตอ้ งการ

จนแล้วจนรอดผมก็หาชุดถูกใจพี่วฒ
ุ ิไม่ได้

“ มานี่” พี่วฒ
ุ ิใช้นิ้วขวักเรี ยกผม

“ ...............................................อ ะไ ร ครั บ?” ผมถามยังไม่เดินไป

ไม่รู้วา่ พี่วฒ
ุ ิเรี ยกผมไปทาไม หรื อว่าโกรธที่ผมหาชุดถูกใจไม่ได้

“....................กรูบอกให้ มานี่!” พี่วฒ

ุ ิตะคอก ผมไม่รอช้าแทบวิง่ ไปหาพี่วฒ
ุ ิเลยทีเดียว

ซึ่ งมันเป็ นอัตโนมัติที่พอพี่วฒ

ุ ิข้ ึนเสี ยงผมก็ตอ้ งรี บทาตามอย่างลนลาน
 ุ ิก็ยนื่ แขนยาวๆมาคว้าตัวผมดึงไป เหวี่ยงลงไปนอนกับเตียง
พอผมยังเดินไป ยังไม่ถึงพี่วฒ

“ พี่วุฒิ!!!??” พี่วฒ
ุ ิข้ ึนคล่อมตัวผมทั้งที่ใส่แค่กางเกงในตัวเดียว

“ พะพี่ พี่ พี่จะทาอะไรครั บ?”

“ จับตัก๊ แตนมั้ง..” พี่วฒ

ุ ิมองผมและก้มลง จนริ มฝี ปากได้รูปจะแตะริ มฝี ปากผมอยูแ่ ล้ว...

“ พี่ พี่ ไม่สบายอยู่ นะ ครับ” พี่วฒ

ุ ิหยุดชะงักทันที คงจะนึกได้แล้วว่าตัวเองไม่สบายอยู่ แต่ไม่ใช่

“ แล้ วไง!”

“อุ๊~บ!?” พี่วฒ
ุ ิจูบผมหนักหน่วง ผมหลับตาปี๋ พยายามเม้มปากไว้ไม่ให้พี่วฒ
ุ ิเอาลิน้ เข้ามา

แต่ผมไม่รู้วา่ จะทาแบบนั้นได้นานแค่ไหน

อย่าครับพี!่ !

ก็อกๆ

ุ ิไม่สนใจพยายามเอาลิ้นเข้ามาให้ได้ แต่ผมอึดสู ้ เพราะผมรู ้วา่ ผมไม่ได้ลอ็ กประตู

เสี ยงเคาะประตูแต่พี่วฒ

ผมไม่อยากให้ใครเห็น

ผมพยายามดันตัวพี่วฒ
ุ ิให้ออกไป
 ก็อกๆ

“ ใครว่ ะ!” พี่วฒ

ุ ิวา่ ส่งเสี ยงฮึดฮัดในลาคอด้วยความไม่พอใจ ครั้นผมจะลุกขึ้นก็กดตัวผมไว้ดงั เดิม

“ ใคร!!” เสี ยงพี่วฒ

ุ ิถามเป็ นใครก็ตอ้ งเสี ยวสันหลังวาบเหมือนผมตอนนี้ เพราะพี่เขากาลังโกรธ

ผมนึกเป็ นห่วงคนที่เคาะประตู

“ไมเคิล แจ็กสั นมั้งไอ้วฒ

ุ ิ!” เสี ยงพี่ชนะครับ พูดจบพี่แกก็เปิ ดประตูเข้ามาเลย ผมตกใจมากผลักพี่วฒ
ุ ิเต็มแรง

แล้วลุกออกมายืนอยูห่ ่างๆเตียงและตัวพี่วฒ
ุ ิ

“ ว้ าว~>0< กาลังเข้าด้วยเข้าเข็มกันซ่ะด้วย” พี่เอพูดเมื่อเท้าเหยียบเข้ามาในห้อง หน้าผมร้อนราวกับใครวางเพลิง

มากันหมดเลยครับ พี่แบงค์ พี่ชนะ พี่เอ พี่เอส และพี่เก้า ผมไม่กล้ามองหน้าพวกพี่เขา อายมาก แต่พี่วฒ

ุ ิกลับนัง่ เฉยๆ

ก่อนที่พี่แบงค์จะหยิบเสื้ อที่พี่วฒ
ุ ิโยนทิง้ ไปเพราะไม่ถูกใจไปให้ใส่

“ มาขัดจังหวะมรึ งหรื อเปล่าว่ะ?” พี่เอถามหันมองมาทางผมที่หน้าร้อนเป็ นไฟ

“ มาช้ากว่านี้สกั ชัว่ โมงก็ไม่ได้” พี่วฒ

ุ ิวา่ และกาลังใส่ เสื้ อ และหยิบกางเกงตัวที่อยูพ่ ้นื ที่ใกล้ที่สุดมาใส่ดว้ ย

“ อ่านะ ไม่ยกั รู ้วา่ มรึ งหายเร็ วขนาดนี้” พี่เก้าพูดขึ้นไปนอนบนเตียงเฉยเลยครับ

“ ยังไม่หาย ..” พี่วฒ

ุ ิตอบ แต่ผมก็เห็นว่าพี่เขาแข็งแรงดีแล้ว นมขมิ้นบอกว่าคุณหมอให้พี่วฒ
ุ ิพกั ผ่อน

กินยาแล้วควรจะนอนให้มากๆ

ุ ิจะนอนเลย ถึงเมื่อกี้ตอนที่พี่เขาจับมือผมมือพี่เขาก็ยงั ร้อนกว่าปกติเหมือนมีไข้อยู่

แต่ผมไม่เห็นว่าพี่วฒ

ว่ากันว่ายาจะทาให้ง่วงแต่คงใช้กบั พี่วฒ
ุ ิไม่ได้ผล
เมื่อพี่วฒ
ุ ิไม่เป็ นอะไร ผมสบายใจแล้วที่เห็นพี่เขาแข็งแรงเหมือนเดิมทั้งยังมีคนดูแลมากมาย ทั้งเพื่อน ทั้งพ่อ แม่

และคนที่อยูบ่ า้ นหลังนี้ .. ผมก็ไม่มีความจาเป็ นที่จะต้องอยูท่ ี่นี่ ผมควรจะกลับไปในที่ของผม

...พี่วฒ
ุ ิ...

“ จะไปไหน!!” พี่วฒ
ุ ิเมื่อเห็นผมเดินออกมา พวกพี่ๆก็หนั มามองผมหมด

“ จะกลับบ้ าน.....” ผมบอก

“ ใครอนุญาติ!!”

“ อะไรของมรึ งว่าไอ้วฒ
ุ ิ น้องเขาจะกลับบบ้านต้องมีใครอนุญาติดว้ ยเหรอ?”(พี่เอส)

“ ช่ายยยยยยยยยยย” พี่ชนะพยักหน้าเห็นด้วย

“.............................” พี่วฒ
ุ ิไม่ได้พดู อะไรแต่จอ้ งเขม็งมาที่ผม ให้ผมพูด

“ ผมเห็นว่ าพี่กห็ าย ผม ก็ เลย จะ กลับ บ้ าน”

“ ใครบอกว่ ากรูหาย!!”

ผมสะดุง้ กับคาพูดพี่วฒ
ุ ิและพี่เขายังเดินตรงมาหาผมอีก

“ เฮ้ย! ไอ้ วุฒิ” พี่เก้าตามลงมาคว้าตัวพี่วฒ

ุ ิไว้ “ พูดกันดีๆก็ได้ ทาไมต้องตะคอกด้วยวะ?”

“ มันชอบกวนโมโหกรู ” พี่วฒ
ุ ิวา่ พยายามสลัดแขนพี่เก้าออก

“ ให้นอ้ งเขาไปเถอะ เขากลัวมรึ งจนหัวหดแล้ว” (พี่ชนะ)

“ จะกลับบ้านก็กลับไปเถอะ” พี่แบงค์วา่ แต่ขาผมยังไม่กา้ วเพราะว่า..กลัว...

“ แบงค์ เรื่ องของผัวเมียมรึ งไม่ตอ้ งยุง่ ..พวกมรึ งด้วย” พี่วฒ

ุ ิพดู

--เงียบ--

“ ...............................”
 --เงียบ--

“ เชี่ย~ มรึงมีเมียตั้งแต่ เมื่อไร พวกกรูไม่ เห็นรู้เลย ฮะๆ” พี่ชนะว่าพยายามจะกลั้นหัวเราะ

“ นี่มรึ งจะกวนตรี นกรู อีกคนใช่ไหม!!ไอ้-นะ”

“ เปล๊า กรู แค่แปลกใจ..” พี่ชนะตอบยียวน

หน้าผมชา ร้อนๆหนาวๆ ไม่กล้ามองหน้าใคร และไม่อยากให้ใครมอง

“ ชนะมรึ งแค่แปลกใจ กรู โคตรๆตกใจ” พี่เอเดินตรงมาหาผมที่ยนื นิ่งปานหุ่นขี้ผ้ งึ

“ ไหนดูดิ่เมียมรึ งหน้าตาเป็ นไง~” พี่เอเดินมาหาผมแล้วเดินรอบผมเป็ นวงกลมเหมือนไม่เจอผมอย่างไงอย่างงั้น

“ หน้าตาเป็ นไงว่ะ” พี่เก้าที่จบั ตัวพี่วฒ

ุ ิไว้ถาม ฉีกยิม้ จนเกือบจะหมดหล่อ

“ สู งยาวเข่าดี ตาโตๆซื่อ หล่อว่ะ แต่ตอนนี้กาลังเหมือนจะร้องไห้.. ฮ่าๆ”

“ เชี่ย พวกมรึงกลับไปเลย กรูยิ่งปวดหัว!” พี่วฒ

ุ ิวา่ สลัดตัวจากพี่เก้าได้ในที่สุดแล้วเดินมาหาผม
 “ ส่ วนมรึงมานี่....” พี่วฒ
ุ ิกระชากแขนผมให้กลับมาที่เตียง

“ พี่ครั บ ผมเจ็บ!”

ควับ!!

ุ ิหนั กลับมา..มือผมเย็นเชียบรู ้วา่ พี่วฒ

พี่วฒ ุ ิกาลังไม่พอใจ

“ เจ็บก็อยูเ่ ฉยๆ” ผมอยูเ่ ฉยๆไม่ได้หรอกครับ เพราะผมกลัวพี่ ผมอยากกลับบ้านแล้ว

“ พวกมรึ งทาไมยังไม่กลับไปกันอีก กรู จะนอน ปวดหัว”

“ มึงจะนอนหรื อมรึ งจะทากิจกรรมเข้าจังหวะ วะ! “ (พี่ชนะหัวเราะคิกคัก)

“ ไรว่ะ~ พวกกรู มาเยืย่ มเพราะห่วงใย...ไล่พวกกรู กลับเฉยเลย” พี่เอพูดไม่ได้ดูอารมณ์พี่วฒ

ุ ิเลย

และยังปักหลักนัง่ บนโต๊ะเอาแอปเปิ้ ลมากัดอีก

“ ก็ ตอนนี้กรู ...”

“ อย่าบอกนะว่ามันเป็ นเวลาของผัวเมีย” พี่เก้าพูดจบพี่ที่เหลือก็หวั เราะลัน่

พี่เอหัวเราะไปกินไปแล้วก็สาลักหน้าดาหน้าแดงไม่รู้วา่ มันตลกตรงไหน ผมแทบจะไม่มีที่ยนื แล้ว…อาย

“ ฮ่ าๆๆ” เสี ยงหัวเราะขึ้นอีก พี่ชนะชัยถึงกับน้ าตาเล็ด เอามือกุมท้องยกขายกแข้งยังกะตัวประหลาด

แขนผมถูกดึงแรงอีกครั้ง ผมหันไปมองที่พี่วฒ
ุ ิ แท้จริ งพี่วฒ
ุ ิเซจนชนขอบเตียง
 “ พี่วฒ
ุ ิ!?” ผมว่าเข้าไปประครองพี่วฒ
ุ ิ แต่พี่วฒ
ุ ิปัดมือผมออก ทั้งที่มือข้างหนึ่งก็กาแขนผมไม่ปล่อย

“ ไอ้วฒ
ุ ิมรึ งอย่าทิฐิตอนนี้ดิวะ” พี่เก้าว่าพาพี่วฒ
ุ ิข้ ึนเตียงเลยยอมปล่อยมือผมในที่สุด

“ แหม่ ง ปวดหัววะ เซี่ ย!” พี่วฒ

ุ ิสถบ ตาจะหลับแล้วแต่ดูเหมือนพี่วฒ
ุ ิจะฝื นไว้

“ เดี่ยวกรู โทรตามหมอให้” (พี่แบงค์)

“ ไม่ ต้อง...!!” พี่วฒ

ุ ิหนั มาทางผม ตากาลังจะหลับ แต่กล็ ืมขึ้นมาอีก

ผมสะดุ้ง!?

“ ถ้ ากรูตื่นมาไม่ ให้ มรึง มรึงเจอดีแน่ !!”

“ เออๆ น้องเขาไปไหนหรอก พวกกรู ดูให้” พี่ชนะบอก เดินมายืนข้างๆผมที่อยูว่ งนอกของพวกพี่ๆ

“ .........................”

ุ ิก็หลับครับ พี่ชนะเลยถอนใจด้วยความโล่งใจ
แค่แป้ บเดียวเท่านั้นพี่วฒ

“ แล้วตกลงจะกลับบ้านไหม?” พี่แบงค์ถามผมที่ยงั ยืนอยูท่ ี่เดิม

อยากกลับบ้านน่ะอยากกลับแน่ ..แต่ถา้ กลับไปแล้วพี่วฒ

ุ ิตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นผม จะเกิดอะไรขึ้น!

ผมไม่กล้าเสี่ ยง

“ มรึ งบ้าหรื อเปล่าไอ้แบงค์ ถ้าจุมกลับไปไอ้คุณชายมันตื่นขึ้นมาไม่เห็น ไม่เพียงบ้านแตก หัวมรึ งจะแตกด้วย”(พี่เอ)

“ กรู กแ็ ค่ถามดู เผือ่ น้องเขาจะกลับไปเอาของ” พี่แบงค์หนั หน้ามาทางผมเหมือนถามว่า ตกลงเอาไง?

“........................ผมไม่มีของให้ไปเอาหรอกครับ” ผมบอก สายตาหันไปหาที่วฒ

ุ ิที่นอนอยู่
 “ งั้นก็ดี จะได้ไม่มีเรื่ องกัน...” พี่เก้าพูดดูโล่งใจเมื่อผมบอกไม่กลับบ้าน

“ .........................” ในห้องมีพวกพี่เขาอยูแ่ ล้วผมเลยออกไปนอกห้อง ว่าจะโทรหาแม่ และบันบัน

แต่ก็ไม่วายโดนถามว่าจะไปไหน ?

“ ออกไปโทรศัพท์ครับ”

“ อย่าไปไหนไกล ไอ้วฒ
ุ ิตื่นไม่เห็นมันจะอาระวาด” พี่เอบอก

ผมได้แต่พยักหน้าหงึกๆแต่ไม่คิดว่าพี่วฒ
ุ ิจะตื่นเร็ วๆนี้หรอกครับเพิ่งนอนเอง

ผมออกมาได้ ก็โทรหาแม่ซ่ ึ งท่านก็ทราบอยูแ่ ล้วเพราะคุณวชิระโทรบอกเมื่อเช้า และยังขอให้ผมอยูท่ ี่นี่อีก 2

สามวันอีก หลังจากนั้นผมโทรหาบันบันและบอกว่าเกิดอะไรขึ้น

“ สมน้าหน้ า!” บันบันบอกผม อารมณ์ดีข้ ึนมา และคงจะลืมว่าตอนนี้งอนผมด้วย

ผมเลยได้สบายใจว่าไม่ตอ้ งหาง้อเจ้าตัวเล็กแล้ว

……
 เมื่อผมวางสายจากบันบัน พี่งามเดินมาเจออผมพอดี พี่แนะนาให้ผมไปนัง่ สวนที่อยูด่ า้ นข้างของบ้าน

ส่ วนพี่งามจะไปเป็ นลูกมือนมขมิ้นทากับข้าวในครัว ผมเลยขอตามไปด้วย

เพราะผมรู ้สึกรู ้วา่ แค่ในครัวเท่านั้นแหละที่เหมือนมีคนอยู่ เพราะทุกที่ในบ้านนี้มนั หรู หรากว้างใหญ่เกินไป

ของบางสิ่ งมันใหม่เหมือนเพิ่งซื้อ หรื อไม่มีใครเคยแตะต้องมันเลย ...ด้วยซ้ า

ผมเข้าไปในครัว นมขมิ้นอยูพ่ อดีครับ ผมเลยถามว่ามีอะไรให้ผมช่วยไหม? แต่นมขมิ้นบอกให้ผมไปอยูก่ บั พี่วฒ

ุ ิดีกว่า

“ ข้างบนมีพี่แบงค์ พี่ชนะ พี่เอ พี่เอส และพี่เก้าอยูแ่ ล้วครับ และตอนนี้พี่วฒ

ุ ิหลับอยู”่ ผมบอก

นมขมิน้ เลยให้ผมช่วยล้างผักที่ผมจาได้วา่ พี่งามล้างไปแล้ว แต่ผมมาดูจริ งๆแล้วอันนี้เป็ นผักที่เพิง่ ไปซื้อมาครับ

เพราะนมขมิน้ เห็นว่าเพือ่ นพี่วฒ

ุ ิมาเลยทากับข้าวเพิ่ม

อยูใ่ นครัวสนุกดี เหมือนกาลังช่วยแม่ทากับข้าวเลย

แล้วพีง่ ามก็เล่าอะไรให้ฟังล้วนแต่เป็ นเรื่ องตลกๆแต่ผมมาสะอึ้กก็ตรงที่พี่งามถามว่า

“ คุณจุมเป็ นแฟนกับคุณวุฒินานแล้วหรื อค่ะ?” พี่งามถาม ตอนที่นมขมิ้นออกไปนอกครัวด้วย

พี่งามถามว่าผมเป็ นแฟนพี่วฒ ุ ิกเ็ ป็ นผูช้ าย

ุ ิไม่สะทกสะท้านทั้งที่ผมกับพี่วฒ

“ เอ่อ...” จะให้ผมตอบได้ยงั ไงว่าเป็ นแฟน ไม่ใช่เลย ผมไม่ได้เป็ นอะไรเลย...เป็ นอะไรดีล่ะเครื่ องระบายอารมณ์

ทาสที่บอกอะไรก็ตอ้ งไปทา..

“ ผมไม่ได้เป็ น แฟน พี่วฒ

ุ ิหรอกครับ” ผมบอกคนต้มฟักในหม้อไปพลาง

“ ไม่ได้เป็ นแฟน?........”

“ ครับ ผมไม่ได้เป็ นอะไรเลย...”

 “ ยังไงค่ะ?” พี่งามถามสงสัย

“ ..........................”

กริ้ งๆๆ

เสี ยงโทรศัพท์ที่ติดกับผนังดังขึ้น พี่งามไปรับ ผมโล่งใจมากที่ไม่ตอ้ งตอบคาถามต่อ

“ ค่ะ คุณจุมอยูใ่ นครัว”

“................??”

“ ค่ะ ค่ะ ได้ค่ะ” พี่งามวางโทรศัพท์หน้าสลดหันมาทางผม

“ คุณวุฒิตื่นแล้วค่ะ บอกให้คุณจุมรี บขึ้นไป ท่าทางอารมณ์ไม่ดีดว้ ยรี บขึ้นไปเถอะค่ะ” พี่งามบอก

“ .....................ครับ...”

ผมว่าล้างมือแล้วขึ้นไปห้องพี่วฒ
ุ ิ ผ่านบันไดโค้งสวยหรู ไปอย่างรวดเร็ ว

..พี่วฒ
ุ ินอน 3 ชัว่ โมงครึ่ ง....ตอนนี้ จะ เที่ยงแล้วครับ

บุพเพวายร้าย

12.
ก็อกๆ

ผมเคาะประตูนึกหวาดๆได้วา่ พี่วฒ ุ ิอยูห่ ลายคนคงไม่เป็ นไร

ุ ิอารมณ์ไม่ดี หวังว่าคงไม่ลงมาที่ผม แต่มีเพื่อนพี่วฒ

“ ..........................” ผมเปิ ดประตูเข้าไป พี่วฒ

ุ ินงั่ อยูบ่ นเตียง หน้าบอกบุญไม่รับ

พี่เก้า พี่เอ พี่ชนะนัง่ ล้อมโต๊ะเอามือจิ้มผลไม้เล่น พี่แบงค์และพี่เอยืนเพิงผนัง ทุกคนหันมาที่ผม เหมือนกับว่ากาลังรอผมอยูเ่ ลย

“ ไปไหนมา!!” พี่วฒ
ุ ิถาม ทั้งที่พี่เขาก็รู้อยูแ่ ล้ว หรื อว่าพี่วฒ
ุ ิไม่เชื่อที่พี่งามบอก

“ ช่วยนมขมิ้นกับพี่งามทากับข้าวครับ” ผมไม่รู้วา่ วิตกเกินไปไหมแต่พี่วฒ

ุ ิกาลังโกรธผมอยูแ่ น่ๆ

“ นี่นอ้ งจุมทากับข้าวเป็ นด้วยเหรอ?” (พี่เอส)

“ พอทาได้ครับ” ผมบอกยืนห่างประตูแค่กา้ วเดียวไม่รู้วา่ จะเดินไปตรงไหน

“ กรูบอกมรึงแล้วใช่ ไหมว่ าถ้ ากรูตื่นแล้วไม่ เห็นมรึง มรึงเจอดีแน่ !!” พี่วฒ
ุ ิพดู จ้องเขม็งมาที่ผม

ถึงแม้วา่ พี่วฒ
ุ ิจะอยูไ่ กลเกินที่มือจะคว้าผมได้ แต่ผมรู ้สึกว่าพี่วฒ
ุ ิจะมากระชากตัวผมไปได้เดี๋ยวนี้เลย

......เย็น.....

“ ไอ้วฒ
ุ ิมรึ งอย่าทาเป็ นอวดเก่ง มรึ งจะทาอะไรเขาได้ ให้มนั น้อยๆหน่อยเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ

น้องเขาแค่เข้าครัวกรู ไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน” (พี่ชนะ)

“ มันขัดคาสั่งกรู กรู ไม่ชอบ”

“ มรึ งอย่ามาบ้าอานาจ นัน่ เมีย ไม่ใช่ทาส”พูดจบพี่เอก็หวั เราะในลาคอคิกคัก

พี่วฒ
ุ ิจึงเงียบไปแต่สายจับจ้องผมไม่วางตา ไม่พดู ใช่วา่ จะพอใจ

“.................................. ...”

“ มานัง่ ดิจุม ไปยืนอยูต่ รงนั้นทาไม” พี่เอพูดพร้อมทั้งเดินมาหาผมทันทีที่ผมบอกว่า ผมยืนอยูต่ รงนี้ดีกว่า

หมับ!

“ อย่ าครับ?!” พี่เอจับแขนผม มันทาให้ผมสะดุง้ ตัวเย็นวาบ “ อย่าจับ!!!... ผมปั ดมือพี่เอออกรวดเร็ ว

และเดินถอยหลังออกมา แต่เหยียบปลายเท้าตัวเองตัวล้มกับพื้น

ตุบ!
 …………เจ็บ!น่ะแค่เล็กน้อย......................

“ มาพี่ช่วย...” พี่เอเดินตามมายืน่ มือจะช่วยผม

แต่ ผม....ก็กลัวเท่านั้นเอง

“ อย่ าครั บ อย่ าแตะตัวผม!” ผมถอยด้วยเท้าและมือ ร่ างกายมันเย็นเฉียบ และมันก็สั่นไม่หยุด

“ พี่จะช่วย เรา เอง” พี่เอก้มลงมา.....

“ อย่ าครั บ อย่ า ผมกลัวแล้ ว...อย่ าทาผม..” ผมปั ดมือมือพัลวัน กลัวว่ามือจะโดนตัว

ผมรับรู ้วา่ ดีวา่ พี่เอแค่จะช่วยพยุงผมยืนขึ้น แต่...

“ อย่ าครั บ ฮื อๆ” ผมถอยจนตัวชนกับประตู กอดตัวเหมือนแน่นมันจะช่วยผมได้ ช่วยให้ผมรอดพ้นจากมือนั้น..........

“ เฮ้ ย เอ..!” (พี่แบงค์)

เงียบ

“ ...ฮื อๆ” ทุกอย่างมันดูเงียบนอกเสี ยงสะอื้นของผม

.

เงียบ

เงียบจนผิดปกติ

“ ...............................” นานพอที่ผมจะรู ้วา่ มีสิ่งผิดปกติ

มันเงียบจนผมต้องเงยหน้าจากเข่าตัวเองขึ้นมาดูวา่ เกิดอะไรขึ้น ผมมองไปรอบๆพี่เก้ายังยืนอยูท่ ี่เดิม พี่แบงค์จบั แขนพี่เอค้างไ

ว้...ทุกคนมองมาที่ผม

“ .............. ...... ..” อย่ามองผม

ผมไม่ได้ทาอะไรผิด...

ผมไม่ได้ทาอะไรเลย พวกพี่ก็รู้

ผมแค่ลงไปข้างล่าง..ถ้าผมรู ้วา่ มันผิดผมจะไม่ทา...

เชื่อผมด้วย...ผมไม่รู้

“ เฮ้ ย! กรู วา่ พาน้องเข้าไปส่งบ้านเถอะว่ะ” พี่เก้าพูด นัน่ คือสิ่ งที่ผมต้องการ ผมอยากกลับไปหาแม่แล้วตอนนี้

ไปให้แม่กอดผมให้แน่นๆ
 “ กรูไม่ ให้ ไป” พี่วฒ
ุ ิพดู

ทาไมล่ะครับ?

“ ........................” แต่พี่ครับผมอยากกลับบ้านแล้ว....

“ แต่..ไอ้วฒ
ุ ื..”

“ มรึงไม่ ต้องพูดไอ้ชนะ ...และถ้าพวกมรึงเป็ นเพื่อนกรู อย่ ายุ่ง!”

“ ....................” คราวนี้ไม่มีใครพูด แต่พี่วฒ

ุ ิลุกจากกเตียงเดินมาหาผมที่นงั่ ขดตัวอยู่

“ วันนี้ พวกมรึ งมาเยืย่ มกรู กรู ขอบใจพวกมรึ ง แต่ตอนนี้กลับไปก่อนเถอะ....”

ไม่มีใครขยับ รวมทั้งตัวผมด้วย

“ ................................”

“ ..วุฒิ กรู วา่ ......”

“ ว่า...ไม่มีอะไร...” พี่วฒ
ุ ิหยุดยืนตรงหน้า ผมไม่กล้าแม้จะเงยหน้าขึ้นมอง

“ มันแค่เรี ยกร้องความสนใจ พวกมรึ งไม่ตอ้ งไปสนใจ”

“ ไอ้วฒ
ุ ิ แต่นอ้ งเขาตัวสั่นเลยนะ เว้ย”

“ ไอ้ชนะ มรึ งอย่าโดนมันตบตาง่ายๆสิ วะ ไปเถอะพวกมรึ งกลับไปก่อน”

“ ...................................”

“ แล้วมรึงมานี่ ไปนั่งขวางประตูไว้ ทาไม!” พี่วฒ

ุ ิพดู พร้อมกับดึงแขนผม แต่ตวั ผมยังเกร็งอยูเ่ ลยลุกขึ้นไม่ได้
 ุ ิกย็ งั กระชากแขนผมจนผมล้มลงไป
แต่พี่วฒ

“ ไอ้วุฒิ!!” พี่แบงค์กระชากแขนพี่วฒ
ุ ิจากแขนผม

“ พวกกรู จะพาน้องเขากลับบ้าน!”

“ ก็ได้ แต่ถามมันดูวา่ มันจะกลับบ้านกลับพวกมรึ งไหม?”

“ จุมกลับบ้านไหม พี่จะไปส่ ง...” พี่แบงค์ถามผม

ใช่ผมอยากกลับบ้าน....

ผมอยากกลับบ้าน

“ ....................................ผะ ผม.....”

ผมไม่กล้าแม้จะหันไปมองพี่วฒ
ุ ิ

ผม

จะ..

กลับบ้ าน

ไม่รู้วา่ พอเพื่อนพี่วฒ
ุ ิกลับ ผมจะต้องเจออะไรบ้าง...ก็แค่กลัว....

“ ผม จะกลับบ้ าน” ผมตอบเสี ยงสั่นเพราะมันยากที่พดู ออกมาได้ มันอาศัยความกล้ามหาศาล

“ นี่มรึงกล้า!!” พี่วฒ
ุ ิเดินเข้ามา ผมถอย แล้วพี่เก้าก็เข้าขว้างระหว่างผมกับพี่วฒ
ุ ิพร้อมพูดว่า
 “ วุฒิ ให้นอ้ งเขากลับบ้านเถอะ”

“ พวกมรึงเป็ นเพื่อนกรู หรือเพื่อนมันกันแน่ !!” พี่วฒ

ุ ิฟึดฟัดหันหลังให้พวกผม

เหมือนคนพยายามจะระงับอะไรบ้างอย่างในตัว

“ มรึ งก็รู้คาตอบอยูแ่ ล้ว ว่าพวกกรู เป็ นเพือ่ นมรึ ง” พี่เอตอบ ขณะที่พี่เอสเปิ ดประตูรอ

“ ไปเลยทั้งหมด! ทั้งพวกมรึง และมัน!!!!” พี่วฒ

ุ ิพดู เสี ยงดัง ไม่ยอมหันหน้ามา พอพี่เก้าไปแตะไหล่ก็สะบัดออกทันที

“ ..............................”

ในที่สุดแล้วพวกพี่เอ พี่ เอส ก็ออกจากห้อง ตามด้วยพี่เก้า พี่ชนะ

“ ไป เรา..” พี่แบงค์เร่ งผมที่ยนื เป็ นตอไม้ไม่ยอมขยับ

“ ครับ” ผมพูดเสี ยงในลาคอ แล้วเดินออกมาโดยมีแบงค์เดินตามออกมา เมื่อผมหันกลับไปมองประตูที่ปิดแล้ว

ก็เห็นแต่พี่แบงค์ยมิ้ ฝื นๆยืนอยู่

พี่เอ พี่เก้า พี่เอส นัง่ รถคันเดียวกัน ผมนัง่ คันกับพี่ชนะ โดยมีพี่แบงค์ไปคนขับ

ุ ิมาก ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากบอกว่าบ้านผมอยูไ่ หน
ในรถไม่มีใครพูดอะไรครับ เพราะพี่เขาแคร์ความรู ้สึกพี่วฒ

ขับไปได้ไม่ถึง 10 นาทีกถ็ ึงบ้านพี่ชนะ ซึ่ งอยูใ่ นระแวกเดียวกันกับพี่วฒ

ุ ิ ว่ากันว่าพี่ชนะ

กับพี่วฒ
ุ ิเป็ นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลท่าจะจริ ง
 “ ไม่เป็ นไรใช่ไหม?” พี่แบงค์ถามขึ้นมา

“ ไม่ครับ” ผมตอบ มองออกนอกรถ มองตึก ร้านค้า ต้นไม้ มองไปทัว่ ไม่ได้สังเกตอะไรเป็ นพิเศษ

ไม่รู้วา่ พี่วฒ
ุ ิจะโกรธผมแค่ไหน?

และผมก็ทาให้พี่วฒ
ุ ิเคืองกับเพื่อนแบบนี้...

“ เข้าใจมันหน่อยนะครอบครัว มันซับซ้อน......” พี่แบงค์บอกเหมือนไม่อยากจะพูดถึง

“ .........................................”

“ ..แต่มนั ซับซ้อนกว่าเยอะ............” ผมพอจะรู ้วา่ คาว่าซับซ้อนของพีแ่ บงค์น้ นั หมายถึง มีปัญหา

“ คนเราถ้าตัวเองทุกข์แล้ว คนอื่นก็ตอ้ งทุกข์ดว้ ยใช่ไหมครับ” ผมพูดแต่ไม่ได้หนั หน้าไปหาพีแ่ บงค์

“ ......................................”

ผมพูดไปไม่ได้คิดอะไร แต่ผมผิดแล้ว

ตลอดทางพีแ่ บงค์กไ็ ม่ได้พดู ออะไรอีก คงเพราะคาพูดผมที่เหมือนต่อว่าพี่วฒ

ุ ิ.....

จนถึงบ้าน.....

“ ขอบคุณครับ” ผมบอกเมื่อลงรถ พี่แบงค์ได้แต่พยักหน้า แล้วขับรถออกไปจากหน้าถนนหน้าบ้านผม

“ .........................” ผมรู ้สึกเศร้า เงียบเหงา ไม่สบายใจ แต่รู้สึกว่าดีแล้วที่ตวั เองกลับมาถึงบ้านสักที

“ ..........................................”

บุพเพวายร้าย

12.

ุ ิวนั นี้ก็ 1 เดือนพอดี...................

จากวันที่ผมมากจากบ้านพี่วฒ
 เสี ยงเคาะประตูทาให้ผมสะดุง้ ตื่น

แม่ม้ งั !

“ ครับแม่ เข้ามาเลยครับ” ผมบอกนอนแผ่ราบกับเตียง ยังเหนื่อยจากการเดินทางเที่ยวระยองเมื่อวาน ถึงจะนัง่ รถไม่กี่ชวั่ โมง

แต่ข้ ึนเรื อนี่สิครับ ผมอ้วกไปตั้งหลายครั้ง แต่บนั บันหน้าชื่นตาบาน นี่ยงั บอกอีกว่าถ้ามีเวลาจะมาอีก

ผมเลยบอกว่าจะมาน่ะมาได้แต่ขอไม่ข้ ึนเรื อได้ไหม พอผมเมาเรื อแล้วก็หมดสนุกครับ

ผมขมวดคิ้ว แม่เข้ามาแล้วทาไมไม่พดู ไม่จา

ใบหน้าที่รู้จกั โผเข้ามาในสายตา เจ้าตัวกาลังยืนผมอยูข่ า้ งเตียง

ผมผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ ว

“ พี่วฒ
ู ิ!!!” ผมถอยจนหลังชนหัวเตียงที่เป็ นไม้เรี ยบๆ

“ ไงไม่เจอกัน ตั้งเดือน คิดถึงผัวไหม!” พี่วฒ

ุ ิกม้ ลงเอามือจับปลายค้างผม ผมปั ดมือออก

พี่วฒ
ุ ิมาได้ไง ไม่ใช่ทกุ อย่างมันจบไปแล้วเหรอ

ผมกาลังฝันอยูแ่ น่นอน

“ กรู เคยบอกแล้วใช่ไหมว่า ปั ดมือกรู เจอดีแน่!” พี่วฒ

ุ ิวา่ คราวนี้บีบคางผมจนปวดไปหมด
 “ แน่ะ ทาร้องไห้ กรู ไม่สงสารมรึ งหรอกจะบอกให้เอาบุญ อย่าบีบน้ าตาให้ยาก”

พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วก็สลัดมือที่บีบคางผมเหมือนกับว่าของที่จบั มันโสโครก

“ แม่กบั พ่อกรู อยูข่ า้ งล่าง .......” พี่วฒ

ุ ิพดู มองต่าลงมาราวกับกับหยัง่ เชิงผม

พ่อแม่พี่วฒ
ุ ิมาทาไม?

“ รี บแต่งตัว กรู จะพาไปดูคอนโด”

“ คอนโด???” ผมพูดด้วยความสงสัย มือเช็ดน้ าตาให้แห้ง

“ ใช่ คอนโดที่กรู จะไปอยูต่ อนเรี ยน” พี่วฒ

ุ ิบอก และทาไมผมต้องไปดูดว้ ย

“ ผมไม่ไป” ผมบอกลุกขึ้นไปชิดผนังอีกด้าน เพื่อเว้นระยะไม่ให้พี่วฒ

ุ ิเข้ามาทาร้ายผมได้

1 เดือนที่ไม่ได้เจอพี่วฒ
ุ ิทาให้ผมมีความกล้าเพิ่มขึ้นที่จะพูดแบบนี้

“ ต้ องไปเพราะกรูสั่ง!!” พี่วฒ
ุ ิบอกเดินสามขุมอย่างใจเย็นและเป็ นต่อมาหาผม

“ ผมไม่ไป!” ผมบอกจะเดินหนีแต่แขนพี่วฒ
ุ ิยนื่ มาดึงแขนผม ก่อนที่ออกแรงกาจนผมเจ็บร้าว

“ ต้ องไป เพราะมรึงต้ องไปอยู่กบั กรูด้วย!”

ุ ิพดู หรื อว่านัน่ เป็ นสาเหตุวา่ ทาไมพ่อแม่พี่วฒ

ตาผมเบิกตาในสิ่ งที่พี่วฒ ุ ิมาที่นี่

มาเพื่อพูดอะไรบางอย่างกับแม่ผม

“ .......!??!” ไม่ได้การ ผมต้องลงไปบอกแม่วา่ ผมไม่ไปอยูค่ อนโดกับพี่วฒ

ุ ิ

“ จะไปไหน!!” พี่วฒ
ุ ิพดู ดึงแขนผมแม้ผมจะแกะออกก็ตาม

“ พี่จะเอาอะไรกับผมอีก ผมไม่มีอะไรให้พี่หรอก แค่น้ ีผมทรมานไม่พอหรื อไง!” ผมพูด น้ าตาจะไหลก็ช่างหัวมัน!

 “ กรูจะเอามรึง!”

“ .........................................”

“ ชัดไหม!”

“ ไม่! ผมไม่ไป”

“ ต้องไป!” พี่วฒ
ุ ิพดู ง้างมือเหมือนจะตบหรื อชกผม ผมรี บยกมือขึ้นบังไว้

“...........................”

ค้าง??

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นผมจึงเอามือลงแล้วจ้องมองมือพี่วฒ
ุ ิดว้ ยความไม่เข้าใจ

“ ........................”

พี่วฒ
ุ ิยกั ยิม้ ขาที่เห็นผมกลัวจนลนลาน

“ นี่มรึ งคิดว่ากรู จะต่อย ให้มรึ งไปฟ้ องแม่วา่ กรู ตีมรึ งเรอะ” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมเอามือปั ดหัวผม

“ กรู ไม่โง่ขนาดนั้นหรอก แต่กรู ทาอย่างอื่นได้โดยที่แม่มรึ งไม่เห็น” พี่วฒ

ุ ิบอกพร้อมเดินมาใกล้

แม้จะชนกับตัวผมแต่กย็ งั เบียดจนหลังผมติดกับผนังห้อง

“ พี่จะทาอะไร?”

“ ถ้ากรู บอกว่าจะข่มขืน.. มรึ งจะทาอะไรกรู ”

“ ................ช่ วย!!” ผมจะร้องให้พวกแม่ที่อยูข่ า้ งล่างได้ยนิ

ุ ิจโู่ จมและตักตวงอากาศที่ใช้หายใจไป
แต่ปากผมถูกปากพี่วฒ
 เหตุการณ์เลวร้ายมันเข้ามาโสตประสาทผม..ทุกอย่าง ทั้งตอนที่พี่วฒ
ุ ิจูบผมอย่างเหยียดหยามเหมือนตอนนี้

ทั้งมือที่สัมผัสอย่างจ้าบจ้วง และร่ างกายที่ถกู ยัดเยียดให้อย่างรุ นแรงและไม่มีที่สิ้นสุ ด มันมากเกินที่จะรับไหว

มันเลยทาให้ผมหวาดกลัวพี่วฒ
ุ ิ จนไม่กล้าที่จะผลักพี่วฒ
ุ ิออกไป ร่ างกายที่สั่นเทาได้แต่ยนื เกร็ งไม่กล้าขยับเขยื้อน

ตาที่หลับแน่นเห็นแต่ความมืด

ผมแทบจะขาดอากาศหายใจแล้ว เลยพยายามส่ งเสี ยงให้พี่วฒ

ุ ิรู้ แต่พี่วฒ
ุ ิยงั คงปิ ดปากผมแนบสนิท

มือแข็งๆลูบไหล้สะโพกผมก่อนที่จะเข้าไปสัมผัสผิวข้างใน

แล้วเอานิ้วเข้าไปตรงส่ วนที่รัดแน่นที่สุดในสะโพกผม

ตัวผมเริ่ มดิน้ ด้วยสัญชาติญาณ มือผลักไหล่พี่วฒ ุ ิยงั คงอยูข่ า้ งใน

ุ ิ ใบหน้าหันหนีริมฝี ปากได้รูปนั้น ทว่าเบื้องล่าง นิ้วพี่วฒ

และมีบา้ งอย่างใส่ เข้าไปด้วย!!!

“ อึ~
้ ก!!” อะไร!!!!???????

พี่วฒ
ุ ิใส่ มนั เข้ามารวดเร็ ว... ใส่ บา้ งอย่างเข้าไปในร่ างกายผมและเอานิ้วออกมาอย่างรวดเร็ วด้วยเช่นกัน

ก่อนที่จะเป็ นคนผลักตัวผมออกมาเอง

ผมหน้าร้อนและคงแดงด้วย ร่ างกายหายใจแฮ่กๆเอาอากาศเข้าปอด

บางสิ่ งบางอย่างอยูใ่ นร่ างกาย

“ พี่ พะพี่ ทาอะไรผม??” ผมถาม ร่ างกายร้อนวูบวาบไม่หยุด เวลาเดินเหมือนมีอะไรอยูข่ า้ งใน

และร่ างกายเหมือนมันกาลังรัดแน่นเจ้าสิ่ งนั้นอยูด่ ว้ ย

“ กรู กแ็ ค่ใส่ ของเล่นใหม่เข้าไปเท่านั้นแหละ” พี่วฒ

ุ ิวา่ นัง่ ไขว้บนเก้าอี้ไม้ตวั เดียวในห้อง และเป็ นตัวที่ผมนัง่ ทุกวัน
“ ส่ วนอันนี้ ก็ไว้เล่นคู่กนั ”พี่วฒ
ุ ิยใิ้ แล้วล้วง สิ่ งที่คล้ายรี โมทเล็กๆออกมาจากกระเป๋ ากางเกง แล้วพลิกไปพลิกมาอยูใ่ นมือ

“ ลองเล่นดูไหม?” พี่วฒ
ุ ิถาม ผมส่ ายหน้าปฎิเสธเพราะมันไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่

แต่พี่วฒ
ุ ิกดปุ่ มเล็กๆจากหลายปุ่ มพร้อมกับหันมายิม้ ทางผม

“ !!!??................เอ๊ะ อ้า!!! อย่า” ข้างในร่ างกายไอ้สิ่งนั้นมันกาลังสัน่

“ รู ้แล้วใช่ไหมว่ามันเล่นยังไง!!” พี่วฒ
ุ ิวา่ พร้อมกับยืนขึ้นเต็มตัว แล้ว เดินมาหาผมที่นงั่ กองกับพื้น

“ พี่ ทาแบบนี ้ ทาไม ทาไม” ผมถาม พยายามไม่รู้สึกถึงสิ่ งที่มนั สั่นในร่ างกาย แล้วมันก็หยุดเหมือนช่วยผม

ใครว่าล่ะ...แล้วมันก็สนั่ ขึ้นมาอีก

รู ้สึก..มากขึ้นไปอีก ร่ างกายร้อนวูบวาบ

“ ก็มรึ งไม่ยอมไปดูคอนโดกับกรู กรู เลยต้องสัง่ สอน ถ้ามรึ งพูดรู ้เรื่ องตั้งแต่แรกกรู ก็ไม่ทาแบบนี้ เข้าใจ๋ !”

“ ผมไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทาไมถึงได้ใจร้ายกับผมขนาดนี้”

ผมบอกพยายามข่มอารมณ์ร้อนรุ่ มจากสิ่ งนัน่ ที่สั่นบ้างหยุดบ้างในร่ างกาย

“ กรู พอใจ” พี่วฒ

ุ ิเดินมาหาผมแล้วพยุงผมยืนขึ้น

“ ลงไปข้างล่างกับกรู แล้วไม่ตอ้ งพูดอะไรนอกจากคาว่า 'ครับ' ”พี่วฒ

ุ ิบอกหันหน้ามองผม ที่ห่างกันแต่ฝ่ามือ

“เช็ดน้ าตาด้วย”

ผมไม่เช็ดเพราะไม่อยากลงไป

“ มรึ งรู ้ไหมว่าปุ่ มที่กรู กด มันแค่เรเวล 2 กรู คงจะต้องให้เรเวล 7

ให้มรึ งลิม้ ลองแล้วลากคอมรึ งลงไปหาแม่มรึ งให้รู้วา่ มีลูกร่ านขนาดไหน!!” ผมตะหนกกับสิ่ งที่พี่วฒ

ุ ิพดู
 “ ไม่ ครั บพี่อย่ าทาแบบนั้น”

“เช็ดน้ าตาซ่ะ! กรู ชกั ไม่แน่ใจว่ามรึ งเป็ นผูช้ ายหรื อผูห้ ญิงกันแน่ น้ าตาร้องเท่าไรก็ไม่หมด”

“ ผมพยายามแล้ว”

“ พยายามแล้วก็พยามยามอีก!” พี่วฒ
ุ ิสั่ง ยังคงจับมือผมรอให้น้ าตาผมมันหยุดไหล แต่เวลาไอ้ของเล่นนัน่ สัน่ อยูใ่ นร่ างกายผม

น้ าตามันก็ไหลออกมาทุกที

“ พี่ครั บ เอามันออกไปเถอะครั บ”

“ กรู จะเอาออกให้ตอนไปถึงคอนโดแล้ว” พี่วฒ

ุ ิไม่ได้มองผม แต่มองมุง่ ไปข้างหน้า ที่ไหนสักที่

“ แต่ ว่า ...”

“ ไม่ตอ้ งต่อลอง ไม่ง้ นั กรู จะโกรธ...” พี่วฒ

ุ ิบอกเสี ยงเข้ม

“ .......................................................” ผมเลยได้แต่พยายามเก็บน้ าตานาน 2 นาน

ุ ิยนื จับมือข่มขู่อยูต่ ลอดเวลา

โดยมีพี่วฒ

.
 ุ ิก็จูงมือผมพาลงมาข้างล่าง
พอเห็นว่าผมหยุดร้องไห้แล้ว พี่วฒ

แม่ คุณวชิระ คุณแพร นัง่ รอพวกผมอยูแ่ ล้ว ด้านล้างจะเป็ นเก้าอี้ไม้จดั เป็ นห้องรับ แขก มีตวั ยาว 2 และตัวเดี่ยว 1

มีโต๊ะเตี้ยๆที่เป็ นชุดกันอยูต่ รงกลาง คุณวชิระและคุณแพรนัง่ เก้ากี้ตวั เดียวกัน แม่นงั่ เก้าอี้เดี่ยว ผมเลยจาต้องนัง่ เก้าอี้ยาวกับพี่วฒ
ุ ิ

“ นึกว่าจะไม่ลงมาแล้ว” คุณแพรว่าเมื่อผมและพี่วฒ
ุ ินงั่ ลง

“ เอ๊ะ !วุฒิ ทาไมจุมตาแดงลูกคงไม่ได้รังแกน้องใช่ไหม?” คุณแพรถาม แม่ก็มองมาที่ผม และสี หน้าท่านไม่สบายใจ

ผมร้องไห้ขนาดนั้นเป็ นใครก็ตอ้ งดูออก

“ ผมยังไม่ได้ทาอะไรเลยนะครับ พอผมเปิ ดเข้าไปจุมก็เข้ามากอดผมแล้วยังร้องไห้อีก

จนผมต้องปลอบอยูน่ านกว่าจะให้หยุดได้ ถึงได้ลงมานี่แหละครับ” พี่วฒ

ุ ิพร้อมทั้งเอามือกอดเอวผมหลวมๆ

พอผมหันไปมองก็ยมิ้ หวานให้เหมือนที่ผมเจอพี่วฒ
ุ ิครั้งแรกไม่มีผดิ ...ละครฉากหนึ่ง

“ ร้องไห้ทาไมล่ะจุม?” แม่ถาม

“ พี่วฒ
ุ ิ...” พี่วฒ
ุ ิบีบมือผมแน่นเหมือนเตือนว่าอย่าพูดอะไรนอกเหนือจากที่สงั่ !

“................................” ผมก้มหน้าลง

“ เขินล่ะสิ ” (พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมลูบหัวผม)

“ จุมลูกเอายังไงเรื่ องที่คุณวชิระกับคุณแพรเขามาวันนี้?” แม่ถาม แต่ผมมีคาตอบแล้ว คาที่ผมต้องพูดเท่านั้น

“ ครับ”

“ แล้วเรื่ องเรี ยนไม่มีปัญหาอะไหรื อจุม?” แม่ถามน้ าเสี ยงเป็ นห่วงอย่างเห็นได้ชดั

แต่ผมคิดว่าแค่ยา้ ยที่อยูค่ งไม่กระทบมากเท่าไรอาจจะแค่ตอ้ งตื่นเข้าก็เดิมเพราะหากเทียบจากบ้านไปโรงเรี ยนแล้วคอนโดพี่วฒ

ุ ิอ
 ยูไ่ กลกว่าบ้านผม

ุ ิไม่จาเป็ นที่จะต้องไปอยูค่ อนโดด้วยซ้ า

จะว่าไปแล้วพี่วฒ

“ ถ้ามีอะไรที่ไม่เข้าใจเดี๋ยวผมติวให้จุมเองครับคุณแม่” พี่วฒ
ุ ิบอก แต่พอผมเงยหน้าขึ้น แม่ก็ยงั วิตกอยูด่ ี

ผมเลยยิม้ ให้แม่สบายใจว่าผมเลือกเองไม่มีอะไรที่แม่ตอ้ งไม่สบายใจ

“ .............................”

“ ใช่ไหมจุม”(พี่วฒ
ุ ิ)

“ ครับ” ผมตอบ ตรงหัวใจน้ าตากาลังไหลทะลัก

ผมรู ้วา่ ผมผิดที่ตบหน้าชกหน้าพี่วฒ ุ ิก็ผดิ เหมือนกันที่ดถู ูกผมก่อน หากพี่วฒ

ุ ิ ทว่าพี่วฒ ุ ิจะว่าตัวเองไม่ผดิ ผมก็ไม่วา่

ผมรับผิดเองคนเดียวได้ แต่ความผิดนั้นมันมากมายถึงขนาดนี้เชียวหรื อ มากมายพอที่พี่วฒ

ุ ิจะทาแบบนี้ใช่ไหม?

มันไม่ มากไปหรือครับ ความผิดผม

ุ ิก็พาผมไปคอนโด
หลังจากนั้นพี่วฒ

ระหว่ างทางผมขอให้พี่วฒ
ุ ิเอาของเล่นพี่วฒ ุ ิกไ็ ม่ยอม จนพี่วฒ
ุ ิออกจากตัวผมพี่วฒ ุ ิพาผมมาถึงคอนโด
 “ มรึ งอยูห่ อ้ งขวา กรู อยูซ่ า้ ย” พี่วฒ
ุ ิบอก

ผมแปลกใจมากที่หอ้ งนี้ตกแต่งเรี ยบร้อยแต่วา่ มีร่องรอยของการใช้ชีวติ ก่อนหน้านี้แล้ว ทั้งปลัก๊ โทรทัศน์ที่เสี ยบทิง้ ไว้

ไฟที่เปิ ดก่อนที่พวกผมจะเข้ามา

“ กรู มาอยูไ่ ด้จะอาทิตย์แล้ว” พี่วฒ

ุ ิบอกนัง่ บนโชฟายกแขนวางบนผนัก ส่ วนผมยืนอยูห่ ่างจากประตูเพียงก้าวเดียว

ไม่อยากเดินไปไหน ไอ้ที่อยูใ่ นร่ างกายมันทาให้รู้สึกเจ็บ และยังเวลาเดินยังรู ้มนั เสี ยดสี ร่างกายจนร่ างกายรู ้สึกแปลกๆ

จากประตูไปเป็ นชุดโชฟารับแขกถัดไปเป็ นห้องพี่วฒ

ุ ิ ขวามือเป็ นเคาน์เตอร์คอกเท็ล รวมเป็ นส่วนหนึ่งของครัว

“ มรึงนี่ชอบยืนบือ้ จริงๆ ไปดูห้องเซ่ ! อะไรไม่ชอบก็บอก จะได้เปลี่ยน”

“ แต่พี่ ครับ.........” แล้วเรื่ องของเล่นของพี่ล่ะครับ จะให้มนั อยูใ่ นตัวผมไปถึงตอนไหน?

ตัวผมมันร้อนจนเหมือนจะเป็ นไข้แล้วนะครับ

“ อะไรอีกล่ะ......”

“ ข้ างใน.........” พี่วฒ
ุ ิจอ้ งหน้าผมอยูน่ าน แล้วพี่เขาก็ยมิ้ ...ก่อนที่จะตอบว่า

“ ไปดูหอ้ งก่อน เดี๋ยวกรู เอาออกให้.....”

“ ......................”

“ เร็ว!”

“ ครับครับ” ผมตอบเดินเลี้ยวไปในห้องขาวมือ เตียงสี ขาวขนาดดับเบิ้ลเยื้องขวามือ

ปลายเตียงมีโต๊ะเก้าอี้และโคมไฟคงจะให้เป็ นโต๊ะเอนกประสงค์ (ผมคงเอาไว้อ่านหนังสื อทาการบ้าน) แต่ผมไม่ได้เดิน

หรื อเข้าไปเปิ ดตูด้ ู แค่มาดูเฉยๆ ผมไม่ได้อยากอยูท่ ี่นี่

 แค่เข้ามาตามที่พี่วฒ
ุ ิสงั่

หันควับ

พลั่ก!!?

ผมหันหลังกลับ จะออกมาแต่ชนพี่วฒ
ุ ิเต็มๆ

“ พี่วฒ
ุ ิ!?”

ไม่รู้วา่ พี่วฒ
ุ ิมายืนอยูข่ า้ งหลังผมตอนไหนไม่รู้สึกตัวเลย

“ มาฉลองห้องใหม่กนั เถอะ” พี่วฒ

ุ ิพดู เดินตามผมที่เดินถอยหลังก้าวต่อก้าว

“ ..... .......”

โครม! ผมถอยชนเก้าอี้จนล้มลงไปแต่พี่วฒ
ุ ิไม่ได้สนใจเดินไล่ตอนจนหลังผมชนผนังห้อง

“ พี่วฒ
ุ ิ พี่จะทาอะไร?” รู ้ แต่ผมถามเพื่อให้แน่ใจ

“ ทาเรื่ องของผัวเมีย” (ยิม้ )

“ ไม่ครับ ผมจะกลับบ้าน” ผมบอกจะเดินหนีออกมา ทว่าพี่วฒ

ุ ิกามือผมกดกับผนัง

ร่ างกายเบียดเสี ยดร่ างกายผมเหมือนจะให้ติดกับผนังห้องให้ได้

สั่นไปหมด

“ ต่อไปนี้ ห้องนี้จะเป็ นบ้านมรึ ง คงไม่มีที่ให้มรึ งกลับแล้วล่ะ” พูดจบพี่วฒ

ุ ิก็จบู ผมหลับตาน้ าอุ่นๆไหลลงมาอาบแก้ม

ผมไม่อยากเจอแบบนั้นอีกแล้ว มันควรจบแล้ว...

ขัดขืนสิ มือผลักออกจากนั้นก็ต่อย แล้ววิง่ ออกไป ..กลับบ้านบอกความจริ งทุกอย่างกับแม่

 บอกตัวเองอย่างงั้น แต่ทาไม่ได้

“ อื้ อ!”

ริ มฝี ปากพี่วฒ
ุ ิบดขยี้ลงจนปากผมปวดไปหมดแต่ยงั ไม่พอลิ้นด้านในยังตักตวงในปากผมไม่หยุดหย่อนจนร่ างกายสะท้านให้เริ่ ม

รู ้สึก แต่ก็หวาดกลัวจนร่ างกายเย็นเฉียบแทนที่จะเร่ าร้อน

!?เสื้ อยืดถูกถลกขื้น มือแข็งสัมผัสทุกซอกทุกมุม ทั้งหน้าหน้าอก แผ่นหลัง และเบื้องล่างภายในกางเกง

!!!!!?

นิ้วเข้าไปแล้ว เข้าไปกระทบกับของเล่นที่วฒ
ุ ิ แต่ไม่เห็นจะเอามันออกนอกจากกดแน่นกับร่ างกายเพิม่ ขึ้นเรื่ อยๆ

ร่ างกายส่วนหน้าของผมก็แข็งขืนคับภายในกางเกง

ผมขาสั่น แต่ก็เกร็ง ปลายเท้าจิกขนพื้นกระเบื้องจนซี ดขาว

“ อ๊า ~” ผมร้อง ทันทีที่ปากเป็ นอิสระ มือก็เป็ นอิสระพอจะผลักพี่วฒ

ุ ิก็ได้ยนิ เสี ยง

“ ถึงมรึ งจะผลักกรู มรึ งก็หนีไม่รอดหรอก มีแต่จะทาให้กรู โมโห และถ้ากรู โมโห....”

“ ...........................” มือผมค้างไว้ที่ไหล่พี่วฒ
ุ ิ เหมือนรอฟัง

“ ถ้ากรู โมโห...............................” ยิง่ รู ้วา่ ผมอยากรู ้ พี่วฒ

ุ ิก็ย้อื เวลาออกไป ทั้งที่ นิ้วทั้ง 3 นวดเน้นในร่ างกายผมมากขึ้น

“ อ้า อะ เจ็บ” ผมว่า เม็ดเหงื่อพุดขึ้นตามไรผม

ุ ิท้งั ไอ้นนั่ มันมากพอที่จะทาให้ร่างกายสะดุง้ เป็ นครั้งคราว

ทั้งนิ้วพี่วฒ

“ ..........................กรู จะเอามรึ งจนสลบไปเลย..............ดีไหม” พี่วฒ

ุ ิบอกขณะที่เอาลิ้นเลียคอผม

จนผมต้องเงยหน้าขึ้น...
 “ แต่ถา้ มรึ งเป็ นเด็กดี กรู จะเอามรึ งแค่ครั้งเดียว” พี่วฒ
ุ ิบอกเอานิ้วและไอ้นนั่ ออกมา ร่ างกายมันก็เบาขึ้นในทันที..

“ นัง่ ลง” พี่วฒ

ุ ิพดู กดตัวผมให้นงั่ ลง แล้วปลดกางเกงเอาน้องชายพี่ออกมา มันแข็งขืนอยูแ่ ล้ว

“ ..........................?!”

พี่วฒ
ุ ิเอาน้องชายใส่ ในปากผม

มันคับปากผมแทบจะไม่มีช่องให้อากาศเข้า...น้องชายพี่วฒ ุ ิก็ยงั พามันเข้ามาอีก

ุ ิเข้าไปลึกจนแทบจะลาลักหลายครั้งแต่พี่วฒ

“ ถ้าฟันมรึ งโดน กรู เอาคืน เจ็บหนัก!”

ผมเป็ นตัวอะไรกันแน่

พี่วฒ
ุ ิกดถอยทอยผมกับน้องชายให้ลึกเข้าไปอีก เหมือนน้องชายพี่วฒ
ุ ิจะใหญ่ข้ ึนเรื่ อยๆ

ุ ิก็ส่งเสี ยงครางในลาคอเบาๆด้วย
และพี่วฒ

“พอแล้ ว ยืน..ขึน้ ” พี่วฒ

ุ ิสั่งเสี ยงสั่นเมื่อใช้ปากผมจนพอใจ แต่ผมคงยืนไม่ทนั ใจ พี่วฒ
ุ ิดึงผมขึ้นพลิกตัวให้หนั หน้าเข้าหาผนัง

แล้ว

“ อ๊ า ก!!!�b] ผมร้องก่อนที่จะกัดฟันแน่น เมื่อพี่วฒ

ุ ิเอาน้องชายเข้ามาในตัวผมในครั้งเดียว ผมยืนแทบไม่ไหว

ุ ิไม่กดมือผมไว้ผมก็ร่วงไปนัง่ กับพื้นแล้ว
นี่ถา้ พี่วฒ

ุ ิกระแทกเข้าออกมาหลายครั้ง ผมพยายามจะกลั้นเสี ยงแต่กไ็ ม่ไหว

พี่วฒ
 “ อะ อ้ า!!...................................อ” ยิง่ พี่วฒ
ุ ิทาเร็ วมากขึ้นเสี ยงร้องของผมก็ถี่มากขึ้นเรื่ อยๆ ทั้งแขน ทั้งขา

ทั้งร่ างกายมันไม่มีแรง ภายในนี้มนั เหมือนมีไฟกาลังลุกโชนแต่เป็ นไฟสี ดาที่น่ากลัว

ไฟสี ดาที่พร้อมจะเผาไหม้ทกุ สิ่ งด้วยเพียงเราไม่ได้แตะต้องมันเลย

“ ......อ้ า........อ๊ า!”

หลายต่อหลายครั้ง......

ร่ างกายผมปลดปล่อยสายน้ าออกมา แต่กระนั้นผมก็ยงั หายใจแฮ่กๆ เพราะพี่วฒ

ุ ิยงั คงกระแทกมาครั้งแล้วครั้งเล่า

ผม ฝื น ทน

ุ ิก็ปล่อยน้ าเข้ามาในตัวผมพร้อมเสี ยงคราง..

ในที่สุด พี่วฒ

ุ ิหยุดนิ่งไม่ขยับเขยื้อนร่ างกาย มือยังกามือผมไว้กบั ผนัง น้องชายพี่วฒ

พี่วฒ ุ ิยงั อยูใ่ นตัวผม และหายใจรดต้นคอผมถี่ๆ

มันทาให้ผมกลัวว่ามันจะยังไม่จบแค่น้ ี

ผมก็ยนื นิ่งเช่นกัน

ถึงจะยืนเฉยๆก็เจ็บข้างใน ..................มันอึดอัด

“ ..............................”

“ ไปที่เตียง” พี่วฒ
ุ ิสั่งจากกด้านหลัง
 “ ไปที่เตียง” พี่วฒ
ุ ิสั่งจากกด้านหลัง

อย่าบอกนะว่า....

“ พี่ พี่ครับ ไหนพีบ่ อกว่าถ้าผมยอม พี่จะทาครั้งเดียว......”

“ แล้วใครบอกว่ ากรูจะทา...!” พี่วฒ

ุ ิพดู เสี ยงไม่พอใจ แล้วเดินไปทิ้งตัวลงนอน ส่ วนผมดึงกางเกงขึ้นมา

ผมจะวิ่งออกไปเลยดีไหม?

“ เร็ วๆ ไม่ง้ นั กรู จะเอามรึ งจริ งๆ” พี่วฒ

ุ ิบอกลุกขึ้นมามาลากตัวผม แล้วผลักลงไปนอนกับเตียง

ุ ิกล็ ม้ ตัวลงนอนเอาแขนรวบตัวผมไว้ …….กอดทั้งแขนขยับไม่ได้……….

ก่อนที่ผมจะทันได้ลุกขึ้น !พี่วฒ

!! ผมหลับตาลง กลัว

“ .................................”

??

พี่วฒ
ุ ิกอดผมเหมือนเดิม ไม่มีอย่างอื่น ผมเลยลืมตาขึ้นมา ค่อยๆหันไปมองพี่วฒ
ุ ิอย่างหวาดๆ

“ ............................” พี่วฒ
ุ ิหลับตา แต่ไม่น่าจะหลับ

“ ........................................” ผมจ้องหน้าพี่วฒ
ุ ิ ทั้งคิ้วเข้มแต่เรี ยวสวย เปลือกตา

จมูกเป็ นสันได้รูป และริ มฝี ปากสี แดงที่ผมรู ้อนุภาพมันดี

 พรึ่ บ!

พี่วฒ
ุ ิลืมตาขึ้นจ้องผมเขม็ง ผมจะหันหน้าหลบ แต่มือพี่วฒ
ุ ิจบั หน้าผมให้ขยับไม่ได้ จนผมต้องสบกับพี่วฒ
ุ ิเท่านั้น

“ นอน!” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วหลับตา พร้อมทั้งปล่อยมือจากหน้าผมแล้วเอาไปกอดลาตัวแทน

ผมรี บงุดหน้าลงทันที นอนนิ่งๆไม่กล้าดิ้น ไม่กล้าถามว่าทาไม กลัวพี่วฒ

ุ ิจะโกรธ.....

“ ...................................”

เลยไม่รู้ตวั ว่าหลับไปตอนไหน รู ้ตวั อีกทีก็ตอนตื่นขึ้นมาแล้ว

บุพเพวายร้าย

13.

หลังจากวันนั้นวันที่พอ่ แม่พี่วฒ
ุ ิมาที่บา้ นผม ทุกอย่างผ่านไปเหมือนจะปกติ พี่วฒ
ุ ิมาบ้านผมบ้าง พาผมไปบ้านบ้าง
จนใกล้เปิ ดเทอมเข้ามาทุกที่
.
.

ุ ิบอกว่าให้ขนของไปคอนโดได้แล้ว แม่ก็เห็นด้วยเพราะอีก4 วันก็จะเปิ ดเทอมแล้ว

เมื่อวานพี่วฒ
เพราะงั้นวันนี้เลยขนข้าวของของผมตั้งแต่เช้า โดยมีพี่ชนะกับพีแ่ บงค์มาช่วย ส่ วนพี่เอ พี่เก้า และพี่เอส
ไปเรี ยนต่างประเทศแล้วครับ
 ุ ิกใ็ ห้ขนไปเกือบหมด ผมไม่อยากจะขัดใจ
ผมว่าจะขนของไปไม่มาก เอาที่จาเป็ นต้องใช้แต่พอขนจริ งๆพี่วฒ
เดี๋ยวโกรธขึ้นมาอีกเลยตามใจอยากขนไปก็ขนไป
แม่กบั แม่พี่วฒ
ุ ิ หรื อท่านให้ผมเรี ยกว่าคุณแม่ต้งั แต่วนั ที่ท่านและคุณวชิระมาพูดเรื่ องให้ผมไปอยูค่ อนโดกับพี่วฒ
ุ ิ
เวลาผมเรี ยกท่านว่าคุณแม่ทีไร ผมกระดากปากทุกที และคุณแพรมักจะหัวเราะผมด้วยความขบขันแต่กเ็ อ็นดู ยิง่ ทาให้ผมเขิน
ผมจัดเสื้ อผ้าเข้าตูเ้ รี ยบร้อยก็จวนจะเที่ยงและหิ วข้าวด้วย นึกได้วา่ มีของสดอยูเ่ ต็มตูเ้ ย็น
คุณแพรเห็นว่าผมพอทากับข้าวเป็ นก็เลยซื้อมาใส่ ไว้ต้งั ตอนขนของเมื่อเช้า และยังจัดใส่ ตเู ้ ย็นให้ก่อนจะกลับอีก
ผมเดินออกมา พี่ชนะและพี่แบงค์ยงั นอนเอาขาพาดโต๊ะนอนอยูท่ ่าเดิม แต่ตื่นกันแล้ว
“ ไปกินข้าวกัน หิ วจะแย่” พี่ชนะพูดพร้อมทั้งเอามือลูบท้อง
“ กรู กห็ ิ ว” เสี ยงพี่วฒ
ุ ิพร้อมเจ้าตัวเดินออกมาจากห้อง ปลายผมยังชี้โด่ช้ ีเด่อยูเ่ ลย ท่าจะเพิ่งตื่นเหมือนกัน
“ ผมว่าจะทาอาหารง่ายๆเพราะในตูเ้ ย็นมีของสดเต็มเลย” ผมบอกเดินเข้าพื้นที่ครัว
“ เออดี จะได้ไม่ตอ้ งออกไปไหน ร้อน” พี่ชนะเห็นด้วยจากที่ลกุ ขึ้นนัง่ ก็นอนลงไปอีก เพราะว่าไม่ได้ออกไปข้างนอกแล้ว
“ อย่านานนะจุม พี่หิว เมื่อเช้าพีย่ งั ไม่ได้กินอะไรเลย” พี่แบงค์วา่ ลุกขึ้นเข้าห้องน้ าห้องที่อยูต่ ิดกับห้องครัว
ผมค้นดูตเู ้ ย็นมีของสดเยอะมากไม่รู้จะกินหมดก่อนจะเสี ยหรื อเปล่า ทั้งผักสด ทั้งเนื้อหมู ไก่ ปลา ไข่ไก่..
“ จุม เอาข้าวผัดนะ เร็ วดี” พี่ชนะบอกซึ่ งก็ตรงกับความคิดพอดี และคิดว่าจะต้มจืดเต้าหูส้ กั ถ้วยด้วย กันฝื ดคอ
“ อย่ามาสัง่ อยากกินเร็ วออกไปข้างนอกโน่น” พี่วฒ
ุ ิวา่ พร้อมกับเดินเข้ามาในครัว
ซึ่ งตอนนั้นผมเสี ยบปลัก๊ หม้อหุงข้าวเสร็ จพอดี
“ ไรว่ะ แค่น้ ีกท็ าเป็ น” พี่ชนะพูด แต่พอพี่วฒ
ุ ิหนั กลับไปก็ทาหน้าตาไม่รู้ไม่ช้ ี
“ ...........................”
!?
ุ ิก็เดินมาหยุดข้างๆ ผมหันหน้าไป แต่ไม่ได้พดู
ผมกาลังหัน่ หมู พี่วฒ
“ เร็ วๆกรู หิว” พี่วฒ
ุ ิเร่ ง แต่ยงั คงยืนอยูท่ ี่เดิม
ไม่นานมือก็โอบเอวผม แล้วลื่นต่าลง
...........................................มือผมที่จบั มีดเริ่ มสั่น.........................
“ ให้มนั น้อยหน่อยๆไอ้วฒ
ุ ิ กรู รู้วา่ มรึ งข้าวใหม่ปลามันแต่ช่วยเกรงใจกรู บา้ ง” พี่ชนะจงใจพูดเสี ยง
ุ ิเพราะครัวไม่ได้ก้ นั ห้อง แต่เป็ นแบบเปิ ด มีเคาน์เตอร์แก้วแบ่งเท่านั้น แม้ทึบสี ดาบางส่ วนแต่ก็พอรู ้วา่ ทาอะไร
คงจะเห็นมือพี่วฒ
“ มรึ งไม่พอใจกลับไป!” พี่วฒ
ุ ิไล่
ผมทั้งอาย ทั้งหวาดหวัน่ มือที่จบั มีดไม่มีแรงพอจะกดลงบนเนื้อหมูให้ขาดได้เลย
“ ออกไป!”
“ เอ๊ะ!” พี่วฒ
ุ ิเอามีดจากมือผมไป
“ เดี๋ยวกรู หนั่ เอง รอมรึ ง ไม่รู้เมื่อไรจะได้กิน กรู หิวจนจะกินมรึ งได้ท้ งั ตัวอยูแ่ ล้ว”
ุ ิวา่ ลงมือหัน่ หมูเองถึงแม้จะดูเก้ๆกังๆแต่ก็ทะมัดทะแม่ง
พี่วฒ
“ ไม่ใช่ มรึ งกินไปแล้วหรื อว่ะ ไอ้วฒ
ุ ิ ฮะๆ” พี่ชนะพูดเสี ยงดัง หน้าผมร้อนขึ้นมาทันที เพราะเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร
ยิง่ พี่แบงค์เดินออกมาจากห้องน้ าแล้วสบตากับผมโดยไม่ต้ งั ใจแล้ว ผมยิง่ ทั้งอายทั้งเขิน รี บหันหลังให้พแี่ บงค์ทนั ที
“ ....................................................”
ใบหน้าร้อนผ่าว
“ ไอ้-นะมรึ งไม่ตอ้ งกินแล้วข้าวผัด มรึ งกินมีดก่อนดีกว่า” พี่วฒ
ุ ิวา่ ยังหัน่ หมูไม่เสร็ จ
เดินถือมีดไปหาพีช่ นะที่ตอนนี้ลุกขึ้นไปยืนจังก้าติดกับผนังห้อง
“ วุฒิ อย่านะเขากลัว” พี่ชนะพูดแต่ไม่เห็นกลัวสักนิด พี่วฒ
ุ ิเดินไปได้ครึ่ งทางก็กลับมา
ผมเลยโล่งใจนึกว่าพี่วฒ
ุ ิจะเอาไปทาอะไรพี่ชนะจริ งๆ
“................................”
“ มรึ งก็รีบด้วย ไม่ง้ นั กรู จะกินมรึ งจริ งๆแน่” พี่วฒ
ุ ิเดินมาผมแล้วพูด แล้วเดินกลับไปหัน่ หมูตอ่
“ ชาติน้ ีกรู คงได้นอนตายตาหลับเพราะกรู ได้กินกับข้าวฝี มือไอ้วฒ
ุ ิ พูดไปใครจะเชื่อ”
ุ ิตอ่ ไปอย่างสนุกสนาน และยังมีเสี ยงหัวเราะเบาๆของพี่แบงค์ดว้ ย
พี่ชนะยังล้อเลียนพี่วฒ
พี่วฒ
ุ ิหนั กลับไป เสี ยงพีช่ นะพี่แบงค์เงียบลง
“..................................” ผมมองผ่านหางตา พี่วฒ
ุ ิยงั คงตั้งใจหัน่ หมูต่อไป
ไม่มีทีท่าว่าจะมายุง่ กับผมอีก คงหิวข้าวจริ งๆ

ไม่ถึง 30 นาทีทุกอย่างก็เสร็ จเรี ยบร้อยครับ ทั้งข้าวผัดหมู ใส่ ไข่ และใส่แฮมตามคาขอพี่ชนะ ทั้งแกงจืดเต้าหูร้ ้อนๆ
เสร็ จแล้วพวกผมก็ลงมือกินกันเลยครับ เพราะหิ วกันทุกคน

กินเสร็จผมก็ยกจานชามมาล้างโดยพีช่ นะเช็ดโต๊ะอย่างอิดออด ส่ วนผมเก็บจาน แล้วมีพแี่ บงค์ช่วยขน

“ ไม่ตอ้ งล้างหรอกครับ พี่แบงค์ผมล้างเอง พี่ไปดูหนังเถอะ” ผมบอกเพราะพี่ชนะขู่ไว้แล้วว่าจะเปิ ดหนังไม่รอใครช้า
หนังที่วา่ นี้คือ CDที่พี่แบงค์เอามาครับ
“ ให้พี่ลา้ งแหละดีแล้ว ไอ้วฒ
ุ ิก็ทาอาหารแล้ว ไอ้ชนะก็เช็ดโต๊ะแต่ พีย่ งั ไม่ได้ทาอะไรเลย เพราะงั้นพี่ตอ้ งล้างจาน”
พี่แบงค์บอกพลางกดน้ ายาล้างจานใส่ ฟองน้ าจนล้นบนฟองน้ า จนผมต้องบอกว่า ‘พอแล้วครับ’
พี่แบงค์หยิบจานขึ้นมาจากซิ งค์จานกลับร่ วงลงไป ผมหัวเราะขาๆเลยครับ พี่แบงค์หนั มามองผมเขินๆ
“ มันลื่นอ่ะ” พี่แบงค์วา่ แล้วหยิบขึ้นมาถูได้ 2 สามครั้งจานมันก็หลุดมือไปอีก
“ ไรว่ะ” พี่แบงค์วา่ เอาจานขึ้นมาหวังจะล้างกูห้ น้าอีก ผมเลยเอาจานกับฟองน้ าจากมือพีแ่ บงค์
“ ผมล้างเองครับ ถ้าพี่แบงค์จะช่วย ช่วยล้างน้ าดีกว่า” ผมบอก พีแ่ บงค์เลยจาต้องขยับไปนิดหนึ่ง แล้วเปิ ดน้ าใส่ ซิงค์ขา้ งๆรอ
“ วันจันทร์น้ ีเปิ ดเทอมแล้วใช่ไหม?” พี่แบงค์ถามล้างจานแล้วเอาวางลงตะแกรงไปพลาง
“ ครับ”
“ ถ้าเปิ ดเทอมแล้วคงคิดถึงเพือ่ นน่าดูเนอะ ...” พี่แบงค์พดู แต่ ผมงงๆครับมีแต่เปิ ดเทอมแล้วจะได้เจอเพื่อนมากขึ้น
“ ไม่เท่าไรหรอกครับ ถึงผมจะอยูท่ ี่นี่แต่ไปโรงเรี ยนก็เจอกันอยูด่ ี ก็เหมือนอยูบ่ า้ นแหละครับ” ผมบอก
“ อ้าว เหรอ?”
“ ครับ”
“ เมื่อไรจะล้างเสร็ จ?” พี่วฒ
ุ ิเดินเข้ามาถามเสี ยงแข็ง ผมล้างเสร็ จใบสุ ดท้ายพอดี
“ เสร็ จแล้วครับ พี่อะไรหรื อเปล่า?”
“ ไม่มี”
“ เออนี่วฒ
ุ ินอ้ งเขาไม่ได้ยา้ ยโรงเรี ยนเหรอ? ไหนมรึ งบอกว่าน้องเขาจะเรี ยนสาธิตที่มอเรา?”
“ ย้าย” พี่วฒ
ุ ิตอบ
“ ย้ายอะไรครับ!?” ผมถาม เริ่ มจะเข้าใจว่าทาไมแม่ถึงเป็ นห่วงผมนัก
“ อ้าวนี่กรู ลืมบอกมรึ งเหรอเนี่ย ว่ามรึ งจะย้ายมาเรี ยนสาธิมอกรู ” พี่วฒ
ุ ิพดู เหมือนมันเป็ นเรื่ องเล็กน้อย แต่มนั ไม่ใช่เลย
นัน่ มันเรื่ องใหญ่!
วันนั้นที่ให้ผมตอบแต่วา่ ‘ครับ’ เพราะไม่อยากจะให้มีการพูดมากความ หลังจากวันนั้นแม่มาพูดเรื่ องเรี ยน
เรื่ องการคบเพือ่ นกับผม ผมก็คิดว่าทะแหม่งๆแล้ว แต่ก็พดู แต่วา่ ‘แม่ไม่ตอ้ งเป็ นห่วง’ เพราะอยากให้แม่สบายใจ
แม่ก็เลยไม่ได้พดู ต่อ
“ ผมไม่ ย้าย!” ผมบอกหันไปมองพี่วฒ
ุ ิและตามด้วยพี่แบงค์ที่ดูท่าจะรู ้สึกผิดที่พดู เรื่ องนี้กบั ผม
กรอบตาผมร้อนเตือนว่าไม่นานน้ าตามันจะไหลลงมา ทาไมต้องทาเหมือนผมเป็ นอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่คน
จะวางผมไว้ตรงไหนก็ได้อย่างงั้นเหรอ ผมก็มีเลือดมีเนื้อ มีหวั ใจ และก็เพราะหัวใจผมถึงได้ยอมพี่ถึงขนาดนี้ พี่เข้ าใจไหม!
“ ต้ องย้ าย เพราะผัวมรึงบอก”
“ ไม่ ครั บ” ผมตอบจะเดินเลี่ยงออกมา แต่พี่วฒ
ุ ิเดินมาขวางไว้
“ มรึงจะต้ องให้ กรูโมโหให้ ได้ ใช่ ไหม!”
“ และถ้ าเป็ นพี่ล่ะครั บ พี่จะยอมไหม?” ผมถามกลับ
“ กรูจะยอมหรือไม่ยอมมันก็เรื่องของกรู แต่ มรึงต้ องยอม”
“ แต่ที่นนั่ ผมมีเพื่อน มีคนรู ้จกั แต่ที่นี่ผมไม่รู้จกั ใครเลย และผมก็มอ6 แล้วด้วย”
“มอ6 แล้วไง!” พี่วฒ
ุ ิพดู ไม่คิดถึงหัวอกผมสักนิด
“ ยังไงผมก็ไม่ ย้าย ผมจะเรี ยนอยู่ที่เดิม” ผมบอกจบ พี่วฒ
ุ ิก็กามือผมแน่นเหมือนทุกครั้งที่ผมขัดใจ
“ ปล่ อยครั บ” ผมบอก สะบัดมือให้หลุดแต่ไม่หลุด
น้ าตาไหลงมาแล้ว ไหลลงมาง่ายเหมือนไม่ใช่ผชู ้ าย แต่มนั มีเหตุผลของมัน เหมือนหัวใจถูกกาแน่น
จะพูดอะไรก็ไม่มีใครฟัง จะทาอะไรก็ไม่ได้ ทั้งต้องคอยหวาดกลัวอยูต่ ลอดเวลา แล้วยังถูกทาเหมือนเป็ นสิ่ งของ
ถูกบังคับสารพัด ถ้าไม่ทาตามก็โดนทาร้าย โดนข่มขืนจนกว่าอีกฝ่ ายจะพอใจ
“ กรูจะปล่อยก็ได้ แต่ มรึงต้ องย้ ายมาเรียนสาธิตมอกรู!”
“ ไม่ ครั บ” พูดจบ แขนผมถูกกระชาก
“ ทาอวดเก่งทั้งที่ไม่มีอะไรให้อวด”
“ ไอ้วฒ
ุ ิ!” (พี่แบงค์)
“ .......................................” พี่วฒ
ุ ิจอ้ งผมก่อนที่จะผลักผมกระแทกกับพื้น
“ ไอ้เชี่ยวุฒิ!”
พี่แบงค์วา่ ก้มลงมาเหมือนจะประครองผมแต่ตอ้ งชะงักเพราะผมถอยหนี พี่แบงค์เลยถอยออกไปปล่อยให้ผมลุกขึ้นมาเอง
“ เสี ยงดังอะไร!” พี่ชนะเดินออกมามือยังถือรี โมท พอมาเห็นบรรยากาศเครี ยด ใบหน้าก็ดูจริ งจังขึ้นมา แล้วหันไปถามพี่วฒ
ุ ิ
แต่พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบ
“...................................”
“ มีไร แบงค์?” พี่ชนะหันไปถามพี่แบงค์แทน
“ เรื่ องย้ายโรงเรี ยนน้องเขาไม่รู้” พี่แบงค์ตอบ หันมามองผมที่เอามือยันขอบซิ งค์พยุงตัว
“ เชี่ยแหละ นี่ไม่กี่วนั ก็จะเปิ ดเทอม”
“ ไม่มีปัญหาหรอก เอกสารก็เสร็จหมดแล้ว แต่...มันไม่ยอม” พี่วุฒิยงั คงจ้องผมไม่วางตา เหมือนกับว่าผมผิด
“ แล้วตกลงเอาไง?”(พี่ชนะ)
“ กรู บอกว่าย้ายก็ตอ้ งย้าย”
“ ผมไม่ ย้าย” ผมตอบทันทีอาจเป็ นเพราะมีพี่ชนะพี่แบงค์อยูด่ ว้ ยผมเลยกล้าพูดมากขึ้น
“ วอนอีกแหละ!” พี่วฒ
ุ ิจะก้าวมาหาผม ดีที่แบงค์มาขวางไว้
“ ใจเย็นวุฒิ น้องเขาไม่ยา้ ยก็ไม่เห็นเป็ นไรหรอก”
“ ไม่เป็ นไรได้ไง ...ไม่ถึง 3 วันหรอกมันจะสวมเขาให้กรู !” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมผลักพี่แบงค์ออกไป
แล้วคว้าต้นแขนข้างที่ผมจับขอบซิงค์ ก่อนที่จะกระชากจนหลุด ผมแทบทรุ ด
“ จะย้ายไหม ถามอีกครั้ง” ถามผม และบีบต้นแขนผมไปด้วย
“ ไม่ครับ” ผมตอบ ส่ ายหน้าให้รู้วา่ ผมไม่ยา้ ยจริ งๆ
“ .............................” พี่วฒ
ุ ิพยักหน้า 2
ครั้งริ มฝี ปากเม้มเหมือนกาลังสะกดอารมณ์ แล้วหันไปหาพี่แบงค์
“ กรู จะอธิบายให้มนั เข้าใจเอง พวกมรึ งจะกลับกันแล้วใช่ไหม?”
“................................” พี่แบงค์หนั มามอง ผมส่ ายหน้าบอกว่าอย่าเพิ่งกลับ
“ เดี๋ยวกรู วา่ จะดูหนังที่ไอ้แบงค์เอามาก่อน”(พี่ชนะ)
“วันหลังค่อยดู” พี่ชนะหันหน้าสื่ อสารกับพีแ่ บงค์ทางสายตาอยูส่ กั พัก
“ ..............................”
“ จุม พี่วา่ ย้ายก็คงไม่เป็ นไรมากหรอก อันไหนไม่เข้าใจพี่ติวให้” พี่แบงค์บอก แต่ผมส่ ายหน้าตอบว่าไม่ยา้ ย นัน่ ไม่ใช่ปัญหา
แต่ที่นนั่ ผมมีบนั บัน และธีที่พอปลอบใจ เข้าใจผม แต่ที่นี่ผมไม่รู้จกั ใครเลย
“ เห็นไหมล่ะ ว่ามันพูดดีๆมันไม่รู้เรื่ อง”
“ ไอ้วฒ
ุ ิพวกกรู กลับก็ได้ มรึ งอย่าทาอะไรรุ นแรงกับน้องเขานะ”(พี่ชนะ)
“ เออ พวกมรึ งไปเถอะ ขอบคุณที่มาช่วยขนของ”
พี่แบงค์หนั มามองผมอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินตามพี่ชนะออกไป
ุ ิก็หนั มายักยิม้ ให้ผม
พอประตูปิด พี่วฒ
“ พอมีคนอื่นอยูด่ ว้ ยปากดี” พี่วฒ
ุ ิพดู จับต้นแขนผมอีกข้าง
“ ................................”
“ ตกลงเอาไง!”
“ ไม่ ย้าย” ผมตอบทั้งที่กลัวจับใจ
“ ดี คราวนี้กรู จะได้เอาจริ งกับมรึ งสักที” พี่วฒ
ุ ิพดู จริ งจัง แล้วแสยะยิม้ จะลากตัวผมเข้าห้อง แต่ผมดิน้ ไม่ยอม เพราะกลัว
ยิง่ ยอมก็ยงิ่ กลัว ยิง่ ขัดขืนกลับยิง่ น่ากลัว
“ ดิน้ ดิน้ อยากดิน้ ดิน้ ให้ พอ กรูจะได้ ปราบพยศมรึง!!”
ุ ิกย็ งิ่ รุ นแรงกับผม ผมพยายามยื้อตัวเองให้ห่างออกมาเหมือนแรงต้านกับแรงพี่วฒ
ยิง่ ผมดิ้นพี่วฒ ุ ิ
ทว่า
พี่วฒ
ุ ิกลับปล่อย ผมล้มก้นกระแทกกับพื้นอย่างจัง ตอนนั้นแหละที่พี่วฒ
ุ ิคร่ อมตัวผมไว้ พร้อมทั้งกดมือผมแน่นกับพื้น
“ชอบพื้นก็ไม่บอก”
“ พี่ครั บ สงสารผมด้ วย ฮื อๆ” ผมบอกจะลุกก็ลุกไม่ได้ ร่ างกายมันเจ็บปวดจากการล้ม 2 ครั้ง จากมือพี่วฒ
ุ ิที่บีบ ไม่ย้งั มือ
จากหัวใจที่มนั ถูกทาร้ายครั้งแล้วครั้ง
“ กรูจะสงสารมรึงได้ ไง ก็ต่อเมื่อมรึงทาให้ กรูโกรธ กรูโมโหอยู่ตลอดเวลา แบบนี้ ห่ ะ!!!” พี่วฒ
ุ ิระเบิดระอารมณ์ใส่ ผม
มันเป็ นความผิดผมเหรอ? ทาไมผมไม่รู้
“ ฮือๆ”
“ มรึ งทาให้เป็ นแบบนี้เอง จะว่ากรู ไม่ได้”
“ ฮือๆ..”
ุ ิกม้ ลงมา จูบที่มนั ห่างไกลกับว่าจูบ มันรุ นแรงเกินกว่าที่จะเป็ น !
พี่วฒ

ไม่ หยุด!
ช่วยผมด้วย!

.
.
.….
..
.
.
 ผมสะดุง้ ตื่นเหมือนคนจมน้ า เสี ยงแอร์เบาจนแทบไม่ได้ยนิ แต่ผมได้ยนิ ชัดเจน...
ห้องทั้งห้องมันดูใหญ่กว่าผมจนน่ากลัวอย่างประหลาด
ตอนนี้ผมนอนอยูบ่ นเตียงในห้องผม หันซ้ายว่าง หันขวาพี่วฒ
ุ ิกาลังหลับ และหันหน้ามาทางนี้
ผมกลั้นเสี ยงที่กาลังเปล่งออกมา แล้วลุกขึ้น
เจ็บ ยิง่ กว่าเจ็บ ร่ างคงแตกเป็ นชิ้นๆแล้วแต่ผมก็ยงั คงอยู่
ผมจะไปจากที่นี่ ไปจากพี่วฒ
ุ ิที่โหดร้าย
ผมมองตัวเอง ........ผมอยูใ่ นชุดใหม่ ที่ไม่ใช่ชุดของผมตัวเดิม
เสื้ อตัวเดิมผมจะไปใส่ ได้ไงในเมื่อพี่วฒ
ุ ิฉีกมันเป็ นชิ้นๆไปแล้ว
“ ...............” น้ าตามันไหลลง แต่เสี ยงสะอื้นถูกกลั้นเอาไว้ ถ้าน้ าตามันไหลเป็ นเลือดได้มนั คงไหลไปแล้ว
เพราะตอนนี้มนั ก็ยงั ไหลเป็ นน้ าเหมือนเดิม
ผมคลานลงจากเตียงแม้ร่างกายจะเจ็บจนแทบหมดสติแต่ผมก็ทน เพื่อที่จะไปจากพี่วฒ
ุ ิ ไปในที่ที่ตาผมมองไม่เห็นพี่วฒ
ุ ิ
คลานลงจากเตียงก็คลานออกไปนอกห้อง แล้วปิ ดประตู

ปิ ดประตูแล้ว ผมนัง่ กับพื้นเย็นๆมองไปรอบๆหลายครั้ง

ไม่มี.........ว่างเปล่า

........ไม่มีพี่วฒ
ุ ิ...........

ผมขา
ผมหัวเราะ
แล้วมันน่าหัวเราะตรงไหน มีอะไรน่าหัวเราะดูตวั ผมสิ ปากก็แตก ตัวมีรอยซ้ าเต็มไปหมด ข้อมือมีรอยเข็มขัดรัด ก้นระบม
ส่ วนในฉีกขาดนับครั้งไม่ถว้ น หัวก็ปวดแทบระเบิด
มีอะไรน่าหัวเราะ
ยิง่ คิดหาเหตุผล ผมก็ยงิ่ หัวเราะไม่หยุด ยิง่ หัวเราะน้ าตามันก็ยงิ่ ไหล จนต้องเอามือปิ ดปากกลัวว่าคนที่อยูอ่ ีกห้องจะได้ยนิ
แต่.....มันก็อดไม่ได้จริ งๆ
“ คิก คิก” ผมหัวเราะทั้งที่มือยังปิ ดปากตัวเองเอาไว้ .......
“ คิก คิก”
 บุพเพวายร้าย

14.

“ คิก คิก” ผมหัวเราะทั้งที่มือยังปิ ดปากตัวเอง

ติ๊ดๆ
เสี ยงใครกดออดหน้าห้อง 2 ครั้งแล้วก็เงียบไป คงรอให้ไปเปิ ดประตู แต่ผมไม่อยากไป ถ้ามีธุระจริ งๆคงต้องโทรเข้ามา
ใครล่ะมาตอนนี้
ติ๊ดๆ
เสี ยงกดออดอีก ผมเลยพยุงตัวขึ้นแต่กท็ รุ ดลงไปนัง่ จนต้องหัวเราะกับความอ่อนแอของตัวเอง?
เจ็บไปหมด..........ผมกัดฟันระงับความเจ็บปวดไว้ แต่ช่วยไม่ได้เยอะอย่างที่อยากให้เป็ น

กริ้ ก
เสี ยงปลดประตูจากด้านนอก พรึ่ บ! ประตูเปิ ดออก ผมหันไปมองคนที่เข้ามา
ใครมีกญ
ุ แจห้อง?
“ .....................จุม!?!...” พี่แบงค์มองเห็นเห็นแล้วรี บมาหาผมที่นงั่ อยู่
ผมผงะถอยหนี พี่แบงค์เลยถอยออกไป 2 สามก้าว แล้วยืนมองผมนิ่งอย่างเวทนา
“ ไอ้วุฒิมันทาขนาดนีเ้ ลยเหรอ...!.” พี่แบงค์พดู จ้องมองผม ผมก้มหน้าฟุบ แล้วกามือตัวเองเล่นไปพลางๆ
ไม่กล้าสู ห้ น้า
“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั อยูไ่ หน? เดี๋ยวพี่จะไปคุยกับมันให้รู้เรื่ อง” พี่แบงค์ถาม พร้อมทั้งเดิน
“ ................................”
“ อยูใ่ นห้องใช่ไหม?” พี่แบงค์พดู แล้วเดินไปดูในห้องพี่วฒ
ุ ิ ไม่เจอ แล้วจะเข้าไปดูในห้องผม
“ อย่ าครั บ!” ผมพูดมือคว้าขาพี่แบงค์ไว้ แต่พอสัมผัสได้กช็ กั มือกลับ มือที่ยนื่ ออกไปสัน่ ไม่หยุด
“ ทาไม!” เสี ยงพี่แบงค์ไม่พอใจที่ผมห้าม
“ เดี๋ยว พี่ วุฒิ ตื่น” ผมบอกน้ าตาไหลทะลัก
 ถ้าพี่วฒ
ุ ิตื่นแล้วยังไม่หายโกรธ ผมจะทายังไง
พี่วฒ
ุ ิอาจจะทาร้ายผม
ุ ิก็ไม่หยุด จะร้องก็ไม่มีใครได้ยนิ
ผมกลัว...ทายังไงพี่วฒ
ไม่เอาแล้ว ไม่เอา
ผมส่ ายหน้าโดยไม่รู้ตวั

“ ฮื อๆ อย่ าปลุก พี่วฒ

ุ ิ”
“ ก็ได้ ก็ได้” พี่แบงค์วา่ เดินไปนัง่ โชฟาเหมือนให้ผมแน่ใจว่า จะไม่เข้าไปหาพี่วฒ
ุ ิจริ งๆผมสบายใจได้
“ .................................” ผมสะอื้นในความเงียบ พี่แบงค์นงั่ นิ่งๆไม่ขยับไปไหน
.
.
เวลาผ่านไปไม่น่าจะนาน แต่ผมรู ้สึกว่ามันนานเหลือเกิน
ความเจ็บปวดมันแทรกซึ มจนนาทีหนึ่งก็เหมือนนานจนทนไม่ไหว
“ 3 ทุ่มแล้วนะ จุมกินข้าวยัง?”
“ .......................” ผมหันไปหาพีแ่ บงค์ ที่กาลังหันหน้ามองผมที่นงั่ อยูท่ ี่เดิม
“ ..................................”
“ หิ วไหม พีซ่ ้ื ออะไรมาให้กิน”
“ .............................” ส่ ายหน้าตอบ ผมไม่หิวจริ งๆ
“ กินเถอะ แล้วจะได้กินข้าวกินยา ทายาด้วย........”
“ ................ไม่ หิ ว ครั บ..”
“ กินนะ เดี๋ยวพี่ไปซื้ อ” พี่แบงค์ยมิ้ ก่อนที่จะลุกขึ้น แล้วเดินออกจากห้องปิ ดประตูหายไป
“ ......................................”
ผมมองประตูที่พี่แบงค์หายไปอย่างใจลอย...
“..............................................”
.
.
.
.
คราวนี้ไม่มีเสี ยงกดออด แต่มีเสี ยงเปิ ดประตูเข้ามา
ผมสะดุง้ จ้องมองประตูไม่วางตา...... หวาดระแวง
พี่แบงค์...เปิ ดเข้ามาผมเลยวางใจ
“ ขอโทษ นะไปนานเลย พอดีพี่ขบั รถหาซื้ อยา
ถึงจะเห็นว่าตอนขนของมีกล่องยาอยู”่ พี่แบงค์ไปไม่นานเลยหากนับเวลาแล้ว เพราะผมจ้องมองเข็มนาฬิกาอยูต่ ลอดเวลา
เสี ยงมันดังกริ๊ กๆช่วยให้ผมสงบลงได้อย่างประหลาด
“ พี่ซ้ื อโจ้กมา เดี๋ยวใส่ ชามให้เลย” พี่แบงค์บอกเข้าครัวแก้ยางจากถุง เทโจ้กที่มีไอร้อนๆใส่ ชาม
วางบนถาดแล้วยกมาวางบนโต๊ะกินข้าว
“ ..............................” พี่แบงค์เดินมาหยุดตรงหน้า ผมเงยหน้ามอง?
“ ไปกินโจ้กเถอะ พี่อุตสาห์ออกไปซื้อมาให้...”
“ ..............................”
“ .........................................”
“ ผมลุกไม่ ไหว” ผมบอก
“ งั้นพี่ช่วย” พี่แบงค์บอกแต่ก็ไม่ได้มาช่วยพยุงผม จนเมื่อผมยกมือขึ้น
“ พี่จบั ได้นะ.............”
“ ......................ครับ” ผมบอก แล้วมือที่แบงค์ก็จบั ไหล่ผมช้าๆ ผมมองอย่างไม่เชื่อใจอยูค่ รู่ หนึ่ง
“ พี่ไม่ทาไร หรอก” พี่แบงค์บอกดักไม่ให้ผมฟุ้ งซ่านไปมากกว่านี้ แล้วรอให้ผมเดินก่อนแล้วจึงพยุงผม
จนมานัง่ บนเก้าอี้สกั ที ระยะทางไปเก้าอี้ไกลมาก ไกลจนผมแทบจะผลักมือพีแ่ บงค์ออกจากตัวผม ผมไม่อยากให้พี่แบงค์ถูกตัว
มันทาให้ผมไม่แน่ใจ ไม่วางใจได้และสับสน
โจ้กหมู ไม่ใส่ ไข่ ถูกเลื่อนมาตรงหน้า
“ ................อร่ อยนะ พี่แอบชิมแล้ว” พี่แบงค์พดู ผมหันไปมองพีแ่ บงค์ที่พยักเพยิดให้ผมลองกินดู
“................................”
คาแรกที่กินไปทาให้แสบแผลที่ปากจนต้องยุน่ หน้า
“ ร้อนเหรอ?”
ผมสายหน้าตอบว่าไม่ร้อน เพราะมันอุ่นกาลังดีเลยครับ
“ อร่ อย” ผมบอก
“ พี่ซ้ื อมา 3 ถุง ไม่อิ่มเบิล้ ได้”
“ .........................” ถึงผมจะบอกว่าอร่ อยแต่กินไม่ลง กินได้ 3 สี่ คาก็อิ่มไม่อยากกินต่อแล้ว
“ อิ่มแล้วเหรอ?”
“ครับ”
“ ไหนบอกว่าอร่ อย....”
“ ..........................” ผมกลืนไม่ลงเลยครับ เหมือนจะเจ็บคอด้วย
“ งั้นอีกคา..”พี่แบงค์ต่อลองจัดการเอาช้อนมาจ่อปากผม
“..........................”
“ นะ สงสารคนซื้อมา”
“ก็ได้ครับ” ผมอ้าปากให้พแี่ บงค์ป้อนอีกคา แล้วกินน้ าตาม
“ กินแล้วทาแผล” พี่แบงค์พดู แล้วค้นเอากล่องยาจากตูใ้ ต้โทรทัศน์ออกมา รวมกับยาที่แบงค์เพิ่งซื้อมาด้วย
“ ไม่ตอ้ งหรอกครับ” ผมบอกลูบแผลที่ขอ้ มือไปมา
“ ไม่ได้หรอก ไอ้วฒ
ุ ิมนั ทาและเป็ นเพื่อนพี่ พี่ก็ตอ้ งมีรับผิดชอบด้วยที่ไม่หา้ มมัน” พี่แบงค์บอกสี หน้าจริ งจรัง
“ .....................”
“ เถอะนะจุม ให้พี่รู้สึกผิดน้อยลง” พี่แบงค์บอก สบตากับผม
“ ..........................” ผมไม่พดู อะไร แต่กย็ นื่ มือออกไปให้พแี่ บงค์ทายาน้ าสี เหลืองแล้วพันผ้าก็อต
เสร็ จอีกข้างก็อีกข้าง พี่แบงค์ทาเบามาก และก็ชา้ คงไม่อยากผมตกใจ
“ ตอนกลับพี่ชนะเขาคิดว่าจะกลับมาตอนเย็น เพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็เลยขโมยกุญแจไป
แล้วก็อยากที่คิดจริ งๆไอ้วฒ
ุ ิมนั ทาเกินไป...”
“ ..................................”
“ แต่ชนะมันมาไม่ได้ แฟนมันมีเรื่ องนิดหน่อย” พีแ่ บงค์เล่าไปเรื่ อยๆ แล้วหยุดมองหน้าผม
“ พี่ทายาที่ปากให้นะ” พี่แบงค์บอกผมก่อน
“.......................................”พอเห็นว่าผมไม่ตอบก็เข้าใจว่าผมรู ้แล้ว
เลยเอาคัตเติล้ บัตใส่ ยาแตะแผลที่ปากผมเบาๆ มันเจ็บจิ๊ดๆเหมือนที่แผลที่มือแหละครับ แต่แค่น้ ีมนั เล็กน้อยสาหรับผม
ผมเจอความเจ็บปวดมากมายกว่านี้ 100เท่า 1000เท่า มานับครั้งไม่ถว้ นแล้ว
“4 ทุ่มแล้ว ไปนอนเถอะ” พี่แบงค์พดู แล้วลุกขึ้น “ เดี๋ยวพี่พาไป”
เหมือนเดิมถึงพี่แบงค์จะบอกว่าช่วยแต่ก็ไม่เข้ามาแตะตัวผม จนเมื่อผมมองหน้าพี่แบงค์ครู่ หนึ่งก่อน มือที่แบงค์จึงได้ยนื่ มา
"....................................."
เหมือนพี่แบงค์จะรู ้วา่ ผมหวาดระแวง กลัวการสัมผัสจากคนอื่น
“..................ให้พี่อมุ ้ ไหม?” พี่แบงค์ถาม
ผมจ้องมองพีแ่ บงค์ดว้ ยความตกใจ อุ้ม!!!
“ ...................” พี่แบงค์จะอุม้ ผมเนี่ยะนะจะไหวเหรอผมหนักจะตาย
“ ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ห้องมันไกลพอดูนะกับสภาพจุมแบบนี้ พี่เลยคิดว่ามันน่าจะดีกว่าถ้าพี่อมุ ้ ”
“ ไม่เป็ นไรครับ ผมเดินเองได้” ผมบอกยืนขึ้นเอง และก็นนั่ แหละ ผมเซและคงจะล้ม ถ้าพี่แบงค์ไม่เข้ามาประคองเอาไว้
แต่ผมตกใจครับ
“ อย่ า ครั บ!”
ตุบ!
ผมผลักพีแ่ บงค์เต็มแรง แต่มนั ไม่แรงอย่างที่คิด ทว่าพี่แบงค์ก็ปล่อยผมให้ลงไปนัง่ กองกับพื้น
“ อึ้ก..ฮือๆ” ทุกอย่างมันน่ากลัว อึดอัด แม้แต่ตวั ผม
“ จุม พี่ขอโทษ” พี่แบงค์เดินถอยหลัง 1 ก้าวและ 2 ก้าวตามลาดับ
อย่าขอโทษ พี่ไม่ได้ทาอะไรผิด ที่ผดิ เป็ นผมเอง ผมผลักพี่เอง
“ ..................” ทาไมผมถึงได้เป็ นแบบนี้ ผลักไสความหวังดีของพี่แบงค์ ทั้งที่พี่เขาอยากช่วยผม สงสารผม
ผมคงทาให้พแี่ บงค์รู้สึกไม่ดี....สิ นะครับ
“ พี่ครับ”
“.................ครับ..................”
“ ช่วยพาผมไปเตียงที” ผมบอกรับรู ้วา่ พี่แบงค์อยากช่วยผม
“ ได้เหรอ?”
“ ..................” ผมเงยหน้าขึ้นมอง เตรี ยมใจไว้แล้ว พีแ่ บงค์กม้ ลงมาช้อนตัวผมช้าๆ
“ จุมผอมไปนะ กินข้าวหรื อเปล่าเรา?” พี่แบงค์ถามอุม้ ผมไปห้องซ้ายซึ่ งเป็ นห้องพี่วฒ
ุ ิ
" .................................." ผมไม่ได้ตอบ เพราะแต่พี่แบงค์อมุ ้ ผมก็ทาใจจะอยูแ่ ล้ว
" .............................ถึงแล้ว ถึงแล้ว"
“ ........................” วางผมลงเตียงก่อนที่จะดึงผ้าห่ม ห่มให้จนถึงคอ
“ ยังไม่ได้กินยาเลย” พี่แบงค์วา่ ออกไปจากห้องอย่างรี บร้อน
ก่อนที่จะกลับมาพร้อมยาในมือบวกแก้วน้ าที่ผมกินไม่หมดเข้ามา
ผมลุกขึ้นนัง่ รับยากับน้ าจากพี่แบงค์มากิน แล้วล้มตัวลงนอน แต่พี่แบงค์ยงั ไม่ออกจากห้อง
“..............................” ผมหันหลังให้ แต่พี่แบงค์ก็ไม่ได้เดินออกไป
แปลกไหมครับถ้าผมจะรู ้สึกดีที่มีคนดูแล
ุ ิก็คงจะตื่นแล้ว และ.. และ ..ผมจะเป็ นยังไง?
ผมหลับตาลง นึกถึงเมื่อตื่นขึ้นตอนนั้นพี่วฒ
ุ ิจบั ใจ ผมจะอยูท่ ี่นี่ได้ยงั ไงกัน
ผมบอกได้เลยว่ากลัวพี่วฒ
“ หนาว เหรอ?” พี่แบงค์ถาม คงเห็นว่าผมตัวสั่น
“ ไม่ครับ” ผมบอก รู ้สึกอุ่นใจมากที่พี่แบงค์อยูใ่ นห้องนี้ เพราะถ้าพี่วฒ
ุ ิตื่นขึ้นมาตอนนี้ ก็คงไม่กล้าทาอะไรผม
หรื อจะทาพี่แบงค์ก็คงไม่ปล่อยให้พี่วฒ
ุ ิได้ทา
“ขอบคุณนะครับ” ผมพูดหันหน้าไปหาพี่แบงค์
“ เป็ นใครก็ตอ้ งทาแบบพี”่ พี่แบงค์บอก แต่ผมคิดว่าพี่แบงค์พดู ผิด เพราะพี่วฒ
ุ ิไม่ได้ทาแบบนี้แน่นอน
“..............................................................เอาล่ะ พักผ่อนเถอะ พี่ไม่กวนแล้ว”
พี่แบงค์บอกเดินออกไป โดยมีผมมองอยูต่ ลอดเวลา
“ พี่ครับ”
“ ......................?” พี่แบงค์หนั กลับมา
“ พรุ่ งนี้......ผมจะ ...จะยังไงดี?” ผมบอกไม่อาจจะห้ามน้ าตาไม่ให้มนั ไหลได้ เมื่อคิดว่าต้องเผชิญหน้ากับพี่วฒ
ุ ิ
“ ....................................................แค่ เข้มแข็งไว้............”
พี่แบงค์มองผมแล้วพูดออกมาอีก พูดเหมือนรู ้วา่ ผมกาลังคิดอะไร
“ คืนนี้พี่จะนอน ฃตรงโชฟาข้างนอกมีอะไรก็เรี ยกนะ”
“ ............................................... ........................ .”
พี่แบงค์ปิดไฟก่อนที่ปิดประตูให้เหลือเพียงผมที่อยูใ่ นห้อง
ห้องของพี่วฒ
ุ ิ แค่คิดผมก็ตวั สัน่ แล้ว
 ถึงแม้พี่แบงค์จะนอนข้างนอกที่โชฟาแต่ผมไม่วางใจ ผมกลับอยากให้พแี่ บงค์นอนในห้องนี้
ุ ิเข้ามาผมคิดถึงขนาดนั้น อยากจะร้องขอพี่แบงค์ ‘พี่ครับ อย่าออกไปเลยครับ’ แต่ผมรู ้วา่ มันมากเกินไป
เผือ่ พี่วฒ
จึงเก็บคาเห็นแก่ตวั นั้นไว้เสี ย.......
“ ..................................”
ผมขดตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทาได้ ผมสะอื้นกับน้ าตา และผมหนาวในใจและมันอาจจะทาให้ผมแข็งตายได้ในสักวัน
พี่ครับผมเป็ นอะไรสาหรับพี่กนั แน่?

.
.
.
...)...

บุพเพวายร้าย

15

เสี ยงตะโกน เสี ยงดังของวัตถุดงั เข้ามาในหู แต่ตาผมก็ไม่อาจะลืมขึ้นมาได้ เปลือกตามันหนัก

และปวดไปหมดทุกที่ที่รู้ได้ ผมพยายามฟังอยูค่ รู่ หนึ่งแล้วทุกก็เงียบหายไป

ผมหลับลึกอีกครั้งไม่สามารถต้านร่ างกายที่ตอ้ งการพักผ่อนไว้ได้

.
 ....

ผมรู ้สึกตัวขึ้นอีกได้ยนิ เสี ยงการพูดคุยที่ฟังไม่รู้เรื่ องเข้าโสตประสาตหู หนังตาหนักอึ้งทาให้จะลืมตาได้ยากเต็มที่

แต่ผมก็ลืมตาขึ้นมาได้

แสงแดดผ่านกระจก ผ้าม่าน เข้ามาแม้จะเล็กน้อยแต่บอกให้ผมรู ้ได้...เช้าแล้ว หรื อจะสายแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นในห้องก็ยงั มืดสลัว เมื่อตาชินกับมันแล้วก็หอ้ งสว่างเป็ นปกติ แต่ตาของผมลืมได้ไม่เต็มตา ...คงจะบวม

“.............................อะ เจ็บ!” ผมร้องอุทานขยับตัวนิดเดียวร่ างกายก็แทบแตกเป็ นชิ้นๆ

ปากที่ร้องก็ตึงบวมจนต้องหลับลงอีกครั้ง

เสี ยงพูดคุยจากภายนอกเงียบลงไปแล้ว

“............................................”

แขนของผม มีสายน้ าเกลือ และถุงน้ าเกลือก็อยูบ่ นเสาสแตนเลสข้างเตียงผมนี่เอง

ในห้องไม่มีใคร

ุ ิ?
พี่วฒ

พี่แบงค์ล่ะกลับไปหรื อยัง?

ผมไม่มีแรงแม้จะลุกขึ้นแต่ก็พยายาม

แกร็ ก!?

ประตูเปิ ดออก พร้อมกับร่ างที่ทาให้ผมพูดไม่ออก

 “ ..........................” พี่วฒ
ุ ิ

“ ...................................” พี่วฒ
ุ ิเดินมาหยุดตรงข้างเตียงพร้อมทั้งมองลงมา

“ ...................................” พี่ครับ พี่จะไม่ทาอะไรผมใช่ไหมครับ

สั่น

น้ าไหลอาบแก้มอุน่ ๆร้อนๆของผม พี่วฒ

ุ ิขมวดคิ้วเมื่อเห็นมัน

“ ร้องไห้ทาไม?” พี่วฒ
ุ ิถาม “ เจ็บเหรอ?”

กลัวพี่เท่านั้นแหละครับ

“ พะพี่ครับ ผม ขอโทษ อย่าทาอะไรผมน ะค ะครับ” ผมบอกผ่านปากแตกๆ รู ้เลยว่าตัวมันสั่น

ร่ างกายที่ไม่มีแรงขยับเมื่อกี้ลกุ ขึ้นมา กลับมีแรงถอยหนีเท่าที่มนั ทาได้

“ ...........................................................มรึ งจะย้ายไหม?”

พี่วฒ
ุ ิถามคงเป็ นเรื่ องย้ายโรงเรี ยน

“ ย้าย ย้ายครับ ผมย้ายแล้ว” ผมบอก ขอแค่อย่าให้พี่วฒ

ุ ิทาอะไรผม........... ผมยอมทุกอย่าง…………….

“ ดี” พี่วฒ
ุ ิบอกนัง่ ลงข้างตัวผม “ นี่เป็ นบทเรี ยน ถ้ามรึ งกล้าขัดคาสั่งกรู อีกล่ะก็ มรึ งไม่เจ็บแค่น้ ีแน่”

“ ไม่ครับ ผมไม่ทาแล้ว”

“..................................................”

“ .............................................เดี๋ยวกรู เอาข้าวมาป้ อน มรึ งคงลุกไม่ไหว...................”

ุ ิดึงตัวผมให้นงั่ อยูต่ รงกลางเตียงแล้วเดินออกไป ครันผมจะถามถึงพี่แบงค์ปากมันก็ไม่กล้าพอ ถ้าพี่แบงค์

พี่วฒ
 อยูค่ งจะเข้ามาพร้อมพี่วฒ
ุ ิแล้ว

“......................................... .. .”

พี่วฒ
ุ ิออกจากห้องไปไม่นานแล้วกลับเข้ามาพร้อมถาดที่มีชามข้าวต้ม

“ ข้าวต้มไอ้แบงค์มนั ไปซื้ อมาตั้งแต่เช้า แต่มนั เย็นแล้วกรู เลยต้องอุน่ ใหม่ แต่ยงั อร่ อยอยู”่ พี่วฒ
ุ ิเล่า แต่ผมไม่เห็นเงาพี่แบงค์

“ อ้าปาก” พี่วฒ
ุ ิสั่งพลางเป่ าข้าวต้มในช้อน แล้วยกขึ้นป้ อนผม

รสชาติไม่อร่ อยเลยครับ ออกจะขมๆ คงเป็ นรสปากผมที่ไม่สบาย

“ ไม่อร่ อย?”(พี่วฒ
ุ ิ)

“ ..................................” ถ้าผมบอกว่าไม่อร่ อยจะผิดไหม แต่เมื่อกี้พี่วฒ

ุ ิบอกว่าอร่ อย

“ ไม่ตอบก็ไม่เป็ นไร....” พี่วฒ

ุ ิตดั บทป้ อนผมอีกคา และอีกคา

ไม่ ถึง 5 คาผมก็อิ่มแล้ว กลืนไม่ลง ข้าวมันขมในปากยิง่ กินก็ยงิ่ ขม

“ พี่ครับ....................ผม อิ่ม” ผมบอก สังเกตสี หน้าพี่วฒ

ุ ิ

“ มรึ งกินแค่ 3 คาบอกว่าอิ่มใครจะไปเชื่อ อย่างน้อยต้อง 10 คา”

“ .............................” พี่วฒ
ุ ิบอกแล้วยกช้อนรอ ผมจาต้องอ้าปากกิน

เพราะพี่วฒ
ุ ิดูจะไม่พอใจที่ผมกินแค่น้ นั ุ ิก็ป้อนผมจนครึ่ งชามซึ่งผมไม่รู้วา่ มันกี่คา
สุ ดท้ายพี่วฒ

“ จ้องหน้ากรู ทาไม มีอะไรก็พดู มา”

“ พี่แบงค์กลับไปแล้วหรื อครับ?” ผมถาม

“ กลับไปแล้วเมื่อกี้ กลับไปพร้อมหมอศักดิ์นนั่ แหละ” พี่วฒ

ุ ิบอก
 หมอศักดิ์คงจะเป็ นหมอคนเดียวกับที่เป็ นหมอประจาครอบครัวพีว่ ฒ
ุ ิและเป็ นคนตรวจพี่วฒ
ุ ิที่บา้ นตอนที่พี่วฒ
ุ ิไม่สบายตอน

นั้น

“ .........................................................” พี่แบงค์กลับไปแล้ว

ตอนนี้ถา้ ผมทาให้พี่วฒ
ุ ิไม่พอใจคงไม่มีใครช่วยผมได้

ผมน่าจะรู ้วา่ พี่แบงค์ไม่ได้อยูท่ ี่นี่ตลอดเวลา แล้วจะเป็ นยังไงล่ะ? ผมต้องทายังไง

"..................................."

“ กรู ป้อนมรึ งแล้วขอรางวัลหน่อย” พี่วฒ

ุ ิพดู ขึ้นขณะผมกาลังเหม่อ

รางวัล?????ที่ป้อนผม

“ .....................................”

พี่วฒ
ุ ิโน้มตัวมาหาผม ผมรี บหลับตา

พี่วฒ
ุ ิจะทาอะไรครับ!!!

“ ................................”

ผมตัวแข็งทื่อ

จูบ__________________หน้าผากแล้วค้างอยูอ่ ย่างงั้น ผมก็ไม่กล้าลืมตาขึ้น

.........ไม่กล้าแม้จะหายใจ

“...................................กลั้นหายใจทาไมเดี๋ยวก็ได้ตายหรอก” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมเอาริ มฝี ปากออกไป

แล้วเอามือมาเกลี่ยแก้มผม เรื่ อยมาจนมาถึงรอยแผลที่มุมปาก

 เจ็บ! เมื่อนิ้วพี่วฒ
ุ ิถกู แผล แต่ผมไม่ได้ปัดมือนั้นออก

“มรึ งเจ็บมากไหม?”

“ ....................คะครับ”

“เจ็บแล้วจาใส่หวั มรึ งเอาไว้วา่ จะเจ็บกว่านี้ ถ้า.................” จากสายตาที่กม้ ดูแผลกลายมาเป็ นมองหน้าผมแทน

“ .....................ถ้ามรึ งยังไม่เชื่อฟังคาสัง่ กรู จะเจ็บกว่านี้.....” พี่วฒ

ุ ิข่ผู มอีกครั้ง ผมหันหน้าหลบแทนคาตอบ

“......................................”

“มรึ งเป็ นของกรู จาไว้”

ไม่มีคาไหนที่พดู ออกมาว่าแคร์ผมสักนิด

“ แล้วก็ ....... เช็ดน้ าตาด้วย” พี่วฒ

ุ ิสงั่ ผมเอามืออีกปาดน้ าตา มันไหลลงอีก.........ตอนไหนผมไม่รู้

“ กินยา” พี่วฒ
ุ ิบอกเทยาจากแก้วใส่ ฝ่ามือผม นอกจากเม็ดยาสี ขาวแล้วยังมีเม็ดยาสี แดง สี เหลือง สี สม้ ด้วยเหมือนวิตามิน

ผมรับยาและแก้วน้ ามากิน แม้แต่น้ าที่ไหลผ่านลาคอก็ยงั ต้องใช้ความพยายาม

“ ดี...................” พี่วฒ
ุ ิยมิ้ ซึ่ งผมไม่รู้วา่ อะไรเพราะอะไร “ เดี๋ยวมรึ งนัง่ สักพักค่อยนอน กรดจะได้ไม่ไหลย้อน”

ุ ิพดู จบก็ออกจากห้องไปโดยไม่ปิดประตู และไม่ถึงนาทีก็กลับเข้ามาพร้อมโน๊ตบุ๊ค?

พี่วฒ

“มองทาไม นี่คอนโดกรู มรึ งไม่มีสิทธิ์หา้ มกรู ไม่ให้เข้ามา” พี่วฒ

ุ ิพดู ทั้งที่ผมไม่คิดว่าจะห้ามพี่เขาเลยด้วยซ้ า ผมแค่สงสัย

“................................”

ุ ิเอาโน๊ตบุค๊ ไปวางบนโต๊ะที่ผมจัดไว้สาหรับเขียนหนังสื อ บนโต๊ะก็มีโน๊ตบุ๊คของผมวางอยู่

พี่วฒ

พี่วฒ
ุ ิจดั แจงพามันไปวางชิดขอบโต๊ะแล้วเอาโน๊ตบุ๊คตัวเองวางตรงกลางแล้ว เปิ ดขึ้นมาแล้วเข้าเน็ต รู ้สึกว่าจะเป็ นเกมส์
 “ ..................................”

“ เอ๊ะ! มรึ งนี่มองกรู ทาไม นอนไปสิ ” พี่วฒ

ุ ิวา่ หงุดหงิดลุกขึ้นมา ผมรี บฟุบลงนอนทันที

“ ..............................”

ทว่า..

ุ ิเดินมาหาผม ผมรี บหลับตา รู ้แต่วา่ พี่วฒ

พี่วฒ ุ ิหยุดข้างเตียง......

ุ ิกเ็ ดินห่างออกไป ทว่ากลับขึ้นมาบนเตียงอีกด้าน ผมหันหน้าไปมอง พี่วฒ

แล้วพี่วฒ ุ ิกาลังนอนลง

“ มองทาไม!”

“................ ............ .. .. ......ไม่ ทาไมครั บ” ผมบอก

หมับ!?

แขนพี่วฒ ุ ิไม่มีทีท่าว่าจะยกออก
ุ ิวางบนตัวผม บวกกับบาดแผลบนตัวผมแล้วมันหนักมาก แต่พี่วฒ

แล้วแบบนี้ผมจะหลับได้ยงั ไง

ไม่พอ?ยังขยับตัวมาจนชิดตัวผมอีก

“ ถ้ามีอะไรเรี ยกกรู ”

“.......................”

“เข้ าใจไหม!”

“ครับ” ผมตอบแทบสาลักคาพูดตัวเอง
 “ ............................ดี แล้วหลับตาด้วย” ผมหลับตาลงตามที่พี่วฒ
ุ ิสงั่

ผมไม่เข้าใจว่าพี่วฒ
ุ ิทาไมต้องทาแบบนี้ หรื ออยากจะแกล้งผมทั้งที่ผมก็เจ็บถึงขนาดนี้

“ ................................”

“ กรู ไม่อยากเล่นเกมส์แล้ว นอนกับมรึ งดีกว่าเยอะ....................”

พี่วฒ
ุ ิกอดผมจนกระทัง่ ผมหลับไป .

..

ผมตื่นอีกทีก็เย็นแล้วสักทุ่มได้ ผมมารู ้ตอนหลังว่าที่ผมตื่นขึ้นตอนแรกนั้นปาเข้าไปเที่ยงแล้ว

“ ...........................” พี่วฒ
ุ ิไม่อยูใ่ นห้อง

“ ตื่นแล้วเหรอ?” หมอศักดิ์ถามผม หลังมือผมเข็มน้ าเกลือถูกถอดออกไปแล้ว

“ มีไข้อ่อนๆ แต่ทกุ อย่างดีข้ นึ มาก” หมอศักดิ์บอกเก็บของใส่ กระเป๋ าแพทย์สีดา “ยังเด็กอยูร่ ่ างกายก็ฟ้ื นตัวเร็ วแบบนี้แหละ

แต่ถา้ บ่อยๆร่ างกายก็คงทนไม่ไหว” หมอพูดเหมือนเป็ นประโยคบอกเล่า

“ ขอบคุณครับ” ผมว่าเมื่อหมอศักดิ์บอกจะกลับแล้ว

“ หมอบอกคุณวุฒิไว้แล้ว เรื่ องยา แค่กินให้ตรงตามเวลาก็พอ ส่ วนยาแก้ปวดหมอไม่แนะนา ถ้าอดทนได้ก็ดี”

“ครับ”

หมอศักดิ์ออกไปแล้ว แต่ไม่มีใครเข้ามา ผมพยุงตัวลุกขึ้น แล้วอดทนลุกขึ้นแม้จะยังปวดตามร่ างกายอยู่

 เงียบ

เปิ ดประตูออกมา เงียบ ไม่มีใคร

ุ ิอยูใ่ นครัว?และไม่สงั เกตเห็นผม

ทว่ามีคนอยู่ พี่วฒ

“...............................” เข้าไปทาอะไรอยูใ่ นครัว?

ผมเดินต่ออีก 2 สามก้าว แต่ไม่คิดจะเดินไปมากกว่านี้

ุ ิก็รู้ตวั ก็ใช่....................
ไม่อยากให้พี่วฒ

!?

พี่วฒ
ุ ินงั่ ลง ค้นหาของในตูด้ า้ นล่างแต่เหมือนจะพังตูม้ ากกว่า และก็ได้ตะกร้าพลาสติกสี เขียวออกมา จากนั้นก็เอาต้นหอม

ผักชีที่ลา้ งรอไว้ในซิงค์ใส่ลงไป แต่ไม่ยอมสลัดน้ าออกก่อน น้ าในผักไหลลงมาท่าจะเปี ยกพื้น และก็ไม่เอาถาดมารองอีก

วางลงเฉยๆ

น่าจะเอาถาดไปรองสักหน่อย

อย่ าบอกว่ าพี่วุฒิ

ทากับข้าว??????!

“อะไรอีกนม?” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยบหูฟัง ...โทรศัพท์ คงกาลังคุยกับนมขมิน้
 “ อะไรนะเอาผักชีตาใส่ กระเทียม เกลือด้วยนิดหน่อย นิดหน่ อยแน่ ะแค่ ไหน!”

“ วุน่ วาย” พี่วฒ

ุ ินงั่ ลงหาครก แต่คงไม่เจอหรอก เพราะที่นี่ไม่มีครก

ุ ิหาครกอยูน่ าน คงรู ้แล้วว่าไม่มี

พี่วฒ

“ นมไม่มีครก เอาไง?” พี่วฒ

ุ ิถาม

“ มีด...ทุบๆบนเขียงก็ได้ ….อะไรนะไม่ใช่ทบุ ก็เหมือนกันนัน่ แหละ!” พี่วฒ

ุ ิพดู พร้อมทาตามแล้วโยนทั้งหมดลงไปในหม้อ

พร้อมใส่ เกลือลงไปครึ่ งช้อน

ทาข้าวต้ม????

ผมไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่วฒ
ุ ิกาลังทาข้างต้มให้ผม............

“............................................... .. .”

“ ยุง่ ยาก” พี่วฒ

ุ ิบ่นไปทาไป .............

“ ..............................”

ผมจะหันหลังกลับห้องแต่พี่วฒ
ุ ิสังเกตเห็นเสี ยก่อน

“ ออกมาตั้งแต่เมื่อไร!” พี่วฒ
ุ ิถามเสี ยงแข็ง ดึงสายหูฟังออกจากหูเดินมาผม ผมถอยหลังไอ้ 2 ก้าวพี่วฒ
ุ ิก็เดินมาเกือบถึงตัว

“ ................................”
 “ ถามว่ า ออกมาตั้งแต่ เมื่อไร!” สะดุง้ ครับ

วงแขนพี่วฒ
ุ ิกอดเอวไม่ให้ผมถอยออกไปอีก

“ สัก 10 นาทีได้ครับ” ผมบอกขยับถอยหนี

แนบ! ตัวผมถูกรั้งจนติดกับร่ างพี่วฒ

ุ ิ

“ แล้วทาไมไม่บอก”

“ .................................”

“ ออกมาแล้วก็ไปนัง่ รอ” พี่วฒ

ุ ิบอกพร้อมทั้งลากผมไปนัง่ บนโชฟา

“ อย่าคิดว่ากรู ทาเพื่อมรึ งล่ะ กรู แค่ข้ ีเกียจออกไปซื้อ” พี่วฒ

ุ ิบอกก่อนที่กลับเข้าไปทาข้าวต้มต่อ

“................................”

“ กรู ทาอร่ อยไม่อร่ อยมรึ งก็ตอ้ งกิน ไม่ง้ นั เจ็บตัว!” พี่วฒ

ุ ิท้งั บอกทั้งขู่

ซึ่ งดูจะกลายเป็ นคาพูดประจาไปเสี ยแล้วที่คาพูดมักจะจบประโยคมักจะเป็ นคาขูห่ รื อไม่ก็คาคาดโทษ

ติ๊ดๆ

ุ ิบอกว่า ‘ไม่ตอ้ ง’ เพราะพี่วฒ

เสี ยงกดออด ผมกาลังจะลุกไปเปิ ด แต่พี่วฒ ุ ิไปเปิ ดเอง

...........คุณแพรเดินเข้ามา มีคนขับรถที่ผมเห็นขับรถให้คุณแพรทุกครั้ง ชื่อ พี่เอ็ม

แขนทั้งสองข้างหิ้วพี่เอ็มหิ้วตะกร้าของบารุ งเข้ามา คนตัวเล็กๆอย่างคุณแพรถือไม่ไหวแน่

“ สวัดดีครับ” ผมลุกขึ้นสวัสดี
 “ จ้ะ เป็ นไงบ้าง..”

“ มาทาไม!!!” พี่วฒ
ุ ิพดู ยืนตัวตรงที่หน้าประตู ใบหน้าคุณแพรเปลี่ยนเป็ นสี ซีดทันที

“ พี่วฒ
ุ ิ” (ผม)

“ ไม่ ต้องยุ่ง!!”

“ ถามว่ ามาทาไม!!!” พี่วฒ

ุ ิตะคอกเสี ยงดัง ตัวสั่นด้วยความโกรธ

ทาไมพี่วฒ
ุ ิจะต้องพูดกับคุณแพรแบบนี้ดว้ ย ผมไม่เข้าใจ

“ วุฒิ ลูก”

“ กลับไป”

“ แม่ ได้ ยิน เรื่ องจุม............” พี่วฒ

ุ ิไม่รอให้คุณแพรพูดจบ ตะคอกเสี ยงดังแม้แต่ผมยังตกใจ

แล้วคุณแพรที่เป็ นผูใ้ ห้กาเนิดล่ะจะรู ้สึกอย่างไร

“ บอกให้ กลับไม่ ได้ ยินหรื อไงวะ!!”

“ วุฒิ” คุณแพรตกใจกับเสี ยงพี่วฒ

ุ ิพอดู น้ าตาไหลอาบแก้มหมดจด

“ จะออกไม่ อออก” พี่วฒ

ุ ิเดินหน้าไปหาพี่เอ็มแต่คุณแพรเข้ามาขวางไว้

“ วุฒิ ..เอ็มเขาแค่ถือของมาช่วยแม่”

[/b] “ แล้วทาไม ไม่เรี ยกผม ให้มนั ขึ้นมาทาไม!!!” [/b] พี่วฒ

ุ ิโกรธจัดจนหน้าแดง

เสี ยงทุกเสี ยงทุกวาจาเต็มไปด้วยโทสะ

“ อ้อ..คงอยากจะแนะนาให้ลกู สะใภ้รู้จกั ” พี่วฒ

ุ ิเข้ามากระชากแขนผมเข้าไป
 ผมไม่เคยเห็นพี่วฒ
ุ ิโกรธมากเท่านี้มาก่อน

“ จุมนี่แฟนคุณแม่พี่ คงรู ้จกั ชื่อแล้วมั้ง..” พี่วฒ

ุ ิบอกยิม้ แต่ไม่ได้รู้สึกอย่างงั้น คุณแพรส่ ายหน้าเสี ยใจเสี ยน้ าตา

“ เดี๋ยว คุณพ่อพี่ก็คงจะพาแฟน มาให้รู้จกั เหมือนกัน ไม่น่ามากันคนละครั้งเลยนะ น่าจะมาพร้อมกัน เสี ยเวลา”

ุ ิพดู กาแขนผมระบายอารมณ์คกุ รุ่ นจนแขนผมเจ็บร้าว น้ าตาคลอ

พี่วฒ

“ วุฒิ ..ทาไมไม่เข้าใจแม่เลย”

“ .............แนะนากันพอแล้วก็เชิญกลับไปได้ ทั้งคุณแม่และก็ มัน!” พี่วฒ

ุ ิวา่ จ้องหน้าทั้งแม่ของตัวเองและพี่เอ็ม

ผมไม่เข้าใจ คาว่าแฟนนี่หมายถึงอะไร และคุณวชิระล่ะรู ้หรื อเปล่า แล้วยังคาว่าแฟนของคุณวชิระอีก แต่อาจจะรู ้ท้งั 2

ุ ิกบ็ อกว่าให้มาพร้อมกัน.....ผมไม่เข้าใจนอกจากความเจ็บปวดที่แขนของตัวเองตอนนี้
คนเพราะพี่วฒ

เงียบ

“ ......................” คุณแพรวิง่ ออกไปจากห้อง พี่เอ็มวางของแล้ววิง่ ตามออกไป แต่พวี่ ฒ

ุ ิยงั กาแขนผมแน่น

และแน่นกว่าเดิม

เงียบ

“ โธ่ เว้ ย!” พี่วฒ

ุ ิสะบัดมือจากแขนผมอย่างแรง

“ พี่ว.ุ ..”
 “ เงียบ ไม่ ต้องพูด!” ผมปิ ดปากตัวเองทันที

“ เป็ นไงล่ะครอบครัวกรู สุ ขสันต์กนั ดีไหม”

ควับ!

พี่วฒ
ุ ิหนั มามองผม แต่ผมไม่ได้พดู อะไรเพราะพี่วฒ
ุ ิบอกไม่ให้ผมพูด ทว่าพี่วฒ
ุ ิดูจะโกรธกว่าเดิม

“ ..................................”

ุ ิกว็ ิ่งออกไป ผมวิ่งตามไป

แล้วพี่วฒ

พี่จะไปไหนครับ?!

“ ไม่ ต้องตามมา กลับห้ องไป!” พี่วฒ

ุ ิสั่งก่อนที่จะถึงลิฟท์

“ ......................” ผมจะอ้าปากพูด พี่วฒ

ุ ิก็ดกั คอเสี ยงก่อน

“ กลับไป ก่อนที่กรูโกรธมรึงอีกคน!” ผมถอยหลังตามที่สงั่ แต่ยงั ไม่หนั กลับไป

“ กลับห้ อง!” พี่วฒ

ุ ิตะคอกเสี ยงดัง ผมสะดุง้ แล้วหันหลังเดินกลับห้อง เดินได้ 3

ก้าวผมหันกลับไปเห็นพี่วฒ
ุ ิวงิ่ ลงบันไดไปแล้ว

ผมวิ่งไปดูเห็นพี่วฒ
ุ ิกาลังวิง่ ลงบันไดอย่างรี บร้อน

“ พี่ครั บ” ผมเสี ยใจ รับรู ้ความรู ้สึกความเจ็บปวดของพี่วฒ

ุ ิอาจจะไม่มากเท่าที่พี่วฒ
ุ ิรู้สึกกับมัน...

แต่สายตาพี่ ผมรู ้สึกได้......

บุพเพวายร้าย

16.
 ุ ิลงไป แต่คาสั่งที่วา่ ให้กลับห้องทาให้ผมต้องเดินกลับ
ผมคิดที่จะวิ่งตามพี่วฒ
เมื่อกลับถึงห้อง ผมผุดลุกผุดนัง่ คิดจะโทรหาพี่วฒ
ุ ิหลายครั้ง แต่พอจะกดก็เปลี่ยนใจ
สุ ดท้ายความเป็ นห่วงก็ทาให้ผมกล้าโทร
ตื______________ด ตื______________ด
“ ..................................”
พี่วฒ ุ ิก็ไม่รับ จนครั้งที่สาม พี่วฒ
ุ ิไม่รับโทรศัพท์ ผมลองกดอีกครั้ง พี่วฒ ุ ิปิดเครื่ องไปแล้ว

" ..............................................."
.
.
......
ผมนัง่ รอ สัก 2 ชัว่ โมงได้ พีว่ ฒ
ุ ิยงั ไม่กลับมา..ไม่รู้วา่ ตอนนี้อยูท่ ี่ไหน
ผมเลยออกจากห้องเดินลงบันได้หนีไฟตามหาพี่วฒ
ุ ิแต่ไม่เจอ..

“ .......................” ผมไม่รู้จะทายังไง ด้วยความร้อนใจผมจึงโทรหาพี่แบงค์

“ ฮัลโหลพีแ่ บงค์”
“จุม!?” พี่แบงค์น้ าเสี ยงตกใจระคนแปลกใจที่ผมโทรไป “ เกิดอะไรขึน้ !! ไอ้วุฒิมันทาอะไร???”
“ ไม่ใช่ครับ พี่วฒ
ุ ิไม่ทาอะไร แต่วา่ ...........” ผมปฎิเสธ และเล่าเรื่ องที่เกิดขึ้นให้พี่แบงค์ฟัง
“ ไม่เป็ นไร จุมไม่ตอ้ งเป็ นห่วงหรอก พี่พอจะรู ้วา่ มันไปไหน?” พี่แบงค์บอกผมเสี ยงคลายกังวล หลังจากที่ฟังผมเล่าจบ
“ แต่วา่ พี่แบงค์ พี่วฒ
ุ ิไม่ได้เอาอะไรไปเลย ทั้งกระเป๋ าเงิน กุญแจรถ รองเท้ายังใส่แค่....”
ไม่รอให้ผมบอกหมดพี่แบงค์พดู แทรกเข้ามา
“ พอ พอแล้วจุม พี่รู้วา่ เราเป็ นห่วงไอ้วฒ
ุ ิ แต่ไม่ตอ้ งห่วงไม่ตอ้ งคิดอะไรมาก ถึงมันไม่มีเงินมันก็โทรไปหาพ่อมัน
ไม่ถึงอึดใจพ่อมันก็ให้คนเอาบัตรมาให้ อย่าคิดมาก..........”
“ครับ” ผมคงเป็ นห่วงพี่วฒ ุ ิไม่ใช่เด็กๆแล้ว แต่ก็นนั่ แหละ..ผมก็อดห่วงไม่ได้อยูด่ ี
ุ ิมากเกินไปจริ งๆพี่วฒ
“ กินข้าวหรื อยัง?” พี่แบงค์ถาม
“ ยังครับ”
“ กินข้าว กินยาแล้วไปนอน ส่วนเรื่ องไอ้วฒ
ุ ิ พี่กบั พี่ชนะจะไปตามหามันเอง คงจะเจอแหละเพราะมีไม่กี่ที่หรอกที่มนั ไป”
“ ให้ผมไปด้วยนะครับ”
“ จุมไม่สบายกินข้าวกินยาอย่างที่พี่บอก รอที่หอ้ งนัน่ แหละดีแล้ว แล้วไม่ตอ้ งคิดมาก ไอ้วฒ
ุ ิมนั ก็เป็ นแบบนี้แหละ....”
“ ..........................”
“ นะ”
“ ครับ”
“ เดี๋ยวพี่ไอ้วฒ
ุ ิไปส่งคงเช้านัน่ แหละไม่ตอ้ งรอ”
“......ครับ”

ผมวางโทรศัทพ์ไปนานแล้ว แต่ยงั ไม่กินข้าว กินยาอย่างที่แบงค์บอกจนเมื่อ!

...........จนเมื่อได้กลิ่นไหม้ ผมหันซ้ายหันขวานึกถึงข้าวต้ม! ที่พี่วฒ
ุ ิทารี บวิง่ เข้าไปในครัว
และอย่างเป็ นอย่างที่คิดจริ งๆ
ุ ิขน้ จนเหนียว รอบขอบในหม้อเป็ นสี เหลืองน้ าตาล ผมรี บยกลงวางบนอีกหัวเตาที่ยงั ปิ ดอยู่
ข้าวต้มพี่วฒ
ข้าวต้มไหม้ ยังคงส่ งกลิ่นลอยทัว่ ห้องแม้จะปิ ดเตาแล้วก็ตาม
“............ ..... ......................” สภาพในครัวเละเทะ ทั้งหม้อ ทั้งตะกร้าที่ใส่ ผกั เขียง มีด
ทั้งน้ าที่เปี ยกไม่ทวั่ รวมทั้งพื้นด้วย
ุ ิคงทาข้าวต้มนี้ให้ผม เหตุผลที่บอกว่าขี้เกียจออกไปซื้อฟังดูไม่ข้ นึ เพราะมันวุน่ วาย
ผมมาคิดดูแล้วพี่วฒ
ยุง่ ยากมากว่าออกไปซื้อหลายเท่า และยังเป็ นพี่วฒ
ุ ิทาด้วยแล้ว......
“ ................พี่ครับ พี่เป็ นอะไรกันแน่”
ุ ิอีกครั้งแต่เหมือนเดิม ปิ ดเครื่ อง ไม่รู้วา่ พี่แบงค์รู้วา่ พี่วฒ
ผมลองโทรหาพี่วฒ ุ ิอยูท่ ี่ไหนจริ งๆหรื อเปล่า
หรื อแค่บอกให้ผมสบายใจ
ุ ิโดยการกินข้าวต้มไหม้ๆรอ เพือ่ จะได้กินยา ยาก็กินตามที่ระบุบนซอง
ผมรอพี่วฒ
“ ..............................” 5 ทุ่มแล้วพี่วฒ
ุ ิยงั ไม่กลับมา ผมเลยนัง่ ดูโทรทัศน์รอ

กริ้ งๆ กริ้ งๆ
ผมสะดุง้ ตื่นเพราะเสี ยงมือถือ จึงได้รู้วา่ ตัวเองหลับไป โทรทัศน์ก็เปิ ดทิง้ ไว้
“ ครับพี?
่ ” พี่แบงค์โทรมา ต้องเป็ นเรื่ องพี่วฒ
ุ ิแน่
“ จุม หลับหรื อยัง?”
“ครับ”
“ ....เอ่อ .....ลงมาหน้าคอนโดนะพี่จะถึงแล้ว เดี๋ยวพี่จะพาไปผับที่ไอ้วฒ
ุ ิมนั อาระวาดไม่ยอมกลับ
มันบอกว่าให้จุมไปรับมัน..”
“ คะครับ” ผมบอกลุกขึ้นเอาเสื้ อแขนยาว เพราะตอนนี้ผมใส่ ชุดนอน ถึงจะเป็ นขายาว แต่ยงั เป็ นชุดนอนวันยังค่า
ต้องใส่ เสื้ อทับไปสักตัวจะได้ไม่น่าเกลียดมาก
“ ลงมาเลยนะพี่ถึงทางเลี้ยวเข้าแล้ว...”
“ ครับ ครับ” ผมวางแล้วออกจากจากห้อง แต่ตอ้ งกลับเข้ามาอีกเพราะผมลืมกุญแจ
เดินหาอยูห่ ลายรอบไม่รู้วา่ พี่วฒ
ุ ิเอาไว้ไหน จะมาเจอก็เคาร์เตอร์บาร์นี่เอง
ดังนั้นพอผมลงมาพี่แบงค์ก็จอดรถรออยูแ่ ล้ว
ผมวิ่งไปหาเปิ ดประตูรถเข้าไปนัง่ ทันที
“ จุมไม่เป็ นไรนะ”
“ ครับผมไม่เป็ นไร”
“ หายแล้วว่างั้นเถอะ” พี่แบงค์วา่ ดูเหมือนเล่นๆ แต่ขบั รถเร็วจริ งจัง
“ครับ”
“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั เมา แต่ไม่มาก ตอนนี้ร้านปิ ดแล้ว แต่มนั ไม่ยอมกลับ” พี่แบงค์เล่าให้ผมฟัง แต่ไม่ได้หนั หน้ามาเพราะกาลังขับรถ
“ ...........พี่วฒ
ุ ิเขาเป็ นแบบนี้ประจาหรื อครับ?”
“ ไอ้ที่เลี้ยงคนทั้งร้านน่ะตามแต่อารมณ์มนั แต่ไอ้ที่ไม่ยอมกลับบ้านนี่ครั้งแรก มันคงอยากอ้อนจุมมั้ง”
พี่แบงค์วา่ ติดตลก หันมามองผมขณะรถติดไปไฟแดงแต่ท้งั ถนน มีรถแค่ 2 คัน
“ ไม่ใช่หรอกครับ” ผมบอกตามความรู ้สึก
“ ใครจะไปรู ้” พี่แบงค์พดู ลอยๆ สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็ นสี เขียว
“................................”
.
.

แล้วพวกผมก็มาถึงผับที่วา่ พี่แบงค์จอดรถตรงหน้าร้านในถนนเลยแล้วเดินนาผมเข้าไป เป็ นผับที่กว้างขวางมากครับ

ตอนนี้ร้านปิ ดแล้วเลยเปิ ดไฟสว่าง ในร้านมีพนักงานกาลัง ปั ด กวาด เช็ดโต๊ะอยูห่ ลายคน
บนเวทีมีกลุ่มคนกาลังเล่นดนตรี อยูแ่ ต่ไม่ดงั มาก คงกาลังซ้อม
“ ..แบงค์มาสักที” พี่ชนะพูด ส่ วนพี่วฒ
ุ ินอนแผ่ราบบนโชฟาติดกับผนังร้าน ชุดที่พี่วฒ
ุ ิใส่ ไม่ใช่ชุดที่ใส่ออกมาในตอนนั้น
ตอนนี้ใส่ เชิ้ตแขนยาวสี ขาว กับเดฟสี แดง และทันทีที่เห็นผมก็ลุกขึ้นมาอย่างโงนเงน
“ ......................มาแล้ว เมียกรู ” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วเข้ามากอดผม พร้อมทิง้ น้ าหนักลงมาทั้งตัว จนผมถอยเซไป 2
ก้าว
“ พี่ครับ กลับบ้านเถอะ”
“...................................”
“ พี่ครับครับ กลับกันเถอะ”
“ ไม่ กรู ไม่กลับ” พี่วฒ
ุ ิวา่ ผลักผมออกแล้วตัวเองนัง่ ลงเอาแก้วเหล้ามากินต่อ ผมหันไปมองพีแ่ บงค์และพี่ชนะว่าจะเอายังไงดี
ไหนบอกว่าถ้าผมมาแล้วจะกลับ
“ ........................” พี่ชนะพะยักเพยิดให้ผมลงไปนัง่ กับพี่วฒ
ุ ิ
“ พี่วฒ
ุ ิจะตี 3 แล้วนะครับ” ผมบอก พี่วฒ
ุ ิหนั มา
“ แล้วไง!”
“ ...วุฒิ ไหนมรึ งบอก น้องเขามาแล้วมรึ งจะกลับ” (พี่แบงค์)
“ ตอนนี้กรู เปลี่ยนใจแล้ว”
“ เปลี่ยนใจก็ช่างมรึ ง ไป่ จุมกลับไปนอน”(พี่ชนะ)
“กรูไม่ ให้ กลับ!”
เคร้ ง!
พี่วฒ
ุ ิกวาดทุกอย่างบนโต๊ะลงพื้นทั้งแก้ว ทั้งขวดเหล้า พนักงานที่เก็บของที่กาลังจะเสร็ จ
ทั้งนักดนตรี บนเวทีพากันหันมามอง
เมื่อไม่มีเสี ยงดนตรี แล้วมันจึงเงียบมาก และดูเหมือนไม่มีอะไรเคลื่อนไหว
“ คุณวุฒิ?!” ( มีผชู ้ ายวิง่ เข้ามาน่าจะเป็ นเจ้าของร้าน อายุน่าจะไม่เกิน 30)
“ ไม่ ต้องยุ่ง เดี๋ยวชดใช้ ให้ !!” พี่วฒ
ุ ิตะคอก
เจ้าของร้านเงียบแต่ไม่ใช่วา่ เพราะคาว่าจะชดใช้ให้ แต่พี่เขาดูไม่อยากมีเรื่ องมากกว่า
พี่ชนะเข้าไปคุยกับพี่เขาไม่นานพี่เขาก็เดินกลับไป
“ กิน!”
“.....เอ๊ะ ?” พี่วฒ
ุ ิยนื่ แก้วที่ถืออยูใ่ ห้ผม ในนั้นมีน้ าเหล้าสี น้ าตาลทองยังไม่ผสมอะไรอยูเ่ กินครึ่ งแก้ว
“ ไอ้วฒ
ุ ิ!” (พี่แบงค์)
“ อย่ ายุ่ง! มันเป็ นเมียกรู มนั ต้องกิน” พี่วฒ
ุ ิวา่ ยังคงยืน่ แก้วค้างไว้ ทั้งที่รู้วา่ ผมไม่กินเหล้า
“ ถ้ามรึ งกิน กรู จะกลับ”
“ ไอ้วฒ
ุ ิ น้องเขาป่ วยอยู่ มรึ งไม่เห็นหรื อไง!” พี่ชนะพูดพร้อมจะคว้าแก้วไป แต่พี่วฒ
ุ ิชกั มือกลับจ้องหน้าผมไม่วาง
“ มรึ งมาทาไม!” พี่วฒ
ุ ิถาม
“ ผมมารับพี.่ ..” ผมบอก
“ กรูบอกให้ มรึงกินแล้วกรูจะกลับ แต่ มรึงไม่ กนิ แล้วมรึงบอกว่ ามารับกรู ใครจะเชื่อ!!”
“ พี่ครับ ผม”
“ ถ้ าจาใจไม่ ต้องมา!”
“ ผมจะกินครับพี่ ผมจะกิน.........”
“ เงียบ! ไม่ ต้องกงไม่ ต้องกินแล้ว!” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงดัง “ เพราะถ้ากรู ทาแบบนี้กรู ก็จะกลับเหมือนกัน”
พี่วฒ
ุ ิลกุ ขึ้น
แล้ว
...แล้วเทเหล้าจากแก้วบนหัวผม

!!?
 “ ไอ้วุฒิ!!?” พี่แบงค์ผลักพีว่ ฒ
ุ ิจนแก้วหลุดมือตกลงพื้น
เพล้ ง!
“ มรึงทาเชี่ยไรของมรึง มรึงอยากให้ น้องเขามารับเขาก็มา แล้วมรึงแบบนีท้ าไม!”
“ กรู อยากทา” พี่วฒ
ุ ิพดู ผลักอกพี่แบงค์กลับ
ส่ วนผมนัง่ นิ่ง น้ าตาไหลลงพร้อมกับเหล้าที่ไหลลงมา และพอมันถูกแผลที่ปากมันก็เจ็บจิ้ดๆ แต่ใจมันเจ็บกว่านั้นมาก
“ อยากให้ กลับก็กลับ!” พี่วฒ
ุ ิวา่ ดึงแขนผมให้ลุกขึ้น แล้วลากผมออกจากร้าน แล้วยืนรอแท็กซี่
“ ไอ้วฒ
ุ ิ กลับรถกรู ” พี่แบงค์บอก ทั้งพี่ชนะก็วิ่งตามพวกผมออกมา
“ กรู จะกลับแท็กซี่ !”
“ วุฒิ” พี่แบงค์วิ่งมาขวางทางผมกับพี่วฒ
ุ ิ “ ขอเถอะวะ วุฒิ”
“ ..............................”
พี่วฒ ุ ิก็ลากผมเข้าไปในรถทันที ตามด้วยพี่แบงค์คนขับและพี่ชนะที่นงั่ ข้างๆกัน
ุ ิไม่ตอบ พี่แบงค์เลยรี บปลดล็อกรถ พี่วฒ
ในรถไม่มีมีการคุยกันครับ แต่มีเสี ยงเพลงเบาๆที่พี่ชนะเปิ ดเลยทาให้บรรยากาศอึดอัดลดลงแต่นอ้ ยมาก
ไม่รู้วา่ แอร์หนาวเกินไป แต่ผมหนาวมาก หนาวจนต้องกอดตัวเอง
หนาว….อาจจะเป็ นเพราะหัวผมเปี ยกก็ได้
“ หนาวเหรอจุม?” พี่ชนะหันมาถาม
“ ครับ”
“ มรึ งก็ไม่น่า...ไอ้วฒ
ุ ิ น้องเขาไม่สบายแล้วยังเอาเหล้าไปเทใส่ อีก แล้วจะทายังล่ะที่น้ ี มีแต่อาบน้ าอย่างเดียว” (พี่ชนะ)
“ เออน่า เดี๋ยวกรู ไปกอดให้ความอบอุ่น เดี๋ยวหาย” พี่วฒ
ุ ิบอก ดึงตัวผมเข้าไปกอด ผมไม่ขดั ขืนเพราะมีแต่เพิ่มเรื่ อง
...................พอพี่วฒ
ุ ิกอดผมแบบนี้แล้วมันก็อนุ่ ขึ้น...
“ กอดอย่างเดี่ยวนะมรึ ง” (พี่ชนะ)
“กรู ไม่กอดอย่างเดียวกรู จะทาอย่างอื่นด้วย” พี่วฒ
ุ ิพดู ใบหน้าของผมร้อนฉ่าขึ้นมา
เลยหันหน้าซบไหล่พี่วฒ
ุ ิจะได้ไม่ตอ้ งสบตากับพี่ชนะที่หนั หน้ามา
“ เห็นไหม พอกรู พดู ซบไหล่อยู.่ ...เลย ให้มนั ได้อย่างงี้เมียกรู ”
ุ ิรัดไว้ พร้อมคาขู่
เพราะผมทาแบบไม่คิด ตอนนี้ผมเลยจะเอาตัวออกมาแต่ถกู แขนพี่วฒ
“ ถ้ ามรึงดิน้ อีกที กรูจะจูบมรึงโชว์ เพื่อนกรู!” ผมก็หยุดนิ่งให้พี่วฒ
ุ ิกอดเข้าไปอีก
ทั้งที่อายจนแทบอยากจะหายตัวไปเสี ยเดี๋ยวนั้น
"....................... .."
“ มรึ งเลวว่ะวุฒิ หรื อมรึ งว่าไงแบงค์...”(พี่ชนะ)
“ กรู ก็วา่ งั้น”(พี่แบงค์)
พี่วฒ
ุ ิหวั เราะ
 บุพเพวายร้าย

17.

พวกผมใช้เวลากลับมาถึงคอนโดไม่นานอย่างที่คิดเพราะตอนตี 4ถนนโล่งมาก

“ เหม็น กลิ่นไหม้” คาแรกที่ชนะพูดหลังจากก้าวเท้าเข้ามาในห้อง

“ ข้าวต้มครับ” ผมตอบลอบมองพี่วฒ
ุ ิ และในทันทีพี่วฒ
ุ ิหนั ควับมาหาผม

“ ข้ าวต้ มกรู นี่มรึงปล่อยให้ มันไหม้ !” พี่วฒ

ุ ิพดู เสี ยงดัง โกรธอย่างเห็นได้ชดั

“ พี่ครั บ ผมขอโทษ” ผมบอกเดินถอยหลังเพราะพี่วฒ

ุ ิเดินเข้ามาหา

“ ข้ าวต้ มกรูทาเพื่อมรึง แต่ มรึงปล่อยให้ มันไหม้ ทั้งที่กรูต้องใช้ เวลาตั้งเกือบ 2 ชั่วโมง!”

“ .....................................”

ุ ิบอกว่าทาข้าวต้มเพื่อผม?? ?
ผมอึ้งพี่วฒ

--เงียบ--
--เงียบ--

ทุกคนอึ้งแม้แต่พี่วฒ
ุ ิคนพูดเอง

พี่ชนะกรอกตามองผมกับพี่วฒ
ุ ิสลับกัน

“ ผมมัวแต่เป็ นห่วงพี่เลยลืม แต่ถึงมันจะไหม้ผมก็กินนะครับ” ผมบอกไม่อยากให้พี่วฒ

ุ ิโมโห

แอบดีใจที่พี่วฒ
ุ ิบอกว่าทาข้าวต้มเพื่อผม แต่พี่วฒ
ุ ิดูจะไม่พอใจเท่าไรที่พดู คานั้นออกมา

“ มรึ งกิน?”

“ ครั บ”

“ ทั้งไหม้ๆ”

“ครั บ”

“ นี่มรึ งลงทุนทาข้าวต้มให้นอ้ งเขาเลยหรื อว่ะ!” พี่ชนะพูดยิม้ หันไปยักคิว้ ให้พี่แบงค์

“ เรื่องของกรู!” พี่วฒ
ุ ิพดู นัง่ บนโชฟา ตามด้วยพี่ชนะ และพี่แบงค์

ผมมองพี่วฒ
ุ ิที่ทาหน้าแปลกๆจะว่าโกรธก็ไม่ใช่ จะยิม้ ก็ยงิ่ ไม่ใช่
“มานัง่ นี่” พี่วฒ
ุ ิขวักมือเรี ยกผมให้มนั นัง่ ข้างๆทั้งที่ตรงนั้นเหลือที่แค่นิดเดียว เพราะพี่ชนะ และพี่แบงค์ก็นงั่ โซฟาตัวเดียวกัน

ุ ิจะให้ผมไปนัง่ ?จริ งๆเหรอ

ผมจึงไม่แน่ใจว่าพี่วฒ

“ บอกให้ มานั่ง!” พี่วฒ

ุ ิข้ ึนเสี ยง และร่ างกายผมมันตอบโต้เหมือนทุกทีคือ

แทบจะกระโดดลงไปนัง่ ให้ทนั ใจพี่วฒ

ุ ิ ุ ิกก็ อดเอวผมทันทีเหมือนกัน
หมับ! พอผมนัง่ พี่วฒ

“ ..............................”

“ ไอ้วฒ
ุ ิถา้ มรึ งจะทาหน้าดีใจที่นอ้ งเขาเป็ นห่วง กินข้าวต้มไหม้ๆมรึ ง พวกกรู ก็ไม่วา่ หรอก เก๊กอยูไ่ ด้!”

“ ทาหน้าประหลาด.....” พี่แบงค์พึมพัม

“ ทาไมกรู ตอ้ งดีใจ ใช่เรื่ อง!” พี่วฒ

ุ ิตอบหันหน้ามาหาผม ซึ่ งผมก็หนั หน้าไปพอดี เราสบตากัน.......................

............... .......... ...

.............................................................และผมเป็ นคนหลบตาก้มมองพื้นก่อน

--เงียบ--

“........................................”

ผมเห็นผมพี่ชนะลุกเดินออกไป เหลือผม พี่วฒ

ุ ิและพี่แบงค์
 “ จุม เรากินไปได้ ยงั ไง

อาหารหมูยังดีกว่ านีเ้ ป็ นเท่ า” พี่ชนะอยูใ่ นครัวพูดเสี ยงดังและยังเอามือปั ดอากาศไล่กลิ่นไหม้ที่ลอยคลุง้ ขึ้นจากหม้อ

“ ถ้าพี่ชนะหิ วผมจะทาอะไรให้กินก็ได้ครับ” ผมบอกจะลุกไป............

“ ไปอาบน้า! ตัวมรึ งเหม็นเหล้ายิง่ กว่ากรู กินเหล้า!” พี่วฒ

ุ ิบอกผมทันทีที่ผมยืนขึ้น

ผมเลยไม่ได้เดินเข้าครัว พี่ชนะก็ปัดมือไล่ผมอาบน้ าเหมือนกัน

“ ....................................” ผมเลยเดินเข้าห้องไปอาบน้ าเพราะผมก็ง่วงเต็มที่แล้ว ปวดหัวด้วย

พอน้ าโดนตัว ผมหนาวตัวสัน่ จนสะท้านต้องรี บสระผม

อาบน้ าอย่างรวดเร็ วแล้วใส่ เสื้ อผ้าตามด้วยเข้าไปขดในผ้าห่มบรรเทาความหนาวเหน็บที่ทาให้ปากสั่น

แม้จะอยูใ่ นผ้าหนาผืนใหญ่แบบนี้ แต่ผมก็ยงั หนาวอยูด่ ี คงเพราะผมบนหัวยังไม่แห้ง

หัวผมปวดเหมือนมีใครกาลังบีบมัน ลมหายใจร้อนจนตัวเองรู ้สึกได้

ขณะที่ผมกาลังจะหลับ

แกร๊ ก!?

ผมลืมตาประตูหอ้ งเปิ ดออกโดยไม่มีการเคาะก่อน

พี่วฒ
ุ ิเดินเข้ามาครับ
“...................................”

พี่วฒ
ุ ิพดู เดินตรงมาหาผมที่เตียง แล้วจับไหล่ผมให้ลุกขึ้น

“ ผมก็ไม่แห้ง นอนเปี ยกๆแบบนี้ได้ไง” พี่วฒ

ุ ิวา่ ซึ่ งผมก็รู้วา่ มันไม่ดี แต่ผมหนาวอยากอยูใ่ นผ้าห่มมากว่า

“ ผมหนาว” ผมบอกปากสั่น

“ ไดร์อยูไ่ หน? เดี๋ยวเป่ าให้” ผมส่ ายหน้าตอบว่าไม่มี

พี่วฒ
ุ ิเลยเดินออกไปนอกห้องแล้วกลับมาแทบจะทันทีพร้อมไดร์เป่ าผมสี ดา

ผมจะล้มตัวนอนลงอีก

“ อย่านอน!นัง่ อยูอ่ ย่างงั้นแหละ” พี่วฒ

ุ ิสงั่

พร้อมเสี ยบปลัก๊ ไดร์เป่ าผมตรงปลัก๊ ข้างโต๊ะที่อยูข่ า้ งหัวเตียงส่ วนผมนัง่ ตัวตรงที่พี่วฒ

ุ ิสงั่

“ แมร่ ง! ตัวร้ อนยังกะไฟยังเสือกนอนหัวเปี ยกๆ”

“ ขอโทษครับผมไม่รู้วา่ ทาให้พี่วฒ
ุ ิโกรธ”

“ รู ้ก็ด”ี พี่วฒ
ุ ิวา่ เป่ าหัวผมด้วยไดร์แล้วขยี้แรงๆจนหัวผมแกว่งไปมา

“ ผมก็ส้ นั ก็แค่น้ ี รอให้แห้งมันจะนานแค่ไหนเชียว” พี่วฒ

ุ ิเอ็ดเสี ยงหงุดหงิด ผมทาอะไรก็ผดิ ไปหมด

ไม่เคยทาให้พี่พอใจเลยครับ ผมจะต้องทาอะไร พี่ถึงจะพอใจ............

ตาผมจะหลับไม่หลับแหล่อ หัวที่ปวดอยูเ่ มื่อกี้มนั ปวดทวีคูณ ลมหายใจเข้าออกมันร้อนขึ้นเรื่ อยๆ

“ ......................................”
“ เอ้า แห้งแล้ว อยากนอนก็นอนไป” พี่วฒ
ุ ิสงั่ ผมล้มตัวลงนอนทันที และขดตัวในตัวห่มเหมือนเดิม

พอผมแห้งแบบนี้แล้วก็ดีข้ นึ นิดหนึ่งครับ แต่กย็ งั หนาวอยูด่ ี หนาววูบวาบอย่างที่คนไม่สบายเขาเป็ นกันแต่มนั มากกว่าทุกที

ุ ินงั่ บนเตียงลงข้างตัวผม มือลูบหัวผมคงจะดูวา่ ผมแห้งดีหรื อยัง? มือพี่วฒ

ยวบ? พี่วฒ ุ ิเย็นๆทาให้ผมรู ้สึกดี

“ หนาวมากหรื อว่ะ?”

“ ครับ” และปวดหัวมาก ปวดจนอยากจะอ้วก

“ เดี๋ยวเอาผ้าห่มมาให้” พี่วฒ
ุ ิออกไปโดยไม่ปิดประตู ผมจึงพอได้ยนิ เสี ยงพี่ชนะโวยวายที่พี่วฒ
ุ ิเอาผ้าห่มมา

คราวนี้พี่วฒ
ุ ิเข้าห้องแล้วล็อก ลงกลอน!!?

“ ไอ้-นะ ไอ้แบงค์มนั จะนอนห้องกรู ส่วนกรู นอนกับมรึ ง” พี่วฒ

ุ ิบอกเดินไปนอนอีกข้าง

แต่ก็ขยับมาติดตัวผมแล้วสะบัดผ้าห่มให้คลุมทั้งพี่วฒ
ุ ิและผม

ในผ้าห่มพี่วฒ
ุ ิกอดผมจากด้านหลัง ผมหลับตา ร่ างกายเกร็งแข็ง!กลั้นหายใจ พยายามจะหลับแต่ไม่หลับ

ผมกลัวว่าพี่วฒ
ุ ิจะทาอะไรมากกว่ากอด ถึงแม้เมื่อกลางวันจะไม่ทา แต่ผมกลับยิง่ ระแวงมากขึ้น

พี่ครับ อย่าทา....................

“ เป็ นอะไร?”เสี ยงพี่วฒ

ุ ิถามจากด้านหลัง

“ ..............................”

หนาว ร้อน? ปวดหัว ปวด ...ทรมาน....

พี่ครับ อย่าทาอะไรผม...........................ได้ไหม?
 “ กรูถามว่ าเป็ นอะไร!”

“ ไม่ ครั บ” ผมส่ ายหัวตอบบนหมอน “ ฮื อ ๆพี่ ครั บ”

“ แล้วมรึ งร้องไห้ทาไม! เป็ นอะไรก็บอกสิ !” พี่วฒ

ุ ิลุกขึ้นนัง่

“ ไม่ ใช่ ครั บ ไม่ ใช่ ฮื อๆ” ผมตัวสั่นยิง่ กว่าความหนาวเมื่อกี้ มันหนาวอยูข่ า้ งใน ในตัวผมตอนนี้

ไม่รู้วา่ ทาไมถึงได้เป็ นแบบนี้ ยิง่ พี่วฒ

ุ ิพดู เสี ยงดังผมก็ยงิ่ ระแวง

ข่ มขืน คานี้สะท้อนก้องในหัว

ร่ างกายที่เจ็บปวดกับการถูกรุ กรานอย่างรุ นแรง ยิง่ ขัดขืนยิง่ เจ็บมาก ยิง่ รุ นแรงกว่าเดิม

ผมต้องโดนข่มขืนแน่ๆ ผมจะทายังไงดี!

“ อะไรของมรึงเนี่ย!”

ต้องใช่แน่ๆพี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยวงดังแบบนี้ พี่วฒ
ุ ิกาลังโกรธผม ข้างนอก ใช่!ใช่แล้ว

ข้างนอกมีพแี่ บงค์ พี่ชนะ

ต้องออกไป ออกไป

“ จะลุกไปไหน ไม่ สบายก็นอนไปสิ ว่ะ!!” ุ ิดึงแขนผมรุ นแรง ผมสะบัดออกด้วยปฎิกิริยาที่ไม่ทนั คิดด้วยซ้ า

พี่วฒ

“ อย่ าครั บ!”

“ กรู ไม่ได้ทาอะไร! นอน! ” ผมส่ ายหน้า ผมไม่นอน

ผมจะออกไป……

“ ฮือๆ” ช่วยผมด้วย ผมกลัวเหลือเกิน

“ กรู จะบ้าเพราะมึงก็คราวนี้แหละ” พี่วฒ
ุ ิพยายามดึงผมให้นอนลงแต่ผมไม่ยอม ผมไม่อยากถูกทาแบบนั้นอีกแล้ว

ความทรมานที่ยงั ไงก็ตอ้ งรับมา ผมทาให้ผมกล้าทั้งๆที่กลัวออกปานนี้

“ ช่ วยด้ วย!!” ผมร้องแล้วเอาแรงทั้งหมดที่มีสะบัดแขนพี่วฒ

ุ ิออก พาตัวไปจากเตียงจับลูกบิดประตู

แกร๊ ก!เสี ยงปลดล็อกแต่มนั ไม่เปิ ด

“ เปิ ด เปิ ดที ฮื อๆ” ผมเคาะประตู แต่ประตูมนั ไม่ยอมเปิ ด

ทาไม ไม่เปิ ด!

ุ ิยนื อยู่ และกาลังเดินมา

ผมหันหลังไปมองเห็นพี่วฒ

อย่าเข้ามา

“ ช่ วยผมด้ วย ครั บ พี่แบงค์ !” ผมทั้งเคาะทั้งร้อง

“ มรึ งนี่มนั บ้าจริ งๆ”

ตุบๆ

เสี ยงกาปั้ นทุบประตูจากด้านนอก

“ วุฒิมีอะไร หรือเปล่าว่ะ!” เสี ยงพีแ่ บงค์จากกด้านนอก

“ ไม่มี”

“ ช่วยด้วยครับ ช่วยผมด้วย!” ผมร้องบอกพี่แบงค์ที่อยูข่ า้ งนอก ทว่าพี่วฒ

ุ ิมาถึงตัวแล้ว แล้วจับแขนผมดึงออกมาจากประตู

“ พี่ครับ อย่าทาผม ฮือๆอย่าทาผม” ปวดจนหัวแทบแตกมันหนักจนแบกไว้ไม่อยู่ ร่ างกายผมลงไปกองอยูก่ บั พื้น

แขนผมพี่วฒ
ุ ิไม่ยอมปล่อย
 “ มรึ งไม่เอากลอนออก จะเปิ ดได้ยงั ไง!”

“ ฮือๆ” ผมส่ ายหน้าไม่ทราบสาเหตุ เพราะผมไม่รู้วา่ ทาไม?

ประตูเปิ ดแล้ว พี่แบงค์เข้ามา ผมพยายามจะเข้าไปหาพีแ่ บงค์แต่พี่วฒ

ุ ิดึงแขนผมไว้

“ เกิดอะไรขึ้น!” พี่ชนะที่ตามเข้ามาด้วยถาม

“ กรู ไม่รู้ อยูๆ่ มันก็บา้ ขึ้นมา”

“ ฮื อๆ อย่ ากลับนะครั บ..................อย่ ากลับ” ผมบอกยอมให้ร่างกายอยูน่ ิ่งๆบนพื้น

“ กรู วา่ เพ้อ วะ” (พี่ชนะ)

“ คงงั้น ตัวร้อนยังกะไฟ” พี่วฒ

ุ ิบอกพยุงผมขึ้นยืน

“ พี่ครับ อย่าทานะครับ พี่บอกอะไรผม ทา หมด บอกผม บอกผม ผมย้ายแล้ว พี่ครับ .....พี่ ฮือๆ” ผมขอร้อง

เผือ่ ว่าพี่วฒ
ุ ิจะเห็นใจ

สงสารผมด้วยครับ

ปวดหัว ...ตัวร้อนแต่ก็หนาวตีรวนกันไปหมด

“ วุฒิพาจุมไปหาหมอเถอะ”(พี่แบงค์)

“ กรู ก็วา่ จะพาไป อาการหนักขนาดนี้โทรหาหมอศักดิ์คงไม่ไหว”

“ ฮือๆ” พาผมไปไหน อย่าพาผมไป ผมก็มาอยูค่ อนโดกับพีแ่ ล้วไง

พี่จะเอายังไงกับผมอีก............

ผมยอมพี่แล้วจะผมไปไหน? หรื อว่าผมอะไรผิด แม่ครับ...แม่ครับช่วยจุมด้วย

 “ลุกขึน้ !” ผมส่ ายหน้าตอบพี่วฒ
ุ ิ ผมไม่ไป

“ แมร่ ง!” เสี ยงพี่วฒ

ุ ิสถบว่าไม่พอใจมาก แล้วก้มลงมา

“ อย่าครับ พี่....... ผมยอมพี่แล้ว” แม่ครับช่วยผมด้วย

“ กรูไม่ ทาอะไร กรูจะพามรึงไปหาหมอ!”

“ วุฒิ มรึ งอย่าเสี ยงดังได้ไหม น้องเขากลัวมรึ งจนสติแตกไปแล้ว”(พี่แบงค์)

“ อย่ าครั บ!” ผมร้อง เพราะมือพี่วฒ

ุ ิชอ้ นขาผม

“ ผมกลัวแล้ ว ไม่ ดือ้ แล้ ว”

แล้วตัวผมก็ลอยขึ้น

ผมถูกพีว่ ุฒิอ้มุ !!!

“ ฮือๆ” ไปไหน ..ทายังไงดี .. อุม้ ทาไม?!.. กลัว ...ไม่เอา.. เจ็บ.. หนี.. ไม่กล้า.. ไม่กล้า.. ไม่กล้า...

“ เงียบสั กทีเถอะราคาญ!”

ผมพยายาม แต่ก็หา้ มไม่ให้น้ าตามันไหลไม่ได้ ถึงจะไม่อยากจะสะอื้นแต่มนั ก็ยงั สะอื้นอีกจนได้

เลยต้องลอบมองว่าพี่วฒ
ุ ิจะได้ยนิ ไหม?

“ ไปเถอะ ถึงมือหมอยิง่ เร็ วยิง่ ดี” (พี่แบงค์)

“ เออ” พี่วฒ
ุ ิบอกอุม้ ผมออกจากห้อง มีพี่แบงค์เดินตามหลัง พี่ชนะเดินนาหน้าไปกดลิฟท์

“ ไปอาบน้ าไข้คงกลับมาอีกและมากกว่าเดิม”(พี่แบงค์)

“ กรู ก็วา่ งั้น นี่ถา้ กรู ไม่เข้าไปก็คงนอนแบบหัวเปี ยกๆ” พี่วฒ

ุ ิหนั หน้าลงมองผมที่สะอื้นเป็ นพักๆขณะรอลิฟท์
“ มรึ งรู ้ตวั ไหม ว่าทาให้กรู วนุ่ วาย” พี่วฒ
ุ ิพดู “ นัน่ ไง พูดคา พูด2 คาน้ าตาไหล ให้มนั ได้อย่างสิ วะ่ !”

“ พอเถอะ วุฒิ” (พี่แบงค์)

“ ..................................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบจ้องผมไม่วางตา

ุ ิร่างกายมันอยากจะหลับ อยากจะพักผ่อน
ผมหลบหน้ากับอกพี่วฒ

“ ถ้ามรึ งหนักเปลี่ยนกรู อมุ ้ ก็ได้”(พี่แบงค์)

“ ไม่เป็ นไร แค่เมียคนเดียวกรู อมุ ้ ได้”

ผมหนักนะ...........ครับ

“...........................................”

“ ลิฟท์มาแล้ว” (พี่ชนะ)

ุ ิอมุ ้ ผมเดินเข้าไป ตอนอยูใ่ นลิฟท์ผมไม่รู้วา่ หลับไปเมื่อไร รู ้แต่วา่ ผมง่วงมาก

พี่วฒ

เสี ยงที่พี่เขาคุยกันผมไม่รู้วา่ มันหมายความว่ายังไง

**********************************************
 บุพเพวายร้าย

18.

ผม ตื่นอีกผมก็นอนอยูโ่ รง-บาลแล้ว และยังจะเที่ยงแล้วด้วย ในห้องไม่มีใคร ประตูระเบียงปิ ดเรี ยบร้อย ทว่าปลายเตียง

ห่างออกไปสัก 2 เมตรได้ มีโชฟาชุด พี่วฒ

ุ ินอนอยูต่ รงนั้นใส่ เสื้ อเชิ้ตสี แดงกับกางเกงตัวเมื่อคืน....

ผมเท้าแขนลุกขึ้นนัง่ ลืมตาหนักๆมองรอบๆห้อง แล้วไปหยุดที่ร่างพี่วฒ

ุ ิที่ยงั หลับอยู่

“ ...................................”

ปวดหัว คอแห้งแต่ลดลงกว่าเมื่อคืนมาก

ุ ิถึงนอนอยูต่ รงนี้ ทั้งที่ท่านอนก็ดูไม่สบายตัวเลย ตอนนี้ผมคิดได้คาตอบเดียวคือพี่วฒ

ทาไมพี่วฒ ุ ิเฝ้ าไข้ผม

ุ ิเลยโชฟาไปเยอะ โชฟาคงจะเล็กไป แต่ก็ยงั นอนหลับสนิทขนาดนั้น พิลึกคนจริ งๆ

ขายาวๆของพี่วฒ

เชียว

ก๊ อกๆ

เสี ยงเคาะประตูทาให้พี่วฒ
ุ ิงวั เงียขึ้นมา ส่ วนประตูเปิ ดออกพยาบาลเข็นรถมื้อเที่ยงเข้ามา
“ ....................” พี่พยาบาลบอกว่าเดี๋ยวเที่ยงครึ่ งคุณหมอจะมาตรวจ แล้วออกไป

“ ตื่นนานหรื อยัง?” พี่วฒ

ุ ิถามเดินมายืนข้างเตียงมือก็ขยี้ผมตัวเองไปมาคงเป็ นวิธีทาให้ตาสว่างมั้งครับ

“ยังครับ” พอผมตอบเสร็ จพี่วฒ

ุ ิกเ็ ดินเข้าห้องน้ า สัก 5 นาทีกอ็ อกมา แล้วไปเปิ ดดูอาหารที่พยาบาลเข็นมาเมื่อกี้ และยังชิมอีก

“ แต่ละอย่าง แค่เห็นก็เอียน รสชาติทุเรศ” พี่วฒ

ุ ิพดู แล้วปิ ดฝาไว้เหมือนเดิม “ นี่ละอย่างหนึ่งที่กรู เกลียดโรงพยาบาล”

พูดจบก็หนั มามองผมที่มองพี่วฒ
ุ ิตาปริ บๆเช่นกัน

“ เดี๋ยวกรู ออกไปซื้ออาหารที่คนกินได้มาให้”

“ ไม่ตอ้ งครับ ผมกินได้” ผมบอกถึงจะไม่รู้วา่ ว่าเป็ นอะไรก็ตามเถอะ แต่คนไข้คนอื่นเขาก็กินกันแบบนี้

“ กินไม่ได้ แล้วกินแค่ 2 คากรู จบั กรอกปากมรึ งแน่” พี่วฒ

ุ ิวา่ เข็นรถมาข้างเตียง

แต่พี่วฒ
ุ ิไม่ยกั เข็นโต๊ะคร่ อมเตียงมาให้ผมกินข้าว

“ มองอะไร หรื อว่าหิ ว” ผมส่ ายหน้าตอบ

“ หิ วไม่หิวก็ตอ้ งกิน”

ผมมองในรถเข็นมีขา้ วสวย แกงจืดหมูสับใส่ไข่ ผัดผักรวมมิตร และหมูหนั่ บางๆราดซอลดาๆไม่รู้เรี ยกว่าอะไร

ของหวานเป็ นเต้าส่วน ผลไม้เป็ นสาลี่ครับก็น่ากินนะครับไม่เห็นเหมือนที่พี่วฒ

ุ ิพดู เลย

“ อ้าปาก” พี่วฒ
ุ ิยนื สัง่ ผมข้างเตียงแล้วเอาไข่ในแกงจืดใส่ ขา้ วป้ อนผม

“ พี่ครับ ผมกินเองได้” พี่วฒ

ุ ิชะงักหันมามองผม

“ มรึงว่ าไงนะ!”

“ ........................” ผมไม่รู้วา่ ทาอะไรให้พี่วฒ

ุ ิโกรธอีกแล้ว
 ตัวสั่น มันสั่นตั้งแต่พี่วฒ
ุ ิเข้ามาใกล้

“ กรูอตุ สาห์ หวังดีจะป้ อน แต่มรึงปฏิเสธ มรึงคิดว่ ามรึงเป็ นใคร!”

“ .............................”

“ กรู ไม่สน กรู จะป้ อนมรึ งต้องกิน”พี่วฒ

ุ ิขู่ ผมเลยให้พี่วฒ
ุ ิป้อนตามต้องการ

รสชาติอย่างที่รู้กนั กันครับว่าจืดไว้ก่อน แต่ผมกินได้ไม่ได้เลวร้ายอะไร ทว่าผมกลืนไม่ลงมากกว่า

ผมผะอืดผะอมแต่กห็ ยุดกินไมได้ ยังไม่ทนั กลืนอีกคาในปาก อีกคาก็จ่อไว้แล้ว

“ เอาน้ าไหม?” พี่วฒ

ุ ิถาม ผมพยักหน้าตอบเพราะหิ วน้ าตั้งแต่ตื่น

ุ ิก็กินอึกๆ
ได้แก้วน้ าจากมือพี่วฒ

“พอแล้วเดี่ยวกินข้าวไม่ได้” พี่วฒ
ุ ิแย่งแก้วน้ าจากมือผม ในแก้วเหลือน้ าครึ่ งแก้ว

“ พี่ครับ ผมอิ่มแล้ว” ผมบอกกล้าๆกลัว เกรงว่าพี่วฒ

ุ ิจะไม่ให้อิ่ม

“ ................................”

“ ก็ได้” พี่วฒ
ุ ิตอบเข็นรถไปชิดผนัง ผมโล่งใจมากที่ไม่ตอ้ งทนกินต่อไปอีกเพราะผมอิ่มจริ งๆ

“ แม่มรึ งมาหาเมื่อเช้า เอาผลไม้มาให้หลายอย่าง และยังปอกไว้ให้ดว้ ย”

“ แม่? หรื อครับ”

“ เออ เดี๋ยวกรู เอาไปให้กิน” พี่วฒ

ุ ิบอกเอาจานผลไม้ออกมา แม่ปอกหัน่ ไว้ มีชมพู่ แอ๊ปเปิ้ ล สาลี่ก็มีครับ

พี่วฒ
ุ ิเดินมาหยุดข้างเตียงเหมือนเดิมครับ แล้วเอาส้อมจิ้มแอ๊ปเปิ้ ลมาหยุดตรงหน้าผม

“...........................................” พอผมจะจับก็ดึงกลับ ผมหันไปถามว่าทาไม

“ กรู จะป้ อน ไม่ได้ให้มรึ งกินเอง”

“ ......................เอ๊ะ?”

“ ไม่ตอ้ งมาอิดออดจะอ้าปากดีๆหรื อจะให้กรู งดั ปากมรึ ง”

“ ......... ....................” ผมมองหน้าพี่วฒ

ุ ิ ไม่เข้าใจการกระทานี้เลย

นอกจากคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่วฒ
ุ ิอยากดูแลผมบ้าง

“ เร็ วๆ ไม่ง้ นั กรู จูบ”

หา! จูบเลยหรื อครับ

“ อย่าจูบนะครับ” ผมบอก รู ้สึกน้ าตามันเอ่อล้นมาอยูข่ อบตา

“ ไม่อยากกรู จบู ก็ให้กรู ป้อน ...จะป้ อนทีไรต้องให้หงุดหงิดทุกที”

“ ............... ..”

ุ ิป้อนได้ผมอย่างละชิ้นผมก็บอกพอแล้ว ถึงมันจะอร่ อยเพราะเย็นก็ตาม แล้วก็กินยาตาม พอดีกบั หมอมาตรวจ วัดไข้

พี่วฒ

ไข้ผมยังสู งอยูค่ รับ ผมเป็ นไข้หวัดใหญ่เลยต้องนอนโรง-บาลอีก 3 สี่ วนั แสดงว่าพรุ่ งนี้เปิ ดเทอมผมจะไม่ได้ไปโรงเรี ยน

พอหมอออกไปได้ไมได้นานพีแ่ บงค์ก็มา ทราบทีหลังว่าพี่วฒ

ุ ิให้มาเปลี่ยนเวรแทน

เพราะพี่วฒ
ุ ิจะกลับไปอาบน้ าเปลี่ยนเสื้ อผ้า

“ อ้าว ไอ้ชนะล่ะ?” พี่วฒ

ุ ิถามพีแ่ บงค์ที่ซ้ื อของเยีย่ มไข้มาเต็มโต๊ะ

“ นอนยังไม่ตื่น ขี้เกียจปลุกเลยมาคนเดียว” พี่แบงค์ตอบ พี่วฒ

ุ ิพยักหน้าเข้าใจ

“ เออ งั้นกรู กลับ ฝากมันหน่อยสัก 2 ชัว่ โมง”

“ มรึ งกลับไปนอนก่อนก็ได้เดี๋ยวเย็นๆค่อยมา มรึ งเฝ้ าจุมทั้งคืนเลยไม่ใช่หรื อไง” พี่แบงค์พดู

“ เมื่อกี้กรู นอนแล้วไม่เป็ นไรหรอก” พี่วฒ

ุ ิพดู เสร็ จแล้วหันมามองผมที่นอนอยูต่ าจะหลับไม่หลับแล่

“ส่ วนมรึ ง............... ......... .................” พี่วฒ

ุ ิพดู แค่น้ นั แล้วออกไป

พี่คิดจะพูดอะไรกับผมครับ........ ผมคิดจนหลับ ณ ตอนนั้นนัน่ เอง...........

* * * * *

“ จุม ตื่นแล้วเหรอ?” หน้าพี่แบงค์อยูใ่ นสายตาเป็ นอย่างแรก

ตามด้วยเตียงส่ วนหลังผมที่คอ่ ยๆเอนขึ้นจนผมอยูใ่ นท่านัง่ โดยพีแ่ บงค์เป็ นคนกดปุ่ มปรับเตียงให้

คอแห้งอีกแล้ว ผมมองหาน้ า และเหมือนพี่แบงค์จะรู ้รีบเทน้ าใส่แก้วมาให้ผม

“ ขอบคุณครับ” ผมบอกรับแก้วน้ ามากิน

ในห้องไม่ปรากฎร่ างพี่วฒ
ุ ิ

“ มองหาไอ้วฒ
ุ ิเหรอ?”
 “ คะครับ” ผมบอกพยักหน้าไปด้วย มือก็คืนแก้วน้ าให้พี่แบงค์

“ ยังไม่โทรมาเลยสงสัย เผลอหลับตามเคย” พี่แบงค์บอก แต่ผมกลัวว่าพี่วฒ

ุ ิจะเกิดอุบตั ิเหตุระหว่างทางมากกว่า

“ ไม่ตอ้ งห่วงหรอก เวลาเที่ยวกลางคืนไอ้วฒ

ุ ิมนั ก็ชอบเผลอบหลับแบบว่า พอหัวถึงเตียงก็หลับเลย”

“ .........................”

“ เดี๋ยวมันตื่นก็มาเองแหละ” พี่แบงค์บอกไม่มีท่าทีแสดงความกังวล

“ .................................” ผมมองประตูอยูค่ รู่ หนึ่ง แต่แล้ว!

! ผมปวดฉี่ครับ คงต้องไปห้องน้ าแล้ว ผมโล่งใจนิดหน่อยที่ไม่มีสายน้ าเกลืออยูท่ ี่มือจะได้ไปสะดวกหน่อย

“ จุม จะไปไหน?!” พี่แบงค์ถามเดินมาหา ขณะที่เท้าผมกาลังจะเหยียบพื้น

“ เข้าห้องน้ าครับ” ผมบอก

“ เดี๋ยวพี่พาไป” พี่แบงค์จะเข้ามาพยุง แต่ผมถอยโดยอัตโนมัติ พีแ่ บงค์เลยเป็ นฝ่ ายถอยออกไป

“ ไม่เป็ นไรครับ เดี๋ยวผมไปเองได้” ผมบอกแต่ยงั ไม่ได้เดินไป

“ ไม่ได้หรอก จุมเป็ นอะไรไปไอ้วฒ

ุ ิมนั เอาพี่ตายแน่” พี่แบงค์บอกท่าทางไม่สบายใจจริ งๆ

ผมเลยยืน่ แขนให้พี่แบงค์พาผมไป เพราะผมเองก็เริ่ มมึนๆแล้วเหมือนกัน

“ พี่จบั ได้นะ”

“....................” ผมพยักหน้าตอบ

มือพี่แบงค์ที่จบั ตัวผมทาให้ผมเกร็งอยูเ่ หมือนเดิมแต่มนั ก็นอ้ ยลงเมื่อผมมองหน้าพีแ่ บงค์แล้วพีแ่ บงค์ยมิ้ ตอบ

เมื่อผมเข้าห้องน้ า พี่แบงค์กลับไม่ยอมให้ผมปิ ดประตู

 “ ถ้าจุมเป็ นลม พี่ไม่เห็นอย่างงั้นก็แย่ดิ” พี่แบงค์บอกเหตุผล แต่ผมเขินสิ ครับ

ทั้งๆที่ผมไม่ควรจะเขินเพราะเราเป็ นผูช้ ายด้วยกัน แต่ผมเขินจะทาให้ไงได้

คงเป็ นเพราะพี่แบงค์เป็ นเพื่อนพี่วฒ

ุ ิม้ งั ที่ทาให้ผมเขิน

“ เอาน่า พี่ไม่แอบดูหรอก” พี่แบงค์บอกเดินออกไปยืนหน้าประตู พร้อมทั้งหันหลังให้ผม

“ ............................”

“ รี บหน่อยนะ ไม่ง้ นั พี่จะแอบดูจริ งๆ” พี่แบงค์บอกแต่ไม่ได้ขู่ แต่แค่จะให้ผมที่ยนื ค้างอยูร่ ี บทาธุระให้เสร็ จ

ผมเลยต้องรี บ รู ้ท้ งั รู ้วา่ พี่แบงค์แค่ลอ้ เล่น พอผมบอกว่าเสร็ จแล้ว พี่แบงค์ถึงกับถามว่า

“กลัวขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ ครับ” ผมตอบปล่อยให้พแี่ บงค์พาไปเตียงเหมือนเดิม

“ ................................” พี่แบงค์ได้แต่ยมิ้ ครับ

“ ..................................”

“ ดูโทรทัศน์ไหม?” พี่แบงค์ถามผมพยักหน้าตอบ ว่าดูก็ได้ แต่พอถามว่าจะดูอะไรผมก็บอกดูอะไรก็ได้

พี่แบงค์เลยเปิ ดช่องเคเบิ้ล ‘สัตว์โลกน่ารัก’ ปกติผมก็ชอบดูครับ มันสนุกตรงเสี ยงพากษ์นี่แหละ บางทีผมก็แอบคิดนะครับว่า

เขาไปรู ้ใจสัตว์ได้อะไรขนาดนั้นขนาดมนุษย์ดว้ ยกันยังไม่รู้กนั มากขนาดนั้นเลย

โทรทัศน์จะตั้งอยูม่ ุมห้อง และเอียงมาทางเตียงผมมากกว่า แต่พี่แบงค์ที่นงั่ อยูโ่ ชฟาก็ดูได้

“ ......... ...........”
 “ ยิม้ อะไร ?” พี่แบงค์ถาม

“ ก็มนั น่ารัก” ผมบอกจ้องลิงที่มีลูกเกาะอยูห่ น้าท้อง แม่ลิงกาลังหาหมัดให้ดว้ ยนะครับ ลูกลิงก็กอดแม่แจเลย

คิดถึงแม่

“ พี่วา่ จุมน่ารักกว่าอีก”

ผมหันควับไปมองพีแ่ บงค์ซ่ ึงน่าจะมองผมตั้งแรกแล้ว

“ ..............................”

“ อย่าโกรธพี่นะ พี่แค่พดู ความจริ ง”

พี่แบงค์คงอยากให้ผมผ่อนคลายถึงได้พดู แบบนี้ ขอบคุณนะครับ

“ ผมก็ตอ้ งน่ารักกว่าอยูแ่ ล้วสิ ครับ” ผมพูดกลับไป พีแ่ บงค์ทาหน้างงๆครับ คงไม่คิดว่าผมจะพูดแบบนี้

พอพี่แบงค์ทาหน้างงผมก็เขินครับ ก้มหน้าลงทันที

“ นัน่ สิ พีล่ ืมคิดไป ว่าจุมต้องน่ารักกว่าลิงอยูแ่ ล้ว” พี่แบงค์บอกแต่นนั่ มันล้อผมชัดๆ

“ .........................”

ผม กับ ลิง ?! ลิง

ผมคิดแล้วก็ขา นี่ผมเอาตัวเองเปรี ยบกับลิงหรื อเนี่ย? และยิง่ ตอนนี้มีลิงกาลังโหนกิ่งไม้จากต้นหนึ่งไปต้นหนึ่งแล้ว

ผมยิง่ ขาจนปวดหัว

ผมกาลังโหนต้นไม้ บ้าน๊า! พี่แบงค์กห็ วั เราะด้วยคงกาลังคิดเหมือนผม

 ุ ิเปิ ดประตูเข้ามาถาม ประตูก็ไม่เคาะ
แกร๊ ก! พี่วฒ

“ หัวเราะ อะไรกัน!”

“ อ้าว วุฒิมาแล้วเหรอ? ไหนมรึ งว่าไม่เกิน 2 ชัว่ โมง แต่นี่มรึ งเล่นครึ่ งวัน” พี่แบงค์ถามยิม้ ไปด้วย

คงพยายามจะไม่ตวั เองหัวเราะ

“ หัวเราะอะไรกัน!” พี่วฒ
ุ ิไม่ยอมจะรู ้ให้ได้ และหันหน้ามาทางผม เหมือนว่ากาลังคาดคั้นผูต้ อ้ งหา

“ ไม่มีไร พวกกรู ดสู ารคดีสัตว์ แล้ว มันน่ ารั ก ดี พวกกรู ก็หวั เราะ” พี่แบงค์บอกแล้วเน้นคาว่า ‘น่ารัก’

พร้อมทั้งมองมาทางผม

“ ...............................”

“......................ว่าแต่มรึ งจะกลับเลยไหม?”

“ มาถึงก็ไล่กรู กลับเลย กรู ซ้ ึงว่ะ” พี่แบงค์วา่ ตอนนี้รายการสัตว์โลกน่ารักเปลี่ยนจากลิงเป็ นนกแล้วครับ

“ กรู ไม่ได้ไล่ แต่จะชวนลงไปกินข้าวกรู หิวแทบไส้ขาด”

“ ทาไมมรึ งไม่กินมาล่ะ ไปตั้งนาน 2 นาน”

“ กรู รีบ”

“ เพื่อ?”

“ เรื่ องของกรู ตกลงมรึ งจะลงไปกับกรู ไหม?” พี่วฒ

ุ ิถาม

“ เอางี้ มรึ งลงไปกินก่อน กรู จะอยูเ่ ป็ นเพื่อนจุม พอมรึ งขึ้นมากรู กจ็ ะกลับเลย”

“ ไม่ตอ้ งหรอกครับพีแ่ บงค์ พีล่ งไปกินข้าวเถอะ ผมอยูไ่ ด้” ผมบอกเพราะผมก็ไม่ได้เป็ นอะไรมาก

 ไม่ใช่วา่ ต้องมีคนอยูด่ ว้ ยตลอดเวลา

“ ไม่เป็ นไร จุมพี่ยงั ไม่หิว” พี่แบงค์บอก

“ ไม่ตอ้ งพูดแล้ว เดี๋ยวกรู ซ้ื อขึ้นมากิน”(พี่วฒ

ุ ิ)

“ ..............................” ผมหันไปมองพี่วฒ
ุ ินึกสงสัยว่าโกรธอะไรอีก

“ วุฒิกรู วา่ มรึ งโมโหหิ วว่ะ ไปลงเถอะ กรู ดูจุมให้”

“ .............................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบ หันมามองพวกผมเขม็ง

“ หรื อว่า ไม่เชื่อใจกรู ” (พี่แบงค์)

“ ................. ไม่เกินครึ่ งชัว่ โมงกรู ข้ ึนมา” พี่วฒ

ุ ิบอกเดินออกจากห้องไป

พี่แบงค์เลยทิง้ ตัวนัง่ ลงโซฟาเหมือนว่าร่ างกายหนักมาก

“.........................”

ผมว่าพี่วฒ
ุ ิโกรธแน่ๆเมื่อกี้ แล้วโกรธอะไร หรื อว่านอนไม่พอ คิดยังไงผมก็คิดไม่ออก คิดไม่ออกจริ งๆ

“ จุมไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมาก” ผมอยากจะตอบพี่แบงค์วา่ ไม่มีอะไรไม่ได้หรอกครับ

เพราะว่าสุ ดท้ายคนที่ตอ้ งรองรับอารมณ์พี่วฒ

ุ ิคือผมเอง

“ ..............................”

“ แค่ EQ มันต่า ถึงIQมันจะสู งแต่ก็ช่วยไม่ได้มากหรอก” พี่แบงค์พดู เอาหัวหนุนแขนหันหน้ามาทางผม(ยิม้ )

“ ..................” ผมหลบสายตาพี่แบงค์ ที่เอาแต่จอ้ งผม

“ พี่จอ้ งทาไม?” ผมถาม

 “ ให้แน่ใจว่าจุมน่ารักกว่าลิงจริ งๆ” พี่แบงค์บอก มันทาให้ผมผ่อนคลายขึ้นเลยยิม้ ตอบพี่แบงค์

“ จุม ถ้า พี่...”

“ครับ?”

“ เปล่า”

“ แต่เมื่อกี้พี่เหมือนจะพูด...” ผมว่า

“ ...พี่จะบอกว่า ........................บังเอิญนึกขึ้นได้วา่ มีธุระ .........อยูค่ นเดียวได้ไหม?”

พี่แบงค์ถามแต่ลุกขึ้นแล้ว

“ ครับ ผมไม่ได้เจ็บนักขนาดนั้น” ผมตอบ

“ งั้นพี่ไปนะ” พี่แบงค์เดินจนเกือบถึงประตู แต่กห็ ยุดทว่าไม่ได้หนั มา

“ ถ้าไอ้วฒ
ุ ิมนั รังแก บอกพี่นะ”

“ ..............................” ผมควรจะตอบว่า ‘ครับ’ หรื อเปล่าผมไม่รู้ แต่ผมไม่ได้ตอบว่าครับ

มันพูดไม่ออก อาจจะเป็ นเพราะผมรู ้สึกว่าพีแ่ บงค์ไม่เหมือนพีแ่ บงค์คนที่ผมรู ้จกั

แล้วพี่แบงค์ก็เปิ ด และปิ ดประตู พร้อมทั้งตัวพี่แบงค์กก็ ลับไป

บุพเพวายร้าย

19.
 หลังพีแ่ บงค์กลับไปแค่แป้ บเดียว พยาบาลก็เข้ามาพร้อมอาหารมือค่า

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยูใ่ นห้องพยาบาลก็จดั แจงเอาเลื่อนโต๊ะคร่ อมเตียงให้ผมกินข้าวเองได้

พอผมกินข้าวได้ 3 คา

“...........................”

“ ...!!?” ผมหันไปมองประตูที่เปิ ดออกโดยไม่มีเสี ยงเคาะประตูก่อน

พี่วฒ
ุ ิอยางที่คิด เพราะคนที่เข้าห้องไม่เคาะมีพี่วฒ
ุ ิคนเดียวเท่านั้น

“ ...................................” พี่วฒ
ุ ิเข้ามาก็ไม่พดู ไม่จา ผมก็ไม่กล้าถามเลยกินข้าวต่อ

ุ ิกเ็ ดินมาเลื่อนโต๊ะออกไปราวกับว่ามันเป็ นหน้าที่ที่ตอ้ งทา

จนเมื่อผมกินอิ่มพี่วฒ

6 โมงเย็นหมอมาตรวจผมยังมีไข้อยูเ่ หมือนเดิมลดลงแค่นิดเดียว

พี่วฒ
ุ ิยงั คงเอาแต่เล่นโน๊ตบุ๊ค ผมเลยเผลอจ้องพี่วฒ
ุ ิไม่วางตา

ไม่รู้วา่ มีอะไรหรื อเปล่า ทาไมไม่พดู อะไรเลย หรื อว่ากาลังไม่พอใจอะไร

ผมสงสัย...?

ุ ิสนใจอยูใ่ นโน๊ตบุค๊ ?
ทาอะไร? หรื อมีอะไรที่พี่วฒ

ควับ!
 พี่วฒ
ุ ิหนั มาจ้องผมเขม็ง โดยที่ผมหลบยังไงก็ไม่ทนั

“ มองอะไร?”

“ ปะเปล่าครับ” ผมบอก แต่พี่วฒ

ุ ิเดินมาหาผมแล้ว

ไม่น่าเลยผม

“ เอาดิ”

“ เอาอะไรครับ?” ผมถามไม่เข้าใจสิ่ งที่พี่วฒ

ุ ิบอกว่าให้เอา

“ มองกรู ไง”

“ ?”

“ กรู เห็นมรึ งจ้องกรู ได้จอ้ งเอา กรู เลยเดินมาให้มองใกล้ๆจะได้เห็นชัดๆ” ผมก้มหน้าลง อายครับอายจนหน้าร้อนผ่าวเลย

หมายความว่าพี่วฒ
ุ ิรู้ต้ งั แรกว่าผมมอง

“ ก้มทาไม” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมเอามือทั้ง 2 ข้างประครองหน้าผมให้เงยหน้าขึ้น

“ ...............................” สั่ น

“ เป็ นไงเห็นหน้ากรู ชดั ไหม? ผัวมรึ งหล่อใช่ไหมล่ะ...” พี่วฒ

ุ ิถาม ผมพยายามจะก้มหน้าลงแต่พี่วฒ
ุ ิไม่ยอม

“ พี่ครั บ ปล่ อยเถอะครั บ” ผมขอร้อง

“ ปล่อยก็ได้ บอกมาก่อนกรู หล่อไหม?”

“ ..............................”

“หล่อไหม” เสี ยงพี่วฒ

ุ ิเริ่ มก้าวร้าวเพราะผมไม่ตอบ
“ ......................................ครับ...............” ผมตอบ แล้วพี่วฒ
ุ ิกป็ ล่อยจริ งๆพร้อมทั้งเดินกลับไป

ุ ิก็เดินกลับมาซึ่ งขณะนั้นผมกาลังก้มตัวลงจะนอน
แต่แล้วพี่วฒ

“ อ๊ะ ...อุ๊บ!?” พี่วฒ

ุ ิประคองหน้าผมเหมือนเมื่อกี้แต่มนั รวดเร็วมากทั้งยังจูบผมหนักหน่วงอีก

ผมตกใจมากผมเลยพยายามดันพี่วฒ ุ ิก็ช่วงชิงพละกาลังและความกล้าของผมไป
ุ ิออกไปแต่ทว่าจูบของพี่วฒ

“ ........................” ลิ้นร้อนของพี่วฒ
ุ ิล่วงล้ าเข้ามา

และสารวจภายในอย่างชานาญทาให้ร่างกายที่สั่นเพราะกลัว ตอนนี้เพิ่มสั่นสะท้านรวมเข้าไปด้วย

ตัวผมถูกตัวพี่วฒ
ุ ิดนั ให้แนบกับเตียง โดยที่พี่วฒ
ุ ิยงั ไม่ปล่อยริ มฝี ปากผมกลับยิง่ เมามันจนปากผมเริ่ มเจ็บ

มือที่เคยประครองหน้าเลื่อนต่าลงลูบไหล้ร่างกายผมผ่านชุดโรงบาล ก่อนที่จะถึงชายเลื้อแล้วมือก็เข้าสัมผัสผิวหนังที่แท้จริ ง

“ อื-อ” ผมร้องในลาคอเตือนสติพี่วฒ
ุ ิแต่ไม่เป็ นผล

ุ ิโต้ตอบด้วยการนวลคลึงหน้าอกผมหนักหน่วงจนเรี ยกได้วา่ รุ นแรง ผมได้แต่ส่งเสี ยงร้อง

เพราะพี่วฒ

แต่มนั ไม่ได้เล็ดรอดออกมีเพียงเสี ยงครางในลาคอแคบๆเท่านั้น....

น้ าตาของผมที่ไหลออกมาไม่ได้ช่วยให้พี่วฒ
ุ ิเห็นใจเลย ไม่มีเลย

“ ................................”

คงไม่รอดหรอกผม คราวนี้ก็เช่นกันตัวผมคงไม่รอดจากมือพี่วฒ
ุ ิ

ผมไม่ตอ้ งการ ไม่ตอ้ งการ ทาไมถึงไม่มีใครช่วยผมเลย

ช่วยผมด้วย!

“ อือ”
 “ จุม” พี่วฒ
ุ ิเรี ยกชื่อผมขณะกาลังเลียเล็ดใบหูผม

ถึงแม้ปากผมจะเป็ นอิสระแต่ผมร้องไม่ออกเหมือนปากมันกลายเป็ นอัมพาดขยับก็ไม่ได้

มีเพียงน้ าตาเท่านั้นที่มนั ยังไหลเหมือนปกติ

พี่ครับ พี่วฒ
ุ ิผมกลัวพี่เหลือเกิน.................ทาไมพี่ถึงทากับว่าผมไม่มีหวั ใจ ที่พี่จะทาอะไรกับผมก็ได้

“ ................................” ตาที่มนั มีน้ าไหลออกมา มองเพดาน .........เพดานสี ขาว......

ุ ิไม่ได้อยูบ่ นตัวผมแล้ว แต่มือได้เลื่อยต่าลง ต่าลง......

มือพี่วฒ

มือพี่วฒ
ุ ิจบั น้องชายผม ร่ างกายผมสะดุง้ เฮือก! ตัวเย็นซี ด

ทุกอย่างมืดสนิท....

..

......

..

...... .........
 ..

คืนนั้นผมมารู ้หลังจากตื่นว่าผมหมดสติ ขอบคุณร่ างกายที่ออ่ นแอที่ทาให้พี่วฒ

ุ ิไม่ได้ทาอะไรผม

ถึงแม้วา่ ผมจะอยูโ่ รงพยาบาลนานขึ้นแต่พี่วฒ

ุ ิก็ไม่ได้ทาอะไรผมอีก และวันนี้วนั เสาร์ เป็ นวันที่ผมจะได้ออกจากโรง-บาลแล้ว

และที่สาคัญวันนี้แม่ผมออฟกะด้วยเลยไม่ตอ้ งเข้าเวร ท่านเลยมาหาตั้งแต่เช้า และจะไปส่ งผมที่คอนโดด้วย

“ วุฒิ ลูกไม่ลืมอะไรนะ” แม่ถามพี่วฒ

ุ ิที่พายเป้ ของใช้ส่วนตัว หิ้วตะกร้าของฝากทั้งนม ทั้งซุบไก่ที่ไม่วา่ จะเป็ นคุณวชิระ

ุ ิก็จะไม่เอากลับแต่แม่ผมเสี ยดาย
คุณแพร พีแ่ บงค์ พี่ชนะมาครั้งไหนก็ตอ้ งติดมาด้วยทุกครั้งจนเต็มห้องไปหมด ตอนแรกพี่วฒ

เพราะพวกผมไม่ใช่คนรวยที่ชาติน้ ีใช้เงินยังไงก็ไม่หมดอย่างพี่วฒ
ุ ิ

“ ไม่ลืมครับ” พี่วฒ
ุ ิบอกคว้าเอาของกินในถุงซึ่ งเป็ นผลไม้เป็ นถึงสุดท้าย นี่เหลือจากที่แม่แจกพยาบาลไปแล้วนะครับ

“ พี่ครับ เดี๋ยวผมช่วย” ผมบอกจะเข้าไปช่วย เพราะดูแล้วพี่วฒ

ุ ิพะรุ งพะรังมาก แต่กลับถูกสายสายดุๆส่ งมาแทนว่า

‘ไม่ตอ้ งยุง่ ’ ผมเลยถอยออกมาเดินกับแม่เหมือนเดิม

รวมแล้วผมอยูโ่ รง-บาล อาทิตย์หนึ่งครับโรงเรี ยนก็ไม่ได้ไป วันจันทร์บนั บันกับธีโทรมาวาผมทาไมไม่รับโทรศัพท์

นัน่ เพราะพี่วฒ
ุ ิเพิ่งเอาโทรศัพท์จากคอนโดมาให้ และยังถามว่าผมทาไมไม่ไปโรงเรี ยน

ทาให้ผมนึกขึ้นได้วา่ ยังไม่ได้บอกเรื่ องนี้กบั บันบันและธีเลย

อย่างที่คิดพอผมบอกว่าย้ายโรงเรี ยน 2 คนตกใจกันมาก อย่าว่าแต่บนั บันกับธีเลยแม้แต่ผมเองยังตกใจ

พอถามถึงสาเหตุผมตอบว่าย้ายไปโรงเรี ยนสาธิตมอพี่วฒ
ุ ิ บันบันก็ไม่ถามอะไรอีก...ผมขอโทษบันบันและธีที่ไม่ได้บอก

เพราะมีหลายเรื่ องทาให้ผมลืมไป บันบันบอกว่าไม่เป็ นไร แต่ผมต้องเลี้ยงไอศครี มเป็ นการไถ่โทษ เสี ยงมันเศร้าอย่างเห็นได้ชดั

 เรื่ องไอศครี มมันก็พดู ไปอย่างั้นแหละ

ผมรับปากบันบันและธีวา่ เดี๋ยวเสาร์อาทิตย์น้ ีคอ่ ยไปกินกัน และผมจะเลี้ยงหนังด้วย แต่ที่สาคัญกว่านั้นพวกเราจะได้เจอกัน

“ ................................” ตอนนี้รถจอดที่คอนโดแล้ว ผมนัง่ ข้างพี่วฒ

ุ ิที่เป็ นคนขับ แม่นงั่ อยูข่ า้ งหลัง

ุ ิก็เปิ ดประตูไปช่วยแม่ขนของท้ายรถ แต่ผมไม่อยากขยับ ผมไม่อยากกลับมาที่นี่อีก

แม่ออกไปรอข้างนอกและพี่วฒ

ผมอยากจะไปอยูบ่ า้ นกับแม่

“ ..............................” แม่ครับ ให้ความกล้ากับผมด้วย

แม่ครับ

พี่วฒ
ุ ิเปิ ดประตูดา้ นผมนัง่ แล้วก้มลงเอาหน้าลงมา

“ เป็ นอะไร ไม่ออกมา?” พี่วฒ

ุ ิถามปกติแต่ผมกลับหวัน่ เกรงเพราะผมกาลังจะพูดในสิ่ งที่ผมคิด

ผมว่าจะพูดตั้งแต่อยูท่ ี่โรงบาลแล้วแต่ไม่มีความกล้าพอ

แม่ครับ

“ ......................................”

“ เร็ว!” พี่วฒ
ุ ิเค้นเสี ยง พร้อมทั้งดึงแขนผมออกมา

ทั้งเสี ยง ทั้งแรงบีบที่แขนทาให้ความกล้ามันลดลงแต่ความกลัวมันมากขึ้น

“ จุมเป็ นอะไรลูกหน้าซี ดเชียว หรื อไข้ข้ ึนอีก” แม่ถามผมขณะที่เดินเข้าลิฟท์ดว้ ยกัน

 “ ............................................” ผมส่ ายหน้าบอกว่าไม่เป็ นไร

ผมไม่อยากอยูท่ ี่นี่แล้วครับ แต่ผมไม่กล้าพูด

ุ ิกมุ มือผมอยูต่ ลอดทาให้ผมคิดว่า ผมไม่มีทางหนีไปไหนได้

พี่วฒ

“ จุมพี่วา่ พอถึงห้องแล้วนอนพักหน่อยดีไหม?” พี่วฒ

ุ ิหนั มาถามผม

“ แม่ก็วา่ ดี หน้าจุมซี ดมาก นอนพักสักหน่อยดีกว่า” แม่ผมเห็นด้วยกับพี่วฒ

ุ ิ

“ .........................คะครับ” ผมตอบ มือพี่วฒ

ุ ิที่กมุ มือผมอยูก่ ลายเป็ นบีบจนผมต้องหันไปมองพี่วฒ
ุ ิ

แต่พี่วฒ
ุ ิกลับทาเป็ นไม่รู้ไม่ช้ ี

เตือนผมว่า อย่าคิดจะทาอะไร!!

“ ...............................”

ุ ิกว็ างของแล้วพาผมเข้าห้องนอนอย่างที่พดู
พอถึงห้องพี่วฒ

“ แม่ ครั บ..............” ผมเรี ยกแม่ ถึงพี่วฒ

ุ ิจะส่ งสายตาถามผมว่า ‘มรึ งคิดจะทาอะไร?’

“ แม่ไปนอนเป็ นเพื่อนผมหน่อย” ผมอ้อนแม่

“ จุมโตแล้วนะ ทาตัวเป็ นเด็กไปได้” แม่วา่ ยิม้ น้อยๆแต่ก็เดินตามพวกผมเข้าไป

“ ก็ผมคิดถึงแม่” ผมบอกอีก พลางนอนลงมีแม่ห่มผ้าให้

“ แม่คงไม่ได้นอนด้วยหรอก แต่แม่จะอยูจ่ นกว่าจุมจะหลับ แล้วแม่ก็จะกลับ ให้พี่วฒ

ุ ิเขาดูแลต่อนะ”

แม่บอกผมนัง่ บนเก้าอี้ที่พี่วฒ
ุ ิยกมาไว้ขา้ งเตียงก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง
พอหัวถึงหมอนผมก็ชกั จะง่วงขึ้นมาจริ งๆ แล้วยังมีมืออบอุ่นของแม่คอยลูบหัวให้อีก ผมอยากหลับแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีก

“ แม่ครับ ทาไมแม่ให้ผมาอยูท่ ี่กบั พี่วฒ

ุ ิท้งั เรื่ องย้ายโรงเรี ยนอีก?” ผมถาม คิดว่าแม่ทาไมถึงได้ยอมง่ายแบบนี้

ถ้าเป็ นพ่อแม่คนอื่นคงไม่ยอม

“ ก็เพราะมันเป็ นความต้องการของจุม” แม่ตอบ ผมรู ้สึกจุกที่ลาคอ

“ ทั้งๆที่....”

“ ทั้งๆที่อะไรก็ตามแต่...” แม่หนั มาสบตากับผม รอยยิม้ ของแม่ทาให้ผมอยากอ้อนแม่ไปเรื่ อยๆ

“ ถ้ามันเป็ นความสุ ขความจุมแม่ยอมได้แม่ยอม แม่ไม่อยากให้เมื่อถึงเวลาหนึ่ง แล้วจุมมาเสี ยใจสิ่ งที่ไม่ได้ทา

และถ้าสิ่ งที่จุมทาแล้ว มันไม่ดีกก็ ลับมาบ้านเรานะ แม่รอจุมอยูเ่ สมอ”

“ แม่ครับ ฮือๆ” ผมร้องไห้ออกมาลุกขึ้นมากอดแม่

ผมจะกลับบ้ าน!!

“ แม่ไม่ยกั รู ้วา่ ลูกแม่จะร้องไห้เก่งด้วย” แม่โอบกอด ผมอบอุ่นจนเพิ่มกล้าพอที่ผมจะพูดแม่แล้ว

ผมจะกลับไปอยูบ่ า้ น ย้ายมาได้ผมก็ยา้ ยกลับได้เปิ ดเทอมมาแค่อาทิตย์เดียว

โรงเรี ยนคงยินดีรับผมเพราะผมไม่ใช่เด็กมีปัญาหา การเรี ยนผมก็ดี

“ แม่ จุมจะกลับ....”

ก็อกๆ

เสี ยงเคาะประตู พี่วฒ

ุ ิเปิ ดประตูเข้ามา ผมหันไปมองแล้วรี บหันกลับมาเหมือนคนมีความผิดติดตัว
 “ กับข้าวที่คุณแม่ทามาจะให้เก็บยังไงครับ พอดีผมไม่รู”้ พี่วฒ
ุ ิบอกเกาหัวไปพลาง

“ ไม่เป็ นไร เดี๋ยวแม่ไปทาเอง” แม่ผมบอกจะลุกขึ้น แต่ผมดึงมือไว้

“ ไม่เป็ นไร เดี๋ยวแม่มา ไปเก็บกับข้าวก่อนจุมจะได้อุ่นกินอีก”

“ จุม เดี๋ยวพี่นงั่ เป็ นเพือ่ น” พี่วฒ

ุ ิพดู สี หน้ายิม้ แย้ม มือก็จบั แขนผม แล้วออกแรงบีบ

ร่ างกายผมเย็นเฉียบ! จนไม่รู้วา่ มือผมหลุดจากแขนแม่ต้ งั แต่เมื่อไร

“ คุณแม่รีบมานะครับ จุมท่าทางไม่อยากผมเท่าอ้อนคุณแม่” พี่วฒ

ุ ิวา่ นัง่ ลงแทนที่ที่แม่เคยนัง่

พอประตูปิดน้ าตาผมก็ร่วงพราว

“ คิดจะทาอะไร?” พี่วฒ
ุ ิถามเสี ยงที่พดู กับแม่หายไปเหลือแต่เสี ยงแข็งกระด้าง

“ ผมจะกลับบ้าน ผมอยากกลับบ้าน” ผมบอกดึงแขนตัวเองกลับ แต่พี่วฒ

ุ ิกระชากตอบผม

“ มรึงว่ าไงนะ!” พี่วฒ

ุ ิถามพยายามบีบเสี ยงให้เล็กลง

“ พี่ครับ ให้ผมกลับไปอยูก่ ลับแม่เถอะ”

“ กรูไม่ ให้ มรึงไป มรึงเป็ นของกรูกต็ ้ องอยู่กบั กรู!”

“ ไม่ครับ ผมไม่อยากอยู”่ ผมบอกส่ ายหน้าไปด้วย

“ ..... .............................มรึงต้ องอยู่” พี่วฒ

ุ ิสงั่

จากดึงแขนเปลี่ยนมาเป็ นจับต้นแขนผมและเขย่าแรงๆ

“ ไม่ครับ” ผมบอกแม้จะแค่ 2 คาแต่ตอ้ งใช้ความกล้ามหาศาล มือก็กาแน่นสร้างความเข้มแข็งให้ตวั เอง

“ พูดอีกที ว่ ามรึงจะอยู่ที่นี่กบั กรูไหม?”

 “ ไม่ครับ” ผมบอกอีกครั้ง

“ มรึงคิดว่ ามรึงแน่ เร๊ อะที่กล้าพูดกับกรูแบบนี้ ทั้งที่ตอนนีม้ รึงตัวสั่นยังกะเจ้ าเข้ า”

“ .................................”

“ ..................................เอาสิ เอาเลย อยากกลับ กลับไปเลย”

“ จริ งเหรอครับ” ผมถามดีใจไม่คิดว่าพี่วฒ

ุ ิจะยอม

“ จริ ง”

“ขอบคุณครับพี่ ขอบคุณ” ผมบอกดีใจมาก ผมจะได้กลับพร้อมแม่เลย

“ แต่มรึ งต้องแน่ใจนะว่าจะหนีกรู พน้ เพราะกรู จะให้คนไปลากคอมรึ งมาอีก คราวนี้กรู จะล่ามโซ่ขงั มรึ งไว้

ไม่ให้มรึ งออกไปไหน ไม่ได้เจอใครและไม่มีใครเจอมรึ ง พอถึงตอนนั้นอย่าหวังว่ามรึ งจะได้เจอแม่มรึ งอีก

คิดดีๆว่ามรึ งจะเจอแม่เป็ นครั้งคราวแบบนี้ หรื อจะไม่ได้เจออีก” พี่วฒ

ุ ิพดู ปกติแต่มนั กลับน่ากลัวมาก

ุ ิที่จบั ไหล่ผมทั้ง 2 ข้าง ทาให้ผมไปไหนไม่ได้ไกล

ผมถอยหลังแต่มือพี่วฒ

“ ................. .............” ผมหวาดหวัน่ กับกับสายตาที่กาลังขู่ผมว่า พี่วฒ

ุ ิไม่ได้ลอ้ เล่น และจะทาจริ งๆ

“ มรึ งอย่าคิดว่ากรู ทาไม่ได้ แต่ถา้ มรึ งไม่เชื่อลองดูกไ็ ด้” พี่วฒ

ุ ิผลักตัวผมล้มลงไปกองกับเตียง ส่วนพีว่ ฒ
ุ ิยนื ขึ้น

“ ฮื อๆ อึก้ ” ผมจะร้องก็ร้องไม่ได้ กลัวแม่จะได้ยนิ ต้องเอามือปิ ดปากเอาไว้

“ ...................และถ้าอยากอยูก่ บั กรู แล้วก็นอนอยูเ่ ฉยๆ

และถ้ามันลาบากนักก็แกล้งนอนหลับไปแล้วก็ไม่มีใครว่า”

ผมไม่รู้วา่ นี่จะเรี ยกว่านอนเฉยๆหรื อเปล่าผมค่อยขดตัวให้ลีบลงที่สุดเท่าที่จะทาได้ แล้วพี่วฒ

ุ ิก็เอาผ้าห่มมาห่มตัวผม
 ตอนนั้นผมหลับตาลงรู ้สึก..........สิ้นหวัง........

แล้วแม่กเ็ คาะประตูตามด้วยเปิ ดเข้ามา

“ อ้าว หลับแล้วเหรอ?” เสี ยงแม่ถามพี่วฒ

ุ ิจากด้านหลัง

“ครับ ท่าทางจะเหนื่อย เพราะวันนี้รถค่อนข้างติดคงเพลีย” พี่วฒ

ุ ิบอกแม่

“ เหรอ” แม่วา่ นัง่ ลงลูบหัวผม “ ฝากวุฒิดแู ลจุมด้วยนะ ช่วงนี้ไม่คอ่ ยสบายบ่อย” แม่พดู น้ าเสี ยงเป็ นห่วงเช่นเคย

“ ครับ”

“ งั้นแม่กลับนะ ต้องไปทางานบ้านอีก”

“ งั้นเดี๋ยวผมไปส่ง”

“ ไม่เป็ นไรจ้ะ อยูด่ ูจุมดีกว่า เดี๋ยวแม่กลับเอง”

“ จะดีหรื อครับ?”

“ ดีจะ้ อยูด่ แู ลจุมเถอะ แม่เป็ นห่วงจุม”

“ ถ้างั้นก็ได้ครับ แต่ให้ผมไปส่ งข้างล่างนะครับ”

“ บอกแล้วไงจ้ะ ไม่เป็ นไร เอาแค่หน้าห้องก็พอ”

“ ครับ”

ุ ิก็ไปส่งแม่ก่อนที่จะกลับเข้ามาอีก
แล้วพี่วฒ

“ ไม่ตอ้ งแกล้งหลับสนิทขนาดนั้น” พี่วฒ

ุ ิพดู แล้วนัง่ ลงบนเตียงด้านหลังผม
 “ ............................” ใช่ผมยังไม่หลับ

“ นิ่ง นิ่ง ทาเป็ นนิ่งผัวพูดด้วย ไม่ตอบ”

หมับ!

ไหล่ผมถูกจับให้ตวั พลิกมาอีกด้าน

“ อย่าให้กรู ได้ยนิ อีกว่า มรึ งจะไปจากกรู อีก”

“ .........................”

“......ไม่ง้ นั กรู จะทาอย่างที่พดู จริ ง เข้ าใจไหม!”

“ ............................” ผมเข้าใจ แต่ผมไม่อยากอยูท่ ี่นี่จริ งๆ ผมอยากกลับบ้าน

“ เข้ าใจไหม!” พี่วฒ

ุ ิตะคอก ที่ผมไม่ตอบ แต่ที่ผมไม่ตอบมีเหตุผล ถ้ามีประโยคเดียวที่ผมอยากจะพูดตอนนี้คือ

‘ผมอยากกลับบ้าน’ และถ้าผมจะพูดก็คงจะพูดประโยคนี้ แต่ถา้ พูดพี่วฒ

ุ ิตอ้ งโกรธมากแน่

“ ..........................” ผมเงียบ แม้จะรู ้วา่ อาจจะทาให้พี่วฒ

ุ ิโกรธแต่คงน้อยกว่าที่ผมจะพูดว่า

‘ผมอยากกลับบ้าน’

“ เออ ดีพดู กับคนใบ้ แล้วอย่าพูดแล้วกัน” พี่วฒ

ุ ิพดู ขึ้นมาคร่ อมผมบนเตียง

“ !!?”

“ ตอนอยูโ่ รง-บาล ไม่ได้ทา วันนี้กรู จะเอามรึ งต้นทบดอกทบต้นอีกที”

“ อย่ านะครั บพี่!” ผมบอกเอามือดันอกพี่วฒ ุ ิกม้ ลงมา แต่อีกคนกลับยิง่ เอาตัวดันแขนสัน่ ๆผมลงมา

ุ ิไม่ให้ให้พี่วฒ

“ พูดทาไม เมื่อกี้กรู ถามไม่ตอบ พอตอนนี้ทามาเป็ นพูดดี” พี่วฒ

ุ ิวา่ จับข้อมือผมแล้วกดกับเตียง
 “ พี่ครั บ อย่ าทาแบบนีเ้ ลย อย่ าทา ฮื อๆ ความผิดของผมเมื่อไรจะหมด เมื่อไรกัน”

“ .......ไม่วนั หมด มรึ งต้องอยูก่ บั กรู ไปทั้งชีวิต” พี่วฒ

ุ ิบอกแล้วก้มลงมาจูบผม จูบเหมือนจะกินปากผมทั้งปาก

ผมบอกว่าตัวเองให้ตอ่ ต้าน ต้องขัดขืน แต่ร่างกายที่สั่นระริ กไม่ยอมขยับ

นี่มนั คือสิ่ งที่ผมต้องยอมรับใช่ไหม?

ใช่ไหม?

ผม........................................

บุพเพวายร้าย

20/1.

วันนี้วนั จันทร์ผมเริ่ มไปเรี ยนวันแรก มีแม่และพี่วฒ

ุ ิไปด้วย

แต่หลังจากที่แม่คยุ กับอาจารย์เรี ยบร้อยแล้วแม่กบั พี่วฒ ุ ิบอกว่าจะมารับหลังเลิกเรี ยน บ่าย 4โมง

ุ ิกก็ ลับ พี่วฒ

ผมเดินหลังอาจารย์ไปห้องเรี ยน มอ 6/1 ที่อยูห่ อ้ งสุดอาคาร 2 เรี ยนชั้น 4 พอผมเดินเข้าห้องเรี ยนพร้อมอาจารย์

นักเรี ยนในห้องก็เงียบกริ บมองมาที่ผม

“ เอาล่ะ วันนี้ครู จะแนะนาเพือ่ นใหม่ให้ทกุ คนรู ้จกั อย่างที่พวกเรารู ้วา่ เพื่อนเขาจะต้องมาเรี ยนกับพวกเราตั้งแต่วนั แรก

แต่เพื่อนไม่สบายเลยเพิ่งมาวันนี้ จุมฟ้ าแนะนาสิ ” อาจารย์แสงดาว อาจารย์ประจาชั้นบอกให้ผมแนะนาตัว

“ สวัสดีครับ เราชื่อจุมฟ้ า ชื่อเล่นชื่อจุม ย้ายมาจากโรงเรี ยน...” ผมแนะนาตัวเฉพาะพื้นฐานเท่านั้นไม่ได้พดู อะไรมาก

แค่คนในห้องมอง ผมก็อึดอัดแล้ว

“ เพื่อนเขาพึ่งมาใหม่ เพื่อนเขาไม่รู้อะไรก็บอกด้วย และตั้งใจเรี ยนด้วยวิชาต่อไปเป็ นวิชาชีววิทยาของอาจารย์พิม

ครู ไม่อยากจะได้ยนิ ว่าพวกเธอไม่ต้ งั เรี ยนอีกล่ะ”

มีมือชูข้ ึน ท้ายๆห้อง

“ เธอมีอะไรนายจักรดาว?” อาจารย์แสงดาวถามคนที่ยกมือขึ้น

“ อาจารย์ครับ ผมตั้งใจเรี ยนนะครับ

แต่คนอื่นผมไม่รู”้ คนที่ชื่อจักรดาวบอกแล้วฉีกยิม้ ก่อนที่กอดอกยักคิ้วให้อาจารย์แสงดาวจนอาจารย์ตอ้ งเดินเข้าไปหาแล้วบิดหูจ ั

กรดาวจนเพื่อนทั้งห้องหัวเราะลัน่

อาจารย์ที่จะทาอย่างนี้กบั นักเรี ยนแสดงว่าต้องสนิทกับนักเรี ยนมาก

“ โอ๊ย! ครู ครับผมเจ็บ” จักรดาวร้อง แต่ผมว่าอาจารย์แสงดาวไม่ได้บิดแรงขนาดนั้น แต่เจ้าตัวกลับบิดตัวตามราวกับเจ็บปวด

กวนๆแบบนี้ทาให้ผมนึกถึงบันบันเลยครับ แต่บนั บันไม่แสบขนาดนี้ และก็ตวั เล็กกว่านี้ เพราะจักรดาวสู งกว่าสัก 10

เชนได้(*173)

“ .เจ็บแล้วจะได้จา..... ส่ วนจุมฟ้ า เธอนัง่ ข้างหลังจักรดาว” อาจารย์แสงดาวบอกผมเพราะหลังจักรดาวมีที่วา่ งครับ

เป็ นที่นงั่ หลังสุ ดเลย

 ผมไปนัง่ ตรงนั้นตามที่อาจารย์บอก พร้อมยัดกระเป๋ าใส่ช่องโต๊ะ

“ นี่นายน่ะ” คนตัวเล็กกว่าผมหันหน้ามาถามผมหลังจากที่อาจารย์ออกไปพ้นประตูหอ้ ง

“ ทาไมถึงย้ายโรงเรี ยน ตอนมอหก?”

“ เป็ นเรื่ องเกี่ยวกับทางบ้าน” ผมตอบอัมอึ้ง มองจักรดาวที่จอ้ งผมเขม็ง

“ เหรอ”จักรดาวว่าดูไม่คอ่ ยเชื่อ “ เราชื่อจักรดาว เรี ยกจักรเฉยๆก็ได้”

“ รู ้แล้วล่ะ” ผมตอบ ตอนนี้มีผหู ้ ญิง 2 คน และผูช้ ายอีกคนที่ยนื รอบโต๊ะผม มันทาให้ผมเกร็ งโดยไม่ทราบสาเหตุ

รู ้แต่วา่ ไม่สนิทใจ อยากเดินหนีออกมา มือที่จบั กันไปมาอยูใ่ ต้โต๊ะเย็นขึ้นเรื่ อยๆ

“ อย่าบอกนะว่ารู ้เมื่อกี้” จักรว่าหน้ามุ่ย ผมพยักหน้าตอบ

“ นี่นี่จุมเราชื่อ เม เป็ นหัวหน้าห้อง ส่ วนนี่ณารองหัวหน้าห้อง มีอะไรก็ถามเรา 2 คนได้”เมแนะนาคนที่ยนื ข้างๆ

“ เห็นผูช้ ายหล่อ เป็ นไปไม่ได้ ต้องเข้ามาล่อลวง ยาย 2 คนนี้” จักรสั่นหัวเลยเจอเสวยผมเปี ยตีป้าบเขาที่หลังเต็มๆ

“ มันเจ็บนะยายเมถุน!”

“ชื่อเมษาเว้ย!” เมตอบไม่เข้ากับหน้าหวานเลย ส่ วนณาจะตัวค่อนข้างเล็กตัดผมม้าสั้นตามระเบียบ

“ แล้วนายมายืนหัวเด่อะไรตรงนี้ ซี ซี่” จักรถามคนที่ยนื อีกข้างคนเดียว ชื่อซี ซี่เหมาะสมกับตัวดีครับ

เขาตัวเล็กกว่าผมนิดหนึ่ง(*178) แต่ใส่ ที่คาดผมโบสี แดงอันใหญ่ ทาปากสี ชมพู ท่าทางบ่งบอกตัวตนชัดเจน

“ มาทักทายเพือ่ นใหม่ ผิดเหรอนังดาว”

“ ไม่ผดิ หรอกสิ ทธิชยั ” จักรตอบคราวนี้ซีซี่หรื อสิ ทธิชยั กระฟัดกระเฟี ยดแล้วหันมาทางผมแทน

“ นี่จุมถ้ายังไม่มีชมรมมาเข้าชมรมวอลเลย์บอลสิ ตัวสู งๆอย่างจุมเหมาะจะเป็ นตัวบ็อกๆม๊ากมาก”

“ แล้วที่นี่ไม่มีฟตุ บอลเหรอ?” ผมถาม เพราะชอบเตะบอลมากกว่า

“ เอาซี่ นายซี ซี่เขาอยากเข้าชมรมบอลกรู ไม่ใช่ชมรมกระเทยอย่างมรึ ง”

“ อารมณ์เสี ย”ซี ซี่พดู “ แต่ถา้ มีอะไรไม่เข้าใจถามซี ซี่นะจุม หล่อๆอย่างจุมซีซี่ยอมทุกอย่างไม่วา่ จะเป็ นบุกน้ าลุยไฟ ขึ้นเรื อ

ลงห้วย ฝ่ าทะเลทรายซาฮาลา ข้ามเขตแดนอับกัน

”ซี ซี่บอกออกไม้ออกมือจะจับผมด้วยแต่ผมรู ้ตวั ก่อนขยับหนีรู้สึกหายใจไม่ออก

“สิ ทธิชยั แค่ Speak พอ Body language ไม่ตอ้ ง”จักรบอกคว้ามือซีซี่ออกไป

“ จักร นาย นาย!” ซี ซี่เอามือปิ ดปาก แล้วก็ทาท่าเช็ดน้ าตาที่ไม่มีชกั หยด “ นายลวมลามเรา นายต้องรับผิดชอบ”

“ ไอ้กระเทยควาย อย่างมรึ ง ให้ฟรี กรู ยงั ยังไม่เอา”

ให้ ฟรี กรูยังไม่ เอา......! คานี้สะท้อนก้องในหัวแต่ไม่ใช่เสี ยงจักรแต่เป็ นเสี ยงพี่วฒ

ุ ิ

“ ใจร้าย คนใจร้าย มีของดีแล้วไม่รู้จกั ใช้”

ซี ซี่เข้าไปซบเพื่อนผูช้ ายอีกคนแต่เขาคนนั้นก็ถอยหนีเลยกลายเป็ นการเล่นไล่จบั ไปในที่สุด

ที่นี่ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ผมคิด ว่าตัวเองย้ายมาตอนมอ 6แล้วจะเข้ากับใครไม่ได้ แต่ทุกคนเป็ นกันเอง

ก็อย่างว่ามิตรภาพระหว่างเพื่อนมีอยูท่ กุ ที

“ตกลงเข้าชมรมฟุตบอลใช่ป่ะ”

“ ......................” ผมพยักหน้าตอบ อาจารย์ก็เข้ามาพอดีครับ

 จากนั้นไม่ถึง ครึ่ งชัว่ โมงกระดาษที่ส่งกันในห้องไป ก็มาถึงจักรดาวที่นงั่ ข้างหน้าผมแล้วก็ส่งมาให้ผม

ผมคลี่พบั กระดาษ A4ที่เขียนด้วยลายมือทั้งทั้งด้านหน้าด้านหลัง

ตรงหัวกระดาษเขียนไว้ดว้ ยลายมือบรรจง 6/1 CHAT

แก้ว: เราชื่อแก้ว นัง่ โต๊ะตัวที่ 1 แถวหนึ่งนับจากประตู ส่ วนสูง 160 ซม.หนัก 44 กก.

