รายงาน

การวิจารณ์วรรณกรรมเรื่ องสัน้
เรื่อง กั๊กส้ มนัมเบอร์ วนั ตอน โบกที่ 1 พฤหัสบดี

จัดทาโดย
นางสาวภัทรกันย์ สุกปลัง่ ม.5.2 เลขที่ 10

เสนอ
คุณครูนิตยา ทองทา

รายงานนี ้เป็ นส่วนหนึ่งของวิชาการอ่านวรรณกรรม ท30205-6

ภาคเรี ยนที่ 1 ปี การศึกษา 2566
โรงเรี ยนเฉลิมขวัญสตรี
 รายงาน
การวิจารณ์วรรณกรรมเรื่ องสัน้
เรื่อง กั๊กส้ มนัมเบอร์ วนั ตอน โบกที่ 1 พฤหัสบดี

จัดทาโดย
นางสาวภัทรกันย์ สุกปลัง่ ม.5.2 เลขที่ 10

เสนอ
คุณครูนิตยา ทองทา

รายงานนี ้เป็ นส่วนหนึ่งของวิชาการอ่านวรรณกรรม ท30205-6

ภาคเรี ยนที่ 1 ปี การศึกษา 2566
โรงเรี ยนเฉลิมขวัญสตรี
 วิจารณ์เรื่ องสัน้
เรื่อง กั๊กส้ มนัมเบอร์ วนั ตอน โบกที่ 1 พฤหัสบดี
โดย twofeetcat

วันนี้เป็ นวันดี
เพราะพฤหัสบดี

โดนทาโอทีซะได้ นัง่ ทางานทั้งวันจะได้ใช้กาลังก็ตอนนี้เสี ยละมั้ง

ทันอยู่แล้วอย่าเครี ยด เหงื่อออกเดี๋ยวจะดูไม่ดี

อะ ท้ายซอยตรงนั้นมีวนิ มอเตอร์ไซค์
 สวัสดีครับ ผมสัน
สัน อนันต์
ตอนนี้เป็ นพนักงานออฟฟิ ศครับ ส่วนเรื่ องรายละเอียดงานของผม ผมคิดว่ามันคงน่าเบื่อเกินกว่าจะเล่า ตลอดชีวิตผมไม่มี
เรื่ องน่าสนใจเสี ยเท่าไรถ้าว่ากันตามจริ ง แต่ว่าวันนี้ตา่ งจากวันอืน่ เพราะวันนี้เป็ นวันพฤหัสบดี

สงสัยใช่ไหมว่าทาไม
ก็เพราะวันนี้เป็ นวันดียงั ไงละ เพราะพฤหัสบดี

ถึงกระนั้น ตอนนี้ผมต้องรี บ เดี๋ยวจะไม่ทนั กาล

ผมเห็นป้าวินมอไซค์อยู่ทา้ ยซอยจากจุดที่ผมยืนอยู่ จึงไม่รอช้ารี บชูมือขึ้นมา

หวังว่าเขาเห็นผมนะ
หรื อไม่เห็นวะ
เดินเข้าไปหน่อยแล้วกัน ไม่เสี ยหาย

ผมค่อยๆเดินพร้อมชะโงกหัวไปมากับแขนที่ชูนิ้วหนึ่งนิ้วโบกอยู่ตลอด จากจุดที่ผมยืนค่อนข้างไกลจากป้อมเอาการ เขา

อาจจะไม่เห็นผมก็ไม่แปลก แต่ช่วยเห็นผมทีเถอะ

ในขณะที่ผมเดินเข้าซอยมา
ผมก็เห็นคนคนหนึ่งยืนชูมืออยู่ขา้ งหน้าผม
มิน่าล่ะไม่มีใครมารับสักที ติดคิวคุณพี่คนนี้นี่เอง
แต่ตอนนี้ผมรี บมาก ผมจึงตัดสิ นใจเดินไปที่พี่คนนั้นหวังเจรจาจะขอไปก่อน
 มันแปลกๆ พอผมยิ่งเดินเข้าใกล้คนคนนั้น ผมไม่รู้สึกว่าใกล้ข้นึ
แถมสายตาผมเหมือนพร่ า ผมเห็นภาพคนซ้อนกันจนเหมือนมองมีหลายแขน
เพราะผมวิ่งจากบริ ษทั มาจนหน้ามืดงั้นหรื อ เป็ นไปได้ไหม
ช่างมันเถอะ เวลานี้ไม่ใช่เวลามาเหนื่อย
ผมเดินไปจนเริ่ มเข้าใกล้คนคนนั้น

