1

วายุภัคมนตรา

ตอนที่ 1

ทิชากรหรือกะทิ เปนนักเขียนนิยายโรมานซซึ่งมีนามปากกาวาฮัมมิ่งเบิรด แปลงจากความหมายของชื่อจริงที่

แปลวานก นิยายของทิชากรไดรบั ความนิยมในหมูนักอานเพราะมีบทโรมานซหวือหวาเอาใจตลาด แตความจริง
แลวเธอยังเวอรจิ้นและเริ่มจะหมดมุกเลิฟซีนที่จะเขียน

คนที่ไดยินชื่อฮัมมิ่งเบิรดคงจะนึกถึงนักเขียนสาวทรงเสนหเ ปรี้ยวปรี๊ดเหมือนสําบัดสํานวนของเธอ แตตัวตนที่

แทจริงของทิชากรกลับตรงกันขาม เธอเปนสาวโบฮีเมียน ขนานแท แถมยังชอบทําอะไรโกะๆโดยไมรูตัวอยู
บอยๆ และสิ่งทีน่ อยคนรูก็คือเธอเปนลูกสาวของหมอไกรฤทธิ์ อดีตหมอไสยจอมขมังเวทที่ผนั ตัวมาเปนแพทย
แผนโบราณเพราะกลัวบาป ทิชากรซึ่งเคยเปนผูชวยพอจึงพอมีฝมอื อยูบางทั้งเรื่องไสยขาวและสมุนไพรไทย ทั้ง
ยังชอบทําบุญนั่งสมาธิและธรรมะธัมโมสมกับเปนลูกรักของพอ

ทิชากรกําลังจะเขียนนิยายโรมานซซึ่งเกิดในไรองุน ซารา บรรณาธิการสาวประเภทสองของเธอจึงเสนอใหหญิง

สาวไปใชชีวิตในไรองุนสายลม ซึ่งเปนไรองุน ของรุนนองซารา เพื่อหาขอมูล รวมทั้งเคนบทโรมานซที่เธอไมมี
ประสบการณ และเริ่มหมดมุกไปดวย หารูไมวาไกรฤทธิ์หวงลูกสาวคนเดียวที่จะตองจากบานไปไกลตามลํา พัง
เขาจึงใหสรอยพระกับตะกรุดไป และสั่งรัก-ยมใหตามไปดูแลเธอ โดยซอนขวดรัก-ยมไวในชองเล็กๆของยาม
แขกใบเกง

ในวันทีท่ ิชากรไปถึงไรองุนสายลม เธอประหลาดใจเมื่อเห็นทองฟาเหนือไรองุน เต็มไปดวยเมฆดําทะมึนปกคลุม

ทั้งที่สวนอื่นของทองฟาใสกระจาง อีกทั้งยังมีความรูสึกอึดอัดหนักอึ้งอยางไมมีสาเหตุ ทําใหเธอรูโดย
สัญชาตญาณของลูกอดีตจอมขมังเวทวาตองมีอะไรไมชอบมาพากลแน รวมทั้งรัก-ยมในกระเปาก็ออกมายืนยันวา
มีสิ่งผิดปกติ แลวหญิงสาวก็ไดพบคําตอบหลังจากไดพบชายหนุมคนหนึ่งกําลังคลอเคลียนัวเนียสาวเซ็กซี่อยูใน
บานอยางโจงครึ่มไมอายฟาดิน

สิ่งที่ทิชากรเห็นไมใชความหลอบาดใจของเขาที่ผูหญิงทุกคนเปนตองหลงใหล แตเปนใบหนาหมองคล้ําเหมือน
ถูกของและเงาของนางโหงพรายที่เกาะอยูบนหลังของเขาอยูตางหาก ดวยจรรยาบรรณของลูกหมอไสยและความ
ตรงไปตรงมาของเธอ ทิชากรจึงเดินเทิ่งๆไปบอกผูชายคนนั้น แตกลับถูกเขาตอกหนากลับมาอยางไมเชื่อถือ ทํา
ใหเธอโกรธมาก

หนุมหลอปากรายคนนัน้ ก็คือวายุภัคหรือลม หนึง่ ในสี่ฝาแฝดตระกูลอดิศวรซึ่งไดรับมอบหมายใหดูแลไรองุน

ของครอบครัวนั่นเอง วายุภัคมีนสิ ัยไมตางจากลมเพลมพัด รักงายหนายเร็ว ไมชอบทําอะไรซ้ําๆ และมีอารมณ
ศิลปนสูง รักศิลปะ ชอบวาดรูป และฟงเพลงคลาสสิก คนภายนอกอาจเห็นวาเขายิ้มงายกวาพี่นองผูช ายอีกสองคน
แตคนในครอบครัวของเขาตางรูวา เขาก็ไมตางจากสายลมที่แปรปรวนไดตลอดเวลา ดวยหนาตาทีห่ ลอเหลาบาด
ใจราวกับเทพบุตรเดินดินและนิสัยรื่นรมยชางยิ้ม วายุภัคจึงมีสาวมากหนาหลายตาผลัดเปลี่ยนไปมาอยูตลอด แต
เพราะลมไมเคยหยุดพัด ทําใหเขาไมเคยคบผูห ญิงคนไหนไดนานสักคน สาวเซ็กซี่ที่วายุภัคพามาคลอเคลียก็เปน
เพียงหนึง่ ในสาวมากหนาหลายตาของเขาที่อาจถูกเขี่ยไดทุกเมื่อ
 2

เมื่อตางคนตางรูวาอีกฝายเปนใคร วายุภัคกับทิชากรจึงปฏิเสธที่จะของเกี่ยวกัน ทิชากรตั้งใจจะกลับบานและไปหา

ขอมูลในไรองุน อื่นแทน แตซาราหามไวและเตือนใหเธอเห็นแกหนาที่ พรอมกับลําเลิกบุญคุณวายุภัค ที่เธอเคยกีด
กันสาวๆของเขาสมัยที่ชายหนุมไปเรียนปริญญาโทดานการปลูกองุนและการทําไวน ณ ประเทศฝรัง่ เศส ชายหนุม
จึงไมอาจปฏิเสธได สองคนจึงตองอยูในไรองุนอยางเปนไมเบือ่ ไมเมาตอไป

วายุภัคมีอาการเปลี่ยนไปจากเดิม เขามักไดยินภาษาแปลกๆ เห็นเงาวูบวาบ ปวดศีรษะและปวดทองทรมานอยาง

ไมมีสาเหตุ ทั้งยังปวดเมื่อยไหลสองขาง อารมณฉุนเฉียว คนในครอบครัวและคนงานยังรูสึกได ทิชากรรูจากทาน
เจาที่วานางโหงพรายถูกหมอไสยคนหนึ่งเสกมาเพราะมีความแคนกับวายุภัคแตไมรูวาเปนใคร และเจาที่เองก็มี
อํานาจนอยเกินกวาจะปองกันได ทิชากรจึงพยายามบอกวายุภัค แตชายหนุมซึ่งไมเคยเชื่อไสยศาสตรกลับหาวา
เธอแตงเรื่องตามสไตลนักเขียนเพอฝน ยิ่งเขาเห็นทิชากรพูดคนเดียวบอยครั้ง เขายิ่งคิดวาเธอบา หารูไมวาเธอ
กําลังคุยกับรัก-ยมใหชวยกันหาตนเหตุของใบหนาหมองคล้ําและผีรายที่ทํารายวายุภัค

การมาของทิชากรทําใหเกิดเรื่องราวแปลกประหลาดในไรจนคนงานพากันเลาลือ ทั้งเรื่องวิญญาณผีตายโหงกับ
เด็กหัวจุกสองคน แตเมื่อขอหวยกลับถูกไปตามๆกัน คนงานจึงชอบใหเด็กจุกทั้งสองอยูทนี่ ี่ไปในทีส่ ุด หาก
สําหรับวายุภัคนั้น เขาหงุดหงิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก ตางจากภานุผจู ดั การไรองุนซึ่งเปนเพื่อนกับวายุภัคมาตั้งแต
สมัยเรียน ทาทางภานุพึงพอใจในรูปรางหนาตาของทิชากรไมนอยเลย

ooooooo

เชาวันนี้ วายุภัคถูกพอแมทักถามเรื่องที่เขายังปวดหลังไหล ผสมดวยอาการปวดหัวปวดทอง อีกทั้งหนาตาของเขา

ก็หมองคล้ํา นากรีเสริมขึน้ ทันทีวา หนาตาแบบนี้ถาเปนแถวบานตนเขาเรียกวาโดนของ วายุภัคฟงแลวปรี๊ดตวาด
นากรีซะจนหนาซีดจอยไป แตสพุ รรษากลับมีสีหนาไมสบายใจขึน้ มาทันที

"เอะ หรือวาลมจะโดนของจริงๆ ไปใหพระพรมน้ํามนตหนอยดีไหมลูก"

"ก็บอกแลววาถามันเพลาๆเรื่องผูห
 ญิงสักหนอยนะ รับรองหาย ไมตองไปถึงน้ํามงน้ํามนตอะไรใหวนุ วายหรอก
คุณ"

"นี่คุณ ถาลมจะปวยเพราะเรื่องผูห
 ญิงอยางทีค่ ุณวาละก็ ปานนี้ลมคงตายไปแลวละ ทําไมจูๆ ถึงเพิ่งมาปวย"

"เฮย หรือวาเอ็งจะติดโรค!" มนตรีอุทานขึน

้ มา ทําเอาวายุภัคหนาตึงหงุดหงิด

"พอครับ ผมระวังตัวอยางดีทุกครั้ง ผมไมเปนโรคหรอกครับ แลวผมก็ไมไดโดนของอะไรทั้งนัน

้ แลวผมก็ไมได
เปนอะไรดวย ขอตัวนะครับ ผมจะเขาไปทําธุระในเมือง"

วายุภัคเดินหนาตึงออกไปแลว พอกับแมมองตามอยางไมสบายใจ วายุภัคเดินจ้ําไปที่บานพักทิชากร เขาเคาะประตู

หองรัวและแรงจนเสกที่อยูแถวนัน้ รีบเดินเขามาหา

"ทําอะไรครับคุณลม"
 3

"จะจัดการคนเพอเจอสักหนอย ไมอยูถือวาโชคดีไป"

เสกทําหนางงๆ กอนจะเดินตามเจานายไปที่รถเพื่อไปธุระในเมืองดวยกัน วายุภัคขับรถเองโดยมีเสกนั่งใจคอไมดี

เพราะเจานายขับรถเร็วมากตั้งแตออกจากไร แตไมทันที่รถจะพนเขตไรองุน วายุภัคก็ตองเบรกเอี๊ยดเมื่อทิชากรวิ่ง
พรวดมาขวางหนารถ เพราะเธอเห็นเงานางโหงพรายเกาะอยูบนหลังคารถ โชคดีทรี่ ักกับยมพุงมาขวางและดันรถ
ไว ทิชากร จึงรอดพนจากการถูกรถชนอยางหวุดหวิด

แตนั่นก็ทําใหวายุภัคหัวเสียอยางหนัก สั่งเสกใหไปจัดการเรื่องปุยในเมืองแทน เขามีธุระสําคัญตองพาเธอคนนี้ไป

โรงพยาบาล เสกกับภานุไดแตมองตามตาปริบๆ เมื่อวายุภัคอุมทิชากรยัดใสรถกอนขับพรืดออกไปโดยที่เธอดิน้
รนไมเต็มใจ สวนรักกับยมนั้นไลตามนางโหงพรายไปแตกจ็ ับไมได แถมยังถูกหลอกลอใหวิ่งชนกันเองจน
เจ็บปวดไปดวยกัน

วายุภัคไมไดไปโรงพยาบาลแตขบั รถไปจอดมุมหนึ่งในไร เขาลงจากรถเดินปงปง มาเปดประตูฝงทิชากร บอกให

เธอลงมาไดแลว เขามีเรื่องจะคุยดวย

"ทําไมฉันตองลง ไหนบอกวาจะพาฉันไปโรงพยาบาลไมใชเหรอ ดีเหมือนกัน เผื่อฉันจะไดไปถามหมอวามียา

ระงับความบาหรือเปลา"

"ถาผมบา คุณก็บาไมนอยไปกวาผมหรอก...คุณนักเขียน"

เขาไมพูดเปลา กาวเขาไปใกลเธอ เทาแขนกับเบาะรถ แกลงมองหญิงสาวตาเปนประกาย

"จะลงมาคุยกันดีๆหรืออยากจะคุยกันบนรถ เบาะรถผมนุมใชไดเลยนะ ติดสปริงดวย"

"บา!" หญิงสาวสบถหนาแดงก่ํา...เห็นเขายังไมยอมขยับถอยออกแมแตกาวเดียวก็มองอยางหวาดๆ แตยังทํา

เขมแข็งผลักเขาออก กอนที่ตัวเองจะลงมายืนหางเขา พูดหวนๆวา "มีอะไรก็วามา"

"ผมตองการใหคุณหยุดพูดเพอเจอในไรผมไดแลว ผมไมอยากใหคนงานในไรผมเอาเรื่องผีสางเทวดาอะไรของ
คุณไปพูด ถาแขกไดยินเขามันจะไมดีกับกิจการรีสอรตของผม"

"ฉันไมไดเพอเจอ ฉันพูดเรื่องจริง และเมื่อกี้ก็มีผีเกาะอยูบนรถคุณ ถาคุณขืนขับออกไป คุณคงไมไดขับกลับมาอีก

แนๆ"

"คุณกะทิ! ถาขืนคุณยังพูดจาเหลวไหลแบบนี้อีก ผมจะไมเห็นแกพี่ซารา แตผมจะไลคุณออกไปจากไร ไมตองหา

ขอมงขอมูลนิยายอะไรแลว"

"ในเมื่อคุณไมเชื่อคําพูดฉัน แถมยังดูถูกฉันแบบนี้ ฉันจะตองทําใหคุณเชื่อฉันแลวก็คลานมาขอโทษฉันใหได

แลวจําเอาไววาฉันจะไมไปไหน จนกวาจะถึงวันนั้น"
 4

"ได...แตถาคุณทําใหผมเชื่อไมได ไมวาผมจะขออะไร คุณตองยอมใหแตโดยดีโทษฐานที่มาสรางความวุนวายให

ไรผม ตกลงไหม"

"ตกลง" หญิงสาวตอบหนักแนนแววตามุงมั่นมาก...ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ทําใหทั้งคูหันขวับไปมอง

"ลมขา..."

เจาของเสียงคือนางแบบสาวหุนอวบอึ๋ม เธอวิ่งเขามาเกาะแขนและหอมแกมวายุภัคฟอดใหญ "เมยคดิ ถึงลมจังเลย

คะ แลวนี่ใครคะเนี่ย"

"แขกในไรนะ ครับ วันนี้ไมมีเดินแบบเหรอครับ"

"มีคะ แตเมยอยากมาหาลมมากกวา"

"นารักจัง อยางนี้ตองใหรางวัลซะแลว" วายุภัคหอมแกมและไซซอกคอสาวเมย พลางเหลือบตามองทิชากรอยาง

จงใจ เมยหัวเราะคิกคัก แตทิชากรเบหนาอยางขยะแขยงแลวรีบหันหลังเดินบนออกไปทันที

"อี.๋ ..ผูชายบาอะไรก็ไมรู หื่นไมจาํ กัดที่ทาง โดนผีรังควานจนหนาหมองเหมือนคนปวยยังไมรตู ัวอีก...คนบา นา

ขยะแขยงที่สุด"

วายุภัคสะใจที่แกลงทิชากรได จากนั้นเขาพาสาวเมยกลับไปนัวเนียคลอเคลียกันตอในบานพัก แตขณะกําลังไซ

ซอกคออยางมีอารมณ วายุภัคเห็นหนาเมยเนาเละ เขาผงะตกใจอุทานขึ้นมาจนเมยงุนงง ถามเขามีอะไร ?

วายุภัคเพงมองเห็นใบหนาเมยเปนปกติ ก็เลยยิ้มเจื่อนๆ บอกวาไมมีอะไร

"งั้นก็ตอสิคะ" เมยกระชากคอเสือ้ วายุภัคมาจูบ แตแลววายุภัคก็เห็นเธอหนาเนาเละอีก เขารองลั่นวาผี พรอมกับ

ผลักเธอออกอยางแรงจนลมกนกระแทก คราวนี้สาวเมยเลยของขึน้ ทั้งเจ็บทั้งโกรธตวาดแวดใสเขา

"อะไรกันคะลม มาหาวาเมยเปนผีไดยังไง"

"ผมขอโทษครับเมย เดี๋ยวเราเขาไปตอในหองนอนดีกวา"

ชายหนุมจะประคองหญิงสาว แตถูกปดมือปฏิเสธ บอกวาวันนี้เมยหมดอารมณแลว พูดจบเธอปงปงออกไปอยาง

เสียอารมณ เขาเรียกเทาไหรเธอก็ไมหันกลับมา

"ฟงยายเด็กบานั่นพูดมากจนเราถึงกับตาฝาดเห็นผีเลยเหรอเนี่ย" วายุภัคบนอยางหงุดหงิด โดยไมรูวานางโหง

พรายนั่งแสยะยิ้มอยูบนหลังตู

ooooooo
 5

ในหองพัก ทิชากรเดินงุน งานไปมาอยางใชความคิด ไมรูจะทําอยางไรดีวายุภัคถึงจะเชื่อเรื่องผีนางโหงพราย

แลวจูๆรักยมก็โผลมา ทิชากรไมทันเห็นเลยชนอยางแรง ทั้งสองลมใสกันจนรองโอยเสียงดังลัน่ ทิชากรตกใจ
ปราดเขาไปประคอง

"พี่รัก พี่ยม กะทิขอโทษ...อาว แลวนั่นหัวไปโดนอะไรกันมาจะ ปูดเปนลูกมะนาวเลย"

"ฝมือนังผีรายนะสิ ผีอะไรก็ไมรู เร็วชะมัด"

"กะทิ...กะทิตองทําใหนายลมเชื่อเราใหเร็วที่สุดนะ เขาจะไดยอมทําพิธีไลนางผีโหงพรายออกจากตัว ขืนปลอย

เอาไวนานๆ มีหวังนายลมไมรอดแนๆ"

"แตเขาดือ้ เหลือเกินนีจ่ ะ แลวยังมาหาวากะทิพูดจาเพอเจออีก กะทิก็เลยไมรูจะทํายังไงเหมือนกัน "

"แตเราก็ตองหาเกราะปองกันใหเขานะ อยางนอยก็ยังผอนหนักใหเปนเบาได อีกอยางนังผีรายนัน

่ จะไดไมอาศัย
จิตของนายลมทําใหมันแข็งแรงอยางนี้ดวย"

"แลวเราจะหาเกราะปองกันจากที่ไหนละจะ"

ทิชากรกับพี่รักพี่ยมชวยกันคิดอานครูห นึ่ง แลวทิชากรก็นึกขึ้นได เธอจับสรอยพระที่คอซึ่งพอใหมา และนึกถึงคํา

สอนของพอ "จําเอาไววาบารมีแหงคุณพระศรีรัตนตรัยคืออํานาจที่จะคุมครองเอ็งใหพน ภัย"

คิดไดดงั นั้นแลว ทิชากรจึงพยายามจะเอาสรอยพระสวมใสคอวายุภัคใหได โดยพี่รักกับพี่ยมก็ชวยดวย แตความ

พยายามของเธอก็ลมเหลว วายุภัครูทันและตอวาเธอยกใหญ กอนจะไปหงุดหงิดใสปฐพีอีกคนทีเ่ อายาแกเครียดมา
ให หลังจากปฐพีไปปรึกษาเพื่อนของทิพยธาราที่เปนหมอ ขณะเดียวกัน อัคนีเองก็เปนหวงวายุภัค เขาอุตสาหตาม
ตัวพัชนีลูกสาวของกํานันทองที่ชอบพอวายุภัคมาปรนนิบัติดูแล เผื่อจะชวยใหวายุภัคสดชื่นและหายจากอาการ
ประหลาดๆ แตกลายเปนวาวายุภัคโกรธหัวฟดหัวเหวี่ยงเลนงานอัคนีบานแทบแตก เพราะวายุภัคไมเคยเสนหา
พัชนีเลยสักนิด

ดานกํานันทอง เมื่อรูวาลูกสาวไปหาวายุภัคมา เขาไมพอใจอยางมาก เตือนแลวเตือนอีกไมใหไปยุงกับคนคนนี้ จน

พัชนีสงสัยวาทําไมพอจงเกลียดจงชังเขานักหนา แคเรื่องเจาชูมันก็เปนเรื่องธรรมดาของผูชาย พอเองก็ใชวาจะมี
แมคนเดียวซะเมื่อไหร

"ยัยมิ้งค...ถามันเจาชูอยางเดียวพอไมวาหรอก แตนี่มันเลวกวาที่แกคิดเยอะ"

"อะไรละคะ"

"แกอยารูเลย"

"มิ้งคไมรูก็ได งั้นมิงคจะขอสั่งพอใหพอเลิกอคติกบ
ั พี่ลมไดแลว เพราะตอไปพอตองไดลูกเขยเปนผูชายเจาชู
อยางที่พอเกลียดนักเกลียดหนาแนนอน" พูดเสร็จพัชนีก็สะบัดจากไป ทิ้งใหกํานันทองฮึดฮัดโมโหอยูคนเดียว
 6

ooooooo

เมื่อใครตอใครยุงวุนวายเพราะเขาใจวาวายุภัคไมสบาย บางก็วาโดนของ แมแตเสกลูกนองคนสนิทก็ยัง ออกปากวา

คุณลมนาจะลองไปใหหมอตรวจสักหนอย ทําใหวายุภัคทัง้ เบือ่ ทั้งระอาอยางที่สุด คืนนีห้ ลังจากอาบน้ําอาบทา
เสร็จแลว วายุภัคตัดสินใจติดตอไปยังซารา หัวหนางานของทิชากรซึ่งเปนคนฝากฝงใหเธอมาอยูที่ไรของเขา

"ไฮ...พอลมรูปหลอ ยังอยูดีใชไหมจะ พี่คิดวาปานนี้รบกับนองกะทิของพีจ่ นตองหามเขาโรงพยาบาลกันไปแลว"

"ก็เกือบแลวละครับ พี่ซาราไปขุดเด็กเพอเจอคนนี้มาจากไหนครับเนี่ย"

"คุณเธอเขียนนิยายโพสตลงในเน็ตนะ เขียนไดสนุกจนคนติดกันหนึบเลย พี่ก็เลยชวนมาเขียนงานดวย พอดีเห็น

วาเพิ่งเรียนจบก็เลยยึดไวเปนเด็กในสังกัดซะเลย เอะ ลมถามทําไมเหรอ นั่นๆๆ นัน่ แน สนใจยายกะทิเขาแลวละ
สิ"

"ตอใหผูหญิงหมดโลก ผมก็ไมสนใจแมนี่หรอกครับพี่ซารา"

"ขอใหจริงอยางที่พูดนะจะ เพราะพอของคุณนองกะทิหวงลูกสาวมากมาก แลวพอเธอก็ไมใชธรรมดาดวย เปน

หมอไสยมือฉมังเลยนะ"

วายุภัคชะงักแลวพึมพํากับตัวเอง "พอเปนพวกพอมดหมอผีนเี่ อง มินาถึงไดเพอเจอนัก"

ขณะเดียวกันที่นอกหอง รักกับยมกําลังไลลาเลนงานนางโหงพราย อีกทั้งทานเจาที่ก็พยายามชวยดวย นากรีมา

เห็นภาพความวุนวายนั้นคาตาถึงกับช็อกหมดสติ เดือดรอนรักกับยมตองไปตามทิชากรมาดูอาการเธอ สวนนาง
โหงพรายก็หนีรอดไปไดอีกเชนเคย

ทานเจาที่เองก็อิดโรยออนแรง ทิชากรซึ่งมองเห็นทานเจาที่และพูดคุยสื่อสารกับทานได เพิ่งรูเดีย๋ วนี้เองวา

สาเหตุทที่ านไมอาจสกัดนางโหงพรายและไมสามารถคุมครองอาณาเขตแหงนี้ไดก็เพราะเจาของไรไมคอยได
ทําบุญ

"คนอาไร...หื่นก็หน
ื่ ดื้อก็ดื้อ แลวยังใจดําอีก แลวทานปูพอจะทราบไหมคะวาใครเปนตัวการทําของใสคุณลม"

"ขาไมรู ขารูแตวามันเกิดจากแรงแคน...แคนมาก แตตอนนี้ไอหมอผีมันตั้งใจจะใหพอหนุมนั่นทรมานจนถึงที่สุด

แตขาก็ไมรูวาหมอผีทที่ ําจะเปลี่ยนใจฆาเขาเมื่อไหร"

"คุณลม...คุณไปทําใหใครเขาแคนคุณนักหนาเนี่ย เขาถึงคิดจะฆาคุณอยางนี้ " ทิชากรพึมพําหนาเครียด...

ฟากนางโหงพรายที่กลับไปหมอบนิ่งกับพืน้ ตอหนาหมอผีจอมบงการ หมอผีหนาตาดุดันไมพอใจอยางมาก ดา

นางโหงพรายวาโงนัก แคนี้กท็ ํางานไมสําเร็จ...จากนั้นเขาควาไมหวายขึ้นมาแลวพนมมือทองคาถาบางอยาง กอน
 7

เอาหวายนั้นฟาดลงที่กลางหลังของนางโหงพรายอยางแรง นางโหงพรายถึงกับกรีดรองดวยความเจ็บปวดแสน
สาหัส แตหมอผีหาไดยั้งมือ กลับฟาดหวายลงไปอีกนับครั้งไมถวน

ooooooo

ตอนที่ 2

เชาขึ้นวายุภัคออกจากหองมาเจอนากรีนอนเหยียดยาวอยูบนเกาอี้ที่ระเบียง เขาตกใจรีบเขาไปยกนิว้ อังที่จมูก พอ

แนใจวายังหายใจอยูก็แตะตัวเรียก ครูเดียวนากรีกระเดงตัวลุกพรวดขึ้นรองลั่นวา ผีหลอก พอแกวแมแกวชวยลูก
ดวย...

เห็นนากรีตัวเนื้อสั่นพูดไมเปนภาษา ชายหนุมจับตัวนากรีเขยาใหสติ แตนากรียังพูดพลามเรื่องผี เธอเห็นเต็มสอง

ตา ผีเด็กสองคนกับผีผูหญิงหนาตานาเกลียดนากลัวมาก แถมนากรียังไปเลาใหเพื่อนฝูงในเรือนคนงานฟงแบบ
เดียวกันนี้ดวย ทุกคนไมเชื่อ หาวานากรีตาฝาด โดยเฉพาะเสกรําคาญถึงกับไลทุกคนแยกยายไปทํางาน กอนที่คุณ
ลมจะมาเห็นเขาแลวโดนดากันหมด

สายหนอย ลุงคนหนึ่งเอาองุนหลายสิบกลองมาสงใหที่ไรสายลม โดยพันทิวา เลขาฯของวายุภัคเปนคนรับไว

ระหวางนี้ภานุเดินผานมา ลุงมองภานุแวบหนึ่งกอนขึ้นรถกระบะของแกขับออกไป สวนพันทิวาฉีกยิ้มกวาง
เตรียมเขาไปหาภานุ แตแลวรอยยิม้ นั้นกลับจางหายไปทันที เพราะภานุไมทักทายเธอสักคํา กลับเดินไปหาทิชากร
ที่เดินเขามาถามหาวายุภัค

ภานุเจาชูมาก หญิงสาวหลายคนที่มาสมัครงานในไร กลายเปนของเลนชั่วครั้งชั่วคราวของภานุมานักตอนักแลว

เฉกเชนเดียวกับพันทิวาทีห่ ลงคารมภานุจนตกเปนเมียลับๆ ซึ่งเธอตองกล้ํากลืนฝนทนกับความเจาชูและความ
ซาดิสตของเขาเรื่อยมา

รักกับยมโลงใจไปทีเมื่อรูจากทิชากรวานากรีฟนแลว และทิชากรก็กําลังตามหาวายุภัคเพื่อจะบอกเรือ่ งสําคัญที่รู

จากทานเจาที่เมื่อคืนนี้ จูๆวายุภัคก็พรวดพราดมาตอวาทิชากร หาวาเธอแตงเรื่องผีสางขึ้นมาทําใหคนในไรขวัญ
หนีดฝี อ นากรีถึงกับเพอเรื่องผีไมหยุด เพอวาเจอผีผหู ญิงกับผีเด็กบาบออะไรก็ไมรู ผมตั้งไปทั้งหัว ปานนี้เรื่อง
เหลวไหลพวกนี้คงลามไปทั่วไรของตนแลว

พูดขาดคํา วายุภัคก็รองโอย ยกเทาสะบัดเราๆอยางเจ็บปวด นัน่ ก็เพราะรักกับยมไมพอใจที่ถูกดา เลยกระทืบเทา

เขาเต็มแรง แลวยังจะซ้ําอีกที ถาทิชากรวิ่งเขามาขวางไมทัน วายุภัคซึ่งไมเห็นรักยม เห็นแตทิชากรพูดคนเดียว เลย
หาวาเธอเพี้ยนไปแลว ทั้งแตงเรื่องเกง ทั้งเลนมายากลก็เปน

"ฉันไมไดทํา พี่รักพี่ยมตางหากทีท
่ ํา ถาคุณไมไปวาพวกพี่เขากอน คุณคงไมโดนแบบนีห้ รอก ถาคุณพูดเรื่องของ
คุณจบแลว ฉันก็ขอพูดบาง คุณชวยกรุณาทําบุญใหเจาที่เจาทางในไรคุณบางนะ ตอนนี้ทานไมมีเรี่ยวแรงจะ
ปกปองคุณจากผีรายแลวรูบางไหม"

"หยุดแตงเรื่องโกหกสักทีไดไหมกะทิ"
 8

"จะใหบอกกี่ทีวาฉันไมไดโกหก ถาคุณไมเชื่อฉัน งั้นคุณมานี่กับฉันเลย"

"ไม ผมไมไปไหนกับคุณทั้งนั้น"

"แตคุณตองไป" ทิชากรเขายื้ดยุดแลวฉุดมือวายุภัคออกไปจนได พาเดินไปทางตนไมใหญซึ่งเปนที่อยูของทานเจา

ที่

"คุณพาผมมาที่นท
ี่ ําไมเนี่ย"

"ฉันรูวาคุณมองไมเห็นทานเจาที่ตรงนี้หรอก แตฉันอยากใหคุณรูเอาไววาตรงนี้มีทานเจาที่อยู ทานออนแรงมาก

เพราะทานชวยคุณจากผีรายที่ถูกสงมาจากคนทีเ่ ขาตองการแกแคนคุณ"

"แกแคน?"

