Steve × Tony

R: PG
Writer : Baiwy
Note : AU Superfamily อิงเหตุการณ์จาก civill war หลังจากที่สตีฟหนี ไปกับบัคกี้คะ่ ! ตามฟิ คเราเรื่ องอื่นๆไดท
้ ่ี
#Baiwy หรื อคุย้ ๆเอาในแอค @Baiwan_wachira นะคะ

โรงเรี ยนไมเ่ คยน่าเบื่อเทา่ นี้ มากอ

่ น

ปี เตอร์ฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรี ยน เหลือบสายตาขึ้นมองหน้านาฬิกาเข็มซึ่งแขวนไวเ้ หนื อกระดานไวทบ

์ อร์ดหน้าห้องเรี ยน
้ ้ ่
ของเขา จากนันฟุบหน้ากลับลงไปอีก เคาะนิ วกับโต๊ะเป็ นจังหวะ ในใจนับถอยหลังเวลาหนึ งนาที…

กริ๊ งงงง!!!

ฟุ่บ!

็ ุดลุกจากเกา้ อี้ดว้ ยความเร็ว เขารี บควา้ กระเป๋าเป้(ซึ่ง

“ไปแลว้ นะเนท บาย!” ทันทีท่ีเสียงออดเลิกเรี ยนดังขึ้น ปี เตอร์กผ
่ นหน้านี้ แลว้ ห้านาที)พร้อมโบกมือลาเนทแบบเร็วๆกอ
จัดของใสร่ อกอ ่ นจะจาํ ้ อา้ วเดินออกจากห้องเรี ยนไป

้ นคลา้ คลั่งเต็มทางเดินของโรงเรี ยนมิดทาวน์สกูล เสียงคุยจอ

ผูค ้ กแจก ้ จอแจดังไปทั่ว ดูแลว้ คงไมใ่ ชเ่ ขาคนเดียวที่อยาก
กลับบา้ นเร็วๆ ปี เตอร์ไมเ่ คยเป็ นแบบนี้ มากอ ่ น เขาเป็ นเด็กเนิ ร์ดที่ชอบกิจกรรมของโรงเรี ยนสุดๆ สมัครวงโย เป็ น
ตัวแทนทีมตอบปัญหาวิชาการ นั่นทาํ ให้ปีเตอร์ พาร์กเกอร์คนนี้ ไมค ่ อ่ ยไดก้ ลับบา้ นตรงเวลาเสียซะเทา่ ไหร่ จะมีชว่ งที่
ชอบกลับเร็วอยูช่ ว่ งเดียวก็เพราะเหอ ่
่ การเป็ นสไปเดอร์แมน จนกระทังแมข่ ูจ่ ะยึดชุดไปแลว้ ไมใ่ ห้คืน (จริ งๆก็ยึดไปแลว้
หนหนึ่ ง) เขาเลยตอ ้ งปรั บพฤติ กรรมต ั วเอง

แตว่ ั นนี้ เป็ นวันพิเศษ!

“ไง ไอห
้ นู ” เสียงทักทายคุน้ หูดังขึ้นเมื่อเขากาํ ลังจะเดินพน ้ รัว้ โรงเรี ยนไป ปี เตอร์หันไปตามเสียงและดีใจจนออกนอก
หน้าทันที เขาฉี กยิ้มกวา้ งพร้อมวิง่ เขา้ หาอีกฝ่ายอยา่ งร่าเริ ง

“แฮปปี้ !!”

“โวว้ ! อยา่ โดดมาใสฉ ่ ั นนะ! ขึ้นรถไป!!” เขานึ กขาํ ทา่ ทางระแวงจนเกินเหตุของเลขาคนนี้ เหลือเกิน แตค ึ ดีใจ
่ วามรู้ สก
โลดแลน ่ ในวันนี้ ก็ทาํ ให้เขาทาํ ตัววา่ งา่ ย ปี เตอร์เปิ ดประตูข้ึนรถคันหรู ไปแลว้ ฉี กยิ้มกวา้ งกวา่ เดิมเมื่อพบคนที่นั่งรออยู ่
บนนัน ้

ไมเ่ สียเที่ยวที่เขารี บกลับ!