แล้วผมก็ค่อยๆปรับสายตา
แต่แล้วผมก็รู้วา่ ตาผมไม่ได้มีปัญหาและผมก็ไม่ได้หน้ามืด

คนคนนั้นมีหลายแขนจริ งๆ
แบบนี้หรื อว่า ตอนนี้ผมอยู่ในฉากหนัง

ผมว่าใช่แน่ๆ
แบบนี้แสดงว่าคุณคนนี้

เป็ นดารา!
ผมบอกแล้วไงว่าพฤหัสบดี มันต้องดี

“สวัสดีครับพี่ชาย ผมรู ้นะว่าตอนนี้คุณน่าจะอยู่ระหว่างถ่ายหนังแต่ว่านะตอนนี้ผมรี บมาก ผมขออนุญาตไปก่อนคุณพี่ได้

ไหมครับ” ผมเดินไปสะกิดหลังคุณคนนั้น
“ไปเหรอ” คุณคนนั้นค่อยๆหันตัวมา ผมจึงเห็นใบหน้าที่ดูบูดเบี้ยวย้อยลงมาราวกับใบหน้าถูกสิ่ งใดละลาย อีกทั้งผมไม่
สามารถละสายตาออกจากแขนหลายแขนที่งอกออกมาตามตัวสู งโปร่ งของเขา
 นักแสดงนี่ สุ ดยอดไปเลยนะ ลืมไปเลยว่าเคยเป็ นคน แต่งตัวแต่งหน้าได้สุดยอดไปเลย
แต่จะว่าแปลกก็แปลก ตรงนี้ค่อนข้างเป็ นซอยเปลี่ยว แล้วค่อนข้างดึกมากในตอนนี้
ผมไม่มนั่ ใจว่าเสาไฟฟ้ากับพงหญ้าละแวกนี้เหมาะกับเป็ นฉากถ่ายหนังยังไง แต่ก็นะ เขาเก่งเอาการเลย

“ครับ ไปครับ พี่ชายผมขอก่อนได้ไหม ผมรี บจริ งไม่ติงนัง แล้วผมไม่บอกใครหรอกฮะว่าพี่เป็ นดารา”

“วันนี้วนั อะไร” เขาถามผมด้วยเสี ยงเย็นๆ สมบทบาท ผมอยากดูเลย หนังที่คุณคนนี้เล่น
“พฤหัสครับ มีอะไรเหรอครับ”
“วันพฤหัส ไม่เอา วันนี้วนิ ไม่มา” เมื่อเขาพูดจบเขาหันตัวเดินเข้าไปในพงหญ้าสู งที่อยู่ดา้ นข้างไป

“เดี๋ยวก่อนสิ ครับคุณ ผมลืมถามชื่อคุณ” ผมตะโกนไล่หลังเขาไปแต่เขาก็ไม่หันกลับมา

แปลกจัง ในนั้นมีอะไรหรื อว่าเป็ นการแสดงของเขานะ
“อะเอ่อ งั้นผมขออนุญาตลัดคิวนะครับ ขอบคุณมากครับ” เมื่อผมขอบคุณเขาเสร็จจึงชูมือขึ้น
แย่จงั อดได้ลายเซ็น ไม่เป็ นอะไรแต่กี่โมงแล้วกันนะ

23:00
ห้าทุ่มซะแล้ว

ขณะที่ผมมัวแต่กม้ มองนาฬิกาข้อมือ ตาผมก็กระทบกับแสงที่วิ่งมาขนาบข้างตัวผม

“ไปไหนพ่อหนุ่ม”