"ใช ฉันไมรูวาคุณเคยไปทําอะไรใหใครโกรธแคนเอาไว แตเขาคนนั้นตองการชีวิตคุณ "

"ผมไมเคยมีศัตรูนอกจากคุณ และถาคุณจะตองการแกแคนอะไรผม ผมขอใหคุณไปหาหมอโรคจิตซะกอนจะ

ดีกวา"

"คุณตองเชื่อฉันนะ คุณ..." ทิชากรชะงักเพราะวายุภัคไมยอมฟง เดินหนีออกไปแลว เธอจึงเดินตามไปดวยความ

โมโห แลวเกิดสะดุดรากไมจนลมคว่ํา โชคดีที่วายุภัคหันกลับมารับทัน รางของเธอจึงลมทับวายุภัคเต็มๆไมไดรบั
บาดเจ็บ แตริมฝปากเธอปะทะกับแกมเขาอยางจัง ทานเจาที่ที่กําลังนั่งสมาธิถึงกับลืมตาโพลงตกใจ แลวรีบหลับตา
ตออยางสํารวม

ทิชากรผุดลุกขึ้นหนาแดงก่ําดวยความอาย ไมรูจะทํายังไงเลยตบหนาวายุภัคและดาซ้ําวาคนฉวยโอกาส กอนเดิน

ปงปงออกไปทันที แทนที่วายุภัคจะโกรธ เขากลับยิ้มชอบใจ โดยไมรูวาอัคนีขี่มาอยูอีกทางกําลังจับจองมองมา
ดวยรอยยิ้มขําๆ

แลวอัคนีก็กลับไปเลาใหทุกคนทีบ่ านฟงอยางขําขัน แถมยังนึกสนุกจะใหอจั จิมาภรรยาสุดรักทําทาเลียนแบบทิชา

กรตอนลมทับวายุภัค แตอจั จิมาไมเลนดวย หาวาอัคนีชอบยุง เรื่องของคนอื่น ขณะที่ปฐพีเริ่มมองเห็นเคาลางความ
แปลกประหลาดของวายุภัค ทําไมเขาถึงยอมใหทิชากรตบฟรีๆโดยไมตอบโต อัคนีเสริมวาใช แปลกมาก เพราะถา
เปนวายุภัคคนเดิม ตบมามันจูบกลับไปแลว แสดงวาทิชากรตองมีอะไรดีแหงๆ

ooooooo

รักกับยมชอบกินองุนมาก ไมวาจะเปนแบบสดๆหรือแปรรูปเปนน้าํ องุน ทิชากรจึงมีหนาที่ซื้อมาใหกินเปนประจํา

แตวันนี้รักกับยมอยากใหทิชากรซื้อองุนไปเยี่ยมนากรีเปนการไถโทษที่พวกเขาทําใหเธอไมสบาย ทิชากรจึงทํา
ตามคําขอ แลวพอไปถึงก็พบวานากรีอาการดีขึ้นมาก โบพาบอกวาคุณลมใหพี่ศักดิ์พาไปหาหมอมา หมอบอกวา
เปนไขธรรมดาก็เลยใหยากลับมากิน
 9

"ทาทางคุณลมจะดูแลคนงานในไรดีจังเลยนะคะ"

"อูย...คุณลมนะคะ ทั้งดูแลดีทั้งใจดี พวกเรายกใหเปนพอกันเลยคะ" จันทูพูดอยางปลาบปลื้มชื่นชม ทิชากรเบปาก

นิดหนอยอยางไมคอยเชื่อ แลวแกลงถามตอ

"คุณลมเปนคนดีขนาดนี้แลวเขามีศัตรูบางไหมคะเนี่ย"

"อืม...ไมมีนะคะ อยางคุณลมศัตรูไมยุงมุงแตสตรีคะ" พูดแลวจันทูก็หันไปหัวเราะคิกคักกับโบพา...ทิชากรยิ้ม

เจื่อนกอนจะพึมพํากับตัวเองวา น้ําหนาอยางนายเหรอจะเปนคนดี?

แตแลวความดีมีน้ําใจของวายุภัคก็ประจักษแกสายตาทิชากรในเวลาตอมา เมื่อเธอเดินไปในไรองุน แลวเห็นวายุภัค

เคลียรปญ
 หาหนี้สินใหคนงานทีท่ ะเลาะถึงขั้นชกตอยกัน... ไมทันที่เธอจะเดินเขาไปหาวายุภัค ภานุแลนรถมาทัก
เธอกอน และพอรูวาเธอจะไปทําบุญที่วัด ภานุก็ขันอาสาพาไปทันที ทิ้งใหพันทิวายืนมองตามตาปริบๆดวยความ
เสียใจ

ภานุแปลกใจเมื่อรูวาทิชากรมาทําบุญอุทศิ สวนกุศลใหทานเจาที่ พอทั้งคูเ ขาไปกราบพระในโบสถ รักยมที่

ติดตามทิชากรมาดวยก็แกลงหยิกขาภานุจนเขาสะดุงโหยง เหลียวมองบรรยากาศรอบตัวที่คอนขางวังเวงอยาง
กลัวๆ ที่สุดภานุก็อยูไมไดตองขอตัวออกไปรอขางนอก

การทําบุญของทิชากรสงอยางรวดเร็วทันใจ ทานเจาที่ไดรบั ผลบุญนั้นทําใหมีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันตา...ขณะรถภานุ

แลนผานตนไมใหญ ทิชากรยกมือไหวทานเจาที่ที่ยนื สงยิ้มให ภานุแปลกใจถามทิชากรวาไหวอะไร เธอบอกวา
ไหวเจาที่ แตพอเขาถามอีกวาน้ํามนตหลังรถหลายขวดเอามาทําอะไร เธอนิ่งไมตอบ แตยิ้มอยางมีแผน

ทิชากรตั้งใจจะเอาน้ํามนตมาลางคุณไสยมนตดําออกจากตัววายุภัค แตในคืนนีเ้ องหมอผีไดทําพิธีเสกคุณไสยเขา

ตัววายุภัคอีก วายุภัคถึงกับปวดหัวรองโอดโอยอยางทรมาน พอเชาขึ้นเขาจึงตืน่ มาดวยอาการมึนๆเบลอๆ ไมสด
ชื่น กอนจะพาสังขารเหมือนคนปวยไปขอขาวตมบานพอแมกนิ แลวตามดวยยาแกปวดหัว

สุพรรษากับมนตรีไมอยูบาน พวกเขาออกไปที่สํานักหมอดูแหงหนึ่ง สุพรรษากังวลมากกับอาการแปลกๆของวายุ

ภัคที่เปนมานาน จนเมื่อหมอดูทักวาลูกของเธอกําลังมีเคราะห เปนเคราะหใหญหลวง อาจถึงตายไดเลยทีเดียว แต
ถาเขาสามารถผานพนเคราะหหนักนี้ไปได ตอไปชีวิตเขาก็จะเจอแตสิ่งที่ดีๆ แตถาไมไดกจ็ บ สุพรรษาก็ยิ่งไม
สบายใจ ถามหมอดูวามีวิธีไหนบางที่จะทําใหลูกของเธอผานชวงนี้ไปได

"เขามีดวงนารีอุปถัมภอยู" คําตอบของหมอดูทําเอามนตรียิ้มหนาบานอยางถูกใจ

"เชื้อไมทิ้งแถวพอมันเลยวุย หมอรูไหมตอนผมหนุมๆนะ นารีวิ่งเขามาชนิดที่เรียกวาหัวบันไดไมแหง "

"เคยมีคนบอกไหมคะวาคุณก็มีดวงนารีพิฆาตดวย ถาไมหุบปากแลวอยูเฉยๆเดี๋ยวนี้" สุพรรษาจองตาเขียว มนตรี

เลยจอยไป "ขอโทษนะคะพอหมอ แลวยังไงตอคะ"
 10

หมอดูหลับตานิ่งไปนิดกอนบรรยายรูปรางลักษณะผูหญิงที่วายุภัคควรอยูใกลเขาไว เพราะเธอคนนีจ้ ะชวยเขาได

อยางแนนอน ซึ่งคําบรรยายของหมอดูลวนแลวถูกตองตรงเผงกับลักษณะของทิชากร

เวลานี้เอง ทิชากรก็พยายามจะชวยวายุภัคดวยการเอาน้ํามนตที่ไดมาจากพระสาดใสเขาไปทุกที่ดวยวิธีการตองๆ
ตามประสาเธอ บางก็แอบผสมน้ํามนตลงในน้ําใหเขาดื่ม เพื่อใหอาการของคนถูกของแสดงออกมา แตวายุภัคก็ไว
สมชื่อลม เขาสามารถรอดพนจากการจูโจมอยางบาระห่ําของเธอไดทุกที แตผลที่เกิดขึ้นคือสาวๆของวายุภัคตาง
หายกันไปเกือบหมด เนื่องจากพวกเธอโกรธนักที่วายุภัคใหความสนใจกับการรับมือและตอบโต
ทิชากรจนไมสนใจพวกเธอ

พัชนีหรือสาวมิ้งคก็เปนหนึง่ ในจํานวนนี้ เธอรองหม รองไหกลับไปบานหลังถูกวายุภัคทิ้งไวที่รานอาหารคนเดียว

กํานันทองเห็นน้ําตาลูกสาวก็เตนเปนเจาเขา ผลุนผลันออกจากบานตรงไปไรสายลมเพื่อเจรจากับวายุภัค

"ลุงกํานันมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ"

"ฉันมาที่นี่ก็เรื่องลูกสาวฉันกับนายนั่นแหละ ฉันรูน
 ิสัยนายดีวามีผหู ญิงเยอะแยะและไมเคยคิดจริงจังกับใคร นาย
จะทําตัวแบบนี้กบั ผูห ญิงที่ไหนก็เรื่องของนาย แตไมใชกับลูกสาวของฉัน"

"ลุงกํานันสบายใจไดเลยครับ ผมไมทําใหนองมิ้งคเสียใจแน เพราะผมไมเคยคิดอะไรกับนองมิง้ คมากไปกวา

พี่ชายกับนองสาว"

"ไมคิด...แลวนายไปใหความหวังลูกสาวฉันทําไม"

"ผมไมเคยใหความหวังนองมิง้ ค"

"ไมใหความหวังแลวลูกสาวฉันมันจะคลั่งนายถึงขนาดนีเ้ รอะ ขนาดฉันหามไมใหมิ้งคมายุงกับนาย มันยังไมฟง

ฉันเลย"

"เอาเปนวาผมขอยืนยันนะครับวาผมไมเคยคิดหรือใหความหวังอะไรกับนองมิ้งคทั้งนั้น "

"ตอนแรกฉันคิดวาจะใหโอกาสนายสักหนอย เห็นทีคงจะไมตองแลว ฉันจะบอกอะไรใหนะ ฉันรักลูกสาวฉัน

มาก และฉันก็จะไมยอมใหใครมาทํารายจิตใจลูกสาวฉันดวย"

กํานันทองจองเขม็งกัดฟนกรอดกอนเดินปงปงออกไป วายุภัคถอนใจทิ้งอยางเบื่อหนาย

ooooooo

หลังจากไปหาหมอดูมา สุพรรษาก็เอาแตนั่งถอนหายใจเฮือกแลวเฮือกเลาตอหนาสามีและลูกชาย ลูกสะใภ จนทุก

คนเปนหวงพยายามชวยกันปลอบใจ แตสุพรรษาก็หาไดคลายความกังวล อัคนีจึงเสนอวาเรานาจะเรียกทิพยธารา
กลับมาตรวจวายุภัคอยางละเอียด หรือไมก็วางยานอนหลับเพื่อเอามันไปหาหมอ
 11

เมื่อตกลงกันตามนี้แลว อาหารมือ้ เย็นสําหรับวายุภัค จึงมียานอนหลับผสมอยู แตปรากฏวาวายุภัคใหสาวใชมา

บอกวาเขาไมมากินขาวที่นี่ พอแมและพี่ชายจึงตองเฮละโลกันเอาอาหารไปใหวายุภัคถึงบานพักในไรองุน พอดี
ไปเจอทิชากรกําลังตอวาวายุภัคที่แอบเขาไปเทน้ํามนตของเธอทิ้งทั้งหมด

ทั้งคูท ุมเถียงกันหนาดําหนาแดง สุพรรษาพอไดยินทิชากรบอกวาวายุภัคโดนของก็ตกใจอยางมาก กอนจะคอยๆ

มองพิจารณารูปรางหนาตาของทิชากรอยางถวนถี่ ปรากฏวาเหมือนที่หมอดูบรรยายเอาไวราวกับแกะ สุพรรษา
เลยยิ่งเชื่อ ถามทิชากรวาลูกชายของตนโดนใครเลนของ

"กะทิก็ไมทราบคะ รูแตวาคนคนนั้นเขาอาฆาตแคนคุณลมมาก เขาถึงไดสงนางโหงพรายมาคอยทํารายคุณลม

แลวมันกับนายของมันก็มีฤทธิ์มากดวยนะคะ ขนาดพี่รักพี่ยมยังจับมันไมไดเลย"

"เออ...หนูมีกุมารทองมาดวยเหรอ" มนตรีแปลกใจ... ทิชากรยังไมทันจะตอบ วายุภัคก็โพลงขึน

้ ดวยสีหนา
เอือมระอา

"ไมตองหวงหรอกครับคุณพอ เดีย๋ วก็มีโผลมาอีกเยอะ ไหนจะพี่รักพี่ยม ทานเจาที่ ผีผูหญิง...เพียบ! ตามประสา

สาวชางจินตนาการนะครับ"

"ฉันไมไดจน
ิ ตนาการ ฉันเห็นจริงๆ" ทิชากรยืนยัน

"ถางั้นคุณก็ทําใหพวกเราเห็นดวยสิวาทุกอยางที่คุณพูดเปนเรื่องจริง ไหนละครับพี่รักพี่ยมของคุณนะ "

คนอื่นๆพยักหนาเห็นดวยกับคําพูดของวายุภัค ทิชากรจึงหันไปสบตาพี่รักพี่ยมที่ยืนอยูขางๆ พี่ทงั้ สองจึงกระซิบ

บอกเรื่องอาหารที่พวกเขาเอามามียานอนหลับ พอทิชากรพูดออกมา พวกสุพรรษาถึงกับตะลึงอยางคาดไมถึง
ยอมรับวาเธอคนนี้ ไมธรรมดาจริงๆ แตวายุภัคกลับหงุดหงิดหัวเสียใสปฐพีคนตนคิดเรื่องยานอนหลับ จนสุ
พรรษาตองปรามดวยทาทีขึงขัง และสรุปวาแมคงไมตองพาลูกไปหาหมอที่โรงพยาบาลแลว แตควรทําตามที่หนู
กะทิแนะนําจะดีกวา

"ใชคะ เพราะหนทางเดียวทีจ่ ะชวยคุณลมไดก็คือตองทําพิธีลางของมนตรดําในตัวเขาออก"

"ไม! ผมไมทํา ผมไมยอมเปนเหยือ่ ของพวกสิบแปดมงกุฎงายๆหรอก" วายุภัคโวย

"แตแมเห็นดวยกับหนูกะทินะลม ทําเถอะนะลูกนะ เพื่อความสบายใจของทุกคน"

"แตผมไมไดเปนอะไรจริงๆนีค่ รับแม"

"งั้นแมจะใหเวลาลมอีกหนึ่งอาทิตย ถาลมยังไมกลับมาเปนลมคนเดิม ลมจะตองทําตามพิธีของหนูกะทิ "

วายุภัคเถียงไมออก เพราะน้ําเสียงแมเขมและเด็ดขาดมาก ดานอัจจิมากับชะเอมซึ่ง รอฟงขาวอยูทบี่ าน พอรูเรื่องก็

ตกใจและคาดไมถึงวาจะมีเรื่องแบบนีเ้ กิดขึน้ กับวายุภัค สวนปฐพีของใจในตัวทิชากรมากถึงกับใหนทีชวยไปสืบ
 12

ประวัติของเธอมาให ปรากฏวาประวัติของเธอขาวสะอาด แตยังไงเสียปฐพีก็ยังอยากจะพิสูจนใหชัดไปเลยวาเธอ

ไมใชพวกหลอกลวง ตมตุนจริงๆ

ดังนั้นปฐพีพรอมดวยชะเอมจึงวางแผนไปพบทิชากร โดยชะเอมบอกทิชากรวาตนทําแหวนแตงงานหาย และรูมา

วา ทิชากรมีความสามารถพิเศษ เลยจะมาขอความชวยเหลือ ทิชากรมองหนาสองคนผัวเมียนิ่งไปครู กอนจะพูด
รูทันวาทําไมคุณตองมาถาม ในเมือ่ คุณดินเปนคนถอดแหวนออกแลวใสลงไปในลิ้นชักตัวเอง สองคนผัวเมีย
ถึงกับเหวอไปเลย เพราะมันคือเรือ่ งจริง

"ถาคุณคิดจะพิสูจนวาฉันเปน 18 มงกุฎหรือเปลา ฉันก็บอกไดเลยวาฉันไมไดเปน ทีจ่ ริงฉันก็ไมมีความจําเปนที่

จะตองชวยคุณลมดวย แตทฉี่ ันทําไปทั้งหมดก็เพราะฉันไมอยากเห็นใครคนหนึ่งตองตายไปโดยทีฉ่ ันไมไดชวย
อะไรเขาเลย ถาหมดธุระแลว ฉันขอตัวนะคะ"

ทิชากรเดินออกไปดวยอารมณหงุดหงิด ปฐพีกับชะเอมรีบตามมาขอโทษที่พวกตนไมเชื่อใจเธอ

"ไมเปนไรหรอกคะ ฉันเขาใจดีวาเรื่องอยางนี้มันยากทีจ่ ะเชื่อ"

"งั้นคุณกะทิก็ไมโกรธเราแลวใชไหมคะ"

ทิชากรพยักหนารับ ปฐพีอยากทําความรูจักเธอใหมากกวานี้จึงเอยปากชวนเธอไปกินอาหารเย็นที่บา น ถือเปนการ

เลี้ยงขอโทษ พอเห็นทิชากรอิดออด ชะเอมจึงอางวาคุณแมก็อยากเจอ แลวรวบรัดตัดความวาคืนนี้หนึ่งทุมเจอกันที่
บาน

ยังไมทันจะเย็น นากรีที่ฝากโบพาและจันทูซื้อหวยเมื่อตอนเชาก็ไดรับขาวดี นากรีถูกหวยเลขทายสองตัวที่ไดยินผี

เด็กกระซิบบอกเมื่อวันกอน นากรีดีใจยกใหญรบี จัดอาหารคาวหวานมาเซนไหว รักกับยมเลยอิ่มแปลสบายไป

ooooooo

ตอนที่ 3

สุพรรษาดีใจเมื่อรูวาเย็นนีท้ ิชากรจะมากินขาวดวย เธอรีบโทร.ไปเลาใหทิพยธาราที่ปารวัตรฟงถึงความพิเศษและ

ความนารักของทิชากร ซึ่งดูจะถูกใจวายุภัคดวย แตเขายังปากแข็งอยู แตถาเขาคิดจะจีบจริงๆ แมก็เชียรใจขาดเลย

"ทาทางแมจะชอบคุณกะทิอะไรนี่จริงๆเลยนะคะ"

"ก็เด็กนั่นทาทางจริงใจดี แลวถาเขาจะเปนคนที่ชวยรักษาชีวิตลมได แมก็คิดวาเขานาจะเปนคูบุญคูวาสนากันนะ

น้ํา"

"แหม น้ําชักอยากจะเห็นหนาวาที่พี่สะใภแลวสิคะ"
 13

"งั้นแมจะพยายามกลอมใหหนูกะทิอยูจนถึงงานเก็บองุนประจําปนะลูก น้ําจะไดกลับมาเจอ...แคนกี้ อนนะน้ํา หนู

กะทิมาแลวละจะ"

สุพรรษาวางสายแลวเดินไปตอนรับทิชากรดวยรอยยิ้ม พาเขาไปยังหองอาหารที่ทุกคนนั่งอยูเ ต็มโตะ ยกเวนวายุ

ภัคที่ยังมาไมถึง หลังจากทักทายกันแลว อัจจิมาบอกทิชากรวาตนเปนแฟนนิยายของเธอดวย ทิชากรจึงยิ้มรับ
ไมตรีนั้น

"เปนยังไง หาขอมูลเขียนนิยายไปถึงไหนแลว" มนตรีชวนคุย

"ไดเยอะแลวคะ อีกไมนานก็คงจะกลับบานไดแลว"

สุพรรษาตกใจรีบหามเสียงหลง "อยาเพิ่งกลับเลยจะหนู...ที่นมี่ ีขอมูลใหหนูเอาไปเขียนขอมูลไดอีกเยอะมาก

หรือไมก็เอาเรื่องฟารมโคของเจาไฟ หรือรีสอรตของเจาดินใสไปดวยสิจะ หนูจะไดอยูนานๆไง"

"แหม...ออกหนาออกตาจังเลยนะคุณ" มนตรีกระซิบแซวภรรยา เลยโดนเธอคอนปะหลับปะเหลือกเขาให

วายุภัคมาถึงแลว พอเห็นทิชากรนั่งอยูดวย ชายหนุมชะงักไปเล็กนอย สวนทิชากรก็ทําเมินไมมอง จนเมื่อกิน

อาหารเสร็จ ทิชากรบอกวาอาหารอรอยมาก รสชาติคลายกับฝมือแมของตน

"ถาอรอยตองมาทานบอยๆนะคะ ใชไหมคะคุณแม"

"ถูกตองที่สุดจะ"

สุพรรษากับชะเอมยิ้มอยางรูกันแลวปรายตามองวายุภัค แตฝายนั้นกลับเสดื่มน้ําทําเปนไมเห็น พอดีกันยายกจาน

องุนเขามา วายุภัคจึงเปลี่ยนเรื่องทันที

"วันนี้ผมลองเอาองุนพันธุใหมมาใหชิมกันดวย ดูสิวาจะถูกใจกันหรือเปลา"

สุพรรษารับองุนจากวายุภัคไปชิมคนแรก แลวชมวาอรอยจัง กรอบแลวก็ไมหวานเกินไป ทิชากรไมมีทีทาวาสนใจ

เธอควักผาเช็ดหนาผืนเล็กขึ้นมาซับปาก ชะเอมเห็นเขาก็ทักวาผาเช็ดหนาสวยจัง

"กะทิปกเองคะ แมชอบสอนใหกะทิเย็บของใชเองคะ มันประหยัดแลวก็ไมเหมือนใครดีดว ย"

"ดีจังเลยจะ สมัยนีจ้ ะหาเด็กผูห

 ญิงสนใจงานฝมืออยางนี้ยากมากเลยนะ แลวดูสิ ฝมือดีซะดวยนะ ปาภูมิใจแทน
คุณแมหนูจังเลยจะ"

"เกงจัง คุณกะทิชวยสอนพวกเราทําบางไดไหมคะ พอดีจี๊ดอยากมีผาเช็ดหนาเกๆเอาไวใชบางนะคะ "

ทิชากรยิ้มรับ แลวอีกครูตอมาการสอนปกผาเช็ดหนาก็เริ่มขึน้ โดยมีสายตาของพวกผูชายจับจองมองมาอยาง

สนใจ พรอมกับแอบเมาทกันไปดวย
 14

"เห็นทีวาพอคงตองเตรียมสินสอดจริงๆแลววะ"

"เตรียมทําไมพอ" วายุภัคสงสัย

"อาว...ก็เตรียมไวไปขอหนูกะทิไงละ"

"ผมไมไดชอบเธอสักหนอย สาวๆของผมมีสวยกวานี้ตั้งหลายคน ผมแตงงานกับพวกนั้นไมดีกวาเหรอ"

"เออ...พอรูวาสาวๆของแกเด็ดสะระตี่ทงั้ นั้น แตก็ไมมีใครทีจ่ ะทําใหแมแกชอบไดเทากับหนูกะทิเลยจริงไหม

แลวแกเชื่อพอนะ ถาแกจะเลือกใครสักคนมาเปนคูชีวิต รูปรางภายนอกไมใชสิ่งสําคัญหรอก แตมันสําคัญที่วาเธอ
คนนัน้ พรอมจะอยูกบั แกทั้งยามทุกขหรือสุขหรือเปลา"

"ถูก! แลวฉันเชื่อวาบรรดาสาวๆอึ๋มๆของแก ถารูวาแกผีเขาอยางนีล้ ะก็ ปานนี้วิ่งหนีกน

ั ไปหมดแลว ไมมีใครทน
อยูชวยแกอยางคุณกะทิหรอก"

"เออ วันนี้ไอไฟพูดถูกใจเปนครั้งที่สองโวย ทาทางฝนจะตกใหญ" มนตรีหัวเราะรา อัคนีกับปฐพีพลอยขําไปดวย

สวนวายุภัคจองมองทิชากรนิ่งอยางพิจารณา แววตาของเขาออนโยน รูสึกปงทิชากรขึ้นมาโดยไมรตู วั

สมควรแกเวลาแลว ทิชากรลากลับโดยไมรูวาตัวเองทําผาเช็ดหนาหลนไว วายุภัคเก็บไดแตไมยอมคืนให ทั้งๆที่

เขาก็ตองขับรถไปสงเธอทีบ่ านพักตามคําสั่งของพอกับแม ระหวางทางทิชากรนั่งเงียบตัวลีบติดประตู วายุภัคเลย
กระเซาวา

"ทําไมคุณถึงตองนั่งติดประตูอยางงั้นละ ผมไมปล้ําคุณหรอกนา"

"จะไวใจคุณไดไง คุณบากามจะตาย"

วายุภัคอมยิ้ม แลวแกลงพุงรถเขาจอดขางทาง ทิชากร ตกใจโวยวายลั่น

"จอดรถทําไมนะ อยาทําบาๆนะ"

ชายหนุมไมสน กลับยื่นหนาเขาไปจองหนาเธอใกลๆ "ผมแคอยากมองหนาคุณชัดๆวาผูหญิงกระโดกกระเดก

อยางคุณนะปกผาสวยๆก็เปน"

"นี่คุณจะชมหรือจะวาฉันกันแนเนี่ย"

"คิดเอาเองสิ" เขายังจองหนาเธอไมเลิก ตาเปนประกายสนุกที่ไดแกลง แตทิชากรหัวใจเตนผิดจังหวะเมื่อเห็น

สายตาแบบนั้น เลยแสรงโวยวายกลบเกลื่อน

"พาฉันกลับที่พักไดแลว ไมงั้นฉันจะเรียกพี่รักพี่ยมมาจัดการกับคุณ"
 15

"กลัวตายละ" เขาพูดยิ้มๆ กอนออกรถตอไป พอไปถึงหนาบานพัก ชายหนุมรีบลงจากรถมาเปดประตูใหหญิงสาว

แลวก็ทวงถามคาตอบแทนที่เขาอุตสาหขับรถมาสง โดยเอียงแกมรอหวังวาเธอจะจูบซักฟอด แตที่ไหนได เธอ
กลับกระทืบเทาเขาแลวยังดาซ้ําวาบากามกอนจะวิ่งหนีเขาบานพักไป

ooooooo

คืนนีเ้ อง วายุภัคถูกคุณไสยครอบงําจิตใจและถูกผีตายโหงเลนงานซ้ําอีก ทิชากรรับรูจากทานเจาที่ พรอมกับไกร

ฤทธิ์พอของเธอก็โทร.มาหาบอกเรื่องนี้เชนเดียวกัน ซึ่งพอย้ําวาคืนนี้ดวงชะตาของไอหนุมนั่นยังไมถึงฆาต ไอ
พวกนั้นยังทําอะไรเขาไมได แตหลังพระอาทิตยตกดินวันพรุงนี้ ถาลูกยังชวยเขาไมได เขาไมรอดแน

เชาขึ้นทิชากรรอนใจมาก เชนเดียวกับภานุ เสกและนากรีที่มาเห็นสภาพวายุภัคไมตางจากผีดิบ และที่สุดทุกคนก็

เชื่อในคําพูดของทิชากรวาวายุภัคโดนของ ซึ่งพวกเราตองรวมมือกันชวยเขาใหไดกอนพระอาทิตยตกดิน โดยทิชา
กรใหเสกกับภานุไปหาวานตะบะซึ่งเปนวานที่มีฤทธิ์ชวยขับไลปด เปาภูตผี
ปศาจ และน้ํามนตเกาวัดมาทําพิธี

ทั้งสองคนหาของสองสิ่งมาใหทชิ ากรทันเวลา จากนั้นพิธีกรรมของทิชากรจึงเริ่มขึ้น โดยมีไกรฤทธิ์พอของเธอทํา

พิธีชวยดวยอีกแรงอยูทางบาน เมื่อวายุภัคฟนและกลับมาเปนตัวเองอีกครั้ง เขาโกรธจัดเพราะเสียหนาที่หญิงสาว
บุกเขามาถึงในบานและกลอมทุกคนจนเชื่อวาเขาถูกคุณไสยจริง เขาจึงตอวาเธอเปนการใหญ ขณะทีท่ ิชากรก็
นอยใจที่เธออุตสาหชวยแตกลับถูกตําหนิ ซ้ํายังดื้อดึงไมเชื่อคําพูดของเธอเสียที ทั้งคูจ ึงมีปากเสียงกันรุนแรง

แลววายุภัคก็เผลอลวนลามจูบทิชากรไปโดยไมรูตัว ทําใหเธอโกรธมากและประกาศกราวจะไมชวยเขาอีกแลว
พรอมกับเก็บขาวของกลับบาน แตระหวางทางทานเจาที่สงกระแสจิตมาบอกรักยมวาพวกผีรายยอนกลับมาเลน
งานวายุภัคอีกแลว ทิชากรพอรูก็ใจออนยอนกลับมาชวยเขาอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ปฐพี

และอัคนีก็อยูในเหตุการณดวย

วายุภัคถูกเลนงานจนปวดทองและกระอักเลือดเกือบตาย ทิชากรและรักยมกลับมาชวยเขาไวไดทัน วายุภัคไม

อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น แตเมื่อมันไมมีคําอธิบายอื่นใด นอกจากสายตาตัวเอง เขาจึงเริ่มเชื่อเธอในที่สุด

เมื่อทุกคนพาวายุภัคไปโรงพยาบาล แพทยยังพบวามีวัตถุประหลาดอยูในทองของเขา สรางความประหลาดใจ

ใหกับชายหนุมและครอบครัวเปนอยางมาก ทิชากรที่ยังโกรธและมึนตึงกับเขาจําตองชวยตอไปเพราะเธอเองก็ไม
อยากใหเขาตายเชนกัน เธอนําน้ํามนตมาใหเขาดื่ม ทําใหเขาอาเจียนและมีวัตถุแปลกปลอมเหลานั้นปนออกมา

"แปลกมากครับ พวกสิ่งแปลกปลอมทุกอยางในชองทองของคุณลมหายไปหมดแลว"

"อยางนี้ผมก็ไมตองผาตัดแลวใชไหมหมอ"

"ครับ แตคุณก็ควรจะตองนอนใหน้ําเกลือทีน
่ ี่ตออีกสักสองขวดกอน เพราะรางกายคุณออนแอมาก"
 16

วายุภัคพยักหนารับ แลวนอนยิ้มโลงใจ ขณะที่หมอขอตัวกลับออกไป แตญาติทุกคนยังหอมลอมวายุภัคเต็มไป