ผมหันไปมองผมว่าแก้วน่าจะหนัก 70 เป็ นอย่างน้อย ตอนที่ผมจ้องเธออยูเ่ ธอหันมาพอดี แก้วยิม้ ให้ผมเขินๆ

ผมก็ยมิ้ ตอบครับ

ชัย: กรู นงั่ ถัดจากนังแก้วหมูตอน ส่ วนคนที่ชื่อ หวาย นัน่ แฟนกรู ทางา ทางง คนที่นงั่ ติดหน้าต่างนัน่ แหละ

อย่ามายุง่ ไม่ง้ นั มรึ งตาย!

ผมหันไปมองชัยและหวาย หวายสวยครับ พอเข้ามหาลัยคงเป็ นดาวมหลัยได้สบาย คงไม่แปลกที่ชยั จะหวง

คม: นายคมกริ ช ทรัพย์พนู เพิ่ม ใส่แว่นสี เหลือง (คมครับผ๊ม)^^

ปาน : ผมเปี ยโบสี แดง (โบสี แดงผิดระเบียบแต่เราชอบ)

U: มรึ งหล่อว่ะ แต่กรู หล่อกว่าเยอะ กระเป๋ ากรู สีม่วง แต่กรู ไม่เป็ นเกย์ (สาบาน)

ผมอ่านมาถึงตอนนี้เลยเข้าใจว่าทาไมทุกคนจึงบอกว่านัง่ ที่ตรงไหน หรื อบอกรู ปลักษณ์ตวั เองเพราะจะได้ผมรู ้จกั ชื่อนัน่ เอง

ชิด: ไอ้ยมู นั ไม่เป็ นเกย์แต่กรู เป็ น กรู สนใจมรึ งด้วย แถว 3 โต๊ะ2

พออ่านถึงตอนนี้ผมไม่กล้าหันไปมองเลยครับ ก้มหน้าก้มตาอ่านต่อไป จนถึงคนสุ ดท้ายคนที่ 27

จักร: เลิกเรี ยนไปกินน้ าแข็งใสกันป่ ะ เพื่อนไปกันหลายคน

 ุ ิบอกว่า 4
การที่จกั รชวนผมไป นี่ก็คงเป็ นการผูกมิตรอีกทางหนึ่งแต่ พี่วฒ

โมงมารับผมคงจะไปไม่ได้(โรงเรี ยนเลิกบ่าย3โมงครึ่ งครับ) ผมเลยเขียนตามไปว่า

จุม: ไม่รู้จะได้หรื อเปล่า พี่จะมารับตอน 4โมง

ผมเขียนแล้วส่งคืนจักร จักรส่งกลับมาแทบจะได้ทนั ที

จักร: ไม่เกิน 4 โมงครึ่ ง

ผมไม่ได้ส่งกลับไป เดี๋ยวรอตอนเที่ยงแล้วค่อยโทรบอกพี่วฒ
ุ ิ ค่อยว่ากัน

ตอนเที่ยงผมไปกินข้าวโรงอาหารกับจักร ซีซี่ และยูครับ

ผมกินก๋ วยเตี๋ยว เหมือนที่ผมชอบกิน

กริ้ งๆ

เสี ยงมือถือผมดัง?

ุ ิ!?
พี่วฒ

“ฮัลโหล ครับ”

“ เออกินข้าวหรื อยัง?”

“ ครับกาลังกิน”

“ ...........เออ แค่น้ ีแหละ.. 4โมงเดี๋ยวกรู ไปรับ อย่าให้กรู รอไม่ง้ นั เจ็บ! แค่น้ ีแหละ”
“ เดี๋ยว เดี๋ยวครับพี่ 4 โมงครึ่ งได้ไหมครับ?”

“ทาไม!” เสี ยงแข็งขึ้นมาทันที

“ เดี๋ยวตอนเย็น จะไปกินน้ าแข็งใสหน้าโรงเรี ยนครับ”

“ ไม่ตอ้ ง ถ้าอยากกินเดี๋ยวกรู ซ้ือให้”

“ แต่วา่ พี่ครับ.....”

“ ไม่มีแต่” พูดจบพี่วฒ
ุ ิก็ตดั สายไม่ให้ผมได้พดู ต่อ

“ ทาไมเหรอจุม?” ซี ซี่ถามผม

“ วันนี้คงไม่ได้กินน้ าแข็งใสกับพวกนายแล้ว พี่จะมารับตอน 4 โมง”ผมบอกเขี่ยลุกชิ้นในชามไปมา

“ พี่มรึ งไม่ให้มา ว่างั้น” ยูวา่ ผมพยักหน้าตอบว่า ใช่

“ ไรว่ะแค่น้ ีเอง”

“ ไม่เห็นเป็ นไรเลย ถ้านายอยากกินก็ไม่เห็นเป็ นไร แค่ 30 นาทีอา้ งโน่นอ้างนี่ก็ได้” จักรบอก

แต่นนั่ เพราะจักรไม่รู้จกั พี่วฒ

ุ ิ

“ กรู ก็วา่ งั้น มรึ งอ้างสิ วา่ ทาเวร”(ยู)

“ ไม่ได้หรอก” ผมบอกเข้าใจสถานภาพตัวเองดี

“ นี่มรึ งกลัวพี่มรึ งขนาดนั้นเลยหรื อว่ะ?” ยูถาม แต่ผมไม่ได้ตอบว่าใช่

“ ว่าแต่พี่จุมอายุเท่าไรแล้ว? แล้วหล่อเหมือนจุมป่ ะ?” ซี ซี่ถามผม ทาหน้าอยากรู ้อยากเห็นเอียงคอยึกยัก

“ 19 เรี ยนอินเตอร์มอ เรานี่แหละ” ผมบอก

“ ต้ายสเป็ ก ยังไม่แก่ นึกว่าแก่เห็นว่าอยูค่ อนโดกัน 2 คน” นัน่ เป็ นความเข้าใจของเพื่อนครับ

เมื่อผมบอกว่าอยูก่ บั พี่ก็เข้าใจกันไปเองว่าเป็ นพี่ชาย

“ กรู ก็เห็นว่ามรึ งพูดอย่างงี้ทกุ ที กรู ไม่ยกั รู ้วา่ สเป็ กมรึ งต้องอายุมากว่าปี หนึ่งไอ้สิทธิ”(ยู)

“ แต่ครั้งนี้มนั ไม่เหมือนกันย่ะ”

“ แค่เป็ นผูช้ าย มรึ งก็เอาหมดแหละ”

“ ให้มนั น้อยๆหน่อยนังยูย่ ”ี่ ซี ซี่วา่ ยู ซึ่งยูย่ นี่ ่าจะเป็ นฉายาของยูครับ

“ ................................” ผมยิม้

หัวเราะกับคาต่อล้อต่อเถียงของยูกบั ซี่ ซี่และบางครั้งจักรก็จะร่ วมด้วยเพราะทนไม่ไหว

ุ ิโทรหาผมทาไม คงไม่ได้เพือ่ แค่ถามผมว่า ‘กินข้าวกรื อยัง?’ หรอก

ผมลืมไปเลยว่าพี่วฒ

ไม่น่าเชื่อว่าแค่วนั นี้วนั เดียวผมจะสนิทกับเพื่อนร่ วมห้องได้ถึงเพียงนี้

-+

คาบเรี ยนคาบสุ ดท้ายหมดเวลาที่ 3โมงครึ่ ง แต่โรงเรี ยนไม่อนุญาตให้นกั เรี ยนกลับบ้านได้จนกว่าจะ 3โมง 50 นาที

เพราะ 20 นาทีที่เหลือจะเป็ นการทาเวร

และพวกที่เหลือที่ไม่ใช่เวรทาความสะอาดห้องก็ตอ้ งไปทาเขตรับผิดชอบของห้องเรี ยน ซึ่ งทางโรงเรี ยนจะบางพื้นที่ให้ชดั เจน

เวรทาความสะอาดผมวันศุกร์เพราะวันศุกร์มีคนน้อยกว่าวันอื่นๆ

เพราะงั้นนี้ผมไม่ได้ทาเวรต้องไปทาเขตพื้นที่ของมอ6/1
“ ไปเถอะ จุมเดี๋ยวกรู พาไป” ชิดเข้ามาตบไหล่ ผมสะดุง้ แต่ไม่ได้ปัดออกเหมือนทุกครั้ง เพราะร่ างกายมันนิ่งเหมือนถูกสะกด

ในร่ างกายมีน้ าเย็นเชียบกาลังไหล

หนาวไม่ทราบสาเหตุ

“ ไอ้ชิด อย่ามา!” ยูวา่ ผลักชิดออกไป ผมจาชิดได้ครับคนที่เขียนบอกว่าตัวเองเป็ นเกย์และบอกว่าสนใจผม

“ก็นะ” ชิดยักไหล่แล้วยิม้ ให้ ผมหลบตาพยายามหายใจให้เป็ นปกติที่สุด

“ เป็ นไร?” จักรถามเดินเข้ามาหา ผมเดินถอยหลังชนเก้าอี้จนล้มลง

โครม!

เสี ยงเก้าอี้ลม้ ทาให้ผมสะดุง้ อีกครั้ง เพื่อนหลายคนหันมามอง ผมคว้าได้กระเป๋ าวิง่ ออกมาทันที

“ จุม!” น่าจะเป็ นเสี ยงจักรร้องเรี ยกผมตามหลังแต่ผมไม่ได้หนั ไปมอง

ผมวิ่ง วิง่ วิ่งไปห้องน้ า ที่ผมเดินผ่านเมื่อตอนเที่ยง

วิ่งเข้าไปแล้วปิ ดประตูหอ้ งทันทีไม่สนใจว่าใครจะคิดยังไง

“ ..............................”

น้ าตามันไหลลงมาแล้ว นัน่ ไงล่ะผมถึงได้รีบมา สัมผัสที่ไหล่ทาให้ผมสะท้านจนต้องกอดตัวเอง

แม้แขนที่กอดจะสั่นไม่หยุด

ผมพยายามคิดว่าไม่มีอะไร ชิดเขาไม่ได้คิดอะไรจะทาอะไรผม ทุกอย่างไม่ได้เป็ นอย่างที่ผมคิด ทุกคนไม่ได้น่ากลัว

ผมหายเข้าลึกๆแล้วหายใจออกช้าๆ พยายามสงบสติตวั เอง

[/i] “ ไม่มีอะไร ไม่ใช่ ใช่ คิดไปเอง ไม่ใช่�“ ป้ าสวย เผือก ถั่วแดง น้าแดงคร้ าบบบบบบ” จักรตะโดน
ผมเดินไปดู ตรงข้ามถนนมีร้านแผงลอยขายอาหาร ขนมเยอะมากเลยครับ

“ จ้า” เสี ยงป้ าคนหนึ่งตอบกลับจักรกลับ เนื่องจากว่าหน้าโรงเรี ยนไม่ใช่ถนนใหญ่เป็ นถนนเลนเดียวจึงได้ยนิ ชัดพอสมควร

ป้ าสวยน่าจะอายุราวๆ 40 ปลายๆ

“ จุมเอาอะไร?” จักรหันมาถามผม

“............................” ผมอึ้งงงๆครับที่อยูๆ่ ก็ถาม

“ เอาน่าวันนี้เลี้ยง” จักรว่า “ บอกมาเอาไร อย่าให้เสี ยน้ าใจคนอยากเลี้ยง พอดีวนั นี้อยากเป็ นเสี่ ย”

“ .......................วุน่ มะพร้าว ข้าวโพด น้ าแดง” ผมตอบ จักรเลยตะโกนสัง่ ไปอีก

และก็มีเพือ่ นอีกหลายคนสัง่ ด้วย มิน่าล่ะจักรถึงบอกว่ามีเพื่อนหลายคน

จากนั้นพวกผมก็เดินออกมา เดินไปหาป้ าหวานที่มีนกั เรี ยนล้อมอยู่ 4 คน

พวกผมไปถึง น้ าแข็งใสของผมกับจักรได้พอดี แต่ของยูยงั ไม่ได้ และซี ซี่ที่มาสั่งที่หลังยังไม่ได้ครับ

“ หวาน เย็น ชื่นใจ” จักรว่ากินไปด้วย ป้ าสวยยิม้ ภูมิใจ

“ โอ้ พระเจ้า หล่อขั้นเทพ” ซี ซี่วา่ เพื่อนๆเลยพากันไปมอง ผูช้ ายร่ างสูงผิวขาว

ใบหน้าคมสะดุด้ ตารับกับริ มฝี ปากสี แดงธรรมชาติที่กาลังเดินมา

“ ในที่สุด ซี ซี่คนนี้ก็ได้เจอเนื้อคู”่ ซี่ ซี่พดู ยกหมัดขึ้นมาจริ งจัง

พี่วฒ
ุ ิ

“ ก็แค่หล่อ”(ยู)

“ มรึ งหล่อให้มนั ได้ครึ่ งเขาเถอะ”ซี ซี่กดั ทาหน้าเคลิม้ ฝันหวาน “ ดูดิ เขาเดินมาทางนี้แล้ว...ว้าวๆพระเทพบุตรของกรู ”

 ุ ิน่าจะเห็นผมตั้งแต่แรกเลยเดินลิ่วมาเลย
พี่วฒ

“ พี่...”

“ อย่าบอกหล่อขั้นเทพนัน่ พี่ชายจุม” ซี่ ซีถาม ผมเลยพยักหน้า แล้วพี่วฒ

ุ ิเดินมาจนถึงพวกผม

“ ไป กลับบ้าน” พี่วฒ
ุ ิบอก

“ สวัดดีครับ ผมชื่อสิ ทธิ อยูห่ อ้ งเดียวกันกับจุม” ซี่ ซีแนะนาตัว และยังพูดเสี ยงใหญ่ข้ ึนอีกด้วย

พี่วฒ
ุ ิหนั ไปมองใบหน้าเรี ยบเฉย ค่อยๆเปลี่ยนเป็ นคลี่ยมิ้

“ ........................หวัดดีครับ เรี ยกพี่วา่ พี่วฒ

ุ ินะ และคนอื่นๆล่ะ?” พี่วฒ
ุ ิถามจับแขนผมเอาไว้

“ ผมยู และนี่จกั รครับ” พูดจบทั้งยูและจักรก็ยกมือไหว้พี่วฒ

ุ ิ

“ มาวันแรกจุมก็ได้เพือ่ นเลย ยังไงก็ฝากจุมด้วยนะ เขาย้ายมาตอนมอ6พี่เป็ นห่วง”

“ครับ ผมจะดูแลยุง่ จุมแทนพี่เอง ไม่ตอ้ งห่วงนะครับ” (ซี่ ซี)

“ขอบใจสิ ทธิ์นะ แต่วา่ วันนี้พี่มีธุระ ต้องรี บไป ไว้วนั หลังค่อยคุยกัน” พี่วฒ

ุ ิพดู จบก็ดึงแขนให้เดินไป

จนถ้วยน้ าแข็งใสผมแทบหก

“ ไปนะ พรุ่ งนี้เจอกัน” ผมหันไปมอง จักร ยู ซี่ ซี

ผมปล่อยให้พี่วฒ
ุ ิลากแขนจนถึงรถ

“ เอาทิ้งไปซ่ะ ของข้างถนนสกปรก!” พี่วฒ

ุ ิสั่งแต่ผมเพิ่งกินได้นิดเดียวและอีกอย่างนี่ก็เป็ นเงินที่จกั รเลี้ยงเขาอีก

ยังไม่ได้ขอบใจด้วยซ้ า

“ อิดออดอะไร เอามานี่” พี่วฒ

ุ ิแย่งจากมือมือแล้วโยนลงถังขยะที่อยูไ่ ม่ไกลจากรถ
“ ถ้าอยากกินเดี๋ยวกรู พาไปกิน ร้านที่มนั สะอาดๆ” พี่วฒ
ุ ิบอก แต่ผมไม่เห็นว่าน้ าแข็งใสร้านป้ าหวานจะสกปรกตรงไหน

ถึงจะเป็ นร้านข้างถนนก็ตาม และผมก็กินร้านแบบนี้มาตลอดอยูแ่ ล้ว

“ .................. ...........รี บขึ้นรถ” พี่วฒ

ุ ิสั่งพร้อมทั้งเปิ ดประตูรถให้ผมเข้าไป

ในรถบนที่นงั่ ที่ที่ผมจะนัง่ มีถงุ ใบใหญ่มากวางอยู่

“ นัน่ ของมรึ งกรู ให้” พี่วฒ

ุ ิบอกผมเลยเอาถุงกระดาษวางบนตัก ในถุงกระดาษเป็ นแผ่นDVDบ้าง CDบ้าง

ผมหยิบขึ้นมาดูแผ่นหนึ่ง

ซี ตาร์สุดยอดเจ้าความเร็ ว...

“ กรู เห็นมรึ งชอบเลยซื้อติดมือมา”พี่วฒ

ุ ิบอกหลังจากที่ขบั รถออกมาจากซอยกาลังจะออกถนนใหญ่

ผมหยิบขึ้นมาดูอีก 2สามแผ่น มีแต่สารคดีสัตว์..........หมายความว่าทั้งถุงนี้เป็ นสารดคีสัตว์หมดเลย

ซื้ อติดมือแต่ซ้ือมาเยอะมากน่าจะ 40 ห้าสิ บแผ่นเป็ นอย่างน้อย

“ ผมชอบ?”

“ ใช่ ตอนที่อยูโ่ รงบาลกรู เห็นมรึ งดูในเคเบิล้ ” พี่วฒ

ุ ิบอก

มันทาให้หวั ใจผมพองโตที่พี่วฒ
ุ ิสงั เกตเห็นด้วยว่าผมชอบดูสารคดีสตั ว์

ุ ิเห็นก็คงเป็ นตอนที่ผมดูกบั แบงค์ตอนนั้นแน่ๆ มิน่าหลังจากนั้นพี่วฒ

และที่พี่วฒ ุ ิถึงเปิ ดแต่ช่องที่มีสัตว์

คงคิดว่าจะให้ผมดูจะได้ไม่เบื่อ

ผมดีใจมากครับ เอาแต่กม้ หน้ามองDVDในถุงจนถึงคอนโด

 บุพเพวายร้าย

20/2.

“จะไปไหน”พี่วฒ
ุ ิถามหลังจากที่เข้ามาในห้องแล้ว

“ จะไปเปลี่ยนเสื้ อแล้วมาทากับข้าวครับ” ผมตอบ วางถุงDVDไว้บนโต๊ะที่อยูห่ น้าโทรทัศน์

เดี๋ยวทากับข้าวเสร็ จแล้วจะมาดู

“ ไม่ตอ้ ง” พี่วฒ
ุ ิสั่ง และกระดิกนิ้วเรี ยกผม

“ ไม่ตอ้ งถาม บอกให้มาก็มา”

ผมเดินไปหาพี่วฒ
ุ ิและนัง่ ลงตามที่บอก

“ มานัง่ บนตักกรู ”

“ พี่วา่ ไงนะครับ!?” ผมถามตกใจหันไปมองพี่วฒ

ุ ิ

“ มานัง่ บนตักกรู ”พี่วฒ

ุ ิบอกพร้อมทั้งดึงแขน จับไหล่ผม ก่อนที่จะช้อนตัวผมขึ้นไปนัง่ บนตักจริ งๆ

“ ก้มหน้าทาไม” พี่วฒ
ุ ิถาม และที่ผมก้มหน้าก็เพราะผมอาย

“......................... ผะผม อาย” ผมบอกหันหน้าหนีเมื่อพี่วฒ

ุ ิกม้ หน้าลงมา

“ ทาไมต้องอายแค่นงั่ ตัก มากกว่านี้ก็ทามานับครั้งไม่ถว้ น”

 “ .........................”

“ รู ้ตวั รู ้เปล่าว่ามรึ งทายังไงตอนนี้” ผมส่ ายหน้าตอบว่าไม่รู้

“ กาลังยัว่ กรู ”

“ ไม่ ใช่ นะครับ!” ผมมองเงยหน้าขึ้นกลัวพี่วฒ

ุ ิเข้าใจผิด

“ พออย่างงี้แหละ เสี ยงดัง”

ผมก้มหน้าลงอีก แต่พี่วฒ
ุ ิเอานิ้วเชยปลายคางผมขึ้นมา

“ มรึ งไปเรี ยนวันเดียว วันเดียวมีเพื่อนเป็ นฝูง อย่าให้กรู นะว่าคิดจะสวมเขาให้กรู ...”

“ ไม่ครับ ผมไม่ทาแบบนั้นแน่”

“ ให้มนั จริ งเถอะ เพราะถ้ามรึ งทา............” พี่วฒ

ุ ิไม่ได้พดู จนจบ

แต่ดึงวงแขนที่โอบเอวผมรุ นแรงจนตัวผมกระแทกกับอกพี่วฒ
ุ ิเข้าอย่างจัง

ุ ิชนกันชัว่ ครู่ ก่อนที่ผมจะก้มลง ทว่าพี่วฒ

จมูกผมกับพี่วฒ ุ ิก็กม้ ลงเอียงใบหน้าจูบแก้มผม

“ .......................................” จูบที่แก้มแล้วเรื่ อยมายังปาก ปลายลิ้นเข้ามาในปากโดยผมยินยอม

ร่ างกายมันจะไปกล้าปฏิเสธได้ยงั ไงกัน?

ุ ิคอ่ ยๆแกะกระดุมเสื้ อนักเรี ยนผมช้าๆจนหมดทุกเม็ด แล้วล้วงเข้าไปในกางเกงของผม

มือพี่วฒ

“ อ๊ะ” มือผมจับมือพี่วฒ
ุ ิไว้

“ พะพี่ผมต้องไปทากับข้าว” ผมบอกหายใจเข้าออกเร็ วกกว่าปกติร่างกายเริ่ มร้อนผ่าว แต่บางครั้งมันก็เย็นอย่างเหลือเชื่อ

สับสน หวาดหวัน่ รสสัมผัส....

 “ ไม่ตอ้ ง เดี๋ยว ทุ่มพาออกไปกินข้างนอก” พี่วฒ
ุ ิบอกคราวนี้จูบผมรุ นแรงไม่ให้ผมได้พดู อีก

มือพี่วฒ
ุ ิสัมผัสน้องชายผมจนตอนนี้มนั ตั้งชัน

มืออีกข้างกาลังวนรอบทางเข้าช่องแคบ ก่อนที่เข้ามา ผมสะดุง้ เฮือกสะโพกยกขึ้นเหมือนรับรู ้ถึงนิ้วที่บุกรุ กเข้าไป

นิ้วพี่วฒ
ุ ิเข้านวลเน้นภายในจนผมสะท้านเสี ยวไปทั้งตัว

!? สองนิ้วแล้ว ร่ างกายผมบีบรัดรุ นแรงขึ้น ร่ างกายก็สั่นสะท้านขึ้นด้วย จนเมื่อนิ้วที่3 ร่ างกายผมก็สั่นไหวรุ นแรงขึ้น

ร่ างกายมันเหมือนเขื่อนที่เต็มจนล้นปรี่ ไม่อาจจะต้านแรงน้ าภายในไม่ให้ไหลทะลักออกมา

ผมปล่อยออกมาต้องเปื้ อนพี่วฒ
ุ ิแน่

“ อย่าบอกนะว่าจะไป..” พี่วฒ
ุ ิวา่ ยิม้ กริ่ ม แล้วเอาริ มฝี ปากได้รูปเลียคอผม จนมาถึงยอดอก

“ อะ อ้ า พี่ผะผม....อ๊ า” ผมปลดเปลื้องน้ าสี ขาวออกมา

“ มรึ งนี่เร็ วทุกที” พี่วฒ

ุ ิวา่ ไม่มีท่าทีโกรธ แล้วกระตุน้ นิ้วหนักๆภายในตัวผมอีก

ทั้งสามนิ้วทาหน้าที่ของมันตาที่เจ้าของมันต้องการ

“ อ้า” น้องชายผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งมันน่าอายมาก ผมซบใบหน้าลงกับไหล่พี่วฒ

ุ ิไม่กล้าสบตาพี่วฒ
ุ ิดว้ ยซ้ า

“ ถอดกางเกงออกดิ” พี่วฒ
ุ ิสั่ง แล้วเอานิ้วออกมาจากตัวผม ทาให้ผมรู ้สึกตัวเบาขึ้น

แต่ก็ยงั เหมือนมีอะไรอยูข่ า้ งในเพราะข้างในสะโพกยังคงบีบรัด

“ ............!?..........”

“ เร็ วๆ” พี่วฒ

ุ ิเร่ งผมเลยลุกขึ้นถอดกางเกงนักเรี ยนออก อายแทบจะมุดเพดานหนี

“ ........ชักช้า” พี่วฒ
ุ ิวา่ ดึงผมให้ไปนัง่ ตัก หันหน้าเข้าหาตัวพี่วฒ
ุ ิเหมือนเดิม
 ุ ิที่ตื่นตัวคับกางเกงอยูเ่ บื้องล่าง และตอนนี้ผมก็นงั่ ทับมันอยู่
พอไม่มีกางเกงผมก็สัมผัสได้นอ้ งชายพี่วฒ

“ ยกสะโพกขึ้น” พี่วฒ
ุ ิสั่งแต่จบั สะโพกผมยกขึ้นก่อนที่ผมจะทาตาม

ุ ิกก็ ารปลดซิปและเอาน้องชายที่พร้อมอยูแ่ ล้วขึ้นมา

แล้วพี่วฒ

!?

“ อย่าครับ!” ผมว่าแต่ไม่ทนั แล้วสะโพกผมถูกกดลงบนน้องชายพี่วฒ

ุ ิเต็มแรง

แม้วา่ สะโพกผมจะฝื นยกขึ้นมาตามสัญชาติญาณก็ตาม

“ อะ อะ” ผมกอดพี่วฒ
ุ ิแน่น ร่ างกายชื่นไปด้วยเหงื่อทั้งผมและพี่วฒ
ุ ิ

ร่ างกายภายในบีบรัดน้องชายพี่วฒ
ุ ิแน่นจนผมเจ็บและจุก

“ จุม โยก” พี่วฒ

ุ ิบอก แต่ผมไม่กล้าทา แค่น้ ีก็เจ็บจนไม่อยากขยับแล้ว ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรก

“ ....................” พี่วฒ
ุ ิจูบผมอีก แล้วมือก็กดสะโพกให้กินน้องชายร่ างกายพี่วฒ
ุ ิมากกว่าเดิม

ร่ างกายผมยิง่ เกร็งมากขึ้น ทั้งขา ทั้งแขน ทั้งส่ วนภายในที่ตอดรัดน้องชายพี่วฒ

ุ ิแน่นจนแทบจะกลายเป็ นเนื้อเดียวกัน

“ จะทาไม่ทา!” พี่วฒ
ุ ิขู่ ผมส่ ายหน้าอายก็อาย เจ็บก็เจ็บ แต่ก็ลองขยับดูนิดหน่อยแต่ไม่ไหวจริ งๆครับ เหมือนสะโพกมันสั่น

“ ถ้ากรู ทาเองมรึ งมรึ งจะว่ากรู ใจร้ายไม่ได้นะ” พี่วฒ ุ ิ ก่อนที่จะเอามือ ทั้ง 2

ุ ิวา่ ปิ ดปากผมด้วยริ มฝี ปากพี่วฒ

ข้างจับเอวผมแล้วดึงตัวผมขึ้น

!!? ดึงลงอีกครั้งจนมิดในคราวเดียว และอีกครั้ง และอีกครั้ง....

ุ ิแน่น (น้ าตาท่วมหน้า)

ผมส่ งเสี ยงครางไม่หยุด มือกอดคอพี่วฒ

ในตอนแรกมันก็เจ็บนิดๆแต่พอหลายครั้งมันก็รู้ดี เสี ยวสะท้านไปทั้งตัว แล้วผมปลดปล่อยออกมาอีก

 ตามด้วยพี่วฒ
ุ ิที่ฉีดน้ านั้นภายในตัวผม

“ แฮ่ กๆ” เสี ยงหายใจตามความเหนื่อยของผมและพี่วฒ

ุ ิ ตอนนี้เราหยุดนิ่งกันทั้งคู่

“อะ!?” พี่วฒ ุ ิยงั อยูใ่ นตัวผม

ุ ิผลักผมลงกับโชฟา ทั้งร่ างกายพี่วฒ

“พี่วฒ
ุ ิ ?”

“ อีกสักรอบแล้วกัน จะได้เจริ ญอาหาร” พี่วฒ

ุ ิวา่ จูบเนินอก.....

“.............................”

“ ตื่น ตื่นได้แล้ว” เสี ยงปลุกบวกแรงเขย่าทาให้ผมลืมตาขึ้น

ผมเผลอหลับไปหลังจากเสร็ จรอบ 2 ของพี่วฒ

ุ ิ....

“ ......................” ผมลืมตาตื่นขึ้นก็เห็นพี่วฒ
ุ ิกาลังจัดใส่ เสื้ อเชิ้ตแขนยาวอยูห่ น้ากระจกซึ่งเป็ นห้องของผม

“รี บๆเลยมรึ งจะ 2 ทุ่มแล้ว” พี่วฒ

ุ ิวา่ โยนเสื้ อกับกางเกงลงบนเตียงให้ผม

เสื้ อสี ขาวกับกางเกงยีน

ผมรับมาลงจากเตียงเอาผ้าห่มห่อตัวจะไปเปลี่ยนในห้องน้ า เท้าที่แตะพื้นทาให้ขาสัน่
 “ จะไปไหน?”

“ ห้องน้ าครับ” ผมบอก “ จะอาบน้ าและเปลี่ยนชุดในนั้นเลย จะได้เร็ วๆ”

“ ไม่ตอ้ งกรู เช็ดตัวให้แล้ว ไม่ตอ้ งอาบอีก”

ุ ิเช็ดตัวให้ผม...ดีใจครับ...ถึงแม้วา่ จะทาเพราะรี บก็ตาม

พี่วฒ

“ ครับ” ผมตอบจะเข้าห้องน้ าไปใส่เสื้ อ

“ แล้วมรึ งจะไปไหนอีก” คราวนี้พี่วฒ

ุ ิยนื กอดอกถามผม

“ใส่เสื้ อครับ”

“ แล้วจะไปทาไมห้องน้ า รี บเปลี่ยนตรงนี้เดี๋ยวนี้เลย”

“ แต่วา่ ผม................” อาย

“ เร็ วๆ อย่าให้กรู ตอ้ งไปจับมรึ งยัดใส่ เสื้ อ!” พี่วฒ

ุ ิบอกตั้งท่าจะเดินมา ผมรี บถอยครับ

“ ครับ เดี๋ยวผมจะรี บใส่ ตรงนี้” ผมบอก

“ แล้วผ้าห่ม มรึ งเอาไปทาอะไร งี่เง่า” พี่วฒ

ุ ิวา่ ดึงผ้าห่มที่ผมเอาคลุมตัวเอาไว้ แล้วโยนลงบนเตียง

ก่อนที่จะหันมามองผมที่เอาเสื้ อปิ ดน้องชายเอาไว้

“ มรึ งไม่ตอ้ งอายกรู เห็นของมรึ งหมดไส้หมดพุงแล้ว รี บใส่ เสื้ อแล้วตามออกมา ให้เวลา 1 นาทีไม่เสร็ จ

....กรู จะกินมรึ งแทนข้าว” พี่วฒ

ุ ิบอกเดินออกจากห้อง ผมรี บไม่รอช้ารี บใส่ เสื้ อ ติดกระดุมไปด้วยตาก็มองนาฬิกา

ตามด้วยกางเกง แล้ววิง่ ออกไป

“..........................” ออกไปนอกห้อง พี่วฒ
ุ ิยนื มองนาฬิการออยูแ่ ล้ว ....น่าจะทัน......

“ 1 นาที 20 วิ” พี่วฒ

ุ ิบอก แต่วา่ ผมดูนาฬิกาตลอด ไม่น่าจะถึง ตอนที่ผมออก 45 วินาทีเท่านั้นเอง

“ แต่วา่ ตอนที่ผมออกมา..”

“ อย่ าเถียง!”

“...................” ผมเงียบไม่กล้าแก้ตวั

“ เวลามันเริ่ มตั้งแต่ที่กรู บอกมรึ งโน่น” พี่วฒ

ุ ิบอกแล้วเดินมาหาผมที่ยนื กาชายเสื้ อแน่น

“ หลับตาทาไม?”

“........................”

“..............................ทาไม!”

“ ผมกลัว” ผมบอกขอบตามันร้อนขึ้นมาอีกแล้ว มันเป็ นการเตือนว่าน้ าตามันจะไหลเร็ วๆนี้

“ กลัวกรู ”

“ครั บ” ผมบอกพยักหน้า

“ .......................”

“.................................”

“ กลัวที่กรู เอามรึ ง..........”

“..............” ผมพยักหน้าตอบอีก

“ ทาไม...”
 “ ..........................................” พี่วฒ
ุ ิถามธรรมดาแต่ผมซึ่งเป็ นที่ตอบกกลับต้องคิดหนัก

“ ถามว่ าทาไม!”พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงกระชากแขนผมจนผมเซถลาไปข้างหน้าเกือบจะชนตัวพี่วฒ
ุ ิ

“ มันเจ็บครั บ และยิ่งเวลาที่ทาหลายครั้ ง มันก็ยิ่งเจ็บ พอทาเสร็ จเวลาเดินมันก็เหมือนมีอะไรอยู่ข้างไหน ขาก็สั่น

ปวดไปทั้งสะโพก...ถ้ าพี่ทาแรงๆตรงนั้นมัน...ก็แส..บ ด้ วย ... ..” พอพี่วฒ

ุ ิข้ ึนเสี ยงหน่อย ผมก็ตอบน้ าไหลไฟดับรวดเร็ ว

ุ ิจะโกรธ ไม่พอใจ ถึงจะอายมากแต่ก็พดู

กลัวว่าพี่วฒ

“ ................... ............ แล้วอะไรอีก?”

“ ....................” ผมไม่กล้าตอบแล้ว ทั้งหน้าร้อนไปหมด

“ แล้วมรึ งรู ้สึกดีไหม?”

“ ......................... ก็.....บ้างครับ” ผมตอบก้มงุดหน้าจนคางชิดตัว ผมไม่น่าพูดเรื่ องแบบนี้ออกไปเลย

แต่ถา้ ไม่ตอบเดี๋ยวพี่วฒ
ุ ิโกรธ ยอมอายดีกว่าเจ็บตัว

“ ก็แค่น้ นั ” พี่วฒ
ุ ิวา่ ดึงแขนผมให้เดินตาม โดยที่พี่วฒ
ุ ิไม่ได้ทาอะไรมากว่านั้น

โล่งอก

“............................”

บุพเพวายร้าย

21.
 พี่วุฒิพาผมไปกินข้าวเหมือนที่พดู ไว้ เป็ นร้านที่นดั ไว้กบั พีแ่ บงค์ และพี่ชนะ เป็ นร้านคล้ายๆสวนอาหารครับ

มีตน้ ไม้ค่อยข้างเยอะหากเทียบกับร้านอื่นๆ ในร้านแข่งออกเป็ น 2 ส่ วน คือส่ วนด้านในร้าน ซึ่ งข้างในจะมีเวทีดว้ ย

แต่ดา้ นนอกหรื ออีกโซนที2

่ ก็เห็นครับ เพราะร้านเป็ นแบบเปิ ดโล่ง แบบเรื อนไทยสมัยก่อน แต่สไตล์ร้านเป็ บแบบโมเดิล

“ นัดไว้ทุ่มครึ่ งแต่มา 2 ทุ่มกว่า” พอไปถึงพี่ชนะก็พดู ขึ้น พร้อมกับผมและพี่วฒ

ุ ินงั่ ลง

บนโต๊ะไม้สี่เหลี่ยมจัตุรัส อาหารถูกสัง่ รอไว้ และมีร่องรอยการกินไปบ้างแล้ว

“ มันนอนไม่ยอมตื่น นี่ถา้ กรู ไม่ปลุกคงถึงเช้า” พี่วฒ

ุ ิวา่ พี่ชนะและพี่แบงค์เลยหันมามอง ผมเลยเอาแต่กม้ หน้า

“ มรึ งทาอะไรน้องเขาล่ะสิ ” พี่ชนะพูด

“ เออ” พี่วฒ
ุ ิตอบหน้าตาเฉย

“.........................” หน้าผมร้อนลามลงไปถึงคอเลยครับ

“ขอบคุณครับ” ผมบอกเมื่อบริ การยืน่ เมนูให้ผมและพี่วฒ

ุ ิ

“ เอาเลยจุม สัง่ เลยนะวันนี้พี่แบงค์เขาเลี้ยงฉลองโสด” พี่ชนะบอก ผมเลยหันไปมองพี่แบงค์

 ...ฉลอง ....โสด...

“...............................”

“ แค่น้ ีก็พอแล้วครับ” ผมบอกไม่ได้เปิ ดเมนูต้ งั แต่แรก เพราะกับข้าวบนโต๊ะก็ 6 เจ็ดอย่างแล้ว

ผมพยักหน้าขอบคุณสาวเสริ์ ฟที่วางจานข้าวผมลงตรงหน้าผม พี่ชนะบอกว่าสั่งไว้ต้ งั แต่พวี่ ฒ

ุ ิโทรมาบอกจะถึงแล้ว

“ พอไม่ได้ มีคนเลี้ยงทั้งที่ตอ้ งเอาให้คมุ ้ ” พี่ชนะบอกตักหมูกระทิใส่ จานข้าวผม “ กินเยอๆ จะได้มีแรงรับมือไอ้วฒ

ุ ิ” (ยิม้ )

“ เอาอะไรสัง่ เลย ไม่ตอ้ งเกรงใจพี่” พี่แบงค์บอก

“ ผมกินอะไรก็ได้ครับ” ผมตอบ “ เพราะถ้าเหลือแล้วเสี ยดาย”

“ เหลือก็ทงิ้ จะกินอะไรก็สงั่ ” พี่วฒ

ุ ิบอกผม แล้วสัง่ อาหารเพิ่ม อีก 3 อย่าง

“ ...........................”

“ เงียบ เงียบ นี่มรึงจะยัว่ โมโห...”

“ เอาว่ะวุฒิ พอเถอะ กรู ไม่เห็นว่าน้องเขาจะยัว่ โมโหมรึ งตรงไหน”

พี่ชนะพูดดึงเมนูจากมือผมและมือพี่วฒ
ุ ิแล้วส่งให้บริ กรว่าไม่สงั่ อะไรเพิ่มแล้ว

“ …ไอ้แบงค์มนั เลิกกับแฟนทั้งที ไอ้วฒ

ุ ิไปร้องเพลงฉลองให้มนั หน่อยดิ” พี่ชนะพูดขึ้นหลังจากที่พวกผมกินไปได้สักพัก

“ ทาไมกรู ตอ้ งร้อง ให้มนั ไปร้องเองดิ มันเลิกเองอย่ามาเดือดร้อนเพือ่ น” พี่วฒ

ุ ิบอกตักต้มยากระดูกอ่อนใส่ จานให้ผม

ซึ่ งตอนนี้ในจานกับข้าวผมมีอาหารเต็มไปหมด ทั้งพี่แบงค์ พี่ชนะตักให้ดว้ ยแล้ว ผมกินแทบไม่ทนั

ผมยังไม่ตกั อาหารเองเลยด้วยซ้ า
“ ไงพูดงี้วะ ข้าวที่มรึ งกิน ข้าวที่เมียมรึ งกิน ก็เงินไอ้แบงค์มนั ยังว่าเดือดร้อนอีก”

“ ก็มนั จริ ง คบกันไม่ถึง 2 เดือนด้วยซ้ า” พี่วฒ

ุ ิพดู ตักไข่เจียววุน่ เส้นทรงเครื่ องใส่ จานผมอีก

“ ประโยคนี้ออกจากปากมรึ งแล้วมันแปลกๆว่ะ เพราะมรึ งยิง่ กว่าไอ้แบงค์อีก อาทิตย์เดียวมรึ งยังเลิก”

“ นัน่ กรู ไม่ได้คบ แค่คู่นอน อย่าเอามารวม”

“ เออ กรู ลืมไป”(พี่ชนะหัวเราะ)

“ ว่าแต่วา่ ทาไมอยูด่ ีๆมรึ งถึงเลิกว่ะ แบงค์” พี่วฒ

ุ ิถามตักผัดหอยใส่จานผมอีก

ผมแทบจะสาลักเพราะอยูใ่ นจานก็แทบจะกินไม่หมด

“ เพราะกรู มนั ไม่รักดี” พี่แบงค์พดู จริ งจังมาก จนพี่วฒ

ุ ิและพี่ชนะเงียบ บรรยากาศชวนอึดอัดเข้าครอบง้ าอย่างรวดเร็ ว

“.........................” รู ้สึกว่าบรรยากาศมันอึดอัดมาก ผมก้มกินข้าวต่อไปเงียบๆ

-เงียบ-

“ เอาล่ะ เอาล่ะ ไปเลยไอ้วฒ

ุ ิร้องเพลงฉลองโสดได้แบงค์มนั หน่อย กรู อยากฟังเพลงเพลงหนึ่งที่มรึ งร้องคราวที่แล้ว

ตอนไปคาราโอเกะ” พี่ชนะพูดกาจัดความเงียบ

“ เพลงอะไร?” พี่วฒ
ุ ิถาม

“ เอาหูมานี้” พี่ชนะบอกแต่พี่วฒ
ุ ิไม่ทาตาม พี่ชนะเลยโน้มตัวกระซิ บหูพี่วฒ
ุ ิแทน
“ ................ไม่กรู ไม่ร้อง”

“ หรื อว่ามรึ งอาย”

“ อายอะไร”

“ ก็อายเมียมรึ งไง” พี่ชนะว่าหันมาทางผม แล้วหัวเราะ

“ ทาไมกรู ตอ้ งอาย แค่กรู ไม่อยากร้อง วันนี้ไม่มีอารมณ์”

“ เอาน่า เพือ่ ไอ้แบงค์ กรู เองก็เอาตัวเข้าแลกดีดกีตาร์ให้มรึ งด้วย”

“ ........................” พี่วฒ
ุ ิมองพีแ่ บงค์ แล้วมามองผม ก่อนที่จะเดินออกไป โดยมีชนะเดินตามไปติดๆ

“ ...............................?” พี่แบงค์ตกั ไก่ทอดใส่ จานผม

และในจานก็ยงั มีกบั ข้าวอยูซ่ ่ ึ งแทบจะล้นจานจนไม่รู้วา่ จะกินอะไรก่อนดี รู ้แต่วา่ มันรวมกันไปหมดแล้ว

“ ขอบคุณครับ แต่ไม่ตอ้ งตักให้อีกแล้วนะครับ เยอะแล้ว” ผมบอกตักไก่ที่พี่แบงค์ตกั ให้ เข้าปาก

“ จุมน่าจะกินเยอะๆนะ รู ้ไหมว่าผอมลง”

“............” ผมพยักหน้าว่ารู ้ เพราะแม่ก็ทกั ว่าผมผอมลง

“ แล้วที่โรงเรี ยน มีปัญหาอะไรไหม?” พี่แบงค์ถาม

“ ดีมากเลยครับ ผมมีเพื่อนแล้วด้วย วันนี้กช็ วนผมไปกินน้ าแข็งใสหน้าโรงเรี ยน”

ผมบอกดีใจที่มีเพือ่ นตั้งแต่วนั แรกที่ไปโรงเรี ยน

“ ดีแล้วล่ะ ....”
 ในร้านมีเสี ยงปรบมือดังขึ้น ผมมองไปยังเวที พี่วฒ
ุ ิยนื ถือไมล์ ส่ วนพี่ชนะคล้องสายกีตาร์ ข้างๆมีพีธีกรถือไมล์กาลังถาม

พีธีกร: วันนี้ทราบว่ามาที่ร้านเรา เพื่อฉลองโสดให้เพือ่ น ไม่ทราบว่าเป็ นคนไหนครับ? พีธีกรถาม ซึ่ งน่าจะรู ้เรื่ องอยูแ่ ล้ว

เพราะพี่ชนะน่าจะบอกว่าสาเหตุที่ข้ ึนไปร้องเพลง แต่พีธีกรก็ถาม เพือ่ ความบันเทิงของแขกคนอื่นด้วย

พี่ชนะ: ไม่ใช่เรา 2 คนหรอกครับ (พี่ชนะจับมือพี่วฒ

ุ ิที่ถือไมล์ไปพูด ยิม้ แป้ น)

พีธีกร: แล้วคนไหนครับ?

พี่ชนะไม่ตอบแต่โบกมือให้พวกผม

หมับ!

พี่แบงค์จบั มือผมแล้วโบกตอบพี่ชนะที่อยูบ่ นเวที พีธีกรก็โบกมือกับพี่ชนะด้วย

ผมดึงมือตัวเองกลับมาทันที .....พร้อมทั้งเอามืออีกข้างมาลูบรอยที่พี่แบงค์จบั เมื่อกี้

สั่น อยากจะร้องไห้...แต่ก็พยายามตั้งสติไว้ บอกตัวเองว่าไม่เป็ นไร นี่พแี่ บงค์ นี่คือพี่แบงค์.....นี่คือพี่แบงค์

พีธีกร: รู ้สึกว่าจะหล่อกันทั้งกลุ่มเลยนะครับ

พี่ชนะ: ไม่ใช่หล่อนะครับ จริ งใจด้วย(ทามือเป็ นหัวใจแนบไว้ที่อก)

พี่ชนะพูดจบก็มีเสี ยงตบมือและเสี ยงโห่ร้องให้ครื้ นเครง พี่ชนะเลยโค้งคานับก่อนที่ดีดกี่ตาร์คีสูง 1 ครั้ง

และแล้วพี่ชนะก็ดีดกีตาร์ โดยที่วฒ
ุ ิยงั ไม่ร้อง แต่นงั่ ลงบนเก้าอี้ที่พีธีกรเมื่อกี้ยกจากหลังเวทีมาให้
[พี่วฒ
ุ ิ : .........................................................ยอมก็ยอมไม่มีอะไรจะแก้ตวั

.............................

เพลงEพี่วฒ
ุ ิร้องเจ้าค่ะ ต้องกดฟังนะเจ้าค่ะ(มีปัญญาทาได้แค่น้ ีแหละค่ะ ว่าจะใส่ เพลงแบบอื่นแล้ว แต่ไม่สามารถ)

(พอพี่วฒ
ุ ิร้อง คนทั้งร้านก็ปราบมือครับ)

ยอมก็ยอม ไม่มีอะไรจะแก้ตวั

ที่ใจน่ะกลัวว่าเธอจะไปมีใคร

อันที่จริ งกับเธอก็อยากจะไว้ใจ

แต่ใจอีกใจ ก็คอยแต่แอบสงสัย

รู ้ตวั ดีมนั น่าเบื่อ ที่ฉนั ไม่ยอมจะเชื่อใจ

แต่ทายังไงก็ยงั ไม่หาย
 ก็คาว่ารักนั้นทาฉันบ้า

แค่อยากได้ยนิ เสี ยงของเธอโทรมา

และอยากจะใช้เวลาดีๆแค่เพียงกับเธอ

ถ้าหากไม่รักก็คงไม่บา้ ถ้าไม่โทรหาไม่คิดจะเจอ

ก็ใจมันรักมันหลงแต่เธอ ให้ทายังไง

(มีผหู ้ ญิงเอาดอกไม้ไปให้พวี่ ฒ
ุ ิดว้ ยครับ ไม่ใช่คนเดียวแต่ถึง 3 คน

พี่แบงค์เลยยืน่ ดอกกุหลาบที่อยูแ่ จกันแก้วบนโต๊ะให้ผม แล้วบอกเอาไปให้พี่วฒ

ุ ิ แต่ผมส่ ายหน้า บอกว่าไม่ไป)

ก็คาว่ารักนั้นทาฉันบ้า

แค่อยากได้ยนิ เสี ยงของเธอโทรมา

และอยากจะใช้เวลาดีๆแค่เพียงกับเธอ

ถ้าหากไม่รักก็คงไม่บา้ ถ้าไม่โทรหาไม่คิดจะเจอ

ก็ใจมันรักมันหลงแต่เธอ ให้ทายังไง ….

ุ ิกร็ ้องจบลง คนตบมือให้ดงั กว่าครั้งแรกมาก ทั้งพี่วฒ

แล้วเพลงพี่วฒ ุ ิและพี่ชนะเดินลงมาโดยพี่ชนะโบกมือบายๆตามหลัง

ผมหันหน้าจากเวทีมายังอาหารบนโต๊ะและกินต่อ ไม่รู้วา่ ผมคิดไปเองหรื อเปล่าว่าตลอดเวลาที่พี่วฒ

ุ ิร้อง
 พี่วฒ
ุ ิเอาแต่จอ้ งผมตลอดเวลา...

“จุม”

“ ครับ”

“ งั้นพี่ให้” พี่แบงค์บอกพร้อมยืน่ ดอกไม้ดอกเมื่อกี้ที่บอกให้ผมเอาไปให้พี่วฒ

ุ ิให้ผม

“ ...ให้ผม?”

“ ......................” พี่แบงค์พยักหน้า ผมรับมาอย่างงงๆว่าให้ผมทาไม

พี่วฒ
ุ ิและพี่ชนะเดินมาถึงโต๊ะแล้ว

“ เป็ นไงว่ะแบงค์ ซึ้งไหมที่เพื่อนร้องเพลงให้” พี่ชนะถาม พร้อมยกแก้วน้ าขึ้นกินเกือบหมดแก้ว

“ จะไม่ซ้ ึ งก็ตรงที่มรึ งถามและเลือกเพลงนี้แหละ ไม่เห็นมันจะเกี่ยวกับความโสดตรงไหน?” พี่แบงค์วา่

“ สาดดดดดดดดดดดดกรู อุตสาห์”

“ ไปเอาดอกไม้เขาทาไม อยากได้ ทาไมไม่บอก!” พี่วฒ

ุ ิวา่ ดึงดอกไม้จากมือผมไปใส่แจกันไว้เหมือนเดิม

ุ ิวา่ พีแ่ บงค์ให้

ผมสบตากับพีแ่ บงค์ไม่รู้เหมือนกันว่าทาไมไม่บอกพี่วฒ

“ เอานี่ เดี๋ยววันหลังซื้อให้ใหม่” พี่วฒ

ุ ิวา่ ยืน่ ดอกไม้ 5 ดอกให้ผม เป็ นดอกไม้ที่ได้รับตอนอยูใ่ นเวทีเมื่อกี้

ซึ่ งมันก็เป็ นดอกไม้ในแจกันเหมือนกัน แต่ผมก็รับมา

“ ไม่ตอ้ งหรอกครับ”

“ กรู จะซื้อ มรึ งจะทาไม ไม่อยากได้ก็ตอ้ งเอา เอาไปทิ้งล่ะน่าดู” พี่วฒ

ุ ิวา่ ตักไก่ทอดใส่ จานผม ไม่แค่น้ นั

ยังตักไข่ทอดวุน่ เส้นใส่ จานผมเพิม่ อีกทั้งที่ในจานผมยังมีอื่นๆอีกเพียบ

 “ พี่ไม่ตอ้ งเพิ่มแล้วนะครับ ผมจะอิ่มแล้ว” ผมบอก แต่ความจริ งผมอิ่มแล้วต่างหาก

“ กรู จะให้มรึ งอีก และมรึ งต้องกินให้หมดด้วย กรู อยากกอดคนไม่ใช่กระดูก!” พี่วฒ

ุ ิบอกหันมาจ้องหน้าผม

พร้อมทั้งขู่ทางสายตา

คาว่ากอดทาให้ผมอายจนหน้าอุ่นขึ้น

“ ผม จะอิ่มแล้ว”

“ อิม่ แล้วไง!” พี่วฒ

ุ ิพดู แล้วยกจานไก้ทอดตะไคร้ข้ นึ มาก่อนที่จะเทลงบนจานข้าวผมจนหมด

“ ......กิน.....ให้ หมด!............”

ถ้าให้ผมกินหมด ผมคงต้องอ้วกแน่ๆในจานก็ไม่ใช่นอ้ ยๆ

“ ..............วุฒิ กรู รู้วา่ มรึ งหวังดี แต่นอ้ งเขา....”

“ ขอร้องแบงค์ อย่ายุง่ ” พี่วฒ

ุ ิพดู ไม่ได้หนั หน้าไป เพราะเอาแต่จอ้ งหน้าผม

“....................................”

“ กิน!” ุ ิสงั่ เสี ยงแข็ง ผมหันกลับมามองจานข้าวที่มีกบั ข้าวกองพูน แล้วลงมือกินเงียบๆ

พี่วฒ

“ จุม ถ้ากินไม่หมดก็ไม่ตอ้ งกิน ไอ้วฒ

ุ ิมนั เห็นจุมผอมเลยอยากกินเยอะๆก็เท่านั้นแหละ”

พี่ชนะว่าเอาช้อนตักไก่ทอดจากจานผมไป 4 ชิ้น

“ ไอ้ชนะนี่มรึ งแย่งไก่เมียกรู !”

“ ก็มรึ งเล่นเทหมด แล้วมรึ งจะได้กรู กินอะไรล่ะ?” พี่ชนะว่าหน้าเฉยเคี้ยวในปากแล้วยักไหล่

ุ ิต่อล้อต่อเถียง พี่แบงค์ก็ตกั ไก่ในจานผมไปหลายชิน้

ตอนที่พี่ชนะและพี่วฒ
 “ มรึ งก็เหมือนกัน ไอ้แบงค์หยุดเลย เซี้ ยนะพวกมรึ งอยากกินก็สั่งเพิ่มสิ วะ”

“ น้องเขากินไม่หมดหรอก ตอนที่พวกมรึ ง 2 คนขึ้นไปร้องเพลง จุมก็กินเยอะแล้ว กินหมดนี่ได้ทอ้ งได้แตกตาย” พี่แบงค์พดู

ผมคิดว่าผมคงไม่ทอ้ งแตกหรอกแต่จะอ้วกมากกว่า

“ กินบ้าอะไร ข้าวไม่พร่ องสักเม็ด” พี่วฒ

ุ ิวา่ พี่ชนะเลยตอบว่า ‘มรึ งลองนับดูแล้วเหรอ’ แต่พี่วฒ
ุ ิไม่ได้สนใจ

“ จะให้กินข้าวได้ไง แค่กบั ข้าวก็พนู จานจนกินแค่กบั ข้าวก็อิ่มจนจะอ้วก ทั้งกรู ทั้งมรึ ง ทั้งไอ้-

นะที่พากันตักให้ไม่ย้งั มือก่อนหน้านี้” พี่แบงค์พดู ช่วยผม

“ ก็ได้ ด็ได้ พูดช่วยมันอยูไ่ ด้ กินหมดแค่ในจานก็พอ”

“ ไม่ใช่เว้ยไอ้วฒ
ุ ิตอ้ งพูดว่า กินแค่อิ่ม ไม่ตอ้ งฝื น” (พี่ชนะ)

“ หมดในจาน” พี่วฒ
ุ ิหนั มาพูดกับผม ผมพยักหน้าตอบตักข้าวกินต่อไป และพยายามตักให้คาใหญ่ที่สุดจะได้หมดเร็ วๆ

“ ..............................”

“ จุมเพลงเพราะไหม?” พี่ชนะถาม ผมพยักหน้าตอบเพราะข้าวเต็มปาก คงด้วยเสี ยงพี่วฒ

ุ ิเพราะอยูแ่ ล้วด้วย

“ หมายความก็ดีดว้ ยใช่ไหม?” พี่ชนะถามต่อ ผมก็ได้พยักหน้า อยากตั้งใจกินข้าวให้หมดมากว่า ก่อนที่จะกินไม่ลง

พรึ่ บ!

!?

ขณะที่ผมกาลังกิน พี่แบงค์ก็เอาจานข้าวผมออกไป

“ อิ่มก็พอ ไม่ตอ้ งฝื น”

 “ ไอ้แบงค์!”

“ ....วุฒิ ข้าวมีไว้กิน ไม่ได้ไว้ทรมานคน” พี่แบงค์วา่ แล้วโบกมือเรี ยกพนักงานเสริ์ ฟให้มาเอาจานข้าวผมไปเก็บ

“ .............................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบวางช้อนกับจานเสี ยงดัง คงจะไม่กินต่อแล้ว

เพราะก่อนที่พนักงานเสริ์ ฟคนดังกล่าวจะกลับพี่วฒ
ุ ิก็ให้เอาจานพี่วฒ
ุ ิไปด้วย

“ เออ..คือว่าอิ่มกันแล้วไปไหน ต่อ.....”

“ .........................” ไม่มีใครตอบ พี่วฒ

ุ ินงั่ เฉยๆ พี่แบงค์กินต่อเงียบๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ เอ้ยวันนี้วนั ดีนะ..... อย่าทาให้เสี ยบรรยากาศสิ วะ่ ” พี่ชนะพูดพร้อมตบไหล่ ทั้งพี่วฒ

ุ ิและพี่แบงค์ พี่วฒ
ุ ิปัดมือพีช่ นะออก

ในขณะที่พี่แบงค์กินข้าวเงียบๆเหมือนเดิม

“ งั้นไปแดกเหล้าเคล้านารี หรื อบุรุษตามสะดวกกัน แต่ไอ้วฒ

ุ ิมนั มีเมียแล้วแค่แดกเหล้าก็พอ”

พี่ชนะชวนเสี ยงครื้ นเครงเกินปกติ

“ ก็ดี...” พี่วฒ
ุ ิและพี่แบงค์พดู พร้อมกัน พี่แบงค์เงยหน้าขึ้นมา ก่อนที่จะยิม้ ที่มุมปาก เหมือนคาพูดเมื่อกี้

มันขจัดความรู ้สึกเมื่อกี้หมดไป

“ ก็ดี ก็ดี งั้นรี บแดกข้าวกัน” พี่ชนะพูดแต่วางช้อนแล้ว พี่แบงค์เองก็เช่นกัน สุ ดท้ายพี่ชนะก็เรี ยกเช็ดบิล

เพราะไม่มีใครกินแล้ว

“ ไปที่เดิมป่ ะ?” (พี่ชนะ)

“ เออ ที่เดิมก็ดี “ (พี่วฒ

ุ ิ)
 “แล้วจุมไปด้วยป่ ะ?” พี่ชนะถาม หันมามองผม

“ พรุ่ งนี้มนั ต้องไปโรงเรี ยน ไปไม่ได้หรอก”

“ มีเรี ยน หรื อมรึ งหวง” พี่ชนะว่า สายตาคมๆพี่วฒ

ุ ิตวัดไปหาพี่ชนะ

ทว่าพี่ชนะหันไปมองสาวที่เดินผ่าน ผมเห็นแล้วยังขนลุกแทน

“ งั้นมรึ งจะไปส่งจุมก่อนใช่ป่ะ ถ้างั้นไปรวมกับพวกกรู ที่ผบั เลยแล้วกัน?” พี่แบงค์ถาม

“ งั้นแหละ”

“ ...........................”

พี่แบงค์จ่ายเงินเรี ยบร้อยแล้ว พวกผมก็ออกมา พี่ชนะไปกับพีแ่ บงค์ ส่ วนพี่วฒ

ุ ิไปส่งผมที่คอนโด

ุ ิก็ตามผมขึ้นไปบนห้องด้วย ผมนึกว่าจะมาส่ งผมที่คอนโดแล้วไปเลยเสี ยอีก

มาถึงคอนโดพี่วฒ

“ ใครมาเคาะประตูไม่ตอ้ งเปิ ด นอกจากกรู ” พี่วฒ

ุ ิสงั่

“ครับ”

“ ห้ามมรึ งออกไปไหน และถ้ามรึ งมีอะไรต้องโทรหากรู ”

“ครับ” ผมรู ้สึกเหมือนตัวเองเป็ นเด็ก แล้วพ่อกับแม่กก็ าลังจะออกไปข้างนอก

ุ ิก็เดินไปที่ประตู แต่แล้วก็เดินกลับมาอีก
เมื่อสัง่ ผมเรี ยบร้อยแล้วพี่วฒ

“ มีอะไรครับ”

“ หอมแก้มกรู ดิ”

“ !?... ทาไมครับ”
 “ ไม่ตอ้ งถาม กรู บอกให้ทาก็ทา” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงห้วน เดินมาหยุดตรงหน้าแล้วเอียงหน้าลงมา

ตัวผมร้อนมากๆเลยครับ ร้อนวูบวาบจนตาลาย

“ เร็ วๆ”พี่วฒ
ุ ิเร่ งเสี ยงเข้ม ร่ างกายผมก็ปฏิบตั ิตามอย่างรวดเร็ วด้วยความกลัว

และมันไม่เหมือนหอมแก้มแต่เหมือนเอาหน้าผมไปชนกับแก้มพี่วฒ
ุ ิกว่า

“ อย่ารุ นแรงดิ แก้มกรู ช้ าหมด” พี่วฒ

ุ ิวา่ ยิม้ แปลกๆ ผมเขินครับ “ ขอโทษครับ”

“ จะยกโทษให้กไ็ ด้ แต่วา่ มีขอ้ แม้....” ผมเงยหน้าขึ้นฟังว่าข้อแม้นนั่ คืออะไร

“ มรึ งต้องให้กรู หอมคืน”

“....0.0......” ผมตกใจครับ แต่พอพี่วฒ

ุ ิโน้มหน้าลงมาก็หลับตาลง

ุ ิสัมผัสแก้มผมแม้บางเบาแต่มนั ก็ทาให้ร่างผมสะท้านได้
ริ มฝี ปากพี่วฒ

นุ่มนวล…..

“ .............................”

ุ ิห่างจากแก้มไปแล้วจึงค่อยๆลืมตาขึ้น นัน่ มันพอดีกบั ที่พี่วฒ

ผมรับรู ้แล้วว่าริ มฝี ปากพี่วฒ ุ ิปิดประตูออกไป

ประตูหอ้ งปิ ดไปแล้ว แต่ผมยังมองค้างอยูแ่ ละมือผมก็จบั แก้มที่ยงั เหลือรอยสัมผัสจากพี่วฒ

ุ ิ

“ ..................................”

ผมยิม้ และวิ่งไปเอาหัวหมุดหมอนในห้องคนเดียว

พี่ครับ......ผมรู ้สึกดีจงั
 แบบยาวๆ

1. จุม-จุมฟ้ า

2. วุฒิ-วรวุฒิ

3. บับบัน-ปรัชญา

4. ธี-ธีรทัต

5. แม่จนั ทร์-เคียงจันทร์

6. วัช-วชิระ

7. แพร-แพรพลอย

8. แบงค์-เทวา

9. ชนะ-ชนะชัย

10. จักร-จักรดาว

11. ยู-สัจจา

12. ซี ซี่ – สิ ทธิชยั

 13. กันต์-กันยา

14. เม-เมษา

บุพเพวายร้าย

22.

นาฬิ กา ปลุกดังจากมือถือ ปลุกผม 6 โมงเช้าตามที่ผมตั้งไว้ พอจะขยับตัวก็รู้วา่ กาลังโดนพี่วฒ

ุ ิกอดอยู่

พอผมจะแกะออกก็ส่งเสี ยงไม่พอใจในลาคอ แต่ยงั คงไม่รู้สึกตัว(เหม็นกลิ่นเหล้าคลุง้ )

ผมพยายามแกะมือและยกแขนพี่วฒ
ุ ิออกช้าๆ และเบามือที่สุด ก่อนที่จะหลุดมาได้

ุ ิตื่น ท่าทางจะเพิง่ ได้นอน เพราะตอนตี 3

ดีนะครับที่เสี ยงนาฬิกาปลุกเมื่อกี้ ไม่ทาให้พี่วฒ

กว่าๆผมตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ ายังไม่กลับมาเลย

ุ ิก็คว้านหาตัวผม(น่าจะไม่รู้สึกตัว) เห็นแบบนี้แล้วยังกะเด็กหาตุ๊กตา หรื อหมอนข้างเลยครับ

พอผมลุกออกได้มือพี่วฒ

ผมเลยเอาหมอนข้างไปวางไว้ใกล้มือพี่วฒ ุ ิก็ดึงหมอนข้างไปกอดไว้จริ งๆ
ุ ิแล้วพี่วฒ

“คิก” ผมขากับกระทาพี่วฒ
ุ ิที่ต่างจากตอนตื่นโดยสิ้ นเชิง

แต่แล้ว
“ ...............................”

พอผมจ้องหน้าพี่วฒ
ุ ิ รู ้สึกว่ากลัวขึ้นมาเฉยๆ เลยรี บออกมา เข้าครัวแล้วหุงข้าวเป็ นอันดับแรก

ก่อนที่จะตั้งหม้อบนเตาเพื่อที่จะทาปลาทับทิมขึ้นฉ่าย แล้วเอากวางตุง้ ล้างน้ าอันนี้ทาผัดกวางตุง้ น้ ามันหอยครับ และตามเอาไข่

3 ฟองมาตีกบั หมูสับ วัตถุดิบสดพวกนี้คุณแพรให้คนเอามาให้

ุ แพรกับพี่เอ็มมาที่นี่จนถึงวันนี้กย็ งั ไม่ได้มาที่นี่อีก แต่ก็ไปเยีย่ มผมที่โรงพยาบาลครั้งหนึ่ง

จะว่าไปแล้วนับตั้งแต่วนั นั้นวันที่คณ

ผมทาอาหารทั้ง 3 อย่างใช้เวลา 30 นาทีครับ แต่ปลาทับทิมขึ้นช่ายยังไม่เสร็ จนะครับผมตั้งหม้อไว้แต่ลดไฟลง

พอผมกลับไปอาบน้ าออกมาก็จะสุกเข้าเนื้อพอดี พร้อมกินแล้วไปโรงเรี ยน ส่ วนพี่วฒ

ุ ิจะมากินที่หลังครับ

ุ ิบอกไว้ต้งั แต่อยูใ่ นรถตอนมาส่งผมแล้วว่าไม่ตอ้ งปลุกมากินข้าวเช้าให้ปลุกไปส่งโรงเรี ยนเลย

เพราะพี่วฒ

แกร๊ ก! พรึ่ บ?

ผมหันมองห้องพี่วฒ
ุ ิที่เปิ ดออก พี่แบงค์เป็ นคนเปิ ดออกมา

“ อ้าวจุม ทากับข้าวเหรอ?” พี่แบงค์ถาม อยูใ่ นชุดพี่วฒ

ุ ิ ผมบนหัวยังเปี ยกอยูท่ ่าจะเพิ่งอาบน้ าเสร็ จ

“ครับ แต่เสร็ จแล้ว จะไปอาบน้ าแต่งตัว” ผมบอก

“ มองอะไร? พี่ใส่ เสื้ อไอ้วฒ

ุ ินนั่ แหละ หวงเหรอ” พี่แบงค์วา่ คงเห็นว่าผมมอง(ผมส่ ายหน้าตอบว่าไม่ได้หวง)

“ ไม่ใช่นะครับ ผมคิดว่าเสื้ อพี่วฒ

ุ ิพอดีตวั พี่แบงค์เลยครับ” ผมเคยใส่เสื้ อผ้าพี่วฒ
ุ ิ แล้วมันหลวมไป

“ ก็สูงเท่ากัน น้ าหนักยังต่างกันแค่โลเดียว ก็ไม่แปลกหรอก เพราะงั้นพี่กบั ไอ้วฒ

ุ ิเลยเปลี่ยนกันเสื้ อยูบ่ อ่ ยๆ”
พี่แบงค์วา่ เดินเข้ามาแล้วเปิ ดหม้อปลาทับทิมขึ้นช่ายของผม

“ น่ากิน พี่กาลังหิ วพอดี ขอกินด้วยคนนะ”

“ ครับ แต่ผมขอตัวไปอาบน้ าก่อนนะครับ” พี่แบงค์พยักหน้า ผมเลยเดินออกมา

“จุม”

“ครับ” ผมหน้าหันกลับไป

“ ไม่ใช่ แค่เสื้ อหรอกนะที่พี่กบั ไอ้วฒ

ุ ิบางครั้งก็ใช้รวมกัน.... ......”

“ ..............................” สายตาพี่แบงค์ที่มองมาทาให้ผมรู ้สึกอึดอัด

คาพูดเมื่อกี้มนั ทาให้ผมคิดว่ามีบางอย่างเกี่ยวกับผม

“ ............................” เมื่อพี่แบงค์ไม่ยอมพูดอีก มีแต่สายตาที่มองมา ผมเลยต้องพูดก่อน

“ ผมไปอาบน้ าก่อนนะครับ” ผมบอก แต่พแี่ บงค์ยงั นิ่งอยู่ ผมเลยเดินมาเลย รับรู ้ได้วา่ แม้แต่ตอนนี้พแี่ บงค์ยงั มองผมอยู่

เมื่อคิดอย่างนั้นแล้วร่ างกายก็ร้อนๆหนาวๆขึ้นมา

ุ ิยงั นอนอยูเ่ หมือนเดิม ผมยืนนิ่งอยูค่ รู่ หนึ่งแต่พอมองนาฬิกาแล้วผมก็รีบไปอาบน้ าครับ

ผมเข้ามาในห้อง พี่วฒ

ไม่รีบเดี๋ยวสาย

* * * * *
 [/b] ผ� หลัง จากกินข้าวเสร็ จ พี่แบงค์ก็เข้าไปพูดกับพี่วฒ
ุ ิไม่ถึงนาทีก็ออกมา

“ มันรู ้แล้ว” แล้วพี่แบงค์เดินนาหน้าผมออกมา รถพีแ่ บงค์ไม่ใช่คนั เดิมครับ คราวนี้เป็ นสปอร์ตยุโรปสี แดง

แทนรถคันเดิมที่เป็ นรถญี่ปนสี ุ่ บอร์น

หลังจากที่พี่แบงค์ขบั ออกจากคอนโด พี่แบงค์ก็พดู ขึ้นว่า

“ จุม อยากรู ้ไหมว่าทาไม พี่ถึงเลิกเจนแฟนพี”่

ผมหันไปมองพีแ่ บงค์วา่ ทาไมถึงพูดเรื่ องนี้ข้ ึนมา และผมไม่รู้

“ ......................” เงียบน่าจะเป็ นเรื่ องดีที่สุด

“ ที่เรา 2 คนคบกันเพราะเราก็ตา่ งสนใจในกันและกัน และคิดว่าไม่นานมันจะกลายเป็ นความรัก

แต่แล้วพี่ก็มีความรักแต่ไม่ใช่กบั เจน”

“ ..............0.0............” ทาไมต้องบอกเรื่ องนี้กบั ผมด้วย หรื อพีแ่ บงค์ตอ้ งการระบาย

พี่แบงค์หนั มามองผมแป้ บหนึ่งก่อนที่หนั กลับไป

“ มันเป็ นความรักที่แปลกมาก เริ่ มจากความสงสัยในตัวเขา จากนั้นก็สนใจปนสงสาร

นัน่ มันทาให้พี่แอบเขาอยูบ่ อ่ ยๆมารู ้ตวั อีกทีก็ไม่สามารถละสายตาได้ พอได้อยูใ่ กล้พี่กร็ ู ้สึกมีความสุ ข

แล้วพีก่ ็เข้าใจว่าพี่ตกหลุมเขาคนนั้นได้ให้แล้ว...”

“.......................”
“...........จุมจะไม่ออกความเห็นกับเรื่ องนี้หน่อย?” พี่แบงค์ถามแต่ผมไม่รู้จะพูดยังไง

และอีกอย่างผมก็ไม่รู้จกั เขาคนนั้นที่พี่แบงค์รักด้วย

“ ผมไม่ทราบครับ” ผมบอก หันหน้ามองข้างถนน ตอนนี้เข้าซอยทางเข้าไปโรงเรี ยนแล้วครับ

“ จุมว่าพี่ควรทายังไง?”

“...........................” ผมไม่รู้จริ งๆครับว่าพี่แบงค์ควรทายังไง เรื่ องแบบนี้มนั พูยากมาก ผมไม่ได้ตอบ

แต่หนั หน้าไปมองพี่แบงค์แทน

“..............อย่างน้อยออกความเห็นก็ยงั ดีนะจุม พี่ไม่รู้วา่ ควรจะทายังไงดีจริ งๆ”

“ .......................ผมไม่ทราบครับ แต่วา่ พี่แบงค์เป็ นคนดี ถ้าพี่แบงค์ลองจีบเขาดู ผมว่าเขาต้องชอบพี่แน่”

ผมบอก

“ คิดงั้นเหรอ?”

“ครับ” (พยักหน้าด้วย)

“ ถึงแม้วา่ คนนั้นเขาจะมีเจ้าของแล้วมีผวั แล้วอย่างงั้นเหรอ?”

“ ............ .............อันนี้ผมไม่รู้ครับ” คาว่า ‘ตัวเองไม่รักดี’ ที่พี่แบงค์พดู ตอนอยูท่ ี่ร้านเมื่อวาน

ผมพอเข้าใจแล้ว เพราะพี่แบงค์ชอบคนที่ทีเจ้าของแล้วนี่เอง

!??

อยูๆ่ พี่แบงค์ก็จอดรถ ทั้งๆที่อีกไม่ถึง 100 เมตรก็จะถึงหน้าโรงเรี ยน

ตาผมละจากหน้าโรงเรี ยนที่มองเห็นนักเรี ยนเดินเข้ามาเป็ นหน้าพี่แบงค์แทน

“.............?....................”

“ พี่เองก็ไม่รู้วา่ ต้องทายังไง จะเข้าไปบอกว่าชอบว่ารักก็ไม่ได้ ทั้งๆที่รู้วา่ เขาลาบากแต่พี่กไ็ ด้แค่มองดู

จะเข้าไปช่วยเขาก็ใช่วา่ จะทาได้เสมอไป แค่จะเข้าไปเช็ดน้ าตาให้ก็ไม่ได้ จะเข้ากอดตอนเขาเสี ยขวัญก็ไม่ได้ ทาได้แค่มอง....”

พี่แบงค์พดู จ้องมองผม นัยน์ตาที่มองภายในนั้นเหมือนมีเปลวเทียนกาลังเต้นระริ กเมื่อต้องลม

“ พี่อึดอัดจนเจ็บปวดไปหมด”

หมับ! พี่แบงค์จบั มือของผมที่ผมวางไว้บนตัก

“ พี่แบงค์?”

“ ยิง่ พี่ใกล้เขามากเท่าไร พี่กย็ งิ่ โลภ อยากเป็ นเจ้าของทั้งๆที่รู้วา่ ไม่มีสิทธิ์ ......” มือพี่แบงค์บีบมือผมแรงมากขึ้นเรื่ อยๆ

/i] “ พี่ครับ ผมเจ็บ�............กลัว...............

ผมรู ้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ราวกับว่ามันเป็ นเรื่ องของตัวเอง

“ ....................” พอดีกบั ผมมองเห็นจักร กับซี่ ซีกาลังเดินกาลังเดินอีกฝั่งของถนน

“ พี่แบงค์ เดี๋ยวผมลงตรงนี้เลยนะครับ พอดีเจอเพื่อน” ผมบอกจะเปิ ดประตูออกไป แต่เปิ ดไม่ออก!?

“ ........................”

“ พี่ครับ” ผมเตือนว่าพี่แบงค์ยงั ไม่ได้ปลดล็อกประตู

พี่แบงค์มองผมอยูพ่ กั หนึ่งแล้วปลดล็อกประตูให้เท่านั้นแหละผมก็เปิ ดประตูออกไปทันทียงั กะว่าถ้าไม่รีบออกมาจะไม่ได้ออกม

าอีก แล้วข้ามถนนโดยไม่หนั ไปย้อนกลับกลับไปมองพีแ่ บงค์

 .........น่ากลัว....

เมื่อกี้พแี่ บงค์ดูน่ากลัวมาก…….บางครั้งพี่วฒ
ุ ิกใ็ ห้ความรู ้สึกแบบนี้

“ จุม” ซี่ ซี่เรี ยกผมเมื่อเห็นผมวิ่งไปหา

“ สวัสดี” ผมทัก “มาเช้าจัง”

“ ก็บา้ นอยูแ่ ค่เนี่ย” จักรบอกชี้กลับไปด้านหลัง ผมว่าจะหันไปดู ทว่าซี่ซีพดู ขึ้นมาซะก่อน

“ อ้าวแล้วนัน่ ใคร?” ผมหันกลับไปมองด้านหลังเพราะซี่ซี่กาลังมองอยูร่ วมจักรด้วย พี่แบงค์กาลังวิง่ มาหาผม

“ จุม” (พี่แบงค์)

“ ครับ?” ผมว่า แต่พี่แบงค์กลับไม่พดู อะไร

“ ........................” ผมเลยมองอย่างงๆ

ซี่ ซีเอามือแตะๆแขนผม เป็ นเชิงเร่ งให้ผมแนะนาพีแ่ บงค์

“ นี่พี่แบงค์เพื่อนพี่วฒ
ุ ิ พี่แบงค์นี่เพื่อนผมครับ จักร กับ...ซ”

“ สิ ทธิ์ครับ”(ทาเสี ยงใหญ่เกินจริ ง)

“ สวัดดีครับ....พีช่ ื่อแบงค์....” พูดแล้วหันมาทางผม “จุม เดี๋ยวพี่โทรหา”

“ครับ?” ผมตอบอย่างงงๆเหมือนเดิมว่าพี่แบงค์ตอ้ งการอะไร และวิ่งมาหาผมทาไม?

แล้วพี่แบงค์ก็เดินกลับไป

“ หล่ออีกแล้ว แค่ชื่อก็หล่อ พี่แบงค์ของซี่ ซี” ซี่ ซีพดู “ กลุ่มพี่ชายจุมนี่หล่อกันทุกเลยป่ ะ?...

ถ้ามีผชู ้ ายหล่อๆมาส่งแบบนี้ทุกวัน ซี่ ซีจะตั้งใจเรี ยนได้ทอ็ ปเลย อิจฉาว่ะ”

“ จะหล่อขั้นเทพแค่ไหน เกรดมรึ งก็ไม่ข้ นึ มามากกว่านี้แล้วล่ะไอ้สิทธิ์ เกรดชั้นบาดาลขนาดนั้น”

“ดูถูก”(ซี่ ซี)

“ ก็มนั ไม่ผดิ ”

“ฟายนะมรึ งไอ้จกั ร!” (เสี ยงผูช้ ายของซี่ซี)

กริ้ งๆ

มือถือผมดังจากกระเป๋ ากางเกง

ใครโทรมาเช้าขนาดนี้ หรื อจะเป็ นบันบัน หรื อธี? ไม่ใช่ครับแต่เป็ น พี่แบงค์

“อัลโหลครับ?”

“ จุม.............................................................................”

“ครับ”

“ เมื่อกี้ไม่โกรธพี่ใช่ไหม?”

“.....................โกรธ??? เรื่ องอะไรครับ?” ผมจะโกรธพีแ่ บงค์เรื่ องอะไร

“ เมื่อกี้.....” เสี ยงพีแ่ บงค์เบาลง

“ ไม่ครับ...” ไม่มีเรื่ องให้โกรธแล้วจะให้ผมโกรธอะไร

“ ขอโทษนะที่พดู เรื่ องที่ทาให้ลาบากใจ”

“ ไม่เป็ นไรครับ ผมเข้าใจ” ผมบอก เพราะที่พี่แบงค์เล่าเรื่ องให้ผมฟังคงเพราะต้องการระบาย ตอนที่อยูใ่ นรถ

ความอึดอัดของพี่แม้แต่ผมยังรู ้สึกเลย

“ จุม ไม่เข้าใจหรอก”

“............................”

“ ถ้างั้นแค่น้ ีนะ”

“ครับ ? ”

ผมหันหลังกลับไปมองพีแ่ บงค์ยงั จอดรถอยูท่ ี่เดิม.....................

* * * * *

คาบ ทาความสะอาดก่อนกลับบ้านแล้วผมเดินตามกับพวกจักรมาหน้าโรงเรี ยน ทาเขตรับผิดชอบ จนถึง 4 โมง

จึงเดินออกมาก็เจอพี่แบงค์โบกมือให้
พี่แบงค์?
“ ไปนะ” ผมบอกพวกจักรแล้วเดินไปหาพีแ่ บงค์ โดยมีเสี ยงซี่ซีตามหลังแบบบ่นว่า ‘ทาไมไม่เป็ นกรู บา้ งวะ’

“ พี่แบงค์ แล้วพี่วฒ
ุ ิละครับ?” ผมถาม
“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั ไปฮ่องกงกับแม่มนั แล้ว เอ๊ะ แต่วา่ คงยังไม่ไปมั้งตอนนี้คงอยูท่ ี่สุวววณภูมิ ...”
“................” ผมไม่รู้มาก่อนเลย ตอนที่โทรมาหาผมตอนเที่ยงก็ไม่ได้บอก
แต่ก็ดีแล้วเพราะหมายความว่าพี่วฒ
ุ ิกบั คุณแพรคงจะเข้าใจกันแล้ว
“ อย่าบอกนะว่ามันไม่ได้บอกจุม”
“ครับ” ผมว่าพยักหน้าไปด้วย พร้อมเปิ ดประตูเข้านัง่ ตามด้วยพี่แบงค์ที่เดินไปอีกข้าง
“ งั้นพี่บอกเองว่า ไอ้วฒ
ุ ิมนั ตกลงกับพ่อแม่เรื่ องจุม”
“ เรื่ องผม?”
“ ใช่ จุมไม่คิดบ้างเลยเหรอว่า อยูด่ ีๆพ่อแม่ใครเขาที่ไหนจะไปขอผูช้ ายให้ลกู ชายทั้งอายุไม่ถึง 19 ด้วยซ้ า..”
ผมก็สงสัยอยูเ่ หมือนกันแต่คิดว่าพี่วฒ
ุ ิถูกตามใจมากอยากได้อะไรก็ตอ้ งได้(หน้าแดง)
“ ถึงไอ้วฒ
ุ ิมนั จะถูกตามใจมากก็จริ ง แต่การรับลูกสะใภ้ที่เป็ นผูช้ ายตอนนี้สาหรับไอ้วฒ
ุ ิมนั เป็ นเรื่ องที่มากเกินไป
ป้ าแพรลุงวัชก็ตอ้ งมีการเห็นว่านี่ไม่ใช่เรื่ องล้อเล่นของไอ้วฒ ุ ิวา่
ุ ิ เลยตกลงกับไอ้วฒ
จะให้ไปขอจุมให้ก็ได้แต่มนั ต้องไปทางานกับพวกท่านเดือนละ 1 ครั้ง ซึ่งแยกกับกันระหว่างพ่อแม่ดงั นั้นก็เท่ากับ
ุ ิตอ้ งไปเรี ยนรู ้งานครอบครัวมัน 2 ครั้ง”
ในหนึ่งเดือนไอ้วฒ
!!!สะใภ้ (หน้าแดง)
“ ..............................” พี่วฒ
ุ ิไม่เคยพูดเรื่ องนี้ให้ผมฟังเลย
..หมายความว่าวันที่คุณแพรและคุณวชิระไปบ้านผมวันนั้นไปถึงการขอผมอย่างงั้นเหรอ?
(หน้าไม่ได้แดงอย่างเดียวแต่ร้อนมากครับ)
จริ งๆงั้นเหรอ มิน่าแม่ถึงได้ยอมเรื่ องที่ให้ผมจะย้ายคอนโดง่ายๆ
“ เพราะงั้นวันนี้พี่เลยต้องมารับจุม และอยูก่ บั จุมจนถึงวันพฤหัส”
“ ...................ทาไมล่ะครับ?”
“ ก็ตอนที่มนั ไม่อยูไ่ อ้วฒ
ุ ิมนั ฝากจุมไว้กบั พี”่
“ ไม่เป็ นไรครับ ผมอยูไ่ ด้” ผมบอกเกรงใจไม่ใช่วา่ ผมอยูค่ นเดียวไม่ได้ โรงเรี ยนกับคอนโดก็ไม่ได้ไกลมาก
นัง่ มอเตอร์ไซด์รับจ้างมาก็ได้
“ รังเกลียดพี?
่ ”
“ ไม่ใช่นะครับไม่ใช่” ผมบอกพัลวัน กลัวพี่แบงค์เขาใจผิด

กริ้ งๆ
ผมกดรับโทรศัพท์ พี่วฒ
ุ ิโทรมาครับ
“ อยูไ่ หน?” พี่วฒ
ุ ิถามก่อนที่ผมจะพูดด้วยซ้ า
“ในรถพีแ่ บงค์ครับ”
“ ไอ้แบงค์บอกแล้วใช่ไหม ว่ากรู ไปฮ่องกง จนถึงวันพฤหัสฯ”
“ครับ”
“ จะไหน ทาอะไรก็บอกไอ้แบงค์ก่อน”
“ คะครับ”
“ แล้ว....”
ควับ!
ุ ิกาลังพูดผมไป (พี่แบงค์จอดรถข้างถนนก่อนหน้านี้ครับ)
พี่แบงค์ดึงโทรศัพท์จากมือผมไปขณะที่พี่วฒ
“ไอ้วุฒิ มรึงจะห่ วงอะไรหนักหนาวะ!!” พี่แบงค์พดู
“.........................” (ผมไม่ได้ยนิ ว่าพี่วมุ ิตอบว่าอะไร)
“ เออ กรู ดูแลให้.. ...กรู รู้กรู เข้าใจ..” พี่แบงค์กดวางแล้วส่งโทรศัพท์คืนให้ผม พี่แบงค์ยมิ้ ไม่เหมือนเมื่อเช้าเลย
คงจะคิดอะไรได้แล้ว
“ ไปไหนต่อ? หรื อจะกลับเลย” ผมคิดอยูค่ รู่ หนึ่ง พี่แบงค์ไม่ใช่พี่วฒ
ุ ิ ผมจะทาอะไรอะไรก็ได้ที่ผมอยากทา
ตอนนี้ที่ผมคิดคืออยากเจอแม่ แต่แม่เข้าเวร
“ .....................ผมอยากไปหาเพือ่ น...” ผมพูดเสี ยงเบาสังเกตท่าทีพี่แบงค์ไปด้วย ว่าพี่แบงค์จะว่าไง
ุ ิสงั่ ไว้วา่ ยังไง
หรื อพี่วฒ
“ เพื่อนคนไหน บันบัน กับธีใช่ไหม?”
“ครับ”
“งั้นบอกทางมา” พี่แบงค์วา่ ผมยิม้ กว้างปากแทบฉีก แล้วโทรหาบันบันว่าจะไปหา
และทราบว่าธีกอ็ ยูท่ ี่นนั่ ซึ่งผมก็คิดอยูอ่ ยูแ่ ล้ว

บพเพวายร้าย

23/1

ทุ่มหนึ่งผมกับพี่แบงค์ก็กลับถึงคอนโดหลังจากที่ผมไปบ้านบันบันมา แต่พี่แบงค์ไม่ได้เข้าไปด้วยนะครับ

บอกแต่วา่ ถ้าจะกลับให้โทรหา ผมมาทราบก็ที่หลังกลับว่าพี่แบงค์รออยูร่ ้านกาแฟใกล้ๆนั้นเอง

“ มีการบ้านไหม?” พี่แบงค์ถาม

“มีครับ” ผมบอก

“ ถ้าอันไหนไม่ได้ถามพี่ได้นะ”

“ ครับ ว่าแต่วา่ พี่แบงค์กินข้าวหรื อยังครับ? ผมกินมาจากบ้านบันบันแล้ว”

“ ไม่อะ พี่ไม่หิว กินกาแฟไปแล้ว”

“ จะดีหรื อครับ ถ้าพี่จะกิน ผมจะทาให้” พี่แบงค์คิดดูครู่ หนึ่งก่อนที่จะตอบว่า

“ ก็ได้ แต่เอาอะไรที่ง่ายๆนะ เอาข้าวไข่เจียวกุง้ สับ”

“ครับ” ผมรับคา แต่คิดได้วา่ ไม่มีกงุ้ และไม่เคยมี เพราะพี่วฒ

ุ ิกินกุง้ ไม่ได้ “จะไปมีได้ไงครับ

เอาเป็ นปลาหมึกแทนได้ไหมครับ แต่ผมไม่สบั ให้นะ” ผมตอบยิม้ กลับส่ วนพีแ่ บงค์ยนื ยิม้ อยูค่ งคิดจะแหย่เล่นผมเรื่ อง

ุ ิแพ้กงุ้
พี่วฒ

“ ...................” พี่แบงค์ยกั คิ้วทาเป็ นไม่รู้ไม่ช้ ี มันน่าทาให้กินไหมเนี่ย

แต่ผมก็ทาให้ล่ะครับ

ทอดเสร็ จก็ยกไปให้ ซึ่ งพี่แบงค์ตกั ข้าวไปก่อนหน้านั้นแล้ว

“ขอบคุณคร้าบบบบบ”

“ กินเสร็ จแล้ว ไม่ตอ้ งล้างนะครับ ผมกลับมาล้างเอง เดี๋ยวพี่แบงค์จะทาจานแตก

” ผมบอกจะเดินกลับห้องไปอาบน้ า แต่พี่แบงค์จบั มือผม

เย็นเฉียบ!

ตัวผมนิ่งอยูน่ าน ก่อนที่จะสะบัดมือพี่แบงค์ออก

“ ขอโทษ” พี่แบงค์พดู ผมรี บวิง่ กลับห้องทันที ก่อนที่ปิดประตูยนื เพิงประตู

หายหายใจแรง.......พยายามสงบสติอารมณ์วา่ ความจริ งคืออะไร

ุ ิ…………..
พี่วฒ
 พี่ครับพี่วฒ
ุ ิ น้ าตาผมไหล......

.....พี่ครับ..พี่รู้ไหมพี่ทาให้ผมเป็ นตัวประหลาดไปแล้ว

ผมหวาดระแวงจากการสัมผัสจากทุกคน มันเหมือนไม่ใช่ตวั เอง ทั้งที่ผมก็รู้วา่ คืออะไร แต่ผมก็ไม่แน่ใจ ไม่เข้าใจ

และกลัวอยูด่ ี......

“ .....................” น้ าตามันไหลลงมา ด้วยความสมเพชตัวเอง……..

ผมอาบเสร็ จ ก็ได้ยนิ เสี ยงเหมือนของแก้วแตกจากด้านนอกถึงจะแค่เบาๆแต่ผมพอจะเดาออกว่ามันคืออะไร

ผมรี บเปิ ดประตูออกไป

พี่แบงค์ที่อยูใ่ นครัวหันมามองทันที พร้อมกับรอยยิม้ แห้งๆเหมือนเด็กทาแจกันแตก

“ ขอโทษนะ พี่วา่ จะล้างเอง” พี่แบงค์วา่ ก้มลงเก็บจานที่แตกอยูบ่ นพื้น

“ ระวังครับ…!?” ผมบอกไม่ทนั ขาดคา!

“ โอ้ย!”

พี่แบงค์ร้องเพราะโดนเศษจานบาดเข้าให้

“ เพราะงี้ไงครับผมถึงได้บอกให้ระวัง” ผมบอกจะเข้าไปจับมือพี่แบงค์วา่ จะพาไปล้างน้ า แต่ผมกลับชะงัก

“ ........................” พี่แบงค์ก็นิ่ง

ผมเลยตัดสิ นใจทากล้าจับมือพีแ่ บงค์อีกครั้งแล้วพายืนขึ้นอามือพีแ่ บงค์ลา้ งน้ า พอเวลาผ่านไปทีละนิดผมก็มนั่ ใจว่า

มันไม่น่ากลัวอย่างที่คิด อาจจะเพราะเป็ นพี่แบงค์ก็ได้

“ พี่แบงค์นงั่ รอที่โต๊ะเลยครับ เดี๋ยวผมไปเอากล่องยามา” ผมบอกเดินนาพี่แบงค์ออกมาก่อน แล้วไปเอากล่องยามา

จัดการล้างแผลติดพลาสเตอร์ให้เรี ยบร้อย

“ เพราะความไม่ได้เรื่ องของพี่ ต้องลาบากจุมเลย” พี่แบงค์วา่ แววตาสานึกผิด แล้วมองแผลถนุถนอม “ ไม่เป็ นไรครับ

และพี่ไม่ตอ้ งไม่เก็บต่อนะครับเดี๋ยวผมไปเก็บเอง เอาไม้กวาดไปกวาดใส่ ที่ตกั ผงดีกว่า” ผมบอกและไปทาอย่างที่พดู

โดยมีพี่แบงค์เดินตามไปยืนดูอยูห่ ่างๆ ผมเลยหันไปถามว่ามีอะไรหรื อเปล่า?

“....................................พี่ยนื ให้กาลังใจ”(ยิม้ )

“ เสร็ จแล้วครับ ไม่ตอ้ งห่วง” ผมบอกแล้วจะเดินออกมา

“ จุมเดี๋ยว!” พี่แบงค์วา่ แล้วเหมือนพี่แบงค์จะยืน่ มือมาหาผม ผมรี บถอยหนี

“ จุมระวัง!” พี่แบงค์วา่ ดึงตัวผมจริ งๆ ด้วยความตื่นตะหนก ผมผลักพี่แบงค์เต็มแรง

จนทั้งผมทั้งพี่แบงค์ก็เสี ยการทรงตัวไม่อยูล่ ม้ ลง

แต่ทว่าพี่แบงค์กลับเป็ นคนเอาตัวเองล้มลงไปก่อนเหมือนจะกั้นผมไม่ให้กระแทกกับพื้นโดยตรง

พลัก่ ! เสี ยงเราทั้งคูก่ ระแทกกับพื้น หรื อจะให้ถกู คือตัวพี่แบงค์มากกว่า เพราะผมล้มลงบนตัวพี่แบงค์

หน้าผมชนกับหน้าพี่แบงค์!จมูกชนจมูก ปากเหมือนจะสัมผัสกันชัว่ วินาที

?!
“ .......................” พี่แบงค์ชะงักแล้วหยุดการเคลื่อนไหว ผมเองก็เช่นกัน

ทาอะไรไม่ถกู เลยไม่คิดว่าจะเป็ นแบบนี้

ใจเต้ นแรง...

“ ...................” ผมรู ้สึกตัวก่อนรี บลุกขึ้นมา “ พี่แบงค์เป็ นอะไรมากไหมครับ?” ผมถามพยุงพี่แบงค์ข้ ึนมา

“ โอ๊ย เจ็บ!” พี่แบงค์วา่ เอามือค้ าเอว ทาหน้าเหย

“ ขอโทษนะครั บ ผมตกใจเลยผลักพี่” ผมบอกพยุงพี่แบงค์ข้ ึน

“ พี่เข้าใจ พี่เองแหละที่รีบร้อนไป พี่กลัวว่าจุมจะเหยียบเศษจานเลยว่าจะบอก” พี่แบงค์บอกมองไปยังเศษจานอยูก่ บั พื้น

ผมคงมองไม่เห็นเพราะมันสี ขาวคล้ายกับกระเบื้องมาก

“ เหรอครั บ” ผมพูดรู ้สึกผิด เพราะเมื่อกี้ผมเผลอกลัวทั้งที่พี่แบงค์เขาหวังดีกบั ผม

“ อืม แต่ถึงพี่จะเจ็บกว่านี้พี่กย็ อมเพราะมันคุม้ .....” พี่แบงค์วา่ หันมายิม้ ให้ผม

“คุม้ ?” ผมงงสิ ครับ คุม้ แล้วอะไรที่วา่ คุม้ คือการเจ็บตัวอย่างงั้นเหรอ

“ ใช่....เพราะพี่ได้....จ..” พี่แบงค์หยุดพูดแต่ผมก็ยงั รอฟัง

“...ไปนอนเถอะ..หรื อว่าอยากให้พี่ไปนอนเป็ นเพื่อน” พี่แบงค์ยมิ้ ล้อ

“ ไม่ ต้องครับ!” ผมตอบทันทีและลุกพรวดขึ้น แล้วก็รู้สึกอายขึ้นมาเฉยๆ

“ ฝันดีนะ”พี่แบงค์พดู ตามหลัง ผมตอบว่าครับแต่ไม่ได้หนั กลับไป

ผมกลับห้องแล้วแต่กย็ งั ไม่ได้นอน เพราะต้องทาการบ้านก่อน หลังจากนั้น 40 นาทีผมถึงได้นอน

 คืนนี้เตียงนอนของผมใหญ่มากอาจจะเป็ นเพราะผมนอนคนเดียว เพราะจะว่าไปตั้งแต่มาอยูท่ ี่นี่ ผมไม่เคยนอนคนเดียวเลย

ผมเอามือลูบที่นอนว่างเปล่า ที่ที่พี่วฒ
ุ ิเคยนอน

พี่วฒ
ุ ิ....

....ตอนนี้พี่ทาอะไรอยูค่ รับ?

………….ตอนนี้ผมนึกถึงพี่ ถึงแม้วา่ พี่จะใจร้ายกับผม....มันปกติใช่ไหมครับ

ผมกอดหมอนข้างที่ผมเอาให้พี่วฒ ุ ิจากหมอนที่ผมกอดอยู่
ุ ิกอดแทนผมเมื่อเช้า ผมคิดว่าผมได้กลิ่นพี่วฒ

* * * * *

“จุม จุม!” เสี ยงพีแ่ บงค์เรี ยกและเสี ยงเคาะประตูทาให้ผมตื่นงัวเงียขึ้นมา

“ครับ ครับ” ผมว่าเปิ ดประตูขยี้ให้ตาสว่างไปด้วย “ มีอะไรหรื อครับ?”
“ 7 โมงกว่า แล้ว” พี่แบงค์บอก
“ จริ งหรื อครับ!?” ผมถามหน้าตื่น พี่แบงค์เลยยืน่ มือถือให้ดูเวลา
7:20
“ ต้ายล่ะครับ ผมลืมตั้งนาฬิกาปลุก” ผมว่า
“ รี บไปอาบน้ าเถอะ ข้าวก็ไปกินที่โรงเรี ยน”
“ครับ” ผมจะบอกวิง่ เข้าห้องน้ า ใช้เวลาแปรงฟันอาบน้ าเร็ วที่สุดเท่าที่จะเร็ วได้ ตามด้วยแต่งตัว ถือกระเป๋ านักเรี ยนออกมา ก็
7 โมง 46 แล้ว
พอพี่แบงค์เห็นผมเดินออกมาก็คว้ากุญแจรถเดินนาผมออกไปทันที
“ พี่ก็เพิ่งตื่น นึกว่าจุมจะมาปลุกตอนให้ไปส่ง หรื อกินข้าวเสี ยอีก...” พี่แบงค์พดู ขับรถระหว่างทาง
“ ผมเองก็นอนตื่นสายด้วยแหละครับ” ผมบอก เพราะเมื่อคืนกว่าจะหลับได้…..นอนไม่หลับ
“ ดีนะเนี่ยโรงเรี ยนอยูไ่ ม่ไกล ไม่ง้ นั จุมได้ไปสายแน่” พี่แบงค์บอกจอดรถหน้าโรงเรี ยน
“ สวัดดีครับ ...ขอบคุณครับ” ผมบอกรี บเปิ ดประตูรถออกมา แล้วรี บวิง่ เข้าโรงเรี ยนที่มีอีกหลายคนที่ทาแบบเดียวกับผม
พอผมเข้าไปในโรงเรี ยนออดก็ดงั เข้าแถวตอนเช้าพอดี
เกือบไป......
กริ้ งๆ
มือถือดังผมกดรับ พี่วฒ
ุ ิโทรมาครับ
“ พี่ครับเดี๋ยวผมจะเข้าแถวแล้ว ผมวางก่อนนะครับ เขาไม่อนุญาตให้โทรศัพท์” ผมบอก
“ มรึงว่ าไงนะ นี่พอกรูไม่ อยู่...”
ผมรี บตัดสายรู ้วา่ พี่วฒ
ุ ิตอ้ งโกรธแน่ แต่มนั จาเป็ น แล้ววิ่งต่อแถวซึ่ งผมเป็ นคนสุ ดท้ายของห้อง
ุ ิก็โทรมาอีก ผมจาต้องปิ ดเครื่ อง .....
แต่พี่วฒ

ุ ิกโ็ ทรเข้ามาทันที จนผมเองยังตกใจไม่คิดว่าจะเหมาะเจาะขนาดนี้

หลังจากผมขึ้นห้องเรี ยนแล้วจึงได้เปิ ดโทรศัพท์ และพี่วฒ
“ นี่มรึงกล้าตัดสายกรู!”
พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงดังจนผมต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างหู ไม่ง้ นั แก้วหูคงได้แตก
“ ผมต้องเข้าแถวตอนเช้า” ผมบอก รู ้วา่ พี่วฒ ุ ิอยูต่ รงหน้าตอนนี้
ุ ิโกรธมาก มากจนไม่ยอมฟังอะไรเลย นี่ถา้ พี่วฒ
ผมคงได้เจ็บตัว
“ แล้วไง มรึงก็บอกอาจารย์ ไปดิว่าผัวโทรมา”
“ พี่ครับ จะไปพูดแบบนี้ได้ยงั ไง” ผมพูดเสี ยงเบาและยิง่ ท้ายประโยคยิง่ เบามาก
“ ทาไมจะทาไม ...!..”
“..............................” ผมเงียบไม่รู้จะพูดอะไร พูดไปก็ไม่ฟังยิง่ พูดพี่วฒ
ุ ิกย็ งิ่ ไม่พอใจ
“.....................................” พี่วฒ
ุ ิไม่พดู แต่ผมได้ยนิ เสี ยงถอนหายใจ
“...............................”
“...ไอ้แบงค์บอกว่ามรึ งนอนตื่นสาย”
“ครับ” ตอนที่ผมปิ ดเครื่ องพี่วฒ
ุ ิคงโทรหาพี่แบงค์ คงจะทราบจากพี่แบงค์วา่ ผมตื่นสาย
“ แล้วกลางคืนมรึ งทาอะไรไม่หลับไม่นอน หรื อนอนไม่หลับ”
“ ...............................” คิดถึงพี่ครับ อยากจะพูดอย่างนั้นแต่กลับพูดไม่ออก
“ กรูถามว่ ามรึงทาอะไร!?” พี่วฒ
ุ ิเค้นเสี ยงถามย้า
“นอนไม่หลับครับ” ( ตอบทันที เพราะพี่วฒ
ุ ิข้ นึ เสี ยงสู ง)
“ ทาไมนอนไม่หลับ อย่าบอกว่าคิดถึงกรู ...”
“...............................”
“เหรอเนี่ย ..มรึ งคิดถึงกรู จริ งเหรอเนี่ย ฮะๆ” พี่วฒ
ุ ิพดู ไปหัวเราะไป
“ .... ....... คนอยูด่ ว้ ยกันทุกวัน มันก็ตอ้ งมีบา้ งไม่ใช่หรื อครับ?”
“ มันก็จริ ง ถ้าไม่คิดถึงผัวจะไปคิดถึงใคร” พูดคาว่าผัวอีกแล้ว ไม่ก็เมียบ้างล่ะ ไม่อายบ้างหรื อไง
เวลาผมได้ยนิ พี่วฒ
ุ ิพดู ผมอายทุกที
“ ...........................”
“ มรึ งอยากได้อะไร เดี๋ยวกรู ซ้ือไปให้” พีว่ ฒ
ุ ิถาม แต่ผมไม่ได้อยากได้อะไร
“ ไม่มีครับ” ผมตอบ
“ ก็ดี งั้นคืนนี้กรู โทรหา เพราะเดี๋ยวมรึ งทนคิดถึงกรู ไม่ไหว”
“... . ....................”
“ ไม่ตอ้ งลาบากหรอกครับ”
“ ไม่เป็ นไร โทรหาเมียไม่ลาบาก..” เมียอีกแล้ว ...
“ พี่ครับ”
“ อะไร!”
“ ทาไม พี่ชอบพูดคาว่า เมี..”
“จุมอาจารย์มา...” (เสี ยงจักรบอกผมและนัง่ เก้าอี้หน้าผมเรี ยบร้อย)
“ เมื่อกี้มรึ งจะพูดอะไร?”
“ ไม่ครับไม่มีครับ แค่น้ ีก่อนนะครับ อาจารย์เข้าห้องแล้ว”
“เออ” ผมเป็ นคนกดออก แล้วเก็บเข้ากระเป๋ า
อยากให้ถึงคืนนี้เร็ วๆ.......
.
.
.

ตอนเย็น พี่แบงค์มารับผมเหมือนเดิม
“จุมวันนี้มีอะไรหรื อเปล่า?” พี่แบงค์ถาม หันมายิม้ ให้ผมแป้ บหนึ่ง ก่อนที่จะเลี้ยวรถเข้าคอนโด
“ ไม่มีครับ” ผมบอก แต่รับรู ้วา่ ตัวเองกาลังยิม้
“ แต่ยมิ้ แก้มฉีกขนาดนี้ตอ้ งมีอะไรแน่ ไม่บอกให้พชี่ ายคนนี้รู้ดว้ ย จะได้ช่วยดีใจอีกคน”
“ ..............ไม่ดีกว่าครับ” ผมยิม้ (รถจอด)
“นะนะ พี่อยากรู ้วา่ อะไรทาให้จุมดีใจขนาดนี้”
“ .............พี่วฒ
ุ ิวา่ จะโทรมาคืนนี้ครับ” ผมบอกเขินๆก้มหน้าลง
ยังไม่ได้ออกไปจากรถแม้วา่ พี่แบงค์จะจอดรถนานแล้วก็ตาม
“ เหรอ?”
“ครับ” ผมบอกออกจากรถแล้วเดินตามพี่แบงค์ที่ออกมาก่อนผม
“ พี่แบงค์เราจะกินอะไรดีครับ เย็นนี้” ผมถามเมื่ออยูใ่ นลิฟท์
“..........................” พี่แบงค์ไม่ตอบ พอผมหันไปมองเห็นพีแ่ บงค์เหมือนกาลังเหม่อ
ดูท่าจะไม่ได้ยนิ ที่ผมถาม
“ พี่แบงค์ครับ!” ผมเรี ยกเสี ยงดังกว่าเดิม
“ อะไร?” พี่แบงค์หนั มาผม เสี ยงกระด้างขึ้นมานิดหน่อย..ดูน่ากลัวกว่าปกติ
“ ผม ถามพี่วา่ วันนี้เราจะกินอะไรกันดีครับ แต่พี่แบงค์ไม่ตอบ”
“ อะไรก็ได้” พี่แบงค์ตอบ แล้วเดินออกไปทันทีที่ประตูลิฟท์เปิ ด และเดินเร็ วมากจนผมต้องวิ่งตาม
พี่แบงค์เป็ นอะไร เมื่อกี้ยงั ดีๆอยูเ่ ลย?
จะถามผมก็ไม่กล้า......

ผมเข้าห้องทาการบ้าน จน 5 โมงผมถึงออกมาทากับข้าว เจอพีแ่ บงค์กาลังจะออกไปข้างนอกพอดี

“ ไม่ตอ้ งทาเผือ่ พี่นะ พี่วา่ จะออกไปข้างนอกหน่อย ไม่รู้จะกลับกี่โมง?”
“..............คะครับ” ผมตอบ
“ ...............” พี่แบงค์ยงั คงมองหน้าผมอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่จะออกไป

ไม่รู้วา่ พี่แบงค์เป็ นอะไร..........อีกแล้ว

บุพเพวายร้าย

23/2

..

2 ทุ่มขณะที่ผมกาลังดูสารคดีที่พี่วฒ
ุ ิซ้ือมาให้ พลางรอโทรศัพท์พี่วฒ
ุ ิดว้ ย เสี ยงกดออดหน้าห้องดังขึ้น

“ ใครครับ?” ผมถามผ่านอินเตอร์โฟน ตามที่วฒ

ุ ิสอน

“ พี่เอง” เสี ยงพีแ่ บงค์ครับผมจาได้ ผมรี บเปิ ดประตูให้ แล้วพีแ่ บงค์ก็เข้ามา เดินผ่านผมไปเหมือนไม่เห็น

กลิ่นเหล้าหึ่งชนจมูก และพี่แบงค์ยงั เดินเซขวาทีซา้ ยทีอีก

 กินเหล้ามา............? เมา

“ พี่แบงค์เดินดีๆสิ ครับ” ผมว่าเข้าไปประครอง แต่พี่แบงค์สะบัดออกแล้วหันกลับมา

“ ทาแบบนี้ มันโหดร้ ายนะจุม!”

“ …………พี่เมาแล้วนะครับ” ผมว่าไม่ได้เข้าไปประครองพีแ่ บงค์แต่ก็เดินตามเผือ่ ล้มลงไปผมจะได้ช่วยได้

“ ใช่ พเี่ มา พี่เมาเพราะใครล่ะ!?” พี่แบงค์วา่ จ้องผมเขม็ง ราวกับว่าคาตอบนัน่ คือ ‘ผม’

“ ..............................”

“ แต่ความจริ ง พี่ทาตัวเองแหละ ที่ไปรักคนที่เขาไม่รัก แต่ก็หวั ใจจะไปห้ามมันได้ยงั ไง

ถ้าห้ามมันได้พี่กไ็ ม่ตอ้ งเจ็บปวดอยูแ่ บบนี้ พี่มนั บ้าไปเองคนเดียว..” พี่แบงค์พดู ราวกับอัดอั้นความรู ้สึกมานาน

แต่จบั ใจความไม่คอ่ ยได้

“ จุม เข้าใจไหมว่าพี่ เจ็บ เจ็บมาก มันอยูข่ า้ งในนี้” พี่แบงค์พดู ตบอกข้างซ้ายตัวเองแรงๆ

“ พี่ครับ ? อย่าทาแบบนั้น!” ผมห้ามเพราะพี่แบงค์ตีแรงมากจนคิดว่าอาจจะช้ าในได้

“ พี่เจ็บ เพราะพีท่ าอะไรไม่ ได้ ทาไมจุม ทาไม ถึงเป็ นพี่ ที่ต้องเจ็บ ทาไม ทาไม!” จากที่ผมเดินตามพี่แบงค์

กลับต้องเดินถอยออกมา เพราะพี่แบงค์กาลังก้าวมาหาผม

“ ทาไมจุม ทาไมต้ องเป็ นพี่!”

“ ...........................พี่แบงค์ เมาแล้ วไปนอนเถอะครั บ” ผมบอกหวาดๆ

“ ไม่อยากอยูก่ บั พี่หรื อไง ทาไมถึงไล่พ”ี่

“ ไม่ ใช่ นะครั บ ไม่ ใช่ !”

 ที่เขาว่าจะเอาอะไรกับคนเมานั้นท่าจะจริ ง พูดอีกอย่างเข้าใจเป็ นอีกอย่าง

“ ไม่ ใช่ แล้วอะไร จุมนั่นแหละที่ทาให้ พเี่ ป็ นแบบนี”

้ พี่แบงค์หยุดแล้วเดินถอยหลัง เหมือนกาลังห้ามตัวเอง

“.............พี่ครับ?”

“ จุมไปนอนเถอะ พี่อยากอยูค่ นเดียว” พี่แบงค์บอกแล้วเดินกลับห้องโงนเงน ก่อนที่จะปิ ดประตู ทิ้งผมไว้เบื้องหลัง

ผมยืนนิ่ง.......

“..................................” ผมไม่เข้าใจพี่แบงค์เลย ผมเกิดรู ้สึกไม่สบายใจเอามากๆ

หน้าตาพี่แบงค์เจ็บปวดแต่ผมไม่รู้วา่ ทาไม...

เพราะผมเหรอ?

ผมเดินกลับห้อง ไม่ถึงก้าวแขนก็ถกู ดึงจากด้านหลัง ผมหันกลับไปทันที พร้อมทั้งดึงแขนตัวเองกับแต่อีกฝ่ ายไม่ยอม

“ พี่แบงค์ !?” ผมดึงแขนตัวเองกลับครั้งแล้วครั้งเล่าแต่พี่แบงค์ไม่ยอม กลับยิง่ กาแขนผมแน่น

กลัว............

“ พี่ครั บผมเจ็บ!” ผมร้อง ทว่าพี่แบงค์กลับทาเหมือนไม่ได้ยนิ จ้องผมเขม็งอย่างที่ไม่เคยเป็ น

ใบหน้านั้นทั้งดุดนั แต่ก็เหมือนว่ากาลังเจ็บปวด

ผมสั่ น

“ ...พี่แบงค์เมาแล้วนะครับ!”

“ ใช่พี่เมา เพราะคิดว่าตอนที่เมาพี่จะลืม ลืมว่าตัวเองรู ้สึกยังไง แต่แปลกว่าตอนนี้คาว่า รัก ของพี่มนั ยิง่ ชัดเจน”

 พี่แบงค์พดู พร้อมเดินเข้ามาพา ผมเดินถอยหลังแต่กย็ งั จ้องพี่แบงค์อยู่

“ พี่ครับ ผมว่าพี่ควรจะไปนอนนะครับ เดี๋ยวผมพาไป” ผมบอกยกมือขวางพี่แบงค์ไม่ให้เข้าใกล้มากกว่านี้

“ .........................”

ตุบ! พี่แบงค์กระชากแขนผมอย่างแรงจนตัวผมชนกับตัวพี่แบงค์

และตอนนั้นนั้นเองที่หน้าผมถูกมือพี่แบงค์ประครองไว้แน่น แล้วพีแ่ บงค์ กจ็ ูบ/ผม!!??

พี่แบงค์ จูบผม!

ตาผมเบิกกว้างแทบซ็อคกับสิ่ งที่เกิดขึ้น !?

พี่แบงค์ จูบผม! และยังพยายามจะสอดลิ้นเข้ามาในปาก แต่ผมไม่ยอม

พี่แบงค์เลยจูบริ มฝี ปากหนักหน่วงมากขึ้นเหมือนเป็ นการบังคับกลายๆทั้งที่ผมเอามือดันตัวพี่แบงค์ออกไป แต่กลับสูแ้ รงไม่ไหว

น้ าตาอุ่นๆผมไหลอาบแก้มลงมา ร่ างกายสัน่ สะท้านอย่างหวาดกลัว...

เนิ่นนานที่ปากถูกจูบอยูแ่ บบนั้น อากาศที่ใช้หายใจค่อยๆลดลง เหมือนกับเรี่ ยวแรงที่คอ่ ยๆหายไป ขาไม่มีแรงยืน..

“ .........................” พี่แบงค์ปล่อยริ มฝี ปากผมให้เป็ นอิสระ แล้วเอาลิ้นเลียน้ าตาที่ไหลอาบแก้มผม

ลิ้นพี่แบงค์ที่สัมผัสหน้าผมมันยิง่ ทาให้ผมกลัว

“จุม พี่ ร..”

“ ทาไมทา...แบบนี”้ ผมพูดเสี ยงดังเท่าที่ผมจะพูดได้แต่มนั เบามาก

ผวักะ!

ผมตบหน้าพี่แบงค์ท้งั ที่คิดว่าจะชก ผมก็ไม่รู้วา่ ผมทาไปได้ยงั ไง ด้วยทั้งโกรธ และมันอาจจะเรี ยกสติพี่แบงค์ข้ ึนมาได้

 “ ............พี่ร้ ูสึกตัวสักทีสิครั บ!”

พี่แบงค์เอามือลูบแก้มด้านที่ถกู ผมตบ แววตาสานึกผิดจนผมเองก็รู้สึกผิดไปด้วย ผมรู ้วา่ พี่แบงค์ไม่ได้ต้ งั ใจ

....พี่แบงค์เมา....

“............................พี่ขอโทษ”

“ ..........................” ผมเอาแขนปาดน้ าตาตัวเอง พูดอะไรไม่ออกมันสับสนไปหมด

“ จุมพี่ขอโทษ พี่ไม่ ตั้งใจ” พี่แบงค์พดู ยืน่ มือมาหาผม แต่ผมถอยหนี ร่ างกายสั่นไม่หยุด แม้วา่ แขนจะกอดตัวเองไว้ก็ตาม

“ อย่ าครั บ อย่ าแตะต้ องผม...ฮึ ้ก ฮื อๆ” แล้วผมก็อดกลั้นไว้ไม่ไหว

“ ................................”

“ ............................จุม”

“ ฮื อๆ” จากที่ยนื อยู่ ร่ างกายก็ทรุ ดลงกองกับพื้น

กริ้ งๆ

กริ้ งๆ

เสี ยงมือถือดังเหมือนหวีดร้อง ในความเงียบแบบนี้ผมลุกขึ้นกึ่งเดินกึ่งวิง่ ไปรับทันที

ุ ิ ..พี่วฒ
พี่วฒ ุ ิจริ งๆด้วย...ผมร้องไห้

“ ครับพี”่

“ ผัวโทรมาหายคิดถึงยัง?”
 “.........................” พอได้ยนิ เสี ยงผมกลับร้องไห้ออกมาจริ งๆ ถ้าพูดพี่วฒ
ุ ิตอ้ งรู ้แน่

“ เงียบแบบนี้กรู คงพูดถูก เอาวะอดทนหน่อย พรุ่ งนี้ผวั ก็กลับแล้ว”

“ พี่ครั บ” ผมพยายามปรับเสี ยงให้ปกติที่สุด เท่าที่จะทาได้

“ อะไร!”

“ กลับมาเร็วๆนะครั บ” ผมพูดพยายามปรับเสี ยงเป็ นปกติที่สุด หันกลับไปมองข้างหลังพี่แบงค์เข้าห้องไปแล้ว.........

พี่ครับกลับมาเร็ วๆนะครับกลับมาดูเพื่อนพี่...ที่ตอนนี้ผมไม่รู้วา่ พี่เขาเป็ นอะไร

“ ......................... มรึ งอย่ามาสัง่ กรู ....ยังไงกรู กก็ ลับพรุ่ งนี้อยูแ่ ล้ว ทากับข้าวไว้รอกรู ดว้ ย...”

“ครับ”

“ ................. . . ถ้ามรึ งลืมเจ็บตัวแน่”

“ครับ”

“มรึ งพูดคาอื่นเป็ นไหม?

“ครับ” ผมตอบพร้อมทั้งเดินเข้าห้องตัวเอง ก่อนที่จะปิ ดประตู

“ เอ๊ะ มรึงนี่ยัวโมโหกรูอกี ใช่ ไหม!!”

“ผมคิดถึงพี่นะครั บ.................................” ผมบอกขดตัวในผ้าห่มสี ขาว

“ .....................................” พี่วฒ
ุ ิเงียบไป ก่อนที่จะพูดเสี ยงอ่อนลง “ มันก็ตอ้ งเป็ นอย่างงั้น.....”

“......................”

“ มรึ งไม่สบายหรื อเปล่า เสี ยงแปลกๆ”

 “ ปะเปล่ าครั บ” ผมตอบเอามือถือห่างจากหน้าแล้วพยายามกลั้นเสี ยงสะอื้น

“ก็ดี กรู ข้ เี กียจไปเฝ้ ามรึ งที่โรง-บาล”

“ มรึ งจะนอนหรื อยัง?”

“ ผมกาลังนอนครับ” ผมบอก

“ งั้นก็นอนไป แต่ไม่ตอ้ งกดออกทิ้งไว้แบบนี้แหละ..”

“ ทาไมครั บ?”

“ ไม่ รู้สักเรื่องจะตายไหม!”

“ ...........................ค่าโทรมันแพงไม่ใช่หรื อครับ?”

“ เรื่องของกรู กรูมีปัญญาจ่ าย อย่ าเสื อก!”

“...................ครั บ” ผมว่า น้ าตาไหลออกมาอีก คาพูดดีๆที่พี่วฒ

ุ ิเคยพูดกับผมมันนานมาแล้ว

ถึงวันนั้นพี่วฒ
ุ ิจะแกล้งพูดก็ตาม

“ นอนไป”

“ครับ” ผมตอบวางโทรศัพท์ขา้ งตัวเตียง แล้วปิ ดไฟ

แล้วแสงไฟจากโทรศัพท์ก็ดบั พรึ่ บ ในห้องมืดกว่าความจริ งเพราะตายังไม่ชิน

“..........................................” ผมนอนจ้องมองโทรศัพท์ถึงแม้ไฟจะดับไปแล้ว

ุ ิบอกว่าไม่ให้ตดั สายแบบนี้ทาให้รู้สึกเหมือนอยูใ่ กล้ๆพี่วฒ

แต่พี่วฒ ุ ิเลยครับ

ผมนึกถึงคาพูดและการกระทาของพีแ่ บงค์เมื่อกี้ เป็ นไปได้ไหมว่าพี่แบงค์คิดว่าผมเป็ นคนที่พแี่ บงค์ชอบ

และนัน่ ก็หมายความว่าคนที่แบงค์ชอบเป็ นผูช้ าย?... ผมคิดแล้วนอนพลิกตัวไม่มาเพราะเรื่ องมันค้างอยูใ่ นอก

พยายามคิดเหตุผลว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ...

ผมสงสารพี่แบงค์ เข้าใจคนที่แอบชอบ แอบรักคนอื่นว่ามันเป็ นอย่างไง......มันเฝ้ ามองถวิลหาอย่างประหลาด...

.....วันพรุ่ งนี้พี่วฒ
ุ ิก็จะกลับมาแล้ว.......คิดแบบนั้นก็ทาให้ตวั สัน่ ......

อยากเห็นหน้า แต่ก็กลัวที่จะเห็น

“ ...................พี่...” ผมเอามือแตะริ มฝี ปาก แรงจูบหนักหน่วงเมื่อกี้ยงั ไม่จางหายไป

พี่แบงค์ดีกบั ผมมาก ถ้ามีอะไรที่ผมพอช่วยได้กอ็ ยากช่วย

…....ผมคิดเรื่ องนี้ท้งั คืน......จนกระทั้งหลับไป……

บุพเพวายร้าย

24.
 ุ ิวางไปหรื อยัง?
ผมตื่นขึ้นจากเสี ยงนาฬิกาปลุก แล้วดูมือถือว่าพี่วฒ

ุ ิวางไปแล้ว ผมลองเช็ดสายที่รับล่าสุ ดว่ากี่นาที เกือบ 9 ชัว่ โมง! หมายความว่าพี่วฒ

พี่วฒ ุ ิเพิ่งวางไปไม่นานนี้เอง

พี่วฒ
ุ ิลืมหรื อเปล่า หรื อว่าตั้งใจ.......

“ .................พี่ครับ แบบนี้ ผมดีใจนะครับ เหมือนกับว่าพี่ก็คิดถึงผมเหมือนกัน”

ผมพูดคนเดียวมองโทรศัพท์แล้วผมยิม้ อยูน่ านพอดู จนระลึกได้วา่ ต้องไปโรงเรี ยน

จึงได้ผมออกมาทากับข้าว ส่ วนพีแ่ บงค์น่าจะยังไม่ตื่นเพราะยังไม่ออกจากห้องเลยครับ จากนั้นผมกลับมาอาบน้ า

แล้วกลับออกไปว่าจะไปปลุกพี่แบงค์ดว้ ย แต่พแี่ บงค์ตื่นแล้ว นัง่ บนโต๊ะรอผมแล้วยังจัดแจงกับข้าว ตักข้าวให้ผมเสร็ จสับ

เหมือนวันแรก

“ พี่แบงค์?” บอกได้เลยว่าผมไม่สนิทใจ

“ จุม เมื่อคืนพี่ขอโทษ พี่เมา” พี่แบงค์บอก ไม่ได้แตะต้องช้อนในจานข้าวที่ตกั รอไว้

“ ผมเข้าใจครับ” ผมบอก กินข้าวไปด้วยพยายามทาตัวให้เป็ นปกติ

“ .............จุมไม่โกรธพีน่ ะ” พี่แบงค์ถาม สายตาเป็ นกังวลว่าผมจะโกรธ

“ ไม่ครับ ผมไม่โกรธ ผมบอกแล้วว่าผมเข้าใจ เมื่อคืนพี่เมามาก คงคิดว่าผมเป็ นคนที่พี่ชอบใช่ไหมครับ?”

“ ใช่ พี่ชอบ” พี่แบงค์บอกเสี ยงแหบพร่ า

“ เพราะงั้น ลืมมันไปเถอะครับ พี่กงั วลเรื่ องนี้แล้วพี่แล้วยังมากังวลเรื่ องผมอีก” ผมพูดรู ้สึกอย่างนั้นจริ งๆ คาว่า ‘ขอโทษ’

มันเพียงพอแล้วที่เรี ยกความสนิทใจของผมกลับมา เพราะพี่แบงค์ไม่ใช่คนที่เลวร้ายแต่อย่างใดแค่เหล้าทาให้ขาดสติ

“................................”

“กินข้าวเถอะครับ” ผมบอกตักหมูทอดกระเทียมให้พแี่ บงค์ พร้อมทั้งยิม้ ให้

“ .....................” พี่แบงค์ไม่ได้พดู อะไร กินหมูทอดกระเทียมที่ผมตักให้เงียบๆ

“......................................”

จนเวลา 7 โมงครึ่ งพี่แบงค์กไ็ ปส่งผมที่โรงเรี ยน

“ ขอบคุณครับ” ผมยกมือไว้พี่แบงค์ แต่ก่อนที่จะลงจากรถพีแ่ บงค์ก็พดู ขึ้นมา...

“....จุม......................”

“ครับ” ผมหันกลับไปมือยังจับค้างอยูป่ ระตูรถ

“ พี่คิดดูแล้ว พี่คิดว่าพี่ควรจะหยุด….เพราะความรักที่คิดไปคนเดียวมันไม่มีทางสมหวัง....” พี่แบงค์บอกจ้องหน้าผมจริ งจัง

“ ....................................” ผมไม่รู้วา่ ควรจะพูดอะไร ทั้งสงสารพีแ่ บงค์แต่ผมทาอะไรไม่ได้

ผมไม่ใช่คนที่ตดั สิ นใจ เรื่ องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับผมแค่ผมรู ้สึก …

ผมเปิ ดประตูออกมา ยืนมองพี่แบงค์ขบั รถขับไปจนลับสายตา

พี่แบงค์...คงเจ็บมาก

ผมยืนนิ่งอยูโ่ ดยไม่รู้ตวั จนเมื่อมีมือมาตบไหล่ ก่อนที่ตวั ผมจะเย็นยะเยือก แล้วปั ดมือที่จบั ไหล่ออกรวดเร็ ว

“ โทษที กรู ลืมไปว่ามรึ งไม่ชอบให้ใครถูกตัว” จักรว่า

“ ไม่เป็ นไร” ผมบอก ยิม้ ให้จกั ร แล้วเดินเข้าโรงเรี ยนด้วยกัน

สรรพนาม กรู มรึ งถูกนามาใช่แทน เรา,นาย เมื่อเวลาผ่านไปไม่ถึง 2 วัน ซึ่ งผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร

ผมก็ใช้คาพวกนี้กบั บันบัน และธีเพื่อนคนอื่นๆอยูแ่ ล้วด้วย และมันเป็ นคาที่บอกว่าพวกเราสนิทกัน

“ ซี ซี่ล่ะ?” ผมถามเพราะเมื่อวานเห็นด้วยกันกับจักร แต่วนั นี้ไม่เห็น

“ กาลังมา”

“..?..” ผมหน้างง แล้วทาไมจักรไม่รอล่ะ

“ อย่ามาว่ากรู ทงิ้ เพื่อนล่ะ มันให้กรู รอทุกวัน วันนี้เลยว่าจะดัดนิสยั มันหน่อย แหม่งกว่าจะแต่งตัวองค์เครื่ องเสร็ จ

เลยมาก่อนซะเลย” จักรบอก

“ ไอ้จักร!” ผมและจักรหยุดเดินหันหลังกลับไปพร้อมกับเสี ยงเรี ยกชื่อจักร

ภาพที่เห็นคือซีซี่ กาลังวิ่ง 100 เมตรมาหาพวกผม(ไม่อยากบอกเลยครับว่าดูหน้ากลัวมาก)

สิ่ งที่เด่นในตัวซีซี่คือผ้าคาดผมสี สม้ ลายลูกไม้ที่มองเห็นมาแต่ไกล

“ ทาไมมรึ งไม่รอกรู !” ซี ซี่วา่ เอามือปาดเหงื่อ(พูดเสี ยงใหญ่แบบผูช้ ายเถื่อนๆ)

“ แล้วทาไมกรู ตอ้ งรอมรึ งด้วย” จักรว่า หันกลับมาหาซีซี่ตาเขียว

“ ถ้ามรึ งไม่รอเมีย มรึ งจะรอควายที่ไหน!” ซี ซี่ตอบเอียงหัวไปมา ผมตกใจครับ หมายความว่า 2 คนนี้...

“ ไอ้สิทธิ ไอ้ควายกรู ไปเป็ นผัวมรึ งตอนไหน!”

“ ตอนไหนกรู จาไม่ได้ แต่รู้ตวั อีกทีก็เป็ นไปแล้ว” ซี ซี่บอกอมยิม้ เอาไหล่กระแซะจักร

“ ควาย! ถ้ากรู จะเอาทาผูช้ ายทา เมีย.....” จักรหันหน้ามาผม ผมชักรู ้สึกว่าผมต้องเข้าไปเอี้ยวด้วยแน่ๆ

“ ถ้ากรู จะเอาผูช้ ายทาเมีย กรู เอาไอ้จุม ดีกว่ากว่าเอามรึ ง”

“.............0.0..” (ผม)
“ จุม นายมันตีทา้ ยครัวเรา” ซี ซี่ช้ ีหน้าผม แล้ววิ่งไปหายูที่เพิง่ เดินมา

“ ไอ้สิทธิ์มรึ งอย่ามาสี กรู กรู ไม่นิยมของแปลก..” ยูวิ่งหนีครับ และแน่นอนซี ซี่วงิ่ ตาม

“ ฮะๆไอ้เลว มัวเอากรู เป็ นผัวตลอด” จักรหัวเราะไม่ได้มีความรู ้สึกโกรธซี ซี่แต่อย่างใด แต่ผมหน้าเจื่อนครับ

(เตือนความทรงจา : ชิด 182 จุม 180 ซี ซี่ 178 ยู 175 จักร 173)

“ อ้าว หน้าซี ดเลย โทษที กรู พดู เล่นๆไม่ได้จริ งจัง อย่าซี เรี ยส ดิ” จักรว่าหันมามองผม

“ แค่ตกใจน่ะ” ผมบอกเดินต่อ มีจกั รเดินข้างๆ

“ กรู ไม่ได้เป็ นเกย์ วางใจได้ กรู ไปล้ ามรึ งแน่ แต่ไอ้ชิดไม่แน่ อย่าไปเล่นกับมันมาก มันเห็นจุมติ๋มๆระวังโดนเสี ยบ ...ฮ่าๆ”

จักรได้ทียงิ่ พูดแกล้งผม

“ โอ๋ ๆลูกรัก อย่าได้กลัวไปแม่อยูน่ ้ ีแล้ว แม่จะปกป้ องลูกเอง แต่แค่แม่ไม่พอต้องหาพ่อเพิ่ม...อืม” จักรทาท่าคิด “

ซี ซี่กไ็ ม่เลวเนอะ เดี๋ยวให้มนั เป็ นพ่อ เพราะกล้ามมันใหญ่ดี” จักรวิง่ นาหน้าผม พอผมอยูค่ นเดียวแล้วหันซ้ายหันขวา

ชักไม่แน่ใจ วิง่ ตามจักรดีกว่า

“ จักรรอด้วย!”

ชีวิตม.ปลายปี สุ ดท้ายไม่เลวไปสักทีเดียว……………..

* * * * *
 คาบชุมนุมจะอยูว่ นั พฤหัสฯคาบสุ ดท้ายซึ่งก็คือวันนี้ครับเพราะงั้นคาบสุ ดท้ายผมกับจักรเลยพากันมาสนามบอล(ไปลงชื่อกับ

อาจารย์ที่ปรึ กษาชุมนุมตั้งตอนเที่ยง วันพุธ) พอไปถึง ก็โดนแบ่งออกเป็ น 2 ทีมลงแตะกันเลย

หลังจากวอร์มร่ างกายกันแล้วนะครับ

จนถึง 4 โมงก็พากันพักครับ

“ มรึ งไม่เลวเลยว่ะ” จักรว่ามือค้าเอนหลังกับพื้นหญ้า ส่ วนผมนอนลงไปเลย เหนื่อยมาก เหมือนไม่ได้เล่นมานาน

พอเล่นหนักๆแบบนี้เหมือนร่ างกายมันปรับไม่ทนั

“ มรึ งไม่ลองสมัครนักกีฬาโรงเรี ยนดู สาวตรึ มนะเฟ้ ยบอกก่อน”

“ มอ6แล้ว เลยคิดว่าจะตั้งใจอ่านหนังสื อดีกว่า แล้วก้ไมได้เล่นเก่งจนจะทาเป็ นอาชีพได้”

“ ก็จริ ง”

“ .................................”

“ ตายยัง?” จักรชะโงกหน้ามาดู

!?

“ ..........................” ผมส่ ายหน้าตอบ แล้วลุกขึ้นมา เพราะตกใจที่อยูๆ่ จักรก็ชะโงกหน้ามา

“ มรึ งนี่ ตกใจง่ายวะ” จักรว่าเอาผ้าขนหนูเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อ ผมเองก็เช่นกัน

“..............................” ผมไม่ได้ตอบ ก้มหน้าลง

“ กรู กแ็ ค่พดู เล่นมาคิดมากล่ะ”

กริ้ งๆ

“ โท-สับ มรึ งป่ ะ? เสี ยงนี้กรู จาได้” จักรว่านอนหงายเอาผ้าผืนเมื่อกี้คลุมหน้า

กริ้ งๆ

ใช่ครับ เสี ยงโทรศัพท์ของผม เลยวิง่ ไปยังกองกระเป๋ าที่กองรวมๆกันไว้ แล้วดึงเอาเป้ ตัวเองออกมา

พี่แบงค์ โทรมา

“ อัลโหลครับ”

“ จุม 4 โมงแล้วนะ”

“ หรื อครับ!” ผมว่าเอานาฬิกาที่ถอดไว้ก่อนลงเล่นมาดู 4: 14

“ ขอโทษครับพี่ผมเพิ่งเตะบอลเสร็ จ เดี๋ยวผมรี บไปตอนนี้เลย”

“ ไม่เป็ นไร ทาแบบที่เพื่อนเขาทานัน่ แหละพี่รอได้....”

“ครับ” แล้วเอามือถือยัดใส่ซิบด้านข้างของเป้

“ พี่มารับแล้วเหรอ?” จักรถามดึงเอากระเป๋ าตัวเองออกมาจากกองเหมือนผมเมื่อกี้

“อืม” (พยักหน้า)
“ งั้นก็ไป” จักรว่าเดินออกมาก่อน

“ ไม่เก็บบอลก่อน?”

“ให้ ม.4 เก็บ เรามันมอ6 ต้องใช้ความอาวุโสให้เป็ นประโยชน์” จักรบอกผมเลยเดินตามจักรไปติดๆ

ความจริ งอยากไปล้างหน้าล้างตาก่อน แต่เห็นว่าพี่แบงค์มารอแล้ว และคอนโดก็อยูไ่ ม่ไกลเลยคิดว่าไปอาบน้ าที่คอนโดเลยดีกว่า

พวกผมเดินออกมาหน้าโรงเรี ยนเห็นพี่แบงค์กาลังคุยกับซีซี่อยูค่ รับ

“หวัดดีครับพี”่ จักรยกมือไหวพีแ่ บงค์

“ หวัดดี”

“ ซี ซี่มานานแล้วเหรอ?” ผมถาม

“ ไม่นาน” ซี ซี่วา่ หน้าจ้องมองพีแ่ บงค์ตลอด จนผมเองคิดว่าพี่แบงค์ก็เขินอยูเ่ หมือนกัน

“ งั้นกลับกันเลย เดี๋ยวไอ้วฒ
ุ ิมนั จะกลับมาแล้ว” พี่แบงค์วา่ ทาให้หวั ใจผมเต้นแรงขึ้นก่อนที่ผมจะสงบลง

พี่วฒ
ุ ิ ..ผมไม่ได้เจอหน้าพี่วฒ
ุ ิมา 3 วันแล้ว...

“ ไปนะ เจอกันพรุ่ งนี้” ผมว่าเดินตามพี่แบง์ไปที่รถโดยมีซีซี่โบกมือตาม ผมเลยต้องโบกมือตอบ(ทาไม?)

* * * * *

“ ผมขอตัวไปอาบน้ าก่อนนะครับ” ผมบอกเมื่อมาถึงห้องเพราะเหนียวตัวมาก อยากจะอาบน้ าให้สะอาด

“ เดี๋ยวจุม”
 “ครับ ? ” ผมหันกลับไปหาพี่แบงค์

“ พี่ดีใจนะที่ 3 วันนี้พี่ได้อยูจ่ ุม..............”

“ครับ ผมก็ดีใจ” ผมบอกเพราะดีใจจริ งๆ พี่แบงค์เป็ นคนดีและดูแลผมดีมาก

ถึงแม้วา่ พี่แบงค์จะเมาวันนั้น...และมีหลายอย่างที่ผมไม่เข้าใจก็ตาม

“ .........................ถ้ามีปัญหาอะไรกับไอ้วฒ
ุ ิ โทรบอกพี่กไ็ ด้ พี่จะพูดกับมันให้”

“ครับ” ผมว่าสบายใจขึ้นมาเฉยๆ แล้วเข้าห้องไปอาบน้ า จะได้ทากับข้าวรอพี่วฒ

ุ ิที่จะมาถึง 2 ทุ่ม

“ ........................”

สัก 5 โมงครึ่ งได้ผมออกมาทากับข้าว ส่ วนพี่แบงค์กาลังดูโทรทัศน์แต่พอผมเดินไปดูพแี่ บงค์หลับครับ

อย่างงี้เขาเรี ยกโทรศัพท์ดูคน แต่ยงั ไม่ทนั ที่ผมลงจะลงมือทา เสี ยงกดออดหน้าห้องก็ดงั

ผมเลยไปเปิ ดประตู…

!?

พอผมเปิ ดประตูเท่านั้นแหละวัตถุบางอย่างก็เข้าจู่โจมผมรุ นแรงจนมันทาให้ไม่รู้สึกถึงความนุ่มของมันเท่าไรเลย

ผมถอยหลัง 2 ก้าวเมื่อเจ้าวัตถุน้ นั กระแทกลาตัว

“ กรู ให้!” เสี ยงพี่วฒ

ุ ิครับ

(ดีใจ)

“ ...................” ผมมองเจ้าตัวที่ผมกอดอยูต่ อนนี้คือตุ๊กตาหมีสีน้ าตาลตัวใหญ่มาก น่าสู งจะสัก 2 เมตรได้

ให้ผม??
 “ ชอบไหม?” พี่วฒ
ุ ิถามยังคงยืนอยูห่ น้าประตู

“.........................” ผมยังตกใจอยูค่ รับพูดไม่ออก ว่าเนื้อแท้เจ้าตัวที่ปะทะผมเมื่อกี้คือตุ๊กตาหมีตวั นี้นี่เอง

“ กรู กแ็ ค่ถามไปอย่างงั้นแหละ เพราะกรู ให้มรึ งต้องชอบ...” พี่วฒ

ุ ิวา่ เดินเข้ามาในห้อง

แล้วเอามือคลายเทคไทล์ที่คอออกหลอมๆ พี่วฒ
ุ ิในชุดสูทไม่เคยเห็นเลยครับดูเป็ นผูใ้ หญ่มาก

“ รู ้วา่ ผมชอบ ?...” รู ้ตอนไหน?

“ใช่” พี่วฒ
ุ ิหนั กลับมา ใบหน้ามองผมไม่ไว้วางตา “ อย่ามาปฎิสธตอนอยูโ่ รง-บาลกรู เห็นว่ามรึ งชอบลิงกรู เลยซื้อมาให้”

ลิง?

“...............................” มันไม่ใช่หมีเหรอ? แต่ถึงมันจะเป็ นลิงผมก็ดีใจ

“ ทาไม หรือว่ ามรึงไม่ ชอบ!” พี่วฒ

ุ ิถามเสี ยงเข้ม

“ ชอบครับชอบ” ผมตอบก่อนที่พี่วฒ
ุ ิจะเข้าใจผิด

“ ชอบก็ดี”

“ ไอ้วฒ
ุ ินี่มรึ งหอบตุ๊กตาหมีมาจากฮ่องกงเลยหรื อวะ?” พี่แบงค์เดินมาหาพวกผมแล้วถามพี่วฒ
ุ ิ

“ เปล่า กรู สั่งทาไว้เป็ นอาทิตย์แล้วเพิ่งได้ และมันไม่ใช่ตุ๊กตาหมี แต่มนั เป็ นตุก๊ ตาลิง!”

“ลิง เออ ลิงก็ลิง” พี่แบงค์วา่ เหมือนจะขาแต่ก็ไม่ขา หันมาทางผมที่กาลังกอดเจ้าตุ๊กลิง?แน่น มันหนักใช้ได้เลยครับ

“ ข้าวล่ะ?” พี่วฒ
ุ ิหนั มาถามผมที่กอดตุก๊ ตาลิงอยู่

“ ยังไม่ได้ทาครับ” ผมตอบ

“ มรึงว่ าไงนะ!” พี่วฒ

ุ ิข้ ึนเสี ยงจนผมสะดุง้ “ กรูยังไม่ ได้ กนิ ข้ างเที่ยง
 เพราะคิดว่ าจะมากินข้ าวที่มรึงทาแต่ มรึงบอกว่ ายังไม่ ได้ทา!”

ุ ิวา่ เดินตรงมาผมที่เดินถอยหลัง
พี่วฒ

“ ผมกาลังจะทาครับ” ผมบอก

“ แล้วทาไมมรึงเพิง่ จะทามรึงเลิกเรียนตั้งแต่ 4 โมง หรือว่ ามรึงไปไหนมา” (ผมกอดตุก๊ ตาลิงแน่น แม้แขนจะสัน่

ความรู ้สึกดีใจเมื่อกี้หายไปหมดสิ้น)

“ ไอ้วฒ
ุ ิ มรึ งแหละผิด ไหนมรึ งบอกว่าจะมาถึง 2 สักทุ่ม แต่นี่ยงั ไม่ 6 โมง มรึ งจะมาว่าน้องเขาไม่ได้

และจุมก็ไม่ได้ไปไหน เลิกเรี ยนกรู ก็พามานี่เลย”

“ กรูว่ามันได้ มันเป็ นของกรู.. กรูจะมาตอนไหนมันก็เรื่องของกรู มันมีหน้ าที่ทามันก็ต้องทา!”

“...วุฒิมีเหตุผลหน่อยดิ” พี่แบงค์วา่ และบอกผมให้เอาตุก๊ ตาไปเก็บ

“ ไม่ ไป!กรูจะให้ มันทา” พี่วฒ

ุ ิหนั มามองผมที่เดินออกมาจากห้อง “ ยืนบือ้ อยู่ได้ ไปทากับข้ าวเซ่ !!”

“ครับ” ผมว่าเดินเข้าครัว

“เอาไข่ เจียวก็พอ เพราะกรูหิว!” พี่วฒ

ุ ิสั่งตามหลัง

..........................” ผมเอาไข่ออกจากตูเ้ ย็นน้ าตามันก็พาลไหลลงมา ทั้งๆที่ผมคิดว่าบางสิ่ งบางอย่างมันดี

ขึ้นแล้ว ตอนที่ผมคุยโทรศัพท์กบั พี่วฒ
ุ ิ ผมรู ้วา่ พี่วฒ
ุ ิเปลี่ยนไปบ้างแล้ว แต่ความจริ งแล้ว ไม่เลย ผมคิดไปเองคนเดียว

“จุมพี่กลับก่อนนะ” (เสี ยงพี่แบงค์)ผมเอามือลูบน้ าตาแรงๆแล้วหันกลับไปยิม้ อย่างพยายามที่สุดให้พี่แบงค์

“ไม่กินข้าวก่อนหรื อครับ?”

“ ...................ไม่ละ่ เดี๋ยวพี่ตอ้ งไปทาธุระต่อ................” พี่แบงค์บอกเสี ยงเรี ยบจนเกินไปด้วยซ้ า

“ ........................” พี่แบงค์จอ้ งผมอยูค่ รู่ หนึ่ง ผมก้มหน้าลงแล้วหันกลับไปตีไข่

ผมมองเห็นชามไข่ไม่ชดั เลยน้ าตามันไหลลง ลงมาอีกแล้ว

3 วันที่ไม่ได้เจอกัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

“ เสร็ จหรื อยัง?” พี่วฒ

ุ ิเร่ ง

“ ครับ ครับ กาลังทาอยู”่ แต่ผมนึกขึ้นได้ ว่าผมยังไม่ได้หุงข้าว ผมหันไปมองชั้นในหม้อหุงข้าว ที่ลา้ งแล้วเรี ยบร้อย

พี่แบงค์คงจะล้างไว้

“ พี่ครับ เดี๋ยวต้องรอหุงข้าวสัก 20 นาที” ผมเดินไปบอกพี่วฒ

ุ ิที่นอนรออยูโ่ ชฟา

“ ..................” พี่วฒ
ุ ิลืมตาขึ้นมาทันที

“ รีบ” พี่วฒ
ุ ิพดู หลับตาลง ไม่ได้วา่ ผมอย่างอื่น ผมพอใจชื่นขึ้นมาหน่อย 20 นาทีพอจะทากับข้าวอย่างอื่นเพิ่มได้

ผมรี บกลับไปทากับข้าว ในหัวคิดว่าจะทาอะไรเพิ่มดี แต่พอจะเปิ ดตูเ้ ย็นดูวตั ถุดิบ

ุ ิก็จบั มือผม!? ผมหันหน้าไปมองพี่วฒ

มือพี่วฒ ุ ิ

“ ...................................” อยากจะถามว่า ‘มีอะไรหรื อเปล่าครับ?’

แต่พอมองหน้าพี่วฒ
ุ ิแล้วพูดไม่ออก
“ กรู ไม่อยากกินข้าวแล้ว...” พี่วฒ
ุ ิวา่ จ้องหน้าผม ผมดึงมือตัวเองกลับมา ขาเดินถอยหลังอัตโนมัติจนชนขอบซิ งค์

แต่พี่วฒ
ุ ิไม่หยุดเดิน

“ พี่ ค รั บเ ..ดี๋ ยว ก็ เ ส ร็ จแ ล้ วค รั บ .....” เสี ยงผมพูดกะท่อนกระแท่น

“ กรู ไม่กินแล้ว จะเสร็ จตอนนี้หรื อตอนไหน ไม่สาคัญกับกรู แล้ว”

“ พี่ครับ ผมขอโทษครับ ผมไม่รู้วา่ พี่จะมาตอนนี้ ผมไม่รู้จริ งๆ...” ผมพูดพลางส่ ายหน้า

“ กรู จะยกโทษให้มรึ งก็ได้”

“ จริ งหรื อครั บ” (ผมยิม้ )

“ ใช่ กรู ก็ไม่ใช่คนใจร้าย”

ดีใจ

“ ............แต่มรึ งต้องให้กรู เอามรึ งก่อน ไม่ง้ นั กรู ไม่หายหงุดหงิด”

“.........................”(หน้าซี ด) ผมหน้าชา

“ตกใจทาไม?”

“ ไหนพี่วา่ จะยกโทษให้ผม”

“ ก็จะยกโทษให้ แต่มนั หลังจากนี้ กรู จะได้ตรวจมรึ งด้วยว่ามรึ งนอกใจกรู หรื อเปล่า?”

“ ผมไม่ เคยทาแบบนั้น”

“ เหรอ?”

“ครั บพี่ ผมไม่ เคยมีอะไรกับใครนอกจากพี่”

 “ ก็ดี แต่กรู ไม่เชื่อ กรูต้องพิสูจน์ เอง!” ุ ิก็กอดเอวผมไปชิดกับตัวพี่วฒ
พูดจบพี่วฒ ุ ิ

“ มรึ งตัวสั่น นี่มรึ งกลัวอีกแล้วใช่ไหม?”

“ครั บ ครั บผมกลัว” ผมบอก

“ แต่มรึ งทาใจเถอะ ผัวเมียที่ไหนเขาก็ทากันแบบนี้แหละ โทษทีวะกรู ช่วยไม่ได้จริ งๆ...

“..........................”

“ เงียบแปลว่า ทาใจได้..”พี่วฒ
ุ ิยมิ้ เอาแขนอีกข้างช้อนใต้เข่าผมแล้วอุม้ ผม(แบบที่เจ้าบ่าอุม้ วเจ้าสาว)ไปห้องพี่วฒ
ุ ิ

พอเอาผมวางเตียง ก่อนที่พี่วฒ
ุ ิจะขึ้นมาคร่ อมตัวผม ผมกามือแน่นมากหรื อมันเกร็งกันแน่ผมก็ไม่แน่ใจ

“ มรึงจะกลัวอะไรหนักหนา!” ุ ิวา่ เสี ยงหงุดหงิดยิง่ ทาให้ผมกลัว หรื อว่าผมทาให้พี่วฒ

พี่วฒ ุ ิโกรธแล้ว

“ ผะ ผม....” พูดไม่ออก

“ อะไร ..พูดมา....”

“ ........................อะอย่า” อย่าเสี ยงดัง อย่าตะคอกผม

“ กรูกแ็ ค่ ทาเหมือนที่เคยทา กรูฆ่ามรึงไหมก็ไม่ !” เพราะมันเหมือนทุกครั้งเลยกลัว ถึงแม้วา่ บางครั้งพี่จะอ่อนโยนกับผม

แต่มนั น้อยครั้งเหลือเกินจนผมคิดว่ามันเกิดขึ้นจริ งๆเหรอ?

“ พี่ครั บ อย่ าเสี ยงดัง”

“ กรูจะเสี ยงดัง เผื่อมรึงจะเข้ าใจ!”

“ ..........................”

“ มรึงทาให้ หมดอารมณ์ เลยรู้ป่ะ? ไม่ ได้ เจอกัน 3 วันแทนที่มรึงจะ...แต่พอเจอหน้ ากรูกเ็ อาแต่ ร้องไห้
 ุ ิก็ลกุ ขึ้นนัง่ หันหลังให้ผม
ยังกะกรูเป็ นยักย์เป็ นมาร ยังกะว่ ากรูทาร้ ายมรึงหนักหนา!” พูดจบพี่วฒ

“ .............................” ผมลอบถอนหายใจ รอยยิม้ พุดขึ้นบนริ มฝี ปากโดยไม่คาดคิด..

ควับ!

“มรึ งยิม้ อะไร?” พี่วฒ

ุ ิหนั กลับมาถาม

“ ................ปะเปล่ าครั บ” ผมบอกขยับตัวหนีจากพี่วฒ

ุ ิแต่ไม่ทนั

แขนผมถูกดึงพร้อมดวงตาคมกริ บจ้องผมไม่วางตา

“...........................ปะเปล่ าครั บพี่....”

“ ตอแหล่ กรู เห็นมรึ งยิม้ ชัดๆ นี่มรึ งคงดีใจที่ตีหน้าซื่ อหลอกกรู ได้ใช่ไหม?!”

“ ไม่ ใช่ ครั บ” แรงจับที่แขนเปลี่ยนเป็ นบีบผมเจ็บแปล้บร้าวไปทั้งแขน

ตื่นกลัว

“ นี่มรึ งคิดว่ากรู โง่”

“ ไม่ ใช่ ครั บ ไม่ ใช่ จริ งๆเมื่อกีผ้ มไม่ ร้ ู ตัวด้ วยซา้ ว่ ายิม้ พี่ครั บเชื่ อผมด้ วย”

“ มีที่ไหนไม่ รู้ตัวเองว่ ายิม้ ถ้ าจะมีกม็ ีแต่ คนบ้ าเท่ านั้นแหละ!”

“ จริ งๆครับ ผมไม่ได้หลอกอะไรพี่เลย ผมไม่กล้าหรอก” ผมบอกน้ าตาเต็มหน้า ภาวนาให้พี่วฒ

ุ ิเชื่อในสิ่ งที่ผมพูด

แต่ถา้ พี่วฒ
ุ ิไม่เชื่อผมไม่อยากคิด

“.............................”

“ จริ งๆนะครั บ”
 “ ไม่ตอ้ งย้า กรู รู้วา่ ความจริ งมันคือะไร....”

“ .. .................” ขออย่าให้พี่วฒ
ุ ิโกรธมากกว่านี้เลย

“ ไปทากับข้าว เร็ วๆกรู หิว” พี่วฒ

ุ ิสั่งจบ ผมก็รีบลงจากเตียงออกจากห้องผ่านประตูที่เปิ ดค้างไว้ทนั ที

ดีใจมาก ดีใจจนใจมันกาลังหัวเราะ.......

“ ทาแค่ไข่เจียวก็พอ มีไก่ มีปลา อะไรก็ใส่ ลงไป” พี่วฒ

ุ ิยนื ที่ประตูสั่งเสี ยงปกติแต่มนั ก็ทาให้ผมสะดุง้ จนตัวแข็ง

“........................ครับ” ผมพูดไม่ได้หนั กลับไป ไม่กล้าหันไม่อยากรู ้วา่ พี่วฒ

ุ ิอยูใ่ นอารมณ์ไหน

“ เร็ วด้วย”

“ครับ” (ผงกหัวไปด้วย)

“ ................................”

ผมรี บทาตามที่พี่วมุ ิสงั่ 20 นาทีต่อมาทั้งข้าวทั้งไข่เจียวก็วางอยูบ่ นโต๊ะ

“ ..................” แล้วพี่วฒ
ุ ิก็เดินมากินไม่ได้พดู อะไร ผมเองก็เช่นกัน

“ นัน่ มือไปโดนอะไร?” พี่วฒ

ุ ิถาม ผมชะงัก มองมือตัวเอง โดนมีดบาดจากการหัน่ หัวหอมเมื่อกี้

“ มีดบาดครับ” ผมบอก

“ เมื่อกี้?”

“ครับ”

“ ปกติมรึ งไม่เคยโดนบาด?”

“ ........................”ผมตอบไม่ได้ในทันที เพราะรู ้สึกตัวอีกทีกร็ ู ้เจ็บจิด้ ที่นิ้วแล้ว “ ครั้งต่อไปผมจะระวัง”

 ผมตอบมองนิ้วตัวเองไปด้วย มี 3 แผลนิ้วหัวแม่มือ 2 และปลายนิ้วชี้อีก 1 แผล

“ แล้วทาไมไม่ติดพลาสเตอร์?”

“.........................”

“ ทาไม!” พี่วฒ
ุ ิเริ่ มเสี ยงดัง เมื่อผมไม่ตอบ

“ มันจะช้าครับ” ผมบอก เพราะคิดว่าถ้าไปติดพลาสเตอร์อาจจะทาให้กบั ข้าวเสร็ จช้าก็ได้ ตอนแรกก็แผลเดียว ต่อมาก็ 2

และก็ 3 แต่มนั ก็ยงั ดีกบั ข้าวเสร็ จช้าแล้วพี่วฒ

ุ ิโกรธ

“ ................................”

“ ............................” ทาไมพี่วฒ
ุ ิไม่พดู หรื อว่าผมทาให้อะไรให้โกรธ

ผมยังไม่ได้ทาอะไรเลยจริ งๆนะ

“ ไปเอากล่องยามา” พี่วฒ
ุ ิสงั่ ผมทาตามที่สั่ง แล้ววางกล่องยาข้างๆจานข้าวพี่วฒ
ุ ิ

“ ...........................”

“ มรึ งนี่มนั .....” พี่วฒ

ุ ิวา่ แล้วเปิ ดกล่องยาค้นๆได้พลาสเตอร์ออกมา “ ยืน่ มือมา”

ผมทาตาม

“...............................” พี่วฒ
ุ ิติดพลาสเตอร์ให้ผม ที่ละแผลจนครบ

ขณะที่พี่วฒ
ุ ิทาผมจ้องมองรู ้สึกแปลกใจ เพราะพี่วฒ
ุ ิทาเบามือ แต่ผมก็กลัวว่ามือนั้นจะกลายเป็ นฉุด ดึงผมอย่างรุ นแรง

หรื อแม้วา่ มือนั้นจะทาร้ายผม

“ ...........................ไปกินข้าว” ผมกลับไปนัง่ ที่ แล้วลงมือกินข้าวต่อ พี่วฒ

ุ ิกินได้ 2
 สามคาก็วางช้อนผมหันไปมองเหมือนเป็ นคาถาม เพราะจาได้วา่ พี่วฒ
ุ ิบอกว่าหิวข้าว

“ มองหน้ากรู ทาไม?” พี่วฒ

ุ ิถาม ผมไม่ได้ตอบ

แต่หนั กลับมากินข้าวต่อเงียบๆและพยายามทาตัวที่คิดว่าไม่ให้สะดุด้ ตาพี่วฒ

ุ ิที่สุด

“ ทาไมมรึ งไม่กม้ ไปจูบจานเลยล่ะ ก้มขนาดนั้น!” พี่วฒ

ุ ิวา่

“..............................”

“จุม” พี่วฒ
ุ ิเรี ยกชื่อผม และแทบจะทันทีผมเงยหน้าขึ้นมา

“ครับ?”

“...................................................”

“...................?.............................”

“..............................................”

.........................................................” พี่วฒ
ุ ิไม่พดู อะไรเลยผมเลยก้มลงกินข้าวต่อ

ุ ิกล็ ุกเข้าห้อง แล้วปิ ดประตู

ทาเหมือนว่าเมื่อกี้ผมหูฝาดไป แล้วพี่วฒ

.............ในครัวมีซิงค์ในนั้นมีจานที่ผมยังไม่ได้ลา้ งเพราะผมมัวแต่ทากับข้าว ตรงโชฟาไม่มีคนนัง่

โทรทัศน์ที่ปิดอยู่ ประตูหอ้ งพี่วฒ

ุ ิที่ไม่รู้คนในห้องทาอะไร รอบตัวผมเหมือนไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหว

นอกจากผมที่นงั่ บนเก้าอี้กาลังกินข้าว
“..............................” ผมวางช้อนยกมือข้างที่พี่วฒ
ุ ิติดพลาสเตอร์ให้มาดู ผมเอียงคอซ้ายที ขวาที

จ้องมองอยูอ่ ย่างงั้น จนเหมือนมีบางอย่างทาให้ผมหยุดแล้วผมก็กินในจานต่อจนหมด ผมก็กินในจานพี่วฒ

ุ ิต่ออีก

แต่ไข่เจียวยังเหลืออยูเ่ ต็มจาน นัน่ ก็เพราะผมไม่ได้กินมันเลย ผมก็เลยกินต่อให้หมด

ไม่เหลือแล้ว......

ุ ิก็จะไม่วา่ ผมแล้ว
ผมยิม้ ให้ตวั เอง เท่านี้พี่วฒ

“ ..................................”

ผมเก็บจานไปล้าง วางลงในซิงค์ให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทาได้ เพราะพี่วฒ

ุ ิจะได้ไม่ได้ยนิ จะได้ไม่มีเรื่ องพาลมาโกรธผมได้

น้ าในก๊อกเปิ ดออกมา พอผมเอามือไปรองมันเย็น

เย็นดีจงั ......

เย็นดีจงั

ดีจงั

“ .......................” น้ าเย็นดีจงั เปี ยกมือ เปี ยกมือหมดเลย....เปี ยกพลาสเตอร์!!!!

แล้วพี่วฒ
ุ ิจะว่ายังไง!!

ุ ิเป็ นคนติดให้ดว้ ย ถ้ารู ้วา่ พลาสเตอร์เปี ยกล่ะก็ผมตายแน่....

พี่วฒ

“...................”

ไม่รอให้มนั เปี ยกไปมากกว่านี้ผมเอาผ้าเช็ดโต๊ะที่อยูใ่ กล้มือเช็ดมือให้เร็ วที่สุดก่อนที่พี่วฒ

ุ ิจะมาเห็น
 เช็ดให้มนั แห้ง

เร็ วๆ

ก่อนที่พี่วฒ
ุ ิจะเห็น

“ .........................” ผมหันไปมองประตู เกรงงว่าพี่วฒ

ุ ิจะเปิ ดมาตอนนี้ แต่ก็ตอ้ งหันมาดูมือว่าแห้งหรื อยัง

ผมจะทายังไงดี

น้ าตาบ้ามันไหลลงมา ...เมื่อกี้พี่วฒ
ุ ิก็วา่ ผมเอาแต่ร้องไห้

ผมตายแน่ บางทีกค็ ิดถ้าตายไปก็คงจะดีกว่าเจ็บปวดอยูอ่ ย่างงั้น...

“ ...............................” ผมต้องทาอะไรก่อนที่พี่วฒ
ุ ิจะเปิ ดประตูออกมา???

ผมมองดูประตูอีกครั้ง....

“ ................................ฮึ้ก ฮือๆ” ผมสะอื้น เสี ยงนี้พี่วฒ

ุ ิตอ้ งได้ยนิ แน่นอน

...พี่วฒ
ุ ิตอ้ งกาลังเดินมาเปิ ดประตูแน่...ๆ

ผมวางผ้าเช็ดโต๊ะแล้ววิ่งกลับเข้าห้องตัวเองตามด้วยปิ ดประตูทนั ที .

!? ตุ๊กตาลิงที่นอนบนเตียงทาให้ผมตกใจ ทั้งที่เมื่อกี้มนั ทาให้ผมดีใจมาก

ใช่แล้วผมต้องเข้าไปในห้องน้ า.... ผมทาอย่างที่คิดเข้าไปในหัองน้ า แล้วนัง่ ลงในส่ วนที่ลึกที่สุด...ผมนัง่ ลงกอดเข่า

แต่ก็ยงั จ้องประตูเผือ่ พี่วฒ

ุ ิเปิ ดประตูมาผมจะได้รู้.....

“. .............” ผมจ้องมอง จ้องมองอยูอ่ ย่างงั้น....

“..............................”
 ไม่รู้วา่ นานเท่าไร ที่สิ่งที่มองเห็นมันค่อยๆถูกเปลือกตาบีบให้แคบลง ..แคบลง แม้ผมจะพยายามฝื นมันหลายครั้ง

แต่แล้วทุกอย่างมันก็หายไปจากรอบตาและสติ....

ในอดีตไกลสายไกล

ไกลจนพี่คงลืมไปแล้ ว พี่โบกมือให้ ผมผ่ านกระจกใสๆที่นั่นมีคนมากมายแต่ ผมมองเห็นแค่ พี่คนเดียว

ต่ อมาพี่ชมผมว่ าเสื ้อที่ผมใส่ น่ารั กทั้งที่ผมเป็ นผู้ชาย ผมทั้งเขินทั้งอาย หั วใจก็เต้ นแรงจนผมกลัวว่ ามันจะหยุดเต้ น

คาว่ าน่ ารั กของพี่ ..พี่ร้ ู ไหมว่ าครั บว่ ามันทาให้ ผมดีใจมากแค่ ไหนแม้ ว่าหน้ าของผมจะเหมือนมีไฟกาลังลุกก็ตาม …ที่พี่ยิม้ ให้

ผมไม่ อยากให้ มนั เป็ นเรื่ องโกหก...ทั้งที่ร้ ู ว่านั่นมันไม่ จริ ง

บุพเพวายร้าย

25

.-
.
ผมสะดุง้ ตื่น ตาจับจ้องเพดานสี ขาว แล้วลุกขึ้นมาจาได้วา่ ต้องไปทากับข้าว
ตอนนี้กี่โมงแล้ว? ผมลืมตั้งนาฬิกาปลุกอีกแล้ว
“ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ าแต่งตัว แล้วออกไปกินข้าว” ผมหันไปมองต้นเสี ยงพี่วฒ
ุ ิยนื อยูข่ า้ งเตียง ผมนิ่งแต่หวาดกลัวอย่างประปลาด
“ กับข้ าว ผมยังไม่ ได้ ทา ..” ผมมองแอบลอบมองสี หน้าพี่วฒ
ุ ิ
“ กรู สงั่ กับข้าวจากโรมแรมมาแล้ว” พี่วฒ
ุ ิบอกเดินออกไป
ผมงง? งงอะไร
“ ..................” สั่งจากโรงแรมของพี่วฒ
ุ ิเหรอ? ผมคิดเดินเข้าห้องน้ า เท้าที่เหยียบพื้นทาให้รู้สึกเย็น
“................” เมื่อคืนผม อยูใ่ นห้องน้ า แต่ตอนตื่นอยูบ่ นเตียงได้ยงั ไง นัน่ มันประหลาด...หรื อผมลอยมา..?
หรื อพี่วฒ
ุ ิพาผมมา น่าจะเป็ นอย่างงั้น
พี่วฒ
ุ ิ!!?
ผมก้มมองมือมีพลาสเตอร์ติดเหมือนเดิมแต่ไม่ใช่ลายเมื่อคืน อันใหม่? ได้ยงั ไง? ผมสงสัย จ้องมองมือ
คิดยังไงก็คิดไม่ออกเลยนัง่ ลงเผือ่ จะคิดออก
“.......................” ผมเหมือนมีบางสิ่ งไม่เข้าใจ แต่ไม่รู้วา่ มันคืออะไร
“ ...............................”
.
.

ควับ! อยูๆ่ ประตูหอ้ งน้ าก็เปิ ดออก ถึงแต่เดิมมันจะปิ ดไม่สนิทก็ตาม

“ ทาอะไร? ทาไมไม่อาบน้ า” พี่วฒ
ุ ิถาม ผมผงกหัวเร็ วๆบอกพี่วฒ
ุ ิจะอาบน้ าแล้ว
ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นเลยมองมองเห็นเท้าพี่วฒ ุ ิยงั ยืนอยูท่ ี่เดิมไม่ไหวติ่ง
ุ ิใส่สะริ้ ปเปอร์ พี่วฒ
“ .....................เร็วๆจะ 7 โมงแล้ว กว่าจะกินข้าวอีกเดี๋ยวสาย....”
“ครับ” ผมบอก แต่ยงั ไม่ได้ทาอะไร เพราะรอให้พี่วฒ
ุ ิออกไปก่อน
“ ..............เดี๋ยวกรู ออกไปรอ และอย่าให้กรู รอนาน”
“ครั บ”
“..........ถ้ากรู เข้ามาอีก แล้วมรึ งยังไม่ทาอะไร กรู จะอาบให้มรึ งเอง!” พี่วฒ
ุ ิพดู
นัน่ ทาให้ผเงยหน้ามองพี่วฒ
ุ ิพร้อมกับตาที่ลืมโตกว่าปกติ
“เดี๋ยวผมจะอาบแล้วครับ” ผมบอกรวดเร็วทันทีที่พี่วฒ
ุ ิพดู จบ ทาเอาแทบสาลัก
“ .......................” แล้วพี่วฒ
ุ ิก็เดินออกไป ผมจึงรี บแปรงฟันอาบน้ าให้เสร็ จ ก่อนที่พี่วฒ
ุ ิจะเข้ามาอีก
พอผมแต่งตัวในชุดนักเรี ยนเรี ยบร้อยแล้ว ก็ออกมาจากห้อง มือกาสายกระเป๋ าเป้ แน่น
“........................”
ุ ินงั่ เก้าอี้รออยูก่ บั โต๊ะที่มีกบั ข้าววางไว้เรี ยบร้อย ผมก็เดินไปนัง่ ข้างพี่วฒ
พี่วฒ ุ ิโดยพี่วฒ
ุ ิไม่ได้บอก
บนโต๊ะมีเป็ ดย่างหัน่ สวยงาม มีเครื่ องเคียงเป็ น ผักดอง ถัว่ อบในจานใหญ่กว่าที่ใช้ในบ้าน ,
ผัดเปรี้ ยวหวานปลาทอด และซุปไก่ดาที่เป็ นถ้วยเล็กๆ 2 ถ้วยวางข้างจานผมและพี่วฒ
ุ ิ
“ กินแล้วเดี๋ยวไปส่ งโรงเรี ยน” พี่วฒ
ุ ิวา่ ตักเป็ ดย่างให้ผม จากนั้นตักให้ตวั เองแล้วลงมือกิน
“ .......................” ผมมองพี่วฒ
ุ ิแล้วมองจานข้าวผมที่มีเป็ ดย่าง 2 ชิ้นบนข้าวสี ขาว ?
“ เหม่ ออะไร รีบกิน!”
“ คะครับ” ผมว่าตักทั้งข้าวทั้งปากทั้งเป็ ดเข้าปาก
“ ไม่ตอ้ งรี บ ไม่มีใครแย่ง หรื อว่าหิ ว?” พี่วฒ
ุ ิถาม
“ ...........................” ก็ไหนพี่บอกผมว่าให้รีบ ....หรื อว่าอะไรหรื อว่าผมทาอะไรไม่ถกู ใจพี่ ....
กลืนไม่ลงข้าวรสหวานจางๆยังอยูใ่ นปาก
“ ............................ไม่ตอ้ งมองกรู กรู ถามมรึ งว่า หิ ว... .. ช่างเถอะ .....”
พี่วฒ
ุ ิพดู ตัดบทแล้วกินต่อ

“ ..............................” ไม่มีการพูดคุยกันอีก จนกระทัง่ มาถึงโรงเรี ยน

พี่วฒ
ุ ิจอดรถอีกด้านของรั้วโรงเรี ยน
“ 4 โมง อย่าให้กรู รอ และถ้ามีกิจกรรมอะไรก็ตอ้ งบอกกรู ก่อน ไม่ใช่ให้กรู มารอ...”
“ ...............................” พี่วฒ
ุ ิบอกเสี ยงเข้ม ผมมองออกไปนอกรถ ตอนนี้มีนกั เรี ยน 4
คนกาลังยกมือไหว้อาจารย์เวรรับนักเรี ยนตอนเช้าที่หน้าประตูโรงเรี ยน
“ เข้ าใจไหม!” ผมสะดุง้ หันกลับไปหาพี่วฒ
ุ ิ
“เข้ าใจครั บ เข้ าใจครั บ” ผมรับตัวสั่น
“ .................................” พี่วฒ
ุ ิไม่พดู แต่ขมวดคิว้ หรื อว่าไม่เชื่อผม..!!
“ พี่ครั บ ผมเข้ าใจจริ งๆครั บ”
“ ....................................”
“ พี่ครั บ ผมเข้ าใจแล้ วจริ งๆ.......” พี่วฒ
ุ ิกาลังโกรธอยูอ่ ย่างแน่นอนเพราะพี่วฒ
ุ ิไม่พดู ...ทาไม!?
“..................”
“ ผมเข้ าใจจริ งๆ เมื่อกีผ้ มฟั งพี่อยู่ตลอด ผมได้ ยิน ผมเข้ าใจ จริ งๆนะครั บ ผมจาได้ ....ต้ องออกมารอพี่ตอน 4
โมงใช่ ครั บ?....ตอน 4 โมงผมจาได้ ….พี่เงียบทาไมครั บ หรื อว่ าผมทาให้ พี่โกรธ……”
“ ..........................” พี่วฒ
ุ ิยงั ไม่พดู อีก เอาแต่จอ้ งผมอย่างเดียว
“ พี่ครั บ ผมขอโทษ ยกโทษให้ ผมด้ วย ผมไม่ ร้ ู ผมทาอะไรครั บ ผมทาอะไร ? อย่ าโกรธผมนะครั บ
ผมไม่ ได้ ตั้งใจ.....พี่ครั บ...” น้ าตามันเริ่ มคลอ ความกลัวเริ่ มปกคลุมร่ างกาย
“ อย่าร้อง เช็ดน้ าตา!” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมมือเอาปาดน้ าตาตามที่โดนสัง่ ก่อนที่มนั จะไหลลงมา
“ ........................”
“ กรู ไม่ได้โกรธ และก็ลงไปได้แล้ว หรื อวันนี้มรึ งจะไม่ไปโรงเรี ยน”
“ ไปครั บ ไป” ผมบอกเปิ ดประตูออกมา
.....พี่วฒ
ุ ิก็ขบั ออกไปแทบจะทันที
“ .......................” ผมมองรถพี่วฒ
ุ ิที่หายไป...แล้วเดินเข้าโรงเรี ยน......
.
.
“ จุม จุม ไอ้จุมอาจารย์ถามมรึ งอ่ะ” เสี ยงจักรด้านหน้าผมบอก
“ ไอ้จุม!” เสี ยงดังกว่าเดิมผมเลยต้องหันมองด้วยความสงสัย เรี ยกผมทาไม?
“อาจารย์ถามมรึ ง”จักรบอก ผมมองรอบตัวเพื่อนในห้องมองผมทุกคนร่ วมทั้งอาจารย์เนตรดาวที่กาลังเดินมาหาผม
สี หน้าเรี ยบเฉย
“จุมฟ้ า คาตอบข้อนี้คืออะไร?” อาจารย์เนตรถาม จ้องหน้าผม
“..................” ผมหันมองกระดานเผือ่ ว่าจะมีโจทย์เขียนไว้แต่ไม่มีเลย แล้วผมจะตอบได้ยงั ไง
ข้างหลังอาจารย์ จักรยกสมุดเขียนตัวเลขตัวโตที่สุดเท่าที่จะเขียนได้ไว้
24.8
“ ...................” นัน่ คงจะเป็ นคาตอบ
“ จุมฟ้ า” อาจารย์เนตรดางเร่ ง
“ 24.8 ครับ” ผมตอบ แต่ผมว่าอาจราย์คงรู ้แหละครับว่ามีคนช่วยผม
“ จุมฟ้ า คาบต่อไปครู ขอให้เธอตั้งใจมากกว่านี้”
“ครับ” ผมบอกนัง่ ลงเมื่ออาจารย์เดินไปหน้าชั้น จักรหันหน้ามายกนิ้วให้ผม ผมยิม้ ตอบเจื่อนๆ
“.....................”
.

.
ตอนเที่ยงในโรงอาหารผมนัง่ กินก๋ วยเตี๋ยวกับจักร ยู และซี ซี่
“ จุมวันนี้มรึ งเป็ นอะไรว่ะ เหม่อได้อีก” จักรถามผมที่กาลังกินก๋ วยเตี๋ยวเส้นหมี่ เหมือนกัน
“ ไม่มีอะไร” ผมตอบ รู ้สึกอิ่มแล้ว เสี ยงจ้อแจในโรงอาหารทาให้ปวดหัวขึ้นมา
“ อย่าบอกว่าอิ่มแล้ว”ยูถาม ผมพยักหน้า ยูเลยเอาตะเกียบคีบลูกชิ้นผมไป “กรู ขอ..”
“ ไอ้ตะกละ”(จักร)
“ ยู หิ วมากขนาดนั้นทาไมไม่กินของเมียล่ะ?” ซี ซี่วา่ เอาลูกชิ้นของตัวเองให้ยู
“ แค่คิดว่าเป็ นของมรึ งก็ก็จะอาเจียน นังตุ๊ดฟาย แต่มรึ งเอาให้กรู ไม่อยากให้เสี ยน้ าใจ กินก็ได้”
ผมหันกลับมาจากยูและซีซี่ จึงรู ้วา่ จักรกาลังจ้องผมอยู่
“ มีอะไรบอกได้ ปรึ กษาได้นะเฟ้ ย!” จักรบอกเหมือนไม่ค่อยจริ งจัง แต่ผมว่าเขาจริ งจังล่ะครับ
“ ไม่มีหรอก ขอบใจนะ” ผมบอก มองออกไปนอกโรงอาหาร ที่เป็ นผักสวนครัวของวิชาเกษตร
ตอนนี้คะน้ากาลังงามได้ที่เลยล่ะครับ
“ ...............................”
อยากกลับบ้าน
“ จุมมือไปโดนไรมา ว่าจะถามตั้งแต่เช้าแล้ว” (ยู)
“มีดบาด”
“ มรึ งไปทาอีกท่าไหนว่ะ หรื อว่ามรึ งทากับข้าว” (ยู)
“ ใช่ แต่รีบไปหน่อย เลยบาดมือเอา” ผมบอกยกมือขึ้นมาดู แล้วเอานิ้วมืออีกข้างมาลูบพลาสเตอร์
“ .......... กรู วา่ มรึ งแปลกๆ” ซี ซี่วา่ แล้วหันไปหาจักร กับยูที่กาลังพยักหน้าเห็นด้วยกับซี ซี่
ผมแปลกๆเหรอ ?
“ วันนี้ท้ งั วันมรึ งเหม่อตอลด บางครั้งกรู เรี ยกก็ไม่ได้ยนิ แล้วยังจะว่ามรึ งไม่มีอะรอีกหรื อวะ”
“ ตามรึ งยังบวมอีก”(ยู)
“ แต่พวกกรู ก็ไม่ได้บอกให้มรึ งต้องเล่าอะไรให้พวกกรู ฟังหรอก พวกเราเป็ นรู ้จะจักกัน
ได้เป็ นเพือ่ นกันไม่ถึงอาทิตย์จะให้เล่าเรื่ องหนักหนาฟ้ าถล่มก็ใช่เรื่ อง แต่ถา้ มีปัญาอะไรก็ปรึ กษาได้” จักรบอก
ผมไล่มองหน้าจักร ยู ซี่ซี่ทีละคน ซึ้ งใจมากเลยครับ แต่ปัญหาในอกผมนั้น ใครก็ช่วยไม่ได้หรอก
“ ขอบคุณ” ผมบอก แล้วก้มมองพลาสเตอร์บนนิ้วมือใจลอยไปถึงคนที่ติดพลาสเตอร์ให้
พี่วฒ
ุ ิ...ครับ
ผม.................รู ้สึกว่างเปล่าแต่กลับอึดอัด เหมือจะหายใจไม่ออกแต่กแ็ ค่คิดไปเอง...

ตอนเย็น ผมไม่ได้ทาเขตรับผิดชอบ เพราะวันนี้เวรผมทาความสะอาดห้อง ซึ่งรวมจักร และยูดว้ ย จากนั้นเกือบๆ 4

โมงถึงได้เดินไปหน้าโรงเรี ยน
ุ ิจอดรออยูแ่ ล้ว แต่พี่เขาก็ไม่ได้ออกมาจากรถ ผมเลยบอกจักร
พอผมเดินถึงหน้าโรงเรี ยนก็มองเห็นรถพี่วฒ
กับยูวา่ พี่มารับแล้ว แล้วก็วงิ่ ไปที่รถ
ขามันสั่น ร่ างกายหนาวไม่รู้ตวั หนาวจนสะท้าน.....
“ ...........................” ไปถึงรถก็เปิ ดประตูเข้าไปนัง่ แอร์หนาวมากหนาวจนขนลุก
“ กรู เอาของที่มรึ งต้องใช้มาแล้ว”
“...............?............”
“เดี๋ยวกรู พากลับบ้าน”
“จริ งหรื อครับ?” ผมว่าหันไปหาพี่วฒ
ุ ิปากฉีกยิม้
“ กรู เป็ นเพื่อนมรึ งเรอะ! กรู พดู อย่างไงก็ตอ้ งอย่างงั้น” พี่วฒ
ุ ิวา่ ขณะที่เลี้ยวรถเข้าถนนใหญ่
“ ขอโทษครับ ผมแค่แปลกใจ” ผมบอกหันกลับมา
“ ........... ...และก็ทาหน้าให้มนั ดี ๆ อย่าทาเหมือนว่ากรู ทาร้ายทั้งร่ างกายและจิตใจมรึ ง”
“ครับ” (พยักหน้าหลายครั้ง) นึกขึ้นได้โทรบอกแม่ดีกว่า
“จะโทรไปไหน?”
“ โทรบอกแม่ ว่าผมจะไปครั บ”
“ไม่ตอ้ งกรู โทรบอกแม่มรึ งแล้วว่าพวกเราจะไป ...ท่านบอกว่าต้องเข้าเวรถึงทุ่มหนึ่ง และจะซื้ อกับข้าวกลับมาด้วย
แต่ถา้ หิวให้กินก่อน” ผมพยักหน้าเข้าใจ เหม่อมองออกไปนอกรถ ดีกว่าจะหันหน้ามาทางพี่วฒ
ุ ิ จนถึงบ้าน
พวกผมขึ้นไปในห้องของผม ในนั้นข้าวของบางตา เพราะขนไปคอนโดมากพอควร
มาคิดดูแล้วผมไปอยูค่ อนโดกับพี่วฒ
ุ ิแม่ก็คงเหงาน่าดู
“ พี่ครับ ถ้าพี่จะกลับก็กลับไปเลยครับ ผมอยูไ่ ด้” พี่วฒ
ุ ิขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนสงสัยในคาพูดของผม
“ไปไหน?”
“ พี่วฒ
ุ ิมาส่ งผมแล้วก็จะคอนโดไม่ใช่หรื อครับ?”
“ ใครบอกมรึ ง กรู จะมาอยูก่ บั มรึ งต่างหาก” พูดจบพี่วฒ
ุ ิก็นอนแผ่ราบกับเตียง
ุ ิมาค้างบ้านผม ผมต้องนอนข้างล่างครับ เพราะเตียวผมเป็ นเตียวเดียวนอน 2 คนจะแคบไป
โดยปกติถา้ พี่วฒ
ผมจะต้องเอาฟูกมาปูขา้ งเตียงนอน แน่นอนว่าแม่ไม่รู้ พอเห็นว่าพี่วฒ
ุ ิจะค้างกับผมด้วย
ผมก็เลยเปิ ดตูห้ าฟูกที่ใช้ประจาออกมาเตรี ยมไว้ เพราะไม่ได้เอาไปคอนโดด้วย
“.......... ..”
“ วันนี้มรึ งนอนบนเตียง ไม่ตอ้ งลงไปนอนข้างล่าง” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมหันกลับไปหาพี่วฒ
ุ ิดว้ ยความสงสัย
หมายความว่าพี่วฒ ุ ิคงนอนไม่ได้เพราะฟูกของผมมันบางมาก เพราะงั้นมันจะไม่นุ่มเหมือนเตียง
ุ ิจะเป็ นคนนอนข้างล่างเอง พี่วฒ
“ ไม่เป็ นไรครับพี่นอนข้างบนเถอะ ผมนอนข้างล่างเอง เพราะข้างล่างพื้นมันแข็งพี่วฒ
ุ ินอนแล้วจะไม่ชินนะครับ”
“ใครบอกว่ากรู จะนอนข้างล่างกรู ก็จะนอนบนเตียงเหมือนกัน” พี่วฒ
ุ ิบอก
“ แต่ ว่า...”
“ อย่าขัดใจกรู เปิ ดพัดลมร้อน!” พี่วฒ
ุ ิสงั่ ผมก็เปิ ดให้ และยังบอกไม่ให้พดั ลมส่ ายอีก
“ เมื่อไรจะติดแอร์วะ ร้อนจะตาย” พี่วฒ
ุ ิวา่ ลุกขึ้นนัง่ แล้วหันมามองผม
“ มรึ งมานัง่ บนเตียงกับกรู จะไปนัง่ ตรงนั้นทาไม มันก็ไม่โดนพัดลมดิ โง่ จริงมรึง! ”
พี่วฒ
ุ ิบอกลุกขึ้นมาแล้วยืน่ แขนมาหาผมป็ นเรี ยกไปในตัว
“ ไม่เป็ นไรครับผมไม่ร้อน” ผมบอกแค่นงั่ อยูบนเก้าอี้ตรงนี้ก็แทบจะหายใจไม่ออกแล้ว
“ ร้ อนไม่ ร้อนก็ต้องมา เร็วๆ” พี่วฒ
ุ ิเสี ยงกระด้างจนผมต้องไปนัง่ บนเตียงกับพี่วฒ ุ ิก็ดึงตัวเข้าไปกอด
ุ ิ พอผมนัง่ ปั๊ บพี่วฒ
รวบกอดทั้งแขนทั้วตัว(สะดุง้ เลยครับ)
ร่ างกายผมเกร็งเหมือนจะต่อต้านแต่มนั ไม่ทา เพราะมันไม่กล้า.....
“.......................”
“ 3 วั..น..........”
“ ........? .?....................” ผมงงกับคาที่พี่วฒ
ุ ิครับ 3 วัน คืออะไร
“ .... กรู ไม่อยู่ คิดถึงกรู ไหม?” พี่วฒ
ุ ิที่นงั่ ช้อนหลังผมถาม ก่อนที่วางหน้าบนไหล่ของผม
“ ผมบอกพี่ในโทรศัพท์แล้ว” ผมบอกเพราะอยูต่ อ่ หน้าจะพูดมันก็อายเหมือนกัน
“ กรูอยากฟังจากปากมรึงตอนนี!้ ” พี่วฒ
ุ ิบอก
“ครับ” พยักหน้า “ผมคิดถึงพี”่
“ .........................” เพราะผมก้มหน้า เลยเห็นว่าพี่วฒ
ุ ิกาลังยิม้ ?
“ แล้วมรึ งคิดถึงกรู แค่ไหน?”
“ แค่ไหน? .....ผมไม่รู้ครับ” ผมตอบ
“ น้ อย หรือ มาก หรือมากๆ หรือมากที่สุด?”
“ ..................................มากครับ…” ผมตอบเขินแล้วครับ
ตุบ!
“ พี่ครับ!!” อยูๆ่ พี่วฒ
ุ ิกน็ อนลงทั้งอย่างงั้น เป็ นใครก็ตกใจ
“ เงียบเถอะน่า แค่นอนเอง” พี่วฒ
ุ ิพดู ผมก็รูดซิ ปตัวเองทันที
“ .............................”
“.................................” ผมรู ้สึกว่าพี่วฒ
ุ ิเหมือนจะสั่นเล็กน้อย
ผมเลยหันกลับไปมอง เห็นพีพ่ ี่วฒ
ุ ิกาลังยิม้ จนเรี ยกว่ากาลังหัวเราะ...?
“ หันทาไม อยากตายเรอะ!?” พี่วฒ
ุ ิพดู เปลี่ยนไปเป็ นหน้าบึ้ง แล้วหน้าก็เปลี่ยนเป็ นสี แดงที่ละน้อย
“ เอ๊ะ! นี่ยังไม่ หันกลับไปอีก!” พี่วฒ
ุ ิตะคอกเสี ยงดัง ผมเลยหันกลับมาในทันที
“ .............อย่ าคิดว่ ากรูดีใจที่มรึงบอกว่ าคิดถึงกรู กรูดีใจเรื่องอืน่ !” พี่วฒ
ุ ิบอกเสี ยงเข้ม
ซึ่ งผมก็ไม่ได้คิดอย่างนั้นอยูแ่ ล้ว
“ ผมไม่ ได้ คิดแบบนั้นครั บ”
“ใครบอกให้ มรึงพูด เงียบไปเลย !” ผมเงียบตามที่พี่วฒ
ุ ิสงั่ นอนอยูแ่ บบนั้น บางครั้งพี่วฒ
ุ ิกแ็ ขนกอดต้นแขนผม
บางครั้งก็เลือนมาลาตัว บางครั้งก็เอาแขนมากอดเอว แล้วก็กลับไปกอดต้นแขนอยูอ่ ย่างงั้น ถึงจะไม่เข้าใจแต่ก็ไม่กล้าถาม
....นานจนแม่กลับมา ผมได้ยนิ เสี ยงรถแม่จะลุกขึ้น แต่พี่วฒ
ุ ิกอดไม่ปล่อย
“ พี่ครั บ แม่ มาแล้ วครั บ” ผมบอก
“ ก็ไปสิ บอกกรู ทาไม!”
“ ...............................พี่ปล่อยสิ ครับ” ผมมองหันหน้าไปหาพี่วฒ
ุ ิที่ทาหน้าตาไม่รู้ไม่ช้ ี
“.......................................”
“ พี่ครับ”
“ เออๆกรู รู้แล้ว ...แต่แขนกรู มนั เป็ นตะคริ วจนชาไปหมด ..เพราใครล่ะที่นอนให้กรู กอดจนจะ 3 ชัว่ โมง”
“ ..................................”
“ ไม่ตอ้ งทาหน้าจะร้องไห้ กรู ปล่อยแล้ว!” พี่วฒ
ุ ิบอกแล้วลุกขึ้นโดยมีผมลุกขึ้นตามติดๆ
“ เมื่อยตัวไปหมด ไม่รู้วา่ คืนนี้กรู จะนอนหลับไหม” พี่วฒ
ุ ิพดู ใช้หางตามองผมอยูค่ รู่ หนึ่ง ก่อนที่หนั หน้ามามองผมเต็มที่
“............? ......................”
“ คืนนี้มรึ งนวดให้กรู ดว้ ย เพราะสาเหตุมนั มาจากมรึ ง”
“……………….คะ ..ครั บ” ผมบอก พร้อมกับมีเสี ยงเคาะประตู ผมลุกขึ้นไปเปิ ดประตูทนั ที
“ แม่ สวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้แม่รวดเร็ วและโผเข้ากอดให้หายคิดถึง
“ มาก็ออ้ นเลยลูกคนนี้ไม่รู้จกั โตสักที”
“ สวัดดีครับคุณแม่” พี่วฒ
ุ ิเดินมายกมือไหว้แม่ขา้ งๆผม
“ ดีจะ้ ” แม่พดู แล้วดึงพี่วฒ
ุ ิเข้ามากอดอีกคน พี่วฒ
ุ ิทาหน้างงๆแต่สุดท้ายก็กอดแม่กลับ
“ ...........................” หน้าผมที่ซบอยูบ่ นไหล่แม่ผมมองหน้าพี่วฒ
ุ ิที่อยูบ่ นไหล่แม่อีกข้าง
ุ ิดงู งๆในตอนแรกก่อนที่จะเปลี่ยนเป็ นเหมือนไร้ความรู ้สึก ...
หน้าพี่วฒ
พี่วฒ
ุ ิสบตากับผม...? จนกระทั้งแม่ดนั พวกผมออกมาเบาๆแล้วบอกว่า ให้ลงไปกินข้าวข้างล่าง แม่ได้ซ้ื อกับข้าวมาแล้ว
ก่อนขึ้นมาก็หม้อหุงข้าวแล้วด้วยแต่ท่านจะลงไปก่อนให้พวกผมตามไป
แต่ผมบอกแม่วา่ จะลงไปกับแม่ดว้ ยจะได้ไปช่วยแม่จดั โต๊ะ
“......................”
ุ ิก็เดินลงไปพร้อมผมกับแม่ครับ
พี่วฒ

บุพเพวายร้าย

26.

ในครัวบ้านผมจะมีโต๊ะกินข้าวด้วยครับ แต่ก็มีที่เฉพาะไว้กินข้าวอยูเ่ หมือนกันแต่จะอยูข่ า้ งนอก

ใต้ตน้ เฟื่ องฟ้ าที่เลื้อยจนทาเป็ นเป็ นหลังคาไว้กนั แดดและยังสวยอีกด้วย

ุ ืยนื อยูข่ า้ งๆผมแบบประชิดตัว

ผมช่วยแม่แกะกับข้าวออกจากถุง ส่ วนพี่วฒ

ุ ิก็ตอ้ งขยับตัวให้ทางไม่ง้ นั ผมจะชนพีว่ ฒ

เวลาผมจะหันไปข้างไหนพี่วฒ ุ ิ

“ วุฒิ ช่วยตักข้าวหน่อยแล้วกันนะ” แม่บอก พร้อมกับอมยิม้ และส่ายหัวเล็กน้อย นึกถึงวันที่พี่วฒ

ุ ิทาข้าวต้มวันนั้นแล้ว

ผมเลยหันไปมองพี่วฒ
ุ ิครับ เป็ นห่วงว่าจะตักข้าวยังไง

ุ ิไปด้อมๆมองหม้อหุงข้าวแล้วเดินไปเดินมา ก่อนที่จะไปเอาจานมา 3 ใบแต่กย็ งั เดินรอบครัววนไปวนมา

พี่วฒ
ไม่ตกั ข้าวสักที

“ .................”

“ ทัพพี่ตกั ข้าวอยูใ่ นลิ้นชัก ด้านขวา” แม่บอก (ที่เดินหาเมื่อกี้หาทัพพีตกั ข้าวหรื อครับ? แต่แม่ก็รู้)

“ขอบคุณครับ ผมกาลังหาอยูพ่ อดี” พี่วฒ

ุ ิวา่ ดึงลิน้ ชักออกมาแต่ดึงแรงไป และของในลิ้นชักก็ไม่ได้เยอะจนหนักมาก

ผลจากการที่พี่วฒ
ุ ิดึงลิ้นชักคือออกมาทั้งลิ้นชักเลยครับจนมันร่ วงลงพื้น

โครม! เคร้ ง!

“ ตายแล้ว!?” (แม่ร้อง)

“ พี่วุฒ!ิ ” ผมก็ตกใจไม่แพ้แม่ครับ ของในลิ้นชักทั้งทัพพีตกั ข้าว ตะหลิว และอื่นๆเทกระจาดออกมาหมดเลยครับ

“ .......................” หน้าพี่วฒ
ุ ิที่ดทู ่าจะตกใจไม่แพ้กนั ผมรี บเข้าไปเก็บข้าวของที่เกลื้อนพื้น

รวมทั้งแม่ท้งั พี่วฒ
ุ ิดว้ ย

“ ขอโทษนะครับ ผมไม่รู้วา่ มันจะเป็ นแบบนี้”

“ ไม่เป็ นไรจ้ะ คนหนุ่มก็แรงดีอย่างงี้แหละ” แม่วา่

ุ ิเอาใช่ช่องลิน้ ชักเหมือนเดิม
เก็บของใส่คืนให้พี่วฒ เอาทัพพีที่จะให้ตกั ข้าวให้ผมไปล้าง

แล้วบอกว่าของในชิ้นชักที่หล่นพื้นพรุ่ งนี้ค่อยนามาล้างใหม่

ุ ิถือจานรอ ผมคิดว่าเป็ นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ผมมีความสุ ขครับ

ผมนาทัพพีที่ลา้ งแล้วเรี ยบร้อยไปตักข้าวเอง มีพี่วฒ

ุ ิทาพลาดนะครับ แต่ผมรู ้สึกอบอุน่ และผ่อนคลาย อาจจะเป็ นเพราะผมอยูบ่ า้ นด้วยก็เป็ นได้

แต่นนั่ ไม่ได้เกิดจากเห็นพี่วฒ

ตักข้าวเสร็ จก็ยกไข่พะโล้ ต้มยาไก่บา้ น ผัดผักรวมมิตร และทอดมันปลา จากร้านประจาของแม่วางลงบนโต๊ะ

เมื่อทุกคนนัง่ พร้อมกันแล้วก็ลงมือกิน ผมเจริ ญอาหารมากครับกินข้าวตั้ง 2 จาน พี่วฒ
ุ ิก็ 2 จานเหมือนกัน

แม่บอกว่าพรุ่ งนี้แม่ทาเองจะอร่ อยกว่านี้อีก

กินเสร็ จก็เกือบ 3 ทุ่ม ผมเป็ นคนอาสาล้างจานเอง แม่ทางานมาเหนื่อยๆจะได้พกั สักผ่อน แม่บอกจะขึ้นข้างบนไปอาบน้ า

และบอกจะนอนต่อเลย

ุ ิ 2 คน
ผมอยูล่ า้ งจานในครัวกับพี่วฒ

“ ไม่ตอ้ งครับพี่ ผมล้างเองดี๋ยวพีก่ ็ทาจานแตกเหมือนพีแ่ บงค์อีก” ผมบอกแค่คิดว่าพี่วฒ

ุ ิจะช่วยผมก็ดีใจมากแล้ว

“ ใครบอกว่ากรู จะช่วย กรู จะล้างมือ” พี่วฒ

ุ ิวา่ ล้างมือแล้วไปนัง่ บนโต๊ะกินข้าว

“เร็ วๆ กรู ง่วง” พี่วฒ

ุ ิเร่ ง

“ พี่ข้ ึนไปก่อนได้เลยครับ”ผมบอก

“ กรู จะรอมรึ ง จะทาไม!”

“ ......................” ผมก้มหน้าก้มตาล้างจานต่อจนเสร็ จ แล้วปิ ดไปห้องครัวขึ้นบันได้ พี่วฒ

ุ ิเดินตามหลังมา

เข้ามาในห้องผมถามพี่วฒ
ุ ิจะอาบน้ าเลยไหม หรื อว่ายังไง ถ้าพี่วฒ
ุ ิยงั ไม่อาบตอนนี้ผมจะอาบก่อน

“ กรูจะอาบพร้ อมมรึง!” พี่วฒ

ุ ิวา่ เดินตรงมาหาผมที่เดินถอยหลังจนหลังชนตู ้

“ ..............อาบพร้อมกันไม่ได้ ุ ิที่กม้ หน้าลงมา

หรอก ครับ ห้องน้ าห้องผมมันแคบ” ผมบอกหันหน้าหนีพี่วฒ

จนแทบจะจูบผมอยูแ่ ล้วแต่แค่หยุดไว้เฉยๆ

“ ......................” พี่วฒ
ุ ิไม่พดู เอาแต่จอ้ งผม แล้วยังหายใจรดแก้มผมอีก ทาให้ผมขนลุก
“ ถ้าพี่ ไม่ ไม่ ไม่อาบตอนนีเ้ ดี๋ยวผมไปอาบก่ อน... นะครั บ” ผมบอกจะขยับหลังที่ติดตูอ้ อกมา

แต่

หมับ!?

ุ ิเท้าแขนทั้ง 2 ข้างไว้ขา้ งๆหัวผมเหมือนไม่ให้ผมไปไหน

พี่วฒ

“ ........................”

“ พี่ครั บ ผมจะไปอาบนา้ ” ผมบอกเสี ยงอ้อมแอ้ม

“ เมื่อกี้กรู บอกมรึ งว่าไง?” พี่วฒ ุ ิจะชนปากผมอยูแ่ ล้ว

ุ ิถามก้มหน้าต่าลงมาอีก ผมหลับตาคิดว่าริ มฝี ปากพี่วฒ

แต่ไม่ใช่ครับยังไม่ชนไม่โดน?

“ บอกมาว่ากรู บอกมรึ งว่าไง? และเวลาพูดกับกรู ลืมตา” พี่วฒ

ุ ิท้ งั ถามและสั่งในคราวเดียว

ุ ิอยูแ่ ทบจะติดกับหน้าผม นี่ถา้ พีว่ ฒ

ผมลืมตาขึ้นช้าๆ เห็นหน้าพี่วฒ ุ ิไม่เอียงคอล่ะก็จมูกคงได้ชนกันและอาจจะมากกว่านั้น..

สั่นครับ แล้วยังเขินอีก

“พี่บอกว่าจะอาบน้ าพร้อมผม” ผมบอกพยามยามหายใจเบาที่สุดเท่าที่จะทาได้ เพราะหน้าพี่วฒ

ุ ิอยูใ่ กล้มาก..ใกล้มากจริ งๆ

“ แล้วมรึ งยังจะหนีกรู ไปอาบน้ าคนเดียว”

“ ....................”

“ หรื ออยากให้กรู โกรธ”

“ ไม่ ใช่ ครั บ” ผมส่ ายหน้าบอกรวดเร็ ว

ชน!
 จมูกผมชนมุกพี่วฒ ุ ิกม้ ลงมากว่าเดิมและจูบผมครับ!?
ุ ิ ผมชะงักนิ่งเหมือนท่อนไม้ แต่พี่วฒ

“ .. ...!?”

ทั้งผมและพี่วฒ
ุ ิไม่ไหวติ่งนอกจากริ มฝี ปากพี่วฒ
ุ ิที่กาลังบดริ มฝี ปากผม

ุ ิเข้าไปเกี่ยวพันลิน้ ผม และทาให้มนั คล้อยตามได้ไม่อยาก

แล้วให้ลิ้นรุ กเข้ามาในโพรงปากผม ลิ้นพี่วฒ

ผมรู ้สึกว่าจูบนี่มนั หวาน หวานจนแทบละลาย มันทาให้ผมสะท้านไปหมดทุกส่ วนของร่ างกาย

“ ....อื ้อ...” ุ ิเพราะหายใจไม่ได้ จะขาดอากาศอยูแ่ ล้วถ้าพี่วฒ

ผมใช้มือผลักไหล่พี่วฒ ุ ิไม่ยอมปล่อยผมตอนนี้

“ ...............ปากมรึ งใส่ น้ าตาลแน่กรู วา่ กรู จบู ทีไรหวานทุกที” พี่วฒ

ุ ิวา่

มันยิง่ ทาให้ผมเขินจากที่เดิมก็เขินจนไม่กล้ามองหน้าอยูแ่ ล้ว

“ ยืนหน้าแดง ยืนหน้าแดง จะไปอาบน้ าก็ไปสิ หรื อมรึ งอยากอาบพร้อมกรู จริ งๆ” พี่วฒ
ุ ิพดู

ผมมองพี่วฒ
ุ ิแป้ บหนึ่งไม่กล้ามองนาน และสงสัยในคาพูดที่กลับไปกลับมาของพี่วฒ
ุ ิ

แต่พี่วฒ
ุ ิทาท่าจะก้มลงมาอีกผมก็รีบคว้าชุดนอนแล้วสาวเท้าวิ่งเข้าห้องน้ าทันที

เข้าไปในห้องน้ าแล้วก็เข้าไปยืนหน้าร้อนผ่าวอยูค่ นเดียว....

“ ............” ปลายนิ้วแตะริ มฝี ปากตัวเอง จูบเมื่อกี้ไม่เหมือนทุกครั้ง.....

“ .................” ผมอดที่จะไม่ยมิ้ ไม่ได้ หัวใจมันพองโตและเต้นระริ ก...

.
.

ุ ิก็ยนื รอนุ่งผ้าขนหนูผนื เดียว..0.0 ผมหันหน้าหลบครับ

ผมอาบน้ าเสร็ จเปิ ดห้องน้ าออกมาพี่วฒ

ุ ิใส่อยูเ่ ป็ นผ้าที่ผมเอาไว้เช็ดหน้าครับ อย่างที่คนปกติเขาไว้ใช้กนั นัน่ แหละครับ มันจึงผืนเล็กมาก

ผ้าขนหนูสีขาวที่พี่วฒ

ุ ิเอามาพันตัวเอาแบบนี้มนั ก็ไม่ต่างจากใส่กางเกงในเลย
พอพี่วฒ

หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุ

“ จะอายทาไม เห็นอยูบ่ อ่ ยๆไม่ใช่หรื อไง” พี่วฒ

ุ ิเดินมาหาผมเหมือนแกล้ง ผมเลยเดินลิ่วออกมา

“ อย่านอนก่อนกรู เพราะมรึ งต้องนวดกรู ก่อน กรู เมื่อยตัวแล้วกรู นอนไม่หลับ” พี่วฒ

ุ ิบอกเดินเข้าห้องน้ าไป

ผมโล่งใจมากนัง่ บนเก้าอี้เหมือนหมดแรง...

“.............!?...” พี่วฒ
ุ ิอาบน้ าแล้วแต่ก็ยงั ไม่ยอมใส่ เสื้ อครับยังคงใส่ ผา้ ขนหนูผนื เดิมนัง่ อยูบ่ นเตียง

“ พี่ไม่ใส่ เสื้ อหรื อครับ?” ผมถาม

“ หาเสื้ อมาให้กรู ด”ิ ผมดูเสื้ อที่พี่วฒ

ุ ิเตรี ยมมา มันไม่เหมาะที่จะใส่ นอนเลยครับ มันหรู ไป

ผมพอมีเสื อยืดกับกางเกงขาสั้นที่ใส่ สบายอยูบ่ า้ ง แต่รู้ดีวา่ พี่วฒ

ุ ิไม่ใส่แน่ เพราะพี่วฒ
ุ ิเคยบอกว่าเสื้ อของผมมันเห่ย

“ .............”

“ เอาเสื้ อมรึ งมาให้กรู ใส่ก็ได้” พี่วฒ

ุ ิบอก
“ ผมมีแต่เสื้ อยืดธรรมดา กับกางเกง...”

“ เอาตัวไหนก็เอามาเถอะ” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงเหมือนราคาญ และพูดก่อนที่ผมจะพูดจบ

เช่นเดิม ผมก็เอารี บเอาเสื้ อไปให้พี่วฒ ุ ิก็วา่ ได้ มันกลัวว่าจะทาให้พี่วฒ

ุ ิอย่าวรวดเร็ ว เพราะมันไวต่อความรู ้สึกพี่วฒ ุ ิไม่พอใจ

และโดนลงโทษ

“ นี่ครับ” ผมยืน่ เสื้ อยืดตัวที่ดีที่สุดตอนนี้ให้พี่วฒ ุ ิกร็ ับไปใส่ไม่พดู อะไร

ุ ิ พี่วฒ

“ กรู ใส่ เสื้ อแล้ว ก็มานวดให้กรู ” พี่วฒ

ุ ิสงั่ ตบเตียงให้ผมไปนัง่ ตรงนั้น ผมทาตาม

“ เอามือมรึ งทุบ ตรงไหล่สลับกับเอามือนวด” ผมเอากาปั้ นทุบไหล่ให้พี่วฒ

ุ ิตามที่สงั่

“ แรงๆหน่อย” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมก็แรงเพิ่มขึ้นแต่ไม่แรงมาก

“เอ่อ ดีแบบนั้นแหละ มรึ งนี่มีพรสววรรค์” พี่วฒ

ุ ิวา่ หลับตาลงดูผอ่ นคลายจริ งๆ

“ พอแล้ว” พี่วฒ
ุ ิบอกทั้งที่ผมยังไม่ได้นวดไหล่ให้เลย

“ ทาไมหรื อครับ?” หรื อว่าผมทาไม่ถูกใจ

“ กรู อยากเอามรึ ง มากกว่า” พี่วฒ

ุ ิวา่ หันหน้ามาหาผม

“ ตะแต่ ....” (หน้าซี ด!)

“ เอาน่ากรู จะทาเบาๆ มรึ งลองคิดดูดิกรู ไม่ทาตั้งหลายวัน กรู ทนได้ถึงตอนนี้ก็เทพแล้ว” พี่วฒ

ุ ิผลักอกผมลงกับเตียง

ผมจะร้องไห้ ผมไม่อยากทาเลย ถึงครั้งสุ ดท้ายจะไม่เลวร้ายแต่ใครจะบอกได้วา่ ครั้งนี้มนั จะไม่รุนแรง

“...............................”

“ ...........................” พี่วฒ
ุ ิหยุดแล้วลุกออกไป แต่แค่ไปปิ ดไฟครับ ?
“ เมื่อวานกรู ให้เวลามรึ งทาใจแล้ว อย่าคิดว่าครั้งนี้จะรอด” พี่วฒ
ุ ิบอกในความมืดสลัว

เพราะยังมีแสงจากภายนอกที่เล็ดรอดผ่านหน้าต่างเข้ามา

เหตุการณ์แบบนี้มนั ก็เคยเกิดขึ้นหลายครั้ง ผมน่าจะเข้าใจดี ในห้องนี้หลายต่อหลายครั้งที่ผมถูกข่มขืน…

ทว่าตอนนี้ อาจจะไม่ได้เรี ยกว่าข่มขืน และผมไม่ได้ขดั ขืน.... เสื้ อยืดที่ผมใส่ ถกู ถลกขึ้นมา จนอกเปลือยเปล่า

กางเกงที่เพิ่งใส่ถูกถอดรนไปอยูเ่ ท้าข้างขวา กายพี่วฒ

ุ ิแทรกเข้ามาหว่างขา

อย่ากลัวบอกตัวเอง เพราะมันไม่มีอะไรเลวร้ายกว่าที่ผา่ นมา...

“ อะ! ..” พี่วฒ

ุ ิเอาลิน้ เลียยอดอก ก่อนที่ดูดเม้นจนผมแอ่นอกตาม มือกาผ้าปูที่นอนแน่น

มันเสี ยวสะท้านจนสมองเบลอไปหมด แล้วลิน้ เปี ยกก็ขยับขึ้นมาเป็ นคอ เป็ นปลายคราง และหยุดที่ริมฝี ปากผมหนักหน่วง

ุ ินวดเฟ้ นจนมันตื่นตัวเต็มที่….
ร่ างกายเบื้องล่างตรงน้องชายผมถูกมือพี่วฒ

“ ........................”!! นิ้วพี่วฒ
ุ ิเข้าไปในร่ างกายด้านหลังส่ วนในช้าๆ และขยับมันรู ้ดีมากว่าที่จะเจ็บ

ผมครางทั้งที่ปากถูกบดขยี้เบาๆ แต่พอนิ้วที่ 2 มันเริ่ มรุ นแรงขึ้นไม่อ่อยอิ่งเหมือนครั้ง ร่ างกายผมเริ่ มเกร็งหนัก

ข้างในมันบีบรัดสิ่ งแปลกปลอมเหมือนไม่ยอมแพ้

“ อย่าเกร็ ง” พี่วฒ
ุ ิบอกเอาสิ้นเลียใบหูผม แต่ผมไม่เกร็งไม่ได้! มันทาไม่ได้

เหตุการณ์ที่เคยเจอมันประมาลภาพมาให้เห็นแม้ยามหลับตา

คางถูกมือที่แข็งเหมือนเหล็กบีบให้ยอมเปิ ดปาก.....

......โดนตบหน้า ถ้าไม่เชื่อฟัง......

...เสื้ อถูกฉีกเป็ นชิ้นๆ....ยิง่ ขัดขืน ยิง่ ดิน้ รน...

ยิง่ รุ นแรง................... ……

ยิง่ ถูกกระแทกเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า

น้ าตาแทบเป็ นสายเลือด.........

“ อะ ยะอย่ า” ผมบอกเสี ยงเบา เมื่อสะโพกถูกยกขึ้น มือที่จบั แขนพี่วฒ

ุ ิสั่นยิง่ กว่าเจ้าเข้า

แต่มนั ต่างตรงที่แขนผมไม่มีแรงทาอะไร ได้แต่จบั บางสิ่ งบางอย่างที่ใกล้มือไว้แป็ นที่ยดึ

“ พี่ครับ...” ผมพูด เหงื่อออกเต็มหน้า แต่ผมพูดได้แค่น้ นั เพราะริ มฝี ปากถูกปิ ดด้วยปากพี่วฒ

ุ ิ ปิ ดจนแทบสนิท

ผมหลับตาแน่นแม้กระนั้นน้ าตามันก็ไหลออกมาได้

“.. ............ .. ...” น้องชายพี่วฒ

ุ ิถูกเอาเข้ามาในร่ างกายผมแทนนิ้ว ขาผมถูกแยกออกมากกว่าเดิม

ให้พี่วฒ
ุ ิกระชั้นเข้ามาอีก จนครึ่ งทาง

“ อึก!!” คราวนี้ในครั้งเดียว พี่วฒ

ุ ิเข้ามาจนสุ ด ร่ างกายผมกลืนกินน้องชายพี่วฒ
ุ ิจนแน่นไปหมด แน่นจนจุก

ริ มฝี ปากถูกปล่อยให้เป็ นอิสระเป็ นครั้งแรงให้มีอากาศหายใจ แต่ ไม่ได้ทนั ได้พดู อะไรก็ถูกบดลงอีกครั้ง

มันหนักหน่วงกว่าเดิมเหมือนร่ างกายพี่วฒ
ุ ิที่ถาโถมเข้ามา

มือที่กาผ้าปูที่นอนถูกดึงขึ้นมาคล้องคอพี่วฒ
ุ ิ ก่อนพี่วฒ
ุ ิจะกระแทกน้องชายเข้าออกร่ างกายผม มันแรงบ้างเบาบ้าง

เป็ นบางครั้ง แต่มนั ก็แรงพอที่จะทาให้เตียงไม้ที่นอนเกิดเสี ยงเอี้ยดอ้าดตามจังหวะที่พี่วฒ

ุ ิบงั คับ

แม่จะได้ยนิ หรื อเปล่า?

“.....................” ความเร็ วเพิ่มมากขึ้นเรื่ อยๆจนผมแทบจะหายใจไม่ทนั .....น้ าจากน้องชายผมไหลพุง่ ออกมา

ุ ิก็ฉีดน้ านั้นในร่ างกายผม ท้องน้อยผมปั่ นป่ วนไปหมดทั้งยังเสี ยวแปล้บ

และในทันทีพี่วฒ
 ผมหายใจหอบๆ พยามจะหายใจให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทาได้

“ จุม” พี่วฒ
ุ ิวา่ ทิ้งตัวบนตัวผม แต่นอ้ งชายพี่วฒ
ุ ิยงั อยูใ่ นร่ างกายผม

“ ...........................”

“ มันไม่ได้เจ็บอย่างที่มรึ งคิดใช่ไหมล่ะ?” พี่วฒ

ุ ิถาม ใบหน้าแนบกับแก้มผมที่ชื่นเหงื่อ

“ ..................” ใครกันจะกล้าตอบ แต่พี่วฒ

ุ ิพดู ถูกครับ

มันรู ้สึกดีกว่าทุกครั้ง..เพราะมันไม่ทาให้ผมเลือดตกอย่างออก

“ เอ้า นอนกันดีกว่า...” พี่วฒ

ุ ิพดู เคลื่อนร่ างกายลงมานอนข้างผมแบบเบียดๆเพราะเตียงผมเล็กอย่างที่บอก

(เอาน้องชายออกไปด้วย)

“ แคบวะ” พี่วฒ
ุ ิบ่นขยับตัวเข้าผมด้วยวงแขนให้มาแนบกอดผมแนบตัว

“ เดี๋ยวผมไป นอนข้างล่างเองครับ” ผมบอกจะลุก

“ ไม่ ต้อง!” ผมสะดุง้ ครับ

“ ................นอนด้วยกันนี่แหละมรึ งนี่คอยแต่จะหนีกรู ตลอด ชอบกรู ทาไมไม่อยากอยูก่ บั กรู !”

“ .........................” ผมไม่กล้าจะพูดต่อเลยครับ เพราะที่พี่วฒ

ุ ิมนั ก็ถกู ผมชอบพี่วฒ
ุ ิแม้ตอนนี้

อาจจะมีบางครั้งที่ผมกลัวจนลืมไปว่าชอบพี่วฒ ุ ิก็ทาอะไรให้ผม ทาให้ผมดีใจแม้จะมันจะเป็ นเรื่ องเล็กน้อย

ุ ิแต่บางครั้งพี่วฒ

ทั้งนอนเฝ้ าผมที่โรง-บาล ทาข้าวต้มให้ ซื้ อDVD ให้ผม ซื้อตูกตาลิงให้ แล้วยังพาผมกลับบ้านอีก

“ ตัวสั่น มรึ งหนาว?”

“ครับ”
“ ไม่เห็นจะหนาวตรงไหน” พี่วฒ
ุ ิวา่ ลุกขึ้นหยิบเอาผ้าห่มที่อยูบ่ นพื้นขึ้นมาห่มให้ตวั เองและผมด้วย

แต่ผมยังไม่ได้ไปเช็ดตัวที่ทาเมื่อกี้เลยครับ

“ ....................”

“ แล้วก็นอน ไม่ตอ้ งลงไม่ตอ้ งล้างมันหรอกตัว” พี่วฒ

ุ ิวา่ เหมือนรู ้ที่ผมคิดแล้ววางแขนบนตัวผม

“ ................”

ผมมองออกไปนอกหน้าต่างมองเห็นท้องฟ้ าด้วย มีดาวปะปราย แต่มองไม่เห็นพระจันทร์....

ุ ิก็ขยับแขนตามร่ างกายผมที่ขดตัวเข้าไป
ผมขดตัวเข้าไปอีกพี่วฒ

* * * * * * * * * *

กริ้ งๆ

เสี ยงโทรศัพท์ดงั จนทาให้ผมตื่น(เช้าแล้วครับ) แล้วมองเตียงที่ผมนอน รอบห้อง ไม่เห็นพี่วฒ

ุ ิ

ไม่น่าจะอยูใ่ นห้องห้องน้ าด้วย

 กริ้ งๆ

เสี ยงโทรศัพท์ยงั ดังต่อเนื่อง ผมเดินไปกดรับโทรศัพท์ที่โต๊ะที่วางอยู่

เบอร์ไม่คนุ ้ เลยครับ?

“ ฮัลโหล?”

“ฮัลโหล นี่พี่เจน ..” เสี ยงผูห้ ญิง เสี ยงหวานมาก

“ เอ่อครับ”

“ นัน่ ใช่จุมไหม?”

“ครับ ?” ว่าแต่วา่ พี่เจนนี่ใครครับ? ผมคิดไม่ออกว่าเคยรู ้จกั คนชื่อเจน ที่นึกออกตอนนี้คือพี่เจน

อดีตแฟนพีแ่ บงค์ที่พี่ชนะชอบพูดถึงอยูบ่ ่อยๆก่อนหน้านี้

“ จุม พี่พดู ตรงๆเลยนะ”

“ครับ ? ” ผมว่านัง่ ลงเก้าอี้ชา้ ๆถึงนัง่ ถึงเมื่อคืนจะไม่ถึงกลับเจ็บมาก แต่ปวดเอวครับ(เขิน)

“ พี่เห็นแล้วพี่ทนไม่ได้ที่นอ้ งจับปลา 2 มือ เลือกเอาสักคนเถอะ และถ้าเห็นแบงค์เขาเป็ นแค่ๆกิ๊กที่นอ้ งเอาไว้แก้เหงา

ก็ปล่อยเขาไปเถอะ”

“ พี่ครับ ผมไม่รู้วา่ พี่พดู เรื่ องอะไร?”

“ พี่พยายามพูดดีๆกับน้องแล้วนะ อย่ามาทาไม่รู้ไม่ช้ ี” พี่เจนเริ่ มขึ้นเสี ยงเหมือนโมโห

“ ผมไม่รู้จริ งๆครับว่าพี่หมายความว่ายังไง และพี่แบงค์เขาก็ไม่ได้เป็ นกิ๊กผม พี่แบงค์เป็ นพี่ชายที่ผมเครพ”

 “ แหล่ได้อีก นังตุ๊ดนี่ มีวฒ
ุ ิเป็ นผัวเป็ นตัวเป็ นตนอยูแ่ ล้ว แต่พอผัวเผลอก็มาทาให้คนที่เขาเป็ นแฟนกันเลิกกัน

สนุกนักเหรอที่วา่ นเสน่ห์ไปทัว่ !”

“ พี่ครับ พี่คงเข้าใจผิดแล้ว ผมกับพี่แบงค์ไม่ดะ...”

“ อย่าตอแหล่” พี่เจนระเบิดอารมณ์ “ บอกสิ วา่ ก่อนหน้านี้ 3 วันไม่ได้อยูก่ บั แบงค์

ถ้ากล้าโกหกก็เอาเลยจะดูวา่ จะแก้ตวั สักแค่ไหน”

“ ครับผมอยูพ่ ี่แบงค์ แต่พแี่ บงค์....” และเช่นเคยผมไม่พดู ไม่ทนั จบพี่เจนก็พดู แทรกขึ้นมาอีก

“ พี่ไปหาแบงค์ที่บา้ น แต่ไม่เจอ เลยโทรถามแบงค์ เขาบอกอยูก่ บั แฟนใหม่ไม่ใช่นอ้ งและจะเป็ นใคร!”

“ ผมไม่รู้วา่ แฟนใหม่พี่แบงค์เป็ นใคร แต่ไม่ใช่ผมแน่นอน” ผมบอก เสี ยงแว้ดๆในโทรศัพท์ทาให้ปวดหัว

"อย่าโกหกพี่ดีกว่า พี่ตามแบงค์ท้ งั วันเขาไม่ได้ไปไหน มีแค่ไปรับไปส่ งน้องคนเดียว”

“ นัน่ เพราะพี่วฒ
ุ ิเขาไม่อยู่ เลยให้พี่แบงค์...”

“ ใช่สิ ถ้าวุฒิอยูน่ อ้ งจะมายุง่ กับแบงค์ได้ยงั ไง!” (พูดแทรกไม่ให้ผมพูดจบเหมือนเดิม)

“ พี่ครับ! ผมไม่ได้เป็ นอะไรกับพี่แบงค์จริ งๆพี่โทรผิดคนแล้ว และถ้าพี่อยากรู ้ผมแนะนาให้พี่โทรถามพี่แบงค์ดีกว่า”

ผมบอกกดโทรศัพท์ออกแต่พี่เจนก็โทรเข้ามาอีก ผมไม่รับครับ

แต่โทรหาพีแ่ บงค์จะบอกเรื่ องพี่เจนให้พแี่ บงค์บอกพี่เจนให้เข้าใจ ผมไม่อยากไม่เป็ นมือที่สามของใครทั้งที่ผมไม่รุ้เรื่ องด้วยเลย

แต่โทรไป 2 ครั้งพี่แบงค์ก็ยงั ไม่รับสายผมลองโทรอีกครั้ง ถ้าครั้งนี้ไม่รับอีกผมจะไปอาบน้ าก่อนแล้วค่อยกลับมาโทรอีก

ผมไม่สบายใจเลยครับ
 ตืด---------------------ตืด------------------ตืด

“ ไงน้องจุมโทรหาพี่มีอะไร หรื อว่าไอ้วฒ

ุ ิมนั ก่อวอดอะไรอีก” เสี ยงพีช่ นะครับ

“ พี่แบงค์ล่ะครับ?” ผมถาม

“ ยังไม่ตื่น และถ้าตื่นก็คงพูดไม่รู้เรื่ อง”

“ ทาไมครับ เกิดอะไรขึ้นกับพี่แบงค์?” ผมถามตกใจ และเป็ นห่วง

“ เกิดแดกเหล้าเป็ นน้ า ตอนนี้เลยเอาพื้นเป็ นเตียง ว่าง่ายๆมันเมาหัวราน้ า ตั้งแต่เมื่อวาน” พี่ชนะบอก

“เดี๋ยวพี่เอาตรี นปลุกมันดู

“...........................” ผมได้ยนิ เสี ยงพีช่ นะเล็ดลอดเข้าในสาย ‘ไอ้แบงค์ตื่น จุมโทรมา’

“......................”

“จุมมันไม่ตื่น ยังไงคุยกับพี่ก่อนไหม?”

“ ไม่เป็ นไรครับ ผมแค่โทรมาเฉยๆ”

“ เหรอ”(ลากเสี ยงยาว)

“ครับ”

“เอางั้นก็ได้”

“ ถ้าพี่แบงค์ตื่นแล้วบอกพี่แบงค์ให้ดว้ ยนะครับว่าผมโทรมา”

“เดี๋ยวจัดให้”
 “ขอบคุณครับ”

“ แล้วไอ้วฒ
ุ ิมนั ไปไหน?”

“ ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมตื่นมาก็ไม่เห็น”

“ เออ ช่างเถอะ ถามไปงั้นแหละ เดี๋ยวบอกมันตอนเย็นไปหา”

“ครับ แต่วา่ ตอนนี้ผมกับพี่วฒ

ุ ิอยูบ่ า้ นผมนะครับ”

“ อ้าวแล้วจะกลับมาคอนโดเมื่อไร?”

“น่าจะวันอาทิตย์เย็นๆครับ”

“งั้นพี่ไปหามันตอนนั้นแหละ แต่จะโทรไปบอกมันก่อน เดี๋ยวมันโว้ย”

“ครับ”

เสร็จธุระพี่ชนะก็วาง ผมถอนหายใจไม่เข้าใจว่าพี่เจนเข้าใจผิดไปได้ขนาดนี้ได้ยงั ไง....

บุพเพวายร้าย

27.

