Baria's Mission เล่ม 2

Baria’s Mission เล่ม 2 (จบ)
จัดพิมพ์กบั Sataporn Books

เนือเรื อง : กัลฐิ ดา
ภาพประกอบ : Othila
ไฟล์นีจัดทําขึนเพือนํามาให้ อ่านฟรี เท่านัน
เนือหาทังหมดนํามาจาก tswriter.com
ซืงเป็ นเวอร์ ชนที
ั ผู้เขียนลงให้ อา่ นก่อนได้ รับการตีพิมพ์
ไม่อนุญาตให้ นําไปเผยแพร่ต่อ
ราคา 350 บาท
สามารถสังซือหนังสือได้ ที www.satapornbooks.co.th
BarIa’ MIssIon II 3
»ÃÔÈ¹ÒÁÒÃÕâÅ¹Õè
41
¤íÒ¢Í¢Í§â¤µÑÅ
มูสตาโน่ คือหมู่บ้านที รั กษาวิถีชีวิตของอาณาจักรฟอรี
โบราณเอาไว้ อย่างครบถ้ วน ไม่ว่าจะเป็ นอาคารบ้ านเรื อนทีแทรก
อยูใ่ นต้ นไม้ ใหญ่ เส้ นทางคมนาคมทีแม้ จะตัดตรงจากเมืองหลวง
แต่ก็มีกฎห้ ามการใช้ พลังเวทในการเดินทาง แม้ จะผ่อนปรนให้ ผ้ ู
เดิ น ทางผ่ า นใช้ อ าณาเขตเวทคุ้ม กั น ได้ บ้ า ง แต่ ช าวบ้ า นที อยู่
ประจํ าก็ ยัง ต้ องเดินทางไปมาด้ วยวิถีชีวิตแบบเดิม จึงถื อได้ ว่า
ชุ ม ชนแห่ ง นี อั ด แน่ น ไปด้ ว ยกลิ นอายของหั ต ถกรรมและการ
ดําเนินชีวิตที ไร้ กาลเวลาแห่งหนึง แม้ ระยะหลังรายได้ หลักของ
หมู่บ้านนีจะได้ จากการท่องเทียวก็ตาม ก็ไม่ใช่เหตุทําให้ วิถีชีวิต
แบบโบราณอันเป็ นเอกลักษณ์ของทีนีจางหายไป ตรงกันข้ ามมัน
4 ¡ÑÅ°Ô´Ò
กลับเข้ มแข็งขึนจึงรักษาเอกลักษณ์เหล่านันไว้ ได้ ยืนยาวมาจนถึง

ทุกวันนี
กลุ่ ม ของบาเรี ย มารวมตัว กั น อยู่ที มู ส ตาโน่ ตังแต่ เ มื อ

หลายวันก่อน ระหว่างรอทีมสํารวจชุดใหญ่มาลงพืนที พวกเขาได้
เล่ า เรื องราวทั งหมดที เกิ ด ขึ นให้ มอรี ล และเซเลน่ า ฟั ง รอง
ศาสตราจารย์ทงสองท่ ั านฟั งอย่างสงบ แล้ วทํารายงานส่งปราการ
ฟาเรนเซ่ เพือขออนุญาตให้ กลุ่มของชิลด์ได้ รับสิทธิ เป็ นผู้ศึกษา
และวิจยั มารี โลนีต่อไปได้
ข่ า วการพบมารี โลนี ถู ก ปิ ดเป็ นความลั บ บุ ค คลที

เกียวข้ องและได้ เห็นเหตุการณ์ครังนีถูกเรี ยกตัวเข้ าปราการฟาเรน
เซ่ เพื อทํ าพันธสัญญาห้ ามแพร่ งพรายความลับของรั ฐ ก่อนจะ
กลับมาทํางานกลุม่ ต่อ หัวหน้ ากลุ่มอย่างชิลด์จึงต้ องการแบ่งงาน
กันทํา โดยให้ เวิร์น ลิล่า ที น่า และนีล รับผิดชอบติดตามความ
เป็ นไปของมารี โลนี เชรี พกับบาเรี ยช่วยกันพัฒนาอุปกรณ์เวทขึน
ใหม่ เพื อนํ ามาทดลองใช้ เจาะอาณาเขตเวทเข้ าไปภายในเขต
พืนทีซึงกักขังมารี โลนีไว้ โดยมีโคตัลลาดตะเวนอยู่รอบพืนที เพือ
หาช่องโหว่งทีจะเจาะเข้ าไป
“พวกนันกลับมาแล้ วเหรอ” โคตัลถาม เมือบาเรี ยก้ าวเข้ า

มาในห้ องพัก
บาเรี ยเดินมาถึงเตียงนอนตัวเอง ถอดหมวกวางไว้ ข้าง

โต๊ ะ แล้ วหันไปมองโคตัล ที ยัง คงลูบไล้ มื อไปตามผื นผ้ าทอที ได้
จากมารี โลนี
“กลับ มาแล้ ว ครั บ อาณาเขตเวทแข็ ง แกร่ ง มากจริ ง ๆ

กระแสไอเวทของพายุมารู นก้ าก็ยิงแข็งแกร่ ง หน้ าจอมนตราของ
ผมยัง แสดงผลไม่ ป ะติ ด ปะต่ อ นัก คงต้ อ งรอให้ พ ายุ ล ดความ
รุนแรงลงกว่านี” บาเรี ยตอบพลางทรุดตัวลงนังข้ างเตียง
โคตัลซึงเอาแต่จ้องลายผ้ าทอ เบือนหน้ ามามองแวบหนึง

พลางเปรยว่า “เหนือยหน่อยนะ”
บาเรี ยส่ายหน้ า แล้ วถอนหายใจยาว เพราะปฏิ บตั ิการ

ครังนีต้ องมีคนมาเพิมอีกเป็ นจํานวนมาก จึงไม่สามารถตังเต็นท์ที
พักชัวคราวแยกเป็ นรายบุคคลได้ พวกเขาจึงต้ องพักรวมกันเป็ นคู่
แน่นอน เพราะไม่มี ใ ครอาสาจะนอนคู่กับโคตัล บาเรี ยจึง ต้ อ ง
รับหน้ าทีนัน โชคดีทีหลายวันมานี โคตัลดูจะไม่สนใจสิงรอบข้ าง
เลยทําให้ การอยูร่ ่วมกันเป็ นปกติสขุ ดีอยู่
“ดูเหมือนรุ่นพีจะสนใจลายผ้ านันมาก ติดใจคําพูดของพี

ดาลันเหรอครับ”
6 ¡ÑÅ°Ô´Ò
โคตัลพยักหน้ า “ฉันยังได้ ยินเสียงเต้ นของหัวใจของเด็ก

คนนีอยูเ่ ลย มันแผ่ว...แล้ วก็เบาลงเรื อยๆ”
“พียังได้ ยินเสียงมัน? พีบอกคุณป้ามอรี ลหรื อยังครับ”
โคตัลส่ายหน้ า แล้ วเงยหน้ าขึนสบตาบาเรี ย “บอกแล้ ว

ยังไง พวกเราเป็ นกลุม่ เดียวทีมีสิทธิศึกษามันตามกฎหมายนะ ถึง
เอาไปให้ ทา่ นดู คุณป้ามอรี ลก็ไม่ชว่ ยพวกเราหรอก”
บาเรี ยพยักหน้ า กฎหมายคุ้ม ครองความลับประจํ ารั ฐ

ของฟอริ โซ่เคร่ งครัดมาก ดูเหมือนจะผ่อนปรนให้ คนเข้ ามาศึกษา
ได้ แต่ก็จําเพาะกลุ่มพวกเขาเท่านัน แม้ ว่าจะสามารถขอความ
ช่วยเหลื อได้ บ้าง แต่ผ้ ูช่วยเหลื อก็ ให้ ได้ แต่ข้อมูล ไม่มีสิ ทธิ ออก
ความคิดเห็น หรื อเข้ าร่วมการศึกษาด้ วย
‘ถ้ าชาวเซวีเรี ยนไม่อยากให้ ร้ ู คนอื นก็ ไม่มีทางได้ ร้ ู ’ เป็ น

คําพูดทีบาเรี ยจําได้ ขนใจ
ึ และสิงทีเป็ นอยูต่ อนนีก็ยืนยันคําพูดนัน
ได้ ดี พวกเขาเจอมารี โลนี สิงทีจอมเวทพฤกษาทุกคนอยากศึกษา
ไม่ว่าต้ องแลกด้ วยอะไรก็ตาม แต่พวกเขากลับไม่มีสิทธิขอความ
ช่วยเหลื อให้ จ อมเวทเหล่านันมาช่วยคิดช่วยวางแผน พวกเขา
ต้ องศึกษามันด้ วยตัวเอง และทุกสิงทุกอย่างทีพวกเขารู้ ก็ไม่อาจ
เปิ ดเผย นอกเสียจากว่า มันได้ ผา่ นการรับรองจากเจ้ าผู้ครองรัฐ
“ขนาดเรื องของโกลดี ซึงนายยืนยันว่าเป็ นเขาแน่ เรายัง

ทําอะไรเขาไม่ได้ เลย จริ งไหม” โคตัลสําทับ บาเรี ยถอนหายใจ
ยาว
เรื องของ โกลดี ทอย ก็เหมื อนกัน ทางปราการฟาเรนเซ่

ไม่ต้องการให้ ขา่ วการเกิดมารี โลนี และวิธีการสร้ างมันขึนมาอย่าง
ผิดกฎหมายกระจายไปทัวโลก ดังนัน ทางปราการจึงสังให้ พวก
เขาปิ ดปากเงียบ ตอนแรกโคตัลไม่ยอม แต่คณ ุ ป้าเซเลน่าก็เตือน
ว่า ทีปราการฟาเรนเซ่ทําแบบนีย่อมต้ องมีเหตุผล ถึงปราการจะ
ไม่เอาผิดโกลดีอย่างโจ่งแจ้ ง ก็ไม่ได้ หมายความว่า ปราการฟา
เรนเซ่ซงขึ
ึ นชือลือชาว่าเกลียดการล่วงลําสิทธิอํานาจของพวกเขา
อย่างทีสุดจะยอมปล่อยให้ คนทีอุกอาจกล้ าฝ่ าฝื นกฎหมายอย่าง
โกลดีลอยนวลไปต่อหน้ าต่อตาแน่นอน
“ฉันต้ องรู้ให้ ได้ ว่าทําไมถึงเป็ นแบบนี” โคตัลพึมพําอย่าง

หมายมาด
“แล้ วพีคิดจะทํายังไง”
โคตัลกลอกตาครุ่ นคิดแป๊ บหนึง แล้ วตอบว่า “ฉันลองคุย

กับคุณ แม่ ท่านพูดเหมื อนกับว่า ฉันควรเริ มต้ นจากสิ งที ฉันรู้ ดี
8 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ทีสุด ดังนัน ฉันก็ เลยอยากทอผ้ าผื นนี ให้ เสร็ จ ฉันอยากรู้ ว่า มา
รี โลนีจะสร้ างผ้ าทอนีให้ เป็ นแบบไหนกันนะ”
บาเรี ยมองโคตัลอย่างตกตะลึง ขณะทีโคตัลหันมาสบตา

บาเรี ยด้ วยแววตาจริ งจัง
“นายต้ องช่วยฉัน”
“ผมจะช่วยอะไรรุ่นพีได้ ครับ” บาเรี ยถามกลับ
“สร้ างกีทอผ้ าอันนันไง”
บาเรี ยขมวดคิวแล้ วส่ายหน้ า “ไม่มีทาง กี นันมันซับซ้ อน

มากเลยนะ”
“แต่ฉนั เชือ นายทําได้ แน่” โคตัลยําด้ วยเสียงมันใจ
“ผม...” บาเรี ยคิดจะแย้ ง แต่ต้องชะงักแล้ วเงียบไป เมือ

ได้ ยินนําเสียงและเห็นสีหน้ ารุ่นพีซึงเชือมันในตัวเขาสุดๆ แบบนัน
โคตัลจึงพูดตอกยําความจริ งอีกข้ อว่า “เวิร์นพูดเสมอ ว่า

นายเป็ นอัจฉริ ยะ แค่ดผู ่านตาอะไรเพียงครังเดียวก็จําได้ แถมยัง
สามารถสร้ างเลียนแบบได้ เหมือนเปี ยบ นับประสาอะไรกับกี ทอ
ผ้ าเครื องนัน ฉันเห็นนะว่านายเดินสํ ารวจมันอย่างตังใจไปทุก

ขันตอนแล้ วอย่างละเอียดทุกซอกทุกมุม”
บาเรี ยจนคําพูดโต้ แย้ งเลยอึงไป เพราะจริ งอย่างทีโคตัล

พูดไม่ผิด เขาเกิดมาพร้ อมกับสมองทีจดจํากลไกได้ ดี อาจเพราะ
แม่ฝึกให้ เขาเป็ นคนแบบนัน แต่ว่า กีทอผ้ าเครื องนัน...มันซับซ้ อน
กว่าทีเห็น
“ถึงสร้ างเครื องอย่างนันขึนมาได้ แล้ วไง พีจะหาเส้ นไหม

เวททีเป็ นเป็ นด้ ายพุ่งเส้ นขวางจากทีไหน แม้ พีจะมีไหมเส้ นยืนซึง
ติดอยูก่ บั ผืนผ้ าทอทีเราม้ วนเก็บมาด้ วยก็เถอะ”
โคตัลยิมกว้ างหน้ าตาเบิกบานขึนทันตากับคําตอบของ

บาเรี ย และรี บฉวยโอกาสต่อรองว่า “ถ้ าฉันหาได้ นายยอมสร้ างกี
นันให้ ฉนั ไหมละ”
บาเรี ยขมวดคิวคิดหนักยังไม่ทันตอบ โคตัล ก็ ลุกขึนยื น

ม้ วนเก็บผ้ าทอส่งให้ แล้ วพูดรวบหัวรวบหางกับบาเรี ยว่า
“ถ้ าฉันหาไหมพุง่ ได้ นายสร้ างกี ตกลงตามนี งันฉันไปหา

รุ่นพีเชรี พก่อนนะ”
10 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ยรับม้ วนผ้ าทอมาถือไว้ แบบงงๆ ขณะมองตามหลัง

รุ่นพีทีเดินอย่างกระฉับกระเฉงเกินกว่าจะเป็ นท่าเดินของคนทีเพิง
ลาดตะเวนมาทังวันอย่างสงสัย แล้ วก้ มมองดูผ้าทอในมือ พลาง
ขมวดคิวครุ่นคิด
“เสียงหัวใจเต้ น...งันเหรอ”
เต็ น ท์ ข องเชรี พ เงี ย บสงบ แต่ค วามตึง เครี ย ดในเต็ น ท์

ไม่ ไ ด้ ส งบราบเรี ย บไปกั บ ความเงี ย บนั น เชรี พ กํ า ลั ง ยื น มอง
โต๊ ะทดลองเวทสนามของเขา ซึงจําลองผลการชนของพายุสองลูก
มาหลายสิบครังแล้ ว และทุกครังผลที ได้ มนั ไม่ได้ เหมื อนกันเลย
มหาจอมเวทศิลาซึงยังติดใจเรื องการคํานวณหาทิศทางจากผล
การทดลองทีให้ พายุทงสองลู ั กพุง่ เข้ าชนกันทีได้ มาทังหมด เขาคิด
ว่าน่าจะเริ มจํ าลองสถานการณ์ นันใหม่อีกรอบ แต่ยัง ไม่ทันได้
เริ มทําอย่างทีคิด โคตัลก็เดินเข้ ามาในเต็นท์ทีพักของเขาพอดี
“มารยาทน่ะมีบ้างไหม” เชรี พตําหนิด้วยนําเสียงหงุดหงิด
โคตัลเดินย้ อนกลับไปตังต้ นใหม่ทีประตูเต็นท์ แล้ วพูด

ด้ วยนําเสียงร่าเริ งว่า “ขออนุญาตครับรุ่นพี”
เชรี พ หันไปมองเขม่นรุ่ นน้ องอย่างไม่ส บอารมณ์ เ ท่าไร

“ถ้ าเพิงคิดได้ วา่ ต้ องทําอย่างนันก็ไม่ต้องทําดีกว่าไหม มีอะไรก็ว่า
มาเลย ฉันกําลังยุง่ ”
“เท่าทีเห็น รุ่ นพีไม่เห็นยุ่งอะไร แทนทีจะมาช่วยกันหาวิธี

ทะลวงผ่านเข้ าไปในอาณาเขตเวทนันให้ ได้ เร็ วๆ รุ่ นพีกลับมัวแต่
มานังวิเคราะห์สิงทีเกิดผ่านไปแล้ ว สงสัยมากเหรอครับ ว่าบาทํา
ได้ ยงั ไง”
เชรี พพ่นลมหายใจแรงๆ อย่างไม่พอใจใส่หน้ าอีกฝ่ าย ที

ทํามาเป็ นรู้ ทันความคิดเขาเลยไม่พาลไม่อยากทํ าต่อ และถาม
เปลียนเรื องไป
“มีเรื องอะไร”
“หนึงแสนสองหมืนเก้ าพันหกร้ อยวิถี” คําตอบลอยๆ ของ

โคตัล ทําให้ เชรี พเลิกคิว หนุ่มหน้ าสวยเลยพูดต่อว่า “...นันเป็ น
อย่างน้ อยนะ ทีจะพายุหมุนสองลูกชนกัน แล้ วชิงตัวไปตามวิถีใน
ทิศทางต่างๆ”
ใบหน้ าของเชรี พเคร่ งขรึ มขึน “หรื ออาจมากกว่านัน ถ้ า

นับรวมจุดสุดท้ ายทีพายุหมุนชน แล้ วชิงเข้ าไปอยู่ในสามเหลียม
มารูนก้ า โดยไม่กระเด็นออกมา”
12 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“บาเรี ย มิชชาร์ พ ไม่ธรรมดาอย่างภาพทีเจ้ าตัวพยายาม

สร้ างให้ คนอืนคิดไปอย่างนันเลยใช่ไหมครับ” โคตัลสรุป
“ฉันไม่เคยคิดว่าบาเรี ยเป็ นเด็กธรรมดาอยู่แล้ ว แค่สงสัย

ว่าเขาถูกเลียงดูมายังไง ถึงรุ่นพีอมีเรี ยจะเก่งมาก แต่ลกู ชายของ
รุ่นพีก็ไม่นา่ ...”
“บาเรี ยเก่งครั บ และเก่งมากกว่าเมื อเขาเลื อกที จะเก็ บ

ความเก่งกาจนันไว้ ทําตัวเป็ นพ่อคนดีทีคอยช่วยเหลือคนอืน แต่
จริ งๆ เขาทําเพือกลบเกลือนความจริ งเพือกันตัวเองออกจากทุก
เรื องราวได้ อย่างแนบเนียนต่างหาก”
เชรี พ ยกมุ ม ปากขึ น “ฟั ง ดู เ ขาน่ า จะเหมาะกั บ แผนก

พัฒนาการเวทนะ”
“ซึงน่าเสียดายพีคงจะแพ้ ตงแต่
ั ก่อนลงสนามแข่งแล้ วละ
เวิร์นมันคงไม่ยอม” โคตัลสําทับกึงท้ าทายด้ วยอารมณ์ดี เชรี พจึง
มองเขม่นรุ่นน้ องอย่างขัดใจอีกรอบ
“แล้ วตกลงมีอะไร”
“ไหมของรุ่นพี...ผมว่าเรามีโอกาสได้ ใช้ แล้ วละ”

“ไหมของฉัน? นีนายคิดจะทอผ้ าผืนนันต่อเหรอ”
โคตัลพยักหน้ า “ครับ รุ่นพีจะช่วยผมไหมละ”
“แลกกับอะไร”
โคตัล หรี ตามองคนตัว เล็ ก แม้ รู ป ร่ า งจะเป็ น เด็ ก เห็ น

อาหารที โปรดสํ าคัญเป็ นที หนึง แต่ของฟรี เป็ นอันดับที ศูนย์ แต่
เอาเข้ าจริ งรุ่นพีคนนีก็ไม่ได้ โง่เลย
“รุ่นพีต้ องการอะไร”
เชรี พ นิ งคิ ด อยู่ นิ ด หนึ ง ก่ อ นจะตอบว่ า “ฉั น ต้ อ งการ

ทดสอบการทอไหมของฉั น ถ้ า โรงทอผ้ า ของตระกูล แวนเวิ ร์ ธ
อยากให้ ความร่ วมมื อกับแผนกพัฒ นาการเวทในการทอผ้ าล็ อ
ตแรกโดยไม่คดิ ค่าใช้ จา่ ย...”
“ตกลง” โคตัลตอบ
เชรี พยืนมือมาตรงหน้ ารุ่นน้ อง ขณะทีโคตัลก็ยืนมือไปจับ

มือมือเล็ก พลางยิมรับคําตอบของเชรี พทีพูดว่า
“ตกลง
14 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ตึกตัก! ตึกตัก!
โคตัลได้ ยินเสียงหัวใจเต้ นของใครบางคน แม้ กระทังยาม

ทีเขานอนหลับอยู่ ในห้ วงความฝั นเขารู้ สึกเหมือนเสียงนันดังอยู่
ใกล้ ๆ มันดังใกล้ มากเสียจนเขาคิดว่าน่าจะมองเห็นเจ้ าของเสียง
นันได้ แต่เขากลับมองไม่เห็น เมือลืมตาตืนก็พบว่าตัวเองยังนอน
อยู่ในทีพักชัวคราว ชายหนุ่มหันไปมองบาเรี ยที นอนหลับอยู่อีก
เตียง แล้ วเหลือบไปมองทีข้ างหมอนตัวเอง ก็พบลูกแก้ วเก็บของ
ซึงบรรจุผ้าทอผืนนันเอาไว้
“เสียงของแกงันเหรอ” โคตัลพึมพําถามไป แล้ วลุกไปคว้ า

ลูกแก้ วเก็บของมาถือไว้
โคตัล ไม่ ไ ด้ บิ ด เปิ ดลู ก แก้ วเก็ บ ของเพื อเอาผ้ าทอนั น

ออกมาดู เขาเพี ยงใช้ เวลาทังหมดไปกับการจ้ องนิงมองลูกแก้ ว
แล้ วครุ่ นคิด แต่ก็คิดอะไรไม่ออก ว่าหากเขามีกีทอผ้ า มีไหมเส้ น
พุ่งพร้ อม แล้ วบาเรี ยจะจดจําวิธีการมัดตะกอของกี ทอผ้ าได้ ครบ
ทังหมดไหม ซึงนันคือส่วนสํ าคัญที จะทํ าให้ เกิ ดลายบนผื นผ้ าที
เป็ นแบบเดียวกัน หากบาเรี ยไม่ร้ ู ว่าต้ องมัดตะกออย่างไร เมือไร
ถึงจะเปลียนจากตะกอชุดทีหนึงไปเป็ นตะกอชุดอืนๆ ก็จบเห่กัน
ลายผ้ าแบบเดิมตามที ต้ องการก็ จ ะไม่ปรากฏขึน ‘เฮ้ อ! เรื องน่า
ปวดหัวอีกเรื องสินะ’
“ทําไมถึงเป็ นเสี ยงหัวใจเต้ นละ” โคตัลพึมพําเมือหวน

กลับมาคิดเรื องเดิม แล้ ววางลูกแก้ วเก็ บของลงไว้ ทีเดิม พลาง
เอื อมมื อไปหยิบเสื อคลุมกันหนาวมาสวม ก่อนจะเดินออกจาก
เต็นท์ทีพัก
ชายหนุ่ ม เดิ น ห่ า งจากเขตที พัก ออกมาไกล จนมาอยู่

ท่ามกลางผื นป่ าอันเงี ยบสงบ ไอเย็นทําให้ สมองเขาปลอดโปร่ ง
ขึน ในยามคําคืนต้ นไม้ ไม่ได้ หลับนอนเหมื อนมนุษย์ พวกมันก็
ดํ า เนิ น ชี วิ ต ไปอย่ า งที มนุ ษ ย์ ช อบทํ า พู ด คุ ย หัว เราะ มี เ สี ย ง
สรวลเสเฮฮากันสนุกสนานดังแว่วมา แน่นอนต้ องมีเสี ยงนินทา
ปะปนมาด้ วย
‘เกิ ดมาแล้ ว ได้ เวลานันแล้ วเหรอ’ เสี ยงหนึงกระซิ บดัง

เล็ดลอดเข้ ามาในหูของโคตัล
‘แน่สิ มันได้ เวลาแล้ วละ ท่านฟอรี อุตส่าห์ ล่อเจ้ ามนุษย์

แสนโง่คนนันมาทีนีเลยนะ’ อีกเสียงหนึงตอบ
‘ใช่ ใช่ แต่ดัน มี เ จ้ า หนูม าขัด ขวางจนชุล มุน ท่ า ทางผู้

คุ้มครองคนใหม่จะแปลกตากว่าทุกครังนะ’
“พวกคุณกําลังคุยกันเรื องอะไรเหรอ” โคตัลเอ่ยทัก ทําให้

เหล่าเสียงพูดคุยทีดังเซ็งแซ่อยูเ่ งียบสงัดไปทันที
16 ¡ÑÅ°Ô´Ò
‘เขาได้ ยินเสียงพวกเราเหรอ’
‘ฉันได้ ยินว่า เขาเป็ นแบบนันนะ ตายละ ท่ านฟอรี ต้ อ ง

โมโหพวกเราแน่ๆ เงียบๆ เร็ ว’
แล้ วทัวทังป่ าก็เงี ยบสงัดไปอย่างรวดเร็ ว เป็ นความเงียบ

ทีโคตัลรู้สกึ เจ็บใจตัวเอง ทีอดรนทนไม่ได้ ต้องโพล่งถามไปเมือกี
‘แล้ วอย่างนีจะรู้ เรื องกันไหมเนีย ผู้ค้ มุ ครองคือใคร เกียว

อะไรกับมารี โลนี’ โคตัลคิดพลางสาวเท้ ากลับมาทีเต็นท์ตวั เอง แต่
ในจังหวะนันเต็นท์ข้างๆ ซึงเป็ นทีพักของเชรี พซึงได้ สิทธินอนคน
เดียว เพราะต้ องใช้ พืนทีกว้ างสําหรับประดิษฐ์ อุปกรณ์ เวทก็เปิ ด
ออก
“อ้ าว โคตัล ยังไม่นอนเหรอ” เชรี พทัก
“นอนแล้ วครับ เพิงตืนเลยออกไปเดินเล่นน่ะ รุ่ นพีจะไป

ไหนครับ”
เชรี พตอบพลางแบของในมือให้ ดู แล้ วพูดว่า “เพิงสะกัด

ตัวอย่างเส้ นไหมมูสตินเสร็ จเลยออกมายืดเส้ นยืดสายสักหน่อย
เจอนายก็ดีละ ฉันมีเรื องอยากคุยด้ วย เข้ ามาในเต็นท์ก่อนสิ”
โคตัลเดินตามเข้ าไปในเต็นท์ของเชรี พ แล้ วก็ต้องผงะเมือ

เห็นสภาพภายในนัน ซึงดูไม่ตา่ งจากการยกแผนกพัฒนาการเวท
ขนาดย่อมๆ มาไว้ ทีนีเท่าไรนัก
“ฉันให้ อาเดส่งไหมทีฉันวิจยั เสร็ จมาให้ เมือเย็น แล้ วเอา

มาเทียบกับเส้ นไหมของหมู่บ้านมูสตาโน่ มันมีความแตกต่างกัน
เล็ ก น้ อย เพ ราะไ หมที ฉั น วิ จั ย ไว้ ฉั น เคลื อบผิ ว มั น ด้ วย
สารละลายอัญ มณี เ วท ที นี ถ้ านายอยากให้ ฉันผลิ ตเส้ นไหมที
คล้ ายกับไหมทีเกิดจากต้ นมารี โลนี ฉันว่า เราจําเป็ นต้ องเคลือบ
มันด้ วยพลังพฤกษาเวทแบบมหาศาลเลยละ”
เชรี พเอ่ยพลางชี นิวไล่ไปตามเส้ นไหมตัวอย่างซึงครอบ

ด้ วยฝาครอบแก้ วกันเวทไว้ ซึงแต่ละอันเปล่งประกายเป็ นสีต่างๆ
ไม่เหมื อนกัน เส้ นไหมจากต้ นมูสตินของหมู่บ้านมูสตาโน่จะมี สี
เขียวเรื อง ขณะเส้ นไหมทีเชรี พทําวิจยั อยู่จะมีสีขาวประกายทอง
ส่วนเส้ นไหมเส้ นทีสามทียังไร้ ประกายเป็ นเส้ นไหมปกติทียังไม่ได้
ผ่านการทดลอง
“หมายความว่าเราไม่สามารถสร้ างเส้ นไหมที คล้ ายกับ

ด้ ายพุง่ เส้ นขวางของมารี โลนีได้ เหรอครับ”
เชรี พกอดอก “ใครว่า”

18 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ดวงตาของโคตัลเปล่งประกาย “ทํายังไงครับ”
“ทําแบบเดียวกับที โกลดี ทอย ทําไง”
ดวงตาของโคตัลวาวโรจน์ “พีจะบ้ าเหรอ พีจะ...”
“ฉันไม่ได้ คดิ จะสร้ างมารี โลนีอีกต้ นหรอกนะ แต่ฉันเข้ าใจ

แล้ วว่าไอ้ เครื องดูดพลังของ โกลดี ทอย ทีเราได้ แปลนมาก่อนทีจะ
มาทีนีน่ะ มันเอาไว้ ทําอะไรต่างหาก” เชรี พแย้ งทันควัน
โคตัลผ่อนลมหายใจยาวอย่างโล่งอก ขณะมองเชรี พดึง

แปลนเครื องดูดพลังนันออกมา พลางชี ไปยังตําแหน่งที เขาเคย
สงสัยตังแต่ตอนแรกทีประกอบเครื องนีแล้ วพูดว่า
“ฉันสงสัยมาตลอดว่าอะไรทีมันขาดหายไป และดูจากที
นายบอกว่า รุ่ นพีโกลดีต้ องการผ้ าทอผืนนี ขณะทีผ้ าผืนนีก็ยงั ทอ
ไม่เสร็ จ นันหมายความว่า เขาก็คงคิดเหมือนนาย คืออยากทอผ้ า
นีต่อให้ เสร็ จ จะด้ วยวิธีไหนทีเขาจะสร้ างกี ทอผ้ าก็ไม่ร้ ู หรอก แต่
เส้ นไหมก็เป็ นวัสดุสําคัญไม่แพ้ กัน ดังนันเจ้ าเครื องดูดพลังทีเรา
เห็น น่าจะสร้ างขึนเพือสร้ างเส้ นไหมทีคล้ ายคลึงกับเส้ นไหมเวท
ทีมารี โลนีสร้ าง”
เชรี พพูดพลางเรี ยกชินส่วนต่างๆ ที จํ าเป็ นมาประกอบ

เป็ นเครื องดูดพลังไปพลาง จนโคตัลต้ องถามว่า
“แต่ เ ราจะหลี ก เลี ยงการดูด พลัง พฤกษาเวทเวทจาก

บริ เวณรอบข้ างมาเพือเคลือบเส้ นไหมได้ ยงั ไงละครับ”
เชรี พ ยกมุ ม ปากขึ น แล้ วตอบว่ า “ก็ เ หมื อ นกั บ ที เขา

ใช้ ดลิ กีสดูดพลังนันแหละ เบ้ าอัญมณีอีกอันทีอยู่ในเครื องดูดพลัง
นัน ซึงฉันสงสัยว่ามันมีไว้ ทําอะไรน่ะ มันคือจุดทีวางอัญมณี อีก
ชินทีเป็ นไอพฤกษาเวทเข้ มข้ น...เกรนิส”
ดวงตาของโคตั ล ทอประกาย “หนึ งในแปดอั ญ มณี

พฤกษาเวททีมีพลังเวทสูง ถ้ าเป็ นสิงนันต้ องสามารถเคลือบเส้ น
ไหมได้ แน่ แต่วา่ ...เราจะหาเกรนิสได้ จากทีไหนละครับ”
เชรี พทีกําลังง่วนอยู่กบั การประกอบเครื องก็ตอบอย่างไม่

ใส่ใจว่า
“นันเป็ นหน้ าทีของจอมเวทรัตติกาลแผนกอัญมณี ทีต้ อง

หามาให้ ฉนั ”
โคตั ล ยิ มกว้ าง ขณะที เชรี พ เงยหน้ ามองคนที กํ า ลั ง

วางแผนใช้ งานรุ่นน้ องทีแสนเก่งกาจคนนันพลางถามว่า
20 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“แล้ วนายน่ะ รู้วิธีทอผ้ าลายนันแล้ วเหรอ”
โคตัล ส่ า ยหน้ า เชรี พ ชะงั ก มื อ ที กํ า ลัง ประกอบเครื อง

พลางเอ่ยด้ วยนําเสียงจริ งจังว่า “โกลดี ทอย ต้ องมันใจว่าเขาทอ
ผ้ าลายนันได้ ไม่อย่างนันเขาคงไม่สร้ างอุปกรณ์ เคลื อบเวทบน
เส้ นไหมขึนมา ดังนัน ถ้ าจําเป็ นเราคงต้ องตามล่าเขาจริ งๆ”
“หรื อไม่เขาก็กําลังล่าพวกเรา”
เชรี พสบตาโคตัลนิง รุ่ นพีตัวเล็กเข้ าใจสิงทีโคตัลต้ องการ

จะบอก หากเป้าหมายของ โกลดี ทอย อยู่ทีผ้ าทอนัน และคนคน
นันมันใจว่ า มี เ ขาคนเดี ย วที ทอผ้ า ผื น นันจนเสร็ จ ได้ เขาต้ อ ง
วางแผนชิงผ้ าทอผืนนีไปเหมือนกับทีเคยลงมือกับบาเรี ย
“ทํ าไมโกลดีถึง รู้ จักลวดลายบนผื นผ้ านันนะ” โคตัล

พึมพํา
“บางทีเขาอาจจะไม่ร้ ู แต่คาดเดาจากลายอักขระของนัก
เดินทางแห่งรัตติกาลก็ไม่แน่นะ” เชรี พตอบ เป็ นเหตุให้ โคตัลเบิก
ตาโตไปกับการคาดการณ์ของเชรี พ
“รุ่นพี”
“อะไร” เชรี พรับคําโดยไม่เงยหน้ า
“มีคนเคยบอกไหมครับว่ารุ่นพีเป็ นอัจฉริ ยะ”
เชรี พชะงักมือ แล้ วส่ายหน้ า “กรณีนี อัจฉริ ยะตัวจริ งอาจ

ไม่ใช่ฉนั ”
“ครับ” โคตัลทวนเสียงสูง เชรี พจึงพูดต่อว่า
“จะทอผ้ าได้ ต้องมีกีทอผ้ า ถ้ า บาเรี ย มิชชาร์ พ สร้ างกีทอ

ผ้ าทีซับซ้ อนขนาดนันได้ เพียงมองแค่ครังเดียวจริ งๆ เขานันแหละ
อัจฉริ ยะของจริ ง”
22 ¡ÑÅ°Ô´Ò
42
àµÃÕÂÁ¡ÒÃ
“คุณคะ เลิกทําก่อนเถอะค่ะ” เสียงหวานเรี ยกขณะมอง
แผ่ น หลั ง ของสามี ซึ งกํ า ลั ง ก้ มหน้ าก้ มตาประกอบอุ ป กรณ์
บางอย่างอยู่
“อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านัน ทีรัก” เสียงทุ้มแหบตอบ

โดยไม่เงยหน้ ามอง จนผู้เป็ นภรรยาถอนหายใจยาวอย่างระอา
แล้ วเดินออกจากห้ องมาเตรี ยมอาหารเย็นอี กครั ง ไม่นานเสี ยง
สดใสของเด็กหญิงก็ดงั ขึน
“คุณแม่ขา หนูกลับมาแล้ วค่ะ”
“ไปล้ างไม้ ล้างมือก่อนมากินข้ าวนะลูก” เสียงหวานจาก

คนเป็ นแม่เตือน
เสียงเด็กหญิงตัวน้ อยขานรับแล้ ววิงไปล้ างมือ ก่อนจะวิง

กลับมานังประจําทีทีโต๊ ะอาหาร
“คุณพ่อล่ะคะ” เสียงเล็กๆ ถาม
“ยังทํางานอยูล่ กู ”
“แต่ คุ ณ พ่ อ เพิ งกลั บ มาจากทํ า งาน ไม่ ใ ช่ เ หรอคะ”

เด็กหญิงถามอย่างสงสัย พลางหันไปมองประตูห้องทํางานของผู้
เป็ นพ่อด้ วยแววตาเศร้ าสร้ อย จนผู้เป็ นแม่ต้องเดินมาลูบหัวลูก
น้ อย
“อย่าน้ อยใจคุณพ่อเลยนะลูก อี กเดียวคุณพ่อก็ ทํางาน

เสร็ จแล้ วค่ะ”
เด็กหญิ งพยักหน้ ารั บ แล้ วเงยหน้ ายิมให้ ผ้ ูเ ป็ นแม่ “ถ้ า

คุณพ่อออกมา หนูจะร่ายรํ าบทเพลงแห่งแมกไม้ ให้ คณ ุ พ่อดูดีไหม
คะแม่ เผือคุณพ่อไม่ได้ ไปดูหนู...”
“ต้ อ งไปสิ จ๊ ะ ลู ก คุ ณ พ่ อ ต้ อ งไปดู ลู ก ขึ นแสดงบนเวที

เทศกาลประจําปี แน่ๆ พ่อสัญญากับลูกแล้ วนีจ๊ ะ”
24 ¡ÑÅ°Ô´Ò
รอยยิมของลูกสาวกว้ างขึน แล้ วหันมาสนใจอาหารที ผู้

เป็ นแม่เตรี ยมไว้ ให้ ส่วนผู้เป็ นแม่เห็นลูกสาวไม่งอแงรบเร้ าถึงสามี
อีกก็ สบายใจขึน แต่เธอก็ยังลอบมองประตูห้องทํางานของสามี
เป็ นระยะๆ พวกเราไม่ได้ จนขนาดสามีของเธอต้ องทํางานหามรุ่ ง
หามคํา แต่หลายปี มานี สามี ของเธอหมกมุ่นอยู่กับงาน เหตุผล
หนึงก็เพราะเธอ
“เนือทอดนีอร่อยจังเลยค่ะแม่” เสียงลูกน้ อยบอก ทําให้ ผ้ ู

เป็ นแม่ยมรั
ิ บ แล้ วสีหน้ าก็หมองลง
‘เพราะฉันใช่ไหมคะคุณ...เพราะฉันคุณถึงได้ ...’
“พีว่าอะไรนะ” ลินคอร์ นถามเสียงสูง เมือฟั งโคตัลพูดจบ
“ฉันต้ องการให้ นายช่วยหาอัญมณี เวทเกรนิส” โคตัล

ตอบซํา
ลินคอร์ นส่ายหน้ า “อันนันผมไม่มีปัญหา แต่อีกข้ อหนึง

ต่างหากครับ”
โคตัลยิม “อ้ อ ฉันอยากเห็นอักขระแห่งกาลเวลาของจริ ง

ทีอยูใ่ ต้ ฐานหอนาฬิกาไซเอนน่ะ”
ลินคอร์ นมองหน้ าโคตัลอย่างไม่อยากจะเชือ ว่าได้ ยินสิง

นีจากปากโคตัลจริ ง
“อย่าทําหน้ าเหมื อนเป็ นสิงทีเป็ นไปไม่ได้ หน่อยเลยน่า”

โคตัลแกล้ งแซว แต่ลินคอร์ นไม่ขําด้ วย
“มันเป็ นไปไม่ได้ พีก็ร้ ู ว่าบริ เวณนันเป็ นพืนทีต้ องห้ าม” ลิ

นคอร์ นตอบเสียงขรึม
“ทําไมซิลค์ถึงเข้ าไปดูได้ ละ่ ” โคตัลเถียง
ลินคอร์ นยกมือห้ ามไม่ให้ โคตัลอ้ างต่อ และพูดแทรกว่า

“เพราะพี ซิลค์เป็ นจอมเวทรั ตติกาล ก็ ต้องได้ เรี ยนเรื องนีอยู่แล้ ว
แต่ไม่ได้ เห็นของจริ ง พีรู้เรื องนีดี ทําไมถึงได้ ...”
“ตกลง ฉันไม่เข้ าไปทีนันก็ได้ พีดาลันครับ มีลายอักขระ

นันให้ ผมดูหรื อเปล่า”
“พีโคตัล!” ลินคอร์ นหันไปดุอีกฝ่ ายเสียงดัง ก่อนจะเบา

เสี ยงลง เมื อนักเรี ยนจอมเวทแผนกประวัติศาสตร์ ทีปฏิ บตั ิการ
ร่วมกัน หันมามองโต๊ ะอาหารเช้ าของกลุม่ พวกเขา
“มี”
26 ¡ÑÅ°Ô´Ò
คําตอบสันๆ ของดาลัน ทํ าเอาลินคอร์ นหันไปมองหน้ า

ว่าทีไซเอน แล้ วทําท่าจะพูดอะไรออกมา ก่อนจะยังปากไว้ ไม่พูด
เพราะหอนาฬิกาไซเอนเป็ นพืนทีสิทธิขาดของไซเอน เขาไม่มีสิทธิ
ตัดสินใจแทน แต่ถึงอย่างนันลินคอร์ นก็ไม่เห็นด้ วยกับการทําตาม
คําขอของโคตัล
“ทํ า ไมนายถึ ง ไม่ อ ยากให้ ใครเห็ น มนตรานั นละ”

บาเรี ยถาม เพราะเท่าที รู้ จกั กันมา ลินคอร์ นไม่ใช่คนที ยึดติดกับ
ข้ อห้ ามนัก แต่ครังนีกลับไม่ยอมช่วยเหลือเพือนอย่างปกติ
ลินคอร์ นก้ มหน้ านิงตักอาหารเข้ าปากโดยไม่ตอบ ลิล่าซึง

นังอยูด่ ้ านข้ างจึงตอบแทน
“ลินค์คงเป็ นห่วงพีโคตัลมากกว่าค่ะ ว่ากันว่า อักขระแห่ง

กาลเวลาเป็ นอักขระทีอันตรายมาก”
“เรื องนันไม่ต้องให้ ว่าทีจอมเวทอัคคีบอก ฉันก็ร้ ู แต่การที

ลินค์ไม่อยากให้ ใครเข้ าใกล้ มัน เพราะอักขระนันมี ความสํ าคัญ
กับฟรานเชสก้ ามากกว่าการเป็ นอักขระโบราณธรรมดา ใช่ไหม
ละ” โคตัลตอบพลางมองลินคอร์ นนิง
ลินคอร์ นถอนหายใจ เขามองหน้ าเพื อนร่ วมที ม ทุกคน

พลางตอบว่า “เปล่า ผมห่วงพี ต่างหาก อักขระนันอยู่ในที ทีควร
อยูแ่ ล้ ว แต่พีจะเอามาทอ...เฮ้ อ ช่างเถอะ ยังไงผมก็ตดั สินใจอะไร

ไม่ได้ แล้ วแต่พีดาลันเห็นควรก็แล้ วกันครับ”
โคตัล หันไปหาดาลันที กิ นอาหารเสร็ จ ตังแต่เ มื อไรไม่ ร้ ู

อย่างมีความหวัง
ชายหนุม่ เจ้ าของใบหน้ าเงียบขรึ มจึงเอ่ยว่า “คุณต้ องการ

เห็นลายอักขระนัน เพราะต้ องการทอผ้ าผืนนันให้ เสร็ จใช่ไหม”
“ครั บ ตอนนี เรื องเส้ นไหมไม่มีปัญหาแล้ ว ที เหลือก็ เป็ น

ลายผ้ า”
“แล้ วกีทอผ้ าละ” ดาลันถามถึงปั ญหาหลักของการทอผ้ า

อีกข้ อ แล้ วต้ องแปลกใจเมือโคตัลหันไปมองบาเรี ยแทนคําตอบ
“คุณจะสร้ างกี นันขึนมาเหรอ” ดาลันหันไปถามบาเรี ย

ทําให้ ทกุ คนหันมามองบาเรี ยเป็ นตาเดียว
บาเรี ยจึงตอบว่า “คิดว่าไม่นา่ มีปัญหานะครับ”
ดาลันนิง ขณะทีโคตัลถามยําว่า “ตกลงผมจะได้ เห็นลาย

อักขระนันหรื อเปล่าครับ”
28 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ทุกคนเงี ยบกริ บ ในใจต่างลุ้นคําตอบจากดาลัน แล้ วใน

ทีสุดชายหนุ่มก็ตอบว่า “ได้ แต่ตอนเข้ าไปดู บาเรี ยต้ องไปกับคุณ
ด้ วย”
“ทําไมครับ” บาเรี ยถาม
ดาลันหันไปสบตาลิ นคอร์ น แล้ วตอบว่า “รู้ เพี ยงแต่ว่า

คุณต้ องเข้ าไปกับโคตัลเท่านัน...ก็พอแล้ ว”
ไม่มีคําถามใดเอ่ยออกจากบาเรี ยอีก เพราะรู้ ดีว่า ไม่ว่า

จะถามอี กเท่าไร ว่าทีไซเอนก็ ไม่มีทางตอบแน่ ความลับของหอ
นาฬิ ก าไซเอนมี ม าช้ านาน และเขาก็ ไ ม่ ป ระสงค์ จ ะอยากรู้
ความลับของคนอืน
“แล้ วนายคิดจะสร้ างกีทอผ้ าทีไหน” ชิลด์ถามขึนบ้ าง เมือ

หมดปั ญหาเรื องการหาลายผ้ าแล้ ว
“ต้ องเป็ นทีฟอริ โซ่ เพราะเราต้ องการไหมเป็ นจํานวนมาก

แต่ฉนั ยังหาพืนทีไม่ได้ ” บาเรี ยตอบ
“งันทีบ้ านของฉันแล้ วกัน” ชิลด์เสนอ

บาเรี ยหันไปหาโคตัลเป็ นเชิงถามไถ่ เมื อรุ่ นพี พยักหน้ า

บาเรี ยก็เลยพยักหน้ าเห็นด้ วยกับเพือน
“เพราะเราต้ องทํางานหลายอย่างแข่งกับเวลา ดังนันฉัน

ขอแบ่งหน้ าทีการทํางานใหม่นะ ก่อนอืน ฉันขอตัดพีดาลันกันลิ
นคอร์ นออก เพราะอีกไม่กีวันทีมสํารวจชุดใหญ่จะมาถึงแล้ ว พีดา
ลันกับลินค์คงต้ องยุง่ กับการปลดอาณาเขตเวท”
ดาลันกับลินคอร์ นพยักหน้ า
“ส่วนเรื องการทอผ้ า ขอยกหน้ าทีให้ พีโคตัล บาเรี ย แล้ วก็

รุ่ นพีเชรี พนะครับ” ชิลด์บอกอย่างเกรงใจรุ่ นพีซึงอายุมากทีสุด เช
รี พพยักหน้ าพลางตอบรับ
“ไม่มีปัญหา”
“ที เหลื อก็ ตามฉันไปศึกษาและเก็ บรายละเอี ยดของมา

รี โลนี พวกนายมีปัญหาหรื อเปล่า”
เวิร์นยกมือ
“ว่ามาเวิร์น”
30 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ฉันอยากอยู่กับบา คอยคุ้มกัน ฉันไม่ไว้ ใจ โกลดี ทอย”

เวิร์นเอ่ยด้ วยสีหน้ าจริ งจัง คนทีกล้ าสร้ างความเสียหายให้ แก่คมู ี
ร่ า ฟอเรสอย่างไม่เ ห็นแก่ส่วนรวมแบบนัน เขาย่อมทํ าอะไรได้
ทังนัน เวิร์นเป็ นอีกคนทีไม่เห็นด้ วยกับปราการฟาเรนเซ่ทีปล่อย
โกลดีให้ ลอยนวลอยู่
‘แม้ จะอ้ างว่าไม่อยากให้ ความลับในเรื องนี แพร่ ง พราย

ออกไปก็ตาม แต่ยงั มีวิธีจดั การกับคนคนนันอีกตังเยอะ ทําไมถึง
ไม่ทํา’ เวิร์นคิด
“นายไม่คดิ ว่าเขาจะหยุดใช่ไหม” นีลถาม
“ถ้ าฉันเป็ นเขา ฉันไม่หยุดแน่ คิดดูสิ เขาลงทุนทําไปมาก

ขนาดนี แล้ วนะนี ล เขาต้ องกลับมาเอาคืนแน่ ระหว่างที รุ่ นพี ทัง
สองทํางาน ฉันกับบาจะได้ ค้ มุ กันให้ ดีไหมละชิลด์”
ชิลด์นิงคิดไปครู่หนึง แล้ วพยักหน้ า “ได้ ”
“นายจะสร้ างกีเสร็ จภายในกีวัน” ลินคอร์ นถามขึน
“ไม่เกินสามวัน แล้ วนายจะหาเกรนิสได้ เร็ วแค่ไหน”

ลินคอร์ นยิมกว้ าง พลางหันไปมองลิล่า จนลิล่าต้ องเลิก

คิวถาม “มองฉันทําไมเหรอ”
“เราไม่ค่อยมี เวลา ฉันเลยต้ องการผู้ช่วยหาหน่อย วันนี

เธอว่างไหม”
“นอกจากช่วยชิลด์แล้ ว ก็ไม่มีอะไร ฉันไปกับลินค์ก็ได้ ใช่

ไหมชิลด์” ลิลา่ ตอบขณะหันไปถามความเห็นชิลด์
ชิลด์พยักหน้ า “ตอนนี กระแสไอเวทในอาณาเขตเวทยัง

ผันผวนอยู่ เรายังไม่เห็นความเปลียนแปลงอะไรทีหน้ าจอมนตรา
ของบามากนัก เธอไปช่วยลินค์ก่อนก็ได้ พวกฉันจะดูทางนีเอง ว่า
แต่ วันนีนายไม่ต้องไปช่วยปลดอาณาเขตเวทกับพีดาลันหรื อไง”
”พืนทีในช่วงสัปดาห์แรกทีทีมสํารวจชุดใหญ่ต้องลงพืนที
ฉันกับพีดาลันจัดการไว้ เรี ยบร้ อยแล้ ว เลยคิดว่าระหว่างทีพวกเขา
ยังไม่มา เราน่าจะช่วยพีโคตัลหาของทีจําเป็ นต้ องใช้ ให้ พร้ อมก่อน
จริ งไหมครับพีดาลัน”
ดาลันพยักหน้ า โคตัลเลยถูมือไปมาอย่างตืนเต้ น พลาง

ถามว่า “งันแสดงว่าเราจะไปดาเรก้ ากันวันนีใช่ไหมครับ”
“ใช่” ดาลันตอบเสียงเรี ยบ
32 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“งันเวิร์นกับรุ่นพีเชรี พตามฉันไปทีบ้ านเพือเตรี ยมสถานที

กันเถอะ นีล ทีนา่ ฝากทางนีด้ วยนะ”
“ได้ ” สองคูร่ ักจากวินด์โคลโลรับคําแข็งขัน ทังหมดจึงลุก

ขึนแยกย้ า ยเอาจานอาหารไปยัง จุด เก็ บ จาน ระหว่า งทางเดิ น
โคตัลก็เอ่ยกับบาเรี ยว่า
“นายรู้เหตุผลทีพีดาลันให้ นายไปกับฉันหรื อเปล่า”
“ไม่แน่ใจครับ แต่ถ้าให้ เดา น่าจะเป็ นเพราะผมเป็ นเมเน

ไทป์ เพราะพีซิลค์เคยบอกว่า พืนทีใต้ ฐานของหอนาฬิกาไซเอนมี
อาณาเขตเวททีแข็งแกร่งมาก”
“ถ้ าไม่แข็งแกร่ ง แล้ วจะเป็ นพืนทีต้ องห้ ามมาหลายพันปี

ได้ เหรอ” โคตัลบ่นพึมพําไร้ ข้อโต้ เถียง
บาเรี ยก็ไม่ได้ ว่าอะไรต่อจากนัน เขาเริ มล้ างจานอาหาร

ในส่วนของตัวเอง ขยับตัวเลื อนไปตามอ่างล้ างจานถัดไปตาม
ขันตอนล้ างจานที กํ าหนด ซึงเพื อนคนอืนๆ ก็ ต่อแถวเข้ ามาล้ าง
จานกันอย่างมีระเบียบ จนกระทังล้ างจานเสร็ จ บาเรี ยก็หมุนตัว
จะเดิ น กลับ เต็ น ท์ ที พักเพื อเตรี ย มเดิ นทางไปดาเรก้ า แต่เ สี ย ง
หวานของแจสซีก็ร้องทักดังขึนเสียก่อน
“บา”
บาเรี ยหันไปมองหญิ งสาว แล้ วส่งยิมให้ “ไงแจส โทษที

ไม่ได้ ทกั ทายกันเลย”
แจสซีส่ายหน้ า พลางเหลื อบไปมองโคตัลที เดินตามมา

ติดๆ หญิ งสาวจึงค้ อมศีรษะให้ รุ่นพี พลางขมวดคิว บาเรี ยเห็น
แจสซีทําท่าเหมือนสงสัยบางอย่างจึงรี บพูดกลบเกลือนว่า
“แจสมีอะไรเหรอ”
“อ้ อ...เอ่อ ฉันแค่จะมาถามตารางทํางานของกลุ่มบาน่ะ

ว่าตกลงมีวนั ไหนว่างพอทีจะไปช่วยพวกฉัน...”
“วันนีบาต้ องเดินทางไปดาเรก้ ากับพีน่ะ น้ องอยากใช้ งาน

บาวันไหนเหรอ” โคตัลพูดแทรก จนแจสซีหน้ าเหวอ ก่อนจะฝื น
ยิมแล้ วส่ายหน้ า
“ไม่ใช่วันนี หรอกค่ะ ตอนนี พวกเรากํ าลังกํ าหนดพื นที ที

ควร และไม่ควรเข้ าไปอยู่ แถมพื นที บางส่วนก็ ถูกอาณาเขตเวท
ของมารี โลนีกันไว้ ด้วย มันก็เลย...”
34 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“รอฉันกลับจากดาเรก้ าก่อน จะไปหาเธอแล้ วกัน ถ้ ามี

อะไรทีช่วยได้ ก็จะช่วยนะ” บาเรี ยตอบพลางลากโคตัลเดินห่าง
ออกมา
“รุ่ นพีไม่ควรพูดแทรกขึนมาระหว่างทีผมคุยกับเพือนนะ
ครับ” บาเรี ยเตือน
“นีนายว่าฉันไม่มีมารยาทเหรอ”
บาเรี ยขมวดคิว “รุ่นพีพูดเองนะครับ”
“บาเรี ย มิชชาร์ พ” โคตัลแกล้ งเอ่ยเสียงเย็น ทําให้ บาเรี ย

หันมามองแล้ วยิมเผล่ให้ อย่างรู้ทนั
“เพือนก็ต้องช่วยเพือน เขาไม่ได้ ใช้ งานผม เข้ าใจตรงกัน

นะครับ”
โคตัลมองตามหลังคนดีของทุกคนอย่างอ่อนใจ ทําไมเขา
จะไม่ร้ ู ว่าบาเรี ยชอบช่วยเหลือคนอืน แต่ชว่ ยด้ วยเหตุผลของการ
เป็ นคนดีหรื อเปล่านันเป็ นอีกเรื อง คําพูดทีเขียนไว้ ในแฟ้มภารกิจ
ของรุ่นน้ องยังคงวนเวียนอยูใ่ นหัวของเขา
‘การให้ คื อ การเข้าสัง คมอย่ างหนึ ง เพราะเมื อมี ผู้ใ ห้

ย่อมต้องมี ผูร้ ับ’
ไม่มี ใครที ไหนคิดแบบนันหรอก นอกจากคนที ดีเกิ นไป

กับคนที...กําลังหลอกตัวเอง
“รุ่ นพีครับ” บาเรี ยทีเดินไปถึงเต็นท์ทีพัก แล้ วหันมาเห็น

โคตัลยังยืนนิงอยูท่ ีเดิมจึงร้ องเรี ยกให้ ตามมา
“ไปเดียวนีแหละ” โคตัลตอบพลางเร่งฝี เท้ าตามไป
ภาพของสองหนุ่มทีเดินห่างออกไป ทําให้ แจสซีขมวดคิว

เธอจํ าแผ่นหลัง ของผู้หญิ ง คนรั กของบาเรี ยได้ แม้ จ ะอยู่ห่างไป
ไกลลิบ แต่ภาพทีบาเรี ยเปิ ดประตูร้านมาสเตอร์ บราวน์ให้ เธอคน
นัน มัน ซ้ อ นทับ กับ ภาพที บาเรี ย กํ า ลัง เปิ ด ประตูเ ต็น ท์ ใ ห้ โ คตัล
ตอนนี เส้ นผมสีทองยาวสยาย ขนาดและรูปร่างก็คล้ ายคลึงกัน
‘บามี นดั ต่องันเหรอ’
‘นิ ดหน่อยน่ะ’
“กับผูห้ ญิ งในข่าวหรื อเปล่า
‘ใช่ กับคนนันแหละ’
36 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ตอนนันบาเรี ยก็ไม่ได้ ยืนยันว่าคนคนนันเป็ นผู้หญิ งหรื อ

ผู้ชาย แต่เป็ นเธอทีคิดไปเองว่าเป็ นผู้หญิง
‘กับคนนี บาก็บอกเขาเหมื อนกับที บอกฉันหรื อเปล่า’
‘ไม่หรอก ไม่ได้บอก’
ใช่สิ ถ้ าคูน่ ดั เป็ นผู้ชาย เป็ นรุ่นพีโคตัล ก็ไม่จําเป็ นต้ องพูด

เงือนไขการคบหา หรื อว่า...
“บาโกหกเราเหรอ ทําไม...” แจสซีพมึ พํา

43
àÃÕÂ¹ÃÙ
จดหมายสายลมสี ดําผุดขึนตรงหน้ ามาสเตอร์ ไ ซเอนที
กํ าลังเขี ยนรายงานผลการเรี ยนของนักเรี ยนในคลาสที เขาสอน
ชายวัยกลางคนทียังคงความเยาว์วยั เอาไว้ เหลือบตาขึน เขาเอือม
มือไปแตะ กระดาษสายลมซึงม้ วนตัวอยู่ก็คลีตัวเองออก เผยให้
เห็นตัวอักษรสีทองของลูกศิษย์ ชายหนุ่มอ่านอยู่ครู่ หนึงก็ลงนาม
ในเอกสารนัน ก่อนจะแตะทีแผ่นกระดาษ มันก็ม้วนตัวกลับไปอยู่
ในรูปแบบเดิม แล้ วหมุนตัวหายวับไป
“ดาลันส่งจดหมายมาขออนุญาตอะไรเหรอเอนจี” เสียง
หวานของนาริ ก้า ภูตนาฬิกาตนที 589 ดังขึน พลางวางถ้ วยนําชา
ให้ ไทม์
38 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ส่ ง มาขออนุ ญ าตพาเด็ ก สองคนไปดู อั ก ขระแห่ ง

กาลเวลา” ไทม์เอ่ยพลางเอนหลังพิงพนักเก้ าอี โดยมีร่างเล็กของ
ภูตนาฬิกาทรุดตัวลงนังบนตักเขา แล้ วแย้ มยิมให้
“แล้ วทําไมถึงอนุญาตละ”
ไทม์ ยกมื อขึนไล้ แก้ มภูตนาฬิกาของตน ขณะที มุมปาก

ยกขึ นเพี ย งเล็ กน้ อ ยโดยไม่ ต อบ “ไม่ บ อก นาริ ก็ร้ ู เองได้ ไม่ ง้ อ
หรอก” นาริ ก้าพูดพร้ อมกับค้ อนไทม์วงใหญ่
ไทม์กระชับอ้ อมกอดของเขาไม่ให้ นาริ ก้าลุกขึน เขาเกย

คางลงกับไหล่ภตู สาว แล้ วถอนหายใจ
“มันใกล้ แล้ วนาริ อีกไม่นาน...”
นาริ ก้าลูบมือทีกอดเอวเธออยู่เบาๆ แล้ วยิมอ่อน “ใช่ เอน

จีอดทนได้ ดีมากเลย”
ไทม์หลับตาลงทังทียังคงซบไหล่ภูตนาฬิกาของเขาพลาง
ตอบว่า “นันไม่ใช่การอดทน ฉัน...พอใจ”
นาริ ก้าหัวเราะเบาๆ แล้ วตอบกลับว่า “ถ้ าดาลันคิดแบบ

เอนจีก็ดี เด็กน้ อยทีกําลังเกิดมานัน...จะได้ มีความสุขเหมือนนาริ”
ไทม์ ดัน ตัว ออกมาห่ า ง แล้ ว เงยหน้ า ขึ นสบตานาริ ก้ า

ขณะทีนาริ ก้าพูดต่อว่า
“ไซเอนไม่ใช่ตําแหน่งทีน่าอภิรมย์เสมอไป เอนจีก็ร้ ู”
ไทม์ยกมือขึนเกลียขอบตาของนาริ ก้า ภูตนาฬิกาทีร่ าเริ ง

ของเขา การทีเธอเป็ นของเขา ใช่ว่าเธอไม่ต้องแบกรับความทรง
จํ า ของภู ต นาฬิ ก าตนอื น ไซเอนไม่ ใ ช่ ตํ า แหน่ ง น่ า อภิ ร มย์ นั ก
เหมื อนกับความหัวแข็ง ของผู้ช ายฟรานเชสก้ าซึงบางครั งก็ มัก
สร้ างความเจ็บปวดให้ แก่คหู่ ตู ลอดชีวิตของตัวเอง
“พวกเราเป็ นของพวกเธอเสมอ นาริ” ไทม์ตอบ
นาริ ก้ายกมือขึนทาบทับมือทีแตะแก้ มเธอ “แต่ก็ไม่ใช่ทุก

คนทีจะใช้ ทกุ วินาทีเพือเป็ นของกันและกัน ชีวิตคนเรามันแสนสัน
ชีวิตของภูตนาฬิกาก็ยิงสันกว่า นาริ ดีใจทีคนทีได้ ยินเสียงนาริ คือ
เอนจีนะ”
ไทม์ รังนาริ ก้าเข้ าสู่อ้อมกอด เขากอดเธอไว้ อย่างทะนุ

ถนอม ตังแต่ วิ น าที แ รกที เขาได้ ยิ น เสี ย งหั ว ใจของเธอ เขาก็
ปรารถนาจะได้ ยินเสียงนันไปจนลมหายใจสุดท้ าย แน่นอน เขาใช้
ทุ ก วิ น าที ข องกั น และกั น อย่ า งคุ้ม ค่ า ไม่ ว่ า จะเป็ น ครอบครั ว
40 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ทรัพย์สิน พลังอํานาจ ไม่มีอะไรจะสําคัญไปกว่าเธอในอ้ อมกอด

เขาคนนีอีกแล้ ว
“นาริ หวังว่า ภูตตนใหม่จะโชคดีเหมือนกับนาริ”
ไทม์ ลูบ หลัง นาริ ก้ า อย่า งอ่ อ นโยน พลางตอบว่ า “เขา

จะต้ องรู้”
นาริ ก้าขยับนังตัวตรง แล้ วสบตาคนรั ก “ทํ าไมเอนจี ถึง

มันใจจัง”
ไทม์ ยิม ยิมที มี ให้ คนเพี ยงคนเดียวขณะตอบว่า “อี กไม่

นานนาริ อี กไม่นาน ดาลันจะได้ เรี ยนรู้ ว่าการที คนคนหนึงเกิ ด
ขึนมาเพื อคนอี กคน มันคือ ความโชคดี ไม่ ใ ช่คํ าสาป แน่ นอน
รวมถึงเด็กพวกนันด้ วย”
(ช่วงลินค์ตามหา เกรนิส ไม่มีหรื อ)
“มาสเตอร์ ไซเอน อนุญาตให้ พวกเราเข้ าไปชมอักขระแห่ง

กาลเวลาแล้ วเหรอครับ” บาเรี ยถามขึนขณะทีพวกเขากําลังนังอยู่
บนรถลากทีมุง่ ตรงเข้ าสูเ่ มืองดาเรก้ า
“ใช่” ดาลันตอบ พลางใช้ พลังของเขาสลายม้ วนกระดาษ

สายลม แล้ วหันไปมองทีนอกหน้ าต่างอย่างเงี ยบงัน ความเงี ยบ
ปกคลุมไปทัวห้ องโดยสารจนน่าอึดอัด
“เฮ้ อ เงียบจัง” โคตัลเปรยพลางบิดขีเกียจ
สองหนุ่มที ไม่ร้ ู สึกอึดอัดกับความเงี ยบ ต่างหันมามอง

หน้ าคนพูด ดาลันนันหันมามองแล้ วก็หันกลับไปมองที หน้ าต่าง
เหมือนเดิมอย่างไม่สนใจ ส่วนบาเรี ยก็ทําเพียงแค่ยิม แล้ วก้ มอ่าน
หนังสือของเขาต่อ เป็ นเหตุให้ คนพูดต้ องเปลียนกลยุทธ์ใหม่
“มาเล่นเกมกันไหม”
ดาลันเลิกคิว ขณะทีบาเรี ยเตรี ยมเก็บหนังสือในมือ การ

ที โคตัล เริ มเรี ยกร้ องความสนใจมากขึน แสดงว่าเขาคงไม่มีวัน
อ่านหนังสือได้ เป็ นสุขแน่
“เกมอะไรครับ” บาเรี ยถาม
“มี กันแค่ส ามคนก็ เล่นนี แล้ วกัน เป่ ายิง ฉุบใครแพ้ ตอบ
คําถามเกียวกับตัวเอง ความยาวคําตอบไม่เกินห้ านาที”
42 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ยเลิกคิวมองโคตัล แล้ วหัวเราะในลําคอ เพราะเกม

ทีโคตัลเสนอขึน มันบ่งบอกตัวตนของคนเสนอมากเลยทีเดียว
“ทําไมไม่เล่นเกมทีมีหลักการมากกว่านีละครับ”
โคตัลมองเขม่นบาเรี ย แล้ วตอบว่า “ถ้ าเล่นเกมแบบนัน

นายก็ชนะตลอดละสิ”
“แต่พีเล่นเกมนี พีดาลันก็ชนะตลอด” บาเรี ยแย้ ง
โคตัลนิงคิดเล็กน้ อยก็หนั ไปหาดาลันแล้ วพูดว่า “ห้ ามใช้

มนตราหยุดเวลานะครับ”
ดาลัน นิ งไปเล็ ก น้ อ ยแล้ ว พยัก หน้ า โคตัล จึ ง ยิ มกว้ า ง

พลางถูมือ แต่บาเรี ยกลับยกมือขัดขึนแล้ วพูดว่า
“ผมขอเพิมกติกาหน่อยได้ ไหม”
“กติกาอะไร ก็แค่เป่ าๆ ไป ไม่เห็นต้ องมีกติกาเพิม”
“กํ าหนดคําถามที ต้ องการให้ คนแพ้ ตอบก่อนสิครั บ มา

ถามทีหลังแพ้ มันไม่ยตุ ธิ รรม”
‘ทีอย่างนีละฉลาดขึนมาเชียว’ โคตัลเข่นเขียว
“งันคําถามแรกนายตัง” โคตัลชีไปทีบาเรี ย บาเรี ยจึงชีไป

ทีดาลัน
“พีดาลันดีกว่าไหมครับ อาวุโสทีสุด”
พอโดนจ้ องโดยรุ่ นน้ องทังสองคน ใบหน้ าแสนนิงของดา

ลันก็เปล่งประกายไม่แน่ใจเล็กน้ อยขึนแวบหนึง ก่อนจะเอ่ยขึนว่า
“อาหารทีชอบ...ไหม”
บาเรี ยหัวเราะในลํ าคอ ขณะที โคตัลยิมกว้ าง จนดาลัน

อดไม่ได้ ทีจะถามว่า “คําถามยากไปเหรอ”
คราวนี โคตัล หัวเราะร่ าเสี ยงดัง จริ ง ๆ “ไม่ ไม่ครั บ เป็ น

คําถามทีดี งันมาเป่ ายิง...ฉุบ!”
ทังสามคนออกสัญลักษณ์ซึงมีให้ เลือกได้ ว่าจะเป็ น ค้ อน

กรรไกร หรื อกระดาษ กันอย่างทันควัน ผลปรากฏว่า บาเรี ยออก
ค้ อน โคตัลก็ออกค้ อน ขณะที ดาลันออกกรรไกร คนแพ้ เลยมอง
มือทีออกสัญลักษณ์ของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้ ามองผู้เล่นอีกสอง
คน
“ผมแพ้ สินะ”
44 ¡ÑÅ°Ô´Ò
สองหนุ่ม พยัก หน้ า ดาลัน เลยตอบว่า “ผมชอบพัน มี ล

แผ่นแป้งทีนําไปปิ งแล้ วเอามาห่อผัก ผลไม้ แล้ วก็เนือย่างราดด้ วย
ซอส พวกคุณ...เคยกินไหม”
“ผมเคยครับ คนในพืนทีสีเทาชอบมาก เป็ นอาหารทีทํ า

ง่ าย และพกพาไปไหนเวลาเดินทางได้ ส ะดวก” บาเรี ยตอบ
ขณะทีโคตัลส่ายหน้ า
“ไม่เห็นเคยได้ ยิน แต่ในโซนก็มีอาหารคล้ ายๆ อย่างนีนะ

แต่เป็ นของหวาน เปลียนจากเนือเป็ นไอศกรี ม” โคตัลพึมพํา แล้ ว
บาเรี ยก็เอ่ยขึนว่า
“งันผมตังคําถามที สอง อื ม ...หนัง สื อที ชอบแล้ วกันนะ

ครับ เป่ า ยิง ฉุบ!”
ดาลั น ออกกรรไกรเหมื อ นเดิ ม ขณะที บาเรี ย กรรไกร

เหมื อนกัน แต่โคตัลออกกระดาษ เป็ นเหตุให้ โคตัลกอดอกแล้ ว
เอ่ ย ชื อหนัง สื อ ที ตัว เองชอบออกมาว่ า “ตํ า รารวมพัน ธุ์ พื ช ใน
ตํานานของ มาสเตอร์ มิแลนต้ า กราส ฉันอ่านมาเป็ นร้ อยรอบแล้ ว
และอยากเขียนหนังสือทีมีพนั ธุ์พืชทีมากกว่าเขา”
“ออกแนวอยากแข่งว่างัน” บาเรี ยเดา

โคตัล จึ ง ยัก คิ วให้ อ ย่ า งเหนื อ ชัน แล้ ว ตังคํ า ถามขึ นว่ า

“เหตุการณ์ไหนทีทําให้ เสียใจทีสุด”
คําถามของโคตัล ทํ าเอาคนตังคําถามสองคนแรกมอง
หน้ ากัน ขณะทีโคตัลหรี ตามองอย่างเจ้ าเล่ห์
“เป่ า ยิง ฉุบ!”
ดาลันและบาเรี ยเปลียนเป็ นออกค้ อนทังคู่ ขณะทีโคตัล

ออกกระดาษเหมือนเดิม โคตัลเห็นผลการเป่ ายิงฉุบก็หวั เราะใน
ลําคอ
“ทังสองคนแพ้ สินะ ใครจะตอบก่อนดี”
บาเรี ยเหลือบมองดาลันแล้ วเอ่ยขึนก่อนว่า “ผมก่อนแล้ ว

กัน อืม เหตุการณ์ทีทําให้ เสียใจทีสุดงันเหรอ น่าจะเป็ นตอนทีไป
อยู่ดีเนโซลใหม่ๆ ครับ ตอนนันผมยังเข้ ากับเด็กในชุมชนผนังผา
ไม่ได้ เวลาเล่นกัน เราเลยทะเลาะกันบ่อยๆ...” บาเรี ยนิงไป
เล็กน้ อยเหมือนกับรํ าลึกเหตุการณ์ในวันนัน จนโคตัลต้ องกระตุ้น
ให้ เล่าต่อว่า
“แล้ วยังไงต่ออะ”
46 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ยส่ายหน้ าแล้ วยิมอ่อน ขณะตอบว่า “พวกเขาเรี ยก

ผมว่า...พวกบกพร่อง”
โคตัลสบดวงตาทียังมีประกายยิมแย้ ม ไม่มีแววเสียใจกับ
คําตอบนัน หากบาเรี ยตรงหน้ าไม่มี ค วามมันใจในตัวเองมาก
ขนาดไม่สนใจคําล้ อเลียนของคนแปลกหน้ าในวัยเด็กเลย บาเรี ย
มิชชาร์ พ ก็ต้องเป็ นคนทีแสดงละครเก่งทีสุดคนหนึง
“แล้ ว ...นายตอบไปว่ า ยัง ไง” โคตัล ถามเสี ย งเรี ย บ

แน่นอนเป็ นเขาเองที โกรธเสี ยเอง ที พ่อแม่ซึงเป็ นคนในดินแดน
แห่งปั ญญาแท้ ๆ กลับไม่สามารถสอนให้ ลกู เข้ าใจหลักการของให้
เกียรติผ้ อู ืนได้
บาเรี ยยักไหล่ “ผมไม่เ ข้ าใจคําพูดที เขาว่านัน เลยเดิน

กลับมาถามคุณพ่อ แล้ ววันนันผมก็ เลยได้ ร้ ู ว่า ตัวเองไม่เหมื อน
เด็กคนอืน นันอาจเป็ นครังแรกทีผม...รู้สกึ เสียใจ”
โคตัลพยักหน้ ารั บ พลางหันไปทางดาลัน ซึงชายหนุ่มก็

กําลังมองบาเรี ยอยูเ่ ช่นกัน
“ตาพี ดาลันตอบแล้ วครั บ เรื องที ทํ าให้ พีเสี ยใจที สุดคือ

อะไรครับ”
“ผม...เกิ ด ในอนาคต แต่เ ติ บ โตในอดี ต และมี ชี วิ ต ใน

ปั จจุบนั ”
บาเรี ยขมวดคิว ขณะทีโคตัลถามขึนว่า “พีมาจากชนเผ่า

จีทา่ นีเอง”
“จีท่า หนึงในชนเผ่าทังสามของฟรานเชสก้ าที สามารถ

เป็ นไซเอนได้ ว่ากันว่าพวกเขามีความสามารถในการย้ อนเวลา”
บาเรี ยพึมพํา
ดาลั น พยั ก หน้ า แล้ วสบตาบาเรี ยพลางถามว่ า

“เหมือนกับอมีเรี ย บราวน์ แม่ของคุณทีเป็ นทายาทสายตรงของ
เผ่ามูสโกล ผมเป็ นหนึงในทายาทของหัวหน้ าเผ่าจีท่า การเติบโต
โดยเห็นแม่จากเราไปในวันหนึง แล้ วกลับมายิมให้ เราอีกวันหนึง
ดูไม่นา่ จะเรี ยกว่าเป็ นชีวิตทีดี”
“แต่พีก็หยุดเดินทางย้ อนเวลาแล้ วในตอนนี” โคตัลถาม
ดาลันพยักหน้ า “หยุดเมืออายุได้ สิบปี ”
“แล้ วทําไมพีไม่...” บาเรี ยถามถึงตรงนีดาลันก็เอ่ยถาม

กลับว่า
48 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“หมายถึงเวลานีคือเวลาทีครอบครัวของฉันยังอยู่หรื อไม่
งันเหรอ เปล่า สํ าหรั บช่วงเวลานี ที นี คืออดีตสํ าหรั บครอบครั ว
ของผม”
“ทําไมพีถึงไม่กลับไปละครับ” โคตัลถาม
ดาลันสบตาคนถามแล้ วตอบว่า “เพราะเมือไรทีพวกเรา

ควบคุมพลังของเราได้ ณ เวลานันคือปั จจุบนั มันคือกฎของนัก
เดินทางข้ ามเวลา พวกเรา...ให้ ความสํ าคัญกับปั จจุบนั เหนือสิง
อืนใด”
คําตอบนันทํ าให้ บาเรี ยและโคตัลรั บรู้ โดยไม่ต้องให้ อีก

ฝ่ ายอธิบายเพิมเลยว่า ทําไมนีถึงเป็ นเรื องทีน่าเสียใจทีสุดของดา
ลัน ทุก ครั งที คนคนนี กลับบ้ า นที ยัง ไม่ มี แม้ ค วามเป็ น บ้ าน มัน
ไม่ใ ช่ช่วงเวลาที พวกเขาเหล่านันมี ชี วิตอยู่ มันจะให้ ความรู้ สึก
อ้ างว้ างแค่ไหนนะ
“แต่ต่อไปนีพีจะไม่ร้ ู สึกแบบนันอีกแล้ วละครั บ” บาเรี ย

เผลอพูดออกมา ทําให้ ดาลันมองคนอายุน้อยกว่าอย่างสนใจ
“ทําไมถึงคิดอย่างนัน”
บาเรี ยเหลือบไปมองยอดของหอนาฬิกาไซเอนทีเริ มโผล่

ขึนมาให้ เห็น เมือรถลากเข้ าใกล้ เขตเมืองมากขึนพลางตอบว่า
“เพราะผมไม่เคยเห็นคุณนาริ อยู่ห่างจากมาสเตอร์ ไซเอน

เลย ต่อจากนีพีดาลันก็จะมีใครคนหนึงอยู่ข้างพีเสมอ...โชคดีจงั
เลยนะครับ ทีพีได้ เป็ นไซเอน”
ดาลันมองรอยยิมของบาเรี ยนิง เขาไม่เคยคิดถึงมุมนัน

มาก่อน เพราะการทีเขาเดินทางออกจากพืนทีสีเทามาทีปราการ
รัตติกาลก็ เพราะ ไม่อาจทนฟั งเสี ยงที ตามติดเขาตลอดเวลาได้
แล้ วเมือมาถึง กลายเป็ นว่า เขาได้ รับเลือกเป็ นว่าทีไซเอน
‘คนทีไม่มีทงอดี
ั ต ปั จจุบนั อย่างเขา...ทําไมต้ องคงอยู่เพือ
อนาคตของผู้อืน’
“งันเหรอ” ดาลันรับคําอย่างเงียบงัน โคตัลจึงตบมือเรี ยก

สติแล้ วท้ วงขึนว่า
“คําถามต่อไปละครับพี”
ดาลันทีเหมือนหลุดออกจากภวังค์ก็คิดคําถามออกมาว่า
“ช่วงเวลาทีลําบากใจทีสุด”
50 ¡ÑÅ°Ô´Ò
โคตัลผิวปาก แล้ วขณะทีเขาจะพูดคําว่า ‘เป่ ายิงฉุบ’ แทน

คนหน้ านิง ดาลันก็พดู ออกมาอย่างหน้ าตาเฉยว่า
“เป่ า ยิง ฉุบ”
แม้ จ ะแปลกใจแต่ทังสามก็ ออกสัญ ลัก ษณ์ ข องตัว เอง

แล้ วพบว่ า แต่ ล ะคนออกสั ญ ลั ก ษณ์ ม ากั น คนละอย่ า งที ไม่
เหมือนกันเลย ทําให้ เกมนีเสมอกัน และเป็ นจังหวะเดียวกับทีรถ
ลากวิงมาหยุดที หน้ าประตูทางเข้ าหอนาฬิกา ทังหมดจึงชักมื อ
กลับ
“เอาไว้ มาต่อกันตอนขากลับแล้ วกันนะ” โคตัลเอ่ยอย่าง

อดเสียดายไม่ได้
“นันสิ ค รั บ ถ้ าเล่ น ถามคํ า ถามเจาะลึ ก แบบนี ผมก็ ชัก

อยากจะได้ ยินคําตอบของใครบางคนบ้ างแล้ ว” บาเรี ยเสริ ม ทําให้
คนโชคดียกั ไหล่อย่างไม่ใส่ใจที โดนคนเล่นเกมเก่งจับได้ ว่าเกม
เป่ ายิงฉุบ แท้ ทีจริ งไม่ได้ แค่หวังเพิงดวง แต่มันคือเกมจิตวิทยา
อย่างหนึง แน่นอน โคตัลคือหนึงในคนทีเล่นเกมนีได้ เก่งกว่าใคร
“นันน่ะสิ” ดาลันทีลงจากรถลากคนสุดท้ ายพึมพํา เป็ น

เหตุให้ สองหนุ่มหันมามองว่าที ไซเอนอย่างไม่อยากเชื อหู คนที
แทบไม่แสดงอารมณ์ก็สนใจเกมจิตวิทยานีเหมือนกัน
“งันขากลับเล่นอีกไหมครับ” โคตัลถามด้ วยนําเสียงเจ้ า

เล่ห์
ดาลันมองท่าทางไม่น่าไว้ ใจนันก่อนจะพยักหน้ า ขณะ

เดินนําทังคู่ไปยังทางเข้ าหอนาฬิกา โดยไม่ลืมทิงท้ ายคําพูดทีทํา
ให้ คนชวนเล่นต้ องเสียวสันหลังว่า
“เพราะผมเองก็ ชัก อยากรู้ คํ า ตอบของคุณ บ้ า งแล้ ว ...

โคตัล”
52 ¡ÑÅ°Ô´Ò
44
ÀÙµ¹ÒÌÔ¡Ò
หอนาฬิกาไซเอน คือหอศิลป์ ชันเลิศทีเปิ ดให้ คนทัวไปเข้ า
ชมได้ แต่ละวันจึงมี ผ้ ูคนหลายพันคนเข้ ามาเยี ยมชมไม่ว่างเว้ น
แต่ก็มีพืนทีบางส่วนทีไม่อนุญาตให้ เข้ าไปด้ วย ดาลันพาโคตัลกับ
ั ดินของหอนาฬิกา ยิงพวกเขาเดินลึก
บาเรี ยเดินลงบันไดสู่ชนใต้
ลงไปมากเท่าไร เสียงเดินของเข็มนาฬิกาก็ยิงดังก้ องไปทัว
“อย่าเหยียบขันบันได” ดาลันเอ่ยเตือนในจังหวะทีพวก
เขากํ าลังเดินผ่านซุ้มประตูซ้ ุมหนึงไป บาเรี ยกับโคตัลจึงลอยตัว
ข้ ามขันบันไดตามดาลันทีลอยตัวนําหน้ าผ่านซุ้มประตูนนเข้ ั าไป
ฟุบ!
ความรู้ สึกราวกับพวกเขาพุ่งผ่านบาร์ เรี ยร์ ใสเข้ ามา และ

ภาพเบื องหลัง ซุ้ ม ประตูยัง คงเป็ น ทางเดิ น วนลงสู่เ บื องล่ า ง ที
แตกต่างไป คือโดยรอบทางเดินกลับไม่ใช่ผนังข้ างบันไดทีมืดมิด
หรื อมีโคมไฟติดตังส่องสว่างไว้ ตามรายทางเช่นทางเดินทัวไป แต่
เป็ นท้ องฟ้ายามคําคืนทีมีดวงดาวเปล่งประกายระยิบระยับ โคตัล
มองรอบตัว ขณะทีบาเรี ยสร้ างวงมนตราของเขาเพิมขึนทีปลาย
เท้ า เพือให้ เขากับโคตัลสามารถยืนได้ อย่างมันคง
“อาณาเขตเวทของอักขระมนตราจะดึงดูดพลังรัตติกาล
เวท” ดาลันเอ่ย
นันทํ า ให้ โคตัล มองวงมนตราใต้ เ ท้ าของเขากับบาเรี ย

อย่างเข้ าใจ เพราะบาเรี ยเป็ นเมเนไทป์ วงมนตราของเมเนไทป์ แม้
จะเป็ นพลัง เวท แต่พ ลัง เหล่ านันก็ ยัง มี ความบกพร่ อ งอยู่ และ
อักขระมนตราก็ต้องการดึงดูดเฉพาะพลังเวทบริ สุทธิ มันย่อมไม่
กลืนกินพลังเวทของบาเรี ย
“ทํ าไมเราถึ ง เดิน บนบันไดไม่ ไ ด้ ครั บ มันเป็ นกับดักงัน

เหรอ” โคตัลถาม
“เดินได้ แต่คงผ่านไปได้ ไม่พ้นสองขัน”

54 ¡ÑÅ°Ô´Ò
คําตอบของดาลัน ทําให้ โคตัลแทบกลันหายใจ บันไดทุก

ขันทีผ่านมาล้ วนก้ าวเดินได้ แต่บนั ไดซึงอยู่หลังซุ้มประตูนนเป็
ั น
ต้ นไปกลับซ่อนความน่ากลัวไว้ ถึงขนาดนี ถึงแม้ โคตัลจะลอยตัว
และเคลื อนตามไปอย่างที ดาลันทํ า ก็ คงไปได้ ไม่ไกลนัก เพราะ
พลังของอาณาเขตเวทจะดึงดูดพลังบริ สทุ ธิของเขาไปจนหมด
นีน่ะเหรอ มาตรการรักษาความปลอดภัยของหอนาฬิกา
ทียิงใหญ่ทีสุดในโลก ไม่จําเป็ นต้ องมีคนคุ้มกัน เพราะมันคุ้มกัน
ตัวเองได้
“ทีหอนาฬิกาไซเอนไม่มีคนไขลานนาฬิกา ก็เพราะมันใช้
พลังจากอักขระมนตราดึงดูดโดยไม่มีคนรู้ตวั สินะครับ” บาเรี ยเอ่ย
ขณะทังสามเคลือนตัวเข้ าใกล้ บานประตูซึงเปล่งประกายสี ทอง
อยูท่ า่ มกลางความมืดมิดของท้ องฟ้า
“อาจกล่าวได้ วา่ เป็ นอย่างนัน” ดาลันตอบ แล้ วเคลือนตัว

ไปอย่ างงรวดเร็ วจนมาหยุด ที หน้ า ประตู เขาเงยหน้ ามองไปที
เหนือบานประตูอนั ยิงใหญ่
บาเรี ยกับโคตัลซึงตามมาถึงที หลัง ก็ เงยหน้ าไล่สายตา

มองลวดลายสี ทองซึงฝั งอยู่ในบานประตูทีก่อขึนด้ วยทรายสีดํา
จํานวนมหาศาล สีทองอร่ามทําให้ สองหนุม่ ต้ องหรี ตาลงเพ่งมอง
“สวัสดี” ดาลันเอ่ยเหมือนทักทายใครบางคนเบาๆ พลาง

ยกมือขึนลูบบานประตู
“พีดาลัน...พูดกับใครครับ” โคตัลถามทังทีก็น่าจะพอเดา
ได้
“เธอ...ยังร้ องไห้ อยู่เลย” ดาลันตอบ พลางมองประตูด้วย

แววตาสงสัย
บาเรี ยหันไปสบตาโคตัลเป็ นเชิงเตือนให้ โคตัลสนใจกับ

จุด ประสงค์ ที พวกเขาต้ อ งมาที นี มากกว่ า จะมาสงสัย กั บ การ
กระทําของว่าทีไซเอน โคตัลจึงตังสติ แล้ วหันไปสนใจลวดลายที
ฝั งอยูบ่ นบานประตู
บาเรี ย ดึ ง ม้ ว นกระดาษออกจากลู ก แก้ วเก็ บ ของ เขา

สะบั ด คลี กระดาษออกและให้ มั น ลอยตั งข้ างหน้ าโคตั ล ใน
ตําแหน่ง พอเหมาะกับการจดบันทึก พร้ อมกับส่ง ปากกาขนนก
หมึกอัตโนมัตติ ามไปให้ โคตัลด้ วยอย่างรู้งาน
“ลายซับซ้ อนขนาดนีก็ไม่แปลกหรอกทีต้ องมีตะกอเยอะ

ขนาดนัน” โคตัลพึมพําพลางเพ่งสมาธิไปทีลาย เขาไม่เพียงวาด
เพือลอกลายไว้ แต่ยงั เขียนกํ ากับวิธีมดั ตะกอให้ ได้ ผ้าทอลายนัน
56 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เป็ นภาษาทีเขาเข้ าใจคนเดียว ขณะทีบาเรี ยลอบมองดาลันทีพูด

พึมพําอะไรสักอย่างกับประตู ก่อนจะหันมาสบตาเขา
“พีดาลันพูดกับเธอเสมอเหรอครับ” บาเรี ยถาม
ดาลันเหลือบมองโคตัลทีใช้ สมาธิอยู่กับงานตัวเองอย่าง
ขะมักเขม้ น และตอบว่า “ไม่บอ่ ยนัก แต่ท่านไทม์บอกให้ พูดสิงที
จะปลอบประโลมจิตใจของเธอบ้ าง ภูตเกิ ดใหม่มักอ่อนไหว ก็
เหมือนเด็กอ่อนแหละ ต่างกันตรงทีเธอเรี ยนรู้ สิงรอบตัวได้ รวดเร็ ว
กว่า”
“หากภูตตนใหม่มาเกิด แล้ วภูตนาฬิกาตนเก่าจะไปไหน

เหรอครับ” บาเรี ยถามอย่างอยากรู้
ดาลันสบตาบาเรี ยนิงไปแป๊ บหนึง จนบาเรี ยคิดว่า ความ

จริ งดาลันไม่จําเป็ นต้ องตอบก็ได้ แต่ดาลันก็ทําให้ เขาประหลาด
ใจด้ วยคําตอบทีว่า
“เธอจะกลายเป็ นมนุษย์”
“ครับ? / ครับ!”
เสียงของบาเรี ยกับโคตัลถามประสานเสียงขึนพร้ อมกัน

ทําให้ สองหนุ่มเจ้ าของบทสนทนาทีคุยกันฆ่าเวลาระหว่างรอต้ อง
หันไปมองโคตัล ไม่คิดว่าคนที มีสมาธิ ครํ าเคร่ งอยู่กับงานขนาด
นันจะเข้ ามามีสว่ นร่วมในบทสนทนาของพวกเขาได้ ด้วย
“แหะๆ ยังไม่เสร็ จเลย ลอกลายต่อก่อนนะ” โคตัลพูด

ขณะยิมเจียมเจียม แล้ วเสไปมองลวดลายต่อ ทังทีคอยเหงียหูฟัง
สองหนุม่ ทีมีความลึกลับคนละแบบคุยกันไปด้ วย
“กลายเป็ นมนุษย์เหรอครับ ทําไม...ผมไม่เคยรู้ เรื องนีมา

ก่อนเลย” บาเรี ยพูดอย่างคิดไม่ถึง
“หลังจากพ้ นตําแหน่ง ไซเอนส่วนใหญ่จะย้ ายเข้ าไปอยู่

ในพืนทีสีเทา และเธอ...ก็จะตามติดเขาไปด้ วย เว้ นแต่เขาทังสอง
คนไม่ได้ เป็ นของกันและกัน” ดาลันตอบเสียงเคร่ งขรึ มมากขึน นัน
ทําให้ บาเรี ยไม่อยากซักไซ้ ตอ่
หลายพันปี มาแล้ วที ผู้ดํารงตําแหน่งไซเอนครองตัวเป็ น

โสดทุก คน ไม่ มี ใ ครเห็ น ไซเอนแต่ง งาน และไม่ เ คยมี ใ ครรู้ อี ก
เหมือนกัน ว่าภูตนาฬิกาตนเก่าเป็ นอย่างไรต่อจากนันเมือเกิดภูต
นาฬิกาตนใหม่ขนึ สิงทีดาลันเล่าให้ ฟังจึงไม่ควรนําไปแพร่ งพราย
กับคนนอกเป็ นอย่างยิง
58 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ถ้ าเช่นนัน ทํ าไมเขาถึงบอกบาเรี ย ไม่สิ ทํ าไมดาลันถึง

บอกเรื องนีกับบาเรี ยและโคตัล
“ทํ าไมภูตนาฬิ กาถึง กลายเป็ นคนได้ ล ะครั บ” บาเรี ย

ตัดสินใจลองเสียงถามเพิมเติม
ลึกๆ บาเรี ยก็อยากรู้ ว่ามีอะไรพิเศษรึ เปล่า ทีทําให้ ดาลัน

บอกความลับของรัฐทีรํ ารวยทีสุดแก่พวกเขา หากดาลันยังตอบ
คําถามนีอีก บาเรี ยคิดว่า เขาคงต้ องให้ ความสําคัญกับข้ อสงสัยนี
เป็ นลําดับต้ นๆ แล้ ว
“ภูตนาฬิกาเป็ นสิงมี ชีวิตกึงภูต นันหมายถึง เธอเกิ ดมา

ด้ ว ยพลัง และความตังใจของมนุ ษ ย์ กึ งหนึ ง เธอจึ ง มอบพลั ง
ทังหมดให้ แก่ผ้ ทู ีทําให้ เธอเกิดมา ขณะเดียวกัน เธอก็จะกลืนกิน
พลังชีวิตของเจ้ าของเพือจะได้ กลายเป็ นสิงมีชีวิตทีแท้ จริ ง” ดาลัน
ตอบพลางเหลือบมองโคตัลทีเขาแน่ใจว่ากํ าลังฟั งสิงทีเขาพูดอยู่
แล้ วพูดต่อว่า
“ภูตนาฬิกาจะกลายเป็ นคนเพราะพลังชีวิตของไซเอน ผู้

ซึงมอบชี วิตให้ แก่เธอผู้โศกเศร้ าเสมอมา มันคือคําสาปที ฟราน
เชสก้ าต้ องรับผิดชอบ”
บาเรี ยกลืนนําลายอย่างลําบาก เมือนึกเปรี ยบเทียบการ

กลายร่ างของสิงมี ชีวิตกึงภูตกับการบูชายัญ มันก็ คงไม่ต่างกัน
มากนัก เพราะคนหนึงคนจะเกิดได้ ต้องได้ พลังชีวิตจากของอีกคน
แล้ วคนคนหนึงจะมีพลังชีวิตมากมายสักเท่าไรเชียว ถึงสร้ างคน
ขึนอีกคนได้ นอกเสียจากว่าผู้สร้ างคงต้ องให้ พลังชีวิตของตัวเอง
ไปจนหมด
“พี...ไม่อยากเป็ นไซเอนเหรอครับ” บาเรี ยกลันใจถาม
ดาลันขมวดคิว แล้ วหันไปมองบานประตูอย่างเงียบงัน
บาเรี ยไม่แน่ใจว่ารู้ สึกไปเองหรื อเปล่า เขารู้ สึกเหมือนมี

มวลพลังบางอย่างที อยู่ข้างหลัง ประตูนันกํ าลัง รอคอยคําตอบ
จากดาลันอยู่ แต่จนแล้ วจนรอดดาลันก็ ไม่ตอบ จนบาเรี ยคิดว่า
เขาคงไม่ตอบแล้ ว อยูๆ่ ดาลันก็พดู เปลียนคําถามขึนว่า
“ไม่นะ ไม่ได้ ร้ ูสกึ ว่าเป็ นหรื อไม่เป็ นจะดีกว่ากัน”
แรงพลังกดดันทีหลังประตูสลายวับไปทันทีจนบาเรี ยรู้ สึก

ได้ ซึงปรากฏการณ์ เ มื อครู่ นันยื นยันกับ บาเรี ย จนแน่ใ จว่า ภู ต
นาฬิกาตนใหม่ทีอยู่หลังบานประตูนี ต้ องได้ รับรู้ คําตอบของดา
ลันแล้ ว มีเรื องเล่าขานอันเศร้ าสร้ อยของการก่อสร้ างหอนาฬิกา
แห่งนีอยู่มากมาย หนึงในเรื องทีเป็ นความเชื อมานาน ก็ คือ หอ
60 ¡ÑÅ°Ô´Ò
นาฬิกานี สร้ างขึนเพื อชดใช้ หนี ของฟรานเชสก้ าต่อหญิ งสาวคน

หนึง เป็ นการชดใช้ ทีฟรานเชสก้ าต้ องมอบชายหนุ่มคนหนึงแก่ภูต
ตนนัน
‘คลุมถุงชนงันเหรอ...คํานีน่าจะเหมาะทีสุด’
“แล้ ว จะเกิ ด อะไรขึ นกั บ ไซเอนละครั บ หลัง จากที ภู ต

นาฬิกากลายเป็ นคนแล้ ว”
ดาลันหันกลับ มามองบาเรี ย แล้ วตอบว่า “หากเขาไม่

สู ญ เสี ย พลั ง มากจนเกิ น ไป เขาก็ ยั ง คงมี ชี วิ ต อยู่ ไ ด้ แต่ ไ ม่
จําเป็ นต้ องผูกชีวิตติดอยูก่ บั ภูตนาฬิกาอีก หากเขาไม่ต้องการ”
บาเรี ยขมวดคิว คนคนหนึงทีอยูร่ ่วมกับภูตมาเกือบตลอด

ชี วิต จะอยู่โดยที ขาดอี ก ฝ่ ายไปได้ งันเหรอ การจับคู่ค รั งนี อาจ
ไม่ใช่การคลุมถุงชนแบบธรรมดาเสียแล้ ว
“ฟั งดู...เหมือนการหย่าร้ างเลยนะครับ” บาเรี ยเปรย แล้ ว

จับสัง เกตปฏิ กิริย าของดาลัน แต่ด าลัน กลับ ไม่แ สดงปฏิ กิ ริย า
ผิดปกติอะไรเลย เขาเพียงถอนหายใจยาว แล้ วพึมพําว่า
“ถ้ าคิดจะหย่าร้ างแต่แรก จะตกลงใช้ ชีวิตร่วมกันทําไม”

วิง! วิง! วิง!
สินคําตอบทีแสนแผ่วเบาของดาลัน อักขระแห่งการเวลา
ก็ทอประกายเจิดจ้ าขึน จนโคตัลทีกํ าลังลอกลายอยู่ตะลึงจนอ้ า
ปากค้ าง บาเรี ยกับดาลันก็เช่นกัน ไอพลังมหาศาลฟุ้งกระจายไป
ทัว กระแสไออุน่ แผ่พ่งุ ผ่านร่ างของคนทังสาม แล้ วมาลอยอ้ อยอิง
หมุนวนอยูร่ อบตัวดาลันอยูน่ าน ก่อนจะจางหายไป
บาเรี ยมองประตูหินทรายสี ดําสลับกับหันมามองดาลัน

แล้ วก็ต้องตกตะลึง ทีเห็นบนใบหน้ าของผู้สูงวัยกว่าประดับด้ วย
รอยยิมอบอุ่นเพี ยงเล็กน้ อยขึนชัวแวบหนึง ก่อนจะจางหายไป
ดวงตาสีดําสนิทกะพริ บเพือสบตากับบาเรี ย
“เธอ...เป็ นอะไรเหรอครับ” บาเรี ยถามขึน
ดาลันส่ายหน้ า พลางมองไปยังโคตัลทีเริ มทํางานของเขา

ต่อ แล้ วตอบว่า “เธอไม่ได้ เป็ นอะไร เพียงแต่...”
“เพียงแต่...” บาเรี ยทวนถามเหมือนเร่ งรัด เมืออีกฝ่ ายไม่

พูดต่อสักที
ดาลันจึงตอบด้ วยนําเสียงอ่อนโยนอย่างไม่ร้ ูตวั ว่า

62 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“เธอไม่ร้องไห้ อีกแล้ ว”
แม้ แต่โคตัลที ขะมักเขม้ นทํ างานอยู่ ยัง ต้ องเงยหน้ ามา

มองคนตอบ กระแสไออุ่นทีพองฟูอยู่รอบตัวคนทังสาม ทําให้ สอง
หนุ่ ม ซึ ง แม้ จะไ ม่ เ คยมี ค วามรั ก มาก่ อ น ก็ เริ มเข้ าใจคํ า
ว่า ‘ส่วนเกิน’ ขึนมาอย่างพร้ อมเพรี ยง
พวกเขาเป็ นชายหนุ่มทียังไม่เคยประสบพบเจอความรัก
ไม่ว่าจะเป็ นการตกหลุมรัก หรื อความเจ็บปวดในความรัก ทําให้
พวกเขาเกื อบจะดูถกู ความรู้ สึกแบบนันไปโดยไม่ร้ ู ตวั ว่ามันก็คง
ไม่ต่างกับความรู้ สึกที มี เ พื อนสนิทสักคนที คุยกันได้ ทุกเรื องสัก
เท่าไร
วินาทีนีเอง โคตัลและบาเรี ยเพิงรู้ ตวั ว่าพวกเขากําลังเป็ น

สักขีพยานในการบอกรักทีแปลกทีสุดเท่าทีเขาเคยเห็นมา ทําให้
สองหนุ่มรุ่ นน้ องได้ สมั ผัสกับความรู้ สึกอิจฉาใครบางคนเป็ นครัง
แรก ผู้ชายหน้ านิงทีแสนจะไร้ อารมณ์ คนหนึง และดํารงชี วิตอยู่
อย่างโดดเดียว ยังมีความรักได้ เลย แล้ วพวกเขาทีรายล้ อมไปด้ วย
โอกาส ที จะพบเจอกับความรักได้ มากมาย แต่กลับไม่เคยได้ รับ
โอกาสนัน อย่างนีจะเรี ยกว่าน่าเสียดาย หรื อน่าสมเพชดีนะ
“แล้ วอี กนานไหมครั บที เธอจะถื อกํ าเนิด” โคตัลถาม

ขณะยังก้ มหน้ าทํางานต่อ
ดาลันหันไปมองบาเรี ย “คงอีกไม่นาน เมือถึงเวลานัน ผม

ก็อยากเป็ นให้ ได้ เหมือนคุณ”
บาเรี ยขมวดคิวงงงันไป เมื อตัวเองถูกพาดพิง “เหมื อน

ผม?”
ดาลัน สบตาบาเรี ย นิ ง เขาไม่ พูด ต่อ บาเรี ย จึ ง ถามยํ า

อย่างอดไม่ได้ วา่
“หมายความว่ายังไงครับ”
ดาลั น ถอนหายใจ พลางเงยหน้ ามองอั ก ขระแห่ ง

กาลเวลา แล้ วตอบว่า “เพราะต้ องอยู่ร่วมกับเธอตลอดเวลา ผม
จึงจําเป็ นต้ องฝึ กอยู่ร่วมกับคนอื น มันคงจะดี...หากผมสามารถ
อยูร่ ่วมกับคนอืนได้ เหมือนกับคุณ บาเรี ย”
ถ้ า ผู้ช ายเขิน แล้ ว หน้ า แดงเหมื อ นผู้ห ญิ ง บาเรี ย คิด ว่ า

ตอนนีหน้ าเขาคงใกล้ เคียงกับการเขินนันแล้ วละ แต่เขาเป็ นผู้ชาย
ซึงไม่ค่อยชินกับความเขินอายนัก เขาจึงทําหน้ าไม่ถูก รู้ สึกเขินที
ถูกยกให้ เป็ นแบบอย่างในการใช้ ชีวิตยังไงชอบกล
64 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ไม่ถึงขนาดนันหรอกมังครับ มันเป็ นทักษะพืนฐานไม่ใช่

เหรอ”
ดาลันส่ายหน้ า “ไม่ คุณแตกต่าง”
“ใช่ บาน่ะแตกต่าง” โคตัลทีลอกลายเสร็ จก็พดู ผสมโรง

อย่างเห็นด้ วย ขณะทีมือก็ม้วนเก็บแผ่นกระดาษลอกลายไปด้ วย
แล้ วหันมาสบตาดาลัน
“เสร็ จแล้ วเหรอครับรุ่ นพี แล้ วอะไรล่ะครับ ทีผมแตกต่าง

น่ะ” บาเรี ยถาม พลางรับม้ วนกระดาษกับปากกามาเก็บ
โคตัลไม่ตอบ แต่หนั ไปพูดกับดาลันแทน
“อย่าเอาบาเป็ นแบบอย่างชีวิตเลยครับพีดาลัน เพราะถ้ า

เลื อกใช้ วิ ธี เ ข้ า สัง คมแบบผิ ดๆ อย่ า งบาละก็ ท่ านภู ตคงจะน่ า
สงสารมากกว่าน่าอิจฉา”
ดาลันเลิกคิวมองโคตัล อย่างไม่เ ข้ าใจ โคตัลหันไปมอง

บานประตู ซึงช่วงนี เขาคงไม่มีโอกาสได้ มาเห็นอี ก แล้ วพูดด้ วย
นําเสียงล้ อเลียนว่า
“เป็ นอย่างทีพีเป็ นนันแหละดีแล้ วครับ รั บรองว่าคุณหนู

ภูตต้ องมีความสุขกว่าผู้หญิงของนายบาเรี ยแน่ๆ”
“มีใครถามความเห็นรุ่ นพีงันเหรอครับ” บาเรี ยเอ่ยเสียง

ขรึมทีโดนอีกฝ่ ายสบประมาท
ความจริ งบาเรี ยไม่ได้ ร้ ู สึกโกรธหรื อเคืองอีกฝ่ ายนัก แค่

รู้ สึกขัดใจที โคตัลมาปรามาสเขาด้ วยใจอคตินิดหน่อย ว่าเขาไม่
สามารถดูแลผู้หญิ งที ตัวเองรั กให้ มีความสุขได้ ทังที ทังเขาและ
โคตัลก็ยงั ไม่มีคนรักเหมือนกัน
‘ยังไม่เคยมีความรักเหมือนกัน แต่พูดข่มกันอย่างนี สม
เป็ นรุ่นพีจริ งๆ’
“ไม่มี แต่ถ้ามีก็คงไม่แคล้ วเป็ นอย่างทีฉันว่า นายน่ะ แค่

บอกให้ ผ้ ูหญิ ง ตัดใจจากตัวเองยัง ไม่กล้ าเลย ต้ องใช้ วิธี ยืดเยื อ
รักษานําใจ แล้ วนับประสาอะไรกับการดูแลผู้หญิง จริ งไหมครับพี
ดาลัน”
ดาลันเหลื อบมองสองหนุ่มที เริ มเถี ยงกันด้ วยหัวเรื องที

เขาไม่สนั ทัด พลางส่ายหน้ า “ไม่ร้ ูสิ ถ้ าทํางานเสร็ จแล้ วเราก็ไปกัน
เถอะ”
66 ¡ÑÅ°Ô´Ò
สองหนุม่ พอเห็นไม่มีใครเข้ าข้ างก็เลยยุติการโต้ แย้ งเพียง

เท่ า นัน แล้ ว พากั น เคลื อนตัว ออกห่ า ง แต่ ข ณะที ดาลัน กํ า ลัง
เคลือนตัวตาม ชายหนุ่มก็ ชะงักไปกับเสี ยงแว่วหวานทีดังขึนใน
โสตประสาทของเขา
‘...แล้ วพบกัน’
มุมปากของดาลันยกขึน หลายปี มาแล้ วทีเขาถามตัวเอง

ว่า ทํ าไมถึงอดทนต่อเสี ยงที รบกวนเขาไม่ได้ เขาเฝ้าถามว่าคน
สองคนทีถูกผูกติดกันโดยไม่ได้ ร้ ูจกั กันมาก่อนจะอยู่ด้วยกันได้ จริ ง
งันเหรอ และแม้ แต่ชีวิตของเขาก็ยงั ต้ องมอบให้ เธอ เพือให้ พนั ธ
สัญญาสินสุด แล้ วเขายังจะต้ องรับหน้ าทีนีไปเพืออะไร
ผู้ให้ ...ไม่น่าจะใช่คําตอบทีถูกต้ อง แต่ถึงอย่างนัน เขาก็

ยังตกปากรับคําตามติดภารกิจของเหล่าเด็กน้ อยพวกนีมาตลอด
เพือเรี ยนรู้ ผ้ ใู ห้ ...อย่างบาเรี ย และควานหาคําตอบทีแท้ จริ ง ซึงก็
น่ า ตลก เพราะเป็ น บาเรี ย นันแหละที ยื นโอกาสให้ เ ขาเฟ้ น หา
คําตอบด้ วยตัวเอง
วินาทีทีคําว่า ‘หย่าร้ าง’ หลุดจากปากบาเรี ย ไม่ใช่แค่ใคร

บางคนที อยู่เ บืองหลัง ประตูนันจะร้ อนรน แม้ แต่ตัวเขายัง รู้ สึ ก
เหมือนตัวเองถูกดูดเข้ าไปในห้ วงแห่งกาลเวลาเช่นเดียวกับเวลาที
เขาพลัดพรากจากครอบครัว ณ วินาทีนนเอง ั ทีเขาเข้ าใจว่าทําไม

เขาจึงต้ องดําเนินชีวิตอยูใ่ นปั จจุบนั
ทังหมดนันก็เพือเธอ เพื อยุติความอ้ างว้ างทีกัดกร่ อนใจ

เขา และยุติการสร้ างหยดนําตาของเธอ เขาจึงมาอยู่ทีนี ณ เวลา
นี เพือเรา
“แล้ วพบกัน” ดาลันพึมพําตอบกลับ เป็ นเหตุให้ อกั ขระ

แห่งกาลเวลาเปล่งประกายสดใสอย่างทีไม่เคยเป็ นมาก่อน
ใต้ ฐานของหอนาฬิกาไซเอนนอนอยู่ด้วยร่ างหญิงสาวคน

หนึงทีฟรานเชสก้ าติดหนีเธออย่างไม่มีวนั ชดใช้ และใต้ หอนาฬิกา
แห่งนีเช่นกันทีเป็ นรากฐานของอํานาจทีผู้คนถวิลหา แต่ไม่ว่าจะ
เป็ นคําสาปหรื ออํานาจอันน่าถวิลหา ก็ ปฏิ เสธไม่ได้ ว่า รากฐาน
แห่งกาลเวลาแห่งนี คือสัญลักษณ์ของความรักอันเป็ นนิรันดร์
68 ¡ÑÅ°Ô´Ò
45
ºØ¡ÃØ¡
ห้ องโถงใหญ่ในบ้ านพักตากอากาศของตระกูลคาโรต้ า
ปี กตะวันออก ถูกแปลงสภาพไปเป็ นสถานทีตังกี ทอผ้ าไม้ มูสติน
ซึงบาเรี ยใช้ เวลาสามวันสามคืนสร้ างมันขึนมา ขณะห้ องด้ านข้ าง
เป็ นห้ องปฏิบตั กิ ารเวทให้ เชรี พใช้ ผลิตเส้ นไหม เพือเตรี ยมกรอเข้ า
กระสวยด้ ายพุ่งทีเริ มทําหลังจากลินคอร์ นนําอัญมณี พฤกษาเวท
มาส่งให้
“เราต้ อ งทํ า แบบย้ อ นกลับจากวิธี ก ารปกติ สอดปลาย

ไหมของด้ ายเส้ นยื นพวกนี เข้ าฟื ม” โคตัลเอ่ย ขณะดึง เอาฟื ม
ขนาดใหญ่ให้ ลอยอยูต่ รงหน้ าขนานกับแกนม้ วนผ้ าทอ แล้ วปล่อย
ให้ ปลายเส้ นไหมแต่ละเส้ นแทงทะลุรูบนฟื มจนครบทุกเส้ น แล้ ว
เคลือนย้ ายอุปกรณ์ทงหมดไปติ
ั ดตังบนกี จากนันก็บงั คับเส้ นไหม
ให้ วิงผ่านรู ตะกอหลายสิบอันตามที กํ าหนดไว้ บนแผนผัง ที เขา

ลอกลายมาอย่างระมัดระวัง ดวงตาสี เขี ยวส่อแววมุ่งมันจริ งจัง
จนเหมือนกับไม่ใช่โคตัลตัวป่ วนของทุกคน
บาเรี ยทีนอนหลับอยูข่ ้ างกีทอผ้ า เพราะเพิงสร้ างมันเสร็ จ

ไปเมือคืน พอได้ ยินเสียงกระทบของฟื มดังขึนเป็ นจังหวะจะโคน
บาเรี ยก็ลืมตาขึน จึงเห็นชายหนุ่มรุ่ นพีกําลังขะมักเขม้ นทอผ้ าอยู่
เขานิงมองอยูส่ กั ครู่ ก่อนจะถามว่า
“พีเก็บตะกอเสร็ จแล้ วเหรอ”
“อืม นายหลับสบายไหมละ” โคตัลถาม ขณะสับตะกอ

เปลียนให้ ชดุ ทีสองเข้ ามาแทนทีเมือลายทีเขาทอต่อจากลายเดิม
เสร็ จ ก่อนจะเริ มพุ่งกระสวยด้ ายพุ่งอี กครัง ประกายสี เขี ยวทอง
ปะทุขึนจากผื นผ้ าทอที ได้ ทุกครั งที โคตัลกระทบฟื มเพื อจัดเรี ยง
เส้ นด้ าย ความมหัศจรรย์นนทํ
ั าให้ บาเรี ยมองผืนผ้ าทอทีได้ ตาไม่
กะพริ บ
“เสียงหัวใจ...ยังมีอยูไ่ หมครับ” บาเรี ยถาม
“มีสิ และเริ มดังเป็ นจังหวะที สมบูรณ์ แล้ ว” โคตัลตอบ

อย่างปลืม
70 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ย ผุด ลุก ขึนเดิ นไปตรวจดูส ภาพของกี ทอผ้ าที เขา

สร้ างขึน เพือมองหาจุดบกพร่ อง เมือเห็นว่ามันทํางานได้ ดี เขาจึง
เอ่ยขึนว่า
“ต้ องใช้ เวลาทอนานแค่ไหนครับ”
“ปกติความยาวผ้ าขนาดนี ถ้ าไม่ใช้ พ ลังเวทเลยต้ องใช้

เวลาปี หนึง”
“ปี หนึง!” บาเรี ยทวนเสียงสูง
โคตัล หัว เราะ “ก็ ไ ม่ ใ ช้ พ ลัง เวทไง...แต่ ต อนนี มัน ช่ ว ง

เร่ งด่วน ฉันจึงต้ องใช้ พลังเวทช่วย น่าจะเสร็ จภายในสามวัน เวิร์
นบอกว่า ถ้ านายตืนให้ ไปหาด้ วย น่าจะอยู่ห้องข้ างๆ กับรุ่ นพีเช
รี พ”
บาเรี ยมองโคตัลที เข้ าสู่ภวังค์การทอผ้ าจนความเร็ วใน

การทอเพิมขึนเรื อยๆ จนมองแทบไม่เห็นมือของรุ่นพีทีขยับเลย ไอ
เวทสีเขียวเรื องลอยอบอวลไปรอบๆ กี ทอผ้ า จนดันให้ บาเรี ยถอย
ห่างออกมา ชายหนุ่มจึงหมุนตัวเดินออกจากห้ องไป เขาแวะไป
ห้ องนอนตัวเองเพือจัดการกับตัวเองแป๊ บหนึง แล้ วเดินไปหาเวิร์น
ทีอีกห้ อง
“ฉันบอกให้ นายแค่จบั หลอดหยดสารละลายไว้ ไม่ใช่บีบ

นีในหัวน่ะมีความฉลาดอยูบ่ ้ างไหมเนีย” เสียงเชรี พตะโกนดุอย่าง
เหลืออดดังลอดออกมานอกห้ อง แล้ วเสี ยงเวิร์นก็ตะโกนโต้ กลับ
ดังไม่ยิงหย่อนกว่ากัน
“พีบอกให้ ถือ ผมก็ถือ ใครมันจะไปรู้ ละ ว่าหลอดหยดนี

มันนิมมากขนาดบีบนิดเดียว นํามันจะร่วงพรวดลงมาอย่างนี”
บาเรี ยผลักประตูเข้ าไป ก็เห็นสองหนุ่มหนึงตัวโตกับหนึง

ตัวเล็กยื นจังก้ าประจันหน้ าเถี ยงกันหน้ าดําหน้ าแดง โดยมี เส้ น
ไหมทีแล่นผ่านหลอดแก้ วทีภายในมีสารละลายสีประหลาดขังอยู่
คันกลางระหว่างทังคู่ เมื อเส้ นไหมผ่านหลอดแก้ วนันไป ก็เข้ าสู่
กระบวนการอบเส้ นไหมให้ แห้ ง แล้ วกรอเส้ นไหมเข้ าสู่แกนพัน
ด้ ายพุง่ เพือนําไปใส่ในกระสวย
“เกิดอะไรขึนครับ” บาเรี ยถาม
“เอ่ อ บา มาก็ ดี แ ล้ ว เอาเพื อนนายออกไ ปจาก

ห้ องทดลองของฉันด้ วย ไม่ไหวเลย แค่ให้ ช่วยนิดๆ หน่อยๆ ก็ยงั
ทําไม่ได้ ” เชรี พบ่นพึม
72 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“น้ อยๆ หน่อยรุ่นพี ผมน่ะเข้ ามาคุ้มกันรุ่ นพีนะครับ ถ้ าไม่

จําเป็ นจะไม่มาเลย นีบานายมาก็ดีแล้ ว งันฉันไปเฝ้าพีโคตัลแทน
ดีกว่า เบือผู้ใหญ่รังแกเด็ก”
บาเรี ย หลุ ด ยิ มขํ า เมื อเด็ ก ตัว โตต่ อ ว่ า ผู้ ใหญ่ ตัว เล็ ก
หน้ าตาเฉย ก่อนจะรังข้ อศอกเพือนไว้ ขณะทีเขาเดินผ่าน แล้ วพูด
ว่า
“ฉันว่าเราไปลาดตระเวนรอบๆ กันเถอะ ในห้ องทอผ้ า

ตอนนีพีโคตัลก็คงไม่อยากให้ ใครกวนเหมือนกัน”
“เหรอ ไปสิ อยูใ่ นนีดีๆ ละครับ อย่าซน” เวิร์นหันไปสําทับ

คนตัวเล็กไว้ เชิงอีกหน่อย แล้ วรี บเดินออกจากห้ องไป ทําให้ เชรี พ
เขม่นตามองตามรุ่ นน้ องปากไม่สินกลินนํ านมไปอย่างเอาเรื อง
เลยหันมาพาลใส่บาเรี ยแทนว่า
“จัดการเพือนนายด้ วย อยากรู้จริ งๆ อารมณ์ร้อนก็เท่านัน

แถมไม่มีความอดทนสักนิด อย่างนีเป็ นเสนาธิการได้ ไง ปราการจี
เซลล่าได้ ถึงคราวพินาศก็เพราะมีคนแบบนายคนนีแหละ”
บาเรี ยยิมกว้ างกับคําด่าทอของเชรี พ พลางพูดรอมชอม

ขึน
“ใจเย็นๆ ครั บรุ่ นพี เวิร์นไม่ไ ด้ อารมณ์ ร้อนตลอดหรอก

เพียงแต่เขาไม่ชอบทํางานทีอยู่แต่ในห้ องนานๆ เท่านัน หลายวัน
มานี เขาก็ชว่ ยเป็ นลูกมือให้ รุ่นพีด้ วยดีมาตลอดไม่ใช่เหรอ”
เชรี พ ชะงั ก มื อ ที กํ า ลัง ดูด สารละลายเข้ า มาในหลอด

ทดลอง แล้ วก้ มหน้ าแกล้ งพูดยอมรับส่งๆ ไป
“ก็แค่ลกู มือชนชันแรงงานละน่า”
“เหรอครั บ แต่ถ้ าไม่ ไ ด้ พ ลัง ของเวิ ร์ น ก็ ไ ม่ มี ใ ครสร้ าง

อาณาเขตป้องกันล้ อมรอบบ้ านพักนีได้ แข็งแกร่ งขนาดนีนะครั บ
แถมสามวันมานี เวิร์นแทบไม่ได้ นอนเลย”
เชรี พ เหลื อบมองบาเรี ยที เอาแต่พูด ยํ าให้ เ ห็นข้ อดีของ

เพือนตัวเองอยูน่ นั เขาเลยต้ องยอมรับอย่างเสียไม่ได้ ไปว่า
“ก็เป็ นพวกทีดีแต่ใช้ กําลังไง ถึงได้ ทําได้ อยากรู้ จริ งๆ ใคร

มันจะไปฝากชีวิตไว้ กบั คนแบบนีกัน” เชรี พแขวะแถมท้ ายให้ อีก
บาเรี ยหัวเราะเบาๆ กับการจิกกัดของเชรี พ เพราะทํางาน

ด้ วยกัน มาหลายวันเลยรู้ ว่า รุ่ นพี เชรี พ เป็ นคนปากร้ ายแต่ใ จดี
หากเขาโกรธเวิร์นจริ งๆ ป่ านนีคงสาปเวิร์นเป็ นหินไปนานแล้ ว แต่
74 ¡ÑÅ°Ô´Ò
นี แค่ด่า แล้ วไล่ ออกจากห้ อง ส่ วนเวิ ร์นเองก็ ค งแค่เ ถี ยงไปงันๆ

ตามประสาคนปากไว
“งันผมไปหาเวิร์นก่อนนะครับ”
เชรี พโบกมืออนุญาตเหมือนไม่อยากเห็นหน้ าเขาแล้ ว บา

เรี ยจึงเดินออกไป แล้ วในเสียววินาทีทีบาเรี ยปิ ดประตูห้องนันเอง
เสียงระเบิดก็ดงั กึกก้ องขึนจนบ้ านพักสันสะเทือน
ตึง!
บาเรี ยหลุบตาลงแล้ วหายวับไปจากทีทีเขายืนอยู่ แล้ วมา

โผล่ ต รงที เวิ ร์ น อยู่ เขาเห็ น เพื อนกํ า ลัง ใช้ ก ระแสไฟฟ้ า รั ด เจ้ า
สิงประดิษฐ์ เวทรูปร่างคล้ ายกับลีโอน่า ซึงพยายามกระโจนเข้ ามา
ในอาณาเขตบ้ านหลังนี บาเรี ยสะบัดมือทังสองข้ าง ทําให้ เกิดวง
มนตราพุง่ เข้ าไปรัดขาทังสองข้ างของหุ่นยนต์ตวั นันไว้ แล้ วสะบัด
มือออก
เสียงระเบิดดังขึนในวงมนตราอีกระลอก ร่ างหุ่นยนต์ลีโอ
น่าก็ร่วงลงกระทบพืน แล้ วระเบิดซําอีกครัง บาเรี ยทาบมือลงบน
พืน พลางส่งวงมนตราอีกวงเคลือนตัวไปตามพืนดินเพือตามติดผู้
บุกรุกไป แต่ดเู หมือนคนคนนันจะใช้ พฤกษาเวทซ่อนตัวไปกับชาย
ป่ าได้ อย่างแนบเนียน
“บา” เวิร์นร้ องเรี ยกเพือนให้ มาตรวจสอบ
บาเรี ยจึงละความสนใจจากผู้บุกรุ กทีหลบหนีไป แล้ ววิง

ไปหาเวิร์นทีกําลังตรวจสอบสิงทีเขาเพิงทําลายไป
“เล่นแรงชะมัด”
“เล่นแรงขนาดนี แสดงว่าโกลดีทุ่มจนหมดหน้ าตักเลยละ

สงสัยจริ งๆ เขาจะอยากได้ ผ้าผืนนันไปทําไม”
“เพราะสิงมีชีวิตกึงภูตอย่างทีนายบอกหรื อเปล่าละ พลัง

อํ า นาจของมันไม่ เ ข้ าใครออกใครหรอก” เวิ ร์น เอ่ ย พลางใช้
กระแสไฟฟ้าพุ่งเข้ าหาเจ้ าหุ่นยนต์ลีโอน่า จนมันสันไปทังตัวอยู่
พักหนึงก็ กลายเศษเหล็กกองอยู่ตรงหน้ า จากนันก็ดดู เศษเหล็ก
เข้ า ไปเก็ บ ในลูก แก้ ว เก็ บ ขยะและเศษอุป กรณ์ ที บาเรี ย เตรี ย ม
เอาไว้ เผือเจออุปกรณ์ทีน่าสงสัย
“พีโคตัลบอกจะทอผ้ าผืนนันเสร็ จเมือไร”
“สามวัน ” บาเรี ย ตอบ ขณะเหลื อ บไปเห็ น แสงเป็ น

ประกายวิบวับของอุปกรณ์ สอดแนม แล้ วนึกเฉลียวใจ เขาจึงส่ง
สายพลังตามติดไป แต่ก็พ ลาดอี กจนได้ ผู้บุกรุ กเริ มระวังตัวแจ
มากขึน
76 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“เข้ าบ้ านกันเถอะ ฉันกางอาณาเขตไว้ แล้ ว เขาคงยังไม่

บุกเข้ ามาตอนนี เราต้ องไปเตือนพวกรุ่ นพี ให้ ร้ ู ไว้ ก่อน ว่าในช่วง
สามวันนี ดูเหมือนเราจะมีแขกมาเยือนเป็ นระยะๆ”
กึก! กึก! / ตึก! ตึก!
เสียงจังหวะการเต้ นของหัวใจดังสะท้ อนไปพร้ อมกับการ

กระทบของฟื ม โคตัลไม่ร้ ู ว่าเขานังทอมานานแค่ไหนแล้ ว แต่สิง
หนึงทีเขารู้สกึ คือ เสียงหัวใจของผืนผ้ านีดังชัดเจนมากขึน แล้ วใน
เสียววินาทีทีเขากระทบฟื ม ลวดลายสีทองก็เปล่งประกายราวกับ
ต้ องการแสดงถึงตัวตนว่ามีอะไรบางอย่างกําลังจะถือกําเนิดขึน
“จะเหมือนภูตนาฬิกาหรื อเปล่านะ” โคตัลพึมพํา ทังที

สองมือเขายังเร่ งทํางานไม่หยุด กระแสความอ่อนโยนแผ่พ่งุ ไหล
ผ่านเส้ นไหมผ่านไปตามด้ ายยืน และใช้ ความพิถีพิถันในการจัด
ระเบียบเส้ นไหมด้ ายเส้ นขวางจากกระสวยทีพุ่งผ่านในครังอย่าง
ทีสุด ทําให้ ประกายแสงสีทองของลายอักขระทีได้ รับความเอาใจ
ใส่อย่างมากนันเปล่งประกาบวูบวาบอยู่ตลอดเวลา จนโคตัลยิม
กว้ างพอใจสุดๆ
“ถ้ าหนูเป็ นเด็กผู้หญิงคงจะน่ารักน่าดู”
วิง! วิง! วิง!