หมด

"แกไมตองผาตัดก็ดีแลวไอเสือ ไมงั้นแมแกคงเปนลมแลวเปนลมอีกแน น้ําก็เหมือนกัน ขานั้นโทร.มาเมื่อตอน

สาย พอรูวาแกเปนอะไรเทานั้นก็ร่ํารองจะกลับเมืองไทยมาดูแกใหได"

สุพรรษาคอนสามีปะหลับปะเหลือก หาวาเขาพูดเกินไป แลวนึกไดรีบหยิบสรอยพระออกมาใสคอใหวายุภัค คุณ

พระคุณเจาจะไดคุมครอง
"อาว คุณไมอยากใหหนูกะทิคุมครองไอลมแลวเหรอ" มนตรีกระเซายิ้มๆ

"คนละเรื่องกันคุณ แตยังไงก็ตองขอบใจหนูกะทิมากนะจะ ที่ชวยลมเอาไว "

"ใชครับ ไมนาเชื่อวาคนรุนใหมอยางคุณกะทิจะมีความรูดานนี้ดวย" ภานุเสริมขึ้นอยางชื่นชม

"ฉันแคทําหนาที่เปนสื่อกลางระหวางพอกับคุณลมนะคะ" ทิชากรยิ้มตอบภานุ เลยทําใหวายุภัคชักไมพอใจ จึงหา

เรื่องไลภานุกลับ

"แกไมตองไปดูไรเหรอวะไอนุ แหมาอยูนี่กันหมด ไมมีใครเฝาไรเลยสักคน กลับไรไปไดแลว ไอเสกดวย"

"อะไรวะไอลม ฉันเปนหวงอุตสาหมาเยี่ยมแกนะโวย"

"เออ ฉันไมเปนอะไรแลว...แกดวยไอดิน กลับรีสอรตไปไดแลว คุณชะเอมพาพี่ชายผมกลับไปทีนะครับ ไอไฟ

ดวย กลับฟารมไปไดแลว พอแมก็เหมือนกันนะครับ กลับไปพักผอนที่บานเถอะนะครับ เกิดลมปวยขึ้นมาจะแย"
"นี่ใจคอแกจะไลทุกคนหรือไงวะ" ปฐพีโวย

"ไมไดไลแตฉันเปนหวง ไมอยากใหทุกคนตองมาเสียงานเสียสุขภาพเพราะฉัน แลวอีกอยาง นี่ก็ใกลเวลาสวด

มนตแลวดวย ฉันตองการความสงบเพื่อสวดมนต พี่เลี้ยงฉันจะไดชื่นใจที่มศี ษิ ยวานอนสอนงายอยางฉัน " วายุภัค
ไมพูดเปลา หันไปสงตาหวานใหทิชากร แตหญิงสาวเมินหนาหนี อัคนีเห็นแลวอมยิ้ม ขยับมากระซิบวายุภัคอยาง
รูทัน

"ฉันรูหรอกวาเสืออยางแกทําเปนวานอนสอนงายเพื่อใหเหยื่อตายใจเทานั้นแหละ"

วายุภัคทําตาเขียวใสอัคนี สวนคนอื่นๆก็ยิ้มอยางรูกัน ยกเวนภานุทนี่ ิ่วหนาไมสบายใจเลย ครั้นพากันกลับออกมา

ไมทันจะพนตัวตึก ภานุก็บอกทุกคนวา

"ผมวาผมอยูเปนเพื่อนไอลมดีกวาครับ เผื่อไอลมเปนอะไรขึน
้ มาอีก วันนี้ที่ไรก็ไมมีงานอะไรยุงดวย"

ปฐพีกับอัคนีสบตาอยางรูกัน กอนจะเขาไปโอบบาภานุคนละขาง
 17

"ไมตองหวง ถาไอลมเปนอะไรขึน
้ มา คุณกะทิเธอมีปากและขาที่จะวิ่งไปตามหมอมาได"

"และถางานที่ไรไมยุง งั้นไปประชุมกับผมที่รีสอรตก็แลวกัน ผมวาจะคิดโปรโมชั่นชวงโลวซีซั่นจองหองพักแถม

ไวนอยูพอดี"

วาแลวสองหนุมก็ชวยกันลากภานุออกไป คนอืน่ ๆมองตามขําๆ และพยักหนาเห็นดวยเมื่ออัจจิมาเปรยขึ้นมาวา

"ชวยกันเขี่ยกางใหคุณลมขนาดนี้ ทาทางจะมีแผนอะไรกันอีกแนๆเลยนะคะ"

ooooooo

ในหองพักผูป วย ทิชากรเตรียมพวงมาลัยและธูปเทียนวางไวที่โตะใกลเตียง เสร็จแลวบอกวายุภัควาเธอเขียนบท

สวดมนตไวในกระดาษใหแลว เขาสวดตามไดเลย เธอจะไปรอขางนอก แตพอเธอขยับจะออกไป วายุภัคก็ความือ
เธอไวอยางรวดเร็ว

"นี่...ปลอยฉันเดี๋ยวนีน
้ ะคุณลม อยาทําใหฉันเกลียดคุณมากไปกวานี้เลย"

"ผมแคอยากคุยกับคุณเรื่องเมื่อวาน สัญญากับผมไดไหมครับวาถาผมปลอยมือคุณ คุณจะยอมฟงผมโดยไมหนีไป

ไหน"

หญิงสาวขยับปากจะปฏิเสธ แตพอหันไปเห็นแววตารูสึกผิดของเขาก็ใจออน

"ฉันใหเวลาคุณแคหานาที มีอะไรก็พูดมา"

"กะทิ ผมขอโทษที่ไมเชื่อคุณเรื่องคุณไสย ผมยอมรับวาผมโงเงา จะใหผมคลานเขาไปขอโทษคุณเหมือนที่ผม

ประกาศเอาไวเลยก็ได"

"ไมตอง เรื่องนัน
้ ฉันยกโทษใหคณ
ุ แลว คุณมีเรื่องจะพูดแคนี้ใชไหม ฉันจะได..."

"ผมขอโทษที่จบ
ู คุณ" เขาแทรกขึน้ มารวดเร็วจนเธอชะงักกึก "กะทิ...ผมทําผิดกับคุณไวมาก แตผมอยากขอรองให
คุณใหโอกาสผมแกตัวจะไดไหม นับจากนี้ไปผมจะไม เหลวไหลกับคุณ จะเชื่อฟงคําคุณทุกอยาง ยอมใหคุณถอน
คุณไสยใหผม ขอเพียงคุณยอมมองหนาผมและพูดกับผมเหมือนเมื่อกอนก็พอ ไดไหมครับ"

ทิชากรหยุดคิดไปนิดกอนตัดสินใจ "ถาคุณสัญญาวาจะปรับปรุงตัวเหมือนทีค่ ุณพูด ฉันก็จะพยายามทําตัวให

เหมือนเดิมกับคุณ แตฉันมีขอแม คุณตองสัญญาวาจะไม ...จูบฉัน หรือทําอะไรแบบนัน้ กับฉันอีก ไมอยางงั้นฉัน
จะไปจากที่นี่และจะไมใหอภัยคุณไปตลอดชีวิต"

วายุภัคยืดตัว ชูสามนิ้วทันที "ผม...ลูกเสือวายุภัคขอปฏิญาณวาจะไมจูบคุณอีกอยางเด็ดขาดครับ พอใจไหมครับ

คุณกะทิ"

เธอพยักหนารับ ทาทางเขมงวดเหมือนไมสนใจชายหนุมที่ยิ้มออนเปนการใหญ
 18

ooooooo

ตอนที่ 4

เมื่อเสกกลับมาเลาใหบรรดาเพื่อนคนงานฟงเรื่องที่วายุภัคโดนคุณไสย มีทั้งตะปู ฟน และเสนผมอยู ในทอง ทุก

คนตกใจและพากันหวาดกลัวผีผหู ญิงที่พวกนากรีเคยเห็นเกาะหลังวายุภัค กลัววาวันหนึ่งวันใดมันอาจจะมาเกาะ
พวกเราเขาก็ได ดังนั้นจันทูจงึ เสนอใหไปเชาพระดังๆมาหอยคอกันเอาไวกอน แตนากรีบอกวาเอาวานตะบะของ
คุณกะทิดีกวา ตนเห็นมากับตา ผีกลัว อยางแนนอน

แตไมทันทีท่ ุกคนจะออกไปหาวานตะบะ ศักดิ์ในชุดขาวคลองลูกประคําก็กาวเขามายืนตรงหนา บอกทุกคนวาไม

ตองไปไหนทั้งนั้น เพราะพี่ศักดิ์คนนี้จะชวยไลผีใหเอง และแลวพิธีปราบผีของศักดิ์กเ็ ริ่มขึ้นในคืนนี้ทันทีเลย โดย
ศักดิ์ลอมสายสิญจนแลวใหทุกคนเขามานั่ง ตนจะเรียกผีมาลงหมอใหได รักยมและเจาทีป่ รากฏตัวโดยไมมีใคร
เห็น ยืนมองการกระทําของศักดิ์อยางระอา มั่นใจวางานนีศ้ ักดิ์ทําเพื่ออวดสาว รักยมเลยจัดใหหนําใจ แกลงหลอก
ผีทุกคนจนกระเจิดกระเจิง แมแตศักดิ์ที่อวดตัววาเกงกาจก็วิ่งไมคดิ ชีวิต หนีลงตุมลงโองกันอลหมานไปหมด

เชาวันรุงขึ้น สุพรรษากับมนตรีไดทําบุญเลี้ยงพระและตัง้ ศาลพระภูมิที่ไรองุนสายลม โดยมีคนในครอบครัวและ

คนงานรวมพิธี รวมทั้งทิชากร หญิงสาวที่สุพรรษาหมายมั่นปนมืออยากไดเปนสะใภคนเล็ก

เสร็จพิธีแลว ทิชากรไดคุยกับวายุภัคโดยปราศจากบุคคลในครอบครัวของเขา แตมีพี่รักพี่ยมของเธอยืนกอดอก

ทาทางจริงจังขนาบขางซายขวา

"ถึงเวลาแลวที่ฉันจะแนะนําใหคณ
ุ รูจักกับองครักษซึ่งจะคอยคุมครองคุณ"

"องครักษอะไรเหรอกะทิ ทําอยางกับผมเปนเจานายผูสูงศักดิ์ ตองมีองครักษคอยปกปอง ผมมีแคคณ

ุ เปนเจาหญิง
พิทักษผมคนเดียวก็พอแลว"

"ไมตองทําเจาชูใสฉันเลย...เขาเรือ่ งของเรากันตอเลยดีกวา ตอจากนี้ไปคุณจะอยูคนเดียวไมไดแลว ไมมีใครรูวา

หมอไสยดําจะกลับมาทํารายคุณเมื่อไหร ดังนัน้ คุณควรตองมีคนคอยคุมครอง ฉันจะใหพี่รักพี่ยมคอยดูแลตลอด
ยี่สิบสี่ชั่วโมง"

"พี่รัก...พี่ยม?"

"คะ พี่รักพี่ยมคือกุมารผมจุก พวกเขาจะคอยปกปองคุณ...ใชไหมจะพี่รักพี่ยม"

ทิชากรเหลียวหนาซายขวาสื่อสารกับพี่รักพี่ยมที่พยักหนาหงึกหงัก วายุภัคกวาดสายตาไปรอบๆกอนถามวา พี่รัก

พี่ยมของคุณมีจริงหรือ?
 19

"จริงสิคะ คุณอยากพิสูจนไหมละ" วาแลวเธอหันไปขยิบตาใหสองกุมาร ชั่วพริบตาหมอนที่อยูตรงหนาวายุภัคก็

ลอยขึ้นมาโดยไมมีใครจับ วายุภัคถึงกับอาปากคางมองหมอนที่ลอยไปลอยมาคลายมีคนกําลังโยนเลน ทิชากร
หัวเราะเบาๆ บอกพี่รักพี่ยมพอไดแลว เดี๋ยวคุณลมหัวใจวายตายกันพอดี

สองกุมารผมจุกเลยตองหยุดเลนอยางเสียดาย แตวายุภัคยังเหวออาปากหวอ

"ทีนคี้ ุณเชื่อหรือยังคะวาพี่รักพี่ยมมีจริง"

"เชื่อแลวครับ"

"ดีคะ แลวทําตัวใหชินไวนะคะ เพราะพี่รักพี่ยมของฉันขีเ้ ลนมาก"

วายุภัคเหวอไปอีก กลืนน้ําลายลงคออยางหวาดๆ

ooooooo

ในหองรับแขกบานอดิศวร สุพรรษาทาทางกระดี๊กระดา คุยฟุงภูมิใจในตัวทิชากรมากๆ อัจจิมาเองก็เห็นดวย

เพราะถาไมไดเธอไมรูวาปานนี้วายุภัคจะเปนยังไงบาง

"จะเปนยังไงละคุณ ก็ซี้แหงแกไปแลวนะสิ" อัคนีสวนทันควัน

"นั่นสิ แลวไอเรื่องคุณไสยมนตรดําอะไรนี่ ถาไมเห็นกับตา พอจะไมเชื่อเลยนะวาเรื่องอยางนี้มน

ั มีอยูจริง "

ทุกคนพยักหนาเห็นดวย ทันใดเสียงโทรศัพทบานดังขึ้น สุพรรษาเดินไปรับและกรอกเสียงอยางเริงราเมื่อบุคคลที่

โทร.มาคือทิพยธารานั่นเอง

ขณะเดียวกันนัน้ วายุภัคยังอยูกับทิชากรที่ไรองุน ซึ่งทิชากรกําลังจะแจกแจงกฎขอบังคับตางๆที่ยาวเปนหางวาว

เพื่อใหเขาปฏิบัตติ ามอยางเครงครัดตลอดชวงทีท่ ําพิธีถอนคุณไสย

"ทําไมมันยาวจัง" วายุภัคติงเบาๆ ขณะมองกระดาษในมือเธอ

"ใครวายาว ฉันอุตสาหละขอที่พอหยวนๆไดออกใหแลวนะ"

"ละอีกสักนิดไมไดเหรอครับ"

"ไมได ถาคุณอยากหายขาดก็หามบน"

"แลวผมตองทําอะไรบางครับ" วายุภัคเสียงออยอยางจําใจ ทิชากรยิ้มพอใจทีเ่ ขาเชื่อฟง แลวก็เริ่มจาระไนเปนขอๆ

 20

"ขอทีห
่ นึ่ง...คุณตองตื่นเชามาทําบุญตักบาตรทุกวัน ขอที่สอง...คุณตองถือศีลหาอยางเครงครัด ขอที่สาม...คุณตอง
สวดมนตเปนประจํา เพื่อใหบารมีของคุณพระศรีรัตนตรัยคุมครองคุณ ขอที่สี่...คุณตองนํากระทงอาหารคาวหวาน
ไปเซนไหวผีสางตรงทางสามแพรง เพื่อทําบุญอุทิศสวนกุศลใหผตี ายโหงทีค่ อยเฝาติดตามคุณอยู "

เพียงวันตอมา วายุภัคก็ทําทุกขอครบถวน สงผลใหหมอไสยดําโมโหโกรธาและยิ่งอาฆาตแคน แลวก็เกรี้ยวกราด

ทุบตีนางโหงพรายที่ทํางานไมเคยสําเร็จสักครั้งเดียว

ooooooo

เชาอีกวัน คนในครอบครัววายุภัครวมตัวกันอีกครั้ง หลังจากนทีไปหาขอมูลและนําปายชารตตารางความสัมพันธ

ของวายุภัคกับสาวๆ โดยมีรูปวายุภัค อยูเหนือสุดและรูปสาวๆโยงไปมาเต็มไปหมด

"นี่คือผูห
 ญิงในคอลเลกชั่นของคุณลมตลอดหนึ่งปทผี่ านมาครับ กรอบสีแดงคือคนที่ถูกคุณลมหักอก สวนกรอบ
สีน้ําเงินคือคนที่จากกันดวยดีซึ่งมีอยูนอยมาก ซึ่งเมื่อหนึ่งปที่แลวคุณแนนซี่ดาราสาวถูกคุณลมหักอกก็เลยมีเรื่อง
ทะเลาะตบตีกับคุณมะนาวกิ๊กคนใหมของคุณลมที่ลานจอดรถ แตคุณแนนซี่รูความจริงวาคุณมะนาวไมใชมือที่
สามระหวางเธอกับคุณลม แตเปนคุณโอเล คุณมะนาวกับคุณแนนซี่เลยพากันไปรุมคุณโอเลทคี่ อนโดฯ แตพอไป
รุม..."

"โวย! เอาแบบสรุปๆไดไหมวะ วาตกลงคนไหนที่มีเปอรเซ็นตจะทําของใสไอลมบาง" อัคนีขดั ขึ้นจนนทีสะดุง

หนาจอย พูดเสียงออยวา

"ไมมีครับ เพราะทุกคนในรูปนี้ตา งมีคนรักใหมแลว และบางคนก็แตงงานมีลูกไปแลวดวย"

"แลวเมื่อไหรจะรูสักทีวะวาใครทําไอลม คันมืออยากจะชกมันเต็มทนแลว"

"ถาคันมากฉันชวยเกาใหเอาไหม โวยวายไปแลวชวยอะไรขึ้นมาไหมคุณ ใจเย็นๆสิ"

ถูกอัจจิมาดุและทําตาเขียวใส อัคนีเลยเงียบหงอไปตามระเบียบ ปฐพีนิ่วหนาแลวบอกวา ถาไมใชเรื่องรัก มันก็ตอง

เปนเรื่องอื่น...แตพอปฐพีกับอัคนีพากันไปคาดคัน้ วายุภัค ก็ปฏิเสธลั่น

"ฉันจะไปรูเหรอวะวาเรื่องอะไร ฉันนั่งคิดนอนคิดอยูหลายวันแลววาฉันไปทําอะไรใครไว แตก็นึกไมออกสักที"

เสกที่เกาะติดสองหนุมมาดวยนิ่วหนาครุน คิดกอนจะขอแสดงความเห็นบาง

"เปนไปไดไหมครับวาอาจจะไมใชศัตรูเกา แตเปนศัตรูใหมพวกคนที่กําลังจะมาสรางไรองุนแถวนี้ เขาก็เลย

หาทางเลนงานคุณลมจะไดตดั คูแขง"

"เออ...ตั้งแตรูจักกันมาเพิ่งเห็นความฉลาดของแกก็วันนี้ละวะไอเสก"
 21

เสกยิ้มภูมิใจ แตแลวชะงักไปนิดเพราะอัคนีชมเสร็จก็สั่งงานตอทันที อัคนีใหเสกรับหนาที่ไปสืบวามีใครกําลังจะ

ทําไรองุนในละแวกนี้บาง...ไมทนั ทุกคนจะแยกยาย ทิชากร ก็เขามาเตือนวายุภัควาถึงเวลาสวดมนตแลว วายุภัค
รีบเดินตามทิชากรไปอยางวางาย จนอัคนีกระซิบขําๆกับปฐพีวา ถึงคราวเสือตัวใหญสิ้นลายเสียแลว

สวดมนตเสร็จ วายุภัคตั้งใจชวนทิชากรกินขาวเย็น แตก็ตองผิดหวังเพราะเธอมีนัดกับภานุแลว วายุภัคหึงและหวง

แตพูดไมออก ไดแตมองตามคนทั้งคูไปอยางไมชอบใจ ซึ่งบอดี้การดรักยมรูทันพากันหัวเราะคิกคักโดยที่วายุภัค
ไมเห็น

ขณะทิชากรนั่งรถไปกับภานุ พันทิวาเดินอยูข างทางเห็นทั้งคูเต็มสองตา เธอเศราและสะเทือนมากแตไมแสดงออก

ไดแตปฏิเสธอยางเรียบเฉยเมื่อทิชากรใหภานุจอดรถแลวชวนเธอขึ้นรถไปดวย

ฝายวายุภัคกําลังจะลืมสวดมนตกอนนอน เพราะไมมที ิชากรคอยย้ําเตือน แตรักยมก็มาสําแดงเดชโดยไมปรากฏตัว

ใหเห็น แตถึงกระนั้นวายุภัคก็รูแนแกใจ จึงเอยปากขอโทษกอนจะสงบจิตใจสวดมนตจนเสร็จไป

ทิชากรกลับเขาบานพักคอนขางดึก แตซาราก็ยังอุตสาห โทร.มาหา ถามไถวาเปนยังไงบาง ไดขอมูลครบถวน

เตรียมพรอมเขียนนิยายใหพี่แลวหรือยัง ทิชากรบอกวาไดพอสมควรแลว แตตนคงยังตองอยูที่นตี่ ออีกสักพัก
เพราะมีเรื่องตองจัดการ ซาราแซววาเรื่องหัวใจหรือเปลา ทิชากรไมคอยพอใจเริ่มเสียงดัง ซาราเลยตองเปลี่ยนไป
คุยเรื่องงานเก็บองุนซึ่งจัดปละครัง้ ที่ไรสายลม ซึ่งเธอจะไปรวมงานดวย และอยากใหทิชากรอยูใหถึงวันนั้น อยา
เพิ่งรีบกลับ แตทิชากรยังไมรับปาก

ooooooo

ถึงคืนวันพระจันทรเต็มดวง ทิชากรตองทําพิธีขจัดอํานาจของคุณไสยหรือภูตผีปศ าจซึ่งยังแฝงอยูในรางกายวายุ

ภัคใหออกไป โดยทําตามคําบอกเลาของพอเธอ ซึ่งวายุภัคตองอาบน้ําที่ผสมวานตะบะกับน้ํามนตเขาดวยกัน และ
แชตัวอยูใหครบสองชั่วโมง

วายุภัคยอมทุกอยางแตมีขอแมวาทิชากรตองใหรางวัลเมื่อเขาทําสําเร็จ ทิชากรหงุดหงุดจึงรับปากอยางขอไปทีวา
อยากไดอะไรเปนรางวัลก็แลวแตเขา แตตอนนี้เขารีบๆลงไปแชน้ํากอนเถอะ

แลวความอดทนของวายุภัคก็สําเร็จลุลวงไปดวยดี โดยพี่ยมกลาวชื่นชมไมหยุดปาก แตพี่รักซึ่งไมคอ ยชอบวายุภัค

นักถึงกับบนอยางหมั่นไส

เมื่อพิธีครั้งนี้สําเร็จ ทําใหหมอไสยดํายิ่งทวีความโกรธแคน ประกาศกราววาคนอยางตนไมมีทางยอมแพงายๆ มี

โอกาสอีกเมื่อไหรจะเอาชีวิตวายุภัคใหจงได!

เพียงเชาวันรุงขึน้ วายุภัคก็มาทวงสัญญาจากทิชากรที่วาจะใหรางวัล ทิชากรเหวอไปเลย ไมนึกวาคําพูดขอไปที

ของตัวเองจะสงผลแบบนี้ แตวายุภัคไมขออะไรมาก แคขอใหเธอไปเที่ยวโปรแกรมพิเศษกับเขาเทานั้น ก็พอ
 22

วายุภัคพาทิชากรไปเที่ยวน้ําตก โดยมีพี่รักพี่ยมติดสอยหอยตามไปดวย วายุภัคแมจะไมเคยเห็นตัวตนจริงๆของพี่

รักพี่ยมแตก็ใหความเคารพพวกเขาเชนเดียวกันกับทิชากร แตบางเวลาก็นึกเคืองบางเหมือนกัน เพราะเขาอยากอยู
ตามลําพังกับทิชากรบาง อยางเชนวันนี้ที่ไดออกมาเที่ยวดวยกัน

ขณะทีค่ วามสัมพันธของวายุภัคกับทิชากรกําลังจะดีขึ้น จูๆบายวันนี้พัชนีลูกสาวกํานันทองก็มาปรากฏตัวที่ไรองุน

เมื่อมาไมเจอวายุภัค เจาหลอนจึงเบนเข็มไปที่สุพรรษาเพื่อจะตีสนิทและฝากเนื้อฝากตัวเปนลูกสะใภ แตสุพรรษา
หมายมั่นปนมือทิชากรไวแลว จึงแอบโทร.ไปบอกปฐพีและอัคนีใหชวยเคลียรเรื่องนี้ที

จากนั้นไมนาน สองหนุมก็ไปตามวายุภัคกลับมาที่ไร แลวเปดประเด็นอยากรูวาเขาคิดยังไงกับพัชนี ทําไมหลอน

ถึงชอบพูดวาเขากับเธอกิ๊กกันอยู

"ฉันจะไปรูเหรอ แตฉันยืนยันไดเลยวาฉันไมเคยคิดเกินเลยกับน องมิ้งคเลยสักนิดเดียว"

"แลวคุณกะทิละ แกคิดยังไงกับเธอ" ปฐพีจี้ตรงๆ

"ถามทําไม" วายุภัคยอนทันที

"เพราะพวกฉันตองการจะเตือนแกวาถาแกแคคิดเลนๆกับคุณกะทิก็จงเลิกคิดซะ เพราะคุณกะทิไมใชผูหญิงแบบที่
แกเคยคบ แกเปนหนีบ้ ุญคุณเธอทีเ่ ธอชวยชีวิตแก เพราะฉะนั้นอยาคิดกับเธอเลนๆ พอเบื่อก็โยนทิ้งเหมือนคน
อื่นๆเด็ดขาด"

"ใช และถาแกทําใหคุณกะทิเสียใจหรือเสียหายละก็ แกโดนพอแมหรือพวกฉันเพนกบาลแน"

"คิดวาฉันจะกลัวแกเหรอวะไอไฟ"

"นั่นไง แกคิดชั่วกับคุณกะทิจริงๆดวย"

"เฮย! ฉันยังไมไดพูดอะไรสักคํา เอาเปนวาพวกแกสบายใจไดเลย ฉันไมไดคิดเลนๆกับคุณกะทิแนนอน แตฉันก็

ยังไมแนใจวาสิ่งที่ฉนั รูสึกมันเรียกวารักหรือเปลา ฉันรูแควาแคไดเห็นหนาเธอ ฉันก็เขาใจคําวาโลกเปนสีชมพู
เลยวะ"

ยมที่ฟงอยูโดยไมปรากฏตัวใหเห็นกระโดดเฮอยางดีใจ แตรักที่อยูข างกันกลับเมินหนาไมเชื่อ สวนอัคนีกับปฐพี

มองหนากันอยางพอใจ จากนั้นก็รีบไปเลาใหแมฟง แมเลยโลงใจไปทีที่ไมตองเกี่ยวดองกับคนประหลาดๆอยาง
พัชนี ขณะที่มนตรีกระเซาวาสงสัยเราสองคนตองเตรียมตัดชุดรอเวลาไปสูขอหนูกะทิไวแลว แตปฐพีแทรกขึ้นวา
คงยังไมใชตอนนี้หรอก เพราะนายลมตองฝาดานอรหันตอีกเยอะ

ตกกลางคืน แมวายุภัคจะรูวารักยมปวนเปยนดูแลเขาอยูอยางใกลชดิ แตก็อดตกใจไมไดเพราะยังไมคุนชิน เสียง

ประตูปดเองและลงกลอนอยางเรียบรอยทําใหวายุภัคสะดุงเล็กนอย กอนเดินไปนั่งทีโ่ ซฟา

"พี่รักพี่ยมมานั่งดวยกันสิครับ ผมมีเรื่องจะคุยดวย...
 23

วันนี้พี่สองคนคงไดยินที่ผมคุยกับไอดินไอไฟแลวใชไหมครับ วาผมคิดยังไงกับคุณกะทิ "

"ไดยินจะ" ยมสงเสียงพรอมยิ้มกวาง

"ผมจะไมมีวันแนใจไดเลยวาสิ่งที่ผมรูสึกกับกะทิมน
ั เปนความรักจริงๆ ถาผมไมไดมีโอกาสอยูกับกะทิต ามลําพัง
สองตอสองบาง แตผมไมไดหมายถึงอยูดวยกันในสถานที่ลบั ตาคนหรือที่ไมเหมาะสมนะครับ ผมขอแคโอกาสได
อยูกับเธอตามลําพังบางก็พอ ผมสัญญาวาผมจะใหเกียรติกะทิและจะไมทําอะไรใหเธอเสียหายแนนอน และผมมี
อะไรใหพวกพี่ๆดวย"

วายุภัคลุกเดินไปที่โตะ เปดผาคลุมออกเผยใหเห็นองุนพวงโตและขนมมากมาย รักยมเห็นแลวตาลุกวาว น้ําลาย

สอขึ้นมาทันที

"ผมรูวาพี่สองคนชอบองุน
 ผมเลยจะถวายองุนกับขนมพวกนี้ใหพๆี่ ทุกวันเลย ถาพวกพี่ยินดีจะชวยผม"

"ติดสินบนกันชัดๆ" รักวาให แตยมโตทันควันวา

"ไมไดติดสินบน อยางนี้เขาเรียกวารูใจตางหาก คนเขามีน้ําใจกับเรา เราก็ควรรับไวนะรัก"

"ยมกําลังจะขายกะทิดวยองุนนะ"

"อูย...ขายเขยอะไรกันเลา ถึงยังไงเขาสองคนก็เปนเนื้อคูกันอยูแลว ตอใหรักขัดขวางใหตาย สุดทายพวกเขาก็ตอง

ลงเอยกันอยูดี ไมมีใครฝนชะตาฟาลิขิตไดหรอกนะรัก"

"แตพอไกรสั่งไวนี่นาวาใหคอยจับตาดูพวกเขา ถานายลมไมไดเรื่องนักก็ใหขัดขวางใหถึงที่สุด "

"แลวเขาไมไดเรื่องตรงไหน รักก็เห็นวาตอนนี้นายลมเปลี่ยนไปตัง้ เยอะ สวนพอไกรนะ ถาทานตองการจะ

ขัดขวางสองคนนีจ้ ริง ทานไมชวยนายลมหรอก แลวปานนี้คงเรียกตัวกะทิกลับไปบานแลว"

รักสีหนาลังเล วายุภัคกวาดสายตามองไปรอบๆอยางไมแนใจวารักยมอยูตรงไหน

"เออ...ถาพี่รักพี่ยมอนุญาตใหผมไดพิสูจนตัวเองกับกะทิ พี่สองคนชวยทําสัญญาณอะไรสักอยางใหผมรูไดไหม
ครับ"

ยมพยักพเยิดใหรัก...รักจึงจําใจยอมยกมือพนมตั้งจิตอธิษฐาน แลวลอยไปกระซิบใสหูวายุภัค "ตกลง แตถานายทํา

ใหกะทิเสียใจ ไดเจอดีแน!"

วายุภัคสะดุงโหยง ขนลุกซูไปทั้งตัว พอตั้งสติไดก็ยิ้มกวาง กลาวขอบคุณพี่ๆ และขอใหกนิ ของเหลานี้ใหอิ่มหนํา

สําราญ...