ผมไปอาบน้ ากลับออกมาเจอแม่ครับนัง่ อยูบ่ นเตียงครับ

“ แม่?”
“ แม่เห็นว่า 8 โมงกว่าแล้วไม่ลงไปเลยนึกว่ายังไม่ตื่น ว่าจะมาปลุก” แม่บอก
“แล้วพี่วฒ
ุ ิละครับ?” ผมถาม
“ ตื่นขึ้นมาก็ถามหาพี่เขาเลย” ผมชักอายครับพอแม่พดู แล้วยิม้ แบบนี้
“ อยูข่ า้ งล่าง เมื่อเช้าแม่ลงไปทากับข้าวเห็นนัง่ อยูใ่ นสวน เห็นว่าไม่มีอะไรทา ก็เลยให้เป็ นลูกมือล้างผัก หัน่ ผักช่วย”
สวนที่วา่ นี่คือตรงต้นเฟื่ องฟ้ านัน่ แหละครับ บางครั้งผมก็ไปนัง่ เล่น
นัง่ ทาการบ้านตอนแดดร่ มลมตกเหมือนกันเพราะตรงนั้นบรรยายกาศดี และยังเย็นสบายด้วย
แต่ที่วา่ แม่ลงไปทากับข้าวโดยปกติแม่จะลงสักตี 5 ครึ่ งแล้วพี่วฒ
ุ ิไปนัง่ ทาอะไรตรงนั้น และยังช่วยแม่ทากับข้าวอีก
“ พี่วฒ
ุ ิเนี่ย นะครับ ช่วยแม่ทากับข้าว?”
“ ใช่ แปลกเหรอ?”
“ ปะเปล่าครับ” ผมบอกใส่ เสื้ อ(ยืด)และกางเกงเสร็ จพอดีกบั ที่แม่ลกุ ขึ้น
“ ตอน 7 โมงวุฒิข้ ึนมาอาบน้ า บอกแม่วา่ จุมนอนอยูเ่ ห็นว่าเมื่อคืนคุยกับลูกจนดึกเลยไม่อยากปลุก
แม่เลยคิดว่าเดี๋ยวคงตื่นเองที่ไหนได้จะ 8โมงครึ่ งยังไม่ลงมา แม่เลยกังวลว่าจุมจะไม่สบายอีก ..”
“ ...........................” เรื่ องที่แม่เป็ นห่วงผมกลบความเขินอายที่พี่วฒ
ุ ิบอกแม่พวกเราคุยกันจนดึก
ครับเพราะแท้จริ งแล้วเราก็รู้วา่ มันคืออะไร
“ แล้วตอนนี้พี่เขาทาอะไรอยูค่ รับ?” ผมถาม เดินตามหลังแม่ออกมาจากห้อง
“ แม่ให้ดแู กงปลาช่อน ....” แม่พดู หันมายิม้ ปกติทาแกงไม่ตอ้ งมีคนเฝ้ าหรอกครับ
ผมก็ไม่เข้าใจแม่เหมือนกันว่าทาไมให้พี่วฒ
ุ ิทาในสิ่ งที่ไม่มีประโยชน์
“ แม่เห็นวุฒิเขาสนใจ ท่าทางจะไม่เคยเข้าครัว เลยใช้โน่นใช้นี่ไปทัว่ ” แม่บอก หัวเราะเบาๆ
“ ........??...”
ผมเดินเข้าไปครัวเห็นพี่วฒ
ุ ิใส่ผา้ กันเปื้ อนสี ฟ้าลายตารางของผม กาลังยืนจ้องหม้อแกงปลาช่อน(ไม่ได้ปิดฝา)
มือข้างหนึ่งถือทัพพีเตรี ยมพร้อม?
“ วุฒิ แม่พาลงมาแล้วนะ” แม่บอกพี่วฒ
ุ ิ ผมหันไปมองพี่วฒ
ุ ิที่ใส่ ผา้ กันเปื้ อนแล้วรู ้สึกน่ารักดีครับ
“ ตื่นสาย” พี่วฒ
ุ ิวา่ ถ้าผมคิดไม่ผดิ พี่วฒ
ุ ิกาลังเขินอยูแ่ น่นอนครับ เพราะพี่วฒ
ุ ิไม่ยอมสบตา
“ …………..”
“ แกงปลาช่อน แม่ให้วฒ
ุ ิเขาปรุ งเอง ชอบแบบไหนก็ใส่ เลยจะหวานจะเปรี้ ยวก็ตามใจ” แม่บอกเอากับข้าวอย่างอื่นวางลงโต๊ะ
“ ผมชิมได้ไหมครับ?” ผมถามเดินไปยืนข้างๆพี่วฒ
ุ ิ แล้วมองดูในหม้อที่กาลังเดือดปุดๆ
“ ตามใจ” พี่วฒ
ุ ิพดู ส่ งช้อนให้ผมถือไว้ แล้วใช้ทพั พีตกั น้ าแกงในหม้อมาใส่ ชอ้ นในมือผมอีกที
ผมลองชิมดูก็อร่ อยดีครับ ไม่เค็มกาลังดีเลย
“.....................”
“ อร่ อยครับ”
“ ให้รู้ม้งั ว่าพี่เป็ นใคร”
“ครับ” ผมยิม้
“ ไปเอาชามมาจะได้กิน” พี่วฒ
ุ ิบอกไม่ยอมสบตาอีกแล้ว
ผมเอาชามมาให้พี่วฒ
ุ ิตกั แกงใส่ ชามแล้วยกไปวางรวมกับกับข้าวอย่างอื่น
.
.
.
 กินข้าวเช้าเสร็ จ(เป็ นข้าวสายเพราะผมเองครับ)
ุ ิกอ็ อกมานัง่ เล่นให้ขา้ วย่อยที่โต๊ะใต้ตน้ เฟื องฟ้ าที่ผมพูดถึงบ่อยๆนัน่ แหละครับ นอกจากโต๊ะสี่ เหลี่ยม 1 ตัว
ผมกับพี่วฒ
กับเก้าอี้ทาสี ขาว 4 ตัว แล้วยังกระถางต้นไม้อีก 5 กระถางครับ มีกหุ ลายบ้าน 2 ดอกเหมย 2 และต้นสาวน้อยปะแป้ ง
(แม่ไปบ้านน้าพร ถัดจากบ้าน ข้างๆผมไปหนึ่งหลัง ไปเอากล้วยครับ
น้าพรบอกว่าญาติที่มาจากต่างจังหวัดเอากล้วยมาให้หลายเครื อ ตอนนี้มนั สุ กหมดพร้อมกัน ยังไงก็กินไม่ทนั แน่
เลยโทรบอกให้แม่ไปเอามากินช่วยกัน เพราะงั้นตอนบ่ายแม่จะทากล้วยบวชชี)
ผมนัง่ อยูก่ บั พี่วฒ ุ ิไม่พดู อะไรสักคา ผมสังเกตได้วา่ วันนี้พี่วฒ
ุ ิสักครึ่ งชัว่ โมงได้ พี่วฒ ุ ิเงียบกว่าปกติ
ไม่รู้วา่ เกิดอะไรขึ้นกับพี่วฒ ุ ิน่าจะว่าผมแล้ว
ุ ิ หรื อผมทาอะไรให้ไม่พอใจหรื อเปล่า แต่ถา้ ผมทาอะไรให้ไม่พอใจพี่วฒ
หรื อทาอะไรผมไปแล้ว และผมก็ไม่รู้สึกอย่างนั้นด้วย
พี่วฒ
ุ ิจบั จ้องที่กระถางสักอันแต่ไม่แน่ใจว่ากระถางไหนเพราะมันตั้งเรี ยงติดกันตั้งแต่มาจนถึงตอนนี้
“ พี่ครับ พีอ่ ะไรหรื อเปล่าครับ?” พี่วฒ
ุ ิหนั หน้ามาหาผม (ผมไม่น่าถามเลย อยูแ่ บบนี้ก็ดี ผมคงชอบหาเรื่ องให้ตวั เอง)
“ ................. ..........”
“ .......................” พี่วฒ
ุ ิจอ้ งผมไม่วางตาแทนกระถางเมื่อกี้
“ ..................แม่มรึ งใจดี เนอะ............” ?
“ แม่พี่วฒ
ุ ิกใ็ จดีเหมือนกัน” ผมบอก ก็เพราะมันจริ งคุณแพรใจดีมาก
และยังเอาของไปให้ที่คอนโดแทบทุกวัน(ให้คนอื่นเอาไปให้ แต่ไม่คอ่ ยซ้ าหน้ากันเท่าไร)
“ .......................... ไม่เหมือนกัน.........” บรรยายกาศที่เมื่อกี้มีสายลม แสงแดด กลายเป็ นอึดอัดในพริ บตา
ทั้งวีธีการพูด และสายตาพีว่ ฒ
ุ ิที่มองผม เหมือนจะหายใจไม่ออก
“ ....................” ผมไม่ควรพูดอะไรเลยดีที่สุด
“ แม่มรึ งท่าทางรักมรึ งมาก”
“ แม่ทุกคนก็รักลูกครับ”
“ ไม่เหมือนกัน” ‘ไม่ เหมือนกัน’ พี่วฒ
ุ ิพดู ประโยคนี้อีกครั้งเหมือนเทปเล่นซ้ า
“ เหมือนกันครับ ดูอย่างแม่พี่วฒ
ุ ิก็ยงั รักพี่วฒ ุ ิทุกอย่าง ไม่วา่ จะเป็ นเรื่ องคอนโด
ุ ิเลย” ผมบอก เพราะคุณแพรตามใจพี่วฒ
ุ ิวา่ ผมไม่เห็นคุณแพรว่าพี่วฒ
หรื อแม้แต่เรื่ องผม วันนั้นที่คุณแพรกับพี่เอ็มไปที่คอนโดและถูกพี่วฒ ุ ิคืนสักคา
““ .......................... ไม่ เหมือน กัน.........” พี่วฒ
ุ ิพดู คานี้อีกแล้ว
บรรยายกาศแทบจะบาดผิวผมได้ มันกดดันอย่างไงไม่รู้ครับ
“ .................”
“ ...........................นมขมิ้นบอกว่าพ่อแม่กรู งานยุง่ มากแต่
ก็ยงั หาเวลามาอยูก่ บั กรู แบบพร้อมหน้ากัน เพราะงั้นใน 1 เดือนจะต้องมีวนั ที่เรา 3 คนอยูด่ ว้ ยกัน
แม้จะเป็ นช่วงเวลาสั้นๆแค่ตอนเย็นก็ตาม..”
พี่วฒ
ุ ิหนั ไปมองที่อื่นที่ไม่ใช่หน้าผม ทาให้ผมพอหายใจหายคอได้มากขึ้น และเรื่ องที่พี่วฒ
ุ ิเล่ามันหมายถึงอะไรครับ
เหมือนคาที่พดู ขึ้นมาลอยๆเฉยๆ เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าที่จะพูดให้ใครฟัง
“ กรู จึงตั้งหน้าตั้งตารอว่าเมื่อกรู จะได้อยูก่ บั พ่อแม่เหมือนคนอื่นๆเขา แม้จะแค่ 1 ครั้งใน 1 เดือนก็ตาม
เวลาเจอกันพ่อแม่กรู ก็จะเอาของที่กรู อยากได้มาให้เสมอ กรู ดีใจมาก เพราะมันเหมือนว่าเขาไม่มีเวลาแต่ก็หาของที่กรู ชอบมาให้
นัน่ เพราะเขารักกรู ....หรื อมรึ งคิดว่าไง?”
“ ..........?!.” อยูๆ่ พี่วฒ
ุ ิก็หนั มาถาม แล้วจะให้ผมตอบว่าอะไรล่ะครับ
ถ้าผมตอบไปแล้วไม่ถูกใจพี่วฒ
ุ ิข้ นึ มาแล้วมาลงที่ผม ผมควรจะไม่ตอบดีกว่า
“ กรูถามว่ ามรึงคิดยังไงกับที่กรูพูด” พี่วฒ
ุ ิถามเสี ยงเข้ม ผมตอบทันทีครับ
“ ใช่ครับ เพราะคุณแพรกับคุณวชิระรักพี่” ผมตอบรวดเร็ วไม่อยากให้พี่วฒ
ุ ิรอนาน
“ ......................ตอนเด็กๆกรู ก็คิดอย่างงั้น...แต่แล้ววันหนึ่ง กรู ก็เห็นแม่กกาลังกอดกับคนขับรถ
ซึ่ งไม่ใช่คนที่คนที่ขบั รถให้แม่กรู ตอนนี้”
“00..”
“ ตอนนั้นกรู อายุ 14 กรู ไม่ใช่เด็กน้อยที่จะไม่รู้วา่ นัน่ มันหมายความว่าอะไร กรู รู้สึกตัวชาจนขยับไม่ได้อยูค่ รู่ ใหญ่
ทั้งที่อยากไปตะโกนใส่หน้าแม่และมันว่า............หึ” (ยักยิม้ เหมือนเยาะเย้ยใครสักคน)
“ ........................” ผมพูดไม่ออกครับไม่คิดว่าพีว่ ฒ
ุ ิจะพูดเรื่ องนี้กบั ผม
มันเหมือนว่าพี่วฒ
ุ ิเปิ ดให้ผมได้เข้าไปในโลกของพี่วฒ
ุ ิมากขึ้น
“ตอนนั้นกรู ไม่รู้หรอกว่าอยากจะโกนว่าอะไร แค่คิดทาตัวให้ปากเก่งเท่านั้น แต่อยากไปกระชากทั้งแม่และมันออกจากกัน
แต่กรู กไ็ ม่ทาอะไรกลับเป็ นคนวิง่ ออกมาจากภาพอุบาทถ์ที่เห็น ตอนนั้นกรู เกลียดแม่มาก รับรู ้วา่ แม่หกั หลังพ่อหักหลังกรู
แม่ทายังงี้ได้ยงั ไง มีหลายครั้งที่กรู จะเข้าไปถามแม่แต่พอเอาเข้าจริ งๆกรู ก.็ ...ไม่กล้า..”
“..............”
“ จากนั้นมากรู ก็ไม่อยากคุยกับแม่ ไม่อยากมองหน้า แต่กรู ก็ยงั มีพี่พ่ งึ คือพ่อที่ถกู แม่หกั หลังเหมือนกรู
แต่แล้วพ่อกรู ก็ไม่ต่างจากแม่ ตอนนั้นกรู หนีเรี ยนไปบ้านเพือ่ น
ข้างๆบ้านเพื่อนตรงประตูร้ ัวกรู เห็นผูห้ ญิงคนหนึ่งเดินออกมาส่ งพ่อ.. คาถามแรกในหัวกรู ตอนนั้นคือ
พ่อกรู มาอยูท่ ี่นี่ได้ยงั ไงไหนว่างานยุง่ ...แล้วพ่อก็จูบนังคนนั้น...กรู เข้าใจในตัวของมันเอง..! ว่ากรู มนั โง่
ุ ิโกรธมาก กามือที่วางอยูโ่ ต๊ะแน่นจนตัวสัน่
มันควายที่ถูกตบตามาตลอด!” พี่วฒ
“.................”
“หลังจากนั้นทั้งพ่อทั้งแม่กรู ก็ทาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทาทีวา่ รักกันหนักหนา เห็นแล้วอยากจะอ้วก
กรู มารู ้ตอนหลังว่าพวกเขา 2 คนจะทาว่ารักกันเฉพาะอยูห่ น้ากรู ของที่กรู อยากได้ที่เอามาให้กรู ก็ไม่ได้ไปซื้อเอง
ให้เลขาซื้อให้บา้ งล่ะ ให้ลกู น้องซื้อให้บา้ งล่ะ แต่กรู ดีใจจนแทบบ้ากับของที่ได้”
“...................” ผมคิดว่าถ้ากับคนที่งานยุง่ เหมือนคุณแพร และคุณวชิระจะให้เลขาซื้อของให้มนั ก็ไม่แปลก
และถ้ารู ้วา่ พี่วฒ
ุ ิชอบอะไรขนาดนี้ก็ตอ้ งใส่ ใจกับพี่วฒ
ุ ิมากทั้งที่ไม่มีเวลา
“ จนวันหนึ่งกรู ทนไม่ไหว ระเบิดใส่ พอ่ แม่กรู วา่ กรู รู้เรื่ องหมดแล้ว พากันทาหน้าซี ด เหงื่อตก คงคิดไม่ถึงว่ากรู จะรู ้
สะใจวะ”พี่วฒ
ุ ิพดู คาสุ ดท้ายแบบส่งส่ง คนที่เขาสะใจเขาคงไม่ทาหน้าเหมือนทรมานแบบนี้หรอก
“....................” ‘พี่ครั บ’ คาพูดที่เรี ยกอยูใ่ นใจ
“ แล้วยังมาบอกกรู วา่ ที่แต่งงานกันก็เพราะผูใ้ หญ่จดั แจงให้ แล้วทาให้ กรูเกิดมาทาไม
กรูมันไม่ ได้ เกิดมาจากความรักเลยใช่ ไหม กรูมันตัวอะไร!!”
ุ ิเจ็บปวดอยูต่ อนนี้คือ คือเรื่ องที่พอ่ นอกใจแม่ แม่นอกใจพ่อ หรื อ เรื่ องที่ตวั เองถูกหลอก หรื อ
ผมไม่แน่ใจว่า สิ่ งที่ทาให้พี่วฒ
เรื่ องที่ตวั เองเกิดจากพ่อแม่ที่ไม่ได้รักกัน หรื อเรื่ องอะไรกันแน่ หรื ออาจจะทั้งหมดรวมกัน
“แล้วที่ยงั อยูด่ ว้ ยกันมาจนทุกวันนี้ บอกว่าเพราะกรู ไม่อยากให้กรู เป็ นเด็กมีปัญา เพราะรักกรู
ทั้งที่มนั ไม่ใช่ที่อยูด่ ว้ ยกันทุกวันนี้ก็ เพราะเงิน เพราะธุรกิจ เพราะหน้ าตาทางสั งคม! ”
ผมไม่รู้วา่ เหตุผลของคุณวชิราและคุณแพรคืออะไร แต่ที่บอกว่ารักพี่วฒ
ุ ิน้ นั ไม่ใช่เรื่ องโกหก
ทุกสิ่ งที่อย่างมันบอกชัดอยูแ่ ล้วเพราะไม่วา่ พี่วฒ
ุ ิอยากได้อะไรท่านก็หามาให้ แต่อาจจะไม่ใช่สิ่งที่วฒ
ุ ิตอ้ งการจริ งๆก็เป็ นได้
พื้นฐานของครอบครัวคนเรามันไม่เหมือนกัน การแสดงความรักก็ยอ่ มต่างกัน มีถกู ไม่มีผดิ แต่อาจจะไม่ถูกวิธี
“พี่ครับ” ผมเห็นว่าตาพี่วฒ
ุ ิเริ่ มแดง ผมอยากจะพูดอะไรบางอย่างที่ทาให้พี่วฒ
ุ ิรู้สึกดีแต่คิดไม่ออก
เลยเอามือจับมือพี่วฒ ุ ิที่วางอยูบ่ นโต๊ะ แต่พี่วฒ
ุ ิพี่วฒ ุ ิสะบัดออก
“ ...............กรูไม่ ต้องการให้ ใครสงสาร!”
“ ผมไม่ได้สงสารพี”่ ผมบอก
“ โกหก หน้ามรึ งมันฟ้ องว่าสงสารกรู สมเพชกรู ”
“ ผมแค่...” อยากอยูข่ า้ งๆพี่ แต่ไม่ทนั ได้พดู
“อย่ าพูด อย่ าเถียง!” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วลุกขึ้น
“ พี่วฒ
ุ ิจะไปไหนครับ?” ผมถามลุกขึ้นตาม นึกถึงวันที่พี่วฒ
ุ ิวงิ่ ออกไปจากห้องแล้วไปกินเหล้าวันนั้น
“ อย่ าเสื อก!” พี่วฒ
ุ ิบอกเดินออกไป แต่ผม
ุ ิจากด้านหลัง ผมรู ้วา่ ตัวเองกล้ามาก และก็ยนิ ดีที่จะยอมรับผลที่มนั จะเกิดขึ้นจากห้ามพี่วฒ
หมับ! ผมกอดพี่วฒ ุ ิ
ขัดใจพี่วฒ
ุ ิในครั้งนี้
“ ปล่อยกรู!”
“ พี่จะไปไหนครับ?”
“ มันเรื่องของกรู!”
“ อย่ าไปเลยครั บ เหล้ ามันไม่ช่วยอะไรให้ ดีขนึ ้ มันมีแต่ จะทาร้ ายให้ มากขึน้ ”
“ กรูบอกว่ าให้ ปล่อย!”
“ ผมไม่ อยากปล่ อย นะครั บพี่ อย่ าไปไหนเลย”
“ มรึงอยากเจ็บตัวจริงๆใช่ ไหม เอามือออกไป”
ุ ิวา่ แกะมือผมออกแต่ผมก็กอดอีก ผมไม่อยากนัง่ รอคอยแต่เป็ นห่วงพี่วฒ
พี่วฒ ุ ิเหมือนตอนนั้นว่าพี่วฒ
ุ ิเป็ นอะไรหรื อเปล่า
ตอนนี้อยูท่ ี่ไหน ทาอะไรอยู่ เรื่ องที่คิดได้มนั มีแต่เรื่ องเลวร้ายทั้งนั้น
“..............................” ผมกอดพี่วฒ
ุ ิแน่นมาก ยังไงก็ไม่ให้ไป
“ มรึงคิดว่ ามรึงเป็ นใครกล้ามาห้ ามกรู!”
“ ....... ............ ......... . . พี่บอกใครๆว่ าผมเป็ นเมียพี่
....ถ้ าผมใช้ สิทธิ์ นั้นขอร้ องพี่ว่าอย่ าไปจะได้ ไหมครั บ?”
พี่วฒ
ุ ิยนื นิ่งครับ ผมร้องไห้
“ นะครั บพี่ ฮื อๆ ผมรู้ ว่าพี่ขบั รถเร็ วแล้ วตอนนีพ้ ี่กอ็ ารมณ์ ไม่ ดี เกิดอุบัติเหตุไปจะทายังไง”
ุ ิยงั ยืนนิ่งแต่กถ็ ือว่าดีข้ ึนเพราะพี่วฒ
พี่วฒ ุ ิไม่พยายามจะสลัดผมออก
“ ทาไม หรื อมรึ งกลัวกรู ตาย? ไม่ดีหรื อหรื อไง มรึ งจะได้หาผัวใหม่” (เสี ยงอ่อนลง)
“ ไม่ ดีครั บ”
“...................”
“ผมเป็ นเป็ นห่ วงพี่นะครั บ ฮื อๆ พี่ครั บ”
“ .................................. ..............”
“ นะครั บ เดี๋ยวตอนบ่ ายผมจะช่ วยแม่ ทากล้ วยบวชชี ผมจะตั้งใจทา พี่อยู่รอกินนะครั บ ....” ผมไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไร
คิดได้ตอนนี้มีแค่น้ ีครับ
“ แล้วมรึ งรู ้เรอะว่ากรู จะไปไหน?”
“ ไม่ ร้ ู ครั บ” ส่ ายหน้า
“ กรู จะขึ้นข้างบนไปนอน กรู ง่วง” พี่วฒ
ุ ิพดู หันหน้ามา “ มรึ งไม่อยากให้กรู ไปนอน จนใช้สิทธิ์เมียมาอ้างเลยเหรอวะ”
ผมไม่รู้วา่ พี่วฒ
ุ ิพดู จริ งหรทอพูดเล่นเรื่ องที่วา่ จะไปนอน แต่อายมากครับตอนที่พดู ผมไม่รู้สึกอายเลย
คิดแต่จะหาทางรั้งพี่วฒ
ุ ิไว้อย่างเดียว
“ ก็........” ผมพูดไม่ออกครับ ก้มหน้าลงหลบสายตาคมกริ บของพีว่ ฒ
ุ ิ เมื่อกี้พี่วฒ
ุ ิไม่เหมือนคนง่วงเลยครับ
ุ ิง่วงผมนึกว่าพี่วฒ
แล้วผมจะไปรู ้ได้ไงว่าพี่วฒ ุ ิจะออกไปกินเหล้าเหมือนครั้งที่แล้ว
“ มรึ งนี่กโ็ ง่บรม แยกไม่ออกหรื อไงว่าคนที่ง่วงนอนกับที่คนที่มีเรื่ องจะออกไปแดกเหล้ามันต่างกันยังไง”
ผมส่ ายหน้าเป็ นการตอบว่าแยกไม่ออก
“ อยากใช้สิทธิ์เมียดีนกั ไปนอนกับกรู เลยมรึ ง!” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมทั้งดึงแขนผมให้เดินตาม แต่ผมหน้าตื่นครับ
พร้อมทั้งขืนตัวเองไว้
“ อะไรอีกล่ะ?” พี่วฒ
ุ ิหนั กลับมาถาม
“ ...........ตอนนี้เลยหรื อครับ?” ผมถาม หวัน่ ใจ
“ เออดิ....”
“ แต่ เมื่อคืน พี่กท็ าไปแล้ ว” ผมบอกเสี ยงเบามากว่าจะไม่พดู แล้วครับ แต่ถึงพี่วฒ
ุ ิจะทาครั้งเดียวแต่บอ่ ยๆผมก็ไม่ไหวครับ
แล้วเดี๋ยวแม่ก็กลับมาแล้ว
“ ...............................มรึ งคิดว่ากรู จะเอามรึ ง?” พี่วฒ
ุ ิถาม ผมพยักหน้าแดงๆอีกครั้ง
“...................”
“ หรื อมรึ งคิดอยากจะให้กรู เอา”
“ ไม่ใช่นะครับ” ปฎิเสธทันควัน
“ แต่มรึ งเล่นคิดจะเอากันเช้า กลางวันเย็น ถ้ามรึ งไม่คิดก็ฝักใฝ่ ”
“ ก็ ก็ พี่ บอกว่ าไปนอน” เสี ยงเบาลงๆเรื่ อยครับ
“ กรู บอกว่าไปนอน ไม่ได้บอกว่าจะเอา หรื อมรึ งอยากกรู สนองให้ เพราะเมียขอกรู จดั ให้”
“ ก็ ...ใครจะไปนึกว่าแค่นอนเฉยๆ” (เสี ยงผมเบาจนพี่วฒ
ุ ิตอ้ งเอียงหูฟัง)
“ มรึ งถ้าไม่ลามก เขาเรี ยกหื่ น”
“ ผมไม่ ได้ คิดแบบนั้น”
“ ไม่คิดก็ไม่คิด อย่าทาหน้าเหมือนกรู แกล้งมรึ งดิ”
“ ..................” ผมไม่ได้หื่นและลามกครับ ผมกลัวผมก็คิดมาก แค่น้ นั เอง
“ มา!ไปนอนเฉยๆ” พี่วฒ
ุ ิบอกกอดคอผมเข้าไปชนตัว แล้วพาผมเข้าบ้านทั้งอย่างงั้น
ถึงผมบอกว่าจะช่วยแม่ททากล้วยบวชชีก็ตามและยังบอกผมว่า ‘ไหนว่าตอนบ่ายนี่มนั เพิง่ 10 โมง’
ใช่ครับผมก็หาข้ออ้างไปอย่างงั้นเอง รู ้สึกทาตัวไม่ถูกไม่รู้ตอ้ งทาตัวยังไง.........

บุพเพวายร้าย

28.

พี่วุฒติ ้งั นาฬิกาปลุกไว้ตอนเที่ยง จะได้ไม่นอนเพลิน แต่ผมไม่ได้หลับครับ เพราะคิดถึงเรื่ องเมื่อกี้

ุ ิต้ งั ใจจะไปจริ งๆนัน่ แหละครับแต่เปลี่ยนใจไม่ไป ไม่วา่ พี่วฒ

ผมคิดว่าพี่วฒ ุ ิจะเปลี่ยนใจด้วยเหตุผลใดมันดีแล้วครับ

เมื่อกี้น้ ีผมกล้ามากเลย คิดว่าถ้าพูดแบบนั้นพี่วฒ

ุ ิจะโกรธผม แต่พี่วฒ
ุ ิทาให้ผมแปลกใจ เพราะพี่วฒ
ุ ิไม่โกรธเลย

ผมนึกว่าพี่วฒ
ุ ิจะพูดคาว่าเมียได้คนเดียวเสี ยอีก มันเหมือนกับว่าผมเป็ นเมียพี่วฒ
ุ ิจริ งๆ
“........................” ผมมองแขนที่วางบนคอ แล้วหันไปมองหน้าพี่วฒ
ุ ิที่หลับสนิท

ผมจ้องหน้าพี่วฒ
ุ ิแบบที่ไม่จอ้ งมองตอนตื่นครับ ผมจ้องเผือ่ ว่าคาตอบจะปรากฎจากหน้าขาวๆของพี่วฒ
ุ ิ

“ .......................” พี่วฒ
ุ ิให้ผมเป็ นเมียจริ งๆใช่ไหมครับ ไม่ใช่ทาส ไม่ใช่เครื่ องระบายอารมณ์

ไม่ใช่แค่พดู ส่งๆ

ผมยิม้ แล้วมองหน้าพี่วฒ
ุ ิ แล้วก็เขินครับ ผมบ้าจริ งๆนัน่ แหละครับ

ุ ิต้ งั ไว้แล้วครับ 12.00 น. ผมก็จะลุกไปปิ ด แต่พี่วฒ

มือถือดังตามที่พี่วฒ ุ ิไม่ยอมปล่อย และยังส่ งเสี ยงราคาญ

กอดรัดผมแน่นจนผมแทบจะหายใจไม่ออก เหมือนเป็ นกันปราบว่า ‘ห้ามดิน้ ’

“ พี่ครับ เที่ยงแล้วครับ” ผมบอก

“ .................” พี่วฒ
ุ ิยอมปล่อยผมจากอ้อมแขน ผมเลยได้ปิดเสี ยงปลุกจากมือถือ แล้วลุกขึ้น

“ พี่ครับ ผมลงไปข้างล่างก่อนนะครับ พี่ค่อยลงตามไปที่หลัง”ผมบอก

“ มรึงลองลงไปก่อนกรูดิ เจ็บแน่ !” พี่วฒ

ุ ิพดู ลืมตาขึ้น แล้วลุกขึ้นนัง่ จ้องมาที่ผม

“ ..............................” ผมยืนค้างทั้งที่อีกก้าวเดียวก็จะถึงประตู

“ เดี๋ยวกรู ไปล้างหน้าล้างตาแป้ บเดียว รอตรงนั้นแหละ” พี่วฒ

ุ ิบอกเดินเข้าห้องน้ า ผมยืนรออยู่ ในหัวมันว่างเปล่า...

ุ ิกอ็ อกมาพร้อมผ้าขนหนูเช็ดหน้า ก่อนที่โยนลงตะกร้าแล้วเดินมาหาผม

แล้วพี่วฒ

“ ..................” หยุดมองหน้าผมแป้ บหนึ่ง แล้วดึงแขนผมให้เดินตามลงไปข้างล่าง

.
.

ตอนบ่ายแก่ๆ แม่ตม้ กล้วยน้ าหว้า 2 หวี แล้วพอสุกแล้วก็ยกลงมาให้ผมปอก ส่ วนมะพร้าวแม่ได้จากน้าพรเหมือนกันครับ

บ้านนั้นเขาทาข้าวต้มมัด แม่เลยได้มะพร้าวปอกแล้วมาแต่ยงั ไม่ขดู เอาเนื้อ แม่ให้พี่วฒ

ุ ิเป็ นคนขูดครับ

ุ ิท่าจะแรงดี
แม่บอกว่าพี่วฒ

ที่ขดู มะพร้าวไม่ใช่ที่ขดู แบบนัง่ นะครับแต่เป็ นอันเล็กๆที่เราใช้มือขูดกัน จวนจน 4 โมงกล้วยบวชชีกเ็ สร็ จเรี ยบร้อยครับ

“ ทาเยอะอย่างงี้เราจะกินหมดหรื อครับ?” ผมถามแม่มือก็ตกั กล้วยบวชชีใส่ ถว้ ย 2 ถ้วยให้ผมและพี่วฒ

ุ ิ

แม่บอกว่ายังอิ่มข้าวเที่ยงอยูเ่ ลย เลยยังไม่กิน

“ เดี๋ยวแม่จะตักใส่หม้อเล็กไว้ น้าพรจะให้ไอซมาเอา และจะเอาข้าวต้มมัดมาให้เราด้วย”

แม่บอกล้างจานสร็ จใบสุ ดท้าย ผมพยักหน้าเข้าใจนัง่ ลงเก้าอี้ขา้ งพี่วฒ

ุ ิที่กาลังเอาช้อนคนกล้วยบวชชีในถ้วยเพือ่ ไล่ความร้อน(ไ

อซคือลูกน้าพร เพิ่งเปลี่ยนชั้นขึ้นมอ4 ตอนที่ผมขึ้นมอ6นี่แหละครับ)

“ พากันกินไปนะ แม่ออกไปดูตน้ ไม้หน่อย”

“ครับ” ผมบอกตามหลังแม่ที่เดินออกไปแล้ว (ต้นไม้ที่วา่ นี้คือต้นเฟื่ องฟ้ า ต้นไม้ในกระถางที่อยูด่ ว้ ยกันนั้นแหละครับ

และต้นมะยมหน้าบ้าน)

“........................”

“ อร่ อยไหมครับ?” ผมถามพี่วฒ

ุ ิที่ตกั น้ ากล้วยบวชชีชิมแล้วไปแล้ว

“ อืม” ผมยิม้ ดีใจแล้วกินบ้าง ก็อร่ อยจริ งๆนัน่ แหละผมทาเองนะครับ อันนี้ไม่ได้คุย โดยมีแม่บอกอยูข่ า้ งคุมทุกกระบวนการ

เพียงแต่วา่ แม่ไม่ได้จบั เท่านั้นเอง

“.................??” พี่วฒ
ุ ิวางช้อนลงทั้งที่กินไปแค่คาเดียว ผมหันหน้าถามสงสัย?

“ ทาไมหรื อครับ?”

“ มรึ งป้ อนกรู ดิ กรู ข้ ีเกียจกิน” พี่วฒ

ุ ิบอกเลื่อนถ้วยมาติดกับถ้วยผม เหมือนยกให้ผมจัดการ

“ .................”

“ เร็ วๆอย่ามองหน้า” ผมก็ตอ้ งมีแต่ป้อนพี่วฒ ุ ิแล้วก็คอ่ ยมากินเองสลับกันไปมา

ุ ิเท่านั้นแหละครับ ป้ อนพี่วฒ

“ พรุ่ งนี้จะกลับคอนโดกี่โมง?” พี่วฒ

ุ ิถามขณะที่ผมป้ อนตัวเอง

“ เย็นๆค่อยกลับดีไหมครับ?”

“ ก็ได้ แต่วา่ พรุ่ งนี้แม่มรึ งเข้าเวรแล้วใช่ไหม?”

“ครับ” ผมตอบป้ อนพี่วฒ

ุ ิ

“ ...................กรู เบื่อแล้ว กรู ป้อนมรึ งมั้งดีกว่า” พี่วฒ

ุ ิแย่งช้อนไปจากมือผม

“ ...........?...........”

“ ไม่สงสัย กรู อยากป้ อนมรึ งเท่านั้นเอง อยูเ่ ฉยๆกรู บริ การเอง” พี่วฒ
ุ ิพดู ตักกล้วยบวชชียกขึ้น แต่!!

กินเองครับ? หรื อว่ากินก่อนแล้วค่อยป้ อนผม

“ .........................” พี่วฒ
ุ ิหนั สายตาวิบวับมาหาผม....?ก่อนที่เอามือทั้ง 2

ข้างประครองหน้าผมเร็วมากแม้ผมยังตั้งตัวไม่ทนั แล้วจูบ!

ุ ิ ทั้งกล้วยบวมชีเมื่อกี้เข้ามาในปากผม ตาผมโตเท่าไข่ไก่!? แต่ตาพี่วฒ

ทั้งลิ้นพี่วฒ ุ ิมองผมเหมือนจะยิม้ ครับ

เพราะตาวิบวับเหมือนน้ าทะเลโดนแสงแดด
“.....................”

“ .............” ผมเอามือตบไหล่พี่วฒ
ุ ิเบาๆ เพราะผมเริ่ มอากาศแล้ว พี่วฒ
ุ ิยอมปล่อยโดยดี

ผมเอายกมือปิ ดปาก เหมือนไม่เชื่อว่าพี่วฒ

ุ ิจะป้ อนผมแบบนี้

“ ..................”

“ ฮ่ะๆ ทาเป็ นอาย แค่ป้อน” พี่วฒ

ุ ิพดู ไปหัวเราะไป กินกล้วยบวชีชีไป?

ผมหน้าร้อนวูบวาบ แม้แต่ใบหูก็ร้อนไปด้วย และแทบจะกลืนกล้วยเมื่อกี้ไปแบบไม่เคี้ยวก่อน ได้ 2 สามครั้งครับ

“ ..................หน้าดาหน้าแดง เดี๋ยวก็ได้ตายเคี้ยวก่อนดิ หรื อจะให้กรู เคี้ยวแทน” พี่วฒ

ุ ิพดู ไปยิม้ ไปด้วย

ผมโบกมือบอกว่าไม่ตอ้ ง แทนเพราะพูดไม่ออก

“ เดี๋ยวกรู เอาน้ าให้ ก่อนที่มรึ งจะตาย” พี่วฒ

ุ ิบอกลุกขึ้นไปเปิ ดตูเ้ ย็นเทน้ าใส่แก้วให้ ผมรี บรับมาทันทีที่พี่วฒ
ุ ิยนื่ ให้

แล้วกินอึกอึก แต่ดนั สาลักจนน้ าตาเล็ด หน้าร้อนขึ้นจากคออึดอัดเหมือนหายใจไม่ได้เวลาไอ

“... มรึงนี่โง่ จริงๆ!?” พี่วฒ

ุ ิวา่ เหมือนจะโมโหแต่หน้าตกใจเอามือลูบหลังผม

“ .....” ผมส่ ายหน้าบอกว่าไม่เป็ นไรแต่ไอไม่หยุด มันเหมือนจะหายนะครับแต่มนั ก็ลอยขึ้นมาอีก ผมไปยืนตรงซิงค์

มีพี่วฒ
ุ ิลูบหลังให้

“ จุมเป็ นอะไรลูก!?” แม่เดินเข้ามาถามสี หน้าตกใจเหมือนพี่วฒ

ุ ิเมื่อกี้ คงจะได้ยนิ เสี ยงผมก็เลยเข้ามาดู

“ จุมเขาสาลักน้ าครับ” พี่วฒ

ุ ิบอก แม่เดินมาหยุดข้างๆผมอีกด้าน แล้วช่วยพี่วฒ
ุ ิลบู หลังผม

.
 ผมนอนหมดแรงบนเก้าอี้ในห้องรับแขก ทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บหน้าอก

“ เป็ นไง?” พี่วฒ

ุ ิที่นงั่ ข้างๆผมถาม

“ ดีข้ ึนแล้วครับ” ผมบอก หายใจเป็ นปกติ

“ ก็ดี ถ้ามรึ งตายกรู จะหาเมียใหม่รึ จะหาที่โง่ๆ คา 2 คาก็ร้องไห้แบบมรึ งคงยาก…” พี่วฒ

ุ ิบอกหันมามองผม

“ .........................”

“ มองหน้าทาไม หรื อว่ากรู พดู ผิด”

** * ** ** * **

ุ ิ และแม่นงั่ ดูโทรศัพท์กนั แต่แม่ดูแค่ถึง 2 ทุ่มครับ ผมกับพี่วฒ

ตอนเย็นกินข้าวเสร็ จแล้ว ผม พี่วฒ ุ ิเลยดูกนั 2 คน
แต่แค่แป้ บเดียว เพราะ
“ ขึ้นไปนอนเถอะ หรื อมรึ งจะดูละคร?” พี่วฒ
ุ ิไม่ได้ถามครับเพราะไม่ให้ผมตอบ แขนพี่วฒ
ุ ิดึงแขนผมให้ลุกขึ้นมาแล้ว
“ เอามานี่กรู ปิดเอง” พี่ฒิพดู กดรี โมทปิ ดโทรทัศน์เรี ยบร้อยแล้วหันหน้ามาหาผม
“ ไปขึ้นห้องนอน”
“ ......................”
“หรื อจะให้กรู อมุ ้ ”
“ ไม่ตอ้ งครับ” ผมบอกเดินนาพีว่ ฒ
ุ ิก่อนเลย
“ อาบน้ าด้วยกันหน่อยดิ” พี่วฒ
ุ ิที่เดินอยูข่ า้ งหลังบอก ผมที่กาลังก้าวขึ้นบันได้ ผมชะงักหันหลังกลับมาทันที
“ อ้าว หยุดทาไมล่ะ?”
“ ก็พี่วฒ
ุ ิบอกว่า อาบน้ าด้วยกัน”
“ เออ แล้วไง” พี่วฒ
ุ ิเดินขึ้นนาหน้าผมไป ขณะที่ผมหยุดเหมือนเดิม
“ ตะแต่…”
“อะไร!”
“ ผมอาย” ผมบอกเดินก้มหน้าเดินตามพี่วฒ
ุ ิเข้าห้อง
“ จะอายทาไม มรึ งเปลือยต่อหน้ากรู กี่ครั้งแล้ว!” พี่วฒ
ุ ิวา่ ถอดเสื้ อออก ขณะผมที่เดินตามหลังเพิ่งปิ ดประตูเข้ามา
“ .........................” มันก็อายอยูด่ ีนนั่ แหละครับ ที่จะให้คนเห็นร่ างกายโดยไม่ใส่ อะไรเลย
“ กรู รู้แล้วว่าจะต้องยังไงมรึ งถึงมรึ งไม่อาย ต้องโป๊ ให้ชิน”
“ 0.O !?” พี่วฒ
ุ ิเดินมาหาผม ผมถอยหลังเช่นเดิม
“ พะพี่ครับ ผมคิดว่า....”
“ ไม่ตอ้ งออกความคิดเห็น ไม่ได้ถาม ยกมือขึ้น” ? ถึงผมจะกลัวอย่างงงๆก็ทาตามที่วฒ
ุ ิสั่งยกมือขึ้นสุ ดแขน
อย่างที่ตารวจบอกผูต้ อ้ งหา
พรึ่ บ! พี่วฒ
ุ ิถอดเสื้ อยืดที่ผมใส่ดว้ ยการดึงขึ้นในครั้งเดียว
พอไม่มีเสื้ อผมเย็นวาบเหมือนโดนลมแรงเลยเอามือปิ ดอกแล้วง้อตัวให้พ้นื ที่มนั แคบลง เพราะแขนมันปิ ดไม่มิด
“ ไม่ตอ้ งอาย ไม่ทนั แล้วไอ้โง่ ฮ่ะๆ” พี่วฒ
ุ ิหวั เราะ แต่ผมก้มหน้าอายครับ
“ ต่อไปก็กางเกง” พี่วฒ
ุ ิจบั กางเกงผมและแทบจะทันทีผมจับมือพีว่ ฒ ุ ิวา่ ไม่ตอ้ งครับ
ุ ิพร้อมทั้งส่ ายหน้าเร็วๆบอกพี่วฒ
“ ดึงไว้ทาไม แบบนี้กรู ก็ถอดไม่ได้”
“ ผมถอดเองได้ครับ” ผมบอกจับมือพี่วฒ
ุ ิไว้ไม่ยอมปล่อย
“ เอางั้นเหรอ?”
“ครับ”ผมพยักหน้าเร็ วๆ 3 ครั้งตอบคอแทบหัก
“ ก็ได้” พี่วฒ
ุ ิวา่ ปล่อยมือจากกางเกงผมแล้วหันกลับไป ค่อยยังชัว่ ครับที่พี่วฒ
ุ ิรามือง่ายๆ
“ ซ่ะเมื่อไร”
“ ว้ะ!?” พี่วฒ
ุ ิหนั กลับมาดึงกางเกงผมลงจนไม่กองอยูก่ บั พื้นจนเหลือแต่กางเกงใน ส่ วนผมตกใจเกือบร้องว้ากขึ้นมาแล้ว
แต่เอามือประกบปากตัวเองทัน ไม่ง้ นั แม่คงคิดว่าเกิดอะไรกับผมแน่ๆ
“ ฮ่ะๆ ก็มรึ งโง่ ไม่ทนั กรู หรอก” พี่วฒ
ุ ิหวั เราะ แต่ผมน้ าตาไหลครับ ทาไมแกล้งผมขนาดนี้
“ ......................” พี่วฒ
ุ ิดูตกใจที่ผมร้องไห้
“ ........................อึ้ก ฮือๆ” ผมเอาแขนปาดน้ าตาที่มนั ไหลเหมือนฝนตก
“ อะไรวะ แค่น้ ีมรึ งร้องไห้” (พูดเสี ยงเบา)
“ ทาไมพี่วฒ
ุ ิตอ้ งแกล้งผมขนาดนี้ดว้ ย”
“ ก็ใครคิดว่ามรึ งจะบ้าบ่อน้ าตาตื้น........” พี่วฒ
ุ ิวา่ เอาดึงกางเกงผมขึ้นเหมือนเดิม “ พอใจยัง?”
“..................” ผมพยักหน้าพยายามไม่สะอื้น ผมก็ร้องไห้ง่ายไปจริ งๆนัน่ แหละครับ
“ แต่เรื่ องอาบน้ ามันคนละเรื่ องกับเรื่ องนี้ ยังไงมรึ งต้องอาบน้ ากับกรู !”
ผมมองหน้าพี่วฒ
ุ ิออ้ นวอนว่าไม่อาบน้ าด้วยกันได้ไหม?
“ ไม่ ได้ !” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงแข็ง จนผมต้องยอมครับ
“ เดี๋ยวกรู เข้าไปก่อน มรึ งถอดเสร็ จแล้วตามกรู เข้าไป...”
“ ...........................”(ผมพยักหน้า)
“ อย่ าช้ า!” พี่วฒ
ุ ิที่ไม่ได้ใส่อะไรเลยเตือนแล้วเดินเข้าห้องน้ าเข้าไปก่อน
“ .......................” ผมมองตามหลังขาวๆพี่วฒ
ุ ิตาพริ บๆ เอาปลายนิ้วเช็ดน้ าตาที่หลงเหลืออยู่ แล้วถอดกางเกง
เอาผ้าเช็ดตัวมาพันตัวเดินตามพี่วฒ
ุ ิเข้าไป
ผมลืมอะไรไปคิดไม่ออก....................
“ ....เร็ วๆกรู รอมรึ งอยู”่ ?รอผม แต่ผมไม่ได้ถามหรอกครับเดินไปแทนที่พี่วฒ
ุ ิที่ยนื แปรงฟันหน้ากระจกเมื่อกี้
“ .............................” พี่วฒ
ุ ิเดินไปยืนกอดอกพิงผนังใต้ฝักบัวดูผมแปรงฟัน
ุ ิก็มองผมอยูอ่ ย่างงั้น มีคนมาจ้องมันเลิ่กลัก่ ครับ ไม่รู้จะทาหน้ายังไง และยิง่ คนนั้นเป็ นพี่วฒ
ผมหันไปตอนไหนพี่วฒ ุ ิดว้ ย
ุ ิก็ดึงตัวผมไปใต้ฝักบัวทันที แล้วยังดึงผ้าเช็ดตัวผมออกอีก
พอผมแปรงฟันเสร็ จพี่วฒ
ผมเปลือย!! เปลือยคือโป้
ุ ิก็หยุดผมก่อนโดยการเอามือรั้งเอวผมไว้
แล้วเดินเดินไล่ตอ้ นผมให้เดินถอยหลังจนผมจะชนก๊อกฝักบัว แต่พี่วฒ
แล้วเปิ ดฝักฝักบัวให้น้ ากระจายลงมา
น้ าเย็นจนหนาว (ผมเอามือลูบหน้าไล่น้ าที่เปี ยกขนตาจนมองไม่ชดั )
“ .........................ทาแบบนี้แล้วมรึ งโคตรเอ็กซ์เลยวะ”
ุ ิบอกแล้วหยิบสบูก่ อ้ นที่อยูว่ างอยูด่ า้ นข้างมาถูกหน้าอกผม
พี่วฒ
“ พะพี่ครับ ผมถูเอง” ผมบอกจับมือพี่วฒ
ุ ิไว้ เพราะมันรู ้สึกแปลกๆ
“ อยากถู ....เดี๋ยวมรึ งค่อยถูให้กรู ” พี่วฒ
ุ ิบอกไม่ยอมปล่อยสบูใ่ ห้ผม แล้วเลื่อนสบูไ่ ปหลังผม
ถูชา้ ถูกวนแบบนี้แล้วเมื่อไรจะเสร็จล่ะครับ?
“ พี่ครับ ผมรู ้สึกแปลกๆ”
“ ก็มรึ งลามก” พี่วฒ
ุ ิบอกยิง่ ทาให้ผมอาย
“ ไม่ใช่นะครับ” ผมบอก ขณะที่กอ้ นสบู่เลื่อนต่าลงไป
“!? พี่ครับ ตรงนั้นไม่ตอ้ งนะครับ” ผมบอกจะเดินเลี่ยงแล้ว แต่พี่วฒ
ุ ิเดินมาอีกก้าวจนตัวแทบจะติดกัน
“ หนีเจ็บตัว!” พี่วฒ
ุ ิข่แู ล้วยิม้ มืออีกข้างปิ ดฝักบัว ตามด้วยด้วยกดหน้าผมไว้กบั ไหล่
“ ...........” ผมไม่กล้าพูดอะไร เอาหน้าวางบนไหล่พี่วฒ
ุ ิตามนั้น ขาเริ่ มสัน่ เพราะพี่วฒ
ุ ิเอามือไปวนตรงก้นผม
แล้วยังเอานิ้วไปวนตรงทางเข้าประตูหลังอีก
“ ต้องถูให้สอาดกรุ ไม่ชอบเมียสกปรก” พี่วฒ
ุ ิพดู เอามาอีกข้างลูบหลังผม มันไม่เหมือนถูกสบู่เลยครับ .........
[/i] “ พะพี่ครับ พอแล้วครับ เดี๋ยวผม ถูกให้พี่บา้ ง� “!”
“ กรู ยงั ไม่เคยให้ใครถูสบูใ่ ห้เลยนะ มรึ งคนแรก ถ้าไม่นบั นมขมิ้นที่ถใู ห้ตอนเด็ก เพราะงั้นผมจงภูมิใจ”
“ ......................” อายครับ มือที่ผมที่โดนตัวพี่วฒ
ุ ิมนั ทาให้ผมขนลุก
“ ..................” มีใครไหมครับที่ถกู สบู่ให้คนอื่นแต่กม้ หน้ามองปลายเท้าตัวเอง ตอนนี้ผมเป็ นแบบนั้น
จะเรี ยกว่าถูสบู่ให้คนอื่นก็ไม่ใช่เพราะมือพี่วฒ
ุ ิกมุ มือผมอีกทีหนึ่ง
“ ..............หน้ามรึ งแดงแปร้ด ยังกะตากแดดมาเป็ นวัน ....”
“........ .....................” นัน่ เพราะผมอาย เกิดมายังไม่เคยถูสบู่ให้ใครเลย
“ เล่นยัว่ กัน แบบนี้ ........................ ............. .....................กรู ทนไม่ไหวแล้ววะ
กรู เอามรึ งในห้องน้ านี้เลยแล้วกัน”
“ พี่วา่ ไงนะครับ!?” 0 0!
“ มรึ งได้ยนิ ไม่ผดิ หรอก” พี่วฒ ุ ิจบั ไหลไว้ก่อน
ุ ิปล่อยมือ ตุบ! สบู่จากมือผมร่ วงลงพื้น ผมเลยจะก้มลงเก็บ แต่มือพีว่ ฒ
“ ไม่ตอ้ งเก็บ....” พี่วฒ
ุ ิบอกก้มหน้าลงทั้งที่น้ าจากฝักบัวยังรดตัว “ตอนนี้ไม่ได้...ใช้....”
“ .................พะพี่ครับ...นี่มนั ห้องน้ านะครับ...” ผมบอกหน้าร้อนมากแต่ลนิ้ พี่วฒ
ุ ิที่เลียแก้มผมร้อนกว่า
“ กรู รู้กรู ไม่ได้โง่”
“ ตะแต่วา่ เรากาลังจะมีอะ..อะไรกันไม่ใช่หรื อครับ?” ผมว่า มือแนบลาตัวเกร็ง หน้าก้มลงเอียงเชไปมุมห้องน้ า
ุ ิกาลังจูบคอด้านข้างผมอยู่
หันตรงๆไม่ได้ครับ พี่วฒ
“ เออกรู กาลังจะเอามรึ ง... ว่าแต่มรึ งจะไปเครพธงชาติที่ไหนวะ ยืนตรงยังกะทหารโบกปูน”
“ ผะผม.....”
“ ไม่ตอ้ งบอก กรู ไม่อยากฟัง กว่ามรึ งจะพูดจบกรู หมดอารมณ์ก่อนพอดี”
พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วจับมือผมไปจับน้องชายพี่วฒ ุ ิกาลังแข็’งเลย
ุ ิ!!O.O ผมชักมือกลับครับ ตกใจมากๆ ของพี่วฒ
“ พ่ ะพะพ่ ะพะพี่!” มือผมถูกดึงไปจับน้องชายพี่วฒ
ุ ิอีก
“ ก็มรึ งทาให้มนั ตื่นเองนี้ เล่นยัว่ กันกลางห้องน้ า”
“เปล่านะครับ”
พี่วฒ
ุ ิหยุดลิ้นจากคอผมแล้วตวัดสายตาขึ้นมามอง
“ กรู เป็ นคนตัดสิ นว่ามรึ งยัว่ กรู ”
“ ......................”
“ .........................” พี่วฒ
ุ ิยมิ้ แต่มือจับน้องชายของผมจนผมสะดุง้ พี่วฒ
ุ ินวดเอามันเป็ นเอาตาย
แล้วนวดจากตรงปลายเข้ามาช้าๆ จนผมขนสั่น
“ มรึ งก็ทาแบบนี้กบั ของกรู ดว้ ย” ผมมองหน้าพี่วฒ
ุ ิงงๆ พี่วฒ
ุ ิมองหน้าแดงๆผมกลับ
แล้วมองที่นอ้ งชายตัวเอง(มือผมจับอยูค่ รับแต่ไม่ได้ทาอะไร) ผมเลยทาแบบที่พี่วฒ
ุ ิ ทา
แต่
“ นี่มรึ งนวดแป้ งทาขนมปั งหรื อวะ กาแน่นๆดิ!”
“ ..............” เอางั้นเลยเหรอครับ
“ เออ งั้นแหละ แต่แรงกว่านี้” พี่วฒ
ุ ิบอกเอามืออีกข้างผลักผมเข้าไปใกล้พี่วฒ
ุ ิเอง แล้วมือนั้นมันก็เลื่อนลงมาก้นผม!
ผมหายใจแรงขึ้น แม้แต่ลมหายใจมันก็อุ่นขึ้นด้วย
“ .. .....” ผมเกร็ งสะโพกมากกว่าเดิมเพราะพี่วฒ
ุ ิใส่นิ้วเข้าไปแล้วครับ และเอานิ้ว 2 นิ้ว 3 ตามไปติดๆเลย
“ ............” ผมหลับตาวางหน้าบนไหล่พี่วฒ
ุ ิ ปล่อยให้นิ้วพี่วฒ
ุ ิเน้นข้างในที่มนั คับมาก มันเสี ยวแปล๊บเป็ นครั้งๆครับ
ผมก็กลั้นหายใจเป็ นครั้งคราวเหมือนกัน (น้ าตาผมพุดเต็มตา)
“ อะ อ๊า~” ผมคราง ทั้งที่กลั้นเสี ยงแล้ว
ุ ิรูดขึ้นลงมันไม่หยุด และเหมือนจะรู ้วา่ ผมจะไป
น้องชายผมมันก็แทบจะกลั้นไม่ไหวแล้วเหมือนกันครับ ก็พี่วฒ
ก็ออกแรงหนักๆจนผมแทบยืนไม่อยู่ พอผมหันจะบอกก็พดู ได้แค่วา่ ‘พะ’ ก็โดนจูบแทน
พูดไม่ได้แล้วผมจะบอกได้ยงั ไงว่าผมจะไปแล้ว
“ ......... ...” ข้างล่างมันกลั้นจนปวดไปหมดเลยครับ แต่ผมปลดปล่อยไม่ได้พี่วฒ
ุ ิกามันแน่น (ส่วนสะโพก
นิ้วทั้งหมดถูกเอาออกมาแล้วครับ เลยทาให้ผมพอทน)
“ มีอะไรป่ ะ?” พี่วฒ
ุ ิเปิ ดปากถามผม
“ พี่ปล่อยมือหน่อยครับ”
“ คราวนี้พดู ชัดเลยวะ เมื่อกี้พดู คาติดอ้างคา” พี่วฒ
ุ ิยมิ้ ล้อเลียน) “ กรู อยากดัดนิสัยไปเร็ วมรึ ง เพราะงั้นไม่ปล่อย”
“ พี่!?” ผมหน้าตื่น ตาลุกโตแม้วา่ น้ าจากฝักบัวจะไหลลงมาก็ตาม
“ แค่ลอ้ เล่นเอง ถึงมรึ งจะไปเร็ วแต่ปลุกง่าย ไม่ใช่ปัญหา” ผมก้มหน้าหลบสายตาพี่วฒ
ุ ิที่มองลงมา
ุ ิปล่อยมือให้ผมไปอย่างที่ผมรู ้สึก (ผมไม่ได้อยากครางแต่เสี ยงมันออกมาเอง)
พี่วฒ
“ คราวนี้กรู ....”
“ 00”
พี่วฒ
ุ ิพดู พลิกตัวผมหันหน้าเข้าผนังแล้วเดินเข้าเกือบชิดหลัง เอามือไปเค้นคลึงน้องชายผมอีก และมันก็ตื่นตัวขึ้นมาอีกครับ
“ ..อึก้ !” ผมกัดริ มฝี ปากล่างแน่นจนเจ็บ ตอนพี่วฒ
ุ ิพาน้องชายเข้ามาในตัวผมครั้งเดียวจนมิด
ผมขนลุกวาบตัวเย็นมากกว่าที่ควรจะเป็ น มีหลายอย่างทาให้ความรู ้สึกสับสนแต่มนั คิดอะไรไม่ออก สมองมันขาวเบลอไปหมด
แต่กใ็ ช่วา่ จะไม่กลัว
“ ข้างในตัวมรึ งอุ่นดีวะ กรู ชอบ...” พี่วฒ
ุ ิวา่ ทิ้งน้ าหนักตัวลงลงบนหลังผมจนผมต้องก้มลง
มือที่ดนั ผนังของผมมันสั่นมากขึ้นเพราะมันเหมือนรับน้ าหนัก คน2 คน
“ ...อ๊า อย่าเพิง้ ขยับครับพี”่ ผมมองข้างในมันแน่นมาก แน่นจนปวด
“ จุม” พี่วฒ
ุ ิเรี ยกผมข้างหู ผมหันหน้าไปมองก็โดนจูบ! จูบแบบกินเข้าไปทั้งปากก่อนที่คอ่ ยๆกลายเป็ นจูบปกติแต่หนักหน่วง
สะโพกพี่วฒ
ุ ิเริ่ มกระแทกกระทั้นน้องชายเข้าออก จนเกิดเสี ยงเวลาตัวพี่วฒ
ุ ิโดนตัวผม แต่มนั ก็รู้สึกดีครับ
ุ ิเข้ามาครั้งแรกในคราวเดียวมันจะเจ็บมาก ไม่ใช่วา่ ตอนนี้ไม่เจ็บนะครับ
ถึงแม้ตอนที่พี่วฒ
เพราะพี่วฒ
ุ ิทาเร็ว แต่มนั ก็เสี ยวมากด้วยเหมือนกัน
“ อะ อาพี่ ...อะอย่า เร็ ว คับ” ผมบอกตัวโยกไปมา
“ ................” พี่วฒ
ุ ิเร่ งกระชั้นเข้าออกไม่หยุดรวดเร็ วจนผมและพี่วฒ
ุ ิปล่อยน้ าออกมา
และแน่นอนพี่วฒ
ุ ิปล่อยในตัวผม
“ แฮ่ กๆ” เสี ยงผมหายแรงๆ พี่วุฒิก็เหมือนครับ แต่เบากว่าผมมาก
ผมยังยืนขยับตัวไม่ได้ครับ ขามันชาเพราะยืนเกร็งตั้งนาน ทั้งที่มีน้ าไหลลงมาจากฝักบัวแต่ผมรู ้สึกว่าเหมือนเหงื่อจะออก
“ .........................”
“ อีกรอบกรู กาลังคึก” พี่วฒ
ุ ิบอก และไม่ให้ผมได้ปฎิเสธ
!!
.
.
.
ผมนอนคว้าหน้ากับหมอน ไม่กล้าขยับตัวเพราะเจ็บมาก(อย่างที่รู้กนั ) และเอวผมปวดจนคิดว่าตะคริ วกิน
ุ ิใส่ เสื อกางเกงให้ แต่ไม่ยอมใส่ กางเกงในให้ แต่ผมไม่ตอ่ รอง
จึงได้แต่นอนนิ่งๆ ตอนที่ออกมาจากห้องน้ าผมยืนเฉยๆพี่วฒ
ยิง่ พูดมากก็ยงิ่ อันตรายครับ
“ 4 ทุ่มครึ่ ง” พี่วฒ
ุ ิบอกวางมือถือไว้บนโต๊ะที่อดีตผมเอาไว้ทาการบ้าน แล้วเดินมานัง่ ที่เตียง พี่วฒ
ุ ินงั่ ก็ชนกับตัวผมแล้วครับ
ยังไงคืนนี้ผมต้องขอไปนอนข้างล่างครับ นอนด้วยกันไม่ไหวแน่
“ พี่ครับ วันนี้ผมลงไปนอนข้างล่างนะครับ” ผมบอก
“ ทาไม!” พี่วฒ
ุ ิเสี ยงแข็งจนผมไม่กล้าพูดต่อ แล้วยังหันกลับมาจ้องผมอีก
ผมทาผิดอะไรครับแค่บอกว่าอยากจะไปนอนข้างล่างเอง เพราะถ้าถ้านอนข้างบน พี่วฒ
ุ ิชอบนอนกอดผม
ด้วยเตียงเล็กๆแบบนี้ก็จะเหมือนนอนทับผมอีกด้วย มันสะเทือนนะครับ
อย่าว่าผมสาออยเลย แต่มีอะไรกัน 3 ครั้งในท่ายืนนี้ มันสาหัสมากนะครับ
“ เร็วๆตอบมา ว่ าทาไมอยากไปนอนข้ างล่างนัก เมื่อวานก็ทีหนึ่งแล้ว! ทาอิดออดพอกรูจะให้ มานอนด้วยกัน!”
“ เตียงมันเล็ก” ผมตอบ
“ เล็กแล้วไง!”
“ พี่ชอบมาเบียดผม” (เสี ยงเบา)
“ กรูจะสี เมียมันจะทาไม!”
“ ..........................” ‘แต่วนั นี้มนั ไม่เหมือนทุกวันครับ’ แค่คิดก็ไม่กล้าพูดออกไป
“บอกมา!” พี่วฒ
ุ ิจบั ผมที่นอนคว่าอยูพ่ ลิกขึ้นมา เอาเป็ นว่าผมน้ าตาเล็ดจนมันไหลออกมาครับ เพราะพี่วฒ
ุ ิจบั แรงทาแรง
“ เตียงมันแคบ แล้ วเวลานอนพี่วฒ
ุ ิกช็ อบเบียดผม” ผมบอกซึ่ งมันไม่หกั หนาหรอก ถ้าไม่ใช่วนั นี้
พี่วฒ
ุ ิเวลากอดก็เหมือนเอาตัวมาทับผมไปแล้วเกือบครึ่ งตัว
“ กรูรู้แล้ว กรูถามว่ าทาไม!!”
“ .........................”
“ ทั้งที่กรูอารมณ์ ดีแล้วเชียว...มรึงก็ทากรูอารมณ์ เสี ยจนได้”
“ อย่ าเสี ยงดังสิ ครั บ เดี๋ยวแม่ ได้ ยิน” แต่เหมือนพี่วฒ
ุ ิจะฟังในสิ่ งที่ตอ้ งการเท่านั้น
“ อันโน่ นก็ไม่ ได้ อันนีก้ ไ็ ม่ ได้ มรึงจะคอยขัดใจกรูตลอดเลยใช่ ไหม?”
“ ไม่ ใช่ ครั บพี่ครั บ ผม..”
“อะไร”
“ ผมเจ็บสะโพก กับปวดเอวมากเลยครั บ” ผมบอกมองหน้าพี่วฒ
ุ ิดว้ ยความสลดใจ
“ เพราะกรู เอามรึ ง?ใช่ไหม กรู จาได้วา่ มรึ งเคยบอก”
“.................” ผมพยักหน้าบนหมอนตอบ
“ แล้วไง!”
“ ..................” ผมบอกหมดแล้ว แต่พี่วฒ
ุ ิยงั ถามว่า ‘แล้วไง’ ผมหมดคาพูดครับ
“ ....................มันเจ็บมากเลยหรื อวะ?”
“ครับ”
“ ก็นะ รู มนั แค่นิดเดียว แต่เอาน้องชายกรู เข้าไปใส่ ...” คนพูดไม่อายคนฟังหน้าร้อนผ่าว
“ มันเจ็บแค่ไหน กรู ไม่รู้หรอกกรู ไม่เคย และไม่คิดจะเคย ...” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วเดินไปปิ ดไฟ ขึ้นมานอนบนเตียง
แล้วเรื่ องที่วา่ ผมจะไปนอนข้างล่างล่ะ
“ พี่ครั บ?”
“อะไรอีกล่ะ กรู รู้แล้วว่ามรึ งเจ็บมาก” พี่วฒ
ุ ิวา่ กอดเอวผมเข้าไปแนบตัว ผมเกร็ งครับกลัวว่ามันจะสะเทือนก้น
เพราะพี่วฒ
ุ ิดึงตัวผมแรง
“ .......................”
“ ..............................” พี่วฒ
ุ ิถอนหายใจครับ
“ ......................”
นานสัก 10 นาทีได้
“ ..........มรึงนี่นะ!” พี่วฒ
ุ ิวา่ หงุดหงิด แล้วลุกขึ้นนัง่
“ มรึ งว่าเตียงมันเล็กแล้วกรู เบียดมรึ งใช่ไหม?”
“ครับ”
“ เออดี กรู จะทาให้เตียงมันใหญ่ข้ ึน”
“!! ?” ทาให้เตียงมันใหญ่ข้ นึ
พี่วฒ
ุ ิเดินไปเปิ ดไฟ แล้วเปิ ดตูเ้ อาฟูกที่ผมนอนเวลาพี่วฒ
ุ ิมานอนที่นี่ออกมา
และยังที่นอนปิ กนิกของธีออกมาด้วย(เวลาธีกบั บันบันมาค้างบ้านผมจะนอนที่นอนปิ กนิกอันนี้แหละครับ)
“ ................” ผมลุกขึ้นมานัง่ ดูเงียบๆ พี่วฒ
ุ ิเอาฟูกและที่นอนปิ กนิดมาปูต่อกัน ตามด้วยดึงหมอน
ผ้าห่มลงไปกองในนั้น
“ ลงมานอน! กรู ทาให้หมดแล้ว..อย่าอิดออดว่าเตียงเล็กอีก ไม่ง้ นั ก่อนนอนมรึ งได้เจ็บก้นกว่าเดิม”
พี่วฒ
ุ ิไม่พดู เปล่าดึงแขนผมให้ลงไปนอน
“ พี่วฒ
ุ ิ ผมกาลังลงไป ไม่ตอ้ งดึงครับ” ผมบอก แต่คงไม่ทนั เพราะผมโดนผลักลงไปนอนเรี ยบร้อย
“ ...................” ตามด้วยพี่วฒ
ุ ิไปปิ ดไฟ แล้วลงมานอนข้างๆ แต่ไม่กอดผมตัวก็ไม่ติดกันครับ
“ ..............พอใจยัง?”
“.....................ครับ” ผมที่นอนหงายมองเพดานที่เริ่ มชัดขึ้นเมื่อตาชินกับความมืดตอบ
“ ....?” แขนพี่วฒ
ุ ิแตะตัวผม ผมนอนหงายอยูเ่ หมือนเดิม แต่หนั ไปมองพี่วฒ
ุ ิ ถึงในห้องจะปิ ดไฟ แต่แสงไฟ
แสงเดือนจากข้างนอกทาให้พอเห็นหน้าได้ครับ
“ อะไร มีปัญหา!?”
“ เปล่าครับ” ผมตอบหันกลับมา อยากจะกลับไปนอนคว่าเหมือนเดิมแต่มนั ไม่ดีต่อร่ างกาย ตัดใจนอนแบบนี้แหละ
แค่ไม่ขยับก็พอ
“ ..................................”
นึกขึ้นได้วา่ ยังไม่ได้โทรคุยกับพี่แบงค์เลย แต่ปานนี้แล้ววันนี้คงไม่ได้โทรแล้ว รอให้พรุ่ งนี้คอ่ ยโทรแต่เช้า
 บุพเพวายร้าย
29.(20%)

ตอนเช้าผมตื่นมา มาก็ปาไป 9 โมงครับ ตื่นได้ไม่มีใครปลุก ไม่มีเสี ยงนาฬิกา เมื่อคืนนอนรวดดี ยวถึงตอนนี้ 9 โมง

ตอนที่ตื่นไม่ได้นอนบนพื้นเหมือนเมื่อคืนแต่อยูบ่ นเตียง ส่วนฟูกและที่นอนปิ กนิ กก็ถูกเก็บไปแล้ว พี่วฒ
ุ ิไม่ได้อยูใ่ นห้อง?
“ ....................” ผมลุกขึ้นมานัง่ ทั้งหัวยุง่ ๆ คิดว่าพี่วฒ
ุ ิคงจะอยูข่ า้ งล่าง พอตื่นมาผมหิ วข้าวท้องร้ องยังกะฟ้ าถล่ม
คงต้องลงไปข้างล่างกินข้าว …
ผมลงจากเตียงจะเข้าห้องน้ า
โครม!
ตัวผมหล่นนัง่ พับอยูก่ บั พื้น ขาก็ไม่มีแรง ก้นที่ระบมกระแทกกับพื้น ไม่ถึงกับร้องไห้แต่น้ าตาเล็ดเพราะเจ็บครับ
แกร๊ ก! ประตูเปิ ดออก ผมหันไปมองพยายามจะยิม้ ให้รู้วา่ ‘ไม่มีอะไรเกิดขึ้นครับผมแค่ลม้ ’ แต่ยมิ้ ไม่ออก พี่วุฒิเดินเข้ามา
แล้วมาพยุงผมที่นงั่ กับพื้น
“ เป็ นไร?” พี่วฒ
ุ ิถามพยุงผมพามานัง่ บนเตียง
“ ...................ขาไม่มีแรงครับ” ผมตอบ ก้มหน้า ไม่อยากบอกครับแต่ไม่กล้าโกหก
“ ทาไม!”
“ ......................”
“ อยากให้ข้ ึนเสี ยงใช่ไหม ที่ไม่ตอบ” ผมส่ ายหน้า
“ มันก็มกั จะเป็ นแบบนี้แหละครับ ถ้ามีอะไรกับพี่วฒ
ุ ิ ” ผมมองหันหน้ามองโต๊ะ เห็นโทรศัพท์แล้วนึ กขึ้นได้วา่ ต้องโทรหาพี่แบงค์
“ เมื่อคืนวานไม่เห็นเป็ น”
”วันนั้นครั้งเดียว แต่เมื่อคืน 3 ครั้ง” เสี ยงผมพึมพาหมือนพูดคนเดียว และยังยืนทั้ง 3 ครั้งเลยด้วย แต่ผมไม่ได้พูดครับ
เพราะคิดว่าพี่วฒุ ิกน็ ่าจะเข้าใจ
“ มรึ งเรื่ องมากจริ งๆ”
“เดี๋ยวกรู พาไปอาบน้ า จะได้ลงไปกินข้าว”
“ แล้วแม่ละครับ?”
“ ไปทางานตั้งแต่ 7 โมงครึ่ ง แต่ก็ทากับข้าวไว้ให้” พี่วฒ
ุ ิกอดเอวผม ตัวก้มลงช้อนใต้เข่าผม
“ พี่จะทาอะไรครับ?!” ผมถามขยับตัวหนีเล็กน้อย
“ อุม้ มรึ งไง จะพาไปล้างหน้า แปรงฟัน อาบน้ า”
“ ไม่ตอ้ งครับ!”
“ อย่ามาทาปากเก่ง เมื่อกี้ลงไปกองกับพื้น เห็นแล้วกรู สงั เวช”
“................” ผมปิ ดปากเงียบครับ เพราะถูกต้องทุกคา
แล้วให้พี่วฒ
ุ ิอมุ้ ไปห้องน้ า ผมแปรงฟันเอง แต่พี่วฒ
ุ ิอาบน้ าให้ ผมแค่ยนื เฉยๆครับ หน้าพี่วฒ
ุ ินิ่งมากเลยครับ
ไม่เหมือนผมเลยที่เอาแต่หน้าแดง ก็ตวั ผมมันไม่ปกติครับ มีรอยแดงๆเต็มไปหมด พอก้มหน้าลงจะเห็นชัดเป็ นพิเศษก็ตรงหน้าอกนี่ แหละ
ผมเลยเงยหน้าดีกว่า
“ พี่ครับ” ผมถามยังเงยหน้ามองเพดานห้องสี เปลือกไข่เข้มๆ
“อะไร?” พี่วฒ
ุ ิหยุดมือที่จบั ฝักมือที่กาลังน้ าล้างสบู่หลังผม
“ ขอบคุณนะครับ”’ผมบอกก้มหน้าลงมา พี่วฒ
ุ ิทาหน้านิ่ งเหมือนเดิมครับ แต่เหมือนอึ้งมากกว่า
“ ก็มรึ งเป็ นเมียกรู ”
“………………………” เขินครับ เขินจนลืมเวลาว่าพี่วฒ
ุ ิอาบน้ าให้เสร็ จตอนไหน?
..
..
หลังจากใส่เสื้ อเสร็ จเรี ยบร้อยแล้ว ก็จะลงไปกินข้าว แต่พี่วฒ
ุ ิสิครับจะอุม้ อีกแล้ว
“ ไม่ตอ้ งอุม้ หรอกครับ พี่วฒ
ุ ิอมุ้ ผมแล้วผมรู้สึกเขิน” ผมบอก
“ ..................” พี่วฒ
ุ ิหันมามองผมที่ยนื ห่ างกันราว 1 ฟุต
“ มรึงนิท้งั โง่ ทั้งบ้ า!”
“....................”
“ เอ้าไม่อมุ้ ก็ไม่อมุ้ ” พี่วฒ
ุ ิว่าแล้วหันหลังให้ผม “ ขึ้นมากรู จะแบกมรึ ง จะได้ไม่ตอ้ งมาคงมาเขิน”
นัน่ มัน ไม่ได้ต่างกันเลย
“ ชักช้ า” พี่วฒ
ุ ิเสี ยงเริ่ มหงุดหงิด ผมกอดคอพี่วฒ
ุ ิ จากด้านหลังตามที่สงั่ คา เสี ยงดังทาให้ตกใจครับ
“ ....................”
“ไม่รู้กรรมเวรอะไรของกรู มีเมียก็ห้ามเอาถึงใจ ทาแรงก็ไม่ได้ ทาหลายครั้งก็ตอ้ งลาบากรู อีก”
พี่วฒ ุ ิก็ทาแรง และเท่าที่ตอ้ งการอยูด่ ี
ุ ิพดู เสี ยงดังเดินลงบันได้ ผมได้แต่ฟังครับเพราะรู้สึกว่าไม่ควรพูดอะไรเลย สุดท้ายพี่วฒ
ุ ิพาผมเดินจากห้อง ลงบันได้เลี้ยวขวาเข้าห้องครัว บนโต๊ะกลางห้องมีอาหาร 2 สามอย่างถูกวางไว้แล้วครับ ข้าวก็ตกั ไว้แล้วด้วย
พี่วฒ
พี่วฒ
ุ ิวางผมลงบนเก้าอี้ และก็นงั่ ข้างผม
แม่ทาไข่เจียวหมูสบั ปลาทูทอด น้ าพริ กกระปิ และมีผกั ต้มอีก 3 อย่างครับ
“ กรู ไม่ได้แบกมรึ งมาฟรี ๆนะ แกะปลาให้กรู ดว้ ย” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมหันหน้าไปมอง พี่วฒ
ุ ิมองกลับแล้วตักปลาทูใส่จานผม
“ เร็ วๆด้วยกรู หิวข้า ว” พี่วฒ
ุ ิกาชับ
“ .....................” ผมไม่แน่ใจพี่วฒ
ุ ิแกะปลาไม่เป็ นหรื อขี้เกียจ ไม่ได้ถามครับเพราะดูเหมือนพี่วฒ
ุ ิไม่อยากให้ถาม
เพราะก้มหน้ากินข้าวไข่เจียวไปพลางๆเหมือนรอผมแกะปลาเสร็ จ(มีบรรยากาศเหมือนกับว่าถ้ามรึ งพูดอะไรอออกมาล่ะก็ มรึ งเจ็บตัว
มาคิดๆดูแล้วคงไม่มีใครหรอกครับที่แค่ปลากินเองก็ทาไม่เป็ น)
ุ ิไม่นานครับ สบายอยูแ่ ล้วแค่น้ ี เอง แล้วก็ตกั เฉพาะเนื้อปลาคืนให้พี่วฒ
ผมใช้ชอ้ นส้อมแกะปลาทูให้พี่วฒ ุ ิ แต่พี่วฒ
ุ ิตกั อีกตัวใส่จานผม?
“ตัวนี้มรึ งแกะกินเอง” พี่วฒ
ุ ิบอก
“ครับ” ผมยิม้
“ ..........................”

ยังไม่ทนั กินข้ าวเสร็จ เสียงโทรศัพท์จากห้ องรับแขกดังครับ?

“ ..........มรึงกินไป เดี่ยวกรูไปรับเอง” พี่วฒ

ุ ิพดู แล้ ว เดินไป

โทรศัพท์อยู่มมุ ซ้ ายของห้ องรับแขก ผมเอียงตัวมองไปยังพี่วฒ

ุ ิที่กาลังรับโทรศัพท์

“ ใคร!?” พี่วฒ
ุ ิพดู เสียงห้ วนครับ ถ้ าเป็ นผู้ใหญ่ หรือเพื่อนแม่จะทายังล่ะ! ผมลุกขึ ้นเดินกลันใจ
้ ไปดู
 “ นี่ผวั มัน และตอนนี ้มันก็อยู่ตรงนี ้แหละ มีอะไรก็ว่ามา!” พี่วฒ
ุ ิตอบอีกฝ่ าย ผมเดินไปหาพี่วฒ
ุ ิอยากรู้ว่าใครโทรมา

และน่าจะโทรมาหาผม

“ .........................”

“ โท-สับผมใช่ไหมครับ?”

“ เออ” พี่วฒ
ุ ิตอบแล้ วยัดโทรศัพท์ใส่มือผม แต่ก็ยงั ยืนอยู่ที่เดิม

“ ฮัลโหลครับ”

“ จุม นี่กรูธี”

“ ธี? มีอะไรเหรอ?”

“ อย่าบอกว่ามรึงลืมว่าวันนี ้มรึงจะเลี ้ยงหนังเลี ้ยงไอศครีมพวกกรู ” ผมลืมไปเลยครับ

“ ขอโทษลืมจริงๆ” ผมบอกสานึกผิดครับ ที่ตวั เองเป็ นคนนัดเองแท้ ๆแต่ดนั ลืม ตอนนี ้จาได้ แล้ วครับว่านัดธีกบั บันบัน

ที่หน้ าโรงหนัง 11 โมงครึ่ง จากนันซื

้ ้อตัว๋ แล้ วไปกินข้ าวกัน จากนันค่
้ อยกลับมากดูหนังรอบบ่าย ถ้ าได้ รอบตามที่ต้องการ

พอดูหนังเสร็จผมเลี ้ยงไอ้ ตมิ สัญญาไถ่โทษเรื่องย้ ายโรงเรียนไม่บอก

“......................ช่างเถอะ.....................กรูคิดว่ามรึงจะลืมเลยโทรมานี่แหละ แต่ไม่คิดว่ามรึงจะลืมจริงๆ”

เสียงธีน้อยใจครับถึงแม้ จะบอกว่าช่างเถอะ

“ .........................”

“ แล้ วตกลงโปรแกรมเดิมไหม?” ธีถาม

“ โปรแกรมเดิม” ผมบอกไม่อยากทาร้ ายความรู้สกึ เพื่อนมากไปกว่านี ้แล้ ว

 “ งันเอาตามนี
้ ้ ว่าแต่ว่าจะให้ ไปรับไหม กรูจะเอารถไป” ผมหันไปมองพี่วฒ
ุ ิแวบหนึง่ คิดว่าให้ ธีมารับดีกว่า

ุ ิอาจจะบอกว่าไปส่ง มีความเป็ นไปได้ 100%ครับ เพราะไปโรงเรียนซึง่ อยู่ไม่ไกลยังไปส่งเลย

ผมเกรงว่าพี่วฒ

แต่พี่วฒ
ุ ิจะอารมณ์เสียเปล่าๆเพราะธีไม่ชอบพี่วฒ
ุ ิ พี่วฒ
ุ ิก็เช่นกัน

“ มารับ” ผมบอก ไหล่ผมถูกกระชากให้ หนั มาเผชิญหน้ ากับพี่วฒ

ุ ิ

“ จะไปไหน?” พี่วฒ
ุ ิถาม

“ ธีแค่นี ้นะ 10 ครึ่งจะรอที่บ้าน” ผมตอบวางสายเร็วเท่าที่จะทาได้ หน้ าผมถูกจับให้ เงยขึ ้น สายตาคมๆพี่วฒ

ุ ิจ้องหน้ าผม

“ จะไปไหน?”

“ เดี๋ยวไปดูหนังกับบันบัน กับธี”

“ อยากดูทาไมไม่บอก เดี๋ยวพาไป” พี่วฒ

ุ ิถาม

“ ผมสัญญากับบันบัน ธีไว้ แล้ วครับ”

“ เมื่อไร”

“ตอนที่อยู่โรง-บาลครับ” ผมตอบ

“ ทาไมกรูถงึ ไม่ร้ ู กรูอยู่กบั มรึงแทบ 24 ชัว่ โมง” พี่วฬุ ิพดู จ้ องผมเหมือนกาลังจับผิด

“ตอนนันพี
้ ่ลงไปช่วย คุณแพรถือของครับ” ผมอธิบายเพราะมันเป็ นเรื่องจริงผมไม่ได้ โกหก

อย่างที่ผมบอกครับว่าคุณแพรไปเยี่ยมที่โรงบาลครัง้ หนึง่ ก็ตอนนี ้แหละ

“ ...........................”

“ ไม่ต้องไป” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้ วเดินจะไปกินข้ าวต่อ ทว่าผมดึงเสื ้อพี่วฒ
ุ ิไว้
 “ พี่ครับ อย่าให้ ผมได้ เสียคาพูดอีกเลย” ผมบอก

“........................”

“..............พี่ครับ มห้ ผมไปเถอะ”

“ เพื่อนมรึงไม่ ชอบกรู!”

“ ............” ผมไม่ได้ พดู อะไรแต่ไม่ปล่อยมือจากเสื ้อพี่วฒ

ุ ิ

“ ปล่อยมือจากเสื ้อกรู” พี่วฒ

ุ ิสงั่ ไม่ได้ หนั กลับมา

“ ผมก็ต้องมีเพือ่ นบ้ าง พี่วฒ

ุ ิมีพี่แบงค์พี่ชนะ ผมก็มีบนั บัน ธี . . .............”

“ ปล่อย!”พี่วฒ
ุ ิพดู เสียงกระด้ าง

“ พี่ครับ พี่วฒ
ุ ิ”

“ กรูยอมให้ มรึงมากไปใช่ไหม!มรึงถึงได้ กล้ าเรียกร้ องกับกรูขนาดนี ้” พี่วฒ

ุ ิหนั กลับมา ผมปล่อยมือจากเสื ้อพี่วฒ
ุ ิทนั ที

“ ไม่ใช่ครับ!”

“ ไม่ให้ ไป และไปกินข้ าว”

“ ......................” ทาไมต้ องเป็ นแบบนี ้เรื่อยเลยที่ผมผิดสัญญาที่ให้ ไว้ กบั ธีกบั บันบัน

“กินข้ าว” พี่วฒ

ุ ิพดู พร้ อมกระชากต้ นแขนผมให้ เดินตามพี่วฒ
ุ ิที่เดินเร็วมาก

ผมเจ็บ!

มากินข้ าวต่อผมก็กินไม่ลงแล้ วครับ

 “ ............................”

“ ......................อะไรของมรึงเนี่ย!” พี่วฒ
ุ ิพดู ทิ ้งช้ อนลงบนจานเสียงดัง

“ แค่ไม่ได้ ไปดูหนังกับเพื่อนแค่นี ้ทาเหมือนจะตาย!”

“ ………………..”

ก็แค่ไปดูหนังกับเพื่อนเท่านันเองแล้
้ วทาไม่ไให้ ไป เพียงเพราะธีกบั บันบันไม่ชอบพี่วฒ
ุ ินนั่ หรือคือเหตุผล

“ ......................โธ่เว้ ย!” พี่วฒ

ุ ิตะโกนเสียงดัง

แล้ วกวาดกับข้ าวบนโต๊ ะลงพื ้น!!

“ ..................” ผมตกใจมาก ตกใจจนตัวสัน่ หันหน้ าไปมองพี่วฒ

ุ ิ

“ จะทาไมล่ะ หรือว่ามรึงจะด่ากรู ”

“...........................”

“ ถ้ าให้ มรึงเลือกระหว่างเพือ่ นกับกรูมรึงเลือกใคร!” พี่วฒ

ุ ิถามกระชากเสียง

ผมน ้าตาร่วงเพราะตกใจตังแต่
้ ที่พี่วฒ
ุ ิใช้ มือปั ดกับข้ าวลงพื ้นแล้ ว

“ พี่ครับ ทาไมต้ องทาร้ ายของด้ วย กับข้ าวนัน่ แม่ทาให้ ข้ าวแม่ก็หงุ ให้ นะครับ” ผมมองจานเศษจานแตก กับข้ าวเกลื ้อนพื ้น

แต่ก็ต้องเงยหน้ าขึ ้นมา ข้ อมือถูกจับจากมือที่แข็งเหมือนเหล็ก

“ กรูจะไม่ทาร้ ายแค่ข้าวของ ถ้ ามรึงไม่ตอบว่าจะเลือกใคร!”

“ ............................” ผมส่ายหน้ าบอกว่าผมเลือกไม่ได้ ธีกบั บันบันคือเพือ่ นของผม เขาไม่ร้ ูเรื่องด้ วยเลย

ที่เขาไม่ชอบพี่วฒ
ุ ิเพราะเขาไม่ชอบที่พี่วฒ
ุ ิทากับผม นัน่ เพราะเขาเป็ นห่วงผม รักผม
 “ บีบน ้าตา บีบน ้าตา ต่อให้ มรึงบีบมันจนไม่เลือดกรูก็ไม่สน!”

“..........พีว่ ฒ ุ ิ ไม่เคยเลยทีพ่ ยายามจะเข้าใจ ทาไมพีถ่ ึงไม่เข้าใจผมบ้าง ...” ผมบอก

ุ ิ ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย พีว่ ฒ

ไม่ได้ ดงึ มือตัวเองกลับมาแม้ ตอนนี ้พี่วฒ

ุ ิบบี มันจะเจ็บมากก็ตาม จะดึงกลับมาทาไม ไม่มีประโยชน์

“ แล้ วมรึงเคยเข้ าใจกรูไหม!!”

“ แล้ วทาไมพี่ไม่บอกผม ว่าพี่ร้ ูสกึ ยังไง ผมไม่ร้ ูหรอกครับถ้ าพี่ไม่บอก”

“ มรึงอยากรู้เรอะว่ าตอนนีก้ รูร้ ูสึกยังไง!”

“ ................”

“ ตอนนีก้ รูโกรธมรึงมาก อยากจะตบหน้ ามรึง อยากจะชกมรึงให้ ลงไปกองกับพืน้ แล้ วกระทืบซา้ อยากจะเตะมรึง

....ยังมีอกี นะ......กรูอยากข่ มขืนมรึงด้ วย เพราะกรูร้ ูว่าอันนีม้ รึงเจ็บกว่ า...เพราะอะไรรู้ไหม?!”

“.........................” ผมส่ายหน้ า

“ตอบมารู้หรอไม่ร้ ู!” ยิ่งพูดพี่วฒ

ุ ิก็ยิ่งเสียงดัง จนผมคอยระแวงกับคาพูดว่ามันจะกระโจนเข้ ามาทาร้ ายผม

“ มะ ไม่ไม่ร้ ูครับ” ปากคล้ ายจะจมน ้าพูดได้ ยากลาบากเหลือเกิน

“ เพราะมรึงขัดใจกรู ทัง้ ที่กรูบอกว่ า ‘ไม่ ให้ ไป’ มันเหมือนกับว่ ามรึงเลือกมัน 2 คนนัน้ มากกว่ ากรู!”

“ ไม่ใช่นะครับ พีก่ ็ส่วนพี ่ บันบันกับธี ก็ส่วนบันบันกับธี ”

“ อย่ าเถียง!” พี่วฒ

ุ ิตะเบ็งเสียงผมสะดุ้งขาก้ าวถอยหลังแต่พี่วฒ
ุ ิกระชากผมกลับมา เท้ าผมสะดุ้ดจะล้ มลง

พี่วฒ
ุ ิปล่อยมือให้ ผมล้ มลงไป

ตุบ! ผมลงไปกองพื ้นไม่ต่างจากกับข้ าวที่พี่วฒ

ุ ิกวาดลงไปเมื่อกี ้
 “........................”

“ ทาไม มรึงจะเลือกกรูสักครัง้ ไม่ ได้ ทาไม! ทาไมกรูไม่ ใช่ ท่ ี 1!”

“ .......................” ไม่ร้ ูว่าคาพูดพี่วฒ

ุ ิคาไหนที่ทาให้ ผมคิดถึงพ่อแม่พี่วฒ
ุ ิ

ความจริงแล้ ว สิ่งที่พี่วฒ
ุ ิต้องการอาจจะเป็ นคาพูดของคุณวชิระ และคุณแพร ว่าจะเลือกพี่วฒ
ุ ิก็ได้ เลือกพี่วฒ
ุ ิ

เลือกที่จะยอมเลิกคนที่คบอยูเ่ พื่อพี่วฒ
ุ ิ

คาถามที่ว่า ให้ เลือกอาจะเคยถูกพูดไปแล้ วก็ได้ ...........

“พีค่ รับ”

“ ทาไม เรียกกรูทาไม !” พี่วฒ

ุ ิย่อเข่าและก้ มตัวลงมาหาผม

“ พี่ครับ ผมไม่ไปแล้ ว” ผมบอกกอดคอพี่วฒ

ุ ิที่ก้มลงมา

พี่วฒ
ุ ิชะงัก

“ ผมไม่อยากไปแล้ ว ผมอยากให้ พี่ร้ ูว่าพี่สาคัญกับผม ฮือๆ” พี่วฒ

ุ ิแกะมือผมออก

“ มรึงจะหลอกหล่ออะไรกรูอีก!?!”

“ ผมแค่พดู ความจริง ถ้ าตอนนี ้พี่วฒ

ุ ิยงั อยากไม่ให้ ผมไป ผมจะไม่ไป” ผมบอกกอดพี่วฒ
ุ ิแน่นเท่าที่

แขนสัน่ ๆนี ้จะกอดพี่วฒ

ุ ิได้

“ ...........................”

“............................” พี่วฒ
ุ ิจ้องหน้ าผม เอามือตบหน้ าผมเบาๆหลายครัง้

“ .................. ...”
 “ ทาไม?” พีว่ ฒ
ุ ิพดู เสียงแทบจะปกติ

“เพราะพีส่ าคัญ ผมอยากให้ พี่ร้ ู”

“ มรึงรักกรูว่างันเถอะ”
้ พี่วฒ
ุ ิถามเหมือนจะไม่เชื่อคาตอบของผมเด็ดขาดไม่ว่าผมจะตอบว่าอะไร

“ครับ”

“ ดีงนกรู ุ ิเหยียดยิ ้ม จับข้ อมือผมทัง้ 2 ข้ าง

ั ้ จะดูว่ามรึงจะรักกรูแค่ไหน!” พี่วฒ

“ พี่จะทาอะไรครับ!” ผมถามหน้ าตื่น

“ กรูจะพิสจู น์ความรักของมรึงไง!” พี่วฒ

ุ ิบอก ไซร์ คอผมแรงๆ

“ พี่อย่าครับ!” ผมบอกเสียงสัน่ สัน่ มาก-------------------

ร่างกายมันไม่ได้ ต่อต้ านดิ ้นรนอะไร ตัวมันแข็งจนชา....................

ตาผมจ้ องประตูที่เปิ ดไว้ พร่ามัวทุกขณะและมันมืดลงในทันที!

“ จุม จุม ตื่นเฟ้ ย!”เสียงเบาๆเหมือนบันบันกาลังเรียกผมครับ

เสียงเบามาก
 “ จุม ไอ้ จมุ ” คราวนี ้เสียงชัดขึ ้น ผมลืมตาขึ ้นเหมือนอยากรู้ว่าบันบันกาลังเรียกผมอยู่จริงไหม?

หน้ าบันบัน!! คือสิ่งที่ผมมองเห็น

สะดุ้งรีบยันตัวลุกขึ ้นมองซ้ ายมองขวา ผมอยู่ในห้ องรับแขก?

“บันบัน?” ผมว่ามองหน้ าเจ้ าเล็กที่ทาปากจู๋ให้ น่ารัก แต่น่ารักจริงๆนัน่ แหละครับ

ข้ างๆบันบันที่นงั่ อยู่คือธีครับแต่ยืนไม่ได้ นงั่ เหมือนบันบัน

“ ปลุกอยาก” บันบันบ่น

แต่ที่ผมสงสัย คือเมื่อกี ้ พี่วฒ

ุ ิกาลังจะข่มขืนผมแน่ๆ แต่ผม..น่าจะหมดสติไป ยอมรับว่ากลัวมากครับ ผมก้ มมองตัวเอง

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เสื ้อยืดตัวเดิมทุกอย่างเหมือนเดิม ผมไม่มีร่องรอยของการถูกทาร้ าย

“ พี่วฒ
ุ ิล่ะ?” ผมถามขึ ้นอย่างสงสัย

“ ตื่นมาก็ถามหาผัว มันขึ ้นข้ างบนไปแล้ ว บอกแต่ว่าให้ ไปส่งมรึงที่คอนโดเลย” ธีบอกผม

หมายความว่าพีว่ ฒ
ุ ิให้ ผมไปหรือครับ

“ เดี๋ยวนะ” ผมลุกจากเก้ าอี ้ตัวยาวเดินไปดูในครัว กับข้ าว จานชามที่พี่วฒ

ุ ิกวาดลงพื ้นถูกเก็บเรียบร้ อยแล้ ว

“ มีอะไร?” บันบันเดินตามผมมาถาม

“ เปล่า เดี๋ยวกรูไปเปลี่ยนเสื ้อ” ผมบอกจะขึ ้นบันได้

“ ไม่ต้องแล้ ว ไอ้ พี่วฒ

ุ ิบอกให้ มรึงไปเปลี่ยนในห้ องน ้าข้ างล่างนี่แหละ นัน่ เสื ้อมรึง”

บันบันบอกชี ้ไปยังกางเกงกับเสื ้อยืดสีเขียวอ่อนที่แขวนอยู่หน้ าห้ องน ้า ทาให้ ผมไปมองไล่บนั ไดขึ ้นไปข้ างบน
 ุ ิ? !
พี่วฒ

“ รีบเหอะจุมจ๋า เขาหิวข้ าวแล้ ว” บันบันอ้ อนเอาหน้ ามาหูไถแขน......

“ เดี๋ยวเปลี่ยนเสื ้อแป้บ” ผมบอก เดินเข้ าไปเปลี่ยนเสื ้อในห้ องน ้า

กระเป๋ ากางเกงมีมอื ถือและกระเป๋ าเงินผมใส่ไว้ แล้ วครับครับ

“.........................”

ในห้ องน ้าผมคิดเรื่องพี่วฒ

ุ ิครับ ว่าเกิดอะไรขึ ้นหลังจากผมหมดสติไป แล้ วทาไม??? พี่วฒ
ุ ิถงึ ให้ ผมไป

“...................”

บุพเพวายร้าย

30.

ชื้อตัว๋ หนังได้รอบเที่ยง 50 ครับ เป็ นหนังอนิเมชันที่บนั บันชอบดู ตอนนี้พวกผมกาลังกินยาไก่แซบในร้านS

“ จุมมรึ งคิดอะไรอยูเ่ หรอ?”บันบันนัง่ ข้างๆผมถาม ส่ วนธีนงั่ ตรงกันข้าม
“ ........................เปล่า” ผมตอบแต่กาลังคิดเรื่ องพี่วฒ
ุ ิ คิดว่าที่พี่วฒ
ุ ิยอมให้ผมมากับบันบันและธี
คงเข้าใจผมบ้างแล้ว
“ มรึ งกับพี่วฒ
ุ ิโอเคกันอยูป่ ่ ะ?” บันบันถามต่อ
“ ก็ดีข้ ึนพี่วฒ
ุ ิเขา ไม่คอ่ ย...” ผมคิดได้วา่ บันกับธีไม่ค่อยรู ้เรื่ องที่พี่วฒ
ุ ิชอบใช้กาลังกับผม
“ ไม่ค่อยทาร้ายมรึ งใช่ไหมล่ะ?” ธีพดู ต่อประโยคผม จ้องหน้าผมด้วย
“ มรึ งรู ้...”
“ รู ้ดิ เพราะงี้ไงกรู ถึงไม่ชอบมัน”
“ ขนาดกรู ยงั รู ้เลยจุม” บันบันพูดบ้าง หมายความทั้ง 2 คนรู ้มาตลอดแต่ไม่พดู
“ กรู คิดว่ามันเป็ นเรื่ องของมรึ ง แต่พวกกรู นอ้ ยใจมรึ งมากกว่าว่าทาไมมรึ งถึงไม่เล่าอะไรให้ฟัง ทาให้ไม่อยากเข้าไปยุง่ ”
บันบันพูดเสี ยงเบา “ ตอนที่เรี ยนด้วยกัน บ้างวันมรึ งก็เดินกระเพลกๆ เพราะไอ้พี่วฒ
ุ ิเอามรึ งรุ นแรงใช่ไหมล่ะกรู รู้
กรู กร็ ับเหมือนกัน”
“ ........................” ไม่รู้สึกเขินเลยแต่ตกใจ ธีกบั บันบันรู ้!
“ บางวันมรึ งก็ใส่เสื้ อแขนยาวทั้งที่ร้อนดับแทบแตก เป็ นใครก็ตอ้ งสงสัย กรู ที่อยูก่ บั มรึ งตลอดเวลาเกือบ 8 ชัว่ โมงต่อวัน
ถ้าสังเกตจริ งๆทาไมจะไม่รู้วา่ ปกปิ ดรอยมือรอยตรี นมัน แต่ที่กรู สงสัยคือทาไมมรึ งต้องยอมมันขนาดนั้นด้วยจุม”
“ ธี” ผมพูด แล้วธีก็พดู ขึ้นมาอีก
“ แม่มรึ งเลี้ยงมรึ งยากลาบากกว่ามรึ งจะโต แต่มรึ งให้ไอ้บา้ ที่ไหนไม่รู้อยากทาอะไรกับมรึ งก็ทา!”
ธีเริ่ มเสี ยงสู งขึ้นเรื่ อยๆจนบันบันเอานิ้วปิ ดปากบอกให้เบาๆ
“ มันเป็ นใคร เป็ นพ่อมรึ งก็ไม่ใช่ แล้วทาไมมรึ งถึงยอมมัน มรึ งก็มีมือมีตีนเหมือนกัน ทาไมไม่ทาอะไรเลย! มันชกมรึ ง
มรึ งก็ตอ้ งชกกลับ”
“ ...........จุมกรู เห็นด้วยกับธี ยอมน่ะยอมได้ แต่มนั ต้องมีขอบเขต อย่างมรึ งที่ยอมมากเกินไป”
“ ....................ตอนนั้นพี่วฒ
ุ ิข่วู า่ ถ้ากรู ไม่ยอมพี่เขาจะทาร้ายพวกกมรึ ง......................”
“ เซี่ยเอ้ย! มันเลวอย่างที่คิดจริ งๆ”
“ .........................”
“ จริ งเหรอจุม พวกกรู 2 คนทาให้มรึ งต้องทนเหรอ ทาไมมรึ งไม่บอกพวกกรู ล่ะ?”
บันบันถามหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่ไม่ร้อง เพราะบันบันเข้มแข็งกว่าที่เห็นภายนอกมาก
“ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก พี่เขาก็มีส่วนดี”
“ ................กรู ขอโทษจุม พวกกรู ไม่รู้เลยว่าไอ้พี่วฒ
ุ ิมนั จะเป็ นคนแบบนี้ แต่มรึ งไม่ตอ้ งทนต่อไปแล้วนะ
พวกกรู ไม่ยอมให้ใครมาทาร้ายง่ายๆและไม่ยอมโดนอยูฝ่ ่ ายเดียว อย่าทนอีกเลยนะ”
“ ....................” ตอนนี้ที่ผมอยูก่ บั พี่วฒ
ุ ิ ก็ไม่ใช่วา่ เพื่อบันบันกับธีแล้ว
แต่อาจจะเรี ยกได้วา่ ยอมทนอยูเ่ พือ่ ตัวเอง.........ยอมทนหวาดกลัวต่างๆนานา แม้จะกลัวแสนกลัว แต่หวั ใจสัง่ ให้ทาแบบนี้
“ ไม่ใช่หรอก กรู ไม่ได้ทนอะไร กรู อยากอยูเ่ อง” ผมตอบ
“ โง่”(ธี)
“ .................” คงจะจริ งผมมันโง่ อย่างที่พี่วฒ
ุ ิพดู นัน่ แหละ
“ จุม...เขารักมรึ งไหม ที่มรึ งอยูแ่ บบนี้เขารักมรึ งไหม ?” บันบันถาม เป็ นคาถามที่แทงใจจนเจ็บเลยที่เดียว
คาว่ารักนั้นเป็ นสิ่ งที่ผมไม่อาจจะเอื้อมถึง..................
“ ไม่รู้... แต่ตอนนี้ไอ้พี่วฒ
ุ ิเขาทาตัวดีข้ ึนมาก ตอนที่กรู ไม่สบายเขาก็ทาข้าวต้มให้กรู ซื้ อของที่กรู อยากได้ให้
เวลาเขาทากรู แรงๆแต่สุดท้ายของก็ดูแลกรู ...ถึงแม้จะอารมณ์ข้ ึนๆลงๆ แต่ถา้ ไม่ทาให้พี่เขาโกรธก็ไม่มีปัญหา”
“ แล้วมรึ งจะรู ้เหรอว่ามันจะอารมณ์ดีอารมณ์ร้ายตอนไหน ว่ามันจะไม่โกรธ เอามรึ งที่รองตรี นรองมือ ตอนไหน”(ธี)
““ จุม มรึ งรักเขา แต่อย่าลืมรักตัวเอง”(บันบัน)
“ ช่วงนี้พี่เขาก็ไม่ใช้กาลังเท่าไร แต่จะไปทาของข้าวของแทน” ผมบอก แต่ไม่ได้บอกว่าสุ ดท้ายพีว่ ฒ
ุ ิก็มาลงที่ผมเหมือนเดิม
ุ ิจะเข้ามาทาร้ายผมก่อนเป็ นอย่างอื่นก่อนเท่านั้นเองเหมือนที่อยูใ่ นครัววันนี้
เพียงแต่จากที่พี่วฒ
“..........จุมกรู วา่ มันก็ไม่ได้เรี ยกว่าดี......หรอก........”(บันบัน)
“ ครอบครัวพี่วฒ
ุ ิเขามีปัญหา พี่เขาต้องใช้เวลา” ผมบอกเพิ่ม และเห็นใจพี่วฒ
ุ ิที่มีทกุ สิ่ งทุกอย่าง
แต่สิ่งที่อยากได้กลับไขว้คว้าเท่าไรก็ไม่ได้
“ จุมมรึ งฟังกรู นะว่านัน่ มันไม่ใช่ปัญหา เพราะถ้าพูดแบบนี้ก็หมายความว่าคนที่ครอบครัวมีปัญาหา พ่อแม่หย่ากัน
ไม่มีใครเข้าใจ
คนแบบนั้นจะมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่นที่พอทาผิดแล้วจะไม่ได้ผลที่ทาเพียงเพราะคาว่าสงสาร.....นัน่ มันเป็ นข้ออ้าง....อีกไม่ถึงเดือ
นมันจะเข้ามหาลัย แค่น้ ีคิดไม่ได้วา่ อันไหนถูกอันไหนผิด มันเป็ นไปไม่ได้” (ธี)
ุ ิอาจจะรู ้ครับว่าสิ่ งที่ทามันผิด เพราะหน้ามันฟ้ องแต่ก็แค่พกั หลังๆไม่กี่ครั้งทว่านัน่ ก็เป็ นสัญญาณที่ดีแล้ว
บางครั้งพี่วฒ
สาหรับพี่วฒ
ุ ิ
“ ธีมรึ งก็พดู เกิน แม่ไอ้พี่วฒ
ุ ิอาจจะไม่ได้สอนก็ได้” บันบันบอกเหมือนแก้ตวั ให้ แต่เหมือนเยาะเย้ย
ซึ่ งผมก็เห็นว่าอาจจะมีส่วน เพราะฟังจากที่พี่วฒ
ุ ิเล่าแล้ว คนที่เลี้ยงพีว่ มู ิต้ งั แต่เด็กโดยมากน่าจะเป็ นนมขมิ้น
หลังจากนั้นก็ไม่คอ่ ยได้เจอกันอย่างที่พี่วฒ
ุ ิวา่ เจอกันเดือนละครั้งแบบพร้อมหน้า แต่อาจจะเจอพ่อบ้างเจอแม่หลายครั้งต่อเดือน
แต่อาจจะไม่พอ
ยิง่ มารู ้วา่ คุณวชิระและคุณแพรมีเวลาให้คนอื่น แต่มีเวลาสาหรับตัวเองแค่น้ นั ก็คงจะเสี ยใจมาก
“ .................” ผมคิดไม่ออกว่าคนที่โตมาแบบนั้นจะมีความรู ้สึกยังและคิดอะไรอยูใ่ นใจ
“ ............. ..............ตอนที่พี่วฒ
ุ ิเด็กๆ พี่เขาได้อยูก่ บั พ่อแม่แค่เดือนละครั้งกับเวลาไม่กี่ชวั่ โมง”
ผมพูดออกไปไม่รู้จุดประสงค์วา่ ต้องการสื่ ออะไร
แบบนี้เขาเรี ยกแก้ตวั แทนใช่หรื อเปล่า
“ ..................... ..........” บันบันก็ธีไม่ได้พดู อะไรต่อจากผมครับ
“ ....................................” ผมก็เงียบครับจนธีพดู ขึ้นมาว่า
“ นิสัยยังต้องใช้เวลา แล้วสันดานล่ะ?” ผมไม่โกรธธีหรอกครับเพราะธีเขาแค่เป็ นห่วงผม และธีไม่ได้สัมผัสพี่วฒ
ุ ิเท่ากับผม
เขาจะไม่รู้วา่ คนคนหนึ่งไม่เลวไปเสี ยทุกอย่าง
“ ....................................”

** ** ** ** ** **

ธีกบั บันบันมาส่ งผมที่คอนโด บันบันอยากขึ้นมาแต่ธีไม่ยอม เลยงอนตุ๊บป่ อง แต่ยงั ไงธีกไ็ ม่ยอม ผมเลยขึ้นมาคนเดียว

มือข้างขวาหิ้วกล่องโดนัท ผมซื้ อมาฝากพี่วฒ
ุ ิที่ยอมเข้าใจผม
ุ ิก่อนหน้านี้ยงั คงติดตาผม ถ้าผมเข้าไปแล้วพี่วฒ
ผมหยุดที่หน้าประตู ทาใจที่จะกดกริ่ งอยูน่ าน ภาพพี่วฒ ุ ิยงั ไม่หายโกรธ
ผมจะทายังไง
ติ่ดๆ
สัญญาณเตือนข้อความเข้า ผมเอามือถือขึ้นมาดู
ผมกดดูเป็ นข้อความจากพีแ่ บงค์? นัน่ ทาให้ผมคิดได้วา่ ยังไม่ได้โทรหาพี่แบงค์เลย นับตั้งแต่ผมโทรไปวันนั้น
พี่แบงค์ก็ไม่โทรมาด้วย หรื อว่าพี่ชนะจะลืมบอก แต่ก็น่าจะมีเบอร์ที่ไม่ได้รับสายค้างที่เครื่ องบอกว่าผมโทรไป 2
ครั้งและสายที่พชี่ นะรับอีก
ข้อความจากพีแ่ บงค์วา่ งเปล่า ?
ไม่มีเนื้อหาข้อความใดๆเลย หรื อพี่แบงค์จะลืม
ผมกดโทรหาพี่แบงค์ครับ

ตื้ด--------------ตื้ด
“ ฮัลโหลจุม” แทบจะทันทีพี่แบงค์รับครับ
“ ครับพี่แบงค์”
“ มีอะไรเหรอ?” พี่แบงค์ถามดูง่วงๆ หรื อว่าผมโทรไปปลุกพี่แบงค์
“ พี่ครับ... ผมมีเรื่ องจะปรึ กษาพี”่
“ เออๆ ไอ้ชนะ มันบอกพีแ่ ล้ว แต่พี่ลืม” พี่แบงค์บอกพูดเสี ยงลากยาวบ้างสั้นบ้างทาให้นึกถึงคนเมา
“เหรอครับ ..พี่ครับพี่เจนเขาโทรหาผม”
“เจน?”
“ครับ พี่เขาโทรมาหาผมหาว่าผมเป็ นแฟนใหม่พี่ แล้วบอกให้ผมเลิกยุง่ กับพี่ ผมไม่สบายใจเลยครับ”
“ .....................”
“ เจนแฟนเก่าพี่เนี่ยนะ”
“ครับ”
“ เป็ นได้ก็ดีสิ ฮ่ะๆ เอาไหมล่ะจุมเป็ นแฟนพี”่
“ !! ”
พี่แบงค์น่าจะเมาจริ งๆปกติพแี่ บงค์จะพูดแบบนี้เหรอ ท่าจะเมามากด้วยถึงได้พดู ขนาดนี้...... พูดไปตอนนี้ก็ไม่เข้าใจ
คงต้องรอพรุ่ งนี้เช้า
“ ตกลงไหมจุมเป็ นแฟนกับพี่ พี่จะทาให้จุมมีความสุ ข พี่จะให้ความสาคัญกับ...”
“ พี่แบงค์เมาหรื อครับ?” ผมถามแทรก
“ พี่ก็กินนิดหน่อย แต่ไม่ใช่วา่ ไม่รู้วา่ ตัวเองพูดอะไร?”
เมาจริ งๆด้วย
“ พี่ครับเอาไว้ผมจะโทรหาพี่พรุ่ งนี้นะครับ ตอนนี้พี่เมาแล้วก็ไปนอนเถอะ” ผมบอกจะวางแล้ว
“ ใช่ซี! พี่มนั ไม่ใช่ไอ้วฒ
ุ ิที่จุมอยากจะคุยด้วย ทีพอมันบอกว่าจะโทรหาก็ทาหน้าระรื่ น”
“ พี่ครับ พี่เมาแล้วจริ งๆ ผมไม่พูดกับพี่แล้ว พูดไปพี่ก็ไม่รับรู ้เรื่ อง ”
“ ไม่อยากพูดไม่ตอ้ งพูด วางไปเลย จุมไม่สนใจพีอ่ ยูแ่ ล้วว่าพี่จะรู ้สึกยังไง! พี่มนั คนอื่น”
“...พี่ครับ”
“ .......................”
“..............พี่แบงค์ตอนนี้อยูท่ ี่ไหนครับ?”
“ .................................” พี่แบงค์ไม่ตอบ
“ .......ถ้าอยูข่ า้ งนอกให้แท็กซี่ ไปส่งบ้าน แต่ถา้ อยูท่ ี่บา้ นนอนเถอะครับ”
“ .......................”
“ .............ผมไม่รู้วา่ ทาไมถึงได้กินเหล้าจนคุยไม่รู้เรื่ องแบบนี้ แต่เหล้ามันไม่ช่วยอะไรให้ดีข้ ึนพี่ก็รู้”
“ .......................................................................จุม” พี่แบงค์เรี ยกชื่อผม
เสี ยงทั้งสั่นทั้งเบาผิดปกติ
“ พี่เจ็บมาก รู ้ไหม”
“ .....................................................” เจ็บเพราะใคร
หรื อเขาคนนั้นคนที่พแี่ บงค์รักคนนั้น
“ ไม่น่าเชื่อว่าคนเราจะรู ้สึกทรมานได้ขนาดนี้.............”
“ พะ ?” พี่แบงค์กดสายออกไปแล้วครับ เกิดอะไรขึ้นกับพี่แบงค์?
ผมโทรหาพี่แบงค์อีก เพราะเป็ นห่วง แต่พี่แบงค์ปิดเครื่ องไปแล้ว
“............................”
ผมหันกลับมามองประตูหอ้ งพีว่ ฒ
ุ ิอีกครั้ง ทายังไงก็ไม่กล้าเข้าไปตอนนี้ ผมจึงขยับจากประตูแล้วนัง่ ลงหันหลังเข้ากับผนัง
ยกถุงใส่กล่องโดนัทขึ้นมาดู มันเย็นแล้วครับ ถ้าพี่วมุ ิจะกินต้องอุ่นในไมโครเวปก่อน
“ ..............................”
ุ ิวา่ ทาไมถึงให้ผมไปแต่อีกใจหนึ่งก็กลัวไม่กล้าถาม ไม่กล้าเผชิญหน้าเหมือนอย่างตอนนี้
ใจหนึ่งก็อยากจะเข้าไปถามพี่วฒ
ที่แค่กดออดยังไม่กล้าเลย ไม่รู้วา่ พอพี่วฒ
ุ ิเปิ ดประตูออกมาจะพูดอะไรดีจะทาหน้ายังไง แล้วพี่วฒ
ุ ิจะพูดอะไรกับผม
ุ ิจะอยูใ่ นอารมณ์ไหน จะเกรี้ ยวกาจแล้วตะคอกผมเสี ยงดังผมไหม จะถูกตัวผมแรงๆ ไหม จะทาร้ายผมไหม
พี่วฒ
หรื อจะข่มขืนผมเหมือนที่เคยทาไหม!!
ผมไม่กล้าคิดเลย แค่คิดว่าจะถูกทาร้ายร่ างกาย แล้วถูกข่มขืน ผมก็หนาวยะเยือกไปถึงหัวใจ
ผมไม่อยากหวาดกลัวแม้แต่เสี ยงหายใจตัวเองอีก ไม่อยากจะรู ้สึกว่าร่ างกายถูกฉีกเป็ นชิ้นๆครั้งแล้วครั้งเล่า
ข่มขืน กับสมยอมมันต่างกันยิง่ กว่าฟ้ ากับเหว...........
แค่คิดก็ตอ้ งต้องกอดตัวเองไม่ให้ฟงซ่ ุ้ านไปมากกว่านี้.............
.
.
.
ไหล่ผมถูกเขย่าเบาๆหลายครั้ง จาต้องให้ผมลืมตาขึ้นมา
“ สวัสดีครับน้องจุม” พี่ชนะยิม้ จนตาเหลือเป็ นเส้น
พี่ชนะ? มาอยูท่ ี่นี่ได้ไง
ผมรี บลุกขึ้น ผมคงนัง่ หลับ?
“ มานอนอะไรอยูต่ รงนี้ หรื อว่าไอ้วฒ
ุ ิมนั ไม่ให้เข้าห้อง” พี่ชนะถาม
“ ไม่ใช่ครับ” ผมตอบ
นี่พี่ชนะคงจะมาหาพี่วฒ
ุ ิที่บอกว่าจะมีเรื่ องจะปรึ กษา
“ อ้าว งั้นมานัง่ สัปหงกตรงนี้ทาไม?”
“ คือ ผมเพิ่ง ไปดูหนังกับธีและบันบันมาครับ” ผมตอบ พี่ชนะพยักหน้าเข้าใจแล้วกดออดหน้าประตู
!?!
พี่วฒ
ุ ิกาลังจะออกมา ผมยังไม่พร้อม
“ พี่ชนะครับ เดี๋ยวผมไปทาธุระก่อนนะครับ และอย่าบอกพี่วฒ
ุ ิวา่ เจอผม” ผมบอกร้อนรน แล้ววิ่งไปหน้าลิฟท์
แต่ผมดันหันกลับไปมอง พี่วฒ
ุ ิมาเปิ ดประตูเร็ วกว่าที่คิด และแทบจะทันทีพี่วฒ
ุ ิหนั มามองผม?!
ผมวิ่งครับ วิ่งลงบันไดหนีไฟนัน่ แหละ ยิง่ วิง่ ก็เหมือนยิง่ ช้า เหมือนพี่วฒ
ุ ิจะดึงตัวไปได้ ณ ตอนนั้น

หมับ! วิ่งลงไม่ถึง 2 ชั้นแขนขวาก็ถกู จับได้ถงุ โดนัทร่ วงลงและตกลงไปอีกหลายขั้นบันได ผมหันกลับไปมอง

หลังเย็บวาบ แขนที่ถกู จับก็ไม่ต่างกัน
“ ..................” พี่วฒ
ุ ิอย่างที่คิดจริ งๆ
“ จะไปไหน?” พี่วฒ
ุ ิถาม
“ ...................” พูดไม่ออก บิดมือให้พี่วฒ
ุ ิปล่อยโดนไม่ทราบสาเหตุ
“ จะไปไหน?” ไม่มีคาตอบเหมือนเดิม เพราะไม่รู้วา่ จะไปไหน อยูๆ่ ร่ างกายมันก็วงิ่ ของมันเอง
“ กลับห้อง!” พี่วฒ
ุ ิดึงแขนผมให้ข้ ึนมา แต่โดนัทล่ะ? มันหล่นลงไปตั้งไกล?
“ โดนัท” ผมพูด พี่วฒ
ุ ิหยุดเดินและหันกลับมามองผมก่อนที่สายตาจะลงไปมองกล่องโดนัทที่อยูถ่ ุง
“ ช่างหัวมัน”
“ โดนัท” ผมซื้ อมาให้พี่
“ ช่างมัน”
“ โดนัท” คราวนี้พี่วฒ
ุ ิตวัดสายตากลับมาบ่งบอกว่ากาลังไม่พอใจ
“ โดนัทแล้วไง มรึงอยากกินมาก เดี๋ยวกรูชื้อให้ ใหม่ ตอนนีก้ ลับห้ อง!”
“ พี่วฒ
ุ ิ!” พี่ชนะเดินตามพวกผมมาว่า
“ .....................”
“ มรึ งเห็นไหมชนะมันกวนโมโหกรู กะอีแค่โดนัทกล่องเดียว”
“ มรึ งก็เกินไป เอะอะโมโห เอะอะตะคอก มรึ งขาดแคทเซี ยมหรื อเปล่าวะ?” พี่ชนะหันมามองผม
“ ...............ไม่ตอ้ งร้อง...เช็ดน้ าตามันจะไหลลงมาแล้ว เดี๋ยวพี่ลงไปเอาให้” พี่ชนะบอกเดินลงไป พี่วฒ
ุ ิยนื รอ
“ ...............” พี่ชนะหยิบถุงขึ้นมาให้ผม ผมรับขึ้นมาดีใจมากเลยครับ
โดนัทที่ผมซื้ อมาตอบแทนพี่วฒ
ุ ิในที่สุดผมก็จะได้ให้พี่เขา
“ เอามานี่” พี่วฒ
ุ ิดึงถุงจากมือผมไปก่อนที่จะจ้องหน้าผม
“อะไรของมรึ งไอ้วฒ
ุ ิ ?”
“ กรู กแ็ ค่จะทาแบบนี้ เห็นแล้วมันหงุดหงิด”
พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วปล่อยถุงโดนัทลงพื้นก่อนที่จะเอาเท้าเหยียบๆแล้วก็เยียบจนกล่องมันแบนบี้ มีเนื้อโดนัทปลิ้นออกมา
ผมจ้องโดนัทตาไม่กระพริ บ
“ ไอ้วฒ
ุ ิมรึ งทาเกินไป!”
“ ไม่เกินไปหรอก มากกว่านี้กรู ก็เคย แค่น้ ีมนั เล็กน้อย”
“ มรึ งอย่าเลวไปกว่านี้เลย!”
“ ว่าแต่มรึ งมีเรื่ องไอ้แบงค์อะไรปรึ กษากรู ” พอพี่วฒ
ุ ิพดู แบบนี้ พีช่ นะก็ถอนสายใจเฮือกๆเอามือจับเอว
“ วุฒิขอร้องเถอะวะ ..................”
“ ตกลงมรึ งจะไม่พดู เรื่ องไอ้แบงค์แล้วใช่ไหม?!”
“ ไอ้วฒ
ุ ิ!!” พี่ชนะพูดเสี ยงดังใส่ พี่วฒ
ุ ิไม่สะทกสะท้าน ทว่าผมสะดุง้
“ มรึ งอย่าเสี ยงดัง เมียกรู มนั ไม่ชอบเสี ยงดัง” พี่วฒ
ุ ิพดู หันหน้ามาหาผม “ ใช่ไหม มรึ งเคยบอกกรู วา่ มรึ งไม่ชอบเสี ยงดัง...”
“.........................”
“ ..................วุฒิ มรึ ง!”
“ ชนะ มรึ งไม่ตอ้ งเป็ นเดือดเป็ นร้อนแทน มันยังไม่โกรธกรู เลย” พี่วฒ
ุ ิพดู ไปด้วยเอามือลูบหัวผมไปด้วย
มันทาให้เลือดในกายผมอุณหภูมิลดลง
“ ....................”
“ มรึ งไม่เชื่อถามมันดูก็ได้”
“ .................” พี่ชนะไม่ได้ถามผม สายตาที่มองผมบอกว่าสงสารผมเวทนาผม
ผมไม่ได้หลบสายตาเหมือนทุกครั้ง เพราะคิดไม่ออกว่าต้องหลบ
“ มรึ งอาจจะไม่เชื่อกรู เดี๋ยวกรู ถามมันให้ กรู เหยียบโดนัทมรึ งโกรธกรู ไหม?” พี่วฒ
ุ ิถามผม มือที่จบั มือผมเพิ่มแรงเป็ นทวีคูณ
บีบให้ผมเจ็บ
“ .....................” ผมส่ ายหน้าตอบ ไม่ได้มีความรู ้สึกไม่พอใจแม้แต่นิดเดียว มีแต่ไม่เข้าใจ กลัวเท่านั้น
“ เห็นไหม มันจะโกรธกรู ได้ไง กรู เป็ นผัวมัน” พี่วฒ
ุ ิยมิ้
“ .................กรู มนั่ ใจว่าสักวันมรึ งต้องเสี ยใจ และตอนนั้นกรู ไม่แน่ใจว่าจะเห็นใจมรึ งไหม .....”
“ ให้มนั ถึงวันนั้นค่อยว่ากัน เพราะสักวันหนึ่งของมรึ งมันคงมาไม่ถึง ...” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วลากแขนผมให้เดินตาม
ผมหันกลับไปมองโดนัทเมื่อกี้ จนมันหายไปจากสายตา
โดนัทที่ผมว่าจะอุ่นถ้าพี่วฒ
ุ ิจะกิน....................
จากกล่องโดนัทที่หายไปจากสายตาผม กลายมาเป็ นพี่ชนะที่กาลังเดินตามมา

บุพเพวายร้าย

31.
 ุ ิเดินไปนัง่ บนโชฟาแล้วปล่อยมือผม ผมยืนอยู่ พี่ชนะเข้ามาก็นงั่ ตรงข้ามพี่วฒ
ในห้อง พี่วฒ ุ ิ

“ มรึ งก็กลับเข้าห้องไปสิ ยืนทาไม!” พี่วฒ

ุ ิพดู ผมสะดุง้ เหมือนเดิม

“ เดี๋ยวก่อนได้ไหมไอ้วฒ
ุ ิกรู มีเรื่ องถามจุมหน่อย”

“ เรื่ องนี้เกี่ยวอะไรกับมัน!”

“ ก็ไม่เกี่ยวหรอกแต่เผือ่ จะรู ้อะไรบ้าง” พี่ชนะบอก

“ งั้นก็รีบถาม มันจะได้ไปพ้นๆตากรู ” เจ็บมากครับ เจ็บเหมือนมีดกรี ดหัวใจ

“ แต่ก่อนอื่นกรู ตอ้ งถามมรึ งก่อนว่าไอ้แบงค์มนั เล่าอะไรให้มรึ งฟังบ้าง?”

“ ก็ปกติ ทาไม?”

“ ก็ไอ้แบงค์ดิมนั กินเหล้าเมาหัวราน้ า ทั้งที่เมื่อก่อนมันชอบสอนพวกเราว่ากินแค่สนุก แต่ไม่กินก็สนุกได้

แต่ตอนนี้เราต้องเรี ยกว่ามันท่านอาจารย์แล้วมันแดกเหล้าเหมือนน้ า ตอนนี้กรอกเหล้าอยูค่ อนโดโน่น” พี่ชนะเล่า

ท่าทางหนักใจมาก

“ ทาไมมรึ งไม่เตือนมัน”

“กรู เตือนมันจนจะปากเน่าแล้ว มันไม่เชื่อและพอเหล้าเข้าปากมันยังบอกว่าเรื่ อง มันอย่ายุง่ !”

คาพูดพี่ชนะทาให้ผมนึกถึงคาพูดของพีแ่ บงค์ที่คยุ โทรศัพท์กบั ผมเมื่อกี้

“ มรึ งคิดเอาล่ะกันว่า ตอนนี้มนั เป็ นไง ปกติมนั จะพูดแบบนี้เหรอมรึ งว่า?”

“ มันก็จริ ง หรื อว่ามันเสี ยใจเรื่ องเจน” พี่เจน?

“ มันจะเสี ยใจอะไรมันเป็ นคนบอกเลิกเจนเอง เจนยังโทรมาถามกรู อยูเ่ ลยว่าไอ้แบงค์มนั เป็ นอะไรถึงได้บอกเลิกเจน

หรื อว่าเจนมีอะไรไม่ดี เจนเขาจะปรับปรุ งเพือ่ มัน”

“ หรื อว่ามันมีปัญหาทางบ้าน”

“ไอ้แบงค์ไม่ใช่มรึ งจะได้.....” พี่ชนะหยุดพูดขึ้นมาเฉยๆ ก่อนที่พดู ต่อ แต่ไม่ต่อประโยค

“ ...............แต่กรู พอรู ้ ตอนมันเมามันชอบพูด ถึงกรู ฟังไม่ค่อยรู ้เรื่ องก็เถอะ ว่ามันไปรักคนที่เขามีผวั แล้ว”

“ หมายถึงที่มนั บอกว่ามันไม่รักดี”

“ก็นนั่ แหละ”

“ แล้วผูห้ ญิงเขารักมันไหม?” พี่วฒ

ุ ิถาม

“ น่าจะไม่ เพราะไม่ง้ นั มันคงไม่ทุกข์ใจขนาดนี้” พี่ชนะบอกสี หน้าหนักใจเพิ่มขึ้นไปอีก

“ ฉุดมาก็สิ้นเรื่ อง รักไม่รักค่อยว่ากันทีหลัง”

“ ไอ้แบงค์มนั ไม่ได้เลวขนาดนั้น”

“อ้าวแล้วจะให้ทายังไง รักเขาแล้วเขาไม่รัก ถ้าอยากได้ มันใช้กาลังก็เหมาะสมแล้ว”

“ มรึ อย่าเอาตัวเองมาเป็ นบรรทัดฐานดิ เดี๋ยวไอ้แบงค์เสี ยคน”

“ แล้วจะให้ช่วยยังไง?”

“ กรู แค่อยากรู ้วา่ ผูห้ ญิงคนนั้นเป็ นใคร? จะได้ช่วยถูก มันไม่ยอมบอกกรู เลยมาถามมรึ งว่ามันบอกมรึ งไหม?”

“ มันไม่เล่าเรื่ องนี้ให้กรู ฟังเหมือนกัน”

“จุม” พี่ชนะถามหันหน้ามาผม !!
“ ....................” ผมตกใจครับ เพราะคิดถึงเรื่ องที่แบงค์ให้ฟังแล้วนึกไปถึงว่าพี่แบงค์จูบผมแม้จะเมาก็เถอะ

“ มันจะไปรู ้อะไร ขนาดเรา 2 คนเป็ นเพือ่ นยังไม่เล่า”

“ใครจะไปรู ้ มันอาจจะอายก็ได้ แล้วไม่มีที่ระบายก็ได้ คนที่มีความรักมักจะทาอะไรแปลกๆ มรึ งไม่รู้สึกเหร----อ” คาว่า

‘เหรอ’ถูกลากเสี ยงยาวจนเกินปกติ

“ .............................” พี่วฒ
ุ ิเงียบครับ

“ จุมไอ้แบงค์เล่าอะไรให้ฟังไหม?”

“ก็มีบา้ งครับ” ผมตอบ

“ นัน่ ไงกรู วา่ แล้ว” พี่ชนะพูดสี หน้าดีข้ ึนเห็นได้ชดั

“ แต่อย่างที่พี่ชนะรู ้อยูแ่ ล้ว” ผมตอบ พร้อมสี หน้าพี่ชนะที่ดีใจเมื่อครู่ หายไป

“ นัน่ ไง มันจะไปรู ้เรื่ องอะไร กลับห้ องไป! ” พี่วฒ

ุ ิหนั มาไล่ผม พี่ชนะไม่พดู อะไรผมก็เดินกลับห้อง

เข้ามาในห้องมองเห็นนาฬิกาที่ต้ งั อยูบ่ นโต๊ะ 6 โมง 10 นาที ผมมาถึงที่นี่เกือบ 4 โมง

หมายความว่าผมนัง่ หลับหน้าห้องเกือบ 2 ชัว่ โมง

“ ..............” แขนที่ถกู พี่วฒ

ุ ิจบั เมื่อกี้ยงั เป็ นรอยแดงอยูเ่ ลย ผมลูบมันเบาๆเพราะคิดโง่ๆว่ามันจะหายไป

แต่ความรู ้สึกมันคงไม่

ตุ๊กตาลิงนัง่ อยูบ่ นเตียงทาให้เตียงดูเล็กไปถนัด ผมมองหน้ามัน หน้ามันเรี ยบเฉยไม่แสดงความรู ้สึก

ผมจ้องมันตอบ แต่มนั กลับไม่ยมิ้ ให้ผมเลย ยังคงทาหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไร

“ ................. ....... ......” แต่ผมร้องไห้เพราะผมรู ้สึก ร้องแล้วก็วงิ่ เข้าไปในห้องน้ า ไปนัง่ อยูท่ ี่เดิม

“ ฮือๆ” คนเราจะทนได้ถึงที่สุดแค่ไหน?

พรึ่ บ! ร่ างคนก้าวเข้ามาในห้องน้ าโดยที่ผมไม่ได้ยนิ เสี ยงใดๆก่อนหน้านั้น ผมเงยหน้าจากเข่าเงยมองช้าๆ

พี่วฒ
ุ ิเข้ามาครับ! ผมเอามือปาดหน้าเช็ดน้ าตา ลุกขึ้น

“.........?........” พี่วฒ
ุ ิเข้ามาทาไมหรื อมีอะไรจะพูดกับผม

“................................”

“ทั้งที่มรึ งบอกกรู วา่ จะไม่ไป แต่มรึ งก็ไป” เรื่ องนั้น ? แต่วา่ พี่วฒ
ุ ิเป็ นคนให้ผมไปเอง แล้วยังบอกธีวา่ ให้มาส่งผมที่นี่

“ ......................” หรื อว่าไม่ใช่แบบนั้น แต่เป็ นใครก็ตอ้ งคิดแบบนั้น

“ กรู คิดแล้วว่ามรึ งต้องโกหก”

“ แต่พี่บอกเองว่า ให้ธีมาส่งผมที่นี่ ผมก็นึก....”

ผวักะ!

เจ็บ! ผมโดนตบจนหน้าหันตามแรง ได้กลิ่นเลือดในปากตัวเอง

“ นัน่ เพราะกรู ลองใจมรึ งว่าจะไปไหม? แต่ มรึงไปแล้วทิง้ กรูไว้!ทั้งที่บอกว่ ารักกรู”

“ผม..”

ผวักะ!

แก้มข้างเดิม ถูกฝ่ ามือเดิมตบเต็มแรงอีกครั้ง เจ็บจนแสบ แสบจนชา

“ ใครบอกให้ มรึงพูด!”

“ ......................”

“ กรูให้ โอกาสมรึงได้ พิสูจน์ ตัวเอง แต่ มรึงหักหลังกรู! ทั้งๆที่กอดกรูร้องไห้ บอกว่ าเพื่อกรูจะไม่ไป แต่ดูที่มรึงทา!”

ผมเข้าใจแล้วว่า ผมถูกลองใจ แต่ผมไม่รู้เลย

“ มรึ งก็จอมตอแหล่ และยังมารยาหลอกหล่อกรู ...อีก!”

“ ..........................”

“............ ดีที่กรูรู้ตัวทัน! ....ดีที่กรู เอะใจ......”

“ พี่ครับ ผม......”

ผวักะ!

ผมโดนตบครั้งนี้ตวั ลงไปนัง่ กับพื้นห้องน้ า

“ ใครใช้ ให้ มรึงพูด!”

“ ................อึ้ก ฮือๆ..............ฮือๆ” ไม่รู้จะทายังไงแล้ว ไม่รู้……..จริ งๆ

“ อย่ าใช้ มุกบีบน้าตาอีก เพราะมันไม่ ได้ ผล”

“ ฮือๆ” ทาไมถึงลงท้ายแบบนี้ทุกครั้ง ทาไมกัน! ทาไมต้องลองใจผม ทาไมไม่เชื่อผม ถ้าต้องการอะไรทาไมไม่บอก

ผมไม่รู้พี่วา่ ต้องให้ผมทายังๆไง

“ อย่ างมรึงเลีย้ งดีๆไม่ ได้ มันต้ องถึงมือถึงตีนแบบเดิม.....”

“ ฮื อๆ”
“ บอกว่ าอย่ าร้ อง กรูราคาญ อยากให้ กรูโมโหมากกว่ านีห้ รือไงวะ!” เสี ยงดังจนก้องสะท้อนทั้งห้องน้ า

“ ฮื อๆ” ผมขดตัวถอยห่างจากพีว่ ฒ
ุ ิ

“ มรึงนี่มันต้ องให้ กรูโกรธสุ ดๆเลยใช่ ไหม! บอกว่ าเงียบ!”

“ ............ฮื อๆ” พยายามแล้ว แต่มนั มันไม่เงียบ มันร้องเอง มันสะอื้นเอง ผมควบคุมมันไม่ได้

“ แค่ตบคงไม่สานึก!” พี่วฒ
ุ ิพดู ดึงคอเสื้ อผมขึ้น

“ พี่ครั บ พี่ครั บ พี่”

“ นั่นไง กรูไม่ ได้ ให้ พูดก็พูด แบบนีเ้ ขาเรียกเลีย้ งไม่เชื่อง” พูดจบพี่วฒ

ุ ิก็ปล่อยผมให้ลงไปกับนัง่ กับพื้นเหมือนเดิม

“..........................!”

“ กรูว่าในห้ องน้าที่บ้านมรึง แค่ น้นั มรึงคงจะไม่ พอ กรูคงต้ องสนองหน่ อยแล้ว” พี่วฒ

ุ ิพดู เหยียดยิม้ ดูถูก

“ ............พี่ครั บ อย่ าครั บ พี่ผมกลัว ขอโทษครั บ ผมขอโทษ” ผมถอยหลังจนหลังชนผนังกระเบื้อง

“ แล้วก็แถมซ้อมมรึ งด้วย เพราะกรู ไม่ให้มรึ งพูด แต่มรึ งเสื อกพูด.........แต่มรึ งคงชินแล้วมั้งเมื่อก่อนกรู ก็ชอบตีมรึ งออกบ่อย

เพราะงั้นครั้งนี้ตอ้ งมากกว่าเดิม”

“ พี่ครั บ พี่ครั บ” ผมนึกถึงพีช่ นะที่อยูข่ า้ งนอก แต่น่าจะกลับไปแล้วไม่ง้ นั พี่วฒ

ุ ิไม่เข้ามา

“ เรียกกรูทาไม รักกรูไม่ ใช่ เหรอ ดีใจดิที่กรูจะอาแบบถึงใจมากๆ” พี่วฒ

ุ ิกม้ ลงมา

“ พี่ครั บ ผมกลัวแล้ ว พี่อย่ าทาผม” ผมยกมือไหว้พี่วฒ

ุ ิ

“ กรู จะทา”
 * * *

ผมนัง่ ในห้องหลังจากเลิกเรี ยน อาทิตย์ที่แล้วผมไม่ได้โรงเรี ยน ผมนอนอยูโ่ รง-บาล 6 วัน

มีพี่วฒ
ุ ิไปเฝ้ าแต่คนดูแลผมคือพยาบาลจ้างพิเศษ

หลังจากวันนั้น ผมก็เหมือนเดิมครับ คอยฟังคาสัง่ พี่วฒ

ุ ิ แล้วจะไม่เจ็บตัว ผมไม่กล้าแล้ว ผมไม่อยากเจอแบบนั้นอีก

ตอนนี้ผมไม่ได้ทากับข้าวเพราะพี่วฒ
ุ ิไม่ให้ทา

ุ ิบอกว่าเกะกะ แผ่นDVDสารคดีสัตว์พี่วฒ
ในห้องผมไม่มีตุ๊กตาลิงยักย์ตวั นั้นแล้ว พี่วฒ ุ อบอกว่ารก

พี่วฒ
ุ ิเอามันไปทิง้ ทั้งหมด

เรื่ องพี่เจน พี่เขาไม่ได้โทรมาอีก คิดว่าพี่แบงค์คงอธิบายให้เข้าใจเรี ยบร้อยแล้ว

“ ........................”

แกร๊ ก!

ประตูเปิ ดออกผมสะดุง้ ไปมอง ..พี่วฒ

ุ ิครับ..

“ ออกมา ไอ้แบงค์ไอ้ชนะมันซื้อขนมมาฝาก”

“ครับ” ผมตอบเดินตามพี่วฒ
ุ ิออกไป เห็นพี่แบงค์นงั่ อยู่ ส่ วนพี่ชนะอยูใ่ นครัวครับ กาลังจัดขนมใส่ จาน

ผมมองเห็นพี่ชนะเงอะๆงะ ๆคิดว่าควรจะไปช่วย แต่พี่วฒ

ุ ิไม่ได้บอก ผมเลยยืนเฉยๆ
 “ ยืนค้ าหัวกรู ทาไม นัง่ ลง!” ผมนัง่ ลงโชฟาตัวเดียวกับพี่วฒ
ุ ิแต่คนละข้าง ไม่นงั่ ใกล้จะดีกว่า

“ครับ” ผมตอบนัง่ ลง สบตากับพีแ่ บงค์แวบหนึ่งแล้วผมหลบ

“ มาแล้ว ขนมแสนอร่ อย” พี่ชนะยกจานใบกว้างที่ใส่ขนมไทยหลายทั้งหม้อแกง ทองหยิบ ทองหยอด เม็ดขนุน ถ้วยฟู

และขนมชั้น จากนั้นก็กลับไปเอาจานใบเล็กๆมา 4 ใบแจกให้ทุกคนพร้อมส้อม

“ เจ้านี้เขาอร่ อย พวกพี่ไปกันว่าเร็ วแล้วพอถึงคิวเหลือไม่กี่อย่างเอง” พี่ชนะบอกตักใส่ จานให้ผมอย่างละชิ้น

“ ขอบคุณครับ” ผมบอก

“ แล้วมรึ งแบงค์ หายเมาเมื่อไร?” พี่วฒ

ุ ิถามพี่แบงค์

“ วันนี้” พี่ชนะตอบแทน พี่แบงค์กม้ มองจานขนมตัวเอง

“ ตัดใจได้แล้วสิ มรึ งอ่ะ” พี่วฒ

ุ ิวา่

“ ตัดใจไม่ได้หรอก แต่ กรู สงสารเขา ถ้ากรู เอาแต่เมา ถ้าถึงตอนที่เขาอยากให้กรู ช่วย กรู จะได้ช่วยทัน”

“ มรึ งเป็ นเอามากวะ แบงค์”

“ วุฒิ มรึ งไม่เข้าใจหรอก ปล่อยกรู ไปตามเรื่ องเถอะ”

“ ตามใจมรึ ง มีอะไรให้ช่วยบอกแล้วกัน แล้วถ้ามรึ งอยากฉุด กรู จดั การเอง”

“ ไม่หรอก กรู ไม่อยากฉุด ไม่อยากทาร้ายเขา แค่น้ ีกรู ก็คิดว่าเขาทนได้ยงั ไง”

“ มรึ งไปรู ้เรื่ องเขาขนาดนั้นเลยหรื อวะ ถึงได้รู้เขาทนไม่ทน”

“ รู ้มากพอดู ไม่รู้จกั จะรักได้ไง”

“ อร่ อยป่ ะจุม?” พี่ชนะหันมาถามผม

 “ครับ” ผมตอบกินขนมชิ้นสุ ดท้ายที่พี่ชนะตักให้หมด

“ ตักเพิ่มได้ตอบใจชอบเลย พี่ซ้ือมาเยอะในตูเ้ ย็นก็มีอีก แต่มีแต่เป็ นขนมแบบเดียวกัน”

“ครับ” ผมตอบ เอาส้อมเขี่ยจานเปล่าไปมา ก็เพลินดีครับ

“ จะกินอะไรก็เอาสิ เล่นจานทาไม” พี่วฒ

ุ ิพดู

“ ครับ” ผมตอบ ยังไงก็ตอ้ งไม่ขดั ใจไว้ก่อนแล้วจะดีเอง

“ เดี๋ยวพี่เอาให้ เอาอะไร” พี่แบงค์ถาม

“ อะไรก็ได้ครับ”

“ งั้นเอาเม็ดขนุนนะ”

“ครับ” พี่แบงค์ใช้ชอ้ นตักเม็ดขนมในจานให้ผม

“ ขอบคุณครับ”

“จุม พูดคาอื่นบ้างก็ได้ พี่นึกว่าฟังหุ่นยนต์” พี่ชนะพูด พอผมมองก็ยมิ้ จนตาหยี

“ ครับ” ผมตอบคิดว่าตัวเองทาได้ดีมาก แบบนี้แหละแล้วจะไม่โดนทาร้ายอีก

“ .........ไอ้ชนะมันบอกว่าพูดคาอื่นมั้งก็ได้... มรึ งยังพูดอยูไ่ ด้!”

“ .....................” ผมเงยหน้าหันไปมองพี่วฒ
ุ ิ ไม่เข้าใจครับผมว่าทาดีที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ

“ วุฒิ”(พี่ชนะ)

“ ...................เดี๋ยวมา” พี่วฒ
ุ ิบอกลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ า

“ จุม” พี่แบงค์เรี ยกผม ผมเงยหน้าขึ้นมอง

 “.....................................ครับ”

“ วันพรุ่ งนี้ไม่ตอ้ งไปโรงเรี ยนใช่ไหม?”

“ครับ” แต่พรุ่ งนี้ไม่ใช่วนั หยุด แล้วทาไมถึงไม่ตอ้ งไปโรงเรี ยน สงสัยผมจะจาผิด คงต้องไปดูปฎิทินใหม่

“ จุม ขนมชั้นหมดแล้วไปเอาในตูเ้ ย็นมาให้พหี่ น่อย” พี่แบงค์บอกผม

“ครับ” ลุกขึ้น

“ จุมเดี๋ยว!” พี่แบงค์เรี ยกผมไว้

“ครับ” ผมหันหน้ากลับไป เห็นพี่แบงค์มองผมเหมือนคนเพิง่ เคยเจอกัน

“ พรุ่ งนี้วนั อังคาร ไม่น่าใช่วนั หยุด ขนมชั้นก็ยงั มีอยู่ ไม่มีใครกิน มีแต่จุมที่กินไปแค่ชิน้ เดียว” พี่แบงค์บอก

ผมหันมองขนมชั้นในจานมีอยูเ่ ต็มเหมือนที่พี่ชนะยกมา ?

แล้วบอกให้ผมไปเอาทาไม?????

“ .......................” ผมก้มหน้าลง ไม่รู้จะพูดอะไรดี

“ เข้าโรง-บาลขอโทษนะที่พี่ไม่ได้ไปเยืย่ ม” พี่แบงค์ยงั คงจ้องหน้าผมราวกับว่าไม่เคยเจอกัน เสี ยงพี่แบงค์สั่นเล็กน้อย

“ ไม่เป็ นไรครับ ผมไม่เป็ นไรมาก” ผมบอก พอดีกบั พี่วฒ

ุ ิเดินเข้ามา

“......................ถ้าไม่เป็ นไร หมอเขาคงไม่ให้นอนโรงบาลเกือนอาทิตย์หรอก”

“ ............................”

“ จะไปไหน?” พี่วฒ
ุ ิถามผม

“ เปล่าครับ” ผมตอบแล้วนัง่ ลง เพราะคิดว่าไม่ตอ้ งไปเอาขนมมาเพิม่ แล้ว

 “ เห็นอยูว่ า่ จะไป อย่าโกหก!” ผมตัวสั่น ขนลุกเหมือนหนาวมาก

“ เปล่าครับ ผม..”

“ กรู วา่ จะให้จุมเขาไปเอาขนมมาเพิ่ม เพราะคิดว่ายังไม่อิ่มแต่นอ้ งเขาบอกว่าจะอิ่มแล้ว มรึ งจะถามอะไรอีกไหม?”

พี่ชนะพูดแทนผม

“ ก็มนั ไม่อธิบายแบบมรึ ง”

“ แล้วมรึ งให้เขาได้จุมมันอธิบายไหม? กรู ถามหน่อยเถอะ” ขณะที่พี่ชนะพูดกับพี่วฒ

ุ ิ พี่แบงค์มองผม

.........ผมพยายามยิม้ ………..

“ ก็มนั ไม่พดู อัมอึ้งอยูไ่ ด้...” พี่วฒ

ุ ิหนั มาทางผม

“ .............” ผมก้มหน้าลงอีก อยากจะเข้าห้องแล้ว แต่พี่วฒ

ุ ิยงั ไม่ได้บอก จะบอกก่อนก็ไม่ได้กลัวจะไม่พอใจ

“ .................วันที่ 1 เปิ ดเทอมแล้ว อย่าลืมล่ะวุฒิ” พี่แบงค์พดู ทาให้ทุกคนหันไปสนใจพี่แบงค์

“ ไม่ลืมหรอก เพราะวันนี้กรู เพิ่งโทรไปหาพ่อกรู ให้หาคนไปรับมันตอนเลิกเรี ยน เพราะตอนเช้ากรู ไปส่งได้”

“ กรู ขอ้ งใจมากเลยว่ะวุฒิ ทาไมมรึ งไม่ให้จุมมันไปโรงเรี ยนเอง โรงเรี ยนก็อยูไ่ ม่ไกล” พี่ชนะถามพี่วฒ
ุ ิ

“ กรู ไม่เชื่อใจมัน”

“ ทาไมวะ โรงเรี ยนก็อยูแ่ ค่น้ ี”

“ กรู เห็นด้วยกับไอ้ชนะ ...”

“ ช่างมรึ ง 2 คนดิ มันเป็ นของกรู ไม่ได้เป็ นของพวกมรึ ง”

“ จุมไม่ใช่สิ่งของ จุมเป็ นคน มีเลือด มีเนื้อ มีหวั ใจ มีความรู ้สึก ไอ้วฒ

ุ ิ”(พี่แบงค์)
 “ เป็ นคนก็ได้” พี่วฒ
ุ ิพดู โอบหลังผม “ เป็ นคนของกรู กรู จะทาอะไรก็ได้”

“ .................” ผมเห็นว่าพี่แบงค์กามือแน่น แน่นจนมันสั่น

“ ไม่เชื่ออะดิ เดี๋ยวมีโชว์” พี่วฒ

ุ ิพดู กดท้ายทอยผมแล้วจูบ!?

ตาผมเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ไม่ได้ขดั ขืน

“...................” ไม่แค่จูบแต่ลนิ้ พี่วฒ

ุ ิยงั เข้ามาในปาก

“ เซี่ย วุฒิ!” เหมือนพี่วฒ

ุ ิถูกกระชากออกไปจากภาพที่ผมเห็นคือ พี่แบงค์ชกพี่วฒ
ุ ิลม้ ลงไป

“ เชี่ยแบงค์ อะไรของมรึง!”

“ ก็แล้วมรึงทาอะไร!” พี่แบงค์จะตามไปชกพี่วฒ
ุ ิที่กาลังยืนขึ้น

“ ไอ้แบงค์ อย่ า !” พี่ชนะจับตัวพี่แบงค์ไว้แล้วที่ลากตัวห่างออกมา อย่างทุลกั ทุเล

ผมยืนตลึงตกใจไม่รู้วา่ ควรทาไงดี

“ นี่มรึงชกกรูเพราะมัน!”

“ ใช่ มรึ งให้เกียรตินอ้ งเขาบ้างดิ น้องเขายอมมรึ งทุกอย่าง! มรึ งจะทาร้ายเขาไปถึงไหน!?”

พี่แบงค์สลัดพี่ชนะออกแต่ก็ยนื ไม่ได้จะเข้าไปชกพี่วฒ
ุ ิ

“ ทาไม มรึงเจ็บแทนมันหรือไง! ชอบมันหรือไง!”

“ ........................” พี่แบงค์ไม่ตอบ

“ .........................................................................”

แม้แต่ผมก็หนั ไปมอง
 ในห้องเงียบไม่มีเสี ยงใครพูด ทุกคนเงียบ รอให้ใครมีคนพูดออกมา

“ ...............อย่างน้อยมรึ งก็เรี ยกน้องเขาว่าเมีย.....มรึ งน่าจะดีกบั น้องเขาบ้าง.........” พี่แบงค์พดู

“ .............ตอนนี้กรู เลื่อนขั้นให้มนั แล้ว ให้มนั เป็ นที่บาเรอกรู ไม่ใช่เมีย” พี่วฒ

ุ ิปาดเลือดจากมุมปากแล้วยักยิม้

“ ไอ้วฒ ุ ิดีพชี่ นะก็เตรี ยมพร้อมอยูแ่ ล้ว เข้าล็อกตัวพีแ่ บงค์ไว้ได้ทนั

ุ ิ!!” พี่แบงค์กระโจนเข้าใส่ พี่วฒ

“ไอ้-นะปล่อยกรู!”

“ อย่าแบงค์!! เห็นแก่จุมเถอะ มรึ งน่าจะรู ้วา่ ยิง่ ไอ้บา้ โกรธมันเจ็บ จุมจะยิง่ เดือดร้อน”

พี่แบงค์หนั มามองผมที่ยนื ซี ดอยู่ แล้วหยุดที่จะดิ้นรนจนพี่ชนะปล่อยตัว

“ วุฒิ ครั้งนี้ครั้งสุ ดท้าย ที่กรู จะนิ่งเฉย แต่ถา้ มรึ งทาอะไรจุมกรู จะไม่ยอมอยูเ่ ฉย” พี่แบงค์บอกไม่เฉพาะมือที่กามันจะสั่น

แต่สั่นทั้งตัวที่พยายามจะระงับความต้องการของตัวเอง

“ มรึงจะทาไม !”

“ .........................” พี่แบงค์ไม่ตอบ แต่จอ้ งพี่วฒ

ุ ิไม่วางตาไม่ต่างจากพี่วฒ
ุ ิที่จอ้ งเขม็งกลับ

“ พวกกรู มีวิธีล่ะกันวุฒิ ไปแบงค์เรากลับ อยูน่ านจะเสี ยเพื่อน!” พี่ชนะบอก ขณะที่พี่แบงค์หนั มาจ้องผมแทน

ผมพยายามยิม้ แต่ไม่สาเร็ จ

“ .........................” ขอบคุณนะครับที่โกรธแทนผม ผมบอกพี่แบงค์ผา่ นตารื้ อน้ า

แต่อย่าให้พวกพี่ตอ้ งผิดใจกันเพราะผม
 “ จุม มีมือมีตีนเหมือนกันไม่ใช่เหรอเรา” พี่ชนะหันกลับมาพูดกับผมแล้วก็เดินนาพี่แบงค์ออกไป

“ ........................”

“........................”

“ ยืนเฉยอยู่ทาไม! ไปเอายามาทาให้ กรูเซ่ !”

“ได้ครับ ได้ครับ” ผมบอกรี บทาตามอย่างรวดเร็ ว กลับมาพี่วฒ

ุ ิกาลังคุยโทรศัพท์ พูดแค่ประโยดเดียวแล้ววาง

‘วันนี้ไม่ตอ้ งเอาอะไรมา!’

ุ ิก็หนั มามองผมที่ถือกล่องปฐมพยาบาล
พูดจบพี่วฒ

“ ขนมอร่ อยไหม?” พี่วฒ

ุ ิถามผมที่ยงั ยืนนิ่ง

“ครับ”

“ งั้นก็กินแทนข้าวเย็นไป เพราะกรู ไม่ได้ให้เขาเอาอะไรมาให้แล้ววันนี้”

“ครับ”

“ คงดีใจละสิ มีคนเป็ นเดือดเป็ นร้อนแทน”

“พี่ครับ ผม...”

“ เงียบ! ไม่ ได้ บอกให้ ออกความเห็น”

“ ............................”
 บุพเพวายร้าย

32.

ชื่อของผมคือ ชนะชัย พ่อของผมท่านอยากให้เป็ นผูช้ นะสิ บทิศ ชนะอุปสรรคทั้งปวง เลยตั้งชื่อว่าชนะชัย

เท่ใช่หยอก ใช่ไหมล่ะ^V^

ุ ิ เป็ นผูช้ ายที่ 1000 ทั้ง 1000

ตอนนี้ผมมีเรื่ องหนักใจมัก่ มากครับ คือเรื่ องของเพือ่ นผม มันชื่อไอ้วฒ

ที่เห็นมันต้องบอกว่ามันหล่อโฮก ผมก็หล่อนะน่ารักมากๆด้วย แต่เรื่ องของผมจะพักไว้ก่อน เพราะเรื่ องไอ้เพื่อนวุฒิมนั ด่วนกว่า

ุ ิ นอกจากมันจะหล่อแล้ว มันยังรวยมากด้วย แม่มีธุรกิจผ้าไหมส่งออก พ่อมันมีโรงแรม 5 ดาว 2

ไอ้วฒ

โรงในประเทศไทย และในอังกฤษอีก 2 โรง ใครก็อยากเป็ นเพื่อน เป็ นแฟนมัน แต่มนั มีขอ้ เสี ยอยู่ คือนิสัยครับ

มันเป็ นคนใจร้อน โมโหร้ายมาก (เจ้าคิดเจ้าแค้นมากๆด้วย แต่ตอนนั้นผมไม่รู้จนกระทัง่ เกิดเรื่ อง

เพราะแต่ก่อนผมคิดว่ามันจะแค่เจ้าคิดเจ้าแค้นเฉยๆ)และมันเจ้าชูเ้ ป็ นที่ 1 มันไม่เคยจริ งใจกับใคร

พวกผมก็ไม่ได้ไปยุง่ กับมันหรอกครับ เรื่ องของมัน (เขาว่าคนที่เป็ นเพื่อนกันก็มีอะไรที่คล้ายๆกัน

)ซึ่ งก็พอจะเข้าใจมันอยูน่ ิดหนึ่งว่าบ้านเป็ นครอบครัวประหลาด แม่มีชูเ้ ป็ นสามี พ่อมีแม่เมียน้อยเป็ นคนรัก

พ่อกับแม่เป็ นหุน้ ส่ วนทางธุรกิจกัน และรักไอ้วฒ

ุ ิมาก ยอมตามใจมันทุกอย่างแบบไร้ที่สิ้นสุ ด

ุ ิมนั อายุไม่ถึง 19
คงเพราะละอายมั้งครับที่ตวั เองก็ทาตามใจตัวเองเหมือนกัน เอาง่ายๆเลยนะครับลองคิดดูวา่ ไอ้วฒ
 พ่อกับแม่ยอมมันไปขอผูช้ ายให้ลกู ตัวเอง0[]* อย่าตกใจครับนี่มนั แค่เริ่ มต้น

พ่อแม่คนอื่นอย่างมากก็แค่บอกบอกว่า ลองคบกันไปก่อน ..ผมล่ะเครี ยดเลยครับ ทาไปได้T^T

แต่วา่ เรื่ องพ่อแม่ไอ้วฒ

ุ ิก็ยงั ไม่แปลกเท่าไอ้วฒ
ุ ิที่มนั ไปบอกให้พอ่ แม่ไปขอผูช้ ายให้ท้ งั ที่มนั เป็ นการผูกมัดตัวเอง เมื่อก่อน

พวกคู่ขา แฟน มันคนก่อนๆมาทาเป็ นเจ้าเข้าของมันล่ะก็เลิกเท่านั้นไม่มีอุทรณ์

หากจะพูดไปแล้วเรื่ องนี้มนั เริ่ มจากวันนั้นมันก็พดู ให้พวกผมฟังว่า....

ตอนนั้นพวกผมอยูใ่ นโรงอาหารของโรงเรี ยนที่นานๆจะไปที่

“ เซ็งว่ะ!!”ไอ้วฒ
ุ ิมนั เริ่ มเรื่ อง

“ เซ็งอะไร?” ไอ้เก้าถาม

“ ก็กรู อุตสาห์ทาตัวเป็ นคนดี ทาให้คนสมหวัง พอสมหวังได้แอ้มกรู แล้วยังไม่พอ แหม่ง!จะจับกรู ทาผัวซะะงั้น”

พวกผมหัวเราะเสี ยงดัง ไม่ได้คิดอะไรมาก

“ จริ งดิ? ใครว่ะ!” ไอ้เอสท่าทางอยากรู ้ครับ ถามขึ้นมาก่อนเลย

“ ก็ใครแถวนี้แหละ เกิดมากรู ไม่เคยเห็น ผูช้ ายที่ไหนพาแม่ไปหาถึงบ้านให้กรู รับผิดชอบ ”

“ ฮ่ าๆ ฮ่ า ๆ”

คราวนี้พวกผมหัวเราะกันก๊ากเลยครับ พวกผมไม่รู้วา่ ที่ไอ้วฒ

ุ ิมนั พูดนัน่ เรื่ องจริ งหรื อแค่มุกมันกันแน่

มีที่ไหนครับ ผูช้ ายพาแม่ไปขอให้ผชู ้ ายอีกคนรับผิดชอบ ถ้ามันเป็ นเรื่ องจริ งผมอยากจะเห็นหน้าผูช้ ายที่วา่ นั้นจริ งๆ

“ พอกรู เสี ยบครางซ่ะลัน่ แถมยังกอดกรู ไม่ยอมปล่อย แล้วมาบอกว่าไม่ยนิ ยอม...”

 “ เหีย้ เฮ้ ย!” เสี ยงจากโต๊ะข้างๆ ตะโกนเสี ยงดัง แล้วลุกขึ้นมาชกไอ้วฒ
ุ ิจนมันล้มลง และจะตามไปซ้ าต่อ

ุ ิมนั ลุกขึ้นก่อนจะชกกลับไป ไอ้แบงค์กไ็ ปล็อกตัวไอ้วฒ

แต่ไอ้วฒ ุ ิส่วนไอ้เอสล็อกตัวไอ้นนั่ ผมพอรู ้ครับว่ามันอยูม่ อ5

เพราะผมเห็นจุดตรงอกเสื้ อ

“ มรึงเป็ นใครมาชกกรู!”

“ กรูชื่อธีรทัต มอ5/1 อยากชกไอ้หน้ าเมีย อยากรู้อะไรอีกไหม!” น้องนี่ก็น่าจะแรงครับตอบได้ใจมาก

“ธี!!” คนตัวเล็กๆคนหนึ่งมาจับแขนไอ้นอ้ งธีรทัต แต่แม่งโคตรน่ารักเลย น่ารักน่ากอดจริ งๆ

ุ ิและน้องธีรทัตจ้องหน้ากันแทบจะกินเลือกกินเนื้อ ว่าแต่วา่ ตัวเล็กชื่อไรอ่ะ?พี่ชื่อชนะชัย เรี ยกชนะเฉยๆก็ได้ พี่ไม่ถือ

ไอ้วฒ

ผมเริ่ มหื่ นขึ้นมากระทันหัน

เหตุการณ์หลังจากนั้นอาจารย์ที่กินข้าวที่โรงอาหารเข้ามาห้ามครับ และไอ้วฒ
ุ ิกบั น้องเข้าห้องปกครองตอนเย็น

ุ ิมนั โกรธมาก ผมล่ะสงสารน้อง 2 คนนั้นที่เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับไอ้วฒ

ไอ้วฒ ุ ิ

ตอนบ่ายไอ้เอมันไปสื บมาแล้ว ว่า 2 คนนั้นเป็ นใคร คนตัวสูงชื่อ ธี คนตัวเล็กชื่อบันบัน แค่ชื่อก็น่ากินแล้ว

ไอ้วฒ
ุ ิมนั บอกว่าที่ไอ้นอ้ งธี กับน้องบันบันเป็ นเพื่อนของไอ้นอ้ งจุม

คนที่มนั บอกว่าให้แม่ตามไปให้ไอ้วฒ
ุ ิรับผิดชอบถึงบ้าน เพราะตอนที่เดินเข้าโรงอาหารมามันเห็นตั้งแรกแล้ว

อ้าวไงมรึ งไม่บอกกรู สาดดดดดดดดด และที่มาชกมันก็เพราะไอ้นอ้ งนัน่ บอกไม่ตอ้ งสงสัย ผมว่ามันก็ตอ้ งเป็ นอย่างงั้นอยูแ่ ล้ว

ตอนเย็นไอ้วฒ
ุ ิมนั เข้าห้องปกครอง แต่ผมไม่ได้ไปด้วย ไอ้แบงค์มนั พาไป เพราะผมไม่ชอบห้องปกครองมันหนาวใจ

5++

สรุ ปไอ้วฒ
ุ ิมนั ไม่โดนทาโทษทัณฑ์บน เพราะมันแค่ปกกันตัวเอง มันบอกอ่ะนะ แต่หลังจากนั้นครับ
 มันบอกผมว่ามันจะเอาคืน และมันรู ้วา่ จะเอาคืนยังไง

ุ ิมนั จะไปเอากับน้องม.4 ชื่อ ไม้ในห้องน้ า มันบอกว่าน้องเขาให้ทา่ มันเลยต้องสนอง

แต่ยงั ไม่ทนั ไอ้กลับบ้าน ไอ้วฒ

แต่วา่ มันไปเจอน้องจุมก่อน มันเลยโทรมาเรี ยกพวกผมให้ไปห้องน้ าหลังโรงอาหาร แต่นอ้ งเขากาลังล้างห้องน้ า

และร้องเพลงไปด้วย น่ารักดีครับ

ุ ิให้รอสักหน่อย ให้คนน้อยกว่านี้ก่อน จนสัก1 ทุ่มได้ พอน้องเขาเดินออกมา

ไอ้วฒ

“ พี่วฒ
ุ !ิ ?” น้องเขาตกใจมากครับ รุ ปร่ างหน้าตาผิดกับที่ผมคิดว่าน้องเขาน่าจะน่าตาน่ารักตัวเล็กๆเหมือนน้องบันบัน

แต่คนนี้ตวั ค่อนข้างสู ง แต่ผอมบาง หน้าออกเค้าไปหล่อ

“ เออ กรู เอง.....ทายังกะเห็นผี” ไอ้พี่วฒ

ุ ิเข้าไปหา แล้วกระชากแขนน้องเขารุ นแรง

“ ทาไม มรึงไม่ ชกกรูเองล่ะ บอกให้ เพื่อนมาชกกรูทาไม!!” ไอ้พี่วฒ

ุ ิถาม

“ ..........................” น้องจุมหน้าซี ด ตัวสั่นเลยครับ เหมือนจะกลัวไอ้วฒ

ุ ิมาก

“ ทาไมไม่ ตอบ ห๊ ะ!!”

“ พี่ ผมเจ็บ!! ” น้องเขาบอกน้ าตาเล็ด แกะมือไอ้วฒ

ุ ิออก แต่เพือ่ นผมมีหรื อจะยอม

“ เจ็บก็ดี หน้ ากรูถูกเพื่อนมรึงต่อยเจ็บกว่ านีอ้ กี ” ไอ้พี่วฒ

ุ ิวา่ จ้องน้องเขาเขม็ง

“ ผมขอโทษแทนธี ด้วย”

“ ขอโทษแค่ นีก้ รูจะหายเจ็บหรือไง!!” ไอ้วฒ

ุ ิตะคอก

“ แต่พี่ก็ชกธีเหมือนกัน ถือว่าหายกันแล้ว ตอนนี้ธีกไ็ ด้รับโทษล้างห้องน้ าแล้ว” เออ ที่นอ้ งเขาพูดมันก็ถูก

แต่มนั ใช้ไม่ได้กบั ไอ้วฒ

ุ ิที่มนั ไม่คิดว่ามันทาคนอื่น มันคิดอย่างเดียวใครทาอะไรกับมัน เป็ นไงล่ะเพือ่ นผม สุ ดยอดจริ งๆ
 “ มรึงเป็ นใครว่ะ! มาพูดกับกรูแบบนี้ ถ้าเพื่อนมรึงไม่ชกกรูแล้วกรูจะชกมันกลับไหม!”

“ นั้นเพราะพี่ข่มขืนผม เขาแค้นพีแ่ ทนผม!” น้องเขาว่าผลักไอ้วฒ

ุ ิจนมันเซไปชนอ่างล้างหน้า

“ เชี่ย นั่นเพราะมรึงยั่วกรู!”

“ ผมไม่เคยทาแบบนั้น!!” น้องเขาตอบ แล้วร้องไห้ครับ อ้าวเฮ้ย! ร้องกันง่ายๆอย่างงี้เลยหรื อวะ 0-0?

“ ตอแหล่ เวลากรูเสี ยบครางส่ ะขนาดนั้น”

ผวักะ!!

ุ ิจนลงไปกองกับพื้นO.O และมันก็ดีดตัวขึ้นมาทันทีตาก็จอ้ งจะกินเลือดกินเนื้อน้องมัน

น้องเขาชกไอ้วฒ

ุ ิโดนชก 2 ครั้ง 0{}0!

ไม่ฟ้าแตกก็ซินามิบกุ เชียงใหม่ วันนี้ไอ้วฒ

“ คราวก่อนมรึงตบกรู คราวนีม้ รึงชกกรู กรูจะเอาคืนให้ เจ็บแสบกว่ากรู เป็ น 100 เท่ า 1000 เท่ า !!!”

ุ ิตะโกน ผลักตัวน้องจุมจนหลังกระแทกกับประตูหอ้ งน้ าที่เปิ ดอยู่ จนล้มลงก้นกระแทกพื้น

ไอ้วฒ

อ้าวนี่มรึ งเคยโดนเขาตบก่อนหน้านี้ดว้ ยเหรอ มิน่าละครับมันถึงไม่เล่าเรื่ องนี้ให้ฟังตั้งแต่แรกท่าจะกลัวเสี ยฟอร์ม

“ มรึงคิดว่ ามรึงเป็ นใคร!!!” ไอ้วฒ

ุ ิวา่ พร้อมทั้งขึ้นมานัง่ บนตัวน้องจุม แล้วชกเข้าที่หน้าหลายครั้ง

“ เอ้ย!! ไอ้วุฒิเดี๋ยวมันก็ตาย!!!” ไอ้แบงค์ลุกผูช้ ายตัวจริ ง เป็ นคนหิ้วปี กไอ้วฒ

ุ ิออกมา น้องเขายันตัวขึ้น

ปากแตก เลือดอาบหน้า เปื้ อนเสื้ อนักเรี ยน จะรอดไหมวะเนี่ย

“ เชี่ย!!เกิดมายังไม่ มีใครกล้าทากับกรูแบบนี้ แม่ กรูยงั ไม่ เคยทาอะไรกรูเลย!!”

ุ ิวา่ พยายามจะเข้ามาทาร้ายน้องเขาที่ยนื พิงประตู

ไอ้วฒ

“ แค่ นีม้ นั ก็จะตายแล้ว!!” ไอ้แบงค์บอกไอ้วฒ

ุ ิไอ้หมาบ้า55
 “ ไปรุมเพื่อนมันที่อาคาร 1 ให้ กรู ไม่ ง้นั กรูไม่ ยอม!!” ไอ้วฒ
ุ ิบอกพวกผม

“ เอางั้นเหรอว่ะ!” ผมถาม ไอ้วฒ

ุ ิมนั ก็เพื่อนผม จะไปทาให้มนั หายแค้นหน่อยก็ดี อยากออกกาลังพอดี

“ เอางั้นแหละ มันจะได้ รู้ว่ากรูเป็ นใคร!” ไอ้วฒ

ุ ิพดู เอามือเช็ดเลือดที่ปาก และหันไปยิม้ กับน้องเขา โคตรจะเหมือนคนโรคจิต

“ ไอ้ที่ตวั เล็กๆน่ารักดี กรู ขอเอาทาเมียแก้ขดั ได้ไหมว่ะ” อ้าวไอ้สาดเอก นัน่ ของกรู แต่ไม่เป็ นไร เปลี่ยนกันก็ได้กรู ไม่ถือ

สมบัติผลัดกันชม

“ ตามใจมรึ งดิ”

“ พี่ครั บ พี่ครั บ ผมขอโทษ พี่ครั บ อย่ าทาอะไรเพื่อนผม”

“ ทาไมล่ะ เพื่อนมรึงมันแค้ นกรูแทนมรึงไม่ ใช่ หรือไง!!”

“ ไม่ครับ เขาไม่รู้เรื่ อง” น้องเจาขอร้องไอ้วฒ

ุ ิน่าสงสารมากเลยครับ ผมเลยลังเลที่จะทา

“ เฮ้ย ไป!” ไอ้วฒ

ุ ิหนั เร่ ง เดี๋ยวดิวะ ต่อมคนดีกรู กาลังแล่น

“ พี่ครั บ ผมขอโทษ ผมขอโทษที่ผมชกพี่ พี่ชกผมคืนได้ เลย จะเตะ ต่ อย ผมก็ได้ แต่ อย่ าทาอะไรเพื่อนผม”

น้องจุมบอกคุกเข้าลง

ยังไงก็ตอ้ งไปซ้อมตามที่ไอ้วฒ
ุ ิพดู เพราะไอ้วฒ
ุ ิมนั เพื่อนผม ผมเลือกข้างมัน

แต่คงจะเอาแค่เบาะๆครับ

“ ไม่ ว่ะ มันไม่ สะใจ!” ตอบได้เลวมากครับ 55

“ พี่ ผมขอร้องให้ผมทาอะไรก็ได้ ” น้องจุมเข้ากอดขาไอ้วฒ

ุ ิแต่ก็ถกู มันถีบออกมา หลายต่อหลายครั้ง(ท่าจะเจ็บมาก)

“ ผมกราบพี่ก็ได้ พี่อยากทาอะไรก็มาลงที่ผม” น้องเขากราบมันจริ งๆครับ

 ผมกับเพื่อนล่ะอึ้งไปเลย..............O.o

“ ..วุฒิกรู วา่ พอเถอะว่ะ” ไอ้แบงค์พดู แล้วบอกพวกผมที่กาลังเดินไปกลับ ความจริ งแล้วพวกผมพยายามเดินช้ามาครับ

มันไม่อยากทาแล้วสงสารน้องเขา

ไอ้ที่วา่ น่ารักอยากแอ้มนัน่ มันก็เรื่ องธรรมดา แต่จะให้ทาแบบไอ้วฒ

ุ ิ ไม่ไหวจริ งๆ(คนก็ดีนะนิดหนึ่ง)

ุ ิก็บอกกับพวกผมว่า น้องเขาสานึกผิดที่ชกมัน จะยอมเชื่อฟังมันทุกอย่าง พวกผมก็ไม่ได้เติดใจอะไร

จากวันนั้นไอ้วฒ

แต่ไอ้วฒ
ุ ิจะชอบเรี ยกน้องมาตอนเที่ยงบ้าง ตอนเย็นบ้าง บ้างครั้งก็เวลาเรี ยน เรี ยกมาแกล้งมาทรมานเล่น เอาแก้วน้ าหรื อ

แก้วโค้กสาดหน้าบ้างล่ะ บางครั้งก็เรี ยกไปห้องน้ า แล้วเอาน้ าสาดจนเปี ยกทั้งตัว

(มีไม่กี่ครั้งหรอกครับที่ไอ้วฒ
ุ ิมนั ไปกับน้องเขาแค่ 2 คน เพราะไอ้วฒ
ุ ิมนั บอกว่า

เอาน้องเขาบนเตียงมันกว่าเยอะ)ยังมีวีรกรรมอีกนะครับ เวลาน้องเขานัง่ บนเก้าอี้กถ็ ีบจนล้มลง ให้นอ้ งเขาไปรอแล้วมันก็ไม่ไป

3 สี่ ครั้งได้ บางทีผมก็ปราบ เพื่อนคนอื่นบ้างแต่มนั บอกว่าอย่ายุง่ ! พวกผมเบื่อที่จะพูดหมัน่ ไส้มนั เลยไม่ยงุ่ ช่างหัวมันเฟ้ ย!

ตอนนั้นแอบคิดนะครับว่าสักวันหนึ่งเถอะน้องเขาทนไม่ไหว และชกมรึ งกลับอีก แต่ไม่มีเลยครับ

น้องเขาแค่ไอ้วฒ
ุ ิพดู ก็แทบสะดุง้ ไอ้วฒ
ุ ิมนั เลยได้ใจ

ุ ิมนั เริ่ มแปลกไปครับ ชอบโทรไปหาน้องเขา แล้วถามว่าอยูไ่ หน?

พักหลังๆ ไอ้วฒ

กับใคร?ก็อยูใ่ นโรงเรี ยนนี่แหละถามทาไม! อยูก่ บั หมามั้ง เป็ นผมจะตอบแบบนั้นแต่นอ้ งจุมก็บอกว่าอยูต่ รงนั้นตรงนี้

อยูก่ บั เพื่อน และต้องบอกด้วยนะครับว่าเพือ่ นชื่ออะไรมันแปลกไหมล่ะครับ

ุ ิมรึ งเป็ นอะไรมากไหม? เอายาลูกกรสักโหลสิ เผือ่ จะดีข้ ึน^v^

พวกผมได้แต่มองตากัน ว่าไอ้วฒ

จนวันที่พวกผมจะไปเที่ยวปั จฉิมกันที่พทั ยา มันส่ งข้อความมาบอกว่า

 ‘เดี๋ยวมันไปด้วย’

มัน นี่คือสรรรพนามของน้องจุมครับ

กริ้ งๆ

โทรศัพท์ผมดังทั้งที่ผมกาลังอ่านข้อความและไม่เข้าใจกการกระทาของไอ้วฒ
ุ ิ

ไอ้เอโทรมา

“ อ่านข้อความไอ้คุณชายยัง?”

“ อ่านแล้ว”

“ มันบ้าอะไรของมัน ปั จฉิมมันต้องไปเฉพาะเราไม่ใช่หรื อไง”

“ ใช่”

และก็มีสายเรี ยกเข้าเพิ่มาอีกและตามติดๆจนครบพวกผมครับ พวกเราเลยประชุมสายมันซ่ะเลย

ไอ้วฒ
ุ ิมนั คงข้อความบอกทุกคนนัน่ แหละ

เอ: กรู วา่ ไอ้วฒ

ุ ิมนั แปลกๆวะ

เก้า : นัน่ ดิ

แบงค์: ไอ้วฒ
ุ ิมนั อาจจะชอบจุม

เอ+เก้า+เอส+ผม: หะ!! O{}0!

ผม: แบงค์มรึ งพูดเป็ นเล่น

 แบงค์: อ้าวแล้วมรึ งจะให้กรู คิดยังไง

ุ ิมนั เอาน้องเขาไปด้วย เขาไปรับใช้มนั ไง 5+++

เอ:คิดว่าที่ไอ้วฒ

ผม: หนูๆฟังเฮียนะ อย่าเพิ่งคิดไปไกลขนาดนั้น แต่วา่ ถ้าไอ้วฒ

ุ ิมนั จะชอบจุม กรู ก็วา่ ดี กรรมจะได้สนองมัน

แบงค์ +เอ+เก้า+เอส :………………..

ผม:เงียบกันทาไม

เอ: มรึ งร้ายวะ

ผม: พูดยังกะว่ามรึ งคิดต่างจากกรู

แบงค์ +เอ+เก้า+เอส :………………..

เก้า: ตอนนี้กรู สงสารน้องเขา แต่ถา้ ไอ้วฒ

ุ ิมนั ชอบน้องเขาจริ งๆ กรู โคตรๆๆๆๆๆๆๆๆจะสงสารน้องเขา มากขึ้น มรึ งเชื่อป่ ะ?

เอ+เอส+แบงค์+ผม: เชื่อ!

ผม: แล้วตกลงพวกมรึ งจะค้านมันไหมที่ไอ้วฒ

ุ ิจะพาจุมไป

เอ+เอส+แบงค์+เก้า : ไม่ !

แต่ผมว่า พวกเรามีคาตอบอยูแ่ ล้วว่า ไอ้วฒ

ุ ิมนั คิดยังกับจุม

ถึงคราวซวยยังไงก็ซวย 5+

และวันนี้ครับ พวกผมเพิ่งไปคอนโดไอ้วฒ
ุ ิทาทีซ้ือขนมไปฝาก

แต่ความจริ งอยากไปดูวา่ จุมเป็ นไงบ้างเพิ่งออกจากโรงบาลเมื่อวาน แผนนี้ไอ้แบงค์เป็ นคนคิดครับ

 ขณะที่ผมขับรถและไอ้แบงค์นงั่ หน้านิ่งข้างๆผม

“ วันนี้เป็ นไร ปกติมรึ งไม่ใช่คนใจร้อน” ผมถาม เพราะไอ้แบงค์มนั ชกไอ้วฒ

ุ ิครับ

“ มรึ งก็เห็น ที่มนั ทา” ไอ้แบงค์พดู กามือซ่ะแน่น .........มรึ งอย่ามาชกกรู นะเฟ้ ย! กรู สูค้ นและจะชกมรึ งกลับด้วย

“ กรู เห็น แต่มรึ งก็ไม่น่าชกมันเลย ยังไงก็เพือ่ นกัน”

“ ไอ้ชนะ มรึงพูดงีไ้ อ้ไง มรึงไม่ สงสารจุมหรือไง!” ผมหันไปมองมันแวบหนึง ไอ้แบงค์มนั ไม่ใช่คนแบบนี้

มันเป็ นที่ใจเย็นที่สุดในกลุ่ม

“สงสาร แต่มนั ไม่จาเป็ นต้องใช้กาลัง มีวีธีดดั หลังไอ้วฒ

ุ ิอีกหลายวิธี”

“.........................”

“ แบงค์ ไอ้วฒ
ุ ิมนั ก็เป็ นแบบนี้แหละ และที่สาคัญมมรึ งกับกรู ทาอะไรไม่ได้มากหรอก เพราะน้องเขายอมมันเอง...”

“ ไม่รู้วา่ จุม ทาไมถึงต้องยอมมันเหมือนถึงขนาดนั้น” ไอ้แบงค์ถาม แต่มนั เหมือนพูดกับตัวเอง

“ เพราะรัก และกลัวมั้ง แต่จากที่เห็นเมื่อกี้ กลัวล้วนๆ”

“ .........................” ผมใช้หางตามองไอ้แบงค์ มันเหมือนจะพูดอะไรแต่ไม่พดู

พูดสิ วะกรู อยากรู ้(`•_•´)

“ ทาไงได้ คนปากไม่ตรงกับใจ แต่....................”

“ ..................วันนี้มรึ งก็สงั เกตเห็นว่าจุมเป็ นยังไง กรู กลัว กลัวว่าสักวันจุมจะเป็ นจุมที่ไม่ใช่จุม”

จุมที่ไม่ใช่จุมนี่เป็ นไงวะ มีเก้าหาง 3 ตาครึ่ งหรื อไงวะ55 ผมล้อเล่นครับ ผมเข้าใจที่มนั พูด ขาๆแก้เครี ยดอย่าคิดมา

“ ไอ้วฒ
ุ ิ มันคงไม่ปล่อยให้เป็ นอย่างงั้น หรอก....” ผมปลอบไอ้แบงค์แต่ก็คิดเหมือนกันกับแบงค์
 เรื่ องท่าทางจุมผมอยากจะรู ้วา่ ไอ้วฒ
ุ ิมนั สังเกตเห็นไหม หรื อว่าทาเป็ นไม่เห็นกันแน่

ุ ิมนั ดีข้ ึนกว่าเมื่อก่อนมากแต่ทาไมตอนนี้มนั ถึงได้เป็ นแบบนี้กไ็ ม่รู้

หากย้อนไปก่อนหน้านี้ ไอ้วฒ

ตอนนที่ผมไปเยีย่ มจุมที่โรงบาล บอกได้เลยครับว่าผม อึ้ง!

จุมนอนบนเตียง ให้น้ าเกลือ หน้านี้ช้ าไปหมด นี่แค่หน้านะครับ แล้วอย่างอื่นละ?

ุ ิพดู กับมันเรื่ องนี้ยงั ไง จะว่ามัน ด่ามันหรื อเปล่า?

ผมอยากจะอยากรู ้จริ งๆว่าพ่อแม่ไอ้วฒ

แต่ผมว่าน่าจะไม่ เพราะทุกอย่างมันดูปกติ

จนผมอดคิดไม่ได้วา่ พ่อแม่วฒ
ุ ิก็เห็นแก่ตวั เกินไปที่เอาลูกคนอื่นมาให้ลูกตัวเองทาร้ายถึงเพียงนี้

เพื่อเป็ นการแสดงความรักของตัวเอง แล้วถ้าแม่จุมรู ้วา่ ลูกตัวเองนอนโรงบาลให้น้ าเกลือเพราะโดนซ้อมแบบนี้จะเป็ นยังไง

ุ ิไม่คิดเอาใจแม่จมุ มาใส่ ตวั เองว่าถ้าคนที่นอนอยูบ่ นเตียงเป็ นไอ้วฒ

ทาไมพ่อแม่ไอ้วฒ ุ ิแล้วจะรู ้สึกยังไง

“ วุฒิ มรึ งทาเกินไปอีกแล้วนะ” ผมบอกยืนมองจุมที่ยงั หลับอยู่ ปากแตกทั้งซ้ายและขวา แก้มบวม

มือข้างที่ผมยืนอยูแ่ ละอีกข้างถูกพันด้วยผ้าสี ขาว แม้แต่แขนก็ยงั มีรอยเป็ นจ้ าๆสี ม่วงเข้ม

“ อะไรคือทาเกินไป” ไอ้วฒ
ุ ิมนั พูด ตายังคงมองโน๊ตบุ๊คไม่เงยขึ้นมา

“ มรึ งซ้อมจุม!” ผมเริ่ มไม่พอใจเหมือนกันมันทาตัวทองไม่รู้ร้อน

“ เออ ใช่กรู ซอ้ มมัน ข่มขืนมันด้วยสะใจดี” ไอ้วฒ

ุ ิมนั พูดไม่คิดว่าตัวเองผิดสักนิด

“ ............ทาแบบนี้ทาไม วุฒิ” ผมถามเดินไปหามัน พยายามจะไม่รู้สึกกับหน้าตายๆของมันเดี๋ยวอามรมณ์มนั ขึ้น .\

/.

เมื่อวานหลังจากที่ผมกลับแล้ว ผมไม่อยากคิดเลยว่าจุมโดนไอ้วฒ
ุ ิทาอะไรบ้าง ตอนที่จุมขอร้องมัน ร้องขอ มันรู ้สึกยังไง
 “ กรู กแ็ ค่สั่งสอนมัน ให้มนั รู ้วา่ กรู ไม่ใช่คนที่จะถูกจูงง่ายๆ”

“มรึ งโกรธอะไรน้องเขาหนักหนา น้องเขาจูงอะไรมรึ ง ถึงต้องทาถึงขนาดนี้ จุมมันไม่ใช่กระสอบทรายที่จะไม่มีความรู ้สึก”

“ ใช่กรู โกรธมัน โกรธมาก แต่โกรธตัวเองมากกว่าที่โง่ไปเชื่อมัน!” ไอ้วฒ

ุ ิเงยหน้าขึ้นมาเป็ นครั้งแรก

“ แล้วไปลงจุมทาไม หรื อมรึ งกลัวอะไร?”

“ ทาไมกรู ตอ้ งกลัว”

นัน่ สิ ครับ ทาไมไอ้วฒ

ุ ิตอ้ งกลัว ถ้ามันไม่รู้สึก....

“ ....................” ความคิดกลับกลับเข้ามาในรถ เพราะไอ้แบงค์ถาม

“ เมื่อไร ไอ้วฒ
ุ ิมนั จะปล่อยจุมไป?”

“ ไม่มีทาง มรึ งก็เห็น มันยึดติดขนาดนั้น ที่มนั ทาร้ายจุม ตะคอกจุมก็เพราะให้จุมไม่กล้าหนีมนั ไป และมันก็ทาสาเร็ จ

จุมกลัวมันหัวหด บอกไปซ้ายก็ไปซ้าย บอกให้นงั่ ก็นงั่ ต่อไปมันคงได้มีเมียเป็ นหุ่นยนต์”

“ ชนะ กรู แค่อยากให้จุมมีความสุขบ้าง” ไอ้แบงค์พดู เสี ยงเบามาก

“ ก็ไอ้วฒ
ุ ิมนั เป็ นเสี ยแบบนี้...เราต้องทาให้จุมกล้าหื อกับมัน แล้วมันจะรู ้สึก”

“ ...................”

“แต่คงยาก เพราะงั้นเราต้องทาให้ไอ้วฒ
ุ ิคิดเอาเอง”

“ยังไง?”

“ กรู จดั การเอง มรึ งเป็ นผูช้ ่วย งานนี้กรู เกิด” 5+

“ มรึ งจริ งจังหน่อยชนะ”

 “กรู โคตรจะจริ งจังเลย” ผมยิม้

เตือนแล้วไม่ฟัง คนแบบนี้ไม่เห็นโรงศพไม่หลัง่ น้ าตา........

กรู จะเป็ นกามเทพให้มรึ งเองไอ้วฒ

ุ ิ แต่ที่สาคัญกรู หมัน่ ไส้มรึ ง อยากให้มรึ งวิ่งเหมือนไฟหลนก้น

5+++ แค่คิดก็มนั แล้ว

ุ ิคิดว่าจุมหนีมนั ไปแล้ว ดูสิวา่ มันจะทาหน้ายังไง

แผนการณ์ของผมนัน่ สั้นๆง่ายๆครับ แค่ทาให้ไอ้วฒ

ผมเดาแบบเห็นภาพว่ามันต้องวิ่งตาเหลือกแน่ๆ

เพื่อความรวดเร็ ว ผมจะจัดการพรุ่ งนี้เลยครับ เริ่ มจากให้ไอ้แบงค์ไปรับจุมที่โรงเรี ยน

บอกว่าไอ้วฒ
ุ ิมนั ไปต่างประเทศช่วยงานพ่อมัน เพราะตอนนี้มนั ยังไปได้ไปช่วยงานพ่อ

ุ ิและเจาะยางรถมันให้มนั รับจุมช้าสัก 10 นาที 20นาที จากนั้นให้ไอ้แบงค์พาจุมไปคอนโดผม

ส่ วนผมจะอยูท่ ี่คอนโดไอ้วฒ

บอกจุมว่าไอ้วฒ
ุ ิมนั เอากุญแจไปด้วยเลยเข้าห้องไมได้ ไอ้วฒ
ุ ิเลยบอกให้จุมมาค้างกับผมก่อน เป็ นแผนที่เฟอร์เฟคมากๆ

ุ ิกไ็ อ้วฒ
ไอ้วฒ ุ ิเถอะมาเจอชนะชัยต้องยอมละคราวนี้
เกิดเต็มๆครับผม พระเอก นายเอก พระรอง ต้องหลีกทางให้ตวั ประกอบแอร้ย!เพื่อนพระเอกอย่างผม^v^

บุพเพวายร้าย

33.

ขณะนี้เวลา 16 นาฬิกา 45 นาที กระผมนายชนะชัย รับบทนา และกาลังปฎิบตั ิรักปี สองห้าห้าสาม

เดินวนรอบรถสี แดงแปร้ด หาตาแหน่งอันเหมาะสม เพื่อวางตะปู ฮ่ะๆ ผมวางตะปูที่ดดั มาเรี ยบร้อย 2

ตัวที่ลอ้ รถด้านหลังของมัน เพื่อที่พอมันขับรถเอามาปุ๊ บเหยียบปั้บ!

มันก็จะออกมาดูวา่ เกิดอะไรขึ้นและพอมันเห็นมันก็จะอารมณ์เสี ย เตะล้อรถป้ าบ2ป้ าบก่อนที่เดินขึ้นบันได้

หรื อไม่ก็ข้ นึ ลิฟขึ้นไปชั้น 1 แล้วเดินขึ้นแท็กซี่ เพื่อไปรับจุม(ชั้นจดอดรถเป็ นชั้นใต้ดินครับ)

แต่ตอนนี้ผมขอโทรหาทีมงานอีกคนที่สแตนบายด์วา่ เหตุการณ์เรี ยบร้อยดีไหม?

“ กระเรี ยนขาว เรี ยกแมวเหมียว กระเรี ยนขาวเรี ยกแมวเหมียว”

“ แมวเหมียวเรี ยกกระเรี ยนขาว แต่วา่ ไอ้ชนะ ทาไมต้องมีโค้ดด้วยวะ?”

ไอ้แบงค์มนั ไม่เข้าใจอะไรหรื อครับว่านี่มนั ภารกิจใหญ่จะเรี ยกธรรมดาได้ไง สมองน่ะคิดบ้าง

 “ ไอ้แบงค์แผนนี้กรู คิด กรู เป็ นบอส อย่าฝื นคาสั่ง” ผมบอกมันก่อนที่กลับมาพูดโค้ดเหมือนเดิม

“ หงส์ฟ้าเป็ นไงบ้าง?”

“ ยังไม่มา แล้วหมีดาล่ะ?”

“ ยังไม่มาเหมือนกัน กระเรี ยนขาวขอทวนแผนการแมวเหมียว”

ผมบอกขณะมองลิฟท์ไปด้วยเผือ่ ว่าไอ้วฒ
ุ ิมนั จะลงมาครับแล้ว ไอ้แบงค์ถอนหายใจก่อนจะตอบ

“แมวเหมียวทวนมา 6 ครั้งแล้ว ไม่ทราบว่ากระเรี ยนขาวความจาเสื่ อมหรื อไงฟ่ ะ!” ไอ้แบงค์มนั พูดเหมือนโมโหครับ

แต่ความจริ งมันอายที่ตอ้ งแทนตัวเองว่าแมวเหมียวมากกว่าผมว่า

“ เออ ทวนแผนมาแมวเหมียว”

“ แมวเหมียวรับหงส์ฟ้ามาแล้ว พาไปเชฟเฮาล์ และแมวเหมียวต้องหาทางยืมโทรศัพท์ของหงส์ฟ้า มาปิ ดเครื่ อง

แล้วให้บอกว่าแบตหมด”

“ Excellent แมวเหมียวเอาตามนั้น” ผมวางโทรศัพท์จากไอ้แบงค์ ประตูลิฟท์เปิ ดออกมาพอดี ไอ้วฒ

ุ ิออกมา

พร้อมกุญแจรถในมือ แต่งตัวหล่อเฟี้ ยว เดฟสี ดา เสื้ อเชิ้ตสี ม่วง(ม่วงจริ งๆ) นี่มนั ไม่ขาวมากดับไปแล้ว เลยใส่ออกมาแล้วดูดี

ว่าแต่มนั แค่ไปรับเมีย ไม่ถึงครึ่ งชัว่ โมงต้องแต่งขนาดนี้เลยหรื อวะ เวอร์ไอ้อีก

แต่ถึงจะแต่งหล่อ วันนี้ก็ไม่รอดมือไอ้ชนะคนนี้แน่

ผมหลบอยูอ่ ีกด้านของรถสี ดาที่จอดถัดจากรถมันมา 2 คันครับ

ุ ิยางแบน 5+ มันออกจากรถมาด้วยความหงุดหงิด แล้วออกมาดูวา่ เกิดอะไรขึ้นกับรถมัน

เป็ นไปตามแผนครับ รถไอ้วฒ

พอมันเห็นมันก็สถบโมโห แล้วเตะยางรถไม่ต่ากว่า 4 ครั้งผิดกับที่คิดว่าจะ 2 ครั้งหมายความว่ามันบ้ากว่าที่คิด

 ุ ินี่ก็ประสาทแทนที่จะให้จุมนัง่ แท็กซี่ กลับมา
จากนั้นมันก็วิ่งขึ้นบันได คงจะออกไปขึ้นแท็กซี่ ไปรับจุม ไอ้วฒ

แต่มนั กลับนัง่ แท็กซี่ ไปรับ ............ก็มนั บ้าครับผมลืมไป ^v^

หวังว่าไอ้แบงค์คงทาเวลาทันไม่ง้ นั เป็ นเรื่ อง!

แผนสาเร็ จไปแล้วขั้นหนึ่ง ตอนนี้ผมต้องรอเวลาเท่านั้น ผมภาวนาให้มนั สาเร็ จ.....

เวลา 17 นาฬิกา ผมที่นอนเล่นอยูใ่ นรถห่างจากคอนโดไอ้วฒ

ุ ิไป 3 ช่วงตึก

กริ้ งๆ

หมีดาโทรมา 5+ หมายความว่าแผนสาเร็ จ เพราะถ้าแผนไม่สาเร็ จมันต้องโทรมาก่อนหน้านี้คือจับได้ แผนแตก

“ชนะ จุมหายไป!” ไอ้วฒ

ุ ิมนั บอกผมเสี ยงตื่น อย่างที่กะไว้

“ หายไปไหน ? กรู งง กรู ไม่เข้าใจ” ผมทาทีไม่ตกใจ และไม่เข้าใจที่มนั พูด แต่ความจริ งกรู รู้เฟ้ ย!

“ กรู ไม่รู้ วันนี้กรู ไปรับมัน แต่รอแล้วรอเล่ามันก็ไม่ออกมา กรู เลยเข้าไปหามันในโรงเรี ยนแต่ไม่เจอ ถามใครก็ไม่มีใครรู ้”

“ มรึ งใจเย็นวุฒิ น้องเขาไปไหนหรอก” ผมบอก แต่ความจริ งแล้ว ดิ้นเข้าไปไอ้วฒ

ุ ิกรู ชอบ

เอาเลยทาให้กรู รู้วา่ มรึ งคิดยังไงกับจุม 5+

“ กรู เย็นไม่ไหวแล้ว”

“ มรึ งหาดีหรื อยัง?”

 “ ดีแล้ว”

“ น้องเขากลับบ้านหรื อเปล่า”

“ กรู ลองโทรหาแม่มนั แล้วท่าจะไม่รู้จริ งๆ”

“ เพื่อนล่ะ?” เพื่อนไม่รู้หรอกกรู ถามไปงั้นแหละ แต่กรู รู้และจะไม่บอกมรึ ง^0^

“ เพื่อนที่โรงเรี ยนเก่า กรู ให้พอ่ จัดการ ตอนนี้ยงั ไม่รู้เรื่ องว่าเป็ นไง ส่ วนเรื่ องเพื่อนใหม่ก็เหมือนกัน”

ไม่พอ่ กับแม่ตามใจลูกอีกตามเคบ มันจะไม่เสี ยคนยังไง

“ แล้วมรึ งเอาไง?”

“ ตอนนี้กรู อยูห่ อ้ งมาดูเผือ่ ว่ามันกลับมาแล้ว แต่มนั ยังไม่กลับ เลยว่าจะไปดูที่โรงเรี ยนมันว่าจะหาอีกสักรอบ

เผือ่ มันไปหลับอยูท่ ี่ไหน มันยิง่ ชอบไปหลับในห้องน้ า ...อย่าให้กรู เจอมัน กรู จะเอามันให้เจ็บ!ที่ทาให้กรู เหนื่อย”

นัน่ มันยังไปคาดโทษจุมอีก กรู ยงิ่ ไม่อยากให้มรึ งเจอจุม

“ แล้วจุมยังทาให้มรึ งเป็ นห่วงด้วยใช่ไหม?” ผมถาม

“ .......................................” มันไม่ตอบ กรู พดู แทงใจดามรึ งล่ะสิ อย่าคิดว่ากรู ไม่รู้

“ กรู พดู ถูกใช่ไหมที่มรึ งเงียบ?” ต้องตอกย้ามันครับ สะใจดี(อ้าวนี่ผมซาดิสเหรอ? ไม่นะ เขาชื่อชนะน้อย ไม่ใช่ไอ้วฒ

ุ ิเถื่อน

T^T)

“ ทาไม! ทาไมกรู ตอ้ งเป็ นห่วงมัน” ไอ้ปากแข็ง กรู ล่ะเซ็งมรึ ง เต้นขนาดนี้แล้วยังมาทาเก่ง

“ อ้าวมรึ งไม่คิดเหรอว่าคู่อริ มรึ ง หรื อคนที่มรึ งไปทาเค้าแค้นที่มีเป็ นร้อย จะมาเอาเมียมรึ งไปแก้แค้น ประมาณเอาไปซ้อม

รุ มโทรมอะไรเถือกนั้น”
 “ ....................” เงียบครับ คิกๆตอนนี้ผมอยากเห็นหน้ามันจริ งๆ ว่ามันจะซี ดแค่ไหน

“ ว้า กรู ไม่น่าพูดให้มรึ งไม่สบายใจเลย มรึ งอย่าถือคาพูดกรู เลยนะ” กรู พดู ให้มรึ งไม่สบายใจนั้นแหละถูกแล้วไอ้วฒ
ุ ิ^V^

“ กรู วา่ ไม่น่าใช่ ถ้าเป็ นคนพวกนั้นจริ งมันไปยอมไปด้วยแน่ และถ้าจะเอาไปได้ตอ้ งใช้กาลังเท่านั้น

ตอนเลิกเรี ยนคนออกจะเยอะ เป็ นไปไม่ได้ที่จะไม่คนเห็น” o.O! เสื อกฉลาดอีก แต่กรู มีแผนสารองไว้แล้ว

“ กรู ก็วา่ งั้น จุมมันคงไม่ไปกับคนที่ไม่รู้จกั หรอก นอกเสี ยจากว่าจุมมันจะไปเอง”

“ มรึงพูดแบบนีห้ มายความว่ าไง!” มันถามผมเสี ยงหาเรื่ อง

ุ ิ5+ที่มนั พูดเสี ยงแบบนี้หมายความว่ามันร้อนตัวครับ

แน่จริ งชกกรู สิไอ้วฒ

“ กรู เห็นมรึ งบังคับน้องเขาสารพัด แล้วยังทาร้ายร่ างกายอีก กรู ก็แค่คิดว่าจุมอาจจะหนีมรึ งไปแล้ว” ชักนาแล้วคอยฟัง

“ .........................” มันเงียบครับ คงกาลังคิดในสิ่ งที่ผมพูด

“ นี่กรู พดู ให้มรึ งไม่สบายใจหรื อเปล่า มรึ งอย่าถือความกรู เลยนะ กรู แค่คิดเล่นๆ” เอาเลยเชื่อกรู เลย ^V^กรู รออยู่

“ มันไม่กล้าหรอก” ไอ้วฒ
ุ ิพดู เสี ยงอ่อนลง เพราะมันก็เริ่ มไม่มนั่ ใจแน่ๆ

“ ใครจะไปรู ้ คนเราพอถูกบังคับมากๆเข้าก็อาจจะไม่มีทางเลือก ก็ได้”

“ มันรักแม่มนั มาก มันไม่มีทางหนีไปไหนที่ห่างจากแม่มนั ”

“...................เหรอ......................ว่าแต่มรึ งโทรหากรู มีอะไรให้ช่วย?”

ผมถามพอจับน้ าสี ยงมันได้วา่ มันก็ไม่มนั่ ใจว่าจุมจะไม่หนีมนั ไป

“ กรู วา่ จะให้มรึ งมาช่วยหาที่โรงเรี ยนมัน อาจจะมีบางที่ที่กรู ไม่สงั เกต และฝากมรึ งติดต่อไอ้แบงค์ดว้ ย

มันปิ ดมือถือกรู ติดต่อมันไม่ได้ กรู จะให้มนั มาช่วยหาอีกแรง”

 “ ได้ ได้ เดี๋ยวเจอกันที่โรงเรี ยนเลยแล้วกัน”

ผมวางโทรศัพท์ แล้วยิม้ แผนได้สวยครับ จากนั้นผมก็นอนเล่นอยูใ่ นรถสักพัก เอาสัก 2 ชัว่ โมงเลย

นานดี5+แล้วบอกวารถติด

กริ้ งๆ

ไอ้แบงค์โทรมาครับ ? มีปัญหาอะไรหรื อเปล่าวะ?

“ ชนะ น้องเขามีกญ
ุ แจห้องเหมือนกัน”

“ 0()O! จริงอ่ะ!! ” ตายห่า

“ กรู กาลังพยายามกล่อมให้อยูท่ ี่คอนโดมรึ งเพราะเป็ นคาสั่งไอ้วฒ

ุ ิ จุมก็ไม่วา่ อะไรแต่บอกว่าจะขอกลับไปของที่หอ้ ง”

“ TTOTT แล้วตอนนี้มรึ งอยูไ่ หน?”

“ ร้านอิ่ม กรู พาจุมมากินข้าว นี่กรู กแ็ อบมาโทรในห้องน้ า” TT^TT มรึ งทาถูกแล้วเพือ่ นเกลอ

“ เอางี้แบงค์ อีกสักครึ่ งชัว่ โมง มรึ งพาน้องเขามาของที่คอนโด ส่ วนเรื่ องไอ้วฒ

ุ ิกระเรี ยนขาวจัดการเอง”

“ มรึ งจัดการดีๆล่ะ นี่ไม่ใช่เรื่ องล้อเล่น ถ้าไอ้วฒ

ุ ิมนั เห็นกรู กบั จุม ....กรู น่ะไม่เท่าไร แต่จุมกรู ไม่อยากคิด”

“ มรึ งไม่ตอ้ งคิดกรู เสี ยวแทน เพราะตอนนี้ไอ้วฒ

ุ ิมนั กาลังโกรธเป็ นฟื้ นเป็ นไฟว่าจุมหายไปไหน

และยังคาดโทษไว้อีกว่าถ้าเจอเจ็บตัวแน่”

“ ไอ้เซี้ยวุฒิ มันไม่ สานึกเลย” ไอ้แบงค์สถบแต่ก็พยายามบีบเสี ยงให้เบาลง

“ มันยังไม่รู้ตวั เดี๋ยวรอให้ผา่ นไปสักวันดิ ขี้คร้าน....”

“ ตอนนี้ช่างมันเถอะ กรู ไม่อยากจะพูดถึงมัน เดี๋ยวครึ่ งชัว่ โมงจะพาจุมไปเก็บของที่คอนโด” ไอ้แบงค์พดู แล้วตัดสายไปเฉยๆ

 ไอ้ฟายแบงค์งานนี้กรู เป็ นบอสนะเฟ้ ย! ตัดสายกรู ได้งายยย

แต่ช่างมันเถอะครับ มันคงโกรธไอ้วฒ
ุ ิ แต่มนั ก็น่าห่วงมันเหมือนกันครับ

เดี๋ยวนี้ชอบใช้อารมณ์ถึงจะห่างชั้นกับไอ้วฒ
ุ ิมากโขแต่มนั ก็มากไปสาหรับคุณสุ ขมุ อย่างมัน

ความรักทาให้คนเปลี่ยนไปท่าจะจริ ง

“................” ผมถอนหายใจ หนักใจกับเพื่อนแต่ละคน พอเสร็ จเรื่ องไอ้วฒ

ุ ิ(ไม่คิดว่าจะเรี ยบร้อย

แค่ทาให้ไอ้วฒ
ุ ิมนั รู ้ตวั ว่าจุมสาคัญกับมันแค่ไหน?)ผมก็จะช่วยเรื่ องไอ้แบงค์บา้ งครับเผือ่ มันจะสมหวัง

ุ ิที่โรงเรี ยนจุม พอไปถึงก็โทรหาว่ามันอยูไ่ หน

ผมขับรถไปหาไอ้วฒ

“ อาคาร2” มันบอกผม ผมก็ขบั ตามไปเห็นรถBM สี ดา(ท่าทางพ่อคงเอามาให้ใช้ก่อน)ก็ขบั ไปจอดไม่ไกลกัน

ไอ้วฒ
ุ ิมนั เดินลงบันไดมาพอดี

“ มันไปอยู่ไหนของมัน?” ไอ้วฒ
ุ ิมนั พูดเสี ยงหงุดหงิดปนร้อนใจ ผมเดินเข้าไปหามัน มันเหงื่อแตกซิกเลยครับ

หน้าก็ดูเหนื่อยมาก ผมที่เชตมาอย่างหล่อตอนนี้เริ่ มยุง่ ๆแล้ว เดินหาไม่หยุดเลยสิ มรึ ง(ฮา)

“ มรึ งหาดีแล้วหรื อวะ?”

“ ดีแล้ว ห้องน้ ากรู ก็หาแล้ว หลายรอบแล้วด้วย” แล้วทาไมต้องเป็ นห้องน้ าด้วย....? (ผมมารู ้ตอนหลังว่าเวลาจุมเสี ยใจ

ไม่มนั่ ใจ ถูกไอ้วฒ
ุ ิทาร้ายมา มักจะเข้าไปหลบในห้องน้ า..)

“ มาลองหาอีกรอบ เดี๋ยวกรู ช่วยหา กรู เอาอาคาร 1กับ2 มรึ งเอาอาคาร 3กับ 4 แล้วค่อยมาดูหาที่อีกอีกรอบ” ผมบอก

มันจะกลับคอนโดไม่ได้คอนนี้

“ ได้” พูดจบมันก็วงิ่ ไปอาคาร 3เลยครับ ท่าจะร้อนใจมาก

 “ .....................” ส่ วนผมทาทีข้ ึนไปอาคาร 2 แล้วเข้าห้องที่ใกล้ที่สุด

แล้วนัง่ ครับ^0^จะไปหาทาไมหาไปก็ไม่เจอ

ดูดูไปไอ้วฒ
ุ ิมนั คงจะเป็ นห่วงจุมมาก......ชักรู ้สึกผิด

ไม่ถึงชัว่ โมงไอ้วฒ
ุ ิมนั ก็กลับมา ผมวิ่งออกไปหามัน ทาเหมือนเหนื่อยมาก อย่างที่ไอ้วฒ
ุ ิกาลังเป็ น

“ วุฒิไม่เจอ!” ผมตอบทาหน้าวิตกและเห็นใจมันมัก่ มาก

“ มันคงจะไม่อยูใ่ นโรงเรี ยนจริ งๆ” ไอ้วฒ

ุ ิวา่ หอบแฮ่กๆ ก้มตัวลงหน้าซี ด

“ กรู ก็วา่ งั้น แล้วเราจะไปตามหาที่ไหน? ตอนนี้ก็เกือบทุ่มแล้วไม่รู้กินข้าวหรื อยัง?”

“ กินไม่กินก็ช่างหัวมัน แต่อย่าให้กรู เจอมัน มันได้นอนโรงบาลเป็ นเดือนแน่” ไอ้วฒ

ุ ิมนั พูด เมื่อกี้กรู เพิ่งจะสงสารมรึ ง

แต่ตอนนี้กรู ล่ะอยากให้จุมหนีมรึ งไปจริ งๆ ดูสิวา่ มรึ งจะทายังไง ขู่อยูไ่ ด้

ทั้งที่ก็เป็ นห่วงวิง่ โล่จะเป็ นจะตาย อย่างงี้กรู ตอ้ งเติมเชื้อ

“ วุฒิ กรู พดู จริ งๆ นะว่ากรู กลัวว่าน้องเขาจะหนีมรึ งไป” ผมบอกอย่างคนที่ห่วงใย(ซ่ะเมื่อไร)

“ มันไม่กล้าหรอก!”

“ งั้นตอนนี้ จุมอยูไ่ หน? มรึ งตอบกรู ดิ?”

“ กรูไม่ รู้!”

“ น้องเขาบอกอะไรมรึ งไหม ก็ไม่!”

“ มันไม่ทางกล้าหนี เพราะมันรู้ว่าถ้ ากรูเจอมัน มันจะเป็ นยังไง!” น่ะยังทาปากดี

“ แต่ตอนนี้นอ้ งเขาหนีมรึ งไปแล้วมรึ งยอมรับความจริ งเถอะ”

 “ ไอ้ชนะ!” ไอ้วฒ
ุ ิมนั จับคอเสื้ อผม ง้างกาปั้ นขึ้นจะต่อย แต่มนั ยกหมัดค้างไว้

“เอาเลยมรึงชกกรูเลย เพราะมรึงแบบนีไ้ งจุมถึงได้ หนีมรึงไป และถึงมรึงจะชกกรูน้องเขาก็ไม่ กลับมาหามรึงหรอก!”

ผมบอก มือที่คาเสื้ อผมและกาปั้นที่ยกค้างของไอ้วฒ

ุ ิสนั่ ครับ ตามันก็แดงขึ้น

“ มันไม่กล้าหรอก มันไม่กล้าหื อกับกรู มรึ งก็เห็น” คราวนี้แม้แต่เสี ยงมันก็สนั่ ครับ ทั้งสั่นทั้งเบา

“ ที่กรู เห็นมีแต่มรึ งตะคอกจุม ทาร้ายจุม ตบตี ………..ข่มขืนจุมเมื่อมรึ งต้องการ

แล้วมรึ งคิดว่าถ้าเป็ นมรึ งมรึ งจะทนได้ไหม แล้วมรึ งจะหนีไปไหม?” ผมพูด แล้วปั ดมือไอ้วมู ิที่คอเสื้ อออกง่ายๆ

เพราะมันผ่อนแรงออกไปเกือบหมดแล้ว

“ แต่มนั ชอบกรู รักกรู มันจะหนีกรู ไปได้ยงั ไง!”

“ มรึ งไม่เข้าข้างตัวเองไปหน่อยหรื อวุฒิ” ผมเติมเชื้อเข้าไปอีก

“ มันบอก กรู ไม่ได้เข้าข้างตัวเอง”

“ ไหนมรึ งบอกว่ามรึ งไม่เชื่อใจจุม เพราะจุมโกหกมรึ ง ชอบตอแหล่แล้วที่จุมบอกว่ารักมรึ ง จะเชื่อได้แค่ไหน?”

“ มันไม่ โกหกกรู!” ไอ้วฒ

ุ ิมนั เถียงผม อ้าวแล้วไหนมรึ งบอกว่าไม่เชื่อที่จุมพูด มรึ งเอาไงแน่ มรึ งสับสนในตัวเองใช่ป่ะ?

“ ถ้ามรึ งคิดอย่างงั้น แล้วทาไมถึงไม่เคยเชื่อใจจุม”

“ กรู ไม่รู้ กรู ไม่รู้”

“ แล้วมรึงจะรู้เมื่อไร มรึงต้ องให้ น้องเขาตายคาตีนมรึงเลยใช่ ไหม? มรึงถึงจะเชื่อใจ”

“ .....................” เงียบแบบนี้สานึกผิดล่ะสิ ^v^

“ แต่ตอนนี้ ถึงมรึ งจะรู ้ตวั ว่าทาผิดกับจุม น้องเขาก็หนีมรึ งไปแล้ว”

 “ กรู จะตามหามัน ยังไงก็ตอ้ งเจอ”

“ เมื่อไรที่มรึ งจะเจอ ตอนนั้นจุมเขาอาจจะไม่ได้ชอบไม่ได้รักมรึ งแล้ว..”

“ มันไม่มีสิทธิ์เลือก”

“ มรึ งจะตามจุมมาทรมานอีกทาไม ในเมื่อมรึ งก็ไม่ได้ชอบบน้องเขา” ดูดิไอ้ปากแข็งมันจะตอบว่ายังไง

“ กรูเป็ นผัวมัน มันเป็ นเมียกรู กรูจะตามมันกลับมา”

“ อ้าว ไหนว่ามรึ งเลื่อนขั้นให้จุมเป็ นนายบาเรอแล้ว” มันหันตาแดงๆมามองผมควับ

แอร้ยยยมรึ งจะฆ่ากรู หรื อวะกรู เพื่อนพระเอกน่ะเฟ้ ย!

“ มันเป็ นเมียกรู!” อย่าตะคอกกรู ไอ้วฒ

ุ ิหูกรู จะแตก พูดเบาๆก็ได้กรู เข้าใจไม่ได้โง่

“ แต่เมียคือต้องรัก แล้วมรึ งรักจุมเหรอวะ” คราวนี้ไอ้วฒ

ุ ิมนั มองผมจะกินเลือดกินเนื้อผมครับT^T ขนลุกอ่ะ

....ก็ได้กรู ไม่ถามมรึ งจะรักจะชอบจุมกรู ยงั ไงกรู ไม่อยากรู ้(จริ้ งจริ ง)

“ กรู ชอบมันมาก” ไอ้วฒ

ุ ิมนั ตอบ

“ ..............O.O…….” ใบ้กินกระผมไอ้ชนะครับ มันตอบได้หน้าเครี ยดอย่างหน้าด้านๆ

ในที่สุดก็ยอมรับมาสักที แต่วา่ มันจะใช่แค่ชอบเหรอ? ^O^

“ ...................ชนะมรึ งมองหน้ากรู ไม!” ที่กรู มองเพราะกรู ไม่คิดว่ามรึ งจะบอกว่าชอบจุมง่ายๆแบบนี้

“ ..............ตอนนี้ไม่ทนั แล้ว จุมไม่ดย้ นิ หรอก ไม่รู้วา่ หนีไปอยูไ่ หน?” ผมแกล้งยัว่ มันอีก(กรู จะตายไม่วะ)

“ กรู บอกมรึ งแล้ว มันหนีกรู ไม่พน้ ง่ายๆและไม่มีทางหนีพน้ ต่อให้มนั หนีไปสุ ดฟ้ า กรู ก็จะลากตัวมันกลับมา”
 วาจามันซาดิสมิเปลี่ยนแปลงครับ T^T จุม พี่สงสารเรามากเลย ที่มาต้องตาต้องใจไอ้วฒ
ุ ิซาดิส

กริ้ งๆ

มือถือไอ้วฒ
ุ ิดงั ครับ

“ มีไร?” มันพูดแล้วหยุดฟังครับ ก่อนที่มนั จะเยียดยิม้ ตามีประกาบยิบยับ น่ากลัวมากๆ

“ ได้เรื่ องแล้ววะ” ไอ้วฒ

ุ ิมนั หันมาหา ผมรู ้สึกร้อนๆหนาวๆอย่าบอกนะว่า ....|^T

“ คนของพ่อกรู ที่เฝ้ าคอนโดบอกว่า มันกลับมาแล้ว”

TT0TT นะนัน่ ไงกรู วา่ แล้ว.....ลาก่อนโลกหน้าและโลกหน้า ชนะต้องตายเป็ นแน่แท้แล้ว

“ นี่มรึ งให้คนเฝ้ าคอนโดเลยหรื อวะ” ผมถาม ตกใจจนปอดหล่นไปกองอยูต่ าตุ่ม

“ ใช่!”

“...............” TT_TT’

“ รวมทั้งบ้านมันด้วย บ้านเพื่อนมันที่โรงเรี ยนเก่า และเพือ่ นที่โรงเรี ยนใหม่เฉพาะบางคนที่สืบได้

เพราะกรู รู้วา่ มันหนีกรู คนเดียวไม่ได้หรอก มันต้องมีคนช่วย” แผนผมเหมือนเด็กอมมือไปเลยครับหากเทียบกับไอ้วฒ

ุ ิแล้ว

ุ ิ กรู คบกับมรึ งมานานเพิ่งประจักษ์วา่ อย่าได้ต่อกรกับมรึ ง ฮือ|^|

มรึ งโคตะระน่ากลัวเลยไอ้วฒ

“ ...............” ใบ้แดก T^T

“ และถ้ามันจะหนีกรู ไปจริ งๆมันต้องกลับมาคอนโดตอนกรู ไม่อยูแ่ น่แล้วมันก็จริ ง เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกรู ฮ่ะๆ”

ุ ิมนั หัวเราะ แต่ผมซี ดครับ ตายแน่กรู ตายแน่ไอ้แบงค์ ตายแน่ๆจุม >>>ปี๋ ขอโทษ TT-TT ปี๋ ไม่ได้ตงั่ ใจ
ไอ้วฒ

“ ละแล้ว ถ้าถ้า มรึ งเจอจุม มรึ งจะทาไง?” ผมถามปากเริ่ มติดอ่าง (เหงื่อแตกแล้วกรู )

 “ ตบมัน!” ไอ้วฒ
ุ ิหนั มาผม แล้วยิม้ ..อย่าหันมาทางกรู กรู ไม่ใช่จุม!

“ แล้วค่อยถามว่ามันคิดจะหนีกรู ไปจริ งๆใช่ไหม?” ไอ้วฒ

ุ ิมนั บอกผม

แล้วเดินไปเปิ ดประตูรถก่อนที่จะขับออกไปแบบไม่เห็นฝุ่ น

จุมตายแน่ๆ

ผมรี บกดโทรศัพท์หาไอ้แบงค์วา่ ภัยมาเยือนแล้ว แต่โทรไม่ติด เพราะมันปิ ดเครื่ อง ซึ่งผมบอกให้มนั ปิ ดเองแหละ

เพราะไม่ง้ นั มันจะยืมโทร-สับจุมมาปิ ดเครื่ องได้ไง

พระเจ้า! ผมจะติดต่อใครได้! TT<>TT

ผมจาต้องขับรถตามไอ้วฒ
ุ ิไป ขอไปห้ามทัพก่อนล่ะ

“ ................”

แบงค์ จุม อย่าเพิ่งตายนะ เพื่อนพระเอกแต่เล่นบทนาไปช่วยแล้ว(หวังว่าคงทัน)

ผมจอดรถหน้าคอนโดแล้ววิ่งเข้าไปขึ้นลิฟท์ให้ถึงชั้น 8 เร็ วที่สุดเท่าที่จะเร็ วได้ ผมอยากหายตัวได้จริ งๆ

เพราะลิฟท์มนั เร็วไม่ทนั ใจป๋ า

ลิฟท์ถึงชั้น 8 ก็พงุ่ ตัวออกมา แล้ววิง่ ไปเข้าประตูที่ไม่ได้ลอ็ กเข้าไป

“ ...........O[]{}+!” ภาพที่เห็นคือไอ้แบงค์ยนื ขวางไอ้วฒ

ุ ิไว้

ข้างหลังไอ้แบงค์มีจุมยืนทาหน้าตกใจจนซี ดเผือกอยูค่ รับ

 “ วุฒิ?” ไอ้วฒ
ุ ิมนั หันแค่หน้ามาหาผม สี หน้าผิดหวังมาก คงจะรู ้ความจริ งหมดแล้วล่ะสิ เขินจัง ^{}^

>>>>>>>TT||||||TT กรู ขอโทษ

“ วุฒิกรู ขอโทษ”

“ ไม่ ต้องขอโทษ!” ขอโทษแต่โดนตะคอกกลับครับ

“ กรู ไว้ใจพวกมรึ ง เชื่อใจพวกมรึ งแต่สิ่งที่ตอบแทนกรู คือพาเมียกรูหนี!”

ไม่ได้พาหนี แตค่พาไปซ่อนไว้ชวั่ คราว น่าสนุกออกมรึ งว่าไหม >>>>> T^T กรู ขอโทษ…

“ วุฒิอย่าไปโทษไอ้ชนะ แผนนี้กรู คิดเองแหละ เพราะกรู ทนไม่ได้กบั สิ่ งที่มรึ งทากับจุม”

“ .............” มรึ งช่างเป็ นลูกผูช้ ายตัวจริ งแต่กรู ไม่ชอบใครมาปกป้ องมันไม่แมน บอสอย่างกรู ตอ้ งรับผิดชอบเอง

“ แบงค์ มรึ งอย่าออกรับแทนกรู กรู เป็ นคนต้นเรื่ องแหละ” ผมบอก

“ จะมรึงหรือไอ้แบงค์ มันก็คือมรึง 2 คนหักหลังกรู!!”

“ ไม่ ได้ หักหลัง พวกกรูแค่ อยากช่ วยมรึงให้ มรึงยอมรับตัวเองว่ ามรึงชอบจุม

และให้ มรึงรู้ว่าจุมสาคัญกับมรึงแค่ไหนมรึงจะได้ ใส่ ใจจุม เลิกใช้ กาลังกับจุมสั กที!” ผมบอกไอ้วฒ

ุ ิเสี ยงดัง กรู ไม่ทนแล้วเฟ้ ย!

ไอ้ไร้เหตุผล(ต่อไปมันจะกาเริ บเป็ นไร้สมรรถภาพทางเพศ สาธุ)

ผัวกะ!

ุ ิต่อยผมเต็มแรง ผมล้มครับ ไอ้แบงค์มนั ก็เหมือนจะขยับตัวมาช่วยผม แต่มนั ก็ยนื อยูท่ ี่เดิม

ไอ้วฒ

ุ ิถึงตัวจุมแน่T^T
เพราะถ้าไอ้แบงค์มนั มาช่วยผมล่ะก็ ไอ้วฒ

“ เซี่ยวุฒิ! กรูเจ็บนะเว้ ย! ชกมาได้” ผมบอกยืนขึ้น เอามือจับมุมปากที่เลือดซิ บ แต่ไอ้วฒ

ุ ิมนั หันไปหาไอ้แบงค์ จุมโน่น
 แหม่ง! ชกกรู แล้วไม่สนใจ

“ ไปหลบ ข้างหลังไอ้แบงค์ทาไม หรือว่ ากลัว กรู!” ไอ้วฒ

ุ ิถามจุมที่ตวั สั่นปานเจ้าเข้า

“ วุฒิจุมไม่รู้ เรื่ อง” ไอ้แบงค์บอก

“ ใช่มนั ไม่รู้เรื่ อง แต่ตอนนี้มนั รู ้เรื่ องแล้ว เพราะงั้นมันต้องมาหากรู! ”

“ ........................” ไอ้แบงค์หนั หน้ากลับไปมองจุมที่ตวั สัน่ อยูข่ า้ งหลัง แล้วหันกลับมา

“ วุฒิ ขอร้องอย่าทาอะไร น้องเขาไม่รู้ กรู กบั ไอ้ชนะทากันเอง”

“ แต่ กรูอยากตบมัน ที่มันเชื่อคนง่ าย มันทาไมไม่ถามกรูก่อน มันทาไมไม่ โทรหากรู

ถ้ ากรูจะไปอังกฤษจริงก็ต้องบอกมันอยู่แล้ว” โห้ ตบเพราะเรื่ องแค่น้ ี เลวได้อีกเพื่อนกรู

“ แต่ครั้งที่แล้วมรึ ...” (ไอ้แบงค์รนหาที่)

“ ครั้งนีก้ ส็ ่ วนครั้งนี!้ ” หมีดาตะเบ็งเสี ยง บอกว่ามันเหลืออดแล้ว ไอ้ EQติดลบ

“ งั้นตบกรูแทน” O.o+! ไอ้แบงค์อาสาอยากโดนตบครับ

“ ......................” ไอ้วฒ
ุ ิจอ้ งกลับไม่คิดว่าไอ้แบงค์จะพูดแบบนี้ ผมยังอึ้งเลย

“ พี่แบงค์ครับ ไม่ตอ้ งหรอกครับ ผมผิดเอง..” จุมที่ยนื อยูข่ า้ งหลังไอ้แบงค์บอก คนดีไปไหนเนี่ย ผมล่ะอ่อนใจ - -‘

“ ไม่เป็ นไรจุม แค่โดนตบเอง สบาย” ไอ้แบงค์พดู ทาแมน

“ ได้..ถ้ามรึ งอยากรับแทน แต่กรู จะไม่ตบมรึ งแต่จะชกมรึ ง...”

“ เอาเลย” ไอ้แบงค์หลับตาลงครับ(อย่างเท่)

“ วุฒิ มรึ งอย่าบ้าได้ป่ะ” ผมว่า

 “ พี่วฒ
ุ ิ .... อย่ า ..!” จุมจะเดินไปหาไอ้วฒ
ุ ิแต่ไอ้แบงค์เอามือกั้นไว้

“.........มันขอเอง กรู ไม่ได้ฝืนใจ”

ผัวกะ!

ไอ้แบงค์โดนต่อย ล้มไม่ต่างจากผม แต่คงจะแรงกว่าเพราะไอ้แบงค์มนั ตัวใหญ่กว่าผมยังล้มไม่เป็ นท่า

จุมตามลงไปประครองมันขึ้นมาทันที แต่ได้ทีไอ้วฒ
ุ ิมนั ล่ะ มันเลยไปดึงแขนจุมออกมา(เรี ยกว่ากระชากจะเหมาะกว่า)

“ มานี่เลยมรึ งตัวการ!..” 0.0 แต่จุมสบัดมือออกครับ เหลือเชื่อหน่อยๆ...

“ นี่มรึงกล้าสบัดมือกรู!” ดีมากจุม กล้ามากกว่านี้จุมพี่เอาใจช่วย 5+

“ ผมเกลียดพี่ ผมเกลียดพี่ ฮื อๆ พี่ไม่ มีเหตุผล” จุมพูดไป ร้องไห้ไป แต่กถ็ ูกไอ้วฒ

ุ ิดึงตัวขึ้นมาอยูด่ ี น่าสงสารอ่ะT^T

“ นี่มรึ ง!?” ไอ้วฒ

ุ ิหน้าซี ดไม่มีเสี ยเลือด พูดไม่ออก ผมแอบสะใจอย่างแรงครับ

ดูดิวา่ มรึ งจะพูดว่าอะไร โดนพูดคาว่าเกลียดแล้ว สระจายยยยยยยย^V^

เจ็บปากครับ ต่อยกรู มาได้สมน้ าหน้า

บุพเพวายร้าย

34/1

ตั้งแต่ ตี 3 ผมรู ้สึกตัวตื่นผมก็นอนไม่หลับมาจนถึงตอนนี้ 6 โมงเช้า ....ผมหันหน้าไปมองอีกคนที่ยงั หลับอยู่

แล้วเบือนหน้ากลับมาทันที มันเหมือนจะร้องไห้ออกมาเสี ยให้ได้ เมื่อคืนผมกับพี่วฒ
ุ ิมีอะไรกัน ผมไม่ขดั ขืน
เพราะมันไม่มีประโยชน์
“ ..........................” ผมอยากรู ้วา่ มันจะเป็ นแบบนี้อีกไปจนถึงเมื่อไร ในอดีตผมฝัน
ฝันว่าถ้าได้อยูข่ า้ งๆพี่วฒ
ุ ิแล้วผมคงจะเป็ นคนที่มีความสุ ขที่สุดในโลก แต่ตอนนี้ ผมไม่ได้มีความรู ้สึกแบบนั้นเลย
‘ที่ระบาย’ นัน่ คือคาที่พี่วฒ
ุ ิบอกกับพี่แบงค์ พี่ชนะเมื่อวาน นัน่ หรื อคือตัวผม
ผมไม่อยากจาคาคานี้เลยแต่มนั ดังสะท้อนในหูผมอยูเ่ รื่ อยๆ
ผมขยับร่ างกายจะลุกไปอาบน้ าจะได้แต่งตัวไปโรงเรี ยน ไม่พยายามรู ้สึกใดๆเกี่ยวกับร่ างกายนี้
“ กี่โมง?” พี่วฒ
ุ ิเอามือคว้าเอวผมแล้วถาม
“ 6 โมง 10 นาที ครับ” ผมตอบนัง่ บนเตียงยังไม่ได้ขยับไปไหน
“ ยังไม่ตอ้ งไป” พี่วฒ
ุ ิบอก มือที่อยูเ่ อวผมไม่ยอมปล่อย
“ ........................” ผมนัง่ นิ่งตรงนั้น หันหน้าและสายตามองประตูหอ้ งน้ าที่ปิดอยู่ อีกด้านหนึ่งของประตู
ผมอยากจะไป
“ ................................”
“...................................”
“ อยากไปก็ไป” พี่วฒ
ุ ิบอกเอามืออก หันหลังให้ ผมลุกขึ้นช้าๆ เดินเข้าห้องแล้วปิ ดประตู ผมหายใจได้ดีกว่าเดิม
ไม่อึดอัดเหมือนเมื่อกี้
ในห้องนี้มีผมแค่คนเดียว เหมือนเป็ นที่ของผม แต่แล้วผมกลับมองเห็นภาพตรงหน้าคือผมที่กาลังดิน้ ทุรนทุราย
กาลังร้องขอความเห็นใจ ความสงสาร แต่อีกคนไม่แม้แต่สนใจมัน ทุกเสี้ ยวนาที ทุกนาทีเวลาผ่านไปอย่างเชื้องช้า
ผมถูกทรมานอยูต่ รงนี้ ถูกจับจนร้าว ถูกตบ ถูกชกครั้งแล้วครั้งเล่า
ถูกข่มขืนจนสลบไปหลายครั้งแต่กร็ ู ้สึกตัวขึ้นมาพบกับฝันร้ายที่เกิดขึ้นจริ ง ซ้ าอีก.....
ผมหัวเราะกับภาพที่เห็นมือปิ ดริ มฝี ปากกลั้นเสี ยง น้ าตาร่ วงพราวเต็มหน้า ไม่มีแม้แต่แรงยืน ขาทรุ ดนัง่ ลงกับพื้นเย็นๆ
ร่ างกายสัน่ เทาหนาวยะเยือก ผมไม่อยากเจอมันอีกแล้ว ให้ผมตายยังดีกว่าที่จะเจออีก
“ ฮือๆ”
ผมอยากกลับบ้าน ผมมอยากไปจากที่นี่ แต่ผมไม่กล้า ...แค่คิดผมก็รู้กลัวว่าความคิดนี้พี่วฒ
ุ ิจะรู ้ ผมต้องแอบคิด แอบรู ้สึก
สักวันเมื่อผมเอาชนะความกลัวนี้แล้วหนีไปให้ไกล ไปในที่ไม่มีใครรู ้จกั ผม ไปในที่ที่พี่วฒ
ุ ิตามหาผมไม่เจอ .....
ผมนัง่ ปล่อยร่ างกายตามแรงโน้มถ่วง หลังพิงผนังกระเบื้อง เอาชายเสื้ อสี เขียวขึ้นมาดู ใช้นิ้วสัมผัสมันเบาๆ มันทาให้รู้ดีได้
เหมือนรู ้สึกถึงความอ่อนโยนจากที่ไหนสักที่หนึ่ง ทาให้จิตที่สั่นไหวสงบลง
“..............แม่ ครั บ ...ช่ วยผมด้ วย.....แม่ ครั บช่ วยจุมด้ วย” ผมพูดหวังให้แม่ได้ยนิ
“ .....................ผมไม่ อยากอยู่ที่..แล้ ว...ได้ ไหม.....ครั บ ฮื อๆ” แม่ไม่มีทางได้ยนิ เสี ยงผม
ผมกอดเข่าให้ความอุน่ แก่ตวั เอง ผมหนาวเหลือเกิน...หนาวมากเลยรู ้ไหม?
“ ...........................”
ผมสะอื้นไม่มีใครได้ยนิ นอกจากตัวผมเอง..................
.
.
ตุบๆ
เสี ยงทาให้ผมสะดุง้ ตื่น แล้วหันซ้ายหันขวาอย่างหวาดระแวง
อะไร?! เสี ยงอะไร? ใคร!? ผมลุกรี บลุกขึ้น
ตุบๆ
 เสี ยงคนทุบประตูจากด้านนอก
“ จะอาบไปถึงเมื่อไร 7โมงกว่าแล้ว จะกินไหมข้าว!” พี่วฒ
ุ ิตะโกนจากอีกด้านหนึ่ง เมื่อกี้ผมนัง่ หลับเกือบชัว่ โมง
“ ครับพี่กาลังจะเสร็ จแล้ว” ผมบอกทั้งที่ยงั ไม่ได้ทาอะไร
เสี ยงจากด้านนอกเงียบไป ผมรี บไปแปรงฟัน...................

..
ผมใช้เวลาอาบน้ าแปรงวันน้อยที่สุดเท่าที่จะทาได้ แล้วแต่งตัวคว้าเอากระเป๋ า แล้วออกมา
ุ ินงั่ รออยูบ่ นโต๊ะกินข้าว ผมเดินไปนัง่ ที่ประจา มองกับข้าวบนโต๊ะที่มากเกินไปสาหรับ 2 คน
พี่วฒ
และหรู หรากว่าที่จะเป็ นอาหารเช้าธรรมดา มันถูกจัดอย่างสวยงามในจาน อาหารวันนี้คงไม่ได้มาจากบ้านพี่วฒ
ุ ิ
น่าจะเป็ นจากโรงแรม 1 ใน 2 ที่ของพ่อพี่วฒ
ุ ิมากกว่า
แต่ผมไม่รู้สึกหิ ว หรื อยากกิน
“ รี บกิน 7 โมงครึ่ งแล้ว” พี่วฒ
ุ ิบอก
“ครับ” ผมก้มหน้ากินข้าวทั้งที่กลืนแทบไม่ลง อยากจะอาเจียนมากกว่า แต่กท็ นกินจนเกือบหมดจาน แต่ไม่หมดไม่ไหวจริ งๆ
“ ทาไมไม่กินให้หมดเหลืออีกนิดเดียว”
“ ผมอิ่มแล้วครับ” ผมบอก มองข้าวในจานพี่วฒ
ุ ิที่ไม่ได้แตะแม้แต่ชอ้ น
“ อิ่มก็ตอ้ งกินให้หมด กะอีแค่ขา้ วคา2คา” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมกินต่อ แต่กินเฉพาะข้าวในจานไม่ตกั อย่างอื่น แค่น้ ีก็จะอ้วก
จะอ้วก...
“ นี่มรึ งทาประชดกรู !”
“ ไม่ใช่นะครับ” ผมบอก ไม่ใช่จริ งๆครับคาว่าประชดไม่ได้อยูใ่ นหัวผมเลย
ผมแค่อยากจะกินข้าวให้ผมหมดในจานตามที่สงั่ เท่านั้นเอง
“ ................” พี่วฒ
ุ ิจอ้ งมองผม ผมสั่น
พี่ครับ....
“ อิ่มแล้วก็ไป” พี่วฒ
ุ ิบอกลุกขึ้นก่อน โดยมีผมเดินตามหลัง

ุ ิไม่ได้คุยกัน จนกระทัง่ ถึงโรงเรี ยนก็ไม่ได้คุยกัน มีแค่ผมที่พดู ว่า ‘ขอบคุณครับ’ แล้วเปิ ดประตูออกมา

ในรถผมกับพี่วฒ
“ ..........................”
.........บางส่วนในร่ างผมกลวง...........
..
..
ตอนเที่ยงหลังกินข้าวเสร็ จผมก็อาเจียนสิ่ งที่กินเข้ามาไปออกมาจนหมด
“ ท้องหรื อเปล่าวะ?” ซี ซี่พดู ยืนข้างผมที่เพิง่ จะยกคอขึ้นมามาจากอ่างล้างหน้าในห้องน้ าได้
“ ประสาทแล้วซี่ซี่ กรู วา่ ความเป็ นไปได้เป็ นมรึ งมากกว่า” จักรพูด แล้วซีซี่ก็เข้าไปกระแซะ
“ ท้องกับมรึ งใช่ป่ะ?” ซี ซี่ถามแล้วยิม้ หวาน
“ อยากรู ้ไหมล่ะ” จักรถาม
“ .............” ซี่ ซี่พยักหน้าตอบว่าอยากรู ้เต็มที่
“ งั้นมานี่” จักรพูดพร้อมจูงซีซี่เข้าไปในห้องน้ า
ปัง! จักรขังซี ซี่ไว้ในห้องน้ า
“ ............................” ผมตกใจมากกับเสี ยงประแทกปิ ดประตู ตกใจจนขาสั่น
ไม่ได้ยนิ เสี ยงซีซี่ที่ตะโกนจากห้องน้ าด้วยซ้ า
“ เป็ นไร?”ยูที่ยนิ เงียบอยูน่ านถาม
“ ปะเปล่า” ผมตอบ เหมือนจะอ้วกอีก
“ เอ้ย! จุม?” ยูเข้ามาประครองผมที่กาลังจะล้มทั้งที่ตวั เล็กกว่า จักรเปิ ดประตูให้ซีซี่แล้วเข้ามาช่วยยูอีกแรง
ทั้งยูและจักรที่มาจับแตะตัว ทาให้ผมกลัว แต่กไ็ ม่กล้าผลักออกไป มันทาให้ผมไม่มีแรงมากขึ้นไปอีก
“ ไปห้องพยาบาลเถอะ” จักรบอก ผมพยักหน้าเพราะทั้งปวดทั้งเวียนหัว ตอนบ่ายคงเรี ยนไม่รู้เรื่ อง
เพราะงั้นตอนบ่ายผมจะขอนอนห้องพยาบาล
.
.
. .
.
ตอนเย็นผมทาความสะอาดเก็บใบไม้หน้าที่หน้าโรงเรี ยน แล้วเดินออกมาพร้อมพวกจักร เกือบๆ 4 โมง
เห็นรถพี่แบงค์จอดอยู่ แล้วพี่แบงค์ก็เดินมาหาผม
“ พี่แบงค์ มีอะไรหรื อเปล่าครับ?” ผมถาม ซี ซี่เข้าไปคล้องแขนพีแ่ บงค์ และแอ็คท่านางแบบกับแขนพี่แบงค์ไปเรื่ อยๆ
มีเสี ยงเพือ่ นหัวเราะกันยกใหญ่
“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั ต้องไปศึกษางานกับพ่อมันที่องั กฤษอาทิตย์หนึ่งเลยให้พมี่ ารับแทน”
“ ........?.......” พี่แบงค์บอก ผมไม่สงสัยอะไรเพราะครั้งที่แล้วที่พี่วฒ
ุ ิไปฮ่องกง
ุ ิก็อยูด่ ว้ ยกัน ....ความรู ้สึกน้อยใจมันก็พดุ ขึ้น
พี่แบงค์ก็มารับผมแทนแต่น่าจะบอกผมบ้าง อย่างน้อยผมกับพี่วฒ
ุ ิไปอังกฤษ 1 อาทิตย์ โดยไม่บอกผม...หมายความว่าผมจะไม่ได้เจอพี่วฒ
พี่วฒ ุ ิ 1 อาทิตย์เต็มๆ....ไม่ตอ้ งคอยหวาดกลัว 1
อาทิตย์ ไม่ตอ้ งคอยว่ามือนั้นจะเข้ามาทาร้ายผมใน 1 อาทิตย์น้ ี...ผมดีใจ.....นะ....ครับ
“ ยิม้ อะไร?” พี่แบงค์ถาม ผมเงยหน้าไม่รู้ตวั ว่าตัวเองกาลังยิม้ นี่ผมแสดงออกถึงขนาดนั้นเลยเหรอ
“ ปะเปล่าครับ”
“.......... เออจุม พี่ยมื โทรศัพทืหน้อยได้ไหม พอดีของพีแ่ บตหมด มีเรื่ องต้องโทรตอนนี้ดว้ ย” พี่แบงค์วา่
ผมเลยเอามือถือผมให้ยมื ถึงแม้ซีซี่บอกว่าจะให้ยมื เหมือนกันแต่พี่แบงค์บอกว่าเกรงใจใช้ของผมดีกว่า
พี่แบงค์เดินไปคุยธุระจากจากพวกผมไป 4 ห้าก้าว ไม่ถึง 5 นาทีก็กลับมา
“คุยเสร็ จแล้วหรื อครับ?” ผมถาม
“ ก็ยงั ไม่เสร็ จดีเท่าไร แต่ก็พอรู ้เรื่ องกัน” พี่แบงค์บอก ผมสงสัยแล้วทาไมไม่โทรต่อ
“ อ้าว ทาไมล่ะครับ?”
“ นี่ไง โทร-สับจุมแบตหมด” พี่แบงค์บอกยืน่ โทรศัพท์คืนให้ผม
มือถือผมแบตหมดแต่ดูเมื่อตอนเที่ยงเหลือตั้ง 2 ขีด ? แต่ใครจะไปกะเกณฑ์มนั ได้ หมดก็หมด
“ กลับกันเลยนะ เพราะจุมต้องไปอยูค่ อนโดไอ้ชนะ” พี่แบงค์บอก
“ ทาไมครับ?”
“ เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟังในรถ” พี่แบงค์บอกลูบหัวซี ซี่แล้วแกะมือออกก่อนที่จะเดินพาผมไปที่รถ

“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั ลืมกุญแจไว้ในห้อง มันเลยไม่ได้ให้กญ
ุ แจพี่มา มันบอกว่าให้จุมไปพักที่คอนโดไอ้ชนะก่อน
แล้วจะถ้าจะใช้อะไรไม่มีก็ให้ซ้ือได้เลย” พี่แบงค์บอกผมขณะขับรถ
“ แต่วา่ ผมมีกญ
ุ แจครับ” ผมบอกพี่แบงค์ ท่าทางพี่วฒ
ุ ิคงลืมไปว่า ได้ให้กญ
ุ กับผมไว้ชุดหนึ่งตอนที่มาวันแรก
“ อ้าวเหรอ?!” พี่แบงค์สีหน้าตกใจ
“ครับ พี่วฒ
ุ ิให้ไว้ต้ งั แต่มาอยู”่
“ สงสัย คงลืม ฮ่ะๆ” พี่แบงค์พดู ไปหัวเราะไป และยังหัวเราะสี ยงดังผิดปกติอีกด้วย
“ เพราะงั้นผมขออยูท่ ี่คอนโดเหมือนเดิมได้ไหมครับ ผมไม่อยากรบกวนพี่ชนะ” ผมบอกรู ้สึกเกรงใจมากๆ
และคิดว่าคงไม่เป็ นไรที่ผมจะอยูค่ อนโดพี่วฒ
ุ ิเหมือนเดิม
“ ไม่ ได้ !” พี่แบงค์พดู เสี ยงดัง ผมตกใจครับ
“ ทาไมครับ?” ผมถามเสี ยงเบา รู ้สึกไม่มนั่ ใจกับคาถามของตัวเอง
“................เพราะว่าไอ้วฒ
ุ ิมนั บอกให้จุมไปอยูก่ บั ไอ้ชนะก็ตอ้ งเป็ นไปตามนั้น พี่หวังว่าจุมคงเข้าใจ” พี่แบงค์บอก
ผมเข้าใจดีเลยล่ะครับว่าพี่วฒ
ุ ิพดู คาไหนก็ตอ้ งเป็ นไปตามนั้น
“ งั้นผมขอกลับไปเอาของใช้ส่วนตัวก่อนได้ไหมครับ?”
“ เอาอะไรล่ะ? เดี๋ยวพี่ซ้ือให้”
“ ไม่ตอ้ งหรอกครับ ไม่ซ้ือเปลื้องเงินครับ และผมยังมีหนังสื อเรี ยนที่ตอ้ งไปเอาอีก”
ผมบอกมองไม่เห็นความจาเป็ นที่จะต้องซื้อใหม่
“ ได้..............แต่วา่ หิ วข้าวหรื อยังพี่พาไปกินข้าว” ตั้งแต่ที่อว้ กไปเมื่อตอนเที่ยง ผมก็ยงั ไม่ได้กินอีก
ถ้าจะกินสักหน่อยก็คงดีถึงแม้ไม่จะหิ วก็ตาม หากแต่ร่างกายมันจาเป็ นต้องใช้ ตอนนี้ก็เหมือนจะไม่มีแรงแล้ว
“ครับ”
“ ดีเลยเดี๋ยวพี่พาไปร้านอร่ อยๆ”
“ครับ”
พี่แบงค์พาผมไปร้านอาหารแบบครอบครัว มีแผ่นป้ ายสี เหลืองบอกชื่อ ร้านอิ่ม ตอนนี้ยงั ไม่5 โมงจึงยังไม่คอ่ ยมีคน
ในร้านมีโต๊ะที่มีคนนัง่ แค่ 4โต๊ะ จาก เกือบ 30 โต๊ะ
พี่แบงค์สงั่ กับข้าวมา 3 อย่างแล้วขอตัวไปเข้าห้องน้ า ผมจึงนัง่ รออาหารอยูค่ นเดียว
แล้วก็มีผหู ้ ญิงสวยๆผมยาวใส่ยนิ ต์สีเข้มกับเสื้ อกล้ามสี ขาวเดินมาหาผมที่โต๊ะ?
“ ครับ?” ผมถาม แน่ใจว่าผมไม่เคยรู ้จกั
“ ตกลงเราจะไม่ยอมปล่อยแบงค์จริ งๆใช่ไหม?” เขาจ้องผมสี หน้าไม่พอใจโจ้งแจ้ง ผมพอจาเสี ยงได้ ‘พี่เจน’
“ พี่ เจน?”
“ ใช่ พี่เอง จุมพี่พดู จริ งๆนะ พี่รักแบงค์และพี่จะไม่ยอมเสี ยแบงค์ให้กบั ผูช้ ายอย่างน้องที่ไม่รู้จกั คาว่าพอ ทั้งที่มีวฒ
ุ ิอยูแ่ ล้ว
มายุง่ กับแบงค์ทาไม!” พี่เจนพูดแล้วนัง่ เก้าอี้ตรงข้ามผม เก้าอี้ตวั เดียวกันที่พแี่ บงค์นงั่ เมื่อกี้
“ พี่ครับ ผมกับพี่แบงค์ไม่ได้เป็ นอย่างที่พี่คิด” ผมบอกคาที่เคยบอกพี่เขาไปแล้ว
“ ทาไมถึงไม่ยอมรับ พี่เห็นพี่รู้หมดแล้ว มันทาให้พี่หงุดหงิด ยอมรับมาเถอะว่าตัวเองเป็ นคนยังไง อย่ามาทาเป็ นคนดีเลย
มันไม่เข้าท่า!” ผมนึกว่าพี่แบงค์พดู กับพี่เจนรู ้เรื่ องไปแล้วเสี ยอีก
“ผมพูดความจริ ง”
“ พี่อยากให้เลือกใครระหว่างวุฒิกบั แบงค์ ถ้าจะเลือกวุฒิกอ็ ย่ามายุง่ กับแบงค์ พี่ไม่อยากให้เขาเสี ยใจกับคนที่ไม่มีค่าพอ
...............และถ้าจะเลือกพี่วา่ น้องควรจะเลือกวุฒิ.....”
“ .....................”
“พี่จะให้โอกาสเรา เลือก!”
“ พี่เจน ตอนนี้พี่แบงค์กาลังเข้าห้องน้ า รอให้พี่แบงค์กลับมาแล้วพี่เจนจะเข้าใจ” ผมบอก อยากให้พี่แบงค์มาเร็ วๆ
จะได้อธิบายให้พี่เจนฟังว่าผมกับพีแ่ บงค์ไม่ได้เป็ นอย่างที่พี่เจนเข้าใจ
“ ............จะบ้าหรื อไง จะให้แบงค์รู้ได้ไงว่าพี่มาระรานคนใหม่ แบงค์ตอ้ งโกรธพี่แน่ๆ”
“ พี่ครับ พีแ่ บงค์ไม่โกรธหรอก..” ผมบอกอยากจะรั้งพี่เจนที่ลุกขึ้นไว้ ให้รอฟังความจริ งจากปากพีแ่ บงค์
“ แบงค์โกรธมาก.............”
“ .............................”
“รู ้ไหมว่าครั้งที่แล้วที่ใครบางคนโทรไปฟ้ องแบงค์วา่ พี่โทรไปหา แบงค์เขาโกรธพี่มาก”
“ ........................” หมายถึงผมอย่างงั้นเหรอ?
“ ...........ถ้าน้องไม่เลือก อย่าหาว่าพี่ใจร้าย”
“ พี่ครับ ผมไม่รู้วา่ จะอธิบายให้พี่เข้าใจได้ยงั ไง ว่าผมกับพี่แบงค์เราไม่ได้เป็ นแฟน เป็ นกิ๊กอะไรกันเลย”
“ .............................พี่ขอร้องล่ะ ถ้าไม่คิดจะจริ งจัง คืนแบงค์ให้พ”ี่
พี่เจนพูดเสี ยงเบา..ก่อนที่เดินออกจากไปร้านไปอย่างรวดเร็ว
ผมคิดว่าอาจะเป็ นเรื่ องบังเอิญที่พี่เจนมาเจอผมที่นี่
แต่ตอนนี้ผมไม่แน่ใจ..........บางทีพี่เจนอาจจะรู ้ต้งั แต่แรกว่าพี่แบงค์เข้าห้องน้ า มันเหมาะเจาะเกินไป
“ ............................” พี่แบงค์อธิบายกับพี่เจนยังไง
พี่เจนถึงไม่เข้าใจว่าระหว่างผมกับพี่แบงค์มนั ไม่มีอะไร แล้วผมจะคืนพี่แบงค์ให้พี่เจนได้ยงั ไงในเมื่อพี่แบงค์มไม่ได้เป็ นของผม
ผมไม่มีสิทธิ์ ผมไม่รู้ดว้ ยซ้ าว่าคนที่พี่เจนพูดถึงเป็ นใคร?
 บุพเพวายร้าย

34/2

“จุม”

“ครับ” พี่แบงค์นงั่ ลงตรงข้ามผม อาหารถูกนามาวางตั้งเมื่อไรก็ไม่รู้

“ เหม่ออะไร เรา?”