เป็ นคุณป้าวินมอเตอร์ไซค์ที่จอดรถรอผมอยู่ขา้ งตัว

“ไปที่ตึกหอพักที่ขา้ งหน้ามีร้านก๋ วยเตี๋ยวน่ะครับ”

“บอกทางได้ไหม ป้าไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน”
“ได้ครับๆเดี๋ยวผมบอก”
 ผมรี บกระโดดซ้อนหลังมอเตอร์ไซค์ ดึกขนาดนี้ยงั มีวนิ โชคดีจงั
ผมบอกทางป้าเป็ นระยะๆ ถึงแม้วา่ เสี ยงจะผสมไปกับลมที่พดั โต้ตลอดเวลา
จนเห็นไฟขาวจากป้ายร้านก๋ วยเตี๋ยวที่ผมมองหา

“ถึงแล้วครับป้าจอดข้างหน้าตรงนี้เลย”
“เท่าไหร่ ครับป้า” ทันเวลาชิวเฉียด โชคดีวนั นี้มีเหรี ยญติดตัวมาด้วย

“ไม่เอา มาแค่น้ ีเอง ไม่เป็ นอะไรพ่อหนุ่ม รถยังไม่ทนั ร้อนเลย”

“จะดีเหรอครับป้า ผมเกรงใจ รับไปเถอะครับ”
“อย่าเซ้าซี้ เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจ ไม่เอาก็ไม่เอา”

อะไรกันวันนี้ เจอเรื่ องดีๆ ติดกันเลยเป็ นไปได้ยงั ไง

คุณป้าใจดีเกินไปไหม ไหนๆก็ไหนๆแล้วผมลองอะไรหน่อยดีกว่า

“เอ่อ ก่อนจะไปผมมีคาถามจะถาม”
“อะไร”
“ป้ารู ้ไหมวันนี้เป็ นวันดีนะครับ”
“ทาไม”
“เพราะวันพฤหัสบดีไงละครับ”

ผมเห็นป้านิ่งไป ไม่ขาเหรอ โถ่เสี ยดายคิดว่ามุกนี้สุดยอดแล้วเชียว

“เออ วันนี้ดี ไปละ”

“เช่นกันครับคุณป้า มีความสุ ขมากๆนะครับๆ”
ไม่เป็ นอะไร จริ งๆผมแอบเห็นป้าเขายิม้ มุมปาก แค่น้ ผี มก็รู้สึกดีแล้ว แต่ก่อนอืน่ เลย
 สัน วันนี้นายทาได้
ผมยกผมจัดผมที่ไม่เข้าทรงจากการนัง่ โต้ลมบนวินเมื่อสักครู่ กบั จัดปกเสื้ อเชิ้ตขาวของผมเล็กน้อย
ทรงผมโอเคแล้ว เสื้ อไม่เลอะ อย่าลืมยิ้มด้วยนะสัน

ผมเดินเข้าไปนัง่ ที่โต๊ะพับตัวไม่ใหญ่มากและเก้าอี้พลาสติกสี แดงคุน้ ตา

“กินอะไรคะ”
“สวย มะไม่ๆๆ”
จบ สันทาบ้าอะไร

“บะหมี่เกี๊ยวหมูแดงครับ”
“ป๊ า! หมี่เกี๊ยวแดง เอาอะไรอีกไหม”
“เอ่อ ไม่แล้วครับ”

ใจเย็นๆสัน อย่าล่ก เอาใหม่ๆ

“หมี่เกี๊ยวหมูแดง มาแล้วค่ะ”
“คุณครับ”
“อะไร”

“คุณรู ้ไหมน้ าอะไรไม่หล่อ”

“หะ”
“น้ าเก๊กฮวย เพราะเก๊กห่วยไงครับ”
“…อะไรของคุณ”
 “เอ่อ มันตลกไหมครับ”
“ไม่อะ เก็บไว้เล่นกับคนอืน่ เถอะคุณ”
“ได้เลยครับ ยังไงก็ขอให้วนั นี้คุณมีรอยยิ้มนะครับ”
“ยัดบะหมี่เข้าปากได้แล้วค่ะ”