“ที่โรงเรี ยนเป็ นไงบา้ งพีท” แมเ่ ขานั่งอยูต ่ ตาดาํ และในมือมีโทรศั พทส์ ุดไฮเทคที่เจา้ ตัวเอามาใช้
้ สวมชุดสูท แวน
่ รงนัน
เปิ ดเช็คสภาพอากาศทั่วไปประจาํ วัน โทนี่ หันมาสง่ ยิ้มให้เขา ยิ้มที่ไมว่ า่ กี่ครัง้ ปี เตอร์กช็ อบทุกครัง้ ที่เห็นมัน

่ ั นระวังจนแขนปัดมันตกโต๊ะ โชคดีท่ีเนทรับไวท
“ก็ดีฮะ คาบเคมีวันนี้ ลงแล็ปดว้ ย ผมเกือบทาํ บีกเกอร์แตกเพราะไมท ้ ั น”

้ งมีสมาธิกวา่ นี้ นะ”

“ถา้ ทาํ แล็ปตอ

“ตอ่ ไปผมจะระวังครับ! แลว้ วันนี้ คาบพละก็ทดสอบสมถรรภาพร่างกายกัน ครู ชมวา่ ผมทาํ ผลการทดสอบไดด

้ ีมากเลย”
“เกง่ มากเจา้ หนู ”

็ ิ่ งไปสั กพัก เขาคลี่ย้ม

“แลว้ …” พูดถึงตรงนี้ ปี เตอร์กน ิ เล็กๆ หลุบตาลงตา่ ํ และเอื้อมมือเกาทา้ ยทอยระหวา่ งถาม “ทาํ ไม
วันนี้ แมถ
่ ึงมารับละ่ ครับ…”

ปี เตอร์สูดหายใจเขา้ ปอดลึกๆหลังจากถามออกไป เป็ นที่รู้กันดีวา่ โทนี่ สตาร์คเป็ นผูช้ ายที่มีงานยุง่ อยูแ่ ทบตลอดเวลา ไม่
วา่ จะงานราษฎ์ งานหลวง งานซุปเปอร์ฮีโร่ แถมเจา้ ตัวก็พอใจที่จะคลุกตัวเองอยูก ่ ั บงานเป็ นวันๆโดยไมอ่ อกมาดูโลก
ภายนอก อาการเหลา่ นัน ้ ดีข้ึนเมื่อตอนที่มีพอ่ คอยอยูห
่ ้าม

และกลับมาเป็ นหนักในชว่ งที่พอ่ หายไป

้ เ่ หตุการณ์รุนแรงครัง้ นัน
เวลาผา่ นไปราวแปดเดือนแลว้ ตังแต ้ สตีฟ โรเจอร์ไมเ่ คยติดตอ่ กลับมาที่บา้ นเลยสั กครัง้ เดียว
สถานการณ์มันน่าอึดอัดใจ ปี เตอร์ไมร่ ู้ เรื่ องอยา่ งแน่ชัดนักวา่ เกิดอะไรขึ้น รู้ แคว่ า่ วันหนึ่ งพอ่ หายไป เขาทะเลาะกับแม่
อยา่ งหนัก พีทถูกตามให้ไปเยอรมันดว้ ย แมบ ่ อกตอนนัน ้ วา่ จะไปพาพอ่ กลับบา้ น...แตเ่ ขาก็ไมก ่ ลับมา

ปี เตอร์เคยนึ กเสียใจแตเ่ ขาไมเ่ คยโกรธพอ่ ตัวเองสั กครัง้ แมว้ า่ ในเหตุการณ์ครัง้ นัน ้ เขาจะเจอฤทธิ์โลไ่ วเบรเนี ยมที่ขวา้ ง
มาตัดใยสั งเคราะหจ์ นเขาตกลงมากระแทกพื้นไมเ่ ป็ นทา่ แมท ่ ่ีรีบเขา้ มาหาดูเป็ นหว่ ง แมด่ ูโกรธพอ่ มากในตอนนัน ้ แตป ่ ี
่ ่
ึ ผิด ชั ววินาทีหนึ งเขาเห็นแววตารู้ สก
เตอร์รู้วา่ พอ่ เองก็รู้สก ่
ึ ผิดของกัปตันอเมริ กา และทา่ ทีลังเลทีจะเขา้ มาหาเขา แตใ่ ช่
สุดทา้ ยแลว้ พอ่ ก็เลือกจะไปอยูด ี่