“ เอ่อ พี่แบงค์ครับ เรื่ อง ... พี่เจน.น..”

“เอ้อ พี่อธิบายให้เจนฟังแล้วว่าพีก่ บั จุมไม่ได้เป็ นอย่างที่เจนคิด ไม่ตอ้ งเป็ นห่วงหรอก”

พี่แบงค์บอกตักหมูสับก้อนกลมๆจากแกงจืดให้ผม

“ ........................”

แล้วที่พี่เจนพูดเมื่อกี้ล่ะ?

“ ทาไมเหรอ? หรื อว่าเจนโทรมาอีก”

“เปล่าครับ” ผมตอบ ไม่เข้าใจทั้งพี่เจนและพี่แบงค์พดู ความจริ งคืออะไรกันแน่....

“ ........................จุม ”

“ครับ” ผมเงยหน้า

“ รักตัวเองให้มากๆนะ พี่เป็ นห่วง”

 “ .....................” ผมยิม้

ไม่ถึงครึ่ งชัว่ โมงผมกับพี่แบงค์ก็เดินออกมาจากร้านอิ่ม และเดินไปยังรถพี่แบงค์ มีลมพัดมาเบาๆ

“ เอ๊ะ!” ผมหลับตา รู ้สึกเคืองตามากลืมไม่ข้ ึนเลย มีอะไรอยูใ่ นตาผม?

“ จุม?”

“ ไม่รู้มีอะไรเข้าตา” ผมบอกขยี้เพื่อว่ามันจะออกมา แต่กลับแสบตาแทน

“ จุมอย่าเอามือขยี้มนั จะยิง่ ไปกันใหญ่”

“ แสบตา” ผมบอก ลืมตาได้ไม่เต็มที่ แต่เห็นว่ามือผมถูกพี่แบงค์ดึงไม่ให้ไปขยี้ตา มันทนไม่ได้ครับ อยากจะเอามันออกเร็วๆ

“ นัน่ ไง ไม่เชื่อ พี่ หลับตาไว้ก่อน”

“..........” ผมทาตามหลับตาไว้ก่อน ตามันทั้งเคืองทั้งแสบเลยครับควเพราผมขยี้มนั

แล้วพีแ่ บงค์กใ็ ช้นิ้วแตะใต้ตาผมก่อนที่หยิบเปลือกตาล่างลง

“ เป็ นฝุ่ น เดี๋ยวพี่เอาผ้าเขี่ยออกให้”

“................” ผมพอเข้าใจว่าพี่แบงค์คงจะเอาผ้ามาทาเป็ นมุกแหลมๆมาเขี่ยฝุ่ นออกให้แต่ผมกลัว

เอาเป็ นลืมตาในน้ าดีกว่า

“ พี่ครับ ผมกลัว ลืมตาในน้ าแทนได้ไหมครับ?”ผมบอก

“งั้นก็ เข้าไปในร้านก่อน” พี่แบงค์บอกจูงมือผมที่หลับตาข้างหนึ่งเข้าไปในร้าน

มือพี่แบงค์อุ่นอย่างประหลาด

“ น้องผมเขาฝุ่ นเข้าตาขอใช้หอ้ งน้ าหน่อยนะครับ” พี่แบงค์บอก ร้านเขาก็ใจดีให้ใช้แล้วยังเอาขันมาให้อีก

 ในห้องน้ า ผมลืมตาใส่น้ าในขัน แล้วกลอกตาไปมาไปมา ตามที่พี่แบงค์บอก ว่ามันจะกวาดฝุ่ นออกมา

“ ออกไหม?” พี่แบงค์ถาม ผมเงยหน้าขึ้นมา รับผ้าเช็ดหน้าจากพีแ่ บงค์มาเช็ดหน้าเปี ยกๆ

“ น่าจะออกออกแล้วครับ แต่ยงั เคืองๆเหมือนยังไม่ออก” ผมบอก พี่แบงค์เลยดูให้วา่ มันออกจริ งๆแล้วหรื อยัง

“ ไม่มีแล้ว”

“ ..................”

“แสบตามากไหม ถ้าแสบมากไปหาหมอกัน?”

“ ไม่ครับ”

“งั้นก็...ไปเก็บของที่คอนโด”

“ครับ” ผมตอบ ปล่อยให้พแี่ บงค์เดินจูงมือออกไป

มือผมก็พาลแต่จะไปขยี้ตา เพราะมันเหมือนจะคันยิบๆ

“ อย่าขยี้นะ ตาบอดพี่ไม่รู้ดว้ ย” พี่แบงค์ยมิ้ ขู่ แล้วขับรถออกเข้าสายถนน

“ครับ” ผมว่า เอามือแตะเปลือกตาเบาๆให้มนั ทุเลาลง

มาถึงคอนโดผมก็ตรงเข้าห้องไป เอาเสื้ อ กางเกงที่จะใส่ นอน และชุดนักเรี ยน และในห้องน้ าผมเอาเฉพาะแปรง

แล้วก็ออกมา แต่นึกขึ้นได้วา่ ต้องเอาสมุดที่ตอ้ งวางพรุ่ งนี้เลยกลับเข้าไปหา แต่หายังไงก็หาสมุดภาษาไทยไม่เจอ

 พรุ่ งนี้ตอ้ งส่ งบทกวีดว้ ย ผมจาได้วา่ เอาวางไว้บนโต๊ะเมื่อคืน

“ จุม ยังไม่เสร็ จอีกเหรอ?” พี่แบงค์เดินเข้ามาถาม

“ ยังครับ ผมหาสมุด ไม่เจอ” ผมบอก

“ เล่มเป็ นไง พี่ช่วยหา”

“เล่มสี ฟ้าครับ” ผมบอก มือเปิ ดลิน้ ชัก แต่ไม่มี?

“ภาษาไทยป่ ะ?”

“ครับ” ผมหันควับ? “ พี่เห็นที่ไหนครับ?”

“ ห้องไอ้วฒ
ุ ิ วางอยูบ่ นเตียง .................................งั้นเก็บของออกมาเลย พี่ไปเอาให้”

“ครับ” ผมบอกหิ้วกระเป๋ าออกมา

?!

แต่

“..พี่วฒ
ุ ิ?” พี่วฒ
ุ ิยนื อยูห่ น้าหน้าประตู จ้องมองพีแ่ บงค์ที่ถือสมุดเล่มสี ฟ้าของผมไว้ในมือ

ไหนว่าพี่วฒ
ุ ิไปอังกฤษ???

“ หมายความว่ าไง!” พี่วฒ

ุ ิถาม จ้องพีแ่ บงค์ ก่อนหันมาตามเดินลิ่วมาหาผม

“ วุฒิ เรื่ องนี้นอ้ งเขาไม่รู้” พี่แบงค์พดู และอยูใ่ กล้ผมกว่าพี่วฒ

ุ ิ เดินมาถึงตัวผมก่อน

“ แล้วมันเรื่องอะไร!!” พี่วฒ
ุ ิแทบจะตะโกน ผมยืนอยูข่ า้ งหลังพีแ่ บงค์สะดุง้ เฮือกตัวเย็นเฉียบ
 “ กรู ไปหลอกจุมเองว่ามรึ งไปอังกฤษ เพื่อที่จะได้พาน้องเขาไปอยูค่ อนโดไอ้ชนะ”

“ เพื่ออะไร!” พี่วฒ
ุ ิโกรธจนตัวสั่น

ผมเดินถอยหลังไม่รู้ตวั ...

“ เพื่อที่มรึ งจะได้ตามหาน้องเขา มรึ งจะได้เข้าใจสักทีวา่ จุม เป็ นอะไรสาหรับมรึ ง”

“ ........................” พี่แบงค์โกหกผม?

“ มันจะเป็ นอะไรสาหรับกรูแล้วมรึงเกีย่ วไรด้ วย!” พี่วฒ

ุ ิพดู พร้อมเดินจะมาหาผมอีกแต่พแี่ บงค์กไ็ ม่ยอมไม่วา่ พี่วฒ
ุ ิจะเดินซ้าย

เดินขาวพี่แบงค์ก็ไม่ยอมให้พี่วฒ
ุ ิผา่ นมาได้

“เฮ้ ย! มรึงจะเอายัง?!” พี่วฒ

ุ ิวา่ ผลักอกพี่แบงค์แรงๆหลายครั้ง แต่พี่แบงค์ไม่โต้ตอบ

“ วุฒิกรู รู้วา่ ทาแบบนี้เหมือนกับหักหลังมรึ ง แต่ที่กรู ทาไป ......ก็เพราะเพื่อมรึ ง”

“ มรึงบอกว่ าพาเมียกรูหนีเป็ นการทาเพื่อกรู! กรู สมควรจะเชื่อมรึ งงั้นสิ !”

“ วุฒิ” เสี ยงพี่แบงค์เบา

“ ......................” พี่วฒ
ุ ิจอ้ งมองผมผ่านไหล่พี่แบงค์มา ผมก้มหน้าลง.............

ผมไม่รู้วา่ ตอนนี้ควรจะทาตัวยังไงดี ทั้งเรื่ องที่ผมถูกพี่แบงค์หลอกเรื่ องพี่วฒ

ุ ิไปอังกฤษ

แล้วให้ผมไปอยูค่ อนโดพี่ชนะเพื่อที่จะให้พี่วฒ
ุ ิเข้าใจ...แต่ผมว่ามันเสี ยเวลาเปล่า เพราะสาหรับพี่วฒ
ุ ิผม

คืออะไรมันชัดเจนอยูแ่ ล้ว ทาแบบนี้มีแต่จะทาให้พี่วฒ

ุ ิโกรธเปล่าๆและอาจจะเสี ยเพือ่ นอย่างที่เป็ นอยูต่ อนนี้

แปลกที่ผมไม่รู้สึกโกรธที่ถูกหลอกในครั้งนี้....

“ ..................................ถ้าเป็ นไอ้ชนะ กรู จะไม่โกรธมันเท่ามรึ ง เพราะไอ้ชนะมันทาอะไรไม่ค่อยคิด

 แต่เป็ นมรึ งที่รอบคอบกว่าใคร นัน่ หมายความว่ามรึ งต้องคิดมาดีแล้วก่อนที่จะทา

แล้วตอนที่มรึ งคิด....มรึ งได้คิดไหมว่ากรู จะรู ้สึกยังไงที่ถูกเพือ่ นที่ไว้ใจที่สุด..........”

พี่วฒ
ุ ิหยุดพูดแล้วสู ดหายใจเข้าพร้อมทั้งเงยหน้าขึ้น ก่อนที่เอาสายตาคมกริ บลงมามองพี่แบงค์อย่างเย็นชา....

“ ...................” พี่แบงค์เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ คงรู ้วา่ ไม่มีประโยชน์

พึ่บ?!

พี่ชนะพุง่ เข้าในห้อง?!

“ วุฒิ?” พี่ชนะว่า ใบหน้าซี ด หันมาหาผมและพี่แบงค์

“ วุฒิกรู ขอโทษ” พี่ชนะบอก นัน่ หมายความว่าพี่ชนะรู ้เรื่ องด้วย................

“ ไม่ ต้องขอโทษ!” พี่วฒ

ุ ิตะคอกพี่ชนะ

“ กรู ไว้ใจพวกมรึ ง เชื่อใจพวกมรึ งแต่สิ่งที่ตอบแทนกรู คือพาเมียกรูหนี!”

“ วุฒิอย่าไปโทษไอ้ชนะ แผนนี้กรู คิดเองแหละ เพราะกรู ทนไม่ได้กบั สิ่ งที่มรึ งทากับจุม”

“ แบงค์ มรึ งอย่าออกรับแทนกรู กรู เป็ นคนต้นเรื่ องเองแหละ”

“ จะมรึงหรือไอ้แบงค์ มันก็คือมรึง 2 คนหักหลังกรู!!” พี่วฒ

ุ ิตะโกน สี หน้าเหมือนกาลังเจ็บปวดกับร่ างกายที่ไหนสักที่

“ ไม่ ได้ หักหลัง พวกกรูแค่ อยากช่ วยมรึงให้ มรึงยอมรับตัวเองว่ ามรึงชอบจุม

และให้ มรึงรู้ว่าจุมสาคัญกับมรึงแค่ไหนมรึงจะได้ ใส่ ใจจุม เลิกใช้ กาลังกับจุมสั กที!” พี่ชนะ พูดเสี ยงดัง

ผัวกะ!
 ุ ิต่อยพี่ชนะเต็มแรง แม้แต่พี่ชนะเองแทบไม่ทนั รู ้ตวั พี่ชนะล้มลงตามแรงต่อย
พี่วฒ

พี่แบงค์เหมือนจะขยับไปช่วยแต่ก็เปลี่ยนใจ

“ เซี่ยวุฒิ! กรูเจ็บนะเว้ ย! ชกมาได้” พี่ชนะบอกยืนขึ้น เอามือจับมุมปากแตกๆ

พี่วฒ
ุ ิหนั กลับมาจ้องผมกับพี่แบงค์เหมือนเดิม

“ ไปหลบข้างหลังไอ้แบงค์ทาไม หรือว่ ากลัว กรู!” พี่วฒ

ุ ิตะคอกผมเสี ยงดัง ผมตัวสั่นแม้แต่ปลายนิ้ว

“ วุฒิจุมไม่รู้ เรื่ อง” พี่แบงค์บอก

“ ใช่มนั ไม่รู้เรื่ อง แต่ตอนนี้มนั รู ้เรื่ องแล้ว เพราะงั้นมันต้องมาหากรู! ” ผมไม่อยากไป ผมกลัว

พี่วฒ
ุ ิเหมือนจะเข้ามาขย้าผมเสี ยให้ได้

“ ........................” พี่แบงค์หนั หน้ากลับมามองผมที่ตวั สั่นอยูด่ า้ นหลัง

ุ ิเข้าใกล้ผม ..ผมไม่อยากเจอแบบนั้นอีกแล้ว
ผมพยายามบอกทางสายตาว่าผมกลัว อย่าให้พี่วฒ

..ช่วยผมด้วย..

“ วุฒิ ขอร้องอย่าทาอะไรน้องเขาไม่รู้ กรู กบั ไอ้ชนะทากันเอง”

“ แต่ กรูอยากตบมัน ที่มันเชื่อคนง่ าย มันทาไมไม่ถามกรูก่อน มันทาไมไม่ โทรหากรู

ถ้ ากรูจะไปอังกฤษจริงก็ต้องบอกมันอยู่แล้ว” ตบผม! ถ้าแค่ตบผมไม่กลัว แต่ผมรู ้วา่ พี่วฒ

ุ ิจะไม่หยุดแค่ตบ

พี่วฒ
ุ ิพดู ก็ถกู แต่ผมนึกว่าพี่วฒ
ุ ิคงจะออกประเทศไปแล้ว ผมไม่กล้าที่จะโทรถาม

“ แต่ครั้งที่แล้วมรึ ...” (ไอ้แบงค์)

“ ครั้งนีก้ ส็ ่ วนครั้งนี!้ ” พี่วฒ
ุ ิตะเบ็งเสี ยง ผมแทบควบคุมตัวเองไม่ได้อยากจะวิ่งหนีไปให้ไกล แต่ถา้ ขามันทาอย่างงั้นได้กค็ งดี

“ งั้นตบกรูแทน” พี่แบงค์พดู

ผมหันมองด้านหลังพีแ่ บงค์ที่เห็นเพียงด้านข้างไม่อาจจะมองเห็นสี หน้าของพี่แบงค์ได้วา่ ทาไมถึงได้บอกให้พี่วฒ

ุ ิตบตัวเองแทน

ผม..สงสารผมขนาดนั้นเลยเหรอ? นัน่ ทาให้ผมสงเพชตัวเอง..

“ ......................” พี่วฒ ุ ิตอ้ งทาจริ งๆแน่ แต่พี่แบงค์คงไม่รู้วา่

ุ ิจอ้ งพีแ่ บงค์ ผมคิดว่าพี่วฒ

ุ ิตบตอนนี้ พอพวกพี่กลับไป ผมก็เจออีกอยูด่ ี

ถึงพี่แบงค์จะให้พี่วฒ

มันไม่มีประโยชน์..............หรอกครับ ถ้าพี่วฒ
ุ ิไม่ได้ทาผมมันก็ไม่มีประโยชน์

“ พี่แบงค์ครับ ไม่ตอ้ งหรอกครับ ผมผิดเอง..” ผมบอก

“ ไม่เป็ นไรจุม แค่โดนตบเอง สบาย” พี่แบงค์พดู ไม่ได้หนั หน้ากลับมาพูดกับผม

พี่แบงค์ปกป้ องผม ทั้งพี่ชนะก็ทาเพื่อช่วยผม นัน่ เพราะผมไม่ทาอะไรเลย ผมไม่สามารถช่วยแม้กระทั้งตัวเองได้

ต้องให้คนอื่นที่อยูร่ อบข้างทนไม่ไหว เหมือนตอนนี้

“ ได้..ถ้ามรึ งอยากรับแทน แต่กรู จะไม่ตบมรึ งแต่จะชกมรึ ง...” พี่วฒ

ุ ิพดู !

“ เอาเลย” (พี่แบงค์)

“ วุฒิ มรึ งอย่าบ้าได้ป่ะ” พี่ชนะห้าม

“ พี่วฒ
ุ ิ .... อย่ า ..!” ผมจะเดินไปหาพี่วฒ
ุ ิจะได้จบเรื่ องไม่มีใครต้องรับอะไรแทนผมอีก แต่พี่แบงค์เอามือกั้นผมไว้

“ พี่ครับ .....” ผมพูดเสี ยงไม่ออกจากลาคอ

“ ......................”
 “.........มันขอเอง กรู ไม่ได้ฝืนใจ” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วแทบจะทันที

ผัวกะ!

พี่วฒ
ุ ิชกพี่แบงค์! ล้มลงไป ผมรี บเข้าประครองพี่แบงค์ข้ ึนมาทันที แต่พี่วฒ
ุ ิกลับดึงแขนผมแล้วลากออกมา

“ มานี่เลยมรึ งตัวการ!..” ุ ิถึงได้ชกเพื่อนตัวเองได้ง่ายๆแบบนี้

ผมสบัดมือออก ไม่เข้าใจเลยว่าทาไมพี่วฒ

“ นี่มรึงกล้าสบัดมือกรู!” พี่วฒ
ุ ิตะคอกผม ผมถึงกลับสะดุง้ ด้วยความตกใจเพิ่มความหวาดกลัวที่มีอยูแ่ ล้วให้ทวีคูณ

แต่ผมอยากจะ.....อยากจะทาอะไรได้บา้ ง........

ทุกอย่างมันเป็ นเพราะผมเอง คนที่จะจบมันได้ก็ตอ้ งเป็ นตัวผมใช่ไหม

แต่พี่วฒ
ุ ิไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย แต่ยงิ่ มากขึ้นทุกวัน ทุกๆวัน

ผมต้องทายังไง.....................

.................................ทาไมพี่วฒ
ุ ิถึงเป็ นแบบนี้

“ ผมเกลียดพี่ ผมเกลียดพี่ ฮื อๆ พี่ไม่ มีเหตุผล” ผมพูดไป ร้องไห้ไป ร่ างกายถูกพี่วฒ

ุ ิดึงขึ้น ทั้งที่ขาแทบไม่มีแรงยืน

“ นี่มรึ ง!?” พี่วฒ

ุ ิหน้าซี ด ชะงักไป แรงบีบที่ตน้ แขนก็หายไป

“.....................ฮือๆ” ผมแกะมือพี่วฒ
ุ ิที่ตน้ แขนออก แล้วเอามือปาดน้ าตา

ุ ิยงั ยืนนิ่งอยู.่ .......

พยามยามจะไม่ร้องให้น้ าตามันไหลออกมาอีก พี่วฒ

ก่อนที่จะ หมับ!

พี่วฒ
ุ ิจบั แขนผมแม้ผมพยายามสบัดออกแต่ไม่สาร็ จ มันอาจจะไม่แรงพอ

“ กรูให้ โอกาสมรึงอีกครั้ง ถอนคาพูดซ่ ะ!” ดวงตาสี แดงแค่คมกริ บของพี่วฒ

ุ ิจอ้ งมองผมเขม็ง ผมก้มลง แล้วตอบ
 “ ไม่ครับ” พยายามดึงแขนตัวเองให้หลุดจากมือพี่วฒ
ุ ิที่ยงิ่ จับนานเท่าไรก็ยงิ่ กาแขนผมแน่นและเจ็บมากขึ้นเท่านั้น

“ กรูบอกให้ ถอนคาพูด!” พี่วฒ

ุ ิตะโกนเสี ยงดัง

บุพเพวายร้าย

35.

“ กรูบอกให้ ถอนคาพูด!” พี่วฒ

ุ ิตะโกนเสี ยงดัง
“....................”
“........อยากเจอเหมือนในห้ องน้าอีกใช่ ไหม ห๊ ะ!”
“ .............” แค่คิดผมก็เย็นยะเยือกไปถึงหัวใจ ไม่มีแม้แรงพูด ไม่มีแม้แรงจะส่ ายหน้าบอกว่าไม่อยากเจออีกแล้ว
“ 1 อาทิตย์มรึ งคงไม่จา ต้องนอนโรง-บาลสักเดือน”
“ ไอ้วฒ
ุ ิ มรึ งจะบ้าไปถึงไหน!”พี่แบงค์พดู กระชากแขนพี่วฒ
ุ ิให้ปล่อยมือจากแขนผม แต่พี่วฒ
ุ ิไม่ปล่อย
“ แบงค์ อย่ ายุ่ง!”
“ มรึงจะให้ น้องตายให้ ได้ เลยใช่ ไหม!!”
“ มันไม่ตายหรอก ถ้ามันจะตายกรู จะพามันไปโรง-บาลเอง”
ผมเอามืออีกข้างที่ไม่ได้ถกู จับไว้จบั ชายเสื้ อพี่แบงค์ไว้ ไม่อยากให้พี่แบงค์ปล่อยแขนพี่วฒ
ุ ิ...ผมกลัว
“ ทาไมวะ วุฒิทาไมต้องใช้กาลัง ทาไมไม่พดู กันดีๆ”
“ ไม่ !”
“ วุฒิ มรึ งบ้าป่ ะ? หรื อว่ามรึ งปกติ แต่พวกกรู ประสาทกันเองที่คยุ กับมรึ งไม่รู้เรื่ อง” พี่ชนะเดินเข้า
ุ ิออกจากจากแขนผม ในที่สุด 2 คนก็ชนะคนเดียว ตัวพี่วฒ
แล้วดึงมือที่วฒ ุ ิยงั ถูกพี่แบงค์ลอ็ กจากด้านหลัง
“ มรึงยังเป็ นเพื่อนกรูอยู่ไหม!” พี่วฒ
ุ ิตะโกนพร้อมพยายามดิ้นรนให้พี่แบงค์ปล่อย แต่ไม่สาเร็ จ
“ เป็ น” พี่แบงค์และพี่ชนะพูดพร้อมกัน
พี่ชนะพอรู ้ตวั ว่าพูดพร้อมกันกับพีแ่ บงค์กย็ กั คิ้วเล่น ผมลูบรอยแดงเถือกที่พี่วฒ
ุ ิจบั เมื่อกี้ มันทาให้ปวดไปทั้งแขน
“ ถ้ าเป็ นเพื่อนกรู ก็ปล่อยกรู!”
“ ปล่อยให้มรึ งมาฆ่าจุมดิ ปล่อยให้โง่” พี่ชนะบอกเหมือนว่าตัวเองเป็ นคนล็อกตัวพี่วฒ
ุ ิไว้เอง แต่คนที่ลอ็ กตัวพี่วฒ
ุ ิคือพีแ่ บงค์
“ มันเป็ นของกรู กรูจะทาอะไรกับมันก็ได้ !”
“ กรู มาคิดๆดูแล้ว กรู วา่ กรู ปกติวะ แต่มรึ งบ้า” พี่ชนะพูดพร้อมถือกระเป๋ าสัมภาระของผมเมื่อกี้ข้ นึ มา
เมื่อรู ้วา่ ยังไงพีแ่ บงค์กไ็ ม่ปล่อย พี่วฒ
ุ ิเลยหันมาจ้องผมแทน
“ ...............” ผมหลบหน้า ก้มลง
 กลัว
ตัวที่เพิ่งหยุดสัน่ สัน่ เหมือนเดิมแล้ว
“ มรึ งจะจ้องจุมให้ตวั ทะลุเลยใช่ไหมไอ้วฒ
ุ ิ” พี่ชนะพูด แล้วเดินไปหาพี่วฒ
ุ ิ
“ พวกมรึ งทากรู แสบมาก!”
“ ไม่เป็ นไรกรู ไม่ถือ” พี่ชนะตอบ แล้วหันมาหาผม
“ จุมมีอะไรต้องเอาอีกไหม ถ้าไม่มีก็ไปคอนโดพี่เลย”
“..................?” ไปคอนโดพี่ชนะ?
“ ไอ้ชนะมรึงว่ าไงนะ!”
“ กรู จะพาจุมไปอยูค่ อนโดกรู ชดั ป่ ะเพื่อน”
“ กรู ไม่ยอม!”
“ ก็มรึ งมันบ้า กรู จะให้จุมอยูก่ บั มรึ งได้ไง จุมก็บา้ ตามมรึ งดิ”
“ มรึงพามันไปไม่ ได้ !”
“ ถ้ามรึ งห้ามกรู ได้ มรึ งก็ทาเลย” พี่ชนะบอก
ุ ิเหมือนจะกระโจนใส่ พี่ชนะแต่พี่แบงค์ก็ยงั ล็อกตัวพี่วฒ
พี่วฒ ุ ิไว้ได้แม้วา่ พี่วฒ
ุ ิเกือบจะถึงตัวพี่ชนะแล้วก็ตาม
“ วุฒิก็มรึ งเป็ นแบบนี้ไง ไอ้ชนะถึงได้ตอ้ งพาจุมไป” (พี่แบงค์)
“ กรู ไม่ให้ไป ถึงมันไปกรู จะตามไปลากคอมันกลับมาเหมือนเดิม
แล้วพอเอามันกลับมาได้กรู จะซ้อมมันให้หนักกว่าที่พวกมรึ งจะจินตนาการออก” คาพูดของพี่วฒ
ุ ิทาให้ผมสัน่
ร่ างกายที่ยนื อยูเ่ ย็นยิง่ กว่าน้ าแข็ง เพราะแม้แต่ความรู ้สึกก็หนาวจนสะท้าน
“ ถ้ามรึ งจะทาอย่างงั้นตามใจเลย และอย่าคิดว่ากรู เป็ นหมูให้มรึ งเชือดไอ้วฒ
ุ ิ กรู จะเอารู ปมรึ งให้ยามคอนโดกรู
ว่ามรึ งมันตัวอันตราย ห้ามเข้า และยังมีอีกกรู จะเอาไปโรงเรี ยนจุมด้วยเขาจะได้ไม่ให้มรึ งเข้าใกล้จุม ....”
“ มันออกมานอกโรงเรียนกรูเอามันแน่ !”
“ยากวะ เพราะกรู และไอ้แบงค์จะไปรับไปส่ งจุม
และที่สาคัญมรึ งอย่าเอาคนของพ่อมรึ งมายุง่ เพราะกรู กบั ไอ้แบงค์ก็มีพอ่ เหมือนกัน อย่าทาเรื่ องเล็กให้เป็ นเรื่ องใหญ่เข้าใจ๋ !”
พี่ชนะดูน่ากลัวมาก ทาให้ผมคิดได้วา่ พี่ชนะก็เป็ นเพื่อนพี่วฒ
ุ ิ ต้องมีหลายสิ่ งหลายอย่างที่คล้ายกันถึงเข้ากันได้
“ ....................”
“ วุฒิ พวกกรู แค่พาจุมไปอยูค่ อนโดไอ้ชนะไม่ได้พาไปไหน และที่พาไปก็เพื่อให้มรึ งทบทวนในสิ่ งที่มรึ งทา
ทบทวนความรู ้สึกของมรึ ง ถ้าคิดถึงก็ไปหาได้” พี่แบงค์บอกพร้อมปล่อยตัวพี่วฒ
ุ ิ
“........................” เมื่อเห็นว่าพี่วฒ
ุ ิเป็ นอิสระแล้วผมก็ไปหลบหลังพี่ชนะ
เพราะผมกลัวว่าพี่วฒ
ุ ิจะมาจับตัวผมไป
“ อย่าพามันไป ....”
“ เสี ยใจวะกรู ไม่ไว้ใจมรึ ง เอาไว้กรู เห็นว่ามรึ งโอเคกว่านี้ก่อนค่อยว่ากัน”
“ ชนะ มรึ งเป็ นใคร มาบอกว่ากรู โอเคไม่โอเค”
“ กรู เป็ นใครถามมาได้นี่มรึ งรู ้จกั กรู ต้ งั 4 ขวบตอนนี้มรึ งจะ 19 นี่ไม่รู้วา่ กรู เป็ นใคร”
“ ชนะ!” พี่วฒ
ุ ิตะโกน ในห้องมีผมสะดุง้ แค่คนเดียว
“ ชนะอย่าไปยัว่ มัน”
“..................” พี่ชนะยักไหล่ พี่แบงค์พดู ต่อ
“ ก็มรึ งเป็ นแบบนี้ไง กรู ถึงให้จมุ อยูก่ บั มรึ งไม่ได้” พี่แบงค์บอกเดินมาสมทบกับพี่ชนะและผมที่ยนื อยูไ่ ม่ห่างจากประตู
“ ....................กรู จะไม่ซอ้ มมัน..อย่าเอามันไป” ท้ายประโยคเสี ยงสัน่ อย่างเห็นได้ชดั
“ กรู ไม่รู้จกั คนชื่อมัน ถ้ามรึ งจะไปหาคนชื่อมันที่คอนโดกรู ไม่มี แต่กรู จะบอกว่ามีใครอยูค่ อนโดกรู บา้ งเผือ่ มรึ งไม่รู้
มีชนะสุ ดหล่อ แบงค์ และจุม จาไว้ให้แม่น อย่าให้EQมาทาให้มรึ งไม่มีIQ”(พี่ชนะ)
ผมหันกลับไปมองพี่วฒ
ุ ิอีกครั้ง พี่วฒ ุ ิใส่ กย็ บั ยูย่ ี่
ุ ิยนื ท่ามกลางห้องที่ดูเหมือนใหญ่เกินจริ ง เสื้ อผ้าที่พี่วฒ
ผมเกิดความรู ้สึกสงสาร
“ จุมอย่าไปสงสารไอ้วฒ
ุ ิ เพราะควรจะสงสารตัวเองก่อน”(พี่ชนะ)
“ จุมไปเถอะ” พี่แบงค์บอก ผมจึงได้หนั กลับมา
“ จุม อย่าไป!” ผมหันไป พี่วฒ
ุ ิเดินมาหาผม
“ มรึ งหยุดเลยไอ้วฒ
ุ ิ” พี่ชนะยกมือห้ามพี่วฒ
ุ ิไว้
“จุมพี่พอเข้าใจว่าจุมรู ้สึกยังไง แต่ทุกอย่างก็เพื่อจุม เพื่อไอ้วฒ
ุ ิดว้ ย ตอนนี้ไอ้วฒ
ุ ิแค่มนั จะเป็ นผูใ้ หญ่คนหนึ่งยังไม่ได้
มันไม่รู้ดว้ ยซ้ าว่าถูกผิดคืออะไร เพราะมันถูกตามใจมาแบบผิดๆ
ถ้าจุมใจอ่อนตอนนี้ทุกอย่างมันจะเหมือนเดิมหรื ออาจจะเลวร้ายกว่าเดิม ให้มนั อยูก่ บั ตัวเองสักพักเถอะ” พี่แบงค์เตือนสติผม
ให้เข้าใจว่าเด็กในคราบผูใ้ หญ่จะต้องโตสักที
มีแค่ทางเดียวที่ผมจะทาให้เรื่ องดีข้ ึนคือผมต้องไป เท่านั้น?
“ ...............ครับ” ผมตอบพี่แบงค์และไม่คิดจะหันไปมองพี่วฒ
ุ ิอีก
“ มรึ งกล้าเหรอ!” พี่วฒ
ุ ิตะโกนข้างหลังผม
สะดุง้ ก้าวขาไม่ออก
“ จุมทั้งพี่และพี่ชนะจะไม่ให้ไอ้วฒ ุ ิตอนนี้ ก็ไม่มีใครสอนมันได้แล้ว”
ุ ิมนั ทาอะไรจุมได้ และถ้าจุมไม่สอนไอ้วฒ
“ ……………………….. ” ผมเงยหน้าขึ้นมองพีแ่ บงค์ที่ยมิ้ ให้ แต่พี่ครับผมก้าวขาไม่ออก
ผมกลัว
“ เดินไม่ไหว พี่อมุ ้ นะ” พอพี่แบงค์พดู แบบนี้ ผมถึงยิม้ ออก แล้วมันเรี ยกกาลังผมกลับมาพอจะเดินไปจากที่นี่ได้
“ โธ่ เว้ ย!” เสี ยงพี่วฒ
ุ ิสถบ และตามด้วยเสี ยงหล่นแตก ก่อนที่ประตูจะปิ ดลง ......
“ ........................”
“ เข้มแข็งไว้จุม อย่างไอ้วฒ
ุ ิมนั ต้องหักดิบ….แต่ไม่รู้ทาไมพี่รู้สึกสะใจ....ฮ่ะๆ” พี่ชนะบอก แล้วลิฟท์ก็เปิ ดออก
ผมเดินเข้าไปก่อนตามด้วยพี่ชนะพีแ่ บงค์
ุ ิข้ นึ มาจะอยูค่ นเดียวได้ไหม? แต่มาคิดดูผมนี่มนั บ้าจริ งๆจะอยูไ่ ด้ไม่ได้ยงั ไง
ผมนึกเป็ นห่วงพี่วฒ
...ผมไม่ได้สาคัญขนาดนั้น
.
.
.
.
คอนโดพี่ชนะอยูห่ ่างจากคอนโดพี่วฒ
ุ ิครึ่ งชัว่ โมง
“ เข้ามา อย่าได้เกรงใจ” พี่ชนะบอกเดินเข้าไปในห้องก่อน
ุ ินิดหน่อย และมีหอ้ งนอนแค่หอ้ งเดียว ซึ่ งอยูด่ า้ ยซ้ายของประตู หน้าประตูหอ้ งนอนเป็ นครัว
ในห้องพี่ชนะเล็กว่าห้องพี่วฒ
ุ ิ ส่ วนฝั่งขวาของห้องเป็ นห้องรับแขกกินเนื้อที่ของ 2 ใน 5 ของพื้นที่ท้งั หมด
แบบเคาเตอร์เหมือนกับห้องพี่วฒ
“ ห้องหนุ่มโสดก็เป็ นงี้แหละ” พี่ชนะบอก เดินไปกดน้ าจากตูเ้ ย็นแล้วกินจนหมดแก้ว
“ อ้าวโสด แล้วแฟนมรึ งอ่ะ?” พี่แบงค์ถาม
“ นางฟ้ าไปเกาหลีเที่ยวกับครอบครับเฟ้ ย!” พี่ชนะบอก
ผมก็เคยๆได้ยนิ พี่ชนะพูดถึงเหมือนกันรู ้สึกว่าแฟนพี่ชนะจะเป็ นผูห้ ญิง
“ จุมเอาของไปเก็บ ในห้องได้เลย” พี่แบงค์บอก แต่ผมเงอะๆงะๆเพราะทาตัวไม่ถูก รู ้วา่ ตัวเองมารบกวนมาก เกรงใจก็เกรงใจ
“ ไม่ตอ้ งเกรงใจ.. ซิ วๆ” พี่ชนะพูดเหมือนรู ้วา่ ผมคิดอะไรอยู่ พร้อมเป็ นคนไปเปิ ดห้องให้เอง และยืนรอให้ผมเข้าไป
ในห้องมีเตียงที่ใหญ่มากครับ ใหญ่กว่าเตียงขนาดคิงไซส์อีก
“ เตียงใหญ่ใช่ไหมล่ะ พีส่ ั่งทาพิเศษเลยนะ เพราะงั้นเรานอนกัน 3 คนไม่น่าจะมีปัญหา ถ้าไม่นอนดิน้ มาก”
“ มรึ งไม่ใช่หรื อไง นอนดิ้นไอ้ชนะ กรู ตื่นมาที่ไรเอาตรี นพาดคอกรู ทุกที” พี่แบงค์พดู หลังจากเดินเข้ามาในห้องแล้ว
“ ถ้ามรึ งไม่พอใจ ลงไปนอนข้างล่าง”
“ ..........................” (พี่แบงค์)
“ ไม่เป็ นไรครับ ผมนอนข้างล่างเอง” ผมบอก มาอาศัยเขาอยูแ่ ล้วจะมาแย่งที่นอนเขาอีก
“ ไม่เป็ นไรจุมนอนข้างบนน่ะดีจมุ เป็ นแขกแต่ไอ้แบงค์มนั คนอาศัย.....”
“ เดี๋ยวพี่ไปนอนโชฟาข้างนอก” พี่แบงค์บอก
“ ผมนอนบนโชฟาก็ได้ครับ” ผมรี บอาสา
“ ไม่ตอ้ งหรอก ให้ไอ้แบงค์มนั นนอนน่ะดีแล้ว”
ตกลงกันสักพัก
สุ ดท้ายพวกเรา 3 คนนอนบนเตียงด้วยกันครับ
4 ทุ่ม แล้ว บนเตียงผมนอนตรงกลาง พี่ชนะนอนขวา พี่แบงค์นอนซ้าย รู ้สึกแปลกๆครับ ทั้งลมหายใจ
ทั้งการเคลื่อนไหวของร่ างกายที่ทาให้ผมไม่ไว้ใจ
ผมรู ้วา่ พี่เขาดีกบั ผมมากแต่ผมก็อดคิดไม่ได้วา่ พี่เขาอาจจะลุกขึ้นมาทาอะไรผมก็ได้
“ จุมนอนไม่หลับเหรอ?” พี่ชนะถามผม
“ครับ อาจเพราะทั้งตอนบ่ายผมนอนในห้องพยาบาลก็ได้ ตอนนี้ผมเลยยังไม่ง่วง” ผมบอก
“ แล้วก็ไอ้แบงค์ มรึ งจะนอนดิ้นทาไมหนักหนา ทุกวันมรึ งหัวถึงหมอนแค่ 5 นาทีก็หลับแล้ว
แต่ทาไมวันนี้ดิ้นกระสับกระส่ าย” ผมก็คิดอย่างที่พชี่ นะพูด ไหนว่าคนที่นอนดิ้นคือพี่ชนะ แต่ทาไมตอนนี้เป็ นพี่แบงค์
“ งั้นกรู ไปนอนข้างนอก” พี่แบงค์บอกลุกขึ้นนัง่ แต่ยงั ไม่ได้ลุกออกไป
“ มีไร กรู ไม่ใช่เพื่อนมรึ งหรื อไง?” พี่ชนะถามลุกขึ้นบ้าง ผมก็เลยลุกขึ้นตาม
พรึ่ บ! พี่ชนะเปิ ดไปหัวเตียงแล้วเดินไปเปิ ดไฟให้ส่วงทั้งห้อง
พี่แบงค์นงั่ ก้มหน้าหันหลังมาทางผม พี่ชนะเลยเดินมานัง่ ลงข้างๆพี่แบงค์
“ พูดมา....” (พี่ชนะ)
“ ไม่มีอะไร...” พี่แบงค์ตอบลุกขึ้น แต่พชี่ นะก็ดึงมาให้นงั่ ลงเหมือนเดิม
“ กรู มนั เชื่อไม่ได้ใช่ไหม?”
“ ......................” พี่แบงค์ไม่ตอบ บรรยายกาศกาลังถูกบีบมากขึ้นเรื่ อยๆ

กริ้ งๆ
เสี ยงโทรศัพท์ผมครับ ผมลุกไปหยิบจากกองหนังสื อที่ผมขนออกจากกระเป๋ า
พี่วุฒิโทรมา
“ .......................” แต่ผมไม่กล้ารับ มันจึงดังหนวกหู ผมปิ ดเสี ยงแต่ไม่กล้าตัดสาย
“ ทาไมไม่รับล่ะจุม?”
“ พี่วฒ
ุ ิครับ” ผมบอกกาโทรศัพท์แน่น
“ จริ งดิ” พี่ชนะว่าตื่นเต้น ลุกขึ้นแล้วเอามือถือจากมือผมไป
“ โทรมาไม่หยุดเลยแฮะ ท่าทางว่างจัด”
ผมหันไปพีแ่ บงค์ยงั นัง่ อยูท่ ี่เดิม.........
ุ ิโทรมา 6 สายที่ไม่ได้รับ แล้วเงียบไปก่อนที่จะมีขอ้ ความส่ งมา พี่ชนะเป็ นคนเปิ ดโดยมีผมดูอยูข่ า้ งๆ
พี่วฒ
‘กลับบ้าน’
ข้อความ 2 คาจากพี่วฒ
ุ ิ ทาให้พี่ชนะหัวเราะ
“ เอาไงจุม ส่งกลับไปดีป่ะ?” พี่ชนะถาม แต่ผมส่ ายหน้าบอกว่าไม่สงข้อความกลับ และในทันทีพี่วฒ
ุ ิโทรมาอีก
“ โทรมาอีกแล้วไอ้หมาบ้า” พี่ชนะพูดแล้วส่ งโทรศัพท์ให้ผม
“ จะรับก็ได้ พี่ไม่ได้วา่ อะไร จะว่าไปหักดิบมันเกินไปเดี๋ยวมันได้บา้ จริ งๆ” พี่ชนะบอก แล้วลงไปนัง่ กอดหมอนบนเตียง
ผมนัง่ ดูโทรศัพท์ 12 สายที่ไม่ได้รับ

14 สายที่ไม่ได้รับ
15 สายที่ไม่ได้รับ
16 สายที่ไม่ได้รับ
17 สายที่ไม่ได้รับ
18 สายที่ไม่ได้รับ
19 สายที่ไม่ได้รับ
20 สายที่ไม่ได้รับ
ผมคิดถึงใบหน้าพี่วฒ
ุ ิที่กาลังหงุดหงิดที่ผมไม่ยอมรับโทรศัพท์คงน่ากลัวมาก
“ รับก็ได้จุม ...ไม่ง้ นั คืนนี้ท้งั คืนมันได้โทรจนเช้า” พี่ชนะบอก ผมก็คิดอย่างงั้น
ุ ิก็พดู ก่อนที่ผมจะทันได้อา้ ปาก
ผมกดรับ และพี่วฒ
“ กลับบ้ าน!” เสี ยงพี่วฒ
ุ ิแทบจะตะโกนใส่ โทรศัพท์ ถึงแม้จะไม่เห็นหน้าแต่รู้วา่ พี่วฒ
ุ ิกาลังโกรธ
ผมขนลุกพอคิดว่าจะต้องเผชิญหน้ากับพี่วฒ
ุ ิตอนนี้
“ ........................” ไม่กล้าแม้จะตอบ
“ เร็ วๆกรู รออยูข่ า้ งล่าง” พี่วฒ
ุ ิบอก
“ .............................”
“ มรึงอยากให้ กรูขนึ้ ไปลากคอมรึงใช่ ไหม!”
“ ..........................”
“กรู บอกมรึ งให้ลงมา! ก่อนที่กรู จะโกรธ มรึ งรู ้ใช่ไหมว่ากรู โกรธแล้วจะเป็ นยังไง!”
“ ...............................”
“ ........................มรึงคิดว่ ามีคนคลุมกะลาหัวมรึง แล้วกรูจะทาอะไรมรึงไม่ ได้ ใช่ ไหม!”
เสี ยงพี่วฒ
ุ ิเริ่ มสั่นอาจจะเป็ นเพราะโมโห
“ .............................................”
“
.............. ...................................................... ....................
....... ..........”
“ ............................................”ผมจะบอกว่า ‘พี่กลับไปเถอะครับ’ แต่ปากไม่ยอมขยับ
“ มรึงคิดว่ ามรึงเป็ นใคร! ที่กล้าทาแบบนีก้ บั กรู!” นัน่ ผมต้องถามพีม่ ากกว่าว่าผมเป็ นใครสาหรับพี่
“ ............................”
“ ไหนมรึงบอกว่ ารักกรู ทาไมกรูไม่ ลงมาหากรู ทาไมมรึงไม่ มา ” ผมร้องไห้ ....ใช่ผมรักพี่
แต่วา่ สิ่ งที่พี่ทากับผม....................และการที่ผมทาแบบนี้ไม่ใช่วา่ ผมไม่รักพี่.....
“
.......................................................................................ลงมา
ลงมา ลงมา ลงมาสิ วะ!”
“ ....................................”
พี่แบงค์ดึงโทรศัพท์จากมือผมไป
“ ไอ้วฒ
ุ ิ ถ้าโทรแล้วทาให้คนที่รับเสี ยใจ ไม่ตอ้ งโทรมา!” พี่แบงค์พดู แล้วปิ ดโทรศัพท์ ก่อนหันมาหาผม
“ ....................................”
“ ฮื อๆ”
“ จุม” พี่แบงค์กอดผมที่ยนื ร้องไห้!?
ผมไม่ได้ผลักออก…………เพราะตอนนี้ผมอยากร้องไห้กบั ใครสักคน
“ เข้มแข็งได้ไหม” พี่แบงค์พดู
“ ฮื อๆ พี่ครั บ.....” ผมซบหน้ากับไหล่พี่แบงค์ น้ าตาผมไหลจนมันเปี ยกเสื้ อสี ขาวของพี่แบงค์
“ พี่ขอร้องอย่าทาให้พี่เป็ นห่วง.................ไปมากกว่านี้...ไม่ง้ นั พี่จะ .....
...” พี่แบงค์พดู เสี ยงเบาลงเรื่ อยๆจนในที่สุดผมก็ไม่รู้วา่ พี่แบงค์พดู ว่าอะไร
“ พี่ครั บ ฮื อๆ” ผมร้องไห้จนตัวสั่น ...อยากเข้มแข็งผมกาลังพยายามครับพี่ ผมร้องไม่หยุดจนกระทัง่ หลับไปทั้งอย่างงั้น
.
.

ผมสะดุง้ ตื่นขึ้น เพดานห้องสี ขาวคือสิ่ งที่ผมเห็น

มืออุน่ ๆกุมมือผมอยู?
่ ผมหันมองมือที่กมุ มือผม เรื่ อยขึ้นมาต้นแขน ลาคอ ใบหน้าที่หลับสนิท
พี่แบงค์......................นอนอยูข่ า้ งๆผม ร่ างกายไม่มีส่วนสัมผัสกันนอกมือพี่แบงค์ที่กมุ มือผมอยูเ่ ท่านั้น
“ ............................” ผมหันมองอีกข้างไม่มีพี่ชนะ คงตื่นแล้ว
ผมดึงมือตัวเองจากมือพีแ่ บงค์ เพียงเบาๆก็หลุด
“ ....................................” แล้วเดินไปดูนาฬิกา 6 โมงเช้า ผมเลยเดินเปิ ดประตูออกไป

พี่วุฒ!? และพี่ชนะนัง่ อยู่ กาลังกินโจ้กในครัว

พี่วฒ
ุ ิหนั ควับมาหาผม
“ อ้าวจุมตื่นแล้ว เหรอ พี่วา่ กาลังจะไปปลุกพอดี แต่กลัวไอ้วฒ
ุ ิมนั เข้าไปด้วย เลยกาลังหาวิธี”
“ ............................”
“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั เอาโจ้กมาฝาก กินก่อนไหม?
พี่วฒ
ุ ิจอ้ งผมตาไม่กระพริ บ
“ ไม่ครับ เดี๋ยวผมจะไปอาบน้ า” ผมบอกลิ้นแทบพันกัน เดินกลับเข้าห้องแล้วปิ ดประตู
“ ......................” ผมยืนเพิงประตูหายใจเข้าลึกๆ เหมือนหายใจเท่าไรก็ไม่พอ
ทั้งที่ไม่ร้อนแต่เหงื่อกลับออกมา
“ จุม?” พี่แบงค์ที่ยนื อยูถ่ าม คงจะเห็นผมตั้งแต่เข้ามา
“ ผมไปอาบน้ าก่อนนะครับ” เพื่อหลีกเลี่ยง..ไม่อยากจะพูด ไม่อยากจะตอบคาถามอะไร
ผมอยากจะเข้าไปอยูใ่ นห้องน้ าให้เร็ วที่สุด
.

ออกจากห้องน้ า ผมแต่งตัวเรี ยบร้อยแล้วถือกระเป๋ าออกมา พี่แบงค์ พี่ชนะ และพี่วฒ

ุ ินงั่ บนโชฟา
กาลังดูการ์ตนู เพื่อเด็กตอนเช้า
“ จุม เดี๋ยวให้ไอ้แบงค์ไปส่ งนะ พี่ของีบหน่อย ง่วงเพราะมีไอ้บา้ ที่ไหนไม่รู้มาปลุกตั้งแต่ยงั ไม่ตี 5”
พี่ชนะบอกหาวนอนแล้วเดินเข้าห้องที่ผมเพิ่งออกมา
“ ....................”
“ จุมกินโจ้กก่อนไหม?” พี่แบงค์ถาม
“ ...................” ผมคิดว่าไปกินที่โรงเรี ยนจะดีกว่าเพราะตอนนี้ก็ 7 โมงกว่าแล้วเดี๋ยวไม่ทนั
เพราะคอนโดพี่ชนะอยูไ่ กลจากโรงเรี ยนกว่าคอนโดพี่วฒ ุ ิกลับเดินผ่านผมไปเข้าครัวแล้วเอาชามโจ้กมาวางบนโต๊ะ ?
ุ ิ แต่พี่วฒ
“ มากินดิ” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วยืนนิ่งไม่ยอมไปไหน ผมหันไปมองพี่แบงค์วา่ เอาไงดี พี่แบงค์หนั หน้าไปดูโทรทัศน์
เป็ นการบอกว่าให้ผมตัดสิ นใจเอง
“ ........................ ” อย่างน้อยพี่วฒ
ุ ิก็อุตสาห์เอามาให้ ผมกินสักหน่อยก็คงไม่เสี ยหาย
ุ ิก็นงั่ ตาม ผมสะดุง้ ครับ!?
ผมเดินเข้าไปในครัว วางกระเป๋ า แล้วนัง่ ลง พี่วฒ
“ นมทามาให้” พี่วฒ ุ ิมาที่นี่ต้ งั แต่ ตี 5แล้วนมขมิน้ ทาตอนไหน?
ุ ิบอก ทาให้ผมนึกถึงคาพูดของพีช่ นะว่าพี่วฒ
“ ..........................”
“ ถ้ามรึ งกลับไป มรึ งอยากจะทากับข้าวเหมือนเมื่อก่อนก็ได้ กรู ไม่วา่ .........” อยูๆ่ พี่วฒ
ุ ิก็พดู ขึ้นมา
พี่วฒ
ุ ิกาลังง้อให้ผมกลับไปใช่ไหมครับ
“ .......................” คิดอย่างงั้นแล้วพูดไม่ออก และไม่รู้วา่ จะพูดว่าอะไรด้วย
“ DvD สารคดีที่กรู เอาไปทิ้ง กรู จะซื้อให้ใหม่ หรื อมรึ งจะไปเลือกเองก็ได้ เหมาหมดร้านกรู กไ็ ม่วา่ .....”
“ .....................” ผมพยายามกินไม่สนใจสิ่ งที่พี่วฒ
ุ ิพดู ผมจะไม่ใจอ่อน ผมอยากจะเข้มแข็ง
“ เอาตุ๊กตาลิงไหม?” พี่วฒ
ุ ิถาม ผมเงยหน้าขึ้น ผมสังเกตเห็นได้ความดีใจบนหน้าพี่วฒ
ุ ิได้
ใจผมมันเหมือนจะอ่อนยวบยาบกับสี หน้าที่เห็น แต่เมื่อคิดว่าคนที่อยูต่ รงไม่ได้เข้าใจอะไรเลย ผมก็ตอ้ งแข็งใจไว้
“ กรู รู้วา่ มรึ งชอบ คราวนี้กรู จะซื้อให้ตวั ใหญ่กว่าเดิม เอา 2 ตัวเลยก็ได้”
“ .........”
ุ ิไม่เคยรู ้อะไรเลยจริ งๆ ว่ามันไม่ใช่เรื่ องนั้น ของพวกนั้นผมดีใจมี่ได้ก็จริ งแต่ที่ผมดีใจเพราะพี่วฒ
พี่วฒ ุ ิซ้ือให้
และที่ผมไม่อยากไปกับพี่วฒ ุ ินน่ั เพราะตัวพี่วฒ
ุ ิเอง
ผมลุกขึ้น
“ จะไปไหน?” พี่วฒ
ุ ิเดินตามผม
“ พี่แบงค์ไปกันได้หรื อยังครับ?” ผมถามพี่แบงค์
พี่แบงค์กป็ ิ ดโทรทัศน์แล้วเดินมาหาผม ผมกับพี่แบงค์เดินออกมา แต่พี่วฒ
ุ ิก็เดินตามไม่ห่าง
“ วุฒิจะกลับเลยใช่ไหม?”
“ กรู จะไปกับพวกมรึ งด้วย” พี่วฒ
ุ ิบอก
“ ขับรถตามพวกกรู เนี่ยนะ” พี่แบงค์พดู กดชั้นลิฟท์เป็ นชั้นF
“ ใครบอก กรู จะนัง่ คันเดียวกับพวกมรึ ง”
ุ ิบอก พี่แบงค์ก็หนั มามองผม
พอพี่วฒ
“ เอาไงจุม?”
“ แล้วแต่พี่แบงค์เถอะครับ” ผมบอกขยับตัวไปหาพี่แบงค์เพราะพี่วฒ
ุ ิเดินมาใกล้
“ รังเกลียดกันมากเลยหรือไง? ผัวตัวเองแท้ ๆ” พี่วฒ
ุ ิเริ่ มเสี ยงแข็งขึ้นมา
“ วุฒิถา้ มรึ งยังไม่หยุด ก็อย่าหวังว่าจะได้นงั่ รถกรู !” พี่แบงค์พดู มือพี่วฒ
ุ ิที่กาลังจะมาจับแขนผมถูกชักกลับไป
“ ..............” ผมโล่งอกครับ
“ อย่ายุง่ เรื่ องผัว เมียได้ป่ะ!” พี่วฒ
ุ ิพดู แต่เสี ยงเบา พี่แบงค์ไม่ตอบ จึงไม่มีการโต้ตอบกันไปมา
จนกระทั้ง............

ในรถ พี่วฒ
ุ ินงั่ เบาะหลัง
“ เย็นกลับยัง? มารับ” พี่วฒ
ุ ิพดู นัน่ คงจะพูดกับผม
“ ........................” ผมออกไปนอกหน้าต่าง ทาเหมือนว่าไม่ได้ยนิ
“ อยากได้อะไรเดี๋ยวซื้อให้” พี่วฒ
ุ ิพดู ต่อ และคงจะไม่เข้าใจอะไรต่อไปหากผมไม่พดู บ้าง
ว่าสิ่ งของพวกนั้นมันไม่ทาให้ผมกลับไปได้ เพราะหากว่าผมสาคัญกับพี่วฒ
ุ ิจริ ง พี่วฒ
ุ ิจะต้องทาให้กลับไปเอง
ุ ิมาตามผม ทาให้คิดว่าผมก็มีค่าสาหรับพี่วฒ
แม้จะไม่มนั่ ใจในตัวเอง แต่ที่พี่วฒ ุ ิไม่มากก็นอ้ ย
“ พี่ครับ”
“ อะไร” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมขยับตัวขึ้นมาแต่แค่นิดเดียว
“ พี่คิดว่าผมจะกลับไปเพราะของที่พี่ซ้ื อให้ผมหรื อครับ?”
“ แล้วมรึ งจะให้กรู ทายังไง!?”
“ แล้วพี่คิดว่าพี่จะปฏิบตั ิต่อผมที่เป็ นเมียพี่ยังไง!” ถึงจะผมกลัวว่าพี่วฒ
ุ ิจะทาอะไรผม แต่ความน้อยใจมันมาก..............มากขึ้น
มากขึ้นจนผมไม่รู้จะทายังไง
ความน้อยใจก็ทาให้เจ็บปวดได้
คาว่า ‘ขอโทษ’ ไม่เคยหลุดออกมาจกพี่วฒ
ุ ิเลยสักครั้ง แม้แต่คาที่ใกล้เคียงก็ไม่มี…
“ ขึ้นเสี ยง!”
“ .........................” ผมเงียบ
“ ก็ทาอยู่นี่ไง!” พี่วฒ
ุ ิตะคอกกลับมา แม้แต่เท้าในรองเท้าก็เย็น
“ พี่ทาอะไรกับผมบ้าง พี่เคยคิดไหมครับ ว่าผมรู ้สึกยังไง?”
“ แล้วมรึงล่ะ เคยคิดถึงใจกรูบ้างไหม!”
“ .......................” ผมพยายามระงับน้ าตาเอาไว้
และเพราะอะไร ผมถึงได้ยอมมาตลอด พี่ไม่เคยคิดเลยหรื อครับ

“ .................จุมถึงแล้ว” พี่แบงค์บอก ผมไม่ทนั สังเกตเลยครับว่ารถมาจอดที่หน้าโรงเรี ยนแล้ว

“ ขอบคุณครับ” ผมบอก
“ ตอนเย็นกลับไปกับกรู เดี๋ยวมารับ” ผมชะงัก มือจับประตูคา้ ง..............
ผมจะเข้มแข็งได้ไหม? ผมถามตัวเอง เพราะไม่มีใครตอบได้นอกจากตัวเอง
“ ............................................เลิกเรี ยนพีแ่ บงค์จะมารับผมใช่ไหมครับ?”
ผมถามพี่แบงค์ก่อนเปิ ดประตูรถ
“ เดี๋ยวพี่มารับ”
“ ผัวบอกจะมารับไม่เอา เสื อกจะให้คนอื่นมารับ””
“ พี่แบงค์ไม่ใช่คนอื่น!” ผมบอกแล้วออกจากรถวิ่งเข้าโรงเรี ยน ไม่ได้หนั กลับไปมองอีก

ถ้าผมจะทาก็ทาได้ใช่ไหมครับ?

บุพเพวายร้าย

36.

ผมแอบรัก ผมแอบเป็ นห่วง ผมแอบมอง ผมเปิ ดเผยได้แค่ในใจ

แค่เรื่ องโจ้ก แค่คาไม่คี่คาที่พวกเราคิดว่าเป็ นแค่เรื่ องคลายเครี ยด

‘ผูช้ ายที่พาแม่ไปหาผูช้ ายอีกคนถึงบ้านแล้วบอกให้รับผิดชอบ ถ้ามีจริ งๆก็อยากจะรู ้จริ งๆว่าหน้าตาเป็ นไง’

แต่ไม่คิดว่าเรื่ องมันจะเดินมาไกลถึงเพียงนี้....................
 ...คาพูดที่วา่ แฟนเพือ่ นเหมือนเหล้าเถื่อนร้อนแรงแต่อนั ตราย ผมคิดว่านันไม่จริ งหรอก....

ครั้งแรกที่ผมได้เจอจุม คือในห้องน้ า และวันนั้นจุมทาให้พวกผมทั้งกลุ่มตกตลึง

คือน้องเขากราบให้ไอ้วฒ ุ ิไม่ให้ไปทาร้ายเพือ่ นที่อยูอ่ าคาร1

ุ ิเพียงเพราะขอร้องไอ้วฒ

และที่สาคัญยังขอร้องให้ไอ้วฒ
ุ ิทาร้ายตัวเองแทนเพียงเพราะให้เพื่อนปลอดภัย

แค่น้ นั ก็นบั ว่าเพียงพอที่จะทาให้ผมสนใจ………….

วันนี้ไอ้วฒ
ุ ิเพื่อนผม มันจะไปหัวหิ น แต่มนั จะให้จุมไปรอมันที่ตึกคหกรรม

ผมซึ่ งครั้งนี้ไม่ได้ไปด้วยเพราะต้องคอยยายที่มาจากออสเตรี ย

เลยอยูซ่ อ้ มบาจนสัก 6โมงได้ แล้วก็ถึงเรื่ องไอ้วฒ

ุ ิข้ ึนมาได้ ว่ามันนัดจุมไปเจอที่ตึกคหกรรม

ผมเลยคิดว่าจะไปดูสกั หน่อย

ผมเดินไปตึกคหกรรมแต่ตึกปิ ด ผมเลยเดินดูรอบๆเพราะคิดว่ายังไงจุมก็ตอ้ งรอไอ้วฒ

ุ ิแน่ แล้วก็เป็ นอย่างที่คิด

ผมเจอจุมนัง่ รอไอ้วฒ
ุ ิตรงม้านัง่ ที่พวกผมนัง่ เมื่อเที่ยง น้องเขาไม่เห็นผมหรอกครับ เพราะผมตั้งใจให้เป็ นแบบนั้น
ผมอยากจะรู ้วา่ น้องเขาจะรอไอ้วฒ
ุ ิไปถึงกี่โมง

“ ................................”

ที่นงั่ ตรงนี้ เมื่อตอนเที่ยงไอ้วฒ

ุ ิเอาโค้กสาดหน้าจุม ผมคิดว่าน้องเขาจะชกไอ้วฒ
ุ ิแน่ๆ แต่ไม่ครับ จุมไม่โต้ตอบอะไรเลย

ยอมเป็ นคนที่ไม่ใช่คน ยอมเป็ นที่รองมือรองตรี นไอ้วฒ

ุ ิ ผมไม่เข้าใจว่าทาไมถึงจะต้องยอมขนาดนั้น

ยิง่ คิดผมก็ยงิ่ ไม่เข้าใจ...

อาจจะพูดได้วา่ จุมโง่กค็ งไม่ผดิ ผมคิดอย่างงงั้นจริ งๆ

1 ทุ่ม ในโรงเรี ยนไม่น่าจะมีนกั เรี ยนคนไหนเหลืออยูแ่ ล้ว นอกจากผมกับจุม

ทุ่มครึ่ ง ผมเห็นจุมโทรศัพท์น่าจะโทรหาไอ้วฒ
ุ ิ และแน่นอนมันไม่รับ สุ ดท้ายจุมพิมพ์ขอ้ ความ น่าจะส่ งหาไอ้วฒ
ุ ิอีกเช่นกัน

ทาไมถึงได้โง่แบบนี้ รอมาตั้งเกือบ 2 ชัว่ โมง กลับไปได้แล้วไอ้วฒ

ุ ิมนั ไม่มาหรอก

แกร๊ ก!

จนได้สิน่ะ ผมเหยียบใบไม้แห้งเข้าให้ แต่อีกคนกลับไม่หนั มา กลับยิง่ นัง่ ตัวเกร็งกว่าเดิม มือก็กาสายเป้ แน่น ?

“ จุมใช่ไหม?” ผมพูด คาว่า ‘จุมใช่ไหม?’ ทาไมผมต้องพูดคานนี้ท้ งั ที่กร็ ู ้อยูแ่ ล้วว่าเป็ นจุม

ผมคงกาลังร้อนตัวกลัวว่าโดนจะจับได้ ก็เพราะผมยืนอยูต่ รงนี้ต้งั แต่ 6 โมง

จุมค่อยๆหันหน้ามา ใบหน้าไม่มีสีเลือดจ้องมองผมเหมือนไม่คอ่ ยเชื่อเท่าไรว่าผมยืนอยูต่ รงนี้

“ ..................................................”

“ พี่...แบงค์?!” ใช่พี่เอง แล้วทาไมต้องทาหน้าตกใจขนาดนั้น

“ ยังอยูอ่ ีกหรื อเนี่ย” ผมว่ายิม้ ๆ ไม่เข้ากับกับคาพูด

 ผมยิม้ ทาไมเนี่ย?

“ พี่รู้...” จุมว่าพร้อมทาตาโตๆเหมือนสงสัย ตาซื่อๆมองผมเข้าใจสภาพตัวเอง…

“ ใช่ ก็ไอ้วฒ
ุ ิมนั เล่าให้พวกพี่ฟังเอง....”

“ เหรอ...ครับ” ใบหน้าสลดลง

“ ใช่ และตอนนี้ไอ้วฒ
ุ ิมนั ก็ไม่อยูแ่ ล้วด้วย วันศุกร์เป็ นวันก่อตั้งโรงเรี ยนหยุด มันไปหัวหินตั้งแต่บ่ายแล้ว”

ผมบอกเพราะสงสาร ดูท่าจะรอไปอีกนาน พูดได้วา่ เชื่อฟังคาสัง่ ไอ้วฒ

ุ ิจนถึงที่สุด

“ เอ๊!?”

“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั บอกให้จุมรอมันถึงกี่โมงล่ะ?” ผมถามนัง่ ลงข้างๆ มแต่พอรู ้คาตอบอยูแ่ ล้ว

“ ไม่ได้บอก แค่บอกว่าให้รอ”

“ เหรอ?.............แล้วจุมก็รอมันจนป่ านนี้เนี่ยนะ” ผมพูดไม่จริ งจัง สายตามันมองหน้าจุมโดยไม่รู้ตวั

“ .................................”

ผมสงสัย?คาที่ผมคิดมาตลอดเกี่ยวกับจุม

“ .........................รักมันมากเลยเหรอ?”

“ .......................................” เป็ นคาถามที่ผมไม่คิดว่าตัวเองจะถาม

และอีกฝ่ ายก็คงไม่คิดว่าผมจะถามถึงได้อ้ งึ ไป

“......................”

ความจริ งผมก็อาจจะบ้า ถึงได้พดู ต่อไม่หยุด

“ เพราะไอ้วฒ
ุ ิมนั หล่อใช่ไหม?” ผมถามลอบมองสี หน้า ว่าจะตอบอะไร

ผมก็เข้าใจคนที่เข้ามายุง่ กับไอ้วฒ
ุ ิวา่ เห็นว่าไอ้วฒ
ุ ิมนั หล่อ มันรวย

แล้วยังปากหวานแต่ถา้ มันได้ในสิ่ งที่ตอ้ งการแล้วหางตามันก็ไม่แล

“ ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่...”

“ ............................. . ........” ผมมองหน้า..........ไม่เชื่อครับ

“ ตอนที่เห็นพี่วฒ
ุ ิวงิ่ ไล่คนร้ายที่วงิ่ ราวกระเป๋ า ผมว่าพี่เขาเท่มากเลยครับ...” จุมบอกผม

ใบหน้าเหมือนเหตุการณ์ที่พดู ตรงหน้ากาลังเกิดขึ้น อย่างไอ้วฒ

ุ ิเนี่ยนะผมว่าน้องเขาต้องเข้าใจผิดบางอย่างแล้วล่ะ

“ หมายความไม่ใช่วา่ หล่อ...อย่างเดียว...” ผมว่าหันไปและสบตาพอดี

“ ...........................เอ่อ.............ถ้าผมชอบพี่วฒ
ุ ิเพราะหล่อ ผมก็ตอ้ งชอบพี่ดว้ ยใช่ไหมล่ะครับ.....”

ผมเหมือนโดนตบ หน้าทั้งชาและร้อน คิดจะดูถูกคนอื่น พอเขาตอกกลับมาหน้าหงายแทบล้มทั้งยืน

“นัน่ สิ ......................แต่เล่นพูดกันตรงๆแบบนี้พี่เขินเหมือนกัน ... นะ”

ผมพูด แต่จุมกลับเป็ นฝ่ ายเขินแทน

จุมก้มหน้าลง แม้จะเป็ นอย่างงั้นผมก็เห็นได้วา่ กาลังหน้าแดง

ก็น่ารักดี

“ ไปกลับบ้าน” ก็น่ารักดี ความคิดที่แวบเข้ามาทาให้ผมแปลกใจตัวเอง

“ แต่.................” เสี ยงลังเล

“ ผมว่าจะรอพี่วฒ
ุ ิตอ่ อีกสักหน่อย”

“ มันไม่มาแล้วป่ านนี้มนั กอดสาวสบายไปแล้ว” ผมบอกมือดึงมือจุมกระตุน้ สักหน่อย

แต่มือผมโดนสบัดออกทันทีที่แตะมืออีกฝ่ าย

“ ............................................”

ผมจ้องมองจุมที่เนื้อตัวเริ่ มสั่น ...

“ พี่กลับไปเถอะครับ” จุมบอก เดินห่างออกไปหลายก้าว ?

“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั ไม่มาแล้ว กลับไปเถอะ อย่าโง่รอมันเลย มันก็แค่แกล้งเราเท่านัน่ แหละ”

ผมบอกสงสารเพราะให้รอยังไงได้วฒ
ุ ิมนั ก็ไม่มา และเดินตาม

“ ไม่ตอ้ งยุง่ กับผม ผมจะรอ” จุมบอกเสี ยงสัน่ ตัวสั่น เพราะผมแตะแขนเมื่อกี้อย่างงั้นเหรอ?

“ จุม คิดว่าพี่จะหลอกและนี่เป็ นแผนไอ้วฒ

ุ ิใช่ไหม?!” ผมถาม

“ ..................................ถ้างั้นพี่ทาไมไม่ไปหัวหิ นกับพี่วฒ
ุ ิ ?”

“ พรุ่ งนี้ยายพี่จะมาจากออสเตเรี ย พี่เลยต้องอยูร่ อ”

“ ..................”

“ เอาเถอะ เราอยากจะรอก็รอไป พี่แค่เดินมาดูเฉยๆไม่คิดว่าจะรอจริ งๆ” ผมบอกรู ้สึกไม่พอใจ ที่จุมคิดว่าผม

……………………คิดว่าผม... คิดว่าผมมาที่นี่เพราเป็ นแผนของไอ้วฒ

ุ ิ

ผมหงุดหงิด

ผมหงุดหงิดเสี ยจนพอเดินออกไปแล้วก็ไปฮึดฮัดอยูค่ นเดียว จนต้องเดินกลับมาอีก อยากจะถามว่า

‘คิดว่าพี่เป็ นคนยังไง’

แต่ผมก็ตอ้ งเปลีย่ นใจกับภาพที่เห็น

“ ...ฮือๆ...” จุมที่ยนื อยูต่ วั สั่นเทิ้ม แขนผอมกอดร่ างกายนั้นร้องไห้ไม่หยุด

ผมมองมือของตัวเองที่แตะตัวจุมเมื่อกี้ รู ้สึกว่าตัวเองเลวขึ้นมากะทันหัน

. และผมโง่...มาก

* * *

“ .....................จุม!?!...” ผมแทบไม่เชื่อสายตามองคนที่นงั่ อยูบ่ นพื้น หลังจากที่ผมกับไอ้ชนะกลับไป

เกิดอะไรขึ้น

ร่ างผอมๆผงะก่อนจะถอยหนีถอยหนี ผมเลยถอยออกไป 2 สามก้าว แล้วยืนมองนิ่ง

“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั ทาขนาดนี้เลยเหรอ...!.” ผมพูด มองกับร่ างที่ฟบุ หน้าลงเข่าที่ชนั ขึ้นของตัวเอง
 แค่ไม่ยอมย้ายโรงเรี ยน …………….ไอ้วฒ
ุ ิ!!

“ ..................” จุมที่นงั่ อยู่ กาลังสั่น แม้ผมจะมองเห็นแค่แขนและขาแต่ก็เห็นรอยซ้ าเต็มไปหมด ข้อมือทั้ง 2

ข้าง มีรอยบาด น่าจะรอยเป็ นเข็มขลัด ปากแตก หน้าก็บวมช้ าจนดูไม่ได้

ผมโกรธ ผมเจ็บจนอึดอัดไปหมด

“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั อยูไ่ หน? เดี๋ยวพี่จะไปคุยกับมันให้รู้เรื่ อง!”

“ ................................”

“ อยูใ่ นห้องใช่ไหม?” ผมเดินไปดูในห้องมัน แต่ไม่เจอคงจะอยูห่ อ้ งจุม

“ อย่ าครั บ!” มือไม่มีแรงคว้าขาผม แต่กช็ กั กลับไป มือนั้นสัน่ ไม่หยุด

“ ทาไม!” ผมพูดอึดอัดในอก

[i ]“ เดี๋ยว พี่ วุฒิ ตื่น” [/i] จุมพูดพร้อมน้ าตาไหลทะลัก แล้วส่ ายหน้าแม้แต่ริมฝี ปากก็สั่น แต่ใจผมสั่นยิง่ กว่า

“ ฮือๆ อย่าปลุก พี่วฒ

ุ ิ”

“ ก็ได้ ก็ได้” ผมบอก เดินไปนัง่ โชฟาทาใจเย็นเพื่อบอกว่าผมจะไม่ไปปลุกไอ้วฒ

ุ ิแล้ว แต่ในอกผมมันเหมือนมีไฟสุ ม

และมันกาลังเผาไหม้อย่างรวดเร็ ว

เสี ยงสะอื้นคงมีต่อไป ผมรู ้วา่ จุมก็กาลังพยายามที่จะทาให้มนั หยุด แต่ผมก็ยงั ได้ยนิ เสี ยงสะอื้นต่อไปอยูด่ ี

ผมพอจะรู ้วา่ ไอ้วฒ

ุ ิมนั รู ้สึกยังไงกับจุม แต่ทาไมถึงได้ทาขนาดนี้ ทาไมถึงไอ้ซอ้ มจุมถึงขนาดนี้

แม้ผมจะนัง่ นิ่งๆแต่หางตาก็มองจุมอยูเ่ ป็ นพักๆ ทั้งที่กาลังร้องไห้ แต่ทาไมผมถึงเห็นว่าจุมกาลังยิม้ ....

ผมทรมาน....ได้ยงั ไงกัน
.

เวลาผ่านไปไม่น่าจะนาน แต่ผมรู ้สึกว่ามันนานเหลือเกิน ความเจ็บปวดมันแทรกซึ มจนทาให้เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า

“ 3 ทุ่มแล้วนะ จุมกินข้าวยัง?” ผมถาม พูดขึ้นลอยๆ

แม้สักนิดก็ยงั ดีที่จะทาให้จุมเจ็บปวดน้อยลง

“ .......................” จุมหันหน้าบวมๆมามองผม ใจผมกาลังถูกกรี ดจากของมีคม และมันกรี ดลึกลงเรื่ อยๆ

“ ..................................”

“ หิ วไหม พีซ่ ้ื ออะไรมาให้กิน” ผมปั้ นหน้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ .............................” ส่ ายหน้าตอบ น้ าตายังไหลอยูเ่ ลย

“ กินเถอะ แล้วจะได้กินข้าวกินยา ทายาด้วย........”

“ ................ไม่ หิ ว ครั บ..”

“ กินนะ เดี๋ยวพี่ไปซื้ อ” ผมยิม้ ตื้อ ก่อนที่จะลุกขึ้น แล้วเดินออกจากห้อง

ผมกามือแน่น เดินวนหน้าลิฟท์ อยากจะจะชกไอ้วฒ

ุ ิให้มนั หาย หายจากความเจ็บปวดที่อึดอัดนี้

ทาได้ยงั ไง ทากับจุมแบบนี้ได้ยงั ไง

ไอ้เลว! ทาทาไม!!!!! ถ้าไม่เอาทาไมไม่บอก!

โธ่ เว้ ย!!

 ทาไมวะ!

ซื้อโจ้กกลับมาแล้วผมรี บร้อนจนลืมกดออด พอเข้าไปเลยเห็นจุมมองผมอย่างหวาดระแวง

…………อย่ามองพี่แบบนั้นพี่ไม่คิดจะทาร้ายจุมเลยสักนิด

“ ขอโทษ นะไปนานเลย พอดีพี่ขบั รถหาซื้ อยา ถึงจะเห็นว่าตอนขนของมีกล่องยาอยู”่

“........................” จุมไม่ได้พดู อะไร แต่กาลังมองผม ก่อนที่จะก้มหน้าลง

ใจผมเบาหวิว

“ พี่ซ้ื อโจ้กมา เดี๋ยวใส่ ชามให้เลย” ผมบอกเข้าครัวเทโจ้กใส่ ชาม แล้วยกไปวางบนโต๊ะกินข้าว

ก่อนที่จะเดินไปหาจุมที่นงั่ กับพื้น

“ ..............................” จุมเงยหน้ามอง ผมพยายามปั้ นหน้าให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทาได้

“ ไปกินโจ้กเถอะ พี่อุตสาห์ออกไปซื้อมาให้...”

“ ..............................”

“ .........................................”

“ ผมลุกไม่ ไหว”

“ งั้นพี่ช่วย” ผมพูดแต่ก็ไม่ได้ขยับตัว เพราะไม่อยากให้จุมตกใจ แต่อยากให้ไว้ใจ จนแขนผอมยกขึ้น

“ พี่จบั ได้นะ.............”

“ ......................ครับ” ผมจึงค่อยๆจับไหล่จุมช้าๆ แต่จุมก็ยงั มองผมอย่างไม่ไว้ใจแต่ไม่มากเท่าเดิม

“ พี่ไม่ทาไร หรอก” ผมบอก แล้วรอให้จุมเดินก่อนแล้วจึงช่วยพยุง ขาจุมที่กา้ วเดินแทบไม่มีแรงและ

แล้วผมก็มองเห็นน้ าสี ขาวที่ไหลลงมาตามขาสั่นๆ ไม่เฉพาะน้ าสี ขาว แต่ยงั มีสีอื่น..... ผมเบือนหน้าหนี

หัวใจไม่ได้ถกู กรี ดแต่ถูกแทงจนทะลุ

ผมบอกตัวเองให้ทน!

ทนไม่ได้ก็ตอ้ งทน!

ไอ้วฒ
ุ ิ มรึ งทาเกินไปจริ งๆ ผมอยากจะไปลากคอไอ้วฒ
ุ ิข้ ึนมาเพื่อว่าใจผมจะหายเจ็บบ้าง…

“ ...............................” จนมานัง่ บนเก้าอี้สักที ผมเลื่อน โจ้กหมู มาตรงหน้าจุม

“ ................อร่ อยนะ พี่แอบชิมแล้ว” ผมบอก

“................................” จุมค่อยๆตักโจ้กใส่ปาก แต่กลับยุน่ หน้า มือผอมแตะมุมปากที่มีเลือดติดอยู่

คงจะแสบ

“ ร้อนเหรอ?”

จุมสายหน้าตอบว่าไม่ร้อน ผมทามุมปากเหมือนยิม้ แต่ไม่ใช่

“ อร่ อย”

“ พี่ซ้ื อมา 3 ถุง ไม่อิ่มเบิล้ ได้”

“ .........................” ถึงจุมจะบอกว่าอร่ อยแต่ กินได้ 3 สี่ คาก็อิ่ม

“ อิ่มแล้วเหรอ?”

“ครับ”

“ ไหนบอกว่าอร่ อย....”

“ ..........................”

“ งั้นอีกคา..”ผมบอกยกช้อนจะป้ อน อีกคนลังเล

“..........................”

“ นะ สงสารคนซื้อมา” กินอีกคาเถอะจุม พี่ขอร้อง

“ก็ได้ครับ” จุมอ้าปากให้ผมป้ อนอีกคา แล้วกินน้ าตาม

“ กินแล้วทาแผล” ผมว่าแล้วค้นเอากล่องยาจากตูใ้ ต้โทรทัศน์ออกมา เพราะผมจาได้วา่ ตอนค้นมาผมเก็บไว้ตรงนี้

ทาไมผมต้องทาตัวให้ปกติ ทาไมไม่ผมถึงไม่บอกไปเลยว่ารู ้สึกยังไง

ทาไมผมไม่ทา….นัน่ ไม่ใช่คาถามแต่เป็ นประโยคบอกเล่า…

จุมเป็ นใคร?

แล้วผมเป็ นใคร?

“ ไม่ตอ้ งหรอกครับ” จุมบอกผมเอามือลูบแผลที่ขอ้ มือ ใจผมสะท้านแรง

“ ไม่ได้หรอก ไอ้วฒ
ุ ิมนั ทาและเป็ นเพื่อนพี่ พี่ก็ตอ้ งมีรับผิดชอบด้วยที่ไม่หา้ มมัน” ผมพูดบังคับกลายๆ

ผมไม่อยากปล่อยจุมไว้แบบนี้ โดยไม่ทาอะไรเลย

“ .....................”
“ เถอะนะจุม ให้พี่รู้สึกผิดน้อยลง” ผมบอกสบตาจริ งจัง

“ ..........................” จุมไม่ตอบยิง่ ทาให้ผมใจเสี ย แต่สุดท้ายจุมก็ยอม ผมอยากจะบอกจุมว่า ‘พี่ดีใจ

ที่จุมยอมเชื่อใจพี่ ยอมให้พี่ได้ทาอะไรบ้าง’ แต่เช่นเดิมผมกลืนคาพูดนั้นและเก็บมันไว้ในส่ วนที่ลึกที่สุด

“ ตอนกลับพี่ชนะเขาคิดว่าจะกลับมาตอนเย็น เพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็เลยขโมยกุญแจไป

แล้วก็อยากที่คิดจริ งๆไอ้วฒ
ุ ิมนั ทาเกินไป...” ผมเล่าไปทาแผลไป

“ ..................................”

“ แต่ชนะมันมาไม่ได้ แฟนมันมีเรื่ องนิดหน่อย” ผมพล่ามไปเรื่ อยๆ แล้วหยุดมองหน้าช้ าๆ

“ พี่ทายาที่ปากให้นะ”

“.......................................”เห็นไม่วา่ อะไรผม เลยเอาคัตเติล้ บัตใส่ยาแตะแผลที่ปากเบาๆ

พยายามทาอย่างเบามือที่สุด

เจ็บมากไหมจุม ถ้าเจ็บมากอย่าทนอีกเลยนะ มีอีกคนที่พร้อมจะช่วยถ้าจุมต้องการ พี่พร้อม

“4 ทุ่มแล้ว ไปนอนเถอะ”

“………………..”

“ เดี๋ยวพี่พาไป”

"....................................." ผมรู ้วา่ จุมก็ลาบากใจที่มีผมดูแล

แต่ทาไงได้ผมต้องการที่จะทาและมีความสุ ขที่ได้ทา

“..................ให้พอี่ มุ ้ ไหม?” ผมถาม จุมจ้องผมตกใจกับว่า ‘อุม้ ’ ของผม

 ไอ้แบงค์ไอ้ชวั่ ไอ้เลว! จุมเป็ นถึงขนาดนี้แล้วยังจะเอาเล็กเอาน้อยกับน้องเขาอีก

“ ...................”

“ ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ห้องมันไกลพอดูนะกับสภาพจุมแบบนี้ พี่เลยคิดว่ามันน่าจะดีกว่าถ้าพีอ่ มุ ้ ” ไม่ใช่อะไรหรอก

ความจริ งแล้วพี่อยากอุม้ จุมจริ งนั้นๆนัน่ แหละอยากสัมผัสจุม ชัว่ ไหมล่ะพี่….แม้จุมเจ็บแบบนี้พี่กย็ งั คิดอกุศล

“ ไม่เป็ นไรครับ ผมเดินเองได้” จุมบอกยืนขึ้นเอง ทว่าโงนเงนและกาลังจะล้ม มือผมรี บเข้าไปประครอง

“ อย่า ครับ!”

ตุบ!

ผมโดยผลักแม้ไม่แรงแต่ผมก็ปล่อยมือ จุมจึงลงไปกองกับพื้น

“ อึ้ก..ฮือๆ” ตัวผมนิ่ง เหมือนถูกสะกด

จุม กลัวผม?

“ จุม พี่ขอโทษ” ผมบอกถอยออกมา เบ้าตาปวดหนึบจนชา

“ ..................”

จุม เมื่อไรกัน ที่เป็ นแบบนี้ เมือไรกันที่กลัวการสัมผัสจากคนอื่น กลัวแม้กระทัง่ พี่

พี่ไม่เคยคิดที่จะทากับจุมเหมือนกับที่ไอ้วฒ
ุ ิทาเลยนะ

“ พี่ครับ” อยูๆ่ มือจุมก็ยกขึ้นมา

“.................ครับ..................”

“ ช่วยพาผมไปเตียงที” จุมบอกผม คงไม่อยากให้ผมไม่สบายใจ

“ ได้เหรอ?” เป็ นพี่ได้เหรอจุม เป็ นพี่ได้ใช่ไหม?

“ ..................” จุมเงยหน้ามอง ผม ก้มลงมาช้อนร่ างกายผอมช้าๆ

ผมอยากให้เป็ นแบบนี้ตลอดไปได้ไหม เพราะถ้าผมอุม้ จุมอยูแ่ บบนี้ ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทาอะไรจุมได้

ผมจะปกป้ องร่ างกายนี้ ผมจะดูแลหัวใจดวงนี้เป็ นอย่างดี

ถ้าเป็ นผมล่ะก็ จุมจะไม่เจ็บปวดอยูแ่ บบนี้

“ จุมผอมไปนะ กินข้าวหรื อเปล่าเรา?” ผมถามขณะพาจุมเดินเข้าห้อง

" .................................." ผมรู ้วา่ จุมกาลังเกร็งที่ถูกผมอุม้ และคงอยากจะให้ถึงเตียงเร็ วๆ

แต่ผมไม่อยากให้ถึงเตียงเลย ขอโทษนะจุมที่พี่คิดแบบนี้

" .............................ถึงแล้ว ถึงแล้ว"

“ ........................” วางจุมลงลนเตียงก่อนที่จะดึงผ้าห่ม ห่มให้จนถึงคอ

“ ยังไม่ได้กินยาเลย” ผมบอกออกไปจากห้องอย่างเร่ งรี บ ก่อนที่จะกลับมาพร้อมยาในมือและแก้วน้ า

หลังจากกินยาแล้ว จุมก็นอนลง หันหลังให้ ผม…..เจ็บ

“..............................” หลังที่หนั ให้ผมสั่นเทิ้มเหมือนร่ างกาย คงกาลังหวาดกลัวอะไรอยู่

“ หนาว เหรอ?” ผมถาม ทั้งที่รู้วา่ ไม่ใช่ แต่ก็ทาเป็ นโง่ แค่อยากจะพูดอยากคุยอีกสักนิดก็ยงั ดี

“ ไม่ครับ” จุมว่าแล้วหันหน้ามาหาผม ก่อนที่จะพูดประโยคที่ทาให้ผมสะอึก

“ขอบคุณนะครับ”

“ เป็ นใครก็ตอ้ งทาแบบพี”่ เป็ นใครที่รู้สึกแบบพี่ก็ตอ้ งทาแบบนี้

“..............................................................เอาล่ะ พักผ่อนเถอะ พี่ไม่กวนแล้ว”

ผมเดินออกมา

“ พี่ครับ”

“ ......................?” ผมหันกลับไป

“ พรุ่ งนี้......ผมจะ ...จะยังไงดี?” จุมถามผมทั้งน้ าตา

พี่ไม่รู้หรอก เพราะจุมต่างหากที่จะเป็ นคนตอบ และเป็ นคนทา

“ ....................................................แค่ เข้มแข็งไว้............” พี่ก็จะเข้มแข็งเหมือนกัน

“ คืนนี้พี่จะนอน ตรงโชฟาข้างนอกมีอะไรก็เรี ยกนะ” ผมบอกให้จุมสบายใจ แต่ไม่มีสีหน้าสบายมากขึ้นจากคาพูดของผมเลย

“ ............................................... ........................ .”

ผมปิ ดไฟก่อนที่ปิดประตูแล้วเดิน ก้าวแต่กา้ วกว่ามันจะเดินได้ช่างยากลาบากมันหนักอึ้งเหมือนมีโซ่ตรวนตรึ งเอาไว้

ผมไม่รู้วา่ ตัวเองมานัง่ โชฟาตั้งแต่เมื่อไร

เห็นคนอื่นเจ็บแล้วเราเจ็บด้วย…..ตอนนี้ผมเป็ นอย่างงั้นจุมเจ็บผมเจ็บ
 เมียเพื่อน แต่ผมอยากให้เป็ นเมียตัวเอง

บุพเพวายร้าย

37.
.
.
ผมรู ้สึกเหลือเชื่อตัวเองที่กล้าพูดออกไป แบบนั้น

“ แล้วพี่คิดว่าพี่จะปฏิบตั ิต่อผมที่เป็ นเมียพี่ยังไง!” ุ ิก็ยงั ไม่ปฏิเสธอีก

ผมอายครับ ผมพูดไปแล้ว แล้วพี่วฒ
“ จุม มรึ งบ้าป่ ะ นัง่ ยิม้ อยูไ่ ด้” จักรว่า มือเท้าโต๊ะผม วันนี้อาจารย์แสงดางอาจารย์ที่ปรึ กษาลาครับ คาบโฮมรู มเลยว่าง
“ เปล่า” ผมบอก
กริ้ งๆ
เสี ยงโทรศัพท์ผมครับ ผมมองชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอ ผมแปลกใจกับคนที่โทรมา
คุณแพรพลอย ?
“ อัลโหลครับ?”
“ สวัสดีจะ้ จุม”
“ครับ”
“ เรี ยนอยูห่ รื อเปล่า?”
“ยังครับ” ผมบอก คิดว่าที่คุณแพรโทรมาต้องเกี่ยวกับพี่วฒ
ุ ิ
“ มีเรื่ องอะไรกับวุฒิหรื อเปล่า?” คุณแพรถามผม
“ ...........................คือ ว่าผม........”
“…….ว่าแล้วเชียว เมื่อคืนตาวุฒิไปอารวาดจนบ้านแตก ไม่มีใครได้หลับได้นอน แม้แต่คุณวัช
ก็ตอ้ งตื่นมาทางานเพราะนอนไม่ได้”
“ เกิดอะไรขึ้นหรื อครับ?” ผมนึกถึงโจ๊กทีกินเมื่อเช้าพี่วฒ
ุ ิบอกว่านมขมิ้นทามาให้
“ เห็นนมบอกว่า ไปถึงบ้านตอน เที่ยงคืนกว่าๆ ก็ไปเปิ ดเพลงจนดังลัน่ บ้าน แล้วยังละเลงห้องจนเละอีก”
ต้องเปิ ดเพลงดังเท่าไรถึงจะดังลัน่ บ้านหลังใหญ่โตขนาดนั้น ผมคิด
ก่อนที่ผมจะออกมาจากคอนโดได้ยนิ เสี ยงขว้างข้าวของตามหลัง ไม่รู้วา่ ตอนนี้มีสภาพยังไง
“ ตอนตี 3 ก็ให้นมทากับข้าวให้ บอกว่าจะเอาไปจุม แต่สุดท้ายก็ไม่เอา
แต่กใ็ ห้นมทาโจ้กให้แทน...แม่ก็เลยคิดว่าวุฒิน่าจะทะเลาะกับจุม”
“.........................เออ.....ครับ” ผมไม่รู้จะตอบว่าอะไร เพราะผมคิดว่าเรา 2 คนไม่ได้ทะเลาะกัน
ถ้าทะเลาะกันยังดีกว่านี้
“ จุม”
“ครับ”
“ แม่รู้วา่ วุฒิเขาค่อนข้างเอาแต่ใจ..แต่อยากให้จุมเข้าใจว่าวุฒิยงั เด็ก ทาอะไรไม่ค่อยคิด
เพราะงั้นพยายามเข้าใจวุฒิหน่อยเถอะนะ”
“ ........................”
ค่อนข้างเอาแต่ใจ ไม่ใช่เอาแต่ใจมากหรื อครับ และคาที่วา่ ยังเด็กนี่คือ เด็กอายุ 19 ปี
“ ถ้ามีอะไรที่วฒ
ุ ิทาให้ไม่พอใจ ไม่ชอบ ก็ให้คอ่ ยยอมไปก่อน ถือว่าแม่ขอ วุฒิเขายังไม่โตพอที่จะรู ้วา่ อะไรถูกไม่ถูก...”
นัน่ ทาให้ผมอึ้ง
“ เราต้องค่อยๆบอกค่อยสอนไป..” แล้วเมื่อไร? พี่วฒ
ุ ิอายุ 19 แล้ว ถ้าไม่บอกตอนนี้แล้วจะบอกตอนไหน
ผมไม่สงสัยในการกระทาของพี่วฒ
ุ ิเลย
ุ ิหรื อเปล่า? ไม่ตอ้ งสงสัย ไม่มีใครพูดอะไรสักคาแน่ๆ
ุ ิไปอารวาดที่บา้ น มีใครดุด่าพี่วฒ
เมื่อคืนที่พี่วฒ
แล้วพี่วฒ
ุ ิจะรู ้ได้ยงั ไงว่าสิ่ งที่พี่วฒ
ุ ิทานั้นมันผิด
“ ครับ ผมจะพยายาม ตอนนี้อาจารย์เข้าห้องแล้ว แค่น้ ีก่อนนะครับ” ผมบอกแล้วก็ตดั สาย แต่อาจารย์ไม่ได้เข้าห้องหรอกครับ
ผมพูดไปอย่างงั้นเองเพราะผมทนฟังต่อไปไม่ไหว ยิง่ ฟังผมก็ยงิ่ สงสารพี่วฒ
ุ ิ
“ ...........................”
ุ ิกส็ ่ งข้อความมา ผมเปิ ดข้อความที่พี่วฒ
พอคุณแพรวางพี่วฒ ุ ิส่งมา
‘ให้ทายังไง บอกมา’
ผมไม่ได้ตอบกลับไป บางสิ่ งบางอย่างไม่มีใครบอกแต่เรี ยนรู ้ได้เองได้

ตอน เย็นพีแ่ บงค์มารับผมเหมือนเดิม และมีพี่วฒ

ุ ินงั่ มาด้วย
“วันนี้ไปกินข้าวข้างนอกกัน ไอ้ชนะมันฉลอง”
“ฉลองอะไรครับ?”
“ฉลองอยากเลี้ยง ฉลองอยากกิน ตามเรื่ อง”
ฉลองอยากเลี้ยง ฉลองอยากกิน ตามเรื่ อง ?
“ ....................”
“ ที่ ร้านอิ่มที่ไปครั้งที่แล้วนัน่ แหละ”
“ ครับ”
“ พวกมรึ งไปกันตอนไหน!?” พี่วฒ
ุ ิถามเสี ยงกระด้างจากด้านหลัง “ ไปกันตอนไหน! ทาไมกรู ไม่รู้เรื่ อง”
แล้วพี่วฒ
ุ ิชะโงกหน้าหน้าเข้ามาระหว่างเบาะผมกับพี่แบงค์ ผมตกใจขยับตัวไปติดประตูรถ
“ บอกมา!”
“ เบาๆก็ได้วฒ
ุ ิ ไปกันเมื่อวาน กรู พาจุมไปกินข้าวก่อนที่จะไปคอนโดมรึ ง” พี่แบงค์อธิบาย
พี่วฒ
ุ ิหนั หน้ามาหาผมก่อนที่กลับไปนัง่ ข้างหลังเหมือนเดิม เมื่อกี้ผมแทบหายใจใออก
“ เมื่อไร กลับ”
เสี ยงลอยจากด้านหลัง เสี ยงพีว่ ฒ
ุ ิครับ
“ .........................”
“ ถามว่ าเมื่อไรกลับ!”
“ จุมอย่าไปฟังมัน ไอ้วฒ
ุ ิมนั บ้าให้มนั พูดคนเดียวไป”
“ จะเอายังไง โทรไปก็ไม่รับ ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ พูดด้วยก็ไม่พดู เห็นกรูเป็ นหัวหลักต่ อหรือไง!”
“ .......................” ผมหันไปมองพี่แบงค์ พี่วฒ
ุ ิเริ่ มจะก้าวร้าวอีกแล้ว
“ วุฒิ!”
“ ก็พดู มาสิ วา่ จะให้ทายังไง ถึงจะยอมกลับ”
“ ก็เพราะมรึ งเป็ นแบบนี้ มรึ งไม่เข้าใจหรื อไง ถ้าเป็ นคนอื่นเขาเข้าใจกันไปแล้ว!”
“ กรูเป็ นอย่ างงี้ มันยังไง!”
“ มรึงเป็ นแบบนีไ้ ง!”
“ แบบนีแ้ บบไหน มรึงอยากจะให้ ผัวเมียเขามีปัญหากันนักใช่ ไหม!? พวกกรูกอ็ ยู่กนั มาดีๆ แต่ พวกความหวังดีของพวกมรึง
มันเลยกล้าหือกับกรู!”
“ ไอ้วุฒิ!” พี่แบงค์ตะเบ็งเสี ยงที่แข่งกับเสี ยงพี่วฒ
ุ ิและเสี ยงตัวเองที่ดงั ขึ้นเรื่ อยๆ
“ มรึงอารมณ์ ขนึ้ เพราะกรูพูดแทงใจดามรึงใช่ ไหมล่ะ!”
“ ไอ้วุฒิ มรึงหยุดพูดสั กทีเถอะ!” พี่แบงค์พดู พร้อมทั้งเอามือทุบพวงมาลัย ขณะรถติดไฟแดง
ผมไม่เคยเห็นพี่แบงค์เป็ นแบบนี้ ทาให้รู้สึกว่าน่ากลัว
“ พี่วุฒิ หยุดเถอะครับ ที่พี่แบงค์เขาดีกบั ผมก็เพราะเขาสงสารผม เวทนาผม พี่แบงค์เขาไม่ได้ คิดอะไรกับผมทั้งนั้น!”
ผมบอกไม่เข้าใจว่าทาไมใครๆถึงได้คิดว่าพี่แบงค์ชอบผมทั้งพี่เจน และตอนนี้ก็พี่วฒ
ุ ิ
“ กรู หยุดก็ได้ จะกลับไปด้วยกันไหม!”
“ ............................” ผมลังเล
ผมคิดว่าถ้าผมมาอยูท่ ี่คอนโดพี่ชนะแล้วจะมีอะไรดีข้ ึนแต่มนั กลับเลวร้ายลง พี่วฒ
ุ ิยงั เป็ นพี่วฒ
ุ ิ
“ จุมอย่ าไปฟังมัน ถ้ากลับไปทุกอย่างที่ผา่ นมามันก็ไม่มีประโยชน์”
“ แบงค์ !”
“ วุฒิถา้ มรึ ง พูดอีกคาเดียว ขอร้องลงจากรถกรู !”
“ .......................เซี่ย!” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมทั้งตบเบาะเหมือนกระแทก
 ผมหันหน้าออกนอกรถ..............................................ฝนตกเต็มหน้า........ตกไม่หยุดสักที.................

** -- ** -- **

รถจอดที่ร้านอิ่มนานแล้วแต่ไม่มีใครขยับตัว แม้แต่ผมเอง ผมยังคงหันหน้ามองด้านข้างไม่ต่างจากครึ่ งชัว่ โมงที่แล้ว

“ จุม” พี่แบงค์เรี ยก ผมหันหน้าไป
“ ..................................”
“ ไอ้ชนะมันรออยูน่ านแล้วนะ”
“ พี่ครับเดี๋ยวผมขออยูค่ นเดียวสักพักนะครับ?” ผมบอกแต่ออ้ นวอน
“ ...........................ตามเข้าไปนะ” ผมพยักหน้าตอบ พี่แบงค์หนั ไปหาพี่วฒ
ุ ิที่อยูด่ า้ นหลัง
“ จุมบอกว่า อยากอยูค่ นเดียว หวังว่าเข้าใจนะวุฒิ”
“ ..........................เออ” พี่วฒ
ุ ิบอกเปิ ดประตูออกไปก่อนพีแ่ บงค์
“ พอสบายใจแล้วค่อยมา ไม่ตอ้ งกังวล” พี่แบงค์บอก ผมพยักหน้าอีกครั้ง

ผมมองพี่วฒ
ุ ิและพี่แบงค์เดินเข้าร้านไปแล้วก็ปล่อยโฮ
“ ฮือๆ”

ุ ิ? และผมจะต้องทายังไงกับตัวเอง?
ผมจะต้องทาอย่างไรกับพี่วฒ
ผมมีคาตอบ แต่ทาไม่ได้

ผมอยากเปิ ดประตูรถแล้ววิง่ ไปวิ่งไปเรื่ อยๆ เพราะผมไม่มีจุดหมายแค่อยากหนีจากความรู ้สึก กับปั ญหาที่อยูต่ รงหน้า

แต่ถา้ ผมหายไป ผมรู ้แม่คงจะเป็ นห่วงผมมาก…ผมไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจ ผมจึงต้องอยูต่ รงนี้

ุ ินงั่ แ ละสายตาก็ประทะเข้าทันที กับผูช้ าย 3 คนที่ยนื ขึ้น

ผมเดินเข้าไปในร้านมองหาโต๊ะที่พวกพี่วฒ
มือพี่แบงค์และพี่ชนะจับแขนพี่วฒ
ุ ิไว้ ผมรี บเดินเข้าไป
เกิดอะไรขึ้น!?
“ มาสักที ตัวดี” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมนัง่ ลง ตามด้วยพี่ชนะ และพี่แบงค์ที่นงั่ พร้อมผม
โต๊ะเป็ นโต๊ะสี่ เหลี่ยมจัตรุ ัส ผมนัง่ ที่วา่ งระหว่างพี่แบงค์และพี่ชนะเพราะงั้นที่ที่พี่วฒ
ุ ินงั่ คือตรงข้ามผม
“ ไอ้วฒ
ุ ิ จะออกไปตามจุม มันนึกว่าจุมหนีมนั ไปแล้ว” พี่ชนะบอกหัวเราะไปด้วย
 ผมมองพี่วฒ
ุ ิและสบตาโดยไม่ได้ต้ งั ใจ
“ กินข้าวเสร็ จกลับยัง?” พี่วฒ
ุ ิถาม
“ ไอ้วฒ
ุ ิมรึ งพูดแต่คาเดียวไม่เบื่อบ้างหรื อไง” (พี่ชนะ)
“ ไม่เบื่อ กรู จะถามมันอยูอ่ ย่างงี้แหละ จนกว่ามันจะกลับไปกลับกรู ”
“ ............................”
“ ..............ตอบมา จะกลับไปกับกรู แล้วใช่ไหม!?”
“ ......................” ผมก้มลงกินข้าว ซึ่ งกินเฉพาะข้าวจริ งๆจนพี่แบงค์ตอ้ งตักกับข้าวใส่ จานผม
“ ขอบคุณครับ”
“ มรึ งยังไม่ได้ตอบกรู ” พี่วฒ
ุ ิพดู เห็นว่าผมไม่ตอบก็จบั มือผมข้างที่ผมจับช้อนหมับ
!? ช้อนร่ วงจากมือลงจาน
สั่น
“ ไอ้วฒ
ุ ิ มรึ งกลับไปกินข้าวบ้านมรึ งไป” พี่ชนะพูดพร้อมทั้งดึงมือพี่วฒ
ุ ิออกจากแขนผม
“ ก็มนั ไม่ยอมตอบกรู ”
“ จุมไม่ตอบหรื อไม่ตอบมรึ งก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่า”(พี่ชนะ)
“ มันเป็ นเมี....”
“ วุฒิ อย่าเอาสิ ทธิ์ที่มรึ งใช้กาลังได้มาอ้างถ้ามรึ งยังเป็ นลูกผูช้ ายพอ” พี่แบงค์พดู เหมือนตัวเองไม่ได้พดู
กินข้าวปกติไม่ได้หนั ไปมองพี่วฒ
ุ ิดว้ ยซ้ า
“ .........................”
“ โดนวะแบงค์ ฮ่ะๆ เล่นมันอึ้งไปเลย....” พี่ชนะหัวเราะตักกับข้าวให้ผม ให้พแี่ บงค์ ให้ตวั เองยกเว้นพี่วฒ
ุ ิ
พี่แบงค์ พี่ชนะ ต่างก็ช่วยผมแต่ผมกลับอยูเ่ ฉยๆ ผมก็ควรที่จะทาอะไรบ้าง
“ พี่.....วุฒิ........” ผมเงยหน้าขึ้น มองพี่วฒ
ุ ิ สบตาพี่วฒ
ุ ิดว้ ยความตั้งใจของตัวเอง
“ ...................” พี่วฒ
ุ ิสีหน้าสงสัยว่าผมจะพูดอะไร พี่แบงค์พี่ชนะก็เช่นกัน
“ ผมจะกลับไปกับพี่ครับ”
“ จุม!?” พี่แบงค์กบั พีช่ นะพูดพร้อมกัน
“ ก็แค่น้ นั ......งั้นกลับเลย” พี่วฒ
ุ ิพดู
“ จุม ???” (พี่แบงค์)
“ ผมจะกลับกับพี่ แต่ผมมีขอ้ แม้วา่ พี่จะต้องซื้อตุ๊กตาลิงให้ผม”
“ อยากได้ก็ไม่บอก กรู ซ้ือให้มรึ ง 3 ตัวเลยดีไหม?”
“ ตามใจพี่เถอะครับ แต่ผมจะไม่เอาถ้าพี่วฒ
ุ ิเอาเงินของพ่อแม่มาซื้ อ พี่ตอ้ งเอาเงินที่ของพี่เงินที่มีหาเองมาซื้ อให้ผม
ไม่ง้ นั ผมไม่เอา!”
“ เรื่องมาก!”
“ ถ้ามันเหนือบากกว่าแรงพี่ ไม่เอาตุ๊กตาลิงแล้วก็ได้ และผมก็จะไม่กลับจนกว่าจะได้ตกุ๊ ตาลิง” ผมบอก
“ ไม่เหนือบากกว่าแรงกรู หรอ มรึ งเตรี ยมเก็บกระเป๋ าได้เลย เดี๋ยวพรุ่ งนี้กรู ไปทางานโรงแรมวันเดี๋ยวซื้ อได้แล้ว” พี่วฒ
ุ ิบอก
ุ ิไปทางานโรงแรมพ่อตัวเองแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร เพราะผมรู ้ดีอยูแ่ ล้วว่าคุณวชิระตามใจพี่วฒ
แต่ถา้ พี่วฒ ุ ิแค่ไหน
และคาว่าทางานของพี่วฒ
ุ ิผมคิดไม่ออกว่าได้ทางานจริ งๆไหม?
“ ถ้าเป็ นเงินจากครอบครัวพี่วฒ
ุ ิ ผมก็ไม่เอาหรอกครับ” ผมบอกพยายามใจกล้าที่สุดแล้ว
“ เอ๊ะ นี่มรึงแกล้งกรูใช่ ไหม!” พี่วฒ
ุ ิตะคอก คนที่นงั่ โต๊ะไปอีกโต๊ะหนึ่งหันมามอง จนพี่แบงค์ตอ้ งขอโทษแล้วบอกว่า
ไม่มีอะไร
มือผมดึงเสื้ อพีแ่ บงค์ยดึ ไว้เป็ นที่พ่ งึ
“ ไอ้วฒ
ุ ิมรึ งอยากจะให้เขาไล่ออกจากร้านนักใช่ไหม ห่ ะ!” พี่ชนะพยายามบีบเสี ยงบอกพี่วฒ
ุ ิ
“ ก็ดูมนั ต่อรองกับกรู มันคิดว่ามันเป็ นใครมาสั่งกรู อย่างโง้นอย่างงี้”
“ มรึ งไม่ทาก็ไม่มีใครว่า”(พี่ชนะ)
“ กรู จะทาจะเอาตุก๊ ตาลิงมาให้มนั กรู จะได้ไม่ตอ้ งตามมันต้อยๆแบบนี้จะได้จบสักที”
“ เขาได้ขอให้มรึ งมาตามไหมก็ไม่” พี่ชนะพูดไปยักไหล่ไป พี่วฒ
ุ ิจอ้ งพีช่ นะไม่พอใจมาก
“ มรึ งตั้งเงื่อนไขแบบนี้ แล้วมรึ งจะให้กรู ไปทางานอะไร กรู จบ.แค่มอ6ใครเขาจะให้กรู ทางาน”
“ อันนี้ไม่ตอ้ งห่วงเพือ่ นเลิฟญาติกรู เปิ ดร้านกาแฟ เขาต้องการเด็กเสริ์ ฟพอดี เดี๋ยวป๋ าชนะฝากให้”
พี่ชนะหันสายตาวิววับมาทางผม
“เด็กเสริ์ ฟ กรู ไม่ทา!”
“ หรื อว่ามรึ งทาไมไม่ได้” (พี่แบงค์)
“ …ก็ได้กรู จะทา…”
“ กรู จะเอาตุก๊ ตามาฟาดหัวมรึ ง แล้วลากมรึ งกลับคอยดู”
“ ...................” ไม่รู้วา่ ผมคิดถูกหรื อเปล่าที่คิดจะให้พี่วฒ
ุ ิรู้จกั คุณค่าของเงิน
และอาจจะได้ความอดทนเพิ่มมาด้วย นัน่ ผมไม่รู้วา่ จะเริ่ มจากตรงไหน ผมคิดได้เรื่ องนี้ก่อนผมก็พดู ออกมาเลย
เพราะหากปล่อยไว้นานความกล้าที่พดู ก็อาจจะหายไป
“ อย่าเพิ่งพูดเลยไอ้วฒ
ุ ิ มรึ งทาให้ได้ก่อนเถอะ”(พี่ชนะ)
“ ทาไม่กรู จะทาไม่ได้ ก็อีกแค่เอากาแฟมาวางให้คนกิน”
“ เออ มรึ งเก่ง”(พี่ชนะ)
“………………….” ผมหวังว่าเรื่ องนี้จะไปด้วยดี
“ กรู จะกินปลา” พี่วฒ
ุ ิพดู ขึ้น แต่พี่แบงค์
และพี่ชนะทาเหมือนไม่ได้ยนิ ครับ พอพี่วฒ
ุ ิบอกจะกินปลาผมก็มองไปยังจานปลาราดพริ ก อาหารจากปลาอย่างเดียวบนโต๊ะ
“ กรู จะกินปลา” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงดังกว่าเดิม ผมมอง พี่วฒ
ุ ิชกั สี หน้า
“ มองทาไม!”
“ ปะเปล่าครับ” ผมตอบ
“ อยากกินมรึ งก็กินไป ไม่ตอ้ งบอก” พี่ชนะว่ายิม้ น้อยยิม้ ใหญ่เหมือนกาลังกลั้นหัวเราะ??
“ เออ! กรู กินเอง” พี่วฒ
ุ ิพดู เอาช้อนและส้อมตักเนื้อจากตัวปลาในจาน แล้วก็เอาไปจ้อง จ้องจนแทบทะลุ ?!
“ ..............?.............” พอพี่วฒ
ุ ิจะกินก็เอากลับมาจ้องอีก
“ ดูให้กรู ดิ” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้ววางปลาใส่ จานผม ?
“ครับ” ผมคิดถึงเหตุการณ์ที่ที่ผมแกะปลาทูให้พี่วฒ
ุ ิที่บา้ นตอนนั้นผมคิดว่า ไม่มีหรอกคนที่อายุ
19 ที่แกะปลาออกจากก้างกินเองไม่ได้ ตอนนี้ผมคิดว่าคนแบบนั้นมีอยูจ่ ริ งๆด้วยและคนนั้นก็คือพี่วฒ
ุ ิ......
“ วุฒิมรึ งกลัวอะไรหนักหนา ตรงที่ตกั ไปมันไม่มีกา้ งไม่ตอ้ งกลัว” พี่ชนะพูด ขณะที่ผมดูปลาชิ้นเมื่อกี้ให้พี่วฒ
ุ ิ
ไม่มีกา้ งหรอกครับ ผมเลยคืนให้ พี่วฒ
ุ ิก็กินทันที
“ ใครจะไปรู ้”
“ โตเป็ นควาย จะกินปลาอีกก็ไม่ได้ แต่คิดว่าตัวเองเก่งนักเก่งหนา”
“ เรื่ องของกรู !” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงห้วน แต่พี่ชนะหัวเราะ แม้แต่พแี่ บงค์เองก็ยมิ้ ผมก็อดที่ยมิ้ ไม่ได้
แต่พอเจอสายตาพี่วฒ
ุ ิที่กาลังจ้องเขม็งเอาเรื่ องผมก็หุบยิม้ ทันที
ดูพี่วฒ
ุ ิไม่พอใจมากครับแต่ไม่ได้พดู อะไรกลับมาคงเพราะเป็ นเรื่ องที่ตวั เองปฏิเสธไม่ได้
เรื่ องบางเรื่ องที่เราคิดว่าเป็ นเรื่ องที่ใครๆก็ทาได้จนเป็ นเรื่ องปกติแต่ก็มีคนบางคนที่คิดว่ามันเป็ นเรื่ องยากแสนสาหัส

กลับ ถึงคอนโดพี่ชนะ ผมก็อาบน้ าเลย พวกพี่ๆยังนัง่ อยูข่ า้ งนอก แต่พอผมออกมา

พี่ชนะก็อาบน้ าเสร็ จแล้วอยูใ่ นชุดพร้อมนอน พี่ชนะบอกว่าอาบน้ าที่หอ้ งน้ าด้านนอกแล้ว
“ วุฒิ เมื่อไรจะกลับ พวกกรู จะนอน” พี่ชนะถามพี่วฒ
ุ ิที่ยงั กดรี โมทไปเรื่ อยไม่หยุดที่ช่องไหนนานเกินครึ่ งนาที
“ กรู นอนด้วย”
“ ไม่ได้เว้ย!”
“ ทาไม!”
“ มรึ งห้ามกรู ไม่ได้”
“ห้ามได้เพราะนี่มนั คอนโดกรู กลับได้แล้ว”
“ กรูไม่ กลับ!” พี่วฒ
ุ ิบอกจะเดินมาหาผม ผมหลบหลังพีแ่ บงค์และเดินตามพี่แบงค์เข้าไปในห้องทันที
“ .....................”
“ จุม”
“ครับ” ผมนัง่ บนเตียง พีแ่ บงค์ถอดเสื้ อ 0.0 ผมหันหน้าไปอีกทาง
“ คิดจะให้ไอ้วฒ
ุ ิมนั รู ้ค่าของเงินเหรอ?”
“ คิดว่าอย่างงั้นครับ”
“ แต่มนั ไม่ง่ายหรอกนะ อย่าลืมว่าไอ้วฒ
ุ ิมนั 19 ไม่ใช่ 9 ขวบ” เรื่ องนั้นผมรู ้ดี แต่ผมคิดอะไรไม่ออก คิดได้แค่น้ ี
“ …………………”
“ แต่มนั ก็ยอมทา แค่น้ ีก็นบั ว่าดีแล้ว” พี่แบงค์พดู แล้วเดินเข้าห้องน้ าo.0 ในชุดผ้าเช็ดตัวผืนเดียว
ผมก้มดูตวั เองทาไมหุ่นผมเหมือนก้างปลาเลย อยากหุ่นดีๆเหมือนพวกพี่ๆเขาบ้าง
“จุม!” พี่ชนะเปิ ดประตูชะโงกหน้าเข้ามา แล้วควักมือเรี ยกผม
“ มีอะไรหรื อครับ?”
“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั บอกจะกลับถ้าจุมไปส่ งมันหน้าประตู ไปส่ งมันหน่อยมันจะได้กลับๆไปสักที”
“ …………………………” ผมเดินตามพี่ชนะออกไป พี่วฒ
ุ ิยนื รออยูห่ น้าประตู
“ หอมแก้มกรู ดิ แล้วกรู จะกลับ” ผมอึ้งพูดไม่ออก หน้าร้อนขึ้นมาเหมือนไฟเผา
“ จะทาหน้าตกใจทาไม เร็ วดิ” ผมหันหน้าร้อนๆมองพี่ชนะที่ยนื อยูข่ า้ งๆ จะให้ผมทาได้ยงั ไงครับ พี่ชนะก็ยนื อยูต่ รงนี้
“ เอาเลย พี่ไม่ดูหรอก มันจะได้กลับไปสักทีมาสิ งที่นี่ท้ งั วันและยังมาก่อกวนอีก” พี่ชนะบอก ผมคงทาไม่ได้หรอกครับ
ถึงจะไม่มองแต่ก็รู้วา่ ทาอะไร ยังไงก็มีคนอื่นอยูด่ ี ถึงไม่มีคนอื่นผมก็ไม่รู้วา่ จะกล้าหรื อเปล่า
“ ……………………”
“ เร็ วๆ หรื อว่ามรึ งไม่อยากให้กรู กลับ เพราะมรึ งทนคิดถึงกรู ไม่ไหว” ผมรี บหันไปมองพี่ชนะที่หลับตาหันหน้าไปอีกด้าน
“……………” ผมพยักหน้าให้พี่วฒ
ุ ิกม้ ลงมาแล้วผมจะหอมแก้ม แต่พี่วฒ
ุ ิกลับเงยหน้ามองเพดาน
แล้วผมจะทายังไงละครับ? ผมคิดหนักและเหมือนเวลามันเร่ งผมให้รีบๆทา
ผมหายใจเข้าลึกๆแล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มพี่วฒ ุ ิประกบซ้ายขวา! ตาผมโตเท่าไข่ห่านก็วา่ ได้
ุ ิแต่! หน้าผมถูกมือพี่วฒ
“ อื้~อ” ผมโดนจูบเข้าเต็มๆ ตกใจ หรื อไม่กล้าที่จะขัดขืนก็ไม่รู้ผมถึงได้ปล่อยให้พี่วฒ
ุ ิจบู อยูอ่ ย่างงั้น
ุ ิล่วงล้ าเข้ามาในปาก ผมหลับตาลงตัวสั่นระริ ก
ปลายลิ้นพี่วฒ
ุ ิก็ยงิ่ บดริ มฝี ปากหนักหน่วงขึ้นเรื่ อยๆ ผมใช้หางตามองพี่ชนะยังคงหลับตาอยู่ แต่ถา้ หันมาล่ะก็…
ยิง่ ไม่ต่อต้านพี่วฒ
“ … ….” ยังไงตอนนี้ก็มีพี่ชนะ พี่วฒ
ุ ิคงไม่กล้าลงไม่ลงมือกับผมแน่ ผมหลับตาแน่น ผมต้องทาได้ผมตะโกนบอกตัวเอง
แล้วมือก็ผลักพี่วฒ
ุ ิออกไป
“………….!” พี่วฒ
ุ ิถอยอออกไปก่อนที่จอ้ งผม แล้วยิม้ ?
“ เคลิ้มอะดิ เห็นหลับตาพริ้ ม”
“………..” ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้……แต่ผมก็รู้สึกวาบหวามครับ
“ ……………………” พี่วฒ
ุ ิเสี ยริ มฝี ปากแล้วมองผมตั้งแต่หวั จนเท้า ผมขนลุกหน้าร้อนผ่าว
ลามไปยังใบหูแล้วยังลามลงมาคอ
“ หื่ นพอยัง ไปกลับไป!” พี่ชนะพูดแล้วเปิ ดประตูรอพี่วฒ
ุ ิเป็ นการบังคับ
“ …………………”พี่วฒ
ุ ิสีหน้าบอกว่าไม่พอใจพีช่ นะมาก แต่ก็ยอมออกไปโดยดี
พอพี่ชนะปิ ดประตู หน้าผมยังไม่หายร้อนเลยครับ
“จุม”
“ ครับ”
“ หน้าแดงแล้วน่ารัก”
“ ……0…0……” พูดต่อหน้าดื้อๆแบบนี้เลยหรื อครับ
“ แต่หน้าเวลาตกใจน่ารักกว่า ฮ่ะๆ” พี่ชนะพูดแล้วเดินเข้าห้อง ผมคิดว่าพี่ชนะก็เป็ นพวกชอบแกล้งเหมือนกันครับ นานเป็ น
10 นาที กว่าผมจะเดินตามเข้าไปเพราะยังหวัน่ ๆพีช่ นะอยู่ แต่พอผมเข้าไปแล้วพี่ชนะหลับแล้วครับ 0.0
“ จุม เดี๋ยวพี่นอนข้างนอกนะ” พี่แบงค์บอก ถือหมอนใบหนึ่งกาลังเดินออกมา
“ ทาไมละครับ?” ผมถาม ไม่สบายใจคงเป็ นเพราะผมมานอนที่นี่พี่แบงค์เลยต้องไปนอนข้างนอก
“พี่ยงั ไม่ง่วง เลยว่าจะดูหนังสักเรื่ อง แล้วก็จะนอนข้างนอกเลย”
“ ไม่ใช่วา่ เพราะผมมานอนที่นี่แล้วทาให้มนั เตียงมันแคบพี่เลยนอนไม่สบายตัวหรื อครับ?”
“ ไม่ใช่เพราะ จุมหรอก”
“ จริ งๆหรื อครับ”
“จริ ง ปกติพี่ก็ไม่ได้นอนบนเตียงกับไอ้ชนะเท่าไร มันนอนดิ้น” ก็จริ งครับ เพราะเมื่อคืนผมสะดุง้ ขึ้นมาครั้งหนึ่ง
คือพี่ชนะเอาขาขึ้นมาพาดตัวผม ตอนนั้นพีแ่ บงค์กร็ ู ้สึกตัวพอดี เลยบอกให้เปลี่ยนที่กนั
“ …………..” ผมมองพี่ชนะที่นอนอยูแ่ ล้วหวัน่ ๆแต่คนละความหมายกับเมื่อกี้
“ เอาหมอนข้างมาวางกั้นๆไว้ก็พอช่วยได้ แต่ถา้ เรารู ้สึกว่าเริ่ มเข้ามาใกล้แล้วก็ถีบๆไปก็ได้” พี่แบงค์บออกเอาหมอนข้างทั้ง
5 อันมาแบ่งเตียงออกเป็ น 2 ส่ วน ที่มีหมอนข้างมากขนาดนี้คงเอาไว้เพือ่ ทาแบบนี้
“จะดีหรื อครับ” ให้ถีบพี่ชนะ?ผมคงไม่กล้าทา
“ดี”

บุพเพวายร้าย

38.30%

มันคิดว่ ามันเป็ นใคร!

คิดแล้วหงุดหงิด คิดแล้วมันน่านัก!
มันถึงกล้าได้ต้งั เงื่อนไข ให้ผมไปหาเงินมาซื้ อตุก๊ ตาให้มนั เห็นว่าผมไปตามต้อยๆ ก็ใช่วา่ มันจะสัง่ ผมให้ทาอะไรก็ได้
แต่ผมจะทามันจะได้เห็นว่าไม่มีอะไรที่ผมทาไม่ได้ และอย่าคิดจะเอาคืนผมด้วยวิธีน้ ี
คอยดูถา้ ผมได้เงินมาแล้วซื้ อตุก๊ ตาลิงให้มนั แล้ว ผมจะลากคอมันกลับแล้วเอาให้สลบไปเลยให้สมกับที่ 3
วันนี้มนั กล้าดีไปอยูค่ อนโดไอ้ชนะ แล้วยังกล้าขึ้นเสี ยงกับผมอีก
เป็ นแค่เมีย พอมีคนคุม้ กะลาหัวเข้าหน่อย ทาเป็ นกร่ าง
ไอ้ชนะ ไอ้แบงค์เป็ นเพื่อนผมแท้ๆกลับไปเข้าข้างมัน ไม่รู้วา่ ไปทาอะไรให้ 2 คนนั้นเป็ นพวกได้
แต่วา่ ผมก็ลืมไปว่ามันมารยาทเก่ง ผูห้ ญิงยังชิดช้าย คราวที่แล้วมันบอกผมว่ารักผม
แล้วจะไม่ไปกับเพื่อนมันเพื่อให้รู้วา่ ผมสาคัญกับมัน แต่สุดท้ายมันก็ทาผมแสบ จนเจ็บไปทั้งใจ....

ตอนที่พาตัวมันกลับมาแล้ว ตบมันอีกสักทีดีไหม? ต่อไปมันจะได้ไม่กล้า แต่ถา้ ตบมัน มันก็ร้องไห้อีก

มันทาให้ผมหงุดหงิด และโมโห ผมไม่ชอบหน้าตอนที่มนั ร้องไห้ รู ้สึกว่าข้างในมันรู ้สึกแปลกๆ แต่ท้ งั บอก ทั้งตะคอกแล้ว
มันก็ไม่หยุดร้องสักทีไม่รู้วา่ เมื่อไรน้ าตามันจะหมด ผูห้ ญิงก็ไม่ใช่ร้องไห้อยูไ่ ด้
คิดแล้วมันหงุดหงิดเว้ย!
“ .......................” แต่ผมจะพยายามใจเย็นไว้ เดี๋ยวได้ตวั มันกลับมาก่อนค่อยว่ากัน

กริ้ งๆ
เสี ยงโทรศัพท์ผมดัง คงจะเป็ นไอ้ชนะโทรมา และก็ไม่ผดิ
“ ฮัลโล –นะ”
“ เสร็ จยัง รออยูล่ งมาเลย ไอ้คุณชาย” ไอ้ชนะบอกผม มันนัดผม 9 โมง เพือ่ ที่จะไปร้านที่ผมจะไปทางานวันนี้
“ เออ เดี๋ยวกรู ลงไป” ผมบอกแล้วลุกขึ้นจากโชฟาตรงห้องรับแขก เดินข้ามสิ่ งกีดขวางไม่วา่ จะเป็ นแจกันแตก
โทรทัศน์ที่ผมเอาผลักลงมากระแทกกับพื้น หนังสื อ ที่ผมรื้ อออกมา เพราะเห็นแล้วมันหงุดหงิด
ในที่วนั ที่เมียผมมันไปอยูค่ อนโดไอ้ชนะ ผมหงุดหงิด โมโห ไม่พอใจ เลยเอาของพวกนี้เป็ นที่ระบายสักหน่อย
และที่สาคัญกว่านั้น ผมยังจาน ชาม มาขว้างลงบนพื้นจนแตกหมด เมียผมมันจะได้รู้วา่
ถ้าออกไปอีกจานชามที่มนั รักนักรักหนาจะเป็ นแบบนี้อีก เอาเป็ นว่าตอนนี้สภาพในคอนโดคล้ายๆกับห้องเก็บของคือรก
สกปรก แต่ผมยังไม่ให้คนมาทาความสะอาดผมจะให้เมียมันมาทา เพราะมันเป็ นคนยัว่ โมโหผมเอง
ตอนมันทาความสะอาดผมจะนัง่ ดูอย่างสบายใจ ดูสิคราวหลังจะกล้าแบบนี้อีกไหม

ถ้าเมียผมมันกลับมา แค่ผมคิดผมก็มีความสุ ขแล้ว ตอนกลางคืนก็จะได้นอนกอดมันด้วย แถมได้เอามันอีก

อยูก่ บั มันแล้วรู ้สึกดี ถึงบางครั้งมันจะชอบยัว่ โมโหผมก็ตาม
พอไม่มีมนั อยูผ่ มนอนไม่หลับ หลับตาลงผมก็มองเห็นแต่หน้ามัน คิดถึงมัน ยังไงก็ตอ้ งพามันกลับมมาให้ได้ ยิง่ เร็ วยิง่ ดี

คิดแล้วผมก็ลงไปหาไอ้ชนะจะได้ไปทางาน แล้วก็ได้เงิน
ผมลงก็เห็นรถไอ้ไอ้ชนะจอดรออยู่ ผมวิง่ เยาะๆไปหา รี บครับ มีความสุ ขวันนี้เมียจะกลับมาแล้ว
“ ไอ้วฒ
ุ ินี่มรึ งจะไปเสริ ฟไม่ใช่ไปถ่ายแบบลงปก” ไอ้ชนะมันหันมาพูด แล้วหันหน้ามองไปมองถนนเหมือนเดิม
“ เออกรู รู้” ผมบอก ผมก็ไม่คิดว่าตัวเองจะถ่ายแบบลงปกอย่างที่มนั ว่า ผมไม่ได้บา้ เหมือนมัน
“ เออ ๆช่างเถอะพูดกับมรึ งไป ก็ไม่รู้เรื่ อง” ไอ้ชนะมันพูดแบบตัดบท เดี๋ยวปั๊ ด!
จนเกือบ 10 โมงก็มาถึงร้นที่วา่ นั้นครับเป็ นร้านข้างๆตึกออฟฟิ ตหลายตึก ขนาดร้านกาลังดีถา้ ไม่ตอ้ งการคนพลุกพล่าน
ทาสี น้ าตาลแดงบนพื้นไม้ บรรยากาศประมาณเชิงเขาภาคเหนือตอนเช้าถ้ามันร้อนตับแตกเหมือนตอนนี้
“ วุฒิ มรึ งใจเย็นนะเว้ย! เกิดอะไรขึ้นกรู ที่แนะนามามรึ งมารับเต็มๆ” ไอ้ชนะบอกผม
ซึ่ งประโยคนี้มนั บอกผมตั้งแต่อยูใ่ นรถ เป็ น 10 รอบ ไม่รู้จะย้าทาไม ฟังแค่ครั้งเดียวผมก็เข้าใจ
“ เออ มรึ งหยุดพูดได้ป่ะ เพราะยิง่ มรึ งพูดกรู ก็ยงิ่ หงุดหงิด” ผมบอก ไอ้ชนะมองหน้า
“ ไม่รู้..................กรู บอกมรึ งหรื อยัง ว่า 2 คืนที่จุมอยูค่ อนโดกรู พวกเรา 2 คนนอนเตียงเดียวกันแบบเนื้อแนบเนื้อ”
“ ไอ้ชนะ!” ผมพูดเสี ยงดัง ทั้งที่รู้วา่ ไอ้ชนะมันยัว่ โมโห
แต่ผมทนไม่ได้พอคิดว่าเมียผมมันกาลังหลับแล้วไอ้ชนะไปลูบๆคลาๆ
“ ถ้ามรึ งยังใจร้อนแบบนี้ จุมคงได้นอนกับกรู อีกนานนนนนนนนนนน” ไอ้ชนะพูดแล้วดึงมือผมออกจากคอเสื้ อมัน
ก่อนที่เดินนาผมเข้าไปในร้าน

นี่มรึ งไปนอนให้เขาลูบๆคลาๆเล่นหรื อวะ!!

“ สวัดดีครับอาแดง” ชนะยกมือไหว้ผชู ้ ายคนหนึ่งที่ยนื อยูห่ ลังเคาร์เตอร์สีน้ าตาล เหนือขึ้นไป เป็ นกระดาษสี เขียว
บอกเมนูเขียนด้วยซ็อคก์ สี น้ าเงิน สี ฟ้า สี เขียว สี สมพู และสี ขาวสลับกันแบบมัว่ ๆ เมนูไม่ได้มีแค่เครื่ องดื่มอย่างเดียว
แต่มีของว่างอย่างอื่นด้วย อาแดงอายุไม่น่าเกิน 30 ตัวค่อนข้างเล็กหากเทียบกับผูช้ ายเดียวกัน
“ อาแดงนี่เพื่อนผมที่เล่าให้ฟัง ชื่อวุฒิครับ”
“ สวัดดีครับ”
“ หวัดดี หล่อแฮะ ท่าทางคงจะเรี ยกลูกค้าสาวๆได้เป็ นกระบุง” อาแดงว่า ผมมองสารวจร้านไปพลางๆในร้านมี 20
โต๊ะครับ
“ ในร้านจะมีพนักงานอีกคนหนึ่งเป็ นน้องผูห้ ญิง ชื่อมะเฟื่ อง เดี๋ยวคงมา” อาแดงบอก
“ น้องเขามาทาที่นี่ได้ปีแล้ว เขาจะช่วยอาทาเครื่ องดื่มด้วย เพราะงั้นตอนเที่ยงที่คนเยอะๆวุฒิจะต้องเป็ นคนเสริ ฟหลัก”
อาแดงบอก ผมหงึกๆหน้า 2 ครั้งบอกว่าเข้าใจ ไอ้ชนะขมวดคิ้วมองผม
มีไร?
“ ........................”
“ เพื่อนผมไม่ค่อยพูดเท่าไรครับอา” ชนะพูดกับอาแดง
“ งั้นเหรอ?......................... ถ้างั้นเอาเมนูไปอ่านดูจะได้รู้จะได้คนุ ้ ตาว่ามีอะไรบ้าง”
อาแดงพูดแล้วยืน่ เมนูป็นกระดาษสี ขาวเคลือบขอบน้ าตาลแดงให้ผม
ผมดึงมาอ่านดูก็เป็ นเมนูพ้นื ๆที่คิดว่าจะมีในร้านนี้ก็มีหมดแหละครับ
“ .......ไอ้วฒ
ุ ิ!” ไอ้ชนะมันเรี ยกผมพร้อมทั้งกอดคอผม เดินมาอีกทาง
“ กรู เป็ นห่วงมรึ งมากเลยวะ?” ไอ้ชนะบีบเสี ยงให้เล็กลง บางครั้งก็หนั กลับไปมองอาแดง
อะไรของมรึ งเนี่ย !!.\/.
“ เป็ นห่วงกรู เรื่ องอะไร?” ผมถามดึงมือมันออก มาจับกรู ไม่ชอบ!
“ อย่างน้อยมรึ งช่วยยิม้ หน่อยได้ป่ะ”
“ ไม่มีอารมณ์” ผมบอกไอ้ชนะ คนไม่อยากยิม้ จะมาบังคับกันได้ยงั ไง ผมมองหน้ามันที่เหมือนเมื่อเช้าไม่ได้เข้าห้องน้ า ?
“ แต่วนั นี้งานของมรึ งคือ บริ การ มรึ งต้องยิม้ ให้เขาประทับใจ มรึ งต้องมีเฟรนรี่ ดูน่าคบมรึ งรู ้จกั ไหม?”
“ กรู รู้จกั แต่กรู ไม่อยากให้ใครประทับใจ และไม่ตอ้ งการให้ใครอยากคบกับกรู ” หน้าไอ้ชนะหน้าเหมือนกระเพาะโดนตัด
แล้วเย็บดิบ........ ไอ้ประสาท!
 บุพเพวายร้าย

38.70%

กรุ่ งกิ่ง! เสี ยงกระดิ่งที่แขนไว้ตรงประตูดงั ขึ้นเมื่อมีคนเปิ ด ผูห้ ญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา อายุน่าจะเท่าๆกับผม หน้าเรี ยว ผมสั้น

“ มะเฟื่ องแอบสายหรื อเปล่า?” อาแดงเดินออกมาพูด ตอนแรกผมนึกว่าเป็ นลูกค้าที่แท้ก็เด็กเสริ์ ฟอีกคน

“ ขอโทษค่ะพี่แดง วันนี้รถติด หนูก็วา่ มาปกติ แต่ไหงมาสายก็ไม่รู้”

“ ไม่สายหรอกแต่ตรงเวลาเกินไปหน่อย” อาแดงพูดแล้วหันมาหาผม

“ นี่วฒ
ุ ิเขาจะมาทางานกับเรา อายุคงเท่ากันเพราะจะเข้าปี 1 เหมือนกัน”

“ สวัดดีค่ะ ชื่อมะเฟื่ อง ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะค่ะ” เธอพูดหน้าแดงนิดหน่อย ผมมองอย่างสารวจ

หน้าอกเล็ก ?

“ ดี” ผมพูดแล้วหันไปทางไอ้ชนะว่า มรึ งจะพูดออะไรกับกรู อีกไหม? เหมือนเมื่อกี้มนั ยังพูดไม่หมดที่มนั อยากพูด

“ ขอร้อง ฆ่ากรู ที ไอ้วฒ

ุ ิ” ไอ้ชนะมันบอกผมแล้วเดินไปหาอาแดงที่เดินกลับไปแล้ว

มรึ งเป็ นอะไรของมรึ ง!

สุ ดท้ายมันก็อยูช่ ่วยงานอาแดง

สัก 10โมงครึ่ ง ผูช้ าย 2 คนเดินเข้ามาในร้าน คงเป็ นลูกค้า มะเฟื่ องเดินเข้าไปหา ยืน่ เมนูให้ ตอนนั้น
ก็มีเสี ยงกระดิ่งดังขึ้นอีก ชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาแต่นงั่ คนละมุมกับ 2 คนเมื่อกี้

“ ไปสิ วะ ไอ้วฒ
ุ ิ” ไอ้ชนะบอกผมเบาๆแล้วยัดเมนูใส่ มือผม

ผมเดินเข้าไปหา ยืน่ เมนูให้เหมือนกับที่มะเฟื่ องทา

ผูช้ ายน่าจะอายุสัก 30 หันมามองผม

“ ................” มองหน้าเรื่ องหรื อวะ!

“ คาปูชิโนร้อน” บอกผม แล้วหันไปมองเมนูตอ่ ผมเอากระดาษเขียนเมนูจากกระเป๋ าตรงผ้ากันเปื้ อนสี ขาวที่ผมใส่อยู่

“ .....................” ผูห้ ญิงเงยขึ้นมามองผมบ้าง แล้วชะงักครับ คนนี้น่าจะอายุมากว่าผมไม่กี่ปี สวย ตาคม

แล้วไง!!ยังไง เมียผมมันก็น่ารักกว่าตั้งเยอะ

“ นมเย็นปั่ น ทูน่าโรล ปั งเย็นเนยสด”

“ .....................” ผมรอฟังว่าจะเอาอะไรเพิ่ม แต่ไม่พดู

มองหน้าผม ผมมองหน้าเขา จะเอาอะไรก็พดู มาสิ วะ

“.................เอาอะไรอีก?”

“ พอแล้วค่ะ” ผูห้ ญิงบอก พร้อมทั้งยืน่ เมนู 2 เล่มคืนให้ผม

ผมรับมาแล้วเดินกลับไปเคาร์เตอร์ยนื่ กระดาษที่เขียนเมื่อกี้ให้อาแดง ก่อนหน้านั้นมะเฟื่ องน่าเอาเมนูของโต๊ะนั้นมาให้แล้ว

เพราะอาแดงกาลังทาแซนวิช

ผมยืนรอ.... ไอ้โต๊ะที่ผมไปรับเมนูเมื่อกี้มนั โบกมือเรี ยก

จะเรี ยกไปทะไมเมื่อกี้ทาไม่สงั่ ให้หมด........ไอ้ชนะเดินมากระซิบผมว่า ‘ลูกค้าคือพระเจ้า’ ผมมองหน้าชนะแล้วเดินไป

ลูกค้าคือพระเจ้า แต่กรู คือเจ้าสวรรค์ ไม่พอใจกรู ถีบ

“ .................มีอะไร?”

“ น้อง เอานมอุ่นแก้วหนึ่ง”

“.....................เดี่ยวเอามาให้ รอก่อน” ผมบอกเดินกลับมา พยายามที่จะไม่หงุดหงิด

ผมว่าไอ้น้ นั มันต้องกาลังหาเรื่ องผมแน่ๆ ผมพอมองออกคงเพราะแฟนมันมองผม หลังจากนั้นมันก็ทาหน้าไม่พอใจ ทาไงได้

อยากหน้าตาไม่หล่อเหมือนกรู

อยากอารมณ์ดี ส่ งข้อความหาเมียดีกว่า ผมคิดและพิมพ์ขอ้ ความหามัน

‘กรู เหนื่อย วันนี้กลับแล้ว มรึ งออนท็อป’

ส่ งไปให้มนั หน้าแดงเล่นๆ สนุกดี

ผมรอจนนมเย็นปั่ นเสร็ จเมียผมมันก็ไม่ตอบมา ยิง่ หงุดหงิดกว่าเดิม จาต้องเอาอาหารไปปเสริ์ ฟอย่างเซ็งๆ

ตอนนี้มนั ทาอะไรอยู่ 10 โมง 40 นาทีมนั น่าจะยังเรี ยนอยู่ เฮ้อ! ทาไมผมต้องไปนึกถึงมันด้วย

คนอย่างมันมีแต่เรื่ องทาให้ผมไม่พอใจ

มีแต่คนอยากนอนกับผมแต่ผมจะเอามันแต่ละครั้งมีปัญหาตลอด มีหน้ามาบอกว่าอย่าทาแรง อย่าทาหลายครั้ง

ทั้งที่คู่ขาคนอื่นๆมีแต่บอกแรงอีก ทาเท่าไรก็ไม่พอ หรื อว่ามันเป็ นคนปากไม่ตรงกับใจ

เพราะผมทามันก็ครางมันก็เสร็จไม่ต่างจากผม แล้วยังไปเร็วอีก
 แล้วมันยังขี้อายอย่างเหลือเชื่อแค่แก้ผา้ ต่อหน้าผมมันอายม้วน หน้าแดงเถือก

ทั้งที่ผมร่ างกายทุกซอกทุกมุมมานับครั้งไม่ถว้ น พอเปลี่ยนมาเป็ นผมเปลือยบ้างมันก็อายอีก ไม่รู้อะไรนักหนา

แล้วก็มีหลายครั้งที่มนั ทาให้ผมโมโหจนผมทนไม่ได้ตอ้ งลงไม้ลงมือกับมัน เพราะมันชอบขัดใจผม ชอบถือดี

เอาง่ายๆผมว่าขวามันจะไปซ้าย ผมถือว่าที่ผมซ้อมมันสมควรแล้ว คราวก่อนซ้อมมันนอนโรง-บาล 6 วัน

หมดน้ าเกลือไปหลายกระปุก ดีข้ นึ หน่อย คราวนี้ไม่วา่ ผมจะว่าอะไรมันตามใจผมหมด

มันทาให้ผมสบายใจว่ามันจะไม่กล้าขัดคาสัง่ ผมอีก

เวลาที่มนั ไม่ทาตามที่ผมสัง่ ผมจะรู ้สึกไม่สบายใจ ไม่มนั่ ใจ หลุมในร่ างกายมันจะขยายวงกว้างขึ้น

เพราะงั้นผมจะต้องทาให้มนั เชื่อง ทาให้มนั กลัวมันจะได้ไม่กล้าหักหลังผม

ผมรู ้วา่ บางครั้งมันก็กลัวผมจนลนลาน แต่นนั่ ก็ดีกว่ามันกล้าขัดคาสั่งผม...........

ทุกอย่างมันกาลังจะดีแท้ๆแต่ไอ้แบงค์และไอ้ชนะก็เข้ามาสอดทาให้ผมต้องมาทางานอยูต่ รงนี้...

...ผมคิดว่าถ้าไอ้ตวั มันคืนมาแล้วจะสั่งสอนมันดีไหม? ว่าอย่าคิดทาแบบนี้อีก ผมลังเล

เพราะผมก็ไม่ได้อยากซ้อมมันเท่าไร ไม่รู้เมื่อไรที่ผมลังเลที่จะทา ตอนนี้ผมไม่อยากซ้อมมันเท่าไร

แต่ผมจะทาถ้าเห็นว่ามันเริ่ มที่จะกล้าที่จะขัดคาพูดผม

สาหรับผม การที่ถกู มันตบและชกหน้า มันเป็ นสิ่ งให้อภัยไม่ได้! ผมจะต้องให้มนั เจ็บที่กล้าลองดีกบั ผม

ที่กล้าท้าทายผมด้วยการตบ และชกผม เจ็บกว่าที่ผมได้รับเป็ นหมื่นเป็ นแสนเท่า........แต่นนั่ มันอดีต เพราะตอนนี้มนั เป็ นเมียผม

ผมจะยอมให้อภัยที่มนั เคยทาอะไรกับผม
 ผมจะนับ 1 ใหม่ แต่มนั ก็ไม่ง่าย เพราะมันไม่ยอมให้ผมนับ 1 มันชอบลองดี หลายต่อหลายครั้ง ไม่วา่

จะเป็ นเรื่ องย้ายโรงเรี ยน เรื่ องโกหกที่บอกว่าผมสาคัญ และตอนนี้มนั ยังกล้าไปอยูค่ อนโดไอ้ชนะ..........

มันเป็ นของผม

“ .................................”

คิดแล้วก็หาคาตอบไม่ได้วา่ ทาไมผมถึงต้องมาทาอะไรแบบนี้ มาเสริ ฟไร้สาระอยูท่ ี่ร้านตอนนี้ ผมไม่จาเป็ นต้องทาแบบนี้

ผมมีวิธีอีกมากมายที่จะลากคอมันกลับมา แต่ผมอยากให้ให้มนั กลับมาเอง

ให้มนั บอกจากปากมัน ว่าผมจะกลับมาหาผม เหมือนที่มนั บอกว่าอยากได้ตุ๊กตาลิง และถ้าได้ตุ๊กตาแล้วมันจะกลับมา

ผมถึงได้มาทางานอยูต่ อนนี้

“ วุฒิ”

“ครับ” ผมหันหน้าไปหาอาแดง

“ ลูกค้าเข้าร้านแล้ว” ผมมองไปยังหน้าประตู คน 5 คนเดินเข้ามา นัง่ โต๊ะที่อยูไ่ กลจากเคาร์เตอร์ที่สุด

“ ...........................” ผมเดินไปเมื่อ ผูช้ าย 5 คนนั้นนัง่ โต๊ะเรี ยบร้อย

“ เอาอะไรดี..... ..........ครับ? ..” ผมถามเอากระดาษเขียนเมนูมาเตรี ยมจด

หลังจากให้เมนูลูกค้าไปแล้ว
“ ............................” ไม่มีเสี ยงตอบ ผมเงยหน้าจากกระดาษ ?

“ ................ไงวะ ถังแตก หรื อไง! ถึงได้มาเสริ์ ฟน้ า” ไอ้คนที่ใส่ เสื้ อม่วงแดงถามผม

จาไม่ได้วา่ เคยรู ้จกั มัน แต่มนั พูดเหมือนรู ้จกั ผม

ใคร?

“ ....................................” ผมไม่ตอบ ผมจะฟังในสิ่ งที่ผมอยากฟัง

“ เอาอะไร ก็ได้ ที่มนั กินแล้วมันรู ้สึกดี” มันพูดต่อสายตาท้าทายผม แล้วกรู จะรู ้ไหมว่าอะไรที่กินแล้วรู ้สึกดี

มันหาเรื่ องกันชัดๆ

“ บอกว่าจะกินอะไร เพราะไม่มีตรัสรู ้ได้วา่ ใครกินอะไรแล้วจะรู ้สึกดี” ผมบอก พยายามใจเย็น อยากจะทางานนี้สาเสร็ จ

“ ถามจริ ง นี่มรึ งจากรู ไม่ได้หรื อวะ!”

“ .........................” มันถาม เพื่อนมันอีก 4 คนยิม้ หน้าอยากโดนตืบกันทุกคน

“ เมื่อเดือนที่แล้ว มรึ งยังชกกรู อยูใ่ นผับ อยูเ่ ลย”

“...............................” ในผับ? เมื่อเดือนที่แล้ว เหมือนว่าจะมีเหตุการณ์แบบนั้นอยู่

จาได้วา่ ผมเพิ่งหายป่ วยจากกุง้ ก็เลยชวนแบงค์ ไอ้ชนะออกไปเที่ยวเอาฤกษ์ แล้วก็มีไอ้ควายที่มนั มาหาเรื่ องผม

หาว่าผมจีบเมียมันทั้งที่เมียมันมาให้ท่าผมเอง ที่แท้แควายตัวนั้นคือมรึ งนี่เอง

จาได้แล้ว จาไม่ได้แล้วไงวะ! มีค่าเท่า = 0

ไม่มีค่าพอให้จา เพราะถ้ากรู จคนที่อดั ที่ผบั รวมมรึ งแล้วกว่ามากกว่า 10

“....................... .”
“ จาได้แล้วสิ ตอนนั้นมรึ งทาใหญ่เลี้ยงคนทั้งผับ แต่ตอนนี้มาเป็ นเด็กเสริ์ ฟน้ า..ถ้าอยากได้ทิปทาตัวดีๆหน่อยๆแล้วกัน”

มันพูดหัวเราะเบาๆ

ผมบอกตัวเอง อย่าไปสนใจไอ้ปากวอนตรี น เพราะคนที่ผมควรสนใจคือ เย็นนี้ไปรับเมียกลับคอนโด เรื่ องอื่นไม่ตอ้ งสนใจ

“ เอาอะไรสัง่ มา”ผมพูด แต่มือสัน่ อยากอัดหน้ามันแล้วกระทืบซ้ า

“ มันทาเย็นวะ!” อีกคนพูด

“ ก็อย่างว่า ใครมันจะยอมมาทาแบบนี้ถา้ ไม่ถงั แตก นี่คงจะถึงขั้นขัดสนถึงได้เงียบกริ บไม่ตอบโต้”

“.............................” เลิกงาน ผมจะให้พอ่

สื บว่ามันเป็ นใครแล้วผมจะให้คนไปตืบพวกมันเอาให้หยอดน้ าข้าวต้ม ให้มนั ลืมไม่ลงว่าผมเป็ นใคร สวะ!

“ ไม่แกล้งมันแล้ว วะเห็นมัน สมเพช” มันยังพล่ามต่อ แล้วสั่งเมนู 19 อย่าง

“ ......................” ผมเดินกลับมาไม่พดู อะไร เอาเมนูให้อาแดง ไอ้ชนะรี บเดินมาหาผม

“ เป็ นไรบ้างวะ?” ไอ้ชนะเข้ามาทไผมอยากรู ้ซ่ะเต็มประดา

“ อยากจะชกมัน แล้วกระทืบให้กระอักเลือด” ผมบอก

“ อย่านะไอ้วฒ
ุ ิ นัน่ ลูกค้า”

“ เพราะงั้นมันถึงยังได้นงั่ หน้าระรื่ นอยู่ ...”

“ขอบใจวะ มรึ งทาได้ดีแล้ว”

“ ..........................” ไอ้คนที่มนั อยากได้ตุ๊กตาลิงมันจะรู ้ไหมว่าผมพยายามแค่ไหน

พยายามที่จะไม่อดั ไอ้พวกสวะนัน่ !
 เพราะมรึ งที่ทาให้พวกมันดูถูกกรู .................

เพราะมรึ งทาให้กรู ตอ้ งโกรธจนตัวสั่น

เพราะมรึ งทาให้กรู ตอ้ งทน

เพราะมรึ ง

เพราะมรึ งคนเดียว

เพราะมรึ งกรู ถึงต้อง.....................อยูต่ อนนี้

มรึ งจะเข้าใจไหมว่ากรู อยากให้มรึ งกลับไปกรู แค่ไหน

มรึ งรู ้ตวั ไหมว่ามรึ งกาลังปั่ นหัวกรู

มรึ ง...เพราะมรึ ง

“ ........................” ไอ้สวะนัน่ มันหันหน้ามาหาผมแล้วยกนิ้ว Fuck! ให้ผม

สวะเอ้ย!

ลูกค้าคือพระเจ้า แต่กรู ไม่แคร์!

“ วุฒิ อย่า กรู ขอ” ไอ้ชนะดึงตัวผมไว้

“ แต่มนั !”

“ มรึ งก็รู้วา่ มันยัว่ มรึ ง ถ้ามรึ งโกรธก็เข้าทางมัน อย่าทาให้มนั ได้ในสิ่ งที่มนั ต้องการ” ผมรู ้ ผมเข้าใจในสิ่ งที่ชนะบอกผม

แต่มนั ทนไม่ไหว

“ ..................” อาแดงหันหน้ามามองผมกับชนะ สี หน้าวิตก

 ไม่ตอ้ งวิตก เดี๋ยวร้านพังจ่ายให้

“ คิดถึงตุก๊ ตาลิงเข้าไว้ ได้ไหมวะ”

เพราะมรึ ง.....คนเดียว

เพราะมรึ ง.............

“ จุม เพื่อจุม เพื่อเมียมรึ งไง”

เพราะมรึ ง.....คนเดียว

เพราะมรึ ง.............

“ ......................................ก็ได้ ปล่อยกรู ได้หรื อยัง?” ผมพยายามคิดอย่างที่ไอ้ชนะบอกผม

และผมอยากจะพยายามอย่างถึงที่สุด......เพือ่ ตุ๊กตาลิงของมัน

“ มรึ งโอเคนะ” ชนะยังไม่ยอมปล่อยตัวผม

“ เออ”

“ เดี๋ยวโต๊ะนั้นกรู ไปเอง” ชนะบอกผมยกถาดเสริ ฟไปโต๊ะพวกเหี้ ย!

ผมยังยืนอยูค่ วบคุมอารมณ์ตวั เองให้คงที่ ถ้ากระดิกตัวแม้เล็กน้อยผมต้องระเบิดออกมาแน่

“วุฒิ เป็ นอะไรหรื อเปล่า?” มะเฟื่ องถามผม สี หน้าเหมือนเป็ นห่วง

“ เห็นยืนนิ่งอยูค่ รู่ ต้ งั นาน นึกว่าเป็ นอะไร ถ้าไงพักก่อนก็ได้..”

“ ไม่เป็ นไร” ผมบอก เดินออกไปเมื่อลูกค้าเรี ยก โต๊ะที่เข้ามากลุ่มที่ 2 ของร้านโต๊ะแรกที่ผมไปรับเมนูนนั่ แหละครับ

“ นมเย็นปั่ นอีกแก้วค่ะ” เป็ นผูห้ ญิงสัง่ ครับ

........................................................... ..................ครับ

” ผมบอกเดินกลับมา ไอ้ชนะก็เดินกลับมาจากโต๊ะนั้นเหมือนกัน ในถาดมันมีจานเล็กๆ 4 จานที่ไม่ได้เสริ ฟ ?

“ ทาไม?” ผมถาม

“ มันบอกว่าไม่ได้สงั่ !” ผมขมวดคิ้วโดยไม่ได้ต้ งั ใจ หันไปมองพวกพวกมันที่กาลังหัวเราะคิกคัก

พวกมรึ งได้ตายสมใจแน่!

“มันหาเรื่ องกันชัดๆ” ผมว่า

“ กรู รู้ ยอมไปก่อน เถอะ”

“ กรู ไม่ยอม!” ผมบอก

“ วุฒิตุ๊กตาลิง!” คาพูดชนะทาให้ชะงัก ทาไมไอ้ตกุ๊ ตาลิงมันถึงได้มีอิธิพลกับผมขนาดนี้

“ ใช่ วุฒิใจเย็น ถ้าจุมได้ตกุ๊ ตาลิงจากมรึ งน้องเขาต้องดีใจแน่...”

“ .....................” มันก็ตอ้ งดีใจอยูแ่ ล้ว เพราะมันบอกเองว่าอยากได้ และผมเป็ นคนซื้ อให้ดว้ ย

บอกว่าไม่ชอบดูสิ เจอดีแน่

“ ไอ้พวกดีแต่ปากอย่าไปสนใจ”

“ ..........................”
 - - - - --

บุพเพวายร้าย

39.

ผมตื่นมาแต่เช้าอาบน้ าแต่งตัวเตรี ยมไปโรงเรี ยนเช้ากว่าปกติเพราะต้องไปกินข้าวเช้าที่โรงเรี ยน

ตอนแรกว่าผมจะทากับข้าวแต่ที่นี่ก็ไม่มีวตั ถุดิบอะไรเลย ตูเ้ ย็นก็โล่งๆมีนม น้ า และเบียร์อยูไ่ ม่กี่กระป๋ อง

ถึงพี่แบงค์ก็บอกว่าเดี๋ยวไปซื้ อมาให้ หรื อจะให้พาออกไปกินข้างนอกก่อนได้ แต่ผมเกรงใจครับ

เลยยืนกระต่ายขาเดียวว่าขอไปกินที่โรงเรี ยนดีกว่า

“ อ้าวเสร็ จแล้วเหรอ?” พี่แบงค์ที่นงั่ รออยูโ่ ชฟารับแขกถามแล้วเดินนาผมไปก่อน ส่ วนพี่ชนะยังไม่ตื่น

เห็นพี่แบงค์บอกว่าจะตื่นสายๆแล้วแล้วไปรับพี่วฒ
ุ ิไปร้านอาเลย

“ครับ” พูดถึงพี่วฒ
ุ ิแล้ว ทาไมพีว่ ฒ
ุ ิถึงได้ย้าว่าจะมารับผมตอนเย็น อย่างกะว่าพี่วฒ
ุ ิจะทางานแค่วนั นี้วนั เดียว ...

“ พี่แบงค์ครับ พี่วฒ
ุ ิจะได้เงินวันเท่าไรหรื อครับ?” ผมถาม

“ เห็นไอ้ชนะบอกว่า 300 นะ ทาตั้งแต่ 10 โมงเช้าจนถึง 4 โมงเย็น” แต่พี่วฒ

ุ ิบอกผมว่าตอนเย็นมารับ แล้วเงิน

300 บาทจะซื้อตุ๊กตาตัวขนาดนั้นมาได้ยงั ไง

“ พี่ครับ พี่วฒ
ุ ิรู้ใช่ไหมครับว่าจะได้เงิน300”
“ พี่ไม่แน่ใจว่าไอ้ชนะบอกหรื อเปล่า แต่มนั คงไม่วา่ อะไรหรอกมั้ง เพราะเขาก็ให้สมน้ าสมเนื้อนะ”

“ เหรอครับ” ผมว่าในใจกังวลว่าถ้าพี่วฒ
ุ ิรู้วา่ ได้ค่าแรง 300 บาทจะมีปัญหาหรื อเปล่า

เพราะผมว่าพี่วฒ
ุ ิคิดว่าตัวเองจะได้เงินมากกว่านั้นมาก ซึ่ งไม่มีทางได้จากชีวิตจริ งอย่างแน่นอน

* * * *

ตอนเที่ยงขณะกินข้าวผมเอาโทรศัพท์เข้ามาดูวา่ มีใครโทรหาไหม เพราะว่าผมปิ ดเสี ยงเลยไม่รู้วา่ มีใครหาผมไหม มี 1

ุ ิตอน 10 โมง 40
ข้อความจากพี่วฒ

‘กรู เหนื่อย วันนี้กลับแล้ว มรึ งออนท็อป’

ออนท็อป !?

หน้าผมร้อนผ่าวเพราะนึกไปถึงเรื่ องอย่างว่า ..คานี้ผมเคยได้ยนิ ธีกบั บันบันอยูห่ ลายครั้ง

เขินครับ
พี่วฒ
ุ ิอาจจะไม่ได้หมายถึงเรื่ องแบบนั้นก็ได้...ทาไมผมถึงได้ลามกแบบนี้ พอผมคิด ภาพมันก็ปรากฏตรงหน้าผมแล้ว ทั้งผม
ุ ิ ทั้งลมหาย ทั้งเสี ยงกระเสร่ า …..
ทั้งพี่วฒ
ไม่นะ ผมส่ ายหน้าสลัดภาพบ้าๆออกไป
“ จุมมรึ งบ้าป่ ะ?” จักรนัง่ ตรงข้ามถามผม
“ หน้าแดง คิดเรื่ องลามกอะดิ”(ซี ซี่)
“ ไม่ใช่ เปล่า” ผมบอก ผมไม่ได้...ลามกสักหน่อย แต่มนั คิดไปเองผมไม่ได้ต้งั ใจคิด
“ ทาไมพอปฎิเสธแล้วหน้าแดงกว่าเดิมด้วยล่ะ มีพิรุธ” จักรพูดเอาหน้าเข้ามาใกล้ผมแทบชน ผมผงะแทบหงายหลัง
“ ฮ่าๆ แกล้งมรึ ง สนุกดีวะ”
“ จักร แกล้งซี ซี่บา้ งดิ” จากเสี ยงหัวเราะเมื่อกี้ จักรหน้านิ่งโดยพลัน แต่ซีซี่นงั่ ข้างๆผมยิม้ หวานครับ
“ ให้กรู ตาย เถอะ ไอ้สิทธิ์ .......” จักรพูดก้มหน้ากินข้าวต่อไม่สนใจ ยูยกั ไหล่ ซี ซี่เหมือนจะเศร้าแต่กไ็ ม่
หันมายิม้ หวานให้ผมแทน ก่อนที่เอาไหล่กระแซะผม แล้วพูดขึ้นว่า
“ จุม มรึ งเคยเอาผูช้ ายป่ ะ?” 0.0
จักรสาลักข้าว ยูอ้ ึงช้อนที่ยกขึ้นค้าง ผมใบ้กิน ตกใจจนตาโต
“ เซี่ ยสิ ทธิ์ มรึ งถามอะไรเนี่ย?!” ยูวา่ ขณะที่จกั รกาลังสาลักเอาเป็ นเอาตาย
“ กรู กแ็ ค่สงสัย ถามไม่ได้หรื อไง! ว่าไงล่ะ? เคยป่ ะ?”
“ ....................คือว่...........” ผมไม่กล้าตอบครับ พยายามหาทางเลี่ยงที่จะไม่ตอบ แต่ไม่อยากโกหก
“ ไอ้จุมมันจะไปเคยได้ไง มันมันไม่ใช่ตุ๊ด อย่างมรึ ง!”(ยู)
“ ถึงกรู เป็ นตุ๊ด แต่กรู ก็ยงั ไม่เคยเว้ย! เพราะกรู ยงั ไม่เจอคนที่กรู รัก แม่กรู สอนให้รักนวลสงวนตัว”ซี ซี่บอกเอามือกอดตัวเอง
แล้วส่ ายไปมา
“ อ้าว แล้วไหงมรึ งยกพานถวายไอ้จกั รทุกวัน”
“ ........................” ผมมองซีซี่กบั ยูตอ่ ปากต่อคากัน
เริ่ งโล่งใจเพราะดูเหมือนเหมือนซีซี่จะลืมเรื่ องที่ถามผมไปแล้ว ผมหันไปมองจักรที่หน้าดาหน้าแดงพยายามระงับอาการไอ
แต่น้ าตาเล็ดไปแล้ว ผมเข้าใจดีเลยล่ะครับไอ้อาการสาลักเนี่ย
“ จักร”
“ .............” จักรหันหน้ามาหาผม แล้วโบกมือว่าไม่ตอ้ งเป็ นห่วง แต่ผมว่าน่าเป็ นห่วงครับ
“...............”

ตอนเย็นผมมากินลูกชิ้นทอดกับจักร ยู และซีซี่ จน 4 โมง 20

แล้วแต่ไม่ม่วีแววว่าพี่ชนะหรื อพี่แบงค์จะมารับผมปกติผมเดินออกมาต้องเห็นพี่เขารอแล้ว หรื อว่าพี่เขาจะไม่วา่ ง
ผมเองก็คิดว่าผมก็เป็ นภาระที่ตอ้ งให้มารับมาส่งแบบนี้
กริ้ งๆ
พี่ชนะโทรมาครับผมรี บกดรับ
“ ฮัลโลจุม เดี๋ยวคอยพี่ก่อนนะ พี่กาลังไป” พี่ชนะบอกท่าทางกาลังยุง่ เลยครับ
“ เอ่อ พี่ครับ ผมกลับเอง พี่ไม่...”
“ พี่ไปรับน่ะดีแล้ว ...” พี่ชนะพูดเหมือนดุ
“ ครับ” ผมเลยค้องปิ ดปากไม่กล้าพูดออกไป แล้วพี่ชนะก็วาง
“ รอพี่นานป่ ะ ไปรอบ้านกรู ไหม?” จักรถามเอาไม้เสี ยบลูกชิ้นจิ้มลูกชิ้นในจานกระดาษที่ซีซี่เป็ นคนถือ แล้วกิน
“ ไม่เป็ นไรพี่เขาออกมาแล้ว” ผมบอก เกรงใจครับถึงจะรู ้วา่ บ้านจักรอยูไ่ ม่ไกล
ถนนก็เส้นเดียวกันกับโรงเรี ยนแต่ก็อยูค่ นละฝั่ง
“ ตามใจ” จักรบอก แล้วเดินไปสัง่ ลูกชิ้นทอดเพิม่ สงสัยจะกินรอเป็ นเพื่อนผม และก็เป็ นอย่างงั้นจริ งๆ ทั้งจักร
ทั้งยูท้ งั ซี ซี่อยูเ่ ป็ นเพือ่ นผมจนพี่ชนะมารับผม ยูบ่นว่ากินลูกชิ้นจนแน่นท้องไม่รู้วา่ ตอนเย็นจะกินข้าวได้หรื อเปล่า
ผมก็รู้สึกอิ่มเหมือนกันครับ
พี่ชนะมาถึงก็ เกือบๆ 5โมงแล้วครับ พี่ชนะเห็นว่าเย็นแล้วก็เลยอาสาไปส่ งจักร ยู และซี ซี่
แต่ได้ไปส่งยูแค่คนเดียวเราะจักรกับซี ซี่บอกว่าจะเดินกลับเอง

หลังจากที่ไปส่ งยูแล้ว พี่ชนะก็บอกให้ผมโทรหาพี่วฒ ุ ิไม่รับครับ โทรไป 5 ครั้งก็ไม่รับ

ุ ิ แต่พี่วฒ
“ มีอะไรหรื อเปล่าครับ?” ผมถามเริ่ มเป็ นกังวล เพราะวันนี้พี่วฒ
ุ ิไปทางานวันแรก จะเกิดอะไรขึ้นหรื อเปล่า?
ุ ิกส็ ่ งข้อความหาผมไม่น่าจะมีอะไรนิครับ
แต่เมื่อเช้าพี่วฒ
“ เมื่อเช้า ไอ้วฒ
ุ ิมนั ไปทางานที่ร้านอาพี่อย่างที่บอก แต่ดนั มาซวย เพระมีลูกค้ากลุ่มหนึ่งเป็ นอริ จากอามณ์ร้อนของไอ้วฒ
ุ ิ
พวกมันมาเป็ นลูกค้าที่ร้านยังกะนัดไว้ และยังพยายามยัว่ โมโหไอ้วฒ
ุ ิ หรื อที่เรี ยกว่าหาเรื่ องนัน่ แหละ.......”
“ !?......หมายความว่าพี่วฒ
ุ ิ.........”
“ ก็ไม่เชิงหรอก ตอนแรกมันอดได้ดีพอควร พี่ก็เป็ นคนไปเสริ ฟโต๊ะนั้นเอง แต่ตอนคิดเงินไอ้วฒ
ุ ิมนั ต้องไป
ุ ิ รู ้แต่วา่ หันไปอีกที่
เพราะตอนนั้นมันเที่ยงกว่าๆลูกค้าเยอะ ไม่มีใครว่างแล้วด้วย..พี่ไม่รู้หรอกว่าพวกมันพูดอะไรกับไอ้วฒ
ุ ิต่อยเขาไปแล้ว”
ไอ้วฒ
“ .................” พี่วฒ
ุ ิ!?
“ และยังเอาตรี นไปกระทืบซ้ าอีก....ทั้งแขกในร้านทั้งพวกมันต้องมาล็อกตัวไอ้วฒ
ุ ิไว้...พอมันได้สติมนั เดินออกมาจากร้าน
พี่วงิ่ ตามไป แต่มนั ไม่สน พี่พดู อะไรมันก็ไม่ฟัง มันเรี ยกแท็กซี่แล้วไปไหนก็ไม่รู้ โทรไปก็ไม่รับอย่างที่เห็น บ้านก็ไม่ได้กลับ
คอนโดก็ไม่ได้ไป ไอ้แบงค์ไปหาที่ที่มนั เคยไปก็ไม่เจอ........”
พี่ชนะพูดสี หน้าวิตกอย่างเห็นได้ชดั ผมเลยส่ งข้อความไปหาพี่วฒ
ุ ิแทนเพราะคิดว่าพี่วฒ
ุ ิอาจจะเปิ ดดู
‘พี่ครับ อยูไ่ หน?’
ุ ิตอ้ งการที่จะหลบหน้าทุกคนจริ งๆก็น่าจะปิ ดโทรศัพท์ไปแล้ว
แต่ไม่การตอบรับเช่นเดิม แต่ผมคิดว่าถ้าพี่วฒ
“ เอาน่า จุม เราคงจะเจอมันเร็ วๆนี้แหละ” พี่ชนะบอก แต่ผมยังไม่สบายใจอยูด่ ี นัง่ ใยรถก็คิดแต่วา่ พี่วฒ
ุ ิอยูไ่ หน ทาอะไรอยู?
่
คงจะไปทาอะไรที่มนั เสี่ ยงๆ และทาร้ายตัวเอง

สัก 10 นาทีได้พี่วฒ
ุ ิส่งข้อความกลับมา ผมดีใจมาก
“ พี่วฒ
ุ ิส่งข้อความมาครับ” ผมบอกพีช่ นะพร้อมกับเปิ ดอ่าน พี่วฒ
ุ ิส่งข้อความมาว่า
‘เกี่ยวอะไรกับมรึ ง’
ผมเลยพิมพ์ตอบกลับครับ
‘พี่อยูไ่ หนครับตอนนี้ทกุ คนเป็ นห่วงพี่มาก’
ุ ิตอบกลับมาเร็ วมากเหมือนว่ากาลังรออยู่
พี่วฒ
‘แล้วมรึ งล่ะ’
ุ ิอยูแ่ ล้ว ถามมาเหมือนกาลังลองใจผมอย่างงั้น..
ผมต้องเป็ นห่วงพี่วฒ
‘ผมก็เป็ นห่วงพี่มาก’
พี่วฒ
ุ ิตอบกลับมาอีก ว่า
‘เป็ นห่วงกรู แล้วไปอยูค่ อนโดไอ้ชนะทาไม’ ผมอ่านและนิ่งไป
“.......มันว่าไง แล้วตอนนี้มนั อยูไ่ หน?” พี่ชนะถาม ผมส่ ายหน้าตอบว่าไม่รู้ และโทรหาพี่วฒ
ุ ิแทนการส่ งข้อความ
ครั้งแรกไม่รับ แต่ครั้งที่ 2 รับครับ ทว่าไม่พดู
“ ฮัลโลพี่ครับ อยูไ่ หน?” ผมถาม
“ .......................”
“ พี่อยูไ่ หนครับ?” ผมถามอีก แต่เช่นเดิมพี่วฒ
ุ ิไม่ตอบและคงจะไม่พดู แน่ๆคงจะฟังผมพูดอย่างเดียว ผมเลยพูดไปเรื่ อยๆ
“ ตอนนี้ผมเป็ นห่วงพี่มาก กลัวว่าพี่จะไปทาเรื่ องที่มนั เป็ นอันตราย เวลาขับรถก็ใจเย็นๆนะครับ
และผมก็ไม่อยากให้พี่กินเหล้าด้วย ถ้าให้ดีกลับบ้าหรื อคอนโดเถอะครับ”
“...................”
“ เรื่ องงานที่ร้านพี่ชนะบอกผมแล้วว่าพี่ถกู หาเรื่ องก่อน พี่ถึงได้ชกเขาไป ผมรู ้วา่ พี่ก็พยายามเพือ่ ผม
แต่ตอนนี้จะบอกได้ไหมครับว่าพีอ่ ยูท่ ี่ไหน? ”
“ ..........................” พี่ชนะที่ส่งสายตาถามผมว่าได้เรื่ องไหม?
ผมส่ ายหน้าตอบว่ายังไม่รู้วา่ พี่วฒ
ุ ิอยูไ่ หน?
“ พี่โกรธผมหรื อครับที่ผมบอกให้พี่ไปหาเงินมาซื้อตุ๊กตาให้ผมพี่ถึงไม่พดู กกับผม ผมไม่เอาแล้วก็ได้นะครับ
แต่อยากให้พี่บอกมาว่าตอนนี้อยูท่ ี่ไหน?”
“ มรึ งไม่เอาตุก๊ ตาลิง แล้วเมื่อไรจะกลับไปอยูก่ บั กรู ....” พี่วฒ
ุ ิพดู ออกมาเป็ นประโยคแรก ทาให้ผมพูดไม่ออก
ให้กลับไปอยูก่ บั พี่วฒ
ุ ิเหมือนเดิม ผมยังไม่พร้อม...
“ ..........................”
“ ..............ตอบมา”
“ พี่ครับ ..ผม...”
“ ไม่ ต้องพูดแล้ว ถ้ าไม่ กลับไปกับกรูกไ็ ม่ ต้องโทรมา แล้วกรูจะไปตายที่ไหนมันก็เรื่องของกรู!” พี่วฒ
ุ อพูดแทรกผม
พอพูดจบแล้วก็กดสายออก
ผมโทรกลับไป 3 ครั้งไม่รับ และคงจะไม่รับแล้ว
“ จุมมีอะไร?” พี่ชนะถาม
“ พี่วฒ
ุ ิ.....เขา......”
“ มันไม่บอกอะดิ แต่ไม่ตอ้ งห่วงหรอก พ่อแม่มนั ก็ให้คนหาอยูไ่ ม่นานก็เจอ มันก็เป็ นแบบนี้แหละ
ขอแค่มนั อย่าไปหาเรื่ องใครก็พอ มันจะได้ไม่ตายคาตรี นเขา” พี่ชนะบอกขับรถมาถึงคอนโดแล้ว
ในใจผมคิด ในใจผมเป็ นห่วงพี่วฒ ุ ิชอบบังคับให้ผมเลือกอยูเ่ รื่ อย
ุ ิมาก ทาไมพี่วฒ
ทาไมถึงต้องบังคับผม พี่ก็รู้วา่ ผมเป็ นห่วงพี่
แต่จะให้ผมกลับไปอยูก่ บั พี่ตอนนี้...ผมจะทาได้ยงั ไง ก็ในเมื่อพี่ยงั เหมือนเดิม
 หากว่าพี่พดู มาสักนิดว่ามันจะไม่เหมือนเดิม
ว่าพี่จะไม่ตะคอกผม พี่จะไม่ตีผม พี่จะไม่ซอ้ มผม..พี่จะไม่ข่มขืนผมตามที่พี่ตอ้ งการ
ทาไมคนอยากผมถึงจะไปไม่กลับไป แม้แต่ตอนนี้พกี่ ็ยงั ขู่บงั คับผมให้ผมกลับไปอยูก่ บั พี่

แต่ถา้ ผมไม่บอกพี่วา่ พี่วา่ ผมจะกลับไปอยูก่ บั พี่ ผมก็เป็ นห่วงพีอ่ ยูอ่ ย่างนี้และพี่ก็คงจะทาให้ผมเป็ นห่วงและไม่สบายใจ
“ จุม จุม”
“ ครับ” ผมหันควับไปหาพี่ชนะที่มองหน้าผมอย่างงงๆ
“ ถึงแล้ว” พี่ชนะบอก ผมก็เปิ ดประตูรถออกมา
“ ไม่ตอ้ งคิดมากเรื่ องไอ้วฒ
ุ ิหรอก มันก็แค่รู้สึกเสี ยหน้าที่ทางานวันแรกก็พงั ไม่เป็ นท่าคงจะหลบไปทาใจสักพัก
เดี๋ยวมันก็กลับมา” พี่ชนะบอกผม พร้อมกดลิฟท์ช้ นั 9
“ ผมไม่น่าตั้งเงื่อนไขแบบนั้นเลย ..ทั้งที่ผมก็รู้สาหรับพี่วฒ
ุ ิมนั มากเกินไป” ผมบอกรู ้สึกผิดมาก
คิดว่าการที่พี่วฒ
ุ ิไปทางานพี่วฒ ุ ิอยูไ่ หนก็ไม่มีใครรรู ้
ุ ิอาจจะได้เรี ยนรู ้อะไรบ้างไม่มากก็นอ้ ย แต่กลับไม่ใช่เลย ตอนนี้พี่วฒ
“ ใครจะไปรู ้วา่ 5 ตัวเหี้ ยมันะไปกินร้านอาพี่พอดี โลกมันกลมพี่กเ็ พิ่งเชื่อวันนี้แหละ” พี่ชนะบอก
ผมหันไปมองพี่ชนะที่หน้ายังมีแววกังวลอยุ่
“ พี่ครับ ผมว่าจะกลับอยูค่ อนโดกับพี่วฒ
ุ ิแล้วล่ะครับ”
“ ....................” พี่ชนะดูแปลกใจแต่ไม่พดู อะไร
“ ผมคิดว่าน่าจะดีที่สุด จะได้ไม่เดือดร้อนพี่ชนะกับพีแ่ บงค์ที่คอยไปส่ งผม
ุ ิกอ็ ยูใ่ กล้โรงเรี ยนผมด้วย”
และอีกอย่างคอนโดพี่วฒ
“ จุมพี่รู้วา่ จุมตัดสิ นในแล้วที่จะกลับไปอยูก่ บั ไอ้วฒ ุ ิมนั ถามใช่ไหมว่า จะกลับไปอยูก่ บั มันเมื่อไร?”
ุ ิ แต่พี่ไม่เห็นด้วย ไอ้วฒ
“ ...............” ผมเงียบไม่ปฏิเสธ แม้ประตูลิฟท์เปิ ดแล้วแต่ผมกับพี่ชนะก็ยงั อยูใ่ นลิฟท์
“ มันก็พดู ไปงั้นแหละ มันรู ้วา่ จุมเป็ นห่วง มันก็เลยเอาเรื่ องนี้มาอ้าง”
“...............”
“ ..........ไปคุยกันในห้อง ต่อ” พี่ชนะบอกรอให้ผมเดินออกมาก่อนแล้วเดินตามมา จนกลายเป็ นเดินมาคู่กนั
“ ...การที่จุมกลับไปอยูก่ บั ไอ้วฒ
ุ ิมนั ไม่ใช่คาตอบ พี่บอกได้เลย”
“ครับ ุ ิไว้ไม่ได้” ผมบอก กาโทรศัพท์แน่น และยังคงยืนอยู่
ผมรู ้แต่ผมปล่อยพี่วฒ
“ ...........................ไม่กลัวมันใช้กาลังอีกหรื อไง!”
“ กลัวครับ”
“ ......พี่ไม่ได้บอกว่าอยูห่ ่างกันสักพักมันจะดีข้ นึ จากหลังมือเป็ นหน้ามือ แต่เผือ่ ว่ามันจะคิดได้บา้ ง..แต่ดูตอนนี้สิ
ุ ิมนั หายหัวไปไหนก็ไม่รู้และยังมาต่อรองกับจุมว่าให้กลับไปอยูก่ บั มัน นิสัยมันไม่ได้เปลี่ยนเลย
ไอ้วฒ
มันเอาแต่ได้อยูฝ่ ่ ายเดียวเหมือนเดิม”
“ .......................” ผมรู ้ผมเข้าใจ ผมก็เกลียดตัวเองที่เป็ นแบบนี้
“ เอาเถอะ อย่าทาหน้าเหมือนจะร้องไห้ เดี่ยวรอดูสักพักก่อน ว่าได้เรื่ องอะไรบ้าง...”
“ครับ” ผมพยักหน้าดินเข้าห้อง ส่ วนพี่ชนะกดโทรศัพท์ข้ ึนโทร

ุ ิจะโทรมาแต่ก็ไม่มีความเคลื่นไหวจากโทรศัพท์
ผมเข้ามานัง่ ในห้องมองดูโทรศัพท์ตลอดเผือ่ ว่าพี่วฒ
“ .....................”
ไม่รู้วา่ ตอนนี้ พี่วฒ
ุ ิจะนังรอโทรศัพท์แบบผมไหม ไม่รู้วา่ ตอนนี้พี่วฒ
ุ ิอยูท่ ี่ไหน?
“......................................” ผมรู ้วา่ คนเราไม่ได้เปลี่ยนเพียงข้ามคืน แต่มนั ต้องค่อยเป็ นค่อยไป
ผมจะมองโลกในแง่ดีวา่ ทุกอย่างมันจะต้องดีข้ ึน
พี่ครับพี่วฒ
ุ ิ

ผมโทรหาพี่วฒ
ุ ิ
“ ฮัลโลพี่ครับ...............”
“ ...........................” พี่วฒ
ุ ิไม่พดู คงต้องการที่จะฟังว่าผมจะพูดอะไร
และถ้าผมพูดอะไรไม่เข้าหูไม่เป็ นสิ่ งที่ตอ้ งการก็คงจะตัดสายไปอีก
“............ตอนนี้ผมอยูท่ ี่คอนโดพีช่ นะ ถ้าพี่อยากให้ผม..................................อยากให้ผม....กลับ..”
ผมรู ้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ เสี ยงที่พดู ออกไปสัน่ เครื อ
“......พี่..มา รับ ....................ผมสิ ครับ”
“ เดี๋ยวไปรับ” พี่วฒ
ุ ิบอกแล้วกดออกทันที
ผมคิดว่าถ้าได้พดู ไปแล้วภูเขาที่หนักอกมันจะเบาบางลงอย่างน้อยก็รู้วา่ พี่วฒ
ุ ิกาลังมาที่นี่ไม่ตอ้ งนัง่ เป็ นห่วงอีก
แต่มนั ก็หนักเหมือนเดิมและมากขึ้นเรื่ อยๆเมื่อคิดว่าพี่วฒ
ุ ิกาลังมา
ผมเดินไปเก็บหนังสื อ และเสื้ อผ้าที่ผมพับไว้ในตู ้ มายัดใส่ ในกระเป๋ าแล้วเดินออกมา
“ ...............” พี่ชนะและพี่แบงค์นงั่ อยูโ่ ชฟา หันมามองผม
พี่แบงค์มาตั้งแต่เมื่อไร??
“ จุมจะไปไหน? อย่าบอกนะว่า...” พี่ชนะพูด ผมยิม้ ก่อนก่อนที่จะตอบว่า
“ผมจะกลับไปอยูค่ อนโดกับพี่วฒ
ุ ิครับ”
“ จุม ไมได้นะ!” พี่แบงค์พดู พร้อมทั้งเดินเข้ามาหาผม
“ ...........................”
“ อย่าไปเลย ทาแบบนี้ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีข้ ึน” พี่แบงค์บอกผมพร้อมทั้งดึงเป้ ผมไปถือไว้
“ พี่ครับ ให้ผมไปเถอะ ทุกอย่างมันจะได้จบ” ผมบอก รู ้วา่ พี่แบงค์เป็ นห่วงผมแต่ผมตัดสิ นใจแล้ว
“ มันไม่จบหรอกจุม”
“ คิดดีแล้วเหรอ?” พี่ชนะเดินมาหาผมที่ยนื อยูไ่ ม่ไกลจากประตูอีกคน
“ครับ” คิดดีแล้วว่าผมกลับน่ะดีที่สุด
ไม่มีทางเลือกแล้ว
“ แต่พี่ไม่ให้ไป พี่ไม่ให้จุมกลับไปให้ไอ้วฒ
ุ ิมนั ทรมานเล่น”
“แบงค์มรึ งก็พดู เกินไป”
“..................ไม่เป็ นไรหรอกครับ ผมคิดว่าต้องทีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป
ุ ิก็ไปทางานวันนี้เพือ่ ผม” ผมบอก ดึงกระเป๋ าเป้ ตัวเองจากมมือพีแ่ บงค์
อย่างน้อยพี่วฒ
แต่พี่แบงค์ไม่ยอมจนผมต้องเงยมองพี่แบงค์ดว้ ยความสงสัย
“ ..................”
“ ผมรู ้วา่ พี่เป็ นห่วงผม แต่ผมตัดสิ นใจแล้วและไม่อยากพึ่งพาพวกพี่ให้เดือดร้อนอีก”
“ พี่ไม่เดือดร้อน” พี่แบงค์บอกผมเสี ยงเบา ท้ายประโยคยิง่ เบาจนแทบไม่ได้ยนิ
“.....................” มือผมจับเป้ ค้างไว้ พี่แบงค์ก็ไม่ยอมปล่อย
ปิ่ งป่ อง?!
ุ ิแทบจะพุง่ เข้ามา ผมหันไปมอง
เสี ยงกดกิ่งหน้าประตู พี่ชนะเดินไปเปิ ดประตู พี่วฒ
“ กลับยัง?” พี่วฒ
ุ ิถาม สายมองต่าลงมายังกระเป้ สี ดาที่มือผมกับมือพี่แบงค์จบั อยู่
“ครับ” ผมหันไปตอบพี่วฒ
ุ ิ และหันกลับมาหาพีแ่ บงค์ ให้ช่วยปล่อยมือจากกระเป๋ าผม
“ กระเป๋ าเดี๋ยวกรู ถือให้” พี่วฒ
ุ ิบอกพร้อมกระชากเป้ ที่ผมและพี่แบงค์จบั ไว้ไป คราวนี้พี่แบงค์ปล่อยโดยดี
แต่สายตายังมองผมอยู่
“ กลับแล้วนะครับ” ผมบอก
“ ...........................”
“ จุม ถ้ามีอะไร โทรมาหาพี่นะ พี่ไปหา ถ้าไม่มีที่ไปมาที่นี่กไ็ ด้” พี่ชนะบอก ผมพยักหน้าพร้อมกับคาว่า ‘ขอบคุณครับ’
“ จะกลับก็รีบกลับ!” พี่วฒ
ุ ิบอก มือก็ดึงแขนผมจนผมแทบล้มแล้วลากให้เดินตามออกมา
“ พี่ครับ อย่าดึงแรง ผมไม่หนีไปไหนหรอกครับ” พี่วฒ
ุ ิหนั กลับมาพร้อมตวัดสายตากลับมา จนผมขนลุกตัวเย็น
“ ..........................” พี่วฒ
ุ ิยงั คงดึงแขนผมให้เดินตาม
“ วุฒิ” พี่แบงค์พดู ก่อนที่พวกผมจะก้าวข้ามประตู ทั้งผมและพี่วฒ
ุ ิหยุดและหันกลับไป
“ อะไร?”
“ ดีกบั จุมให้มากๆ”
“กรู ก็ดีกบั มันอยูแ่ ล้ว” พูดจบพี่วฒ
ุ ิก็ลากแขนผมออกมา แล้วเดินตรงไปลิฟท์ ที่ประจวบเหมาะเปิ ดออก
ผมถูกพี่วฒ ุ ิจะปล่อยมือผมเมื่อยูใ่ นลิฟท์แล้ว
ุ ิพาเข้าลิทฟ์ ก่อนที่พี่วฒ
“ ..........................”
“ มรึ งคิดว่า 3 วันที่มรึ งมาอยูท่ ี่นี่เพื่ออะไร และมรึ งคิดว่าพอมรึ งกลับไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้น?”
“ ...............................” ผมส่ ายหน้าในคาถามข้อ 2 ว่าไม่รู้
ส่ วนคาถามแรกผมคิดว่าพี่วฒ
ุ ิคงจะรู ้แต่ถามเฉยๆ
“ หนอยทาแสบนะมรึ ง ให้กรู มาตามต้อยๆให้กรู ไปทางานแล้วยังทาให้กรู ถูกพวกนั้นมันด่า มันดูถูกเอาอีก”
“.........ขอโทษครับ” ผมบอกพยายามจะรับผิดมาคนเดียว เพราะถ้าผมเถียงไปละก็ ผมเจ็บตัวแน่
“ รู ้วา่ ผิดก็ดี คราวหน้าจะได้ไม่กล้าทาแบบนี้อีก” ผมพยักหน้าว่าจะไม่ทาอีก
“ ..........................”
ุ ิก็เดินนาให้ผมเดินตามไปยังรถที่จอดอยูไ่ ม่ไกล
กิ้ง! ประตูลิฟท์เลื่อนเปิ ดออกเป็ นลานจอดรถชั้นใต้ดิน พี่วฒ
ุ ิกโ็ ยนกระเป๋ าผมไปเบาะหลัง ก่อนที่ขบั รถออกไป
พอเข้าไปในรถพี่วฒ
“ ........................”
ในรถพี่วฒ
ุ ิเปิ ดเพลงคลอเบาๆ
“ เดี๋ยวพาไปกินข้าว”
“ ........?.........”
“ ได้ยนิ ไหม ว่าจะพาไปกินข้าว!”
“ได้ยนิ ครับ”
“ ได้ยนิ ก็ตอบด้วย กรู จะได้รู้วา่ มรึ งอยูด่ ว้ ย”
“ครับ”
“ พออยูก่ บั กรู 2 คนไม่เห็นปากเก่งเหมือนตอนมีไอ้แบงค์ ไอ้ชนะ” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมใช้หางตาดูกระจกรถเพื่อเลี้ยว
“ ...........................”
“เออ .. เรื่ องตุก๊ ตาลิงกรู สงั่ เขาทาให้แล้ว 2 ตัว เดี๋ยวไม่เกิน 2 อาทิตย์ได้” พี่วฒ
ุ ิบอก
“ครับ” ทาไมผมถึงอยากจะร้องไห้...........................
“ ...........................”
ู ิก็พาผมไปกินข้าวที่ร้านอิ่ม สั่งกับข้าวมาหลายอย่างจนเต็มโต๊ะทั้งที่กินแค่ 2 คนมากกว่าวันที่มากินกัน 4
หลังจากนั้นพี่วฒ
คนเสี ยอีก
“ .............................” ผมมองจานข้าวตัวเองที่พี่วฒ
ุ ิตกั กับข้าวให้จนเต็มจาน
ไม่รู้วา่ เมื่อไรที่ผมรู ้สึกกลัวการกินข้าวพร้อมพี่วฒ
ุ ิไปเสี ยแล้ว
“ กินให้หมด” พี่วฒ
ุ ิสงั่ แล้วกินข้าวของตัวเองไป การที่จะให้ผมกินให้หมดนั้นยากมากครับ
เพราะตอนเลิกเรี ยนผมก็กินลูกชิ้นทอดมาไม่นอ้ ย แต่ผมก็กม้ หน้าก้มตากินไปเรื่ อยๆ ถ้ากินไม่หยุดเดี่ยวก็คงหมดเอง
“ อยูค่ อนโดไอ้ชนะมรึ งนอนเตียงเดียวกับมัน” พี่วฒ
ุ ิถาม
“ครับ และพี่แบงค์ดว้ ย” ผมตอบ
“ ..........................” พี่วฒ
ุ ิเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พดู ผมก็ไม่ได้ถาม จนพี่วฒ
ุ ิอิ่มนัง่ ดูผมที่กาลังกิน
แต่จานผมเหลือมากกว่าครึ่ ง
ผมยังกินต่อไป
“ ไม่ตอ้ งรี บ กรู กาลังให้คนทาความสะอาดห้อง” พี่วฒ
ุ ิบอก
“ ทาความสะอาดห้อง ?”
“ใช่ ตอนแรกกรู วา่ จะให้มรึ งทา แต่มรึ งยอมกลับมาโดยดี กรู เลยใจดีให้คนมาทา มรึ งจะได้ไม่เหนื่อย.......”
ุ ิเป็ นคิดเรื่ องผมเหมือนกัน ถึงแม้วา่ จะทาความสะอาดห้องมันจะไม่มีอะไรมากก็เถอะ
ผมดีใจครับที่พี่วฒ
“ .............................”
 จนเมื่อผมกลับถึงห้อง จึงได้รู้วา่ ไม่ใช่ทาความสะอาดอย่างเดียว...
เข้ามาในห้องมีหลายอย่างที่เปลี่ยนไปครับ ทั้งโชฟาที่แต่ก่อนจะมี 3 ตัวที่วางหันหน้าเข้าหาโทรทัศน์ เปลี่ยนมาเป็ น 2 ตัว
คือตัวยาว 1และอีกตัวที่เหมาะกับกับ 1 คน ผิดจากเดิมที่เป็ นตัวยาว 1 ตัวตัวเล็ก 2ตัว แม้แต่โทรทัศน์ก็ยงั ไม่ใช่เครื่ องเดิม
เป็ นเครื่ องใหม่ใหญ่กว่าเดิมเล็กน้อย มีหลายอย่างในห้องที่เปลี่ยนไป ?
“ ไม่ตอ้ งทาหน้างง ข้าวของอะไรที่มนั เปลี่ยนไป มันพังเพราะตรี น เพราะมือกรู เองแหละ เห็นแล้วมันขัดตา
กรู เลยพังมันซ่ะเลย” พี่วฒ
ุ ิบอกลงไปนัง่ บนโชฟาตัวใหม่
“ ....................” ทาลายข้าวของอีกแล้ว
“ พี่ครับ ทาไมต้องทาร้ายของด้วย แบบนี้ก็ตอ้ งซื้ อใหม่อยูเ่ รื่ อยๆสิ ครับ” ผมว่า
“ เสื อก!” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมเงียบไม่กล้าพูดต่อ
“ ......................” แล้วพี่วฒ
ุ ิก็กระดิกนิ้วเรี ยกผม !
“ .................มีอะไร ครับ?” ผมถามแต่ก็เดินไปหาพี่วฒ
ุ ิ แต่เดินช้าที่สุดเท่าที่จะทาได้
“ .......................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบ พอผมไปถึงก็กอดเอวผมแล้วดึงให้ไปนัง่ บนตัก
พอผมนัง่ ลงก็หอมผมของผม
“ อ่านข้อความยัง?”
“คะครับ” ปากผมติดอ่าง ยังจาข้อความที่พี่วมู ิส่งให้ได้

‘กรู เหนื่อย วันนี้กลับแล้ว มรึ งออนท็อป’

“ กรู ส่งไปว่าไง?” พี่วฒ

ุ ิถาม เลื่อนจมูกมาแนบแก้มผม ทาให้ผมขนลุก หน้าก้มงุดลง
ุ ิจะให้ผมพูดจริ งหรื อครับ? ผมอายไม่กล้าพูด
พี่วฒ
“.........................กรู ส่งไปว่าไง?” พี่วฒ
ุ ิถามอีกเสี ยงยังไม่หงุดหงิด
ใบหน้าคล้อยต่าลงอยูค่ อจนผมต้องเงยหน้าขึ้นแทนการก้มเมื่อกี้
“ พะพี่ครั บ !” ผมพูดเสี ยงสัน่ เพราะพี่วฒ
ุ ิไม่ได้แค่สูดกลิ่นเหมือนเดิมแต่เริ่ มใช้ลิ้นเลีย
“ รี บบอกมาดิ ว่ากรู ส่งไปว่าไร?” ถ้าผมบอกแล้ววจะหยุดเหรอครับ?งั้นผมก็จาเป็ นต้องพูด
“ พี่ส่งมา บอกว่า วันนี้พี่เหนื่อย ถ้ากลับมาแล้วให้ผมออนท็อป” ผมตอบ แล้วพี่วฒ
ุ ิกห็ ยุดจริ งๆผมค่อยโล่งใจหน่อย
“ ..............มรึ งจะออนเลยหรื อว่ามรึ งจะอาบน้ าก่อน?” พี่วฒ
ุ ิถาม ผมตาเบิกโต !
“มะ หมายความว่ายังไงครับ!?”
หมับ!
ุ ิเอาแขน 2 ข้างกอดเอวผมที่นงั่ อยุบ่ นตักพร้อมสายตาจ้องผม ก่อนที่จะยิม้ เมื่อผมเริ่ มหน้าร้อนขึ้น
พี่วฒ
และมันคงจะแดงด้วย
ตัวผมเริ่ มสั่น
“ หมายความว่า.........หมายความว่าอย่างที่มรึ งคิด” พี่วฒ
ุ ิบอกก้มลง! ผมหันหลบ ปลายจมูกเฉียดแก้มพี่วฒ
ุ ิไปนิดเดียว
“ หน้ามรึ งแดงใหญ่ ตลกวะ” พี่วฒ
ุ ิพดู เหมือนสนุก “ กรู คิดแล้วว่ามรึ งต้องอาย”
“ ..............................” เป็ นใครก็ตอ้ งอายครับ
“ มรึ งไม่ตอบงั้นกรู เอามรึ งตอนนี้เลยดีกว่า...”
“ พี่ครั บ ผมจะอาบนา้ ก่ อน” ผมบอกรวดเร็ วราวกับกลัวใครแย่งพูดก็ไม่ปาน
“ ไม่ตอ้ งอาบกรู รอไม่ไหว ไม่ได้เอามรึ งตั้ง 3 วัน” พี่วฒ
ุ ิบอก
“ ตะแต่ แต่ ว่ า...”
“ตะแต่แต่ ว่า มรึ งติดอ่าง” พี่วฒ
ุ ิพดู ล้อเลียนผม แล้วกอดเอวผมเข้ามาอีก
“ก็ได้ กรู ให้มรึ งน้ าก่อน แต่วา่ มรึ งห้ามอาบช้าไม่ง้ นั กรู จะไปอาบให้มรึ ง หรื อาจจะตามไปเอามรึ งในห้องน้ าดี....” พี่วฒ
ุ ิบอก
พลันผมก็นึกเหตุการณ์เมื่อคราวก่อนที่พี่วฒ
ุ ิซอ้ มและข่มขืนผมในห้องน้ า.....
พลัน! ผมก็หนาวเย็นยะเยือกร่ างกายทุกส่ วนสั่น
“ ......................”
“ ......................” ผมไม่อยากเจอแบบนั้นอีก แค่คิดผมก็ทรมานแล้ว
ผมมองหน้าพี่วฒ
ุ ิออ้ นวอนอย่าทาแบบนั้นกับผม ผมยอมพี่วฒ
ุ ิทุกอย่างแต่อย่าทาแบบนั้นกับผม
ได้ ปรด..................
“...................”
“....................”
“ จะไปอาบน้ าก็ไป” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมรี บลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าห้อง
เข้ามาในห้องผมยังไม่หยุดสัน่ เลย และเพิง่ รู ้วา่ น้ าตามันไหลลงมาเต็มหน้า

บุพเพวายร้าย
40.10%
เข้ามาในห้องผมยังไม่หยุดสัน่ เลย และเพิ่งรู้วา่ น้ าตามันไหลลงมาเต็มหน้า
“ ฮือๆ”
ุ ิจะได้ไม่ว่าผมช้า รี บอาบผมก็รีบออกมา เพราะไม่อยากจะอยูใ่ นห้องน้ านาน
แต่ถึงจะเป็ นอย่างงั้นผมก็รีบไปอาบน้ า พี่วฒ
ุ ิยงั ขู่อีกถ้าผมช้าจะตามเข้ามา..ผมกลัว
ยิง่ พี่วฒ
ุ ินอนอบู่บนเตียง
พอผมออกมา ผมกลับตกใจยิง่ กว่าพี่วฒ
“ !!!....” ผมยืนค้างอยูห่ น้าประตูห้องน้ า มองดูพี่วฒ
ุ ิที่นอนอยูบ่ นเตียง พี่วฒ
ุ ินอนหันหลังให้จึงไม่เห็นผม
ผมไม่รู้วา่ ยืนอยูต่ รงนั้นนานแค่ไหนแต่คงนานพอดูเพราะตัวที่เปี ยกน้ าแห้งแล้ว แต่ พี่วฒ
ุ ิไม่กระดุกระดิกอะไรเลย
“ ...................” ผมเลยลองเดินไปอีกด้านดู พี่วฒ
ุ ิหลับตา?
ลมหายใจสม่าเสมอ ........หลับครับ
“ .......................” สงสัยวันนี้คงจะเหนื่อยมาก
ผมถอนหายใจด้วยความโล่งใจ ที่พี่วฒ
ุ ิหลับ จากนั้นจึงไปใส่ เสื้ อ กางเกง แล้วมานัง่ ทาการบ้าน
ุ ิที่หลับอยูค่ รับ ผมแล้วก็รู้สึกดีใจที่ได้กลับมา แต่ก็รู้ดีอีกว่าเฉพาะตอนที่พี่วฒ
บางครั้งก็หนั ไปมองพี่วฒ ุ ิหลับเท่านั้นแหละ
....แต่แค่น้ ีก็ดีแล้ว อย่างน้อยก็มีช่วงเวลาที่ผมได้มองพี่วุฒิโดยไม่รู้สึกหวาดกลัว
! ? พี่วฒ
ุ ิขยับตัว ผมสะดุง้ 0.0 แต่วา่ พี่วฒ
ุ ิก็ไม่ได้ตื่นขึ้น
“ .................” ผมถอนหายอีกครั้ง แล้วตั้งหน้าทาการบ้านจนเกือบ 3 ทุ่ม ถึงเสร็ จครับ
ผมจัดตารางเรี ยนใส่กระเป๋ าไว้เรี ยบร้อยเลย พรุ่ งนี้ ตื่นเช้ามาจะได้ไม่ตอ้ งจัด ปกติที่บา้ นผมก็ทาแบบนี้ แหละครับ
แต่พกั หลังๆมีเรื่ องหลายอย่างที่ทาให้ระบบชี วิตเปลี่ยนและไม่แน่นอน
หลังจากทุกอย่างเรี ยบร้อยดีแล้ว ผมก็คิดว่าจะนอนแต่กลัวพี่วฒ
ุ ิจะตื่นครับ เลยคิดว่าจะไปนอนห้องพี่วฒ
ุ ิดีไหม แต่ถา้ พี่วฒ
ุ ิอีกครั้ง
ที่ตอนนี้นอนหงายจากการขยับตัวเมื่อกี้
“ ....................”
เอาไงดี ???
“ ............” ถ้าผมไปนอนข้างนอก พี่วฒ
ุ ิ จะพูดว่ายังไง จะโกรธไหม? ผมว่าผมควรจะทาตัวให้ปกติวา่ นี้ คือห้องของผม
ผมก็ควรจะนอนที่นี่
ุ ิก็นอนเหมือนเดิม ผมก็นอนห่ างออกมาหน่ อยถึงแทบจะตกเตียงก็ตาม
คิดแล้วผมก็เดินไปปิ ดไฟครับ ส่วนพี่วฒ

บุพเพวายร้าย

40.90%

ุ ิก็นอนเหมือนเดิม ผมก็นอนห่างออกมาหน่อยถึงแทบจะตกเตียงก็ตาม
คิดแล้วผมก็เดินไปปิ ดไฟครับ ส่ วนพี่วฒ

คืนนี้ก็ผา่ นไปอีกวัน ที่ยงั ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ผมคิดผิด!

ไม่รู้วา่ ตอนนั้นกี่ทุ่ม เวลาเท่าไรแต่ผมสะดุง้ ตื่น ท่ามกลางความสลัว มืออุ่นๆกาลังลูบไล้เอวผมอยู่

ผมหลับตาลงไม่กล้าหันกลับไปมอง ทั้งที่รู้วา่ คือพี่วฒ

ุ ิ

“ พะพี่ ครั บ” ผมพูดยังคงหลับตาไว้ มือพี่วฒ

ุ ิเลื่อนขึ้นสูงขึ้น ตัวผมเกร็ งเพราะรู ้มนั คือออะไร....ขนลุก
“ ทาไม” พี่วฒ
ุ ิพดู หายใจแรงขึ้น ริ มฝี ปากเล็ดเลียใบหูผม ผมยิง่ หลับตาแน่นกว่าเดิม

“ ...................” ผมไม่อาจจะยับยั้งอะไรไม่ให้เกิดขึ้นได้ผมรู ้ดี

พรึ่ บ!?

ไหล่ผมจับจากด้านหลัง ก่อนที่มือพี่วฒ
ุ ิจะกดมันลงกับเตียง

“ ...................!”

“ ลืมตา!” พี่วฒ ุ ิอยูเ่ หนือขึ้นไปแม้จะไม่ชดั เพราะในห้องไม่ได้เปิ ดไฟ

ุ ิบอก ผมลืมตาขึ้นตามที่สั่ง ผมมองเห็นใบหน้าพี่วฒ

“ .......................”

“ ………………….. ”

“ บอกดิวา่ กรู กาลังทาอะไร?”

“ พี่ครั บ พี่ครั บ” ผมพูดเสี ยงสัน่ เบา

“ บอกมา!” พี่วฒ
ุ ิตะคอก ออกแรงกดไหล่ผมจนมันแทบฝังลงกับเตียง

“ พี่อย่ าให้ ทาแบบนี ้ พี่อยากทาอะไรผมทาเลย ผมไม่ ขดั ขืนพี่”

“ มรึ งจะขัดขืน หรื อไม่! กรู อยากทา กรู ก็จะทา และมรึ งก็หนีไม่รอด!”

“ ครับพี่ครับ ทาเลยครับ แต่อย่ารุ นแรงกับผม” ผมขอร้อง อยากทาอะไรทาเลย แต่อย่ารุ นแรงกับผมเป็ นพอ

“ อย่าสัง่ กรู !” พี่วฒ

ุ ิพดู เสี ยงดังมือที่จบั ไหล่เปลี่ยนมาเป็ นกาคอเสื้ อ ผมใจหาย รับรู ้อารมณ์พี่วฒ
ุ ิที่กาลังมากขึ้นแน่ๆ

พี่วฒ
ุ ิโกรธอะไรผม?!

“ ผมไม่ได้สงั่ ครับ”
“ถึงมรึ งจะได้เป็ นเมียกรู มรึ งอย่าคิดว่ามรึ งจะมีฮิทธิพลเหนือกรู กรู ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”

“ ครั บ ครั บพี่” ผมบอกน้ าตาพุดขึ้นจนสายตามันเลือน

“ และถ้ามรึ งทาแบบนี้อีก ได้เจ็บตัวแบบลืมไม่ลง!”

“ครั บ ครั บ” ผมตอบไม่รู้หรอกว่าแบบนี้คือแบบไหนแต่ตอ้ งรับปากไม่ก่อน ไม่อยากให้พี่วฒ

ุ ิโกรธไปมากกว่านี้

“ ดี ให้ครั้งนี้เป็ นครั้งสุ ดท้ายที่มรึ งกล้าไปอยูก่ บั คนอื่น”

“ ครั บ”

“ และอย่าริ มาสัง่ กรู ไปทางานหาเงินมาให้มรึ งอีก”

“ครับ” โกรธที่ผมให้ไปทางานซื้อตุ๊กตาให้ผมหรื อครับ? แต่พี่วฒ

ุ ิไม่จาเป็ นต้องไปก็ได้ ผมไม่ได้บงั ครับ

และก็คงบังคับไม่ได้ดว้ ย ....ผมไม่ได้สั่ง

“ สิ่ งที่มรึ งต้องทาคือเชื่อฟังกรู ”

“ครับ”

“ และอย่าคิดไปมีคนอื่น ถ้ากรู รู้วา่ มรึ งมีชกู ้ รู จะทาให้มรึ งทั้งมันตายทั้งเป็ น”

“ .......................ครับ” นี่ก็เป็ นอีกเรื่ องหนึ่งที่พวี่ ฒ

ุ ิชอบย้าผมทั้งที่ผมไม่เคยคิดเลย

ไม่เคยคิดจะนอกใจพี่วฒ
ุ ิเลยสักครั้ง

“ กรู คิดแล้วเชียวว่า กรู ข่มู รึ งแบบนี้ดีกว่าการไปทางานทุเรศๆแบบนั้นให้เหนื่อย” พี่วฒ

ุ ิพดู ก้มลงจูบหนักบนคอของผม..

“ .......ฮึ้ก...” ผมพยายามกลั้นเสี ยงสะอื้น เพราะรู ้ดีวา่ พี่วฒ

ุ ิไม่ชอบ

“ ......................”
“ ..............................”

“ มรึ งร้องไห้ อีกแล้ว ใช่ไหม?”

“ ไม่ ครั บ ไม่ ใช่ ผมไม่ ได้ ร้อง” ผมบอก แต่มือพี่วฒ

ุ ิสัมผัสหน้าเปี ยกๆของผม

“โกหก! มรึ งโกหกแม้อยูต่ ่อหน้ากรู ”

“ .........................” แล้วพี่จะเอายังไงกับผม ผมร้องพี่กโ็ กรธ พี่จะให้ผมทายังไง!

“ มรึ งโกหก!” มือพี่วฒ

ุ ิที่จบั คอเสื้ อผมเปลี่ยนเป็ นกระชากจนขาด

“ พี่ครั บ!?” ผมร้องเสี ยงหลง พยายามจะลุกขึ้น แต่อกถูกกดแน่นกับเตียง

“ พี่ครั บ อย่ าทาผม!!” ผมร้องขอลนลาน กลัวจับใจ

“ ไหนมรึ งบอกว่าทาอะไรมรึ งก็ได้”

“ทาได้ ทาได้ ครั บ แต่ อย่ าใช้ กาลัง ยังไงผมก็ยอมพี่อยู่แล้ ว”

“ .........................”

ผวักะ!

ผมโดนตบจนหน้าชา

“ ไม่ให้ทาแบบนี้ใช่ไหม?”

“ .....................อึก้ ฮื อๆ” หน้าผมเจ็บจนชา มือที่สั่นระริ กจับหน้าตัวเองเตือนว่ามันไม่ใช่ความฝัน

“ ยังจะปากมากอีกไหม!?”

“ ผมไม่เข้าใจว่าทาไมพี่ถึงได้ทาร้ายผมครั้งเล่า ทาไมทรมานผมแบบนี้ ทาไมไม่ฆ่าผมเลย ทาไม”

ผวักะ!

“ ทาไมกรู ตอ้ งบอกมรึ ง”

” ผมไม่น่ากลับมาเลย ฮือๆ ผมกลับมาพี่ก็ซอ้ มผมเหมือนเดิม ใช้กาลังกับผม ” เหมือนเดิม ไม่มีเปลี่ยนแปลง

ผมโง่ที่มองโลกในแง่ดีเกินไปว่าพีว่ ฒ
ุ ิจะไม่ทาร้ายผมอีก

“ ไม่ น่ากลับมาเรอะ!?”

“ ฮือๆ............”

“ ไม่ น่ากลับมาเรอะ!” พี่วฒ

ุ ิพดู ซ้ าประโยคเดิม ก่อนที่ผมจะโดนตบอีกครั้ง

“ ……. พี่ตบ ผมเจ็บ…… แต่ ใจผมเจ็บยิ่งกว่ า พี่ร้ ู ไหมครั บ”

“ ดี งั้นดูวา่ มรึ งจะเจ็บเพิ่มขึ้นไหม!” พี่วฒ

ุ ิพดู พร้อมดึงกางเกงและกางเกงในผมลง

“ พี่ครั บ!!” ผมมือพยายามจับรั้งเอาไว้แต่มือมันสะเปะสะปะจับไม่ทนั มือพี่วฒ

ุ ิเลย

“ พี่ครั บ ขอโทษ ผิดไปแล้ ว อย่ าครั บ!”

“ ฮือๆ” ผมนอนหันหลังให้พี่วฒ
ุ ิ มันสุ ดจะกลั้นแล้วจริ งๆ ผมเป็ นตัวอะไรสาหรับพี่ ไม่รักแล้วยังทาร้ายผมครั้งแล้วครั้งเล่า

ุ ิอยูแ่ บบนี้ แม้ผมจะอยูใ่ กล้พี่วฒ

ผมน่าจะเข้าใจว่าหัวใจมันบังคับกันไม่ได้ ไม่ง้ นั ผมก็คงไม่รักพี่วฒ ุ พี่วฒ
ุ ิให้ผมเป็ นเมีย
ผมก็ดีใจ เพราะคิดว่าสักวันผมอาจจะได้รับที่มากกว่านั้น ผมอาจจะได้รักความรัก

แต่ที่ผมเป็ นอยูต่ อนนี้ คือการที่ผมจะได้รับความรักอย่างงั้นเหรอ?

ผมทาไมถึงได้โง่แบบนี้

ุ ิให้แน่ใจไม่ใช่หรื อไงว่า คิดยังไงกับผมไม่ใช่ให้ผมรักอยูฝ่ ่ ายเดียวแบบนี้

ผมควรจะถามพี่วฒ

“ เงียบได้ป่ะ ราคาญ! หรื อว่าครั้งเดียวไม่พออยากให้กรู เอาอีก ” เสี ยงพี่วฒ

ุ ิบอกผมจากด้านหลัง ในห้องยังไม่เปิ ดไฟ....

“ ฮือๆ” ผมทาไม่ได้หรอก

ผมทาไม่ได้

“ ที่กรู ทามรึ งกรู เพราะมรึ งยัว่ โมโหกรู มรึ งโกหกกรู และยังมาบอกว่าไม่น่ากลับมา กรู ทาแค่น้ ีถือว่าปรานีมรึ งแล้ว

ไม่ง้ นั มรึ งได้ฟ้ื นโรง-บาลเหมือนครั้งที่แล้วแน่”

“ .............................” นี่คือสงสารผมแล้วใช่ไหม?

“ ถ้ามรึ งไม่อยากให้กรู โกรธอีก อย่ายัว่ โมโห แล้วจะดีเอง อยากได้อะไรเดี๋ยวหามาให้!”

ผมไม่รู้หรอกว่าผมต้องทายังไงพี่ถึงไม่โกรธ

ผมไม่รู้หรอกว่าผมไม่ทายังไงพี่ถึงไม่โกรธ

สิ่ งที่ผมทาก็วา่ คิดดีแล้ว แต่พี่ก็โกรธเหมือนเดิม หาว่าผมยัว่ โมโหพี่ อาจจะเพราะเป็ นผม ถึงผมอยูจ่ ะเฉยๆพี่ก็โกรธผมได้

และผมไม่อยากได้อะไร นอกจากความอ่อนโยนจากพี่บา้ ง

“ ..ฮือๆ”

“ เอ๊ะ! บอกว่ าให้ เงียบ !กรูไม่ ชอบ! ” ตัวผมสะดุง้ เฮือก เอามือปิ ดปากปิ ดเสี ยง
“ ....................”

“ หงุดหงิดเว้ย !” พี่วฒ
ุ ิพดู เดินผ่านหน้าผม ก่อนที่หยุดมอง

แม้จะยังไม่เปิ ดไฟแต่ตาที่ปรับแสงจนชินแบบนี้ก็เห็นว่าผมหน้าตาเป็ นยังไงเหมือนกับที่ผมมองเห็นหน้าพี่วฒ

ุ ิ

“ ..................”

“ ถ้ากรู ออกมามรึ งยังไม่หยุดร้อง รู ้ใช่ไหมว่ากรู จะทายังไงกับมรึ ง ...”

“..................” ผมพยักหน้าตอบ เข้าใจ

“...............กรู จะทาให้มรึ งร้องซ่ะให้พอ ” พี่วฒ

ุ ิพดู จบก็เข้าไปในห้องน้ าพร้อมปิ ดประตูเสี ยงดัง

ผมนิ่งอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่จะคิดว่า..ผมไม่อยากอยูท่ ี่นี่แล้ว

“ ...............” คิดได้อย่างงั้นผมก็คิดว่าจะไปไหนดี?

ไปไหน?

ไปไหน?

ถ้าไม่ไป ถ้าไม่ไป.... ผมกลัว

ถ้าไป ไปไหน ดี

กลับบ้าน!

ไม่ได้กลับบ้านไม่ได้เดี๋ยวแม่ไม่สบายใจเรื่ องผม

คอนโดพี่ชนะ แต่ก็รบกวนพี่เขามามากแล้ว

แล้วผมจะไปไหน?????!!
 แล้วถ้าผมหนีไปแล้วพี่วฒ
ุ ิตามไปล่ะ พี่วฒ
ุ ิจะโกรธไหม!

โกรธแน่นอน .............

ผมกลัว

แต่ผมจะไปจากที่นี่

กลับบ้าน แม่ตอ้ งเข้าใจ

กลับบ้าน?

ต้อง ไป!

“ ฮือๆ” ในห้องน้ าเหมือนผมจะได้ยนิ เสี ยงน้ า พี่วฒ

ุ ิคงจะอาบน้ า ผมหันไปมองนาฬิกาบนโต๊ะ หน้าปั ดเรื องแสงบอกเวลาตี

3...

ผมลุกขึ้น

เจ็บ! ...............................................ที่ใจมากกว่านี้

ผมใส่กางเกง ใส่ เสื้ อยืด ทั้งที่ยงั ไม่เปิ ดไฟเก็บหนังสื อใส่ กระเป๋ ายังไงพรุ่ งนี้ก็ตอ้ งไปโรงเรี ยนเก็บได้ 2 สามเล่ม

ก็คิดว่าไม่เก็บแล้วเดี๋ยวไม่ทนั เอากระเป๋ าเงินก็พอ

“ ......ต้องไป ต้องไป” ผมบอกตัวเองที่ตวั สั่นเหมือนเจ้าเข้า เพราะรู ้ดีวา่ ถ้าไม่ไม่รอด ตัวเองจะมีสภาพยังไง

เป้ สะพายหลัง กระเป๋ าเงินอยูข่ า้ งใน ไม่รู้วา่ จะไปไหน แต่รู้วา่ ต้องไป

“ .......................” ถ้าพี่วฒ
ุ ิออกจากห้องน้ ามาแล้ว ผมต้องโดนหนักกว่าเดิมแน่...โดนเหมือนวันนั้น

โดนเหมือนวันที่แล้วๆมา
“ จะไปไหน!” พี่วฒ
ุ ิถามยืนอยูห่ น้าประตูหอ้ งน้ า มีผา้ เช็ดตัวพันรอบเอว ส่ วนผมมือจับลูกบิดประตูคา้ ง

ุ ิต่างก็นิ่งงัน เหมือนกาลังลาดับเหตุการณ์ตรงหน้าว่ามันคืออะไร
ทั้งผมทั้งพี่วฒ

เป็ นผมที่รู้ตวั ก่อน!?

“ !!? ” ผมจับลูกบิดเปิ ดประตู เห็นขาพี่วฒ

ุ ิกาลังก้าว!ผมไม่รอช้าเปิ ดประตูออกได้ตวั ก็พงุ่ ออกไป

ข้างนอกไฟสว่างขาว พี่วฒ
ุ ิคงเปิ ดไฟทิง้ ไว้

ผมวิง่ ......

“ จะไปไหน!?” พี่วฒ
ุ ิวิ่งตามผม แล้วคว้าแขนผมได้ในที่สุด

“ ปล่อยครับ!” ผมบอกตัวแข็งทื่อ ทันทีที่ที่แขนถูกจับ

“ จะไปไหน!”

“ ไม่รู้ครับ แต่ผมอยากหนี” ผมบอกหันหน้ากลับไป หน้าพี่วฒ

ุ ิสีซีดก่อนที่จะขบกรามเป็ นสันนูน

พร้อมด้วยแววตาคมกริ บกาลังจ้องมองผม

น่ากลัว

“ มรึงว่ าไงนะ!” เสี ยงตะคอกพี่วฒ

ุ ิเหมือนสี ยงคาราม ผมแทบจะลงไปนัง่ หมดแรงด้วยความหวาดกลัว

แต่มนั ไม่มีแรงพอจะทาอย่างงั้นตัวจึงได้ยนื นิ่ง

“ .........................” ไม่ไหวแล้ว

ุ ิก็รู้
ไม่ไหวแล้ว ดูจากหน้าพี่วฒ
 ร่ างกายผมเย็นจนแม้แต่น้ าในกายก็กาลังแข็งตัว ทว่าได้ยนิ เสี ยงหวีดร้องของตัวเองหลังจากนี้

“ มรึ งยังกลัวเรื่ องในห้องน้ าคราวที่แล้วใช่ไหม! แต่คราวนี้มรึ งจะกลัวเรื่ องบนเตียงแทน” พี่วฒ

ุ ิพร้อมลากผมกลับเข้าห้อง

“ พี่ครับ อย่าครับ!” ผมพยายามขืนตัวเองไว้แต่กย็ งั ตัวก็ยงั ตามพี่วฒ

ุ ิไปเพราะสู ้แรงไม่ไหว

“ ‘อย่าครับ’ แล้วมรึ งเคยพูดรู ้เรื่ องไหม! พูดดีๆไม่ชอบต้องให้ลงไม้ลงมือ”

“ แล้วพี่เคยพูดดีกบั ผมไหม? อึ้ก ฮือๆ”

“ ว่ าไงนะ!” พี่วฒ
ุ ิหนั กลับมา

“ พี่มีแต่ใช้กาลังกับผม เหมือนตอนนี้… ไม่รักผม ทาไมต้องทาร้ายผมซ้ าแล้วซ้ าเล่า

หรื อว่าพี่เห็นว่าผมรักพี่เลยคิดจะทาอะไรกับผมก็ได้ ผมมีหวั ใจรู ้ไหม แต่หวั ใจผมถูกพี่ยายีจนแหลกคามือพี่ไปแล้ว....”

“ .......แล้วใครบอกว่ากรู .........” มือพี่วฒ

ุ ิผอ่ นแรงจากแขน ผมสลัดแขนพี่วฒ
ุ ิหลุดได้ ผมก็หนั กลับวิ่งทันที

มือดึงประตูเปิ ดออกไป

“ จุม!”

เสี ยงพี่วฒ
ุ ิเรี ยกผมตามหลังผมไม่ได้หนั ไปมอง ผมรู ้ถา้ ผมหนีไม่พน้ ผมคงยิง่ กว่าตายทั้งเป็ น

“ กรูบอกให้ หยุด!” พี่วฒ

ุ ิตะโกนตามหลัง

ผมวิ่งผ่านลิฟท์ เพราะคิดจะลงบันไดตั้งแต่แรก

ช่วยด้วย

ช่วยผมด้วย อย่าให้พี่วฒ
ุ ิจบั ตัวผมได้

ไอ้โปรดเถอะครับ
 แม่ครับ ช่วยจุมด้วย

ผมวิ่งลงบันได้เร็ วที่สุดเท่าที่จะทาได้ แต่ผมคิดว่ามันช้าเหลือเกิน ทาไมถึงไม่เร็ วกว่านี้

“ .......!?” ผมหันกลับไปมอง พี่วฒ

ุ ิวงิ่ ตามผมลง

ผมเร่ งขาตัวเองให้มนั เร็ วกว่านี้

แต่

หมับ!

“ !?!” แขนผมถูกจับแน่น ผมสบัดออกพร้อมหันกลับไป

“ อย่ าคิดว่ าจะหนีกรูพ้น!” น้ าตาผมร่ วงท่วมหน้า

“ ..........................”

“ กลับ!” พี่วฒ
ุ ิสงั่ แล้วดึงแขนผมให้เดินขึ้นบันได้ ผมไม่ยอมเดิน พี่วฒ
ุ ิเลยกระชากแทน

“ อย่ าทาเก่งตัวมรึงสั่ นกลัวกรูยังกะจับไข้ อย่าทาอวดดี!”

“...ช่ วยปล่ อยผมไปเถอะครั บ...” ไม่รักก็อย่าทรมานกันเลย

“ ไม่ ปล่อย!”

“...................”

“ บอกให้มาก็มา อย่าให้กรู ตอ้ งใช้ไม้แข็ง” พี่วฒ

ุ ิบอก มือผมอีกครั้งจับราวบันได้ร้ งั ตัวเอาไว้

“ ............” ไม่ไปแล้ว
 ไม่ไปแล้ว

“ อยากเจอไม้ แข็งจริงๆ ใช่ ไหม!”

“ ปล่ อยผมไปเถอะครั บ”

“ อยากเจอไม้ แข็งจริงด้วย” พี่วฒ

ุ ิริมฝี ปากยิม้ แต่ตากลับคมดุจมีด

“ พี่ครั บ!”

ผวักะ!

หน้าผมถูกมือพี่วฒ
ุ ิหวด จนแสบในครั้งเดียว อาจจะเพราะเพราะก่อนหน้านี้มนั โดนไปหลายครั้งแล้วก็ได้

“ มา!” พี่วฒ
ุ ิสงั่ ดึงแขนจนผมแทบล้ม มือผมที่หลุดจากจากราวบันได้พยายามแกะมือพี่วฒ
ุ ิออกจากแขนผม

“ ปล่ อยครั บ ปล่ อยผม” ผมบอก

“ ....................”

“ ปล่ อยผม ฮื อๆ” พยายามแกะมือพี่วฒ

ุ ิ แล้วผมโน้มตัวต้านแรงดึงของพี่วฒ
ุ ิ ขาก้าวตามที่พี่วฒ
ุ ิดึง

แต่มนั ก้าวก้าวเหยียบอากาศแทนที่จะเป็ นพื้นซี เมนต์ ร่ างกายผมเสี ยสมดุลหงายหลัง

“ จุม!??” พี่วฒ
ุ ิร้อง มืออีกข้างพยายามจะจับตัวผม แต่ผมปัดออก

แล้วดึงแขนตัวอีกข้างให้หลุดจากมือพี่วฒ
ุ ิที่กาลังตกใจ

ผมใจหายวาบ!

ก่อนที่ทกุ อย่างจะมืดสนิท เสี ยงพี่วฒ

ุ ิที่เรี ยกชื่อผมค่อยๆห่างออกไป จนมันเงียบได้อย่างน่ากลัว
.

* * * * * *

.
.

“ ตื่นแล้วหรื อครับ?” เสี ยงผูช้ ายไพเราะ อบอุ่นถามผมเบาๆ เปลือกตาผมค่อยๆลืมภาพก็คอ่ ยชัดๆขึ้น

“ เจ็บ ตรงไหนหรื อเปล่าค่ะ?” คราวนี้เป็ นเสี ยงหวานๆของผูห้ ญิง หน้าเธอก็หวานไม่ต่างจากเสี ยง
“ ..........ปวดหัว” ผมบอกอย่างยากลาบาก มือก็ยกมาขึ้นมาจับหัวอย่างลาบากเช่นกัน
คอแห้งหิ วน้ าจนแสบ
ได้กลิ่นยาฆ่าเชื่ออเหมือนโรง-บาล แต่ผมจะมาอยูโ่ รง-บาลในยังไง?
มือมีสายน้ าเกลือ ผูห้ ญิงใส่ ขาวเหมือนพยาบาล หรื อเป็ นพยาบาลจริ งๆจับแขนผมที่ยกขึ้นมาให้วางไว้แนบตัวเหมือนเดิม
“ หิ วน้ า” ผมบอกเสี ยงแหบ
“ ค่ะ รอสักครู่ นะค่ะ” เสี ยงหวานบอกอีก
“ จาชื่อตัวเองได้หรื อเปล่าครับ?” ผูช้ ายที่น่าจะเป็ นหมอก้มลงมาถามผม
“ จุมฟ้ า ” ผมบอกทั้งคอแห้งๆ
“ อายุเท่าไรครับ?” ถามอีก ผมนึ กแล้วตอบ
“ 17” หมอนิ่งอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่จะถามอีก
“ จาได้ไหมครับ ว่าทาไมถึงมาอยูท่ ี่นี่!” ผมส่ ายหน้าว่าไม่รู้จริ งๆ พอนึกมันก็ปวดริ้ วขึ้นมา
“ ไม่เป็ นไรครับ” หมอบอกผม เตียงถูกปรับขึ้นนิดหน่อยแล้วแก้มน้ าก็มาจ่ออยูต่ รงปาก
หลังผมถูกจับด้วยมือหมอเมื่อกี้พร้อมทั้งยกแก้วสู งป้ อนผม
มือที่จบั ที่หลังทาให้รู้สึกแปลกๆ
หวาน น้ าที่กินมีรวหวานและเย็นเล็กหน่อย มันทาให้รู้สึกดี แต่มนั น้อยเกินไปไม่อาจจะทาให้หายคอแห้งได้แค่ทุเลา
“น้ า” ผมขออีก พยาบาลผูห้ ญิงคนนั้นเป็ นพยาบาล?เอามาให้อีกครับ แต่แค่นิดเดียวเหมือนเดิม ผมจึงไม่ร้องขอเพิ่ม
ง่วง
คนแรกที่นึกถึงคือแม่
“ แม่อยูไ่ หน?” ผมถาม แต่ผมไม่ได้ยนิ เสี ยงตอบ เพราะทุกอย่างมันมืดลงอย่างรวดเร็ ว
.

.
.
.
.
“ จุม จุม ลูก” เสี ยงแม่เรี ยกผมจากใกล้นี่เอง ใกล้มาก
เมื่อตาผมเริ่ มชินผมมก็มองเห็นหน้าแม่ ที่ยมิ้ อ่อนหวานให้
“ แม่” ผมพูดเสี ยงไม่แหบ แต่หิวน้ า
“ แม่ครับ” ผมยกแขนขึ้นอยากจะกอดแม่มาก คิดถึงแม่
“ ไม่เป็ นไรแล้ว” แม่บอกลูบหัวผม
“ ฮือๆแม่ครับ” ผมร้องไห้โดยไม่ทราบสาเหตุแต่มนั แน่นอยูใ่ นอก
“ ไม่เป็ นไรแล้วจุม แม่อยูต่ รงนี้” แม่ยมิ้ แต่แฝงไว้ดว้ ยความไม่สบายใจ คงเป็ นห่วงผม แล้วผมมาอยูโ่ รงบาลในยังไง?
“ แม่จุม?” ผมพยายามคิดแต่คิดไม่ออกครับ ว่าทาไมผมถึงมานอนแบะอยูโ่ รง-บาล
“ จุมตกบันได แต่ตอนนี้ไม่เป็ นไรแล้ว คุณหมดเช็ดดูทุกอย่างแล้วรี ยบร้อยดี รอแค่จุมตื่นเท่านั้นเอง
เดี่ยวแม่โทรตามคุณหมอว่าจุมฟื้ นแล้ว” แม่ยมิ้ ดีใจให้ผมก่อนที่ใช้โทรศัพท์ในห้องโทรบอกว่าผมตื่นแล้ว
แล้วกลับมาถามผมว่าหิ วน้ าไหม? ผมพยักหน้า ผมเทน้ าจากขวดสี ใสใส่ แก้วเอามาให้ผมกินแต่แค่ครึ่ งแก้ว
“ ผมตกบันไดหรื อครับ?” ผมถาม เพราะตอนตื่นมาครั้งที่แล้ว รู ้สึกปวดหัวแต่ตอนนี้ไม่ปวดครับแต่เวียนหัวนิดหน่อย
“ ใช่จะ้ หลับไปตั้ง 7 วัน แม่เลยลาพักร้อนประจาปี มาดูแลจุม เพราะไม่ง้ นั พี่เขาไม่ยอมไปเรี ยน
แม่กล่อมอยูน่ านกว่าจะยอม”
พี่?
พี่ใคร?
พี่ผมเหรอ?
ผมจาได้วา่ เป็ นลูกคนเดียว หรื อว่าผมตกบันได้จนสมองเลอะเลือนเลยลืมไปว่ามีพี่ชาย เพราะเรื่ องผมตกบันได้ผมก็จาไม่ได้
“ พี่?”
“ ใช่ ตอนนี่พี่เขาไปเรี ยน เดี๋ยวคงมาเพราะ 4 โมงแล้ว วุฒิาเขาเอาโรงบาลเป็ นบ้านเหมือนทุกครั้งที่จุมเข้าโรง-บาล
นัน่ แหละ” แม่บอกหัวเราะ ผมจะอ้าปากถาม แต่หมอและพยาบาลก็เข้ามาพอดี
“ .........?.............”