ประกายสี ท องฟุ้ ง กระจายออกมาราวกับ ตอบรั บ สิ งที

โคตัลพูดไป โคตัลจึงพูดต่อ
“หากเป็ นภูตแห่งพงไพร หนูต้องเลื อกคู่ชีวิตให้ ดีนะ ถ้ า

เลือกได้ ไม่ดี ปะป๊ าจะตามจัดการกับมันเอง”
คิก! คิก! คิก!
“หัวเราะ ขํางันเหรอ เจ้ าตัวน้ อยของปะป๊ า รู้ ไหมหนูต้อง

เกิดมาสวยกว่าภูตทุกตนที อยู่ในคูมีร่า ฟอเรสเลยนะ ไม่งันอย่า
มาเรี ยกป๊ าว่า โคตัล แวนเวิร์ธ” โคตัลพึมพําพูดคุยไปเรื อย พลาง
เร่ งมือทอไปอย่างหยุดไม่หย่อน จนคนทีเดินมาดูความเรี ยบร้ อย
ได้ แต่สา่ ยหน้ าอย่างอ่อนใจ
บาเรี ยเคยเห็นแต่จ อมเวทพฤกษาคุยกับต้ นไม้ เพิ งจะ

เห็นมี ก็แต่โคตัลนี แหละทีคุยได้ แม้ กระทังผื นผ้ าทอจากเส้ นไหม
หากผ้ าผืนนีให้ กําเนิดสิงมีชีวิตกึงภูตเหมือนกับหอนาฬิกาไซเอน
ได้ จริ ง ...ตระกูลแวนเวิร์ธคงจะได้ มีขา่ วดีก็คราวนีแหละ
เกื อบเจ็ดสิบชัวโมงต่อมา บาเรี ยกับเวิร์นก็ไม่ได้ นอนอี ก

เลย โกลดี ทอย ส่งอุปกรณ์เวททีแปลงมาในรูปร่ างสัตว์ทีมีอํานาจ
78 ¡ÑÅ°Ô´Ò
การทํ าลายล้ างสูงให้ บุกเข้ ามาเป็ นระยะๆ แต่ก็ไม่อาจฝ่ าอาณา

เขตเวทของเวิร์นกับบาเรี ยเข้ ามาได้ แต่การอดนอนติดต่อกันนาน
ทําให้ สองหนุม่ เริ มเหนือยและอ่อนล้ า ดีทีเวิร์นเป็ นเด็กธาตุแสงจึง
มีการฟื นฟูพลังไว ขณะทีบาเรี ยก็เริ มดึงพลังจากผืนดินมาช่วยใน
การฟื นฟูร่างกายบ้ างแล้ ว ผู้ค้ มุ ครองคฤหาสน์ตากอากาศคาโรต้ า
ทังสองคนจึงดูแข็งแกร่งขึนอีกหลายเท่า
“รุ่ นพีครับ” บาเรี ยเคาะประตูเรี ยกโคตัลที ไม่ยอมออก

จากห้ องทอผ้ าเลยเหมือนกัน ก่อนจะเปิ ดประตูเข้ าไป
ไอเวทสี เขี ยวที อัดแน่นปะทะร่ างบาเรี ย ทํ าให้ ชายหนุ่ม

ต้ องกางบาร์ เรี ยร์ ออ่ นๆ คุ้มครองขระเดินเข้ าไปหาโคตัลทียังคงทอ
ผ้ าอย่างเร่งรี บจนไม่ร้ ูเดือนรู้ตะวัน
“รุ่ นพีกินอาหารบ้ างหรื อยังครับ” บาเรี ยถามอย่างเป็ น

ห่วง
“ยัง ใกล้ จะเสร็ จแล้ วละ” โคตัลตอบแล้ วเงียบไป ราวกับ

การพูดคุยแม้ สักวิ นาที จ ะทํ าให้ เ สี ยเวลาในการทอผ้ าไปอย่า ง
มหาศาล
บาเรี ยมองผื นผ้ า ทอม้ ว นโตบนหน้ า ตักของโคตัล แล้ ว

ต้ อ งขมวดคิ วครุ่ น คิ ด เพราะรู้ สึ ก ว่ า ผ้ า ทอที ได้ อ อกมาม้ ว นนัน
เหมือนมันกําลังส่งเสียงบางอย่างออกมา
“หูฝาดละมังเรา” บาเรี ยพึมพําไม่อยากจะเชือ
“เราโดนโจมตีหลายครังแล้ ว แต่ผมกับเวิร์นจะพยายาม
ป้องกันไว้ อย่างเต็มที เวิร์นอยูด่ ้ านนอก...”
เปรี ยง! เปรี ยง! เปรี ยง!...ตู้ม!
บาเรี ยเงยหน้ าขึนมองด้ านบน เขาสร้ างบาร์ เรี ยร์ ค้ มุ กันไว้

ทีด้ านบนอีกชัน ไม่นกึ ว่าครังนีคนร้ ายจะพุง่ เป้าโจมตีมาทีจุดนี
“กางอาณาเขตป้องกันตัวเองด้ วยครับพี” บาเรี ยสัง แล้ ว

เคลือนตัวหายไปจากตรงนัน
โคตัลไม่ได้ ทําอย่างที บาเรี ยบอก เขายังคงถ่ายเทพลัเว

ทของเขาเท่าที มี ทังหมดอยู่กับการเร่ งทอผ้ าอย่างไม่ลืมหูลืมตา
ขณะพึมพําไปตลอดว่า
“อีกนิดเดียวนะเด็กน้ อย อีกนิดเดียว”
80 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ข้ างฝ่ ายบาเรี ยที พุ่งตัวขึนไปอยู่เหนื อคฤหาสน์ คาโรต้ า

เขาเห็นฝูงสัตว์ห่นุ ยนต์พ่งุ ตัวเข้ ามากระแทกกับบาร์ เรี ยร์ ของเขา
โกลดี ทอย เป็ นคนฉลาดเขาจึงใช้ อปุ กรณ์เวทในการบุก แทนการ
ลงมือด้ วยตัวเอง ถึงจับของพวกนีได้ เขาก็ยงั หาข้ ออ้ างเอาตัวรอด
ได้ อยู่ดี ยิงเป็ นนักประดิษฐ์ ด้วยกัน เมือเห็นคนทีเอาศาสตร์ แห่ง
การช่วยเหลือมาใช้ ทําลายล้ างผู้อืนตามอําเภอใจอย่างนี บาเรี ยก็
ยิงไม่ชอบใจ
เชรี พเองทีผลิตเส้ นไหมล็อตสุดท้ ายเสร็ จ ก็มาปรากฏตัว

ขึนข้ างกายบาเรี ย เขามองสัตว์ประดิษฐ์ เวทพวกนันด้ วยดวงตา
วาวโรจน์ไม่ตา่ งกัน
“ไร้ ซึงจรรยาบรรณทีสุด เวิร์นไปไหน” เชรี พพูดเข่นเขียว

อย่างสุดห้ ามใจ แล้ วถามหาคูป่ รับ
บาเรี ยชีไปทางเวิร์นซึงกําลังซ่อมแซมอาณาเขตของเขาที
ชํารุดอยู่ พร้ อมๆ กับปล่อยกระแสไฟฟ้าแล่นปราดไปรอบตัวบ้ าน
ป้องกันไม่ให้ แมลงเวทบินผ่านบาร์ เรี ยร์ ทีมีรูรัวเข้ ามาแตะต้ องตัว
บ้ านได้
“นายไปทางขวา ฉั น ทางซ้ าย เกลี ย ดจริ ง ๆ คนที เอา

อุปกรณ์ เวทมาดัดแปลงเป็ นอาวุธสงคราม” เชรี พเอ่ยเสี ยงขุ่น
พลางพุ่งตัวออกไปนอกบาร์ เรี ยร์ เขาล้ วงของบางอย่างออกจาก

กระเป๋ า แล้ ว เหวี ยงเข้ า ใส่ เ จ้ า หุ่ น ยนต์ ลี โ อน่ า ตัว หนึ ง ก่ อ นจะ
กระทบชิงไปยังตัวอืนติดต่อกันเป็ นโดมิโน
ปึ ก! ปึ ก! ปึ ก!...
เสียงวัตถุทีเชรี พเหวี ยงไปกระทบกับผิวหุ่นยนต์พวกนัน

มันจิกเจาะเข้ าไปในเนือ ก่อนจะเด้ งตัวเองไปกระทบหุ่นยนต์ตวั
อื นและจิ ก เจาะเข้ าไปในเนื อเหมื อ นเดิ ม ต่ อ ไปเรื อยๆ จน
กลายเป็ น สายโซ่ ที โยงใยเจ้ า สัต ว์ หุ่น ยนต์ ฝูง โตพวกนันเอาไว้
ด้ วยกันทังหมด
“อยู่นิงๆ!” สินเสียงตะโกนสังทีดังก้ องของเชรี พ ร่ างของ

หุ่นยนต์สัตว์ เวททังฝูง ก็ หยุดนิงแข็ง ทื อไปในฉับพลัน จากนันก็
สลายเป็ นผุยผงไปในพริ บตา
บาเรี ยเหลือบเห็นภาพความสยดสยองนันแวบหนึง ต้ อง
ลอบชืนชนรุ่ นพีในใจ ไม่เสียทีทีเป็ นมหาจอมเวทศิลา แม้ ไม่ค่อย
ได้ ลงพืนทีบ่อยนัก ถึงเวลาเอาจริ งฝี มือกลับร้ ายกาจหมดจด
“บา!”
82 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เวิร์นตะโกนเรี ยกเสียงดังลัน บาเรี ยจึงหันไปมองเจ้ าสิงที

พุ่ง ตัวปั กหัวดิงลงมาหาเขา มันเป็ นฝูง แมลงเวทที พุ่ง เข้ ามารุ ม
ล้ อ ม เ ข า ไ ว้ ช า ย ห นุ่ ม ย ก มื อ ขึ น แ ล้ ว ว ง ม น ต ร า ข น า ด
เส้ นผ่าศูนย์กลางประมาณหนึงนิว ก็พ่งุ จากมือบาเรี ยตรงเข้ าจับ
แมลงทั งฝู ง ก่ อ นจะหยุ ด การเคลื อนไหวของแมลงเหล่ า นั น
จากนันเสี ยงระเบิดก็ ดงั กึกก้ องตามมา แมลงเหล่านันทังฝูงถูก
ระเบิ ดกระจุย เศษซากติ ดไฟลุก ไหม้ ก ระจัด กระจายอยู่ก ลาง
อากาศ จนดูคล้ ายกับภาพพลุทีแตกกระจายบนท้ องฟ้ายามคํา
คืน
เวิร์นที คุมเชิงดูสถานการณ์ อยู่ด้านล่าง รี บโยนลูกแก้ ว

เก็ บ ขยะออกหลายลูก เพื อดูด เศษซากของเหล่ า นัน ไม่ ใ ห้ ต ก
กระทบโดนตัว บ้ า น การต่ อ สู้ กั น มาเกื อ บสามวัน ทํ า ให้ เ วิ ร์ น
หัวเราะร่ามากกว่าจะซึมเศร้ า
“กระชุ่มกระชวยจริ งเว้ ย แน่จริ งก็มาอีกเซ่!” เวิร์นตะโกน

ก้ องท้ าทาย เป็ นเหตุให้ เชรี พต้ องขมวดคิว
“แน่ะ เจ้ านี ยังบ้ าพลังไม่เลิก เขาไม่มาก็ ดีแล้ ว ไปเรี ยก

เขาให้ มาทําไม”
เวิร์นยักคิวใส่รุ่นพี “ข้ างนอกนีเป็ นห้ องทํางานของผม ถ้ า

รุ่ นพีไม่พอใจ หรื อขัดหูขดั ตากับการทํางานแบบนีนัก ก็เชิญกลับ
ห้ องทดลองไปเลยครับ”
“ไอ้ !” เชรี พ ยัง ไม่ ทัน จะด่า ซํ า บาเรี ยก็ ร้ ู สึก ถึง ความ
ผิดปกติทีเกิดขึนภายในบ้ าน
“พีโคตัล!” บาเรี ยตะโกนก้ อง แล้ วพุง่ ตัวปร๊ าดไป
เปรี ยง!
คลืนพลังสีนําตาลอ่อนพุง่ กระแทกผนังด้ านทิศตะวันออก

ทําให้ เศษไม้ ของกีทอผ้ าปลิวกระเด็นออกมา ตามติดด้ วยร่ างของ
โคตัล เวิร์นพุ่งตัวเข้ าไปรับร่ างของโคตัลซึงหมดแรงไปกับการทอ
ผ้ าก่อนหน้ านันแล้ ว ในขณะทีเชรี พใช้ ความรวดเร็ วของเขา พุ่งตัว
สวนพลังนันเข้ าไปยังแกนม้ วนผ้ าทอซึงกลิงอยูบ่ นพืนห้ อง
“ไอ้ เด็กเมื อวานซืน วางผ้ าทอนันลง!” เสี ยงตะคอกดัง

จากมนุษ ย์ ซึงสวมเสื อกัน พลัง เวท เขาจ่ อปื น พลัง เวทเล็ ง ปาก
กระบอกตรงแน่ ว เข้ า หาเชรี พ แต่ ม หาจอมเวทตัว จิ วกลับ ดึ ง
กระบอกปื นพลังเวทของตัวเองออกมาลันไกยิงใส่ทนั ที
ตู้ม!
84 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ฉันไม่เด็กแล้ วโว้ ย!” เชรี พตะโกนโต้ กลับ เป็ นจังหวะ

เดียวกับกระสุนพลังจากปื นของผู้บกุ รุกพุง่ มาหาเขาหลายสิบลูก
“รุ่นพีส่งผ้ าทอให้ ผม” บาเรี ยตะโกนบอก
เชรี พจึ ง โยนม้ วนผ้ าทอให้ บาเรี ย ก่ อ นจะแตะมื อ ที

กระบอกปื นแยกชินส่วนมันให้ กลายเป็ นปื นคู่
“แค่จอมเวทพฤกษาทีมีความรู้ ในศาสตร์ พฒ ั นาการเวท

แบบกิกก๊ อกจะสู้ฉนั ได้ ยงั ไง ดี! งันเรามาสู้กนั ”
กระสุ น สี นํ าตาลที พุ่ ง ออกจากกระบอกปื นของเชรี พ

เปลียนรู ปร่ างเป็ นลูกศรพุ่งทะลุกระสุนของคนร้ ายตรงไปยังผู้ยิง
ก่อ นจะเปลี ยนรู ป ร่ า งเป็ น แห แต่ค นร้ ายก็ เ คลื อนตัว หลบหลี ก
อย่างรวดเร็ วด้ วยรองเท้ าติดล้ อเลือน
“หน็อย ไม่ให้ หนีหรอก” เชรี พพุง่ ตัวตามติดไป
ขณะทีเวิร์นเมือสร้ างบาร์ เรี ยร์ ค้ มุ ครองโคตัลทีสลบไปไว้

แล้ ว ก็พงุ่ ตัวเข้ ามากางอาณาเขตกันคนร้ ายไม่ให้ หลบหนี ส่วนบา
เรี ยทีมือหนึงโอบกอดม้ วนผ้ าทอทีเรื องแสงสีเขียวเรื องไว้ อีกมือก็
ยิงวงมนตราพุง่ ไปเพือรัดขาคนร้ ายไว้ แต่ก็พลาดจังหวะไป
“ย๊ าก!” เสียงคนร้ ายคํารามดังก้ องจนสุดเสียง พร้ อมกับ

หมุนตัวเร็ วจี ลูกบอลสีเงินก็พงุ่ ออกจากร่างทีหมุนวนของเขา
เชรี พ เพ่งตามอง พอเห็นชัดก็ต้องตะโกนเสี ยงดัง ลันว่า

“กางบาร์ เรี ยร์ ! ระเบิดสะเก็ดไฟ!”
เปรี ยะ! เปรี ยะ!...ตู้ม! ตู้ม!...พรึบ!
เปลวเพลิงลุกพรึ บขึนทันทีทีสะเก็ดระเบิดกระทบกับบาร์
เรี ยร์ ของคนทังสาม วงมนตราของบาเรี ยอยู่ห่างจากตัวมากทีสุด
ยามฉุกเฉิ นจึงได้ แต่พลิกตัวหนีระเบิดและหลบได้ ในที สุด ทําให้
เขาสร้ างบาร์ เรี ยร์ ขึนมาครอบคลุมตัวไม่ทนั เส้ นไหมทีรุ่ ยร่ ายติด
อยู่กับชายผ้ าทอที หลุดลุ่ยอยู่ก็ไปกระทบกับประกายไฟนันเข้ า
พอดี มันติดไฟและลุกลามมาตามเส้ นด้ ายอย่างรวดเร็ ว
“ตายละ!” บาเรี ยอุทานพร้ อมกับถ่ายเทพลังของตัวเอง

ไปเคลือบเส้ นไหม เพือต้ านทานการลุกไหม้ ของไฟไว้
ผืนผ้ าทอเองก็ดเู หมือนจะรับรู้ ได้ ว่าตัวเองกําลังตกอยู่ใน

อันตราย เส้ นไหมที ชายผ้ าจึง ถักทอตัวเองขึนเป็ นผื นผ้ าจนมา
สิ นสุ ด ตรงเส้ นไหมที บาเรี ย ใช้ พ ลั ง ของเขายัน พลัง สะกั ด กั น
ประกายไฟเอาไว้ พอดี แล้ วสิงทีไม่นา่ จะเกิดก็เกิดขึน
86 ¡ÑÅ°Ô´Ò
แวบ!
แสงสี เ ขี ยวประกายทองเปล่งประกายเจิ ดจ้ าขึน โดยมี

ม้ วนผ้ าทอเป็ นจุดศูนย์กลาง อักขระแห่งกาลเวลาทีเป็ นลายบน
ผ้ าหลุดลอยออกจากผื นผ้ า แล้ วม้ วนตัวเองเป็ นพายุตัวอักขระ
ดูดกลืนพลังเวททีอยู่รอบบริ เวณเข้ าหาตัวมันจนหมดสิน เวิร์นพุ่ง
ตัวไปรับเชรี พทีอยู่ใกล้ ๆ ไม่ให้ ตกลงกระแทกกับพืน ขณะทีบาเรี ย
เตรี ยมลงบนพืน พลางเงยหน้ ามองพายุหมุนขนาดเล็กทีหมุนวน
อยูเ่ หนือห้ องโถงไร้ หลังคา
“คนร้ าย!” เชรี พร้ องบอก เขาเหลือบเห็นคนร้ ายทีสวมชุด

ป้องกันเวทไม่ได้ ร่วงลงมาพร้ อมพวกเขาด้ วย แต่อาศัยรองเท้ า
พิเศษของเขาปื นป่ ายหลบหนีออกไปทางหลังคาทีถล่มไปแล้ ว
“อย่าตามครับพี ตอนนีพวกเรา...”
เวิร์นรังเชรี พไว้ เพราะรู้ ดีว่าตอนนีพวกเขาไม่พร้ อมทีจะสู้

กับอีกฝ่ าย พลังเวททีเหลือน้ อยนิดสู้เอามากางอาณาเขตป้องกัน
คฤหาสน์ระหว่างรอให้ พลังทีถูกดูดกลืนไปกลับคืนมาดีกว่า แถม
ถ้ าอีกฝ่ ายบุกเข้ ามาแล้ วสู้กนั ด้ วยกํ าลังกาย การแตกกลุ่มไปก็ยิง
ไม่ใช่ความคิดที ดี เชรี พเองก็ เข้ าใจที รุ่ นน้ องเรี ยกรั งไว้ จึงได้ แต่
ฮึดฮัดขณะหันไปมองบาเรี ยทีจ้ องมองการเปลียนแปลงของพายุ

หมุนตัวอักขระทีอยูเ่ หนือห้ องโถงไม่วางตา
พายุหมุนอักขระนันค่อยๆ หลอมรวมกันกลายเป็ นร่ าง

โปร่งใสของหญิงสาวร่างหนึงขึนเป็ นเงาจางๆ เห็นเพียงเงาเส้ นผม
หยักศกยาวสยายพลิวไปตามแรงลม และทุกครังทีเส้ นผมสะบัด
พลิวไปมา สีนําตาลไหม้ ก็จะปรากฏขึนเริ มจากปลายเส้ นผมไล่
เรื อยไปจนถึงศีรษะ ก่อนจะทําให้ ใบหน้ าโปร่ งแสงทีเลือนรางแจ่ม
ชัดขึน จนกลายเป็ นใบหน้ าจิมลิม ผิวขาว แก้ มอมชมพู ริ มฝี ปาก
แดงสด ตลอดเรื อนร่ างขาวสะอาดมีผ้าทอสีเขียวประกายทองไร้
ลวดลายและอักขระใดๆ พันห่อหุ้มไว้ มิดชิดพอควร ภาพทีเลือน
รางแต่แรกชัดเจนขึนเรื อยๆ
“นีมัน....” บาเรี ยอึงจนพูดไม่ออก
ร่ างของสาวปริ ศนาลอยตําลงมาหาบาเรี ย จนทํ าให้ คน

ทังหมดประเมินส่วนสูงของเธอได้ ว่าน่าจะสูงประมาณหนึงร้ อย
ห้ าสิบเซ็นติเมตร เส้ นผมยาวลงมาถึงเอว แผงขนตาสีนําตาลไหม้
กระพื อ ขึนลงถี ๆ เผยให้ เ ห็น ดวงตาสี เ ขี ยวสดประกายทอง ซึ ง
กําลังจ้ องสบกับดวงตาสีเขียวสดอีกคูข่ องบาเรี ย
88 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ย มองดูสิ งมี ชี วิ ตกึงภู ตที เกิ ด ขึนต่อ หน้ าต่อ ตาเขา
ด้ วยดวงตาตกตะลึง แล้ วยิงตะลึงยิงกว่านัน เมือภูตทีอ่อนหวาน
และไร้ เดี ย งสาตนนี ยื นมื อ มาแตะไหล่ เ ขา แล้ ว ยื นหน้ า เอาริ ม
ฝี ปากแดงอิมนันเข้ ามาแตะกับปากเขา
บาเรี ยเคยคิดว่าในชีวิตนีเขาจะไม่พดู คํานีเด็ดขาด แต่ถ้า

เขาไม่พดู ตอนนี แล้ วจะพูดตอนไหนได้ ละ
‘ซวยแล้ ว!’
46
ÁÒÃÕ
บาเรี ยเคยคิ ด ว่ า สั ก วั น เขาอาจจะได้ มอบสั ม ผั ส
อ่อนหวานให้ ผ้ ูหญิ งสักคน ใช่ ลูกผู้ชายทุกคนต้ องหวังว่าสักวัน
หนึง เราจะได้ ทํา แบบนันกับใครสักคน แต่ต้อ งไม่ใ ช่ใ นแบบที
ผู้หญิ งคนนันอยู่ในสภาพกึงเปลือย แล้ วโผเข้ ามาจู่โจมเขาอย่าง
ไม่ทนั เตรี ยมตัวเตรี ยมใจไว้ ก่อนอย่างนี แม้ จะเพียงแผ่วเบา แล้ ว
สาวเจ้ าก็ร่วงลงสูอ่ ้ อมกอดเขา หลับใหลไม่ได้ สติไปทันทีก็เถอะ
“บา...” เวิร์นได้ สติก่อนคนแรก จึงเรี ยกเพือนทียังตะลึง

ยืนอุ้มเด็กสาวในอ้ อมแขนไว้ เฉยๆ อย่างไม่ร้ ู จะจัดการกับปั ญหา
ตรงหน้ าต่ออย่างไรดี
“เกิ ดอะไรขึน” เสียงโคตัลร้ องถาม แต่ก่อนทีบาเรี ยจะ

ตอบ ชายหนุม่ เจ้ าของใบหน้ าอิดโรยก็พยุงตัวเองเดินผ่านทางช่อง
90 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ผนังทีทะลุเข้ ามาในห้ องโถงอย่างทุลกั ทุเล จนเวิร์นต้ องวิงเข้ าไป

ช่วยประคอง
“พืชประดิษฐ์ ? กํ าเนิดภูต ฉันเคยอ่านเรื องนีในหนังสือ

ร้ อยตํานานป่ า แต่มนั เกิดขึนจริ งใช่ไหม...” เชรี พพึมพําเหมือนไม่
เชือ พลางเดินเข้ ามามองเด็กสาวในอ้ อมกอดของบาเรี ย แล้ วต้ อง
เบิกตาโต
โคตัลพอได้ ยินเชรี พพูดถึง ‘กํ าเนิดภูต’ ก็ ลืมเจ็บลื มตาย

พุ่งพรวดเข้ ามาหาบาเรี ยอย่างรวดเร็ ว ไม่ได้ ห่วงสังขารตัวเองสัก
นิด
“ออกมาแล้ ว....ลูกสาว” โคตัลพูดอย่างลืมตัวเสียงดังลัน
บาเรี ยมองหน้ าโคตัลแล้ วถามขึนว่า “ลูกสาวใครครับ”
ขนาดภูตนาฬิ กายัง เกิ ดจากอักขระมนตราพวกนี แล้ ว

ทํ าไมผ้ า ทอผื นนี จะไม่ ...แล้ ว น่า รั กขนาดนี ให้ มัน ได้ อ ย่างนี สิ ”
โคตัลพึมพําอย่างปลาบปลืมกับผลงานตัวเอง
“รุ่ นพีเพ้ ออะไรครับ เด็กคนนีคือใครกันแน่ ทําไมออกมา

จากผ้ า” เวิร์นแย้ งขัดขึน
“ใช่ครับ ช่วยตังสติแล้ วอธิบายให้ พวกเราเข้ าใจหน่อย ว่า

ทําไมถึงได้ มีเด็กผู้หญิ งออกมาจากผ้ าทอของพี แล้ วเด็กคนนียัง
...” บาเรี ยเอ่ยถึงตรงนีก็หยุดพูดไป พลางก้ มมองริ มฝี ปากแดงสด
ทีเขารู้ดีวา่ มันนุม่ แค่ไหนอย่างลําบากใจ
“ทําไมอะไร พูดไม่ร้ ู เรื องสักคน แล้ วนีเธอยังไม่ได้ ลืมตา

ขึนมาใช่ไหม” โคตัลถามกลับอย่างอารมณ์เสียนิดๆ แต่ก็ยงั ถาม
แต่เ รื องที เขาสนใจ จนทุกคนต้ องขมวดคิวแล้ วหันมามองหน้ า
กันเลิกลัก
“ทํ าไม เธอลื มตาแล้ วเหรอ แล้ วเธอมอบจุม พิตแห่งภูต

ไพรให้ แก่ใคร” โคตัลยํา
“จุมพิต...เหรอครับ” เวิร์นทวนถามเสี ยงสูง พลางจ้ อง

ตาแป๋ วไปยังบาเรี ย ทีทําหน้ าตาตืนยิงกว่าเวิร์นเสียอีก
โคตัล จึงกลอกตาอย่างครุ่ นคิด พลางมองบาเรี ยอย่าง

กล่าวหา
“นายเหรอ นายได้ ไปเหรอ”
บาเรี ยอยากส่ายหน้ า เพราะเขาเองก็ไม่ร้ ู ว่า ‘จุมพิตแห่ง

ภูตไพร’ คืออะไร สิงทีรู้ คือตอนนีเขาไม่ควรกอดเด็กสาวกึงเปลือย
92 ¡ÑÅ°Ô´Ò
คนนี ไว้ และทุกคนในทีนี ก็ ไม่มีใครที สมควรจะอุ้มเธอได้ ถ้ าเธอ

ตืนขึนมาเห็นตัวเองในสภาพนีอยู่ต่อหน้ าผู้ชายสีคน เธอจะรู้ สึก
อย่างไร คิดไม่ออกจริ งๆ
“เวิร์นติดต่อชิลด์ บอกให้ ทีน่ากับลิล่ามาหาเราด่วนเลย

เตรี ยมเสือผ้ าของเด็กผู้หญิ งมาด้ วย พีเชรี พครับรบกวนช่วยซ่อม
บ้ านให้ ชิลด์ที ถ้ าหมอนันกลับมาเห็นคงตกใจพิลึก หลังจากส่ง
เด็กคนนีแล้ ว ผมจะกลับมาช่วย ส่วนรุ่นพีโคตัลตามผมมาครับ”
ทังสามหนุม่ ฟั งคําสังของบาเรี ยแล้ ว ต่างก็พยักหน้ ารับไป

ทําตาม บาเรี ยจึงหันหลังเดินออกจากห้ องโถงตรงไปยังห้ องนอน
แขกทีว่างอยู่ แล้ ววางเด็กสาวลงบนเตียง เขาหยิบผ้ าห่มมาคลุม
ปิ ดบังร่างกายของเธอไว้ แล้ วหันไปสบตาโคตัล
“ผมว่า...”
โคตัลยกมือห้ ามไม่ให้ บาเรี ยพูดต่อ แล้ วชิงพูดขึนว่า “ฉัน

ยังไม่อธิบายอะไรทังนัน ตอนนีฉันเหนือยมาก ฉันต้ องการอาหาร
และเตียงนอน ดังนันเป็ นหน้ าที นายต้ องกางอาณาเขตป้องกัน
บ้ านทังหลังไว้ ด้วย ไปนะ”
บาเรี ยมองตามหลัง คนที เดินหนี เขาไปดือๆ แล้ วหันมา

มองภูตสาวทีนอนหลับตาพริ มอยู่บนเตียงอยู่สกั พัก สุดท้ ายก็ได้
แต่ย กมื อเสยผมลวกๆ อย่ า งจนปั ญ ญา บาเรี ย เคยคิด ว่ า ไม่ มี

ปั ญหาอะไรทีเขาแก้ ไขไม่ได้ และไม่มีความทุกข์เข็ญใดจะไร้ ผ้ ชู ่วย
เหลือ แต่ตอนนีเขาเริ มรู้ สึกว่าคงต้ องเปลียนความคิดนันเสียแล้ ว
เพราะนี เป็ นครั งแรกในชี วิตของบาเรี ยที กํ าลัง บอกตัวเองว่า มี
ปั ญหาที ส่อเค้ าลางยุ่ง ยากที เขาอาจแก้ ไม่ได้ ขึนแล้ วละ และใช่
คนทีต้ องต้ องการความช่วยเหลือมากทีสุดตอนนีก็คือ ตัวเขาเองนี
แหละ
‘อย่างเร่งด่วนสุดๆ ด้ วย’
ลิ ล่ า กั บ ที น่ า มาถึ ง คฤหาสน์ ค าโรต้ า ตอนเช้ ามื ด โดย

เส้ นทางลัดตัดตรงสู่คฤหาสน์ สภาพบ้ านโดยทัวไปส่วนใหญ่ถูก
เก็บกวาดเรี ยบร้ อย ยังคงเหลือซากความเสียหายบางส่วนอยู่บ้าง
ชิ ล ด์ ไ ด้ ติ ด ต่ อ บริ ษั ท รั บ ซ่ อ มแซมซึ งเป็ นคู่ ค้ ากั บ บริ ษั ท ของ
ครอบครัวให้ มาดําเนินการแล้ ว ส่วนบาเรี ยก็รีบพาทีน่ากับลิล่าไป
ยังห้ องพักแขกคนสําคัญ ซึงเขาร่ ายวงมนตราครอบคลุมป้องกัน
ไว้ ขนสู
ั งสุด
“ใครอยูใ่ นนีเหรอบา” ลิลา่ ถาม

94 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ยปลดวงมนตราทีปิ ดผนึกไว้ พลางเอ่ยเสียงขรึ มว่า

“รุ่ นพี โคตัลเรี ยกเขาว่า ‘ภูตแห่ง พงไพร’ ฉันเองก็ ยังไม่ร้ ู อะไรแน่
ชัด”
“อ้ าว! แล้ วให้ พวกฉันมาทําอะไรล่ะ” ทีน่าโวย เพราะเวิร์

นแจ้ งไปแค่ว่ามีเรื องด่วนให้ ชิลด์พาพวกเธอมาทีนีด่วนทีสุด เลย
ต้ องทิงนี ลให้ ลาดตะเวนอยู่คนเดียว เพราะลินคอร์ นกับดาลันก็
ต้ องลงพื นที พร้ อมทีมสํารวจชุดใหญ่ เพือช่วยฟื นฟูคมู ี ร่า ฟอเรส
แล้ ว
“เข้ าไปในห้ องเดียวพวกเธอก็ร้ ู เองแหละ เอาเสือผ้ าของ

เธอมาด้ วยหรื อเปล่าทีนา่ ” บาเรี ยถาม
“เอามาสิ ทําไม...เหรอ” ทีน่าถาม แต่ต้องชะงักเท้ าเมือ

หันไปมองในห้ อง แล้ วเห็นภาพทีปรากฏตรงหน้ า
เด็ก สาวที มี รู ปร่ า งใกล้ เ คี ยงกับเธอกํ าลัง ลอยตัวในท่ า

กอดเข่านอนหลับตาพริ มอยู่กลางห้ อง รอบตัวมีบาร์ เรี ยร์ ทรงไข่สี
เขียวประกายทองห่อหุ้มไว้ ด้ วยท่านอนของเธอ ไม่ต้องให้ ผ้ ชู าย
มองหรอก แม้ แต่ผ้ หู ญิ งด้ วยกันมาเห็นก็ ต้องหน้ าแดง ผิวพรรณ
ขาวผ่องและใบหน้ างดงามนัน สามารถทําให้ ผ้ ชู ายทังแท่งคุกเข่า
ขอเธอแต่งงานในวินาทีแรกทีเห็นได้ เลย แต่การแสดงออกของบา
เรี ยทีรี บหันหลังให้ ซึงเป็ นจังหวะเดียวกับทีภูตน้ อยตนนันลืมตา

ขึนมาส่งยิมให้ พอดีนนทํั าให้ เพือนสาวทังสองแปลกใจ
“ดูแลเธอด้ วย” บาเรี ยเอ่ยพลางรี บเดินไปที ประตูห้อง

ก่อนทีร่างซึงเกือบเปลือยเปล่าตรงหน้ าจะถลามาหาบาเรี ย
ลิลา่ เห็นอย่างนันก็เลยต้ องรี บขวางไว้ เสียก่อน และพูดว่า

“เดียวก่อนจ้ ะ เธอต้ องแต่งตัวก่อนนะ”
ตอนนีลิล่าเข้ าใจความลําบากใจของบาเรี ยแล้ ว เธอล้ วง

ลูกแก้ วเก็ บของออกมา ดึง เสื อคลุม ตัวโตมาคลุมร่ างเด็กสาวที
ลอยตัวชะเง้ อคอมองตามบาเรี ยไปตาละห้ อย
“ฉันไปช่วยรุ่นพีเชรี พก่อน” บาเรี ยร้ องบอกโดยไม่หนั หน้ า

มา ก่อนจะเดินออกจากห้ องไป แล้ วรี บปิ ดประตูตาม
การทีบาเรี ยผลุนผลันออกจากห้ องไปอย่างเร่ งรี บ ทําให้

ภูตสาวตัวน้ อยมีสีหน้ าเศร้ าลงทันตา แล้ วเริ มร้ องไห้
หยดนําตาร่ วงเผาะๆ เป็ นสาย จนลิล่ากับทีน่าเริ มละล้ า

ละลัง รี บยกมือขึนซับนําตาให้ และปลอบโยน
96 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ไม่ร้องนะจ๊ ะ ไม่ร้อง แต่งตัวแป๊ บเดียวเอง เดียวก็ออกไป

หาบาได้ แล้ วนะ” ลิล่าเกลียกล่อมเสียงอ่อนโยนพลางลูบหัวสาว
น้ อยปลอบโยนไปด้ วย
“ลิลา่ ดูทีเท้ าเด็กคนนีสิ” ทีนา่ เรี ยกเพือนแล้ วชีให้ ดู
ลิล่าก้ มมองเท้ าของภูตสาว ก็พบว่าที เท้ าข้ างขวามีรอย

ไหม้ เป็ นแผลใหญ่ดนู ่ากลัวไม่น้อย ลิล่าจึงยืนมือไปแตะทีแผลนัน
เด็กสาวรี บชักเท้ าหนีหา่ งออกไป
“เธอรักษาแผลนันได้ หรื อเปล่า” ทีน่าถาม ขณะบิดเปิ ด

ลูกแก้ วเก็บของ เลือกชุดตัวทีเด็กสาวคนนีน่าจะใส่ได้ พอดีออกมา
แล้ วยื นให้ ลิ ล่าที กํ าลังปะเหลาะภูตสาวให้ เลิ กร้ องไห้ แล้ วยอม
แต่งตัว
“จะลองดู เอาละ เลิกร้ องไห้ น้า แล้ วรี บใส่ชุดนี จะได้ ไป

เจอบากัน”
ดวงตากลมโตมองลิล่า แล้ วเบนสายตาไปมองเสือผ้ าทีลิ

ล่าถืออยู่ ก่อนจะขยับปาก “บะ...บา”
ลิล่าพยักหน้ าถี ๆ ดูเหมื อนคนตรงหน้ าจะเป็ นภูตที เพิ ง

เกิดใหม่จริ งๆ เธอเคยอ่านเจอในหนังสื อร้ อยตํานานป่ า ว่าภูตที
เกิ ดใหม่จะมี การเรี ยนรู้ เร็ ว แต่ถึงจะเรี ยนรู้ เร็ วขนาดไหน ก็ ยัง มี
วิวัฒนาการที คล้ ายกับมนุษย์อยู่บ้าง คือต้ องเริ มจากความเป็ น
เด็กก่อน
“ใช่ คนนันเขาชื อบานะจ๊ ะ อยากไปหาบาใช่ไ หม ต้ อง

แต่งตัวก่อนน้ า แล้ วก็ล้างหน้ าล้ างตา...มา ฉันพาไปน้ า” ลิล่าเข้ า
ไปประคองร่ า งภู ต สาวพาไปที ห้ องนํ า พลางส่ ง สายตาเป็ น
สัญญาณให้ ทีนา่ หิวข้ าวของตามมา ทังทียังงงๆ อยูเ่ หมือนกัน
“ไหงสาวน้ อยคนนี ถึงเอาแต่เรี ยกหาบาคนเดียวละเนีย”

ทีนา่ พึมพํา
เกื อ บครึ งชัวโมงกับการอาบนํ าและแต่ง ตัวให้ ภูต น้ อ ย

แล้ วทุกอย่างก็เสร็ จสินด้ วยดี ลิล่ากับทีน่าจึงได้ ฤกษ์ พาสาวน้ อย
หน้ าตาจิมลิมเดินออกจากห้ องพักตรงมาหาบาเรี ยทีห้ องโถง
บาเรี ยกํ า ลัง ช่ว ยเชรี พ ซ่ อ มแซมโครงสร้ างของหลัง คา

เพียงแค่เห็นบาเรี ย ภูตน้ อยก็กระโจนเข้ าไปกอดแขนชายหนุ่มไว้
ทันที บาเรี ยชะงักการร่ ายเวทไป และต้ องผงะแล้ วมีสีหน้ าลําบาก
ใจ เมือมองเห็นเด็กสาวทีตัวสูงไม่ถึงไหล่ตวั เองกอดแขนเขาแน่น
98 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ลิล่า” บาเรี ยเรี ยกเพือนสาวเสียงอ่อย ทํานองให้ ช่วยพา

เด็กสาวคนนีออกไปให้ หา่ งจากเขาที สีหน้ าลําบากใจสุดๆ ของบา
เรี ยตอนนีเรี ยกรอยยิมจากลิลา่ ได้ ไม่ยากเย็น
‘ก็บาน่ะ ไม่เคยปฏิเสธคําขอของใครเลยนีนา แค่เจอสาว

กอดเข้ าหน่อย แค่เนียก็ทําหน้ าเหมือนจะเป็ นจะตายเสียแล้ ว’ ลิ
ล่าคิดอย่างไม่ร้ ูวา่ ควรเห็นใจหรื อสมนําหน้ าดี แต่ก็ยอมช่วยเพือน
ตามคําขอด้ วยการเดินไปแตะไหล่ภูตน้ อยซึงกอดแขนบาเรี ยไว้
แน่น แล้ วพูดชักชวนว่า
“บากําลังทํางาน ไปนังดูเขาตรงนู้นกับฉันไหม”
ภูตสาวมองหน้ าลิล่าเหมื อนคิดบางอย่าง แล้ วเงยหน้ า

มองบาเรี ยนิง ชายหนุ่มจึงต้ องรี บพูดว่า “ไปนังรอตรงนู้นก่อนนะ
ตรงนีมันอันตรายครับ”
ภูตสาวสบตาบาเรี ยนิงอยู่แป๊ บหนึง แล้ วพูดซํ าคําที บา

เรี ยพูด “ระ...รอ”
“ครับ รอ”
ลิลา่ โอบไหล่ภตู สาวให้ เดินตามเธอไปนังทีมุมห้ องโถง ซึง

ทีน่าไปลากเก้ าอีทียังพอนังได้ มาให้ ภูตสาวจึงนังจุ้มปุ๊ กและมอง
บาเรี ยไม่วางตา จนทีนา่ นึกเสียวแทนจึงหันไปกระซิบถามลิลา่ ว่า
“เธอเคยเห็นบาเกร็ งขนาดนีมาก่อนไหม”
ลิล่าหลุดหัวเราะคิกอย่างอดขําไม่ได้ “ไม่เคยหรอก แหม

ก็สายตาทิมแทงออกขนาดนัน”
“ไม่ใช่เรื องตลกนะลิล่า ดูจากรู ปร่ างเธอคนนี น่าจะอายุ

อ่อนกว่าพวกเราไม่กีปี ไม่แน่นะ คุณชายแสนดีของเราอาจพบ
เนือคูแ่ ล้ วก็ได้ ”
ลิล่าเลิกคิว พลางมองเด็กสาวทีน่ารักราวกับตุ๊กตาสลับ
กับชายหนุม่ ผู้แสนดีซงเป็
ึ นเพือนรักกันมานาน แล้ วยิมกว้ าง
“ก็เหมาะสมกันดีนะ บาน่ะทํ าเพือคนอืนมาเยอะแล้ ว มี

ความสุขกับคนของตัวเองบ้ างก็ดีนะ”
“แต่ฉนั ว่าไม่ด”ี เสียงโคตัลดังขัดขึน ขณะทีหนุ่มหน้ าสวย

เดินมาหยุดตรงหน้ าสามสาว แล้ วนังยองๆ ลงตรงหน้ าภูตสาว
แล้ วยิมเผล่ให้
100 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เด็กสาวละสายตาจากบาเรี ยมามองโคตัล แล้ วแย้ มยิม

ก่อนจะโผเข้ ากอดพลางเรี ยก “ปะป๊ า”
เสียงเรี ยกของสาวน้ อยแม้ จะเบา แต่ก็ทําให้ ทกุ คนในห้ อง

โถงชะงักงันไป ก่อนจะหันมามองโคตัล ที ยกมื อขึนลูบหลังเด็ก
สาวอย่างอ่อนโยนเป็ นตาเดียว แม้ โคตัลจะลุกยืนแล้ ว แต่เด็กสาว
ก็ ยังกอดเขาแน่น จนบาเรี ยต้ องหันมามองสบตาโคตัลอย่างไม่
เข้ าใจ
“ปะป๊ า เหรอคะ เด็กคนนีเป็ นลูกของพีงันเหรอ พีโคตัลไป

แต่งงานกับภูตตังแต่เมือไรเหรอ โอ๊ ย! เขกหัวฉันทําไม” ทีน่าถาม
เสียงสูง
โคตัลชักมือกลับมากอดเด็กสาวทีกอดเขาตัวกลม พลาง
ตอบว่า “จะบ้ าเหรอ ฉันจะแต่ง งานได้ ไง ที เด็กคนนี เรี ยกฉันว่า
ปะป๊ า ก็เพราะฉันเป็ นคนสร้ างเด็กคนนีขึนมาต่างหาก ผ้ าทีพันติด
ตัวเด็กคนนีมาอยูไ่ หน”
ทีน่ารี บเปิ ดลูกแก้ วเก็บของของตัวเอง แล้ วดึงผ้ าผื นนัน

ออกมา โคตัลรับมา ขณะทีเด็กสาวทีกอดโคตัลเอาไว้ คลายอ้ อม
กอด แล้ วพุ่ง ไปกอดบาเรี ยที เดินมาเข้ ากลุ่ม บาเรี ยตัวเกร็ ง ไป
อย่างเห็นได้ ชดั แต่ไม่ได้ สะบัดเด็กสาวออก ไม่ร้ ู ว่าเพราะเขินหรื อ
เกรงจะทําร้ ายจิตใจเด็กสาวทีมีสมองยังโตไม่เต็มทีเท่าตัวเธอกัน
แน่
“พี ติดค้ า งคําตอบที ผมถามไว้ ” บาเรี ยทวงถาม เขา

ต้ องการคําตอบตังแต่เมือคืน แต่รุ่นพีก็เลียงขอตัวไปพักผ่อนก่อน
เลยต้ องอดใจรอมาถึงตอนนี
โคตัลซึงกําลังพิจารณาเนือผ้ าทออยู่เงยหน้ าขึนส่งยิมเจ้ า

เล่ห์ให้
“จะเอาคําตอบของคําถามไหนก่อนดีละ”
“ชือของสาวน้ อยคนนีก่อนดีไหมคะ” ทีน่าแย่งพูดขึนก่อน

บาเรี ย เพราะอยากรู้ เหลื อ เกิ นว่า ผู้หญิ ง ที จะทํ าให้ บาเรี ย มิ ช
ชาร์ พ ยอมสละโสดเนียเป็ นใครกันแน่
“มารี ” โคตัลตอบ
เด็กสาวทีกอดแขนบาเรี ยอยู่ หันมามองโคตัลราวกับรับรู้

ถึงชือตัวเอง โคตัลเลยยิมร่าแล้ วพูดซําช้ าๆ และชัดว่า
“เด็กคนนีชือ มารี แวนเวิร์ธ”

102 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เด็กสาวสบตาโคตัล แล้ วเขย่าแขนบาเรี ยให้ ก้มมามอง

เธอ ก่อนจะยิมกว้ างแล้ วพูดว่า “มารี ”
บาเรี ยยกมือข้ างทีไม่ได้ ถกู กอดไว้ ขึนนวดขมับ แล้ วหันไป

พูดกับโคตัลว่า “เข้ าเรื องเลยไหมครับ เด็กคนนีเป็ นใครกันแน่”
“ภูตจากมารี โลนี นายก็เห็นตอนเธอเกิดแล้ วนี ฉันเสียอีก

ทียังไม่ได้ เห็นเลย น่าเสียดาย” โคตัลเอ่ยด้ วยสีหน้ าเสียดายสุดๆ
“พีรู้ได้ ยงั ไง”
“ฉันได้ ยินเสียงของเธอตอนทีทอผ้ า น่าจะเป็ นเสียงความ

ทรงจําในจิตวิญญาณของต้ นไม้ ”
“แล้ วทําไมเธอถึงได้ เกาะติดผมหนึบอย่างนีล่ะครับ อะไร

ทีพีบอกว่า จุมพิตแห่งภูตไพร”
“จุมพิตแห่งภูตไพรงันเหรอ บาได้ รับเหรอ” ลิล่าอุทาน

เสียงดัง พลางมองบาเรี ยตาค้ าง
บาเรี ยหันไปสบตาหญิ งสาวทีขัดจังหวะการซักถามของ

เขา พลางตอบว่า
“รุ่นพีโคตัลบอกอย่างนัน และจากเหตุการณ์จริ ง...”

“แม่ ห นูนี พอลื ม ตาปุ๊ บก็ โ ผเข้ าจูจ๊ ุบบาจะๆ ต่อ หน้ า ฉั น
เลย” เวิร์นทีเพิงเดินเข้ ามาร่วมวงตอบแทนบาเรี ยละเอียดลออ จน
เจ้ าของเรื องเล่าทีโดนแทรกยืนหูแดงทําหน้ าไม่ถกู โดยไม่ร้ ูสาเหตุ
“ตายแล้ ว จริ งเหรอ” ลิล่าอุทาน พลางยกมือปิ ดปากซ่อน

รอยยิมไว้ จนชายหนุม่ ทีถูกชมต้ องถามว่า
“ตกลงมันคืออะไร”
“ใช่ทีเป็ นอะไรคล้ ายๆ กับการขอแต่งงานหรื อเปล่า ลิล่า”

ทีน่าทีดูตืนเต้ นทีสุดถามขึนอย่างรู้ อยากเห็น ยิงเห็นบาเรี ยเขินก็
ยิงอยากรู้ มากใหญ่ รับรองว่าถ้ าข่าวทายาทของมาสเตอร์ บราวน์
จะแต่งงาน ไม่เป็ นข่าวใหญ่ อย่าได้ เรี ยก ทีน่า ปาร์ ค ว่าเป็ นว่าที
นักหาข่าวมือหนึงเชียว
ลิลา่ มองเพือนสนิทยิมๆ ขณะมองไปทางโคตัลรอจังหวะ

ว่ารุ่นพีจะบอกด้ วยตัวเองไหม เมือรุ่ นพีพยักหน้ าให้ เธอพูดแทน ลิ
ล่าก็เลยตอบว่า
“จุมพิตแห่งภูตไพร เป็ นตํานานว่าด้ วยความรั กระหว่าง

มนุษย์กับภูต ว่ากันว่า หากมนุษย์คนไหนมีโชคชะตาร่ วมกับภูต
เขาจะไปปรากฏตัวขึนในจังหวะเวลาแห่งการถื อกํ าเนิดของภูต
104 ¡ÑÅ°Ô´Ò
พอดี ภูตตนนันก็ จะมอบทุกสิงทุกอย่างของเธอให้ เขา ไม่ว่าจะ

เป็ นพลังอํานาจ หรื อ...หัวใจ”
“โรแมนติกชะมัด” ทีนา่ ร้ องชืนชมขึนอย่างอดไม่ได้ พลาง

ปรายตามองบาเรี ยอย่างล้ อเลียน แต่คนโดนล้ อนีสิ สีหน้ าไม่ได้ ดี
ใจสักนิด มันดูเคร่งเครี ยดกว่าปกติทีทุกคนเคยเห็นมาก
“เป็ นแค่ความเชือหรื อเปล่า” เวิร์นถามแทรกขึนแทนบา

เรี ยทีนิงขึงไปตังแต่ได้ ยินคําตอบแล้ ว
“ไม่ร้ ู สิ เป็ นเรื องทีเล่าขานกันสืบมา แต่ดจู ากตอนนี มัน

น่าจะเป็ นเรื องจริ งนะ มารี ร้องหาแต่บานีนา” ลิล่าตังข้ อสังเกต
จากข้ อเท็จจริ งทีเห็น ลิล่าเองก็เพิงเคยเห็นภูตเกิดใหม่ครังแรกใน
ชีวิตเหมือนกัน แถมเป็ นภูตไพร ทีมีพลังพฤกษาเวทบริ สทุ ธิ เมือกี
เธอจึงรักษาแผลรอยไหม้ ทีเท้ าของเด็กสาวได้
‘ถ้ าเป็ นแบบนี สาวๆ ปราการซินเทลล่าต้ องเตรี ยมผ้ าซับ

นําตากันเป็ นแถวแล้ ว’
“รุ่นพีครับ” ในทีสุดบาเรี ยก็เอ่ยขึนด้ วยนําเสียงปกติ
“ว่าไง”
“ช่วยดูแลเด็กคนนีที ผมต้ องจัดการซ่อมบ้ านของชิลด์ให้

เรี ยบร้ อยก่อน” บาเรี ยเอ่ย พลางเดินพามารี ไปหาโคตัล
เด็ กสาวยิน ยอมให้ บ าเรี ย จับ มื อ เธอไปส่ ง ให้ โ คตัล แต่

ยังคงเงยหน้ ามองเขานิงอยู่
ชายหนุ่มจึงย่อตัวลงจนสายตาอยู่ในระดับเดียวกับเธอ
แล้ วส่งรอยยิมอ่อนโยนทีบาเรี ยมีประดับใบหน้ าเสมอไปให้ พร้ อม
กับคําพูดด้ วยเสียงนุม่ นวล
“ผมต้ องทํางาน อยูก่ บั ปะป๊ าไปก่อนนะครับ”
มารี พยักหน้ ารับอย่างว่าง่าย บาเรี ยจึงยืดตัวยืนตรง แล้ ว

สบตาโคตัล เหมื อนต้ องการจะบอกว่า ‘แล้ ว เราค่อยมาจัดการ
ปั ญหานีกันทีหลัง’ ก่อนจะหันไปจัดการงานทีทําค้ างไว้ ตอ่
เวิร์นมองตามบาเรี ยไปหันมาสบตาคนทังหมดแล้ วพูดว่า
“รุ่นพี พวกเธอ ดูออกใช่ไหม”
“อืม” ทังหมดพยักหน้ า เวิร์นจึงหันหลังเดินตามเพื อน

สนิทไป พลางบ่นกับตัวเองว่า
“พ่อคนดีของพวกเราท่าจะลําบากแล้ วละ”
106 ¡ÑÅ°Ô´Ò
47
ÊÔè§ÁÕªÕÇÔµ¡Öè§ÀÙµ
ช่างซ่อมคฤหาสน์มาถึงเอาตอนบ่ายของวันทิชิลด์
มาถึง ทายาทตระกูลคาโรต้ ามัวแต่วุ่นวายกับการสังซือ
ของ และดูแลความเรี ยบร้ อยภายในบ้ าน เลยไม่ได้ สงั เกต
ว่ า บาเรี ยทํ า งานหนั ก และตามติ ด งานที กํ า ลั ง ซ่ อ ม
ตลอดเวลา กระทังเย็นบาเรี ยก็ยงั ไม่ได้ กินข้ าว แต่กลับขอ
ตัวเข้ าห้ องนอนเลย
“อ้ าวชิลด์ บาล่ะ” ทีน่าถาม เมือเห็นเพือนเดินเข้ า

มาในห้ องนังเล่นที แปลสภาพไปเป็ นห้ องแห่งการเรี ยนรู้
เพราะทีน่ากับลิล่ารับหน้ าทีสอนการใช้ ชีวิตในเรื องทัวไป
ให้ มารี
“สงสัยไปอาบนํามัง ทํางานหนักมาทังวันเลย นีก็

ยังไม่ได้ กินข้ าวเลยนะ” ชิลด์ตอบพลางทรุ ดตัวลงนังบน
โซฟาอย่างเหนือยอ่อน
“บ้ านเละอย่างนีพ่อนายว่าหรื อเปล่า” ทีน่าถาม

พลางส่งสํ ารั บไพ่พิศวงของมาสเตอร์ บราวน์ ใ ห้ โคตัล ที
เลือกใช้ เกมนีสอนให้ มารี ร้ ูจกั เซวีน่า
“บอกพ่อแล้ ว พ่อไม่ได้ ว่าอะไร แค่ถามว่าพวกเรา

ปลอดภัยไหม งานนีคนคนนันลงมือหนักไปแล้ ว ฉันอยาก
ให้ พอ่ แจ้ งความ แต่พอ่ ไม่ทํา” ชิลด์เอ่ยเสียงขรึม
“ทําไมละ” ลิล่าถาม
ชิลด์ ส่ายหน้ าพลางลุกขึน “ฉันไปอาบนําก่ อนนะ

พวกเธอกินอะไรหรื อยัง”
“ยัง รอพวกนาย เสร็จแล้ วเรี ยกบามาด้ วยนะ จะได้

กินข้ าวเย็นด้ วยกัน...” ทีน่าพูดพลางเหลือบมองมารี ที
ตังใจจําทุกอย่างในเกมไพ่ โดยมีโคตัลสอนไม่ห่าง ชิลด์ม
องตามแล้ วถอนหายใจ
108 ¡ÑÅ°Ô´Ò
‘นีก็คงเป็ นอีกเรื องทีทําให้ บาดูเครี ยดมากวันนี’
“มารี เองก็รอบาอยู่เหมือนกัน” ทีน่าเอ่ยต่อ
ชิลด์พยักหน้ า แล้ วหันตัวเดินออกจากห้ อง เขาเป็ น

รู ม เมทกับบาเรี ย มาสามปี บาเรี ย เป็ น เพื อนที สนิ ท ที สุด
ชิลด์ จึงรู้ ดี ว่า ผู้ชายที ดูเหมื อนง่ายๆ อะไรก็ ได้ ไปเสี ยทุก
อย่างอย่างบาเรี ย จริ งๆ แล้ วไม่ได้ อะไรก็ได้ อย่างทีเห็นเขา
แสดงออกมา เพียงแต่สิงทีบาเรี ยอยากได้ จริ งๆ นันแทบไม่
มีเลยต่างหาก
‘จํ ากัดความต้ องการของตัวเอง’ นันคื อคํ าจํ ากัด

ความในการใช้ ชีวิตของ บาเรี ย มิชชาร์ พ และบาเรี ยก็ทํา
มัน ได้ ดี ต ลอดมา แม้ ดูเ หมื อ นเข้ า ถึ ง ได้ ง่ า ย แต่ ก ลับ ชน
กําแพงสูงใหญ่ทีกางกันบาเรี ยไว้ อยู่ข้างใน น้ อยคนนักที
จะผ่ า นเข้ าไปอยู่ ภ ายในกํ า แพงนันได้ น้ อยมาก...จน
เหมือนไม่มี
ก๊ อก! ก๊ อก! ก๊ อก!

“บา ฉันเข้ าไปนะ” ชิลด์ เคาะประตูแล้ วร้ องถาม

พลางผลักประตูเปิ ดเข้ าไป เห็นเพือนสนิทเดินออกมาจาก
ห้ องนําพอดี
“งานเสร็ จแล้ วเหรอชิลด์” บาเรี ยถามด้ วยรอยยิม

อ่อนเหมือนทุกที
“อืม นายไม่หิวเหรอ”
“หิวสิ นายกินอะไรหรื อยังละ” ชิลด์ตอบพลางนังที

ขอบเตียงมองเพือนทีเดินไปหยิบเสือมาสวม
“บา”
“หือ?”
“ฉันเห็นมารี แล้ วนะ”
บาเรี ยหันมาสบตาชิลด์ “แล้ วยังไง”
“ก็ ไม่ยังไง เธอดูไม่เหมื อนภูตเลย ดูเป็ นคนแบบ

เราๆ” ชิลด์ ตอบพลางลอบสังเกตสีหน้ าของเพือนสนิท
110 ¡ÑÅ°Ô´Ò
หากจะมีใครทีรู้ ความในใจของบาเรี ยได้ บ้างว่ากํ าลังคิด

อะไรอยู่ ก็ต้องเป็ นเขานีแหละ บาเรี ยผู้แสนดีและยิมง่าย
ตลอดเวลาคนนัน มีสีหน้ าเคร่ งเครี ยดกับปั ญหาทีเกิดขึน
อย่างเห็นได้ ชดั
“นันสินะ” บาเรี ยตอบ
“แค่นน”
ั ชิลด์ถามยํากับข้ อคิดเห็นแสนสันทีได้
“แล้ วจะให้ แค่ไหนละ” บาเรี ยย้ อน
“ฉันหมายถึง นายคิดแค่นนเหรอ
ั เท่าทีฟั งเวิร์นเล่า
ให้ ฟัง ดูเหมือนเด็กคนนันประกาศตัวชัดเจนว่าจะติดตาม
นาย นันภูตนะบา ฉันนึกภาพเขาตามติดนายเหมือนคุณ
นาริทีตัวติดกันมาสเตอร์ ไซเอนเลย”
“ถ้ า เวิ ร์ น มี เ วลามาเล่ า เรื องของฉัน ให้ น ายฟั ง ได้

แสดงว่าว่างมากสินะ” บาเรี ยแขวะเพือนกลบเกลือน
“อย่าเปลียนประเด็น” ชิลด์ ดุอย่างรู้ ทัน ท่าทาง

จริงจังของอดีตหัวหน้ าห้ องหนึง ทําให้ บาเรี ยแย้ มยิม
“นายอย่าเพิงสนใจเรื องนีเลย นายน่าจะดีใจทีมา

รี โลนีกลายเป็ นภูต นีเป็ นอีกหนึงข้ อมูลทีนายต้ องบันทึกลง
ไปในรายงานนะ”
ชิลด์ ขมวดคิว การพูดเฉไฉเปลียนเรื องไปของบา

เรี ยแบบนี เตื อนเขาว่าไม่ให้ ถามต่ออีก นันทําให้ ชิลด์ ยิง
สงสัย เข้ าไปใหญ่ ว่ า บาเรี ย จะจัด การปั ญ หาที เกิ ด ขึ น
อย่างไร แต่ก็ไม่อยากถามเซ้ าซีเพือนตอนนี ชิลด์จึงลุกขึน
ตบบ่าเพือนแล้ วเดินไปทีประตู
“มีอะไรให้ ช่วยก็บอกแล้ วกัน เจอกันทีโต๊ ะอาหาร

นะ”
“อืม” บาเรี ยรับคําขณะมองเพือนเดินออกจากห้ อง

ไป ก่อนจะนังลงทีปลายเตียงแล้ วหลับตาลงอย่างรอคอย
ไม่ น านตรงหน้ าเขาก็ มี ก ระดาษสายลมสี แ ดงผุ ด ขึ น
ตรงหน้ า ไปรษณีย์แดงจากพืนทีเทา คือสิงทีบาเรี ยกํ าลัง
รอคอย ชายหนุ่มเปิ ดอ่านอย่างละเอี ยด แล้ วทําลายทิง
ก่อนจะล้ มตัวลงนอนและหลับไป
112 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เด็กสาวมารี นงเล่
ั นเกมต่อคํากับลิล่าและทีน่าจน
จบไปหลายเกม ก็ยงั ไม่เห็นคนทีเธอเฝ้ารอโผล่มาให้ เห็น
หน้ า รอจนมานังรวมกันทีโต๊ ะกินข้ าว จนคนมานังครบก็ไม่
เห็นเงาของบาเรี ย สีหน้ าหมองเศร้ ากับดวงตามีนําเอ่อขึน
จนจวนเจียนหยาดนําตาจะไหล ทําให้ โคตัลเดินมาอุ้มเธอ
อย่างปลอบประโลม
“เป็ นอะไรไปมารี ”
มารี หนั มากอดโคตัล “ปะป๊ า บาไปไหน”
โคตัลหันไปสบตาชิลด์ อดีตเพือนร่ วมห้ องของบา

เรี ยเลยต้ องรี บพูดว่า “บาคงเหนือยจนหลับไปละมัง เราก็
กินข้ าวกันก่อนดีไหม”
“ใช่ลกู กินข้ าวกันก่อนดีไหม หนู...กินได้ หรื อเปล่า”

ความไม่ร้ ูของคุณพ่อมือใหม่ ทําให้ ทกุ คนในห้ องอาหารอม
ยิม แต่คนเป็ นลูกกลับส่ายหน้ าแล้ วดินเพือจะลงยื น พอ
โคตัล ปล่ อ ยให้ ยื น เด็ ก สาวก็ วิ งออกจากห้ อ งอาหาร จน
โคตัลต้ องวิงตามไป
“มารี ระวัง” โคตัลร้ องเรี ยงเด็กสาวทีวิงๆ อยู่ดีๆ ก็

สะดุดล้ ม
“เป็ นอะไรหรื อเปล่าลูก” โคตัลรี บวิงมาพยุง ขณะ

ทีมารี เริมร้ องไห้ งอแง
“บา ฮึกๆ บา อยู่ไหน บา...”
โคตัล ยกมื อขึนลูบหน้ าลูบหน้ าเด็กน้ อ ยที เอาแต่

ร้ องไห้ แล้ วเริ มสังเกตเห็นว่าผิวผ่องใสของลูกสาวคนใหม่
ของเขาซีด เซียวลง เส้ นผมบางเส้ นเริ มแห้ ง กรอบคล้ า ย
ใบไม้ แห้ ง
“มารี ห ยุ ด ร้ องไห้ ก่ อ น ทํ า ไมผมถึ ง เป็ นแบบนี ”

โคตัลเอ่ยพลางก้ มมองมือเท้ าของมารี ทีเริ มเหียวย่นคล้ าย
กับผิวคนแก่
“ไม่ร้ ู บาอยู่ไหน ฮือ บา” มารี ตอบพลางร้ องไห้

พลาง โคตัลจึงอุ้มเด็กสาวขึน แล้ วก้ าวขึนชันสองของบ้ าน
ไปท่ามกลางสายตาเป็ นห่วงของคนทีตามออกมาดู
114 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“นันพีโคตัลจะพามารี ไปไหน” เวิร์นถาม
“น่าจะไปหาบานะ ก็เด็กมันร้ องขนาดนี” ชิลด์ตอบ

พลางส่ายหน้ าอย่างอ่อนใจ ชีวิตธรรมดาของเพือนเขาคง
สินสุดตังแต่วนั ทีเด็กคนนีลืมตาดูโลกเป็ นแน่
“ไปเถอะ กินข้ าวกัน ฉันหิวจะตายแล้ ว” ชิลด์ไล่

เพือนให้ กลับไปนังประจําโต๊ ะอาหาร
ข้ างฝ่ ายโคตัลทีเดินตรงดิงมาหาบาเรี ยทีห้ อง เคาะ

ประตูแล้ วก็ ยืนรอเจ้ าของห้ องมาเปิ ดอยู่นานก็ไม่เห็นมา
เปิ ด ชายหนุ่มจึงถือวิสาสะเปิ ดเข้ าไปเอง เห็นบาเรี ยนอน
หลับ สนิ ท ขวางอยู่ก ลางเตี ย ง มารี พ อเห็ น บาเรี ย ก็ ห ยุด
ร้ องไห้ เป็ นปลิดทิง ดินหลุดจากอ้ อมกอดของโคตัลลอยไป
นอนข้ างๆ บาเรี ย แล้ วกอดชายหนุ่มไว้ แน่น
เพี ย งแค่ สัม ผัส ตัว บาเรี ย ผิ ว พรรณที แห้ ง เหี ยวก็
พลันมีนํามีนวลขึนทันที เส้ นผมทีแห้ งกรอบราวกับใบไม้
แห้ ง ก็ ก ลับ มาสลวยเป็ น เงางาม แผ่ ส ยายอยู่เ ต็ ม เตี ย ง
โคตัลมองความเปลียนแปลงนันอย่างพิจารณา
“เพราเป็ น สิ งมี ชี วิ ต กึ งภูต เหรอ หรื อ ว่ า ...มารี จ ะ

เหมือนคุณนาริจริงๆ ถ้ าเป็ นอย่างนัน บาจะไม่แย่เหรอ”
ไม่มีใครตอบคําถามโคตัลได้ ชายหนุ่มเห็นมารี ไม่

ขยับ แล้ ว บาเรี ย ก็ ไ ม่ มี ที ท่ า จะตื น เขาจึง ใช้ พ ลัง ของเขา
เคลือนย้ ายคนทังคู่ให้ นอนบนเตียงแล้ วห่มผ้ าห่มให้ ก่อน
จะเดินออกจากห้ องไป
บาเรี ยหลับลึกอย่างทีไม่ค่อยเป็ นบ่อยนัก เขารู้ สึก

รางเลือนราวกับว่ามีพลังบางอย่างมาขยับตัวเขาให้ ขึนไป
นอนบนเตียง จัดท่าทางให้ เขานอนในท่าทีสบายตัว ตาม
ด้ วยไออุ่นของอะไรบางอย่างที ซุก ตัวเข้ าสู่อ้อมแขนเขา
ก่อนทังร่ างจะทาบทับด้ วยผ้ าห่มผืนหนา ชายหนุ่มอยาก
ลืมตาดูให้ แน่ ว่าใครเป็ นคนทําแบบนัน แต่ความอ่อนล้ า
ของร่ างกาย ทํ า ให้ ชายหนุ่ ม เลิ ก สนใจแล้ วหลั บ ต่ อ
จนกระทังถึงเช้ า
แสงแดดอ่ อ นสาดส่ อ งเข้ า มาทางช่ อ งหน้ าต่ า ง

จนถึงเตี ยงนอน ความร้ อนจึงขับไล่ไอเย็นยามคํ าคื นไป
เกือบหมด กระตุ้นให้ บาเรี ยต้ องลืมตาตืนทีละน้ อยๆ และ
116 ¡ÑÅ°Ô´Ò
รับรู้ ว่ามีอีกหนึงชีวิตนอนร่ วมเตียงอยู่กับเขามาตลอดทัง

คืน มือหนาสัมผัสกับความนุ่มสลวยคล้ ายขนฟูๆ และได้
กลินหอมอ่อนๆ โชยมา
‘ชิลด์เลียงด็อกกีด้ วยเหรอ’ บาเรี ยคิด แต่ความคิด

นันพลันสะดุดลงแทบจะทันที เมือมือทีกําลังลูบไล้ ไปตาม
ความนุ่มนันสัม ผัสกับแผ่นหลัง บอบบางที เนี ย นนุ่มของ
สิงมีชีวิตนัน
ชายหนุ่มเปิ ดเปลือกตาขึนมองสิงมีชีวิตทีเขากอด
อยู่อย่างเต็มตา ก่ อนจะตะลึงตาค้ างกับร่ างเล็กของเด็ก
สาวในชุดเอี ยมสี ฟ้าสดของที น่า ที หลับใหลในอ้ อมกอด
ของเขา หากเป็ นคนอืนคงร้ องโวยวายแล้ ว แต่ด้วยนิสยั ที
ปกติไม่ชอบโวยวาย บาเรี ยจึงยังคงนอนนิงอยู่ พลางคิด
ทบทวนถึงสิงทีเกิดขึนเมือคืน
‘เราเผลอหลับ ใช่ ที นึก ออกก็ มี แ ค่ นัน ไม่ มี อ ะไร

เกิดขึน’ บาเรี ยบอกตัวเองให้ สบายใจขึน พลางค่อยๆ ขยับ
ตัวเองถอยห่างจากร่ างบางทียังคงหลับใหลอยู่ทีละน้ อย
แต่การณ์กลับกลายเป็ นทําให้ คนทีนอนหลับตาพริ มอยู่ตืน

ขึนมา เธอแหงนหน้ ามองเขา
“บา” เสียงงัวเงียเรี ยก
“ครับ” บาเรี ยตอบรับพร้ อมกับขยับตัวจะลุกขึน แต่

คนตัวเล็กกลับโถมกอดเขาไว้ เอือมมือคล้ องคอเพือดึงเขา
ให้ โน้ มหน้ าลงมา แล้ วหอมแก้ มฟอดใหญ่
“อรุณสวัสดิ”
แม้ เสียงยังฟั งดูงัวเงีย แต่ก็พูดเป็ นคําชัดเจน นัน

ทําให้ บาเรี ยขมวดคิว เขารู้ มาว่าภูตเรี ยนรู้ ได้ รวดเร็ ว เรื อง
ภาษาคงไม่เป็ นปั ญหากับสิงมีชีวิตทีเทียบเท่าธรรมชาตินี
แต่ว่าภาษากายทีเธอทํากับเขานีสิ
‘ใครเป็ นคนสอน’
“ปะป๊ า” มารี ตอบแล้ วยิมสวยมาให้ แต่มนั กลับไม่

ช่วยให้ อาการหัวใจแทบหยุดเต้ นของบาเรี ยดีขนเท่
ึ าไร
118 ¡ÑÅ°Ô´Ò
‘เด็กคนนีอ่านใจเราได้ งนเหรอ’
ั บาเรี ยคิด
“มารี ได้ ยินเสียงของบาคนเดียว” มารี ตอบคําถาม

ในใจบาเรี ยด้ วยรอยยิมกว้ างกว่าเดิม
บาเรี ยรี บดันตัวเด็กสาวออกห่าง ขยับตัวลุกลนลง

จากเตียงแล้ วถอยห่างออกไปอีกหลายก้ าว มารี ก็ลุกตาม
พลางเอียงหน้ ามองท่าทางลุกลนของชายหนุ่มอย่างสงสัย
บาเรี ยเห็นท่าทางเพ่งสายตาอย่างฉงนสนเท่ห์นัน
ก็พอเดาได้ เลยต้ องรี บพูดห้ ามไว้ ก่อน
“ห้ ามอ่านใจผม”
มารี ข มวดคิ วและตอบว่ า “มารี ไม่ ได้ ยิน เสี ยงบา

แล้ ว ต้ องจับตัวด้ วย มารี ถึงจะได้ ยิน”
บาเรี ยถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก ‘อย่างนีก็ต้อง

ระวังไม่ให้ เธอจับตัวสินะ’
“คุณมาอยู่ในห้ องนีได้ ยงั ไง”

“ปะป๊ าพามา บาบอกให้ ร อ มารี ก็ ร อ แต่ ไ ม่ เ ห็ น

บามาหาสักที ปะป๊ าเลยพามารี มาหาบาทีนี เห็นบานอน
หลับอยู่ มารี ก็เลยนอนบ้ าง”
บาเรี ย ยกมื อ เสยผมลวกๆ อย่ า งนึ ก ขัด ใจขึนมา

โคตัล แวนเวิร์ธ รู้ ดีว่าไม่ควรทําอย่างนี แต่รุ่นพีจอมแสบก็
ยังทํา คราวนีรุ่นพีเล่นแรงเกินไปแล้ ว
“แล้ วปะป๊ าของคุณไม่บอกเหรอ ว่าคุณควรนอนที

ไหน” บาเรี ยถามอย่างอดกลัน เพราะเธอตรงหน้ าก็เพิง
เกิดใหม่ ไม่มีวันเข้ าใจเรื องความเหมาะสมระหว่างชาย
หญิงหรอก แต่ไอ้ คนทีรู้ดีนีสิ ทําไมไม่บอก
มารี ส่ายหน้ า “เรื องนีไม่เห็นต้ องบอกเลย บานอนที

ไหน มารี ก็นอนทีนันแหละ”
คําตอบใสซือทีได้ ทําให้ บาเรี ยรู้ สึกว่าตัวเองกําลัง

หูแดงขึนมาอย่างปั จจุบนั ทันด่วน คําพูดแบบนีควรออกมา
จากปากของผู้ หญิ ง เหรอ จะว่ า เขาหัว โบราณก็ ไ ด้ แต่
ผู้หญิ งก็ควรรู้ จักกาลเทศะในการอยู่ร่วมกับเพศตรงข้ าม
120 ¡ÑÅ°Ô´Ò
หน่อยไหม นีไม่ใช่เหตุจําเป็ นเช่นไม่มีห้องพักเหลือ หรื อ

ออกไปทํางานในทีกันดาร ถึงจะละเลยการให้ เกียรตินนได้ั
“ทีหลังคุณต้ องนอนกับเพือนผู้หญิ งเท่านัน ห้ าม

มานอนกับผม”
แหมะ
“คุณ ร้ องไห้ ทําไม” บาเรี ยทรุ ดตัวนังตรงหน้ าเด็ก

สาว จะยกมือขึนเช็ดนําตาให้ ก็ไม่ใช่นิสยั เขา ชายหนุ่มเลย
ยกมือขึนแปะบนหัวแล้ วโยกหัวเธอเบาๆ
“ร้ องไห้ ทําไมครับ”
มารี ช้ อนตาขึ นมองบาทังนํ าตา “บาไม่ ใ ห้ นอน

ด้ วย”
“เพราะมัน ไม่ ส มควร มนุษ ย์ ผ้ ูช ายกับ ผู้ห ญิ ง ไม่

นอนเตี ยงเดี ยวกัน เข้ าใจไหม” ชายหนุ่มพยายามให้
เหตุผลทีเข้ าใจง่ายทีสุด และดูไม่น่าเกลียดเกินไป
มารี พยักหน้ า “แต่มารี เป็ นภูต มารี นอนได้ ”
บาเรี ยถึงกับจนคําพูด เลยต้ องเปลียนหลักการว่า

“ภูตผู้หญิ งก็นอนร่ วมกับมนุษย์ผ้ ูชายไม่ได้ มารี ต้องนอน
กับผู้หญิงด้ วยกันเท่านัน”
มารี เอี ยงคอพลางยกหลังมือป้ายนํ าตาทิง “แล้ ว

ทําไงถึงจะนอนได้ ”
“เอ่อ เอางี ไหม เดี ยวเราค่ อยๆ คิ ดนะ ระหว่ างนี

คุณไปหาลิล่าก่อนดีกว่า ล้ างหน้ าล้ างตาแล้ วเราจะได้ ไป
กินข้ าวเช้ ากัน”
มารี พยักหน้ า แล้ วลุกกระโดดลงจากเตียง แต่ด้วย

ความรี บร้ อนเท้ าเลยสะดุดขอบเตียง จนบาเรี ยต้ องยืนมือ
ไปรับคนทีหัวคะมําลงมาไว้
“ระวังหน่อยครับ”
มารี เงยหน้ ายิมระรื น “มารี จะระวัง”

122 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ยมองรอยยิมนันนิง แล้ วยืนเป็ นหลักให้ เด็ก

สาวยึดเพือทรงตัว ก่อนจะเดินนําเธอไปทีประตูแล้ วเปิ ด
ออก
“เชิญครับ”
มารี เ ดิ น มาที ประตู แล้ ว เอี ย งคอมองสงสัย บา

เรี ยจึงถามว่า “ทําไมเหรอครับ”
“ทําไมถึงต้ องพูด ครับ ด้ วย ปะป๊ าไม่เห็นพูดเลย”
บาเรี ยนิงอึงไปแล้ วตอบว่า “เป็ นคําสุภาพทีใช้ พูด

ต่อท้ ายก่อนจบคําพูดเพือให้ เกี ยรติคู่สนทนา โดยเฉพาะ
กับสุภาพสตรี ครับ”
“สุภาพสตรี คืออะไร” มารี ถามอีก
“คือผู้หญิงทีสมควรได้ รับการให้ เกียรติ”
คําตอบทีงงมากขึนกว่าเดิมทําให้ มารี ขมวดคิว แต่

ก็ยงั เดินมาหยุดตรงหน้ าบาเรี ยพลางถามต่อว่า
“แล้ วผู้หญิงทีสมควรได้ รับการให้ เกียรติคืออะไร”
“เอ่อ...คิดว่า ทีน่ากับลิล่าจะตอบได้ ดีกว่าผมนะ

เดียวมารี ค่อยไปถามจากพวกเธอตอนกินข้ าวเช้ าดีไหม”
ชายหนุ่มตอบอย่างอดทน ไม่ใช่ตอบไม่ได้ แต่ถ้าจะให้ เขา
ตอบตอนนีก็ประหลาดอยู่ ให้ ผ้ ูหญิ งด้ วยกันคุยกันน่าจะ
ดีกว่า ตอนนีเด็กคนนียังไม่ร้ ู อะไร ก็คงไม่อาย แต่ถ้าเข้ าใจ
สังคมของมนุษย์มากขึน จะมองหน้ ากันไม่ติดเปล่าๆ
“อือ งันมารี ไปหาลิล่ากับทีน่าดีกว่า” มารี บอกแล้ ว

เดินแบบกึงกระโดดไปยังห้ องนอนของสองสาว โดยมีบา
เรี ยส่งสายตามองตามไปอย่างอ่อนใจ
ถ้ าสิงทีรุ่ นพีโคตัลพูดว่า ‘เธอคนนีจะมอบหัวใจให้

เขา’ เป็ นความจริ ง การตามติ ด ของเธอตอนนี คงเป็ น
จุดเริมต้ นของหนึงในปั ญหาอีกมากมายทีจะตามมา และ
ไม่ว่าเธอจะตามติดเขาด้ วยเหตุผลอะไร นันก็มากพอทีจะ
ทําให้ โลกของบาเรี ยเริ มจะไม่สงบสุขอย่างทีควรเป็ น บา
เรี ยไม่ต้องการให้ ใครถูกบังคับให้ มารัก และถึงแม้ ความรัก
124 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ครังนีจะได้ มาอย่างถูกต้ องตามธรรมชาติ เขาก็ไม่มีความ

จําเป็ นต้ องรักตอบ
‘วินาทีแรกทีภูตลืมตาตืนตอนแรกถือกําเนิดขึนมา
เป็ นสิงสําคัญมาก พวกเขาจะถูกกําหนดชะตาชีวิตตังแต่
วินาทีนน’
ั
คําอธิบายของแม่ซึงบาเรี ยส่งจดหมายไปถามเมือ
คืนดังก้ องอยู่ในหัว น่าขําทีในความอิสระเสรี ของเซวีน่า ก็
ยังมีเรื องแบบนีอยู่
คําถามคือ ถ้ าเขาอยากกันเธอให้ อยู่ในทีทีเธอควร

อยู่ เพือโลกอันสงบสุขของเขาจะได้ ยังคงอยุ่เหมือนเดิม
เขาจะต้ องทําอย่างไร
คําตอบ เขา...ไม่ร้ ู
โคตัลกลันหัวเราะไว้ อย่างทีสุด ขณะมองหน้ าบา

เรี ย ที ตอบคํ า ถามของมารี ที ถามไม่ ห ยุ ด เขาลงมาถึ ง
ห้ องอาหารเป็ นคนสุดท้ าย ชิลด์เป็ นเจ้ าบ้ านจึงสังให้ คนรับ

ใช้ เสิร์ฟอาหารไปก่อนเลย แต่ระหว่างรอโคตัลลงมา บา
เรี ย ลิล่า และทีน่าก็ต้องผลัดกันตอบคําถามเพือการเรี ยนรู้
ของมารี ไปเรื อยๆ โดยเฉพาะบาเรี ยทีโดนถามเยอะทีสุด
เขาแทบจะถอนหายใจอย่ า งโล่ ง อกเลยที เ ดี ย วเมื อเห็ น
โคตัลมาถึงโต๊ ะอาหารเสียที
“หลับสบายไหม บา” โคตัลถามยิมๆ
“สบายครับ แต่จะสบายกว่านี ถ้ าพีไม่เล่นพิเรนทร์

อย่างนัน” บาเรี ยตําหนิ
มารี จึ ง ก ระ ตุ ก แข นเสื อข อง บ าเรี ยถามว่ า

“เล่นพิเรนทร์ คืออะไรเหรอ”
ระหว่างทีบาเรี ยยังอําอึง โคตัลก็ชิงตอบว่า “มอบ

ตุ๊กตาหลับฝั นดีให้ บาน่ะสิ”
“รุ่ นพี!” บาเรี ยแค่นเสียงเย็นเรี ยกอีกฝ่ ายอย่าง

ปราม ทํ าให้ ทุกคนบนโต๊ ะอาหารหันมองหน้ ากันเลิกลัก
ปกติเคยแต่เห็นบาเรี ยใจเย็นมาก ตอนนีกลับแสดงอาการ
126 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ไม่พ อใจได้ ขนาดนี ดูเหมื อ นเมื อคื นโคตัล จะเล่น แรงไป

จริงๆ
“สิงมีชีวิตกึงภูตต้ องอยู่กบั ผู้ทีเขาเลือก ไม่อย่างนัน

ไม่ใครก็ใครต้ องตายไปข้ างหนึง นายไม่เห็นคุณนาริ ทีอยู่
กับมาสเตอร์ ไซเอนตลอดเวลาเหรอ” โคตัลอธิ บายด้ วย
ดวงตาเปล่งประกายล้ อเลียน
“ตกลง มารี เป็ นภูต หรื อสิงมี ชีวิตกึงภูตกันแน่คะ

เมือวานฉันฟั งยังไม่เข้ าใจเลย” ทีน่าถามขึน ขณะหางตา
เห็นมารี ทีใช้ ส้อมจิมชินสเต๊ กเนือโมลีเข้ าปากอย่างอยากรู้
อยากเห็น ก่ อนจะคลายออกมาแล้ วทํ าท่าเหมื อนจะอา
เขียน เล่นเอาบาเรี ยรี บคว้ าผ้ าเช็ดปากมารองให้ หญิงสาว
แทบไม่ทนั
“คลายออกมาให้ ห มด มารี ” บาเรี ย ร้ องบอก

ขณะที โคตัลรี บลุกไปเปลี ยนจานสเต๊ กของมารี เป็ นจาน
ผลไม้ แทน พร้ อมกับตําหนิบาเรี ย ว่า “ภูตแห่งพงไพร ไม่
กินเนือสัตว์นายไม่ร้ ูหรื อไง”
บาเรี ยหันมามองโคตัลหน้ าเหลอหลาพลางตอบ

กลับว่า “ผมจะรู้ได้ ยงั ไง ทําไมรุ่นพีไม่ดแู ลเธอเองละ”
“บาเรี ย มิชชาร์ พ” โคตัลเอ่ยเสียงเย็น ขณะส่งแก้ ว

นําให้ มารี ดืม
ภาพสองหนุ่ ม ที ดู แ ลเด็ ก สาวซึ งกํ า ลั ง เบะปาก

ร้ องไห้ เ พราะอาหารในปาก ทํ า ให้ ที น่ า สะกิ ด ลิ ล่ า แล้ ว
กระซิบเบาๆ ว่า
“เหมือนพ่อแม่ลกู เธอว่าไหม”
ลิล่าส่ายหน้ าปรามไม่ให้ ทีน่าแซว เรื องมันชักจะ

วุ่นวายกันไปทุกที รุ่ นพีโคตัลเป็ นคนทําให้ มารี เกิดมาจาก
ผ้ าทอ มารี เรี ยกรุ่ นพีว่า ‘ปะป๊ า’ แต่กลับตามติดบาเรี ยไม่
ยอมห่าง เพราะว่าเป็ นคนทีเธอมอบจุมพิตแห่งภูตไพรให้
‘แล้ วทีนีจะทํายังไงละเนีย ลินค์อยู่นีก็คงดี’ ลิล่าคิด

อย่างจนปั ญญา
128 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“กินนีเท่านัน ห้ ามกินเนือนันนะมารี ” โคตัลเตือน

พลางชีไปทีจานสเต๊ กเนือ
มารี เ ป็ น ภู ต ที มี ม นุษ ย์ เ ป็ นผู้ สร้ าง ความทรงจํ า

เกียวกับป่ าในสมองของเธอคงไม่สมบูรณ์นกั เมือวานเธอ
จึงพยายามเรี ยนรู้ ทกุ อย่างรอบตัวระหว่างทีรอบาเรี ย โดย
ไม่กินอะไรเลย โคตัลซึงเป็ นคนสร้ างมารี ขึนมายังรู้ สึกได้
ว่า เรี ยวแรงของมารี ลดลงไปมาก ขนาดความเร็ วในการ
เรี ยนรู้ ก็ยงั ลดลงด้ วย ร้ องแต่จะหาบาเรี ยเท่านัน แต่เพียง
ได้ รับสัมผัสจากบาเรี ย ร่ างกายเธอทีดูอ่อนแรงกลับสดใส
ขึนทันตา โคตัลจึงมันใจ ว่ามารี ต้องเป็ นเหมือนนาริ ก้า ภูต
นาฬกิ าของมาสเตอร์ ไซเอนแน่ๆ
“รุ่ นพีครับ ตกลงเรื องของมารี เป็ นยังไงแน่ เราควร

ทําอย่างไรกับเธอ” เวิร์นถาม ขณะมองไปทางเพือนทีต้ อง
กลายเป็ นพีเลียงเด็กจําเป็ นไปแล้ ว
“ฉันก็ไม่ร้ ู”
“อ้ าว!” ทุกคนในห้ องยกเว้ นมารี ทีหยิบผลไม้ กิน

อย่างเอร็ดอร่อยอุทานพร้ อมกัน โคตัลจึงเอ่ยต่อ
“ตอนแรกฉั น ก็ ไ ม่ แ น่ ใ จว่ า มารี โ ลนี จะให้ กํ า เนิ ด

สิงมีชีวิตแบบไหน แต่เมือเทียบจากลักษณะการเกิดของ
เธอประกอบกับข้ อมูลจากหลายๆ ด้ าน เลยพอสรุ ปได้ ว่า
มารี น่าจะเป็ นสิงมีชีวิตกึงภูต ทีคล้ ายกับภูตนาฬิกา ทีเกิด
ขึ นมาพร้ อมกั บ พัน ธสัญ ญาบางอย่ า ง และนันคื อ สิ งที
โกลดี ทอย ก็เล็งเอาไว้ ด้วยเหมือนกัน”
ชื อ ‘โกลดี ทอย’ ทํ า ให้ ค นทังห้ อ งนิ งสนิ ท ไป แต่

ความอยากรู้ ในใจกลับยิงเพิมทวี คูณ ทุกสายตาจึงมอง
เขม็งไปทีโคตัลเป็ นจุดเดี ยวด้ วยสี หน้ าเคร่ งเครี ยดอย่าง
ถ้ วนทัว
โคตัลถอนหายใจยาว แล้ วเริ มเล่าสิงทีวนเวียนอยู่

ในหัวเขามาหลายวัน
130 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“พวกเราทุกคนต่างสงสัยกันไม่ใช่เหรอ ถ้ ามารี โลนี

ต้ นนี ไม่ได้ เกิ ด ขึนตามธรรมชาติ แต่เกิ ด จากฝี มือมนุษ ย์
มันจะเกิดขึนมา...เพราะอะไร”
ทุกคนพยักหน้ า โคตัลจึงพูดต่อว่า “ฉันพยายาม

ตามหาชินส่วนมากมาย เพือหาคํ าตอบ จึงไปขอให้ คุณ
จาร์ เร็ตช่วยสืบเรื องหนึง จนได้ ร้ ูว่า...”
โคตัลหยุดพูดไปนิดหนึง แล้ วกราดสายตานิงขึง

สบตาของแต่ละคน จนกระทังมาหยุดนิงทีบาเรี ย แล้ วพูด
ต่อว่า
“...ลูกสาวของ โกลดี ทอย เป็ นเมเนไทป์ ”

48
·ÒªÐµÒ
“...ลูกสาวของ โกลดี ทอย เป็ นเมเนไทป์ ”
แปะ!
เวิร์นปรบมื อชมในความพยายามของรุ่ นพี อย่างคนที

พอจะปะติดปะต่อเรื องราวได้ ขณะทีเชรี พวางช้ อนกินข้ าวลง เขา
มองโคตัลด้ วยสายตาอยากจะกินเลือดกินเนือ
“อย่ามองผมอย่างนันครับรุ่นพี ผมไม่ใช่ โกลดี ทอย”
“ก็ร้ ู ว่าไม่ใช่ เลยแค่มองไง” เชรี พตอบเสียงเย็น ต่างกับ

ใบหน้ าน่ารักของเขาทีติดจะง่วงงุนอยูเ่ สมอ
132 ¡ÑÅ°Ô´Ò
โคตัลหัวเราะในลําคอ เขารู้ จกั เชรี พดีและมันใจว่าใครก็

ตามทีทําให้ รุ่นพีตัวเล็กแสดงสีหน้ าแบบนีได้ คนคนนันไม่ได้ ตาย
ดีแน่
“คุณ ลุง จาร์ ตอบจดหมายฉั นมาว่า ลูก สาวของ โกลดี

ทอย เป็ นเด็กเมเนไทป์ ที มีความสามารถในการร่ ายรํ า ถึงขนาด
โรงเรี ยนการแสดงเดนโนเล่ ทีซีเอร่ายังต้ องการได้ เธอไปรับการฝึ ก
พืนฐานเพือเตรี ยมตัวก่อนเข้ าโรงเรี ยน แต่ดเู หมือนคุณพ่อของเธอ
ไม่คอ่ ยพอใจในเรื องนัน”
“เลยคิดจะสร้ างสิงมีชีวิตกึงภูตให้ ลกู สาวตัวเองละสิ” เช

รี พพูดเสียงเย็น
โคตัลพยักหน้ า “เป็ นที รู้ กันดีว่า มิ นนี ทอยเป็ นร้ านขาย

ของเล่นทีเสนอสินค้ าซึงขายฝั นพวกนีอยู่แล้ ว เลยทําให้ ผมคิดว่า
มารี โลนีก็ อาจเป็ นอีกหนึงของเล่นทีโกลดีต้ องการสร้ างขึนมาให้
ลูกสาวของเขา”
“แต่มนั เป็ นมากกว่าของเล่นตรงที มันนําเข้ าไปในสนาม

สอบคัดเลือกของโรงเรี ยนเวทแห่งเซวีน่าได้ น่ะสิ” เชรี พเสริ ม ทุก
คนจึงหันไปมองเขาอย่างแปลกใจ ขณะทีเชรี พหันไปมองมารี ซึง
เอร็ ดอร่อยอยูก่ บั ผลไม้ ตรงหน้ าอย่างไร้ กงั วล
“การสอบคัดเลือกของโรงเรี ยนเวทแห่งเซวีน่ามีข้อจํากัด
เพียงห้ ามนําอุปกรณ์ เวท หรื ออัญมณี เวทติดตัวเข้ าไป ผู้สอบทํา
ได้ แค่ใช้ พลังบริ สทุ ธิของตัวเองร่ วมกับพลังของสิงทีอยู่รอบตัว ซึง
คือธรรมชาติเท่านัน แล้ วภูต...ก็คือส่วนหนึงของธรรมชาติ”
“สุดยอด คิดได้ ไง เพราะอย่างนี หรื อคะ โกลดีถึง อยาก

ได้ มารี มาก” ทีนา่ อุทานอย่างเหลือเชือ
โคตั ล ยิ มเย็ น “ยิ งกว่ า อยากได้ การได้ ภู ต มาไว้ ใน

ครอบครอง มันยังไม่เท่ากับทีได้ สิงมีชีวิตกึงภูตหรอก เพราะอะไร
รู้ไหม”
ทุกคนในห้ องเงี ยบกริ บ ต่างคนต่างมีคําตอบของตัวเอง

ในใจ แต่ก็ยงั รอให้ โคตัลเฉลยเหตุผลทีแท้ จริ ง โคตัลจึงตอบว่า
“โกลดีต้ องการให้ ลกู สาวของเขาเป็ นเจ้ าของภูตแต่เพียง

ผู้เดียว ถึงเวลานัน หากสภากลางคิดจะดําเนินการตามกฎหมาย
กับเขา ก็จะไม่มีใครหน้ าไหนเอาภูตตนนันไปจากลูกสาวของเขา
ได้ นันแหละเหตุผลทีโกลดีกล้ าทําอะไรอุกอาจขนาดทําลายคูมีร่า
ฟอเรสได้ โดยไม่เกรงกลัวอะไรทังสิน”
ความเงียบปกคลุมทัวโต๊ ะอาหาร สิงทีโคตัลพูดไม่ใช่เรื อง

ผิ ด แม้ แ ต่น้ อ ย เพราะไม่ ใ ช่ แ ค่ ส ภากลางหรอก ต่อ ให้ ป ราการ
134 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ฟาเรนเซ่ออกโรงเอง ก็ไม่มีใครเปลียนใจภูตซึงทําพันธสัญญากับ
มนุษย์ไปแล้ วได้ นอกจากฆ่ามนุษย์คนนันเสีย แน่นอน ใครทีไหน
เล่าจะกล้ าฆ่ามนุษย์ผ้ ซู งมี
ึ ภตู กางปี กปกป้อง
“เขาทําทังหมดเนียเพือลูกเหรอ แล้ วลูกสาวของเขารู้ ไหม

ว่าพ่อทําผิดมากมายเพือเขา” ลิล่าถามเสียงเศร้ า เพราะถ้ าเธอ
เป็ น ลู ก สาวของ โกลดี ทอย เธอก็ ไ ม่ ต้ อ งการให้ พ่ อ ทํ า แบบนี
ครอบครัวทีอยู่พร้ อมหน้ าพร้ อมตาย่อมต้ องดีกว่าให้ ใครคนใดคน
หนึงหายไป และความผิ ดที เขาทํ า ก็ ไ ม่ใ ช่มีโทษแค่การหายไป
แบบธรรมดา แต่มนั คือการทําผิดกฎหมายทีมีโทษสูงสุดของโลก
ใบนี
“ฉันไม่ร้ ู รู้ แต่ว่าตอนนีเขาต้ องเจ็บใจมาก บางทีเขาอาจ

ไม่หยุด” โคตัลเปรย
“เขาควรหยุดนะ เพราะมันจบแล้ วไม่ใ ช่เหรอครั บ มารี

มอบ...เอ่อ ผมหมายถึงมารี ได้ ทําพันธสัญญากับบาเรี ยแล้ ว เขา
จึงหมดสิทธิในสิงทีหวังไปแล้ ว” เวิร์นเอ่ยแย้ งขึน
ทุก คนพยัก หน้ าเห็น ด้ วย แต่เ ชรี พ กลับพูด แทรกขึนว่ า

“แต่ยงั มีอีกวิธี ทีทําให้ เขาได้ ในสิงทีต้ องการ”
“ทํายังไงครับ” ชิลด์โพล่งออกมา
เชรี พมองดูมารี พลางถอนหายใจยาว “มันเป็ นแค่แนวคิด

เท่านัน ไม่มีใครกล้ าทําหรอก แล้ วก็ไม่น่าทําได้ แต่ว่ากับภูตทีเพิง
เกิดใหม่ แล้ วก็คนบ้ าอย่าง โกลดี ทอย ฉันว่าเขาน่าจะทํา ก็ขนาด
เครื องดูดพลังเวทนัน เขายังทําขึนมาแล้ วนี”
“พีหมายถึงอะไร” บาเรี ยถามเสียงขรึ มสีหน้ าเคร่ งเครี ยด

ขึน ดูเหมือนบาเรี ยจะเดาได้ วา่ เชรี พหมายถึงอะไร
มุมปากของเชรี พยกขึนแค่นเสียงเย็นชา แล้ วตอบว่า “ก็

ในมือเขาทําตามวิธีไม่ได้ เขาก็จะบังคับ”
“บังคับภูตเนียนะเหรอคะ เป็ นไปไม่ได้ ” ลิลา่ แย้ ง
เชรี พ ส่ายหน้ า “เปล่า ไม่ไ ด้ บัง คับภูต แต่บงั คับถ่ายเท

พลังของภูตสู่ลูกสาวของเขาโดยตรง ด้ วยกรรมวิธีทีคล้ ายๆ กับ
การแปลงอัญมณีเวทนันแหละ”
คําตอบของเชรี พ ทําให้ ทกุ คนในห้ องหนาวเหน็บไปถึงขัว

หั ว ใจ การแปลงอั ญ มณี คื อ นํ า อั ญ มณี เ วทมาหลอมรวมกั บ
อุปกรณ์เวท เป็ นเทคนิคทีนักประดิษฐ์ ใช้ อยู่บอ่ ยๆ แต่ไม่คิดว่าจะ
มีใครนํากรรมวิธีเดียวกันมาทําเรื องโหดร้ ายอย่างนันได้
136 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เชรี พถอนหายใจยาวพลางพูดต่อว่า “ด้ วยเครื องดูดพลัง

เวทที เขาสร้ างขึนเครื องนัน เขาสามารถพัฒ นาต่อยอดไปเป็ น
เครื องถ่า ยเทพลัง จากภูต เข้ า สู่ตัว ลูก สาวของเขาได้ ไ ม่ ย าก มี
ปั ญหาแค่สองข้ อเท่านันที การทดลองนี จะล้ มเหลว หนึงคือ ตัว
ผู้รั บ พลัง เป็ น ภาชนะที เล็ ก เกิ น ไป กั บ สอง พลัง ของภู ต มี ม าก
เกินไป”
“แสดงว่าเรายังมีความหวังว่าเขาจะทําไม่สําเร็ จใช่ไหม
ครับ” เวิร์นถาม
เชรี พพยักหน้ า “ใช่ แต่เราคงไม่ยอมให้ เขาเริ มการทดลอง

จนรู้ผลว่าล้ มเหลวหรอก ไม่เช่นนัน ผลเสียจะตกอยูท่ ีภูตเท่านัน”
โ ค ตั ล ส บ ต า เ ช รี พ นิ ง แ ล้ ว ถ า ม เ สี ย ง เ ค รี ย ด ว่ า
“หมายความว่ายังไงครับ”
เชรี พไม่ตอบ บาเรี ยจึงตอบแทน
“ระหว่ า งการแปลงอั ญ มณี มี บ่ อ ยครั งที เกิ ด ความ

ผิดพลาดขึน ก็อย่างทีรุ่ นพีเชรี พบอก ภาชนะทีรับพลังเล็กเกินไป
หรื อไม่พ ลังในอัญมณี เวทก็ มีมากเกิ นไป แต่ไ ม่ว่าปั ญ หานันจะ
เกิ ด จากสาเหตุ ไ หน พลั ง ส่ ว นเกิ น ที เกิ ด ขึ นก็ จ ะตี ก ลั บ มา
ทําลายอัญมณีเวทจนแตกสลายไปทุกครัง นันคือ...ความเสียหาย
ทีมักเกิดขึนในการแปลงอัญมณีเวท จะย้ อนมาทําลายอัญมณี ที

ต้ นขัวเสมอ หากเที ยบเคียงความเสี ยหายนี กับการถ่ายเทพลัง
จากภูต ผมเกรงว่า...”
ทุกสายตาหันไปมองมารี อย่างกังวล ภาพทีเด็กสาวคนนี

ต้ องแหลกสลายไปเหมื อนกับอัญมณี เวท ทํ าให้ ทุกคนตกอยู่ใน
ภวังค์ ยิงคนพูดเองด้ วยแล้ วหน้ ายิงเครี ยดจัด
“ใครกันที บ้ าจนทํ าเรื องโหดร้ ายอย่างนันได้ ไหนว่าเด็ก

คนนันร่ายรํ าได้ ดีไง แล้ วคนเป็ นพ่อจะบังคับให้ ลกู มาเป็ นจอมเวท
ทําไม ทุกคนบนโลกนีต่างก็มีทางเดินเป็ นของตัวเองทังนัน” ทีน่า
เอ่ยขึนอย่างหมดความอดทน
“เพราะบางคนชอบท้ าทายกับโชคชะตาตัวเองไง” ชิลด์

ตอบเสียงขรึม
เงียบ ไม่มีใครเถียง เพราะชิลด์และพ่อของเขาก็เป็ นหนึง

ในคนจํ า พวกนัน ซึงท้ าทายชะตากรรมของตัวเองแล้ วประสบ
ความสํ าเร็ จ เหมื อนกับเด็กอี กหลายๆ คน ซึงในปราการแต่ล ะ
แห่งก็เริ มพบเด็กทีไม่น่าจะเรี ยนอยู่ปราการนันๆ ได้ แต่พวกเขาก็
ทําได้
138 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ไม่ว่าจะเป็ นเด็กธาตุนําในปราการฟี เรเน่ เด็กธาตุดินใน

ปราการฟาเรนเซ่ รวมถึง เด็ก ธาตุไ ฟบางกลุ่ม ที เริ มมี ค วามฝั น
อยากเรี ยนในปราการวาริ เน่ เด็กพวกนีพยายามทุกวินาทีเพือท้ า
กั บ ชะตาชี วิ ต ของตั ว เอง ยิ งพบว่ า มี ค นทํ า ได้ พวกเขาก็ ยิ ง
พยายามอย่างไม่ยอ่ ท้ อ
“แต่ก็ควรทําในรู ปแบบทีถูกต้ อง” โคตัลเอ่ยทําลายความ

เงียบ
“เราจะทํายังไงดีคะ ฉันว่าเรื องนีมันเกินกว่าทีพวกเราจะ

รับผิดชอบไหว ควรแจ้ งปราการฟาเรนเซ่ไหม” ลิล่าถามด้ วยสี
หน้ าร้ อนรน แต่โคตัลกลับยกมือขึนแตะไหล่รุ่นน้ องพลางพูดต่อ
ว่า
“ฉันว่า ปราการฟาเรนเซ่น่าจะรู้ เรื องนีดี แต่ทีนิงอยู่ อาจ

อยากรู้วา่ เราจะจัดการปั ญหานียังไงมากกว่า จําไม่ได้ เหรอ ไม่ว่า
ปราการฟาเรนเซ่หรื อซินเทลล่า พวกเขาทํ ายังไงตอนรู้ ว่ามี การ
สร้ างมารี โลนี...พวกเขาโยนงานนีมาให้ เรา เพราะอะไรพวกนายก็
น่าจะรู้”
‘สิงทีเป็ นไปไม่ได้ ’ คําตอบนันก้ องอยู่ในใจทุกคน แม้ ตอน

ทีรั บภารกิ จนี มาพวกเขาจะไม่เข้ าใจความหมาย แต่ตอนนี หลัง
เกิ ดเหตุการณ์ ต่างๆ ที ผ่านมา มันทํ าให้ ทุกคนเริ มเข้ าใจขึนบ้ าง

แล้ ว ว่าพวกเขากํ าลัง เผชิ ญ หน้ ากับภารกิ จ ประเภทไหน ไม่ใ ช่
ภารกิจทีทําเพือผลิตชินงานนําเสนอในงานเกสต์ราวน์ และไม่ใช่
ภารกิจเพือความสนุกสนาน แต่การทํางานของพวกเขาครังนีจะ
ส่งผลต่อเซวีนา่ ทังโลก
หากปล่อยให้ โกลดีทําสําเร็ จและได้ มารี โลนีไป อีกไม่นาน

ก็ จ ะเกิ ดกระบวนการสร้ างมารี โลนี ขึนมาอี กมากมายจนนับไม่
ถ้ วน เพื อให้ เ ด็กเมเนไทป์ ทังหลายมี พ ลังได้ เหมื อนกับจอมเวท
ปลุกกระแสการแปลงพลังกันอย่างบ้ าคลังขึนมา จนอาจโยงใยไป
ถึงกรรมวิธีการถ่ายเทพลังอย่างเหียมโหดนัน
ปั ญหาคือ ทังสองปราการต้ องการให้ พวกเขาทําอะไรงัน

เหรอ ต้ องทําอย่างไรถึงจะแก้ ไขสถานการณ์ ทงหมดได้
ั โดยโลก
ทังโลกยังสุขสงบต่อไป ภาระทีหนักอึงอย่างนี ทําไมพวกเขาถึงมา
ฝากความหวังไว้ กบั พวกเรา
“อย่างแรกเราต้ อ งทํ า ความเข้ าใจมารี ใ ห้ ไ ด้ ม ากกว่า นี

ก่อน” โคตัลเอ่ย
“พีเป็ นคนสร้ างเธอขึนมา พีรู้อะไรเพิมไหมครับ”

140 ¡ÑÅ°Ô´Ò
หัวหน้ าที ม ผู้ซึงริ เ ริ มภารกิ จนี ถามขึนด้ วยสี หน้ าจริ ง จัง
เพือนร่วมทีมจึงรู้สกึ เริ มผ่อนคลาย เมือได้ กลินอายความเป็ นผู้นํา
ในการแก้ ปัญหาเฉพาะหน้ าอันคุ้นเคยแผ่ออกมา พวกเขาทํางาน
ร่ วมกับชิ ล ด์ม าหลายครั ง ผู้ช ายคนนี ยิงอยู่ใ นความคับขันมาก
เท่ า ไร เขาก็ ยิ งนิงและรอบคอบมากขึ น แม้ ไ ม่ มี พ ลัง ที ยิ งใหญ่
มากมายอย่างลินคอร์ นหรื อนีล แต่ภายใต้ การกํากับดูแลงานของ
ชิลด์ ผลงานของเขาก็ ไ ม่เ คยทํ าให้ พ วกเขาผิ ดหวัง และครั งนี ก็
น่าจะเช่นกัน
โคตัล กลอกตาอย่างครุ่ นคิด แล้ วตอบว่า “มารี ตอนยัง

เป็ นภูตกับเสี ยงที ฉันได้ ยินระหว่างทอผ้ าแตกต่างกัน ขณะที ฉัน
เริ มทอผ้ า เริ มแรกฉันได้ ยินเพี ยงเสี ยงหัวใจเต้ น แต่พอยิงทอผ้ า
นานขึนจนได้ ลายอักขระมนตราแห่งกาลเวลามากขึน เสียงหัวใจ
เต้ นทีได้ ยินก็เริ มเปลียนไปเป็ นเสียงขับกล่อม ว่ากันว่า ความทรง
จําของป่ าถูกถ่ายทอดเป็ นบทเพลงแห่งความทรงจํา ฉันเคยได้ ยิน
เรื องนันมาบ้ าง แต่ไม่เคยฟั งเสียงขับกล่อมของจริ ง เพิงได้ ยินครัง
แรกก็ตอนทอผ้ าผืนนีนีแหละ”
“บทเพลงแห่งความทรงจําพูดถึงเรื องอะไรเหรอคะ มัน

เกี ยวกับการกํ าเนิดมารี ด้วยใช่ไหม” ลิล่าถามแทรกขึนอย่างอด
ไม่ได้
โคตัลส่ายหน้ า “เปล่า ไม่ได้ พดู ถึงการกําเนิดมารี แต่พูด

เกี ยวกับช่วงเวลาแห่งพันธสัญญาของภูตทีกํ าลังจะเกิด มารี เกิด
จากต้ นมูส ติน ต้ นไม้ ทีถูกนํ ามาสางเส้ นใยใช้ ใ นการทอโดยภูต
ปั ญ ญา เรื องหลักๆ ที ขับขานในบทเพลง คือวิธีการทอผ้ า การ
สร้ างกี ทอผ้ า จนกระทังไหมเส้ นสุดท้ ายทีฉันทอจบลง เสี ยงทีได้
ยินจากบทเพลงขับกล่อมก็ยงั เป็ นเรื องราวเกี ยวกับกี ทอผ้ า ไม่มี
เรื องอืนเลย”
“เด็กคนนีเลยไม่ร้ ู จกั อะไรเลย ใช่ไหมคะ นอกจากเรื องที

อยู่ในป่ า” ลิล่าสรุ ปเสียงอ่อน แล้ วยิมตอบมารี ทีหันมาส่งยิมให้
เธอ จากนันเด็กสาวก็หนั ไปมองบาเรี ยเหมือนต้ องการบอกว่าเธอ
ต้ องการผลไม้ เพิมอีก
บาเรี ยจึงเลื อนจานผลไม้ ให้ เธอ แล้ วหันมาฟั งโคตัลพูด

ต่อ
“เรี ยกได้ ว่าพวกเราได้ เห็นภูตตัวเป็ นๆ ตังแต่แรกเกิดเลย

ละ”
“เด็กแรกเกิดทีไหนถึงรู ปร่ างดีกว่าฉันอีกละพี” ทีน่าแซว

ผ่อนคลายบรรยากาศเคร่ ง เครี ยด เป็ นเหตุใ ห้ โคตัล หันไปยี หัว
น้ องสาวอย่างมันเขียว
142 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ฉันเคยได้ ยินว่า รู ปร่ างของภูตไพรถูกกํ าหนดโดยชนิด

ของต้ นไม้ ทีสร้ างเขาขึนมา นีอาจเป็ นลักษณะของต้ นมูสตินก็ได้ ”
ชิลด์แย้ ง
“สรุ ปตอนนี พวกเราก็ ได้ แต่เดากันไป ฉันว่าเราต้ องการ

ผู้เ ชี ยวชาญเรื องนี นะ ใครเห็ น ด้ ว ยกับ ฉั น บ้ า ง” เชรี พ ถาม
ความเห็น เมือไม่มีใครแย้ ง ชิลด์เลยเอ่ยขึนว่า
“ในปราการฟาเรนเซ่ มีมาสเตอร์ คนหนึงทีน่าจะรู้ เรื องภูต

ดีกว่าพวกเรา ถ้ าเราไปขอความรู้ จากมาสเตอร์ คงไม่ผิดกฎเรื อง
ห้ ามแพร่งพรายข้ อมูลทีเป็ นความลับของรัฐหรอก พวกนายคิดว่า
ไง”
“นายหมายถึง มาสเตอร์ ชาร์ เพรย์เชรี ใช่ไหม” โคตัลถาม

ขึน
ชิลด์พยักหน้ า “ครับ”
“งันฉันว่านายควรไปหาลินค์ดีกว่า หมอนันน่าจะรู้ จกั คน

ทีเก่งและเชียวชาญมากกว่ามาสเตอร์ ชาร์ เพรย์เชรี เสียอีก” ทีน่า
เอ่ยด้ วยนําเสียงมันใจอย่างมีความหวัง
ชิลด์มองหน้ าเพือนสาวอย่างสงสัย ก่อนจะนึกถึงใครคน

หนึงทีเขาเคยได้ ยินชือจากปากลินคอ์นมาบ้ าง แล้ วครางออกมา
ว่า “เธอคงไม่ได้ หมายถึง...”
ทีนา่ ยิมกว้ าง พลางตอบว่า “ใช่ คนนันแหละ”
ขบวนของเจ้ าของคฤหาสน์ คาโรต้ าเคลือนออกจากเขต

บ้ านพักตากอากาศ เพื อกลับเข้ าคูมีร่า ฟอเรสแล้ ว แน่นอนทุก
อย่างหนีไม่พ้นจากสายตาทีสอดส่องมาจากกล้ องสอดแนมของ
โกลดี ทอย เขาพยายามหาช่องโหว่เพือจะเข้ าถึงตัวภูตทีเพิงเกิด
ใหม่ซึงอยู่ในตัวบ้ านอีกครัง หากเขาได้ ตวั ภูตเด็กคนนันมาตอนนี
ก็ ยัง พอแก้ ไ ขและปรั บ เปลี ยนแผนการของเขาได้ ทัน เวลา แต่
อาณาเขตเวทและอุปกรณ์เวทของเจ้ าหนูเชรี พทีวางป้องกันไว้ ทวั
บริเวณบ้ านนีสิ ทําให้ เขาทํางานลําบากขึน
เชรี พ กลาสติล ตอนที โกลดี ทอย ยังทํางานอยู่ในแผนก

พัฒนาการเวท เด็กนันเพิงเข้ าเรี ยนเป็ นแค่จอมเวทศิลาฝึ กหัด แต่
เพราะชืนชมรุ่นพีอมีเรี ยมาก เขาเลยมาทีแผนกพัฒนาการเวทอยู่
บ่อยๆ ความเก่งกาจของเชรี พเขารู้ ดี ไม่นึกว่าไม่ได้ พบกันแค่ไม่กี
ปี เชรี พจะเก่งกาจขึนจนกล้ ามาต่อกรกับเขาได้ อาวุธที เชรี พยิง
144 ¡ÑÅ°Ô´Ò
กระหนํ าใส่เขาเมือวาน เล่นเอาเกราะกันเวทของเขาเกื อบรับไม่

ไหว
“เจ้ าตัวเปี ยกนันกลับเข้ าคูมีร่า ฟอเรสอีกทําไมนะ” โกลดี

พึมพําอย่างครุ่นคิด
ตอนแรกโกลดีคาดว่า เด็กพวกนี คงต้ องไปที ปราการฟา

เรนเซ่ เพื อขอความช่ ว ยเหลื อ เรื องการดูแ ลภู ต เกิ ด ใหม่ และ
ระหว่างเส้ นทางกลับไปทีนันก็มีจดุ ทีเขาจะดักซุ่มเพือชิงภูตตนนัน
ได้ หลายจุด แต่นีกลับกลายเป็ นว่าเด็กพวกนันเดินทางลึกเข้ าไป
ในคูมีร่า ฟอเรสมากขึน
โกลดีมองตามขบวนคนทีหายลับเข้ าไปในป่ าอย่างเงียบ

งันอยู่ครู่ หนึง ก่อนจะดึงกระดาษสายลมออกมาเขี ยนคําสังเป็ น
รหัส แล้ วส่ง ไปยังผู้รับ จากนันก็ เ คลื อนตัวตามกลุ่ม ของชิ ล ด์ที
ขัดขวางแผนการเขาไปอย่างเงียบเชียบ
49
¾ÔÉä¿àÇ·
“ต้ นไม้ ตรงนันชือ ‘มามู่’ ดอกสวยมากเลย ถ้ าออกดอก
เยอะๆ มันจะส่งกลินห๊ อม หอม” เสียงของมารี ดงั เจือยแจ้ วเป็ น
ระยะๆ สลับกับเสียงถามของลิล่าทีชอบเรื องต้ นไม้ อยู่แล้ ว เพราะ
มีมารี ร่วมขบวนเดินทางมาด้ วย ชิลด์จึงไม่อยากให้ แยกกลุ่มกัน
เดินทาง กลัวจะมีอนั ตรายกับมารี ทังหมดจึงเลือกเส้ นทางหลักที
ตรงไปสู่หมู่บ้านมูสตาโน่ แทนทีจะเป็ นทางลัดซึงถึงที หมายเร็ ว
กว่า
โดยแบ่งรถลากทีติดตังอุปกรณ์ปอ้ งกันเวท เพือไม่ให้ โดน

สัตว์ประจําถินทีไม่ชอบการถูกรบกวนจู่โจม ข้ อดีของการเดินทาง
อย่างนี คือไม่เหนือย ข้ อเสียคือช้ า ทีสําคัญบาเรี ยถูกจัดให้ มานัง
รวมอยู่ ใ นกลุ่ ม เดี ย วกั บ มารี โคตั ล อ้ างว่ า มั น จํ า เป็ น พอบา
146 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เรี ยเถียงว่าเขาอยากไปนังรถลากคันหลังเพือคอยคุ้มกันมากกว่า
มารี ก็ร้องไห้ เลยต้ องยอมมานังด้ วยกัน
“มารี ร้ ู จกั ต้ นไม้ ทงป่

ั าเลยเหรอ” ลิล่าถาม พลางมองมือ
มารี ทีลูบเท้ าข้ างทีโดนไฟไหม้ เบาๆ
ลิล่าจึงเพ่งมองพิจารณาก็ เห็นรอยแดงระเรื อขึนเหมือน

แผลพอง แต่พอจ้ องนานหน่อยรอยแผลนันค่อยๆ เลือนหายไป
“เจ็บแผลเมือวานเหรอจ๊ ะ” ลิลา่ ถาม
มารี รีบส่ายหน้ า “เปล่า ไม่ได้ เป็ น...อะไร” มารี รีบพูด

ปฏิเสธ พลางเหลือบไปมองบาเรี ยทีนังอ่านหนังสือเงียบๆ แล้ วก้ ม
ลงทําหน้ าหงอยๆ จนลิลา่ แอบอมยิม
มารี คงอยากให้ บาเรี ยสนใจเธอบ้ าง แต่บาเรี ยกลับทํ า

เพียงเงยหน้ าขึนมามอง แล้ วขยับตัวไปก้ มดูนิดหนึง แล้ วเงยหน้ า
ถามลิลา่ “แผลอะไร”
“เหมือนแผลไฟลวกน่ะ เห็นเวิร์นบอกว่า ปลายไหมของ

ชายผ้ าทอโดนสะเก็ดไฟจากการระเบิด ใช่ไหม มันน่าจะเป็ นแผล
จากการโดนไฟไหม้ ตอนนันมัง” ลิลา่ ตอบอย่างคาดคะเน
บาเรี ยจึงหันไปมองภูตน้ อยทีเอาแต่ก้มหน้ า
“แสบไหมครับ” บาเรี ยถาม พลางยืนมือไปแตะรอยแดงที

เท้ าของเธอ
มารี พ ยัก หน้ า รั บ บาเรี ย จึ ง จับ เท้ า ข้ างนั นขึ นมาถอด

รองเท้ าออกเพือดูให้ ชดั ๆ ผิวขาวเนียนสะอาดตาเกิดเป็ นรอยแดง
อยูห่ ย่อมหนึง ทีเดียวขยายแดงเป็ นรอยนูนขึน แต่อีกเดียวก็ยบุ ตัว
ลงจนชายหนุม่ สงสัย
“เมือวานเธอไม่ได้ รักษาแผลจนหายไปแล้ วเหรอ ลิลา่ ”
“ฉันเห็นกับตา ว่าลิล่ารักษาจนหายแล้ วนะ แต่ทําไมมัน

ถึงกลับมาเป็ นใหม่ได้ อีกล่ะ” ทีนา่ ยืนยันหนักแน่น นันทําให้ บาเรี ย
ต้ องขมวดคิว
“หรื อเพราะเป็ นไฟเวท มันเลยไม่หายง่ายๆ” ลิล่าพึมพํา

อย่างคาดเดา
ไฟหลายชนิดสามารถทิงพิษร้ ายของมันอยู่บนสิงที มัน

แผดเผาได้ นานกว่าที เราเห็นเปลวเพลิงนันสลายไป แล้ วยิงมารี
ไม่ใช่คน แต่เป็ นภูตผลกระทบอาจจะรุนแรงกว่า
148 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ปกติภตู รักษาตัวเองไม่ได้ เหรอ มารี รักษาตัวเองได้ ไหม”

ทีนา่ หันไปถาม แต่มารี กลับส่ายหน้ า ลิลา่ จึงสรุปว่า
“อาจเพราะมารี เกิดจากต้ นมูสติน เลยไม่ได้ มีพลังรักษา

เหมือนพืชสมุนไพรอืน จริ งไหมจ๊ ะ”
มารี เอียงคอคิด แล้ วตอบว่า “เหรอจ๊ ะ”
มนุษย์ สามคนมองหน้ ากัน พวกเขาไม่เคยเจอภูตที เพิง

เกิดใหม่ แล้ วเกิ ดโดยวิธีพิเศษอย่างมารี ด้วย ยิงไม่เคยเห็นใหญ่
พอถูกย้ อนถามจากเจ้ าตัวที น่าจะรู้ ดีกว่าใครอย่างนี ทํ าเอาทํ า
อะไรไม่ถกู เหมือนกัน
“งันฉันจะลองรักษาดูนะ” บาเรี ยตอบพลางลูบมือไปที

เท้ า ก่อนจะถ่ายทอดพลังของเขาเข้ าไปในแผล รอยแดงค่อยๆ
จางลงจนหายไป บาเรี ยมองผลการรักษาอย่างพอใจ แล้ วหันไป
สบตามารี
“ดีขนไหมครั
ึ บ”
“ดี บาเก่งจัง” มารี ตอบพลางยืนหน้ าไปจะหอมแก้ มบา

เรี ย แต่บาเรี ยรี บขยับตัวหนี กลับไปนังที เดิม แล้ วหยิบหนังสื อที
อ่านค้ างไว้ มาอ่านต่อ พลางพูดกับลิลา่
“ลองสังเกตดู ว่าแผลจะกลับมาเป็ นอีกหรื อเปล่า ช่วยดู

หน่อยนะ”
“จ๊ ะ” ลิล่ารั บคํา พลางมองการถอยตัวออกห่างของบา

เรี ยอย่างนึกเป็ นห่วง ปกติบาเรี ยเป็ นคนสุภาพอยูแ่ ล้ ว จึงไม่แปลก
ที บาเรี ย จะสุภ าพกับมารี ด้ วย แต่ไ ม่ร้ ู ทํ าไม ลิ ล่าจึ ง รู้ สึ กว่า บา
เรี ยขีดเส้ นกันชัดเจนเฉพาะกับมารี ยิงกว่ากับผู้หญิงทุกคน
‘เขาเป็ นผู้ชายใจร้ ายมากนะลิล่า ฉันทนไม่ไหวแล้ ว’ ครัง

หนึงแจสซีเคยพูดกับลิล่า แล้ วหลังจากไปไหนมาไหนด้ วยกันได้
สักพักเพือนสาวคนนันก็ตีตวั ห่างจากบาเรี ยไป ลิล่าไม่เข้ าใจว่า
อะไรทําให้ แจสซีพูดแบบนัน เพราะสําหรับเธอ บาเรี ยคือเพือนที
พร้ อมช่ ว ยเพื อนเสมอ บาเรี ย ไม่ เ คยปฏิ เ สธคํ า ร้ องขอ ความ
ช่วยเหลือของทุกคน เก็บความลับก็เก่งทีสุด ทีสําคัญ เขามักอยู่
ในทีทีทุกคนหวังพึงพาให้ เขาอยูเ่ สมอ
‘แล้ วบาจะเป็ นผู้ชายใจร้ ายได้ ยงั ไง’ ลิล่าคิดไม่ตก พลาง

หาเรื องมาชวนคุยให้ ภตู น้ อยทีหน้ าเสียลืมเลือนการกระทําของบา
เรี ยเมือครู่ โดยมีทีนา่ ช่วยเสริ มอีกแรง
“แล้ วจากนัน ชิ ล ด์ก็ ...” เสี ย งเล่าเรื องของที น่าหยุดไป

เมือลิลา่ ยกนิวแตะริ มฝี ปากเป็ นสัญญาณให้ หยุด เพราะคนฟั งนัง
150 ¡ÑÅ°Ô´Ò
สัปหงกไปเรี ยบร้ อย พอเสียงเล่าเรื องของเพื อนเงี ยบไปบาเรี ยก็

เงยหน้ าขึนมอง ในจังหวะทีร่ างเล็กของมารี เอียงตัวล้ มมาพิงไหล่
เขาพอดี ชายหนุ่มหันไปมองหัวทุยของเด็กสาว แล้ วหันไปมอง
เพือน
“จัดให้ เธอนอนดีๆ ไหม”
ลิลา่ ทําท่าจะลุกไปช่วย แต่ทีนา่ กลับรังมือลิล่าไว้ แล้ วพูด

ว่า “นายก็จดั สิ มารี นงอยู
ั ข่ ้ างนายนีนา”
บาเรี ยสบดวงตาท้ าทายของทีน่า แล้ วจับตัวมารี ให้ เอน

ตัวลงนอนบนเบาะยาว หยิบหมอนมาหนุนหัวให้ เธอ ขณะทีลิล่า
ดึงผ้ าห่มออกมาจากช่องเก็บ ส่งให้ บาเรี ยห่มผ้ าให้ เธอ
“รูปร่างหน้ าตาก็ไม่ตา่ งจากเรา แต่นิสยั นีเด็กมากเลยนะ”

ลิลา่ เปรย ทําให้ คนทีเพิงห่มผ้ าห่มให้ มารี เสร็ จ ต้ องหันมาสบตา
“จริ ง”
“บารู้สกึ ยังไง” ลิลา่ ถาม
“รู้สกึ อะไร”
“ก็ร้ ู สึกยังไงทีได้ แต่งงานแบบไม่ทนั ตังเนือตังตัวไง” ทีน่า

แทรกด้ วยสีหน้ าแดงระเรื อ
บาเรี ยขมวดคิว “ใครแต่งงานกันทีน”
ทีนา่ ยักคิวพลางพยักพเยิดหน้ าไปทางมารี ทีนอนอยู่ “ก็พี

โคตัลบอกว่า ภูตมอบจุมพิตให้ ใคร เขาก็จะมอบทังพลังและหัวใจ
ให้ คนคนนัน งานนี ไม่เรี ยกว่าแต่ง งานจะเรี ยกว่าอะไร โคตรโร
แมนติกอะบา อย่างกับภูตนาฬิกากับมาสเตอร์ ไซเอนเลย ฉันละ
ตืนเต้ นแทน”
บาเรี ยลอบถอนหายใจอย่างลําบากใจ “อย่าพูดซี ซัวน่า

ที น ฉันว่า มันต้ องมี วิธี ใครจะเอาชี วิตผูกติด กับใครได้ ล ะ ไม่ มี
เหตุผลอะไรที เธอต้ องมาผูกชี วิตติดอยู่กับฉัน เรื องพลังน่ะเหรอ
ฉันไม่ได้ อยากได้ เลยนะ เด็กคนนีก็ต้องมีชีวิตของเขาเอง”
“อู้ว พ่อคนดี ฉันก็แค่พูดไปตามเนือผ้ า นายไม่ได้ อยู่กับ

มารี ทงวั
ั นเหมือนกับลิลา่ นี เด็กคนนันมองตามนายไปทุกองศายิง
กว่ากล้ องสอดแนมเสียอีก”
บาเรี ยไม่ตอบรับหรื อปฏิเสธ เพราะเขาคิดว่า ต้ องมีวิธีที

เป็ นผลดีกบั ทุกฝ่ าย อาจเป็ นเรื องจริ งทีเด็กคนนีลืมตามองเห็นเขา
เป็ นคนแรก แต่ในเมือเธอเป็ นสิงมีชีวิตทีเรี ยนรู้ เป็ นและรวดเร็ วยิง
152 ¡ÑÅ°Ô´Ò
กว่ามนุษย์เสียอีก อีกไม่นานเธอก็จะเรี ยนรู้ ทีจะอยู่ด้วยตัวเองได้

เขาก็แค่รอจนถึงวันนัน ซึงคงอีกไม่นาน
‘เมื อทุกอย่างเข้ าสู่สภาวะปกติ เขาก็ จะได้ เพื อนเพิมอี ก

หนึงคน มันก็เท่านัน’
“บารํ าคาญมารี เหรอ” ลิล่าถามขึนบ้ าง แต่บาเรี ยเพียง

ส่ายหน้ า แล้ วก้ มหน้ าอ่านหนังสือต่อ คนถามก็ได้ แต่ถอนหายใจ
พลอยหนักใจไปกับทังคู่ โดยไม่ร้ ู ว่าคําถามของลิล่า ทํ าให้ คนที
งัวเงียตืนขึนมาได้ ยินเสียงคุยพอดีจนต้ องขมวดคิว
‘รํ าคาญ บารํ าคาญเรา จริ งเหรอ โอย...แสบจัง’ มารี คิด

พลางหลับตาแน่นเพือเก็บงํ าความแสบร้ อนที ข้ อเท้ าซึงอยู่ใต้ ผ้า
ห่ม ไม่ น านความรู้ สึ ก แสบร้ อนนันก็ หายไป ทํ า ให้ เ ธอผ่ อ นลม
หายใจยาวออกมาอย่างเป็ นสุข แล้ วหลับลึกต่อไปอีกรอบ
คณะเดินทางของชิลด์หยุดค้ างแรมกลางทางซึงเป็ นจุด

พักสําหรับนักเดินทาง ทุกคนต่างล้ วงเอาเต็นท์เดินทางของตัวเอง
ออกมาติดตัง จากนันพวกผู้ชายก็แบ่งหน้ าทีกันกางอาณาเขตเวท
คุ้มครองทีพัก ขณะทีผู้หญิ งก็เตรี ยมอาหาร ไม่นาน ทังหมดก็มา
นังรวมกันอยูข่ ้ างกองไฟ แบ่งปั นอาหารกันกิน
“เดินทางตามเส้ นทางนีก็ดีอยู่หรอก แต่น่าเบือจริ ง” เวิร์น

เอ่ย ขณะเคียวอาหารอย่างอดรู้สกึ เซ็งไม่ได้
“อยากวิงไล่ตามพายุหมุนอย่างเมือหลายวันก่อนหรื อไง”
ชิลด์แหย่
“เวิร์นคงไม่อยากวิงไล่พายุหรอก แต่อยากไล่ตามอย่าง
อืนมากกว่า จริ งไหมเวิร์น” ทีน่าได้ ทีก็แซวเพือนบ้ าง จนเวิร์นส่ง
สายตา ‘ฝากไว้ ก่อนเถอะ’ ให้ ทีนา่ จนเจ้ าตัวหัวเราะร่าชอบใจ
“เอ้ อ วันก่อนฉันได้ รับจดหมายจากพีจด้ วยนะ” ลิล่าเอ่ย

ขึน ทําให้ ชายหนุม่ ทีถูกล้ อหันมามองเธอ
“เหรอ พีจเขียนว่าไง”
ลิลา่ ยิม “เวิร์นต้ องดีใจแน่เลย”
“อะไรละ บอกมาเร็ วๆ ลิลา่ ” เวิร์นถามอย่างลุ้นๆ
ลิลา่ เลยตอบว่า “พีจก็แค่ถามว่า ฉันทําสลัดสูตรของเวิร์น

ได้ หรื อเปล่า เพราะสลัดแบบนันหายไปสองสามวันแล้ ว”
154 ¡ÑÅ°Ô´Ò
สี หน้ าลุ้น ระทึ กของเวิ ร์นเปล่ง ประกายสดใสขึนทันตา

จากนันก็นงเคี ั ยวอาหารไปยิมไปราวกับคนบ้ า จนชิลด์อดแซวขึน
ไม่ได้ วา่
“หน้ าบานเชียว เอาอาหารล่อนีหว่า”
“อ๊ ะ นายไม่มีบ้างก็ อย่ามาอิจฉา บา ขากลับฉันขอแยก

กับนายกลับบ้ านหน่อยนะ” เวิร์นหันไปบอกบาเรี ยทีหลังจบงานนี
พวกเขาต้ องร่ วมกันวิเคราะห์ผลการใช้ หมวกมาสเตอร์ บราวน์ต่อ
อีก บาเรี ยเลยเอ่ยแซวขึนว่า
“พออย่างนี ก็ทําเป็ นคิดถึงบ้ านขึนมาเลยเชียวนะ”
เวิร์นทําเป็ นไม่สนใจคําแซวของเพือนกินอาหารต่ออย่าง
มีความสุข บาเรี ยมองอย่างนันเลยถามสิงทีติดใจเวิร์นมาตลอด
ว่า “คิดออกแล้ วหรื อยังละ ว่าทําไมพีจถึงขอให้ หา่ งๆ กัน”
คําถามของเพื อนทํ าเอาอารมณ์ ทีกํ าลัง ดีสุดๆ ของเวิร์

นลดระดับตกฮวบลงจนหน้ าเหียว แล้ วส่ายหน้ า
“ยัง แต่ฉนั รู้สกึ ว่า พอห่างกันอย่างนี ฉันยิงคิดถึงเขามาก

ขึนยังไงก็ไม่ร้ ู หรื อเขาต้ องการให้ ฉนั คิดถึงเขาวะ”
บาเรี ยยักไหล่ ทังทีในใจก็ดีใจแทนเพือนทีอย่างน้ อยก็ไม่

โง่เกินไปจนไม่ร้ ู สึกอะไรเลย เวิร์นน่ะเก่งทุกอย่างเรื องต่อสู้ แต่พอ
มาเป็ นเรื องความสัมพันธ์ บางทีก็ฉลาดน้ อย ดีนะคนรักของเวิร์น
เป็ น ผู้ห ญิ ง เปิ ด เผยอย่ า งพี จิ ส หากเป็ น คนเก็ บ ตัว หงิ ม ๆ ที พูด
คําตอบคําอย่างลิลา่ ละก็ มีหวังเลิกกันไปนานแล้ ว
“เอ่อ พูดถึงพีจ ฉันรู้ แล้ วนะว่าทําไมพีจถึงยอมไปไหนมา

ไหนกับรุ่นพีจอมเวทฝึ กหัดคนนัน” ทีนา่ เอ่ยขึนเหมือนนึกได้ ทําให้
คนทีข้ องใจเรื องนันหูผงึ
“เพราะอะไร”
ทีนา่ ยิมอมภูมิพลางแบมือ “ค่าข่าวละ”
“หน้ าเลือด” เวิร์นว่า
ทีนา่ ยักไหล่ “จะเอาปะละ”
“เอา เท่าไร”
การรั บ ข้ อเสนออย่ า งไม่ เ กี ยวงอน ทํ า ให้ คนทั งกลุ่ ม

หัวเราะฮาครื น ขณะทีนา่ เรี ยกราคาค่าข่าว
“นายต้ องเป็ นทาสให้ ฉนั ใช้ งานหนึงวัน ฉันจะบอก”

156 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ตกลง บอกมา” เวิร์นรับคําโดยไม่คิด ทีน่าเหลือบไปมอง

โคตัลเล็กน้ ยแล้ วหันมายิมหวานพลางตอบว่า
“รุ่นพีคนนันทําอาหารเป็ น”
เวิร์นขมวดคิว “แล้ วยังไง เพือนพีจทําอาหารเป็ นตังหลาย

คน แล้ วคนนีมันพิเศษตรงไหน”
“แล้ วถ้ าฉั น บอกว่ า อาหารจานนั นคื อ สตู ว์ เ ผ็ ด เนื อ

สามรสของร้ านปริ นเซสมิคาเอลล่ะ”
ดวงตาของเวิร์นเบิกกว้ าง ก่อนทีจะเปล่งประกายเจิดจ้ า
จนคนมองต้ องเขม่นอย่างอิจฉา ตามด้ วยเสียงหัวเราะอย่างบ้ าๆ
บอ พลางหันไปหาเพือนๆ ราวกับอยากอวดเต็มทีพลางพูดว่า
“เมนูโปรดของฉัน พี จจะทํ าอาหารให้ ฉันกิ นละ อาหาร

โปรดของฉัน”
“เออ พวกเรารู้ อยู่แล้ ว นายกลับ บ้ า นที ไ รก็ เ อามาฝาก

พวกเราทุกทีเลยนีหว่า” ชิลด์รับคําอย่างเซ็งๆ เพราะเวิร์นเป็ นคน
แรกในกลุ่มพวกเขาสามคนทีมีแฟนเร็ ว แล้ วก็มีแฟนอยู่คนเดียว
แถมพี จิ ส ก็ ไ ด้ ชื อว่าเป็ น คนทํ าอาหารห่ วยแค่ไ หนทุกคนรู้ ดี จน
เวิร์นนันแหละทีถูกล้ อว่าจะเป็ นพ่อบ้ านดูแลพีจิส แทนทีหน้ าทีนัน
จะเป็ นของผู้หญิง แต่เวิร์นเคยสนไหม ไม่เลย ดีใจเสียอีกทีได้ ทํา

แบบนัน
“พี จถึงขันเรี ยนทํ าเมนูอาหารที นายชอบ แต่นายดันทํ า

ตัวงี เง่า สมนําหน้ า สมแล้ วทีพีจไม่รับสร้ อยคืน” ทีน่าสําทับ แต่
เวิร์นไม่ได้ สนใจเลย เขาอยากไปซีเอร่ าเดียวนีด้ วยซําถ้ าไม่ติดว่า
ต้ องทํางาน
“เธอรู้เรื องนีได้ ไง”
“อ๊ ะ ฉันคือใคร ทีน่า ปาร์ ค นะจ๊ ะ มีอะไรทีฉันอยากรู้ แล้ ว

ไม่ร้ ู ไม่มี” ทีนา่ ตอบอย่างเชิดๆ จนลิลา่ ส่ายหน้ าหัวเราะขํา
บทสนทนาในหมู่เ พื อนยัง ดํ า เนิ น ไปเรื อยๆ ลิ ล่ า ก็ เ ริ ม

สัง เกตว่ามารี ที มองซ้ ายมองขวายิมบ้ างหัวเราะบ้ า งเริ มนังนิ ง
ตอนแรกลิล่าคิดว่าเด็กสาวง่วง แต่พอลองสังเกตกลับไม่ใช่ มื อ
เล็กกุมข้ อเท้ าข้ างทีเจ็บเอาไว้ แล้ วก้ มหน้ านิง จานอาหารก็ว่างไม่
ยอมกิ นอะไร ลิล่าเหลื อบมองบาเรี ยที เห็นความผิดปกติเหมื อน
เธอ แต่เพราะบาเรี ยนังข้ างเวิร์นซึงกํ าลังคุยสนุกปาก เลยไม่ได้
ขยับมาหา ลิลา่ จึงเป็ นคนขยับเอง
“มารี เป็ นอะไรหรื อเปล่าจ๊ ะ”

158 ¡ÑÅ°Ô´Ò
มารี เ งยหน้ า ขึ นแล้ ว ยิ ม ใบหน้ า หวานที ควรจะผ่ อ งใส

เหมือนวันแรกทีเธอเจอกลับซีดเผือด ก่อนจะฟุบลงกับไหล่ของลิ
ล่า แล้ วก่อนทีลิล่าจะร้ องให้ ใครช่วย บาเรี ยก็ลุกพรวดมาถึงแล้ ว
อุ้มมารี ขึน ตามด้ วยโคตัลที ตรงเข้ ามาแตะทีขาข้ างที มี แผลรอย
ไหม้ แล้ วเอ่ยว่า
“สะเก็ดไฟนัน ต้ องมีพิษทีส่งผลต่อพวกพืชแน่”
“พีรู้ งนเหรอ”
ั บาเรี ยหันไปจ้ องหน้ ารุ่ นพีอย่างตําหนิ ทีรู้ ดี
แต่ไม่เตรี ยมการป้องกัน
“ไม่ร้ ู แค่เดา นายต่างหากควรดูแลมารี ดีๆ” โคตัลย้ อน
“ทังคู่หยุดเถี ยงกันก่อนได้ หรื อเปล่าคะ เป็ นเพราะพวก

เราไม่ร้ ู มากกว่า ว่าไฟนันทํ าร้ ายอะไรมารี ได้ บ้าง รี บพามารี ไ ป
เต็นท์ ทีพัก่อนเถอะค่ะ ฉันจะลองใช้ ไ ฟของฉันรั กษาดู” ลิ ล่า
เตือนสติ
บาเรี ยจึงรี บสาวเท้ าไปยังเต็นท์ของตัวเอง
“งันไปทีเต็นท์ฉนั อยูใ่ กล้ สดุ ”

50
à¾×Íè ¹
อาการของมารี เหมือนคนไข้ ขึน แต่ตวั ไม่ร้อน จุดทีร้ อนมี
แค่ตรงขาส่วนทีโดนไฟไหม้ เท่านันทีร้ อนจีราวกับมีไฟสุม แต่เด็ก
สาวก็ทําเพียงขมวดคิวไม่มีเสียงร้ องออกมาให้ ร้ ู ว่าเธอเจ็บปวดสัก
แค่ไหน บาเรี ยวางเธอลงบนเตียงของเขา แล้ วหาผ้ ามาคลุมตัว
เด็กสาวไว้ จนเหลือแค่ขาทีเป็ นแผล ลิลา่ กําลังก้ มมองอย่างสงสัย
“ฉันเคยเห็นแผลไฟเวทลวกในชันเรี ยนพรี คลาส แต่เมื อ

รักษาหาย มันก็นา่ จะหายนีนา”
“แต่มารี ไม่ใช่คนนะ ถอยให้ พีดูหน่อย” โคตัลพูด พลาง

แตะมื อของเขาลงไป แสงสี เขียวเรื องพุ่งจากมือโคตัล ทําให้ ร่าง
ของมารี กระตุก จนโคตัลต้ องชักมือกลับ
“ทําไมถึงรักษาไม่ได้ ”
160 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“เมือวานฉันยังรั กษาได้ อยู่เลยนะ ตอนนังในรถที มาที นี

บาก็ยงั รักษาได้ ” ลิลา่ แย้ ง
“บาลองสิ”
บาเรี ยเอือมมือมาจับขาของมารี เหมือนกับทีเขารักษาให้

เธอบนรถ เขาเริ มถ่ายเทพลังเข้ าไปแผลรอยแดงก็เริ มยุบลง ความ
แสบร้ อนทีขาก็ลดลงด้ วย เมือเห็นแผลจางหายไป ทังสามก็ถอน
หายใจอย่างโล่งอก
“ต้ องเป็ นพลังของบาเท่านันเหรอ แปลกจัง” ลิลา่ พึมพํา
“เมือวานก็เป็ นแบบนี” โคตัลเอ่ย
“เมือวานเกิดอะไรขึนครับ” บาเรี ยถามพลางขยับผ้ าห่ม

มาคลุมขาเด็กสาวจนมิด แล้ วหันมาถาม
โคตัลมองใบหน้ าหลับใหลอย่างเป็ นสุขของมารี แล้ วเอ่ย

ว่า “เมื อวานตอนที นายไม่อยู่ ฉันสัง เกตว่ามารี ดูท่าอ่อนแรงลง
เรื อย แต่ไ ม่ได้ เกิ ดจากความหิวนะ ฉันนึกถึงคุณนาริ ขึนมาได้ ก็
เลยลองพามารี ไปหานาย แล้ วก็ได้ ผล มารี ดดู ีขึนในตอนเช้ าอย่าง
ทีเห็น”
บาเรี ยขมวดคิวกับคําอธิ บายของโคตัล ขณะทีลิล่าถาม

ขึนว่า
“แถมตอนนี ใครก็ รั ก ษาแผลของมารี ไ ม่ ไ ด้ ด้ ว ยนะคะ

อย่างนีจะเป็ นด้ วยเหตุผลเดียวกันหรื อเปล่าคะ”
โคตัลส่ายหน้ า “ไม่ร้ ูสิ แต่เดาว่าน่าจะใช่”
“อย่ า เพิ งเดาเลยครั บ เอาไว้ เจอท่ า นกราเตราก่ อ น

อาจจะไม่ใช่อย่างทีคิดก็ได้ ลิล่า เดียวให้ มารี นอนกับเธอแล้ วกัน
เผือเกิดอะไรขึนจะได้ มีคนช่วยดู”
“แล้ วทําไมนายไม่เฝ้าเองละ ถ้ ามารี เป็ นอะไรนายจะได้

เป็ นคนรักษา ลิลา่ จะช่วยอะไรได้ ” โคตัลแย้ งด้ วยสีหน้ าจริ งจัง จน
บาเรี ยเถียงไม่ออก
“บาเฝ้าน่ะดีแล้ ว เกิดมารี เป็ นอะไรจะได้ ช่วยได้ ทนั นะ” ลิ

ล่าขอร้ องอีกแรง ระหว่างทีรอบาเรี ยตัดสินใจ โคตัลจึงดึงลิล่าให้
เดินออกจากเต็นท์ แล้ วพูดทิงท้ ายว่า
“ฉันจะไปบอกคนข้ างนอก ฝากทางนี ด้ วยแล้ วกัน ไปลิ

ล่า”
162 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ค่ะ ฝากด้ วยนะบา”
บาเรี ยมองไล่หลังรุ่ นพีกับเพือน แล้ วหันมามองคนทีนอน

หลับ อยู่ เขาทรุ ด ตัวลงนังข้ างเตี ยง ลางสัง หรณ์ ข องเขาตังแต่
วินาทีแรกทีสบตาเด็กคนนีแล้ ว ว่าเขาควรหลบ แต่ไม่ร้ ู เพราะอะไร
สมองของเขาก็ได้ ประมวลผลออกมาเร็ วบอกกัน ว่าบางที....เขา
อาจจะหลบไม่พ้น
ข้ างฝ่ ายลิลา่ ทีถูกโคตัลดึงออกจากเต็นท์มาด้ วยกันก็มอง

ท่าทางอมยิมปนสะใจของโคตัลอย่างไม่เข้ าใจแกมสงสัย
“พีโคตัลยิมทําไมคะ”
“ขําพ่อคนดีของเราน่ะสิ งานนี ได้ สนุกแน่” โคตัลตอบ

ด้ วยสีหน้ าไร้ กงั วล ไม่เหมือนกับโคตัลทีพูดถึงอาการป่ วยของมารี
เมือกีเลยสักนิด
“สนุก? เรื องอะไรคะ”
โคตัล ฮัม เพลงเบาๆ พลางส่ า ยหน้ าปฏิ เ สธที จะบอก

พลางเดินไปเข้ ากลุ่มรุ่ นน้ องเพื ออธิ บายอาการของมารี รวมทัง
เหตุผลทีให้ บาเรี ยเฝ้าคนเจ็บ ก่อนจะชวนคุยเรื องอืนหน้ าตาเฉย
ลิ ล่ า มองความสนุก สนานที เกิ ด ขึ น แล้ ว เริ มสัง หรณ์ ใ จไม่ ดี ลิ
นคอร์ นกับโคตัลมีสิงหนึงทีเหมือนกัน นันก็คือ อะไรก็ตามทีทังคู่

สนุก มันจะต้ องมีใครสักคนเดือดร้ อนสินา่
บาเรี ยนังอ่านหนังสือฆ่าเวลาไปเรื อยๆ แม้ ข้างนอกเต็นท์

จะไม่ มี เ สี ย งพูด คุย ของเพื อนๆ แล้ ว เขาเหลื อ บมองนาฬิ ก าก็
พบว่าเวลาล่วงเลยเข้ าสู่วันใหม่แล้ ว ชายหนุ่มลุกขึนบิดขี เกี ยจ
เก็บหนังสือ แล้ วดึงเอาเตียงนอนสนามขนาดเล็กของตัวออกมา
วางข้ างเตียงใหญ่ทีมารี นอนอยู่ ก่อนจะล้ มตัวลงนอน แต่ขณะที
เขากําลังจะเคลิมหลับ เสียงมารี ก็ดงั ขึน
“บา”
บาเรี ยผุดลุกขึน แล้ วหันไปสบตาคนเรี ยก “เป็ นอะไรครับ

เจ็บแผลหรื อเปล่า”
มารี ส่ายหน้ า แล้ วยืนมือมาเหมือนอยากให้ บาเรี ยจับมือ

ชายหนุม่ มองมือนันนิงไปนิดหนึง แล้ วตังสติยืนไปจับมือเธออย่าง
ระมัดระวัง พลางถามว่า
“ฝั นร้ ายงันเหรอ”
มารี สา่ ยหน้ าอีก “บาเกลียดมารี เหรอ”

164 ¡ÑÅ°Ô´Ò
‘ไม่’ คําตอบทีผุดขึนในใจ ทํ าให้ มารี ยิมอ่อน รอยยิมนัน

ทําให้ บาเรี ยรู้ แล้ วว่าเขาไม่จําเป็ นต้ องตอบเธอก็รับรู้ คําตอบได้ อยู่
แล้ ว การถูกอ่านใจทําให้ บาเรี ยรู้ สึกอึดอัดอยู่บ้าง แต่ถ้ามันทําให้
เด็กคนนีมีสีหน้ าทีสดใสขึน เขาก็ยินดี
“แล้ วรํ าคาญไหม”
บาเรี ยขมวดคิวกับศัพท์ใหม่ทีหลุดจากปากของมารี เด็ก

คนนีจะว่าเป็ นผู้ใหญ่ก็ไม่ใช่ เป็ นเด็กก็ไม่เชิง เธอเข้ าใจสิงรอบตัว
ได้ ดี รั ก ชอบ เกลี ยด แต่บางครั งก็ ไม่เข้ าใจความรู้ สึกที อยู่ตรง
กลางระหว่ างคํา เหล่า นัน เป็ น เด็ กที เกิ ดจากธรรมชาติโ ดยแท้
ชัดเจนและตรงไปตรงมา การนิงทําให้ คนนอนอยูน่ ําตาร่วงพรู
“เธอ...ร้ องไห้ ทําไม” บาเรี ยถามเสียงหลง พลางยกมือขึน

เกลียหยดนําตาทีไหลริ นจากดวงตาคูส่ วย บาเรี ยไม่ชอบเห็นคน
ทําหน้ าเศร้ า ไม่ว่าจะคนรู้ จกั หรื อคนไม่ร้ ู จกั หากทําให้ คนทุกคน
ยิมได้ เขาก็ จะทํ า แต่เด็กคนนี ทังทํ าหน้ าเศร้ า แล้ วยังร้ องไห้ ต่อ
หน้ าเขาในวันเดียวกันอีก
‘นีเราทําอะไรผิดไปงันเหรอ’
“มารี ทําให้ บารํ าคาญเหรอ” มารี ถาม

“ใครบอกเธอ”
มารี สา่ ยหน้ า “มารี ได้ ยินลิลา่ ถามบา”
“แค่นน?”
ั
มารี พยักหน้ า แล้ วหยดนํ าตาก็ ไหลพรากออกมาอีก จน

ชายหนุ่มต้ องถอนหายใจ การคิดเองเออเอง มันอยู่ในพันธุกรรม
ของพวกผู้หญิ งหรื อไง ขนาดเด็กที เกิ ดมาไม่กีวัน ยังน้ อยใจเป็ น
ผู้ช ายอย่ า งเราๆ ก็ ค งต้ อ งเลิ ก พูด คํ า ว่ า ‘อย่ า ไปใส่ ใ จ’ ได้ แ ล้ ว
เพราะผู้หญิงเขาทําไม่ได้
“แล้ วได้ ยินฉันตอบหรื อเปล่า”
มารี ส่ายหน้ า บาเรี ยขยับตัวมานังทีขอบเตียง แล้ วลูบหัว

เด็กน้ อยขีแยพลางตอบว่า
“วันหลังถ้ าฉันไม่ได้ พดู ก็แสดงว่าไม่ได้ ร้ ูสกึ อย่างนัน”
มารี แหงนหน้ ามองคนลูบหัว “แต่บาก็คดิ ใช่ไหม”
บาเรี ย ขมวดคิ ว ความสามารถในการอ่ า นใจของมารี

จะต้ องสร้ างความลําบากต่อไปอีกแน่ ดังนันเพือความชัดเจน บา
เรี ยจึงเอ่ยขึนด้ วยนําเสียงจริ งจังว่า
166 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ห้ ามอ่านใจผมได้ ไหม”
มารี มองมือบาเรี ยทีเธอกุมไว้ แล้ วตอบว่า “มารี ได้ ยินเอง

มารี ไม่ได้ ตงใจ
ั แต่...” มารี พยายามยือมือทีเธอกุมเอาไว้ แล้ วพูด
ต่อเร็ วๆ ว่า “แต่มารี สญ
ั ญาว่าจะไม่เชือเสียงในใจของบา มารี จะ
เชือตามทีบาพูด อย่าปล่อยมือนะ”
บาเรี ยมองมื อเล็กที ยื อมื อของเขาคืนไปกุมไว้ แล้ วถอน

หายใจยาว เด็กคนนีติดเขาแจแบบนีเพียงพอเธอเห็นเขาเป็ นคน
แรก แต่ไม่ว่าเธอจะตามติดเขาด้ วยเหตุผลอะไร สถานะของคน
ตรงหน้ าในชีวิตของ นายบาเรี ย มิชชาร์ พ ต้ องชัดเจน
“มารี จริ งหรื อเปล่าทีเธอต้ องได้ รับพลังจากผมเท่านัน”
“ไม่ร้ ู สิ มารี ร้ ู แต่ว่า มารี จะอยู่กบั บา จับมือไว้ อย่างนีแล้ ว

มารี ร้ ูสกึ สบาย”
รอยยิมสดใสปรากฏบนใบหน้ าแสนหวาน บาเรี ยคงไม่

สามารถเปลียนความจริ งได้ นอกจากยอมรับและหาทางแก้ ไขใน
อนาคต เหนื อสิงอื นใด ต้ องทํ าให้ เ ธอไม่ยึดติดอยู่กับเขาแค่คน
เดียวก่อน
“นันเพราะมี แต่ผมที ถ่ายเทพลังให้ มารี ได้ เดียวพอเรา

เจอท่านกราเตรา อาจจะมีทางแก้ ไขให้ มารี มีชีวิตอยู่ได้ ด้วยตัวเอง
คนเราน่ะ ต้ องมีชีวิตอยู่เป็ นของตัวเองนะ อย่าเอาชีวิตเราไปผูก
ติดอยูก่ บั ใคร”
มารี มองบาเรี ยตาค้ าง แล้ วปล่อยให้ นําตาไหลริ นออกมา

อีก บาเรี ยมองนําตาเป็ นสายนันอย่างอ่อนใจ
“อย่าร้ อง เด็กดี ผมไม่ได้ หมายความว่าจะแยกจากกัน

ตรงนี แต่จะรอจนกว่ามารี อยูไ่ ด้ ด้วยตัวเองต่างหาก”
มารี ยกมือป้ายนําตา แล้ วถามเสียงเครื อว่า “ไม่แยกจาก

กันเลยไม่ได้ เหรอ”
บาเรี ยนิงขึงไปกับคําถามตรงไปตรงมาของเด็กสาว นาน

แล้ วที เขาลื มความรู้ สึกเจ็บปวดของการจากลา มนุษย์ เป็ นสัตว์
สังคม การได้ อยู่ร่วมกันสร้ างความปลอดภัยให้ เรา ดังนันเมือถึง
เวลาจากลาจึ ง เจ็ บ ปวด แต่ ไ ม่ น านความเจ็ บ ปวดนั นก็ จ ะ
กลายเป็ นความคิดถึง กับภาพความทรงจํ าทีงดงาม เด็กคนนี ก็
แค่ต้องเรี ยนรู้สจั ธรรมข้ อนัน
168 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ถ้ าเราเป็ นเพือนกัน อยากเจอกันเมือไรก็มาเจอได้ ไม่ได้