หลังจากนั้นในเชาวันรุงขึ้น วายุภัคก็ราเริงเบิกบาน นํากุหลาบสวยๆจากแปลงของแมไปใหทิชากรถึงบานพัก

 24

"อรุณสวัสดิ์ครับพี่เลี้ยงคนเกง"

"จะมาติดสินบนอะไรฉันมิทราบ ไมอยากสวดมนตหรือวาไมอยากไปทําบุญ"

"ไมอยากใหคุณเกลียดผมไดไหมครับ"

ทิชากรเบหนากับมุกหวานชวนเลีย่ นของวายุภัค รักซึ่งอยูในหองกอดอกอยางหมั่นไส สวนยมหัวเราะคิกคักถูกใจ

...วายุภัคชะเงอมองเขาไปในหองแลวถามหญิงสาววา พี่รักพี่ยมอยูกับคุณหรือเปลา?

"อยู มีอะไรเหรอ"

"ฝากขนมใหพี่รักพี่ยมดวยครับ มีทั้งพายองุน ขนมปงไสองุน

 น้ําองุน ของโปรดของพี่ๆทั้งนัน้ เลย"

รักยมตาลุกวาวเลียปากแผล็บ ทิชากรรับถุงขนมมาพลางมองวายุภัคอยางสงสัย แลวหันไปคุยกับรักยม

"กลับมาคอยกินก็แลวกันนะจะ เดี๋ยวไมทันเวลาพระฉันเพล"

"กะทิไปทําบุญกับนายลมเถอะ วันนี้เราสองคนไมวาง ทานเจาที่ชวนไปดูหนังทีศ่ าลนะ"

"ตามใจพี่ๆก็แลวกันนะจะ" พูดจบเธอก็ยกถุงขนมขึ้นทูนหัว ทําปากขมุบขมิบกอนถวายใหรักยม เสร็จแลวจึงบอก

ลา แตรักยังไมวายเปนหวงเธอ กําชับวาถามีอะไรไมชอบมาพากลใหตั้งจิตถึงเราเลยนะ เดี๋ยวเราไปชวยจัดการเอง

ทิชากรรับคําแลวเดินออกไป วายุภัคชวยปดประตูใหแตก็ชะโงกหนาเขามาในหอง ขอบคุณรักยมทีท่ ําตามสัญญา

ขณะเดินมาที่รถดวยกัน ทิชากรชี้แจงโปรแกรมงานวันนี้ใหวายุภัคฟงเสียงแจว

"วันนี้คุณจะตองถวายสังฆทาน ปลอยนกปลอยปลา ไหวพระประธานที่วัดเพื่อเปนสิริมงคลกับตัวเอง แลวก็ไป

ทําบุญเลี้ยงอาหารกลางวันใหเด็กกําพรา โอเค"

"ไมโอเค...ตามโปรแกรมทีค่ ุณวามาแคบายๆก็คงเสร็จ แลวผมก็จะตอดวยโปรแกรมของผม"

"อะไรเหรอคะ"

"ผมจะพาคุณสาธิตการชิมไวนใหรูลึกถึงไสถึงพุงเลย"

"เรากําลังจะไปทําบุญ ชวยสํารวมกาย วาจา และใจดวยนะคะคุณลม" เธอเสียงแข็งขึ้นมาซะจนชายหนุมหนาจอย

ไปทันที...

ooooooo
 25

ตอนที่ 5

ไปถึงวัด สองคนชวยกันถือปนโตอาหารและถังสังฆทานตรงไปยังโบสถ วายุภัคสีหนายิ้มแยมแจมใสเปนพิเศษที่

ไดอยูตามลําพังกับเธอ

"นี่คุณ...ที่เขาวากันวาถาทําบุญรวมกัน ชาติหนาจะไดเกิดมาคูกัน มันจริงหรือเปลา"

"ฉันจะไปรูเหรอ"

"งั้นเรามาพิสูจนดวยกันไหม"

ทิชากรเขินแตก็แกลงทําเปนยี้ใส พลันก็ชะงักเมื่อมองไปเห็นเปรตตัวสูงลิ่วยืนสงเสียงโหยหวนอยูท ปี่ ระตูโบสถ

วายุภัคเห็นทาทางของทิชากรจึงมองตามไป แตเขาก็ไมเห็นมีใครหรืออะไรผิดปกติ จนเมื่อเขาไปทําบุญกัน
เรียบรอยแลวกลับออกมา ทิชากรจึงเลาใหเขาฟง แตตอนนี้วิญญาณเรรอนนั้นหายไปแลว เพราะผลบุญทีเ่ รา
กรวดน้ําอุทิศสวนกุศลไปให

ออกจากวัดแลวพากันกลับมาถึงไรองุน พอดีแขกกําลังมีปญหาอยูท ี่รานคา เสกวิ่งมาบอกวายุภัคใหไปชวยจัดการ

วายุภัคจึงใหทิชากรรอตนอยูตรงนี้กอน แลวเดี๋ยวเราคอยไปลุยโปรแกรมกันตอ...แตทิชากรไมไดยืนรอเขาอยู
เฉยๆ เธอเดินเรื่อยไปทางรานคา แลวก็เห็นเต็มตาวาวายุภัคจับมือและจุบแกมหญิงสาวคนหนึ่งอยู

"คงจะมีปญหากันมากสินะ ถึงขนาดตองหอมแกมกันดวย"

เสียงบนของทิชากรเขาหูภานุพอดี ชายหนุมแกลงเดินมาทักถามเธอวา มายืนทําอะไรตรงนี้ พอไดยินวามายืนรอ

คุณลม เขาบอกวาจะตองไปเคลียรปญหาใหแขก ภานุยิ้มเขาทางทันที ใสไฟวา

"ไอลมเลนมุกนี้อีกแลวเหรอเนี่ย"

"มุกอะไรเหรอคะ"

"ก็เวลามีแขกสาวๆสวยๆมา มันจะตองใหพนักงานทําอะไรก็ไดที่ใหดูมีปญหา แลวมันก็จะเขามาเคลียร จะไดทํา

ความรูจักกับสาวๆ แลวก็สรางความประทับใจไงครับ เผื่อวาเวลากลางคืนสาวๆพวกนั้นมีปญหาอะไรจะได
เรียกใชนายลมอีก"

ทิชากรนิ่วหนาไมพอใจ ภานุเห็นปฏิกิริยาของเธอก็ลอบยิ้มพอใจ

"ผมวาคุณกะทิอยาไปรอมันเลยครับ เราไปหาอะไรดื่มกันดีกวา เผือ่ เราจะไดคุยกันเรือ่ งขอมูลในไรดวย"

ทิชากรยังไมทันตอบ เสียงวายุภัคก็ดังขึ้น "อยาลําบากเลยนุ" ทัง้ คูห นั ไปมองวายุภัคซึ่งยืนอยูขางหลัง ทิชากรนิ่ว

หนาแปลกใจที่วายุภัคโผลมาไวขนาดนี้ แลววายุภัคก็เดินไปยืนขางๆทิชากรเหมือนจงใจแสดงความเปนเจาของ
 26

"แตเจอนายก็ดีแลว ฉันจะบอกนายวาตอไปนี้หนาทีใ่ หขอมูลกับคุณกะทิปลอยใหเปนหนา ที่ฉันเถอะนะ เพราะฉัน

กับคุณกะทิตองสวดมนตไหวพระดวยกันทุกวันอยูแลว ตอนนี้มีลกู คาระดับวีไอพีมาพักที่ไรเราหลายคนเลย นาย
จะไดมีเวลาดูแลลูกคาใหเต็มที่เลยไงเพื่อน...ไปกันเถอะครับ ผมมีขอมูลเด็ดเตรียมเอาไวใหคุณดวยนะ"

พูดเสร็จ วายุภัคจูงมือทิชากรออกไปเลย ภานุมองตามอยางไมพอใจ ทิชากรเองก็ไมคอยชอบใจนักที่วายุภัคจับมือ

ถือแขนตน พอเดินหางภานุมาแลว เธอจึงตอวาเขาทันที

"ปลอยฉันเดี๋ยวนี้นะคุณลม จะไปไหนก็บอกกันดีๆ อยามาฉุดไมฉุดมือฉันตอหนาคนอื่นอีกนะ ฉันเปนผูหญิงนะ

คุณ"

"งั้นคุณก็เปนแฟนผมสิ ผมจับมือคุณจะไดไมนาเกลียด"

"แฟนเฟนอะไร ไมเปนหรอก...ฉันวาคุณอยามาเสียเวลากับฉันเลย เอาเวลาไปแกปญหาใหสาวๆพวกนั้นดีกวา"

"สาวพวกไหน?"

"ก็สาวๆที่คุณชอบแกปญหาให จะไดไดรอยจูบเปนรางวัลตอบแทนไง"

วายุภัคเพิ่งเขาใจ แซววาหึงเหรอ?

"บา ทําไมฉันจะตองหึงคุณ"

"อยาโกหกนะคุณ คุณเคยบอกเองไมใชเหรอวาโกหกนะผิดศีลหานะ" เธอนิง่ ไปอยางเถียงไมออก "กะทิครับ ผม

ไมไดคิดอะไรกับแขกสาวๆพวกนั้นจริงๆ สิ่งทีผ่ มทําไปมันเปนหนาที่แลวก็ธรรมเนียมเทานั้นเอง ถาทําดวย
ความรูสึกจริงๆละก็ ผมมีใหคุณคนเดียวเทานั้น"

ทิชากรเขินแตทําเปนเอ็ดใสแกเกอวา "จะไปกันไดหรือยัง ชักชาเสียเวลาจริงๆ"

จากนั้นไมนาน ทัง้ คูก็ไปถึงโรงบมไวน ทิชากรตื่นตาตื่นใจกับขวดไวนจํานวนมากที่ตั้งเรียงรายเปนระเบียบ

สวยงาม พรอมเรงรีบจดขอมูลเมือ่ วายุภัคอธิบายชนิดของไวนและกรรมวิธีการผลิต ตลอดจนการเสิรฟและการดื่ม

"วิธีการชิมไวนก็เปนศาสตรเหมือนกัน มีหลักใหญ อยูสามขอคือ ดู ดม และดื่ม คุณถึงจะซึมซับและจับตองไวน

แตละตัวไดอยางลึกซึ้ง นี่ครับ ลองดู"

"ไมคะ ฉันถือศีลหา"

"แตคุณกําลังทํางานอยูนะ ถาคุณไมไดลองดวยตัวเอง คุณจะเอาไปเขียนนิ ยายไดยังไง"

 27

ทิชากรมองแกวไวนอยางลังเล แลวคอยๆพนมมือบอกกลาว "หนูทํางานนะคะ" เสร็จแลวรับแกวไวนจากวายุภัค

มาดมกอนดื่มดวยหนาตาเหยเก แตพอชิมไปชิมมาหลายชนิดก็ชักติดใจ สุดทายจึงเมาแประ รองรําทําเพลงกอนจะ
หลับไปซะดื้อๆ เดือดรอนวายุภัคตองอุมเธอไปนอนทีบ่ านของเขาซึ่งใกลกวาบานพักของเธอ

ooooooo

สายวันรุงขึ้น ทิชากรตื่นขึ้นมาพรอมกับอาการปวดศีรษะ แตทนี่ าตกใจก็คือตัวเองนอนอยูในหองของวายุภัค

ในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญโครง อีกทัง้ วายุภัคก็เพิ่งออกจากหองน้ํามีเพียงผาเช็ดตัวผืนเดียวพันกาย ทิชากรเบิกตาโพลง
น้ําตาไหลพราก ตอวาและตบหนาเขาฉาดใหญกอนจะวิ่งพรวดออกไปจากหอง
รักยมเห็นทิชากรวิ่งรองไหกลับมาก็ตกใจ ซักถามจนรูสาเหตุกอนจะรีบดิ่งไปบานวายุภัคแลวเลนงานเขาเปนการ
ใหญ สวนทิชากรรีบเก็บเสื้อผาขาวของลงกระเปา ตัดสินใจจะไปจากที่นี่ใหเร็วที่สุด แตแลวนากรีก็มาใหความ
กระจาง โดยนําเสื้อผาชุดเดิมของทิชากรมาคืนดวย

"เมื่อคืนนากรีนอนกับฉันเหรอ"

"คะ เมื่อคืนคุณเมามาก คุณลมเลยไปตามหนูใหมาเปลี่ยนเสื้อผาใหคุณ แลวหนูก็เห็นรอยไวนเปอนอยูบนเสื้อของ

คุณ พอเปลี่ยนเสร็จหนูก็เลยรีบเอาไปซักให เพราะทิ้งไวนานมันจะซักไมออก ออ เมื่อเชาหนูก็เจอคุณลมเพิ่ง
อาบน้ําจากหองขางนอกแลวเขามาเอาชุดใหมพอดี คุณลมยังบอกเลยคะวาจะรีบเอาชุดแลวจะรีบออกไป กลัวคุณ
ตื่นมาเห็น เรื่องมันก็เปนอยางนี้ละ คะ"

ทิชากรอึ้งไปเลย แลวนึกขึ้นไดรบี วิ่งออกไปหามปรามรักยมที่กําลังเลนงานวายุภัค โดยบอกพี่ทั้งสองเสียงออยๆ

วา "ไมมีใครรังแกกะทิหรอกจะ กะทิเขาใจผิดไปเอง"

หลังเคลียรกันไดเรียบรอยแลว วายุภัคก็นําน้ําผลไมมาใหทิชากรดื่มแกแฮงก หญิงสาวยังเกอๆอายๆ พูดออมแอม

ขอโทษเขาที่ตองมาเจ็บตัวแบบนี้ เพียงเพราะเธอเขาใจผิดไปเอง

"เฮอ...ดีนะที่มคี นอื่นชวยยืนยัน เพราะถาผมบอกกับคุณเองวาผมไมไดทําอะไรคุณ คุณก็คงจะไมเชื่อ "

"ที่ผานมาคุณนาไวใจซะที่ไหนละ"

"ผมยอมรับวาที่ผานมาผมอาจจะไมนาไวใจสําหรับผูห
 ญิงคนอื่น แตสําหรับผูห ญิงที่ผมรัก ผมจะดูแลทะนุถนอม
ใหดที ี่สุด ผมไมมีวันทํารายเธอ...ผมรักคุณนะ ผมสัญญาวาตอไปนีผ้ มจะไมมีใครอีกนอกจากคุณเพียงคนเดียว"

"แตสายลมไมเคยหยุดพัก วันหนึง่ เมื่อคุณเบื่อฉัน เหมือนที่เบื่อผูห

 ญิงคนอืน่ ๆ สายลมก็จะพัดไปที่อนื่ อีกไมใช
เหรอคะ ฉันไมเชื่อลมปากคุณงายๆหรอกคะคุณลม"

"โธ...กะทิ แลวคุณจะใหผมทํายังไง คุณถึงจะเชื่อผม"

"พิสูจนใหฉน
ั เห็นสิคะวาทุกสิ่งทีค่ ุณพูดเปนความจริง"
 28

"ตกลงครับ แลวถาผมพิสูจนใหคณ
ุ เห็นวาสายลมอยางผมหยุดทีค่ ณ
ุ เพียงคนเดียว คุณตองรับรักผมนะ"

ทิชากรไมตอบ เสเบือนหนาหนีไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน

ooooooo

หมอไสยดํายังจองจะเอาชีวิตวายุภัคใหจงได คืนนี้เขาตั้งใจสงนางโหงพรายมาเลนงานวายุภัคอีกครัง้ แตไมสําเร็จ

เพราะถูกทานเจาที่สกัดกั้นเอาไวไดเสียกอน...

ทางดานพัชนีทหี่ ลงใหลไดปลื้มวายุภัคหนักหนา เชาวันนีเ้ ธอขนขนมนมเนยหลายอยางมาฝากวายุภัคถึงบาน แม

กํานันทองผูพอตักเตือนหามปรามเธอก็ไมฟง จนกํานันทองตองขับรถตามมา แลวก็มาเจอลูกสาวของตนกําลัง
อาละวาดใสทิชากรที่อยูกับวายุภัคในบาน พัชนีหึงหวงทั้งดาทั้งจะตบทิชากร กํานันทองพยายามหามลูกสาว และ
ดาวาวายุภัคดวยความโมโห กอนจะหลุดปากพูดเรื่องวายุภัคทําผูหญิงที่ชื่อปนมุกทอง

ทุกคนตะลึงงันกันไปหมด โดยเฉพาะทิชากร เธอมองวายุภัคดวยแววตาผิดหวังกอนจะเดินหนีออกไปจากตรงนั้น

วายุภัครีบวิ่งตามเธอออกไป พัชนีรองกรี๊ดๆทําทาจะตามไปดวย แตถูกกํานันทองฉุดกระชากลากแขนออกไปอีก
ทาง

"เดี๋ยวสิกะทิ ฟงผมกอนไดไหม เรื่องผมกับปนมุก ผมอธิบายไดนะ"

"ก็ไดคะ ฉันจะฟงคุณ แตคุณหามโกหกเด็ดขาด เพราะคุณจะผิดศีลหา และจะถือวาคุณไมไดจริงใจกับฉันอยางที่

คุณเคยพูดไว"

วายุภัคพยักหนารับอยางหนักใจกอนตอบ "ปนเคยเปนกิ๊กคนหนึ่งของผม แตเรื่องของผมกับปน มันจบไปแลว ผม

เลิกกับปนมาตั้งปครึ่งแลวนะ แลวผมกับปนก็ไมไดตดิ ตอกันเลยดวย"

"แลวคุณรูไหมวา...เธอกําลังจะมีลูกกับคุณ"

"ผมรู"

"คุณรู? "

"ใช เพราะหลังจากที่ผมเลิกกับปน
 มุกไปหลายเดือน คุณแมของปน มุกเคยโทร.มาหาผม เขาโวยวายใหผม
รับผิดชอบลูกในทองของปน แตผมมั่นใจวาเด็กในทองปนไมใชลกู ผมแนๆ"

"แตถาไมมีมูล คุณแมของคุณปนจะมั่นใจไดยังไงวาคุณเปนพอของเด็ก "

"ผมก็ไมรูเหมือนกันวาเขาเอามาโยงกับผมไดยังไง ในเมื่อผมกับปน
 เลิกกันไปนานมากแลว ...กะทิครับ เชื่อผมสิวา
ผมไมใชพอของลูกปน แน ถึงผมจะเจาชูแคไหน แตถาผมทําใหใครทอง ผมก็พรอมจะรับผิดชอบ"
 29

ทิชากรไมตอบ แตมองวายุภัคดวยแววตาผิดหวัง วายุภัคจึงจับมือเธอขึ้นมา

"กะทิ...ทุกอยางมันคืออดีตทีผ่ มไมสามารถกลับไปเปลี่ยนมันได แตปจจุบน

ั ผมก็ทําตัวดีใหคุณไวใจไดไมใชเหรอ
แลวคุณจะลบอดีตของผมแลวเราเดินหนาไปดวยกันไมไดเหรอ"

"คุณพูดผิดแลวคะคุณลม คุณไมเคยทําใหฉันไวใจคุณไดเลย คุณบอกวาคุณจริงใจกับฉัน แตคุณก็ไมเคยคิดจะเลา

เรื่องนี้ใหฉันฟงเลย" เธอแกะมือเขาออกแลวจะเดินไป

"เดี๋ยวสิกะทิ"

"พอเถอะคะคุณลม อยาพูดอะไรออกมาใหฉันรูสึกแย มากไปกวานี้เลย"

ทิชากร หันหลังจากไป วายุภัคมองตามหนาเศราๆ นากรีซึ่งทําความสะอาดอยูแถวนั้นมองเหตุการณทั้งหมดอยาง

สนใจเปนอยางยิ่ง แลวอีกครูห ลอนก็ไปเมาทแตกกับพรรคพวกคนงานดวยกัน ขณะเดียวกันที่บานอดิศวร พอแม
และคนในครอบครัวของวายุภัคก็กําลังถกเรื่องเดียวกันนี้อยูอยางกลัดกลุม ทุกคนไมเชื่อวาวายุภัคจะทําปนมุกทอง
แตนั่นก็ไมไดหมายความวาทิชากรจะเชื่อเหมือนพวกเขาไปดวย

ทิชากร นําเรื่องใหมที่เพิ่งรูวันนี้เก็บมาคิดดวยความผิดหวังและเสียใจ แตจๆู เธอก็นึกบางอยางออก รีบไปขอความ

รวมมือจากชะเอมและอัจจิมาใหชวยพาเธอไปพบปนมุก เพราะสาเหตุที่วายุภัคโดนคุณไสยนาจะมาจากฝมือ
ผูหญิงคนนี้ แตทั้งคูไมรูจักบานและไมไดรูจักปน มุกเปนการสวนตัว พวกเธอจึงไปคาดคั้นเสกลูกนองคนสนิท
ของวายุภัค เสกไมคอยอยากพูดเรือ่ งเจานาย แตพอโดนขมขูเขาก็หมดทางเลี่ยง

หลังจากนั้นสามสาวก็นั่งรถคันเดียวกันมุงหนาไปที่บานหลังหนึ่ง ในบานเงียบเชียบเหมือนไมมคี นอยู พวกเธอ

รองเรียกอยูพักหนึ่งกวาจะมีหญิงวัยกลางคนโผลออกมาถาม

"พวกคุณมาหาใคร"

"พวกเรามาหาคุณปนนะคะ"

"พวกคุณมีธุระอะไรกับหลานสาวฉัน"

สามสาวมองหนากันเองอยางหนักใจ กอนที่ชะเอมจะโกหกวาเราเปนเพื่อนกับปน ไมไดเจอปนนานแลว เราคิดถึง

ก็เลยมาเยี่ยม

"เปนเพื่อนปนงั้นเหรอ ปนไมไดอยูที่นี่หรอกจะ มันไปทํางานตางจังหวัดนะจะ พอแมมันก็ไมอยู ไปดวยกันหมด

เลย"

"เหรอคะ แลวจะกลับกันเมื่อไหรคะ"
 30

"ก็จนกวานังปน
 จะคละ...เออ...ปาเองก็ไมรูเหมือนกัน" ปาเกือบหลุดปากวาคลอด สามสาวจับพิรุธได แตก็ไม
ซักไซคาดคั้น ไดแตขอเบอรโทร.ติดตอ แลวพากันกลับออกมา

ระหวางทางกลับไร ทิชากรเพียรโทร.หาปน มุก แตเธอปดเครื่องตลอด ชะเอมเหลือบมองกระจกหลังเห็นรถ

กระบะคันหนึ่งขับตามมาสักพักหนึ่งแลว แตพอเธอจะชี้ชวนใหอกี สองสาวดู ปรากฏวารถคันนั้นเลี้ยวเขาซอยไป
ทันที

คนในรถกระบะคือลูกนองของกํานันทอง พวกเขาถูกเจานายสั่งใหติดตามเฝาดูแฟนคนใหมของวายุภัค ซึ่งเธอก็

คือทิชากรนั่นเอง...

ถึงไรและลงจากรถแยกจากสองสาวมาแลว ทิชากรลองโทร.หาปนมุกอีกหลายครั้ง กอนจะตัดสินใจสงขอความ

ไปวา

"สวัสดี คะคุณปนมุก ดิฉันชื่อกะทินะคะ ถาคุณไดรับขอความของดิฉัน กรุณาโทร.กลับดวยนะคะ ดิฉันมีเรื่อง

สําคัญอยากจะคุยกับคุณเรื่อง...คุณลม"

สงเสร็จแลวขยับจะเดินไปทางบานพักของตน แตตองชะงักกึกกับเสียงสะอึกสะอื้นของใครบางคน เธอคอยๆเดิน

ไปตามเสียงนั้น ปรากฏวาเปนพันทิวา จึงปราดเขาไปถามเธอวา

"คุณพั้นช...เปนอะไรไปคะ"

พันทิวาสะดุงตกใจแลวปาดน้ําตา ฝนยิ้มปฏิเสธวาไมมีอะไร

"ไมมีแลวคุณพั้นชรองไหทําไมคะ แลวหนาคุณพั้นช ไปโดนอะไรมาคะเนี่ย"

พันทิวาเบี่ยงหนาหลบแลวลุกขึ้นตัดบทโดยเร็ว "ไมมีอะไรหรอกคะ พั้นชซุมซามเอง พั้นชมีงานตองทํา ขอตัว

กอนนะคะ"

พูดจบพันทิวาก็วิ่งไปเลย ทิชากรจะเรียกแตก็ไมทันเสียแลว ไดแตมองตามอยางไมสบายใจ

"เฮอ ทําไมไรนี้มีแตเรื่องแปลกๆก็ไมรู"

บนไมทนั จะขาดคํา วายุภัคก็โผลมาดักหนา และฉวยขอมือเธอไวกอนที่เธอจะเดินหนีไป

"เดี๋ยวสิกะทิ ผมขอโทษทีป
่ ดคุณ ผมสัญญาวาคราวหนาผมจะไมทาํ แบบนี้อีกแลว"

"มันไมมีคราวหนาอีกแลวละคะคุณลม"

"ทําไมคุณพูดแบบนั้นละ"
 31

"เพราะถึงตอนนี้ฉันก็ยังไมรูดวยซ้ําวาคุณพูดความจริงกับฉันหรือเปลา ลูกของคุณปน
 อาจเปนลูกของคุณก็ได แต
คุณปดบังไมใหฉันรู หลอกลวงฉันวาเลิกกับเธอไปนานแลว"

"ในสายตาของคุณ ผมเลวมากเลยใชไหม"

เมื่อเธอเงียบไมตอบ เขาจึงถอดใจ

"เอาเปนวาผมจะไมพูดอะไรอีกแลว เพราะพูดไปมันก็คงไมมป
ี ระโยชนอะไร ในเมื่อคุณปก ใจเชื่อไปแลววาผม
เปนคนเลว เอาเปนวาถาคุณอยากคิดกับเรื่องนี้ยงั ไงก็สุดแลวแตคุณแลวกัน"

วายุภัคปลอยมือทิชากรแลวหันหลังเดินคอตกกลับไป ทิชากรมองตามทั้งน้ําตา ทั้งเครียดและเสียใจจนบอกไมถูก

แลวหลังจากวันนั้น วายุภัคก็เอาแตหมกมุนอยูกับการทํางาน และเตรียมงานใหญของไรองุนทีจ่ ะมีขึ้นในไมชานี้

อัคนีกับปฐพีเห็นวายุภัคซึมเศราบอยครั้ง ที่สุดพวกเขาก็อดรนทนไมไหว พากันไปพบทิชากรเพื่อขอรองและขอ
โอกาสใหวายุภัคไดพิสูจนตัวเองสักครั้ง ทิชากรก็รับฟง แตไมยอมใหคําตอบใดๆ

จนกระทั่งวันรุงขึ้นแมของเธอโทร.มาหาเพราะคิดถึง ใจเธอกําลังสับสนอยางหนักจึงเลียบเคียงถามแมวา

"แมคะ พอเขาเคยทําใหแมไมสบายใจบางไหมคะ เออ...อยางเชน เรื่องผูหญิง"

"มีสิ แตเปนสมัยหนุมๆนะ พอเขาแอบไปมีกิ๊ก แมเกือบเลิกกับพอเขาเลยละ"

"แลวทําไมแมกับพอถึงไมไดเลิกกันละคะ"

"ก็แมมาคิดไดนะสิวาไมมีใครที่ไมเคยทําผิดพลาดหรอกนะลูก แตถาทําผิดแลวเขาสํานึกผิด เราก็ควรใหอภัยเขา

ดีกวาเก็บมาคิดใหผูกใจเจ็บ เพราะมันมีแตจะบั่นทอนจิตใจเราเสียเปลาๆ วาแตกะทิโกรธใครอยูห รือเปลาลูก "

"คะ" เสียงเธอเครือๆ

"แลวเขาสํานึกผิดหรือยังละจะ ถาเขาสํานึกผิดแลว ลูกก็ควรจะใหอภัยเขานะ"

"คะ แม" ทิชากรวางสายแลววิ่งปาดน้ําตาไปทางรานคา พลางหันซายหันขวามองหาวายุภัค จนมาเจอกับภานุที่

เดินสวนมา จึงถามเขาวาเห็นคุณลมบางไหม?