ุ ิ?
พี่วฒ
 บุพเพวายร้ย

41.

หมอบอกผมว่าร่ างกายผมไม่เป็ นไรแล้วมาก แค่รอฟื้ นตัว

ด้วยความที่ผมยังอยูใ่ นวัยเจริ ญเติบโตการซ่อมแซมร่ างกายจึงดีกว่าคนอายุมาก แม่ฟังหมอไปก็ยมิ้ คงสบายใจที่ผมไม่เป็ นไรแล้ว
ทั้งไข้ผมก็ไม่มี แค่ผมรู ้สึกอ่อนเพลียจาการนอนบนเตียงมากเกินไป หมอแนะนาให้ผมไปเดินออกกาลังกายบ้าง
และถ้าไม่มีอะไรไปมากกว่านี้ไม่ 3 สี่ วนั ก็กลับบ้านได้
ทุกอย่างเหมือนจะปกติดีทุกอย่างจนเมื่อหมอถามผมเรื่ องส่ วนตัว
เรื่ องชีวิตประจาวันเพื่อเช็ดดูวา่ สมองผมมีได้รับการกระทบกระเทือนจากสิ่ งที่เครื่ องมือแพทย์ตรวจไปไม่ได้หรื อเปล่า
หมอถามวกไปวนมาหลายคาถาม จนมาถึงคาถามที่วา่ ผมว่าเรี ยนอยูช่ ้ นั ไหนแล้ว
“ ม.5 ครับ” ผมตอบ หมอนิ่งไปครู่ หนึ่งแล้วถามผมว่า ผมอายุเท่าไร
“ 17 ครับ” ผมตอบ และหมอยังถามวันเกิดผมอีก ผมก็ตอบตามความจริ ง
“ ..................” หมอหันหน้าไปหาแม่ที่แม่ดูมีแวววิตกครับ หรื อว่าผมมีอะไรที่ผดิ ปกติ
“ เดี่ยวผมขอเช็ดสมองด้วยเครื่ องMRI นะครับ” หมอพูดกับแม่ และแม่ก็ตอบว่า ‘ค่ะ’
เกิดอะไรขึ้นกับผม?
“ ......................”

หลังจากนั้นตัวผมก็ถูกพาอีกห้องหนึ่ง นอนหงายอยูบ่ นเตียง ส่ วนตัวถูกครอบด้วยเครื่ องสี ขาว ตลอดเวลาแม่อยูก่ บั ผม

.
.
แม่ถามผมหลังจากกลับมา
“ จุม” แม่พดู พลางลูบหัวผมที่นงั่ อยูบ่ นเตียง
“ ครับ?” ผมมีอะไรผิดปกติอย่างงั้นเหรอ? ทาไมแม่ถึงดูวิตกกังวล
“ ตอนนี้ลกู อายุ 18 แล้ว เรี ยนอยูม่ อ6แล้วนะ”
“มอ6! แต่ผมจาได้วา่ ผมเพิ่งจะสอบไฟนอลมอ5เทอม1ไปเมื่อวาน” ผมบอก ความจาที่ใหม่ที่สุดคือ ตอน 10
โมงผมชวนบันบันไปซื้อของขวัญให้ธี แต่บนั บันไม่วา่ ง ถึงแค่น้ นั จริ งๆ ผมเลยบอกแม่
“ หมายความความทรงจาจุมหายไปแค่ช่วงสั้นๆหากนับจากวันที่ลกู พูดก็ราวๆ8เดือน....”
“ ............” ผมเสี ยความทรงจาไป8 เดือน!?
“ จุมไม่ตอ้ งกังวลนะ คุณหมอท่านก็บอกแล้วอาจจะเสี ยความทรงจาแค่ช่วงสั้นๆ เดี่ยวก็จาจะได้เอง พอไปใช้ชีวิตที่เคยทา
ที่ที่เคยอยู่ ก็อาจจะจาขึ้นมาได้” แม่บอกผม ผมก็พยักหน้าเข้าใจ ทว่าแอบกังวลอยูน่ ิดหน่อย
แต่ถา้ ผมจะตีหน้าเศร้าแม่ก็จะยิง่ เศร้าผมก็ร่าเริ งเข้าใว้ เสี ยความทรงจาไป 8
เดือนมันคงมีเรื่ องเกิดขึ้นมากมายแต่ผมจะถามบันบัน กับธีวา่ ผมไปทาอะไรที่ไหนบ้าง และยังแม่อีก
“ แม่ไม่ตอ้ งเป็ นห่วงนะครับ ไม่นานผมก็คงจาอะไรได้ หรื อจาไม่ได้ก็ไม่เห็นเป็ นไร ยังไงผมก็จาแม่ได้
จาทุกคนได้เหมือนเดิม” ผมบอกกอดแม่ครับ ตัวนุ่มนิ่มของแม่ให้ความรู ้สึกดีข้ ึนมาทันตา
“ ได้ที อ้อนใหญ่เลยนะเรา” แม่พดู กอดผมตอบ
“ นิดหนึ่งครับ” ไม่ให้กอดแม่แล้วจะให้ไปกอดใครใช่ไหมครับ

ก็อกๆ
เสี ยงเคาะประตูทาให้ผมหันไปมอง
ประตูเปิ ดออกผูช้ ายคนหนึ่งเดินเข้ามา?
ผมขมวดคิ้วสงสัย ผมว่าผมจาได้นะครับว่าเขาเป็ นใคร เพราะที่โรงเรี ยนไม่มีใครไม่รู้จกั
ุ ิ อยูม่ อ6 แต่เอ๊ะ? ตอนนี้คงไม่ใช่แล้วครับ พี่เขาคงจะเข้ามหาลัยแล้ว และชุดที่พี่เขาใส่ กเ็ ป็ นชุดนิสิต
พี่เขาดังมาก พี่วฒ
เสื้ อแขนยาวสี ขาวกับกางเกงสี ดา
“ .................” แล้วพี่เขาเข้ามาทาไม หรื อเข้าห้องผิด?
“สวัดดีครับ” พี่วฒ ุ ิดูน่ากลัวอย่างประหลาดครับทั้งที่พี่เขายิม้ ให้ผม
ุ ิยกมือไหว้แม่ แล้วมองมาทางผม พี่วฒ
มือผมกอดแม่แน่นกว่าเดิม
แล้วยิม้ ให้ผมทาไม ถึงจะอยูโ่ รงเรี ยนเดียวกันแต่ผมไม่เคยคุยกับพี่เขาหรอกครับ
“ ฟื้ นเมื่อไรครับ?” พี่วฒ
ุ ิเดินมาหยุดข้างเตียงคนละฝั่งกับแม่
ุ ิน่ากลัว
มีบางอย่างบอกว่าพี่วฒ
“ แม่ครับ แม่รู้จกั พี่วฒ
ุ ิดว้ ยเหรอครับ?” ผมถาม พี่วฒ
ุ ิควิ้ ขมวด
“ รู ้จกั สิ ลูกมาแนะนาให้แม่รู้จกั เองเลยนะ” แม่บอกผม
ผมเนี่ยนะแนะนาพี่วฒ ุ ิ ผมไม่รู้คุยกับพี่เขาด้วยซ้ า แค่รู้หน้า รู ้ชื่อ รู ้ข่าวคราวจากปากคนอื่นเท่านั้นเอง
ุ ิให้แม่รู้จกั พี่วฒ
“ แต่แม่ครับ ผม.....” แต่พี่วฒ
ุ ิพดู แทรกไม่ทนั ให้ผมได้พดู จบ
“ เกิดอะไรขึ้นหรื อครับคุณแม่?”
คุณแม่!? พี่วฒ
ุ ิเรี ยกแม่ของผมว่าคุณแม่ O.0 ?!
“ คืออย่างงี้จะ้ จุมเขาเสี ยความทรงจาสัก 8 เดือนก่อนหน้านี้ ตอนนี้ยงั คิดว่าตัวเองอยูม่ อ5อยูเ่ ลย
และตอนนั้นจุมเขายังไม่ได้แนะวุฒิให้แม่รู้จกั คงจะงงว่าแม่รู้จกั วุฒิได้ยงั ไง
เพราะตอนนั้นวุฒิกบั จุมรู ้จกั กันแล้วแต่ไม่ได้บอกแม่” แม่บอก
อย่าว่าแต่แม่รู้จกั พี่วฒ
ุ ิเลยครับแล้วผมไปรู ้จกั พี่วฒ
ุ ิตอนไหน?
งงมากครับ
“ แล้วคุณหมอว่าไงครับ?”
“ คุณหมอท่านบอกว่าจากการตรวจ สมองไม่พบสิ่ งผิดปกติ
แต่ที่เป็ นแบบนี้อาจจะเป็ นเพราะว่าสมองคงได้รับกระการกระทบเทือน นี่ก็เพิง่ พาไปตรวจมาอีกรอบ
เดี๋ยวรอดูผลตรวจอีกมีวา่ เป็ นยังไง
แต่คุณหมอก็บอกว่ามีความเป็ นไปได้ที่จะสู ญเสี ยความทรงจาจากแรงกระแทกแม้วา่ สมองจะไม่ได้รับอันตราย
อาจจะมีการสู ญเสี ยความทรงจาแบบไม่ถาวรที่อาจจะจาได้พรุ่ งนี้มะรื นนี้กไ็ ด้
หรื อต้องใช้เวลาหลายปี จนเป็ นการสู ญเสี ยความทรงจาแบบถาวร” แม่บอกพี่วฒ
ุ ิเหมือนคนคุย้ เคยกัน(มาก)
“ ...........?.......”
“ แต่ก็มีความเป็ นไปได้มากอีกเหมือนกันจ้ะว่าถ้าได้กลับไปในที่คนุ ้ เคย ที่ที่มีความทรงจาก็จาสิ่ งต่างๆได้เอง และเร็ วขึ้นด้วย”
“ เป็ นความผิดของผมเองครับที่ดแู ลน้องไม่ดี จนตกบันไดและความจาเลื่อมอยูต่ อนนี้”
“ วุฒิไม่ได้ผดิ อยูค่ นเดียวหรอก จุมก็คงจะดื้อด้วย แต่ถึงวุฒิจะมีส่วนผิดแล้วก็สานึกผิดก็ดีแล้ว”
“ขอบคุณครับ”
“แต่แม่ขออย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก มีอะไรก็พดู กันดีๆ หรื อถ้าอารมณ์ยงั ร้อนกันอยูก่ ใ็ ห้อารมณ์เย็นลงแล้วค่อยคุยกัน”
“ครับ”
“ ................” ผมฟังแม่กบั พี่วฒ
ุ ิคุยกัน ไม่รู้เรื่ องเลยครับ จะไม่มีใครบอกเลยหรื อครับว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผม
ุ ิกบั ผมกับแม่อีก มันคืออะไร
และเรื่ องพี่วฒ
“ คุณแม่ไปพักเถอะครับ เดี๋ยวผมเล่าให้จุมฟังเองว่าเกิดอะไรขึ้นและก็จะเล่าเรื่ องต่างๆที่ผมอยูก่ บั จุมให้ฟัง
หลังจากนั้นก็รบกวนคุณแม่เล่าให้จุมฟังในส่ วนที่ผมไม่รู้”
“ ก็ดีจะ้ ” แม่บอก แล้วลูบหัวผมอีกที
“ เดี๋ยวพี่เขาจะเล่าให้ฟังนะว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากนั้นแม่กจ็ ะเล่าในส่ วนของแม่ดว้ ย แต่ตอนนี้แม่ขอลงไปกินข้าวสักหน่อย”
แม่บอกผม
“ แม่อยูด่ ว้ ยก็ได้ ไม่เห็นต้องไปเลย” ผมบอก เพราะยังไงพี่วฒ
ุ ิก็เป็ นอื่นถึงจะรู ้จกั ผมแต่ผมไม่รู้นิครับ
“ จุมไม่อยากอยูก่ บั พี่เหรอ?” พี่วฒ
ุ ิถามผมพูดไม่ออก รู ้สึกขนลุกยังไงก็ไม่รู้
คนไม่เคยคุยกันมาพูดแบบนี้มนั ก็รู้สึกแปลกๆครับ
“ .....................”
“เอาตามนี้เดี๋ยวแม่ข้ ึนมา” แม่บอกเดินออกไปเลยครับ
อ้าว O.0
“ ......................” ผมหันมองพี่วฒ
ุ ิยงั งงอยูเ่ ช่นเดิมว่าผมรู ้จกั พี่วฒ
ุ ิดว้ ยเหรอ?????
“ เสี ยความทรงจา หรื อว่าเล่นละคร?” พี่วฒ
ุ ิพดู มองหน้าผม
หมายถึงถามผมหรื อครับ?(เสี ยงเปลี่ยนผิดกับพูดกับแม่เมื่อกี้ครับ)
“ เล่นละคร? ไม่มีใครอยากเล่นละครว่าตัวเองความจาเลื่อมหรอกครับ
ผมคิดว่ามันคงไม่สนุกเหมือนผมตอนนี้ที่ตอ้ งฟังคาพูดคนอื่นว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง” ผมบอกเกร็ งๆครับ
เวลาสายตาพี่วฒ
ุ ิมองผม
ในโรงเรี ยนพี่วฒ
ุ ิดงั มาก เพราะพี่เขาหล่อ ผมว่าก็จริ งพอเห็นหน้าใกล้ชดั ๆแบบนี้ยงิ่ หล่อมากครับ ตาก็คม คิ้วก็เรี ยงสวย
ปากสี แดง หน้าใสกิ้ง ว่ากันว่าบ้านพี่วฒ
ุ ิรวยมากครับ และพี่เขายังเป็ นคนเจ้าชูม้ ากด้วย
ผมได้ยนิ เพื่อนในห้องคุยเรื่ องพี่เขาอยูบ่ อ่ ยๆ และยังเคยมีเรื่ องชกต่อยกันในโรงเรี ยน นอกโรงเรี ยนก็เคยมี
“ หมายความว่าตอนนี้มรึ งลืมกรู ” มรึ ง กรู 0.0 !?ผมไม่คิดว่าผมกับพี่เขาจะสนิทกันจนใช้มรึ งกับกรู ได้ครับ
แต่ผมคงไม่กล้าเรี ยกพี่เขาว่า ‘มรึ ง’ หรอก พี่เขาอายุมากกว่าด้วย ผมไม่อยากลามปราม
“ครับ” ผมบอกพลางพยักหน้า
“ ลืมไปว่ามรึ งกับกรู เป็ นอะไรกัน?” พี่วฒ
ุ ิพดู พลางเดินไปมารอบเตียงเหมือนตารวจกาลังสอบผูต้ อ้ งหา
ไม่คิดเลยครับว่าบรรยายพี่วฒ
ุ ิจะน่ากลัวขนาดนี้
“ครับ”
“ แล้วอยากรู ้ไหมว่ามรึ งกับกรู เป็ นอะไรกัน?” พี่วฒ
ุ ิหยุดเดินแล้วหันหน้ามาหาผมแทน
“ ครับ”
“....................” พี่วฒ
ุ ิมองหน้าผมแล้วเงียบ น่ากลัวมากเลยครับ ไม่อยากอยูใ่ กล้เลยอึดอัด
“ มรึ งเป็ นเมียกรู ” พี่วฒ
ุ ิบอกเสี ยงเข้ม
O.O!?
“ เมียพี่!!??”
“ เออ” พี่วฒ
ุ ิตอบไม่มีทีท่าว่าล้อเล่น หรื อว่าพี่เขาล้อผมเล่นเพราะเห็นว่าผมความจาเลื่อม ถึงบันบันกับธีจะเป็ นแฟนกัน
และผมก็ไม่ได้รังเกลียดแต่ผมไม่คิดว่าจะมีแฟนเป็ นผูช้ าย
ผมต้องโดนอาอยูแ่ น่ๆ
“ พี่ลอ้ ผมเล่นเหรอครับ?”
” หน้ากรู บอกว่าล้อเล่นเหรอ” พี่วฒ
ุ ิบอกเอาหน้ามาใกล้ ผมถอยจนแทบตกเตียง
“ แต่วา่ ผมคิดตัวเองไม่ใช่เกย์” ผมบอก เพราะผมไม่เคยคิดชอบผูช้ ายคนไหนเลยไงครับ
“ ถ้ามรึ งไม่ใช่เกย์แล้วหมาตัวไหนมันบอกว่าชอบกรู ”
“ .........................ผมเหรอครับ?” ผมเอามือชี้หน้าตัวเอง กลืนน้ าลายไม่ลงคอ
“ เออดิ” พี่วฒ
ุ ิตอบแล้วนัง่ ลงบนเตียง ผมขยับหนีให้ห่างพี่วฒ
ุ ิแต่แขนพี่วฒ
ุ ิกลับรวบตัวพร้อมดึงตัวผมจนไปนัง่ ติดกัน
ผมตัวสั่น ?
“ พี่ปล่อยครับ!” ผมบอกรี บผลักพี่วฒ ุ ิไม่ยอมจับแขนผมทั้ง 2 ข้างของผม
ุ ิออกไป แต่พี่วฒ
“ ไม่ได้ทาอะไร นัง่ นิ่งๆ” พี่วฒ
ุ ิบอกเสี ยงดุ ตัวผมก็นงั่ นิ่งๆตามที่พี่วฒ
ุ ิบอก
ผมสับสนครับ
ุ ิ ??
ผมกับพี่วฒ
ไม่จริ งแน่นอนครับ มันเป็ นเรื่ องที่เป็ นไปไม่ได้ ที่ผมกับพี่วฒ
ุ ิจะเป็ นอะไรกัน ผมๆไม่เคยคุยกับพี่เขาด้วยซ้ า
ผมเงยหน้ามองพี่วฒ
ุ ิที่กาลังจ้องผม
“ ...........................” ผมคงต้องฝัน และทาไมผมถึงฝันแบบนี้
“ มองหน้ากรู จาได้หรื อยังว่ากรู เป็ นผัวมรึ ง”
 ผัว! 0.0 แล้วผมเป็ นเมีย O.O
“ เออ พี่ครับ ผมคิดว่าผมยังจาไม่ได้ และก็ปล่อยผมด้วยครับ” ผมบอกเกร็ งมาก
พอตื่นขึ้นมาก็สูญเสี ยความทรงจาแล้วยังมีรุ่นพีท่ ี่โรงเรี ยนมาบอกว่าผมเป็ นเมียพี่เขาทั้งที่ไม่เคยคุยกันสักคา
มันยากที่จะเชื่อจริ งๆ
“ ไม่ปล่อย!”
เผด็จการ..................
“ .............” ผมมองหน้าพูดไม่ออก
“ มองทาไมหรื อจะเอา!”
“ ...................” ส่ ายหน้าเร็ วๆอย่างงงๆจะเอาอะไร?? แต่ขอไม่เอาไว้ก่อนล่ะครับ
“ ถึงมรึ งจาไม่ได้ แต่ความจริ งมันก็คือความจริ ง!”
ยังไงดีล่ะครับ ความจริ งคือความจริ งแต่ผมจาไม่ได้สักนิดเดียว ?
แม่อีกคนที่ดูท่าจะเป็ นอย่างที่พี่วฒ
ุ ิพดู
ุ ิคบกัน? แล้วแม่กร็ ู ้ดว้ ย เพราะผมเป็ นคนบอกแม่เองแล้วยังพาพี่วฒ
หมายความว่าผมกับพี่วฒ ุ ิมาเจอแม่อีก?!
เอาจริ งดิครับ?
“ แม่มรึ งบอกยังว่ามรึ งตกบันไดเพราะทะเลาะกับกรู ”
“บอกแล้วครับ แต่ไม่ได้บอกว่าทะเลาะกับพี”่ ผมบอกเอามือดันอกพี่วฒ
ุ ิไปพลางไม่รู้จะแนบติดอะไรขนาดนี้อึดอัดครับ
“ มรึ งคิดจะหนีกรู ไป กรู เลยวิ่งตาม แต่มรึ งดันตกบันได กรู ตกใจแทบแย่ ต้องรี บพามรึ งมาโรง-บาล”
ุ ิ!? แล้วสาเหตุล่ะ?
ผมคิดจะหนีพี่วฒ
“ มรึ งไม่ตอ้ งทาหน้าสงสัย คราวที่แล้วมรึ งยังหอบผ้าหอบผ่อนไปอยูก่ บั คอนโดไอ้ชนะเพราะไม่พอใจกรู ”
ผมหอบผ้าหอบผ่อนไปอยูค่ นโดพี่ชนะ ?
พี่ชนะที่เป็ นเพื่อนพี่วฒ
ุ ิที่เห็นไปด้วยกันบ่อยๆนัน่ หรื อครับ แล้วที่ผมไปเพราะไม่พอใจพี่วฒ
ุ ิ
ผมทาตัวเหมือนเมียน้อยใจสามีแบบนั้นได้ยงั ไง
ผมไม่มีทางทาแบบนั้นแน่ ผมคิดอย่างไม่มนั่ ใจ เพราะอะไรมันก็เกิดขึ้นได้ อย่างตอนนี้...
“ มรึ งไม่เป็ นไรมากก็ด”ี พี่วฒ
ุ ิบอกเสี ยงต่างจากเมื่อกี้ ผมปรับอารมณ์ไม่ทนั เลยครับ
กอดผมแน่น
“ ........พี่ครับผมหายใจไม่ออก” ผมบอกดันตัวพี่วฒ
ุ ิออกไปได้ในที่สุด ค่อยโล่งหน่อย
“ ก็ได้ กรู จะยอมมรึ งเพราะว่ามรึ งป่ วย” นี่คือยอม?แล้วเหรอ??
“....................” พี่วฒ
ุ ิจอ้ งมองผมก่อนที่จะยักคิ้วหน้าตาย พอเห็นผมหน้าตื่นก็ยมิ้ ครับ
อะไรวะ!?
ผมเขินครับ
ไม่รู้ดว้ ยแล้ว!
“ .............” ผมล้มตัวลงนอน แล้วเอาผ้าห่มมาคลุม้ โปง ขดๆตัวในผ้าห่ม
“ หน้าแดง ทาเขิน แค่กรู มองมรึ งเนี่ยนะ” เสี ยงพี่วฒ
ุ ิครับ
“ .............................” ใช่ครับผมเขิน ก็สายตาพี่วฒ
ุ ิมนั วิบวับเหมือนกาลังจะบอกผมเป็ นนัยๆถึงเรื่ องอื่น
ผมก็เผลอคิดไปว่าผมกับพี่วฒ ุ ิกนั จริ งๆเหรอ แล้วพอคิดอาจจะเป็ น
ุ ิเป็ นเมียอย่างที่วฒ
ุ ิเราก็ตอ้ งมีSexใช่ไหมล่ะครับ
แล้วผมกับพี่วฒ
Sex กับพี่วฒ
ุ ิ ..
เท่านั้นแหละ! หน้าผมร้อนผ่าวขึ้นมาเลย

แก้มผม?
ถูกบางสิ่ งบางอย่างกาลังกดผ่านผ้าห่มลงมา ปาก? จูบ หอม แก้ม …………ผม 0.0
“ .............” พี่วฒ
ุ ิจูบหรื อหอมแก้มผมครับ ตาผมโตเท่าไข่ห่านในผ้าห่ม
แต่ผมก็ไม่กล้าเปิ ดผ้าห่มออกมา
นี่มนั เรื่ องจริ ง!
โดนหอมแก้มไปเต็มๆแบบไม่รู้ตวั ล่วงหน้า
“ .................” ผมได้ยนิ เสี ยงหัวเราะพี่วฒ
ุ ิเหมือนพอใจได้แกล้งผม ยังกะคนโรคจิต
ุ ิ 2 คนเลย
เมื่อไรแม่จะขึ้นมา ไม่อยากอยูก่ บั พี่วฒ
ุ ิเดินไปเปิ ดตูเ้ ย็น และตามด้วยเสี ยงเคาะประตู 2 ครั้ง
ผมยังขดอยูใ่ นผ้าห่มครับ แต่ได้ยนิ เสี ยงพี่วฒ
แม่!
ผมเอาหัวออกมามองว่าใช่แม่หรื อเปล่า? แต่ไม่ใช่ครับ เป็ นพยาบาลเข็นรถกับข้าวเข้ามา
ุ ิ 2 คน
ก็ยงั ดีมีใครสักคนดีกว่าอยูก่ บั พี่วฒ
“ ลุกมากินข้าว” พี่วฒ
ุ ิพดู ผมลุกขึ้นมานัง่ พยาบาลยิม้ แล้วเดินออกไป
อ้าว! งั้นผมก็อยูก่ บั พี่วฒ
ุ ิเหมือนเดิมสิ ครับ...พี่พยาบาลไม่ได้ช่วย............กันเลย...
ุ ิถือวิสาสะเปิ ดดูอาหาร แล้วเข็นโต๊ะมาชิดเตียงผม ผมหันหน้าตามจะได้กินข้าว หิ วอยูเ่ หมือนกันครับ
พี่วฒ
ผมยืน่ แขนออกไปจะจับช้อน สังเกตเห็นแขนตัวเอง ผอมกว่าที่จาได้...?
“ เป็ นอะไร?” พี่วฒ
ุ ิถามผมชะงัก เงยหน้ามองเหมือนมีบางอย่างที่ผมจะคิดออก แต่มนั ก็หายไป
“ เปล่า” ผมตอบจะจับช้อน แต่มือพี่วฒ
ุ ิจบั มันไปก่อน
“ เดี๋ยวป้ อน” พี่วฒ
ุ ิบอก แต่ผมส่ายหน้าแรงว่าไม่ตอ้ ง(ส่ ายหน้าจนผมชักมึน)
“ ถึงจาอะไรไม่ได้แต่กไ็ ม่อยากให้กรู ป้อนเหมือนเดิม” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้ววางช้อนก่อนที่จะเดิน
ไปนอนเอาแขนหนุนต่างหมอนบนโชฟาห่างจากปลายเตียงไปสักเมตรครึ่ งได้ แล้วหันมาทางผมละครับ
มีคนมาจ้องใครเขาจะกินข้าวลง
“ มรึ งอยากรู ้เรื่ องอะไรถามมา เดี๋ยวกรู ตอบให้”
“ ..................” ผมรอถามแม่ดีกว่า
ุ ิข้ ึนมาครับอาจจะเป็ นเพราะผมไม่รู้อะไรเลยผมจะรู ้วา่ เกิดอะไรขึ้นก็ตอ้ งมีคนบอกเท่านั้นทั้งที่จาไม่ได้วา่ ว่า
ผมรู ้สึกไม่เชื่อใจพี่วฒ
เคยเจอ เคยทา เคยรู ้สึก...
“ กรู ไม่โกหกมรึ งหรอก ไม่ใช่เรื่ อง ถามมา” ผมหันไปมองพี่วฒ
ุ ิเองครั้ง
เรื่ องที่ผมอยากรู ้ตอนนี้กค็ ือเรื่ องผมกับพี่วฒ
ุ ินนั่ แหละครับ
“ ผมกับพี่คบกันได้ยงั ไง?” ผมถามพลางตักข้าวขึ้นกินแบบเนียนหลบสายตาพี่วฒ
ุ ิอ
“ กรู กาลังเอากันในห้องน้ าโรงเรี ยน แต่มรึ งดันเจอพอดี กรู เห็นว่ามรึ งชอบกรู กรู ก็เลยขอเบอร์มรึ ง
จากนั้นกรู กโ็ ทรหามรึ งชวนมรึ งไปกินข้าวและลงท้ายกรู เอามรึ งที่โรงแรม”(ตอบได้หน้านิ่งมากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น)
“ .....................0.0........” อึ้งครับ นัน่ มันผมแน่เหรอ? โกหกชัดๆไม่ถามอะไรแล้ว
“ แล้วมรึ งก็กลับมาบ้านบอกแม่มรึ งว่ากรู ข่มขืนมรึ งแล้วมรึ งก็ไปบ้านกรู บอกให้กรู รับผิดชอบ”
“ O.O” อึ้งยิง่ กว่า ...เรื่ องที่พี่วฒ
ุ ิเล่ามันเรื่ องโกหกอยูแ่ ล้วครับ ห่างไกลความจริ งไปหลายขุม
ผมเนี่ยนะครับให้พาแม่ไปบ้านพี่วฒ
ุ ิบอกให้พี่วฒ
ุ ิรับผิดชอบ ผมเป็ นผูช้ ายนะครับ
คิดแล้วพิลึกพาแม่ไปให้ผชู ้ ายอีกคนรับผิดชอบ
ผมสรุ ปพี่วฒ
ุ ิโกหกหน้าตาย ล้าน เปอร์เช็นต์
“ ......................” พี่วฒ
ุ ิลุกขึ้นนัง่ จ้องผม
ผมสะดุง้ ครับ ผมก็ท่าจะบ้าพีว่ ฒ
ุ ิขยับตัวก็สะดุง้
“ .......................ตอนนี้มรี งที่สาทิตG และอยูก่ บั กรู ที่คอนโด”
“...............” แทบซ็อก ข้าวที่อยูป่ ากเกือบพรวดออกมา
“ พี่วา่ ไงนะครับ!!” ผมพูดกินน้ าตาม เกือบสาลัก
“ ก็อย่างที่พดู มรึ งจะได้รู้วา่ มรึ งกับกรู เป็ นอะไรกัน”
“ พี่โกหกผมแน่ๆผมจะไปอยูค่ อนโดกับพี่ได้ไง และผมจะย้ายโรงเรี ยนทาไม ผมอยูม่ อ.5
ไม่ใช่ตอนนี้ผมมอ6แล้วผมไม่มีความจาเป็ นที่จะต้องย้าย”
“ ............................กรู บอกให้มรึ งย้ายมรึ งก็ตอ้ งย้าย” พี่วฒ
ุ ิพดู ยืนขึ้นแล้วเดินมาหา
ผมขยับหนีไปขอบเตียงด้านให้ห่างจากพี่วฒ
ุ ิ
น่ากลัวครับ สงสัยแค่ขยับหนีท่าจะไม่พอต้องลงจากเตียงด้วย
“ .......ไม่ตอ้ งหนี เพราะหนีไม่พน้ ...” พี่วฒ
ุ ิบอกทาให้ผมชะงักขนลุกซู่ ...
“ ...........ทาไมจะหนีไม่พน้ ถ้าคนจะหนี!” ผมบอก
“ ลองหนีสิ จะได้รู้” พี่วฒ
ุ ิพดู เรี ยบๆแต่วา่ ทาไมผมถึงได้กลัว
“ นี่ผมกับพี่เป็ นอะไรกันแน่ ?!”
“ ผัวเมีย”
“ ไม่จริ ง ผมไม่เชื่อ!”
“ ไม่เชื่อลองถามแม่มรึ งดู ถามเพื่อนมรึ งดูก็ได้วา่ กรู กบั มรึ งเป็ นอะไรกัน”
หมับ! แขนพี่วฒ
ุ ิยนื่ มาจับต้นแขนผมแรงๆ
“ ................”
“ ...................แม่มรึ งรับรู ้วา่ กรู กบั มรึ งคบกันมาตั้งแต่มรึ งอยูม่ อ 4 เพราะงั้นถึงมรึ งลืมเรื่ องย้อนหลังไป
8เดือน แต่มรึ งก็ยงั รู ้จกั กรู ”
“ ผมไม่เคยรู ้จกั พี่ แม้แต่ตอนนี้” ผมบอกแกะมือพี่วฒ
ุ ิที่ตน้ แขนออก
“ และอยากรู ้จกั ไหมล่ะ?”
“ ไม่ครับ”ผมตอบจ้องหน้าพี่วฒ
ุ ิคืน แรงบีบที่แขนเพิ่มมากขึ้นจนผมเจ็บ!
แล้วจะให้ผมเชื่อได้ยงั ไง!
“ พี่ผมเจ็บ” ผมบอก พี่วฒ
ุ ิยอมปล่อยมือโดยดี ก่อนที่ทิ้งตัวลงโชฟาแล้วนอนหันหน้าเข้าผนัก หันหลังให้ผม......
“ .................” อะไรของเขา? ผมนวดต้นแขนตัวเองเบาๆ ไม่รู้วา่ มือทาด้วยเหล็กหรื อไง เจ็บซิ บ~
ผมกับพี่วฒ
ุ ิไม่ได้คุยอะไรกันอีกจนแม่เข้ามา
“ แม่ โทร-สับจุมอยูก่ บั แม่ไหม?” ผมถามอยากโทรหาบันบันกับธี
“ อยูก่ บั พี่ จะเอาโทรศัพท์ทาไมจุมไม่บอกพีล่ ่ะ” พี่วฒ
ุ ิบอกเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ ากางเกงแล้วเดินมายืน่ ให้
ผมมองหน้าพี่เขานิดหนึ่งก่อนที่จะเอาโทรศัพท์มา
ุ ิไม่เห็นเหมือนอยูก่ บั ผม 2 คน ยังกะคนหน้าไหว้หลังหลอก
เสี ยงพี่วฒ
พี่ กับกรู ....จุมกับมรึ ง
“ จุมจะโทรไปไหน?” แม่ถาม
“ โทรหาบันบัน” ผมบอก
“ ตอนแม่อยูข่ า้ งล่าง บันบันเพิ่งโทรมาถามเรื่ องลูก แม่บอกว่าจุมฟื้ นแล้ว เห็นว่าพรุ่ งนี้เลิกเรี ยนจะมาเยืย่ ม” แม่บอก
ผมเลยไม่คิดที่จะโทร เดี๋ยวพรุ่ งนี้มาค่อยคุยกัน มีเรื่ องถามเยอะแยะไปหมด โทรก็ไม่สะดวกเท่าไรด้วย..มีท้งั แม่ท้งั พี่วฒ
ุ ิ
พอเอามือถือมาแล้วผมก็อยากรู ้ครับว่าผมติดต่อกับใครบ้างช่วงนี้
สายที่โทรออก
ุ ิ ชื่อ เดียว 15 ครั้ง?
พี่วฒ

สายที่รับ
พี่ชนะ ?
ุ ิ?
พี่วฒ
ธี
ผมลองเปิ ดข้อความส่ งออก
‘ผมก็เป็ นห่วงพี่มาก’

‘พี่อยูไ่ หนครับตอนนี้ทกุ คนเป็ นห่วงพี่มาก’

‘พี่ครับ อยูไ่ หน?’

 3 ข้อความล่าสุ ด ผมส่ งหาพีว่ ฒ
ุ ิ ผมส่งข้อความหาพี่วฒ
ุ ิแบบนี้เหรอ?? ผมเปิ ดดูขอ้ ความรับเข้าบ้าง
4 ข้อความสุ ดท้ายมาจากพี่วฒ
ุ ิเหมือนกันครับ
‘เป็ นห่วงกรู แล้วไปอยูค่ อนโดไอ้ชนะทาไม’

‘แล้วมรึ งล่ะ’

‘เกี่ยวอะไรกับมรึ ง’

และยังข้อความนี้อีก..นี่มนั !
‘กรู เหนื่อย วันนี้กลับแล้ว มรึ งออนท็อป’
ออนท็อป! [].0!

ผมเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ ว
“ โอ๊ ย!” เสี ยงพี่วฒ
ุ ิร้อง เพราะผมเงยหน้าขึ้น?
“ จะเงยหน้าบอกพี่บา้ งสิ ” พี่วฒ
ุ ิบอกมือจับหน้าผาก เมื่อกี้คงก้มลงดูกบั ผมด้วย พอผมเงยหน้าขึ้นเลยชนกับหน้าพี่วฒ
ุ ิ
สมน้ าหน้าอยากแอบดูดีนกั
“ โทด” ผมบอกแล้วล้มตัวลงนอนคิด
นี่มนั เรื่ องจริ งเหรอเนี่ย ผมกับพี่วฒ
ุ ิ!

บุพเพวายร้าย

42.

1 ทุ่มผมกาลังดูสารคดีสัตว์(เรื่ องนากทะเล) แม่ก็บอกว่าจะไปนอนแล้ว?

“ กลับบ้านเหรอครับ?” ผมถามจากที่นอนดูโทรทัศน์เมื่อครู่ ลุกขึ้นนัง่

“ พักที่หอ้ งพักของโรงพยาบาลนี่แหละวุฒิเขาจองไว้ให้”

“แม่ไม่นอนที่นี่กบั จุมหรื อครับ?” ผมถามสายตาเหลือบมองพี่วฒ

ุ ิโดยไม่ต้ งั ใจเพราะถ้าแม่ไม่นอนที่นี่กบั ผมก็หมายความว่า

ุ ินอนที่นี่?
พี่วฒ

“ คุณแม่ท่านอายุมากแล้ว ให้นอนโชฟาเดี๋ยวจะปวดเมื่อย ให้ท่านไปนอนเตียงน่ะดีแล้ว” พี่วฒ

ุ ิพดู

“ แต่จุมอยากให้แม่..อยากให้แม่.....” ผมพูดไม่ออกครับว่าไม่อยากอยูก่ บั พี่วฒ

ุ ิ

“ อยากให้แม่ทาไม?” แม่เดินเดินมาหาผม

“ อยากอยูแ่ ม่” ผมบอกกอดอ้อนแม่เมื่อท่านเดินมาหยุดติดขอบเตียง

“ เดี๋ยวพรุ่ งนี้ก็ได้อยูก่ บั แม่ท้งั วันเหมือนเดิม” แม่พดู แล้วสุ ดท้ายผมก็ร้ ังแม่ไว้ไม่ได้ ในห้องเลยเหลือผมกับพี่วฒ

ุ ิแค่ 2 คน

ผมรู ้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถกู ครับ

“ เฮ้อ~ อาบน้ าดีกว่า” พี่วฒ

ุ ิพดู ยืนขึ้นยกแขนขึ้นบิดซ้ายบิดขวา หางตามองผมคงสังเกตท่าที

“ ..............” ผมไม่สนใจครับก้มลงนอนเหมือนเดิม ผมมีเรื่ องต้องคิดมากกว่านั้น เรื่ องย้ายที่อยู่ ย้ายโรงเรี ยนอีก

และยังเรื่ องผมกับพี่วฒ
ุ ิ...

ยังไงผมก็ไม่อยากจะเชื่ออยูด่ ี แต่แม่ก็พดู เหมือนที่พี่วฒ

ุ ิพดู ว่าผมย้ายไปอยูค่ อนโดกับพี่วฒ
ุ ิ ย้ายโรงเรี ยน

มันเป็ นไปแล้ว

“ คิดอะไรอยู?
่ ”

“ เอ๊ะ !” ผมตกใจครับพี่วฒ
ุ ิมายืนข้างเตียงตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แล้วเมื่อกี้วา่ จะไปอาบน้ าทาไมยังไม่ไป

“ ถามว่าคิดอะไร?”
“ คิดเรื่ องตัวเองครับ” ผมบอกหลังหายตกใจแล้ว

“ ทาไม?”

“ ผมตื่นขึ้นมา แล้วพบกับกับสิ่ งที่ไม่คาดคิด หลายอย่างเป็ นสิ่ งที่ผมคิดว่าไม่มีทางจะเกิดขึ้น

แต่ทุกคนกับบอกว่าว่านัน่ คือสิ่ งที่ทา สิ่ งที่เกิดขึ้นมันทาให้ผมสับสน” ผมบอกคิดอย่างงั้นจริ งๆ

“ ไม่ตอ้ งสับสน ไม่ตอ้ งกลัว หมอเขาก็บอกว่าเดี๋ยวจาได้เอง……….”

“ พี่ไม่ใช่ผมพี่ไม่เข้าใจหรอก” ผมบอก มือพี่วฒ

ุ ิที่ลบู หัวไม่ทาให้ความไม่สบายใจลดลงแต่มนั มากขึ้น

“ เออ กรู ไม่เข้าใจ แต่กรู จะอยูก่ บั มรึ ง ข้างๆมรึ ง”

“ .............................” ผมพาสายตาขึ้นมองหน้าพี่วฒ
ุ ิ

“ ผัว ถ้าไม่อยูก่ บั เมียจะให้ให้ไปอยูก่ บั ใคร” พี่วฒ

ุ ิพดู ก้มหน้าลงมา

ผมเอามือดันหน้าพี่วฒ
ุ ิที่กาลังจะจะลงมาแทบติดหน้าผม

“ อย่าพี่!” ผมยังคงเอามือดันหน้าพี่วฒ
ุ ิที่ทาปากยืน่ จะจูบผมให้ได้ นี่พี่เขาคิดแต่เรื่ องเดียวเลยหรื อไง?

“ จะหวงตัวไปเพื่อ?” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมทั้งจับมือผมไว้ ผมก็สู้แรงไม่ไหว

“ ก็พี่จะจูบผม” ผมบอกเสี ยงอุบอิบ

“เออ แล้วไง!” พี่วฒ

ุ ิตอบหน้าตายเหมือนเดิม

“ แล้วพี่จะจูบผมทาไม?” ผมบอกพยายามบิดข้อมือให้หลุดจากมือแข็งๆของพี่วฒ
ุ ิ

“ กรู อยากจูบ กรู ก็จะจูบ”

ไม่รู้วา่ แบบนี้เขาเรี ยกหน้าไม่อายหรื อเปล่า?

“ ..............แต่วา่ ผม...” ผมทาไมไม่มีแรงมากกว่านี้ไม่รู้วา่ มันหายไปไหนหมดถึงได้นอ้ ยนิดขนาดนี้

“ เอาไง จะให้จบู ไหม?” พี่วุฒิถาม ผมไม่ตอบ พี่วฒ

ุ ิเลยก้มหน้าลง ผมก็กม้ หน้างุดกับหมอนหนี

แต่ก็ได้แต่กม้ ลงแหละครับไปไหนได้ไม่ไกลยังไงเหน้าก็อยูบ่ นหมอนเหมือนเดิม สุ ดท้ายริ มฝี ปากพี่วฒ

ุ ิก็สัมผัสปากผม

แล้วค่อยๆกดลงมามากขึ้นเรื่ อยๆ ผมสั่นเล็กน้อย แต่สนั่ มากขึ้นเมื่อลิน้ พี่วฒ

ุ ิเข้ามาในปากตามด้วยการเกี้ยวพันกับลิ้นของผม

“ ....................” สายตาพี่วฒ
ุ ิมอง ผมหลับตาลงไม่สู้สายตาพี่วฒ
ุ ิที่มองมา

ลิ้นอุ่นๆในปากทาให้ร่างกายสะท้าน หัวใจผมสัน่ แบบแปลกๆมันเต้นเร็ วแต่ก็เหมือนจะหยุดในคราวเดียว

ผมรู ้สึกแต่กลับไม่ชอบ ข้อมือที่ถูกพี่วฒ

ุ ิกาไว้ พยายามดิน้ ให้หลุด ริ มฝี ปากเบือนหนีแต่ไม่สาเร็ จ

มีแต่เสี ยงประท้วงในลาคอที่ฟังไม่รู้เรื่ องของผม

ุ ิที่ยอมถอนริ มฝี ปากออกไป ผมลืมตารื้ อน้ าตาขึ้น ร่ างกายเกร็งแต่ออ่ นระทวย

เป็ นพี่วฒ

“ …………………” ไม่มีคาพูด พูดไม่ออก ผมมองพี่วฒ

ุ ิเต็มไปด้วยคาถาม ว่าทาแบบนี้ทาไม?

ผมเป็ นเมียพี่จริ งเหรอ? ทาไมผมถึงไม่รู้สึกแบบนั้นเลย

“ มองหน้าทาไม?” พี่วฒ
ุ ิถามยังไม่ยอมปล่อยมือผม ยังคงกาแน่นไม่เปลี่ยนแปลง

“ จะนอน” ผมบอก

“ ชิ!” พี่วฒ
ุ ิวา่ พร้อมทั้งปล่อยมือผมเดินเข้าห้องน้ า

ผมพยายามข่มตาหลับไม่ให้คิดมาก ตอนนี้ผมยังสับสนผมอยากจะรู ้วา่ มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมจะได้รู้วา่ ผมควรทายังไง?

ทาไมเมื่อกี้ผมถึงเหมือนจะไม่ขดั ขืน

8 เดือนที่หายไป เกิดอะไรขึ้นบ้าง ยากที่จะคาดเดา……

 * * * * * * *

เมื่อคืนผมหลับไปก่อนที่พี่วฒ
ุ ิจะอาบน้ าเสร็ จ ตื่นเช้ามาก็เห็นพี่วฒ
ุ ิในชุดเตรี ยมพร้อมไป เรี ยน

ุ ิ 2 คน
แม่ก็อยูใ่ นห้องด้วยผมเลยโล่งใจนิดหน่อยที่ไม่อยูก่ บั พี่วฒ

ุ ิก็ไปเรี ยน ผมก็ได้โอกาสอยูก่ บั แม่ 2 คนตามที่ตอ้ งการ เพราะผมมีเรื่ องจะพูดกับแม่ครับ

ไม่นานพี่วฒ

“…………แม่”

“ หื อ?” แม่หนั มาหาผมที่นงั่ อยูบ่ นเตียง ส่ วนแม่กาลังปอกสาลีให้ผม ท่านนัง่ อยูบ่ นโชฟาหันหน้าเข้าหาโต๊ะเตี้ยที่เข้าชุดกัน

“ ผมกับพี่วฒ
ุ ิเป็ นแฟนแม่รับได้เหรอ?” ผมถาม แม่ยมิ้ วางมือจากสาลี แล้วพูดกับผม

“ ทาไมจะรับไม่ได้ จุมเป็ นลูกของแม่ต่อให้จุมเป็ นอย่างอื่นแม่กร็ ับได้ จุมไม่ได้ไปทาร้ายใคร แค่จุมมีความสุ ขแม่ก็ดีใจ

ความสุ ข?

“หมายถึงคือการที่ผมได้อยูก่ บั พี่วฒ
ุ ิหรื อครับ?” ผมถามมองหน้าแม่ หัวใจว่างเปล่า แต่มีคาถามที่มากมาย

บางคาถามเป็ นคาถามที่คิดไม่ออกด้วยซ้ า เมื่อไม่มีคาถามย่อมไม่มีคาตอบ เพราะมันลืมไปแล้ว

“ คือการที่จุมได้ทาสิ่ งที่ตอ้ งการ ไม่ใช่อยูก่ บั วุฒิ แต่วฒ
ุ ิคือคนที่จุมรัก แม่เลยยอม”

“ ผมคงจะรักพี่วฒ
ุ ิจนถึงขนาดย้ายโรงเรี ยนตามพี่เขาไป” ผมบอก คิดไม่ออกว่าตัวเองเคยรู ้สึกแบบนั้น แต่…..รู ้วา่ กลัวพี่วฒ
ุ ิ

เพราะความรู ้สึกบางอย่างมันบอกผมอย่างงั้น เมื่อคืนพี่วฒ

ุ ิจูบผม ร่ างกายผมเย็นยะเยือกราวกับเปลือยท่ามกลางหิ มะ

จนเกร็งไปหมด กลัวจะต่อต้าน กว่าจะผลักพี่วฒ

ุ ิออกไป ร่ างกายคิดนานพอดู

“ รัก ……..” แม่พดู แล้วเงียบไป

“ แต่วา่ ตอนนี้…..” ผมจาไม่ได้แล้ว

ผมอยากที่จะกลับมาอยูบ่ า้ นจนกว่าความจาจะกลับมา ผมไม่อยากที่กลับไปอยูค่ อนโดกับพี่วฒ

ุ ิ

ุ ิบอกว่าตอนนี้ผมเรี ยนที่โรงเรี ยนสาธิตG ไกลจากบ้านพอสมควรแต่คงไม่เป็ นไร

พี่วฒ

แค่ตื่นเช้ากว่าเดิมออกจากบ้านเร็ วกว่าเดิม

“ แม่ครับ”

“ …………………” แม่นิ่งรอฟังสิ่ งที่ผมจะพูด

“ ออกจากโรง-บาลแล้วจุมจะกลับไปอยู.่ .”

กริ้ งๆ

ผมหันควับมอง ที่มาเสี ยงโทรศัพท์ที่ดงั แทรกคาพูดผมอย่างเหมาะเจาะ

โทรศัพท์วางอยูไ่ ม่ห่างจากมือแม่ ท่านเลยเดินเอามาให้ผม แล้วบอกว่าพี่วฒ

ุ ิโทรมา ก่อนกลับไปนัง่ ที่เดิม

“ ฮัลโหลครับ ?”
“ โทรมาเฉยๆกรู อยากได้ยนิ เสี ยงมรึ ง” พี่วฒ
ุ ิทาให้ผมพูดไม่ออก โทรมาแค่อยากได้ยนิ เสี ยงผม?

“ ครับ” ไม่มีคาพูดจะต่อ

“ กินข้าวยัง?” พี่วฒ
ุ ิถามทั้งที่ตอนพี่เขาออกไป ผมกาลังกินข้าว

“ครับ”

“ ปวดหัวไหม?”

“ ไม่ครับ”

“ …………………….” พี่วฒ
ุ ิเงียบ

“ พี่โทรมาหาผม ไม่มีเรี ยนหรื อครับ?”

“ มี แต่ตอนนี้เบรก 15 นาที กรู เลยโทรหามรึ ง”

“………………………………………………………………….” (ผม)

“ ตอนเย็นเดี๋ยวไอ้แบงค์ ไอ้ชนะไปหา”

“ เพื่อนพี่?” รู ้สึกว่าจะเป็ นเพื่อนในกลุ่มพี่วฒ ุ ิยงั เคยบอกว่าผมเคยไปอยูค่ อนโดพีช่ นะด้วย

ุ ิ และพี่วฒ

“ ใช่”

“………ครับ…………….”

“ ………………………………….. ุ ิบอกหลังจากเงียบอยูน่ าน
กรู จะวาง” พี่วฒ

“ครับ”

“ ตอนเที่ยงกรู จะโทรหา”
“ครับ”

“ ………………………………………….” พี่วฒ
ุ ิไม่พดู และยังไม่ตดั สาย

เงียบ

หรื อว่าจะเข้าห้องไปแล้วแต่ลืมกดออก

ผมเลยเป็ นฝ่ ายกดออกเอง………..

“ พี่เขาโทรมาอะไรหรื อเปล่า?” แม่ถามเอาจานสาลีที่ปอกแล้วให้ ผมรับจานมาแล้วคืนโทรศัพท์ให้แม่

“ ไม่มีอะไรครับ พี่เขาเบรกเลยโทรมาถามว่าปวดหัวไหม” ผมบอกแม่

“ วุฒิเขาก็เป็ นห่วงจุม ดูแลจุมแม่ก็ดีใจ

ถึงแม้วา่ พี่เขาดูจะเป็ นคนใจร้อนแต่จุมของแม่ใจเย็นคงจะพอปรามได้…………………… ทุกครั้งที่จุมเข้าโรง-บาล

วุฒิเขามามากินนอนเฝ้ าจุมทุกครั้งทาให้แม่เบาใจได้เปาะหนึ่ง” แม่บอก

“ ผมเข้าโรงบาลบ่อยเหรอครับ?”

“3 ครั้ง แต่ไม่สบายบ่อยๆ แม่กงั วลมาก แต่เห็นวุฒิเขาดูแลจุมดีทาให้แม่คิดว่าเวลาจุมไม่สบายมีอย่างน้อยก็มีคนดูแล”

“ เหรอครับ?” ผมถามอึดอัดในอกขึ้นมา อึดอัดจนแน่น

ผมอยากรู ้ความจริ ง
 * * * *

ุ ิกโ็ ทรมาจริ งๆครับ โทรมาถามว่ากินข้าวหรื อยังและปวดหัวหรื อเปล่าเหมือนเดิม?

ตอนเที่ยงพี่วฒ
ผมก็ตอบเหมือนเช่นกัน…..

ตอนเย็น ธีกบั บันบันมาหาเยีย่ มผมที่โรงบาล แม่ออกไปคุยกับญาติหอ้ งข้างๆ เห็นแม่บอกว่าเขาเป็ นพนักงานบริ ษทั P

และมาเฝ้ าไข้ลูกชายเหมือนกัน และแม่คงอยากให้ผมกับเพือ่ นอยูก่ นั ตามลาพังด้วย
“ จริ งดิ มรึ งความจาเสื่ อม” บันบันถามขึ้นมานัง่ ลนเตียงกับผม ตาโตๆจ้องผมไม่กระพริ บ
“ จริ ง จาได้ครั้งสุ ดท้ายวันที่กรู ชวนมรึ งไปซื้อของขวัญให้ไอ้ธี แต่มรึ งไม่วา่ งต้องไปต่างจังหวัดกับครอบครัว ” ผมบอก
หันมองธีที่ยนื ไม่ไกลจากเตียง
“ แล้ววันนั้นมรึ งก็ได้ไปเจอไอ้พวี่ ฒ
ุ ิ และก็ชื่นชมเขา แอบมองเขาแอบชอบเขาไง!”(บันบัน)
“ยังไง?” ผมถาม บันบันเลยเล่าให้ผมฟัง
.
“ ………………….” ความรู ้สึกตอนนั้นผมคิดไม่ออกเลย แต่พอมองภาพออก
ภาพของพี่วฒ ุ ิที่ช่วย
ุ ิที่วงิ่ เอาเป็ นเอาตายเพื่อไล่จบั คนวิง่ ราวกระเป๋ า และสิ่ งสาคัญคือที่ตรงนั้นมีคนมากมายแต่ทาไมถึงมีแค่พี่วฒ
น่าจะเป็ นตรงนั้นมากกว่าที่ทาให้ผมชื่นชมพี่เขา
“ แต่กรู วา่ ดีแล้วล่ะที่มรึ งลืมๆไปซ่ะได้ มรึ งจะได้ไม่ตอ้ งเสี ยใจ เจ็บตัวอีก” ธีพดู ผมกับบันบันหันไปมอง
“ เลิกกับมันเถอะ” ธีบอกแล้วเดินมายืนข้างเตียงตรงที่บนั บันนัง่ อยุ่
“ให้เลิกตอนนี้มนั จะดีเหรอธี เผือ่ ความทรงจากลับมา จุมมันอาจจะมานัง่ เสี ยใจ” บันบันว่า แต่สีหน้าจริ งจังของธีไม่เปลี่ยน
“ มรึ งรู ้ไหมจุม ตลอดเวลาที่มรึ งคบกับมัน มรึ งมีสภาพยังไง?” ธีถาม เหมือนกาลังจะกดความรู ้สึกบางอย่างเอาไว้
ผมส่ ายหน้าตอบว่าไม่รู้
“ ตอนที่มรึ งได้กบั มันครั้งแรก มันก็ข่มขืนมรึ ง”
ข่มขืน!
แค่คิดก็ขนลุกเพราะหนาวเย็นกระทันหัน
“ แค่น้ นั ยังไม่พอยังบังคับมรึ งสารพัด ใช้มรึ งเป็ นที่ระบายอารมณ์ ใช้กาลังข่มเหงมรึ ง ไม่พอใจก็ทาร้ายมรึ ง ซ้อมมรึ ง …”
“ กรู เลยไม่สบายบ่อยๆใช่ไหม?”
“จุม” บันบันหน้าเสี ย
“ ถ้ามรึ งไม่ตดั มันตอนนี้ แล้วจะตัดตอนไหน สวรรค์ให้โอกาสมรึ งได้ปลดปล่อยตัวเอง
อย่าทิง้ โอกาสนี้โอกาสที่มรึ งจะเป็ นอิสระ จะได้ไม่ตอ้ งเสี ยใจอีก”(ธี)
“ เล่าให้กรู ฟังอย่างละเอียดได้ไหม?”
ธีกบั บันบันมองหน้าผม
.
.
.
.
ุ ิกลับมา แม่ก็อยูใ่ นห้องกับพวกผมแป้ บเดียวก่อนที่ออกไป คงจะไปหาเรื่ องคุย เดินเล่นตามเรื่ องแหละครับ
พอพี่วฒ
เพราะอยูก่ บั ผมมาทั้งวัน และท่านก็ไม่จาเป็ นต้องห่วงผมแล้วเพราะมีพี่วฒ
ุ ิ แต่เพือ่ นพี่วฒ
ุ ิไม่ได้มาด้วย
ุ ิบอกว่าเดี๋ยวมาที่หลัง เพราะพีแ่ บงค์ตอ้ งไปรับพีช่ นะก่อน ผมพอจะจาได้วา่ กลุ่มพี่วฒ
พี่วฒ ุ ิเป็ นกลุ่มใหญ่
แต่ไม่ได้พดู ถึงคนอื่นเลยนอกจากพี่แบงค์กบั พีช่ นะ คงจะแยกย้ายกันไปเรี ยนแล้วมั้ง ผมคิด แต่ไม่ได้ถาม
ตอนที่พี่วฒ ุ ิมาธีกบ็ อกว่าจะกลับเลย ทาให้เห็นว่าธีไม่ชอบพี่วฒ
ุ ิมาบันบันกับธียงั ไม่กลับ แต่พอพี่วฒ ุ ิมาก
ุ ิเข้ามาในห้องท่าทีก็เปลี่ยนไป
บันบันเองก็คงเหมือนกัน เพราะพอพี่วฒ
“ พี่ครับ” ผมจะพูดในสิ่ งที่ผมคิด
“ อะไร?” พี่วฒ ุ ิก็ปิดครับ
ุ ิพดู พร้อมทั้งเปิ ดโทรทัศน์ แต่ผมบอกว่ามีเรื่ องจะคุยขอให้ปิดก่อน พี่วฒ
แล้วเดินไปนัง่ โชฟาหันหน้ามาหาผม
“ มีอะไรจะคุยก็วา่ มา”
“ เรื่ องผมกับพี่ ผมมาคิดดูแล้วว่าตอนนี้ผมก็จาอะไรไม่ได้ เราน่าจะห่างกันก่อน รอให้ผมจาอะไรอะไรได้ แล้วค่อยมาคุยกัน”
ุ ิสีหน้าเรี ยบเฉยทาให้ไม่รู้วา่ พี่เขาคิดยังไง
ผมบอก พี่วฒ
“ผมเลยจะกลับไปอยูบ่ า้ นหวังว่าพีค่ งเข้าใจ”
“ หมายความว่ามรึ งจะตีจากกรู ”
“ ผมต้องการเวลาครับ” ผมบอก พี่วฒ
ุ ิยนื ขึ้น!? สายตาเปลี่ยนเป็ นคมกร้าวจับจ้องผมไม่วางตาขณะนั้นก็เดินมาหาผมที่เตียง
ผมหันซ้ายหันขวาเหมือนคนกาลังจะหาทางหนี
“ กรู ชกั สงสัยว่ามรึ งความจาเสื่ อมจริ งๆหรื อว่าแกล้งเพือ่ จะไปจากกรู ” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงราบเรี ยบเกินไป
เสี ยงนั้นเหมือน้ าแข็งทาให้รู้สึกหนาว
“ ผมไม่ได้แกล้ง แต่ผมจาไม่ได้จริ งๆ” ผมบอกหน้าเย็นวาบเมื่อพี่วฒ
ุ ิเดินมาหยุดข้างเตียงแล้วบีบคางผมจนเจ็บไปหมด
มือผมตีแขนพี่วฒ
ุ ิให้ปล่อย
“ พี่ผมเจ็บ!” ผมบอกเมื่อมือแข็งเหมือนหิ นของพี่วฒ
ุ ิไม่ยอมปล่อย และยังจับมืออีกข้างของผมไว้
ด้วยมือข้างเดียวผมช่วยตัวเองไม่ได้

‘พี่เขาซ้อมมรึ งอย่างมรึ งไม่มีความรู ้สึก’ เสี ยงธีแว่วมาจากที่ไหนสักทีหนึ่ง

“ เจ็บแล้วไง!”
“ ผมเจ็บ ปล่อยผม” ผมบอกน้ าตารื้ อ
“ กรู จะซ้อมมรึ งตอนนี้ก็ไม่ได้ดว้ ยสิ เอาไงดี?” ผมตกใจกับคาพูดพี่วฒ
ุ ิ มือที่ตีแขนพี่วฒ
ุ ิชะงักหยุด
“……………………………….” (ผม)
“ ………………………….” พี่วฒ
ุ ิจอ้ งผม เหมือนรอให้ผมพูดก่อน
“ ปล่อยครับ!”
“ไม่ปล่อย!”
“ ปล่อย!” ผมบอกเสี ยงดัง แต่พี่วฒ
ุ ิแค่ยกั ยิม้
“ มรึ งสัง่ กรู ได้ต้ งั แต่เมื่อไร”
“จากนี้ไป”
“ โอ้!! ทาอวดดีตามเคย ……….สุ ดท้าย ก็ร้องไห้ขอความปรานีจากกรู ” พี่วฒ
ุ ิพดู ผมอยากจะร้องไห้จริ งๆแล้วตอนนี้
รู ้สึกสงสารตัวเองเมื่อก่อนขึ้นมาจับใจ …ถึงจะจาไม่ได้แต่ความรู ้สึกบางส่ วนยังหลงเหลือ
“ …………………………”(ผม)
“ เห็นไหมตอนนี้น้ าตามรึ งก็คลอเบ้า” ใช่แต่ผมจะไม่ให้มนั ไหลออกมา
“ ที่แท้ก็เป็ นอย่างนี้นี่เอง ผมถึงได้จาอะไรไม่ได้ เพราะผมไม่ อยากจา!” ุ ิก็บีบคางผมแรงกว่าเดิม
ผมพูดจบพี่วฒ
“ จาไม่ ได้ ก็ไม่ ต้องจา เดี๋ยวมีเรื่องใหม่ ให้ จา!!” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วจ้องหน้าผมก่อนที่ปล่อยคางและผลักผมลงกับเตียงทันที
“ มีหลายครั้งเหมือนกันที่กรู เอามรึ งที่โรงบาลบนเตียงแบบนี้แหละ แต่มรึ งคงจาไม่ได้”
พี่วฒ
ุ ิพดู รวบมือผมไปไว้ในมือข้างเดียว มืออีกข้างปิ ดปากผมแล้วระดมจูบซอกคอผมดุดนั ผมดิน้ ให้มือหลุด
ขาก็พยายามถีบตัวที่วฒุ ิที่กาลังจะขึ้นทับร่ างกายผม

ก็อกๆ

เสี ยงเคาะประตู ทาให้พี่วฒ

ุ ิชะงักและหยุด แต่ไม่ยอมปล่อยผม

ก็อกๆ
แม่! แน่ๆ แม่ครับช่วยจุมด้วย!
“ …………………” แต่คนที่เข้ามาไม่ใช่ เป็ นเพื่อนพี่วฒ
ุ ิที่คนหนึ่งหิ้วตะกร้าผลไม้อีกคนหิ้วตะกร้ารังนกเข้ามา
พี่แบงค์ พี่ชนะ !
“ไอ้วฒ
ุ ิ!” พี่แบงค์วางตะกร้ารังนกกับพื้นแล้วเดินตรงเข้ามาผมกับพี่วฒ
ุ ิก่อนที่จะดึงตัวพี่วฒ
ุ ิออกไปจากผม
ผัวกะ! จังหวะนั้นมือผมเป็ นอิสระและมันก็ตวัดลงหน้าพี่วฒ
ุ ิทนั ที
 ทุกคน--เงียบ—

พี่วฒ
ุ ิเอามือจับหน้าแล้วตวัดสายตากลับมามองผม

“ มรึง!!”
พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมจะเข้ามาทาร้ายผม แต่พี่แบงค์เอามือขวางรั้งพี่วฒ
ุ ิเอาไว้ ผมกลัวมาก แต่อยากปกป้ องตัวเอง ไม่รู้จะทาไง
แต่มือก็ตบหน้าพี่วฒ
ุ ิอีกครั้งแม้จะเฉียดแค่ปลายนิ้ว
“ …………………….” คราวนี้พี่วฒ
ุ ิไม่พดู อะไร ไม่สนใจรอนแดงที่ปรากฏบนหน้าด้วย แต่ยนื นิ่ง
“ ผมไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของใคร” ผมพูดพร้อมน้ าตาไหลอาบแก้มลงมา

--เงียบ—

“ ฮ่ าๆ” พี่ชนะหัวเราะ เอาตะกร้าผลไม้วางบนโต๊ะ และมาหิ้วตะกร้ารังนกของพี่แบงค์ไปวางไว้ดว้ ยกัน

“ สงสัยจะความจาเสื่ อมจริ งๆ ไม่ง้ นั ไม่กล้าตบไอ้วฒ
ุ ิจนซ็อกเป็ นหินแบบนี้ ฮ่าๆ” พี่ชนะพูดพลางเดินมาตบไหล่พี่วฒ
ุ ิ
แต่พี่วฒ
ุ ิสะบัดออกแต่ตายังจ้องผมไม่วาง
พี่แบงค์เองก็หนั มามองผม ผมก้มลงควับ
“ คงลืมเรื่ องพวกพี่ดว้ ยใช่ไหม?” พี่แบงค์ถามดูสุภาพ
“……………….” ผมพยักหน้าตอบ ก้มมองมือตัวเองที่ยงั รู ้สึกเจ็บจากการตบพี่วฒ
ุ ิไป 2 ครั้ง มือผมยังสั่นอยู…
่
“ หวา~ งั้นก็ลืมอะดิวา่ เราเคยนอนเตียงเดียวกัน”
“ ไอ้ชนะ!” พี่วฒ
ุ ิหนั ไปกาคอเสื้ อพี่ชนะที่เอาแต่ยมิ้ ก่อนจะพูดว่า
“ ก็แค่นอนเฉยๆ ทาฉุน คนหล่อเซ็ง” พูดพลางดึงมือพี่วฒ
ุ ิออกแล้วเดินไปนอนบนโชฟาเหมือนไม่ทกุ ข์ร้อนอะไร
“….วุฒิมรึ งจะทาอะไรก็คิดบ้างว่าน้องเขาไม่สบาย ความจาเสื่ อมอีก และนี่มนั โรงพยาบาลทาอะไรคิดหน่อย
ถ้าเมื่อกี้คนที่เข้ามาไม่ใช่กรู กบั ไอ้ชนะ แต่เป็ นแม่นอ้ งเขามรึ งจะลาบาก”
ุ ิยงั ยืนอยูไ่ ม่ไกลจากเตียง
พี่แบงค์บอกหันมามองผมแวบหนึ่งก่อนที่จะไปนัง่ โชฟาตัวเล็กข้างๆพี่ชนะ พี่วฒ
ทาให้ผมต้องคอยระวังว่าพี่วฒ
ุ ิจะมาทาร้ายผมเมื่อไร
“ มันบอกว่าจะไปอยูบ่ า้ น”
พี่แบงค์เลยหันมามามองผมพร้อมทั้งถามว่าทาไม?
“ ………ผมไม่อยากอยูก่ บั พี่วฒ
ุ ิ ………. และผมก็จาอะไรไม่ได้ ผมจะรอให้ตวั เองจาอะไรให้ได้ก่อน…”
“ ประมาณว่าจาไม่ได้วา่ เคยชอบเคยรักไอ้วฒ
ุ ิใช่ป่ะ” พี่ชนะพูด
“ ไอ้ชนะ! ” พี่วฒ
ุ ิวา่ แล้วเดินไปหาพี่ชนะแต่พี่แบงค์เข้ามาขวางก่อนพี่วฒ
ุ ิจะถึงตัวพี่ชนะทว่าพี่ชนะก็ยงั พูดต่อ
“ มรึ งจะทาอะไรได้วฒ
ุ ิ มันเป็ นความจริ ง”
“ กรูไม่ ให้ มันไปอยู่ไหน นอกจากอยู่กบั กรู!”
“ พูดกับมรึ งแล้วกรู ปวดหัว กลัวมะเร็ งจะกินกะบาน…” พี่ชนะพูดและคงจะพูดต่อไปอีกถ้า พี่แบงค์หนั ไม่ไปปราบ
“……………….” (พี่ชนะ)
“ วุฒิให้เวลาน้องเขาหน่อย” (พี่แบงค์)
“กรู ไม่ให้”
“ ถึงพี่ไม่ให้ผมก็จะกลับไปอยูบ่ า้ น” ผมบอก เพราะดูจากเหตุการณ์น้ ีแล้ว ผมต้องห่างจากพี่วฒ
ุ ิเป็ นการดี
“มรึงกล้า!”
“ ผมไม่มีทางกลับไปอยูก่ บั พี”่ ผมบอก พร้อมทั้งขยับตัวหนีพี่วฒ
ุ ิที่กาลังเดินมา ด้านหลังพี่วฒ
ุ ิพี่แบงค์ลกุ ขึ้น
“ กรู มีทางทาให้มรึ งกลับไปอยูก่ บั กรู ก็แล้วกัน” พี่วฒ
ุ ิหยุดอยุข่ า้ งเตียง
ใบหน้าที่มีรอยฝ่ ามือผมดุดนั แต่เปื้ อนด้วนรอยยิม้ น่ากลัว
“ พี่ไม่มีสิทธิ์มาบังครับผม”
“ สิ ทธิ์ที่เป็ นผัวมรึ งไง!”
“ขอโทษที่ผมลืมไปแล้ว”
“ ปากดีนักนะ!” พี่วฒ
ุ ิจะพุง่ เข้ามาหาผม และเช่นเดิมพี่แบงค์เอาตัวเอามาขวาง
“ วุฒิใจเย็น”
“ กรูเย็นไม่ไหว มันยัว่ โมโหกรู! ” พี่วฒ
ุ ิบอกเดินถอยหลังไปหลายก้าว ส่งเสี ยงฮึดอัดไม่พอใจ
“ จะกลับไม่ กลับ! ”พี่วฒ ุ ิผา่ นไหลพี่แบงค์เห็นว่าพี่วฒ
ุ ิหยุดเดินหันหน้ามา ผมมองพี่วฒ ุ ิกาลังโกรธมาก
โกรธจนหน้าแดงเกือบเท่ารอยฝ่ ามือที่หน้า
“ ผมจะกลับไปอยูบ่ า้ น” ผมบอกแน่วแน่
“ดี พรุ่ งนี้เพื่อนมรึ ง 2 คนเมื่อกี้กรู เอามันแน่”
“ พี่จะทาอะไรธีกบั บันบัน!?” ผมรู ้ดว้ ยตัวเองวาพี่วฒ
ุ ิไม่ได้แค่ขู่ แต่จะทาจริ งๆ
“ กรู ไม่บอก ทาแล้วเดี๋ยวรู ้เอง”
“ วุฒิ อย่าทาแบบนี้ ถ้าบังคับก็ตอ้ งบังคับตลอดอย่าบีบคั้นตัวเอง” พี่แบงค์พดู
“ กรูไม่ ได้ บีบคั้นตัวเอง ทาแบบนี้กรู ก็สนุกดีแก้เบื่อ”
“ ……………………….” พี่แบงค์หนั กลับมาหาผม ก่อนที่จะพูดว่า
“ ชนะพาไอ้วฒ
ุ ิออกไปก่อน เดี๋ยวกรู พดู กับจุมเอง” ?
“ ได้ได้ สุ ดหล่อจัดให้” พี่ชนะลุกขึ้น เดินไปหาพี่วฒ
ุ ิ
“ กรูไม่ ไปไหนทั้งนั้น! ”
“ วุฒิ รับรองกรู พดู กับจุมแล้วน้องเขาต้องกลับไปอยูก่ บั มรึ งแน่”
“ ไม่ ต้อง! เดี๋ยวมันรู ้ข่าวเพือ่ นมัน ก็อยากกลับมาอยูก่ บั กรู เอง” พี่แบงค์หนั ไปมองพี่ชนะ เหมือนคุยกันทางสายตา
“ น่าวุฒิ ไปทาเพือ่ นน้องเขา เดี๋ยวจุมจะยิง่ เกลียดมรึ งเข้าไส้ ตอนนี้นอ้ งเขาแค่สับสนมรึ งก็อย่าเพิ่งใช้ไม้แข็ง…” พี่ชนะพูด
ุ ิยงั คงยืนนิ่งไม่ขยับเขยือ่ น พี่ชนะเลยหันกลับมาหาพี่แบงค์ที่ยนื อยูข่ า้ งๆเตียงผม แล้วหันกลับไปพูดกับพี่วฒ
พี่วฒ ุ ิตอ่
“ น้องเขาลืมเรื่ องเก่าๆไปแล้วก็ให้มนั ผ่านไปเถอะ จากนี้กใ็ ห้มีแต่สิ่งดีๆเถอะ มรึ งจะได้เริ่ มนับ 1 เหมือนที่มรึ งเคยบอกไง”
“………………” พี่วฒ
ุ ิยนื อยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่จะเดินออกไป โดยมีพี่ชนะเดินตามเดินตามไปติดๆ
พี่แบงค์ถอนหายใจก่อนที่จะหันกลับมาหาผม
“ จุม”
“…………………………….”
“ พี่พอจะเข้าใจนะว่าจุมรู ้สึกยังไง แต่คนอย่างไอ้วฒ
ุ ิแรงไปยิง่ แรงเป็ นเท่าตัว ใช้วธี ีน้ ีกบั มันไม่ได้ผลหรอก”
“..............แล้วพี่จะให้ผมทายังไง? ผมจาอะไรไม่ได้เลย พอตื่นขึ้นมาผมก็ตอ้ งฟังคนนั้นคนนี้บอกว่าผมทาอะไรบ้าง
ทั้งที่มนั ไม่น่าเป็ นไปได้ ทั้งพี่วฒ
ุ ิที่บอกมีอะไรกับผม และยังชอบบังคับผมทางวาจา และร่ างกายเหมือนเมื่อกี้...”
ผมพรั่งพรู คาพูดเพราะอยากจะพูดมานาน จะพูดกับใครก็เหมือนไม่เต็มปาก แต่พออยูพ่ ี่แบงค์ผมก็พดู ไม่หยุด
“…………………..” พี่แบงค์มองผมเห็นใจแต่ไม่พดู
“ พี่เข้าใจบ้างไหมครับ แต่พี่จะเข้าใจได้ยงั ไง ในเมื่อพี่ไม่ได้กลัวพี่วฒ
ุ ิเหมือผม ผมไม่รู้วา่ เกิดอะไรขึ้นทาไมผมถึงเป็ นแบบนี้
ุ ิแตะตัว ผมก็หนาวไปถึงหัวใจ แล้วจะให้ผมไปอยูก่ บั พี่วฒ
แค่พี่วฒ ุ ิได้ยงั ไง”
“จุม” พี่แบงค์เดินมาโอบผม คล้ายจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พดู
“ ใช่วา่ พี่วฒ
ุ ิเขาจะดีกบั ผม พีก่ ็เห็น ผมไม่เข้าใจว่าตอนนั้นคิดอะไรอยูถ่ ึงได้ไปอยูก่ บั พี่วฒ
ุ ิ แต่ตอนนี้ผมไม่ไป ฮือๆ”
“พี่รู้วา่ จุมรักเพื่อนมาก และคงจะรู ้สึกไม่ดีแน่ ถ้าตัวเองเป็ นต้นเหตุให้เพื่อนถูกทาร้าย ยอมไปก่อนได้ไหม
ุ ิมนั สบายใจก่อน แล้วหลังจากนั้นค่อยว่ากัน”
ให้ไอ้วฒ
“ พี่กาลังเข้าข้างพี่วฒ
ุ ิที่เป็ นเพื่อน ด้วยการหว่านล้อมผม”
“ สิ่ งที่พี่จะพูดอาจจะดูเหมือนเข้าข้างเพื่อน แต่พี่จะบอกจุมว่า ไอ้วฒ
ุ ิมนั พูดแล้วมันต้องทาให้ได้ เรื่ องของเพื่อนจุม
ถ้ามันจะทาไม่มีใครขัดขวางมันได้”
“ แม้แต่พี่หรื อครับ?” ผมถามผลักพี่แบงค์ออกไปแล้วเช็ดน้ าตา
“ ใช่” พี่แบงค์บอกเต็มปาก แต่ผมก็ยงั คิดว่าดีที่พี่เขาไม่โกหกผม
“ ในชีวิตไอ้วฒ
ุ ิมนั อยากได้อะไร อยากให้เป็ นอะไรมันก็ตอ้ งเป็ นไปตามนั้น เพื่อทดแทนสิ่ งที่มนั ขาดไป
ทุกคนรอบข้างมันจะทาตามที่ไอ้วฒ
ุ ิตอ้ งการ”
“ ผมไม่เข้าใจสิ่ งที่พี่พดู ” ผมว่า
“ แล้วจุมจะเข้าใจเองแต่เรื่ องที่จุมต้องสนใจคือเพื่อนจุม พีบ่ อกได้เลยว่า บันบันกับธีตอ้ งได้รับสิ่ งเลวร้ายสุ ดๆแน่นอน
ถ้าไอ้วฒ
ุ ิมนั ต้องการ...”
“ แต่ผมไม่อยากอยูก่ บั พี่วฒ
ุ ิ” ผมบอก
“ พี่เข้าใจจุมนะ แต่ไอ้วฒ
ุ ิมนั ก็ไม่ได้เลวร้ายไปเสี ยทุกเรื่ อง เพียงแต่วา่ มันไม่เข้าใจเท่านั้นเอง และถ้าจุมจับทางมันถูก
เรื่ องที่อยูก่ นั อย่างสันติก็ไม่ได้ยากเสี ยจนทาไม่ได้”
“ ยังไงครับ?”
“ จุมไม่รู้หรอกว่าที่มนั เต้นขนาดนี้เพราะว่ามันรู ้วา่ มันเสี ยเปรี ยบจุม มันเลยกลัวจุม มันเลยพยายามที่ให้จุมอยูใ่ ต้อาญัติมนั ”
ยิง่ พี่แบงค์พดู ผมก็ยงิ่ ไม่เข้าใจ เรื่ องที่พี่วฒ
ุ ิกลัวผมนัน่ ไม่จริ งเลย ดูสิ่งที่พี่วฒ
ุ ิทาก็รู้แล้ว..
“ ............พี่วฒ
ุ ิเสี ยเปรี ยบผม??”
“ ใช่ ในชีวิตไอ้วฒ
ุ ิมนั มีสิ่งที่มนั ต้องการทุกอย่างแต่มนั ไม่สิ่งสิ่ งหนึ่ง แม้วา่ ใครอยากจะให้มนั แต่มนั ไม่เอา
แต่มนั อยากได้จากจุม” พี่แบงค์บอกผมสี หน้าเรี ยบนิ่งแต่นยั น์ตาซ่อนบางอย่างเอาไว้
ผมหันไปอีกทางกลัวที่จะรู ้วา่ สิ่ งที่พี่แบงค์ซ่อนไว้คืออะไร
“ พี่วฒ
ุ ิตอ้ งการอะไรจากผม?” ผมอยากรู ้ ผมจะได้ใช้มนั ต่อรองกับพี่วฒ ุ ิอยากได้คืออะไรกันแน่?
ุ ิ สิ่ งที่วฒ
“ พี่บอกไม่ได้หรอก” พี่แบงค์ตดั บทเอาดื้อๆ
“ เพราะพี่เป็ นเพื่อนพี่วฒ
ุ ิเหรอครับ?” ผมถามคิดอยูแ่ ล้วว่าต้องเป็ นแบบนี้ พี่แบงค์จะบอกวิธีทาร้ายเพื่อนตัวเองได้ยงั ไง
“ ก็ส่วนหนึ่ง..................”
“ หมายความว่าพี่อยากให้ผมกลับไปอยูค่ อนโดกับพี่วฒ
ุ ิ”
“ ไม่อยาก แต่ก็ตอ้ งอยาก ...ใจ จริ ง....พีอ่ ยากให้จุมไปอยูบ่ า้ นพี่มากกว่า......”
‘’งงครับแล้วทาไมพี่แบงค์ถึงอยากให้ผมไปอยูบ่ า้ น หรื อว่าแค่พดู เล่น
“ ไม่เป็ นไรครับ อย่ารบกวนพี่เลย บ้านผมก็มี” ผมบอก ไม่กล้าสู ้สายตาจริ งจังพี่แบงค์ไปมากกว่านี้
“ แล้วตกลงจะเอายังไง จะกลับไปอยูก่ บั ไอ้วฒ
ุ ิไหม?”
“ ผมไม่มีเลือก” ผมตอบรู ้สึกหดหู่
“ พี่ก็ไม่มีทางเลือก........” พี่แบงค์บอกพูดเป็ นปริ ศนาอีก
ุ ิจริ งๆ เหรอครับ?
ผมคงต้องกลับไปอยูค่ อนโดกับพี่วฒ

บุพเพวายร้าย

43.

ผมตัดสิ นใจไม่อยูก่ บั คอนโดกับพี่วฒ

ุ ิเหมือนเดิม ทั้งที่จาอะไรไม่ได้

ุ ิที่เป็ นรอยมือ พี่ชนะบอกแม่วา่ พี่เขาตบยุงให้พี่วฒ

พอแม่ถามเรื่ องหน้าพี่วฒ ุ ิแต่ตบแรงไปหน่อยเท่านั้นเอง

ุ ิจะกลับไปอยูค่ อนโด พี่วฒ

หลังจากผมบอกพี่วฒ ุ ิก็อารมณ์ดีข้ นึ มาทันตา และดูแลผมมากขึ้นและมากเกินไป
ไม่วา่ ผมจะกินน้ าก็เทน้ าให้แล้วยังป้ อนอีก แต่ผมก็ให้ป้อนตามคาแนะนาของพี่ชนะที่ก่อนจะกลับกระซิ บบอกผมว่า

ถ้าไม่เหนือบากกว่าแรงก็ให้ตามใจพี่วฒ
ุ ิไปก่อนแล้วจะดีเอง แต่บางครั้งผมก็อายแม่เหมือนกันนะครับคนไม่ไม่เป็ นไรมาก

แต่กลับป้ อนน้ าป้ อนข้าว เวลาเข้าห้องน้ าก็เดินตาม เวลาไปเดินเล่นก็ไม่ให้ผมเดิน เอารถเข็นมาให้ผมนัง่ แล้วตัวเองเข็น

แบบนี้เขาจะเรี ยกว่าออกกาลังกายได้ยงั ไง แล้วช่วงนี้ชอบมาถามผมว่า อยากได้ตกุ๊ ตาลิงไหม? ผมก็ตอบไปว่าไม่อยากได้

แต่ก็มาถามย้าอยูน่ นั่ แหละว่าอยากได้ไหม ผมเลยตอบไปว่า‘อยากได้ครับ’เพราะตอบว่าไม่อยากได้ ไม่หยุดถาม

เลยตอบว่าอยากได้ดูวา่ จะมาถามอีกไหม เห็นผลครับ พอบอกว่าอยากได้ไม่มาถามอีกเลย

เรื่ องถึงเนื้อถึงตัวผมก็มีบา้ งครับ เช่น หอมแก้มก็มีบา้ ง ไม่ถึงกับจูบ แต่คงไม่มีโอกาสมากกว่าครับ

เพราะค่อนข้างระวังตัวและชอบรั้งแม่ไว้ให้อยูก่ บั ผมกับพี่วฒ
ุ ิ ตอนกลางคืนที่แม่ไม่อยูผ่ มก็พยายามนอนแต่หวั วัน

หรื อไม่กแ็ กล้งหลับไปเลยเดี๋ยวหน้าผมไปสะกิดอารมณ์พี่วฒ

ุ ิอีก

พรุ่ งนี้วนั ศุกร์ผมก็กลับบ้านได้ จากการตรวจไม่พบสิ่ งผิดปกติ แต่ผมก็จาอะไรไม่ได้เหมือนเดิม

หมอเลยแนะนาให้กลับไปอยูบ่ า้ นเผือ่ จะจาอะไรได้บา้ ง...

5 โมงกว่าแล้ว ตอนนี้ผมอยูใ่ นห้องกับพี่วฒ

ุ ิ 2คน เพราะพอพีว่ ฒ
ุ ิกลับมาแม่กอ็ อกไปข้างนอก เหมือนเปลี่ยนเวรกับพี่วฒ
ุ ิ

“ คณะพี่เขาไม่รับน้องหรื อครับ?” ผมถามเพราะเห็นพี่วฒ

ุ ิกลับมา 5 โมงเย็นตรงเวลาทุกวัน

ผมนึกว่านักศึกษาที่เข้าเรี ยนปี 1จะยุง่ ๆเพราะรับน้องเหมือนที่เห็นในโทรทัศน์เสี ยอีก

“ รับดิ ไอ้แบงค์กลับบ้านมืดค่าทุกวัน” เห็นว่าพี่วฒ

ุ ิกบั พี่ชนะเรี ยนคณะเดียวกันด้วย แล้วทาไมพี่วฒ
ุ ิถึงไม่เคยรับน้องบ้าง

“ แล้วพี่ล่ะครับ?” ผมถาม ขณะที่พี่วฒ

ุ ิกาลังหาของกินในตูเ้ ย็น และก็ได้นมขวดครึ่ งลิตร กับขนมปังโฮลวิต1 แถวออกมา
เห็นบ่นว่ายังไม่ได้กินข้าวเที่ยง แต่ผมไม่ได้ถามหรอกครับว่าทาไมไม่กิน

“ เขาก็มีการถามก่อนว่าใครมีธุระอะไรไหมปั ญหาอะไร ใครมีโรคประจา หรื อที่บา้ นจะว่าไหมที่ตอ้ งกลับบ้านเย็น

อะไรทานองนั้น” พี่วฒ
ุ ิบอกหยิบขนมปั งออกจากถุงมา 2 แผ่นกินสลับกับนมที่ถืออยูใ่ นมืออีกข้าง

ถ้าหิ วขนาดนั้นทาไมไม่ลงไปกินข้าวข้างล่าง

“ แล้วพี่บอกรุ่ นพี่วา่ อะไรครับ?” ผมถามอยากรู ้วา่ พี่วฒ

ุ ิจะเอาเหตุผลอะไรไปอ้าง

“ กรู บอกว่าเมียไม่สบายนอนอยูโ่ รงบาล ต้องรี บกลับไปดูแล”

“ ......0.0 พี่พดู แบบนั้นไม่อายหรื อครับ!?” ผมถาม ดูจากสี หน้าแล้ว ผมว่าพี่วฒ

ุ ิแบบนั้นจริ งๆไม่ตอ้ งสงสัย

“ อายทาไม!กรู พดู เรื่ องจริ ง” พี่วฒ

ุ ิตอบเอาขนมปั งจากถุงอีก 2 แผ่นเพราะ 2 แผ่นเมื่อกี้กินหมดแล้ว

อายสิ ครับ ขนาดผมยังอายแทนเลย

“ ไปกินข้าวข้างล่างเถอะครับ ผมอยูค่ นเดียวได้” ผมบอกเพราะถ้าไม่ง้ นั พี่วฒ

ุ ิได้กินขนมปั งแถวนี้เป็ นอาหารเย็นแน่

ถ้ากินขนาดนั้นกินข้าวดีกว่า

“ เรื่ องของกรู ” พี่วฒ

ุ ิบอกเอาขนมปั งอีก 2 แผ่นออกจากถุงนี่เท่ากับ 2 แผ่นนี้เป็ น 2 แผ่นที่ 5กับที่6 ครับ

ผมนึกถึงคาพี่แบงค์วา่ ผมได้เปรี ยบพี่วฒ

ุ ิแต่ผมไม่คิดอย่างงั้นครับ เพราะไม่วา่ ผมจะพูดอะไร

ไม่มีความหมายสาหรับพี่วฒ
ุ ิเลย

ุ ิกินขนมปัง 8 แผ่นกับนมครึ่ งลิตรครับ ท่าทางจะหิวมากจริ งๆ

สุ ดท้ายพี่วฒ

“ พรุ่ งนี้มรึ งจะออกจากโรงบาล แต่กรู ตอ้ งไปเรี ยน มรึ งก็กลับไปอยูบ่ า้ นก่อน ตอนเย็นไปรับ” พี่วฒ
ุ ิบอก

“ ไหนก็ไหนๆพรุ่ งนี้วนั ศุกร์ ต่อด้วยเสาร์อาทิตย์ จนถึงวันอาทิตย์แล้วค่อยไปคอนโดนะครับ” ผมบอก

“ กลับคอนโดเลย” พี่วฒ
ุ ิบอก

“ ผมอยูท่ ี่บา้ นเผือ่ จะจาอะไรได้มากขึ้น” ผมยกเหตุผลมาพูด

“ กรู บอกแม่มรึ งว่า กรู อยากให้มรึ งกลับคอนโดเร็ วๆ”

“ ทาไมครับ?”

“ ไม่บอก ปล่อยให้อยากรู ”้ ทาไมคาพูดถึงไม่เหมือนคนอายุ 19 หรื อว่าต้องลบด้วย 10

“ ผมไม่อยากรู ้หรอกครับ” พี่วฒ

ุ ิที่ทาท่าจะนอนลุกขึ้นมา! อะไรล่ะครับ

“ ทาไมไม่อยากรู ”้ พี่วฒ
ุ ิถาม เดินมาหาผม

เอาแล้วครับ ??

“ ก็พี่ไม่บอก ผมก็ไม่อยากรู ้” ผมตอบ พี่วฒ

ุ ิจอ้ งหน้าผม

“ ตอนนี้กรู อยากเอามรึ งมาก”

“……….O.0…!” ใบ้กิน ผมจ้องมองพี่วฒ

ุ ิที่ทาหน้าเหมือนไม่มีความรู ้สึกพูดออกมาได้หน้าตาเฉย

“ เอ่อ คือว่าผมง่วงมากเลยครับ” ผมบอกยิม้ แห้งๆจะล้มตัวลงนอน แต่พี่วฒ

ุ ิจบั ไหล่ไว้ 0.0

“ พอไปถึงคอนโดสิ่ งที่กรู จะทาเป็ นอันดับแรกคือ เอามรึ ง” TOT

พูดแบบไม่ออ้ มค้อม

“ คือว่า คือว่าผมยังจาอะไรไม่ได้ เอาไว้ให้ให้ผมจาอะไรได้ก่อนเถอะครับ”

“ ถ้ามรึ งจาอะไรไม่ได้ตลอดชีวิต กรู ทาไง!”

“ …………………………” ผมไม่รู้ครับ แต่ไม่ได้พดู

“ เพราะงั้นพอถึงคอนโดกรู จะเอามรึ ง” ผมจะอ้าปากพูดพี่วฒ
ุ ิยกนิ้วขึ้นมา

“ อย่าต่อรอง ไม่ง้ นั กรู จะไม่พอใจ และเอามรึ งตอนนี้” ปากผมปิ ดสนิททันที

กลัวครับ เพราะพี่วฒ
ุ ิคงทาจริ ง

งั้นก็พรุ่ งนี้แล้วสิ ครับ 0.o! หลายวันมานี้ผมอยากจะออกจากโรงบาลมาก แต่ตอนนี้ผมไม่อยากออกเลย

ในหัวของผมก็พยายามคิดว่าจะเอาตัวรอดยังไงดี เพราะถ้ากลับถึงคอนโด ผมไม่รอดแน่ครับ ผมสู ้พี่วฒ

ุ ิไม่ไหวแน่

เพราะฉะนั้นผมต้องหาทางอยูบ่ า้ นในเสาร์อาทิตย์เพือ่ ยืดเวลาออกไป

ุ ิที่นอนหลับตาบนโชฟา แต่ท่าจะยังไม่หลับ
ผมมองพี่วฒ

“ พี่ครับ” ผมเรี ยก

“ อะไร” พี่วฒ
ุ ิวา่ ยังไม่ลืมตาขึ้นมา

“ ยังไงผมก็ตอ้ งไปอยูค่ อนโดกับพี่อยูแ่ ล้ว เสาร์อาทิตย์น้ ีให้ผมอยูบ่ า้ นเถอะครับ”

“ กรู คิดว่า กรู คุยกับมรึ งรู ้เรื่ องแล้วนะ!” พี่วฒ

ุ ิลืมตาหันแค่หน้าส่งสายตาแข็งกร้าวมาหาผม

“ ครับ เอาตามนั้น” ผมบอกก้มลงนอน

น่ากลัวเป็ นบ้า!

“ ถึงมรึ งจะคิดว่าพอไปอยูบ่ า้ นแล้วจะรอดมรึ งคิดผิด” พี่วฒ

ุ ิบอกแล้วไม่พดู อะไรอีก

ผมเอาไงดี………………….แต่ไม่กล้าพูดอะไรแล้ว

* * ** * *
 ตื่นเช้ามาพี่วฒ
ุ ิไปเรี ยนเหมือนเดิมครับ ส่ วนผมกับแม่กลับบ้านกันตอนบ่ายโมง

พี่วฒ
ุ ิบอกว่ารถที่บา้ นพี่วฒ
ุ ิจะมารับ เพราะ แม่ไม่ได้เอารถมา แต่พอถึงเวลาจริ งๆคนที่มารับคือคุณแพรพลอยแม่ของพี่วฒ
ุ ิ

ุ ิสวยและยังสาวอย่างที่ผมคิดไว้ และเห็นได้วา่ พี่วฒ

แม่ของพี่วฒ ุ ิคล้ายแม่มาก

ท่านดูเป็ นคนใจดีครับ และถามอะไรผมหลายอย่าง ท่านทราบอยูแ่ ล้วว่าผมเข้าโรงบาลและความจาเสื่ อมแต่ไม่มีเวลามาเยืย่ ม

ตอนนี้พอ่ พี่วฒ
ุ ิกอ็ ยูท่ ี่องั กฤษ

ขณะที่นงั่ อยูใ่ นรถ พี่วฒ

ุ ิส่งข้อความมาหาผม

‘เย็นเดี๋ยวไปรับ’

ผมพิมพ์ขอ้ ความกลับไป

‘ครับ’

พอกลับถึงบ้านเข้าไปห้องตัวเองแปลกตามาก ข้าวของก็นอ้ ยชิ้น ตูเ้ สื้ อผ้า เสื้ อ กางเกงที่เคยใส่ ประจาไม่มี และมีเสื้ อ 2

ตัวที่ไม่ใช่เสื้ อผมแขวนอยู่

เสื้ อเชิ้ตสี ขาวแขนสั้น เสื้ อแขนยาวสี ดา คงเป็ นเสื้ อพี่วฒ

ุ ิ

บนโต๊ะที่ผมไว้ทาหรับทาการบ้านมีสมุดเล่มบางๆวางอยู่ 1 เล่ม เตียงถูกจัดอย่างเป็ นระเบียบเรี ยบๆ ผมนัง่ ลง

เอาหมอนมากอด

คิด ………………….
“………………………………….”

...............ความจริ งแล้ว

ความจริ งแล้ว...............

“…………………”

ผมนอนลงทั้งยังกอดหมอนอยู่

ผม คือ เด็กหนุ่มอายุ 18 ปี ที่ยงั หลอกการบ้านเพือ่ น แอบตั้งฉายาให้อาจารย์ เล่นเกมส์ ทาสิ่ งที่ชอบ มีความฝัน

มีความต้องการที่จะทาอย่างที่เด็กหนุ่มคนอื่น .. ไปเฮฮากับเพื่อนบ้าง แล้วชอบใครสักคน อยากลองมีความรัก

แล้วไปทาอะไรร่ วมกัน หรื อมากกว่านั้น…

ผมเป็ นเด็กหนุ่มธรรมดา เป็ นลูกของแม่ ที่รักแม่ อยากให้แม่ให้มีความสุ ข อยากทาให้แม่ภูมิใจ

ผมฝันสักวันหนึ่ง จะมีความครอบครัวที่อบอุ่น …

“ ………………..” ผมเอามือลูบผ้าปูสีทอ้ งฟ้ า มองไปยังตูเ้ สื้ อผ้าที่เปิ ดอยู่ มองเสื้ อที่แขวนอยูบ่ นไม่แขวน เสื้ อ 2

ตัวที่ไม่ใช่ของผม

ผมเหมือนคิดอะไรไม่ออก เหมือนกับที่ผมไม่รู้วา่ ต่อไปชีวิตจะเป็ นยังไง

 8 เดือนมานี้ผมรักพี่วฒ
ุ ิ แต่ตอนนี้ผมไม่มนั่ ใจว่าเคยรัก

ผมพอจะบอกได้วา่ รู ้สึกคุน้ เคยกับพี่วฒ

ุ ิ แต่ไม่วางใจ อยูใ่ กล้แล้วรู ้สึกอึดอัด บางครั้งก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

ผมหวังว่าเมื่อผมไปอยูค่ อนโดกับพี่วฒ
ุ ิผมจาอะไรขึ้นมาบ้าง หรื อแม้แต่ตอนนี้ตอนที่ผมอยูบ่ า้ น

ผมรู ้วา่ พี่วฒ

ุ ิไปคุยอะไรกับแม่แน่ แม่ถึงได้ให้ผมไปอยูค่ อนโดตั้งแต่เสาร์อาทิตย์เลย

ผมพลิกตัวหันหลังให้ตู ้ แขนยังกอดหมอนอยูเ่ หมือนเดิม ……..

แล้วผมหลับไป…

แล้วก็มาตื่นตอนเย็นเมื่อมีคนปลุก

“ ตื่น ไปกินข้าวจะได้กลับ” พี่วฒ ุ ิเท่านั้นเอง …

ุ ิบอกนัง่ ข้างตัวผม แต่ผมยังไม่ได้ลุกขึ้น แค่มองพี่วฒ

“ นี่คือบ้านของผม แล้วพี่จะให้ผมกลับไปไหนอีก” ผมบอก ไม่รู้ตวั หรอกว่าพูดอะไรออกไป จนเมื่อพูดจบ

“ ………………..” พี่วฒ
ุ ิเงียบก้มลงมา

“ พี่ครับ…..” ผมรู ้วา่ พี่วฒ

ุ ิจะจูบ แต่ผมไม่ได้หนั หน้าหนี มีอะไรบางอย่างบอกผมว่าควรปล่อยไป

ุ ิแตะริ มฝี ปากผมช้าๆนุ่มนวล แค่แตะริ มฝี ปากเบาๆก่อนที่ ที่จะเงยขึ้นเล็กน้อย ริ มฝี ปากห่างกันแค่เซน

ริ มฝี ปากพี่วฒ

จึงสัมผัสถึงลมหายใจเบาๆ

“กลับเถอะ” พี่วฒ
ุ ิบอกน้ าเสี ยงต่างจากทุกที เหมือนจูบเมื่อกี้ก็ต่างจากทุกครั้ง

ดวงตาผมประสานกับตาพี่วฒ ุ ิกม้ ลงมาอีก เอียงหน้า ริ มฝี ปากแตะหูผมเล็กน้อย สะดุง้ !?

ุ ิ ผมไม่หลบพี่วฒ
จะลุกขึ้นแต่อกพี่วฒ
ุ ิกดตัวผมไว้

“ กลับเถอะนะ” เสี ยงพี่วฒ

ุ ิบอกข้างหูเบากว่าเมื่อกี้

“ …………………” ท่าทีของพี่วฒ
ุ ิทาให้ผมสับสน

“ กลับไปกับพี”่ พี่วฒ
ุ ิบอกอีก ก่อนที่จะเอาหน้ามาจ้องผม

ความคิดผมสับสน

ใจผมลังเล

“ พี่จะพยายาม ให้มนั ดีข้ นึ ”

“ยังไงครับ?” ผมถาม อยากจะมองพี่วฒ

ุ ิต่างจากหลายวันที่ผา่ นมา

“ยังไงก็ได้ ที่จุมอยากให้เป็ น”

เรี ยกชื่อผมครั้งแรกที่อยูก่ นั 2 คน เพราะพี่วฒ

ุ ิจะเรี ยกชื่อผมก็ตอ้ งมีบคุ คลที่สาม อย่างแม่

“ อย่างที่เรี ยกชื่อผมตอนนี้หรื อครับ?”

“ ดีไหมล่ะ?” พี่วฒ
ุ ิถามกลับ

“ ดีม้ งั ครับ” ผมตอบ

“ ทาไมต้องมีม้ งั ?”

“ ………………..” ผมไม่ตอบ แต่คิดว่ามันน่าจะดีเท่านั้นเอง

“ งั้นขอรางวัลหน่อย” พี่วฒ
ุ ิบอกยิม้ แบบเจ้าเหล์

“รางวัล?”
“ ใช่ ทาอะไรมันก็ตอ้ งได้สิ่งตอบแทน” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมรู ้สึกประโยคนี้มนั แปลกครับ

“ บางอย่างทาไปก็ไม่ได้อยากได้สิ่งตอบแทนนะครับ”

“ ไม่มีหรอก เสี ยบางอย่างก็ตอ้ งได้บางอย่าง”

“พี่คิดว่าพี่เสี ยหรื อครับ ที่เรี ยกชื่อผม” ผมบอก ไม่รู้ทาไมเหมือนจะน้อยใจ

“ ……………………” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบ ผมผลักพี่วฒ ุ ิกามือผมไว้ท้ งั 2 ข้าง
ุ ิออกไปลุกขึ้นนัง่ จะลุกจะเตียง แต่พี่วฒ

“ ปล่อยครับ!”

“ ไม่ได้เสี ย..แต่พอได้ตอ่ รอง เวลาเรี ยกมันจะได้ไม่เขิน” พี่วฒ ุ ิกม้ จูบมือผมที่จบั เอาไว้

ุ ิบอก ผมมองหน้า พี่วฒ

ประหลาดคน

แต่ผมเขินครับ เขินมากด้วย

แล้วทาไมพี่วฒ
ุ ิไม่เขินอย่างที่พดู แต่เป็ นผม

“ หิ วข้าวครับ” ผมบอกชักมือตัวเองไปกาไว้หลวมๆ

“ เขินอ่ะดิ หน้าแดงยังกะใครเอาสี ไปป้ าย”

“ก็พี่ทาให้ผมอาย” ผมบอก

“ จะทาให้อายกว่านี้อีก” พี่วฒ
ุ ิตาเป็ นประกายขึ้นมา ผมรี บลงจากเตียง เข้าใจว่าตัวเองไม่ปลอดภัย

หมับ!

“ พี่วฒ
ุ ิ?!”

ุ ิตามไปกอดผมจากด้านหลัง ทั้งที่ผมจะเดินถึงประตูอยูแ่ ล้ว

พี่วฒ
“ จุมอยากกินข้าวแต่พี่อยากกินอย่างอื่น”

“ ตอนนี้เป็ นเวลากินข้าวครับ” ผมบอกแกะพี่วฒ

ุ ิมืออก แล้วเดินไปเปิ ดประตู ก่อนที่หยุดรอพี่วฒ
ุ ิ

“ เร็ วครับ ผมหิ วข้าว”

พี่วฒ
ุ ิเดินมายิม้ แป้ น ยังกะเด็กจะได้ของเล่น

* * ** * *

หลังจากกินข้าวเสร็ จแม่ไปทางานครับ เพราะหยุดมาเกือบ 2 อาทิตย์แล้ว หลังจากนั้นผมก็เก็บโต๊ะ ล้างจาน

ุ ิก็ช่วยด้วยครับ ช่วยเช็ดโต๊ะ
พี่วฒ

ุ ิอารมณ์ดี …
วันนี้ผมพอจะรู ้วา่ พี่วฒ

สัก 2 ทุ่มได้ ก็มาถึงคอนโด เป็ นคอนโดที่หรู มากเลยครับ และในห้องก็ใหญ่กว่าที่ผมคิดไว้ดว้ ย เปิ ดประตูเข้าไป

ตรงหน้าเป็ นเหมือนห้องรับแขก ด้านซ้ายมีเคราเตอร์แบ่งเป็ นครัว เข้าไปอีกเป็ นห้องมี 2 ห้อง

“ มีอะไรจะให้ด”ู พี่วฒ
ุ ิบอกลากผมไปห้องขวามือ พอเปิ ดประตูเข้าไปสิ่ งที่ดูดสายตาให้ไปจ้องมองคือ

เจ้าวัตถุสีน้ าตาลออกแดง 2 ตัวที่ใหญ่เนื้อที่ผนังห้องด้านในจนหมด และมันยังก้มหัวลงเล็กน้อย เพราะหัวมันชนเพดาน

ผมเดินเข้าดูใกล้ๆ ..................นี่มนั

ตุ๊กตา………….. …………………………….. ลิงยักย์ 2 ตัว? ().0+!

“........................”(ผม)

“ ชอบไหม?” พี่วฒ
ุ ิ เดินมาช้อนหลังผมเมื่อไรไม่รู้ถาม ผมหันกลับไปเลยชนพี่วฒ
ุ ิเต็มๆ

ผลัก่ ! ผมถอยออกมา

“ ชอบไหม?” พี่วฒ ุ ิซ้ื อให้ผมเหรอครับ?

ุ ิถามอีก ผมงงพี่วฒ

ุ ิบอกว่าอยากจะให้ผมกลับมาเร็ วๆคงอยากจะให้ผมมาเห็นตุ๊กตา 2 ตัวนี้

ผมนึกถึงที่พี่วฒ

“ จุมชอบตุ๊กตาลิงไง …หรื อว่าลืมด้วย” พี่วฒ

ุ ิบอกผมหันกลับไปมองตุ๊กตาลิงยักย์อีกครั้ง

ผมชอบตุ๊กตาลิง???

ผมจาได้วา่ ชอบสัตว์ทกุ ชนิด งั้นจะบอกว่าชอบลิงก็ไม่ผดิ แต่ไม่เคยอยากได้ตุ๊กตาลิง ผมอยากจะบอกพี่วฒ

ุ ิแบบนี้เหมือนกัน

ทว่าเห็นหน้าพี่วฒ
ุ ิที่ดูภูมิใจผมก็ไม่กล้าพูด

“ ตัวไม่ใหญ่ไปหรื อครับ” ผมว่า ไปนัง่ บนขาของตุก๊ ตาเพราะขาที่มนั นัง่ ทาให้เหมือนโชฟา

และยังมาแขนของมันมากอดได้ดว้ ย

? พี่วฒ
ุ ิกไ็ ปนัง่ ตักตุ๊กตาอีกตัวเหมือนกันครับ

“ ถ้าตัวเล็กจุมก็จะนัง่ แบบนี้ไม่ได้” พี่วฒ

ุ ิบอก ผมพยักหน้าเข้าใจ แต่ไม่ใช่หรอกครับ

ุ ิอยากได้ตวั ใหญ่แบบนี้ต่างหาก
ผมพยักเข้าใจว่าพี่วฒ

“ พี่ซ้ื อให้ผมเหรอครับ?” ผมถามยกขาขึ้นมานัง่ ขัดสมาธิบนตักตุก๊ ตา

“ จุมบอกว่าอยากได้ .. และแทนตัวเก่า”

“ ตัวเก่า?”
“ ใช่”

“ แล้วตัวเก่าอยูไ่ หนครับ?” ผมถาม

“ พี่เอามันไปทิง้ แล้ว”

“ ทาไมล่ะครับ?”

“ พี่อยากเอามันไปทิ้งก็เอาไปทิ้ง” พี่วฒ
ุ ิบอกน้ าเสี ยงเริ่ มเปลี่ยน แต่ผมว่าน่าจะมีอะไรมากกว่าอยากเอาไปทิ้งเฉยๆ

“ แล้ว 2 ตัวนี้พี่จะเอามันไปทิง้ อีกหรื อเปล่า?” ผมถาม

“ ………………” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบ หมายความว่าสักวันหนึ่งก็ตอ้ งอยากจะเอาตุ๊กตา 2 ตัวนี้ไปทิง้ ทั้งที่บอกว่าซื้อให้ผม

“ อย่าเอาไปทิง้ เลยนะครับ ผมชอบมันมาก และพี่ก็บอกแล้วว่าให้ผม พี่จะเอาของผมไปทิง้ ไม่ได้นะครับ” ผมบอก

“ ตุ๊กตาเป็ นของจุม แต่จุมเป็ นของพี่ ของของจุมก็เหมือนของของพี”่ พี่วฒ

ุ ิบอก ผมหน้าชา

‘จุมเป็ นของพี่ ของของจุมก็เหมือนของของพี่’

“………………”

“ เป็ นอะไรเงียบไป?” พี่วฒ

ุ ิถาม

“ ไม่เป็ นไรครับ ผมง่วง ไปอาบน้ านอนนะครับ ว่าแต่หอ้ งห้องนี้ของผมใช่ไหมครับ” ผมบอก

และสังเกตเห็นของตัวเองหลายอย่าง

“ใช่” แต่ผมว่าไม่ใช่หรอก

‘จุมเป็ นของพี่ ของของจุมก็เหมือนของของพี’่

“ ……….………” ผมเดินเข้าไปประตูที่คิดว่าเป็ นห้องน้ าและใช่อย่างที่คิด แต่ผมมองพื้นกระเบื้องสี ขาว

ผมก็ถึงกับสะดุง้ ไม่ทราบสาเหตุ สิ่ งมองก็ยงิ่ หวาดหวัน่ จนแทบอยากจะวิ่งออกไป

ผมเป็ นอะไรกันแน่!!

ผมไม่รู้ แต่กลับไม่อยากรู ้คาตอบ เพราะอะไรไม่รู้อีกเช่นกันแต่ความรู ้สึกมันบอก

ผมเดินเหมือนหมดแรง เข้าไปข้างใน ทรุ ดตัวลงกับพื้นและผนังห้อง น้ าตาไหลอาบแก้ม เนื้อตัวสั่นระริ ก

ที่นี่ผมมีความทรงจา…….ที่คิดไม่ออก คิดจนปวดหัวก็คิดไม่ออกว่า อะไรคือสาเหตุที่ทาให้ผมรู ้สึกแบบนี้

“...................”

ถึงผมจะลืม บางเรื่ องไป แต่ชีวิตยังต้องดาเนินต่อไป

* * *

ผมออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พนั เอว
ุ ิไม่อยูแ่ ล้วโล่งอกครับเพราะเมื่อกี้ตอนที่จะออกมาก็กล้าๆกลัวๆอายเหมือนกัน
พี่วฒ
ผมเลยเปิ ดตูห้ าเสื้ อ กางเกงใส่ และก็เลือกตัวโปรดที่ใส่ นอนเป็ นประจา 8 เดือนผ่านไปยังใช้ตวั เดิม
ผิดกับหลายๆเรื่ องที่เปลี่ยนไป
ใส่เสื้ อเสร็ จผมก็วา่ จะนอนเลย แต่กส็ ายตาก็หนั ไปมองตุ๊กตาลิงที่นงั่ ติดกันเป็ นโชฟาชวนให้ไปนัง่
นึกถึงคนที่ให้ผมก็เดินไปนัง่ โชฟาลิงที่ตวั ใหญ่จนคิดว่าอาจจะเป็ นตุ๊กตาหมี
ไม่รู้วา่ พี่วฒ
ุ ิคิดยังไงถึงได้เอาตุ๊กตาลิงให้ผม และยังตัวใหญ่ขนาดนี้

แกร๊ ก!?
ประตูเปิ ดออก โดยไม่มีการเคาะบอกล่วงหน้า
พี่วฒ
ุ ิเปิ ดประตูเข้ามา เปลี่ยนชุดแล้วเรี ยบร้อย คงออกไปอาบน้ าเหมือนกัน
“ มีอะไรหรื อครับ?” ผมถามยืนขึ้นอัตโนมัติ
“ อยากนอนกับเมีย” พี่วฒ
ุ ิตอบเดินเข้ามาหาและหยุดเอาครั้งเดียวตอนตัวชนผมแล้ว ผมจึงต้องถอยหลังไปก้าว
แต่มือพี่วฒ
ุ ิกอดรอบเอวพร้อมเจ้าของร่ างเดินเดินมาชิดตัวผม
“ คือ..พี่ครับ”
“ พี่บอกแล้วว่ากลับมาเมื่อไรพี่จะเอาจุม”
ผมเอามือดันอกพี่วฒ ุ ิกก็ า้ วตามมือก็ยงั โอบเอวผมไม่ปล่อย
ุ ิและพยายามถอยหลังหนีแต่พี่วฒ
“ คือพี่ ผมยังจาอะไรไม่ได้ เพราะงั้น รอก่อนเถอะครับ” ผมบอกมือที่ผลักไม่ได้ออกแรง
เพราะคิดว่าไม่มีประโยชน์หากพี่วฒ
ุ ิตอ้ งการที่จะทา
“ ไม่รอ รอไม่ไหว” พี่วฒ
ุ ิมองก้มหน้าลง มือผมจากผลักอกยกขึ้นมาป้ องกันหน้า
“ รอเถอะครับ ผมขอ” ผมบอก แต่เช่นเดิมพี่วฒ
ุ ิไม่มีท่าทีอ่อนลงแต่รุกหนักว่าเดิม มือผมเอาขึ้นบังหน้าถูกพี่วฒ
ุ ิก็จูบ
“ พี่ครับ วันนี้เพิง่ ผมออกจากโรง-บาล” ผมบอกพยายามหาเหตุผลมาอ้าง
“ ในโรงบาลก็เคยทาเพราะงั้นไม่เกี่ยว” พี่วฒ
ุ ิบอกจูบเริ่ มรุ นแรงขึ้น ร่ างกายขนลุกทั้งตัว
พูดเหตุผลกับพี่วฒ
ุ ิไม่ได้เลย ไม่มีผล ไม่มีเหตุ
“ แต่พี่ครับ!” ผมพูดเสี ยงดังกว่า เดิม พี่วฒ
ุ ิหยุดครับ แต่มองผมสายตาเริ่ มไม่พอใจ
“ ………………”
“ ทาไมพี่ถึงจะเอาผมอยูเ่ รื่ อย?” ผมถาม ไม่รู้และไม่เข้าใจ
“ จุมเป็ นเมียพี่ ผัวจะเอาเมียทาไมต้องสงสัย”
“ แค่น้ นั หรื อครับ?”
“ อยากรู ้ไปทาไม!” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงแข็ง
“ ไม่ได้หรื อครับ” ผมถาม
“ .............................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบ หันหน้าไปมองลิง
“ มันทาให้พี่รู้สึกว่าจุมเป็ นของพี่” พี่วฒ
ุ ิตอบเสี ยงเบาลงหน้ายังหันมองลิง
“ ........................” เรื่ องความรู ้สึกของคน พูดยากครับแต่ไม่จาเป็ นว่าต้องมีอะไรก็ได้ไม่ใช่เหรอครับ
“ อย่าพูดมาก” พี่วฒ
ุ ิบอกหันกลับมารวดเร็ว ก้มลงแล้วรวบใต้เข่าอุม้ ผมขึ้น ผมตกใจครับ
“ อะไรครับพี่!”
“ เอาเมีย” พี่วฒ
ุ ิตอบอุม้ ผมแบบอุม้ เจ้าสาวก่อนที่จะวางผมลงบนเตียง ผมรู ้ครับว่ามันหมายถึงอะไร
“ อย่าเพิ่งครับ ผมยังไม่พร้อม” ผมบอกดันอกพี่วฒ
ุ ิที่จะก้มแนบลงมา
“ หรื ออยากให้ใช้กาลัง” พี่วฒ
ุ ิบอกกดแขนผมลงกับเตียง ผมเริ่ มตัวสั่น ไม่รู้วา่ พูดยังไงพี่วฒ
ุ ิถึงจะเข้าใจ
“ พี่อยากใช้กาลังกับผมหรื อครับ?” ผมถามโง่ๆ
“ ก็ไม่”
“ แล้วทาไมพี่ถึงทา”
“ ก็ไม่ยอมทาไม”
“ เพราะผมบอกพีแ่ ล้วว่าผมยังไม่พร้อม” ผมบอกบิดข้อให้หลุดจากมือพี่วฒ
ุ ิ
พี่วฒ
ุ ิเลยเอามือประสานมือผมแล้วบีบแน่นไม่ให้ดิ้นหลุดอีก
“ เมื่อไรจะพร้อม?”
“ รอให้ผมความจากลับคืนมาก่อนไม่ได้เหรอครับ?”
“ ไม่อยากรอ”
“ ผมจะพยายามคิด พยายามฟื้ นความจา ตอนนี้ผมจาอะไรไม่ได้ จาไม่ได้ดว้ ยซ้ าว่าผมกับพี่วฒ
ุ ิเป็ นอะไรกัน
ุ ิคิดอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่จะตอบว่า
แล้วพีย่ งั จะใช้กาลังกับผมอีก...” ผมบอก พี่วฒ
“ นานแค่ไหน?” ซึ่ งผมก็ไม่รู้วา่ นานแค่ไหนก็ผมจะจาอะไรได้ พี่วฒ
ุ ิก็คงรู ้เรื่ องนี้ดี
แต่ที่ถามว่านานแค่ไหนคงจะหมายถึงว่าให้ผมทาใจยอมรับเรื่ องนี้ซ่ะ
1 เดือนน้อยไป 2เดือนยังไม่พอสาหรับคนที่เพิง่ รู ้จกั กันแล้วจะมีอะไรโดยเต็มใจ 3 เดือนผมก็ยงั ไม่คิดว่าตัวเองจะพร้อม
4 เดือน
“ นานแค่ ไหน!” พี่วฒ
ุ ิถามย้า
“ 6เดือน” ผมตอบรวดเร็ ว
“ตอบใหม่นานแค่ไหน?” ทาไมให้ผมตอบใหม่ล่ะครับ หรื อว่าผมมพูดไม่ดงั พอ
“ 6 เดือนครับ”
“ ตอบใหม่” พี่วฒ ุ ิที่อยูใ่ กล้แค่ปลายขนตา
ุ ิบอกก้มลงมา หน้าจะชนผมแล้ว แต่ไม่ครับ ผมกระพริ บตาถี่ๆมองเห็นแต่หน้าพี่วฒ
“ ..............” ทาไมให้ตอบใหม่?
“ อยากจะโดนใช่ไหม!”
“ ไม่ครับ!” ผมตอบหันหน้าหนี พี่วฒ
ุ ิยงั ก้มลงมา ลมหายใจรดต้นคอ
“ 6 เดือนนานไป” พี่วฒ
ุ ิพดู ผมถึงได้เข้าใจ
“ 3 เดือน” ผมบอก
“ 3 เดือน นานไป”
“ 2 เดือน” ผมตอบยังยังหันหน้าหนีมองลิงครับ
“ พรุ่ งนี้หรื อวันอาทิตย์?” 0.0 พี่วฒ
ุ ิถาม ผมหันหน้ากลับชนหน้าพี่วฒ
ุ ิเบาๆ แต่พี่วฒ
ุ ิไม่หลบ
“พรุ่ งนี้หรื อวันอาทิตย์ ไม่เร็ วเกินไปหรื อครับ?” ผมว่า
“ หรื อจะตอนนี้”
“ วันอาทิตย์ครับ!” ผมตอบไม่ตอ้ งคิดเพราะนัน่ เป็ นวันที่นานที่สุดแล้ว
“ วันเสาร์แล้วกัน” พี่วฒ
ุ ิวา่ ล้มตัวลงนานข้างๆผม ผมที่หายใจหายคอไม่คอ่ ยออกเมื่อกี้ลมหายใจโล่งขึ้น
รอดตัวไป
แต่ วันเสาร์0.0 คือพรุ่ งนี้!!
“ ไหนว่าวันอาทิตย์ก็ได้ไงครับ” ผมลุกนัง่ ถาม
“ วันอาทิตย์ ตื่นมาจุมต้องไปโรงเรี ยน” พี่วฒ
ุ ิตอบหันหน้ามาสบตากับผมที่นงั่ อยู่
“........................” สบตานานผมหลุบสายตาต่าลง
เขินได้ไงครับผม?
ผมเลยเท้าแขนลงก่อนที่จะนอนบ้าง พอนอนลงก็มีแขนมาพาดอก
“ กอดพี่ม้ งั สิ ” พี่วฒ ุ ิก่อนที่ทาตามที่บอก
ุ ิบอก ผมหันไปมองพี่วฒ
“ .............................”
“ พรุ่ งนี้ทากับข้าวนะ พี่ให้คนเอาของที่คิดว่าจะต้องใช้มาแล้ว” พี่วฒ
ุ ิบอกแนบแก้มกับแก้มผม
พี่วฒ
ุ ิเป็ นคนชอบการสัมผัสหรื อเปล่าผมไม่รู้แต่ผมคิดว่าอย่างงั้น เพราะชอบจับโน่น จับนี่นิดๆหน่อยๆก็ยงั ดี
“ ครับ” ผมบอก เพราะผมพอทากับข้าวเป็ น ถ้าจะให้ทาก็ทาได้ แต่คงไม่หลากหลายเท่าไร
“ ผมทาเป็ นแต่กบั ข้าวพื้นๆนะครับ” ผมออกตัวก่อน เผือ่ พี่วฒ
ุ ิอยากกินอะไรที่มนั ยากๆผมคงทาไม่ได้
“ ทาอย่างที่เคยทา” ?
“ ผมเคยทาหรื อครับ?” ผมสงสัย เริ่ มขยับตัวหนีเพราะพี่วฒ
ุ ิกาลังลูบท้องแบนๆของผม
“ เคย” พี่วฒ
ุ ิตอบ
ุ ิที่วางอยูห่ น้าท้อง พี่วฒ
หมับ! ผมจามือพี่วฒ ุ ิหวั เราะในลาคอ ผมรู ้สึกเหมือนโดนแกล้ง
“ ...................ตอนที่จุมตกบันได แล้วพี่เรี ยกเท่าไรก็ไม่ตื่น มาตอนนี้จุมนอนอยูต่ รงนี้..พี่คิดว่าดีที่สุดแล้ว”
พี่วฒ
ุ ิพดู กุมมือผม
“ .........................” ผมหันไปมอง พี่วฒ
ุ ิหลับตาลง ?
“ ...............................”

ผมรอครู่ ใหญ่ๆโดยไม่ได้พดู อะไร มือพี่วฒ

ุ ิกไ็ ม่เป็ นปลาหมึกแล้ว ผมก็ชกั ง่วง
ุ ิอีกครั้ง.... หลับไปแล้วครับทั้งที่เมื่อครู่ ยงั เป็ นเด็กเอาแต่ใจอยูเ่ ลย...
ตาหันไปมองพี่วฒ

คนอะไรไม่รู้ไม่มีเหตุผล จะทาแต่ตามใจตัวเองเท่านั้น แล้วแบบนี้จะใช้ชีวิตในสังคมได้ยงั ไง

ุ ิตอนหลับ แล้วรู ้สึกดีอย่างประหลาด ลองเอามือไปจับจมูกเล่นดูกส็ นุกพิลึก
ผมจ้องหน้าพี่วฒ
เอานิ้วไปแตะๆขนตาหนาที่ทาให้ตาดวงนี้คมจนน่ากลัวในบางครั้ง
สายตาผมมองต่าลงมาปากสี ชมพูออกแดงที่มกั จะพูดเอาแต่ใจ
“ ...............” ผมขยับตัวเข้าไปชบอกพี่วฒ
ุ ิ
ได้ยนิ เสี ยงหัวใจเต้นเบาๆทั้งหัวใจผมและของพี่วฒ
ุ ิมนั เหมือนเต้นเป็ นจังหวะเดียวกัน
ผมรู ้สึกดีมาก

บุพเพวายร้าย
44.50%

ลืมตาตื่นก็เห็นใบหน้าได้รูปพร้อมตาคมที่มีขนตาหนากาลังจ้องมอง
“ ตื่นนานแล้วเหรอครับ?” ผมถามขยับร่ างกายที่นอนซุกตัวพี่วฒ
ุ ิ ออกมาแต่แขนที่กอดผมอยูจ่ ึงทาได้แค่นิดหน่อย
“ นาน” พี่วฒ
ุ ิตอบ แม้ไม่ได้มองผมก็รู้วา่ พี่วุฒิยงั มองผมอยู่
“ .......................” ผมจะลุกขึ้น แต่ท่อนแขนแข็งแรงก็กอดไว้ไม่ยอมปล่อย
“ พี่ครับ ผมจะไปอาบน้ าทากับข้าวอย่างที่พี่บอกไงครับ” ผมบอกจะลุกขึ้นอีกครั้งแต่พี่วฒ
ุ ิก็ยงั ไม่ยอม
พอผมหันไปมองกลับยิม้ เหมือนกาลังสนุก
“................พี่ครับ”
“ .........อยากไปก็ไปดิ ใครเขาว่า” พูดแล้วไปก็ยมิ้ อีก
“ แต่พี่ไม่ยงั ได้ปล่อยผม”
“ อ้าวเหรอ” พี่วฒ
ุ ิตอบหน้าตาเฉย แขนยังไม่ขยับไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยตัวผมด้วย
“ .............................................”(ผม)
“.................................” พี่วฒ
ุ ิพดู เอาจมูกมาลูบๆหัวผม
“.............พี่ครับ.................”
“ ...............................................ก็ได้ จะให้เวลา แต่อย่านาน” พี่วฒ
ุ ิพดู
ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไรแต่พอคิดถึงเรื่ องเวลาแล้วผมก็คิดออกทันที
เรื่ องที่พี่วฒ
ุ ิบอกว่าจะมีอะไรกับผมวันนี้ นี่ หมายความว่าจะให้เวลาผมเพิ่มเท่าที่ผมต้องการใช่ไหม?
“ ขอบคุณนะครับ” ผมบอกมองพี่วุฒิกลับ อย่างน้อยพี่วฒ
ุ ิก็ยอมรับความคิดของผมแล้ว แต่กลับเป็ นพี่วฒ
ุ ิไม่ยอมสบตา

หน้าตาพี่วฒ
ุ ิอย่างกะเขิน

เขินจริ งๆด้วยครับ หน้าเริ่ มแดงหน่อยๆแล้ว เขินเพราะผมพูดว่าขอบคุณครับ เหรอ? พอเรื่ องที่อายแต่ไม่อาย

- น่ารัก –

!!? เสี ยงดังเบาๆจากด้านนอก

เป็ นเสี ยงกดออดครับ และมันก็ดงั ขึ้นอีกถี่กว่าเดิมด้วย เหมือนเร่ งให้ไปเปิ ดประตู
“ ..................................”
“ ใครวะ!!” พี่วฒ
ุ ิเปลี่ยนท่าทีเป็ นอารมณ์เสี ย แล้วลุกขึ้น ผมลุกขึ้นตาม
นัน่ นะสิ ครับ ใครมาหาตั้งแต่ยงั ไม่ 7 โมงเช้า (6.50)
ุ ิเดินเปิ ดประตูออกจากห้องออกไป และแค่แปปเดียวประตูก็เปิ ดออกอีกพร้อมกับเสี ยงที่วา่
พี่วฒ
“Good morning”
พี่ชนะเป็ นคนเปิ ดประตูเข้ามาครับ ผมยังนัง่ อยูบ่ นเตียงอยูเ่ ลย(ตกใจนิดหน่อยครับที่อยูๆ่ ก็เปิ ด)
“คะครับ”
“ ได้ยนิ มาว่า จะทากับข้าวเหมือนเดิมแล้วพี่กบั พี่แบงค์เลยมาขอกินข้าวด้วย”
“ ครับ” ผมพยักหน้า
“ มาแต่เช้าทาไมวะ!” พี่วฒ
ุ ิเดินเข้ามาในกรอบประตูกบั พี่ชนะ
“ ข้าวเช้าจะให้มากินเที่ยงหรื อไง!” พีช่ นะพูดพร้อมจะเดินเข้ามา แต่พี่วฒ
ุ ิกาคอเสื้ อด้านหลังแล้วดึงออกไป แล้วหันมาหาผม
“ ทาธุระเสร็ จแล้วตามออกมา” พี่วฒ
ุ ิบอกแล้วเปิ ดประตูไว้เหมือนเดิม แต่ผมได้ยนิ เสี ยงพี่ชนะจากด้านนอกเบาๆพอจับใจความได้ว่า
พี่ชนะจะเข้ามาดูตกุ๊ ตาลิง 2 ตัวที่นงั่ อยูใ่ นห้องผม
“ ...........................”
.
.
.
ุ ิ พี่แบงค์และพี่ชนะนัง่ กองกันบนโชฟา ไม่ได้ดูโทรทัศน์แต่เหมือนกาลังคุยอะไรกันอยู่
ผมแปรงฟันอาบน้ าแล้วออกมา พี่วฒ
“ ........มีของในตูเ้ ย็น ถ้าอะไรไม่มีบอก พี่จะให้คนเอามาให้” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในครัว
เปิ ดตูเ้ ย็นที่อดั แน่นไปด้วยผัก ผลไม้ และยังมีของสดจาพวกเนื้อหมู เนื้ อไก่ ไส้กรอกก็มี และยังมีนมอีกหลายขวด(ตูเ้ ย็นสี ขาว 2 ประตู )
คงไม่มีอะไรไม่พอหรอกครับ มีแต่เหลือมากกว่า ไม่รู้ว่าทาทั้งอาทิตย์จะกิ นกันหมดไหม
ดีที่วนั นี้พี่ชนะพี่แบงค์มากินข้าวด้วยจะได้ทาเยอะๆไม่เสี ยของ
“...............ทาแกงจืดล่ะ 1 อย่าง” ผมว่า เพราะชอบเป็ นการส่ วนตัว
“ ผัดผักละอีก 1 อย่าง” ผมหันไปหาต้นเสี ยง พี่แบงค์ยนื ยิม้ อยูค่ รับ
“ ครับ” ผมบอกพี่แบงค์คงอยากกิน เลยมาบอกผมทา ในตูเ้ ย็นมีผกั หลายอย่างครับ ยอดคะน้า กว้างตุง้ กระหล่าดอก
ผักกาดขาว มีเห็ดสดด้วย อย่างกะยกตลาดมาไว้ในตูเ้ ย็นก็ไม่ปาน
“ ผัดผักใส่แฮมได้ป่ะ?” พี่ชนะเดินตามออกมาว่า
“ คงได้ม้งั ครับ” ผมตอบแต่คิดว่าจะทาได้แม้วา่ จะไม่เคยทา
“ แบงค์จะเข้าห้องน้ าเข้าไปสิ วะ หรื อจะรอตีทา้ ยครัวไอ้วุฒิ” ทั้งๆที่พี่ชนะพูดเล่นๆ แต่ในห้องกลับเงียบกริ บ
ก็เพราะว่าไม่มีใครพูดอะไรนี่ แหละ ....
“ ...........................” พี่วฒ
ุ ิที่เดินตามพี่ชนะมา ยืนนิ่ งครับ
พี่ชนะหันหน้าไปมองพี่วฒ
ุ ิแล้วหันกลับไปมองพี่แบงค์

- เงียบ. .

. . เงียบ -

บรรยากาศชวนให้อึดอัด

“ไปดิจะเข้าน้ าไม่ใช่หรื อไง! ท้ายครัวไอ้วฒ

ุ ิกรู จองแล้วตัดใจซ่ะเถอะหนุ่มน้อย” พี่ชนะพูดต่อพยายามจะให้บรรยากาศมันดีข้ ึน
พี่แบงค์สบตากับผมเหมือนจะพูดบางอย่างแต่สุดท้ายก็ไม่อะไรสักคา ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ าที่อยูข่ า้ งๆห้องครัว
“ ชนะอย่าล้ อเล่นแบบนี้ กรูไม่ ชอบ!” พี่วฒ
ุ ิพดู เดินเข้ามาในห้องครัว
“ เพราะเป็ นไอ้แบงค์หรอกกรู ถึงได้พูด มรึ งก็รู้......” พี่ชนะพูดพร้อมเอาแขนกอดคอผม
“ แล้วทาไม มรึ งชอบแตะอัง๋ เมียกรู อยูเ่ รื่ อย” พี่วฒ
ุ ิพดู เดินมาหาผมกับพี่ชนะ แต่ไม่ทนั ถึงตัวพี่ชนะก็เดินหนี ครับ พี่วฒ
ุ ิไม่ตาม
“ หน้าจุมเวลาโดนแกล้งตลกดี กรู ชอบ”
“กรู หวง!” พี่วฒ
ุ ิ พดู ผมหน้าแดงถึงขั้นร้อนฉ่า ไม่กล้าสบตาพี่ชนะ ที่กาลังมองมา
“ เพราะเวลาแกล้งจุม เหมือนได้แกล้งมรึ งด้วยกรู ยงิ่ ชอบ” พี่ชนะพูดหัวเราะเสี ยงดัง พี่วฒ
ุ ิเขม็นมองก็ไม่สน

ผมใช้เวลาทากับข้าวไม่นานครับ แล้วก็ยกมาวางบนโต๊ะมีพี่วฒ
ุ ิคอยช่วย
“ มรึ งยกจานชามแล้วดูไม่จืดวะวุฒิ” พี่ชนะที่นงั่ รอพูด
“ เรื่ องของกรู !”พี่วฒ
ุ ิพดู นัง่ ลง ผมวางช้อนกับส้อมที่กามาบนจานข้าวแต่ละคน แต่พอมาถึงจานตัวเองกลับไม่มีชอ้ น ผมเอามาไม่ครบครับ
“ ไม่ตอ้ งเดี๋ยวไปเอาเอง” พี่วฒ
ุ ิบอกเอาช้อนพี่วุฒิให้ผม ส่วนตัวเองลุกขึ้นเดินไปเอาช้อนในครัว พี่ชนะที่นงั่ ตรงข้าม
ชะโงกหน้ามาหาพูดผมเบาๆว่า
“ โคตรเชื่อง”
“............?.......”(ผม)
“ เชื่องขนาดนี้ เอาไปเดินเล่นไม่ตอ้ งใส่สายจูงให้ยงุ่ ยาก”
“ มรึ งนินทาอะไรกรู !” พี่วฒ
ุ ิที่กาลังเดินกลับมาพูด
“ เปล๊า~ ใช่ป่ะแบงค์” ผมหันไปมองพี่แบงค์โดยปริ ยายรวมพี่วฒ
ุ ิดว้ ย
“ มรึ งว่าไงนะเมื่อกี้กรู ไม่ได้ยนิ ” พี่แบงค์ตอบ ไม่ยอมมีส่วนร่ วมง่ายๆ จนพี่ชนะหน้ามุ่ย
“ ไอ้แบงค์ มรึ งไม่คิดจะช่วยกรู เลย กรู ขอให้มรึ งไม่มีแฟนอีกต่อไปในขณะที่กรู กบั ไอ้วฒ
ุ ิอยูส่ วรรค์ช้ นั 7” พี่ชนะพูดเคืองๆ พี่วฒ
ุ ินงั่ ลงพอดี
“ กรู ไม่อยากมีแฟน กรู อยากมีเมีย ....” พี่แบงค์บอก
“ เจนเขาสวย ไม่ได้เลวร้ายอะไร มรึ งเสื อกเลิกเอง มาเสี ยใจไม่ทนั แล้ว” พี่ชนะพูดตักผักให้ผมก่อนให้ตวั เอง
“ ...................” พี่แบงค์ไม่ตอบโต้
“ กรู รู้แล้ว ช่วงนี้ มรึ งเป็ นอะไร มรึ งไม่ได้เอาใครเลยใช่ป่ะ งั้นคืนนี้ กรู พาไปปลดปล่อย” พี่ชนะพูด
แต่คนที่ดูดีใจกับคาพูดนี้น่าจะเป็ นพี่ชนะมากกว่า
“ ก็ดี เผื่อกรู จะลืมๆอะไรบ้าง” พี่แบงค์พดู ผิดกับที่ผมคิดไว้
“ จุมไปป่ ะ? พี่ชายคนนี้ จะพาไปเปิ ดหูเปิ ดตา” (พี่ชนะ)
“ ไม่ดีกว่าครับ” ผมตอบตักผัดผักให้พี่แบงค์บา้ ง เพราะทั้งที่บอกให้ผมทาแต่ไม่ยกั กินสักคา พี่แบงค์ดูอ้ ึงๆที่ผมตักให้
“วุฒิพาจุมไปด้วยดิ ”
“ ไม่มีทาง” พี่วฒ
ุ ิตอบ
“ ไรวะ หวงทาแปะ มรึ งก็ไปด้วยน้องเขาจะไปเปิ ดหู เปิ ดตาไง”
“ ไม่!” พี่วฒ
ุ ิตอบคาเดียว แล้วหันมามองผม “ เอาไข่ตุ่น”
“ .......................”
“ ..เอาไข่ตุ่น” พี่วฒ
ุ ิพดู ซ้ า
ถึงผมจะงงแต่ก็ตกั ไข่ตุ่นให้ครับ
“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั ไม่พอใจที่จุมตักผัดผักให้ไอ้แบงค์ก็แค่น้ นั แหละ ไม่ตอ้ งทาหน้างง” พี่ชนะบอกผม ผมเลยหันไปมองพี่วฒ
ุ ิ
แต่พี่วฒ
ุ ิไม่สนใจผมครับ
!? หรื อว่าโกรธ ผมหันหน้าไปหาพี่ชนะเป็ นการถามว่าพี่วฒ
ุ ิเป็ นอะไร พี่ชนะพูดไม่มีสียงตอบกลับมา ผมพออ่านปากได้วา่
‘มันงอน’
ผมคิดว่าถ้าพี่วฒ
ุ ิงอนผมเรื่ องผมตักผัดผักให้พี่แบงค์ ผมเลยตักผัดผักให้พี่วฒ
ุ ิบา้ ง
แต่ไม่เป็ นผลครับพี่วฒ
ุ ิยงั คงหน้าบึ้ง ผมไม่รู้จะทายังเลยตักเห็ดหอมในแกงจืดให้พี่วฒ
ุ ิดว้ ย
ุ ิทาหน้าดีข้ ึนไม่ค่อยหน้ากลัวแล้ว ผมเลยโล่งใจ
ดีข้ ึนทันตาครับ พี่วฒ
“วุฒิ แล้ววันจันทร์จุมไปโรงเรี ยนยังไง?” พี่แบงค์ถามพี่วฒ
ุ ิผมเลยหันหน้าไป
“ ..............” ผมยังไม่เคยไปโรงเรี ยน แต่ผมพอรู ้ว่าอยูต่ รงไหน เพราะสาธิตGเป็ นโรงเรี ยนดังใครๆก็รู้จกั
“เดี๋ยวกรู ไปส่งตอนเช้า ตอนเย็นให้คนที่บา้ นมารับ” พี่วฒ
ุ ิบอก
“ ไม่ตอ้ งหรอกครับผม ผมกลับเองได้” ผมบอก ไม่ตอ้ งมีคนมารับผมหรอกครับผมกลับเองได้โรงเรี ยนก็อยูไ่ ม่ไกลมากขนาดนั้น
“ ไม่ให้กลับเอง!” พี่วฒ
ุ ิพดู หันมาจ้องหน้าผมเหมือนผมทาอะไรผิด
“ ..................โรงเรี ยนอยูแ่ ค่น้ ี เอง พี่ไม่ตอ้ งห่ วงหรอกครับ” ผมบอกอีก พี่ชนะหัวเราะคิกคัก
“ วุฒิให้นอ้ งเขาให้ชีวิตปกติบา้ งเถอะ”
“ อย่ายุง่ แบงค์”
“ อย่ายุง่ แบงค์ แต่ชนะยุง่ ได้ใช่ป่ะ?” พี่ชนะพูดพี่วฒ
ุ ิเลยหันไปจ้องพี่ชนะแทน
“ เอางี้ดิ มรึ งก็ให้รถน้องเขาไปคัน น้องเขาจะได้ไปเองกลับเอง” พี่ชนะบอก ผมไม่เข้าใจครับว่าแค่ไปโรงเรี ยนดูเหมือนมันจะเป็ นเรื่ องขึ้นมา
“ กรู จะให้คนไปรับ”
“ พี่เป็ นห่วงผมเรื่ องความจาเสื่ อมใช่ไหมครับ?” ผมถามพี่วฒ
ุ ิคิดว่าคงจะเป็ นเรื่ องนี้ แหละครับที่พี่วฒ
ุ ิจะไปส่ งผมและให้คนไปรับ
“ ไม่ความจาเสื่ อมก็เป็ นอย่างงี้แหละจุม” พี่ชนะบอกผม
“ จุม อย่าให้เป็ นเรื่ อง แค่เรื่ องไปโรงเรี ยน” พี่วฒ
ุ ิบอกผมน้ าเสี ยงเริ่ มหงุดหงิด
“วุฒิ ไหนมรึ งว่ามรึ งสัญญาแล้ว ว่าจะพยายามใจเย็น” (พี่แบงค์)
“ ก็เรื่ องไปโรงเรี ยนแค่น้ ี แต่กลับต่อปากต่อคา” พี่วฒ ุ ิวางช้อน ?
ุ ิพดู วางช้อนเสี ยงดัง ผมสะดุง้ กับแค่พี่วฒ
“ ก็แค่โรงเรี ยนไปโรงเรี ยน ทาไมมรึ งไม่เข้าใจน้องเขาบ้าง ที่เขาไม่อยากให้คนที่บา้ นมรึ งไปรับก็เพราะเกรงใจ มรึ งน่าจะเข้าใจ”
พี่แบงค์พดู ตรงใจผมเลยครับ ผมเห็นว่าโรงเรี ยนก็อยูแ่ ค่น้ ีไม่น่าต้องรบกวนบ้านพี่วฒ
ุ ิ ผมกลับเองได้
“ เหรอ?” พี่วฒ
ุ ิถามผมเสี ยงเบาลง
“ครับ”
“ ไม่ตอ้ งเกรงใจ....” พี่วฒ
ุ ิพดู สี หน้าจริ งจัง
“ ใช่จุมไม่ตอ้ งเกรงใจ เพราะไอ้วฒ
ุ ิมนั ได้ประโยชน์ไปเต็มๆ” ผมงงกับคาพูดพี่ชนะที่วา่ พี่วฒ
ุ ิได้ประโยชน์คนที่ได้ประโยชน์น่าจะเป็ นผม
พี่ชนะคงเห็นหน้าผมสงสัย เลยพูดต่อว่า
“ มันได้ความสบายใจไงว่าจุมจะได้ไม่มีเวลามากจนมีเวลาไปเจาะแจะกับใคร ทั้งที่จุมอยูโ่ รงเรี ยนทั้งวันถ้าจะไปเจาะแจะใครก็ทาไปนานแล้ว
คือความจริ งมันบ้า จุมเข้าใจมันหน่อยเถอะ”
“ ชนะมรึ งพูดมากขนาดนั้นก็อย่ามากินมันเลยข้าว!” พี่วฒ
ุ ิพดู ทันทีที่ที่พี่ชนะพูดจบแล้วยังยกจานข้าวพี่ชนะขึ้นด้วย
“ ขอโทษครับท่านวุฒิ ข้ากะผ๊มผิดไปแร้ว” พี่ชนะพูดแย่งจานข้าวคืนจากพี่วฒ
ุ ิ แล้วกลับมากินต่อปากบ่นอุบอิบ
แต่ก็ทาบรรยายการกินดีข้ ึนครับ
หลังกินข้าวเสร็ จพี่ชนะเป็ นคนเก็บโต๊ะ ล้างจานครับ เพราะพี่วฒ
ุ ิสงั่ ถ้าพี่ชนะไม่ยอมเก็บพี่วฒ
ุ ิจะไม่ให้มากินข้าวที่นี่อีก
ขณะที่พี่ชนะล้างจานก็ทาจานแตก ผมเลยเข้ามาช่วยกว่าจะเสร็ จก็ทุลกั ทุเล
ล้างจานเสร็ จผมก็กลับเข้าห้อง ดูหนังสื อเรี ยน สุ มดวิชาต่างๆว่าเรี ยนถึงไหนแล้ว เพราะตอนนี้ ผมลืมหมดแล้ว
ต้องเตรี ยมตัวไปก่อนไม่ง้ นั เรี ยนไม่ทนั เพื่อนแน่

แกร่ ก!?
ประตูเปิ ด(ไม่มีเคาะบอก)พี่วุฒิเดินเข้ามา
“ ทาไร?” พี่วฒ
ุ ิถาม
“ ดูวา่ เรี ยนไปถึงไหนแล้ว ผมจะได้เตรี ยมตัว” ผมบอก เปิ ดสมุดไปพลาง พี่วฒ
ุ ิเดินมาหยุดข้างเก้าอี้ ดึงสมุดที่ผมกาลังเปิ ดไปดู
“ ติวให้เอาเปล่า?”
“ ก็ดีครับ แต่ให้ผมอ่านเองก่อนถ้าไม่เข้าใจตรงไหนแล้วผมขอไปถามพี่นะครับ” ผมบอก พี่วฒ
ุ ิยมิ้ ตอบ
แล้วเดินไปทิ้งตัวนอนกางขากางแขนบนเตียง ผมหันกลับไปมอง เห็นว่าไม่มีอะไร ผมก็หนั กลับมาอ่านหนังสื อ
โดยคิดว่าจะเริ่ มจากคณิ ตศาตร์ก่อน
“ เป็ นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเนอะ” เสี ยงพี่วฒ
ุ ิพดู จากกด้านหลัง ผมหันกลับไป
“.................”
“ มันน่าจะเป็ นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ................” พี่วฒ ุ ิก็ตาม
ุ ิพดู แล้วเงียบไป ผมก็ไม่ถามแม้จะสงสัยในคาพูดพี่วฒ
จนนานครู่ ใหญ่พี่วฒ
ุ ิ ไม่พดู อะไรอีกผมก็หนั กลับมาอยูห่ นังสื อคณิ ตศาตร์ อีก(หันไปอีกที่พี่วฒ
ุ ิหลับไปแล้ว)

บุพเพวายร้ าย

44.50%

ตอนเที่ยงพี่ชนะกับพี่แบงค์ที่ดูหนังอยูน่ ี่ยงั ไม่ได้กลับออกไปซื้ อข้าวมันไก่มาเป็ นมือเที่ยง ซื้ อมาทั้งหมด 8 กล่อง

คือคนละ 2 กล่อง แต่ผมกินหมดแค่กล่องเดียวครับ ส่ วนพี่ๆกินกันคนละ 2 กล่อง พี่ชนะบอกว่ามื้อเย็นจะเลี้ยงเอง

และจะพาไปกินร้านอร่ อยๆที่แฟนแนะนามาด้วย(แฟนพี่ชนะชื่อ พี่ปราง ครับ)

ตอนบ่ายพี่วฒ
ุ ิออกไปดูหนังกับพี่ชนะกับพีแ่ บงค์นอกห้องจนเย็น

ก็อกๆ

เสี ยงเคาะประตู

“ครับ เข้ามาได้เลย ผมไม่ได้ลอ็ ก” ผมบอก คงไม่ใช่พี่วฒ

ุ ิครับ เพราะถ้าเป็ นพี่วฒ
ุ ิจะไม่เคาะแต่เข้ามาเลย

“ ขยันจริ ง” พี่ชนะพูด เดินตรงไปหาตุ๊กตาลิงยักย์แล้วนัง่ ลงบนตักมัน

“ เย็นนี้ไปด้วยกันเปล่า?” พี่ชนะถาม

“ไปไหนครับ?” ผมถามละสายตาจากหนังสื อและถือเป็ นการพักสายตาไปในตัว

“ ก็ไปแดนซ์แอนดริ้ งกันไง” พี่ชนะว่า

 “ ไม่ดีกว่าครับ ผมอ่านหนังสื อดีกว่า” ผมบอก

“ ไปเถอะ ไปปรามไอ้วฒ
ุ ิมนั พวกพี่จะได้ไม่ตอ้ งคอยดูวา่ มันจะไปหักคอใคร”

“ ผมอายุยงั ไม่ถึง” ผมบอกเพราะพอจะรู ้วา่ จากที่พี่เขาพูดกันตอนกินข้าวว่าจะไปผับกัน

“ พวกพี่ก็ยงั ไม่ถึง อย่าได้แคร์ เพราะ 16 , 17 แดนซ์กนั ให้กระจายไม่มีใครมาถามอายุหรอก”

“ พี่วฒ
ุ ิคงไม่ให้ผมไปด้วยหรอกครับ” ผมพูดนี่ไม่ได้อยากไปนะครับ อยากอ่านหนังสื อมากกว่า

เพราะเรี ยนไปไกลพอดูท้งั ที่เปิ ดเทอมได้เดือนกว่า และก็อีกไม่นานก็คงสอบกลางภาค แล้วผมจะเอาอะไรไปสอบ

“ งั้นพี่พดู ให้” พี่ชนะพูดลุกขึ้น

“ ไม่ใช่ครับพี่ ผมไม่อยากไป” ผมบอกกลัวพีช่ นะจะเข้าใจผิด

“ มีไรกัน?” พี่วฒิเปิ ดประตูเข้ามาถาม

“ เคาะประตูหน่อยดิ มารยาทสะกดเป็ นไหม?” (พี่ชนะ)

“ สะกดเป็ นไม่ได้โง่ แต่ไม่ทาขี้เกียจ”

“ พูดกับมรึ งกรู ปวดกระบานตามเคย”

“ เข้ามาในห้องเมียกรู ทาไม!?”

“ มาชวนจุมไปLLด้วย”(ผมมารู ้ที่หลังว่าเป็ นชื่อผับ)

“ กรู บอกแล้วไง ไม่ให้ไป” พี่วฒ

ุ ิพดู เดินเข้ามาในห้อง

“ กรู มาถามเผือ่ น้องเขาอยากไป”

“ อยากไปก็ไม่ให้ไป!” พี่วฒ
ุ ิหนั มาจ้องผมเอาเป็ นเอาตาย หรื อจะคิดว่าผมอยากไปจริ งๆ
 “ แต่นอ้ งเขาอยากไป”

“ ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้อยากไป!” ผมรี บออกตัว

“ อ้าวไหนว่า ไอ้วฒ
ุ ิมนั ไม่ยอมให้ไป” ก็ใช่ครับ แต่ประโยคนั้นผมไม่ได้หมายความอยากไปเลย

“ อยากไปเหรอ?” พี่วฒ
ุ ิถาม ผมส่ ายหน้าปฏิเสธไมได้อยากไปเลยครับ

“ ไม่ครับ ผมไม่อยากไป”

“ น้องเขากลัวมรึ งว่า เลยไม่กล้าบอกว่าอยากไป”

“ พี่ชนะผมไม่ได้พดู อย่างงั้นนะครับ” ผมว่า คิดว่ามีแต่พี่วฒ

ุ ิเสี ยอีกที่พดู ไม่รู้เรื่ อง แต่พี่ชนะก็พดู ไม่รู้เรื่ องเหมือนกัน

“ จุมอยากไปเหรอ?” พี่แบงค์เดินเข้าเข้ามาผ่านประตูที่พี่วฒ
ุ ิเปิ ดทิง้ ไว้ถาม

“ ...........................”(พี่วฒ
ุ ิ)

“ ผมไม่ดะ....”

“ อยากไปก็ไป” พี่วฒ
ุ ิพดู พี่ชนะหันมายักไหล่ยมิ้ ให้ผม แบบเห็นฟันครบ 32 ซี่ ส่ วนพี่แบงค์ส่ายหน้าเหมือนปลงๆ

“ ตอนนี้ทุ่มแล้วก็ไปเตรี ยมตัวกัน แต่ก่อนหน้านั้นไปกินข้าวกันก่อน” พี่ชนะบอก พี่วฒ

ุ ิเดินออกจากห้องไปก่อนเพือ่ น

รู ้สึกเหมือนพี่วฒ
ุ ิกาลังไม่พอใจครับ

“ ชนะมรึ งทาอะไรของมรึ ง หรื อจะทาให้เรื่ องมันวุน่ วายไปกว่าเดิม” พี่แบงค์ยงั ยืนอยูท่ ี่เดิมถามพี่ชนะ

ผมก็อยากรู ้ครับว่าทาไมพี่ชนะถึงอยากให้ผมไปนัก

“ เปล่า กรู ก็แค่อยากให้จุมไปเปิ ดหูเปิ ดตา บ้าง” (พี่ชนะ)

“ อย่าโกหกชนะ กรู รู้จกั มรึ งดี พูดมาเพราะอะไร” (พี่แบงค์)

 “ กรู แค่อยากรู ้วา่ ไอ้วฒ
ุ ิมนั จะทนได้สักแค่ไหน? เออ ใช่ๆเป็ นการฝึ กความอดทนไง” (พี่ชนะ)

“ ไม่จาเป็ นต้องทาแบบนี้ มันเหมือนเป็ นการยัว่ โมโหมัน”(พี่แบงค์)

“ มันจะได้รู้ไงว่า ทุกอย่างไม่ได้เป็ นอย่างที่มนั คิด” (พี่ชนะ)

“ มรึ งคิดเป็ นเด็ก!” (พี่แบงค์)

“ พี่ครับ ผมไม่ได้อยากไปนะครับ” ผมบอก

“ พี่รู้ แต่ตอนนี้ทาอะไรไม่ได้แล้ว” พี่แบงค์บอกผม

“ เดี๋ยวผมจะไปบอกพี่วฒ
ุ ิเองครับ” ผมบอกจะเดินออกจากห้องไปหาพี่วฒ
ุ ิแต่พแี่ บงค์จบั แขนผมพร้อมกับบอกว่า

“ ไปก็ไปเถอะจุม เดี๋ยวจุมไปบอกว่าไม่ไป ไอ้วฒ

ุ ิมนั อาจจะหงุดหงิกว่าจุมจะเอายังไงกันแน่

อย่าทาให้มนั อารมณ์เสี ยไปมากกว่านี้” พี่แบงค์พดู พร้อมส่ งหางตาไปดุพี่ชนะ ที่ยกั ไหล่ทาเป็ นไม่รู้ไม่ช้ ี

“ ก็ได้ครับ” ผมบอก และขอตัวไปอาบน้ า พี่แบงค์กบั พี่ชนะบอกว่าจะกลับเหมือนกันและไปเจอกันที่ร้านเลย

และให้พี่วฒ
ุ ิโทรถามทางไปที่ร้านตอนออกไป

ุ ิยนื รออยูใ่ นห้อง

ผมไปอาบน้ า พออาบเสร็ จพี่วฒ

หน้าตาเรี ยบเฉยแต่ผมจับบบรรยากาศได้วา่ กาลังไม่พอใจอะไรบางอย่างอยู่

“ เดี๋ยวผมใส่ เสื้ อผ้าแล้วก็เสร็ จครับ” ผมบอกคิดว่าพี่วฒ

ุ ิคงจะไม่พอใจที่รอผม ทั้งที่ผมคิดว่าอาบน้ าไม่นาน

พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบ ผมเลยรี บเอากางเกงกับเสื้ อใส่ เป็ นเสื้ อเชิ้ตสี เขียวอ่อน กับกางเกงยินต์สีดา พี่วฒ
ุ ิใส่ เดฟดากับเสื้ อสี แดง(สด)

ติดกรัดุมแค่ 3 เม็ดล่างครับ ทาให้เห็นแผ่นอกสี ขาวค่อนข้างมาก

“ ทาไมอยากไปไม่บอก” พี่วฒ
ุ ิพดู มือ ผมที่กาลังใส่ เข็ดหยุด ... พี่วฒ
ุ ิเดินมาใกล้ ผมถอยหลังครับ
 “ ........คือว่า....”

“ทาไมต้องไปบอกไอ้ชนะ”

“........ผมก็ไม่ได้...........”

“ เงียบ!” พี่วฒ
ุ ิพเู สี ยงดัง หน้าผมเหมือนโดนลมเย็นพักผ่านหน้า

“ ไม่ตอ้ งพูดแล้ว แต่อย่าให้มีครั้งต่อไป” พี่วฒ

ุ ิบอก แล้วเดินออกมาออกไปก่อนผม

ผมแทบทรุ ด หัวใจเต้นอ่อนสลับกับมันหายวับไปไหนก็ไม่รู้....

แล้วเดินตามพี่วฒ
ุ ิออกไป...........

ในรถพี่วฒ
ุ ิโทรถามทางกับพี่ชนะ จวบจนถึงร้านกับพี่วฒ
ุ ิไม่ได้คยุ กัน ผมก็ไม่กล้าชวนคุย เพราะพี่วฒ
ุ ิทาหน้าน่ากลัวตลอด

เพราะรถค่อนข้างติดมาถึงร้านก็จวน 2 ทุ่ม เป็ นร้านที่เหมือนร้านกาแฟครับแต่ใหญ่กว่า ตัวร้านเป็ นไม้สีธรรมชาติ

ในสวนที่มีตน้ ไม้ตน้ เล็กๆขึ้นอยูป่ ระปรายอย่างจงใจ

เดินเข้าไปในร้านก้เห็นพีแ่ บงค์และพี่ชนะนัง่ รออยูใ่ นร้าน

และลงมากินไปแล้ว(น่าจะเป็ นพีช่ นะคนเดียวเพราะข้าวในจานพี่แบงค์ไม่พร่ องและไม่มีรอยเปื้ อน)

“มาช้ากรู หิวเลยกินก่อน แต่ไม่ตอ้ งเกรงใจกินตามสบาย เสี่ ยชนะเลี้ยงเอง” พี่ชนะบอก ผมนัง่ ลงพร้อมๆกับพี่วฒ

ุ ิ

“ มีอะไรกันหรื อเปล่า?” พี่แบงค์เริ่ มลงมากินตอนที่จานข้าวผมกับพี่วฒ

ุ ิถกู นามาวางโดยพนักงานเสริ์ ฟ

“ ..................” ทั้ผมและพี่วฒ
ุ ิได้ตอบ เพราะผมก็ไม่รู้วา่ มันคืออะไรเหมือนกัน

“ มรึ งไม่ได้รังแกจุมใช่ป่ะ?” พี่ชนะ กินน้ าสี แดงในแก้วไปหลายอึกก่อนถาม

 “ จุม?” พี่แบงค์หนั มาถามม ผมหันไม่มองพี่วฒ
ุ ิที่ยงั ทาหน้าบึ้งก่อนที่จะส่ ายหน้าตอบว่าไม่รู้

“ วุฒิมีอะไรก็พดู ออกมา ไม่พดู ไม่มีใครรู ้วา่ เราคิดอะไร..............................”(พี่แบงค์)

“ กรู แค่หงุดหงิด อากาศมันร้อน” พี่วฒ

ุ ิตอบ

“ ร้อนบ้าดิ ร้านก็แอร์เย็นดี แถมเสื้ อที่มรึ งใส่กรู วา่ มันหนาววะ” พี่ชนะว่า เลยโดยพี่วฒ

ุ ิจอ้ งเขม็ง

ุ ิใส่ก็ไม่บางนะครับแต่เปิ ดคอเสื้ อกว้างไปหน่อย

เสื้ อที่พี่วฒ

“ ไม่มีอะไรก็กินข้าว” พี่แบงค์ตดั บท แล้วมาพูดกับผมว่าจะสัง่ อะไรเพิ่มไหม หรื ออยากกินอะไรเป็ นพิเศษ

ผมบอกว่าไม่สงั่ อะไรเพิม่ แล้วแค่น้ ีก็พอแล้ว เพราะผมดูกบั ข้าวบนโต๊ะก็น่าจะพอแล้ว

“ ชอบคุณครับ” ผมบอก เมื่อพี่แบงค์ตกั เขียวหวานไก่ให้ผม พี่ชนะจ้องผมก่อนที่จะพยักเพยิดหน้าไปทางพี่วฒ

ุ ิ

เหมือนเป็ นการบอกอะไรผม

?? แต่ผมไม่รู้ครับ

โต๊ะไม้ที่นงั่ เป็ นโต๊ะสี่ เหลี่ยมผืนหน้าที่เกือบๆจะจัตุรัสครับ ผมนัง่ ข้างพี่วฒ

ุ ิและพี่แบงค์ ดังนั้นพี่ชนะนัง่ ตรงข้ามผม

‘อะไรครับ?’ ผมถามไม่ออกเสี ยง พี่ชนะตอบผมไม่มีเสี ยงกลับมาว่า ‘ตักให้มนั หน่อย’

คงจะหมายถึงตักให้พี่วฒ
ุ ิ

“ จะกระซิ บกระซาบกันอีกนานไหม!” พี่วฒ

ุ ิพดู ทั้งผมและพี่ชนะหันไปมองครับ

“ ไม่นานอ่ะ หยุดแล้ว” พี่ชนะตอบ หัวเราะคิกคัก จนโดนศอกพี่แบงค์สะกิดจึงได้ป้ ั นหน้านิ่งแต่ปากกลับอมยิม้

“ พี่ครับ เอาหมูทอดไหมครับ ผมตักให้” ผมถาม เพราะตั้งแต่มาพี่วฒ

ุ ิยงั ไม่กินอะไรสักคา

“ .......................” พี่วฒ ุ ิ แต่พี่เขาไม่กินครับ

ุ ิไม่ตอบ ผมตักหมูทอดเกร็ ดขนมปังให้พี่วฒ
“ พี่ไม่ชอบกับข้าวหรื อครับ?” ผมถามสงสัย เพราะพี่วฒ
ุ ิไม่ยอมกินอะไรเลย แต่ผมก็วา่ อาหารเขาอร่ อยดีอย่างที่พี่ชนะบอก

“ ................................” (พี่วฒ
ุ ิ)

“ หรื อว่าพี่ไม่หิวครับ?” ผมถามอีก

“ อย่ายุง่ !” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงห้วนแต่ก็เบาลงก็ประโยคก่อนหน้านี้

“ ถ้าพี่ไม่กินจะเป็ นโรคกระเพาะเอาได้นะครับ” ผมบอก

“ ป้ อนดิ”

“ ไอ้วฒ
ุ ิ!” พี่แบงค์พชี่ นะพูดพร้อมกันเป็ นเชิง

“กรู จะให้เมียกรู ป้อน..” พี่วฒ

ุ ิหนั หน้ามาหาผม

“ ...............................” ผมหันหน้ามองซ้ายมองขวา คนในร้านไม่คอ่ยเยอะเท่าไร แต่ผมก็ไม่กล้า

ที่จะป้ อนพี่วฒ
ุ ิหรอกครับ

“ พี่ครับ”

“ ไอ้วฒ
ุ ิ” (พี่แบงค์)

“ ไม่หิว ไม่กิน!” พี่วฒ

ุ ิพดู พลางผลักจานข้าวออก

“ มรึ งทาตัวเป็ นเด็กอีกแล้วนะ” พี่แบงค์วา่ ผลักจานข้าวพี่วฒ

ุ ิไปไว้ที่เดิม

“ เรื่ องของกรู !”

“ ที่นี่มนั ไม่ใช่คอนโดมรึ ง แต่นี่มนั ร้านอาหาร มรึ งเข้าใจไหม!” พี่แบงค์พยายามบีบเสี ยงให้เล็กลง

“ กรู รู้ และกรู ไม่ให้ป้อนแล้ว เพราะกรู ไม่หิว!” ดูท่าพี่วฒ

ุ ิจะไม่ยอมแน่ๆครับ ผมไม่อยากจะมีเรื่ องไปมากกว่านี้
 “ อ้าปากครับ เดี๋ยวผมป้ อน” ผมบอกเอาช้อนพี่วฒ
ุ ิตกั ข้าวกับหมูทอดชิ้นเมื่อกี้ยกขึ้นป้ อนพี่วฒ
ุ ิ

“ จุม” พี่แบงค์วา่ พี่วฒ

ุ ิยมิ้ อ้าปากให้ผมป้ อน ผมสังเกตเห็นครับว่าโต๊ะที่ถดั ไปอีกโต๊ะ หนึ่งหันมามองพวกผมแปลกๆ

อาย อายครับ! แต่ทายังไงได้ เพราะอีกคนเอาแต่ใจแบบนี้

“ ไหนว่ามรึ งไม่หิว” พี่ชนะพูด พี่วฒ

ุ ิแค่ยกั คิ้วให้แล้วไม่สนใจ

ผมไม่อยากคิดเลยว่าคนหน้าตาอย่างพี่วฒ
ุ ิและแต่งตัวเพลย์บอยแบบนี้ที่แค่นงั่ เฉยๆก็มีคนมองเป็ นตาเดียว

กาลังถูกคนอย่างผมป้ อนข้าวในร้านอาหาร ในสายตาคนอื่นมันเป็ นยังไง....

....................................แต่ก็ยงั ดีที่พี่วฒ
ุ ิอารฒณ์ดีข้ ึนมาก สัก 3 ทุ่มครึ่ งได้ พวกผมก็เช็ดบิล

ุ ิกอ็ ารมณ์แทบเป็ นปกติแล้วครับ

ออกจากร้าน ส่ วนพี่วฒ

อยูใ่ นรถ ผมเลยถามพี่วฒ

ุ ิ(พีช่ นะไปรถพี่แบงค์)

“ พี่โกรธผมหรื อครับ?” ผมถาม พี่วฒ

ุ ิเงียบอยูน่ านจนผมคิดว่าพีว่ ฒ
ุ ิจะไม่ตอบแล้ว

“…………….. ก็.............ใช่………..”

“ ถ้าพี่ไม่อยากให้ผมไป ผมไม่ไปก็ได้นะครับ” ผมบอก

“ อยากไป เดี๋ยวพาไป” พี่วฒ

ุ ิบอก ตอนแรกผมก็วา่ จะแย้งว่าผมไม่ได้อยากไป แต่พดู ไปก็ทีแต่สาวความยาว ผมก็ไม่ได้พดู

อยากไปก็ไม่ได้เสี ยหายอะไร...ไหนๆก็จะไปแล้ว

“ ขอบคุณนะครับ” ผมบอก เพราะถึงพี่วฒ

ุ ิจะไม่อยากให้ผมมาด้วย แต่พอรู ้วา่ ผมอยากมาก็ยอมให้มา ถึงจะไม่พอใจก็ตาม

“ ..............................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบ แต่ผมเชื่อว่าพี่วฒ
ุ ิรับรู ้คาพูดของผม
 บุพเพวายร้าย

45.

ุ ิจอดรถตรงลานกว้างๆ มีป้ายติด ‘สาหรับจอดรถ LL เท่านั้น’ พี่ชนะและพี่แบงค์ยนื รออยูก่ ่อนแล้ว

พี่วฒ
จากนั้นพวกผมก็เดินและก็ขา้ มถนนไปอีกฝั่ง พี่ชนะบอกว่าไม่ได้โทรมาบอกพี่เจ้าของร้านก่อน ก็เลยต้องมาจอดที่นี่
เพราะที่จอดรถข้างผับคงเต็มหมด
ตลอดทางที่เดินมา คนมองพวกผมกันเป็ นตาเดียวเลยครับ ก็พวกพี่เขาหน้าตาหล่อกันทุกคน
คงไม่แปลกที่จะเป็ นจุดสนใจ(พีแ่ บงค์ใส่ เสื้ อเชิ้ตแขนยาวสี ม่วงตอนนี้พบั แขนเสื้ อขึ้นมาจนถึงศอก
ส่ วนพี่ชนะใส่ เสื้ อคล้ายๆกันแต่พี่ชนะเป็ นสายตารางเล็กๆสี ขาวดา)
พอเข้าไปข้างในคนไม่เยอะอย่างที่คิดไว้แต่ก็เยอะพอดู
“ วุฒิ ไม่เจอซ่ะนาน” ผูช้ ายผมสกินเฮดคนหนึ่งทักพี่วฒ
ุ ิ พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบแต่พยักหน้ารับ แล้วดึงจูงมือผมเดินต่อเข้าไปในร้าน
มีหลายคนที่เข้ามาทักพี่วฒ
ุ ิ พี่ชนะ และพี่แบงค์ แต่พี่วฒ
ุ ิไม่พดู กับใครเลย ส่ วนมากจะเป็ นพี่ชนะที่พดู ตอบออกไป
พีแบงค์ก็ทกั กลับบ้าง
“ อ้าวน้องวุฒิ มาไม่โทรบอกก่อน พี่จะจองโต๊ะให้” ผูช้ ายน่าจะ 30 แล้วเดินมาหาพวกผม ท่าทางเหมือนประจบ
“ แล้วมีโต๊ะไหม?” พี่วฒ
ุ ิถาม มองหาโต๊ะว่าง แต่มีหลายโต๊ะอยูเ่ หมือนกันที่ไม่มีคนนัง่
“ มีมี ชั้น 2 มีทาเลดีๆอยู”่ พี่คนนั้นบอก แล้วพี่วฒ
ุ ิก็เดินตามขึ้นบันได้เกลียวแบบโลหะขึ้นไป ทาเลที่วา่ นี้เป็ นโต๊ะริ มชั้น 2
ที่ทาเหมือนลอยขึ้นมาจากชั้นหนึ่ง ทาให้มองเป็ นชั้นล่างได้เกือบหมด พี่วฒ
ุ ิให้ผมเดินเข้าไปนัง่ ก่อน
แบ้วพี่วฒ
ุ ินงั่ ด้านนอกของโต๊ขา้ งที่พวกผมนัง่
“ เอาไรดี เดี๋ยวพีส่ ั่งให้” พี่คนนั้นบอกดูท่าทางเหมือนผูจ้ ดั การร้านครับ พี่ชนะเป็ นคนสัง่ คนเดียว
ดูก็รู้วา่ สั่งให้พี่วฒ
ุ ิและพี่แบงค์ดว้ ย แล้วก็หนั มาถามผม
“ จุมเอาอะไร?”
“เอาโค้กครับ” พี่คนนั้นดูแปลกใจเล็กน้อยแต่กไ็ ม่ได้พดู อะไร ก่อนที่จะเดินหายไป
“ ว้าว ไอ้แบงค์มรึ งดูนนั่ เอานมมาทั้งฟาร์ม” พี่ชนะว่าพลางเอาหน้าเอามือไปพาดราวกระจกมองลงไปข้างล่าง
“ นัน่ ๆมองขึ้นมาหากรู แล้ว เป็ นไงความหล่อกรู มนั ไปกระแทกน้องเขา กรู ชกั อยากกินนมจากฟาร์ม...”
“ ชนะ มรึ งจะนอกใจปราง?” พี่แบงค์วา่ พอดีกบั เครื่ องดื่ม
กับกับแกล้มที่เหมือนบิลกิตชิน้ เล็กๆวางลงบนโต๊ะแก้ว(ขาโต๊ะเป็ นอลูมิเนียมเงามากๆ)
“ เปล๊ากรู แค่ดู แต่ถา้ ไอ้กรู ก็เอา” พี่ชนะหันกลับมาเอาแก้วที่ใส่ น้ าสี น้ าเงินไปกิน ส่ วนพีแ่ บงค์และพีว่ ฒ
ุ ิเอาแก้วน้ าสี เหลือง
ของผมก็น้ าสี ดาครับ
“ นัน่ แหละเขาเรี ยกนอกใจ” พี่แบงค์พดู ผมหันไปพอดี เลยสบตากันบั พี่แบงค์โดยไม่ได้ต้ งั ใจ
พี่แบงค์ไม่หลบหรื อหันหน้าไป ?
“ ....................................”
ผมลืมเปลือกตาบนเหมือนถามว่าอะไรหรื อเปล่าครับ?จ้องหน้าผมทาไม?
“ ....................” พี่แบงค์หนั หน้าไปอีกทาง แล้วลุกขึ้นเดินไปอีกโต๊ะ
“ ว่าแต่กรู มรึ งก็ทงิ้ ลายซ่ะเมื่อไร” พี่ชนะพูดแล้วเดินตามพี่ชนะไป โต๊ะที่พี่แบงค์เดินไป เป็ นโต๊ะที่ผหู ้ ญิงสวยๆ 4
คนนัง่ อยูค่ รับ
“ มองทาไมอยากไปกับเขาหรื อไง?” พี่วฒ
ุ ิถาม ผมส่ ายหน้าตอบว่าไม่อยากไป ผมแค่อยากรู ้เฉยๆ
ตอนนี้โต๊ะที่พี่แบงค์และพี่ชนะไปนัง่ ด้วยกาลังหัวเราะเสี ยงดัง เหมือนกาลังมีเรื่ องสนุกกัน
“ ขอโทษนะครับ นัง่ ด้วยคนได้ไหม?” ผูช้ าย 2 คนหน้าตาตี๋ถามผมกับพี่วฒ
ุ ิ
“ ไม่ได้!” พี่วฒ
ุ ิบอกเสี ยงห้วย แล้วเรี ยกบอยให้เอาเหล้ามาอีกแก้วก่อนที่กินเหล้าในมือจนหมด
“ ทาไมล่ะครับ” ตี๋เกาหลีคนเตี้ยกว่าอีกคนถามพี่วฒ
ุ ิ
“ .................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบครับ ผมเลยคิดว่าตอบแทนดีกว่า
“ ตรงนี้มีคนนัง่ แล้วครับ” ผมบอก
“ แล้วเขาไปไหนล่ะครับ?” ตี๋สูงถามบ้าง ผมเลยหันซ้ายไปมองโต๊ะที่กาลังหัวเราะกันคิกคัก
“ ถ้างั้นถ้าเพื่อนน้องมาแล้วพี่คอ่ ยไป” พูดแล้วแล้วนัง่ ลงเอาดื้อๆทั้ง 2 คนเลยครับ 0.0
หมับ!
พี่วฒ
ุ ิลกุ ขึ้นคว้าคอเสื้ อตี๋สูงที่นงั่ ตรงข้ามผม ไม่ใช่คนที่นงั่ ตรงข้ามพี่วฒ
ุ ิ
“อยากมีเรื่องเรอะ?!!”
“ พี่วฒ
ุ ิ ครับ!” ผมพูดพลางดึงมือพี่วฒ
ุ ิออกจากเสื้ อตี๋สูงแต่พี่วฒ
ุ ิไม่ยอมปล่อย อีกฝ่ ายก็ดูตกใจเหมือนกันครับ
“ วุฒิ!” เสี ยงพี่แบงค์ร้องมาพร้อมตัว “ มีเรื่ องอะไร?”
“ พี่เขาขอมานัง่ ด้วยครับ” ผมบอกดึงมือพี่วฒ
ุ ิกลับมาได้ที่สุด พี่แบงค์หนั ไปมอง 2 ตี๋
“ ขอโทษนะครับ แต่ช่วยลุกไปด้วย ตรงนี้ผมกับเพื่อนนัง่ อยู”่ พี่แบงค์บอก 2 คนนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกไปโดยดีครับ
“วุฒิ ช่วยใจเย็นหน่อยเถอะ มรึ งก็รู้วา่ การเดินมาขอนัง่ ด้วยเป็ นเรื่ องปกติ ...มรึ งก็โดนอยูบ่ อ่ ยๆไม่ใช่หรื อไง” พี่แบงค์พดู นัง่ ลง
“ มันจะจีบจุม” พี่วฒ
ุ ิพดู O.0 ผมว่าไม่ใช่หรอกครับ พี่วฒ
ุ ิคงเข้าใจผิดแล้ว
“ ก็คงใช่” ไหงพีแ่ บงค์เห็นดีเห็นงามด้วยล่ะครับ “ แต่คนที่นงั่ ตรงข้ามมรึ ง เขาสนใจมรึ งด้วย” พี่แบงค์บอก
“ กรู รู้” จริ งหรื อครับ ผมไม่เห็นรู ้เรื่ องเลย
“ .............................” (ผม)
“ แล้วไมมรึ งไม่กระชากคอเสื้ อมันอีกคนล่ะ?” พี่ชนะเดินกลับมาถาม แต่ยงั ไม่ได้นงั่
พอถามเสร็ จก็หนั หน้าไปโบกมือให้สาวโต๊เมื่อกี้ก่อนที่หนั กับมาอีกครั้ง
“ริ จะมาจีบเมียกรู เอาตรี นกรู ไปกินแล้วกัน! และกรู จะไม่แค่กระชากคอเสื้ อมัน แต่กรู อยากต่อยมันด้วย” พี่วฒ
ุ ิพดู
ผมอายปนรู ้สึกแปลกๆครับ พี่วฒ
ุ ิมกั จะพูดว่าผมเป็ นเมียพี่เขาบ่อยๆ แต่ผมกลับไม่รู้เรื่ องนั้นเลย มันเลยเหมือนงงๆ
คล้ายๆคนแปลกหน้ามาบอกว่า ‘ผมเป็ นสามีคุณครับ’ แล้วยังมีหลักฐานมายืนยันอีก
“ ...............” ผมไม่รู้จะพูดอะไร ยกแก้วโค้กกินอึกๆหมดแก้ว
 หมับ? พี่วฒ
ุ ิจบั มือผมที่กาลังวางแก้ว
“ เมื่อกี้ไม่ได้ไปชายตาให้มนั ใช่ไหม มันถึงได้มาขอนัง่ ด้วย”
“ ไม่เลยครับ!” ผมบอกส่ ายหน้าซ้ายขวาเร็ วๆบอกพี่วฒ
ุ ิ ผมยังไม่เคยเจอหน้า 2 คนเมื่อกี้ดว้ ยซ้ า
“ อย่าให้พี่รู้ ว่าไปโปรยเสน่ห์ใคร”
“ ....................” ผมส่ ายหน้าอีกว่าไม่เคยคิด ไม่เคยทาด้วย พี่วฒ
ุ ิเลยยอมมือผมให้วางแก้วลงได้
ถึงแม้แก้วเย็นๆจะมีกระดาษพันก็ตาม มือผมมันก็เย็นครับ มือเลยชานิดหน่อย
“ ไอ้ขหี้ ึง!” พี่ชนะว่า “ มรึ งไม่ดูอย่างกรู กบั ปราง กรู เชื่อใจเขา เขาเชื่อใจกรู กรู ไม่เห็นว่ากรู กบั เขาจะนอกใจกันตรงไหน?”
“ แล้วเมื่อกี้มรึ งทาอะไร?”(พี่วฒ
ุ ิ)
“ แค่เล่นๆเว้ย!”
“ มรึ งหยุดพูดเถอะชนะ ยิง่ พูดมรึ งก็ยงิ่ บ้าไม่ต่างกันจากไอ้วฒ
ุ ิ” พี่แบงค์วา่ พี่ชนะเลยยิม้ เห็นฟันสี ขาว
ก่อนจะบอกว่าจะไปห้องน้ า
“ ผมไปด้วยครับ” ผมบอกเพราะรู ้สึกจะปวดฉี่ สงสัยกินโค้กเยอะไปมั้งครับหรื อไม่
อาการคืนไม่เข้าคายไม่ออกอยูต่ อนนี้(ความจริ งก็ไม่ได้ปวดมากหรอกครับแต่พี่วฒ
ุ ิเอาแตต่จอ้ งผมแบบหาเรื่ อง
ผมก็ไม่รู้วา่ ไปทาอะไรให้พี่เขาไม่พอใจ)
“ .......................ยินดีครับผม” พี่ชนะว่า ผมลุกเดินผ่านพี่วฒ
ุ ิออกมา(ผมนัง่ ติดราวกระจก พี่วฒ
ุ ินงั่ ด้านนอก)
แล้วผมก็เดินตามพี่ชนะผ่านคนที่เริ่ มเยอะขึ้นไปห้องน้ า ซึ่ งจะอยูข่ า้ งในเป็ นทางแคบเข้าไป แล้วก็
“ ...............0.0.......” คนครับคน ไม่แค่คู่เดียว แต่มีถึง 2 คู่ที่นวั เนียจูบกันไม่อายใครที่เดินผ่านไปผ่านมา
แต่คนที่เดินเข้าออกห้องน้ าก็ไม่มีใครสนใจครับ พอมาเจอแบบนี้ผมทาตัวไม่ถูกครับ
อายแทน เขินแทน
“ ไปจ้องเขาทาไม หรื อยากทาบ้าง” พี่ชนะว่าพร้อมดึงแขนผม(ที่หยุดเดิน)ให้เดินตาม
“ ..............................”
“ ไม่ตอ้ งสนใจหรอกมันมีเรื่ องปกติ” พี่ชนะบอก
“ เขาไม่อายหรื อครับ” ผมถาม
“ อายมั้ง แต่อารมณ์มนั พาไป และพอมีแอลกอฮอล์ในเลือดแล้วมันก็ไม่ค่อยอายหรอก” พี่ชนะพูดยิม้ ๆ
สายตามีเลสนัยย์ผมแอบคิดว่าพีช่ นะต้องเคยทาแน่ๆแต่คิดอีกทีไม่เคยดีกว่าครับ
“ .......................” ผมเดินเข้าห้องน้ าตามหลังพีช่ นะไปติดๆ
ผมเดินไปจะฉี่แต่พี่ชนะเดินตาม ผมหันไปมองพีช่ นะครับ
“ ............?...........”
“ ..................” (พี่ชนะยิม้ ยังยืนอยูข่ า้ งๆผม)
“ ..............มีอะไรหรื อเปล่าครับ?” ผมถาม
“ ขอดูหน่อย” o.O+! พี่ชนะบอก พอผมมองก็ฉีกยิม้ ครับ
“ พี่ชอบแกล้งผม!” ผมว่าตัดสิ นใจเดินเข้าห้องน้ าครับ ไม่ได้โกรธอะไร แต่อายมากกว่า....
 ผมทาธุระเสร็ จแล้วก็ออกมา แต่ไม่เจอพี่ชนะแล้ว
“ จุม” เสี ยงมาจากผูช้ ายที่น่าจะอายุเท่าๆกับผมเรี ยกชื่อผม แต่เป็ นคนที่ผมไม่รู้จกั ครับ แต่ก็ไม่แน่ อาจจะเป็ นคนที่ผมรู ้จกั ใน
8 เดือนที่ความทรงจาหายไป
“ .......................” แล้วเป็ นใครล่ะครับ
“ ไหนว่าไม่สบาย แต่ไหงมาเที่ยวกลางคืน อย่าบอกว่าป่ วยการเมือง” อีกฝ่ ายพูดเดินมาหาผม
“ ขอโทษนะว่าแต่วา่ นายชื่ออะไร?” อีกฝ่ ายขมวดคิ้วเข้มๆอย่างสงสัย
“ อย่าบอกว่าลืมกันไปแล้ว เราเรี ยนห้องเดียวกัน เจอหน้ากันจันทร์ถึงศุกร์เลยนะ” เรี ยนห้องเดียวกันกับผม
คงจะเป็ นโรงเรี ยนใหม่
“ ขอโทษนะ เราจาไม่ได้” ผมบอก ตาก็มองหน้าพี่ชนะไปพลาง หรื อว่าพี่ชนะจะไปรอหน้าห้องน้ า
“...............”
“เราความจาเสื่ อม”
“ จริ งดิ” เหมือนผมเห็นรอยยิม้ จากริ มฝี ปากเขา
“ จริ ง แต่วา่ ตอนนี้เราขอตัวนะพี่รออยู”่ ผมบอกจะเดินออกไป แต่เขาดึงแขนผมไว้
“ เราชื่อชิด เรี ยนห้องเดียวกับจุมไง” ชิดบอก ผมดึงแขนตัวเองกลับมา
“ งั้นไว้เจอกันจันทร์นะ” ผมบอกจะเดินออกมาแต่ชิดเดินมาขว้างหน้าผมไว้
“ !?....” ผมถอยหลัง
“ ขอเบอร์หน่อยดิ ในห้องไม่มีใครมีเบอร์จุมเลย พวกไอ้จกั รก็เป็ นห่วงจุมมากแต่จะโทรหาก็ไม่ได้”
“ ...............” ผมรู ้สึกไม่ไว้ใจ
“ มีอะไรจุม?” พี่ชนะเดินเข้ามา ผมรี บเดินไปหาพี่ชนะครับ “ พี่รออยูห่ น้าห้องน้ าเห็นนานเลยมาตาม”
“ ............เจอเพื่อน.ครับ”ผมบอกทั้งที่ไม่แน่ใจว่าเขาเป็ นเพื่อนผมไหม
“ หวัดดีครับพี่ ผมชิดเป็ นเพื่อนร่ วมห้องกับจุม” ชิดไหว้พชี่ นะ
“ ดีดี แต่ถา้ คิดจะเป็ นมากกว่าเพือ่ นร่ วมห้อง พี่วา่ อย่าดีกว่า” พี่ชนะพูด
“ พี่เก่งนะเนี่ย เดาใจผมถูก”
“ พี่ไม่เก่งแค่เดาใจ...............................นะ” พี่ชนะเดินไปหาชิดอีกก้าวหนึ่ง ชิดยักไหล่เดินเลี่ยงออกมา
“ ..........แต่โทษทีผมไม่อยากรู ้...” ชิดพูดแล้วเดินเลี่ยงออกมามองผม(พี่ชนะยืนบังผมอยู)่
“ น้องพี่มีเจ้าของแล้ว และเจ้าของก็ดุยงิ่ กว่าเสื อกินยาบ้า น้องอย่าหาเรื่ องใส่ ตวั ดีกว่า” พี่ชนะพูด
“ จุม เจอกันวันจันทร์นะ” ชิดบอกก่อนที่เดินออกไป ผมพยักหน้า
“ จุม แน่ใจนะว่าเป็ นเพือ่ นเราจริ งๆ”
“ ไม่แน่ใจครับ” ผมบอกเพราะผมจาไม่ได้ แต่คิดว่าไปโรงเรี ยนวันจันทร์คงจะรู ้วา่ โกหกไหม?
“ ช่างเถอะ ..............แต่ถา้ เป็ นเพือ่ นกันจริ งๆก็อย่าไปให้ความหวังเขาล่ะ”
“ยังไงครับ?” ผมถาม เดินออกพร้อมๆพี่ชนะ
“ พี่วา่ น้องเขาคิดชอบจุม” พี่ชนะพูด0.0 ผมไม่คิดอย่างงั้นเลย ผมไม่ได้หล่อลากอย่างพี่วฒ
ุ ิ ไม่ได้หล่อคมอย่างพีแ่ บงค์
และไม่ได้เท่อย่างพีช่ นะสักหน่อย เมื่อกี้ตอนนัง่ อยูโ่ ต๊ะก็ทีหนึ่งแล้วที่พี่วฒ
ุ ิหาว่าตี๋สูงชอบผม
“ ผมว่าไม่หรอกครับ” ผมบอกพี่ชนะ
“ พี่ฟันธง”
“ แต่ผมว่า...”
“ จุมน่ารัก น่ากอด ดูอ่อนต่อโลกทาให้น่าแกล้งแต่อยากถนุถนอมในคราวเดียว เหตุผลแค่น้ ีพอไหม?”
พี่ชนะพูดหยุดเดินหันมาจ้องผม
“ .........................” ผมจนด้วยคาพูดเดี๋ยวเข้าตัวเลยเงียบ ผมเงียบจนไปถึงโต๊ะเลยครับ
“ ชนะไปนานมีอะไรหรื อเปล่า?” พี่แบงค์ถาม
“ จุมเจอเพื่อน” พี่ชนะบอก พี่หนั ควับมาหาผม
“ เพื่อนที่ไหน?” พี่วฒ
ุ ิถามเสี ยงแข็ง
“เพื่อนที่โรงเรี ยนครับ แต่ผมจาไม่ได้เขาเลยแนพนาตัว” ผมบอก มองแก้วตัวเองเห็นว่าแก้วที่มีโค้กเต็มแก้ว
คงเป็ นแก้วใหม่ไม่ใช่แก้วเดิม
“ แล้วรู ้ได้ไงว่าเขาเป็ นเพื่อน”
“ ชิดเขาบอก”
“ ถ้าใครมาบอกว่าเป็ นผัวก็จะเชื่อเขาใช่ไหม!”
“ ..............”
“ ไม่มีหรอกวุฒิ มีมรึ งคนเดียว” พี่ชนะว่ากลับไปนัง่ เก้าอี้แล้วเรี ยบร้อย แล้งมองลงไปข้างล่าง
“ ไอ้วฒ
ุ ิมานี่” พี่ชนะควักมือเรี ยกพี่วฒ ุ ิยงั นัง่ จ้องผมอยูค่ รับ ผมเลยก้มลง
ุ ิ แต่พี่วฒ
“ เจอตัวเหี้ยแล้ว”(พี่ชนะ)
“ ........................อะไร!” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงหงุดหงิด
“ ก็ไอ้หวั โจ้ก กับลิ่วล้อ ที่มนั กวนตรี นรึ งกับกรู วนั ที่มรึ งไปทางานร้านอากรู ไง” พี่ชนะบอก พี่วฒ
ุ ิกล็ ุกไปดูทนั ที
“ เซี้ ย วันนี้มนั ได้กินมากกว่าตรี นกรู แน่” พี่วฒ
ุ ิหนั กลับมาแล้วคงจะเดินไปข้างล่าง แต่ผมดึงแขนไว้เห็นท่าไม่ดีครับ
“ พี่จะไปไหนครับ?” ผมถาม
“ อย่ ายุ่ง!” พี่วฒ
ุ ิสลัดมือผมออก คราวนี้พี่แบงค์เป็ นคนมาจับไหล่พี่วฒ
ุ ิไว้
“ วุฒิอย่ามีเรื่ อง เดี๋ยวจุมจะโดนลูกหลง” ก่อนที่จะหันไปหาพี่ชนะ
“ ชนะมรึ งก็หาเรื่ องได้ตลอด!”
“ ก็กรู อยากอัดมัน วันนี้มนั ใช้กรู ยงั หมา เอาน้ าแดงสาดหน้ากรู แล้วยังบอกว่าหลุดมืออีก” พี่ชนะบอก
พี่วฒ
ุ ิสะบัดไหล่แล้วเดินเร็ วๆไป ผมวิ่งตามครับ
“ พี่วฒ ุ ิ”
ุ ิ พี่วฒ
พี่วฒ
ุ ิหนั กลับมาตะคอกผม
“ ไม่ ต้องตามมา”
“ ไอ้วฒ
ุ ิอย่ามีเรื่ อง มรึ งก็เห็นว่าเขามีกนั ทั้ง 7 แปดคนเรามีแค่ 3 ไม่ไหวหรอก”
พี่แบงค์บอกยืนอยูข่ า้ งหลังผมคงเดินตามมาตั้งแต่ตน้
“ กรู ไหว แม่งวันนั้นทากรู แสบ กรู จะเอาให้มนั ลืมชื่อตัวเองไปเลย” พี่วฒ
ุ ิพดู จะเดินลงบันได้ แต่ผมดึงแขนเอาไว้อีกครับ
ถ้าอีกฝ่ ายมี 8แปดคน พี่วฒ
ุ ิไม่ไหวแน่ตอ้ งกลายเป็ นกระสอบทรายให้พวกนั้นซ้อมเล่น
ถึงจะไม่รู้ก็ตามว่าพี่วฒ
ุ ิเจ็บแค้นอะไรพวกข้างล่างนั้นก็ตาม
“พี่ครับ”
“ ปล่อยจุม”
“ พี่ครับ อย่ามีเรื่ องกันเลย” ผมบอกมองไปยังพีแ่ บงค์วา่ จะเอายังไงดี แต่ทว่าพี่ชนะกลับวิ่งลงไปแล้ว
“ชนะ!” พี่แบงค์ร้องเรี ยก แล้ววิง่ ลงบันไดตามลงไป เช่นกันพี่วฒ
ุ ิสะบัดมือผมแล้ววิง่ ตามลงไปโดยมีผมวิ่งตามไปติดๆ
ผมวิ่งตามลงไป พี่ชนะและพีแ่ บงค์ยนื อยูใ่ นวงล้อมกลายๆของคน 8 คน
“ นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็บ๋อยร้านกาแฟนี่เอง” คนหนึ่งในนั้นพูด คนนี้ยอ้ มผมสี ทอง
ใส่ ต่างหูสีเงินทั้งช้ายและขวาเขาเป็ นหน้าตาดีคนหนึ่งครับ พอพี่วฒ
ุ ิวงิ่ ไป เขาหันมาจ้องพี่วฒ
ุ ิ
กลุ่มคนที่กาลังเต้นอยูพ่ ากันหยุดจนหมดในที่สุดและเริ่ มถอยห่างออกไปมากขึ้นเรื่ อยๆ
“ บ๋ อย มาอีกคนแล้ว” คราวนี้ผมทองเสี ยงดังกว่าเดิม
“ ปากดี โดยต่อยไปคราวที่แล้วแล้วท่าจะไม่พอ” พี่วฒ
ุ ิวา่ เดินเข้าในวงที่พแี่ บงค์และพี่ชนะอยูต่ รงกลาง
ด้วยความเป็ นห่วงผมเดินตามเข้าไปครับ
“ วุฒิพาจุมเข้ามาทาไม?” พี่แบงค์พดู บีบเสี ยงหวังจะให้ได้ยนิ แค่พวกผม แต่มนั เป็ นไม่ได้หรอกครับผมว่า
“ ตามมาทาไม” พี่วฒ
ุ ิมาถามผม เหมือนไม่รู้วา่ ผมตามลงมา
“ ผมเป็ นห่วงพวกพี”่ ผมบอก
“ คุยกันพอหรือยัง!!” ผูช้ ายผมทองคนเดิมพูดหันมาทางผม ตอนแรกผมก็มองหน้า แต่มองนานไปผมไม่กล้าสูห้ น้าครับ
ไม่รู้วา่ ผมเป็ นแบบนี้ต้ งั แต่เมื่อไร ก่อนที่ผมจะก้มลงผมเห็นรอยยิม้ ตรงมุมปากเขา
ผมรู ้สึกกลัว.......................
“ แน่จริ งอย่าเล่นหมาหมู มันไม่ลกู ผูช้ าย” พี่แบงค์พดู
“ พวกมรึ งก็พดู ทาเท่ไปอย่างงั้นแหละ ก็ในเมื่อพวกมรึ งคนน้อยกว่า” ผมทองบอก
“ คนเยอะกว่าก็แค่ น้ัน พวกสวะไร้ สมอง” พี่วฒ
ุ ิวา่ พวกที่รอบพีว่ ฒ
ุ ิอยูๆ่ สี หน้าเปลี่ยนไป ไม่มียมิ้ หัวเราะเหมือนเมื่อกี้ครับ
คงเพราะถูกพี่วฒ
ุ ิดถู ูก
“ อยากจะรู้เหมือนกันว่ าใครมันจะเป็ นสวะไปนอนกับพืน้ !” คนหัวทองพูดพร้อมเดินเข้ามาจะชกพี่วฒ
ุ ิ
แต่พี่วฒ
ุ ิหลบได้เลยเหวีย่ งหมัดกลับ แต่แค่เฉียดๆหน้า เพราะอีกฝ่ ายก็คงเตรี ยมพร้อมแล้วเหมือนกัน
และนัน่ คือจุดกาเนิดให้พวกที่เหลือกรู กนั เข้ามา
ผมรู ้สึกว่าเห็นพีช่ นะโดนชกครับ ผมตกใจมากทาอะไรไม่ถกู เลย เพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยไปท้าตีทา้ ต่อยกับใคร
ถึงธีจะมีเรื่ องบ่อยๆ แต่ไม่ถึงผมกับบันบันเลยครับอาจจะเป็ นธีถนัดเรื่ องแบบนี้ และธีกไ็ ม่เคยถูกรุ มเหมือนตอนนี้
หมับ!
 คอเสื้ อผมถูกกระชากพร้อมกับหมัดที่สวนมาหน้าผม
แต่ตวั ผมกลับโดนดึงจากด้านหลังจนเซทาให้กาปั้ นไม่โดนผม แล้วคนที่จะชกผมก็โดนชกกลับไป
“ อย่ ายุ่งกับจุม!” พี่แบงค์เป็ นชกคนนั้นครับ แล้วมาบังตัวผมเอาไว้
จากไอ้คนเมื่อกี้ที่พอมันโดนชกมันก็หน้าแดงด้วยความโกรธอย่างเกรี้ ยวกาจ
“จุมหลบไปก่อน” พี่แบงค์หนั มาบอกผมที่ยนื อยูด่ า้ นหลัง ผมที่มองกลับเห็นไอ้คนเดิมมันยกเก้าอี้ข้ นึ มาครับ
“พี่ครับระวัง!” ผมร้อง! พีแ่ บงค์หนั กลับไปมันเอายกโต๊ะฟาดลงมา
พี่แบงค์เอียงตัวหลบทันแบบเฉียดฉินแล้วถีบตัวมันกลับไปเต็มฝ่ าเท้า จนมันล้มลงไปทั้งมือยังจับเก้าอี้อยู่
ไปกระแทกกับโต๊ะกลมด้านหลัง พร้อมๆกับเสี ยงหวีดร้องของผูห้ ญิงครับ
“ เร็ วหลบไปก่อน!” พี่แบงค์บอก ผมก็ไม่รู้วา่ จะหลบไปไหนครับจะไม่ทางไหนก็มีแต่พวกมัน
ทว่าร่ างกายมันถอยหลังอัตโนมัติ
“ จะไปไหน!!” เสี ยงถามพร้อมกับมือแข็งจับที่ตน้ แขน ผมหันไป ผลัก่ ! เจอต่อยเข้าเต็มหน้า
แต่ผมไม่ลม้ เพราะต้นแขนโดนจับไว้
เจ็บ!? ได้กลิ่นเลือดในปาก ขาก็ยนื ไม่ไหวทั้งที่แค่โดนชกแค่ครั้งเดียว
“ ..............ช่วย...” ผมพูดไม่ออก ร่ างกายหนาวเหน็บ แต่ก็ยงั รู ้สติดีทุกอย่าง มือที่จบั ต้นแขนผมถูกกระชากออกไป
“ เหีย้ ต่ อยเมียกรู!!” พี่วฒ
ุ ิชกไอ้คนเมื่อกี้เต็มแรงจนมันล้มลงไป
และพี่วฒ
ุ ิไปรอช้าเอาเท้าไปกระทืบท้องมันไปหลายครั้งถึงแม้มนั พยายามเอามือบังท้องไว้ แต่พี่วฒ
ุ ิกระกระทืบจนมันตัวง้อ
“ พี่ครับ เดี๋ยวเขาตาย” ผมบอกเพราะมันกระอักเลือดแล้ว
“ตายสิ ดี!” พี่วฒ ุ ิก็ดว้ ย
ุ ิพดู เสี ยงดัง ผมกาลังจะเข้าไปห้ามก็ถกู ล็อกตัวจากด้านหลัง พี่วฒ
“ หยุด!! นี่มนั อะไรครับ!!” คนที่พาพวกผมไปที่โต๊ะในตอนแรกเข้ามาห้าม ทุกคนก็หยุด แต่แค่หยุดฟัง
ผมกับพี่วฒ
ุ ิไม่ได้ถูกปล่อยตัว
“ อย่ าเสื อก!” พี่วฒ
ุ ิบอก ทุกอย่างที่หยุดไปเมื่อกี้เริ่ มใหม่
พอพี่วฒ
ุ ิโดนล็อกตัวแบบนี้คนหัวทองก็ชกเข้าที่ทอ้ งพี่วฒ
ุ ิอย่างแรงจนพี่วฒ
ุ ิหน้านิ่วด้วยความเจ็บปวด
แต่ก็พยามดิ้นจากคนที่ลอ็ กตัว
“ พี่ครับ!” ผมร้องพยายามจะดิ้นให้หลุดจะเข้าไปช่วยพี่วฒ ุ ิแต่ดิ้นเท่าไรก็ดิ้นไม่หลุด พวกนั้นอีกคนเดินหน้าช้ าๆมาหาผม
ผมเอาเท้ายันไม่เข้ามาถึงตัวผม ไหล่ก็พยายามขยับเผือ่ ว่าจะหลุดจากแขนแข็งๆที่ลอ็ กตัว
“ ตัวมันบ๊างบาง น่าเอาวะ” ไอ้คนที่ลอ็ กตัวผมมันพูด ไอ้คนที่เดินจะเข้ามาหาผมยิม้ ครับ
กลัว
ุ ิ พอดีกบั พี่วฒ
ผมหันไปมองพี่วฒ ุ ิหนั มา
“ ช่วยผมด้วย” ผมบอกขอบตาร้อน มีน้ าไหลลงมา
“เซี่ย!!” พี่วฒ
ุ ิสถบเสี ยงดัง สะบัดคนที่ลอ็ กตัวออกได้ตามด้วยกระทุง้ ศอก ก็คว้าเก้าอี้ฟาดซ้ า
ุ ิก่อนหน้านี้ แต่มนั เอาแขนมาเป็ นการ์ด แต่ก็ลม้ ลงไปอยูด่ ี
และจับเก้าอี้ตวั เดิมฟาดลงไปไอ้คนผมสี ทองที่น่าจะมีเรื่ องกับพี่วฒ
“ ตารวจมา!!”
 เสี ยงตะโกน ทาให้ทุกอย่างหยุดนิ่ง
“ ตารวจเว้ย!
พ่อมาแล้วเว้ย!!”
เสี ยงตะโกนครั้งที2
่ ทาให้ทกุ อย่างที่หยุดนิ่งเมื่อกี้เคลี่ยนไหวรวดเร็ วจนกลายเป็ นโกลาหล แม้แต่พวกไทยมุง้ เมื่อครู่ ก็ตาม
ทั้งพวกที่อยูช่ ้ นั 2 ก็วิ่งลงมาทั้งที่บนั ไดก็ไม่ได้กว้าง มีหลายคนที่แทบตกบันได
และผูห้ ญิงหลายคนล้มกับพื้นทั้งที่แต่งตัวสวยมากแต่ดูไม่ได้เลย
แม้แต่คนที่ลอ็ กตัวผมก็ปล่ยอและวิง่ หายไปไหนก็ไม่รู้
ผมไม่เข้าใจว่าครับว่าทาไมพวกเขาบางคนต้องตกใจลัวงิ่ กันแบบนี้ท้งั ที่คนที่ตอ้ งก่อเรื่ องคือพวกผม
“ จุม!” พี่วฒ
ุ ิเรี ยกผม พร้อมทั้งดึงแขนผมไปด้านหลังของร้าน ตาผมก็มองหาพี่แบงค์กบั พี่ชนะไปด้วย แต่ไม่เจอ
“ พี่แบงค์ พี่ชนะล่ะครับ!?” ผมถามแล้ววิ่งผ่าผูค้ นที่วงิ่ ตามออกมา และบางคนที่วงิ่ ไม่ไร้ทิศทางคงเพราะตกใจ
“ ไม่ตอ้ งห่วงพวกมันเอาตัวรอดได้” พี่วฒ
ุ ิบอก
พาผมไปวิ่งไปเรื่ อยแล้วมาโผล่ดา้ นหลังร้านที่เป็ นตรอกเล็กๆก่อนที่จะเดินออกไปถนน
และตามด้วยวิง่ ข้ามถนนขณะนั้นรถติดไฟแดงอยูส่ กั 10 คันได้ รู ้สึกพี่วฒ ุ ิ2
ุ ิจะรู ้เส้นทางดีครับ แต่ก็ไม่ใช่มีแค่ผมกับพี่วฒ
คนนะครับที่ใช้ทางนี้ มีอยูห่ ลายคน
ผมเดินตามพี่วฒ ุ ิก็เรี ยกแท็กซี่ แล้วบอกไปส่ งคอนโด
ุ ิที่เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาและข้ามถนนอีกครั้งพี่วฒ
ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจว่าทาไมถึงไม่เรี ยกแท็กซี่ ต้ งั แรก พี่วฒ
ุ ิบอกว่ามันใกล้เกินไป และอีกอย่างแท้กซี่ พอเห็นรถตารวจ
และพวกเราวิง่ ขึ้นรถมักไม่ค่อยรับเสี ยเวลาเปล่าๆเลยต้อมาใกล้หน่อย และต้องขึ้นเท็กซี่ที่ไม่ตอ้ งยูเทริ์ นกลับไปทางนั้นอีก
ุ ิจะให้พอ่ จัดการ
ส่ วนรถพี่วฒ

“ เจ็บไหม?” พี่วฒ
ุ ิถามผมหลังจากที่แท็กซี่ ขบั ไปได้สักพัก
“ ครับ”
ผมบอกพี่วฒ ุ ิก็โดนเหมือนกันครับ
ุ ิเอามือจับหน้าผมแล้วเอานิ้วแตะตรงมุมปากเจ็บจิ๊ดๆบนหน้าผมด้วย ผมมองหน้าหน้าพี่วฒ
และยังโดนต่อยท้องอีก
“ แล้วพี่ละครับ?” ผมถาม
“ เจ็บดิ” พี่วฒ
ุ ิพดู เอามือไปจับหน้าตัวเองบ้าง
“ เดี๋ยวกลับไปถึงคอนโดผมทายาให้นะครับ”
“ ทาให้ตวั เองก่อนเถอะ” พี่วฒ
ุ ิบอกเอามือมาจับหน้าผมอีก
“ ครับ แล้วก็ทาให้พี่ดว้ ย” ผมบอก ตอนแรกหน้าพี่วฒ
ุ ิกน็ ิ่งๆครับ แต่แล้วก็ยมิ้ ...
“ ........ก็ตอ้ งเป็ นอย่างงั้น” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วเลื่อนมือมากุมมือผมแทน แต่ก็ยงั จ้องหน้าผมอยู่ ผมก็เริ่ มเขินแล้วด้วย
“ .............................” (ผม)
“ ..........เมียไม่ทาให้แล้วใครจะทา...........” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงเบาพอแค่ได้ยนิ กันแค่ 2 คนแค่ผมกับพี่วฒ
ุ ิ
“..................” หัวใจผมเต้นแรงมากเลยครับ เต้นแรงเหมือนจะกระเด็นออกมา
“ จุม”
“ครับ” ผมหันไปหน้าไปหาพี่วฒ
ุ ิ
“ หน้าแดง คงเมาโค้ก” พี่วฒ
ุ ิวา่ แล้วยิม้ เจ้าเหล์ให้ผม ผมรู ้ครับว่าพี่วฒ
ุ ิรู้วา่ ผมเขินแต่กย็ งั ถาม
“ ................................”
รู ้แล้วจะถามทาไม...........จะให้ผมอายจนหน้าลุกเป็ นไฟเลยหรื อไง

พี่วฒ
ุ ิ

...........................................................พี่วฒ
ุ ิ
.
.
.
...บ้า!

บุพเพวายร้าย

46.50%

ุ ิบอกว่าน่าจะอยูใ่ นตู ้ ..
กลับถึงคอนโดผมก็ไปหากล่องยาครับตามที่วฒ
ุ ิที่นงั่ รออยูโ่ ชฟาหน้าโทรทัศน์ ในกล่องมียาทาแผลล้างแผลครบครับ
แล้วเดินมาหาพีว่ ฒ
ุ ิก่อนที่จะแต้มยาต่อเบาๆ พอผมจะทาของผมเองพี่วฒ
ผมล้างแผลให้พี่วฒ ุ ิบอกว่าเดี๋ยวทาให้ ผมก็ให้พี่วฒ
ุ ิทายาให้ครับ
“ โอ๊ย” ผมร้องเบาๆเพราะเจ็บครับ พี่วฒ
ุ ิไม่เบามือเลยT^T
“พี่ทาแรงเหรอ?” ผมพยักหน้าครั้งหนึ่งตอบว่าใช่ พี่วฒ
ุ ิก็ผอ่ นแรงลงครับ
“ ..................” พอทายาให้ผมเสร็ จพี่วฒ
ุ ิกจ็ อ้ งแผลที่มมุ ปากผมแทน
“ พรุ่ งนี้บวมแน่ๆ” พี่วฒ
ุ ิบอกยังกะว่าจะมีหน้าผมแค่คนเดียวที่บวม
“ หน้าพี่ก็จะบวมเหมือนกันครับ” ผมพูด และในทันทีโทรศัพท์พวี่ ฒ
ุ ิก็ดงั ขึ้น
กริ้ งๆ
พี่วฒ
ุ ิเอาโทรศัพท์จากกระเป๋ าขึ้นมาดูแล้วบอกผมว่า พี่ชนะโทรมา
“ เออกรู กบั จุมกลับมาถึงคอนโดแล้ว” พี่วฒ
ุ ิพดู
“ แล้วพวกมรึ งล่ะ?” พี่วฒ
ุ ิเงียบฟังก่อนที่จะพูดว่า
“ เออ ขอบใจมันด้วยที่เป็ นห่วง..........” แล้วพี่วฒ
ุ ิกน็ ิ่งฟังอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่จะวาง
“ พี่แบงค์ พี่ชนะเป็ นไงบ้างครับ!?” ผมถามกลัวพี่แบงค์กบั พี่ชนะโดนจับครับ เพราะอายุยงั ไม่ถึง
และยังก่อเรื่ องทะเลาะวิวาทอีก
“เฉียดฉิด เพิ่งหนีออกมาได้ เพราะตารวจตามไปเลิก และอีกอย่างไอ้แบงค์มนั ก็ไม่ได้หนีออกมาตั้งแต่แรก..”
“ ทาไมล่ะครับ?”
“ มันตามหาจุมนัน่ แหละ กลัวจะวิ่งไม่ทนั เขามั้ง มันคงลืมไปว่าพีก่ อ็ ยู.่ ..ยังไงพี่กไ็ ม่ทิ้งจุมอยูแ่ ล้ว.....” พี่วฒ
ุ ิบอก
ผมรู ้สึกปลอดภัยและอุ่นใจอย่างมากครับ
“ .................” พี่วฒ
ุ ิสบตาผมก่อนที่โน้มหน้าลงมา
“ อย่าครับ” ผมบอกหันหน้าหนี เขินจนทาตัวไม่ถกู
“ .....................” วุฒิเงียบไปผมหันกลับไปมอง พี่วฒ
ุ ิลุกขึ้น
“ ป่ ะไปนอน ไม่มีอะไรแล้ว” พี่วฒ
ุ ิบอกพร้อมเดินเอากล่องยาไปเก็บเอง ผมยังนัง่ อยูโ่ ชฟา
“ แล้วท้องพี่ละครับ?” ผมถามเป็ นกังวลเพราะเห็นพี่วฒ
ุ ิโดนต่อยเข้าที่หอ้ งจนหน้าเหยเกย
“ ไม่เท่าไรหรอก”
“ .................” แต่ตอนที่ผมเห็นท่าทางจะเจ็บมาก
“ เร็ ว!” พี่วฒ
ุ ิเร่ งยืนรออยูห่ น้าประตูหอ้ งของผม
“ครับ” ผมว่าลุกขึ้นเดินไปไม่กล้าถามอีก แล้วพี่วฒ
ุ ิก็เปิ ดประตูโดยมีผมเดินก้าวเข้าไปก่อนและเปิ ดไฟข้างประตูไปด้วย
เข้าไปแล้วผมก็นงั่ บนเตียงแล้วนอนลง
พี่วฒ
ุ ิเดินไปอีกข้างทาแบบเดียวกันและขยับตัวเข้าชิดและกอดตัวผม...............ได้กลิ่นแอลกอฮอลล์จางๆจากตัวพี่วฒ
ุ ิ
ผมรู ้สึกเกร็ ง หางตามองพี่วฒ
ุ ิเหมือนกาลังหวาดระแวง
“ จุม”
“ ครับ”
“ ......................” (พี่วฒ
ุ ิ)

ผมหลับตาลง เพราะดูเหมือนพี่วฒ
ุ ิจะไม่พดู อะไรแล้ว จนเกือบจะหลับไปแล้วด้วยซ้ า แต่พี่วฒ
ุ ิเรี ยกผมอีก

“จุม”
“ ..................” ผมลืมตาขึ้นมา ??
“ จุม”
“ ครับ”
“ ...พี่ชอบจุมนะ”
‘พี่ชอบจุม’ ดังก้องในหู ในร่ างกาย ในหัวใจทั้งที่เสี ยงที่วฒ
ุ ิพดู เบาแสนเบา
ผมหันไปหาพี่วฒ
ุ ิใจเต็นโครมคราม พร้อมๆกับเสี ยงก้องระงม
“ ..........................”
“................................”

ผมดีใจครับ ผมดีใจจนปากมันยิม้ ไปเอง น้ าตามันก็ไหล ทั้งที่ผมคิดว่าไม่ได้รู้สึกว่าชอบพี่วฒ

ุ ิ แต่ผมก็ดีใจถึงเพียงนี้
“ จริ งหรอครับ?” ผมถามอยากได้ยนิ คานนี้ซ้ าไปเรื่ อยๆเพราะมันทาให้ผมรู ้สึกดี
จะว่าไปตั้งแต่ผมตื่นคนที่คอยดูแลอยูข่ า้ งๆผมนอกจากแม่แล้วก็มีพี่วฒ
ุ ิ ถึงแม้พี่วฒ
ุ ิจะเอาแต่ใจ
แต่ก็ทาเพือ่ ผมหลายอย่าง.........
“ จริ ง”
“ จริ งที่พชี่ อบผม?”
“ พี่ชอบจุม” ผมเงยหน้าจากซอกคอพี่วฒ
ุ ิ มองเจ้าของใบหน้าที่บอกว่าชอบผม
“ พี่ชอบผม?” ผมทวนคาพูดตัวเองทวนคาพูดพี่วฒ
ุ ิเหมือนนานแสนนานมาแล้วที่ผมคอยคาคานี้
นานมากแล้วจริ งๆ
“ชอบมากด้วย” พี่วฒ
ุ ิตอบก้มจูบหน้าผากผมที่กาลังมองพี่วฒ
ุ ิ ผมหลับตาลงรับรู ้ริมฝี ปากพี่วฒ
ุ ิที่สัมผัส
ผมอยากรับรู ้ความรู ้สึกนี้วา่ ผมไม่ได้ฝันไป
ผมชอบพี่วฒ
ุ ิ
แล้วก่อนหน้านี้พี่ไม่ได้ชอบผมหรื อครับ ในเมื่อพี่บอกว่าผมเป็ นเมียพี่ แล้วพี่ก็เป็ นสามีของผม ถ้างั้นก่อนหน้านี้พี่รู้สึกยังไง
ความรู ้สึกของผมบอกว่า ผมไม่เคยได้ยนิ คาคานี้จากปากพี่
?
“ จุม”
“ครับ” ผมพูดพร้อมก้มแนบใบหน้ากับแผงอกของพี่วฒ
ุ ิ
รู ้สึกดี ในร่ างกายมีน้ าทาให้เกิดความสุ ขไหลเวียนไปทัว่ ร่ าง...
“ จุมก็ชอบพี่ใช่ไหม?”
“ ในอดีตที่ผมลืมไปผมไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมคิดว่าผมคงจะชอบพี”่
ผมบอกเพราะตัวเองก็ยงั ไม่มนั่ ใจแต่รู้สึกดีกบั พี่วฒ
ุ ิที่แม้บางครั้งจะกลัวจนไม่อยากเข้าใกล้
“ จะไม่ได้........ ต้องชอบต้องรัก” พี่วฒ
ุ ิพดู เหมือนบังคับ ..................ผมนิ่ง
“ เพราะพี่ชอบจุมแล้ว”
“ ..................”
พี่วฒ
ุ ิคลายวงแขนจากตัวผมแล้วลุกขึ้นเอาแขนยันเตียงคร่ อมตัวผมเอาไว้
“ พี่วฒ
ุ ิ!?” ผมตกใจจะลุกขึ้น แต่ถูกมือพี่วฒ
ุ ิดนั อกเอาไว้ แม้จะไม่แรงแต่ผมก็ไม่กล้าลุกขึ้น
“ พี่ขอเถอะ ให้พี่ทา” พี่วฒ
ุ ิบอกสี หน้าจริ งจัง
“ แต่วา่ พี่บอกผมว่าจะให้เวลาผม!” ผมบอกไม่อาจจะบังคับเสี ยงตัวเองเองไม่ให้ตื่นตะหนกได้
“ ให้เวลาเท่าไรพี่จะเป็ นกาหนดเอง”
“ แต่ผมยังไม่พร้อม!” ผมบอก แผ่นหลังเริ่ มรู ้สึกหนาว แต่เหงื่อซึมชื้น
“ พร้อมเถอะ พี่ไม่อยากใช้กาลัง” ผมส่ ายหน้าว่ายังไม่พร้อมแต่พดู ไม่ออก
“ พี่อยากเข้าไปอยูใ่ นตัวจุมตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ให้พี่มนั่ ใจว่าจุมเป็ นของพี.่ ..” ผมส่ ายหน้าอีกครั้ง แต่มนั ช้าลง…ช้าลง
“ นะ จุม ”
“ อย่าบังคับผมเลยครับ ผมยังไม่พร้อมจริ งๆ”ผมบอกน้ าตารื้ อมากขึ้นเรื่ อยๆ
“ อะไรคือยังไม่พร้อม?” พี่วฒ
ุ ิถาม ผมก็ตอบไม่ได้ เพียงแต่รู้สึกว่าไม่ได้ให้เป็ นแบบนี้ และรู ้สึกกลัวอย่างมหาศาล
กลัวจนตัวสัน่ เหมือนตอนนี้
“ ........................”
“ตอบพี่มาว่า อะไรคือยังไม่พร้อม”
“ ผมไม่รู้.........” ผมตอบตามความจริ ง
“ ถ้าไม่รู้กอ็ ย่าเอามาอ้าง”
“ ผมความจาเสื่ อม” ผมตอบเหตุผลเดียวที่คิดออกตอนนี้
“ ความจาเสื่ อมแล้วไงจุม ? เมื่อกี้จุมก็บอกว่าชอบพี”่ ผมแค่บอกว่าอาจจะชอบ แต่ไม่ได้บอกว่าชอบ
เพราะความรู ้สึกของผมมันไม่ชดั เจนมันมีความรู ้สึกบางมากมายที่ทาให้สบั สน
“ แต่พี่ครับ ให้เวลาผมหน่อยได้ไหม?”
“ ไม่!” หน้าผมชาวาบ
“ พี่ครับ ถ้าพี่บอกว่าชอบผมจริ ง พี่ก็น่าจะให้โอกาสผม” ผมบอกปนขอร้อง แล้วบอกตัวเองว่าผลักพี่วฒ
ุ ิออกไป
ุ ิก็สงั เกตเห็นแค่ไม่พดู อะไร
แต่แค่คิดมือที่ทาก็สั่นแรงขึ้น ผมว่าพี่วฒ
“ ..............................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบเหมือนกาลังคิด พี่วฒ
ุ ิอาจจะกาลังลังเล
ผมไม่ควรจะปล่อยโอกาสนี้ไป
“ ให้เราได้เรี ยนรู ้กนั มากกว่านี้นะครับ.......ถึงพี่จะบอกว่าเราเป็ นอะไร แต่ผมจาไม่ได้” ผมบอกเอามือดันแผ่นอกพี่วฒ
ุ ิเบาๆ
“ ................................รู ้สึกยังไงกับพี?
่ ” พี่วฒ
ุ ิถาม ผมคิดว่าถ้าบอกว่าชอบพี่วฒ
ุ ิคงจะอ่อนลงกว่านี้
“ ผมชอบพี่ครับ” พี่วฒ
ุ ิจอ้ งหน้าผมจ้องมันจะมองให้ทะลุความคิดความรู ้สึกที่ผมตอบ
“...........................................................อาจจะชอบหรื อว่าชอบ” เสี ยงพี่วฒ
ุ ิเบาลง
แสดงว่าผมมาถูกทาง
“ ชอบครับ” ผมตอบไม่ตอ้ งคิด สังเกตจากท่าทีเมื่อกี้ตอนที่ผมบอกว่าชอบพี่วฒ
ุ ิเมื่อกี้ พี่วฒ
ุ ิเสี ยงอ่อนลงมาก
“ แล้วไหนเมื่อกี้ บอกว่าอาจจะชอบ” พี่วฒ
ุ ิถาม สายตาเปลี่ยนไปในทันที
สายตาแบบนี้ทาให้ผมรู ้สึกวูบโหวงเป็ นห้วงๆในในร่ างกาย

ที่พี่วฒ
ุ ิถามซ้ าเป็ นการลองใจ???????????

“ คือว่าพี่ครับ............”
“ พี่จะทา และพี่ไม่อยากใช้กาลัง” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงเข้ม มือผมที่ดนั อกพี่วฒ
ุ ิไว้ผล่อยลงเหมือนว่าวหมดรงลม
ุ ิกก็ ม้ ลง
และหน้าพี่วฒ
ริ มฝี ปากพี่วฒ
ุ ิสัมผัสริ มฝี ปากผมแผ่วเบา แต่ผมสะดุง้ เฮือก
ตาพี่วฒ
ุ ิจอ้ งตาผมที่มีน้ าตาพุดๆขึ้นไม่ขาดสาย
ผมได้กลิ่นยาทาแผลจากมุมปากตัวเองและจากพี่วฒ
ุ ิ
“ ...........................” มือพี่วฒ
ุ ิแกะกระดุมจากเสื้ อที่ผมใส่อยู่
พร้อมๆกับสิ้ นที่แทรกเข้มาในปากเจ็บๆของผม
ผมกลัวมาก ......กลัวจนไม่รู้รสจูบนัน่ ว่ามันรู ้สึกยังไง ยิง่ เมื่อมือพี่วฒ
ุ ิสัมผัสหน้าอก ความกลัวมันก็เพิ่มพูน
จนแม้แต่นิ้วมือยังเกร็งทั้งสัน่
ไอ้โปรดอย่าทาอะไรผม
ไม่ เอา ผมกลัว!!!

ตุบ!
ผมรู ้สึกตัวมือก็ผลักพี่วฒ
ุ ิผงะออกไปแล้ว พี่วฒ
ุ ิมองผมงงๆในครั้งแรกก่อนที่ดวงตาจะวาวโรจน์ประกายขึ้น
ผมรี บลุกขึ้นพรวดจากเตียง แต่แขนถูกกระชากไว้
“ พี่ครับ ปล่อย!” ผมสะบัดแขนให้หลุดจาดมือพี่วฒ
ุ ิแต่ไม่หลุด
ต้ องหนี ผมต้ องหนีไปให้ ไกล
“ จะเอายังไง!”
“..........ปล่อยผม!”
“ คิดว่าจะไม่ทาให้เจ็บตัวแล้วเชียว!” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงดัง ผมรู ้ตวั กลัวแค่ไหนแต่นนั่ ไม่สาคัญว่าพี่วฒ
ุ ิโกรธแค่ไหน
“ พี่ครับปล่อย!” ผมบอกแต่แขนกลับถูกบีบจนปวด
“ รนหาที่แท้ ๆ” พี่วฒ
ุ ิพดู จบปล่อยมือผมทันที นัน่ ทาให้ผมที่พยายามรั้งดึงตัวเองออกมา ล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง
พร้อมเสี ยงร่ างกายกระแทกพื้น
“ พี่อย่าทาผมเลยครับ!” ผมบอกเอามือดันตัวเองถอยหลังเมื่อพี่วฒ
ุ ิเดินเข้ามาหา
ุ ิถึงได้น่ากลัวได้ขนาดนี้
ทาไมพี่วฒ
“ พี่ก็ไม่ได้อยากทา แต่ จุมปฏิเสธพี่!” พี่วฒ
ุ ิพดู ผมเข้าใจ แต่ผมไม่รู้ความหมาย
“ พี่ครับ พี่ทา ผมกลัว!!”
“ ก็เพราะจุมไม่ยอมดีๆไง ถ้าจุมไม่ยวั่ โมโห ไม่โกหก พี่จะทาแบบนีไ้ หม!!” โกหกตอนไหน ผมไม่ได้โกหก
หรื อว่าจะเมื่อกี้ที่ผมเปลี่ยนจากอาจจะชอบ มาเป็ นชอบ...
“ พี่ครับ ผมขอโทษ” ผมบอกถอยหลังต่อไม่ได้แล้วเพราะหลังชนผนังห้อง พี่วฒ
ุ ินงั่ ลงขาข้างหนึ่งแตะพื้นอีกข้างชันขึ้น
“ ถ้าจุมยอมดีๆตั้งแต่แรก...................” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วหยุด จังหวะนั้นผมผลักพี่วฒ
ุ ิเต็มแรง
แล้ววิง่ เข้าไปในห้องน้ าเพราะมันใกล้ที่สุด ใกล้กว่าประตู
 ผมเข้าไปได้ก็เปิ ดประตูลงกลอนแล้วถอยห่างประตูที่กาลังถูกกระแทกจากด้านนอก
“ จุมเปิ ดประตู!!” พี่วฒ
ุ ิตะโกนจากด้านนอก แต่ให้ตายผมก็ไม่เปิ ด

“ ฮือๆ” ในอดีตที่ผมลืมไป มันเป็ นเหมือนตอนนี้หรื อเปล่า

หรื อมันเป็ นยังไง หรื อมันมากกว่าตอนนี้
“ จุมพี่สั่งอีกครั้งว่ าเปิ ดประตู!”
“ ไม่ครับ ผมไม่เปิ ด!” ผมบอกแม้เสี ยงจะไม่ดงั เท่าพี่วฒ ุ ิน่าจะได้ยนิ
ุ ิแต่คิดว่าพี่วฒ
“ อยากให้ พงั ประตูเข้ าไปใช่ ไหม?!”
“ พี่สัญญาก่อนว่าจะไม่ทาอะไรผม!” ผมบอกพยายามเช็ดน้ าตา ระงับอาการสั่นของตัวเอง
ทั้งบอกตัวเองไปพลางว่าปลอดภัยแล้ว
“ ไม่ สัญญา! และตอนนีพ้ ี่กโ็ กรธสุ ดๆแล้วด้ วย!”
“ ฮือๆ” ผมร้องไห้ท้งั ที่เพิง่ เช็ดน้ าตาไปแมมๆ
“ เปิ ดประตู!” พี่วฒุ ิตะเบ็งเสี ยงดังจากอีกฝาก ตามด้วยเสี ยงเหมือนพี่วฒุ ิกาลังเตะประตู ผมถอยห่างจากประตูไปอีก
“ พอพีพ่ ังประตูได้ รู้ไหมจะเป็ นยังไง!! คงลืมไปแล้วล่ะสิ เดี่ยวจะทบทวนให้ ลมื ไม่ ลง!!”
พี่วฒ
ุ ิตะโกนมาอีกด้าน ผมเอามือปิ ดหูไม่อยากรับรู ้อะไรอีกทั้งเสี ยงพี่วฒ
ุ ิตะโกน ทั้งเสี ยงกระแทกประตู
“ ออกมาจุมแล้วพีจ่ ะพยายามใจเย็น!”
“..........................”

นานเป็ น 10 นาที ไม่มีเสี ยงจากนอกประตู และไม่แรงกระแทกประตู ผมคิดว่าพี่วฒ

ุ ิคงตัดใจแล้ว
แต่แล้วผมก็ตกใจกับเสี ยงกระแทกประตูดา้ นล่าง พร้อมเสี ยงพี่วฒ
ุ ิ
“ โธ่ เว้ ย!!!”
และทุกอย่างก็เงียบไปอีก แต่ผมก็ไม่วางใจ ยังคงจ้องประตู กลัวว่าพีว่ ฒ
ุ ิจะโผล่เข้ามา ผมกอดเข่ามองประตูเงียบๆ
อยูน่ านจนกระทัง่ หลับไป

บุพเพวายร้าย

46.50%+50%

และทุกอย่างก็เงียบไปอีก แต่ผมก็ไม่วางใจ ยังคงจ้องประตู ผม กลัวว่าพี่วฒ

ุ ิจะโผล่เข้ามาได้ทุกเมื่อ
ผมกอดเข่ามองประตูเงียบๆ อยูน่ านจนกระทัง่ หลับ

แต่สะดุง้ ตัวขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมเสี ยงที่ประตูอีกด้านหนึ่ง ผมมองที่มาของเสี ยงนั้นอย่างไม่วางใจ

ุ ิทาอะไร ?!?
อีกด้านหนึ่งของประตูพี่วฒ

แต่

ทว่ า!

ทว่ า!ประตูกลับโดนกระแทกจากอีกด้านอย่างแรงหลายครั้งผิดกับก่อนหน้านี้

เกิดอะไรขึ้น!!

ใจผมเต้นแรงอย่างอย่างหวาดกลัว

ผมภาวนาให้ประตูแข็งแรงดุจหิ นผา

“ ...................แม่ครับ แม่ครับ” ผมพร่ าร่ างกายเริ่ มสัน่ ขึ้นมาอีก

เพราะประตูถกู กระแทกรุ นแรงไม่หยุดและไม่นาน.....ไม่นาน

ปั ง!!?

เสี ยงประตูกระแทกเปิ ดออก แต่ขา้ งหนึ่งมันยังติดอยูก่ บั บานพับ ผมจ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตาเอง

ร่ างกายชาๆยืนขึ้นอย่างช้าๆ
 ผูช้ าย 2 คนอยูห่ น้าประตู แต่ผมไม่ได้สนใจกลับพุง่ มองไปยังพี่วฒ
ุ ิที่มีใบหน้าหน้าไร้ความรู ้สึกยืนอยูแ่ ม้จะไกลกว่า

“ ...........................ต้องให้ใช้ไม้แข็งใช่ไหมจุม........”

“ .............” ร่ างกายผมยังไม่ขยับหรื อว่าพูดได้ เพราะยังตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“ คุณวุฒิมีอะไรจะรับใช้อีกไหมครับ?” ผูช้ ายคนขวามือถาม ผูช้ าย 2 คนนี้เป็ นใครแล้วทาไมถึงมาช่วยพี่วฒ

ุ ิพงั ประตู

“ ไม่มี กลับไปได้แล้ว”

“ครับ” คนซ้ายมือใช้หางตามองผม ก่อนที่จะทาตามที่ที่พี่วฒ

ุ ิสงั่

“ อย่ าไปครับ!” ผมพูดออกมาเป็ นคาแรก

“ ไปเซ่ ! ผัวเมียเขาจะคุยกัน!!” พี่วฒ

ุ ิตะคอก ผูช้ ายทั้ง 2 คนก็เดินออกไปทันที แต่ผมถอยหลังเพราะพี่วฒ
ุ ิเดินเข้ามา

“ ..........................”

“ จะเอายังไงจุม รู ้ไหมว่าทาให้พโี่ กรธและโมโหมาก” พี่วฒ

ุ ิพดู เดินมาเรื่ อยๆ ผมหันซ้ายหันขวาหาทางหนี

“ ..................” ผมรู ้สึกหวาดหวัน่

“ ..............ก่อนที่จุมจะความจาเลื่อม พอพี่พดู ถึงเรื่ องห้องน้ า ไม่วา่ จะอะไรจุมก็จะยอม...พี่วา่ พี่จะทาแบบนั้นอีก

ทั้งที่ไม่ได้อยากทา แต่จุมจะได้รู้ไว้วา่ ขัดคาสัง่ พี่ โกหกพี่มนั เป็ นยังไง จะได้ไม่กล้าทาอีก เพราะพี่เริ่ มเข้าใจแล้วว่า....”

หมับ!

มือผมถูกกระชากไปจากตัว

“ ปล่ อยผมนะ!!” ผมเอามืออีกข้างตีพี่วฒ

ุ ิ พี่วฒ
ุ ิปล่อยให้ผมตี แต่มืออีกข้างหนึ่งก็ไม่ยอมปล่อยมือผม

“.......................”
“ ปล่ อยผม!! ผมจะกลับบ้าน”

“ เหอะ” พี่วฒ
ุ ิเหยียดยิม้

“คิดว่าจะได้กลับอยูเ่ รอะ!”

“ ผมจะกลับ”

“ อย่ าหวัง!!”

“ผมจะกลับบ้าน!”

“ ....................” พี่วฒ ุ ิจะได้เลิกยุง่ กับผมสักที

ุ ิเงียบจ้องมองผม ทว่าผมอยากจะพูด พี่วฒ

“ ใช่! ผมโกหกพี่ที่บอกว่าชอบพี่ เพราะความจริ งแล้ว คือ ผมเกลียดพี่ [/i] เกลียดคนอย่างพี่ที่ทาอะไรไม่มีเหตุผล

ุ ิจบั แขนผมอยูส่ ั่นแต่ก็กามือผมแรงจนแทบหัก

เอาแต่บงั คับ ชอบใช้กาลังกับผม” มือที่วฒ

“ แล้วไง ใครอยากรู ้!” พูดจบก็ดึงแขนผมให้ตามออกไปแต่ผมไม่ยอม พี่วฒ

ุ ิเลย

ตุบ!

ุ ิต่อยที่ทอ้ งผม
พี่วฒ

ขาผมงอหมดแรง เจ็บจนจุก พูดไม่ออก น้ าตาไหลทะลักอีก

ทาไม?! อยากจะถามแต่พดู ไม่ออก

“ กรูกไ็ ม่ จาเป็ นต้ องทาดีกบั คนที่เกลียดกรู!” พี่วฒ ุ ิที่ยอ่ ตัวลงมา

ุ ิพดู พร้อมปล่อยแขนผม ร่ างกายผมนัง่ กับพื้น ตามด้วยพี่วฒ

“ กรูชักอยากจะทาให้ มรึงฟื้ นความจาเร็วๆ จะได้ ไม่ ลมื ว่ ารักกรู!”

“ อย่ า” ผมพูดเสี ยงแหบในคอ

“ หมอบอกว่าพอกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม กับบรรยากาศเดิมๆก็จาได้อะไรได้เอง

งั้นก็ลองทวนความจากันหน่อยเป็ นไง! ห๊ ะ!!”

ผวักะ!

ุ ิหวดลงบนหน้าผมเต็มแรง หน้าผมหันไปตามแรงตบ มันก็เจ็บก็จริ งแต่ไม่มากพอให้ร่างหนาวสะท้านแบบนี้

ฝ่ ามือพี่วฒ

ผมกลัวอะไร........................................................