ล้ มหายตายจากไปนี มารี เป็ นภูตต้ องตายทีหลังผมอยู่แล้ ว” ชาย
หนุม่ ปลอบ
“พะ...เพือนเหรอ ถ้ าเป็ นเพือนจะไปหาเวลาไหนก็ได้ เล่น

ด้ วยกันเท่าไรก็ได้ ใช่ไหม” มารี ถามพลางนึกถึงลูกสัตว์ต่างๆ ใน
ป่ าที อยู่ ใ นภาพความทรงจํ า ของเธอ พวกมั น เล่ น กั น อย่ า ง
สนุกสนาน เธอเองก็อยากมีเวลาแบบนันเหมือนกัน
“ใช่ แถมไม่ใช่มีแค่ผมคนเดียว แต่มีคนอืนๆ ด้ วย มารี จะ

ไม่เหงาเลย” บาเรี ยกล่อม เขารู้ ตวั มานานแล้ วว่าตัวเองเป็ นคน
กล่อมคนเก่ง และครังนีก็เหมือนทุกครังทีเขาต้ องรับหน้ าทีนัน
“ดังนันพักผ่อนนะ ถ้ าเจ็บตรงไหนก็บอกฉัน อดทนอีกนิด

เดียว ถ้ าเจอท่านกราเตราเมือไร เราก็จะรู้ วิธีทําให้ เธอแข็งแรง ทีนี
มารี ก็จะได้ เจอเพือนมากกว่าทีเห็นวันนีอีกนะ”
มารี พยักหน้ ารับหลายทีแล้ วยิมหวานให้ นกั กล่อมคนมือ

ทอง จนบาเรี ยต้ องชะงักไปหลายวินาที ก่อนจะลูบหัวเด็กสาว
เบาๆ และพุดต่อ “นอนเถอะ ไม่เจ็บแผลแล้ วใช่ไหม”
“ไม่แล้ ว” มารี ตอบพลางปิ ดเปลือกตาลง ไม่นานเธอก็

หลับไป ทําให้ คนทีโดนกุมมืออยู่ขยับตัวออกห่าง แล้ วถอนหายใจ
ยาว ขณะมองใบหน้ า ยามหลับของเด็ก น้ อ ยในคราบเด็ ก สาว

อย่างอ่อนใจ ก่อนจะเดินกลับมานอนบนเตียงสนามของตัวเอง
แล้ วหลับตาลงเขาผ่อนลมหายใจยาวอย่างโล่งอก ที จัดการกับ
ปั ญหาทีคิดไม่ตกมาตังแต่เมือวานได้ ขนหนึ
ั งแล้ ว
เท่านี โลกอันสงบสุขของเขาก็ จะยังคงเป็ น...อย่างที มัน

เคยเป็ น
ขณะเดียวกัน
ร่ างสี เขียวของฟอรี ก็ พุ่งปราดมาปรากฏตัวที เชิงผาของ

ภูเ ขาสูง ชัน ซึงเป็ นจุดมนตราของรั ฐดินอร์ ต้า ด้ วยภูมิ ประเทศ
กันดารในยามคําคืนนี เสียงสายลมพัดดังหวีดหวิว ทําให้ ร่างเล็ก
ของฟอรี ดูเ หมื อนเปลวไฟสี เ ขี ยวซึงต้ านทานสายลมแรงนันได้
อย่างน่าอัศจรรย์ สัตว์ศกั ดิสิทธิ แห่งรัฐฟอริ โซ่ยืนนิงอยู่ตรงนันไม่
นาน อาณาเขตป้องกันของผู้ดแู ลจุดมนตราก็เปิ ดออก ร่ างสูงของ
หญิ งวัยกลางคนเจ้ าของดวงตาสีเขียวสดก็เดินออกมาทําความ
เคารพเขา
“ท่านเจ้ าแจ้ งว่าจะมี แขกคนสํ าคัญจากฟอริ โซ่มาเยี ยม

เยียน ไม่นกึ เลยว่าจะเป็ นท่านฟอรี ”
170 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ฟอรี กระโดดขึนไปบนไหล่ของอมีเรี ยแล้ วเอ่ยเสี ยงเคร่ ง

ขรึ มว่า “ดูเ หมื อน โกลดี ทอย จะไม่ยอมรามื อจากมารี โลนี ดิก
เคนท์เลยอยากให้ ฉันมาปรึ กษาเธอเรื องรั บมื อเจ้ ามนุษย์ หน้ าโง่
คนนัน ว่าไม่ควรได้ ใจให้ มนั มากนัก”
อมีเรี ยพยักหน้ ารับ ขณะเดินเข้ าสู่ตวั บ้ าน “ดิฉันกําลังเร่ ง

ร่ างแบบดัดแปลงอุปกรณ์ ทีจะใช้ แปลงอัญมณี เวทไว้ หลายแบบ
แต่คงต้ องวิเคราะห์ดวู ่า จะมีความเป็ นไปได้ ทางอืนอีกหรื อเปล่า
หากโกลดีจะทําอย่างนันจริ ง”
“เขาทําแน่ แต่ฉันจะไม่ยอมให้ เขาแตะต้ องตัวเด็กคนนัน

เด็ดขาด เจ้ าหนูบาเรี ยก็คงคิดเหมือนกัน”
อมีเรี ยชะงักมือทีกําลังปิ ดประตู แล้ วหันมามองฟอรี
“ยัง ไม่ ร้ ู เหรอว่ า ลูกชายตัว เองได้ จุม พิ ต แห่ ง ภู ต ไพรไป

ครอง”
“เปล่าค่ะ รู้แล้ ว และได้ ให้ คําแนะนําไปพอสมควร ทีเหลือ

...ก็คงต้ องรอให้ เขาตัดสินใจเอง”
ฟอรี มองผู้หญิ งทีได้ ชือว่าเป็ นอัจฉริ ยะอย่างพอใจ ตอน

แรกเขาไม่ค่อยพอใจนิดหน่อย ทีมารี เลื อกเด็กจากดินอร์ ต้า แต่
เท่าทีดู มันก็ไม่เลวเสียทีเดียวทีเป็ นแบบนัน
“โชคชะตามักเลือกสิงทีดีทีสุดเสมอจริ งไหม”
อมีเรี ยยิมแล้ วตอบกลับว่า “เราจะรู้ ว่าดีทีสุดก็ตอ่ เมือเรา

ผ่านมันมาแล้ ว ดิฉนั เพียงหวังว่า ลูกชายของดิฉัน...จะผ่านมันไป
ได้ ”
172 ¡ÑÅ°Ô´Ò
51
àÃ×Íè §Ê¹Ø¡
คณะเดิ น ทางตื นแต่ เ ช้ าแล้ วออกเดิ น ทางอย่ า งเร่ ง
รี บ หยุดพักเพียงกินอาหารกลางวันเท่านัน จึงทําให้ มาถึงหมู่บ้าน
มูส ตาโน่ไ ด้ ก่อ นพลบคํา ทัน ตังแคมป์ ในตํ าแหน่ ง เดิ ม อย่า งไม่
ขลุกขลักนัก แต่ด้วยมีคนมาร่วมการพัฒนาผืนป่ าเพิมมากขึนกว่า
ช่วงก่อนทีพวกเขาย้ ายไปบ้ านชิลด์ เลยทําให้ พืนทีกางเต็นท์ทีพัก
น้ อยลง จึง ต้ อ งใช้ เ ต็นท์ นอนรวม แยกเป็ นเต็น ท์ หญิ ง และชาย
เท่านัน
“ลินค์กับพี ดาลันยังไม่กลับมา ฉันว่าจะเอาเรื องมารี ไป

ปรึ กษาคุณแม่ก่อน นายว่ายังไง” โคตัลถามบาเรี ยซึงกํ าลังดึง
ข้ อมูลและภาพการเปลียนแปลงภายในมารี โลนีทีกล้ องเก็บภาพ
ไว้ ขนมาบนหน้
ึ าจอมนตรา
“ครับ” บาเรี ยรั บคํา ทังทีสองมือยังรั วนิวบนแป้นพิมพ์

ของหน้ าจอมนตราเป็ นระวิงเพือป้อนคําสัง
“แล้ วมารี ละ”
“อยูก่ บั ลิลา่ ครับ” บาเรี ยตอบโดยไม่หนั มามอง
โคตัลเห็นอี กฝ่ ายไม่สนใจเขาเลย จึงเดินออกจากเต็นท์

ของกลุม่ เขาเพือไปหาเซเลน่า
ชายหนุ่มเดินผ่านกลุ่มเด็กจากแผนกประวัติศาสตร์ จึง
แวะถามหาเซเลน่า ก่อนจะเดินตามคําบอกไปหาผู้เป็ นแม่ แต่ยงั
ไปไม่ทนั ถึงทีหมาย แจสซี พาววินซ์ ก็สง่ เสียงเรี ยกเขาไว้ ก่อน
“รุ่นพีโคตัลคะ”
โคตัลหันมามองคนทีวิงตามมา แล้ วขมวดคิว “ครับ?”
“ฉั น แจสซี พาววิ น ซ์ นะคะ เป็ นรุ่ น น้ องจากแผนก

ประวัตศิ าสตร์ คะ่ ”
โคตั ล มองหญิ ง สาวเจ้ าของดวงตาสี ส้ มอ่ อ นอย่ า ง

พิจารณา อดีตคูเ่ ดตของบาเรี ยดูเป็ นเด็กเรี ยบร้ อย คงแก่เรี ยน สม
กับเป็ นด็กดินอร์ ต้า แน่นอน แค่ชุดปฏิบตั ิการทีเธอใส่และความ
174 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เป็ นระเบียบที เห็นอยู่ใ นทุกกระเบียดนิวก็ พ อเดาได้ ไ ม่ยาก ว่ า

ทําไมเธอถึงยอมถอยห่างจากการคบหาดูใจกับบาเรี ย
“ครับ เพือนบาสินะ มีธุระอะไรกับผมเหรอ”
แจสซี อ้ าปากทํ า ท่ า จะพู ด แต่ ก็ ต้ อ งงั บ ปากลง ลั ง เล

เหมือนไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง โคตัลรอให้ คนตรงหน้ าพูดอย่างใจ
เย็น แน่นอน ในสมองของโคตัลก็คิดถึงความเป็ นไปได้ ของเรื อง
ร้ อยพัน ทีหญิ งสาวตรงหน้ าอยากจะพูด ซึงล้ วนแล้ วแต่เกี ยวกับ
รุ่นน้ องหนุม่ ผู้แสนดีของเขาคนนัน
‘ท่าทางจะมีเรื องสนุกให้ เล่นอีกแล้ ว’ โคตัลคิด แล้ วแจสซี

ก็เอ่ยขึนในทีสุด
“รุ่นพีคือคนทีอยูใ่ นข่าวกับบาใช่ไหมคะ”
โคตัล ยัง คงนิ ง พลางพิ จ ารณาสี ห น้ า คนถาม แล้ ว คิ ด

ปะติดปะต่อเรื องราว ชายหนุ่มรู้ ดีว่าเขาหน้ าตาดี ไม่สิ ต้ องบอก
ว่าเขาหน้ าตาดีมาก และด้ วยใบหน้ าแบบนีเขาถึงถูกเข้ าใจผิดคิด
ว่าเป็ นผู้หญิงอยู่บอ่ ยๆ มันคงเป็ นคําสาปของคนตระกูลแวนเวิร์ธ
ละมัง ที ลูกชายมักจะมี ใบหน้ าสวยหวานราวกับผู้หญิ ง พ่อของ
เขาตอนหนุ่ม ๆ ก็ โดนล้ อเรื องนันอยู่บ่อ ยๆ ซิ ล ค์ เ องก็ พ ยายาม
อย่างมากทีจะพัฒนาร่างกายให้ ดบู กึ บึน แต่โคตัลไม่ชอบการออก

กําลังกาย ดังนันรูปร่างของเขาก็เลยบอบบางกว่าแฝดพีของเขา
“ข่าวไหนครับ” โคตัลแกล้ งซือ
“ข่าวที...เอ่อ ข่าวในหน้ าหนังสือพิมพ์คราวก่อนทีว่าเป็ น

คนรักของบาน่ะค่ะ ขอโทษนะคะถ้ าฉันเข้ าใจผิด” แจสซีพดู ไป
แล้ วก็รีบออกตัวแก้ เขิน
โคตัล หรี ตามองหญิ ง สาวตรงหน้ าที มองเขาอย่ า งมี

ความหวังพลางคิด ‘ชักสนุกแล้ วสิ’
“อ้ อ ข่าวนัน ใช่ ทําไมเหรอ”
“เหรอคะ ดีจงั เลยนะคะ” แจสซี ตอบด้ วยรอยยิมกว้ าง

ดวงตาของเธอเปล่ ง ประกายจนโคตัล นึ ก ด่าบาเรี ย ในใจ ว่ า นี
แหละผลของการทีไม่จดั การให้ เด็ดขาดไป ก็เลยทําให้ ผ้ หู ญิงยังมี
ความหวังและต้ องเจ็บปวด ผู้หญิงตรงหน้ าเป็ นหลักฐานทีดีทีสุด
“แล้ วเอ่อ...บา ยังไม่มีแฟนใช่ไหมคะ ขอโทษนะคะรุ่ นพี

ถ้ าฉันถามอะไรทีไม่ควร”
176 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“แต่ก็ถามมาแล้ วนี” โคตัลพูดสวนกลับด้ วยนําเสียงขําๆ

ไม่จริ งจังนัก จนฝ่ ายหญิงมองหน้ าเขาอย่างงุนงง
โคตัลค่อนข้ างเบือจะคุยกับผู้หญิงจากปราการซินเทลล่า
จริ งๆ ส่วนใหญ่เจ้ าหลักการเป็ นทีหนึง และลองได้ ปักใจกับอะไร
แล้ ว ก็ไม่ยอมตัดใจง่ายๆ เสียด้ วย ก็ดจู ะเหมาะสมกับผู้ชายของ
ปราการนี อยู่ห รอก แต่ประเด็นคื อผู้ช ายที ผู้หญิ ง คนนี หวัง เต็ ม
เปี ยมอยากได้ หวั ใจมาครองนีสิ ดันเป็ น บาเรี ย มิชชาร์ พ พ่อคน
แสนดี แสนวิเศษทีกําลังจะกระอักเป็ นเลือดเพราะความใจดีของ
ตัวเองแล้ วละสิ
“ตกลงว่า...” แจสซีถามซําอยากได้ คําตอบแบบอําๆ อึงๆ
“บายังไม่มีแฟนหรอกครับน้ อง แต่คนทีเขาหมายตาไว้ ก็
พอมี” ดวงตาของแจสซี เ ปล่ง ประกายขึนในตอนแรกที ได้ ยิน
คําตอบ แต่กลับหมองลงทันตาเมือฟั งโคตัลพูดจบประโยค
โคตัล ยั ง ไม่ อ ยากพลาดการกลันแกล้ งบาเรี ย ในครั ง

สําคัญนี เขาเลยรี บพูดให้ ฟังดูกํากวมต่อว่า “แต่ไม่ร้ ู จะจริ งหรื อ
เปล่านะ น้ องก็ร้ ูจกั บาดีนีนา ใช่ไหม”
แจสซี พยักหน้ ารั บ ก่อนจะโค้ งตัวขอบคุณ โคตัล แล้ ววิง

จากไป โคตัลมองตามหลังแจสซีแล้ วยิมเจ้ าเล่ห์
‘งานนีคงได้ เห็นอะไรสนุกๆ’
มารี นงมองลิ
ั ลา่ กับทีนา่ จัดของในเต็นท์จนเสร็ จ แล้ วตาม
สองสาวออกจากเต็นท์เพือไปบาเรี ย ภูตสาวเข้ าใจว่าคนทังหมด
กํ าลังศึกษามารี โลนี ซึงเป็ นต้ นกํ าเนิดของเธอ และเข้ าใจว่าคน
รอบข้ างกํ าลังทําภารกิ จฟื นฟูป่า ความเข้ าใจมากมายหลังไหล
เข้ าสู่หวั ของมารี ผ่านเสียงกระซิบของต้ นไม้ จากรอบทิศทาง เธอ
รับรู้ ได้ ถึงความรั กและความตังใจจริ งของทุกคนทีมารวมกันอยู่
ทีนี ก็เพือผืนป่ าต้ นกําเนิดของเธอ
‘นี นี มารี เขาคนนันของมารี น่ะ เก่ง มากเลยน้ า’ เสี ยง

เล็กๆ กระซิบดังมาจากต้ นไม้ ทีอยู่ใกล้ ๆ มารี เธอจึงหันไปหาแล้ ว
ยิมให้
“บาเก่งเหรอ”
‘ใช่ เขาเก่งมาก เป็ นคนดีมากๆ ด้ วย มีคนชอบเขาเยอะ

เลยนะ’ เสียงนันบอกต่อ ทําให้ มารี เอียงคอครุ่นคิด
“อือ มารี ก็เห็นอย่างนัน ว่ามีคนชอบบาเยอะแยะเลย มา

รี ก็ชอบ” มารี ตอบแล้ วยิมกว้ าง พลางหันซ้ ายหันขวามองหาลิล่า
เพือให้ พาเธอไปหาบาเรี ย พอเห็นลิล่ากับทีน่าเดินเข้ าไปในเต็นท์
ข้ างๆ ก็เลยตังใจว่าเดียวคุยกับต้ นไม้ ตรงนีเสร็ จก็จะไปหาบาเรี ย
178 ¡ÑÅ°Ô´Ò
‘ใช่ สาวคนนันก็ ช อบคนของมารี นะ’ เสี ยงของพี ต้ นไม้

บอก ทําให้ มารี หนั ไปมองหญิงสาวเจ้ าของเส้ นผมสีนําตาลอ่อนที
ม้ วนมวยไว้ แบบหลวมๆ เธอเดินตามเข้ าไปในเต็นท์ทีลิล่ากับทีน่า
เดินเข้ าไปก่อนหน้ านีเหมือนกัน
“คนนันเหรอ” มารี ถามอย่างสนใจ
‘ใช่ ระวังเขาคนนันของมารี จะชอบเธอมากกว่านะ’ เสียง

กระซิบเตือนแค่นนั แล้ วก็ เงี ยบไป ทิงให้ มารี ขมวดคิวนิวหน้ าไม่
เข้ าใจ แต่ก็เดินไปหาลิลา่ ทีเต็นท์หลังนัน
“จริ งเหรอ แจสมาทําชินงานร่ วมแสดงในเกสต์ราวน์ทีนี

ด้ วยสินะ” เสียงของลิล่าดังขึน ขณะทีมารี เดินเข้ ามาในเต็นท์แล้ ว
นังจุมปุ๊ กอยูข่ ้ างหลังคนทังหมด โดยไม่มีใครทันสังเกต
“จ้ ะ ตอนนี ตารางงานออกมาแล้ ว พื นที ที ที ม ของฉั น

อยากให้ บาเข้ าไปตรวจสอบก็กําหนดไว้ แล้ ว เลยจะมาขอให้ บาไป
ลงพืนทีหน่อย ไม่ร้ ู ว่ากลุ่มของพวกเธอทํ างานใกล้ เสร็ จแล้ วหรื อ
ยัง” แจสซีถามขณะเหลือบมองทีน่าซึงกําลังฟั งบาเรี ยอธิบายวิธี
ดึงข้ อมูลภาพและการเชือมต่ออย่างตังใจ
“ตอนนีเหรอ อืม ก็ยงั ไม่มีอะไรมากนะ กลุ่มฉันกํ าลังหา

ข้ อมูลเพิมเติม พอดี...เราได้ ข้อมูลใหม่เพิมมาน่ะ” ลิล่าตอบอย่าง
ระมัดระวัง ซึงแจสซีก็ดจู ะเข้ าใจความลําบากใจของลิลา่ ดี
“ฉันเข้ าใจ งัน...ฉันนังรอแล้ วกันนะ” แจสซีตอบ พลางหัน

ไปนังตรงทีมารี นงอยู
ั ่
หญิ งสาวจากปราการซินเทลลล่าชะงักไปเล็กน้ อย เมื อ

เห็นเด็กสาวหน้ าตาสะสวยนังแกว่งขาเล่นอยู่ไปมาราวกับกํ าลัง
รอใครสักคน พอหันไปถามลิลา่ ทางสายตา ลิลา่ ก็เลยแนะนําว่า
“เอ่อ...นี มารี มารี แวนเวิร์ธ จ้ ะ เป็ น...”
“ลูกพีลูกน้ องของรุ่ นพีโคตัลเหรอ ตามรุ่ นพีหรื อท่านรอง

ศาสตราจารย์เซเลน่ามาทํางานล่ะ”
ลิล่ายิมจืด ไม่ร้ ู จะตอบอย่างไรดีถึงจะเหมาะสม ขณะยัง

คิดอยู่ มารี ก็ตอบเสียงสดใสขึนแทนว่า “มารี ตามบามา”
แจสซีเลิกคิว ขณะทีบาเรี ยได้ ยินเสียงมารี เรี ยกตัวเองเลย

หันมามอง มารี เลยสิงยิมหวานให้
“อะไรเหรอ” บาเรี ยถาม

180 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“เปล่าจ้ า” มารี ตอบรั บแข็งขัน เพราะรู้ ว่าบาเรี ยกํ าลัง

ทํางาน เธอต้ องเป็ นเด็กดีไม่กวนเขา เดียวบาเรี ยทํางานเสร็ จก็จะ
มาเล่นกับเธอได้
บาเรี ยพยักหน้ า แล้ วหันมายิมอ่อนให้ แจสซี “รอเดียวนะ

แจส จะเสร็ จแล้ ว วันนีน่าจะพอมีเวลาไปดูพืนทีกับเธอได้ ”
“ขอบใจบา ฉันนังรอแล้ วกัน” แจสซีเอ่ยพลางเดินไปทรุ ด

ตัวลงนังข้ างมารี ขณะทีลิลา่ ขอตัวออกไปหาชิลด์
สองสาวนังเงี ยบอยู่พกั หนึง แจสซีทียังสงสัยว่าสาวน้ อย

คนนีทําไมมาอยูใ่ นเต็นท์ทีพักของกลุม่ บาเรี ยได้ เลยถามขึนว่า
“น้ องมารี ไม่ได้ ไปเรี ยนเหรอจ๊ ะ”
ดูจากรู ปร่ างหน้ าตาของมารี น่าจะเป็ นนักเรี ยนชันวอร์ เจ

สเทิร์น หรื อไม่ให้ มากสุดก็แค่เจสเทิร์นเท่านัน แต่เอ ถึงเรี ยนชันเจ
สเทิร์น ต่อให้ มีกําหนดการให้ มาทัศนศึกษาทีฟอริ โซ่ ก็ไม่น่าจะได้
เข้ ามาในคูมีร่า ฟอเรสในชันทีลึกขนาดนีได้
“เปล่า มารี ไม่ได้ เรี ยน มารี เคยอยูท่ ีนี” มารี ตอบ
แจสซีเลิกคิว “เหรอคะ ทีหมูบ่ ้ านมูสตาโน่เนียนะเหรอ”

มารี พยักหน้ า “อยูน่ านแล้ ว นานมากๆ เลย”
“งันเหรอ มี ค นตระกูล แวนเวิ ร์ ธ อยู่ใ นมูส ตาโน่ ด้ ว ยงัน

เหรอ แปลกดี” แจสซีพมึ พํา แต่ยงั ไม่ทนั ทีเธอจะถามอะไรเพิม บา
เรี ยก็ลกุ ขึนพลางเก็บหน้ าจอมนตรา แล้ วส่งหมวกของเขาสวมลง
บนหัวของทีนา่ พลางเอ่ยว่า
“เธอทดลองใช้ วิธีนีไปก่อน ถ้ าได้ ภาพอะไรเพิมเติม คืนนี

เราค่อยประชุมกัน”
“ตกลง งันฉันไปหาพวกนีลก่อนนะ” ทีน่ารับคําแล้ วหัน

มายิมให้ แจสซีกบั มารี ก่อนจะเดินออกจากเต็นท์ไป
แจสซีเห็นบาเรี ยเสร็ จงานแล้ วเลยลุกขึน แต่เธอก็ช้ากว่า

มารี ทีกระโดดทีเดียวไปเกาะแขนบาเรี ยพลางถามเสียงใสว่า
“บาทํางานเสร็ จแล้ ว ก็เล่นกับมารี ได้ แล้ วสิ”
บาเรี ยชะงักกับการคล้ องแขนของเด็กสาว แต่ไ ม่ไ ด้ ดึง

แขนของเธอออก พลางก้ มลงมาพูดว่า “ยังมีงานอยู่อีกนะ ยังเล่น
ไม่ได้ มารี ไปอยูก่ บั รุ่นพีโคตัลก่อนดีไหม”
182 ¡ÑÅ°Ô´Ò
มารี ทําท่าคิดแล้ วส่ายหน้ า “ปะป๊ าไม่อยู่นีนา มารี ไปกับ

บาได้ ไหม มารี จะไม่กวน จะยืนให้ นงนิ
ิ ง”
มุ ม ปากของบาเรี ย ยกขึ นนิ ด ๆ แล้ วหั น ไปมองแจสซี

เล็กน้ อย ดวงตาสีเขียวก็ฉายแววเหมือนนึกอะไรได้ จึงเอ่ยกับแจส
ซีวา่ “ฉันขอพามารี ไปด้ วยแล้ วกัน เธอน่าจะช่วยอะไรเราได้ ”
แจสซีมองใบหน้ ามารี ทีดีใจชัดเจนสลับกับบาเรี ยอย่าง

สงสัย ขณะตอบรับว่า “ได้ สิ”
“บาจะให้ มารี ไปดูทีทีมารี เกิดเหรอ” มารี ถามขึน เธอรับรู้

ความตังใจของชายหนุม่ ได้ โดยเขาไม่ต้องพูด ขณะทีบาเรี ยดึงมือ
เด็กสาวทีคล้ องแขนอย่างแนบแน่นออก แล้ ววางมือตัวเองแปะลง
ไปบนหัวเด็กน้ อย การกระทําทีถอยห่างอย่างมีมารยาทนัน ทําให้
แจสซีร้ ูสกึ สบายใจขึนอย่างประหลาด
บาเรี ยทีเธอรู้ จกั มักจะสุภาพและเว้ นช่องว่างไว้ เสมอ แต่

การเห็นเขาปล่อยตัวให้ ผ้ หู ญิ งเกาะแขนยืนอยู่ต่อหน้ า มันทําให้
เธอใจร้ อนรนไม่น้อย
‘แต่ ถ้ าบาทํ า ท่ า ทางแบบนี เด็ ก สาวคนนี ก็ ค งเหมื อ น

น้ องสาวละมัง’ แจสซี คิดอย่างสบายใจ แล้ วเดินตีค่ขู นาบไปอี ก
ข้ างของบาเรี ยพลางอธิบายว่า
“จุดทีกลุม่ ของบาคิดว่าเป็ นจุดกําเนิดของมารี โลนี มันอยู่

ในอาณาเขตเวท และพืนทีทีต่อจากนันก็มีมนตรากันอาณาเขตไว้
ซึงพวกเราเข้ าไปไม่ได้ อยูด่ ้ วย มาสเตอร์ หลายคนพยายามทดลอง
เข้ าไปแล้ ว แต่ก็ถกู กระแสพลังเด้ งออกมาทุกครัง มันเป็ นมนตรา
อาณาเขตทีแปลกมากเลย”
“งันเหรอ น่าสนใจนะ” บาเรี ยตอบ พลางยอมให้ มารี จบั

มือของเขาทีวางแปะอยูบ่ นหัวเธอมากุมไว้ แล้ วเดินตามต้ อยๆ ไป
อย่างสงบปากสงบคํา แจสซีซึงเริ มพุ่งสมาธิไปทีงานของเธอมาก
ขึน จึงเลิกสนใจกิริยาของเด็กสาวทีบาเรี ยเดินจูงมือเธอไปเรื อยๆ
อย่างเป็ นธรรมชาติ
“เราพบอักขระในภาษาโบราณของอาณาจัก รฟอรี อยู่

ตามผนังด้ วย มีบางส่วนกล่าวว่าสถานทีแห่งนีเป็ นวิหารของอารย
ธรรมภูตซึงสร้ างขึนเพื อเลี ยงดูบุตรแห่ง ป่ า แต่ก็ยัง ไม่แน่ใ จใน
จุดประสงค์จริ งๆ เพราะอย่างทีบอกเนือหาบางส่วนมันหายไป ไม่
รู้วา่ หายไปไหน”
บาเรี ยเหลื อบมองมารี ทีเหลี ยวมองซ้ า ยมองขวา แล้ ว

รับคํา “อืม คงต้ องไปดู”
184 ¡ÑÅ°Ô´Ò
แจสซียิมแป้นทีบาเรี ยยอมช่วยเหลือเธอ ตอนนีเธอรู้ แล้ ว

ว่าบาเรี ยโกหกเธอเรื องมีแฟน ดังนันเธอจึงยังมีความหวัง ครังนี
เธอจะไม่ขอคบกับเขา แต่อยากมองเขาอยู่ใกล้ ๆ อย่างนี สักวัน
เขาจะต้ อ งหั น มามองเธอบ้ า ง แต่ ร ะหว่ า งที แจสซี กํ า ลั ง ร่ า ง
แผนการในใจอย่างเป็ นขันเป็ นตอนอยู่นนั เสียงของบาเรี ยทีร้ อง
เรี ยกมารี ซงวิ
ึ งนําหน้ าทังสองคนไปยังหน้ าโบราณสถานก็ดงั แทรก
ขึน
“มารี ! ระวัง!”
บาเรี ยร้ องเตือนยังไม่ทนั ขาดคํา เด็กสาวก็ล้มหน้ าคะมํา

ไป บาเรี ยเตรี ยมจะเร่ ง ฝี เท้ าเข้ าไปดูอาการ เด็กสาวก็ รีบผุดลุก
ขึนมาปั ดหัวเข่าทีเปื อนหญ้ า แล้ วหันมายิมเผล่ให้
“มารี ไม่เป็ นไร ถ้ าเป็ นค่อยให้ บารักษานะ” เด็กสาวตอบ

แล้ วหันวิงไปทีโบราณสถานต่อ ทําให้ บาเรี ยถอนหายใจอย่างอ่อน
ใจ
“ดูบาจะห่วงน้ องมารี มาก” แจสซีตงข้

ั อสังเกต
“ก็ เอ่อ...มันเป็ นหน้ าทีน่ะ” จนกว่ามารี จะดูแลตัวเองได้

บาเรี ยต่อคําพูดในใจ
แจสซีมองการรับคํานัน แล้ วแอบผ่อนลมหายใจออกมา

อย่างโล่งอก พลางเปลียนเรื องพูด
“ทีมของบาจะอยูใ่ นคูมีร่า ฟอเรสถึงเมือไรเหรอ”
บาเรี ยมอง ตามแผ่ น หลั ง ของ คนที วิ ง ไ ปถึ ง หน้ า

โบราณสถานแล้ ว พลางตอบว่า “น่าจะไม่เกินเวลาทีทีมฟื นฟูอยู่
ในป่ า แต่ต้องดูอีกที ทีจริ งหน้ าทีของกลุ่มฉันมันจบตังแต่เจอมา
รี โลนีแล้ วละ หลังจากนีเป็ นเรื องของชิลด์ ทีอยู่กนั ต่อเนีย ก็เพราะ
ช่วยชิลด์ทีจะเข้ าไปศึกษามารี โลนีในอาณาเขตเวทนันมากกว่า”
แจสซีพยักหน้ าอย่างเสียดาย “อืม เอาไว้ กลับไปปราการ

เราค่อยนัดไปกินข้ าวกันเนอะ”
บาเรี ย หั น มาสบตาแจสซี แจสซี เ ลยรี บ พู ด ว่ า “ตาม

ประสาเพือนกันไง แฟนบาเขาคงไม่วา่ ใช่ไหม”
บาเรี ยขมวดคิว เมื อแจสซีเอ่ยถึงคนรักปลอมๆ ของเขา

ด้ วยสีหน้ าดูดีใจขนาดนัน แต่เขาก็ยงั ตอบว่า “ได้ สิ”
“ดีเหมือนกันจ้ ะ” แจสซีรับคํา
186 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“บา” มารี ร้องเรี ยกบาเรี ย เพราะเขาเดินช้ ามาไม่ถึงเธอ

สักที ชายหนุม่ เลยเร่งฝี เท้ าไปหา
“ว่าไง มารี ”
มารี ชีไปทีโบราณสถานแล้ วเอ่ยว่า “มารี อยูใ่ นนีละ”
บาเรี ยเหลือบไปมองแจสซี ไม่อยากเธอรู้ ว่ามารี เป็ นอะไร

แล้ วหันมาจับมือมารี พลางพูดในใจว่า
‘อย่าพูดเรื องนีต่อหน้ าคนอืน’
มารี เงยหน้ ามองบาเรี ย แล้ วยกมือขึนปิ ดปาก แจสซีเห็น

อย่างนันก็นกึ ว่าบาเรี ยส่งสายตาดุมารี ทีเสียงดัง เธอจึงเอ่ยขึนว่า
“ด้ านในมีผ้ ใู หญ่อยูห่ ลายคนนะคะน้ อง อย่างส่งเสียงดัง”
มารี มองแจสซี แล้ วมองบาเรี ย แล้ วขยับตัวมากอดแขน

บาเรี ยเพราะกลัวว่าบาเรี ยจะดุเธอ แต่บาเรี ยก็ทําเพียงลูบหัวคน
ไม่ร้ ูวา่ ควรหรื อไม่ควรพูดอะไรเล็กน้ อย แล้ วหันไปเออออกับแจสซี
“มารี ยงั ไม่เคยลงพืนที ขอโทษด้ วยนะ”
“ไม่เป็ นไรจ้ ะ ไปกันเถอะ พวกเพือนฉันรอกันแล้ ว”

52
¼¹Ö¡·Õè¶¡Ù à»´
กําแพงอาณาเขตเวทสีเขียวใสทีกางกันไว้ ส่งพลังกระแส
ไอเวทออกมาตลอดเวลา ทําให้ จอมเวททีเข้ ามาทํางานในบริ เวณ
นันต้ องสร้ างบาร์ เรี ยร์ ค้ มุ กันร่ างกายไว้ ด้วย แจสซีพาบาเรี ยเดิน
เข้ า ไปแนะนํ า ตัวกับ หัวหน้ า กลุ่ม ของเธอ ซึ งเป็ น รุ่ น พี จอมเวท
ฝึ กหัดทีบาเรี ยรู้ จกั อยู่แล้ ว ชายหนุ่มร่ างสูงสวมแว่นตาท่าทางคง
แก่เรี ยนยิมกว้ างต้ อนรับ
“ดีใจทีได้ ร่วมงานกับนาย เรื องคราวก่อนขอบใจมาก”
“ไม่เป็ นไรครั บ ผมผ่านไปทางนันพอดี ยินดีทีได้ ช่วยรุ่ น

พี” บาเรี ยตอบ
แจสซีจงึ ถามขึนว่า “บารู้จกั พีจิลเลียนด้ วยเหรอ”

188 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ยพยั ก หน้ า “ตอนเข้ าปราการใหม่ ๆ รุ่ น พี เขา

ประกาศหานักเวทฝึ กหัดให้ ช่วยกางอาณาเขตแบบไร้ แรงโน้ มถ่วง
ฉันเลยไปช่วย”
จิลเลียน ลู ตบบ่าบาเรี ยเบาๆ พลางพูดว่า “ตอนหลังเพิง

มารู้ ว่า บาสอบผ่านแผนกพสุธาเวท เลยโชคดีของพี ไป งานนี ก็
หวังพึงนายอยูน่ ะ”
บาเรี ย พยัก หน้ า “ผมช่ วยเต็ ม ที ครั บ เอ่ อ...มารี มาอยู่

ใกล้ ๆ ผมนี”
เสียงเรี ยกของบาเรี ย ทําให้ เพือนสาวและคู่สนทนาต้ อง

หันไปมองเด็กสาวร่ างเล็กทีกําลังเดินห่างจากบาเรี ยไปยังกําแพง
อาณาเขตเวทสี เขี ยวใสที ตัดผ่านโบราณสถานไป มารี หันตัววิง
กลับมาจับมือบาเรี ยไว้ ด้วยสีหน้ ายิมแย้ ม รอยยิมทีทําให้ จิลเลียน
มองเด็กสาวตาค้ าง บาเรี ยหันมาสบตารุ่นพี เลยต้ องแนะนําว่า
“นีมารี ครับ น้ องสาวรุ่นพีโคตัล พีจิล...รู้จกั รุ่ นพีโคตัลสินะ

ครับ”
จิลเลียนเรี ยกสติตวั เองกลับมา แล้ วยิมกว้ าง

“รู้ จกั สิ ก็รุ่นเดียวกันนีนา แต่...พีไม่เคยรู้ ว่าซิลค์กบั โคตัล

มีน้องสาวสวยขนาดนี แต่ก็ไม่แปลกเนอะ ตอนเด็กๆ ทังซิลค์กับ
โคตัลก็...”
“เป็ น ลู ก พี ลู ก น้ องน่ ะ ครั บ ” บาเรี ย ตอบขัด คํ า พรํ า

พรรณนาของรุ่นพีก่อนจะพูดจบประโยค แม้ ฟังจากนําเสียงจะไม่
แสดงความผิดปกติเลย แต่บาเรี ยรู้สกึ ไม่สบายใจชอบกล เมือเห็น
แววตาของรุ่นพีจิลเลียนทีมองมารี
รุ่ นพีจิลเลียนเป็ นคนดีคนหนึง ขยัน ตังใจเรี ยน เป็ นดาว

รุ่ งของแผนกประวัติศาสตร์ ฐานะทางบ้ านก็อยู่ในเกณฑ์ใช้ ได้ ที
สําคัญเขายังไม่มีคนรั ก คงไม่ผิดหากเขาจะสนใจผู้หญิ งสวยสัก
คน
‘แต่มารี ยงั เด็ก ยังไม่พร้ อมให้ เรี ยนรู้ เรื องนันหรอก’ บาเรี ย
ตัดสินใจแทนเด็กน้ อยเสร็ จสรรพ พลางกระชับมือมารี ทีเงยหน้ า
มองเขาอย่างไม่เข้ าใจ
“บา มารี อยากไปตรงนัน” มารี กระตุกมือบาเรี ยเป็ นเชิง

อ้ อนให้ พาไป แล้ วชีมือไปฝั งตรงข้ ามของกําแพงอาณาเขตเวท
“เราข้ ามไปไม่ได้ นะมารี เดียวผมต้ องทํ างาน มารี ยืนรอ

อยูต่ รงนี...”
190 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ไปกับพี ก็ ได้ เดียวให้ แจสพานายเข้ าไปตรวจดูมนตรา

กันอาณาเขตข้ างใน พีดูแลเธอให้ เอง”
บาเรี ยขมวดคิวอยู่ในใจ แม้ สีหน้ าเขาจะไม่แสดงอาการ

ใดๆ ออกมา เมือใคร่ ครวญอยู่สกั พักก็ตดั ใจเพราะเขาพามารี เข้ า
ไปด้ านในด้ วยไม่ได้ ชายหนุม่ จึงก้ มหน้ ามาพูดกับมารี วา่
“เดี ยวมารี ร อผมอยู่ ต รงนี กั บ รุ่ น พี จิ ล นะ ห้ า มเข้ า ใกล้

กําแพงอาณาเขตเวทนัน ถ้ าเบือก็ให้ ไปหาปะป๊ า”
มารี พยักหน้ าแข็งขัน บาเรี ยเลยยกมือขึนลูบหัวเด็กสาว

เบาๆ แล้ ว พยัก หน้ า ให้ แ จสซี นํ าทาง ทังสองเดิ น เลี ย บกํ า แพง
อาณาเขตเวทผ่านซุ้มประตูทีกําแพงอาณาเขตเวทตัดผ่านจนขาด
หายไป
มารี มองตามแล้ วหันมามองคนทีเธอยืนอยูด่ ้ วย ชายหนุ่ม

คนนันขยับแว่นอย่างทําตัวไม่ถูกเมื อถูกสายตาใสซื อมองอย่าง
จริ งจัง
“น้ องเรี ยนอยูช่ นอะไร

ั เจสเทิร์น?”
มารี เอี ยงคอ ทํ าไมทุกคนถึง ถามเธอว่าเธอเรี ยนอยู่ชัน

อะไร ในเมือเธอไม่ได้ เรี ยน แต่เพราะบาเรี ยบอกว่าไม่ให้ พดู ว่าเธอ
มาจากไหน ทําอะไรอยู่ มารี เลยยิมแล้ วเอ่ยว่า
“มารี ชือมารี คุณชืออะไร...คะ” มารี ลงท้ ายคําอย่างไม่

แน่ใจ เธอจํ าได้ ว่าผู้หญิ งทุกคนในที นี พูดลงท้ ายด้ วยคํานี ตลอด
เหมือนกับทีบาพูดลงท้ ายด้ วย ‘ครับ’
“จิลเลียนครับ เรี ยกพีจิลก็ได้ ”
“พีจิล” มารี รับคําแล้ วยิมกว้ าง
“น้ องมารี ตามโคตัลมางันเหรอ”
มารี อ้าปากจะแก้ คําพูดทีผิดไป ว่าเธอตามบาเรี ยมา แต่

ก็เปลียนใจเป็ นพยักหน้ า “ใช่คะ่ ”
‘มารี ก็ม ากับปะป๊ าเหมื อนกัน คงได้ น่ะ ไม่เป็ นไรหรอก

มัง’ มารี คดิ
“งันแสดงว่าน้ องสนใจศึกษาประวัติศาสตร์ ใช่ไหม สนใจ

ด้ านไหนเป็ นพิเศษครับ” จิลเลียนชวนคุย
192 ¡ÑÅ°Ô´Ò
มารี มองซ้ ายมองขวาก็ ชีไปทีกํ าแพงอาณาเขตเวท เธอ

รู้ สึกว่าทุกคนในนีทํางานกันง่วนหมด ระหว่างรอบาเรี ยเด็กสาวก็
อยากช่วยทําอะไรบ้ าง
“มารี อา่ นนันออก มารี ชว่ ยอ่านไหม”
จิลเลี ยนเลิกคิว เด็กสาวคนนี ถึงกับอ่านอักขระโบราณ

ออกมันน่าแปลกใจไม่เบา แน่นอน ในเมื อเธอเกี ยวดองกับท่าน
รองศาสตรจารย์จอมเวทเซเลน่า แวนเวิร์ธ จิลเลี ยนจึงละความ
สงสัยนันไป แล้ วพยักหน้ า
“ได้ สิ พี ต้ องลอกรายละเอี ยดบนผนังโบราณสถานนี อยู่

พอดี น้ องมารี ชว่ ยพีไหม”
มารี พยักหน้ า “ได้ เลย มารี ชว่ ยเอง”
จิลเลี ยนยิมกว้ างกับท่าทางตอบรั บอย่างแข็งขัน พลาง

เดินตามมารี ไปทีผนังโบราณสถาน ปกติการทํางานของเขามักจะ
เคร่ งเครี ยดตลอด แต่วันนี จิลเลี ยนคิดว่า เขาต้ องยิมตลอดการ
ทํางานทังวันแน่นอน
เพี ยงก้ าวแรกที บาเรี ยผ่านซุ้ม ประตูทีถูกกํ าแพงอาณา

เขตเวทตัดเข้ ามา ก็ร้ ูสกึ ถึงแรงต้ านทีแผ่กระจายออกมา ชายหนุ่ม
มองไปรอบด้ านเห็นจอมเวทหลายคนยืนอยูใ่ นตําแหน่งของจุดดัก

สิงแปลกปลอม ชายหนุ่ม สร้ างวงมนตราขึนตรงหน้ า แล้ วมอง
ผ่านวงมนตรานันไป พลางหันไปพูดกับแจสซีวา่
“มนตร์ กันอาณาเขตแบบลําดับขัน สามารถกักจอมเวท

ไว้ ใ นอาณาเขตของมัน แล้ วดูดพลัง เพื อนํ าไปเสริ ม สร้ างความ
แข็งแกร่งให้ กําแพงอาณาเขตเวทมากยิงขึน”
แจสซี กําลังสร้ างบาร์ เรี ยร์ ขึนป้องกันตัวเองจึงพยักหน้ า

รับรู้ พลางหันไปส่งสัญญาณให้ จอมเวททังหมดทีติดอยู่ในกับดัก
อาณาเขตดังกล่าวถอนตัวออกไป เพือลดแรงต้ านทานลง
“พอจะเข้ าไปได้ ไหม”
บาเรี ยเพ่ง มองเส้ นทางผ่านวงมนตราของเขาแล้ วพยัก

หน้ า “ได้ แต่ช่วยกันทุกคนให้ ออกไปอยู่นอกซุ้มประตูด้วย พลัง
ของพวกเขาจะทําให้ มนตรากันอาณาเขตเวทแข็งแกร่งขึน”
“ได้ แล้ วพวกเราจะดูบาทํางานยังไง”
บาเรี ยไม่พูดพรํ าทํ าเพลง เขาวาดมื อสร้ างวงมนตราอี ก

สามวง ทาบทับไว้ บนผนังทีอยู่ติดกับซุ้มประตูทางเข้ านัน ผนังที
หนาทึบก็ปรากฏช่องว่างขึน
194 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“จะไม่เกิ ดอะไรขึนถ้ าอยู่หลังวงมนตรานัน ห้ ามใครเข้ า

มาจนกว่าฉันจะปลดมนตรากันอาณาเขตนีได้ ”
“ตกลง ระวังตัวด้ วยบา” แจสซีรับคํา แล้ วถอยห่างไปอยู่

เบืองหลังวงมนตราของบาเรี ยทีทาบทับอยูบ่ นผนัง
บาเรี ยรอจนจอมเวทคนสุ ด ท้ ายออกพ้ นจากพื นที

อันตรายนี เขาจึงคุกเข่าลงทาบฝ่ ามือลงบนพืนโบราณสถาน ชัว
พริ บตา รูปร่างของวงมนตรากันอาณาเขตทีแท้ จริ งก็ปรากฏขึน
เป็ น วงมนตราทรงกลมซ้ อ นกั น อยู่ ห ลายวง เส้ นรอบ

วงกลมแต่ละวงมีลกู กลมๆ คล้ ายลูกบอลเล็กๆ วิงวนอยู่บนเส้ นรอ
บวงเหล่านันสลับกันอยู่ไปมา บาเรี ยลุกยืนขึน เขาปลดบาร์ เรี ยร์
ป้องกันตัวเองออก ดวงตาสี เขียวเรื องเปล่งประกายสีทองขึนใน
เสียววินาที ลูกบอลเล็กทีวิงอยู่ตามเส้ นรอบวงนันก็ลดความเร็ ว
ลง เรี ยกเสียงฮือฮาจากจอมเวททีเฝ้ามองการกระทําของบาเรี ยได้
เป็ นอย่างดี
“เขาเข้ าไปแล้ วหรื อ” เซเลน่าทีเพิงมาถึงถามลูกศิษย์ทียืน

มุง่ ดูอยู่
“ค่ะ อาจารย์ ตอนนี มนตรากันอาณาเขตลดระดับ การ

ป้องกันตัวลงแล้ วค่ะ” แจสซีตอบด้ วยสีหน้ าและแววตาชืนชม
เซเลน่าพยักหน้ าพลางมองลูกชายของรุ่ นพีทีเธอคุ้นเคย

กระโดดลอยตัวขึนไปยื นอยู่บนลูกบอลลูกที วิงวนอยู่บนเส้ นรอ
บวงนอกสุด เขาปล่อยให้ ลูกบอลลูกนันวิงเอื อยเฉื อยไปเรื อยๆ
ก่อนจะกระโดดไปยืนบนลูกบอลอีกลูกซึงเคลือนตัวอยู่บนเส้ นรอ
บวงของวงกลมถัดเข้ าไปด้ านในของวงมนตราอย่างราบลืน
“เขาทําได้ ยงั ไง” เสียงพึมพําของเหล่าจอมเวทดังระงม

เพราะไม่เคยเห็นบาเรี ยทํางานมาก่อน แล้ วก็มีคนกระซิบตอบว่า
“เพราะเขาเป็ นเมเนไทป์ น่ะ ในตัวเขาไม่พลังธาตุ มนตรา

กันอาณาเขตเลยทําอะไรเขาไม่ได้ ”
“ถ้ า เราใช้ เ ครื องมื อ เก็ บ กัก พลัง ธาตุใ นตัว เราไม่ ใ ห้ แ ผ่
ออกมา เราก็ทําเหมือนเขาได้ ใช่ไหม”
“บ้ าเหรอ ไม่ได้ หรอก นายไม่ร้ ู เหรอว่าการจะลอยตัวอยู่

เหนือเส้ นมนตราอย่างนันได้ เขาต้ องลอยตัวอยู่ด้วยมนตรากรา
วิเลสนะ นายทําได้ หรื อไง”
“ใช้ มนตรากราวิเลส โดยไม่ใช้ พลังธาตุในตัวเนียนะ บา

เรี ยมีพลังเวทสูงขนาดไหนเชียว”
196 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เสี ยงกระซิ บกระซาบของเหล่านักเรี ยนจอมเวท ทํ าให้

เซเลน่าซึงรู้จกั บาเรี ยอยูแ่ ล้ วยังอดชืนชมหลานชายไม่ได้ ด้ วยพลัง
แบบนี ชายหนุ่มคนนีสามารถอวดเบ่งได้ สบายๆ แต่เขากลับเก็บ
งําพลังทุกอย่างไว้ จนแทบไม่มีคนรู้ เรี ยกว่าเก่งอย่างไม่มีทีติเชียว
จะใช้ พ ลัง ก็ ต่อ เมื อถึ ง เวลาสํ า คัญ เท่ า นัน ต้ อ งเรี ย กว่ า แม่ เ ป็ น
อย่างไร ลูกก็เป็ นอย่างนันหรื อเปล่า
ทําไมรุ่นพีคนเก่งของเซเลน่าถึงเลือกเปิ ดร้ านขายของเล่น

เซเลน่ารู้ ดี เพราะแทนทีจะเลียงเด็กทีมีความแตกต่างให้ อยู่อย่าง
โดดเดียว มิส้ ใู ห้ เขารับรู้ ความแตกต่างของตัวเอง และปรับตัวอยู่
ร่วมกับมันตังแต่แรกเลยดีกว่า เธอเห็นบาเรี ยมาตังแต่เด็ก เด็กคน
นี ทํ า งานในร้ านขายของเล่ น เพื อเรี ย นรู้ และสัง เกตผู้ ค น เพื อ
เสาะหาที ที ตัวเองควรยื นอยู่อย่ างเหมาะสม โดยไม่เ กิ ดความ
แตกต่างระหว่างกันจนทําร้ ายทังตัวเขาและผู้อืน
เด็กทีระมัดระวังตัวคนนันเมือเติบใหญ่ขึน ก็จะเป็ นกําลัง

สําคัญของเซวีน่าได้ อย่างดี เซเลน่าชื นชมความคิดของรุ่ นพี อมี
เรี ย แต่บางครั งด้ วยความเอ็นดูในตัวหลานชาย เซเลน่าก็อยาก
เห็นหลานชายคนนีทําตัวเหมือนเด็กธรรมดาบ้ าง แค่เอาแต่ใจได้
สักเสียวหนึงของลูกชายคนเล็กของเธอก็พอ บาเรี ยก็น่าจะได้ ใช้
ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนเด็กคนอืนๆ มากกว่านี
‘แต่คงไม่ทนั การณ์ แล้ วละ ก็ โตมาแบบนี แล้ วนี นา’ เซเล

น่าบอกตัวเอง ขณะมองบาเรี ยกระโดดเข้ าไปถึง ใจกลางวงมน
ตรา แล้ วคุกเข่าลงกดมือลงตรงใจกลางนัน
แวบ!
แสงสีนําตาลทองสว่างเจิดจ้ าขึน ตามด้ วยกระแสไอศิลา

เวททีกระเพือมไหวเป็ นคลืนกระจายตัวออกจากจุดทีบาเรี ยกดฝ่ า
มือ พุง่ เข้ ากระแทกผนังของห้ องโถงไร้ หลังคาทุกด้ าน สุดท้ ายก็พ่งุ
กระแทกกับกําแพงอาณาเขตเวทสีเขียวใสทีตัดผ่านเนือทีของห้ อง
โถงไปประมาณหนึงในสามได้
เมือบาเรี ยลุกขึนยืน กระแสไอเวททีอยู่รอบตัวเขาทังหมด

ก็ ส ลายวับไป เผยให้ เห็นห้ องโถงกว้ างขวางขนาดใหญ่ บนพื น
และตามผนังจารึ กด้ วยอักขระโบราณสี เขี ยวอ่อนทอประกายสี
ทองยามต้ องกับแสงแดดอยู่ทัวไปหมด โดยมี ชายหนุ่มเจ้ าของ
ใบหน้ ายิมแย้ มหันมาส่งยิมให้ ทุกคน เสียงปรบมือจากเหล่าจอม
เวทดังก้ องขึนอย่างดีใจพร้ อมเพรี ยงกัน
แจสซี วิงเข้ ามาหาบาเรี ยเป็ นคนแรก ตอนแรกเธอเกื อบ

กระโดดกอดเขาแล้ ว แต่หญิงสาวก็ยงั มีสติพอทีจะรังตัวเองไว้ จึง
แค่จบั มือเขาเขย่า แล้ วยิมกว้ างอย่างดีใจสุดๆ
198 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“เก่งมากเลยบา”
“เยียมมากน้ องชาย” จอมเวทหลายคนเดินมาตบไหล่บา

เรี ยแสดงความยินดี และอีกหลายคนแค่ยิมแล้ วเริ มแบ่งหน้ าทีกัน
ทํางานต่อ
บาเรี ยมองการตอบสนองที แตกต่างกันไปของแต่ละคน

ด้ วยสีหน้ ายิมแย้ ม ชายหนุ่มรู้ ดีว่า ไม่ใช่ทุกคนทีจะชืนชมและนึก
ขอบคุณเขาทีช่วยเหลือ การเป็ นจุดเด่นไม่ช่วยให้ เราเข้ ากับคนอืน
ได้ ง่ายกว่าการเป็ นคนธรรมดาและไม่เรี ยกร้ องขอความเป็ นมิตร
จากใครๆ
“ขอบใจมากบา” เซเลน่าพูดพลางลูบไหล่หลานชาย
อย่างชืนชมจากใจจริ ง
บาเรี ยต้ องการคําชม และรั บรู้ การมีอยู่ของเขา แต่เซเล

น่าทีอยู่ในวงการประวัติศาสตร์ มานานก็ร้ ู อยู่แก่ใจว่า ผลงานของ
บาเรี ยทีสามารถเปิ ดผนึกมนตราครังนี ได้ จะไม่มีวันได้ บนั ทึกไว้
ในผลงานของบาเรี ย แม้ แต่ชือของบาเรี ยก็จะไม่ได้ ถกู บรรจุอยู่ใน
รายชือเจ้ าของผลงานครังนี
หากเปิ ด ผนึ ก มนตรานี ไม่ ไ ด้ ต่ อ ให้ ม หาจอมเวทศิ ล า

แผนกประวัติ ศ าสตร์ ทังโลก ก็ ไ ม่ มี ใ ครสามารถเข้ า ไปศึ ก ษา
โบราณสถานแห่งนี ได้ แต่เมือมันเปิ ดได้ สิงที โลกต้ องการรู้ ก็คือ

ทีนีมีความเป็ นมาอย่างไร ไม่มีใครอยากรู้ หรอกว่าใครเป็ นคนเปิ ด
มัน เรื องแบบนีเกิดขึนอยู่บอ่ ยครัง บ่อยจนกลายเป็ นเรื องธรรมดา
ไปแล้ ว
“ไม่หรอกครับ ผมทําเท่าทีทําได้ ” บาเรี ยตอบพลางค้ อม

ศีรษะให้ ญาติผ้ ใู หญ่ทีเขาเคารพ
“บาทําดีมากๆ เลยต่างๆ เอ่อ ขอโทษค่ะอาจารย์” แจสซี

เอ่ยอย่างรู้ สึกผิดทีเสียมารยาทพูดแทรกอาจารย์ แต่เซเลน่าส่าย
หน้ าอย่างไม่ใส่ใจ แล้ วเอ่ยกับลูกศิษย์วา่
“ไปทํางานต่อเถอะ เดียวครูขอคุยกับบาเรี ยสักหน่อย”
แจสซีค้อมตัวถอยห่างออกมา แต่ก็ยงั หันไปมองบาเรี ยที

ถามเซเลน่าเบาๆ ในเรื องทีเธอไม่ได้ ยินอย่างสงสัย ก่อนจะตัดใจ
เดิ น ไปรวมกลุ่ ม กั บ เพื อนๆ สายตาของลู ก ศิ ษ ย์ ส าวที มอง
หลานชายไม่วางตานันไม่อาจรอดพ้ นสายตาของเซเลน่าไปได้
จนคุณน้ าคนสวยต้ องแอบยิมถามหลานชายว่า
“พีอมีเรี ยใกล้ ได้ รับข่าวดีหรื อยังจ๊ ะ”
“ครับ? หมายถึงผมจะมีน้องหรื อเปล่าน่ะเหรอครับ”

200 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เซเลน่ า หัว เราะเสี ย งใสแล้ วส่ า ยหน้ า “ข่ า วดี ข องบา

ต่างหาก”
บาเรี ยนิงไป เขาหันไปมองแผ่นหลังแจสซี แล้ วรี บพูดแก้

ว่า “กับแจสไม่ใช่อย่างทีคุณน้ าคิดนะครับ”
“แล้ วกับหนูมารี ละจ๊ ะ”
อาการนิงของบาเรี ย ทําให้ เซเลน่าพยักหน้ าให้ ชายหนุ่ม

เดินตามเธอออกจากซุ้มประตูขณะพูดไปด้ วย
“โคตัล เล่าเรื องหนูม ารี ใ ห้ น้าฟั ง แล้ ว น้ าคิด ว่า มี ความ

เป็ นไปได้ สงู ทีมารี จะเหมือนคุณนาริ”
“หมายถึงเธอจะต้ องอยู่กบั ผมเหมือนกับทีคุณนาริ อยู่กบั

มาสเตอร์ ไซเอนงันเหรอครับ” บาเรี ยถามเสียงขรึ ม จนเซเลน่า
ลอบมองหลานชายคนโปรดอย่างสงสัย
“บาลําบากใจงันเหรอจ๊ ะ”
หากเลือกได้ บาเรี ยก็ยงั ไม่อยากฟั นธงตอบอะไรไปตอนนี

แต่เพราะคนถามเป็ นผู้ใหญ่ คนทียึดหลักการทีอยากทําให้ ทกุ คน
สบายใจ จึงต้ องพูดกลางๆ ไปว่า
“ผมยังไม่ได้ ตดั สินใจครับคุณน้ า แต่มนั คงจะดีทีสุด หาก

มารี มีชีวิตเป็ นของเธอเอง โดยไม่ต้องขึนอยูก่ บั ใคร”
“บากลัวว่ามารี จะเข้ ามาทําให้ โลกของบาต้ องเปลียนไป

ใช่ไหม” เซเลน่าถามตรงใจหลานชาย
บาเรี ยสบตาผู้เป็ นน้ าเต็มตา เขารู้ จักเซเลน่าตังแต่ก่อน

จะรู้ จกั คูแ่ ฝดแวนเวิร์ธ ตอนแรกไม่ร้ ู ด้วยซําว่าคุณน้ าคนสวยคนนี
เป็ นใคร รู้ แต่ว่า คุณน้ าจะมาทีร้ านขายของเล่นของเขาบ่อยๆ ซือ
ของเล่นหลายชินเพือลูกชายฝาแฝดของเธอ และบางครังคุณแม่ก็
มักจะฝากของไปให้ คณ ุ น้ าคนนีเป็ นครังคราว
เรี ยกได้ ว่า ภายในหลักศิลาอาณาเขตผู้ใหญ่ ทีรู้ จกั เขาดี

ทีสุด ก็คือ คุณน้ าเซเลน่านีแหละ การทีคุณน้ าถามเขาแบบนี ชาย
หนุม่ เลยไม่ร้ ูจะเลียงตอบคําถามนีอย่างไร
“คนเราอยูค่ นเดียวไปตลอดไม่ได้ หรอกนะบา”
“ผมไม่ได้ อยูค่ นเดียวนะครับคุณน้ า ผมมีเพือนมากมาย”
เซเลน่าส่ายหน้ า “แล้ วคนทีมากกว่าเพือนละจ๊ ะ”

202 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ยเงี ยบ เซเลน่าจึงยกมือลูบไหล่หลานชายอย่างให้

กํ าลังใจ “บาของน้ าหน้ าตาก็ ดี ฐานะครอบครั วก็ไม่เป็ นรองใคร
ความสามารถรึ ก็เป็ นเลิศ ถ้ าอยู่เป็ นโสด สาวๆ ก็คงตาบอดเต็มที
ไม่อยากใช้ ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนพ่อกับแม่งนเหรอ”
ั
บาเรี ยแย้ มยิมอย่างอ่อนโยน เมือนึกถึงพ่อกับแม่ “พ่อกับ

แม่โชคดีทีพบกันไงครับ”
“ความรักไม่ใช่เรื องของความโชคดี เพราะเลือกแล้ วพวก

เขาจึงโชคดี เข้ าใจทีน้ าพูดไหม”
บาเรี ยยกมือขึนกุมมือเซเลน่าไว้ แล้ วพูดเป็ นเชิงล้ อเล่นว่า

“คุณน้ าเชียร์ ใครครับ ผมจะได้ เลือกคนนัน”
เซเลน่าดึงมื อจากการเกาะกุมมาตีไหล่บาเรี ยเบาๆ กับ

ความทะเล้ นหน้ าตายของหลานชาย ก่ อนจะเอ่ยด้ วยนํ าเสี ย ง
อ่อนโยนว่า “รู้ ไหม น้ าชอบคําพูดของเพื อนน้ าอยู่คนหนึงมาก
และคิดว่ามันน่าจะเป็ นการบ้ านทีดีสําหรับการตัดสินใจครังนีของ
บาได้ ”
“คําพูดว่าอะไรครับ” บาเรี ยถามอย่างสงสัย

เซเลน่าชีนิวไปทีตําแหน่งหัวใจของหลานชาย “หัวใจของ
เราไม่ใช่ของเราคนเดียว ครึ งหนึงของมันจะถูกส่งมอบให้ ใครอีก
คนดูแล มันก็เป็ นการบ้ านของบานะ ว่าบาจะเลื อกใคร ระหว่าง
คนทีมอบความรั กให้ บาอย่างมากมาย กับ...คนทีบามอบความ
รักให้ เขาอย่างมากมาย”
บาเรี ยขมวดคิว เพราะไม่ว่าจะคนทีเขารักหรื อรักเขา บา

เรี ยก็ ต้องมีชือของใครอยู่ในหัวสักคน เซเลน่ามองสีหน้ าครุ่ นคิด
ของบาเรี ย แล้ วเอ่ยด้ วยนําเสียงกลัวหัวเราะทีคล้ ายกับเสียงของ
รุ่นพีโคตัลเวลาชอบใจอะไรสักอย่างว่า
“แต่มนั คงจะดีไม่น้อยใช่ไหมจ๊ ะ ถ้ าคนสองคนนันอยู่ใน

ตัวของคนคนเดียว”
204 ¡ÑÅ°Ô´Ò
53
àÊÕÂ§»ÃÔÈ¹Ò
“...ทุกเส้ นไหมทีถักทอบ่งบอกถึงเส้ นทางแห่งอารยธรรม
ทีต้ องการส่งต่อถึงเจ้ า ผู้ซงจะกลายเป็
ึ น...ตรงนีหายไป แล้ วมาขึน
บรรทัดใหม่ตรงนี อ่านต่อว่า ลมหายใจของผื นป่ าจะปกปั กษ์ ผ้ ู
เป็ นดังดวงใจจะมิยอมให้ ผ้ หู นึงใดแตะต้ อง...” เสียงอธิบายของ
มารี ดงั เป็ นระยะๆ ขณะชีนิวไปตามกระดาษทีจิลเลียนลอกลาย
อักขระออกมา
สองหนุม่ สาวนังอยูบ่ นโต๊ ะทีอยูน่ อกโบราณสถาน โดยจิล

เลียนยืนชิดคนตัวเล็กทีอธิบายไป พลางก็แหงนหน้ าไปมองคนฟั ง
ว่าตามเธอทันไหม
บาเรี ย ที เพิ งแยกกับ เซเลน่ า มองภาพนันด้ ว ยแววตา

สงสัย ในใจรู้ สึกขวางๆ รุ่ นพีคนนีนิดๆ ก่อนจะหลุบตาลงครุ่ นคิด
ถึงความผิดปกติของตัวเอง ที รู้ สึกไม่ช อบใจเท่าไรที เห็นมารี ใ ห้

ความสนิทชิดเชือกับคนแปลกหน้ า
“น้ องมารี เก่งมากเลยครับ ไปเรี ยนจากไหนมาเนีย”
“มารี ไม่ได้ เรี ยน มารี เข้ าใจเอง พีจิลอ่านตรงไหนไม่ออก

อีกหรื อเปล่า” เด็กสาวถามด้ วยใบหน้ ายิมแย้ ม เธอเข้ าใจตอนนี
เองว่าทําไมทุกคนต้ องทํางาน ก็ดสู ิ พอมีคนชม เธอก็ดีใจ ยิมได้
มารี ชอบความรู้สกึ ทีตัวเองมีประโยชน์
“งันลองอ่านตรงนีดูหน่อยครับ” จิลเลียนเอ่ยพลางกาง
กระดาษทีเขาลอกลายอักขระออกมา มารี ขยับเข้ าใกล้ ชายหนุ่ม
มากขึ น แต่ ก่ อ นที เธอจะเอ่ ย อะไรต่ อ บาเรี ย ก็ ก ระแอมไอขึ น
เรี ยกร้ องความสนใจจากคนทังสอง มารี เ งยหน้ าจากกระดาษ
แล้ วรี บผละจากจิลเลียนมาหาบาเรี ยทันที
“บา มารี ชว่ ยงานพีจิลด้ วย มารี เก่งไหม”
บาเรี ยก้ มลงมองหน้ าคนทียิมกว้ างรอคําชม แล้ วยกลูบ

หัวเด็กสาวพลางตอบว่า “เก่งมาก”
206 ¡ÑÅ°Ô´Ò
‘แต่อย่าเข้ าใกล้ รุ่นพีจิลเลียนมากจะดีกว่า’ ชายหนุ่มคิด

แล้ วพอเห็นมารี หน้ าม่อยลง บาเรี ยก็ได้ แต่ด่าตัวเองว่า เขาไม่น่า
ลืมว่ามารี อา่ นใจเขาออก
“มารี ไม่ได้ ทําให้ รุ่นพีลําบากใช่ไหมครับ” บาเรี ยหันไปเอ่ย

กับจิลเลียนเป็ นทํานองให้ มารี ได้ ยินด้ วย เด็กสาวจึงแย้ มยิมแล้ ว
ตอบแทนว่า
“ไม่เลย มารี ชว่ ยพีจิลได้ ตงเยอะ

ั เนอะ”
“ใช่ครับ ช่วยได้ เยอะมาก ถ้ ายังไงระหว่างอยู่ทีนีก็ให้ น้อง

มารี มาช่วยงานแผนกประวัตศิ าสตร์ บ้าง ได้ ไหมบา”
บาเรี ยยัง คงยิมทังดวงตาและใบหน้ าขณะตอบว่า “คง

ลําบากหน่อยครับพี อีกสองสามวันมารี จะต้ องไปหาผู้ใหญ่ท่าน
หนึง น่าเสียดายจริ งๆ”
จิล เลี ยนก้ ม มองหน้ ามารี ทีเอาแต่ม องหน้ าบาเรี ย แล้ ว

ขมวดคิวอย่างเสียดาย
“งันเหรอ งันเอาไว้ เ จอกันวันสถาปนาโรงเรี ยนแล้ วกัน

แล้ วเจอกันนะครับ น้ องมารี ”
มารี หันมาส่งยิมให้ ทังที ไม่ร้ ู ว่าวันสถาปนาโรงเรี ยนคือ

อะไร ขณะทีบาเรี ยกระชับมือมารี ทีกุมมือเขาไว้ แล้ วขอตัว
“กลุ่มพวกผมเรี ยกประชุมตอนสีโมงเย็น ยังไงขอตัวก่อน

นะครับรุ่นพี”
“ได้ ๆ ขอบใจมากทีมาช่วยวันนี”
บาเรี ย ค้ อ มศี ร ษะให้ รุ่ น พี อย่ า งเคารพแล้ ว เดิ น จากมา

ขณะทีมารี หนั ไปโบกไม้ โบกมือให้ จิลเลียนอย่างร่ าเริ ง แล้ วหันมา
ถามสิงค้ างคาใจกับบาเรี ย
“บาไม่อยากให้ มารี ไปช่วยงานพีจิลเหรอ”
“เปล่า” บาเรี ยตอบเสียงเรี ยบ
“แต่บาคิด...”
“ผมเคยบอกว่าอะไร” เสียงเครี ยดๆ ถามแทรกคําพูดของ

เด็กสาวขึน จนมารี เม้ มปากแน่น แล้ วตอบเสียงอ่อยว่า
“มารี จะเชือฟั งทีเสียงทีบาพูด ไม่เชือเสียงในใจ”

208 ¡ÑÅ°Ô´Ò
พอได้ ยินเสียงอ่อยๆ ของมารี บาเรี ยก็ถอนหายใจอย่าง

ไม่เข้ าใจตัวเอง
‘นีเราเป็ นอะไร’
“มารี ก็ไม่ร้ ู” มารี ตอบสิงทีได้ ยิน ก่อนจะรี บยกมือขึนปิ ด

ปากตัวเอง เมื อบาเรี ยเหลื อบตามาดุ พูดยัง ไม่ทันขาดคําเธอก็
อ่านใจเขาอีกแล้ ว ชายหนุ่มจึงทําท่าจะปล่อยมือจากเด็กสาว มา
รี ก็เลยรี บกุมมื อเขาไว้ แน่น แล้ วส่งสายตาออดอ้ อนอย่างไม่ร้ ู ตวั
มาให้
‘เฮ้ อ! ช่างเถอะ’
บาเรี ยคิดแบบปลงๆ ทําให้ มารี ยิมกว้ าง แล้ วเดินตามบา

เรี ยไปจนถึงเต็นท์ ซึงตอนนีเหล่าเพื อนในก๊ วนทีตามหามารี โลนี
มารวมกลุม่ กันพร้ อมหน้ าอยูท่ ีหน้ าเต็นท์ ดูเหมือนกําลังพูดคุยกัน
อย่างตืนเต้ น
“เกิดอะไรขึนงันเหรอ” บาเรี ยทีเพิงเดินไปถึงถามขึน
“อ้ า วบา มาพอดี เ ลย นี ๆ หน้ า จอมนตราของนายน่ ะ

แสดงภาพภายในมารี โลนีแล้ วนะ” ชิลด์บอกเสียงตืนเต้ น
บาเรี ยจึง แทรกตัวผ่านเพื อนๆ เข้ าไปชะโงกหน้ ามองที

หน้ าจอมนตรา แล้ วก็ต้องเบิกตากว้ าง
“กีนัน...”
“ใช่ มันกําลังทอผ้ าผืนต่อจากส่วนทีเราตัดออกมา” โคตัล

ตอบด้ วยนําเสียงตืนเต้ นไม่แพ้ กนั
“อย่าบอกนะว่า จะมี ภูตเกิ ดขึนอีกตนหนึง” เวิร์นเอ่ย

แทรกขึนพลางมองไปทีมารี เด็กสาวก็ยมอย่
ิ างไม่ร้ ูเรื องรู้ราว
“เป็ นไปได้ ทีนี เราจะเข้ าไปในอาณาเขตเวทนันได้ ยงั ไงนี

สิ” ชิลด์เอ่ยอย่างเสียดาย เพราะมารี เกิดจากฝี มือมนุษย์ทีช่วย
การสร้ างขึนครึ งหนึง แต่ครังนี เขากํ าลังจะได้ เห็น แถมตามเก็ บ
ภาพทุกกระบวนการเกิดของสิงมีชีวิตกึงภูตนันด้ วยตาของเขาเอง
อย่างนีไม่เรี ยกว่าสุดยอด ก็ไม่ร้ ูวา่ จะเรี ยกว่าอะไรแล้ ว
“ถ้ าหน้ าจอมนตราแสดงผลได้ แล้ ว แสดงว่าพายุหมุนที

ข้ างในก็น่าจะอ่อนกําลังลงมากแล้ ว ผลจากการลาดตระเวนรอบ
กําแพงอาณาเขตเวทเป็ นยังไงบ้ างละ” บาเรี ยถามพลางกดปิ ด
หน้ าจอมนตรา แล้ วดึงหมวกบนหัวชิลด์มาสวมหัวตัวเอง ก่อนจะ
ดึงหน้ าจอมนตราออกมาอีกครัง เพือป้อนคําสัง ให้ แสดงผลจาก
กล้ องทุกตัวทีเขาติดตังสอดแนมไว้ แต่ละจุดภายในต้ นมารี โลนี
210 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“มันยังแข็งแกร่ งเหมือนเดิม แต่จากข้ อมูลความเข้ มข้ น

ของกระแสไอเวทที ฉั น เก็ บ มา พบว่ า กํ า แพงอาณาเขตเวทที
เกิ ดขึนก่อน ส่ว นที อยู่เ ลยจากโบราณสถานมูส ตาโน่ไ ป ความ
เข้ มข้ นเริ มลดลง” นีลตอบพลางดึงข้ อมูลความเข้ มข้ นของกระแส
ไอเวททีเขาเก็บมาตลอดสัปดาห์ออกมาให้ ทกุ คนดู
“ถ้ าเราบินข้ ามไปจะทําได้ ไหม” ทีนา่ ถาม
“ถ้ าเป็ นช่วงแรกๆ ไม่น่าได้ แต่ตอนนีไม่ร้ ู เหมือนกัน คนที

จะบินได้ สูงกว่ากํ าแพงอาณาเขตเวทก็น่าจะเป็ นนีลคนเดียวมัง
โอ๊ ย! พีตีผมทําไมเนีย” เวิร์นร้ อง พลางลูบไหล่ตวั เองทีเชรี พตีเข้ า
แรงๆ
“ถ้ าการข้ ามกํ าแพงอาณาเขตเวท มันทําได้ ด้วยการบิน

ข้ ามไป อุปกรณ์เวทของฉันก็ทําได้ แล้ ว บ้ าหรื อเปล่าเนีย เราต้ อง
รอจนกว่าความเข้ มข้ นของกระแสไอเวทจะอ่อนตัวลงกว่านี แล้ ว
ใช้ ปืนอัดพลังเวทของฉันทะลุทะลวงเข้ าไป”
“ไอ้ ปืนเฮงซวยของพีทีดูดพลังของผมไปจนหมดตัวอย่าง
เมือคราวทีแล้ วน่ะเหรอ บ้ าแล้ ว” เวิร์นอุทานอย่างหวาดเสียว ปื น
บ้ านันทะลุทะลวงได้ แม้ กระทังกํ าแพงพายุหมุนมารู นก้ า ก็เป็ น
อาวุธ ที น่ ากลัว อยู่ เวิร์ นละไม่อ ยากจะเชื อเลยว่ า รุ่ น พี หน้ า ตา

หน่อมแน้ มจะสร้ างอาวุธได้ โหดขนาดนัน
“แต่มนั ก็ทําให้ เรารอดมาแล้ ว นายควรจะขอบใจฉัน ทีใช้

พลังอันเหลือเฟื อของนายให้ เป็ นประโยชน์ในช่วงคับขันแบบนัน”
“ครับ ครับ ขอบคุณมาก” เวิร์นตอกกลับพลางกระโดด

หลบการทํ าร้ ายร่ างกายของรุ่ นพี ไปอยู่ข้างหลัง ลิ ล่า จนทุกคน
หัวเราะ
“ทุกคนอยากเข้ าไปในนันเหรอ” เสียงของมารี ถามดังขึน

ทํ า ให้ กลุ่ ม เพื อนที กํ า ลั ง ปรึ ก ษางานหั น มามองเด็ ก สาวเป็ น
ตาเดียว
ชิลด์เหมือนคิดอะไรได้ เลยเดินมาหยุดตรงหน้ ามารี แล้ ว

ถามว่า “ใช่ครับ มารี เข้ าไปได้ ไหม”
มารี เอียงคอคิดแป๊ บหนึง แล้ วชีไปทีกําแพงอาณาเขตเวท

สีเขี ยวเรื อง ซึงอยู่ห่างออกไป พลางถามว่า “ผ่านนี น่ะเหรอ อื ม
ไม่ร้ ูสิ มารี ต้องลองก่อน”
ชิ ล ด์ จึ ง คว้ า มื อ มารี แล้ ว ถามว่ า “งั นไปทดลองกับ ผม

หน่อยนะ”
212 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ได้ เลย แต่เอ ทํ าอย่างนี ถื อว่ามารี ช่วยชิล ด์หรื อเปล่า”

มารี ถามอย่างลังเล
ชิลด์ยิมกว้ างกับคําถามไร้ เดียงสาของเด็กสาว “แน่นอน

ถ้ าเข้ าไปในนันได้ มารี อยากได้ อะไร เดียวผมหาให้ หมดเลย”
“หลอกเด็กว่ะแก” ทีนา่ แซวขัดคอ ขณะทีเวิร์นเสริ มว่า
“มารี ขออะไรที แพงสุดๆ เลยนะ คุณชายชิลด์ยอมหมด

ตัวทังที”
“ไอ้ เ วิ ร์ น เก็ บ ปากแกเอาไว้ ช่ ว ยรุ่ น พี เชรี พ หาวิ ธี ท ะลุ

กําแพงอาณาเขตเวทเถอะ ไปกันครับมารี ” ชิลด์เอ่ยชวน พลางจูง
มือมารี เดินไป
อยู่ๆ บาเรี ยก็แย่งมือมารี ไปจากมือชิลด์ ชิลด์อ้าปากค้ าง

ยังไม่ทนั จะพูด บาเรี ยก็ ชิงกดหมวกทีอยู่ในมือเขาสวมลงบนหัว
ชิลด์แล้ วพูดว่า
“นายเฝ้าสังเกตการเปลี ยนแปลงของมารี โลนี ไปดีกว่า

เรื องฝ่ ากํ าแพงอาณาเขตเวท เดียวฉันจัดการเอง อย่าลืมสิ นาย
ต้ องเขียนรายงานทุกระยะการเปลียนแปลงไม่ใช่เหรอ”
ชิลด์เหลื อบไปสบตาอดีตเพือนร่ วมห้ อง ดวงตาของบา

เรี ยจริ งจังจนเกือบจะเป็ นการบีบบังคับกันเลย ทําให้ ชายหนุ่มผิว
สีต้องเออออตาม
“เออๆใช่ว่ะ งันฝากนายด้ วยนะ รุ่ นพี โคตัลครับ มาช่วย

ผมหน่อย”
“ได้ หึ หึ” โคตัลตอบรับด้ วยเสียงกลัวหัวเราะ
ทุกคนรอจนบาเรี ยกับมารี เดินห่างออกไป ทีน่าจึงเอ่ยขึน

ว่า “บาเป็ นอะไรน่ะ”
“หึงไง” นีลตอบขําๆ
“ไม่ใช่ หวงมากกว่านะ ฉันว่า” เวิร์นแย้ ง
“เอาเป็ นว่า ‘กันท่า’ ไหม น่าจะเหมาะทีสุด” โคตัลสรุ ป

ด้ ว ยหน้ า สี หน้ าพอใจ คนทังหมดเลยหันมามองหน้ า เขา คนขี
แกล้ งเลยพูดต่อว่า
“อย่าไปพูดสะกิดอะไรให้ บารู้ ตวั ละ ถ้ าพวกนายยังอยาก

เห็นเรื องสนุกๆ”
214 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ทังหมดมองโคตัล แล้ ว หัน มามองตากั น เอง ก่ อ นจะ

หัวเราะฮาดังลันอย่างชอบใจ
บาเรี ยเป็ นคนทีเข้ าอกเข้ าใจเพือนและคนอืนเสมอ เขาจึง

เข้ าใจตัวเองดี เวลาทีมีใครเข้ าใกล้ หรื อคิดจะตีสนิทด้ วย บาเรี ยก็
มักจะขี ดเส้ นกันขวางคนเหล่ านันไว้ ก่ อนได้ อย่า งชัด เจนเสมอ
คราวนีก็เหมือนกัน บาเรี ยขีดเส้ นให้ มารี อยู่ในทีทีควรอยู่ในระยะ
ทีคิดว่าห่างพอสมควร แต่ด้วยความชะล่าใจบาเรี ยจึงคิดว่าเขา
ควบคุม ตัวเองได้ ดี ถึง ยัง ไม่ร้ ู ตัวว่าตอนนี ตัวเขาเองนันแหละที
กําลังก้ าวข้ ามเส้ นทีตัวเองขีดกันเอาไว้ เอง
“อย่าบอกนะคะว่าเป็ นแผนการของพี” ทีน่าถามขณะปั น

สีหน้ ากึงยิมกึงบึงใส่โคตัล
“เปล่ าสักหน่ อย ฉัน แค่พ ลิ กแพลงไปตามสถานการณ์

พอดีอยากเห็นพ่อคนดี ดีแตกสักนิด มารี ก็เกิดมาพอดี”
‘ร้ ายกาจ’ ทุกคนในทีนันคิดในใจเป็ นเสียงเดียวกัน หาก

เป็ นคนปกติจะคิดแบบโคตัลไหมไม่ร้ ู มารี เกิดเพราะโคตัลทุ่มเท
พลังทังหมดทอผ้ าผืนนันจนเสร็ จ แทนทีเขาจะได้ ครอบครองพลัง
ของสิ งมี ชี วิ ต กึ งภู ต โคตัล กลับ รู้ สึ ก สนุก มากขึ น เมื อมารี ม อบ
จุมพิตแห่งภูตไพรให้ บาเรี ย
นํ า สิ งมหัศจรรย์ ที เกิ ดขึ นอย่า งไม่ค าดฝั น มาสร้ างเป็ น

ความบันเทิงส่วนตัวง่ายๆ ซะอย่างนัน อย่างนีจะไม่ให้ เรี ยก นาย
น้ อยแห่งตระกูลแวนเวิร์ธว่า ตัวอันตราย แล้ วจะให้ เรี ยกว่าอะไร
ค่ายพักแรมของที มงานฟื นฟูป่าตังอยู่เลี ยบกับกํ าแพง

อาณาเขตเวท บาเรี ยพามารี เดินห่างจากจุดทีตังค่ายพักแรมไป
พอสมควร แล้ วพูดว่า
“คิดว่าผ่านไปได้ ไหม”
มารี เดินเข้ าไปใกล้ กําแพงอาณาเขตเวท แล้ วยกมื อไป

แตะกําแพงอาณาเขตเวทนัน มือของเธอก็ผลุบหายเข้ าไปอีกฟาก
ขณะทีมารี กําลังจะถูกดูดเข้ าไปหลังกํ าแพงอาณาเขตเวทสีเขียว
ใสนัน บาเรี ยก็รีบคว้ าตัวเด็กสาวไว้ อย่างรวดเร็ ว
วงแขนใหญ่ โอบกอดร่ างเด็กสาวไว้ แนบอก ขณะที มารี

เม้ มปากแน่นข่มกลันความเจ็บปวดไว้ เมือแน่ใจว่ามารี ปลอดภัย
บาเรี ยก็ดนั ร่ างเด็กสาวออกห่าง แล้ วดึงมือเด็กสาวข้ างทีพุ่งทะลุ
ผ่านกําแพงอาณาเขตเวทมาดู
“บา มารี เจ็บ” มารี บอกเสียงแผ่ว ขณะก้ มมองมือตัวเอง

ทีเหียวย่นไปหมด
216 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ยรี บ ใช้ ส องมื อ ของเขากุม แขนข้ า งนันของมารี ไ ว้

แล้ วถ่ายเทพลังของเขาเข้ าไปเพื อรั กษา ไม่นานแขนข้ างที เหี ยว
ย่นของมารี ก็กลับคืนสูส่ ภาพเดิม
“ยังเจ็บอยูไ่ หม”
มารี สา่ ยหน้ า ขณะทีดวงตาเอ่อคลอด้ วยหยาดนําตาทีรื น

ขึนปิ มขอบตา “มารี กลัว”
บาเรี ยดึงเด็กสาวเข้ าสู่อ้อมกอดของเขา พลางลูบหลังมา

รี อย่างปลอบโยน “ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องเข้ าไปแล้ วนะ ไม่เป็ นไรนะ
เด็กดี”
มารี ก อดบาเรี ย นิ งก่ อนจะถอยห่า ง แล้ ว หัน ไปมองอี ก

ฟากของกํ าแพงอาณาเขตเวท แล้ วพูดว่า “มารี ได้ ยินพี ๆ ต้ นไม้
บอกว่ า ในนันอัน ตรายมาก ถ้ า มารี ยัง ไม่ โ ตพอ มารี จ ะเข้ า ไป
ไม่ได้ ”
“โตงันเหรอ มารี จะโตได้ มากกว่านีอีกใช่ไหม”
มารี พ ยัก หน้ า “พี ๆ ต้ น ไม้ บ อกอย่ า งนัน ทํ า ไงดี ล่ ะ บา

ปะป๊ าอยากเข้ าไปข้ างในนัน มารี อยากช่วย มารี จ ะโตขึนยัง ไง
เหรอ มารี ต้องกินอาหารเยอะๆ ใช่ไหม”
บาเรี ยมองท่าทางร้ อนใจของมารี เขาควรดีใจทีมารี เป็ น

เด็กชอบช่วยเหลือคนอืนใช่ไหมเนีย แต่ทําไมเขากลับกังวลมาก
กว่าเดิม หากต้ องปล่อยให้ เด็กสาวคนนีเข้ าไปภายในสามเหลียม
มารูนก้ า การทีป่ าสร้ างกําแพงอาณาเขตเวทไว้ มันเป็ นสิงถูกต้ อง
แล้ ว และคาดว่าหลังกํ าแพงอาณาเขตเวทนี มารี โลนี ก็คงกํ าลัง
สร้ างภูตขึนอีกตนหนึง ตอนนีมันคงกําลังดึงดูดพลังเวททังหมดที
มีภายในสามเหลียมเข้ าไปเพือสร้ างเส้ นไหมเวทอย่างแน่นอน
“ผมก็ไม่ร้ ู คงต้ องถามท่านกราเตรา แต่ว่า หากมารี ยงั ไม่

โตขึนมากกว่านี ห้ ามมารี เข้ าใกล้ กําแพงอาณาเขตเวทนีเด็ดขาด
เข้ าใจไหม” บาเรี ยยําเสียงขึงขัง
มารี พยักหน้ า “อือ”
“งันกลับทีพักกันได้ แล้ ว”
“อื อ” มารี รับคํา แล้ วเดินตามแรงจูงมื อของบาเรี ยไป

อย่างว่าง่าย
‘มารี ’ เสียงของใครบางคนดังขึนในหูของมารี เด็กสาวจึง

หันไปมองจุดทีเธอเกือบจะถูกดูดเข้ าไป
“เรี ยกมารี เหรอ”

218 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“หือ? ใครเรี ยก” บาเรี ยถาม
มารี จงึ รี บส่ายหน้ า แต่ไม่กล้ าบอกว่า สิงทีเธอได้ ยินไม่ใช่

เสียงของบาเรี ย
“มารี ค งหูฝ าด” มารี เ งยหน้ ามาตอบ พลางหันหน้ า

กลับไปมองทางเดิม
‘มารี ’ เสี ยงอ่อนหวานอันคุ้นเคยดังขึนอี ก ทําให้ มารี หัน

กลับไปมองทิศทางนันอี กครั ง แล้ วหันกลับมาอย่างรวดเร็ ว ภูต
สาวรู้ สึก ว่า เธอควรจะตามหาเสี ยงนัน แต่อ้ ุง มื อใหญ่ ทีจับเธอ
เอาไว้ ทําให้ เธอเปลียนใจ เพราะพอนึกถึงเวลาทีเธอไม่มีมือหนา
มากุมมือเธอไว้ เด็กสาวก็ร้ ูสกึ หวาดกลัวอย่างไม่มีเหตุผล
“บา”
“ว่าไง หิวเหรอ”
มารี สา่ ยหน้ า “คืนนีมารี นอนกับบาได้ ไหม”
บาเรี ยขมวดคิว ตอนนีเขาไม่ได้ นอนเต็นท์ส่วนตัว แต่เป็ น

เต็ น ท์ ร วมที มี ผ้ ู ช ายนอนรวมกั น หลายคน “ไม่ ไ ด้ ห รอก มัน ไม่
เหมาะสม มารี เป็ นสุภาพสตรี จําได้ ไหม”
มารี เม้ มปาก แล้ วนึกถึงความหมายของคําคํานันทีฟั งมา

จากลิลา่
“จําได้ แต่...”
“ถ้ ารู้ สึกไม่สบายตรงไหนก็ รีบบอกลิ ล่า แล้ วให้ ลิ ล่ามา

ตามฉันได้ แต่จะนอนด้ วยกันเลยไม่ได้ เข้ าใจใช่ไหม”
มารี พ ยัก หน้ า รั บ เศร้ าๆ เธอรู้ ว่ า บาเรี ย พู ด ถู ก และไม่

อยากขัดใจบาเรี ย แต่มี ไอพลัง บางอย่างที ดึงดูดเธอให้ กลับไป
มองกําแพงอาณาเขตเวทนัน ทําให้ มารี ไม่สบายใจเลย
‘ถ้ า เกิ ด อะไรขึ นต้ อ งรี บ ไปหาบา’ มารี พูด ยํ ากับ ตัว เอง
พลางกระชับมือบาเรี ยแน่น พยายามซึมซับความอบอุ่นและไอ
พลังทีทําให้ เธอสดชืนนีไว้ ให้ มากทีสุด เธอจะไม่ไปไหน เพราะบา
เรี ย...อยูท่ ีนี
220 ¡ÑÅ°Ô´Ò
54
äÁÁ·
Õ Ò§àÅ×Í¡
ลินคอร์ นกับดาลันมาถึงทีพักในตอนดึก ท่าทางอิดโรยที
ทังคู่แ สดงให้ เ ห็ น ทํ า ให้ ทุ ก คนรู้ ว่ า การสลายอาณาเขตเวทที
เหลืออยู่ ไม่น่าจะเป็ นงานทีสบายนัก ลิล่ารี บเตรี ยมอาหารไว้ ให้
ทังคู่ ขณะที ชิ ล ด์ อ ธิ บายเรื องราวทังหมดให้ ลิ นคอร์ น ฟั ง อย่ า ง
ละเอียด
มารี เอาแต่นงชิ
ั ดติดกับบาเรี ยตลอด พอเห็นคนมาใหม่ก็
สนใจ ยิงดาลันหันมามองเธอ เด็กสาวก็ ยิงสนใจคนหน้ านิง จน
บาเรี ยถามว่า
“จ้ องพีดาลันทําไมเหรอ”
“คนนีเขา...มีไอพลังบางอย่างอยู่รอบตัวเขาเหมือนมารี
เลย เขาเป็ นภูตเหรอ”
“ไม่ใช่หรอก” บาเรี ยตอบ พลางส่งสายตาไปทางดาลัน

เพื อขอคุยเป็ นส่วนตัวหน่อย ซึงดาลันก็ เข้ าใจและลุกเดินเลี ยง
ออกมาจากตรงนัน
บาเรี ยจึงหันมาบอกมารี วา่ “นังรอฉันอยู่ตรงนีนะมารี กิน

ขนมกับพวกทีนา่ ไปก่อน”
มารี พยักหน้ า พลางมองบาเรี ยทีเดินตามดาลันออกไป

ก่อนจะหันมายิมกว้ างกับขนมทีทีนา่ เอามาให้
บาเรี ยเดินตามดาลันไปถึงจุดทีไม่มีคนก็ถามขึนว่า
“นอกจากการภูตนาฬิ กาจะกลายเป็ นมนุษย์ แล้ ว มี วิธี

ไหนทีทําให้ เธออยูแ่ ยกจากไซเอนไหมครับ”
ดาลัน สบตาบาเรี ย ดวงตาสี นิ ล ทอประกายสนใจกั บ

คําถามของบาเรี ย เขาไม่คาดคิดว่า ผู้ชายทียินดีช่วยเหลือคนทุก
คนอย่างบาเรี ยจะถามคําถามทีไร้ สาระนี
“ทําไมละ คุณไม่อยากดูแลมารี งนเหรอ”

ั ดาลันย้ อนถาม
บาเรี ยขมวดคิว “เปล่าครั บ เพี ยงแต่มันคงไม่ยุติธ รรม

เท่าไร ทีเธอต้ องมาผูกชีวิตติดอยูก่ บั ผม”
222 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ไม่ยตุ ิธรรมกับเธอ หรื อเป็ นคุณเองทีไม่ต้องการ” ดาลัน

ย้ อนถาม จนทําให้ บาเรี ยอึงไป
“บางครังโชคชะตาก็เลือกทีจะส่งบางอย่างมาทดสอบเรา
คนเป็ นร้ อยพั น แต่ เ ธอกลั บ เลื อ กคุ ณ แสดงว่ า นั นต้ อ งมี บ ท
ทดสอบบางอย่างรอคุณอยู”่
บาเรี ยขมวดคิว “มันไม่ใช่อย่างนันครั บพี ไม่ใช่ว่าผมไม่

อยากดูแลเธอ เพียงแต่ในสถานะทีทุกคนคิดว่าควรเป็ น ผม...ไม่
เอ่อ...”
“สิงมี ชีวิตกึงภูต ไม่ได้ อ่อนแอขนาดนัน บาเรี ย หากคุณ

ไม่ต้องการเธอ เธอก็จะได้ เรี ยนรู้ ชีวิตในอีกรู ปแบบหนึง เพียงแต่
หากมีคณุ เธอก็จะมีชีวิตอย่างทีเธอเลือก มันก็เท่านัน”
บาเรี ยมองดาลันด้ วยสายตาไม่เ ข้ าใจ “หมายความว่า

ภูตนาฬิกาก็สามารถอยูห่ า่ งจากพีได้ งนเหรอ”
ั
มุมปากของดาลันยกขึนเพียงเล็กน้ อยกับนําเสียงของบา
เรี ยทีออกจะไม่พอใจโดยไม่ร้ ู ตวั บางที บาเรี ย มิชชาร์ พ อาจไม่ได้
เก่งไปเสียทุกเรื องอย่างทีทุกคนมองเขา แน่นอน ผู้ชายตรงหน้ า
เขาคนนีก็อาจไม่ใจดีเสมอไปอย่างทีทุกคนเข้ าใจ
“คุณคิดว่ายังไงละ สิงทีจะเกิดต่อจากนี เป็ นคุณต่างหาก

ทีเป็ นผู้เลือกให้ เธอ ไม่ใช่เธอเป็ นคนเลือก”
บาเรี ยนิงงันไป ดาลันจึง เดินมายกมื อทํ าท่าเหมื อนไม่

แน่ใจเล็กน้ อย ว่าสิงที เขาทํ ามันถูกหรื อเปล่า แต่สุดท้ ายว่าที ไซ
เอนก็ตบมือลงบนบ่าของบาเรี ยอย่างให้ กําลังใจ
“ตัดสินใจตังแต่ตอนนีก็ดีนะ ภูตตนนีเพิงเกิด แล้ วจากที

ฟั ง เธอก็เกิดมาแบบผิดธรรมชาติด้วย หากคุณสามารถทําให้ เธอ
ไม่ยดึ ติดอยูก่ บั คุณได้ เสียแต่ตอนนี มันก็จะดีแก่พวกคุณทังคู”่
บาเรี ยยื นนิงอยู่ตรงนันอี กนานพอควร กระทังประสาท

สัม ผัส ของเขาตรวจเจอความเคลื อนไหวที ผิ ด ปกติ ทีชายขอบ
อาณาเขตของเขา ชายหนุ่ม จึง รี บเดินกลับไปที โต๊ ะอาหาร เขา
มองหามารี และเห็นเธอกํ าลังฟั งเหล่าผองเพือนของเขาประชุม
หารื อกันอยู่ ชายหนุม่ จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
‘โล่งอก’ ชายหนุม่ คิด พลางยกมือขึนลูบหน้ าอกทีรู้ สึกโล่ง

และสบายใจ เมือเห็นมารี นงฟั ั งเรื องราวทีรู้ เรื องบ้ างไม่ร้ ู เรื องบ้ าง
แล้ วรู้ สึกสังหรณ์ ใจไม่ดีอย่างไรชอบกล นีเขาเอาความสบายใจ
ของตัวเองไปผูกอยู่กับคนอืนตังแต่เมือไร เขารู้ จักเด็กคนนีไม่ถึง
สัปดาห์ด้วยซํา ทําไมเธอถึงมามีอิทธิพลต่อเขาได้
224 ¡ÑÅ°Ô´Ò
‘มันอาจเป็ นความรู้ สึก รั บผิ ดชอบ ก็ เ ธอ...เกาะติด เขา

นี’ บาเรี ยบอกตัวเองไปอย่างนัน พลางเดินเข้ าไปรวมกลุ่ม ลินคอร์
นจึงทักว่า
“ได้ ยินชิลด์บอกว่า นายให้ มารี ทดสอบฝ่ ากํ าแพงอาณา

เขตเวทเหรอ”
“ใช่”
“แล้ วเป็ นไง” ลินคอร์ นถามต่อ
“เข้ าไปได้ แถมมารี โลนีน่าจะกําลังดูดพลังเวทรอบตัวมัน

อยูด่ ้ วย ฉันเกือบช่วยมารี ออกมาไม่ทนั หลังกําแพงอาณาเขตเวท
นันอยูใ่ นอํานาจของมารี โลนีทังหมดแล้ ว”
“พีๆ ต้ นไม้ บอกว่า มารี ต้องโตกว่านี มารี ถึงเข้ าไปได้ ” มา

รี เล่าเสริ ม
โคตัลจึงถามว่า “มารี ได้ ยินเสียงต้ นไม้ คยุ กันเหรอครับ”
“ค่ะ ปะป๊ า มารี ได้ ยิน จะทํายังไงดีละให้ มารี โตขึน มารี

อยากช่วย”
เหล่าว่าทีจอมเวทได้ ยินเด็กสาวแสนน่ารักพูดจาได้ น่ารัก

สมตัวก็ยมร่
ิ าถูกใจไปตามๆ กัน
“แฟนใครน่ารักจังเว้ ย” เวิร์นแซวเสียงดัง ไม่สนใจสายตา

เขม่นจากบาเรี ย ขณะทีทีน่าหลุดหัวเราะก๊ ากออกมา จนนีลต้ อง
แตะเข่าปรามให้ เพลาๆ เสียงหัวเราะลงบ้ าง
“แฟนคืออะไรเหรอ” มารี หนั ไปถามลิลา่ ทีนังอยูข่ ้ างตัว
ลินคอร์ นเลยหอมแก้ มลิล่าโชว์ พลางตอบแทนว่า “แฟน

คือคนทีทําแบบนีได้ ไง มารี ”
“ลินค์! ไม่เอานะ ทําอะไร” ลิล่าดุ ก่อนจะยิมเขินให้ ทุก

คนที มองมาจนชินตา ขณะทีลินคอร์ นยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เขา
พอใจทีทําให้ ทุกคนรู้ ว่าลิล่ากับเขาเป็ นอะไรกัน เพือนทุกคนก็ร้ ู ดี
แล้ วการทําแบบนีก็เหมือนได้ แกล้ งลองใจเพือผู้แสนดีของเขาคน
หนึงด้ วย
‘งานนีสนุกแน่ๆ’ ลินคอร์ นคิด ขณะทีมารี เอ่ยว่า
“มารี ก็หอมแก้ มบา อย่างนี มารี เป็ นแฟนบาหรื อเปล่า”

226 ¡ÑÅ°Ô´Ò
คนทังหมดอึงกับคําถามของมารี ไปสามวินาที ก่อนจะ

หัว เราะฮาครื น ขึ นพร้ อมกัน ขนาดลิ ล่ า ยัง หัน ไปแอบก้ มหน้ า
หัวเราะกับไหล่ลินคอร์ น ส่วนคนทีถูกพาดพิงพยายามทําหน้ าให้
นิงอย่างยิง มารี เห็นทุกคนหัวเราะก็เลยหัวเราะตามไปด้ วย พลาง
ถามต่อว่า
“แล้ วมารี ทําอย่างนี กับปะป๊ า มารี ก็เป็ นแฟนปะป๊ าด้ วย

หรื อเปล่า”
“อันนันไม่ใช่แล้ วละ” เวิร์นรี บแย้ ง พลางสะกิดเชรี พให้

ช่วยพูดเสริ มเขาด้ วย
คู่กั ด ที หั น มาจับ มื อ ทํ า งานร่ ว มกั น จึ ง เอ่ ย ด้ ว ยสี ห น้ า

จริ งจังว่า “แฟนมีได้ คนเดียว มารี ต้องเลือกว่าจะทํากับใครนะ”
มารี มองหน้ าโคตัลสลับกับบาเรี ยอยู่ครู่ หนึง ก่อนจะยื น

มื อไปจับแขนบาเรี ยไว้ พลางตอบโคตัล เสี ย งเศร้ าว่ า “ถ้ า มารี
เลือกบา ปะป๊ าจะโกรธมารี ไหม”
โคตัลยักไหล่ แล้ วเดินมาหอมแก้ มเด็กสาวต่อหน้ าต่อตา

บาเรี ย พลางตอบว่า “มารี ไม่ต้องหอมปะป๊ า ให้ ปะป๊ าหอมแทนดี
ไหม”
มารี เอียงคอก่อนจะยิมกว้ าง แล้ วพยักหน้ าถี ๆ “ดีๆ มารี

ชอบให้ ปะป๊ าหอม”
โคตัลหัวเราะในลําคอ แล้ วบิดตัวไปมาพลางเปรยให้ คน

ทีนังนิงขึงอย่างไม่ใส่ใจว่า “แหมก็นะ มารี ชอบเสียด้ วย ไอ้ ฉันก็ขดั
ไม่ได้ ละนะ ไปอาบนําก่อนดีกว่า”
บาเรี ยมองตามหลังคนขีแกล้ งไปอย่างไม่พอใจ เขาไม่ร้ ู

ด้ ว ยซํ าว่ า ตัว เองไม่ พ อใจอะไร โคตัล เป็ น คนทํ าให้ ม ารี เ กิ ด มา
ความจริ งโคตัลต่างหากทีควรเป็ นคนได้ รับจุมพิตแห่งภูตไพรไม่ใช่
เขา
‘มันต้ องมีทางสิ’ บาเรี ยบอกตัวเอง
“นายว่าท่านกราเตรายังอยูใ่ นคูมีร่า ฟอเรสไหม”
ลิ นคอร์ นพยักหน้ า “อยู่นะ ฉันจดหมายไปหาครั งหนึง

ท่านว่าจะอยู่ถึงเทศกาลโรเซร่ าเลย ฉลองวันเกิดกับเจ้ าโลวี เดียว
ฉันจะจดหมายไปนัดพบท่านอีกรอบ ไม่แน่ท่านอาจมาหาเราทีนี
ก็ได้ ”
228 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ขอบใจมาก” บาเรี ยบอกเพือน แล้ วนังฟั งลินคอร์ นเล่า

ถึงการปฏิบตั ิภารกิจทีผ่านมา จนกระทังทุกคนเข้ าเต็นท์ทีพัก บา
เรี ยจึงเอ่ยกับเพือนผู้ชายทีกําลังเตรี ยมตัวเข้ านอนว่า
“มีใครบางคนกําลังสอดแนมพวกเรา”
“ฉันรู้ ” ลินคอร์ นทีนอนนิงอยู่บนเตียงเอ่ยทังทีไม่ลืมตา

ขณะที นี ล กํ า ลั ง อ่ า นเอกสารที ส่ ง มากั บ ไปรษณี ย์ เ วทมนตร์
เช่นเดียวกับชิลด์ทีกําลังเขียนรายงาน
“ฉันไม่เห็นรู้ สึก” เชรี พเพิงเดินเข้ ามาหาชิลด์ เพือนําผล

การคํานวณของการจางหายไปของกําแพงอาณาเขตเวทมาให้
“แต่ผมรู้สกึ นะครับรุ่นพี” เวิร์นเอ่ย ก่อนจะยักคิวให้ คนตัว

เล็กอย่างเหนือกว่า แต่เชรี พไม่สนใจเขาก้ มหน้ าอธิ บายตัวเลขที
ได้ จากการคํานวณให้ ชิลด์ฟังคร่าวๆ
“พีดาลันละครับรู้สกึ หรื อเปล่า” นีลถาม
ดาลันพยักหน้ า “เขาเคลือนไหวโดยใช้ เวทน้ อยทีสุด เลย

ทําให้ จบั การเคลือนไหวของเขาได้ ยาก ส่วนอุปกรณ์ เวทของเขา
ยังตามติดพวกเราแบบเว้ นระยะห่างไว้ ชว่ งหนึง”
บาเรี ยพยักหน้ า “อย่างทีพีดาลันบอก ฉันว่า คืนนีฉันจะ

ย้ อนรอยคนสอดแนมเราซะหน่อย”
ลินคอร์ นเปิ ดเปลือกตาขึนมองบาเรี ย แล้ วยิมเจ้ าเล่ห์
“ยิมอะไรลินค์” เวิร์นถามพลางยักคิวหลิวตากับนีล อย่าง

พอจะเดาได้ ว่า อะไรทํ า ให้ พ่อ หนุ่ม ใจเย็น ที เคยตังรั บ อยู่ใ นทุก
สถานการณ์ กลายเป็ นสายรุ กที จะออกไปกวาดล้ างทุกคนทีเข้ า
มาทําอันตรายคนของตัวเองได้
“เปล่าแค่คดิ ว่า บางทีอาจมีสิงทีดีกว่าการย้ อนรอย”
ทุกคนหันมามองลินคอร์ น ขนาดชิลด์กบั เชรี พก็ยงั หันมา

สนใจด้ วย ลินคอร์ นจึงทําสัญญาณให้ ทกุ คนมารวมตัวแล้ วพูดว่า
“ถ้ าพวกนายเป็ นโกลดี แล้ วรู้ ว่ากํ าลัง มี สิ งมี ชี วิตกึงภูต

เกิดขึนใหม่อีกตน พวกนายจะทํายังไง”
ดวงตาของทุกคนทอประกายเข้ าใจ ขณะทีลินคอร์ นพูด

ต่อว่า “ระหว่างภูตทีมีเจ้ าของแล้ วกับภูตทียังไม่มีเจ้ าของ หากคิด
จะลงแรงทังที ถ้ าเป็ นพวกนาย พวกนายจะเลือกอะไร”
ฟิ ว! เวิร์นผิวปากอย่างเข้ าใจแผนการของลินคอร์ นทันที

230 ¡ÑÅ°Ô´Ò
พวกเขากลุ่ม เดี ยว มี พ ลัง เวทก็ จํ า กัด หากจะหาวิ ธี ฝ่ า

กําแพงอาณาเขตเวททีแข็งแกร่ งขนาดนัน คงต้ องใช้ เวลาอีกนาน
แต่ถ้ามีคนช่วยอะไรๆ มันน่าจะเร็ วขึน
“จากการคํานวณความเข้ มข้ นของกระแสไอเวท กว่าที

กําแพงอาณาเขตเวทนีจะสลายไป คงช้ ากว่าทีมารี โลนีทอผ้ าผืน
นันเสร็ จแน่ๆ” ชิลด์เอ่ยอย่างมีความหวัง
“อุปกรณ์ เ วทหลายอย่ างที รุ่ น พี โกลดีมี น่ าจะสามารถ

สร้ างรอยร้ าว หรื อทําให้ เกิดช่องเล็กๆ บนกําแพงอาณาเขตเวทนัน
ได้ พูดก็พดู เถอะ พลังของคนบ้ าทําอะไรก็ได้ อยูแ่ ล้ ว” เชรี พเสริ ม
รอยยิมของลินคอร์ นยิงกว้ างขึน “ใช่ครับ อีกอย่าง ต่อให้

เรามีอุปกรณ์ เวททีมีพลังทําลายล้ างขนาดนัน เราก็ใช้ ไม่ได้ อยู่ดี
เพราะอะไรพวกเราก็ร้ ูอยูแ่ ล้ ว”
ทุกคนพยักหน้ า ทุกคนเคยเห็นพลังของเครื องดูดพลังเวท

ของโกลดีมาแล้ ว หากเอามาใช้ กับกําแพงอาณาเขตเวท ก็น่าจะ
สร้ างความเสี ยหายขึนได้ ไม่ม ากก็ น้อย แต่พ วกเขาทํ าแบบนัน
ไม่ได้ เพราะอุปกรณ์เวทชินนันเป็ นของผิดกฎหมาย
“แต่ถ้าคนที ทําผิดอยู่แล้ ว จะทํ าการทดลองใหม่อีกครั ง

มันก็ไม่เกี ยวกับเรา” บาเรี ยสรุ ปพลางมองลินคอร์ น ทังที เรี ยน
และทํางานด้ วยกันมาหลายปี แต่ทกุ ครังทีลินคอร์ นเสนอแผนการ

อะไรขึนมา ก็ยงั ทําให้ เขาอดประหลาดใจไม่ได้ ทกุ ที
มันเหนือกว่าสิงทีเรี ยกว่าถูกหรื อผิด เพราะทุกครังทีฟั งลิ

นคอร์ นเล่าแผนการจบ บทสรุ ปตอนจบจะเหมือนเดิมทุกครัง ว่า
พวกเราสามารถเป็ นศัตรู กับคนทังโลกได้ แต่อย่าคิดเป็ นศัตรู กับ
ผู้ชายทีชือว่า ลินคอร์ น ดี. ฟรานเชสก้ า เด็ดขาด
“งันเรา...เริ มปล่อยข่าวกันเลยดีไหม” นีลเอ่ย
ลินคอร์ นมองไปที ชิ ลด์ ชายหนุ่ม เจ้ าของผิ วสี นิงคิดอยู่

เล็กน้ อย แล้ วแย้ มยิมและพูดว่า “ถ้ าบอกกันตรงๆ คนฉลาดอย่าง
โกลดีต้ องจับไต๋เ ราได้ แน่ แต่ถ้า...เราแกล้ งทดลองเจาะกํ าแพง
อาณาเขตเวทพร้ อมกับปล่อยภาพจากหน้ าจอมนตราเข้ าไปใน
ระบบการสอดแนมของเขา จากนัน...ก็แค่รอดูผล”
“แล้ วเราจะใช้ อะไรเจาะกํ าแพงอาณาเขตเวทละ” เวิร์

นถาม แล้ วเลิกคิวเมือทุกคนมองมาทีเขา
“อะไร”
“ตอนนี พลัง ทีแรงที สุดซึงน่าจะทํ าให้ กําแพงอาณาเขต

เวทนันกระเทือนได้ ...” เชรี พเริ มเกริ น
232 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ไม่ ครังทีแล้ วฉันนอนสลบไปเป็ นวันเลยนะ ถ้ าทําอย่าง

นัน การคุ้มกันรอบทีพักจะอ่อนลง”
“คงไม่เท่าไรหรอกมัง ตอนนีฉันกับพีดาลันก็ทํางานให้ ทีม

สํารวจชุดใหญ่เกือบเสร็ จหมดแล้ ว อู้งานสักวันสองวันรอจนกว่า
นายฟื นตัวก็ได้ ”
ถ้ าเวิร์นเป็ นผู้หญิงก็คงจะค้ อนลินคอร์ นไปวงใหญ่ๆ แล้ ว

ละ แต่ก็ยงั หาทางบ่ายเบียงไปว่า “ใช้ คนอืนไม่ได้ เหรอ ทําไมต้ อง
ฉันด้ วย”
“เพราะพลังเวทแห่งแสงของนายเข้ ากับกระบอกปื นอัด

เวทของฉันได้ ดีทีสุดน่ะสิ คิดว่าฉันเลือกใช้ นายตอนนันแบบสุ่มสี
สุ่มห้ าหรื อไง” เชรี พว่าไป จนเวิร์นกัดฟั นกรอดเพราะไม่อยากจะ
รับฟั งเหตุผลของคูอ่ ริ ทีสาธยายมา
“เอาน่าเพื อน ไม่ตายซะหน่อย จบงานนีฉันยินดีเป็ นทูต

สันถวไมตรี ให้ นายกับพีจได้ คืนดีกนั พอใจไหม”
“ฉันง้ อแฟนตัวเองได้ ” เวิร์นยังงอแงต่อ โคตัลทีฟั งอยู่นาน

ก็เอ่ยขึนว่า
“ถ้ านายไม่ยอมทํา ฉันจะให้ บาไปบอกพีจว่านายนอกใจ”

เวิร์นมองโคตัลตาเหลือก “โห่ พี เล่นงี เลยเหรอ ให้ บาพูด

มีใครบ้ างจะไม่เชือละ”
โคตัลพยักหน้ า “นันสินะ ถ้ าบาพูดใครจะไม่เชือ ว่าไง แค่

นอนหลับพักผ่อนนิดๆ หน่อยๆ ไม่เห็นจะเป็ นไร”
เวิร์นมองทุกคนทีโยนภาระมาให้ เขา แล้ วหันไปขอความ

ช่วยเหลือจากบาเรี ย ซึงยักไหล่อย่างไม่ร้ ู จะช่วยอย่างไร เลยหน้ า
จ๋อยอย่างหมดหวัง
“ก็ได้ ฉันเชือใจนายนะบา”
ป้าบ! เชรี พตบมือลงกลางหลังเวิร์น
“ใจ ใจ หน่อย ไอ้ น้อง ลูกผู้ชายกลัวอะไร ตกลงเราจะทํา

กันพรุ่ งนีเลยนะ รับรองงานนีสนุกแน่ ขอไปปรับแต่งปื นอัดเวทให้
แรงสมใจก่ อ นนะ คืน นี ไม่ ต้อ งนอนมันแล้ ว ” เชรี พ พูด อย่ า ง
กระปรี กระเปร่า แล้ วเดินออกจากเต็นท์ไป ขณะทีคนอืนๆ ต่างพา
กันกลับไปทําสิงทีตัวเองทําค้ างอยูต่ อ่
เวิร์นเดินกลับมาล้ มตัวลงนอน โดยยังบ่นกับลินคอร์ นที

นอนอยูข่ ้ างๆ ไม่หยุด
234 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“วันหลังนายก็ คิดแผนอะไรทีทําให้ ฉันเจ็บตัวน้ อยกว่านี

ไม่ได้ เหรอวะ ลิ นค์ สภาพตอนฟื นจากโดนดูดพลังนัน มันสุดๆ
เลยนะ”
“เอาน่า ถื อว่าช่วยบาแล้ วกัน” ลินคอร์ นพูดเบาๆ พลาง

เหล่ตามองไปทีบาเรี ยทีเดินไปอาบนํา
“เออ จริ ง ขนาดจะโต้ ก ลับ เองเลย ปกติ ไ ม่ ฉั น ก็ น าย

ตลอด” เวิร์นถามอย่างไม่เข้ าใจ
ลิ น คอร์ น จึ ง เอ่ ย พร้ อมกั บ หลับ ตาอย่ า งผ่ อ นคลายว่ า

“ช่าย เพราะฉะนัน อย่าบ่นเวิร์น ถื อเสียว่า เพื อความสุขของบา
เข้ าใจ๋”
เวิร์นมองใบหน้ าทีหลับตาพริ มอย่างเป็ นสุขของลินคอร์ น

พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้ วหลับตานอน แต่ก็ยงั ไม่วายบ่น
เมือนึกถึงชะตากรรมทีเขาต้ องเผชิญในวันพรุ่งนีว่า
“แต่ทําไมต้ องเป็ นฉันวะ”

55
¢ÒÇÅÇ§
กราเตรา เดอ กราฟ ลดกระดาษสายลมลง ขณะเงยหน้ า
มองแสงสีเรื องรองของดวงอาทิตย์ทีโผล่พ้นขอบฟ้า หญิงสาวทีวัย
ล่วงเลยจนเป็ นคุณย่าจ้ องมองมันอย่างเงี ยบสงบ ขณะหูได้ ยิน
เสียงกระซิบกระซาบของผืนป่ า ไม่ว่าเมือไรคูมีร่า ฟอเรสก็ยงั คง
เป็ นสถานทีทีเต็มไปด้ วยความมหัศจรรย์
“เตรา” เสียงของฟอรี ดังขึน ก่อนทีร่ างเล็กผู้ครอบครอง

ผืนป่ าจะปรากฏตัวขึน
“ภูตตัวทีสองกําลังจะเกิดแล้ วค่ะ ท่านฟอรี ”
ร่ างของฟอรี ปรากฏขึ นตรงหน้ ากราเตรา แล้ ว กอดอก

พลางตอบด้ วยนําเสียงจริ งจัง “และครังนีเด็กคนนันต้ องเลือกคน
ทีคูค่ วร”
236 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ริ มฝี ปากของกราเตราแย้ มยิมขึน “คูค่ วร...บางทีคํานีมัน

อาจไม่มีมาแต่แรก”
“อย่างนันเหรอ แต่ข้าว่ามันมีนะ”
กราเตราไม่ต อบ พลางเปลี ยนเรื องว่า “ลิ นค์ ขอความ

ช่วยเหลื อจากฉันเกี ยวกับเด็กคนนัน อี กไม่นาน การทดสอบที
แท้ จริ งจะเริ มต้ นขึน”
ฟอรี พยักหน้ า “ใช่ อย่าช่วยจนเสียงานละ”
“ท่านเข้ มงวดเสมอ ท่านฟอรี ”
“มันอยูท่ ีการเลียงดู...หรื อเจ้ าว่าไม่ใช่”
กราเตราสบตาตัวฟอรี ทีกลายร่ างเป็ นเด็กชาย ชือเสี ยง

ของเขาอาจถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา แต่ตวั ตนของเขายังคง
อยูเ่ พือฟอริ โซ่เสมอมา
“ข้ า เองก็ อ ยากเฝ้า มองการเติ บ โตของเด็ ก ทังสอง น่ า

เสียดาย...เซกันยังมี งานอีกมาก การเปลี ยนแปลงอะไรสักอย่าง
ช่างยากเย็นเหลือเกิน”
“ไม่ ว่ า จะยากแค่ไ หน แต่ถ้ าเพื อเซวี น่ า มัน คื อ งานชัว

ชี วิต ” ฟอรี เตือ นผู้อ่อ นวัย จนกราเตราลุกขึ นเตรี ยมตัว ออก
เดินทาง เธอหลับตาลงเพื อสดับข่าวสารทีแพร่ กระจายไปทัวผื น
ป่ า ก่อนจะลืมตาขึนแล้ วเอ่ยว่า
“เด็กๆ คงจะสนุกกันใหญ่งานนี ใครจะว่ายังไงฉันไม่ร้ ู นะ

คะท่านฟอรี แต่ความเข้ มงวดของท่านครังนี ทําให้ ทงปราการฟา
ั
เรนเซ่และซินเทลล่าแทบจะนังไม่ตดิ กันเลยทีเดียว”
ฟอรี ทําเพียงมองกราเตราเคลือนตัวจากไป แล้ วเงยหน้ า
ขึนมองท้ องฟ้ายามเช้ าอันสดใส แล้ วเปรยออกมาว่า
“สําหรับความสงบสุขแบบนี คําว่า ‘เข้ มงวด’ อาจจะน้ อย
โกลดี ขยั บ ตั ว ตื นและลุ ก จากเตี ย งนอนสนาม เขา

ตรวจสอบเครื องมือสอดแนมของเขาเป็ นอย่างแรก กลุ่มเด็กจอม
เวทที เข้ ามาขัดขวางแผนการเขากํ าลังเตรี ยมการบางอย่างทีน่า
สงสัย สองสามวันมาแล้ วที เขาเห็นเชรี พ กับชายหนุ่ม ร่ างใหญ่
ทายาทตระกูลโบลท์ตรวจสอบสภาพของกําแพงอาณาเขตเวทกัน
อย่างขะมักเขม้ นจนน่าสงสัย ทําท่าราวกับอยากจะเข้ าไปในนัน
“มารู นก้ ากํ าลังคลังอยู่ในนันจะเข้ าไปทําอะไร” โกลดี

พึมพําอย่างครุ่ นคิด พลางเรี ยกภาพจากกล้ องสอดแนมหลายๆ
238 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ภาพขึนมาดู ทุกภาพล้ วนเห็นกลุ่มคนทีสวมหมวกสัญลักษณ์ของ

ร้ านมาสเตอร์ บราวน์ ก้ มดูอะไรบางอย่างบนหน้ าจอมนตราอย่าง
สนใจ
อุปกรณ์ ชินนี เขายังไม่เคยเห็นมาสเตอร์ บราวน์ นําออก

ขายมาก่อน แต่ก็นันแหละ รุ่ นพี อมี เรี ยเป็ นคนเก่งขนาดนัน จะ
ประดิษฐ์ อุปกรณ์ ทีใช้ ปฏิบตั ิการในภาคสนามอะไรก็สามารถทํา
ได้ ทงนั
ั น
ปั ง!
เสี ยงเหมื อนใช้ พลังอัดกระแทกกับของบางอย่างอย่าง

หนักหน่วง ทําให้ คนทีละสายตาไปจากหน้ าจอมนตราของตัวเอง
เพือกินอาหารเช้ าต้ องหันขวับมามองทันที แล้ วก็ต้องขมวดคิว
“เจาะกํ าแพงอาณาเขตเวท? เพืออะไร?” โกลดีถาม

ตัวเองแบบงงๆ พลางเพ่งมองกลุ่มเด็กทีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน
ถกเถียงกันสักพัก แล้ วเริ มทดลองเจาะกําแพงอาณาเขตเวทใหม่
อีกรอบ
“บ้ าแล้ ว ไม่ร้ ูหรื อไงว่ามันเข้ าไปไม่ได้ ” โกลดีพึมพํา พลาง

บังคับเครื องสอดแนมของเขาให้ หมุนวนเพือหามุมในองศาทีจะ
ตามไปดูกลุ่มเด็กประหลาดเหล่านันทีตามขัดแข้ งขัดขาเขาอย่าง
ไม่ลดละ
ปกติ พวกมันจะระมัดระวังตัวเองมาก โดยเฉพาะเวลาที

มีลกู ชายของรุ่นพีอมีเรี ยอยู่ด้วย อาณาเขตเวทของเจ้ าเด็กนัน ทํา
เอาโกลดีต้ องล่าถอยให้ หา่ งกว่าการสะกดรอยครังไหน ไม่เสียแรง
ทีบาเรี ยเป็ นเมเนไทป์ คนแรกทีสอบผ่านเข้ าเรี ยนในโรงเรี ยนเวท
แห่งเซวีน่าได้ แต่วนั นีมีแค่เชรี พ ทายาทตระกูลโบลท์ กับลูกชาย
ของ ชาลี คาโรต้ า มันไม่คณามือเขาหรอก
“...ผมบอกรุ่นพีแล้ วว่ามันเป็ นไม่ได้ กําแพงอาณาเขตเวท

นีแข็งแกร่งจะตาย” เสียงเวิร์นดังออกมาจากลําโพงจับเสียงของ
โกลดี
“ฉั น ก็ บ อกนายแล้ ว เหมื อ นกัน ว่ า เราจะใช้ ปื น อัด เวท

เตรี ยมความพร้ อมร่างกายหรื อยังละ”
“ได้ เสมอครั บ อย่าให้ เสียแรงไปเปล่าแล้ วกัน ชิลด์ นาย

คํานวณแน่แล้ วใช่ไหม ว่าตรงนีมีความเข้ มข้ นของกระแสไอเวท
น้ อยสุด”
ชายหนุ่มผิวสีเงยหน้ าจากหน้ าจอมนตราแล้ วขยับตัวนิด

หนึง เปิ ดมุมให้ กล้ องสอดแนมของโกลดีจับภาพบนหน้ าจอมน
240 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ตราของเขา ดวงตาของโกลดี จ้ อ งมองภาพนันก็ เ บิ ก ตากว้ า ง

เพราะสิงทีเขาเห็นในหน้ าจอมนตรานัน คือ กีทอผ้ าทีเขาคิดว่ามัน
พังไปเพราะแรงพายุมารูนก้ าแล้ ว มันกําลังทํางาน
“พวกมันจับภาพนีมาได้ ยงั ไง หรื อว่า...ใช่ เจ้ าเด็กนันเข้ า

ไปภายในห้ องกี ทอผ้ าทีใต้ ฐานของมารี โลนีเหมือนกับเรา หรื อว่า
มีการติดตังอุปกรณ์จบั ภาพเอาไว้ ไม่น่า...” โกลดีส่ายหน้ าอย่าง
ไม่อยากเชือ แต่ก็ต้องเชือเมือหูของเขาได้ ยินชิลด์ตอบเพือนของ
เขาว่า
“ตรงนี แหละ แต่เราต้ องรออี กสองวันนะ กํ าแพงอาณา

เขตเวทจะบางลง และน่าจะทะลุเข้ าไปได้ ”
“สองวัน...” โกลดีกลอกตา พลางหันไปดึงเอากระดาษ

สายลมมาเขียนสังของทีจําเป็ น ขณะเหงียหูฟังกลุ่มของชิลด์คยุ
กันต่อ
“สองวันนีจะทันเข้ าไปข้ างในหรื อเปล่า ไม่ใช่พอเข้ าไปก็

เสร็ จแล้ วล่ะ เหนือยเปล่าเลยนะ” เวิร์นเอ่ยต่อ
“ทันๆ พีโคตัลบอกว่า อัตราเร็ วขนาดนี ผ้ ายังทอไม่เสร็ จ

หรอก เพราะมารี โลนีผลิตไหมไม่ทนั ”
คํา ตอบของชิ ล ด์ ยิ งตอกยํ าความจริ ง ทํ า ให้ หัว ใจของ

โกลดีลิงโลดขึนอย่างสุดห้ ามใจจนควบคุมตัวเองแทบไม่ได้
“จริ งเหรอ...เทพีโรเซร่ าเมตตาเราแล้ ว” โกลดีพึมพํา แล้ ว

ก้ มลงเขียนรายการของทังหมดทีเขาต้ องการใช้ จนครบด้ วยมืออัน
สันเทา เสร็ จแล้ วจึงพึมพํา ‘สายลมจงพัดผ่าน’ ก่อนจะมานังจ้ องก๊
วนเด็กเจ้ าปั ญหาทีนําข่าวดีมาให้ เขา
“วันนีจะเสร็ จไหมเนียพี ผมรอจนเงกแล้ ว” เสียงบ่นของ

เวิร์น ทํ าให้ โกลดีเพ่ง มองการประกอบอันรวดเร็ วของเชรี พ เขา
เห็นมหาจอมเวทศิลาผู้เลื องลือกํ าลังปรั บแต่งชินส่วนบางอย่าง
บนกระบอกปื น
“ใจเย็นสิ นีมันงานใช้ สมองนะ”
เสี ยงโวยวายของคนตัวโตดังมา ทํ าให้ โกลดีละสายตา

จากหน้ าจอมนตรา แล้ วเดินไปหยุดมองกํ าแพงอาณาเขตเวทที
อยูห่ า่ งออกไปด้ วยดวงตาเปี ยมความหวัง
ภูตตนใหม่ทีกํ าเนิดขึนต้ องมี พลังมากกว่าภูตที เกิ ดจาก

พลังของมนุษย์ นับว่าความพยายามหลายปี ของเขาไม่สญ ู เปล่า
และครังนีแหละ เขาจะไม่พลาดอีก
242 ¡ÑÅ°Ô´Ò
‘...จะไม่พลาดอย่างแน่นอน’
มารี นงมองบาเรี
ั ยทํางานไปพลาง ก็ เล่นเกมไพ่พิศวงไป
พลาง ตอนนี เธอจํ า ได้ ห มดแล้ ว ว่ า เซวี น่ า มี กี รั ฐ กี เมื อ ง อะไร
เรี ยกว่าเมืองหลวง งานเทศกาลสําคัญๆ สถานทีท่องเทียวรวมไป
ถึงเกร็ ดเล็กเกร็ ดน้ อย ทุกอย่างคล้ ายคลึงกับสังคมในคูมีร่า ฟอ
เรสทีอยู่ในความทรงจําของเธอ เพียงแต่เปลียนจากต้ นไม้ ต่างๆ
เป็ นคน อาคารบ้ านเรื อน และวัฒนธรรม
ทุกสังคมย่อมมีสิงทีควรทําและไม่ควรทํา ซึงเรื องนันมารี

รู้ ดี แต่สิงหนึงทีเด็กสาวยังไม่เข้ าใจ ก็คือ ทําไมถึงเห็นผู้หญิ งคน
หนึงมาวนเวียนใกล้ ๆ บาเรี ยตลอดเลย
“ขอบใจนะบา ต้ องรบกวนอยู่เ รื อยๆ เลย” แจสซี เอ่ย

อย่างเกรงใจ ขณะรับแว่นแคลคูเลรุ่ นทีผลิตเพือนักศิลาเวทแผนก
ประวัตศิ าสตร์ คืน
“ไม่เป็ นไร พอช่วยได้ ก็ชว่ ยนะ แต่ฉันแนะนําว่า เธอน่าจะ

เอาไปให้ แผนกพัฒนาการเวทดูอีกที ตอนนีดูเหมือนเขาจะมีรุ่นที
ใหม่กว่านีแล้ ว”
“เอ่อ จ้ ะ เอาไว้ กลับไปปราการฉันจะไป ว่าแต่...บาน่าจะ

เรี ยนต่อทีแผนกพัฒนาการเวทนะ เหมาะกับบามากเลย”
บาเรี ยยิมรั บคําแนะนํ า แต่ไม่พูดอะไรต่อ พลางหันมา

มองงานทีทําค้ างของตัวเอง เป็ นทํานองให้ หญิงสาวรับรู้ ว่า เขาจะ
เริ มทํางานของเขาเสียที แจสซีเลยขอตัวกลับ แต่พอหันมาสบตา
มารี ทีมองเธออยูพ่ อดี หญิงสาวจึงเปลียนใจ
“น้ องมารี มาอยู่กบั บาตลอดเลยเหรอ” หญิงสาวถามบา

แต่สายตากลับไม่ละไปจากเด็กสาวที นังเล่นไพ่อยู่บนเตียงนอน
เธอพอจะเดาออกว่าเป็ นเตียงนอนของบาเรี ย
‘มีเตียงตังเยอะ ทํ าไมถึงได้ นังบนเตียงนี ละ หรื อเราคิด

มากไป’ แจสซีคดิ ขณะทีบาเรี ยตอบรับสันๆ เพียง
“อืม ให้ ออกไปเล่นด้ านนอก เดียวจะรบกวนคนอืนน่ะ”
มารี เ อี ยงคอมองสี หน้ าโล่งอกของแจสซี อย่างไม่เ ข้ าใจ

ก่อนจะหันไปเล่นเกมของตัวเองต่อ ลิล่าบอกว่า ถ้ ามารี ไม่อยาก
ทําให้ บาเรี ยลํ าบาก มารี จะต้ องนังนิงๆ แล้ วรอจนกว่าบาเรี ยจะ
ว่างมาเล่นด้ วย ดังนัน ถ้ าบาเรี ยยังไม่ว่าง มารี เล่นคนเดียวก็ ได้
ตอนเป็ นต้ นไม้ ก็อยูน่ ิงกว่านีอีก
‘เรื องอยู่นิงๆ มารี สบายมาก’ มารี ตอบลิล่าไปอย่างนัน

เลยได้ รับคําชมใหญ่ มารี ชอบคําชม แถมลิล่ายังกอดมารี ด้วย มือ
ของลิลา่ เย็นไม่เหมือนคนอืน ไม่เหมือนปะป๊ า แล้ วก็ไม่เหมือนบา
244 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เรี ย เวลามารี ถูกลิล่ากอด มารี ร้ ู สึกดี พีๆ ต้ นไม้ ก็ชอบลิล่ากันทุก

ต้ นเลย เธอยัง แอบเห็ นพี ต้ น ไม้ บางต้ นแอบออกดอกสวยบาน
สะพรังทังต้ นให้ ลิลา่ กับตา แปลกดี
“แล้ วมีบาอยูเ่ ฝ้าทีพักคนเดียวเหรอ” แจสซียงั ถามต่อ
บาเรี ยจึงเงยหน้ าจากงานทีทํา แล้ วตอบว่า “ลินค์กบั พีดา

ลันอยู่แถวๆ นีแหละ ส่วนคนอืนวันนีเรามีภารกิจนิดหน่อย เย็นๆ
คงกลับ”
“งัน...กลางวันนี...”
ติง! ติง! ติง!...
เสี ย งดนตรี ดัง จากสํ ารั บ ไพ่ พิ ศ วง เพราะมารี เ ล่ น ชนะ

จนถึงด่านสุดท้ าย เสียงทีดังขัดขึนจนแจสซีต้องหยุดพูดกลางคัน
ทําให้ บาเรี ยหันไปมองแล้ วยิมให้ โดยไม่ร้ ู ตวั เมือเห็นมารี โยกตัว
ไปมาตามทํานองของเสียงเพลง พอรู้ สึกว่าบาเรี ยหันมา มารี ก็หนั
มายิมแล้ วพูดว่า
“บา มารี เล่นชนะแล้ ว บามาเปลียนรัฐให้ หน่อย”

แม้ เป็ นคําขอเล็ กๆ แต่แจสซี ทีเคยไปไหนมาไหนกับบา

เรี ยมาสักระยะหนึง รู้ดีวา่ ระหว่างทีบาเรี ยทํางานอยู่ เขาจะไม่ลกุ
ไปไหนยกเว้ นเป็ นเรื องจําเป็ นเร่ งด่วนจริ งๆ อย่างการซ่อมแว่นตา
ให้ เธอนี บาเรี ยก็มองแล้ วว่าเธอจําเป็ นต้ องใช้ เขาเลยหยุดซ่อมให้
ก่อน ทังทีทํางานอยู่ แต่แค่เปิ ดเกมของเล่นให้ เด็กเนียนะ บาเรี ย
ไม่มีทางทําให้ หรอก
“เดี ยวฉั น เปิ ด ไพ่ ใ บแรกให้ ม ารี เ องก็ ไ ด้ บาทํ า งานต่ อ

เถอะ” แจสซีเอ่ยด้ วยความหวังดีเพราะอยากช่วยบาเรี ยบ้ าง แต่
ชายหนุ่มกลับลุกขึน ก่อนทีแจสซีจะพูดจบ แล้ วเดินไปทรุ ดตัวลง
นังข้ างมารี
“ฟั งเพลงหรื อยัง”
มารี พยักหน้ า แล้ วตอบอย่างภูมิใจว่า “มารี จะอวดเวิร์น

ว่ามารี ได้ ฟังเพลงแล้ ว”
บาเรี ยยกมื อขึนโยกหัวเด็กสาวอย่างเอ็นดู แล้ วล้ างไพ่

ตามด้ วยโยนไพ่ทงสํ
ั ารับทีสับใหม่ขนึ ไพ่แต่ละใบจึงจัดเรี ยงตัวเอง
ใหม่ตามระบบทีตังเอาไว้
“อยากเล่นของรัฐไหนล่ะ”
246 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“บาซิลล่าๆ ลิล่าบอกว่า ตอนจบจะได้ เห็นเทศกาลโคม

ไฟ มารี อยากเห็น” มารี ตอบเสียงกระตือรื อร้ น พลางมองไพ่ด้วย
ดวงตาเปล่งประกาย
“แล้ วไม่อยากไปเห็นของจริ งเหรอ” บาเรี ยถาม พลาง

ถ่ายเทพลังอัคคีเวทเข้ าไปทีไพ่ใบแรก จนทําให้ ไพ่ทงหมดพลิ
ั กหัน
หน้ ามาเป็ นสัญลักษณ์สําคัญรัฐบาซิลล่า สลับกับชือของของสิง
นัน
“อยาก แต่มารี ไปไม่ได้ นี”
“เอาไว้ จบงานก็ให้ ปะป๊ าพาไปสิ” บาเรี ยแนะนํา
มารี มองบาเรี ยตาแป๋ ว แล้ วถามเสียงซือว่า “แล้ วบาจะไป

ด้ วยไหม”
บาเรี ยหันมามองมารี แล้ วยกมือขึนตบหัวเด็กสาวเบาๆ

ก่อนจะลุกขึนพลางตอบว่า “ก็อาจจะนะ เล่นต่อเถอะ”
“อือ” มารี หนั ไปจ้ องไพ่ ขณะทีบาเรี ยหันมาสบตาแจสซี

พลางเลิกคิวกับสายตาทีมองเขาอย่างไม่แน่ใจกับอะไรบางอย่าง
“มีอะไรเหรอแจส”
แจสซียงั คงมองมารี ทีขะมักเขม้ นอยู่กบั การเล่นเกม ก่อน

จะละสายตามามองบาเรี ยทีทําตัวผิดปกติไปจากบาเรี ยทีเธอรู้ จกั
มันผิดปกติจริ งๆ แต่ถ้ามองอย่างใจเป็ นกลาง ก็จะกลายเป็ นเธอที
คิดมากเกินไป
“ปละ...เปล่าจ้ ะ”
“แล้ วเมือกีเธอจะพูดอะไรเหรอ กลางวัน...อะไร”
แจสซี กลอกตาอย่างนึกขึนได้ ว่าเธอตังใจจะชวนบาเรี ย

ไปกินอาหารกลางวันทีซุ้มอาหารของแผนกประวัติศาสตร์ เธอจึง
เอ่ยขึนว่า
“เห็ น บาอยู่ ค นเดี ย ว ฉั น เลยจะชวนไปกิ น อาหารที ซุ้ ม

อาหารของแผนกประวัตศิ าสตร์ นะ่ บาจะไปไหม”
บาเรี ยเหลือบไปมองมารี แจสซีเลยจําใจเอ่ยชวนว่า “เอา

มารี ไปด้ วยก็ ได้ ทุกคนก็ อยากเลี ยงขอบคุณบานะ ที บาไปช่วย
เมือวาน”
“ตกลง เดียวเทียงๆ ฉันกับมารี จะไปหานะ”
“จ้ ะ แล้ วเจอกัน ไปก่อนนะ”

248 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ยโบกมื อ ให้ เพื อน แล้ วกลั บ มานั งทํ า งานต่ อ

จนกระทังเกือบเทียง ชายหนุ่มจึงลุกขึนบิดขีเกียจ แล้ วหันไปมอง
มารี เด็กสาวก็ยงั คงเล่นเกมอย่างจริ งจัง จนแทบไม่สนใจเขาด้ วย
ซํา
“มารี ”
“หือ?” มารี รับคําแต่ไม่หนั มา
“เดียวเราต้ องไปกินข้ าวกับพวกแผนกประวัติศาสตร์ เก็บ

เกมก่อนไหม”
“กับพวกพีจิลเหรอ ได้ สิ แป๊ บๆ น้ า บา มารี ของผ่านด่าน

นีก่อน”
บาเรี ยเดินมาทรุดตัวนังข้ างหลังเด็กสาวทีกําลังพลิกป้าย

จับคู่อย่างครํ าเคร่ ง ท่าทางจริ งจังจนไม่สนใจอะไรภายนอกนัน
ทําให้ บาเรี ยนึกถึงตอนตัวเองยังเด็ก เขาเองก็ชอบนังมองคุณแม่
ทํางานอย่างครํ าเคร่ งเหมือนกัน ตอนแรกเขาไม่เข้ าใจว่าทําไมแม่
ถึงนังอยูท่ ีเดิมได้ นานๆ แต่พอตัวเองเป็ นบ้ างเลยเข้ าใจ
เวลาทีบาเรี ยมีสมาธิ กับอะไร บาเรี ยจะไม่สนใจใครเลย

เพราะเขาเป็ นอย่างนัน เขาจึงมักมีปัญหากับการอยู่ร่วมกับคนอืน
เพราะการปฏิสมั พันธ์ต้องการเวลาให้ กบั ทังสองฝ่ าย แต่บาเรี ยไม่