"เห็นครับ มันอยูหนารานนะครับ"

ทิชากร รีบวิ่งไปทันที แตไมทนั จะวิ่งเขาไปหาวายุภัค ก็มีอันตองหยุดกึก เมื่อมีรถตูคันหนึ่งแลนเขามาจอดแลว

หญิงสาวในรถกาวลงมา พรอมๆกับที่วายุภัคเดินยิ้มกวางเขาไปหา แลวทั้งคูก็โอบกอดและผลัดกันหอมแกมซาย
ขวาดวยทาทางสนิทสนมมากๆ

ooooooo
 32

ตอนที่ 6

จากทาทีสนิทสนมของวายุภัคกับหญิงสาวคนนัน้ ทําใหทิชากรหนาเสียและไมกลาเขาไปหาวายุภัคทัง้ ๆทีเ่ ธอตั้งใจ

ไววาจะใหอภัยและใหโอกาสเขา ยิ่งพอ ภานุมาใหขอมูลวาเธอคนนั้นคือคนสําคัญของวายุภัค และยังเปนที่ปรึกษา
เรื่องทําไวนมานานหลายปแลว ทิชากรก็ยากที่จะทําใจเขาไปเผชิญหนากับทัง้ คู

หญิงสาวคนนัน้ คือชองแตล เธอเปนอดีตคนรักของวายุภัคซึ่งเคยเรียนอยูดวยกันที่ฝรั่งเศส และเธอจะมาที่นปี่ ละ

ครั้งในชวงมีงานเทศกาลองุน ซึ่งวายุภัคและครอบครัวก็ใหการตอนรับเธอเปนอยางดี เพราะพอของเธอเคยเปนที่
ปรึกษาเรื่องไวนมากอน พอแกตวั พอก็สงตอใหเธอรับชวงแทน

เมื่อถามซอกแซกจนรูวาวายุภัคยังไมมีแฟน ชองแตลรูสึกมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง เธอพยายามใกลชิดวายุภัคจน

นาหมั่นไสในสายตาของอัจจิมาและชะเอม แลวสองสาวก็อดรนทนไมไหวพากันไปคะยั้นคะยอใหทิชากรมารวม
โตะอาหารกับครอบครัวอดิศวรทีเ่ ย็นนีจ้ ะมีชองแตลเสนอหนาอยูดวย

ชองแตลทักทายทิชากรตามมารยาทและไมไดสนใจอะไรเธอนัก แตพอเห็นสุพรรษาเอาใจทิชากร อีกทั้งวายุภัคก็ดู

แปลกๆเหมือนมีอะไรในใจกับทิชากร ชองแตลก็เริ่มจะไมชอบใจ แกลงพูดถึงความหลังอันหวานชื่นกับวายุภัค
ขึ้นมา ทําใหทิชากรเสียใจอยากจะเลี่ยงออกไป รักยมรูใจทิชากรจึงเลนงานชองแตลดวยการทําใหเธอเห็นขาวใน
จานมีหนอนยั้วเยี้ย เทานั้นเองชองแตลก็ตองลุกจากโตะอาหารไปเขาหองน้ํา รักยมยังไมหนําใจตามไปแกลงชอง
แตลอีก

เสียงกรีดรองของชองแตลทําใหทุกคนที่โตะอาหารตกใจกรูกันออกไป...ปรากฏวาเสื้อผาเนื้อตัวชองแตลเปยกน้ํา
จากฝกบัวจนโชกไปหมด ซึ่งเธอยืนยันวาเธอไมไดเปดน้ําแตทําไมน้ําถึงไหลซูออกมาไดก็ไมรู ทุกคนงุนงงและ
เงียบงันกันไปหมด ยกเวนวายุภัคที่นึกถึงบอดี้การดของทิชากรขึ้นมา

ทิชากรกลับไปตอวารักยมที่แกลงชองแตลเกินเหตุ ขณะเดียวกันนัน้ ที่บานวายุภัค ชองแตลซึ่งประหลาดใจมากๆ

ก็ยังบนกับวายุภัคไมเลิกรา

"มันแปลกมากเลยนะคะลม อยูดๆี ฝกบัวมันก็เปดเอง ฉันไมไดไปโดนเลย แลวมันก็มีอะไรแปลกๆก็ไมรู "

"แลวคุณเห็นหรือวาไดยินเสียงเด็กบางไหมครับ"

"ไมนี่คะ ทําไมเหรอคะ"

"ไมมีอะไรหรอกครับ ผมวาคุณพักผอนดีกวานะ คุณคงเดินทางมาเหนื่อยๆนะ "

"ลมไมสบายใจเรื่องคุณกะทิอยูใ ชไหมคะ"

"คุณรู? "
 33

"อยาลืมสิคะวาเรารูจักกันดีขนาดไหน เรื่องแคนี้ไมพนสายตาฉันไปไดหรอกคะ ถาคุณมีปญหากับคุณกะทิ ทําไม

คุณไมงอเธอละคะ ลมเกงเรื่องงอผูหญิงไมใชเหรอคะ"

"แตไมใชกับคุณกะทิ ผมก็ไมเขาใจเหมือนกันวาทําไมผมถึงทํากับเธอเหมือนอยางที่เคยทํากับคนอืน
่ ๆไมได "

"ไมจริงหรอกคะ ลมทําไดทุกอยางอยูแลว ฉันไมรูหรอกนะคะวาคุณกะทิโกรธคุณเรื่องอะไร แตฉน

ั เชื่อวาความ
รักจะเอาชนะทุกสิ่งทุกอยางได สูตอไปนะคะ ฉันจะเปนกําลังใจใหคุณเสมอ และถามีอะไรใหฉันชวย บอกไดเลย
นะคะ ฉันจะชวยคุณเต็มทีเ่ ลย"

"ผมดีใจนะที่ยังมีคุณเปนเพื่อน"

ชองแตลยิ้มหวานให แลวลอบยิ้มรายโดยที่วายุภัคไมเห็น

ooooooo

คืนนีศ้ ักดิ์กับเสกแอบหนีออกไปเที่ยวนอกไรกันสบายใจเฉิบ แตตอนขากลับทัง้ คูกห็ มดสนุกในพริบตา เมื่อเจอ

นางโหงพรายที่แปลงกายเปนหญิงสาวขอติดรถเขามาที่ไร แตจูๆรางเธอก็อันตรธานหายไป ทําเอาทัง้ คู หู
ตาเหลือกเลือกเปนลูกศิษยอาจารยโกยโดยไมตองไตรตรอง

สาเหตุที่นางโหงพรายเขาไปในเขตไรไมไดก็เพราะพลังอํานาจของทานเจาทีท่ ี่บัดนี้ไดรบั ผลบุญจากทั้งวายุภัค

และทิชากรที่หมั่นทําบุญกรวดน้ําและสวดมนตกันอยางสม่ําเสมอนั่นเอง

เชาขึ้นเสกกับศักดิ์ก็จับกลุมเมาทกับเพื่อนคนงานดวยเรื่องผีที่เจอจะจะเมื่อคืน นากรีซึ่งเคยเจอมากอนถึงกับขนลุก
ซู กอนบอกใหทั้งคูไปหาของดีจากพวกหมอผีมาปองกันตัวดีกวา ทิชากรเดินมาไดยินนากรีเอยชื่อเจาพอที่อยูทาย
ไร ความคิดบางอยางจึงผุดขึน้ มาทันที

จากนั้นไมนาน ทิชากรก็ลารายชื่อหมอผีมาไดหลายราย กอนจะมุง หนาไปหาชะเอมกับอัจจิมาเพื่อขอความรวมมือ

"นั่นกระดาษอะไรเหรอคะคุณกะทิ" ชะเอมสงสัย

"ที่อยูของพวกหมอผีแถวๆนีค้ ะ นากรีจดมาใหคะ กะทิคิดวาถาเรายังตามหาคุณปน

 มุกไมเจอ เราก็นาจะลองตาม
หาตัวหมอผีที่ทําของใสคุณลมไปเลย เผื่อจะชวยอะไรได"

"งั้นก็ดีสิคะ จี๊ดวารีบๆไปกันเถอะคะ จีด๊ อยากใหเรื่องนี้มน

ั รูดํารูแดงกันไปสักที"

ขณะสามสาวขึ้นรถออกไปดวยกัน ชองแตลเดินมาเห็นโดยบังเอิญ ใหรูสึกแปลกใจวาพวกเธอจะไปไหนกัน?

ไมนานนัก สามสาวก็ถึงบานหมอผีสมพงษทผี่ ูคนร่ําลือกันวาเกงกาจนักหนา แตพอเขาโผลออกมาเห็นทิชากร เขา

ก็ปฏิเสธวาที่นี่ไมมีพอมดหมอผีอะไรทั้งนัน้ ทําใหสามสาวหนาเสียตองลาถอยออกมา ระหวางนี้สรอยกระพรวน
ที่ขอเทาทิชากรหลุด หมอผีจองสรอยนี้เขม็ง พรอมๆกับอัจจิมา ทีเ่ ห็นมันหลุดจึงบอกทิชากรใหรูตัว
 34

"คุณกะทิคะ สรอยกระพรวนขอเทาหลุดคะ"

"ตายจริง สงสัยตะขอจะหลวมแลว นี่ดีนะคะทีค่ ุณจี๊ดเห็นกอน ถาหายไปละก็กะทิคงเสี ยดายมากๆเลยละคะ

เพราะสรอยกระพรวนเสนนี้กะทิรักมากเลยนะคะ"

แลวทั้งสามสาวก็พากันขึ้นรถ หมอผีมองตามสีหนาเรียบเฉย แตแววตาเปนประกายเหมือนคิดแผนอะไรบางอยาง

อยู

ooooooo

สุพรรษาดีใจมากเมื่อทิพยธาราโทร.มาแจงวา เจาชายภูวเนศจะเสด็จมางานเทศกาลองุน ดวย แตแมลูกคุยกันไมทัน

เสร็จ สุพรรษาก็ตาโตตกใจเมื่อมองออกนอกบานเห็นวายุภัคกําลังตัดกุหลาบในแปลงสุดหวงของตนเอง

คุณแมคนสวยรีบจ้ําออกจากบานมาถามลูกชายคนเล็ก ดวยน้ําเสียงไมคอยพอใจนัก

"ลมมาตัดกุหลาบของแมทําไมเนีย่ "

"ผมรูครับวาแมหวงกุหลาบแปลงนี้มาก แตมันเปนกุหลาบที่สวยที่สุด เหมาะกับการเอาไปงอผูห

 ญิงอยางคุณกะทิ
นี่ครับแม"

"อาว แลวก็ไมบอกตั้งแตแรก เอาไปเลยจะ เอาไปเยอะๆ เลยนะ เดีย๋ วแมชวยเลือกดอกสวยๆใหเลยนะ"

เห็นแมกุลีกุจอเปลี่ยนทาทีกะทันหัน วายุภัคถึงกับอมยิ้มขําๆ หลังไดกุหลาบชอสวยมาแลว วายุภัคจะนําไปงอทิชา

กร แตระหวางทางสวนกับชองแตลที่เหมือนกําลังตามหาเขาอยูพอดี

"จะเอาดอกไมไปใหสาวๆที่ไหนคะลม"

"ผมจะเอาไปงอคุณกะทินะ ครับ จริงอยางทีค่ ุณวา... ความรักตองชนะทุกสิ่ง และผมจะเอาความรักความจริงใจที่มี

ใหคุณกะทิ ทําใหเธอหายโกรธใหได วาแตคุณเห็นคุณกะทิไหมครับ"

"เห็นคะ ฉันเห็นเธอออกไปขางนอกเมื่อกี้นี้เอง...ลมคะ เมื่อกี้ฉันไปที่ออฟฟศคุณมา วันนี้ชวงบายคุณมีประชุมจัด

งานเทศกาลองุนไมใชเหรอคะ"

"ใชครับ มีอะไรเหรอ"

"อาว...ก็กวาคุณจะประชุมเสร็จก็คงจะเย็นๆ ถาคุณเอาดอกกุหลาบไปใหคุณกะทิตอนนั้นมีหวังดอกกุหลาบเฉากัน
พอดี"

"จริงดวย งั้นเดี๋ยวผมเอาไปวางไวหนาหองคุณกะทิก็ได"
 35

"ไมดีหรอกคะ เกิดใครมาเห็นแลวหยิบไปละก็แยเลย ฉันวาเดี๋ยวฉันเอาไปใหคุณกะทิเองดีกวาคะ รับรองเลยนะ

คะวาฉันจะสงใหถึงมือเธอเลย และจะบอกดวยวาคุณตั้งใจจะใหเธอมากแคไหน คุณจะไดประชุมงานอยางสบาย
ใจไงคะ"

วายุภัคนิ่งไปนิดกอนตัดสินใจสงชอดอกกุหลาบนั้นใหชองแตลไป แตชองแตลไมไดนําไปใหทิชากรดวยดี
กลับไปทําใหทิชากรเสียใจจนแทบไมอยากจะอยูทนี่ ี่ตอไป ชองแตลโกหกหนาดานๆวาวายุภัคใหกุหลาบเธอมา
เพื่อเปนการตอนรับ ซึ่งเขาชอบทําโรแมนติกอยูเสมอ และถาทิชากรอยากรูอะไรเกี่ยวกับเราสองคน หรือจะเปน
ฉากหวานๆ ก็บอกได เธอยินดีเลาใหฟงเผื่อจะเอาไปเปนขอมูลเขียนนิยายได

ทิชากรไมตอบแตฝนยิ้มรับแลวขอตัวกลับบานพักทันที พอเขาหองปุบ เธอก็ตอสายถึงพี่ซาราปบ แลวกรอกลงไป

อยางไมสดชื่นนัก

"สวัสดีคะพี่ซารา...กะทิจะโทร.มาบอกวากะทิเก็บขอมูลไดเยอะแลว กะทิจะกลับบานแลวนะคะ"

"แลวทําไมคุณนองไมอยูใหถึงงานเทศกาลเก็บองุน
 ละคะ อีกไมกี่วันก็จะถึงแลว นี่พี่กําลังลองชุดใสไปงานอยูเลย
นะคะเนี่ย อยูตอเถอะนะคะ"

"ไมดีกวาคะ เดี๋ยวกะทิจินตนาการฉากนี้เองก็ได"

"คุณนองมีปญหาอะไรหรือเปลาคะ"

"ไมมีอะไรหรอกคะ กะทิก็แคไมรูวาจะอยูไปทําไม"

"แตพี่วาคุณนองลมคงอยากใหคณ
ุ นองอยูเปนกําลังใจใหนะคะ"

"คุณลมเขาไดกําลังใจจากคุณชองแตลแลว เขาคงไมอยากไดจากคนอื่นแลวละคะ"

"ยายชองแตลมาแลวเหรอ ออ พี่รูแลวแหละวาที่คุณนอง อยากกลับเพราะแมนี่ใชไหมคะ"

"เปลานะคะ"

"คุณนองไมตองปฏิเสธหรอกคะ คุณพี่รูจักแมคนนี้ดี แลวไมตองหวงนะคะ เดี๋ยวคุณพี่จะจัดการแมนี่ใหเอง สวน

คุณนอง คุณพี่ขอสั่งนะคะวาใหคณ
ุ นองอยูที่นั่นจนถึงงานองุน เพราะพี่ตองการฉากเทศกาลองุนแบบสมจริงที่สุด
ตกลงตามนี้นะคะ"

"เดี๋ยวคะพี่ซารา ฮัลโหลๆๆ" ทิชากรเรียกเกอเพราะซาราวางสายหนีไปเสียแลว

ooooooo

วายุภัคเศราแลวก็ไดแตปลง เมื่อชองแตลนํากุหลาบในสภาพถูกหักยับเยินกลับมาคืน โดยเธอบอกวาเปนฝมือทิชา

กรที่ไมยอมรับมันไว...
 36

จนเมื่อรุง ขึน้ เปนวันงานเทศกาลองุน ทิพยธารามาพรอมเจาชายภูวเนศแหงปารวัตร สองสามีภรรยามาแคไมทัน

พนวันก็มองออกวาวายุภัคกับทิชากรกําลังมีปญหากันอยู โดยมีชองแตลเปนตัวตนเหตุ ดังนั้นทั้งคู รวมทั้งชะเอม
กับอัจจิมาจึงพยายามจะหาทางชวยใหวายุภัคกับทิชากรไดปรับความเขาใจกัน แลวยังมีซาราอีกคนทีเ่ พิ่งมาถึง
พรอมแฟนหนุมหุนล่ําบึ้กก็ขอรวมวงกับพวกเขาดวย

พัชนีลูกสาวกํานันทองก็มางานนี้เชนกัน พอมาเห็น ชองแตลนัวเนียติดหนึบวายุภัคหนุมที่เธอเฝาหมายปองมา

นาน พัชนีก็อาละวาดใสชองแตลอยางไมแครใคร ชองแตลตอบโต แตก็สูไมได จึงหันมาออเซาะออดออนวายุภัค
แลวควงแขนเขาออกไปดวยความสะใจ

พัชนีเตนเปนเจาเขาจะตามไปอาละวาดอีก แตถูกปฐพี กับอัคนีกางกั้น ที่สุดพัชนีก็กระฟดกระเฟยดกลับไปบาน

แลวระบายอารมณใหพอฟง กํานันทองเลยไดทีดากระหน่ําวายุภัคเรื่องเจาชูยักษจนทําใหผูหญิงแทบจะตีกันตาย

ไดเวลาแลวที่การแขงขันเก็บองุน จะเริ่มขึ้น ซึ่งตามกติกาผูแขงขันตองจับคูกันไปเก็บองุน ในไร ซาราจึงจัดแจง

จับคูใหปฐพีกับชะเอม อัคนีกับอัจจิมา ทิชากรกับวายุภัค สวนตัวเองขอคูกบั ชองแตล ขณะที่ภูวเนศก็นึกสนุก
อยากลงแขงดวย จึงไดคูกับศรีภรรยาอยางทิพยธารา

ชองแตลไมพอใจกับการจับคูแตทักทวงไปแลวก็ไมเปนผล จึงตองลงแขงทั้งที่เบื่อหนายซารา และอิจฉาทิชากร ที่

ไดจับคูวายุภัค พอเริ่มการแขงขันซึ่งคูแขงขันตองผูกเชือกทีข่ อเทาติดกันคนละขาง ทั้งคูจ ึงตองรวมแรงรวมใจกัน
เปนหนึ่งเดียวเพื่อชัยชนะ นั่นทําใหแตละคูไดใกลชิดกันมากๆ เทานั้นไมพอ ชะเอมกับอัจจิมายังพยายามจะชวย
ใหวายุภัคกับทิชากรไดปรับความเขาใจกันดวย แตดูเหมือนบรรยากาศจะไมอํานวย ทิชากรยังคงหมางเมินมึนตึง
ใสวายุภัคดวยเรื่องชองแตลทีเ่ ธอเขาใจวาเปนแฟนกัน

งานนี้รักยมก็นึกสนุกลงแขงกับเขาดวย แตไมมีใครรูเ ห็นนอกจากทิชากรคนเดียว สวนพวกนากรีและคนงานตางก็

มาเปนกองเชียรดีดดิน้ สนุกกันเต็มที่ สุพรรษากับมนตรียิ้มแยม มีความสุขมากที่ลูกทุกคนกลับมาสนุกสนานกัน
พรอมหนา อีกทั้งยังมีลูกเขยและลูกสะใภ รวมทั้งทิชากรซึ่งทั้งคูห มายมั่นปนมืออยากไดเปนสะใภคนเล็กก็รวม
สนุกกับเขาดวย

ภานุทําหนาที่กรรมการตัดสิน เมือ่ หมดเวลาจึงเปานกหวีดเปนสัญญาณ จากนั้นทุกคนก็นําองุน ทีเ่ ก็บไดมาชั่งกิโล

ปรากฏวาคูของซารากับชองแตลชนะ

"เห็นไหมคะคุณนองชองแตล บอกแลววาคูกับพี่ไมผิดหวัง"

"คะ พี่ซาราคนเกง" ชองแตลพูดประชดซารา แลวหันไปเห็นวายุภัคกําลังมองทิชากรที่กินน้ําอยูกบ

ั อัจจิมาและ
ชะเอม เธอชักสีหนาไมพอใจกอนเดินเขาไปหาวายุภัค ถามเขาวาจะเลี้ยงอะไรที่เธอชนะ แตพูดไมทันขาดคํา เธอก็
แกลงรองโอยและทําทาจะลม วายุภัคตองเขาประคองเพราะอยูใกลที่สุด

"ขอโทษคะ ฉันเจ็บขอเทานะคะ"
 37

"สงสัยขอเทาคุณจะแพลง คุณเดินไหวไหม"

"แคนี้เล็กนอยคะ เดี๋ยวฉันกลับหองไปเปลี่ยนเสื้อผากอนนะคะ" พอจะกาวเดินเธอก็แกลงเซจะลมอีก "โอย..."

"ผมวาคุณไมไหวแลวแหละ ผมพาคุณไปเองดีกวา"

วายุภัคอุมชองแตลพาออกไปทามกลางสายตาทุกคูที่มองตามอยางอึ้งๆ โดยเฉพาะทิชากรที่หนาเศราไปเลย แตพอ

หันไปเห็นอัจจิมา ชะเอม และซารามองอยู เธอก็ทําเปนยิ้มเหมือนไมไดรูสึกอะไร

สงชองแตลถึงหองพักแลว วายุภัคจะกลับออกมา แตชองแตลไมปลอยมางายๆ เธอตามมาเกาะแขนเขาเอาไว

"ลมจะไปไหนคะ"

"ผมจะไปเปลี่ยนเสื้อผาแลวก็จะไปดูความเรียบรอยของสถานทีจ่ ัดงานคืนนี้ คุณมีอะไรหรือเปลา"

"ฉันแขงเก็บองุน
 ชนะทั้งที ฉันก็อยากไดคําชมจากเจาของไรนะสิคะ"

"คุณเกงมาก"

"ขอบคุณคะ แตเสียดายนะคะ ทีจ่ ริงเรานาจะไดคูกันมากกวา วาแตคุณยอมคูกับคุณกะทิ คุณไมโกรธเรื่องที่เธอหัก

ดอกกุหลาบของคุณเหรอคะ"

"ผมก็ไมรูเหมือนกัน ผมขอตัวไปเตรียมงานกอนนะ" ชายหนุมตัดบทและกาวออกไปทันที ชองแตลจิกตาตาม

อยางรายกาจ พึมพํากับตัวเองวา

"คุณไมรูวาโกรธคุณกะทิหรือเปลาก็ไมเปนไรคะ เดี๋ยวฉันจะทําใหคุณกะทิเปนฝายโกรธคุณเองก็ได "

ooooooo

ตอนที่ 7

ทิชากรหนาเศรากลับเขามาทีห่ องพัก รักยมตามเขามาดวย แลวทั้งคูก็ทุมเถียงกันแจวๆดวยเรื่องเก็บองุน

"บอกแลววาใหทองคาถาทําใหองุนทั้งไรไปอยูในตะกราเราซะเลย ไมงั้นนะปานนี้ก็ชนะพี่ซารากับคนสวยใจดํา
คนนัน้ ไปแลว"

"จะบาเหรอยม ขืนทําแบบนั้นสิ คนเขาจะไดแตกตื่นกันทั้งไร"

ยมกอดอกกระฟดกระเฟยดอยางเจ็บใจ รักสายหนาเหนื่อยใจแลวหันไปเห็นทิชากรนั่งหนาเศรา

"กะทิเสียใจเหรอที่แขงไมชนะนะ"
 38

"หรือกะทิไมพอใจทีน
่ ายลมอุมคนสวยใจดําคนนั้น"

"เปลาจะ เขาสองคนจะทําอะไรกันมันก็ไมไดเกี่ยวกับกะทิสักหนอย กะทิแคเหนื่อยๆนะจะ งั้นเดี๋ยวกะทิไป

อาบน้ํากอนนะ"

ทิชากรถอดเครื่องประดับในตัวออก แลวกมลงไปจะถอดสรอยกระพรวนที่ขอเทา แตกลับไมพบของรักของหวง

เสนนี้...ในเวลาเดียวกัน หมอไสยดํากําลังทําพิธีกรรมบางอยาง โดยมีสรอยกระพรวนของทิชากรวางอยูบนแทน
พิธี

ทิชากรทํากระพรวนหลุดหายโดยไมรูตัวตอนเก็บองุน ในไร เธอเดินหาทั้งในและนอกหองพักจนทัว่ จึงไมพบ ชอง

แตลเยี่ยมหนาเขามาทําทีเปนมิตร สงยิ้มใหกอนถามไถทิชากรวาหาอะไรอยูเหรอ?

"หากระพรวนขอเทาของฉันอยูนะ คะ ไมรูวาทําหลนหายที่ไหน"

"ตอนนีป
้ ลอยเรื่องกระพรวนขอเทาไปกอนเถอะคะ ฉันวาคุณเขาไปรวมงานกอนเถอะคะ งานจะเริม่ แลว"

"ฉันไมไปหรอกคะ"

"อาว...ทําไมละคะ"

"ฉันไมคอยอยากไปนะคะ"

"คุณกะทิไมไปไมไดนะคะ ฉันเชือ่ วาทุกคนกําลังรอคุณอยู แลวคุณก็เปนแขกของลม ถาคุณไมไปจะเปนการ

ไมใหเกียรติลมนะคะ แลวอีกอยางพี่ซาราก็ไปงานนี้ดวย ฉันวาถาคุณไมไป พี่ซาราไดวิ่งตามหาคุณใหวุนแนคะ "

ทิชากรสีหนาลังเล ชองแตลจึงเขามาใกล จับแขนทิชากรเขยาเบาๆ ออนวอน

"ไปเถอะนะคะคุณกะทิ จะไดไปสนุกกันไงคะ"

"ก็ไดคะ งั้นกะทิขอตัวไปเก็บของที่หองกอนนะคะ"

ชองแตลยิ้มรับ แตพอทิชากรคลอยหลัง รอยยิ้มนั้นก็เลือนหายกลายเปนรายกาจขึ้นมาแทน

"ไดสนุกแน เพราะฉันมีโชวเด็ดๆใหเธอดู"

ooooooo

บรรยากาศงานกลางคืนอบอุนและเปนกันเอง มีแขกเหรื่อพอประมาณนั่งกระจายกันตามโตะตางๆ โดยมีอาหาร

เสิรฟเปนระยะ และบนเวทีมีการเลนดนตรีคลอตลอด ในโตะใหญซึ่งเปนครอบครัวอดิศวร ทุกคนพรอมหนา
พูดคุยกันอยางมีความสุข
 39

"กระหมอมตองขอบพระทัยเจาชายมากที่ใหเกียรติเสด็จมารวมงานของกระหมอม วาแตเสียดายจังที่ เจาชายตอง

เสด็จกลับพรุงนี้แลว" วายุภัคเอยขึ้นมา สุพรรษาเห็นดวยเสริมตอทันที

"นั่นสิเพคะ เจาชายนาจะอยูต ออีกสักหนอย จะไดหายคิดถึง"

"ผมก็อยากอยูตอครับ แตผมติดงานราชการตองไปอิตาลี ผมก็เลยวาจะฝากคุณน้ําเอาไวที่นี่กอน ปลอยเอาไวที่ปาร

วัตรลําพังกลัววาจะเหงานะครับ"

"เจาชายรักและดูแลน้ําดีอยางนี้ ไมเสียแรงที่ยกนองสาวใหเลย"

ทุกคนหัวเราะกับคําพูดของวายุภัค แลววายุภัคก็ลุกขึ้นขอตัวไปเปดไวนขวดใหมมาให แตไมทันจะเดินกลับมาที่

โตะ เจาชายภูวเนศก็ลุกตามมายืนอยูขางหลัง

"อาว...เจาชายตองการอะไรหรือ"

"ไมมีอะไรหรอก เราแคอยากจะคุยกับคุณเฉยๆ เราชอบงานในวันนี้มาก คุณลมเกงนะที่สามารถจัดการงาน

ออกมาไดดีขนาดนี้ แตคุณจัดการไดทุกเรื่อง ทั้งเรื่องงาน เรื่องความรักของคนอื่นๆ วาแตทําไมเรือ่ งหัวใจคุณลม
ถึงจัดการไมไดสักทีละ"

"ก็ในเมื่อเธอไมรักกระหมอม กระหมอมก็ไมรูจะทํายังไง"

"แลวแนใจไดยังไงวาเธอไมรัก เคยถามกันหรือยัง แลวเราก็เชื่อวาเรื่องของหัวใจเราจะใชอะไรตัดสินไมได

นอกจากหัวใจ ลองทําตามเสียงหัวใจเรียกรองดูสิคุณลม เผื่อวามันจะชวยจัดการเรื่องหัวใจของคุณไดอีกเยอะเลย"

วายุภัคยิ้มรับบางๆ พอดีภานุเดินเขามา สองคนจึงยุติการสนทนา

"เริ่มงานเลยไหมลม" ภานุถาม

"อีกเดี๋ยวก็ได รูสึกวาแขกจะยังมาไมครบเลย" พูดแลววายุภัคก็ชะเงอมองหาทิชากร

เชนเดียวกับซาราก็กําลังมองหาทิชากร เหลียวไปเหลียวมาพลางบน

"เอ...ทําไมคุณนองกะทิยงั ไมมาอีกนะ"

"นั่นหนูกะทิมาแลว...หนูกะทิ ทางนี้จะ" สุพรรษารองเรียก ทุกคนจึงหันไปมองตาม เห็นชองแตลเดินเขามา

พรอมทิชากร

"เห็นไหมคะคุณกะทิ ฉันบอกแลววาทุกคนรอคุณอยู ...คุณกะทิจะไมยอมมารวมงานคะ ชองแตลก็เลยตองไปลาก

ตัวมาให"
 40

"ขอบใจมากจะหนูชองแตล" สุพรรษาพูดยิ้มๆ แลวเบนความสนใจไปทางทิชากร "ถาหนูไมมานะ งานนี้หมด

สนุกแนๆเลย มาเถอะจะมานั่งกับปาดีกวา"

ทิชากรเดินตามไปนั่งกับสุพรรษา ในขณะที่ซารา อัจจิมา และชะเอมมองชองแตลเปนตาเดียว กอนจะหันกลับมา

สุมหัวซุบซิบ

"นองๆจับตาดูยายชองแตลใหดีๆนะคะ พี่วางานนี้ชีตองคิดทําอะไรแนๆ"

อัจจิมากับชะเอมพยักหนาเห็นดวยกับซารา แลวจากนั้นทั้งสามคนก็เอาแตจับจองคอยมองชองแตลอยางไมไวใจ

ใกลเวลามอบรางวัลใหแกผูชนะการแขงขันเก็บองุน ภานุกลาวเชิญเจาชายภูวเนศขึ้นกลาวบนเวทีเพื่อเปนเกียรติ
กับพวกเราทุกคน

"ผมเคยอาศัยอยู ณ ที่ไรแหงนี้ในชวงเวลาหนึ่ง และถึงแมจะชวงเวลาสั้นๆ แตมันก็ทําใหผมรูวาที่ไรแหงนี้

สวยงามนาประทับใจสําหรับแขกผูมาเยือนไดนนั้ ไมไดเกิดจากความสวยงามของธรรมชาติเพียงอยางเดียว แตเกิด
จากความรักความสามัคคีของสมาชิกในครอบครัวอดิศวรที่รวมแรงรวมใจกันสรรคสรางดินแดนสวรรคแหงนี้ขนึ้
และผมก็มั่นใจเหลือเกินวาที่ไรแหงนีจ้ ะคงความสวยงามตลอดไป ดั่งเชนความรักของสมาชิกทุกคนใน
ครอบครัว"

ภูวเนศกลาวจบ แขกทุกคนปรบมือกราว สุพรรษาและมนตรีตื้นตันใจอยางมาก สวนคนอื่นๆก็มีสีหนาปลาบปลื้ม

พอภูวเนศลงจากเวทีกลับมานั่งที่ ทิพยธาราจับมือเขาและกลาวขอบคุณจากใจจริง

"ขอบคุณทําไม ผมพูดจากความจริงทั้งนัน
้ " คําพูดภูวเนศยิ่งทําใหทพิ ยธารายิ้มกวางสุดซาบซึ้ง...ทันใดเสียงภานุ
ประกาศขึน้ มาวา

"และตอไปนีข้ อเชิญทุกทานรับชมการแสดงจากคนงานของไรที่รว มแรงรวมใจกันคิดเพื่องานนี้โดยเฉพาะ ขอ

เชิญรับชมเลยครับ"

หลังชมการแสดงอันแสนสนุกสนานของบรรดาคนงานไปแลว ตอไปเปนการมอบรางวัลใหแกผูชนะการแขงขัน
เก็บองุน ซึ่งตามธรรมเนียมสุพรรษากับมนตรีตอ งเปนผูมอบ แตครัง้ นี้พวกทานใหวายุภัคมอบแทน และใหทิชากร
เชิญรางวัล ชองแตลหมั่นไสมาก แลวพอตองออกไปรับรางวัลพรอมกับซาราจากมือวายุภัค ชองแตลก็สรางความ
ฮือฮาดวยการหอมแกมขอบคุณวายุภัคฟอดใหญ

ทุกคนคาดไมถึงอึ้งกันไปหมด โดยเฉพาะทิชากรถึงกับทนไมไหวเดินออกจากงานไปเลย ซาราก็สุดทนรีบสุมหัว

กับพวกอัจจิมาเพื่อหาทางทําใหวายุภัคกับทิชากรคืนดีกนั ใหได กอนที่ชองแตลจะแผลงฤทธิ์มากไปกวานี้

อีกครู อัจจิมาจึงทําทีมาขอยืมที่เปดขวดไวนของวายุภัคที่ซื้อมาจากฝรั่งเศส ขณะเดียวกันชะเอมก็ไปหลอกทิชากร

ใหไปเปนเพื่อนหยิบของในหองเก็บของของวายุภัค แลวพอสองฝายมาเจอกัน อัจจิมากับชะเอมก็รบี ปดล็อกหอง
ใหทงั้ คู อยูกันตามลําพัง
 41

ทิชากรหันรีหนั ขวางพยายามจะเปดประตู แตวายุภัคเดินเขาไปขวางและกลาวอยางเขาใจ

"ไมตองพยายามหรอกคุณ พวกนั้นคงอยากใหเรามาอยูดวยกันนะ เขาคงไมยอมใหเราเปดประตูงายๆหรอก"

"แลวทําไมพวกเขาตองจับฉันเขามาอยูกับคุณดวยละ"

"เขาคงอยากใหเราปรับความเขาใจกันมั้ง"

"เราไมมีอะไรตองเขาใจกันอีกแลว เชิญคุณไปเขาใจกับแฟนคุณเถอะ"

"จะใหผมบอกอีกกี่ครั้งวาผมกับชองแตลไมไดเปนอะไรกัน จริงอยูที่ผมกับเธอเคยคบกันเกินความเปนเพื่อน แต

มันก็เปนอดีตไปแลว ตอนนี้ผมกับชองแตลเปนแคเพื่อนที่ดีตอกันเทานั้น และจะไมมีวันเปลี่ยนความสัมพันธ
กลับไปเหมือนเมื่อกอนไดอีก"

"แตฉันวาสิ่งที่คุณทํากับคุณชองแตลมันไมไดเปนอยางทีค่ ุณพูดเลยสักนิด แลวคุณก็อุตสาหใหดอกกุหลาบเธอ

เปนฉัน ฉันก็คิดวาคุณไมไดอยากเปนแคเพื่อนกับเธอ"

"ผมใหดอกกุหลาบชองแตลตอนไหน มีแตผมฝากดอกกุหลาบกับชองแตลใหคุณ แตคุณนั่นแหละที่ไมสนใจ

หนําซ้ํายังหักดอกกุหลาบผมทิ้งดวย"

"ดอกกุหลาบอะไร ฉันไมเห็นรูเ รือ่ ง ฉันยืนยันวาฉันไมเคยไดรบ

ั ดอกกุหลาบอะไรจากคุณทัง้ นั้น มีแตของคุณชอง
แตล แลวเธอก็ยังบอกดวยวาคุณเปนคนโรแมนติกมาก"

วายุภัคอึ้งแลวนึกถึงคําบอกเลาของชองแตลตอนนํากุหลาบกลับมาคืน เธอบอกวาทิชากรไมยอมรับ หนําซ้ํายังหัก

ดอกไมทิ้งดวย เธอพยายามหามแลวแตทิชากรก็ไมฟง...