หลังจากที่ปีเตอร์กลับมาบา้ นที่นิวยอร์ก วันตอ่ มาแมก่ ก็ ลับบา้ น เนื้ อตัวเขาเต็มไปดว้ ยแผล และจิตใจดูเหมือนพร้อมจะ

่
พังตลอดเวลา ปี เตอร์ทีอยากรู้ เหตุผลแคไ่ หนจึงไมก ่ ลา้ ถามออกไป

อาจเป็ นเพราะลึกๆแลว้ เขาเองก็กลัวคาํ ตอบเชน

่ กัน

“ก็คดิ วา่ บางทีพวกเราควรใชเ้ วลาอยูด ่ ว้ ยกันบา้ งแบบครอบครัว” โทนี่ เก็บโทรศั พทม ์ ือถือลงกระเป๋าเสื้อสูท เขาหันมาสง่
ยิ้มให้เด็กน้อยที่นั่งตาแป๋วอยูเ่ บาะขา้ งๆ พลางยกฝ่ามือขึ้นยีผมนุ ่ มนิ่ มของปี เตอร์กอ
่ นจะกลา่ วสมทบเพิม ่ อีก

“ในวันพิเศษ”

เพียงเทา่ นี้ เด็กน้อยของเขาก็ย้ม

ิ ร่าออกมาแลว้

“จริ งหรอฮะ!”

“จริ งสิ ไมใ่ ชว่ า่ คนเราจะอายุครบสิบหกทุกวันนี่ จริ งมัย?”

้

***********

สตาร์คทาวเวอร์,นิ วยอร์ก

คา่ ํ คืนนี้ เต็มไปดว้ ยสีสัน ทั่วทังตึ

้ กประดับประดาดว้ ยของตกแตง่ มากมาย ลูกโป่ง แถบผา้ ไฟหลากสี ทุกอยา่ งดูเพอร์เฟ็ ค
ไปซะหมด มันคลา้ ยจะเป็ นธรรมเนี ยมปฏิบัติของบา้ นไปแลว้ วา่ ทุกๆวันเกิดของปี เตอร์ เราทุกคนจะละทิ้งงานสั กคืน
หนึ่ งเพื่อฉลองกันภายในครอบครัว มันเป็ นเชน ้ มาสิบหกปี แลว้
่ นัน
 ้ งรี บกอบโกยโอกาสซะกอ่ นน่ะสิ เดี๋ยวถา้ โตขึ้นก็คงหนี ไปฉลองวันเกิดกับเพื่อนแลว้ ’
‘ตอ

่ ี เตอร์กไ็ มเ่ คยหนี ไปฉลองกับเพื่อนสั กครัง้ หรอก ประการแรกคือเขาไมค

้ แตป
่ นัน
แมเ่ คยบอกกับเขาไวเ้ ชน ่ อ่ ยมีเพื่อน
ประการที่สองคือเนทกับเอ็มเจเขา้ ใจดี และประการสุดทา้ ยที่สาํ คัญที่สุดคือเขาชอบที่จะอยูท่ ่ีบา้ นมากกวา่

ไมค
่ ด ึ เทแ
ิ วา่ รู้ สก ่ ละโชคดีหรื อไง แมเ่ ขาคือไอรอนแมน สว่ นพอ่ เขาคือกัปตันอเมริ กาเชียวนะ! เจง๋ จะตาย!

้ ช็อกโกแลตของโปรดของเขาถูกถือมาโดยผูเ้ ป็ นแม่ โทนี่ สง่ ยิ้มให้พร้อมยื่นเคก

“สุขสั นตว์ ั นเกิด เป่าเทียนสิ” เคก ้ มาตรง
หน้า อยา่ หวังหาเพลงแฮปปี้ เบิร์ดเดยเ์ ลย แมเ่ คยบอกวา่ เขาร้องเพลงหว่ ยบรรลัย ดังนัน
้ เขาจะไมย่ อมร้องเพลงอะไรแน่ๆ
แมจ้ ะเป็ นเพลงแฮปปี้ เบิร์ดเดยก์ เ็ ถอะ