สามารถให้ เวลาแบบนันกับใครได้ หากมันทับซ้ อนกับเวลาของ
เขา
ดัง นัน เขาจึ ง เรี ย นรู้ ที จะให้ ค นรอบข้ า งเคยชิ น กับ การ
ได้ รับเวลาทีเขาจงใจมอบให้ ไม่ว่าจะเป็ นความช่วยเหลือในเวลา
ทีเขาอยากช่วยเหลือ หรื อความช่วยเหลือทีเขายืนมือเข้ าไป เขา
ไม่ปฏิเสธว่าครึงหนึงเขาทํามันอย่างเต็มใจ เพราะคนเหล่านันคือ
คนสําคัญของเขา แต่อีกครึ งหนึง เขาทํ าให้ เพราะเขารู้ ดีว่า หาก
เขาไม่ทําให้ ในเวลาทีเขาทําได้ เมือไรก็ตามทีคนเหล่านีก้ าวลําเข้ า
มาในอาณาเขตของเขา เขาก็จะหงุดหงิด
อารมณ์ ห งุ ด หงิ ด น่ า กลัว กว่ า โกรธ เพราะเมื อไรที เรา

หงุดหงิ ด เรามักต้ องเก็ บซ่อนมันไว้ มากกว่าจะโพล่งมันออกมา
แล้ ว ยิ งถ้ า ต้ อ งถู ก บัง คับ ให้ เ ก็ บ ซ่ อ นไว้ ซํ าๆ หลายครั งเข้ า จุ ด
แตกหัก ที น่ ากลัวกว่า การอาละวาดก็ จ ะเกิ ดขึ น บาเรี ย ไม่ ช อบ
ความขัดแย้ ง ไม่ชอบการถกเถียงอย่างไร้ เหตุผล เขาจึงหลีกเลียง
การทําให้ ตวั เองหงุดหงิด
มันไม่ได้ เสียอะไรมากมาย หากเราจะถอยให้ คนอืนก้ าว

หนึง หรื อยอมเสียเปรี ยบสักนิดหน่อย เพือให้ เกิดความสัมพันธ์ ที
ราบเรี ย บ นันคื อ หลัก การของบาเรี ย แต่เ ขาก็ ร้ ู ดี อ ยู่แ ก่ ใ จ ว่ า
250 ¡ÑÅ°Ô´Ò
หลั ก การนั นจะใช้ ไม่ ไ ด้ ผ ล หากคนคนนั นคื อ คนที อยู่ กั บ เรา

ตลอดเวลา
พรึบ! พรึบ! พรึบ!
“อ๊ ะ ไม่ทนั เวลาอีกแล้ ว แย่จงั เลย” เสียงอุทานของมารี

ทําให้ บาเรี ยหลุดจากภวังค์ ชายหนุ่มกะพริ บตาสองสามครัง เพือ
เรี ยกสติทีหลุดลอยไปไกลให้ กลับมา ขณะทีมารี หนั มาทําหน้ าเหย
เกเป็ นเชิงฟ้องบาเรี ยว่า
“เกมไพ่ยากจัง วันนีมารี จะได้ เห็นโคมไฟลอยหรื อเปล่า”
บาเรี ยยิ มพลางตอบว่า “หลักการคื อต้ องจํ า ให้ ไ ด้ แล้ ว

จับคูใ่ ห้ ถกู ถ้ ามารี ทําได้ สองอย่างนีได้ คล่อง ก็ได้ เห็นแน่ๆ”
“พูดง่ายแต่ทํายากนีนา”
“มัน ไม่ ย ากเกิ น ไปหรอก ไปกิ น ข้ า วกัน เถอะ แล้ ว ค่อ ย

กลับมาเล่นต่อ” บาเรี ยเอ่ยพลางลุกขึน มารี จงึ ลุกตาม
“นังเล่นเกมทังวันเบือไหม”
มารี เอื อมมื อไปจับแขนบาเรี ยเป็ นหลัก เพื อใส่รองเท้ า

พลางตอบว่า “ไม่เห็นเบือเลย บาเบือเหรอ”
บาเรี ยเลิกคิวกับการย้ อนถาม เขาถามเพราะทุกคนทีรอ

เขาระหว่างทํางานมักรู้ สึกเบือ แต่ไม่เห็นมีใครถามเขากลับว่าเขา
เบือหรื อเปล่า
“เปล่า ฉันไม่เบือหรอก มารี ไม่เบือก็ดีแล้ ว” บาเรี ยตอบ
มารี ยมกว้
ิ าง “มารี ไม่เบือหรอก ทีนียังดีมีเกมให้ เล่น ตอน
มารี อยูใ่ นต้ นไม้ ยืนนิงนิง ไม่ได้ ทําอะไรเลย มารี ยงั ไม่เบือเลย”
“ยืนอย่างเดียวเลยเหรอ” บาเรี ยถาม พลางนึกภาพถ้ า

เขาทีต้ องยืนนิงๆ ทังวัน นึกอย่างไรก็นึกภาพไม่ออก ชีวิตแบบนัน
จะเป็ นแบบไหนกันนะ
“ก็ไม่อย่างเดียวนะ บางวันก็จะมีคนมาคุยด้ วย”
“คนมาคุย?” บาเรี ยถามกลับ เพราะจากสถานทีทีมารี

เกิด มันอยูใ่ นเขตทีไม่นา่ จะมีคนเข้ าไปคุยด้ วยได้
“ใช่ เขาได้ ยินเสียงมารี นะ บอกให้ มารี รอ อีกไม่นานมารี

จะได้ ไปไหนต่อไหน เขาใจดีมากเลย”
บาเรี ยหยุดเดิน แล้ วก้ ม มาสบตาคนที เงยหน้ ามองเขา

อย่างสงสัย “เขาบอกไหมว่าชืออะไร”
252 ¡ÑÅ°Ô´Ò
มารี เอี ยงคอทํ าท่านึก แล้ วตอบว่า “บาน่าจะรู้ จกั นา ชื อ

ของเขาอยูใ่ นชุดไพ่นนด้
ั วย”
บาเรี ย มองเด็ก สาวอย่ า งตกตะลึ ง ขณะที มารี ต อบว่ า

“พวกเราเหล่าต้ นไม้ เรี ยกเขาว่า ดีดี แต่วา่ พวกบาเรี ยกเขาว่า...นัก
เดินทางแห่งรัตติกาล”
56
Ë§Ø´Ë§Ô´
‘พวกเราเหล่าต้ นไม้ เรี ยกเขาว่า ดีดี แต่ว่าพวกบาเรี ยก
เขาว่า...นักเดินทางแห่งรัตติกาล’
คําตอบของมารี ยงั ดังก้ องอยู่ในหัวบาเรี ยขณะทังคูม่ ากิน

อาหารกลางวันกับแผนกประวัติศาสตร์ มารี ดสู นุกสนานกับการ
ได้ ร้ ู จกั เพือนใหม่ และบาเรี ยก็ต้องระวัง คอยเตือนทุกคนทีอยาก
ตักอาหารให้ สาวน้ อยแสนสวยคนนี ว่าเด็กคนนีกินเนือสัตว์ไม่ได้
อาหารของชาวดินอร์ ต้าเน้ นเนื อสัตว์ ไม่ว่าจะเป็ นเนือที

ถูกนํามาเป็ นองค์ประกอบหลัก หรื อใช้ เป็ นส่วนประกอบทีนํามา
ทํ าเครื องเคี ยง และบางอย่างก็ แค่รสเนื อแฝงอยู่ใ นอาหาร บา
เรี ยจึงไม่มีเวลาคิดใคร่ครวญกับสิงทีเขาเพิงรับรู้ใหม่ได้ มากนัก
254 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“เหรอ แล้ วมารี เรี ยนการอ่านอักขระโบราณมาจากไหน

ละ” เพือนนักเวทฝึ กหัดคนหนึงของบาถามขึน ขณะทียืนจานขนม
ปั งหน้ าเนือไปตรงหน้ ามารี
“มารี เรี ยนกับรองศาสตราจารย์เซเลน่าน่ะ เธอไม่ควรกิน

นะ ขอบใจเนกิ” บาเรี ยเตือนพลางดันจานอาหารนันกลับไปให้
เพือน แล้ วยกจานผลไม้ มาวางตรงหน้ ามารี แทน
“กิ น ไม่ ไ ด้ เ ลยเหรอ เมื อกี ฉั น ก็ เ ห็ น นายห้ า มกิ น ซุ ป ใส

ทาก้ า” เนกิ มอล์ก เอ่ยอย่างหงุดหงิด เพราะบาเรี ยออกจะดูแลมา
รี มากเกินไป
“ก็มารี เขากินอาหารทีเกียวเนือสัตว์ไม่ได้ เลยนีนา บาเลย

...ต้ องดูแล” แจสซีเอ่ยเสียงเบาลง ขณะทีบาเรี ยเสริ มว่า
“ซุปใสทาก้ าได้ จ ากการเคียวนํ าต้ ม กระดูกตัวคาซ่าสิ บ

ชัวโมง นายคิดว่ามารี จะกินได้ เหรอ อิมแล้ วเหรอมารี ” บาเรี ยหัน
ไปถามเมือมารี เลิกหยิบผลไม้ กิน
“จ้ ะ”
“กินแต่ผลไม้ อย่างนีถึงได้ ตวั เล็กหรื อเปล่า” จิลเลียนตัง

ข้ อสังเกต มารี เลยส่ายหน้ า
“มารี กินเยอะ เยอะมากๆ เลย”
มารี ทําท่าอ้ าแขนกว้ างบอกปริ ม าณที เธอกิ น ทํ าให้ บา

เรี ยยกมุมปากขึน พลางเตรี ยมหาทางผละตัวออกจากกลุ่มนี หาก
ปล่ อ ยให้ ม ารี พูด คุย ต่อ ไป มารี ต้ อ งหลุด ความเป็ น ภู ตของเธอ
ออกมาแน่นอน
“ไม่เชือหรอก ตัวแค่นีจะกินสักเท่าไรเชียว วันหลังต้ องพา

ไปเลียงหน่อยแล้ ว” จิลเลียนล้ อ คนทังกลุ่มไม่มีว่าใครก็มองออก
ว่าจิลเลียนสนใจมารี มากและใช้ ความเป็ นรุ่นพีเข้ ามาตีสนิทด้ วย
“พีจิลจะเลียงมารี เหรอ ไม่ได้ หรอก” มารี ตอบเสียงจริ งจัง

ทํ า ให้ ค นทั งกลุ่ ม มองหน้ า เด็ ก สาวที ตัด รอนความสัม พัน ธ์ ไ ด้
ตรงไปตรงมาและใสซือทีสุด
“ทําไมละครั บ หรื อว่า...คนดูแลไม่อนุญาต” จิลเลี ยน

ย้ อนถาม พลางปรายตาไปมองบาเรี ยอย่างพอจะได้ ยินข่าวมา
บ้ าง บาเรี ยเป็ นทีนิยมของสาวๆ ในปราการซินเทลล่ามากพอตัว
แต่เ จ้ าตัว กลับไม่เ คยมี ข่า วกับ สาวคนไหน กระทังล่าสุด มี ข่า ว
ซุบซิบกันแซ่ดว่า รุ่ นน้ องคนเก่งคนนีแอบคบสาวคูใ่ จอย่างไม่เผย
ตัวไปเสียแล้ ว
‘ถ้ ามีคนรักแล้ วจะกันท่าน้ องมารี กบั คนอืนไปทําไม’

256 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“บาเป็ น คนเลี ยงมารี ไ ด้ ค นเดี ย ว ให้ ค นอื นเลี ยงไม่ ไ ด้

หรอก” คําตอบของมารี ทําเอาทําคนทังกลุ่มงงงันจนเงี ยบกริ บ
เพือรอคําตอบยืนยันจากพีเลียง บาเรี ยจึงกระแอมไออย่างพูดไม่
ออก แล้ วอธิ บายความหมายคําว่า ‘เลียงอาหาร’ ของจิลเลียนซึง
แตกต่างจากคําว่า ‘เพาะเลียงต้ นไม้ ’ ให้ มารี ทําความเข้ าใจใหม่
“พี จิ ล แค่ อ ยากซื ออาหารให้ ม ารี กิ น มากๆ เท่ า ที มารี

ต้ องการน่ะ ไม่ได้ หมายถึงการเลียงดูมารี ตลอดไป”
มารี เลิกคิวสงสัยต่อ แล้ วถามว่า “แล้ วพีจิลจะซืออาหาร

ให้ มารี ทําไม บาก็ซือให้ อยู่แล้ ว แต่ก็ขอบคุณนะคะ ถ้ าพีจิลซือให้
มารี เอาไปแบ่งบา ปะป๊ า และลิลา่ ด้ วยได้ หรื อเปล่า”
จิลเลียนยกมือขึนลูบคออย่างไม่ร้ ูจะเขินหรื ออายดี พลาง

พยักหน้ าตอบรับ “ได้ มงั ก็ซือให้ มารี แล้ วนีนา”
มารี หนั มายิมให้ บาเรี ย “ดีจงั เลยเนอะบา”
บาเรี ยยิมรับ แล้ วหันไปสบตาทุกคนและพูดขอตัว “เดียว

เราขอตัวก่อนดีกว่า ต้ องไปเตรี ยมข้ อมูลให้ เพือนอีกเยอะเลย”
บาเรี ยลุกขึน มารี ก็ลกุ ตาม มือหนากุมมือคนตัวเล็กอย่าง

เป็ นธรรมชาติ จนคนทังกลุ่มมองการดูแลทีใกล้ ชิดอย่างไม่เคอะ
เขินของบาเรี ยด้ วยสายตาสงสัย
“ให้ มารี อยู่กบั พวกเราก็ได้ นี ถ้ านายจะทํางาน” จิลเลียน

อาสารับหน้ าทีพีเลียง
บาเรี ยยิมรับความมีนําใจของจิลเลียน แล้ วก้ มลงมาถาม

มารี “อยากอยูท่ ีนีต่อไหม”
มารี ส่ายหน้ า แล้ วตอบเสียงดังฟั งชัดว่า “ไม่เอาจะไปกับ

บา”
รอยยิ มของบาเรี ย ฉี ก กว้ า งขึ นอี ก เล็ ก น้ อย พลางค้ อ ม

ศีรษะให้ คนทังกลุม่ แล้ วจูงมือมารี เดินห่างไปจนลับสายตา
“ถ้ าฉันไม่ร้ ู มาก่อน ว่าบาเรี ยเป็ นคนดีชอบช่วยเหลื อคน

อืนมาก่อนนะ ฉันต้ องนึกว่าบาจงใจตอกหน้ านายทีมารี เลือกไป
กับเขาว่ะ” เพือนรุ่ นเดียวกับจิลเลียนเอ่ยบรรยายท่าทางของบา
เรี ยไล่หลังไป ขณะเจ้ าตัวที อาสาเป็ นพีเลียงมื อใหม่ถอนหายใจ
ยาวอย่างหมดหวัง
258 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ไม่ใช่อย่างนันหรอกค่ะพี บาไม่ใช่คนแบบนัน” แจสซีรีบ

พูดแก้ แทนให้ เพือนชาย ทังทีดวงตาของเธอก็ส่อแววไม่มนใจอยู
ั ่
เหมื อนกัน แต่ไม่ว่าอย่างไร แจสซี ก็แทบไม่เ ห็นความแตกต่าง
ระหว่างบาเรี ยคนทีเธอเคยรู้จกั กับบาเรี ยคนนีเลย
‘ต้ องเป็ นเหตุ บั ง เอิ ญ แน่ ๆ น้ องมารี ก็ แ ค่ ติ ด บามาก

เท่านัน’ แจสซีคดิ อย่างปลอบใจตัวเอง
“นันสิ บาชอบช่ ว ยเหลื อ คนจะตาย เขาจะทํ าแบบนัน

ทําไม ถ้ ารุ่ นพีจิลชอบมารี จริ งๆ ก็ขอให้ บาช่วยสิคะ บาน่ะช่วยให้
สําเร็ จมาหลายคูแ่ ล้ วนะ” นักเวทฝึ กหัดอีกคนแนะนํา
แจสซีจงึ รี บสนับสนุน “จริ งด้ วย บาน่ะ เก่งเรื องช่วยให้ คน

รักกันทีสุดเลยนะคะ ใครขอให้ ชว่ ยเป็ นแม่สือเป็ นสําเร็ จทุกราย”
จิล เลี ยนฟั งแล้ วขมวดคิว ใจหนึงก็ คิดว่าจริ ง อย่างที รุ่ น

น้ องพูด แต่อีกใจ...อาจเรี ยกว่าลางสังหรณ์ของผู้ชายด้ วยกันก็ได้
แม้ จะมีโอกาสเดาถูกอย่างน้ อยนิด แต่เขารู้ สึกจริ งๆ ว่าในสีหน้ า
และแววตาเป็ นมิ ตรของบาเรี ยนัน มี ชัววินาที หนึงที เขารู้ สึกถึง
ความหวงแหนของบาเรี ย
“สําเร็ จทุกรายเลยเหรอ”
“ค่ะ” สองสาวรับคํายืนยันพร้ อมกัน
จิลเลียนพยักหน้ า “งัน...คงต้ องลองขอร้ องบาให้ ช่วยสัก

ครังละมัง”
บาเรี ย กลับ มานังทํ า งานอย่ า งหงุ ด หงิ ด ใช่ เขากํ า ลัง

หงุดหงิ ดมากๆ ด้ วย แต่ไม่ร้ ู ว่าด้ วยสาเหตุอะไร ตอนขอแยกตัว
ออกมา ก็ยงั ไม่ได้ หงุดหงิดมากขนาดนี ออกจะอารมณ์ ดีด้วยซํ า
ทีมารี เลือกกลับมากับเขา แต่หลังจากทีอารมณ์ดีแบบนันผ่านไป
นันแหละ เขาถึงได้ เริ มหงุดหงิดกับคําตอบต่อมาของมารี
‘ก็มารี ยงั เล่นเกมไม่จบเลย’
เหตุผ ลสันๆ ของมารี ทีเลื อกกลับมากับเขา เพราะมารี

อยากกลับมาเล่นเกมต่อ
ทํ าไม ทํ าไมถึงเป็ นเหตุผ ลนัน มันมี เหตุผลตังมากมาย

ไม่ใช่เหรอ ทีมารี เลือกจะกลับมานังเงียบๆ เพ่งสายตาอยู่กบั ไพ่สี
สิบแปดใบนันมานานเกือบชัวโมงโดยไม่สนใจใครเลย
ปิ บ! ปิ บ! ปิ บ!
260 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เสียงสัญญาณร้ องเตือนจากหน้ าจอมนตราซึงป้อนคําสัง

ผิดพลาดไป เรี ยกสติของคนที หงุดหงิ ดไม่หายให้ กลับมามองที
หน้ าจอ แล้ วรี บรั วนิ วพิ ม พ์ แก้ คําสังใหม่ เขากํ าลัง คํานวณการ
สร้ างเกราะเวทเพื อใช้ เ ดินทางภายในสามเหลี ยมมารู นก้ า แต่
เพราะความหงุดหงิด ทําให้ งานเขารุดหน้ าไปได้ ช้ามาก
‘เ ฮ้ อ ! ช้ า แ ล้ ว ยั ง ทํ า ผิ ด พ ล า ด อี ก น่ า รํ า ค า ญ
จริ ง’ บาเรี ยบ่นพึมในใจแล้ วหยุดมือ สูดหายใจเข้ าปอดลึกๆ เพือ
ตังสติ ชายหนุ่มใช้ ความพยายามมากกว่าเดิมเกื อบเท่าตัวเพื อ
เพ่งสมาธิอยูก่ บั งานทีทํา ในทีสุดเขาก็ฝืนใจตัวเองได้ สําเร็ จ สมาธิ
ทํ าให้ ช ายหนุ่มหลุดพ้ นจากความหงุดหงิ ด งานของเขาไหลลื น
จนกระทัง...
“รบกวนหน่อยนะบา” เสี ยงจิลเลียนดังขึนทีหน้ าเต็นท์

พร้ อมกับการปรากฏตัวของรุ่ นพีแผนกประวัติศาสตร์ ซึงอยู่ในชุด
ลําลอง
บาเรี ยหันไปมองรุ่นพีเล็กน้ อย
จิ ล เลี ยนที เดิน เข้ ามาจึ ง รี บ พูด ว่า “ทํ างานของนายต่อ

เถอะบา ฉันแค่เดินผ่านมาเลยแวะทักทายน่ะ”
‘ระยะทางจากค่ายทีพักแรมของแผนกประวัติศาสตร์ ไม่
เห็นจะมีทางเชือมกับทีนีตรงไหน’ บาเรี ยคิด พลางรวบรวมสมาธิ
กลับ มาอยู่ที งานอี ก ครั ง แต่ส มาธิ ที เคยมันคงของบาเรี ย พลัน
พังทลายลงอี กรอบ เมือได้ ยินคนทีนังเงี ยบมาตลอดเอ่ยทักทาย
กับผู้มาใหม่
“พีจิลชอบเดินเล่นเหรอ ห่างออกไปจากทีนีหน่อย ต้ นกา

ลิ กูล่ า [1]กํ า ลัง ออกดอก สวยมากเลย แต่ต้ อ งระวัง หน่ อ ยนะ
เพราะอีกเดียวฝนจะตก”
“น้ องมารี จะไปเดินเล่นกับพีไหมละครับ”
มารี ทีกําลังจับไพ่คกู่ นั อย่างชํานาญ เพราะเธอเล่นวนติด

อยูท่ ีด่านนีมาหลายรอบแล้ ว เล่นยังไงก็ยงั ไม่ผ่านสักทีเด็กสาวจึง
ส่ายหน้ า “ไม่คะ่ มารี จะเล่นเกมนี”
เป็ นคําตอบเดียวกัน แต่ความรู้ สึกแตกต่างกันมากโข บา

เรี ยรู้ สึกว่าอารมณ์ หงุดหงิดของตัวเองเมือหลายชัวโมงทีผ่านมา
หายไปอย่างกับเรื องโกหก แต่ความสงบนันก็ อยู่กับเขาไม่นาน
เมือได้ ยินจิลเลียนถามมารี วา่
“งันเดียวพีเล่นเกมเป็ นเพือนรอบาดีไหม”
262 ¡ÑÅ°Ô´Ò
นิวที กํ าลังรั วแป้นเพือบันทึกงานที ทํามาทังหมดไว้ แล้ ว

กดปิ ดหน้ าจอมนตรา พลางลุกขึนหันไปยิมถามรุ่ นพีจิลเลียนด้ วย
สีหน้ าเป็ นปกติ
“รุ่นพีมีอะไรให้ ผมช่วยเหรอครับ”
จิล เลี ยนมองมารี ทีไม่ส นใจเขาแวบหนึง แล้ วหันมาส่ง

สายตาบอกให้ บาเรี ยเดินออกไปคุยกับเขานอกเต็นท์
บาเรี ยพยักหน้ ารับทราบ จิลเลียนจึงเดินนําออกไปก่อน

บาเรี ยลอบถอนหายใจแล้ วเดินตามออกไป
จิ ล เลี ยนยื น รอห่ า งจากเต็ น ท์ ที พั ก ของบาเรี ยไป

พอสมควร เมือชายหนุ่มเดินตามไปยืนอยู่ด้านหลังเขา จิลเลียน
จึงหันมาพูด
“พีไม่พดู อ้ อมค้ อมละนะ”
“ครับ” บาเรี ยรับคําอย่างสงบ
“พีสนใจมารี นะ่ ”
“ผมพอจะเห็นอยู่” บาเรี ยตอบด้ วยสีหน้ าและนําเสียงที

ยังเป็ นปกติ
จิ ล เลี ยนเห็ น อย่ า งนั นก็ ใ จชื นขึ น แล้ ว ยิ มกว้ า งพู ด ว่ า
“นายพอรู้ไหม ตอนนีมารี มีใครในใจหรื อเปล่า”
บาเรี ยส่ายหน้ า “ผมเพิงมาดูแลเธอได้ ไม่กีวัน เรื องนีผม

ว่า รุ่นพีไปถามรุ่นพีโคตัลจะดีกว่า”
จิ ล เลี ยนพยัก หน้ า อย่ างเข้ าใจ พลางถามต่อ ว่ า “นาย

บอกว่ามารี จะอยูท่ ีนีไม่กีวัน น้ องต้ องกลับโซนงันเหรอ”
“เปล่าครับ อาจจะไม่ใช่โซน ทําไมเหรอครับ”
“คือพีต้ องทํางานทีโบราณสถานนีต่อไปอีกหลายเดือน พี
เลยอยากติดต่อกับมารี บ้าง นาย...ไม่วา่ อะไรใช่ไหม”
บาเรี ยส่ายหน้ า ทังรอยยิม “ผู้ปกครอของมารี คื อรุ่ น พี

โคตัลครับ เรื องการติดต่อกันเป็ นการส่วนตัว ผมแนะนําให้ พีถาม
รุ่นพีโคตัลดีกว่า แต่วา่ ...”
“แต่ว่าอะไร โคตัลหวงน้ องสาวมากเหรอ ก็ น่าอยู่ สวย

ขนาดนี”
264 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ยอยากส่ายหน้ า แต่เ ขาก็ นิงเงี ย บไป การใช้ รุ่น พี

โคตัลมาเป็ นข้ ออ้ าง ก็ร้ ู สึกว่าตัวเองประหลาดเข้ าไปทุกทีแล้ ว ทํา
อย่างนีไม่ตา่ งกับกันท่าจิลเลียนไม่ให้ ใกล้ ชิดกับมารี นะ่ สิ
คํ า ว่ า ‘กั น ท่ า ’ ดัง ขึ นในหัว บาเรี ย จนรู้ สึ ก เหมื อ นโดน

ฟ้าผ่าตัวชาแข็งทือไปครู่ใหญ่ ทําไมเขาต้ องกันท่าจิลเลียนกับมารี
ด้ วย ในเมือเด็กสาวก็ต้องมีชีวิตและตัดสินใจด้ วยตัวเธอเอง เขา
เป็ นใครถึ ง จะไปกั น ท่ า เธอกั บ คนอื นๆ มั น ก็ เ หมื อ นกั บ ที เขา
ช่วยเหลือเพือน ให้ คนสองคนทีใจตรงกันได้ เป็ นแฟนกันเหมือนที
ผ่านๆ มาไม่ใช่เหรอ
‘ใช่สิ เพราะมารี ไม่มีทีท่าว่าจะชอบรุ่ นพีจิลเลียนน่ะสิ เรา

เลยต้ อ งกั น ท่ า ไว้ ก่ อ น ใช่ ต้ อ งเป็ น อย่ า งนันแหละ’ บาเรี ย หา
เหตุผลมาปลอบใจตัวเอง ขณะได้ ยินจิลเลียนพูดว่า
“งันไว้ พีมาหาโคตัลอีกทีแล้ วกัน ขอบใจมากนะบา”
บาเรี ยค้ อมศีรษะให้ รุ่นพี “ยินดีครับ”
จิ ล เลี ยนทํ า ท่ า จะเดิ น จากไปแล้ ว แต่ก็ หัน กลับ มาอี ก

“บา”
“ครับ”
“ถ้ าพี ขอให้ นายช่วยแอบถามมารี ใ ห้ ห น่อยว่า สนใจพี

บ้ างหรื อเปล่า นายทําได้ ไหม”
บาเรี ยยิมอ่อน ทังทีในใจเขายิมไม่ออก เขาทําแบบนีเป็ น

บางครังทีต้ องเข้ าสังคม หรื อตอนขายของในร้ าน แต่ไม่คิดว่าเขา
ต้ องทําเพราะเรื องของมารี ด้วย
“ได้ สิครับ แล้ วจะถามให้ ”
จิลเลียนเดินมาตบไหล่บาเรี ยด้ วยความขอบคุณ
“ขอบใจนะบา ไม่ใช่นายฉันก็มองไม่เห็นใครแล้ ว”
บาเรี ยยังยิมค้ าง ขณะมองรุ่ นพี เดินห่างออกไป บาเรี ย

รู้ สึกเหมือนตัวเองทําอะไรพลาดไปสักอย่าง แต่เขาก็ยงั ไม่พร้ อม
จะยอมรั บความผิ ดพลาดนัน เพราะสิ งที ยัง ติ ดค้ างในใจเขามี
อํานาจมากกว่าการยอมรับความผิดพลาดทีเกิดชึน
‘มีนายคนเดียวเท่านัน’
‘ไม่ใช่นายฉันก็ไม่เห็นใคร’
‘ต้ องเป็ นนายเท่านัน ทีช่วยฉันได้ ’

266 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ไม่ ว่ า โครงสร้ างประโยคจะเปลี ยนไปสั ก กี รู ป แบบ

ความหมายก็คือ พวกเขาต้ องการความช่วยเหลือ และบาเรี ยคือ
คนเดียวทีจะช่วยพวกเขาเหล่านันได้ บาเรี ยพอใจกับความรู้ สึกที
เขาคือเจ้ าของประโยคพวกนัน แต่ครังนีทําไมแปลกไป ทําไมเขา
ถึงไม่ยินดีทีได้ ยินคําขอร้ องพวกนันเลย
‘หงุดหงิ ด’ บาเรี ยบอกตัวเองได้ คําเดียว พลางหมุนตัว

เดินกลับเข้ าไปในเต็นท์
“บา มาพอดีเลย” เสียงใสของมารี ดงั ขึนทันทีทีบาเรี ยเดิน

เข้ ามา
ชายหนุม่ หันไปมองตามเสียงเรี ยก แล้ วก็ต้องตกตะลึงกับ

ภาพทีอยู่ตรงหน้ าเขา มารี นงอยู
ั ่บนเตียง โดยมีโคมไฟกําลังลอย
ขึนจากเหล่าไพ่เ กมที เธอเล่นชนะในด่านสุดท้ าย แสงจากโคม
ลอยสะท้ อนให้ เห็นรอยยิมอันเจิดจ้ าของภูตสาวที งดงามจนบา
เรี ยตะลึงมองตาค้ างไปกับภาพนัน
มารี หวั เราะเสียงใสอย่างร่าเริ ง พลางมองไปรอบตัวอย่าง

มีความสุข เธอพยายามมาทังวัน เพือจะได้ เห็นภาพโคมลอยทีเขา
ว่ากันว่าสวยนักหนา แต่ความดีใจของเด็กสาวก็อยู่ได้ ไม่นาน เมือ
เธอนึกอยากซนยืนมือไปแตะโคมไฟทีลอยอยูเ่ ข้ า
ฉี!
ไออัคคีเวทเผาไหม้ ผิวของภูตแห่งพงไพรดังขึน กระชาก

ให้ บาเรี ย หลุ ด จากภวัง ค์ แ ล้ ว พุ่ ง ปราดตรงไปสลายโคมลอย
ทังหมด แล้ วดึงมือของภูตสาวมาดู
“ทําอะไรนะมารี พวกนี ไม่ใช่ภาพมายานะ มันเป็ นอัคคี

เวทจริ งๆ ทําไมไม่ระวังเลย” บาเรี ยดุเสียงดังเขาตกใจไม่น้อย
มารี ยิมจืด เธอเป็ นภูตต้ นไม้ ความเจ็บปวดจึงรับรู้ ได้ ช้า

แต่ถึงอย่างนัน มือทีโดนไฟลวกก็ยงั แสบร้ อน
“แสบจังเลยบา” มารี ครางเสียงอ่อย
“ผมไม่ปลอบหรอกนะ” บาเรี ยพูดเสียงดุ พลางใช้ พลัง

ของเขารักษาแผลให้ มารี อย่างรี บร้ อน กระทังได้ ยินเสียงสะอืน บา
เรี ยจึงเงยหน้ ามองคนทีใช้ มืออีกข้ างทีเหลือป้ายนําตาป้อยๆ
“ร้ องไห้ ทําไมครับ”
“ก็บาดุ แต่มารี ไม่โกรธ มารี ไม่ระวังเอง” มารี ตอบพลาง

ป้ายนําตาทิง แต่ยิงป้ายก็ยิงเลอะไปหมด
268 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ยเลยต้ องยึดมื อข้ างที ป้ายเช็ดนํ าตาเอาไว้ แล้ วใช้

มือของเขาเช็ดนําตาให้ เธอแทน
“วันหลังต้ องระวังนะครับ”
“อืม บาชอบไหม”
บาเรี ยเลิกคิว พลางก้ มมองมือของมารี ข้างทีบาดเจ็บซึง

หายดีแล้ ว “ชอบอะไร”
“โคมไฟลอยเมือกีไง มารี พยายามเล่นให้ ชนะ เพือให้ ทนั

บาทํ างานเสร็ จ เลยนะ” มารี ตอบพลางก้ ม ลงรวบรวมไพ่เ ก็ บ
กลับมา ขณะทีบาเรี ยมองอย่างไม่เข้ าใจ
“ทําไมต้ องทําให้ ทนั ผมทํางานเสร็ จ”
มารี ร วบไพ่ ม าสับ พลางตอบว่ า “ก็ บ าเครี ย ดนี ได้ เ ห็ น

อะไรสวยๆ จะได้ หายเครี ยดไง ภาพสวยๆ ทําให้ เรามีความสุข มา
รี ชอบมองภาพสวยๆ”
บาเรี ยมองคนตอบ ขณะที หัวใจเขาพองฟูขึ นอย่ างไม่

ทราบสาเหตุ เด็ ก คนนี นังนิ งไม่ คุย มาตลอดทั งวัน เพื อรอเขา
ทํางาน เธอตังหน้ าตังตาเล่นเกมจนไม่ลกุ ไปไหน กินข้ าวเสร็ จก็ยงั
กลับมาเล่นเกมต่อ ทังหมดนันก็ เพื อ...สร้ างภาพสวยๆ ให้ เขาดู

คลายเครี ยดตอนทีเขาทํางานเสร็ จเหรอ
“เมือกีเห็นบาลุกไปคุยกับพีจิล มารี รีบแทบตายเลย กลัว

ทําเสร็ จช้ า แล้ วบาไม่ได้ ดู แต่ก็ทําได้ พอดี ดีจงั เลยเนอะ” มารี สบั
ไพ่อยูไ่ ปมาแล้ วยืนให้ บาเรี ย
“อะไรครับ”
“เริ มเกมให้ หน่อย คราวนีเอาเป็ นทีไหนดี เอาเป็ นฟอริ โซ่

ดีไหม ครังก่อนมารี เล่นจบ มีดอกไม้ บานเต็มเลย บาจะได้ สดชืน
ในนีอุดอู้กว่าข้ างนอก ได้ กลินหอมๆ ของดอกไม้ จะได้ อารมณ์ด”ี
บาเรี ยรับสํารับไพ่ ทังทียังมองรอยยิมของอีกฝ่ ายโดยไม่

ละสายตา แล้ วไม่ร้ ู อะไรดลใจให้ เขาทิงไพ่ในมื อ มาคว้ ามื อเด็ก
สาวทีกําลังจะปล่อยจากสํารับไพ่ไว้ ก่อนจะโน้ มตัวเข้ ามาประทับ
ริ มฝี ปากลงบนรอยยิมของเด็กสาวอย่างแผ่วเบา
มารี กะพริ บตาขึนลงอย่างงุนงงกับสัมผัสแผ่วเบาทีได้ รับ

แต่เธอยังไม่ทนั ได้ พดู อะไร บาเรี ยก็ผละออกห่าง สีหน้ าดูตืนตะลึง
กับสิงทีเขาทําลงไป ชายหนุ่มลุกมาก้ มรวบเก็บไพ่ขึนมา เขาโยน
ไพ่ใ ห้ มันจัดเรี ยงตัว โดยใช้ พ ฤกษาเวท แล้ ว หัน หลัง กลับไปนัง
ทํางานโดยไม่พดู อะไรอีก
270 ¡ÑÅ°Ô´Ò
มารี ยกมือขึนแตะริ มฝี ปากตัวเอง แล้ วเลือนมาทาบบน

หน้ าอก หัวใจของเธอเต้ นเร็ วเหมือนครังแรกทีได้ พบเขา แน่นอน
มันฟูฟ่องเต็มไปด้ วยสิงที เธอก็ อธิ บายไม่ได้ เด็กสาวหันมามอง
หน้ า ไพ่ ที หมุน เปิ ด ออกค้ า ง แล้ ว พลิ ก กลับ ไปเพื อรอการจับ คู่
ดวงตาสีเขียวสดเปล่งประกาย พลางเริ มเล่นเกมด้ วยใจมุง่ มัน
‘เพราะได้ เห็นภาพสวยๆ บาเลยให้ รางวัลมารี งัน...มารี

จะทําให้ บาเห็นภาพสวยๆ เยอะๆ เลย’
[1] กาลิกูล่า ไม้ ยืนต้ นทีออกดอกในช่ วงเวลาทีอากาศมีความชืนสูง ลักษณะ

ดอกมีขนาดเล็ก กลีบดอกแข็งเป็ นห้ าแฉก ในต้ นเดียวกันมีทงหมดสามสี
ั ได้ แก่
สีส้ม สีขาว และสีชมพูอ่อน เวลาออกดอกจะออกพร้ อมกัน มองดูสวยงาม แต่
ต้ องระมัดระวัง เพราะดอกกาลิกูล่ายิงออกดอกมากเท่ าไร แสดงว่ า อีกไม่ นาน
ฝนจะตกหนักมาก
47
«éíÒÃÍÂ
บาเรี ยคิดว่าเขาอาจเครี ยดเกินไป เลยทําอะไรไปแบบไม่
ยังคิด หลัง จากนันเขาก็ ต้องใช้ สมาธิ ม ากกว่าเดิมเพื อพุ่ง ความ
สนใจทังหมดอยู่ กั บ งาน การอยู่ ภ ายในเต็ น ท์ ส องต่ อ สองกั บ
ผู้หญิ งไร้ เดียงสาทีไม่ร้ ู ถึงความน่ากลัวในสิงทีเขาทําลงไปเมื อกี
มันน่าอึดอัดมากกว่าการทําเหมือนเธอไม่มีตวั ตนเสียอีก
“กลับมาแล้ วบา” เสี ยงเวิร์นดังทํ าลายความเงี ยบขึน

ตามด้ วยเสียงของชิลด์
“หิวมากเลย นายเตรี ยมอาหารไว้ แล้ วใช่ไหม”
บาเรี ยเลิกคิว แล้ วลุกขึนพลางขอโทษเพือนๆ ทีให้ เขาเฝ้า

ทีพัก “อาหาร! เออ ฉันลืมไปเลย เดียวไปเตรี ยมก่อนนะ”
272 ¡ÑÅ°Ô´Ò
มารี ทีกําลังพลิกหน้ าไพ่เล่นอยู่ จึงหันมาร้ องบอกว่า “มา

รี ไปด้ วย”
“ไม่ต้องหรอก เล่นอยู่ทีนี แหละ” บาเรี ยห้ ามเสี ยงขรึ ม

แล้ ว เดิ น สวนโคตัล ออกไปนอกเต็ น ท์ จนโคตัล มองตามด้ ว ย
สายตาสงสัย พอหันมามองสีหน้ าผิดหวังของลูกสาว โคตัลจึงเดิน
เข้ าไปหา มารี ก็เลยโผเข้ ากอด
“ปะป๊ าหายไปไหนมาทังวันคะ”
“ปะป๊ าไปตระเวนเก็บความเข้ มข้ นรอบกําแพงอาณาเขต

เวท วันนีมารี ทําอะไรบ้ างครับ” โคตัลถามแล้ วหอมแก้ มลูกสาว
อย่างหายเหนื อย และเริ มเข้ าใจพ่อของเขาแล้ ว ว่าทํ าไมถึง ได้
ชอบหอมแก้ มเขากับซิลค์ เมือก่อนเขาไม่ชอบเลย จนพอมีลกู ของ
ตัวเองนี แหละ หอมไม่ยังเลย ดีนะที มารี ก็ช อบให้ เ ขาหอม เด็ก
สาวเลยหัวเราะคิกคักพลางตอบว่า
“มารี เล่นเกมทังวันเลย พอเล่นชนะ บาก็จะให้ รางวัล”
โคตัลเลิกคิว “รางวัลเหรอลูก อะไรละ”
มารี ยิมกว้ าง แล้ วยกนิวชีขึนแตะทีริ มฝี ปากพร้ อมกับฉี ก

ยิมกว้ าง คําตอบไร้ เสียงนันทําให้ โคตัลเลิกคิว ก่อนจะยิมเจ้ าเล่ห์
“บามันเป็ นเจ้ าของร้ านขายของเล่น เด็กคนไหนอยู่กบั บา

ก็สนุกได้ ทังวันนันแหละ” เวิร์นพูดต่อโดยไม่ได้ หันไปดูว่ามารี
ทําท่าบอกใบ้ อะไร โคตัลเลยเออออไปว่า
“นันสินะ เจ้ าของร้ านขายของเล่นเชียวนะ มีเด็กคนไหน

ไม่ชอบบ้ างล่ะ ว่าแต่ ทําไมนายยังดูปกติด”ี
เ วิ ร์ น ค ว้ า ผ้ า ข น ห นู แ ล ะ อุ ป ก ร ณ์ อ า บ นํ า ม า ถื อ
เตรี ยมพร้ อม พลางหันมาตอบว่า “รุ่ นพี เชรี พยังปรั บแต่งปื นอัด
เวทได้ ไม่พอใจเท่าไรน่ะสิครับ แถมเพิงปล่อยข่าวไป ถ้ าโกลดีลง
มือก่อนทีเราจะลงมือ ผมจะได้ ไม่ต้องเจ็บตัวไง”
“พูดซีซัวน่าเวิร์น” ชิลด์กําลังตรวจสอบจดหมายตอบรับ
ข้ อมูลซึงเขี ยนส่งให้ ทางปราการไปเมื อวานปรามขึนโดยไม่เงย
หน้ า
“แล้ วเรื องจริ งเป็ นยังไง” โคตัลถาม ขณะวางมารี นงลง ั

บนเตียง แล้ วหันไปมองรุ่ นน้ องที เขาเพิ งสัง เกตว่า ชิ ล ด์ไ ม่เ คย
ปล่อยเวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์เลย ขนาดรอเพือนอาบนําก็ยงั
ทํางานไม่หยุด
274 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“พวกเราล่ อ ให้ โ กลดี ลงมื อ โดยกํ า หนดเวลาครั บ เรา

หลอกเขาว่าผ้ าทอนันจะทอเสร็ จในอีกสองวัน แล้ วจุดทีเราเลือก
เป็ นจุดทีมีความเข้ มข้ นของกระแสไอเวทน้ อยทีสุด”
“แต่จริ งๆ มันไม่ใช่” โคตัลเอ่ยแทรกขึน เพราะวันนีเขา

กับนีลออกสํารวจหาจุดทีไอเวทอ่อนทีสุด มันอยู่ห่างออกไปจาก
โบราณสถานประมาณหนึงกิโลเมตร ตอนนี พี ดาลันได้ สร้ างมิติ
ลวงตาไม่ให้ ใครเข้ าใกล้ ตรงจุดนันแล้ ว
“ใช่ ผมแค่อยากรู้ ว่าเขามีวิธีตรวจสอบความเข้ มข้ นของ

ไอเวทเหมือนของเราหรื อเปล่า”
“แล้ วถ้ าเขาไม่ตรวจ” โคตัลถาม
ชิล ด์ยักไหล่ “ก็ แปลได้ ส องความหมายครั บ อย่างแรก

เขามันใจว่าเครื องดูดพลังของเขาสามารถทะลุทะลวงได้ ทกุ ความ
เข้ มข้ น หรื อไม่เขาก็โง่”
“ซึงฉันคิดว่าน่าจะเป็ นอย่างแรกมากกว่า ด้ วยศักยภาพ

ของเจ้ าเครื องนัน เท่าที เห็นมันดูดพลัง เวทได้ ม หาศาลเลยนะ”
โคตัลคาดการณ์
“ผมก็ ว่ า อย่ า งนัน ดัง นันเพื อป้ อ งกัน ความเสี ยงไม่ ใ ห้

โกลดีไปทําลายกําแพงอาณาเขตเวทตรงจุดไหนก็ได้ ผมเลยชีเป้า
ให้ เลย”
โคตัล มองคนที ก้ ม หน้ า ก้ ม ตาทํ างานด้ วยดวงตาเปล่ ง

ประกาย ชิลด์ คาโรต้ า เป็ นคนเก่งไม่เบาเลย ในวงการธุรกิจก็ยก
ย่องคาโรต้ าคนพ่อ ว่าเป็ นนักธุรกิจทีเฉี ยบคม ดูเหมือนเชือจะไม่
ทิงแถว
“ปะป๊ า ปะป๊ า” มารี ทีเห็นโคตัลไม่สนใจเธอ เลยเขย่า

ชายเสือเขา
“ว่าไง คนสวย”
“วันนีมารี ไปกินข้ าวกับพีจิล พีจิลบอกว่าจะเลียงอาหาร

มารี ด้วย”
“จิลเลียน?” โคตัลทวนชือเพือนร่ วมรุ่ นทีเรี ยนอยู่แผนก

ประวัติศาสตร์ พอมารี พยักหน้ า โคตัลก็เลยพอปะติดปะต่ออะไร
ได้ แต่ก็ยงั ถามมารี วา่
“แล้ วมารี ตอบพีจิลไปว่าไงครับ”

276 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ิ าง “มารี ไม่วา่ อะไร ถ้ าพีจิลเลียงปะป๊ าด้ วย”
โคตัลหัวเราะอย่างพอใจ พลางลูบหัวลูกสาว ขณะทีนีล

กับที น่าที เอาข้ อ มูล ไปส่ ง ให้ เ ชรี พ อี กเต็ นท์ หนึงเดิน เข้ ามาถาม
โคตัลว่า
“พีเห็นลิลา่ ไหม”
โคตัลส่ายหน้ า “ไม่ได้ อยู่กับพวกเธอเหรอ หรื อว่าอยู่กับ

ลินค์”
“ลิ นค์ยัง ไม่ก ลับมาค่ะ ลิ ล่าก็ ม าถึง พร้ อมกันนี นา แล้ ว

หายไปไหน” ทีนา่ บ่น
“ไปแถวโบราณสถานหรื อเปล่า ถ้ าไม่อยู่แถวนีก็มีแค่ตรง

นัน ลิล่าอาจไปหาเพือน” ชิลด์เดา นันทําให้ ทีน่าร้ องอ้ ออย่างนึก
ขึนได้
“ใช่แล้ วละ เหมื อนลิล่าได้ รับจดหมายจากเพื อนแผนก

ประวัตศิ าสตร์ นะ สงสัยมีอะไรให้ ลิลา่ ช่วยละมัง”
“อาหารเสร็ จแล้ ว จะกินเลยไหม” บาเรี ยตะโกนบอก

“กินเลย” ทุกคนตอบอย่างพร้ อมเพรี ยง ไม่เว้ นแม้ แต่เวิร์น

ทีเดินออกจากห้ องนําอย่างอารมณ์ดี
ลิ ล่ า ไม่ ไ ด้ ถูก เพื อนในแผนกประวัติ ศ าสคร์ เ รี ย กตัว ไป

อย่างที ที น่าเข้ าใจ คนที เรี ยกเธอ คือท่านฟอรี ที ต้ องการพบเธอ
ด่วนและเป็ นความลับสุดยอด จนหญิ งสาวต้ องปลีกตัวออกจาก
ลุ่มเพือน พลางใช้ มนตราอําพรางตัว แล้ วเคลือนตัวไปตามกิงไม้
ตามจุดสายใยเวททีฟอรี ทิงบอกทิศทางไว้ ให้ กระทังมาหยุดอยู่ที
ยอดต้ นไม้ ใหญ่ต้นหนึงซึงอยูห่ า่ งจากทีพักของเธอพอสมควร
“ท่านฟอรี ” ลิลา่ เรี ยกคนทีนัดหมายให้ เธอออกมา
“ฉันอยูน่ ี”
ลิล่าหันไปมองต้ นเสี ยง แล้ วย่อกายทํ าความเคารพ “มี

เรื องด่วนอะไรเหรอคะ”
“มารี เป็ นยังไงบ้ าง”
ลิล่าขมวดคิว แล้ วคลายออกก่อนจะตอบว่า “การเรี ยนรู้

ของเธอเป็ นไปด้ วยดีค่ะ เร็ วกว่าเด็กทัวไปด้ วยซํ า แต่ยังไม่ค่อย
เข้ าใจเรื องความเหมาะสมระหว่างหญิงชายเท่าไร อาจเพราะใน
สังคมของต้ นไม้ ไม่มีสิงนี นอกนันก็ไม่มีอะไรน่าเป็ นห่วง”
278 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ฟอรี พยักหน้ า “ลิลา่ ”
“คะ”
“จํ าทุกสิงทุกอย่างที ฉันสอนเกี ยวกับการใช้ ลิไวเออร์ ได้

ดวงตาสีทองทอประกายมันใจ “แน่นอนค่ะ”
“มารี โลนี จะให้ กําเนิดภูตเพี ยงตนเดียวเท่านัน ช่วงสอง

สามวันต่อจากนี อย่าละสายตาจากมารี ”
นําเสียงจริ งจังจนเกือบน่ากลัวของฟอรี ทําให้ ลิล่าขมวด

คิว “ฉันกับทุกคนจะปกป้องมารี เองค่ะ”
ฟอรี ส่ายหน้ า “ทีนีคือคูมีร่า ฟอเรส ลิล่า เธอผู้ซึงถือครอง

ไฟดวงจิตแห่งพืช คือผู้เดียวทีมีพลังต่อกรกับความพิโรธของผื น
ป่ า”
“เดียวนะคะ ความพิโรธของป่ าคืออะไร เท่าทีผ่านมามัน

ไม่ใช่...”
ดวงตาของฟอรี เจิดจ้ า ขณะพูดแทรกลิล่าขึน “ทีผ่านมา

คือการกระทําทีมนุษย์เลือก ต่อจากนี...คือผลของการกระทํานัน
โดยไม่มีข้อยกเว้ น”
ร่ างของฟอรี จางหายไปแล้ ว แต่ไม่ร้ ู ทําไม ลิล่าถึงเริ มสัน

เธอผู้ซึงครอบครองดวงไฟแห่งพืช รับรู้ ได้ ว่าคําเตือนนีมีอานุภาพ
เพี ย งใด ก่อนหน้ านี โกลดี ทอย กระทํ าการอุก อาจ หาญกล้ า
สร้ างมารี โลนีขึนบนผืนป่ าแห่งนีอย่างไม่สนใจผลทีจะเกิดตามมา
สามเหลียมมารู นก้ าเกิดขึน ทุกอย่างเงี ยบสงบ มันสงบ...ก่อนที
การตอบโต้ ของผืนป่ าระลอกใหญ่จะตามมา
“ต้ องรี บไปบอกทุกคน” ลิล่าเตือนตัวเอง พลางพุ่งตัว

กลับไปยังทิศทีเธอมา
ต้ นไม้ สูง ใหญ่ ทีลิล่าเคยยื นอยู่ เริ มสันไหวโอนเอนด้ วย

แรงลม กระแสไอเวทพัด โบกแรงขึ นจนต้ น ไม้ ใ หญ่ ไ หวตัว สัน
สะท้ านอยูพ่ กั หนึงค่อยสงบลง ร่ างของฟอรี ปรากฏขึนในตําแหน่ง
เดิมทีเขาเพิงหายตัววับไป เขาจับจ้ องไปตามทิศทางทีลิลา่ จากไป
“มารี โลนีจะให้ กําเนิดภูตเพียงหนึงตน แต่ครังนีภูตตนที

สองกํ าลัง จะถื อกํ าเนิด...ท้ ายที สุด ผลลัพธ์ จะออกมาเป็ นแบบ
ไหน ก็ขนอยู
ึ ก่ บั เด็กพวกนันแล้ ว”
280 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ลินค์! พวกเรา! ฉันมี เ รื องสํ าคัญ มาบอก” ลิ ล่าตะโกน

เรี ยกด้ วยเสี ย งตืนเต้ น ก่อ นตัว มาถึ ง เสี ย อี ก คนทังหมดเพิ งกิ น
อาหารเสร็ จ แล้ วนังคุยกันถึงแผนการทีสําเร็ จไปได้ ด้วยดีในวันนี
ต่างหันไปมอง
“เป็ นอะไรหน้ าตาตืนมาเชียว” ลินคอร์ นถาม พลางจับมือ

คนทีวิงมาหาเขาคนแรก มือหนาประสานมือกับคนทีตืนอย่างเป็ น
ธรรมชาติ ขณะทีลิลา่ เล่าเรื องเสียงรัวว่า
“เมือกีท่านฟอรี มาหาฉัน ท่านบอกให้ พวกเราระวังตัว คูมี

ร่า ฟอเรสกําลังจะตอบโต้ การทําลายป่ าครังนีแล้ ว”
ลินคอร์ นขมวดคิว พลางนึกถึงคําพูดของคุณน้ าเชรี ทีพูด

ทํานองนีเหมือนกัน
‘...อะไรก็ ตามที เกิ ดขึ นในคูมีร่า ฟอเรสตอนนี ไม่ ว่าจะ

ด้วยมี ผู้จ งใจทํ าให้มันเกิ ดขึ น หรื อด้วยความพลังเผลอของผู้ที
อยากป้องกันไม่ให้มนั เกิ ดก็ตาม ผื นป่ าย่อมรับรู้ และจะแสดงผล
ตอบโต้คนทังสองกลุ่ม...’
“ป่ าจะทําร้ ายรุ่นพีโกลดีเหรอ” เชรี พถาม

“ไม่ใช่” ลินคอร์ นตอบแทน ทําให้ ทุกคนหันมามองเขา

ชายหนุม่ จึงอธิบายว่า
“ก่อนเริ มภารกิ จ นี ฉันไปปรึ กษากับคุณ น้ าเชรี เ กี ยวกับ

เรื องนีมา คุณน้ าบอกว่า อะไรก็ตามทีเกิดในคูมีร่า ฟอเรสตอนนี
ไม่ว่าจะด้ วยการจงใจหรื อไม่ได้ จงใจทํา ป่ าจะตอบโต้ คนทังสอง
กลุม่ ซึงแน่นอน พวกเรา...ก็รวมอยูใ่ นนันด้ วย”
“ป่ าพิโรธ” ดาลันเอ่ยขึนระหว่างทีทุกคนกํ าลังนิงอึง ทํา

ให้ ลินคอร์ นหันไปสบตา
“พีดาลันรู้อะไรงันเหรอครับ”
ดาลันนิงเหมือนกําลังครุ่ นคิดอะไรบางอย่าง ลินคอร์ นจึง

ถามยําว่า “ตังแต่แรกก่อนทีพีจะร่ วมทีมกับพวกเรา ดูเหมือนพีจะ
รู้ ว่าเกิดเรื องในคูมีร่า ฟอเรสก่อนผมจะชวนพีเสียอีก มันเกี ยวกับ
เรื องนีหรื อเปล่าครับ”
“ก่อนทีจะร่ วมทีมอีกเหรอครับ” โคตัลถามยํา ดาลันจึง

พยักหน้ า
“หนึ งในหน้ า ที ของผู้ค วบคุม มิ ติ เ วลา คื อ เรามองเห็ น

สัญญาณก่อนการเกิดเหตุ แต่เราไม่มีสิทธิก้ าวก่าย” ดาลันตอบ
282 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“แล้ วตอนนีละครับ เรี ยกว่าพีก้ าวก่ายหรื อเปล่า” โคตัล

ย้ อน
ดาลั น ไม่ ใ ส่ ใ จกั บ คํ า พู ด หาเรื องของโคตั ล เขากลั บ

อธิบายอย่างใจเย็นว่า
“คูมีร่า ฟอเรสเป็ นผืนป่ าแห่งจิตวิญญาณ ผืนป่ าแห่งนีจะ

ไม่ยอมเป็ นผู้ถูกกระทํ าเพี ยงอย่างเดียว พวกเขาจะตอบโต้ ใ น
รู ป แบบของพวกเขา มากน้ อยแล้ วแต่ ก าลเวลา แต่ ค รั งนี
สัญญาณทีผมจับต้ องได้ มันรุ นแรงจนเกือบเทียบเท่าสัญญาณที
ไม่ควรเกิดขึนทีสุดของพืนทีแทบนี”
“เทียบเท่า? หมายความว่ามันเคยเกิดขึนมาแล้ ว” เชรี พ

ตังข้ อสังเกต เมื อดาลันพยักหน้ า สมาชิ กทุกคนในที มก็ หน้ าซี ด
เผือด
“เมือไรครับ” เชรี พถามเสียงขรึ ม แต่ดาลันกลับย้ อนถาม

ว่า
“คุณเองก็พอจะเดาได้ นี”
เชรี พกลื น นํ าลายลงคอ แล้ วตอบว่ า “ก่ อ นเซวี น่ า

ศักราช?”
“เหมือนกับทีเคยเกิดมารู นก้ าน่ะเหรอคะ” ทีน่าถาม เธอ

จําได้ วา่ รุ่นพีเชรี พเคยพูดถึงเรื องนีเหมือนกันตอนอธิบายเรื องการ
เกิดพายุหมุนมารูนก้ า
“ใช่ พีดาลัน พีไม่ได้ พดู เล่นใช่ไหมครับ”
ดาลันสบดวงตาสีเงินหลังแว่นกลมของเชรี พนิง เขาตอบ

ทางสายตาแทนคําพูด ‘ผมดูเหมือนคนพูดเล่นเก่งเหรอ’
เชรี พ ก้ ม หน้ าลง ชิ ล ด์ เ ลยถามว่า “ถ้ า ป่ าพิ โ รธเคยเกิ ด

ขึนมาครังหนึงเมือก่อนเซวีน่าศักราช แล้ วมันมาเกิดขึนอีก นีก็แค่
วงจรปกติทีต้ องเกิดขึนหรื อเปล่าครับ”
“มันอาจปกติ ถ้ ามารี โลนี ที เกิ ดครั งนีให้ กําเนิดภูตเพี ยง

ตนเดียว” เสียงหวานของใครบางคนดังขึน ทําให้ คนทังหมดหัน
มามองหน้ ากันเพือหาคนพูด ซึงไม่แสดงตัว
ลินคอร์ นจึงลุกเดินไปยังทีว่างข้ างกองไฟ แล้ วร่ างของก

ราเตราจึงปรากฏตัวขึน
“คุณย่าเตรา” ลินคอร์ นร้ องเรี ยก พลางคว้ ามือคุณย่าคน

สวยขึนจูบทีหลังมือ ท่วงท่าการแสดงความเคารพอย่างน่ารัก ทํา
ให้ กราเตราหัวเราะเบาๆ กับหลานชายทีโตเป็ นหนุม่ แล้ ว
284 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ถึงจะทําตัวน่ารัก ย่าก็ช่วยเท่าทีจะช่วยได้ เท่านัน เข้ าใจ

ไหมจ๊ ะ” กราเตราเอ่ยขณะที ลินคอร์ นกอดเอวผู้เป็ นย่าราวกับ
เด็กชายทีกําลังอ้ อนผู้ใหญ่
“คุณย่าอยากให้ พวกผมไปตกระกําลําบากเหรอครับ”
กราเตราตีมือที ไหล่ของลินคอร์ น “มากไป ปล่อยย่าได้

แล้ ว เดียวใครบางคนเขาเข้ าใจผิดนะ”
ลิล่าหน้ าแดงขึนเมือกราเตราพาดพิงถึงเธอ แถมยังมอง

มาอย่างเอ็นดู เหล่าเด็กน้ อยทุกคนพอได้ สติว่าผู้มาใหม่เป็ นใคร
จึงพากันลุกขึนทําความเคารพผู้สงู วัยพร้ อมกัน
“ตามสบายเถอะจ้ ะ มารี ...มาหาย่าหน่อยมา” กราเตรา

เอ่ยพลางยืนมือไปหาเด็กสาวทีเอาแต่เกาะแขนโคตัล แล้ วค่อยๆ
เดินออกมาตามแรงดันของโคตัลอย่างกล้ าๆ กลัวๆ
“มาหาย่าเร็ ว ย่าไม่ดหุ รอก” กราเตราปลอบเสียงนุม่ นวล
มารี เลยเดินมาหยุดตรงหน้ า ผู้สูงวัยจึงยกมือขึนลูบผม

สลวยแล้ วปรายตาไปมองโคตัล
“ผ้ าไหมชันดีย่อมทอจากช่างทอมื อทองชันเลิ ศ สมกับ

เป็ นทายาทตระกูลแวนเวิร์ธ ละเอียดละออ สมบูรณ์ แบบไร้ ทีติ รู้
เลยว่าคนทอตังใจให้ เด็กคนนีเป็ นภูตทีสวยทีสุด”
โคตัลยิมกริ ม แล้ วตอบอย่างไม่อ้อมค้ อมว่า “ผมรู้ครับ”
บาเรี ยถึง กลับกระแอมไอขัดคอ เหมื อนเตือ นให้ โคตัล

ถ่อมตัวเวลาผู้ใหญ่ชมบ้ าง แต่โคตัลกลับยิมแป้นไม่สนใจ ก่อนที
รอยยิมจะจางลงเมือกราเตราเอ่ยว่า
“แต่น่าเสียดาย มารี โลนีจะให้ กําเนิดภูตได้ เพียงตนเดียว

เท่านัน”
“หมายความว่ายังไงครับ” บาเรี ยก้ าวออกมาโพล่งถาม
มารี หนั หน้ าไปมองบาเรี ย แล้ วยืนมือไปหาชายหนุ่ม บา

เรี ยจึงเดินมากุมมือเด็กสาวไว้
กราเตรามองความสั ม พั น ธ์ นั นอย่ า งไม่ ต้ องการ

คําอธิบาย แล้ วเอ่ยขึนว่า
“จุมพิตแห่งภูตไพรยังเป็ นเรื องน่าอัศจรรย์เสมอ”

286 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ท่านกราเตราหมายความว่ายังไงครับ ที ว่ามารี โลนี จะ

ให้ กําเนิดภูตเพียงตนเดียวเท่านัน”
“นันสิครับ คุณย่า ตอนนีมารี โลนี ทีอยู่ในสามเหลียมมา

รูนก้ า ก็กําลังจะให้ กําเนิดภูตตนทีสองแล้ วนะครับ” ลินคอร์ นถาม
ด้ วยอีกคน
“ใช่ แต่ สุ ด ท้ ายจะเหลื อ ภู ต เพี ย งหนึ งตนเท่ า นั น นั น

หมายความว่า ไม่ม ารี ก็เด็กที กํ าลัง จะกํ าเนิดขึนใหม่ คนใดคน
หนึงจะต้ อง...หายไป”
58
ÊÒÂàÅ×Í´áË§»Ò
“...ไม่ ม ารี ก็ เ ด็ ก ที กํ า ลัง จะกํ า เนิ ด ใหม่ คนใดคนหนึ ง
จะต้ อง...หายไป”
บาเรี ยกระชับมือของมารี แน่นขึนโดยไม่ร้ ู ตวั ความเยือก

เย็นที ติดจนชินเป็ นนิสัย เตือนให้ ตวั เองตังสติและเยื อกเย็นกับ
ปั ญหาทีเกิดขึนให้ มาก ดวงตาสีเขียวสดมองกราเตราอย่างค้ นหา
ว่าอีกฝ่ ายกําลังพูดล้ อเล่นอยู่หรื อไม่ น่าเสียดาย ทีเขาไม่เห็นแวว
ล้ อเล่นในดวงตาคูส่ วยคูน่ ีเลย
“เราเข้ าไปนังคุยกันในเต็นท์ดีไหม” กราเตราชักชวน

288 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ลินคอร์ นจึงรี บพยุงคุณย่าเตราของเขาเข้ าไปในเต็นท์ ที

พัก ตามด้ วยคนทังหมด ดาลันเดินรังท้ ายเพือกางอาณาเขตปิ ด
กันคนภายนอกไม่ให้ ลว่ งลําเข้ ามาในเต็นท์อีกชัน
“คุณ ย่ า หมายความว่ า ยัง ไงครั บ ที ว่ า ใครคนหนึ งต้ อ ง

หายไป” ลินคอร์ นยําคําถามเดิม แต่กราเตรากลับหันไปสบตาเช
รี พทีดูเหมือนกําลังค้ นหาข้ อเท็จจริ งจากข้ อมูลทีอยูใ่ นหัวตัวเอง
“มหาจอมเวทที ศึกษาเรื องนี มามากกว่าใครคิดว่ายังไง

คะ”
ใบหน้ าอ่อนเยาว์ของเชรี พแดงขึนเล็กน้ อย เพราะถูกคน

สูงวัยแซว ก่อนจะอธิบายให้ รุ่นน้ องทุกคนฟั งว่า
“มันเคยเป็ นตํานานทีโด่งดังมากในป่ าแทบนี ตังแต่สมัย

ทีเซวี น่ายังไม่ได้ ก่อตัง พวกเขาพูดถึงพายุมารู นก้ าและมารี โลนี
ว่าสองสิงนีเกิดขึนมาทําลายผืนป่ า ก็อย่างทีพวกเราเห็น มันราบ
เป็ นหน้ ากอง...” เชรี พเล่าเท้ าความถึงเหตุการณ์ เมือหลายวัน
ก่อน
“...แต่ในความพินาศนัน มารี โลนีก็ยงั ส่งมอบสิงทีจะมา

ฟื นฟูความเลวร้ ายทังหมด นันคือ เมล็ดพันธุ์แห่งการกําเนิดใหม่
สายเลือดแห่งป่ า ผู้ทีจะมาปลุกปลอบและบรรเทาความโกรธของ
จิตวิญ ญาณป่ าอันบอบชํ า บอกก่อนเลยนะ นี เป็ นเรื องเล่า ฉัน

ไม่ ไ ด้ เ ชื อเต็ ม ร้ อย แต่สิ งที น่ า เชื อถื อ กว่ า เรื องเล่ า ก็ คื อ สภาพ
อากาศและสภาพผืนป่ าทีได้ รับการฟื นฟูยงั คงมีหลักฐานให้ เห็น
ชัดเจนว่า คูมีร่า ฟอเรสเคยผ่านวิกฤตอย่างนันมาจริ ง”
“สรุ ป คื อ หลัง เกิ ด วิ ก ฤตจะมี ผ้ ูช่ วยเหลื อ เกิ ด ขึ น ง่ า ยๆ

อย่างนีเล่าเสียยาวเชียว” เวิร์นสรุปอย่างใจร้ อน
เชรี พ เลยเหล่ ต ามองอย่ า งดู ถู ก ในความไม่ ใ ส่ ใ จใน

รายละเอียดของอีกฝ่ าย
“ทีต้ องเล่ายาวเพราะไม่เคยมีใครรู้ ว่า สายเลือดแห่งป่ า

คืออะไร ต้ นไม้ ภูต หรื อสิงมี ชี วิตกึงภูต แต่ตอนนี ท่านกราเตรา
กํ าลัง บอกพวกเราว่า มารี กับ ภูตที กํ าลัง จะเกิ ด ใหม่ ตนนัน คื อ
สายเลือดแห่งป่ า ใช่ไหมครับ”
กราเตราพยักหน้ าอย่างชืนชม สําหรั บมนุษย์ ธรรมดาที

ไม่ได้ มีสายเลือดภูต และไม่ได้ อยู่ในตระกูลของผู้ดแู ลเซวีน่า การ
วิเคราะห์เพียงข้ อมูลทีค้ นคว้ าหามาอยู่ในมือได้ ขนาดนี ถือว่าเก่ง
มากแล้ ว
“แล้ วที ว่าภูตนันมี ได้ แค่ตนเดียวละครั บ” บาเรี ยถาม

วกกลับมาเข้ าประเด็นเดิม
290 ¡ÑÅ°Ô´Ò
กราเตราไม่ ต อบ แต่ ถ ามกลั บ ว่ า “พวกเธอรู้ ไหมจ๊ ะ

ว่าอัญมณีศกั ดิสิทธิสร้ างขึนอย่างไร”
ลิลา่ ยกมือขออนุญาตตอบ กราเตราพยักหน้ าให้
“เป็ นพิธีกรรมทีคล้ ายกับการสร้ างเบรดีคริ สตัล[1] โดยมี

องค์ประกอบสําคัญ 3 อย่างด้ วยกัน อัญมณี สัตว์เวททีมีพลังเวท
สูง และบุคคลทีมีพลังเวทสูงในธาตุนนๆ ั แต่นนมัั นเกียวอะไรกับ
สิงทีเราเจออยูต่ อนนีเหรอคะ”
กราเตรายกมื อขึนลูบหัวมารี แล้ วเอ่ยว่า “ในความเป็ น

จริ ง มารี โ ลนี เกิ ด ขึ นอยู่บ่อ ยครั งในคูมี ร่ า ฟอเรส แต่ไ ม่ ไ ด้ เ กิ ด
ใหญ่ โตมโหฬารจนสร้ างความเสียหายอย่างที เห็น เนืองจากป่ า
แห่งนีไม่ยอมให้ เกิดความแห้ งแล้ ง หรื อภัยพิบตั ทิ ีหนักหน่วงขนาด
นัน”
“แสดงว่า ต้ นมารี โลนีของ มาติน ลารัวก้ า ก็มีอยู่จริ งใช่

ไหมครับ” เชรี พถามขึน
กราเตรายิม “เธอคิดว่ายังไงละ”
เชรี พเม้ มปากอย่างไม่ร้ ู จะดีใจหรื อเสียใจดีทีถูกย้ อนถาม

ผู้ หญิ ง ตรงหน้ าฉลาดพอที จะไม่ ต อบรั บ หรื อปฏิ เ สธ นั น
หมายความว่า สิงที เขาถาม เป็ นสิงที สมควรปล่อยให้ เป็ นเรื อง

คลุมเครื อต่อไป เชรี พจึงเปลียนคําถามใหม่
“หากไม่เคยเกิ ดภัยพิบตั ิขึนจริ งมาก่อน แล้ วก่อนเซวีน่า

ศักราชเกิดพายุหมุนมารูนก้ าขึนได้ ยงั ไงครับ”
กราเตรามองกราดไปสบตาทุกคนอย่างเงียบงัน เป็ นนีล

ทีเอ่ยขึนว่า “เพราะครั งที แล้ ว พายุหมุนนันเกิ ดขึนด้ วยฝี มือของ
คนใช่ไหมครับ”
ลิ นคอร์ นที ฟั ง มาถึง ตรงนี ก็ เ อ่ ยต่อว่า “คุณ ย่ ากํ าลัง จะ

บอกใบ้ พวกเราใช่ไหมครับ ว่าทังหมดนี มันเกี ยวข้ องกัน และนัน
คือเหตุผลทีทํ าให้ ทงปราการฟาเรนเซ่
ั และปราการซินเทลล่านิง
เฉย ไม่ทําอะไร โกลดี ทอย เพราะนีเป็ นหนทางเดียวทีจะทําให้ ฟ
อริ โซ่เปลียนผ่านไปได้ ”
“นายพูดอะไรของนายน่ะลินค์ ฟั งไม่เห็นเข้ าใจเลย” ทีน่า

แย้ ง แต่ลิลา่ กลับเข้ าใจสิงทีลินคอร์ นพูดจนหน้ าซีดเผือด
“พวกเรา...เข้ าไปยุง่ ไม่เข้ าเรื องเสียแล้ ว”

292 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ชิลด์ทีนังอยู่ใกล้ ลิล่าหันไปมองเพือนสาว แล้ วเหลือบไป

มองลินคอร์ น เพือรอให้ เพือนสาวอธิ บายเรื องทีลินคอร์ นเข้ าใจดี
ออกมา แต่ลินคอร์ นก็ไม่ยอมพูด ชิลด์เลยเอ่ยขึนว่า
“ถ้ าไม่ เ ป็ นการเปิ ดเผยความลั บ ของรั ฐ ฟอริ โ ซ่ ม าก

จนเกินไป พวกเราจะขอทราบเหตุผลของเหตุการณ์ ทงหมดนี ั ได้
หรื อเปล่าครับ”
กราเตราพยักหน้ าไปทีลินคอร์ น ราวกับเธอไม่มีหน้ าทีจะ

พูดเรื องนี อี กแล้ ว เธอมาที นี เพื อบอกอย่าง และเธอก็ ได้ บอกไป
หมดแล้ ว ทีเหลือเป็ นหน้ าทีของเด็กรุ่ นใหม่พวกนีต้ องตัดสินใจว่า
จะจัดการกับปั ญหาทีเกิดขึนอย่างไร
“ลินค์” ลิลา่ เอ่ยพลางเขย่าแขนลินคอร์ นให้ เขาเป็ นคนพูด

ลินคอร์ นจึงเอ่ยขึนว่า
“พวกนายจําฉันทีพูดในห้ องสมุดทีปราการซินเทลล่าได้
ไหม”
ทุกคนพยักหน้ า ยกเว้ นเวิร์นทีเอ่ยขึนว่า “เรื องไหนละ”
แม้ เชรี พจะอยากแขวะเวิร์น แต่เขาไม่ได้ อยูร่ ่วมประชุมใน

ห้ องนันด้ วย จึงอยากรู้เรื องด้ วยจนต้ องเร่งให้ ลินคอร์ นพูด
“ใช่ แล้ วมันเรื องอะไรละ”
“เซวีน่า...กํ าลังจะเปลียนผ่านสู่ยคุ สมัยใหม่ ลิล่าคือเด็ก

ธาตุไฟที ใช้ ไฟแห่งชี วิตเหมื อนกับท่าน ซี ซาร์ ซี ซานี น พี ฟายด์มี
พลัง เหมื อนกับท่ านดีด าเรน ฟรานเชสก้ า ขณะที ตัว ฉัน มี พ ลัง
เหมือนท่านซีเลส ทังหมดนันไม่ใช่เรื องบังเอิญ เพราะตอนนี ฟอริ
โซ่กําลังได้ รับสายเลือดแห่งป่ า คนทีสอง”
“แล้ วคนแรกคือใคร ท่านคูมีร่างันเหรอ” ทีน่าถามด้ วย

นําเสียงตืนเต้ น
ลินคอร์ นส่ายหน้ า โคตัลทีนิงเงียบอยูจ่ งึ เอ่ยขึนว่า “ฟอริ น

วู้ด”
ทุกสายตาหันไปจับจ้ องโคตัล ขณะทีชิลด์ตาโตกับข้ อมูล

มากมายที ผุดขึนมาในหัว ซึงเกี ยวข้ องกับชือทีโคตัลเอ่ยออกมา
จนต้ องถามโคตัลว่า
“ใช่เหรอครับ”
โคตัลพยักหน้ า “ใช่ จะเป็ นใครไปไม่ได้ อีกแล้ ว”

294 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“พูดอะไรกันอยู่ครั บ ช่วยทํ าให้ คนทีเรี ยนในปราการอื น

เข้ าใจด้ วย” เวิร์นแดกดันสองหนุ่มจากปราการฟาเรนเซ่ทีเล่นจ้ อง
ตากันก็เข้ าใจโดยทีคนอืนไม่ร้ ูเรื องด้ วย
“นายเดินผ่านไปผ่านมาทีจัตรุ ัสเซวีเรี ยนทุกวัน ไม่สงั เกต

ทีอนุสาวรี ย์บ้างเลยเหรอไง ว่ารู ปปั นนันมีใครอยู่บ้าง” โคตัลเอ่ย
เสียงตําหนิ
“ฉันจําได้ คณะผู้ก่อตังเซวีนา่ ไง” ทีนา่ ตอบอย่างมันใจ
“เปล่ า นั นไม่ ใ ช่ มัน เขี ย นว่ า สร้ างโดย คณะผู้ ก่ อ ตัง

อาณาจักรต่างหาก” บาเรี ยแก้ ให้ พลางสบตาโคตัลแล้ วพูดต่อว่า
“มีคนน้ อยมากที ไม่เฉลี ยวใจในรู ปปั นเหล่านัน คนส่วน

ใหญ่คดิ ว่าพวกเขาคือคณะผู้ก่อตัง แต่จริ งๆ พวกเขาเป็ นมากกว่า
นัน พวกเขาคือ...รากฐานของเซวีน่า คนเจ็ดคนทีเสียสละทุกอณู
ของร่างกายเพือคุ้มครองพวกเรา กลุ่มคนเจ็ดคนทียอมเป็ นบุคคล
ทีเข้ าพิธีกรรมเพือสร้ างอัญมณีศกั ดิสิทธิ ใช่ไหมครับ ท่านกราเต
รา”
กราเตรายิ มรั บ โดยไม่ ต อบ ขณะที เวิ ร์ น ยกมื อ ขึ นตบ

หน้ าผากตัวเองแล้ วตอบว่า “ฉันก็สงสัยอยู่ ทําไมท่านเฟดเดอริ ก
วู้ด ถึงหน้ าตาเด็กจัง”
คนทั ง หมดหั น ไปมองเวิ ร์ น โดยเฉพ าะคนที เก่ ง

ประวัตศิ าสตร์ อย่างลิลา่ กับบาเรี ยทีมองเวิร์น ราวกับว่าเวิร์นได้ ทํา
ความผิดร้ ายแรงลงไปอย่างไม่นา่ ให้ อภัย
“อย่ามองฉันอย่างนัน มันก็ ต้องมี เ ข้ าใจผิ ดกันบ้ าง ฉัน

ไม่ใช่นกั เรี ยนดีเด่นอย่างพวกนายสองคนนี” เวิร์นรี บแก้ ตวั
“สงสารคนสอนนายชะมัด” เชรี พพึมพําค่อนให้ เจ้ าตัวได้

ยินอย่างไม่เกรงใจ แต่ก่อนทีเวิร์นจะหาเรื องโต้ กลับ โคตัลก็ เอ่ย
ขึนว่า
“เด็กคนนันชื อ ฟอริ น วู้ด เป็ นบุตรชายคนเล็ กของท่าน

เฟดเดอริ ก วู้ด เจ้ าผู้ครองรัฐคนแรกของฟอริ โซ่ นันคือประวัติทีถูก
บันทึกไว้ แต่ถ้าพวกนายไปอ่านพวกจดหมายเหตุ หรื อหนังสื อ
เกร็ ด ประวั ติ ศ าสตร์ ดังเดิ ม พวกนายจะรู้ ว่ า ฟอริ น วู้ ด เป็ น
ลูกบุญธรรม ที ท่านเฟดเดอริ กรับมาอุปการะเพราะลูกที แท้ จริ ง
ของท่านป่ วยตายในคูมีร่า ฟอเรสตังแต่ก่อนท่านเฟดเดอริ กจะขึน
รับตําแหน่งเจ้ าผู้ครองรัฐ”
“และหากมองลึ ก เข้ าไปในหน้ าประวั ติ ศ าสตร์ การ

ปรากฏชื อของน้ อ งสาวและบุต รบุญ ธรรมของท่า นเฟดเดอริ ก
เกิดขึนพร้ อมกัน มัน...ดูจะบังเอิญเกินไปไหม”
296 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“เรื องบังเอิญไม่เคยมีอยู่จริ งในเซวีน่า” ลินคอร์ นเอ่ย เขา

พูดต่อโดยสบตากราเตราว่า
“ครังแรกก่อนเซวี น่าศักราช สิงทีได้ มาคือ เด็กผู้ชายที มี

พลังอํ านาจควบคุมทังผืนป่ า ผู้ทีอุทิศตนเพือฟอริ โซ่...ฟอริ น วู้ด
คือสิงมีชีวิตกึงภูตทีเกิดจากมารี โลนีใช่ไหมครับ”
กราเตราพยักหน้ าพลางลูบหัวมารี ไปพลาง แล้ วตอบว่า

“ภรรยาของท่านเฟดเดอริ ก เสี ยใจกับการสูญ เสี ยลูกชาย เป็ น
จังหวะทีมารี โลนีให้ กําเนิดท่านฟอริ นพอดี มันคือการเติมเต็ม แต่
ท่านหญิงทีน่าสงสารก็ต้องเสียบุตรชายคนทีสองไปอีกครัง เมือถึง
เวลาอันควร”
เต็นท์ทงหลั
ั งตกอยู่ในความเงียบ พวกเขาไม่อาจบอกได้
ว่าสิงทีเกิดขึนในอดีตถูกหรื อผิด เพราะพวกเขาซึงเป็ นคนรุ่ นหลัง
ก็มีชีวิตอย่างมีความสุขบนการเสียสละของบรรพบุรุษ
“เพราะอย่ า งนี เหรอครั บ ท่ า นจึ ง บอกว่ า สุด ท้ า ยแล้ ว

สิงมีชีวิตกึงภูตจะเหลือเพียงหนึงตน เพราะภูตตนนีคือผู้สืบทอด
พลังแบบเดียวกับผู้ค้ มุ ครองของฟอริ โซ่” บาเรี ยเอ่ยทําลายความ
เงียบขึน
กราเตรารู้ สึกชืนชมชายหนุ่มตรงหน้ าทีไม่ยอมละความ

พยายามในการหาคําตอบของคําถามทีตัวเองติดใจ ผู้ชายแบบนี
หากเป็ นเพื อนก็คงเป็ นเพื อนที ยอดเยี ยม แต่หากตังตนเป็ นศัตรู
กับเขา คาดว่าก็คงตามกัดคูต่ อ่ สู้ไม่ยอมปล่อย
‘หน่วยก้ านดี’
“เพราะพลังอํ านาจในการคุ้มครองผื นป่ าไม่อาจแบ่งได้

เป็ นสอง ท้ ายทีสุดผื นป่ าจะเป็ นผู้เลื อกว่าใครคือคนทีคู่ควรที จะ
รับหน้ าทีคุ้มครองคูมีร่า ฟอเรส เพือให้ ทนั ต่อการเปลียนผ่าน”
“มารี ต้องสู้กบั เขาเหรอ” มารี ถามเสียงเบา
ไม่มีใครตอบคําถามเธอ เด็กสาวเลยหน้ าม่อยอย่างเศร้ า

สร้ อย เธอไม่เห็นอยากสู้กบั ใครเลย
“มารี ไม่ส้ ไู ด้ ไหม มารี แค่ขออยู่กบั บา” เด็กสาวเอ่ยขึนอีก

พลางขยับตัวเข้ าไปกอดแขนบาเรี ยแน่น
“นี ไม่ ใ ช่ ก ารต่ อ สู้ เด็ ก น้ อย เป็ นเพี ย งการคัด สรรของ

ธรรมชาติเท่านัน” กราเตราตอบเสียงราบเรี ยบ ราวกับเป็ นเรื อง
ธรรมดาสามัญ ทําให้ บาเรี ยต้ องแย้ งว่า
298 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ทุกชีวิตย่อมมีทางเลือกเป็ นของตัวเองไม่ใช่เหรอครับ”
“บา..” ชิลด์พมึ พําเรี ยกชือเพือนอย่างไม่อยากเชือ
ปกติ บาเรี ยไม่ใ ช่ คนที ชอบโต้ แ ย้ ง กับ ใครด้ ว ยท่ าที แข็ ง
กร้ าวเช่นนี แม้ ตอนนี บาเรี ยจะยังใช้ ถ้อยคําที สุภาพอยู่ แต่ชิลด์
เป็ นเพื อนกันมานาน เขาจึง ดูอ อกว่าเพื อนของเขากํ าลัง แสดง
จุดยืนของตัวเองทีไม่คอ่ ยได้ เห็นนัก
ดวงตาของกราเตราเปล่ ง ประกาย เธอเหลื อ บไปมอง

เหล่าเด็กน้ อยทังหมด แล้ วเอ่ยขึนขณะจางหายไปว่า
“งันก็แสดงให้ ผืนป่ าแห่งนีดูสิจ๊ะ ว่า ‘สิงทีเป็ นไปไม่ได้ ’ ยัง

มีอยูจ่ ริ ง”
ทังเต็นท์ตกอยูใ่ นความเงียบต่อมาอีกเนินนาน จนกระทัง

ทีนา่ กระแอมไอ แล้ วพูดว่า “วันนีเราควรพักผ่อนก่อนดีไหม พรุ่ งนี
เราจะได้ เตรี ยมการเจาะทะลุกําแพงอาณาเขตเวทเพื อล่อโกลดี
ได้ ”
“ใช่ๆ พักผ่อนกันเถอะพวกเรา” ลิล่าเอ่ยชวนอย่างเห็นดี

ด้ ว ย พลางดึง ให้ ลิ น คอร์ น ลุก ขึ น คนอื นๆ จึ ง ลุก ตาม แล้ ว เริ ม
กลับไปทํากิจวัตรประจําวันของตัวเอง
ชิลด์เดินไปเตรี ยมตัวอาบนําเพือกลับมาทํางานต่อ เชรี พ

เดินออกจากเต็นท์เพือกลับไปทีเต็นท์สําหรับประดิษฐ์ อปุ กรณ์เวท
พร้ อมกับดาลันซึงปลดอาณาเขตของเขาแล้ ว ขณะทีเวิร์นล้ มตัว
ลงนอน บาเรี ยลุกขึนส่งมารี ให้ ลิลา่ กับทีนา่ เพือให้ ทงคู
ั พ่ าเด็กสาว
ไปเข้ านอน มารี หนั มามองบาเรี ย แต่ก็ยอมเดินไปกับลิล่าแต่โดย
ดี
บาเรี ยเดินมาทรุ ดตัวลงนังบนเตียงนอน เขาหยิบเสือผ้ า

เตรี ยมตัวไปอาบนํา เลือกหนังสือเตรี ยมมาวางข้ างหมอนไว้ อ่าน
เหมือนทุกวันทีเคยทํา จนทําให้ คนรอบข้ างมองบาเรี ยด้ วยสายตา
เป็ นห่วง
“นายอยากพูดอะไรไหม” นีลถาม พลางเดินมานังตรง

ข้ ามบาเรี ย
“ไม่มีนี”
“จริ งเหรอ” เวิร์นถามแล้ วรี บเดินเข้ ามาผสมโรง
“ไม่มีจริ งๆ” บาเรี ยตอบพลางยิมให้ เวิร์นเหมือนปกติ แต่

ชิลด์ทีนังห่างออกไปกลับแย้ งว่า
300 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ตอนทีนายยิมอย่างนีแหละ มีปัญหาทีสุดแล้ ว พวกเรา

เป็ น เพื อนกัน นะ เวลาพวกเราลํ า บากนายก็ ช่ ว ยเต็ ม ที ทุก ครั ง
ฉะนันตอนทีนายลําบาก พวกเราพร้ อมจะช่วยนายอยูแ่ ล้ ว”
บาเรี ยสบตาชิลด์อย่างซึงใจเพือน เขารู้ ดีว่าเขาช่วยเหลือ

คนไว้ ม ากมาย แต่ใ นเวลาที เขาต้ อ งการความช่ว ยเหลื อ จริ ง ๆ
กลับมีคนไม่กีคนทียืนมือมาช่วยได้ และเป็ นเรื องทีโชคดีมาก คน
ทีอยูร่ อบตัวเขาตอนนี คือคนกลุม่ นัน
“จะเกิดอะไรขึนครับ ถ้ าเราเข้ าไปในนัน แล้ วภูตตนนันจะ

ทําอันตรายมารี ไหม” บาเรี ยถาม
โคตัลทีนังอยู่ปลายเตียงตัวเองจึงหันหน้ ามามองกลุ่มรุ่ น
น้ อง และตอบว่า
“ฉันก็ แค่ต้องทํ าหน้ าที ปะป๊ าให้ ดีทีสุด นายก็ เหมื อนกัน
อย่าปล่อยให้ มารี เป็ นอะไรไปละ”
บาเรี ยพยักหน้ ารับ ขณะทีลินคอร์ นเอ่ยขึนว่า “อะไรคือ

สิงที เป็ นไปไม่ได้ สําหรับการให้ ภูตที เกิ ดขึนมี ชีวิตอยู่ทังสองตนรึ
เปล่า”
“นันสิ ฟั งแล้ วมึนตึบเลยใช่ไหม” เวิร์นล้ มตัวลงนอนแผ่ไป

บนเตียงของบาเรี ย
“นายก็มนึ ตลอดแหละ อย่าพูดดีกว่าไหม” โคตัลแขวะรุ่ น

น้ อง เวิร์นเลยเด้ งตัวขึนมานังพลางแย้ งว่า
“พี ว่ า ผมอย่ า งนันก็ ไ ม่ ถู ก ความจริ ง คงมี ค นไม่ เ ข้ า ใจ

เหมื อนผมอี กเยอะ แค่ไ ม่พูดใช่ไหมละ ผมเนี ยทํ าคุณ บูช าโทษ
แท้ ๆ”
“แต่ฉันว่านายไม่ร้ ู จริ งๆ ว่ะเวิร์น” ชิลด์โต้ คดั ค้ าน ทําให้

ว่าทีเสนาธิการหน้ ามุย่ แล้ วหันไปขอความเห็นใจจากเพือนสนิท
“นายเข้ าใจฉันใช่ไหมบา มีนายเท่านันทีเข้ าใจฉัน”
ท่าทางแกล้ ง ออดอ้ อนที กวนอวัยวะเบืองล่างมากกว่ า

น่ า รั ก ทํ า ให้ บ าเรี ย หลุ ด หัว เราะขํ า เสี ย งหัว เราะทํ า ให้ เพื อน
ทังหมดหันมามองหน้ ากัน แล้ วอมยิม บาเรี ยน่ะยิมบ่อยก็จริ ง แต่
หัวเราะแบบไม่ระวังตัวน่ะ มีให้ เห็นไม่บอ่ ยหรอก นีก็เป็ นครังหนึง
“เอ้ อ จริ งด้ วย ทํ าไมพวกเราถึงลื มถามท่านกราเตราไป

ละ ว่าจะทําให้ มารี โตขึนได้ ยงั ไง” โคตัลอุทาน ทําให้ ทกุ คนมอง
302 ¡ÑÅ°Ô´Ò
หน้ ากันเลิกลัก พวกเขาลื มจุดประสงค์เรื องนี ที มีมาตังแต่ต้นไป

เสียสนิทจริ งๆ
“ถ้ ามารี ยงั ไม่โตพอ เราจะให้ เธอเข้ าใกล้ สามเหลียมมา

รูนก้ าไม่ได้ นะ” บาเรี ยเตือน
“รู้ แล้ วน่า ทํายังไงดีล่ะ ท่านกราเตราคงไม่มาหาพวกเรา

อีกแน่ หรื อว่าไงลินค์” ชิลด์หนั ไปถามเพือนทีนังนิงคิดอะไรเงียบๆ
อยูน่ านแล้ ว
ลินคอร์ นจึงหันมาพูดว่า “ถ้ ามารี คล้ ายคุณนาริ พีดาลันก็

กํ าลังถูกฝึ กให้ เป็ นไซเอน เขาก็ต้องเรี ยนรู้ การเลี ยงดูภูตนาฬิกา
ตนใหม่เหมือนกัน พวกนายคิดว่า...เราจะใช้ วิธีเดียวกันได้ ไหม”
คนทังหมดมองหน้ าลินคอร์ น แล้ วหันมามองหน้ ากันเอง

ก่อนจะหันไปมองดาลันทีเดินกลับเข้ ามาในเต็นท์ แล้ วต้ องชะงัก
ไปเพราะทุกสายตาจดจ้ องมาทีเขา
“พวกคุณ...มีอะไรกับผมงันเหรอ”
ลินคอร์ นแย้ มยิม แล้ วทุกคนในเต็นท์ ก็ส่งยิมเผล่เหมือน

ถูกใจอะไรเขามากๆ มาให้ พร้ อมกัน ดาลันมองรอยยิมนัน แล้ ว
ต้ องขมวดคิว บาเรี ยจึงเอ่ยว่า
“ไม่มีหรอกครับ พวกเราก็แค่...”
[1] เบรดีคริ สตัล คือ คริ สตัลซับเลือด เป็ นทีรู้ จักกันดีว่า เมือหลายร้ อยปี ก่ อน
นักล่ าตัวฟอรีใช้ รองรับเลือดทีกรีดออกจากตัวฟอรี ทําให้ ได้ อัญมณีเวททีมีพลัง
สูง แต่ เป็ นการทําผิดกฎหมายขันสูงสุดของสภากลาง
304 ¡ÑÅ°Ô´Ò
59
¼Ù¡ªÕÇÔµ
“พวกคุณอยากรู้เรื องการดูแลภูตนาฬิกางันเหรอ” ดาลัน
ถามขณะถูกทุกคนรุมล้ อม
“ครับ ตอนแรกผมไม่อยากถาม เพราะมันเป็ นความลับ

ของไซเอน แต่จะถามคุณย่าเตราก็ คงไม่ทันแล้ ว พี ดาลันพอจะ
บอกพวกเราได้ ไหมครับ หากเราทะลุกําแพงอาณาเขตเวทเข้ าไป
ในสามเหลียมมารู นก้ าได้ จริ งๆ มารี อาจตกอยู่อนั ตรายก็ได้ ” ลิ
นคอร์ นเอ่ยด้ วยนําเสียงกึงขอร้ อง
ดาลันมองทุกคนก่อนจะไปหยุดทีบาเรี ยซึงมีสีหน้ าจริ งจัง

กว่ าทุกครั งที เคยเห็ น “ความจริ ง การดูแลภู ตไม่ใ ช่เ รื องที เป็ น
ความลับ เพียงแต่ ไม่คอ่ ยมีคนได้ มีโอกาสทํามากกว่า”
“งั นก็ บ อกพวกเราได้ สิ น ะครั บ ” บาเรี ย ถามเสี ย ง

กระตือรื อร้ นขึนทันที
ดาลั น พยั ก หน้ า “พวกคุ ณ ต้ องเข้ าใจโครงสร้ างของ

สิงมี ชีวิตกึงภูตก่อน ว่าพวกเขาเกิ ดมาพร้ อมกับพันธสัญญากับ
มนุษย์ทีเขาเลือก”
“อย่างทีเราเห็นมารี ทํากับบาใช่ไหมครับ” เวิร์นถาม
“ใช่ แต่ นันเป็ น ขันแรก หลัง จากภู ต ตนนันปรั บ สภาพ

ร่ างกายเข้ ากับสิงแวดล้ อมใหม่ได้ แล้ ว ต้ องมีการทําพิธีกรรมผูก
ชีวิตเข้ าด้ วยกันอีกครังหนึง”
“พิธีกรรมผูกชี วิต” โคตัลพึมพํ า ขณะที ทุกคนส่งเสี ยง

ฮือฮา ดาลันจึงรี บอธิยายต่อว่า
“คล้ ายกับการกล่าวพันธสัญ ญาของชาวเซวี เ รี ยนเวลา

แต่ง งานกันน่ะ แต่อันนี ลึกซึงกว่า เพราะมันคือการอนุญาตให้
สิงมีชีวิตกึงภูตตนนันได้ ใช้ พลังชีวิตของมนุษย์ ขณะเดียวกัน พลัง
ของภูตตนนันก็จะถ่ายเทสูม่ นุษย์คนนัน”
ลินคอร์ นพยักหน้ า เพราะเหตุนีเองไซเอนทีมาจากพืนทีสี

เทา จึงสามารถใช้ พลังในขณะทีอยูน่ อกศิลาอาณาเขตได้
306 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“แล้ วมันต่างจากการแต่งงานยังไงครับ” บาเรี ยถาม
“แตกต่างกันตรงทีว่า พันธสัญญานีไม่ได้ จําเพาะว่าต้ อง

ทํากับเพศไหนน่ะสิ มันจึงไม่ใช่การแต่งงานตามธรรมเนียมทีเรา
รู้จกั แต่ก็ลกึ ซึงกว่า เพราะหากมนุษย์คนนันตาย ภูตก็จะตายได้ ”
“แล้ วถ้ าภูตตายก่อนละครั บ” เวิร์นถาม แล้ วชะงักนึก

เอะใจ เมือเหลือบเห็นทุกคนจ้ องมองมาทีเขาเป็ นตาเดียว “ฉันพูด
อะไรผิด”
“เปล่า ไม่ได้ ผิด มันเป็ นสิงทีเกิ ดขึนได้ มนุษย์จะไม่ตาย

ตามภูต ด้ วยเหตุผลที ภูตตนนันจะตายก็ เพราะปกป้องมนุษย์ ที
เธอมอบพลังให้ อย่างที ผมบอกแต่แรก สิงมี ชีวิตกึงภูตต้ องการ
พลัง ชี วิต เพื อให้ ตัวเองกลายเป็ นสิ งมี ชี วิตสักอย่าง และมี บ้าง
เหมื อ นกั น ที สิ งมี ชี วิ ต กึ งภู ต ทํ า พัน ธสัญ ญากั บ ภู ต ด้ ว ยกั น ซึ ง
ท้ ายทีสุดสิงมีชีวิตกึงภูตตนนันก็จะกลายเป็ นภูต”
“แต่หากสิงมีชีวิตกึงภูตทําพันธสัญญากับมนุษย์ เขาก็จะ
กลายเป็ นมนุษย์ใช่ไหมครับ” ชิลด์สรุปตบท้ าย
“ใช่”
“ระยะเวลาละครับ” บาเรี ยถาม

ดาลันส่ายหน้ า “นันเป็ นสิงทีบอกไม่ได้ อย่างภูตนาฬิกา

ระยะเวลาถูกกําหนดโดยการกําเนิดภูตตนใหม่ แต่ภูตแห่งพงไพร
ผมไม่ร้ ู”
บาเรี ยพยักหน้ ารับอย่างเงียบงัน ขณะทีโคตัลถามว่า
“แล้ วเป็ นไปได้ ไหมครั บ ทีสิงมีชีวิตกึงภูตทีเกิดขึนจะทํ า

พิธีกรรมผูกชีวิตกับคนอืนทีเธอไม่ได้ เลือกไว้ แต่แรก”
ดาลันนิงคิดแล้ วตอบว่า “ไม่เ คยพบเหตุการณ์ แบบนัน

แต่เคยมีนะทีสิงมีชีวิตกึงภูตตาย เพราะไม่ได้ ทําพิธีกรรมผูกชีวิต”
“ตายเลยเหรอครับ” นีลโพล่งถามอย่างตกใจ
ดาลัน พยัก หน้ า “ผมเคยอ่ า นเจอในบัน ทึ ก ระยะแรก

สิงมีชีวิตกึงภูตจะอยู่ได้ ด้วยพลังแห่งการกําเนิด และพลังนันก็จะ
ถูกใช้ ไปเรื อยๆ จนกว่าจะมีพิธีกรรมผูกชีวิต หากพิธีกรรมนันทํ า
ช้ าไป...ก็จะเหมือนคนทีขาดอาหาร แล้ วก็ตาย”
“แล้ วระยะแรกที ว่า ให้ เวลาไว้ นานแค่ไหนครั บ เจ็ ดวัน

สิบวัน หรื อเป็ นเดือน” บาเรี ยถาม ขณะทีโคตัลนับนิวจํานวนวัน
ตังแต่มารี เกิดมา
308 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ดาลันส่ายหน้ า “ภูตแต่ละชนิดมีช่วงชีวิตในการเติบโตไม่
เท่ากัน”
“แล้ วภูตนาฬิกาละครับ นานเท่าไร” บาเรี ยถามอย่างไม่

ลดละ
ดาลันนิงไป จนทุกคนคิดว่าว่าทีไซเอนคงไม่ตอบแล้ ว แต่

ชายหนุม่ เจ้ าของดวงตาสียามคําคืนก็เอ่ยขึนในทีสุดว่า
“เจ็ด...วินาที”
ความเงียบเกิดขึนอย่างไม่มีใครนัดหมาย เพราะทุกคนรู้
ดีว่า เวลาแสนสันแค่นนแทบไม่
ั มีทีว่างให้ คิดเลย บุคคลทีเป็ นไซ
เอนจะต้ องตัดสินใจผูกชีวิตกับภูตตนนัน หรื อไม่ก็ตดั สินใจให้ ภูต
ตนนันตายไป
“น่าดีใจนะครับทีเราไม่เคยเห็นภูตนาฬิกาตาย” ชิลด์เอ่ย
เพือช่วยให้ บรรยากาศดีขนึ
“มันเป็ นการเลือกครังสุดท้ ายของไซเอน และใช่ พวกเรา

ไม่เคยเลือกพลาด แม้ อาจมีบางคน...ไม่เต็มใจ” ดาลันเอ่ยเสียง
เบา ขณะทีบาเรี ยถามต่อว่า
“เราจะรู้ ได้ ยังไง ว่าภูตตนนันกํ าลังจะตาย หรื อต้ องเร่ ง

การทําพิธีกรรมนันครับ”
ดาลัน สบตาบาเรี ยนิ ง เขาเห็น ความตังใจในดวงตาสี

เขี ยวสด และเท่าที รู้ จักกันมา บาเรี ยมี ลักษณะครบถ้ วนของผู้ที
ชอบช่วยเหลื อ แต่ครั งนี ดาลันกลับไม่ได้ เห็นแววตาของความ
อยากช่วยเหลื อในดวงตาของชายหนุ่ม แสนดีคนนี เขาเห็นแต่
ดวงตามุง่ มันของคนทีไม่ยอมแพ้
“สิงมีชีวิตกึงภูตทีเกิดใหม่มีพลังไม่เสถี ยร ดังนันพวกเธอ
จึ ง ต้ องการอยู่ ใ กล้ ๆ กั บ มนุ ษ ย์ ที เธอทํ า พั น ธสั ญ ญาด้ วย
ตลอดเวลา ระยะห่างโดยประมาณก็ น่าจะต้ องอยู่ภ ายในห้ อง
เดียวกัน อาจแยกกันอยู่ได้ นันแล้ วแต่พลังแห่งการกําเนิดทีได้ มา
ซึงแข็งแกร่ งไม่เท่ากัน ถ้ าอยากรู้ ว่าพลังแห่งการกํ าเนิดของเธอ
ใกล้ จะหมดลงแล้ วหรื อไม่ ก็ ต้องสังเกตจากอาการทางร่ างกาย
เริ มจาก อ่อนเพลี ย หมดแรงคล้ ายคนเป็ นลม แล้ วก็หลับโดยไม่
ตืนขึนมาอีก”
บาเรี ยเหลือบไปมองโคตัล สองหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่

งอกทีมารี ของพวกเขายังไม่มีอาการอย่างนัน แต่ก็ต้องหันขวับมา
มองดาลัน เมือว่าทีไซเอนพูดต่อว่า
310 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“แต่ถ้ามี เหตุการณ์ หรื อพลัง อะไรมาทํ าร้ าย หรื อถูกดูด

พลังแห่งการกํ าเนิดของเธอไป ก็จะทําให้ ระยะเวลารอคอยก่อน
ทําพิธีกรรมผูกชีวิตสันลง””
“เช่นอะไรครับ พีดาลัน” นีลถาม
“อาการบาดเจ็บ หรื อ...การดูดกลื นพลังเวทของเธอไป

ด้ วยวิธีตา่ งๆ”
“ภูตอีกตนสินะครับ” บาเรี ยเอ่ยเสียงเรี ยบ
“ก็ น่ า จะ แต่ อ าจจะไม่ ก็ ไ ด้ ส่ ว นใหญ่ ก ารตายของ

สิงมีชีวิตกึงภูตเป็ นเพราะพลังแห่งการกํ าเนิดหมดซึงเป็ นในกรณี
ทีไม่มีมารี โลนี ภูตตนนันถูกบังคับให้ ใช้ พลังแห่งการกํ าเนิดมาก
เกินไปจนหมด”
โคตัลขมวดคิว “ทําไมละครับ”
ดาลัน เลิ ก คิ ว แล้ ว อธิ บ ายว่ า “เพราะหลัง จากการทํ า

พิธีกรรม ไม่มีอะไรจะมาดึงดูดพลังของภูตทีโตเต็มวัยแล้ วได้ อีก
พลังทังหมดนันจะเป็ นของมนุษย์ ผ้ ูเ ป็ นเจ้ าของพันธสัญ ญาคน
เดียว ก็ อย่างที บอกไปแต่แรกไงครั บ หลังทํ าพิธีกรรมผูกชี วิต มี
เหตุผลเดียวทีภูตตนนันจะตาย คือมนุษย์คนนันต้ องตาย”
เป๊ าะ!
เวิร์นดีดนิวอย่างถูกใจ แล้ วโพล่งว่า “ถ้ าอย่างนันก็ ง่าย

แล้ วละ”
“ง่ายอะไรของนาย” ชิลด์หนั ไปมองเพือนอย่างไม่เข้ าใจ
“วิธีป้องกันไม่ให้ ภูตตัวทีสองที เกิดมาทํ าร้ ายมารี ไง ฉัน

คิดออกแล้ ว”
“ยังไง” บาเรี ยหันไปถาม
เวิร์นเลยยืดอกอธิ บายอย่างภาคภูมิใจกับความคิดของ
ตัวเองว่า “ก็นีไง ภูตจะตายเพราะถูกดูดพลังหมด ดังนัน ภูตสอง
ตนจะเหลื อภูตตนเดียวได้ ภูตตนใดตนหนึงต้ องดูดพลังจากอี ก
ตนไปจนหมดใช่ไหม”
“ใช่” บาเรี ยรับคํา พลางกลอกตาคิดตาม และได้ คําตอบ

ไปพร้ อมๆ กับทีเวิร์นอธิบายว่า
“ก็ถ้านายกับมารี ทําพิธีกรรมผูกชีวิตให้ เสร็ จสินเสียก่อน

มารี โ ตเต็ ม วัย นายก็ ไ ด้ พ ลัง ภู ต จากมารี ภู ต ที จะเกิ ด ใหม่ ใ น
312 ¡ÑÅ°Ô´Ò
สามเหลียมมารู นก้ านัน ก็ทําอะไรมารี ไม่ได้ อีก ทุกอย่างจบ ทุก

คนได้ ประโยชน์ ไม่มีใครเสีย เป็ นไงละ ฉันมันอัจฉริ ยะชัดๆ”
ป้าบ!
“โอ๊ ย พี ฟาดมาทําไมเนีย” เวิร์นหันไปว่าโคตัลทีฟาดมือ

ลงกลางหลังเขา
“ให้ รางวัลไง เก่งมาก เวิร์น”
“มันจะเป็ นไปได้ ไหมครั บ พีดาลัน” บาเรี ยไม่แน่ใจจึง

ถามยํากับดาลันอย่างมีความหวัง
ดาลันพยักหน้ า “เท่าทีคิดก็ไม่ได้ ผิดหลักการนะ”
“งันเดียวพรุ่ งนีนายทําพิธีกรรมอะไรนันเลยสิ อย่างน้ อย

มารี ก็จะได้ ปลอดภัยจากการถูกดูดพลังในเบืองต้ นก่อน ส่วนเรื อง
ภูตตัวทีสองเราค่อยหาวิธีจดั การอีกที” โคตัลรี บทําหน้ าทีคุณพ่อ
ตัวอย่างสังการบาเรี ยอย่างฉับไว เจ้ าตัวก็พยักหน้ ารับอย่างเห็น
ด้ วย
“แล้ วยังมีวิธีอืนทีภูตตนนันจะทําอันตรายมารี ได้ อีกหรื อ

เปล่าครับ” ลินคอร์ นถามเผือเกิดเหตุฉกุ เฉิน
“ฉันว่าไม่นะ ทีน่ากลัวกว่าการทําอันตราย ฉันว่า เราควร

กันไม่ให้ โกลดีเข้ าใกล้ ภูตตนนันตอนทีเธอลืมตาครังแรกดีกว่า ถ้ า
โกลดีกลายเป็ นผู้ได้ รับจุมพิตแห่งภูตไพรขึนมาละก็ ยุ่งแน่เลย”
ชิลด์เตือน
เวิร์นพยักหน้ าหงึกๆ “เออจริ ง ได้ ไปน่ะไม่เท่าไร แต่เกิดได้

ไปแล้ วกลับเอาไปทําเลวคิดแปลงพลังภูตตนนันใส่ลกู สาวตัวเอง
ละก็ พู ด ไม่ อ อกเลยนะ จะเอาผิ ด หรื อ ยื อแย่ ง กลับ มาก็ ไ ม่ ไ ด้
เพราะภูตตนนันเป็ นของเขาไปแล้ ว”
“เรื องนันไม่ต้องเป็ นห่วง ฉันเตรี ยมแผนไว้ แล้ ว” โคตัลเอ่ย

อย่างมันใจ
ทุกคนเลยหันไปมองเขาอย่างคาดคันคําตอบ หนุ่มหน้ า
สวยจึงพูดว่า “อย่าลืมสิฉันเป็ นคนทอผ้ าผืนนันเสร็ จมาแล้ ว คนที
จะรู้ ถึงช่วงเวลาทีภูตตัวทีสองจะลืมตาได้ ดีทีสุดก็ฉันนีแหละ อย่า
หวังว่าโกลดีจะได้ เด็กคนนันไป”
“มีมารี เป็ นลูกสาวคนเดียวไม่พอหรื อไงครับ” เวิร์นแซว

แต่โคตัลไม่สนใจกลับตอกกลับอย่างอารมณ์ดีวา่
“คนตระกูลแวนเวิร์นชอบสะสมผ้ าทอแสนสวย ฉันจะมี

ลูกสาวอีกคนจะเป็ นอะไรไป จริ งไหม”
314 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เหล่าผองเพือนทีได้ ฟังคําประกาศของโคตัลก็ได้ แต่ส่าย

หน้ า ในเมือคนทีรับมื อยากที สุดในทีมประกาศอย่างนี ต่อให้ อีก
ร้ อยโกลดีก็คงสู้นายน้ อยแห่งร้ านไฮน์แวนคนนีไม่ได้ แน่
“มารี อยากไปนอนกับบา” หลังจากกลับมาถึงเต็นท์ทีพัก

ของผู้หญิ ง มารี ก็เริ มงอแง ลิล่าเลยต้ องหันไปมองทีน่าอย่างคิด
หนัก
“ไปนอนกั บ บาไม่ ไ ด้ หรอก ผู้ หญิ ง กั บ ผู้ ชายที ยั ง ไม่

แต่งงานห้ ามนอนห้ องเดียวกันนะ” ทีน่าบอกเสียงอ่อนโยนพร้ อม
กับทรุดตัวลงนังตรงหน้ ามารี แล้ วยกมือขึนจัดผมให้ เด็กสาว
หน้ าตาของมารี น่ารักคล้ ายตุ๊กตาเด็กผู้หญิ งมากกว่าจะ

เป็ นหญิงสาว ทังเส้ นผมสีนําตาลไหม้ ผิวขาวผ่องไปทังตัว แล้ วยัง
มีใบหน้ าหวานเสียจนผู้ชายใจละลายได้ ง่ายๆ ทีน่าเคยเห็นผู้หญิง
สวยมาหลายคน แต่มารี นีแหละสวยที สุด บาเรี ยต้ องใจแข็งยิง
กว่าหิน ถ้ าไม่หนั มามองเด็กสาวคนนี
‘ซึงจริ งๆ ก็คงมองไปแล้ วละนะ’
“ทําไมถึงอยากไปนอนกับบาละ” ทีนา่ ถามขึนอย่างสงสัย

ตอนแรกเด็กสาวก็เข้ าใจดีถึงเหตุผลทีต้ องแยกกันนอนแล้ วนีนา
มารี สา่ ยหน้ า “มารี กลัว”
ที น่าดึง เด็ก สาวมากอด “ไม่ต้องกลัวนะ ที นี มี จ อมเวท

อัคคีทีเก่งทีสุดในโลกอยู่ ไม่มีใครทําอะไรมารี ได้ หรอก”
ลิล่าทรุ ดตัวลงนังข้ างสองสาวแล้ วตีแขนเพือน “อย่าล้ อ

ได้ ไหม”
ทีนา่ ปั ดมือลิลา่ ทีตีแขนเธอออกไป พลางกอดมารี แล้ วพูด

อวดเสียงขึงขังต่อว่า “ถ้ าใครมาทํ าร้ ายมารี นะ ลิล่าพ่นไฟใส่นิด
เดียว ตายเรี ยบเลย”
มารี หวั เราะร่ วนกับท่าทางอวดเบ่งของทีน่า สีหน้ ากังวล

ของเด็กสาวจึงคลายเคร่งเครี ยดลง นันทําให้ ลิล่าลอบถอนหายใจ
อย่างโล่งอก การมาเตือนของท่านฟอรี กับข้ อมูลทีได้ จากท่านกรา
เตรา ทําให้ ทกุ คนกังวลแม้ แต่เด็กทีไม่ร้ ูอะไรอย่างมารี ก็ยงั รู้สกึ เลย
“คุยกันไปก่อนนะ เดียวฉันอาบนําก่อน” ลิล่าเอ่ยพลาง

เดินเข้ าห้ องนํา ขณะทีทีน่าดึงเอาสํารับไพ่ออกมาให้ มารี เล่นฆ่า
เวลา
“เล่นเกมก่อนนะ ฉันจะไปเตรี ยมของออกเดินทางพรุ่ งนี

หน่อย เอารัฐอะไร”
316 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“เอาดินอร์ ต้า บ้ านของบา” มารี ตอบ ทีน่าจึงใช้ พลังศิลา

เวทเปิ ดไพ่ใบแรกให้ แล้ วผละไปจัดของทีเตียงของเธอ
มารี จ้องไพ่แล้ วพยายามจดจํา แต่ขณะทีไพ่หนั หลังกลับ

แล้ วมารี เริ มจับคู่ไพ่อยู่นนั ภูตสาวก็ได้ ยินเสียงหวานทีเคยได้ ยิน
มาครังหนึงแล้ ว ตอนยืนมือทดลองฝ่ าเข้ าไปในกําแพงอาณาเขต
เวทกับบาเรี ย
‘มารี ’
มารี หนั ขวับไปทางต้ นเสียง เด็กสาวมองไม่เห็นอะไร จึง

หันมาทําท่าจะเล่นเกมต่อ
‘มารี ’
เสียงนันยังเรี ยกซําดังขึนอีก คราวนีไม่ใช่แค่เรี ยกเสียงดัง

ขึนในหัวมารี เฉยๆ แต่มนั มาพร้ อมกับแรงดึงดูดบางอย่างทีทําให้
มารี ต้องห้ อยเท้ าลงบนพืนข้ างเตียง จากนันเด็กสาวก็สวมรองเท้ า
เดินไปตามแรงดึงดูด โดยทีทีน่าซึงกํ าลังจัดของอยู่ทีเตียงไม่ทัน
สังเกต
แก๊ ก!
เสียงประตูห้องนําเปิ ด ลิลา่ ก้ าวออกมา แล้ วมองไปยังชุด

ไพ่ทียังลอยอยูเ่ หนือเตียงโดยปราศจากร่างของมารี พอหันไปมอง
ที น่าก็ เห็นกํ าลังบิดปิ ดลูกแก้ วเก็ บของ แล้ ววางของใช้ ทีจํ าเป็ น
เรี ยงไว้ เป็ นพวกๆ
“มารี ละ” ลิลา่ ถาม
“นังเล่นเกมอยู.่ ..” ทีน่าตอบ พลางหันไปมองตรงจุดทีมา

รี นงเล่
ั นอยูเ่ มือครู่ แล้ วเบิกตากว้ าง
“...ซวยแล้ ว!”
318 ¡ÑÅ°Ô´Ò
60
Â×éÍÂØ´
“บา! ทุกคน มารี อยู่ทีนี หรื อเปล่า” เสี ยงที น่าตะโกนดัง
ลัน ก่อนทีเจ้ าของเสียงจะพุ่งผ่านประตูเต็นท์เข้ ามาหากลุ่มเพือน
ชายทีกําลังเตรี ยมตัวนอน
บาเรี ยเป็ นคนแรกที เด้ ง ตัว ลุกจากเตียงนอน ตามด้ ว ย

โคตัล และโพล่งถามไปพร้ อมกัน “เกิดอะไรขึน!”
“คือ คือ ลิลา่ อาบนํา ฉันเก็บของอยู่ทีเตียง เลยเปิ ดสํารับ

เกมไพ่ให้ มารี เล่นเกมไป แต่พอเงยหน้ าขึนอีกที มารี ก็ไม่อยูแ่ ล้ ว”
“บ้ าเอ๊ ย!” บาเรี ยสบถเสียงรอดไรฟั นอย่างหัวเสีย แล้ ววิง

พรวดออกจากเต็นท์ พร้ อมกับดาลันและลินคอร์ น ขณะที โคตัล
หันไปสังนี ล เวิร์น และชิ ลด์ใ ห้ ดูแลที พักให้ ดี ก่อนจะเคลื อนตัว
ตามสามหนุม่ ทีนําหน้ าออกไปก่อน
บาเรี ยทีพุ่งตัวออกมาคนแรก เขาเคลือนตัวออกไปนอก

เขตคุ้มกันของทีพัก แล้ วก้ มลงทาบฝ่ ามือกับพืนดิน ในรัศมีสงู สุด
ของการตามหาของเขาก็ปรากฏภาพของทุกสิงขึนในหัวเขา ไม่มี
สิงของ หรื อสิงมีชีวิตใดทีเดินอยูบ่ นผืนดิน แล้ วบาเรี ยจะหาไม่เจอ
แล้ วเขาก็พบ กระแสไอเวททีคล้ ายกับของมารี กําลังเดินตรงไปยัง
กําแพงอาณาเขตเวททีอยูใ่ กล้ ทีสุด
ร่างของบาเรี ยพุง่ ปราดไปยังเป้าหมายทีพบด้ วยความเร็ ว

จนแทบมองไม่เห็นตัวเขา ทําให้ ลินคอร์ นกับดาลันทีพุ่งตัวตามมา
ต้ องคอยสอดส่องและตรวจจับสิงแปลกปลอมทุกอย่างที อาจมี
โอกาสเข้ ามาทําอันตรายบาเรี ยและมารี ไปด้ วยความระมัดระวัง
เต็มพิกดั
“ลินค์” เสียงโคตัลเรี ยก ทําให้ ลินคอร์ นหันไปหาต้ นเสียง

แล้ วตะโกนตอบว่า
“เดียวผมดูแลบาเองครับ พีดูแลทีนีด้ วย”
โคตัลจึงชะงักเท้ า พลางมองตามแผ่นหลังของลินคอร์ น
กับดาลันทีหายลับไปในความมืด ชายหนุ่มยกมือขึนเสยผม แล้ ว
เพ่งมองไปทีกําแพงอาณาเขตเวทสีเขียวเรื องด้ วยดวงตาดุดนั
320 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ถ้ าทําอะไรลูกสาวฉันแม้ จะปลายก้ อยละก็ จะโค่นทิงทัง

ต้ นเอามาทําฟื นเสียให้ เข็ดเลย” โคตัลพูดเข่นเขียวรอดไรฟั น
‘มารี ’
มารี เดินตามเสียงเรี ยกไปเรื อยๆ เพราะสงสัยว่าเป็ นใคร

ทําไมถึงมีคนเรี ยกเธอในยามนี นอกจากนัน ยิงเธอเดินตามเสียง
นันห่างจากที พักมากเท่าไร ก็ ยิงรู้ สึกไม่อาจละความสนใจจาก
เสียงนันได้ อีก
“เธอเป็ นใครเหรอ” มารี ถาม ขณะเดินไปหยุดอยู่ข้าง

กําแพงอาณาเขตเวท
‘มาสิ! เข้ ามา!’
อีกครังทีเสียงเรี ยกของอีกฝ่ าย มีพลังแรงดึงดูดมากกว่า

เสียงธรรมดาทีได้ ยิน รู้ สึกเหมือนเสียงนันกํ าลังกดดันให้ เธอต้ อง
เดินผ่านกํ าแพงอาณาเขตเวทนันเข้ าไป แต่คําพูดของบาเรี ยก็ยงั
ดังก้ องอยูใ่ นหัวมารี
‘ห้ ามมารี เข้ าใกล้ กําแพงอาณาเขตเวทนี เด็ดขาด เข้ าใจ

ไหม’
‘มาสิ!’
“ไม่ได้ หรอก บาไม่ให้ เข้ าไปในนัน” มารี ตอบเจ้ าของเสียง

แต่เท้ าของมารี กลับทําตรงกันข้ าม เธอก็ยงั ก้ าวไปข้ างหน้ า
เด็กสาวเดินเข้ าใกล้ กําแพงอาณาเขตเวทที ละนิด ที ล ะ

นิด กระทังปลายเท้ าของมารี ทะลุไปอีกฟากของกําแพงอาณาเขต
เวท ในใจเด็กสาวก็กลัวว่าจะเหมือนครังทีแล้ ว แต่มนั กลับไม่เป็ น
อย่างนัน มารี ร้ ู สึกถึง แรงดึง ดูดให้ พ ลัง ของเธอไหลออกไปจาก
ปลายเท้ า แต่ไม่ได้ รุนแรงถึงขันทําให้ เธอรู้สกึ เจ็บปวด
‘มาสิ เข้ ามาอีก’
“อยากเล่นกับมารี เหรอ” มารี ร้องถาม ขณะทีเท้ าอีกข้ าง

หนึงของเธอยังยื นเหยี ยบบนผื นหญ้ าฝั งนอกกํ าแพงอาณาเขต
เวทอยู่ พร้ อมกับมีเสียงกระซิบร้ องห้ ามไม่ให้ ก้าวเข้ าไปดังเซ็งแซ่
ลอดเข้ ามาในหูเธอเป็ นระยะ แต่แล้ วเสียงห้ ามเหล่านันก็เงียบลง
เมือเสียงเรี ยกหามารี ดงั ขึนอีกครัง
‘เล่น...เหงา’
“เธอเหงางันเหรอ แต่มารี ไม่เหงา มารี มีบา...” มารี ตอบ

พลางเคลือนตัวผ่านกํ าแพงอาณาเขตเวทไปทีละน้ อย จนกระทัง
322 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เท้ าข้ างที อยู่บนผื นหญ้ านอกกํ าแพงอาณาเขตเวทกํ าลังจะก้ าว

เข้ าไป ข้ อมือของเด็กสาวก็ถกู กระชากอย่างแรง
แปลกที ร่ า งของมารี ก ลับ ไม่ ป ลิ ว ตามแรงกระชากนัน

ออกมา มันมี พลังบางอย่างดึงดูดเท้ าทังสองข้ างของมารี เอาไว้
ทําให้ ร่างกายของมารี ส่วนทีโผล่พ้นกําแพงอาณาเขตเวทออกมา
ได้ มีเพียงแค่ข้อศอกเท่านัน
“มารี !” บาเรี ยตะโกนเรี ยก แต่เสี ยงของเขาไม่สามารถ

ผ่านเข้ าไปในกํ าแพงนันได้ บังเอิญมารี ทีหันมามองตัวเองทีรู้ สึก
เหมือนถูกดึงไว้ แล้ วเด็กสาวก็ต้องเบิกตากว้ าง พลางกํ ามือของ
บาเรี ยเอาไว้ แน่น
พลังดึงดูดทีมองไม่เห็นจากภายในกําแพงอาณาเขตเวท
จูๆ่ ก็ทวีความแรงมากยิงขึน ราวกับจะกระชากตัวเธอเข้ าไปให้ ได้
ขณะเดียวกันมันก็ ดึงดูดพลัง ในตัวมารี ใ ห้ ไ หลทะลักออกไปไม่
หยุด แต่ไม่ว่าอย่างไรบาเรี ยก็ออกแรงพยายามยือยุดฉุดกระชาก
มือเธอให้ กลับออกมาอย่างสุดกําลัง ทําให้ มารี ร้องไห้ โฮ
“บา! ฮือๆ บา ช่วยมารี ด้วย”
‘จับมือผมไว้ !’ เสียงในใจของบาเรี ยดังขึนในหัว ทําให้ มา

รี กํ า มื อ บาเรี ยแน่ น นั นเป็ นครั งแรกที บาเรี ยรู้ สึ ก ขอบคุ ณ
ความสามารถอ่านใจเขาได้ ของเด็กสาว พลางหันไปร้ องเรี ยก

ผู้ชว่ ย
“ลินค์ พีดาลัน ช่วยด้ วย!”
ลิ น คอร์ น สร้ างสายใยพลัง ขึ นรั ด ร่ า งของบาเรี ย ไว้ บา

เรี ยเองก็ เร่ งเร้ าพลังทํ าให้ ผืนดินบริ เ วณเท้ าโป่ งนูนขึนมาห่อหุ้ม
คลุ ม เท้ าทั งสองของเขาให้ ตรึ ง แน่ น อยู่ กั บ ที เพื อเพิ มความ
แข็งแกร่ งในการออกกําลังแขนดึงมารี ตอ่ ต้ านกับพลังดึงดูดทีข้ าง
ในกําแพงนัน ซึงกําลังดึงร่างของมารี เข้ าไป
ดาลันกางอาณาเขตเพือหยุดทุกสรรพสิง แต่มนตราหยุด
เวลากลับไม่อาจฝ่ ากําแพงอาณาเขตเวทนันเข้ าไปได้ ผลจึงทําให้
หยุดเวลาได้ เฉพาะในฟากทีพวกเขาอยู่เท่านัน นันทําให้ ร่างของ
มารี และบาเรี ยถูกดึงเข้ าไปมากขึน ดาลันจึงรี บสลายมนตรา แล้ ว
ทุกคนก็มาช่วยกันออกแรงดึงมารี กลับมา
“ฮือๆ บา ช่วยมารี ด้วย” เด็กสาวร้ องไห้ หนักขึน ขณะที

บาเรี ย ก็ อ อกแรงใช้ พ ลัง ของตัว เองและพลัง เวทในการดึง ดูด
สิงของเข้ าหาตัว จนร่ างของมารี ขยับผ่านกํ าแพงอาณาเขตเวท
ออกมาทีละน้ อยๆ
324 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“บา!” มารี กรี ดร้ องเสียงหลงอย่างเจ็บปวด เมือใบหน้ า

ของเธอพ้ น รั ศ มี แ รงดึง ดูด ของกํ า แพงอาณาเขตเวทมาได้ แต่
ปลายเท้ าของเด็กสาวกลับกลายเป็ นไอเวทสี เ ขี ยวเรื องระเหย
ออกมา
ภาพเท้ าที สลายหายไป และความเสี ยหายแบบนันก็ไล่

ลามสูงขึนมาเรื อยๆ ทําให้ ทงสามหนุ
ั ม่ มองอย่างหวาดหวัน
“ทํายังไงดีครับ พีดาลัน” บาเรี ยถามรุ่ นพีอย่างร้ อนรุ่ มใจ

จนแทบบ้ าคลัง สมองทีเคยเยื อกเย็นตอนนี กลับร้ อนรนจนแทบ
ระเบิด เสียงของมารี ทีร้ องไห้ อย่างเจ็บปวด ทําให้ บาเรี ยกระชาก
มือข้ างทีกํามือมารี เข้ าหาตัวราวกับบ้ าคลัง
“พีดาลัน!” ลินคอร์ นตะโกนเรี ยกคนเพียงคนเดียวทีน่าจะ

หาทางออกในเวลานีได้ ขณะทุ่มเทพลังทังหมดของเขาเข้ าช่วย
บาเรี ย หากเป็ นการสู้กบั คนด้ วยกัน พวกเขาไม่เคยกลัว แต่ครังนี
เขากําลังสู้กบั ธรรมชาติ
‘ให้ ตายเถอะ’
“ทําพิธีกรรมผูกชีวิต เดียวนีเลย!” ดาลันตอบเสียงดังกว่า

ปกติ ความเยือกเย็นทียังมีอยูต่ ามพืนนิสยั เดิม ทําให้ ดาลันวาดวง
มนตราทีเขาเรี ยนรู้มาเพือคูช่ ีวิตตลอดกาลของเขาให้ ปรากฏขึน
“มันใช้ ได้ เหมือนกันเหรอครับพี”
“เหมือนกัน...ถ้ าผมอ่านมาไม่ผิดนะ”
บาเรี ยอยากจะหัวเราะกับมุกหน้ าตายของว่าทีไซเอน แต่

ตอนนีเขาไม่มีเวลาทําอย่างนัน ชายหนุ่มยังคงกัดฟั นเพื อยืดยุด
มารี ให้ หลุดจากกํ าแพงอาณาเขตเวทบ้ าๆ นัน แข่ง กับการสูญ
สลายส่วนหนึงของร่างภูตของมารี
“ทํายังไงครับ”
“ทําตามผมบอก...จับมื อเธอให้ แน่น ก้ มลงจูบทีหลังมื อ

ของเธอ”
บาเรี ยใช้ แรงอี กเฮื อกดึงมารี ให้ เ ข้ าใกล้ เ ขามากขึน แต่

กลายเป็ นตัวเขาทีเคลือนตัวเข้ าหาเด็กสาว นันหมายความพลัง
บางอย่างหลังกํ าแพงอาณาเขตเวทนัน ก็ไม่ยอมปล่อยเด็กสาว
คนนีเหมือนกัน
บาเรี ยไม่ยอมแพ้ เขาก้ มจูบบนหลังมือเธอ พร้ อมกับพูด

ในใจปลอบโยนคนทีกํ าลังร้ องครวญครางอย่างเจ็บปวดจนเกือบ
สินสติ
326 ¡ÑÅ°Ô´Ò
‘เด็กดี ผมอยูน่ ี’
“ฮึก ฮึก บา มารี เจ็บ” มารี ตอบเสียงสะอึกสะอืน ขณะทีหู

ของบาเรี ยได้ ยินดาลันพูดว่า
“พูดตามผม”
“ครับ” บาเรี ยรับคํา พลางปรายตาไปมองสายพลังไอเวท

ของมารี ทีถูกดูดออกจากปลายเท้ าไปเรื อยๆ อย่างร้ อนใจ ก่อนจะ
ข่มใจให้ สงบเพือตังสมาธิให้ แน่วแน่
“แด่จิตวิญญาณทีมีเพียงหนึง / แด่จิตวิญญาณทีมีเพียง
หนึง” บาเรี ยเอ่ยตามดาลัน ทังทียังออกแรงดึงไว้ ตลอดเวลา โดย
ไม่สนใจว่าจะเป็ นฝ่ ายเขาเคลือนทีเข้ าหา หรื อมารี จะเคลื อนตัว
ออกมาจากกํ าแพงอาณาเขตเวท หูของเขาได้ ยินสียงของดาลัน
ชัดเจนพลางพูดต่อว่า
“...แด่พลังอํานาจทีไม่มีแตกแยกเป็ นสอง”
แสงสี นํ าตาลสว่ า งเรื อ งขึ นที มื อ ของบาเรี ย แล้ วทอ

ประกายขึน ขณะที มื อของมารี เองก็ มี แสงสี เขี ยวทองสว่างวาบ
เรื องแสงขึนพร้ อมกัน
“...แด่ชีวิตทีหลอมรวมอย่างปรองดอง”
สายพลั ง ทั งสองพุ่ ง เข้ าหากั น พั น เกี ยวร้ อยรั ด จน

กลายเป็ นสายพลังเส้ นเดียวกัน ไอเวทที ไหลออกจากปลายเท้ า
ของมารี ทีอีกฟากหนึงของกํ าแพงอาณาเขตเวท เริ มไหลออกช้ า
ลงๆ แรงดึงจากลินคอร์ นที ยังคงตรึ งร่ างของบาเรี ยไว้ ทํ าให้ ร่าง
ของบาเรี ยและมารี ถอยห่างจากกํ าแพงอาณาเขตเวทมากขึ น
เรื อยๆ
“...แด่ทา่ นเพียงผู้เดียว”
“ถ่ายเทพลังของคุณให้ มารี !”
สินคําสังของดาลัน บาเรี ยก็ แผ่พุ่ง พลัง ทังหมดของเขา

ออกไป กระแสพลังของเขาที พันเกี ยวอยู่กับสายพลังของมารี ก็
พุ่งจากมื อของเด็กสาวไหลลามไปยังไหล่ หัว และตลอดลํ าตัว
และไหลเรื อยลงไปเติมเต็มช่วงขาทีโปร่ งใสจนเป็ นไอเวทเพราะ
ถูกดึงดูดพลังไป ให้ กลับมาเป็ นเหมือนขาของมนุษย์อีกครัง
ความเจ็บปวดของมารี หายไปในทีสุด ทําให้ นําตาของมา

รี เ ฮื อ ดแห้ ง ไป เด็ กสาวตี ขาอย่า งดีใ จที ได้ ก ลับมาใหม่ ราวกับ
กํ า ลัง ว่ า ยนํ าอยู่ ก ลางอากาศ เพื อพาตัว เองออกไปจากพื นที
อันตรายแห่งนี บาเรี ยเองก็ออกแรงดึงมารี พร้ อมกับดาลันและลิ
328 ¡ÑÅ°Ô´Ò
นคอร์ น พลัง ดึง ดูด ของฝั งตรงข้ า มรู้ สึ กจะอ่ อ นแรงลงอย่ างไม่
ทราบสาเหตุ ร่างของมารี จึงเคลือนออกจากกําแพงอาณาเขตเวท
ได้ ในทีสุด
ผลุบ!
ร่ างเล็กพุ่งผ่านอาณาเขทเวทออกมาปะทะกับอ้ อมกอด
ของบาเรี ย ชายหนุ่มรัดตัวเด็กสาวไว้ แน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะ
หายไปต่อหน้ าต่อตาเขาอีก มารี เองก็กอดบาเรี ยแน่น แล้ วร้ องไห้
จ้ า
“บา ฮือ ฮือ มารี กลัว มารี กลัว”
บาเรี ยทรุ ดตัวลงนัง ขณะทีดาลันกับลินคอร์ นกางอาณา

เขตครอบคลุมไว้ ป้องกันการเกิดเหตุดงึ ดูดพลังจากกําแพงอาณา
เขตเวทซําสอง
“ไม่เป็ นไรแล้ ว เด็กดี ไม่ต้องกลัว”
มารี กอดบาเรี ยแน่น พลางซบหน้ าร้ องไห้ อย่างเสียขวัญ

บาเรี ยเงยหน้ าขึนมองดาลันด้ วยสายตาทีขอบคุณอย่างทีสุด
“มันได้ ผล” ดาลันเอ่ย

“ครับ ผมก็คิดอย่างนัน” ลินคอร์ นเอ่ยพลางยิมอย่างโล่

งอก แต่ในใจเขาบอกตามตรงว่า ทีโล่งอกไม่ใช่เพราะช่วยมารี ได้
หรอก มันอาจดูบ้าไปหน่อย แต่ลินคอร์ นรู้ สึกอย่างนันจริ งๆ ทีเขา
โล่งอกในวันนี เพราะเขาเพิงได้ ยินเพือนสนิทของเขาคนนีร้ องขอ
ความช่วยเหลือจากคนอืนเป็ นครังแรก
‘ลิ นค์ พีดาลัน ช่วยด้วย!’
บาเรี ย มิชชาร์ พ ทีคอยช่วยเหลือคนอืน จนไม่กล้ าแม้ แต่

จะพูดขอความช่วยเหลือใคร วันนีโดยทีเจ้ าตัวอาจยังไม่ร้ ู ตวั เขา
ได้ พดู คํานันออกมาแล้ ว และเป็ นการทําเพือผู้หญิงคนสําคัญเสีย
ด้ วย
“พามารี กลับทีพักเถอะ พีโคตัลคงห่วงแย่แล้ ว” ลินคอร์ น

เตือน บาเรี ยจึงอุ้มมารี ลกุ ขึน
มารี ยงั กอดเขาแน่น เด็กสาวยังตัวสันเทาด้ วยความกลัว

สองมือกํ าเสื อบาเรี ยจนยับยู่ยีโดยไม่ร้ ู ตวั บาเรี ยก้ มจูบขมับเด็ก
สาวอย่างแผ่วเบา พลางปลอบว่า “ไม่เป็ นไรแล้ วนะ”
ดาลันเหลือบไปสบตาลินคอร์ น แล้ วชายหนุ่มทังคูจ่ ากฟ

รานเชสก้ าก็ เบนสายตาหลบไปคนละทาง บอกเป็ นนัยว่า พวก
เขาไม่ร้ ูไม่เห็นกับภาพทีเกิดขึนเมือกีแล้ วกัน
330 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เมื อมาถึ ง ที พั ก ลิ น คอร์ น กั บ ดาลั น รั บ เป็ นผู้ อธิ บ าย

เหตุการณ์ ทีเกิ ดขึน ขณะที เวิร์ นกับชิ ล ด์ช่วยกันหาพื นที ว่างตัง
เต็นท์ทีพักสํารองเพิมเพือแยกออกมาให้ มารี ทีกอดบาเรี ยไม่ยอม
ปล่อย บาเรี ยก็เห็นด้ วยว่าเขาสมควรต้ องอยูเ่ ฝ้ามารี
ลิล่ากับที น่ามาช่วยกันอาบนํ าให้ เ ด็กสาวที ยังมี อาการ

หวาดผวาอยู่ พออาบนําเสร็ จเด็กสาวก็ร้องไห้ หาบาเรี ย จนบาเรี ย
ต้ องกอดเธอไว้ ตลอดจึงได้ สงบลงพอทีจะเล่าเรื องราวก่อนหน้ า
นันให้ ทกุ คนฟั งได้
“มารี ได้ ยินเสียง จริ งๆ ได้ ยินมาก่อนนันหลายครังแล้ ว คง

มีแต่มารี ทีได้ ยิน” มารี เอ่ย
“เสียงเป็ นยังไงเหรอ” ชิลด์ถาม
“เสี ยงคล้ ายกับมารี แหละ เขาบอกว่าเหงา เรี ยกให้ มารี

เข้ าไปหา” มารี ตอบ
“ภูตตนนี พลังแก่กล้ านะ ยังไม่ทนั เกิ ดก็สามารถล่อลวง

ภูตด้ วยกันเองได้ แล้ ว ถ้ าเจอตัวต้ องสังสอนเสียหน่อย” โคตัลพูด
เสียงเครี ยด
“ปะป๊ าอย่าว่าเขาสิ เขาอาจจะเหงาเหมือนมารี ก็ได้ ตอน

มารี เป็ นต้ นไม้ ก็เง้ าเหงา” มารี ตอบยังมีแก่ใจแก้ ต่างแทนให้ ด้วย
แต่พอโคตัลถามกลับเสียงอ่อนโยนว่า
“แล้ วมารี อยากไปอยูก่ บั เขาเหรอ”
มารี ส่ายหน้ าเร็ วๆ พลางกอดบาเรี ยแน่นขึน “ไม่เอา มารี

จะอยู่กับบา มารี แค่อยากรู้ เฉยๆ ว่าเขาเป็ นใคร ตอนแรกเขาก็ ดี
นะ ไม่ใจร้ าย แต่ตอนหลังใจร้ ายมาก ทํามารี เจ็บด้ วย”
คําบอกเล่าทีฟั งดูเหมือนจะรู้ เรื อง แต่ก็ไม่ร้ ู เรื อง ทําให้ คน

ทังหมดขมวดคิว
“ตกลง เจ้ าภูตตนใหม่ทีกําลังจะเกิด มันคิดกําจัดมารี ใช่

ไหม” เวิร์นสรุปตามความเข้ าใจ
“น่าจะอย่างนัน ถ้ ามารี โลนี เกิ ดขึนเพื อสร้ างสิงที ดีทีสุด

เพือการันตีการคงอยู่ของสายพันธุ์ตวั เองละก็ มารี ซึงเกิดมาแบบ
ไม่เป็ นไปตามครรลองตามธรรมชาติ ก็ควรสละพลังทังหมดของ
เธอให้ แก่ภตู ทีสมบูรณ์กว่า คงจะประมาณนันน่ะนะ” ชิลด์สรุป
“ทําแบบนีมันโหดร้ ายเกินไป ทําไมในป่ าถึงมีเรื องแบบนี

ได้ ” ทีนา่ เอ่ยด้ วยสีหน้ าไม่อยากเชือ
332 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“เพราะเป็ นป่ าน่ะสิ ถึงได้ มีเรื องแบบนีต่างหาก สิงมีชีวิต

ทีแข็งแกร่ งทีสุดถึงอยู่รอดได้ ส่วนทีเหลือ...” เวิร์นเหลือบไปมอง
มารี ทีหันมามองเขาด้ วยดวงตากล่าวหาแวบหนึง ชายหนุ่มกล้ าม
โตเลยถอนหายใจยาว แล้ วเปลียนเรื องพูดไป
“แต่เราก็ จัดการปั ญหาเรี ยบร้ อยแล้ วนี พี ดาลันบอกว่า

นายทําพิธีกรรมผูกชีวิตกับภูตไปแล้ วใช่ไหม”
บาเรี ยพยักหน้ า แล้ วเอ่ยขึนว่า “แล้ วดูเ หมื อนจะได้ ผ ล

อย่างทีนายพูดนะเวิร์น หลังเสร็ จพิธีกรรมผูกชีวิต เจ้ าพลังดึงดูด
นันก็ทําอะไรมารี ไม่ได้ อีก ใช่ไหมมารี ”
มารี พยักหน้ า “พอมารี ได้ พลังของบานะ เหมื อนมารี ตวั