กลัวบางสิ่ งกลัวบางอย่างที่เห็นอยูต่ รงหน้า และสิ่ งที่มองไม่เห็นแต่รู้สึกได้

“ พูดมาได้ ยงั ไงว่ าเกลียดกรู มรึงไม่ มีสิทธิ์เกลียดกรู!” พี่วฒ

ุ ิพดู พร้อมตบผมอีกหลายครั้ง

ยาที่ทาไปเมื่อกี้คงไม่พอรักษาแผลแล้ว คงต้องทายาใหม่.....ถ้ามีโอกาส..

“ เกลียดกรูมากนักใช่ ไหม!”

“ใช่” ผมตอบทั้งที่รู้วา่ มันจะเป็ นเชื้อไฟโทสะให้พี่วฒ

ุ ิมากกว่าเดิม แต่ผมอยากพูดอะไรบ้าง

ผมเป็ นคน มีจิตใจ....................

“ ดี ดี ดีเกลียดเข้าไป! ใครสน!!” พี่วฒุ ิพดู พร้อมบีบหน้าผมจนทาให้ผมปวดไปทั้งหน้า

ผมพยายามมือใช้ปัดออกแต่ไม่เป็ นผล

“ อยากให้ คนที่เกลียดข่ มขืนไหมล่ะ!” พี่วฒ

ุ ิพดู พร้อมพยายามถอดกางเกงผม แต่ผมไม่ยอมพยายามถีบพี่วฒ
ุ ิ

มือก็ผลักก็ปัดอะไรก็ได้ที่โดนมือ

‘ อยากให้คนที่เกลียดข่มขืนไหมล่ะ!’ นัน่ คือคาพูดของคนที่บอกว่าชอบผมมาก คนที่ทาให้หวั ใจผมเต้นแรง

คนที่ทาให้ผมเขินจนหน้าแดง แต่ตอนนี้เปลี่ยนไปจากอย่างสิ้ นเชิง

“ปล่อย อย่ า!!” ผมร้อง

“ยะ!” ผมร้องได้แค่น้ นั เพราะจุกกับแรงต่อยที่ทอ้ งอีกครั้ง ผมตัวงองุม้ เหมือนกุง้ มือก็กมุ ท้อง

ก่อนที่มือจะถูกพี่วฒ
ุ ิดึงไปมัดด้วยเข็มขัดที่พี่วฒ
ุ ิถอดจากเอวผม

ผมไม่มีแรงจะต่อต้านแลย

ุ ิแทรกมาระหว่างขาทั้ง 2 ข้าง
กางเกงยีนต์ถูกดึงไปถึงลงไปต่ากว่าเข่า ลาตัวพี่วฒ

“ อย่า!” ผมพยามเปล่งเสี ยงจากปากที่จุกจนพูดไม่ออก

ุ ิก็แทรกท่อนล่างเข้ามา
และในทันที พี่วฒ

"อ๊ากกกกก!” ผมร้องเสี ยงหลงทั้งที่เมื่อกี้จุกจนพูดไม่ออก พี่วฒ

ุ ิกระแทกท่อนล่างเข้ามา 2 ครั้งก็เข้ามาจนสุ ด

ร่ างกายผมแทบฉีกเป็ นชิ้นๆ เจ็บปวดจนตาพร่ า พร้อมอาการเกร็งขัดขืนขับไล่ร่างกายที่บุกรุ กเข้ามา แต่พี่วฒ

ุ ิก็ยงั ไม่พอใจ

กระแทกเข้าออกไม่หยุด

ผมไม่ได้รับรู ้อะไรนอกไปจากความทรมานอย่างแสนสาหัส และผมได้ยนิ เสี ยงกรี ดร้องของตัวเอง

.
.

- - - - .

ผมลืมตาหนักๆขึ้น ปวดหัวจนแทบระเบิด ร่ างกายแค่ขยับก็แทบปริ แตก โดยเฉพาะข้างล่าง ที่ที่พวี่ ฒ

ุ ิกระทาอย่างทารุ ณ
...พอลืมตาบนหน้าตึงๆเพราะบวมได้ ก็สะดุง้ เฮือก เมื่อสายตาเห็นคนที่ยนื อยู่
ผูช้ ายที่บอกว่าชอบผมมากแล้วหัวใจผมก็เต้นโครมคราม..........................
ผมเท้าแขนลุกขึ้นมา ตัวเองนอนอยูบ่ นเตียง ในชุดต่างจากเมื่อคืน
“ ไปกินข้าว” นัน่ คือคาพูดแรกหลังจากผูช้ ายที่ทาร้าย ข่มขืนผมจนพอใจบอก
“ .................” ผมไม่ตอบก้มตัวลงนอนเหมือนเดิม ไม่อยากสนใจ ไม่อยากใส่ ใจอีกแล้ว
ตอนที่กม้ ตัวลงมองเห็นมือ เห็นแขนตัวเองก็ยงิ่ อนาถ แขนของผมที่ฟกช้ า ข้อมือผมที่บาดริ้ วจากเข็มขัดของตัวเอง
“ไปกินข้าว พี่ให้คนเอากับข้าวมาเยอะแยะ” พี่วฒ
ุ ิบอกเดินมานัง่ ลงข้างๆผม เอามือลูบหัวเบาๆชวนให้ขยะแขยง
ผูช้ ายที่ตบหัวแล้วคิดจะลูบหลัง
“ ...................”
“ ไปกินข้าวกัน” พี่วฒ
ุ ิพดู อีก ผมขยับหัวให้มือที่วางอยูเ่ ลื่อนหลุดออกไป
“ จุมเรื่ องเมื่อคืน.....................” พอผมคิดน้ าตามันก็ไหลลงมา
เมื่อคืน ผมถูกทุบตี
เมื่อคืนผมถูกข่นขืน
เมื่อคืนผมถูกถ่อยคาขู่วา่ ไม่ขาดสาย
แต่เช้ามาผูช้ ายคนนั้นก็มาท่าทีน้ ีแบบนี้กบั ผม เพื่ออะไร !
“ ...................”
เมื่อคืน เขาทุบตีผม
เมื่อคืนเขาข่นขืนผม
แต่ตอนนี้เขามาพูดด้วยคาที่ออ่ นโยนกับผม
ทาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทาได้ยงั ไง!

“ พี่จะไม่ทาแบบนั้นอีก ถ้าจุมไม่ทาเหมือนเมื่อคืน”
เมื่อคืนผมทาอะไร ผมแค่ปฏิเสธเพื่อตัวผมเอง แค่น้ นั แต่สิ่ง
ที่ผมได้รับ คือ...............
 มันมากเกินไป
พี่ทาราวกับว่า ผมเป็ นเครื่ องระบายอารมณ์ของพี่ที่ตอ้ งยอมพี่หา้ มมีปากมีเสี ยงทุกครั้งที่พี่ตอ้ งการ
“ แล้ว อย่า...”
“ หยุดพูดสั กที!” ผมพูดออกมา ปั ดมือพี่วฒ
ุ ิที่เอามาจับหัวผม
“จุม!”
“ ถึงพี่จะพูดอะไรก็ตาม แตข้ างในหัวใจผม!
“ ...........................................”
“ ถ้ามีสานึกผิดอยูล่ ะก็ ปล่อยให้ผมไปตามทางของผม” พี่วฒ
ุ ิยงั ไม่พดู อะไร ผมพยุงตัวลุกขึ้น
ปลายเท้าที่เหยียบพื้นเหมือนปลายมีดกาลังกรี ดร่ างกายที่พร้อมจะแตกสลายของผม
ยวบ! ผมทรุ ดไปนัง่ กับพื้น ปวดหัว อยากจะอ้วก......
“ จุม” พี่วฒ
ุ ิเข้ามาประครอง แต่ผมสะบัดออก แล้วมองหน้าพี่วฒ
ุ ิ
“ อย่าเอามือพี่มาแตะตัวผม” ผมบอกแล้วลุกขึ้น แม้ขาจะสั่นแต่ก็เดินไปตูเ้ สื้ อผ้า
ผมจะกลับบ้านของผม
“ จุม” พี่วฒ
ุ ิจบั มือผม ทาให้ผมหันกลับไป ใบหน้าพี่วฒ
ุ ิเหมือนจะไร้ความรู ้สึกเหมือนทุกครั้งทว่าดวงตากลับกาลังสั่น
“ ปล่อยครับ!” ผมบอก
“ อย่าบังคับพี”่
“ พี่ต่างหากที่กาลังบังคับผม” ผมบอกสะบัดมือออกจากมือพี่วฒ
ุ ิ
“จุมอย่าไป” พี่วฒ
ุ ิเข้ามากอดผม ผมดิ้นแต่ก็ได้แค่ดิ้นในวงแขนของพี่วฒ
ุ ิ ร่ างกายที่บอบช้ านี้จะไปสูไ้ ด้ยงั ไง
“ ปล่อยผม”
“ จุม”
“ ผมบอกให้ปล่อย”
“ อย่าบังคับพี่ อย่าทาแบบนี้”
“ แต่ตอนนี้พกี่ าลังจะใช้กาลังบังคับผม!”
“ ใช่พี่กาลังจะบังคับ แต่อย่าให้พที่ าจริ งๆ”
“ ฮือๆ ยังไงผมก็ไม่อยูท่ ี่นี่”
“ จุมอยากได้อะไรพี่จะหามาให้”
“ ผมไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น!” ผมบอกพยายามดิ้นให้หลุด
“ จุม”
“ ผมจะกลับบ้าน!”
“ แต่จุมต้องอยูท่ ี่นี่!” ใบหน้าพี่วฒ
ุ ิที่วางบนไหล่ของผมหนักมาก
“ ไม่ครับ”
ควับ! วงแขนพี่วฒ
ุ ิที่กอดผมเปลี่ยนมาจับไหล่แล้วหันตัวผมให้เผชิญหน้ากับพี่วฒ
ุ ิ
“ พี่ให้โอกาสจุม เลือก..................”
“ ผมไม่เลือก ฮึ้ก............... ไม่ เลือก ฮื อๆ”
“ ต้องเลือก!”
“ ไม่ครับ”
“ เลือกว่าจะอยูก่ นั เหมือนเดิมดีดี หรื อจะอยูท่ ้ งั น้ าตาเหมือนที่เคยอยู่ แต่อย่างหลังจุมคงจาไม่ได้” พี่วฒ
ุ ิบอกเสี ยงแข็งเพื่อขู่ผม
“ ผมจะกลับบ้าน ผมไม่เลือกอะไรทั้งนั้น!”
“ เลือก”
“ ผมไม่เลือก!”
“ เลือก!”
“ ไม่ !”
“ ต้องเลือก!”
"ไม่!”
ผวักะ!
หน้าผมหันตามแรงหวดจากมือพี่วฒ
ุ ิ ผมหันกลับมามองพี่วฒ
ุ ิ แล้วพูด
“ ไม่เลือก”
ผวักะ!
“ ไม่เลือก” ผมบอกพร้อมน้ าเลือดไหลหยาดจากมุมปาก
ผวักะ!
“ ไม่เลือก” ผมบอกอีกทั้งเสี ยงมันแหบพร่ าแทบไม่ออกลาคอ
ุ ิยกมือขึ้นจะตบผมอีก แต่ก็ยกค้างไว้ เหมือนรอให้ผมเปลี่ยนใจ ผมมองฝ่ ามือพี่วฒ
พี่วฒ ุ ิแม้จะกลัวเจ็บ
แต่ผมตอบด้วยเสี ยงสั่นพร่ า ว่า...
“ ไม่เลือก” “ ทาไมจุม!!?? ต้องการอะไร อยากได้อะไร ทาไมต้องทาแบบนี้”
“ผมไม่อยากเห็นหน้าพี่ ไม่อยากให้พี่มายุ่งกับผม และผมจะกลับบ้านของผม!” ผมบอก ผลักพี่วฒ
ุ ิเต็มแรงเท่าที่มี
“ ได้” พี่วฒ
ุ ิเค้นเสี ยงพร้อมทั้งกระชากแขนผมจนเซถลาถอยหลัง
“ ไม่ เลือกเดี๋ยวเลือกให้ !”
“ ปล่อย!!” ผมสบัดแขนแต่ไม่หลุด
“ไม่ ปล่อย ไม่เลือกก็ต้องเจอแบบนีแ้ หละ!” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมลากผมออกมาจากห้อง ผมเอามือตีพี่วมุ ิวา่ ให้ปล่อยผม
เอาเท้าจิกพื้นไม่ให้พี่วฒ
ุ ิลากตัวไปได้ แต่ไม่มีอะไรที่ทาแล้วเห็นผล
ุ ิก็ลากผมออกมาและจับผมนัง่ บนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว
ในที่สุดพี่วฒ
“ กินข้ าว!” พี่วฒ
ุ ิบอกนัง่ ลงเหมือนกัน
“ ไม่กิน!” ผมบอกหันหน้าหนีไม่มองอาหารที่วางเต็มโต๊ะ
“ เมื่อคืนพี่ทาเบาไปใช่ไหม ถึงได้กล้าต่อล้อต่อเถียง”
“ ....................” ทาเบาไปเหรอ?
ทาให้ร่างกายผมแทบจะแตกออกเป็ นเสี่ ยงๆ
แค่คิดเหตุการณ์มนั ก็มาอยูต่ รงหน้า ทาให้หวาดกลัวไปจนถึงหัวใจ

“ หรื ออยากจะไปฟื้ นโรง-บาลเหมือนคราวก่อน” พี่วฒ

ุ ิถามเสี ยงกระด้าง
สงสารตัวเองเมื่อก่อนที่ตอ้ งคอยรองรับอารฒณ์พี่วฒ
ุ ิ.........สงสารมาก ทั้งที่จาไม่ได้
แต่คิดว่ามันคงไม่ต่างจากตอนนี้
เพล้ง!
ผมปั ดจานข้าวตรงหน้าลงพื้น พี่วฒ
ุ ิลกุ ขึ้นพรวด! ก่อนที่จะหันมาจ้องผมเขม็ง

ถ้ าชอบผมแล้ วทาแบบนีก้ ับผมก็เกลียดผมเถอะ...............................

ติ๊ดๆ
เสี ยงกดออดหน้าห้อง แต่พี่วฒ
ุ ิยงั จ้องผมไม่วางตา
ติ๊ดๆ
เสี ยงกดออดดังขึ้นอีกครั้ง
“ ใครมาวะ!” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วเดินไปประตู ผมเช็ดน้ าตาที่มนั คลอเต็มเบ้าก่อนที่มนั จะไหลลง
“ใคร!!” พี่วฒ
ุ ิพดู อินเตอร์โฟน ยังไม่ได้เปิ ดประตู
“ กรู กบั ไอ้แบงค์เอง” เสี ยงด้านนอกบอกผ่านอินเตอร์โฟน ผมหันไปมองทันที
“ วันนีก้ รูไม่ รับแขก”
“ กรู ไม่ใช่แขก คนไทย ไม่เชื่อดูบตั รประชาชน” พี่ชนะตอบ
“ กลับไป!!” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วเดินกลับมา แต่ผมลุกขึ้น
รวบรวมแรงและเมินเฉยต่อความเจ็บปวดของร่ างกายวิง่ ผ่านพี่วฒ
ุ ิจะไปเปิ ดประตู
หมับ!
พี่วฒ
ุ ิบีบแล้วกระชากแขนกลับ แต่ผมก็สู้บิดแขนกลับก่อนที่จะหลุดมากได้
แล้วแทบทุบปุ่ มอินเตอร์โฟนแทนการเปิ ดประตูเพราะมันอยูใ่ กล้กว่าประตู
“ ช่ วยด้ วยครับ!! โอ๊ ย!” ผมร้องแขนถูกกระชากแล้วตัวถูกเหวีย่ งลงพื้น
“ จุม เกิดอะไรขึน้ !? ไอ้วุฒิเปิ ดประตู!” พี่แบงค์ตะโกนเข้ามา
“ ไม่ !!” พี่วฒ
ุ ิตะโกนกลับแม้จะไม่ได้ยนื พูดกับอินเตอร์โฟน แต่คนข้างนอกก็ได้ยนิ
“ วุฒิ ถ้ามรึงไม่เปิ ดกรูจะเรียกตารวจ!!” พี่แบงค์ตอบกลับมา พี่วฒ
ุ ิกระชากสายอินเตอร์โฟนออกจากตัวเครื่ องสี ขาว
“ คิดว่ าไอ้แบงค์ ไอ้ชนะมันจะช่ วยได้ หรือไง!” พี่วฒ
ุ ิพดู ยืนอยูเ่ หนือผมที่พยายามจะยืนขึ้นแต่กท็ รุ ดลงไป
เจ็บไปถึงกระดูก
“ ......................” ผมไม่ตอบ พยุงตัวยืนขึ้น พี่วฒ
ุ ิก็ผลักลงไปกองกับพื้นอีก
น้ าตาไหล
กลัวมากจะทายังไงดี
“ อย่าสาออย เออพี่ลืมไปงานถนัดเลยนี่”
คาพูดดูถูก
“ .........................” ทาไมถึงได้ร้ายกาจกับผมถึงเพียงนี้
“ เดี๋ยวจะสงเคาะห์จะได้รู้วา่ ไอ้แบงค์ ไอ้ชนะมันช่วยไม่ได้หรอก” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วเดินไปเปิ ดประตู
พอประตูเปิ ดพี่แบงค์และพี่ชนะพรวดเข้ามายืนจ้องผมที่นงั่ กองกับพื้น
“ ไอ้วฒ
ุ ิมรึ งทาอะไรจุม?” พี่ชนะถาม แต่ยงั คงจ้องมองผมตาไม่กระพริ บเหมือนกับพีแ่ บงค์
“ ซ้อม ข่มขืน” พี่วฒ
ุ ิตอบหน้าเรี ยบเฉย และทันทีที่พดู จบพี่แบงค์กพ็ งุ่ เข้าไปคว้าคอเสื้ อพี่วฒ
ุ ิ ยกกาปั้นแต่ยกค้างไว้
พี่แบงค์ตวั สั่น
“ ............................”(พี่แบงค์)
“ จะชกกรู วา่ งั้นเถอะ” พี่วฒ
ุ ิดึงเอาคอเสื้ อตัวเองกลับมาและเดินมาหาผม
ผมรู ้สึกสมเพชตัวเองเหลือเกินที่นงั่ อยูต่ รงนี้จะยืนก็ยงั ยาก จะกลั้นน้ าตาก็กลั้นไม่ได้
ช่างอ่อนแอ
“ ม่ะพี่ช่วย” พี่ชนะบอกแล้วก้มตัวลงมาพยุงผม แต่พี่วฒ
ุ ิผลักพี่ชนะออกไป
“ อย่ ายุ่ง! ได้เข้ามาแล้วก็กลับไป” พี่วฒ
ุ ิบอกดึงแขนผมให้ลุกขึ้น แน่นอนผมสบัดออก พี่วฒ
ุ ิมองหน้าผม
“ วอนโดน”(พี่วฒ
ุ ิ)
“ อย่าแตะตัวผม!” ผมบอก
ผวักะ!
ผมโดนพี่วฒ
ุ ิตบจนหน้าหัน แก้มเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไง ทาไมมันถึงไม่ชินชากับความเจ็บปวดสักที
“ ไอ้วุฒิ!” พี่แบงค์เรี ยก พี่วฒ
ุ ิหนั ไปและ
ผัวกะ!!
พี่แบงค์ชกพี่วฒ
ุ ิจนตัวพี่วฒ
ุ ิเซตามทิศแรงกาปั้ น
“ แบงค์ มรึง!”
ผัวกะ!!
และอีกครั้งพี่แบงค์ชกพี่วฒ
ุ ิ คราวนี้พี่วฒ
ุ ิลม้ ลงไป พี่แบงค์ตามลงไปคว้าคอเสื้ อพี่วฒ
ุ ิแล้วจะชกอีกครั้ง
“ แบงค์ อย่ า!” พี่ชนะเข้าไปห้ามดึงตัวพี่แบงค์ออกมา ทว่าพีแ่ บงค์สะบัดออก แต่ไม่ได้จะชกพี่วฒ
ุ ิแล้ว
“ ทาไมวะวุฒิ ทาไมทาแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า” พี่แบงค์ถามเสี ยงเหมือนว่าบาดแผลที่ไหนสักที่หนึ่งของพีแ่ บงค์กาลังเจ็บปวด
หรื อจะเป็ นรอยช้ าที่หน้า.....
“ แล้วมรึ งเกี่ยวไรด้วย มันเป็ นของกรู กรูมีสิทธิ์ที่จะสั่ งสอนมัน!” พี่วฒ
ุ ิตอบ เลือดที่ไหลมุมปากไม่ทาให้รู้วา่ เจ้าของร่ างเจ็บ
แต่เหมือนคนที่เจ็บกลับเป็ นคนที่ชก ขณะนัน่ พี่ชนะมาพยุงผมยืนขึ้น
“ แต่ กรูไม่ ยอมแล้ว กรู ไม่มีวนั ยอมให้มรึ งทาร้ายจุมไปมากกว่านี้!”
พี่แบงค์บอกเอามือออกจากคอเสื้ อพี่วฒ
ุ ิหนั มามองผม
.......ตาพี่แบงค์แดงกล่า.........
สายตาพี่แบงค์ที่มองปิ ดความรู ้สึกเวทนาผมไม่มิด
“ แบงค์ ถ้ามรึงเป็ นเพื่อนกรู อย่ ายุ่งกับเรื่องนี”
้
“ กรูยอมมรึงมามากพอแล้ววุฒ”
ิ
“ หรือมรึงจะเอา!” พี่วฒ
ุ ิผลักพี่แบงค์
“ จะเอา แล้วจะทาไม!” พี่แบงค์พดู ตอบผลักอกพี่วฒ
ุ ิแรงกว่า
“ แบงค์ใจเย็น”(พี่ชนะ)
“ กรูเย็นไม่ไหวแล้ว!”
“ ........................” พี่วฒ
ุ ิจอ้ งหน้าพีแ่ บงค์ ไม่มีใครยอมใคร
ผมรู ้วา่ ตัวเองคือสาเหตุที่ทาให้เพื่อนต้องทะเลาะกัน
ผมหันหน้าไปมองพี่ชนะพี่ยงั จับต้นแขนเพือ่ ช่วยให้ผมยืนได้อย่างไม่ลาบากนัก
“ ..............................” พี่ชนะไม่พดู อะไรแต่ยมิ้ ฝื นๆมาให้ผม
“ ชนะ!” พี่แบงค์เรี ยกพี่ชนะทั้งที่ตายังจ้องพี่วฒ
ุ ิ
“ .........!?...........”(พี่ชนะ)
“ ไปเก็บของจุมในห้ อง” พี่แบงค์สั่ง “ กรูจะพาจุมไปอยู่บ้านกรู!”
“ แบงค์” พี่ชนะพูดเสี ยงเบาผิดปกติ ยังไม่ได้ขยับตัว
“ กรูไม่ ให้ ไป!”พี่วฒ
ุ ิผลักอกพีแ่ บงค์
“ แต่ กรูจะพาจุมไป! ”
“ มันเป็ นเมียกรู !” พี่วฒุ ิตะเบ็งเสี ยง แล้วชกพีแ่ บงค์จนล้มลงในครั้งเดียว พี่แบงค์ก็แทบจะดีดตัวเองขึ้นมาชกพี่วฒุ ิกลับ
พร้อมตะโกนบอกพี่ชนะ
“ เร็วชนะไปเก็บของ!” พี่ชนะนิ่งอยูแ่ ปปหนึ่งก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องผม ตอนนั้นผมพอยืนเองได้แล้ว
“ พี่ครั บ! อย่ าครั บ” ผมลากเท้าเร็ วๆเข้าไปห้ามแต่ก็ถกู ผลักออก
พี่วฒ
ุ ิชกพี่แบงค์ไปชนกับเก้าอี้ตวั ที่ผมนัง่ เมื่อกี้จนลงไปกองกับพื้น ตามด้วยการขึ้นไปนัง่ บนตัวพีแ่ บงค์ยกกาปั้ นขึ้นจะซ้ า
แต่พี่แบงค์จบั ทางออก รับได้แล้วดันมือกับพี่วฒ
ุ ิ จนพี่วฒ
ุ ิเสี ยหลักพีแ่ บงค์เลยขึ้นมานัง่ ตัวพี่วฒ
ุ ิแทน ตามด้วยต่อยพี่วฒ
ุ ิเต็มแรง
“ พี่ครับ หยุดเถอะ.....ฮือๆ” ผมบอกไม่รู้จะทายังไงแล้ว
 บุพเพวายร้าย

47.

พี่วฒ
ุ ิพี่แบงค์ผลัดกันรุ กและเสี ยเปรี ยบไม่นานพี่ชนะก็ออกมา พร้อมสะพายเป้ สี ดาของผม

และในมือหอบหนังสื อที่เหลือจากการใส่ กระเป๋ า

“ จะเอากันให้ ตายกันเลยใช่ ไหมวะ!?” พี่ชนะพูดเสี ยงดังแล้วโอนหนังสื อให้ผม แน่นอนผมรับไม่ทนั มันร่ วงลงพื้นบางส่ วน

ุ ิกบั พี่แบงค์ที่ตอนนี้พี่วฒ
จากนั้นพี่ชนะก็ไปแยกพี่วฒ ุ ิเป็ นฝ่ ายได้เปรี ยบนัง่ อยูบ่ นตัวพี่แบงค์

“ วุฒิมรึงอย่ าบ้ าให้ มากนัก!” พี่ชนะพูดหิ้วปี กพี่วฒ

ุ ิออกมาอย่างทุลกั ทุเล

“ ชนะมรึงปล่อยกรู ! ”

“ ไม่ ปล่อย!” พี่ชนะบอก (พี่แบงค์พยุงตัวลุกขึ้น เอาหลังมือเช็ดเลือดที่ปาก พอยืนขึ้น ขาก็ถอยเซ2 สามก้าว)

“ นี่มรึงเข้ าข้ างไอ้แบงค์ !”

“ กรูไม่ ได้ เข้ าข้ างใคร แต่ มรึงทาเกินไป!” (พี่ชนะ)

ตอนนั้นพีแ่ บงค์เก็บหนังสื อที่พี่ชนะโยนให้ผมก่อนที่จะมาพยุงผมให้ยนื ขึ้น

“ มันต่ างหากที่ทาเกินไปจะพาเมียกรูไป!” พี่วฒ

ุ ิพดู พยายามดิ้น จ้องพีแ่ บงค์กบั ผมตาแข็งกร้าว

“ ถ้ าไม่ พาจุมไป มรึงก็ซ้อมน้ องเขาอีก”

“ เรื่องของกรู!”
“ เรื่องของกรูเหมือนกันที่จะเข้ าข้ างไอ้แบงค์!”

“ เซี่ย!!” พี่วฒ
ุ ิสถบก่อนที่จะสลัดตัวออกมาจากมือพี่ชนะ แล้วหันมาหาผมที่พี่แบงค์ประคองอีก

“แบงค์ ปล่อยจุม” พี่วฒ ุ ิแก้มช้ าทั้ง 2 ข้าง เสื้ อผ้าหลุดลุ่ยไม่ต่างจากพี่แบงค์

ุ ิพเู สี ยงเบาลง ใบหน้าพี่วฒ

แต่พี่แบงค์ตาข้างหนึ่งเหมือนจะลืมได้แค่ครึ่ งตาและยังบวมอีก

“ วุฒิ กรู ทาแบบนั้นไม่ได้”

“ ทาไม!”

“ เพราะมรึ งไม่เคยเปลี่ยน ตอนนี้กรู ท้งั เสี ยใจและรู ้สึกผิดที่กล่อมจุมให้กลับมาอยูก่ บั มรึ งแล้วดูสิ่งที่มรึ งทากับจุม

กรู ทาใจไม่ได้”

“ ...................................” พี่วฒ
ุ ิเงียบหันมามองผม มือของผมจับตัวพี่แบงค์ไว้หาที่พ่งึ

“ ชนะเอาของมาครบแล้วใช่ไหม?” พี่แบงค์ถามพี่ชนะแค่พยักหน้าตอบ พอพี่ชนะพยักหน้าตอบพีแ่ บงค์ก็หนั หน้ามาถามผม

“ จุมเดินไหวไหม?”

“ครับ” ผมตอบ แต่ไม่คอยแต่ไม่ค่อนแน่ใจในคาตอบของตัวเองเท่าไร

“ กรูไม่ ให้ มันไปไหนทั้งนั้น!” พี่วฒ

ุ ิเดินเข้ามาหาผม

ยืน่ แขนจะมาคว้าตัวผมแต่พี่แบงค์ปัดออกด้วยแขนข้างที่ถือหนังสื อให้ผม

“ ไอ้แบงค์ !” พี่วฒ
ุ ิตะโกน

“ วุฒิครั้งนี้กรู เอาจริ ง” พี่แบงค์พเู สี ยงราบเรี ยบแต่กลับจริ งจังและน่ากลัวอย่างประหลาด

“ มรึ งเอาจริ งแล้วไง!”

“ ก็หมายความว่า ...อย่าหวังว่ามรึ งจะเข้าใกล้จุมได้ และบารมีพอ่ มรึ งแม่มรึ งที่จะทาตามที่มรึ งต้องการ กรู จะสูถ้ ึงที่สุด!”

“ ...........................” พี่วฒ
ุ ิเงียบ

“ อย่าคิดข่มขู่จุมด้วยวิธีที่เคยทาอีก

เพราะถ้าคนที่มนั ถูกบีบคั้นๆมากอย่างกรู จะทาอะไรก็ได้ที่มรึ งคาดไม่ถึงอย่างแน่นอน..........................”

พี่แบงค์สบตานิ่งงั้นกับพี่วฒ
ุ ิ

“ ...........................” (พี่วฒ
ุ ิ)

“ ชนะ หนังสื อ” พี่แบงค์ยนื่ หนังสื อให้พี่ชนะที่กาลังเดินมาแล้วรับหนังสื อจากมือพี่แบงค์ จากนั้นพี่แบงค็ถึงอุม้ ผม ?

“ พี่ครับ?!” ผมตกใจครับ ก็เมื่อกี้ผมเพิ่งบอกว่าเดินเองได้

“ ไม่เป็ นไร พี่เคยอุม้ จุมแล้ว ไม่ตอ้ งกลัว ....” พี่แบงค์บอกพลางอุม้ ผมเดินผ่านพี่วฒ

ุ ิ จวนจะถึงประตู

“เดี๋ยว!” พี่วฒ
ุ ิเรี ยก พี่แบงค์และพี่ชนะที่เดินตามหลังหันกลับไป

ผมเกิดความรู ้สึกกลัวว่าพี่แบงค์จะเปลี่ยนใจไม่พาผมไป จึงกาแขนเสื้ อพี่แบงค์ พี่เขาใช้หางตามองผมแวบหนึ่ง

“ กรู สญ
ั ญาว่าจะพยายาม ปล่อยจุมไว้กบั กรู เถอะ” พี่วฒ ุ ิที่อ่านไม่ออกว่าพี่เขาคิดอะไร
ุ ิบอก ผมบอกหน้าพี่วฒ

และหันกลับมามองหน้าพีแ่ บงค์ที่แสดงสี หน้าไม่ต่างกัน

“ ทั้งที่ขนาดนี้แล้วแต่มรึ งยังใช้แค่คาว่า พยายาม เพื่อไม่ให้คาพูดผูกมัดตัวมรึ งเกินไป แล้วมรึ งคิดว่ากรู จะให้จุมอยูก่ บั คน อย่าง

มรึ ง ได้ ยัง ไง วุฒิ ” ท้ายประโยคพีแ่ บงค์แผ่วเบา จนพี่ชนะต้องหันมามามองพี่แบงค์

“ ชนะ” พี่วฒ
ุ ิหนั มาพูดกับพีช่ นะแทน เหมือนจะให้พชี่ นะพูดกับพี่แบงค์แทน

“ วุฒิ เพราะกรู เป็ นเพื่อนมรึ งรู ้จกั มรึ งดี กรู ถึงได้รู้วาพอกรู กบั ไอ้แบงค์กลับไป จุมคงต้องถูกมรึ งซ้อมไม่ชา้ ก็เร็ ว
ทั้งที่เนื้อแท้แล้วมรึ งไม่ได้เลวร้ายที่สอนไม่ได้ แต่กรู ไม่รู้วา่ จะต้องทายังไง .........”

“ ชนะไม่ตอ้ งพูดแล้ว คนอย่างไอ้วฒ

ุ ิมนั ช่วยไม่ได้แล้วจริ งๆ” พี่แบงค์พดู แล้วหันกลับมา พี่ชนะเปิ ดประตู

แต่แล้วพี่แบงค์ก็พดู ขึ้นก่อนที่จะก้าวพ้นประตู

“ วุฒิ ขอร้องอย่าไปบ้านกรู เพราะบ้านกรู ไม่ตอ้ นรับคนอย่ างมรึง!”

พูดจบพี่แบงค์ก็เดินออกมา ผมเองก็ไม่ได้หนั กลับไปมองพี่วฒ

ุ ิอีก เพราะผมต้องการที่จะไปจากที่นี่ให้เร็ วที่สุด

ผมหวังว่าเรื่ องมันจะจบ เรื่ องเมื่อคืนมันแก้ไขอะไรไม่ได้ผมรู ้ดี แต่อย่าให้เกิดขึ้นอีกก็พอ

ในรถพี่ชนะเป็ นคนขับ ผมกับพี่แบงค์นงั่ อยูเ่ บาะหลัง

“ พี่ครับ ผมขอบคุณพี่มากที่จะให้ผมไปอยูบ่ า้ นพี่ แต่ผมอยากไปอยูบ่ า้ นผมมากกว่า”

ผมบอกเกรงใจและไม่สนิทที่จะไปอยูบ่ า้ นพี่แบงค์

ปวดหัว อากาศที่หายใจออกมาก็ร้อนขึ้นเรื่ อยๆ

“ ไม่ได้หรอกจุม ถ้าจุมกลับไปอยูบ่ า้ นไอ้วฒ

ุ ิตอ้ งตามไปแน่
และจุมก็เองไม่กล้าที่จะทาอะไรที่จะทาให้แม่ไม่สบายใจด้วยใช่ไหม? นัน่ แหละไอ้วฒ
ุ ิมนั จะใช้ประโยชน์จากตรงนั้น

แต่ถา้ ไม่เป็ นตามที่มนั ต้องการแม่จมุ อาจจะได้รับอันตรายได้” พี่แบงค์บอก

“ แบงค์มรึ งก็พดู เกินไป” พี่ชนะพูดขึ้นแต่ไม่ได้หนั มาหาพวกผม

“ไม่มีคาว่าเกินไปหรอกชนะมรึ งก็รู้” พี่แบงค์วา่ เอามือจะจับหน้าผม แต่ผมปั ดออก พีแ่ บงค์เลยหน้าสลดลง

“ ขอโทษครับพี่ ผมแค่ตกใจนิดหน่อย” ผมบอกไม่อยากให้พแี่ บงค์คิดว่าผมรังเกลียจและผมก็ตกใจจริ งๆ

“ ไม่เป็ นไรพี่เข้าใจ” พี่แบงค์วา่

“ ...........................”

“ เมื่อคืนยังเห็นดีๆอยูเ่ ลย เกิดอะไรขึ้นเหรอจุม?” พี่ชนะหันมาถาม ตอนนี้รถติดไฟแดงครับ

ผมนึกถึงเรื่ องเมื่อคืน ไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่ามันจะเป็ นอย่างงั้นเลย พี่วฒ

ุ ิที่ทายาให้ผม พี่วฒ
ุ ิที่บอกว่าชอบผม

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็ วแม้แต่ตวั ผมเองก็ไม่อยากเชื่อ

มันเริ่ มจาก.............

“...........................”

“ ถ้ าไม่อยากพูดถึงก็ไม่เป็ นไร พีแ่ ค่ถามดู เพราะเมื่อคืนก็เห็นไอ้วฒ

ุ ิมนั ยังเชื่องๆอยูแ่ ต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดบ้าขึ้นมาอีก”

พี่ชนะว่า

“ เมื่อคืนพอกลับมาแล้ว พวกผมก็มาทาแผล พอจะนอนพี่วฒ

ุ ิก.็ .................” ผมเงียบไปเฉยๆโดยที่ตวั เองไม่รู้ตวั

เพราะเหมือนเหตุการณ์มนั ปรากฏตรงหน้าจนลืมที่จะพูดต่อ

“ มันขอจุมใช่ไหมล่ะ?” พี่ชนะพูด ขณะนั้นไฟจราจรเป็ นสี เขียวแล้ว พี่ชนะก็ขบั รถไปด้วย

“..............ครับ” ผมพยักหน้าตอบครั้งหนึ่ง

“จุมไม่ยอมมันเลยใช้กาลัง” พี่ชนะพูดอีก

“...............................ฮือๆ” ผมไม่ได้ตอบแต่ร้องไห้ออกมา แค่ผมไม่ยอมถึงกับทากับผมแบบนี้

“ ต่อไปมันจะทาอะไรจุมไม่ได้แล้ว เพราะมีพี่อยูจ่ ุมไม่ตอ้ งกลัวนะ” พี่แบงค์บอกผมหันหน้าเปี ยกไปมอง

ก่อนที่พี่แบงค์จะโอบตัวผมเข้าไปกอด และผมร้องไห้หนักกว่าเดิม

“ ไอ้นิสัย พอมีคนขัดใจแล้วไม่พอใจ ชอบใช้กาลังเมื่อไรมันจะแก้ได้วะ” (พี่ชนะ)

ไม่รู้ผมหลับไปตอนไหนมารู ้อีกทีก็ตอนพี่แบงค์ปลุกเมื่อมาถึงบ้านพี่แบงค์ ซึ่ งดูแล้วน่าอยูแ่ ถวชานเมืองครับ

เป็ นบ้านหลังใหญ่สีขาว แต่ทาด้วยไม้ ชายคาฉลุสวยงาม พื้นที่บา้ นปลูกต้นไม้สีเขียวเยอะพอสมควร

ทาให้นึกถึงละครพีเรี ยดหลังข่าว

พอผมจะออกจากรถพี่แบงค์บอกว่าจะอุม้ ผม

“ ไม่ป็นไรครับ พี่เดินเองได้” ผมบอกเกรงใจที่จะให้พี่แบงค์อมุ ้ อีก ผมคิดว่าตัวเองก็น่าจะพอเดินเองได้และอาย

เพราะตอนนี้นอกจากพี่แบงค์พี่ชนะแล้ววยังมีคนอื่นอีก เป็ นผูห้ ญิงอายุราวๆ 50 ที่ยนื ห่างจากตัวรถออกไป

“ ให้ไอ้แบงค์มนั อุม้ น่ะดีแล้ว พี่เห็นแล้วจุมคงไม่ไหวหรอก” พี่ชนะว่ายืนข้างๆพี่แบงค์รอผมที่ยงั นัง่ อยูใ่ นรถ

“ขอบคุณครับ” ผมเลยต้องปล่อยเลยตามเลยให้พี่แบงค์กม้ ตัวมาช้อนผมออกจากรถ

“ ป้ าทรายคุณพ่อคุณแม่อยูบ่ า้ นไหมครับ?” พี่แบงค์ถามผูห้ ญิงวัยกลางคนนั้นครับ

“ อยูแ่ ต่คุณผูช้ ายค่ะ คุณผูห้ ญิงยังไม่ออกเวร” ป้ าทรายบอกหันมามองหน้าผมแล้วยิม้ พอเข้าไปในตัวบ้าน ก็เห็นผูช้ ายใส่แว่น

อายุน่าจะไล่เลี่ยกับแม่ของผมนัง่ ในโชฟาหวายอ่านหนังสื อ

“ สวัดดีครับคุณพ่อ” พี่ชนะยกมือไหว้

“ ไปไงมาไง.............?” ท่านหันหน้ามามองผมและพีแ่ บงค์

“ สวัดดีคะครับ” ผมไหว้ ท่านรับไหว้อย่างงงๆ ก่อนที่ขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก็ท้ งั ผม พี่แบงค์

และพี่ชนะหน้าแต่คนดูไม่ได้โดยเฉพาะพี่แบงค์และยังอุม้ ผมอีก ผมเลยขยับตัวหน่อยบอกพีแ่ บงค์วา่ ผมจะเดินเอง

แต่พี่แบงค์ส่ายหน้าบอกผมว่าไม่เป็ นไร ...

“ เดี๋ยวผมจะเล่าให้คุณพ่อฟังที่หลัง แต่ตอนนี้ช่วยมาดูอาการจุมให้ดว้ ยครับ” พี่แบงค์บอก พาผมขึ้นบันไดไป

พร้อมกับบอกผมว่า พ่อของพีแ่ บงค์เป็ นหมอ เดี๋ยวท่านจะมาดูอาการผมด้วย พี่แบงค์ยงั บอกอีกว่าผมตัวร้อนมากคงจะไม่สบาย

ผมก็คิดว่าตัวเองคงจะเป็ นไข้เหมือนกันเพราะผมปวดหัวมาก คอก็แห้งด้วย

ชั้นบน มีหลายห้อง พีแ่ บงค์พาผมเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง วางบนลงบนเตียงสี ขาว

“ ขอบคุณครับ” ผมบอก ส่วนพีช่ นะวางข้าวของผมบนโต๊ะแล้วเดินมายืนข้างๆพี่แบงค์

“ จุมไม่ตอ้ งกังวลอะไรนะ อยูท่ ี่นี่สบายใจได้” พี่ชนะบอก

“ ขอบคุณครับ” (ผม)

“ เอาแต่พดู ว่า ขอบคุณ จะไม่พดู คาอื่นบ้างหรื อไง?” พี่ชนะว่า

“ ก็ผมขอบคุณ พวกพี่จริ งๆ หากว่าพี่ไม่ไป ไม่พาผมมาที่นี่ผมก็ไม่รู้ ว่า ตอนนี้ ผม จะเ ป็ นยัง ไง”

ผมบอกเสี ยงเบาๆลงเรื่ อยๆ

“ ......................”

“ พี่วฒ
ุ ิเขาเปลี่ยนไปมากเลย นะครับ” ผมบอก พีแ่ บงค์นงั่ บนเตียงบีบมือผมเบาๆ ก่อนจะพูดว่า

“ ตอนนี้ไม่มีไรแล้ว จุมอย่าคิดถึงเรื่ องเก่าเลยนะ” พี่แบงค์บอก

“ แต่ผมกลับแต่คิดเรื่ องเก่าครับ ผมอยากรู ้วา่ เมื่อก่อนมันเป็ นยังไง ผมอยากรู ้วา่ เมื่อก่อนพี่วฒ

ุ ิทายังไงกับผม

และผมอยูย่ งั ไง....”

“จุม”(พี่ชนะ)

“ ผมคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก . . . ” ผมคิดไม่ออกเลย ในอดีตที่ผมลืมไปมันเป็ นยังไง

“ จุม ทาไมต้องไปอยากรู ้ ในเมื่อปั จจุบนั คือสิ่ งที่สาคัญที่สุด” พี่ชนะบอกผม แต่เป็ นใครก็อยากรู ้เรื่ องของตัวเองทั้งนั้น

ก็อกๆ

เสี ยงเคาะประตู และเปิ ดออก พ่อพี่แบงค์เข้ามาพร้อมสะพายกระเป๋ ากล่องสี ดา

“ หลังจากพ่อตรวจเสร็ จแล้วต้องเล่าให้พอ่ ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น” พ่อพี่แบงค์บอก เสี ยงไม่ได้เชิงต่อว่าแต่ดูเป็ นห่วงมากว่า

พ่อพี่แบงค์บอกว่าผมมีไข้ครับ เลยจัดยาให้ผมกิน แต่ผมยังไม่ได้กินข้าวท่านเลยให้คนเอาข้าวต้มามาให้ผมกิน

แล้วจึงให้ผมกินยาและนอนพัก พีแ่ บงค์บอกผมว่าเดี๋ยวจะอธิบายให้ท่านฟังเอง ให้ผมสบายใจได้

 หลังจากกินข้าวกินยาเรี ยบแล้วผมก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ก่อนที่พี่ชนะจะออกไปจากห้องบอกผมว่าตอนนี้จะ 10

โมงแล้ว

* * * *

พี่ครั บ อย่ าครั บ

พี่ผมยอมพี่แล้ ว พี่ พะพี่
พี่สงสารผมด้ วย
ฮื อๆ มือสั่นของผมยกไหว้ขอร้อง แต่สิ่งที่ได้รีบกลับมาอยูฝ่ ่ ามือที่ตวัดบนหน้า....
อย่ า
ช่ วยด้ วย
ใครก็ได้ ช่วยผมด้ วย!!
ฮื อๆผมคลานหนีเท่าที่ร่างกายจะอานวย ทั้งที่แค่ขยับก็เจ็บจนกระดูกจะแตก
ในใจก็ภาวนาให้ตวั เองสลบหมดสติไปจะได้ไม่ตอ้ งรับความเจ็บปวดตอนนี้
“ จะไปไหน!”
เสี ยงน่ากลัวพูด พร้อมขาผมได้ถูกมือที่แข็งยิง่ กว่าเหล็กจับเอาไว้ มือนั้นออกแรงกระชากดึงผมกลับไป
ได้ โปรด
ช่ วยผมด้ วย
แม่ ครั บ

ผิดไปแล้ วครั บ
พี่ครั บ
พี่ อย่ าทาผม …. ..
“อ ยะ!!” ผมลืมตาตื่นเหมือนสะดุง้ ตามตัวเหงื่อชื้น มือกาแน่นเย็นสะท้านแต่เปี ยกชื้น หัวใจเต้นแรงกับความฝันเมื่อกี้
ฝันที่เหมือนความจริ งจนเหลือเชื่อ
ผมคงฝังใจกับสิ่ งที่วฒ
ุ ิทากับผมจนตามมาหลอกหลอนผมแม้แต่ผมหลับ.........................................หรื อว่านัน่ คือความจริ งที่เคยเกิ
ดขึ้นแต่ผมลืมไปแล้ว... ผมหวังนัน่ จะไม่ใช่ความจริ ง มันน่ากลัวเลวร้ายกว่าสิ่ งที่เขาเจอเมื่อคืนเสี ยอีก
ขอร้องอย่าให้มนั เป็ นความจริ งเลย
มันน่ากลัวเกินไป ….

แค่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริ งลมหายใจผมก็ขาดหายเป็ นห้วงๆ

“ แค่ฝัน แคต่ฝันไอ้จุม มันไม่ใช่เรื่ องจริ ง...” ผมบอกตัวเองไม่หยุด

เพดานที่ลืมตาเห็นบอกว่าผมอยูอ่ ยูท่ ี่บา้ นพี่แบงค์ ไม่รู้วา่ ตอนนี้กี่โมงแล้ว ผมหันมองรอบๆห้องไม่มีใครอยู่

บนโต๊ะสัมภาระผมผมมีแค่หนังสื อที่จดั อย่างเป็ นระเบียบแต่เสื้ อผ้าหาย
นอกจากนั้นยังมีกะละมังสี ใสเล็กๆว่างอยูข่ า้ งในมีผา้ สี ขาวแช่อยู.่ ...
ผมรู ้สึกสบายใจที่ตวั เองยังอยูท่ ี่นี่ ไม่ใช่ในฝันที่น่ากลัวนั้น

แกร๊ ก!
ประตูเปิ ด พี่แบงค์เดินเข้ามา และก็เห็นว่าผมตื่นแล้ว
“ จุมตื่นแล้วเหรอ?” พี่แบงค์ถาม ผมเท้าแขนลุกขึ้น พี่แบงค์เห็นมาช่วยผม ทั้งที่ผมไม่ได้เป็ นอะไรมาก
“กี่โมงแล้วครับ?” ผมถาม
“ จะบ่าย 3 แล้ว” พี่แบงค์นงั่ ลงบนเตียงเอามือทาบหน้าผากผม
“ ไข้ลดลงแล้ว” พี่แบงค์วา่ ท่าทางสบายใจขึ้น “ ก่อนหน้านี้ตวั ยังร้อนจี๋อยูเ่ ลย”
“ พี่แบงค์เช็ดตัวให้ผมหรื อครับ” ผมถามเพราะเห็นกะละมัง ถ้าพี่เขาเช็ดตัวให้ผมจริ งผมจะได้ขอบคุณ
“ ใช่ ก็เพราะเราตัวร้อนพี่เลยเช็ดให้ปรับอุณหภูมิและจุมจะได้รู้สึกสบายตัว” พี่แบงค์มองจ้องหน้าผม
ยกมือปั ดไรเส้นผมออกจากหน้าผมเบาๆ
“ ขอบคุณนะครับ พี่ดีกบั ผม”
“ พี่เต็มใจ.....................................” พี่แบงค์สบตาผมจริ งจัง แล้วเอามือมากุมมือผม ผมจ้องมองพี่แบงค์อย่างไม่เข้าใจ
“ ..........?...........”
“ จุมให้พี่ดูแลจุมเถอะนะ..พีร่ ู ้วา่ จุมอาจจะไม่รู้สึกเหมือนพี่ แต่พี่รั...”
ควับ! ผมและพี่แบงค์หนั ไปมองประตูที่เปิ ดออก
“ แบงค์ไอ้วฒ
ุ ิมนั ! ...อ้าวตื่นแล้วเหรอจุม?” พี่ชนะที่เปิ ดประตูเข้ามาถามผม
ก่อนที่กม้ สายตาลงมามองมือพี่แบงค์ที่จบั มือผมอยู่ ผมดึงมือตัวเองกลับมาทันที
“ ชนะ ทาไมไม่เคาะประตูก่อน” พี่แบงค์วา่ เสี ยงตาหนิเล็กน้อย
“ โทษที กรู ลืม” พี่ชนะตอบ
“ ที่หลังอย่าลืมอีก เดี๋ยวมีไรไปคุยข้างนอก” พี่แบงค์วา่ ยืนขึ้น
“ พี่ชนะครับ พี่วฒ
ุ ิทาไมหรื อหรื อครับ?” ผมถามพี่ชนะที่ยงั ยืนอยูห่ น้าประตู เพราะดูเหมือนว่าพี่เขาไม่อยากให้ผมรู ้
แต่ผมอยากรู ้วา่ พี่วฒ
ุ ิทาอะไรหลังจากที่ผมมาที่นี่
“ จุม พี่วา่ จุมอย่าไปสนใจเลย”(พี่แบงค์)
“ พี่ครับให้ผมได้รู้อะไรบ้างเถอะครับ ?”ผมว่า พี่แบงค์หนั ไปมองพี่ชนะเหมือนตาหนิอีกครั้ง
“ พี่วฒ
ุ ิทาไมหรื อหรื อครับ?” ผมถามพี่ชนะอีก
“ ก็มนั ตามจุมมาตั้งแต่ 11 โมงแต่ไอ้แบงค์ไม่ให้มนั เข้ามา มันเลยจอดรถรอหน้าประตูร้ ัว จนเมื่อสักเที่ยง
มันก็ออกมายืนรอนอกรถกลัวจุมไม่รู้ม้ งั ว่ามันมาว่า
ทั้งที่ร้อนแดดเปรี้ ยงๆจนตอนนี้มนั ก็ยงั ยืนตากแดดรอให้ไอ้แบงค์อนุญาตให้มนั เข้ามา”
“...................”พี่วฒ
ุ ิมาตามผม?และยืนรออยูห่ น้าบ้าน
ผมกลัวมากว่าที่จะสงสาร มาตามผมทาไม...ทาไมไม่ปล่อยให้ผมไปตามทางของผม
“ จุมจะเอาไง?”(พี่ชนะ)
“ ................................................พี่เขาอยากจะทาอะไรก็ตามใจพี่เขาเถอะครับ” ผมบอก
มองออกไปนอกหน้าต่างผ่านผ้าม้านสี ขาวบางๆแต่ก็พอมองออกว่าข้างนอกมีตน้ ไม้สีเขียว ที่ทาให้อากาศเย็นสบายอยูต่ อนนี้
พี่ชนะพี่แบงค์ก็ไม่ได้ถามอะไรผมอีก

สักที่ในร่ างกายผมมันว่างเปล่า แต่สนั่ สะเทือนด้วยแรงเต้นของหัวใจ

8 เดือนที่ขาดไป ให้มนั หายไปเถอะ. . .

.
.
.
พ่อกับแม่พี่แบงค์ใจดีมากครับท่านเป็ นหมอทั้งคู่ ตอนเย็นเป็ นแม่พี่แบงค์ที่มาวัดไข้ผม
ท่านบอกว่าไข้ลดลดมากแล้วแต่ยงั มีไข้อยูเ่ ล็กน้อย ตื่นเช้ามาถ้าไม่มีอะไรก็คงไม่มีไข้แล้ว
แต่ท่านแนะนาผมว่าพรุ่ งนี้อย่าเพิ่งไปโรงเรี ยนเดี๋ยวไข้กลับมาอีก
พอเห็นทั้งพ่อทั้งแม่พี่แบงค์จึงได้รู้วา่ พี่แบงค์คล้ายท่านทั้ง 2 มาก ตาและรู ปหน้าพีแ่ บงค์เหมือนแม่ ที่เหลือเหมือนพ่อครับ
พี่แบงค์มีพี่ชายมากกว่า 3 ปี ตอนนี้เรี ยนอยูป่ ริ ญญาโทเม-กา
อาหารมือเย็นพี่แบงค์ยกมาให้ผมกินบนห้อง ตอนนั้นพี่ชนะกลับไปแล้ว หลังจากกินข้าวเสร็ จผมโทรหาแม่
ท่านสบายดีและเพิ่งจะออกเวร
“ จุมพี่เช็ดตัวให้นะ”พี่แบงค์วา่ วางกะละมังเล็กๆบนโต๊ะ แล้วเอาผ้าสี ขาวลงไปซับน้ าก่อนที่จะบิดหมาดๆ
“ ไม่เป็ นไรครับ!?” ผมรี บบอกพี่แบงค์ที่กาลังเดินมามาหาผมที่เตียงก่อนที่ยกเก้าอี้มาชิดกับเตียงแล้วนัง่ ลง
“ หรื อจุมรังเกลียดพี่ ? ”
“ ไม่ใช่ครับ!?” ผมรี บตอบอีกตามเคย
ผมไม่ได้รังเกลียดแต่อายครับ อายมากด้วยถึงแม้วา่ เมื่อเช้าพีแ่ บงค์จะเช็ดตัวให้ผมแล้วก็ตามแต่ผมไม่รู้ตวั ถือว่ายังไม่เคย
“ แล้วทาไมล่ะ?”
“ผมอาย” ผมบอกเสี ยงเบาดึงผ้าจากมือพี่แบงค์มาคิดว่าจะเช็ดเอง แต่ไม่ทนั ได้มือถูกผ้า พี่แบงค์กย็ นื แขนออกไปไม่ให้ผมคว้าได้
“ ไม่ตอ้ งอาย พีไ่ ม่มองหรอก” พี่แบงค์บอก แต่ผมสงสัยครับว่าไม่มองแล้วจะเช็ดยังไง?
“ พี่ไม่มองแล้วจะเช็ดยังไงล่ะครับ?” ผมถาม
“ หลับตาเช็ด” พี่แบงค์ยมิ้ ก่อนจะหลับตาลง ผมจ้องมองพี่แบงค์คิดว่าจะทาแบบนั้นจริ งๆเหรอ
แต่แล้วพี่แบงค์ก็ลืมตาขึ้นทาเอาผมแทบสะดุง้
“ พี่ลอ้ เล่น น่ะ พี่รู้วา่ จุมอยากเช็ดเองมากกว่า” พี่แบงค์บอกจับมือแล้วเอาผ้าวางบนมือของผม
“ เดี๋ยวผมไปเช็ดในห้องน้ านะครับ” ผมจะลุกขึ้น แต่
“ ไม่ไว้ใจพี่เหรอ?” พี่แบงค์ถาม
“ ไม่ใช่ครับ ผมเช็ดตัวในห้องน้ าจะได้แปรงฟันด้วยเลย” ผมบอกไม่กล้าสบตาพี่แบงค์ไม่รู้วา่ ทาไม
เพราะบางครั้งผมก็เหมือนจะรู ้สึกว่าพี่แบงค์พยายามจะบอกอะไรผมแต่กลับไม่พดู
“ งั้นเข้าไปเถอะ พี่ชนะซื้ อของใช้ส่วนตัวมาให้แล้ว เดี๋ยวพี่เตรี ยมเสื้ อกางเกงให้ แล้วอย่าลืมนะว่าตรงไหนห้ามโดนน้ า”
พี่แบงค์บอกผมรับคาเดินเข้าไปในห้องน้ า
ร่ างกายยังเจ็บอยูค่ รับ แต่ดีข้ ึนมากเมื่อเทียบกับเมื่อเช้า

ในห้องน้ าผมถอดเสื้ อกางเกงออกแล้วยิง่ อนาถกับร่ างกายตัวเอง มีแต่รอยฟกซ้ าเต็มไปหมด

ุ ิอีก . . .
แล้วยังมีรอยแดงที่เป็ นรอยรี มฝี ปากพี่วฒ
น้ าตาไหล แต่ก็พยายามกลั้นเอาไว้
ช่างมัน
ช่างหัวมัน
มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว...........ผมบอกตัวเองและจะไม่มีวนั ยอมให้มนั เกิดขึ้นอีก
“ ........................”

พอเช็ดตัวเสร็ จก็แแปรงฟันตอนออกมาก็เอาผ้าเช็ดตัวสี ขาวในห้องน้ าพันตัวออกมา แม้จะสงสารสารรู ปตัวเองก็ตาม

ออกมาพี่แบงค์ที่นงั่ อยูโ่ ต๊ะกาลังเปิ ดดูหนังสื อเรี ยนผมก็หนั มา
แล้วมองผมนิ่งไม่ได้มองด้วยสายตาจ้าบจ้วงแต่มองผมด้วยความสงสาร
พี่เขามองรอยบนตัวผม...ผมหลบสายตาพี่แบงค์มองไปยังเสื้ อยืดสี เทากับกางเกงขาสั้นของผมที่วางบนเตียง
ผมก็เดินไปใส่ ดว้ ยความรวดเร็ วเพราะทั้งอายพีแ่ บงค์ ทั้งไม่อยากให้พี่แบงค์เวทนาผมไปมากกว่านี้
และไม่อยากให้ตวั เองอยูใ่ นสภาพโป๊ นาน
“ จุม เจ็บไหม?” พี่แบงค์ยงั นัง่ อยูท่ ี่เดิมถาม ผมหันไปยิม้ ให้พแี่ บงค์วา่ มันก็ตอ้ งเจ็บเป็ นธรรมดาแต่ตอนนี้ไม่เป็ นไรแล้ว
“ พี่ขอโทษนะที่บอกให้จุมไปอยูก่ บั ไอ้วฒ
ุ ิ”
“ช่างมันเถอะครับ มันผ่านมาแล้วเรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว” ผมบอกขึ้นไปนัง่ บนเตียง
“ แล้วจุมโกรธพี่ไหม?” ผมส่ ายหน้า
“ ไม่ครับ พี่มีเหตุผลของพี่ และพี่เองก็ไม่คิดว่าพี่วฒ
ุ ิจะทาแบบนี้กบั ผม” ผมบอก
ุ ิจะทาร้ายผมพี่แบงค์ก็คงไม่บอกให้ผมไปอยูก่ บั พี่วฒ
เพราะถ้าพี่แบงค์คิดว่าพี่วฒ ุ ิ
“ แต่ถา้ พี่คิดว่าไอ้วฒ
ุ ิมนั จะทาร้ายจุม แต่กย็ งั บอกให้จุมไปอยูก่ บั มันล่ะ?” พี่แบงค์ถามลุกขึ้นยืนเดินมาหาผม
“ .......................” ผมพูดไม่ออกถ้าเป็ นแบบนั้นจริ งๆ
“ ถ้าเป็ นแบบนั้นจริ งๆจุมจะเกลียดพี่ไหม?” พี่แบงค์ถามผมใบหน้าเจ็บปวด
“ แล้วมันเป็ นแบบไหนล่ะครับ?” ผมถามกลับเพียงเพือ่ ตัวผมจะได้ไม่ตอ้ งตอบคาถามพี่แบงค์
“ จริ งๆแล้วพี่คิดว่าไอ้วฒ
ุ ิมนั จะเปลี่ยนไปได้ พี่ไม่คิดว่ามันจะลงไม้ลงมือกับจุมแบบนี้อีก”
ุ ิจะทาแบบนี้เหมือนกัน แต่กย็ งั พูดให้ผมไปอยูก่ บั พี่วฒ
งั้นก็หมายความว่าพี่แบงค์คิดว่าพี่วฒ ุ ิ
ุ ิก็ตอ้ งเข้าข้างกัน ผมไม่วา่ หรอก เพราะตอนนี้คนที่ช่วยผมจากพี่วฒ
พี่แบงค์เป็ นเพื่อนพี่วฒ ุ ิกค็ ือพีแ่ บงค์
“ .....................”
“ พี่นึกว่าพอจุมความจาเสื่ อม ไอ้วฒ
ุ ิมนั จะเข้าใจว่าจุมสาคัญกับมันมาก และไม่กล้าทาจุมอีก” พี่แบงค์บอก
ผมว่าพี่แบงค์เข้าใจผิดในหลายๆเรื่ องทั้งเรื่ องที่วา่ ผมสาคัญกับพี่วฒ
ุ ิ ผมได้เปรี ยบพี่วฒ
ุ ิ แต่สิ่งที่พี่วฒ
ุ ิทากับผมนั้น
มันเหมือนผมไม่ใช่คนแต่เป็ นที่พี่วฒ
ุ ิจะทาอะไรก็ได้
คาพูดพี่แบงค์ทาให้ผมเข้าใจว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมถูกทาแบบนี้ พี่วฒ
ุ ิเองก็เคยพูดว่า
จะซ้อมผมจนต้องให้นอนโรงพยาบาลเหมือนครั้งที่แล้ว ถ้าผมพูดไม่ฟัง...
เมื่อก่อนผมคงเจอมากกว่านี้
มากจนผมต้องปิ ดความทรงจานั้นไป..ใช่ไหม?
. . .ในอกมันบีบแน่นจนเจ็บไปหมด..
ผมเป็ นอะไรกันแน่

“ ........................”
“จุม” พี่แบงค์รวบตัวมากอด
“ อย่าร้องไห้อีกเลยนะ น้ าตาจุมมันทาให้หวั ใจพี่เจ็บ”
“ ฮือๆ” ทั้งที่พี่แบงค์บอกว่าอย่าร้องแต่ผมกลับร้องหนักกว่าเดิม
“ อย่าร้อง พี่ขอโทษ พี่สัญญาว่าจะไม่ผลักไสจุมไปให้ไอ้วฒ
ุ ิอีกแล้ว” ผมงงงันและตกใจกกับการกระทาพี่แบงค์
แม้จะโดนพี่แบงค์กอดแต่ผมก็ไม่ขดั ขืน นอกจากเงยหน้ามองพีแ่ บงค์
“ พี่ครับ?”
“ จุม อย่าเพิง่ ถามอะไรพี่ตอนนี้ เพราะไม่ง้ นั จุมอาจจะเกลียดพี่ก็ได้ ......” พี่แบงค์บอกสี หน้าเจ็บปวดมากขึ้น
มือผมที่คิดว่าจะผลัดพีแ่ บงค์ออกไปเพราะพี่กอดผมแน่นมากจนผมอึดอัดก็ตอ้ งเปลี่ยนใจยอมให้พแี่ บงค์กอดจนกว่าพี่เขาจะพอใ
จ ผมก้มหน้าลงมา พี่แบงค์ลบู ท้ายทอยผมแล้วกดเบาๆให้ผมซบหน้าลงบนไหล่พี่แบงค์
“.................................”
 บุพเพวายร้าย

48.

กริ้ งๆ

เสี ยงโทรศัพท์ผมดัง ผมลุกขึ้นท่ามกลางความมืดที่ชินตามันจึงไม่มืดเท่าไร

แสงสี ฟ้าเปล่งแสงบนโต๊ะพร้อมกับเสี ยงริ งโทนที่ผมตั้งไว้ ผมลุกขึ้นเดินไปโต๊ะแล้วหยิบโทรศัพท์ข้ ึนมาดูวา่ ใครโทรมาตอนนี้

พี่วฒ
ุ ิ

!?

นับจากที่ผมมาอยูท่ ี่นี่ พี่วฒ

ุ ิโทรมาครั้งแรกครับ

“ ...........................” ผมตัดสิ นไม่รับ พร้อมทั้งเปลี่ยนเสี ยงเรี ยกเข้าไปเป็ นไม่มีเสี ยง

แล้วเดินกลับไปนอนเตียงเช่นเดิม ผมมองแสงไฟที่ยงั คงส่ องสว่างบนโทรศัพท์แม้ตอนนี้ และไฟก็ดบั ลงก่อนที่สว่างขึ้นมาอีก

อยูห่ ลายครั้ง จนผมคิดว่าจะรับดีไหม?

ุ ิโทรมาแล้วจะพูดอะไร? จะต่อว่าผม หรื อขู่ หรื อพูดกับผมดีๆกันแน่

ผมคิดว่าพี่วฒ

ผมอยากรู ้สุดท้ายผมก็ตดั สิ นใจรับโทรศัพท์แต่คิดว่าจะไม่พดู ทั้งที่คิดว่าจะไม่สนใจแล้ว . . .

พอผมเดินไปก็ดบั ลงพอดี ผมดูหน้าจอ 14 สายไม่ได้รับ ตอนนี้ตี 2 แล้วด้วย

“ ..................?” แล้วพี่วฒ
ุ ิก็โทรเข้ามาอีก

ผมกดรับ เอาโทรศัพท์ข้ ึนฟังช้าๆ

“ .............จุมออกมาเถอะพี่รออยูห่ น้าบ้านไอ้แบงค์” ผมคิดว่าพี่วฒ

ุ ิกลับไปแล้วเสี ยอีก

“ ............................” ผมไม่ตอบเพราะตั้งใจไว้แล้ว

“ ทาไมจุมไม่พดู กับพี่ เกลียดพี่มากหรื อไง? จุมพี่สานึกผิดแล้ว ออกมาเถอะ....นะ” ถ้าสานึกผิดทาไมถึงไม่มีคาว่า

‘ขอโทษ’ ผมคิด

“ .............................”

“ จุม ....จุมจะให้พที่ ายังไงก็ได้ กลับมาเถอะนะ”

“ ......................”

“ หรื อว่าไอ้แบงค์มนั ไม่ให้จุมออกมา มันไม่ให้จุมพูดกับพี่.....” พี่วฒ

ุ ิเสี ยงสั่น

ผมเกือบจะพูดออกไปแล้วว่าผมตั้งใจจะไม่พดู กับพี่วฒ
ุ ิเอง

“ พูดอะไรบ้างเถอะ .............ให้พี่ได้ยนิ เสี ยงจุมบ้าง..................” เสี ยงพี่วฒ

ุ ิ ทั้งสัน่ และเบา เหมือนหัวใจของผม

“ ................................”

“ ได้ไหม จุม.........................................”

“ ............................”

“ จุมอย่าใจร้ายกับพี่แบบนี้”

“ ....................”
“......จุมพี่จะปรับปรุ งตัว ให้จมุ บอกพี่มา . .”

ปิ้ บ!

ผมกดออกและปิ ดเครื่ องด้วย เพราะเสี ยงพี่วฒ

ุ ิมีผลต่อความรู ้สึกของผม ถึงมันจะไร้เหตุผลก็ตาม

“ .........................ฮึ้ก ฮือๆ” ทาไมผมต้องร้องไห้ ให้กบั ผูช้ ายที่ข่มขืนผม

แต่หวั ใจของผมมันร้องไห้ท้ งั ที่ไม่จาเป็ น .............

ผม.....

ปวดหัว จนหน้ามืด พื้นมันเริ่ มเอียง ผมเซก่อนที่จะตั้งสติได้ แล้วพาตัวเองกลับไปที่เตียง ล้มตัวลงนอน

พยายามข่มตัวให้หลับแต่อาการปวดหัวมันไม่ทุเลาเลย ปวดจนน้ าตาไหล ผมนอนดิน้ บนเตียงไปมารู ้สึกทรมาน

แต่แล้วสติผมก็หายไป. . .

* * * * *

“จุม”

“ จุม”
ผมลืมตาขึ้นเปลือกตาหนักมาก ทาให้ลาบากที่จะลืมขึ้น
หน้าที่ผมเห็นมองเห็นคือหน้าบวมๆของพี่แบงค์แต่ดีข้ ึนกว่าครั้งล่าสุดที่เห็น
“ พี่แบงค์?” ผมว่าเสี ยงแหบ และกระหายน้ า
“ พี่เอง ตื่นขึ้นมากินข้าวจะได้กินยา” พี่แบงค์บอกพยุงผมขึ้นนัง่
“หิ วน้ า” ผมบอก พี่แบงค์เอาแก้วน้ ามาแล้วป้ อนผม แต่แค่นิดเดียว ผมยังไม่ทนั ได้หายกระหายพี่แบงค์ก็เอาออกไป
“ นิดเดียวพอเดี๋ยวกินข้าวไม่ได้” พี่แบงค์บอกยกจานข้าวต้มมาแล้วนัง่ ลงเก้าอี้ขา้ งๆเตียง
“ นี่ผม?” ผมพูดจับหัวตัวเอง รู ้สึกปวดหัวและหนักเจ้าหัวบนบ่ามาก
“ ไข้กลับมาอีก ตอนที่พี่เรี ยกแล้วจุมไม่ตอบ เลยเปิ ดประตูเข้ามา เห็นจุมนอนอยูเ่ รี ยกไม่ยอมตื่น
พอมาดูจริ งๆเห็นว่าตัวร้อนมาก พี่เลยเรี ยกพ่อพี่มาดู” พี่แบงค์บอกผมยกช้อนป้ อน แต่ผมส่ ายหน้าไม่กิน
“ จุมอย่าดื้นสิ กินสักหน่อยเถอะ จะได้กินยา” ผมหันหน้ามองพี่แบงค์ที่หน้าเป็ นห่วงปนวิตก ก่อนที่ผมจะฝื นกืนข้าวต้มไปได้
4 ห้าคาตามที่พี่แบงค์คะยั้นคะยอ แล้วกินยาลดไข้และน่าจะมียาอย่างอื่นด้วย เพราะมีท้ งั หมด 3 เม็ด
หลังจากนั้นไม่นานผมก็ง่วงขึ้นมาอีก เลยนอนลงแต่ยงั ไม่หลับ
“ พี่ตอ้ งไปเรี ยน มีอะไรเรี ยกแม่บา้ นได้ ชื่อป้ าทรายที่จุมเจอเมื่อวานนัน่ แหละ ป้ าเขาจะเข้ามาดูจุมบ่อยๆไม่ตอ้ งห่วง”
พี่แบงค์บอกพร้อมทั้งเอาผ้ามาเช็ดตามแขน ตามตัวด้วย
“ พี่ครับ ผมไม่เป็ นไรหรอกครับ พี่ไปเรี ยนเถอะไม่ตอ้ งห่วงผม” ผมบอกเกรงใจพี่แบงค์ที่เช็ดตัวให้
“ ไม่เป็ นไร ยังพอมีเวลา และพีอ่ ยากทา” พี่แบงค์บอก ผมหลับตาลง
ผ้าเย็นๆถูกตัวร้อนๆรู ้สึกสบายตัวมากครับแม้จะรู ้สึกอายๆก็ตาม
ไข้ข้ ึนอีก วันนี้ไม่ได้ไปโรงเรี ยนอีกแล้ว เข้าโรง-บาลครั้งที่แล้วก็ขาดเรี ยนไปตั้ง 2 อาทิตย์ไม่รู้จะเรี ยนทันเพื่อนหรื อเปล่า
เมื่อคืนพี่วฒ
ุ ิโทรมา.....

ง่วง
ปวดหัวตุบๆ

ริ มฝี ปากโดนสัมผัสและเหมือนโดนกดลงเบาๆ
จูบ!?
ผมคิดถึงจูบขึ้นมา
ไม่จริ งหรื อว่าพีแ่ บงค์?!!!

ผมลืมตาขึ้น!
“ .........................” พี่แบงค์กาลังเปิ ดประตูจะออกไป พี่เขาไม่เห็นว่าผมลืมตา เมื่อกี้มนั คืออะไร?
ความรู ้สึกผมเหมือนโดนจูบ แต่อาจจะไม่ใช่ พี่เขาอาจจะเอามือมาจับปากผมก็ได้..แล้วพี่เขาจะจับทาไม
 แต่ทาไมผมถึงรู ้สึกเหมือนโดนจูบยิง่ คิดก็ยงิ่ ปวดหัว
“ ....................” ผมว่าผมไม่คิดถึงเรื่ องนี้ดีกว่า ถ้ามีอะไรพี่แบงค์ก็น่าจะบอกผมเอง

กริ้ งๆ

เสี ยงโทรศัพท์ดงั ข้างๆหัวเตียงผมนี่เอง เป็ นโทรศัพท์ผมเองครับ แต่ผมจาได้วา่ เมื่อคืนปิ ดไปแล้ว หรื อว่าพี่แบงค์เปิ ด?
หน้าจอบอกชื่อคนที่โทรมา...
ุ ิ ??
พี่วฒ

ผมกดรับไม่มีเหตุผล
“ จุม นัน่ จุมใช่ไหม?” พี่วฒ
ุ ิวา่ แล้วจะเป็ นใครล่ะไม่ใช่ผม ก็นี่มนั โทรศัพท์ผม แต่ผมก็ไม่ได้พดู ออกไป
“ ทาไมจุม ทาไมถึงให้ไอ้แบงค์มนั รับสายพี่ เกลียดพี่ ไม่พอใจพี่ทาไมไม่บอกพี่ตรงๆและเมื่อไรจะกลับ รี บออกมาตอนนี้
พี่รออยูห่ น้าบ้านไอ้แบงค์เร็ ว! ” พี่วฒ
ุ ิพดู คาเดิมเหมือนเมื่อคืน และยังสัง่ ผมอีก….
ปิ้ บ!
ผมกดออกปิ ดเครื่ อง แล้วนอนพัก ง่วงจนตาแทบปิ ดอยูแ่ ล้ว ไม่รู้วา่ เป็ นเพราะยา หรื อไข้กนั แน่
พี่วฒ
ุ ิ........................

เที่ยงพอดีผมตื่น ในห้องมีป้าทรายยกถาดอาหารมาให้ผม
“ ตื่นแล้วกินข้าวค่ะ” ป้ าทรายถาม
“ ครับ” ผมบอกยังปวดหัวอยูน่ ิดหน่อย แต่ดีข้ ึนมากๆกว่าตอนเช้า
“ คุณแบงค์โทรมาถามป้ าเมื่อกี้นี่เองว่าคุณจุมตื่นหรื อยัง? ป้ าเพิ่งบอกว่ายัง คุณแบงค์เลยเป็ นห่วงใหญ่
แต่ตอนบ่ายมีเรี ยนเลยมาไม่ได้” ป้ าทรายบอก ผมพอเข้าใจครับว่าบ้านพี่แบงค์ไม่ได้อยูใ่ นตัวเมือง จะกลับไปกลับมาใน 1
ชัว่ โมงไม่ทนั แน่
“ ป้ าทรายช่วยโทรบอก เออไม่ตอ้ งกลับครับเดี๋ยวผมโทรเองดีกว่า”
ผมบอกหยิบโทรศัพท์ขา้ งตัวเตียงที่เปิ ดเครื่ องและโทรหาพี่แบงค์ และแทบจะทันทีพแี่ บงค์รับครับ
“ ฮัลโหลจุมตื่นแล้วเหรอ เป็ นไงบ้าง ปวดหัวไหม?” พี่แบงค์ถามเป็ นชุดเข้าใจเลยครับว่าเป็ นห่วงผมมาก
“ ตื่นแล้วครับ และก็ไม่น่าจะเป็ นอะไรมาก หัวก็ไม่คอ่ ยปวดแล้ว และตอนนี้กาลังจะกินข้าว”
ผมก็ตอบพีแ่ บงค์เป็ นชุดเหมือนกัน พี่แบงค์จะได้สบายใจ
ผมพอรู ้วา่ ที่พแี่ บงค์เป็ นห่วงเป็ นใยผมก็เพราะพี่แบงค์คิดจะทาไถ่โทษที่พี่แบงค์พดู ให้ผมกลับไปอยูก่ บั พีว่ ฒ
ุ ิ
แต่ความจริ งแล้วคนที่เป็ นคนตัดสิ นใจว่าจะไปอยูก่ บั พี่วฒ
ุ ิเองก็คือตัวผม
“ กินข้าวเยอะๆนะจะได้หายเร็วๆ” พี่แบงค์บอก
“ครับ”
“ ตอนเย็นอยากกินอะไรเป็ นพิเศษไหม พี่จะซื้อไปให้”
“ ผมไม่รบกวนพีห่ รอกครับ แค่ผมมาอยูบ่ า้ นพี่กร็ บกวนพี่มากแล้ว” ผมบอก
“ ไม่รบกวนหรอก พี่ให้อยากรบกวนมากกว่านี้ดว้ ยซ้ า” พี่แบงค์วา่ ทาให้ผมคิดไปถึงเรื่ องเมื่อเช้า เรื่ องจูบ...
“ .............................................พี่แบงค์กินข้าวหรื อยังครับ?” ผมถามเปลี่ยนเรื่ อง
“ ยังเลย พีก่ ินไม่ลงพี่เป็ นห่วงจุม” พี่แบงค์บอก ผมรู ้สึกแปลกๆกับคาพูดพี่แบงค์อีกแล้ว
“พี่ไปกินเถอะครับ ผมไม่เป็ นไรแล้ว”
“.............งั้นพี่ไปกินข้าวนะ”
“ครับ”
“ ..............................” (พี่แบงค์)
ผมไม่พดู อะไรต่อและเป็ นคนกดสายออกเอง
ต่อด้วยหันไปมองป้ าทรายที่วางกับข้างลงบนโต๊ะแคบๆที่ผมเห็นตั้งแต่เมื่อเช้า ป้ าทรายยกเก้าอี้ขา้ งๆเตียงไปวางคูก่ นั
“ ครั้งต่อไปป้ าทรายไม่ตอ้ งยกหรอกครับผมยกเองได้” ผมบอก เพราะถึงป้ าทรายจะดูแข็งแรงแต่ก็แก่แล้ว
“ ค่ะ”
ผมเดินไปนัง่ กินข้าว ส่ วนป้ าทรายเดินไปหน้าต่างแล้วผูกม่านให้หอ้ งสว่างกว่าเดิมข้างนอกเป็ นไม้ยนื ต้น ต้นใหญ่ใช้ได้เลยครับ
มิน่าล่ะผมถึงไม่รู้สึกร้อนแต่เย็นพอดี
“ ร้อนๆแบบนี้ไม่รู้วา่ คุณวุฒิทนได้ยงั ไงนะค่ะ” ป้ าทรายพูดขึ้นมาเฉยๆ ?
“พี่วฒ
ุ ิยงั ไม่กลับหรื อครับ?” ผมถาม ช้อนที่วา่ จะยกขึ้นกินวางลง
“ค่ะ ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เมื่อคืนก็เอาหน้าบ้านนัน่ แหละเป็ นเตียงนอน
คุณแบงค์กไ็ ม่ยอมให้เข้าบ้านไม่รู้วา่ โกรธอะไรทั้งที่เป็ นเพือ่ นกันมานาน ตั้งแต่ยงั เด็ก...” ผมมองไกลออกไป
ตอนนี้เที่ยงกว่าๆแดดคงร้อนหน้าดู
“ พี่วฒ
ุ ิเขานัง่ รอในรถหรื อครับ?”
“ เปล่าค่ะ นัง่ ตรงรั้วนัน่ แหละ บางครั้งก็ตะโกนให้คนไปเปิ ดประตู น่าสงสารออกค่ะ
ุ วุฒิก็ไม่ยอมกิน นี่ป้ายังเป็ นกังวลว่าจะทนไปอีกเท่าไร”
คุณแบงค์สงั่ ให้ป้าเอาข้าวไปให้คณ
ป้ าทรายเล่าเอายาใส่แก้วเล็กๆมาวางข้างๆแก้วน้ าผม
ยาหลังอาหาร
“ ................................” พี่วฒ
ุ ิทาไมจะต้องทาแบบนี้
หรื อว่าต้องการจะให้สงสาร.....แล้ววันนี้ไม่ไปเรี ยนหรื อไง?

ผมกินข้าวกินยาเรี ยบร้อย จนบ่าย 1โมงครึ่ ง ป้ าทรายเข้ามาเก็บจาน ผมถามว่าพี่วฒ

ุ ิกลับไปหรื อยัง? ป้ าทรายบอกว่า
‘ยังไม่กลับ’............
บ่าย 2 โมงผมจึงตัดสิ นใจลงไปดู ป้ าทรายเลยให้ร่มผมอันหนึ่งเพื่อกางกันแดดกันไข้ผมจะกลับมาอีก
ผมเดินผ่านสวยสี เขียวทีมีไม้ยนื ต้น 3 สี่ ตน้ เฉพาะหน้าบ้าน ทาให้มีร่มให้ผมได้เป็ นระยะถึงจะไม่หมดก็ตาม
 ผมไปถึงรั้วหน้าบ้าน มองซ้าย มองขวาหาพี่วฒ
ุ ิ แล้วก็ ข้างประตูเล็ก พี่วฒ
ุ ิในชุดเดิมที่ผมออกมาจากคอนโดเมื่อวาน
นัง่ หลังพิงกาแพงรั้ว
ุ ิไม่ไหวติง ...
ผมมองผ่านประตูลกู กรงเห็นพีว่ ฒ
พี่วฒ
ุ ิหลับครับ หน้านี้แดงเถือก ทั้งคอ ทั้งแขน คงเพราะแดดเผา
และผม
สะดุง้ ครับ 0.0!
“ ..................................”
ุ ิยกมือขึ้นมา ปั ดๆอากาศไล่แมลงตัวเล็กๆที่บินอยูไ่ ม่ห่างหน้า ตอนแรกผมนึกว่าตื่นเสี ยอีก
เพราะพี่วฒ
หายใจหายคอแทบไม่ออก

ุ ิ รอยบวมที่หน้าท่าจะไม่ได้ประคบยาอะไรเพิ่มเลย ผมก็ยงุ่ เหยิง แล้วยังเอามือไปเกาอีกต่างหาก

สังเกตหน้าพี่วฒ
ผมอดขาไม่ได้ครับเรี ยกได้วา่ หมดรู ป คงไม่มีใครเคยเห็นพี่วฒ
ุ ิที่ดูดีทุกระเบียบนิ้วมอมแมมแบบนี้แน่
ุ ิไม่น่ามาทรมานตัวเองแบบนี้เพราะมันไม่มีประโยชน์ผมไม่มีทางกลับไปกับพี่เขาอย่างแน่นอน
แต่พี่วฒ
ุ ิพร้อมทั้งเดินไปอยูห่ ลังกาแพง คนละด้านกับพี่วฒ
ผมเอาโทรศัพท์จากระเป๋ ากางเกงขึ้นมา และกดโทรหาพี่วฒ ุ ิ
“ ฮัลโหลจุม ยอมกลับไปกับพี่แล้วใช่ไหม?!”พี่วฒ
ุ ิถามทันทีที่รับสาย
“ ......................” ผมยังไม่ตอบคาถาม เพราะสิ่ งที่ผมพูดไม่ใช่อย่างที่พี่วฒ ุ ิคิด
เหมือนให้เวลาพี่เขาเตรี ยมใจก็วา่ ได้ เห็นผมเงียบพี่เขาก็น่าจะพอรู ้วา่ ผมจะตอบว่าอะไร
“ จุมโทรมาทาไมพูดล่ะ?” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงเบาลง
“ พี่ครับ………………………………………………………… พี่ครับกลับไปเถอะ” ผมบอก
“ ไม่! พี่ไม่กลับ ถ้าจุมไม่กลับ”
“ พี่ครับ ผมไม่กลับไปแล้ว”
“ ทาไม จุม ทาไมจุม!”
“ พี่ครับ เรื่ องของผมกับพี่ให้มนั จบเถอะนะครับ”
“ไม่ ! จุมเป็ นเมียพี่เป็ นของพี”่
“ ..........................” ผมเงียบเมื่อพี่วฒ
ุ ิพดู มาแบบนี้ ไม่มีเหตุผลเอาซ่ะเลย
ผมเป็ นของของพี่คาคานี้แทงใจผมจนเจ็บ
“ จุมอย่าเงียบสิ ”
“ พี่ข่มขืนผมแล้วบอกว่าผมเป็ นเมียพี่เป็ นของพี่ เพียงเพราะพี่ได้ข่มขืนผมหรื อครับ!” ผมถาม รู ้สึกเจ็บปวดขึ้นมา
น้ าตาก็คลอจนผมก็เช็ดมันก่อนที่จะไหลลงมา
“ จุมมันไม่ใช่ นัน่ เพราะความรู ้สึกของพี่ที่มีให้จุมต่างหาก”
“ พี่ครับ อย่าพูดอีกเลยครับ พี่กลับไปเถอะ มันจบแล้ว”
“ จุมมันยังไม่จบ ถ้าจุมจาได้จุมจะรู ้วา่ จุมรักพี”่ พี่วฒ
ุ ิพดู เหมือนคนหลงตัวเอง
“ ..........................”
“ .....................จุมออกมาเถอะ ออกมาพูดกันดีๆ”
“ ถ้าผมออกไปพูดกับพีแ่ ล้วพี่จะให้สัญญาได้ไหมครับว่าจะแค่พดู ไม่พยายามพาตัวผมกลับไป”
“ จุมออกมาก่อนเถอะ”
“ พี่สัญญาก่อนครับ”
“ จุมพี่ไม่น่าเชื่อขนาดนั้นเลยใช่ไหม ถึงจะต้องให้พี่สัญญาก่อน”
“ พี่สัญญาก่อนสิ ครับ”
“จุม ออกมาคุยกันก่อน นะ” ยิง่ พีว่ ฒ
ุ ิไม่สัญญา ผมก็ยงิ่ กลัว คิดว่าถ้าพี่วฒ
ุ ิเจอผมต้องพาตัวผมกลับไปแน่
“ ไม่ครับ ถ้าพี่ไม่สญ
ั ญา ผมไม่ออกไป!” ผมบอก
“ ก็ได้ พี่สัญญาว่าถ้าจุมออกมาพี่สัญญาว่าจะไม่ใช้กาลังพาจุมกลับไปคอนโดกับพี่ พอใจไหม?”
“ ...................................” ถึงพี่วฒ
ุ ิจะสัญญา
แต่ทาไมถึงรู ้สึกว่าคาสัญญาของพีว่ ฒ
ุ ิมนั ดูไม่มีความหมายว่าพี่วฒ
ุ ิจะทาตามสัญญา
“ พี่คอยหน้าบ้านแล้วออกมาหาพีเ่ ถอะ มาคุยเรื่ องของเราให้รู้เรื่ อง”
“ครับ”
“ ................................”(พี่วฒ
ุ ิ)
ผมเดินออกไป พี่วฒ
ุ ิกาลังยืนจับลูกกรงประตูเล็ก มือยังถือโทรศัพท์คา้ งไว้ที่หน้า
พี่เขาหันมามองผมที่เดินจากด้านข้าง สี หน้าค่อนข้างตกใจแต่แปลกใจมากกว่า
“ จุม ?”
“ ครับ” ผมว่ายังไม่ได้เปิ ดประตูออกไป(ตรงประตูเป็ นกลอนค่อนข้างใหญ่
ข้างๆเป็ นเหล็กดัดถี่ๆเพือ่ ไม่ให้ดา้ นนอกเอามือเข้ามาปลดกลอนได้)
“ จุมมาตั้งแต่เมื่อไร?”
“ พี่จะพูดอะไรก็พดู มาเถอะครับ” ผมบอกไม่ได้ตอบคาถามพี่วฒ
ุ ิ
“ จุม”
“ ปล่อยครับ!?” ผมบอกสะบัดมือออกจากมือพี่วฒ
ุ ิที่ลอดผ่านเหล็กดัดมาจับมือผม
“ จุม พี่มาตามจุมถึงขนาดนี้แล้ว อย่าใจร้ายอีกเลยนะ กลับไปกับพี่เถอะ”
“ ผมว่าผมกับพี่รู้เรื่ องแล้วนะครับ ว่าเรื่ องผมกับพี่มนั จบไปแล้ว และที่ผมมาเจอพี่เพราะผมจะมาบอกพี่วา่
พี่คอยมาคอยเฝ้ าผมแบบนี้มนั ไม่มีประโยชน์ พี่กลับไปเถอะ” ผมบอกหันกลับ
“ จุม! จุม!!”
พี่วฒ
ุ ิเรี ยกตามหลังผม
“ จุม!! อย่ าทาแบบนี!้ ” ุ ิทาให้หวั ในใจผมสั่น ขาผมที่กา้ วแต่ละก้าวมันยากลาบากเหลือเกิน
เสี ยงพี่วฒ
“ ...................” ผมบอกตัวเองว่าอย่าหันกลับไป แม้พี่วฒ
ุ ิจะเรี ยกแค่ไหนก็ตาม
“ ..............................” ตอนนี้เสี ยงพี่วฒ
ุ ิเงียบไป
 ผมสังหรณ์ใจหันกลับไปมอง
ุ ิ? แต่ไม่ใช่ครับ พี่วฒ
มองไม่เห็นพี่วฒ ุ ินอนอยูก่ บั พื้น !!!!????
“พี่วฒ
ุ ิ!! ” ผมทิ้งร่ มวิ่งกลับไป แล้วเปิ ดประตูเล็ก ออกไปหาพี่วฒุ ิ
“ พี่ครับ พี่วุฒ”
ิ ผมนัง่ ลงเรี ยกพี่วฒ
ุ ิ แต่พี่วฒ
ุ ิยงั ไม่รู้สึกตัว สงสัยจะเป็ นลมแดดครับ
“ พี่ครับ!!!” แต่พี่วฒ
ุ ิยงั ไม่รู้สึกตัวเช่นเดิม ผมคงต้องเรี ยกให้ป้าทรายมาช่วย
“ ป้ าทะ!!? ” แขนผมถูกจับแน่น ผมก้มลงมองแล้วหันไปมองหน้าพี่วฒ
ุ ิที่กาลังยิม้
ผมพลาดแล้ว!
“ .........................” ผมแกะมือพี่วฒ
ุ ิออก แล้วจะลุกขึ้น พี่วฒ
ุ ิไม่ยอมแล้วยังลุกขึ้นยืนตามผมอีก
“ พี่หลอกผม!!” ผมบอก สะบัดมือออก ทว่าไม่ยอมหลุดมืออีกข้างหนึ่งยังถูกพี่วฒ
ุ ิจบั ไว้อีก
“ ไม่ได้หลอก แต่เมื่อกี้เหมือนจะเป็ นลมจริ งๆ” พี่วฒ
ุ ิบอกผม
แต่รอยยิม้ ดีใจบนริ มฝี ปากพี่วฒ
ุ ิบอกผมว่าพี่วฒ
ุ ิต้ งั ใจที่จะหลอกผมจริ งๆ
ผมมันโง่เองที่คิดเป็ นห่วงคนแบบนี้
“ ปล่อยครับ!! ” ผมบิดข้อมือ
“ พี่ไม่ปล่อย!?”
“ ปล่อย!!! ” ผมพูดเสี ยงดังจนเหมือนตะคอก
“ ไม่ !!” ุ ิตอบผมเสี ยงดังไม่แพ้กนั ผมไม่รู้จะทายังไง เพราะมือที่บิดให้หลุดจนเจ็บก็ไม่ยอมหลุด
พี่วฒ
ผมเลยเอายกขาขึ้นถีบพี่วฒ
ุ ิ แต่พี่วฒ
ุ ิหลบได้ครับ
“ ถีบ ผัวบาปนะ”
“ บาปก็ช่าง!” ผมว่าพยายามจะถีบหรื อเตะพี่วฒ
ุ ิให้ได้สกั ที
“ งั้นก็ยอมรับแล้วสิ วา่ เป็ นเมียพี”่ ผมมองหน้าพี่วฒ
ุ ิที่กาลังกาลังยิม้ น้อยยิม้ ใหญ่ แต่ผมเผ้ายุง่ เหยิงยังกะไม่เจอหวี
“ ไม่ ใช่ ครับ! ”ผมบอกจริ งจัง
“ยังไม่ยอมรับ” พี่วฒ
ุ ิวา่ กอดผมทั้งแขนไม่ให้ดิ้นได้
“ พี่ครับ ปล่อยผม นี่มนั ที่ไหน ดูบ้างสิ ครับ!!!” ผมบอกดิ้นไปมา กลัวคนจะมาเห็นครับ
ถ้ามีคนเดินมาตอนนี้ผมทาหน้าไม่ถูกแน่
และก็จริ งๆครับอีกฟากของถนนมีชายหญิงคู่หนึ่งเดินมาพอดี แล้วหันมามองพวกผมถึงจะไม่ได้จอ้ งก็ตามเถอะครับ
ให้ตายเถอะครับอะไรมันเหมาะเจาะแบบนี้
“ พี่ครับปล่อยเถอะครับ ไม่เห็นหรื อไงว่าเขามองเราอยู!่ ” ผมบอกดิ้นสุ ดแรง ไม่ได้โทษเขาหรอกครับ
เป็ นใครก็ตอ้ งมองผูช้ าย 2 คนกอดกันกลางวันแสกๆ
“ อย่าดิ้นไม่ง้ นั พี่จูบ”
“ นี่พี่!!” ุ ิไม่รู้สึกครับ ขอให้ชายหญิงคูน่ ้ นั เดินไปเร็วๆเถอะ
ผมมองสายตาตาหนิมาก แต่พี่วฒ
“ ไม่ตอ้ งมองนะครับ เมียผมเขิน!” พี่วฒุ ิตะโกนบอกชายหญิง 2
คนเมื่อกี้จนเขาหันมามองพวกผมอีกทั้งที่เดินผ่านไปแล้ว
“ พี่วุฒ!ิ ” ผมว่าไม่ได้เสี ยงดัง
“ อ้าว พี่เห็นอายที่มีคนมามอง พีอ่ ุตสาห์บอกให้” ผมจะทายังไงกับผูช้ ายที่ชื่อพี่วฒ
ุ ิดี
ที่พดู ยังไงก็พดู ไม่รู้เรื่ องแล้วยังหน้าไม่อายอีก
“ ................” ผมไม่พดู ดีกว่าพูดไปก็ไม่รู้เรื่ อง
“ เมื่อออกมาก็กลับ”
“ ไม่นะครับ ผมไม่ กลับ! ” ผมบอกแต่พี่วฒ
ุ ิยกตัวผมขึ้นเท้าไม่ติดพื้นก่อนที่จะพาไปยังรถ BMW ที่จอดใกล้ๆ
“ พี่ครับ อย่ าครับ ผมไม่ ไป!” ผมร้อง
“ แต่พี่จะพาจุมกลับบ้านนะ” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมหยุดนิ่ง
“ กลับบ้าน”
“ ใช่ พี่จะพาจุมกลับบ้าน จุมไม่ไปอยูค่ อนโดกับพี่ก็ได้ แต่ตอ้ งไม่ใช่บา้ นไอ้แบงค์”
” แต่พี่แบงค์เป็ นเพื่อนพี่ไม่ใช่เหรอครับ?” ผมถามไม่ใช่อยากอยูบ่ า้ นพี่แบงค์นะครับ
“ หรื อว่าจุมอยากอยูท่ ี่นี่”
“ไม่ใช่ ผมแค่สงสัย ผมก็ตอ้ งอยากไปอยูบ่ า้ นตัวเองสิ ครับ” ผมบอก
“ งั้นไป”
“ ไม่ครับ ถ้าผมจะกลับบ้านจะกลับเอง” ผมบอกผลักพี่วฒ
ุ ิออกไป
“ จุมไม่เชื่อใจพี่ พี่รู”้ พี่วฒ
ุ ิวา่
“ ก็แล้วที่พี่ทากับผมที่แล้วมา มันน่าเชื่อไหมล่ะครับ”
“ อย่าย้อนพี”่
“ ผมไม่ได้ยอ้ น ผมพูดความจริ ง” ผมว่าแรงบีบจากมือพี่วฒ
ุ ิที่แขนผมแรงขึ้น
“พี่ผมเจ็บนะ!” พอผมบอก พี่วฒ
ุ ิก็ผอ่ นแรงลง
“ จุมพี่สัญญาจะพากลับบ้าน” พี่วฒ
ุ ิบอกดูเป็ นการการงาน
“ ผมกลับเองครับ” ยังไงผมก็ไม่เชื่อคาพูดพี่วฒ
ุ ิอยูด่ ี
“ จุมอย่าดื้อเลยนะขอร้อง”
“ ใครกันแน่ที่ด้อื ” ผมว่า
“.........................”
“ คุณจุม คุณวุฒิเกิดอะไรขึ้นค่ะ?” ป้ าทรายเดินออกมาถาม ทั้งผมและพี่วฒ
ุ ิหนั ไป เรี ยกได้วา่ เป็ นช่วงเผลอของพี่วฒ
ุ ิก็ได้
ผมรี บแกะมือพี่วฒ ุ ิก็คว้าปลายนิ้วผมได้ ทว่าผมก็
ุ ิและวิง่ ออกมา พี่วฒ
“ โอ๊ย!! ซี ้~ด” เสี ยงพี่วฒุ ิร้องและคราง เพราะผมเตะผ่าหมากพี่วฒุ ิเข้าอย่างจัง
เป็ นเหตุให้พี่วฒ
ุ ิเอามือไปกุมน้องชายไว้ดว้ ยใบหน้าแดงปนซี ดเขียวบ่งบอกว่าเจ้าของร่ างรู ้สึกยังไง
“ คุณจุม !!คุณวุฒิ ?!!!” ป้ าทรายทาหน้าเลิ่กลัก่ สงสารไม่รู้จะช่วยพี่วฒ
ุ ิยงั ไง
“ เราไปกันเถอะครับป้ า” ผมว่าจับมือป้ าทรายจะเดินเข้าประตู
“ .... ทาแ บบนี้ จุ มต้อ งเสี ย ใจแ น่!!” พี่วฒ
ุ ิพดู เหมือนเค้นเสี ยงสัน่ ๆ สี หน้ายังไม่ดีข้ ึนตัวยังงอมือกุมเป้ าเหมือนเดิม
“ ผมไม่เสี ยใจหรอกครับ” ผมบอกคิดว่าเหมาะสมแล้วที่พี่วฒ
ุ ิแกล้งเป็ นลมเพื่อให้ผมออกมาทั้งที่ผมเป็ นห่วงด้วยใจจริ ง
ในใจก็คิดว่าคนที่ตวั โตอย่างพี่วฒ
ุ ิเป็ นลมอาการคงจะสาหัสจริ งๆแต่กลับหลอกกัน แล้วยังยิม้ ดีใจที่หลอกผมได้อีก
“ กลับมา จุม!” พี่วฒ
ุ ิวา่ แต่ยงั ยืนอยูท่ ี่เดิม ผมไม่สนใจ เดินผ่านประตูเข้าไป
คิดว่าคราวนี้ถา้ พี่วฒ
ุ ิเป็ นลมจริ งๆผมจะเรี ยกรถพยาบาลดีไหม
“ ไม่ครับ” ผมหันไปบอก เห็นพี่วฒ
ุ ิเดินมาเกาะประตูร้ ัว ใบหน้าคล้ายยังบิดเบี้ยวอยู่ มือข้างหนึ่งกุมเป้ า

บุพเพวายร้าย

49.20%

ุ ิกโ็ ทรมาแล้วครับ แต่ผมไม่รับ วางโทรศัพท์ที่ปิดเสี ยงไว้บนโต๊ะแล้วไปนอน

ผมเดินกลับยังไม่ถึงห้องพี่วฒ

ผมอยากจะหายเร็วๆจะได้ไปโรงเรี ยนสักที

คิดถึงเรื่ องพี่วฒ
ุ ิ แล้วผมอยากจะให้มนั จบ ผมอยากจะกลับไปใช้ชีวิตของผม

ถึงแม้วา่ ลึกๆแล้วผมยังสงสัยในความรู ้สึกผมที่มีตอ่ พี่วฒ

ุ ิก็ตาม แต่สิ่งที่พี่วฒ
ุ ิทากับผมทายังไงผมก็ยงั ยอมรับไม่ได้

ผมไม่ใช่เครื่ องระบายอารมณ์ของใครที่เมื่อต้องการก็จะใช้กาลังไม่สนใจว่าผมจะรู ้สึกยังไง

รู ้ไหมว่าผมเจ็บ

ุ ิมองผม …กับเรื่ องที่พี่วฒ

ตอนนั้น ในผับที่พี่วฒ ุ ิข่มขืนผม ใช้กาลังกับผม ด่าถ่อผมมันช่างต่างกันเหลือเกิน

ที่พาผมหนี จับมือผมวิ่ง ผมอุ่นใจมากที่พี่ไม่ทิ้งผม เป็ นห่วงผม และพาผมออกมาด้วยกัน แต่ยงิ่ คิด หัวใจผมก็ยงิ่ ปวด

ทาให้ผมคิดว่า ความรู ้สึก ตัวจริ งของพี่คือตอนนั้นไหนกันแน่

 หรื อว่าไม่วา่ จะเป็ นตอนนี้หรื อตอนนั้นนัน่ ก็คือตัวตนของพี่วฒ
ุ ิจริ งๆ

ุ ิจากป้ าทราย ก็คงจะมาหาผมเลยเพราะยังอยูใ่ นชุดนิสิต

ตอนเย็นพี่แบงค์กลับมา ทราบเรื่ องผมกับพี่วฒ

“ จุมไม่น่าลงไปเลย” พี่แบงค์พดู ยืนอยูข่ า้ งเตียง ส่วนผมนัง่ อยูบ่ นเตียง

“ อะไรหรื อครับ?”

“ ก็จุมออกไปหาไอ้วฒ
ุ ิ” พี่แบงค์พดู เหมือนไม่พอใจ

“ ผมแค่อยากรู ้ และนึกเป็ นห่วงพีว่ ฒ

ุ ิครับ เพราะป้ าทรายบอกว่าพี่เขานัง่ อยูต่ ้ งั แต่เมื่อวาน ข้าวก็ไม่ได้กิน” ผมบอก

พี่แบงค์ถอนหายใจ

“ถ้าจุมอยากไปหาไอ้วฒ
ุ ิ ถ้าไม่มีพี่อย่าลงไปอีกนะ พี่เป็ นห่วง” พี่แบงค์วา่

ผมพยักหน้าเข้าใจไม่อยากให้พี่แบงค์มากังวลเรื่ องผม

ุ ิน้ นั ผมคิดว่าตัวเองก็น่าจะกลับไปอยูบ่ า้ น อยูท่ ี่นี่กร็ บกวนพี่แบงค์

ผมคิดเรื่ องที่ผมคุยกับพี่วฒ

กลับไปอยูบ่ า้ นตัวเองสบายใจกว่า เห็นท่าทางพี่วฒ

ุ ิแล้วคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ถึงขนาดที่วา่ ผมจะกลับไปอยูบ่ า้ นไม่ได้

หรื อแม่ผมจะได้รับอันตราย
 “ พี่ครับขอบคุณนะครับที่ให้ผมมาอยูบ่ า้ นพี”่

“ พี่บอกแล้วว่าพี่เต็มใจ” พี่แบงค์วา่ นัง่ ลงเอามือมาจับมือผม แต่ผมชักกลับ พี่แบงค์เลยหน้าเสี ย

“ แต่ผมขอกลับไปอยูบ่ า้ นเถอะครับ ไม่อยากรบกวนพี่”

“ ไอ้วุฒิมันพูดอะไรกับจุม!?” พี่แบงค์ถามเสี ยงสูง

“ ถึงพี่วฒ
ุ ิไม่พดู ผมก็คิดอยูแ่ ล้วครับ ว่ายังไงก็ตอ้ งกลับไปอยูบ่ า้ น”

“ หากจุมคิดว่ารบกวนพี่ นัน่ มันไม่ใช่เลย”

“ .......................” ผมสบสายตาพีแ่ บงค์ ไม่อยากคิดอย่างคนหลงตัวเองว่าพี่แบงค์คิดกับผมมากกว่าที่ผมคิด

“ จุมพี่ระ......” จาเป็ นที่ผมต้องหันหน้ามองพีแ่ บงค์ที่มองผมอย่างจริ งจัง พี่แบงค์เงียบไป

ผมกาลังกลัวสิ่ งที่พี่แบงค์กาลังจะพูด

“ พี่ครับ อย่าพูดเลยครับ” ผมว่าหลบสายตา

“ จุมห้ามพี่พดู แต่หา้ มความรู ้สึกพี่ไม่ได้หรอก” พี่แบงค์พดู เร็ วๆบอกผม ทั้งยังดึงมือผมไปกุมไว้ท้ งั 2 ข้าง

ผมจะดึงกลับมาพี่แบงค์กลับดึงไว้ ผมเลยปล่อยไว้อย่างงั้น

“ นานแล้วนะจุม ที่พี่ตอ้ งเก็บมันไว้ มันทรมานที่ตอ้ งทาเป็ นไม่รู้สึกอะไร มันเจ็บปวดที่ตอ้ งเมินเฉยต่อความรู ้สึกของตัวเอง . .

.”

“ พี่ครับ ผม ...”

“พี่รักจุม” พี่แบงค์ชิงพูดตัดให้ผมได้อ้ ึง แล้วดึงมือตัวเองกลับ พี่แบงค์ยอมปล่อยโดยดีแต่กลับกอดผมทั้งตัว

“ จุมพี่รักจุม”
 “ พี่ครับ อย่าทาแบบนี้” ผมดิ้นเพราะพี่แบงค์กอดแน่นมาก

“ พี่รักจุมมาก ให้พี่ได้ดแู ลจุมเถอะ” พี่แบงค์บอกแล้วผลักผมลงไปกับเตียง พร้อมทั้งกดไหล่ผมไม่ให้ลุกขึ้น

“ พี่จะทาอะไร?!” ผมถามตื่นตะหนก แขนที่เป็ นอิสระดันไหล่พแี่ บงค์ไว้ไม่ให้ตวั ได้เข้าใกล้ผมมากกว่านี้

“ ...........................” นัยน์ตากาลังเต้นระริ กเหมือนเปลวไฟของพีแ่ บงค์จอ้ งผมนิ่ง

“ เมื่อเช้า พี่จูบผมเหรอครับ?” ผมถามเพราะอยากรู ้วา่ ใช่หรื อไม่?

พี่แบงค์มองผมด้วยความแปลกใจคงเพราะคิดว่าผมหลับไปแล้ว

“ ใช่พี่จูบจุม”

ุ ิ…
ผมมีคาถามเต็มไปหมด พีแ่ บงค์จะรักผมได้ยงั ไง ในเมื่อผมกับพีว่ ฒ

“ แล้วตอนนี้ละครับ?” ผมถาม

“ พี่จะทาให้จุมเป็ นของพี่ แต่ไม่ตอ้ งกลัวนะพี่รักจุม พี่ไม่ทาให้จุมเจ็บแน่นอน”

ไม่ทาให้ผมเจ็บ หมายถึงร่ างกายหรื อจิตใจ แต่ถา้ เป็ นจิตใจล่ะก็ ผมเจ็บไปแล้วล่ะครับ

“ ผมเสี ยใจรู ้ไหมครับ ที่คิดว่าพี่ช่วยผมมาจากพี่วฒ

ุ ิเพราะพี่คิดที่จะทากับผมแบบนี้”

ผมบอกหยาดน้ าตาไหลผ่านหางตาเชื่องช้า

นี่ผมจะเชื่อใครไม่ได้เลยใช่ไหม?

“ พี่ไม่เคยคิดที่จะหักหาญน้ าใจจุมแบบนี้ แต่พอี่ ยากมีสิทธิ์ในตัวจุมบ้าง พี่ก็กลัวไม่ต่างจากไอ้วฒ

ุ ิที่กลัวว่าจุมจะหนีหายไป”

พี่แบงค์บอกสี หน้าแสดงอาการเหมือนกาลังเจ็บปวด

“ ก็เลยจะใช้กาลังผมเหมือนพี่วฒ
ุ ิทาหรื อครับ?” ผมถามใจหาย
 บุพเพวายร้าย

49.50%

“ แล้วจะยอมไหม?” พี่แบงค์ถาม
“ พี่คิดว่าผมจะยอมมีอะไรกับคนที่ไม่ได้รักไม่ชอบไหมครับ?”
“ ............................” พี่แบงค์ไม่ตอบ แต่กม้ ลงมา ริ มฝี ปากสัมผัสคอผม ทันทีที่ปากพีแ่ บงค์โดนตัว
ผมขนลุก ตัวสะท้าน ร่ างกายเกร็ ง
ทาไม!!??
ทาไมไม่ผลักพี่แบงค์ ออกไป กลัวอะไรวะ!! ผมด่าถ่อตัวเอง

“ผมเชื่อใจพี่ไม่ได้หรื อครับ อึ้ก ฮือๆ ทั้งที่ผมคิดว่าพี่พอจะเป็ นที่พ่ งึ ให้ผมได้” ผมว่าพร้อมน้ าตา พี่แบงค์หยุดการเคลื่อนไหว..
“………………………………….” มือพี่แบงค์ที่กดไหล่เปลี่ยนเป็ นช้อนหลังผมขึ้นมากอด
“ พี่ขอโทษนะ แต่ตอนนี้จุมอย่าเพิ่งกลับบ้านเลย พี่สัญญาว่าจะไม่อะไรจุมอีก ถ้าจุมไม่เต็มใจ”
“ ฮือๆ” ผมอยากกลับบ้าน แค่กลับบ้านตัวเองก็กลับไม่ได้
“ พี่ผดิ เองจุม พี่ผดิ ุ ิมา แต่พี่กลับ… อย่าร้องเลยนะ พี่จะไม่ทาแบบนี้อีกแล้ว…”
ทั้งที่จุมเพิง่ หนีจากไอ้วฒ
แขนพี่แบงค์ที่กอดผมสัน่ เป็ นระยะ
“ ฮือๆ”
“ พี่มนั เลว ยกโทษให้พี่นะจุม”

แกร๊ ก!!
ประตูเปิ ดกะทันหัน เพราะไม่มีเสี ยงเคาะ?
ผมหันไปมอง พี่ชนะปรี่ เข้ามาพวกผมและกระชากตัวพี่แบงค์ข้ นึ ก่อนที่จะต่อยหน้าพีแ่ บงค์แรงมาก

ผวักะ!
ตุบ! พี่แบงค์ลม้ ลงไปนัง่ กับพื้น
“ แบงค์ กรูบอกมรึงไปใช่ ไหม!!” พี่ชนะว่าผมรี บลงมากจากเตียง คิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น!?
“ ส่ วนจุมมานี่!!” พี่ชนะพูดพร้อมดึงแขนผม
“ ชนะ ขอเถอะ” พี่แบงค์วา่ คงจะรู ้ดีวา่ พี่ชนะต่อยตัวเองเพราะอะไร
“ ขอให้ มรึงได้ เอาเมียเพื่อนเนี่ยะนะ ขอโทษเถอะให้ ตายกรูกไ็ ม่ ให้ ”
พี่ชนะตอบผมพอเข้าใจแล้วว่าพี่ชนะกาลังเข้าใจพีแ่ บงค์ผดิ
ไม่ใช่สิอาจจะเข้าใจถูกแต่ไม่หมด
“ พี่ชนะ เมื่อกี้ผมกับพี่แบงค์ไม่ได้”
“ ไม่ ต้องแก้ตวั แทนมันจุม ลองคิดดูสิว่าถ้ าพี่ไม่เข้ ามาเมื่อกี้ ไอ้แบงค์ มันจะทาอะไรจุม!”
“ พี่แบงค์ ไม่ทาหรอกครับ พี่เขาบอกว่าถ้าผมไม่เต็มใจพี่เขาจะไม่ทา” ผมบอก
“ เชื่อมันได้ เหรอ ขนาดเมียเพื่อนมันยังจะเอา!!”
“ ……………” พี่แบงค์ไม่ตอบแต่พยายามจะเดินมาหาผม
“ ถ้ าจุมไม่ยอม มรึงไม่ ทา นี่มรึงยังจะคิดให้ น้องเขาเลวยอมมรึงสวมเขาให้ ไอ้วุฒิ มันไม่ เกินไปหรือวะแบงค์!”
“ จุม มากับพี”่ พี่แบงค์ยนื แขนมาจะจับมือผม พี่ชนะปั ดออก
“จุมไปอยู่กบั พี!่ ” พี่ชนะบอกเสี ยงดัง ผมรู ้สึกกลัวขึ้นมาทันที เพราะไม่มนั่ ใจว่าพี่ชนะจะไม่คิดทาอะไรเหมือนพี่แบงค์
“ พี่ผมอยากกลับบ้าน” ผมบอก พี่ชนะหันมามองผมครู่ หนึ่ง ก่อนที่จะพูดว่า
“ ก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปส่ ง ไม่มีที่ไหนดีเท่าบ้านเราหรอก”
“ ครับ” ผมว่าดีใจพอดูที่พี่ชนะเข้าใจ
“ ชนะ ให้โอกาสกรู เถอะ”
“ กรู ให้โอกาสมรึ งไม่ได้หรอก เพราะคนที่จะให้โอกาสมรึ งคือจุม” พี่แบงค์หนั มาสบตาผมที่ยนื อยูข่ า้ งหลังพีช่ นะ
“ จุม” (พี่แบงค์)
“ พี่ครับ ผมอยากกลับบ้านจริ งๆ” ผมบอก
“ แล้วไอ้วฒ
ุ ิล่ะ ล่ะจุม มันต้องตามจุมไปแน่!” นัน่ ก็เป็ นสิ่ งที่ผมหนักใจซึ่ งผมก็คิดไม่ตก
แต่ตอนนี้ผมขอกลับบ้านก่อนได้ไหม
ทุกสิ่ งทุกอย่างมันมากเกินไป ผมรับไม่ไหว..
“ แบงค์ อย่าพูดอะไรอีกเลยนะ กรู รู้กรู เข้าใจมรึ ง แต่มรึ งอย่าเปลี่ยนวิกฤตให้เป็ นโอกาสเหี้ยๆเลยว่ะ”
“ ชนะ มรึ งอย่าบอกว่ามรึ งเข้าใจเพราะมรึ งไม่ได้รู้สึกเหมือนกรู ”
“ ใช่มรึ งพูดถูกกรู ไม่ได้รู้สึกเหมือนมรึ ง แต่เชื่อไหมว่าถ้าคนที่กรู รู้สึกด้วย เขามีเจ้าของอยูแ่ ล้ว คาว่า ‘หักห้ามใจ’
มันน่าจะมีผลกับกรู มากกว่ามรึ งตอนนี้” พี่ชนะพูดแล้วลากผมออกมา
หมับ!
พี่แบงค์จบั มือผมที่เดินผ่าน ทั้งผมและพี่ชนะหันไปกลับไปมอง
“ แบงค์ปล่อย!”
“ ชนะ กรู ..ทรมาน”
“ ไม่ได้มีแค่มรึ งแบงค์ ทั้งไอ้วฒ
ุ ิ ทั้งจุมที่ตอนนี้กาลังสับสน หวาดกลัว แต่มรึ งก็ยงั . . .” ปลายเสี ยงพีช่ นะที่พดู ออกมาสัน่
“ ชนะ” พี่แบงค์วา่ แต่หนั มามองผมที่ลาบากใจมาก ผมเห็นหน้าพี่เขารู ้วา่ พี่เขากาลังเจ็บ แต่จะให้ผมทายังไง
ผมไม่ได้ชอบพี่แบงค์
“ แบงค์ คิดดูดีๆว่าสิ่ งที่มรึ งทาตอนนี้มนั ถูกไหม ...ถ้าจุมเลิกไอ้วฒ
ุ ิเป็ นกิจจะลักษณะแล้วมรึ งจะจีบน้องเขา
กรู ไม่วา่ แต่ตอนนี้กรู วา่ อย่าเพิ่งเลย……ได้ไหม?”
“ ..............................” พี่แบงค์เอาแต่มองผม ปล่อยมือก่อนที่จะหันหลังให้ โดยไม่พดู อะไรอีก
พี่ชนะเลยพาผมลงมาข้างล่าง
พาผมขึ้นรถแล้วบอกผมว่าให้กม้ ลงไม่ให้พี่วฒ
ุ ิเห็นว่าพี่ชนะพาผมออกมา(รถพี่ชนะเป็ นกระจกใส)
ในรถผมไม่รู้จะพูดว่าอะไร จึงได้นิ่งเงียบ
“ ของที่บา้ นไอ้แบงค์ เดี๋ยวพี่เอามาให้อีกทีหนึ่งแล้วกัน” พี่ชนะบอก มือยังจับพวงมาลัยรถ ใบหน้ามองตรง
“ครับ”
“ เรื่ องไอ้แบงค์ ไม่ตอ้ งกังวล มันก็แค่บา้ ที่เห็นว่าจุมมาอยูบ่ า้ นมัน แล้วมันไม่อยากคืนจุมให้ไอ้วฒ
ุ ิก็เท่านั้น
ก็อย่างว่าแหละคนเรามันก็มีความโลภกันทั้งนั้นขึ้นอยูว่ า่ มากหรื อน้อยและเรื่ องอะไร”
“ ........................” ผมเงียบก้มมองมือบนตัก ไม่คิดว่าพี่แบงค์จะบอกว่ารักผม 8
เดือนที่ผา่ นมาไม่รู้เกิดอะไรขึ้นบ้าง
“ ส่ วนเรื่ องไอ้วฒ
ุ ิ ไม่ชา้ ก็เร็ วมันคงรู ้วา่ จุมกลับไปอยูบ่ า้ น มันตามไปแน่นอน เตรี ยมรับมือมันด้วย” พี่ชนะบอก
นัน่ ก็เป็ นเรื่ องที่ผมหนักใจอยูต่ อนนี้ครับ
“ ผมไม่รู้วา่ จะทายังไงเรื่ องพี่วฒ
ุ ิครับ ทั้งที่ผมบอกพี่เขาไปแล้วว่า ขอจบ...แต่พี่เขาไม่ฟังผมเลย” ผมบอก
“ ไปบอกตอนกลางวันและยังเตะช้างน้อยมันด้วยใช่ไหม?” พี่ชนะถามขณะมองกระจกแล้วเลี้ยวซ้าย
“พี่ชนะรู ้ดว้ ยเหรอครับ?” ผมถามแปลกใจ
“ รู ้ดิ ตอนที่ไปบ้านไอ้แบงค์ เห็นไอ้วฒ
ุ ิมนั นัง่ เป็ นหมาหงอยหมดสภาพ เลยเข้าไปถามว่าเป็ นไร
มันบอกพี่วา่ จุมเตะผ่าหมากมัน มันยังบ่นกับพี่เลยว่าถ้าใช้การไม่ได้แล้วจุมจะเสี ยใจ”
แล้วทาไมหน้าผมถึงได้ร้อนผ่าว
“ ไม่เสี ยใจหรอกครับ!” ผมบอกทันที และคิดว่าตัวเองไม่น่าจะออกแรงจนน้องชายพี่วฒ
ุ ิใช้การไม่ได้
“ ....................พี่ก็วา่ งั้น......” พี่ชนะว่า หันมายิม้ ให้ผมแวบหนึ่งก่อนที่จะหันไปขับรถต่อ จนกระทัง่ ถึงบ้านผม
เรา 2 คนก็ไม่ได้คยุ อะไรกันเพิ่ม
ุ ิให้ดีๆเพราะได้เลือกที่จะมาอยูบ่ า้ นแล้ว
ผมลงจากรถพร้อมคาขอบคุณ พี่ชนะย้าผมว่า ต้องหาทางรับมือพี่วฒ
ตอนนั้นน่าจะทุ่มกว่าแล้ว..

ผมกลับมาถึงบ้าน ยืนหน้ารั้วเห็นไฟในบ้านชั้นล่างเปิ ดไฟสว่าง ก็กดกริ่ งสี เหลืองซี ดอันเล็กๆ

แล้วรอคอยให้แม่มาเปิ ดประตู ตอนนี้ท่านคงกาลังดูข่าว รอให้ขา้ วที่กินไปย่อยก่อนที่จะขึ้นชั้น 2 เข้าห้องนอน
 ผมรอไม่นานแม่เปิ ดประตูร้ ัวไม้คนุ ้ มือออกมาเจอผม
“แม่ หวัดดีครับ” ผมพูดเข้าไปกอดแม่ คิดว่าตัวเองตัดสิ นใจถูกแล้วที่กลับบ้าน
อย่างที่พี่ชนะพูดไม่มีที่ไหนเหมือนบ้านของเรานัน่ คือสิ่ งที่ถกู ต้องที่สุด และไม่มีใครเหมือนแม่ของเราด้วย...
“ อ้าวจุมมาคนเดียวเหรอลูก?” แม่ถามสงสัย ผมตอบท่านว่า ‘ครับ’ ท่านมองหน้าผม แล้วถามว่า
“ หน้าไปโดนอะไรมา?” แม่ถาม
แสงไฟจากหลอดผอมตรงกลางประตูที่อยูเ่ หนือขึ้นไปชัดเจนพอที่จะเห็นรอยอะไรต่อมิอะไรบนหน้าผม
แม้วา่ มันจะดีข้ ึนมาแล้วก็ตาม
“ เดี๋ยวเข้าบ้านแล้วผมเล่าให้แม่ฟัง” ผมบอกคิดว่าจะเล่าให้แม่ฟังทุกเรื่ องยกเว้นเรื่ องที่พี่วฒ
ุ ิซอ้ มและข่มขืนผม
“ อย่าปิ ดปั ง!” แม่ทาเสี ยงดุแต่ผมกลับยิง่ รู ้สึกอบอุน่ และไม่กลัวเลยสักนิด
“ครับ” ผมบอกก่อนที่คลายแขนจากตัวนิ่มๆของแม่แล้วปิ ดประตูเอง
บรื น~ ไม่ทนั ที่ผมกับแม่จะเดินได้ 3 ก้าว รถที่ผมจาเสี ยงได้กม็ าจอดหน้าบ้าน
และแทบทันทีที่รถจอดคนในรถก็พรวดออกมาพร้อมเสี ยงตะโกน(เสี ยงรถจอดและเสี ยงตะโกนแทบจะทันที)
“ จุม จุม!!” แม่หนั มามองผมทาหน้าสงสัยพี่วฒ
ุ ิที่กาลังจะร้องเรี ยกผม
“ ทะเลาะกันเหรอลูก?”
“ ไม่เชิงหรอกครับ” ผมตอบ พร้อมเสี ยงพี่วฒ
ุ ิที่ตะโกนเรี ยกผมไม่หยุด
“ จุม จุมเปิ ดประตูให้ พี่หน่ อย”
“ แล้วจะไปเปิ ดประตูให้พี่เขาไหม? ” แม่ถาม ขณะที่ผมกาลังคิด พี่วฒ
ุ ิก็ตะโกนขึ้นมาอีกว่า
“ เมียครับ เปิ ดประตูให้ สามีหน่ อย!”
“ ..................จุมแม่เข้าใจเรื่ องจุมกับวุฒิ แต่ไม่รู้วา่ คนข้างบ้านจะเข้าใจไหม ...”
แม่หนั หน้ามาหาผมเหมือนบอกว่าจะทายังไงดีกบั คนที่ร้องอยูห่ น้าประตูบา้ น ผมหน้าร้อนฉ่า
“ เมีย เปิ ดประตูให้ ผัวหน่ อย!” พี่วฒ
ุ ิยงั ตะโกนไม่หยุด และน่าจะไม่หยุดหากผมไม่เปิ ดประตูให้
ผมเดินไปเปิ ดประตูให้พี่วฒ ุ ิกระโจนเข้ามากอดผม“ จุม กลับบ้านทาไมไม่บอกพี่”
ุ ิ ทันทีที่ประตูเปิ ดออกพี่วฒ
พี่วฒ
ุ ิพดู คาดว่าน่าจะยังไม่เห็นแม่
มีสิ่งหนึ่งที่พี่วฒ
ุ ิแตกต่างจากเมื่อตอนกลางวันคือ ตัวเหม็นขึ้นชัดเจน
“ พี่ครับปล่อย!”
“ ไม่ปล่อย เดี๋ยวจุมหนีพี่ไปอีก” พี่วฒ
ุ ิกอดรัดผมแน่นกว่าเดิม
“ แต่ผมเหม็น” ผมบอกดันตัวพีว่ ฒ
ุ ิออกไป ทั้งเหม็นทั้งอายแม่ที่น่าจะยืนอยูข่ า้ งหลัง
“เหม็น?” พี่วฒ
ุ ิวา่ คลายวงแขนจ้องหน้าผม
“ ครับ”
“ ...............พี่เหรอ”
“ครับ” ผมตอบ พี่วฒ
ุ ิเลยยกไหล่ตวั เองขึ้นมาดม แล้วทาหน้าไม่สู้ดีนกั
“ ก็เพราะใครล่ะ พี่ถึงไม่ได้อาบน้ าตั้งแต่เมื่อวาน”
“ ถ้าเหม็นก็ไปอาบน้ า” แม่วา่ ผมผลักพี่วฒ ุ ิเองก็คงคิดว่าปล่อยผมตอนที่ได้ยนิ เสี ยงแม่อยูแ่ ล้วครับ
ุ ิออกไปได้ และพี่วฒ
“ สวัดดีครับ คุณแม่” พี่วฒ
ุ ิวา่ ยกมือไหว้แม่
“ ถ้าอยากอาบก็ไปอาบบ้านตัวเอง แต่ไม่ใช่บา้ นผม!” ผมบอก เดินไปหาแม่
“ พี่จะอาบที่นี่ รบกวนคุณแม่ดว้ ยนะครับ” พี่วฒ
ุ ิพดู กับผมแล้วก็หนั ไปปั้นยิม้ ให้แม่
“ จัดการกันเองแล้วกันนะ แม่จะเข้าไปดูข่าวก่อน” แม่พดู แล้วเดินเข้าบ้านเอาเฉยๆ
ผมเลยต้องหันหน้าไปหาพี่วฒ
ุ ิที่ทาหน้าไม่รู้ไม่ช้ ีจะเดินตามแม่เข้าไป ผมวิ่งไปดักหน้าแล้วกางแขนไม่ให้พี่วฒ
ุ ิเข้าไปในบ้าน
“ กางแขนต้อนรับพี่ คิดถึงพี่ล่ะสิ ” คิดไปได้
พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วเข้ามากอดผมครับ
“ พี่ครับ ปล่อย!!” พี่วฒ
ุ ิพดู ไม่รู้เรื่ องจริ งๆด้วย
“ ไม่ปล่อย คิดถึงเมียมาทั้งคืนขอกอดหน่อยเถอะ”
“ ไม่ให้กอด ผมกับพี่ไม่ได้เป็ นอะไรกัน เพราะทุกอย่างระหว่างผมกับพี่มนั จบแล้ว”
ผมบอกปั้ นน้ าเสี ยงและสี หน้าบอกว่าผมไม่ได้ลอ้ เล่น
“ พี่ไม่สน ยังไงจุมก็เป็ นเมียพี”่ พี่วฒ
ุ ิบอกกอดแน่นกว่าเดิมผมเลยต้องต้องมือที่กางเมื่อกี้มาแกะออกแกะมือพี่วฒ
ุ ิแทน
“ ปล่อยครับ!”
“ ปล่อยให้โง่”
“ พี่จะเอายังไง!”
“ ไม่เอาไง ขอเข้าบ้านไปอาบน้ า กินข้าว นอนกอดเมียพอ”
“ ไม่มีทาง”
“ งั้นจะกอดอยูอ่ ย่างงี้แหละ” พี่วฒ
ุ ิวา่
พูดยังไงก็พดู ไม่รู้เรื่ อง เด็ก 5 ยังบอกแล้วฟังกว่าพี่วฒ
ุ ิ
“ ปล่อยผมและพี่ก็กลับบ้าน ไม่ง้ นั ผมจะเรี ยกแม่มาช่วยผมไล่พี่ไปอีกคน!” ผมบอกเชิงขู่
“ เรี ยกมาเลยจะได้จบู โชว์”
“ พี่วุฒ!ิ ” ผมพูดเสี ยงดัง
“ ถ้ายังไม่ให้พี่เข้าบ้านพี่จะไม่แค่จูบ” คราวนี้พี่วฒ
ุ ิพดู สี หน้าจริ งจังบ้าง พร้อมกับจ้องผมเขม็งว่าจะทาจริ งๆ
“ ......................” ผมหลบสายตา หัวใจเต้นระทึก ขาเหมือนไม่มีแรงไม่ทราบสาเหตุ
รู ้แต่วา่ เรื่ องวันนี้ควรปล่อยไปก่อน ....
“ ปล่อยผมแล้วไปปิ ดประตู จะอาบน้ าก็ไป” ผมบอก พี่วฒ ุ ิยมิ้ รอ
“จุ๊บ~” พี่วฒ
ุ ิหอมแก้มผมก่อนที่จะไปปิ ดประตูใส่กญ
ุ แจเรี ยบร้อย ผมเอามือจับรอยเมื่อกี้ เพราะมันร้อนขึ้นมาเฉยๆ
แต่ผมพยายามปั้ นหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเดินเข้าบ้านไปก่อนที่วฒ
ุ ิ ที่วิ่งตามผมเข้าไป
พอแม่เห็นพวกผมเข้าไปก็บอกให้พี่วฒ
ุ ิข้ ึนไปอาบน้ าก่อนแล้วค่อยลงมากินข้าว
ผมเลยอยูใ่ นครัวกับแม่เพือ่ อุน่ กับข้าว2 คน
แม่ไม่ได้ถามผมว่าทาไมถึงมาตอนนี้และพี่วฒ
ุ ิทาไมถึงมีสภาพเหมือนไปฟัดกับหมามา แต่ถามผมว่าหน้าไปโดนอะไรมา
“ ...............................” แม่ถามอีกเมื่อเห็นผมเงียบ ผมเลยเล่าเรื่ องในผับให้แม่ฟัง แม่เงียบ
“ แม่ จุมขอโทษนะครับ” ผมว่า ตักข้าวให้จานให้ท้ งั ผมและพี่วฒ
ุ ิเรี ยบร้อย
“ นัง่ ลง จุม ” แม่พดู เสี ยงดุ ผมนัง่ ลงตรงข้ามแม่ รู ้วา่ กาลังโกรธ จาได้วา่ ครั้งสุ ดท้ายที่แม่โกรธและตีผมเมื่อตอนมอ 3
วันนั้นเป็ นเลี้ยงฉลองจะจบมอ3ของห้อง ผมกลับบ้านตี2 โดยไม่ได้โทรบอกแม่ก่อนตอนแรกก็วา่ จะโทรแต่ดนั ลืม
พอผมกลับมาถึงบ้าน แม่นงั่ รออยูห่ น้าโทรทัศน์ ตาแดง น้ าตาเต็มหน้า ผมมองหน้าแม่ท้ งั เสี ยใจและรู ้สึกผิด
คืนนั้นแม่ตีผมทั้งน้ าตา แต่กย็ งั ถามผมว่ากินข้าวหรื อยัง? และทายาให้ . .

บุพเพวายร้าย

49.30%

“ พี่วฒ
ุ ิ” ผมหันไปมองพี่วฒ
ุ ิที่เพิง่ เดินเข้ามา พี่วฒ
ุ ิใส่ เสื้ อยืดสี เหลืองและกางเกงขาสั้นของผม ที่มนั ดูจะเล็กไปสาหรับพี่วฒ
ุ ิ

เพราะแขนและขากางเกงมันสั้นไป ถึงไม่น่าเกลียดแต่เหมือนใส่ เสื้ อน้อง

ุ ิขมวดคิว้ ด้วยความสงสัยบรรยากาศ และท่าทีของผมกับแม่ แต่กน็ งั่ ลงเก้าอี้ซา้ ยมือผม( โต๊ะเป็ นสี่ เหลี่ยมจัตรุ ัส
พี่วฒ

แต่ละด้านมีเก้าอี้ 1 ตัว)

“ วุ ฒิ” แม่มองหน้าพี่วฒ
ุ ิที่ช้ ากว่าหน้าผม

“ แม่ขออย่าพาจุมไปผับอีก” พี่วฒ
ุ ิหนั หน้ามองผมแล้วหันกลับไป

“ ที่แม่ให้จุมไปอยูค่ อนโดได้เพราะคิดว่าวุฒิเป็ นผูใ้ หญ่กว่าจะแลจุมได้ แต่ไม่ใช่พากันเข้าผับ ทั้งอายุกไ็ ม่ถึง

และยังวิวาทตีกนั อีก ...ลองคิดดูวา่ ถ้าตารวจไม่ไปลูก 2 คนจะมีสภาพยังไง 4 กับ 8 ยังไงก็สู้เขาไม่ไหว ..”

พรวด!? พี่วฒ
ุ ิลกุ ขึ้นยืน

“วุฒินั่งลง แม่ ยงั พูดไม่จบ!” แม่พดู พี่วฒ

ุ ิยงั ยืนนิ่ง จ้องแม่ไม่วางตา แต่แม่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง
 “ พี่วฒ
ุ ”ิ ผมพูดเสี ยงเบาๆดึงมือพี่วฒ
ุ ิให้นงั่ แต่พี่วฒ
ุ ิยงั ยืนแข็งเป็ นท่อนไม้เหมือนเดิม

“ วุ ฒิ นัง่ ลง ” แม่พดู เสี ยงอ่อนลงแต่เย็นยะเยือกกว่าเดิม น่ากลัวมาก

“ พี่ครับ” ผมพูดกับพี่วฒ
ุ ิเสี ยงเบา ก่อนที่พี่เขาจะนัง่ ลง

“แม่รู้มาจากจุม ว่าวุฒิกินเหล้าด้วยใช่ไหม?” แม่ถาม พี่วฒ

ุ ิหนั มามองผมสะดุง้

แม่ไปบอกพี่วฒ
ุ ิได้ไหงว่าผมบอก ก็แม่ถามผมก็ตอบว่ากิน

“ แม่ไม่ได้หา้ ม เพราะห้ามไปก็หา้ มไม่ได้ แต่จะกินก็ดูลิมิตตัวเอง ถ้ากินก็ไม่ตอ้ งขับรถ” แม่บอก

จ้องหน้าพี่วฒ
ุ ิและตามด้วยผม

“ จุมก็เหมือนกัน ถ้าเห็นอะไรไม่ถูกไม่ควรก็บอกพี่เขาด้วย จุมเองก็อายุนอ้ ยกว่าวุฒิแค่ปีเดียว

อย่าทาตัวเป็ นเด็กให้พี่เขาเอาใจ” แม่บอก ผมแทบอยากจะอ้าปากบอกแม่วา่ ผมไม่เคยทาตัวเป็ นเด็กเลย

จะมีก็แต่พี่วฒ
ุ ิเท่านั้นแหละ

“ เรื่ องครั้งนี้ แม่จะไม่ตีจุมและวุฒิ เพราะโตๆกันแล้วพูดกันน่าจะรู ้เรื่ องและเข้าใจ” แม่บอก

“ ขอโทษครับ ต่อไปจุมจะไม่ไปอีก” ผมบอกสานึกผิดที่ทาให้แม่ไม่สบายใจ

“ จะไปอีกก็ได้ แต่ตอ้ งรอให้ 20 ตามที่กาหนด แต่สาหรับแม่แล้วไม่อยากให้ไป หลีกเลี่ยงได้ก็หลีกเลี่ยง”

“ .....................”(พี่วฒ
ุ ิ)

“ แล้วฒ
ุ ิล่ะ?”แม่ถาม

“ ทาไม” พี่วฒ
ุ ิพดู

“ ……………………จะต้องให้แม่โทรไปบอก คุณแม่คุณพ่อไหมว่าวุฒิพาจุมเข้าผับ และยังตีกนั ในผับอีก”

 “ ตามใจ” พี่วฒ
ุ ิบอก เหมือนจะไม่พอใจแม่

“ แม่จะไม่บอกแม่แพรให้กไ็ ด้ แต่อย่าพากันไปอีก ถือว่าแม่ขอ ให้โตกว่านี้ มีวฒ

ุ ิภาวะก่อน….

ุ ิไม่ตอบ…. แต่แม่กย็ งั พูดเรื่ องโน่นเรื่ องนี้ตอ่ ไปอีก จน

พี่วฒ

แม่กลับขึ้นห้องๆไปนานแล้วทั้งผมและพี่วฒ ุ ิก็ลกุ ขึ้น

ุ ิยงั คงนัง่ เงียบ แต่แล้วพี่วฒ

“ พี่จะไปไหน?” ผมถาม

“ จะไปถามว่ามีสิทธิอะไรมาพูดสัง่ พี่ฉอดๆ แม่พี่ยงั ไม่เคยว่าอะไรพี่สักคา!”

“ ไม่เคยหรื อครับ?” ผมถามเงยหน้าขึ้น

“ ไม่เคย”

“ แล้วเวลาที่พี่ทาผิดล่ะครับ?” ผมถามอีก

“ พี่ไม่เคยทาอะไรผิด!” คาตอบพี่วฒ
ุ ิทาให้ผมตอบคาถามให้ตวั เองที่นึกสงสัยในการกระทาพี่วฒ
ุ ิได้หลายอย่าง

“ ไม่เคยเลยสักครั้งหรื อครับ?”

“ ไม่เคย!” พี่วฒ
ุ ิพดู เน้นแล้วเดินออกไป ผมรี บตามไปดึงแขนพี่วฒ
ุ ิไว้ เกรงว่าพี่วฒ
ุ ิจะไปทาอะไรแม่

“ ที่แม่ทาน่ะถูกแล้วนะครับ แม่มีสิทธิ์ที่จะว่าเรา เพราะเราทาให้แม่ป็นห่วง และทาให้ตวั เองเกือบจะได้รับอันตราย”

“ ……………………” พี่วฒ
ุ ิ มองหน้าผม แล้วมามองมือผมที่จบั มือพี่วฒ
ุ ิ

“ ที่ท่านว่าเรา เพราะท่านรักเรา ไม่อยากให้เราไปเสี่ ยงอันตรายอีก แม่ทุกคนก็เป็ นแบบนี้แหละครับ

“ ……………………….”
 “ ………….”

“ แล้วจุมล่ะรักพี่ไหม?” พี่วฒ
ุ ิถามเปลี่ยนเรื่ องไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย มืออีกข้างของพี่วฒ
ุ ิมาจับมือผมที่จบั มือพี่วฒ
ุ ิ ผมรี บชักมือกลับ

แต่ไม่ทนั ครับ

“ รักพี่ไหม?” พี่วฒ ุ ิ แต่ สุ ดท้ายมือผมทั้ง 2 จับโดนจับไว้แน่น

ุ ิถามอีก ผมบิดมือตัวเองให้หลุดจากมือพี่วฒ

“ พี่จะมาถามอะไรผมตอนนี้” ผมบอก

“ ไม่ให้ถามตอนนี้ แล้วให้ถามตอนไหน?”

“ ไม่รู้!” ผมว่า ดึงแขนตัวเองกลับ ทว่าไม่สาเร็จ เพราะมือหลุดมาได้ครั้งใดพี่วฒ

ุ ิก็ตามมาคว้าไปจับไปไว้อยูด่ ี

“ แล้วชอบไหม?” พี่วฒ
ุ ิถามเดินต้อนผมเข้ามาไปในครัว

“ ผมไม่รู้ ผมหิ วข้าว” ผมบอกเสี ยงห้วน

“ พี่ก็หิวไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อวาน”

“ งั้นก็กินสิ ครับ” ผมว่าไม่ยอมสบตาเป็ นประกายของอีกคน ทั้งที่หน้าเมื่อกี้แทบจะเป็ นยักษ์เป็ นมาร

“ ป้ อนดิ”

“ ไม่ครับ! ผมก็จะกินเหมือนกัน” ผมบอกเสี ยงจริ งจัง แล้วสะบัดมือหลุดจากมือพี่วฒ

ุ ิ ก่อนที่จะนัง่ ลง

พี่วฒ
ุ ิไม่พดู อะไรนัง่ ลงเก้าอี้ตวั เดิมแต่ขยับเก้าอี้มาติดเก้าอี้ผม

ผมทาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ ป้ อนหน่อย” พี่วฒ
ุ ิวา่ ผมทาเป็ นไม่ได้ยนิ

“ ใจดา” ผมทาเป็ นไม่ได้ยนิ อีก พี่วฒ

ุ ิเลยดึงจานข้าวผมไป
 “ พี่วฒ
ุ ิ!?”

“ ก็ป้อนหน่อยดิ พี่หิวข้าวจะตายอยูแ่ ล้ว” พี่วฒ

ุ ิวา่ ผมถอนหายใจ ทาไมถึงได้เอาแต่ใจตัวเองขนาดนี้

“ หิ วพี่ก็กินเองสิ ครับ” ผมบอกจะเอาจานข้าวตัวเองกลับมา

“ จะให้เมียป้ อน” พี่วฒ

ุ ิวา่

พูดไปก็ไม่รู้เรื่ อง พูดไปก็ไม่เข้าใจ…

“ อ้าปากครับ” ผมบอก จาใจต้องป้ อนเด็กโข่ง

พี่วฒ
ุ ิหนั มามองผมแล้วยิม้ อ้าปากรอ

โตแต่ตวั …จริ งๆ

ุ ิหมด 2 จานครับ หลังจากนั้นผมเก็บจานไปล้าง มีพี่วฒ

ผมป้ อนข้าวพี่วฒ ุ ิเก็บช่วย

แต่ตอนล้างแค่ยนื ดูเฉยๆ กว่าผมจะทาอะไรเสร็จก็ปาไป 3 ทุ่ม

ผมกับพี่วฒ
ุ ิเดินขึ้นบันได เจอแม่กาลังเดินลงมา

“ แม่เอาออยล์มาให้ ให้วฒ
ุ ิเขาทา ผิวจะได้ไม่ไหม้” แม่บอก “ ส่ วนยาลดไข้ของจุม ……”

“ ขอบคุณครับ” ผมว่า แต่พี่วฒ

ุ ิไม่พดู ทั้งที่แม่เอาออยล์มาให้ หรื อว่าจะยังไม่พอใจเรื่ องในครัวอยู่ จนเมื่อแม่เดินไปแล้ว

ุ ิถึงได้พดู ตามหลังแม่วา่ ‘ขอบคุณ’ แม่เลยหันกลับมาบอกว่าอย่าไปตากแดดอีกเดี๋ยวไม่สบาย

พี่วฒ

“ …………………….” พี่วฒ
ุ ิไม่ได้พดู อะไรอีกเดินตามผมเข้าห้องเงียบๆ
 ผมคิดว่าจะอาบน้ าก่อนนอนแต่ตอนนี้มนั 3 ทุ่มแล้วเลยคิดว่าเช็ดตัวดีกว่า เดี๋ยวไม่สบายอีก

“ เดี๋ยวผมเข้าไปเช็ดตัวในห้องน้ านะครับ” ผมบอก พี่วฒ

ุ ิไม่ตอบ ผมเลยเข้าเอาเสื้ อกางเกงแล้วไปเช็ดตัวในห้องน้ าจนออกมา

ุ ิยงั นัง่ อยูท่ ี่เดิมบนเตียง มือข้างหนึ่งถือขวดออยล์ คงกาลังจะทามั้ง

พี่วฒ

“ จุมทาให้พี่หน่อย” พี่วฒ
ุ ิยนื่ ขวดออยล์ให้ผม ถ้าผมไม่ทาให้คงไม่จบคงเลยไปนัง่ ลงบนเตียงข้างๆ

แล้วเอาขวดจากมือพี่วฒ
ุ ิมาเทออยล์ใส่ มือก่อนที่จะลูบๆบนแขนพี่วฒ
ุ ิที่ยนื่ มา

“ ที่หลังอย่าไปยืนตากแดดอีกนะครับ” ผมบอก มองหน้าแดงเพราะแดดของพี่วฒ

ุ ิ

“ เป็ นห่วงเหรอ?”

“ ไม่ครับ” ผมตอบ แต่ก็คิดเป็ นห่วงครับตอนที่ได้ยนิ ป้ าทรายบอกว่าพี่วฒ

ุ ิยนื ตากแดดตั้งแต่เมื่อวาน

“ ไม่เป็ นห่วงแล้วทาไม วิง่ มาดูพี่ตอนที่พี่นอนกับพื้น เรี ยก ‘พี่วฒ ุ ิ’ เสี ยงดัง ถ้าไม่เป็ นห่วงแล้วจะให้เรี ยกว่าอะไร”
ุ ิพี่วฒ

ทีอย่างงี้รู้ดี…

“ ผมก็นึกว่าพี่เป็ นลม” พอผมบอกพี่วฒ

ุ ิยมิ้

“ หอมทีดิ” ผมหันควับ มองพี่วฒ

ุ ิที่กาลังจะก้มหน้าลงมา

“ อย่าครับพี่!” ผมบอกเอาออยล์เทเต็มฝ่ ามือ แล้วลูบหน้าพี่วฒ

ุ ิที่กม้ ลงมา

“ จุม!?” พี่วฒ
ุ ิวา่ ตกใจ ผมยิม้ หื่ นดีนกั

“ เดี๋ยวพี่ก็เป็ นสิ ว” พี่วฒ

ุ ิวา่ เอามือลูบหน้ามันๆของตัวเอง

“ ไม่เป็ นหรอกครับ พี่ก็เอามาทาคอพี่ดว้ ย ถ้ามันยังไม่หายมันก็เอามาทาแขนพี่ดว้ ย” ผมบอก พี่วฒ

ุ ิก็ทาตามครับ

เพราะงั้นตอนนี้ตวั พี่วฒ
ุ ิยงิ่ มีกลิ่นหอมจางๆของออยล์ที่ทาไป
 “ เดี๋ยวให้รางวัล” พี่วฒ
ุ ิวา่ จ้องมอง ผมถอยหลังโดยอัตโนมัติ คิดว่ารางวัลที่วา่ ผมคงไม่อยากได้

“ พี่ วุฒิ!?!”ผมร้องตัวถูกกอดล้มลงไปกับเตียง

“ เดี๋ยวให้รางวัล” พี่วฒ
ุ ิ ใบหน้าอยูเ่ หนือหน้าผม

“ ไม่เอาครับ ผมไม่อยากได้”

“ แต่อยากให้” พี่วฒ
ุ ิวา่ โน้มหน้าลงมา ผมหลับตาปี๋

ริ มฝี ปากพี่จบู ลงบนหน้าผากผม แต่ผมก็ไม่ได้ลืมตาขึ้น

“ กลัวอะไรหนักหนา!”

ตัวสั่น

“ ……………………………………….” ผมไม่ตอบ พี่วฒ

ุ ิเปลี่ยนมานอนข้างๆแต่ก็ยงั กอดผมอยู่

“ ตอนนี้ยงั ไม่ทาอะไรหรอก เดี๋ยวหนีไปอีก ขี้เกียจตาม เซ็ง”

“ ……………………..” ผมยังหลับตาอยูค่ รับ

“ ลืมตาไม่ง้ นั พี่จูบ” ผมลืมตาทันที มองหน้ามันๆและแดงของพี่วฒ

ุ ิ แล้วเกือบหลุดขา

“ ทาไม หน้าพี่มนั ทาไม?”

“ เปล่าครับ” ผมตอบ คิดจะขยับถอยออกมา

“ อย่าดิ้นเดี๋ยวตก เตียงยิง่ เล็กๆ” พี่วฒ

ุ ิบอก ผมเลยนอนนิ่งๆ และเริ่ มง่วงนอนแล้วด้วย

“ พรุ่ งนี้เดี๋ยวไปส่ งโรงเรี ยน”

 ผมก็เพิ่งคิดได้วา่ พี่ชนะยังไม่ได้เอาหนังสื อมาให้ผม หรื อว่าพี่เขาลืม

“ เดี๋ยวผมต้องไปเอาหนังสื อบ้านพี่แบงค์ก่อน”

“ ไม่ตอ้ ง แบงค์มนั เอามาให้พี่แล้ว ไม่ง้ นั พี่จะรู ้เหรอว่าไอ้ชนะมาส่งจุมที่บา้ น”

“ พี่แบงค์เหรอครับ” ผมว่าแบบหลุดปากเสี ยงเบา คิดถึงเรื่ องที่พแี่ บงค์บอกว่ารักผม…

พี่แบงค์จะรักผมได้ยงั ไง

แต่ผมรู ้วา่ พีแ่ บงค์ไม่ได้โกหก สายตาพี่แบงค์จริ งจังมาก

ผมยิง่ คิดก็ยงิ่ ไม่สบายใจ

นึกถึงหน้าพี่แบงค์แล้วสงสาร แต่ตอนนี้ผมไม่สามารถตอบรับความรู ้สึกพี่เขาได้ …

นัน่ เพราะผมไม่ได้รู้สึกว่าชอบพี่เขาอย่างงั้น…

“ ไอ้ชนะนะไอ้ชนะพาเมียเพื่อนหนี !” พี่วฒ
ุ ิพดู เหมือนบ่นคนเดียว

“ พี่ครับ ...” ผมคิดว่า..

“ อะไร”

“ เปล่าครับ” ผมพูด เมื่อกี้ผมคิดจะพูดอะไรกัน ผมกาลังจะบอกพี่วฒ

ุ ิวา่ พี่แบงค์ชอบผมอย่างงั้นเหรอ?

“ ไม่มีไรก็นอน” พี่วฒ
ุ ิบอก แล้วพูดขึ้นมาอีกว่า

“ อย่าหนีไปไหนอีก พี่ไม่รู้จะอยูย่ งั ไงถ้าไม่มีจุม และพี่จะไม่ยอมเสี ยจุมไป เพราะงั้น ถ้าจุมหนีไปอีก

พี่จะไม่ใจเย็นแบบนี้รู้ไหม”

“ ………………………………….”
 “ รู ้ไหม!” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงเข้มกว่าเดิม

“ พี่คิดว่าจะทนอยูก่ บั คนที่ซอ้ ม และข่มขืนตัวเองได้หรื อครับ?”

“ ……………………” (พี่วฒ
ุ ิ)

“ เป็ นใคร ก็ตอ้ งอยูไ่ ม่ได้”

“ จะพยายาม … พี่ไม่อยากใช้คาว่าสัญญาว่าจะไม่ทาอีกเพราะพี่ไม่มนั่ ใจว่าจะทาได้ และไม่อยากเป็ นคนผิดสัญญา”

พี่วฒ
ุ ิมอง มองหน้ามองตาผม

“ ……………………..” ผมไม่ได้ตอบ ไม่รู้วา่ จะตอบว่าอะไร

และตัวเองก็บา้ ที่ยอมให้ผชู ้ ายที่ข่มขืนตัวเองเข้ามาในบ้าน และยังให้นอนกอดอยูแ่ บบนี้ แต่น้ นั ไม่ใช่วา่ ผมลืม ผมแค่…..

……ตอนนั้น เหมือนมันไม่กล้าปฎิเสธ

บุพเพวายร้าย

50.20%

ุ ิกอดผมหลวมๆ นาฬิกาตั้งโต๊ะเล็กๆบอกเวลาว่า ตี 5 ครึ่ งแล้ว ผมกะเวลาอาบน้ าแต่งตัว

ผมตื่นเช้ามาขึ้นมา วงแขนพี่วฒ

20 นาที กินข้าวไม่น่า 30 นาที ก็คงจะได้ออกจากบ้านไม่สัก 6โมงครึ่ ง คงพอจะถึงโรงเรี ยนเกือบ 8โมง

ผมจะลุกขึ้น แต่แขนที่กอดผมกลับรัดแน่นขึ้น ผมหันไปมองพี่วฒ

ุ ิ ยังหลับตาครับ แต่คงตื่นแล้ว

“ พี่ปล่อยครับ ผมจะรี บไปอาบน้ า” ผมบอก แกะมือที่เอวออก

“ ตี 5 ครึ่ งเอง” พี่วฒ

ุ ิบอกลืมตาจ้องหน้าผม
 “ ใช่ครับ แต่โรงเรี ยนอยูไ่ กลกว่าคอนโดต้องรี บไปเดี๋ยวไม่ทนั ” ผมบอก

“ ก็กลับไปอยูค่ อนโด ....” พูดจบสายตาพี่วฒ

ุ ิเหมือนจ้องเข้าในดวงตาผม ผมหันหลบ

“ ไม่ครับ” ตอบเสี ยงห้วน พี่วฒ

ุ ิปล่อยมือที่เอว ผมลุกขึ้น

“ จุม ทาไมยังไม่หายโกรธพี่อีก”

“ ............................” ผมไม่ตอบ แต่คิดว่าตัวเองไม่ได้โกรธพี่วฒ

ุ ิแล้ว แต่ก็ไม่อยากกลับที่นนั่ อีก

และก็อยากให้พี่วฒ
ุ ิกลับไปด้วย

“ จุม อยากให้พี่ทายังไง ทาไมไม่พดู ?”

“ ไม่ตอ้ งทายังไงหรอกครับ พี่ก็ไปใช้ชีวิตของพี่ ผมก็ใช้ชีวิตของผม” ผมบอกเดินเข้าห้องน้ า

หมับ!?

พี่วฒ
ุ ิลงจากเตียงตามมากอดผมหน้าห้องน้ าพอดี

“ จุมอย่าใจร้ายกับพี”่

“ ปล่อยครับ ผมจะไปอาบน้ า ” ผมบอกไม่ได้แกะมือพี่วฒ

ุ ิออก

“ ชีวิตพี่ ไม่มีจุมไม่ได้หรอก”

“ .........................................”

“ จุมเป็ นของพี่............ พี่ให้ตวั เองเป็ นของจุมก็ได้. . . .”

“ อย่าเลยครับ” ผมบอก เริ่ มแกะมือพี่วฒ

ุ ิออก เพราะพี่วฒ
ุ ิไม่ปล่อยสักที

“ จุม จุม! จุม” พี่วฒ

ุ ิกอดรัดแน่น จนผมเริ่ มเจ็บแขน เจ็บตัว
 “ พี่วฒ
ุ ิผมเจ็บ!”

“ ...................”

“ พี่ครับ ผมเจ็บ” ผมบอก พี่วฒ

ุ ิยอมปล่อยโดยดี ผมเดินเขาห้องน้ าปิ ดประตูมือสั่น

อยากจะหันกลับไปมองว่าพี่วฒ
ุ ิทาหน้ายังไง แต่อีกใจหนึ่งก็บอกตัวเองอย่าได้ได้หนั กลับไปไม่ง้ นั คนที่เจ็บจะเป็ นตัวผมเอง...

อย่าใจอ่อนเพียงเพราะคาพูดไม่กี่คา

คาพูดนั้นมันพูดง่าย..อย่าได้เชื่อ

อย่าได้เชื่อ

‘ชี วิตพี่ ไม่ มีจุมไม่ ได้ หรอก’

ุ ิก็ยงั ดังซ้ าๆในหัว

แต่ถอ้ ยคาของพี่วฒ

อย่าได้เชื่อ.. ในชีวิตพี่วฒ
ุ ิมีคนตั้งมากมาย มีแต่คนที่ดีเลิศ สวย หล่อ มากกว่าผมจนหาที่เปรี ยบไม่ได้

ุ ิเศร้าได้เกิน 3 วัน...3 วันก็นบั ว่ามากเกินไปด้วยซ้ า

ขาดผมสักคนคงไม่ทาให้พี่วฒ

ผมก็แค่คนธรรมดาที่บงั เอิญหลงเข้าไป ..โดนทาร้าย

อย่าได้พาผมกลับไป

ผมรู ้ ผมทราบว่านัน่ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมโดนแบบนั้น นัน่ หมายความว่าไม่ใช่ครั้งแรก

แล้วใครจะเชื่อว่าได้วา่ มันจะไม่มีครั้งต่อไป ...

บางครั้งมันก็อยากจะเชื่อ แต่มีคาถามว่าอยากจะเชื่อไปเพื่ออะไร?

.
 .

ผมอยูใ่ นชุดนักเรี ยนลงไปกินข้าวพร้อมพี่วฒ

ุ ิที่แต่งตัวชุดนิสิตแล้วเหมือนกัน ในครัวแม่นงั่ รออยู่ พี่วฒ
ุ ิไม่พดู อะไรเลย

แม่ส่งสายตามาถามผมว่า พี่วฒ
ุ ิเป็ นอะไร ผมส่ ายหน้าตอบว่าไม่รู้

จนพี่วฒ
ุ ิมาส่งผมถึงโรงเรี ยน ก่อนที่ผมจะลงจากรถ ผมถาม

“ พี่เป็ นอะไรครับ?”

“ สนใจพี่ดว้ ยเหรอ?” พี่วฒ

ุ ิหนั มา มือยังจับพวงมาลัย(รถ)

“ ผมเห็นพี่ไม่พดู ไม่จา”

“ ก็พี่ไม่รู้วา่ จะพูดอะไร และพี่กาลังใช้ความคิด”

“ ....................................” (ผม?)

“ คิดว่าจะทายังไงถึงจะยอมกลับไปอยูค่ อนโด จะทายังไงดี จุมถึงจะใจอ่อน และถ้าจุมไม่ใจอ่อน พี่จะทายังไง”

“ ทาไมพี่ถึงอยากให้ผมกลับไปนัก อยูท่ ี่บา้ นผมไม่ได้หรื อครับ?”

“ นัน่ สิ ? ทาไมพี่ถึงอยากให้จุมกลับไปอยูค่ อนโดนัก ...”

“ .....................ใครๆก็อยากอยูบ่ า้ นของตัวเอง ผมก็ดว้ ย”

“ แต่ไม่ใช่สาหรับพี”่ พี่วฒ
ุ ิวา่ เสี ยงเบาลง

“ ........................” แล้วทาไมพี่วฒ
ุ ิถึงไม่อยากอยูบ่ า้ น?

“ จุม”

“ ...................”
 “จุม”

“ครับ”

“ ถ้าจุมไม่ใจอ่อน พี่จะทายังไง ตอนนี้พี่กค็ ิดอยู่ ...” พี่วฒ

ุ ิพดู ปกติ แต่ผมกลับคิดว่านัน่ คือคาขู่ ผมหลบดวงตาคมเรี ยวพี่วฒ
ุ ิ

มองหน้าตรงก่อนที่จะก้มมองนาฬิกาดิจิดอลสี ดาบนข้อมือ

7.55

“ สายแล้ว ผมเข้าโรงเรี ยนนะครับ” ผมว่าผลักประตูออกไปแต่ยงั ไม่ทนั ก้าวขาลงไป

หมับ!? แขนข้างขวาถูกกา ผมหันกลับไป พี่วฒ

ุ ิทาหน้าจริ งจัง

“ ใจอ่อนเร็ วๆนะ พี่เองก็จะพยายาม”

“ ....................” ผมไม่รู้จะตอบว่าอะไร นอกจากดึงแขนตัวเองกลับมาแล้วก้าวลงจากรถ ปิ ดประตู

วิ่งเข้าโรงเรี ยน

ผมไม่ได้ใจอ่อน และไม่ได้โกรธ

บุพเพวายร้าย

50.80%

ผมกาลังยกไหว้อาจารย์หน้าทางเข้าโรงเรี ยนแล้ว ตาก็ตอ้ งหันไปมองกับเสี ยงเรี ยกของคนที่เพิ่งมา

“ จุม จุม ไอ้จุม!”

คนหนึ่งเตี้ยกว่าผมผิวขาวหน้าเรี ยว น่ารักดี อีกคนสู งกว่าผมผิวสี แทนนับว่าหล่อ แต่ใส่ที่คาดผมสี ชมพู

สะพายกระเป๋ าเล็กๆสี เขียว(รู ปกบ)

รู ้จกั ผมเหรอ?

“ นึกว่ามรึ งจะป่ วยยาว” คนตัวเล็กกพูดถามผม

“ นัน่ ดิ ไอ้จกั รมันอยากไปเยีย่ มมรึ งแทบตาย แต่ดนั ไม่มีเบอร์ พอไปถาม-จารย์แสงดาวบอกว่าไม่มีเบอร์มรึ ง ที่อยูก่ ย็ งั มีอีก

นี่วา่ อาทิตย์น้ ีมรึ งไม่มาว่าจะไปด้อมๆมองๆแถวๆคอนโดอีก”

“ ..........................”

“ ทาหน้าเอ๋ อ อะไร หรื อว่ามรึ งเข้าโรงบาลจนสมองเสื่ อม” จักรถาม

“ ต้องจูน ต้องจูน ซีซี่จดั ให้” คนที่ผมยังไม่รู้จกั ชื่อ เอามือมานวดขมับผม

เขา 2 คนต้องสนิทกับผมพอดู

“ เป็ นไง พูดอะไรมาสักคาดิวา่ มรึ งป่ วยเป็ นไร อย่าบอกว่า ไข้หวัด2009”(จักร)

“ แค่ไม่สบาย ตอนนี้หายแล้ว แต่วา่ ความจาหายไป 8 เดือน” จักรและเพื่อนทาหน้าไม่เชื่อ แล้วก็หวั เราะก๊าก

คงนึกว่าผมหลอก

“ ฮ่าๆ ไอ้จุม มรึ งกุเรื่ องที่มนั น่าเชื่อกว่านี้หน่อยได้ป่ะ ประมาณว่าสักปี แต่นี่มนั แค่ 8 เดือน” จักรว่าหัวเราะไปด้วย

“ ..............................” แต่พอเห็นหน้าจริ งจังไม่พดู ของผม ไม่ขา เขา 2 คนที่เริ่ มนิ่ง จ้องหน้าผม

“จุม จริ งดิ” อีกคนที่ไม่ใช่จกั รถาม ผมพยักหน้า

“ งั้นจุมมี่ก็จาซีซี่ไม่ได้ จาจักรไม่ได้ จายูไม่ได้ จาใครไม่ได้” ซี ซี่พดู อีกผมพยักหน้าตอบ

“ จริ งดิ!” จักรหน้ายังไม่เชื่อ

“ จริ ง อาจารย์ที่ปรึ กษาก็รู้เรื่ องแล้ว” ผมบอก

ส่ วนเรื่ องที่ผมความจาเสื่ อมแม่บอกผมตั้งแต่อยูโ่ รงบาลแล้วว่าแจ้งให้โรงเรี ยนทราบแล้ว

ใบรับรองแพทย์ยงั อยูใ่ นกระเป๋ าผมอยูเ่ ลย

“ เดี๋ยวคุยกัน ไปเข้าแถวก่อน” จักรบอก พวกผมรี บวิง่ ไปเข้าแถวหน้าเสาธงที่ตอนนี้แถวเริ่ มเป็ นระเบียบแล้ว

ในแถวจักรและซี ซี่ถามผมบ้างครั้งตอนที่อาจารย์เผลอ

หลังจากเข้าแถว จักรก็ลากผมขึ้นห้องแทบไม่ทนั แล้วถาม ตอนแรกก็แค่จกั รกับซีซี่แต่ตอนนี้ผมถูกนักเรี ยนในห้องล้อมไว้

ผมจึงได้แต่นงั่ เก้าอี้ตอบคาถามที่แทบจะตอบไม่ทนั

ซี ซี่เป็ นคนบอกชื่อแต่ละคนในห้องให้ผมฟังครับ

“ หมายความว่าจุมลืมแม้กระทั้ง เรื่ องที่เรี ยนไปแล้วเหรอ?” เมถามผม เธอเป็ นหัวหน้าห้องครับ

“ อ้าวงั้นเรื่ องเรี ยนทาไง” (ยู)

“ เดี๋ยวติวให้เอาไหมจุม?” เสี ยงข้างหลังจักรถาม เสี ยงคุน้ มาก

“ ชิด?” ผมพูดเมื่อเห็นหน้าแล้ว

“ จาได้ดว้ ย ดีใจนะเนี่ย” ชิดว่าเดินเข้ามาในวง

“ อย่าบอกว่าจาไอ้ชิดได้คนเดียว” จักรว่าเหมือนจะไม่ชอบชิดครับ

“ไม่ใช่ เพียงแต่กรู กบั จุมเจอกันก่อนหน้านี้” ชิดอธิบายแทนผม แล้วยิม้

จักรก้มลงมากระซิ บข้างหูผมว่า ‘มันเป็ นเกย์มรึ งระวังก้นไม่ให้ดีเถอะ’ พอจักรเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าผม

ผมว่าจะพูดบางอย่างออกไปแต่ก็เงียบ

“ ขอบคุณ แต่พี่.......วุฒิบอกว่าจะติวให้แล้ว” ผมบอก คิดได้วา่ นัน่ เป็ นเรื่ องที่ผมกับพี่วฒ

ุ ิคยุ กันก่อนที่จะเกิดเรื่ องคืนนั้น

“ พี่จุมเรี ยนมหาลัย ถ้าไม่มีเวลาเราติวให้ก็ได้ ถือว่าเราได้ทบทวนไปด้วย” ชิดบอก

“ ไอ้ชิด กรู วา่ มรึ งอยากจะติวให้จมุ เหลือเกิน มรึ งคิดจะมากกว่าติวใช่ป่ะ?”

“ เออ” ชิดว่าเอาแขนค้ าโต๊ะตารงข้ามกับผมที่นงั่ เก้าอี้ แล้วจ้องหน้าผมก่อนที่จะพูดว่า

“ ได้ป่ะ?”

“ เรื่ องอะไร?” ผมถามไม่เข้าใจว่าเรื่ องอะไร

“ เราชอบจุม เป็ นแฟนกันไหม?”

“ ไอ้ฟาย!” จักรว่าดึงคอเสื้ อชิดขึ้น ทั้งที่ตวั เตี้ยกว่าอย่างน้อย 5 เซน แต่ชิดไม่สะทกสะท้านดึงมือจักรออก แล้วยักไหล่

ก่อนที่หนั หน้ามาผม

“ ก็แค่บอกความรู ้สึก เอาไงก็แล้วแต่” ชิดพูดแล้วเดินออกไปนอกห้อง

ทาไมถึงมีแต่คนมาชอบผม ทั้งชิด ทั้งพี่แบงค์ และยังพี่วฒ

ุ ิอีก ...

“ จุมมรึ งอย่าไปเล่นกับมันมาก” (ยู)

“ มันคงเห็นว่าจุมดูซื่อๆ เลยคิดว่าจะเอาง่ายๆอย่าหวัง นางฟ้ าคนนี้จะปกป้ องจุมเอง”(ซี ซี่)

“ เพราะชิดเป็ นเกย์เหรอ?” ผมถาม ถ้าแค่เหตุผลนั้นมันก็ใจแคบเกินไป เป็ นเกย์ไม่ใช่วา่ เป็ นคนไม่ดี

“ เปล่า แต่วา่ มันไม่จริ งใจกับใครหรอก พวกกรู กลัวว่ามรึ งจะโดนฟันแล้วเตะทิ้ง

...นิสัยมันเหี้ ยใครๆก็รู้”จักรบอกอารมณ์ยงั กรุ่ นอยู่

“ ไม่ตอ้ งห่วงหรอก เราคิดกับชิดก็แค่เพือ่ น” ผมบอก

“ ก็ดี” (จักร)

“.............................”

* * * *

หลังคาบสุ ดท้ายเป็ นคาบน้ าความสะอาดห้องตามเวร พวกที่ไม่ใช่เวรก็จะไปทาความสะอาดเขตรับผิดชอบของห้อง

จักรบอกผมว่าเขตรับผิดชอบของห้องคือหน้าโรงเรี ยนครับเป็ นด้านในติดกับรั้วโรงเรี ยนฝั่งซ้าย(ถ้าหันหน้าอออก)

พวกผมเก็บใบไม้ ใบหญ้า ถุงพลาสติกที่มีไม่ก้ ีชิ้นหากเทียบกับคนนับ 20

ไม่นานจักรก็ชวนออกมาหาอะไรกินหน้าโรงเรี ยนที่เป็ นร้านริ มถนนตลอดแนวหน้าโรงเรี ยน เป็ นตึกแถวข้างในก็มีครับ

ผมหิ วน้ าเลยซื้อชามะนาวแก้วหนึ่ง 20 บาท จักรก็หลอดมาใส่ เพิ่มอีก3 หลอด

แล้วตามกินกับผมหลังจากที่ผมกินไปครึ่ งแก้วแล้ว ก่อนหน้านั้นไปจักรไปซื้อลูกชิ้นทอดครับ

“ ..กินมั้งดิ” ซี ซี่วา่ แต่จกั รกินหมดแล้ว (ยูกาลังเลียไอศครี มแท่งสี เหลี่ยมสี ขาว)

“ หมดแล้วไอ้สิทธิ์ มรึ งไปซื้อใหม่อีกแก้วดิ” จักรบอก ซีซี่เลยไปซื้อไปมาอีกแล้ว โดยฝากไส้กรอกอีสานไว้กบั จักร

และแน่นอนจักรกินรอไปพลางๆพร้อมลุกชิ้นทอดที่ให้ยถู ือถือไว้

“ เอากิน” จักรใช้ไม้จิม้ ไส้กรอกกอีสานยกป้ อนผม ตอนแรกผมก็ตกใจนิดหน่อยเพราะไม่ชินแต่ก็กิน

“ อร่ อยป่ ะ?” จักรถาม

“ อร่ อย” ผมบอก เพราะอร่ อยจริ งๆ

“ หวีดหวานกันเข้าไป เมียอยูท่ ี่นี่ท้ งั คน” ซี ซี่กลับมาพูดครับ แล้วดึงถุงไส้กรอกอีสานจากมือจักรไปแบบงอนแต่ไม่ได้จริ งจัง

“ มรึ งเป็ นเมียกรู ตอนไหน? ชอบยักเหยียดความเมียให้กรู อยูเ่ รื่ อย”

“แล้วเมื่อคืนล่ะอะไร” ซี ซี่วา่ แล้วดูดหลอดกินน้ าแดงในแก้วที่เพิง่ ไปซื้อมา

“ ประสาท!” จักรว่า ผลักซีซี่ที่ตวั ใหญ่กว่าให้ออกไปไกลๆ

ผมยิม้ เพราะอยูก่ บั พวกจักรมีเรื่ องให้อมยิม้ ได้ตลอด... ผมมองเห็นรถพี่วฒ

ุ ิที่กาลังจอดพอดี เลยบอกจักร

ซี ซี่ยวู า่ พี่วฒ
ุ ิมาแล้ว ก่อนที่จะเดินไป

ุ ิก็ยนื่ ช่อดอกกุหลายสี แดงช่อเบ้อเริ้ มให้แทบจะชนหน้าผม

พอผมเข้าไปนัง่ ในรถปั้ บ พี่วฒ

“ พี่ให้” พี่วฒ
ุ ิบอกผมรับมาอย่างงงๆและเหลือเชื่อที่พี่วฒ
ุ ิซ้ือดอกไม้ให้ผชู ้ ายอีกคนคือผม

“ พี่ซ้ื อให้ผม?” ผมว่าก้มมองกุหลาบสี แดงสดบนตัก

“ ใช่ ชอบไหม?” พี่วฒ

ุ ิถามดูอารมณ์ดีกว่าเมื่อเช้า

“ เนื่องในโอกาสอะไรครับ?”

“ ซื้ อกุหลาบให้เมีย ไม่ตอ้ งมีโอกาส” พี่วฒ

ุ ิวา่ พร้อมถอยรถให้มีที่มากพอที่จะกลับรถ

“ ...................” ‘เมีย’ผมฟังบ่อยจนน่าจะชินแต่ไม่ยกั ชินสักที

แล้วก็เขินขึ้นมาเฉยๆ
“ เดี๋ยวไอ้แบงค์มนั มีเรื่ องจะคุยด้วย พี่เลยนัดเจอมันที่s ห้างc”(ร้านไอศครี มเค้กชื่อดังครับ)

พี่แบงค์!?

ไม่รู้วา่ พอผมเจอหน้าพี่แบงค์แล้วจะทาหน้ายังไงดี แล้วเรื่ องที่พแี่ บงค์จะคุยกับพี่วฒ

ุ ิคือเรื่ องอะไร

คงไม่ใช่เรื่ องที่บอกว่าชอบผม

“ จ้องมองจนกุหลาบมันช้ าหมดแล้ว รู ้วา่ ชอบแต่อย่าจ้องจนน่าเกลียด คนให้มนั ดีใจ” ผมหันไป

พี่วฒ
ุ ิยมิ้ แต่ไม่ได้หนั มาหาผม

ผมก็ชอบแหละครับแต่ที่จอ้ งเมื่อกี้ผมกาลังคิดเรื่ องพีแ่ บงค์

“ ผมไม่ได้จอ้ ง”

“ แก้ตวั แต่พี่เข้าใจว่าเขิน”

“ ...............” พี่วฒ
ุ ิคิดเข้าข้างตัวเอง ถ้าผมกาลังบอกว่ากาลังคิดเลยมองเพลิน

คงจะถามอีกนัน่ แหละว่าคิดเรื่ องอะไร

ปล่อยให้อารมณ์ดีอย่างั้นแหละดีแล้ว ผมจะได้ไม่ตอ้ งคอยระวังอารมณ์แปรปวนของพี่วฒ

ุ ิ..

หลังจากจอดรถในชั้นจอดรถแล้วพวกผมก็เดินเข้าลิฟท์มาโผล่กลางห้าง แล้วเดินต่อไปยังร้านS

ตอนอยูใ่ นลิฟท์พี่วฒ
ุ ิจบั มือผมด้วยแต่ผมสบัดออก พี่วฒ
ุ ิทาท่าไม่พอใจนิดหน่อยแต่ไม่ด้อื ดึง

พี่ชนะและพี่แบงค์นงั่ ตรงริ มกระจกด้านทางเดิน ผมจึงมองเห็นพี่เขาก่อนที่จะเข้าร้าน (พีแ่ บงค์และพี่ชนะยังอยูใ่ นชุดนิสิต)

สายตาผมมองเห็นพีแ่ บงค์ พีแ่ บงค์เองก็กาลังจ้องมองผมเช่นกัน

“ มาเร็ วอ่ะ” พี่ชนะว่าตรงหน้ามีน้ าแก้วเดียว

“ มาช้าก็วา่ เร็ วก็วา่ ” พี่วฒ

ุ ิพดู ให้ผมเข้าไปนัง่ ด้านใน ส่ วนตัวเองนัง่ ริ มทางเดินในร้าน

“ เปล่า แค่พดู เฉยๆ” พี่ชนะว่า ผมและพี่วฒ

ุ ิรับเมนูจากพนักงานร้านน่ารัก และผมก็สงั่ ไอศครี มวานิลลา 3 ลูกไม่เอากล้วย

พี่วฒ
ุ ิสั่งเหมือนผม พี่ชนะเลยว่าไม่มีหวั คิด..

“วุฒิมรึ งหล่อวะ” พี่ชนะพูด ยิม้ เยาะ หลังจากที่จอ้ งหน้าแดงๆพี่วฒ

ุ ิแล้ว (หน้าพี่วฒ
ุ ิยงั ไม่ดีข้ ึนครับ)

“ กรู ก็วา่ จะไปคลีนิค แต่ข้ ีเกียจปล่อยมันตามธรรมชาติดีกว่า” พี่วฒ

ุ ิบอกกินน้ าในแก้วจนหมด

“ เหี้ ย ~ หน้าไหม้แดดอย่างงี้ มรึ งจะไปจีบใครติด ไปที่นี่ดิ..กรู แนะนา เข้าไปครั้งเดียวออกมาเด้งเหมือนเดิม”(พี่ชนะ)

“ กรู ไม่คิดจะจีบใคร กรู มีเมียแล้ว” พี่วฒ

ุ ิพดู พลางปรายหางตามาหาผม พี่ชนะหัวเราะคิกคัก ผมอาย

“ ไอ้ผวั แห่งปี ” พี่ชนะพูดเหมือนแซว

“แล้ว แบงค์ มรึ งมีเรื่ องไรจะคุยกับกรู ?” พี่วฒ

ุ ิถามพี่แบงค์ที่ยงั เงียบตั้งแต่มา (ผมนัง่ ตรงข้ามพี่ชนะ พี่วฒ
ุ ินงั่ ตรงข้ามพี่แบงค์)

“ ตรงนี่คนเยอะ เดี๋ยวกรู บอกทีหลัง” พี่แบงค์วา่

“ เรื่ องอะไรวะ ที่ตอ้ งคุยกันตอนไม่มีคน” พี่วฒ

ุ ิถามสงสัย ถ้วยใสใส่ ไอศครี มที่สั่งไปวางตรงหน้า พี่แบงค์ไม่คิดที่จะกิน

ส่ วนผมตักกินไปคา พี่ชนะก็เอาช้อนมาตักของผมไปกินด้วย แล้วบอกผมเบาๆว่าถ้วยต่อไปจะสัง่ เหมือนผม

“ แล้วทาไมมรึ งนัดที่นี่”(พี่ชนะ)

“ กรู วา่ จะคุยกับมันตั้งแต่อยูท่ ี่มอแล้ว แต่มนั บอกกรู รีบไปรับจุม บอกว่าคุยกันตอนเย็น และเสื อกนัดกรู มาที่นี่” พี่แบงค์บอก

“ กรู จะพาเมียกรู มากินไอติม กรู เลยคิดว่าให้มรึ งมาคุยที่นี่เลยจะได้เสร็ จ” เมียอีกแล้ว รู ้สึกว่าพี่วฒ

ุ ิจะชอบคาคานี้เหลือเกิน

“ .............” (พี่แบงค์หนั มองผม)

“ พูดอะไรก็พดู มา มรึ งก็รู้วา่ กรู ไม่ความลับกับพวกมรึ ง” ในที่น้ ีพวี่ ฒ
ุ ิน่าจะหมายถึงพี่ชนะ และอาจจะรวมผมด้วย ..

“ .....................” พี่ชนะมองพี่แบงค์สับกับพี่วฒ
ุ ิ สายตาไม่ไว้วางใจ

ผมเองก็รู้สึกถึงบรรยายกาศเปลี่ยนแปลงของพี่แบงค์

“ ............................................”

“ มรึ งไม่เอะใครใจเลยหรื อวะ ว่าทาไมไอ้ชนะมันพาจุมกลับไปบ้านเมื่อวาน”(พี่แบงค์)

“ แบงค์!?” พี่ชนะพูดเป็ นการห้ามไม่ให้พี่แบงค์พดู ต่อจากนี้.....

“ ชนะอย่าห้าม มันบอกให้กรู พดู ตอนนี้ กรู ก็จะพูด กรู กท็ นไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”

“ ตรงนี้เนี่ยนะมรึ ง”(พี่ชนะ)

“ทาไม!?”เสี ยงพี่วฒ
ุ ิเริ่ มเปลี่ยนไป

“ กรู จะปล้ าจุม ไอ้ชนะเข้ามาเห็นก่อน เลยพาจุมกลับไปอยูบ่ า้ น”

“ เหี้ ย ล้อเล่นอะไรอยูเ่ นี่ยพวกมรึ ง” จากที่ทาหน้าซี เรี ยสเมื่อกี้ พี่วฒ

ุ ิเปลี่ยนไปยิม้ ทันที

“ ..................” พี่ชนะหน้าซี ด ผมด้วย ทั้งที่พี่วฒ

ุ ิกาลังยิม้

“ ทาไมวะวุฒิ มันไม่น่าเชื่อขนาดนั้นเลยเหรอ?” พี่แบงค์ถามสี หน้าราบเรี ยบ

“ เออดิ บอกว่าเป็ นไอ้ชนะยังน่าเชื่อกว่านี้เป็ นเท่าตัว อย่างมรึ งเนี่ยนะจะคิดปล้ าเมียกรู ไม่ มี ทาง ”

ุ ิบอกเน้นประโยคสุ ดท้ายว่า ‘ไม่มีทาง’

พี่วฒ

ผมเลิกลัก่ พี่ชนะด้วย

“ ก็ลอ้ เล่นนัน่ แหละ เออ กรู เพิง่ นึกได้วา่ ต้องไปธุระกับไอ้แบงค์ งั้น..”พี่ชนะหันหน้าไปหาพี่แบงค์แล้วยืนขึ้น

 “... ไปกันแบงค์ กรู รีบ” พี่ชนะว่าต่อเดินออกไปแล้วดึงแขนพีแ่ บงค์ให้ลกุ ขึ้น แต่พี่แบงค์ไม่ลกุ ขึ้นและยังนัง่ ไม่ไหวติ่ง

จ้องหน้าพี่วฒ
ุ ิ

“ วุฒิ กรู รักจุม” พี่แบงค์พดู สี หน้าไม่มีลอ้ เล่นแม้แต่นอ้ ย

“ แบงค์มรึ งเมาหรื อเปล่าเนี่ย วุฒิมรึ งอย่าไปเชื่อ มันเมา” พี่ชนะพูดพยายามดึงตัวพี่แบงค์ให้ลุกขึ้น

“ ............อย่า ล้อ เล่น แบบ นี้ กรู ไม่ ชอบ ! ” พี่วฒ

ุ ิพดู เน้นคาแต่ละคา ผมเริ่ มจาเคร้ารางที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ได้

ผมหันไปมองพี่แบงค์สายตาบอกว่าอย่าพูดอะไรอีกเลย

ผมไม่รู้วา่ จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ รู ้แต่วา่ พี่วฒ

ุ ิเชื่อใจพีแ่ บงค์มาก และถ้าพี่แบงค์บอกว่าชอบผมและยังคิดจะปล้ าผมอีก

คนอย่างพี่วฒ
ุ ิตอ้ งระเบิดแน่ๆ

“ กรู รักจุม และกรู ไม่ได้ลอ้ เล่น”

พรวด! พี่วฒุ ิลุกขึ้นกระชากคอเสื้ อพี่แบงค์

“ มรึง!” พี่วฒ
ุ ิสถบ

“วุฒิ!!?” (พี่ชนะ)

“ กรู อยากให้มรึ งรู ้ไว้ เพราะกรู ไม่อยากปิ ดปังมรึ ง!”

“ ชั่ ว!” พี่วฒ

ุ ิพดู เสี ยงดังกระชากคอเสื้ อพี่แบงค์จนโต๊ะแทบล้ม แน่นอนแขกทั้งร้านจ้อมมองพวกผมเป็ นตาเดียว

มีหลายคนยืนขึ้นและเดินห่างออกจากโต๊ะพวกผมกลัวว่าโดนลูกหลง

“ กรูกน็ ่ าจะไม่ ต่างจากมรึงเท่ าไร ยังไงกรูกเ็ พื่อนมรึงไม่ ต่างกันมากหรอก”

ผวักะ!
 ุ ิตอ่ ยจนเซ แต่ไม่ลม้ ทว่าเก้าอี้ดา้ นหลังล้มเพราะพี่แบงค์ถลาไปชน! ผูห้ ญิงในร้านร้องด้วยความตกใจ
พี่แบงค์โดนพี่วฒ

ถึงผมไม่ร้องเหมือนผูห้ ญิงแต่ผมก็ตกใจมากครับ

“ ..............พี่ครับ!” ผมไปจับแขนพี่วฒ
ุ ิที่จะเดินไปหาพีแ่ บงค์

“ปล่อย!”

“ วุฒิมรึ งใจเย็นๆดิ” พี่ชนะว่าเข้ามาขวางระหว่างพี่วฒ

ุ ิพแี่ บงค์

“ มรึงจะให้ กรูใจเย็น ทั้งที่มันคิดจะตีท้ายกรู!!” ยิง่ พูดพี่วฒ

ุ ิกย็ งิ่ จะเหมือนจะกระโจนไปหาพี่แบงค์

“ จุม พาไอ้วฒ
ุ ิออกไปก่อน” พี่ชนะบอก ผมก็ดึงแขนพี่วฒ
ุ ิให้ออกมาจากร้านเพราะตอนนี้คนมองกันใหญ่แล้ว

ไม่วา่ จะในร้านหรื อคนนอกร้านที่มองผ่านกระจกเข้ามา

“ ปล่อยพี่จุม!!”

“ ไม่ครับ” ผมบอกพยายามลากแขนพี่วฒ ุ ิไม่คอ่ ยขยับเท่าไร

ุ ิออกมาแต่ พี่วฒ

“ หรือว่ าชอบมัน!” พี่วฒ

ุ ิหนั มาทางผม

“ พี่ครับ ไปคุยกันที่บา้ นเถอะครับ” ผมบอกไม่กล้าหันไปมองไหนเลย

แต่พอได้ยนื เสี ยงพีช่ นะคุยกับใครอยูน่ ่าจะเป็ นผูจ้ ดั การร้าน

“ ไม่ จะคุยตอนนี้ เดีย๋ วนี!้ !” พี่วฒ

ุ ิยงิ่ ขึ้นเสี ยง

“ พี่ครับกลับเถอะ” ผมขอร้อง

“ กลับก็ได้ แต่หลังจากพี่ได้กระทืบไอ้เพื่อนชั่วนี่ก่อน!” พี่วฒ

ุ ิวา่ จะกระโจนเข้าไปพาพี่แบงค์อีกทั้งที่ผมดึงแขนไว้

และยังมีพี่ชนะขวาง ผมหันไปมองเห็นพีแ่ บงค์ที่มีรอยช้ าสี แดงที่มุมปาก ใบหน้ารู ้สึกผิดนั้นกาลังจ้องมองผม

 ผมจะทายังไงดี

ทุกอย่างมันหนักเหลือเกิน

“ พี่ครับกลับเถอะ” ผมขอร้องพีว่ ฒ
ุ ิอีก คราวนี้พี่วฒ
ุ ิสะบัดมือผมออกเต็มแรง แล้วจ้องพี่แบงค์ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ตัวพี่วฒ
ุ ิสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ

ผมคงจะต้อง...

“ พี่วฒ
ุ ิกลับบ้านครับ!” ผมพูดเสี ยงดัง พี่วฒุ ิไม่ขยับ

“ ผมบอกให้พี่กลับบ้าน!” ผมพูดอีกเสี ยงดังกว่าเดิม คราวนี้ได้ผลพี่วฒุ ิหนั กลับมา

“ กลับบ้านกับผม!” ผมบอกอีก คิดว่าตัวเองยนี่กล้านักที่คิดจะไปสัง่ คนอย่างพี่วฒุ ิ

“ พี่ไม่กลับ!”

เห็นไหม ผมไม่มีความหมายสาหรับพี่วฒ
ุ ิเลย....น้อยใจ

“ งั้นผมกลับคนเดียว!” ผมบอกวิ่งออกมาจากร้าน

“ จุม!?” เสี ยงพี่วฒุ ิ พอผมหันกลับไปมองพี่วฒุ ิกาลังวิง่ ตามมา

“ จุม รอพี่ดว้ ย!” พี่วฒุ ิตะโกนตามหลังผม ผมยิง่ วิง่ เร็ว วิง่ ไปสุ ดทางเดินแล้วลงบันได้

หมับ!

พี่วฒ
ุ ิดึงแขนผมเมื่อตามมาทัน

“ อย่ าวิง่ หนีพี่ไม่ ชอบ!”

“ .....................” ผมไม่ตอบไม่หนั กลับไปมองด้วย

“ งอนอะไร?” พี่วฒ
ุ ิถามเสี ยงอ่อนลง

“ ............................”ไม่ได้งอนครับ แต่นอ้ ยใจ และไม่ชอบคนใช้กาลัง..

“ งอนอะไร?!” พี่วฒ
ุ ิถามเสี ยงกระชาก ผมหันไปพี่วฒ
ุ ิจอ้ งตาคืนกลับมา

“ อยากกลับบ้าน” ผมบอก

“ ...ได้ ” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วดึงแขนผมขึ้นบันไดไปชั้นเมื่อกี้ ก่อนที่จะเข้าลิฟท์แล้วลงไปชั้นที่จอดรถไว้

ุ ิกต็ บพวงมาลัยหลายครั้งโดยไม่ยอมไปสักที
พอเข้ามาในรถพี่วฒ

“ แหม่ งไอ้ เพื่อน ชั่ว!!” ถึงพี่วฒ ุ ิสนั่ เครื อในบางช่วง ...คงจะเสี ยใจ
ุ ิจะพูดเสี ยงดัง แต่น้ าเสี ยงพี่วฒ

ผมก็ยงั ไม่เข้าใจว่าผมก็หน้าตาธรรมดาแล้วพีแ่ บงค์มาชอบผมได้ยงั ไง ...หรื อว่าเพราะอะไรกันแน่

“ นี่พฝี่ ากปลาย่ างไว้ กบั แมว!!” พี่วฒ

ุ ิพดู จบหันมาจ้องผม

ผมสะดุง้ !?

“ ที่มนั บอกว่าปล้ าจุม จริ งไหม?”

“ จะจริ งครับ แต่สุดท้ายแล้วพี่เขาก็ไม่ได้ทา เพราะผมร้องไห้” ผมบอกก้มหน้าลง

อย่างน้อยพีแ่ บงค์กห็ ยุดเมื่อผมร้องไห้ แต่ พี่วฒ

ุ ิไม่หยุด

“ ใครจะเชื่อ นี่ถา้ ไอ้ชนะไปเข้าไป จุมไม่กลายเป็ นเมียมัน...!!”

“ พี่เขาไม่ทาหรอกครับ” ผมบอกขยับตัวไปชิดประตูอีกด้น เพราะรู ้สึกเหมือนไม่ไว้ใจพี่วฒ

ุ ิข้ นึ มา

“ หรือว่ ายั่วมัน!!”

“ ไม่ใช่นะครับ!? ผมไม่ได้ทาอะไรเลย” ผมรี บบอก พอเห็นสายตาพี่วฒ

ุ ิแล้วก็กลัวขึ้นมา มือเลยพยายามเปิ ดประตู
แต่มนั ล็อก

“ ..........................”

“ พี่ครับ ผมไม่ได้ทาอะไรเลย” ผมบอกหน้าเย็นเฉียบ

“ แล้ วไอ้ แบงค์ มนั จะชอบจุมได้ยงั ไง!!” พี่วฒุ ิตะโกน ผมน้ าตาร่ วงเพราะพี่วฒุ ิพดู เหมือนเป็ นความผิดของผม

“ ผมไม่รู้”

“ รู้ไหมไอ้แบงค์ มนั เป็ นคนยังไง มันเป็ นคนที่จะไม่ หักหลังเพื่อนเด็ดขาด แต่ เมื่อกีม้ ันบอกพีว่ ่ ามันรักจุม

ต่ อให้ โลกถล่มลงมาเรื่องแบบนีม้ นั ไม่ มวี นั เกิดขึน้ !”

“ ผมไม่รู้” ผมส่ ายหน้าตอบ ไม่รู้จริ งๆครับ

ที่ผมพาพี่วฒ
ุ ิออกมาก็เพราะอยากให้พี่วฒ
ุ ิใจเย็นลงก่อนแล้วค่อยกลับไปคุยกับพีแ่ บงค์มนั น่าจะดีกว่าตอนนี้

แต่ไม่ใช่ให้พี่วฒ
ุ ิมาคาดคั้นเอาอะไรกับผม

ผมไม่รู้จริ งๆ

“ เรื่องนีม้ นั ต้ องมีอะไรมากกว่ านีแ้ น่ !” พี่วฒ

ุ ิคว้ามือผมกระชากเข้าหาตัวเอง

“ พี่ปล่อย!”

“ เดี๋ยวกลับถึงบ้านคุยกัน!” พี่วฒ
ุ ิบอกปล่อยมือผม

และเหยียบเร่ งออกรถจนหลังผมแทบจะติดกับผนังเบาะเพราะต้านแรงเสี ยดทานที่รุนแรง

แต่ทางที่ไปกลับผมมัน่ ใจว่าไม่ใช่ทางกลับบ้าน มันเหมือนทางไปโรงเรี ยนมากกว่า หรื อว่าทางไปคอนโด!!!!

“ พี่ครับ นี่มนั ไม่ใช่ทางกลับบ้านผม!” ผมบอก

“ เออ จะกลับคอนโด” พี่วฒ
ุ ิตอบเสี ยงห้วน

“ ไม่ครับ ผมจะกลับบ้าน!”

“ อย่ามาสัง่ พี่ไม่ชอบ!”

“ อะไรพี่กไ็ ม่ชอบทั้งนั้นแหละ!”

“ พี่ชอบจุม”

“ ............” ผมพูดไม่ออก

“ พาไปคอนโดก็ไม่ได้พาไปทาอะไร แค่พาไปคุยกันให้รู้เรื่ อง ที่บา้ นมีแม่จุมไม่สะดวก”

“ ไม่ครับ ผมจะกลับบ้าน” พอคิดว่าพี่วฒ

ุ ิจะผมไปคอนโด ผมถึงตัวสั่น ผมยอมรับว่ากลัว เพราะงั้นผมไม่มีทางจะไปที่นนั่ แน่

ุ ิกล็ อ็ กจะออกไปก็ออกไม่ได้
แต่ผมจะทายังไงดี ประตูพี่วฒ

“ เรื่ องไอ้แบงค์ จุมชอบมันไหม?” พี่วฒ

ุ ิถาม ผมสังเกตเห็นว่าตอนนี้พวกผมจะถึงคอนโดแล้ว

เลี้ยวข้างหน้าก็จะเข้าทางเส้นตรงแล้วขับเข้าไปก็เป็ นคอนโด

มาถึงเร็ วเร็ วจนคิดอะไรไม่ออก

“ ไม่ครับ”

“ แน่ใจ”

“ ครับ ผมคิดกับพีแ่ บงค์เหมือนพีช่ าย พี่เขาดีกบั ผมมาก” ผมบอกกาลังคิดหาทางหนีกลับบ้าน

“ มันทาดีด้วยอกุศลล่ะสิ !!”

“ แต่อย่างน้อยพี่เขาก็ดีกบั ผม!” ผมบอก

“ หมายความว่าพี่ทาเลวกับจุม”

“ ............” ผมไม่ตอบ

“ อยากให้เลวกว่านี้ไหมล่ะ?”

“ ..................” ผมไม่ตอบ พี่วฒ

ุ ิเลี้ยวเข้าคอนโดพอดี

ผมคิดแผนออกแล้วตอนที่พี่วฒ
ุ ิเปิ ดประตูรถ หลังจากรถจอดแล้วผมจะวิ่ง ...

ผมเตรี ยมพร้อม กาสายเป้ แน่น เพราะกาลังตื่นเต้น ว่าตัวเองจะทาได้ไหม

“ ....................”

ุ ิจากรถ แล้วปลดประตูรถ ผมรี บเปิ ดก่อนที่จะพุง่ ตัวออกไป แล้ววิง่ ขึ้นบันไดไปชั้น1

พอพี่พี่วฒ

“ จุม จะไปไหน?!!” พี่วฒุ ิร้องตาม ผมไม่ได้หนั กลับไปมอง เอาแต่วิ่งจนถึงชั้นหนึ่ง

แล้ววิง่ ผ่านเคาร์เตอร์โอเปอเรเตอร์ก่อนที่ผลักประตูกระจกออกไปด้านนอก

“ จุม!” เสี ยงพี่วฒุ ิยงั ไล่ตามหลังและก็ใกล้เข้ามาเรื่ อยๆ ขาผมจะถึงถนนอยูแ่ ล้ว

แขนก็ถกู กระชากอย่างแรงจนตัวถอยหลังก่อนที่วงแขนจะกอดรัดไว้ท้ งั ตัว

“ ปล่อยครับ!!” ผมร้องลัน่ และดิ้น

“ วิง่ หนีพที่ าไม!!??”

“ ผมจะกลับบ้าน”

“ มาที่นี่สักนิดก็ไม่ ได้ หรอไง!”

“ ไม่ ครับ! ผมไม่ ชอบที่นี่” ตอนนี้ผมไม่ดิน้ แล้วครับ เพราะดิน้ ไปก็ไม่หลุดง่ายๆ อยากอ้อมแรงไว้รอพี่วฒ

ุ ิเผลอดีกว่า
“ ทาไม!?”

“ ......................” ผมก็ตอบไม่ได้ บางครั้งผมมองบางมุมในห้อง ผมก็ขนลุกขึ้นมาเฉยๆ

โดยเฉพาะห้องน้ าในห้อง ผมถึงกับร้องไห้หวาดผวากับสิ่ งที่ไม่รู้วา่ คืออะไร

“ อย่าวิง่ หนีไม่มีเหตุผลแบบนี้อีก”

“ ..............................” คนที่เดินพวกผมกาลังมองผมอยู่ ผมก้มหน้าหลบสายตาพวกเขา

“ กลับก็กลับ” พี่วฒ
ุ ิบอกเปลี่ยนมาเป็ นจูงผมแทน “ พี่จะพากลับบ้าน”

“ ผมจะกลับเอง”

“ อย่าดื้อจุม!”

ผมไม่ได้ด้ือเพียงแต่ผมคิดว่า พี่วฒ
ุ ิจะพาผมกลับบ้านจริ งไหม?

“ ....................ผมจะ..”

“ จุม!” พี่วฒ
ุ ิพดู แทรก แล้วดึงแขนผมให้เดินตาม แต่ผมลังเล

“ อยากจะให้จะให้พี่อมุ ้ ใช่ไหม?” พี่วฒ

ุ ิหนั มาถาม

“ ......................” ผมส่ ายหน้าตอบ

“ จุมพี่สัญญา ว่าพี่จะพาจุมกลับบ้าน” พี่วฒ

ุ ิบอก

พี่วฒ
ุ ิสัญญานัน่ หมายความว่าพี่วฒ
ุ ิจะทามันได้ใช่ไหม?

“ พี่สัญญาแล้ว ห้ามผิดสัญญานะครับ” ผมว่า

“ ถ้าพี่ผดิ สัญญา พี่ให้จุมเตะช้างน้อยพี่ โอเคไหม?” พี่วฒ

ุ ิถาม ผมเลยก้มลงไปมองเป้ าพี่วฒ
ุ ิโดยไม่รู้ตวั
“ ถ้าอยากมองขนาดนั้น ถึงบ้านเดี๋ยวถอดให้ด”ู

“ ไม่ใช่นะครับ!!” 0_0 ผมปฏิเสธ รู ้สึกสบายขึ้นแบบแปลกๆด้วย

“ แล้วจะกลับบ้านได้หรื อยัง?”

“ ครับ” พยักหน้าตอบด้วย

พี่วฒ
ุ ิกมุ มือผมเดินเข้าประตูที่ผมวิ่งออกมาเมื่อกี้ แล้วพาผมไปที่รถ

บุพเพวายร้าย

51.

พี่วฒ
ุ ิกมุ มือผมเดินเข้าประตูที่ผมวิ่งออกมาเมื่อกี้ แล้วพาผมไปที่รถพาผมกลับไปถึงบ้านอย่างที่สัญญาไว้

หน้าบ้านมีรถสปอร์ตสี แดงจอดอยู่ รถพี่แบงค์ครับ!!?

“ เหีย้ !!” พี่วฒ

ุ ิวา่ จอดรถได้ก็พงุ่ ตัวออกไป เดินลิ่วๆไป พี่แบงค์และพี่ชนะที่เปิ ดประตูรถออกมา

ุ ิเดินเข้าไปกระชากคอเสื้ อพี่แบงค์ยกแขนจะต่อยแต่พี่ชนะเอามือ 2 ข้างไปดึงไว้

พี่วฒ

“วุฒิอย่ า!” (พี่ชนะ)

“ มรึงมาที่นี่ทาไม!” พี่วฒ ุ ิ สบตากับพี่แบงค์ครู่ หนึ่ง

ุ ิถามพี่แบงค์ ผมวิ่งเข้าไปยืนข้างๆพี่วฒ
 ุ ิใจเย็นกว่านี้ก่อน
ไม่เข้าใจเหมือนว่าทาไมพี่แบงค์ถึงได้มาที่นี่ ทาไมไม่รู้ให้พี่วฒ

“ อยากมาคุยกับมรึ งให้รู้เรื่ อง”

“ กรูไม่ มีอะไรจะคุย!!!”

“ วุฒิ”(พี่แบงค์)

“ กรูจะลืมว่ ามีเพื่อนอย่ างมรึง!!”

“ วุฒิ!?” (พี่ชนะและพีแ่ บงค์)

“ พี่ครับ” (ผม)

“ ไอ้วฒ
ุ ิ มรึ งจะไปตัดเพือ่ นกับไอ้แบงค์มนั ทาไม ไอ้แบงค์ มันก็มีสิทธ์ จะชอบใครก็ได้ มรึงไม่ มีสิทธิ์ไปว่ ามัน!”

“ แต่ คนทีม่ นั ชอบคือ เมียกรู !!” พี่วฒ

ุ ิแทบตะโกน ใบหน้าแดงก่ายิง่ กว่าเดิม

“ แล้วไง มรึงคิดว่ าความรักมันห้ ามได้ เหมือนน้าประปาหรือไงวะ ขนาดน้าประปามันยังมีวนั ไม่ ไหล!”

พี่ชนะพูดราวกับตะคอก ใบหน้าเริ่ มซับสี เลือดด้วยอารมณ์ไม่ต่างจากพี่วฒ

ุ ิ

“ มันคิดจะปลา้ เมียกรู มรึงได้ ยนิ ไหมชนะ!!”

“ แต่ สุดท้ ายมันก็ไม่ ทา ถ้ ามันทาปานนีจ้ ุมไม่ ได้ มายืนอยู่ตรงนีห้ รอก ที่มันหยุดตัวเองไว้ กเ็ พราะว่ ามันรู้ว่าจุมคือเมียมรึง

ถึงแม้ จะเป็ นเมียที่มรึงใช้ กาลังได้ มาก็ตาม!”

“ แล้วไง แต่ ยังไงจุมก็คือเมียกรู!”

“ วุฒิที่กรู บอกมรึ งก็เพราะ กรู ไม่อยากปิ ดบังมรึ ง กรู อยากบอกมรึ งเพราะมรึ งคือเพื่อนกรู ”

พี่แบงค์ดูจะพูดปกติแล้วแต่เสี ยงกลับสัน่
“เพราะกรู เป็ นเพือ่ นมรึ ง มรึ งเลยบอก กรู ดีใจตาย!” พี่วฒ
ุ ิพดู ไม่มีท่าทางเกรี้ ยวกราดเหมือนเมื่อกี้

แต่กลับแสดงสี หน้าเจ็บปวดออกมาแทน ดวงตาคมในพื้นที่สีขาวเป็ นสี แดงมากขึ้น

“ ตอนกรู ไม่อยู่ กรู ไว้ใจมรึ ง ให้มรึ งดูแลจุมแทนกรู แต่ มรึงกลับหักหลังกรู!!” พี่วฒ

ุ ิวา่ เสี ยงสั่น ....ตัวสั่น

หมัดที่ยกค้างไว้ไม่มีทีท่าว่าจะลง

ผมรู ้วา่ พี่วฒ

ุ ิกาลังเสี ยใจและกาลังผิดหวัง แม้แต่พี่ชนะเองก็เช่นกันสี หน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชดั . . .

“ มรึ งก็รู้ กรู ไว้ใจ แต่กบั พวกมรึ งที่เป็ นเพือ่ นกรู กรู ไม่เคยปิ ดปั งเรื่ องอะไร คาว่าเพื่อนกรู ให้พวกมรึ งเต็ม 100

กรู คิดว่าไม่วา่ จะผ่านไปปี ยังไงความเป็ นเพื่อนมันก็ไม่เปลี่ยน แต่ดสู ิ่ งที่มรึ งทากับกรู ! มรึ งบอกกรู วา่ มรึ งรักจุม

ุ ิกย็ งิ่ สงบลง

และยังมาบอกกรู อย่างหน้าด้านทาเหมือนเป็ นเรื่ องปกติที่มนั เกิดขึ้นได้ !...” ยิง่ พูดพี่วฒ

“ วุฒิ กรู ขอโทษ แต่กรู หา้ มใจแล้ว มรึ งก็น่าจะรู ้จกั กรู วา่ สาหรับพวกมรึ งกรู ก็ให้มากกว่า 100 กรู เหมือนกัน

กรู ไม่ได้อยากให้เป็ นแบบนี้ แต่หวั ใจมันไม่รักดีชอบเมียมรึ งไปแล้ว กรู ไม่รู้จะทายังไง . . .ห้ามมันแล้ว

แต่มนั เหี้ ย!ไม่เชื่อเลยต้องบอกมรึ ง” พี่แบงค์แสดงสี หน้าไม่ต่างจากพี่วฒ

ุ ิ เสี ยงทั้งสั่นและแหบ

ผมรู ้สึกผิด ที่เป็ นต้นเหตุ . . .ผมเชื่อแล้วว่าพีแ่ บงค์รักผมจริ ง

“ อย่าพูดให้ตวั เองดูดี สุ ดท้ายมรึ งก็ไม่ใช่เพือ่ นกรู ” พี่วฒ

ุ ิบอกเสี ยงเบาลงเรื่ อยๆยิง่ ท้ายประโยคยิง่ แผ่วเบา

แขนกาหมัดสะบัดหลุดจากมือพี่ชนะ

“ ไอ้วฒ
ุ ิ แค่ไอ้แบงค์มนั มีความรัก มรึ งก็ตดั เพือ่ นกับมัน ถึงมันจะรักเมียมรึ งแต่มนั ได้แย่งจุมจากมรึ งไหมก็ไม่!

………………… แล้วใครที่ไหนดูแลจุมตอนที่มรึ งทาร้ายจุม ถ้าไม่มีมนั ป่ านนี้จุมตายไปนานแล้วมรึ งคิดบ้างไหม

ใครที่ไหนที่ให้คาปรึ กษาเรื่ องมรึ งกับจุม ใครที่ไหนที่เป็ นเพื่อนร่ วมเป็ นรวมตายกับมรึ งมา เป็ น 10 กว่ าปี !!”
“ หึ !” พี่วฒ
ุ ิยกั ยิม้ มุมปาก แต่แววตาเจ็บปวดเช่นเดิม ก่อนที่จะเดินมาดึงแขนผม

“ อยากกลับบ้านนัก ก็เข้าบ้าน!” พี่วฒ

ุ ิวา่ ผมหันไปมองพี่แบงค์ที่ยนื ก้มหน้า มีพี่ชนะยืนอยูข่ า้ งๆ

แต่ผมไม่อาจจะพูดอะไรออกมาได้แม้แต่คาเดียว

พี่วฒ
ุ ิดึงแขนผมเข้ามาในห้อง ก่อนที่ปล่อยแล้วพี่เขาก็นงั่ บนเตียง เหมือนคนหมดแรง

“ ขอโทษนะครับ ที่ผมทาให้พี่กบั เพื่อนต้องทะเลาะกัน”

“ ชอบไอ้แบงค์ ไหม!?” พี่วฒ

ุ ิถามผมอีก ทั้งที่เคยถามไปแล้ว

“ ถามว่าชอบไอ้แบงค์ไหม!” พี่วฒ
ุ ิกระชากเสี ยง ผมถอนห่างออกมา

“ ไม่ได้ ชอบครับ” พี่วฒ

ุ ิยนื่ แขนมาหาผม

“ มาหาพี”่ ผมมองหน้าพี่วฒ
ุ ิที่ฉายแววไม่เปลี่ยนจากตอนอยูข่ า้ งล่าง ผมเลยเดินไปแล้วแขนพี่วฒ
ุ ิก็กอดเอวผมเข้าไปกอด

ลงไปนัง่ บนตักพี่วฒ
ุ ิ ผมไม่ได้ปฏิเสธ

ผมเห็นใจ สงสาร.................................................................และเจ็บปวด

“ แล้วพี่ล่ะชอบไหม?” พี่ถามเอา แก้มตัวเองมาแนบแก้ม ผมเอี้ยงหน้านิดหน่อยเพราะแรงกดจากหน้าพี่วฒ

ุ ิ

“ พี่ถามผมบ่อยแล้วนะครับ”

“ ถามบ่อย แต่จุมไม่เคยตอบว่าชอบสักครั้ง”

“ พี่ครับ” ผมเงยหน้าขึ้นสบตาพีว่ ฒ
ุ ิ “ ผมไม่รู้วา่ ก่อนหน้านี้ผมรักพี่หรื อเปล่า

แต่ตอนนี้หลังจากที่ผมฟื้ นจากโรงบาลมาไม่ถึง 2 อาทิตย์ ซึ่ งเท่ากับผมเพิ่งรู ้จกั พี่แค่ 2 อาทิตย์

ผมคงจะบอกพี่ได้ไม่เต็มปากว่าชอบพี่หรื อเปล่า แต่บางครั้งผมก็เขินพี่ หัวใจเต้นแรง กับการกระทาของพี่ หรื อคาพูดพี่

ถึงไม่ใช่คาว่าชอบที่อยากจะเป็ นแฟนแต่ผมว่ามันคงใกล้เคียง” ผมบอกอย่างที่รู้สึก แต่ผมไม่ได้พดู หรอกว่า

ุ ิก็ทาให้ผมกลัวเช่นกัน
บางครั้งพี่วฒ

“ .......................”

“ เพราะงั้นอย่าเร่ งรัดผม ให้ชอบพี่เลยครับ”

“ อย่างงั้นเขาเรี ยกชอบแล้ว” พี่วฒ

ุ ิบอก ก้มหน้าลงมาผมหันหนี ปากพี่วฒ
ุ ิเลยโดนแก้มผม ไม่เพียงเท่านั้น

พอโดนแก้มพี่วฒ
ุ ิกลับเอาปากมาจูบแก้มผม

หัวใจผมเต้นเร็ วมาก เต้นจนแทบจะกระเด็นออกมา ใบหน้าก็ร้อนเหมือนไฟสุ ม

“ พี่ครับ พอแล้วครับ” ผมบอกดันหน้าพี่วฒ

ุ ิที่เหมือนจะมีใครติดกาวไว้ไม่ยอมจะออกไปง่ายๆ

“ พี่ครับ ถ้าพี่ไม่เอาปากพี่ออกไปจากแก้มผม ผมจะโกรธนะครับ”

“ ก็แก้มจุมมันหอมดีพี่ชอบ” พี่วฒ
ุ ิพดู ตาเป็ นประกาย แต่ใบหน้ายังมีแววเหนื่อยล้า

“ บ้า แก้มผมเหม็นเหงื่อจะตาย” ผมบอกเขิน

“ ก็พี่หอมของพี”่

“ เรื่ องของพี่ ดิ ”

“ เรื่ องของพี่ไม่ได้หรอก แก้มไม่ใช่แก้มพี่..”

“ ...............................” ผมไม่กล้าสบตา ลุกขึ้นจากตักพี่วฒ ุ ิก็ดึงไปนัง่ เหมือนเดิม

ุ ิแต่พี่วฒ

ผมได้นงั่ อยูเ่ ฉยๆทาอะไรไม่ถูก เขินจนหัวเบลอไปหมด

“ เมียใครหว่า น่ารักโคตร”
“ ...........................” ผมไม่ใช่เมียใครสักหน่อย

เสี ยงรถหน้าบ้าน ยังเงียบ พี่แบงค์และพี่ชนะน่าจะจะยังไม่กลับไป

“ พี่วฒ
ุ ิ”

“ ครับผม” ยังกอดเอวไว้หลวม ๆ เอาคางวางบนไหล่ผม

“ เรื่ องพี่แบงค์”

“ จุม อย่าพูดชื่อมันให้พี่ได้ยนิ ” เสี ยงพี่วฒ

ุ ิเปลี่ยนไปในทันที

“ แต่พี่แบงค์เป็ นเพื่อนพี่ ผมไม่อยากให้พวกพี่ผดิ ใจกันเพราะผม มันไม่คมุ ้ หรอกครับ”

“ จุม อย่าพูดเรื่ องนี้อีก!”

“ พี่ลองคิดดูดีๆนะครับ ว่าถึงพี่แบงค์จะชอบผม แต่ถา้ ผมไม่มีใจให้พี่เขามันก็ไม่มีประโยชน์ แล้วทุกอย่างที่ผา่ นมา

เพราะเป็ นพี่แบงค์ใช่ไหมครับ แต่ถา้ เป็ นคนอื่น......................” ผมเงียบให้พี่วฒ

ุ ิคิดเอง

“ ........................” (พี่วฒ
ุ ิ)

“พี่ครับ”

“ พี่ไม่ อยากฟัง!!” พี่วฒ

ุ ิพดู หันหน้าไปอีกทาง ผมเลยไม่กล้าพูดต่อ เรื่ องนี้คงไม่จบแค่วนั เดียวหรอกครับ

แต่ผมเชื่อว่าถ้าเป็ นเพือ่ นกันจริ งๆเวลาจะช่วยรักษามิตรภาพไว้ได้ เพราะไม่มีอะไรพิสูจน์ได้ดีกว่าเวลา

“ ผมโทรหาแม่นะครับ” ผมบอกลุกขึ้น พี่วฒ

ุ ิยงั นิ่งอยูแ่ ม้ผมว่าจะลุกขึ้นมาแล้ว ผมโทรหาแม่

“ อัลโหลแม่ครับ วันนี้มีโอหรื อครับ?” ผมถาม เพราะพยาบาลห้องไอซี ยเู วลาไม่คอ่ ยแน่นอน

“ เปล่า แม่กาลังซื้ อกับข้าว หน้าปากซอย ว่าจะโทรบอกจุมอยูพ่ อดี ให้หุงข้าวรอแม่ดว้ ย” แม่บอก

“ ครับ”

ุ ิยงั นัง่ อยูไ่ ม่ต่างจากเดิม(ตอนนี้ ทุ่มกว่าๆ)

ผมคุยกับแม่เสร็ จ หันกลับมาพี่วฒ

“ พี่ครับ ผมจะลงไปหุงข้าวรอแม่ พี่อาบน้ าเลยก็ได้นะครับ” ผมบอกเดินออกมา

“ พี่ไปด้วย” พี่วฒ
ุ ิบอกเดินตามหลังผมออกมา

แล้วก็ยนื รอจนผมกดหมดหุงข้าวเสร็ จเรี ยบร้อยแล้วเดินตามผมขึ้นมา นี่ใช่ไหมครับที่เขาเรี ยกเงาตามตัว

“ ...................”

ุ ิก็ไม่ยอมพูดยอมจา และเหมือนเมื่อเช้าแม่ส่งสายตาถามผมว่าพี่วฒ
ตอนแม่กลับมาจนกินข้าว พี่วฒ ุ ิเป็ นอะไร

แต่คราวนี้ผมรู ้วา่ เพราะอะไร

ุ ิทะเลาะกับเพื่อนเพราะผม (ตอนนั้นพีแ่ บงค์

ทว่าผมรู ้แต่ส่ายหน้าตอบแม่ไม่รู้เพราะไม่อาจจะพูดต่อหน้าแม่ได้วา่ พี่วฒ

ุ ิรับโทรศัพท์วา่ เห็นรถสปอร์ตสี แดงที่หน้าบ้านไหม? แม่บอกว่าไม่มี)

พี่ชนะกลับไปแล้ว ผมถามแม่ตอนพี่วฒ

กินข้าวเสร็ จ ..อาบน้ า .. . .จนผมทาการบ้านจวนจะนอนแล้วผมเพิ่งขึ้นได้วา่ มีกหุ ลาบแดงช่อใหญ่ในรถพี่วฒ

ุ ิ

ผมเลยว่าจะลงไปเอามาใส่แจกันไว้

ผมที่นงั่ อยูบ่ นเก้าอี้หนั ไปหาพีว่ ฒ

ุ ิที่นอนบนเตียงด้านหลัง สายตาพี่วฒ
ุ ิมองเพดานแต่ผมว่าพี่วฒ
ุ ิไม่ได้มองเพดานหรอกครับ

“ พี่.. เดี๋ยวผมผมจะลงไปเอากุหลาบในรถ กุญแจอยูไ่ หนครับ?” ผมถามพี่วฒ

ุ ิหนั หน้ามาหาผม

“ ไม่ตอ้ งลงไปเอา”

“ ผมว่าจะเอาไปใส่แจกัน” ผมบอก พี่วฒ

ุ ิเงียบ “ นะครับ”
“ เดี๋ยวพี่ลงไปเอาให้”

“ ครับ เดี๋ยวผมเตรี ยมแจกันรอ” ผมยิม้ บอก

“ เอามาให้แล้ว หอมพี่เป็ นการขอบคุณ”

“ งั้นผมไปเอาเอง”

“ หอมหน่อยดิ” พี่วฒ
ุ ิพดู เหมือนเด็กอยากได้ของเล่น เพราะมีแต่จะเอาอย่างเดียวโดยไร้เหตุผล

“ ผมจะไปเอาเอง” ผมบอก

“ พี่ไม่ให้กญ
ุ แจ”

“ พี่วฒ
ุ ิ!”

“ ก็รถพี”่ พี่วฒ
ุ ิพดู ลอยหน้าลอยตา เมื่อกี้ลุกขึ้นมานัง่ แล้วตอนนี้กลับลงไปนอนเหมือนเดิม

“ แต่ดอกไม้ผมนะครับ!”

“ ขอให้หอมแก้มนิดเดียวก็ไม่ทาให้ ก็ปล่อยกุหลาบมันไว้นนั่ แหละ”

“ พี่ครับ”

“ ..................................”(พี่วฒ
ุ ิ)

ผมเลยหันกลับไปทาการบ้านต่อ จนผ่านไปสัก 10 นาที จึงมีเสี ยงพี่วฒ

ุ ิเรี ยกผมจากด้านหลัง

“ จุม”

“ ครับ”

“ งอนพี่เหรอ?”
“ เปล่าครับ” ก็นิดหน่อยครับ ไม่เข้าใจว่าแค่ผมจะไปเอากุหลาบมาใส่แจกัน ทาไมต้องต่อรองด้วย

“ พี่จะจูบจุมก็ได้ แต่พอี่ ยากให้จุมจูบพี่มากกว่า ไม่อยากบังคับนะ” ผมว่ามันไม่ต่างกันเลย

“ นัน่ เขาเรี ยกบังคับ” ผมบอก ยังไม่หนั กลับไป

“ เดี๋ยวพี่ลงไปเอาให้” ผมไม่ตอบ แต่พี่วฒ

ุ ิกอ็ อกจากห้องไป ผมจึงค่อยลงไปหาแจกันในครัวด้วย

ผมจาได้วา่ ในตูม้ ีแจกันอยูห่ ลายอัน

ในตูท้ ีติดผนังด้านขวาแม่เอาไว้เก็บของหลายอย่าง ในนั้นมีแจกันอยู่ 4 ห้าใบ ผมเลือกสี ขาวล้วน

และสี เขียวลายดอกเล็กๆที่มี 2 ใบมาล้างแล้วเช็ดให้แห้งพอเช็ดเสร็จ พี่วฒ

ุ ิก็เดินถือช่อกุหลาบเข้ามา แล้วยิม้ แปลกๆ

ก่อนที่จะเดินมาหาผมแล้วคุกเข่าลง ชูช่อกุหลาบสี แดงสดขึ้น ??

“ คุณจุมฟ้ าครับ ได้โปรดยกโทษให้ผมนายวรวุฒิดว้ ยครับ” พี่วฒ

ุ ิพดู พร้อมเงยหน้าจ้องผมที่กาลังตกใจ ที่พี่วฒ
ุ ิเล่นแปลกๆ

“ ...................” ผมพูดไม่ออก จะเขินก็ใช่ดีใจก็ยงิ่ ใช่ และยังสายตาหวานเยิม้ ที่พี่วฒ

ุ ิมองผมอีก ..

“ ผมนายวรวุฒิขอสัญญาจะพยายามเป็ นสามีที่ดี ”

“ เอาดอกไม้ผมมาขอโทษ แล้วคิดว่าจะถูกยกโทษหรื อครับ ” ผมพูดกลบเกลื่อนอาการหน้าร้อนตัวเอง

ุ ิมาแล้วหันหน้าหาถาดที่ผมวางรอไว้ก่อนหน้านี้ซ่ ึงเป็ นการหันหลังให้พี่วฒ

แล้วดึงช่อกุหลาบจากมือพี่วฒ ุ ิโดยปริ ยาย

“ ยกโทษหรื อไม่ยกโทษ พี่ก็ตอ้ งทาหน้าที่สามีอยูแ่ ล้ว ” พี่วฒ

ุ ิบอกข้างหู ผมเอี้ยงตัวหนี

“ ...........................” ผมไม่ตอบ ก้มหน้าก้มตาแกะช่อกุหลาบไม่ยอมหันไปมองพี่วฒ

ุ ิ

ุ ิยนื อยูข่ า้ งๆผม จนผมเอากุหลาบใส่แจกันทั้ง 3 ใบเสร็ จ ผมตั้งไว้โต๊ะกินข้าวในครัว 1 ใบ

โดยมีพี่วฒ
และตรงโต๊ะห้องดูโทรทัศน์(เป็ นห้องรับแขกด้วย) 1

ใบและใบสี ขาวผมเอาขึ้นห้องไปตั้งไว้โต๊ะเขียนหนังสื อที่ผมทาการบ้านเมื่อกี้ ผมตั้งไว้แล้วเดินห่างออกมา 3 ก้าวมองดู

แล้วรู ้สึกถึงความสุ ขจนต้องยิม้ ออกมา

“ ยกโทษแล้วก็ .........” พี่วฒ

ุ ิวา่ อุม้ ผมแบบเจ้าบ่าวอุม้ เจ้าสาวจนตัวผมลอยขึ้น

“ พี่ครับ นี่พี่จะทาอะไร!?” ผมว่าดิ้น แต่ไม่ทนั แล้วผมถูกนาไปวางบนเตียงเรี ยบร้อยแล้ว

“ ทาหน้าที่สามี” พี่วฒ
ุ ิตอบหน้าตาเฉย

“ ผมยังไม่ได้........” ผมว่าตีไหล่พี่วฒ
ุ ิพี่ที่อยูเ่ หนือตัวขึ้นไป

“ ยังไม่ยกโทษให้ไม่เป็ นไร พี่ไม่ถือ” พี่วฒ

ุ ิตอบแทรกไม่ทนั ให้ผมพูดจบ หน้าตาเฉยอีก

“ แต่ผมถือ!” ผมพูด

“ ...........................................”(พี่วฒ
ุ ิ)

“ ..................” ผมหน้ามุ่ย พี่วฒ

ุ ิกม้ ลงจูบหน้าผากผมเร็ วๆก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามอง

“ ก็ได้ เดี๋ยวรอสัก 5 นาที”

“ รออะไรครับแค่ 5 นาที” ผมว่าดิ้น พี่วฒ

ุ ิเลยนอนลงกอดผมแล้วกอดผมเต็มๆแทน

“ รอ10 นาทีไม่ไหวเลยต้องรอ 5 นาที”

“ พี่บา้ !” ไม่รู้สรรหาคามาพูดเอาคาว่าบ้านี่แหละ เหมาะดี เพราะพี่วฒ

ุ ิทาอะไรไรไม่มีที่มา

บางที่อารมณ์ก็ข้ ึนๆลงๆเดาใจไม่ถกู

“ ฮ่าๆๆ” พี่วฒ
ุ ิหวั เราะ ก่อนที่จะหันมาจ้องผมแทน
“ พี่คนบ้า!!”