"ผมพอจะเขาใจแลวละวาชองแตลทําอะไรกับกุหลาบของผมที่ผมฝากไปใหคุณ"

"คิดเหรอวาฉันจะเชื่อคุณงายๆ"

"แลวทําไมคุณไมเชื่อผมบางกะทิ ทําไมไมเชื่อวาสิ่งที่ผมพูดเปนความจริง ทําไมไมเชื่อวาผมรักคุณ สวนเรื่องอดีต

ของผมก็เหมือนกัน ผมหามไมได เพราะมันเปนสิ่งที่เกิดขึน้ แลวและไมสามารถยอนกลับไปเปลี่ยนแปลงไดอีก
ขอใหคุณเชื่อผมวานับจากนี้ ผมจะไมมีผูหญิงคนไหนอีกเลย... นอกจากคุณ"

ทิชากรยืนนิ่งอยางตัดสินใจไมถูก วายุภัคขยับเขามาใกลและโอบเธอไวดวยความรัก

"ผมรักคุณนะกะทิ ขอโอกาสใหผมนะครับ"

"ถาคุณทําฉันเสียใจอีกละก็ ฉัน...ฉัน...ฉันจะกลับบาน และจะไมมาใหคุณเห็นหนาอีกเลย"

"ตกลงครับที่รัก" วายุภัคดีใจโอบกอดเธอแนน ทิชากรกอดตอบและยิ้มทั้งน้ําตา

 42

แลวพอออกมาจากหองได ทั้งคูกเ็ ห็นอัจจิมา ชะเอมและซาราออกันอยูหนาหองอยางลุน ๆ

"แผนสูงกันจริงๆเลยนะครับ" วายุภัคแซวยิ้มๆ

"คุณกะทิอยาโกรธพวกเรานะคะ พวกเราทําไปเพราะหวังดีจริงๆ" ชะเอมรีบออกตัว ทิชากรเขินอายแตก็ยิ้มรับ

บางๆ

"วาแตจะจัดงานแตงกันเมื่อไหรดีคะ พี่ซาราจะได เตรียมตัดชุด"

"เรื่องแตงคงไมนานหรอกครับ แตตอนนีผ้ มตองทําใหคุณกะทิมั่นใจในตัวผมซะกอน" พูดจบชายหนุมก็ดึงมือ

หญิงสาวออกไปทันทีเลย

"คุณจะพาฉันไปไหนคะคุณลม"

วายุภัคไมตอบแตเดินจูงมือทิชากรเขามาในงาน พวกซาราตามตอยๆ พอชองแตลเห็นก็รบี ลุกขึ้นไปหาวายุภัค

"หายไปไหนมาคะลม แขกถามหาคุณกันใหญเลย"

"ผมไปปรับความเขาใจกับแฟนมานะครับ"

"อะไรนะคะ"

"ผมกับคุณกะทิ เรากําลังดูใจกันอยูครับ" วายุภัคพูดเสียงดังฟงชัด สุพรรษาถึงกับยิ้มหนาบาน

"จริงเหรอลม"

"จริงสิครับแม และผมก็มั่นใจวาอีกไมนานที่ไรของเราคงไดมีงานมงคลแนๆครับ ยังไงกระหมอมก็ตองขอเชิญฝา

บาทลวงหนาเลยนะ"

"เราไมพลาดอยูแลว ถามีขาวดีเมื่อไหรเราจะบินกลับมาอีกครั้งแนนอน แตยังไงเราก็ตองขอแสดงความยินดี

ลวงหนากอนเลยก็แลวกันนะ"

ทั้งคูยิ้มใหภูวเนศ จากนั้นวายุภัคก็พาทิชากรออกไปเตนรําทามกลางเสียงเพลงรักหวานซึ้ง โดยมีสายตาของ

ชองแตลมองตามดวยความเคียดแคนชิงชังทิชากร แลวพอเสร็จจากงานเลี้ยงวายุภัคยังเอยปากขอหมัน้ ทิชากรไว
กอน แตเธอทวงวา มันจะไมเร็วไปหนอยหรือ?

"ไมเร็วไปหรอกครับ เพราะถาเราหมั้นกัน คุณจะไดเชื่อใจผมไงวาผมจะรักและซื่อสัตยกับคุณคนเดียว"

"คุณลมคะ แคแหวนวงเดียวมันไมไดเพิ่มความมั่นใจใหฉันไดหรอกนะคะ แตมน

ั อยูที่การกระทําของคุณตางหาก
ที่จะพิสูจนตัวคุณเอง"
 43

"โอเคเลยครับ งั้นตอจากวินาทีนแี้ หละ ผมสัญญาวาผมจะรักและซื่อสัตยกับคุณคนเดียว แตเรื่องในอดีตผมแก

ไมไดก็ปลอยๆมันไปก็แลวกันนะ"

"ปลอยไมไดนะคะคุณลม เพราะถาคุณทําผูหญิงที่ชื่อปน
 มุกทองจริงๆละก็ ฉันก็คงตองขอบาย"

"อาว แลวคุณจะใหผมทํายังไงละ ตอนนี้ผมติดตอปน

 มุกไมไดเลย แตคุณไมตองหวงนะ ถาผมไดเจอปนมุก
เมื่อไหร ผมจะพิสูจนใหคุณเห็นวาผมไมไดทําปนมุกทอง"

"ฉันก็อยากจะเห็นเร็วๆเหมือนกันคะ"

ทิชากรมุงมั่นมาก พอแยกจากเขากลับไปทีห่ องพัก เธอจึงลองโทร.หาปนมุกอีกที แตเครื่องก็ยังไมเปดเหมือนเดิม

ครั้นเชาขึน้ ลองโทร.ใหมก็ยังเหมือนเดิมอีก จึงไดแตฝากขอความเอาไวอีกครั้ง

สายหนอย นากรีจดรายชื่อเจาพอหมอผีในอําเภอใกลๆมาใหทิชากร แตพอทิชากรพรอมดวยชะเอมและอัจจิมา

เดินทางไปดูก็เสียเที่ยวอีก หมอผีแตละคนมีแตพวกหลอกลวงชาวบาน ไมไดมีวิชาอาคมอะไรเลยทีจ่ ะทํารายวายุ
ภัคได

ขากลับ อัจจิมาสังเกตเห็นวามีรถกระบะคันหนึ่งขับตาม เธอจึงควาปนเตรียมพรอมกอนบอกใหชะเอมชะลอรถให

รถคันนัน้ ตีคขู ึ้นมา แลวชะเอมก็เห็นหนาชายในรถชัดเจน กอนที่รถจะแซงหนาไปโดยไมมีเหตุรายอะไร ชะเอมจํา
ไดวาชายในรถคือลูกนองกํานันทอง อัจจิมาแปลกใจทําไมเขาตองขับรถตามพวกเราดวย ทิชากรนึกออกบอกวา

"คุณมิ้งคเคยบอกวากํานันทองใหคนคอยตามดูคุณลมคะ หรือกํานันทองจะสะกดรอยตามทุกคนที่เกี่ยวของกับคุณ
ลมคะ"

"งั้น...เปนไปไดไหมคะวาพวกเรากําลังตามหาผิดที่ พอแมคุณปน
 อาจไมเกี่ยวกับเรื่องคุณไสย แตอาจจะเปนกํานัน
ทอง"

"จี๊ดวาชัวรปาบคะ งั้นนองกะทิตอ งรีบบอกคุณลมใหรน

ู ะคะ เขาจะไดระวังตัว"

ฟงชะเอมกับอัจจิมาแลวทิชากรรอนใจเปนอยางมาก พอกลับถึงไรก็รีบมุงหนาไปโรงบมไวนเพื่อจะพบวายุภัคให
ได แตถูกเสกกางกั้นเพราะวายุภัคกําลังปรุงไวนอยูขางใน สั่งหามไมใหใครเขาไป

"งั้นฉันจะรออยูตรงนีจ้ นกวาคุณลมจะเสร็จงานก็แลวกัน"

ชองแตลเดินออกมาไดยินพอดี เธอปนหนายิ้มหวานเขาไปทักถามทิชากรวา

"คุณกะทิมีเรือ่ งสําคัญอะไรกับลมหรือเปลาคะ ฝากฉันเขาไปบอกลมก็ไดนะคะ เพราะลมคงตองทํางานอยูในนัน

้
อีกนาน คุณจะไดไมตองเสียเวลาคอย"
 44

"งั้นฉันฝากบอกคุณลมวา...ฉันมีเรื่องของกํานันทองอยากจะคุยกับเขานะคะ"

"กํานันทอง...พอของคุณมิ้งคนะเหรอคะ มีอะไรเหรอคะ"

"คือตอนนี้ฉันรูแลววากํานันทองเปนคนที่ไมหวังดีกบ
ั คุณลม ฝากใหเขาระวังตัวดวย คุณชองแตลบอกคุณลมให
ได นะคะ แลวถาเขาเสร็จงานแลว ชวยฝากบอกใหเขาไปหาฉันดวย ฉันจะไดเลาที่มาที่ไปใหเขาฟง"

"โอเคคะ งั้นเดี๋ยวฉันเขาไปบอกคุณลมใหเลยนะคะ สวนคุณกะทิก็กลับไปรอที่หอ งเถอะคะ อากาศเย็นเดี๋ยวจะ

ไมสบาย"

ทิชากรยิ้มใหแทนคําขอบคุณแลวผละออกมา ชองแตล มองตามดวยสีหนาไมชอบใจ แลวพอกลับเขาไปขางใน

ก็ไมยอมบอกวายุภัคตามที่รับปากเอาไว

ooooooo

ตอนที่ 8

กําลังเดินกลับที่พักก็มีเหตุใหทิชากรสะดุงตกใจ เมื่อพันทิวาถูกเหวีย่ งออกมาจากหองหนึ่งดวยฝมือของภานุ

หลังจากเขาตบตีทํารายเธอจนปากคอแตก แตทิชากรซักถาม พันทิวากลับพูดเขาขางและปกปองภานุเสียนี่

นากรีแอบดูอยูมุมหนึ่งเห็นเหตุการณตั้งแตแรก พอทิชากรเหลือบเห็นจึงเดินมาหา นากรีไมพูดอะไรมาก นอกจาก

บอกวา "นี่แหละนา...ที่เขาวาความรักมันทําใหคนตาบอดสมองบวมจริงจริ๊ง" พูดเสร็จก็กลับไปเมาทตอใหโบพา
กับจันทูฟงวาภานุตบตีทํารายพันทิวาอีกแลว ทิชากรตามมาไดยิน จึงเรียกนากรีออกมาซักถามเปนการสวนตัว

"คุณนุเขาทํารายคุณพั้นชอยางนีม้ านานแลวเหรอนากรี"

"คะ...อูย คุณกะทิยังไมรูอะไร เห็นคุณนุทาทางหงิมๆ สุภาพๆอยางงั้นใชยอยซะที่ไหนละคะ ทั้งเจาชูไมแพคุณลม

... เออ...คุณลมสมัยกอนนะคะ ทัง้ ชอบลงไมลงมือ นี่ถาหนูเปนคุณพั้นชนะคะ หนูไมรักคนอยางงัน้ ใหเสียเวลา
หรอกคะ"

ทิชากรนิ่งอึ้งกอนจะกลับออกไปอยางไมสบายใจ แลวไปบนกับพี่รักพี่ยมวา คนเรารูหนาไมรูใจจริงๆ สองผูชวย

นึกวาหมายถึงวายุภัค ทิชากรจึงปฏิเสธทันที

"ไมใชหรอกจะ...เออ พี่รักพี่ยม กะทิรบกวนชวยไปดูรอบๆไรใหหนอยสิจะ กะทิกลัวหมอไสยดําจะปลอยของ

อะไรเขามาในนี้อีก"

"ไดสิกะทิ เออ แลวกะทิหาสรอยกระพรวนเจอหรือยัง"

"ยังเลยจะ แตถาหาไมเจอก็ชางมันเถอะจะ ตอนนี้กะทิมีเรื่องอื่นทีส

่ ําคัญกวาเยอะเลย"
 45

"งั้นเราไปกอนนะ มีอะไรก็สงกระแสจิตเรียกก็แลวกัน" พูดจบยมก็กระโดดหายตัวไปพรอมกับรัก สวนทิชากร

ชะเงอมองไปนอกหนาตาง รอคอยการมาของวายุภัคอยางใจจดใจจอ

แตรอจนเชาเขาก็ไมมา หนําซ้ําตอนเชามืดเธอก็ฝนรายเห็นหมอไสยดําจะมาเอาชีวิตเขาอีก เธอจึงกระวนกระวาย

เปนหวงเขาอยางมาก แตไมทันจะออกจากบานไป ก็พอดีพอโทร.มาหา บอกวารูสึกไมคอยดี เมื่อคืนพอเขาฌาน
แลวเห็นลูกกับไอหนุมคนนั้นกําลังมีเคราะห นั่นยิ่งทําใหทิชากรตกใจมาก ถามอยางรอนรนวา

"พอเห็นอะไรเหรอจะ"

"พอเห็นแตเงาดําทะมึนลอมรอบพวกเอ็งอยู พอเองก็ไมรูวามันเกิดอะไรขึ้น ทางที่ดีวันนี้ทั้งวัน พวกเอ็งหาม

ออกไปไหน และตองสวดมนตตงั้ แตตอนนีจ้ นถึงหกโมงเย็น พวกเอ็งถึงจะรอด แตถาผานไปไมไดเห็นทีวาเอ็ง
หรือไมก็พอหนุมคนนัน้ คงสิ้นบุญกันก็คราวนี้"

ฟงคําพอแลว ทิชากรไมรอชา มุงหนาไปโรงบมไวน ซึ่งวายุภัคกับชองแตลยังอยูขางใน เสกเดินหาวออกมาเจอ

เธอพอดี เสกทั้งหามทัง้ ขอรองไมใหเธอเขาไป แตเธอไมสนใจวิ่งพรวดเขาไป โดยมีเสกไลหลังมาติดๆ

"คุณลม คุณตองไปกับฉันเดี๋ยวนีน
้ ะคะ"

"ไปไหนละคุณ ผมเพิ่งใสยีสตลงไปในน้ําองุน
 เอง"

"พอฉันโทร.มาบอกวาคุณกับฉันกําลังจะมีเคราะห คุณตองรีบไปสวดมนตตั้งแตตอนนีจ้ นถึงหกโมงเย็น คุณถึงจะ

ปลอดภัย รีบไปกันเถอะนะคะ"

"ผมทิ้งงานไปไมไดหรอกกะทิ ผมกําลังผสมไวนขั้นสุดทาย ขั้นตอนนี้สําคัญซะดวย"

"ไมมีอะไรสําคัญไปกวาชีวิตของคุณหรอกนะคะ นะคะๆ คุณลม"

"แตคุณลมเปนไวนเมกเกอรของไร ไวนที่เขากําลังทําอยูอาจเปนไวนที่ได รับรางวัลในอนาคตก็ได คุณไมควรมา

ขัดขวางขั้นตอนสําคัญที่กําหนดอนาคตของลมนะคะ"

ทิชากรชักสีหนาไมพอใจใสชองแตล "แตคุณลมมีแคชีวิตเดียว ถาเขาไมไปกับฉัน เขาอาจไมมีโอกาสเห็นไวนของ

เขาไดรบั รางวัลในอนาคตก็ได...ไปกับฉันนะคะคุณลม"

"ผมไมไป" วายุภัคโพลงขึน
้ มาจนทิชากรชะงัก "ชองแตลพูดถูก ผมเปนเจาของไรและเปนไวนเมกเกอร งานของ
ผมเปนผลจากการทํางานมาตลอดทั้งปของทุกคน ถาผมทิ้งมันไป ทุกสิ่งที่พวกเขาทํามาก็จบกัน "

"แตคุณจะยอมตายเพื่อน้ําองุนพวกนี้เหรอคะ"

"ใช ผมยอมตายเพื่อมัน คุณเขาใจผมนะกะทิ" เขาจับมือเธอวิงวอน แตเธอชักมือกลับแลวตัดพอวา

 46

"ฉันไมเขาใจ ทําไมคุณไมรักชีวิตตัวเองบางเลย"

วายุภัคยังไมทันจะตอบ ชองแตลก็ขัดขึน้ "คุณตองเขาใจนะคะลม คุณกะทิไมไดอยูในวงการไวนเหมือนเรา คง

ยากที่เธอจะเขาใจ"

"ตอนนีค้ ุณยังไมเขาใจก็ไมเปนไรหรอกกะทิ แตวันขางหน าคุณก็จะรูเองวาทําไมไวนพวกนี้ถึงสําคัญกับผมมาก"

"ใชคะ ฉันมันไมเขาใจอะไรสักอยาง สิ่งเดียวที่ฉันเขาใจคือฉันไมเคยเห็นอะไรสําคัญไปกวาคุณเลย เมื่อไหรก็

ตามที่ฉันรูวาคุณตกอยูในอันตราย ฉันยังไมเคยลังเลทีจ่ ะทิง้ ทุกอยางเพื่อคุณเลย งานก็ไมไดทํา บานก็ ไมไดกลับ
เพียงเพื่อดูแลผูชายงีเ่ งาแบบคุณ ฉันมันโงไปเองจริงๆ"

พูดเสร็จทิชากรวิ่งรองไหออกไปทันที วายุภัคจะวิ่งตามแตถูกชองแตลดึงแขนเอาไว

"คุณยังมีงานคางอีกเยอะนะคะลม อยาลืมสิคะวาคุณมีไร มีคนงานที่ตองดูแลอีกหลายชีวิต ผูหญิงคนนัน

้ รอคุณได
แตน้ําองุนพวกนี้รอคุณไมไดนะคะ"

วายุภัคลังเลเล็กนอยกอนจะยอมกลับไปทํางานตอ จึงไมเห็นรอยยิ้มสาแกใจของชองแตล สวนทิชากรวิ่งรองไห

กลับออกมาเรียกหาพี่รักพี่ยมและทานเจาที่ พอทั้งสามปรากฏตัวและเห็นน้ําตาของเธอ ตางพากันสงสัยวาเธอ
รองไหทําไม ใครทําอะไรให

"กะทิไมไดเปนอะไรหรอกจะ"

"แลวแมหนูเรียกพวกเรามาทําไมละ"

"กะทิอยากจะใหทุกคนชวยดูแลคุณลมแทนกะทิใหหนอย อยาละสายตาจากเขาแมแตวินาทีเดียวเลยนะจะ เขา

กําลังตกอยูในอันตราย ไมรูวาไอหมอผีนนั่ จะเลนเขาเมื่อไหร"

"แลวแมหนูจะไปไหน"

"กะทิจะไปสวดมนตอยางที่พอบอกจะ ในเมื่อคุณลมไมสวด กะทิก็จะสวดใหเขาเอง อยางนอยมันก็นาจะพอ

บรรเทาเคราะหทจี่ ะเกิดขึน้ กับคุณลมไปไดบาง"

ทั้งสามพยักหนาเห็นดวย แลวจากนั้นก็แยกยายกันไปทําหนาที่ของตน เชนเดียวกับวายุภัคก็มุงมั่นกับการปรุงไวน

ในขัน้ ตอนสุดทาย พอเสร็จปุบเขาจะรีบไปหาทิชากร แตชองแตลแกลงสําออยหนามืดจะเปนลม วายุภัคเลยตอง
อุมเธอไปพักผอน

ทิชากรเริ่มสวดมนตตั้งแตยงั ไมเที่ยงอยางไมหยุดหยอน จนปานนีจ้ ะหาโมงเย็นแลวเธอก็ยังไมเลิกรา จนเมื่อนากรี

นําจดหมายฉบับหนึ่งมาใหเธอ โดยที่นากรีก็ไมรูเหมือนกันวาจดหมายนี้มาอยูในกระเปาเสื้อตนตั้งแตเมื่อไหร แต
จาหนาซองถึงทิชากร ซึ่งขอความขางในระบุวา ถาตองการชวยวายุภัคจงมาตามที่อยูใ นแผนที่กอนหกโมงเย็น
 47

ทิชากรสีหนาแตกตื่น ทําใหนากรีสงสัยวาเธอเปนอะไร แลวใครกันที่สงจดหมายมา ทิชากรบอกแตวาคนที่ไมหวัง

ดีกับคุณลม พูดจบเธอก็ผลุนผลันออกไปเพราะใกลจะถึงเวลาหกโมงเย็น นากรีเห็นทาจะไมดจี ึงตัดสินใจไปบอก
ชะเอมกับอัจจิมา ซึ่งสองสาวกําลังตามหาทิชากรอยูพอดี

พอรูวาทิชากรรีบรอนออกจากไรไปคนเดียว ชะเอมรีบโทร.เขามือถือเธอ แตพูดคุยกันไมทนั จะรูเรื่องสัญญาณก็

ขาดหาย เลยไมรูวาทิชากรจะไปที่ไหนกันแน

"ชะเอมวาทาทางจะไมดีแลวคะ"

"หนูเห็นดวยคะ เพราะหนูไดยน
ิ คุณกะทิเธอพูดวาใกลเวลาอะไรสักอยางดวยนะคะ" นากรีใหขอมูลเพิ่มเติม
อัจจิมากับชะเอมนิ่วหนาไมสบายใจ จังหวะนีเ้ องปฐพีกับอัคนีก็ยิ้มหวานเขามาหาพวกเธอ สวนวายุภัคยังคงดูแล
ชองแตลที่สําออยไมเลิก จนรักยมที่เฝาอยูกับทานเจาที่ตามคําสั่งทิชากรรูสึกหมั่นไสชองแตล นึกอยากจะแกลงซ้ํา
ซะใหเข็ด

พลันรักยมก็แตกตื่นเมื่อไดยินเสียงเรียกของไกรฤทธิ์ซึ่งกําลังนั่งสมาธิอยูที่บาน ตรงหนามีขันน้ํามนตใบเขื่อง
สักครูใบหนาของรักยมก็ลอยอยูเหนือน้ํามนตในขัน

"พอไกรเรียกเราทําไมเหรอจะ"

"พวกเอ็งมัวทําอะไรอยู ไมรูหรือไงวากะทิกําลังตกอยูในอันตราย"

"หา! แลวตอนนี้กะทิอยูที่ไหนจะ"

"ขาก็ไมรูเหมือนกัน เพราะไอหมอไสยดํามันเอาของรักของกะทิไปทําพิธีปดทางดํานะสิ ขาถึงมองไมเ ห็นกะทิ

เลย"

"แลวเราจะทํายังไงกันดีจะพอ"

"ขาจะพยายามเพงกระแสจิตถึงกะทิตอไป...เพราะความดื้อดึงของมันคนเดียว ลูกขาถึงตองอยูในอันตราย คอยดู

นะ ถาลูกขาเปนอะไร ขาจะไมมีวนั ใหอภัยมันเลย" ไกรฤทธิ์ ขบกรามแนนดวยความโมโหวายุภัค

ในขณะเดียวกันนั้น พวกอัจจิมาชักแถวมาหาวายุภัค ...หลังฟงทุกคนบอกเลาเรื่องราวจบลง และตัวเองก็นึกถึง

คําพูดทิชากรเมื่อวาน วายุภัคตกใจและรูสึกผิดมากๆ

"เรื่องนี้ไมใชเรื่องเล็กๆแลวนะลม เพราะเมื่อวานคุณกะทิ เมียฉัน แลวก็คุณชะเอมแปลงรางเปนนักสืบสาวตามลา

หาไอหมอผีที่ทํารายแก แตเกือบจะไปดวลปนกับไอพวกลูกนองกํานันทองแทน ฉันวาบางทีไอพวกลูกนองกํานัน
ทองอาจจะคิดเลนงานคุณกะทิก็ได"

ขาดคําของอัคนี วายุภัคลุกพรวดขึ้นทันที ชองแตลที่เมื่อกี้นอนซมผวาขึ้นมาควาแขนเขาไว ถามวาจะไปไหน ?

 48

"ผมจะไปตามหากะทิ ผมจะไมยอมใหกะทิเปนอะไรไปเด็ดขาด"

"แลวคุณรูเหรอคะวาคุณกะทิไปที่ไหน เรารอใหเธอกลับมาที่นี่เองดีกวานะคะลม อยาลืมสิคะวาคุณยังหมักไวน

ไมเสร็จสมบูรณเลยนะคะ"

"ไวนที่ไหนก็ไมมคี วามสําคัญกับผมไปกวากะทิหรอกชองแตล" พูดจบ วายุภัคเดินออกไปอยางเรงรีบจนกลุมของ

อัคนีกาวตามแทบไมทัน

ooooooo

จดหมายลึกลับที่ไดรบั ทําใหทิชากรรีบรอนไปยังปาชารางเพียงลําพังดวยความเปนหวงวายุภัค แตกลับพบหมอ

ไสยดําที่รอคอยจะฆาเธอเพื่อเอาวิญญาณมาเปนทาสรับใช

ขณะทีห่ ญิงสาวกําลังจะเพลี่ยงพล้าํ เธอนึกถึงคําสอนของบิดาใหสวดมนต เธอจึงทําตาม อานุภาพแหงคุณพระ

รัตนตรัยและสรอยพระศักดิ์สิทธิข์ องพอจึงชวยเธอใหรอดชีวิต แตก็หมดสติเพราะถูกงูพิษจากวิชาอาคมของหมอ
ไสยดํากัดเขาทีข่ อเทาโดยไมมีใครรูเห็น นอกจากวายุภัคที่ตามมาทันเห็นวามีงูใหญใกลๆรางทิชากร แตแลวมันก็
หายวับไปเมื่อเขาหยิบสรอยพระของทิชากรที่ตกอยูข วางใส

วายุภัครูสึกผิดอยางมากที่เขาไมเชื่อทิชากรแตแรกที่ใหสวดมนต แถมเขายังมาชาไปอีก หลังจากไปเสียเวลาอยูที่

บานกํานันทอง แตเขาก็เคนความจริงจนไดวากํานันทองไมมีสวนรูเห็นเรื่องนี้ และเรื่องที่จองเลนงานเขาดวยคุณ
ไสย แตยอมรับวาไดใหลูกนองสะกดรอยตามทิชากรจริง

ระหวางทีท่ ุกคนกําลังเครียดเพราะทิชากรอาการหนักและไมฟนเสียที ไกรฤทธิ์กับภรรยาก็มาถึงโรงพยาบาลอยาง

ไมมีใครคาดฝน ไกรฤทธิ์เปดฉากตอวาวายุภัคที่ไมเชื่อลูกสาวตน และกีดกันชายหนุมตามประสาคนหวงลูก
และทิชากรเองก็อยากจะตัดใจจากวายุภัคเพราะยังคลางแคลงใจเขาเรื่องผูหญิงที่ชื่อปนมุกอยู รวมทัง้ ชองแตลที่ยัง
ปวนเปยนนัวเนียเขา และนับวันเธอก็ยิ่งจะแผลงฤทธิ์แสดงความเปนเจาของเขามากขึน้ ดวย

ไกรฤทธิ์รูจักหมอไสยดําคนนี้ดี เพราะอดีตเขาเคยกําราบมันมาแลว แตมันก็ยังจะใชอวิชาทํารายผูคนอยูอีก ที่

สําคัญครั้งนี้มนั ทํารายทิชากรลูกสาวของเขา ทําใหเขาโกรธแคนมันมากและจะตองจัดการกับมันขัน้ เด็ดขาดอีก
ครั้ง แตเวลานี้เขาตองชวยลูกสาวใหไดกอน

ไกรฤทธิ์ใชวิชาอาคมรักษาทิชากรจนปลอดภัยสามารถเดินเหินไดตามปกติ จะเหลือก็แตอาการไอทีย่ ังมีบางเปน

ระยะ แตถึงกระนัน้ พอออกจากโรงพยาบาล มนตรีกับสุพรรษาก็ขอรองใหสามคนพอแมลูกมาพักที่บานของพวก
ตนกอน เพื่อดูอาการของทิชากรอีกสักระยะ

ตอนแรกไกรฤทธิ์ทําทาจะไมยอมอยู แตพอถูกทิพยธาราออนขอเรียนวิชาตําราแพทยแผนไทยเพื่อนํากลับไป
ชวยเหลือประชาชนชาวปารวัตร เขาจึงยอมในที่สุด ฝายชองแตลก็เสแสรงแกลงทําดีกับทิชากร แสดงความหวงใย
และดีใจดวยเมื่อทิชากรอาการดีขนึ้ พรอมกันนี้เธอก็แกลงออดออนวายุภัคตอหนาทิชากรและพอแม ทําใหไกร
ฤทธิ์ยิ่งไมชอบขีห้ นาวายุภัคที่ยังมีหญิงอื่นมาเกาะแกะ
 49