เบาสบายมากๆ เลย อะไรที เคยเจ็ บก็ ไ ม่เ จ็บอี ก แล้ วก็ ไม่ไ ด้ ยิน
เสียงของคนนันอีกเลย”
แปะ!
ชิ ล ด์ กั บ เวิ ร์ น ตบมื อ กั น “แสดงว่ า มัน ได้ ผ ล โล่ ง ใจไป

เปลาะหนึงละ ว่าแต่ว่า...ไหนว่ามารี จะโตขึนไง นีคือตัวโตเต็มวัย
ของภูตต้ นมูสตินแล้ วเหรอ”
มารี เอียงคอมองคนพูด แล้ วหันไปมองบาเรี ยอย่างสงสัย

บาเรี ยจึงกระแอมไอเตือนเวิร์น แล้ วตอบว่า “วันนีทุกคนเหนื อย
มากแล้ ว พักผ่อนกันไหม”
เวิร์นเลิกคิว ได้ แต่ยมแล้

ิ วพูดเออออตามว่า “ใช่ๆ พวกเรา
เหนือยมากเลย นอนกันเถอะพวกเรา แยกย้ าย แยกย้ าย”
คําพูดของเวิร์นทําให้ ทกุ คนทีเข้ าใจความตังใจของเวินร์

นต่างลุกขึนแยกย้ ายเข้ าที พักตัวเอง บาเรี ยก็ อ้ มุ มารี ไปนอนบน
เตียง แล้ วยื นรอจนเพื อนๆ ออกจากเต็นท์ เ ฉพาะกิ จของเขาไป
หมด
“บา” โคตัลทีเดินหลังท้ ายสุดหันมาเรี ยก
“ครับ”
“ทีร้ านนายต้ องใช้ ไม้ สําหรับทําของเล่นเยอะไหม”
บาเรี ยเลิกคิวไม่เข้ าใจ ว่าทําไมโคตัลถึงถามเรื องนีขึนมา

ในตอนนี
“ทําไมครับ”
334 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ดวงตาของโคตัลวาวโรจน์ ขณะเหลือบไปมองมารี ทีนัง

มองเขาสองคนอยู่ ดวงตาทียังมีแววหวาดกลัวอยู่นนั ทําให้ โคตัล
ตอบเสียงเรี ยบไร้ ความขีเล่นว่า
“พอดี ช่ ว งนี ฉั น อยากโค่ น ต้ น ไม้ ใ หญ่ เลยอยากหาที

ปล่อยของ มาสเตอร์ บราวน์จะรับไหมละ”
61
äÁÂØµÔ¸ÃÃÁ
มารี หลับไปนานแล้ ว แต่บาเรี ยยังไม่หลับ ชายหนุ่มนัง
มองใบหน้ าทีหลับตาพริ มนิงสงบของเด็กสาวอยู่ เขาเอือมมือไป
ดึงผ้ าห่มมาคลุมให้ เด็กสาวอย่างอ่อนโยน สายตาเหลือบไปมอง
มื อ เล็ ก แล้ ว ดึง มากุม เอาไว้ ห ลวมๆ พลางคิ ด ย้ อ นไปเมื อไม่ กี
ชัวโมงก่อน เขากํามือน้ อยคูน่ ีไว้ แน่นแค่ไหนนะ
นีเป็ นครังแรกในชีวิตของบาเรี ย ทีเขารู้ สึกกลัวจะสูญเสีย

อะไรสักอย่างไปอย่างมาก เพราะอะไรเขาถึงรู้ สึกแบบนันกับมารี
เขาอยากช่วยเธอเฉยๆ เช่นเดียวกับทุกครังทีช่วยคนอืนๆ ไม่ว่าคน
คนนันเขาจะรู้ จกั หรื อไม่ร้ ู จกั บาเรี ยก็ยืนมือเข้ าไปช่วยเสมอ แล้ ว
ครังนีมันต่างจากครังก่อนๆ ตรงไหนละ
ตุบ! ตุบ!
336 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ยยกมื ออี กข้ างวางทาบไปบนหน้ าอกตัวเองเบาๆ

เพือช่วยผ่อนคลายความรู้ สึกแน่นอึดอัดในอกจนแทบหายใจไม่
ออกโดยไม่ทราบสาเหตุ ความรู้ สึกแบบนีคืออะไรนะ นันเป็ นอี ก
คําถามต่อมา เมือสักครู่ มนั พองฟูคบั อกจนน่าอึดอัด แต่สกั พักก็
รู้ สึกเบาโหวงจนน่าใจหาย และทุกอย่างดูจะสมดุลขึน เมื อเด็ก
สาวคนนีอยู่ในอ้ อมกอดของเขา มารี ร้องเรี ยกหาเขาตลอดเวลา
ขณะเดี ย วกัน เขาก็ ร้ ู สึก สบายใจที เธอร้ องเรี ย กหาเขาแบบนัน
ไม่ ไ ด้ ห งุด หงิ ด เลยสัก นิด และดี ใ จที เธออยู่ใ นคลองสายตาเขา
ตลอด
มันคือหลักฐานว่าเธอปลอดภัยอยู่ในทีทีเขาจะเดินไปหา
และดูแลเธอได้
“เพราะเราไม่เคยมีพีน้ องหรื อเปล่า...” บาเรี ยพึมพําหา

เหตุผล พลางคลึงนิวโป้งบนหลังมื อของเด็กสาวอย่างเผลอไผล
จนทําให้ คนทีหลับไปแล้ วปรื อตาขึนมอง
“บา”
บาเรี ยเหลือบมองตามเสียงเรี ยก แล้ วยิมอ่อน “ว่าไง”
“บาไม่นอนเหรอ”
“นอนสิ เดี ยวก็ น อน มารี น อนนะ” บาเรี ย พู ด เสี ย ง

อ่อนโยน พลางใช้ พลังหรี โคมไฟในเต็นท์ ก่อนจะขยับตัวลุกขึน
เพือจะไปนอนทีเตียงสนามของตัวเอง แต่มารี กลับกํามือบาเรี ยไว้
แน่น
บาเรี ยจึงหันมามอง “อะไรเหรอ”
“อย่าปล่อยมือมารี ถ้ าเกิด ถ้ าเกิด...” มารี พูดได้ แค่นนก็

ั
นําตารื นเอ่อคลอหน่วยอีก เพราะไม่ร้ ู ว่าตัวเองจะถูกดึงเข้ าไปใน
กําแพงอาณาเขตเวทนันอีกหรื อเปล่า ทําให้ บาเรี ยตัดสินใจนังลง
ที ข้ างหมอนแล้ วเอนหลัง พิงพนักเตียง เขาวางมื อบนศีรษะเด็ก
สาว ขณะทีอีกมือยังกุมมือเธอไว้
“ผมจะอยูต่ รงนี หลับเถอะ”
มารี ขยับเข้ ามากอดเอวชายหนุ่มแล้ วพริ มตาหลับอย่าง

โล่ง อก บาเรี ยมองมื อที พาดอยู่บนตัว เขาแล้ วถอนหายใจยาว
ความรู้สกึ ในอกมันพองฟูขนมาอี
ึ กแล้ ว นีเขาป่ วยหรื อเปล่า
“ช่างเถอะ” บาเรี ยพึมพําตัดใจเลิกคิดขณะหลับตาลง

แล้ วผล็อยหลับไปทังทีนังอยูอ่ ย่างนันกระทังเช้ า
338 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เสียงนกร้ องและสายลมทีพัดจนใบไม้ เสียดสี ปลุกบาเรี ย

ให้ ตืนขึน สิงแรกทีเขารับรู้ ได้ คือหัวของเขาอยู่บนหมอน ซึงมันไม่
ควรเป็ นแบบนัน ต่อให้ เขาหลับลึกขนาดไหน เขาก็ต้องรู้ ว่าตัวเอง
เปลียนท่านอน และอีกอย่างทีสําคัญ ตอนนี ร่ างนุ่มนิมทีพอจะรู้
ว่าเป็ นใครกําลังนอนหลับอยูบ่ นตัวเขา
บาเรี ยลืมตาขึนดูใบหน้ าของคนทีนอนซบอยู่บนอกเขา สี

หน้ าของเธอผ่อ งใสกว่าเมื อคืน มาก อาจเพราะเธอได้ พักผ่อ น
เต็มที และพลังชีวิตของเขาทีคงไหลผ่านผิวสัมผัสไปสู่เธอ ซึงเขา
เองก็รับรู้ถึงพลังพฤกษาเวททีไหลผ่านจากตัวมารี มาสูเ่ ขาเช่นกัน
‘นี ละมั ง ความรู้ สึ ก ของการมี ภู ต เป็ นของตัว เอง’ บา

เรี ยคิด ขณะทีเพิกเฉยต่อไออุน่ ปริ ศนาทีละมุนละไมซึงเกิดขึนและ
ไหลถ่ายเทอยู่ระหว่างพวกเขาทังสอง โดยยังหาคําตอบไม่ได้ ว่า
คืออะไร และเขาก็ยงั ไม่พร้ อมทีจะค้ นหาคําตอบ เขาจึงปล่อยให้
มันอยูอ่ ย่างนันไปก่อน
บาเรี ยค่อยๆ ขยับตัวทีละน้ อยไม่อยากทําให้ เด็กสาวตืน

แต่ขณะที เขายัง ประคองเธอเอาไว้ เ พื อลุกออกจากเตียง เสี ยง
เวิร์นก็ร้องเรี ยกขึน
“บา! ฉันเข้ าไปนะ มารี เป็ นไง...เอ่อ บ้ าง”

ดวงตาของเวิร์นเบิกกว้ างทีเห็นเพือนเพิงลุกจากเตียงของ
มารี ก่อนจะส่งยิมล้ อเลียนไปให้ เพือน
บาเรี ยจึงรี บพูดแก้ ความเข้ าใจผิดขึนว่า “อย่าคิดลึกน่า”
“เปล๊ า! ใครคิดลึกกัน ไม่มี!” เวิร์นรี บปฏิเสธเสียงสูง ทํา

ให้ มารี ขยับตัวทําท่าเหมือนจะตืน บาเรี ยจึงส่งสายตาดุเวิร์นอย่าง
ตําหนิ
คนถูกดุแต่เช้ าเลยเสไปผิวปากดังหวีดหวิวทําเป็ นไม่ร้ ู ไม่

ชี รอจนเพือนลุกขึนมาห่มผ้ าให้ มารี เรี ยบร้ อยจึงถามว่า
“เป็ นไง มารี ตวั นุม่ ไหม”
“อะไร” บาเรี ยแกล้ งไก๋ไม่ตอบ
“ก็ตวั ผู้หญิงน่ะ ทังนุม่ ทังหอมเลยนะเพือน หลับฝั นดีเลย

ละสิ” เวิร์นยังล้ อเพือนสนิทไม่หยุด ก็แหมนานๆ ทีบาเรี ยจะมีเรื อง
ให้ ล้ อได้ บ้าง ทุกวันนี ทํ าตัวอย่างกับหนอนหนังสื อที กิ นหนังสื อ
เป็ น อาหาร ดืมบทความวิ ช าการเป็ นของว่า ง ไม่เ ที ยวเล่น ไม่
สนใจผู้หญิง จนเวิร์นเริ มกลัวว่าเพือนจะอยู่เป็ นโสดไปตลอดชีวิต
เสียแล้ ว
340 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“เหรอ แสดงว่านายลองมาเยอะละสิ” บาเรี ยทําเป็ นเออ

ออไป
“มันก็มีบ้าง”
“กีคนละ ฉันจะได้ สรุ ปยอดไปแจ้ งพีจได้ ถกู ” บาเรี ยตอบ

เสียงเย็น
“เฮ้ ย! บา อย่าทํายังงันนะ นันเรื องคอขาดบาดตายเลย

นะเว้ ย อย่าเล่นกันเองสิเพือน ฉันอยู่ข้างนายเสมอ เพือนรัก” เวิร์
นรี บพูดเอาใจ พลางโอบไหล่เพือนสนิทหน้ าแหยไป
บาเรี ยยิมแผล่อย่างถื อไพ่เหนื อกว่า จนเวิร์นหน้ ามุ่ยลง

“ล้ อนิดเดียว เล่นซะมีปัญหาครอบครัวเลย อารมณ์ขนั ลึกนะนาย
น่ะ”
คราวนี บาเรี ย ถึ ง กับ หัว เราะร่ า เวิ ร์ น เป็ น คนอารมณ์ ดี

บางครังก็แกล้ งทําเปิ น แกล้ งโง่ทําเป็ นไม่ร้ ู ให้ เพือนทุกคนขําจน
หัวเราะไปตามๆ กัน แต่ถึงเวลาเอาจริ ง เวิร์น โบลท์ ก็เป็ นผู้ชายที
แข็งแกร่งไม่แพ้ ใคร ยกเว้ น...
“นายมาหาฉันแต่เช้ าทําไม”
“มาบอกลานายไง วันนีรุ่นพีเปี ยกจะใช้ ฉนั เป็ นหนูทดลอง

กับของเล่นนันแล้ ว” เวิร์นทําท่าสุดสยองพลางเดินออกจากเต็นท์
เล็กของบาเรี ย เพือไปยังเต็นท์ใหญ่ของกลุ่มเพือนชายพร้ อมบา
เรี ย
“เอาน่า ถื อว่าเป็ นหนึงกลยุทธ์ ของการต่อสู้ไง นายเก่งนี

เรื องแบบนีน่ะ”
“ฉันเก่งวางกลยุทธ์ ไม่ได้ เก่งใช้ ตวั เองเป็ นหมากในเกม

กลยุทธ์นะ ให้ ตายเถอะ ถ้ าไม่ใช่เพราะมารี ฉันไม่ทําหรอกนะ”
“ไม่ใช่เพราะข้ อตกลง ทีชิลด์จะช่วยไกล่เกลียเรื องพีจให้

นายหรอกเหรอ”
เวิร์นยิมเก้ อ หันไปตีหลังเพื อนสองสามที แก้ เขิน พลาง

เดินแยกตัวไป เพราะเชรี พเรี ยกรวมพลเพื อนัดแนะแผนการ บา
เรี ยรี บอาบนําแล้ วกลับไปหามารี เด็กสาวยังหลับอยู่ ชายหนุ่มจึง
ขนงานไปนังทําข้ างเตียงนอนของเด็กสาว แล้ วตังสติบอกตัวเอง
ว่า
“เอาละ...ได้ เวลาทํางานแล้ ว”
342 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ของที โกลดี ต้ อ งการใช้ แ ละสังให้ ลู ก น้ อ งส่ ง มาให้ ท าง

ไปรษณีย์เวทมนตร์ มาถึงช้ ากว่าทีควร เพราะมีการควบคุมการส่ง
อุปกรณ์ เ วทที มี ขนาดใหญ่ กว่ากํ าหนด ซึงเป็ นของไม่กีอย่างที
จําเป็ นต้ องไปขึนทะเบียนทีทีทําการไปรษณีย์โดยตรง โกลดีเองก็
เพิงรู้ ระเบียบนี แต่เขาไม่ได้ ตืนตกใจอะไร มันอยู่ในความคิดเขา
อยู่แล้ ว ว่าสภากลางก็ ต้องทํ าอะไรสักอย่าง เพื อควบคุมความ
เสี ยงให้ ม ากขึน หลัง จากส่ง เด็กเมื อวานซื นพวกนันมาทํ าลาย
แผนการของเขา
ระหว่างที เขารออยู่นัน โกลดีก็ ต้องใจหายใจควํ าลุ้นไป

ด้ วย เมือไอ้ หนูเชรี พทดลองใช้ ปืนอัดเวททะลุทะลวงกําแพงอาณา
เขตเวท พลังทําลายล้ างของปื นอัดเวททีเขาเคยเห็นเมือครังทีมัน
เจาะผ่านพายุหมุนมารู นก้ า ทําให้ โกลดีนึกหวันๆ ไม่น้อย ว่าเด็ก
พวกนันจะเข้ าไปในสามเหลี ยมมารู นก้ าได้ ก่อนเขา แต่ผ ลการ
ทดลองก็ ล้ ม เหลว แน่ ล ะสิ ของเล่ น เด็ ก เมื อวานซื น หรื อ จะสู้
อุปกรณ์เวททีเขาคิดค้ นมาทังชีวิตได้ อย่างไร
นานมาแล้ วด้ วยความเชือทีสังสมจากสิงทีสอนต่อๆ กัน

มา ทําให้ โครงงานวิจยั ของเขาถูกยกเลิก ตอนนันโกลดีเสียใจมาก
โครงงานวิจยั ทีเขาวางรากฐานไว้ ตงแต่
ั ยงั เป็ นจอมเวทฝึ กหัดต้ อง
ถูกพับไปกลางคัน ทังนีเพือความปลอดภัยของอาณาจักร เพราะ
โครงการนี เป็ นภัยอันตรายต่อเซวี น่า เขาไม่มี เหตุผ ลจะโต้ แย้ ง

เพราะมีความเสียงทีจะเป็ นแบบนันจริ งๆ แต่เขากลับเชือมันว่าเซ
วีน่าทีแสนสมบูรณ์ นีก็ต้องทําอะไรสักอย่างเพือทําให้ เขาทําตาม
ความฝั นนี ได้ สิ โลกแห่ ง นี คื อ มิ ติ ที เปลี ยนแปลงตั ว เองได้
ตลอดเวลาเพือความอยู่รอด เขาอยากทดลองมันสักครัง แค่ครัง
เดียวจะเป็ นอะไรไป
ปราการซินเทลล่า แผนกพัฒนาการเวท และหน่วยงาน

อืนๆ คงกลัวว่าเขาจะทํ าการทดลองนี สําเร็ จ และอาจทํ าให้ เกิ ด
คลืนใต้ นําเรื องความต้ องการหาพลังบริ สทุ ธิให้ แก่พวกทีเป็ นเมเน
ไทป์ แน่นอน แม้ จะผิดหวังและเสียใจไม่น้อย แต่เขาก็เห็นด้ วยว่า
มีโอกาสสูงทีคนจะตีความผลงานวิจยั ของเขาเป็ นในรู ปแบบนัน
ได้ เขาจึงจําใจยกเลิกโครงการนัน จนกระทังลูกสาวทีน่ารักของ
เขาเกิด...เธอเป็ นเมเนไทป์
ให้ โลกทังใบแตก! ลูกสาวของเขาเป็ นเมเนไทป์ เขายอม

จ่ายเงินทังหมดทีมี แลกกับการทําให้ ลกู สาวของเขาเป็ นจอมเวท
แม้ จะมี พ ลั ง น้ อยนิ ด ก็ ดี ก ว่ า เป็ นเมเนไทป์ ต่ อ ให้ เซวี น่ า ไม่ มี
กฎหมายกีดกันเรื องสิทธิของเมเนไทป์ กับจอมเวท แต่เขาซึงเป็ น
จอมเวทย่อมรู้ ดีอยู่แล้ ว ว่าการมี พ ลัง กับไม่มี พ ลัง ก็ เ ป็ นกํ าแพง
ระหว่างชนชันของประชากรเซวีนา่ อยูแ่ ล้ ว
344 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ข้ อแรก ลูกสาวของเขาจะไม่มีวนั ได้ เข้ าเรี ยนในโรงเรี ยน

เวทแห่งเซวีน่า โรงเรี ยนทีดีทีสุดตลอดกาล การไม่ได้ เป็ นจอมเวท
ส่ง ผลมากมายต่อสภาพคล่องในการดําเนินชี วิต ไม่ว่าจะเป็ น
อาชี พ กลุ่ ม เพื อน การดํ า รงชี วิ ต เขาไม่ เ ถี ย งว่ า มี เ มเนไทป์
มากมายทีประสบความสําเร็ จในชีวิตได้ มีเงิน มีชือเสียง มีครอบ
ครั บที มี ค วามสุข แต่พ วกเขาเหล่า นันจะไม่ มี วันได้ เ ห็นโลกอัน
สวยงามของจอมเวท
โกลดีเกิดมาในครอบครัวจอมเวท เขามองไม่ออกว่าลูก
สาวที น่าสงสารของเขาจะมี ชี วิตอยู่ไ ด้ อย่างไรในสัง คมที ญาติ
เกื อบทังหมดเป็ นจอมเวท เธอจะคุยกับใครได้ จะเข้ าสังคมแบบ
ไหน และจะเป็ นปมด้ อยสั ก แค่ ไ หน เมื ออี ก ไม่ กี ปี ข้ างหน้ า
หลานชายและหลานสาวของเขาสอบเข้ าเรี ยนในโรงเรี ยนเวทแห่ง
เซวี น่ า ได้ แต่ ลู ก สาวเขาทํ า ไม่ ไ ด้ ให้ ตายเสี ย ดี ก ว่ า ที เขาจะ
มองเห็นใบหน้ าเศร้ าสร้ อยของลูก
โลกนีไม่ยุติธรรม อมี เรี ย บราวน์ แต่งงานกับคนต่างมิติ

แท้ ๆ ลูกชายของเธอก็เป็ นเมเนไทป์ แต่กลับสอบผ่านเข้ าเรี ยนใน
โรงเรี ยนเวทแห่งเซวีน่าได้ และข่าวการสอบผ่านของ บาเรี ย มิช
ชาร์ พ นันก็สะเทือนไปในวงกว้ างมากกว่าทีเจ้ าเด็กน่ารังเกียจนัน
จะรู้เสียอีก เขาคนหนึงละทีรับไม่ได้ เด็กลูกครึ งทําไมถึงได้ รับสิทธิ
ให้ เป็ นนักเรี ยนของโรงเรี ยนเวทแห่งเซวีน่า ขณะทีเมเนไทป์ ทีเป็ น

ชาวเซวีนา่ แท้ กลับไม่เคยมีใครได้ รับโอกาสนัน เห็นได้ ชดั ว่า กลไก
ของเซวีนา่ ผิดเพียนไปแล้ ว ดังนัน หากเขาจะทําให้ มนั ผิดเพียนไป
อีกสักหน่อย ก็ คงไม่แปลกอะไร สักพักโลกใบนีก็ คงหาทางปรั บ
ความสมดุลของมันได้ เองแหละ
สามปี หลั ง จากตัด สิ น ใจ โกลดี ก็ รื อโครงการของเขา

กลับมาทําใหม่ เขาดัดแปลงห้ องปฏิบตั ิการเวทของร้ านมินนีทอย
ให้ รองรับการทดลองทียิงใหญ่ นักพัฒนาการเวทถูกจ้ างงานเข้ า
มาด้ วยเงิ นเดือนสูงลิว เพื อประดิษฐ์ ชินส่วนที ต้ องการ พวกเขา
บรรจงเลื อกผู้ร่วมงานเฉพาะที มี ญาติพี น้ องหรื อคนใกล้ ชิดเป็ น
เมเนไทป์ เพือจูงใจให้ คนเหล่านันเชือว่า โครงการทีเขากํ าลังทํา
สามารถเปลี ยนชี วิตเมเนไทป์ เหล่านันได้ จริ งๆ เพี ยงแต่ลูกสาว
ของเขาจะทําได้ เป็ นคนแรกก่อน ส่วนคนอืนๆ ก็ ไม่ต้องหวงหาก
ต้ องการรายละเอียด
การทดลองประสบผลสําเร็ จด้ วยดีมาเป็ นลําดับ ไม่ว่าจะ

เป็ นเครื องดูดพลัง หรื อเครื องรี ดไอเวทให้ เ ป็ นเส้ นไหมเวท เขา
เตรี ยมความพร้ อมไว้ ทุกอย่าง และเลื อกใช้ ช่องทางกฎหมายที
เปิ ดให้ ลงมื อทํ าทุกอย่างได้ ไปที ละเล็กละน้ อย จนแน่ใจว่าพวก
ผู้ใหญ่ในปราการไม่มีทางรู้วา่ เขากําลังทําอะไรอยูต่ อนนี และด้ วย
346 ¡ÑÅ°Ô´Ò
พื นฐานการเก็ บ รั ก ษาความลั บ ปราการฟาเรนเซ่ ก็ เ ลื อ กไม่

ดําเนินการจับกุมเขา เพราะกลัวว่าความลับเรื องการเกิดมารี โลนี
จะรัวไหลออกไปกว้ างขวางมากขึน
โกลดี อยากหัว เราะให้ ส ะใจ ทุ ก คนต่ า งกลัว จะทํ า ผิ ด

กฎหมาย โดยไม่ร้ ู เลยว่ากฎหมายพวกนันจริ งๆ ก็มีไว้ เพือให้ คน
กลัว แต่หากเราเลือกทําในจังหวะทีดีพอ และให้ เรื องทีต้ องการทํา
นันสอดคล้ องไปกับเงือนไขการเก็บความลับของปราการด้ วยแล้ ว
กฎหมายก็ไม่มีวนั แตะต้ องเขาได้ โกลดีประกันความเสียงของเขา
โดยทํ า ให้ ป ราการกลัว ว่ า เขาได้ ทิ งข้ อ ความหรื อ ข่ า วสารนี ไว้
ตามทีต่างๆ หากปราการจะทําอะไรเขาก็เตรี ยมตัวกลายเป็ นข่าว
ใหญ่ได้ เลย
การเข้ าไปเรี ยนในสถาบันสปี เย่ ยิงทํ าให้ โกลดีมันใจใน

การทํ า งานของนั ก หาข่ า ว ซึ งมี นิ สั ย ชอบคุ้ย เขี ยข่ า ว ยิ งเป็ น
ความลับมากเท่าไร นักหาข่าวก็ยิงชอบ ปราการวินเซอร์ นีไม่มีวนั
ก้ าวก่ายต่อจรรยาบรรณของนักหาข่าวด้ วยการสังปิ ดข่าวแน่ นัน
คือกลวิธีทีโกลดีทําให้ ตวั เองยังอยู่ในคูมีร่า ฟอเรสได้ เพือประกอบ
อุปกรณ์เวทซึงจะทําให้ เขาได้ ในสิงทีต้ องการ
ภูตอีกตน แถมเป็ นภูตทีสมบูรณ์ กว่าภูตตนแรก หากเขา

เอาผ้ าทอที ทอเกื อบเสร็ จ ไปทอต่อจนเสร็ จ ภูตตนนันก็ ต้องเป็ น
ของลูกสาวเขา แค่คิดมือทีกําลังประกอบชินส่วนอยู่ก็สนจนเกื
ั อบ
ควบคุมไม่ได้ ระหว่างเวลาทีรอชินส่วนอุปกรณ์ ทีสังไป โกลดีได้
ทําการตรวจสอบความเข้ มข้ นของไอเวทบนกําแพงอาณาเขตเวท
บางจุ ด เพื อหาตํ า แหน่ ง ที เหมาะสมกั บ เครื องดูด พลัง เวทให้
ทํางานได้ อย่างไม่ลําบากนัก โชคดีทีหลายจุดทีเขาตรวจสอบไป
เครื องดูดพลังของเขาสามารถทํางานได้
โกลดีเงยหน้ าขึนดูกําแพงอาณาเขตเวทสีเขียวเรื องด้ วย

ดวงตาเปล่ ง ประกาย ขณะที นิ วก็ ถ่ า ยทอดพลัง เวทเข้ า ไปใน
เครื องดูดพลังเพือให้ มนั เริ มอุ่นเครื อง ปกติมนั ต้ องใช้ เวลาในการ
อุน่ เครื องก่อนการดูดพลังเวทประมาณสีถึงหกชัวโมง ซึงก็ตรงกับ
เวลาพลบคําพอดี
“แล้ วเจอกัน...สาวน้ อย” โกลดีพึมพํา พลางหันไปเตรี ยม

อุปกรณ์ ทีจะทํ าให้ เ ขาได้ ใ นสิ งที ต้ องการอย่างกระหยิมยิมย่อง
โดยไม่ร้ ู เลยว่าระหว่างทีเขากํ าลังทํางานอยู่นนั ลูกแก้ วสอดแนม
ซึงเคลือบด้ วยเวทแห่งแสงของเวิร์นก็ตามเก็บภาพทังหมดของเขา
แล้ วส่งภาพเหล่านันไปยังหน้ าจอมนตราของว่าทีเสนาธิการแห่ง
ปราการจีเซลล่า
“เขาประกอบมันเสร็ จแล้ ว ทํางานเร็ วเป็ นบ้ าเลย ว่าแต่

ของเรานีจะลองอีกทีเมือไรครับ” เวิร์นถามพลางหันไปมองเชรี พที
348 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เอาแต่ปรั บปรุ ง ปื นอัดเวทของตัวเองมาทังวัน เวิร์นเพิ งฟื นจาก

สลบเพราะการทดลองครังทีผ่านมา ทําให้ วันนี เขากับเชรี พต้ อง
อยูโ่ ยงเฝ้าทีพัก
“นายอยากสลบอีกรอบนักหรื อไงละ ฉันกําลังปรับเพือใส่

พลังอัคคีเวทเข้ าไปด้ วย น่าจะได้ ผลดีกว่าครังก่อน”
“พีจะเอาพลังของลินค์เหรอ”
“ใครว่า”
เวิร์นเลิกคิว “ลิล่า? พีจะบ้ าเหรอ ลินค์ไม่ฆ่าพีตายหรื อ

ไง”
“ใครจะฆ่า ฉันไม่ไ ด้ จะเอาพลัง จากลิล่าทังหมด ไม่ถึง

สลบหรอกน่ า แค่ถ้ า มี อัค คี เ วทผสมอยู่ด้ ว ย ไอพฤกษาเวทจะ
สลายไปเร็ วขึน พวกเราจะได้ เข้ าไปในนันได้ ก่อนโกลดีไง แต่ถ้าไม่
ได้ ผล ก็ยงั ถือว่าอยู่ในแผนทีกระตุ้นให้ โกลดีเชือเรามากขึน ว่าใน
นันมีภตู จริ ง”
“ผมว่าตอนนีเขาเชือไปเต็มๆ เลยว่ะพี เล่นประกอบของ

หน้ าตังไม่ยอมกิ นยอมนอนขนาดนี และตอนนี ก็ ประกอบเสร็ จ
แล้ ว”
“มันต้ องรอเวลาอุ่นเครื องอีก คงคืนนีแหละ ของฉันก็จะ

เสร็ จเหมือนกัน”
“แล้ วพีให้ พวกเราไปหาอะไรมาเพิมเหรอ เห็นออกไปกัน

แต่เช้ า” เวิร์นถาม ตอนเขาฟื นขึนมา ได้ ยินเสียงเพือนๆ ประชุม
กันอยู่ แต่ไม่มีแรงลุกไปร่ วมวงด้ วย จนสายๆ นันแหละถึงพอมี
แรงเดินมานังอยู่ในเต็นท์เดียวกับเชรี พ ตามประสาคนไม่ชอบอยู่
คนเดียว
“ไม่ได้ ให้ ไปหา ฉันให้ พวกนันเอาเครื องดูดพลังเวททีฉัน

ปรับปรุงไปติดตังไว้ ตามกําแพงอาณาเขตเวทต่างหาก”
“ฮะ! พีสร้ างไอ้ เครื องนันขึนมาด้ วยเหรอ”
เชรี พหันมาเขม่นตาจ้ องคนตัวโต ไม่ว่าเมื อไรไอ้ เด็กนี ก็

น่าสาปให้ เป็ นหินเสียจริ ง
“นายคิดว่า ฉันนังเล่น ๆ กิ นขนมจิ บนํ าชาอยู่ใ นเต็นท์ นี

หรื อไง ตังแต่มาทีนียังไม่ได้ หยุดเลยนะ นายคิดดูสิ ในสามเหลียม
มารูนก้ านันจะต้ องมีไอเวทอัดแน่นมากจนอยากระเบิด...”
เวิร์นพยักหน้ า
350 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“แล้ วจะเกิดอะไรขึน เมือกําแพงอาณาเขตเวทนันมีรู”
“การถ่ายเทพลังก็จะเกิดขึน” เวิร์นตอบ พลางนังตัวตรง

ฟั ง คําอธิ บายของเชรี พ อย่างจริ ง จัง จนมหาจอมเวทเลิ กคิวกับ
ความเปลียนแปลงนัน เพราะเขาไม่ค่อยชอบออกปฏิบตั ิการ แต่
เขาก็ ร้ ู จัก คนที เก่ ง ภาคปฏิ บัติ ม ากกว่ า ทฤษฎี ม าเยอะ หนึ งใน
ลักษณะนิสยั ทีน่าโมโหของคนกลุ่มนี คือปกติก็จะเล่นไปเรื อย แต่
พอมีอะไรทีเกี ยวกับอันตรายถึงพวกพ้ องละก็ จริ งจังขึนมาทันที
ทันควันเชียว
“ใช่ ฉันเลยดัดแปลงชินส่วนเจ้ าเครื องดูดพลังของโกลดี

ให้ เล็กลง เพือลดการทําลายล้ าง แล้ วติดตังหันหน้ าเข้ าหากําแพง
อาณาเขตเวท ตังค่าให้ มนั เริ มทํางานด้ วยการจับความเข้ มข้ นของ
ไอเวทเป็ นหลัก เมือไรก็ตามทีไอเวทเกิดการเปลียนแปลงไป มัน
จะเริ มทํางานทันที”
“แล้ วพวกเราที เข้ า ไปในนันละครั บ จะไม่ถูกดูดไอเวท

ออกจากตัวเราไปด้ วยเหรอ”
เชรี พแค่นยิมใส่แบบเยาะ “ฉันไม่ไร้ รสนิยมจนทําตัวเป็ น

นักประดิษฐ์ เอาแต่ใจหรอก ไม่งันจะเรี ยนจนมาถึงชันมหาจอม
เวททําไม ฉันเพิมอุปกรณ์ให้ มนั ดูดจําเพาะไอเวทเท่านัน และต้ อง
ไปเป็ นไอเวทจากกํ าแพงอาณาเขตเวท ในส่วนของตัวเรา ฉันได้

เสริ มอุปกรณ์ รบกวนพลังเวทเข้ าไปในหมวกเอ็มบีเอชแล้ ว พลัง
เวทของพวกเราจะไม่ถูกเครื องนันดูด แต่เครื องของโกลดีน่ะไม่
แน่”
“สุดยอด รุ่นพีเก่งขนาดนีเลยเหรอ”
“ก็เออสิ ฉะนันจงภูมิใจซะ ทีได้ เป็ นหนูทดลองของฉัน” เช

รี พตอบพลางก้ มทํางานของตัวเองต่อ ขณะทีเวิร์นมองปื นอัดเวท
แล้ วกลืนนําลายลงคอดังเอือกใหญ่
“มีโอกาสทีไม่ต้องใช้ ไอปื นอันนีอีกไหมพี”
“มี ถ้ าโกลดีทะลวงกําแพงอาณาเขตเวทเข้ าไปได้ เราก็ไม่

ต้ องใช้ นอกจาก...”
“อะไรครับ” เวิร์นรี บถามต่ออย่างนึกหวาดเสียว
เชรี พเลยเงยหน้ ายิมกว้ างให้ หากเป็ นเมือก่อนทีเวิร์นยัง

ไม่ร้ ู จกั รุ่ นพีหน้ าเด็ก คนรักเด็กอย่างเวิร์นก็คงชอบอยู่หรอกทีเห็น
เด็กยิมให้ แต่ตอนนีมันไม่ใช่
“นอกจากเกิดเหตุฉกุ เฉินไง เตรี ยมตัวไว้ ละกัน”

352 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ถ้ าผมบอกว่าอยากร้ องไห้ จะผิดไหม” เวิร์นเอ่ยอย่างจน

แต้ ม พลางทิงตัวอย่างหมดแรงลงบนเก้ าอี
“ไม่ผิด แต่ยงั ต้ องทําอยูด่ ”ี
หน้ าตาของเวิร์นบิดเบียวจนปั นยาก พลางร้ องโอดโอยใน

ใจ
‘มันไม่ยตุ ธิ รรม!’
63
ÍÑ¹µÃÒÂ
ดาลันกางอาณาเขตขึนทันที ที ผงเคลื อบเวทหมดเวลา
ทํางาน เขาเคลือนมิติของเขาพุ่งตรงไปทีต้ นมารี โลนีอย่างรวดเร็ ว
ซึงตอนนีมันอยูต่ รงใจกลางสามเหลียมพอดี
“ดูเหมื อนไอพลังเวทจะบางเบาลงมาก ต้ องเป็ นเพราะ

เจ้ าเครื องดูดพลังนันแน่เลย” ลินคอร์ นตังข้ อสังเกต
“น่ า จะใช่ อย่ า งนี ก็ เ ป็ น ผลดี กั บ เรานะ พวกเราจะได้

แยกกันทํางานได้ ” ชิลด์ตอบ
ลิลา่ จึงถามว่า “ตอนนีทีข้ างนอก พวกเราพอจะต้ านทาน

พลังเวทเหล่านันได้ ไหมคะ ลินค์กบั พีดาลันจะได้ ไม่เสียพลังมาก
354 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ดาลันใช้ พลังของเขาตรวจสอบอยู่ครู่ หนึง ก็พยักหน้ าให้

ลินคอร์ น
“เตรี ยมตัวกางบาร์ เรี ยร์ นะทุกคน” ลินคอร์ นบอก แล้ วชัว

พริ บตา ทังหมดก็มาลอยคว้ างอยูก่ ลางอากาศ
“แยกกันตรงนี เลยนะลินค์ หากจัดการโกลดีได้ เร็ ว พวก

เราจะตามไป” นีลเอ่ย
ที น่า เวิร์น พุ่งตัวไปหานี ล ขณะที ลินคอร์ นคว้ ามื อลิล่า

เอาไว้ แล้ วสบตาหญิงสาวนิงไปแป๊ บหนึง
“อะไรเหรอลินค์”
ลินคอร์ นดึงมือข้ างทีสวมสร้ อยข้ อมือขึนจูบเร็ วๆ แล้ วเอ่ย

ว่า “ห้ ามถอดสร้ อยข้ อมือ”
ลิล่าทังเขินและอ่อนใจกับการกระทํ าอันโจ่ง แจ้ งของลิ

นคอร์ น แล้ วเสียงผิวปากล้ อจากเวิร์นก็ดงั ขึน แต่ลิล่าก็ยงั ตอบให้
ลินคอร์ นสบายใจ
“ก็ไม่เคยถอดอยูแ่ ล้ วนีนา ลินค์ระวังตัวด้ วย”

“อืม” ลินคอร์ นรับคํา พลางมองส่งเพือนทังสี แล้ วหันมา

สบตาเพือนทีเหลือ
“อะไร” ชายหนุม่ เอ่ยกลบเกลือนสายตาจากทุกคน
“เปล่า แค่อิจฉา เมือไรจะแต่งละ พวกฉันจะได้ ฉลอง”
ริ มฝี ปากลินคอร์ นยกขึน แล้ วตอบว่า “คงไม่นานหรอก”
เครื องดูดพลังเวทของโกลดีเคลือนตัวผ่านกํ าแพงอาณา

เขตเวทเข้ ามาอย่างเชืองช้ า ทันทีทีผ่านเข้ าไป โกลดีก็สงั เกตเห็น
บาร์ เรี ยร์ สีนําตาลทีล้ อมรอบอยู่ด้านนอก เขารู้ ได้ โดยไม่ต้องคิด
เลย ว่าใครเป็ นคนทํา หลายวันมานีเขามัวแต่ปรับแต่งเครื องดูด
พลังเวทของเขา เลยไม่ได้ ตามติดกลุ่มเด็กพวกนันนัก แต่การที
อยู่ๆ ก็มีบาร์ เรี ยร์ สีนําตาลเกิดขึนป้องกันการไหลบ่าทะลักของไอ
พลังเวทออกไปมากเกินไป จนอาจลุกลามเป็ นอันตรายกับสิงที
อยูภ่ ายนอกได้ ก็เป็ นอะไรทีทําให้ เขาเข้ าใจได้
เชรี พคงได้ รับการขอร้ องจากปราการให้ มาควบคุมความ

เสี ยงที จะเกิ ดขึน ซึงโกลดีมองว่ามันไม่ไ ด้ เกี ยวอะไรกับเขาเลย
เขาเพี ยงแต่อยากได้ ผ้ าทอผื นนันไว้ เ อง การจะออกไปจากบาร์
เรี ยร์ ทีคนสร้ างขึนแบบนัน มันง่ายกว่าการสร้ างมารี โลนีตังเยอะ
เลยไม่ร้ ูสกึ หนักใจอะไร
356 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ถ้ าเจ้ าเครื องดูดพลังเคลือนไปด้ วยความเร็ วขนาดนี เขา

เคลือนทีด้ วยตัวเองจะง่ายกว่า” โกลดีคิด พลางสวมชุดป้องกัน
เวท แล้ วกระโดดลงจากเครื องดูดพลังเวท ในจังหวะทีเท้ าของเขา
ถึง พื นดินรองเท้ าก็ มีล้ อเลื อนยื นออกมา แล้ วร่ างกายที ไร้ เวทก็
เคลือนทีไปบนพืนดินด้ วยความเร็ วสูง ทิงให้ เจ้ าเครื องดูดพลังเวท
นันหมุนตัวเคลือนทีตรงไปยังมารี โลนีตามความเร็ วปกติของมัน
ชายหนุ่ ม เคลื อนที อย่ า งรวดเร็ ว ขณะที เงยหน้ ามอง

ท้ องฟ้า เขาก็เห็นกลุ่มเด็กพุ่งสวนทางกับเขาอยู่บนท้ องฟ้า โกลดี
ขมวดคิ วครุ่ น คิ ด หากเด็ ก พวกนี เข้ า มาทางเดี ย วกั บ เขา การ
เคลือนทีไปในทิศทางนันย่อมผิดทาง
“ยังมีทางอืนให้ เข้ ามาได้ งนเหรอ

ั ถ้ าไอ้ หนูพวกนีอยู่ทีนี ก็
ต้ องมีพวกมันไปทีมารี โลนีด้ วย ไม่ได้ การละ”
โกลดีพุ่งตัวไปตามต้ นไม้ อย่างเงียบเชียบและด้ วยความ

รวดเร็ ว จากทีเขาคํานวณ หากเคลือนทีด้ วยความเร็ วสูงสุด เขา
จะไปถึงทีนันในเวลาไม่ถึงครึ งชัวโมง แต่เขาต้ องการไปให้ ถึงเร็ ว
กว่านัน พอคิดว่าเด็กทีเคลือนตัวผ่านเขาไปคงยังไม่ร้ ู ว่าเขามาอยู่
ที นี แล้ ว เขาจึงกดที เข็ม ขัด แล้ วเอาเบรนบอร์ ดที เขาพัฒ นาเอง
ออกมา
รอยยิมหมายมาดเกิ ดขึนบนใบหน้ า “ครั งนี แกต้ องเป็ น

ของฉัน”
นีล ทีน่า ลิล่า และเวิร์น เคลือนทีด้ วยความเร็ วสูงจนมา

พบกับเครื องดูดพลังเวทของโกลดีตรงเกื อบกึงกลางทางระหว่าง
มารี โลนี กับกํ า แพงอาณาเขตเวทฝั งที โกลดีทะลุทะลวงเข้ ามา
สองสาวฉีกตัวเองออกจากกลุ่ม ทีน่าร่ ายวาโยเวท เพือทําให้ พืนที
โดยรอบเป็ นนําแข็ง ขณะทีลิล่าร่ ายพฤกษาเวท ทําให้ ต้นไม้ ทียัง
พอสู้ไหวรอบด้ านงอกกิ งก้ านสาขาออกมามัดเจ้ าเครื องดูดพลัง
เอาไว้ แต่พลังทีสองสาวส่งออกไปทังหมดกลับถูกเจ้ าเครื องดึงดูด
พลั ง นั นดึ ง ดู ด ไปจนหมด จนต้ นไม้ แห้ งสลายเป็ นผุ ย ผง
เช่นเดียวกับนําแข็งของทีน่าทีหายวับไป
“ลิล่า ที น่า หลบ!” เวิร์นตะโกนบอก แล้ วสายฟ้าก็ พุ่ง

ปราดจากมือเวิร์นไปฟาดใส่เจ้ าเครื องดูดพลังนันอย่างไม่ปรานี
เปรี ยง!
กระแสไฟฟ้าวิงพล่านไปทัวเครื อง ทําให้ การทํางานของ

มันหยุดชะงักไป นี ลจึงแผ่พุ่งพลังไอเย็นเข้ าไปสอดแทรกในทุก
ซอกทุก มุม ของทุก ชิ นส่ ว นภายในเครื องดูด พลัง เพื อหยุดการ
ทํางานของมันอย่างถาวร
358 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“สํ า เร็ จ !” ที น่ า ตะโกนบอก แต่ ชั วพริ บ ตาเดี ย ว

พันธนาการนําแข็งนันก็ปริ แตกออก กิงก้ านของเจ้ าเครื องดูดพลัง
นันก็ตวัดพุ่งเข้ าหาสีนักเวทฝึ กหัดอย่างพร้ อมเพรี ยง ราวกับมันมี
ชีวิต
“ตัดแขนขามันก่อน” เวิร์นตะโกนบอก ขณะเปลี ยน

สายฟ้าในมือเป็ นบูมเมอแรงสายฟ้า แล้ วเหวียงสะบัดไปตัดแขน
ของเครื องดูดพลังจนร่วงลงมากระจัดกระจาย เช่นเดียวกับลิล่าที
เรี ยกอิกไนท์ออกมายิงกระสุนเพลิงเข้ าไปในจุดทีน่าจะเป็ นแหล่ง
พลังของเครื องดูดพลังเวท
เปรี ยง! เปรี ยง! เปรี ยง!
กระสุนเมล็ดพืชไม่เพียงทําลายแหล่งพลังงานของมัน แต่
ยังดึงดูดพลังจากแหล่งนัน เพืองอกขึนเป็ นต้ นไม้
“ทีนา่ อ้ อมเข้ าไปทีด้ านล่าง ทําลายกลไกการบินมันด้ วย”

ลิ ล่ า ตะโกนบอกสิ งที เธอได้ เ รี ยนรู้ จากเชรี พ ซึ งสอนแปลนของ
เครื องดูดพลังนีให้ ฟังเมือหลายวันก่อน
“กําลังทําอยู่ ฤทธิมากนักใช่ไหม เอานีไปกินซะเลย” ทีน่า

ร้ องตอบ พลางพุ่ง ตัวดิงลงไปที ใต้ ฐ านของเครื องดูดพลัง แล้ ว
สะบัด วั ต ถุ ก ลมๆ คล้ า ยลู ก แก้ วเข้ าไปในตัว เครื อง ซึ งทํ า ให้
เครื องดูดพลังลอยได้
ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!
เสี ยงระเบิดสายลมดัง ขึนที ใต้ ฐ าน พร้ อมกับเครื องดูด

พลังทีร่ วงจมลงในพืนดินเ นีลทีลอยตัวอยู่เหนือเครื องดูดพลังส่ง
ยิมให้ ทีน่าที บินขึนมา แต่ไ ม่นานรอยยิมนันก็ แปรเปลี ยนเป็ นสี
หน้ าตกใจ
“ทีนา่ เร็ ว!”
ชัวพริ บตาเจ้ าเครื องดูดพลังก็ส่งเสียงคํารามราวกับสัตว์

บาดเจ็บ คาดว่าคงเป็ นเสี ยงการหมุนตีกลับของชินส่วนของมัน
ต้ นไม้ และพื นที โดยรอบถูกมันกลื นกิ นพลัง เวทจนหายวับไป นี
ลพุ่งเข้ ามารวบตัวที น่าเข้ าอ้ อมกอด แล้ วสร้ างบาร์ เรี ยร์ ป้องกัน
การดูดพลังของมันเกื อบไม่ทนั แต่ถึงทันก็แบบกะทันหันจนชาย
หนุม่ ก็ต้องเสริ มความแข็งแกร่งของบาร์ เรี ยร์ ไปพลาง ขณะเคลือน
ตัวหนีพลังดึงดูดของมันไปพลาง ดีทีลิล่ากับเวิร์นตรงเข้ ามาช่วย
กางอาณาเขตอีกชันพวกเขาถึงหนีพ้น
360 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“มันเกิดอะไรขึนเนีย” เวิร์นถามเมือเห็นเครื องดูดพลังเริ ม

เปลี ยนแปลงรู ปร่ างตัวเองด้ วยการหลอมรวมกับพลัง เวทที มัน
ดูดกลืนเข้ าไป
“โกลดีต้ องใส่อญ
ั มณีเวทเข้ าไปเยอะมาก พอมันดูดพลัง
เข้ าไปในมากๆ มันก็เลยพยายามหลอมตัวเองเข้ าด้ วยกันน่ะสิ” ลิ
ล่าตอบ พลางหันไปมองด้ านหลัง ระหว่างทีพวกเขาสู้กบั มัน การ
เคลือนทีกลับยิงเร็ วขึน ทําให้ เข้ าใกล้ มารี โลนีมากขึนไปอีก
“สภาพแบบนีน่าจะเป็ นการตังระบบให้ เปลียนรู ปร่ างไป

เรื อยๆ เพือความอยูร่ อด” นีลเอ่ย
“ฉั น ละไม่ เ ข้ า ใจพวกนัก ประดิ ษ ฐ์ เ สี ย จริ ง ๆ สร้ างเจ้ า

ปี ศาจพวกนีขึนมาทําไม” เวิร์นบ่น
ลิล่าขมวดคิว “เออ ทําไมเราไม่เห็นโกลดีเลยละ สภาพ

เครื องดูดพลังเละขนาดนี ถ้ ายังไม่หนีออกมาก็เก่งเกินไปแล้ ว”
ทังหมดลอยตัวโฉบวนไปรอบๆ เจ้ าเครื องดูดพลังนันอีก

ครัง แต่ไม่เห็นวีแววว่าจะมีคนบังคับเจ้ าเครื องนีเลย เวิร์นเลยพูด
ขึนว่า
“นายอาจพู ด ถู ก เจ้ า เครื องนี มั น เคลื อนที ด้ ว ยตัว เอง

ขนาดเราตัด แข้ ง ตัด ขา มัน ก็ ยัง ไม่ ต าย แล้ ว จะทํ า ยัง ไงต่อ ไป
ละเนีย”
“ถ้ าหยุดมันไม่ได้ ก็ต้องทําลายมัน” ทีนา่ เอ่ย
“จะทํายังไงละ” เวิร์นถาม
ทังหมดมองหน้ าเวิร์น จนเวิร์นปฏิเสธดังลัน “ไม่เอา!”
“เถอะน่า นันน่าจะเป็ นพลังมากทีสุดทีเรามีแล้ วนะ”
“แต่ไม่ไ ด้ หมายความว่าจะถล่มเจ้ านี ได้ นีหว่า เราสู้กับ

มันก่อนไหม” เวิร์นหาเหตุผลมาต่อรอง จนนีลเอ่ยว่า
“งันเราจะทํ าให้ มันอ่อนแอลงกว่านี แล้ วค่อยจัดการมัน

ด้ วยกระบอกปื นอัดเวท ตกลงไหมเวิร์น”
“เฮ้ ย! แล้ วมันต่างจากเดิมตรงไหน”
ลิล่าเตรี ยมพร้ อมและขยับตัวจะออกไปสู้ต่อ ก่อนจะพูด

ว่า “ต่างกันตรงทีว่า เวิร์นยังสู้ตอ่ ได้ อีกนิดหนึงไง ไปเถอะ”
362 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เวิร์นทํ าท่าจะเถี ยง แต่ก็เถี ยงไม่ออก เพราะเขาก็ จะไม่

ยอมปล่อยให้ ไอ้ เครื องมหาประลัยนันหลุดไปถึงเพือนอีกกลุ่มของ
เขาแน่
“เอาก็เอา ไป!”
ทังสีแยกออกเป็ นสี สายด้ วยความเร็ วสูง ทํ าให้ มองเห็น

เป็ นสายพลังสีเงินหนึงสายของนีล สีเขียวทองของลิล่า สีเหลือง
อ่อนของเวิร์น และสี ชมพูของที น่า พลังทังสี สายพุ่งฉวัดเฉวี ยน
ริ ดรอนพลังของเครื องดูดพลัง ขัดขวางการดูดพลังของมันด้ วย
การตัดกิงก้ านแขนขาและรากทีจําลองจนดูคล้ ายกับมารี โลนี จน
เจ้ าเครื องนันล้ มกลิงหลุนๆ ไปตามเส้ นทาง
“โอ๊ ย!” ทีน่าร้ องออกมาเป็ นคนแรก เมื อเครื องดูดพลัง

ตวัดกิงหนึงมาฟาดหลังทีน่าโดยทีหญิงสาวหลบไม่ทนั นีลพุ่งเข้ า
มารับตัวเด็กสาวทีบาดเจ็บไม่มากไว้ เนืองจากทีน่ากางบาร์ เรี ยร์
ป้องกันตัวเองได้ ทัน ขณะที ลิล่าก็ ตรงเข้ ามารั วปื นยิงใส่กิงที ทํ า
ร้ ายเพือนของเธอ จนมันหลุดออกจากตัวเครื อง
“ตอนนีแหละเวิร์น!” ลิล่าบอก เวิร์นจึงล้ วงเอาลูกบอลที

เก็บปื นไว้ ซึงเขาสาบานว่าเขาไม่อยากใช้ มนั อีก
“เกลียดสมองตัวเองทีความจําดีจริ งเว้ ย” เวิร์นร้ อง ขณะ

บิดเปิ ดลูกบอลตามทีเชรี พสอน ปื นอัดเวทก็ปรากฏขึน
“ลิลา่ เธอต้ องเป็ นคนยิง” เวิร์นร้ องเรี ยก จังหวะเดียวกับที

ลิล่าพุ่งมารั บกระบอกปื นอัดเวทอย่างกับรู้ อยู่แล้ วว่าตัวเองต้ อง
เป็ นคนทํา
“พีเชรี พบอกฉันไว้ หลายวันแล้ ว” ลิล่ารับคําพลางปลด

สลัก พลาดกระบอกปื นไว้ บนบ่า แล้ วพยักหน้ าให้ เวิร์นทาบมือใน
ตําแหน่งทีกําหนดไว้
“นีไปฝึ กกันตอนไหนเนีย” เวิร์นเริ มหงุดหงิดทีเขาเหมือน

ถูกหลอก
“เอาน่ า ใครยิ ง ก็ เ หมื อ นกั น ทาบมื อ ลงมาเร็ ว เถอะ

เครื องดูดพลังนันเริ มเปลียนรู ปร่ างอีกแล้ ว” ลิล่าปลอบใจ ขณะ
เล็งลํากล้ องปื นไปทีเครื องดูดพลังเวท เธอถ่ายเทพลังของเธอเข้ า
ไป แล้ วเมือมือของเวิร์นทาบลงในตําแหน่งทีกําหนด
หวีด! หวือ!
364 ¡ÑÅ°Ô´Ò
กระสุนลําแสงรวมตัวกันทีใจกลางกระบอกปื น ในจังหวะ
เดียวกับพลังในตัวเวิร์นถูกกระชากออกจากร่ าง คนร่ างใหญ่ก็ร่วง
ผล็อยลงโดยมีนีลคอยหิวปี กไว้
เปรี ยง! ตูม! พรึบ!
ลูก กระสุ น พลัง แสงที ยิ ง ออกไปเข้ า เป้ า อย่ า งจัง แล้ ว

ระเบิดเจ้ าเครื องดูดพลังเวทนันแหลกละเอียดไม่เหลื อชินดีทนั ที
ตามด้ วยไออัคคีเวททีพุ่งปราดไปเคลือบครอบคลุมทุกส่วนทีอยู่
ภายในของเครื องดูดพลังเวทนัน แล้ วเผาไหม้ ทกุ ชินส่วนเหล่านัน
จนเป็ นจุณไปในทันที
“สําเร็ จ ไม่เหลือหรอเลย” ทีน่าร้ องอย่างดีใจ ขณะเข้ าไป

ช่วยพยุงเวิร์น ลิล่าแตะทีกระบอกปื นเพือปรับรู ปร่ างกลับมาเป็ น
ลูกบอลเหมือนเดิม แล้ วหันไปพูดกับนีลว่า
“กํ าแพงอาณาเขตเวทสลายไปเกื อบหมดแล้ ว พาเวิร์น

กลับไปหาพีเชรี พดีไหม”
“ดี งันเธอกับทีนา่ พาเวิร์นกลับไปก่อน เดียวฉันจะไปช่วย

ลินค์” นีลเอ่ย
ลิลา่ พยักหน้ า แต่ขณะทีลิล่ายืนมือไปรับแขนของเวิร์น ก็

มีเสียงกรี ดร้ องของผืนป่ าดังขึนโดยมีต้นกําเนิดเสียงดังมาจากต้ น
มารี โลนี ลิล่ารู้ สึกว่าแหวนบนนิวเธอร้ อนจีขึนอย่างฉับพลัน แล้ ว
ร่ างกายของเธอก็พ่งุ ปราดไปหาเจ้ าของแหวนคูโ่ ดยไม่สนใจอะไร
อีก
“ลิล่า!” ทีน่าตะโกนเรี ยกอย่างตกใจ พลางหันมาถามนีล

ว่า
“เกิดอะไรขึนนีล ทําไมลิลา่ ถึง...”
“ฉันไม่ร้ ู แต่น่าจะเกิดอันตรายขึนกับลินค์ ไม่อย่างนันลิ

ล่าไม่พงุ่ ไปหาเร็ วขนาดนีหรอก”
“ปกติสร้ อยข้ อมือของฟรานเชสก้ า ไม่ใช่มีไว้ เพือให้ ลินค์

ปกป้องลิลา่ อย่างเดียวเหรอ ลิลา่ รู้ได้ ยงั ไงว่าลินค์เกิดอันตราย”
นี ล ขมวดคิว แล้ วโอบหลัง เพื อนไว้ พลางพุ่ง ตัวไปหาที

ปลอดภัย เพื อสร้ างบาร์ เ รี ย ร์ ค้ ุม กัน ไว้ ใ ห้ เ วิ ร์ น ที สลบอยู่ พลาง
อธิบายว่า
366 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ดู เ หมื อ นลิ ล่ า จะไม่ ย อม ลิ น ค์ เ ลยต้ องทํ า มนตรา

ย้ อนกลับไว้ ทีแหวนคู่ซึงทังสองใส่อยู่น่ะสิ ถ้ าลินค์เกิดอันตรายลิ
ล่าก็จะรู้ก่อน”
“ให้ ตายเถอะ มันเกิ ดอะไรขึนนะ อะไรที ทํ าให้ คนอย่าง

ลินค์ตกอยู่ใ นอันตราย บ้ าจริ ง! เวิร์นก็ ดนั สลบอย่างนี เราจะไป
ช่วยพวกนันทันไหม”
“ทันสิ ต้ องทัน ไปเร็ ว” นีลปลอบพลางเร่ งความเร็ วไปยัง

จุดทีเชรี พอยู่
64
ÇÔ¡Äµ
“พอไปถึง นายกับพีดาลัน คุมอาณาเขตอยู่ด้านบน ฉัน
กับพีโคตัลคุมอาณาเขตภาคพืนดิน เราจะคุ้มกันให้ บาเรี ยเข้ าไป
ภายในห้ องใต้ ฐานของมารี โลนี อย่างน้ อยก็ต้องดึงเอาผ้ าทอผื น
นันออกมาก่อน พวกเราจะพยายามกันโกลดีไว้ ใ ห้ ไ ด้ ” ชิ ล ด์
อธิ บาย ขณะลากนิ วจากภาพมุม สูง ของมารี โ ลนี ซึ งตอนนี ได้
สลายพายุมารูนก้ าไปจนหมดแล้ ว
“พีคิดว่าตอนนีเราควรอยู่ห่างจากมารี โลนีประมาณไหน
ถึงยังสามารถใช้ พลังเวทได้ ครับ” ลินคอร์ นถามดาลัน
“ครังทีแล้ วอาณาเขตเวทของมารี โลนีก็ไม่ได้ กว้ างมากนัก

เหมื อนมันป้องกันผิวโดยรอบของมันกับบริ เวณใต้ ฐานล่าง กับ
รัศมี ทีกิ งก้ านของมันฟาดไปถึงซึงกว้ างหน่อย และตอนนี มันไม่
368 ¡ÑÅ°Ô´Ò
น่าจะต้ องการพลัง มากนัก มันน่าจะแคบลงด้ วยซํ า ต้ องไปถึง

ก่อนเราถึงจะเห็น”
“งันแสดงว่าพวกชิลด์อาจทํางานหนักกว่าเรา นายระวัง
ตัวด้ วยละ” ลินคอร์ นสรุปแล้ วหันไปกําชับชิลด์
“แน่นอน ตอนนีภายในมารี โลนีเป็ นยังไงบ้ าง” ชิลด์รับคํา

พลางหันไปถามบาเรี ยกับโคตัล ที ตามสัง เกตการเปลี ยนแปลง
ภายในมารี โลนีอยู่
“มันทอผ้ าได้ ยาวกว่าครังทีแล้ วมาก ก็ไม่แปลกหรอก เล่น

ดูดกลืนพลังเข้ าไปเสียเยอะขนาดนัน” โคตัลรายงานแถมค่อนให้
ด้ ว ย พลางชี ไปยัง ภาพในห้ อ งข้ า งๆ ซึ งผลิ ต ไหมเส้ น ยื น แล้ ว
อธิบายว่า
“ความยาวของไหมเส้ นยื นที เหลื ออยู่ไม่ม ากแล้ ว ส่วน

ไหมที เป็ น ด้ า ยพุ่ง เส้ น ขวางก็ ยัง มี อ ยู่ ไ ม่ ม ากเช่ น กัน และด้ ว ย
ความเร็ วในการทอระดับนี เหลืออีกนิดเดียวก็จะเสร็ จแล้ ว”
“ถ้ ามันทอจนเสร็ จ จะเป็ นยังไงเหรอ” ลินคอร์ น์ถาม แต่

ไม่มีใครตอบได้ เขาจึงหันไปมองมารี
เด็ กสาวเอี ย งคอแล้ วตอบว่ า “ดี ดีบอกว่ าเราจะได้ เ จอ

บ้ าน”
“บ้ าน? หมายถึงสถานทีฝั งตัวใช่ไหม ตามหลักการมา

รี โลนีทีเจริ ญเติบโตเต็มทีจะเคลือนตัวไปยังทีทีสมบูรณ์ แล้ วฝั งตัว
อยูท่ ีนัน ว่าแต่ดีดีนีใคร ต้ นไม้ ทีไหนเหรอ”
“ดีดีก็คือ ท่านดีดาเรน”
คําตอบของบาเรี ย ทําให้ ทุกคนชะงักไป แล้ วหันกลับมา

มองบาเรี ยเป็ นตาเดียว บาเรี ยเลยพูดด้ วยสีหน้ ารู้สกึ ผิดว่า
“พอดี ฉัน ยัง ไม่ มี จัง หวะบอกเรื องนี มารี บ อกฉั นตังแต่
หลายวันก่อนแล้ ว”
โคตัลยกมืออย่างนึกอะไรขึนได้ “เดียวนะ มันจะเป็ นเรื อง

บังเอิญไปไหม ทีอักขระบนผ้ านัน เป็ นอักขระแห่งกาลเวลา ภูตที
เกิ ดขึ นก็ เ ป็ น สิ งมี ชี วิ ตประเภทเดี ยวกับ ภู ตนาฬิ กา แล้ วนี มารี
กําลังบอกพวกเราว่า ท่านดีดาเรนเป็ นเพือนคุยของเธอ”
“ใช่ ดีดมากั
ี บคูมี คูมีน่ารัก มาอยูเ่ ป็ นเพือนมารี ตลอดเลย
นังทอผ้ าให้ แก่เฟดดี” มารี เล่าไปตามความทรงจํา แต่คําบอกเล่า
ของเด็ ก สาวนี สิ ที ทํ า ให้ เหล่ า ผู้ ตามหามารี โ ลนี ปะติ ด ปะต่ อ
370 ¡ÑÅ°Ô´Ò
แผนการที ใครก็ ไ ม่ ร้ ู เตรี ย มการเอาไว้ จนกลายเป็ นเรื องราว

เดียวกัน
“คูมี...น่าจะท่านคูมีร่า แล้ วเฟดดีล่ะ คือใคร” ชิลด์เกาหัว

แกรก
“เฟดเดอริ ก วู้ด เจ้ าผู้ครองรัฐคนแรกของฟอริ โซ่ไง” บา

เรี ยตอบเสี ยงขรึ ม ขณะที โคตัลทบทวนสิ งต่างๆ ที เกิ ดขึนตังแต่
พวกเขาเริ มตามหามารี โลนีว่า
“ต้ นมูสตินทีมีคณ
ุ สมบัตคิ รบถ้ วนในการเกิดมารี โลนี เป็ น
ต้ นไม้ ทีอยู่ในโบราณสถานทีมีอกั ขระแห่งพงไพร สถานทีทีท่านคู
มีร่าอาจใช้ อาศัยอยู่ในยุคก่อนเซวี น่าศักราช โดยมี แขกที มักมา
เยี ยมเยี ยน คือ ท่านดี ดาเรน ให้ ตายเถอะ มัน ก็ ไ ม่ แปลกแล้ ว ที
โบราณสถานแห่งนี จะถูกเก็ บซ่อนไว้ ม าหลายพันปี แล้ วเพิงมา
เปิ ดเผยสูส่ ายตาชาวโลก ก็เพราะ...”
“มีคนกระตุ้นให้ เกิดมารี โลนี” ชิลด์สรุป
“หรื อไม่ก็มนั ถูกซ่อนไว้ เพือรอคนทีจะทําให้ มนั เกิดมาพบ

...จะบอกว่า โกลดี ทอย เป็ นคนร้ ายก็พดู ได้ ไม่เต็มปากนักนะ ฉัน
ช่างเริ มสงสารเขาแล้ วละ บางทีเขาก็อาจแค่ถกู หลอกใช้ ...เหมือน
พวกเรา” ลินคอร์ นออกความเห็น
คําพูดของลินคอร์ น ทําให้ ทงหมดเงี

ั ยบไป หากมองจาก
มุม มองของลิ น คอร์ น และคนอื นๆ ที ถูก ชัก ชวนให้ ม าทํ า งานนี
เพราะความสนุกก็คงไม่ผิดนัก แต่ถ้ามองในมุมมองของคนอืนๆ
เช่น โกลดี ทอย ทีต้ องการมารี โลนีจริ งๆ ชิลด์ทีต้ องการศึกษามา
รี โลนี อย่างจริ ง จัง หรื อโคตัล ที อยากพิ สูจน์ ตัวเองในแนวทางที
ตัวเองต้ องการ ทังสามคนหลังนี ก็คงไม่ปฏิ เสธว่า พวกเขาตังใจ
และเต็มใจให้ โดนหลอกใช้
“มันก็ไม่เชิงว่าถูกหลอกใช้ นะ” ชิลด์พยายามแก้
“ฉันก็ไม่ได้ ว่าอะไรนี เพียงแต่...ทําให้ เข้ าใจทุกอย่างได้

ชัดเจนขึน ที นีก็ มาถึง ปั ญหาของเรา คือ แทนที ได้ ภูตเกิ ดขึนมา
เพียงแค่ตนเดียว ตอนนีเป็ นสองตนแล้ ว มารี ร้ ู อะไรเกียวกับเรื องนี
ไหม” ลินคอร์ นถาม
มารี สา่ ยหน้ า “มารี ไม่ร้ ูสกึ เลยนะ ว่ามารี จะมีน้องน่ะ”
คําว่า ‘น้ อง’ ทําให้ ทกุ คนเกือบหัวเราะ นันหมายถึงปะป๊ า

อย่างโคตัลจะต้ องมีลกู อีกคน
โคตัล เลยทํ า หน้ าไม่ถูก และเสพูดปั ดไปเรื องอื น “เอา

เถอะๆ แล้ วค่อยมาดูกนั ว่าเด็กคนนันเป็ นคนแบบไหน แต่ฉันบอก
372 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ก่ อ นเลย ว่ า ถ้ าเจ้ ามารี โ ลนี ต้ น นี ทํ า อะไรมารี ล ะก็ ฉั น ตัด ส่ ง

มาสเตอร์ บราวน์ทําเป็ นของเล่นแน่”
“ไหนว่าชอบสะสมผ้ าทอสวยๆ และจะรับเป็ นลูกสาวอีก

คนไงครับ” ลินคอร์ นแหย่ แต่โคตัลยังไม่ทนั จะโต้ กลับ พวกเขาก็
เคลือนตัวมาอยู่ใกล้ ๆ กับมารี โลนี แล้ ว ทุกสายตาจึงพุ่งตรงไปที
มันเป็ นจุดเดียว
ต้ นไม้ ใหญ่ยกั ษ์ ทีลอยตัวอยู่กลางอากาศ ขณะหมุนรอบ

ตัว อย่ า งช้ า ๆ รอบต้ น ปรากฏสายพลัง สี เ ขี ย วระโยงระยางอยู่
มากมาย ทังมาจากเหล่าต้ นไม้ และผืนดืนซึงถูกดูดผ่านเข้ าไปทาง
รากทีเปลียนไปเป็ นฟั นเฟื องเกือบทังหมด
“แยกย้ า ยกัน ทํ า ตามแผน” ชิ ล ด์ เ อ่ย จบ ดาลัน กับ ลิ

นคอร์ น ก็ เ คลื อนตัว แยกขึ นไปด้ า นบน ชิ ล ด์ กั บ โคตัล แยกไป
ควบคุมด้ านภาคพืนดิน และโคตัลก็รังมือมารี เอาไว้ พร้ อมกับพูด
ว่า
“อยูก่ บั ปะป๊ านะ”
“มารี ไม่ต้องกลัวนะ มองนีเอาไว้ แล้ วกัน ผมไม่เป็ นไร” บา

เรี ยเอ่ยปลอบ พลางถอดหมวกของเขาสวมให้ มารี แล้ วรับหมวก
ของโคตัลมาใส่แทน
มารี อยากเถี ยง แต่พ อสบตาบาเรี ย เธอจึง ยอมอยู่นิงๆ

แล้ วทิงตัวลงยืนบนพืนดิน ขณะจ้ องมองบาเรี ยทิงตัวลงบนรากไม้
พร้ อมกับเก็ บพลังเวทตัวเอง แล้ วก้ าวไปที ฟั นเฟื องหนึง ก่อนจะ
ปี นป่ ายขึนไปตามรากตรงไปยังทางเข้ าของโบราณสถาน เขา
เหลื อบมองจุดที เขาฝั งลูกแก้ วสอดแนมเอาไว้ นิดหนึง แล้ วเดิน
ตรงผ่านห้ องเตรี ยมไหมไปยังห้ องโถงทีตังกีทอผ้ า
“ปะป๊ า บาไปถึง แล้ ว” มารี บอกด้ วยนํ าเสี ยงตืนเต้ น

ขณะทีโคตัลพูดขึนว่า
“ไม่ได้ ยินเสียงหัวใจเต้ นเลย”
“เพราะอะไรครั บ หรื อ ผ้ า ทอผื น นี จะไม่ ใ ห้ กํ า เนิ ด ภู ต ”

ชิลด์ถามพลางกางอาณาเขต โดยไม่ทันสังเกตว่า โกลดี ทอย ก็
มาถึงแล้ วเช่นกัน เขาเก็บอุปกรณ์เวททุกอย่าง แล้ วค่อยๆ เคลือน
ตัวไปเพือหาจังหวะไต่ขนไปที
ึ ราก
“ไม่ น่าจะเป็ นเพราะผ้ าทอใกล้ เสร็ จแล้ ว เหมื อนตอนที

ฉันทอผ้ าผื นของมารี ก็เป็ นแบบนี ฉันว่าเราต้ องหาใครเข้ าไปใน
นันอีกคน” โคตัลเอ่ยด้ วยนําเสียงเร่งรี บ
374 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“นายจําไม่ได้ เหรอ ถ้ าภูตตนนันลืมตาขึนมาตอนทีบาอยู่

ในนันคนเดียว มันจะไม่เป็ นการมี พนั ธสัญญาซ้ อนหรื อไง เร็ วๆ
เถอะ นายจะเข้ าไปไหม” โคตัลถามเร่ งรัด เพราะเห็นชิลด์สนใจ
มารี โลนีมาตังแต่ต้น
ชิล ด์ทําท่าจะพยักหน้ า แต่หางตาดันเหลื อบไปเห็นสิ ง

แปลกปลอมทีหลบพ้ นสายตาเขาไปก่อนหน้ านัน ชายหนุ่มจึงแผ่
พุ่งพลังจากผืนดินขึนไปรัดขาคนทีกํ าลังเหวียงของบางอย่างขึน
ไปเกาะเกียวรากไม้ ไว้
ฉึก!
เสี ยงอุปกรณ์ ช่วยปี นปั กลงไปในรากต้ นไม้ รากไม้ ทีอยู่

บริ เวณนันจึงเคลือนมารัดขาของโกลดีไว้ เขาจึงตอบโต้ ด้วยการ
ตวัดมีดเวททีคมกริ บตัดรากไม้ นนทิั งไป ชิลด์รีบเคลือนตัวตามติด
ไปไม่ลดละ การปะทะกันระหว่างจอมเวทพฤกษารุ่ นพีกับรุ่ นน้ อง
ทําให้ โกลดีต้ องปล่อยมือจากปลายเชือกทีจะใช้ โหนดึงตัวเขาขึน
ไปบนรากไม้ และเป็ นจังหวะเดียวกับที โคตัลพุ่งตัวไปจับปลาย
เชื อกนันไว้ พอดี แต่มารี กลับลอยตัวพุ่งปราดไปที ประตูทางเข้ า
โบราณสถานทันที
“มารี !” โคตัลร้ องเรี ยกอย่างตกใจ ขณะทีเขาดึงตัวเองขึน

ไปเกาะกับรากอันบน แล้ วปี นป่ ายต่อไปอย่างยากลําบาก เพราะ
ร่ างกายของเขายังมีไอพลังเวทติดตัวอยู่ จะเคลือนตัวแต่ละที ก็
เหมือนอยู่ในโคลนดูดทีดูดพลังจากตัวเขาไว้ ขณะทีมารี ทิงตัวลง
บนพืนทีหน้ าประตูอย่างปลอดภัย
ทังทีมารัก็ใช้ เวท แต่มารี โลนีไม่สนใจการบุกรุ กของเธอ

เด็ก สาวจึ ง รี บวิงเข้ าไปด้ านใน โคตัล เลยยิงร้ อนใจเร่ ง เร้ าพลัง
ตัวเอง เพือเคลือนตัวตามไป แต่กิงของมารี โลนีในบริ เวณนันก็พ่งุ
เข้ ามาหมายฟาดสกัดเขาทันที ชายหนุม่ คํารามอย่างหงุดงหงิด
“อยากโดนทําเป็ นของเล่นมากใช่ไหม”
ฉับ! ฉับ! ฉับ!
โคตัลตวัดมื อทีเคลื อบด้ วยพลังพฤกษเวทไปตัดกิงที พุ่ง

เข้ าหาตัวเขา และเร่ งความเร็ วพุ่งเข้ าไปทางหน้ าต่างห้ องเตรี ยม
ไหม ดีหน่อยทีพืนโบราณสถานไม่มีแรงดึงดูด โคตัลรี บเก็บงําพลัง
เวทของตัวเองให้ มากเท่าทีจะมากได้ เป็ นผลทําให้ รากไม้ ทีฝั งตัว
อยู่ตามผนังได้ แต่ขยับเพี ยงเล็ กน้ อยแล้ วสงบตัวลง เขาจึง เดิน
ผ่านเข้ าไปในห้ องโถง

376 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เสี ย งการต่ อ สู้ ที ด้ า นล่ า ง ทํ า ให้ เกิ ด กระแสพลั ง เวท

ปั นป่ วนขึนทีใต้ ฐานของมารี โลนี กระแสพลังเหล่านันจึงทําให้ มา
รี โลนี หมุนตัวเร็ วขึนอี ก จนโคตัลซึงกํ าลังก้ าวเดินเสียการทรงตัว
ต้ องเซไปมาตามแรงเหวียง
“มันบ้ านอะไรเนี ย” โคตัลพึมพํ า แล้ วในที สุดเขาก็ เข้ า

มาถึ ง ห้ องโถงใหญ่ ที ตั งของกี ทอผ้ า ที นั นมารี กํ า ลั ง กอด
บาเรี ยแน่น แต่ส ายตาเพ่ง มองการทํ างานของกี ทอผ้ าเขม็ ง ไม่
วางตา
“บาเป็ นของมารี มารี ไม่ให้ ” มารี บอก ส่วนบาเรี ยซึงเข้ า

มาถึงทีนีแต่แรกกลับยืนนิงเฉย จนโคตัลอดสงสัยไม่ได้ ว่าทําไม
คนทีเข้ ามาถึงก่อนถึงได้ ยืนนิงได้ ขนาดนัน
“ปะป๊ า! ปะป๊ าช่วยด้ วย คนนี นิสัยไม่ดี เขากํ าลังจะเอา

พลังของบาไป” มารี ฟ้อง พลางกอดบาเรี ยทียืนตัวแข็งทือราวกับ
ถูกสาป จนโคตัลต้ องรี บวิงเข้ าไปตรวจดู ก็ พบว่าบาเรี ยถูกเส้ น
ไหมรัดพันไปตามตัว เส้ นไหมนันมาจากห้ องเตรี ยมไหม มันพัน
ตัวบาเรี ย แล้ วจึงไหลไปเข้ าในกี กลายเป็ นไหมเส้ นยืนไป ไอพลัง
เวทสีนําตาลอ่อนค่อยๆ ซึมออกจากตัวบาเรี ยเข้ าเคลือบเส้ นไหม
“แล้ วไปทํ ายังไงถึงโดนเส้ นไหมพัน หรื อว่า...” โคตัล

เอะใจ เมื อนึกถึงห้ องเตรี ยมไหมเส้ นยืนที เขาเพิงเดินผ่านมามัน
ว่างเปล่า จึงเป็ นไปได้ ว่าตอนทีบาเรี ยเดินเข้ ามาคงเป็ นช่วงปลาย
ไหมเส้ นยืนหมดพอดี ภูตในผ้ าทอจึงใช้ มนั ตวัดมาพันตัวบาเรี ยไว้
“แสบจริ ง ให้ มนั ได้ อย่างนีสิ”
“ปะป๊ ะ ทํายังไงดี บาไม่ขยับเลย” มารี ทําท่าเหมือนจะ

ร้ องไห้ โคตัลจับไหล่ลกู สาวแล้ วพูดว่า
“มารี มารี ฟังปะป๊ านะ เมื อกี ปะป๊ าเห็นตอนมารี เข้ ามา
ต้ นไม้ นีไม่ทําอะไรมารี เลย ดังนัน มารี ขึนไปนังบนคานนังของกี
ทอผ้ านะ แล้ วจับกระสวยไหมเส้ นพุ่งเอาไว้ ให้ มนั อย่าให้ มันทอ
ผ้ าต่อได้ เข้ าใจไหม”
มารี พยักหน้ า “เข้ าใจ มารี เห็นคูมีทอผ้ าบ่อยๆ”
“ใช่ จับกระสวยไว้ ทีเหลือปะป๊ าจัดการเอง”
มารี ทําตามทีพูด เธอขึนไปนังจ้ องจับตามองกระสวยไหม

เส้ นพุ่ง ที พุ่ง ไปมาผ่านตามช่องว่างระหว่างไหมเส้ นยื นที ถูกยก
ตะกอขึน แล้ วพอสบจังหวะเหมาะ มารี ก็จบั กระสวยไว้ เมือไม่มี
กระสวยไหมเส้ นพุ่ง วิงผ่าน ฟื มก็ หยุดทํ างาน แกนม้ วนผ้ าทอที
378 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เสร็ จแล้ วก็หยุดหมุน เพราะไม่มีผืนผ้ าทีทอออกมาเพิม เส้ นไหมที

รัดตัวบาเรี ยอยูก่ ็หยุดนิงไม่มีแรงดึงเพิม
โคตัล จึงจับตัวบาเรี ยหมุนย้ อนทวนทิศทางการพันของ

เส้ นไหม พร้ อมกับใช้ พลังของเขาสลายไอเวทของไหมมูสตินอย่าง
รวดเร็ ว เพียงเสียววินาที บาเรี ยก็ล้มลงนอนบนพืน แล้ วมีไอพลังสี
เขียวก็ลอยขึนมา ก่อนทีชายหนุม่ จะรู้สกึ ตัว
“บา” มารี ร้องเรี ยกบาเรี ยอย่างดีใจ ขณะทีรากไม้ ซึงฝั ง

ตัวอยูบ่ นผนังรอบห้ องต่างดีดตัวออกมาพร้ อมกับปลายเส้ นไหมที
เหลืออยูไ่ ม่มากก็เริ มขยับและพุง่ ไปหาไอเวททีลอยขึนมาอยู่เหนือ
ตัวบาเรี ย มันดูดกลื นพลัง นันแล้ วสงบนิ งไปเหมื อนเดิ ม โคตัล
มองเห็นภาพนันอย่างหวาดเสียว หากบาเรี ยไม่ใช่เมเนไทป์ ซึงไม่
มีพลังธาตุละก็ คงหลอกเจ้ าพืชดูดพลังอย่างนีไม่ได้
“ย๊ าก!”
ตู้ม!
เสี ยงคํารามของชิ ลด์ประสานเสี ยงกับของโกลดีดัง ขึน

ตามติดด้ วยเสี ยงระเบิดดัง กึกก้ อง แรงอัดด้ วยพลังศิล าเวทพุ่ง
สะท้ อนจากพืนมากระแทรกมารี โลนีให้ ลอยสูงขึนอย่างเฉี ยบพลัน
บาเรี ยทีเพิงได้ สติ โคตัล และมารี ต่างกระเด็นลอยขึนไปอัดกับ
เพดานห้ อง ก่อนจะร่ วงลงมา เป็ นบาเรี ยทีได้ สติรีบเคลื อนตัวไป

รวบร่างมารี ไว้ ก่อนทีทังเขาและโคตัลจะกระแทกกับพืน
บาเรี ยทิงหัวนอนแผ่กับพืน เมือคิดว่าคงกระแทกแค่ครัง

เดียว หูทีแนบกับพื นอยู่จึงได้ ยินเสียงดัง เปรี ยะๆ คล้ ายเสียงปริ
แตกของไม้ ทีกําลังโดนเผาไหม้
“พีโคตัล”
“ฉันได้ ยินเหมือนกัน รากของมารี โลนีโดนไฟไหม้ ”
“รี บออกไปจากทีนีเร็ วครับ” บาเรี ยผุดลุกขึนมองมารี ที

สลบไปเพราะแรงกระแทก ชายหนุ่มอุ้มเด็กสาวขึน พร้ อมกับเดิน
ไปทีหน้ าต่างโดยมีโคตัลลุกวิงตามไป แต่ก่อนทีพวกเขาจะไปถึง
หน้ าต่าง อยู่ๆ ไฟที สุมอยู่ทีฐานรากก็ ลุกพรึ บพวยพุ่ง ขึนมา จน
กลายเป็ นม่านเปลวเพลิงทีไฟลุกท่วมไปทังต้ นมารี โลนี
โฮ้ ง!
เสียงต้ นมารี โลนีกรี ดร้ องดังก้ องจนแสบแก้ วหู ตามด้ วย

รากไม้ ที ฝั ง ตัว ติ ด กับ ผนัง ห้ อ งก็ ดี ด ตัว พุ่ง ออกมากวัด แกว่ ง อยู่
เพ่นพ่านไปทังห้ อง บางรากก็ตรงเข้ ากระแทกโคตัลและบาเรี ย จน
บาเรี ยกระเด็นไปพร้ อมกับมารี ทีเขาอุ้มอยู่ แต่ก่อนทีชายหนุ่มจะ
380 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ตังหลักได้ ก็มีอีกรากหนึงก็เข้ ารั ดมาตัวเขาแล้ วสะบัด ทํ าให้ มารี

หลุดจากอ้ อมกอดของบาเรี ยลอยไปตกบนพืนแล้ วกลิงเข้ าไปใต้ กี
ทอผ้ า ส่วนโคตัลเองก็มีสภาพไม่ตา่ งกัน เพราะโดนรากของมารี โล
นีรัดพันไว้ แน่น
โฮ้ ง!
มารี โลนี ยัง ส่งเสี ยงกรี ดยังดังก้ องอย่างต่อเนื องไม่หยุด

ขณะทีรากของมันก็บีบรัดสองหนุ่มแน่นขึนเรื อยๆ จนเจ็บปวดไป
ทังตัว ไม่วา่ พวกเขาจะแผ่พงุ่ พลังออกมาสักเท่าไร เจ้ ารากนันก็ยิง
ดูดซับพลัง ของเขามากขึน และในช่วงเวลาคับขันนัน อยู่ๆ ทุก
อย่างก็หยุดนิงไป
บาเรี ยและโคตัลสบตากันอย่างเข้ าใจ ดาลันกันลินคอร์

นที อยู่ด้า นนอกจะต้ อ งทํ าอะไรสัก อย่า ง ซึงสิ งนันทํ า ให้ ต่อ ลม
หายใจของพวกเขาเอาไว้ ได้
บาเรี ยขยับมือขวาเร่ งเร้ าพลังเพือดึงหมวกทีเขาสวมอยู่

ลงมา สร้ างวงมนตราตรงกลางฝ่ ามื อ แล้ ว หมวกเอ็ ม บี เ อชก็
เปลียนรู ปร่ างกลายเป็ นหุน่ กระบอกทีถือดาบขนาดเท่าฝ่ ามือ แต่
เคลือนตัวเร็ วราวกับสายลม มันฟั นลงบนรากไม้ ทีรัดพันเขาไว้ จน
ร่างของเขาร่วงลงสูพ่ ืน พลางตะโกนออกคําสังว่า
“ช่วยคน”
เจ้ าหุ่นกระบอกนันก็ หันไปฟั นรากมารี โลนี ที รั ดโคตัลไว้

จนขาดกระจุย บาเรี ยรี บคลานไปหามารี เช่นเดียวกับโคตัลทีพอ
หลุดจากพันธนาการที ก็ คลานไปจุดเดียวกัน บาเรี ยเอื อมมื อไป
จับ เจ้ า หุ่ น กระบอกซึ งทํ า งานเสร็ จ แล้ ว มัน ก็ ก ลายเป็ นหมวก
เหมือนเดิม
“มีไพ่ไม้ ตายก็ไม่บอก”
“ถ้ าบอกก็ ไม่ใช่ไพ่ไม้ ตายสิ ครั บ ช่วยกันดึง มารี ออกมา

เร็ ว” บาเรี ยบอกพลางจับขาทังสองข้ างของมารี ขณะทีโคตัลจับ
แขน
“ได้ หนึง สอง...”
เสี ย งนับ สามของทังสองยัง ไม่ ทัน ได้ พูด ออกมา เสี ย ง

เหมือนแก้ วแตกก็ดงั สนันขึน
เพล้ ง!
โฮ้ ง!
382 ¡ÑÅ°Ô´Ò
มันคือเสี ยงกรี ดร้ องของมารี โลนี ที กลับมาดังสะท้ านไป

ทัวป่ าอีกครัง แต่ครังนีมันดังอย่างยาวนานจนทําให้ หวั ใจของทุก
คนทีได้ ยินหมือนตกวูบลงไปในหุบเหวลึก
นีคือเสียงของต้ นไม้ ทีกําลังพิโรธ!

65
ä¿¾ÔâÃ¸
ชิลด์ร้ ู สึกว่ามีบางอย่างเข้ ามาอาณาเขตของเขา ซึงเป็ น
สิงทีไม่มีพลังเวท เขากําลังจะตรวจสอบอยูว่ า่ คืออะไร ก็ได้ ยินมารี
พูดว่า
“ปะป๊ า บาไปถึงแล้ ว”
“ไม่ได้ ยินเสียงหัวใจเต้ นเลย”
“เพราะอะไรครั บ หรื อ ผ้ า ทอผื น นี จะไม่ ใ ห้ กํ า เนิ ด ภู ต ”

ชิล ด์ถาม พลางกางอาณาเขต โดยไม่ทันสัง เกตว่า โกลดี ทอย
มาถึงแล้ วเช่นกัน เขาเก็บอุปกรณ์เวททุกอย่าง แล้ วค่อยๆ เคลือน
ตัวเพือหาจังหวะไต่ขนไปที
ึ ราก
384 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ไม่ น่าจะเป็ นเพราะผ้ าทอใกล้ เสร็ จแล้ ว เหมื อนตอนที

ฉันทอผ้ าผืนของมารี ก็เป็ นแบบนี ฉันว่าต้ องหาใครเข้ าไปในนันอีก
คน” โคตัลเอ่ยด้ วยนําเสียงเร่งรี บ
“นายจําไม่ได้ เหรอ ถ้ าภูตตนนันลืมตาขึนมาตอนทีบาอยู่

ในนันคนเดียว มันจะไม่เ ป็ นการมี พันธสัญ ญาซ้ อนหรื อไง เร็ ว
เถอะ นายจะเข้ าไปไหม”
ชิล ด์ทําท่าจะพยักหน้ า แต่หางตาดันเหลื อบไปเห็นสิ ง

แปลกปลอมทีหลบพ้ นสายตาเขาไปก่อนหน้ านัน ชายหนุ่มจึงแผ่
พุ่งพลังจากผืนดินขึนไปรัดขาคนทีกํ าลังเหวียงของบางอย่างขึน
ไปเกาะเกียวรากไม้ ไว้
ฉึก!
เสี ยงอุปกรณ์ ช่วยปี นปั กลงไปในรากต้ นไม้ รากไม้ ทีอยู่

บริ เวณนันจึงเคลือนมารัดขาของโกลดีไว้ เขาจึงตอบโต้ ด้วยการ
ตวัดมีดเวททีคมกริ บตัดรากไม้ นนทิั งไป ชิลด์รีบเคลือนตัวตามติด
ไปไม่ลดละ การปะทะกันระหว่างจอมเวทพฤกษารุ่ นพีกับรุ่ นน้ อง
ทําให้ โกลดีต้ องปล่อยมือจากปลายเชือกทีใช้ โหนดึงตัวเขาขึนไป
บนรากไม้ และเป็ นจังหวะเดียวกับโคตัลทีพุ่งตัวไปจับปลายเชือก
ไว้ พ อดี แต่ม ารี กลับลอยตัวพุ่ง ปราดไปที ที ประตูโบราณสถาน

ทันที
“มารี !” โคตัลร้ องเรี ยกอย่างตกใจ ขณะทีเขาถูกดึงตัวเอง

ขึนโดยไปเกาะกับรากอันบน แล้ วปี นป่ ายต่อไปอย่างยากลําบาก
เพราะร่ างกายของเขายังมี ไอพลังเวทติดตัวอยู่ จะเคลื อนตัวแต่
ละที ก็เหมือนอยูใ่ นโคลนดูดทีดึงดูดพลังจากตัวเขาไว้ ขณะทีมารี
ทิงตัวตรงพืนฐานหน้ าประตูอย่างปลอดภัย
เมื อชิ ล ด์ รั บ รู้ ว่ า โคตัล และมารี ป ลอดภั ย คนที เขาเพิ ง

ขัดขวางไปก็ซดั พลังใส่เขา เพือปี นขึนมารี โลนีอีกครัง
“ไม่ให้ ไปหรอก” ชิลด์ตะโกนก้ อง แล้ วเร่ งเร้ าพลังศิลาเวท

สร้ างกรงดินขึนมากักขังคนทีเข้ ามาในอาณาเขตของเขาได้ อย่าง
สมบูรณ์
ชิ ล ด์ ไ ม่ ใ ช่ ค นมี พ ลัง เวทสู ง แต่ เ พราะเป็ น เด็ ก ธาตุดิ น

อาณาเขตเวทของเขาจึงแข็งแกร่ งติดอันดับอาณาเขตทีดีทีสุดใน
ชันปี แม้ เป็ นความสามารถทีใช้ การไม่ได้ เอาเสียเลย แต่มันเป็ น
ทักษะชันเลิศสํ าหรั บใครก็ ตามที เป็ นเจ้ าของฟาร์ มตัวทิงเจอร์ ที
ใหญ่ทีสุดในเซวีนา่
386 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ชิลด์ ฉันช่วย” เสียงลินคอร์ นดังมาจากด้ านบน พร้ อม

กับสายโซ่เ พลิง ก็ ฟ าดเข้ าใส่คนที ใช้ พ ลังเวทระเบิดชุดเสื อคลุม
ป้องกันเวทออกจากตัว เผยให้ เห็นใบหน้ าแข็งกร้ าวของโกลดีที
กําลังใช้ พลังพฤกษาของเขาระเบิดทําลายกรงดินของชิลด์
“คุณไม่มีวันได้ ในสิงทีต้ องการหรอก” ชิลด์ตะโกนเย้ ย

พลางเสริ มพลังความแข็งแกร่งให้ กรงดินมากยิงขึน
เสี ย งพลัง พฤกษเวทของโกลดีปะทะกับ โซ่ เ พลิ ง ของลิ

นคอร์ น ดั ง สนั น กระแสพลั ง นั นทํ า ให้ มารี โลนี หมุ น ตั ว ด้ วย
ความเร็ วมากขึน โดยไม่มีใครสังเกต
โกลดีเมื อเจอกับสถานการณ์ ไ ม่คาดฝั นเข้ าอย่างนี จึง

ล้ วงหยิบลูกบอลหลายลูกออกมาเปิ ด เขาปล่อยหุ่นยนต์หลายตัว
พุง่ ทะยานผ่านออกมาตามซีลูกกรงดินตรงเข้ ามาทําร้ ายชิลด์
กิง! กิง! กิง!
ชิลด์ก้มกํ าต้ นอ่อนของต้ นไม้ ทีอยู่บนพื นดินขึนมา แล้ ว

ทํ าให้ มันกลายเป็ นไม้ พองใช้ ฟาดเจ้ าหุ่นยนต์เวทตัวจิวพวกนัน
จนมันระเบิดดังเป็ นระยะๆ ขณะทีโกลดีก็สะบัดมือทีเคลือบด้ วย
พฤกษาเวทไปคว้ า จับ ปลายสายโซ่ เ พลิ ง ของลิ น คอร์ น ไว้ แล้ ว

กระชากให้ ตวั เองลอยขึนเหนือกรงดิน
ลินคอร์ นสลายโซ่เพลิง เขาม้ วนตัวซัดใบมีดไฟรัวใส่โกลดี

ไม่ยงั การลงมืออันเฉี ยบคมใบมีดทุกใบล้ วนพุ่งตรงเข้ าสู่จดุ ตาย
ชิลด์ทีกําลังจัดการกับคูต่ อ่ สู้เหลือบมองเห็นแวบหนึงยังอดนับถือ
ฝี มือไม่ไ ด้ ทังที อายุเท่ากัน แต่ลินคอร์ นถูกสอนให้ ลงมื อกับผู้ที
กระทํ า ผิ ด อย่า งเฉี ย บขาด การฆ่ า คนแม้ ไ ม่ ใ ช่ สิ งที ควรทํ า แต่
บางครังก็ไม่มีทางเลือก ถ้ าคนร้ ายคนนันรนหาทีเอง
โกลดีเองก็ไม่ใช่จอมเวทกระจอก แม้ จะหลบรอดจุดตาย

ไปได้ แต่ก็บาดเจ็บ เจ้ าของร้ านขายของเล่นมินนี ทอยไม่เคยคิด
ว่าตัวเองจะต้ องมาแพ้ ให้ แก่เด็กรุ่นราวคราวลูก แต่ไม่ว่าเขาจะเร่ ง
เร้ าพลังจู่โจมใส่ชายหนุ่มตรงหน้ าอย่างไร มันกลับไม่ได้ ผล แถม
ยังถูกตอบโต้ จนหลบหลีกได้ ลําบากและยากเย็นมากขึน
เมือครังทีลินคอร์ น ดี. ฟรานเชสก้ า ขึนประลองบนพรี ส

เตจ โกลดีก็ได้ ดกู ารประลองครังนันด้ วย เขาไม่มีข้อกังขาในความ
เก่งกาจของเด็กคนนัน แต่สิงทีน่าตกใจยิงกว่าของการต่อสู้ในวัน
นัน คือ เขาเพิ งรู้ ด้ วยตัวเองเดียวนี เองว่า ในวัน นันลิ นคอร์ นยัง
แสดงความเก่งกาจทีแท้ จริ งในการต่อสู้ไปได้ ไม่ถึงครึง
388 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ลินค์!” ดาลันตะโกนเรี ยกจากบนท้ องฟ้ า ทํ าให้ คน

ทังหมดหันไปมอง แล้ วพบว่าช่วงทีพวกเขาต่อสู้กนั อยู่ มารี โลนีก็
ยิงหมุนเร็ วขึนเรื อยๆ กิงและใบของมันเรื องแสงเจิดจ้ าขึน
โกลดีเมือเห็นการเปลียนแปลงนันจึงรี บเร่ งเร้ าพลัง เพือ

สลัดให้ หลุดพ้ น เขาต้ องเข้ าไปภายในมารี โลนีให้ ได้ แต่ลินคอร์ น
กับชิลด์ก็แทคทีมจับมือกันร่วมวงขัดขวางไม่เลิกลา
“นายไปช่วยพีดาลันเร็ ว คนข้ างในต้ องแย่แน่” ชิลด์บอกลิ

นคอร์ น
“ตกลง ฝากจัดการทางนีด้ วย” ลินคอร์ นบอก พลางพุ่งตัว

กลับไปหาดาลัน ขณะทีชิลด์แผ่พ่งุ พลังทุกหยดหยาดของตัวเอง
เร่งเร้ าให้ วงมนตราของเขาเรื องแสงขึน แล้ วผืนดินก็พ่งุ ทะยานขึน
ไล่จีโกลดีทีเคลือนตัวหนี แต่หนีเท่าไรก็ไม่พ้นแท่งดินทีผุดตามติด
ไปตลอด ท้ ายทีสุดแท่งดินทีสูงเลยหัวเขาก็ผสานตัวต่อกันปิ ดเป็ น
กรงอย่างสมบูรณ์
“ไงลุง หนีไม่ได้ แล้ วละ งานนีลุงได้ รับโทษยาวแน่”
“มันเป็ นของฉัน”
“มารี โลนีไม่ใช่ของใคร ลุงต่างหากทีทําผิด”

“ฉันเป็ นคนสร้ างมันขึนมา อย่าคิดว่าฉันจะให้ มนั กับพวก

แก!” โกลดีตะโกนก้ องอย่างโกรธแค้ น พลางดึงอุปกรณ์ เวทชิน
สุดท้ ายที ติดตัวอยู่ออกมา เขาแผ่พุ่งพลังอัคคีเวทเข้ าไปกระตุ้น
แล้ วโยนมันลอดผ่านซีลูกกรงดินเข้ าไปยังใต้ ฐานของมารี โลนี
“เฮ้ ย! บ้ าไปแล้ วเหรอลุง!”
“ย๊ าก!”
ตู้ม!
ระเบิดเพลิงสี แดงฉานสว่างจ้ าลอยละลิวพุ่งเข้ าใต้ ฐาน

มารี โลนี จนชิลด์ต้องฟุบตัวหมอบราบอยู่กบั พืนดิน พร้ อมกับกาง
ม่านมนตราป้องกันตัวเองไม่ให้ เปลวเพลิงร่ วงใส่หัว พอได้ สติก็
บังคับให้ เสาดินกลื นกิ นโกลดีเอาไว้ ทังตัวเหลื อแต่หัวโผล่ขึนมา
แล้ ว ทังเขาและโกลดี ก็ เ งยหน้ า มองมารี โ ลนี ที โดนแรงระเบิ ด
กระแทกให้ ลอยตัวขึนไป และตกลงมาในอยูต่ ําแหน่งทีสูงกว่าเดิม
เปลวไฟเวทลุกพรึ บเผาไหม้ รากไม้ และกิงก้ านรอบฐาน

มันส่งกลินไหม้ และควันไฟฟุ้งกระจายเต็มทังพืนที และยังไม่ทนั ที
ใครจะทันได้ ตงสติ
ั เสียงอันโกรธกริ วของมารี โลนีก็กรี ดร้ องดังก้ อง
ป่ า
390 ¡ÑÅ°Ô´Ò
โฮ้ ง!
ลําต้ นของมารี โลนีทีหมุนรอบตัวเร็ วขึนมาได้ สกั พักแล้ ว ก็

ยิงหมุนเร็ วมากขึนอีก ทังรากและกิงก้ านของมันเหวียงสะบัดกวัด
แกว่งไปมาอย่างบ้ าคลัง ชิลด์หน้ าซีดเผือด เมือเห็นเปลวไฟทีลุก
ไหม้ อยู่ทีฐานด้ านล่าง มีเปลวไฟพวยพุ่งขึน จนไฟลุกท่วมไปทัง
ต้ น ดูราวกับมารี โลนีต้ นนีงอกขึนมาจากกองเปลวเพลิงไม่ผิด
“บ้ าเอ๊ ย! บา! รุ่นพี!” ชิลด์ตะโกนเรี ยกด้ วยความเป็ นห่วง

แล้ วพุ่ง ตัว ขึนไปหาสองหนุ่ม จากฟรานเชสก้ า ที กางอาณาเขต
ป้องกันอยูข่ ้ างบน
โฮ้ ง!
เสียงมารี โลนียังกรี ดร้ องดังสนันป่ าอย่างต่อเนือง นันยิง

ทํ าให้ เ ปลวเพลิง โหมกระหนํ าหนักยิงขึน แต่เ พี ยงเสี ยววินาที ที
ชิลด์ขึนมาอยู่ระดับเดียวกับลินคอร์ นและดาลัน ทุกอย่างก็ หยุด
นิงไป ชิลด์มองสีหน้ าเคร่งเครี ยดของสองหนุม่ จากฟรานเชสก้ า
“ไปช่วยทังสามคนในนันเร็ ว” ลินคอร์ นบอก
“มี เวลาเท่าไร” ชิลด์ถาม พลางเคลื อนตัวไปถึงประตู

ทางเข้ าโบราณสถานทีอยู่ใต้ ฐานของมารี โลนี เขาใช้ วารี เวทพุ่ง
ทะลวงผ่านประตูเข้ าไป ขณะได้ ยินเสี ยงพีดาลันดังขึนในจิตเขา

ว่า
‘สองนาที’
หัว ใจของชิ ล ด์ ห ล่ น วู บ เขาพยายามใช้ พ ลัง ทังหมดที

เหลืออยูท่ ลายรากไม้ ทีขวางทาง ซึงก่อนพวกมันจะหยุดนิงอยู่ตรง
นี มันคงเคลือนตัวยัวเยียอยูใ่ นห้ องทีเขากําลังจะเดินผ่านไปอย่าง
ยากลําบากนีแน่นอน
‘เร็ วชิลด์’ เสียงลินคอร์ นเร่ งรัดดังขึน ขณะทีชิลด์สอดส่าย

สายตาก็ เห็นช่องว่างที น่าจะเชื อมต่อกับห้ องกี ทอผ้ าที สองหนุ่ม
กับหนึงสาวติดอยู่ ชายหนุ่มผิวสีเข้ มจึงลืนไถลตัวผ่านไปตามราก
ไม้ ทีกันขวางไว้ ขณะหูของเขาได้ ยินเสียงเหมือนอะไรสักอย่างร่ วง
ลงกระแทกพืนตามด้ วยเสียงพูดทีคุ้นหู
“มีไพ่ไม้ ตายก็ไม่บอก”
“ถ้ าบอกก็ ไม่ใช่ไพ่ไม้ ตายสิ ครั บ ช่วยกันดึง มารี ออกมา

เร็ ว”
“ได้ หนึง สอง...”

392 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เสียงนับสามของทังสองยังไม่ทนั ได้ พดู ออกมา เสียงของ

อาณาเขตทีแตกเหมือนเสียงแก้ วแตกก็ดงั สนันขึน
เพล้ ง!
“นับสามได้ แล้ วพวก!” ชิลด์ตะโกนเตือนสติคนทังหมด

ดังลอดเข้ ามา จากนันเขาก็ส่งกระแสพลังไปกระชากร่ างบาเรี ย
กับโคตัลให้ หลุดออกพร้ อมกับมารี ทีอยู่ใต้ กีทอผ้ าซึงทังสองหนุ่ม
เตรี ยมดึงพร้ อมแล้ ว ขณะเดียวกันชิลด์ก็รีบสร้ างสายนําพุ่งทะลุ
ผ่านหน้ าต่างเปลวเพลิ งที ลุกท่วมอยู่ เพื อกรุ ยทางให้ ตัวเองพุ่ง
ผ่านออกมา พร้ อมๆ กับลากอี กสามคนให้ ลอยหลุดออกมาจาก
ห้ องด้ วย
ชิ ล ด์ ก ระเด็ น ออกมาก่ อ น ตามด้ ว ยบาเรี ย ที กอดมารี

เอาไว้ ขณะทีโคตัลปล่อยมือจากมารี ให้ บาเรี ยรับช่วงไป แล้ วไหล
ตัวตามพลังของชิลด์ทีฉุดรังเขาออกมาอยูเ่ ป็ นคนสุดท้ าย
‘ช่วยด้ วย!’
เสียงหวานทีฟั งดูคล้ ายกับมารี มากๆ ดังก้ องขึนในหัวของ

โคตัล เขาชะงักงันไปเพียงเล็กน้ อย ทําให้ เปลวเพลิงทีลุกพรึ บโหม
เข้ ามาอีกครังผลักดันร่ างของโคตัลให้ กลับเข้ าไปยังห้ องกี ทอผ้ า
เช่นเดิม
โคตัลกลิงหลุนๆ ไปหลายตลบ จนไปชนเข้ ากับรากหนึง

ของต้ นไม้ ทีเคลื อนมาพอดี ชายหนุ่มฝื นใจรี บนอนราบไปกับพื น
เพือให้ รากไม้ นนตวั
ั ดผ่านหัวเขาไป แล้ วค่อยๆ คลานมาหลบข้ าง
กีทอผ้ า ซึงดูเหมือนจะเป็ นทีเดียวทีปลอดจากการทําร้ ายของราก
ไม้ เหล่านัน
‘ช่วยฉันด้ วย!’
เสียงนันยังดังก้ องในหัวของโคตัล ขณะทีคนถูกร้ องขอให้

ช่วยปี นขึนไปนังอยูบ่ นคานทีนังอย่างยากลําบาก โคตัลก้ มลงมอง
ผ้ าทอทียังทอค้ างอยูพ่ ลางคว้ ากระสวยไหมเส้ นขวางมาถือไว้
“รี บๆ เลยยายแสบ ฉันไม่อยากถูกไฟคลอกตาย” โคตัล

พึมพํา แล้ วสะบัดมือพุ่งกระสวยไหมเส้ นขวางต่อ พลางนึกลําดับ
ลายอักขระแห่ ง การเวลาที เคยทอผ้ าผื น ก่ อน แล้ ว เริ มทอผ้ า ที
เกือบจะเสร็ จนีต่ออย่างไม่สนใจสภาพรอบข้ างอีก
ขณะนัน...
โฮ้ ง!
394 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“พีโคตัล!” บาเรี ยกับชิลด์ตะโกนเรี ยกพร้ อมกัน แต่เสียง

ตะโกนที ดังลันนันกลับไม่ส่งผลใดๆ เพราะเสียงกรี ดร้ องของมา
รี โลนีดังก้ องไปทัวท้ องฟ้า
โฮ้ ง!
เปลวไฟทีลุกโหมขึนโดยรอบ สะเก็ดไฟปลิวสะบัดไปทัว
กิงก้ านของมารี โลนีก็โบกสะบัดถี เร็ วขึน ราวกับทนความทรมาน
ต่อ ไปไม่ ไ หว แล้ ว สิ งที ไม่ มี ใ ครคาดคิ ด ก็ เ กิ ด ขึ น มารี โ ลนี พลัน
สะบัดกิ งสลัดใบของมันทังหมดทิงออกจากต้ น ใบไม้ ปลิวออก
จากต้ นพุง่ ด้ วยความเร็ วและแรงไปทุกทิศทาง
“ลินค์! พีดาลัน!” สองหนุ่มทีเพิงออกมาจากห้ องใต้ ฐาน

ของมารี โลนีแหงนหน้ ามองท้ องฟ้าตาค้ าง ทัวทังท้ องฟ้าสว่างวาบ
ไปด้ วยแสงสี เขี ยวเรื องของใบไม้ เวทที หลุดลอยจากกิ ง มันปลิว
กระจัดกระจายไปทัวทุกทิศทางราวกับดอกไม้ ไฟบนท้ องฟ้า
ชิลด์กบั บาเรี ยมองจากตรงนียังคิดเลย ว่าใครจะรอดชีวิต

จากห่ากระสุนใบไม้ เวททีพุง่ มาจากทุกทิศทางเหล่านันได้ แต่พวก
เขาก็ยงั หวังแม้ มนั จะมีอยู่น้อยนิดก็ตาม เพราะไม่ว่าอย่างไรสอง
หนุ่ม ที ลอยอยู่ท่ามกลางห่ากระสุนใบไม้ เ วทบนท้ องฟ้ านัน คือ
ผู้ชายซึงต่อไปจะเป็ นทีสุดของทังสองด้ านของฟรานเชสก้ าเชียว
นะ บาเรี ย กั บ ชิ ล ด์ จึ ง ยัง คงลุ้ น อยู่ ใ นใจ ว่ า พวกเขาจะได้ เ ห็ น

สัญญาณการคงอยู่ของเพือนทังสอง พวกเขารอมาได้ สกั พักแต่ก็
ไม่มีวีแววอย่างทีหวัง ขณะเสียงมารี โลนียังคงดังครวญครางมา
อย่างต่อเนืองจนกระทัง
“หยุด! – เดียว! - นี!” เสียงตวาดฟั งดูคลับคล้ ายเสียงของ

เพือนสาวทีบาเรี ยกับชิลด์ไม่เคยเห็นแสดงความโกรธให้ ได้ ยินมา
ก่อน ดังก้ องฝ่ ากระแสเสียงกรี ดร้ องของมารี โลนี
“ดับไฟก่อนเร็ ว” เสียงของทีน่าดังตามติดมาพร้ อมกับไอ

เย็นจากสองนักวาโยเวทฝึ กหัดก็แผ่พงุ่ เข้ าครอบคลุมไว้
“ทีน นีล” ชิลด์เรี ยกเพือน
“โทษที เ พื อน การออกจากบาร์ เ รี ย ร์ ข องรุ่ น พี เชรี พ มี

ปั ญหานิดหน่อย เลยมาช้ าน่ะ ทีเหลือเดียวฉันกับทีนจัดการเอง”
“นายสองคนอยู่ทีนี แล้ วเสียงตวาดนันล่ะ ใช่เสียงลิล่ารึ

เปล่า” บาเรี ยถาม
ทีนกับนีลหันไปมองหน้ ากัน แล้ วตอบว่า “ใช่ เสียงของลิ

ล่า”
396 ¡ÑÅ°Ô´Ò
สินเสียงตอบของทังคู่ แทนทีเปลวไฟซึงโหมกระหนําเผา
ไหม้ มารี โลนีจะเบาบางลง มันกลับลุกพรึ บขึนท่วมต้ นอีกครัง แต่
ครังนีเปลวไฟกลับไม่ใช่สีแดงเพลิงเหมือนก่อน แต่เป็ นสีเขียว
พรึบ!
“ซวยแล้ ว!” ทีน่าอุทานพลางเงยหน้ าดูการฌาปนกิจมา

รี โลนีด้ วยสีหน้ าหวันใจ
“ใช่ ซวย เพราะรุ่ นพี โคตัลยังอยู่ในนัน” ชิลด์ร้องตอบ

เสียงหลง
ทังหมดจึงพุ่งตัวขึนไปหาคนทีไม่เคยโกรธใครจริ งจัง แต่

ตอนนี ผู้ถื อ สาส์ น แห่ ง ไฟ ตัว เก็ ง เจ้ า ผู้ค รองรั ฐ บาซิ ล ล่ า และผู้
ชนะพรี สเตจเมือสองปี ทีแล้ ว กําลังโกรธสุดขีด
“ลิล่า!” ที น่าตะโกนเรี ยกเพือนทีกอดลินคอร์ น ซึงแผ่น

หลังอาบไปด้ วยเลือดทังหลังด้ วยดวงตาวาวโรจน์
“เกิดอะไรขึนคะพีดาลัน” ทีน่าหันไปถามว่าทีไซเอน ซึง

อยูใ่ นสภาพเสือขาดวิน แต่แผลของเขาเริ มหายดีแล้ ว
“ลิลา่ เข้ ามาในจังหวะทีพวกเรายืออาณาเขตไว้ ไม่ได้ พอดี

มันเป็ นช่วงขาดห้ วงพลังของผู้ควบคุมเวลาน่ะ แล้ ว...มารี โลนี ก็
สะบัดกิ งสลัดใบของมันทิงทังต้ นพร้ อมกัน ขณะที บาร์ เรี ยร์ ของ
พวกเรายังฟื นคืนกลับมาไม่ทนั ก็เลย...”
“กล้ าดียงั ไงมาทําให้ ลินค์เจ็บ!” เสียงทรงอํานาจทีไม่เคย

มี ใครได้ ยินจากลิล่ามาก่อน ดังสะท้ อนไปทัวท้ องฟ้ า พร้ อมกับ
เปลวไฟสีเขียวเรื องก็ยิงลุกโหมกระหนําใส่มารี โลนีมากขึน
ปกติเด็กธาตุไฟก็เป็ นคนทีอารมณ์รุนแรงอยู่แล้ ว ลิล่าถื อ

ว่าเป็ นเด็กธาตุไฟที ใจเย็นมาก แต่พ อเธอระเบิดอารมณ์ ขึนมา
สภาพเลยออกจะสยดสยองไม่เบา
“ลิล่า ลิล่า ตังสติหน่อยนะ พีโคตัลยังอยู่ในนันนะ ลิล่า!”

ทีน่าเขย่าตัวลิล่าพร้ อมพูดเตือนสติไปด้ วย แต่หญิ งสาวกลับไม่
รู้ สึกตัวหรื อสนใจอะไรอี ก จนกระทังคนที เลื อดออกโชกทังหลัง
แผลเริ มรักษาตัวเองจนฟื นสติมา เขาแตะแผ่นหลังลิล่าอย่างแผ่ว
เบา
“ยัยเฉือย”
“ลินค์ ลินค์ ฮึก ฮึก อย่าเป็ นอะไรนะ”

398 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“โอ๊ ย อย่าเพิงห่วงลินค์เลย ลินค์น่ะไม่ตายหรอก พีโคตัล

สิ พีโคตัลแย่แล้ ว” ทีน่าพูดเร่ งรัดขัดขึนอย่างร้ อนรน และคราวนี
ความร้ อนรนของเธอก็ได้ ผล เพราะลิล่าได้ สติแล้ วหันไปมองสิงที
เธอทําไปโดยไม่ร้ ูตวั แล้ วหน้ าก็ซีดเผือดลง
“ดับไฟเร็ วลิล่า ดับเร็ ว” นีลร้ องบอกทังที เขาไม่ได้ หยุด

การส่งพลังความเย็นลงไปดับความร้ อนของเปลวไฟสีเขียวสดนัน
เลย ดาลันยืนมือมารับลินคอร์ นไป ขณะทีลิล่าสูดหายใจเข้ าลึก
รวบรวมสติทีกระเจิดกระเจิงเพือยุตไิ ฟนัน
“ไม่ได้ ฉันทําไม่ได้ มันไม่ยอมดับ” ลิลา่ ตอบ
บาเรี ยส่ง มารี ใ ห้ ทีน่า แล้ วก้ มมองไปตามลํ าต้ นและกิ ง

ก้ านของมารี โลนี
“ทําไมมันหยุดร้ องแล้ วละ”
“เออ จริ ง มันเงียบไปแล้ ว” ชิลด์พดู เสริ ม
บาเรี ยเพ่งสายตามองก็ พบว่าความเร็ วในการหมุนของ

มารี โลนีลดลง กิงก้ านของมันก็ไม่เคลือนตัวอย่างทรมานอีก แถม
บางกิงก้ านก็เริ มผลิใบใหม่ออกมาด้ วย ดวงตาสีเขียวจึงเหลือบไป
มองลิลา่ ทีหน้ าซีดเผือด
“ลิลา่ ลิลไง ลิล”
ลิ ล่ า มองบาเรี ย อย่ า งไม่ เ ข้ า ใจ แล้ ว ดวงตาพลัน เปล่ ง

ประกายจ้ า อย่ า งดี ใ จ “ไฟแห่ ง ลิ ล เป็ น ไฟแห่ ง ชี วิ ต มัน เป็ น ไฟ
สําหรับการรักษา รอดไปที รอดไปที” ลิล่าเดินไปกอดลินคอร์ นทีอ
ยูไ่ ด้ ด้วยการพยุงของดาลันอีกที
“ลงไปดูกนั ไหม” บาเรี ยถาม พลางรับตัวมารี มาจากทีน่า

แล้ วทังหมดก็ลงมายืนทีด้ านล่าง มองดูโกลดีทีเงยหน้ ามองมารี โล
นีซึงถูกเปลวไฟสีเขียวลุกท่วมต้ นด้ วยสีหน้ าหมดอาลัยตายอยาก
หางตาของเขามีหยาดนําตาหลังริ น ไม่มีใครรู้ ว่าเขาคิดอะไรอยู่
แต่ทีแน่ๆ ความพยายามหลายปี ของเขาที ผ่านมา มันได้ จ บลง
แล้ ว พร้ อมกับเปลวเพลิงนี
“มันกํ าลังลอยตําลงมา” บาเรี ยพึมพําบอก ขณะทีมารี

กระพือเปลือกตาขึนมองสิงทีเห็นตรงหน้ า แล้ วพึมพําขึนว่า
“บ้ าน...”
บาเรี ยก้ มมาถามอย่างสงสัย “ว่าอะไรนะมารี ”
“คนนันเขาบอกว่า ตรงนีคือบ้ าน”

400 ¡ÑÅ°Ô´Ò
คนทังหมดหันไปมองต้ นมารี โลนี ที ได้ รับการรั กษาจาก

เปลวเพลิงแห่ง ลิล แล้ วค่อยๆ เปลี ยนจากต้ นไม้ ทีถูกไฟไหม้ จ น
เกรี ยมกลับมายืนต้ นเขียวชะอุ่มได้ อีกครัง มันลอยตําลงมาเรื อยๆ
จนเกือบชิดกับพืนดิน
“บา...ต้ องช่วยเขาหน่อย” มารี เอ่ย
บาเรี ยจึงร่ ายพสุธาเวทให้ ผืนดินตรงนันยื นขึนไปคล้ าย

เป็ นมื อที จับดึงให้ มารี โลนี ทีใต้ ฐานยังเหลือเปลวเพลิงนิดหน่อย
เข้ ามายึดติดกับผืนดินจนแนบสนิท
ฟูม!
กระแสไอพฤกษาเวทกระเพื อมพลิ วเป็ นคลื นแผ่ขยาย

ออก โดยมีมารี โลนีเป็ นศูนย์กลาง แล้ วระลอกคลืนของไอพลังเวท
ที แผ่ขยายกว้ างออกไปนัน ก็ ได้ คืนความชุ่ม ชื นและความอุดม
สมบูรณ์ กลับคืนสู่ผืนดินในทุกทีที มันเคยผ่านไป แน่นอนระลอก
คลืนนันไม่ได้ หยุดอยู่แค่เพี ยงระลอกเดียว แต่มันส่งกระแสพลัง
เพือส่งคืนความสมบูรณ์ ไปอย่างต่อเนืองครั งแล้ วครังเล่าโดยไม่
หยุดยัง
“เราต้ องไปช่วยพีโคตัลออกจากทีนัน” ทีน่าพูดเรี ยกสติ

ของทุกคนกลับมา มารี จงึ ยกมือห้ ามว่า
“ปะป๊ าจะไม่เป็ นไร เธอ...ดูแลปะป๊ าอยู”่
“เธอ?”
มารี ยิมให้ ทุกคนแล้ วตอบว่า “ท่าทางมารี จะได้ น้องแล้ ว

ละ”
402 ¡ÑÅ°Ô´Ò
66
âÅ¹Õè áÇ¹àÇÔÃ¸
กึก! กึก!
เสียงฟื มดังก้ องในห้ วงคํานึงของโคตัล เขาจําได้ ว่าเขาเร่ ง

ทอผ้ าผืนนันอยูใ่ นมารี โลนี แต่จําไม่ได้ ว่าตัวเองทอเสร็ จหรื อเปล่า
เส้ นไหมทุกเส้ น เสียงกระทบของฟื มยังดังอย่างต่อเนือง กลินหอม
ของเนือไม้ อักขระแห่งกาลเวลาทอประกายสีเขียวทองลอยเด่น
อยู่บนผื นผ้ าทอ จากนันก็หมุนวน หลุดลอยจากผื นผ้ าซึงใกล้ จะ
ทอเสร็ จ แล้ วรวมเป็ นเรื อนร่ างผิวขาวผ่อง ซึงมีไอเวทลอยวนอยู่
รอบตัวเธอ ขนตาสี นําตาลไหม้ กระพื อขึน เผยให้ เ ห็นดวงตาสี
เขี ยวที ไม่ไ ด้ แตกต่างจากมารี เพี ยงแต่แววตาเปล่ง ประกายนิง
สงบกว่า เส้ นผมสีนําตาลไหม้ สันแค่พอดีติงหู และริ มฝี ปากแดง
อิม เธอโน้ มใบหน้ าลงมามอบสัมผัสอันอ่อนหวานให้ แก่เขา แล้ ว
ทุกอย่างก็ดบั วูบลง จนกระทัง...
จิบ! จิบ!
โคตัลได้ ยินเสียงนกร้ อง ตามด้ วยเสี ยงคล้ ายนกกระพื อ

ปี กโผบิ น กิ งไม้ ไ หวโอนเอน มี ส ายลมพั ด โชยมาอ่ อ นๆ และ
แสงแดดอ่อนที สาดส่องลามเลี ยมาบนหน้ าจนแยงนัยน์ตา ชาย
หนุ่ม ขยับ ใบหน้ า หนี แสงแดด แต่ไ ม่ น านแดดก็ ไ ล่ ตามมาแยง
นัยน์ ตาเขาอี ก โคตัลจึงตัดสินใจพลิกตัวหลบหน้ าหนี หน้ าผาก
เขาจึงไปชนกับผิวรี บเนียนของอะไรสักอย่าง ชายหนุ่มจึงลืมตา
มอง
‘สี เ ขี ย ว...ตาสี เ ขี ย วเหมื อ นมารี ’ โคตัล บอกตัว เอง เขา

กะพริ บตาอีกสองสามครัง เพือให้ แน่ใจว่าเขาไม่ได้ ตาฝ้าฟางไป
เอง ก่อนจะหลุบตามองสํารวจเด็กสาวทีใบหน้ าห่างจากเขาเพียง
นิดเดียว
“มา..รี ? ไม่ใช่” โคตัลเอ่ย พลางขยับใบหน้ าออกห่าง

ขณะทีอีกฝ่ ายก็ขยับถอยห่างออกมาด้ วยเหมือนกัน คราวนีโคตัล
ตืนเต็มตา เมือเห็นเด็กสาวทีนอนหันหน้ ามาหาเขา ห่อตัวเองด้ วย
ผ้ าทอชนิดเดียวกับทีมารี เคยห่มตอนเกิดใหม่
“เธอ...” โคตัลอุทานได้ คําเดียวแล้ วอึงไป

404 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เด็กสาวเจ้ าของใบหน้ าคล้ ายคลึงกับมารี แต่ผมสัน และ

มีดวงตาและใบหน้ านิงเย็น ความสดใสจึงเป็ นสิงแบ่งแยกให้ เธอ
ต่างจากมารี ได้ ชดั เจน เด็กสาวอ้ าปากพูดด้ วยเสียงทีคล้ ายกับมา
รี ว่า “หิว”
‘แล้ วไง’ โคตัลคิดในใจ หากคนตรงหน้ าเป็ นผู้ชายเขาคง

โพล่งอย่างใจนึกแล้ ว แต่เพราะเป็ นผู้หญิ งชายหนุ่มเลยกลันคํา
นันไว้ แล้ วยกมือขึนเสยผม พลางมองไปรอบข้ าง
“ยังอยูใ่ นนีเหรอ แต่ทําไมถึงหยุดหมุนแล้ วละ”
“มีคนมา” เด็กสาวบอกพลางหันไปมองทีทางเข้ า
ฟั งจากเสียงฝี เท้ าต้ องมากกว่าหนึง โคตัลคิดและหันไป

มองต้ นเสียง แล้ วหันมามองคนทีกึงเปลือยอยู่ เขาจึงรี บถอดเสือ
ตัวนอกของตัวเองคลุมตัวเด็กสาว
เด็กคนนันเงยหน้ ามองโคตัล โดยไม่พูดอะไร แต่ก่อนที

โคตัลจะขยับออกห่าง ผู้มาใหม่ก็มาถึงตัวเขาพอดี
“โคตัล แวนเวิร์ ธ ลูก ต้ อ งถูกกักบริ เ วณเจ็ ดวัน ฐานทํ า

อะไรเสียงขนาดนี” เสียงเฉี ยบขาดของ เซเลน่า แวนเวิร์ธ ดังก้ อง
ไปทัวห้ อ งโถง ตามด้ ว ยแรงกอดของผู้เ ป็ น แม่ ที ได้ รั บ รายงาน

เรื องราวทังหมดในตอนเช้ า ก็ตรงดิงมาทีนีเลย
“อะไรกันครับแม่ ผมไม่ได้ เป็ นอะไร” โคตัลกอดตอบผู้

เป็ นแม่ พ ลางลู บ หลั ง ผู้ หญิ ง คนเดี ย วที เขารั ก สุ ด หั ว ใจอย่ า ง
ปลอบโยน ขณะทีเซเลน่าถอยห่าง แล้ วส่งสายตาดุมองลูกชาย
“ผมไม่เป็ นไร เห็นไหมครับ” โคตัลยําจนเซเลน่ายกมือขึน

ปาดนําตา พลางหันไปหาสมาชิกผู้ร่วมทีมของลูกชาย
“ป้าขอบใจทีดูแลโคตัลนะ”
“พวกเราเปล่าครับ เพราะคนดูแลน่าจะเป็ นเธอคนนัน”

ชิลด์ตอบ พลางมองไปยังเด็กสาวทีหน้ าเหมือนมารี ราวกับพิมพ์
เดียว แตกต่างทีเธอคนนีผมสันและมีดวงตาทีสงบนิงเหมือนเจน
โลกมากกว่า
“หนู...”
เด็ ก สาวลุ ก ขึ นย่ อ กายทํ า ความเคารพเซเลน่ า อย่ า ง

ถูกต้ อง ทําให้ ทกุ คนในห้ องโถงงุนงง
“หนู...ไม่สิ ท่านคือ...”
406 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เด็กสาวไม่ตอบ เธอหันไปมองโคตัล จนโคตัลต้ องเอ่ยขึน

ว่า “เธอเป็ นภูตทีเกิดจากมารี โลนีครับแม่ เหมือนมารี ”
ดวงตาของเซเลน่ากระจ่างขึนด้ วยคําตอบของลูกชาย
รองศาตราจารย์จอมเวท เซเลน่า แวนเวิร์ธ หันตัวไปย่อกายทํ า
ความเคารพเด็กสาว จนโคตัลร้ องเสียงหลง
“แม่! ทําอะไรครับ”
เซเลน่ายื ดตัวขึนแล้ วแย้ ม ยิม “ปราการฟาเรนเซ่กําลัง

เตรี ยมการต้ อนรับท่าน อีกไม่นานท่านฟอรี ก็คงจะมาถึง ยินดีทีได้
พบกันนะคะ”
เด็กสาวทํ าเพี ยงมองเซเลน่า แล้ วเดินไปหลบข้ างหลัง

โคตัล เธอเอือมมือมากําชายเสือของโคตัลไว้ ท่าทางนิงสงบทีเห็น
ดูไม่เข้ ากับท่าทางหวาดกลัวของเธอเท่าไร ทํ าให้ เซเลน่าหันไป
มองหน้ าลูกชาย แล้ วขมวดคิวอย่างกังวล
“เธอคงมอบจุมพิตแห่งภูตไพรให้ รุ่นพีไปแล้ ว” ชิลด์พดู ถึง

ความเป็ นไปได้ ทีทําให้ ภตู น้ อยตนทีสองตามติดโคตัลไม่ห่างอย่าง
นี
“แล้ วมารี ละ ไปไหน เธอปลอดภัยหรื อเปล่า” โคตัลถาม

อย่างเป็ นห่วง
“มารี ยังหลับ บาดูแลอยู่ ลินค์บาดเจ็บ ลิล่าเลยต้ องอยู่

ดูแลเหมือนกัน เวิร์นยังไม่ฟืน พีดาลันบาดเจ็บเล็กน้ อย ตอนนีที
ด้ านนอก นีล ทีน่า พีเชรี พกําลังเก็บข้ อมูล รุ่ นพีล่ะครับ บาดเจ็บ
ตรงไหนหรื อเปล่า”
“ไม่ ขอบใจ แล้ วแม่มาได้ ยังไงครับ ทีนี ห้ ามคนนอกเข้ า

นะ”
เซเลน่าค้ อนลูกชายทีทํามาเคร่ งระเบียบเอาตอนนี แต่ก็

ยังหันไปมองเด็กสาวทีไม่พดู ไม่จา แล้ วยิมถามว่า
“หิวไหมคะ”
เด็กสาวพยักหน้ า โคตัลเลยดันหลังเธอให้ เซเลน่า พลาง

บอกว่า “ถือว่าได้ ลูกสาวเพิมทีเดียวสองคนแล้ วกันครับ แม่เลียง
แฝดผู้ชายไปแล้ ว ตอนนีก็เปลียนมาเลียงแฝดผู้หญิงบ้ าง”
เซเลน่าอยากตีลกู ชาย แต่ท่าทางทีทําเหมือนไม่กลัวของ

เด็กสาวตรงหน้ า ทําให้ เธอยิมขํา เด็กคนนีคือสมบัติลําค่าของฟ
408 ¡ÑÅ°Ô´Ò
อริ โซ่ ไม่ว่าเด็กสาวจะกลายเป็ นใคร แต่วนั นีเด็กคนนีเป็ นลูกสาว

ของเธอ
“ไปหาเสือผ้ าใส่กัน แล้ วก็ หาอาหารเข้ าปากด้ วยเนอะ”

เซเลน่าเอ่ยชวนเสียงอ่อนโยน เด็กสาวหันไปมองโคตัลเหมือนรอ
ฟั งคําอนุญาต พอชายหนุม่ พยักหน้ า เด็กสาวก็หนั มาพยักหน้ าให้
เซเลน่า
“งันไปกัน” เซเลน่าจูงมือเด็กสาวเดินไปถึงประตู แล้ วหัน

กลับมาคาดโทษลูกชาย
“เย็นนีเรามีเรื องคุยกันยาว ห้ ามหลบหน้ าแม่”
โคตัลยิมจืดพลางรับคํา “ครับ”
สีหน้ าของโคตัลทีจ๋อยสนิทคงอยู่บนหน้ าแค่เซเลน่าเดิน

ลับตาไปเท่านัน แล้ วชายหนุม่ ก็หนั ไปหาชิลด์และถามว่า “เด็กคน
นันเป็ นภูตจริ งๆ เหรอ”
“อ้ าว พีถามผม แล้ วผมจะไปถามใครคร้ าบ” ชิลด์ย้อน

ถามกวนๆ
“เดียวปั ด ซัดสักทีไหม ฉันถามดีๆ ทํามาย้ อน เมือวานฉัน

แค่นงทอผ้
ั าผืนนันต่อ เสร็ จหรื อเปล่ายังไม่ร้ ู เลย ตืนขึนมาก็มีเด็ก
นันนอนอยูข่ ้ างตัวแล้ ว ชักเข้ าใจความรู้ สึกของบาขึนมาแล้ วสิ มัน
...เอ่อ” โคตัลยกมือขึนลูบหน้ าอกทํ าท่าอึกอักๆ บอกไม่ถูก จน
ชิลด์ขยับเข้ าใกล้ แบบสอดรู้สอดเห็น
“แบบไหนเหรอครับ”
โคตัลทําท่าจะพูด แต่ก็เปลี ยนใจไม่พูด “ไม่ร้ ู ละ หิวแล้ ว

ฉันกลับทีพักก่อนนะ เดียวจะกลับมาช่วย”
ชิลด์มองตามคนทีเฉไฉเก่งทีสุดในโลกเดินออกจากห้ อง
โถงใต้ ฐ านต้ นมารี โ ลนี ไป แล้ ว หัน มามองรอบตัว พลางจุ๊ป าก
อย่างภูมิใจ แม้ จะผ่านเรื องราวมามากมาย แต่เขาก็ ได้ พบสิงที
ตังใจตามหาจนได้ คิดถึงตรงนีรอยยิมของชิลด์ก็กว้ างขึน แล้ วพูด
กับตัวเองว่า
“ไม่สิ...ไม่ใช่เราคนเดียว แต่เป็ นพวกเราทังทีมต่างหาก”
กว่ า ทังหมดจะได้ ม ารวมตัว กั น ในที พัก อี ก ครั ง ก็ เ ป็ น

กลางดึกของวันนัน แม้ ทุกคนจะเหนื อยอ่อน แต่ต้องมาประชุม
410 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ร่ วมกัน เพราะตังแต่เกิ ดเหตุการณ์ เมื อคืน ยังไม่มี ใครสรุ ปสิงที

เกิดขึนทังหมดให้ เป็ นเรื องเป็ นราวกันเลย
“พีโคตัลละ” ลินคอร์ นทีหน้ ายังซีดอยูถ่ ามขึน
“ไปคุย กับ คุณ ป้า ตังแต่ต อนเย็ น แล้ ว ละ ยัง ไม่ ก ลับ มา
สงสัยตกลงเรื องสะใภ้ เล็กกันอยู่ละมัง” ชิลด์พูดติดตลก ขณะ
เขย่าเวิร์นซึงฟื นเอาเมือตอนเย็น แต่ก็ยงั มีอาการอ่อนแรงอยู่ให้ ได้
สติ
“เวิร์น นายไปนอนพักก่อนดีไหม” ชิลด์ถาม
“ไม่ นี เป็ น สถิ ติใ หม่ข องฉั นเลยนะ ฟื นก่ อน 24 ชัวโมง

เนีย” เวิร์นตอบ พลางซบหน้ าลงกับหลังชิลด์
“เออๆ สถิตใิ หม่ หลับตารอพีโคตัลแล้ วกัน”
“สะใภ้ คืออะไร” มารี ถามขึน เมือทุกคนเงียบเสียงลง
ชิลด์มองหน้ าบาเรี ยเหมือนโยนหน้ าทีตอบคําถามนีไปให้

ชายหนุม่
บาเรี ยเลยจําใจตอบว่า “สะใภ้ คือ ผู้หญิ งทีแต่งงานกับ

ลูกชายของเรา”
มารี ก ะพริ บตาสองสามที แ ล้ ว ถามต่อ ว่ า “แต่ม ารี เ ป็ น

ผู้หญิงนีนา ปะป๊ าจะหาสะใภ้ ได้ ยงั ไง”
ทังเต็น ท์ เ งี ย บกริ บ อยู่หลายวิน าที ก่ อนจะระเบิ ดเสี ย ง

หัวเราะฮาครื น
“มารี พดู อะไรผิดเหรอ”
“ไม่ผิด แค่ผิดคน เอาเถอะ ท่าทางพีโคตัลก็คงรับเด็กคน

นันเป็ นน้ องนันแหละ” ชิลด์ตอบ
เชรี พทีกําลังเช็ดกระบอกปื นอัดเวทฆ่าเวลาอยู่ ก็พดู เสริ ม

ว่า
“นันสิ ฉันนึกภาพโคตัลแต่งงานไม่ออกเลย ผู้หญิงคนนัน

คง...โชคร้ ายพิลกึ ”
“เหรอครับ” เสียงตอบของคนทีถูกพูดถึงดังขัดขึน ทําให้

คนนินทาสะดุ้งเฮือก แต่ก็ยงั ทําใจสู้ทกั ต่อว่า
“ไงอาหารเย็นอร่อยไหม”
412 ¡ÑÅ°Ô´Ò
โคตัล สบตารุ่ นพี พลางหันไปเรี ยกคนที เดินตามเขามา

ด้ วย ให้ เข้ ามาในเต็นท์ แล้ วตอบว่า “ก็อร่ อยตามสภาพ พาโลนีไป
แนะนําให้ ทกุ คนรู้จกั ด้ วย คงแปลกใจกันใหญ่ทีมารี มีคแู่ ฝด”
บาเรี ยเลิกคิว ขณะมองไปยังเด็กสาวทีหน้ าตาคล้ ายมารี

ทุก อย่ าง แต่บ รรยากาศรอบตัว กลับเยื อ กเย็น พิ ก ล และดูเ ป็ น
ผู้ใหญ่มากกว่า เธอคนนันเดินมาหยุดข้ างหน้ าทุกคน แล้ วย่อกาย
ทําความเคารพอย่างถูกต้ อง พลางพูดว่า
“โลนี แวนเวิร์ธ ค่ะ”
“หือ ใครตังชือให้ เนีย” เวิร์นทีหลับตาฟั งถามโพล่งออกไป
“ฉันเอง ตอนนันยังมึนๆ จิลมันถามเลยตอบไปแบบนัน”

โคตัลตอบส่งๆ พลางนังลง แล้ วกวักมือเรี ยกมารี ให้ มาหา
“ปะป๊ า” มารี กระโดดกอดชายหนุ่ม แล้ วยอมให้ โคตัล

หอมแก้ ม
“ดีแล้ วทีปลอดภัย ต่อไปห้ ามทํ าอย่างนี อีกรู้ ไหม ไม่เชื อ

ฟั งคําสังผู้ใหญ่ เดียวบาไม่รักนะ”
มารี หนั ขวับไปหาบาเรี ย แล้ วส่งสายตาเศร้ าๆ ไปมองบา

เรี ย จนบาเรี ยต้ องถอนหายใจทีตัวเองถูกใช้ เป็ นข้ ออ้ าง เลยย้ อน
ถามไปบ้ าง
“ถ้ า อย่ างนันทุกคนก็ จ ะรู้ ว่า มารี กับโลนี เป็ น คู่แ ฝดกัน
สินะครับ”
“ใช่ ต้ อ งขอบคุณ บาร์ เ รี ย ร์ ของพี เชรี พ นะ เมื อคื น พวก

แผนกประวัตศิ าสตร์ หลับอย่างมีความสุขเชียว”
“คงได้ พีเซเลน่าช่วยจัดการด้ วยแหละ เพราะฉันจดหมาย

ไปบอก ว่าแต่...เราจะเริ มประชุมได้ หรื อยัง ฉันต้ องไปสรุ ปผลการ
ทํ า งานของเจ้ าเครื องดู ด พลั ง เวทนั นสั ก หน่ อ ย น่ า จะเอาไป
ปรับปรุงเพือใช้ ปอ้ งกันการเกิดภัยพิบตั ไิ ด้ ”
ทุกคนมองมหาจอมเวททีทํางานตลอดเวลาอย่างอดทึง
ไม่ได้ ในขณะทีทุกคนเหนือยแทบคลาน แต่คนตัวเล็กและหน้ าตา
เด็กทีสุดกลับอึดอย่างไม่นา่ เชือ เมือคืนเพราะบาร์ เรี ยร์ ของเชรี พนี
แหละทีกันพลังส่วนเกินทีไหลออกจากมารี โลนีเอาไว้ แล้ วสะท้ อน
กลับเข้ าไป จนทําให้ บริ เวณทีเกิดจากการต่อสู้กัน และพลังจาก
การอาละวาดของมารี โ ลนี กลับ เข้ า สู่ ส ภาพเดิ ม ได้ ดี เ กิ น คาด
โดยรวมสภาพป่ าจึงคืนกลับมาดีกว่าเดิมด้ วยซํา
414 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“งันเรามาสรุ ปงานกันก่อน” ชิลด์เอ่ยอย่างเป็ นงานเป็ น

การขึน
โคตัล กับโลนี จึง นังลงข้ างบาเรี ย โลนี ลอบมองหน้ าบา

เรี ยแวบหนึง ก่อนจะหันมาทําหน้ านิงเช่นเดิม
“จุดประสงค์ทีเรารวมทีมกัน คือ ฉันต้ องการตามหามา

รี โลนี ซึงโชคดีพวกเราหาเจอ และได้ รับสิทธิ ให้ ศึกษาเรื องนี ได้
แล้ วต้ องนําเสนอผลงานชินนีแก่ปราการฟาเรนเซ่ ส่วนเรื องจะนํา
ออกเผยแพร่ ได้ มากน้ อยแค่ไหนนัน ฉันคงต้ องทํ าเรื องเข้ าไปขอ
ความเห็นชอบจากทางผู้ใหญ่อีกที”
ทุกคนพยักหน้ า ชิลด์เลยพูดต่อว่า “เพราะภารกิจนีสําเร็ จ