ผมเห็นเธอยิม้ ล่ะ
คุณรู ้อะไรไหม
บางครั้งถึงเราเจอเรื่ องหนักหน่วงมาหลายครั้ง
ความหนักหนาตรงนั้นจะอันตรธานไปได้ดว้ ยเรื่ องเล็กๆ
ถ้าถามผมว่าเรื่ องเล็กๆนั้นของผมคืออะไร
ผมคงตอบว่าบะหมี่เกี๊ยวหมูแดงครับ
๑.โครงเรื่ องและเนื้อเรื่ อง
เรื่ อง กัก๊ ส้มนัมเบอร์วนั โดย twofeetcat เรื่ องสั้นในตอนโบกที่ 1 พฤหัสบดี กล่าวถึงชายหนุ่มนามว่าสัน
พนักงานออฟฟิ ศวัยกลางคนที่ชอบนัง่ ทาโอทียนั ดึกและมักจะไปรอวินมอเตอร์ไซค์เพื่อแวะร้านก๋ วยเตี๋ยวร้านโปรด วันนึง
เขาได้ไปรอวินมอเตอร์ไซค์เช่นเดิมแต่ที่น่าแปลกคือพบเจอบุคคลนึงที่ไม่มนั่ ใจว่าใช่คนหรื อไม่ แต่มีลกั ษณะที่แปลก กาลัง
รอวินมอเตอร์ไซค์เหมือนกับเขา ด้วยความที่เขารี บมากจึงเดินไปเจรจากับบุคคลนั้นแล้วได้พบว่าเขามีหลายแขนและ
ใบหน้าบูดเบี้ยวเหมือนโดนบางสิ่ งบางอย่างละลาย เขากลับคิดว่าเป็ นการถ่ายทาหนังจึงไม่ได้ใส่ใจแล้วเจรจาต่อแล้วบุคคล
นั้นก็หายไปในป่ าข้างทาง จนถึงเวลาห้าทุ่ม มีป้าที่ขบั รถวินมอเตอร์ไซค์มาจอดขนาบข้างเขาแล้วก็ถึงร้านก๋ วยเตี๋ยวร้าน
โปรด สันมักจะมีมุกประจาของเขาคือ”วันนี้วนั ดีเพราะวันพฤหัสบดี”และเขาก็ได้เล่นมุกนี้กบั ป้าวินมอเตอร์ไซค์ เมื่อป้ายิม้
มุมปากสันจึงสบายใจที่ได้สร้างรอยยิ้มให้กบั คนอื่น หลังจากนั้นเขาเข้าไปในร้านและรอลูกสาวคนสวยของเฮียเจ้าของร้าน
มาจดเมนู นัน่ คือเหตุผลที่สนั มาร้านนี้ประจาเพราะเรื่ องที่เจอมาหนักหน่วงแค่ไหนจะอันตรธานไปได้ดว้ ยเรื่ องเล็กๆ ถ้าถาม
ว่าเรื่ องเล็กๆนั้นคืออะไร คาตอบของเขาคือบะหมี่เกี๊ยวหมูแดง

๒.กลวิธีการดาเนินเรื่ อง
ผูแ้ ต่งใช้กลวิธีการดาเนินเรื่ องโดยเน้นสถานการณ์ของพนักงานออฟฟิ ศคนนี้ที่มกั จะไปร้านก๋ วยเตี๋ยวร้านโปรดเวลาเดิมทุก
วันและโบกวินมอเตอร์ไซค์ก่อนไปทุกรอบ ซึ่งเป็ นการเล่าถึงชีวิตประวันของเขาในทุกๆวัน