วายุภัคกลุมใจมากที่ไกรฤทธิ์ไมยอมใหพบหรือใกลชิดทิชากรเลย ปฐพี อัคนี ทิพยธาราสงสารและเห็นใจจึงสุม

หัวคิดหาทางชวยเหลือ แตทั้งนี้วายุภัคตองจัดการกับรักยมองครักษของทิชากรใหไดเสียกอน วายุภัคจึงนําองุน
และขนมนมเนยจํานวนมากมาใหรักยม

ทั้งคูเ ห็นของกินมากมายก็ตื่นเตน แตวายุภัคไมเห็นทัง้ คู เห็นแตวาขนมลอยขึน้ จากโตะ นัน่ แสดงวาทั้งคูมาแลว รัก

บนกับยมวา อยูดีๆนายลมใจดีอยางนี้ ตองมีแผนชัวร

"พี่รักพี่ยมครับ ของกินบนโตะทัง้ หมดนีผ้ มใหพี่ๆกินทั้งหมดเลยครับ ถาพี่ๆชวยอะไรผมสักอยาง"

"นั่นไง วาแลวเชียว" รักตบเขาฉาด

"คือ...ผมอยากจะขอโอกาสอยูกับกะทิตามลําพังอีกครัง้ พี่ๆก็เห็นใชไหมครับวาคุณลุงไกรไมยอมใหผมเขาใกล
กะทิเลย ผมก็แคอยากจะคุยกับกะทิ อยากปรับความเขาใจกับเธอแคเดี๋ยวเดียวเทานัน้ เอง แลวผมก็รบั รองเลยนะ
ครับวาคุณลุงไกรจะไมรูเรื่องนี้แนนอนนะครับพี่ๆ

รักทาทีลังเล หันมาปรึกษายมวาจะเอายังไงดี ยมตอบโดยไมตองคิดมากใหตกลงไปเลย

"จะดีเหรอยม ถาพอไกรรูคงเลนงานเราตายเลยนะ"

"อาว ก็นายลมเขารับปากแลววาจะไมใหพอไกรรูเรื่อง ลูกผูชายเขาพูดคําไหนคํานั้นรูไหมรัก แลวอีกอยางขนม

พวกนี้ก็นากินชะมัดเลย หรือวารักไมอยากกิน"

รักพยักหนา ยมยิ้มดีใจแลวเขาไปกระซิบขางหูวายุภัควาโอเค เทานัน้ เองวายุภัคก็ยิ้มกวาง กลาวขอบคุณพี่ๆที่ให

ความรวมมือ

ooooooo

ตอนที่ 9

ถึงเวลาอาหารกลางวัน ทิชากรและพอแมพากันไปกินที่บานอดิศวรซึ่งสมาชิกอยูกันพรอมหนา ยกเวนวายุภัคเพียง

คนเดียว โดยปฐพีบอกวาวายุภัคไปติดตอเรื่องประกวดไวนในเมือง แลวจะเลยไปคุยกับทางอําเภอเรื่องจัดทริป
พิเศษใหพวกขาราชการจังหวัดอืน่ มาทองเที่ยวที่ไร กวาจะกลับก็คงเย็นๆ

หลังอาหารมื้อนี้ ทิพยธาราถวงเวลาไกรฤทธิ์ใหอยูตอดวยการขอเรียนวิชาเกี่ยวกับสมุนไพรอีก ทิชากรกับแมจึงขอ

ตัวกลับไปบานพักกอน พอสองแมลูกไปถึงก็พบวายุภัคยืนอยูหนาบาน ชายหนุมยกมือไหวทิพยแมของทิชากร
อยางนอบนอม ทิพยรบั ไหวแลวทักทายดวยสีหนางงๆ

"สวัสดีจะ อาว แลวนี่ไมไดไปคุยธุระในเมืองหรอกเหรอจะ"

"ไปครับ แตวากลับมาแลว...กะทิครับ ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ"

 50

ทิชากรมองแมอยางเกรงใจ แตแมยิ้มบางๆ บอกลูกใหไปคุยกับคุณลมเถอะ ทิชากรจึงเดินออกไปกับเขา เมื่ออยูกัน

ตามลําพัง วายุภัคมอบชอดอกไมสีสันสดใสใหเธอ แตเธอกลับถามเขาวา

"ใหฉันทําไมคะ"

"ก็ใหชดเชยทีผ่ มเคยตั้งใจจะใหดอกกุหลาบกับคุณ แตมันก็ไปไมถงึ มือคุณเพราะชองแตลไงครับ"

"ขอบคุณคะ"

"กะทิ...ผมขอโทษนะที่วันนั้นผมไมเชื่อคุณ จนคุณตองเดือดรอนแทนผม"

"ชางมันเถอะคะ เรื่องมันผานมาแลว"

"งั้นแสดงวาคุณไมโกรธผมแลว งั้นเรากลับมาเปนเหมือนเดิมกันนะครับกะทิ"

"เปนอะไรคะ"

"อาว...ก็เปนแฟนกันไง ใจจริงผมอยากเปนมากกวานั้นดวยซ้ํา ถาไมติดที่พอคุณยังไมเปดใจยอมรับผม แตผมจะ

ไมยอทอที่จะพิสูจนตัวเองกับพอคุณเลย เพียงคุณบอกผมวาคุณเองก็ไมรังเกียจทีจ่ ะแตงงานกับผม เราแตงงานกัน
นะกะทิ"

"อยาเพิ่งเลยคะคุณลม ฉันยังไมพรอม"

"กะทิ...คุณเปนอะไร ทําไมคุณถึงไมพรอม คุณบอกผมสิ...หรือวาคุณยังโกรธผมอยู"

"ฉันไมไดโกรธคุณหรอกคะคุณลม แตวาฉัน..."

"แตวาอะไรครับ" วายุภัคจองทิชากรอยางคาดคั้น ในขณะที่ทิชากรมีสีหนาหนักใจ

ขณะเดียวกันนัน้ ชองแตลเที่ยวตามหาวายุภัคใหพลาน ถามคนงานก็ไมมีใครรูเห็นสักคน เธอเลยเดินตะบึงตะ

บอนเขาไปทีบ่ านอดิศวร แลวก็ถูกชะเอมกับอัจจิมากางกั้น แตชองแตลก็ไมยอมถอยงายๆ บุกเขาไปจนเจอไกร
ฤทธิ์กําลังสอนตํารายาสมุนไพรใหทิพยธารา แลวเธอก็โวยวายพูดโนนพูดนีเ่ กี่ยวกับวายุภัคจนทําใหไกรฤทธิ์รูสึก
ไมชอบมาพากล

ไกรฤทธิ์รีบรอนกลับไปที่บานพักดวยความโมโห หมายใจจะเจอวายุภัคและจับโกหกทุกคนที่รวมหัวกันหลอก
เขา แตเปลาเลย ที่บานไมมีวายุภัค และทิชากรก็นอนพักผอนโดยมีทิพยดูแลอยางใกลชิด นั่นเพราะวายุภัคไหวตัว
ทัน แตพอกลับมาทีบ่ านใหญ ทั้งเขาและพวกปฐพีก็โดนพอกับแมตําหนิจนจอยไปตามๆกัน

"พวกเราไปรวมหัวกันหลอกคุณไกรฤทธิ์เขาอยางงั้นไดยงั ไง นี่ถาเกิดเขาจับไดขึ้นมาแลวคิดวาพอกับแมมีสวนรู
เห็นดวย พอกับแมจะเสียผูใ หญเอาไดนะ"
 51

"แผนพวกนี้เราเปนตัวตนคิดใชไหมดิน เกงนักเชียวนะเรื่องวางแผนอะไรเนี่ย แลวถาเกิดคุณไกรฤทธิ์จับไดขึ้นมา

จะทํายังไงเคยคิดบางไหม เราก็อกี คนนะไฟ ชอบเหลือเกิ๊นนะเรื่องเลนอะไรแผลงๆเนี่ย แตเคยรูบางไหมวาพอกับ
แมจะหัวใจวายตายอยูแลว"

"คุณแมคะ อยาวาดินกับไฟเลยคะ"

"เราก็เหมือนกันนะน้ํา ทําไมถึงไมรูจักหามปรามเจาพวกนี้บาง คอยดู ถาเกิดอะไรขึ้นมาแลวพอหนูกะทิเขาไม

ไวใจพวกเราจนไมยอมยกหนูกะทิใหลมละก็ แมจะโทษวาเปนความผิดของพวกเราทุกๆคนเลย"

ทุกคนมองหนากันไปมาอยางรูสึกผิด แลวทิพยธาราก็เขาไปกอดมนตรีกับสุพรรษา

"พวกเราขอโทษคะคุณพอคุณแม แตพวกเราอยากใหลมกับกะทิสมหวังกันสักทีถึงตองทําแบบนี้ "

"แตวันหลังจะทําอะไรก็คิดหนาคิดหลังใหดีกวานี้ก็ดีนะจะ"

"คะ"

"วาแตวันนี้หนูชองแตลเขาเปนอะไรไป แมไมเคยไมเคยคิดเลยวาหนูชองแตลจะอารมณรายไดขนาดนั้น นี่โชคดี

นะที่เจาลมไมความาเปนเมีย ไมงนั้ แมเปนลมตายแนเลย ถาแมมีลูกสะใภอยางงั้น "

สุพรรษาบนอุบ ทุกคนพยักหนาเห็นดวย...เวลานั้นเอง ชองแตลตัวแสบยังไมหยุดออกฤทธิ์ เธอเดินไปดักเจอทิชา

กรจนได

"คุณกะทิจะไปไหนเหรอคะ"

"ฉันจะไปซื้อองุนสดที่รานใหพอกับแมชิมคะ"

"ออ เหรอคะ ฉันคิดวาคุณจะไปนัดเจอกับลมซะอีก ทาทางคุณพอคุณเขาจะไมคอยชอบลมสักเทาไหร ฉันวาคุณ

อยาทําใหคุณพอคุณผิดหวังเลย อยูหางๆลมเอาไวนาจะดีกวานะคะ"

"ขอบคุณคะที่เตือน เอาไวฉันจะรับคําแนะนําของคุณไปลองพิจารณาดู แตถาลมเขาอยากมาอยูใกลๆฉันเอง มันก็

คงชวยไมไดนะคะ"

"อยาคิดเขาขางตัวเองไปหนอยเลยคะคุณกะทิ ผูหญิงอยางคุณไมมวี ันสูฉันไดหรอกคะ ฉันกับลมเราคบกันมานาน

และรูจักกันอยางลึกซึ้งแลว แลวเรื่องอยางวาเราก็เขากันไดดีมากเลยนะคะ ฉันถึงไดมั่นใจวาลมไมมีวันเลือก
ผูหญิงจืดๆอยางคุณแน"

"ถางั้นก็ชางเขาเถอะคะ เพราะฉันเองก็ไมเคยคิดจะเปลี่ยนตัวเองใหมีรสชาติจัดๆ เพื่ อใหเขาไดมาลิม้ ลองเลนๆซะ

ดวย ฉันขอตัวนะคะ"
 52

ทิชากรตอบโตอยางเจ็บแสบแลวผละไปทันที ชองแตลจองตามตาขวางอยางอาฆาต

"นังกะทิ ทําปากเกงไปเถอะ ฉันนี่แหละจะเขี่ยแกออกจากไรนี้เอง" พูดจบเธอจะหันกลับ แตไปชนกับภานุที่เดิน

เขามาพอดี ภานุฉวยโอกาสโอบประคองชองแตล พลางทําตากรุมกริ่มบงบอกวาสนใจ ผิดกับหญิงสาวที่วางทา
เชิดๆหยิง่ ๆ สั่งใหเขาปลอยเธอไดแลว เธอไมไดเปนอะไร ภานุเลยอึกๆอักๆไปเล็กนอย กอนจะรุกตอไปอีกวา

"คุณชองแตลจะไปไหนครับ"

"ฉันจะไปไหนแลวมันเรื่องอะไรของคุณ"

"ก็เพราะผมไมใชไอลมที่ไมสนใจคุณนี่ครับ"

ชองแตลชะงัก ภานุกาวเขามาใกลแลวจับมือเธอขึน้ มาลูบเบาๆ

"ผมไมเขาใจไอลมมันเลยวามันมองขามผูหญิงทัง้ สวยทั้งเกงอยางคุณไปไดยังไง เพราะถาเปนผม ผมจะดูแลคุณ

อยางดี และจะไมมีวันทําใหคุณตองเสียใจเลย ผมรูสึกดีกับคุณนะครับชองแตล แตผมไมเคยกลา พอที่จะบอกวาผม
..."

"คุณไมตองบอกฉันนะดีแลว..." เธอขัดขึน
้ พรอมกับดึงมือออก "คุณจะไดไมตองผิดหวัง เพราะถาคุณยังเพอร
เฟกตไดไมถึงครึ่งของลม คุณก็อยาหวังอะไรที่มันลมๆแลงๆเลย"

ชองแตลเบหนาอยางรังเกียจกอนเดินออกไป...ภานุขบกรามแนนดวยความโมโห แลวไปโวยวายระบายอารมณ
ใสพันทิวาที่ตอนแรกนัดกับเธอไววาจะกลับไปบานพรอมกัน ซึ่งพันทิวาหวังจะไดอยูกับเขาฉันสามีภรรยาบาง
แตก็เปลาเลย เขาเอาแตโมโหฉุนเฉียวโดยที่เธอไมรูสาเหตุ หนําซ้ํายังผลักไสจนเธอลมลง แลวเขาก็เดินหนีไป
อยางไมไยดี

ooooooo

พัชนียังคงเศราเสียใจที่วายุภัคไมรับรัก เพราะเขามีทิชากรอยูแลวเต็มหัวใจ กํานันทองเห็นลูกสาวเอาแตรองไห

ขาวปลาไมยอมกิน ใจคอคนเปนพอก็หอเหี่ยว แตเขาก็ใชความพยายามอยางมากในการปลอบโยนและอธิบายให
ลูกสาวเขาใจเรื่องของความรักที่บังคับใจกันไมได ที่สุดพัชนีก็เขาใจ และเอยปากขอโทษพอทีเ่ ธอชอบดื้อรั้นทําให
พอเสียใจอยู
เรื่อยมา ทั้งที่พอคือผูชายคนเดียวที่รักเธอมากที่สุดในชีวิต

หลังจากทําใจกับความผิดหวังไดแลว รุงขึ้นพัชนีจึงไปปรากฏตัวทีไ่ รองุนสายลมของวายุภัค แลวไปเจอชองแตล

กําลังหาเรื่องทิชากรพอดี ชองแตลตองการใหทิชากรกลับกรุงเทพฯไปเสียที วายุภัคจะไดมีเวลาทํางานเต็มที่ ไมใช
ตองมาคอยเทกแครเธอตามหนาที่อยูแบบนี้

"อีกไมกี่วันฉันก็จะกลับแลวละคะ"
 53

"แลวจะรออะไรอยูละ รีบๆกลับไปซะทีสิ ลมเขาเริ่มเบื่อคุณแลวรูไหม"

ทิชากรหนาเสีย แตพัชนีปราดเขามากระแทกเสียงใสชองแตลอยางเอาเรื่อง

"ฉันวาเธอบอกตัวเองกอนเถอะยะ คนที่พี่ลมเขาเริ่ม... ไมใชสิ นาจะเบื่อมานานแลวนะคือเธอ ไมใชคุณกะทิ รูตัว

เอาไวซะดวยนะยะ"

"ใครขอความเห็นเธอมิทราบ"

"ออ...ไมมีหรอก ฉันสาระแนเอง และตอนนี้ฉันก็กําลังจะสาระแนทําหนาที่เปนนางฟาพิทักษคนรักของพี่ลมจาก

นางมารรายอยางเธอดวย หัดยอมรับความจริงซะทีเถอะยะ วาผูหญิงที่พี่ลมรักไมใชฉัน และไมใชเธอ แตเปนคุณ
กะทิ"

ชองแตลโกรธจัด รองกรี๊ดแลวพุงเขาผลักพัชนีจนเซ

"อาว เตือนกันดีๆแลวมาทําอยางนี้ คิดวาฉันจะยอมเหรอนังฝรั่งหนาวอก"

ชองแตลทนไมไหวโดดเขาตบพัชนีทันที มีหรือพัชนีจะยอมถูกตบฝายเดียว ทัง้ คูจ ึงฟอนเล็บกันนัวเนีย ไมฟงเสียง

หามของทิชากรแมแตนอย จนกระทั่งวายุภัคผานมาเห็น นัน่ แหละสองสาวถึงยอมหยุด

ทิชากรปราดเขาไปดูพัชนีอยางหวงใย สวนวายุภัครีบลากชองแตลออกไปอีกทาง

"ปลอยฉันเดี๋ยวนี้นะลม ฉันจะไปตบยายมิ้งค" ชองแตลตะโกนโหวกเหวก

"ใจเย็นๆกอนไดไหมชองแตล คุณจะไปมีเรื่องกับนองมิ้งคทําไม"

"ก็เพราะวามันสาระแนเขามาปกปองยายกะทินะ สิ"

วายุภัคชักสีหนาไมพอใจทันทีเมือ่ ชองแตลพูดถึงทิชากรในทางไมดี ชองแตลเห็นหนาวายุภัคก็ยิ่งไมพอใจ

"ทําไมคะ ฉันแตะตองเด็กใหมของคุณไมไดเลยหรือคะ ฉันเขาใจนะคะวาผูชายอยางคุณคงคิดวายายเด็กนั่นสด

ใหมบริสทุ ธิ์เลยอยากจะลิ้มลอง แตฉันจะเตือนเอาไวนะคะวาบางทีเธออาจจะกําลังเสแสรงแกลงทํา แตจริงๆผาน
ศึกมาอยางโชกโชนแลวก็ได"

วายุภัคโกรธจัดควาแขนของชองแตลบีบอยางแรง

"อยาพูดถึงกะทิอยางนีน
้ ะชองแตล ผมรักกะทิจริงๆ ผมไมเคยคิดวาเธอเปนแคของเลน และผูชายอยางผมก็พรอม
จะหยุดทีเ่ ธอคนเดียวดวย"

"แลวคุณจะเอาฉันไปไวไหนคะลม"
 54

"เรื่องของเรามันจบไปนานแลวชองแตล และมันจะไมมีวันกลับมาอีกแลวดวย"

ชองแตลระเบิดอารมณทุบตีวายุภัคพลางรองไหโวยวายอยางรับไมได

"ไมจริง! ฉันไมเชื่อ! คุณบอกวาคุณรักมัน แตเดี๋ยวอีกไมนานคุณก็ตองเบื่อมัน เหมือนทีค่ ุณเคยเบื่อฉัน เบื่อผูห

 ญิง
คนอื่นๆ"

"แตคุณตางหากทีเ่ ปนฝายทิง้ ผมไปมีคนใหม"

ชองแตลหยุดกึกแลวบีบน้ําตาออดออน "ตอนนั้นฉันทําผิดไปแลว คุณใหอภัยฉัน แลวเรามาเริ่มตนกันใหมไมได

เหรอคะ"

"ผมใหอภัยคุณไปแลวชองแตล ไมอยางงั้นเราคงเปนเพื่อนกันไมได แตเราจะไมมีวันกลับไปเปนเหมือนเดิม "

"ไมจริง...คุณโกหกฉัน คุณยังรักฉันอยู" ชองแตลกรีดรองอยางสติแตก

"ใจเย็นๆสิชองแตล แลวฟงผมใหดีนะ วาผมไมไดรักคุณแลว ผมรักคุณกะทิ และจะไมมีวันเลิกรักเธอดวย" เขา

พูดขาดคํา ชองแตลก็ตบหนาเขาเต็มแรง

"ได...ในเมื่อคุณโงเห็นนังเด็กผูห
 ญิงกะโปโลคนนัน้ ดีกวาฉันก็เรื่องของคุณ งั้นตอไปนี้เราขาดกัน เชิญคุณไปหาที่
ปรึกษาที่อนื่ ก็แลวกัน ตอไปนี้ฉันจะไมมาเหยียบทีเ่ มืองไทยนี่อีกแลว"

ชองแตลสะบัดหนาจากไป วายุภัคสายหนาเหนื่อยใจกอนจะหันกลับไปหาทิชากรกับพัชนีที่ตอนนีก้ ลายเปนเพื่อน

กันไปแลว พอรูวาชองแตลจะกลับฝรั่งเศสแนๆ พัชนีดีใจจนรองไชโย แลวเผลอเกาะแขนวายุภัคแนน แตพอ
รูสึกตัวก็รีบบอกทิชากรวาไมตองหวง ตอไปนีเ้ ธอจะคิดกับวายุภัคแคพี่ชายเทานั้น เพราะเธอเหนื่อยที่จะตองวิ่ง
ตามผูชายที่เขามีคน
รักที่นารักอยูแลว

ทิชากรเขินอาย...กลบเกลื่อนดวยการเดินหนี วายุภัครีบกาวตาม ถามเธอวาจะไปไหน เธอบอกวาเธอหายมานาน

แลว ปานนี้พอเปนหวงแยแลว และเธอก็ไมอยากใหพอผิดหวังเพราะจับไดวาเธอไมไดไปหาขอมูลเขียนนิยาย

"ถางั้นผมจะกลับไปที่บานกับคุณ ผมจะไปคุยกับคุณพอคุณใหรเู รื่องวาผมรักคุณจริงๆ และผมก็ตอ งการจะ

แตงงานกับคุณดวย เราสองคนจะไดไมตองหลบๆซอนๆกันอยูอ ยางนี้"

"แตฉันบอกแลวไงคะวาฉันยังไมพรอม"

"ทําไมละกะทิ คุณบอกผมสิวาทําไมคุณถึงยังไมพรอมที่จะแตงงานกับผม" เขารุกเราพรอมกับจับแขนเธอเขยา

"ปลอยฉันเถอะคะคุณลม คุณอยาทําใหฉันลําบากใจอีกเลยนะคะ ฉันขอรอง"

 55

วายุภัคสุดเศรา จําตองปลอยเธอเดินจากไป พอทิชากรเดินกลับไปถึงบานพัก เธอรูสึกเหนื่อยๆและไออยูสักครู

กอนที่ทิพยจะถือถาดใสยาและแกวน้ําเขามาหา

"กลับมาแลวหรือลูก กินยากอนนะจะ"

กินเสร็จ ทิชากรชวนแมกลับบาน อางวาเธอคิดถึงบานเต็มแกแลว แตคนเปนแมมองหนาลูกสาวอยางรูทัน

"แนใจนะลูกวาคิดถึงบาน ไมไดอยากจะหนีอะไรที่นี่" ทิชากรอึ้งไปทันที "กะทิ แมวาคุณลมเขาก็ดรู ักลูกดีออกนะ

ทําไมลูกถึงตองใจแข็งกับเขาดวยละจะ หรือวาเปนเพราะพอเรา"

"ไมใชหรอกคะแม แตกะทิกลัวคะแม ถาวันหนึ่งลูกเมียเขากลับมา กะทิจะทํายังไง กะทิไมอยากเสียใจคะแม "

พูดจบเธอก็รองไหออกมาอยางกลั้นไมอยู ทิพยโอบกอดลูกไวกับอกดวยความสงสารจับใจ สักพักหนึ่งทิพยก็กลับ

ออกไป ทิชากรลมตัวลงนอนลืมตาโพลงอยางใชความคิดเฝาถามตัวเองวาจะทํายังไงดีเธอถึงจะแนใจในตัววายุ
ภัคไดสักที ทันใดเสียงมือถือของเธอดังขึ้น เธอหยิบมันมาดูหนาจอกอนกดรับดวยความดีใจสุดๆ เพราะคนที่
โทร.มาคือปน มุกนั่นเอง

เชาขึ้นทิชากรบอกขาวดีนี้กับแมเปนคนแรก "แมคะ ตอนนี้กะทิรูแลววาคุณปนมุกอยูที่ไหน"

"ถางั้นจะรออะไรอยูละลูก ในเมือ่ เรื่องผูห

 ญิงที่ชื่อปนมุกทําใหลูกไมเชื่อมั่นในตัวคุณลม งั้นลูกก็ไปทําใหตัวเอง
แนใจสิจะ วาตกลงแลวคุณลมเปนคนยังไงกันแน"

"แลวพอละคะ"

"ไมตองหวงจะ รายนั้นเดี๋ยวแมจดั การเอง"

ทิชากรยิ้มออกทันที สีหนาและแววตาเธอมุงมั่นมาก

ooooooo

แลวความจริงก็ปรากฏ เมื่อทิชากรตัดสินใจพาวายุภัคไปที่บานปนมุก ที่แทพอของลูกปน มุกคือภานุไมใชวายุภัค

ภานุเจาชูและชอบสอยผูหญิงทีเ่ ลิกรากับวายุภัคมาเปนกิ๊ก ทีแรกปน มุกคิดวาภานุจะจริงจังกับเธอ แตเขาเจาชูไม
ตางจากวายุภัคและยังซาดิสตอีกตางหาก เธอจึงหนีไปไมใหเขารูวาเธอทองกับเขา อีกทั้งไมยอมรับเขาเปนพอของ
ลูกอีกดวย

แตมาถึงวันนี้ พอของเธอสรางความเดือดรอนใหวายุภัคเพราะความเขาใจผิด พอจางหมอไสยดําเลนงานวายุภัค

เธอกับพอจึงกราบขอโทษวายุภัคตอหนาทุกคน สวนภานุโดนวายุภัคไลออกจากไรไปแทบไมทัน ขณะที่พันทิวาก็
ไมใหอภัยภานุ เธอตัดขาดและตัดใจจากเขาแลวขอเริ่มตนชีวิตใหมทํางานที่ไรแหงนี้ตอไป
 56

เมื่อพนขอกลาวหา ทิชากรจึงรักวายุภัคไดอยางเต็มหัวใจ แตอุปสรรคความรักของเขาและเธอยังไมหมดเพียงเทานี้

เพราะไกรฤทธิ์ยังมีทาทางหวงลูกสาวอยูมาก ถึงขนาดวาจะพาทิชากรกลับบาน แตแลวระหวางนั้นหมอไสยดํา
ที่ยังไมเลิกอาฆาตไกรฤทธิ์ก็สั่งใหนางโหงพรายมาจัดการ ไกรฤทธิ์จึงตองอยูท ี่ไรตอเพื่อทําพิธีจัดการกับหมอไสย
ดํา

ศึกระหวางไกรฤทธิ์กับหมอไสยดําเกิดขึน้ ทามกลางความตื่นตระหนกตกใจของทุกคน หมอไสยดําสงควายธนูมา

จัดการไกรฤทธิ์ แตก็พลาดทําใหวิชาเขาตัวจนเกือบจะเอาชีวิตไมรอด ดวยความเปนคนดีมีศีลธรรม ไกรฤทธิ์จึง
ชวยหมอไสยดําเอาไวแมจะตองแลกกับการที่วิชาไสยขาวในตัวจะเสื่อมไปก็ตาม และนอกจากนี้ไกรฤทธิ์ยังชวย
ปลดปลอยใหนางโหงพรายเลิกอาฆาตหมอไสยดําแลวไปเกิดไดอกี ดวย หมอไสยดําซึ้งในบุญคุณของไกรฤทธิ์จึง
กลับเนื้อกลับตัวเปนคนดีตั้งแตนนั้ มา

แตจากการตอสูในครัง้ นี้ก็ทําใหไกรฤทธิ์บาดเจ็บดวยเหมือนกัน วายุภัคจึงฉวยโอกาสนี้มาดูแลปรนนิบัติวาที่

พอตาอยางสุดใจขาดดิ้น ไมวาไกรฤทธิ์อยากจะกินอะไร วายุภัคก็หามาใหอยางรวดเร็วทันใจ แถมยังบีบนวดเอา
ใจสารพัด ทําใหไกรฤทธิ์เริ่มจะใจออนยอมรับในตัววายุภัค

ทุกอยางดูเหมือนกําลังจะลงเอยดวยดี แตแลวก็เกิดสิ่งไมคาดฝนขึน้ เมื่อพิษสัตวรายที่ยังคางอยูในรางกายของทิชา

กรกําเริบขึ้นมาในวันที่มีสุริยคราส

"งั้นที่กะทิไออยูบอยๆก็เปนผลจากพิษสัตวรายนี้หรือจะพี่ แลวสัตวรายที่วามันเปนตัวอะไรเหรอ"

"พี่ก็ไมรูเหมือนกัน หนําซ้ํากะทิถูกกัดตอนไหนก็ยังไมรเู ลยดวย"

วายุภัคนิ่งคิด แลวก็นึกไดรีบบอกเลาใหทุกคนฟงวา วันที่เขาตามไปชวยทิชากรที่ถูกหมอไสยดําทํารายในปาชา

เขาเห็นงูตัวใหญกําลังจะรัดทิชากร เขาก็เลยปาสรอยพระไปที่งู พอมันโดนสรอยพระมันก็หายไปทันทีเลย

"แลวทําไมเพิ่งจะมาบอกตอนนี้" ไกรฤทธิ์ตะคอกจนวายุภัคหนาจอย พูดออมแอมวา

"เออ...ก็ผมคิดวาคุณลุงชวยรักษากะทิหายดีแลว"

"นี่คุณจะบอกวาเปนความผิดผมงั้นเหรอ"

"เปลานะครับ ผมไมไดหมายความวาอยางงั้น แตผมไมรูจริงๆวางูตัวนั้นมั นฉกกะทิ แลวพิษก็ยังอยูใ นรางของ

กะทิดวย"

ไกรฤทธิ์ทําทาจะเลนงานวายุภัคอีก ทิพยจึงหามเอาไว

"พอเถอะพี่ไกร ตอนนี้ไมใชเวลาที่จะมาเถียงกันวาใครถูกใครผิดนะจะ แตเราควรหาทางชวยกะทิกน

ั กอนดีกวา
ฉันวาทาทางอาการลูกไมดีเลย"

"เราพากะทิไปหาหมอดูไหมครับ เผื่อหมอจะชวยได"
 57

"ไมมีหมอคนไหนชวยกะทิจากพิษงูมนตรดําไดหรอก นอกจากคนที่ทํามัน"

ซึ่งเขาก็คือหมอไสยดํานั่นเอง เมือ่ ไดรับรูจากไกรฤทธิ์หมอไสยดํารูสึกผิดมากแตก็ชวยอะไรไมไดนอกจากบอก

วิธีรักษา

"ตองใชวานพญาลิ้นงูทองเทานั้น"

"วานพญาลิ้นงูทอง...แลวขาจะไปหาวานนั่นไดจากที่ไหน"

"มันอยูในปาลึก ไมมีใครสามารถมองเห็นมันไดดวยตาเปลา จะตองใชจิตที่แนวแนตามหามันเทานัน

้ แลวพอพบ
ก็ตองสวดมนต 999 จบเพื่อใหมนั งอกออกมา"

"ถางั้นขาจะรีบเขาปาไปหาวานมารักษาลูกขา"

"ไมได! มันตองเปนคนที่มีดวงผูกกับคนทีโ่ ดนพิษเทานั้นถึงจะหาวานเจอ"

"แตขาเปนพอของกะทิ ขาก็ตองชวยหาวานใหลูกไดสิ"

"ไมได เอ็งเปนแคผูใหกําเนิด แตไมไดหมายความดวงชะตาของลูกสาวเอ็งจะผูกพันกับเอ็ง "

"อาว...ถาอยางงั้นใครละที่มีดวงชะตาผูกกับกะทิ หรือวา..." ไกรฤทธิ์พูดออกมาแคนั้นก็นงิ่ อึ้งไปทันที เมื่อนึกไป

ถึงวายุภัคที่ตัวเองรูมาตลอดวาเปนเนื้อคูของทิชากร

ooooooo

"มีแตคุณลมเทานั้นทีจ่ ะไปหาวานพญาลิ้นงูทองได" ทิพยซึ่งนัง่ อยูก ับวายุภัคอุทานขึน

้ มาอยางแตกตืน่ เมื่อไกร
ฤทธิ์กลับมาบอกเลาใหฟง

"แตขาจะลองไปเอง ขาไมอยากฝากชีวิตกะทิไวที่คนอื่น"

"แตหมอไสยดําก็บอกแลวนี่ครับวาผมเทานั้นที่จะชวยหาวานใหกะทิได ใหผมเขาปาไปหาวานเถอะนะครับ ใน
เมื่อผมทําใหกะทิเดือดรอน ผมก็ขอรับผิดชอบชีวิตของเธอดวยชีวิต"

"งั้นใหเจารักเจายมไปชวยหาดีไหมคะ มีอะไรจะไดชวยเหลือกัน"

"ไมไดหรอก วานพญาลิ้นงูทองไมใชพืชธรรมดาๆ แตเปนพืชที่รบ

ั รูไดถึงความพยายามของเจาของดวงชะตา แลว
ถาเอาผูที่มีฤทธิ์ไปชวยหา วานมันจะไมงอกขึ้นมา"

"ไมเปนไรครับ งัน
้ ผมจะไปคนเดียว ผมไมกลัวอะไรทั้งนั้น และผมก็สัญญาครับวาผมจะตองหาวานมาชวยกะทิ
ใหได เพราะถากะทิเปนอะไรไป ผมเองก็ไมรูจะอยูไดยังไงเหมือนกัน"
 58

ทิพยมองวายุภัคอยางซาบซึ้ง สวนไกรฤทธิ์หันไปมองทีข่ อเทาของทิชากร บัดนี้มีสีดําลามขึ้นจากรอยจุดสองจุดที่

เปนเขี้ยว ไกรฤทธิ์นิ่วหนาเครียดแลวมองหนาวายุภัคกอนตัดสินใจ

"ได...แตคุณหามลืมคําพูดตัวเองเด็ดขาดวาไมวาจะเกิดอะไรขึน
้ คุณตองชวยกะทิใหได"

"ครับ" ชายหนุมรับคําหนักแนนแลวหันไปมองทิชากรที่นอนนิ่งไมรูสึกตัวบนเตียงดวยแววตามุงมั่น ...