ิ แมร่ ้ องเพลงชาติอเมริ กานะ ครัง้ เดียวเลย แคค

แตเ่ อาจริ งๆแลว้ เขาก็เคยไดย้ น ่ รัง้ เดียวจริ งๆ

่ นจะเป่าเทียนทัง้ 16 เลม
ปี เตอร์สูดลมกอ ้ ดับหมดภายในครัง้ เดียวกอ
่ นัน ่ นจะหลับตาอธิษฐาน ‘ขอให้พอ่ กลับบา้ น’ จาก
้
นันสองแมล่ ูกก็พากันเอาเคก ่ ่ ้ ที่จะตัดเอาคาํ วา่ ‘Spiderman’ มาใสใ่ น
้ ไปวางทีโต๊ะแลว้ เริ มตัดแบง่ ปี เตอร์กระตือรื อลน
จานของเขา (จากประโยคเต็มที่ถูกเขียนไวบ ้ นหน้าเคก ้ ‘Happy Birthday My Spiderman’)

“เอาละ่ จะกินเคก้ หรื อเปิ ดของขวัญกอ ้ เขา้ ปากชะงักมือที่ถือชอ

่ นดี” โทนี่ สตาร์คมองเจา้ หนู ท่ีกาํ ลังระริ กระรี้ ท่ีจะตักเคก ้ น
่
ปี เตอร์เงยหน้ามองเขาพร้อมเอย่ ปากบอกประโยคทีเขาคาดไว้

“แกะของขวัญฮะ!!” ...นั่นไง เดาผิดซะที่ไหน

โทนี่ เลิกคิ้วพร้อมสง่ ยิ้มยียวนให้ลูกชาย เขาลุกจกโต๊ะอาหาร หายเขา้ ไปในห้องทาํ งานกอ ่ นจะหอบกระเป๋าใบหนึ่ งออก

มา เวลากระชั นชิ้ ดทาํ ให้เขาไมม ่ แตช่ า่ งหัวมันเถอะ ปี เตอร์โตพอที่จะไมง่ อแงเรื่ องของขวัญไมห
่ ีเวลาที่จะหอ ่ อ
่ แลว้

้ งมันดว้ ยแววตาวาววับ โทนี่ ยักไหลค

“เปิ ดเลยนะ..ครับ?” ปี เตอร์ถามเขาพร้อมจอ ่ รัง้ หนึ่ งกอ
่ นตอบ

“เชิญเลย”

“เยส!” เจา้ หนู พีทร้องออกมาทันที สอมือละจากจานเคก ้ มาปลดล็อกแลว้ เปิ ดกระเป๋าออก ทันใดนัน ้ ชุดเกราะสไปเดอร์
้ ่
แมนก็ปรากฏขึน ชุดรุ่นใหมล่ า่ สุดทีเขาวางแผนและออกแบบรอไวส ่ เติมฟังชั นกพ
้ ั กพักแลว้ เพิม ์ ิเศษ และแข็งแรง
ทนทานกวา่ เกา่ ประสิทธิ์ภาพเกือบเทียบเทา่ เกราะไอรอนแมนของเขา
ปี เตอร์มองมันแลว้ เบิกตากวา้ ง ปากเล็กๆนั่นอา้ คา้ งอยูเ่ ป็ นสิบๆวินาที และเมื่อตังสติ
้ ไดเ้ จา้ ตัวก็ร้องออกมา

“โวว้ !! นะ..นี่ มันสุดยอดเลย! เจง๋ สุดๆ..แมใ่ ห้ผมหรอ ให้จริ งนะ?!!”

“จริ งสิ นายโตพอจะใชม

้ ั นแลว้ ”

ฟุ่บ!!

“ขอบคุณฮะ รักแมท ่ ่ีสุดเลย!!” โทนี่ แทบจะเซไปดา้ นหลังเมื่อจูๆ่ เจา้ ลูกหมาน้อยก็กระโดเขา้ มากอดเขาเต็มแรง หัวทุยๆ
นั่นซุกเขา้ กับหน้าอกเขาแลว้ ถูไปมาคลา้ ยจะออดออ ้ น โทนี่ หัวเราะออกมาพร้อมกับกอดปี เตอร์ตอบ ยกมือขึ้นยีหัวอีก
้ ่
ฝ่ายอยา่ งหมั่นเขียวและเอ็นดูอยา่ งทีเคย หลังจากนัน ้ ในห้องก็เต็มไปดว้ ยเสียงหัวเราะของทังคู ้ จ่ นแทบหมดคืน