“ ถ้าว่าพี่บา้ จริ งๆพี่ทาอะไรอย่าถือสาพี่เลยนะ” อยูๆ่ พี่วฒ

ุ ิก็พดู จริ งจังขึ้นมา คงจะหมายถึงเรื่ องคราวที่แล้ว

“ ก็ ……ต้องดูก่อน” ผมบอกเสี ยงเบาไม่ได้ตอบถึงเรื่ องคราวนั้นไม่อยากคิดถึงเรื่ องคราวนั้นอีก

คิดว่าฝันไป แต่บางอย่างมันตอกย้าว่ามันคือเรื่ องจริ ง

หรื อว่าผมยึดติดกับเรื่ องคืนนั้นมากเกินไป แต่ผมว่าก็ไม่ เป็ นใครที่เจอเหมือนผมก็ตอ้ งจาไม่ลืม

* * * *

ตื่นเช้าผมไปโรงเรี ยนเหมือนเมื่อวาน โดยมีพี่วฒ ุ ิเรี ยนถึง 5 โมงเย็นเลยจะให้คนที่บา้ นมารับ

ุ ิไปส่งแต่วนั นี้พี่วฒ
ู ิก็ดูโมโหขึ้นมาผมไม่อยากมีปัญหาก็เลยตามใจพี่วฒ
ผมบอกว่าไม่ตอ้ ง พี่วฒ ุ ิ
ตอนเลิกเรี ยนผมออกมารอที่หน้าโรงเรี ยนตามปกติ(หลังจากทาความสะอาดเขตรับผิดชอบแล้ว) แต่วา่ คนที่มาเป็ นพีแ่ บงค์
พี่เขาเดินมาหาผม
“ .....................” พี่แบงค์เดินมาหยุดตรงหน้าผม ซี ซี่เดินไปกระแซะพี่แบงค์
“ จุม”
“ พี่มีอะไรหรื อเปล่าครับ?” ผมถาม
“ พี่ไม่มีอะไร มาหาจุมไม่ได้เหรอ?”
กริ ้งๆ
โทรศัพท์ในกระเป๋ ากางเกงดัง ผมรี บรับทันที
“ คุณจุมครับ ผมลุงใบ รอคุณจุมอยูห่ น้าโรงเรี ยนตอนนี้คุณจุมอยูไ่ หนครับ?” คงเป็ นคนที่จะมารับผม ตามที่วฒ
ุ ิบอก
“ ครับลุงใบ อยูห่ น้าโรงเรี ยนเลยครับ” ผมบอกมองหาลุงใบ เห็นคนอายุราว 50
กาลังยืนหันซ้ายแลขวาข้างรถเบนต์สีดาที่ไม่ไกล ผมเลยโบกมือ
“ ผมโบกมือให้ลุงใช่ไหมครับ?” ผมถาม
“ ใช่แล้วครับ”
“ ถ้างั้นเดี๋ยวผมเดินไปหานะครับ” เมื่อผมบอกลุงใบแล้วก็กดวาง พี่แบงค์ยงั เอาแต่จอ้ งผม ทาให้ผมทาตัวไม่ถูก
“ พี่ครับเดี๋ยวผมต้องกลับบ้าน มีคนมารับแล้ว ” ผมบอกพี่แบงค์และบอกพวกจักรก่อนที่จะเดินออกมา
ผมไม่รู้ตอ้ งทาตัวยังไง จะให้ทาตัวเป็ นปกติ ก็กาลังพยายามทาอยู่
“ จุม พี่ไปส่ง” เสี ยงพี่แบงค์บอกข้างหลัง ผมหันกลับไป
“ ...............”
“ ได้ไหม” น้ าเสี ยงสัน่ เครื อ
“ ถ้าพี่วฒ
ุ ิรู้ พี่เขาต้องไม่พอใจและอาจจะโกรธพี่นะครับ” ผมบอกสงสารพี่แบงค์
“ พี่แค่อยาก..............เลวบ้าง พี่ยอมหากเลวได้ใกล้ชิดกับจุมแม้เล็กน้อยก็ยงั ดี
เพราะตอนนี้หวั ใจพี่มนั ดื้อด้านตัดใจไม่ได้”เสี ยงที่วา่ สัน่ เครื อแล้วยิง่ สัน่ เครื อเข้าไปอีก
“คุณจุมครับ” ลุงใบเดินมาหาที่หยุดเดินระหว่างทาง ตอนนี้
“ อ้าวคุณแบงค์”
“ ลุงครับเดี๋ยวผมไปส่ งจุมเอง” ลุงใบหันหน้ามาไม่พดู แต่เป็ นเชิงถาม
“ ...............................” ผมไม่คิดว่าเป็ นเรื่ องผิดที่พี่แบงค์จะไปส่งผม
แต่ผมกลับคิดว่านัน่ มันจะเป็ นปัญหา
“ พี่แบงค์ขอบคุณนะครับ ที่จะไปส่ งผม แต่ตอนนี้อย่าเพิง่ เลย ไว้ให้พี่ปรับความเข้าใจกับพี่วฒ
ุ ิได้ก่อนเถอะครับ” ผมบอก
เดินนาลุงใบไปรถ
“ จุม” พี่แบงค์วา่ ดึงมือผม
“ พี่ครับ” ผมไม่ได้หนั กลับไป
“ ให้โอกาสพี่เหมือนที่ให้ไอ้วฒ
ุ ิไม่ได้หรื อไง จุมก็ไม่ได้ชอบมันแล้ว พี่ไม่มีสิทธิ์ใช่ไหม
หรื อว่าเพราะเป็ นพี่..จึงไม่ได้รับโอกาสนั้น” ลุงใบเดินไปรอผมในรถเหมือนต้องการจะให้ผมพูดกับพีแ่ บงค์ให้จบ
“ ...................”
“ พี่ถามตัวเองว่า พี่มีอะไรที่แตกต่างกับไอ้วฒ
ุ ิ จุมถึงไม่ยอมให้โอกาสพี่ คิดเท่าไรพี่ก็คิดไม่ออก
ถ้าจะบอกว่าจุมเป็ นเมียไอ้วฒ
ุ ิแต่จมุ บอกเองว่าไม่ใช่ งั้นก็พี่จีบจุมก็ได้...”
“ แต่พี่เป็ นเพื่อนพี่วฒ
ุ ิ” ผมบอกหันกลับไปหาพีแ่ บงค์ แล้วดึงมือตัวเองกลับ
มองหน้าพี่แบงค์ที่ท้งั เหนื่อยล้าและเหมือนเจ็บปวดได้แค่แป๊ บเดียวก็หนั ไปมองถนนแทน เพราะทนมองไม่ได้
“ พี่เลยต้องตัดใจ ใช่ไหม?”
“ ...................” ผมไม่ตอบ
“ พี่คิดว่าทาไมพี่ไม่เลวกว่านี้จะได้ฉุดจุมไปเก็บไว้ไม่ให้ใครเห็น จะได้ข่มขืนจุม จะได้กอดจุม เหมือนอย่างที่ไอ้วฒ
ุ ิมนั ทา
เผือ่ ว่าพี่อาจจะสมหวัง จุมจะได้เปรี ยบเทียบว่าใครเลวกว่ากัน ...”
ยิง่ พูดสี หน้าพี่แบงค์ก็ยงิ่ เหมือนกาลังเจ็บมากขึ้นราวกับว่าคาพูดนั้นกาลังเสี ยดแทงตัวพี่เขาอยู่
“ พี่ครับ อย่าพูดอีกเลย พี่ที่เป็ นพีแ่ บบนี้ดีแล้ว” ผมบอก
“ ไม่ดีหรอก”
“ ดีสิครับ พี่ดูอบอุน่ แข็งแรง ผมอยากมีพี่ชายแบบนี้ ผมว่าเรามาเป็ นพี่นอ้ งกันเถอะครับ”
“ พี่ไม่อยากเป็ นพี่ชาย พี่อยากเป็ น ...”
“ ..............” จุกด้วยคาพูด
“ ไม่ตอ้ งคิดมากหรอก พี่ก็แค่คนเลวที่มนั คิดไม่ซื่อ เอาแต่ใจตัวเองที่ยดั เหยียดความรู ้สึกตัวเองให้จุมรับรู ้พี่รู้ตวั ว่าผิด
แต่กลับอยากผิดมากกว่าเดิม...............”
“ ........................ผม ไม่รู้วา่ พี่เห็นอะไรในตัวผม ถึงได้ชอบผม”
“ ไม่ได้ชอบ พี่รักจุม”
“ครับ” ผมพูดได้แค่น้ นั ก้มหน้ามองรองเท้าตัวเอง
“ แค่เป็ นจุม ก็เพียงพอที่จะรักแล้ว....พี่รักนัยน์ตาซื่อๆของจุม พีร่ ักนิสัยของจุม พี่รักที่เป็ นตัวจุม
ถึงแม้ตอนนี้แรกจะแค่สงสารแต่ตอนนี้รัก มาก ” พี่แบงค์บอกเน้นพยางค์สุดท้าย
“ พี่ ผมตอบรับความรู ้สึกพี่ไม่ได้” เสี ยงผมแผ่วเบาโดยอัตโนมัติ
“ ..............................”
ผมที่กม้ ลงนอกจากจะมองเห็นปลายรองเท้าตัวเองก็ยงั เห็นปลายรองเท้าพี่แบงค์ตอนนี้เท้าพีแ่ บงค์ขยับถอยออกไป 1
ก้าวก่อนที่หนั กลับไปอีกทาง ผมเงยหน้าขึ้น มองเห็นแผ่นหลังพีแ่ บงค์ที่กาลังเดินไป ผมจ้องมองมองแผ่นหลังที่โดดเดียว..
ผมเสี ยใจที่เรื่ องมันป็ นแบบนี้
พี่แบงค์เอามือขึ้นมากด 2 สามครั้ง แล้วยกเอาขึ้นแนบหู
กริ้ งๆ
โทรศัพท์ผมดัง เอาขึ้นมาดูคนที่โทรมาคือ พี่แบงค์! ?
“ .....................”
ผมกดรับ แต่ไม่รู้จะพูดว่าอะไร
“ พี่จะรอโอกาส รอจุม ...”
“ .......................” (ผม)
“เลวได้แค่รอ พี่ ขอ โทษ ที่ ตัด ใจ ไม่ ได้ ”
ผมต่างหากที่ตอ้ งขอโทษ ที่ไม่อาจจะรักพีไ่ ด้

บุพเพวายร้าย

52.50%

ตลอดทางจนผมกลับมาถึงบ้านแล้ว ยังนัง่ คิดเรื่ องพีแ่ บงค์ในห้อง

วางหนังสื อเรี ยนที่คิดว่าจะอ่านบนโต๊ะแต่ยงั ไม่ได้อ่านสักตัว และยังมีรายงานที่ตอ้ งทาอีกหลายวิชา
ด้วยความผมมีเวลาเรี ยนไม่พอ อาจารย์เลยทาให้ผมรายการเพื่อทดแทนเวลาที่ขาดเรี ยน
พี่แบงค์รักผม ไม่ผดิ แต่อาจจะผิดเวลาหรื อเปล่า?
เขาว่ามีคนรักดีกว่ามีคนเกลียด แต่ไม่จาเป็ นต้องรักได้แค่ไม่เกลียดก็พอ
 ติ่งต่ อง!?
เสี ยงกดกริ่ งหน้าประตูครับ หรื อว่าจะเป็ นพี่วฒ
ุ ิ แต่ถา้ เป็ นพี่วฒ
ุ ิซ่ ึ งมีกญ
ุ แจน่าจะเปิ ดเข้ามาได้
ไม่น่าจะกดกริ่ งและเมื่อกี้ก็เพิง่ โทรมาว่าจะถึงเย็นๆ .. หรื อจะเป็ นพี่แบงค์?!
ผมไม่รู้วา่ เป็ นใครแต่ก็เดินมาเปิ ดประตู และคนที่กดกริ่ ง คือ พี่ชนะ?
“ ดีดีจุม ไอ้วฒ
ุ ิมนั กลับมายัง?” พี่ชนะถามเดินเข้า
“ยังครับ เมื่อกี้โทรมาบอกผมว่ารถติด คงจะถึงที่นี่เกือบทุ่ม” ผมบอกปิ ดประตู (ประตูบา้ นผมเป็ นประตูไม้ครับ)
“ แปลกใจไหมที่พี่มาที่นี่?” ผมพยักหน้าว่าแปลกใจ
“ ก็ไอ้วฒ
ุ ิมนั ไม่ยอมรับโทรศัพท์พี่ มันโกรธไอ้แบงค์เลยพาลมาโกรธพี่ดว้ ย พี่เลยต้องมาหามันที่นี่ เชื่อดิวา่
พอมันเจอพี่ที่นี่มนั องค์ลงแน่ ” ชนะพูดพลางหันซ้ายหันขวามองสารวจบ้านผม เข้ามาก็เดินไปห้องครัว
ผมเป็ นเจ้าของบ้านได้แต่เดินตามแขก
“ -โทษนะ ที่พี่ไม่มีมายาทแต่พี่เคยได้ยนิ แต่ไอ้วฒ
ุ ิมนั เล่าให้ฟังเลยอยากรู ้วา่ เป็ นไง”
“ พี่วฒ
ุ ิเล่าให้พี่ฟังหรื อครับ?” ผมถามแปลกใจ
“ ก็ช่วงที่มนั มาบ้านจุมใหม่ๆนัน่ แหละ สักช่วง 2 เดือนก่อนจบมอ6 นี่แหละ”
พี่ชนะว่าเดินออกมาหาผมที่ยนื รออยูห่ น้าห้องประตูครัว
“ ไปรอไอ้วฒ
ุ ิหอ้ งจุมเถอะ” พี่ชนะชวนและไม่ได้ตอบคาถามผม คราวนี้ผมเดินนาหน้าพี่ชนะขึ้นบันไดครับ
“ บ้านจุมน่าอยูเ่ นอะ”
“ครับ” ผมน้อมรับ เพราะสาหรับผมบ้านคือสถานที่ที่อยูแ่ ล้วมีความสุ ขที่สุด น่าอยูท่ ี่สุด
“ ใครจะคิดว่าไอ้วฒ
ุ ิมนั จะมาอยูท่ ี่นี่ได้เป็ นหลายวัน” ผมเปิ ดประตูให้พี่ชนะเขาห้องผมไปก่อนที่ผมจะตามไป
แต่ยงั สงสัยในคาพูดของพี่ชนะเมื่อกี้
“ ทาไมหรื อครับ?”
“ มันพูดไว้เยอะไง นี่มนั คงลืมว่ามันเคยพูดอะไรไว้บา้ ง ถ้าพี่เอะใจสักนิดจะอัดเสี ยงมันไว้ แล้วเอามาเปิ ดให้มนั ฟัง
ดูสิวา่ มันจะทาหน้ายังไง”
“ ยังไงครับ?” ผมถาม พี่ชนะนัง่ ลงเตียงผม แล้วหันหน้ามามองผม นิ่งไม่ครู่ หนึ่งก่อนที่พดู ว่า
“ เตียงเล็กอย่างที่ไอ้วฒ
ุ ิบอกจริ งๆด้วย แต่น่านอน.......นอนได้นะ?” พี่ชนะถามไม่ตอบคาถามผมอีกตามเคย
“ ครับ”
“ ตอนนี้จุมยังนอนพื้นอยูป่ ่ ะ?” พี่ชนะถาม นอนเอามาค้ าหน้านอนตะแคงหันมาทางผมที่นงั่ บนเก้าอี้ ตรงโต๊ะไว้ทาการบ้าน
“ นอนข้างล่าง?” ผมมองพื้นก่อนที่จะมองพี่ชนะ
“ ................” พี่ชนะพยักหน้าตอบ
“ เปล่าครับ ผมกับนอนบนเตียงกับพี่วฒ
ุ ิ” ผมตอบ ก่อนหน้านี้ผมคงนอนข้างล่าง.....
“ งั้นก็ตอ้ งนอนกอดกันกลมเลยดิ เตียงเล็กๆแบบนี้”
“ครับ” ผมเขินหลบสายตาพี่ชนะที่จอ้ งผมแบบมีเลสนัย
“ ดีแล้วล่ะ” พี่ชนะพูดเสี ยงแผ่วลง จนผมหันกลับไป
“ ..........................?..”
“ บางครั้งพีก่ ็คิด ว่าทาไมพี่ถึงไม่ช่วยจุมเลย ทั้งที่รู้วา่ จุมกาลังโดนรังแก แต่พกี่ ็คิดว่าตัวเองเป็ นเพือ่ นไอ้วฒ
ุ ิ
..................... . .
และจุมเองโง่เองที่ไม่สู้มนั แต่มาคิดดูดีๆจุมที่โดนทาแบบนั้นมาตลอดคงไม่กล้าสู ้มนั หรอก ตอนที่พี่สังเกตเห็นว่าจุม....”
พี่ชนะเงียบไปเฉยๆ นานเกือบ 5 นาทีได้ จึงได้พดู ขึ้นมาอีกเสี ยงเบากว่าเดิม ผมไม่ได้พดู อะไร
เพราอยากฟังพี่ชนะพูดต่อมากกว่า
“ . . . ...ตอนที่พสี่ ังเกตเห็น..นั้น จุมก็ตวั สั่นแม้กระกระทัง่ สายตาไอ้วฒ
ุ ิมอง
พี่คิดถามตัวเองมีส่วนที่ทาให้เป็ นแบบนี้หรื อเปล่า คาตอบคือ ‘ใช่’ ตอนที่พอี่ ยากยืน่ มือเข้าไปช่วยทว่ามันก็ยาก ทาได้แค่ห่างๆ
....” พี่ชนะลุกขึ้นนัง่ สบตากับผมนิ่ง
“พี่ครับ?”
“ พี่คิดว่าดีแล้ที่ดีจุมความจาเลื่อม ดีแล้วที่ไอ้วฒ
ุ ิมนั ทาดีกบั จุม บ้าง....”
บรื น~ เสี ยงรถจอดหน้าบ้าน เป็ นเสี ยงรถพี่วฒ
ุ ิ
“ พี่ชอบว่าไอ้วฒ
ุ นั เลวบ่อยๆ แต่ไม่เคยคิดว่ามันเลวเลยจริ งๆสักครั้ง แค่คิดว่ามันร้าย
แต่กลับมาคิดว่ามันที่ทากับจุมเขาเรี ยกว่าอะไร ตอนนี้พี่กค็ ิดไม่ออก...”
“ .........................” ผมเงียบไม่ใช่วา่ ไม่เคยได้ยนิ เรื่ องผมกับพี่วฒ
ุ ิ แต่ผมคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไร
“ เรื่ องไอ้แบงค์ ...ก็เป็ นเรื่ องที่พี่เคยคิด เรื่ องนี้พี่เคยพูดกับไอ้แบงค์ดว้ ยซ้ า ว่าทาไมถึงไม่มีใครมารักจุม มาช่วยจุม
ุ ิ.........สักที..............ตอนนี้มีแล้วคนคนนั้นแล้ว คือไอ้แบงค์ แต่มนั ไม่เหมือนที่พี่คิด”
มาพาจุมไปจากไอ้วฒ
ุ ิกา้ วเข้ามา ก่อนที่จอ้ งพี่ชนะเขม็ง
แกร๊ ก . .พี่วฒ
“ ชนะ มาทาไม?” พี่วฒ
ุ ิถาม
“ โทรมาไม่รับ กรู ก็มาหามรึ งดิ” พี่ชนะพูดเป็ นพี่ชนะที่ผมรู ้จกั แตกต่างจากเมื่อกี้..
“ แล้วคุยอะไรกับจุม?”
“ ก็บอกจุมว่า ครั้งแรกที่มรึ งมาที่นี่มรึ งเล่าให้พวกกรู ที่โรงเรี ยนฟังว่า บ้านจุมเล็กเท่าแมลงสาบดิ้นตาย
ตอนนี้กรู เลยอยากหัวเราะมรึ งที่มาลงหลักปั กฐานที่นี่”
“ พูดเรื่ องที่มรึ งมาที่นี่!” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงแข็ง ยืน่ หนังสื อ 2 เล่มที่ถือมาใส่ มือผม(หนังสื อที่พี่เขาใช้เรี ยนวันนี้ครับ)
“ เรื่ องไอ้แบงค์”
“ อย่าพูดชื่อมันให้กรู ได้ยนิ !!”
“ กรู จะพูด เพราะทั้งมรึ งและมันก็เพื่อนกรู ทาไมวะ ไอ้แบงค์มนั ทาเรื่ องเลวร้ายกับมรึ งนักหรื อไง แค่รักจุม แค่ความรู ้สึก
แต่กบั การกระทามันก็ไม่ได้ทาอะไรเลย เพราะรู ้วา่ จุมเป็ นเมียมรึ ง!”
“ ชนะ ถ้ามรึ งจะมาพูดเรื่ องนี้กลับไป!!!”
“ ทาไมว่ะ ทาไมมรึ งไม่เห็นใจมันบ้างที่ทนเก็บความรู ้สึกไว้นานขนาดนี้ ทั้งที่อยูข่ า้ งๆมรึ งตอนที่มรึ งทารุ ณจุม ทั้งที่มนั รักจุม
ทนเห็นคนที่มนั รักถูกทาร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า!”
“ บอกแล้วไงว่ากรู ไม่อยากฟัง!” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมเดินตรงไปหาพี่ชนะ ผมที่ยนื อยูใ่ กล้พี่ชนะกว่า เข้าไปขวางไว้
“ จุมหลีกไป” เสี ยงพี่วฒ
ุ ิออ่ นลง
“ พี่ครับ คุยกันดีๆเถอะครับ” ผมบอก
“ บอกว่ าให้ หลีกไป!” คาวนี้พี่วฒ
ุ ิตะคอก ผมสะดุง้ แต่ไม่ยอมขยับหนี
“ จุม ไม่ตอ้ งมช่วยพี่หรอก พีก่ ็อยากรู ้เหมือนกันว่ามันจะทาอะไรพี่ หรื อมันจะตัดพี่เพื่อนอีกคน
และดูสิวา่ มันจะเหลือเพือ่ นสักกี่คน!”
“ มรึ งมาหากรู ก็เพือ่ มาพูดเรื่ องไอ้ชวั่ นัน่ มรึ งคิดว่ากรู อยากมีเพื่อนอย่างมรึ งหรื อไงวะ!! ”
“ ก็เอาเซ่ ไอ้วุฒ!ิ เหมือนกับไอ้ที่มรึงทากับไอ้แบงค์ ท้งั ที่กรูหวังดีกบั มรึง! ”
“ มรึงอย่ าท้ า!!” พี่วฒ
ุ ิเดินเข้ามาชนตัวผมทั้งที่ผมพยายามยืนขวางไว้
“ พี่ชนะกลับไปเถอะครับ พี่วฒ
ุ ิยงั ไม่ฟังหรอกครับ!!” ผมบอก
“ พูดตอนไหนมันก็ไม่ฟังหรอกจุม ก็สันดานมันเป็ นแบบเนียะ!!” ผมคิดว่าพี่ชนะกาลังโกรธถึงได้พดู แบบนี้
เพราะพี่วฒ
ุ ิไม่ยอมฟังอะไรเลย
“ ชนะ!!” พี่วฒ
ุ ิพดุ พร้อมกระชากเหวีย่ งตัวผมอออกมา ตัวผมเซถลาไปชนกับตูเ้ สื้ อผ้า เกิดเสี ยงดัง ผลัก่ !?
ต่อด้วยเสี ยงร้องของผม
“ โอ๊ ย!” หลังผมกระแทกกับประตูตทู ้ ี่ปิดอยู่
“ จุม!?” พี่วฒ
ุ ิและพี่ชนะพูดพร้อมกับแล้วเข้ามาดูผมที่กาลังจะจะทรุ ดลงพื้น
“ จุมเจ็บมากไหม?!” พี่วฒ
ุ ิถาม พยุงผมขึ้นมาแล้วพามานัง่ บนเตียง โดยพี่ชนะพยุงแขนอีกข้าง(ผมยังไม่ได้ลงไปกองกับพื้น)
“ มรึ งถามบ้าๆ มรึ งทาแรงขนาดนั้นก็จอ้ งเจ็บดิ!” (พี่ชนะ)
“ ไม่เป็ นไรครับ” ผมบอกเจ็บหลังจนต้องเอามือไปลูบๆ
“ เดี๋ยวพี่ด”ู พี่วฒ
ุ ิพดู ดึงเสื้ อด้านหลังผมขึ้น
“ เป็ นรอยแดง ไปหาหมอเถอะ” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมส่ ายหน้าบอก เพราะคิดว่าตัวเองไม่น่าจะเป็ นอะไรมากขนาดนั้น
“ จุม” (พี่ชนะ) ผมหันหน้าไปหาพี่วฒ
ุ ิ
“ พี่ครับ ทาไมไม่คุยกันดีๆ พี่ชนะก็เป็ นเพื่อนพี่ อย่าให้ตอ้ งเสี ยเพือ่ นเพราะผมอีกเลยนะครับ” ผมบอก
“ ..........................” (พี่วฒ
ุ ิ)
“ ทั้งพี่ชนะ ทั้งพีแ่ บงค์เป็ นเพื่อนที่หาไม่ได้แล้วนะครับ”
“ เพื่อนที่เชื่อใจไม่ได้ ไม่เรี ยกว่าเพื่อน” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงปกติเอามือลูบหลังผมหลังจากเอาเสื้ อลงแล้ว
“ เพื่อนที่มรึ งว่าเชื่อไม่ได้ แล้วตลอดมา เขาเรี ยกว่าเชื่อไม่ได้หรื อว่ะ”
ผมเงยหน้ามองพี่วฒ
ุ ิที่กาลังจ้องมองหน้าผม
“ พี่ครับ”
“ .......................................................” (พี่วฒ
ุ ิ)
“ จุมอย่าพูดอีก พี่เข้าใจแล้วว่าไอ้คาว่าเพื่อนของไอ้วฒ
ุ ิมนั ได้แค่น้ ี!!” พี่ชนะพูดแล้วลุกขึ้นออกจากห้องไป
บนเตียงจึงเหลือแค่ผมกับพี่วฒ
ุ ิ
“ พี่ครับพี่แบงค์ผดิ มากหรื อครับที่รักผม?”
“ ผิด แต่ที่ผดิ มากคือมันทาร้ายความเชื่อใจพี่ พี่ยอมรับว่าหึงและหวงจุม ไม่คอ่ ยไว้ใจใคร แต่พี่ไว้ใจมันให้มนั ดูแลจุมแทนพี่
แต่มนั ........... .. .. .. .. . แต่มนั กลับมาบอกพี่วา่ รักจุม ทั้งที่มนั ก็รู้เรื่ องของพี่ดี มันทาได้ยงั ไง!!
แล้วพีย่ งั จะเชื่อใจใครได้!”
“ .................” ตาพี่วฒ
ุ ิแดงก่า ผมโอบพี่วฒ
ุ ิที่นงั่ ข้างผมมากอด
ผมอยากปลอบพี่วฒ
ุ ิ
“ จุม พี่เชื่อใจจุมได้ใช่ไหม?” พี่วฒ
ุ ิพดู หัวพี่เขาที่วางบนไหล่ผมไม่ได้ลงน้ าหนักเต็มที่
“ พี่เชื่อผมได้ แต่พี่ตอ้ งบอกผมก่อนว่าเรื่ องอะไร เพราะไม่ง้ นั ผมจะไม่รู้วา่ พี่ตอ้ งการอะไร” ผมบอก
“ อย่าโกหกพี่ อย่านอกใจพี”่
“ ผมจะไม่โกหกพี่ครับ”
“ นอกใจล่ะ?”
“ พี่ครับ ผม ...” ตกลงว่าผมกับพี่วฒ
ุ ิเราเป็ นอะไรกัน? คาว่านอกใจมันใช้กบั คนที่เป็ นแฟนกัน แต่เรา 2 คนมันคืออะไร
“ จุมเป็ นเมียพี่ และพี่เป็ นผัวจุมนัน่ คือความจริ ง”
“ พี่ชอบบังคับผม”
“จุม!” พี่วฒ
ุ ิเงยหน้าขึ้นมา “ แล้วจุมจะเอาไง!”
“ ผมไม่เอายังไงหรอกครับ แต่พี่อย่าบังคับผมนักเลย”
“ จุมพี่ยอมจุมมามากแล้วนะ ถ้าพี่ไม่ได้บงั คับมันไม่ใช่แบบนี้หรอก!”
ผมก้มหน้าลงยังรู ้เจ็บแปล๊บๆที่หลังอยูแ่ ละเริ่ มปวดตุบๆ
“ เข้าใจพี่บา้ งสิ ! พี่ตอ้ งการความมัน่ ใจ พี่ไม่อยากรู ้สึกว่าตัวเองโดดเดียว” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงแผ่วเอาตัวผมเข้าไปกอด
“ พี่ดีใจมากรู ้ไหมพอคิดว่ากลับมาแล้วจะมีจุมคอยพี่อยู่ ยิม้ ให้พี่ แล้วเราก็อยูด่ ว้ ยกัน จุมยิม้ ให้พี่ พี่ยมิ้ ให้จุม เรากินข้าวด้วยกัน
นอนด้วยกัน พอพี่ตื่นขึ้นมาก็จะเห็นจุมนอนอยูข่ า้ งๆ”
“ พี่ครับ”
“ นะจุม ให้พี่เชื่อใจจุม เรา 2 คนจะไม่มีเรื่ องอะไรปิ ดบังกัน”
“ พี่ครับ ผมอยากบอกพี่วา่ ........ที่พี่แบงค์บอกพี่เรื่ องเกี่ยวกับผม นัน่ ก็เพราะพี่แบงค์ไม่อยากปิ ดบังไม่อยากโกหกพี่........”
พี่วฒ
ุ ิเงียบไป กอดตัวผมเข้าไปอีก
“ ..............................”

บุพเพวายร้าย

52.50%

1 อาทิตย์ผา่ นไปแล้ว เรื่ องพี่วฒ

ุ ิกบั พี่แบงค์ยงั ไม่คืบหน้า ผมยังอยูบ่ า้ นเหมือนเดิม
 ุ ิก็ยงั รบเร้าให้ผมกลับไปอยูค่ อนโดเหมือนเดิมเช่นกัน
และพี่วฒ
ทั้งเสาร์และอาทิตย์ผมปั่นรายงานที่อาจารย์ให้ทาเพือ่ ชดเชยวันขาดเรี ยนจนเสร็ จ 3 เล่ม ซึ่งล้วนแต่เป็ นรายงานเขียนทั้งหมด
แต่ผมก็ได้ความรู ้เพิ่มขึ้นเยอะ เพราะเป็ นรายงานเนื้อหาที่เรี ยน
ที่อาจารย์ให้ผมทารายงานคงต้องการให้ผมรู ้และเข้าใจเนื้อหาที่เรี ยน(2 วันนี้ผมเขียนแล้วก็เขียนพักแค่กินข้าวครับ)
ตอนกลางคืนเป็ นตอนที่ผมหวาดระแวงเป็ นพิเศษ เพราะผมกลัวว่าพีว่ ฒ
ุ ิจะทาอะไรผม ซึ่ งมันก็จริ งแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ุ ิไม่พอใจอยูบ่ า้ งแต่ก็ไม่ใช้กาลังกับผม
เพราะผมปฏิเสธยังไงผมก็ไม่ยอมทาให้พี่วฒ
ทาให้ 2 3วันมานี้ผมจึงสบายใจขึ้นมาก
ุ ิเรี ยนถึง 5 โมงเย็น ผมจึงกลับบ้านกับลุงใบที่มารับผมหลายครั้งแล้ว
วันนี้วนั พุธ พี่วฒ
ุ ิก็ตามมาถึงบ้านหลังจากผมกลับมาได้ชวั่ โมงกว่า
และพี่วฒ
กินข้าวเย็น แล้วแม่ไปทางาน ท่านเข้ากะดึกตั้งแต่เสาร์อาทิตย์ ผมออกไปดูตน้ สโนที่วนั นี้แม่เพิ่งซื้อมาใหม่จากจัตุจกั ร
อยูใ่ นกระถางเส้นผ่าศูษย์กลาง 30 เซนต์ได้ รวมกับของเดิมก็เป็ น 6กระถางผมเลยเอาฝักบัวเล็กๆรดจนคิดให้ดินชุ่ม
“ ขึ้นห้องยัง?” พี่วฒ
ุ ิถาม พี่เขาเดินตามผมออกมาตั้งแต่อยูใ่ นครัวครับ
“ ทาไมครับ?” ผมถามคิดว่าขึ้นห้องไปอ่านหนังสื ออยูเ่ หมือนกัน เพราะพรุ่ งนี้มีสอบเก็บคะแนน
“ พี่ง่วง” พี่วฒ ุ ิที่อยูข่ า้ งหลัง
ุ ิบอก ผมหันไปมองพี่วฒ
“ แต่นี่ยงั ไม่ทุ่มเลยนะครับ”
“ ง่วงมันห้ามได้ที่ไหน?” ก็จริ งครับ
“ งั้นพี่ข้ ึนไปอาบน้ านอนก่อนผมเลยครับ”
“ ไม่เอา ยังไงก็ข้ ึนไปด้วยกัน” พี่วฒ
ุ ิพดู ดึงถังผักบัวจากมือผม ไปวางไว้ขา้ งๆที่เป็ นม้านัง่ ไม้สีน้ าตาล
“ นะ พี่ไม่อยากนอนคนเดียว”
“ แต่ผมยังไม่นอนนะครับ ต้องอ่านหนังสื อสอบพรุ่ งนี้”
“ จริ งดิ” พี่วฒ
ุ ิทาหน้าตกใจ ก่อนที่กลับเป็ นปกติในพริ บตา ? ?
“ ครับ ? ”
“ ไม่เป็ นไรพีท่ าเบา”
“ อะไรครับทาเบา?” ผมถามสงสัยจับใจความที่พี่วฒ
ุ ิพดู ไม่ได้ อะไรคือทาเบา ? . ?
“ เปล๊า!” พี่วฒ
ุ ิตอบเสี ยงสูง ?
“ ...............? ?” ผมมองพี่วฒ
ุ ิยงั ไม่หายสงสัย
“ ยังไงก็ข้ นึ ไปก่อนเถอะ” พี่วฒ
ุ ิบอกดึงแขนผมให้เดินตาม
ุ ิก็เข้าไปอาบน้ าก่อน ส่ วนผมเอาหนังสื อมาเปิ ดๆดูคราวๆว่าสอบถึงตรงไหน ( สอบเก็บคะแนน 2 บท
เข้าห้องพี่วฒ
ครับ)แล้วเดี๋ยวอาบน้ าเสร็ จค่อยมาอ่านแบบสบายๆตัว ไม่ตอ้ งรี บร้อน แค่อ่านทบทวนก็พอเพราะเนื้อหานี้ผมทารายงานไปแล้ว
ุ ิเปิ ดประตูหอ้ งน้ าออกมา นุ่งผ้าเช็ดตัวสี แดง ผมหันไปมองพอดี
พี่วฒ
และด้วยความว่าผ้าสี แดงบนเนื้อสี ขาวๆผมก็ดึงสายตาผมไปมองโดยไม่ต้ งั ใจ
ตึกตัก! หัวใจผมก็เต้นแรงขึ้นมาทันทีที่สายปะทะหน้าท้องแบนราบแต่มีกล้ามเนื้อของพี่วฒ
ุ ิ ผมรี บหันกลับมา แก้มร้อนผ่าว
 แล้วจะใจเต้นทาไม!?
“ หน้าแดง” เสี ยงพี่วฒ
ุ ิอยูใ่ กล้มาก ผมหันหน้าไป ควับ!? แก้มผมสัมผัสแก้มชื้นพี่วฒ
ุ ิจนผมเงยสายตาขึ้นไปมอง พี่วฒ
ุ ิยมิ้ กริ่ ม
“ เอาหน้าเข้ามาใกล้ทาไมครับ!” ผมว่ากลบเกลื่อนอาการ ผลักอกเปลือยเปล่าพี่วฒ
ุ ิออกไป
“ กลัวไม่ได้ยนิ ” พี่วฒ
ุ ิบอกยังยิม้ กริ่ มจนผมต้องปั้ นหน้ากลบทับอาการเขินอายของตัวเอง
“ พี่จงใจแกล้งผม!” ผมพูดดังกว่าที่คิด แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้คว้าผ้าเช็ดตัวได้
ก็วิ่งพาตัวเองและหัวใจที่เต้นเหมือนกลองกาลังถูกตีระรัวเข้าห้องน้ า
ปิ ดประตูได้ก็ยนื เอามือทาบอก ปราบหัวใจที่เต้นทั้งแรงและเร็ ว ว่าเบาๆได้แล้วไม่มีพี่วฒ
ุ ิอยูต่ รงนี้สกั หน่อย
“ พี่วฒ
ุ ิ แกล้งกันได้” ผมบ่นคนเดียวต่อว่าพี่วฒ
ุ ิ ที่มกั จะทาแบบนี้เสมอแต่ผมกลับไม่รู้โกรธเลย ว่าแล้วก็สะบัดหัวซ้ายขวา
2 สามที ไล่อาการให้ร่างกายกลับมาเป็ นปกติก่อนที่เริ่ มแปรงฟันก่อนเป็ นอันดับแรก .....
ผมอาบน้ าเสร็ จ แล้วคิดได้วา่ ผมก็ตอ้ งออกไปข้างนอกโดยไม่ได้ใส่อะไรเลยนอกจากผ้าเช็ดตัวเหมือนพีว่ ฒ ุ ิ
โดยปกติผมก็ออกทั้งแบบนั้นแหละครับเพราะอยูค่ นเดียว จนเมื่อพี่วฒ ุ ิมาอยูท่ ี่นี่ผมก็เอาเสื้ อผ้ามาใส่ ในห้องน้ า
แต่เมื่อกี้ดว้ ยความรี บร้อนผมดันลืม 0.0
เอาไงดี???
ให้พี่วฒ
ุ ิเอามาให้ดีไหม? หรื อว่าจะเดินออกไปเหมือนพี่วฒ
ุ ิ ก็ในเมื่อเป็ นผูช้ ายเหมือนกันจะกลัวอะไร?
ก็จะไปกลัวอะไรล่ะในเมื่อไม่ได้กลัวแต่อาย …//////……
ยังไงก็ผชู ้ ายเหมือนกัน ผมต้องทาให้เป็ นเรื่ องปกติที่สุด ‘ไม่ตอ้ งอาย’ ผมบอกตัวเอง แล้วก้มมองดูหุ่นตัวเอง
ยิง่ น่าอายเข้าไปใหญ่ ผอมไม่ได้หุ่นน่าอวดเลย ....ยังก็ตามแต่ก็ผชู ้ ายเหมือนกัน ต้องทาให้ปกติเหมือนผูช้ ายเขาทากัน
คิดแล้วก็เปิ ดประตูออกไป แล้วเดินออกไปยังตูเ้ สื้ อผ้า
“ ยัว่ พี่ใช่ป่ะ?” (พี่วฒ
ุ ิ)
ุ ินงั่ อยูบ่ นเตียงแล้วลุกขึ้น!? ผมหันกลับ เอาเสื้ อยืดที่พบั ไว้มาสวมหัว เอาแขนใส่เสื้ อ
ผมหันไป พี่วฒ
แล้วหยิบกางเกงกีฬาสี เขียวที่ปลดระวางแล้วขึ้นมา
หมับ! มือผมที่กาลังถือกางเกงโดนมือพี่วฒ
ุ ิจบั อีกที
“ อะไรครับ?” ผมตอบพยายามทาเสี ยงให้เป็ นปกติที่สุด เพราะตัวผมกาลังตื่นเต้น
“ ตัวนี้พี่ดูแล้วเมื่อกี้ ยางมันยืดแล้วยังจะใส่อีกทาไม?” พี่วฒ
ุ ิวา่ แต่ผมก็ใส่ นอนได้นะครับ
ใส่ นอนเฉยๆไม่ได้ใส่ออกไปไหน ถ้าไม่มีคนดึงมันไม่หลุดหรอก
“ ใส่ นอนไม่เป็ นไรหรอกครับ” ผมบอก หัวใจเต้นแรงมากๆ0///0
“ มันจะหลุด นะพี่วา่ ...” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมเอามืออีกข้างตะปบเอวผมแรงพอดู จนชนตัวพี่วฒ
ุ ิ
พร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่ผมนุ่งท่อนล่างเอาไว้ล่วงลงพื้น !?!
ผมตกใจตกตลึงจนตัวแข็งทื่อ จ้องมองพี่วฒ ุ ิกม้ หน้าลงมาจนจะชนหน้า
ุ ิตาไม่กระพริ บ มารู ้สึกตัวก็ตอนที่พี่วฒ
ผมถึงได้หนั หน้าหนี แล้วที่ผลักพีว่ ฒ
ุ ิแกไปเต็มแรงก่อนจะเอาทั้งกางเกงและผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ า
โดยลืมแม้กระทัง่ เอาผ้าเช็ดตัวมาปกปิ ดร่ างกายเสี ยก่อน
 ุ ิทาอะไรมันถึงได้หลุดได้ง่ายๆ
เมื่อกี้ ผ้าเช็ดตัวเจ้ากรรมดันมาหลุดตอนนั้นเสี ยได้ ทั้งที่ผมคิดว่าพันดีแล้วแท้ๆ หรื อว่าพี่วฒ
แล้วทาไมจะต้องไปคิดเรื่ องนั้นด้วย ผมควรจะคิดเรื่ องต่อจากนี้ต่างหาก ที่ดนั วิ่งเข้าห้องน้ ามาทั้งอย่างงั้น ใส่ เสื้ อยืดตัวเดียว
ข้างล่างเปลือยเปล่า …
ผมนี่มนั ติ่งต๋ องจริ งๆ
“ .........................”
หน้าร้อนจนไม่รู้จะร้อนยังไงแล้ว...

ผมทาใจอยูน่ านก่อนที่จะออกมา แล้วทาเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ุ ินงั่ เหยียดขาอยูบ่ นเตียงกาลังอ่านหนังสื อ(คิดว่าเป็ นครั้งแรกที่ผมเห็นพี่เขาอ่านหนังสื อเรี ยน)
ผมออกมาเห็นพี่วฒ
พอผมออกไปพี่เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองผมไม่มีวี่แววว่าจะหัวเราะผมในเรื่ องเมื่อกี้
ุ ิเงยหน้าขึ้นมาผมก็รู้สึกเหมือนมีลมร้อนๆพัดผ่านหน้า0.0 ดีที่ผมตั้งสติทนั มันเลยกลับมาเป็ นปกติ
แต่ตอนที่พี่วฒ
“ จุมจะอ่านหนังสื อถึงกี่ทุ่ม?” พี่วฒ
ุ ิถาม
ผมเดินไปที่โต๊ะดูนาฬิกาตั้งโต๊ะสี ฟ้าที่ต้ งั ไว้ขา้ งหนังสื อที่ผมเปิ ดค้างไว้ก่อนไปอาบน้ า
ตอนนี้ 2 ทุ่มพอดี
“ สัก 4 ทุ่มครับ พี่จะนอนก็ปิดไฟได้เลยครับ เดี๋ยวผมเปิ ดโคมไฟ” ผมบอกเพราะไม่คิดว่าจะอ่านนาน 2 ชัว่ โมงคงพอ
แล้วนัง่ บนเก้าอี้(หันหลังให้เตียงและพี่วฒ
ุ ิ)
“พี่รอ” ผมหันกลับไป พี่วฒ
ุ ิยมิ้ ทาตาหยีผดิ ธรรมชาติ
“ ....................................?....................................ครับ ”
ผมอ่านแค่รอบเดียว แต่จดโน้ตใส่ กระดาษไว้ในส่ วนที่คิดว่าอาจารย์จะออก เพราะเนื่องจากเป็ นชีว-
ซึ่ งเน้นความจาจึงไม่ตอ้ งจดสู ตรหรื อทาโจทย์เหมือนพวกเลข ผมเลยง่ายที่จะความเข้าใจ จน 3 ทุ่มครึ่ ง ผมก็คิดว่าพอแล้ว
เดี๋ยวพรุ่ งนี้คอ่ ยอ่านโน๊ตที่เขียนไว้ในรถก็น่าจะสอบผ่านไม่มีปัญหาอะไร ผมเลยปิ ดหนังสื อ
“ เสร็ จแล้วใช่ไหมจุม?”
“ครับ” ผมบอก หันไปหาพี่วฒ
ุ ิที่วางหนังสื อแล้วเหมือนกัน
“ ผมปิ ดไฟเลยนะครับ” ผมบอกชักง่วง พี่วฒ
ุ ิพยักหน้าตอบพลางขยับที่บนเตียงให้ผม
พรึ่ บ! พอเป็ นปิ ดไฟปุ๊ บในห้องก็มืดลงทันทีแต่ ไม่มืดซ่ะทีเดียวเพราะผมไม่ได้ปิดหน้าต่าง มีแค่ผา้ ม้านโปร่ งๆปิ ดไว้
และเมื่อตาชินกับความมืดมันก็เหมือนจะสว่างขึ้น
ุ ิก็เข้ามากอด ผมไม่ตกใจและแปลกใจเหมือนตอนแรก เพราะผมชินแล้ว
ผมล้มตาลงนอนมือพี่วฒ
“ จุม” เสี ยงพี่วฒ
ุ ิอยูเ่ หนือหูข้ ึนไป
” ครับ” ผมว่าหลับตาลง มือเลื่อนขึ้นมาจับแขนพี่วฒ
ุ ิที่กอดผม ไม่รู้เมื่อไรที่ผมกับพี่วฒ
ุ ินอนด้วยกันแบบนี้
และผมก็มีความสุขแบบนี้
อ้อมแขนที่อบอุ่น เสี ยงเต้นของหัวใจที่คนุ ้ เคย
“ จุม วันนี้ได้นะ” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยวเบงลง ริ มฝี ปากเริ่ มจูบหูผม นี่หมายความว่าพี่วฒ
ุ ิกาลังเริ่ มครับ
แต่ถา้ ผมปฏิเสธจริ งจังพี่เขาก็หยุดไปเอง
“ พี่ครับ อย่าเพิง่ เลยครับ” ผมว่าลืมตาขึ้นมา พอคิดผมก็นึกเรื่ องคืนนั้นขึ้นมา แล้วก็กลายเป็ นกลัว
“ เมื่อไร พี่แทบจะทนไม่ไหวแล้วนะ” พี่วฒ
ุ ิเริ่ มพาปากลงมายังคอ และมันหนักหน่วงมากขึ้น ตัวผมขนลุกวาบไปทั้งตัว
“ ผมยังไม่พร้อม รอหน่อยได้ไหมครับ” ผมว่าขยับหน้าขยับคอหนีริมฝี ปากที่วฒ
ุ ิที่ตามมาติดๆ
“ รอจนจะบ้าอยูแ่ ล้ว” พี่วฒ
ุ ิบอกเสี ยงเริ่ มกระเส่ า ผมเอามือดันหน้าพี่วฒ
ุ ิออกไป แต่แขนผมถูกจับไว้ และตามมาด้วยอีกข้าง
!?
“ พะพี!!?” พูดไม่ทนั จบจูบปากก็ถกู ประกบด้วยปากพี่วฒ
ุ ิ ถูกประกบอย่างหนักหน่วง
ปลายลิ้นล่วงล้ าเข้ามาตวัดในโพรงปาก ผมลืมตาโตในความสลัว ส่ งเสี ยงอูอ้ ้ ีในลาคอประท้วง
ร่ างกายพี่วฒ
ุ ิข้ ึนมาทับร่ างกายผม ในขณะที่ผมดิ้นหนี รู ้สึกว่าวันนี้จะมากกว่าทุกวัน
ุ ิน่าจะหยุดแล้วหันมากอดผมแทนแล้วก็ผา่ นไป แต่ตอนนี้ทาไมยังดื้อดึงอยู่
พี่วฒ
น้ าตาจะไหลแล้ว
แรงกดริ มฝี ปากมากขึ้นจนเหมือนมันจะหลอมเป็ นเนื้อเดียวกัน ปลายเท้าผมเกร็ งไปทั้งขา
ุ ิในตอนแรกก็เกร็งไม่ต่างกัน
แขนที่บิดให้หลุดจากมือพี่วฒ
เพราะโดนจูบ เลยกลั้นหายใจไม่รู้ตวั ทาให้ตอนนี้แทบจะไม่มีอาการจะหายใจ
ร่ างกายเมื่อไม่ได้ใช้ออกชิเจนเหมือนที่เคยก็เริ่ มอ่อนปวกเปี ยก
“ ..............แฮ่ กๆ” ผมหายใจแรงและถี่เมื่อพี่วฒ
ุ ิถอนปากออกไป ในความสลัวผมมองเห็นประกายแวววาวจากตาพี่วฒ
ุ ิ
“ จุมพี่รอไม่ไหวแล้ว” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงกระเส่ า ก่อนที่จะบดจูบลงมาอีก
ก่อนที่จะปล่อยมือข้างหนึ่งจากมือผม ผมเอามือข้างนั้นดันพี่วฒ
ุ ิออกไปแต่ไม่สาเร็ จเพราะมันอ่อนลงจากเมื่อกี้
มือพี่วฒ
ุ ิขา้ งที่ปล่อยมือผมลูบไล้เข้ามาในชายเสื้ อ มือแกร่ งๆลูบเน้นสัมผัสผิวเนื้อผมจนไปหยุดที่ยอดอกแล้วบีบเน้น
ผมแอ่นสะท้านน้องชายเบื้องล่างตื่นตัว! .. ..
น้ าตาไหลลงมาแล้วจริ งๆ
ทาไมต้องบังคับกันด้วย
มืออีกข้างถูกปล่อยให้เป็ นอิสระเพิ่มให้มาช่วยเหลือตัวเอง แต่ไม่ทนั สาเร็ จ แล้วร่ างกายผมก็สะดุง้ !อีกครั้งเมื่อ
ุ ิอยูใ่ นร่ างกายผม????!!!!!!
ร่ างกายข้างล่างถูกบางอย่างแทรกเข้ามามันเจ็บจิ๊ดๆ ก่อนที่กลายเป็ นเสี ยว............นิ้วพี่วฒ
และนิ้วมันขยับรับการเต้นของเนื้อภายใน

ภาพบางอย่างที่น่ากลัวปรากฏบนม่านตา มันเหมือนจริ งเพราะร่ างกายรู ้เจ็บปวดไปด้วย

ช่ วยด้ วย!
เสี ยงร่าไห้ ของผมเอง
เสี ยงอ้ อนวอนของผมเอง
และเสี ยงตะคอกน่ ากลัวที่ดังราวกับเสี ยกัมนนาท ...............เสี ยงพี่วฒ
ุ ิ ?!
อย่ า!
 อย่ าทาผม
ผมขอร้ อง
สงสาร ผมด้ วย เสี ยงร้ องขอปนเสี ยงสะอืน้ กระท่ อนกระแท่ นมันชัดเจน ....
เห็น ได้ ยิน มันรู้ สึก ทับซ้ อน กับ ความจริ ง
ผมดิ้นสุ ดแรง รู ้สึกเย็นวาบสั่นไปทั้งตัว ร่ างกายที่เหมือนจะไม่มีแรงเมื่อกี้เริ่ มมีแรงขึ้น ใบหน้าหันหนีจากปากพี่วฒ
ุ ิ
ความรู ้สึกเสี ยวซ่านเมื่อกี้หายไป เหลือเพียงความหวาดกลัว ..และต่อต้าน นิ้วในร่ างกายหยุดชะงัก ก่อนที่จะถูกพาออกไป
แต่แขนผมทั้ง 2 ข้าง ถูกจับไว้แน่น
“ จุม!?”
“ ฮือๆ” ผมร้องไห้พร้อมส่ ายหน้าไปด้วย
“ อย่าทาอะไร ผม ค รั บ” ผมบอก
“ ทาไมจุม พี่ก็ดีกบั จุมทุกอย่าง ทาไมถึงไม่ยอมพี่สักที”
“ ฮือๆ ผมกลัว อย่าทา”
“ จะกลัวอะไร ไม่ตอ้ งกลัวนะ” พี่วฒ
ุ ิพดู ก้มหน้าลงมาอีก ผมหันหน้าหนี
“ ฮือๆ อย่าครับ” แต่ริมฝี ปากพีว่ ฒ
ุ ิกแ็ ตะบนคอผม ตามด้วยลิ้น มือผมทั้ง 2 ข้างถูกกดไว้ในแต่ละด้านของเตียง
“ อย่า!!” ผมดิ้นอีกและพยายามจะลุกขึ้น ก็ผมกลัวจริ งๆ กลัวจนร่ างกายสั่นเหมือนจับไข้
“ จุม!” พี่วฒ ุ ิก่อนที่จะสะอื้น
ุ ิพดู เสี ยงดัง ผมชะงัก ดวงตาที่มีน้ าตาเต็มเบ้าตามองพี่วฒ
“ ฮื อๆ”
“ ...................................” พี่วฒ
ุ ิยงั ไม่พดู อะไร
“ ฮึ ก ฮื อๆ”
“ ...............................” พี่วฒ
ุ ิปล่อยมือผม แล้วลุกขึ้นเดินไปเปิ ดไฟ
ผมดึงกางเกงที่ร่นลงไปขึ้นมาใส่ เหมือนเดิม
“ ฮื อๆ” ผมไม่ได้อยากจะร้องหรอกครับ แต่มนั ไม่ยอมหยุด
ุ ิเปิ ดไฟข้างประตูแล้วก็หนั กลับมาแต่ยนื อยูต่ รงนั้น ส่ วนผมดึงผ้าห่มขึ้นมาห่ม
เมื่อพี่วฒ
นอนหันหลังให้พี่วฒ
ุ ิเพื่อจะได้ไม่ตอ้ งสบตากันโดยไม่ต้ งั ใจ
“ ฮื อๆ”
“ หยุดร้ องสั กที พี่ไม่ชอบ!” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงดังจนเกือบตะคอก ผมเงียบทันที แต่น้ าตามันยังไหล
“ โธ่ เว้ ย!!” (พี่วฒ
ุ ิ)
โครม!?
ผมสะดุง้ ร้องโฮอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้หนั ไป แต่พอรู ้วา่ เสี ยงนัน่ น่าจะเป็ นเสี ยงเก้าอี้ตวั เดียวในห้องล้มกับพื้น(ไม้)
ก่อนหน้านี้ผมยังนัง่ มันอ่านหนังสื ออยูเ่ ลย
“ บ้ าเอ๊ ย!!” เสี ยงพี่วฒุ ิตะโกน ก่อนที่จะตามด้วยเสี ยงปิ ดประตูหอ้ งน้ า ที่ดงั เหมือนกระแทก ตามด้วยเสี ยงน้ าในห้องน้ า
“ ฮื อๆ”
 ุ ิ SEX มันสาคัญมากถึงขนาดนั้นเลยหรื อไง
สาหรับพี่วฒ
ผมไม่เข้าใจ
ผมพยายามข่มตาลง ให้ตวั เองหลับ ผมไม่อยากคิด ไม่อยากรู ้สึกเหมือนเมื่อกี้
ผมกลัวสิ่ งที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริ ง ทาให้มนั ทาลายปั จจุบนั

“ ...............” พี่วฒ
ุ ิเดินออกมาจากห้องน้ าแล้ว ผมลืมตาเลยมองเห็น(ห้องน้ าอยูด่ า้ นปลายเตียง)
พี่วฒ
ุ ิหวั เปี ยกตัวเปี ยกกาลังเดินไปดึงผ้าเช็ดตัว(ของผม)มาเช็ดผมเปี ยกแรงๆ
ุ ิอยูห่ อ้ งนี้คนเดียว ผมเลยลุกขึ้น
ผมคิดว่าคืนนี้คงจะนอนที่นี่ไม่ได้แล้ว คิดว่าตัวเองไปนอนห้องแม่ดีกว่าแล้วให้พี่วฒ
พยายามไม่สบตาพี่วฒ
ุ ิ
“ จะไปไหน?” พี่วฒ
ุ ิถามขณะถอดเสื้ อตัวเดิมที่เปี ยกแล้วใส่ ตวั ใหม่
“ผมว่าผมไปนอนห้องแม่ดีกว่า ...”
“ ไม่ตอ้ งนอนที่นี่แหละ” พี่วฒ
ุ ิบอกใส่ กางเกงตัวใหม่เรี ยบร้อยแล้ว
“ ผม...”
“ นอนที่นี่!” พี่วฒ
ุ ิบอกเสี ยงเข้ม รื้ อที่นอนปิ กนิกออกมาจากตูแ้ ล้วปูบนพื้น
“ ...............”
“ มองทาไม! ไปนอนบนเตียง” พี่วฒ
ุ ิสั่ง ผมทาตาม และไฟในห้องก็ปิดตามหลังผมติดๆ
พี่วฒ
ุ ิเอาหมอนไปใบหนึ่งก่อนที่จะนอนลงบนที่นอนปิ กนิกที่พี่เขาปูไว้เมื่อกี้
“ ...........................”

บุพเพวายร้าย

53.60%

ผมตื่นขึ้นมาตอนตี 3 แล้วก็ดเู หมือนไม่ไม่ง่วงไม่อยากจะนอนแล้ว ในห้องไม่เปิ ดไฟ

ุ ินอนหันหน้าเข้าเตียง ผมจ้องมองอยูน่ านรับรู ้ยอมรับว่าชอบพี่วฒ

แต่สว่างมากพอที่ผมจะเห็นพี่วฒ ุ ิ

ุ ิก็ดีกบั ผมมาก หากไม่นบั เรื่ องคืนนั้นถึงบางครั้งพี่เขาก็เอาแต่ใจบ้างแต่อยูใ่ นจุดที่ผมรับได้ ผมเงยหน้า

พี่วฒ
...แต่เรื่ อง SEX ทาไมผมถึงได้ต่อต้านขนาดนั้นก็ไม่รู้

“ ......................” ผมหันหน้าหนีจากร่ างที่พี่วฒ

ุ ิที่นอนบนฟูกปิ กนิก

ก่อนที่จะยืนขึ้นเดินออกจากห้องไปเงียบๆ ผมเดินลงบันได้โดยไม่ได้เปิ ดไฟ เอามือจับผนังเดินลงบันไดอย่างช้าๆ

ถึงตาจะผมจะชินความมืดแต่มนั ก็ไม่สว่างเหมือนเปิ ดไฟ ผมจึงต้องระมัดระวังเป็ นพิเศษ

ผมคิดว่าจะมานัง่ คิดอะไรเงียบๆตรงโชฟาห้องรับแขกแต่เปลี่ยนใจไปนัง่ ตรงโต๊ะข้างนอกรับลมแทนจึงเดินจะผ่านครัวเพือ่ ไ

ปด้านข้างของบ้าน

ผมนัง่ ลงบนเก้าอี้ๆม้สีน้ าตาล ข้างๆผมเป็ นเก้าอี้ไม้อีกตัวมีฝักบัวที่พี่วฒ

ุ ิวางไว้เมื่อเย็น

ข้างนอกลมพัดเย็นดีครับ เย็นไปด้วยซ้ าทั้งที่อยูใ่ นกรุ งเทพฯ

“ ...................” ผมเอาไปจับฝักบัวโดยไม่รู้ตวั

ุ ิชวนผมขึ้นไปบนห้องผมอดคิดไม่ได้วา่ พี่เขาชวนผมเพราะพี่เขาอยากทาอะไรผม
เมื่อเย็นที่พี่วฒ

ุ ิคืออะไร ?
ผมกับพี่วฒ

มันคงไม่ใช่แค่คนรู ้จกั ธรรมดา เพราะความรู ้สึกผมมันมากกว่านั้น

ผมชอบพี่เขา

หากถามว่าอยากเป็ นแฟนพี่ไหม ก็ใช่

…………..แต่ตอนนี้พี่วฒ
ุ ิคงจะโกรธผม.............แล้ว

ผมอยากทาอะไรหลายๆอย่างร่ วมกับพี่วฒ
ุ ิ แต่บางครั้งผมก็รู้สึกไม่มนั่ ใจขึ้นมาเฉยๆ

ุ ิก่อเกิดเป็ นความกลัวเล็กๆที่ขยายใหญ่เรื่ อยๆ แต่พี่วฒ

หัวใจเต้นระทึกเมื่อมองหน้าพี่วฒ ุ ิกอดผมมันก็หายไป
มือพี่เขาอุ่นและทาให้ผมสงบ แต่กม็ ีแต่อีกนัน่ แหละ เพราะบางครั้งมันก็มีผลตรงกันข้าม...

ุ ิที่ออ่ นโยนแต่ถา้ มันดังจนเกินไปผมก็กลัวอีก.. หลังจากผมออกจากโรง-บาล ผมก็กลัวเสี ยงดัง

เสี ยงพี่วฒ

คงเป็ นผลข้างเคียงจากที่ผมความจาเสื่ อม เมื่อวันก่อนขณะที่พี่วฒ

ุ ิกาลังเก็บจานที่ผมล้างพี่เขาทาหลุดมือมันร่ วงลงพื้น

เสี ยงจานกระทบพื้นทาให้ผมตกใจมาก ตกใจจนทาอะไรไม่เป็ น และก็ไม่ได้ไปช่วยพี่วฒ

ุ ิเก็บเศษจานจาน

เพราะผมยืนตัวแข็งเอาแต่จอ้ งมองจานที่กระจายบนพื้น จนพี่วฒ

ุ ิเข้ามาถามผมว่าเป็ นอะไรหน้าซี ดๆ

ผมส่ ายหน้าตอบว่าไม่เป็ นอะไร เพราะปากมันแข็งพูดไม่ออก

“ ....................................”

เสี ยยเหมือนคนวิ่งลงบันได !!!แล้วก็

“จุม!” เสี ยงพี่วฒ

ุ ิทาให้ผมหันไปมอง เห็นพี่วฒ
ุ ิเดินออกมาจากประตูหอ้ งครัวที่มืดกว่าด้านนอก

“ พี่วฒ
ุ ิ?” ผมว่ายืนขึ้น พี่เขาเดินตรงมาถึงตัวผม

หมับ!??

“ ลงมาทาไม!?” พี่วฒ
ุ ิถามพร้อมเอาตัวไปเข้าไปกอด หัวใจพี่วฒ
ุ ิเต้นเร็ วมากจนผมสัมผัสได้

“ ผมลงมานัง่ เล่น” ผมบอกไม่รู้จะตอบว่าอะไร ตอนที่ผมลงมาก็ไม่ได้คิดอะไรแค่อยากลงมา ...

“ พี่นึกว่าหนีพี่ไป” พี่วฒ
ุ ิบอกเอาหน้าวางบนหัวผมแล้วถูไปมาเบาๆ

“ ผมจะหนีไปไหนครับ นี่บา้ นของผม”

“ .......................”(พี่วฒ
ุ ิ)

“ พี่ครับ ขอโทษนะครับ ที่ผมไม่สามารถ.....”

“ เมื่อไร?” พี่วฒ
ุ ิถามผม ? ผมเงยหน้าขึ้น และพี่วฒ
ุ ิก็มองลงมาเช่นกัน วงแขนที่กอดผมอยูเ่ ริ่ มคลายเป็ นหลวมๆ

“ เมื่อไรที่จุมจะยอม”

“ ผมไม่รู้ แต่ขอเวลา”

“ ขอเวลา แล้วมันเมื่อไร!” ผมก้มลงหน้าโดยพลันเมื่อพี่วฒ

ุ ิข้ ึนเสี ยง

“มันสาคัญหรื อครับ?”

“ สาคัญ!”

“ ...............................” สาคัญคือ sex แล้วตัวของผม ความรู ้สึกของผมล่ะ?

มันไม่สาคัญเลยหรื อไง

“ จุมมันหลายอย่าง มันเหมือนจุมไม่เชื่อใจพี่

หรื อพี่กอ็ ยากมีอะไรกับคนที่ชอบ .......และพี่ก็ไม่เข้าใจว่าทาไมจุมถึงไม่ยอมมีอะไรกับพีร่ ังเกลียจพี่มากหรื อไง!?”

แรงแขนที่โอบตัวผมรัดแน่นขึ้นมากขึ้น

“ ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้เกลียจพี่!” ผมบอกเสี ยงดังไม่รู้ตวั เพราะผมไม่อยากให้พี่วฒ

ุ ิคิดว่าผมเกลียจพี่วฒ
ุ ิ

“ แล้วรู ้สึกยังไง?”

“ ชอบ” ผมตอบกอดพี่วฒ
ุ ิกลับ

“ .............................” (พี่วฒ
ุ ิ)

“ ผมชอบพี่มากครับ” ดีใจที่ได้พดู ออกไปแม้จะเบาแสนเบา ผมอยากให้รู้วา่ ผมรู ้สึกยังไง

เมื่อเห็นว่าพี่วฒ
ุ ิไม่พดู ผมเลยเงยหน้าขึ้น พี่วฒ
ุ ิโน้มหน้าลงมา
 ริ มฝี ปากที่กม้ ลงมาแตะปากผมแผ่วเบา ปลายลิ้นอุ่นๆสัมผัสริ มฝี ปากก่อนที่มนั เข้ามาในปากช้าๆ

และก็สัมผัสลิ้นผมต่อเนื่อง ผมรู ้สึกได้รสหวานจางๆที่หวั ใจ

แต่ผมก็เอาหน้าตัวเองออกมา

“ พี่ครับ วันนี้ยงั ไม่ได้นะครับ” ผมบอก

“ อีกกี่วนั ?”

“ ผมไม่รู้”

“ บอกมาเลยว่ากี่วนั จะรอ อย่าให้พี่คิดเองคนเดียว” ผมไม่สามารถบอกได้ครับ แต่ไม่ใช่วา่ ผมไม่อยากมีอะไรกับพี่เขา

เพียงแต่วา่ ผมอยากทาใจลบภาพเก่าๆออกก่อน ซึ่ งมันต้องใช้เวลา

ผมตื่นตระหนกทุกครั้ง และกลัว

“ พี่ ผม”

“ 3 เดือนพอไหม?” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมเลยหน้ามอง

“ 3 เดือนเหรอครับ?”

“ ใช่ ห้ามต่อรอง ไม่ง้ นั พี่จะข่มขืนจุมตรงนี้” ตกใจครับ เพราะผมรู ้วา่ พี่วฒ

ุ ิไม่ได้พดู เล่น

“ ครับ” ผมบอก เพราะไม่มีทางเลือกแล้ว เวลาอีก 3 เดือนคิดว่านานพอดูที่ผมจะลืมเรื่ องคืนนั้น

“ดี”

“ ..........................”(ผม)

“................................” (พี่วฒ
ุ ิ)
 ุ ิยนื กอดกันและกันอยูน่ าน จนผมเริ่ มรู ้สึกหนาวเพราะน้ าค้าง
ผมกับพี่วฒ

“ ..........พี่ครับเรากลับเข้าบ้านดีกว่า ผมหนาว” ผมว่า

“ ก็ดี แต่พอขึ้นห้องแล้วขอมัดจานะ” พี่วฒ

ุ ิเอามือมาแตะๆแก้มผม

“ มัดจายังไงครับ? ” ._.

“ หอมแก้มซ้าย แก้มขวาพี”่ พี่วุฒิบอกแล้วยิม้ ผมก้มหน้า ผลักพี่วฒ

ุ ิออกเบาๆแล้วเดินเข้าบ้านมาก่อนเลย

........................เขินครับ

ุ ิชอบทาให้ผมอายอยูเ่ รื่ อย
พี่วฒ

แต่ผมไม่โกรธครับ

(เขิน)//////.

* * * *
 เช้านี้น้ ีพี่วฒ
ุ ิมาส่ งผมที่โรงเรี ยนเหมือนเช่นทุกวัน

“ หอมแก้มพี่ดิ” พี่วฒ
ุ ิพดู ขณะที่ผมกาลังจะเปิ ดประตูรถ

“ เมื่อคืนก็หอมไปแล้วตั้งหลายครั้งแล้วนะครับ” ผมบอกท้ายเสี ยงเบาลง ยังไม่ไม่ได้เปิ ดประตูออกไป

“ เมื่อคืนก็เมื่อคืนวันนี้กว็ นั นี้” พี่วฒ

ุ ิพดู พลางเอี้ยงตัวเอียงหน้ามาทางผม

“ .................”

“ จะหอมแก้มพี่หรื อจะให้พี่หอมแก้มจุม” พี่วฒ

ุ ิพดู เพราะผมไม่ทาตามที่พี่เขาต้องการสักที

แค่หอมแก้มผมทาได้ครับ แต่ที่ผมลังเลคือ...

“ พี่ไม่หอมแก้มจุมแล้วแต่จะจูบ...”

“ครับครับผมหอมแก้มพี”่ ผมรี บบอกไม่ง้ นั ได้โดนจูบแบบไม่ธรรมดาก่อนเข้าโรงเรี ยนแน่

“ ............” พี่วฒ
ุ ิยมิ้ รอผมหอมแก้ม

ผมกลั้นหายใจก่อที่หอมแก้มพีว่ ฒ
ุ ิ

ุ ิก่อนที่มือพี่วฒ
แต่พอผมจะเอาปากออกมาเท่านั้นแหละหน้าโดนจับด้วยมือพี่วฒ ุ ิก็เข้ามาอย่
ุ ิจะประกบปากผมรวดเร็ วแล้วลิ้นพี่วฒ

างรวดเร็ ว ตาผมโตเท่าไข่ไก่ไม่ตอ้ งสงสัยเพราะผมตกใจถึงจะรู ้วา่ จะต้องเป็ นแบบนี้ก็ตาม ผมเอาดันไหล่พี่วฒ

ุ ิออกไป

ก่อนที่พี่วฒ
ุ ิจะยอมแต่โดยดี

แค่หอมแก้มผมทาได้ แต่ที่ผมลังเลคือ...แบบนี้แหละครับ

“ ไหนว่าหอมแก้มไงครับ?” ผมถามเสี ยงดังขึ้นเล็กน้อย

“ พี่เกิดเปลี่ยนใจ กระทันหัน” พี่วฒ

ุ ิบอกผมหน้าตาเฉย
 ุ ิขอ ผมก็โดนจูบกี่ครั้งก็ตอ่ กี่ครั้งจนเจ็บปากเลยก็วา่ ได้
เมื่อคืนก็เหมือนกัน เรื่ องหอมแก้มมัดจา พอผมหอมแก้มตามที่พี่วฒ

ทั้งที่ผมก็บอกว่าจะต้องนอนเพราะวันนี้มีสอบ กว่าจะเข้าใจก็ปาไปตี 4 ครึ่ ง

“ ถ้าคราวหน้ามาอย่างนี้อีก ผมจะไม่หอมแก้มพี่แล้วนะครับ” ผมบอก ผลักประตูรถออกไป

หน้าก็ร้อนๆเย็นๆเพราะจูบเมื่อตะกี้

“จุม” หมับ? พี่วฒ

ุ ิดึงแขน ผมหันกลับไป

“ จุม อย่าโกรธพี่นะ” พี่วฒ

ุ ิพดู

“ ผมไม่โกรธพีห่ รอก” ผมบอกไม่ได้โกรธแม้ตอนแรกจะไม่พอใจนิดหน่อยก็ตาม

“ งั้นก็ชอบ” พี่วฒ
ุ ิวา่ แล้วยิม้ กริ่ มเปลี่ยนท่าทีที่เมื่อกี้ดูน่าสงสารเป็ นเจ้าเล่ห์ ผมเลยปั้ นหน้าดุแทนถึงจะเขินก็ตาม

เพราะผมก็ไม่ได้รังเกลียจ ว่าจะรู ้สึกดีก็รู้ดี และมากด้วย แต่พี่วฒ

ุ ิทาตามใจตัวเองเกินไป

อยากจูบตอนไหนจูบไม่สนว่าผมจะทาอะไรอยู่ บางครั้งผมก็ไม่อยากให้จูบก็จบู

พอผมปฎิเสธก็เหมือนไม่พอใจแล้วยังจูบรุ นแรงขึ้นอีกด้วย

“ ............” ผมเปิ ดประตูออกไป ไม่อยากพูดแล้ว เดี๋ยวพี่วฒ

ุ ิก็หาเรื่ องพูดเข้าตัวเองอีก

“ ตอนเย็นพี่มารับ”

“ครับ” ผมตอบพร้อมปิ ดประตู แล้วยืนมองรถที่วฒ

ุ ิที่ขบั ออกไป

ความสุ ขบางเบาแต่หนักหน่วงกาลังรายล้อมตัวผม

ผมอมยิม้ ขณะเดินเข้าโรงเรี ยน
 * * * *

“ เลิกเรี ยน ไปดูหนังกัน” ยูชวนขณะพวกผมนัง่ กินข้าวในโรงอาหาร

ที่เต็มไปด้วยเสี ยงจอแจของนักเรี ยนที่พร้อมใจกันคุยเรื่ องโน่นเรื่ องนี้ไปทัว่ ไม่ยอมหยุด
“เอาดิ” จักรเห็นด้วย “ อยากดู Z อยูพ่ อดี”
“ ไปด้วยกันนะจุม” ซี ซี่ชวนผม ยูและจักรหันหน้ามามองผมเพือ่ ฟังคาตอบ
“ เอาสิ แต่มีเพื่อนเพิ่มอีก 2 คนนะ” ผมบอก คิดจะจะโทรไปชวนธีและบันบัน และอยากเจอด้วย
จากนั้นผมก็โทรไปชวนธีและบันบัน พร้อมทั้งบอกเวลา สถานที่เรี ยบร้อย
กินข้าวเสร็ จพวกผมพากันไปห้องน้ าก่อนที่จะไปนัง่ ม้าหิ นอ่อนสวนต้นไม้เล็กๆระหว่างอาคาร 3 และอาคาร4
ตามที่จกั รแนะนาว่าจะได้นงั่ มองผูห้ ญิงไปด้วย(เป็ นถนนทางเดินคอนกรี ตเล็กๆ มีหลังคากระเบื้องสี ฟ้าเชื่อมระหว่างตึก)
พวกผมนัง่ โต๊ะม้าหิ นอ่อนที่ใกล้ทางเชื่อมที่สุด พอมีนกั เรี ยนหญิงน่ารักๆเดินผ่านจักรและยูก็จะเดินเข้าไปหา
ถามโน่นถามนี้ ขอเบอร์บา้ งแต่ไม่ยกั ได้สักเบอร์ บางคนก็วงิ่ หนีแต่คงไม่รังเกลียจคงตกใจมากกว่า
ส่ วนซีซี่ก็จะเอากระจกสี ชมพู(ใหญ่มาก)มาส่อง และแต่งหน้าแต่งตาตามปกติ
หรื อบางทีกช็ วนให้พวกผมดูนกั เรี ยนชายที่เดินผ่านไปมา แต่สุดท้ายก็ไม่วายมาลงที่จกั ร

จนเที่ยง 40 ยูและซี ซี่ก็รวบรวมเงินพวกผมคนละ 25 บาทไปซื้อขนมกับน้ าที่สหกรณ์ ผมกับจักรนัง่ เฝ้ าโต๊ะครับ

ผมนึกขึ้นได้วา่ ยังไม่ได้โทรบอกพี่วฒ
ุ ิเรื่ องจะไปดูหนังหลังเลิกเรี ยน เลยรี บโทรหา
“ ฮัลโหลพี่วฒ
ุ ิ”
“ ..พี่วา่ กาลังโทรหาจุมพอดี ไม่คิดว่าจุมจะคิดถึงพี่เหมือนกัน” น้ าเสี ยงพี่วฒ ุ ิก็รู้สึกดีครับ
ุ ิดอู ารมณ์ดี ผมพอได้ยนิ เสี ยงพี่วฒ
“ผมมีเรื่ อง....”
“ จุมกินข้าวยัง?” พี่วฒ
ุ ิถามตัดคาพูดผม อย่างกะว่าไม่ได้ฟังที่ผมพูด
“ครับ กินแล้ว พี่ละครับ?”
“ ยังเพิ่งเลิก คิดว่าจะไม่กินขี้เกียจ”
“ ต้องกินนะครับ ไม่ง้ นั เดี๋ยวเป็ นโรคกระเพาะ” ผมบอกเป็ นห่วง ถ้าเป็ นโรคกระเพาะจะแย่
“ แต่ก่อนก็ไม่คอ่ ยกิน ไม่หิว ”
“ ไม่หิวก็ตอ้ งกินครับ เดี๋ยวจะปวดท้อง” ผมบอก เหมือนที่แม่บอกผม
“ ...........................” (พี่วฒ
ุ ิ)
“ นะครับพี่ ผมเป็ นห่วง”
“ ก็ได้ เดี๋ยวเมียเป็ นห่วง” ผมยิม้ เมื่อพี่วฒ
ุ ิบอกว่าจะกิน และยังคาว่าเมียที่ทาให้ใจผมกระตุกวาบ
“ พี่ครับ เดี๋ยวตอนเย็นพี่ไม่ตอ้ งมารับผมนะครับ”
“ ทาไม!” เสี ยงพี่วฒ
ุ ิเปลี่ยนอย่างเห็นได้ชดั
“ ผมกับเพื่อนที่นี่และธีกบั บันบันนัดไปดูหนังที่S”
“ ไม่ให้ไป” พี่วฒ
ุ ิตอบเสี ยงราบเรี ยบ แต่ผมรับรู ้วา่ มันเป็ นประโยคคาสั่ง
“ ทาไมครับ?” ผมถาม ที่ผมโทรไปหาพี่วฒ
ุ ิไม่ได้โทรไปขออนุญาติแต่ผมโทรบอกให้พี่วฒ
ุ ิรู้ ว่าผมไม่ทาอะไรที่ไหน
“ พี่ไม่ ให้ ไปก็คือไม่ ให้ ไป ถ้ าอยากดูเดี๋ยวพีพ่ าไป”
“ ไม่ใช่วา่ ผมอยากดูไม่อยากดูนะครับ ! แต่ผมก็มีเพื่อนเหมือนพี่วฒ
ุ ิที่ไปทาอะไรด้วยกัน
และที่ผมโทรหาพี่ไม่ใช่ผมไปขออนุญาติแต่ผมโทรบอกให้พี่รู้ และพี่จะได้ไม่ตอ้ งเสี ยเวลามารับผม”
“ไม่ ต้องพูดอะไรทั้งนั้น พี่ไม่ ให้ ไป 4โมงเดี๋ยวไปรับ!”
“ แต่ผมรับปากเพื่อนและโทรชวนธีกบั บันบันแล้ว” ผมบอกเริ่ มรู ้สึกอึดอัด จักรหันมามองผมคงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
“ รับปากแล้วก็ปฏิเสธได้ โทรชวนได้กย็ กเลิกได้”
“ พี่ครับ พี่เป็ นอะไรของพี่ แค่ผมจะไปดูหนังกับเพือ่ นเองนะครับ!”
“ พี่เป็ นผัวจุมไง และผัวบอกว่ าไม่ ให้ ไป!” คาว่าเมียที่รู้สึกดีเมื่อกี้กลับไม่รู้สึกกับคาว่าผัวเลย
“ พี่ครับ!?” ผมพูดพร้อมเอามือป้ องโทรศัพท์ไว้ ไม่อยากให้จกั รได้ยนิ ที่พี่วฒ
ุ ิพดู
“ จะให้ไปรับ 4 โมง หรื อจะให้ไปรับตอนนี!้ ” ผมหันไปจักรแล้วบอกจักรว่า
“ไปห้องน้ า เดี๋ยวมา” ก่อนที่วงิ่ ไปห้องน้ า ทั้งที่เพิ่งไปมาเมื่อ 10 นาทีที่แล้ว
วิ่งเข้าไปในห้องน้ า แล้วปิ ดประตู
“ ผมไม่เข้าใจว่าทาไม?? ผมถึงจะไปดูหนังกับเพือ่ นไม่ได้ !”
“ ก็เพราะพี่ไม่ ให้ ไป!”
“ นัน่ ! ไม่ใช่เหตุผลนะครับ” ผมว่ารู ้สึกอัดอั้นในอก
“ พี่คือเหตุผล”
“ พี่ไม่ มเี หตุผล!” ผมพูดเสี ยงดังมาก คนที่อยูใ่ นห้องน้ าคงจะได้ยนิ
“ อย่ าขึน้ เสี ยงกับพี่!”
“ ก็พี่ไม่เข้าใจอะไรเลย!” ผมว่าขอบตาร้อนๆ แผ่นหลังพิงผนังในห้องน้ า
“ คุยโทรศัพท์ไม่รู้เรื่ อง ต้องให้พไี่ ปหาจริ งๆใช่ไหมจุม!”
“ ...............................” ผมเงียบไม่รู้จะพูดว่าอะไร
มือข้างหนึ่งเช็ดน้ าตาที่ยงั ไม่ได้ไหลลงมามันแค่ร้ื อคลอในขอบตาร้อนๆ
“ ที่จะไปดูหนังมันเพื่อนหรือว่ าอะไร ถึงได้ อยากไปนัก!”
“ พี่หมายความว่ายังไงครับ!?”
 บุพเพวายร้าย

53.40%

“ ที่จะไปดูหนังมันเพื่อนหรือว่ าอะไร ถึงได้ อยากไปนัก!”

“ พี่หมายความว่ายังไงครับ!?”
“ .............4 โมงไปรับ อย่าไปไหน รอหน้ าโรงเรียน!” พี่วฒ
ุ ิพดู ไม่ตอบคาถาม
แล้วกดสายออกทันทีที่สงั่ ผมจบ!?
“ ..........................” ผมน้ าตาร่ วง อึดอัดในอก
ุ ิวา่ ทาไมไม่ให้ผมไปดูหนัง ด้วยการสั่ง
ไม่มีทางออกเหมือนน้ าเต็มแก้วแต่มนั ไม่ยอมล้นออกมาสักที ผมไม่เข้าใจพี่วฒ
ไม่มีเหตุผล และเอาแต่ใจ
ผมโทรหาพี่วฒ
ุ ิอีก แต่พี่วฒ
ุ ิไม่รับ
“ .........................”
เวลา 3 เดือนที่พดู ถึงไม่ใช่หมายถึงว่าผมกับพี่วฒ
ุ ิจะได้ทาความรู ้จกั ศึกษากันและกันหรื อครับ หรื อว่านัน่ หมายถึง...อะไร
ผมเป็ นอะไร!!??? เมียคาที่พี่ชอบพูดมันหมายความว่า.....................................................
กริ้ งๆ
ุ ิกโ็ ทรมาอีก ผมกดรับพยายามระงับน้ าที่มนั ไหลบนหน้า
แล้วพี่วฒ
“ จุม ตกลงจะเอายังไง!?”
“ ทาไมพี่ ไม่ให้ผมไป?”
“ พี่ถามว่าเอายังไง!”
“ ทาไมพี่ ไม่ให้ผมไป?”
“ จุม พูดไม่ รู้หรือไง!!”
“ พี่ต่างหากครับที่พดู ไม่รู้เรื่ อง ผมก็มีสังคมของผม มีเพื่อนของผมนะครับ!”
“ เดี๋ยวไปรับ มาคุยกันให้ รู้เรื่อง!”
“ ไม่นะครับ ผมจะเรี ยนตอนบ่าย” ผมรี บบอก เพราะยังไงผมก็ตอ้ งเรี ยนแค่น้ ีก็เวลาเรี ยนผมก็นอ้ ยเต็มที
ผมอยากจบมอ6แล้วเรี ยนต่อให้จบปริ ญาตรี อยากที่แม่ตอ้ งการเพราะหวังดีกบั ผม
“ ถ้าอยากเรี ยนตอนบ่ายก็พดู มาว่าจะเอายังไง!” ทั้งที่วฒ
ุ ิบงั คับผมถึงเพียงนี้ จะให้ผมพูดออกมาให้ได้
...ให้พดู ในสิ่ งที่พี่วฒ
ุ ิอยากได้ยนิ
“ ...................”
“ ..........จะไปดูหนังไหม?!”
“ ผ ม จ ะ ไ ม่ ไ ป ดู ห นั ง กั บ เ พื่ อ น ” ผมบอกทั้งน้ าตา
“ ก็ดี”
“ มีอะไรอีกไหมครับ ถ้าไม่มีผมจะวาง” ผมพยายามพูดไม่ให้เสี ยงขึ้นจมูก
“ ..............................ร้องไห้ใช่ไหม?....” พี่วฒ
ุ ิถามเสี ยงแข็งเมื่อกี้ลดลง ...ทาไมพี่วฒ
ุ ิถึงรู ้
ก็คงจะพอเดาออกเสี ยงเครื อออกขนาดนั้นทั้งที่พยายามแล้ว
“ เปล่าครับ” ผมบอกแล้วกลั้นสะอื้น กลั้นน้ ามือทั้ง 2 ข้างปาดน้ าตาทั้งซ้ายและขวาที่มนั ไหลไม่หยุด
“ พี่ไม่ชอบคนโกหก”
ผมเงียบ
“ ร้องทาไม !?”
“ ก็ก็ ... พี่พดู ไม่รู้เรื่ อง ไม่ฟังผมเลย อะไรพี่กอ็ ยากแต่จะให้เป็ นไปตามที่พี่ตอ้ งการ
ไม่สนใจความรู ้สึกผมสักนิด”
“ ..............................ที่พี่ไม่อยากให้ไปก็เพราะ............”
“ เพราะอะไรครับ?”
“ ยังไงก็ตาม พี่มีเหตุผลของพี”่
“ นัน่ ไงครับสุ ดท้ายพี่ก็ไม่ได้สนใจความรู ้สึกผมเลย ถึงผมจะร้องไห้จนตาบวมพี่ก็เอาตัวเองเป็ นใหญ่”
“ ที่พี่ไม่ให้ไปเพราะพี่ห่วง ..”
“ ห่วงอะไรครับ ผมก็ไปกับเพื่อนผม ไม่เกิน 2 ทุ่มก็กลับแล้ว”
“ อยากไปมากนักใช่ ไหม!”
“ ครับ” แต่ผมไม่ได้อยากมาก แต่ก็อยากไป ...
“ งั้นก็ไป เดี๋ยวตอนเย็นพีไ่ ปส่งทั้งจุมและเพื่อนจุมนัน่ แหละ!”
“ ไม่เป็ นไรครับ พวกผมเองก็ได้”
“ พี่จะไปรับ 4 โมงเอาตามนั้นไม่ง้ นั ก็ ไม่ ต้องไป!”
“ ครับ” !? ผมพูดจบพี่วฒ
ุ ิกดออกอีกแล้ว ผมได้แต่มองโทรศัพท์ ไม่ใช่วา่ ผมอยากไปมากนะครับแค่อยากไป
อยากใช้ชีวิตปกติ แค่ผมรู ้สึกน้อยใจอย่างอึดอัดที่ถูกพี่วฒ
ุ ิสั่งว่าไม่ให้ไป
เมื่อเทียบกับตอนแรกตอนนี้ผมไม่ไปอยากไปเลยสักนิด เพราะเรื่ องนี้ทาให้ผมทะเลาะกับพี่วฒ
ุ ิ
ุ ิวางไปครู่ ใหญ่ๆเพราะไม่อยากให้หน้าตาผิดปกติมากนัก(หน้าที่ผา่ นมาร้องไห้มาดูออกง่ายครับ
ผมกลับหลังจากพี่วฒ
เพราะตามันจะบวมนิดๆกับตาแดงๆ)

..
.
.
 ุ ิอยูห่ น้าโรงเรี ยน แต่ไม่ได้กินอะไรกันเหมือนเช่นทุกวันเพราะ
เลิกเรี ยนพวกผมรอพี่วฒ
พวกผมว่าจะไปกินทีs
่ กันก่อนดูหนังเลยยืนจับกลุ่มคุยกันเรื่ อยๆจน 4โมงครึ่ งได้แต่พี่วฒ
ุ ิยงั ไม่มา..
กริ้ งๆ
โทรศัพท์ผมดัง ผมคิดว่าเป็ นพี่วฒ
ุ ิ แต่คนคนที่โทรมาคือพี่ชนะ?...............?
“ครับพี?
่ ” ซี ซี่จอ้ งหน้าผมเหมือนอยากรู ้อยากเห็น
“จุม ตอนนี้ยงั อยูห่ น้าโรงเรี ยนป่ ะ?” พี่ชนะถาม
“ครับ”
“ จะให้พี่ไปส่ งทีS
่ หรื อจะไปกันเอง แต่ตอนนี้พี่ก็ไปหาจุมนัน่ แหละ อีก 15 นาทีได้”
“แล้วพี่วฒ
ุ ิล่ะครับ?” ผมสงสัยแล้วพี่วฒ
ุ ิล่ะไปไหน ทั้งที่กาชับผมนักหนาว่าจะไปส่ง??
“ พาไอ้แบงค์ไปโรง-บาล ไอ้วฒ
ุ ิมนั เลยให้พี่ไปส่งจุมกับเพือ่ น แต่พี่โทรมาถามก่อนเผือ่ ว่าไปกันแล้ว” พาพี่แบงค์ไปโรง-
บาล!!!
“ เกิดอะไรขึ้นครับ??!” ผมถามเสี ยงดัง จักร ซีซี่และยูหนั มาจ้องผม
“ โดนไอ้ตวั เหี้ยตัวเดิมมันเล่นงานเอา” ตัวเหี้ ย?
ผมเป็ นห่วงและกังวลมากถึงจะไม่รู้เรื่ องอะไรก็ตามเถอะ
“ งั้นพี่ชนะมารับผมเลยนะครับ!” ผมบอก ก่อนที่จะวางสายแล้วขอโทษจักร
ซี ซี่และยูวา่ ไม่ได้ไปดูหนังเพราะมีธุระสาคัญต้องไปหาพี่แบงค์ที่โรงพยาบาล ก่อนที่จะโทรไปบอกธีและบันบัน

10 นาทีให้หลังพี่ชนะก็มาผมรี บวิ่งไปขึ้นรถพี่เขาทันที
“ พี่แบงค์เป็ นอะไรมากไหมครับ?!” ผมถามทันทีที่เข้าไปนัง่ ในรถ
“แล้วหัวเหี้ ยที่วา่ เล่นงานอะไรพี่แบงค์ครับ? พี่วฒ
ุ ิละครับเป็ นอะไรหรื อเปล่า? แล้วทาไมพี่วฒ
ุ ิกบั พี่แบงค์ถึงอยูด่ ว้ ยกัน?
แล้ว..”
“ จุม ใจเย็นๆถามพี่กใ็ ห้พี่ได้ตอบบ้างดิ” พี่ชนะว่าหันมามองผมแวบหนึ่งตอนที่ชะลอรถเมื่อมีรถออกมาจากซอยเล็กๆ
“ .................” ผมถึงได้เงียบรู ้วา่ ตัวเองพูดไม่หยุดเลย ผมแค่ได้ยนิ ว่าพี่วฒ
ุ ิอยูก่ บั พี่แบงค์กต็ กใจแล้วล่ะครับ
“ วันนี้พี่ลากตัวไอ้แบงค์ไปคุยกันกับไอ้วฒ
ุ ิให้รู้เรื่ อง ไม่อยากให้มนั คาราคาซัง แต่ไอ้ตวั เหี้ยที่มนั รุ มเราเมื่อวันไปผับนัน่ แหละ
ุ ิไอ้แบงค์”
มันดันเรี ยนที่มอนี้เหมือนกันไอ้วฒ
ผมหันหน้ามองพีช่ นะรู ้สึกพี่เขาจะไม่สะทกสะท้านที่เพือ่ นกาลังเข้าโรง-บาล
“ มันก็คงรู ้เรื่ องนี้มานานแล้วแหละ ถึงได้มาดักหน้าคณะได้เหมาะเจาะขนาดนี้...” พี่ชนะยิม้ ?
“ หน้าคณะเลยหรื อครับ!?”
“ ใช่ มีไทยมุงเพียบ ...” พอผมสังเกตพี่ชนะดีจะเห็นว่าเสื้ อนิสิตสี ขาวพี่เขาเปื้ อนและยับมาก
แต่ร่องรอยถูกทาร้ายอื่นไม่มี
“ แต่ก็ดีที่มีคนเยอะเลยเรี ยกรปภ.และพวกอาจารย์มาห้ามทัพได้ไม่ง้ นั พวกพี่เละเป็ นโจ๊กแน่ๆ 3 คนจะสู ้ 10 คนยังไงไหว
” พี่ชนะเล่า
“ แล้ว.......”
“ ไอ้แบงค์มนั โดนต่อยไปแค่2 3ทีอีกแต่เจอไม้หน้า3เลยฟุบเลยสลบเหมือด
ุ ิโดนต่อยไปหลายทีเหมือนกันแต่มนั ทนเหมือนหมีกินยาม้าเลยยังไม่ตายฮ่าๆ พี่เก่งสุ ด
ส่ วนไอ้วฒ
ไม่โดนต่อยเลยเพราะพี่แย่งไม้กบั พวกมันมา ใครเสนอมาพี่สอยร่ วง เรื่ องไรต้องโชว์พาวว์ใช้มือเปล่าให้เจ็บตัว”
“ พี่วฒ
ุ ิเลยพาพี่แบงค์ไปโรงบาลหรื อครับ?” ผมถามรู ้สึกดีที่พี่วฒ
ุ ิพาพี่แบงค์ไปโรงบาลด้วยตนเอง แทนที่จะให้พี่ชนะพาไป
“ ก็ที่ไอ้แบงค์มนั โดนไม้หน้า3ก็เพราะไอ้วฒ
ุ ิมนั กาลังบ้าไม่ทนั ระวังตัว เลยต้องไปรับแทนมันไม่ง้ นั พื่อนโดนฟาดกบาล..
พี่เลยให้มนั รับผิดชอบโดยพาไอ้แบงค์ไปหาหมอ ตอนแรกมันก็ไม่ยอมมันบอกว่าจะต้องมารับไปดูหนัง
พี่เลยอาสาโดยการออกมาเลย ปล่อยให้มนั คิดเอาเองว่าจะทายังไง”
“ ..............” ผมแอบคิดว่าเหตุการณ์น้ ีจะทาให้ความเป็ นเพื่อนระหว่างพี่วฒ
ุ ิและพี่แบงค์จะกลับมา
“ เมื่อกี้มนั เพิ่งโทรมา บอกไอ้แบงค์ฟ้ื นแล้วไม่ได้เป็ นอะไรมาก
พี่เลยบอกมันไปว่าจุมไม่ไปดูหนังแล้วมันเลยบอกให้พี่พาจุมไปหามัน” พี่แบงค์ไม่ได้เป็ นอะไรมากผมก็หายห่วงครับ
“ พี่ครับ แล้วพี่วฒ
ุ ิกบั พี่แบงค์จะกลับเป็ นเหมือนเดิมไหมครับ?” ผมถาม
“ ไม่มีอะไรที่เหมือนเดิมจุม เรื่ องที่ไอ้แบงค์มนั ชอบจุมมันไม่ผดิ แต่ไม่ถูก พี่ยงั คิดนะว่าถ้าแบงค์มนั ชอบปรางแฟนพี่
แล้วพี่จะทายังไง แต่มาคิดดูดีๆถ้าปรางไม่ชอบไอ้แบงค์ พี่กค็ งโกรธไอ้แบงค์ไม่นานหรอก...”
“ แล้วพี่วฒ
ุ ิล่ะครับ ผมไม่อยากเป็ นต้นเหตุ...”
“ อย่าคิดมาก อะไรอะไรมันก็มี ทางออกจะมาแบกโลกไว้ทาไม จุมไม่ได้ทาอะไรเลยแต่บงั เอิญฟี โรโมนมันกระจาย”
พี่ชนะพูดไปยิม้ ไป แต่ไม่ได้หนั มามองผม
“..................................” ที่วา่ พี่วฒ
ุ ิโดนชกผมหวังว่าคงไม่เป็ นไรมาก

เกือบชัว่ โมงพวกผมก็มาถึงโรงพยาบาลK และตามด้วยขึ้นชั้น 9 ไปห้องที่พี่แบงค์นอนอยู่

พี่ชนะเปิ ดประตูหอ้ งเข้าไปโดยไม่เคาะก่อน
“ .................” พี่แบงค์นอนอยูบ่ นเตียงมือข้างที่ผมเห็นมีสายน้ าเกลือ หน้าข้างซ้านบวมกว่าข้างขวา
อาทิตย์กว่าๆที่ผมไม่เจอพี่เขา ผมรู ้สึกว่าผอมกว่าเดิม
พี่วฒ
ุ ินงั่ บนเก้าอี้โชฟาสี เขียวอ่อน มุมปากข้างหนึ่งสี แดงช้ า พอพวกผมเข้าไปก็ลกุ ขึ้นมาแล้วเดินมาหาผมทันที
“ กลับ” พี่วฒุ ิบอก จับแขนผม
“ แต่ผมยังไม่ได้...”
“ มันไม่ ตายหรอก ไม่ตอ้ งห่วง” พี่วฒ
ุ ิวา่ ดึงผมให้เดินตามพี่วฒ
ุ ิที่เดินตรงไปหาประตู
“ ไอ้วฒ
ุ ิมรึ งจะใจร้ายไปถึงไหน น้องเขาก็เป็ นห่วงไอ้แบงค์แค่น้ นั เอง” พี่วฒ
ุ ิหนั กลับไป(มือกุมมือผมไม่ยอมปล่อย)
“ แล้วไง ตอนนี้ก็เห็นแล้วว่ามันยังไม่ตาย” พี่ชนะกาลังจะอ้าปากพูด พี่แบงค์ก็พดู ขึ้นมาก่อน
“ จุมขอบใจที่เป็ นห่วงพี่นะแต่พี่ไม่เป็ นไร แล้วเรื่ องพี่กบั ไอ้วฒ
ุ ิกไ็ ม่มีอะไรแล้วเหมือนกัน”
พี่แบงค์บอกยิม้ จางๆบนใบหน้าช้ าๆ ผมเงยหน้ามองพี่วฒ
ุ ิพี่วฒ
ุ ิหนั หน้าหนี ก่อนที่จะดึงมือผมออกมา
หน้าพี่แบงค์ที่กาลังเจ็บปวดหวังว่าคงเป็ นเพราะแผลไม่ใช่เพราะผม
 บุพเพวายร้าย

54.50%

“ ทาไมไม่ไปดูหนัง?” พี่วฒ
ุ ิถามหลังจากขับรถไปได้สักพัก
“ ผมเป็ นห่วงพีก่ บั พี่แบงค์ครับ” ผมบอก ตอนนั้นรถติดไฟแดงแล้ว ตาผมเลยมองรถที่วงิ่ ผ่านหน้ารถคันแล้วคันเล่า
“ เป็ นห่วงพี่หรื อเป็ นห่วงไอ้แบงค์กนั แน่!?” คาพูดลองใจที่แกมคาขู่ถูกนามาใช้อีกครั้ง ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่ถกู ถามแบบนี้
“ พี่ครับ?!” ผมหันไป
“ ไม่ได้ยนิ หรื อไงพี่ พี่ถามว่าห่วงใคร!”
“ ผมเป็ นห่วงทั้งพีแ่ ละพี่แบงค์แหละครับ” พี่วฒ
ุ ิหนั กลับมาจ้องผม
“ ชอบมันใช่ไหม!!” หมับ! พี่วฒ
ุ ิถามพร้อมทั้งบีบไหล่ผมแรงๆ
“ชอบไอ้แบงค์ ใช่ ไหม!?”
ผมตัวเย็น................................เจ็บไหล่..
“ ผมชอบพี่ ผมบอกพี่ไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งทาไมถึงชอบคิดว่าผมชอบคนอื่น หรื อว่าพี่อยากให้ผมไปชอบพีแ่ บงค์จริ งๆ!”
ุ ิที่บีบไหล่ผอ่ นแรงลง
มือพี่วฒ
“ .......................”(พี่วฒ
ุ ิ)
“ พี่เคยไหมที่จะเชื่อผม มีสักครั้งไหมครับที่คาพูดผมมีความหมาย ...”
“ พี่ก็อยากเชื่อ แต่พี่กอ็ ดคิดไม่ได้วา่ จุมกาลังหลอกพี”่ (เสี ยงเบา)
“ ........................”
“ ถ้าจุมไปชอบใคร พี่คงจะ...”
“ ผมชอบพี่ ผมบอกพี่แล้วไงครับ” ผมบอกจับมือพี่วฒ
ุ ิที่จบั ไหล่ ก่อนที่เอาลงมากุมไว้
“ ผมชอบพี่นะครับ และถ้าพี่ชอบผมจริ งๆทาไมพี่ไม่เริ่ มที่จะเชื่อใจผม เหมือนที่ผมเชื่อใจล่ะพี่ครับ.........”
“ แล้วจุมจะทายังไงให้พี่เชื่อว่าจุมชอบพี่จริ งๆ.........” พี่วฒ
ุ ิประสานตากับผมโดยตั้งใจ
สายตาเหมือนน้ าใสๆในแก้วแต่กลับว่างเปล่า......
“ พี่อยากได้อะไรจากผมล่ะครับ?” ผมถามไม่อาจจะทราบได้ ว่าต้องยังไง
“ ทุกอย่าง...............................”
“ ..................................” ผมนิ่ง จนเสี ยงบีบแตรรถคันหลังดังขึ้นผมหันไปมอง
ก่อนที่มองสัญญาณไฟที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็ นสี เขียว
ผมเลยหันไปหาพี่วฒ
ุ ิที่ยงั คงจ้องผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่เสี ยงแตรจากรถหลายคันดังถี่ข้ ึนเรื่ อยๆจนเป็ นดังระรัว
“ พี่ครับ ไฟเขียวแล้วครับ!! ” ผมบอก แต่พี่วฒ
ุ ิยงั ไม่มีท่าว่าสนใจ แล้วถามผมว่า
“ แล้วจุมจะทายังไงให้พี่เชื่อ..........”
“ ไปคุยกันที่บา้ นเถอะครับ!!” ผมบอก มองกระจกมองหลัง
รถสี ดาข้างหลังเปิ ดประตูออกมาแล้วกาลังเดินตรงมาหารถพวกผม
“ พี่จะคุยตอนนี้”
“ นะครับพี่ ไปคุยกันที่บา้ น!”
“ ไม่!”
จุ๊บ~ ผมหอมแก้มพี่วฒุ ิเพราะไม่รู้จายังไงแล้ว!!
พี่วฒ
ุ ินิ่ง....
“ นะครับพี่ กลับไปคุยกันที่บา้ น”
“ ก็ได้” พี่วฒ
ุ ิทาหน้างงก่อนที่จะยิม้ ขับรถออกตัวจนรถเหมือนถูกกระชากให้วงิ่
ุ ิที่กาลังยิม้ เลยโล่งใจมากกว่า…
ผมตกใจครับ แต่พอหันหน้ามองพี่วฒ
เมื่อกี้ที่ผมจูบพี่วฒ
ุ ิ เพราะผมไม่รู้จะยังไงดี คิดอะไรก็คิดไม่ออก
เชื่อได้เลยว่าผูช้ ายคนที่เดินมาหาพวกผมต้องกาลังอารมณ์ไม่ดี และพี่วฒ
ุ ิที่อารมณ์ร้อนเป็ นที่หนึ่ง
ถ้าได้เจอหน้ากันไม่วายจบลงต้องมีใครสักคนเจ็บตัวแม้จะเป็ นกลางถนนก็ตาม
แต่ไม่คิดว่าจะได้ผล ................
ุ ิแล้ว ผมก็เริ่ มเขิน ................แต่ตอนทาดันไม่เขิน วิธีน้ ีดูเหมือนจะใช้ได้ผล
เห็นหน้ายิม้ ๆของพี่วฒ
..แต่ถา้ ไม่จาเป็ นผมไม่ใช่อีกแล้วละครับ .//////*
.

*
.
ุ ิจอดรถหน้าบ้าน(ในบ้านตรงทางเดินจอดรถได้คนั เดียวครับ ตอนนี้รถของแม่จอดอยู)่ ผมผลักประตูออกมา
พี่วฒ
แล้วเปิ ดประตูร้ ัวไม้สีขาวเข้าบ้านมีพี่วฒ
ุ ิเดินตามหลังมาติดๆ
“ จุม” ตึก! กระเป๋ าเป้ ผมถูกดึงให้หยุดจากด้านหลัง ขณะที่ผมกาลังจะก้มลงถอดรองเท้า
“ครับ?” ผมหันกลับไป ยังไม่ถอดรองเท้าใส่ ช้ นั ตะแกรงสี เขียวอ่อนที่อยูห่ น้าประตูบา้ น
“ พี่อยากเชื่อจุม”
“ ครับ”
“ แล้วจุมจะทายังไงล่ะ?” พี่วฒ
ุ ิเดินมาจนตัวแทบติดกับตัวผม
“ เวลาจะพิสูจน์ครับ” ผมบอก หมับ! วงแขนพี่วฒ
ุ ิกอดเอว ผมหันซ้ายหันขวาเดี๋ยวแม่เห็นครับ ผมอาย
“ ไหงงั้นอ่ะ พี่นึกว่าพอถึงบ้านแล้วจุมจะ....”
“ จะอะไรครับ??” ผมถาม พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบสบตาผมแล้วก้มหน้าลงหน้าผากชนหน้าผาก
“ จะอะไรล่ะ ที่จะทาให้พี่เชื่อ” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงเบา เอามือจับแก้มผม
“ อะไรล่ะครับ?” ผมถาม เอามือจับมือพี่วฒ
ุ ิที่แก้มผม
“ อะไรละจุมที่คิดว่า ..... ...” พี่วฒ
ุ ิวา่ เอียงหน้าลงมา ผมรี บเอามือดันปากสี แดงพี่วฒ
ุ ิไว้
“ อย่าครับ!?” ผมบอกทั้งหันหน้าหันตัวหนี แล้วรี บถอดรองเท้าวิ่งเข้าบ้าน
ชอบทาแบบนี้อยูเ่ รื่ อยๆ
“ จุม กินข้าวเลยไหมลูก?” แม่ถามผมทันทีที่ผมวิง่ ผ่านประตูหอ้ งครัวที่เปิ ดอยู่ ผมวิ่งกลับมาเข้าไปหาแม่ในครัว
“ สวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้ แล้วถามแม่ ‘มีอะไรกินครับ?’
“ แกงจืดเห็ดฟางเต้าหู ้ คะน้าหมูกรอบ ปลาทอด” แม่บอกขณะกาลังตักแกงจืดร้อนๆใส่ ชาม
ตอนนั้นเองที่พี่วฒ
ุ ิเดินเข้ามาในครัว แล้วหันหันมาหาผม
ผมหันหน้าหลบ ไม่รู้ทาไมอายไม่มีเหตุผล
“สวัดดีครับคุณแม่” พี่วฒ
ุ ิยกมือไหว้(แต่เดิมพี่วฒ
ุ ิไม่ได้ไหว้แม่ตอนออกและกลับบ้านแต่ผมบอกครับ
ส่ วนผมทาตั้งแต่จาความได้)
“ ดีจะ้ งั้นเอาของไปเก็บลงมากินข้าวดีกว่า” แม่บอก และถามพี่วฒ
ุ ิวา่ หน้าไปโดนอะไรมา
พี่วฒ
ุ ิตอบเหมือนกับที่พี่ชนะบอกผม
“ ทาไม เด็กสมัยนี้ถึงชอบใช้กาลังกันนัก…” แม่บ่นมองหน้าพี่วฒ
ุ ิแล้วบอกให้ผมเอายาทาให้พี่วฒ
ุ ิดว้ ย
“ ................” ผมเงียบฟังแม่บน่ ไปเรื่ อยๆ จนพี่วฒ
ุ ิดึงมือผมให้ออกมา พาขึ้นบันได
“ พี่เจ็บจะแย่ทายาให้หน่อย”
“ครับ”
.
*
.
แม่ไปเข้าเวรแล้ว ..............ผมนัง่ ทาการบ้านในห้อง พี่วฒ
ุ ิอาบน้ า
ุ ิเปิ ดประตูออกมาแต่ผมไม่ได้หนั ไปมอง จนเมื่อเวลาผ่านไปสัก 5นาที
ไม่นานผมได้ยนิ เสี ยงพี่วฒ
ุ ิก็เดินมาหยุดข้างตัวผมที่นงั่ บนเก้าอี้
พี่วฒ
“ ใกล้เสร็ จยัง?” พี่วฒ
ุ ิถาม ผมหันหน้าไปหา พี่วฒ
ุ ิแต่งตัวดีเกินกว่าที่จะนอนครับ
ใส่ ยนี ต์สีซีดแน่นอนว่าเป็ นเดฟกับเซิ้ตแขนยาวสี น้ าตาลพอดีตวั ถ้าปกตินอนพี่วฒ
ุ ิมกั จะใส่ เสื้ อยืดกับกางเกงขาสั้นของผม
“ เสร็ จแล้วครับ แต่ผมกาลังทวน ..ว่าแต่วา่ พี่จะไปไหนครับ?” ผมถามอย่างสงสัยเพราะคิดว่าพี่วฒ
ุ ิคงจะออกไปไหน
“ ไปดูหนัง จุมก็รีบไปอาบน้ าจะได้ไปกัน”
“ดูหนัง?”
“ เห็นว่าอยากดู พี่จะพาไป”
“ ตอนนี้เลยหรอครับ?” พี่วฒ
ุ ิพยักหน้า ผมห้มมองนาฬิกาที่ต้ งั อยูไ่ ม่ไกลจากสมุดที่ผมทาการบ้าน
2 ทุ่ม กว่าจะไปถึงก็จะได้ดู ก็ตอ้ ง 3 ทุ่มเป็ นอย่างน้อย ..
“ อย่าขัดใจไม่ง้ นั ปล้ า”
ผมรี บลุกขึ้น!!0.0
“ ไหนว่ า 3 เดือนครั บ!” ผมถามหน้าตื่นแล้วเดินถอยหลัง เริ่ มไม่ไว้ใจพี่วฒ
ุ ิ
“ ..................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบเดินตาม จนขาผมชนเตียงเบาๆ
“ พี่จะทาอะไร!?”
“ ...............ไปดูหนังกัน นะพีอ่ ยากพาไป” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงอ่อนลงมาก
“ .......ครับ งะงั้นผมไปอาบน้ านะครับ!” ผมบอกเดินเลี่ยงออกมาตูเ้ ลือกเสื้ อยืด กางเกง แล้วรี บเดินไปห้องน้ า
ดีใจที่พี่วฒ
ุ ิจะพาผมไปดูหนัง
“ เร็ วนะ ไม่ง้ นั พี่จะช่วยอาบ” พี่วฒ
ุ ิพดู ตามหลังผมหันกลับไปเห็นพี่วฒ
ุ ิกาลังเดินมา ขาผมรี บก้าวเข้าไปแล้วปิ ดประตูรวดเร็ ว
“ จุมเสร็ จยัง?” พี่วฒ
ุ ิถามผมจากอีกด้านของประตู ทั้งที่ผมเพิ่งปิ ดไม่ประตูเมื่อกี้
“ ผมเพิ่งเข้ามาเองนะครับ!” ผมบอกเอามือดันประตูไว้เผือ่ พี่วฒ
ุ ิจะพังประตูเข้า(ผมก็คิดได้นะครับ)
“ แต่พี่คิดว่ามันนานแล้ว รี บออกมาพี่ให้เวลา 5 นาที”
5 นาที!?
“ 10 นาทีครับ!” ผมต่อรอง
“ พี่ให้ 15 นาที”
“ครับ”
ผมตอบแล้วลงมือถอดเสื้ อ กางเกงรี บอาบน้ า

ไม่นานแต่ไม่รู้ผา่ นไปกี่นาที แต่ไม่คิดว่าเกิน 15 นาที ผมก็ออกมาในชุดพร้อมออกไปดูหนัง(เสื้ อยืดสี ขาว

กางเกงยีนต์ตามระเบียบ)
“ 12 นาที” พี่วฒ
ุ ิที่นงั่ อยูบ่ นเตียงบอกละสายตาจากโทรศัพท์มือถือ คงกาลังจับเวลาครับ
“.............” ผมเดินไปหาพี่วฒ ุ ิกย็ นื ขึ้นก่อนที่จะจูงมือผมให้ออกจากห้องพร้อมกัน
ุ ิ แล้วพี่วฒ
ุ ิอนุ่ จังครับ หรื อเป็ นเพราะว่าผมเพิ่งอาบน้ า ตัวผมเลยเย็นกว่าปกติ
พี่วฒ
“ อยากดูเรื่ องอะไร?” พี่วฒ
ุ ิถามขณะลงบันได
“ H ครับ” ผมตอบ เป็ นหนังแนวแฟนซี ผจญภัยแบบที่ผมชอบ
“ ....... ”
“ แล้วพี่ล่ะครับ?” ผมถาม ปิ ดไฟเมื่อเดินจะออกจากบ้านตามด้วยใส่กญ
ุ แจด้านนอกประตู
“ เรื่ องเดียวกันกับจุม” พี่วฒ
ุ ิตอบยังยืนรอผมล็อกประตู พอผมล็อกประตูเรี ยบร้อยก็เดินนาหน้าผมไปจนออกประตูร้ ัว
แล้วยืนรอให้ผมล็อกประตูร้ ัวอีก
“ ............”

พวกผมไปถึงโรงหนังได้ทนั รอบ 3 ทุ่ม

“ จุมเอาน้ าไหม?” พี่วมุ ิถามหลังจากซื้ อตัว๋ แล้ว(อีก 10 นาทีหนังฉาย ได้โรง 3 ครับ)
“ ..........” ผมไม่ทนั ได้บอกพี่วฒ
ุ ิก็บอกให้ผมยืนรอเดี๋ยวไปซื้ อโค้กมาให้ ผมเลยยืนรอพี่วฒ
ุ ิแต่ก็มองพี่วฒ
ุ ิโดยตลอด
ไม่ถึง 2 นาทีพี่วฒ
ุ ิกลับมาพร้อมถือแก้วโค้กมาหาผม พร้อมกับจับมือผมเดิน 0.0!
“ พี่ครั บ?!” ผมพูดเสี ยงเบาบอกพี่วฒ
ุ ิพร้อมสะบัดมือออก ผมสังเกตเห็นมีหลายคนกาลังมองพวกผมครับ
ซึ่ งเขาอาจจะมองพี่วฒ
ุ ิต้งั แต่เดินมาคนเดียวแล้วก็ได้
“อะไร” พี่วฒ
ุ ิพดู ตามเอามือมาจับมือผมอีก
“ คนเขามอง” ผมบอกอีก
“ แล้วไง” ผมเลยหันหน้าไปมองพี่วฒ
ุ ิวา่ มีความอายบ้างไหม
“ ไม่อายเหรอครับ?”
“ ไม่อาย หรื อจุมอายที่เป็ นเมียพี”่ พี่วฒ
ุ ิถามหน้าตาย (ผูห้ ญิง 2 คนที่เดินผ่านพวกผมด้านพี่วฒ
ุ ิรู้สึกจะหัวเราะคิกคักด้วย)
“ ทั้งผมและพี่วฒ
ุ ิต่างก็เป็ นผูช้ ายนะครับ” ผมบอก
“ แล้วไง รี บเดินหนังจะฉายแล้ว” พี่วฒ
ุ ิหน้าตาเฉยพลางดึงแขนผมให้เดินตาม ผมเลยไม่กล้ามองไปไหนทั้งนั้น
ุ ิก็พาผมเดินผ่านมาเลย เพราะพวกผมไม่กระเป๋ าหรื ออะไร
พอถึงช่วงตรวจของก่อนเข้าโรง พี่วฒ
ุ ิถืออยู่ แต่ก็ดีครับ ผมจะได้ไม่ตอ้ งยืนตรงนั้นนาน
นอกจากแก้วโค้กที่พี่วฒ

บุพเพวายร้าย

54.50%

ผมไม่รู้เลยครับว่าพี่วฒ
ุ ิซ้ื อตัว๋ สวีต จนเมื่อได้เข้าไปนัง่ เก้าอี้โชฟา
คนมองเป็ นแถว(เขาคงจะไม่มองหรอกครับถ้าไม่จบั มือกัน) เก้าอี้ขา้ งๆผมเป็ นคู่หญิงชายหันมองพวกผมหลายครั้ง
“ .....................” แต่ผมก็ทาอะไรไม่ได้ ตัว๋ ก็ซ้ือมาแล้ว เลยต้องทาใจนัง่ และอยากกดูหนังด้วย
ุ ิยนื่ แก้วโค้กให้ผม โดยไม่พดู อะไร แต่ส่ายหน้าว่าไม่กิน พี่เขาเลยเอาวางไว้ ตรงผนังแขนอีกด้าน
พี่วฒ
พวกผมนัง่ ดูหนังไปเรื่ อยๆ สนุกมากครับเนื้อเรื่ องสนุกอย่างที่ผมคิดไว้ ฉากก็ตื่นตาตื่นใจ
จนมาถึงตอนที่นางเอกจูบพระเอกก่อนที่พระเอกเดินทาง... พี่วฒ
ุ ิจบั มือผมหมับ!?
ผมหันไปมอง แต่พี่วฒ
ุ ิไม่ได้หนั มา หน้าพี่เขามองตรงไปยังจอ...ผมเลยดึงมือออกมา
หมับ! อีกครั้ง คราวนี้มือผมถูกดึงไปวางไว้ตกั พี่วฒ
ุ ิ ผมหันไปอีกครั้ง(ในหนังพระเอกนางเอกยังจูบกันนัวเนีย)
พี่วฒ
ุ ิหนั มาก่อนหน้านั้น
“ ก็ดูไปดิ” พี่วฒ
ุ ิบอกเสี ยงเบา
“ ..............” ผมดึงมือตัวเองกลับมา พี่วฒ
ุ ิดึงกลับไป...

..ผมดึงมือตัวเองกลับมา พี่วฒ
ุ ิดึงกลับไป...
“ .......................”

.......ผมดึงมือตัวเองกลับมาอีกครั้ง พี่วฒ
ุ ิก็ดึงมือผมกลับไปอีก.....
“ ......................” คู่ที่นงั่ ๆข้างพวกผม เริ่ มหันมามอง พวกผมที่หยุกๆหยิกๆ
ผมเลยยอมให้พี่วฒ
ุ ิจบั มือผมไปกุมไว้ตกั จนหนังจบเรื่ อง......
2 ชัว่ โมงให้หลัง
“ หนาวเหรอ?” พี่วฒ
ุ ิถามตอนที่ผมลุกขึ้น(หนังจบแล้ว)
“ นิดหน่อยครับ” ผมตอบเดินนาหน้าพี่วฒ
ุ ิออกจากแถวที่นงั่
“ รู ้วา่ จะหนาวทาไมไม่ใส่ เสื้ อแขนยาวหรื อไม่ก็เสื้ อหนาๆมา” พี่วุฒิที่เดินข้างหลังผมพูดเหมือนตาหนิ
“ ทุกทีไม่เคยหนาวนี่ครับ”
“ ก็ดูหุ่นดิ ผอมยังกะตัวอะไร ดีที่ช่วงนี้มีเนื้อมีหนังขึ้นมาหน่อย”
“ ...............” ใช่สิครับผมผอม ผอมกว่าแต่ก่อนมาก ไม่ได้หุ่นมีซิกแพ็คเหมือนพีแ่ ต่มนั แบนราบน่าอาย...
ผมไม่พดู อะไร ยอมให้พี่วฒ
ุ ิจงู มือออกจากโรง เรื่ อยๆ

“ หิ วไหม ?” พี่วฒ
ุ ิถาม ตอนที่เดินออกมาถึงรถแล้ว ตอนนั้นห้าทุม่ นิดๆแล้วครับ
“ ไม่ค่อยหิ วครับ”
“ งั้น พี่พาไปกินของอร่ อยๆ” พี่วฒ
ุ ิเปิ ดประตูรถแต่ยงั ไม่ได้เข้าไป ผมยังยืนอยูเ่ ช่นกัน
“ ไปกินไหนครับ?”
“ โรงแรมพ่อพี่เอง อยูไ่ ม่ไกลหรอก”
“ ไปต้องหรอกครับ เกรงใจท่าน!” ผมบอก
“ หรื อว่าจุม อยากกินอะไร?” พี่วฒ
ุ ิถามคิดว่าผมมีร้านที่อยากไปถึงได้บอกไม่ให้โรงแรมพี่วฒ
ุ ิ
ตอนนี้ที่ผมอยากกินก็มีครับ ‘เย็นตาโฟร้อนๆ’
“ ผมอยากกินเย็นตาโฟครับ”
“เย็นตาโฟ ที่ไหน?”
“ ตรงปากซอย ทางเข้าบ้านไงครับ” พี่วฒ
ุ ิทาหน้าสงสัย?
“ ....................”
“นะครับ กินแล้วจะได้กลับบ้านเลย ไม่ตอ้ งไปโรงแรมพี”่
“ ก็ได้” พี่วฒ
ุ ิตอบ ผมวิ่งไปอีกด้านเปิ ดประตูเข้าไปนัง่ ในรถ

แต่ แต่พอถึงร้านแล้ว พี่วฒ

ุ ิกลับพูดว่า
“ ร้านนี้เนี่ยนะ!” พี่วฒ
ุ ิวา่ จอดหน้าร้าน แต่ยงั ไม่ได้ดบั ครื่ อง
“ ใช่ครับ ลุงอินขายตั้งแต่ผมเด็กๆ เมื่อก่อนแม่พามากินบ่อยๆ”
ผมบอกมองร้านห้องตึกแถวตรงกลางที่ขายดีจนต้องเอาโต๊ะเก้าอี้มาวางหน้าร้าน
“ พี่วฒ
ุ ิเอารถไปจอดด้านโน่นเลยนะครับ เดี๋ยวผมลงไปสัง่ รอไว้นะครับ เพราะคนเยอะจะได้ไม่ชา้ มาก” ผมบอกขยับตัว
“ แต่ร้านข้างถนนพี่ไม่อยากกิน เดี๋ยวท้องเสี ย” พี่วฒ
ุ ิบอกจับมือผมไว้
“ ไม่เสี ยหรอกครับ ผมกินมาตั้งแต่เด็กแล้ว” ผมบอกอีก
“ พี่ไม่กิน สกปรก!” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมขับรถออกมาเลย
“ พี่ครับ!?”
“ พี่ไม่กินของข้างถนนแบบนั้นหรอก” พี่วฒ
ุ ิบอกเลี้ยวเข้าซอยเข้าบ้าน
“ ข้างถนนก็ใช่วา่ จะไม่สะอาดนะครับ!”
“ ไม่สะอาดแล้วไหงพี่กินแล้วท้องเสี ยล่ะ!” พี่วฒ
ุ ิทอ้ งเสี ย?
“ เมื่อไรครับ?” รถจอดที่หน้าบ้าน
“ ตอนปอ6”
“ ตอนปอ6?!”
“ ตอนนั้นพี่ตอ้ งนอนให้น้ าเกลือที่โรงบาลเป็ นอาทิตย์ ......” เสี ยงท้ายประโยคเบามาก
ผมอยากถามพี่วฒ
ุ ิแต่สีหน้าพี่วฒ
ุ ิทาให้ผมเงียบ
“ วันนั้นพี่จาได้ เป็ นวันเกิดพี่พอดี คุณพ่อคุณแม่บอกว่าจะมารับพี่ที่โรงเรี ยน แต่สุดท้ายก็ให้ลงุ ใบมารับ แต่พี่ไม่กลับ
ยังไงก็สัญญาแล้ว พี่เชื่อว่ายังไงก็ตอ้ งมา พีร่ อแล้วรอเล่า 5 โมงก็แล้ว 6 โมงก็แล้ว 1 ทุ่มก็แล้ว 2 ทุ่มก็แล้ว แต่ก็ไม่มา
ลุงใบกลัวว่าพี่จะหิวข้าวเลยไปซื้อลูกชิ้นปิ้ งมาให้พี่ ความจริ งพี่กห็ ิ วจริ งๆแต่ไม่ยอมบอกว่าหิ วพี่ไม่อยากให้ตวั เองดูอ่อนแอ
พอลุงใบซื้อลูกชิ้นมาพี่กก็ ินจนหมด”
“ แล้วพี่ได้กลับบ้านกี่โมงครับ ..?”
“ เที่ยงคืนพี่ก็กลับ เพราะพี่คิดว่าขนาดวันเกิดพี่วนั ที่พี่ได้เกิดมาบนโลกนี้
คุณพ่อคุณแม่ยงั ไม่สนใจแล้ววันอื่นๆล่ะจะไปมีความหมายอะไร! ................เชื่อไหมพี่นอนให้น้ าเกลือที่โรง-
บาล3 วันแล้วคุณแม่ถึงมา อีกวันค่อยเป็ นคุณพ่อ แต่ก็มาไม่ถึงครึ่ งวัน และก็ไม่มาอีกเลยจนกระทัง่ พีอ่ อกจากโรงบาล”
พี่วฒ
ุ ิยมิ้ ดวงตาเต้นระริ ก
“ พี่ตอ้ งนอนโรงบาลเป็ นอาทิตย์เลยหรื อครับ?” ผมถามมองหน้าพี่วฒ
ุ ิ แต่พี่วฒ
ุ ิหนั ไปอีกทางเหมือนหลบสายตาผม
“ ตอนเด็กๆพี่เป็ นภูมิแพ้ ป่ วยอะไรนิดอะไรหน่อยก็กลายหนักกว่าคนปกติ” ผมเอามือผมไปจับมือพีว่ ฒ
ุ ิ พี่เขาถึงได้หนั มา..
ปั ญหามันไม่ใช่เรื่ องลูกชิ้นย่างทาให้ทอ้ งเสี ยหรอกครับ ....
“ .......”
“ ถ้าพี่กินเย็นตาโฟแล้วท้องเสี ยจุมจะไปเฝ้ าพี่ใช่ไหม จะไม่ตอ้ งให้พี่คอยมองประตูวา่ จุมจะมาเมื่อไรใช่ไหม?”
ุ ินอนอยูโ่ รงบาลคงคิดว่าเมื่อไรพ่อแม่จะมา และคงคิดว่าคนกาลังที่เปิ ดประตูอาจจะเป็ นพ่อหรื อแม่
ตลอดเวลาพี่วฒ
....คอยทุกๆวัน เด็กอายุ 12 ไม่รู้วา่ จะเสี ยใจได้มากที่สุดเท่าไร ....
มิน่าตอนที่ผมอยูโ่ รง-บาลพี่วฒ
ุ ิไม่เคยปล่อยให้ผมอยูค่ นเดียวเลย ไม่แม่ก็พี่วฒ
ุ ิตอ้ งอยูใ่ นห้องกับผม ...
. . . ประหลาดที่ผมรับรู ้ความรู ้สึกพี่วฒ
ุ ิได้ แม้เพียงน้อยนิดก็ตาม
“ ครับ ผมจะอยูก่ บั พี่เหมือนที่พี่เฝ้ าผมที่โรง-บาล” ผมบอกเอนตัวเอาหัวพิงไหล่พี่วฒ
ุ ิ
“ งั้นเราไปกินกันก็ได้ เพราะถ้าพีเ่ ข้าท้องเสี ยจนต้องให้น้ าเกลืออีก ยังไงจุมก็ตอ้ งไปอยูก่ บั พี”่
“ ไม่ตอ้ งครับ ผมไม่หิวแล้ว เราเข้าบ้านเถอะครับ” ผมบอกเงยหน้าขึ้นมา
“ แล้วจุมไม่อยากกินเย็นตาโฟแล้ว เหรอ?”
“ ไม่ครับ ผมไม่อยากกินแล้ว” ผมบอกส่ ายหน้าช้าๆ
ุ ินิ่งอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่จะตามใจผม
พี่วฒ
ผมจูงมือพี่วฒ ุ ิก็รวบตัวเข้าไปกอด
ุ ิเข้าบ้าน เหมือนจูงมือเด็ก ...จนกระทัง่ ถึงห้อง พี่วฒ
“ จุม ............” เหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ครับ
“ครับ” ผมว่าหันหน้าไปหาพี่วฒ
ุ ิที่กอดผมจากด้านหลัง
“ มีความสุ ขไหม? ทาไมตอนนี้พี่มีความสุ ขมากจนน่ากลัว”
“ ครับ ผมมีความสุขมากเหมือนกัน” ผมบอกเอามือจับแก้มพี่วฒ
ุ ิท้งั ข้างพร้อมกับรอยยิม้
“ ถ้าเป็ นแบบนี้ตลอดไป...” พี่วุฒิหยุดพูดขึ้นมาเฉยๆ
“ ผมอยากอยูก่ บั พี่ตลอดไป” ผมบอกแล้วพี่วฒ
ุ ิก็ยมิ้ ดีใจอย่างเห็นได้ชดั
“ ............พี่ก็เหมือนกัน”
“แต่ตอนนี้นอนกันเถอะครับ จะเที่ยงคืนแล้ว” ผมบอกผละออกจากพี่วฒ
ุ ิก่อน
“ ................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบเดินไปปิ ดไฟแล้วลงมานอนบนเตียงตามผม
“ จุม พี่....” พูดพร้อมแขนกอดเอว “ พี่............”
“ ครับ” ผมพลิกตัวชุกหน้ากับไหล่พี่วฒ
ุ ิ
“ พี่ขอวันนี้ได้ไหม?” พี่วฒ
ุ ิถามเสี ยงปกติ แต่ผมสัมผัสเสี ยงหัวใจเต้นแรงขึ้นของพี่วฒ
ุ ิได้
“ ........................................................................ไหนว่า 3
เดือนไงครับ” ผมถามเสี ยงเบาๆแต่ยงั ไม่ขยับหนี เพราะพี่วฒ
ุ ิก็ไม่ได้ทาอะไรมากไปกว่าถาม
“ พี่ถามเผือ่ ได้ .........”
“ แล้วไหงคิดว่าผมจะให้” ผมว่าแอบยิม้ ตลกมากกว่าครับที่พี่วฒ
ุ ิคิดว่าวันนี้จะได้ท้งั ตกลงกันได้เพียงวันเดียว
ใครจะทาใจได้เร็ วขนาดนั้น
“ งั้นต้องลองดู” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วลุกขึ้นผมเลยต้องลุกขึ้นตาม(ผมตกใจครับ)
“ ลองอะไรครับ?” ผมถามมองพี่วฒ
ุ ิถอดกระดุมตาปริ บๆ ท่ามกลางความสว่างที่จากัด
“ ลองทาดูเผือ่ ยอม”
“ พี่วา่ ไงครับ!!” ผมพูดพร้อมลงจากเตียงไปเปิ ดไฟให้สว่างไว้ก่อน
“ ไหนพี่วา่ 3 เดือนแต่นี่แค่วนั เดียวพี่ก็จะปล้ าผมแล้วหรื อครับ?” มือพี่วฒ
ุ ิที่แกะกระดุมหยุดลงที่เม็ดสุ ดท้าย
แล้วเดินมาหาผม
“ จุม แล้วไม่ได้เหรอ?”
“ พี่ครับ 3 เดือนของพี่คืออะไรกันแน่ ให้เวลาแต่สิ่งที่พี่ทาอยูม่ นั ตรงกันข้าม!”
“ จุม พี่ รู ้สึกมีความสุ ข พี่ก็ยงิ่ ไม่มนั่ ใจ” พี่วฒ
ุ ิมาหาผม ผมถอยหนีพี่วฒ
ุ ิหยุด
สงสารหน้าหงอยๆ จนเจ็บ
“ ................” ทั้งที่เมื่อกี้พวกเรายังยิม้ อย่างมีความสุ ขอยูเ่ ลย
“ ไหนจุมบอกว่าจะให้พี่เชื่อใจ”
“ ............พี่ครับ ...เชื่อใจ มันก็บอกอยูแ่ ล้วว่าที่ใจ ไม่ใช่ร่างกาย”
“ ร่ างกายมันก็เป็ นส่ วนหนึ่งนะจุม” พี่วฒ
ุ ิพดู เดินมาหาผมอีกก้าวแต่ก็ตอ้ งหยุดเพราะผมก็ถอยหลังอีกก้าวเช่นกัน
“ พี่รู้สึกดี ดีมากแต่พี่กย็ งิ่ กลัว พี่กลัวมันหายไป พี่อยากยึดอะไรไว้.........ให้พี่รู้สึกมัน่ ใจ ว่าพี่ไม่ได้ฝันไป
จุมไม่รู้หรอกว่าแค่เสี้ ยวนาทีทุกอย่างมันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็ นหลังมือได้...........”
“ พี่ ค รั บ ” ผมเดินเข้าไปหาพี่วฒ
ุ ิเอง เดินเข้าไปกอดร่ างกายที่โตกว่า
แต่กลับรู ้สึกว่าร่ างนั้นเล็กลงเรื่ อยๆหากผมไปกอดพี่วฒ
ุ ิไว้ตอนนี้และเดี๋ยวนี้
“ จุม พี่อยากเชื่อจุม ได้ไหม?”
“ .................................”(ผม)
“........... ได้ไหม?.......” ผมเงยหน้าขึ้น
“......... ได้ครับ” สิ้ นคาตอบพี่วฒ
ุ ิก็กม้ ลงมาเอาริ มฝี ปากสัมผัสปากผมแผ่วเบา ผมหลับตาลง
ก่อนที่พี่วฒ
ุ ิจะรั้งเอวผมเข้าไปชิดตัว
ผมรู ้สึกเหมือนจะกลัวขึ้นมา แต่แรงกดริ มฝี ปากทาให้ผมสับสน ทังลิน้ ที่กาลังเกี่ยวพันลิน้ ผม หัวใจผมเริ่ มเต้นแรงเรื่ อยๆ
“ ...........?!” ผมถูกมือพี่วฒ
ุ ิชอ้ นใต้เข่าพาไปที่เตียง ทั้งปากผมยังถูกประกบไม่ห่าง จนเมื่อตัวผมถูกวางลงเตียง
“ จุม พี่ดีใจนะที่จุมยอม......พี่”
“ พี่วฒ
ุ ิ ผมรู ้สึกกลัวยังไงไม่รู้ครับ” ผมบอกหันหน้าหนีพี่วฒ
ุ ิที่กม้ ลงมาอีก หัวใจผมก็เต้นไม่เป็ นส่ า
“ กลัวอะไรจุม ...?” พี่วฒ
ุ ิไม่รอคาตอบ จูบผมอีก
จูบนุ่มนวลกว่าเมื่อกี้มาก มือพี่วฒ
ุ ิจบั สัมผัสผิวเนินอกผมภายในเสื้ อยืดที่ผมใส่อยู่ ผมสะดุง้ เล็กน้อย
ไม่วา่ พี่ไหนที่พี่วฒ
ุ ิสัมผัสผมมันก็ร้อนๆขึ้นมา

บุพเพวายร้าย

55.50%

ไม่วา่ พี่ไหนที่พี่วฒ
ุ ิสัมผัสผมมันก็ร้อนๆขึ้นมา

พี่วฒ
ุ ิจูบผมนานมากจะปล่อยแค่ผมได้หายใจเป็ นบางช่วงเท่านั้น
ถึงจะจูบไม่แรงแต่พอนานเข้ามันก็เหมือนจะเจ็บขึ้นมา แต่พี่วฒ
ุ ิคงพอรู ้ครับเลยเอาลิน้ มาเลียแก้มผมแทน

ทั้งมือก็ลบู ต่าลงไปในกางเกงยีนต์ผมสะดุง้ อีกครั้ง

“ พี่ พี่ครับ!?” ผมเรี ยกพี่วฒ

ุ ิข้ นึ มาเฉยๆ

“ อะไร?” พี่วฒ
ุ ิวา่ ใบหน้าที่คลอเคลียคอของผม ยกขึ้นหันมามองผม

“ ................?” ก่อนที่ดึงชายเสื้ อผมขึ้น

“ พี่จะถอดแล้วนะ” พี่วฒ
ุ ิบอก ดึงเสื้ อยืดผมถอดในการดึงครั้งเดียว(ผมก็ไม่ได้ขดั ขืนครับ)

ต่อด้วยการจูบที่ละจุด ไปทุกๆที่ตรงอก เลื้อยต่าลงไป จนถึงหน้าท้อง ทาให้ขนที่ลุกอยูแ่ ล้วยิง่ ลุกจนหนาว

ุ ิที่คอ่ ยๆเพิ่มแรงตรงน้องชายผม โดยเฉพาะส่ วนปลาย ...ผมสะท้านจนเอวมันแอ่นตาม

ทั้งมือพี่วฒ

“อะ อ่ า” (เสี ยงผมคราง น่าอายมากๆ แต่ผมรู ้สึกเสี ยวครับ มันทนไม่ไหว เลยเอามือปิ ดปากไว้)

ปากพี่วฒ
ุ ิต่าลงไป จนไปหยุดที่นอ้ งชายผม พี่เขาเอามันเข้าไปในปาก ค่อยๆทาให้มนั ลึกเข้าไป

บวกกับลิน้ ..ผมถึงกับจะปล่อยออกมาเพราะมันเสี ยว ....มากครับ

“ พี่ ครั บ ผมจะ......อะ .........อ่ า~” ผมจะทนไม่ไหวแล้วครับ แต่พี่วฒุ ิยงั ไม่เอาปากออกไป

ผมเลยพยายามกลั้นไว้ มือก็กาผ้าปูที่นอนแน่น เท้าจิกผ้าปูสั่นเล็กน้อย

ในร่ างกายมันมีบางอย่างที่อยากทะลักออกมา

“ อ่ า ..พะพี่ ผมจะไป ....” ผมบอกน้ าตาคลอ มันสุ ดจะกลั้นแล้ว พี่วฒ

ุ ิกลับยิง่ ใช้ลิ้นกับน้องชายผม

พามันลึกเข้าไปปากมากกว่าเดิมเท่าที่มนั จะพาไปได้ ลมหายใจผมร้อนขึ้นเรื่ อยๆ

 …ไม่ไหวแล้ว...!

“ อ่า!” ผมปล่อยน้ าออกมา ทั้งที่นอ้ งชายยังอยูใ่ นปากพี่วฒ

ุ ิ

“ พี่ครับ ขอโทษ” ผมบอกผงกหัวขึ้นมา เห็นพี่วฒ

ุ ิกินมันเข้าไป ผมหายใจยาวขึ้นแต่ก็เร็ วกว่าปกติอยูด่ ี ร่ างกายมันโล่งขึ้น

“ พี่ต้ งั ใจ” พี่วฒ

ุ ิบอกคราวนี้ข้ ึนมาทับร่ างกายผมระหว่างขาทั้ง 2 ข้าง ผมรู ้สึกถึงน้องชายพี่วฒ
ุ ิที่มนั แข็งอยูใ่ นกางเกง

“ รู ้สึกดีไหม?” พี่วฒ
ุ ิถาม ประสานตากับผม

“ครั บ” ผมตอบหน้าร้อนๆหลบสายตาพี่วฒ
ุ ิไปมองเก้าอี้แทน .....?

“ เห็นไหมไม่เห็นมีอะไรต้องกลัว .. ” พี่วฒ
ุ ิบอกจับหน้าผมให้หนั กลับมา

“ ยังจะมาอายอีก” พี่วฒ
ุ ิกม้ หน้าลงมา

“ ก็มนั อายของมัน เอง” ผมบอกเสี ยงอ้อมแอ้ม พอสบตากับพี่วฒ

ุ ิแล้วตามันก็พลุบต่าลงมาอีก

ุ ิ เมื่อกี้ริมฝี ปากนี้กบั น้องชายผม และน้ าที่ผมปล่อยออกมา ..หน้าร้อนฉ่า!

ผมมองริ มฝี ปากสี แดงได้รูปของพี่วฒ

“ เดี๋ยวจะทาให้ลืมอาย” พี่วฒ
ุ ิบอกจูบแก้ม มือพี่จบั หน้าผมข้างนั้นเป็ นการดันหน้าผมกลายๆไม่ให้หนั หนีไปไหนอีก

...แล้วผมก็หนั หน้ากลับไป จนปากชนกับปากพี่วฒ

ุ ิ ก่อนที่พี่วฒ
ุ ิจะเป็ นคนประทับริ มฝี ปากตามมา

ลิ้นผมและลิ้นพี่วฒ ุ ิก็ปลดกระดุมเม็ดสุ ดท้ายแล้วถอดเสื้ อออก

ุ ิกาลังพันกันมัว่ ไปหมด พร้อมกันนั้นพี่วฒ

ก่อนที่จะเหวีย่ งมันให้พน้ มือ

“ .................” พี่วฒ
ุ ิจอ้ งตาผม ผมก็จอ้ งหน้าพี่วฒ
ุ ิแต่ได้ไม่นานผมก็เป็ นฝ่ ายหลับตาลง

ไม่อาจะสู ้สายตากรุ่ มกริ่ มตรงๆได้

กางเกงถูกถูกเลื่อนลงไปจนพี่วฒ
ุ ิถอดออกจากขาผม น้องชายผมถูกมือพี่วฒ
ุ ิจบั เลื่อนเข้าออกปลายและจุดกาเนิด ...
ทางเข้าก็ถกู มืออีกข้างสัมผัส..

……จนเมื่อ พี่วฒ
ุ ิเอานิ้วเข้าไป ผมสะดุง้ เฮือก! รู ้สึกเจ็บนิดหน่อย

ุ ิให้นิ้วขยับมันก็เหมือนจะรู ้สึกอย่างอื่นแทน แต่ผมกลับตกใจมากขึ้นเรื่ อยๆ ยิง่ พอนิ้วที่ 2

ทว่าจากนั้นไม่นานหลังจากที่พี่วฒ

ที่3ตามเข้าไปมันเริ่ มเจ็บมากขึ้น ผมกลัว มือผมที่จบั ไหล่พี่วฒ

ุ ิเปลี่ยนเป็ นผลักออก

“จุม!?”

“ พี่ครับ ไม่เอาแล้วครับ!?” ผมบอกหันหน้าหนีปากพี่วฒ

ุ ิที่พยายามจะจูบผม

“ จุม ตั้งสติหน่อย”

“ พี่ผมกลัว ผมไม่เอาแล้ว!” ผมบอกพยายามจะขยับสะโพกให้หลุดจากนิ้วพี่วฒ

ุ ิ

“ กลัวอะไร?”

“ ไม่รู้ ฮือๆ” ผมบอก รู ้แต่กลัวมาก กลัวจนเย็นสันวาบ ร่ างกายก็เกร็ งก็สั่นขึ้นมาเฉยๆ

นิ้วถูกเอาออกไปแล้ว.....

“ จุม ไม่ตอ้ งกลัว พี่อยูจ่ ุม จุมไม่ตอ้ งกลัวอะไร”

“ ..............ฮือๆ” ผมจ้องหน้าพี่วฒ
ุ ิที่อยูใ่ กล้แค่คืบ มือพี่วฒ
ุ ิเกลี่ยน้ าตาบนหน้าผม

“ จุม นี่พี่วฒ
ุ ิของจุมนะ”

“ ฮือๆพี่ผมกลัว”

“ พี่ พี่ รัก จุม ” พี่วฒ

ุ ิพดู เสี ยงติดขัด

“พี่ครับ” ผมยังจ้องหน้าพี่วฒ
ุ ิอยูแ่ ต่แทบมองไม่เห็นเพราะคาว่ารักมันดังสะท้อนในหู ในหัว ในใจ จนตาเบลอ
“ ได้ยนิ หรื อเปล่า พี่บอกว่ารักจุม” พี่วฒ
ุ ิบอกอีกคราวนี้เสี ยงไม่สนั่ เหมือนครั้งแรก สี หน้าก็จริ งจังจนผมต้องจ้องมอง

“ ……………………………”

มันจะแปลก หรื อเร็ วไปไหมถ้าว่าผมก็รักพี่วฒ

ุ ิเช่นกัน

หัวใจผม มันบอกผมว่าผมรักพี่วฒ
ุ ิเหมือนกัน

“ ได้ยนิ ครับ ผมได้ยนิ ” ผมบอกพยักหน้าน้ าตาไหล

“ พี่รักจุม ไปแล้ว ....................................................” ดวงตาพี่วฒ

ุ ิมีสีแดง

ผมเห็นน้ าใสๆคลอขอบตาพี่วฒ
ุ ิแม้มนั บางเบาก็ตาม

“ ผมก็รักพี่ ฮือๆ” ผมบอกเสี ยงเครื อ

“ จุม”

“ ผมรักพี่เหมือนกันครับ” ผมโผเข้ากอดคอพี่วฒ
ุ ิที่กม้ อยู่

ผมร้องไห้เพราะดีใจ ในอกมันเต้นอย่างยินดีอย่างที่ไม่เคยรู ้สึกมาก่อน ...

ผมรักพี่วฒ
ุ ิ ไม่ง้ นั ผมคงไม่ยอมพี่วฒ
ุ ิมาจนถึงตอนนี้

ผมรักพี่

“ พี่ครับ เราต่อกันได้ไหม?” ผมบอกคลายแขนจากคอพี่วฒ

ุ ิมาจ้องหน้าคนที่ผมรัก

“ ผมอยากให้ทกุ ๆอย่างของเราเชื่อมถึงกัน......” ผมมองแม้จะเขินมากกว่าเขินเสี ยอีก

“ จุมจะเป็ นของพี่ และพี่จะเป็ นของจุม” พี่วฒ

ุ ิบอกจูบ ผมรับจูบหนักหน่วงแต่ออ่ นหวานอย่างเต็มใจ
 เป็ นจูบจากพี่วฒ
ุ ิ

เป็ นจูบจากคนที่รักผม

เป็ นจูบจากคนที่ผมรัก

เรารักกัน

พี่วฒ
ุ ิพาน้องชายเข้ามาในตัวผม หลังจากที่วฒ
ุ ิเอานิ้วออกมาแล้ว

ยังเจ็บอยู.่ ...

“ เจ็บมากไหม?” พี่วฒ
ุ ิถาม มองหน้าผม แต่ขา้ งล่างก็ดนั เข้ามาเพิ่ม

(พี่วฒ
ุ ิเอาออยล์ที่เหลือจากคราวทาผิวไหม้มาทาน้องชายและก็ทานิ้วก่อนเอาเข้าไปในตัวผม

พอเอานิ้วอออกไปก็เอาน้องชายเข้ามาแทนซึ่งคือตอนนี้)

“ ไม่ครับ .....” บอกว่าไม่แต่เจ็บครับ เพราะน้องชายพี่วฒ

ุ ิ(ใหญ่)

“ ทนนิดหนึ่ง” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมพยักหน้ากระพริ บตาปริ บๆกลัวนิดหนึ่งครับ คราวที่แล้วที่โดนข่มขืนมันเจ็บแทบตาย
แล้วตรงทางเข้ามันเป็ นแผลด้วย ผมยังกลัวอยู.่ ..

ุ ิก็ดนั น้องชายเข้ามาจนมิด ผมโผเข้ากอดพี่วฒ

แล้วพี่วฒ ุ ิลมหายใจอุ่นมากขึ้น ก่อนที่พี่วฒ
ุ ิจะก้มลงจูบผม

ผมตอบสนองนัวเนีย พี่เขากระแทกเข้าออกจนเตียงมันดังเอี๊ยดอาด(เตียงไม้และเล็กครับ)

มันทาให้ผมรู ้สึกเสี ยวๆจนแทบจะไม่รู้สึกเจ็บ ยิง่ พอหน้าอกโดนมือพี่วฒ

ุ ิเน้นคลึงผมยิง่ หายใจถี่ จนบ้างครั้งก็เหมือนกลั้นหายใจ

หรื อเหมือนหายใจไม่ทนั

“ ................” พี่วฒ
ุ ิกระชั้นเข้าออกเร็ วขึ้นเรื่ อยๆ แรงขึ้นอีก

เร็ วขึ้น

เร็วขึน้

ผมรู ้สึกเสี ยววาบที่ทอ้ งน้อย พร้อมทั้งปล่อยน้ าออกมาคามือพี่วฒ

ุ ิ ตามด้วยพี่วฒ
ุ ิที่ปล่อยน้ าออกมาเหมือนกัน

“ ..............” ผมผ่อนลมหายใจเหนื่อยๆ

พี่วฒ
ุ ิเอาลิ้นเลียน้ าตาบนแก้มผมช้าๆ(ยังไม่ได้ออกน้องชายออกไปจากตัวผม)

“ ผมรักพี่นะครับ” ผมบอก มือพี่วฒ

ุ ิปัดปลายเส้นผมไม่ให้ปรกหน้าของผม

“ พี่ก็เหมือนกัน” พี่วฒ
ุ ิบอกแล้วเอาหน้าซุกไซร์ซอกคอผม ที่ตอนนี้เริ่ มมีเหงื่อชุ่มๆ

“ อีกครั้งนะจุม” พี่วฒ
ุ ิพดู จ้องหน้าผม แต่มือวนเวียนไปเบื้องล่างแล้ว

ตาผมมองต่าลง เป็ นแผ่นอกมีเหงื่อของพี่วฒ

ุ ิ แล้วพูดเสี ยงเบาเพราะอายว่า
“ ครับ ”

* * * * *

เสี ยงนาฬิกาที่ต้ งั ไว้ดงั ปลุกผมให้งวั เงี่ยตื่น ทั้งที่เพิ่งจะนอนไปตอนตี 3 (ห้องไม่ได้ปิดไฟตั้งแต่เมื่อคืน)

“ วันนี้ไม่ตอ้ งไปโรงเรี ยน” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมเอามือกอดผมที่ลุกขึ้นนัง่ แล้วให้นอนลงมาอีก
“ ไม่ได้หรอกครับ นัน่ เป็ นหน้าที่” ผมบอก ลุกขึ้นมาอีก พี่วฒ
ุ ิเลยเอาหน้ามาวางบนตักผมแต่ยงั หลับตาอยู่
“ หน้าที่เมียล่ะ?” พี่วฒ
ุ ิถาม ยังไม่ลืมตา
“ พี่อ่ะ” ผมว่าเอามือลูบหัวพี่วฒ
ุ ิเล่น
“ แล้วตกลงจุมไปเรี ยนไหม?”
“ไปครับ และก็พี่ดว้ ย ตื่นได้แล้วครับ” ผมบอก แต่พี่วฒ
ุ ิยงั ไม่ยอมลืมตาเลย
ผมเลยเอามือช้อนหัวพี่วฒ
ุ ิจะไปวางบนหมอนเพราะผมจะไปอาบน้ าก่อน เดี๋ยค่อยกลับมาปลุกพี่วฒ
ุ ิหลังจากอาบน้ าแล้ว
“ จุมจะไปหนายย?” พี่วฒ
ุ ิลากเสี ยงยาวคว้าเอวผมไว้แล้วลืมตาขึ้น
“อาบน้ าครับ” ผมจ้องตาแล้วบอก
“ อาบด้วยกันไหม?”
“ ไม่ครับ!” ตอบทันที พี่วฒ
ุ ิจอ้ งหน้าผมคืน
“ อายเหรอ?”
“ ก็ ..ครับ” ผมหันหน้าหนีไปมองประตูหอ้ งน้ า
“เมื่อคืนพีย่ งั ล้างตัวให้จุมเลย”
“ ก็เมื่อคืนพี่ต้อื ผมนี่ครับ”
“งั้นตอนนี้พี่ต้อื อีกนะ”
“ ไม่ได้ครับ ผมจะรี บอาบเดี๋ยวไปโรงเรี ยนสาย” ผมแกะมือพี่วฒ
ุ ิออก แล้วลุกจากเตียงไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ า
แต่แล้ว…
ผมเซครับ พื้นมันเอียงเหมือนจะเป็ นลมก็ไม่ใช่ และผมก็ไม่ได้หน้ามืด งง?
“ จุม” พี่วฒ
ุ ิเรี ยกพร้อมกับมือจับต้นแขนผมเป็ นการช่วยประคอง
“ มันแปลกๆครับ” ผมบอกหันหน้าไปหาพี่วฒ
ุ ิ ร่ างกายมันเหมือนไม่สมดุลซ้ายขวาก็วา่ ได้
ุ ิเอาน้องชายใส่ เข้าไปมันก็เหมือนว่ายังไม่มีอะไรค้างอยู่ แต่ไม่มีนะครับ
และตรงนั้นตรงที่พี่วฒ
เมื่อคืนเป็ นคนล้างให้ผมเอง(หลังจากที่มีอะไรกัน 2 รอบ )
“ แปลกยังไง?” พี่วฒ
ุ ิถาม
“ …………………” พอผมคิดที่จะตอบ ก็อายครับ เลยก้มหน้า
“ หรื อว่าเจ็บ?” พี่วฒ
ุ ิถามผมอีก
“ นิดเดียวเวลาเดินครับ แต่เวลาเดินมันเซๆยังไงพิกล” ผมว่า แต่ตอนนี้ร่างกายมันก็เริ่ มจะจับทิศได้แล้ว
“ งั้นวันนี้ไม่ตอ้ งไปโรงเรี ยน”
“ ไม่ครับ ผมไม่ได้เป็ นอะไรมาก แค่งงๆ เซๆเท่านั้นเอง” ผมตอบเดินเข้าห้องน้ า
แต่ผมกลับหันไปมองพี่วฒ ุ ิยนื อยูท่ ี่เดิมอีกครั้งก่อนที่หนั กลับไปอย่างรวดเร็ ว ใจผมเต้นตึกตัก
ทุกอย่างในสายตามันดูเจิดจ้ากว่าปกติ
ุ ิก็อาบต่อจากผมแต่ก่อนหน้านั้นสิ ครับพีว่ ฒ
ผมอาบน้ าเสร็ จแล้วพี่วฒ ุ ิพยายามมาคลอเคลียผมอยูต่ ลอดทั้งที่ผมบอกให้รีบจะส
ายแล้ว กว่าจะยอมไปอาบน้ าได้ ผมต้องเสี ยเวลาเป็ น 10 นาที 20 นาที
ผมแต่งตัวเสร็ จ ก็ถือกระเป๋ าลงมาข้างล่าง เอาไปไปวางไว้ตรงโชฟาไม้หอ้ งรับแขก แล้วเดินเข้าไปหาแม่ในครัว
วันนี้แม่หยุดครับ
“ หอมจัง” ผมพูดทันทีที่กา้ วเข้าไปในครัว แม่หนั หน้าจากอ่างล้างจานมาหาผม
“ จะ7 โมงแล้วเพิง่ ลงมา แม่กาลังล้างมือว่าจะไปปลุก แล้วพี่เขาล่ะ?”
“ เดี๋ยวลงมาครับ”

บุพเพวายร้าย

55.50%

“ เดี๋ยวลงมาครับ” ผมบอก แม่หนั มาจ้องผมทาหน้าสงสัยครู่ หนึ่ง

“ครับ?” ผมทาตาโตแปลกใจกับท่าทางแม่มากกว่า

“ แม่มีความสุ ขเมื่อเห็นจุมมีความสุ ข”
“ ผมก็เหมือนกันครับ” ผมบอกยิม้ ให้ปากถึงหูถา้ ทาได้

ผมตักข้าวใส่ จาน 3 ใบ แล้วเอาจานของตัวเองมานัง่ ลงกินข้าว แค่ขา้ วเปล่าๆก็อร่ อย จนแม่บอกว่า

‘ให้กินกับบ้างไม่ง้ นั แม่จะทาทาไม’ ไอ้ที่หอมๆที่ผมได้กลิ่นนัน่ คือไข่เจียวของโปรดผมเอง

ผมกินข้าวกับแม่ไปสักพักพี่วฒ
ุ ิถึงลงมา พร้อมกลิ่นหอมฟุ้ งจากน้ าหอมที่ผมคิดว่ามันน่าจะแพงมาก

เพราะขวดมันทั้งสวยและหรู จนผมไม่กล้าใช้(พี่วฒ
ุ ิบอกให้ผมใช้ครับจะได้มีกลิ่นเดียวกัน แต่ปกติผมไม่ใช้น้ าหอมนะครับ

ตอนนี้ก็ดว้ ย)

พี่วฒ
ุ ิเดินมานัง่ ลงตรงข้ามผม ก้มมองกับข้าวแล้วเงยหน้ามองผม ก่อนที่จะยิม้

เขินครับผม

“ .................” ผมก็เผลอยิม้ ไม่หุบ พอรู ้ตวั ว่าตัวเองยิม้ จนเกินงามก็พยายามจะไม่ยมิ้ แต่มนั ก็ทาไม่ได้

ผมก็เลยก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเดียว

กินไป ยิม้ ไป เขินไป

“ ........?....” พี่วฒ
ุ ิตกั ไข่เจียวใส่ จานผม ผมเงยหน้ามองพี่เขาก็ยมิ้

ตามีประกายวิบวับแล้วหน้าผมก็ร้อนฉ่าขึ้นมาเฉยๆ

เมื่อคืน ....................เรื่ องเมื่อคืนมันชัดเจนอยูใ่ นใจ

“ .......................” ผมกับพี่วฒ
ุ ิต่างก็จอ้ งหน้ากันและกัน...

“ แม่คิดว่าถ้าจุมกับวุฒิไม่รีบ คงต้องไปเรี ยนสายกันทั้งคู”่ แม่บอก ผม(รวมพี่วฒ

ุ ิ)หันไปหาแม่กาลังมองพวกผมอยู่

ผมเขินแม่มากครับ
“ .............................”

ุ ิมาส่ งผมถึงโรงเรี ยนก็ 8 โมงแล้ว พอจอดรถได้ผมก็รีบเปิ ดประตูรถเลยครับ

พี่วฒ

หมับ!

พี่วฒ
ุ ิจบั แขนผมแล้วดึงผมไว้!!?

“ เย็นนี้พี่ไม่ได้มารับนะ”

“ครับ” ผมตอบรู ้อยูแ่ ล้วว่าวันศุกร์พี่วฒ

ุ ิมีเรี ยนถึง5 โมง ศุกร์ที่แล้วลุงใบก็มารับผม

“ แล้วเดี๋ยวพี่ตอ้ งไปหาคุณพ่อที่โรงแรมด้วย ไม่รู้จะกลับมื่อไร ..แต่พี่จะกลับมากินข้าวที่บา้ น…” พี่วฒ

ุ ิบอก

“ ครับ” ผมพูดรั้งแขนตัวเองให้หลุดจากมือพี่วฒ
ุ ิ เพราะพี่เขาไม่ยอมปล่อยมือสักที

ประตูรถที่เปิ ดค้างไว้ทาให้ได้ยนิ เสี ยงเพลงมาร์ชโรงเรี ยนที่กาลังเปิ ดเตือนให้นกั เรี ยนไปเข้าแถวตอนเช้าเช่นทุกวัน

“ พูดแค่น้ ีเหรอ?” พี่วฒ

ุ ิถาม

“ จะให้ผมพูดอะไรล่ะครับ?” ผมว่ามองอาจารย์ที่ยนื หน้าโรงเรี ยน ท่านมองนาฬิกาข้อมือหลายครั้ง

และกาลังหันตัวเข้ากลับเข้าไปในประตูโรงเรี ยน

“ หอมแก้มพี่หน่อยดิ”
“ พี่ครับผมรี บ!” ผมพูดเสี ยงดัง พี่วฒ
ุ ิไม่ได้ทกุ ข์ร้อนอะไรเลย

“ งั้นรี บดิ” พี่วฒ

ุ ิเอนตัว หันแก้มมาหาผม

ผมเลยหอมแก้มแบบขอไปทีก่อนที่ดึงมือตัวเองกลับไปแล้วปิ ดประตูประวิ่งเข้าโรงเรี ยน

พี่วฒ ุ ิ ……
ุ ินะพี่วฒ

แสงสว่างไสวทุกๆที่ไม่วา่ จะมองไปที่ไหน

แม้วา่ ผมจะโดนอาจารย์กล่าวตักเตือนแต่ผมมีความสุ ข…..ผมกาลังบ้าทว่ารู ้สึกดี……………………….

* * ** * ** * *

พักเที่ยงหลังกินข้าวเสร็ จยูชวนไปเตะตะกร้อ ผม จักร และซีซี่เลยพากันไปโรงยิม แต่มีคนเล่นบาสแล้ว

ทั้งสนามด้านข้างก็มีพวกผูห้ ญิงเล่นตีแบตกัน พวกผมเลยย้ายออกมาด้านนอก ที่เป็ นสนามกลางด้านข้างแทน
ผมไม่ได้เตะกับพวกจักรนะครับแต่นงั่ ดู เพราะร่ างกายผมมันยังไม่ปกติเท่าไรมันยังรู ้สึกหน่วงๆอยูน่ ิดๆหน่อยๆ
เลยได้แต่นบั แต้มให้ (มีเพือ่ นคนอื่นๆมาเล่นด้วย สัก 10 คนได้)
ุ ิก็โทรมาถามว่าผมกินข้าวหรื อยัง? แล้วคิดถึงพี่วฒ
เวลาผ่านไปสักพักพี่วฒ ุ ิไหม? ผมก็ตอบตามความจริ งว่ากินแล้ว
และก็คิดถึงพี่วฒ
ุ ิดว้ ย
“ ยิม้ มาทั้งวันแล้วนะไอ้จุม” ยูพดู เหมือนแซวขณะเดินผ่านหน้าผมไปเล่นอีกข้าง
ุ ิวาง ผมก็นึกถึงพีแ่ บงค์ข้ ึนมาไม่รู้วา่ ตอนนี้จะเป็ นยังไงบ้าง..ผมเลยโทรหาพี่ชนะถามเรื่ องพีแ่ บงค์
พอพี่วฒ
“ มันไม่เป็ นไรแล้ว ที่สลบไปเพราะร่ างกายมันอ่อนแอเอง เลยต้องนอนให้น้ าเกลือย่างที่เห็น” พี่ชนะเล่า
ผมเอามือเปลี่ยนเพิ่มแต้มฝั่งยูดว้ นซ็อกสี เขียว
“ เพราะใจมันป่ วย ตัวมันป่ วยตาม วันนั้นพี่ไปกินข้าวกับมันยังกินข้าวยังกะแมวดม” พี่ชนะบอกอีก
ผมเป็ นห่วงพี่แบงค์ครับ และผมเองก็เป็ นต้นเหตุดว้ ย
ุ ิไม่รู้วา่ จะกลับกี่โมง แต่อย่างน้อยๆก็ตอ้ ง 6 โมงเย็น
คิดแล้วก็อยากไปเยีย่ มพีแ่ บงค์ เย็นนี้ลงุ ใบมารับผม ...พี่วฒ
เพราะแค่เลิกเรี ยนก็ 5 โมงแล้ว
ผมจะไปเยีย่ มพีแ่ บงค์และบอกพี่แบงค์เกี่ยวกับความรู ้สึกของผม
อยากให้พี่แบงค์ตดั ใจ คนที่ดีแบบพี่แบงค์ตอ้ งได้เจอคนดีๆแน่ ไม่อยากให้เอาความรู ้สึกมาจมกับผม
“ พี่ครับ เดี๋ยวตอนเย็นผมว่าไปเยีย่ มพี่แบงค์” ผมบอกพี่ชนะแล้วนัง่ ม้านัง่ ยาวที่อยูต่ ิดกับบอร์ดแต้ม
มือข้างหนึ่งของผมถือชอล์กเตรี ยมพร้อมไว้ ตาก็มองในสนามไปพลาง
“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั ยอมเหรอ?”
“ พี่วฒ
ุ ิไม่รู้ครับ ถ้าพี่เขารู ้คงไม่ยอมให้ผมไป”
“ แล้วจะไปทาไม เดี๋ยวถ้าไอ้วฒ
ุ ิมนั รู ้ได้ตายหมู”่ พี่ชนะว่า
แต่ผมอยากไปเจอพีแ่ บงค์จริ งๆจากวันนั้นเหมือนมีหลายอย่างที่มนั ยังค้างคา และไม่ชดั เจน ทั้งความรู ้สึกของผมด้วย
ุ ิ พี่แบงค์ตอ้ งได้รู้ ถึงแม้วา่ พี่แบงค์จะเจ็บปวดแต่มนั เป็ นวิธีเดียวที่จะให้พี่แบงค์ตดั ใจจากผม
แต่ตอนนี้ผมมัน่ ใจว่าผมรักพี่วฒ
และจะได้กลับมาเป็ นเพื่อนกับพี่วฒ
ุ ิเหมือนเดิม
“ พี่วฒ
ุ ิเลิกเรี ยน 5 โมงและต้องไปหาพ่อที่โรงแรมอีกครับ พอมีเวลาที่ผมจะไปหาพี่แบงค์ครับ” ผมบอก
ซี ซี่เดินมาเขียนแต้มแทนผมเพราะเห็นว่าผมโทรศัพท์ ผมเลยเดินออกมาแล้วครับ
“ใครจะไปรู ้ พี่วา่ อย่าดีกว่า ..”
“ ผมอยากให้พี่วฒ
ุ ิกบั พีแ่ บงค์กลับมาเป็ นเพื่อนกันเหมือนเดิม”
“ มันต้องใช้เวลาจุม อย่าคิดว่าอะไรมันจะดีข้ ึนเพียงเพราะคาพูดคาเดียว ยิง่ เป็ นไอ้วฒ
ุ ิดว้ ย
ส่ วนตัวพี่วา่ ไม่น่าห่วงเท่าไรแล้ว..เพราะเมื่อวานพวกมันก็พดู ปรับความเข้าใจกันได้พอควรแล้ว...”
“ จริ งหรื อครับ!?” งั้นที่เมื่อวานผมกับพี่ชนะไปพวกพี่เขาก็กาลังคุยกันอยูจ่ ริ งๆ
“ จริ ง แต่มนั ไม่เหมือนเดิมหรอก” แค่น้ ีผมก็ดีใจและเบาใจลงมากแล้วที่น้ ีก็เหลือแต่ผมกับพีแ่ บงค์
“ แล้วก็จุมอย่าไปเยีย่ มไอ้แบงค์เลย เดี๋ยวมันจะคิดว่าจุมมีใจ”
“ ไม่หรอกครับ เพราะผมจะบอกความรู ้สึกผมกับพีแ่ บงค์ครับ”
“ พี่ล่ะหนักใจกับการมองโลกในแง่ดีของจุม” พี่ชนะถอนหายใจ
“..........................”

เลิกเรี ยนผมให้ลงุ ใบไปส่ งผมที่โรง-บาล ตอนแรกลุงใบไม่ยอมครับ บอกว่ายังไงก็ตอ้ งไปส่ งผมที่บา้ นให้ได้

ผมต้องขอร้องลุงบอกว่าผมจะรับผิดชอบเอง และไม่ให้ลุงใบบอกพี่วฒ
ุ ิ ผมโกหกไปว่าผมจะบอกพี่วฒ
ุ ิเอง
4 โมง 40 ผมถึงโรง-บาล แล้วขึ้นลิฟท์ไปหาพี่แบงค์ พอไปถึงหน้าห้องก็ยนื นิ่งทาใจอยูน่ านก่อนที่จะเคาะประตูเบาๆ
3 ครั้ง
ไม่นานมีคนมาเปิ ดประตู เป็ นผูห้ ญิงสวยผมยาว ในชุดนิสิตพอดีตวั พี่เขามองผมแปลกใจเล็กน้อย
“ ผมมาเยีย่ มพี่แบงค์ครับ” ผมบอกไม่แน่ใจว่ารู ้จกั พี่เขาไหม
“ เข้ามา” พี่เขาพูดเสี ยงเบาพีแ่ บงค์น่าจะไม่ได้ยนิ แต่เสี ยงห้วนมาก ผมเดินตามพี่เขาเข้าไป พี่แบงค์นงั่ อยูเ่ ตียง
และดูตกใจที่เห็นผม
“ จุม!?”
“ พี่เป็ นไงบ้างครับ?” ผมถามเดินไปหยุดข้างๆเตียงพี่แบงค์
“ พี่ไม่เป็ นไร....แล้วไอ้วฒ
ุ ิล่ะ?” พี่แบงค์ถามจ้องมองหน้าผม ใบหน้าพี่เขาเหนื่อยล้า แต่ไม่มีสายน้ าเกลือบนหลังมือแล้ว
“ พี่วฒ
ุ ิไม่รู้วา่ ผมมา”
“จุม?!”
 ผมก้มหน้าลง
“ เจนขอโทษนะ กลับไปก่อนได้ไหม?” พี่แบงค์พดู กับ พี่เจน ผมเงยหน้าขึ้นมา
พี่เจนมองหน้าผม ผมแสดงสี หน้าให้พี่เขารู ้วา่ ผมขอโทษที่ทาให้พี่เขาต้องกลับไปตอนนี้ แต่ถา้ มีคนอื่นผมก็พดู ไม่ออก
“ ได้ไว้พรุ่ งนี้ เจนมาใหม่” พี่เจนว่าก่อนที่จะเอากระเป๋ าสี ขาวใบเล็กๆจากโต๊ะเตี้ยๆตรงชุดรับแขกแล้วเดินออกไป
“ .......................”
พี่เจนออกจากห้องไปแล้ว แต่ผมกับพี่แบงค์ยงั ไม่มีใครพูดอะไร ผมกาสายเป้ ที่สะพายหลังแน่น
“ จุมรู ้ไหมว่าทาแบบนี้ ถ้าไอ้วฒ
ุ ิมนั รุ ้ จุมจะเป็ นยังไง?”
“ พี่วฒ
ุ ิคงจะโกรธ” ผมตอบ
“ ไม่ใช่แค่โกรธหรอก ...”
“ ครับ แต่ผมอยากเยีย่ มพี”่ ผมบอก ...มือพี่แบงค์ยนื่ มาจับแขนผม ผมหันไปมองพีแ่ บงค์ที่ยมิ้ จางๆ
“ พี่ครับ? ”
“ แค่น้ ีพี่ก็ดีใจ” (ยิม้ ) ผมต้องบอก...
“ พี่ครับ ผม...”
”อย่าพูดจุม พี่รู้วา่ จุมจะพูดอะไร แต่อย่าให้พี่ได้ยนิ จากปากจุม พี่อยากหวัง อยากฝัน อยากเก็บไปคิดคนเดียว”
“ พี่ครับ ตัดใจจากผมเถอะ ผมไม่อยากให้พี่เป็ นแบบนี้”
“ จุมลาบากใจเหรอ?” พี่แบงค์ถาม หน้าเหมือนจะร้องไห้
“ ครับ” พี่แบงค์ปล่อยมือผม คล้ายกับคนหมดแรงเพราะมือพี่แบงค์ค่อยๆเลื่อนหลุดออกไป
“ พี่เข้าใจ” ตาพี่แบงค์ที่มองผมคลอน้ าน้ าตา แต่มนั ไม่ยอมไหลลงมา
“ พี่ครับ ตัดจากใจจากผมเถอะ แล้วพี่จะได้ลืมผมเร็ วๆ”
“ ทุกอย่างมันง่ายอย่างั้นก็ดีสิ ขนาดจุมลืมไปแล้วว่าเคยชอบไอ้วฒ
ุ ิ แต่สุดท้ายก็รักมันอยูด่ ีใช่ไหม?”พี่แบงค์จอ้ งผม
แล้วฝื นยิม้ อีกครั้ง
“ ครับผมรักพี่วฒ ุ ิก็รักผมเหมือนกัน ผมก็อยากให้พี่มีความสุ ขบ้าง”
ุ ิ ตอนนี้ผมจึงมีความสุ ขมากเพราะพี่วฒ
“ เหมือนจะใจดี แต่มนั ใจร้ายจุม”
“ พี่ครับ ผมรักพี่วฒ
ุ ิ” ผมบอกอีกถึงแม้จะใจร้ายกับพี่แบงค์ แต่ก็เพือ่ ตัวพี่แบงค์จะได้ตดั ใจสักที
“ จุมถ้าจุมมาเพื่อบอกพี่แบบนี้กลับไปเถอะ”
“ ผมรักพี่วฒ
ุ ิ” ผมบอกทั้งน้ าตา สงสารพีแ่ บงค์ที่กาลังทาหน้าเจ็บปวดสาหัส
“ ออกไปเถอะจุม พี่เข้าใจแล้ว!”
“ พี่ครับ ขอโทษ ผมรักพี่วฒ
ุ ิ”
“จุม!” พี่แบงค์น้ าตาคลอจนล้นเบ้าตา
“ ผมคิดกับพี่ได้แค่พี่ชายครับ” ผมบอกน้ าตาไหล
“ จุมออกไปพี่ขอร้อง!” พี่แบงค์บอกหันหลังให้ผม
“ ..............” ขาผมมันก้าวไปออก มาทาร้ายจิตใจเขาแล้วจะไปก็ไปไม่ได้
 จน

เมื่อ
โทรศัพท์ในกระเป๋ ากางเกงดังถึง 2 ครั้ง
ผมถึงเอาขึ้นมารับ

พี่วุฒิ! โทรมา ผมเช็ดน้ าตาปรับเสี ยงเป็ นปกติที่สุด ก่อนพูด

“ ครับพี”่ พี่แบงค์ที่หนั ไปอีกทางหันกลับมาหาผม คงรู ้วา่ เป็ นพี่วฒ
ุ ิ
“ ถึงบ้านนานยัง?” พี่วฒ
ุ ิถามผมดูนาฬิกาบนข้อมือ 5 โมง 35 ผมยืนนิ่งน้ าตาไหลอยูต่ รงนี้นานพอควร
อย่างน้อยก็ครึ่ งชัว่ โมง
“ คะครับ” ผมตอบ
“ ดี”
“ พี่ไปหาพ่อหรื อยังครับ หรื อว่าเพิ่งเลิกเรี ยน”
“ เลิกนานแล้วตอนนี้พี่จะไปหาไอ้แบงค์” มาหาพี่แบงค์ !!? ? หมายความว่า.. มาที่นี่!
“ แล้วพี่ไม่ไปหาพ่อพีห่ รื อครับ!?” ผมถามตกใจหันไปมองพี่แบงค์
“ คุณพ่อติดประชุมด่วน พี่เลยมาเยืย่ มไอ้แบงค์ จุมจะได้ไม่ตอ้ งกังวลว่ามันจะเป็ นอะไร เดี๋ยวไปหามันแล้วจะบอกว่ามันเป็ นไง
” ผมควรจะดีใจว่าพี่วฒ
ุ ิจะมาเยืย่ มพี่แบงค์แต่วา่ ผมกลับตกใจปนตื่นตะหนกแทน
“ พี่ไม่โกรธพีแ่ บงค์แล้วเหรอครับ!?”
“โกรธมันมาก แต่พมี่ าคิดดูที่มนั เจ็บก็เพราะพี่..และมันก็ เพื่อน ” ในที่สุดพี่วฒ
ุ ิก็พดู ออกมาแล้ว ว่าพี่แบงค์เป็ นเพือ่ น
“ และจุมก็รักพี่ใช่ไหม?”
“ ครับผมรักพี”่
“ เดี๋ยวเจอกันที่บา้ น ลิฟท์มาแล้ว” ลิฟท์?!!!
ุ ิก็หายไปคงจะเข้าลิฟท์ไปแล้วและเป็ นลิฟท์ที่นี่ไม่ตอ้ งสงสัย
จากนั้นสัญญาณโทรศัพท์พี่วฒ
“ พี่ครับ ผมต้องกลับแล้ว ตอนนี้พี่วฒ
ุ ิกาลังขึ้นลิฟท์มาหาพี”่
“ ไอ้วฒ
ุ ิมาที่นี่!” พี่แบงค์ตกใจ
“ ใช่ครับ...งั้น ผมกลับดีกว่า....”

บุพเพวายร้าย

56.50%
“ พี่ครับ ผมต้องกลับแล้ว ตอนนี้พี่วฒ
ุ ิกาลังขึ้นลิฟท์มาหาพี”่

“ ไอ้วฒ
ุ ิมาที่นี่!” พี่แบงค์ตกใจ

“ ใช่ครับ...งั้น ผมกลับดีกว่า....” ผมบอก เดินออกมาเลยไม่ได้หนั ไปมองพี่แบงค์อีก

พอออกมาจากห้องหันไปมองด้านขวาที่เป็ นลิฟท์มีคนเดินออกมา ไม่แน่ใจว่าพี่วฒ

ุ ิมาลิฟท์ตวั นี้หรื อเปล่า

แต่ผมต้องกลับทันที!!

ผมวิ่งๆไปด้านซ้ายสุ ดทาง แล้วลงบันไดหนีไป รู ้เลยว่าหัวใจตัวเองเต้นเร็ วมาก

ขาที่วิ่งลงบันไดเร็ วมากแต่ผมคิดว่ามันเร็ วไม่ทนั ใจ ผมหันหลังไปมองข้างหลังหลายครั้งกลัวว่าพี่วฒ

ุ ิจะตามลงมา

ุ ิไม่รู้วา่ ผมอยูท่ ี่นี่แล้วจะตามผมมาได้ยงั ไง

แต่มาคิดอีกทีพี่วฒ

วิ่งลงไปได้ 4 5ชั้นได้ผมก็เหนื่อยจนต้องนัง่ พัก เพราะมันตื่นเต้นเกินไป ใจหายจะไม่ทนั

ร่ างกายมันเลยใช้พลังงานมากกว่าปกติ ผมเลยนัง่ หอบแฮ่กๆ เงยหน้ามองบันไดด้าน 2

ุ ิจะไม่รู้วา่ ผมมาที่นี่ ไม่รู้วา่ จะกลัวอะไรหนักหนา ...

ครั้งเพราะไม่มนั่ ใจว่าพี่วฒ

ผมต้องรี บกลับบ้านเดี่ยวพี่วฒ
ุ ิกลับไปแล้วไม่เจอ

ผมเดินออกมาจากประตูหนีไฟ เจอพี่เจนนัง่ โชฟารับแขกไม่ไกลจากเคาร์เตอร์ติดต่อสอบถาม พี่เขาเดินเข้ามาหาผม ?

“ หน้าซี ดไม่เป็ นท่า พี่ละอยากให้วฒ
ุ ิเข้าไปเจอจริ้ งจริ ง” พี่เขาพูดยิม้ เสี ยงดูแคลนชัดเจน โดยที่ผมไม่ได้คิดไปเอง

“ ..............”

“ หน้าซื่อๆไม่คิดว่าจะร้ายขนาดนี้ พี่บอกแล้วไงอย่ายุง่ กับแบงค์ นี่ร่านขนาดหลบวุฒิมาหาแบงค์

อยากให้วฒ
ุ ิรู้จริ งๆว่าคนของตัวเองเป็ นยังไง!?”

“ พี่ครับ พี่พดู เรื่ องอะไร?” ผมถาม รู ้ได้วา่ พี่เขาไม่ชอบผม

“ ยังทาหน้าซื่อได้อีกน่ะเรา”

“ พี่ครับ!?” พูดอะไรผมไม่รู้เรื่ องและผมก็ตอ้ งรี บกลับบ้านแล้วด้วย

“ ทาเป็ นไม่พอใจ เก่งให้มนั ได้ตลอดก็แล้วกัน!” พี่เจนยักไหล่พร้อมทั้งปรายหางตาให้ผมแล้วเดินออกไปเลย

มาพูดเองเออเองแล้วก็เดินไปดื้อๆ

มันเรื่ องอะไรกัน?!

ผมไม่มีเวลาให้คิด เดินออกมาก็เรี ยกแท็กซี่ ตรงกลับบ้าน

ผมกลับถึงบ้านทุ่มกว่าๆครับ รถก็ติดด้วย ในบ้านแม่นงั่ ดูโทรทัศน์เป็ นละครตอนเย็น(ตอนที่ผมอยูใ่ นแท็กซี่

ผมโทรมาบอกแม่แล้วว่าจะกลับเย็น)

“สวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้

“ จ้ะ”
“ แม่ ..............................ถ้าพี่วฒ
ุ ิถามว่าผมกลับมาเมื่อไร บอกว่ากลับมาตั้งแต่ 5 โมงแล้วนะครับ”

ผมบอก แม่ไว้ก่อนเผือ่ พี่วฒ

ุ ิถาม

“ ทาไม มีเรื่ องอะไร?”

“ ....................”

“ จุม” แม่พดู เสี ยงมันดุเพราะผมไม่ตอบ

“ ผมไม่อยากพี่เขาไม่สบายใจ”

ผมโกหกบางส่ วนไม่ทาให้ผมสบายใจขึ้นเพราะความรู ้สึกผิดแต่ส่วนหนึ่งผมไม่อยากให้พี่วฒ

ุ ิคิดมากจริ งๆ

“ แต่จุมไปเยืย่ มเพื่อนวุฒิ แล้วจะไม่สบายใจเรื่ องอะไร?” ผมนัง่ ลงๆข้างๆแม่

“ พี่เขากาลังโกรธกันอยู.่ ..” ผมตอบแม่เสี ยงเบา แม่เงียบเหมือนคิดอะไรอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่จะพูดว่า

“............................เอาเถอะ ครั้งนี้แม่จะยอมโกหกให้ แต่ไม่มีครั้งต่อไปแล้วนะ เพราะถ้าโกหกแล้ว

มันก็ตอ้ งโกหกไปเรื่ อยๆไม่จบไม่สิ้น และจุมก็ตอ้ งหาทางบอกวุฒิดว้ ย”

“ ครับ” ผมยิม้ สบายใจขึ้นมาบ้างแล้ว

“ทุ่มแล้วไปกินข้าว แม่แบ่งไว้ให้ในตูท้ ้งั ของจุมและของวุฒิ”

“ เดี่ยวผมรอกินพร้อมพี่วฒ
ุ ิครับ” ผมบอกเดินขึ้นข้างบน เปลี่ยนเสื้ อกางเกงเป็ นเสื้ อยืด กางเกงขาสั้นอยูบ่ า้ น

ุ ิค่อยกลับมาถึงบ้าน
ครึ่ งชัว่ โมงให้หลัง พี่วฒ
แกร๊ ก!?

พี่วฒ
ุ ิเปิ ดประตูเข้ามา ผมกาลังพับเสื้ อว่าจะจัดเข้าตู ้ (วันนี้แม่หยุดเลยชักให้ครับ)

“ พี่แบงค์เป็ นไงบ้างครับ?” ผมถาม ทั้งที่รู้วา่ พี่แบงค์ไม่เป็ นไรมากแล้ว

“ ก็ดี พรุ่ งนี้ตอนหมอก็ให้มนั กลับบ้านได้” พี่วฒ

ุ ิบอกนัง่ ข้างผมที่นงั่ บนเตียง

“ จุมพี่หิวข้าว ไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เที่ยง” พี่วฒ

ุ ิวา่ เอาหน้าวางบนไหล่ผม

“ไม่กินล่ะครับ?”

“ ไม่หิว”

“ .........................เดี๋ยวก็เป็ นโรคกระเพาะ”

“ ...................” นิ่งครับ

“ อย่าทาให้ผมเป็ นห่วงสิ ครับ”

“มากไหม?”

“ ครับ”

“ พรุ่ งนี้พี่จะกิน”

“ ทุกวันครับ”

“ แล้วตอนนี้ล่ะ?” พี่วฒ
ุ ิถามกลับ

“ ...............................เดี๋ยวแป๊ บหนึ่งครับลงไปพร้อมกัน”

ผมบอกพับเสื้ อตัวสุ ดท้ายแล้วยกทั้งกองไปวางใส่ ตะกร้าในตูเ้ สื้ อผ้า

“ จุมกินยัง?” (เดินตามผม)

“ รอกินพร้อมพี”่ ผมบอกหันไปยิม้ ให้ พี่วฒ

ุ ิกม้ ลงมาเอาหน้าผากชนหน้าผากผม

“ ไม่หิว เหรอ?” ถามเหมือนเป็ นห่วงผมแต่ยมิ้ ครับ

“ เดี๋ยวพี่ไม่มีเพื่อนกิน” ผมบอกหันหน้าหลบ(เขิน)

“ พี่กินจุมก่อนกินข้าวได้ป่ะ?” พี่วฒ
ุ ิพดู เอามือมาจับลูบๆก้นผม

“ กินข้าวก่อนครับ!” ผมบอกเสี ยงดังจับมือพี่เขาออกจากก้นตัวเองทันที

“ จะได้มีแรงใช่ป่ะ?”

“ พี่ บ้า!~” คาสุ ดท้ายเสี ยงเบาอย่างช่วยไม่ได้

“ พรุ่ งวันเสาร์ เราทากันจนถึงเช้าเลยนะ”

“ พี่วุฒิ!!” ผมอายนะครับ

“ อะไร?” พี่วฒ
ุ ิถามหน้าตาย

“ ผมไม่พูดกับพี่แล้ ว!” ผมบอกเสี ยงดังกลบอาการเคอะเขิน ก่อนที่จะเดินจ้ าอ้าวออกมา

“ จุม รอพี่ดว้ ย” พี่วฒ

ุ ิวงิ่ มาเดินข้างๆผม พวกเราลงไปกินข้าวในครัวด้วยกันครับ

ุ ิเรื่ องพี่แบงค์อีก เพราะอยากรู ้วา่ พี่เขาเข้าใจกันดีหรื อยัง?

ตอนกินข้าวผมถามพี่วฒ

“ ไม่เป็ นไรแล้ว! อย่ าถามเรื่องมันอีก” พี่วฒ

ุ ิตอบเสี ยงเข้ม ผมเลยกินข้าวเงียบๆไม่ถามเรื่ องพี่แบงค์อีก

ผมถามแค่น้ ีพี่วฒ ุ ิเจอผมที่โรงพยาบาลไม่รู้วา่ พี่วฒ

ุ ิยงั ไม่พอใจนี่ถา้ พี่วฒ ุ ิจะโกรธแค่ไหน?
 นึกถึงหน้าพี่แบงค์แล้ว ...ผมมันเลวจริ งๆที่ทาให้พี่เขาเสี ยใจขนาดนั้น แต่ก็ดีแล้วที่พี่จะตัดใจจากผมสักที

ผมคงไม่สามารถรักพี่แบงค์ได้เพราะผมรักพี่วฒ
ุ ิ ไม่มีหวั ใจให้คนอื่นแล้ว

พี่แบงค์ผมขอโทษนะครับ

“ จุม”

“ จุม!”

“ครับ!?”

“ ทาไมต้องสะดุง้ ? และเมื่อกี้เมาออะไร!?” พี่วฒ

ุ ิถาม มองหน้าผม

“ ปะเปล่าครับ” ผมตอบ ไม่กล้าสบตาพี่วฒ

ุ ิ ผมเหมือนคนมีความผิด

“ ........................”

“ มีอะไรหรื อเปล่า?” พี่วฒ

ุ ิถามอีก ผมส่ ายหน้าตอบว่าไม่มีอะไรในทันที

แต่พี่วฒ
ุ ิยงั มองหน้าผมราวกับว่าคาตอบนั้นมันจะบนปรากฎบนหน้าของผม

ผมไม่สบายใจเลยครับ ที่โกหกพี่วฒ
ุ ิ

“ ................”

หลังจากนั้นพวกผมก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก จนอิ่ม ผมเอาจานไปล้าง พี่วฒ

ุ ิเป็ นคนเอาจานไปวางเรี ยงบนชั้นตะแกรง

ุ ิบอกว่าจะขึ้นห้องเลย ผมบอกว่าจะดูโทรทัศน์ก่อนสักพัก
พอเสร็ จเรี ยบร้อยแล้วพี่วฒ

“ อ้าวไหนว่ากินข้าวแล้วจะให้พกี่ ินจุม”

“ พี่ครับ 0.0!!” ผมพูดปรามๆ

“ หรื อไม่จริ ง” (ตอบหน้าตายตามเคย)

“ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น”

“ แต่พี่เข้าใจอย่างงั้น” พี่วฒ
ุ ิบอกเดินมาหาผม?!

“ พี่จะทาอะไร?”

“ ไม่บอก อยากรู ้ดูเอาเอง” พี่วฒ

ุ ิตอบก้มลงกอดขา!? ผมแล้วยกตัวผมขึ้น

“ หว่ าวุฒิ!!?” ตัวผมถูกนาไปพาดไหล่พี่วฒ

ุ ิ

“ พี่จะทาอะไรครับ!?” ผมพูดกลัวแม่มาเห็นมาก

“ พาจุมขึ้นห้อง” พี่วฒ
ุ ิตอบเดินขึ้นบันได้

“ ผมเดินเองได้ ปล่อยผมลงได้แล้วครับ!” ผมเอามือตบๆหลังพี่วฒ

ุ ิให้พี่วฒ
ุ ิปล่อยผม

“ พี่จะช่วย จะได้ไม่ตอ้ งเดิน”

“ พี่อ่ะ” ผมพูดหมดปั ญญาจะพูดกับพี่วฒ

ุ ิ ต้องยอมให้พี่วฒ
ุ ิพาตัวขึ้นบันไดเข้าห้องครับ

ุ ิก็วางผมข้างๆเตียง พอผมยืนก็ดนั ตัวผมลงบนเตียงทันที!?

เข้าไปในห้องแล้วพี่วฒ

“ พี่ครับ ผมยังไม่อาบน้ าเลย” ผมบอกรู ้วา่ พี่วฒ

ุ ิจะทาอะไร ก็พี่เขามาทับตัวผมแล้ว รุ ก 100%

“ ทาก่อนรอบหนึ่ง แล้วค่อยไปอาบพร้อมกัน” พี่วฒ

ุ ิบอก แต่ผมส่ ายหน้าไม่ยอมยังก็ตอ้ งอาบน้ าก่อน

อยูม่ าทั้งวันยังไม่ได้อาบน้ าเลย

“ นะครับ อาบน้ าก่อน”

พี่วฒ
ุ ิคิด ก่อนตอบว่า
“ ได้” พี่วฒ
ุ ิปล่อย ผมรี บลุกจากเตียงคว้าผ้าเช็ดตัวไปห้องน้ าโดยไม่รู้เลยว่าพี่วฒ
ุ ิจะตามเข้าไป

ุ ิก็เข้ามาแล้ว
ขาผมก้าวเข้าไปในห้องน้ า พอผมหันจะปิ ดประตูพี่วฒ

“ พี่!?”

“ ช่วยกันอาบจะได้เสร็ จเร็วๆ” พี่วฒ

ุ ิบอกมือดันประตูเปิ ด สายตามองผมยิม้ กริ่ ม

“ ............................” ผมก้มหลับสายตาพี่วฒ
ุ ิดว้ ยความเขินอาย

......สายตาที่มองผมแทบจะกลืนกินไปทั้งตัว

“ พี”่ ผมว่าเสี ยงเบาทั้งเอามือตีอกพี่วฒ

ุ ิกลบอาการไปตามเรื่ อง

หมับ!?

ข้อมือผมถูกพี่วฒ
ุ ิกาไว้ ก่อนที่พี่เขาจะก้มลงมาจูบแก้มผม .....

** ** ** **

“ตื่นสายนะเรา” เสี ยงแรกที่ผมได้ยนิ พร้อมกับลืมตาขึ้นมา หน้าพี่วฒ

ุ ิก็ปรากฏในดวงตา
เช้าแล้ว เสี ยงแดดที่ส่องม่านบอก ....!?
“ จุ๊บๆๆ” พี่วฒ
ุ ิกม้ จุ๊บๆอกผมที่ใส่ เสื้ อยืดสี ม่วงอ่อนไม่หยุด ผมจักกระจี้ครับเลยหัวเราะออกมา
“ พี่ครับ อย่ าครั บผมจั กกะจี้” ผมบอกหัวเราะไปด้วย เลยขยับตัวหนีพยายามจะลุกขึ้นแต่พี่วฒ
ุ ิเอามือดันตัวเอาไว้
“ ตื่นยังล่ะ?”
“ ครับ ครับตื่นแล้ว” ผมบอกพี่วฒ
ุ ิเลยหยุดแล้วดึงแขนผมให้ลุกขึ้นนัง่
“ กี่โมงแล้วครับ?” ผมถาม (รู ้สึกเมื่อยตัวชัดเจนเมื่อลุกขึ้น)
“ 9 โมง”
“ 9โมง!?” ผมตาโตมองหน้าพี่วฒ
ุ ิแล้วหันไปมองนาฬิกาที่ต้ งั อยูโ่ ต๊ะ ติดกับหนังสื อเรี ยนผม
“ 9 โมงแล้วเหรอครับ?” ผมถามตกใจเพราะปกติไม่ใช่คนตื่นสายแต่นี่นอนรวดเดียว 9 โมง
“ ........” พี่ไม่พดู ตอบแต่หยักหน้าหงึกๆแทน
“ เพราะพี่นนั่ แหละผมเลยตื่นสาย”
“ เพราะพี่ยงั ไง?”
“ ก็ เพราะ พี่..” ผมพูดไม่ออก มองหน้าพี่วฒ
ุ ิที่กาลังยิม้ แทน รู ้แล้วยังจะถามผมอีก จะให้ผมอายให้ได้ใช่ไหม
เมื่อคืนก็เหมือนกันบอกจะอาบน้ าด้วยกันแค่อาบเฉยๆเสี ยที่ไหน สุ ดท้ายก็มีอะไรกันถึง 2 รอบพออาบเสร็ จก่อนนอนก็อีก 1
รอบ จะไม่ให้ผมนอนตื่นสายได้ยงั ไง
“ พี่รู้อยูแ่ ล้วจะถามทาไมครับ” ผมว่าลุกจากเตียง เริ่ มหิ วข้าวแล้ว (หน้าผมคงแดง เพราะรู ้สึกร้อนวูบวาบ)
“ กันลืม” พูดพร้อมายืนช้อนหลังผมเหมือนเงา
“ ใครจะไปลืมได้” ผมว่า หน้าร้อนฉ่าซ่ะะแล้วครับ เพราะคิดแล้วมันก็เห็นภาพทันที
“ ใครจะไปรู ้”
“ บ้าแล้วพีอ่ ่ะ” ผมเดินหนีครับ
“ จุมวันนี้พี่จะไปหาคุณพ่อนะ” พี่วฒ ุ ิก็ไม่ได้เจอพ่อเพราะท่านมีประชุมด่วน
ุ ิบอกเพราะเมื่อวานพี่วฒ
“ ครับ”
“ นี่คงจะทวงสัญญาพี”่
“ สัญญาอะไรครับ ?” ผมหันไป หน้าเกือบชนปากพี่วฒ
ุ ิเลยถอยออกมา พี่วฒ
ุ ินี่เดินตามผมตลอดเลยหรื อครับ
“ ก็เดือนที่แล้วพี่ไม่ได้ไปเรี ยนรู ้งานตามที่สัญญา” ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร แต่พี่วฒ
ุ ิที่เป็ นลูกชายคนเดียวนั้นถูกต้องแล้ว
“ ..............”
“ คุณพ่อบอกให้พาจุมไปด้วยไปด้วย ไม่ได้เจอจุมนานแล้ว”
“ ผมเหรอครับ?”0.0
“ ใช่ นัดไว้ 6 โมงเย็น”

บุพเพวายร้าย

56.50%

6 โมงเย็นพี่วฒ
ุ ิขบั รถพาผมไปโรงแรมพี่เขาอยูในถนนสุขมุ วิท เป็ นโรงแรมใหญ่มากครับ และก็หรู มากด้วย

เกิดมาผมก็ไม่เคยเข้ามาเลย และก็ไม่รู้วา่ ผมจะเข้ามาทาไมด้วย

พี่วฒ
ุ ิพารถเข้าไปจอดหน้าโรงแรม
แล้วออกมาก็มีคนแต่งสู ทยูนิฟอร์มสี ชมพูมารับกุญแจไปหลังจากที่พี่ออกจากรถ อีกคนมาเปิ ดประตูให้ผม

“ ขอบคุณครับ” ผมบอกก้มหัวลง

นอกรถมีผชู ้ ายสู ทชมพูอายุราว 50 ยืนรออยูแ่ ล้วครับ

“ คุณพ่อล่ะ?” พี่วฒ
ุ ิเดินมายืนข้างๆผมแล้วถาม

“ รออยูช่ ้ นั 8 แล้วครับ”

“ เหรอ” พี่วฒ
ุ ิวา่ จูงมือผมเข้าไป ผ่านประตูกระจกใส 2 บาน(ใหญ่) มีดอร์แมนเปิ ดประตูให้ครับ

เรื่ องที่วฒ
ุ ิจงู มือผมนั้น ผมก็อายครับ

พนักงานโอเปอเรเตอร์ตรงเคาร์เตอร์ก็มองผม แต่พอผมจะดึงมือกลับ มือพี่วฒ

ุ ิก็กามือผมแน่นจนผมเจ็บ

รู ้ได้เลยว่าพี่วฒ
ุ ิจะไม่ยอมปล่อย

ุ ิเอาการ์ดเสี ยบตรงช่องใต้ปุ่มกดก่อนที่จะกดชั้น8
ในลิฟท์ พี่วฒ

“.............” ผมรู ้สึกตื่นเต้นครับ เพราะผมไม่เคยเจอพ่อพี่วฒ ุ ิบอกผมเคยเจอท่าน 3 ครั้ง ก่อนที่ความจาเสื่ อม )

ุ ิ(พี่วฒ

ลิฟท์มาหยุดที่ช้ นั 8 พวกผมก้าวออกมา ชั้นนี้เป็ นเหมือนชั้นออฟฟิ ตครับ

เพราะเต็มไปด้วยห้องและพนักงานจานวนหนึ่งนัง่ บนโต๊ะทางาน ในห้องกระจก

ุ ิแต่กห็ นั กลับไปในทันที
หลายๆคนหันมาผมผมกับพี่วฒ

“ คุณพ่ออยูไ่ หน?” พี่วิฒุถามพนักงานหญิงที่เดินมาหา(สวยครับ)

“ ในห้อง..” ไม่ทนั ที่พี่เขาจะบอกจบพี่วฒ

ุ ิก็เดินดึงแขนผมเข้าไปตามทางเดินยาวเข้าไป เข้าไปในห้องด้านในสุ ดโดยไม่เคาะ

แกร๊ ก!?
 พี่วฒ
ุ ิเปิ ดประตูเข้าไป ผูช้ ายเสื้ อเซิ้ตแขนยาวสี ยาวเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารบนโต๊ะ มองมาที่พวกผม

“ จะเข้าห้องก็เคาะประตูก่อน” บอกไม่มีท่าทีตาหนิ เป็ นผูช้ ายร่ างสู งใหญ่ ใบหน้าคม อายุราว 40 ต้นๆ แต่พอ่ พี่วฒ
ุ ิจะ 50

แล้วครับ

“ สวัดดีครับ” ผมดึงมือตัวเองจากมือพี่วฒ
ุ ิยกมือไหว้ท่าน

“ สวัดสดี อาการเป็ นไงบ้าง พ่อไม่ได้เยืย่ มที่โรงพยาบาลเลย งานยุง่ อย่างที่เห็น”

พ่อ!!!? 0.0

ผมหันไปมองพี่วฒ
ุ ิหน้าเลิก่ ลัก่ ทาตัวไม่ถกู ครับ เจอหน้ากันครั้งแรก(จากที่จาได้)ก็เรี ยกแทนตัวเองว่าพ่อเลย ปรับตัวไม่ทนั

“ กะก็...ไม่เป็ นไรแล้วครับ แต่ยงั จาอะไรไม่ได้เหมือนเดิม” ผมบอก

“ จาไม่ได้ก็ไม่จา ชีวิตปั จจุบนั สาคัญที่สุด..” พูดพร้อมยืนขึ้น

“ครับ” ผมพยักหน้าโดยไม่รู้ตวั ครับ เกร็งๆท่านเหมือนกัน แต่ท่าทางท่านเป็ นคนใจดี

“ เรี ยกมามีไร!?” พี่วฒุ ิถาม ดึงแขนผมแทบคม้ าล้มให้ไปนัง่ โชฟาที่ติดผนังอีกด้าน

“ เดือนที่แล้วสัญญาว่าจะมาช่วยงานพ่อ แต่ไม่มา . . .”

“ จุมเข้าโรง-บาล” พี่วฒ
ุ ิตอบ พ่อพี่วฒ
ุ ิหนั มามองผมที่นงั่ ตัวติดกัน ( พี่วฒ
ุ ิดึงแขนผมให้ไปนัง่ ติดแบบนี้ครับ)

“ ...............”หมายความว่าเป็ นเพราะผมหรื อครับ

พ่อพี่วฒ
ุ ิถอนหายใจเบาๆ

“ จะ 20 แล้วนะวุฒิ พ่ออยากให้มาเรี ยนรู ้งานที่โรงแรมให้เป็ นกิจจะลักษณะ”

“ เรื่อง!!?”
“ วุฒิ” (พ่อพี่วฒ
ุ ิ)

“ ได้คืบจะเอาศอก บอกมาเดือนนี้ให้มาวันไหน?”

“ พี่ครับพูดดีๆ ก็ได้” ผมบอกพี่วฒ

ุ ิ เพราะพี่วฒ
ุ ิพดู กับพ่อไม่มีหางเสี ยง แล้วยังพูดห้วนๆอีก

“ ..................” พี่วฒ
ุ ิหนั มามองผม ไม่ได้พดู อะไร

“ ถ้าพรุ่ งนี้วา่ งก็มา เพราะเดี๋ยวถ้าใกล้สอบแล้ว พ่อก็อยากให้อ่านหนังสื อมากกว่า”

“ แค่น้ ี ใช่ไหม?” พี่วฒ

ุ ิพดู เสี ยงไม่หว้ นเหมือนเมื่อกี้ ถึงจะไม่มากก็เถอะ แต่ก็ดีข้ ึนครับ

“ กินข้าวด้วยกันก่อนสิ พ่อให้คนเตรี ยมไว้แล้ว”

“ จะมีเวลาเร้ อ” พี่วฒ
ุ ิพดู ท้ายประโยคเสี ยงสูง ก่อนที่จะหันมาพูดกับผมเสี ยงปกติวา่ ‘กลับ’

ุ ิครับ เพราะยังไม่รู้วา่ ตกลงเอายังไงกัน

ตอนแรกผมก็ไม่ได้ลุกขึ้นตามพี่วฒ

“ วันนี้พอ่ ว่าง”

“ ฮ่ าๆ”พี่วฒุ ิหวั เราะเหมือนกับตลกมาก ?? ผมหันไปมองพ่อพี่วฒุ ิท่านมีสีหน้าลาบากใจ

“ เอ้~ หรื อว่าโดนเขาทิง้ จะว่าไปก็คบคนนี้มา หลายปี แล้วนี่เนอะ”

“ วุฒิ” เสี ยงพ่อพี่วฒ

ุ ิมีแววตัดเพ้อ

“ เก็บไว้หลอกอีหนูเถอะ ขอร้อง!” พี่วฒ

ุ ิหยุดหัวเราะโดยฉับพลันแล้วดึงแขนผมให้เดินออกจากห้อง

“ พี่ครับ?”

“ อย่ าถาม อย่ าพูดอะไรทั้งนั้น!” พี่วฒ

ุ ิพดู เสี ยงดุ

“ แต่พี่พดู แบบนั้นกับพ่อ ท่านจะ..”

“ เขาไม่ อะไรหรอก! ” พี่วฒ
ุ ิตะคอกผมตรงหน้าลิฟท์

“ เขาไม่ ได้ สนใจอะไร!!”

“ ทาไมต้องตะคอกผมด้วย”ผมถามรู ้สึกหวิวๆในอก

“ ก็บอกว่ าถาม อย่ าพูด!! ” พี่วฒุ ิตะคอก จับไหล่ผมเขย่าแรงๆ

“ พี่ครับ ผมเจ็บ”

“ อย่ าพูด!!”

พี่เป็ นอะไรครับ !!??

“ วุฒิ หยุด!!” พ่อพี่วฒ

ุ ิเข้ามาดึงพี่วฒ
ุ ิออกไป ผมน้ าตาไหลตัวสัน่

“ เห็นไหมว่าจุมกลัวแกจนตัวสั่น!!”

“ .......................”

พี่วฒ
ุ ิมองผมแววตารู ้สึก ...สี หน้ารู ้สึกผิด แล้วยืน่ มือจะมาหา ผมถอยหนี เอามือข้างหนึ่งเช็ดน้ าตาไปด้วย ผมกลัวครับ..

“จุม” พี่วฒ
ุ ิเดินมาหาผมอีกอาศัยความเร็ วแรงๆดึงตัวผมเข้าไปกอด

“ ขอโทษ” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมนิ่งอยูน่ านเพราะไม่รู้วา่ จะพูดอะไร จะทาอะไร ... จนพ่อพี่วฒ
ุ ิบอกว่า

“ จะไปปลอบกันต่อที่หอ้ งไหมนี่การ์ด ที่นี่ไม่สะดวก” พ่อพี่วฒ

ุ ิยนื่ การ์ดให้พี่วฒ
ุ ิ

ก่อนที่พี่เขาจะโอบไหล่ผมเดินเข้าไปในลิฟท์ (เพิ่งรู ้ตวั ว่ามีพนักงานทั้งชายและหญิงราว 7 8

คนยืนจับกลุ่มมองพวกผมอยู่ ผมรู ้ผมไม่ได้อายเท่าไร เพราะผมกาลังลังเล สับสน ไม่ไว้ใจ )

 แค่คาพูดไม่กี่คาก็ทาให้ผม กลัวขึ้นมาได้? !

“ พี่ขอโทษ” พี่วฒ
ุ ิบอกผมเมื่อประตูลิฟท์ปิด

“..........” ผมก้มหน้ามองเท้าตัวเอง เมื่อกี้ผมทั้งสับสนและก็กลัวพี่วฒ

ุ ิมาก ตัวมันสั่น ใจหวิว มองทุกอย่างไม่น่าไว้ใจ

“ ขอโทษ” ในลิฟท์ พี่วฒ

ุ ิบอกพร้อมทั้งเดินมาตรงหน้าแล้วเอาแขนโอบกอดตัวผม

“...........................” พี่วฒ
ุ ิกอดแล้วรู ้สึกขนลุกครับ

“ ยกโทษให้ไหม?”

“ พี่ทาให้ผมกลัว” ผมบอกเงยหน้าขึ้นสบตากับพี่วฒ
ุ ิ

“ อะไรกัน ชอบกลัวพี่อยูเ่ รื่ อย” พี่วฒ

ุ ิพดู เอามือดันหลังผมไปซบตัวพี่เขา

“.................”

“ ไม่ตอ้ งกลัว พี่บอกแล้วไง”

“ ..............................”(ผม)

-กิง้ !-

เสี ยงเตือนแล้วประตูลิฟท์เปิ ดออก

“ พี่ครับ ผมว่าเรากลับบ้านเถอะ” ผมบอกอยากกลับบ้านมากกว่า

ุ ิก็เห็นด้วย พาผมกลับบ้าน ถึงบ้านราวทุ่มเศษๆ

พี่วฒ

แม่ยงั ไม่กลับมาแต่แม่โทรบอกว่ากาลังซื้อกับข้าวหน้าปากซอยแล้วให้ผมหุงข้าวรอเหมือนเดิมครับ
 ระหว่างนั้นผมก็นงั่ รอแม่ตรงห้องรับแขก เปิ ดโทรทัศน์ดูข่าวไป พี่วฒ
ุ ินงั่ ลงข้างผม

ผมเลยปิ ดโทรทัศน์คิดว่าจะพูดเรื่ องวันนี้กบั พี่วฒ

ุ ิ

“ พี่ครับ ทาไมถึงพูดกับพ่อแบบนั้นล่ะครับ?” ผมถาม พี่วฒ

ุ ิเอามือที่โอบไหล่ผมออกไปทันที ไม่ตอบผมด้วย

“ พ่อคือคนให้กาเนิดเรา คือผูม้ ีพระคุณคือคนรักเรา พี่ควรจะ..”

“ ไม่ได้รัก!” พี่วฒ
ุ ิพดู แทรกผม

“ ไม่ได้รัก หมายถึงใครครับ?”

“ เขาไม่ได้รักพี.่ .” พูดพร้อมหันหลังให้ผม

“ .............พี่ครับ ไม่มีพอ่ แม่คนไหนไม่รักลูกของตัวเองหรอก” ผมบอกเข้าไปกอดพี่วฒ

ุ ิจากด้านหลัง

“ ถ้าพ่อพี่ไม่รักพี่ แล้วจะเลี้ยงพี่มาจนโตเหรอครับ” ผมบอก

เห็นได้ชดั ว่าพี่วฒ
ุ ิถูกเลี้ยงมาแบบตามใจแค่ไหนนัน่ ไม่ใช่เพราะรักหรื อไง

“ จุมรักพี่คนเดียวก็พอ” พี่วฒ
ุ ิหนั มาแกะมือผมที่กอดพี่เขาออก

“ ไม่ได้หรอกครับ ไม่พอ” ผมบอกอมยิม้ ไม่ได้เขิน แต่กลับรู ้สึกเอ็นดูพี่วฒ

ุ ิข้ นึ มา

“ พอ” พี่วฒ
ุ ิกอดผมแน่น

“ พี่ครับ ผมจะหายใจไม่ออก” แต่พี่วฒ

ุ ิไม่ได้กอดแน่นผมขนาดนั้น

“ พี่ไม่ทาแบบนั้นหรอก เมียทั้งคนรักมากด้วย” ดีใจนะครับได้ยนิ แบบนี้

“ พี่อ่ะบ้า” ผมว่ายอมให้พี่วฒ
ุ ิกอดตามที่พอใจ และผมก็พอใจ ..

“ นะครับพี่ พูดดีๆกับท่าน”
“ ไม่เอา” ยังกอดผมอยู่

“ ทาไมล่ะครับ?”

“ .................”ถามคราวนี้ไม่ตอบครับ

“ พี่ครับ?” ผมพูดเป็ นการถามย้า

“ คุณพ่อพี่เขาไม่รักพี่เท่าชูร้ ักเขาหรอก แม่พี่ก็เหมือนกันไม่รักพี่เท่าไอ้คนขับรถของตัวเองหรอก ..”

“ .............” ผมไม่เข้าใจ

“ ตั้งแต่เด็กแล้ว พี่มนั ไม่มีค่าพอ..........” แล้วพี่วฒ

ุ ิก็พดู ถึงเรื่ องพี่เขาให้ผมฟัง เป็ นการเล่าที่ไม่ประติดประต่อเท่าไร

นึกอยากจะเล่าก็เล่า ขึ้นมาเฉยๆ อยากเรื่ องที่พี่วฒ

ุ ิทอ้ งเสี ยเข้าโรงบาลที่เคยเล่าให้ผมฟังแล้ว

ุ ิแอบเห็นแม่กบั คนขับรถจูบกันซึ่งไม่ใช่คนนี้ เห็นเมียน้อยของพ่อ

เรื่ องที่พี่วฒ

ุ ิเคยบอกให้พอ่ แม่เลิกแต่พวกท่านไม่มีใครเลิกแต่ขอให้พี่วฒ
พี่วฒ ุ ิเข้าใจ เรื่ องที่พี่วฒ
ุ ิเคยเผารถคันโปรดของพ่อ

พี่วฒ
ุ ิบอกว่าสะใจดี ทั้งจ้างคนไปซ้อมคนขับรถของแม่ พี่เขาบอกสมน้ าหน้า หนีโรงเรี ยน ต่อยอาจารย์ตอนมอต้น

ยกพวกตีกนั ที่พี่วฒ
ุ ิทาไปทุกอย่างผมคิดว่า เรี ยกร้องความสนใจ

“ มีตอนมอ 3 นะ พี่หนีเรี ยน ไม่กลับบ้านเป็ นเดือน พอพี่กลับมา นมขมิ้นบอกพี่วา่ คุณพ่อคุณแม่พี่ตามหาพี่แทบพลิกแผ่นดิน

..ฮ่าๆ...” พี่วฒ
ุ ิหวั เราะอีกแล้ว

-สงสาร-

ผมกอดกอดพี่วฒ
ุ ิตอบ พี่เขาเงียบไปไม่หวั เราะ...........
 ในห้องเงียบ
“ แล้วตอนที่พกี่ ลับมา ท่านว่าไงครับ?” ผมถามวางหน้าบนไหล่พี่วฒ
ุ ิ
“ จะว่าอะไรได้ ก็พากันยืนนิ่ง แต่คุณแม่พี่ร้องไห้นะ แต่เห็นจนชินแล้วล่ะไอ้บีบน้ าตา ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยน”
ร้องไห้เพราะดีใจที่พี่ไม่เป็ นต่างหากครับ
“ ท่านไม่ด่า หรื อว่าพี่สักคาหรื อครับ?” ผมถาม
“ลองดูดิ จะอาระวาดไม่ให้อยูส่ ุ ขกันทั้งบ้าน ทั้งพวกชู ้ ..” พี่วฒ
ุ ิบอกผม
“ .......................”
ุ ิจะพูดว่าอะไร ทาอะไร แต่ก็เรี ยกคุณพ่อคุณแม่ทกุ คา พี่วฒ
ถึงพี่วฒ ุ ิก็รักพ่อแม่มาก
และต้องการสิ่ งที่ตอ้ งการแสดงว่ารักตอบเช่นกัน
ผูใ้ หญ่ก็มีเหตุผลและความต้องการที่เราไม่เข้าใจ ....
ุ ิอายุ 14 ที่เรื่ องต่างๆประทั้งเข้ามามากๆ พี่เขาคงมีหลายอย่างที่หาคาตอบไม่ได้
ตอนที่พี่วฒ
ทั้งที่ไม่มีเรื่ องครอบครัวตอนอายุเท่านั้นผมก็สับสนในหลายสิ่ ง ..ดีที่ผมมีแม่เป็ นที่ปรึ กษา
ถึงแม้จะไม่มีพอ่ ก็ตาม..แต่พี่วฒ
ุ ิไม่มีใคร ไม่ไว้ใจใคร..
5 6ปี มานี้พี่เขาโตมาด้วยตัวคนเดียว คิดคนเดียว ทาตามที่ตวั เองต้องการ ไม่มีใครบอก ไม่ดุด่า
ต่อว่าในสิ่ งที่ผดิ ....พี่เขาโดดเดียว แม้จะมีเพื่อนอย่างพีแ่ บงค์ พี่ชนะ แต่บางเวลาพี่เขาก็รู้สึกต้องการความรักจากพ่อแม่บา้ ง
แต่มนั ไม่มีในความรู ้สึกพี่เขา ทั้งที่ผมคิดว่าพี่เขาก็รับมาเหมือนกัน
พี่เขา ...โตมาแบบนั้น...เหรอครับ?
“ ......................”
“ร้องไห้ทาไม?” พี่วฒ
ุ ิถามหลังจากเอามือดันไหล่ผมออกมา คงเพราะน้ าตาผมไหลลงเสื้ อพี่เขาจนเปี ยก
“ ................”
“ เรื่ องพี่เล่ามันเศร้าหรื อไง?” จ้องหน้า เอานิ้วมาเขี่ยหยาดน้ าตาบนแก้มผม
“ ครับ”
“ไม่เห็นเศร้าออกจะสนุก” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมดึงแขนพี่เขาที่เช็ดน้ าตาให้ผมลงมาแล้วกอดโดยไม่พดู อะไร
“ ..........................”
“ ...................................”
ุ ิกอดผมไม่พดู อะไรเหมือนกัน ความเงียบที่ทาให้อบอุน่
พี่วฒ

.
.

เรากอดกันและกันจนผมได้ยนิ เสี ยงรถแม่จึงดันตัวพี่วฒ

ุ ิออกไป
“ แม่มาแล้วครับ”
“ มาแล้วไง” พี่วฒ
ุ ิพดู หน้าตาเฉย แต่ก็ยอมปล่อยผมโดยดี
“ .......................” ผมยิม้ ตอบเดินไปเปิ ดประตูช่วยแม่ถือของ พี่วฒ
ุ ิเดินตามออกมาพร้อมกัน

บุพเพวายร้าย

57.

ุ ิก็เข้าไปอาบน้ าเลยเหมือนกันครับ พี่เขาบอกว่าร้อน

พวกผมกินข้าวเสร็ จแล้ว ก็ข้ นึ มาบนห้องเลย พี่วฒ

พอพี่วฒ ุ ิก็ดงั
ุ ิเข้าไปอาบน้ าไม่นาน เสี ยงโทรศัพท์พี่วฒ
กริ้ งๆ
ผมเดินไปดูโทรศัพท์ที่วางบนเตียง หน้าจอขึ้นภาพคนโทรมาพร้อมชื่อ
‘พี่ชนะ’
ผมไม่ได้รับแทนพี่วฒ ุ ิก็คงโทรกลับไป
ุ ิครับ เพราะคิดว่าถ้าเขามีธุระก็คงจะโทรมาอีก หรื อไม่พี่วฒ
ุ ิอาบน้ าอยู่
แต่พี่ชนะโทรมาอีกครับ ผมเลยรับจะได้บอกพี่ชนะว่าพี่วฒ
“ ฮัลโหล วุฒิ ได้ฤกษ์แล้ว..” พี่ชนะพูดทันทีครับ
“ พี่ครับ นี่ผมเอง พี่วฒ
ุ ิอาบน้ าอยูใ่ นห้องน้ า” ผมบอก พี่ชนะเงียบไปครู่ หนึ่งก่อนบอกผมว่า
“ มันออกมาบอกให้มนั โทรหาพี่ด่วน!”
“ ครับ”
พี่ชนะมีเรื่ องอะไรหรื อเปล่า เสี ยงเมื่อกี้กร็ ี บร้อนมากครับ หรื อว่าจะเกิดเรื่ องขึ้น แล้วเรื่ องอะไร หรื อว่าเรื่ องพี่แบงค์
แต่วา่ วันนี้พแี่ บงค์ออกจากโรง-บาลแล้ว
‘ได้ฤกษ์แล้ว’ คืออะไร? ทาไมผมสังหรณ์วา่ จะมีเรื่ องอะไร
ผมนี่ก็คิดมากไป....

“ จุมมีอะไร?” พี่วฒ
ุ ิถาม เดินออกมาจากห้องน้ า นุ่งผ้าเช็ดตัวฝื นเดียวเช่นเคย บนหัวมีผา้ ขนหนูสีขาวคลุมผมเปี ยกๆเอาไว้
ผมมนัง่ อยูบ่ นเตียงมือยังถือโทรศัพท์พี่วฒ
ุ ิไว้
“ พี่ชนะโทรมา บอกให้พี่โทรกลับด่วนครับ” ผมบอกลุกขึ้นยืน แล้วยืน่ โทรศัพท์ให้พี่วฒ
ุ ิ พี่เขารับไปแล้วกด 2 3
ุ ิให้นงั่ ลงบนเตียง แล้วก็เอาผ้าที่อยูบ่ นหัวมาเช็ดหัวให้
ครั้งก็ยกขึ้นแนบหู ผมดึงมือพี่วฒ
ุ ิหนั มายิม้ ให้ผม แล้วยังยืน่ หน้าจะมาหอมแก้มผมด้วย แต่ผมให้พี่เขาจูบผ้าที่ผมถืออยูแ่ ทน
ขณะที่รอสายพี่ชนะ พี่วฒ
“ ไรเนี่ย จะหอมแก้มเมียสักหน่อย” พี่วฒ
ุ ิพดู ยังมองหน้าผมอยู่
“ จะหอมทาไม คุยโทร-สับอยูไ่ ม่ใช่หรื อครับ”
“ ไม่ใช่ปัญหา” พี่วฒ
ุ ิบอก แล้วพี่ชนะก็รับพอดี ส่ วนผมอายม้วนไปแล้ว .////.
“ เออ ชนะมีไร?”
“ จริ งดิ!!” พี่วฒ
ุ ิพดู เหมือนดีใจยืนขึ้น ก่อนที่จะแสยะยิม้ แววตาวาวโรจน์ ....ดูน่ากลัว
“..........................” ตัวมันเย็นวูบ
“ โอเคเจอกัน มันได้น่วมแน่!” พี่วฒ
ุ ิกดโทร-สับออก หันมามองผมที่นงั่ นิ่งอยูบ่ นเตียง
“ เป็ นอะไรหน้าซี ด?” พี่วฒ
ุ ิถาม
“ปะเปล่าครับ” ผมบอกไม่กล้าสบตา
“ หรื อไม่สบาย?” พี่วฒ
ุ ิถามเดินกลับมาหาผม เอามือมาจับหน้าผากผม ผมสะดุง้ เล็กน้อย แต่พี่เขาก็ชะงัก…
“ ตัวไม่ร้อน หมายความว่าไม่มีไข้ หรื อว่าเป็ นอะไร?”
“ เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็ นอะไร ...พี่ชนะโทรมามีอะไรหรื อครับ?” ผมเปลี่ยนเรื่ องลุกลงจากเตียง
“ ไอ้ชนะมันโทรมาบอกว่าวันนี้ไอ้พวกเหี้ ยอิงกับพวกไปที่ร้านT ร้านประจาพวกพี”่
“ ...............” ไอ้พวกเหี้ ยอิง!?
“ ไอ้ชนะมันก็ฟอร์มทีมกับที่เป็ นอริ กบั พวกมันแล้ว จะได้เอาคืนมันเรื่ องที่ผบั และเรื่ องที่ทากับไอ้แบงค์”
ผมคิดถึงพวกพี่หวั ทองที่ผบั วันนั้น
“ หมายความว่าพี่จะไปหรื อครับ”
“ ไปดิ พี่จะปล่อยให้ไอ้ชนะมันลุยเดียวได้ไง!”
“ ผมไปด้วยนะครับ”
“ ไม่ตอ้ งไป อยูบ่ า้ นเนี่ยแหละ”
“ แต่ผมเป็ นห่วง...”
“ ไม่ตอ้ งไป ไปก็ทาให้พี่ห่วงเปล่าๆ”
“ ผมขอให้พไี่ ม่ไปได้ไหมครับ?”
“ ไม่ได้! เพราะพี่จะไม่ปล่อยให้เพื่อนไปเสี่ ยงคนเดียว”
ผมก็เข้าใจครับเพราะถ้าเป็ นธีกบั บันบันผมก็ตอ้ งทาแบบพี่วฒ
ุ ิ แต่แบบนี้มนั เหมือนการแก้แค้นที่ไม่จบไม่สิ้น
ที่ผบั พวกพี่วฒ ุ ิก็จะไปเอาคืนเรื่ องที่หน้าคณะอีก
ุ ิเอาคืนที่ร้านกาแฟ ต่อมาพวกนั้นก็มาเอาคืนที่หน้าคณะ และตอนนี้พี่วฒ
และเมื่อพวกนั้นหายเจ็บแล้วก็คงจะมาเอาคืนพวกพี่วฒ
ุ ิ
ผมคิดว่าก่อนเรื่ องร้านกาแฟก็คงมีเรื่ องก่อนหน้านั้นไม่ง้ นั คนที่ไม่เคยรู ้จกั กันจะหาเรื่ องกันไปเพือ่ อะไร
“ ......................”
“ นะจุมอาบน้ าแล้วนอน ไม่ตอ้ งเป็ นห่วง ไอ้ชนะมันจ้างคนไปเป็ นเพิ่มด้วยมากกว่า 10 ฝ่ ายนั้นจองโต๊ะไว้แค่ 5 คน
ยังไงพวกมันก็น่วม” ก็ใช่ครับนัน่ เป็ นแค่ส่วนหนึ่ง
ุ ิก็จะเป็ นฝ่ ายถูกเล่นงานเพราะฝ่ ายนั้นก็คงไม่ยอมเหมือนกัน
แต่อีกไม่นานพี่วฒ
“ ให้ผมไปด้วยนะครับ”
“ อย่าพูดไม่รู้เรื่ องจุม” พี่วฒ
ุ ิบอกเสี ยงแข็ง
“ ........................”
“ นะจุม”
“ ผมไม่เกะกะ พี่หรอกครับ” ผมบอกอยากไปด้วยจริ งๆ จะให้ผมนอนรออยูบ่ า้ นผมไม่มีทางนอนหลับ
“ ...........................ก็ได้ ไปอาบน้ าเดี๋ยวรอ” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมรี บไปอาบน้ าครับ

ุ ิก็ไปแล้ว
แต่ผมอาบน้ าเสร็ จ พี่วฒ
ผมรี บโทรหาพี่วฒ
ุ ิ
“ ฮัลโหลพี่ครับ ไหนพีบ่ อกว่าให้ผมไปด้วย?” ผมถามใส่ กางเกงไปด้วย
“ จุมอาบน้ านาน พี่ไม่รอ” แต่ผมว่าไม่ใช่พี่เขาตั้งใจจะไม่ให้ผมไปด้วยตั้งแต่แรกอยูแ่ ล้ว
ที่บอกให้ผมรี บไปอาบน้ าก็เพื่อจะหลบผมออกไป
“ พี่อยูไ่ หนครับ เดี๋ยวผมตามพี่ไป”
“ ไม่ตอ้ งตามมา” พี่วฒ
ุ ิบอกกดตัดสาย ผมโทรไปอีกแต่คราวนี้พี่เขาไม่รับ 2 ครั้ง 3 ครั้งก็แล้ว ...
“ .................”
ร้านT นี่มนั อยูท่ ี่ไหนกัน ผจะได้ตามไปถูก

ผมโทรหาพี่ชนะ พี่เขารับครับ ผมบอกว่าจะไปกับพี่วฒ

ุ ิแต่ไม่พี่วฒ
ุ ิไม่ยอมให้ไปด้วย เลยจะตามไปที่หลัง
พี่ชนะไม่ยอมบอกผมครับ
ผมไม่รู้จะทาไง คิดหลายรอบเลยก่อนที่จะโทรหาพีแ่ บงค์ และเล่าเรื่ องให้พี่แบงค์ฟัง
“ จุมก็เลยจะตามไป”
“ ครับ” ผมบอกพี่แบงค์
“ ไม่ตอ้ งไปหรอก เดี่ยวไปไอ้วฒ
ุ ิมนั ก็โกรธ”
“ แต่ผมเป็ นห่วงพี่วฒ
ุ ิ”
“ พี่เข้าใจ แต่จะทาไงได้ ไอ้วฒ
ุ ิมนั อยากเอาคืนพวกไอ้อิง และเรื่ องนี้มนั ก็เป็ นคนต้นคิด
งานนี้ฝ่ายนั้นเละแน่ไม่ตอ้ งห่วงหรอก”
“ มันไม่ใช่นะครับพี่ แต่ทาแบบนี้มนั ไม่ถูก!ไม่เราก็เขาก็เจ็บ ต่อไปเป็ นเรา ไม่จบไม่สิ้นสักที”
“ มันก็ตอ้ งมีคนต้องยอมก่อน แต่เชื่อพี่เถอะไอ้วฒ
ุ ิ ไอ้ชนะมันไม่ยอมแน่” พี่แบงค์บอกมัน่ ใจ
“ .................” (ผม)
“แล้วยังอยากจะไปอยูไ่ หม?”
“ ครับ”
“ งั้นเดี่ยวพี่ไปรับ เพราะพี่ก็กาลังไป” พี่แบงค์บอกผมทั้งที่วนั นี้พี่เขาเพิ่งออกจากโรง-บาลแต่ก็เข้าร่ วมด้วย
“ พี่ก็ดว้ ยเหรอครับ?”
“ จะขาดพี่ไปได้ไง แต่ที่น่าเป็ นห่วงมากกว่าคือ ถ้าไอ้วฒ
ุ ิมนั รู ้วา่ พี่พาจุมไป............มันจะมีปฎิกริ ยายังไง.............. ....”
พี่แบงค์พดู แล้วก็เงียบไปเฉยๆ
“ พี่บอกว่าร้านอยูต่ รงไหนก็พอครับ เดี๋ยวผมไปเอง”
“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั ก็ตอ้ งถามอยูด่ ีวา่ จุมรู ้จากใคร..ไปกับพี่นนั่ แหละ”
“ ...........ครับ”
.
.

ไม่ถึง ครึ่ งชัว่ โมงพี่แบงค์มารับผม ที่หน้าบ้าน

ผมเข้าไปนัง่ ในรถและก็มีแต่ความเงียบ….
“ ไม่ตอ้ งเกร็งก็ได้” พี่แบงค์บอก(พี่เขาใส่ เสื้ อสี ดาออกมันๆกับกางเกงยีนต์น้ าเงินเข้ม
ผมเสื้ อยืดสี ชมพูกบั กางเกงยีนต์เหมือนกันแต่สีซีดๆครับ)
“ ผมขอโทษนะครับ ที่ไปหาพี่ที่โรง-บาลวันนั้น เพียงแต่ผมอยากให้พี่รู้วา่ ผมรู ้สึกยังไงเท่านั้นเอง..” ผมบอกรู ้สึกผิดจริ งๆ
เลยไม่กล้ามองพีแ่ บงค์ตรงๆ
“ พี่เข้าใจ แต่แค่คาพูดว่าไม่ได้รักพี่ ไม่ได้ทาให้พี่เลิกรักจุมหรอก” พี่แบงค์บอก ผมหันไปมองหน้าด้านข้างพี่แบงค์ไม่รู้ตวั
“ พี่ครับ”เสี ยงผมเบามาก

“ แต่ไม่ตอ้ งห่วง พี่ได้แค่รัก” พี่แบงค์มอง.. สบตาผมนิ่งงัน

“ พี่ ผม...”
“ ไม่ได้รักพี่ ใช่ไหม?” พี่แบงค์ถาม สี หน้าเจ็บปวดอย่างคาดไม่ถึง
ผมไม่รู้วา่ วันนั้นผมไปบอกว่าไม่ชอบไม่รักพี่แบงค์ได้ยงั ไง
พี่แบงค์คงเจ็บ--------------------------------------------------------
มาก
แต่ผมก็บา้ ตามไปทาร้ายพีแ่ บงค์ถึงโรง-บาล
“ พี่อย่าพูดทาร้ายตัวเองเลยครับ”
กึก!?
พี่แบงค์เบรดรถหยุดแรงมาก ตัวผมโยกไปข้างหน้าเล็กน้อยเพราะมีเข็มขัดนิรภัย รถจอดปากซอยที่จะออกถนนใหญ่ครั
บ
“ พี่ไม่ได้ทาร้ายตัวเอง แต่พี่พดู ย้าตัวเอง บอกตัวเองเท่านั้น”
“ ..........................”
“ ตอนนี้ก็เหมือนกัน พี่รู้ท้ งั รู ้วา่ ถ้าไอ้วฒ
ุ ิรู้มนั รู ้วา่ พี่อยูก่ บั จุม มันต้องโกรธมาก แต่พี่ก็ยงั อยากเห็นหน้าจุม
อยากเจอจุมจนหาข้ออ้างมารับจุมแบบนี้” พี่แบงค์บอก แต่ผมว่ามันก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น
พี่เขาคงไม่อยากปล่อยผมไปคนเดียวมากกว่า
“ พี่อย่าพูดให้ตวั เองดูเลวเลยครับ พี่ไม่ได้เลว”
“ รักเมียเพือ่ น เคยปล้ าเมียเพือ่ น แอบคิดอกุศล เขาไม่เรี ยกเลว แล้วเขาเรี ยกอะไร?”
“ ถ้าพี่เลวจริ ง ผมคงไม่ได้แค่เป็ นเมียพี่วฒ
ุ ิหรอกครับแต่เป็ นเมียพี่ดว้ ย”
“ ....................”
กริ้ งๆ
พี่แบงค์รับโทรศัพท์ เป็ นการตัดบทระหว่างผมกับพี่แบงค์
“ เออชนะ” พี่แบงค์พดู แต่ตามองผม
“ กาลังไป”
“ ใกล้ถึงแล้ว ไม่เกินครึ่ งชัว่ โมง” พี่แบงค์บอกทว่ารถยังไม่ได้ออกจากซอยบ้านผมเลย
“ จุมโทรหากรู เรื่ องจะตามไปที่ร้าน กรู เลยให้จุมไปด้วยไม่อยากให้เขาไปคนเดียว”
“ มรึ งไม่ตอ้ งตะโกนชนะ มรึ งได้ยนิ ไม่ผดิ ” พี่แบงค์ยงั คงมองผม
“ ..........................” มือของผมเช็ดน้ าตาที่เต็มเบ้าตาจากคาพูดของพี่แบงค์เมื่อกี้
“ หรื อมรึ งจะให้จุมคลาทางไปคนเดียว...” พูดแค่น้ นั พีแ่ บงค์ปิดมือถือแล้วโยนไปเบาะหลัง
“ .............................”
“ จุม พี่ขออะไรได้ไหม?”
“อะไรครับ?”
“ พี่ขอจูบจุมได้ไหม?”
“ พี่ครับ!!??” คาขอของพีแ่ บงค์เป็ นคาขอที่ผมไม่มีวนั คาดคิดว่าพี่เขาจะขอ
“…แล้วพี่จะตัดใจ...” คาพูดนี้ทาให้ผมลังเล ทั้งที่ผมจะบอกว่า’ไม่ได้ครับ’ ไปแล้ว
‘แล้วพี่จะตัดใจ...’
“ ..............................” ผมคิด
‘แล้วพี่จะตัดใจ...’ พี่แบงค์ไม่ใช่คนพูดโกหก หากพี่เขาบอกว่าจะตัดใจ
พี่เขาย่อมจะตัดใจจริ งๆ แล้วพี่แบงค์ก็จะเป็ นเพือ่ นคนเดิมของพี่วฒ
ุ ิใช่ไหมครับ หรื อว่าผมคิดง่ายไป
แต่สาหรับผมถ้าทาอะไรได้ผมก็จะทาเพราะผมเป็ นต้นเหตุ
“ ครับ” พี่แบงค์มองผมแปลกใจเล็กน้อยคงไม่คิดว่าผมจะให้ ..
“ คาว่าตัดใจของพี่จุมเข้าใจใช่ไหมว่า มันไม่ใช่ง่ายๆมันไม่ใช่ตอนนี้เดี๋ยวนี้ที่พี่จะเลิกรักจุมได้..”
”ครับ” ผมตอบอีก
“ ถึงแม้วา่ พี่จะพูดแค่เพราะว่าอยากจูบอย่างงั้นเหรอ?”
“ ครับ เพราะผมเชื่อพี”่ ผมบอกจ้องพีแ่ บงค์บา้ ง เพราะผมเชื่อพีแ่ บงค์จริ งๆ
“ เด็กโง่” พี่แบงค์พดู โน้มตัวและใบหน้ามาหาผม
“ .......................”

.
.
.
เกือบ ชัว่ โมงได้ พี่แบงค์ถึงพาผมไปถึงลานจอดรถที่น่าจะจอดได้ไม่เกิน30 คันซึ่งถือว่าแคบมาก
แต่ที่แปลกกว่านั้นคือมีรถจอดไม่กี่คนั และหนึ่งในนั้นมีรถพี่วฒ
ุ ิดว้ ย ผิดจากผับที่แล้วมาก
“ คงเริ่ มกันแล้ว” พี่แบงค์บอกผมหันหน้าไปไม่ได้ถามแต่พี่แบงค์ก็น่าจะรู ้วา่ ผมสงสัย ทว่าพี่แบงค์ไม่ตอบ
ผมเดินตามพี่แบงค์เข้าไปในผับ3ชั้นครึ่ ง ข้างในเปิ ดไปสี เหลืองนวลสว่างแต่เงียบ
โครม!??
เสี ยงดังจากด้านในทาให้ผมและพี่แบงค์เร่ งเดินเข้าไป
โครม!
เสี ยงดังคราวนี้ผมวิ่งครับ
‘พี่วฒ
ุ ิ!?’

ผมวิง่ เข้าไป ภาพที่ผมเห็นคือคนมากกว่า 10 ล้อมคนไม่กี่คนที่กองอยูบ่ นพื้นท่ามกลางโต๊ะ เก้าอี้

และอื่นๆที่ลม้ ระเนระนาดเกลื่อนกลาดกระจัดกระจาย
“ พี่ครับ!?” ทุกสายตาในนั้นหันมามอง ผมวิง่ ลงพื้นที่ลดระดับลงไปราว 1 ขั้นบันได
“ จุม” พี่วฒ
ุ ิครับ พี่เขาเดินมาหาผม แล้วหยุดมองพีแ่ บงค์ที่ตอนนี้มาอยูข่ า้ งล่างผมแล้ว
“ มรึ งกับกรู ตอ้ งคุยกัน!” พี่วฒ
ุ ิพดู กับพี่แบงค์ ตาก็จอ้ งพีแ่ บงค์นิ่ง ก่อนที่จะหันมาพูดกับผม
“ ตามมาทาไม?” พี่วฒ
ุ ิถามผม
“ ผม .......”
“ มันพูดยากก็ไม่ตอ้ งพูด” พี่วฒ ุ ิห่างๆ
ุ ิบอก ดึงแขนผมให้เดินตาม พี่แบงค์เดินผมกับพี่วฒ
เดินเข้าไปเลยได้เห็นว่าพวกที่นงั่ กองอยูต่ รงกลางสะบักสะบอมพอดู แค่เฉพาะหน้าคนทั้ง 5
คนนั้นก็ตอ้ งมีอย่างน้อยก็สกั ทีหนึ่งที่ตอ้ งมีรอยบวมช้ า
ในร้านไม่มีลกู ค้าคนอื่นเลย แม้แต่พนักงานก็ไม่มี
“ คราวนีเ้ ป็ นที่พวกพวกมรึง แต่อย่ าให้ ถึงที่กรู
กรูจะเอาพวกมรึงไม่ ตายก็เลีย้ งไม่ โต!” คนที่หน้าบวมกว่าคนอื่นบอกก้าวร้าว เขาเป็ นพี่ผมสี ทองคราวก่อนครับ
แต่มาครั้งนี้ผมสี ดาผมเลยจาไม่ได้ในทันทีและหน้าพี่เขาก็บวมมาก ปากก็แตก ใต้ตามันเหมือนมีเลือดซึ มออกมา
“ ให้ มรึงได้ มีคราวหน้ าเถอะ สั ดอิง!” พี่วฒ
ุ ิบอกเอาเท้าเหยียบอกพี่อิงจนล้มลงไปกับพื้น
แม้จะดิ้นสู ้ก็ตามแต่ร่างกายบาดเจ็บคงสู ้ไม่ไหว พี่ชนะก็ทาบ้าง รวมทั้งดึงคอเสื้ อสี ดาของอีกคนขึ้นมาแล้วชกก่อนที่จะปล่อย
“ ........................” ผมพูดไม่ออก ...
“ แบงค์ มรึงเอาไง หรือจะเอาไม้ ?” พี่ชนะถามพี่แบงค์แล้วเอาไม้จากพวกอีกคนยืน่ ให้พแี่ บงค์
ผมกลั้นหายใจว่าพี่แบงค์จะรับไหม?!
“ ไม่ตอ้ ง” พี่แบงค์บอก เดินวนรอบๆก่อนที่จะไปหยุดที่พี่อิง พี่แบงค์กระชากคอเสื้ อพี่เขาขึ้นมา
“ อย่าเล่นทีเผลออีก ที่หลังตัวต่อตัว!” แล้วชก
ผวักะ!
พี่แบงค์ชกทั้งที่อีกฝ่ ายเลือดกลบไปก่อนที่พี่วฒ
ุ ิจะกระทืบเมื่อกี้ และอีกครั้ง ผวักะ!
“ แรง ม รึ ง แค่ นี้ หรื อวะ!” ทั้งที่ถูกชกจนหน้าเยินแต่ก็พดู ออกมาอย่างกระท่อนกระแท่น
“ ไม่แค่น้ ีหรอก แต่กรูเวทนามรึง! ” ผวักะ! พี่แบงค์ชกอีกก่อนที่จะปล่อยมือจากคอเสื้ ออีกฝ่ ายให้ลงไปกองกับพวก
“ ชนะ ไอ้ตวั ฟ้ าให้กรู เอามันได้ไหมวะ มันน่ารักดี” ผมหันควับไปมองคนที่พดู ผมไม่รู้จกั ครับ
เป็ นคนที่จดั ได้วา่ หน้าตาดีคนหนึ่งแต่สายตาที่มอง...ผมมองตามสายตาพี่เขาที่มองลงไปคนเสื้ อเชิ้ตสี ฟ้า
แล้วกลับขึ้นมามองหน้าแล้วสายตาโลมเลียหื่นกระหายทาให้หน้าตาหล่อๆนั้นดูยงิ่ กว่าคนขี้เหร่ ที่สุด!!
“ .....................” พี่ชนะเงียบ หันไปสบตาพี่วฒ
ุ ิและพี่แบงค์ ก่อนจะตอบว่า
“ ตามใจมรึ ง”
“ ......................” พี่คนนั้นเดินเข้าดึงตัวเสื้ อฟ้ าที่นอนขดอยูข่ ้ นึ มา
“ สั ด!ปล่อยกรู!!” เสื้ อฟ้ าขัดขืน เอามือปั ดสะเปะสะปะ อีกคนหนึ่งคนนี้ใส่ เสื้ อกล้ามสี ขาวแต่ตอนนี้มนั เป็ นสกปรกเปื้ อนฝุ่ น
เปื้ อนรองเท้า เข้ามาช่วยเสื้ อฟ้ าครับ
“ อย่ ายุ่งกับแฟนกรู!! โอ๊ ย!!” แต่โดนถีบออกไปครับ
“แต่ มันกาลังจะเป็ นเมียกรู!! ” พูดพร้อมกระทืบไม่หยุด เพื่อนอีก 2 คนมาช่วยรุ มจนเสื้ อกล้ามนอนลงนิ่งไป
แม้จะพยายามขยับตัว สายตาที่กาลังเกือบปิ ดมองแฟนตัวเองตลอด
ทาร้ายร่ างกายแล้วยังจะข่มขืนอีก ทาไมพี่วฒ
ุ ิ พี่ชนะ พีแ่ บงค์ยนื ดูเฉยๆล่ะครับ
มันต้องทากันถึงขนาดนี้เลยเหรอ???????????????
“ พี่ครับต้องทากันถึงขนาดนี้เลยครับ! ?” ผมถามหันไปมองพี่วฒ
ุ ิ แต่พี่วฒ
ุ ิหนั หน้าหนีไปอีกทาง
“ พี่ครับ!?” ผมวิ่งไปหยุดด้านที่พี่วฒ
ุ ิหนั หน้าไป
“พี่ครับ มากเกินไปแล้วนะครับ!!” โดนข่มขืนผมเคยโดนมาแล้ว ผมรู ้วา่ เจ็บปวดแค่ไหน ทรมานแค่ไหน
แล้วเขายังมีแฟนอยูแ่ ล้ว เขาจะรู ้สึกยังไง แฟนเขาจะรู ้สึกยังไง??
“ อย่ายุง่ !... เรื่ องนี้ไม่เกี่ยวกับจุม” พี่วฒ
ุ ิบอกผม
“พี่ชนะครับ!?” ผมหันไปหาพีช่ นะบ้าง พี่ชนะหลบตา
“พี่แบงค์ ครับ!?” ผมหันไปหาที่พ่ งึ สุ ดท้าย ไม่รู้วา่ น้ าตามันอาบหน้าตั้งแต่เมื่อไร
“ วุฒิ?” พี่แบงค์หนั ไปหาพี่วฒ
ุ ิเหมือนเป็ นการถาม
พี่คนนั้นยังลากคนเสื้ อฟ้ าไปจนตอนนี้อมุ ้ เดินหายเข้าไปด้านหลัง
“ ชนะมรึ งจะทาอะไรตามใจมรึ ง!” พี่วฒ
ุ ิบอกแล้วมากระชากแขนผม
“ กลับบ้าน!” พี่วฒ
ุ ิบอก
“พี่ครับ!!??” ผมว่าพร้อมสะบัดมือหลุดแต่พี่วฒ
ุ ิก็เอาไปคว้าไว้เหมือนเดิม
“พี่รักผมไหมครับ?!” ผมถาม เกิดความเงียบขึ้นมาเฉยๆ ...
“ มาพูดอะไรตอนนี้”
“ ผมอยากรู ้?!” ผมถามอีก
“ ไปคุยกันที่บา้ น!” แขนผมถูกกระชาก
“ ผมแค่อยากรู ้ถา้ คนที่ถกู อุม้ ไปเป็ นผมพี่จะรู้ยังไง!! ” พูดไปก็ร้องไห้ไป
“ ...............”
“หรือว่ าพี่จะไม่ สนใจ”
“ จุม”
“ ใช่ ไหมครับ!? ” ผมบอกสะบัดมือออกเต็มแรงและวิง่ ตามเสื้ อฟ้ าที่ถูกอุม้ หายไปหลังร้าน ไม่สนใจเสี ยงพี่วฒ
ุ ิที่เรี ยกตาม
“ จุม! ”
ผมวิ่งเข้าไปหลังร้านเป็ นทางแคบๆ แล้วก็เห็นพี่เขากาลังดึงกางเกงเสื้ อฟ้ าออก
“ พี่อย่ าครับ!? ” ผมร้องห้ามเข้าไปดึงมือออก แต่ผมโดนผลักออกมาล้ม!?
“ ไอ้ปั๊ก! เมียกรู!” พี่วฒ
ุ ิบอกพยุงผมขึ้น
“ พี่ครับ ผมขอร้อง อย่าข่มขืนเขา แค่ทาร้ายร่ างกายแค่น้ ีพี่เขาก็สาหัสพอแล้ว” ผมขอร้อง
“ ถ้าคนนั้นเป็ นผม พี่จะนิ่งอย่างแบบนี้ไหม ฮือๆ”
“ ...........” พี่วฒ
ุ ิจอ้ งมองผม..
“ เอ้ย! ปั๊ก! พอเถอะ” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมแกะมือผมที่จบั แขนออกเดินไปหาพี่ปั๊ก แล้วจับไหล่พี่ปั๊กจากด้านหลัง
“ อะไรของมรึงวุฒิ แค่ เด็กบอกให้ หยุดมรึงก็หยุด มรึงเป็ นอะไรของมรึง!?” พูดพร้อมสะบัดมือพี่วฒ
ุ ิออกจากไหล่
“ กรู วา่ มันไม่แฟร์” พี่วฒ
ุ ิบอก
“ มันไม่เกี่ยวกับมันไม่แฟร์หรอก แต่ มันเกีย่ วที่ว่ามรึงกลัวเด็กหน้ าซื่อนั้น!!” พี่ปั๊กพูดตวัดหน้าหันมาจ้องผม
“ ใครได้รู้ มรึ งไม่มีหน้าไปมองใคร!!” (ผมพอจาได้แล้วว่าพี่ปั๊กเป็ นเพื่อนร่ วมห้องพี่วฒ
ุ ิถา้ จาไม่ผดิ )
“ เรื่องของกรู!! ” พี่วฒ
ุ ิวา่ พร้อมทั้งผลักพี่ปั๊กออกไปจากตัวเสื้ อฟ้ า
“ วุฒิ!?”
“ แล้วมรึงจะเอาไง!” พี่วฒ
ุ ิข้ ึนเสี ยง จ้องหน้าพี่ปั๊กไม่วางตา พีป่ ั๊ กเงียบไปหันมามองผม หันกลับไปมองพี่วฒ
ุ ิ
“ .......................”
“ มรึ งมันสิ้ นท่าจริ งๆ!” พี่ปั๊กยืนขึ้น “ บอกไอ้เจมส์ให้ไปช่วยไอ้ในกางเกงกรู ในห้องน้ า แล้ว มรึงจะทาอะไรก็ตามใจมรึง!
”
“ วุฒิ วุฒ” ุ ิที่ยงั ยืนอยู่
ิ พี่ชนะวิง่ เข้ามา มองพี่ปั๊กและพี่วฒ
“ ไอ้แบงค์มนั ตกลงกับไอ้อิงแล้ว ว่าถ้าไม่ทาเพื่อนมัน พวกมันจะถือว่าเรื่ องต่างๆไม่เคยเกิดขึ้นและจะไม่มีการเอาคืนต่อจากนี้
“ มันมีสิทธิ์อะไรไปตกลง!!” พี่วฒ
ุ ิกลับโกรธขึ้นมาทั้งที่มนั เป็ นเรื่ องที่ดีแล้ว “ ไอ้พวกเหีย้ ! มันจะมีอะไรมาเอาคืนกรู!”
“ เอาเถอะน่า มันจบก็ดีแล้ว กรู ไม่อยากเป็ นตัวร้าย กรู อยากเป็ นพระเอก” พี่ชนะพูดเหมือนเล่นแต่สีหน้าจริ งจังมาก
(พี่ปั๊กเดินหายไปด้านหลัง)
“ ............... ....ยุ่งไม่ เข้ าเรื่อง!” ไม่รู้วา่ คาพูดนี้พี่วฒ
ุ ิหมายถึงใคร
“ มรึ งพาจุมกลับบ้านเถอะ ที่เหลือกรู เคลียเอง”
“ .....................” หันไปมองพี่ชนะครู่ หนึ่งก่อนที่จะเดินมาหาผม
“ กลับบ้าน ยุง่ ดีนกั !” พี่วฒ
ุ ิวา่ ดึงแขนผม แล้วลากให้เดินตาม
“ พี่ครับ ผมเจ็บ!?”
“ ...........................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบลากผมออกไปเรื่ อยๆ

บุพเพวายร้าย

58.40%

“ ...........................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบลากผมออกไปเรื่ อยๆ

“ พี่ครับ ไม่ตอ้ งลากผมก็ได้ครับ” ผมบอกเจ็บแขน เพราะพี่วฒ

ุ ิกาแน่นมาก

“ พี่บอกไม่ให้มา ก็ตามมา พี่พดู อะไรไม่ฟังกันเลยใช่ไหม!?” พี่วฒ

ุ ิบอกแขนลากผมมาถึงลานจอดรถแล้ว

“ พี่บอกเองผมว่าจะให้ผมมาด้วย แต่พี่กลับคา” ผมบอก พี่วฒ

ุ ิปล่อยมือผมเดินเมื่อถึงรถ

แขนของผมเป็ นรอยแดงรอยนิ้วมือพี่วฒ
ุ ิ ผมเอามืออีกข้างๆมาลูบๆบรรเทาอาการ

“ มาแล้วก็มาทาแบบนี้ ดีแล้วที่ไม่ให้มา!” พูดพร้อมจ้องหน้า

“ผมทาอะไรครับ?”