แลววายุภัคก็รีบรอนกลับไปเก็บสัมภาระเพื่อเตรียมตัวเขาปา ปฐพีกับอัคนีจะขอไปดวยเขาก็ไมยอม เขากลาวย้ํา

อยางมีอารมณวางานนี้เขาตองไปจัดการคนเดียว พอกับแมเห็นทาทีรอนรนฉุนเฉียวของวายุภัคแลวไมสบายใจ
เตือนสติวา

"ลม...พอวาลมตั้งสติกอนดีไหมลูก ตอนนี้ลมใชแตอารมณอยางเดียว คนเราถาไมมีสติ ทําอะไรก็ไมสําเร็จหรอก

นะลูก"

วายุภัคนิ่งไปอยางไดคดิ แตตาแดงๆเหมือนจะรองไห

"ผมเปนหวงกะทิครับพอ ผมกลัวกะทิจะเปนอะไรไป...แมครับ ผมกลัวกะทิตาย" พูดจบชายหนุมก็เก็บกลั้น

ความรูสึกไมอยู ปลอยโฮพรอมกับกอดสุพรรษาแนน

"ใจเย็นๆลูก ไมตองกลัวอะไรทั้งนั้น ลูกของแมเกงอยูแลว แมรูวายังไงลมก็ตองชวยคุณกะทิได"

"ใชๆ แลวคุณกะทิก็เปนคนดี ยังไงพระก็ตองคุมครอง เชื่อน้ําสิ...ลมใหน้ําไปเปนเพื่อนนะลม น้ําเปนหมอ แลวก็

พอมีความรูเรื่องสมุนไพรจากคุณลุงไกรแลว น้ํานาจะชวยลมไดนะ"

"อยาดีกวาน้ํา ยังไงน้ําก็เปนผูห
 ญิง ลมไมอยากตองคอยเปนหวงน้ํา เดี๋ยวจะเสียสมาธิเปลาๆ"

"งั้นใหฉันกับไฟเขาไปเปนเพื่อนนะ เราเปนแฝดกันนะโวย ขนาดตอนไปลุยทีป

่ ารวัตร เรายังไปลุยดวยกันเลย"

"นั่นสิ เราสามคนลุยกันมาแลวทัว่ ทุกสารทิศ แลวมาตอนนี้พวกฉันจะปลอยใหแกไปลุยคนเดียวไดไง ไมมีทาง"

"ไมตองหรอกดิน ไฟ ฉันอยากเขาไปหาวานมารักษากะทิใหเร็วทีส
่ ุด แลวคุณลุงไกรบอกวาจะหาวานไดตองใช
สมาธิสูงมาก ถาฉันเขาไปคนเดียวนาจะมีสมาธิมากกวา แลวก็เร็วและคลองตัวกวาดวย อยาลืมนะวา...เวลาทุก
นาทีมีคากับชีวิตของกะทิ"

ทุกคนมองหนากันอยางหนักใจกอนจะพยักหนาจําใจยอม

"ถางั้นแมก็อวยพรขอใหลมตามหาวานมารักษาหนูกะทิใหได แลวก็กลับมาอยางปลอดภัยนะลูกนะ แมกับทุกๆ

คนจะรออยูทนี่ ี่"
 59

"ขอบคุณครับแม" วายุภัคพนมมือไหวแม...แลวแมลูกก็กอดกันกลม คนอื่นๆพลอยเขามากอดดวยความเปนหวง

วายุภัคที่ตองเดินทางคนเดียว

เมื่อเตรียมพรอมทั้งกายใจและสัมภาระแลว วายุภัคก็สะพายเปมาหาไกรฤทธิ์กับทิพยที่บานพัก

"ผมพรอมแลวครับคุณลุง"

ไกรฤทธิ์พยักหนารับแลวยื่นกระดาษแผนหนึ่งใหชายหนุม

"นี่เปนบทสวดมนตที่คุณตองสวดใหครบ 999 จบ วานพญาลิ้นงูทองถึงจะงอกขึน

้ มา แลวจําเอาไววาคุณตองมุง
หนาไปทางเหนือเทานั้นและตองมีจิตใจทีน่ ิ่งสงบ คุณถึงจะหาวานพญาลิ้นงูทองเจอ และที่สําคัญ ...คุณตองเอาวาน
พญาลิ้นงูทองกลับมาใหเร็วที่สุด"

"ครับคุณลุง แตกอนผมจะไป ผมขออะไรอยางไดไหมครับ"

วายุภัคขออนุญาตเขาไปหาทิชากรในหอง ซึ่งเธอยังนอนนิ่งไมไหวติงบนเตียงเหมือนเดิม เขาเดินเขามานั่งลงขาง

เตียงแลวจับมือเธอขึน้ มาอยางทะนุถนอม

"กะทิ...ผมสัญญาวาผมจะตองพาคุณกลับมาใหได คุณรอผมนะ"

วายุภัคจูบมือเธอแผวเบา...แลวออกเดินทางดวยใจที่มุงมั่นตั้งใจเกินรอย...

หลังจากวายุภัคออกเดินทางไปไดสักพักใหญๆ ทิพยธาราก็แวะมาดูอาการทิชากร พรอมดวยปฐพีและอัคนีที่

ตามมาดวยความเปนหวง สามคนพี่นองเขามาเจอไกรฤทธิ์กับทิพยนั่งหนาหมองเฝาดูลูกสาวคนเดียว ตางก็รูสึก
หดหูและสงสาร

"น้ําขอตรวจคุณกะทิหนอยนะคะ"

"เชิญคะ" ทิพยลุกขึ้นใหทิพยธารานั่งแทน และขณะทีท

่ ิพยธาราตรวจรางกายทิชากร ทิพยถามปฐพีและอัคนีวา

"คุณลมติดตอกลับมาบางหรือยังคะ"

"ยังเลยครับ แตคดิ วาในปาคงไมมีสัญญาณโทรศัพทนะครับ "

"แตคุณปาคุณลุงไมตองเปนหวงนะครับ ลมเตรียมตัวอยางดีแลว ผมไมเคยเห็นลมตั้งใจทําอะไรเทานี้มากอน

ยังไงลมก็ตองหาวานพญาลิ้นงูทองมารักษาคุณกะทิไดแนๆ"

ทิพยกับไกรฤทธิ์พยักหนารับ แตสีหนาก็ยังไมสบายใจอยูดี ขณะเดียวกันในบานอดิศวร สุพรรษากับมนตรี

กําลังสวดมนตใหคุณพระคุณเจาและเจาปาเจาเขาชวยคุมครองวายุภัค สวนบริเวณหนาศาลเจาที่ เสกและบรรดา
คนงานในไรก็แหกันมาจุดธูปกราบไหวภาวนาดวยเชนกัน
 60

ooooooo

ตอนที่ 10

วายุภัคบุกปาฝาดงเขาไปหาวานพญาลิ้นงูทองเพื่อนํากลับมารักษาทิชากรอยางไมยอทอ แมเขาจะถูกทั้งทากและ
แมลงตางๆกัดเจ็บปวดแคไหนก็อดทนเดินทางตอไปทางทิศเหนือตามที่ไกรฤทธิ์กําชับ แลวเขายังตองไปขามลํา
น้ําอันเชี่ยวกรากจนแทบจะเอาชีวิตไมรอดอีก

หนึ่งวันเต็มๆแลวที่วายุภัคอยูในปา สวนทิชากรซึ่งยังนอนไมรูสติอยูที่บาน ทิพยและไกรฤทธิ์พบวารอยดําที่ขอ

เทาของเธอเปนวงกวางมากขึ้น เนื่องจากพิษงูในรางเธอเริ่มออกฤทธิ์แลว ไกรฤทธิ์จึงใหทิพยนําผาชุบน้ํามนตเช็ด
แผลใหลูก เดี๋ยวเดียวรอยดํานั้นก็คอยๆจางไป

"แผลลูกดีขึ้นแลว อยางนี้กะทิจะไมเปนอะไรแลวใชไหมจะ"

"น้ํามนตมันจะชวยไดแคบรรเทาอาการพิษงูใหลดนอยลง ไมใหกะทิทรมานมากเกินไปก็เทานั้น "

"โธ...กะทิลูกแม" ทิพยถึงกับน้ําตาตกกอดรางลูกสาวดวยความสงสารจับใจ ไกรฤทธิ์เองก็เศราไมรูจะทําอยางไร

เหมือนกัน นอกจากรอความหวังจากวายุภัคเพียงคนเดียว...รักกับยมเห็นสภาพสามคนพอแมลูกก็พลอยเศรา
สะเทือนใจไปดวย

"สงสารกะทิจังเลยเนอะที่ตองมาเปนแบบนี้"

"มันเปนเรื่องของชะตากรรมนะรัก เบื้องบนกําหนดเอาไวแลววาคนที่จะชวยตองเปนคนที่รวมชะตากรรม
เดียวกับกะทิ"

"เฮอ...งั้นเราก็คงตองปลอยใหเปนเรื่องของนายลม"

"ใช ตอไปนี้ก็คงหมดหนาทีข่ องเราแลว"

"งั้นเรามาชวยสงกําลังใจใหกะทิกับนายลมกันเถอะนะ"

ขณะที่ใครตอใครก็สวดมนตภาวนาสงกําลังใจใหวายุภัคที่บุกปาไปหาวานพญาลิ้นงูทอง...ทุกคนหารูไมวาเวลานี้
วายุภัคตองผจญกับอันตรายมากมาย ทั้งเหนือ่ ยทั้งหิว โชคยังดีที่เขามีอาหารกระปองติดมาจึงประทังความหิวไป
ไดบาง

หลังจากนอนตากยุงและตากน้ําคางมาทั้งคืน เชาขึ้นวายุภัครูสึกปวดศีรษะจีด๊ แตเขาก็ตองแข็งใจไปตอเพื่อทิชากร

ooooooo

ตอนที่ 11
 61

การเดินทางของวายุภัคยังเต็มไปดวยอุปสรรค แตเขาก็ยังมุงมั่นไมเปลี่ยนใจ จนกระทั่งเขาไดรบั บาดเจ็บจากการ

กลิ้งตกเนินเขาจนถูกไมเสียบเขาบริเวณทองเลือดไหลไมหยุด วายุภัคเจ็บปวดบาดแผลมาก แตก็ยังแข็งใจหยิบ
กระดาษจดบทสวดมนตออกมาสวดเมื่อเห็นวาบริเวณใกลๆกับตนนั้นมีแสงสีทองสวางวาบขึ้น

แลววายุภัคก็ทําสําเร็จ เขาสวดมนตจนครบตามจํานวนจึงไดวานพญาลิ้นงูทองมา แตยังไมทนั เอากลับไปรักษาทิ

ชากร เขาก็สิ้นใจตายเพราะทนพิษบาดแผลไมไหวเสียกอน...

ทิพยธาราตกใจมากที่จๆู รูปถายของวายุภัคก็หลนลงมาแตก สุพรรษา มนตรี ปฐพี และอัคนีไดยินเสียงก็กรูกันเขา

มา แลวตางก็พากันอึ้งไปดวยความตกใจ

"ลม...ลมลูกแม"

"มันคงเปนแคเรื่องบังเอิญเฉยๆนะคะ คุณแมอยาคิดมากเลยนะคะ"

"แตแมรูสึกไดวากําลังเกิดเรื่องไมดีขึ้นกับลม" พูดจบสุพรรษาทําทาจะเดินออกไป มนตรีรีบควาตัวเธอไว ถามวา

คุณจะไปไหน? เทานั้นเองน้ําตาคนเปนแมก็ไหลริน "ฉันจะไปตามหาลูก ฉันมั่นใจวาลูกกําลังตกอยูในอันตราย"

"แลวคุณจะเขาไปไดยังไง ในปามันอันตรายมากนะ"

"ฉันไมสนใจ ไมวาจะอันตรายแคไหนฉันก็จะเขาไปตามหาลูกใหได ปลอยฉันสิ ...ปลอย"

สุพรรษาดิ้นรนแตมนตรีไมยอมปลอย สักครูสุพรรษาก็เปนลมลมพับ สามีและลูกๆตกใจรองเรียกเธอกันลั่นไป

หมด ทิพยธาราบอกใหพออุมแมขึ้นไปบนหองนอน เดี๋ยวเธอจะดูแลใหเอง เสร็จแลวปฐพีกับอัคนีก็ชวนพอเขาปา
ไปตามหาวายุภัค มนตรีตกลงทันที เพราะเขาเองก็ใจไมดีเหมือนกัน

รถของสามคนพอลูกแลนเขาไปจอดในเขตอุทยานปาไมยามค่ําคืน เจาหนาที่รีบออกมาซักถามดวยความแปลกใจ
พอรูจุดประสงคของพวกเขา เจาหนาทีจ่ ึงนําพาเขาไปในปาพรอมอุปกรณสองสวาง

แลวไมนานทุกคนก็พบผาเช็ดหนาเปอนเลือดของวายุภัค ซึ่งเจาหนาที่คาดการณวา

"เขาคงถูกทากดูดนะคุณ ทีน
่ ี่ทากเยอะจะตาย แลวไมรูเขามาไดยังไงลึกขนาดนี้ แลวค่ํามืดอยางนี้สัตวมันก็จะ
ออกมาหากินดวย"

คําพูดของเจาหนาทีป่ าไมทําใหมนตรีและทัง้ สองมองหนากันอยางไมสบายใจ

ooooooo
 62

เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืน ไกรฤทธิ์หันขวับไปมองนาฬิกาหนาเครียดจัด แลวหันกลับมามองแผลที่ขาทิชากร

รอยเขี้ยวงูทขี่ อเทามีสีแดงสีเขียวช้ําเลือดช้ําหนองวิ่งวนไปรอบแผล พลันรางทิชากรก็กระตุกดิ้นทุรนทุราย ทิพย
กับไกรฤทธิ์ตกใจตองชวยกันจับรางลูกสาวไว

"พี่ไกรเกิดอะไรขึ้น กะทิเปนอะไรไป"

"พิษงูมันทํางานแลว"

พูดไมทันขาดคํา รางทิชากรก็กระตุกแรงแลวคอยๆแนนิ่งไป ไกรฤทธิ์แตะชีพจรที่แขนของลูกแลวอึ้งงัน ทิพยเห็น

ทาทางสามีก็ยิ่งใจไมดี

"พี่ไกร...ลูกเปนอะไร"

"ลูกไปแลวแมทิพย...ลูกไปแลว..."

"กะทิๆ กะทิฟน
 สิลูก กลับมาหาแม แมรอหนูอยูนะลูก" ทิพยปลอยโฮกอดรางลูกแนน รําพันแทบขาดใจ "พี่ไกร
ไหนคุณลมบอกวาจะหาวานมาชวยกะทิใหไดไง แลวทําไมถึงปลอยใหกะทิตาย..."

ไกรฤทธิ์เงียบงันไปอยางไมมีคําตอบ มีเพียงน้ําตาที่ไหลออกมาอยางกลั้นไมอยู

ooooooo

วายุภัคตายเพราะทนพิษบาดแผลไมไหว สวนทิชากรตายเพราะพิษงูจากมนตรดําที่กระจายไปทั่วรางกาย แลวทั้งคู

ก็กลายเปนวิญญาณไปพบกัน ณ ที่แหงหนึ่ง ทั้งคูเสียใจทีเ่ พิ่งจะรูจ ักคําวารักแตก็ไมมีโอกาสไดใชชีวิตรวมกัน
แตแลวเบื้องบนก็เห็นใจจึงใหโอกาสวายุภัคไดกลับไป

มนตรี ปฐพี และอัคนีตามมาเจอวายุภัคกําลังกระเสือกกระสนหาทางออกจากปา ทุกคนจึงพาเขาออกไปพรอมกับ

วานพญาลิ้นงูทอง

ทิพยยังรองไหคร่ําครวญกอดรางทิชากรปมจะขาดใจ ไกรฤทธิ์ก็แยแตตองเขมแข็งคอยปลอบใจภรรยา

"อยาใหน้ําตาโดนศพลูกเลยนะแมทิพย เดี๋ยวกะทิจะนอนตายตาไมหลับ ไมไดไปดี"

"พี่ไกรชวยลูกสิ ทีคนอื่นพี่ยังชวยชีวิตเขาได แลวนี่ชีวิตลูกเรานะพี่"

"พี่ทําไมไดจริงๆ พี่ขอโทษ..."

ทิพยกับไกรฤทธิ์กอดกันรองไห แลวไกรฤทธิ์ก็ผละออกมาลูบศีรษะลูกสาว

"หลับใหสบายนะลูกนะ"
 63

ไกรฤทธิ์กําลังจะดึงผาหมคลุมรางทิชากร ทันใดนั้นประตูก็เปดผางออก ไกรฤทธิ์กับทิพยหันขวับ ไปก็เห็นมนตรี

กับลูกชายอีกสองคนแบกวายุภัคสภาพสะบักสะบอมเขามา

"ผมไดวานมาแลวครับ" วายุภัคเปลงเสียง...ทิพยถึงกับยิ้มกวางดวยความดีใจ เรงสามีที่ยงั ยืนนิง่ เหมือนไมยินดี

ยินราย

"พี่ไกรเอาวานชวยลูกสิจะ จะรอชาอยูทําไม"

"มันสายเกินไปแลว กะทิตายไปแลว"

"แตลองดูกอนเถอะนะครับ ผมมัน
่ ใจวาเรายังพอมีเวลา" วายุภัคออนวอน แตถูกไกรฤทธิ์ตวาดสวนทันควันดวย
ความอัดอั้น...เสียใจ

"ไมไดยินหรือไงวากะทิตายแลว สะใจคุณหรือยังละ ที่กะทิตองตายก็เพราะคุณ"

"ผมรูครับวากะทิตองตายเพราะผม ผมถึงอยากขอให ลองชวยกะทิดวยวานนี้กอน หรือคุณลุงบอกวิธีเอาวานรักษา

กะทิกับผมก็ได ผมยินดีจะทําทุกอยางเพื่อชวยชีวิตกะทิ"

"หรือคุณลุงบอกน้ําก็ไดนะคะ น้าํ พอมีความรูเรื่องสมุนไพรแลว น้ําคงชวยได"

ทิพยธาราชวยวิงวอน แตไกรฤทธิ์ก็ยังนิ่ง ปฐพีและ อัคนีจึงพรอมใจกันคุกเขาลงขางวายุภัค...มนตรีเห็นลูกๆทําถึง

ขนาดนี้ก็อดรนทนไมไหว ชวยพูดใหอีกแรง

"คุณไกรครับ ผมขอใหลูกชายผมไดใชความพยายามชวยชีวิตผูหญิงที่มันรักอีกสักครั้งเถอะนะครับ แคนี้ลมก็

เสียใจไปตลอดชีวิตแลว"

"ก็ได ฉันจะลองดู"

การตัดสินใจของไกรฤทธิ์ทําใหทกุ คนมีความหวัง แลว จากนั้นอีกไมกี่อึดใจทุกคนก็ยิ้มรามีความสุขถวนหนา

เมื่อทิชากรฟนขึ้นมาอยางนาอัศจรรยดวยวานพญาลิ้นงูทองทีด่ ูดพิษรายออกจากรางและสมานแผลที่ขาใหหายไป
อยางไรรองรอย

ooooooo

ทิชากรหายเปนปกติดีแลว แตวายุภัคยังคงตองรักษาตัวตอไปอีกระยะหนึ่ง โดยมีหมอน้ําดูแลรักษาอาการพี่ชาย

อยางเต็มที่ สวนทิชากรก็เปนพยาบาลประจําตัวใหเขาดวยความเต็มใจ พรอมกันนี้เธอก็เรงเขียนนิยายเพื่อสงใหพี่
ซาราไปดวย

ทิชากรเขียนเรื่องราวของแฝดสี่พนี่ องแหงขุนเขาซึ่งเธอไดมาสัมผัสดวยตัวเอง โดยทายเรื่องก็มเี ธอเปนหนึ่ งในตัว

ละครซึ่งกําลังจะลงเอยกับวายุภัค หนึ่งหนุมหลอในจํานวนแฝดสีท่ ยี่ ังครองตัวเปนโสดอยูค นเดียว
 64

แลววันสําคัญที่เขาและเธอรอคอยก็มาถึง เมื่อผูใหญ ของสองฝายมาเจรจากันอยางเปนทางการ

"ผมอยากจะขอหนูกะทิใหเจาลม คุณไกรกับคุณทิพย จะวายังไงครับ" มนตรีเปดฉาก โดยมีภรรยาและลูกทุกคน

ลุนอยูขางๆ

"ก็ถาเด็กๆรักกัน ดิฉันกับพี่ไกรก็ไมมีอะไรขัดของหรอกคะ ใชไหมจะพี่ไกร" ทิพยหันมาขอความเห็นสามีที่ยัง

วางฟอรมขรึม

"ก็อยากจะขัดอยู แตรูวาคนเขาเปนเนื้อคูกัน ยังไงก็ขดั ไมไดหรอก"

"หมายความวาคุณลุงยกกะทิใหผมแลวใชไหมครับ" วายุภัคถามดวยทาทีตื่นเตน ยิ่งพอเห็นไกรฤทธิพ

์ ยักหนารับ
ทั้งวายุภัค ปฐพี อัคนี และทิพยธาราก็โผเขากอดคอกันสงเสียงเฮฮาดวยความดีใจ จนสุพรรษาตองเตือนใหลูกๆ
สํารวมกันหนอย

"แมคะ ถาทุกอยางลงตัวแลว น้ําก็คงโทร.บอกให เจาชายมารับกลับไดแลวนะคะ"

"หมายความวายังไงจะน้ํา หรือทีน
่ ้ําอยูที่นี่ตอก็เพราะ..."

"คะแม เจาชายขอใหน้ําอยูชวยลมกับคุณกะทิสมหวังกันนะคะ"

"ถางั้นทุกอยางทีผ่ านมาก็เปนแผนของเด็กๆงัน
้ สิ"

ไดยินไกรฤทธิ์โพลงขึ้นมาแบบนี้ ทิพยธาราถึงกับยิ้มเจื่อน แมทิพยของทิชากรจึงชวยแกตางให

"ก็ชวยไมไดนี่ พี่ไกรอยากหวงลูกไมเขาเรื่องเอง"

ไกรฤทธิ์ชะงักและไมกลาหือ ทุกคนเลยหัวเราะกันครื้นเครง บรรยากาศอบอวลไปดวยความสุข...

"ฉันเห็นลูกๆสมหวังมีความสุข ฉันก็มีความสุขจังเลยคะคุณ" สุพรรษาเอยกับมนตรีหลังแยกจากคนอื่นๆมาแลว

"ผมก็เหมือนกัน พอแมอยางเราจะตองการอะไรไปมากกวาเห็นลูกๆมีความสุขและสามัคคีกน
ั "

"คะ ถาใหฉน
ั ตายตอนนีฉ้ ันก็คงนอนตายตาหลับแลวละคะ"

"ตายไมไดสิคุณ เอาไวรอเห็นหนาหลานๆกอน"

สุพรรษายิ้มออกมาอยางนึกได แลวทั้งคูก็หัวเราะชอบใจไปดวยกัน

ooooooo

สวนที่เรือนคนงาน เสก ศักดิ์ นากรี โบพา และจันทูกําลังจับกลุมเมาทกันดวยเรื่องของเจานายดวยความยินดี

 65

"ดีใจจังที่คุณลมกับคุณกะทิสมหวังกันสักที ตอไปนี้ทน
ี่ ี่ก็คงจะมีแตเรื่องดีๆเนอะ"

"ใช งั้นก็ตอดวยขาวดีขาวตอไปเลยไหม" วาแลวเสก ก็หันไปสบตานากรีปงๆ แตศักดิ์ไมเขาใจถามเสกวาขาวดี

เรื่องอะไร "คือ...ฉันกับนากรีจะแตงงานกันนะ วาจะแตงกันงายๆ แลวปมลูกสัก 12 คน กะจะตั้งทีมฟุตบอล
ประจําไรนะ "

นากรีเขินอายทุบเสกดังพลั่ก "บา...งั้นก็รีบไปบอกขาวดีกับคุณลมเถอะจะ จะรอชาอยูไย"

ศักดิ์เหวอไปเลย มองตามนากรีกบั เสกที่ยิ้มหนาบานจูงมือกันออกไปอยางเริงรา

"ไมจริงๆๆ นองนากรีตองไมทํากับพี่ศักดิ์อยางนี้ อุตสาหเฝาขายขนมจีบอยูต ั้งนาน ไอเสกมาแยงตัดหนาไปเฉย

เลย ไมยอมๆๆๆ" ศักดิ์ดดี ดิ้นร่ํารองจนจันทูกับโบพาทนไมไหว พรอมใจกันขยับเขามาดึงหูศักดิค์ นละขาง

"หน็อย...ไอพี่ศักดิ์ มีฉันสองคนแลวยังไมพอใจอีกเหรอ"

"ใช และฉันสองคนก็ตกลงกันแลววาตอไปนี้หามพี่มีผูหญิงคนอืน
่ อีก เขาใจไหม"

ศักดิ์ยังไมทนั จะตอบ สองสาวก็พรอมใจกันอาเจียนออกมา เลนเอาศักดิ์ตกใจถามปากคอสั่นวา

"นองสองคนไปกินอะไรผิดสําแดงมาจะเนี่ย ถึงไดอวกแตกอวกแตนกันอยางนี้"

"กินที่ไหนละ พี่นั่นแหละทีท
่ ําใหฉันสองคนเปนแบบนี้"

"พี่ทําอะไรเหรอจะ" พูดไปแลวศักดิ์ชะงักคิด "หา! อยาบอกนะวานองๆทอง..."

โบพาและจันทูพยักหนาอยางอายๆ ศักดิ์กระโดดกอดทัง้ คูพรอมกับแหกปากตะโกนดวยความตื่นเตนดีใจ

"เย...ไอศักดิ์จะไดเปนพอคนแลวโวย"

ooooooo

เชาวันใหม ทิชากรตั้งใจเอาหนังสือนิยายมาอวดวายุภัค แตเธอรองเรียกเขาอยูน านก็ไมไดยินเสียงตอบ เธอจึงเดิน

เขามาขางใน แลวก็เห็นอะไรบางอยางตั้งเดนอยูมุมหนึง่ โดยมีผาคลุมไวมิดชิด

"ไปไหนของเขานะ" เธอบนเบาๆ กอนตัดสินใจเดินไปดึงผาคลุมนั้นออก ปรากฏวาเปนรูปวาดของเธอเอง ซึ่ง

เหมือนตัวจริงมาก...มากจนเธอตะลึงงัน

วายุภัคคอยๆออกมาจากที่ซอน เดินยิ้มหวานเขามาหาเธอ

"คนวาดเขาไมไดใชแคสีกับแปรงวาดเทานั้นนะ แตเขาใชหัวใจวาดลงไปดวย มั นถึงไดสวยขนาดนี้"

"หลงตัวเอง ใครบอกคุณคะวาสวย"
 66

"ไมมี แตผมรูวาถาเราทําอะไรแลวทําดวยใจ มันยอมดีทั้งนัน

้ เหมือนกับไวนขวดนี้ไง" เขาชูขวดไวนในมือขึน้ มา
ตรงหนาเธอ ซึ่งเห็นฉลากยี่หอชัดเจน

"ทิ...ชา...กร...ชื่อฉันนี่คะ"

"ใชครับ ผมตั้งใจหมักไวนขวดนี้ไปสงประกวดเพื่อคุณ แลวมันก็ไดรางวัลที่หนึง่ ดวยนะ วันนัน

้ ผมถึงไมยอมไป
นั่งสมาธิกับคุณ คุณถึงตองเดือดรอน"

"ไมตองคิดมากหรอกคะ เรือ่ งมันผานไปแลวก็ใหมันแลวไป ยังไงฉันก็ตองแสดงความยินดีดวยนะคะที่ไวนของ

คุณไดที่หนึ่ง"

"ไวนของเราตางหากครับ"

วายุภัคมองหนาเธอดวยแววตาเปนประกายแหงความสุข แลวดึงเธอเขามากอดกอนจะจุมพิตกันและกันดวยความ
รัก

ooooooo

-อวสาน-

http://ebookfree.freeforums.org