ลงได้ ด้วยความร่ วมมือจากทุกคน ฉันเลยอยากถามว่า มีใครทียัง
ไม่ได้ ทําตามจุดประสงค์ของตัวเองทีมาร่วมภารกิจนีหรื อเปล่า”
เวิ ร์ นส่ า ยหน้ ากั บ หลั ง ชิ ล ด์ ขณะที บาเรี ยตอบว่ า

“หมวกเอ็ ม บี เ อชของพวกเราใช้ งานได้ ดี แถมต้ อ งทํ า สิ น ค้ า
ตัวอย่างทีดีกว่าอันนีได้ แน่ๆ ฉันขอบใจนายทีทําให้ เรามีโอกาสได้
ใช้ งานจริ ง”
“ฉันก็ ไม่นะ ฉันพอใจกับที ได้ สิทธิ ในการศึกษามารี โลนี

จะได้ เผยแพร่หรื อไม่ก็ชา่ ง” เชรี พเอ่ยเสริ ม
“พวกฉันก็ แค่มาร่ วมสนุกเฉยๆ มันเป็ นครั งหนึงในชี วิต

เชียวนะ ดังนันอย่าเครี ยดไปเลย” นีลเอ่ยพลางหันไปยิมกับทีน่าที
พูดเสริ มว่า
“ระหว่างที พวกนายไม่ร้ ู ตวั ฉันก็แอบจับภาพไปได้ เยอะ

เลย กะว่าในงานเกสต์ราวน์ คราวนี ฉันจะจัดแสดงภาพ ยิงได้
หมวกของบามาด้ วย ฉันเลยจะปรับปรุงมันนิดหน่อย เอาไว้ มาชม
การแสดงภาพของฉันนะ”
ชิลด์หนั ไปหาดาลันทีนิงเงียบมาตลอด “พีดาลันละครับ”
“ผมได้ ในสิงทีผมต้ องการแล้ ว” ดาลันตอบเพียงแค่นัน

ชิลด์ก็เลยหันไปหาลินคอร์ นกับลิลา่
“ขอบใจนะลินค์ ฉันไปปรึกษาไม่ผิดคนจริ งๆ”
ลินคอร์ นยืนมือมาตรงหน้ าชิลด์ หัวหน้ าทีมจึงยืนมือไป

ชนกับมือของเพือน แล้ วเอ่ยว่า “ถ้ านายมีภารกิจ ไม่ว่าอะไร ฉัน
จะไปช่วย”
ลินคอร์ นหัวเราะ “แน่นอน นายก็ร้ ูวา่ ฉันไม่ใช่หวั หน้ าทีดี”

416 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ชิลด์หรี ตามองเพือนทีอยู่ๆ ก็โยนความดีให้ เขา ขณะทีลิ

ล่าเอ่ยว่า “ขอบใจนะชิลด์ เกสต์ราวน์ครังนีฉันคงไม่ส่งงาน แต่ก็
นะ ไม่มีใครตังความหวังกับปราการฟี เรเน่อยูแ่ ล้ วนี”
“ไม่มีใครหวัง แต่เธอหวังใช่ไหมละ ปี หน้ า ถ้ าเธออยาก

ให้ ชว่ ยอะไรก็บอก”
“จ้ ะ”
สายตาของชิลด์มาจบลงที สองหนุ่มที นังขนาบข้ างด้ วย

ผลพวงของภารกิจนิง แล้ วโคตัลก็เอ่ยขึนว่า
“นายมีแผนตามหาพืชหายากอีกหรื อเปล่า”
ชิล ด์ยิมเขิน พลางลูบคอแล้ วส่ายหน้ า “คงไม่แล้ วครั บ

เรี ยนจบผมจะไปต่อทีบิสเซย่าเลย”
“อ้ าว! ไหนว่ า ถ้ าเจอมารี โ ลนี นายจะเรี ย นต่ อ ระดั บ

มาสเตอร์ ไง” บาเรี ยถามอย่างแปลกใจ
“ทีอยากเรี ยนต่อระดับมาสเตอร์ เพราะสนใจจะศึกษามา

รี โลนี ต่อ แต่เท่าที ทําภารกิ จมา และเวลาอีกปี หนึงก่อนเรี ยนจบ
ฉันว่าฉันคงพอใจกับสิงทีมีอยู่แล้ ว อีกอย่าง ฉันว่าฉันเหมาะกับ
โลกธุรกิจมากกว่าการผจญภัยแบบนีน่ะ” ชิลด์ตอบพลางนึกถึง
การต่อสู้กบั โกลดีทีแทบเอาตัวไม่รอด
“งันเหรอ น่าเสียดายนะ” โคตัลเปรย
“ทําไมเหรอครับ พีติดใจภารกิจนีแล้ วละสิ” ลินคอร์ นถาม
โคตัล ยัก ไหล่ แ ล้ ว ตอบว่ า “พอดี เ มื อเย็ น ฉั น เพิ งได้ รั บ

จดหมายตอบจากสถาบันสปี เ ย่ ว่าฉันผ่านการคัดเลื อกเข้ าชัน
เรี ยนนักหาพันธุ์ไม้ ในตํานาน ก็ถ้านายอยากหาต้ นไม้ หายากอี ก
ฉันจะได้ มีนายทุนไง”
“พีโคตัลจะเข้ าสปี เย่เหรอ ทําไมพวกเราไม่เห็นรู้ พีซิลค์ร้ ู

หรื อเปล่า” ทีนา่ ถามเสียงหลง
“รู้สิ บาก็ร้ ู”
ทุกคนหันไปมองบาเรี ย คนชอบช่วยเหลือคนเลยตอบว่า
“ก็พีโคตัลมาขอให้ ชว่ ย”
“ซึงก็ ได้ รับความร่ วมมือดี ฉันยืนเอกสารไปก่อนทีจะลง

พืนที ทีนี ว่าฉันกํ าลังตามหามารี โลนี แล้ วจะใช้ ผลของภารกิ จนี
ประกอบการคัดเลือกผู้มีคณ ุ สมบัติเข้ าเรี ยนในครังนีด้ วย แล้ วพอ
418 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ปราการฟาเรนเซ่ แ จ้ ง รายชื อผู้ มี สิ ท ธิ ศึ ก ษามารี โ ลนี ฉั น ก็ ส่ ง

หลักฐานนันไปให้ ทางสปี เย่ แล้ วก็...ผ่าน” พูดจบโคตัลก็ยกั ไหล่
ราวกับเป็ นเรื องธรรมดาง่ายๆ ทําให้ คนที อยากเข้ าสปี เย่อย่างที
น่ า แลบลิ นให้ อ ย่ า งอิ จ ฉา แต่ก็ ยิ มเผล่ ใ นที สุด เพราะดี ใ จแทน
พีชาย
“ดีใจด้ วยครับ แถมตอนนีรุ่นพีมีผ้ ชู ว่ ยมือดีเสียด้ วย” ชิลด์

เย้ าพลางมองไปทีโลนี ทีนังนิงเงียบจนนึกว่าไม่มีชีวิต อย่างมารี นี
นังสักพักก็จะหันซ้ ายหันขวาบ้ าง บางทีก็หวั เราะตามคนอืนแม้ จะ
ไม่ค่อยรู้ เรื องด้ วยก็ ต าม แต่เ ด็ก คนนี กลับนังนิงนิงราวกับ ไม่ มี
ตัวตนอยูใ่ นห้ องนี
โคตัล ก้ ม มองโลนี แล้ วพึม พํ าว่า “แม่ก็พูดอย่างนัน ไม่

เคยเชือใจกันเลย”
โลนี เหลื อ บตามองโคตัล เล็ ก น้ อ ย แล้ ว กลับ มานังนิ ง

เหมือนเดิม ขณะได้ ยินบาเรี ยเอ่ยขึนว่า
“งันแสดงว่าภารกิจของเราจบสมบูรณ์แล้ ว”
ชิลด์ยิมกว้ าง “ใช่ เวลาที เหลื อก็ เก็ บข้ อมูล แล้ วกลับไป
เตรี ยมงานของตัวเองที ปราการ เจอกันอี กที ทีงานวันสถาปนา
โรงเรี ยน”
“งันรวมพลังกันหน่อยไหม” บาเรี ยเสนอ
ชิลด์จึงยืนมือมาเป็ นคนแรก พร้ อมกับจับมือเวิร์นทีพยา

ยามตังสติทีสุดในชีวิต ตามด้ วยบาเรี ย มารี ก็ทําตามบาเรี ยทุกย
อ่าง ลินคอร์ น ลิล่า ที น่า นี ล ดาลันก็ ทําอย่างไม่เก้ อเขินเหมื อน
ตอนแรกแล้ ว และเชรี พ ที มุด ตัวฝ่ าทุกคนเข้ า มาอยู่ใ จกลางวง
อย่างอารมณ์เสีย ปิ ดท้ ายด้ วยโคตัลทีวางมืออยู่บนสุด ขณะทีโลนี
ถูกมารี ดงึ มือมากุมไว้
“พวกเราทําสําเร็ จแล้ วใช่ไหม” ชิลด์เอ่ย
“ใช่!” ทุกคนตอบเสียงแข็งขันดังลันพร้ อมกัน
“มันเป็ นการเดินทางทีดีมาก ขอบใจทีไม่ทงกั

ิ น”
“แน่นอน!”
“จนกว่าจะพบกันใหม่” ชิลด์พดู
“จนกว่าจะถึงวันนัน!”
ชิลด์ฉีกยิมกว้ างทีสุดในหลายวันทีผ่านมา “สัญญา”
“สัญญา!”
420 ¡ÑÅ°Ô´Ò
67
áÂ¡ÂÒÂ
กลุ่มของบาเรี ยทํางานเก็ บข้ อมูลและทดลองทุกอย่างที
ควรทดลองกันอย่างครํ าเคร่ งในช่วงเวลาทีเหลือ แล้ วทังหมดก็จบ
การทําภารกิจตามหามารี โลนีแทบจะพร้ อมกับทีมสํารวจชุดใหญ่
ทีใช้ เวลาฟื นฟูป่า คงจะมีก็แต่แผนกประวัติศาสตร์ ทีคงต้ องอยู่ที
หมูบ่ ้ านมูสตาโน่ตอ่ จนกว่าจะสินปี แล้ วค่อยเดินทางกลับปราการ
ซินเทลล่าหลังสุด
“วันสุดท้ ายแล้ ว ฉลองกันหน่อย” เวิร์นร้ องชวน พลางยก

แก้ วนําหวานขึนเพือขอชนแก้ วกับเพือนๆ ทังหมด
“เย้ !” ทังหมดขานรับเสียงดังขณะชนแก้ วกันไปมา
บ้ า นพัก ตากอากาศของครอบครั ว คาโรต้ า กลายเป็ น

สถานทีพักก่อนเดินทางกลับของทุกคน ชิลด์เลยจัดให้ มีงานเลียง
ฉลองการทํ า ภารกิ จ สํ า เร็ จ ในคื น นี พวกผู้ช ายพูด คุย กัน อย่ า ง

สนุกสนาน มีเล่นดนตรี บ้าง ขณะทีพวกผู้หญิ งก็ คยุ กันไป พลาง
ปิ งย่างของสดทีแม่บ้านเตรี ยมไว้ ให้
“ตกลงนายจะกลับบ้ านก่อนใช่ไหม” บาเรี ยถามเวิร์น แต่

ตากลับเหลือบมองมารี ทีเอาผลไม้ เสียบไม้ แล้ วนําไปปิ ง
“ใช่ คงกลับปราการหลังเทศกาลโรเซร่านะ” เวิร์นตอบ
“จะไปขอพีจแต่งงานหรื อไง” ชิลด์แซว แต่เวิร์นกลับนิงไม่

โวยวายกลับ ผู้ชายทังกลุ่มยกเว้ นโคตัลทีแยกตัวไปยืนคุยกับดา
ลันมาสักพักต่างตาโต
“จริ งเหรอเวิร์น” บาเรี ยร้ องถามอย่างตืนเต้ น
“ก็นา่ จะ”
“สงสารผู้หญิงแย่” เชรี พแหย่สอดเข้ ามา เวิร์นเลยหันไป

โวยใส่คปู่ รับขึนว่า
“แย่ตรงไหนคร้ าบ คุณรุ่นพี ผมน่ะออกจะรักเดียวใจเดียว

มีอนาคตไกล ใส่ใจประชาชนขนาดนี”
“แต่โง่” เวิร์นแขวะต่อคุณสมบัตพิ ิเศษแถมท้ ายให้

422 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เวิ ร์ น ถึ ง กับ อ้ า ปากค้ า ง ทํ า ท่ า จะเถี ย งแต่เ ถี ย งไม่ อ อก

เพราะถ้ าเที ยบกับคนพูดเขาก็ โง่กว่าจริ งแหละ จึงได้ แต่อ้าปาก
แล้ วหุบอยูส่ องสามครัง ในทีสุดก็ล้มเลิกความตังใจทีจะเถียงเรื อง
นีไป เหล่าผองเพือนทีตังใจรอฟั งการตอบโต้ ของคูป่ รับตลอดกาล
คูน่ ี จึงได้ แต่ขําท่าทางอําอึงของเวิร์น
“นายรู้ คําตอบทีพีจขอเว้ นระยะห่างสักพักแล้ วหรื อไง” ชิ

ลด์วกกลับมาถามเรื องเดิม
เวิร์นส่ายหน้ า
“อ้ าว แล้ วจะไปขอเขาแต่งงาน บ้ าหรื อเปล่านาย” ชิลด์

ว่า
“ไม่บ้า ฉัน...คิดถึงเขาจะตายแล้ วว่ะ” เวิร์นยอมรับอย่าง

ไม่อาย พลางเหลือบไปมองพวกลิลา่ แล้ วพูดต่อว่า
“พวกนายไม่เป็ นฉันไม่ร้ ู หรอก ทุกวัน เห็นพวกนายอยู่กนั

เป็ นคูๆ่ ฉันก็คดิ ถึงคนของฉันมังสิ”
“ไม่เห็นเหมือนฉันเลย ฉันไม่เห็นคิดถึงใคร โอ๊ ย! ไอ้ เวิร์น

มาผลักหัวฉันทําไม” ชิลด์โวยวายพลางยกมือลูบหัวตัวเองอย่าง
หงุดหงิด
“คนไม่มีแฟนไม่มีสิทธิพูดเว้ ย เอาไว้ นายมีเมือไร ฉันจะยุ

ให้ แฟนนายหนีหายไปสักเดือน แล้ วอย่ามาโอดครวญให้ ได้ ยินนะ
ว่าคิดถึงใจจะขาด” เวิร์นโต้ กลับอย่างเข่นเขียว จนชิลด์ชกั เสียว
ว่าเวิร์นจะทําจริ ง
“โอ๊ ย คุณ เพื อนคร้ าบ อย่ าทํ า ร้ ายกันอย่ างน้ าน แค่ห า

แฟนให้ ได้ ยงั ยากเลย ถ้ ามีแล้ วก็ปล่อยๆ ฉันให้ มีความสุขไปเถอะ
น่า” ซิลด์โอดอย่างอ้ อนกลัวเวิร์นแค้ นฝั งหุน่ แล้ วทําอย่างทีพูด
“ไม่ ฉันรักนายไง อยากให้ นายได้ ซาบซึงตรึ งใจกับความ

รักให้ มากทีสุด เนอะบา เราสองคนต้ องช่วยกัน เอาให้ ชิลด์มนั รัก
ล้ นใจจนกระอักแน่นอกตายไปเลย”
บาเรี ยหัวเราะเบาๆ ขณะทีชิลด์พยายามส่งสัญญาณให้

บาเรี ยปฏิเสธ แต่บาเรี ยก็ทําแค่ยิม แล้ วขมวดคิวเมือหันไปเห็นมา
รี สะบัดมือแรงๆ
“ถ้ าห่วงนักก็ไปช่วยปิ งสิ” ลินคอร์ นแนะ แต่บาเรี ยกลับ

ส่ายหน้ า
“มารี ต้องเรี ยนรู้ทีจะอยูค่ นเดียว ก่อนกลับออกมา คุณป้า

เซบอกว่ามารี กบั โลนีต้ องเข้ าโรงเรี ยนในปี หน้ านีแล้ ว” บาเรี ยเอ่ย
424 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ถึงตรงนีก็เงียบไป เหล่าเพือนเลยมองหน้ ากัน แล้ วเวิร์นจึงพูดขึน

ว่า
“มารี เป็ นภูตทีทําพิธีกรรมผูกชีวิตแล้ ว คงไม่เป็ นไรหรอก

มัง ห่วงโลนีดีกว่า พีโคตัลยังไม่ตดั สินใจอีกเหรอ”
บาเรี ยหันไปมองโคตัลทียืนคุยกับดาลันอย่างเคร่ งเครี ยด

แล้ วเอ่ยขึนว่า “ไม่ร้ ูสิ ใครจะเดาใจพีโคตัลได้ ”
“เอ่ อ แล้ ว อย่ า งนี มารี กั บ โลนี ต้ อ งแยกกั น น่ ะ สิ เนอะ

เพราะเห็นรุ่ นพีโคตัลสัญญาว่าจะกลับบ้ านตอนเทศกาลโรเซร่ านี
ฉันได้ ยินคุณป้าเซบอก” ชิลด์เอ่ยอย่างนึกขึนได้
“นันสิ ใครเห็นภูตน้ อยสองตนนีคนละที ก็คงงงไปตามๆ

กันเนอะ” เวิร์นเสริ ม
“ฉันคง...ให้ มารี ไปกับรุ่นพีโคตัล” บาเรี ยเอ่ยลอยๆ
เพล้ ง!
จานอาหารในมือมารี ซึงถือมาให้ ทุกคนร่ วงตกแตกเสียง

ดังขึน บาเรี ยผุดลุกไปดึงเด็กสาวให้ ห่างจากของร้ อนและเศษแก้ ว
ทันที พลางใช้ พลังเวทรวบของแตกและเศษอาหารไปทิงถังขยะ

แล้ วถามว่า
“เป็ นอะไรหรื อเปล่า เจ็บตรงไหนไหม”
มารี สา่ ยหน้ าทังนําตา แล้ วพูดว่า “ไม่ มารี จะไปกับบา”
คําตอบของเด็กสาว ทํ าให้ คนทีกํ าลังใช้ ผ้าที ลิล่าวิงเอา

มาให้ เช็ดคราบนําจิมเงยหน้ ามองมารี แล้ วถอนหายใจยาว เขาไม่
คิดจะให้ เธอรู้ในลักษณะนี แต่ในเมือรู้แล้ วก็คงต้ องบอกตามตรง
“ต่อไปครอบครั วแวนเวิร์ธจะเป็ นครอบครั วของมารี นะ

ถ้ าในวันโรเซร่ าครอบครั วไม่อยู่กันพร้ อมหน้ าพร้ อมตา แล้ วมารี
จะเป็ นลูกของปะป๊ าได้ ยงั ไง”
มารี ส่ายหน้ าพลางยกมื อป้ายนํ าตา “มารี ร้ ู จักมะม้ าเซ

รู้จกั ปะป๊ าแล้ ว มารี จะไปกับบา”
โคตัลทียืนห่างออกไปเห็นท่าไม่ดีเลยเดินมาพูดว่า
“โอ๊ ะโอ ลูกสาวใครกําลังร้ องไห้ ครับ มาหาปะป๊ ามา”
“ปะป๊ า บาจะไม่ยอมให้ มารี ไปด้ วย มารี อยากไปกับบา”

มารี ฟ้องขณะร้ องไห้ ไปด้ วย แล้ วซบหน้ ากับไหล่โคตัล
426 ¡ÑÅ°Ô´Ò
โคตัลหันมาเลิกคิวกับบาเรี ยเป็ นเชิงถามไถ่ เพราะไม่ร้ ู

เรื องนีมาก่อน แม้ จะสงสัยอยู่ ว่าบาเรี ยจะทํายังไงกับมารี หลังจบ
ภารกิจ แต่ไม่คดิ ว่าชายหนุม่ จะเล่นวิธีนี
“นายบอกมารี วา่ อย่างนันเหรอ”
“ตอนนีมารี ก็มีชีวิตของตัวเองได้ แล้ วนีครับ ผมถามพีดา

ลันแล้ ว ภูตทีผูกชีวิตไปแล้ ว ไม่จําเป็ นต้ องอยู่ใกล้ มนุษย์ทีทําพันธ
สัญญาก็ได้ ” บาเรี ยตอบ แต่ตายังคอยมองมารี ทีร้ องไห้ กับอก
โคตัลอย่างเป็ นห่วง
“แล้ วนายทําได้ เหรอ”
“ครับ?”
โคตัลกระชับอ้ อมแขนกอดลูกสาวนิงอยู่สกั พัก แล้ วถาม

ยําว่า “นายทําได้ เหรอ ถ้ าต้ องอยูห่ า่ งมารี ”
“ผม...” บาเรี ยอํ าอึงไป เขาสูดลมหายใจเข้ าลึก และ

อยากจะตอบในสิงทีดีทีสุดสําหรับมารี เพราะสิงหาคมปี หน้ า เด็ก
คนนีต้ องสอบเข้ าโรงเรี ยน เธอจะได้ พบเพือนใหม่ และชีวิตแบบ
ใหม่ ถ้ าเอาแต่เกาะติดเขาแบบนี เด็กคนนีก็จะไม่ได้ เรี ยนรู้ ว่าโลก
อันกว้ างใหญ่นีว่ามีอะไรบ้ าง เขาจึงควรให้ เธอได้ เรี ยนรู้แต่เนินๆ
“ตอบไม่ได้ ละสิ” โคตัลพูดยัวต่อ
“ผมยังไม่ได้ ตอบ” บาเรี ยแย้ ง นํ าเสี ยงที ดูนิงเรี ยบกว่า

ปกติ ทําให้ โคตัลยิมแล้ วก้ มลงกระซิบปลอบมารี ก่อนจะสวนกลับ
ว่า
“งันตอบสิ”
บาเรี ยอ้ าปากทําท่าจะพูดในสิงทีตังใจไว้ มารี ก็เงยหน้ า

จากอกของโคตัล แล้ วโผเข้ ากอดบาเรี ย พร้ อมกับพูดเสียงสะอืน
ว่า “บาอย่าทิงมารี นะ มารี จะเป็ นเด็กดี ฮือๆ”
บาเรี ยรวบตัวคนตัวเล็กมากอดไว้ อย่างหนักใจ คําพูดที

คิดไว้ ว่าจะพูดกลับไม่ง่ายอย่างที คิด เสียงร้ องไห้ ของมารี ทําให้
อารมณ์รืนเริ งเมือครู่หายวับไป บาเรี ยจึงหันไปหาชิลด์ แล้ วพูดขอ
ตัวว่า
“เดียวฉันไปคุยกับมารี ก่อน พวกนายสนุกกันต่อเถอะ ขอ

โทษทีทําให้ งานกร่อยเลย”
“อะ อื ม เสร็ จ แล้ วก็ มาใหม่นะ วันนี สนุกกันยันเช้ าแน่”

ชิลด์ตอบรับและยังเชิญชวนด้ วยนําเสียงร่ าเริ ง แล้ วยืนมองส่งบา
เรี ยเดินเข้ าตัวบ้ านไป จากนันจึงหันมาสบตาโคตัล
428 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ถ้ าบามันอยากให้ มารี ไปกับพี พีจะทํายังไงครับ”
โคตัลยักไหล่ “ก็ให้ มาสิ แต่คิดเหรอว่าบาจะปล่อยให้ มา

จริ งๆ พวกนายก็ร้ ูวา่ บาเป็ นยังไง”
“คิ ด ก่ อ นทํ า ให้ ค วามสํ า คัญ กับ คนอื นมากกว่ า ตัว เอง
เป็ นผู้ชายของประชาชน” ทีน่าทีถือจานอาหารปิ งย่างจานใหม่มา
วางให้ พ วกหนุ่ม ๆ พูดแทรกขึ นอย่ างคนที รู้ จัก บาเรี ยดี ขณะที
โคตัลเสริ มขึนว่า
“ทีเป็ นแบบนันเพราะบาไม่เคยมีคนของตัวเองต่างหาก
แต่ตอนนีน่ะ มีแล้ ว” รอยยิมหมายมาดของโคตัล ทําให้ คนทีมอง
รู้สกึ เสียวสันหลังวาบแทนบาเรี ยสุดๆ
“พี...คงไม่ได้ สอนอะไรผิดๆ ให้ มารี ใช่ไหม” ลินคอร์ นถาม

ขึนอย่างรู้นิสยั โคตัลดี
“จะเหลือเหรอ” เสียงเล็กของโลนีทียืนอยู่ใกล้ ลินคอร์ น

ทีสุดเอ่ยขึนรับรองคําพูดของลินคอร์ นได้ เป็ นอย่างดี
โคตัลหันมามองคนพูด แล้ วหันหลังไปหาดาลันเพื อคุย

งานต่อ โลนีมองตามแต่กลับเดินวกกลับไปหาลิล่าทียังคงย่างเนือ
อยู่
ท่าทางแปลกๆ ของทังสองตกอยู่ในสายตาของทุกคนจน
ชิลด์พดู เสียงเบาให้ ได้ ยินแค่คนในกลุม่ ทีนังอยู่
“นายว่า นิสยั ของโลนีเนีย...มันคล้ ายๆ ใครไหม”
เวิร์นเพ่งมองเด็กสาวที ทําตามทีลิล่าสอนทุกอย่าง แล้ ว

เอ่ยขึนว่า “ใช้ ความนิงสงบสยบความเคลือนไหว ตามติดแต่ก็ไม่
ห้ ามปรามพีโคตัล ปล่อยให้ ทําตามใจจนพอ แต่อีกสักพักก็มีการ
ดุพีโคตัลด้ วย ถ้ านิสยั อย่างนีละก็ มีคนเดียว...”
ทุกคนพยักหน้ าเห็นด้ วย แล้ วตอบเป็ นเสี ยงเดียวกันว่า

“พีซิลค์”
บาเรี ยอุ้ม มารี ม าถึงห้ องนอนของเขา ซึงก็ คือห้ องนอน

ของเธอด้ วย ตังแต่ทําพิธีกรรมผูกชีวิต มารี ไม่เคยนอนทีอื นเลย
นอกจากนอนกับเขา เป็ นความลําบากใจอีกอย่างทีต้ องอยู่กบั ใคร
ตลอดเวลา บาเรี ยต้ องการพืนทีส่วนตัว ซึงเขาไม่ชอบให้ ใครเข้ า
มา แต่กับมารี แม้ ไม่เชิงเป็ นการรบกวน เพราะเธอแค่อยู่ตรงนัน
นิงสงบ และรอคอยอยู่ในอาณาเขตของเขา ราวกับเธออยู่ตรงนัน
มาตลอดและไม่มีวนั เปลียนแปลง
เขารู้ สึกเป็ นสุข แต่บางครังก็กังวล เด็กคนนีจะมาอยู่แค่

ในอาณาเขตของเขาไม่ได้ เธอต้ องมีชีวิตของเธอ ได้ พบเจอคน ได้
430 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ร่ วมสนุกกับกิจกรรมต่างๆ ทีในช่วงชีวิตหนึงทีทุกคนควรทํา โลก

ของเธอก็ ต้องหมุนรอบตัวเธอเองสิ ไม่ใช่มาหมุนอยู่รอบตัวเขา
และสุดท้ าย เธอก็ต้องเติบโตขึนเพือมีชีวิตเป็ นของตัวเอง
“ฮึก ฮึก ฮึก ให้ มารี ไปด้ วยนะ ให้ มารี ไปกับบาด้ วย” มารี
ร้ องไห้ พลางกอดบาเรี ยนิง
บาเรี ยนังลงบนเตียงโดยมี มารี นังอยู่บนตัก เขาลูบหลัง

เด็กสาวปลอบจนเธอสงบลง การแนบชิดเป็ นเรื องปกติไปแล้ ว บา
เรี ยพยายามคิดว่าแม้ ร่างกายเด็กคนนีจะโตพอจนอาจเรี ยกได้ ว่า
เป็ นหญิงสาวตัวน้ อยได้ แล้ ว แต่นิสยั และการกระทําของมารี ก็ยงั
เด็กอยู่มาก แบบนี แหละ เขาถึงได้ ห่วง ณ เวลานี เด็กคนนีตาม
ติดเขา เพราะเขาคือคนแรกทีเธอเห็นตอนเกิดใหม่ๆ มันก็เท่านัน
“มารี ไม่อยากไปโรงเรี ยนเหรอ”
มารี พยักหน้ า “แต่มารี ก็อยากอยูก่ บั บา”
“แต่โรงเรี ยนทีมารี จะเข้ าเรี ยน ทุกคนต้ องอยู่หอพัก ผม

เองตอนไปเรี ยนก็อยู่หอพักเหมื อนกัน ชิลด์กับผมเป็ นเพื อนร่ วม
ห้ องกัน เราสนุกมาก มีเพือนเยอะแยะ หรื อแม้ มารี จะอยู่บ้านของ
ปะป๊ า เพือนๆ ทุกคนก็จะมาเทียวเล่นทีบ้ านได้ ”
มารี พยายามกันสะอืนแล้ วดันตัวเองออกห่าง ขณะทีบา

เรี ยยกมือขึนเช็ดนําตาบนใบหน้ าให้ พลางพูดในสิงทีเขาตังใจให้
เด็กสาวฟั ง
“มารี จะต้ องไปกับปะป๊ าเพือปรับตัวและเรี ยนรู้ ชีวิต แล้ ว

ก็ ฝึ กการใช้ พ ฤกษาเวทอย่างถูกต้ องจากมะม้ าเซ เพื อสอบเข้ า
โรงเรี ยนให้ ผา่ น โลนีก็ต้องทําด้ วยนะ มารี ไม่กลัวโลนีสอบผ่าน แต่
มารี สอบไม่ผา่ นเหรอ”
มารี ปล่อยนําตาไหลพรากลงอาบสองแก้ ม และพูดอย่าง

น้ อยใจ
“มารี ไ ม่กลัวหรอก มารี กลัวบาทิงมารี ไป มารี ไ ด้ ยินนะ

บาคิดว่าส่งมารี ให้ ไปอยูไ่ กลๆ บา แล้ วมารี ก็จะลืมบาเอง มารี ได้
ยินนะ บาใจร้ าย ใจร้ าย ฮือๆ”
ภาพเด็กสาวทีร้ องไห้ โฮอย่างไม่ปิดบัง ทําให้ บาเรี ยสีหน้ า

เคร่งขรึมลง ชายหนุ่มคิดเสมอว่า ถ้ าเขาพูดกล่อมหรื อโน้ มน้ าวใจ
ใคร ส่วนใหญ่โอกาสสําเร็ จมักมีสงู ทีผ่านมาอาจเรี ยกได้ ว่าไม่เคย
พลาด แต่การจะโน้ มน้ าวคนทีอ่านใจเขาได้ นีสิ เป็ นอีกเรื อง
“ผมเคยบอกว่ายังไง ห้ ามเชือเสียงในใจผม จําไม่ได้ แล้ ว

เหรอ”
432 ¡ÑÅ°Ô´Ò
พอบาเรี ยเริ มดุ มารี ก็ร้องไห้ พลางต่อว่าเขาว่า “ก็มารี ได้

ยิน มันได้ ยินเอง จะให้ ทํายังไง มารี ได้ ยินว่า บากลัวว่ามารี จะอึด
อัดทีต้ องมาผูกตัวติดกับบา บากลัวว่ามารี จะไม่มีอนาคตเลยต้ อง
ให้ มารี ไปกับปะป๊ า แล้ วบาก็กลัวว่ามารี จะไปรักคน...อืน อือ”
ริ ม ฝี ปากของบาเรี ยประกบลงบนริ มฝี ปากที เอาแต่พูด

ความในใจเขา ซึงแม้ แต่บาเรี ยเองยังไม่อยากยอมรับ ว่าเขาเฝ้า
แต่คิดเรื องนันจริ งๆ เขาไม่กล้ าแม้ แต่จ ะปรึ กษาตัวเอง แต่ม ารี
กลับพูดมันออกมาอย่างง่ายได้ เด็กคนนีจะสร้ างความวุ่นวายใจ
ให้ เขาไปถึงไหน
“อือ”
ตุบ! ตุบ!
มารี ทุบไหล่บาเรี ยประท้ วง เพราะเธอหายใจไม่ออก บา

เรี ยจึงผละตัวห่างออกมาให้ เด็กสาวได้ สดู ลมหายใจเข้ าออกสอง
สามรอบ แล้ วตรงเข้ าปิ ดริ ม ฝี ปากแดงอิ มนั นอี ก ครั งอย่ า ง
อ่อนหวานและยาวนาน เมื อเขาถอนริ มฝี ปากออกในครั งต่อมา
สาวน้ อยบนตักเขาก็มีใบหน้ าทีอาจเรี ยกได้ ว่าตลกทีสุดเท่าทีเขา
เคยเห็น
มารี หน้ าแดงกํ า นัยน์ ตาเยิมหวานเชื อม แก้ ม เปื อนไป

ด้ วยคราบนําตา และริ มฝี ปากทีช่างเจรจาแต่คําพูดแทงใจดําเขา
ทุกคํา ก็ บวมเจ่อชํ าจนเห็นได้ ชัด เพราะความเอาแต่ใจเป็ นครั ง
แรกของบาเรี ย ชายหนุม่ ยกมือขึนแตะแก้ มเด็กสาวอย่างอ่อนโยน
‘หากอยูด่ ้ วยกันนานกว่านี ผมอาจไม่อยากปล่อยคุณไป’
มารี มองบาเรี ยตาโตตกใจกับความคิดของเขาทีไหลเข้ าสู่

สมองของเธอ บาเรี ยรู้ดีวา่ เธอได้ ยินความในใจเขา แต่เขากลับพูด
ตรงข้ ามกับสิงทีคิด
“แล้ วมารี พร้ อมจะพิสูจ น์ ว่าความคิดของผมมันไม่จ ริ ง

ไหมละ”
มารี สา่ ยหน้ า “มารี ไม่อยากไป”
“งันกํ า หนดระยะเวลาก็ ไ ด้ วันที ยี สิ บถึง ยี สิ บ เจ็ ด เดือ น

หน้ าจะมี งานฉลองวันสถาปนาโรงเรี ยนเวทแห่งเซวี น่า นักเรี ยน
จอมเวททุกคนทีไม่ติดภารกิจต้ องไปร่ วมงาน ซึงปี นี ปราการซิน
เทลล่าเป็ นเจ้ าภาพ”
434 ¡ÑÅ°Ô´Ò
มารี กะพริ บตามองบาเรี ยตาแป๋ วอย่างตังใจฟั ง ขณะบา

เรี ยเรี ยกผ้ าเช็ดหน้ าทีวางอยู่ข้างโต๊ ะเครื องแป้งมาเช็ดคราบนําตา
ทีเลอะเทอะให้ เด็กสาวพลางพูดต่อ
“วัน นี วันที 21 ธัน วาคมจากวัน นี ถึ ง วัน งานก็ ประมาณ

หนึงเดือน มารี ไปอยู่กับปะป๊ าก่อน หลังวันงานเราค่อยมาว่ากัน
เรื องเวลาหลังจากนันดีไหม”
“แต่...”
บาเรี ยยืนหน้ ามาปิ ดปากคนทีกําลังจะเถียงอย่างแผ่วเบา

แล้ วถอยห่าง ก่อนจะพูดต่อว่า “เราจะถึงโซนวันที 23 ธันวาคม
ผมต้ องอยูฉ่ ลองวันเกิดของลิล่าอยู่แล้ ว ผมจะพามารี เทียวในโซน
สักสองวัน หลังจากนันมารี ต้องตังใจเรี ยนรู้การใช้ ชีวิตให้ เต็มที”
มารี สูดหายใจเข้ าลึกอย่างตังใจ แล้ วพยักหน้ า “มารี จะ

พยายาม ถ้ ามารี ทําได้ ให้ มารี ไปกับบานะ”
บาเรี ยไม่ไ ด้ ตอบ เขาเพี ยงแย้ ม ยิมอย่างอ่อนโยน มารี

เอี ยงหน้ าคาดหวังว่าเธอจะได้ ยินเสี ยงในใจเขา และไม่ผิดหวัง
เพราะเสียงที เธอได้ ยินเป็ นคําพูดทีทํ าให้ หัวใจของเธอพองฟูจน
ใบหน้ าร้ อนระอุ ‘ช่วยทําให้ ผมหลงรักคุณได้ มากกว่านีด้ วยเถอะ’
68
à»ÅÕÂè ¹á¼¹
“แผนของเราล่ ม ไม่ เ ป็ น ท่ า เลยค่ ะ สงสัย ต้ อ งเปลี ยน
แผน” ลิ ล่าที กํ าลัง ล้ างจานเอ่ยกับที น่ าและโคตัล ที รั บอาสามา
เตรี ยมเครื องดืมเพิม หลังจากงานเลียงล่วงเลยข้ ามวันมา ขณะที
กลุม่ ของลินคอร์ นกําลังเล่นเชสเตอร์ กรี นกันอย่างเมามัน
“มันก็ผิดแผนไปหมดแหละ แต่เรายังพอมีเวลาไม่ใช่เหรอ
ดีนะทีวันเกิดลินค์เป็ นกลางปี ” โคตัลเอ่ยขณะเคียวผลไม้ อย่าง
ครุ่นคิด
“กลับไปก็จะถึงวันเกิดลิล่าแล้ ว ลินค์ต้องชิงให้ ของขวัญ

ตัวเองก่อนแน่เลยค่ะ วันเกิดลิล่าก็ ดนั ติดกับวันโรเซร่ าด้ วย เลย
ขยับไปไหนยาก” ทีนา่ เดา เพราะวันโรเซร่ าทีไร ลิล่ากับเธอไม่เคย
ได้ อยู่ด้วยกันเลย สองหนุ่ม นันต้ องหาเรื องจับพวกเธอแยกกัน
ตลอด แล้ วปี นีโคตัลก็ดจู ะงานหนักไม่เบา
436 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“แต่จ ะรอให้ ต อนวัน เกิ ด ลิ น ค์ ก็ น านไปนะคะ เสี ย ดาย

จริ งๆ เลย ตอนแรกคิดว่าจะให้ ตงแต่ ั ตอนวันสัมนา ก็ หาจังหวะ
ไม่ได้ เลย” ลิลา่ เอ่ยเสียงเศร้ า เธออุตส่าห์เตรี ยมของขวัญอยากให้
ลินคอร์ นประหลาดใจ คิดว่าจะให้ ก่อนวันเกิดตัวเอง แต่ของขวัญ
ของเธอดั น ต้ องหาสถานที ที เหมาะๆ มั น ถึ ง จะสมบู ร ณ์ นี สิ
ช่วงเวลาที ผ่านมา พวกเราก็ เ อาแต่ยุ่ง อยู่กับภารกิ จ ตลอด จน
ล่วงเลยมาเข้ าช่วงเทศกาลโรเซร่าจนได้
“งันก็มีอีกวิธี” โคตัลเอ่ย
“วิธีไหนคะ”
“งานวันสถาปนาโรงเรี ยนไง” โคตัลตอบ ทีน่าถึงขันตบ

มืออย่างชอบใจ
“ปี นี ปราการซิ น เทลล่ า เป็ นเจ้ าภาพด้ วย ทุ ก อย่ า ง

เหมาะเจาะ เสียแต่วา่ เธอจะกล้ าหรื อเปล่า” โคตัลเหลือบไปมองลิ
ล่าทีอยูใ่ นภาวะอึงจนพูดไม่ออก”
“งานวันสถาปนาโรงเรี ยนเลยเหรอคะ”
โคตัลยิมกว้ าง “แน่นอน เจ้ าลินค์คงหน้ าบานเป็ นจานเชิง

แน่ ยิงกว่าดีใจอีกขอบอก”
ลิ ล่ า ขมวดคิ ว ที น่ า จึ ง กระแซะเพื อนนิ ด หนึ ง แล้ วรี บ

สนับสนุน
“เอาเถอะลิ ล่า ไม่มี โอกาสแล้ วนะ จบงานวันสถาปนา

โรงเรี ยนก็มีเกสต์ราวน์ตอ่ อีก หลังจากนันก็สอบรวบยอดแล้ ว ช่วง
นันคงหาคนช่วยยาก แต่งานวันสถาปนาฯ น่ะ คนช่วยตรึ ม ลินค์
ไม่มีทางระแคะระคายแน่”
ลิล่าพยักหน้ าแล้ วหันไปสบตาโคตัล “เอาก็เอาค่ะ คงได้

ทําแค่ครังเดียวนีแหละ ฉันอยากเห็นสีหน้ าประหลาดใจของลินค์”
“เยียม” โคตัลตอบรับ
“ทีนีก็ เตรี ยมใจรั บของขวัญวันเกิ ดจากลินค์ให้ สบายใจ

นะเพือน” ทีนา่ แซว
“บ้ าน่า ทีน อย่าแซวสิ”
โคตัลเดินออกจากห้ องครั ว พบโลนี ยื นนิงอยู่ข้างประตู

ชายหนุม่ จึงถอนหายใจอย่างเหนือยหน่าย
“ไม่เบือหรื อไง เดิมตามอยูไ่ ด้ ”

438 ¡ÑÅ°Ô´Ò
โลนีไม่ตอบ ได้ แต่เดินตามโคตัลไป โดยเว้ นระยะห่างไว้

ช่ ว งหนึ งเพื อไม่ ใ ห้ อี ก ฝ่ ายอึ ด อัด แต่ โ คตัล ก็ ยั ง รั บ รู้ ว่ า เธออยู่
ตรงไหน ชายหนุ่ม เหลื อบมองไปทางโลนี เล็ กน้ อย ก่อนจะเลิ ก
สนใจ แต่เมือโลนีเดินผ่านระเบียงก็เหลือบไปเห็นฟอรี ในร่ างของ
ฟอริ น วู้ด ยืนอยู่ เธอจึงหยุด แล้ วเปิ ดประตูระเบียงออกไปหา เด็ก
สาวย่อกายคํานับแล้ วพูดว่า
“ขอโทษด้ วยค่ะ ทีไม่ได้ อยูร่ อพบตังแต่วนั แรก”
ฟอรี ส่ายหน้ า “เธอเองก็ มีกิจของเธอ หลังจากผ่านเรื อง

มามากมาย ขอบคุณทีถือกําเนิดขึนมา”
รอยยิมมุมปากปรากฏขึนบนใบหน้ านิงเย็นชาของโลนี
นิดหนึง
“ท่านเองก็เหนือยมากแล้ ว ฟอริ โซ่ของพวกเรากํ าลังเดิน

ไปข้ างหน้ า ฉัน...จะทําให้ ดีทีสุด”
ฟอรี ยิมกว้ าง “แต่ก่อนหน้ านัน โคตัล แวนเวิร์ธ อาจไม่

รู้ตวั ว่าเขาได้ อะไรไปครอบครอง”
โลนี ส่ายหน้ า “ความสัม พันธ์ ของภูตกับมนุษย์ มี หลาย

รูปแบบ แม้ แต่ตวั ท่านเองก็ไม่ใช่ในเชิงชู้สาวไม่ใช่เหรอคะ”
ฟอรี พยั ก หน้ า เขากั บ ภรรยาของเฟดเดอริ กเป็ น

ความสัมพันธ์ฉนั แม่ลกู แต่กบั โลนี เขาไม่แน่ใจ
“ทุกอย่างก็แล้ วแต่กงล้ อแห่งโชคชะตาจะพาไป พวกฉัน

จะเฝ้ า มองดู. ..พวกเธอเสมอ จงดํ า เนิ น ชี วิ ต อย่ า งมี ค วามสุ ข
เพราะเซวีนา่ คือโลกทีเต็มไปด้ วยความสุข แล้ วเจอกัน...”
โลนี ย่อกายทํ าความเคารพฟอรี เมือเธอยืดตัวขึน เธอก็

ยืนอยู่บนระเบียงเพี ยงคนเดียว เด็กสาวหมุนตัวกลับเพือเดินไป
หาคนทีเธอได้ ผกู ชีวิตไว้ กบั เขา
โลนี รู้ ดี พลัง ชี วิ ต ของเธอมี จํ า กัด มัน ก็ ค งอี ก ไม่ น านที

โคตัล แวนเวิร์ธ ต้ องตัดสินใจ แต่ดจู ากการทีเขาฟั งคําขอร้ องของ
เธอในตอนวิกฤตนัน หัวใจของผู้ชายจอมป่ วนคนนีคงไม่แล้ งนําใจ
จนเกินไป
‘แต่การกํ าหนดสถานะระหว่างเรา...คงต้ องใช้ เวลาเป็ น

เครื องพิสจู น์’
เซวีน่าโซนในช่วงเทศกาลโรเซร่ าเป็ นช่วงทีสวยทีสุด ปี นี

สภากลางได้ ทําสัญญากับปราการวินเซอร์ นี เพือทําให้ หิมะมาตก
ในเซวีน่าโซน ผู้คนต่างสวมเสือคลุมหลากสี หมวก ผ้ าพันคอเพิม
440 ¡ÑÅ°Ô´Ò
สีสนั ให้ แก่จตั รุ ัสเซวีเรี ยนไม่น้อย จนผู้มาเยือนเซวีน่าโซนเป็ นครัง

แรกอย่างมารี ตืนเต้ นใหญ่
เชรี พ ชิลด์ และเวิร์นขอแยกตัวกลับดีเนโซลและซี เอร่ า

ก่ อ น ทั งสามคนก็ ค งอยากฉลองเทศกาลแห่ ง ความรั ก กั บ
ครอบครัว ดาลันถูกมาสเตอร์ ไซเอนเรี ยกไปพบทีโรงเรี ยนเวทแห่ง
เซวีน่า ลิล่าตัดสินใจไปพักทีบ้ านของทีน่า ขณะทีลินคอร์ นกับนีล
ขอแยกตัวกลับบ้ านเช่นกัน เหลือแค่บาเรี ย โคตัล โลนี และมารี ที
ตรงไปยังถนนแพรพรรณเพือไปพักทีคฤหาสน์ตระกูลแวนเวิร์ธ
“บา คนทีนีแต่งตัวสวยจังเลย” มารี เอ่ยพลางมองไปสอง

ข้ างทางของถนนแพรพรรณ ทีผู้คนมาจับจ่ายซือของกันคับคัง
“ไม่ ต้ อ งห่ ว ง ลูก สาวของปะป๊ าต้ อ งสวยที สุด อยู่ แ ล้ ว ”

โคตัลเอ่ยพลางคว้ ามือโลนีทีเกือบโดนคนเบียดเสียดให้ เข้ ามาเดิน
ใกล้ เขา
“อือ มารี ต้องสวยขึน” มารี เอ่ยพลางพยักหน้ าหงึกๆ
โคตัลลอบหัวเราะกับท่าทางจริ งจังของมารี เขาไม่ร้ ู หรอ

กว่าบาเรี ยพูดอะไรกับมารี เด็กสาวจึงยอมมาอยู่โซน แต่ก็สมกับ
เป็ นบาเรี ยทีไม่เคยกล่อมใครพลาด
‘ดูสิ ว่ า จะทนไปได้ สัก กี นํ า ระหว่ า งนี คงต้ อ งสอนมารี

หลายอย่างเลย’ โคตัลคิดอย่างนึกสนุก
“อย่าสอนอะไรทีไม่ดีแล้ วกันนะ” โลนีเตือนเสียงเบาขัด

ขึน
โคตัลเหลือบมองมือทีเขาจับไว้ อย่างเข้ าใจ ว่าโลนีคงได้

ยินเสียงพูดในใจเขา แต่ถ้าปล่อยมือเธอตอนนี เด็กสาวคงได้ โดน
ชนกระเด็นแน่
“ตอนนีคุณลุงอยูบ่ ้ านหรื อเปล่าครับ” บาเรี ยถามเมือพวก

เขาเดินมาถึงหน้ าร้ านแพรพรรณไฮน์แวน ซึงคฤหาสน์ของตระกูล
แวนเวิร์ธก็อยูข่ ้ างหลังร้ านนี
“อยู่นะ ปกติคุณพ่อไม่เคยพลาดเทศกาลนีหรอก มาลุ้น

กันดีกว่า ว่าคุณแม่จะกลับมาทันไหม” โคตัลเอ่ยพลางเดินผ่าน
ประตูรัวด้ านข้ าง แล้ วทะลุไปยังสวนสวยขนาดใหญ่ฝีมือการดูแล
ของเซเลน่า ซึงทําให้ ทศั นียภาพด้ านหน้ าคฤหาสน์ดเู งียบสงบราว
กับอยูใ่ นป่ าใหญ่
มารี วิงไปตามทางเดินอิฐทีเรี ยงรายเป็ นทางยาวไปจนถึง

สะพานข้ ามลําธาร ซึงมีปลาแหวกว่ายจนดูเพลินตา แล้ วหันมา
ยิมกว้ าง “มีปลาด้ วยละ”
442 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“สวนนียังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ” บาเรี ยเอ่ย ขณะ

มองตามมารี ทีกวักมือเรี ยกโลนีให้ วิงเล่นไปด้ วยกัน
“นายก็ร้ ู คุณแม่รักต้ นไม้ จะตาย อ้ ะ คุณพ่อคงได้ ยินเสียง

สาวๆ เลยออกมาพอดี”
ไคน์ แวนเวิร์ธ ในวัยย่างห้ าสิบรวบตัวเด็กสาวซึงลูกชาย

ส่งข่าวมาว่าเป็ นลูกสาวคนใหม่ของเขาขึนด้ วยสองมือ แล้ วหอม
แก้ ม มารี ก่ อ นจะหัน มาหอมแก้ ม โลนี ที ออกจะเกร็ ง ๆ อยู่บ้ า ง
พลางหัวเราะเมือมารี เรี ยกเขาว่า
“ปะป๊ าไคน์ สวัส ดี ค่ะ มารี ชื อมารี ส่ ว นนี น้ อ งของมารี

ชือโลนีค่ะ”
“จ้ า จ้ า แหมมีลูกสาวนีมันกระชุ่มกระชวยกว่ามีลูกชาย
นะ” ไคน์ เปรยไปแขวะลูกชาย ขณะปล่อยตัวสองสาวลง แล้ ว
เปลียนเป็ นจูงมือแทน
“โห พ่อ พูดอย่างนีผมน้ อยใจนะ” โคตัลโวย
“ก็ไอ้ ลูกชายมันหาเรื องเข้ าบ้ านไม่เว้ นแต่ละวัน เลียงลูก

สาวดีกว่า จริ งไหม มารี โลนี”
มารี สา่ ยหน้ า “ไม่ดีหรอกค่า เดียวปะป๊ าไม่มีคนรัก”
“เอ้ า เหรอ งันก็น่าสงสารแย่เลยเนอะ” ไคน์รับมุกง่ายๆ

จนโลนีทีหน้ านิงเป็ นปกติ ยังต้ องเผยรอยยิมออกมา
บาเรี ยมองภาพสามพ่อลูกแล้ วยิมอ่อน ไคน์ แวนเวิร์ธ

เป็ นคุณพ่อทีอบอุน่ และรักลูกมาก มารี กบั โลนีโชคดีทีได้ เข้ ามาอยู่
ในครอบครัวนี ครอบครัวทีสมบูรณ์
“แล้ วซิลค์กลับมาหรื อยังครับ คุณแม่สงให้

ั เรามารวมพล
ทีบ้ านในเทศกาลโรเซร่านีนา”
“กลับมาตังแต่เมื อวันที ยี สิบแล้ ว อยู่ทีบ้ านปี กตะวันตก

กับพีสะใภ้ เราไง”
“งันผมจะเอาลูกสาวผมไปอวด เก่งปะละพ่อ ผมมีหลาน

ให้ พ่อก่อนแต่งอีกนะ” โคตัลเอือมมือมาอุ้มมารี แล้ วเดินจําอ้ าว
เข้ าไปในบ้ านปี กตะวันตก
“ไอ้ ลกู คนนีมันพูดยังไง ไปบาเข้ าบ้ าน โลนีมากับพ่อมา”
โลนียอมให้ ไคน์จูงมือ แล้ วเดินตามคนเห่อลูกไป ขณะที

บาเรี ยมองตาม
444 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ขอโทษด้ วยนะคะ” โลนีหันมาพูดกับบาเรี ย
ชายหนุม่ เลิกคิว “ขอโทษอะไรครับ”
โลนี ชี ไปที โคตั ล ที กํ า ลั ง คุ ย กั บ มารี อ ย่ า งสนุ ก สนาน

รอยยิมของมารี ทําให้ บ้านทังหลังสดใส ขณะทีไม่ร้ ู เลยว่า คนมอง
อย่างบาเรี ยอาจกําลังโมโหอยูล่ กึ ๆ
“ผมไม่เป็ นไร ไม่ต้องขอโทษ” บาเรี ยตอบพลางแปลกใจ

ทีเด็กคนนีรู้ จกั สังเกตคนรอบข้ าง ขนาดเขาเป็ นคนทีเก็บอารมณ์
เก่งก็ยงั รู้สกึ ได้
‘นิสยั แบบนีเหมือนใครกันนะ’ บาเรี ยคิด
“เห็นน้ าเราบอกว่า บาทํ าพิ ธี ก รรมผูก ชี วิตกับ มารี แล้ ว

เหรอ” ไคน์ถาม
“ครับ คุณน้ า”
“แล้ วแยกกันอย่างนีไม่เหงาแย่เหรอ” ไคน์ถามพลางลอบ

สังเกตชายหนุม่ ทีเขาเห็นเป็ นลูกเป็ นหลาน
“ฝากไว้ ทีนีดีแล้ วครับ มารี ต้องเรี ยนรู้อะไรอีกเยอะ”

“งันเหรอ ฝากไว้ เนอะ” ไคน์ยําด้ วยเสียงกลัวหัวเราะ ทํา

ให้ บาเรี ยรู้สกึ แปลกๆ จนทําหน้ าไม่ถกู เพราะนัยในคําพูดของเขา
ซึงไม่ได้ ตงใจให้
ั เป็ นแบบนัน แต่ก็พดู ไปเองโดยไม่ร้ ูตวั
“แต่อย่าฝากไว้ นานนะ เพราะสวยๆ อย่างนี คงมี หนุ่มๆ

ตามติดไม่น้อยเลย”
บาเรี ยหัวเราะรับคําเตือน ไคน์ แวนเวิร์ธ ก็ขึนชือว่าเป็ น

ผู้ชายขีหึงมาแต่ไหนแต่ไร ขนาดคุณน้ าเซเลน่าอายุมากแล้ ว คุณ
น้ าไคน์ก็ยงั เขม่นคนทีเข้ าใกล้ คณ
ุ น้ าอยูเ่ ลย
“ผมจะระวังครับ”
ผู้ชายสองวัยต่างหัวเราะพร้ อมกัน โดยลืมไปว่าเด็กสาวที

เดินอยู่ตรงกลางได้ แต่ลอบถอนหายใจ ว่าคงอี กนานทีหนุ่มโสด
เพียงคนเดียวของตระกูลแวนเวิร์ธจะมีบทสนทนาแบบนี
“ลูกสาวใครน่ารักน่ายิกจังเนีย” ฮาดี เมลเล็ต หรื อ ฮาดี

แวนเวิร์ธ ในปั จจุบนั เอ่ยขึนพลางกอดมารี อย่างชอบใจ มารี เองก็
ชอบใจทีหญิงสาวคนสวยกอดเธอ
“ลูกสาวฉันเอง เสี ยใจด้ วยนะซิ ล ค์ ที ฉันมี ลูกก่อนนาย

ช่วยไม่ได้ จริ งๆ คนมันมีวาสนาต่างกัน” โคตัลเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
446 ¡ÑÅ°Ô´Ò
จนซิลค์ทีมองภรรยายกอดเด็กสาวไม่ยอมปล่อยอดรู้ สึกหมันไส้ คู่

แฝดตัวเองไม่ได้
“ถ้ านายจะอวดขนาดนี ทําไมไม่อวดแม่ของลูกเสียด้ วย

ละ จะได้ ครบ”
โคตัลทําเสียงจิจ๊ ะในลําคอ เพราะเขาไม่มีคนทีว่าจะเอา

มาอ้ างได้ น่ะสิ มารี เลยก็ รีบพูดช่วยแก้ หน้ าให้ ปะป๊ าตัวเองด้ วย
ความหวังดี
“แม่ของลูก ใช่แฟนหรื อเปล่าคะ”
“ใช่จ้ะ ก็แม่ของมารี ไง” ฮาดีถามเล่นๆ เพราะรู้ ดีว่ามารี

คืออะไร เธอเป็ นครอบครัวทีรับหน้ าทีดูแลสิงมีชีวิตกึงภูตเลยได้ ร้ ู
ความลับนีด้ วย
“มารี ไม่มีแม่ แต่แฟนของปะป๊ าน่ะมีนะ”
“ใครเหรอจ๊ ะ” ฮาดีรี บถามอย่างสนใจ
“อย่าพูดซีซัวน่ามารี ปะป๊ ายังโสด” โคตัลรี บตัดบท เป็ น

จังหวะเดียวกับทีไคน์จงู โลนีเข้ ามาในห้ องนังเล่นปี กตะวันตกพอดี
มารี เลยชีไปทีโลนี แล้ วพูดว่า
“นันไงคะ แฟนของปะป๊ า น้ องสาวของมารี เ องชื อ โลนี

แวนเวิร์ธ ค่ะ”
ซิ ล ค์ ห ลุ ด หั ว เราะก๊ ากชุ ด ใหญ่ เ สี ย งดั ง ลั น แล้ วแซว

น้ องชายฝาแฝดว่า “เวรแล้ วละนาย ลูกกับแฟนอายุเท่ากันไม่ใช่
โคตัล แวนเวิร์ธ ทําไม่ได้ นะเนีย”
“หุบปากของนายไปเถอะน่า” โคตัล หันไปข่ม ขู่อย่าง

เคืองๆ คนล้ อ
“หน้ าเหมื อนเป็ นคู่แฝดกันเลย ท่าทางบ้ านแวนเวิร์ธจะ

เป็ นแหล่งรวมคูแ่ ฝดนะคะ คุณพ่อ” ฮาดีเอ่ยพลางมองโลนีย่อกาย
ทําความเคารพทุกคนอย่างถูกต้ อง
“โลนี แวนเวิร์ธ ค่ะ ยินดีทีได้ ร้ ูจกั คุณฮาดี คุณซิลค์”
ฮาดีปิ ดปากหัวเราะกับท่าทางเป็ นทางการของว่าทีเพือน

สะใภ้ แล้ วหันไปหาโคตัลพลางบอกว่า “ถึงหน้ าตาเหมือนกัน แต่
ให้ คนละอารมณ์เลยนะ ดีจะได้ คมุ นายได้ อยูห่ มัด”
“มากไปฮาดี คุม สามี เ ธอคนเดี ย วก็ พ อ ไม่ ต้ อ งมากะ

เกณฑ์ ให้ ใครเป็ นเหมื อนเธอเลย” โคตัลโต้ กลับอย่างหงุดหงิ ด
ขณะมารี วิงไปหาบาเรี ย แล้ วบอกพีสาวคนสวยว่า
448 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“คนนีของมารี คะ่ ”
“มารี รักษามารยาทด้ วย” บาเรี ยเตือน พลางยิมกว้ างให้

ฮาดี
“ยินดีกับการแต่งงานด้ วยครั บรุ่ นพี ขอโทษด้ วยทีแสดง

ความยินดีมาทางจดหมายอย่างเดียว”
ฮาดีโบกไม้ โบกมื อ “ไม่เป็ นไรหรอกจ้ า บายุ่งจะตาย ว่า

แต่กลับจากคูมีร่า ฟอเรสคราวนี ควงสาวมาเปิ ดตัวเลยน้ า พีดีใจ
ด้ วยจ้ ะ บาจะได้ ไม่เหงาไง”
บาเรี ยยิมรับ ขณะทีฮาดีอ้ าแขนให้ โลนีเดินมาหา โลนีทํา

ตามแล้ วกอดตอบฮาดีแบบเกร็ งๆ ซิลค์มองเห็นท่าทางของเด็ก
สาวก็สะกิดโคตัลให้ ออกไปตรงระเบียงเพือคุยเป็ นการส่วนตัว
“ฝากสาวๆ ด้ ว ยนะครั บ พ่ อ ผมมี เ รื องจะคุ ย กั น ตาม

ประสาพีน้ องหน่อย” ซิลค์เอ่ยพลางเดินนําออกไป
โคตัลหน้ ามุ่ยกับท่าทางวางกล้ ามเป็ นพี ชายของคู่แฝด

แต่ก็ยอมเดินตามไป
“นายจะทํายังไงกับเด็กคนนี”
“มารี น่ะเหรอ ฉันไม่ต้องทําอะไร บาแค่ฝากเราไว้ ” โคตัล

ตอบเฉไฉไป แต่ซิลค์ไม่หลงกล
“ฉันหมายถึงโลนี แม่บอกว่านายยังไม่ยอมทํ าพิธีกรรม

ผูกชีวิตกับเธอ ยังตัดสินใจไม่ได้ หรื อไง”
โคตัลเหม่อมองไปยังสวนสวยนิงโดยไม่ตอบ
“ฉันชอบเด็กคนนี นะ มี น้องสาวเพิ มอี กคนก็ ไ ม่เ ป็ นไร”

ซิลค์พดู ขึน
“ไม่มีน้องสาวคนไหนทีเดินตามพีชายทุกฝี ก้าวหรอก เด็ก

คนนี ไม่เด็กนะซิลค์ เขาโตกว่ามารี มาก อาจเพราะเกิ ดมาอย่าง
สมบูรณ์” โคตัลเอ่ยเสียงขรึม
ซิ ล ค์เ หลื อ บมองน้ องชายที น้ อ ยครั งจะจริ ง จัง กับ อะไร

“เพราะอย่า งนี นายถึ ง ระมัดระวัง ตัวอย่ างมากกับเธองันเหรอ
จัดการให้ มนั ชัดเจนไปเลยดีกว่าไหม ยิงถ้ านายไม่ต้องการให้ เขา
มาเดินตามนาย การทําพิธีกรรมผูกชีวิตก็ยิงตอบโจทย์นีดีทีสุด”
“ฉันรู้”
“รู้แล้ วทําไมไม่ทําให้ เรี ยบร้ อย”

450 ¡ÑÅ°Ô´Ò
โคตัลยกมือขึนกอดอก ซิลค์มองใบหน้ านิงของคูแ่ ฝด เขา

สองคนรู้ จัก กัน และกันดี เ กิ น ไป การที โคตัล พาตัวเองไปอยู่ใ น
สถานการณ์ แบบครึ งๆ กลางๆ อย่างนี แสดงว่าเขาต้ องมี แผน
บางอย่าง
“มันรู้สกึ แปลกๆ”
ซิลค์เลิกคิว โคตัลหันมาสบตาแฝดผู้พี “เวลาที โดนเด็ก

คนนันจ้ อง ฉันรู้สกึ แปลกๆ”
“แปลก...ในแง่ไหน”
โคตัลส่ายหน้ า “ฉันกําลังหาคําตอบอยู”่
ซิลค์ยกมือขึนตบบ่าแฝดผู้น้อง “อย่านานนักละ”
“ไม่นานหรอก ฉันขอเวลา...อี กไม่นาน” โคตัลพึมพํ า

พลางปรั บสีหน้ า แล้ วกอดคอซิลค์เดินกลับเข้ าไปร่ วมวงสนทนา
ของครอบครัวด้ วยสีหน้ าระรื นไร้ กงั วล
สายลมเย็นพัดเข้ ามาในห้ องรั บแขกที เต็ม ไปด้ วยเสี ยง

หัว เราะ เทพี โ รเซร่ า กํ า ลัง อวยพรให้ แ ก่ ค วามรั ก ทุ ก รู ป แบบที
เกิ ดขึนในดิน แดนแห่ง นี ไม่ว่าจะเป็ น ความรั กแบบเพื อน แบบ
ครอบครัว หรื อแบบคนรัก ทุกความรักต่างผลิบาน มันหอมหวน

และเชิญชวนผู้คนให้ เริ มต้ นความรักของตนบ้ าง
452 ¡ÑÅ°Ô´Ò
69
á´àÃÒ
“ลินค์กับนีลต้ องวางแผนทําอะไรไม่ดีด้วยกันแน่ๆ” ทีน่า
พูดขณะทุบหมอนเตรี ยมตัวนอน ส่วนลิล่าก็กําลังเขียนจดหมาย
เล่าเรื องราวทีเธอออกไปปฏิบตั ภิ ารกิจส่งให้ คณ
ุ พ่อบาฟาเรล
“ทําไมคิดอย่างนันล่ะ วันนีสองคนนันก็เห็นปกติดีนี”
ที น่านังขัดสมาธิ กอดอกท่าทางจริ ง จัง แล้ วตอบว่า “ก็

เพราะมันปกตินีแหละ ช่วงใกล้ ๆ วันเกิดเธอนะ ปกติจะต้ องมีพิรุธ
ให้ จบั ได้ บ้างมาตลอด ทีสําคัญ ทีผ่านมาลินค์น่ะจะนัดแนะกับฉัน
ทุกครังนีนา แต่คราวนีเงียบกริ บเลย ไม่ใช่วา่ ลืมนะ”
ลิล่าแตะที จดหมายส่งไป แล้ วหันมาสบตาเพื อน “จริ ง

ด้ วย ช่วงนีก็เรายุง่ กันมากๆ เลย ลินค์อาจจะลืมก็ได้ ”
“ไม่มีทาง” ทีนา่ ยืนยันเสียงแข็ง จนลิลา่ หัวเราะร่าออกมา

“จริ งจังไปไหมทีน อะไรๆ มันก็ลืมกันได้ ดูอย่างเทศกาล

โรเซร่าสิ ถ้ าเราไม่เข้ าในโซน ฉันก็ลืมไปแล้ วว่าเป็ นช่วงเทศกาลนี”
ทีน่าค้ อนเพือนสาวที ไม่คาดหวังกับความโรแมนติกเอา

เสียเลย “แล้ วเธอจะไม่เสียใจหรื อ ถ้ าลินค์ลืมจริ ง”
ลิล่าเดินมานังบนเตียงแล้ วเอียงคอคิด “ก็ เสียใจนะ แต่

คงไม่เกิดขึนหรอกมังทีน ลินค์ความจําดีจะตาย จําไม่ได้ เหรอ ทุก
ปี ทีผ่านมาลินค์ก็แกล้ งว่าลืมวันเกิดฉัน แล้ วก็หลอกฉันทุกที”
ทีน่าหัวเราะคิกคัก “ใช่ๆ อีตาลินค์น่ะสุดยอดจะสรรหา

ของขวัญ ให้ เ ธอเลยนะ แต่ทีสร้ างสรรค์ม ากก็ วิ ธี ใ ห้ ของขวัญ นี
แหละ ปี ทีแล้ วน่ะ เกือบทําเธอร้ องไห้ เลย ผ้ าทอใช่ไหม”
ลิลา่ พยักหน้ า สีหน้ าเปี ยมสุขพลางตอบว่า “คุณป้าเฟมีล

กับท่านเจ้ าก็ไปเจอคุณพ่อ ตอนปี ใหม่ด้วยนะ”
“ว้ าว! ว้ าว! แต่งงานกันได้ แล้ วมังลิล่า เธอจะได้ กลับไป

อยูบ่ ้ านไง เวลาลินค์ไปหาจะได้ ไม่ต้องกลัวใครว่า” ทีนา่ แนะนํา
“บ้ า ที น แต่งเต่งอะไร ฉันอยากเรี ยนให้ จบก่อน” ลิล่า

ค้ าน
454 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ถ้ าเป็ นอย่างนันคงได้ เจอกันแค่ปีละสองสามหนแหละ

พวกเธอไม่ได้ เรี ยนในปราการเดียวกันด้ วย ลินค์น่ะยิงหนักใหญ่ ที
คันเจฟาน่ะ ฉันได้ ยินมาว่าเขาเรี ยนกันแบบสอบเป็ นภารกิจ บาง
ภารกิจเป็ นเดือนเลยนะ ติดต่อก็ไม่ได้ แล้ วไม่เหงาเหรอ”
ลิ ล่ายิมอย่างรั บสภาพ เธอกับลิ นคอร์ นตัดสิ นใจเลื อ ก

เรี ยนทางนีแล้ วนีนา อีกอย่างถึงแต่งงานไปแล้ วก็ต้องเรี ยนอยูด่ ี
“คนอืนเขาก็แต่งงานกันเยอะแยะ หอพักสําหรับนักเรี ยน
ทีมีครอบครัวแล้ วก็มี เราโตๆ กันแล้ วน่า”
ลิลา่ ยิมแล้ วมองทีนา่ ตาเป็ นประกาย “งันทีนก็ควรรี บแต่ง

กับนีลสิ”
“ฉันเหรอ แต่งทําไม๊ อยู่ด้วยกันตลอด” ทีน่าแย้ งเสียงสูง

แล้ วล้ มตัวลงนอน “นอนได้ แล้ วลิล่า เดียวพรุ่ งนี ไม่สวยนะ ลินค์
ต้ องมาหาเธอแต่เช้ าแน่ๆ”
ลิล่าหัวเราะกับเปลียนเรื องของเพือน แต่ก็ยอมล้ มตัวลง

นอน แล้ วถอนหายใจยาวอย่างเป็ นสุข ไม่ว่าเมือไรเธอก็อยากให้
ทังโลกนี มี แต่คนที มี ความสุข แต่น่าเสี ยดายมี คนมากมายที ยัง
ทุกข์อยู่ ลิล่าหลับตาแล้ วนึกถึงตอนทีคนของปราการฟาเรนเซ่มา
รั บตัว โกลดี ทอย ครอบครั วของเขาคนนันจะยังยิมรั บเทศกาล

แห่งความสุขได้ อีกงันเหรอ
“นอนเถอะลิล่า” ทีน่าพึมพําก่อนทีจะเงียบไป ลิล่าถอน

หายใจอีกครัง
“จ้ ะ ฝั นดีนะทีน”
ลิ น คอร์ นไ ม่ ไ ด้ มาหาลิ ล่ า ตั ง แต่ เ ช้ าอย่ า ง ที ที น่ า

คาดการณ์ ความจริ งต้ องบอกว่าเขาหายไปเลยทังวันมากกว่า ที
น่าบ่นอุบ แต่ก็ยงั ชวนลิลา่ ออกไปหาพวกบาเรี ยทีคฤหาสน์ตระกูล
แวนเวิร์ธ เมือไปถึงก็เลยได้ ร่วมขบวนเล่นแต่งตัวให้ ต๊ กุ ตาทังสอง
ตัวกันอย่างสนุก
“น่ารักมากๆ เลยจ้ ะหนูมารี ” เซเลน่าทียืนปรบมือมองลูก

สาวคนใหม่ในชุดเสือตุ๊กตากระโปรงลูกไม้ สีเหลืองอ่อน
มารี หมุนตัวให้ ผ้ ูใหญ่ ดู ขณะหันไปยิมให้ บาเรี ย “น่ารั ก

ไหมบา”
บาเรี ยทําเพียงนิงมองมารี ตาไม่กะพริ บ จนทีน่าต้ องเอา

ศอกกระทุ้ง “เขาถามนายแน่ะ”
456 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“น่ารัก” บาเรี ยตอบ
มารี เ ลยยิ งยิ มกว้ า ง แล้ ว หัน ไปมองประตูห้ อ งเปลี ยน

เสือผ้ าทีโลนีหายเข้ าไปนานแล้ ว
“โลนีออกมาสิ” มารี ร้องเรี ยก แต่โลนีก็ยงั ไม่ออกมา มารี

เลยเดินเข้ าไปดึงมือเด็กสาวทีไม่คอ่ ยพอใจกับชุดเท่าไร
“โห น่ารักเหมือนกันเลย ใส่เสือเหมือนกันอย่างนีสิถึงจะ

เหมาะกับคู่แฝด” เซเลน่าชื นชมอย่างปลื มอกปลื มใจ แต่เป็ น
โคตัลทีเดินถือชุดอีกแบบมายืนให้ โลนี
“ไม่ดีหรอกครับแม่ คูแ่ ฝดไม่ได้ อยากใส่ชดุ เหมือนกันเสีย

หน่อย นอกจากอยากแกล้ งใครสักคน เอาชุดนีไปลองสิ”
โลนีรับเสือจากโคตัล แล้ วหมุนตัวเดินไปเปลียนใหม่ รอ

ไม่นาน เด็กสาวก็เดินออกมา
“ว้ าว! ดูตา่ งจากมารี ไปเลย แต่ก็สวยมากนะ” ลิลา่ อุทาน
เด็กสาวผิวสวยในเสือลูกไม้ เปิ ดไหล่สีขาวกับกางเกงผ้ า

เนื อหนาสี ฟ้า ทีขากางเกงมี ติดลูกไม้ ตรงเหนือเข่ายาวสักฝ่ ามื อ
หนึงได้ ผิวขาวผ่องขับเน้ นกับเส้ นผมสีนําตาลไหม้ พอดีติงหู ทําให้

ดูเป็ นสาวทะมัดทะแมงมากกว่าสาวหวานอย่างมารี
“โลนีสวยจัง มารี ก็อยากใส่กางเกงด้ วย” มารี เอ่ย แต่พอ

เหลือบสบตากับบาเรี ยก็เปลียนใจพูดว่า “มารี ใส่ชดุ นีก็ได้ โลนียิม
หน่อยสิ ชุดน่ารักออก” มารี สงน้
ั องสาว
โลนี แย้ ม ยิมเล็ กน้ อยพลางหันไปมองโคตัล ที พยักหน้ า

อย่างพอใจ “ชุดแบบนีเหมาะกับผู้หญิ งผมสัน แม่ครับ ผมว่าเรา
ให้ สองคนนีเป็ นนางแบบโฆษณาให้ ร้านเราดีกว่า น่าจะขายดีแน่”
เซเลน่าปรบมือ ขณะทีทีนา่ ควักเอาคามีลออกมาจับภาพ

ทังคูอ่ ย่างรู้งาน
“มารี เกาะไหล่โลนีสิ แล้ วหันมาทางนี มารี ยิมกว้ างๆ ลูก

โลนี ก้ ม หน้ าลงนิดหนึง จิ กตามาทางฉันเลย ใช่อย่างนันแหละ
เรี ยบร้ อย ดูดีไหมคุณป้า” ทีนา่ เอาภาพมาให้ เซเลน่าดู
“ดีมากเลยลูก น่ารักจริ งๆ ด้ วย เดียวเราลองกันหลายๆ

ชุดเลยเนอะ”
“ค่า” มารี ร้องรั บ ขณะที โลนี ก้ มมองชุดของตัวเองแล้ ว

ถอนหายใจ
458 ¡ÑÅ°Ô´Ò
โคตัลที ยื นอยู่ใกล้ เลยบอกว่า “ตามใจแม่หน่อยแล้ วกัน

เป็ นผู้หญิงก็ต้องมีชดุ สวยๆ ใส่นะ”
“ชุดนี...ก็สวย” โลนีตอบพลางมองมารี ทีเข้ ากับเซเลน่าได้

ดี จนดูราวกับว่าเป็ นแม่ลกู กันจริ งๆ
“แน่นอน ก็ฉนั ออกแบบนี”
คําตอบของโคตัล ทําให้ โลนีเหลือบตามอง “เหรอ...แล้ ว

...”
“ถ้ าชอบยังมีอีกหลายแบบ ตามมาสิ” โคตัลเดินนําโลนี

ไปยังราวเสือผ้ า แล้ วเลือกหยิบออกมาวางทาบบนตัวโลนี มองสัก
พักแล้ วเก็บ ท่าทางเป็ นงานเป็ นการนัน ทํ าให้ ซิลค์ทีเพิงกลับมา
จากดูงานทีหน้ าร้ านยิมออกมา
“ยิมอะไรคะพีซิลค์” ลิลา่ ถาม
“ขํ า โคตั ล น่ ะ สิ ก็ ค งดี ใ จหรอกที มี ค นใส่ ชุ ด ที ตั ว เอง

ออกแบบแล้ วสวยขนาดนี”
บาเรี ยกั บ ลิ ล่ า มองซิ ล ค์ เ ป็ นตาเดี ย ว “ชุ ด ที ตั ว เอง

ออกแบบเหรอครับ”
ซิลค์พยักหน้ า “โคตัลน่ะชอบออกแบบชุดผู้หญิ งเท่ๆ แต่

มันขายไม่ค่อยดี เลยแพ้ พี มาตลอดตังแต่เ ด็กแล้ ว พอมาดูโลนี
ลองใส่อย่างนี ชุดพวกนีเหมือนออกแบบไว้ รอโลนีเลยนะ นานๆ ที
จะเห็นผู้หญิงเซวีเรี ยนแต่งตัวเปรี ยวปนเท่เนอะ”
ลิลา่ มองชุดของโลนีอีกครังก็เข้ าใจคําพูดของซิลค์ ผู้หญิง

เซวีเรี ยนโดยเฉพาะในโซนมักเน้ นการแต่งกายแบบอ่อนหวาน ไอ้
เรื องจะใส่กางเกงขาสัน หรื อกระโปรงสันจึงไม่ค่อยมีให้ เห็นนัก
นอกจากขึนไปแสดงบนเวที แต่การแต่งตัวแบบนีจะเห็นมีบ้างใน
บาซิลล่า แต่ก็มีผ้าคลุมกันความร้ อนเพือป้องกันผิวไหม้ อีกชัน
“ก็ ดีนะครั บ โลนี ท่าทางจะดีใ จนะ” บาเรี ยเอ่ย ขณะ

มองโลนีรับเสือทุกชุดทีโคตัลเลือกให้ ใบหน้ านิงดูสดใสกว่าทุกวัน
“วันนีเราคงได้ เห็นสองสาวแปลงโฉมกันสนุกละ” ลิล่า

เออออเห็นด้ วย
บาเรี ยเหลือบมองลิล่า แล้ วพูดลอยๆ “วันนีวันเกิดลิล่านี

ทําไมไม่ซือชุดใหม่สกั ชุดฉลองวันเกิดละ”
“ไม่ ต้ อ งซื อหรอก มาพี ให้ เ ป็ น ของขวัญ วัน เกิ ด เนอะ

โคตัล” ซิลค์เอ่ยพลางดึงลิล่าให้ ลุกขึน แล้ วลากไปยังห้ องคลัง
เสือผ้ าของอีกช่วงอายุหนึง
460 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ไม่ ไม่ต้องก็ได้ คะ่ พีซิลค์” ลิลา่ ปฏิเสธอย่างเกรงใจ
“ไม่ได้ ต้องลองนะ มีแบบใหม่ๆ เยอะเลย วันเกิดทังที เอา

น่า ขนหน้ าแข้ งฉันไม่ร่วงหรอก” โคตัลเดินตามมาคะยันคะยอ
เสริ ม
“นีไง ลองเลือกดูนะ” ซิลค์เอ่ยพลางผายมือให้ ลิล่าเข้ าไป

เลือก
เด็กสาวจําใจเดินเข้ าไป แล้ วสายตาก็ไปหยุดอยู่ทีชุดซึง

สวมหุน่ อยูก่ ลางห้ อง
เป็ นชุดเดรสสันกระโปรงบานสีเขียวอ่อน ลักษณะไม่ได้

แปลกแยกไปจากกระโปรงซึงสวมใส่ใ นวันธรรมดา แต่สิ งที ไม่
ธรรมดาเป็ นผ้ าทีนํามาตัดชุดนีนีสิ มันดูค้ นุ ตามาก
‘คล้ ายมาก แต่คงไม่ใ ช่หรอก ผ้ าชิ นนันจะมาอยู่ทีนี ได้

ยังไง’ ลิลา่ คิด
“ชอบชุดนีเหรอ” ซิลค์ถาม ลิลา่ พยักหน้ า
“เป็ นชุดกระโปรงแบบที ฉันชอบน่ะค่ะ แล้ วเนื อผ้ ามันก็

สวยดีนะ”
“งันลองเลยไหมล่ะ เผือเอาไว้ ใส่เล่นไง” โคตัลแนะพลาง

เดินไปถอดชุดออกจากหุ่น แล้ วยืนให้ ลิล่า หญิงสาวก็รับมาอย่าง
ไม่อยากให้ เสียนําใจ
“ลองเลยเดียวพวกพีจะรอดู” ซิลค์เอ่ยเร่งรัด
ลิลา่ เลยเดินเข้ าไปในห้ องลองเสือ ขณะสวมชุดหญิงสาว

ก็ร้ ู สึกแปลกใจ ทีชุดมันพอดีกับตัวเธออย่างน่าประหลาด ทังช่วง
เอว หน้ าอก และแขนเสื อ มันพอดีตัวเป๊ ะราวกับตัดขึนเพื อเธอ
โดยเฉพาะ
‘ปกติ เ ราใส่ อ ะไรก็ ไ ด้ นี นะ’ ลิ ล่ า คิ ด พลางติ ด กระดุ ม

ด้ านหน้ าจนเสร็ จ แล้ วหมุนตัวมองดูตวั เองในกระจกทังซ้ ายและ
ขวาแล้ วยิมแป้นพอใจ
“สวยจริ งๆ ด้ วย ราคาแพงมากไหมนะ” ลิล่าคิดพลาง

เปิ ดประตูห้องลองชุดเดินออกไป
“รุ่นพีคะ ฉันชอบจังเลย แต่วา่ ขอซือดีกว่า...ลินค์!”
ลิ ล่าชะงักไป เมื อเห็น คนที ไม่คาดคิดมายื นรออยู่หน้ า

ห้ องลองชุด หญิงสาวรู้ สึกเก้ อเขิน เมือเห็นสายตาเขามองสํารวจ
ตรวจตราไปทัวตัวของเธอ
462 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“เอ่อ...พีซิลค์กบั พีโคตัลจะให้ เป็ นของขวัญน่ะ สวยไหม”

ลิลา่ ถามอายๆ พลางหมุนตัวให้ ชายหนุม่ ดู
“สวยดี แต่ต้องเปลี ยนรองเท้ าหน่อย” ลินคอร์ นเดินไป

หยิบรองเท้ าส้ นเตียสีนําตาล แล้ วคุกเข่าลงตรงหน้ าลิลา่
“เปลียนรองเท้ าสิ”
“ได้ แต่ลินค์ลุกขึนเถอะไม่ต้องคุกเข่าก็ ได้ ฉันก้ มใส่เอง

ได้ ” ลิล่าทําท่าจะดึงลินคอร์ นทีวันนีทําตัวแปลกชอบกลให้ ลกุ ขึน
ลินคอร์ นจึง ลุกขึนตามที บอก แต่ยัง ยื นเป็ นหลักให้ ลิ ล่าเปลี ยน
รองเท้ า
“ใส่ได้ พอดีเลย โชคดีจงั เนอะ” ลิล่าตอบพลางเงยหน้ า

ก่อนจะเกร็ งคออย่างตกใจเมือชายหนุม่ รวบเอวเธอเข้ ามา แล้ วจูบ
แรงๆ
ลิล่าไม่ได้ ขัดขื น แค่ไม่ทันตังตัว ลินคอร์ นเป็ นพวกชอบ

แสดงความรัก ซึงถ้ าอยู่ในทีรโหฐานลิล่าก็ไม่ได้ ห้ามปรามนัก แต่
การถูกจูโ่ จมอย่างไม่ทนั ตังตัวก็ทําให้ หญิงสาวเกร็ งอยูด่ ี
“มี ปัญ หานิดหน่อยเลยไม่ไ ด้ ไ ปหาตอนเช้ า สุขสันต์วัน

เกิดครับ”
ลิลา่ หน้ าแดงกํากับคําอวยพรทีสุภาพผิดปกติ แต่ก็ยงั ยิม

รับคําอวยพรของคนทียืนหน้ าผากมาแนบชิดกับหน้ าผากเธอ
“ไม่เป็ นไร ลินค์ดยู งุ่ ๆ เดียวจบเทศกาลโรเซร่ า ลินค์ก็ต้อง

กลับคันเจฟาเลยไม่ใช่เหรอ”
“เปล่า” ลินคอร์ นตอบขณะผละออกห่าง แล้ วจูงมือลิล่า

เดินออกจากห้ องลองชุด ผ่านระเบียงตรงไปทีสวนเพื อออกจาก
คฤหาสน์ตระกูลแวนเวิร์ธ
“อ้ าว แล้ วจะไปไหนล่ะ เดียวก่อนสิลินค์ ต้ องไปลาผู้ใหญ่

ก่อนนะ”
“ฉันลาแทนให้ แล้ ว มาเถอะ ไม่อยากรู้ เหรอ ว่าของขวัญ

ของฉันคืออะไร”
ลิล่ายิมอ่อนกับคําขอเอาแต่ใจ แต่พอนึกขึนได้ ว่าเธอยัง

ไม่ได้ เปลียนชุดคืนให้ รุ่นพี จึงรี บพูดเสียงละลําละลัก
“เดียวๆ ลินค์ ขอฉันเปลียนชุดก่อนได้ ไหม นีไม่ใช่ชดุ ของ

ฉันนะ”
464 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ใส่ชุดนีแหละ แล้ วค่อยกลับมาจ่ายเงินก็ได้ แต่จริ งๆ พี

ซิลค์กบั พีโคตัลก็กะจะให้ เธอเป็ นของขวัญอยูแ่ ล้ วไม่ใช่เหรอ”
“แต่เราก็ควรรอให้ เขาพูดเป็ นกิจลักษณะเสียก่อนนะ” ลิ

ล่าแย้ ง พลางดึงมือออกจากมือลินคอร์ น แล้ วทําท่าจะกลับไป
“ถ้ ายังไม่หนั มาฉันจะโกรธแล้ วนะ” ลินคอร์ นเอ่ยเสียง

เรี ยบ ทําให้ คนทีกํ าลังจะก้ าวเดินไปต้ องหันกลับมาพร้ อมกับพูด
ว่า
“ฉันไปแป๊ บ....เดียว ลินค์ ลินค์! หายไปไหน ฉันไม่เล่น

ด้ วยนะ” ลิลา่ ร้ องเรี ยก แต่ลินคอร์ นไม่ตอบรับ
“ลินค์!” ลิลา่ เริ มใจเสีย เพราะคําพูดสุดท้ ายของชายหนุ่ม

ทําให้ หญิงสาวยิงใจไม่ดี
ผลุง!
ดาร์ กีกระดาษตัวน้ อยกระโดดมายื นตรงหน้ าลิล่า เธอ

เลยรี บหยิบมาเปิ ดอ่าน
“อยากกินเครปมีตบอลซอสหิมะ ซือให้ หน่อย”

ลิล่าขมวดคิว แล้ วก้ ม มองดูชุดสุดสวยที สวมอยู่ ถ้ าวิง

กลับไปเปลียนชุดก่อน คนขีงอนก็คงโกรธแย่อีกเพราะรอนาน ลิ
ล่าจึงตัดใจรี บวิงตรงไปยังร้ านเครปาโน ร้ านเครปเจ้ าประจําทีทัง
ลิ น คอร์ น และที น่ า ชอบมาก ร้ านนี ตังอยู่ใ นตรอกเล็ ก ๆ ที เดิ น
ออกไปยังสวนสาธารณะได้ พอดี ระหว่างทียืนต่อแถวรอซึงก็ยาว
มาก ลิล่าก็ เอาแต่กระวนกระวายใจ คิดวนเวี ยนอยู่แต่ว่าเธอทํ า
อะไรผิดไปเหรอ ถึงทํ าให้ ลินคอร์ นโกรธ หรื อว่าเขาแค่แกล้ งเธอ
เฉยๆ จนมาถึ ง ตาเธอสังนี แหละ หญิ ง สาวถึ ง เพิ งนึก ถึ ง ได้ ว่ า
ตัวเองลืมเอากระเป๋ าเงินมาด้ วย
“รั บอะไรดีจ๊ะสาวน้ อย ไม่ไ ด้ เจอกันหลายเดือนเลย ไป

เรี ยนทีฟี เรเน่เป็ นยังไงบ้ าง” คุณป้าแพรี ภรรยาเจ้ าของร้ านร้ องทัก
มาอย่างคุ้นเคย
“สบายดีค่ะ คุณป้า ลินค์ฝากหนูซือเครป แต่หนูลืมเอา

กระเป๋ าเงินมา หนูขอติดค้ างไว้ ก่อนแล้ วค่อยมาจ่ายทีหลังได้ ไหม
คะ” ลิลา่ เอ่ยขอร้ องอย่างเกรงใจ
ดวงตาของแพรี ทอประกายวาวขึ น พลางใช้ ข้ อ ศอก

กระทุ้งสามีทีหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี
466 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ลิ ล่ า มองภาพหยอกล้ อ ของสองสามี ภ รรรยาอย่ า งไม่

เข้ าใจ แต่ก็ใจชืนเมือแพรี ตอบว่า
“ได้ อยู่แล้ ว ไม่ต้องเอาเงิ นมาจ่ายป้าหรอกจ้ า ถื อว่าป้า

เลี ยงหนูทีกลับมาโซนแล้ วกันนะ แถมให้ อีกอันจะได้ เ อาไปกิ น
ด้ วยกันนะ”
ลิล่าค้ อมศีรษะให้ หลายครังอย่างขอบคุณ แล้ วยืนรอจน

เครปเสร็ จ รั บ เครปได้ ก็ พุ่ง ตัว ไปยัง สวนสาธารณะที คนยัง คง
พลุกพล่านไม่เคยเปลียน
“อยูไ่ หนของเขานะ” ลิลา่ บ่นพึมขณะมองหาลินคอร์ น แต่

ก็ไม่เจอ
ปึ ก!
อะไรบางอย่างทีนุม่ นิมวิงมาชนเธอ พอลิล่าก้ มมองก็เห็น

บาซิล เจ้ าดาร์ กีทีตามติดลินคอร์ นตลอดเวลา ก่อนจะไปเป็ นสัตว์
พาหนะให้ ฟลินน์ มันเงยหน้ าขึนจ้ องเครปในมือเธอตาแป๋ ว
“บาซิล! ลินค์อยูไ่ หนจ๊ ะ พาฉันไปหาลินค์หน่อย”

เจ้ าดาร์ กีขนฟูไ ม่ตอบ มันนังนิงเฉยเอาแต่กระดิกหาง

แกว่งไปมา ตาก็จ้องแต่เครปในมือลิลา่ ลิล่าเห็นอย่างนันก็เลยยืน
เครปในส่วนของเธอให้ มนั
“กิ นแล้ วต้ องพาฉันไปหาลิ นค์นะจ๊ ะ นี ฉันยอมสละเคร

ปของฉันให้ เลยนะ” ลิลา่ ต่อรองแกมเอาบุญเอาคุณ
บาซิลงับเครปในมือลิล่าไปเคียวอย่างเอร็ ดอร่ อยจนหมด

ชิน มันแลบลินเลี ยปากอย่างไม่สนใจคนที รอมันกิ นเครปอย่าง
กระวนกระวาย พอมันลุกขึน ลิลา่ ก็ตงใจจะวิ
ั งตามไป ว่ามันจะนํา
เธอไปไหน แต่ทีไหนได้ บาซิลดันวิงไปทีรถลากของอเรย์
“อเรย์!...มาอยูท่ ีนีได้ ยงั ไง” ลิลา่ ร้ องทักอย่างแปลกใจ
“นําขึนไปเลยไอ้ หนู” อเรย์พดู กับบาซิลทีกระโดดนําหน้ า

ขึนไปนังในห้ องโดยสารรถลาก
“เชิญครับคุณลิลา่ ” อเรย์หนั มาพูด
ลิล่าก้ าวขึนรถลากไปอย่างงงๆ แต่เพราะเป็ นทางเดียวที

เธอจะได้ เจอกับลินคอร์ น หญิงสาวจึงไม่รีรอ
468 ¡ÑÅ°Ô´Ò
อเรย์ ทะยานตัวขึนสู่ท้องฟ้ าสักพัก ก่อนจะลงมาวิงบน

ถนนตรงเข้ าสูค่ ฤหาสน์ฟรานเชสก้ าซึงเธอไม่คอ่ ยคุ้นเคยนัก
เวลามาทีโซนเธอมักเจอลินคอร์ นอยู่ในคฤหาสน์ ไดเอน

แพนไทร์ เสมอ ทังที คฤหาสน์ ตระกูลฟรานเชสก้ าก็ อยู่ห่างไปไม่
ไกลมากนัก หญิ งสาวก้ าวลงจากรถ ทังทีมือยังถื อเครปทีเย็นชืด
หมดแล้ วอย่างงุนงง
“นายน้ อยบอกให้ ให้ เครปกับเจ้ าบาซิลเลยครับ” อเรย์เอ่ย

ขึน
ลิ ล่า จึง มองเครปในมื อ แล้ ว ส่ง ให้ บ าซิ ล จากที กระวน

กระวายใจอยู่เ มื อครู่ ก็เปลี ยนมาเริ มหงุดหงิ ด ลินคอร์ นชอบทํ า
ตามใจตัวเอง ครังนีเธอคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก ว่าเธอทําอะไรผิด
อีก แค่ขดั ใจเขาหน่อยเดียว ก็ทําให้ เธอต้ องวิงวุน่ ขนาดนีเลยเหรอ
แอ๊ ด!...
บานประตูสีดําของคฤหาสน์ทีดําสนิทไปทังหลังจนดูเป็ น
คฤหาสน์ทีแสนเย็นชาเปิ ดออก ลิล่าหันไปมองอเรย์วิงจากไปกับ
ผู้โดยสารขนฟูทีนังเคียวเครปมี ตบอลซอสหิมะของร้ านดังอย่าง
เอร็ ดอร่ อยออกจากเขตคฤหาสน์ ไป ก่อนจะหันกลับมาก้ าวเดิน
เข้ าสูต่ วั คฤหาสน์ด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ
“ต้ องโกรธสักที เขาถึงจะเลิกแกล้ งเราใช่ไหม”
ลิ ล่า คิด ถึง คํ าแนะนํ าของโคตัล แต่เ อาจริ ง ๆ พอได้ ยิ น

เสียงเปี ยโนอันอ่อนหวานดังแว่วมา ราวกับต้ องการขอโทษทีทํ า
ให้ เธอวิงวุน่ ไปหมด หญิงสาวก็ใจอ่อนยวบลงอีกจนได้
“ไม่ เราต้ องใจแข็ง” ลิล่าเตือนตัวเองยําถึงจุดประสงค์ที

อยากทํ า พลางเดินตามเสี ยงเปี ยโนซึงไม่ได้ ยินลินคอร์ นเล่นมา
นานแล้ ว กระทังมาถึงห้ องดนตรี แต่เธอก็ต้องผิดหวังอีกเป็ นครังที
สามของวันนี เพราะคนทีอยากเจอไม่อยู่ทีนี แถมเสียงทีทําให้ เธอ
เกือบใจอ่อนไปแล้ ว ก็ดงั มาจากเปี ยโนทีมันเล่นด้ วยตัวเอง
“ลินคอร์ น ดี. ฟรานเชสก้ า ฉันจะโกรธแล้ วนะ” ลิล่าพูด

ลอยๆ อย่างหมดความอดทน แล้ วหันมองไปรอบห้ องดนตรี ก็ไม่
พบเจ้ าของบ้ าน แต่พอเงยหน้ าขึนเพียงเล็กน้ อย ก็พบกระจกนับ
พัน ชิ นกํ า ลัง ฉายภาพเธอในอิ ริ ย าบทต่า งๆ ทังตอนที อยู่ กับ ลิ
นคอร์ นและไม่ได้ อยู่
กระจกแต่ละชินเหล่านันลอยตําลงมาโอบล้ อมอยู่รอบตัว
ลิลา่ ก่อนจะหมุนวนอย่างเชืองช้ าตามท่วงทํานองของเปี ยโนทีดัง
ระรื นหู ลิล่ายืนมือไปสัมผัสกระจกบานทีอยู่ใกล้ เธอทีสุด ซึงฉาย
ภาพของเธอกับลินคอร์ นตอนไปเรี ยนทีเอเบียร่ า ตามด้ วยภาพที
470 ¡ÑÅ°Ô´Ò
พวกเขาเดินอยูก่ ลางหิมะทีวินด์สโลว์ และอีกหลายภาพทีพวกเรา

มีกนั และกัน
“ลินค์” ลิล่าพึมพําชื อคนให้ ของขวัญวันเกิ ดที สุดแสน

วิเศษเบาๆ
“นี ไม่ ใ ช่ ข องขวัญ วัน เกิ ด นะ” เสี ย งของคนที อยู่ ใ น

ความคิดของหญิงสาวมาตลอดดังขึนทีข้ างหูพร้ อมกับสัมผัสทีดัน
ตัวเธอให้ หมุนเข้ าสู่อ้อมแขนของเขา ก่อนจะพาเธอเยืองกายไหล
ลื นไปตามจัง หวะดนตรี ที ดัง คลอเบาๆ อยู่ ท่ า มกลางวงล้ อ ม
กระจกฉายภาพของพวกเขาทีเคลือนตัวตามไป จนดูราวกับพวก
เขาตกอยูใ่ นโลกของพวกเขาเท่านัน
“ไม่อยากกินเครปแล้ วเหรอ” ลิล่าถามอย่างอดเคืองนิดๆ

ไม่ได้ แต่ก็ยอมหมุนตัวตามแรงจับเหวียงของชายหนุ่มทียืนมือไป
จนสุดแขน แล้ วดึงเธอกลับเข้ าสูอ่ ้ อมกอดของเขาอีกครัง
“ฉันไม่ได้ อยากกินเครป”
“แล้ วทํา...” ปากทีอ้ าจะถามเหตุผลกลับถูกประกบด้ วย

ริ มฝี ปากชายหนุ่มอีกครัง ในจังหวะทีชายหนุ่มรวบเอวหญิ งสาว
เข้ าใกล้ แล้ วหมุนตัวเร็ วๆ จนเท้ าของเธอลอยขึนจากพืน
“ทีนันคือทีทีทําให้ เรารู้จกั กันอย่างเป็ นทางการ”
ลิลา่ หน้ าแดงเมือฟั งเฉลย “เลยเอาบาซิลมาเป็ นพยานงัน

สิ”
ลิ น คอร์ น หั ว เราะ “แล้ วที นี ฉั น ก็ กํ า ลั ง จะทํ า บางสิ ง

บางอย่างเป็ นครังแรกเหมือนกัน”
ลิล่าสบตาลินคอร์ น แล้ วมองไปรอบตัว “จัดงานวันเกิ ด

ให้ ฉันทีคฤหาสน์ฟรานเชสก้ าเหรอ ไม่ดีเลยลินค์ ฉันเกรงใจท่าน
เจ้ า”
ลินคอร์ นหัวเราะหน้ าบาน “คุณพ่อไม่วา่ หรอก”
ลิล่าเลิกคิว “แต่เป็ นบ้ านของเจ้ าผู้ครองรัฐ ทีจะเป็ นของ

...”
“ฟลินน์เหรอ ใช่ ฉันยืมมา ฉันก็เป็ นว่าทีเจ้ าผู้ครองรัฐอยู่

ช่วงหนึงนะ ถ้ าเธอลืม”
ลิล่าอยากค้ อนชายหนุ่มจอมเจ้ าเล่ห์ แต่ร้ ู ว่าไม่ควรเล่น

ในประเด็นนี ลิ นคอร์ นไม่ไ ด้ อยากเป็ นเจ้ าผู้ครองรั ฐ นี ลยัง เคย
472 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บอก ว่าลินคอร์ นตอนที ไม่ได้ เป็ นว่าที เจ้ าผู้ครองรั ฐดูมีความสุข

มากกว่า และลิลา่ ก็เห็นจริ งตามนัน
“หลังจากนีฉันคงต้ องเดินทางไปทัวเซวีน่า” ลินคอร์ นเอ่ย

พลางกอดลิ ล่ า เข้ ามาแนบอก ลิ ล่ า จึ ง ซบหน้ า ลงบนไหล่ เ ขา
จังหวะเพลงหวานซึงทีดังคลออยู่ ส่งให้ บรรยากาศในห้ องดนตรี
อัดแน่นไปด้ วยความหวานปนเศร้ า
“ทําตัวเหมือนคนไร้ ราก ไม่มีบ้านถาวร ไม่มีเครื องแต่งตัว

ทีหรูหรา...”
มื อ หนาลูบ ไล้ ไ ปบนชุ ด กระโปรงที แสนธรรมดาแต่ไ ม่

ธรรมดา เพราะเป็ นชุดทีตัดเย็บจากผ้ าทอทีมีเพียงผืนเดียวในโลก
“...แต่ฉนั จะกลับมาหาเธอเสมอ”
ลิล่านําตาซึมเต็มตืนไปกับคําสัญญาของชายหนุ่ม อ้ อม
แขนเล็กกระชับอ้ อมกอดของเธอมากขึน
“เราเริ มต้ นทีโซน เรี ยนด้ วยกัน ทะเลาะกัน และรักกัน...

ทีนี” ลินคอร์ นเอ่ยรํ าลึกถึงความหลัง พลางลูบผมคนตัวเล็กและ
มองภาพความทรงจําทีลอยอยูร่ อบตัวเขาและเธอ
“ดัง นัน หากเราจะกลายเป็ น ครอบครั ว เดี ย วกัน ฉั น ก็

อยากให้ เป็ นทีโซน...”
การเต้ นรํ าหยุดแล้ ว แต่เสียงดนตรี ยังคงดําเนินต่อไป ลิ

ล่าดันตัว เองออกห่าง แล้ วเงยหน้ ามองลิ น คอร์ นด้ ว ยดวงตาที
นําตาเอ่อคลอหน่วย ขณะทีลินคอร์ นพูดต่อว่า
“คฤหาสน์ รัตติกาลมี ไ ว้ เพื อคนของฟรานเชสก้ าเท่านัน

ฉันคือฟรานเชสก้ า แล้ วเธอละ พร้ อมจะเป็ นคนของฉันไหม”
นําตาหยาดหยดจากดวงตาคู่สวยของลิล่า ลินคอร์ นดึง

แว่นตาของหญิ ง สาวออกอย่างอ่อนโยน แล้ วก้ ม จูบซับนํ าตาที
ปกติเขาพูดเสมอว่า เขาไม่ชอบเห็นมัน แต่ครังนีชายหนุ่มกลับไม่
ดุ เขาสัมผัสเธออย่างอ่อนโยนแล้ วเคลือนมาปิ ดริ มฝี ปากของคนที
กําลังสะอืนไห้ เพือทวงคําตอบ
“อือ” ลิล่าตอบรับ เป็ นจังหวะเดียวกับที ลินคอร์ นมอบ

รางวัลให้ แก่คนทีตอบคําถามทีเขาดีใจทีสุดของวัน
ลิล่าเลือนมือมาจับมือทีประคองใบหน้ าเธออยู่ เมือชาย

หนุ่มถอนริ มฝี ปาก แล้ วแนบหน้ าผากของเขากับของเธอ ดวงตา
สองคู่สบกันนิง มือทังสองคู่ประสานกัน ท่ามกลางความทรงจํ า
474 ¡ÑÅ°Ô´Ò
มากมายทีรายล้ อมอยู่รอบตัวพวกเขา ทุกสิงทีจําเป็ นได้ มาอยู่ทีนี

อย่างครบถ้ วนแล้ ว เหลือก็เพียง
“แด่เวลาทังหมดทีผ่านมา...” ลินคอร์ นเอ่ยพร้ อมกับขยับ

ปากเข้ าแนบชิดอย่างแผ่วเบาแล้ วถอยห่างออกมา
“...และเวลาทังหมดที เหลื ออยู่” ลิล่าเอ่ยต่อพร้ อมกับ

เขย่ ง ตัว ขึ นยื นหน้ าไปสั ม ผั ส เขากลับ แล้ ว ทังคู่ ก็ พู ด ประโยค
สุดท้ ายขึนพร้ อมกัน
“แด่เวลาทังหมดนัน เพือเธอคนเดียว”
หลังคําสัญญาคือสัมผัสทีอ่อนหวานอย่างยาวนาน แล้ ว
เสียงดนตรี และภาพความทรงจํ าก็โอบล้ อมคนทังคู่ไว้ ท่ามกลาง
ความมืดมิดของคฤหาสน์แห่งรัตติกาล
70
µÑ´ÊÔ¹ã¨
งานเลี ยงวั น คล้ ายวั น เกิ ด ของลิ ล่ า จั ด ขึ นอย่ า งเป็ น
ทางการทีคฤหาสน์ฟรานเชสก้ าในเช้ าวันที 25 ธันวาคม บาเรี ยรับ
หน้ าทีเป็ นพ่องานใหญ่ โดยรวบงานเลียงสองงานไว้ ในงานเดียว
มีโคตัล ซิลค์ ทีน่า และนีล เป็ นกําลังสําคัญ สะใภ้ ใหญ่ของฟราน
เชสก้ าได้ รับการต้ อนรั บจากคนในครอบครั วฟรานเชสก้ าอย่าง
อบอุ่น หญิ ง สาวที ตังตัวแทบไม่ทันเกื อบงอนคนเจ้ าแผนการที
แอบเตรี ยมการทุกอย่างโดยไม่บอกกล่าวกันบ้ าง
ตังแต่ชุดทีเธอใส่ในวันนี ลินคอร์ นก็ไปขอท่านบาฟาเรล

เอาผ้ าทอมาตัดเย็บชุดให้ จัดการเปลียนทีพักของลิล่าทีปราการ
ฟี เรเน่ จัดเตรี ยมแผนให้ เธอวิงตามหาเขาไปทัว แล้ วจบลงด้ วย
การมอบของขวัญวันเกิดทีสร้ างทังรอยยิมและคราบนําตา ลิล่าไม่
อยากแสดงออกว่าดีใจมากนัก เดียวคนจอมบงการจะได้ ใจ แต่
476 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เธอก็ดีใจจริ งๆ เลยยิมแก้ มแทบปริ ตลอดงาน จะเขินก็ตอนทีโดน

เพือนๆ ล้ อสถานะใหม่ทีเปลียนไปของเธอ
“ขอบคุณนะบา” ลิล่าเดินมากอดบาเรี ยหลังงานเลียง

เสร็ จสิน แล้ วทุกคนทยอยกลับ
“ฉันยินดี เป็ นงานวันเกิดทีสุดยอดไปเลยนะ” บาเรี ยเอ่ย

แล้ วก็ต้องตกใจทีลิลา่ โผเข้ ากอดเขา แล้ วกระซิบเสียงเบาว่า
“แต่ฉนั จะยินดีกว่านี ถ้ าบายังไม่ลืมแผนการของเรานะ”
บาเรี ย ดั น ลิ ล่ า ออกมาห่ า ง แล้ วยิ มกว้ าง “รู้ แล้ ว มี

ความสุขมากๆ นะลิลา่ ”
“ต้ องบอกเพือนบานู้น ไม่ให้ แกล้ งฉันมาก” ลิล่าเอ่ยแล้ ว

ย่นจมูกให้ คนรักทีเปลียนสถานะมาเป็ นสามีหมาดๆ ของเธอ
“ขอบใจมากบา สําหรับทุกๆ อย่างเลย ถึงคราวนายฉัน

จะช่วยเต็มที”
บาเรี ยหัวเราะ แล้ วหันไปหามารี ทีกวักไม้ กวักมือเรี ยกเขา

ให้ ไปขึนรถลากของตระกูลแวนเวิร์ธ
“ขอบใจ เจอกันวันงานสถาปนาโรงเรี ยนนะ”

“แน่นอนเพือน นายจะกลับดีเนโซลเมือไร”
“พรุ่งนี”
“แล้ วมารี ละจ๊ ะ” ลิลา่ ถาม
“ก็อยูท่ ีนีก่อน หลังจากนีค่อยว่ากัน”
ลิ น คอร์ น มองใบหน้ า อ่ อ นโยนของคนพูด แล้ ว เอ่ ย ว่ า

“ทดลองแยกกันอยูส่ กั พักเหมือนเวิร์นหรื อไง”
บาเรี ยส่ายหน้ า “ฉันว่าฉันฉลาดกว่าเวิร์นนะ”
“บานี อย่าให้ เวิร์นได้ ยินเชียว แค่นีก็สง่ จดหมายมาบ่นจะ

แย่ ว่าพีจไม่ยอมรับคําขอแต่งงาน” ลิลา่ เอ่ยอย่างอดขําไม่ได้
“แต่ พี จ ก็ รั บ สร้ อยข้ อ มื อ คื น แล้ ว นี มัน ควรจะเอาที ล ะ

อย่างไหม ฉันไปก่อนนะ” บาเรี ยเอ่ยอย่างอ่อนใจ
“จ้ ะ เดินทางปลอดภัยนะ” ลิลา่ ยําอีกที
บาเรี ยตรงเข้ ากอดเพือนทังสอง แล้ วหันหลังเดินไปหามา

รี ทียื นรออยู่ ลิล่าไม่เห็นใบหน้ าของบาเรี ยตอนที มองมารี แต่ดู
จากใบหน้ าเปี ยมไปด้ วยความสุขของมารี ลิลา่ จึงพูดว่า
478 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“แยกกันอยูอ่ ย่างนี มารี ไม่ร้องไห้ แย่เหรอ”
“ได้ ยินมารี พูดว่า บาแค่ฝากมารี ไว้ นะ บาคง...กํ าลังคิด

อยูล่ ะมัง” ลินคอร์ นตอบ
“คิดอะไรเหรอ” ลิลา่ อดสงสัยไม่ได้
ลินคอร์ นก้ ม หอมแก้ มภรรยา แล้ วหมุนตัวเดินเข้ าบ้ าน

พลางตอบว่า “ความลับ”
“ลินค์นี!” ลิล่าร้ องประท้ วง ขณะทีลินคอร์ นหัวเราะชอบ

ใจ
“มารี จะไปไหน” โลนีถาม ขณะมองมารี รีบอาบนําแต่งตัว

แล้ ววิงไปทีประตู
“ไปนอนกับบา พรุ่ งนีบาจะไม่อยู่แล้ ว มารี ต้องอยู่กับบา

ให้ นานทีสุด พูดจบคนทีอ้ างตัวเป็ นพีก็เปิ ดประตูวิงออกจากห้ อง
ไป โลนีได้ แต่นิงมองบานประตูปิดลงโดยไม่ห้ามปราม
ความจริ งการที มารี ยงั คงอยู่เป็ นสิงไม่ถูกต้ อง เด็กคนนี

เป็ นสิงผิดพลาด เธอควรหายไป แต่มนุษย์คนนันได้ เลือกทีจะเก็บ
รักษามารี ไว้ ในความทรงจําของโลนีเธอเกือบทําสําเร็ จแล้ ว ถ้ าไม่
เพราะมารี ชิงทําพิธีกรรมผูกชี วิตเสี ยก่อนที มารี กับเธอจะหลอม

รวมเป็ นร่างเดียวกัน
“พิธีกรรมผูกชีวิต” โลนีพึมพําพลางก้ มมองมือตัวเอง ซึง

มีสภาพใสแล้ วทึบ ใสแล้ วทึบสลับอยูไ่ ปมา
พลังแห่งการกําเนิดของเธอลดน้ อยลงเรื อยๆ และการยิง

อยู่ห่า งจากมนุษย์ ทีเธอทํ าพัน ธสัญ ญาด้ ว ย ก็ เ ป็ นสาเหตุหลัก
ส่วนสาเหตุรองลงมา เพราะเธอไม่ได้ อยู่ในคูมีร่า ฟอเรส จนกว่า
จะได้ ทําพิธีกรรมผูกชีวิตให้ เสร็ จสมบูรณ์ แถมตังแต่มาถึงทีนี ไม่
ว่าเธอจะพยายามเดินตามโคตัลสักแค่ไหน เธอก็ ยงั ต้ องอยู่ห่าง
จากเขานานเกินกว่าทีควรจะเป็ นอยูด่ ี
‘บางที การได้ เ ป็ น สิ งที ไม่ ส มบูร ณ์ อ ย่ า งมารี ก็ น่า อิ จ ฉา

เหมือนกัน’ โลนีคิด แล้ วขยับตัวลงจากเตียง เธอเปิ ดประตูเดินไป
ตามเส้ นทางทีเธอรับรู้ถึงสายใยพลังของเขา
การได้ อยูใ่ กล้ กบั มนุษย์ทีภูตทําพันธสัญญาด้ วยเป็ นเรื อง

จําเป็ นมากกว่าทีใครคิด แต่โลนีไม่คิดจะบอกเรื องนัน ไม่อยากใช้
เป็ นข้ ออ้ างไปบังคับให้ โคตัลต้ องทําพิธีกรรมผูกชีวิตกับเธออย่าง
ไม่เต็มใจ มันเป็ นขันตอนหนึงทีภูตต้ องพิสจู น์ความตังใจจริ งของ
480 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ผู้ทีจะได้ รับพลังจากพวกเธอ หากมนุษย์คนนันไม่คิดจะร่ วมชีวิต

ด้ วย ภูตอย่างพวกเธอก็คงไม่มีทียืนในโลกใบนีอีกต่อไป
โลนีเดินมาถึงหน้ าประตูห้องนอนของโคตัล แล้ วนังลงหัน

หลังพิ งผนัง ห้ อง เธอรู้ ว่าเขาอยู่ในห้ องนี ทํ าอะไรมากมายก่อน
นอน เธอจะนังอยูต่ รงนีจนกว่าพลังของเธอกลับคืนมา แล้ วจึงเดิน
กลับไปทีห้ องของเธอ ใบหน้ าอ่อนแรงเงยหน้ าขึนมองท้ องฟ้ายาม
คําคืน แล้ วหลับตาลง
กึก!
บานประตูห้องนอนของซิ ล ค์เ ปิ ดออก ฮาดีเดินออกมา

ตังใจจะไปเอาของบางอย่าง แต่ต้องชะงักไปกับภาพเด็กสาวทีนัง
คอพับคออ่อนอยูท่ ีผนังห้ องฝั งตรงข้ ามกับประตูห้องนอนของซิลค์
หญิงสาวรี บเดินกลับเข้ าไปในห้ องเพือเรี ยกซิลค์ให้ ออกมาดู ชาย
หนุ่มแฝดผู้พี จึง ตรงเข้ าไปอุ้มโลนี ขึน ขณะที ฮาดีรี บเคาะประตู
ห้ องถีๆ
“โคตัล โคตัล! ออกมาเร็ ว!”
โคตัลเปิ ดประตูออกมาด้ วยท่าทางงัวเงีย ก่อนจะตาสว่าง

เมือเห็นโลนีทีซิลค์อ้ มุ อยูใ่ นอ้ อมแขน
“โลนีเป็ นอะไร”
“นายไม่ได้ อยู่ใกล้ เธอมานานเท่าไรแล้ ว” ซิลค์ถามพลาง

ส่งโลนีให้ โคตัล
“เมือคืนกับวันนี นายก็เห็นฉันช่วยบาจัดงานวันเกิดให้ ลิ
ล่า ว่างทีไหนกันเล่า” โคตัลตอบและรี บแก้ ตวั ขณะก้ มมองโลนีที
สลบไม่ได้ สติ
“เขาว่าถ้ าภูตหมดสติ มันจะอันตรายไม่ใช่เหรอ” ฮาดี

ถามอย่างเป็ นกังวล
“ยังๆ นีมันยังเร็ วเกินไป” โคตัลพึมพํา แล้ วอุ้มโลนีไปนอน

บนเตียงของเขา
“นายจะรู้ ได้ ยังไง ทีนี ไม่ใช่คูมีร่า ฟอเรสนะ ไม่ได้ มีพลัง

พฤกษาเวทสูงขนาดนัน” ซิลค์วา่
โลนี เป็ น เด็ ก ที ไม่ พู ด มาก เธอทํ า งานของเธอไป และ

บางครังก็ยืนนิงราวกับไม่มีชีวิต ทําให้ ไม่มีใครเห็นความผิดปกติ
ของเธอ
482 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ไม่สบายแล้ วทําไมไม่บอก เด็กบ้ าเอ๊ ย!” โคตัลบ่นอย่าง

หัวเสีย แล้ วสูดหายใจเข้ าลึก พลางหันไปหาคูแ่ ฝด
“นายกับฮาดีไปพักผ่อนเถอะ อีกเดียวเธอก็คงดีขน”
ึ
ฮาดีทํ าท่าจะแย้ ง แต่ซิ ล ค์กลับโอบไหล่ภ รรยาเป็ นเชิ ง

ห้ ามกลายๆ แล้ วพูดว่า “ทํ าให้ มันชัดเจนดีไหม นายจะคิดหรื อ
ตัดสินใจอะไรหลังจากนีก็ได้ นี ถ้ าอยู่ร่วมกันแบบคูช่ ีวิตไม่ได้ เป็ น
พีน้ องกันก็ไม่ได้ แย่เท่าไรนะ”
“รู้ แล้ วละน่า” โคตัลเอ่ยโดยที สายตาไม่ได้ ละไปจาก

ใบหน้ ายามหลับของโลนี สักนิด ซิลค์กบั ฮาดีจึงเลิกพูด แล้ วเดิน
ออกจากห้ องไป
โคตัล ถอนหายใจเฮื อ กใหญ่ แล้ วทรุ ด ตัวลงนังข้ างคน

นอนบนเตียง แล้ วครุ่นคิด
“คูช่ ีวิต หรื อ พีน้ อง งันเหรอ”
โลนีรู้ สึกตัวอีกที ก็สมั ผัสได้ ถึงแผ่นหลังทีแนบชิดกับแผ่น

หลังของเธอ เด็กสาวกะพริ บตาตืน แล้ วพบว่าเธอไม่ได้ นอนอยู่ใน
ห้ องนอนของตั ว เอง เมื อคื น เธอเดิ น มานั งรั บ พลั ง อยู่ ที หน้ า
ห้ องนอนของโคตัล แล้ วเผลอหลับไป ดูท่าเขาน่าจะเปิ ดประตู
ออกมาเจอเธอเข้ า โลนี คิด พลางลุกขึนนัง แล้ วหันไปมองคนที

นอนตะแคงข้ างหันหลังให้ นอนหลับอยูข่ ้ างเธอ มือเล็กเอือมไปจับ
ตัวเขาให้ นอนหงาย แล้ วนิงมองหน้ าชายหนุ่มอยู่ครู่ หนึง ก่อนจะ
ขยับตัวลงจากเตียง แต่มือหนาของคนทีคิดว่าหลับอยู่ ก็ยืนมือมา
คว้ าข้ อมือของเธอเอาไว้ ก่อน
“สบายดีแล้ วเหรอ” เสี ยงแหบพร่ าของคนเพิงตืนนอน

ถามขึน
“ใช่ ขอบใจนะ”
“ทําไมไม่บอกว่าอาการไม่ดี” โคตัลถาม พลางมองเด็ก

สาวทีหน้ าตาเหมื อนมารี ทุกอย่าง แต่เขากลับไม่อาจมองว่าเธอ
คือลูกสาวได้ อย่างทีมองมารี
“มันไม่ได้ แย่ขนาดนัน”
“เหรอ งันรอให้ สลบจนไม่ตืนเลยดีไหม” โคตัลพูดประชด

ประชัน
“ถ้ าคุณต้ องการอย่างนัน” โลนีตอบเสียงเรี ยบ
“ผมไม่ขํา” โคตัลโต้ กลับรู้สกึ หงุดหงิดนิดๆ

484 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ฉันก็ไม่ได้ เล่นมุก” โลนีตอบกลับด้ วยนําเสียงปกติ จน

โคตัลต้ องลุกขึนมาเผชิญหน้ ากับคนทีกวนอารมณ์แต่เช้ า
“ทําไมคุณถึงไม่ทําตัวให้ น่ารักเหมือนมารี บ้าง ทําตัวเป็ น

เด็กไม่ได้ หรื อไง”
“มารี เป็ นเด็ก เพราะเธอเกิดจากพลังของมนุษย์ครึ งหนึง

เด็กคนนันจึงไม่ตา่ งจากลูกของมนุษย์ แต่ฉันไม่ใช่ ขอโทษด้ วยที
ทําให้ ผิดหวัง” โลนีพูดเหมือนพยายามอธิบาย
โคตัลพยายามหาร่ องรอยของความโกรธในนําเสียงและ
แววตา แต่เขากลับไม่พบอะไรเลย เด็กคนนีแทบไม่แสดงอารมณ์
เลยด้ วยซํา นิง สงบ ยอมรับกับทุกอย่างตามทีมันเป็ น แล้ วปล่อย
วางให้ ทกุ อย่างไหลเลือนไปตามครรลอง
“คุณจะบอกว่า คุณคือต้ นแบบของภูตอย่างทีควรเป็ นงัน

สิ”
“ฉันแค่กําลังชี แจงถึงความแตกต่างระหว่างฉันกับมารี
ซึงก็เห็นได้ ชดั ว่าคุณเข้ าใจมันดีแล้ ว”
“ผมไม่ช อบเด็ ก อวดดี อย่ าพูด เหมื อ นคุณ ไม่ส นใจ ว่ า

ตัวเองจะเป็ นหรื อตาย ถามจริ งๆ รู้ ตวั เองว่าไม่สบาย ทําไมถึงไม่
บอกผม”
โลนีถอนหายใจแล้ วพูดว่า “คุณพร้ อมจะรู้แล้ วเหรอคะ”
แค่คําถามเดียว ก็ทําให้ ทุกอย่างสงบลง โคตัลปล่อยมือ

จากเด็กสาว แล้ วลุกจากเตียงพลางพูดว่า “ขอตัวไปล้ างหน้ าล้ าง
ตาหน่อย คุณ...ห้ ามออกจากห้ องนี”
โลนี ไม่ ไ ด้ ต อบรั บ หรื อ ปฏิ เ สธ เธอมองโคตัล เดิ น เข้ า

ห้ องนํ าไป แล้ วเด็กสาวก็ หายตัววับกลับมาที ห้ องนอนของเธอ
เพืออาบนําเปลียนเสือผ้ า แล้ วหายตัวกลับไปนังทีจุดเดิมทันเวลา
ทีโคตัลเปิ ดประตูห้องนําออกมาพอดี
“ผมจําได้ ว่าสังห้ ามไม่ให้ คณ

ุ ออกจากห้ องนี” โคตัลพูด
เน้ นยําสิงทีเขาสังไป
“คุณดูไม่ใช่คนทีชอบออกคําสังกับใคร”
โคตัลเลิ กคิวกับการแสดงออกอย่างดือดึง เป็ นครั งแรก

ของภู ต สาว ปกติ ก็ เ ห็ น อยู่ ว่ า โลนี ดื อเงี ย บ เพี ย งแต่ เ ธอไม่
แสดงออกโจ่งแจ้ งขนาดนี
486 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“พอมีแรงขึนมาหน่อย เลยทําอะไรเอาแต่ใจงันสิ” โคตัล

แดกดัน
โลนี ไม่ตอบ ไม่มีการตอบโต้ แต่ก็ไม่ทําตาม นิสัยแบบนี

คนที ทํ า เก่ ง ที สุ ด คื อ ซิ ล ค์ รองลงมาก็ บ าเรี ย โคตั ล ไม่ เ ข้ าใจ
เหมือนกัน ว่าทําไมรอบตัวเขาถึงมีแต่คนประเภทนี
“พลังชีวิตของคุณอยูไ่ ด้ อีกนานแค่ไหน”
“ไม่นา่ จะเกินสินปี นี”
“ก็อีกแค่ห้าวันน่ะสิ” โคตัลประเมินเวลาแล้ วพูดต่อ
“ผมต้ องไปรายงานตัวทีปราการฟาเรนเซ่หลังปี ใหม่ เรา

ต้ องทําให้ เรื องนีจบก่อนเวลานัน”
“ค่ะ”
ชายหนุ่ม เหลื อบไปสบดวงตาสี เ ขี ยวของโลนี ที ตอบรั บ

อย่างง่ายดาย
“คุณไม่กลัวตายงันเหรอ” โคตัลถาม
“ฉันเกื อบตายมาแล้ ว หากคนที ช่วยชี วิตฉันต้ องการให้

ฉันตายอี กรอบ ฉันก็ ยินดี” โลนี ตอบเสี ยงนิงสี หน้ าเย็นชาไม่
เปลียน
โคตัล พยักหน้ าอย่างเห็นด้ วย “พูดได้ ดี งัน...เรามาทํ า

ข้ อตกลงกันดีกว่า”
“ข้ อตกลง?”
“ผมมี แ ผนการในชี วิ ต อยากเป็ น นัก ค้ น หาพัน ธุ์ พื ช ใน

ตํานาน การมี คุณเป็ นคู่หูก็ดูจะเป็ นความคิดที ดีนะ ส่วนคุณก็ ดู
เหมื อนไม่อยากใช้ ชีวิตในโรงเรี ยนสักเท่าไร ดังนัน...หากผมทํ า
พิธีกรรมผูกชีวิตกับคุณ คุณพร้ อมจะไปกับผมไหม”
โลนีมองสีหน้ าจริ งจังของผู้ชายทีเธอเฝ้ามองเขามาหลาย

วัน น้ อยครังมากทีผู้ชายคนนีจะแสดงสีหน้ าแบบนี ถ้ าไม่เจ้ าเล่ห์
แสนกลก็ทําเป็ นยิมตีเนียนแกล้ งคนอืนไปทัว
“ฉันต้ องการเงินเดือนและสวัสดิการ”
โคตัลเลิกคิว “คุณเป็ นภูต ทํ าไมถึงต้ องการเงิ นเดือนกับ

สวัสดิการด้ วย”
488 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ภูตก็ต้องกินอาหารและซือเสือผ้ า ถ้ าความสัมพันธ์ ของ

เราเป็ นแค่ค่หู ูกันในการทํ างาน ฉันคงไม่หวังพึงให้ คณ
ุ มาเลียงดู
สังคมมนุษย์...เป็ นแบบนันไม่ใช่เหรอคะ”
โคตัลแย้ มยิม ผู้หญิง...ใช่ ผู้หญิ ง เธอคนนีไม่ใช่เด็กสาว

อีกแล้ ว เธอรู้จกั การใช้ ชีวิตจริ งๆ
“ได้ ต้ องการเงินเดือนเท่าไร”
“เงินเดือนและสวัสดิการเท่ากับผู้จดั การร้ านแพรพรรณ

ไฮน์แวนของคุณ ค่าเดินทาง ค่าทีพัก ค่าใช้ จ่ายพิเศษที เกี ยวกับ
งาน คุณ รั บ ผิ ด ชอบทังหมด แต่ ฉั น จะทํ า งานให้ คุณ เต็ ม ที วั น
ละ 24 ชัวโมง”
“นีคุณ ไปเอาความรู้ เรื องการต่อรองมาจากไหน” โคตัล

อดใจไว้ ไม่อยูเ่ ลยต้ องถามออกไป
“วันก่อนตอนที ลองชุด ฉันได้ ยินผู้จัดการมาคุยกับคุณ

พ่อ”
โคตัลยิมกว้ าง “ช่างสังเกตดี คุณสมบัติผ่าน แล้ วมีอะไร

อีก”
โลนี หลุบตาลงอย่างไม่แน่ใจ ทํ าให้ โคตัลอยากรู้ ว่าเธอ

จะต้ องการอะไรอีก ไม่นานโลนีก็พดู ว่า
“ฉันแตกต่างจากมารี แม้ หลังการทํ าพิธีผูกชี วิตกันแล้ ว

ฉันก็ยงั ต้ องอยูใ่ กล้ คณ
ุ ดังนัน พวกเราจึงอยูห่ า่ งกันมากไม่ได้ ”
“ทํ าไมคุณ ถึง แตกต่างจากมารี อ้ อ...เพราะคุณ เกิ ดมา

อย่างสมบูรณ์กว่าละสิ อย่างนีมารี จะเป็ นอะไรไหม” คุณพ่อยัง
หนุม่ เริ มกังวลเป็ นหวงลูกสาว โลนีส่ายหน้ า
“ไม่ได้ เกียวกับมารี มันเกียวกับคุณต่างหาก”
“ผมเหรอ?”
โลนีพยักหน้ าแล้ วแบมือ โคตัลจึงวางมือเขาลงบนมือเธอ

โลนีจึงอธิบายว่า “มีเรื องทีคุณควรรู้ เกียวกับฉัน”
“ว่า”
“เช่นเดียวกับภูตนาฬิกา วันหนึงฉันจะกลายเป็ นมนุษย์

แต่มารี จะไม่เป็ น เพราะเธอเป็ นมนูษย์ไปกว่าค่อนแล้ ว เธอจะไม่
เป็ นไปมากกว่านี และมารี จะตายเมือบาเรี ยเสียชีวิต”
490 ¡ÑÅ°Ô´Ò
โคตัลพยักหน้ า โลนีจึงพูดต่อว่า “แต่ฉันไม่ใช่ เมือฉันจะ

กลายเป็ นมนุษ ย์ และทายาทของฉันจะเป็ น ผู้ถือครองอัญ มณี
ดวงตาพฤกษก”
โคตัลกํามือของโลนีแน่นขึน โลนีไม่ได้ ชกั มือ หรื อเตือนให้

ชายหนุม่ คลายมือออก
“คุณจะแต่งงานกับคนของวู้ดงันเหรอ”
โลนียิม “ไม่ สามีของฉันต้ องเป็ นคนทีได้ รับพลังจากฉัน

ทังหมดเท่านัน เพราะพลังเหล่านันจะส่งมอบต่อให้ แก่เด็กที จะ
เกิดมา เพือเขาจะได้ เหมาะสมทีสุดทีจะเป็ นผู้ครอบครองอัญมณี
ดวงตาพฤกษก”
“คุณทําไม่ได้ มันเป็ นการฝื นใจ”
โลนี พยักหน้ า “ใช่ค่ะ ดังนันในช่วงเวลาระหว่างทีฉันยัง

ไม่กลายเป็ นมนุษย์ เราคงได้ มีเวลาศึกษากันมากพอ ไม่ใช่เหรอ
คะ”
โคตัลนิงเงียบไป “คุณพูดก็ดงู ่ายนะ แต่ความรักน่ะมันไม่

ง่ายหรอก”
“ฉันรู้ มันจึงขึนอยู่กับว่า คุณพร้ อมจะเป็ นคู่ชีวิตของฉัน

ชายหนุม่ นิงคิด “ถ้ าสุดท้ ายแล้ วผมไมได้ รักคุณ”
“ฉันก็จะรอทายาทของคุณ” โลนีเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา
ซึ งเป็ นครั งแรกตั งแต่ เ จอกั น ที โคตั ล พบว่ า โลนี เองก็ มี มุ ม ที
ตรงไปตรงมาเหมือนกับมารี เหมือนกัน
“แล้ วถ้ าผมไม่แต่งงาน หรื อมีทายาทเลยละ”
“ถ้ าอย่างนัน ทําไมคุณถึงไม่รักฉันละ”
โคตัลถึงกับอึงไปกับความเปิ ดเผยของโลนี เขาไม่ร้ ู ว่าเขา

ควรขําหรื อดูถกู ความคิดตืนๆ ของเธอดี ระหว่างทีเขากําลังชังใจ
อยูน่ นั โลนีก็เอ่ยด้ วยนําเสียงเหมือนให้ กําลังใจว่า
“แต่ไม่วา่ ยังไง ฉันก็จะเป็ นคูห่ ขู องคุณ จนกว่าถึงจะเวลา

นัน ตกลงไหมคะ”
ไม่มีเสียงตอบ โคตัลยังนิงครุ่ นคิดอยู่เงียบๆ โลนีเองก็ไม่

เร่งรัดคําตอบ แล้ วในทีสุดโคตัลก็ตอบา
“ได้ ผมตกลง”
492 ¡ÑÅ°Ô´Ò
71
¢ÍÃÍ§
ตารางเรี ยนของบาเรี ยในวันทีเขากลับมาไม่ได้ แน่นมาก
อย่ า งที คิ ด แต่ เ พราะบาเรี ย ต้ อ งวิ เ คราะห์ ผ ลการทํ า งานของ
หมวกเอ็ม บีเ อชต่อ เลยทํ าให้ เ ขาไม่มี เ วลาว่างมากนัก พอเข้ า
เดือนมกราคมปราการซิ นเทลล่าก็ เ ริ มวุ่นวายอยู่กับการเตรี ยม
แผนจัดงานฉลองวันสถาปนาโรงเรี ยนเวทแห่งเซวีนา่ ทีปี นีพวกเขา
เป็ นเจ้ าภาพ
“งันวันนีขอจบการประชุมประสานงานไว้ แค่นีนะ ขอให้

ทุกฝ่ ายเตรี ยมประสานงานกับผู้ที เกียวข้ อง แล้ วอย่าลืมส่งข่าวไป
ยังรุ่ นน้ องให้ พวกเขาแบ่งหน้ าทีงานกันทําให้ เรี ยบร้ อยด้ วย” จิล
เลียนประธานการเตรี ยมงานวันสถาปนาโรงเรี ยนกล่าวปิ ดประชุม
เสียงเลือนเก้ าอีออกดังขึนพร้ อมกับเสียงพูดคุยของเหล่า

นักเรี ยนจอมเวทของปราการซินเทลล่าทีมาร่ วมประชุมดังเซ็งแซ่
ไปหมด บาเรี ยเองก็หยุดคุยเพื อนัดแนะกับเพือนในกลุ่มของเขา

ต่ออีก ไม่นานก็ขอแยกตัวออกจากห้ อง
“บา!”
บาเรี ยชะงักเท้ า แล้ วหันไปหาเจ้ าของเสียงเรี ยก “สวัสดี

แจส ทีมูสตาโน่เป็ นยังไงบ้ าง”
แจสซียมรั ิ บคําทักทาย พลางก้ าวเดินตามบาเรี ยออกจาก

ห้ องประชุม ไปตามทางเดินทีจะไปยังท่ารถลาก แล้ วตอบว่า “ก็ดี
พวกเราเก็บตัวอย่างตัวอักขระทังหมดมาแล้ ว กําลังถอดข้ อความ
เหล่านันอยู่ ไม่ร้ ูจะเสร็ จทันงานเกสต์ราวน์หรื อเปล่า”
“เหรอ อย่าให้ แพ้ ชิลด์ละ งานนีชิลด์ท่มุ สุดตัวเลย” บา

เรี ยกระเซ้ า
“แล้ วบาละ ไม่ทมุ่ สุดตัวเหรอ หมวกทีกลุม่ ของบาใส่...คือ

ชินงานทีจะส่งเข้ าแสดงในงานเกสต์ราวน์ด้วยใช่ไหม”
บาเรี ยพยักหน้ า “ยังต้ องปรับปรุ งอีกน่ะ แต่ก็น่าจะเสร็ จ

ทันงานแสดงอยู่นะ แต่ปราการของเราเป็ นเจ้ าภาพจัดงานฉลอง
วันสถาปนาโรงเรี ยนด้ วย เลยทําให้ พวกเรายุ่งกันใหญ่เลยเนอะ มี
งานใหญ่ตดิ กันสองเดือนเลย”
494 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“นันสิ ถ้ าเป็ นปี อืน ก็เหนือยแค่งานเกสต์ราวน์เนอะ”
บาเรี ยพยักหน้ า แล้ วก็ต้องหันไปหาจอมเวทฝึ กหัดหญิ ง

กลุม่ ใหญ่ทีตะโกนเรี ยกดังลัน
“บา...เรี ย!”
“ว่าไงครับพีกรอร่า” บาเรี ยหันไปตอบรับ
รุ่นพีจอมเวทจึงหันไปมองแจสซีเล็กน้ อย แล้ วยิมหวานให้

บาเรี ยพลางถามว่า “เย็นนี ว่างไหม ไปชิมชาสูตรใหม่ทีกลุ่มเรา
หน่อยสิ”
บาเรี ย หัว เราะกั บ ท่ า ทางตื นเต้ น ของ กรอร่ า ฟิ นเดย์

ประธานกลุม่ รักขนบธรรมเนียมแบบดังเดิม ติดต่อให้ บาเรี ยไปชิม
นําชาและขนมสูตรใหม่ ซึงจะเอาไปใช้ ในงานฉลองวันสถาปนา
โรงเรี ยน ตังแต่ก่อนเขากลับมาดีเนโซลอีก
“กีโมงครับ”
“เย็นๆ ก็ ไ ด้ หรื อจะให้ เ กนดีเอาไปส่ง ที ร้ านมาสเตอร์ บ

ราวน์ดี อยากให้ นายลองกินจริ งๆ”
เกนดี เมลอร์ พ นักเวทฝึ กหัดทีเคยเป็ นนักเรี ยนห้ องสาม

ซึงบาเรี ยรู้จกั เธอมาก่อนเพราะเป็ นเด็กดีเนโซลด้ วยกัน
“ถ้ าได้ อย่างนันจะเยี ยมมากเลยครับ เพราะช่วงเย็นผม

ไม่คอ่ ยว่าง” บาเรี ยตอบรับข้ อเสนออย่างยินดี
“ขนมอะไรคะ ให้ ฉันช่วยชิมด้ วยได้ ไหมพีกรอร่ า” แจสซี

เสนอตัวช่วย
กรอร่ า หันมาพยัก หน้ า อย่ า งยิ น ดี “ได้ น ะ งันเอางี ไหม

พวกเราไปชิมกันทีร้ านมาสเตอร์ บราวน์พร้ อมกันเลย”
บาเรี ยยิมค้ าง ในใจแม้ จะรู้สกึ ว่าต้ องเสียเวลาทํางานของ

ตัวเองไปเล็กน้ อย แต่พอคิดอีกทีว่าทุกอย่างยังอยู่ในการควบคุม
ทีเขาพอจัดสรรเวลาได้ ชายหนุม่ ก็เลยพยักหน้ ารับ
“ได้ ครับ เจอกันสักหกโมงเย็นแล้ วกัน กินข้ าวเย็นอะไรกัน

ให้ เรี ยบร้ อยก่อน”
“เยียมเลย เยียมเลย” กรอร่ ายิมกว้ าง แล้ วชักชวนกลุ่ม

เพือนของเธอให้ ไปเตรี ยมของ
“บาไม่ต้องจัดการงงานทีร้ านเหรอ” แจสซีถาม

496 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ก็ต้องทํานะ แต่ก็พอมีเวลาน่ะ” บาเรี ยตอบ ขณะในหัว

เริ มปรับตารางงานทีต้ องทําใหม่ หากต้ องเสียเวลาไปกับการชิม
ขนมและดืมนําชาของกลุม่ รักขนบธรรมเนียมดังเดิม
“บาใจดีเสมอเลย” แจสซีเกริ น
บาเรี ยแค่ยิมรับ แล้ วเดินไปหยุดยืนต่อคิวขึนรถลาก แจส

ซีรอจนบาเรี ยไม่ชวนคุยต่อ เธอก็เลยพูดขึนว่า
“งันเราไปกินอาหารเย็นกันไหม”
“มันเลยเวลาเข้ าร้ านของฉันแล้ วละ” บาเรี ยตอบ แจสซี

ก้ ม หน้ าเหมื อนจะหมดหวัง กับคําปฏิ เสธกลายๆ ของชายหนุ่ม
แล้ วสูดหายใจเข้ าลึกถามเบาๆ
“เรา...”
“รถลากมาแล้ ว ขึนเถอะ” บาเรี ยตัดบทแล้ วก้ าวขึนรถ
แจสซี เ ดิ น ตามอย่ า งอดหงุ ด หงิ ด ไม่ ไ ด้ ที รถลากมา

ขัดจัง หวะเสี ยได้ ส่วนบาเรี ยลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ที ไม่
ต้ องทําให้ เพือนต้ องเสียใจอีกเป็ นครังทีสอง
“พวกเรามาแล้ ว” เสียงสาวๆ จากลุ่มรักขนบธรรมเนียม

ดังเดิมดังขึน พร้ อมกับเสียงกระดิงทีหน้ าร้ านมาสเตอร์ บราวน์ บา
เรี ยเงยหน้ าจากเครื องคิดเงิน แล้ วตอบไปว่า “รอสักครู่นะครับ”
บาเรี ยส่งเงิ นทอนให้ ลูกค้ า แล้ วเดินออกจากเคาน์ เตอร์

มาหากลุ่มรุ่ นพี พร้ อมกับแจสซีทีเดินออกจากในส่วนชันวางของ
เล่น
“เดียวเราไปนังดื มชากันบนชันสองดี กว่ า ห้ องทํ า งาน

ด้ านหลังร้ านจะเล็กไปสักหน่อย” ชายหนุ่มบอก แล้ วเดินนําคน
ทังหมดขึนบันไดไป
ชันสองของร้ านมาสเตอร์ บราวน์ คือ พื นที ส่ว นตัวของ