๓.ตัวละคร
ในเรื่ องสั้น กัก๊ ส้มนัมเบอร์วนั ตอน โบกที่ 1 พฤหัสบดี จะมีตวั ละครเด่นๆอยูส่ ามตัวละครคือ สัน ป้าวินมอเตอร์ไซค์และ
ลูกสาวเฮียเจ้าของร้านก๋ วยเตี๋ยว
“สัน” จะเป็ นตัวละครเอกที่ดาเนินเรื่ องราวทั้งหมด เป็ นหนักงานออฟฟิ ศวัยกลางคนที่ทาโอทีดึกและชอบเรี ยกวินมอเตร์
ไซค์ไปร้านโปรด
“ป้าวินมอเตอร์ไซค์” เป็ นพนักงานวินมอเตอร์ไซค์ที่จะมารับสันเวลาห้าทุ่มตรงตลอดและไม่เคยคิดเงินสันเลย
“ลูกสาวเฮียเจ้าของร้านก๋ วยเตี๋ยว” เป็ นสาวสวยที่สนั ชอบ คอยมารับเมนูและเสิร์ฟอาหารให้สันตลอด มักจะชอบนัง่ รอ
อาหารเป็ นเพื่อนสันและคุยเล่นด้วยพลางๆ

๔.ฉาก
ฉากส่วนใหญ่ที่ปรากฏคือถนนที่มีวนิ มอเตอร์ไซค์ผ่านไปมาเพราะถนนแถบนี้เป็ นจุดเด่นของเรื่ อง ส่วนใหญ่จะเป็ นฉาก
แนวชนบทของบางพื้นที่ มีร้านค้า มีผคู ้ น ผูเ้ ขียนบรรยายฉากมาได้น่าสนใจและทาให้เข้าถึงกับกลิ่นอายของหลอนนิด
หน่อย ไม่ว่าจะเป็ นเสี ยงเดินหรื อการบรรยายลักษณะของบุคคลที่ได้พบเห็น

และฉากที่ทาให้ผอู ้ า่ นค่อนข้างแปลกใจและตลกกับตัวละครเอกคือฉากที่สันได้มาโบกวินมอเตอร์ไซค์ไปร้านก๋ วยเตี๋ยวร้าน

โปรดหลังจากทางานในออฟฟิ ศเสร็จ แต่พบชายคนหนึ่งที่มารอรถเช่นกัน ลักษณะเขาคือมีแขนหลายแขนและใบหน้าที่บูด
เบี้ยว ตัวละครเอกกลับคิดว่าเขาเป็ นดารากาลังถ่ายทาหนังอยูจ่ ึงเดินไปเจรจาแบบไม่กลัวสุ ดท้ายแล้วชายคนนั้นก็เดินหายไป
๕.สารัตถะ
เรื่ องนี้ ในตอนที่เรานามาวิจารณ์จะเน้นให้เห็นถึงการใช้ชีวิตวนลูปของสันที่ยงั ทาทุกอย่างเหมือนเดิมทุกวัน หารู ้ไม่ว่าเป็ น
การติดอยู่ในวนลูปของเวลา ในขณะที่คนอืน่ เติบโตและใช้ชีวิตไปข้างหน้าเรื่ อยๆ มีเพียงสันที่ยงั อยู่ที่เดิม เวลาเดิม วันเดิม
ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเพราะยังออกจากลูปไม่ได้ ยังมีห่วง

๖.การประเมินคุณค่า
๖.๑)คุณค่าด้ านการดารงชีวิต
ตัวละครเอกใช้ชีวิตแบบมนุษย์วยั ทางานคนนึง พบเจอเรื่ องน่าประหลาดใจแต่เขายังคิดบวกและใช้ชีวิตต่อไปในวนลูปของ
เวลา
๖.๒)คุณค่าด้ านความเชื่ อ
ในตอนนี้มีการนาความเชื่อเรื่ องการวนลูปเวลาของคนตายมาใช้ วิญญาณจะยังใช้ชีวิตอยู่ซ้ าๆเดิมๆทุกวันจนกว่าจะมีการ
ปล่อยวางหรื อมีคนมาปลดพันธะให้เขาได้ ในขณะที่คนเป็ นใช้ชีวิตไปเรื่ อยๆ คนตายยังอยู่ที่เดิม ในลูปของเขาทุกคนยัง
เหมือนเดิม