“ มาสั่งให้พี่ทาโน่นทานี่!” พูดเหมือนไม่พอใจผมมาก ทั้งที่ผมคิดว่าผมทาถูกแล้ว

“ เมื่อกี้หรื อครับ?”

“ ทีหลังอย่าสัง่ พี่อีก!” ไม่ตอบคาถามผม

“ ผมไม่ได้สั่ง ผมขอร้องพี”่ ผมบอก ไม่เคยคิดว่าตัวเองสัง่ ลย พี่วฒ

ุ ิไม่ตอบ ผมหันกลับไปมองทางที่เดินมา

เข้าใจแล้วว่าทาไมถึงมีรถจอดไม่กี่คนั และคนในร้านหายไปไหนหมด เพราะที่นี่ถูกเตรี ยมไว้เพือ่ เรื่ องนี้โดยเฉพาะ

 ยังกังวลอยูค่ รับ

“ พี่เสื้ อฟ้ าเมื่อกี้จะไม่ถูกทาอะไรต่อใช่ไหมครับ?” ผมถาม

“ ก็ได้ยนิ แล้วไม่ใช่หรื อไง ว่าไม่มีอะไรแล้ว!”

“ ครับ” ผมเชื่อพี่วฒ
ุ ิ

“ กลับบ้าน! มาก็เสื อกเรื่ องชาวบ้านเขาไปทัว่ ” พี่วฒ

ุ ิบอกเปิ ดประตูผลักผมเข้าไป

พร้อมทั้งกระแทกปิ ดประตูรถส่ วนตัวพี่เขาเดินออกไปอีกด้านแล้วเปิ ดประตูเข้ามา

“ แล้วก็โทรไปหาไอ้แบงค์ทาไม!?” พี่วฒ
ุ ิถาม ถอยรถไปด้วย ก่อนที่เลี้ยวสู่ถนนที่ไม่คอยมีรถเท่าไร

“ ผมไม่รู้จะโทรหาใคร ผมโทรพี่ชนะแล้วพี่เขาไม่ยอมบอก ผมก็เลยโทรหาพี่แบงค์เผือ่ ว่าพีแ่ บงค์จะรู ้”

“ .....................อะไรอีก?” พี่วฒ
ุ ิถาม ไม่ได้มองมา

“ ผมโทรหาพีแ่ ล้ว แต่พี่ไม่รับ” ผมตอบ พี่วฒ

ุ ิเงียบไป.......น า น

“.......................” ทั้งผมและพี่วฒ
ุ ิยงั เงียบ

“อยากมาทาไมนักหนา?” พี่วฒ
ุ ิถามอารมณ์เย็นกว่าเมื่อกี้

“ ผมบอกพี่แล้วว่าผมเป็ นห่วงพี”่

“ .......เหรอ........”

“ .............” ผมหันไปมองพี่วฒ
ุ ิที่หน้ายังคงมองตรง พี่วุฒิอมยิม้ ..อารมณ์ดีข้ ึน?

“ครับ” ผมตอบก้มหน้าลงแล้วยิม้ บ้าง ดีใจที่พี่วฒ

ุ ิไม่โกรธแล้ว
 “ ห่วงมากถึงขนาดไม่ตามไปไม่ได้เลยใช่ไหม?”

“ครับ”

“ กระสับกระส่ าย จนหาทางตามมา”

“ ครับ”

“ ก็นะ” ผมหันไป พี่วฒ

ุ ิหนั มาก่อนที่ผมจะหันไป

พี่เขาจอดรถกลางถนนเอาดื้อๆแต่บนถนนไม่มีรถเลยไม่เป็ นปั ญหาสาหรับรถคันอื่น

“ จอดทาไมครับ!?”ผมถามเพราะถึงถนนจะไม่คอ่ ยมีรถแต่ก็ใช่วา่ อยากจอดก็จอด

“ จะจูบแก้มเมีย จอดเพือ่ ความไม่ประมาท”พี่วฒ

ุ ิบอกยิม้ กริ่ ม

“ พี่ อ่ะ” อายครับอาย อยากจูบก็จูบ...

“ จูบแก้มได้ป่ะ?”

“ ครับ” ผมพยักหน้าก้มหน้าลงเล็กน้อย ริ มฝี ปากพี่วฒ

ุ ิคอ่ ยๆกดลงบนแก้มผมช้าๆ

ใบหน้าผมร้อนผ่าวและผมรู ้สึกดีมาก

“ แก้มห๊อมหอม” พี่วฒ
ุ ิบอกหลังจากเอาปากออกไปแล้ว แต่หน้ายังคงอยูข่ า้ งแก้มผม พอผมหันหน้าเลยโดนหน้าพี่วฒ
ุ ิเต็มๆ

“ อยากจูบพี่ ขอพี่ดีๆพี่กใ็ ห้ ไม่ตอ้ งทาเป็ นชน”

“ ไม่ใช่นะครับ!?” ผมรี บออกตัวก่อน

“จริ ง” จ้องหน้าผม

“ครับ” ผมจ้องกลับเพราะผมพูดจริ ง
 “ จริ ง?”

“ ครับ”

“ งั้นจูบเลย”

“!?” พี่วฒ
ุ ิพดู จูบปากผมครับ 0.O

ผมไม่ได้ต่อต้านครับแค่ตกใจนิดหน่อยที่พี่เขาจูบไม่ทนั ให้ผมได้ต้ งั ตัวเท่านั้น

“ .................” ปากจูบผม เอาลิน้ เข้ามาอีก ตาก็จอ้ งมองผมไม่วาง

ลิน้ ในปากผมกาลังนัวเนียกันแทบจะหลอมละลาย แต่ผมจะไม่มีอาการหายใจครับ เพราะผมเผลอกลั้นหายใจอีกแล้ว

มือผมที่จบั ไหล่พี่วฒ
ุ ิเริ่ มผลักพีเ่ ขาออกไป

“..............” แต่พี่วฒ
ุ ิกย็ อมโดยดี

ยอมทว่าดวงตาจ้องผมเป็ นประกาย

“ เดี๋ยวไปต่อที่บา้ น” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมก้มหน้าลงอาย ก่อนที่จะทาเฉไฉมองออกไปนอกรถ

ไฟตามทางสวยจัง ...เมื่อก่อนมันสวยแบบนี้ไหม?

พอหันไปมองพี่วฒ
ุ ิ ก็เห็นพี่เขาหันมายิม้ ให้

“ .....................”

ุ ินอนอยูข่ า้ งๆมือกอดตัวผม และมีมือผมจับมือพี่เขาอยูอ่ ีกทีหนึ่ง

พี่วฒ
 “ จุม” พี่วฒ
ุ ิพดู พร้อมเอามือที่กอดผมอยูเ่ ปลี่ยนเป็ นลูบๆเอวผมแทน(ผมกับพี่วฒ
ุ ิเปลือยแต่ห่มผ้าครับ)

“ครับ”

“ อีกรอบนะ”

“ ไม่แล้วครับ”

“ อะไรเพิ่งรอบเดียวเอง” พี่วฒ
ุ ิชโงกหน้าขึ้นมาถาม เป็ นการเอาอกมาทับตัวผมกลายๆด้วย

“ 3 วันมานี้เรามีอะไรทุกวันเลยนะครับ” ผมบอก

“ ก็คนรักกัน”

“ ..............”

“ หรื อว่าไม่รักพี่!?”

“ รักครับ”ผมตอบพี่วฒ
ุ ิยมิ้ จงใจทาตาหยี

“งั้นต่อ” พี่วฒ
ุ ิบอกพร้อมลุกขึ้นผมหันหลบไม่อยากต่อแล้วปวดสะโพกครับ (3 วันมานี้ทาทุกวัน วันหนึ่งก็ 3 ครั้ง...)

“ จะหันป่ ายหน่ายยยยยยย?” พูดเหมือนล้อเล่นเอามือจับไหล่ผมพลิกตัวให้นอนหงายเหมือนเดิม

“ พี่ครับ พอเถอะ” ผมบอก พี่วฒ

ุ ิทาหน้าเหมือนจะพูดอะไรแต่ยงั ไม่พดู

“ ทาไม!?” น้ าเสี ยงเปลี่ยนเป็ นกระด้างเล็กน้อยครับ

“นะครับ”ผมว่า พี่วฒ
ุ ิยงั นิ่งครับ ความจริ งแล้วผมก็ไม่ได้ไม่อยากมีอะไรกับพี่วฒ
ุ ินะครับ ใครจะไม่อยากมีอะไรกับคนที่รัก

และพี่วฒ
ุ ิยงั อ่อนโยนกับผมมากด้วย แต่อย่างที่ผมพูดไปแล้วครับ ทาบ่อยเกินไปแล้ว ...(เอวเคล็ด)

“ผมเหนื่อยแล้ว ง่วงด้วย” ผมบอกยกมือลูบจับหน้าพี่วฒ

ุ ิที่อยูด่ า้ นบน
 “ นอนกันเถอะครับ”

“ จูบก่อน” พี่วฒ
ุ ิบอกหน้านิ่งมาก แต่ผมพอรู ้วา่ พี่เขาไม่ทาแล้ว

“ครับ” ผมบอกผงกหัวขึ้นจูบปากพี่วฒ ุ ิก็ลม้ ตัวลงนอนข้างผมเหมือนเดิม

ุ ิเร็วๆแล้วพี่วฒ

“ จุมเอาแต่ใจ”

“ ติดไว้ก่อนนะครับ” ผมบอกหันหน้าไปเอาหน้าไปหน้าซบไหล่พเี่ ขา

“ .......................ง่วงก็นอน” พี่วฒ
ุ ิวา่ เอามือลูบหัวผมที่เกยอยูก่ บั ไหล่

“ ครับ” ผมว่าดีใจที่พี่วฒ
ุ ิยอมฟังผมในหลายเรื่ องทั้งเรื่ องในคืนนี้ดว้ ย

นึกแล้วก็ใจหายที่พี่คนนั้นเกือบโดนข่มขืนต่อหน้าต่อหน้าผม ไม่คิดเลยว่าไอ้การเอาคืนมันจะขนาดนี้

แต่ก็นนั่ แหละตอนนี้พี่เขาคงไม่เป็ นไรแล้ว แม้จะเจ็บตัวแต่พี่เขาก็ได้อยูก่ บั แฟนคนที่รักแล้ว

“ ...................” พี่วฒ
ุ ิหลับตาลง

เตียงผมเล็กมากกว่าที่จะนอน 2 คนและยิง่ เป็ นผูช้ ายแล้วยิง่ แคบกันไปใหญ่

แต่ผมว่ามันดีแล้วที่ทาให้ผมกับพี่วฒ
ุ ิได้นอนกอดกันแบบนี้

ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้...

ไม่รู้วา่ 8 เดือนที่หายไปมันเป็ นยังไง มันเลวร้ายเหมือนที่ทุกคนบอกผมไหม

แต่ผมว่ามันจะเลวร้ายแค่ไหนผมไม่สนใจเพราะมันทาให้ตอนนี้ผมได้มีความสุ ข

ได้รักพี่วฒ
ุ ิ

พี่วฒ
ุ ิรักผม
 อะไรที่ผา่ นไปแล้วก็ให้มนั ผ่าน ปั จจุบนั คือตอนนี้

อนาคตคืออะไรก็ตามแต่ผมคิดว่ามันคงไม่เลวร้ายเพราะผมไม่ได้ทาอะไรผิด

ไม่ได้ทาอะไรใครแม้วา่ ระหว่างผมกับพี่วฒ
ุ ิจะเป็ นผูช้ ายเหมือนกันก็ตาม

“ ยิม้ อะไร?” พี่วฒ

ุ ิถาม ผมเงยหน้ามอง ไม่รู้วา่ พี่เขาลืมตาตั้งแต่เมื่อไร

“ มีความสุ ขครับ”

“ อยูก่ บั พี่ก็ตอ้ งมีความสุข”

“ครับ”

“ ยิม้ จนปากจะฉีก น่าดูซะเมื่อไรเรา” พี่วฒ

ุ ิบอกแต่กม้ เอาลงปากแตะหน้าผากผมเบาๆ

“ ขอบคุณนะครับ ที่พี่รักผม...”

“ ไม่ตอ้ งขอบคุณ รักพี่ตอบก็พอ”

“ ผมรักพี่อยูแ่ ล้วครับ”

“ ก็ตอ้ งเป็ นอย่างงั้น”

“ ผมรักพี่ รักพี่ รักพี่ รักพี่ รักพี่วฒ

ุ ิครับ”

“ .....................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบเอาแต่จอ้ งหน้าผมแทน

“ ผมรักพี่นะครับ”

“ พี่ก็รักจุม”

“ครับ” ผมขยับเข้าไปใกล้พี่วฒ
ุ ิอีก
 “ นี่จุมกาลังยัว่ พี?
่ ”

” เปล่านะครับ” ผมบอกขยับตัวออกมาแต่พี่เอาแขนกอดไว้แล้ว

“ เปล่าก็นอน ห้ามขยับ เพราะขยับพี่ปล้ าอีกรอบ”

“ .................”

ุ ิจะขู่แต่ผมรู ้ครับว่าถ้าผมไม่ยอมพี่เขาไม่ทาหรอก
ถึงพี่วฒ

.บุพเพวายร้าย

58.60%

เวลามันก็เดินปกติ แต่ถา้ เรามีความสุ ขมันก็เหมือนเวลามันผ่านไปเร็ วโดยเฉพาะเวลาที่เราได้อยูก่ บั คนที่เรารัก

ผมก็คิดเหมือนกัน

ุ ิก็ตอ้ งอ่านหนังสื อเหมือนกันครับ

ตอนนี้จะสอบปลายภาคแล้ว ทั้งผมและพี่วฒ

ซึ่ งเป็ นเรื่ องแปลกมากที่หลังจากเลิกเรี ยนพี่เขาจะอ่านหนังสื อหน้าดาคร่ าเคร่ ง

เพราะปกติจะไม่อ่านนอกจากอ่านฆ่าเวลารอผมเท่านั้น แต่ตอนนี้ 2 ทุ่ม พี่วฒ

ุ ิยงั ไม่กลับนะครับบอกว่ามีธุระที่ตอ้ งไปทา

กริ้ งๆ

โทรศัพท์ที่ผมวางบนโต๊ะข้างๆกองหนังสื อดังขึ้น ตอนแรกคิดว่าพี่วฒ

ุ ิแต่....
 คนที่โทรมาคือ ชิดครับ ตอนนี้ผมกับชิดเป็ นเพือ่ นกัน จากที่ตอนแรกชิดจีบผม แต่ผมบอกว่ามีแฟนแล้ว

ชิดก็บอกว่าเพื่อนก็ได้ เพราะงั้นตอนนี้ผมกับชิดก็สนิทกันระดับหนึ่ง บางครั้งก็ไปกินข้าวเที่ยงด้วย

หรื อไม่กห็ น้าโรงเรี ยนหลังเลิกเรี ยน(พร้อมกับจักร ยูและซีซี่นะครับ)

พอได้เป็ นเพื่อนกันแล้ว ก็ได้รู้จกั กันมาขึ้นทาให้รู้วา่ ชิดก็ไม่ได้เป็ นอย่างที่ได้ยนิ มาเท่าไร

คนเราย่อมมีท้งั ส่ วนดีและส่ วนเสี ย ขนาดจักรยังพูดว่าชิดเป็ นคนกว่าที่คิดไว้ จนชิดพูดตอบว่า ‘แต่ก่อนกรู ไม่ใช่คนแล้วเป็ นไร’

“ ฮัลโหลชิด”

“ เออ จุม อ่านหนังสื อถึงไหนแล้ว?” ชิดถาม

“ อ่านจบไปหลายวิชา ตอนนี้กาลังอ่านเคมี” ผมบอกหันกลับมาเปิ ดหนังสื อที่คา้ งไว้ ผมอ่านได้ครึ่ งเล่มแล้ว

“ แล้วมีวิชาไหน ตรงไหนที่ไม่เข้าใจไหม? พอดีเป็ นห่วง มาเรี ยนที่หลังคนอื่นกลัวไม่เข้าใจ”

“ ก็มีบา้ ง ..” ผมบอก แต่จดที่สงสัยไว้แล้วครับ เอาไว้ถามพี่วฒ

ุ ิ

“ มาติวกันดิ พรุ่ งนี้ที่บา้ นไอ้จกั ร 10 โมง” ชิดบอก

“ พรุ่ งนี้?” พรุ่ งนี้เป็ นวันเสาร์ครับ แต่วนั นี้ไม่เห็นมีใครพูดเรื่ องติวกันเลย

“ ไอ้จกั รมันเพิ่งโทรมานัด เพราะมันดูท่าจะไม่ไหว เลยโทรมาชวน” ชิดเขาเป็ นคนเรี ยนเก่งครับ

นี่ก็เป็ นสาเหตุหนึ่งที่ทาให้พวกผมสนิทกับชิดเร็ ว เพราะไม่วา่ จะถามอะไรชิดรู ้หมด

ผมหันไปมองนาฬิกา คิดว่าไปติวกับเพื่อนก็ดีเหมือนกันครับ จะได้ไม่ตอ้ งรบกวนพี่วฒ

ุ ิ

ที่นอกจากจะอ่านหนังสื อตัวเองแล้วยังต้องมาสอนผมอีก ตอนนี้กย็ งั ไม่กลับมาเลย

“ ได้ง้ นั เจอกัน” ผมบอก แล้ววางหลังจากพูดเสร็ จ

 ไม่นานหลังจากนั้นผมก็ได้ยนิ เสี ยงรถพี่วฒ
ุ ิ ผมเลยลงไปหา เจอพี่เขาระหว่างขึ้นบันไดพอดี

“ กินข้าวมาหรื อยังครับ?”

“ ยัง?” พี่วฒ
ุ ิบอกแต่กลับจูงมือผมขึ้นห้อง

“ พี่ไม่ลงไปกินข้าวล่ะครับ แม่เตรี ยมไว้ให้แล้ว”

“ เดี่ยวก่อนพี่มีอะไรจะให้” พี่วฒ
ุ ิบอกผมยิม้ จนแก้มแทบฉีก ผมเห็นต้องยิม้ ตามไม่รู้วา่ ดีใจอะไรมาหนักหนา

เข้าห้องมาก็จูงมือผมไปนัง่ บนเตียง

“ พี่ให้” พี่วฒ
ุ ิบอก

“อะไรครับ?” ผมถามสงสัย เพราะบอกว่ามีของจะให้แต่ไม่เห็นมีอะไรเลย

“ .........................” พี่วฒ
ุ ิมองหน้าผมอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่จะเอามือลวงเข้าไปในกระเป๋ ากางเกงแล้วเอาให้ผมดู

สร้อยสี เงินร้อยด้วยแหวน 2 วง

วงหนึ่งสี เงินเกลี้ยงๆและอีกวงสี ทองเล็กกว่ามีหวั แหวนเพชรแม้แต่มนั จะอยูใ่ นมือพี่วฒ

ุ ิมนั ก็เหมือนเปล่งประกายดูล้ าค่า

“ ทองคาขาวน่ะของพี่ ทองคาของแม่พ”ี่ พี่วฒ

ุ ิบอก ผมเงยหน้าขึ้น?

“ พี่จะให้ผมหรื อครับ?” ผมถาม พี่วฒ

ุ ิพยักหน้า

“ แต่วา่ ....”

“ พี่ส่งให้ทาพิเศษเลยนะ”

ุ ิบอกเอาแหวนอีกวงจากกระเป๋ าขึ้นมาอีก เป็ นแหวนสี เงินเกลี้ยงๆเหมือนกับวงที่ในอยูใ่ นสร้อย

พี่วฒ
 พี่วฒ
ุ ิเอาวงนี้ให้ ผมเอาขึ้นมาดู ด้านในของแหวนสลักชื่อ จุมฟ้ า พร้อมนามสกุลเป็ นภาษาไทย

“ ใส่ ให้พี่สิ” พี่วฒ

ุ ิบอก ?

“ ............” ผมทาตามที่พี่วฒ
ุ ิบอกครับ

“ แล้วจุมจะใส่ แหวนวงแบบพีท่ ี่นิ้วหรื อว่าใส่ เป็ นสร้อยเหมือนอีกวง” วงสี ทองเล็กไปสาหรับนิ้วมือผมครับ

พี่เขาเลยเอาสร้อยมาให้ใส่

“ ใส่ เหมือนกันเถอะครับ” ผมบอกเขิน มันเหมือนว่าผมกับพี่วฒ

ุ ิกาลังแต่งงานกันเลยครับ

ุ ิอาจจะคิดว่ามันเป็ นการให้แหวนปกติก็ได้ แต่ผมดีใจ สุ ขใจ

ทั้งที่พี่วฒ

หลังจากนั้นพี่วฒ
ุ ิลกุ ขึ้นเดินไปนัง่ ข้างหลังผมแล้วใส่สร้อยให้ ผมจับแหวนที่เหมือนจี้ อ่านชื่อด้านใน วรวุฒิ ...

“ ขอบคุณนะครับ” ผมบอกหันไปยิม้ ให้พี่วฒ

ุ ิที่อยูด่ า้ นหลัง

“ ...............................” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบ แต่เอาริ มฝี ปากมากดลงบนต้นคอผมแทน

“ กินจุมก่อนกินข้าวได้ไหม?”

ผมหันกลับไป

“ครับ” แล้วจูบแก้มพี่วฒ
ุ ิเป็ นการตอบอีกทางว่ากินผมก่อนกินข้าวก็ได้

.
.

“จุม ว่าไงนะ!” พี่วฒ

ุ ิพดู หน้ากระจกตรงบานประตูเสื้ อผ้า(กาลังทาครี ม) หลังจากที่ผมบอกว่าจะไปติวบ้านจักรพรุ่ งนี้

“ ผมมีหลายเรื่ องที่ไม่เข้าใจก็วา่ จะไปถามเพื่อนพรุ่ งนี้ ด้วยครับ” ผมบอกเดินไปหาพี่วฒ

ุ ิ

“ มีอะไรทาไมไม่ถามพี”่

“ พี่อ่านหนังสื อของพี่เถอะครับ ผมไม่อยากรบกวน นี่พี่ตอ้ งไปทางานกับพ่อพีอ่ ีกไม่ใช่หรื อครับ”

“ แต่พี่จะสอนจุมเอง” ปั ง!พี่วฒ
ุ ิปิดประตูเสี ยงดัง ผมไม่ถึงสะดุง้ แต่รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

“ .................”

“ เอาไง?!”ไม่อยากทาให้พี่วฒ
ุ ิไม่พอใจ คิดว่าไม่ไปติวก็ได้ แต่ที่ไม่เข้าใจคือ

“ พี่ไม่อยากให้ผมไปเหรอครับ? ทาไมครับ?”

“ ............................พี่เป็ นห่วง......” แต่แค่ไปติวหนังสื อบ้านเพือ่ นเอง ใครๆก็ทากัน ผมก็เป็ นผูช้ ายด้วย

“ ไม่มีอะไรหรอกครับ บ้านจักรพี่ก็เคยไปรับผม เมื่ออาทิตย์ที่แล้วพี่จาได้ไหมครับ คนที่ตวั เล็กที่สุดในกลุ่มไงครับ”

อาทิตย์ที่เลิกเรี ยนแล้วฝนตก จักรเลยให้ผมไปอยูท่ ี่บา้ นรอพี่วฒ

ุ ิไปรับครับ

“ จาได้” พี่วฒ
ุ ิบอก

“ ..แต่ถา้ พี่ไม่อยากให้ผมไปจริ งๆ ผมไม่ไปก็ได้นะครับ” พูดเสี ยงเบา ผมไม่อยากมีปัญหากับพี่วฒ

ุ ิ

ถึงจะรู ้วา่ ที่พี่วฒ

ุ ิไม่ให้ผมไปติวไปบ้านจักรนั้นช่างไม่มีเหตุผล

“ เดี๋ยวไปส่ ง 10 โมงใช่ไหม?” พี่วฒ

ุ ิพดู ?? แต่ไหนเมื่อกี้บอกว่าไม่ให้ไป
“ พี่ให้ผมไปเหรอครับ?” ผมถาม

“ ให้ไป” พี่วฒ
ุ ิตอบผมหน้าเรี ยบนิ่ง

“ขอบคุณนะครับ” ผมว่าเอาไปกอดพี่วฒ
ุ ิ(ดีใจ)

ตอนเช้า สัก 9 โมงกว่าๆพี่วฒ

ุ ิไปส่ งผมที่บา้ นจักร

“ กลับกี่โมง?” พี่วฒ
ุ ิถาม เมื่อเลี้ยวเข้าซอย

“ ไม่แน่ใจครับ แต่ถา้ จะกลับเดี๋ยวผมโทรบอกพี”่ ผมว่าเก็บโน๊ตใส่ กระเป๋ าเป้ ที่วางอยูบ่ นตักเมื่อมองเห็นบ้านจักรแล้ว

หน้าบ้านจักรมีรถสี ขาวกาลังจอด.....

“ ขอบคุณครับ” ผมบอกพี่วฒ
ุ ิหลังจากรถจอดแล้ว

“ จุม”

“ไหนรางวัลที่มาส่ ง” พี่วฒ
ุ ิถาม ยืน่ หน้ามาหาผม ผมมองไปยังรถที่จอดอยูต่ รงหน้ารถ คนที่เปิ ดประตูออกมาจากเบาะหลังคือ

ชิด ครับ และก็กาลังเดินมาทางนี้ดว้ ย คงจาได้วา่ เป็ นรถพี่วฒ

ุ ิ(รถพี่วฒ
ุ ิกระจกสี ดา มองไม่เห็นจากด้านนอก)

“ ตอนนี้ไม่ได้ครับ” ผมบอกจะเปิ ดประตู แต่มืออีกข้างถูกมือพี่วฒ

ุ ิดึงไว้แล้วก็จูบแก้มผมทันที

“ ไม่ให้พี่ก็เอาเอง” พี่วฒ
ุ ิบอกหน้าเปื้ อนยิม้

“ พี่อ่ะ แบบนี้ทกุ ที” ผมบอกเอามือจับแก้มทับรอยจุ๊บเมื่อกี้ แล้วเปิ ดประตูรถออกไป หน้าเริ่ มร้อนๆด้วย

นี่ไงถึงไม่อยากให้จูบตอนนี้
“ จุม” ชิดเรี ยกแล้วเดินมาหา ก่อนที่จะเดินไปกดกริ่ งบ้านจักร

“ อ่านทวนมายัง?” ชิดถาม ผมพยักหน้าว่าอ่านมาแล้ว รถพี่วฒ

ุ ิยงั ไม่ไป ผมเลยโบกมือให้พี่เขา เพราะรู ้วา่ คงกาลังมองผมอยู่

“ อ่านมาแล้ว มีจดไม่เข้าใจเอามาถามชิดเพียบ” ผมบอกชิด และเดินเข้าผ่านรั้วเมื่อจักรมาเปิ ด

“ ยินดีตอบ” ชิดบอกยิม้

“ไอ้ชิด มรึ งอย่ามาทาคะแนนแถวนี้”จักรบอกเสี ยงดุ เดินนาพวกผมขึ้นไปชั้น 2(บ้านจักร 2 ชั้นทาสี ฟ้าครับ)

“ ยังไม่ได้ทาเลย จักร เขาแค่พดู จากใจจริ ง” ชิดบอก

“ ใครเชื่อมรึ งก็ฟาย” ผมหัวเราะคิกคัก 2 คนนี้เจอกันเป็ นต้องกัดกันทุกที นี่ถา้ เข้าเจอซี ซี่เพิม่ มียาว จะได้ติวไหม?

** ** **

วันสอบวันที่ 2 พวกผมสอบวิชาแรกของวันไปแล้วแต่ชิดยังไม่มา
“ โทรไม่ติด” ซี ซี่บอก จักร ยูและผมที่ยนื จับกลุ่มหน้าชั้นเรี ยน
“ มันเป็ นไรวะ เมื่อวานก็ยงั ดีๆ”จักรว่าน้ าเสี ยงวิตกเหมือนทุกคน มันก็จริ งอย่างที่จกั นพูดครับจะว่าไม่สบายก็ไม่ใช่
และถ้าใช่ป่านนี้ผปู ้ กครองคงโทรมาลาแล้ว
ซี ซี่ยงั โทรอีกหลายครั้ง แต่ไม่ติดเหมือนเดิม จนหมดเวลาพัก พวกผมเข้าไปสอบวิชาต่อไป
เลิกเรี ยน จักรโทรหาชิดอีกครั้ง (พวกผมนัง่ ม้าหินหน้าอาคารหนึ่ง)
“ ครับ ขอสายชิดหน่อยครับ?” จักรพูด พวกผมเลยจักรเป็ นตาเดียว เพราะความอยากรู ้วา่ ทาไมชิดถึงไม่มาสอบ
" เกิดอะไรขึ้นครับ?!"
“ จริ งเหรอครับ? แล้วอยูโ่ รง-บาลไหนครับ?” โรง-บาล?
“ครับ ครับ” จักรวางแล้วหันมาผม
“ ไอ้ชิดมันโดนใครไม่รู้ซอ้ มเอา พี่มนั บอกดีที่มีคนไปเห็นก่อนไม่ง้ นั มันเจ็บหนักปางตาย”
“ โดนซ้อม!?” (ซี ซี่)
“ ใช่ ! ตอนนี้มนั นอนที่โรงบาลb ไปเยีย่ มมันไหม?” จักรถาม
พวกผมเลยยกกันไปเยีย่ มชิด กว่าจะถึงโรงบาลก็เกือบ 4 โมง(สอบเสร็ จ 3 โมงครับ)
พวกผมถามเคาร์เตอร์วา่ ว่านายชิดเทพอยูห่ อ้ งไหนแล้วขึ้นไป จนถึงห้องที่วา่ ผมเคาะประตู 2 ครั้งแล้วก็มีคนมาเปิ ดประตู
“ พี่?!” ผมตกใจครับ เพราะคนที่มาเปิ ดคือ พี่องิ ?!
“ ...................” พี่เขาก็หน้าตกใจครับ
“ รู ้จกั กันเหรอ?” ยูถาม ผมไม่รู้จะตอบยังไงครับ
“ มาสิ ชิดมันรออยูพ่ อดี” พี่อิงบอก(ยูโทรบอกว่าจะมาเยีย่ มตั้งแต่อยูใ่ นรถแท็กซี่) พวกผมเดินเข้าไปตามพี่อิง
ชิดนัง่ อยูบ่ นเตียงหน้าดูไม่ได้เลย ทั้งบวม ทั้งเขียว ทั้งช้ า มือข้างหนึ่งใส่ เผือกคล้องแขนด้วยผ้าสี ขาว
“ เป็ นไมรึ ง ดีแต่ปากเก่ง โดนซะน่วม” (จักร)
“ ตัว ต่อตัวยังพอว่านี่มาตั้ง6” ชิดบอก
“ 6 คน” ซี ซี่พดู เหมือนอุทาน
“ แต่ดีใจอ่ะ จุมมาเยีย่ ม” ชิดบอกยิม้ แต่เอามือไปจับหน้าเพราะยิม้ กว้างไป หน้าคงรู ้สึกตึง
“ มรึ งไปทาอะไรให้ใครเขาหมัน่ ไส้มาหรื อเปล่าวะ?”ยูถามลากเก้าอี้มานัง่ ข้างๆเตียง ซี ซี่ก็ไปนัง่ เบียด
“ เปล่า”
“ ก็ไอ้ความเจ้าชูข้ องมรึ งไง”(ยู)
“ ก็คงงั้น” ชิดตามเสี ยงเบาลง “ เพราะพวกมันบอกว่าอย่ายุง่ กับ ....คนที่มีเจ้าของอีก”
“ใคร?” จักรถาม
“ ไม่รู้ เพราะกรู หม้อไปทัว่ ”
“ สมน้ าหน้า” ซี ซี่พดู บ้าง ชิดหัวเราะแค่นๆ รู ้วา่ หัวเราะจะเจ็บแผลแล้วยัง...
“ แล้วอาจารย์รู้เรื่ องหรื อยัง?” ผมถาม
“ รู ้แล้ว พีอ่ ิงโทรไปบอกแล้ว” ผมหันไปมองพีอ่ ิง พี่เขากาลังมองผมอยูค่ รับ ผมรี บหันหลบ
พี่เขาไม่ใช่แค่มองแต่จอ้ งผมตาไม่กระพริ บ
กริ้ งๆ
(โทรศัพท์ผมดัง)
พี่วฒ
ุ ิโทรมาครับ
“ครับพี”่
“ เลิกเรี ยนหรื อยังพี่จะได้ไปรับ”
“ เลิกแล้วครับ แต่พี่มารับที่โรงบาลbนะครับ” ผมบอก
“ โรงบาลจุมเป็ นอะไร?!” พี่วฒ
ุ ิถามเสี ยงตกใจ
“ ไม่ใช่ผมครับ ผมมาเยีย่ มชิด” ผมบอกพี่วฒ
ุ ิ
“เหรอ”
“ ครับ”
“ งั้นพี่ไปรับ อยูแ่ ถวนั้นพอดี”
ผมเงยหน้าขึ้นมาพี่อิงยังคงจ้องผมอยู่
“ พี่อิงจ้องอะไรจุม คนนี้ผมจองแล้วนะพี่” ชิดบอกน้ าเสี ยงล้อเล่น
“ เปล่า งั้นกรู ออกไปหาอะไรกิน” พี่อิงบอกก็ออกไปเลย ผมเดินไปไปหยุดข้างเตียงชิด
“ ทาใจให้สบายไม่ตอ้ งคิดอะไรมาก เรื่ องสอบไปสอบที่หลังก็ได้” ผมบอก
“ พรุ่ งนี้มาเยีย่ มหน่อยดิ”
“ ไอ้ชิดไหนมรึ งว่าจะไม่จีบจุม”(จักร)
“ ก็เพื่อนกัน” ชิดว่ายิม้ หวานกับหน้าบวมช้ ามาให้ผม
“ เพื่อนกรู รักมรึ งวะ อะดิ” (ซี ซี่)
“ แจ้งตารวจหรื อยัง?” ผมถาม
“ ไม่ได้แจ้ง ไม่อยากมีปัญาหาไปมากกว่านี้ และคิดว่าพวกมันน่าจะซ้อมผิดตัว” ชิดบอก
“ แต่ก็ลองให้พี่สืบดูแล้ว เผือ่ มีการเอาคืน” ยักคิ้วเข้มๆ แล้วก็ครางเจ็บแผล
“ ให้ตารวจเขาจัดการเถอะ” ผมบอก ไม่ชอบวิธีการเอาคืนแบบที่ชิดกาลังคิด มันทาให้นึกถึงเรื่ องที่ผบั
“เป็ นห่วงเหรอ?”(ชิด)
“ เป็ นห่วง”
“ จริ งดิ” ผมพยักหน้าตอบชิด เพื่อนเป็ นห่วงเพื่อนมันผิดตรงไหน
“ จุมอย่าไปพูด ให้ไอ้ชิดมันคิดดิ”(ยู)
“ เพื่อนก็ตอ้ งเป็ นห่วงเพือ่ น” ผมบอก ชิดหน้าจ่อยครับ แต่ที่เหลือพาหันยิม้ หน้าบาน
“ เดี๋ยวเรากลับเลย พี่วฒ
ุ ิมารับแล้ว มีใครกันจะกลับพร้อมกันไหม?” ผมถามแต่ทกุ คนส่ ายหน้า เมื่อไม่มีใครกลับพร้อมผม
ผมบอกให้ชิดหายเร็ วๆแล้วเปิ ดประตูออกมา
เจอพี่อิงยืนอยูห่ น้าห้อง
“ มีเรื่ องคุยด้วย” พี่เขาบอก เดินนาผมไปหน้าลิฟท์
“ มีอะไรครับ?”
“ ดูก็รู้วา่ ชิดมันชอบเรา และตอนนี้มนั ก็ไม่ได้ไปหม้อใครเหมือนที่มนั ชอบทา บอกแค่น้ ีรู้ใช่ไหมว่าใครที่ส่งคนมาซ้อมชิด”
พี่อิงพูดจริ งจัง สบตากับผม
แล้วใครล่ะ? หรื อว่าหมายถึงพี่วฒ
ุ ิ
ไม่ใช่แน่นอน
“ พี่หมายถึงพี่วฒ
ุ ิหรื อครับ?” ‘อย่ายุง่ กับ ....คนที่มีเจ้าของอีก’ แค่คาพูดแค่น้ นั จะ มันไม่อะไรเชื่อมว่าคนที่ทาคือพี่วฒ
ุ ิเลย
“ ก็รู้ๆกันอยูว่ า่ มันเป็ นคนยังๆไง” พี่อิงพูดราวกับว่าใครคนนั้นคือพี่วฒ
ุ ิ ทั้งที่ไม่มีหลักฐาน
“ พี่มีหลักฐานหรื อเปล่าครับ?” ผมถามไม่พอใจมากที่พอี่ ิงว่าพี่วฒ
ุ ิเป็ นคนส่งคนไปซ้อมชิด มันไม่มีทางเป็ นไปได้เลย
ุ ิเจอชิดแค่ 2 ครั้ง แล้วอีกอย่างชิดก็ไม่ได้จีบผม ที่ชิดพูดแค่พดู เล่น เพราะชิดรู ้วา่ ผมมีคนที่คบแล้ว
พี่วฒ
“ ชื่อไงล่ะ แค่ดูชื่อก็รู้”
“พี่ครับ?!” ผมขึ้นเสี ยง
“ พี่วฒ
ุ ิไม่ใช่คนแบบนั้น แต่ก่อนพี่เขาเป็ นยังไงผมไม่รู้ แต่ตอนนี้พี่เขาไม่ใช่!”
“ เรื่ องที่ผบั คราวที่แล้ว รู ้ไหมว่าถ้าไม่มีเรา เพื่อนพี่จะเป็ นยังไง ...”
“ ไม่รู้ครับ เพราะสุ ดท้ายแล้ว เพือ่ นพี่กป็ ลอดภัย แต่การทาร้ายร่ างกายมันเป็ นการเอาคืน ถึงผมจะไม่เห็นด้วยก็ตาม”
“ ถ้าไม่เชื่อที่พี่พดู ถามมันดิวา่ ได้ส่งคนมาซ้อมชิดหรื อเปล่า?” พี่อิงพูดเสร็จแล้วเดินหนีผมไป
ผมโกรธพี่อิงครับ ที่มาปรับปราพี่วฒ ุ ิเกี่ยวข้องกับผมก็เหมาว่าพี่วฒ
ุ ิท้งั ที่ไม่มีหลักฐาน แค่คิดว่าพี่วฒ ุ ิเป็ นคนทา
พี่วฒ
ุ ิจะทาแบบนั้นไปเพือ่ อะไร

บุพเพวายร้าย

59.
‘ ถ้าไม่เชื่อที่พี่พดู ถามมันดิวา่ ได้ส่งคนมาซ้อมชิดหรื อเปล่า?’ คาพูดพี่อิงมันติดหูผม
ใจผมเชื่ออยูแ่ ล้วว่าพี่วฒ
ุ ิไม่ได้ทาแน่นอน ความเป็ นไปได้ไม่มีเลย แต่ก็สลัดคาพูดพี่อิงออกจากหัวไม่ได้
“ มีอะไรหรื อเปล่า?” พี่วฒ
ุ ิถาม เพราะตั้งแต่อยูใ่ นรถจนจะถึงบ้าน ผมยังไม่ได้พดู สักคา
ถ้าเรารักใครสักคนเราต้องเชื่อใจ..
“ พี่จาชิดได้ไหมครับ เขาเป็ นคนที่ผมไปเยีย่ มวันนี้ พี่น่าจะเคยเห็นชิดครั้งหรื อ 2 ครั้ง”
ผมถามหันไปมองใบหน้าด้านข้างพี่วฒ ุ ิ
“ คนที่คิ้วเข้มๆ สู งกว่าจุมนิดหน่อยใช่ไหม?”
“ครับ” สี หน้า น้ าเสี ยงพี่วฒ
ุ ิไม่มีอะไรบอกว่าพี่วฒ
ุ ิไม่ชอบชิด
“ครับ ชิดโดนซ้อมเมื่อวาน” ผมบอกยังคงจ้องหน้าข้างพี่วฒ
ุ ิ ตั้งใจจับผิดทั้งที่พี่วฒ
ุ ิรักผม เป็ นคนที่ผมรัก
“ .................” ผมกลัวเหลือเกินว่าพี่วฒ
ุ ิจะบอกว่า ‘พี่เป็ นคนสั่งให้คนไปซ้อมเอง’
มือผมที่ถือสมุดโน๊ตจึงกาแน่น
“เหรอ” พี่วฒ
ุ ิยงั คงขับรถไปเรื่ อย จนถึงบ้าน พี่วฒ
ุ ิยงั คงเป็ นปกติ..

ผมว่าพี่วฒ
ุ ิไม่ได้ทาหรอกครับ ทาไมผมจะต้องไประแวงพี่วฒ
ุ ิเพราะคาพูดของคนที่เพิง่ คุยกันเป็ นครั้งแรก
ุ ิอยูก่ บั ผมทุกวัน พี่เขาเป็ นคนยังไงผมก็พอรู ้
ในเมื่อพี่วฒ
คิดได้อย่างงั้นผมก็สบายใจครับ
“ ขอโทษนะครับ” ผมบอก คล้องแขนพี่วฒ
ุ ิกาลังเดินเข้าบ้านกับผม
“ ขอโทษอะไร?” พี่วฒ
ุ ิเอามือลูบหัวของผมไปมา
“ก็อยากขอโทษ” ผมบอกยิม้ แป้ น เมื่อพี่วฒ
ุ ิมองหน้าสงสัย
“ เดี๋ยวปล้ าซะเลยนิ ดูทาหน้า”
” ถ้าปล้ าจะฟ้ องแม่” ผมแกล้งพูดแก้เขิน
“ เอาดิ ฟ้ องพี่กไ็ ม่กลัว”
“ พี่อ่ะ”
“ ทาไม”
“ พี่ลืมปิ ดประตู” ผมบอกเดินกลับไปปิ ดประตูที่พวกผมเพิง่ เดินเข้ามา
เลยได้รู้วา่ สมุดโน้ตที่ตวั เองถือตอนอยูใ่ นรถไม่ได้ถือมาด้วย
“ พี่ครับ ผมขอกุญแจไปเอาสมุดหน่อย ผมลืม” ผมบอกพี่วฒ
ุ ิ
“ เดี๋ยวพี่ไปเอาให้”
“ ผมไปเอาเองดีกว่าครับ” ผมบอก พี่วฒ
ุ ิกย็ นื่ กุญแจให้ ผมก็ออกมานอกบ้าน นอกรั้ว เดินไปรถพี่วฒ
ุ ิที่จอดอยู่
..แล้วเปิ ดประตูรถฝั่งที่ผมนัง่ บนเบาะก็ไม่มีครับ หรื อว่าจะอยูข่ า้ งล่าง ผมก้มลงไปดูเห็นสมุดโน้ต
และกระดาษสี ขาว ผมเลยหยิบขึ้นมาทั้ง 2 อย่าง ไม่รู้วา่ ของพี่วฒ
ุ ิหรื อของผม
ผมหยิบขึ้นมา พลิกกระดาษที่วา่ ....
นี่มนั ......มืออีกข้างที่ถือสมุดไม่มีความรู ้สึกเหมือนกระแสไฟฟ้ าช็อตเบาๆและรวดเร็ วที่นิ้วมือเหมือนข้างที่ถือ..
รู ปชิด!? เป็ นรู ปถ่ายขนาดโปสเตอร์ที่เจ้าตัวไม่รู้ตวั แน่นอน.....แอบถ่าย!!!???
“ ...............................” มือผมที่จบั รู ปสั่น คาพูดจุกที่คอ ..
มันเป็ นแค่เรื่ องบังเอิญ บอกตัวเอง แต่พี่วฒ
ุ ิมีรูปชิดได้ยงั ไง!?
‘ ถ้าไม่เชื่อที่พี่พดู ถามมันดิวา่ ได้ส่งคนมาซ้อมชิดหรื อเปล่า?’ คาพูดพี่อิงดังขึ้นมาอีกครั้ง

เป็ นพี่วฒ ุ ิดูก่อน พี่วฒ

ุ ิจริ งๆ ...ไม่ใช่หรอก ต้องถามพี่วฒ ุ ิตอ้ งมีเหตุผลที่มีรูปชิดแน่ๆ

ผมหันกลับเข้าไปในบ้าน เรี่ ยวแรงมันหายไปแล้วบางส่ วน

“ จุมอะไรเปล่า ช้า....” พี่วฒ
ุ ิเดินออกว่า ก่อนที่สายตาพี่เขาจะมองต่ามายังรู ปที่ผมถืออยู่
“ .................” ผมหันหน้าไปไม่ได้พดู แต่หน้าผมที่มองพี่วฒ
ุ ิเป็ นคาถามดีอยูแ่ ล้ว
พี่วฒ
ุ ิเดินมาหาผมแล้วดึงรู ปออกจากมือผม
“ เข้าบ้าน” พี่เขาบอกพร้อมจับมือผม แต่ผมดึงมือตัวเองกลับมา
“ จุม?!”
“ ทาไม ถึงมีรูปชิดในรถพี”่
“ .....................” พี่วฒ
ุ ิยงั ไม่ตอบ ผมเลยพูดต่อ
“ พี่เป็ นคนหรื อเปล่าครับ? พี่ไม่ได้ให้คนไปซ้อมชิดใช่ไหมครับ!?” บอกผมว่าพี่ไม่ได้ทา
“ เปล่า....................”
“ พี่ไม่ได้โกหกใช่ไหมครับ?” ผมเอามือจับแขนพี่วฒ
ุ ิเขย่าแต่มนั ไม่แรงเลย ....
” แล้วจะเชื่อพี่ไหม?”
“ เชื่อครับ ผมอยากเชื่อพี”่ พี่วฒ
ุ ิจอ้ งหน้าผม
“ พี่ทา” มือที่ผมจับแขนพี่วฒ
ุ ิ ร่ วงหล่น
“ ......................”
“ มันชอบจุม พี่ดูออก”
“ แค่น้ นั หรื อครับ ที่พี่ให้คนไปซ้อมชิด!”
“ แค่น้ ีก็เพียงพอ”
“ ชิดชอบผมแล้วไง! ผมไม่ได้ชอบชิดเพราะมันไม่ประโยชน์ ผมรักพี่พี่ก็รู้!”
“ แล้วไง!?”
“ ..............................”
“ เข้าบ้าน” พี่วฒ
ุ ิบอกจับต้นแขนผมแล้วดึงให้เดินตามพี่เขา
“ พี่บ้าไปแล้ว!?” ผมบอกเอากาปั้ นตีตวั พี่วฒ
ุ ิเท่าที่จะทาได้
“ บ้าแล้วไง!”
“ พี่ไม่มีเหตุผล”
“ พี่เคยบอกแล้วพี่คือเหตุผล” พูดพร้อมลากผมให้ตามไป
“ ปล่อยครับ” ควับ!พี่วฒ
ุ ิหนั กลับมา
“ พี่พยายามใจเย็นอย่าทาให้พี่ตอ้ งทาในสิ่ งที่พี่ไม่อยากทา”
“ ปล่อยครับ!” ผมบอกแกะมือพีว่ ฒ
ุ ิออก
“ ไม่ปล่อย!!” พี่วฒ
ุ ิบอกก้มลงช้อนตัวตัวขึ้นมาอุม้
“ พี่ครับ ปล่อย ปล่อย!!” ผมร้องดิ้นๆ
“ อย่าดิ้นไม่ง้ นั พี่จะปล้ าจุม ตรงนี!้ ” พี่วฒ
ุ ิสีหน้าว่าทาจริ งแน่ ผมหันไปมองซ้ายขวา จะปล้ าหน้าบ้านจริ งๆหรื อครับ
“ ไม่ ต้องมาหลับตาปริบๆให้ พี่สงสาร!”
“ ..............” ผมนิ่งก้มหน้าลง ไม่ดิ้นแล้วด้วย กลัวโดนปล้ าจริ งๆ คงจะโดนปล้ าจริ งๆถ้าผมไม่ยอมสงบลง
“ .................” พี่วฒ
ุ ิยงั คงก้มมองผม ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นอุม้ ผมเข้าบ้าน
เข้าบ้านได้กอ็ มุ ้ พาขึ้นบันไดเลย
“ เรื่ องชิด........” พี่วฒ
ุ ิพดู ขึ้นมาก่อน ระหว่างก้าวขึ้นบันได
“ ..................” ผมยังเงียบอยู่
“ มันบอกว่าชอบจุม ทั้งที่รู้วา่ จุมมีแฟนแล้ว และมันยังบอกอีกว่ายังงี้ใครดีใครได้!”
“ พี่ถามชิดหรื อครับ?” ผมถาม พี่วฒ
ุ ิเอามือเปิ ดประตูแบบทุลกั ทุเล เพราะไม่ยอมปล่อยผมลง
“ เปล่า พี่ฝากพวกนั้นถาม” พวกนั้นคงหมายถึงพวกที่รุมชิด แล้วทาไมชิดไม่บอกผม
...ว่าชิดรู ้วา่ เป็ นเพราะอะไรตัวเองถึงได้โดนรุ มซ้อม แต่กลับบอกว่าไม่รู้หรื ออาจจะเป็ นการซ้อมผิดตัว...
“ แต่ถึงจะเป็ นอย่างงั้น พี่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปทาร้ายชิด” ผมบอกดิ้นไม่ยอม พี่วฒ
ุ ิเลยยอมปล่อยผม
“ แต่พี่เป็ นผัวจุม พี่มีสิทธิ์ที่จะไม่ให้มนั มายุง่ กับจุม!”
“ เรา 2 คนเป็ นเพื่อนกัน”
“ ตอนนี้ก็เพือ่ น อีกหน่อยใครจะไปรู ้”
“ พี่ครับ!?” ผมเสี ยงดังขึ้น เพราะการพูดแบบนี้เหมือนพี่วฒ
ุ ิไม่เชื่อใจผมเลย
“ ก็มนั จริ ง”
“ นี่พี่ไม่เคยเชื่อใจผมเลยหรื อครับ?” ผมถามน้อยใจมาก น้อยใจจนน้ าตามันไหลออกมา
“ นี่ที่จุมกาลังคาดคั้นพี่ เพราะพี่ไปทาเพื่อนคนสาคัญใช่ไหม?!”
“ เพราะผมไม่เข้าใจพี่ต่างหากครับ!”
“ ......................” พี่วฒ
ุ ิไม่พดู แต่พยายามมาจับตัวผม ผมถอยหนีเอามือปั ดออก
“ พี่คิดว่าถ้ามีคนชอบผม แล้วผมก็ตอ้ งชอบคนนั้นเหรอครับ ถ้างั้นผมก็ตอ้ งชอบต้องรักพี่แบงค์
ที่ท้ งั ดีกบั ผมสิ ครับ!! ฮือๆ” พูดแล้วก็ร้องไห้เสี ยงดัง
“ จุม”
“ ไม่ตอ้ งมาแตะตัวผม! ฮือๆ ” ผมบอกหันหลังให้พี่วฒ
ุ ิ ยิง่ ทาแบบนั้นก็ยงิ่ ร้องไห้ ทาไมพี่วฒ
ุ ิไม่ยอมเชื่อใจ
ไม่ยอมเข้าใจจนชิดที่เจ็บตัวเพราะผม
“ จุม พี่..” หมับ พี่วฒ
ุ ิกอดผมจากด้านหลัง
“ ปล่อยครับ!” ผมบอกเสี ยงเข้ม แกะมือแกะแขนพี่วฒ
ุ ิออก
“ จุม อย่าร้องไห้เลยนะ พี่ขอโทษ” พี่วฒ
ุ ิเอาเอาคางหนักๆวางบนไหล่ผม
“ ฮือๆ” ผมร้องไห้ตอ่ ไม่รู้จะทายังไง พี่วฒ
ุ ิผดิ เต็มประตู แต่พอถูกอ้อน ถูกพูดดีเข้าหน่อยผมก็เริ่ มใจอ่อน
“ นะจุม พี่ขอโทษ”
“ แล้วเรื่ องชิด พี่จะเอายังไง?” ผมถาม
“ ก็ให้มนั ผ่านไป”
“ พรุ่ งนี้ให้ผมไปเยีย่ มชิดนะครับ” ผมบอก เพราะยังไงผมก็เป็ นต้นเหตุ
ทาไมผมถึงได้เป็ นต้นเหตุอีกแล้ว ทั้งเรื่ องพี่แบงค์ เรื่ องชิด
” ไม่ได้!?”
“ ทาไมละครับ ผมเป็ นต้นเหตุให้ชิดเจ็บตัว แล้วทาไมพีถ่ ึงไม่ให้ผมไป” ผมหันกลับไปหาพี่วฒ
ุ ิ
“รู ้วา่ มันชอบยังจะไปหามันอีก!”
“ ถึงชิดเขาจะชอบผม แค่เราเป็ นเพื่อนกัน และผมไม่ได้คิดอะไรกับชิด พี่เข้าใจหน่อยสิ ครับ” ผมบอก
“ ....................เดี๋ยวพี่ไปด้วย” ผมมองหน้าพี่วฒ
ุ ิ สงสัย
“ พี่จะไปด้วยหรื อครับ?”
“ พี่จะไปด้วย” พี่วฒ
ุ ิบอกอีก ผมก็วา่ ดีครับ พี่วฒ
ุ ิจะได้ไปดูสภาพชิดด้วยว่าคนที่ส่งหนักมือไปหรื อเปล่า
ไปดูให้เห็นกับตาว่าชิดมีสภาพยังไง
“ งั้นเดี๋ยวผมโทรบอกชิด”
“ ไม่ ต้อง!” พี่วฒ
ุ ิบอกดึงแขนผมให้หนั ไปชนตัวพี่เขา ผลัก่ !
“ ไปก็รู้เอง” พูดจบก็จูบปากผมครับ?!
ผมส่ งเสี ยงประท้วงในลาคอ แต่พี่วฒ ุ ิบอกให้หยุด แต่แขนผมทั้ง2 ข้างโดนจับแน่น
ุ ิยงิ่ บดแรงลงมา ผมเอามือตีไหล่พี่วฒ
ผมเดินถอยหลังเพราะพี่วฒ
ุ ิเบียดและจงใจเดินต้อนผม
ตุบ! ผมนอนลงไปกับเตียงเพราะพี่วฒ
ุ ิผลักลงไป ก่อนที่จะกดมือผมกับเตียงอย่างมัน่ คง
“ นี่พี่จะทาอะไร?!” ผมถามแต่พอรู ้ พี่วฒ
ุ ิกม้ หน้าลงมา ผมหันหน้าหนี พี่วฒ
ุ ิหยุดนิ่งสัมผัสถึงลมหายใจพี่วฒ
ุ ิที่รดผ่านแก้ม
“ รู ้แล้วยังจะถาม”
“ ไม่นะครับ ไม่ใช่ตอนนี้” ผมบอกรู ้สึกกลัวขึ้นมา
“ แต่พี่จะเอาตอนนี้” พี่วฒ
ุ ิบอกก้มลงอีก ซุกไซร์จมูกกับคอของผม
ผมขยับหน้าหนี แต่ครั้งนี้พี่วฒ
ุ ิไม่สน
“ นี่พี่จะทาทั้งที่ผมไม่ยอมหรื อครับ” ผมบอกหัวใจเต้นเร็ ว(กลัวแล้ว)
“ แล้วจะยอมไหม?” พี่วฒ
ุ ิถาม เสี ยงยังคงเป็ นปกติ
“ ..................” ผมไม่ตอบหลับตาลง ให้น้ าตาไหลอาบแก้ม
“ จุม”
“ ผมมีค่ากับพี่แค่ไหนครับ?” ผมลืมตาขึ้นในที่สุด
“ ที่พี่ทาไป ก็เพราะพี่รักจุม”
“ ถึงกับต้องทาร้ายคนอื่นเลยหรื อครับ?” ผมถาม
“ คนบางคนพูดดีไม่เข้าใจ”
“ พี่ก็ดว้ ยครับ พูดยังไงก็ไม่เข้าใจ”
“ นัน่ สิ พี่มนั ต้องพูดด้วยร่ างกาย...” พี่วฒ
ุ ิจอ้ งตากับผมอยูน่ าน จนผมเป็ นฝ่ ายหลับตาลง พี่เขาถึงได้จบู แก้มผม
จูบปากผม...และมากขึ้นเรื่ อยๆ

.
.
เช้าแล้ว สายแล้ว แม่คงไปทางานแล้วด้วย แต่ผมยังนอนอยูบ่ นเตียง เสี ยใจในสิ่ งที่พี่วฒ
ุ ิทา ทั้งเรื่ องชิดและกับตัวผม
แกร๊ ก!?
พี่วฒ
ุ ิเปิ ดประตูเข้ามา ผมเช็ดน้ าตา
“ จุม ลงไปกินข้าว” พี่วฒ
ุ ิคงสังเกตเห็นว่าผมร้องไห้ แต่ไม่ได้พดู ถึง พี่เขานัง่ ข้างตัวผมบนเตียง
“ .......................”
“ 9 โมงแล้วนะ จุมพูดเองไม่ใช่หรื อไง ว่าถ้ากินข้าวไม่ตรงเวลาจะเป็ นโรคกระเพาะ”
“ ................” เมื่อคืน........ตอนนี้ทาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ เดี๋ยวพี่ไปเอามาให้นะ” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมยังคงไม่ตอบ ไม่ใช่โกรธแต่นอ้ ยใจ ทั้งที่ผมไม่ยอมแต่พี่เขาก็ทา
...ผมมีความหมายแค่ไหนกัน?!
ทุกอย่างที่พี่เขาทาให้ผม มันเชื่อได้แค่ไหน?
ผมมองพี่วฒ
ุ ิที่เดินเปิ ดประตูออกไป
แล้วลุกขึ้น เจ็บเนื้อเจ็บตัวเล็กน้อยครับ
“ .................” ผมเดินเข้าไปห้องน้ า
ุ ิกย็ กถาดอาหารมารอแล้ว
พอเดินออกมาพี่วฒ
“ มีไข่ตุ่นของโปรดจุมด้วยนะ” พี่วฒ
ุ ิบอกใบหน้าแต้มยิม้ เดินมาหาผมที่ยนื นิ่งอยูห่ น้าประตูหอ้ งน้ า
“ จุมไปกินข้าวเถอะนะ จะงอนพี่ก็อย่าทรมานตัวเอง” พี่วฒ
ุ ิบอกประครองผม ทั้งที่ไม่จาเป็ น ร่ างกายผมไม่ได้เป็ นอะไร
“...................”
“ พี่ป้อน”
ตอนผมกินข้าวก็ป้อนผมครับ กินอิ่มก็เช็ดปากให้
“ อิ่มแล้ว จะไปไหมโรง-บาล?” พี่วฒ
ุ ิถามแต่น้ าเสี ยงเปลี่ยนเป็ นกระด้างเล็กน้อย
“ ไปครับ” ผมบอกทั้งที่รู้วา่ พี่วฒ
ุ ิไม่ชอบ
“ จุม!?”
“ อยากจะให้พี่เอามันให้ตายจริ งๆใช่ไหม!”
“ ผมเป็ นต้นเหตุ ผมต้องไปครับ”
“ ก็ได้ ไปก็ไป!” พี่วฒ
ุ ิบอกเสี ยงไม่พอใจอย่างเห็นได้ชดั
“ รี บแต่งตัวแล้วลงมาพี่จะรอในรถ” พี่วฒ
ุ ิบอกยกถาดอาหารออกไป
ผมเปลี่ยนกางเกงเป็ นยีนแล้วใส่ เชิ้ตลายตารางทับเสื้ อยืดสี ขาว

ุ ิกข็ บั ออกไปจนตัวผมแทบกระชาก
ผมเดินลงบันไดมาปิ ดประตูบา้ น ปิ ดประตูร้ ัวเรี ยบร้อยเข้าไปนัง่ ในรถ แล้วพี่วฒ
ตลอดทางก็ขบั รถเร็ วมาก ถึงผมจะกลัวแต่ก็ไม่พดู จนพี่วฒ
ุ ิเป็ นคนพูดขึ้นมาก่อน ตอนเลี้ยวเข้าโรง-บาล
“ เดี๋ยวพี่เข้าไปด้วย”
“ ..................” เข้าไปดูเลยว่าพี่ทาอะไรกับชิดบ้าง
พี่วฒ
ุ ิตามผมเข้าไปในห้องชิด...
“ ไอ้....!” (พี่อิง)
“มรึงมาทาไม หรือว่ ามาดูผลงานว่ าน้ องกรูตายหรือยัง!?” พี่อิงพูดเดินมาหาผมและพี่วฒ
ุ ิ
“ แต่ยงั ไม่ตายนี่หว่า” พี่วฒ
ุ ิตอบหันไปมองชิดที่นงั่ อยูบ่ นเตียง(ก่อนที่ผมจะมาชิดน่าจะกาลังดูโทรทัศน์)
“ น้ องกรูไม่ ตายแต่ มรึงจะตายแทน!” พี่อิงเดินเข้ามา ผมเอาตัวเข้าไปขวางไว้แต่พี่อิงก็ผลักไหล่ผมครับ
พี่เขาหน้าเสี ยเล็กน้อยคงยั้งมือไว้ไม่ทนั
“ วอนตรีนมากนะมรึงกล้าทาเมียกรู!”
“ เชื่อเถอะว่ ามรึงบังคับน้ องเขา เขาไม่ ได้ อยากเป็ นเมียมรึงสั กเท่ าไร!”
“ สั ด!!” เป็ นพี่วฒ
ุ ิที่กระโจนใส่พี่อิง ผมต้องเอามือดันตัวพี่วฒ
ุ ิไว้
“ กรูว่ามรึงกับกรูมันต้ อง…!!” (พี่วฒ
ุ ิ)
“ พี่ครับ พอเถอะ นี่มันโรง-บาลนะครับ!” ผมบอกพี่วฒ
ุ ิและพี่อิงที่เหมือนจะกระโจนเข้าหากันตลอดเวลา
“ พี่จะกระทืบมัน!”(พี่วฒ
ุ ิ)
“ พี่ครับ?!” ผมพูดเสี ยงดัง พี่วฒ
ุ ิเลยเบาแรงลง
“ ผมขอให้ผมได้อยูก่ บั ชิด 2 คน” ผมบอกหันไปมองทั้งพี่วฒ
ุ ิ และพี่อิงที่จอ้ งกันและกันไม่มีใครลดราวาศอก
“ พี่ไม่ให้มนั อยูก่ บั จุม 2 คน”
“ ชิดเป็ นเพือ่ นผม!”
“ ยังไงก็ไม่ได้ !”
“ ถ้ าไม่ ได้ แล้วผมจะมาที่นี่ทาไม!”
“ มีอะไรปิ ดปังพี่ ถึงไม่ ให้ พี่อยู่ด้วย”
“ พี่ครั บ ผมขอร้ อง” ผมบอกเหนื่อยเต็มที่
“ .....................” พี่วฒ
ุ ิจอ้ งใบหน้าที่ขอบตาเริ่ มปริ่ มๆน้ าตาของผม ผมเอามือเช็ดก่อนที่มนั จะไหลลงมา
“ ก็ได้ พี่จะรออยูห่ น้าห้อง” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมเลยหันไปหาพีอ่ ิงบ้าง ในที่สุดก็ออกไปนอกห้องทั้ง 2 คน
“ ชิด” ผมเดินไปหาชิด แล้วหยุดเมื่อตัวชนกับขอบเตียง
“ ขอโทษนะที่ทาให้เป็ นแบบนี้” ผมบอกมองแขนเข้าเฝื อกของชิด ทั้งใบหน้าที่ยงั บวมอยูม่ าก
“ ช่างเถอะ” ชิดบอก ยิม้ ครับ
“ ทาไมชิดไม่บอกเราว่า เพราะอะไรถึงได้โดนซ้อม”
“ ไม่อยากให้จุมลาบากใจ และก็พวกจักรอยูด่ ว้ ย พวกนั้นเด็กจะตายไม่เข้าใจหรอก จุมก็เห็น..”
“ ขอโทษ”
“ มันไม่ใช่ความผิดของจุม เราเองก็บา้ ด้วยแหละ ที่ตอบพวกนั้นไปแบบนั้น ‘…ว่าใครดีใครได้’
ทั้งที่ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดแบบนั้น แต่อยากพูดกวน” ผมมองหน้าชิดไม่รู้วา่ ชิดพูดจริ งหรื อเปล่า หรื อแค่ให้ผมสบายใจ
“ชิด”
“ ไม่ตอ้ งกังวล รู ้สึกผิดอะไร เราไม่คิดมากหรอก แบบนี้สิชีวิตมันถึงจะมีรสชาติ” ชิดบอกยิม้ อีกตามเคย
ยิม้ อยูไ่ ด้ไม่เจ็บแผลหรื อไงนะ...
“ ไม่รู้สึกผิดได้ไง เป็ นต้นเหตุให้เพื่อนโดนซ้อมจนแขนหัก เข้าโรงบาลแบบนี้”
“ ปากหมาพาซวยก็ง้ ีแหละ แต่ที่บอกว่าชอบจุมอันนี้จริ ง” พูดแล้วยิม้ จนเห็นฟันสี ขาวเรี ยงเป็ นระเบียบจนครบแทบทุกซี่
“ จริ งก็ได้ .. เชื่อ” ผมตอบยิม้ บ้าง เพราะรู ้วา่ ชิดพูดเล่นให้ผมสบายใจ
“ ว่าแต่วา่ บอกแนวข้อสอบหน่อยดิ ไปสอบที่หลังจะได้ไปเขียนๆออกมาเลย”
“ ไม่บอกหรอก เพราะยังไงชิดก็เก่งอยูแ่ ล้ว”
ุ ิเลย คงเพราะเหตุการณ์เมื่อกี้มนั บอกทุกอย่างดีอยูแ่ ล้ว
ผมแซว ไม่แปลกใจที่ชิดไม่ถามเรื่ องผมกับพี่วฒ
รู ้ก็ไม่จาเป็ นต้องถาม นี่สิเพื่อน
“ ก็ไม่แน่ ...”
พวกผมคุยกันหลายเรื่ องแต่ไม่ยกั เกี่ยวกับเรื่ องที่ชิดโดนซ้อมเป็ นเรื่ องทัว่ ไปมากกว่า เรื่ องการเรี ยน เรื่ องเพื่อน
เรื่ องปิ ดเทอมอยากทาอะไร ไปที่ยวไหน เรี ยนต่อมอไหนดี? (การสอบนี้เทอมหนึ่ง)
ได้คุยกับชิดแล้วสบายใจขึ้นครับ

แกร๊ ก!?
 ุ ิเดินเข้ามาทั้งที่ผา่ นไปไม่ถึง 20 นาที
ประตูเปิ ดเข้ามา พี่วฒ
“ กลับยัง?” พี่วฒ
ุ ิถาม ผมเลยหันไปบอกชิดว่าจะกลับแล้ว และถามชิดว่าจะออกจากโรงบาลวันไหน
ชิดบอกว่าอย่างน้อยอาทิตย์หนึ่ง ผมเลยบอกว่าไว้มาเยีย่ มใหม่
คราวหน้าจะเอาของเยีย่ มมาให้ดว้ ยแต่วนั นี้รีบเลยไม่ได้เอาอะไรมาให้
ุ ิก็ดึงมือลากผมออกมา
พูดได้แค่น้ นั พี่วฒ
ผมไม่วา่ อะไรจนเมื่อออกมานอกห้องแล้ว
“ พี่ครับ ผมเจ็บ!” ผมบอกพี่วฒ
ุ ิเลยปล่อยมือ
“ เมื่อกี้ ทาประชดพี่ใช่ไหม!?”
“ อะไรนะครับ?” ผมคิด เมื่อกี้ ....
“ ไม่ใช่ครับ ไม่มีการประชดะไรทั้งนั้นผมกับชิดเป็ นเพือ่ นกัน” ผมย้า
“ แล้วมันคิดกับจุมเป็ นเพื่อนไหม?!”
“ พี่ครับ!? ชิดกับผมเราเป็ นเพือ่ นกัน! และที่พี่ไปทาชิด ชิดก็ไม่ได้คิดจะเอาเรื่ องพี่ดว้ ย” ผมบอกเดินหนีมารอลิฟท์ก่อน
“ จุม” พี่วฒ
ุ ิวา่ เดินตาม
“ เห็นหรื อยังครับ ว่าชิดเป็ นเพือ่ นผม ...”
“ ..............”
“ พี่จะมาหวงผมตอนนี้ แต่เมื่อผมไปโรงเรี ยนผมก็ตอ้ งเจอชิดอยูด่ ี”
กิ๊ง!?(ลิฟท์เปิ ดออกพวกผมก้าวเข้าไปในลิฟท์ที่มีคนอยูก่ ่อนแล้ว 3 คน เป็ นผูช้ ายทั้งหมด)
“ .............................” สายตาผมจับจ้องไฟที่กระพริ บตามหมายเลขชั้นที่ลดลงเรื่ อยๆ
“ ขอโทษ” พี่วฒ
ุ ิที่ยนื ข้างหลังผมบอกเบาๆ
ขอโทษ แล้วรู ้สึกไหมว่าตัวเองผิด
ผมยังไม่พดู ครับ เพราะไม่รู้จะพูดอะไร เดินออกมาทันทีหลังจากประตูลิฟท์เปิ ด
ุ ิทาหน้าเศร้า ผมก็สงสารแต่ก็พยายามใจแข็งเพราะอยากให้พี่เขารู ้วา่ สิ่ งที่พี่เขามันผิด และผิดมาก
เห็นพี่วฒ
ที่อยากจะทาร้ายใครก็ทา
“ จุม” พี่วฒ
ุ ิดึงแขนผมให้หนั กลับไป ตอนนี้ขา้ งนอกแดดร้อนมากครับ(ไม่มีที่จอดรถต้องเอามาจอดด้านข้างของตึก
แทนที่จอดรถตามปกติ)
“ พี่ขอโทษแล้วไง” พี่วฒ
ุ ิบอก หรี่ ตาลงเล็กน้อยเหมือนผมเพราะแดดร้อนมาก
“ พี่ผดิ อะไรที่ตอ้ งขอโทษผมครับ?”
“ พี่ทาให้จุมไม่พอใจ”
“ ไม่ใช่ครับ ที่พี่ไม่ขอโทษไม่ใช่ทาให้ผมไม่พอใจ” ผมบอก หันหน้าหนีไปอีกทางไม่อยากมองหน้าพี่วฒ
ุ ิเดี๋ยวใจอ่อนอีก
“ เรื่ องเมื่อคืนที่พี่ทาทั้งจุมไม่ยอม”
“ ยังมีอีกครับ?”
“อะไร?”
“ พี่ทาร้ายชิด”
“ สมควรมายุง่ กับเมียชาวบ้าน”
“ พี่ครับ!?”
“ ก็มนั จริ ง” ผมสลัดมือออกเดินลิ่วไปหารถที่จอดอยู่
“ จุม จุม” พี่วฒ
ุ ิวิ่งตาม
“ เปิ ดประตูครับ” ผมบอกพี่วฒ
ุ ิทาตามผมเปิ ดประตูเข้าไปตามด้วยพี่วฒ
ุ ิ
“ พี่คิดไหมครับ ว่าวันหนึ่งผมไปเดินเล่นอยูผ่ มก็โดนตีหวั จนหัวแตก ผมจะเจ็บไหม และพี่ และแม่จะรู ้สึกยังไง” ผมถาม
“ พี่ก็เจ็บไปกับจุมด้วย และหาสื บดูให้ได้วา่ มันเป็ นใคร พี่จะช้อมมันให้ปางตายดีไหม?”
“ แต่ผมไม่ให้พี่ทาร้ายเขา เพราะคนที่ทาคือเพือ่ นผม” (พี่วฒ
ุ ิขบั รถออกมาจากโรงบาลแล้ว)
“ แต่มนั ทาจุม!?”
“ พีทาชิด แต่ชิดเขาก็ไม่ทาพี่คืน ทั้งที่เขาไม่ผดิ ซ้ ายังเจ็บตัวฟรี เพราะคนที่ไม่มีเหตุผล!” ผมบอก พี่วฒ
ุ ิเงียบไป
ครู่ ใหญ่ๆก่อนที่พดู ขึ้นว่า
“ พี่หึง!” ผมหันไป
“ หึ งแล้วต้องทาร้ายคนอื่นหรื อครับ?”
“ ก็มนั ชอบจุม”
“ …………” พูดไม่รู้เรื่ องจริ งๆด้วย
“ พี่ผดิ ก็ได้ ที่ไปทาเพือ่ นจุม” ว่าจะไม่รู้เรื่ องแต่รู้เรื่ องบ้างครับ
“ แล้วไงอีกครับ”
“ พี่ผดิ ขอโทษ” คาว่าขอโทษนั้น พี่วฒ
ุ ิควรจะพูดกับชิดมากกว่า แต่พี่วฒ
ุ ิคงไม่มีทางทาแบบนั้นแน่นอน
“ พี่ผดิ แล้วพี่จะได้รับโทษอะไร?”
“ พี่ก็ขอโทษแล้วไง รู ้ไหมคาว่าขอโทษมันพูดยากแค่ไหน?”
“ ...............” ผมหันไปมองออกไปนอกหน้าต่าง ได้เท่านี้ควรจะดีใจใช่หรื อเปล่า
แต่วา่ คนเราก็ไม่ได้ต่างกันมากไม่ใช่หรื อเจ็บปวดเหมือนกัน มีความสุ ขเหมือนกัน...
“ ขอโทษ” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงเบา ผมหันกลับไป จ้องมองใบหน้าด้านข้างของพี่วฒ
ุ ิ ...
“ จะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกใช่ไหมครับ?” ผมถาม พร้อมที่จะเชื่อที่พี่วฒ
ุ ิพดู
“ พี่จะพยายาม”
“ พี่ครับ ..” ผมอยากให้พี่วฒ
ุ ิพดู ว่าจะไม่เกิดเรื่ องแบบนี้อีก ทั้งเรื่ องชิด เรื่ องที่ชอบใช้กาลังไปทัว่ อย่างเรื่ องที่ผบั วันนั้นก็ดว้ ย
“ พี่จะพยายาม” พี่วฒ
ุ ิพดู อีกแต่คราวนี้น้ าเสี ยงหนักแน่นมาก
“ มีอะไร สงสัยถามผมก่อนนะครับ อย่าคิดเองเออเอง” ผมบอกเชื่อพี่วฒ
ุ ิเพราะใจมันบอกอย่างงั้น
“ พี่จะถามจุม ..”
“ครับ” ผมว่า แม้วา่ จะยังมีความรู ้สึกผิดต่อชิด แต่ถา้ พี่วฒ
ุ ิรู้สึกผิดจริ งๆมันก็ช่วยไม่ได้ที่ผมจะใจอ่อนอีกครั้ง
แต่เรื่ องชิดผมรับผิดเอง พรุ่ งนี้ผมลงมาทากับข้าวไปฝากชิดดีกว่า (มาช่วยแม่มากกว่า)
“ ไปไหนต่อ?” พี่วฒ
ุ ิหนั มาถามก่อนที่หนั ไปขับรถต่อ
“ กลับบ้านผมต้องไปอ่านหนังสื อ วันจันทร์ผมยังมีสอบอีกครับ” ผมบอกแต่คิดว่าพี่วฒ
ุ ิทราบอยูแ่ ล้ว
เพราะวันก่อนเห็นมองตารางสอบผมอยูน่ าน
“ ก็ดี เราจะได้มีเวลาอยูด่ ว้ ยกัน 2 คน” พี่วฒ
ุ ิวา่ อารมณ์ดีข้ ึนผิดจากเมื่อกี้
“ .............................”

บุพเพวายร้าย

60.50%

เรื่ องของชิดจะเรี ยกได้วา่ ผ่านไปด้วยดีกค็ งใช่ครับ

ุ ิก็ให้ผมไปหาชิดอีกวัน(ผมทาข้าวต้มไป)แต่มีขอ้ แม้วา่ พี่วฒ

อย่างน้อยพี่วฒ ุ ิตอ้ งไปด้วย พี่วฒ
ุ ิเจอหน้าพี่อิงก็ไม่ได้เหมือนวันแรก

เพราะผมขอให้พี่วฒ ุ ิ พี่ท้งั 2
ุ ิใจเย็น ผมคิดว่าชิดก็คงเหมือนกัน คือขอร้องพี่อิงไม่ให้มีเรื่ องกับพี่วฒ

คนจึงทาเหมือนไม่อีกคนอยูใ่ นอาณาบริ เวณที่สายมองเห็น

ผมสอบปลายภาคผ่านไปด้วยดี รวมชิดด้วยแม้จะมาสอบที่หลังแต่ก็น่าจะไม่มีปัญหา

** ** **

ุ ิกป็ ิ ดเทอมแล้วเหมือนกันครับ แต่ตอนนี้ไปทางานกับพ่อพี่เขาที่โรงแรม

ปิ ดเทอมมาได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว พี่วฒ
ุ ิไม่ไปครับ เพราะยืนยันที่จะทางานแค่เดือนละครั้งแต่พอ่ พี่วฒ
ในตอนแรกพี่วฒ ุ ิเห็นว่าปิ ดเทอมก็อยากให้พี่วฒ
ุ ิทางานจริ งๆจังๆ
ท่านเลยโทรมาหาผม ให้ผมช่วยพูดกับพี่วฒ ุ ิก็ตอ้ งเป็ นดูแล ผมต้องชักแม่น้ าทั้ง 5
ุ ิ เพราะต่อไปโรงแรมทั้งหมดพี่วฒ
มาพูดให้พี่วฒ
ุ ิกว่ายอมไปทางานได้ผมก็แทบหมดหวัง ผมเองก็คิดว่าจะไปทางานพิเศษเหมือนกันครับ แต่พี่วฒ
ุ ิไม่ยอม
ผมไม่อยากมีปัญหาเลยอยูบ่ า้ นดีกว่า
เพราะงั้นตอนนี้ผมถึงอยูบ่ า้ นกับแม่(อาทิตย์น้ ีแม่เข้าเวรกลางคืนครับ)
“ ล้างเสร็ จเอามาหัน่ หมูนะจุม” แม่บอกผมที่กาลังล้างคะน้าในอ่างล้าง
“ ครับ” ผมบอก ปิ ดน้ าเมื่อน้ าขึ้นระดับมาเกินครึ่ งซิงค์ แล้วลงมือล้างคะน้า ก่อนนาคะน้าขึ้นมาใส่ ตระกร้าที่วางอยูใ่ นถาด
วันนี้อาหารหนึ่งนั้นคือคะน้าหมูกรอบครับ
พอผมเอาคะน้าพักไว้ก็ลงมือหัน่ หมูติดหนังที่แม่เตรี ยมมีด เขียง และถาดรองไว้ให้เรี ยบร้อย เหลือแค่ผมหัน่ เท่านั้น
“ แม่เสี ยใจไหมครับ ผมไม่มีหลานให้แม่” ผมถามขึ้นมาเฉยๆ เพราะคิดออกพอดี และผมก็รู้สึกผิดด้วย
ที่ไม่ได้แต่งงานเหมือนคนปกติ ให้แม่ได้อมุ ้ หลาน มีเหลนต่อไป
แม่หนั มายิม้ ก่อนที่จะพูดว่า
“ แม่บอกจุมเสมอลืมแล้วหรื อไงว่าถ้าจุมมีความสุ ข ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร แม่ก็พอใจมีความสุ ข” แม่พดู ต่อ
(แต่หนั กลับไปข้นแกงในหม้อ)
“ ถ้าแม่คิดจะมีหลานแม่ไม่ยอมให้จุมคบกับวุฒิหรอก ดูสิยงั ไม่ทนั จบมอ6 ก็พาผูช้ ายเข้าบ้าน”
“ แม่อ่ะ” ผมว่าอายมาก อายจนหน้าร้อนเลยครับ แต่แม่หวั เราะร่ วน
“แม่พดู จริ งทาอาย” แม่วา่ ทั้งที่ไม่ได้หนั กลับมาก็รู้วา่ ผมอาย
“ แม่!” ผมพูดเสี ยงดัง กลบเกลื่อน
“ จุมเสี ยงดัง ยิม้ ได้ เขินได้แม่ก็สบายใจแล้ว” แม่บอก
“ ผมดีใจที่ได้เป็ นลูกแม่ ถ้าเป็ นแม่คนอื่นคงจะ...”
“ ไม่ใช่หรอกจุม แม่ทุกคนก็เหมือนแม่ ที่อยากให้ลกู มีความสุ ข แต่วิธีและความคิดแตกต่างกันเท่านั้นเอง” ผมคิดถึงแม่พี่วฒ
ุ ิ
ุ ิก็ยอมทาทุกอย่างเพื่อพี่วฒ
คิดว่าก็จริ ง แม่พี่วฒ ุ ิเหมือนกัน...
“ก็จริ งครับ” ผมบอกเห็นด้วยกับแม่ ไม่วา่ แม่ผม แม่พี่วฒ
ุ ิ หรื อแม่ของใครๆก็อยากให้ลกู มีความสุ ข
“ เออ จุมมีจดหมายส่งถึงวุฒิดว้ ยนะ”
“ เหรอครับ?” ผมขมวดคิว้ สงสัย ไม่ยกั รู ้วา่ พี่วฒ
ุ ิให้ที่อยูท่ ี่นี่ดว้ ย
“ ตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่แม่ลืมบอก อย่าลืมเอาให้พี่เขาล่ะ”
“ ครับ”
.
.
สัก 3 ทุ่มได้พี่วฒ
ุ ิก็กลับมา แน่นอนว่าแม่ไปทางานตั้งแต่หวั ค่าแล้ว ผมเดินไปเปิ ดประตูให้พี่วฒ
ุ ิที่กดออดอยูห่ น้าบ้าน
“ เห็นหน้าจุม พี่หายเหนื่อย” พี่วฒ
ุ ิบอกทันทีที่เห็นหน้าผม
“ ไหนว่าจะกลับ 5ทุ่มไงครับ หรื อว่างานเลิกเร็ ว” ผมบอก เพราะจาได้วา่ วันนี้ตอ้ งไปดู
งานเลี้ยงจากการการจัดประชุมเมื่อตอนกลางวัน คาดว่าจะเสร็ จราวๆ5 ทุ่ม
“ เปล่า พี่หิวข้าวเลยกลับมาก่อน” พี่วฒ
ุ ิบอกเดินตามผมเข้ามาจนเกือบถึงประตูบา้ น ผมหันกลับไป
“ พี่ครับ อย่างงี้เขาเรี ยกหนีงานนะครับ”ผมบอก
“ ก็พี่หิวข้าว”
“ แล้วทาไม ไม่กินที่โรงแรมล่ะครับ?” ผมถาม เพราะอาหารที่โรงแรมดีกว่าบ้านผมเป็ นไหนๆ
“ ไม่เอาจะกินข้าวกับเมีย”
“ แต่ผมกินกับแม่แล้วครับ”
“ พี่รู้ แต่อย่างน้อยตอนพี่กินที่นี่พี่ก็มองเห็นหน้าจุม” พอผมมองหน้าพี่วฒ
ุ ิจะทาหน้าดุกไ็ ม่ได้ เพราะมันพาลจะยิม้ อย่างเดียว
“ ผมไม่อยากทาให้พที่ าแบบนี้เลยนะครับ” ผมบอกเปิ ดประตูบา้ นเดินเข้าไปในครัว เอากับข้าวที่อนุ่ แล้วมาวางบนโต๊ะ
ุ ิโทรบอกระหว่างทางว่าจะถึงบ้านแล้วและหิ วข้าวมากด้วยผมเลยอุ่นไว้รอ
พี่วฒ
“ พรุ่ งนี้ก็มี งานมันไม่หมดหรอก” พี่วฒ
ุ ิบอก ก่อนที่เดินไปตักข้าวเอง ตามด้วยเดินไปเอาช้อนส้อมในลิ้นชักใกล้ๆกัน
ผมมานัง่ รอพี่เขาที่เก้าอี้
“ คนอื่น เขาอยากทางาน หางานทาแทบตายแต่ก็ไม่มีงานทา แต่พี่วฒ
ุ ิมีกิจการใหญ่โตเป็ นของตัวเองดีแค่ไหนครับ”
ผมบอกพี่วฒ
ุ ิที่กาลังนัง่ ลงตรงข้ามผม
“ จุม”
“ จริ งๆนะครับ”
“ ก็ได้” ตอบขอไปที
“ ดีครับ” ผมบอกยิม้ เดินไปเอาช้อนมาอีกคันแล้วตักคะน้าที่ตอนนี้หมูไม่กรอบแล้วให้พี่วฒ
ุ ิ ทว่าอร่ อยนะครับ เพราะ ...
“ผมทาเองนะครับ” ผมบอกพี่วฒ
ุ ิไม่ได้อวดแต่อยากให้รู้
“ อร่ อยมาก”
“ ครับ”
“ เมียพี่ท้ งั น่ารัก และก็ทากับข้าวอร่ อย”
“ ครับ”
“ รักพี่ไหม?” พี่วฒ
ุ ิถามไม่ได้เกี่ยวกับเรื่ องที่พดู เมื่อกี้ แต่เป็ นเรื่ องปกติครับ
“รักครับ”
“ มากไหม?”
“ มากๆครับ”
“ พี่ก็รักจุมมากๆ” พูดแล้วก็กินข้าวต่อไป ผมก็นงั่ ดูแล้วรู ้สึกอิ่มไปด้วย ...อิ่มใจ

“ จุม จุม” พี่วฒ

ุ ิเรี ยกผมพร้อมกอดผมจากด้านหลัง หลังจากเข้าห้องมาได้
“ ครับ” เรี ยกมือหน้าก็ซุกไซ้คอผมนัวเนีย
“ คิดถึงจุม”
“ คิดถึงยังไงก็ตอ้ งไปอาบน้ าก่อนครับ” ผมบอกหันไปหาพี่วฒ
ุ ิ เอามือดันหน้าที่อยากจะกินคอผม
“รอนะ ห้ามหลับก่อน” พี่วฒ
ุ ิบอกเดินเข้าห้องน้ า ส่ วนผมนัง่ บนเตียงแล้วนอนลง
 มีความสุ ขจัง...
“ ....................”
ผมลุกขึ้นคิดว่าเตรี ยมเสื้ อให้พวี่ ฒ
ุ ิใส่ นอนดีกว่า ซึ่ งตอนนี้ พี่วฒ
ุ ิขนชุดนอนมาแล้ว วันนี้ให้พี่วฒ
ุ ิใส่สีอะไร
เอาสี น้ าตาลอมแดงลายตารางดีกว่าครับเพราะคล้ายกับชุดที่ผมใส่ อยู่ (ชุดนอนที่ผมใส่ก็เป็ นของพี่วฒ
ุ ิครับ)
ผมเอาชุดนอนพี่วฒ
ุ ิเอามาวางไว้บนโต๊ะ
ข้างๆมีจดหมายที่ส่งถึงพี่วฒ
ุ ิต้งั แต่เมื่อวาน ผมนอนฟังเสี ยงน้ าจากห้องน้ าไปเรื่ อยๆจนหลับ....

ตัวผมเหมือนถูกระชาก ผมลืมตื่น!? แล้วมันก็จริ ง มือพี่วฒ

ุ ิกระชากคอเสื้ อผม ใบหน้าพี่เขาโกรธเกรี้ ยวจนผมขนลุก
“ พี่ครับ?!” ผมว่าลุกขึ้นนัง่ ด้วยความตกใจ พี่วฒ
ุ ิเป็ นอะไร!! (มือพี่วฒ
ุ ิยงั ไม่ยอมปล่อยคอเสื้ อผม)
“ นี่มันอะไร!?” เสี ยงพี่วฒ
ุ ิตะคอกถาม กับสิ่ งที่อยูใ่ นมือพี่เขา
“อะไรครับ? ” ผมก้มลงมอง รู ปถ่ายมากกว่า 10 ใบในมือพี่วฒ
ุ ิ ทุกใบล้วนมีรูปผม
ใบแรกที่แรกสุ ดคือภาพผมออกจากโรง-บาล ระบุวนั ที่ชดั เจน ใบถัดมา ผมกับพี่แบงค์อยูใ่ นรถ
หลายๆใบเป็ นภาพผมกับพี่แบงค์ที่อยูใ่ นรถ
จูบ!? วันนั้น!
เท่านั้นผมเงยหน้ามองพี่วฒ
ุ ิ ด้วยหัวใจสัน่ ไหว ใบหน้าร้อนวูบอย่างตื่นตกใจ
“ พี่ครับ มันไม่ได้..”
“ นี่ใช่ ไหมถึงได้ เป็ นห่ วงมันนัก!!” เสี ยงดังจนผมสะดุง้ เฮือก
“ ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะครับ!” ผมบอกจับมือพี่วฒ
ุ ิ แต่โดนสะบัดออกทันทีทนั ใด
“ แล้วมันอะไร?!” ตุบ!? พี่วฒ
ุ ิโยนรู ปใส่ หน้าผม มันร่ วงลงบนเตียงและพื้น มีหลายรู ปที่ผมจาไม่ได้วา่ ผมเคยทา
หรื อว่ามันเคยเกิดขึ้น คงจะเป็ นเหตุการณ์ก่อนที่ผมจะความจาเสื่ อม
“ ผมกับพี่แบงค์ไม่มีอะไร นอกจากคาว่าพี่นอ้ งนะครับ”
“ อย่ ามาตอแหลแล้วนี่มนั อะไร!!” พี่วฒ
ุ ิตะคอกเสี ยงดังกว่าเดิม และตัวสั่น
“ ผมไปเยีย่ มพี่แบงค์จริ งครับ แต่ผมไปบอกพี่เขาว่าผมรักพี่ ส่ วนเรื่ องในรถ...” ผมพูดไม่ออก ว่าพีแ่ บงค์ขอจูบผม ถ้าพี่วฒ
ุ ิรู้
พี่แบงค์กบั พี่วฒ
ุ ิคงหมดทางเยียวยาทั้งที่ตอนนี้ทุกอย่างมันดีข้ ึนมาแล้ว
“ พูดมา”
“ ......................” จะผมจะพูดว่าอะไร
“ มันบังคับจุมใช่ ไหม?!” พี่วฒ
ุ ิถามแม้จะเสี ยงกระด้างแต่ถามผมด้วยความหวัง
“ ไม่ได้บงั คับครับ” ผมมองเงยหน้ามองพี่วฒ
ุ ิ “ แต่พี่เชื่อผมเถอะว่ามันไม่มีอะไรมากไปกว่าจูบ”
ผวักะ!?
ฝ่ ามือตบเต็มแรงบนหน้าผมจนหันไปด้านข้าง
[/b] “อะไรบอกมา จุมจูบมันเพราะอะไร!?” [/b] ผมหันหน้ากลับไป
“ ..........................”
“บอกมา!?”
“ ......................” ผมจะไม่ทาร้ายพี่แบงค์ไปมากกว่านี้ ผมพูดไม่ได้ ว่าพี่แบงค์ขอจูบผม
“ ความจริ งแล้วก็คือ จุมนอกใจพีใ่ ช่ ไหม!? และนี่มันก็ไม่ ใช่ ครั้งแรกใช่ ไหม!? เมื่อไร!!กับไอ้แบงค์ เมือ่ ไร!”
“ .................” ผมก้มลง สายมองไปเห็นภาพที่ผมกับพี่แบงค์จูบกันท่ามกลางรถหลายคัน
แต่ผมจาไม่ได้วา่ มันเมื่อไร ที่ไหน..เมื่อก่อนมันเป็ นยังไงผมไม่รู้
น้ าตาไหลอาบแก้มลงมาแล้ว
“ พูดมา!” พี่วฒ
ุ ิบอกเอามือจับคางผมให้เงยหน้าขึ้น
“ เท่าที่ผมจาได้ ผมไม่เคยนอกใจพี่”
“ แล้วจูบกับไอ้แบงค์ทาไม!?”
“ ผมบริ สุทธิ์ใจ” ผมบอก
“ บอกว่าบริ สุทธิ์ใจ แต่ จูบกับคนอืน่ ไปทั่วเขาเรียกร่ าน!”
“ .....................” ผมส่ ายหน้า ว่ามันไม่จริ ง
“ มิน่าถึงได้ ห่วงมันนัก!!”
“ พี่ครับ ผม”
ผวักะ!? ผมโดนตบอีกครั้งกับแก้มข้างเดิม คราวนี้เลือดซึ มออกตรงมุมปาก และมันเจ็บจิ๊ดๆ
ในปากผมได้กลิ่นเลือดชัดเจน
“ ทาไมทากับพี่แบบนี!้ ”
“ ...................” ผมขอโทษ
“ พี่เชื่อใจจุม แล้วทากับพี่ แบบนีไ้ ด้ ยังไง....... ” อยูด่ ีๆเสี ยงพี่วฒ
ุ ิแหบพร่ าและเบามาก แต่ผมก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง
เพราะผมผิดจริ งๆ ที่ไปหาพี่แบงค์ ทั้งที่ผมรู ้วา่ ถ้าพี่วฒ
ุ ิรู้เรื่ อง ต้องเป็ นเรื่ องใหญ่แน่ แต่ผมก็ไป และยังทาร้ายจิตใจพี่แบงค์อีก
ทั้งให้พแี่ บงค์จูบง่ายๆทั้งที่ถา้ ผมไม่ได้ชอบพี่เขา พี่แบงค์ก็ตอ้ งตัดใจอยูแ่ ล้วแต่ผมสงสารพีแ่ บงค์เลยยอมให้พแี่ บงค์จูบ
“ .........................” ผมผิด
“ พี่ยอมจุมทุกอย่าง....”
“ พี่ครับ ...”
ผวักะ!? ตัวผมล้มลงไปกับเตียง และผมก็ไม่ได้อยากลุกขึ้น
“ ถามไม่พดู ไม่ ได้ ถามอย่ าพูด!”
“ .................ขอโทษครับ”
“ ขอโทษ เพราะทาจริ งๆ”
“ ขอโทษครับพี่ ฮือๆ”
“ ไม่ ยกโทษให้ ” พี่วฒ
ุ ิบอก จับไหล่ผมพลิกตัวขึ้นมารุ นแรง ราวกับว่าผมไม่มีความรู ้สึก
“ พี่ครับ!?”
“ .........”
“ พี่ครับ อย่า!?” ผมบอกจะลุกขึ้นเพราะเริ่ มกลัว ทั้งสี หน้า การกระทาพี่วฒ
ุ ิ
“ ทาไม ทีกบั คนอื่นเต็มใจ ทีกบั ผัวแตะนิดแตะหน่ อยไม่ ได้ !”
พี่วฒ
ุ ิกาแขนผมที่ผลักพี่เขาออกไปเต็มแรงเหมือนจงใจให้ผมเจ็บ
“ พี่ครับ ผมเจ็บ!”
“ แล้วไง” พี่วฒ
ุ ิพดู ทั้งผมและพีว่ ฒ
ุ ิหยุดนิ่ง สายตาประสานกันเงียบงั้น แต่หวั ใจผมกลับเต้นระรัวเร็ วขึ้น

บุพเพวายร้าย

60.50%

“ ..........พี่ครับ” ผมพูดเสี ยงแผ่วเบาก่อน

ทว่าพี่วฒ
ุ ิกลับตอบผมด้วยการพยายามจะรื้ อเสื้ อเสื้ อที่ผมใส่ จนมันฉีกขาด
“ พี่ครับ! อย่ าครับพี!่ !??” ผมร้องบอกปกป้ องเสื้ อที่ขาดวิน่ ของตัวเอง กับน้ าตาไหลเป็ นสาย
“ ..................” พี่วฒ
ุ ิยงั ไม่พดู จา
“ พี่ครับ!!” ผมบอกเรี ยกสติพี่วฒ
ุ ิให้กลับมา
“ อุ๊บ!” มือพี่วฒ
ุ ิปิดปากผม ผมจับมือพี่วฒ
ุ ิจะดึงออกแต่ไม่สาเร็ จ ทั้งพี่วฒ
ุ ิยงั กระชากมือผมรุ นแรงจนผมเจ็บไปหมดทั้งแขน
ผมกลัวมากครับ กลัวจนใจสัน่
“ พี่ครั บ อย่ า!” ผมบอก กระชากแขนตัวเองกลับมาแต่ไม่หลุดจากมือพี่วฒ
ุ ิ
“ พี่ครั บ!!” ถึงมือผมจะไม่หลุดจากมือพี่วฒ
ุ ิแต่ผมใช้มนั ผลักพี่วฒ
ุ ิออกไป
“ จุม!” เสี ยงตะคอกผมชะงักทันที
“ .............................” ริ มฝี ปากผมไม่สามารถพูดคาไหนออกมาได้ แต่ร่างกายเย็นยะเยือก
มือที่ผลักพี่วฒ
ุ ิถูกชักกลับมาแนบอก
อย่าทาผม! เสี ยงในใจ เสี ยงจากที่ห่างไกลที่ดงั แว่วเข้ามาหัว
“ จุม.....พี่........... พี่......” พี่วฒ
ุ ิเหมือนติดอ่างไม่พดู ออกมาสักที
“ ...................” ผมฟัง...ฟังว่าสิ่ งที่พดู คืออะไร ผมระแวงว่าคาพูดนั้นอาจจะทาให้ผมเจ็บได้
เจ็บทั้งกายและใจ
“ ทากับพี่ได้ยงั ไง” เสี ยงพี่เขาเบาจนผมต้องตั้งใจฟังถึงจะได้ยนิ
“ พี่ครับ ผมขอโทษ”
“ ทาได้ ยงั ไง!!”เสี ยงเปลี่ยนเป็ นตะคอกเกรี้ ยวกราด ผมหายใจวาบ
“ พี่ให้จุม ทุกอย่าง.......แม้แต่ตวั พี่ หัวใจพี่ แต่สิ่งที่จุม คือหลอกพี่ หักหลังพี!่ ”
“ ขอโทษ”
“ ไม่ อยากฟังคาขอโทษ!” มือจับไหล่ผมและเขย่าแรงๆจนผมเวียนหัว เหมือนจะอาเจียนไม่แน่ใจว่าเป็ นสาเหตุอื่นอีกไหม
“ พะ พี่ ครั ….บ”
“ หรือจุมแค้ นพี่ อยากให้ พี่ทรมานที่พเี่ คยทาต่างๆนานากับจุม”
“ พี่ครับไม่ใช่” ผมบอกส่ ายหัวไปด้วย แต่ตวั กลับสั่น
“ ไม่ ใช่ แล้ วมันอะไร! ห๊ ะ!” สะดุง้ อีกครั้ง
“ ผมไม่ รู้ไม่ รู้อะไรทั้งนั้น!” ผมพูดแล้วผลักพี่วฒ
ุ ิเต็มแรง ด้วยความที่พี่เขาไม่เอะใจว่า
ผมจะผลักพี่วฒ
ุ ิออกไปตอนนี้ ผมวิ่งลงจากเตียง เปิ ดประตู!
“ จุม!” เสี ยงพี่วฒ
ุ ิตะโกนตามหลังผม ผมยิง่ วิง่ ลงบันไดให้เร็วเท่าที่ร่างกายจะพาไป
“ จุม พีบ่ อกให้ หยุด!” ผมไม่หยุด ผมอยูไ่ ม่ได้แล้ว
ผมทนอยูก่ บั ความหวาดกลัว บ้าๆไม่ได้แล้ว
ผมควรจะไป
“ จุม!” เสี ยงพี่วฒ
ุ ิใกล้มาเข้าแทบจะทันที หมับ!? แขนผมถูกจับตอนที่ลงบันไดขั้นสุ ดท้าย
“ วิ่งหนีพที่ าไม!”
“ ฮือๆ”
“ อย่าบีบน้ าตา เพราะมันไม่มีประโยชน์แล้ว”
“ อือๆ ปล่อยผม”
“ คิดว่า ทาพี่เจ็บขนาดนี้แล้วพี่จะให้จุมหนีพี่ไปหรื อไง ห๊ ะ!” ผมสะดุง้ ถอยหนี
“ หลอกพี่รู้ไหม จะเกิดอะไรขึน้ !”
“ ขอโทษครับ”
“ บอกแล้วไงว่าไม่ยกโทษให้ มานี่!” พี่วฒ
ุ ิกระชากแขนผม
“ ไม่ครับ” ผมดึงแขนตัวเองกลับ
“ หาเรื่ องไม่หยุดหย่อน!” คราวนี้พี่วฒ
ุ ิกระชากแขนผมจนตัวผมถลาล้มไปด้านหลัง พี่วฒ
ุ ิเข้ามารับแล้วอุม้ ผมทันทีทนั ใด
“ ปล่ อยผม!?”
“ เรื่อง!”
“ พี่.!.ผมไม่ได้มีอะไรกับพี่แบงค์เลยนะครับ”
“ ...............”
“ ไม่มี..เลยครับ ฮือๆ”
“คิดว่าพี่จะเชื่อคนที่หลอกพีอ่ ย่างเหรอ พี่ไม่ใช่โง่ อย่าบีบน้ าตา ปั้ นหน้าซื่อมาหลอกพี่อีก พี่โง่ มามากพอแล้ว!”
“ พี่ครับ จริ งๆนะครับ”
“ แล้วมันอะไร!”
“ ...............................” ผมไม่กล้าตอบหรอกครับ ว่าพี่แบงค์ของจูบผม
เพราะพี่แบงค์เป็ นเพือ่ นกับพี่วฒ
ุ ิ ผมจะทาให้เพื่อนเขาผิดใจกันอีกไมได้แล้ว
อย่าให้เป็ นเพราะผม
“ ตอบไม่ ได้ เพราะจุมมันไม่ เคยพอ!”
“ ผมรักพี่ อยากให้พี่เชื่อใจผม”
“ จูบกับผูช้ ายคนอื่นแล้วยังจะให้พี่เชื่อ พี่มันควายหรือไง!!”
“ผมไม่ได้นอกใจพี่ ไม่เคยคิด” ตลอดเวลาที่พดู พี่วฒ
ุ ิกอ็ มุ ้ ผมกลับเข้ามาในห้องแล้ว
“ แต่ เสื อกทา!”
“ แล้วพี่จะผมทายังไง ผมไม่รู้ ผมแค่คิดว่าผมทาดีที่สุดแล้ว ผมอยากให้ทุกคนอยูด่ ว้ ยกันเหมือนเดิม....”
“ ก็อยูเ่ หมือนเหมือนเดิมไง ...” พี่วฒ
ุ ิบอกจ้องหน้าผม แววตานิ่งงัน
“.................”
โครม!!?
“ อะโอ๊ย!”
พี่วฒ
ุ ิปล่อยตัวผมเมื่อเดินเข้ามาในห้องแล้ว
ก้นผมกระแทก(พื้น)ไม้ดงั แรงกว่าที่คิด ความเจ็บปวดลามไปทัว่ ร่ างอย่างรวดเร็ ว
ผมเจ็บจนกัดปากบรรเทาทั้งที่มนั ไม่ได้ช่วย
“ พี่ลืมไป จุมบอกให้พปี่ ล่อย” ผมเงยหน้ามองพี่วฒ
ุ ิที่ยนื อยู่
“ พะพี่...” เจ็บจนลืมแม้กระทัง่ สะอื้นให้น้ าตาที่อาบแก้ม
“ จาได้หรื อเปล่าว่าเมื่อก่อนเรา 2 คน อยูก่ นั ยังไง?” พี่วฒ
ุ ิกม้ ลง เอามือมาจับหน้าผม ก่อนที่จะเลือนลงมาที่คอ
“ นี่อะไร!?” พี่เขาจับแหวน 2 วงที่หอ้ ยเป็ นจี้อยูก่ ่อนที่จะกระชากมันจนขาด!?
“ ไร้สาระ” ยิม้ เหยียดๆและขว้างทั้งแหวนสร้อยใส่ ผนังห้อง
“ ..........................” ผมตกใจแต่ไม่พดู ไม่ออก หันไปมองสร้อยสี เงินและแหวนที่กองอยูบ่ นพื้น
แล้วหน้าก็โดนจับมือให้หนั กลับไป
“ ................. ... พี่ครับ”
“ พี่อยากจะทวนความทรงจาให้จมุ ว่าเมื่อก่อนเราอยูก่ นั ยังไง เพื่อว่าอะไรมันจะดีข้ ึน”
ุ ิก็วาวโรจน์ข้ ึน และแม้แต่หวั ใจผมก็เย็นเฉียบ
พูดแล้วดวงสายตาสี แดงพี่วฒ
“ อย่ าครับ!?” ผมร้องเมื่อพี่วฒ
ุ ิดึงกางเกงที่ผมใส่อยูเ่ พียงสิ่ งเดียวให้หลุดออก
“ พี่อย่ า!!?” .
.
.
.
..
.
.
 ุ ิอยูแ่ ค่ฝ่ามือ ผมถอยหนี แต่ไม่พน้
ผมลืมตาสะดุง้ เฮือก พบหน้าพี่วฒ
“ อยูน่ ิ่งๆ!” พี่วฒ
ุ ิบอกอุม้ ผมออกมาจากรถ ตัวผมถูกด้วยหุม้ ด้วยด้วยผ้าห่ม ผืนที่ผมห่มนอนทุกคืน
รอบๆตัวมีแต่แต่รถที่จอดเรี ยงกันเป็ นระเบียบ และเงียบเชียบ ผมมองไปรอบๆแล้วตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้า หัวใจวูบเป็ นพักๆ
ที่นี่ช้ นั จอดรถคอนโดพี่วฒ
ุ ิถา้ จาไม่ผดิ ..
“ ................” ผมไม่กล้าถามได้แต่มองรอบด้านอย่างแวดระแวง
พาผมมาที่นี่ทาไม
ผมไม่อยากมาที่นี่ กลัว.....
“ ......อึ้ก” ผมสะอื้น แม้น้ าตาจะไม่ไหลแล้วแต่มนั คลออยูใ่ นเบ้าตา ผมไม่รู้วา่ ตอนนี้กี่โมงกี่ยาม แต่ผมไม่คิดสนใจ
ผมหมดสติไปตอนไหนไม่รู้ แต่ที่ผมจาได้คือความจริ งที่ทบั ซ้อนกับความฝัน แต่ไม่นานผมได้รู้วา่ นัน่ คือ
ความจริ งทั้งหมด
ทั้ง ผูช้ ายที่วงิ่ ผ่านหน้าผมไปในวันฟ้ าใส ในวันนั้น วันที่ที่ผมที่ทาให้ผมสนใจในตัวเขา
ผูช้ ายที่ขอเบอร์ผม
ผูช้ ายที่ยมิ้ ให้ผม
ผูช้ ายที่บอกว่าผมน่ารัก ..
ผูช้ ายที่ข่มขืนผม
ผูช้ ายที่บอกว่าผมเป็ นแค่นางบาเรอ
ผูช้ ายที่ข่มขืน และทาร้ายผมครั้งแล้วครั้งเล่า
ผูช้ ายที่ซ้ือตุ๊กตาหมีให้ผม
ผูช้ ายที่ทาข้าวต้มให้ผม
ผูช้ ายที่เฝ้ าไข้ผมตลอดเวลา
ผูช้ ายที่บอกว่าชอบผม
เสี ยงหัวใจของผม
ผูช้ ายที่บอกว่ารักผม
ผูช้ ายที่ให้แหวนกับผมและบอกว่าเราเป็ นของกัน ..และ..
ผูช้ ายที่ผมรัก
ทุกอย่าง.....มันอยูใ่ นหัว
“ ............ฮือๆ” ผมจะจาได้ทาไม ผมไม่อยากรู ้ ไม่อยากรับรู ้วา่ มันเป็ นยังไง มันคืออะไร
“ ...........................” ผมร้องไห้สะอึ้กสะอื้นแต่พี่วฒ
ุ ิไม่สนใจ พาผมเข้าห้องที่ผมคุน้ เคย
“ ฮึ้ก ฮือๆ”
ุ ิอมุ ้ ผมเข้าไปห้องผม ตุ๊กตาหมี 2 ตัว ที่อยูผ่ นังห้องสะดุด้ ตาผมจนผมสะดุง้ แล้ววางผมลงบนเตียง
พี่วฒ
ผมเจ็บร่ างกายทุกส่วนที่ถูกกระทา จนนิ่วหน้า ตัวผมล้มลงนอนบนเตียงขดตัวเปลือยเปล่าในผ้าห่มให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทาได้
 ุ ิก็นอนลงข้างผมแบบเบียดๆทั้งพื้นที่เตียงยังมีเยอะ แขนพี่เขากอดผม ผมปล่อยโฮลัน่
พี่วฒ
“ ฮือ ฮือ ฮือ” แขนที่ผมคิดว่าอบอุ่นตอนนี้มนั น่ากลัวยิง่ กว่าน่ากลัว
“ .....................” พี่วฒ
ุ ิเงียบ ทาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งยังกระชับวงแขนให้แน่นกว่าเดิม
“ ฮือ ฮือ ฮือ” ผมสะอึนร้องไห้ จนเหนื่อยและหลับไปในตอนท้ายสุ ด ท่ามกลางไฟห้องสว่าง ตุ๊กตาหมี
ุ ิที่กอดผมอยู่ ท่ามกลางน้ าตา เสี ยงสะอื้น และการสะอึกเป็ นพักๆ
พี่วฒ

บุพเพวายร้ าย

61/1

พี่ชนะมาคอนโดเป็ นครั้ง2 แล้วนับจากผมมาอยูท่ ี่นี่เป็ นเวลาหลายเดือน และกาลังคุยกับพี่วฒ

ุ ิอยูด่ า้ นนอก
ถึงผมจะไม่เห็นตัวพี่เขาแต่ก็พอรู ้วา่ เป็ นเสี ยงพี่ชนะครับ ส่ วนพี่แบงค์ไม่เคยมาที่นี่เลย
 ก๊อกๆ
เสี ยงเคาะประตูทาให้ผมหันไปมอง คงไม่ใช่พี่วฒ
ุ ิ เพราะถ้าเป็ นพี่วฒ
ุ ิจะไม่เคาะประตู แต่จะเปิ ดเข้ามาเลย
“ จุมพี่เข้าไปนะ” พี่ชนะบอก ผมว่า ‘ครับ’แล้วพี่เขาถึงได้เปิ ดประตูเข้ามา
“ ทาไร?” พี่ชนะถามเดินเข้ายืนข้างๆผมที่นงั่ บนเก้าอี้ แล้วมองหน้าสมุดเปิ ดค้างไว้โต๊ะของผม มันว่างเปล่า
“ เปล่าครับ” ผมตอบ พี่ชนะมายืนข้างๆแล้วผมหนาว ตัวมันสัน่ แต่ผมพยายามระงับอาการไว้ ...
“ ไปลอยกระทงกัน ที่มอเขาจัดงาน” วันนี้เป็ นวันลอยกระทงครับ ผมก็ได้ยนิ จากพวกจักรเหมือนกันว่าที่มอจัดงาน
มีการออกร้านของชมรมในมหาลัยด้วย จักรก็ชวนผม แต่คิดว่าพี่วฒ
ุ ิคงไม่ให้ไปเลยปฏิเสธ
“ ผมถามพี่วฒ
ุ ิก่อนนะครับ” ผมบอก เพราะผมจะไม่ได้ออกไปไหนถ้าพี่วฒ
ุ ิไม่อนุญาติ
“ ไม่ตอ้ งถาม พี่ชวนมันแล้ว มันโอเค พี่เลยมาชวนจุมไง”
“..............” ผมก้มหน้ามองเส้นบรรทัดในกระดาษสี ขาว อีกไม่กี่เดือนผมจะจบมอ6แล้ว
“ ไปกันจะ 2 ทุ่มแล้วออกไปเฮฮากันหน่อย” หมับ! พี่ชนะจับแขนผมพร้อมทั้งดึงให้ลุกขึ้น
“ โอ๊ย!” ผมร้อง เพราะพี่ชนะแขนผมโดนแผลที่ขอ้ มือ แผลที่เพิ่งได้มาเมื่อคืนมันเลยยังใหม่อยู่
นัน่ เป็ นสาเหตุวา่ ทาไมผมถึงใส่ เสื้ อแขนยาว
“ เป็ นไร?!” พี่ชนะถามตกใจปล่อยมือผม
“ ปะเปล่าครับ” ผมบอกหลบตาพี่ชนะ
“ ..................................” พี่ชนะเงียบไปแล้วถามผม
“ มีอะไรไหมจุม?”
“ ไม่มีครับ” ผมบอกส่ ายหน้าด้วย
“ ไอ้วฒ
ุ ิมนั ทาอะไรจุมหรื อเปล่า?”
“ เปล่าครับ”
“ พี่พอรู ้นะว่ามันมีอะไร ครั้งแล้วที่พี่เจอจุม จุมไม่ได้ผอมขนาดนี้ ดูตาจุมคล้ าเหมือนคนอดนอน หน้าก็ซีด
ุ ิอีกที่ตอนนี้อารมณ์ร้ายยิง่ กว่าเมื่อก่อนมาก ...พี่ยงั คิดว่ามันไปกินรังแตนแต่ไหงมันกินตลอดเวลา”
แล้วยังไอ้วฒ
“ ..............” ผมเงียบ
“ มีอะไรจุมก็พดู ออกมา พี่จะช่วย ถ้าจุมไม่พดู แล้วพี่จะรู ้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
พี่คงช่วยอะไรผมไม่ได้ เพราะผมทาตัวของผมเอง
“ .............ไม่มีอะไรครับ”
“ จุม พี่เห็นเราเป็ นน้องชายพี่เลยนะ ...”
“ ขอบคุณครับ” ผมบอกซึ้ งใจ ที่พี่เขาดีกบั ผมมากถึงขนาดนี้
“ มีอะไรบอกพีอ่ ย่าเก็บไว้คนเดียว ปั ญหาถ้ามันใหญ่มากมันต้องแก้หลายๆคน”
“ครับ” ผมบอก แต่ไม่อยากรบกวนพี่ชนะ ผมเอาความยุง่ ยากมาให้พี่เขาหลายครั้งแล้ว
“ งั้นก็ไปลอยกระทงเอาทุกสิ่ งทุกอย่างลอยไปน้ าดีกว่าเนอะ”
“ ครับ” ผมเงยหน้ายิม้ พี่ชนะลูบหัวผม
 ควับ! พี่วฒ
ุ ิเดินเข้ามา (พี่ชนะปิ ดประตูไม่สนิท)
“ จะไปไหม?” พี่วฒ
ุ ิถามมองผมกับพี่ชนะ
“ เออ เอารถมรึ งไปนะ กรู จะจอดรถไว้นี่แหละ หาที่จอดยาก” พี่ชนะบอก ผมเดินตามพี่ชนะออกไป เดินผ่านพี่วฒ
ุ ิที่ยงั ยืนนิ่ง
แค่เดินผ่านพี่วฒ
ุ ิตวั ผมก็สั่นสะท้าน
“ .........................”

ในรถพี่ชนะนัง่ เบาะและหลังกาลังคุยโทรศัพท์กบั พีแ่ บงค์

“ โอเคเจอกัน” พี่ชนะว่ากดโทรศัพท์ แล้วหันมาคุยกับผมและพี่วฒ
ุ ิที่อยูด่ า้ นหน้า
“ไอ้แบงค์ มันรอร้านปาเป้ า ที่อยูข่ า้ งๆร้านบิงโก”
พี่วฒ ุ ิคอ่ ยๆหันมองผม
ุ ิไม่ได้ตอบว่าอะไร ผมหันไปมองพี่เขา หางตาพี่วฒ
“ ...................” ผมขนลุก หันหน้ากลับมา
ผมไม่อยากไปลอยกระทงแล้ว ผมไม่อยากไป ...

ุ ิวนหาที่จอดรถเป็ น 10
คอนโดนอยูไ่ ม่ไกลจากมหาลัยทาให้ใช้เวลาไม่นานก็ไป ถึง พี่วฒ
นาทีกว่าจะได้ที่จอดที่ไกลจากงานฯมาก เป็ นที่จอดรถของตึกคณะมนุษย์ฯ
เพราะงั้นพอจอดรถพวกแล้วผมต้องเดินไปงานที่เปิ ดเพลงเสี ยงดังแว่วมา
ตรงนี้ก็มีรถหลายคันจอดอยูค่ รับ หมายความว่าที่จอดรถแถวงานฯคงหมดจริ งๆ
“ ........จุมอยากนัง่ ชิงช้าป่ ะ?” พี่ชนะชวนขณะเดินมาด้วยกัน ผมเดินอยูต่ รงกลางมีพี่วฒ
ุ ิและพี่ชนะขนาบข้าง
ผมรู ้สึกอุ่นใจมากกว่าที่จะต้องไม่ตอ้ งเดินผ่านไปมากับคนที่ไม่รู้จกั
ผมกลัวการสัมผัสนัน่ คือความจริ ง
ผมมองไปยังงานที่อยูต่ รงหน้าเห็นชิงช้าที่กาลังหมุน ในกระเช้ามีคนเต็มทุกระเช้า มีท้ งั เด็ก ทั้งผูใ้ หญ่ และที่คิดว่าเป็ นคู่รักก็มี
ผมก็อยากนัง่ ครับ ข้างบนนั้นคงมองเห็นทัว่ และอากาศคงเย็นสบาย อาจจะทาให้ลืมเรื่ องบางเรื่ องได้ชวั่ ขณะ
“ครับ”
“ เดี๋ยวพานัง่ ” พี่วฒ
ุ ิบอก พี่ชนะหันไปมองพี่วฒ
ุ ิแบบงงๆ
“ งั้นมรึ งพาจุมไปนัง่ ชิงช้าก่อนกรู ไปหาไอ้แบงค์”
“ เออ” พี่วฒ
ุ ิบอกพาผมไปซื้ อตัว๋ โดยต้องเข้าแถวรอ 4 คนก่อนหน้า
ในที่สุดก็ได้ตวั๋ มาครับ ขณะที่รอก็มีคนไม่นอ้ ยมองพวกผม แต่คงไม่ใช่วา่ พวกผมเป็ นผูช้ ายทั้งคู่ อาจจะมองพี่วฒ
ุ ิก็ได้
เพราะแม้จะอยูท่ ่ามกลางคนมากมายเช่นนี้ พี่วฒ
ุ ิก็เด่นแตกต่างจากคนอื่น
ชิงช้าหยุดแล้วเคลื่อนให้ผโู ้ ดยสารลงและเปลี่ยนผูโ้ ดยสารขึ้นไป จนมาถึงผมที่เข้าไปก่อนพี่วฒ
ุ ิ
กระเช้าค่อยๆลอยขึ้นสู งจนถึงจุดสู งสุ ด และต่าลง หมุนไปเรื่ อยๆ ท่ามกลางเพลงที่เปิ ดคลอไป
ชิงช้าค่อนข้างโคลงแต่ไม่มาก
“ .................” ผมไม่ได้มองหน้าพี่วฒ
ุ ิ แต่มองไปด้านข้างไปเรื่ อยๆ ในมอมืด แต่ก็มองเห็นไฟที่เปิ ดในตึกต่างๆ
และงานที่เห็นเดินไหลไม่มา แล้วผมก็ เห็นพี่ชนะและพี่แบงค์เดินมารอพวกผมด้านล่างแล้ว
พี่ชนะเห็นผมก็โบกมือ แล้วยังจับแขนพี่แบงค์โบกด้วย ผมยิม้ พร้อมทั้งยกมือโบกตอบกลับไป
“ พอได้เจอมันทาหน้าระรื่ น” พี่วฒ
ุ ิพดู ผมหันไป เอามือลง
“ ตอนนี้กย็ งั มีเยือ่ ใยกับมันใช่ไหม?” พี่วฒ
ุ ิถาม ใบหน้านิ่ง ผมก้มลงมองเห็นแหวนที่อดีตพี่วฒ
ุ ิใส่ ไว้ที่นิ้วนางข้างซ้าย
ตอนนี้พี่เขามาใส่ เป็ นสร้อย แหวนวงนั้นด้านในของแหวน สลักคาว่า จุมฟ้ า ....
“ ไม่มีครับ” และไม่เคยมี
ที่คอของผมก็มีแหวนแบบเดียวกัน แต่ดา้ นในเป็ นคาว่าวรวุฒิ ครั้งหนึ่งพี่วฒ
ุ ิกระชากมันออกไปจากคอผม
แต่ไม่นานจากนั้นผมตื่นขึ้นมากับร่ างกายที่แทบจะแตกเสี ยให้ได้ สร้อยและแหวนมันก็มาห้อยคออยูเ่ หมือนเดิม
ทั้งวงสี เงินและสี ทอง
“ ให้ มันจริง!”
ตาผมมันร้อนเตือนว่าน้ าตากาลังจะไหลคลอ
“ ครับ”
ชิงช้าหยุดแล้ว พร้อมกับผูช้ ายด้านนอกปลดล็อดประตูให้ พี่วฒ
ุ ิคว้ามือผม พร้อมเดินออกไปก่อน
“ เป็ นไงจุมโอเคป่ ะ เดี๋ยวพี่วา่ จะมานัง่ กับปรางเหมือนกัน” พี่ชนะถามเดินมาหาผมพร้อมพีแ่ บงค์
“ครับ” พี่แบงค์มองผมแต่ไม่ได้พดู อะไร
“ จะไปลอยกระทงก็รีบไป!”(พี่วฒ
ุ ิ)
“ อะไรของมรึ งวุฒิ ก็เดินงานก่อนดิวะ” พี่ชนะว่า
“ กรู ง่วง”
“อย่างมรึ งเนี่ยนะง่วงนอนตอน 3 ทุ่มกรู จะบ้า” (พี่ชนะ)
“ เรื่องของกรู!” พี่วฒ
ุ ิพดู แล้วดึงแขนผมออกมา ผ่านคนที่เริ่ มเดินเบียดเสี ยดกัน
ผมกลั้นหายใจ ไม่ชอบเลยที่ตอ้ งโดนเนื้อตัวคนอื่น มันทาให้ระแวง สับสน ไม่ไว้ใจ
“วุฒิ ทาไมต้องดึงลากจุมด้วยเดินดีๆก็ได้” พี่ชนะเดินตามมาพูด
ุ ิหยุด หน้าร้านขายกระทงที่ต้งั เรี ยงตามเส้นถนนยาวสัก 100 เมตรได้ แล้วดึงแขนผมไปไปร้านที่ต้ งั โต๊ะที่ใกล้ที่สุด
พี่วฒ
แม่คา้ สวยยิม้ ให้พวกผม
“ จะเอาแบบไหนคะ?”
“ เท่าไร?” พี่วฒ
ุ ิถามแต่เอากระทงใบตองที่มีดอกดาวเรื องจัดใส่ จนเต็มใส่ มือให้ผม(ใหญ่ที่สุดในร้าน)
“ 150 คะ” แม่คา้ บอก พี่วฒ
ุ ิให้แบงค์5ร้อยแล้วเดินออกมาเลย
“ พี่ครับ?”
“ อะไร!” เสี ยงห้วนมาก
“ ไม่เอาเงินทอนเหรอครับ?” ผมบอก หันกลับแม่คา้ วิง่ ตามพวกผมมา
“ น้องค่ะ ลืมตังค์ทอน”
“ ไม่ เอา!” พี่วฒ
ุ ิบอก แม่คา้ หน้าซี ดไปเลยครับ
“ อันนั้นถือว่าเป็ นทิปที่พที่ ากระทงสวยครับ” ผมบอกแก้ไป
“.................” พี่วฒ
ุ ิไม่พดู แล้วเดินไปยังท่าน้ า ที่ทาขึ้นเพื่อเทศกาลลอยกระทงโดยเฉพาะ เป็ นท่าน้ าทาด้วยไม้
แต่ตอ้ งค่อยๆเดินนะครับ เพราะคนเยอะอยู่ เลยต้องยืนรอคนที่กาลังลอยให้ลอยเสร็ จก่อน
จนพี่ชนะกับพีแ่ บงค์ตามาถึงพร้อมกระทงขนมปังสี ม่วง(พี่แบงค์ถือ)
จากนั้นพวกผมถึงเดินเข้าไป
“ กรู เอาของดีมา”พี่ชนะพูดพร้อมเอากล่องไม้ขีดกระดาษมาจากกระเป๋ าอกเสื้ อออกมา
“ ตกใจอะดิ ที่กรู มีของดี หายากนะเฟ้ ย~” พี่ชนะบอกเอาก้านไม้ขีดออกจากล่องแล้วขีดจุดเทียนและธูปให้ผมกับพี่วฒ
ุ ิก่อน
ตอนนี้มีลมบ้างแล้วผมเลยขยับตัวบังลมครับ พี่ชนะเอามืออีกข้างกันลมให้ดว้ ย
หลังจากจุดแล้วผมเงยหน้าขึ้น สบตากับพี่แบงค์พอดี ผมหยุดนิ่งโดยไม่ทนั คิด
ผมมีเรื่ องอยากถามพี่แบงค์ เรื่ องรู ปในวันนั้นและรู ปอื่นๆ
“จะมองกันอีกนานไหม?!” พี่วฒ
ุ ิพดู พี่ชนะเงยหน้าขึ้นมาจากการจุดธูปกระทงตัวเอง
“ ..............................” (ผม พี่วฒ
ุ ิ พี่แบงค์ และพี่ชนะ)
“ จะรี บลอยก็ไปลอย มรึ งง่วงไม่ใช่หรื อไง” พี่ชนะพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่คิดจะจะใส่ เล็บและเส้นผมลงในกระทง
กรรไกรตัดเล็บที่ผมพกใส่กระเป๋ ากางเกงมาก็คงไม่ได้ใช้
“วุฒิ รี บดิ ”พี่ชนะเร่ งผมกับพี่วฒ
ุ ิเลยเดินไปก่อน แต่พชี่ นะกับพีแ่ บงค์ยนื อยูท่ ี่เดิม ไม่เดินเข้าไปพร้อมกัน
ไปถึงปลายท่านาผมกับพี่วฒ
ุ ินงั่ ลง
“ กลับไปเจอดีแน่”พี่วฒ
ุ ิพดู ให้ได้ยนิ กันแค่ 2 คน กระทงที่ผมถืออยูร่ ่ วงจากมือ แต่พี่วฒ
ุ ิจบั ไว้ทนั
“ ..............” เจอดีแน่! ผมกลัวแม้จะรู ้วา่ มันคืออะไร พี่วฒ
ุ ิคงจะทาร้ายร่ างกายผม และมีอะไรกับผมจนพอใจ..
“ จะลอยก็รีบลอย!” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมรี บเอามือไปจับกระทงกับพี่เขา
“ พี่ครับ”
“ อย่าพูด” พี่วฒ
ุ ิบอกแล้วเงียบไป
ผมอธิฐานขอให้ทุกสิ่ งที่เลวร้ายลอยไปกับสายน้ า.....

แม้ผมกับพี่วฒ
ุ ิจะลอยกระทงไปแล้วแต่ผมก็ยงั มองตามกระทงไปเรื่ อยๆ กระทงที่มีแสงเทียนสว่างท่ามกลางความมืด
ให้ความรู ้สึกดีมาก เหมือนเติมความหวังให้ชีวิต ไม่นานกระทงที่ลอยไปก็ไปสมทบกับกระทงของคนอื่นๆ
“ กลับ” พี่วฒ
ุ ิบอกดึงแขนผม
ุ ิวา่ ‘กลับไปเจอดีแน่’ ทาให้ผมก้าวไม่ออก
คาพูดพี่วฒ
“เร็ว หรือจะรอไอ้แบงค์ !” พี่วฒ
ุ ิถาม ผมส่ ายหน้าเดินตามพี่วฒ
ุ ิออกไป ผ่านพี่แบงค์และพี่ชนะ
“ กลับนะครับ” ผมหันบอกยิม้ ให้ พี่วฒ
ุ ิยงิ่ บีบแขนผมแรง

พี่วฒ
ุ ิเดินจ้ าอ้าวที่เหมือนวิ่งเดินมาถึงรถอย่างรวดเร็ ว
“ แล้วพี่ชนะกลับยังไงครับ?” ผมถาม เพราะพี่ชนะไม่ได้เอารถมา
ผวักะ!?
คือผมโดนตบ มีคนที่จอดรถได้เพิ่งออกจากรถ หันมามองพวกผมทันที เป็ นผูช้ ายอายุน่าจะรุ่ นเดียวๆกับผมและพี่วฒ
ุ ิ
“ มองอะไร ผัวเมียเขาจะคุยกัน!” พี่วฒ
ุ ิพดู เสี ยงดัง ผูช้ ายคนนั้นก็เดินไปแต่ไม่เร่ งรี บ
“ พี่ตบผมทาไมครับ?” ผมถาม เอามือจับแก้ม....เจ็บ
“ ยังมาถามว่าทาไม แล้วเมื่อกีท้ าอะไร?!”
“ ผมยังไม่ได้ทาอะไรเลยนะครับ” ผมบอกไม่ได้เจ็บถึงขนาดน้ าตาซึ ม เพราะชินแล้ว แต่ใจมันเจ็บมาก
“ชะม้ายชายตา คิดว่ าไม่ เห็นหรือไง!! คิดว่าจะพยายามอภัย แต่มนั ก็อีหรอบเดิม”
“ ผมไม่ได้ละม้ายชายตานะครับ” ผมบอกความจริ ง
“ เถียง!”
ผวักะ!?
พี่วฒ
ุ ิตบผมอีกครั้ง
“ ไอ้วุฒิ!?” พี่ชนะพูดตั้งแต่ยงั วิ่งมาไม่ถึงผมกับพี่วฒ
ุ ิที่ยนื อยูข่ า้ งรถ
“ นี่มันอะไร ทาไมต้ องลงไม้ ลงมือ!” พี่ชนะพูด ยืนข้างพี่วฒ
ุ ิแล้วหันมาจ้องผม พี่แบงค์เองก็เช่นกันแต่พี่แบงค์เงียบ
คงไม่อยากยุง่ เพราะมันอาจจะยุง่ มากกว่าเดิม
“ กรู อยากทากรู ก็ทา”
“ เหี้ ยนะมรึ งน่ะ กรุ นึกว่ามรึ งเลิกสันดานนี้ไปแล้ว”(พี่ชนะ)
“ จุมเกิดอะไรขึ้น?” พี่แบงค์ถามผมหลังจากที่เงียบมาตั้งแต่ตน้
“ มรึงเสื อกอะไรด้ วย ไอ้แบงค์ ” พี่วฒ
ุ ิปล่อยมือจากแขนผมแล้วดึงคอเสื้ อพีแ่ บงค์ทนั ที
“ พี่ครับอย่ า!?” ผมบอกรี บไปดึงแขนพี่วฒ
ุ ิ
“ วุฒิ มีเหตุผลหน่อยดิ ไอ้แบงค์มนั ก็แค่เป็ นห่วง” พี่ชนะบอกดึงแขนพี่วฒ
ุ ิช่วยผมจนหลุดจากคอเสื้ อพีแ่ บงค์
“ กลับ!!?” พี่วฒ
ุ ิบอกดึงมือผมไปยังประตูรถอีกด้าน แล้วเปิ ดประตูให้ ทว่าพี่ชนะมาดึงประตูที่เปิ ดไว้
“ เดี๋ยวไปหาที่คอนโด”
“ ไม่ ต้องไป” (พี่วฒ
ุ ิ)
“ อย่าทาอะไรจุม ยิง่ ทามรึ งก็ยงิ่ เจ็บกรู รู้”
“ กรู ไม่เจ็บไปมากกว่านี้หรอก”
“ พี่ชนะครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ” ผมบอกให้พชี่ นะสบายใจจะได้ไม่ตอ้ งคอยเป็ นห่วง
และอาจจะทะเลาะกันเรื่ องผมอีกก็ได้
“ เห็นไหม เมียกรู บอกว่าไม่มีอะไร”
“ ที่มรึงทา เขาไม่ เรียกว่ าเมีย วุฒ!ิ ” พี่ชนะเสี ยงดังขึ้น
“ แล้วเขาเรี ยกว่าอะไร มรึ งรู ้กช็ ่วยบอกกรู ดว้ ย เพราะกรู กไ็ ม่รู้” พี่วฒ
ุ ิบอกผลักผมให้เข้าไปนัง่ ในรถ
“ อะ ไร ก็ ตาม แต่ วุฒิ อย่า ใช้ กา ลัง ” พี่ชนะพูดทีละคาเสี ยงเบาลงจากเมื่อกี้
“ ทาไงได้ คนมันวอนโดนเอง”
“ กรูไม่ เห็นว่ าน้ องเขาจะวอนตรงไหน!”
“ มรึงทาไมห่ วงขนาดนีช้ นะ เมียมรึงก็ไม่ ใช่ หรือว่ าอยากเอามันอีกคน”
“ ไอ้วุฒิ!” พี่ชนะว่าผลักอกพี่วฒ
ุ ิ
“ กรูเป็ นห่ วงน้ องเขาเหมือนน้ องชาย มรึงอย่ าหาเรื่องจะดีกว่ า ทุกอย่ างมันเริ่มจากมรึง!”
“ พี่ครับ!?” ผมออกมาจากจากรถ ห้ามพี่ชนะที่ยกมือจะต่อยพี่วฒ
ุ ิ
“ อย่าครับ !ผมไม่เป็ นไรจริ งๆ” ผมบอกไม่อยากให้มีเรื่ อง
“ อย่ านึกนะว่ าพี่ไม่ รู้จุมว่ าที่ใส่ เสื้อแขนยาวมันเพราะอะไร เมื่อก่อนตอนที่จุมเรียนที่เดียวกับพวกพี่กใ็ ส่ แบบนีแ้ หละ
แต่ จุมคงจาไม่ ได้ !” ผมจาได้ทุกอย่างจาได้ดี แต่ไม่อาจนึกถึงมัน
“ ผมไม่เป็ นไรจริ งๆครับ” ผมปั้นหน้าบอก
“ หน้าเหมือนจะร้องไห้ แล้วยังบอกไม่มีอะไร มีอะไรก็พูดออกมาเซ่ ! จะขอร้ องให้ ช่วยก็บอกจะช่ วย!”
พี่ชนะฝ่ ายตะคอกผมกลับ มือผมปล่อยจากแขนพี่เขา หันไปมองพี่วฒ
ุ ิที่ยกั ยิม้ สมเพช?
“ จุม ไม่ตอ้ งกลัวนะ พวกพี่พร้อมจะช่วย” พี่แบงค์พดู บ้าง ผมส่ ายหน้า
“ ไม่ตอ้ งครับ ไม่ตอ้ งช่วย ผมไม่ได้เป็ นอะไร” ผมผิดเอง ผมโดนแบบนี้กส็ มควรแล้ว
“ จุมโง่ หรื อบ้า หรื อไม่มีความรู ้สึกห๊ะจุม?!” (พี่ชนะ)
“ พวกกรู ก็อยูก่ นั แบบนี้แหละ” พี่วฒ
ุ ิบอกเดินมาหาผม แต่พอจะถึงตัวผมกลับยกเท้ายันตัวผมจนล้มลงไป
ตุบ!
“ ไอ้วุฒิ!?” พี่แบงค์ดิ่งเข้าไปหาพี่วฒ
ุ ิแล้วถีบพี่วฒ
ุ ิเต็มแรง แต่พี่วฒ
ุ ิแค่เซ พีแ่ บงค์เลยตามไปต่อยพีว่ ฒ
ุ ิแทน
ผวักะ!
ผมยันตัวลุกขึ้นวิง่ เข้าไป
“ พี่แบงค์ อย่าครับ!?” ผมขอร้อง เพราะพี่แบงค์จะต่อยอีก โดยที่พี่วฒ
ุ ิไม่สู้เลยตั้งแต่คราวพี่ชนะแล้ว
“ อย่าครับ จะต่อยพี่วฒ
ุ ิ ต่อยผมเถอะ” ผมบอก พี่แบงค์หนั มาจ้องผมเขม็งสายตาบ่งบอกว่าพี่เขามีเรื่ องสงสัยเต็มไปหมด
“ นะครับพี่อย่าทาพี่วฒ
ุ ิ ฮือๆ” พี่แบงค์ปล่อยมือจากคอเสื้ อพี่วฒ
ุ ิในที่สุด
“ จุม มันทาจุมขนาดนี้ แล้วยัง!?” (พี่แบงค์)
“ พี่ผมผิดเอง ผมผิดที่ทาให้พี่วฒ ุ ิทาร้ายผมแล้วพี่เขาหายโกรธไม่เป็ นไรหรอกครับ”
ุ ิไม่พอใจ ที่พี่เขาจะโกรธผม ถ้าพี่วฒ
“ ดีหรือโง่ มันต่ างกันนะจุม!?” (พี่ชนะ)
“ ผมโง่ก็ได้ครับ”
“ เออ จะเอายังไงก็ตามใจ พี่ไม่ ย่งุ ด้ วยแล้ว อยากเป็ นกระสอบทรายก็ตามใจ!!” พี่ชนะพูดเสี ยงดัง
“ แบงค์ เรากลับ กรูไม่ อยากให้ ปรางรอนาน !!” พี่ชนะว่าเดินกลับไปทางที่เดินมา
“ ส่ วนมรึ งก็ไปได้แล้ว แบงค์” พี่วฒ
ุ ิบอกจ้องมองพี่แบงค์ ......
“ ................” พี่แบงค์หนั มามองผม ไม่พดู อะไรแต่สายตาพี่เขาบ่งบอกว่าอยากให้ผมพูดอะไรบ้าง
ผมหันหน้าหลบ เป็ นการบอกให้พี่แบงค์ไปเถอะ
“ ..........................”
พี่แบงค์เดินผ่านหน้าผมไปเหมือนคนหมดแรง ...
“ กลับได้แล้ว อาลัยอาวรณ์ อะไรกันหนักหนา!” พี่วฒ
ุ ิบอกเดินไปเปิ ดประตูรถแล้วเข้าไปนัง่ รอผม
“ .................”
ผมเอามือทั้ง 2 ข้างเช็ดน้ าตา แล้วรี บตามเข้าไป
“ ที่พี่บอกว่ากลับไปแล้วเจอดีแน่ พี่เปลี่ยนใจแล้ว...เป็ นได้เจอเลวแทน” ผมก้มหน้าเหมือนเดิม ไม่ได้เงยหน้าขึ้น
เพราะแค่ได้ยนิ เสี ยงไม่เห็นหน้าผมก็ตวั สั่นเหมือนเป็ นไข้หนัก
“ .....................”

บุพเพวายร้ าย

61/2

ผมปิ ดเทอมแล้ว เรื่ องเรี ยนต่อผมได้โครต้ามอk ตามที่วฒ

ุ ิตอ้ งการ ตอนนี้ผมกาลังเก็บหนังสื อเรี ยนมอ6 ใส่ ลงั

ด้วยความไม่ระวังสันหนังสื อก็ขดู ผ้าพันแผลที่ขอ้ มือ ผมรี บเอามาดูมีเลือกซึ มออกนิดหน่อย แต่ไม่เป็ นไรมาก

ผมจึงเก็บหนังสื อให้เสร็ จ แล้วค่อยมาดูแผล

ผมนัง่ เก้าอี้เปิ ดกล่องยาที่ต้ งั อยูบ่ นโต๊ะออกมา

แล้วแกะผ้าก็อตสี ขาวที่พนั ข้อมือข้างซ้ายออก(ข้างขวายังดีอยูไ่ ม่ตอ้ งเปลี่ยนผ้าก็อตใหม่)

รอยแผลทับซ้อนรอยเก่าที่ยงั ไม่หาย รอบเก่าที่ทบั ร้อยเก่ากว่าทาให้ขอ้ มือดูเหมือนมีกาไรหลายอัน

ที่แขนจะมีรอยซ้ ามากมายแต่ผมไม่ได้สนใจเพราะเดี๋ยวมันก็หายชินแล้วครับ เพราะแค่น้ ีมนั น้อยกว่าเดือน 2 เดือนที่แล้วเยอะ

ผมก็แอบคิดว่าความโกรธของพี่วฒ
ุ ิอาจจะลดลงแล้วด้วย

“ ................” แล้วผมก็พนั ผ้าสี ขาวแทนของเดิม คิดว่าตัวเองถ้าจะใส่ เสื้ อแขนยาวเหมือนทุกทีดีกว่า

แกร๊ ก!?

ผมหันไปมองประตู พี่วฒ
ุ ิเดินเข้ามา พี่เขาจ้องมองข้อมือผมที่กาลังเอาผ้าพันไว้

“ มีอะไรครับ?” ผมถามก้มหน้าเล็กน้อยแต่ก็มองพี่วฒ
ุ ิอยู่

“ จะต้องให้มาเรี ยกก่อนใช่ไหมถึงจะกินข้าว” พี่วฒ

ุ ิบอก ทาให้ผมรู ้วา่ เที่ยงแล้ว

“คะครับ ผมจะไปดี่ยวนี้แหละครับ” ผมนึกขึ้นได้ ว่าจะโทรศัพท์หาแม่

“ พี่ครับ ผมขอยืมโทรศัพท์พี่หน่อยครับ ผมจะโทรหาแม่” ผมบอก เพราะผมไม่มีโทรศัพท์มานานแล้ว

พี่วฒ
ุ ิขว้างมันลงพื้นและไม่ให้ผมใช้โทรศัพท์ ถ้าจะโทรไปไหน ให้เอาของพี่วฒ
ุ ิโทร

“ ไปกินข้าวเดี๋ยวเอาให้”

“ขอบคุณครับ” ผมว่าแล้วพี่วฒ
ุ ิกเ็ ดินออกไปโดยไม่ปิดประตู

ผมรู ้วา่ พี่วฒ

ุ ิเจ็บเพราผมมามาก แต่หลังจากนี้พี่เขาจะไม่เจ็บแล้ว อีกไม่นานเรื่ องทุกเรื่ องจะจบ ผมยิม้ ก่อนที่หวั เราะเบาๆ

กินข้าวเสร็ จผมก็โทรแม่ครับ

“แม่ครับผมคิดถึงแม่นะครับ” ผมบอกนัง่ บนเตียงในห้องนอนของผม ส่ วนพี่วฒ

ุ ิออกไปไหนไม่รู้

พี่เขามักจะออกไปแบบนี้เสมอแหละครับ พี่วฒ
ุ ิเคยบอกว่าเห็นหน้าผมแล้วหงุดหงิดที่พี่วฒ
ุ ิออกไปแบบนี้ทุกๆวัน

ุ ิอยูห่ อ้ งผมก็จะไม่ออกจากห้องนอกจากเวลากินข้าว
ไม่กลางวันก็กลางคืนคงเพราะไม่อยากเห็นหน้าผม เพราะงั้นถ้าพี่วฒ
 ุ ิอยู่ พี่เขาก็มกั จะมาหาผม มาเพื่อ....
แต่ถา้ พี่วฒ

ผมหลับตาลงไม่อยากนึกถึง

ไม่อยากนึกถึงว่าพี่วฒ
ุ ิทาอะไรกับผมบ้าง….แต่ผมไม่โกรธพี่เขาหรอกครับ

“ แม่ก็คิดถึงจุม นี่เอาโทร-สับวุฒิโทรมาอีกแล้ว แม่ซ้ื อโทร-สับให้เอาไหม?” แม่ถามผมอีกทั้งที่เคยถาม 2 3ครั้งแล้ว

“ ผมอยากอยูอ่ ย่างนี้ไปสักพักครับ ถ้ามีอะไ หรื อผมคิดถึงแม่ผมโทรหาแม่เองครับ

ุ ิแล้วเดี๋ยวจุมโทรกลับ”
หรื อถ้าแม่มีอะไรโทรบอกพี่วฒ

“ แล้วจะมาหาแม่เมื่อไร ปิ ดเทอมแล้วมาอยูบ่ า้ นเราดีกว่าแม่วา่ ”

“ ไม่รู้เลยครับว่าจะได้กลับเมื่อไร.....” ผมพูดแล้วใจหาย ผมอยากกลับบบ้านเหมือนกัน แต่ทาไม่ได้

“ ไม่อยากอยูก่ บั แม่ก็บอก อยากอยูก่ บั วุฒิกมากกว่าใช่ไหม” แม่พดู เชิงหยอกล้อ แต่ผมไม่สนุกด้วย

“ ผมอยากอยูก่ บั แม่นะครับ” ผมบอก

“ พูดเอาใจคนแก่”

“ ผมพูดจริ งๆครับ”

“ กลับบ้านสิ จุม หรื อจะให้แม่ไปรับ”

“ ไม่ตอ้ งครับ ไม่ตอ้ งมารับ” ผมรี บบอก เพราะไม่จาเป็ นแล้ว

“ แค่แม่รู้ก็พอว่าผมรักแม่ไม่วา่ อะไรจะเกิดขึ้น”

“ จุมเป็ นอะไรลูก?” แม่ถามคงสังเกตเห็นน้ าเสี ยงผม ที่กลั้นสะอื้นไว้

“ ขอโทษนะครับ”
“ ขอโทษเรื่ องอะไร?!” แม่ถามดูร้อนรนขึ้นมา

“ เรื่ องที่ผมมไม่ได้กลับไปหาแม่”

“ เรื่ องแค่น้ ีเอง แม่ไม่ได้วา่ อะไร แต่ถา้ คิดถึงก็มาหาได้” ....ไม่ได้หรอกครับ

“ แม่รอจุมอยูบ่ า้ นเสมอ”

“ครับ จุมรู ้ ส่ วนเรื่ องเรี ยนยังไงผมก็ไม่ทิ้งนะครับแม่สบายใจได้”

“ จะทิ้งได้ยงั ไง อีกไม่กี่วนั ก็จะมอบตัวแล้ว วันที่ 15 ไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ครับ”

“ แม่ดีใจนะที่จุมติดมอเดียวกับวุฒิ พี่เขาจะได้ช่วยดูแลจุม”

“ครับ” ผมบอกแทบจะกลั้นเสี ยงสะอื้นไว้ไม่ไหว

“ แม่ครับ แค่น้ ีนะครับ” ผมบอก อดร้องไห้ไม่ได้..

“ จ้ะ ยังไงก็กลับมาบ้านบ้างนะไม่ได้กลับมาเป็ น 2 เดือนแล้วแม่คิดถึง”

“ผมก็คิดถึงแม่ครับ”

แม่วางไปแล้ว ผมร้องไห้

“ ฮือๆ อึ้ก ฮือๆ”

ผมร้องไห้ฟมู ฟาย ไม่รู้วา่ เมื่อไรจะได้เจอแม่อีก

“ แม่ครับ จุมขอโทษ”
 แต่จุมจาเป็ น

ถ้าจุมไม่ไปทุกอย่างจะไม่จบ

เพราะจุมเองทุกมันเพราะจุม

ผมวางโทรศัพท์แล้วล้มตัวลง นอนสะอื้นให้น้ าตามันเหือดแห้งจะได้เอาโทรศัพท์ไปคืนพี่วฒ

ุ ิ

** ** ** **

ก็อกๆ
ผมเคาะประตุหอ้ งพี่วฒ
ุ ิเอาโทรศัพท์มาคืน
“ เข้ามา” เสี ยงด้านในบอก ผมเปิ ดประตูเข้าไป พี่วฒ
ุ ินอนอยูบ่ นเตียง ลืมตาขึ้นมามองผม
แปลกมากที่ออกไปข้างนอกแค่ชวั่ โมงเดียว
“ มีไร?”
“ผมเอาโทรศัพท์มาคืนครับ”
“ วางไว้” พี่วฒ
ุ ิบอก ผมเอาไปวางบนโต๊ะ แล้วเดินออกมา
“ เดี๋ยว” !? พี่วฒ
ุ ิพดู ผมหันกลับไป กล้ากลัวๆ
พี่วฒ
ุ ิมองผมตั้งหัวจดเท้า แล้วกลับขึ้นมามองหน้าผม
“...................”
หน้าพี่เขาไม่บอกว่าคิดอะไรอยู่ มองหน้าผมสักพักก็หนั หลังให้ผม
“ ยืนอยูต่ รงนั้นอย่าไปไหน” พี่วุฒิบอก
“ .........................” ผมที่กาลังจะขยับตัวยืนนิ่ง
จน
เวลา
ผ่าน
ไป
1 ชัว่ โมง
2 ชัว่ โมง
 3 ชัว่ โมง
4 ชัว่ โมง
5 ชัว่ โมง
จน
2 ทุ่ม
ุ ิที่นอนหลับอยูบ่ นเตียงถึงได้ปรื อตาขึ้นมาแล้วลุกขึ้นนัง่ หันมามองผม ที่ยงั อยูย่ นื อยูท่ ี่เดิม
พี่วฒ
“ กี่โมง?” พี่วฒ
ุ ิถาม
“ 2 ทุ่มแล้วครับ”
“ ..............” พี่วฒ
ุ ิไม่ตอบเดินเข้าห้องน้ าราว 20 นาทีก็เดินออกมา
“ วันนี้ไม่รู้จะกลับไหม?” พี่วฒ
ุ ิบอก เดินมาหาผม พี่เขาใส่ ชุดคลุ่มอาบน้ าสี ขาว ตัวยังเปี ยกอยูเ่ พราะเพิ่งอาบน้ าเสร็ จ
“ ครับ”
“ ...........ถอดเสื้ อ ทุกอย่าง..ออกแล้วไปนอนที่เตียง” ผมหายใจเฮือก มองหน้าพี่วฒ
ุ ิ
“ ทาไมมีปัญหา”
“ ไม่ครับ ไม่มี” ผมบอก เพราะไม่วา่ อะไรจะเกดิข้ ึน ผมก็ไม่มีทางหลีกเลี่ยงสิ่ งที่จะเกิดขึ้นได้
“ ก็ดี” พี่วฒ
ุ ิยมิ้
.
.
.
ช่วยด้วย
อย่าครับ ผมเจ็บ!

อย่า!?
ช่วยด้วย

.....เฮือก!.....

พรึ่ บ!ผมลืมตา ยังอยูใ่ นห้องพีว่ ฒ

ุ ิ ร่ างกายเจ็บระบมจจนแทบไม่มีความรู ้สึก หรื อว่าเพราะมันกาลังชินก็ไม่รู้
ในผ้าห่มผมขดตัว ต้องรออีกสักพัก แล้วค่อยไป ..ตอนนี้นอนอยูบ่ นเตียงพี่วฒ
ุ ิ..ผมได้กลิ่นของพี่เขา
อยากซึ มซับเอาไว้วา่ ครั้งหนึ่งผมเคยเป็ นคนที่พี่วฒ
ุ ิรัก ตอนนี้พี่วฒ
ุ ิคง...ไม่รักผมแล้ว ..
พี่เขาคงไม่รักคนที่หนีไป พี่อาจจะแค้น ผมเข้าใจไม่โกรธพี่เลยสักนิด แต่ผมคงโทษตัวเอง
ตอนนี้พี่เขาเจ็บ แต่ไม่นานพี่วฒ
ุ ิตอ้ งได้เจอคนที่ไม่ทาให้ตอ้ งเจ็บปวดอีกต่อไป ครั้งหนึ่งพี่วฒ
ุ ิหยิบยืน่ โอกาสนั้นให้ผม
แต่เพราะผมไม่ดีพอ เลยทาให้พี่เขาต้องเจ็บปวดแบบนี้..
 ผมรู ้วา่ พี่วฒ ุ ิกแ็ สดงออกมาให้ผมเห็น แม้วา่ มันจะพริ บตาเดียวบนใบหน้านั้นก็ตาม แต่
ุ ิรู้สึกยังไงเพราะในบ้างครั้งพี่วฒ
ผมก็รู้
ทว่าตอนนี้ผมไม่ไหวแล้ว..................................................................

“.....................ขอโทษนะครับ”
ผมว่าเรา 2 คนคงไม่ได้เจอกันอีก
พี่ก็ลืมผมเถอะ
ถ้าการที่เราเจอกันคือความเจ็บปวดทั้ง 2 ฝ่ ายก็อย่าเจอกันเลยดีกว่า
ผมจะเก็บความทรงจาดีๆที่ผมกับพี่วฒ
ุ ิเคยมีดว้ ยกันไว้ในใจผมเหมือนเดิม ไว้ตลอดไป....
ผมเหมือนคนเห็นแก่ตวั ที่หนีไปแบบนี้ แต่ผมไม่รู้จริ งๆว่าต้องทายังไง ทุกอย่างมันถึงจะดีข้ ึน
“ ..................”
ุ ิอยู่ และไม่คิดจะเลิกรัก ถึงแม้วา่ พี่เขาจะยังรักผมอยูไ่ หม?
ผมยังรักพี่วฒ
...........พี่เขาจะยังรักคนที่หกั หลังอยูไ่ หม?
ที่พี่วฒ
ุ ิทาร้ายผมครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั้งเมื่อกี้ ผมไม่โกรธ เพราะผมผิดเอง
ลาก่อนนะครับ
ผูช้ ายที่ผมรัก
ลาก่อนพี่วฒ
ุ ิที่ไม่ใช่ของผม

ผมเอาแขนยันตัวลุกขึ้น เมื่อกี้ที่มีอะไรกันกับพี่วฒ ุ ิก็ไม่มดั ผม ไม่ทาร้ายร่ างงกายผม

ุ ิเบากว่าครั้งแล้ว อย่างน้อยพี่วฒ
พอลุกขึ้นนัง่ แหวน 2 วงที่หอ้ ยคอส่งเสี ยงดัง กริ้ ง เบาๆแต่ผมได้ยนิ เลยหยิบมันขึ้นมาดู อ่านชื่อด้านในของวงสี เงิน
วรวุฒิ ...
ผมก้มหน้าปลดสร้อยออกแล้วเอาใส่ องุ ้ มือ ยิม้ ให้มนั เป็ นครั้งสุ ดท้าย เพราะผมจะไม่มีมนั อีกต่อไปแล้ว
ผมยิม้ แต่ทาไม น้ าตาผมถึงไหลก็ไม่รู้
คาตอบคือผมเสี ยใจ อาลัยอาวรณ์
“ ..................ผมมันโง่จริ งๆ” ผมพูดกับใคร?ไม่สาคัญ แต่ผมรักพี่วฒ
ุ ิ
แม้ตอนนี้....ผมเอามันวางลงบนหมอนสี น้ าเงินที่ผมเพิ่งใช้หนุนนอน
หลับตาลง ระลึกไว้ในใจ

ก่อนที่จะลืมตาผมลุกขึ้นเดินตัวเปลือยออกจากห้องพี่วฒ
ุ ิที่ประตูเปิ ดค้างไว้ เดินเปิ ดประตูเข้าห้องตัวเอง
เดินไปยังตูเ้ สื้ อผ้า เอาเสื้ อยืดสี ขาวเอามาใส่ ตามด้วยเซิ้ตแขนยาว และกางเกงยีนต์
เอาเป้ สี ดาที่ใส่ของเตรี ยมไว้เรี ยบร้อยแล้วขึ้นสะพายหลัง แล้วเรี ยวแรงที่ฝืนมีกห็ มดเอาดื้อ ๆ ผมนัง่ ลงร้องไห้
“ ฮือๆ” นี่ผมกาลังทาอะไรอยู่
 ผมทาถูกแล้ว มันคืดสิ่ งที่ถกู ต้องแล้ว ผมบอกตัวเอง เตือนตัวเองให้ไปสักที อย่าได้เห็นแก่ตวั อยูอ่ ย่างนี้
ไม่ใช่เพราะผมเหรอ ทุกๆคนถึงได้เป็ นอยูอ่ ย่างนี้
ทั้งพี่วฒ
ุ ิ พี่แบงค์ พี่ชนะที่ตอนนี้ต้ งั แต่วนั ลอยกระทงก็ไม่เคยมาที่นี่อีก ทั้งชิดที่เจ็บตัวเพราะผม และคนอื่นๆ
.........ทั้งตัวผมเอง....เรื่ องรู ปไม่มีความคืบหน้าว่าใครส่งมาแต่มนั ไม่มีค่าอะไรหรอก
ความจริ งมันก็คือความจริ ง.....ผมไม่ติดใจสงสัยอะไรแล้ว
ผมฝื นร่ างกายยืนขึ้น ปิ ดประตูตจู ้ นแนบสนิทช้าๆเหมือนรั้งรอให้มีสิ่งไหนเปลี่ยนแปลง ...แต่ไม่เลยทุกอย่างยังนิ่งสนิท
“ ........” ผมหันมองตุ๊กตา 2 ตัวที่ยงั นัง่ ติดผนังอยู่ ที่มกั จะเป็ นเพื่อนปรับทุกข์ คอยเป็ นเพื่อนผมเสมอ
“ ไปนะ” ผมบอกลา
แล้วเดินออกมา มองไปรอบๆห้อง ทั้งโทรทัศน์ ชุดโชฟา
ห้องครัวที่ผมไม่ได้ใช้มานานแล้วนับตั้งมาอยูท่ ี่นี่ในวันนั้นผมก็ไม่เคยใช่เลย ก่อนที่จะหันไปมองห้องที่เปิ ดค้างไว้ของพี่วฒ
ุ ิ
ขาของผมเดินไปไม่รู้ตวั แต่ยงั ไม่ถึงประตูผมก็ถอยกลับ แล้วหันหลังวิง่ เปิ ดประตูออกไป วิ่งผ่านลิฟท์ไม่คิดสนใจ
วิ่งลงบันไดหนีไฟไปเรื่ อยๆ
วิ่งไปก็ร้องไห้ไป ทั้งเหนื่อยแต่ก็ไม่หยุด ถึงแม้จะไม่รู้วา่ ตัวเองจะไปไหนก็ตาม
พี่ครับ ขอโทษครับ
แม่ครับ ขอโทษครับ

แล้วลาก่อนอดีต …………..

บุพเพวายร้ าย

62.50%
วรวุฒิ

ผมนัง่ มองเหล้าในแก้ว ด้วยความเบื่อ เซ็งว่างเปล่า หัวใจหนักจนร่ างกายแทบทรุ ด

เมื่อก่อนผมชอบมาที่แบบนี้ มาเที่ยว มาเต้น สนุกกับสิ่ งรอบ แม้จะรู ้วา่ มันคือไม่จริ ง แต่มนั ทาให้ผมลืมเรื่ องต่างๆไปได้
เรื่ องที่ผมไม่อยากจา ไม่อยากคิดว่ามันเกิดขึ้นกับผม จนกระทัง่ ผมได้เจอจุม
คนที่ผมเกลียดที่สุด เกลียดจนเรี ยกว่าแค้น จนอยากจะให้ทรมานที่สุดเท่าที่จะทาได้
ตอนนี้ผมเองก็แค้นจุม แต่ก็รักจนแทบตาย
รักมากถึงได้แค้นมาก
จุมทาให้ผมรู ้สึกมีความสุ ขที่ผมไม่เคยรู ้จกั แต่ก็ทาให้ทรมานได้แบบที่ผมไม่รู้จกั เช่นกัน
“ ..........................” ผมมองเหล้าในแก้วก็ยงิ่ ทุกข์ มันไม่ได้ทาให้ผมลืมเรื่ องต่างๆได้เลย ยิง่ เมาก็ยงิ่ เจ็บ
เพราะมันทาให้ความรู ้สึกชัดเจนมากขึ้น
ตลอดหลายเดือนมานี้ผมเหมือนตกนรกทั้งเป็ น ผมทรมานจุมเท่าที่ผมจะทาได้ ผมทรมานจุม
แต่ผมก็มานัง่ ทาแผลให้ท้งั ที่ทาไม่เป็ น จุมไข้ข้ ึนสุ ดท้ายผมก็ตอ้ งพาไปหาหมอทั้งที่คิดว่าสมควรแล้ว
ข่มขืนจุมแล้วผมกลับยิง่ เจ็บ
ผมเจ็บแต่อยากให้จุมเจ็บกว่า
อยากให้เจ็บกว่าตัวเอง............แต่ไม่เลยผมกลับยิง่ เจ็บมากกว่าเดิม
“ ให้นงั่ เป็ นเพือ่ นไหมค่ะ?” ผมหันไปมองผูห้ ญิงที่เข้ามาทักผม
สวย ผมยาว แต่งหน้าจัด
“ ไม่ตอ้ ง” ผมบอกอยากอยูค่ นเดียวมากกว่า
“ อกหักหรื อคะ ปรึ กษาได้นะ”
“ บอกว่ าไม่ ต้องไงล่ะ!” ผมพูด ปั ดแก้วที่จบั เมื่อกี้ลงพื้น
เพล้ง!
“ ว้ าย!?” เธอร้อง ถอยห่างออกไป หน้าซี ดตกใจ อยากเสื อกเองช่วยไม่ได้
“ อย่ ายุ่ง!!” ผมว่าหันหน้ากลับเข้าเคาร์เตอร์ สั่งเหล้าใหม่
แต่แล้วก็มีคนวางแก้วลงตรงหน้าผม
ใครอีกวะ! ท่ าจะอยากเจ็บตัว!!!!!
ผมหันไป!?

........ไอ้ชนะ.......
“....................”
“ วุฒิ มีอะไรปรึ กษาดิวะ” ชนะมันนัง่ ข้างๆผมพูด
“คนอย่างกรู จะมีอะไร ถ้าจะมาทาเพื่อนแสนดีตอนนี้ อย่า ราคาญ” ผมบอกรับแก้วจากบาร์เทนเดอร์ แล้วก็กรอกเข้าปาก
“ กรู กไ็ ม่อยากทาหรอก มีเพื่อนอย่างมรึ ง มีเพื่อนเป็ นหมาดีกว่า แหม่ง
อย่างน้อยหมามันไม่ตอ่ ยกรู ” ไอ้ชนะมันว่าจิบเหล้าที่วางตรงหน้าผมเมื่อกี้ ผมหันไปมองมัน มันก็หนั มา
“ กรู ควายไม่ใช่หมา” ผมบอก เพราะผมมันโง่ โดนคนที่ไว้ใจหลอกถึง 2 ครั้ง ทั้งเพื่อน ทั้งเมีย..
“ มรึ งเป็ นอะไรก็ไม่ตา่ งกัน เพราะไม่ใช่คน”
“ ...................” ผมหันหน้ากลับ มือข้างซ้าย นิ้วกลางไม่ได้ใส่แหวนแล้ว แต่ผมเอามาร้อยใส่ สร้อยห้อยคอแทน
เพราะจะได้เหมือนกัน
โง่บรรลัย
“ กรู รู้นะว่าช่วงนี้มรึ งมาที่นี่บอ่ ย ถ้าพูดให้ถูกคือแทบทุกวัน”
“ เออ”
“ จุมล่ะ?”
“ อยูค่ อนโด” ผมตอบ นึกถึงหน้าเมียที่นอนหลับก่อนที่ผมจะออกมา
น้ าตาเต็มหน้า ร่ างกายมีแต่รอยช้ า ก็แน่ล่ะผมข่มขืนและก็ทกุ วัน
“ มรึ งทาอะไรน้องเขา” ไอ้ชนะถามเหมือนไม่ถามเพราะมันเหมือนคาตอบ ผมยิม้ ก่อนตอบให้มนั แน่ใจ
“ อื้ม” ผมพยักหน้าไปพลาง ไม่ได้มีความรู ้สึกอยากกินเหล้าในแก้วเลยสักนิด
“ กรู ก็พอรู ้ เจ็บไหมล่ะทาร้ายคนที่รัก”
“ เจ็บ”
“ เจ็บแล้ว ทา ทาไม?”
“ เพราะกรู เจ็บ”
“ มรึ งเจ็บ คนอื่นต้องเจ็บกว่า แม้วา่ คนคนนั้นจะเป็ นคนที่มรึ งรัก”
“ ..................” ไอ้ชนะมันพูดถูก แต่อีกส่ วนหนึ่งคือผมอยากให้จุมได้รู้วา่ การหักหลังผม
ทรยศผมมันจะได้รับผลยังไง
ผมแค้น
โกรธ
น้อยใจ
ใจเหมือนโดนเฉือน
พอคิดขึ้นมาก็อยากจะบีบให้ตาย แต่มนั รัก จะให้ทายังไง
ยิง่ คิดนึกถึงอดีตที่มีความสุ ขก็แทบคลัง่ เพราะตอนนั้นจุมก็ยงั หลอกผม รู ปพวกนั้นไม่รู้วา่ ใครส่งมา
แต่ลงที่อยูร่ ้านสาขาแม่ผม ผมเลยเปิ ดดู นัน่ แหละทาให้ผมตาสว่าง
ผมไม่สนใจว่าคนที่ส่งหวังอะไรหรื อต้องการอะไรแต่ผมรู ้ความจริ งเป็ นพอ
ตุบ!
ผมเอากาปั้ นทุบโต๊ะเคาร์เตอร์ จนแก้วเหล้ากระดกขึ้น
“ มรึ งโกรธอะไรจุมวะ ก่อนหน้านี้กรู เห็นมรึ งเชื่องอยูด่ ีๆ” ยิง่ ชนะพูดผมก็ยงิ่ โกรธตัวเองที่โง่ขนาดนั้น
ยอมได้ทุกอย่างทั้งที่ไม่เคย ผมมันก็โง่แค่คิดว่าถ้าทาให้จุมดีใจ ทาให้จุมพอใจ ทาให้จุมมีความสุ ข ผมก็จะทา
ไอ้โง่ !
ไอ้ควาย!
แล้วเป็ นไงล่ะ เขาก็สวมเขาให้ มรึง!
บัดซบ!!
“ กรู ไม่รู้วา่ จุมทาอะไรผิดต่อมรึ ง แต่มรึ งจะอภัยไม่ได้เชียวเหรอวะ มรึ งอย่าลืมว่ามรึ งรักจุม”
“ นัน่ แหละที่กรู เจ็บใจ ไม่คิดว่าจะรักจุมมากขนาดนี้”
ไม่เคยคิดจริ งๆว่าจะมีคนที่มีอิทธิพลกับตัวเองมากขนาดนี้
“ ไม่มากหรอกกรู วา่ ไม่มากเท่ามรึ งรักตัวเอง” ผมหันไปมองไอ้ชนะที่ตอนนี้จอ้ งผมใบหน้ามันเฉยเมยมากตอนนี้
“ เพราะถ้ามรึ งรักจุมอย่างที่มรึ งว่าจริ ง มรึ งคงไม่ทาแบบนี้ มรึ งคงให้อภัยจุมไปแล้ว”
“ ...............” ทาไมผมจะไม่อยากให้อภัย แต่ถา้ ผมให้อภัยแล้วอะไร
ให้ไอ้แบงค์มนั จะไปครองรักกันหรื อไง!
แต่ผม
ผมล่ะ
ผมอยูไ่ ม่ได้
“ กรู กลัว”
“เชื่อเถอะว่านัน่ ออกจากปากมรึ ง”
“ กรู กลัวจริ งๆชนะ” ผมบอกทั้งที่ตวั เองไม่ยอมรับแต่กลับพูดออกมาตอนนี้
“ กลัวว่ากรู จะเสี ยจุมไป กรู ไม่รู้จะทายังไง รักก็รัก แค้นก็แค้น กรู สับสน กรู เหนื่อย”
“ ...............” ไอ้ชนะมันนิ่ง คงอยากให้ผมพูดออกมา
“ กรู ไม่รู้จะทายังไง ...” ผมพูดไม่ออกแล้วทุกอย่างอัดอยูใ่ นอก จนอยากให้มนั ระเบิดออกมาเผือ่ มันจะดีข้ ึน
“ อภัย” ชนะมันพูดคาเดียว
“ กรู ไม่รู้จะทาได้ไหม” ผมบอกคิดอย่างงั้นจริ งๆ เพราะเคยลองหลายครั้ง แต่มนั ไม่สาเร็ จ
ผมต้องทาแต่ส่ิ งที่เลวร้ายกับจุมเพื่อให้ผมมัน่ ใจว่าจุมยังอยูก่ บั ผม จะไม่ไปจากผม
ผมมันขี้ขลาด แล้วไง ในเมื่อมันทาให้ผมได้อยูก่ บั คนที่ผมรัก
“ จุมให้อภัยมรึ งได้ทุกครั้ง”
“ เขาไม่ได้อภัยกรู เขากลัวกรู มรึ งก็เห็น”
“ เพราะเขารักมรึ งมากกว่า” รักผมเหรอ รักแล้วจูบกับไอ้แบงค์ทาไม ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว และคงไม่ใช่แค่จูบ
“ ไม่หรอก เขาไม่รักกรู ”
“ มรึ งก็ควายจริ งๆ นัน่ แหละแค่น้ ียงั ไม่รู้”
“ ถ้าเขารักกรู เขาคงไม่........มีชู”้
“กับใคร ไอ้วฒ
ุ ิ มรึ งบ้าป่ ะเนี่ยะ?!”
“ กรู ไม่ได้บา้ ”
“ น้องเขาจะเอาเวลาไหนไปมีชู้ มรึ งประกบติดน้องเขายังกะนักโทษ ไอ้ประสาทไม่มีใครทนมรึ งได้อย่างจุมหรอก
ถ้าเป็ นกรู สู้มรึ งนานแล้ว ถ้าสู ้ไม่ได้กรู หนี”
“ ..........................”
“คิดดูดีๆ คนทุกคนมีขีดจากัด ทาตัวจากควายให้เป็ นคน ก่อนที่มรึ งจะไม่เหลืออะไร”
ผมนึกถึงหน้าจุม ป่ านนี้ไม่รู้ตื่นหรื อยัง? ไข้ข้ ึนหรื อเปล่า?
ตอนเย็นก็ไม่ได้กินข้าว
“ มรึ งคิดว่าชาติน้ ี ถ้ามรึ งไม่เจอจุม มรึ งคิดไหมว่ามรึ งจะเป็ นยังไง?”
“.... .................” ผมคิดไม่ออกเลย เพราะยังไงชีวิตผมก็ตอ้ งมีจุม
“ ถ้ามรึ งข้ามทิฐิมรึ งไปได้ มรึ งจะมีความสุ ข”
ความสุ ขมันคืออดีต มันไม่มีแล้ว
ไม่มี
“ กรู อยากมีความสุ ขกับจุม”
“ กลับไปหาจุมดิ แค่มรึ งไปหาจุมกอดจุมแล้วพูดว่าขอโทษ สารภาพว่ามรึ งรู ้สึกยังไง จุมต้องให้อภัยมรึ งแน่
และมรึ งจะรู ้วา่ จุมรักมรึ งแค่ไหน”
ผมหันไปไอ้ชนะอีกครั้ง มันยิม้
“ เขาไม่อภัยกรู หรอก”
“ กรู วา่ จุมให้อภัย น้องเขาไม่เคยโกรธมรึ งด้วยซ้ า”
“ .......” ผมไม่คิดแบบนั้น เพราะที่ผมทากับจุมมันเกินกว่าจะให้อภัย
“ มรึ งไม่ใช่จุมวุฒิ อย่าคิดแทน”
“ .......................................กรู อยากให้จุมยกโทษให้ กรู ก็จะยกโทษให้นอ้ งเขาเหมือนกัน”
“ มรึ งอยากให้จุมยกโทษให้ มรึ งก็ตอ้ งยกโทษให้นอ้ งเขาก่อน มันไม่เสี ยหลายหรอก”
“ ........................”
ผมยกโทษให้จุม .แต่ ..............หัวใจผม
“ ........ ....” ผมหันหน้ากลับมาหาแก้วเหล้า แล้วลุกขึ้นเดินออกมาเงียบๆ ไอ้ชนะมันก็ไม่เรี ยกผมไว้
ผมเดินออกไป เดินไปยังรถ เปิ ดประตูเข้าไปนัง่ อยูน่ าน 2 นาน
อยากกลับไป..
อยากอยูด่ ว้ ย
แต่ก็ตอ้ งออกมาแบบนี้เสมอ เพราะเวลาที่ความคิดมันคิดได้วา่ ถูกหักหลัง อารมณ์มนั ก็บงั ตาให้ทาร้ายจุมเสมอ

แต่ที่สุดแล้วผมก็ขบั รถกลับคอนโด ตลอดทางผมผ่านร้านขายก๋ วยเตี๋ยว ของทอด หรื อ อื่นๆข้างถนน หลายต่อหลายร้าน

นึกถึงว่าจุมยังไม่กินข้าว แล้วคิดว่าจะซื้ อไปให้จุมดีไหมไอ้อาหารพวกนี้
สะอาดหรื อเปล่าก็ไม่รู้
ที่ผมคิดแบบนี้อาจจะเป็ นเพราะจุมเคยชวนผมกินหลายครั้งก็ได้ แต่เรา 2 คนไม่เคยกินด้วยกันเลย
ผมจอดรถริ มฟุตบาท ขวามือเข้าไปร้านเย็นตาโฟที่มีคนนัง่ เต็มทุกโต๊ะ
“ .................”
จุมยังไม่ได้กินข้าวซื้อไปให้ก็ได้ เพราะจาได้วา่ จุมชอบกินเย็นตาโฟ
ผมเปิ ดประตูรถออกไปแล้วเดินไปยังรถเข็นที่พอ่ ค้าลวกเส้นมือเป็ นระวิง
“เอาเย็นตาโฟ 1 ถุง” ผมบอก
“เส้นอะไร?” พ่อค้าถาม ผมบอกเอาเส้นเล็กตามที่เคยเห็นจุมกินตอนไปกินด้วยกันที่ร้าน
พ่อค้าลวกเส้นใส่ จาน ใส่ ถงุ ไป 4 ชาม 2 ถุง แล้วถึงเป็ นของผม
“ 30” พ่อค้าบอก ผมเปิ ดกระเป๋ าเอาแบงค์ร้อยให้ แล้วพ่อค้าก็ทอนแบงค์ 20 กับ 50 ยับๆมาให้
ผมมองแบงค์ในมือ
เงินทอน 70 บาท...
“ .....................” ผมยัดเงินใส่ กระเป๋ ากางเกงไม่ได้เอาใส่ กระเป๋ าเงิน
แล้วกลับ............................................

ผมหิ้วถุงเย็นตาโฟยืนอยูห่ น้าห้อง คิดว่าจะเคาะประตูให้จุมมาเปิ ดดีไหม หรื อ .......

แต่พอผมจับบานประตูมนั เลื่อนเปิ ดทันที?!
ประตูปิดไม่สนิท แต่จาได้วา่ ก่อนไปล็อคเรี ยบร้อย ผมขมวดคิว้ ด้วยความสงสัยก่อนที่จะกลายเป็ นไม่พอใจ
ที่คิดว่าคนที่เปิ ดประตูน้ ีไม่มีใครนอกจากจุม
ทั้งที่บอกไม่ให้ออกไปไหน!?
ผมผลักประตูเข้าไป แล้วเดินไปห้องจุมที่เปิ ดแง้มไว้ ผลักเข้าไป มองซ้ายมองขวาไม่เห็น
ผมเดินไปเปิ ดประตูหอ้ งน้ าที่ปิดอยู่
“จุม!?” ไม่มี
หรื อว่าจะอยูห่ อ้ งผม
ผมเดินไปห้องผมก็ไม่มี ในห้องน้ าทั้งด้านในและด้านนอกก็ไม่มี
“......................”
ไปไหน!? หรื อเห็นว่าผมออกไปข้างนอกก็เลยออกไปที่ไหน คงไม่คิดว่าผมจะกลับมาเร็ว
อย่าให้รู้..
บางอย่างสะดุด้ ความคิดผม เมื่อกี้เหมือนผมเห็นอะไรบนหมอน
ผมรี บเข้าไปดู สร้อยและแหวนวางอยู่ ผมคว้ามันมากาไว้
บางอย่าง.......................
เท้าผมวิ่งออกจากห้องตัวเอง เข้าห้องจุม ผมเปิ ดตูเ้ สื้ อผ้า
“ ...................!?” เสื้ อผ้าจุมทุกตัวถูกพับเก็บเรี ยบร้อย และคิดว่ามีบางตัวหายไป
ผมใจหาย
อย่าบอกว่าจุมหนีผมไป
หรื อว่าจะกลับบ้าน
 บุพเพวายร้าย

62.50%

ผมใจหาย

อย่าบอกว่าจุมหนีผมไป

หรื อว่าจะกลับบ้าน

ยัง..ไม่ใช่หรอก

คิดดูดีๆ

จุมไม่มีทางกล้า..แต่..ไม่ใช่เป็ นไปไม่ได้

จะกล้าไปได้ยงั ไง แค่เขาพูดก็กลัวจนลนลาน ไม่กล้าทาอะไรแล้ว...

ผมออกจากคอนโดตอน 5 ทุม่ จุมยังหลับอยู่ ตอนนี้ตี1 รวมเวลา 3ชัว่ โมง หมายความว่าเพิง่ ไปไม่นาน ..........

ถ้าจุมกลับบ้านก็คงอยูท่ ี่บา้ นคนเดียวตอนนี้ เพราะคุณแม่เข้าเวร ผมโทรหา..

“ ฮัลโหลครับคุณแม่” ผมพูดทาเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น

“ วุฒิมีไรลูกโทรมาป่ านนี้”

“ ทางานอยูห่ รื อเปล่าครับ?” ผมถาม มือก็กาสร้อยในมือแน่นจนเจ็บมือ

 อยูไ่ หน?!

ขอแค่รู้เถอะว่าอยูไ่ หน?จะลากคอกลับมาขังไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน

อยากจะรู ้นกั ว่ากล้าดียงั ไง!

“ คุยได้ มีอะไรเหรอวุฒิ?”

“ วันนี้จุมโทรหาคุณแม่ มีอะไรหรื อเปล่าครับผมเป็ นห่วง?” ผมถาม ไม่ได้มีท่าทีร้อนรนในน้ าเสี ยง

“..........ไม่มีอะไร แค่โทรมาบอกว่ารักแม่” ไม่มีพิรุธ แต่จะเป็ นไปได้ยงั ไง

“ น้องเขาบอกหรื อเปล่าครับว่าจะกลับบ้านวันไหน?” แกล้งถาม

“ เปล่าจ้ะ แต่แม่อยากให้กลับเลย เพราะปิ ดเทอมนานแล้ว”

“ครับ”

“ พรุ่ งนี้พาจุมมาสิ เดี๋ยวแม่ทาของอร่ อยๆไว้ให้” ท่าจะไม่รู้จริ งๆ

ผมต้องไปบ้านจุมให้แน่ใจก่อนอาจจะกลับโดยไม่บอกคุณแม่ก็ได้

“ ครับ แต่คิดว่าคงเป็ นอาทิตย์หน้า เพราะตอนนี้ผมต้องทางานช่วยคุณแม่ที่สาขาใกล้ๆคอนโดนี้ก่อนครับ”

ถึงอยากพากลับไปจุมก็คงไม่กลับ เพราะถ้าผมเจอตัวจุมคงไม่บอกว่าผมจะทาอะไร

ให้จุมสานึก...และจุมไม่อยากให้คณ
ุ แม่คิดมาก ถ้าแผลไม่หายไม่กลับบ้านหรอก

“ ก็ได้จะ้ ”

“ ถ้างั้นแค่น้ ีก่อนนะครับ ไม่อยากรบกวนเวลาคุณแม่” ผมบอกเดินออกจากห้องมาแล้ว พร้อมกุญแจรถ

ส่ วนถุงเย็นตาโฟก็วางไว้บนโต๊ะกินข้าวไม่คิดจะสนใจ
 “ จ้ะ ฝากดูจุมด้วยนะ แม่วา่ จุมเขาพูดแปลกๆไม่รู้วา่ เก็บอะไรไปคิดอีกหรื อเปล่า?”

“ยังไงครับ!?” นัน่ ไง

“ แม่ไม่แน่ใจหรอก แต่เหมือนจุมเขามีเรื่ องอะไรในใจ”

“ยังไงครับ?”

“ แม่ไม่รู้หรอก จุมไม่ได้บอก” ให้มนั ได้ยงั งี้สิ! อะไรก็ไม่รู้!

“ คงเครี ยดเรื่ องจะขึ้นมหาลัยมั้งครับ”

“ก็คงงั้นแหละจ้ะ ว่าแต่วฒ
ุ ิไม่มีอะไรจริ งๆนะโทรมาตอนนี้”

“ ไม่มีครับ ผมแค่เป็ นห่วงจุม ไม่รู้วา่ ผมทาอะไรให้นอ้ งไม่พอใจหรื อเปล่า ?”

“ ตอนที่แม่คุย จุมก็ไม่ได้วา่ อะไร แต่ถา้ มีอะไรขอให้คุยกัน…. จุมหลับอยูเ่ หรอ?” คุยดีๆไม่เข้าใจหรอก

“ ครับ”

“ งั้นไปนอนเถอะ ขอบคุณที่โทรมาหาแม่เพราะเรื่ องของจุม”

“ ครับ” ผมวางเดินออกจากลิฟท์

ผมเดินออกจากลิฟท์ไปยังรถที่จอดอยูไ่ ม่ไกลแล้วมุง่ สู่บา้ นจุม

คิดว่าจะไปไหนรอดเหรอ?

อย่าคิด.............

มาทาให้พรี่ ัก แล้ว......
 ผมมาถึงบ้านจุม ตัวบ้านไฟปิ ดสนิท นอกจากตรงรั้วประตูบา้ น

ที่มีหลังคาเล็กๆมีหลอดผอมสว่างอยู่ ผมเดินไปดูประตูบา้ นถูกใส่กญ

ุ แจจากด้านนอก

ไม่ได้มาที่นี่?

ไม่มีทาง ถ้าไม่มาที่นี่แล้วไปไหน?

หรื อว่า

“...............หนี” ผมพูดทันทีที่คิด

คาพูดไอ้ชนะมาดังแว่วมา

‘………..ถ้าสู ้ไม่ได้กรู หนี’

ไม่มีทาง ถ้าหนีกห็ นีไม่พน้

ผมกดโทรศัพท์หาคุณพ่อ!

“ ฮัลโหล!” ผมพูดทันทีที่คุณพ่อรับ

“ วุฒิมีอะไรลูก?” คุณพ่อพูดเสี ยงงัวเงีย ตอนที่ผมโทรไปคงหลับอยู่

“ ให้ คนตามหาจุม” ผมบอก

“ อะไรลูก?”

“ บอกให้ ตามหาจุมไง!”

“ ................” คุณพ่อเงียบ

“ ที่หอ้ งก็ไม่อยู่ ที่บา้ นก็ไม่ได้มา ตอนนี้จะตี 3 6โมงเช้าผมต้องรู ้วา่ จุมอยูไ่ หน?”

 ปิ๊ ด!? ผมกดโทรศัพท์ออกไม่อยากพูดอะไรแล้ว

“ .........”

หนีไปไหน หรื อว่าจะกลับไปคอนโดแล้ว

อาจจะกลับไปแล้วก็ได้

ผมจึงกลับไปที่คอนโดอีกครั้ง

แต่จุมยังไม่กลับมา แน่ล่ะหนีไปแล้วจะกลับมาทาไม!

การที่จุมหนีผมไป ผมไม่อยากเชื่อว่าจุมจะกล้า หรื อว่ามีใครช่วย?

ไอ้แบงค์ !!??

ไอ้เพื่อนชั่ว!! ต้องเป็ นมันแน่......

ผมโทรหาไอ้ชนะก่อน เพราะดูท่าไอ้ชนะจะไม่รู้ เพราะไม่ง้ นั คงไม่บอกให้ผมกลับมาคอนโดแน่

“ชนะไอ้แบงค์มนั อยูบ่ า้ นมัน หรื อคอนโดมรึ ง?”

“มันอยูก่ บั กรู ในผับนี่แหละ มีไร?” อยูก่ บั ไอ้ชนะในผับ?

“ มันไปเมื่อไร?”

“ มันมากับกรู ก่อนที่มรึ งจะมาแล้ว มันเป็ นบอกกรู เองตอนมรึ งเดินเข้ามา” ผมไม่ได้สังเกตอะไรเลย

ไปถึงก็นงั่ เคาน์เตอร์บาร์ไม่ได้สนใจใคร เลยอาจจะไม่เห็นไอ้แบงค์กไ็ ด้

แต่วา่ ......
 หรื อมันจะเป็ นแผน อย่างครั้งที่จุมไปอยูค่ อนโดไอ้ชนะ พวกมัน 2 คนก็ทาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ต้องลองดู ผมเชื่อไอ้ชนะว่ามันเป็ นเพื่อนผม แต่ไอ้แบงค์ไม่แน่แต่มนั ก็ไม่โกหก

“จุมหายไป” ผมบอกทรุ ดตัวลงบนโชฟา

ร้อนใจก็จริ งแต่ยงั ไงผมก็คิดว่าไม่นานจะเจอตัวจุมแน่นอน แต่จะเจออยูท่ ี่ไหนกับใครนั้นอีกเรื่ องหนึ่ง

“ หาดีที่ยงั หรื อว่าน้องเขากลับบ้าน”

“ ไปมาแล้วไม่มี” ผมบอก มองรอบๆห้องมันว่างเปล่าอย่างแท้จริ ง เพราะไม่มี..........จุม

จุม อยูท่ ี่ไหน

“ .........................จริ งดิ”

“ มรึ งไม่ได้เอาจุมไปซ่อนใช่ไหม?”

“ ประสาทไม่เลิกนะมรึ ง กรู จะเอาจุมไปซ่อนทาเพือ่ เพราะรู ้วา่ มรึ งเจอจุม มรึ งได้ทาร้ายจุมหนักแน่”

ไอ้ชนะมันรู ้ก็ดีครับ แต่

“ ไอ้แบงค์!” ผมพูด

“ ไม่มีทาง กรู รับรอง” ไอ้ชนะบอก แล้วมีเสี ยงไอ้แบงค์ถาม ‘มีไรชนะ’ ดังแว่วเข้ามาในโทรศัพท์พร้อมกับเสี ยงเพลงเบาๆ

“ เชื่อมันได้เหรอ?” ผมพูดดูถูก ขนาดเมียผมมันยังคิดจะเอา

“ อย่าพาล ตอนนี้มรึ งอยูไ่ หน? เดี๋ยวไปหา”

“ คอนโด” ผมบอก

เดินเข้าไปในห้องจุม นัง่ บนเตียงหมดแรง มองไปรอบๆห้องข้าวของทุกอย่างถูกวาง ถูกจัดเป็ นระเบียบ ทั้งตุ๊กตา 2

 ตัวที่ทาหน้าไม่รู้ทกุ ข์ร้อนว่าผมรู ้สึกยังไง

หนีไปจริ งๆเหรอจุม

หนีไปจริ งๆเหรอ?

จุมกล้ามากนะรู ้ไหม กล้าหนีคนอย่างพี่ รู ้ไหมว่าถ้าพี่เจอจะได้รับโทษยังไง แต่พี่จะให้อภัยถ้าจุมกลับมาตอนนี้

พี่จะไม่โกรธ กลับมาเถอะ พี่จะไม่โกรธ

“ จุม” ผมนอนแผ่ราบบนเตียง เอาแหวนและสร้อยขึ้นมา อ่านอักษรด้านใน

‘จุมฟ้ า’

ผมหลับตาลง หัวใจมีรอยร้าว.. ...

ครึ่ งชัว่ โมงทั้งไอ้ชนะไอ้แบงค์ก็มาอยูใ่ นห้องผม

มาถึงทั้งไอ้ชนะ ไอ้แบงค์มนั ก็เดินว่อนทัง่ ห้องยังกะว่าจุมจะซ่อนตัวอยูท่ ี่ไหนสักที?

“ แล้วยังไง?” ไอ้แบงค์มนั พูดก่อน นัง่ ลงตรงข้ามผม แต่ทนั ทีมนั ก็ยนื ขึ้น และเดินไปเดินมา

“ แบงค์นงั่ ลงก่อน กรู เวียนหัว” ไอ้ชนะบอก มันถึงได้นงั่ ลงที่เดิม

“ ว่าแต่มรึ งถืออะไรอยู?
่ ” ไอ้ชนะมันถามผม แต่ก็เอามือมาถึงซองจดหมายจากมือผมไป

ซองรู ปพวกนั้น ที่ทาไงผมก็ทงิ้ หรื อทาลายไม่ได้

รู ปที่ผมเก็บไว้เตือนใจว่าอย่าใจอ่อนเป็ นอันขาด ไม่ง้ นั เราต่างหากที่จะโง่ และเจ็บ

 “ นี่มัน!!” ไอ้ชนะมันมองรู ปในมือมองหน้าและแทบจะทันทีมองไปหาไอ้แบงค์

“ ..แบงค์นี่มรึง !!” ไอ้ชนะยืนขึ้นฟาดรู ปทั้งหมดใส่ หน้าไอ้แบงค์

“ อธิบาย!” ไอ้ชนะมันว่ายืนขึ้น ส่ วนไอ้แบงค์มนั หยิบรู ปขึ้นมา

และพอมันเห็นรู ปมันก็ตกใจมากที่มีคนถ่ายความชัว่ ของมันไว้

ยังจะให้อธิบายอะไรอีก เห็นก็รู้วา่ มันคืออะไร !??

“ นี่มัน!?” ไอ้แบงค์หนั มาทางผม

“ รู ปวันนั้น!? และนี่... แต่มนั ไม่ใช่... อย่างที่มรึ งคิดนะวุฒิ”

“ แต่ มันมากกว่ าที่กรูคิดใช่ ไหม?!” ผมพูดอดมานานแล้ว

“ .............” มันเงียบ ก็ผมพูดแทงใจมัน

“ รู ปทั้งหมดที่มี คือรู ปที่กรู ไปกับจุมจริ งแต่ดว้ ยมุมกล้องอะไรก็ตามแต่ที่เหมือนกรู จูบกับจุม แต่กรู ไม่เคยจูบกับจุม

นอกจากรู ปที่อยูใ่ นรถใบนี้ ” ผมเข้าไปกระชากคอเสื้ อมัน

“ โกหก!” ผมตะคอก แต่ไม่ยกั ชกมัน เพราะคนอย่างมันไม่ชกให้เสี ยมือ สูส้ ่ งคนไปซ้อมเหมือนเดือนที่แล้วดีกว่า

ไอ้เพือ่ นทรยศ!

“ กรู ไม่ได้โกหก วันนั้นกรู บอกจุมว่าถ้าจุมยอมให้กรู จูบ กรู จะตัดใจ น้องเขาเลยยอม” ไอ้แบงค์บอก ผมนิ่งไป

แล้วก็ราวกับโดนตบหน้า

“ .....................” ไอ้แบงค์ไม่ใช่คนโกหก

“ แค่น้ นั แหละ ที่จุมยอมให้กรู จูบ นอกจากนั้นกรู ก็ขโมยจูบตอนที่นอ้ งเขาหลับตอนที่มรึ งฝากให้กรู ดแุ ลจุมเท่านั้นแหละ”
 แขนผมหลุดจากคอเสื้ อไอ้แบงค์

“ จุมเคยหนีไปเยีย่ มมรึ งที่โรงบาล” ผมเหมือนกาลังพูดให้ตวั เองฟังว่าอย่าไปเชื่อ

ไอ้คาโกหกของไอ้คนที่ครั้งหนึ่งมันเคยปล้ าเมียผม

“ จุมไปบอกกรู วา่ น้องเขารักมรึ งและคิดกับกรู แค่พี่ชาย” ไอ้แบงค์พดู ก้มลงเก็บภาพที่เหลือ มันสงบกว่าตอนที่เพิง่ มาถึง

“ อย่างภาพนี้กรู ก็ไม่ได้จูบกับน้องเขา ตอนนั้นจุมฝุ่ นเข้าตากรู กแ็ ค่ช่วยดูให้...”

“ ........มรึ งขอจูบกับจุมหน้าด้านๆก็ผดิ แล้วแบงค์” (ไอ้ชนะ)

“ กรู รู้ แต่กรู หา้ มตัวเองไม่ได้ กรูกร็ ัก มรึ งเข้าใจไหมชนะ !วุฒิ .................................กรู กร็ ัก”

ผมหันไปมองไอ้แบงค์ตามันเริ่ มแดง

“ นี่ใช่ไหมวุฒิที่มรึ งกลับมาเหี้ ยกับจุมอีก สะใจมรึ งไหมล่ะน้องเขาหนีมรึ งไปแล้ว

แค่รูปไม่กี่ใบมรึ งก็ทรมานคนที่มรึ งรักขนาดนี้ !” (ไอ้ชนะ)

“ ทาไมมรึ งไม่ถามกรู วฒ
ุ ิ ทาไมไม่ถาม”

“ ทาไมกรูต้องถามก็ต่อเมื่อมันเป็ นเรื่องที่กรูรู้อยู่แล้ว ทาไมกรูจะต้องถามตอกยา้ ตัวเองด้วย!”

“ เออ ดี ตอนนีเ้ ป็ นไงล่ะ จุมหนีไปแล้ว มรึงจะทายังไง!” ไอ้แบงค์พดู เสี ยงดังมันยืนขึ้น

รู ปที่เก็บขึ้นมาเมื่อกี้มนั โยนทิ้งลงพื้น

“ มรึงมันเลว ไม่ มที ี่สิ้นสุ ด ทาร้ ายจุมครั้งแล้วครั้งเล่า!”(ไอ้แบงค์ )

“ เรื่องของกรู!” ไอ้แบงค์มนั ชะงัก แววตามันเปลี่ยนเหมือนจะกระโจนเข้าหาผม แต่กลับหันหลังให้ผมแทน

มันกาลังพยายามไม่ทาในสิ่ งที่มนั อยากทา

ที่ผมโกรธ ที่ผมขึ้นเสี ยงไม่ได้ไม่พอใจไอ้แบงค์ แต่โกรธตัวเอง แค่รูปไม่กี่ใบผมก็คิดไปกันใหญ่จนทาร้ายจุมขนาดนั้น

มันมันยิง่ เลวจริ งๆ

ทั้งที่จุมบอกให้ผมเชื่อใจ แต่ทาไมจุมไม่บอกความจริ งผม

ทาไมไม่บอก!!

ทาไม ทาไมปล่อยให้พี่ทาร้ายได้ขนาดนั้น

เว้ย!!

ไอ้วุฒิเลว!!

อยากจะด่า อยากจะชกต่อยตีตวั เอง ที่ทาร้ายจุมที่ไม่ผดิ อะไรเลย

“ ทาไมจุมไม่ บอกกรู!!” ผมว่า เหมือนกับว่าผมได้ทาอะไรผิด แต่ผมผิด

“ แล้วทาไมมรึ งไม่เชื่อจุมบ้าง”(ไอ้ชนะ)

“ กรูไม่ รู้เว้ ย!” ผมบอก ตอนนั้นจุมก็บอกเองว่าจูบกับแบงค์จริ งๆ แล้วทาไมไม่บอกว่าเพราะอะไร

“ จุมคงไม่อยากกรู กบั มรึ งมีปัญหาไปมากกว่านี้ น้องเขาเคยบอกกรู วา่ อยากให้กรู กบั มรึ งเป็ นเพือ่ นกันเหมือนเดิม”

ไอ้แบงค์มนั หันกลับมาพูด..

จากนั้นพวกผมถูกความเงียบล้อมเอาไว้

แม้พวกผมจะไม่ได้ปริ ปากแต่ผมคิดว่าพวกเราคิดเหมือนกัน
 .........................จุม.................................

บุพเพวายร้าย

63.(จบ)

1 ชัว่ โมง ผ่านไปเหมือนนานแสนนาน เพราะไม่มีจุมข้างกายผม

1 วัน เหมือน 1 ปี เพราะผมไม่รู้วา่ เมียผมอยูไ่ หน

1 เดือน จะทาให้ผมขาดใจ ยิง่ เมื่อผมคิดว่าเขากาลังหนีผมอยูท่ ้งั ที่ผมตามหาจุมแทบพลิกแผ่นดิน ใจของผมแทบแตกสลาย

ผมนัง่ อยูใ่ นห้องคนเดียวเหมือนทุกวัน เผือ่ ว่าจุมกลับมาแล้วจะได้เจอผม

ตึ้ด !?

เสี ยงกดออดทาให้ลกุ พรวดไปเปิ ดประตู

จุมกลับมาแล้วใช่ไหม?

กลับมาหาพี่ ผมรู ้วา่ ตอนนี้รอยยิม้ กาลังอยูบ่ นหน้าผม

แต่พอประตูเปิ ดออกผมก็หมดแรงจะพูดจะถาม...

...... ไอ้แบงค์ ไอ้ชนะยืนอยูห่ น้าประตู

“ เป็ นไงบ้าง?” ไอ้ชนะถาม ผมส่ ายหน้าตอบว่าไม่มีข่าวคราวจุมเลย ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องนัง่ ลงโชฟาตัวเดิม

“ แค่เดือนเดียวเอง อีกไม่นานต้องเจอจุมแน่” (ไอ้ชนะ)ผมพยักหน้าอยากให้เป็ นอย่างงั้นจริ งๆ

ตลอดเวลา 1 เดือน ที่ให้คนไปสะกดรอยตามเพื่อนจุมทุกคนไม่มีใครที่คิดว่าเกี่ยวข้องกับจุมเลย ทั้งเพื่อนสนิทอย่างธี

บันบัน หรื อเพือ่ นที่โรงเรี ยนใหม่อย่าง จักร ยู สิ ทธิ์ หรื อแม้กระทัง่ ชิด

จุมตั้งใจที่จะหนีไปจริ งๆ

“ กลางคืนกรู ก็นอนไม่หลับไม่รู้วา่ จุมจะอยูย่ งั ไง โดนใครรังแกหรื อเปล่า

มันแปลกมากที่ไม่มีเบาะแสเรื่ องจุมเลยราวกับหายไปเฉยๆ”

“ คนหนึ่งหนี คนหนึ่งหาจะเจอกันง่ายๆได้ไง” ไอ้ชนะมันบอกผมด้วยความหวังดี

แต่พอมันมองหน้าผมแล้วมันก็แสดงสี หน้าว่า ‘ขอโทษ’

มันพูดไม่ผดิ หรอก จุมหนีผม

“ แม่จุมว่าไง?” ไอ้แบงค์มนั นัง่ ลงด้านขวามือของผมถาม

“ ป่ วยจนนอนโรง-บาล 2 อาทิตย์ แต่ก็หายแล้ว ตอนนี้ก็ไปทางานปกติ เพราะเชื่อว่าสักวันยังไงจุมก็ตอ้ งกลับมา”

“ โคตรเข้มแข็ง” (ไอ้ชนะ)

ก็จริ งครับ ผมคิดว่าคงเพราะวันที่จุมโทรไปหาวันนั้นด้วย..

................................ส่ วนผมทาร้ายจุมจนถึงนาทีสุดท้าย

“ .............................” ผมหันหน้าไปมองไอ้แบงค์ที่มนั ก็รักจุมเหมือนกัน ตัวมันผอมลงไปเยอะ

ตาก็คล้ า มันก็คงเป็ นห่วงจุมไม่ต่างจากผม

จากกล้องวงจรของคอนโดจุมออกไปตอนเที่ยงคืน แล้วตอนนั้นจุมจะไปอยูท่ ี่ไหน เพื่อนก็ไม่ได้ไปหาสักคนเดียว

ญาติที่อื่นก็ไม่มีจะมีแม่แค่คนเดียว 1 เดือนแล้วไปอยูท่ ี่ไหน ใช้ชีวิตยังไง นอนที่ไหน

ถึงจุมจะไม่ใช่เด็กแล้วแต่ผมก็ห่วง..............................

จุมยกโทษให้พแี่ ล้ว........ กลับมาเถอะ

กลับมา พี่จะยอมเชื่อฟังจุมทุกอย่างถ้าจุมยอมกลับมา

“ จุมคงไม่รักกรู แล้วถึงหนีไป” ผมบอกรู ้สึกอย่างั้นจริ งๆ ถ้ารักผมหนีผมไปทาไม

“ ไม่หรอก” ..ชนะพูดพร้อมตบบ่าผม

“ จริ งชนะ จุมคงเกลียดกรู แล้ว” ผมทาถึงขนาดนั้นไม่โกรธไม่เกลียดสิ แปลก

“ ...............”

ไอ้ชนะ ไอ้แบงค์มนั ไม่ตอบผม เพราะมันก็คงคิดเหมือนผม ……..

“ แต่ยงั ไงกรู ก็ตอ้ งหาจุมให้เจอ อย่างอื่นค่อยพูดกัน” ผมบอกตอนนี้ขอให้เจอจุมก่อนเรื่ องอื่นผมไม่คิด

จุมเหตุผลที่จุมหนีไป เพราะไม่รักพี่แล้วมันเจ็บนะรู ้ไหม?

กลับมาให้พไี่ ด้ขอโทษ.......กลับมา

“ วุฒิ มรึ งสัญญาไหมว่าถ้ามรึ งตามจุมเจอมรึ งจะไม่เป็ นเหมือนเดิม ที่เอะอะใช้กาลัง เอะอะเอาแต่ใจชอบบังคับ”

ผมหันไปหาไอ้แบงค์ มันยังพูดต่อ

“ อย่าทาร้ายจุมอีกเลย ไม่เห็นแก่ใครก็เห็นแก่ตวั มรึ งเอง” กรู ก็ไม่ได้อยากทา

“ กรู กไ็ ม่อยากทา กรู คิดว่ากรู จะทาดีที่สุดแล้ว แต่..”

“ แต่เพราะมรึ งไม่เชื่อใจจุมเลย” ไอ้แบงค์พดู แทรกผม มันจ้องหน้าผมนิ่งจ้องราวกับค้นหาบางสิ่ งบางอย่าง

สี หน้ามันบอกว่าไม่เจอสิ่ งที่มนั หา

“ กรู ไม่มนั่ ใจว่าสิ่ งที่เห็นมันจริ ง ยิง่ กรู มีความสุ ขก็ยงิ่ กลัว” ผมบอกนึกถึงอดีต คุณพ่อคุณแม่ใบหน้าเปื้ อนยิม้

แท้จริ งคือสิ่ งจอมปลอม

อย่าพูดถ้าไม่รู้สึก เพราะคนฟังมันรู ้สึกไปแล้วแต่มารู ้ที่หลังมันเจียนตาย

อย่ามาทาเป็ นรักกันต่อหน้า แม้จริ งคือความว่างเปล่า

“ ยิง่ รักเท่าไร กรู ก็ยงิ่ ไม่มนั่ ใจมากเท่านั้น”

ผมบอกก้มลง มือลูบหน้าด้วยความหดหู่อย่างทรมาน

“ จุมคือจุม ไม่ใช่คนที่มรึ งเคยคนรู ้จกั ไม่ใช่พอ่ แม่มรึ ง ไม่ใช่ชรู ้ ักพ่อแม่มรึ งที่มีคนแล้วคนเล่า จุมไม่ใช่มรึ ง จุมไม่ใช่กรู

จุมไม่ใช่ไอ้ชนะ และก็ไม่มีใครที่ใช่จุม เพราะงั้นถ้ามรึ งรักจุมเชื่อจุมเถอะว่าน้องเขารักมรึ ง......”

ที่ไอ้แบงค์พดู มันก็ถูกแต่ตอนนี้ผมไม่มีจุมแล้ว

จะให้เชื่อได้ยงั ไง นอกจากเชื่อว่าจุมจะกลับมา

“ มันเป็ นเรื่ องปกติวฒ

ุ ิ ไม่วา่ กรู หรื อมรึ งก็รู้สึกไม่มนั่ ใจ เพราะกลัวที่จะสู ญเสี ย” ไอ้ชนะพูดเสี ยงมันเบามาก

เพราะมันคงรู ้สึกอย่างงั้นจริ งๆ

“ ยึดติดได้ แต่อย่าลืมความรู ้สึกที่เรารัก ที่มรึ งทากับจุมทนได้ยงั ไงตอนนี้กรู กค็ ิดไม่ตก”

“ ชนะ....กรู ..”

“ .......สานึกผิดไม่มีคาว่าสาย แต่กว่าจะรู ้และสานึกได้ตอ้ งแลกกับอะไรบ้าง กรู ไม่รู้ ..

กรู เอาใจช่วยมรึ งว่าอย่าต้องแลกด้วยหัวใจ เพราะหัวใจมรึ งคือจุม”

ไอ้ชนะมันเปลี่ยนจากเอามือจับไหล่มาเป็ นกอดไหล่ผมแล้วตบเบาๆ

“ ฟ้ าไม่ลงโทษคนหล่อหรอกเชื่อกรู ” ไอ้ชนะมันพูดแล้วยิม้ ไปด้วย

มันคงคิดว่ามันพูดออกมาได้ยงั ไงนอกจากจะไม่มีเหตุผลแล้วยังติงต๊อง มันคงอยากพูดให้ผมรู ้ดี

“ ....................”

“ จริ งไหมวะ แบงค์?” ..ชนะมันชะโงกไปถามไอ้แบงค์ที่นงั่ อีกข้างของตัวผม

“ ..............หมายถึงจุมฟ้ าหรื อเปล่า?” ไอ้แบงค์มนั ถามกลับหน้าตาย

พวกผมนิ่ง

มันถึงได้ยมิ้

“ หัดมีมุขนะมรึ ง” ไอ้ชนะแหย่บา้ ง ผมคิดว่าไอ้แบงค์ไม่ได้เล่นมุขหรอกครับ

...สุ ดท้ายก็เพือ่ น ของเรา

** ** ** **

โครม!

ตัวผมเซถลาชนกับโต๊ะที่เดินผ่านทั้งที่คิดว่าตัวเองเดินตรงแล้ว แต่ไม่เลย เพราะงั้นตอนนี้ผมถึงลงไปนอนกับพื้น

พอลุกขึ้นตัวก็ลม้ ลงไปอีก

ปวดหัว อยากอ้วก

ไอ้อาการเมาสุ ดๆมันเป็ นแบบนี้นี่เอง เพราะผมเป็ นคอแข็งไม่เคยเมาจนหัวทิ่มแบบนี้

ผมรู ้ตวั เองดีพอควรแต่ควบคุมร่ างกายไม่ได้

“ นี่มนั วุฒินี่” เสี ยงผูห้ ญิงจากหลายคนที่กม้ มองผม หลายคน…มีสักคนไหมที่เป็ นจุมของพี่

“ ทุเรศวะ หมดสภาพแต่ก่อนทาเป็ นกร่ างไปทัว่ ” เสี ยงไอ้เลวสักตัว มันพูด และมันน่าจะเตะที่สีขา้ งผมด้วย

เจ็บดี

แต่ผมไม่สนมันหรอก ผมพยายามลุกขึ้นอีกจนนัง่ อยูบ่ นพื้นแต่ไม่มีแรงจะยืน ทั้งพื้น ทั้งเพดานมันกลับตาลปั ตรไปหมด

ไม่รู้วา่ อันไหนคือความจริ ง หัวก็ปวดตัวก็ร้อนวูบวาบ

“ ไอ้วฒ
ุ ิ!” หมาตัวไหนมารู ้จกั ผมอีกละ

“ ลุกไหวไหม?!”

ไอ้แบงค์ มันถามเอามือตบหน้าผมเบา ตาผมที่ลืมได้นิดๆหน่อยๆจ้องมองมัน

“ จุม?”มรึ งเจอจุมของกรู หรื อยังแบงค์ หรื อว่ามรึ งเจอจุมแล้วแต่ไม่บอกกรู

คืนจุมมาให้กรู เถอะ

“ เอ้า! ลุกขึ้น” ไอ้แบงค์มนั บอก เอาแขนข้างหนึ่งของผมไปคล้องคอมัน แล้วจับตัวผมให้ยนื ขึ้น

ผมยืนแล้วแต่รูส้ ึ กไม่มนั่ คง มองคนหลายคนที่จอ้ งผมอยู่ พร้อมเสี ยงซุบซิ บที่ไม่อยากฟัง

“ มรึ งทาไมเป็ นได้ขนาดนี้” ไอ้แบงค์มนั ว่า พร้อมทั้งพาผมเดิน อย่างลาบากเพราะขาผมมันไม่อยากเดิน

เดินก็ไม่มีแรงเหมือนขาไม่มีกระดูก

จุมม

จุม

จุม

6 เดือน คือครึ่ งปี ที่จุมหนีพี่ไป

ทาไมไม่กลับมาสักที โกรธแค้นอะไรพีห่ นักหนา พี่ขอโทษแล้วไง กลับมาเถอะ

“ จุมมม”

ผมลืมตาขึ้น หันไปมองรอบๆ ทั้งโคมไฟ โต๊ะ เก้าอี้ นี่มนั ห้องผม แล้วผมมาอยูไ่ ด้ยงั ไง

“ สร่ างเมายัง?” ไอ้แบงค์มนั เดินเข้ามาในห้องถามผม

“ มรึ งพากรู มา?” ผมถามลุกขึ้นนัง่ เอามือตบหัวให้มนั ตื่น ปวดหัวจนจิ๊ดแต่แค่แวบเดียวก่อนที่จะกลายเป็ นปวดตุบๆแทน

“ มรึ งเมาเหมือนหมาที่ผบั ดีที่กรู ไปเจอ” มันคงไม่ได้ไปเจอ แต่มนั ตั้งใจไปหาผมมากกว่า เจ้าของร้านเป็ นคนรู ้จกั พวกผม

คงโทรไปตามมัน ที่ผมคิดอย่างงั้นเพราะอาทิตย์ที่แล้วที่ผมเมาแบบนี้ไอ้ชนะก็เป็ นคนพาผมกลับมา

“ ...........” ผมกินเพราะอยากลืมจุม แต่ยงิ่ กินก็ยงิ่ คิดถึงยิง่ ห่วงหา

“ กรู ไม่อยากบอกมรึ งว่าเหล้ามันไม่มีประโยชน์ เพราะตอนที่ไอ้ชนะบอก กรู ก็ไม่ฟัง แต่มนั ไม่มีอะไรดีข้ ึนจริ งๆ

เพราะไม่วา่ กรู จะเมาแค่ไหน จุมก็ไม่หนั มารักกรู ..........” ไอ้แบงค์มนั พูดเดินเข้ามาแล้วหยุดข้างๆเตียง

ผมเงยหน้ามองมัน หน้ามันเศร้าคงเพราะคาพูดของมันเองเมื่อกี้

“ กรู รู้ ว่ามันไม่มีประโยชน์ แต่กรู อยากลืมบ้างสักนาทีกย็ งั ดี กรู นอนก็นอนไม่หลับ กินอะไรก็ไม่ได้ไม่อยากกินด้วยซ้ า ”

“ กรู เข้าใจ”

“ ทาไมวะ ทาไมจุมไม่กลับมาสักที จุมจะให้ กรูทรมานไปถึงไหน?!”

“ วุฒิ มรึ งใจเย็นๆ มรึ งต้องตามจุมเจอแน่” ผมรู ้วา่ ไอ้แบงค์มนั แค่ปลอบผม มันก็ไม่มนั่ ใจว่าผมจะตามจุมเจอเมื่อไร

ไม่มีใครคิดเลยว่าจุมจะหายตัวไปครึ่ งปี แล้ว อย่างไม่มีวแี่ วว หายังไงก็หาไม่เจอ

“ จุมหนีกรู เขาหนีกรู!” ผมพูดซ้ า ยิง่ พูดหัวใจเต้นระริ กยิง่ เจ็บยิง่ ปวด

“ ใช่นอ้ งเขาหนีมรึ ง มรึงต้ องยอมรับ เพราะมรึงผิดมากผิดเต็มๆ กรูด้วย พวกเราผิด!” ไอ้แบงค์มนั ตอกย้า

“ ทั้งที่กรู รักมาก” มากจริ งๆ

“แต่กท็ าร้ายจุมมากเช่นกัน” มันพูดแล้วหันหลังให้ผม

“ มรึ งเคยคิดแย่งจุมไปจากกรู ไหม?” ผมอยากรู ้จากปากมัน ว่ามันเคยคิดไหม?

“เคย บ่อยด้วย ตอนที่มรึ งซ้อมจุม ข่มขืนจุม แกล้งจุมสารพัด กรู อยากต่อยมมรึ งอยากทาร้ายมรึ งแทบบ้า แต่มนั ติดตรงที่

จุมรักมรึ ง พอคิดได้อย่างั้นกรู กไ็ ม่กล้าทาอะไร เพราะกรู ทามรึ งเจ็บจุมเจ็บด้วย กรู คงทนไม่ได้” ไอ้แบงค์มนั ไม่ยอมหันมา

ผมเลยไม่เห็นหน้ามันตอนนี้วา่ มันทาหน้ายังไง

“ ..................ตอนนี้กรรมตามสนองกรู ใช่ไหม?” ผมถามแต่รู้คาตอบว่า ‘ใช่’

“ คงงั้น”
“ กรู ทาร้ายจุมให้เจ็บกรู ก็ยงิ่ เจ็บ ตอนที่กรู ทาร้ายจุมมรึ งก็คงเจ็บด้วย”

“ คงงั้น” ไอ้แบงค์มนั ตอบคาเดิม

“...................” มันเองก็ทกุ ข์ใจเรื่ องจุมเหมือนกัน

“ มรึ งเองก็กลับไปเรี ยนได้แล้ว จุมคงไม่อยากให้มรึ งมาเสี ยคนเพราะตัวเองหรอก”

“ ........” ผมไม่กระจิตกระใจจะทาอะไรเลย อย่าว่าแต่เรื่ องเรี ยนเลย ไม่อยากจะทาอะไรทั้งนั้น

“ มรึ งควรจะทาอะไรทาบ้าง มันช่วยได้ช่วยให้ลืมไปได้บา้ ง ......” ไอ้แบงค์วา่ หันหน้ามาในที่สุด

“ กรู จะลองดู แต่ไม่รู้จะได้สกั กี่น้ า”

ตึ้ด ตึ้ด

!? เสี ยงกดออดผมรี บลุกขึ้น อาจจะเป็ นจุม

“ จุม!?”(ผม)

“ ไม่ใช่หรอก คงเป็ นไอ้ชนะ” ไอ้แบงค์บอกผม เดินตามผมที่วิ่งลงจากเตียงไปเปิ ดประตู

อาจจะเป็ นจุม ผมหวัง

แต่ผมเปิ ดประตู ไอ้ชนะยืนยิม้ แป้ น

“ เห็นหน้ากรู ผิดหวังนักหรื อวะ คนอุตสาห์เป็ นห่วง” ไอ้ชนะบอกเดินเข้ามา มือมันหิ้วของกินจากร้านสะดวกซื้ อเข้ามา 1

ถุงใหญ่

ผมยืนนิ่งๆก่อนที่จะเดินตามไป
 อีกครั้งที่ความหวังถูกความจริ งทาร้าย

จะให้พี่ตายให้ได้ใช่ไหมจุมถึงจะยอมกลับมา

“.................”

ไม่รักพีแ่ ล้ว หรื อไง ไหนบอกว่ารักพี่

“ไอ้แบงค์มนั บอกว่าเจอมรึ งหมดสภาพที่ผบั อีกแล้ว กรู เป็ นห่วงก็เลยมาดู เอานี่กรู ซ้ืออะไรมาให้กิน

จะได้ไม่ตายก่อนได้เจอจุม”

ผมเดินตามไอ้ชนะไปนัง่ บนโต๊ะกินข้าว พักหลังก่อนที่จุมจะไป ผมกับจุมจะได้เจอกันก็ตอนกินข้าวนี่แหละ

ไม่ง้ นั จุมก็ไปหมกตัวอยูใ่ นห้องบ้าง ห้องน้ าบ้าง นอกเสี ยจากว่าผมเข้าไปตามเข้าไปเรี ยกมาทาไม่ดีเท่านั้นแหละ

‘พี่ครั บ ผมเจ็บ ผมเจ็บ’ พร้อมกับน้ าตาและเสี ยงสะอื้น

‘เจ็บสิดี แต่ มันไม่ ครึ่ งที่พี่ร้ ูสึกหรอก แค่ นี้มันยังน้ อย!’ ผมมันบ้าไม่รู้เมื่อไร คาว่าเจ็บหายไปจากปากจุม

ไม่วา่ ผมจะทาอะไรก็ยอม เชื่อฟัง มันยิง่ ทาให้ผมหงุดหงิด

พี่เข้าใจแล้วพี่ผดิ พี่รู้แล้วว่าพี่มนั เลว กลับมาได้ไหม? แล้วพี่จะให้จุมทาอะไรกับพี่กไ็ ด้ ขอแค่พี่ได้เห็นหน้าจุม

ได้ไหม.............

“ เอากิน” ไอ้ชนะมันเอาขนมปั งจากถุงยืน่ ให้ผม ผมรับมาแต่ไม่กิน..ไม่หิว

“ แบงค์มรึ งเอาป่ ะ?” ชนะถามไอ้แบงค์พร้อมยืน่ ให้ ไอ้แบงค์รับไปแล้วกิน ไอ้ชนะก็ดว้ ย ผมก็เลยกินบ้างแต่มนั ฝื ดคอ

ทว่าผมก็ยงั กล้ ากลืนลงคอ

“ แบงค์ขอน้ าดิ” ไอ้ชนะใช้ไอ้แบงค์มนั เลยเดินไปหยิบขวดน้ าจากตูเ้ ย็นมาวางไว้ตรงหน้าผม

แล้วไปนัง่ ข้างๆไอ้ชนะซึ่ งอยูต่ รงข้ามผม

“ นักสื บพ่อมรึ งไม่ได้เบาะแสสักนิ้ด เลยหรื อวะ?” ผมส่ ายหน้าตอบ ไม่มีข่าวคราวจุมเลย โทรไปตามโรงบาล

สถานตารวจเผือ่ ว่าได้รับอุบตั ิเหตุก็ไม่มี ที่แจ้งความไว้กไ็ ม่คืบหน้า ราวกับสวรรค์แกล้งคนคนหนึ่งจะหายไปไหน

“ ครึ่ งปี เชียวนะเว้ย! ที่จุมหนีไปไม่มีข่าวคราว” ไอ้ชนะพูดถูก ครึ่ งปี !

“ มรึ งให้คนไปเฝ้ าที่บา้ นจุมไหม เผือ่ ว่าจุมจะกลับมาดูแม่” (ไอ้แบงค์)

“ 2 คน 24 ชัว่ โมง แต่ไม่ได้เรื่ องเหมือนทุกคน” ผมบอก ยิง่ พูดยิง่ ท้อแท้ แต่ผมจะไม่มีหยุดตามหาจุม

ไม่มีวนั !

“ ดูสภาพมรึ งดิ แต่ก่อนสาอางเรี ยกพี่ แต่ตอนนี้มรึ งยังกะ...อย่าให้กรู พดู ดูไม่ได้ ..” ไอ้ชนะมันว่า

ก็คงจริ งผมไม่ได้ดูแลตัวเองอย่างที่เคยเป็ น ผมก็ตดั ไปงั้นๆ หนวดก็โกนไปส่ งๆ เสื้ อผ้าจับได้ตวั ไหนก็ใส่ ไม่คิดสนใจ

ว่าจะเข้ากันไหม จะเข้ากับรองเท้าไหม บางครั้งผมก็ใส่ส้ื อยืดจุมที่ท้งั เก่าและซี ดที่จุมเอาไว้ใส่ นอน

สภาพคงดูไม่ได้จริ งๆแต่ผมไม่สน

“ กรู พอเข้าใจว่าตอนนี้มรึ งรู ้สึกยังไง แต่ที่จุมหนีไปเพราะคิดว่าตัวเองเป็ นต้นเหตุ และไม่อยากให้ใครเดือดร้อน

..เพราะงั้นอย่าให้จุมมาเจอมรึ งแบบนี้เลย” ที่ชนะมันพูดผมเข้าใจแต่

“ .....................จุมจะกลับมาใช่ไหมวะ?”

“ ......................” พวกมัน 2 คนเงียบ ไอ้แบงค์ไอ้ชนะมันคงไม่อยากโกหกผม

เลยไม่บอกว่าจุมจะกลับมา ใน 6เดือนผ่านไปมันได้ทาร้ายความเชื่อมัน่ ว่าจุมจะกลับมา

“ กรู จะตามจุมเจอใช่ไหม?”
“ ทุกอย่างมันต้องใช้เวลา” (ไอ้แบงค์)

“ แต่กรู จะตายแล้ว จุมใจร้ายกับกรู จริ งๆ”

“ มรึ งร้ายกับน้องเขาก่อนวุฒิ ถือว่าการรอคอยจุมเป็ นการลงโทษตัวเองเถอะ”(ไอ้ชนะ)

“วิธีลงโทษมีเป็ นร้ อย แต่ อย่ าหนีกรูไป กรูทรมานจนไม่ รู้ว่าทรมานยังไงแล้ว!” ผมพูดไม่ได้โทษใครแต่สงสารตัวเอง

ที่ถวิลแต่คนคนเดียว

“ กรู ไม่ยกั กรู ้วา่ การลงโทษเลือกวิธีได้ดว้ ย”(ไอ้ชนะ)

“ แม้เลือกไม่ได้ แต่บอกกรู ได้ไหมว่ามันจะจบเมื่อไร บอกกรูว่ามันจบเมื่อไร! บอกกรูหน่ อยว่ าจุมกลับมาเมื่อไร

ถ้ ามรึงเจอจุมบอกจุมหน่ อยว่ ากรูสานึกผิดแล้ว.!..”

“ วุฒิ” ไอ้แบงค์ไอ้ชนะพูดพร้อมกันเสี ยงเบา

“ ช่ วยบอกจุมให้ กรูที ว่ ากรูขอโทษให้ กรูทาอะไรก็ยอม กรูยอมทุกอย่ าง” ใจมันเจ็บจนทนไม่ไหว

“ วุฒิ มรึ งต้องหาจุมแน่” ไอ้ชนะมันบอก แต่ดูหน้ามันก็รู้แค่ปลอบ มันก็ไม่รู้เมื่อไร

“ 6 กว่าเดือน 223 วัน 5352 ชัว่ โมง กว่ามันจะผ่านไปแต่ละนาทีมนั นานแค่ไหน มรึงรู้ไหม! แต่มนั ผ่านมาแล้ว 6

เดือน มรึ งคิดว่ากรู อยูไ่ ด้ยงั ไง กรู อยูไ่ ด้เพราะมีความหวังแต่

ความหวังมันกาลังทาร้ ายกรูเพราะไม่ มีอะไรที่มีความหวังว่ าจุมจะกลับมา หาก็หาไม่ เจอ!”

“ เชื่อกรู วฒ
ุ ิ ว่ามรึ งตามจุมแน่” ไอ้ชนะมันเอามือมันมาจับมือผม

“ จะตามเจอได้ ยังไง เขาหนีกรู จุมเกลียดกรู ไม่ รักกรูแล้ว”

“ น้องเขารักมรึ งวุฒิ น้องเขารักมรึ ง”

“ มรึงอย่ าโกหกกรู ถ้ ารัก จุมไม่หนีไป!”

“ก็มรึ ง......”ไอ้แบงค์มนั พูดแล้วหยุด คงเพราะคาพูดในจะทาร้ายผม

“ ก็กรู เลวใช่ไหม?” ผมถาม แต่มนั ไม่ตอบ

“ ถึงกรูเลวแต่ กรูกร็ ัก กรูกม็ ีหัวใจ กรูกเ็ จ็บปวดเป็ น..........”

“ ......................” พวกมัน 2 คนไม่พดู เอาแต่จอ้ งหน้าผม

หัวใจมันเจ็บปวด จนคิดว่าเลือดมันกาลังไหลทะลัก เลือดที่ทะลักออกมามันเป็ นพิษยิง่ ทาให้ทุรนทุราย ปวดแสบเจียนตาย

“ กรู อยากเห็นหน้าจุม ไม่รู้วา่ ตอนนี้อยูท่ ี่ไหน? กรู เป็ นห่วง กรู รัก ..................”

“ .........................” (ไอ้แบงค์ไอ้ชนะ)

จุมอยูท่ ี่ไหน?

รู ้ไหมพี่ทรมาน พี่จะไม่หยุดทรมานถ้าหาจุมไม่เจอ เข้าใจหน่อยสิ ว่าพี่รักและยอมรับผิด

ไม่รักพีแ่ ล้วก็ได้ กลับมาเถอะ

มันเกินจะทนแล้วจริ งๆ

“ ฮือๆ อยูไ่ หน? จุมอยูไ่ หนวะ” ผมร้องไห้ไม่อาย

“ วุฒิ” มือไอ้ชนะที่จบั มือผมเปลี่ยนมาเป็ นกาไว้ แต่ผมสะบัดออก

“ ฮือๆ”
 ** ** ** **

1 ปี ผมกลับไปเรี ยน ไปมหาลัยหลังจากไม่ได้ไปมาเป็ นปี ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมเพราะตัวผม ..เปลีย่ นไป

ผมกลับมาเรี ยนอีก เพราะไม่อาจจะอยูเ่ ฉยๆได้ เพราะไม่มีนาทีไหนที่ไม่คิดเรื่ องจุม

มันจมอยูเ่ หมือนคนที่กาลังจมน้ าว่ายก็ไม่เป็ นและมองไม่เห็นฝั่ง ยิง่ ดิน้ ก็ยงิ่ จมยิง่ ทุรนทุราย

จนร่ างกายดิ่งลงจมหายไปในท้องน้ าที่กว้างใหญ่แต่ ร่ างกายมันก็ลอยขึ้นมาให้ตะเกียกตะกายอีกครั้งแล้วครั้งเล่า...

เวลาสอนให้ผมรู ้วา่ ผมมีความหวังเหมือนเข็มนาฬิกาที่เดินไปเรื่ อยๆ แม้วา่ นัน่ อาจจะเป็ นการหลอกตัวเอง แต่มนั จาเป็ น!

1 ปี ไม่มีใครรู ้วา่ หัวใจผมอยูท่ ี่ไหน และทาอะไรอยู่ มันทรมานสาหัสแต่ผมยังไม่ตาย

และจะไม่ยอมตายจนกว่าจะได้เจอจุมอีกครั้ง

ผมเลี้ยวรถเข้าที่จอดรถคณะตอนนี้เที่ยงพอดีที่หน้าตึกจึงมีคนพลุกพล่าน และที่จอดรถก็เต็มเกือบหมด

แต่ดีที่ผมมีที่จอดแม้จะแดดหน่อยก็ตาม

เพราะผมหยุดเรี ยนไปปี หนึ่งทาให้ตอนนี้ผมต้องเรี ยนกับรุ่ นน้อง แต่ผมไม่คิดว่าจะมีปัญหาอะไร

หลังจากจอดรถผมพาตัวเองออกมา พยายามยึดมัน่ กับสิ่ งที่จะทา

จุม ...............พี่กลับมาเรี ยนแล้วนะ คุณแม่จุมบอกพี่วา่ จุมบอกว่าจะไม่ทิง้ การเรี ยนพี่ก็มาเรี ยนแล้ว

แล้วตอนนี้จุมยังเรี ยนอยูไ่ หม?

ยังเรี ยนด้วยกันใช่ไหม แม้วา่ พี่จะไม่รู้จุมอยูไ่ หน?

อากาศด้านนอกอบอ้าว แดดก็แรงจนต้องหรี่ ตาลงเมื่อเดินไปตึกคณะ

แต่

….แล้ว!!?

สายตาผมมองเห็นคนคนหนึ่ง แม้จะไม่เห็นหน้าชัดๆ แต่ผมรู ้วา่ นัน่ คือจุม!

ร่ างผอมในชุดนักศึกษาใหม่ อาจจะเป็ นปี 1 ผมวิง่ เข้าไปในคณะ แต่คนตรงหน้าเดินเร็ วกว่าที่คิด เขาหายไปจากสายตาผม

แต่พอรู ้วา่ เลี้ยวซ้ายเพราะมีแค่ทางนั้นที่จะไปได้ผมวิ่งตาม

วิ่งไปจนเกือบถึงตัว มือก็ยนื่ ไปจับแขน

“ จุม!!” ผมเรี ยกด้วยหัวใจที่เต้นระทึก

หันควับ!?

“………………..” ไม่ใช่จมุ ! ผมปล่อยมือที่หมดแรง

“ มีไรพี่?” น้องเขาถาม ผมส่ ายหน้าตอบ เดินกลับมา

ท่ามกลางเสี ยงพูดคุย เสี ยงหัวเราะ เสี ยงนินทา เสี ยงตะโกน ผมเดินออกมาเงียบๆคนเดียว

จุม

พี่จะเจอจุมง่ายขนาดนั้นได้ยงั ไงใช่ไหม?

จุมตั้งใจจะหนีพี่ คงไม่มาให้พี่เห็นตัว
“ ...................” ผมรู ้ตวั ก็เดินกลับมาถึงรถ เลยต้องเดินกลับไป

สายตาผมหันกลับไปในคณะอีกครั้งอยากจะให้เกิดปาฏิหาริ ยใ์ ห้ผมได้เจอจุม แต่ไม่เลย ไม่วา่ ใครก็ไม่เหมือนจุมเลยสักนิด

อีกครั้งที่ความหวังถูกทาร้าย

“ ................ต้องทรมานพี่นานแค่ไหน?” ผมถามตัวเอง เพราะคนที่ถามไม่ได้ยนิ

ไม่เวลาผ่านไปนานแค่ไหนความรู ้สึก ยังเหมือนเดิม....แต่ทาใจได้มากขึ้นแม้เพียงน้อยนิดแต่กช็ ่วยให้ร่างกายอยูไ่ ด้เพื่อรอ

....ผมเงยมองหน้าท้องฟ้ าแดดจัด

“ .............................................”

** ** ** **

จบ