ครอบครัวมิชชาร์ พ มีครัวของคุณพ่อ โต๊ ะอาหารขนาดสามถึงห้ า
คน เชือมต่อกับห้ องนังเล่น และมีส่วนทีกันไว้ เป็ นห้ องปฏิบตั ิการ
เวทด้ วย ตั งแต่ เ หลื อ บาเรี ยอยู่ ที ร้ านคนเดี ย ว นอกจาก
ห้ องปฏิบตั ิการเวททีเขาต้ องเข้ ามาใช้ เพื อการทดลองทัวไปแล้ ว
เขาก็ไม่ค่อยได้ ใช้ พืนทีบริ เวณนีนัก อยู่คนเดียวก็ไม่ได้ ทําอาหาร
บ่อยนัก ส่วนใหญ่จะสังจากร้ านอาหารเจ้ าประจํามากกว่า
“บ้ านหนุม่ โสดนีเรี ยบเก๋ดดู ีเชียว” กรอร่าแซว

498 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ใครๆ ก็ร้ ูวา่ บาเรี ย มิชชาร์ พ เป็ นใคร และเพราะรู้ นีแหละ

ทุกคนถึงได้ แปลกใจกับความธรรมดาของชายหนุ่ม บาเรี ยไม่เคย
ออกงานสัง คม ไม่เ ที ยว ไม่ สัง สรรค์ กับ เพื อนนอกกลุ่ม เขาอยู่
เงี ยบๆ ในร้ านขายของเล่นที มี คนเข้ าออกพลุกพล่านทุกวัน ใน
ทีสุดเพือนทุกคนก็เคยชินกับความธรรมดาของเขา
“ก็มีแต่ผ้ ชู ายอยู่นีครับ เอาชากับขนมวางไว้ นีไหมครั บ”

บาเรี ยตอบ พลางทําให้ ห้องสว่างไสวด้ วยประกายจากกระจกเวท
ทีสะท้ อนพลังเวทแห่งแสงของเขา เสียงเพลงพืนบ้ านของชาวดีเน
โซลเริ มบรรเลงดังแผ่วเบาขึนคลอเสริ มบรรยากาศ ขณะที เกนดี
เมลอร์ พ และ ฟานีดา เดนนี สองนักเวทฝึ กหัดจัดขนมใส่จาน
“เราเอากานําชามาเอง บามีชุดถ้ วยนําชาไหม” ฟานีดา

ถาม
บาเรี ยจึงเดินไปทีตู้เก็บของติดผนัง แล้ วดึงชุดถ้ วยนําชา

ออกมา “ใช้ นีก็ได้ ”
“น้ องแจสมาอยู่ทีร้ านตังแต่แยกกันเลยหรื อจ๊ ะ” กรอร่ า

ถามอย่างสนใจ เมือเห็นแจสซีมองไปรอบห้ องนังเล่นอย่างสนใจ
“เปล่าค่ะ ฉันไปกินข้ าวทีร้ านข้ างๆ นี กินเสร็ จเลยมารอ

ทีนี” แจสซีตอบ
กรอร่ าเลิ กคิว แล้ วมองหน้ ารุ่ นน้ องสาวสลับกับบาเรี ย

แล้ วยิมเจ้ าเล่ห์ถามว่า “สองคนนีสนิทกันเหรอ”
ใบหน้ าของแจสซีแดงระเรื อขึน ขณะทีบาเรี ยหันมาตอบ

ว่า “เราเรี ยนมาด้ วยกันนีครับ”
“อ้ าว ไม่ได้ คบกันเหรอ ฉันเห็นแจสกับบาไปเทียวด้ วยกัน

นะ” เกนดีถาม ตามทีสิงทีเธอเคยเห็น ซึงเป็ นอยู่พกั หนึงทีใครๆ ก็
เห็นแจสซีแทบจะตัวติดกับบาเรี ย
“เราไปกันเป็ นกลุ่มน่ะ” บาเรี ยแก้ ซึงไม่ผิดจากความจริ ง

เลย เขาไม่เคยไปไหนมาไหนกับแจสซีตามลําพังสองคนเลย ถ้ า
ไม่ใช่ในดีเนโซล ส่วนใหญ่ก็จะมีชิลด์หรื อไม่ก็เวิร์นอยูด่ ้ วยตลอด
“เหรอ งันพวกฉันคงเข้ าใจผิดไปเองเนอะฟานี”
ฟานี ดาพยักหน้ า แล้ วหันไปยิมให้ แจสซี ทีหน้ าหมองลง

หญิ ง สาวจึ ง สะกิ ด เพื อนให้ ห ยุ ด พู ด เรื องนี ดู ท่ า จะมี เ รื องอื น
มากกว่าที คิด เกนดีก็ พ อรู้ สึกถึงความแปลกประหลาดนัน เลย
เปลียนเรื องพูดไป
500 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“เห็นว่าบาไปช่วยชิลด์ทําภารกิจทีคูมีร่า ฟอเรสเหรอ วัน

ก่อนฉันคุยกับโอลิเวียเลยตืนเต้ นกันใหญ่ทีพวกนายสนใจตามหา
พืชหายาก”
บาเรี ยพยักหน้ า “ใช่ เกสต์ราวน์ คราวนี ปราการฟาเรน

เซ่คงอยากทวงตําแหน่งคืนละมัง”
กรอร่ าพยักหน้ ใ ห้ แจสซี ม านังที โต๊ ะ อาหาร แล้ วเอ่ยว่ า

“แต่ปราการเราก็ ใ ช่ ย่อยนะ เห็นจิ ล ว่าแผนกประวัติศาสตร์ ก็ มี
อาวุธลับกับเขาด้ วย เอ่อ พูดถึงจิล ช่วงนีดูเพ้ อๆ ยังไงไม่ร้ ู”
“หมายความว่ายังไงครับ” บาเรี ยถามขณะนังลงร่วมวง
“เวลาทํางานก็ดีหรอก แต่พอพักนีสิ เอาแต่พดู ถึงผู้หญิ ง

ทีเขาไปเจอทีคูมีร่า ฟอเรส”
“น้ องมารี หรื อเปล่าคะ ลูกพีลูกน้ องของรุ่ นพีโคตัล” แจสซี

ถาม พลางลอบสังเกตสีหน้ าของบาเรี ย แต่เมือเห็นบาเรี ยยังมี สี
หน้ าปกติ จึงเสไปยกถ้ วยนําชาขึนจิบอย่างสบายใจขึนหน่อย
“คงใช่น่ะ เห็นว่าเด็กคนนันยังไม่เข้ าโรงเรี ยนใช่ไหมละ”

กรอร่าเอ่ยให้ ข้อมูลต่อ
“พี จิ ล นี ยัง ไง เอาเรื องแฟนใหม่ม าปรึ กษาแฟนเก่า น่า

เกลียดมาก” เกนดีบ่น แล้ วหยิบมีดมาตัดเค้ กสีเขียวอ่อนแบ่งใส่
จานส่งให้ บาเรี ย
“แฟนเก่า อะไร ฉั นไม่ ไ ด้ เ ป็ น อะไรกับ จิ ล นะยะ แค่เ ป็ น

เพื อนกันมาแต่เด็กเฉยๆ” กรอร่ าแย้ งแก้ ความเข้ าใจผิ ด แล้ ว
เปลียนเรื องคุย
“เป็ นไงบา เค้ กเนียทําจากใบชาสามสิบชนิด เหม็นเขียว

ไหม” กรอร่าถามความเห็น
บาเรี ยเคียวเค้ กสักครู่ แล้ วส่ายหน้ า “ไม่นะครั บ หวาน

พอดี ทานกันชาผลไม้ ร้อนๆ ยิงรู้ สึกสดชื นดีเ หมื อนอยู่กลางทุ่ง
ดอกไม้ เลย น่าจะมีคนชอบเยอะ”
“จริ งเหรอ งันลองชิมเค้ กอันนีอีกอันนะ ฟานีเสิร์ฟเลย”
“ได้ ค่ะ พีกรอร่ า” ฟานี ดารับคํา แล้ วตัดเค้ กทีแต่งหน้ า

เป็ นช่อดอกไม้ ขณะฟั งเกนดีบรรยายสรรพคุณว่า
“เค้ กสู ต รนี เราเอาดอกไม้ ที มี ก ลิ นหอมมาใส่ เ ป็ น

องค์ประกอบด้ วย เราคาดหวังว่ามันจะเป็ นทีนิยมในหมู่จอมเวท
พฤกษาน่ะ เป็ นไง...พอได้ ไหม”
502 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ทุกคนต่างลุ้นรอฟั งผลการชิมของบาเรี ย ชายหนุ่มนิงไป

ครู่ หนึง แล้ วเอ่ยว่า “หอมดีนะ แต่...รสชาติมนั ออกหวานไปไหม
ครับ”
“คิดว่างันเหรอ พวกผู้หญิ งจะชอบไหม แจสลองชิมที สิ

คือพีอยากได้ ความรู้สกึ หอมหวานน่ะ แต่ไม่แน่ใจว่ามันหวานมาก
ไปไหม”
แจสซีตดั ชินเค้ กในจานตัวเองมาชิมบ้ าง แล้ วชีไปทีเค้ กสี

เขี ย ว “ฉั น ว่ า เค้ ก ชานันดี ก ว่ า นะคะ อัน นี มัน ดูส วย แต่กิ น แล้ ว
หวานเกินไปจริ งๆ”
กรอร่ าถอนหายใจ ขณะที บาเรี ยเอ่ยเสริ ม ขึนว่า “เราก็

ลองปรั บรสชาติทีเนื อเค้ กใหม่สิ ให้ มันออกรสอมเปรี ยวนิดๆ ดี
ไหมครับ เค้ กก็จะหอมและมีรสชาติทําให้ สดชืนด้ วย น่าจะดีกว่า
นะ เพราะความหวาน เราก็ได้ จากเค้ กชาไปแล้ ว”
กรอร่าเลิกคิว พลางหันไปถามรุ่นน้ อง “พวกเธอว่าไง”
“เราน่าจะลองทํานะคะ”
“ดี รสชาติอมเปรี ยวนิดๆ เหรอ แล้ วใช้ อะไรดีอ๊ะ...อืม คิด

ออกแล้ ว ไปเร็ วเด็กๆ เราต้ องไปซื อของก่อนร้ านขายผลไม้ ปิ ด
ขอบใจนะบา” กรอร่าลุกขึนขณะทีรุ่นน้ องคนอืนๆ รี บเก็บกานําชา

บาเรี ยก็รีบลุกขึน แล้ วพูดต่อว่า
“ส่วนนําชา ผมว่าพีน่าจะเตรี ยมไว้ ทงชาเย็

ั นและชาร้ อน
นะครับ ผมรู้วา่ ตามธรรมเนียมเรากินชาร้ อนกัน แต่ก็มีชาประเภท
ทีกินเย็นๆ อย่างทีเป็ นของบาซิลล่าไง”
กรอร่ าหันมายิมหวาน แล้ วแตะแก้ มบาเรี ยเบาๆ เหมือน

ผู้ใหญ่เล่นหยอกกับเด็กน่ารักๆ พลางพูดว่า
“คิดไม่ผิดจริ งๆ ทีขนมาให้ บาช่วยชิม น่ารักอย่างนีไงเล่า

คนถึ ง ได้ รั ก ได้ ห ลงกั น หมด งานเลี ยงฉลองเกสต์ ร าวน์ ต อน
กลางคืนมีคหู่ รื อยังจ๊ ะ ถ้ ายังไม่มีพีจะได้ ขอควงหน่อย”
บาเรี ยหัว เราะพลางส่ ายหน้ า แล้ วเดิ น ไปส่ ง รุ่ น พี และ

เพือนทีหน้ าประตูร้าน
“พีกรอร่ าก็พดู ไป ตัวเองมีหนุ่มๆ ในสังกัดตังเยอะ ปล่อย

บาให้ พวกเราสักคนเถอะ” เกนดีแซว
ฟานีดาจึงเสริ มว่า “ไม่ใช่วา่ พอถึงวันนัน บาก็เปิ ดตัวแฟน

ในข่าวนะ ถามจริ งใครอะบา ฉันว่าไม่ใช่เพือนรุ่นเราแน่”
504 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“รุ่ นพีโคตัลน่ะ” แจสซีโพล่งแทรกขึน ทําให้ คนทังหมดที

เดินถึงประตูหน้ าร้ านต้ องหันไปมองเธอ อย่างแปลกใจรวมทังบา
เรี ยก็ด้วย
แจสซีเลยต้ องรี บพูดออกตัว “พอดีฉัน เอ่อ ได้ คยุ กับรุ่ นพี

โคตัล”
กรอร่ าพยักหน้ า “เออจริ ง ถ้ ามองแค่ด้านหลังก็ไม่มีใคร

คิดว่า โคตัลเป็ นผู้ชายหรอก อะ อะ อย่างนีบาเรี ยก็โสดสนิทละสิ
ดีเลย พีจะช่วยกระจายข่าวให้ นะ วันนีขอบใจมาก”
บาเรี ยทําท่าจะอ้ าปากค้ านไม่ให้ กรอร่ าทําอย่างทีพูด แต่

สามสาวก็ผลุนผลันออกจากร้ านไปเสียก่อน เหลือแต่แจสซีทียัง
ยืนนิงอยูข่ ้ างเขา บาเรี ยหันมาสบตาเพือนสาวและเอ่ยเพียงว่า
“ใกล้ เวลาปิ ดร้ านแล้ ว ขอบใจทีอยูจ่ นคํานะแจส”
แจสซีมองคนทีทําเป็ นไม่ร้ ู ว่าทําไมเธอถึงตามติดเขามา

อย่างอัดอันใจ แล้ วพอเห็นบาเรี ยทําท่าจะเดินเข้ าไปในร้ าน หญิง
สาวเลยโพล่งออกมา
“ถ้ าบายังไม่มีใคร เรามาคบกันอีกครังไหม”

บาเรี ยหันมาสบตาแจสซีแล้ วพูดว่า “เราเคยคุยเรื องนีกัน

แล้ วนะแจส ว่าเราไม่ได้ คบกันในฐานะอย่างนัน ฉันมองเธอเป็ น
เพือน”
“เพือนทีไหนจะไปไหนมาไหนด้ วยกันบา หรื อทีเราไปไหน

มาไหนด้ วยกันตอนนัน นายก็คดิ ว่าเป็ นแค่เพือนเหรอ”
บาเรี ยหันมาเผชิญหน้ าแจสซีตรงๆ แล้ วตอบว่า “ใช่”
“ไม่ใช่” แจสซีค้านสวนกลับทันที
บาเรี ย นิ ง ความนิ งของเขาทํ า ให้ แจสซี ต้ อ งควบคุ ม

อารมณ์ให้ เย็นลงแล้ วพูดว่า
“แล้ วทําไมบาถึงต้ องโกหก ว่ามีแฟนแล้ วตามข่าวนันด้ วย

ในเมือเรื องไม่จริ งบาปฏิเสธก็ได้ ทําไม...”
“ถึงคนในภาพข่าวจะไม่ใช่คนที ฉันคบหาด้ วย แต่ไม่ไ ด้

หมายความว่าฉันไม่มีคนคนนันนีแจส เธอคิดว่าฉันโกหกเหรอ”
แจสซีมองบาเรี ยด้ วยสายตาทีไม่เข้ าใจ ทุกครังทีเธอมอง

บาเรี ย มักเห็นเขาอยู่ท่ามกลางผองเพือนเสมอ แต่พอได้ อยู่ใกล้
เขาจริ งๆ เธอกลับพบแต่ความว่างเปล่า ผู้ชายคนนีกันทุกคนออก
506 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ห่างอย่างไม่มี เหตุผ ล เมื อก่อนเธอไม่เ ข้ าใจจึงถอยห่างออกไป

เพราะทนความว่างเปล่าแบบนีไม่ได้ แต่ตอนนีเธอรู้แล้ วว่าคิดผิด
เธออยากอยู่ใ กล้ เ ขา และเขาก็ ค งต้ อ งการใครสัก คน

เหมือนกัน เพียงแต่พวกเราต้ องการเวลาเท่านัน เวลาทีจะทําให้
เขารู้สกึ ว่าเธอยังยืนอยูข่ ้ างเขา
“บา ให้ โอกาสฉันได้ อยูข่ ้ างตัวนาย...อีกสักครังได้ ไหม”
บาเรี ยนิงไป แล้ วเอ่ยขึนว่า “แจสพวกเราเคยลองมาแล้ ว”
“แต่ครังนัน ฉันผิดเองทีไม่เข้ าใจว่านายต้ องการอะไร ฉัน

ไม่เข้ าใจว่าทําไมนายถึงไม่สนใจฉันเลย แต่กลับมีเวลาให้ คนอืน
ฉันเสียใจทีไม่พยายามทํ าความเข้ าใจ ว่าเพราะบาเป็ นแบบนัน
ฉันถึงชอบบา ดังนันขอโอกาสให้ ฉันอีกครังนะบา ต่อจากนี ไม่ว่า
นายจะทําอะไร ช่วยเหลื อใคร ฉันจะอยู่ข้างนายเสมอ จะไม่พูด
รบกวน หรื อรบเร้ านายให้ รําคาญใจอีก ขอแค่...”
“แจสซี” บาเรี ยเรี ยกชื ออี กฝ่ ายเพือเตือนสติ จนแจสซี

ชะงักคําพูดไป แล้ วปล่อยให้ หยดนําตาร่วงหล่นลงมา
“เธอไม่จําเป็ นต้ องทําแบบนี”

“จําเป็ นสิ” แจสซียืนยันทังนําตา ดวงตาของเธอสบนิงกับ

ดวงตาสี เ ขี ย วสดใสที ยัง คงนิ งขรึ ม เหมื อ นวัน ที เธอขอยกเลิ ก
สัญญา แล้ วพูดต่อว่า “...มันจําเป็ น เพราะฉัน...รักนาย”
ถนนของชุ ม ชนผนั ง ผาด้ านทิ ศ ตะวั น ออกเริ มมื ด ลง

เพราะร้ านค้ าในแถบนันเตรี ยมตัวปิ ดร้ านตามเวลาทีกํ าหนดกัน
แล้ ว แต่สองหนุม่ สาวยังคงยืนอยู่ทีหน้ าร้ านมาสเตอร์ บราวน์ แสง
ไฟจากในร้ านสาดส่องออกมา ทําให้ เงาของคนสองคนทอดยาว
ไปบนถนน สายลมอ่อนพัดขึนมาจากหน้ าผาซึงการจราจรของรถ
ลากก็เบาบางลงมากแล้ ว
“แจส”
แจสซี ย กมื อ ห้ า มบาเรี ย ไม่ ใ ห้ พู ด เธอปาดนํ าตาจาก

ใบหน้ า ลวกๆ พลางพูด ว่ า “อย่ า เพิ งตอบ ฉั น คิ ด ทบทวนเรื อง
ทังหมดมาดีแล้ ว และฉันจะให้ เวลานายคิดเรื องของฉันบ้ าง”
สีหน้ าของแจสซีดหู นักแน่นและมันใจเหมือนกับจอมเวท

ศิลาทุกคนทีต้ องตัดสินใจลงมือทําอะไรสักอย่าง เพราะจอมเวท
ศิลารักการทําตามหลักการมากกว่าสิงใด และครังนีก็เหมือนกัน
508 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ฉันขอร้ องบา ฉันพูดสิงนีเพราะไม่ได้ อยากเป็ นแค่เพือน

อี ก ฉั น จึ ง ขอร้ องในฐานะผู้ห ญิ ง คนหนึ ง นายช่ ว ย...คิ ด ถึ ง ฉั น
คิดถึงการพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างเราอย่างจริ งจังด้ วยเถอะ”
“ฉัน...”
“อย่าเพิงบา อย่าเพิงตอบตอนนี ขอโอกาสให้ ฉันได้ อยู่ใน

ความคิ ดของนายสักเดือ นหนึงก็ ยัง ดี หลัง จบงานวันสถาปนา
โรงเรี ยน ฉันจะมาขอคําตอบ ทําเพือฉัน...เท่านีได้ ไหม”
บาเรี ยยังคงยืนนิง ขณะทีแจสซีเอ่ยต่อด้ วยดวงตาขอร้ อง

อย่างสุดซึง
“นายช่วยคนตังมากมาย ฟั งคําขอร้ องคนมานับไม่ถ้วน

งันก็แค่ทําตามคําขอนี นายคงไม่เสี ยเวลานานเท่าไรหรอก จริ ง
ไหม เพราะมันเป็ นคําขอทีมีแต่นายเท่านันทีทําได้ ”
แจสซี เอ่ยจบ ก็ หันเดินไปที ท่ารถลาก เพื อเรี ยกรถลาก

กลับเข้ าปราการซินเทลล่า บาเรี ยยืนมองส่งหญิงสาวอย่างไม่คิด
จะรังไว้ จนกระทังเธอขึนรถจากไป ชายหนุ่มก็เดินเข้ าร้ านไปนังที
เคาน์เตอร์ แล้ วเริ มทํากิจวัตรทีเขาต้ องทําเป็ นประจําทุกวัน
เที ยงคื นงานทุกอย่า งก็ เ สร็ จ บาเรี ย เดิ นมาหยุดที ถาด

จดหมายสายลม ซึงเหล่าคนทีต้ องการให้ เขาช่วยส่งจดหมายมา
ชายหนุ่ ม เริ มเปิ ดอ่ า นที ล ะฉบั บ ที ล ะฉบั บ แล้ วตอบรั บ การ
ช่วยเหลือไป พร้ อมทังจดบันทึกรายการทีเขาต้ องทําในแต่ละวัน
ลงในปฏิทิน แต่ยงั ไม่ทนั ได้ อา่ นจดหมายจนหมด ชายหนุ่มก็ชะงัก
มือทีกําลังเขียน แล้ วกํากระดาษาสายลมในมือแน่น
ข้ อความในกระดาษไม่ได้ มีอะไรผิดปกติใน แต่เป็ นสมอง

ของเขาเองทียังคงมีคําพูดของแจสซีดงั วนเวียนอยูใ่ นหัว
‘นายช่ วยคนตังมากมาย ฟั งคํ าขอร้ องคนมานับไม่ ถ้วน

งันก็ แค่ทําตามคํ าขอนี นายคงไม่ เสี ยเวลานานเท่าไรหรอก จริ ง
ไหม เพราะมันเป็ นคําขอที มี แต่นายเท่านันที ทําได้’
“เพราะมีแต่เรางันเหรอ” บาเรี ยพูดเสียงรอดไรฟั นอย่าง

เคร่งครี ยด ขณะกํากระดาษสายลมในมือแน่นขึน กระทังกระดาษ
สลายกลายเป็ นผุยผงร่วงลงบนถาดใส่จดหมาย
กึก! กึก!
เสียงฟื มกระทบดังขึนในอากาศพร้ อมกับกระดาษรู ปร่ าง

คล้ ายกีทอผ้ าก็ปรากฏขึนตรงหน้ า ก่อนจะคลีตัวเองเป็ นกระดาษ
510 ¡ÑÅ°Ô´Ò
สีเขียวอ่อน บาเรี ยเหลือบตาไปอ่านข้ อความทีส่งมาถึงเขาทุกวัน

ในเวลานี
‘มารี กําลังฝึ กทําอาหาร มะม้ าเซบอกว่า บาชอบกินข้ าว

ผัด มารี จะผัดให้ กินตอนบามาทีโซนนะ’
ใบหน้ าเย็นชาของบาเรี ยคลายออก ขณะมองกระดาษ

จดหมายนันด้ วยแววตาอ่อนโยน ชายหนุ่มถอนหายใจยาว แล้ ว
ก้ มมองสภาพของจดหมายที เขายังไม่ได้ บนั ทึกรายละเอี ยดแต่
แหลกเป็ นผงไปแล้ ว ชายหนุ่มเก็บกระดาษสายลมของมารี ใส่ไว้
ในถาดจดหมายเฉพาะแยกต่างหาก ก่อนจะหันไปหยิบกระดาษ
สายลมมาเขี ย นคํ า ร้ องถึ ง ไปรษณี ย์ เ วทมนตร์ เพื อขอสํ า เนา
จดหมายทีเขาทําลายไป จากนันก็ หนั ไปอ่านจดหมายฉบับอืนๆ
อย่างสนใจต่อจนหมดจึงเข้ านอน
72
ªÑ´à¨¹
หลังจากวันที แจสซี ขอร้ องให้ เขาคิดเรื องของเธออย่าง
จริ งจัง บาเรี ยก็ไม่ได้ เจอแจสซีอีก เขายังใช้ ชีวิตเหมือนเดิมเช่นทุก
วัน และไม่ไ ด้ คิดเรื องที หญิ งสาวขอร้ องอี กเลย เพราะต่อให้ คิด
มากแค่ไหน คําตอบของเขาก็ยงั คงเหมือนเดิม เขากับเธอไม่อาจ
เป็ นได้ มากกว่าเพือนทีเคยเรี ยนมาด้ วยกัน
“เฮ้ ย! บา ฉันได้ ยินพวกสาวๆ แผนกโภชนาการคุยกัน

แซ่ด ตกลงผู้หญิ งคนนันทีว่าเป็ นแฟนนายในข่าวน่ะ ไม่ใช่ผ้ หู ญิ ง
เหรอ” เวิร์นเพิงกลับจากการฝึ กปฏิบตั ิภารกิจก็ตรงมาหาบาเรี ยที
ร้ านมาสเตอร์ บราวน์ ทันที และถามเรื องนี ขึนโดยไม่พูดพรํ าทํ า
เพลงทันทีทีเจอหน้ าเพือน
512 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“นายเพิ งมาถึ ง แทนที จะทัก ทายว่ า ฉั น เป็ น ไงบ้ า ง แต่

กลับมาถามเรื องข่าวเนียนะ รักกันมากเลยเพือน” บาเรี ยแดกดัน
กลับ
“เ อ า น่ า เ พื อ น ห่ า ง กั น ไ ป ไ ม่ กี วั น ไ ม่ ต้ อ ง ถ า ม
สารทุกข์สุกดิบมากหรอกมัง ตอบมาก่อน ฉันจะได้ เอาไปเกทับ
ชิลด์วา่ ฉันรู้ก่อน”
บาเรี ย ส่ า ยหน้ ากั บ ตรรกะของเวิ ร์ น “ไม่ ใ ช่ เป็ น รุ่ น พี

โคตัล”
“อ้ าว แล้ วทําไมไม่บอกตังแต่แรก ปล่อยให้ ฉันเชี ยร์ เสี ย

ตังนาน” เวิร์นบ่นพึมพํา พลางเดินตามบาเรี ยกลับเข้ าห้ องทํางาน
“ก็ตอนนันมี เรื องที ต้ องปิ ดเป็ นความลับ นายเองก็ เถอะ

ห้ ามเอาไปพูดต่อนะ เดียวไปเข้ าหูลินค์ละยุง่ เลย”
“โอ๊ ย! ฉันไม่พูดต่อหรอก แต่เขาบอกต่อๆ กันไปทัวทัง

ปราการแล้ วมัง นายคิดว่าลินค์จะไม่ร้ ู เหรอ แล้ วทําไมถึงไม่อยาก
ให้ ลินค์ร้ ูด้วยละ”
บาเรี ยหันมามองเวิร์น แล้ วยักไหล่ “ช่างเถอะ ระหว่างที

นายไม่อยู่ ที นส่งจดหมายมาหาฉันบอกว่าวันที 26 นายต้ องไป
ช่วยเธอทํางานทังวันตามสัญญา”
เวิร์นยกมือขึนกุมขมับ “แต่วนั นันแผนกฉันมีงาน”
บาเรี ย ยั ก ไหล่ “ฉั น ไม่ ร้ ู ที น ฝากบอกมาแค่ นี นายไป

ต่อรองกับทีนเองแล้ วกัน”
“ยัยทีนตัวแสบ ถ้ าไม่เห็นแก่ข่าวละก็นะ โอ๊ ย! นี ฉันต้ อง

อดได้ แกล้ งรุ่นน้ องแน่เลย”
บาเรี ย หั ว เราะ “งานวั น สถาปนาโรงเรี ย นปี นี แต่ ล ะ

ปราการจัดนิทรรศการเสมือนจริ งแสดงการเรี ยนของแต่ละแผนก
แผนกนายทําอะไร ถึงให้ นายไปแกล้ งรุ่นน้ องได้ ”
เวิ ร์ น ยิ มกว้ า ง “แผนกฉั น ได้ ส โตนการ์ เ ดน เราเลยจะ

จําลองเมืองทดสอบ งานนีสนุกแน่ ใครจะมาหาว่าปราการซินเทล
ล่ามีแต่พวกผอมแห้ งไม่ได้ แล้ วนะ”
“ตามสบายเลยเพื อน แต่เสี ยใจด้ วยที นายคงไม่ได้ หยุด

ทํางานให้ ทีน จนกว่าจะถึงเวลางานเลียงตอนเย็น ขอให้ โชคดีนะ”
514 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“โห่! บา ช่วยฉันหน่อยน้ า”
บาเรี ย มองคนตัว โตที ทํ า ท่ า ชัก ดิ นชัก งออยู่บ นโซฟาสี

ลูกกวาด แล้ วหลุดหัวเราะขํา แต่ไม่ตอบรับคําขอร้ อง เวิร์นพอเห็น
เพือนใจแข็งไม่ยอมช่วยเลยหยุดทํา แล้ วเปลียนเรื องพูด
“วันนีตอนไปรายงานตัว พวกผู้หญิงแผนกอืนเข้ ามาถาม

ฉันกันใหญ่ ว่านายมีค่ไู ปงานฉลองเกสต์ราวน์ตอนกลางคืนหรื อ
ยัง ฉันตอบว่าไม่ร้ ู น่าจะไม่มี พวกเขาเลยบอกว่าจะมาชวนนาย”
“ทําไมนายไม่บอกพวกเขาไปว่า ฉันไม่สนใจ” บาเรี ยตอบ

เสียงเรี ยบ
“เรื องสิ นายจะไปคนเดียวได้ ไง มันเสี ยมารยาท” เวิร์

นตอบพลางยิมแป้นสะใจนิดๆ ทีได้ แกล้ งเพือนให้ หวั หมุนเล่น
“นายคงไปกับพีจละสิ” บาเรี ยถาม
“แหงละ ใครจะปล่อยโอกาสในการประกาศว่าฉันเป็ น
แฟนพีจให้ หลุดไปได้ ละ รู้ มะ ไอ้ รุ่นพีนันมันกะจีบพีจจริ งๆ นะ ไม่
งันจะยอมบอกสูตรอาหารให้ เ หรอ ให้ ตายเถอะ ฉันละของขึน
เลย” เวิร์นพูดพลางชูกําปั นอย่างอารมณ์เสีย ขณะทีบาเรี ยมอง
ท่าทางนันของเพือนอย่างขําๆ
“กลัวแพ้ หรื อไง”
“ไม่ได้ กลัว ใครกลัว ตอนนียิงไม่กลัวใหญ่ หึ!” เวิร์นกอด

อกอย่างเหนือกว่า ตังแต่พีจิสยอมรับสร้ อยข้ อมือคืน เวิร์นก็ดจู ะ
ภูมิใจมากๆ
“นายเองก็ เถอะ ห่วงมารี บ้างก็ ดีนะ ตอนรอรถลาก ฉัน

เจอพีจิล รู้ไหมสิงแรกทีเขาถามฉันเรื องอะไร”
“อะไรละ” บาเรี ยถาม พลางลุกไปดึงแฟ้มออกมาจาก

กรอบรู ปทีแสดงใบหน้ าคนทีเขาเคยช่วยเหลื อเอาไว้ ออกมาเพื อ
จัดเก็บจดหมายขอบคุณของเหล่าเพือนเพิมเติมเข้ าไป
“เรื องของมารี ไง ท่าทางพี จิ ลจะจริ งจัง วะ พี โคตัล ว่าไง

บ้ างไม่ร้ ู แต่ฉนั เชียร์ นายมากกว่า”
บาเรี ยหันมามองเพือน “นายจะเอายังไงแน่ เมือกี ยังไล่

ให้ ฉนั หาคูค่ วงไปงานอยูเ่ ลย แล้ วตอนนีมาบอกให้ หว่ งมารี ”
“ทีพูดมาทังหมดก็เพราะจะให้ นายชวนมารี ไปงานฉลอง

เกสต์ราวน์ตา่ งหาก ตอบโจทย์ชดั ไหม ประกาศกันโต้ งๆ ไปเลยว่า
นีของฉัน ชัดเจน แจ่มแจ้ ง ครังเดียวจบ”
516 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ย นิงไป เวิร์ นซึ งความรู้ สึ กไวจึง ถามว่า “นาย...มี

ปั ญหาอะไรปะ”
“ทําไมถึงคิดว่าฉันมีละ่ ”
เวิร์นหรี ตามองแล้ วถามว่า “เกียวกับแจสหรื อเปล่า”
บาเรี ยเลิกคิว
“แน่ๆ” เวิร์นสรุปคําตอบได้ เองทันที
“อะไรของนาย”
“ก็ตอนฉันเจอพี จิล แจสก็ อยู่ด้วย เธอถามฉันว่า ฉันจะ

มาหาบาใช่ไหม”
“แล้ ว...”
“แล้ วเธอก็เลยฝากฉันมาบอกนายว่า เธอลืมนัดวันเวลาที

ชัดเจนกับนาย เลยมากบอกว่า วันที 26 มกราคม ให้ นายไปเจอ
เธอทีกรี นบิลด์ ส่วนเวลาค่อยนัดอีกที มีเรื องอะไรกันหรื อไง” เวิร์
นถามต่อ แต่บาเรี ยกลับนิง
“บา”
“หืม”
“ฉันว่าแจสยังไม่ตดั ใจจากนายว่ะ นายไปให้ ความหวัง

อะไรเธอหรื อเปล่า”
“ฉั น เปล่ า แจสเป็ นแค่ เ พื อน อี ก อย่ า ง ฉั น ไม่ เ คยให้

ความหวังใคร”
เวิร์นขมวดคิว เขารู้ ว่าบาเรี ยไม่เคยให้ ความหวังใคร แต่

คนดีตามแบบฉบับของบาเรี ยนันแหละ ทีทําให้ คนอืนไม่อยากตัด
ใจ ก็ ดูอย่างวันนี สิ ทังที งานตัว เองก็ มี เ ยอะแยะ แต่บาเรี ยก็ ยัง
ช่วยเหลื อคนอื น จนภาพหน้ าคนที บาเรี ยช่วยเหลื อในกรอบรู ป
ของปี นี เพิมจํานวนมากขึนกว่าครังสุดท้ ายทีเขาเห็น
บางทีเวิร์นก็คิดว่ารุ่ นพีโคตัลทําถูกแล้ วทีจัดแฟ้มภารกิจ

ของบาเรี ยให้ เป็ นแบบนี มันจะได้ เตือนสติบาเรี ยว่าใบหน้ าของ
คนที มาขอให้ ช่วยกว่าค่อนไม่เคยหวนกลับมาหาบาเรี ยเลยสัก
ครัง ถ้ าไม่ใช่ตอนทีพวกเขาอยากหาคนมาทําอะไรให้ เขาสักอย่าง
คนเราจะทําเพือคนอืนซึงไม่แม้ แต่จะมองว่าเราเป็ นเพือน

ไปทํ าไมมากมาย แต่ทุกครั งที เขาพูดเรื องนี บาเรี ยก็ มักจะตอบ
ว่า ‘เพราะไม่มีใครทําไง’ และตามด้ วยส่งรอยยิมประจําตัวมาให้
518 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เวิร์นไม่ร้ ู ว่าบาเรี ยจะเลิกพฤติกรรมการทํ าแบบนี เมือไร แต่ก็นัน

แหละนะ ถ้ าเลิกทําไปก็ไม่ใช่บาเรี ยน่ะสิ
“จะว่าไป ฉันก็มีปัญหาอยู่นะ” บาเรี ยเอ่ยทําลายความ

เงียบขึน
“เรื อง?”
“แจสขอให้ ฉันคิ ดเรื องของเธออย่า งจริ ง จัง แล้ วจะขอ

คําตอบหลังวันสถาปนาโรงเรี ยน”
“หะ!” เวิร์นอุทาน
“ซึงเป็ นช่วงเวลาเดียวกับทีฉันต้ องตัดสินใจ ว่าจะให้ มารี

มาอยูก่ บั ฉันก่อนถึงวันสอบเข้ าโรงเรี ยนหรื อเปล่า”
“แล้ วนายคิดจะเลือกใครละ” เวิร์นถามพลางเดินไปยืน

ชิดโต๊ ะทํางาน แล้ วก้ มมองแฟ้มเอกสารทีบาเรี ยใช้ บนั ทึกข้ อความ
ในจดหมายสายลมสีเขียว ซึงเป็ นแฟ้มใหม่ และข้ อความทีบาเรี ย
กําลังเขียน ก็ไม่ใช่คําร้ องขอความช่วยเหลือให้ บาเรี ยช่วยทําอะไร
สักอย่างเหมื อนจดหมายฉบับอื นๆ ที ส่ง มาหาบาเรี ย แต่เ ป็ น..
จดหมายของมารี
“มารี เขียนหนังสือเป็ นแล้ วเหรอ”
“เป็ นแล้ ว เป็ นอย่างแรกทีเป็ นเลยละ น่าอัศจรรย์นะ เธอ

ใช้ เวลาแค่วนั เดียวเท่านัน หลังจากทีฉันกลับมาถึงดีเนโซล”
เวิร์นลอบมองสี หน้ าของบาเรี ยขณะพูด ถ้ าไม่ใ ช่เ พื อน

สนิทกัน คงจะไม่สงั เกตเห็นแววตาอ่อนโยนของบาเรี ยขณะมอง
สิงทีตัวเองกํ าลังทํา เวิร์นเลยเหลือบมองกรอบรู ปทีบรรจุภารกิ จ
งานช่วยเหลื อของบาเรี ย แล้ วพบว่ามี กรอบรู ปว่างเปล่าอันใหม่
เพิมขึน มันติดอยูบ่ นผนังอีกข้ างซึงอยูเ่ หนือถาดรับจดหมาย
“นายคงไม่ได้ เตรี ยมทีเก็บแฟ้มงานใหม่หรอกใช่ไหม”
บาเรี ยยิม แล้ วเดินเอาแฟ้มงานอันใหม่ทีเขาเพิงจัดเสร็ จ

ไปที กรอบรู ปอันใหม่นัน เขาทาบมือที กลางกรอบรู ปทีว่างเปล่า
มือของบาเรี ยจมหายเข้ าไปในความว่างเปล่านัน จากนันก็สอด
แฟ้มเอกสารอันใหม่เข้ าไป ไม่นานภาพของมารี ในชุดกระโปรง
แสนสวยซึ งหัน หน้ า ชี นิ วไปที อนุ ส าวรี ย์ เ ซวี เ รี ยนด้ ว ยรอยยิ ม
กระจ่างใสก็ปรากฏขึน
“ก็อย่างทีนายบอกไง ทําให้ มนั ชัดเจน”

520 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เวิร์นมองภาพของมารี เด่นหราอยู่บนผนัง ภาพในกรอบนี

ยังคงเปลียนไปอี กหลายภาพได้ เหมือนกรอบรู ปอืนๆ แตกต่างก็
แต่กรอบรูปนีมีภาพแสดงแค่ของคนเพียงคนเดียวเท่านัน
‘มารี แวนเวิ ร์ธ’
“นายควรบอกแจสไปเลยนะ” เวิร์นเอ่ย
บาเรี ยหันกลับมาจัดการงานบนโต๊ ะ ของเขาต่อ พลาง

ตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “เธอบอกว่าอยากได้ ยินมันวันที 26 นี”
“แต่...” เวิร์นทํ าท่าจะแย้ ง แต่บาเรี ยเหลื อบไปสบตา

เพือนเสียก่อน เวิร์นจึงชะงักสิงทีเขาอยากพูดไปทันใด
“นายคงไม่ใจร้ ายเอาตอนนีนะบา” เวิร์นเอ่ยอย่างกลัวใจ
เวิร์นไม่เคยเห็นบาเรี ยโกรธใครมาก่อน แม้ แต่หงุดหงิดยัง

หาดูยากเลย แต่ไม่ร้ ู ทําไม ลางสังหรณ์ของเขาตอนนีกลับบอกว่า
แจสซี พาววินซ์ คนนันอาจทําให้ บาเรี ย มิชชาร์ พ คนอารมณ์ดี...
โมโหเสียแล้ ว
ก๊ อก! ก๊ อก! ก๊ อก!

เสียงเคาะประตูห้องทํางานดังขึน ทําให้ สองหนุ่มเลิกจ้ อง

ตากัน “ครับ พีกิลเบล” บาเรี ยเดินไปเปิ ดประตูรับพนักงานประจํา
ร้ านมาสเตอร์ บราวน์
“จิลเลียนมาหานายแน่ะ บอกว่าจะรอทีนอกร้ าน”
ฟิ ว! เวิร์นผิวปาก ขณะทีบาเรี ยยิมรับ
“ขอบคุณครับพี เดียวผมออกไป”
“รุ่ นพี จิ ล นี ท่ าทางจะเอาจริ ง ” เวิ ร์นเปรย พลางมอง

ใบหน้ านิงสงบของบาเรี ย แล้ วถามต่อว่า
“นายจะบอกรุ่นพีเลยไหม ว่าเขาหมดสิทธิ”
“ฉันมีสิทธิ บอกเหรอ” บาเรี ยย้ อนถาม พลางเดินมาเก็บ

ของบนโต๊ ะต่อ ไม่นานก็เงยหน้ าขึนมองเวิร์น แล้ วบอกว่า
“ผลการทดสอบหมวกอยู่ในห้ องชันสองทีเดิม นายจะไป

ดูก่อนก็ได้ ฉันขอไปคุยกับพีจิลก่อน”
“ได้ ๆ” เวิร์นรับคํา พลางลุกขึนแล้ วเดินออกจากประตูไป

พร้ อมบาเรี ย แต่เวิร์นแยกเดินขึนไปยังชันสอง
522 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“บา” เวิร์นหันมาเรี ยกเพือน
“ว่าไง” บาเรี ยหยุดขานรับ
“อย่าให้ ถึงกับเลือดตกยางออกนะเพือน”
บาเรี ย ยิ ม แต่ด วงตาเขาไม่ ยิ มด้ ว ย ขณะตอบกลับ ว่ า

“พวกเราเป็ นจอมเวทแห่งปั ญญานะ พวกเราไม่ใช้ กําลัง”
เวิร์นอยากหัวเราะนะ แต่แทนทีเขาจะขํา เขากลับรู้ สึกขน

หัวลุกอย่างไรชอบกล
จิลเลียนรอบาเรี ยอยู่ทีจุดรอรถลากหน้ าร้ านมาสเตอร์ บ

ราวน์ บาเรี ยเดินไปค้ อมศีรษะให้ จิลเลียนเป็ นการทักทาย แล้ วเอ่ย
ขึนว่า
“รุ่นพีมีอะไรให้ ผมช่วยหรื อครับ”
จิลเลียนหันมายิมให้ บาเรี ย แล้ วพูดว่า “คนทีมาหานาย

ทุกคน ต้ องขอให้ นายช่วยเสมอเหรอ”
บาเรี ยยิม “ก็ไม่เชิงครับ”

“แต่นายพูดถูก ฉันมีเรื องให้ นายช่วย” จิลเลียนเอ่ยถึง

ตรงนีก็ถอนหายใจยาวอย่างอัดอัน
“เกียวกับงานวันสถาปนาโรงเรี ยนเหรอครับ” บาเรี ยถาม

ทังทีรู้วา่ ไม่ใช่ปัญหานีแน่ๆ
“เปล่า เรื องมารี ”
เสียววินาทีหนึงบาเรี ยรู้สกึ ว่าเขาไม่สามารถยิมให้ อีกฝ่ าย

ได้ แต่เพราะเตรี ยมใจไว้ แล้ ว ว่ารุ่ นพีจะพูดเรื องนี บาเรี ยจึงยังคง
ยิม
“ครับ?”
“ตังแต่กลับมา ฉันพยายามติดต่อโคตัล แต่เขาไม่ตอบ

จดหมายฉันเลย”
บาเรี ยยังมองสีหน้ าหงุดหงิดของจิลเลียนนิง พลางคิดหา

เหตุผ ลที น่ า จะเป็ น ไปได้ ม ากที สุ ด ที จอมป่ วนอย่ า งโคตัล ละ
โอกาสแกล้ งใครสักคน
‘อาจเพราะพี จิ ล เป็ นเพื อนร่ วมรุ่ นละมัง’ บาเรี ยคิด แต่

ความเป็ นจริ งทีจิลเลียนพูดมา ทําให้ บาเรี ยนิงขึง
524 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ตอนหลั ง เพิ งมารู้ ว่ า โคตัล เข้ า รั บ การฝึ ก พิ เ ศษจาก

ปราการฟาเรนเซ่ ไม่ ร้ ู รายละเอี ย ดเหมื อ นกั น เลยทํ า ให้ รั บ
จดหมายไม่ได้ และฉันก็ได้ คําตอบทีอยากได้ คือให้ ฉันมาหานาย
แล้ วนายจะช่วยฉันได้ โคตัลบอกว่า นายรับปากเขาแล้ ว และจะ
ช่วยทุกอย่างทีโคตัลร้ องขอ ถามจริ ง นายไปทําสัญญาทาสแบบ
นันกับโคตัลตังแต่เมือไร” คําถามทีดูติดตลกในตอนท้ าย ทําให้ บา
เรี ยมือเย็นเฉียบ เมือนึกถึงความผิดพลาดทีเขาทําลงไปโดยไม่คดิ
‘...สิ งที ฉันต้องการให้นายช่ วย ก็ คือ ฉันต้องการผู้ช่วย

เวลาที ฉันต้องการความช่วยเหลื อ’
‘แล้วมันเรื องอะไรละครับที รุ่นพีต้องการให้ผมช่วย’
‘ก็ ทวไปแหละ
ั เอาเป็ นว่ า ถ้าฉันขอ นายก็ ต้องช่ วยแล้ว
กัน’
‘ถ้าไม่ใช่นาย ฉันก็มองไม่เห็นใคร ช่วยกันหน่อยนะ’
“นะ บา ฉันมองไม่เห็นใครอีกแล้ ว” จิลเลียนเอ่ยคําพูดที

แทบจะเป็ นเสียงทีซ้ อนกับเสียงของโคตัลทีดังอยู่ในความทรงจํา
ของบาเรี ย ทําให้ ไม่มีครังไหนทีบาเรี ยจะรู้ สึกเกลียดคําพูดซึงเขา
เคยพอใจเมือได้ ยินมันได้ มากเท่าครังนี
“แล้ วพี ต้ องการให้ ผมช่วย...อะไรครั บ” บาเรี ยได้ ยิน

ตัวเองถามไปอย่างนัน
“คื อ ฉั น อยากชวนมารี ไ ปงานฉลองเกสต์ ร าวน์ ต อน

กลางคืน นายช่วยพาฉันไปหามารี ทีบ้ านโคตัลหน่อยสิ”
ความรู้ สึกพลุ่งพล่านสลับกับความเย็นยะเยื อกปะทุขึน

ในอกของบาเรี ยทันที แม้ สีหน้ าของเขายังคงเป็ นปกติ ขณะมอง
จิลเลียนทีพูดถึงสาเหตุทีเขาไม่กล้ าไปหามารี ด้วยตัวเอง
“คือ ฉั นกับมารี เ พิ งรู้ จักกันไง จะให้ ไ ปที บ้ า นแวนเวิร์ ธ

แล้ ว ขอเดตกับ ลูกสาวเขาก็ คงน่ าเกลี ยดใช่ ไ หม แต่ถ้ า นายทํ า
เหมือนพาฉันไปทีนันเพือซือของขวัญให้ คณ ุ แม่ แล้ วหลังจากนัน
ฉันจะได้ ไปหามารี ได้ ทุกวันช่วงงานวันสถาปนา...บา ฟั งฉันอยู่
บาเรี ย กะพริ บตา “ครั บ ฟั ง ดู. ..พี ก็ มี แ ผนการในใจอยู่

แล้ ว”
จิลเลียนยิมเขิน “ก็ใช่นะ่ สิ เพียงแต่ครังแรกถ้ าฉันเข้ าไปที

นันคนเดียว แล้ วเข้ าไปจีบลูกสาวเขาโต้ งๆ เลย มันคงน่าเกลียด
ไปหน่อย นะบาช่วยหน่อยนะ แค่ครั งเดียวไม่ยากใช่ไ หม นาย
526 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เข้ านอกออกในบ้ านนันเป็ นประจําอยู่แล้ วนี แถมมารี ก็ดเู หมือน

น้ องสาวทีติดนายมากๆ ถ้ านายช่วยต้ องไปได้ สวยแน่ นะบานะ”
บาเรี ยหลุบตาลงแวบหนึง แล้ วเหลือบตาขึนมองอีกฝ่ าย

เพือจะพูดให้ ชดั เจน แต่จิลเลียนกลับถามแทรกขึนอีกครัง
“ว่าแต่นายไปติดหนีบุญคุณอะไรกับโคตัลละ ฉันช่วยพูด
ให้ เอาไหม ตอบแทนทีนายช่วยฉัน แล้ วเรื องจะได้ จบๆ กันไปไง”
“ผมน่ะเหรอครับทีติดค้ างหนีรุ่ นพีโคตัล...” บาเรี ยถามยํา

ขณะดวงตาวาวขึนเล็กน้ อย
จิลเลียนเลยมองหน้ าบาเรี ยอย่างงุนงง หรื อเขาเข้ าใจผิด

เลยย้ อนถามว่า “ไม่ใช่เหรอ”
“รุ่ น พี อยากให้ ผ มพาไปที บ้ า นแวนเวิ ร์ ธ แค่นันใช่ ไ หม

ครับ”
จิลเลียนยิม “ใช่”
บาเรี ย ยิ ม เป็ นรอยยิ มปกติ เ สี ย จนบาเรี ย เองยั ง ต้ อ ง

ประหลาดใจ ว่าเขาทําได้ อย่างไร ขณะตอบไปว่า
“ได้ ครับ เพราะยังไง ผมก็ต้องไปบ้ านหลังนันอยูแ่ ล้ ว”

73
¾ÒÅ
เวิ ร์ นรั บ รู้ ได้ ถึ ง ความโกรธที ไหลเวี ย นอยู่ ร อบตั ว
เพื อน ตังแต่บาเรี ยกลับมาจากคุยกับจิ ล เลี ยน เพื อนก็ ไ ม่มี พูด
อะไรเลย นอกจากทํางาน ทํางาน และทํางาน เวิร์นอยากถาม แต่
ก็ ก ลัว จะไปละลาบละล้ ว งเรื องส่ ว นตัว ของเพื อนมากไป แต่
สุดท้ ายด้ วยความอยากรู้ เวิร์นก็อดใจไม่ไหว
“เอ่อ...บา”
“อะไร”
‘ชัด เลย โมโห’ เวิ ร์ น บอกได้ เ ลยว่ า ข้ อ สัน นิ ษ ฐานของ

ตัวเองถูก
“พีจิล มาขอร้ องเรื องมารี ปะ”
เปรี ยะ!
528 ¡ÑÅ°Ô´Ò
แว่นแคลคูเลทีบาเรี ยสวมอยู่บนใบหน้ าแตกร้ าวไปทังอัน

แม้ แต่หลอดแก้ วทีอยู่รอบตัวบาเรี ยก็เกิดรอยร้ าวไปหลายชิน แต่
คนทํามันให้ เป็ นอย่างนันแค่ดึงแว่นตาออก หยิบเอาหลอดแก้ วที
ร้ าวทังหมดออกจากชัน แยกไปไว้ อีกที แล้ วเดินไปหยิบแว่นตา
แคลคูเลอันใหม่ทีเก็บสํารองอยูใ่ นลินชักออกมาสวมแทน
‘โห คงไม่ใช่แค่โมโหแหละ’ เวิร์นบอกตัวเอง พลางกลื น

นําลายดังเอือก เสียววาบว่าตัวเองจะโดนลูกหลงด้ วยหรื อเปล่า
“แล้ วนายตอบไปว่าไง”
“ก็...ช่วยนะ”
“อ้ าว นายรับปากไปทําไม”
เพล้ ง!
คราวนี โคมไฟเหนื อหัวของบาเรี ยแตกกระจาย จนเวิร์

นต้ องปาดพลังออกไปรับเศษแก้ วทีแตกตกลงมาให้ พ้นหัวบาเรี ย
แล้ วถ่ายเทมันไปลงถังขยะ
‘เปลียนเป็ นพาลเลยแล้ วกัน’ เวิร์นคิด

“เพราะรุ่ นพีโคตัลขอให้ ช่วยน่ะ” บาเรี ยยังคงตอบด้ วย

นําเสียงปกติ จนเวิร์นอดไม่ได้ ทีจะเดินเข้ าไปใกล้ เพื อน แล้ วจับ
ข้ อ มื อ ที กํ า ลัง รั ว แป้ น ป้ อ นคํ า สังปรั บ ค่ า ความเสถี ย รของการ
แสดงผลบนหน้ าจอมนตรา
“ฉันว่านายควรพักนะ นายกํ าลังโมโห” เวิร์นเตือนเพือน

อย่างเป็ นห่วง
บาเรี ยเหลื อบสบตาเวิร์น แล้ วผละจากงานที กํ า ลัง ทํ า

ตามคําเตือนของเพือน
“นายไม่เคยเป็ นแบบนีนี”
“แบบไหน” บาเรี ยถามกลับ คราวนีไม่มีอะไรแตก แต่

เวิร์นรู้สกึ ได้ เลย หากเขาพูดผิดหูเพือนเพียงนิดเดียว รับรองเขาได้
ลงไปนอนนับดาวอยูบ่ นพืนแน่
“พาล” เวิร์นตอบสันๆ
ตึง!
‘นันไง พูดผิ ดที ไหน’ เวิร์ นคิด ขณะร่ างกายของเขาถูก

พลังของผืนดินดูดลงไปนอนแอ้ งแม้ งอยูบ่ นพืน
530 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ยคือจอมเวทพสุธา เขาควบคุมแรงโน้ มถ่วงได้ ตงแต่

ั
จําความได้ เลยมัง แล้ วเด็กธรรมดาอย่างเขาจะไปสู้อะไรได้
“เอิม...นายสบายใจขึนแล้ วใช่ไหม” เวิร์นอ้ อมแอ้ มถาม

ขณะพยายามผุดลุกขึนโดยมีบาเรี ยเข้ ามาช่วยดึง
“ก็ นิดหนึง” บาเรี ยตอบ บรรยากาศรอบตัวบาเรี ยลด

ความกดดันลงบ้ างแล้ ว
“ดี งันเรามาคุย กั บ แบบจอมเวทแห่ ง ปั ญ ญานะ นาย

อยากได้ อะไรเย็นๆ ไหม” เวิร์นถามเอาใจ พลางยกมือไปพาดบ่า
บาเรี ย แล้ วบีบบาๆ อย่างให้ กําลังใจ
“ไม่” บาเรี ยตอบ ขณะเดินมาทิงตัวลงบนโซฟา ส่วนเวิร์น

เดินผละไปเตรี ยมเครื องดืม
“แต่ฉันว่านายต้ องการว่ะ เอ่อ ฉันหมายถึง ฉันต้ องการ

มันมากเลยตอนนี เดียวทําเผือแล้ วกัน” เวิร์นรี บเปลียนคําพูดใหม่
แล้ วเปิ ดตู้เห็นขวดนําหวานอยูห่ ลายชนิด ชายหนุ่มดึงออกมาสอง
สามขวด แล้ วเทแต่ละขวดด้ วยปริ มาณทีต่างกันไป ก่อนจะคนๆ
มันร่วมไปพร้ อมกับก้ อนนําแข็งทีเขาสร้ างขึน
“ตกลงพีจิลมาขอให้ นายทําอะไร”
“ให้ ฉนั พาเขาเข้ าบ้ านแวนเวิร์ธ”
“โอ้ ว! ใครเป็ นคนคิดวิธีนีเนีย”
บาเรี ยยกมือขึนนวดขมับ “พีจิล แต่พีโคตัลเป็ นคนเสนอ

วิธีให้ ”
“นี มัน ...ชักศึก เข้ าบ้ านชัดๆ แล้ วนายไปตกลงช่ วยเขา

ทําไม” เวิร์นถาม พลางยืนแก้ วนําหวานผสมสูตรพิเศษของเขาให้
บาเรี ย พอสบดวงตานิงเรี ยบของเพือน เวิร์นก็รีบพูดต่อว่า “ห้ าม
ทําแตก เพราะฉันจะไม่ทําความสะอาดให้ นายแน่ๆ”
บาเรี ยคว้ าแก้ วนํ าหวานมาดืม ทังที เกื อบทํ าตาขวางใส่

เพื อน แต่มันไม่ใ ช่นิสัยเขา ชายหนุ่มจึง เพี ยงรั บแก้ วมาดืมแล้ ว
ฟั งเวิร์นพูดต่อว่า
“แล้ วนายก็บ้ารับปากพาพีจิลเข้ าบ้ านแวนเวิร์ธงันเหรอ”
“มันเป็ นโอกาสของมารี ทีเธอควรได้ รับ” บาเรี ยเอ่ยเสียง

ขรึม
“บาเรี ย มิชชาร์ พ นายใจดีไปแล้ ว” เวิร์นต่อว่าเพือน
บาเรี ยมองเวิร์นนิง “ถ้ าเป็ นนาย นายจะไม่ทําเหรอ”

532 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ไม่ ฉันจะประกาศตัวสู้กันซึงหน้ าไปเลย ว่าฉันรั กเขา

และไม่ต้องการให้ ผ้ ชู ายหน้ าไหนมาเฉี ยดใกล้ ผ้ หู ญิงของฉัน” เวิร์
นประกาศก้ องเสียงขึงขังอย่างเอาเรื อง ก่อนจะหน้ ามุ่ยเมือบาเรี ย
เอ่ยต่อว่า
“แล้ วทําไมถึงวิงหนีกบั แค่พีจไปกินข้ าวกับรุ่นพีละ”
“อันนันมันยกเว้ น ตอนนันฉันหึงอยู่ นายต้ องเข้ าใจนะ”
บาเรี ยยิมทีเวิร์นเปิ ดอกยอมรับอย่างตรงไปตรงมา เวิร์นม

องรอยยิมของเพือน แล้ วโล่งอกทีบาเรี ยอารมณ์ดีขนึ
“นายคิ ด จริ ง ๆ เหรอ ว่ า มารี จ ะชอบพี จิ ล มารี ติ ด นาย

อย่างกับอะไร เด็กคนนันไม่มองใครอยูแ่ ล้ ว นายก็ร้ ู”
“ฉันรู้” บาเรี ยตอบเสียงขรึม
เวิร์นอ้ าปากค้ าง แล้ วย้ อนถามอย่างไม่เข้ าใจ “แล้ วนาย

จะปล่อยให้ พีจิลเข้ าไปหามารี ทําไมวะ”
บาเรี ยสบตาเพื อน “ถ้ าฉันเป็ นพี จิล ฉันก็อยากได้ ยินคํา

ปฏิเสธจากปากของผู้หญิงทีฉันรักด้ วยหูของตัวเอง”
แปะ! เวิร์นยกมือขึนตีหน้ าผากตัวเองอย่างหมดปั ญญา

ไปต่อ
“โอ๊ ย! พ่อคนดี จะเจ้ าหลักการไปถึงไหนเนีย” เวิร์นค่อน
บาเรี ยยิม แล้ วรอยยิมนันก็ จางหายไป “รุ่ นพี โคตัลก็ คง

คิดเหมือนฉัน และคงอยากให้ มารี ได้ พบคนอื นบ้ าง เพื อตัวมารี
เอง”
“ฉันไม่เห็นคิดอย่างนันนะ พีโคตัลต้ องการจะแกล้ งนาย

แน่ๆ แล้ วนายก็ดนั บ้ าจีไปยอมทําตามทีเขาขอซะอีก”
“ก็เขาเคยขอร้ องฉันไว้ ” บาเรี ยตอบ ก่อนจะชะงักสิงทีเขา

กําลังจะพูด เพราะเวิร์นยกมือห้ ามไว้
“อย่าพูดบา นายรู้ จักพี โคตัลดีกว่าฉันอี ก นายคิดว่า พี

โคตัลทําอย่างนีเพราะอยากเปิ ดโอกาสให้ มารี ได้ เจอคนอืนเหรอ
ไม่หรอก พีโคตัลไม่ใช่คนดีขนาดนันเสียหน่อย”
บาเรี ยอยากจะเถียงว่าไม่ใช่ แต่พอดูจากความเอาแต่ใจ

ของโคตัล แล้ ว เขาก็ ห าข้ อ อ้ า งมาเถี ย งเวิ ร์ น ไม่ ไ ด้ จึ ง นิ งเงี ย บ
ฟั งเวิร์นพูดต่อ
534 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ฉั น ว่ า พี โคตัล อยากแกล้ งนาย เพราะเห็ น นายชอบ

ช่วยเหลือคนไปทัว คราวนีเลยแก้ เผ็ดนายไง เป็ นไงละ เจ็บตัวเลย
ฉันละไม่อยากพูดว่าสมนําหน้ านายเลยนะ...”
“แต่นายพูดไปแล้ ว” บาเรี ยย้ อนเสียงเรี ยบ เวิร์นจึงรี บยก

มือตังการ์ ดไว้ ก่อน แล้ วตอบว่า
“ห้ ามใช้ กําลังนะเว้ ย นายบอกเองว่าเราเป็ นจอมเวทแห่ง

ปั ญญา”
“หึ หึ หึ” บาเรี ยหัวเราะ เวิร์นจึงลดการ์ ดลงแล้ วยิมตาม
“อารมณ์ ดีแล้ วละสิ ที นีจะทํ ายังไงกับเรื องไม่เข้ าเรื องที

นายรับปากไปละ ฉันขอเลยว่ะบา อย่ารับปากทําอะไรให้ ใครไป
เรื อยอย่างนีอีกได้ ไหม สงสารตัวเองบ้ างเถอะ”
บาเรี ยมองเวิร์นแล้ วยิม “นายไม่คิดว่าการที ฉันเป็ นคน

แบบนี ทําให้ ฉนั มีวนั นีเหรอ”
เวิร์นนิงอึงไป บาเรี ยจึงพูดต่อว่า “ฉันก็ ยังเป็ นฉันแหละ

เวิร์น และการทีฉันเป็ นแบบนี มันก็ไม่ใช่สิงทีแย่ขนาดนันหรอก”
เวิร์นขมวดคิว “อะไร”
“เพราะมีคนจํานวนมากติดหนีบุญคุณฉันไง”
จดหมายสายลมสีนําตาลอ่อนผุดขึนตรงหน้ าโลนี ขณะที

เธอกํ าลังหลับอยู่ เด็กสาวลืมตาขึนแทบจะทันทีทีรับรู้ ไถึงการมา
ของจดหมายฉบับนัน เธอเหลื อบไปมองโคตัลทีนอนหลับอยู่บน
เตียงข้ างๆ
เด็กสาวเอือมมือไปแตะกระดาษจดหมายเปิ ดอ่าน ก่อน

จะแปลกใจว่าเจ้ าของจดหมายส่งมาผิดคนหรื อเปล่า ซึงน่าจะส่ง
จดหมายนีให้ ใครอีกคนทีหน้ าตาเหมือนเธอ เด็กสาวลุกจากเตียง
เดินไปทีโต๊ ะเขียนหนังสือเพือตอบจดหมายของ บาเรี ย มิชชาร์ พ
แล้ วเดินกลับมานอนต่อ
“ใครส่งจดหมายมา” โคตัลถาม เขาลืมตาขึนแล้ วพลิกตัว

มานอนตะแคงหันหน้ ามามองอีกคนซึงนอนนิงอยูบ่ นเตียงข้ างๆ
“บาเรี ย”
“บา? อ้ อ ต้ องเป็ นเพราะจิลแน่”

536 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“เพราะคุณตอบจดหมายเขาไปแบบนัน มันจะทําให้ มารี

ลําบากใจ” โลนีตอบ ทังทียังหลับตา การอยู่ร่วมกันตลอดเวลา
หลังจากทีทังสองเดินทางไปทําพิธีกรรมผูกชีวิตทีปราการฟาเรน
เซ่ ทําให้ โลนีรับรู้ ทกุ การกระทําของผู้ชายเอาแต่ใจคนนีเป็ นอย่าง
ดี
โคตัล แวนเวิร์ธ เป็ นผู้ชายขี แกล้ ง แต่สิงที เขาแกล้ งมัก

สอนอะไรบางอย่างแฝงไว้ ด้วยเสมอ เขาใส่ใจคนรอบข้ างมากกว่า
ทีคนอืนคิด โลนีจึงไม่คิดจะห้ ามปรามสิงทีชายหนุ่มคนนีอยากทํา
ตังแต่ ก ารยื อไม่ ต อบจดหมายของจิ ล เลี ยน แล้ วโยนปั ญ หา
ทังหมดใส่บาเรี ยโครมใหญ่ โลนีก็แค่เฝ้ามองด้ วยสงสัยว่า ผู้ชาย
แสนประหลาดที ควรจะเป็ นคนที เธอทํ าพันธสัญญาด้ วยคนนัน
เป็ นคนแบบไหน
“มารี ไม่ลําบากหรอก คนทีลําบากคือบาต่างหาก”
“จะเกิดอะไรขึนถ้ าบาทําตามทีคุณขอให้ เขาทํา”
“แล้ วเขาส่งจดหมายมาเล่าให้ เธอฟั งว่ายังไงละ”
“จดหมายนั นเป็ นเรื องส่ ว นตัว ไม่ เ กี ยวกั บ การเลื อ ก

หรื อไม่เลือกของคุณ”
โคตัลมองคนตอบนิง แล้ วเอ่ยขึนว่า “ผมสงสัยอย่างหนึง”
“อะไรคะ” โลนี ถาม พลางตะแคงตัวหันหน้ ามาหาคน

ถาม แล้ วลืมตาขึน
“ในตอนนัน ทํ า ไมถึ ง พยายามดึ ง ดูด พลัง ของบา คุณ

ตังใจหรื อแค่บงั เอิญ”
โลนี สบตาโคตั ล นิ ง แล้ วตอบว่ า “บาเรี ยคื อ คนที

เหมาะสมจะเป็ นคูช่ ีวิตของฉัน”
ใบหน้ าของโคตัลเรี ยบเฉยขึน แล้ วเถี ยงว่า “บาเป็ นของ

มารี ”
รอยยิมปริ ศนาเกิ ดขึ นบนหน้ า โลนี แวบหนึ ง แล้ วเธอก็

ตอบว่า “นันเป็ นเพราะมารี เกิ ดมาและเลื อกเขาก่อน ซึงไม่ต้อง
บอกก็ร้ ูใช่ไหมคะ ว่าเด็กคนนันเกิดขึนได้ ยงั ไง แล้ วทําไมเธอถึงยัง
อยู”่
ทังหมดเกิดเพราะโคตัลเป็ นผู้สร้ างมารี ขึนมา ชายหนุ่มผู้

ได้ ยินเสียงป่ า เพราะเขาได้ ยิน เขาถึงช่วยชีวิตเธอไว้ ได้ โลกนีย่อม
มี เ รื องไม่ค าดฝั น เสมอ แม้ แ ต่ภูต อย่างเธอก็ ยัง ไม่ หลุดพ้ นจาก
กฎเกณฑ์นนั
538 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“คุณ รู้ ได้ ยัง ไง ว่า บาเรี ย คื อ คนที ควรจะเป็ น คู่ชี วิ ต ของ
คุณ” โคตัลถามอย่างติดใจไม่หาย
“ต้ นไม้ เกิดจากผืนดิน และเขาก็มีสญ ั ลักษณ์ของผืนดิน”

โลนี ตอบแค่ นั นแล้ วหลั บ ตาลง ปล่ อ ยให้ คนถามงุ น งงคิ ด
ใคร่ครวญอยูก่ บั คําตอบของโลนีอย่างไม่เข้ าใจ ก่อนจะโพล่งว่า
”เหรี ยญดิ นซิ น เทล สัญ ลัก ษณ์ ข องผื น ดิน เพราะบามี
เหรี ยญดินใช่ไหม”
โลนีไม่ตอบ โคตัลเรี ยกเด็กสาวซําอีกหลายครัง เธอก็นิง

เงียบไม่ตอบ ชายหนุ่มเลยพลิกตัวนอนหันหน้ าไปอีกด้ านอารมณ์
เสี ยขึนมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ สักพักต่อมาโลนี ก็ ลืมตายกมุม
ปากขึนนิดๆ
การทํ าให้ ใครสักคนหลงรั กเรา เป็ นเรื องของโชคชะตา

ส่วนหนึง นอกนันคือความพยายามล้ วนๆ โคตัล แวนเวิร์ธ เป็ น
คนเจ้ าแผนการ การจะทํ าให้ ผ้ ูชายคนนี รั กเธอได้ คงต้ องใช้ ทุก
อย่างทีมี แน่นอน นันคือจุดเริ มต้ นทีโลนี เป็ นเพือนทางจดหมาย
กับสองคนทีเธอมองแล้ วว่ารู้จกั ผู้ชายคนนีดีทีสุด
หนึงคือ ซิลค์ แวนเวิร์ธ พีชายฝาแฝดของโคตัล

และสอง...บาเรี ย มิชชาร์ พ อดีตว่าทีคูช่ ีวิตของเธอ แต่ใน

วันนีเขาคือเพือนทีดีทีสุดในโลกอันกว้ างใหญ่นี
‘แต่ดเู หมือนตอนนี บาจะมีปัญหา’ โลนีคิดถึงข้ อความใน

จดหมายของบาเรี ยทีขอความช่วยเหลือมาเมือครู่ แล้ วมองแผ่น
หลังโคตัลอย่างเจ้ าเล่ห์
‘กลับบ้ านครังนี คงได้ สนุกกัน’

540 ¡ÑÅ°Ô´Ò
74
¤Ô´¶Ö§
มารี เ ริ มคุ้นเคยกับการเป็ นลูกสาวของตระกูล แวนเวิร์ธ
มากขึนทุกวัน เธอเรี ยนหนังสือกับเซเลน่าในตอนเช้ า และเรี ยนรู้
การใช้ ชีวิตของคนในครอบครัวแพรพรรณกับไคน์ ในวันทีทังสอง
ไม่อยู่ ทังคู่ก็จะปล่อยให้ มารี ศึกษาด้ วยตัวเองอยู่ในห้ องสมุด ไม่
ถึงหนึงสัปดาห์มารี ก็เรี ยนรู้ทีจะใช้ ชีวิตในโซนได้
มารี ตั งใจเรี ยนรู้ ทุ ก อย่ า ง ไม่ ว่ า จะเป็ นการวางตั ว

มารยาทการเข้ าสั ง คม แต่ สิ งที ทํ า ให้ เด็ ก สาวหงุ ด หงิ ด ก็ คื อ
ร่างกายของเธอไม่ได้ เติบโตตามวุฒิภาวะทางการศึกษาทีเพิมขึน
มารี จดหมายไปถามโลนีว่าหลังทําพิธีกรรมผูกชีวิตกับโคตัลแล้ ว
มีอะไรเปลียนแปลงบ้ างไหม โลนีก็ตอบกลับมาแต่ไม่ได้ ทําให้ มารี
สบายใจขึนเลย
‘ไม่ ร่ างกายของเราจะค่อยๆ เติบโตไปตามวิวัฒนาการ

ของมนุษย์’
มารี เข้ าใจ แต่ก็ร้อนใจ เพราะการเรี ยนรู้ สอนให้ เธอรู้ ว่า

ถ้ าเธอยังตัวเล็กและดูเป็ นเด็กอย่างนี บาเรี ยอาจจะไม่ยอมให้ เธอ
ตามไปอยู่กับ เขาก็ ไ ด้ แต่ทํ า ไมทังที โลนี ก็ ตัว เล็ ก และเป็ น เด็ ก
เหมือนกัน แต่ปะป๊ าโคตัลกลับอนุญาตให้ โลนีติดตามกลับไปอยู่ที
ปราการฟาเรนเซ่ได้
“อย่างนีมันไม่ยุติธรรมเลย” มารี บ่น ขณะหันผลไม้ ใส่

จาน
“อะไรไม่ยุติธรรมจ๊ ะ สาวน้ อย” เซเลน่ากํ าลังคนต้ มใน

หม้ อได้ ยินเสียงบ่นจึงหันมาถาม
“ทํ าไมบาถึง บอกให้ ม ารี เ รี ยนรู้ อยู่ที นี แต่ปะป๊ าให้ โลนี

ตามไปด้ วยได้ ละ่ คะ”
เซเลน่ามองใบหน้ างองํ าของเด็กสาว แล้ วยิม “บาคงมี

เหตุผล ส่วนโลนี ที ตามโคตัลไปได้ เพราะพวกเขาต้ องไปทํ างาน
ด้ วยกันจ้ ะ แต่ตอนนีลูกสาวของแม่ก็เริ มเก่งแล้ วน้ า”
542 ¡ÑÅ°Ô´Ò
มารี ยงั หน้ างํ า แล้ วเปลียนเป็ นขมวดคิว จากนันก็เดินมา

กอดเอวคนทีดับไฟ แล้ วใช้ ทพั พีเคาะทีขอบหม้ อ หม้ อต้ มให้ ลอย
มาอยูบ่ นโต๊ ะเตรี ยมอาหาร
“จะอ้ อนเอาอะไรจ๊ ะ” เซเลน่าถาม
“มารี คิดถึงบา บาจะคิดถึงมารี ไหมคะ” มารี พดู เสียงเป็ น

กังวล
เซเลน่ า ก้ มมองลู ก สาว แล้ ว ยกมื อ ขึ นลู บ หัว เธอเบาๆ

“ต้ องคิดถึงสิ ลูกสาวแม่สวยจะตาย”
มารี เ งยหน้ า มองเซเลน่ า “แล้ ว มารี จ ะรู้ ได้ ยัง ไงว่ า บา

คิดถึงมารี หรื อเปล่าคะ”
เซเลน่าขยับตัวมาหยิบผักทีซอยเตรี ยมไว้ มาโรยลงไปใน

หม้ อต้ ม แล้ วตอบว่า “อื ม...นันสินะ ความคิดถึงมันมองไม่เห็น
เนอะ”
ใบหน้ าของมารี หมองลง
“แต่แม่ร้ ูอยูอ่ ย่างหนึง”

มารี เงยหน้ ามองเซเลน่าตาแป๋ ว คุณแม่คนสวยจึงตอบว่า

“เวลาเรารักเขามากๆ เราก็จะคิดถึงเขามาก”
“มารี รักบามากทีสุดในโลกเลย” มารี ตอบ พลางอ้ าแขน

กว้ างประกอบ
“อย่างนีความคิดถึงของมารี ก็ใหญ่เท่าโลกใบนีเลยน่ะสิ
จ๊ ะ” เซเลน่าพูดล้ อๆ
ิ าง ก่อนจะขมวดคิว
“เป็ นอะไรไปจ๊ ะ สงสัยอะไรอยูห่ รื อเปล่า”
มารี พยักหน้ า พลางถามสิงทีค้ างคาใจเธอมานาน
“มารี รั ก บามาก แต่ ม ารี ก็ อ ยากให้ บารั ก มารี มากๆ

เหมือนกัน”
เซเลน่าพยักหน้ า “แล้ วยังไงจ๊ ะ”
“แต่มารี ไม่ร้ ู ว่าจะทําให้ บาหลงรักมารี มากกว่านีได้ ยงั ไง

น่ะค่ะ”
544 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เซเลน่ า หัว เราะแล้ ว แกล้ ง ทํ า ท่ า คิ ด ให้ ม ารี ล้ ุน ว่ า เซเล

น่าจะช่วยเธอยังไง
“มีวิธีไหมคะ” เด็กสาวถามอย่างร้ อนรน
“แม่วา่ มารี ก็ทํามันอยูแ่ ล้ วนะคะ”
มารี เอียงคอ เซเลน่าจึงเอ่ยว่า “เราไม่มีทางรู้ หรอกว่าเขา

คิดถึงเราหรื อเปล่า แต่ว่าการทําให้ เขารู้ ว่าเราคิดถึงเขาก็ง่ายแค่
ปลายมือนีเอง”
มารี ก้มลงมองมือตัวเอง เซเลน่าจึงเอ่ยต่อว่า “บอกรักเขา

ใส่ใจความรู้สกึ ของเขา มอบแต่สิงดีๆ ให้ เขา แม่ว่า...เท่านีบาก็คง
รักมารี ทีสุดในโลกเหมือนกัน”
มารี ยิมกว้ าง แล้ วหันไปมองหม้ อต้ มซุปทีเสร็ จแล้ วพลาง

พูดว่า “งันมารี จะฝึ กทําข้ าวผัดส่งไปให้ บากินทุกวันเลย”
“ข้ าวผัดอย่างเดียวเหรอ”
มารี คิดแล้ วส่ายหน้ า “มารี จะส่งจดหมายไปถามด้ วยว่า

บาชอบกินอะไร อยากให้ ทําอะไรให้ กิน มารี ก็จะฝึ ก”
“ดีมากลูกสาว งันวันนีเริ มจากยกซุปนีไปให้ คณ

ุ พ่อดีกว่า
ไหมคะ”
“ค่ะ”
มารี รับคําแข็งขันแล้ วทําตามอย่างกุลีกุจอ เซเลน่ามอง

ลูกสาวคนใหม่แล้ วยิมพอใจ บาเรี ยเป็ นเด็กทีมักมอบความห่วงใย
ให้ คนอืนเสมอ จนบางครังคนรอบตัวบาเรี ยก็ลืมทีจะมอบความ
ห่วงใยนันกลับไปหาเขา แล้ วยิงบาเรี ยไม่ใช่คนที ร้ องขอสิงตอบ
แทนกลับคืนด้ วยแล้ ว ทุกคนก็ยิงลืมทีจะมอบสิงนันให้ เขาบ้ าง แต่
มารี แตกต่างออกไป
‘หวัง ว่า บาจะมองเห็ นนางฟ้ าตัว น้ อยคนนี นะ’ เซเลน่ า

ภาวนาให้ เป็ นอย่างหวัง
สัป ดาห์ ง านวัน สถาปนาโรงเรี ย นเวทแห่ ง เซวี น่ า คื อ

สัปดาห์แห่งการเฉลิมฉลอง เหล่านักเรี ยนของโรงเรี ยนเวทแห่งเซวี
น่า ไม่วา่ ศิษย์เก่าหรื อศิษย์ปัจจุบนั จะกลับมารวมตัวกันทีโรงเรี ยน
แห่งนี ทําให้ เซวีน่าโซนครึ กครื นเต็มไปด้ วยกลินอายของความรื น
เริ ง บาเรี ยมาถึงโซนตังแต่วนั ที 19 มกราคม แต่เขาไม่ได้ ไปหามา
รี อย่างทีคิดไว้ แต่แรก เขามีนดั สําคัญต้ องไปทําก่อน
546 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“มาเร็ วก่อนคนอื นอี กตามเคยนะบา” ที น่ามาถึง โซน

ตังแต่ เ มื อวานเอ่ ย ทั ก บาเรี ย ที มาถึ ง จุ ด นั ด พบตามที ลิ ล่ า ส่ ง
จดหมายไปบอกอย่างอารมณ์ดี
“ก็เราพักอยู่แถวนี แน่ใจเหรอ ว่าลินค์จะไม่เอะใจเรื องนี

ฉันว่าลินค์นา่ จะรู้อะไรบ้ างแล้ วนะ” บาเรี ยถาม
ที น่ายิมกว้ าง “ไม่ต้องห่วง เรื องนันฉันจัดการเรี ยบร้ อย

แล้ ว”
บาเรี ยเลิกคิว “ยังไง”
“ก็ไม่ยาก ลินค์คดิ อยูแ่ ล้ วว่าลิล่าน่าจะมีความลับซ่อนอยู่

ฉันก็เลยแกล้ งให้ ลินค์จบั ได้ นะ่ สิ”
“ฮะ! ยังไง” บาเรี ยถามอย่างสนใจ ทีน่าขยับตัวนิดหนึง

แล้ วพูดอย่างภาคภูมิใจว่า
“ฉันน่ะหลอกลินค์ว่าลิล่าแอบซุ่มฝึ กฝี มือกับท่านฟอรี อยู่

แต่ก็ต้องมีเทคนิคเฉพาะตัวนิดหน่อยอะนะ ไม่อย่างนันลินค์คงจับ
ได้ นานแล้ ว”
บาเรี ยเอียงคอมองเพือนสาว พลางคิดอย่างไม่เห็นด้ วย

“แล้ วลินค์เชือเหรอ”
ทีน่ากอดอก “แน่นอน หลังจากนันลินค์ก็ไม่เซ้ าซีถามอีก

เลย ดูพอใจด้ วยซําทีลิลา่ เก่งขึน หรื อนายว่าไม่จริ ง”
“มันก็ใช่นะ แต่...”
“มากันแล้ วเหรอ” โคตัลทีเพิงมาถึงเอ่ยแทรกบทสนทนา

ขึน ทําให้ ทีนา่ หันไปยิม แล้ วถามโคตัลว่า
“ได้ ขา่ วว่ามีสาวน้ อยหน้ าใสตามติดว่าทีจอมเวทพฤกษา

ไปนังเฝ้าอยูห่ น้ าห้ องเรี ยนด้ วยเหรอคะ”
โคตัลผลักหัวน้ องเล็กของกลุ่มอย่างอดแกล้ งไม่ได้ แล้ ว

แย้ งว่า “ไม่ใช่ไปนังเฝ้า โลนีไปเป็ นผู้ช่วยมาสเตอร์ ในคราบเรี ยน
ของจอมเวทฝึ กหัดต่างหาก อย่าปล่อยข่าวสร้ างชือเสียให้ ฉันได้
ไหม”
ทีนา่ หัวเราะอย่างไม่ร้ ูสกึ รู้สาสักนิด พลางมองไปทางโลนี

ทีเดินเลียงไปนังอีกโต๊ ะ
“อ้ าว ทําไมไม่ให้ โลนีมานังด้ วยกันล่ะ” ทีนา่ ถาม

548 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ก็นีมันเป็ นความลับ คนไม่เกียวก็ต้องไปนังทีอืน” โคตัล

ตอบด้ วยนําเสียงแดกดันให้ โลนีได้ ยินด้ วย
ทีนา่ จึงนิวหน้ ากับอาการพาลของพีชาย
“ทะเลาะกันเหรอ อย่าเล่นเป็ นเด็กน่าพี โลนี ไม่เห็นจะ

โกรธอะไรพีเลย”
โคตัลทํ าเป็ นไม่สนใจคําพูดของทีน่า แล้ วเรี ยกเมนูมาดู

แล้ วสังอาหาร บาเรี ยเหลือบมองโลนีทีพอสบตาเขาก็ค้อมศีรษะ
ให้ บาเรี ยเลยถามเบาๆ ว่า
“โกรธเรื องอะไรกันเหรอครับ”
“อยากทําตัวเป็ นนักเจรจาประนีประนอมให้ คนหายโกรธ

กัน ก็เอาตัวเองให้ รอดก่อนไหม” โคตัลย้ อนเสียงเย็น จนบาเรี ยนิง
ไป เพราะไม่เคยเห็นโคตัลโมโหอย่างไม่มีเหตุผลขนาดนี ปกติถ้า
รุ่ นพี โคตัลโมโหก็ มักจะหาทางแก้ เผ็ดคนที ทํ าให้ ตวั เองโกรธ แต่
การพาลโดยไม่มีใครเดือดร้ อนนี เคยเห็นก็แต่ตอนทีโกรธพี ซิลค์
หรื อว่า...
“ยิมอะไร” โคตัลถามอย่างระแวง เมือเห็นบาเรี ยแย้ มยิม

“เปล่าครับ”
“ก็เห็นอยู”่
“ถ้ าพีบอกว่าโกรธเรื องอะไร ผมก็จะบอกว่าผมยิมอะไร”
“เรื องสิ” โคตัลตอกกลับ แล้ วหันไปมองเมนูอาหารต่อ

จากนันก็ เ ลื อกรายการขนมหลายรายการอยู่กับที น่า บาเรี ยจึง
ลอบมองไปทางโลนีทีเอาแต่นงนิ
ั ง ไม่แม้ แต่จะเหลือบแลเมนู
“รุ่นพี สังขนมเผือโลนีหรื อยังครับ” บาเรี ยเตือน
“เก็บความเอือเฟื อของนายไปให้ คนอืนเถอะ” โคตัลตอบ

เสี ยงเย็น จนบาเรี ยลอบยิมอย่างใจเย็น จนถาดขนมลอยมาอยู่
ตรงหน้ าพวกเขาส่วนหนึง และแยกไปให้ โลนีส่วนหนึง บาเรี ยก็ยิง
ยิมมากขึน
โคตัล แวนเวิร์ธ ก็ยงั เป็ น โคตัล แวนเวิร์ธ ปากร้ ายแต่ใจดี

ขีแกล้ งแต่ถ้าไม่สนใจก็จะไม่ย่งุ ด้ วยเลย งานนีโลนีคงมีความหวัง
แล้ วละ บาเรี ยคิด
“ลิลา่ บอกว่ากําลังไปทําเรื องรับของทีไปรษณีย์เวทมนตร์

ค่ะ เขาว่าของส่งมาถึงตังแต่เมือวันก่อนแล้ ว แต่ลิล่าจะมาถึงโซน
550 ¡ÑÅ°Ô´Ò
วันนี ฉันจะไปรั บแทนก็ ไ ม่ไ ด้ เพราะเป็ น ชื อของท่า นบาฟาเรล

ต้ องให้ ทายาทสายตรงไปรับแทนเท่านัน” ทีนา่ รายงานเมือลิล่ายัง
ไม่มาสักที
“แผนกพิเศษอย่างพวกฉันจะเป็ นคนกางอาณาเขตรอบ
โรงเรี ยน ฉันเลือกอยูก่ ลุม่ เดียวกับลินค์ ดังนันฉันจะส่งข่าวให้ พวก
เธอเป็ นระยะๆ ว่าแต่ ลิล่าเลือกหรื อยังว่าจะใช้ ทีไหนเป็ นสถานที
เป้าหมายทีให้ ฉนั พาลินค์ไป” บาเรี ยถาม
“ทีเราคุยกันไว้ แต่เดิมเป็ นทีคูมีร่า ฟอเรส เพราะง่ายทีสุด

แต่พอเปลียนแผนมาทีนีเลยต้ องเป็ นทีกรี นบิลด์” โคตัลตอบ
บาเรี ย ขมวดคิ ว “แต่ที กรี น บิ ล ด์ มี ค นขอใช้ พื นที หลาย

แผนกเลยนะครับ เท่าทีผมดูผงั มา ทังนอกและในกรี นบิลด์ หลาย
แผนกต่างแย่งชิงพืนทีกันสุดฤทธิ ตอนจัดผังนีปวดหัวมาก”
“ก็ปราการฟาเรนเซ่กับปราการซินเทลล่าอยากมี แผนก
เยอะทําไมละ” ทีนา่ เอ่ยขัดคออย่างอดขําไม่ได้
“ไม่ต้องกลัวหรอก งานนีคนยิงมากยิงดี” โคตัลพูดให้

ความมันใจ
บาเรี ยมองโคตัลอย่างสงสัย ของขวัญของลิล่าคืออะไร

เขายังเดาไม่ออก ดูเหมื อนนี คงเป็ นแผนการของโคตัลต้ องเก็ บ
ซ่อนความลับจนถึงทีสุด
“แต่ฉนั ไม่พอใจอย่างหนึง” โคตัลเปรย
“พีไม่พอใจอะไร” บาเรี ยถาม
“เจ้ าหนูลินค์มนั โชคดีทีลิลา่ ตามใจมันอยู่เรื อย หรื อเราจะ

แกล้ งสักหน่อย”
“ดีนะ ฉันอยากแกล้ งลินค์เหมือนกัน” ทีนา่ เห็นด้ วย
“แต่ลิลา่ จะยอมแกล้ งไปกับเราด้ วยงันเหรอ”
บาเรี ยเตือนทังสองคนให้ นึกถึงเจ้ าของภารกิจนีนิดหนึง

เพราะลิลา่ เตรี ยมการมอบของขวัญให้ ลินค์มาหลายเดือนแล้ ว แต่
พลาดโอกาสมาตังหลายครัง ครังนีคาดว่าจะประสบความสําเร็ จ
มากทีสุด ก็จะมาโดนซ้ อนแผนเสียอีก น่าสงสารแย่
“ก็ไม่ต้องให้ ลิล่ารู้ สิ เอ้ อ ยังไงเราก็ต้องหลอกลินค์ให้ ไป

ตรงนันอยู่แล้ ว เราก็แกล้ งเสี ยเลยดีไหมพี” ทีน่าออกความเห็น
แล้ วโคตัลก็เออออไปด้ วย จนบาเรี ยร้ องห้ ามไม่ทนั เลยได้ แต่ฟัง
552 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ทังคูว่ างแผนกันอย่างสนุก พลางหันไปมองโลนีทีมองมาทางเขา

เช่นกัน
ดูทา่ ของขวัญของลิลา่ จะไม่ได้ สร้ างความประหลาดใจให้

ลินคอร์ นคนเดียวแล้ วละ
กว่าบาเรี ยจะเข้ าบ้ านตระกูลแวนเวิร์ธก็เกือบสองทุ่ม เขา

รับหน้ าทีหลอกล่อเพื อพาลินคอร์ นไปยังจุดทีกํ าหนดให้ ทันเวลา
จึงจําเป็ นต้ องงัดลูกล่อลูกชนในทุกกลเม็ดทีเขามีออกมาใช้ กนั สุด
ฤทธิ ต้ องปรับแผนใหม่หมดตามความต้ องการของโคตัล ส่วนที
น่ากับโคตัลทีปิ งแผนนีน่ะเหรอ หายจ้ อยไปเลยทังคู่ ทีน่าหายตัว
ไปตังแต่บ่ายอ้ างว่านี ลตามตัวไป ส่วนโคตัลก็ แยกตัวไปเตรี ยม
ของขวัญกับลิลา่ ทิงงานทีเหลือไว้ ทีเขาคนเดียว
“...แล้ วมารี ก็เลยบอกมะม้ าเซว่า มารี กินเนือสัตว์ได้ แล้ ว

มะม้ าเลยหายตกใจค่ะ” เสียงแจ๋วๆ ของมารี ดงั ลอดออกมาจาก
ห้ อ งรั บ แขก เด็ ก สาวเจ้ า ของใบหน้ า จิ มลิ มแววตาเต็ ม ไปด้ ว ย
ความสดชืนนังอยู่บนพรมขนสัตว์เล่าเรื องราวต่างๆ ให้ โคตัลและ
คนในครอบครัวแวนเวิร์ธฟั งอย่างร่าเริ ง
บาเรี ยลอบมองเด็กสาวทีตอนนีสวมเสือและกางเกงนอน
สีหวาน ผมยาวสีนําตาลใหม้ แผ่สยายเต็มแผ่นหลัง ขณะทีผิวขาว
ผ่องดูมีนํามี นวลมากขึน คงเพราะร่ างกายได้ อาหารที สมบูรณ์

พร้ อม บาเรี ยเคยบอกตัวเองว่า ตลอดหนึงเดือนที ผ่านมา เขา
ไม่ได้ คดิ ถึงเธอนัก แต่วนั นีเมือเห็นเธออยูต่ รงหน้ า เขาเพิงรู้ ทีผ่าน
มา...เขาหลอกตัวเอง
มารี กําลังจะเล่าเรื องราวการเรี ยนรู้ ชี วิตในหนึงเดือนที

ผ่านมาต่อ พลันรู้ สึกถึง ไอพลัง ของใครบางใครที เธอคิดถึง เขา
ตลอดเวลา เด็กสาวเลยหันขวับไปมองก็เห็นบาเรี ยกําลังก้ าวเข้ า
ในห้ องรับแขก
“บา!”
เท่านันเองร่ างทีทังหอมและนุ่มก็กระโจนเข้ าไปหาบาเรี ย

จนชายหนุ่มต้ องอ้ าแขนรั บไว้ แทบไม่ทัน ท่าทางดีใ จอย่างออก
นอกหน้ าของมารี ทําให้ โคตัลโวยวาย
“ตอนปะป๊ ามาถึง มารี ไม่เห็นกระโดดกอดแบบนีเลย ย่อ

ตรงย่อตัวอะไรไม่ร้ ู โอ๊ ย! แม่ ตีผมทําไม”
“ตีเ ราที อิ จ ฉาแม้ ก ระทังเรื องแค่นี ไง นี ทํ า ตัวเป็ นเด็ ก ขี

อิจฉาตังแต่เมือไร” เซเลน่าดุลกู ชายคนเล็กทีทําตัวเป็ นเด็กไม่เลิก
554 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เด็กโข่งขีอิจฉายกมือลูบแขนทีโดนตีป้อยๆ พลางมองมา
รี ที กอดบาเรี ย แน่ น แล้ ว พึ ม พํ า อะไรที ข้ า งหูบ าเรี ย เบาๆ อย่ า ง
อ่อนโยน ก่อนจะเหลือบไปมองโลนีที มองบาเรี ยก้ มกระซิบตอบ
กลับ แล้ วอยู่ๆ อารมณ์ดีๆ ของเขาก็หายวับไปกลายเป็ นหงุดหงิด
ขึนมาทันที
“อะแฮ่ม ต่อหน้ าพ่อแม่เขาเนีย ช่างไม่เกรงใจกันเลยนะ”

โคตัลเปรยเชิงตําหนิ
บาเรี ยปล่ อ ยมารี ล งยื น พลางค้ อ มตัว ทํ า ความเคารพ

ผู้ใหญ่แห่งบ้ านแวนเวิร์ธ แล้ วเอ่ยว่า “ขอโทษทีมาถึงดึกครับ พอดี
ติดธุระนิดหน่อย”
“ไม่เ ป็ นไรหรอกจ้ ะ น้ าให้ คนเตรี ยมห้ องเดิม ให้ บาแล้ ว

เนอะ กิ นอะไรมาหรื อยังจ๊ ะ” เซเลน่าตอบอย่างเห็นใจ ดูจาก
ท่าทางของบาเรี ยคงเหนือยมากจริ งๆ
“เรี ยบร้ อยแล้ วครับคุณน้ า”
“งันเดียวมารี พาบาไปทีห้ องนะ มารี ช่วยมะม้ าจัดห้ องให้

บาแหละ” มารี เสนอตัวจนโคตัลต้ องแซวลูกสาวว่า
“แหม แล้ วห้ องของปะป๊ าใครจัดให้ ละครับเนีย”

มารี ยิมอ้ อน พลางตอบว่า “ห้ องของปะป๊ าเรี ยบร้ อยอยู่

แล้ ว ถ้ ายุง่ ก็ให้ โลนีจัดให้ นะคะ”
“ชิ” โคตัลเอ่ยพลางกอดอกแกล้ งงอนใส่ลกู สาว จนพ่อแม่

เขาหัวเราะขํากับความไม่ยอมโตของลูกชาย
“ไปพักเถอะลูก พรุ่ งนี ก็ ต้องไปเตรี ยมงานที โรงเรี ยนแต่

เช้ าใช่ไหม” ไคน์ถาม
“ครับ งันผมขอตัวก่อน”
มารี รีบจูงมื อบาเรี ยเดินไป พลางถามนู่นนี นันไปตลอด

บาเรี ยก็ ตอบบ้ างเงี ยบบ้ างจนลับสายตาผู้ใหญ่ ไคน์ เลยเอ่ยกับ
ภรรยาว่า
“ผมว่าลูกสาวคนใหม่ของคุณ คงไม่อยูก่ บั เรานานหรอก”
เซเลน่าหัวเราะ “บาก็เรี ยบร้ อยน่ารักดี ไปอยู่กับบา มารี

คงมีความสุข แต่เดียวพอเข้ าโรงเรี ยน มารี ก็ต้องกลับมาอยู่ทีบ้ าน
เราอยูแ่ ล้ วละค่ะ”
“โห่ พ่อ แม่ ทํ าไมยกให้ บาง่ายจัง ผมเป็ นพ่อมารี ยังไม่

อนุมตั เิ ลยนะ” โคตัลแย้ ง
556 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เซเลน่ า ยกมื อ จะตี ลู ก ชาย แต่ โ คตั ล ชิ งหนี ม านั งฝั ง

เดียวกับโลนี แล้ วรี บพูดอ้ างสิทธิของตัวเองต่อว่า “หรื อไม่จริ งครับ
มารี จะไปไหน จะคบกับใคร ก็ต้องให้ ผมอนุญาตสิ”
“ลูกน่ะ ดูแลหนูโลนี คนเดียวก็ พ อแล้ ว เดียวจะไปสอน

อะไรแปลกๆ ให้ น้องอีก มารี ก็เชือลูกอย่างกับอะไร”
โคตัลยิมใสซือใส่ผ้ เู ป็ นแม่ “ผมไม่ได้ พดู อะไรสักหน่อย”
“แต่พูดเยอะเลย” โลนีเอ่ยเสียงเบา แต่เซเลน่าก็ ได้ ยิน

เลยตาเขียวใส่ลูกชาย โคตัลเลยลุกขึนแล้ วลากโลนีให้ ลูกขึนด้ วย
พลางพูดว่า
“ผมก็ เหนื อยเหมือนกัน เจอกันที โต๊ ะอาหารตอนเช้ านะ

ครับ ราตรี สวัสดิ”
โลนีค้ อมศีรษะให้ ผ้ ใู หญ่ทงสองแทบไม่

ั ทนั ขณะเดินตาม
แรงลากของโคตัลไป จนเซเลน่าถอนหายใจยาวก่อนจะหันไปหา
ไคน์
“เมือไรลูกชายคนเล็กของคุณจะเลิกเล่นเป็ นเด็กๆ คะ ฉัน

เป็ นห่วงหนูโลนี”
“เท่าที ผมเห็น โคตัล ก็ ไ ม่ไ ด้ เ ล่นตลอดเวลานะ ยิงกลับ

จากฟอริ โซ่คราวนี ผมว่าโคตัลออกจะติดโลนีมากขึนด้ วยซํา คุณ
ไม่เห็นเหรอ”
“ก็ไม่เห็นน่ะสิคะ ถึงได้ กลัวอยู่เนีย ฉันไม่อยากให้ โคตัล

เล่นจนไม่คดิ ถึงส่วนรวม” ภรรยาเอ่ยอย่างกังวล
ไคน์โอบภรรยาอย่างอ่อนโยน แล้ วปลอบว่า “ผมเห็นแล้ ว

กัน น่ า นันลู ก ชายผมนะ ต่อ ให้ เ ล่ น ขนาดไหน แต่ ด วงตาของ
คนเรา มันปิ ดกันไม่ได้ หรอก ใจเย็นๆ นะคุณแม่”
เซเลน่าสบตาไคน์แล้ วยิม “ค่ะ”

558 ¡ÑÅ°Ô´Ò
75
ËÅ§¡Å
บาเรี ยตืนเช้ าในเวลาปกติทีร่ างกายเขาคุ้นเคย แต่สิงที
เขาไม่ค้ ุนเคยก็ คือ ร่ างเล็ กที นอนขดตัวในอ้ อมกอดเขานี แหละ
เมื อคื น มารี ดื อไม่ ย อมกลับ ไปนอนที ห้ อ งตัว เอง แล้ ว เขาเองก็
อยากฟั งเรื องราวตลอดเดือนหนึงทีผ่านมาของเธอ จนผล็อยหลับ
ไปตอนไหนไม่ร้ ู รู้ สึกแต่ว่าในความสะลึมสะลือมารี เขย่าตัวเรี ยก
เขาอยู่แป๊ บหนึง แล้ วความเหนือยล้ าก็ทําให้ เขาหลับลึกต่อไปกับ
ไออุ่นของคนทีเขาแน่ใจแล้ ว ว่าเธอคนนีคือคนทีเขาจะไม่ปล่อย
มือจากเธอเด็ดขาด
“บา ตืนเช้ าจัง” มารี งวั เงียลุกขึนมานังมองชายหนุม่ ทีเดิน

ออกจากห้ องนําในชุดนักเรี ยนโรงเรี ยนเวทแห่งเซวีนา่
“นอนต่อก็ได้ ผมต้ องไปเตรี ยมงานทีโรงเรี ยนแล้ ว” บาเรี ย

เอ่ย แต่มารี กลับเดินลงจากเตียงมาเกาะแขน
“ให้ มารี ไปด้ วยได้ ไหม”
“ไม่ไ ด้ ครั บ ต้ องเตรี ยมงานอี กหลายอย่างเลย ผมไม่มี

เวลามาดูแลมารี หรอก แต่เย็นนีจะไม่กลับดึกดีไหม”
มารี พ ยัก หน้ า หงึ ก ๆ แล้ ว เขย่ ง ตัว ขึ นหอมแก้ มบาเรี ย

“กลับมาเร็ วๆ นะคะ”
บาเรี ยก้ ม มองคนที ไม่ร้ ู ตัวด้ วยซํ าว่าทํ าอะไร มารี เ อี ยง

หน้ ามอง แล้ วถามว่า “บาไม่ชอบเหรอ มารี เห็นมะม้ าทําให้ ปะป๊ า
ไคน์ มะม้ าบอกว่าคนเป็ นแฟนกันก็ต้องทํา”
บาเรี ยโยกหัวมารี แล้ วเตือ น “ไม่ ใ ช่ไ ม่ช อบ แต่ห้ ามทํ า

แบบนีต่อหน้ าคนอืน”
มารี ยิมกว้ าง “มารี ร้ ู มันดูไ ม่ดี มะม้ าสอนว่าต้ องทํ ากับ

แฟนตัวเองเท่านัน”
คําตอบของมารี ทําให้ บาเรี ยเริ มคิด ว่าเป็ นเรื องถูกต้ อง

หรื อเปล่าทีให้ มารี มาเรี ยนรู้ชีวิตกับครอบครัวแวนเวิร์ธ
“แล้ วมะม้ าเซสอนอะไรอีก”

560 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ทํ ากับข้ าว ทํ างานบ้ าน มารี ทําได้ เ กื อบหมดแล้ ว มารี

ดูแลตัวเองได้ ” เด็กสาวพยายามเน้ นคําพูดสุดท้ าย เพือยําให้ ชาย
หนุ่มรู้ ว่า เธอสามารถไปอยู่กับเขาได้ แล้ ว แต่บาเรี ยก็ ทําเป็ นไม่
สนใจ แล้ วพูดว่า
“นอนต่อไหมมารี เดียวตอนเย็นค่อยไปเล่นกัน ผม...อาจ

พาเพือนมาด้ วยนะ”
มารี อ้าปากหาวหวอด แล้ วพยักหน้ า “นอน เพือนของบา

เรี ยคือพวกเวิร์นหรื อเปล่า มารี คดิ ถึงเวิร์น”
บาเรี ยขมวดคิว แล้ วถามกลับด้ วยนําเสียงนิงว่า “ทําไม

ถึงคิดถึงเวิร์นล่ะ”
“ก็เวิร์นตลก มารี ชอบดูเวิร์นถูกแกล้ ง” มารี ตอบ ขณะ

เดินกลับไปเอนตัวลงบนหมอน แล้ วตาก็ เ ริ มหรี ปรื อลง มันเช้ า
เกินไปสําหรับเธอจริ งๆ
“เวิร์นควรดีใจทีมีคนคิดถึงไหมเนีย นอนเถอะ” บาเรี ยพูด

ขณะลูบหลังคนใกล้ หลับเบาๆ แล้ วพูดอย่างแผ่วเบาต่อ
“เพือนผมคนทีจะมาไม่ใช่เวิร์นหรอก”
“อืม...ใคร งึม งึม” เด็กสาวพึมพําถาม แล้ วเข้ าสู่โลกแห่ง

ความฝั นอีกรอบ ขณะทีบาเรี ยชักมือออกห่าง แล้ วก้ มจูบขมับคน
นอนหลับ พลางตอบด้ วยดวงตามีเลศนัย
“ถ้ าเขาสามารถหาเวลาว่างมาได้ น่ะนะ มารี คงได้ ร้ ู จัก

แหละ”
หลายวันที ผ่านมาเป็ นการทํ างานที วุ่นวายโกลาหลราว

นรกแตก มัน หนักหน่ ว งมากที สุดในชี วิ ตของจิ ล เลี ยนเลยก็ ว่ า
ได้ เขาเคยมันใจว่าตัวเองบริ หารจัดการงานได้ ดี แผนงานของเขา
อาจมี ค ลาดเคลื อนไปบ้ า ง แต่ ไ ม่ ร้ ู เป็ น อะไร งานวัน สถาปนา
โรงเรี ยนปี นี ตังแต่วนั แรกยันวันสุดท้ ายถึงได้ มีแต่เรื องให้ เขาต้ อง
เข้ าไปจัดการเองอยู่เรื อย แล้ วก็เป็ นในช่วงเวลาทีเขาอยากปลี ก
ตัวไปหาสาวทีต้ องตาต้ องใจเสียด้ วย
วันแรกเริ มด้ วยปั ญหาของเด็กจากปราการฟี เรเน่ เรื อง

ความแข็งแรงของเรดโดม เขาเลยต้ องประสานงานเรี ยกจอมเวท
อัคคีฝึกหัดกับจอมเวทรัตติกาลฝึ กหัดมาช่วยกันเสริ มโครงสร้ าง
ให้ แข็งแรงอย่างเร่ งด่วน เพื อให้ ทันเวลาก่อนที จอมเวทบ้ าพลัง
พวกนีจะสาธิ ตการใช้ มนตราอัคคีโบราณที สุดอลังการของพวก
เขา
562 ¡ÑÅ°Ô´Ò
วันต่อมารุ่ นน้ องเจสเทิร์นที รับผิดชอบการสร้ างเวที การ

แสดงให้ นกั เรี ยนวอร์ เจสเทิร์นก็มาแจ้ งว่า ห้ องประชุมกลางระบบ
แสงมีปัญหา แล้ วรุ่นพีนักเรี ยนจอมเวทแห่งแสงก็ไม่ว่างมาจัดการ
ให้ เป็ นเขาอีกทีต้ องไปประสานงานขอตัวจอมเวทแห่งแสงฝึ กหัด
ทีง่วนอยูก่ บั การซุม่ ฝึ กใช้ เวทแห่งแสงเพือเตรี ยมสอบเข้ าปราการ
วันทีสามเด็ดสุด เขานัดกับบาเรี ยไว้ อย่างดีว่าเขาว่างช่วง

เทียง แล้ ววันนันทุกอย่างก็น่าจะเข้ ารู ปเข้ ารอยดีแล้ ว แต่เรื องไม่
คาดฝั นก็ เกิ ดขึน อะควาเซลล์ ซึงเป็ นซุ้มจัดนิทรรศการใหญ่ ของ
ปราการอาโบล่าเกิดนําท่วม เพราะเกิดความผิดพลาดในการใช้
พลังวารี เวท ความจริ งมันควรเป็ นเรื องดี เพราะปราการอาโบล่า
ต้ องการสาธิตการดํานํา และวิธีการเอาตัวรอดในนําเวลาเกิดเหตุ
ฉุกเฉินอยู่แล้ ว แต่เรื องมันก็เกิดตรงทีว่า มีคนร้ องขออยากนังเรื อ
คอนโดล่า แล้ วไอ้ เพือนเขาจากปราการอาโบล่าก็ดนั ไม่ได้ ทําเรื อง
ขอไว้ ก่ อ น เขาในฐานะประธานดูแลงานเลยต้ อ งไปทํ า เรื องที
สถานทูตวาริ เน่
ปั ญหาที เกิ ดขึนในสามวันแรก จริ งๆ ไม่น่าจะมาถึงมื อ

เขาเป็ นคนจัดการ แต่ไม่ร้ ู มันโชคร้ ายหรื ออะไร คนที รั บผิดชอบ
พืนทีตรงนันดันติดภารกิ จอยู่กับปั ญหาอื นกันหมด เขาทีเป็ นคน
ประสานงานเลยต้ องเสริ มเข้ าเสียบ
‘ให้ มั น ได้ อ ย่ า งนี สิ จะมี แ ฟนสั ก คนทํ า ไมมั น ยากนั ก

วะ’ จิลเลียนบ่นกับตัวเอง แล้ วคาดหวังว่าตังแต่วนั ทีสีเป็ นต้ นไป
เขาจะไม่มีเหตุมาขัดขวางความรักอีก แต่ก็มีจนได้
วันที สี ของงานวันสถาปนาโรงเรี ยน ทุกอย่างราบเรี ยบ

งานดําเนิ นไปด้ วยดี ผู้เ ข้ า ร่ วมงานเพิ มมากขึนเพราะเป็ นวัน ที
อนุญ าตให้ ค นภายนอกเข้ า มาร่ ว มงานนิ ท รรศการได้ แล้ ว นัน
แหละทีทําให้ เกิดปั ญหา ยายกรอร่ า เพือนรักของเขา มีปัญหากับ
อดีตคนรั กสมัยตอนยังเรี ยนชันฮอยเต้ ทํ าให้ ซ้ ุ มของกลุ่ม คนรั ก
ขนบธรรมเนียมดังเดิมเละเป็ นโจ๊ ก แน่นอนเพือรักษาชือเสียงของ
ทังคู่ เพราะคนหนึงก็เป็ นว่าทีจอมเวทศิลา อีกฝ่ ายก็เป็ นหนึงในว่า
ที นางรํ า ที มี ค่าตัวสูง ลิ ว เขาซึงเป็ นคนกลางก็ ต้ องไปไกล่เ กลี ย
แล้ วเก็บกวาดก่อนทีเรื องจะถึงหูเหล่ามาสเตอร์
จิลเลี ยนไม่แน่ใจเหมื อนกันว่าทุกปี ประธานการจัดงาน

วันสถาปนาโรงเรี ยนเจอปั ญหาเยอะขนาดนีไหม แต่เท่าทีเขาเป็ น
มดงานมาตลอดสี ปี ทีเรี ย น มันก็ เ กิ ดเป็ นประจํ า แล้ วถ้ า ไม่คิ ด
เข้ าข้ างตัวเองจนเกินไป และหากเขาไม่ใจร้ อนอยากปลีกตัวไปหา
มารี ทีร้ านแพรพรรณไฮน์แวน สิงทีเกิดขึนก็ถือเป็ นเรื องปกติ
มาถึงงานวันทีห้ า เป็ นช่วงทียุ่งทีสุด เพราะรุ่ นน้ องวอร์ เจ

สเทิร์นต้ องขึนซ้ อมบนเวที จ ริ ง เหล่าซุ้ ม นิ ทรรศการต่างๆ ก็ นัด
564 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เปลี ยนรู ป แบบใหม่ เพราะไม่ ต้ องการความจํ า เจ มี ก าร

เคลือนย้ ายและเปลียนสลับตําแหน่งกันบ้ าง เขาเลยขยับไปไหน
ไม่ไ ด้ เพราะรุ่ นพี จอมเวทที จบไปแล้ วนิยมกลับมาเที ยวงานใน
วันนี จบข่าวกับการไปทําคะแนนกับสาวอีกวัน
วันทีหกมาถึงชีวิตอันน่าเศร้ าของเขาอย่างรวดเร็ ว เขาจัด

งานเรี ยบร้ อย ทุกอย่างเป็ นไปด้ วยดี ฝ่ ายประสานงานทีทําหน้ าที
อย่างหนักมาตลอดหลายวันก็ยงั ทําหน้ าทีได้ อย่างมีประสิทธิภาพ
จนกระทังเสร็ จงาน จิลเลียนรี บส่งจดหมายบอกบาเรี ยนัดเจอกัน
ทีจัตรุ ัสเซวีเรี ยนตอนห้ าโมงเย็น เขาอุตส่าห์เตรี ยมเรื องคุยไว้ อย่าง
ดี แต่ก็ฝันสลายไปอี กตามเคย เมื อรุ่ นพี จอมเวทที เขาสนิทด้ วย
กลุม่ หนึงมาเจอเขาขณะรอบาเรี ยพอดี
หลังจากนันอย่าว่าแต่ร้านแพรพรรณเลย โรงแรมตัวเอง
เขายังไม่ได้ กลับเลย เพราะรุ่ นพีทังกลุ่มยกก๊ วนไปจองร้ านอาหาร
แล้ ว คุยกันทังคืน เช้ าวัน สุดท้ ายของการร่ วมกิ จ กรรมในฐานะ
เจ้ าภาพผู้จดั งานวันสถาปนาโรงเรี ยนปี สดุ ท้ ายของจิลเลียนก็เริ ม
ขึนอย่างหมองเศร้ า
“รุ่ นพีดูเหนือยนะคะ” แจสซีทีทํางานร่ วมกับจิลเลียนมา

ตลอดหลายวันเอ่ยอย่างเห็นใจ
“ไม่หรอก แค่นอนน้ อยน่ะ” จิลเลียนตอบพลางยกมือขึน

ลูบหน้ า
“เมือวานเห็นรุ่ นพีนัดบาไว้ ตกลงไปทําอะไรกันเหรอคะ”

แจสซีถามขณะทังคูเ่ ดินตรวจงานไปทางกรี นบิลด์
“เปล่า สุดท้ ายก็ไม่ได้ ไปกับบาหรอก เจอพวกพีกาโลก้ า

เลยคุยยาวทังคืน”
แจสซีเลิกคิว “รุ่ นพีกาโลก้ า ทีตอนนีเป็ นจอมเวทศิลาคุม

อุทยานหินทีตารันก้ า[1]น่ะเหรอคะ”
“อือ รู้จกั เหรอ”
แจสซีพยักหน้ า “รุ่ นพีเขาเคยมาขอให้ บาไปช่วยเรื องการ

จัดรูปแบบของหินในอุทยานน่ะค่ะ บาเก่งเรื องนัน”
จิลเลียนพยักหน้ า “พีเคยได้ ยินอยู่เหมือนกัน สุดยอดเลย

ว่าไหม ตอนนันพวกเธออยูช่ นเจสเทิ
ั ร์นเองไม่ใช่เหรอ”
แจสซีพยักหน้ า “ค่ะ บาเขา...ชอบช่วยเหลือคน”
“ก็นะ ไปเถอะ ทํางานกัน วันสุดท้ ายแล้ ว คืนนีเราคงได้

นอนหลับสบาย”
566 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ดวงตาของแจสซีฉายแววกังวล ขณะตอบกลับว่า “ฉันก็

หวังอย่างนัน”
“ว่าอะไรนะ”
แจสซีสา่ ยหน้ า “ไม่มีอะไรคะ ไปกันเถอะค่ะ”
“ทําไมฉันรู้ สึกว่า นายอารมณ์ ดี” ลินคอร์ นถามเพือนที

ตลอดหลายวันนีทํางานร่วมกันมาตลอด
“ฉันเหรอ ก็ไม่ได้ อารมณ์เสียนะ” บาเรี ยตอบพลางมอง

ภาพจากจอมนตราที แสดงภาพโดยรอบสโตนการ์ เดนที ทังสอง
รับผิดชอบ
“อี ก ชัวโมงเราจะลดระดับ ความเข้ ม งวดของการกาง

อาณาเขตตรงนี แล้ วย้ ายไปหอประชุมแทน นายหิวหรื อยัง” บา
เรี ยเปลียนเรื อง
“ไม่หรอก ทําไม มีนดั กับสาวหรื อไง”
บาเรี ยหัวเราะ “ก็นะ ฉันได้ รับคําเชิญจากรุ่ นพีทีปราการ

ให้ ไปชิมเค้ กของเขา ไม่ไปก็เสียมารยาทแย่”
“อือหือ เค้ กเหรอ ใครทํา”

“รุ่นพีกรอร่า” บาเรี ยตอบ
“น่าสน” คนชอบของหวานเอ่ย พลางขมวดคิว แล้ วชีไปที

สถานทีสาธิ ตการออกปฏิบตั ิภารกิจของแผนกเสนาธิ การ พลาง
เอ่ยว่า
“ทําไมฉันไม่เห็นเวิร์นละ”
บาเรี ยลอบยิม ‘เริ มแล้ วสินะ’
“พักละมัง”
“พักอะไรตอนสํ าคัญอย่างนี เวิร์นไม่เคยพลาดฉากโชว์

พลังนะ” ลินคอร์ นเอ่ยอย่างสงสัย ขณะทีหางตาเหลือบไปมองที
อีกจอมนตราหนึง แล้ วชีบอกว่า “อยูก่ บั ทีน จะทําอะไรน่ะ”
“ไม่ร้ ูสิ” บาเรี ยตอบพลางลุกขึนบิดตัวไปมาแก้ เมือยขบ
“นาย...รู้อะไรหรื อเปล่า”
บาเรี ยก้ มลงสบตาเพือน “มันก็นะ แต่วา่ ...ฉันพูดไม่ได้ ”
ลินคอร์ นยกมุมปากขึน แล้ วเอ่ยว่า “เกียวกับทีฉันไม่เห็น

แม้ แต่เงาของพีโคตัลด้ วยหรื อเปล่า”
568 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ยยักไหล่ “ฉันอยูก่ บั นายตลอดนะ ใครจะรู้”
ลิ น คอร์ น มองคนที ไม่ น่ า จะมี พิ รุ ธ ที สุ ด แต่ก็ ห ลุด พิ รุ ธ

ออกมาจนได้ แต่ชายหนุ่มก็ยงั นิงเพือรอดูว่าเพือนจะเล่นอะไรต่อ
ทังคูน่ งเฝ้
ั าอาณาเขตจนกระทังเกือบหมดเวลา บาเรี ยก็อทุ านว่า
“มารี !”
“หือ?” ลินคอร์ นเลิกคิว แล้ วมองไปยังหน้ าจอมนตราที

บาเรี ยเพ่งมองอยู่
“มารี ม าได้ ไ ง ไหนนายว่า จะไปรั บ มาดูก ารแสดงตอน

กลางคืนอย่างเดียวไง”
“คงเป็ นฮาดี แหละ รายนันหลงมารี จ ะตาย ฝากตรงนี

เดียวนะลินค์ ฉันไปดูมารี ก่อน หลงทางกับฮาดีหรื อเปล่าก็ไม่ร้ ู”
ลิ น คอร์ น พยั ก หน้ า บาเรี ย จึ ง หายตัว วั บ ไปโผล่ อี ก ที

ตรงหน้ าเด็กสาว ซึงโผเข้ ากอดบาเรี ยทันที ลินคอร์ นมองภาพนัน
ด้ ว ยรอยยิ มอ่ อ น บาเรี ย ผู้ ไ ม่ เ คยเห็ น ใครสํ า คัญ ตอนนี ก็ มี ค น
สําคัญของตัวเองแล้ วสินะ
“หือ?” ลินคอร์ นเลิกคิว เพราะทีมุมหน้ าจอมนตราทีฉาย

ภาพบาเรี ยจูง มื อมารี เ ดินไปยัง ทางออกจากสโตนการ์ เดน เขา
เห็นโลนียืนนิงอยู่
โลนีไม่เคยอยู่ห่างจากรุ่ นพีโคตัล แล้ วพอลินคอร์ นเลือน

หน้ าจอมนตราไปหาโคตัล ก็พบโคตัลกําลังยืนคุยกับลิลา่
“ลิล่าไม่ได้ อยู่ทีกรี นบิลด์เหรอ มาทําอะไรทีนี หรื อว่า...”

รอยยิมของลินคอร์ นปรากฏขึน ชายหนุ่มจึงส่งจดหมายไปหานีล
เรี ยกให้ นีลมาหาเขา ไม่ถึงห้ านาที ว่าทีเจ้ าผู้ครองรัฐวินด์โคลโลก็
ปรากฏตัวขึนทีด้ านหลังเขา
“ฉันทิงให้ รุ่นพีจอมเวทฝึ กหัดดูอาณาเขต นายมีเรื องด่วน

อะไร”
“ช่วยเฝ้าจุดนีแทนฉันหน่อย ฉันว่าเชรี พขีตืนของฉันกําลัง

จะลงมือทําอะไรสักอย่างแล้ วละ” ลินคอร์ นเอ่ยพลางลุกมาตบ
ไหล่เพือนเป็ นทํานองเปลียนตัว
“อีกไม่ถึงชัวโมงคนจะเริ มทยอยเข้ าหอประชุมแล้ ว ลิล่า

จะทําอะไร” นีลถาม
570 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ฉันไม่ร้ ู แต่ตอนนีฉันต้ องไปแล้ ว” ลินคอร์ นตอบ ขณะ

ร่างของเขาเลือนหายไป
นี ล เหลื อบไปมองหน้ า จอมนตรา แล้ ว พบว่ าลิ น คอร์ น

กําลังเดินตามโคตัลกับลิลา่ โดยไม่ให้ เป้าหมายรู้ตวั
“คงอีกนานกว่าลิลา่ จะหลอกลินค์สําเร็ จ” นีลพึมพํา
“ใช่แล้ วละ อีกนานเลย...ถ้ าลิล่าทําคนเดียว” เสียงทีน่า

ดังขึน ทําให้ นีลหันมา แล้ วกระแสไฟฟ้าจากมือของเวิร์นก็ตรงเข้ า
มัดคนทีไม่ทนั ระวังตัวเอาไว้ เอาจริ งๆ นีลสามารถขัดขืนได้ แต่เวิร์
นรี บโพล่งเตือนว่า
“อย่าสู้เลยนีล ไม่อย่างนัน ที นจะไม่ไปเดตกับนายหลัง

งาน
นีลเลิกคิวกับทีน หญิงสาวตัวเล็กเลยยิมอ้ อน แล้ วถามว่า

“ไม่อยากเห็นลินค์หลงกลบ้ างเหรอ”
“มันก็อยาก แต่คดิ ว่าจะทําให้ ลินค์หลงกลได้ ง่ายๆ เหรอ”

นีลถามกลับ
ทีนา่ ยิมเจ้ าเล่ห์ “งันมาร่วมมือกันไหม”

“ฉันจะได้ อะไรตอบแทนละ”
ฟิ ว! เวิร์นผิวปากอย่างชอบใจ จนที น่ากอดอกในความ

เขียวของคนรัก
“นีลอยากได้ อะไรละ”
“แต่งงานกัน”
เวิร์นตาโต
“ไม่ใช่ตอนนี” ทีนา่ ตอบทันควัน
“บ้ าแล้ ว” เวิร์นอุทานอย่างเสี ยดายแทนเพื อนเลยได้

รางวัลเป็ นสายตาพิฆาตของที น่า แต่นีลกลับไม่สะทกสะท้ านที
โดนปฏิเสธมาหลายครัง
“แต่ถ้า...ประกาศว่ามีแฟนแล้ ว พอจะน่าสนใจไหม”
ดวงตาของนี ล ทอประกาย ขณะสลายสายฟ้ า ที

พันธนาการตัวเอง พลางตอบว่า “ตกลง”
[1] เมืองตารั นก้ า เมืองประวัติศาสตร์ ของดินอร์ ต้า ตังอยู่ทางทิศตะวันตกของ

เมืองหลวงดีเนโซล
572 ¡ÑÅ°Ô´Ò
76
¢Í§¢ÇÑ·Õè´·
Õ ÕèÊ´Ø
ลินคอร์ นรู้ ว่าลิล่าต้ องทําอะไรสักอย่างอยู่กับโคตัล และ
มันเกี ยวกับเขาด้ วยเพี ยงแต่ไม่ร้ ู ว่เ ป็ นอะไร แต่ไม่ว่าลิ ล่าจะทํ า
อะไร ลินคอร์ นเชือว่าเขาไม่มีทางประหลาดใจ จนกระทังตอนนี
“ยายหนอน” เสียงของเปเรซเรี ยกลิล่าทีเพิงแยกกับโคตัล

ตรงหน้ าเรดโดม
“สวัสดีจ้ะ เปเรซ” ลิลา่ เอ่ยทักพลางเดินเข้ าไปใกล้
เปเรซพยักหน้ ารับพลางผายมือให้ ลิลา่ เดินตามเขาเข้ าไป
‘ร้ อยวันพันปี ลิล่าไม่เคยเข้ าใกล้ เปเรซ วันนีทําไมถึงดีด๊ า

กันจัง’ ลินคอร์ นคิดอย่างหงุดหงิ ดกับภาพที เห็น เขาไม่เชื อหรอ
กว่าลิลา่ จะชอบหรื อมีใจให้ เปเรซ แต่เปเรซนีสิไม่แน่
สําหรับลินคอร์ น ‘แค่คดิ ’ ก็ไม่ได้ หลายคนบอกว่าเขาเป็ น

คนขี หวง แต่มนั เป็ นเรื องปกติไม่ใช่เหรอที เขาหวงคนของเขาไม่
อยากให้ ใ ครเข้ า ใกล้ ด้ ว ยความคิ ด ไม่ ซื อ ลิ ล่ า เป็ น ผู้ ห ญิ ง ที ไม่
ระมัดระวังตัวเอง ใจดี และใจอ่อน จนบางครั งก็ น่ารํ าคาญ แต่
ทังหมดนันลินคอร์ นรับได้ หากสิงเหล่านันจะมอบให้ แก่คนทีคิด
กับลิลา่ แค่เพือน
ลิ น คอร์ น ใช้ พ ลัง เวทพรางใบหน้ าตัวเอง แล้ ว เดิ นผ่ า น

กลุ่มเด็กเจสเทิร์นทีเตรี ยมงานอยู่ ขณะนันหูได้ ยินสิงทีเขาเกลียด
ทีสุด
“รุ่นพีลิลา่ มาหาเปเรซอีกแล้ ว เมือวันก่อนก็มานะ แล้ วอยู่

กันจนดึกเลย”
“ได้ ข่าวว่ารุ่ นพีเปเรซทําเรื องขอใช้ ห้องประลองเล็ก เพือ

ประลองฝี มือกับรุ่ นพีลิล่าด้ วยละ ก็นะเขาเป็ นผู้ถือสาส์นแห่งไฟ
เหมือนกันนีนา”
‘แล้ วยังไง’ ลินคอร์ นคิดอย่างกรุ่ นโกรธ พลางเดินมาหยุด

ตรงหน้ าประตูทีลิล่าเดินหายเข้ าไปกับเปเรซ ขณะทีเขากําลังจะ
เข้ าไป จดหมายสายลมสีฟ้าใสก็ปรากฏขึนตรงหน้ า ลินคอร์ นเปิ ด
อ่านข้ อความของนีล
574 ¡ÑÅ°Ô´Ò
‘ลิล่ากับเปเรซรู้ ว่านายตามไป พวกเขาลอบออกไปทาง

ด้ านหลังโดม’
ลิ น คอร์ น เหลื อ บมองจุ ด ที ติ ด ตังลู ก แก้ วรั ก ษาความ

ปลอดภัยไว้ พลางพยักหน้ าขอบใจเพื อนรั ก แล้ วเดินหลบไปยัง
ทางออก เลยทันได้ เห็น ลิลา่ กับเปเรซหยุดคุยกับโคตัล
“รุ่นพีคะ ลินค์เริ มรู้ตวั แล้ ว เราต้ องไปซ่อนก่อน” เสียงร้ อน

รนของลิลา่ ดังขึน
“ไม่เห็นต้ องร้ อนรนเลย เจ้ าชายรู้ ก็ร้ ู ไปสิ เราไม่ได้ ทําอะไร

ผิดนีนา เรื องแค่นีเอง” เปเรซแย้ งด้ วยนําเสียงไม่พอใจ
“ไม่ได้ ไปเถอะฉันจัดการเอง” โคตัลห้ ามแล้ วพยักหน้ าไล่

ลิลา่ กับเปเรซให้ วิงหายไปอีกทาง
ลินคอร์ นพลิกตัวเปลียนทิศทางการตาม แต่ก็ต้องชะงัก

เมือโลนีมายืนนิงอยูด่ ้ านหลังเขาโดยเขาไม่ร้ ูตวั
“ห้ ามไปนะคะ” โลนีเอ่ยเสียงนิงจนลินคอร์ นยิม หลังจาก

ทําพิธีกรรมผูกชีวิตเด็กสาวคนนีก็ดเู หมือนภูตมากกว่ามนุษย์มาก
เข้ าทุกที ไปไหนมาไหนแทบจับพลังเวทไม่ได้ เลย
“เพราะโคตัลกําลังแกล้ งคุณ ถ้ าคุณอยากรู้ ว่าลิล่าจะทํา

อะไร ฉันแนะนําให้ คณุ ควรไปรอทีกรี นบิลด์...แล้ วมองหาบาเรี ย
เอาไว้ ”
ลินคอร์ นเลิกคิว “ทําไมคุณถึงบอกผม”
โลนีเหลือบไปมองโคตัลทีกําลังมองหาเธออย่างหงุดหงิด
เด็กสาวจึงเดินสวนลินคอร์ นไปหาโคตัลพลางตอบว่า
“เพราะฉันไม่ชอบให้ เล่นเกมแบบนี รี บไปเถอะค่ะ”
ลินคอร์ นพึมพําขอบคุณ ก่อนจะหายตัววับไปจากตรงนัน

ส่วนโลนีก็เดินไปหาโคตัล เมือชายหนุ่มมองเห็นโลนีก็ยิมออกมา
อย่างพอใจ
“ทําตามทีบอกหรื อเปล่า”
โลนีพยักหน้ า
“เยียม คราวนีก็สนุกแน่” โคตัลพึมพํา แล้ วคว้ ามือโลนี

ออกเดิน
576 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ทําไมเราต้ องลําบากขนาดนีเพือหลอกลินค์ด้วย ยังไงก็

เป็ นของขวัญของเขา”
“ข้ อทีหนึง ลินค์ร้ ู อยู่แล้ วว่าลิล่าทําอะไรบางอย่างอยู่ แต่

ไม่ร้ ูวา่ มันคือของขวัญของเขา ข้ อทีสอง มันสนุกทีจะได้ เห็นสีหน้ า
ประหลาดใจของเจ้ าหนูลินค์นะ่ สิ ไปเร็ ว หน้ าทีของเรายังไม่จบ”
โคตัล กับโลนี เดิน หายไปกับกลุ่ม คนที กํ าลัง ทยอยออก

จากเรดโดม เพือไปยังหอประชุม ขณะดียวกัน ลินคอร์ นก็ ไปถึง
ด้ านนอกกรี นบิล ด์ซึงแผนกวิจัยพื ชของปราการฟาเรนเซ่กําลัง
แจกจ่ายต้ นไม้ ทีพวกเขาสร้ างขึนให้ ประชาชนทีมาเยี ยมชมงาน
กลุม่ สุดท้ ายก่อนปิ ดงานนิทรรศการทีจัดมายาวนานถึงเจ็ดวัน
ข้ างๆ ซุ้มของแผนกวิจยั พืช มีร้านนําชาของกลุ่มรักขนบ

ธรรมเนียนดังเดิมยังเปิ ดร้ านอยู่ ว่ากันว่า ตลอดเจ็ดวันของการจัด
งานนี เค้ กของร้ านนีถูกอบขึนมาไม่ตํากว่าพันก้ อน จนมีร้านขาย
ขนมปั งติดต่อขอรับสูตรไปทํากันหลายร้ าน บาเรี ยกับมารี นนอยูั ่
ตรงทีทีโลนีบอก มารี กําลังกินเค้ กอย่างเอร็ ดอร่ อย ขณะทีบาเรี ย
นังจิบนําชาไปเรื อยๆ ไม่รีบร้ อน
‘บาร่วมมือในแผนนีกับลิล่าด้ วยแน่นอน ภาพข่าวในตอน

นันมันพี โคตัล ชัดๆ แต่บาดูไ ม่เ ดือดร้ อนคิดแก้ ข่าวหรื อทํ าอะไร
เลย’ ลินคอร์ นคิด พลางลอบมองอยู่ห่างๆ รอจนมารี กินเค้ กเสร็ จ

กรอร่ าก็นําเค้ กหลายชินใส่กล่องส่งให้ บาเรี ย ก่อนจะโบกไม้ โบก
มือให้ มารี ทีดูจะชอบกรอร่าเป็ นพิเศษ บาเรี ยจูงมือพามารี เดินเข้ า
ไปในกรี นบิลด์
ภายในกรี นบิลด์ตกแต่งให้ ดเู หมือนกับคูมีร่า ฟอเรส มารี

ดูร่าเริ งมาก เด็กสาวกระโดดโลดเต้ นไปทัว เหล่าดอกไม้ ก็พากัน
เบ่งบานออกดอกสะพรังต้ อนรับความสดใสของเด็กสาว ลินคอร์
นตามติดสองหนุ่มสาวจนกระทังเข้ าไปอยู่ในซุ้มต้ นไม้ อยู่ๆ สอง
คนนันก็หายไป
ลินคอร์ นรี บพุ่งตัวไปทีซุ้มต้ นไม้ แล้ วมองหาไปโดยรอบ

เขาใช้ เวทอํ าพรางตัวอยู่ บาเรี ยไม่มีทางรู้ แน่นอนว่าเขาตามมา
ขณะทีลินคอร์ นกําลังสงสัย ว่าบาเรี ยกับมารี หายไปไหน เสียงของ
ลิลา่ ก็ดงั ขึน
“มันจะเร็ วไปไหมเปเรซ”
“เธอเป็ นคนเริ ม ฉันจะรู้เหรอ” เปเรซตอบอย่างหงุดหงิด
ลินคอร์ นจึงหันไปมองสองหนุ่มสาวผู้ถือสาส์นแห่งไฟ ซึง

เดินผ่านซุ้มต้ นไม้ ทียืนอยูไ่ ป ลินคอร์ นจึงตามติดคนทังคูไ่ ปทันที
578 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“แต่ก็ขอบใจนะทีมา ถ้ าไม่ได้ นายทําไม่ได้ ง่ายๆ แน่”
เปเรซทําสีหน้ าเบือโลก เขาดึงมือให้ ลิล่าหยุดเดินแล้ วหัน

มามองเขา “อย่าพูดเหมือนฉันเป็ นคนดีคอยช่วยเหลือเธอได้ ไหม
เธอก็ร้ ูวา่ มันไม่ใช่”
‘เอาแล้ วไง’ ลิ นคอร์ นคิด ดวงตาสี ดําสนิทมี แววเย็นชา

วาบขึน ขณะมองไปทีมือของเปเรซซึงเอือมไปจับมืออีกข้ างข้ างลิ
ล่าให้ หนั มาสบตาเขาตรงๆ
“เปเรซ” ลิลา่ ร้ องเตือนชายหนุ่ม แต่มือทังสองทีจับกันอยู่

ไม่ได้ ผละจากกัน หรื อทํ าอะไรก็ ได้ ใ ห้ มันหลุดจากการเกาะกุม
ท่าทางเอือยเฉื อยของหญิ งสาวแบบนัน ทําให้ ลินคอร์ นอยากท้ า
ประลองกับลิลา่ มากกว่าเปเรซเสียอีก
“ฉันรู้สกึ ยังไง เธอก็ร้ ู แล้ ววันนีเธอยัง...”
พรึบ!
ต้ น ไม้ ที อยู่ ร อบตัว ลิ ล่ า ทุก ต้ น มี เ ปลวไฟสี แ ดงลุ ก พรึ บ

ขึนมา ทํ าให้ สองหนุ่มสาวสบตากัน แล้ วหลุบตาลงมองที ข้ อมื อ
ของทังคูซ่ งยั
ึ งจับมือกันไว้ ขณะเสียงเย็นของลินคอร์ นก็ดงั ขึน
“แล้ วนายจะรู้สกึ อะไรกับผู้หญิงทีแต่งงานแล้ วล่ะ”
“ลินค์! /ลินคอร์ น!”
ลิ ล่ า กั บ เปเรซอุท าน พร้ อมกั บ รี บ ผละมื อ ออกจากกั น

เมล็ดสีแดงของอะไรบางอย่างร่ วงลงพืน ลิล่ารี บแผ่พ่งุ พลังเปลว
ไฟสีเขียวไปดับไฟสีแดงของลินคอร์ นทันที
“ว่าไงเปเรซ นายรู้ สึกอะไรกับภรรยาของคนอืน” ลินคอร์

นถามเสียงเย็นเยียบ พลางย่างสามขุมเข้ าหากระทังก้ าวมาจับมือ
ของลิล่าไว้ แน่นจนหญิ งสาวนิวหน้ า ขณะที เปเรซถอยหลังห่าง
ออกไปไปทีละก้ าว
เปเรซยังคงถอยหลังไปเรื อยๆ ในท่ายกมือขึนเสมอไหล่

แล้ วตอบด้ วยรอยยิมเจ้ าเล่ห์ทีลินคอร์ นเริ มคุ้นเคย
“ไม่ได้ ร้ ูสกึ อะไร เพียงแต่...จัดการเลยโลนี!”
‘โลนี’ ลินคอร์ นคิด พลางก้ มมองมือลิล่าทีเขาจับอยู่ แล้ ว

ก็พบว่าคนทีเขาจับไว้ คือภูตต้ นมูสตินทีกําลังทําให้ ต้นอ่อนสีแดง
งอกขึนมาจากเมล็ ด แล้ วเลื อยลํ าต้ นคืนคลานไปเกาะเกี ยวกับ
ต้ นไม้ อืนรอบบริ เวณนัน จนเป็ นกรงสีแดงกักขังลินคอร์ นไว้ ข้างใน
ก่อนจะปล่อยไอพลังสีแดงเพลิงเข้ าใส่ลินคอร์ นในทุกทิศทาง
580 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ลินคอร์ นสร้ างบาร์ เรี ยร์ ขึนป้องกันตัวเอง แต่ผืนดินทีเขา

ยืนอยูก่ ลับสว่างวาบขึนด้ วยวงมนตราทีเขารู้จกั ดี
‘มนตรากันอาณาเขตของบา ให้ ตายเถอะ’
ฟุบ!
ลินคอร์ นยกเลิกการใช้ พลังทังหมด เพราะภายใต้ มนตรา

กันอาณาเขตของบาเรี ย ใช้ พลังไปก็เสียเปล่า
“พีโคตัล บา ทําอะไรเนีย”
ไม่มีเสียงตอบจากใครเลย ขณะทีกรงทีกักขังลินคอร์ นไว้

ก็หดเล็กลงเรื อยๆ จนมัดลินคอร์ นไว้ ทงตัั ว มันรัดแน่นขึน สติของ
ลินคอร์ นก็เริ มเลือนราง แล้ วทุกอย่างก็เงียบสงบลง
เมื อลิ น คอร์ น ลื ม ตาขึ นอี ก ครั ง ก็ พ บตัว เองนอนอยู่ ใ ต้

ต้ นไม้ ใหญ่สีแดงสดใส ไอพลังอัคคีเวทไหลเวียนอยู่รอบต้ นไม้ จน
เขารู้ สึ ก สบายอย่ า งมาก ชายหนุ่ม ผุด ลุก ขึ นมองไปรอบตัว ซึ ง
อบอวลไปด้ วยสายหมอกทีกักขังเขาไว้ กบั ต้ นไม้ ประหลาดนี
ลิ น คอร์ น เงยหน้ าขึ นมองกิ งก้ านสาขาของเจ้ า ต้ น ไม้

ประหลาด เขายืนมือไปแตะทีลําต้ น แล้ วในหัวเขาก็มีเสียงหนึงดัง
ขึน
‘ลินค์’
“ลิล่า เธอเล่นอะไร” ลินคอร์ นถามเสียดุ และพยายามใช้

พลังของเขาตรวจสอบสถานทีที เขาอยู่ น่าเสี ยดาย ทีผืนดินตรง
ต้ นไม้ นียื นต้ นอยู่ยงั มีพลังพสุธาเวทของบาเรี ย ต่อให้ เขาเก่งแค่
ไหน แต่อาณาเขตของจอมเวทพสุธาคนแรกในรอบยี สิบปี ย่อม
เป็ นไม่ได้
เสียงลิล่ายังดังก้ องอยู่ในหู จนลินคอร์ นสงสัย ว่าตัวเอง

อาจไม่ได้ คยุ กับลิล่าตัวจริ ง แต่เสียงนีดังมาจากต้ นไม้ ต้นนีเขาจึง
ดึงมือออก
“ลิลา่ ”
ไม่มีเสียงตอบ แต่พอลินคอร์ นเอามือทาบไปทีต้ นไม้ ชาย

หนุม่ ก็ได้ ยินเสียงนันอีกครัง
582 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ต้ นไม้ เก็บเสียงงันเหรอ แต่เจ้ านีไม่ใช่ต้นอายันนีนา แล้ ว

มันเป็ นต้ นอะไร” ลินคอร์ นพึมพําพลางเดินวนไปรอบต้ นไม้ นัน
แล้ วแตะมือไปบนลําต้ นของต้ นไม้ ในแต่ละตําแหน่งอย่างครุ่นคิด
‘รัก’
“หือ?” มีคําอืนดังเพิมขึนในหัว เมื อเขาแตะมื อไปทีผิว

ของลําต้ นจุดอืน ชายหนุม่ จึงลองเปลียนจุดแตะไปเรื อยๆ
‘คิดถึง’
มุมปากของลินคอร์ นเริ มคลี ยิมมากขึนกับเสียงทีเขาได้

ยินเพิมแต่ละคํา ลิลา่ เป็ นคนเปิ ดเผยก็จริ ง แต่สิงหนึงทีลิล่าไม่เคย
ทํ า เลย คื อ บอกรั ก เขาอย่ า งตรงไปตรงมา ลิ น คอร์ น ไม่ ไ ด้ ใ ห้
ความสํ าคัญกับคําพูดนันัก เพราะสิงที คนรั กทํ าให้ เขา มันดีอยู่
แล้ ว แต่การได้ ยินคําพวกนันด้ วยเสียงของคนรั ก มันทําให้ หวั ใจ
เขาพองฟูขนจนสุ
ึ ดระงับ
‘เป็ นห่วง’
ถ้ อ ยคํ า ที ลิ ล่ า ไม่ ค่ อ ยได้ พู ด นัก ดัง มาเรื อยๆ ทุ ก ครั งลิ

นคอร์ นทาบฝ่ ามือเปลียนจุดสัมผัสผิวต้ นไม้ ไปเรื อยๆ คําบางคนก็
ซํากับคําเดิมซึงดังขึนมาใหม่ แต่ลินคอร์ นก็ไม่เหนือยหรื อเบือทีจะ
แตะผิ วต้ นไม้ นันไปจนรอบต้ น แล้ วเริ มเงยหน้ าขึนไปมองพื นที
ด้ านบนทีเขายังไม่ได้ แตะสัมผัสมัน น่าเสียดายทีเขาไม่สามารถ
ใช้ พลังปี นขึนต้ นไม้ ทีมีกิงสูงลิวขนาดนีได้
“เธอจะเล่นอะไรของเธอ ยายเฉือย” ลินคอร์ นพึมพํา
คําว่า ‘ยายเฉื อย’ ที ลิ นคอร์ นใช้ เ รี ยกลิ ล่าจนติดปากไป

แล้ ว ทําให้ ต้นไม้ สีแดงเรื องแสงขึน ก่อนจะหลอมตัวเองกลายร่ าง
เป็ นลิลา่ ในรูปร่างโปร่งใส
“ออกมาสักทีเถอะนะ ยายเฉื อย” ลินคอร์ นเรี ยกพลางยืน

มือไปแตะใบหน้ าโปร่ งใสของหญิ งสาว แต่ลิล่าตรงหน้ ากลับทํ า
เพียงแค่ยมิ
“เป็ นแค่ภาพมายางันเหรอ” ลินคอร์ นพึมพํา ก่อนจะรู้ สึก

ว่าลิลา่ ทีโปร่งใสตรงหน้ ากําลังดึงดูดหมอกทีลอยอยู่รอบตัวให้ เข้ า
มายังใจกลางวงล้ อมทีร่ างโปร่ งใสของเธอยืนอยู่ จนร่ างโปร่ งใส
ของลิล่าทึบแสงขึนเรื อยๆ ในทีสุดหญิ งสาวตรงหน้ าก็ ยกมื อขึน
584 ¡ÑÅ°Ô´Ò
แตะใบหน้ าลิ นคอร์ น ก่ อนจะยื นหน้ ามาแตะริ ม ฝี ปากของเขา

อย่างนุม่ นวล
‘ฉันรักคุณ’
สินคําบอกรัก ร่ างจําลองของลิล่าก็แตกสลายหายวับไป
ไอหมอกที เคลื อบไว้ ด้วยพลังไอเวทสีแดงก็ แตกกระจายออกทุก
ทิศทาง เกิดไอเย็นแผ่ขยายออกปนเปไปกับไอร้ อนทีพลิวไหวอยู่
คล้ ายกับระลอกคลืนทีเคลือนออกจากศูนย์กลางไปกระทบกับทุก
สิงทุกอย่างทีอยูร่ อบข้ าง
เป๊ าะ! เป๊ าะ!...วิง! วิง! เสียงเหมื อนอะไรบางอย่างแตก

ออกและฟุ้งกระจายไป
ลิ นคอร์ น รกะพริ บตาให้ หายจากตกตะลึง แล้ วมองไป

รอบข้ าง ทีนียังคงเป็ นกรี นบิลด์ แต่ไม่มีต้นไม้ อย่างทีควรเป็ น เขา
ยืนอยู่เป็ นศูนย์กลาง โดยรอบตัวเขาคือทุ่งดอกไม้ แสนสวยทีชูช่อ
ออกดอกบานสะพรัง ลินคอร์ นไม่ใช่คนชอบดอกไม้ แต่เขามีคน
รักทีชอบดอกไม้ เป็ นชีวิตจิตใจ ลิลา่ สะสมหนังสือเกียวกับต้ นไม้ ไว้
มากมาย ขณะอ่านก็ มักจะชอบพูดให้ เ ขาฟั ง ไปด้ วย ช่วยไม่ไ ด้
จริ ง ๆ ที เขาความจํ าดีเ ลยจํ าได้ แต่นันไม่ใ ช่เ หตุผลที ดอกไม้ ทัง
ชนิดหายากและหาง่าย และทังประเภทที ออกดอกง่ายและยาก

มันมารวมอยูท่ ีนีและออกดอกพร้ อมกันได้
‘ต้ องใช้ ความพยายามและเวลามากขนาดไหนนะ ถึงทํา

ให้ เด็กพวกนี งดงามได้ ขนาดนี ’ ลินคอร์ นคิดอย่างปลื มในความ
พยายามของคนรัก พลางกวาดสายตามองไปรอบตัว
“ฉันรั กคุณ” เสี ยงแว่วหวานของลิล่าดังขึน ไม่ใช่จาก

ดอกไม้ มันน่าจะเป็ นเมล็ดอายันทีเติบโตแทรกอยู่ตามดอกไม้ แต่
ละกอเหล่านัน
เมื อเสี ยงที หนึงดัง ขึน เสี ยงที สองก็ ดงั ตาม “ฉันรั กคุณ ”
จากนันเสียงต่อๆ มาก็พดู คําพูดเดียวกันดังตามมาติดๆ
“ฉันรักคุณ”
เสียงของคนทีรักทีดังต่อเนืองอย่างเซ็งแซ่ ทําให้ คนทีเคย

บอกรักฝ่ ายเดียวมาตลอด โดยไม่เคยได้ รับการบอกรักตอบ ต้ อง
586 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ยกมื อปิ ดหน้ าแล้ วยิมกว้ าง จนรู้ สึกว่าแก้ มของตัวเองคงจะปริ

แตกไปแล้ วละมัง ลิลา่ ซีซานีน ผู้หญิงขีอายทีแม้ เวลาโกรธยังต้ อง
ใช้ การกระตุ้นช่วยถึงจะบอกว่าโกรธได้ แต่ตอนนีกลับมาทําอะไร
แบบนีให้ เขา คิดไม่ถึงจริ งๆ
“ฉันรั กคุณ” เสี ยงหวานกระซิบดังแทรกขึนท่ามกลาง

เสียงบอกรักทีดังระงมไม่หยุด พร้ อมกับอ้ อมกอดของคนตัวเล็ก ลิ
นคอร์ นจับมื อทีกอดเอวเขาไว้ แล้ วพลิกตัวหันมาสบตาเด็กจอม
เวทฝึ กหัดเจ้ าเล่ห์ด้วยดวงตาเปล่งประกาย
“ชอบของขวัญไหม”
“มากกก” ลินคอร์ นตอบรับลากเสียงยาว
“ประหลาดใจไหม”
“ฉันโกรธ” ลินคอร์ นตอบหน้ านิง จนลิลา่ ใจเสีย
“ทีบอกรั กเยอะขนาดนี นะเหรอ ก็ เห็นลินค์ชอบพูดคํานี

อยูเ่ รื อยนีนา และว่าเราต้ องทําให้ ชดั เจน”
คนที แกล้ ง โกรธเริ มงุ น งงกับ คํ า ตอบของลิ ล่ า แต่ยัง ตี

เนียนรอฟั งคําสารภาพจากลิลา่ ทีพูดอย่างร้ อนรน
“ขอโทษนะลินค์ ปกติเห็นลินค์ชอบแสดงออกให้ ใครๆ รู้ นี

นา ฉันก็เลยคิดว่าแบบเนียลินค์ต้องชอบแน่เลย”
“ทํายังไง” ลินคอร์ นอดถามต่อไม่ได้ ส่วนคนทีกําลังร้ อน

ใจก็โพล่งว่า
“ก็เสียงพวกนีมันดังไปทังโรงเรี ยนเลยไง”
“ฮะ!!!” ใบหน้ าของลินคอร์ นเหมือนถูกแช่แข็ง ท่าทางตก

ตะลึงอย่างคาดไม่ถึงของลินคอร์ น
ลิล่ามองชายหนุ่มแปลกๆ แล้ วตีไหล่ลินคอร์ นพร้ อมกับ

พูดอย่างนึกได้
“ลินค์หลอกฉันเหรอ”
จากใบหน้ านิงค้ างตกตะลึงเมื อครู่ เปลี ยนเป็ นยิมกว้ าง

แล้ วจบลงทีเสียงหัวเราะดังก้ องไปทัว ขณะสวมกอดลิล่าหมุนตัว
ไปรอบ จนลิลา่ ต้ องทุบไหล่คนดีใจเกินเหตุอย่างหมันไส้
“มันเยียมมากเลยลิลา่ ”
“จริ ง เหรอ” ลิ ล่ าถาม พลางก้ ม แตะหน้ า ผากเข้ ากับ

หน้ าผากของคนทีอุ้มเธออยู่
588 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“จริ ง ว่าแต่...ใครร่วมมือกับเธอบ้ างล่ะ บอกมา”
ลิลา่ ส่ายหน้ า “ไม่ได้ เป็ นความลับ”
ลินคอร์ นหรี ตา “ใครคิดมุกให้ เปเรซบอกรักเธอ”
ลิลา่ หลบตาไปทางอืน
“ไม่ใช่เธอใช่ไหม”
ลิล่ายังนิง ลินคอร์ นเลยเปรยเตือนว่า “คราวหน้ าอย่าทํา

อีกนะ”
ลิล่าหันมายิมเผล่ให้ พลางลูบหน้ าคนเอาแต่ใจ “ทํ าไม

ละ”
“เพราะฉันโกรธจริ ง” ลินคอร์ นพูดหน้ าขึงขัง
ลิ ล่า หน้ าเสี ย พลางก้ ม หอมแก้ ม ลิ นคอร์ นอย่ างเอาใจ

“อย่าโกรธเลยนะ ก็ ฉันอยากให้ ลิ นค์ประหลาดใจนี ทุกคนเลย
ช่วยกันคิด แล้ วเปเรซก็ชว่ ยเราจริ งๆ”
อ้ อมกอดของลินคอร์ นเกร็ งขึนนิดหนึง “ยังไง”

ลิลา่ เลยมองไปโดยรอบ “ดอกไม้ นีส่วนใหญ่มาจากบาซิล

ล่า มันต้ องการทีเก็บให้ พ้นหูพ้นตาลินด์ แต่ก็ต้องอยู่ในทีทีมีอคั คี
เวทสูง เลยต้ องใช้ เรดโดม เปเรซต้ องทําเรื องขอเอาดอกไม้ พวกนี
มาประดับสถานทีอําพรางไว้ ไม่ให้ ลินค์ร้ ู บางอันก็ต้องทําให้ งอก
ขึนก่อนลินค์จะตืน ต้ องให้ คนช่วยตังหลายคน ดังนันอย่าโกรธ
เลยนะ”
ลิ นคอร์ นมองคนรั กออดอ้ อ นแล้ วถอนหายใจ “เห็นแค่

ของขวัญหรอกนะ”
ลิลา่ ยิมกว้ าง พลางลงยืนบนพืน แล้ วมองไปรอบตัว
“เธอใช้ เวลาเท่าไรในการตามหาต้ นไม้ พวกนี ” ลินคอร์

นถามอย่างอดภูมิใจในตัวคนรักไม่ได้
“นานเหมือนกัน ฉันต้ องใช้ เมล็ดพืชอยู่แล้ ว เลยเดินทาง

หาไปทัว ท่านฟอรี ก็ช่วยด้ วยนะ ไม่งันคงออกจากปราการไปทํ า
อะไรแบบนีไม่ได้ ง่ายๆ หรอก”
“ถึงได้ ติดต่อไม่ได้ ละสิ” ลินคอร์ นยังคงแขวะเรื องทีเธอ

หายไปหลายเดือน
590 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ตอนนันมันต้ องฝึ กด้ วยนี แล้ วกลางคืนบางที ก็ออกไป

ฝึ กกับท่านฟอรี ข้ างนอก ก็เลย...”
“ห้ ามทําอีกนะ” ลินคอร์ นเตือนเสียงห่วงใย พลางกุมมือ

หญิงสาวไว้ แน่น
“อือ” หญิงสาวรับคํา
“ฉันไม่ได้ ต้องการอะไรจากเธอเลย” ลินคอร์ นเอ่ย ขณะ

กวาดสายตามองไปรอบตัวอย่า งอยากจดจํ า ทุก อย่า งในวัน นี
เอาไว้
“อือ”
“ขอแค่เธอเท่านัน”
ลิลา่ ก้ มหน้ าลง ใบหน้ าร้ อนผ่าวแต่ดวงตาเธอร้ อนยิงกว่า

ลิล่าไม่ชอบให้ ตวั เองเป็ นคนเจ้ านําตา แต่บางเวลานําตาก็ทีไหล
ริ นออกมาก็ไม่ได้ หมายถึงความทุกข์เสมอไป มือของทังคูก่ มุ กันไว้
แน่น ขณะทีลินคอร์ นพว่า
“เป็ นของขวัญทีดีทีสุด ขอบใจ...ลิลา่ ”

77
¤íÒµÍº
งานเลียงฉลองวันสถาปนาโรงเรี ยนเริ มขึนตอนหนึงทุ่ม
ตรง ผู้ค นแน่ น ขนัด อยู่ใ นหอประชุ ม เพื อรอชมการแสดงของ
นักเรี ยนชันวอร์ เจสเทิร์น แต่ในทุกห้ านาทีหรื ออย่างช้ าไม่เกินสิบ
นาที จะมี คนหันมามองลิล่ากับลินคอร์ นตลอด แล้ วหันไปซุบซิบ
กันอยูเ่ ป็ นระยะ ลินคอร์ นนันไม่ได้ สนใจอะไรเขาเคยชินแล้ ว แต่ลิ
ล่านีสิอายหน้ าจนแดงแทบจะตลอดเวลาเชียวละ
“โอย อิจฉาคนโดนบอกรักจริ งๆ” เวิร์นบ่นแซว พลางยิม

แห้ งๆ ให้ พีจิสทีปรายตามองอย่างตําหนิทีเวิร์นล้ อเพือนเสียงดัง
“อยากได้ บ้างละสิ” ทีนา่ แซวต่อ
“ของมันแน่อยู่แล้ ว นี พีจเราไปดูดอกไม้ ของลิล่าในกรี น

บิลด์กนั ไหม เผือว่าเธอจะใจอ่อนลงบ้ าง” เวิร์นหันไปสะกิดคนรัก
592 ¡ÑÅ°Ô´Ò
แต่โดนสายตาพิ ฆ าตกลับมาเลยหงอไป จนที น่าหัวเราะขํ าไม่

หยุด
“แล้ วนีบาเรี ยหายไปไหน” ลินคอร์ นถามขึน เพราะยังไม่

เห็นคนทีทําให้ เขาต้ องเข้ าไปติดกับดักเข้ าอย่างจัง
“พามารี ไ ปเดิ น เล่ น ที ด้ า นนอกน่ ะ สิ มารี อ ยากเห็ น ทุ่ ง

ดอกไม้ ของลิลา่ ” ทีนา่ ตอบ
“พีโคตัลด้ วยเหรอ” ลินคอร์ นถามหาจําเลยอีกคน
ทีน่ามองหน้ าเวิร์นแล้ วยักไหล่ “คนนีไม่ร้ ู สงสัยกลัวนาย

เอาคืนมังทีไปแกล้ งนายเลยหายตัวไปเลย”
ลินคอร์ นหัวเราะเสียงเย็น ลิล่าเลยเอ่ยขึนว่า “ลินค์ห้าม

แกล้ งพีโคตัลนะ พีโคตัลช่วยฉัน”
“โห เดียวนี กล้ าสังฉันเหรอ” ลินคอร์ นหันมาพูดทํ าท่า

ข่มขู่
ลิล่าทํ าตาเศร้ า ลินคอร์ นก็ เลยใจอ่อนพึมพํ าตอบว่า “ก็

ไม่ได้ คดิ จะทําอะไรนี อีกอย่าง พีโคตัลน่ะแกล้ งฉันมากกว่าฉันเอา
คืนเขาอีกนะ”
ลิลา่ ยิมกว้ างแล้ วอ้ อนต่อ “น่านะ ลินค์ นิดหน่อยเอง”
ท่าทางการยอมอ่อนข้ อให้ ของลิ นคอร์ น ทํ าให้ คนรอบ

ข้ างถึงกับนับถื อลิล่า แค่พูดจานิมๆ ก็ทําให้ เข้ าชายตัวป่ วนทีสุด
แสบของฟรานเชสก้ ายอมเปลียนใจได้
“เขาว่ า การแต่ ง งาน ทํ า ให้ คนเปลี ยนไปดู ท่ า จะจริ ง

นะนีล” ทีนา่ กระซิบบอกคนรักของเธอ
“อยากลองดูไหมละ ว่าจะเปลี ยนได้ จริ ง ไหม” นี ลทํ า

เนียนตีขลุมเข้ าเรื องตัวเองเฉยเลย
ทีน่าค้ อนให้ คนรัก แล้ วสอดแขนเอาหัวไปพิงไหล่ของนีล

พลางตอบว่า “ฉันยังอยากเป็ นแฟนอยู่ แต่งหรื อไม่แต่งไม่เห็นจะ
เป็ นไรเลย”
“ฉันก็ไม่ได้ วา่ อะไรนีนา” นีลตอบตามใจหญิงสาวเหมือน

ทุกครั ง ตังแต่จํ าความได้ เ ขาไม่ เ คยขัดใจเธอเลย ก็ ค งไม่ ริเ ริ ม
โครงการสอนเด็กเอาแต่ใจในตอนนีหรอก
“ขอบใจ” ทีน่าพึมพํา แล้ วมองลงไปยังม่านการแสดงบน

เวที ทีกําลังเลือนเปิ ดออก แล้ วการแสดงชุดแรกก็เริ มต้ นขึน
594 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“บา ดอกไม้ พูดว่ารักได้ ด้วย” มารี ถามพลางวิงไปทัวทุ่ง

ดอกไม้ อย่างมีความสุข บาเรี ยได้ แต่โบกมื อแล้ วปล่อยให้ มารี วิง
อย่างร่ าเริ งไปทัว โดยเขาทําเพียงแต่มองตามเธอไป มารี เกิดจาก
ต้ นไม้ เธอจึงมีความสุขทีสุดในทีทีมีต้นไม้ มากมาย
“ระวังล้ มด้ วยนะมารี ” บาเรี ยตะโกนเตือนไป เพราะมารี

เริ มวิงห่างไกลเขาห่างไปทุกที แต่ก็ใจชืนอยู่หน่อยทีผืนดินทังกรี น
บิลด์ในตอนนีเป็ นอาณาเขตของเขา
“บา!” เสียงของแจสซีดงั ขึนทีหน้ าประตูทางเข้ า
บาเรี ยจึงหันไปมอง แล้ วส่งยิมอ่อนให้ เพื อนสาว แจสซี

เดินเข้ ามาใกล้ แล้ วชูจดหมายสายลมทีบาเรี ยส่งไปนัดเวลากับ
เธอ ตอนแรกแจสซีร้ ู สึกดีใจทีได้ ยินเสียงบอกรักทีดังแผ่วเบากว่า
ในตอนแรกซึงระเบิดเสียงดังลันไปทัวโรงเรี ยน แต่เมือเธอเหลือบ
ไปเห็นเด็กสาวทีกําลังวิงเล่นในสวนดอกไม้ ห่างออกไป สีหน้ าของ
แจสซีก็หมองลง
“เหนือยหน่อยนะแจส” บาเรี ยเอ่ยขึน แต่ก่อนทีแจสซีจะ

ตอบ จิลเลียนทีเพิงเดินเข้ ามาก็สง่ เสียงชืนชมดังลันขึน
“ว้ าว! สุดยอดเลย สวยมากๆ อ้ าวแจส ทํ าไมมาอยู่ทีนี

ล่ะ”
“แล้ วรุ่ นพีมาทําอะไรทีนีคะ” แจสซีย้อนถามอย่างแปลก

ใจเช่นกัน
“บานัดฉันมาน่ะสิ จริ งไหมบา...” จิ ลเลี ยนตอบ ท้ าย

ประโยคกลับหันมาถามบาเรี ย แต่สายตาของรุ่ นพีกลับเหม่อมอง
ไปยังร่างเล็กทีคุกเข่าคุยอยูก่ บั ดอกไม้ ด้วยดวงตาเปล่งประกาย
“จริ งครับ วันนีมารี มาเทียวงาน เธออยู่นน”

ั บาเรี ยชีไปยัง
เด็กสาว
จิลเลียนพึมพํ าขอบคุณบาเรี ยเบาๆ แล้ วฉี กตัวแยกเดิน

ไปหาเด็กสาว แจสซีเห็นอย่างนัน สีหน้ าของเธอจึงสดใสขึน
“เราไปคุยกันทางนู้นดีไหม” บาเรี ยผายมือเดินนําไป จน

ห่างจากมารี มากพอควรจนคิดว่าเด็กคนนันจะไม่ได้ ยินสิงทีพวก
เขากําลังจะคุยกัน ชายหนุม่ จึงหันมาสบตาแจสซีนิง
“บา...สบายดีไหม” คนทีอึดอัดกับความเงียบพูดขึนก่อน
“สบายดี”
บาเรี ยตอบเสี ยงเรี ยบ เขายังคงเงี ยบแต่ก็ไม่ได้ หลบตา

หรื อเดินหนีหญิงสาว
596 ¡ÑÅ°Ô´Ò
แจสซีร้ ู สึกเหมือนตัวเองในสายตาของผู้ชายคนนี คงตัว

หดเล็กลงจนเหลือตัวนิดเดียวมัง เขาทําให้ เธอรู้ คําตอบได้ โดยเขา
ไม่ ต้ อ งพู ด อะไรเลย แต่ แ จสซี ก็ ยัง คงยื น นิ งสบตาเขา ถ้ าเธอ
จะต้ องผิดหวังอีกครัง เธอก็อยากได้ ยินมันจากปากเขา
“คําตอบของนายคืออะไร” แจสซีกลันใจถามไป
บาเรี ยไม่ตอบ เพราะความเงี ยบทีเกิดขึนคือคําตอบที ดี

ทีสุดสําหรับทุกฝ่ าย ชายหนุ่มจึงเลือกไม่ตอบ และอีกนัยหนึงของ
ความเงี ยบนี ก็ คือบททดสอบของผู้หญิ งทีจะอยู่ข้างกาย บาเรี ย
มิชชาร์ พ
“ถ้ าความเงี ย บคื อ คํ า ตอบ ฉั น ก็ จ ะอยู่ เ คี ย งข้ างนาย

ต่อไป” แจสซียงั ดือดึง
บาเรี ยจึงเหลือบมองมารี ทีเงยหน้ าส่งยิมให้ จิลเลียน ชาย

หนุ่ ม จึ ง ขมวดคิ ว แจสซี ม องตามสายตาของชายหนุ่ ม ที เป็ น
ความหวังของเธอ แล้ วหันมามองสีหน้ าของบาเรี ย ซึงแทบไม่มี
ความเปลี ยนแปลงใดๆ เลย แต่มนั กลับทํ าให้ นําตาของเธอไหล่
คลอหน่วย
“นายใจร้ ายมาก” หญิงสาวเอ่ย

ความเงียบไม่เคยทําร้ ายใคร แต่หากความเงียบนันไม่ได้

สร้ างขึนมาเพือเธอ มันก็มีแต่ความเจ็บปวด ขนาดเวลาปกติทีเขา
นังนิงไม่สนใจ เธอยังทุรนทุราย แล้ วหากสายตาของเขาเอาแต่จด
จ้ องไปทีใครคนอืนทีไมใช่เธอ เธอจะไม่ปางตายงันเหรอ
“ทําไมนายถึงไม่พูด แค่คําตอบสันๆ คําเดียวก็ ไม่ได้ งัน

เหรอ”
บาเรี ย ดึ ง สายตากลับ มาสบดวงตาที เต็ ม ไปด้ ว ยม่ า น

นําตาด้ วยอาการนิงสงบ แจสซีกลันสะอืนพลางพูดต่อ
“นายช่วยเหลือคนมามากมาย เรื องง่ายๆ อย่างแค่ตอบ

คําถามทีฉันอยากได้ ยินสักครังหนึง ก็ไม่ได้ เหรอ หรื ออยากปล่อย
ให้ ฉนั เจ็บปวดอยูอ่ ย่างนี”
สีหน้ าของบาเรี ยนยิงเคร่งขรึมขึน ขณะทีแจสซีตรงเข้ ามา

เขย่ามื อเขา “แค่ตอบคําเดียวว่าไม่รัก มันยากนักหรื อไง บาเรี ย
มิชชาร์ พ”
บาเรี ยยังคงนิง ขณะทีแจสซีซบหน้ าร้ องไห้ กบั อกของบา

เรี ย โดยที ชายหนุ่ม ยัง คงยื นนิง สี หน้ าของเขาสงบราบเรี ยบไม่
แสดงถึ ง ความสงสารหรื อ อ่ อ นโยน แต่ เ ขาก็ ไ ม่ ข ยั บ หนี ห่ า ง
598 ¡ÑÅ°Ô´Ò
จนกระทังแจสซี เงยหน้ าขึนมอง แล้ วปล่อยมื อที เกาะกุมเขาไว้

พลางถอยห่างออกไป บาเรี ยจึงพูดขึนเป็ นครังแรก
“คําตอบของฉันไม่เคยเปลียนแจส เธอ...คือเพือน”
นําตาของแจสซี ทีเพิงเหื อดแห้ งไป ไหลอาบแก้ มอีกครั ง

บาเรี ยสบตาแจสซีนิง แล้ วพูดต่ออย่างใจเย็น
“เดือนทีแล้ วเธอบอกจะอดทนอยู่กบั ฉัน แม้ ในวันทีฉันไม่

พูดกับเธอสักคํา แถมยังจะรอจนกว่าฉันจะพูดกับเธอ แล้ ววันนี
เป็ นอย่างไรแจส ความเงียบยังเป็ นสิงทีเธอต้ องการอยูห่ รื อเปล่า”
ใบหน้ าของแจสซีซีดเผือด แล้ วเปลียนเป็ นแดงอย่างอับ

อาย ก่อนจะซีดเผือดลงพร้ อมกับเสียงสะอืนไห้ ทีดังขึน แต่ไม่ว่า
เสียงสะอืนจะดังแค่ไหน เธอก็ยงั ได้ ยินเสียงคนดีทีทุกคนต่างยก
นิวว่าดียิงกว่าใครๆ เอ่ยคําพูดทีเลือดเย็นทีสุด
“เธอไม่ได้ ต้องการอย่างที พูดออกมาแบบนันหรอก เธอ

ต้ องการคนทีดูแลเธอ เอาใจใส่เธอ น่าเสียดายทีคนคนนันไม่ใช่
ฉัน”
“แต่ฉัน อยากให้ เ ป็ น นาย ถ้ านายรู้ ว่ าฉั น ต้ อ งการอะไร

ทํ าไมถึงให้ ตามที ฉันขอไม่ได้ นายทํ าตามคําขอคนตังมากมาย
ทําไมถึงทําให้ ฉนั สักหน่อยบ้ างไม่ได้ ”
ใบหน้ าของบาเรี ยเคร่ งขรึ มขึนทันที โดยที แจสซี ไม่ร้ ู ตัว

พืนทีรอบตัวเธอก็อัดแน่นไปด้ วยพลังพสุธาเวทขนาดดอกไม้ ยัง
เอนตัวลูล่ งกับดิน ขณะทีชายหนุม่ ตอบว่า
“ฉันช่วยเพือนเพราะฉันสงสาร เห็นใจ และบางครังมันก็

มี ผ ลประโยชน์ แ ฝงอยู่กับ การให้ ค วามช่ ว ยเหลื อ นันๆ ถ้ า ลอง
พิจารณาจากคําขอของเธอแล้ ว...”
แจสซี เ ริ มรู้ สึ ก ว่ า ตัว เองเหมื อ นจะหายใจไม่ อ อก เธอ

อยากก้ าวถอยห่างจากบาเรี ย แต่เธอขยับขาไม่ได้ และการทีเธอ
ร้ องไห้ อยู่ ก็ทําให้ ยิงหายใจลําบากมากขึน
“...ฉันไม่ได้ ร้ ูสกึ สงสาร ไม่ได้ ร้ ูสกึ เห็นใจ และหาประโยชน์

อะไรไม่ได้ ดังนัน จึงไม่มีความจําเป็ นทีฉันต้ องช่วย”
แจสซี เ บิ ก ตากว้ า งกับ คํ า ตอบเรี ย บเย็ น พลางอ้ า ปาก

เหมือนอยากจะเถียง แต่ไม่มีเสียงหลุดลอดจากลําคอ ขณะได้ ยิน
บาเรี ยพูดต่อ
600 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ฉั น เลื อ กความเงี ย บ เพราะเธอเป็ น เพื อน แต่ ถ้ าเธอ

อยากได้ คําตอบ เราคงเป็ นเพือนกันต่อไปไม่ได้ และตอนนีเธอก็
ได้ เลือกด้ วยตัวเองแล้ ว ว่าเธอต้ องการคําตอบ” บาเรี ยพูดถึงตรง
นีก็ยมให้
ิ เป็ นรอยยิมทีเหมือนกับวันแรกทีเธอรู้จกั เขา
แจสซี พาววินซ์ เหม่อมองชายหนุ่มทียืนยิมอยู่ด้วยหัวใจ

ทีหวาดกลัวมากกว่าเจ็บปวด เธอรักเขา ไม่สิ เธอเคยคิดว่าตัวเอง
รักเขา เพราะเขามีอธั ยาศัยดีเข้ ากับคนอืนได้ ง่าย ร่ าเริ ง เป็ นทีรัก
ของทุ ก คน เรี ย นเก่ ง ฐานะทางครอบครั ว ก็ ดี แต่ วัน นี ตอนนี
ขณะที เธอสบดวงตาที สี ม รกตคู่นี เธอเริ มไม่ร้ ู แล้ วว่าเธอรั กเขา
เพราะอะไร
เฮือก!
แรงกดดันมากมายที อัดอันจนหญิ งสาวแทบหายใจไม่

ออกสลายวับไป แจสซี ทรุ ดลงนังกับพื นแล้ วเริ มร้ องไห้ หนักขึน
ขณะทีมารี พงุ่ มากอดแขนบาเรี ยแน่น แล้ วถามอย่างเป็ นห่วง
“บาเป็ นอะไร ใครทําให้ บาโกรธ คุณดอกไม้ กลัวกันใหญ่

แล้ ว”
บาเรี ย ก้ มมองมารี เขายกมื อ ลู บ หั ว มารี แ ล้ ว แย้ ม ยิ ม

รอยยิมทีอ่อนโยนปนอ่อนหวานอย่างทีแจสซีต้องเหม่อมองตะลึง
ลานไปอย่ า งไม่ อ ยากเชื อ ว่ า มัน จะปรากฏบนใบหน้ า คนคน

เดียวกันกับเมือกี
“แจส เป็ นอะไรหรื อเปล่า” จิลเลียนตรงเข้ าไปพยุงแจสซี

แล้ วมองบาเรี ยอย่างสงสัยแล้ วถามว่า
“พวกนายทะเลาะอะไรกัน”
บาเรี ยยิมอ่อนให้ รุ่นพี “เปล่าครับ ไม่ได้ ทะเลาะกัน วันนี

รุ่นพีก็ได้ เจอมารี แล้ วนะครับ”
จิลเลียนขมวดคิว ใช่ได้ เจอ แต่เขายังไม่ทนั ได้ คยุ อะไรกับ

มารี มากเลย เพราะมารี เอาแต่คยุ กับต้ นไม้
“เอ่อ...ใช่” จิลเลียนตอบรับอย่างอําอึง
“ถ้ าอย่างนัน ก็ ถือว่าผมทํ าตามคําขอร้ อของรุ่ นพี โคตัล

เรี ยบร้ อย”
“อะ อืม แล้ ว...”
บาเรี ยใช้ วงแขนโอบเอวมารี ทีกอดเขาอยู่แล้ วฉี กยิม “ไม่

มีอะไรหรอกครั บ งันผมขอวตัวก่อน ผมต้ องพามารี เข้ าไปดูการ
แสดงน่ะครับ”
602 ¡ÑÅ°Ô´Ò
จิ ล เลี ยนพยัก หน้ า พลางหัน มองแจสซี ที พยายามกั น

สะอืนอย่างหนักด้ วยอาการละล้ าละลัง เขาอยากไปกับมารี ด้วย
แต่สภาพรุ่ นน้ องสาวทีร้ องไห้ เหมือนจะตายลงตรงนีให้ ได้ ละ จะ
ทําอย่างไร
“นายไม่อยูด่ แู จสก่อนเหรอ เดียวฉันดูแล...”
“มารี จะไปดูการแสดงกับบา” มารี โพล่งขัดขึน พลางเกาะ

แขนบาเรี ยแน่น ดวงตาของมารี ทีมองแจสซีวาวขึน ขณะทีหูของ
เธอได้ ยินเสี ยงกระซิ บเล่าเรื องราวคร่ าวๆ จากเหล่าคุณดอกไม้
ทังหลายทีอยูร่ อบข้ าง
‘คนคนนี ทํ า ให้ บ าโกรธ ไม่ ใ ห้ บ าอยู่ด้ว ยหรอก มารี จ ะ

ปกป้องบาเอง’
“แต่น้องมารี ครั บ แจสกับบาอาจเพิงทะเลาะกัน เราไม่

ควรแยกพวกเขาสองคน ทั งที ยั ง เป็ นแบบนี ” คนช่ า ง
ประนี ประนอมพยายามพูดเหนี ยวรั งสาวที ต้ องใจไว้ ในสายตา
เขามารี ยัง เด็ ก อาจยัง ไม่ เ ข้ า ใจเรื องราวของพวกผู้ใ หญ่ ที ควร
แก้ ปัญ หาเสี ยแต่เ นิ นๆ แต่คํ าตอบของมารี กลับ ทํ าให้ จิ ล เลี ยน
ตะลึงงันไป
“แจสไม่ได้ ทะเลาะกับบาสักหน่อย มารี ได้ ยินพี ดอกไม้

บอก แจสชอบบา แต่บาไม่ได้ ชอบแจส แจสขอให้ บาชอบแจส แต่
บาทําไม่ได้ แจสเลยร้ องไห้ ...”
แจสซี ร้ องไห้ หนั ก ยิ งขึ นกั บ คํ า พู ด สรุ ป สถานการณ์ ที

ตรงไปตรงมาของมารี จิลเลียนยังคงมองเด็กสาวตาค้ าง ส่วนมารี
ได้ แต่ทําหน้ างงๆ เมือเห็นท่าทางของแจสซีกบั จิลเลียนเป็ นอย่าง
นัน เด็กสาวเลยหันไปมองบาเรี ยอย่างไม่เข้ าใจ
“มารี พดู อะไรผิดเหรอบา บาอย่าโกรธมารี นะ”
บาเรี ยยกมื อแปะบนหัวมารี เหมื อนจะบอกว่าไม่เป็ นไร

พลางค้ อมศีรษะให้ จิลเลียน แล้ วเอ่ยว่า “ถ้ าผมยังอยู่ตรงนี แจส
อาจสงบสติอารมณ์ไม่ได้ ให้ ผมไปก่อนดีกว่านะครับ”
จิลเลียนมองคนดีของทุกคนค้ อมศีรษะลา จึงหันไปมอง

แจสซี พลางถอนหายใจ แล้ วจึงหันพยักหน้ าให้ บาเรี ย “ไปเถอะ
เดียวพีดูแลแจสเอง”
“ขอบคุณครับ ไปกันเถอะมารี ”
604 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ย กุม มื อ มารี พ าเดิ น ออกจากกรี น บิ ล ด์ ขณะที จิ ล

เลียนพยุงแจสซีเดินไปหาทีนังพัก พลางนังมองสภาพของรุ่ นน้ อง
อย่างจนปั ญญา
“บาเป็ นคนดีนะ ทีพูดตรงๆ ทําใจเถอะนะแจส เดียวเราก็

เจอคนใหม่” จิลเลียนพูดปลอบ
แจสซี เงยหน้ ามองจิลเลี ยน แล้ วนํ าตาทะลักออกมาอี ก

รอบ จนชายหนุ่มเกาหัวแกรก ไม่ร้ ู ว่าตัวเองพูดอะไรผิด แต่ด้วย
ความเป็ น รุ่ นพี ที ดี วันนี เขาเลยได้ ทําหน้ าที ประธานจัดงานวัน
สถาปนาวันสุดท้ ายด้ วยการนังปลอบรุ่ นน้ องทีอกหักอยู่กลางกรี น
บิลด์ทีมีเสียง ‘ฉันรักเธอ’ เป็ นดนตรี คลอประกอบฉากไปจนดึก
78
ÊÔè§·Õ·
è íÒäÁä´
โลนีนังมองการแสดง ขณะทีโคตัลพิงหัวหลับไปกับพนัก
เก้ าอี อัฒจันทร์ ทีชันบนสุดของหอประชุม เธอรู้ ว่าโคตัลเหนือยที
ทําทังงานวันสถาปนาโรงเรี ยน แล้ วยังต้ องช่วยลิล่า แถมหลังช่วย
ลิล่าเสร็ จก็ยงั ต้ องออกมาช่วยรุ่ นน้ องเจสเทิร์นเก็บกวาดสถานที
อีก โคตัลไม่เคยบอกใครว่าเขาเองก็ทําเพือคนอืนไม่น้อย และโลนี
ก็ไม่คดิ ว่าโคตัลจะอยากบอกเรื องนี
“อ้ าว น้ องสาว โคตัลหลับเหรอ” เสียงทักของใครสักคนที

น่าจะเป็ นเพือนของโคตัล ทําให้ โลนีเงยพยักหน้ ารับ
“เห็นว่าเป็ นลูกพีลูกน้ องกับโคตัล ใช่ไหม” ผู้ชายคนนัน

ถาม พลางทรุดตัวลงนังบนเก้ าอีข้ างโลนี
“ค่ะ”
606 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ชืออะไรละ”
โลนีสบดวงตาสีนําเงิน แล้ วขมวดคิว “โลนี แวนเวิร์ธ ค่ะ

แล้ วคุณละ”
“พิทโก้ แวกซ์ ผมอยู่ปราการจี เ ซลล่า ว่างไปกิ นอาหาร

เย็นกับผมไหม” ชายหนุม่ แนะนําตัวแล้ วเอ่ยชวน
‘อ้ อ มุกจี บ นี เอง’ โลนี คิดในใจ แต่ก่อนที เธอจะตอบ ก็

รู้ สึกถึง วงแขนของใครบางคนวางแปะลงมาที ไหล่ซ้ าย ขณะที
ใบหน้ าของเจ้ าของมือก็เกยมาบนไหล่ขวา
“มุกจีบสาวสุดโบราณเลยเพือน คงใช้ ได้ กับสาวจากซีเอ

ร่าเท่านันแหละ อย่ามาใช้ แถวนี”
พิ ท โก้ มองความใกล้ ชิ ด ที อี ก ฝ่ ายแสดงออกให้ รู้ ถึ ง

ความสัมพันธ์ ของคนทังคู่อย่างชัดเจน จึงกระแอมแก้ เ ขิน “ตืน
ตังแต่เมือไรละโคตัล”
“นานจนพอได้ ยินนายจีบแฟนชาวบ้ านนันแหละ” โคตัล

พูดแขวะ
“ใครจี บ ฉันเห็นน้ องนังเหงาอยู่ก็เ ลยชวนคุยเป็ นเพื อน

งัน ไปก่อนนะ กลุ่มฉันอยู่ทางนู้น” พิทโก้ พดู แล้ วรี บขอตัวผุดลุก
เดินหายไปกับความมืด โลนีจึงหันมามองคนทียังนังเบียดอยู่ ไม่
ขยับให้ หา่ งออกไป
“ไม่ได้ หลับอยูเ่ หรอคะ” โลนีถาม
“หลับแล้ วจะได้ ยินเหรอ วันหลังอย่าบอกชือใครง่ายๆ สิ

เขาอาจนึกว่าเธอทอดสะพานนะ” โคตัลต่อว่า แล้ วเอนตัวนอน
หลับเหมือนเดิม
“มีใครเคยบอกคุณไหมว่าปากจัด” โลนีค่อน
“ไม่มี เพราะยังไม่เคยชิม” โคตัลตอบทังทีไม่ลืมตา
โลนีเลยนิงไป ไม่ร้ ูจะพูดโต้ วา่ อะไรต่อดี โคตัลเห็นอีกฝ่ าย

เงียบเลยลืมตาพูดต่อด้ วยนําเสียงเจ้ าเล่ห์
“แต่คณ
ุ เคยนี คุณเลยรู้”
โลนี ยังคงนิง โคตัลเลยหลับตาอย่างหงุดหงิ ดเพราะหา

เรื องอีกฝ่ ายไม่ขนึ
608 ¡ÑÅ°Ô´Ò
‘ให้ ตายเถอะ สอนกันมาดีเหลือเกิน’ โคตัลคิด พลางนึก

ถึงคู่แฝดของเขากับบาเรี ย ทีเธอจดหมายคุยด้ วยเป็ นระยะ นียัง
ไม่นบั ทีโลนีได้ กลายเป็ นกระบอกเสียงคอยเล่าความเคลือนไหว
ทุกอย่างทีเขาทําให้ แม่ฟังอีกนะ หมดกันความเป็ นส่วนตัวของเขา
แต่ก็เพราะมีโลนีนีแหละ ทําให้ แม่ไม่เป็ นห่วงเขาอีก หากเขาจะไป
เป็ นนักค้ นหาพันธุ์ไม้ ตํานาน
“คุณพาลอะไรอยูค่ ะ” โลนีถามขึนในทีสุด
โคตัลลืมตาตอบเสียงห้ วน “ไม่ได้ พาล”
“ก็เห็นๆ อยู”่
“อย่ามาทําเป็ นรู้ดีวา่ ผมรู้สกึ อย่างไรหน่อยเลย” ชายหนุ่ม

หน้ าสวยตอบเสียงแข็งหน้ างอ โลนีเลยนิงเสีย
“อย่าเอาแต่นิง ต้ องตอบผมด้ วย ว่าคุณเข้ าใจอย่างทีผม

อยากให้ เข้ าใจหรื อเปล่า” โคตัลยํา
“ค่ะ” โลนีรับ
แล้ วทังคู่ก็นิงเงี ยบไปนาน กระทังคนเอาแต่ใจอดรนทน

ไม่ไหวเลยถามว่า “โกรธเหรอ”
โลนีนิงมองการแสดงบนเวทีโดยไม่ตอบ โคตัลเลยเอือม
มือมากระตุกมือคนนังนิง ให้ มาสนใจเขา โลนี จึงเบนสายตามา
มอง ดวงตาสี เขี ยวสองคู่สบกันนิง โคตัลจึงขยับตัวมาหอมแก้ ม
คนหน้ านิงเบาๆ พลางพูดว่า
“ผมอยากกลับบ้ านแล้ ว”
พูดจบก็ดึงเด็กสาวให้ ลุกขึน แล้ วเดินออกทางประตูหลัง

เพราะทุกคนรวมตัวกันอยู่ในหอประชุม ทังสองจึงเดินผ่านลาน
ฟอนเทียนทีเงี ยบสงบ ความสวยงามของนําพุทีทอประกายด้ วย
ไอเวทล้ อกับแสงจันทร์ ทําให้ โลนีหยุดยืนมอง โคตัลจึงต้ องหยุด
ตาม
“เสียดายหรื อเปล่าที จะไม่ได้ เข้ าโรงเรี ยน” โคตัลถาม

เพราะเธอต้ องตัวติดอยู่กับเขา ทําให้ เธอไม่สามารถมาสอบเข้ า
โรงเรี ยนได้ เหมือนมารี
“ไม่ร้ ู สิ ฉันไม่ได้ อยากจะเก่งขึนมากกว่านี เพราะเท่าที

เป็ นอยูต่ อนนี ก็เป็ นทุกอย่างทีควรเป็ นแล้ ว”
โคตัล มองเด็ก สาวที เกิ ด มาพร้ อมองค์ค วามรู้ และพลัง

อํ านาจอย่ างพร้ อมมูล ตอนงานเลี ยงที บ้ า นพัก ตากอากาศคา
โรต้ า เขาได้ คุ ย กั บ ดาลั น เกี ยวกั บ สิ งมี ชี วิ ต กึ งภู ต ก็ เ ลยรู้ ว่ า
610 ¡ÑÅ°Ô´Ò
สิงมีชีวิตกึงภูตทีเกิ ดมาอย่างสมบูรณ์ ไม่จําเป็ นต้ องเรี ยนรู้ อะไร

อี ก แล้ ว พวกเธอไม่ มี ค วามทะเยอทะยานอยากจะเป็ น อะไรที
นอกเหนือจากสิงทีธรรมชาติกําหนดให้ เธอเป็ น
เกิ ด มาอย่ า งเพี ย บพร้ อม สมบู ร ณ์ ทุ ก อย่ า ง และถู ก

กําหนดสิงทีต้ องทําตังแต่ลืมตาดูโลกให้ มีชีวิตอยูเ่ พือสิงนันเท่านัน
‘เฮ้ อ! นีมันน่าอิจฉาหรื อน่าสงสารกันละ มีความสามารถ

ทําอะไรได้ ทกุ อย่าง แต่ไร้ ความฝั น’
“มันต้ องมีสกั อย่างแหละทีคุณทําไม่ได้ ” โคตัลเอ่ยพลาง

ดึงเด็กสาวให้ เดินต่อ เพราะรถลากทีจะนําพวกเขาไปยังจัตรุ ัสเซวี
เรี ยนวิงวนกลับมาจอดทีท่ารถพอดี
“ก็คงจะอย่างนัน” โลนีตอบ แล้ วก้ าวขึนรถลากไปก่อน

ตามด้ วยโคตัล แล้ วรถลากก็วิงไป ขณะสองหนุ่มสาวหันหน้ ามอง
ไปนอกหน้ าต่างคนละด้ าน
“ทําไมปราการทังสองถึงเลือกบาเรี ย พวกเขาใช้ หลักการ

อะไรมาเลือกคนทีจะเป็ นคูช่ ีวิตของคุณ”
โลนี ยังมองแสงไฟไปตามรายทาง แล้ วตอบว่า “เซวี น่า

กํ าลังจะเปลี ยนผ่าน หลายสิงหลายอย่างถูกเตรี ยมการขึนเพื อ
รั บ มื อ กั บ วิ ก ฤตที อาจจะเกิ ด ขึ น หากเศษเสี ยวแห่ ง ความไม่

สมบูรณ์ มีปริ มาณมากเกินไป หรื อแม้ มนั จะยังอยู่ในอัตราส่วนที
ควบคุมได้ เซวีน่าก็ยงั ต้ องการพลังทีสามารถควบคุมโลกทีมีผ้ ใู ช้
พลังได้ หลากหลายนีอยู”่
โคตัลขมวดคิว “หมายความว่ายังไง ควบคุม?”
โลนี หันมามองคนที นังตรงข้ ามเธอ แล้ วตอบว่า “เมเน

ไทป์ สามารถเข้ าไปในอาณาเขตเวทได้ เกือบทุกอาณาเขต เพราะ
อะไรคะ”
“เพราะทุกอาณาเขตเวทมี ไว้ เ พื อป้องกันจอมเวท โดย

อาศัยการตรวจจับจากพลังธาตุในตัวจอมเวท”
โลนี พยัก หน้ า “แต่ บ าเรี ย เป็ นยิ งกว่ า เมเนไทป์ ทั วไป
เพราะอะไรรู้ไหมคะ”
โคตัลไม่ส่ายหน้ า โดยไม่ตอบสิงทีเขาคิดออกมา โลนีจึง

ตอบแทน
“เพราะเขามีสายเลือดของมูสโกลอยู่ครึ งหนึง ทุกอาณา

เขตทีผูกติดกับผืนดิน ซึงมีอยู่เกือบ 90 เปอร์ เซ็นต์ของโลกนี หาก
ไม่ มี ผ้ ู คุม อาณาเขตตัว เป็ น ยื น กํ า กั บ จุ ด แบ่ ง อาณาเขตอย่ า ง
612 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ชัดเจน เขาสามารถเข้ าไปได้ ในอาณาเขตทังหมดนันได้ อย่างไร้

รอยขีดข่วน”
โคตัลลอบสูดหายใจเข้ าลึก ขณะทีโลนีเอ่ยต่อว่า
“ยิงไปกว่านัน เขามีสิงทีชาวเซวีเรี ยนไม่มี”
“สายเลือดเซกันเหรอ” โคตัลพึมพํา โลนีพยักหน้ า
“เซวีน่าต้ องเตรี ยมการเพือพบกับพลังอํานาจทีข้ ามสาย

พันธุ์ หากผู้ควบคุมอย่างพลังอัญมณี เตรี ยมพร้ อมที จะควบคุม
กลุ่ม คนสายเลื อ ดใหม่ ไ ม่ ด้ ตาชังของเซวี น่ า ก็ จ ะไม่ ส มดุล อี ก
ต่อไป”
“บาเรี ยไม่มีวนั ทรยศต่อเซวีน่า” โคตัลยืนยันเสียงหนัก

แน่น
โลนีพยักหน้ า “ก็จริ ง แต่ไม่มีใครยืนยันเรื องนันได้ ในอี ก

หนึงร้ อย พัน หรื อหมืนปี ข้างหน้ า เรากํ าลังพูดถึง ‘เซวีน่า’ ทีมีคํา
ว่า ‘ตลอดกาล’ ต่อท้ าย”
“แต่มนั เป็ นสิงทีเป็ นไปไม่ได้ ...เดียวนะ สิงทีเป็ นไปไม่ได้

เหรอ” โคตัลเบิกตาโตเมือนึกถึงวลีทีเขาได้ ยินชิลด์พดู ถึงอยู่สอง
สามครั ง ว่าทํ าไมทังสองปราการถึง ได้ คาดหวัง กับที มงานของ

พวกเรามากขนาดนัน
“ค่ะ บาเรี ย มิชชาร์ พ ก็คือสิงทีเป็ นไปไม่ได้ นน”

ั
โคตัลนิงเงียบไป โลนีเองก็เงียบ เธอปล่อยให้ ชายหนุ่มตก

อยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง จนกระทังพวกเขาลงจากรถลาก
มายื นอยู่หน้ าอนุส าวรี ย์ทีจัตุรัสเซวี เรี ยน เพื อมองดูเหล่ารู ปปั น
ของผู้ทีเสียสละเพือเซวีนา่ เมือหลายพันปี ก่อน
“แล้ วจะเกิ ด อะไรขึ น เมื อมั น เป็ นแบบนี ไปแล้ ว บา

เรี ยเลือกมารี และคุณเลือกผม”
โลนีเอือมไปจับมือโคตัลมากุมไว้ แล้ วพูดว่า “แต่ทกุ อย่าง

ก็ได้ เริ มขึนแล้ ว”
โคตัลกระชับมือของเขา แล้ วเพ่งสายตามองไปยังแต่ละ

ใบหน้ าของรูปปั นบนอนุสาวรี ย์นนั
“คุณรู้ได้ ยงั ไง” โคตัลถามอย่างงุนงง
“เพราะมันเริ มต้ นขึนเมือนานแล้ ว นับตังแต่ทีท่านคูมีร่า

ใช้ ทงชี
ั วิตของท่านสร้ างเซวีนา่ ทีสมบูรณ์แบบนีขึน นับตังแต่วินาที
614 ¡ÑÅ°Ô´Ò
นัน ห่ วงโซ่ ของสายเลื อ ดก็ เ ริ มหมุน วนกลับ มาใหม่อี ก ครั ง ทุก

อย่างก็เพือการกลับมาของ จีนีร่า...อีกครัง”
คําว่ า ‘จี นีร่ า’ ทํ าให้ โคตัล เกื อบจะสันไปทังตัว แต่ช าย

หนุ่มก็ข่มใจกับสิงที เขาได้ รับรู้ หลายสิบปี ก่อน จี นีร่า ไม่ใช่คําที
รู้ จกั กันแพร่ หลายนัก แต่หลังจากการปรากฏตัวของจอมเวทสาว
อัจฉริ ยะตลอดกาล เฟมี ล่า ไดเอนแพนไทร์ ฟรานเชสก้ า โพนา
ลิต้า[1]ผู้อุทิศตนให้ แก่เซวีน่า คําคํานีจึงถูกหยิบยกขึนมาพูดกัน
อย่างกว้ างขวาง
จีนีร่า คือ ห่วงโซ่ของสายเลื อด ทีก่อให้ เกิดผลผลิตของ

สายเลือดทีเกิดมาจากความพอดิบพอดี ซึงจะเกิดขึนครังเดียวใน
รอบพันล้ านล้ านครังของการถื อกําเนิดในโลกนี จอมเวทในฝั นที
ทรงพลังในทุกๆ พลังของโลกใบนีทีสุดเท่าทีเราจะคาดฝั น
โคตัลจําคํานิยามนันได้ ขึนใจ แต่ไม่เคยคิดว่า ณ เวลานี

เขาเองจะเป็ นต้ นกําเนิดของสิงทีจะเกิดขึนในอนาคตอันไกลโพ้ น
เพื อเซวี น่ า เพื อโลกใบนี คนตัว เล็ ก ๆ อย่ า งเขาจะสร้ างสิ งที
คุ้มครองโลกใบนีขึนมาในอีกหลายชัวอายุคนข้ างหน้ า
“พวกเราล้ วนเป็ นเศษเสียวแห่งความไม่สมบูรณ์ทีจะหลอม

รวมกันจนกลายเป็ นความสมบูรณ์” โลนีพึมพําราวกับละเมอ
โคตัลก้ มมองคนพูด โลนีเองก็เงยหน้ ามองเขาเช่นกัน
“พอมองให้ ไกลไปถึงผลลัพธ์ ในอนาคต มันก็ไม่เชิงว่าฉัน

จะน่าสงสารหรอกใช่ไหมคะ ชีวิตแบบนีน่ะ”
โคตัลใจหายวาบ เมืออีกฝ่ ายรับรู้ ถึงความรู้ สึกของเขาที

ต้ องใช้ ชีวิตร่ วมกับเธอว่าเป็ นอย่างไร ซึงเป็ นเรื องที แทบเป็ นไป
ไม่ได้ เลย ทีเขาจะรักและสร้ างครอบครัวกับคนทีเพิงรู้ จกั กันไม่ถึง
เดือนได้ แต่บาเรี ยกลับทํ าในสิงที โคตัล คิดได้ อย่างไม่มี ปัญ หา
เวลาโคตัลมองบาเรี ยกับมารี เขามักตังคําถามกับตัวเองเสมอ ว่า
ทําไมทังสองคนนันถึงได้ ดูเข้ ากันได้ ดี ทังคู่หลงรั กกันและกันได้
รวดเร็ ว
เขาไม่ได้ อิจฉา แต่แค่ไม่เชือว่าสิงทีเรี ยกว่า รักแรกพบ จะ

มีอยูใ่ นชีวิตจริ ง
โลนียิม เป็ นรอยยิมทีแม้ ไม่สวยสดใสเหมือนของมารี แต่

ก็เป็ นรอยยิมทีโคตัลเริ มคุ้นเคย และคิดว่าอีกไม่นานเขาคงอยาก
เห็นรอยยิมนีทุกวัน
‘นีเรี ยกว่าความรักหรื อเปล่า’ โคตัลถามตัวเอง

616 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“คุณเคยถามผมว่า ถ้ าผมไม่คิดจะรักใคร ทําไมผมถึงไม่

รักคุณ ใช่ไหม” โลนีพยักหน้ า
“งันผมขอถามกลับหน่อยนะ สิ งมี ชี วิตที เกิ ดมาอย่างมี

เป้าหมายอย่างคุณ รักใครเป็ นหรื อเปล่า”
โลนี นิงเงี ยบไปนาน แต่โคตัลไม่คิดจะเร่ งรั ดเอาคําตอบ

จากเธอ ทังสองยืนจ้ องหน้ ากันอยู่หน้ าอนุสาวรี ย์ทีเป็ นสัญลักษณ์
ของโซนอยูน่ านเท่าไรไม่ร้ ู ในทีสุดโลนีก็เอ่ยขึนว่า
“ดูเหมือนจะมีสิงทีฉันต้ องเรี ยนรู้ จริ งๆ อยู่บนโลกแล้ วละ

ค่ะ”
โคตัลแย้ มยิมกับการยอมรับความจริ งอย่างตรงไปตรงมา

ของเด็กสาวตรงหน้ า เขาดึงร่ างเด็กสาวเข้ าสู่อ้อมกอด พร้ อมกับ
รังเอวเธอให้ สงู ขึน จนขาทังสองข้ างของเธอลอยขึนจากพืน โลนี
วางมือลงบนบ่าเขา
“ผมเองก็เหมือนกัน”
รอยประทับอันอ่อนหวานแผ่วเบาเหมือนครั งแรกที ทังคู่

สัมผัสกัน โคตัลจําความรู้ สึกในครังแรกไม่ค่อยได้ มันดูล่องลอย
และไร้ ซึ งความตังใจ แต่ ค รั งนี เขาทํ า อย่ า งมี ส ติ จริ ง จัง และ
ซือสัตย์กบั ความรู้สกึ ของตัวเองทีสุด
ผู้คนมากมายเดินผ่านจัตรุ ัสเซวีเรี ยนทุกวัน บางครังพวก

เขาก็มองข้ ามอนุสาวรี ย์ทีตังอยู่กลางจัตรุ ัสไป แต่โคตัลเชือว่าเขา
กับโลนีคงไม่มีวนั มองผ่านอนุสาวรี ย์เซวีเรี ยนไปได้ แน่นอน
“ผมบอกเลยนะ ผมยังไม่ได้ รักคุณ” โคตัลเอ่ยเมือถอนริ ม

ฝี ปากออก
“ค่ะ ฉันก็ ไม่ร้ ู เหมื อนกัน ว่าฉันรั กคุณหรื อเปล่า” โลนี

รับคําด้ วยใบหน้ าแดงกํา เพราะขาดอากาศหายใจไปครู่หนึง
โคตัลขมวดคิวกับคําตอบนันแล้ วถามกลับว่า
“แล้ วทําไมคุณถึงไม่รักผมล่ะ”
โลนีเอียงคอครุ่ นคิดก่อนจะตอบว่า “อะไรคือหลักฐานที

บอกว่าเราสองคนกําลังมีความรักกันล่ะคะ ฉันกําลังเรี ยนรู้ อยู่ ถ้ า
คุณลืม มันมีโรงเรี ยนสอนไหมคะ”
618 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ไม่มี และอย่าแม้ แต่คิดให้ คนอื นมาสอนคุณ เด็ดขาด”

โคตัล ตอบเสี ยงห้ วนไม่พอใจกับคําถาม พลางปล่อยโลนี ลงยื น
แล้ วจูงมือเธอให้ ออกเดิน
“แต่คณ
ุ ก็ไม่ร้ ูนะ แล้ วพวกเราจะรู้ได้ ยงั ไงล่ะ”
โคตัล ไม่ ร้ ู จะดีใ จหรื อเสี ยใจดี ที ภูต ของเขาก็ มี ความไร้

เดี ย งสาเหมื อ นกั บ มารี เหมื อ นกั น แต่ ก็ นั นแหละนะ ใน
สถานการณ์ตอนนี จะให้ เขาตอบอะไรได้ นอกจาก
“คุณไม่ร้ ู จกั เหรอ...การเรี ยนรู้ ด้ วยตัวเองน่ะ นันแหละที

เราต้ องทํา” โคตัลตอบแบบกํากวมไป
โลนีมองคนพูด แล้ วพยักหน้ า “ตกลง งันเราไปห้ องสมุด

กัน”
“ไปห้ องสมุดทําไม” โคตัลหันมาถาม
“อ้ าว ก็เรี ยนรู้ด้วยตัวเองไง”
โคตัลอ้ าปากค้ างกับคําตอบก่อนจะข่มใจตอบเสียงเข้ ม

ว่า “กลับบ้ าน”
“แต่...”
“คุณอ่านใจผมได้ ใช่ไหม” โคตัลถาม
“ใช่” แต่โคตัลเป็ นคนทีมีความซับซ้ อน ทําให้ โลนีต้ องใช้

ความพยายามแยกความคิดเห็นกับเสียงในใจของเขาพอสมควร
หลังๆ มานี เธอจึง ไม่คิดจะอ่านใจเขาอี ก นอกจากได้ ยินเสี ยงที
ชัดเจนจริ งๆ เท่านัน
“งันอย่าอ่าน” โคตัลสังเสียงเข้ มสีหน้ าดูจริ งจัง
“ปกติฉนั ก็ไม่คอ่ ยได้ ยินเสียงอะไรจากคุณอยู่แล้ ว ถึงบาง

ทีจะได้ ยินบ้ าง มันก็ไม่ใช่สิงทีคุณคิดจะทําจริ งๆ” โลนีตอบไปตาม
ความจริ ง
“ดีมาก”
โลนีเลยยิงไม่เข้ าใจใหญ่
โคตัลเลยตอบให้ เด็กสาวคลายสงสัย ขณะก้ าวเดินต่อไป

โดยไม่มองหน้ า
“เวลาผู้ชายจะจีบผู้หญิง ไม่มีใครอยากให้ เป้าหมายรู้ ตวั

หรอกว่า เราจะใช้ วิธีอะไร”
620 ¡ÑÅ°Ô´Ò
[1] โพนาลิต้า คือตําแหน่ งของผู้ตรวจการและคุ้มครองแห่ งอาณาจักร ทําหน้ าที

คล้ ายตํารวจสากล ซึ งในเซวีน่าตอนนีมีคนดํารงตําแหน่ งนี ไม่ ถึงสิบ คน ผู้รัง
ตําแหน่ งนีจะสามารถเข้ าไปมีส่วนในการยับยังเหตุการณ์ ทุกอย่ างทีเกียวข้ อง
กั บ ความมั นคงของอาณาจั ก ร โดยปกติ มั ก จะเป็ นเจ้ า ผู้ ค รองรั ฐ ที ลงจาก
ตําแหน่ งแล้ ว แต่ ยังอยากทํางานเพือเซวีน่า หรื อไม่ ก็คือไซเอนทีส่ งต่ อตําแหน่ ง
แล้ ว
79
¤ÇÒÁäÁÊÁºÙÃ³
สินสุดเดือนแห่งงานฉลองวันสถาปานาโรงเรี ยน การจัด
แสดงผลงานของนักเรี ยนจอมเวทของแต่ละปราการ หรื อทีทุกคน
เรี ยกกันติดปากว่า ‘เกสต์ราวน์’ ก็มาถึง ปราการซินเทลล่า ซึงเป็ น
ผู้ก่อตังงานมหกรรมแลกเปลี ยนการเรี ยนรู้ ซึงอยู่ค่กู ับเซวี น่ามา
เป็ น พัน ปี จึ ง เปิ ด ปราการต้ อ นรั บ นัก เรี ย นจอมเวทที ผ่ า นการ
คัดเลือกจากแต่ละปราการ ปราการละสิบชินงาน ร่ วมกับชินงาน
ของนักเรี ย นระดับมาสเตอร์ ขึ นไปอี กสามสิ บ ชิ นงาน รวมเป็ น
ชินงานหนึงร้ อยผลงานพอดี
โรงแรมทุกแห่งในดีเนโซลห้ องพักถูกจองเต็มหมด ทีพัก

ของปราการเองทีจัดเตรี ยมไว้ ให้ ก็ไม่ต้องพูดถึง เพราะนอกจาก
นักเรี ยนจอมเวทเจ้ าของผลงานแล้ ว นักเรี ยนจอมเวททังเซวี น่า
และนักเรี ยนระดับมาสเตอร์ ขึนไปก็เดินทางมาร่ วมด้ วยกันอย่าง
คับคัง นับว่าเดือนกุมภาพันธ์ ของทุกปี เหมือนเป็ นช่วงเวลาปาร์ ตี
622 ¡ÑÅ°Ô´Ò
ของเพือนร่วมรุ่นของนักเรี ยนจอมเวท ทีกําลังจะก้ าวเข้ าสู่โลกของ

การทํางานของจริ ง
ชินงานมารี โลนีของชิลด์ผ่านการเข้ ารอบได้ เป็ นตัวแทน

ของปราการฟาเรนเซ่ ต ามคาด เช่ น เดี ย วกั บ อุ ป กรณ์ อ อก
ภาคสนามหมวกเอ็มพีเอชของบาเรี ยและเวิร์นผ่านเข้ ารอบมาเป็ น
หนึงในสิบชินงานทีดีทีสุดของปราการซินเทลล่า ผลงานของเชรี พ
เกียวกับเครื องสร้ างบาร์ เรี ยร์ ปอ้ งกันภัยพิบตั ิก็ผ่านเข้ ารอบในส่วน
ของชิ นงานของนักศึกษาระดับสูง ข่าววงในของปราการซิ นเท
ลล่าบอกว่า ด้ วยผลงานชินนีของเชรี พร่ วมกับเนือผ้ ารุ่ นใหม่ทีจะ
นํามาใช้ ตดั ชุดนักเรี ยนของโรงเรี ยนเวทแห่งเซวีน่าล๊ อตใหม่นี เช
รี พจะได้ ได้ เปลียนคํานําหน้ าชือตัวเองเป็ นศาสตราจารย์ในเร็ วๆ นี
“คนเยอะเป็ นบ้ าเลย แย่งกันกินแย่งกันอยู่ชดั ๆ” ชิลด์บน่

ขณะมองอาหารทีเวิร์นปรุ งเสร็ จบนโต๊ ะอย่างคาดหวัง วันนีเป็ น
วันทีสองของการจัดงานเกสต์ราวน์จากทังหมดห้ าวัน สัปดาห์การ
เรี ยนรู้ ยงั ไปไม่ถึงครึ งทาง ดีเนโซลก็กลายเป็ นเมืองทีแออัดไปเสีย
แล้ ว
“เป็ นอย่างนีทุกปี หรื อเปล่า ทีทุกคนก็เตรี ยมพร้ อม ว่าแต่

ทํ าไมนายไม่กลับไปนอนที บ้ านละเนี ย” เวิร์นหันไปถามชิล ด์
พลางส่งจานอาหารให้ มารี ทีเดินมาช่วยอย่างขยันขันแข็ง
“ช่วงนี ยิงกลับไม่ไ ด้ ใ หญ่ เกสต์ราวน์ เ นี ยตัวดีเ ลย งาน

เลียงเต็มเอียดทังอาทิตย์ ดีหน่อยทีชินงานของฉันผ่านไง เลยอ้ าง
ได้ ว่าต้ องเตรี ยมตัวนําเสนองาน” ชิลด์ตอบพลางหันไปมองประตู
ห้ องปฏิบตั งิ านเวททียังปิ ดอยู่ แล้ วถามว่า
“บามันทําอะไรอยูใ่ นนัน เห็นตังแต่ฉนั มาถึงแล้ ว”
“รุ่ น พี จอมเวทแผนกเสนาธิ ก ารมาขอให้ บาปรั บ ปรุ ง

หมอกเอ็มบีเอชให้ หน่อย จะเอาไปใช้ ในการลงพืนจริ งน่ะ ขอบอก
แผนกฉันนํากระแสสุดๆ เอาไปใช้ แล้ วนํากลับมาปรับแก้ สองครัง
แล้ ว บาเลยสนุกใหญ่” เวิร์นตอบ
“แล้ วนายทําอะไร เกาะกระแสบาดังไปด้ วยหรื อไง” ชิลด์

แซว ก่อนจะรี บคว้ าจานอาหารตรงหน้ าไว้ เพราะเวิร์นใช้ พลังจับ
มันให้ ลอยหนีเขาไป
“เฮ้ ย! ฉันพูดเล่น ว่าแต่พีจไม่มาให้ กําลังใจนายเหรอวะ

อุตส่าห์ เป็ นหนึงในชินงานจากนักเวทฝึ กหัดล้ วนๆ ทีผ่านเข้ ามา
ติดโผหนึงสิบชินงานทีดีทีสุดของปราการซินเทลลล่าเลยนะเว้ ย”
“จะมาวันที ฉันกับบานําเสนอผลงานน่ะ วันที สี นู้น ของ

นายเป็ นวันพรุ่งนีไม่ใช่เหรอ”
624 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ใช่ ลุย คนเดี ยวเลยฉั น รุ่ นพี โคตัล ไม่ ย อมช่ ว ยกัน เลย
ตอนนี พี ท่ า นไปฝึ ก ขันพื นฐานที สปี เย่ เอ้ อ ว่ า แต่ พ วกนายส่ ง
จดหมายไปขอฝึ กพิเศษตอนปิ ดภาคเรี ยนก่อนขึนเบอมอเกนแล้ ว
เป็ นไง เขาตอบรับปะ”
เวิร์นทีกําลังโยนส่วนผสมลงในกระทะไม่ได้ ตอบ มารี เลย

ตอบแทนว่า “ผ่านอยูแ่ ล้ วชิลด์ ทีสําคัญ เขาให้ มารี ไปด้ วยได้ นะ”
ชิลด์เลิกคิว “เหรอ ทํายังไงละ”
มารี ส่ายหน้ า “ไม่ร้ ู เขาบอกว่ามีผ้ ใู หญ่ช่วยพูดให้ บาเรี ย

เตรี ยมของเล่นให้ มารี เอาไปด้ วยเยอะแยะเลยละ” มารี ตอบ
ชิลด์พยักหน้ า “ดีๆ” ก่อนจะยิมให้ กบั ท่าทางทะมัดทะแง

แมงของมารี แค่มาอยู่กับบาไม่เท่าไรก็เก่งขนาดนี น่าเสียดายที
บาเรี ยไม่เอาดีทางด้ านเป็ นมาสเตอร์ สอนนักเรี ยน ไม่อย่างนัน
โรงเรี ยนเวทแห่งเซวีนา่ คงจะได้ มาสเตอร์ ทีเชียวชาญพสุธาเวทคน
หนึงของโลก
“ว่าแต่ นายได้ ข่าวเกี ยวกับโกลดีบ้ างหรื อเปล่า ตังแต่ส่ง

ตัวให้ ปราการฟาเรนเซ่ ก็ไม่ได้ ข่าวคราวเลย” เวิร์นถาม ขณะดับ
ไฟในเตา แล้ วส่งอาหารจานสุดท้ ายให้ มารี แล้ วเดินไปเคาะประตู
ห้ องทํางานของบาเรี ย ก่อนจะกลับมาฟั งคําตอบจากชิลด์
“ก็ถกู ริ บใบประกอบอุปกรณ์เวท แต่ยงั สามารถประดิษฐ์

อุปกรณ์เวทได้ บ้าง แต่สงซื ั อชินส่วนจากเซกันไม่ได้ เอาจริ งๆ ฉัน
ว่าปราการฟาเรนเซ่ออกจะปรานีเขาพอควร ก็เป็ นเพราะเขา เซวี
น่าถึงได้ สิงมีชีวิตกึงภูตถึงสองตน อีกอย่างจะทําอะไรโกลดีมากก็
ไม่ได้ ก็ เพราะข่าวการค้ นพบมารี โลนี ทีปราการฟาเรนเซ่ให้ ข่าว
เรื องพบป่ าเสือมโทรมหลายจุดในคูมีร่า ฟอเรสนันแหละ”
“งันงานนี ก็ กลับ ไปเข้ าอี ห รอบเดิม อี กน่ ะ สิ ทุก คนก็ ค ง

เข้ าใจไปว่า มารี โลนีจะเกิดขึนตามธรรมชาติ” เวิร์นถาม ขณะมอง
มารี เดินไปเคาะประตูห้องทํางานของบาเรี ยอีกครัง
“ใช่ มันช่วยไม่ได้ การนําเสนอผลงานของฉันวันพรุ่ งนี ก็

เป็ นได้ แค่อธิ บายการเกิดมารี โลนี ตามหลักการระบบนิเวศน์ของ
ป่ า ซึ งแค่ นั นก็ น่ า สะพรึ ง จะแย่ แ ล้ ว คงทํ า ให้ ทุ ก คนหั น มา
ระมัดระวังมากขึนหากจะทําอะไรในคูมีร่า ฟอเรสต์อีก”
“เข้ าใจ โลกของเราถึงจะสมบูรณ์แค่ไหนก็ยงั คงต้ องดูแล

ไม่ใช่เหรอ ไม่งนเดี
ั ยวได้ กลายเป็ นอย่างเซกันละแย่เลย”
“ใช่ อ้ าว บามาแล้ ว เป็ นไงเพือน เหนือยไหม” ชิลด์ยกมือ

ขึนทักทายและถามเมือเห็นสีหน้ าอ่อนเพลียของเพือน
บาเรี ยเดินมาตีมือเพือนเป็ นเชิงทักทายแล้ วตอบว่า

626 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ใกล้ เ สร็ จแล้ วละ น่าจะทันอาทิตย์ หน้ าที แผนกเสนาธิ

การจะเอาลงพืนที ฝากบอกรุ่นพีด้ วยแล้ วกันเวิร์น”
“ได้ กินข้ าวก่อนไหม เดียวอาหารเย็นหมด” เวิร์นชวน
“จัดมาเลย” บาเรี ยเตอบรับ พลางดึงเก้ าอีข้ างตัวให้ มารี

นัง ท่ามกลางสายตายิมแย้ มของเพือน ตังแต่มาสเตอร์ บราวน์มี
มารี ห้ องนังเล่นบนชันสองก็เป็ นสถานทีทีสดใสขึน แน่นอนสิงที
เปลี ยนแปลงอี กอย่าง คือ บาเรี ยยิมมากขึน ยิมแบบกว้ างที สุด
ด้ วย ไม่ใช่ยมแค่
ิ เพือนให้ คนอืนสบายใจ
“เอ้ อ ฉันเจอพีจิลตอนก่อนจะเข้ ามาในร้ านนายด้ วย เห็น

กินข้ าวอยูก่ บั แจสในร้ านอาหารใกล้ ๆ ร้ านนายเนีย” ชิลด์เปรยขึน
“ตกข่ าวเปล่ านาย สองคนนี เริ มทํ าตัวติด กัน มาสักพัก

แล้ ว” เวิร์นเจ้ าพ่อกรมข่าวบอก
“จริ งเหรอ ก็ไหนว่าแจสชอบบามากไง” ชิลด์ถามอย่าง

แปลกใจ
“แต่บาไม่ชอบ เขาเลยไปชอบพีจิล ต้ นไม้ ทีหน้ าร้ านบอก

มารี วา่ พีจิลกับแจสมาเจอกันทีหน้ าร้ านมาสเตอร์ บราวน์สองสาม
ครังแล้ ว แต่ไม่ได้ เข้ ามาในร้ าน สักพักหนึงก็เห็นเขาไปไหนมาไหน
ด้ วยกัน” มารี เล่าเป็ นคุ้งเป็ นแคว ราวกับเป็ นเจ้ าแม่กรมข่าวเสีย

เอง
“มารี บอกแล้ ว ใช่ ไ หมว่ า อย่ า ไปเชื อสิ งที ต้ น ไม้ ซุ บ ซิ บ

นินทากันมากนัก” บาเรี ยเตือนเสียงดุ จนมารี หน้ าหมองลง เวิร์
นต้ องออกโรงปกป้อง
“อย่าไปว่ามารี สิบา มารี ก็แค่พดู ตามสิงทีได้ ยิน และเป็ น

ข่าวตรงชันดีเลยนา วันหลังฉันขอยืมมารี ไปปฏิบตั ิภารกิจหน่อย
สิ”
มารี พยักหน้ าหงึกๆ พลางยิมกว้ าง
“ไม่ได้ ” บาเรี ยปฏิเสธเสียงเรี ยบ
คําตอบนิงแต่เฉี ยบขาดนัน ทําให้ ทงเวิ

ั ร์นและมารี หุบยิม
ฉับ ก่อนทีเวิร์นจะลอบขยิบตาให้ มารี ทํานองว่าเอาไว้ เขาจะช่วย
พูดใหม่ มารี เลยยิมออกมา
“หวงจริ ง คุณพ่อ ปะป๊ าอย่างพี โคตัลยังไม่ห่วงมารี เท่า

นายเลย เห็นพกโลนี ติดสอยห้ อยตามไม่ห่างตัว จนเดียวนี ไม่มี
เวลาไปแกล้ งใครแล้ วมัง” ชิลด์แหย่แถมพาดพิงไปถึงคนชอบ
แกล้ งอีกคน
628 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“น้ อยไปละสิ เห็นส่งจดหมายมาสอนอะไรแผลงๆ ให้ มารี

ตลอด” บาเรี ยแย้ งเสียงเรี ยบ ขณะทีเวิร์นให้ ข้อมูลชิลด์ตอ่ ว่า
“พอกันแหละ บาก็แอบแนะนําวิธีควบคุมพีโคตัลให้ โลนี

นายว่ามวยคูน่ ีมันสมนําสมเนือกันดีไหมละ”
ชิลด์หวั เราะขํา จนทังโต๊ ะอาหารสว่างสดใสไปด้ วยเสียง

หัวเราะ กระทังบาเรี ยขอตัวลงไปจัดการงานบัญชี ของร้ านตอน
หนึงทุ่ม ชิลด์ก็แยกตัวไปทบทวนบทพูดทีเขาต้ องนําเสนอผลงาน
ขณะที เวิร์นนํ าหมวกเอ็มบีเ อชมานังกดตรวจสอบคําสัง ความ
เงี ยบทีไม่น่าอึดอัดจึงปกคลุมพืนทีห้ องนังเล่น สลับกับเสียงค้ อน
ไม้ ของมารี ซงกํ
ึ าลังตอกลงบนจิกซอว์ทีต่อ
“ชิลด์ เวิร์น” เสียงมารี เรี ยกขึน
“ครับ” สองหนุม่ ขานรับพร้ อมกัน
“อะไรคือนอกใจเหรอ” มารี ถามเสียงซือ
สองหนุม่ หันขวับมามองมารี เป็ นตาเดียว “บานอกใจมารี

เหรอ”
มารี สา่ ยหน้ า “เมือวานมารี ไปตลาด ได้ ยินดอกไม้ คยุ กัน”

ชิลด์ถอนหายใจโล่งอก แล้ วอธิบายว่า “นอกใจ คือ การที

เราไปสนใจคนอืนทีไม่ใช่แฟนเรา ไม่ดีร้ ูไหมมารี ”
มารี พยั ก หน้ า แล้ วถามอี ก ว่ า “แล้ วอะไร คื อ พวก

บกพร่องเหรอ”
สองหนุ่มเงียบกริ บ ไม่ใช่ตอบไม่ได้ แต่เพราะคนทียืนอยู่

ข้ างหลังมารี ซึงมองแผ่นหลังเด็กสาวทีถามด้ วยสีหน้ าเรี ยบขึง แต่
พอมารี หนั ไป สภาวะกดดันนันก็หายไปในพริ บตา
“บา มาตังแต่เ มื อไร มารี ไ ม่ร้ ู สึกเลย” มารี ถามอย่าง

แปลกใจ
“เพราะมารี มวั แต่คยุ น่ะสิ เล่นไปถึงไหนแล้ วละ” บาเรี ย

ทรุดตัวนังลงข้ างตัวมารี ทีกําลังเรี ยงภาพจิกซอว์ทีเขาเคยเล่นตอน
เด็กๆ
“เพิงถึงด่านทีมี 256 ชิน ยากจังเลย” มารี บอกแล้ วก้ มลง

พยามต่อจิกซอว์ด้วยเวทแอทชิพ ส่วนสองหนุ่มก็รอฟั งอยู่ ว่าบา
เรี ยจะตอบคําถามของมารี ยงั ไง
“ใครเป็ นคนพู ด เรื อง ความบกพร่ อ ง งั นเหรอมารี ”

บาเรี ยถามเสียงเรี ยบอย่างใจเย็น
630 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“โมบี เด็กผู้ชายทีร้ านขายขนมปั ง เขาว่ารันนีทีเป็ นเพือน

ของมารี ”
บาเรี ยขมวดคิว “รันนี กาวน์ ลูกสาวเจ้ าของร้ านตัดเสื อ

ตรงหัวมุมใช่ไหม”
“ใช่ รันนีร้ องไห้ ใหญ่เลย มารี เลยจัดการคนปากเสีย โดย

บอกว่ามารี จะไม่ซือขนมปั งเขาอี ก มารี ปลอบรั นนี ตังนานแน่ะ”
มารี ตอบพลางติดตัวต่อลงไปเรื อยๆ
“แล้ วมารี ปลอบรันนีว่ายังไง” บาเรี ยถามอย่างอยากรู้
มารี เหลือบตามองบาเรี ย แล้ วพูดว่า “มารี ก็บอกว่า รันนี

ตัดเสือเก่งกว่าพวกนันตังเยอะ มือเล็กนิดเดียว แต่จบั ผ้ ามาตัดๆ
เย็บๆ ผ้ าอะไรก็สวยทังนัน พวกเขาทําได้ แค่ขนมปั ง กินอิมแต่ไม่มี
เสื อผ้ าใส่จ ะอยู่ไ ด้ ยัง ไง ทุกสิ งมี ชีวิตก็ มี หน้ าที ของตัวเองทังนัน
จริ งไหม”
บาเรี ย พยัก หน้ า พลางเหลื อ บไปมองเวิร์ น กับ ชิ ล ด์ ที ก็

พยักหน้ าเหมือนกัน
“ตอนมารี อยู่ใ นป่ านะ คุณ นกก็ ช อบมากิ นผลไม้ เพราะ

คุณนกออกลูกเป็ นนก กินไม่ได้ แต่เพราะนกกินผลไม้ พอขับถ่าย
ก็ จะได้ ต้นอ่อนของต้ นไม้ เล็กเกิ ดขึนจากตรงนัน ต้ นไม้ ก็โตด้ วย

ตัวเองไม่ได้ มันต้ องมีคนช่วย มารี เห็นมาเยอะแล้ ว พวกเราก็ต้อง
ทํ า อะไรไม่ ไ ด้ สัก อย่ า งนันแหละ เราถึ ง ต้ อ งอยู่ ด้ ว ยกั น จะได้
ช่วยกันทําให้ ได้ ทกุ อย่างไง”
หมับ!
บาเรี ยสวมกอดเด็กสาวทีพูดพลางกดตัวต่อให้ ติดกันไป

พลางอย่างไม่สนใจว่าสองเพือนรี บเบือนหน้ าไปมองทางอืน แต่ก็
ยังแอบเหล่ตามองบาเรี ยทีดึงมารี มานังบนตัก แล้ วหอมแก้ มคน
เก่งเบาๆ
มารี ยมแป้
ิ น แล้ วตอบว่า “รันนีก็กอดมารี แล้ วบอกว่า มา
รี เป็ นเพือนทีดีทีสุดด้ วยละ”
“เก่งมากมารี รันนี โชคดีทีมีเพื อนแบบมารี นะ” บาเรี ย

ตอบ
มารี พยักหน้ า “อื อ รั นนี ก็ ว่างัน แต่น่าเสี ยดาย พอมารี

ถามว่า รันนีจะไปสอบเข้ าโรงเรี ยนกับมารี ไหม รันนีบอกว่าจะไป
สอบเข้ า เทรๆ อะไรสักอย่าง”
632 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“เทรกาไรท์ เป็ นโรงเรี ยนคูแ่ ฝดของฟั ลกาไรท์ สอนการตัด

เย็บทีใหญ่ทีสุดในเซวีนา่ ถ้ ารันนีสอบเข้ าโรงเรี ยนนีได้ ละก็ เจ้ าหนู
ร้ านขนมปั งนันสู้ไม่ได้ เลยนะ” ชิลด์บอก
มารี ตาเป็ นประกาย “จริ งเหรอ ดีจัง” ยิมอยู่พกั เดียวก็

ขมวดคิว
“มีอะไรเหรอ” บาเรี ยถาม
มารี เลยแหงนหน้ ามองบาเรี ย “ก็มารี บอกแล้ วว่าจะไม่ซือ

ขนมปั งร้ านเขา แล้ วเราจะเอาขนมปั งทีไหนกินละบา มารี ทําขนม
ปั งไม่เป็ น”
บาเรี ย หัว เราะ แล้ ว โยกตัว มารี ร าวกับ ต้ อ งการปลอบ

ขณะมองไปทีเวิร์น
“มองฉันทําไม ถึงฉันจะทําอาหารเก่ง แต่อบขนมปั งไม่ได้

นะ” เวิร์นรี บออกตัว
“ใครว่าจะให้ นายทํา ฉันทําเองก็เป็ น แต่จะให้ นายไปคุย

กับเจ้ าของร้ านขายขนมปั งต่างหาก ว่าเขาควรสอนลูกเขาให้ ดี
ไม่อย่างนันจะทําให้ เด็กคนอืนมีปมด้ อย”
ชิ ล ด์พ ยักหน้ าเห็นด้ วย “จริ ง ด้ วย เราต้ องปรั บทัศนคติ

ตังแต่ยงั เด็กนะ นับวันเด็กเมเนไทป์ ก็ยิงเพิมขึนเรื อยๆ ถ้ าปล่อย
ให้ พ วกเขาคิ ดอย่ างนี ไปเรื อยๆ ต่อไปได้ ส ร้ างปั ญ หาขึนอี กแน่
คนเราไม่จําเป็ นต้ องเป็ นจอมเวทก็ประสบความสําเร็ จได้ ”
“ได้ แต่...ทําไมต้ องเป็ นฉันวะ” เวิร์นถาม
บาเรี ยหัวเราะ แล้ วตอบว่า “เด็กโมบีน่ะ ปลื มพวกจอม

เวทตัวลําบึก นายเข้ าลักษณะนันสุด นายไปพูดเด็กจะได้ เชือไง”
เวิร์นร้ องอ้ อ แล้ วยักคิวให้ ชิ ล ด์ “ฉันมี แฟนคลับแล้ วนะ

เว้ ย”
“ดีใจอะไรกับแค่เด็กปลืม เอาไว้ พีจรับคําขอแต่งงานนาย

ก่อนดีไหม” ชิลด์ย้อน
“ไอ้ ชิลด์ คนยิงอารมณ์ ดี มากวนให้ ขุ่น” เวิร์นโวยวาย

แล้ วส่งกระแสไฟฟ้าไปทําร้ ายชิลด์ทีสร้ างบาร์ เรี ยร์ ขนมาทั
ึ นควัน
อย่างรู้ทนั
“ถ้ าเวิร์นไปพูดให้ เขาเลิกว่ารันนี เราก็ไปซือขนมปั งร้ าน

เขาได้ ใช่ไหมบา” มารี ถาม
634 ¡ÑÅ°Ô´Ò
บาเรี ย พยัก หน้ า “ได้ สิ เราต้ อ งให้ อภั ย คนที ปรั บ ปรุ ง
ตัวเองนะ”
“อือ ถ้ าเขาไม่ว่ารันนี มารี ไปซือขนมร้ านเขาก็ได้ ได้ ของ

แถมเยอะดี”
บาเรี ยเลิกคิวสะกิดใจกับคําพูดท้ ายประโยคของมารี
“หัดเป็ นเด็กชอบของแถมตังแต่เมือไรมารี ” บาเรี ยถาม
“มารี ไม่ได้ ขอเขานะ เขาให้ เอง พี ชายของโมบีน่ะ ชอบ

เอามาใส่ถงุ ให้ มารี ขนมปั งอบเนยทีบาชอบกินไง มะม้ าเซบอกว่า
ถ้ าอะไรประหยัดได้ ก็ให้ ประหยัด ถ้ ายังไปซือร้ านนีอยู่ มารี ก็ช่วย
บาประหยัดเงินไปตังเยอะ”
สองหนุ่ม ที แอบฟั ง มารี เ ล่าว่าโดนจี บโดยไม่ร้ ู ตัวก็ หลุด

หัวเราะขําก๊ าก จนบาเรี ยเหลือบตาไปเขม่นปรามเพือน แล้ วเอ่ย
เสียงเรี ยบว่า
“งันวันหลังฉันจะไปซือขนมปั งเอง มารี ไม่ต้องไปแล้ ว”
“ทําไมละ” มารี ถาม

บาเรี ยยิมอย่างทีเพือนสนิทสองคนเสียววาบแทนพีชาย
ของโมบีเลย ว่าครังหน้ าทีขายของให้ คนของร้ านมาสเตอร์ บราวน์
ต้ องทําตัวอย่างไร
“ว่าไงละบา ทํ าไมบาถึงไปซือเองละ นันเป็ นหน้ าที ของ

มารี นะ”
“แค่ครังเดียวมารี ให้ ฉนั ไปซือแทนครังหนึงนะ ฉันจะไปดู

ว่ามีอะไรอร่อยอีกหรื อเปล่า ครังหน้ าจะได้ ให้ มารี ซือมาให้ ถกู ไง”
“อ้ อ งันก็ได้ ” มารรับคํา พลางขยับตัวลงจากตักชายหนุ่ม

แล้ วเล่นเกมของเธอต่อ ขณะทีบาเรี ยหันไปสบตาเวิร์นแล้ วเอ่ยว่า
“ดูทา่ ตอนนายไปปรับทัศนคติกบั โมบี ฉันคงต้ องติดสอย

ห้ อยตามไปด้ วยแล้ วละ”
เวิร์นได้ แต่กลันหัวเราะไว้ อย่างสุดกํ าลัง พลางเหลื อบ

มองไปทางชิ ลด์ทีก็ ทําเหมื อนกัน แล้ วลงความเห็นอย่างพร้ อม
เพรี ยงว่า บาเรี ย มิชชาร์ พ ผู้แสนดีคงไม่แสนดีอย่างทีคิดแล้ วละ
หากใครคิดเข้ ามายุง่ กับสมาชิกใหม่ของมาสเตอร์ บราวน์
636 ¡ÑÅ°Ô´Ò
80
ÀÒÃ¡Ô¨·ÕèäÁÁÇÕ ¹Ñ ¨º
งานเลี ยงฉลองเกสต์ราวน์ จัดขึนในคืนสุดท้ ายของงาน
ตอนหนึงทุม่ ตรง ห้ องบอลรูมใหญ่ของปราการซินเทลล่าสว่างไสว
ด้ วยดวงไฟสี นวลผ่อง ธงสัญลักษณ์ ของแต่ล ะปราการประดับ
ประดาไว้ ตามุมห้ องเจ็ดแฉก เหล่านักเรี ยนจอมเวททยอยเข้ ามา
ร่ ว มงานกัน ไม่ ข าดสาย เสี ย งพูด คุย เซ็ ง แซ่ ดัง คละเคล้ า ไปกั บ
เสียงดนตรี ทีคลออยู่ตลอดงาน แต่ในความรื นเริ งก็ยงั มีความตึง
เครี ยดปนเปอยู่
“นายดูลกุ ลีลุกลนนะชิลด์” เวิร์นทัก วันนีเวิร์นสวมสูทสี

นําตาลเข้ มพอดีตวั และด้ วยร่ างกายที บึกบึนทําให้ หนุ่มร่ างโตดู
งามสง่ามาดเท่ไม่เบา เลยกลายเป็ นจุดสนใจของสาวๆ ในงานได้
ไม่ยาก เพียงแต่หนุ่มหล่อคนนีกลับควงแขนมากับสาวสวยเฉี ยว
เตะนัยน์ตาทีรู้จกั กันดีว่าเป็ นคนรักของเวิร์นมานาน สาวน้ อยสาว
ใหญ่ทีอยากเข้ าไปทําความรู้จกั ด้ วยเลยต้ องถอยห่าง
“นายไม่ ตืนเต้ นเหรอ วัน นี เขาจะประกาศผลชิ นงานที

ชนะเลิศในงานเกสต์ราวน์ครังนีแล้ วนะ”
เวิร์นเลิกคิว แล้ วหันไปหาบาเรี ยซึงกุมมือมารี ทีมองซ้ าย

มองขวาไปรอบอย่างตืนตาตืนใจ แล้ วถามว่า “เราควรตืนเต้ น
เหรอ กว่าจะได้ รางวัลนันน่ะ นายต้ องชนะผลงานของคนอืนๆ อีก
ตัง 69 ชินงานเลยนะ”
“แล้ วยังไง แค่ตดั ชินงานของรุ่ นพีเชรี พตัวเต็งซึงได้ รางวัล

เกสต์ราวน์มาสองปี ติดต่อกันตอนเป็ นนักเรี ยนรจอมเวท ทีเหลือ
นอกนันทุกคนก็มีสิทธิหมดแหละ” ชิลด์เอ่ยอย่างหมายมันปั นมือ
“เออ เออ แต่ชิ นงานของปราการฟี เรเน่ก็น่ากลัวอยู่นา

พวกเขาเข้ าไปศึกษาสัตว์ เ วทที อาศัยอยู่ใ นปล่องภูเ ขาไฟไม่ใ ช่
เหรอ น่าหวาดเสียวชะมัดเลย เนอะบา”
“อืม ก็อย่างทีชิลด์วา่ รางวัลนีเขาพิจารณาแค่ชินงานของ

นักเรี ยนจอมเวท 70 ชิน พวกเราก็มีหวังนะ”
“บา มารี ไปเอาอาหารตรงนู้นได้ ไหม” มารี ในชุดราตรี สนั

สีเหลื องอ่อนทีพองฟูราวกับตุ๊กตา ทําให้ เด็กสาวยิงดูสวยหวาน
กว่าทุกวันหันมาถามบาเรี ย
638 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ได้ สิ แต่ต้องรี บกลับมานะ เพราะอีกเดียวท่านเจ้ าทังเจ็ด

จะเข้ างานแล้ ว” บาเรี ยสัง
“มารี จะเอาของชอบบามาเผือนะ” มารี รีบบอกเอาใจบา

เรี ย
“แล้ วของพวกเราละมารี ” เวิร์นแซว เด็กสาวยิมอ่อน

พลางตอบว่า
“เวิร์นก็ให้ พีจไปเอาให้ สิ เนอะ”
พีจิสยิมรับ แต่เวิร์นหน้ าเหวอไป พลางพึมพําว่า “พีจนะ

เหรอจะหยิบ ต้ องเป็ นฉันนีทีต้ องไปหยิบมาให้ น่าอิจฉาบาจริ งๆ”
“ว่าอะไรนะ” พีจิสหันมาถาม เวิร์นเลยรี บปฏิเสธ แล้ วหัน

ถามชิลด์วา่
“แล้ วคูค่ วงคืนนีของนายไปไหน เห็นควงกันเข้ ามาในงาน

แล้ วหายไปเลย”
ชิลด์ยักไหล่ “ไม่ร้ ู แม่ฉันติดต่อให้ ล องออกงานกับฉันดู

เขาคงมีเป้าหมายของเขาละมัง พอเข้ างานเลยแยกย้ ายน่ะ”
“แม่นายก็ช่างพยายามเนอะ เอาเถอะ นายอาจจะชอบ

เธอก็ได้ ” เวิร์นเปรยอย่างเห็นใจ เอาเข้ าจริ ง ชิลด์ก็ไม่ได้ อยากมี
คนรักมากขนาดนัน จากทีคุยกัน พอชิลด์ตดั สินใจแน่นอน ว่าจะ
เรี ยนต่อทีบิสเซย่าหลังจากเรี ยนจบ อีกหนึงปี ทีเหลือในโรงเรี ยน
เวทแห่งเซวี น่า ชิลด์เลยตังใจทุ่มเทให้ กับการศึกษามารี โลนี จึง
คาดหวังกับผลงานชินนีมาก
“จะเกิ ด อะไรขึ นถ้ านายได้ รางวั ล เกสต์ ร าวน์ ปี นี ”

บาเรี ยถาม ทังทีหางตายังมองมารี ทีเลือกอาหารอยูท่ ีซุ้มอาหาร
“ปี หน้ าฉันจะลดกิจกรรมทังหมด แล้ วเข้ าไปเรี ยนรู้ งานที

บริ ษั ท เพราะข้ อมู ล ของมารี โ ลนี ทั งหมด ฉั น ได้ เ สนอให้ ทาง
ปราการไปแล้ ว แต่ก็อย่างว่า บางอย่างก็ต้องปิ ดเป็ นความลับ”
ชิลด์ตอบ แต่สีหน้ าก็ไม่ได้ เสียดายเลยสักนิด ทีต้ องเสียแรงเปล่า
จากการศึกษาครังนี
“นันสิ แล้ วถ้ าไม่ได้ ละ”
“ก็เหมือนเดิม ฉันก็ลดกิจกรรมทังหมดเพือไปเรี ยนรู้ งาน”

ชิลด์ตอบพลางยิมกว้ างกับสีหน้ าไม่เข้ าใจของเพือน
“ไม่ว่าจะได้ หรื อไม่ ฉันก็ ตดั สินใจแล้ ว ฉันเพิ งมาคิดได้

ตอนที ออกไปปฏิ บตั ิภารกิ จ ครั งนี แหละ ว่าฉันน่ะ ไม่เหมาะกับ
640 ¡ÑÅ°Ô´Ò
การออกภาคสนามเลยจริ งๆ” ชิลด์ตอบพลางยกแก้ วเครื องดืมใน

มือให้ สาวสวยคนหนึงทีเดินมากับคูข่ องเธอ
“นัน พาโมเน่ กิ ลด็อก ว่าที จิตรกรเวทมื อหนึงทีกํ าลังดัง

อยูต่ อนนีนี นายรู้จกั เหรอชิลด์” พีจิสถาม
“ฉันไปขอร้ องให้ เขาวาดรู ปมารี โลนีน่ะสิ ก็ภาพทังหมดที

หมวกเอ็ม บีเ อชเก็ บได้ ห้ามนํ า ออกเผยแพร่ นอกเหนื อจากงาน
เกสต์ราวน์ ฉันเลยอยากวาดเก็ บไว้ ทีบ้ าน เพื อเป็ นรางวัลให้ แก่
ตัวเอง”
“ดูเหมือนนายจะตัดสินใจแน่แล้ วว่าไม่ทําอาชีพจอมเวท
พฤกษา” บาเรี ยสรุป
ชิลด์ยิม “ฉันยังเป็ นจอมเวทบา เพี ยงแต่เ ลื อกว่าจะทํ า

อะไรทีเหมาะกับฉันมากกว่า คืนนันตอนเห็นลินค์ส้ กู ับโกลดี ฉัน
ถึงคิดได้ ”
“คิดอะไรได้ ” เวิร์นถาม
ชิลด์ก้มมองมือตัวเอง แล้ วตอบว่า “ฉันไม่เหมาะทีจะเป็ น

กองหน้ าหรอก ฉันขอเป็ นทัพเสริ มดีกว่า”
เวิร์นหันมาสบตาบาเรี ย ชิลด์เลยเอ่ยต่อว่า “พวกนายเก่ง

นะ สามารถตอบสนองและบุกไปข้ างหน้ าเพือปกป้องเซวีน่าด้ วย
กํ าลังของพวกนายโดยไม่หวันเกรงอะไร แต่ฉันน่ะ...ไม่สามารถ
ทําอย่างนันได้ ”
“มันไม่ใช่อย่างนันสักหน่อยชิลด์ นายเป็ นหัวหน้ าที เก่ง

ทีสุดเท่าทีพวกเรารู้ จกั เลยนะ” เวิร์นพยายามให้ กําลังใจเพือน แต่
ชิลด์ยงั คงส่ายหน้ าด้ วยรอยยิม
“เฮ้ ย เวิร์น ฉันไม่ได้ ซึมเศร้ านะ ฉันแค่ค้นพบเหตุผลทีมา

เป็ นจอมเวทพฤกษาแท้ ทีจริ งคืออะไรเท่านันเอง”
บาเรี ยมองชิลด์นิง ดวงตาของชิลด์ในวันนีไม่ได้ แตกต่าง

จากเมือหลายเดือนก่อนทีมาขอร้ องพวกเขาให้ ช่วยตามหาสิงทีไม่
น่าจะมี อ ยู่จ ริ ง อย่างมารี โลนี แต่สิ งที เพิ มเข้ ามาก็ คือ ดวงตาสี
นํ าตาลเข้ มคู่นีดูมันใจกับอะไรบางอย่างที อยู่ในใจเขามากกว่า
เท่านัน
“ฉันอยากเป็ นจอมเวทพฤกษา เพราะต้ องการดูแลฟาร์ ม

ของฉั นให้ รุ่ ง เรื อง อย่างที มารี พูดไง ฉัน ก็ แค่ทํ าสิ งที ฉันทํ าได้ ดี
ในขณะที พวกนายเลื อกที จะปกป้องเซวี น่าในรู ปแบบของพวก
642 ¡ÑÅ°Ô´Ò
นาย ฉั น เองก็ เ ลื อ กที จะปกป้ อ งโลกใบนี ด้ ว ยสองมื อ ของฉั น

เช่นกัน”
เวิร์ นยิมพลางยกมื อขึ นบีบ ไหล่ เ พื อน พี จิ ส เองก็ ยิมให้

ชิลด์แล้ วเอ่ยว่า “ดีเลย ถ้ าพวกเราตกงานจะได้ ไปคนงานในฟาร์ ม
นายไง”
ชิลด์หวั เราะ บาเรี ยจึงเอ่ยเสริ มว่า “นายรู้ เสมอว่าตัวเอง

ต้ องการอะไรชิลด์ ฉะนันนายจึงเป็ นคนทีน่าอิจฉาทีสุด”
“มากไปบา นายต่างหากทีน่าอิจฉา ดูสิ สาวน้ อยของเรา

ถืออะไรกลับมาเต็มมือไม่ร้ ู ” ชิลด์ปัดความเขินเสไปทีมารี ซึงเดิน
ยิมแป้นกลับมา
“งันเหรอ ฉันไม่เคยรู้สกึ ว่าตัวเองน่าอิจฉาเลยสักครัง” บา

เรี ยพูดเบา ๆ
ชิลด์หวั เราะพลางพูดว่า “งันก็คิดได้ แล้ วเพือน แล้ วก็ไป

ช่วยมารี ถือของดีกว่าไหมนัน เดียวจะล้ มเอา”
บาเรี ยรี บเดินไปรับของในมือมารี มาถือไว้ ก่อนจะเดินนํา

เธอกลับมายังจุดทีพวกเขายืนอยู่ ภาพทีบาเรี ยช่วยเหลือสาวน้ อย
ด้ วยสายตาอ่อนโยนนัน ทําให้ ชิลด์พดู กับเวิร์นว่า
“แม้ ใ ครๆ จะว่ า ฉั น ทํ า ภารกิ จ ที แสนยากลํ า บากนี เสี ย

เปล่า แต่ฉนั ว่ามันคุ้มค่าจริ งๆ ทีได้ เห็นภาพนี”
เวิร์นกุมมือพีจิสเอาไว้ หลายเดือนมานีเขาได้ เรี ยนรู้ อะไร

มากมายเกี ยวกั บ การปล่ อ ยมื อ จากผู้ หญิ ง คนนี บาเรี ย เองก็
เช่นกัน
“ไม่วา่ ผลจะออกมายังไง แต่พวกเราก็ได้ เรี ยนรู้...นายพูด

อย่างนันไม่ใช่เหรอ”
ชิลด์ยิม ขณะทีเสียงประกาศแจ้ งการมาถึงของท่านเจ้ า

ทังเจ็ดดังขึน ความตืนเต้ นเริ มแพร่กระจายไปทัวห้ องบอลรู ม คนที
ไม่ เ ข้ างานต่ า งพากั น เดิ น เข้ า มาอย่ า งเร่ ง รี บ ชิ ล ด์ ย กมื อ เป็ น
สัญญาณให้ กลุม่ เพือนในทีมทีบางคนติดภารกิจจนมาร่ วมงานได้
เฉพาะวันสุดท้ ายให้ เดินมารวมกลุม่ กัน
“ถ้ าปี นีนายไม่ได้ ปี หน้ าเราหาอะไรสนุกๆ ทําอีกไหม” ลิ

นคอร์ นทีควงคูม่ ากับกับลิลา่ ถามขึน
“ฉันก็สนอยู่นะ แต่คงไม่ว่างแล้ วละ แต่...ถ้ ามันน่าสนใจ

มากๆ ฉันจะลองจัดตารางดู” ชิลด์ตอบ
644 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“เยี ยม” ลินคอร์ นยิมรับ พลางยืนมื อไปจับมื อกับชิลด์

เขย่าแรงๆ ขณะทีนีลเอ่ยขึนว่า
“ฉันได้ ข่าวว่ารุ่ นพีเชรี พจะได้ เป็ นศาสตราจารย์แล้ ว สุด

ยอดเลยนะ”
“สุดยอดสิ แต่บอกก่อนเลยนะ งานหน้ าห้ ามนายชวนรุ่ น

พีเปี ยกมาร่ วมด้ วยเด็ดขาด ฉันไม่อยากโดนดูดพลังอีก” เวิร์นเอ่ย
ด้ วยสีหน้ าสยดสยอง
“ไหนว่าไม่กลัวไง ครั งที แล้ วนายฟื นก่อนยี สิ บสี ชัวโมง

ครังหน้ าอาจลดเหลือสิบสองก็ได้ ” ทีนา่ แซว
“ไม่ ไม่ และไม่”
เวิร์นยํ าคําตอบด้ วยสี หน้ าจริ งจังจนคนทังกลุ่ม หัวเราะ

ก่อนจะเงียบเสียงลงเมือมาสเตอร์ ผ้ ดู ําเนินรายการส่งสัญญาณให้
ทุกคนเงียบ เพือประกาศผลการตัดสิน เริ มจากการทบทวนเกณฑ์
การตัดสิน คณะกรรการตัดสิน ตามด้ วยรายชือชินงานห้ าอันดับที
ได้ รับคะแนนสูงสุด
“อันดับทีห้ า ได้ แก่ วิวฒ

ั นาการของสัตว์เวทในปล่องภูเขา
ไฟเปี ยก้ า ของปราการฟี เรเน่”
เสียงปรบมือดังกึกก้ อง พร้ อมกับการปรากฏตัวของจอม

เวทฝึ กหัดเจ้ าของผลงานทีมาพร้ อมกับเปลวไฟ นักหาข่าวหลาย
คนจับภาพการปรากฏตัวทีน่าอัศจรรย์นนั
ลิล่ากระซิบบอกทุกคนว่า “รุ่ นพีเมโรเป็ นผู้ดแู ลกลุ่มรุ่ นพี

จอมเวทฝึ กหัดกลุม่ นี”
“สมกั บ เป็ นรุ่ น พี เมโรเนอะ ปราการฟี เรเน่ ไ ม่ เ คยได้

คะแนนสูงจนติดหนึงในห้ ามาก่อนเลยนะ” ชิลด์เอ่ย
“อันดับทีสี ได้ แก่ หมวกเอ็มบีเอช ปราการซินเทลล่า”
เสียงปรบมือดังกึกก้ องอีกครัง เวิร์นหันไปหอมแก้ มคนรัก

ขณะทีมารี กระโดดไปเขย่าแขนของบาเรี ยอย่างดีใจ
“บาเก่งทีสุดเลย” มารี ร้องชม บาเรี ยเลยก้ มลงหอมแก้ ม

เด็กสาวตามอย่างทีเวิร์นทํา ก่อนจะเดินมาตบมือกับคูห่ ู แล้ วพา
กันเดินผ่านฝูงชนไปยังเวทีเพือรับรางวัลจากท่านเจ้ าทังเจ็ด
เวิร์นหัวเราะเสียงดังไปทัว ขณะทีบาเรี ยเพียงอมยิม แล้ ว

เดินไปอย่างมันคง นักหาข่าวจับภาพนักเวทฝึ กหัดกลุ่มแรกทีขึน
ไปรับรางวัลของวันนีกันอย่างสนุกมือ โดยเฉพาะบาเรี ยเป็ นทีจับ
ตามองอยูแ่ ล้ ว ยิงโดนรุมล้ อมมากเป็ นพิเศษ
646 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“บานีเนือหอมแบบเงี ยบๆ นะ ดูสิ นักหาข่าวรุ มขนาดนี

ยังยิมนิงไม่สนใจโลกเลย” ทีน่าแซวเพือน ขณะมองสองหนุ่นก้ าว
ขึนเวที ทําความเคารพท่านเจ้ าทังเจ็ด แล้ วไปรับโทฟี อันดาสีเงิน
โล่ประดับเกี ยรติทีจะมอบให้ แก่ผ้ ทู ีได้ คะแนนสูงสุดในอันอับที 2
ถึง 4 ของทุกปี
“ใช่ วันก่อนก็มีเด็กผู้หญิ งหอมแก้ มบาด้ วย มารี ไม่ชอบ

เลย” มารี เอ่ยด้ วยสีหน้ าไม่พอใจ
ทีนา่ หัวเราะ “เด็กผู้หญิงนีคือเด็กขนาดไหนเหรอมารี ”
มารี ทํามือคะเนส่วนสูงของคูแ่ ข่งทีสูงแค่เข่าของเธอ ทีน่า

จึงระเบิดเสียงหัวเราะดังลัน
“นันมันเด็กเล็กแล้ วมารี ไม่น่ากลัวหรอก มารี ส บายใจ

ได้ ”
“เหรอ บาก็พดู อย่างนัน” มารี ตอบ
ทีน่าเลยยิมเจ้ าเล่ห์พลางถามว่า “แล้ วบาบอกอะไรมารี

อีกเหรอ”
มารี ยิมแก้ มแดง แล้ วตอบว่า “บาไม่ให้ บอกคนอืน ไม่งัน

มารี จะเป็ นเด็กไม่ด”ี
ทีน่าทําเสียงจิกจักในลําคอ แล้ วหันไปสนใจบนเวที เมือ

มาสเตอร์ พิธีกรประกาศต่อ
“อันดับที 3 ได้ แก่ การเพาะพันธุ์ดอกเมอแลนโก้ ปราการ

ฟาเรนเซ่”
ชิ ล ด์ ป รบมื อดั ง ขึ นเป็ นคนแรกพร้ อมกั บ ผิ ว ปาก

เช่นเดียวกับลิล่าทีดีใจเช่นกัน ที เพือนสนิทของเธออย่างโอลิเวี ย
สก็ อต กี นีล ฮันเชส และมิลกี เพอร์ กินซ์ เจ้ าของชินงานชินนี ได้
รางวัลเช่นกัน
“ดูเหมือนปี นี นักเวทฝึ กหัดจะมาแรงนะลินค์ ดูสิ สองอัน

เป็ นของนักเวทฝึ กหัดทังนันเลย” นีลเอ่ยอย่างอดภูมิใจในเพือน
ของพวกเขาไม่ได้
“แต่อันดับต่อไป ฉันว่าไม่น่าเป็ นนักเวทฝึ กหัดนะ ไม่งัน

พวกรุ่นพีเสียหน้ าตาย”
“อันดับที 2 ได้ แก่ ภาพวาดไซเอนกลางสายฝน ปราการ

รัตติกาล”
648 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เสียงเฮจากฝั งของจอมเวทรัตติกาลดังกระหึม ตามด้ วย

ทางเดิ น ที แหวกเป็ นทางเพื อให้ หญิ ง สาวแสนสวย จอมเวท
รัตติกาลฝึ กหัดในชุดราตรี ประดับเลือมเดินผ่าน ความงดงามใน
เรื อนร่ างและใบหน้ าทีถูกแต่งแต้ มจนสวยสดส่งผลให้ ผ้ ชู ายเกือบ
ครึงทีเธอเดินผ่านต้ องมนตร์
“สวยชะมัด โอ๊ ย! ฉันแค่ชมเฉยๆ น่าพีจ” เวิร์นแก้ ตวั กับ

คนรัก
“ฉันชมคนอืนว่าหล่อก็ได้ สิ”
“โธ่พีจ”
ชิลด์เหลื อบมองคู่รักที ทะเลาะกันด้ วยเรื องไม่เ ป็ นเรื อง

อย่างขําขัน เวิร์นนีก็ปากหาเรื องเหลือเกิน ขนาดนีล บาเรี ย แล้ วก็
ลินคอร์ น ไม่เห็นจะพูดอะไร
“เอาละสิ มาถึงรางวัลใหญ่แล้ ว” ทีน่าพึมพําขณะทีความ

ตืนเต้ นในห้ องบอลรู มพุ่งสู่จุดสูงสุด เมือพาโมเน่เดินลงจากเวที
แล้ วมาสเตอร์ พิธีกรก็ประกาศรางวัลใหญ่ของคําคืนนี
“รางวั ล อั น ดับ หนึ ง ในงานเกสต์ ร าวน์ ป ระจํ า เซวี น า

ศักราชที 3068 ได้ แก่ ปริ ศนามารี โลนี ปราการฟาเรนเซ่”
ความเงี ยบเกิดขึนในเสี ยววินาที ก่อนที เสี ยงปรบมื อจะ

ระเบิดขึน เวิร์นเป็ นคนแรกทีพุ่งไปกอดชิลด์ทียื นนิงอึง ตามด้ วย
บาเรี ย นีล และลินคอร์ น พอหนุ่มๆ คลายอ้ อมกอด ทีน่า ลิล่า พี
จิสก็ สวมกอดชิลด์อย่างดีใจ มารี ปรบมือแล้ วส่งยิมให้ ชิลด์ ชาย
หนุม่ เจ้ าของผลงานยิมกว้ างจนตาหยี หางตารื นนด้ วยหยดนําตา
ทีปลืมปี ติ
“ขึนไปบนเวทีเร็ ว” ลินคอร์ นดันหลังเพือน ชิลด์จึงหันมา

จับมือลินคอร์ น
“ขอบใจลินค์”
“รี บไปเถอะน่า อย่ามัวชักช้ า เดียวเขาเอารางวัลคืนนะ”

เวิร์นแซว จนชิลด์อยากซัดเพื อนสักป้าบ แต่บาเรี ยรี บชี ไปที เวที
อย่างเตือนสติ ว่าต้ องให้ เกียรติผ้ ใู หญ่ก่อน ชิลด์เลยดึงชายเสือสูท
เล็กน้ อย แล้ วก้ าวเดินไปตามทาง พลางก้ มหัวให้ รุ่นพีทีรู้ จกั หลาย
คน
“คุ ณ ลุ ง ชาลี ไ ด้ ร างวั ล นี ตอนเป็ นจอมเวทฝึ กหั ด จาก

ชินงานการตามหาไทมี คูล ชิ ล ด์ไ ด้ รางวัล เร็ วกว่าคุณลุง งานนี
หัวหน้ าเราต้ องดีใจจนทํ าอะไรไม่ถูกแน่” เวิร์นคาดการณ์ ด้วย
รอยยิมกว้ างอย่างอดภูมิใจในตัวเพือนไม่ได้
650 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“จริ งด้ วย แต่ปราการฟาเรนเซ่คงเสียดายแย่ทีชิลด์ไม่ต่อ

ระดับมาสเตอร์ ” ทีนา่ เอ่ยอย่างน่าเสียดาย
“ไม่ เ ป็ นไรหรอก ก็ ชิ ล ด์ ตั ด สิ น ใจแล้ วนี พวกเราก็

เหมือนกัน ต้ องพยายามไปให้ ถึงฝั นได้ เหมือนชิลด์” ลิล่าเอ่ยด้ วย
นํ าเสี ยงมุ่งมันขณะมองชิลด์ก้าวไปยังตําแหน่งดอกไม้ กระจาย
เสียง เพือกล่าวขอบคุณรางวัลเพื อเป็ นเกี ยรติให้ กับรางวัลทีเขา
ได้ รับ
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้ าลึก กระแอมไอปรับเส้ นเสียง

ในลําคอเล็กน้ อยแล้ วพูดว่า
“ผมรู้ จักมารี โลนีครังแรก ตอนผมได้ รับของขวัญในงาน

วันสถาปนาโรงเรี ยนเป็ นสิทธิ ในการเข้ าห้ องสมุดของปราการซิน
เทลล่าตลอดทังปี เ มื อสามปี ทีแล้ ว เริ มแรกเป็ นการอ่านผ่านตา
เพื อเตรี ย มความพร้ อมในการสอบเข้ า ปราการฟาเรนเซ่ . ..”
นําเสียงทีดูไม่แน่ใจครังแรกของชิลด์คอ่ ยๆ มันคงขึน
“สามปี ตอ่ มา ผมเริ มร่างแผนงานตามหามารี โลนี เพือนํา

มันมาเป็ นชิ นงานแสดงผลงานที ยิงใหญ่ ทีสุดในโลก มันเป็ น...
แผนงานทีบ้ ามาก”
เสียงหัวเราะดังขึนสนันห้ องกับการหยอดมุกนัน
“แต่ทงที
ั เป็ นไปได้ ยากมากทีจะตามหาพืชชนิดนีพบ และ
ผมก็เกือบถอดใจไประหว่างทีหาข้ อมูล แต่ว่า คุณพ่อทีเคารพของ
ผม ท่านบอกผมว่า...” ชิลด์มองไปยังกลุ่มเพือนทีทําให้ เขามายืน
อยูต่ รงจุดนี แล้ วพูดต่อด้ วยรอยยิมกว้ างว่า
“...ในทุกความสําเร็ จ มักมีคนมากกว่าหนึงคนทีสร้ างมัน

ขึนมาทังนัน ยิงเป็ นงานทีขึนชือว่า ‘เป็ นไปไม่ได้ ’ หากมีกลุ่มคนที
ร่ วมแรงร่ วมใจกันทําด้ วยกันอย่างจริ งจัง คําว่า ‘เป็ นไปไม่ได้ ’ ก็
อาจจะเปลียนเป็ นคําว่า ‘เป็ นไปได้ ’ ก็ได้ ”
เสียงปรบมือดังขึนก่อนจะซาลง เพราะชิลด์ชโู ทฟี อันดาสี

ทองขึน แล้ วเอ่ยต่อด้ วยสีหน้ าเปี ยมไปด้ วยความเชือมัน
“ครับ โทฟี อันดาสีทองอันนี ไม่ได้ เกิดจากผมคนเดียว มัน

คือรางวัล ที เพื อนผู้เ ก่ง กาจของผมช่วยกันสร้ างขึนมา พวกเขา
ทุ่มเทและศรัทธาในเป้าหมายทีไม่ใช่แค่การไขปริ ศนาต้ นไม้ ต้นนี
เพือผม แต่พวกเราศรัทธาในพลังของกันและกัน ว่าหากพวกเรา
อยูร่ ่วมกัน ไม่มีอะไรทีพวกเราทําไม่ได้ ”
เสี ยงปรบมื อดังขึนอี กครั ง ไม่ใช่แค่จากกลุ่มของชิลด์ที

มองหัวหน้ ากลุ่มพวกเขาอย่างชื นชม แต่รวมไปถึงนักเรี ยนจอม
เวททุกคนทีผ่านการต่อสู้ฝ่าฟั นกับอุปสรรคของชินงานของตัวเอง
652 ¡ÑÅ°Ô´Ò
มาทังปี พวกเขาเข้ าใจสิงทีชิลด์พดู จากประสบการณ์ตรงของพวก

เขา ว่าแม้ ในตอนแรกเริ มที ทุกคนมุ่งหวังผลลัพธ์ ทีอยากประสบ
ความสําเร็ จ แต่ในท้ ายทีสุด ผลลัพธ์ ทีได้ ก็ไม่ได้ สําคัญไปว่าสิงที
พวกเขาได้ เรี ยนรู้ เพื อไปให้ ถึงจุดหมายโดยไม่สนใจว่า ผลลัพ ธ์
สุดท้ ายจะเป็ นอย่างทีหวังไว้ หรื อไม่
“ผมเชือว่า ทุกคนในทีนีก็ได้ รับประสบการณ์เช่นเดียวกับ

ผม ขอขอบคุณ ปราการแห่งปั ญ ญา และเหล่าผู้ใหญ่ ทุกท่านที
สร้ างเวทีแห่งนีขึน เวทีทีทําให้ พวกเราเหล่าต้ นอ่อนแห่งเซวีน่า ได้
เรี ยนรู้ ตวั ตนของเราไปพร้ อมๆ กับเรี ยนรู้ โลกอันสมบูรณ์แบบแห่ง
นี ว่ามันไม่ได้ เกิดจากพลังอํานาจวิเศษอะไรเลย แต่มนั เกิดจาก...
สองมือของพวกเรา...” ชิลด์ยิมกว้ าง แล้ วจบการกล่าวสุนทรพจน์
ของเขาลงอย่างงดงงามว่า
“ขอบคุณ สํ าหรั บรางวัล อี กครั ง และอยากจะบอกกลุ่ม

เพือนของผมว่า...ฉันรักพวกนายสุดชีวิตเลยว่ะ”
เสียงปรบมือดังก้ องขึนพร้ อมกับเสียงหัวเราะ และเสียง

ผิวปากทีวีดวิวไปทัว ชิลด์ คาโรต้ าโค้ งคํานับจนหน้ าเกื อบชิดเข่า
ตอบรับเสียงปรบมือนัน ชิลด์หนั ไปโค้ งคํานับท่านเจ้ าทังเจ็ดทีมา
เป็ นสักขี พ ยาน ก่อนจะเดินลงจากเวที กลับไปหาเพื อนของเขา
โดยหยุดจับมือทียืนมาแสดงความยินดีกบั เขาเป็ นระยะไปตลอด

ทางเดิน
งานแสดงผลงานระหว่างปราการได้ จบลงอย่างงดงาม
ตามจุดประสงค์ทีผู้ใหญ่ในแต่ละปราการคาดหวัง การสร้ างโลกที
สมบูรณ์ แบบว่ายากแล้ ว แต่การคงความสมบูรณ์ นนไว้
ั ให้ ยิงยื น
นานยากยิงกว่า การส่งต่อจิตวิญญาณแห่งความสมบูรณ์จากรุ่ น
สูร่ ุ่นจึงเป็ นเรื องจําเป็ น
จากพ่อแม่สลู่ กู
จากอาจารย์ถึงลูกศิษย์
จากพีสูน่ ้ อง
จากเพือนสูเ่ พือน
จากมือสองข้ างของคนคนหนึงสูม่ ือทังสองข้ างของอีกคน

หนึง ต่อเนื องโดยไม่มี วันจบสิ น และนันคือพลัง อํ านาจที วิเ ศษ
ทีสุดทีทําให้ ความสมบูรณ์แบบนีคงอยูต่ ลอดกาล
หลายเดือนต่อมา...
กรุ๊งกริ ง!
654 ¡ÑÅ°Ô´Ò
"มาสเตอร์ บราวน์ยินดีต้อนรับค่ะ" มารี เอ่ยขณะบีบหลอด

ดู ด ที บรรจุ นํ ามั น สี เ หลื อ งอ่ อ นให้ หยดลงช่ อ งที เปิ ดฝาของ
หลอดแก้ ว
ติง!
หยดนํ ามัน หอมระเหยสี เ หลื อ งอ่ อ นพอตกกระทบกั บ

ของเหลวสีใสในหลอดแก้ ว ก็ มีเสี ยงดังกังวานขึน ตามด้ วยสีสัน
หลากสีทีแตกกระจายเป็ นรัศมี ออกจากหยดนํามันนัน และแตก
ซ่านลามไปทัวหลอดแก้ วทีทอดยาวเป็ นลําคดเคียวเลาะไปตาม
ขอบชันวางของเล่นทัวทังร้ าน ยิงสี สันเหล่านันแพร่ กระจายไป
ตามหลอดแก้ วได้ ยาวมากเท่าไร หลอดแก้ วทีทอดตัวไปตามชัน
ของเล่นทังร้ านก็ยิงเปล่งประกายส่องสว่างด้ วยสีสดใส
ยามเมื อแสงสว่ า งเกิ ด ขึ นที ใด เสี ย งดนตรี ทํ า นอง

สนุกสนานรื นเริ งก็ดงั ขึนจากเหล่าเครื องเล่นตัวอย่างทีตังโชว์ไว้
เหล่าตุ๊กตาทีตังตามชันทีวางของโชว์ ก็พากันขยับตัวเต้ นไปตาม
จังหวะราวกับต้ องมนตร์ ร้ านของเล่นทีใหญ่ทีสุดในดีเนโซลจึงมี
ชีวิตชีวาขึน จนเด็กสาวทีทําให้ เกิดสิงมหัศจรรย์นนโยกตั
ั วไปตาม
จังหวะอย่างอารมณ์ ดี ก่อนจะหมุนตัวมาสบตากับลูกค้ าคนแรก
ของวัน
“บา!” มารี พ่งุ ตัวออกจากเคาน์เตอร์ เพือกระโดดไปกอด

บาเรี ยในชุดปฏิบตั กิ ารทีแสนเลอะเทอะ
“อย่าเพิงกอดมารี ตัวผมเปื อนอยู”่
“มารี ไม่เห็นกลัวเลย บากลับมาแล้ ว มารี ดีใจ”
ชายหนุม่ กอดเอวเด็กสาวทีแม้ จะเข้ าใจอะไรๆ ในโลกของ

ผู้ใ หญ่ ม ากขึน แต่ก็ยัง มี ความเป็ นเด็กอยู่ม าก เขาโยกตัวเบาๆ
ราวกับเขาทังคูก่ ําลังเต้ นรํ าไปกับเสียงเพลงทีอยูร่ อบตัว
“คิดถึง บาที สุด หายไปตังอาทิตย์ คราวหน้ ามารี จ ะไป

ด้ วย” มารี ตอ่ ว่า
“ผมไม่ได้ ไปเทียวนะ ไปช่วยลินค์ทํางานต่างหาก”
“นันแหละ นันแหละ เดียวนีมารี เก่งแล้ ว มารี จะไปปฏิบตั ิ

ภารกิจด้ วย”
บาเรี ยส่ายหน้ าพลางหยุดเต้ นรํ า เขาปล่อยเด็กสาวออก

จากอ้ อมกอดแล้ วแย้ งว่า
“เดือนหน้ ามารี ก็เ ข้ าโรงเรี ยนแล้ ว ที นีละได้ มี เรื องสนุก

เยอะแยะเลย”
656 ¡ÑÅ°Ô´Ò
มารี ยกมือขึนกอดอก แล้ วตอบอย่างเชิดๆ ว่า “ใช่ คราวนี

ถึงตาบาเฝ้าร้ านบ้ าง ห้ ามร้ องไห้ แงๆ คิดถึงมารี ด้วย”
“ครับ ครับ ไม่ร้อง ผมไปอาบนําก่อนเดียวลงมาช่วย” บา

เรี ยรี บรับคําแล้ วผละจากไป
มารี พยักหน้ า แล้ ววิงเข้ าไปหลังเคาน์เตอร์ เพือเตรี ยมของ

รับลูกค้ าคนแรกจริ งๆ
บาเรี ย รี บ ปจัด การกั บ ตัว เองให้ เ รี ย บร้ อย เมื อลงมาก็

พบว่ามารี กําลังคุยกับใครบางคน
“ไม่เอานะ มารี ไม่ให้ บารับงานแล้ ว บาเพิงกลับมา”
“คุย อยู่ กั บ ใครน่ ะ มารี อ้ า ว เวิ ร์ น นายไม่ ไ ด้ ก ลับ บ้ า น

เหรอ”
เวิร์นหันมายิมให้ เพือน แล้ วตอบว่า “ก็อยู่บ้านน่ะสิ แต่มี

ภารกิจเร่งด่วน เลยต้ องมาทีนี”
บาเรี ยเลิกคิว “ภารกิจอะไร”
“คือ...”
"มาสเตอร์ บราวน์ ยินดีต้อนรั บค่ะ ร้ านนี ขายแต่ของเล่น

เจ้ าของร้ านไม่รับจ้ างทําภารกิจค่ะ" มารี ร่ายยาวต้ อนรับลูกค้ าคน
ทีสอง ซึงไม่ใช่ใครอืน เขาคนนันคือ ชิลด์ คาโรต้ า นันเอง
“โห่ มารี ใจร้ ายมากเลย บาทําอะไรให้ โกรธเหรอ ถึงได้

พาลอย่างนี”
มารี หน้ างํ าแล้ วยกมือเท้ าเอวมองเวิร์นกับชิลด์อย่างเอา

เรื อง
“บาไม่ได้ ทําอะไร แต่ทงสองคนนี

ั แหละนิสยั ไม่ดี มารี เพิง
ได้ กอดบาแป๊ บเดียวเอง สองคนนีก็จะมาเอาบาไปอีกแล้ ว”
สองหนุม่ มองหน้ ากัน แล้ วหัวเราะในลําคอ ขณะทีบาเรี ย

เดินไปโอบไหล่เด็กสาวที กํ าลังอารมณ์ เสียอย่างสุดๆ พลางถาม
ว่า
“พวกนายมีอะไร”
“ภารกิจด่วนเพือน” ชิลด์กบั เวิร์นเอ่ยขึนพร้ อมกันอย่าง

ไม่ได้ นดั หมาย
658 ¡ÑÅ°Ô´Ò
“ของนายด่วนแค่ไหน” เวิร์นชิงถามก่อน
“คอขาดบาดตายเลยว่ะนาย” ชิลด์ตอบ
“ของฉันนีขาดสะพายแล่งไปแล้ ว เอาของฉันก่อนได้ ไหม”

เวิร์นต่อรอง
ชิ ล ด์ประกบมื อราวกับขอร้ องเวิร์นอย่างจริ ง จัง จนเวิ ร์

นขมวดคิวแล้ วถามว่า
“ปั ญหาอะไรของนาย”
“ฉันกําลังหาของขวัญให้ รุ่นพีพาโมเน่อยู”่
เวิร์นหรี ตา “แค่นน”
ั
ชิลด์หวั เราะเสียงแห้ ง “ก็อยากขอนัดเธอไปกินข้ าว”
“โห่ เรื องแค่นนก็

ั ทําเองดิ ฉันโหดกว่าเยอะ
“ของนายอะไร บอกมาเลยๆ” ชิลด์ถามอย่างพาลๆ
“หาของขวัญวันเกิดให้ พีจ” เวิร์นตอบด้ วยนําเสียงภูมิใจ

สุดๆ
ชิลด์ผลักหน้ าผากคนตัวสูงจนเวิร์นหน้ าหงายไป “ไอ้ บ้า”
“ใครบ้ า...นายนันแหละ...”
ระหว่างทีสองหนุ่มกํ าลังเถี ยงกัน มารี ก็ค่อยๆ ดึงบาเรี ย

ค่อยๆ ย่องออกจากเคาน์เตอร์ เดินไปทีประตูหน้ าร้ าน แต่ขณะที
ทังคูก่ ําลังจะเปิ ดประตูออกไป บานประตูก็เปิ ดออกเสียก่อน
สองหนุ่มสาวมองคนทีเปิ ดประตูเข้ ามา แล้ วความคิดที

จะแอบชิงหนีออกจากร้ านก็ต้องปลิวหายไป เพราะคนทีมาไม่ใช่
คนทีพวกเขาจะหลบเลียงได้ ง่ายเลย เพราะเขาคือ เจ้ าผู้ครองรัฐ
ดินอร์ ต้าคนปั จบุ นั เลดาน อิบเซน
ใบหน้ าของเจ้ าผู้ครองรัฐดูเป็ นกังวล ขณะเอ่ยขึนว่า
“ผมกํ าลัง มองหาของขวัญ ให้ ห ลานสาวที อายุครบห้ า

ขวบในวันนี ไม่ทราบว่าทีนีพอจะมีของขวัญแบบนันไหม”
บาเรี ยกับมารี มองหน้ ากัน หากพวกเขารับลูกค้ าคนนี ก็

คงหนีสองหนุม่ ทียังเถียงกันไม่จบไม่ได้ อีก แต่จะทําอย่างไรได้ ใน
660 ¡ÑÅ°Ô´Ò
เมือทีนีคือร้ านทีทําตามความต้ องการของลูกค้ าทุกอย่าง ทังคูเ่ ลย

หันไปยิมให้ เลดาน แล้ วพูดขึนพร้ อมกันว่า
"มาสเตอร์ บราวน์ยินดีรับใช้ ครับ / ค่ะ”
ThE End

Baria&#39;s Mission เล่ม 2

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Baria&#39;s Mission เล่ม 2

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Baria’s Mission เล่ม 2 (จบ)

จัดพิมพ์กบั Sataporn Books

กลับเข้ มแข็งขึนจึงรักษาเอกลักษณ์เหล่านันไว้ ได้ ยืนยาวมาจนถึง

กลุ่ ม ของบาเรี ย มารวมตัว กั น อยู่ที มู ส ตาโน่ ตังแต่ เ มื อ

ข่ า วการพบมารี โลนี ถู ก ปิ ดเป็ นความลั บ บุ ค คลที

“พวกนันกลับมาแล้ วเหรอ” โคตัลถาม เมือบาเรี ยก้ าวเข้ า

บาเรี ยเดินมาถึงเตียงนอนตัวเอง ถอดหมวกวางไว้ ข้าง

“กลับ มาแล้ ว ครั บ อาณาเขตเวทแข็ ง แกร่ ง มากจริ ง ๆ

โคตัลซึงเอาแต่จ้องลายผ้ าทอ เบือนหน้ ามามองแวบหนึง

บาเรี ยส่ายหน้ า แล้ วถอนหายใจยาว เพราะปฏิ บตั ิการ

“ดูเหมือนรุ่นพีจะสนใจลายผ้ านันมาก ติดใจคําพูดของพี

โคตัลพยักหน้ า “ฉันยังได้ ยินเสียงเต้ นของหัวใจของเด็ก

“พียังได้ ยินเสียงมัน? พีบอกคุณป้ามอรี ลหรื อยังครับ”

โคตัลส่ายหน้ า แล้ วเงยหน้ าขึนสบตาบาเรี ย “บอกแล้ ว

บาเรี ยพยักหน้ า กฎหมายคุ้ม ครองความลับประจํ ารั ฐ

‘ถ้ าชาวเซวีเรี ยนไม่อยากให้ ร้ ู คนอื นก็ ไม่มีทางได้ ร้ ู ’ เป็ น

“ขนาดเรื องของโกลดี ซึงนายยืนยันว่าเป็ นเขาแน่ เรายัง

เรื องของ โกลดี ทอย ก็เหมื อนกัน ทางปราการฟาเรนเซ่

“ฉันต้ องรู้ให้ ได้ ว่าทําไมถึงเป็ นแบบนี” โคตัลพึมพําอย่าง

โคตัลกลอกตาครุ่ นคิดแป๊ บหนึง แล้ วตอบว่า “ฉันลองคุย

บาเรี ยมองโคตัลอย่างตกตะลึง ขณะทีโคตัลหันมาสบตา

“ผมจะช่วยอะไรรุ่นพีได้ ครับ” บาเรี ยถามกลับ

“สร้ างกีทอผ้ าอันนันไง”

บาเรี ยขมวดคิวแล้ วส่ายหน้ า “ไม่มีทาง กี นันมันซับซ้ อน

“แต่ฉนั เชือ นายทําได้ แน่” โคตัลยําด้ วยเสียงมันใจ

“ผม...” บาเรี ยคิดจะแย้ ง แต่ต้องชะงักแล้ วเงียบไป เมือ

โคตัลจึงพูดตอกยําความจริ งอีกข้ อว่า “เวิร์นพูดเสมอ ว่า

ผ้ าเครื องนัน ฉันเห็นนะว่านายเดินสํ ารวจมันอย่างตังใจไปทุก

บาเรี ยจนคําพูดโต้ แย้ งเลยอึงไป เพราะจริ งอย่างทีโคตัล

“ถึงสร้ างเครื องอย่างนันขึนมาได้ แล้ วไง พีจะหาเส้ นไหม

โคตัลยิมกว้ างหน้ าตาเบิกบานขึนทันตากับคําตอบของ

บาเรี ยขมวดคิวคิดหนักยังไม่ทันตอบ โคตัล ก็ ลุกขึนยื น

“ถ้ าฉันหาไหมพุง่ ได้ นายสร้ างกี ตกลงตามนี งันฉันไปหา

บาเรี ยรับม้ วนผ้ าทอมาถือไว้ แบบงงๆ ขณะมองตามหลัง

เต็ น ท์ ข องเชรี พ เงี ย บสงบ แต่ค วามตึง เครี ย ดในเต็ น ท์

“มารยาทน่ะมีบ้างไหม” เชรี พตําหนิด้วยนําเสียงหงุดหงิด

โคตัลเดินย้ อนกลับไปตังต้ นใหม่ทีประตูเต็นท์ แล้ วพูด

เชรี พ หันไปมองเขม่นรุ่ นน้ องอย่างไม่ส บอารมณ์ เ ท่าไร

“เท่าทีเห็น รุ่ นพีไม่เห็นยุ่งอะไร แทนทีจะมาช่วยกันหาวิธี

เชรี พพ่นลมหายใจแรงๆ อย่างไม่พอใจใส่หน้ าอีกฝ่ าย ที

“หนึงแสนสองหมืนเก้ าพันหกร้ อยวิถี” คําตอบลอยๆ ของ

ใบหน้ าของเชรี พเคร่ งขรึ มขึน “หรื ออาจมากกว่านัน ถ้ า

“บาเรี ย มิชชาร์ พ ไม่ธรรมดาอย่างภาพทีเจ้ าตัวพยายาม

“ฉันไม่เคยคิดว่าบาเรี ยเป็ นเด็กธรรมดาอยู่แล้ ว แค่สงสัย

“บาเรี ยเก่งครั บ และเก่งมากกว่าเมื อเขาเลื อกที จะเก็ บ

เชรี พ ยกมุ ม ปากขึ น “ฟั ง ดู เ ขาน่ า จะเหมาะกั บ แผนก

“ไหมของรุ่นพี...ผมว่าเรามีโอกาสได้ ใช้ แล้ วละ”

“ไหมของฉัน? นีนายคิดจะทอผ้ าผืนนันต่อเหรอ”

โคตัลพยักหน้ า “ครับ รุ่นพีจะช่วยผมไหมละ”

โคตัล หรี ตามองคนตัว เล็ ก แม้ รู ป ร่ า งจะเป็ น เด็ ก เห็ น

เชรี พ นิ งคิ ด อยู่ นิ ด หนึ ง ก่ อ นจะตอบว่ า “ฉั น ต้ อ งการ

เชรี พยืนมือมาตรงหน้ ารุ่นน้ อง ขณะทีโคตัลก็ยืนมือไปจับ

โคตัลได้ ยินเสียงหัวใจเต้ นของใครบางคน แม้ กระทังยาม

“เสียงของแกงันเหรอ” โคตัลพึมพําถามไป แล้ วลุกไปคว้ า

โคตัล ไม่ ไ ด้ บิ ด เปิ ดลู ก แก้ วเก็ บ ของเพื อเอาผ้ าทอนั น

“ทําไมถึงเป็ นเสี ยงหัวใจเต้ นละ” โคตัลพึมพําเมือหวน

ชายหนุ่ ม เดิ น ห่ า งจากเขตที พัก ออกมาไกล จนมาอยู่

‘เกิ ดมาแล้ ว ได้ เวลานันแล้ วเหรอ’ เสี ยงหนึงกระซิ บดัง

‘แน่สิ มันได้ เวลาแล้ วละ ท่านฟอรี อุตส่าห์ ล่อเจ้ ามนุษย์

‘ใช่ ใช่ แต่ดัน มี เ จ้ า หนูม าขัด ขวางจนชุล มุน ท่ า ทางผู้

“พวกคุณกําลังคุยกันเรื องอะไรเหรอ” โคตัลเอ่ยทัก ทําให้

‘ฉันได้ ยินว่า เขาเป็ นแบบนันนะ ตายละ ท่ านฟอรี ต้ อ ง

แล้ วทัวทังป่ าก็เงี ยบสงัดไปอย่างรวดเร็ ว เป็ นความเงียบ

‘แล้ วอย่างนีจะรู้ เรื องกันไหมเนีย ผู้ค้ มุ ครองคือใคร เกียว

Baria's Mission เล่ม 2

Baria's Mission เล่ม 2