********
ปาร์ต้ีเลิกเมื่อตอนสี่ทุม
่ ครึ่ ง ปี เตอร์ถูกสั ง่ ให้มานอน ความจริ งแลว้ เวลาแบบนี้ เขามักจะปิ ดไฟแลว้ แอบประดิษฐ์นู้นนี่ เลน ่
ตอ่ อีกสั กนิ ด ฟรายเดยร์ ู้ พฤติกรรมนี้ ตลอด เธอไมร่ ายงานแตก ่ ค ิ ที่ให้ทา้ ยเขา
็ อยเตือนเขาเป็ นระยะ ไมเ่ หมือนกับจาร์วส
อยา่ งกับอะไรดี

แมต ิ จะเป็ นวิชั่นไปแลว้ ก็ยังคงให้ทา้ ยเขาอยูด

้ อนนี้ จาร์วส ้
่ ิ ทังอเวนเจอร
่ ี..ไมส ์กใ็ ห้ทา้ ยเขาหมดนั่นแหละ โดยเฉพาะกับ
ลุงบรู ซกับลุงธอร์

แตว่ ั นนี้ เป็ นวันพิเศษ ปี เตอร์ไมอ่ ยากขัดคาํ สั ง่ ของโทนี่ เขารี บปิ ดไฟและนอนแบบจริ งๆจนกระทั่งเสียงโทรศั พทด
์ ั งลั่น
ขึ้นกลางดึก พีทลืมตาขึ้นแบบสะลึมสะลือ ควานมือสะเปะสะปะหาโทรศั พทจ์ นพบ ดวงตาสีนํา้ ตาลใสแจว๋ เหลือบมอง
นาฬิกาดิจิทัลที่ขา้ งเตียง

23:58 น.

ใครกันที่โทรมาดึกป่านนี้ ….

้ มองเบอร์โทรศั พทแ์ ปลกหน้าในมือถือ ลังเลระหวา่ งกดรับกับตัดสายทิ้งแลว้ ไปนอนตอ่ แตส

เขากม ่ ุดทา้ ยก็เลือกอยา่ ง
แรก ปี เตอร์กดรับ แนบโทรศั พทก
์ ั บหูกอ
่ นกรอกเสียงสะลึมสะลือลงไป

“ปี เตอร์ พาร์กเกอร์รับสายครับ..”

[....]

“ฮั ลโหล? นั่นใครน่ะครับ?” เขากรอกเสียงลงไปซาํ ้ เมื่อปลายสายเงียบ ไมม

่ ีเสียงใดๆตอบรับกลับมา

[....]

“ฮั ลโหล ไดย้ น ้ ั บ ใครรับสายอยูน

ิ มัยคร ่ ่ ะ”

[...พีท]

ฟุ่บ!

ปี เตอร์เบิกตากวา้ ง เขาผุดลุกขึ้นจากเตียงมาทันทีเมื่อเสียงที่ปลายสายดังขึ้น ใจเตน

้ ระรัวไปหมด เขาอา้ ปากพะงาบๆ มือ
ไมส ่ ไปหมด เมื่อเสียงที่ดังขึ้นนัน
้ ัน ้ เป็ นเสียงที่คุน
้ เคยเป็ นที่สุด

“พอ่ …”

[สุขสั นตว์ ั นเกิดนะพีท]

“เออ่ ...ฮะ ขอบคุณฮะ”

[มันอาจชา้ ไป กะเวลาผิดไปโขเลย พอ่ สั บสนเรื่ องไทมโ์ ซนนิ ดหน่อย แตไ่ มใ่ ชว่ า่ พอ่ ลืมวันเกิดลูกนะ]

“ไมเ่ ป็ นไรครับ! แคโ่ ทรมา...ผมก็ดีใจแลว้ ” ปี เตอร์ละลา้ ละลั่กตอบ เสียงที่ปลายประโยคแผว่ ไปเล็กน้อย

ิ เสียงพอ่ มาเกือบปี หนึ่ งแลว้ …

เขาไมไ่ ดย้ น
 ้ อาจเป็ นเพราะความคิดถึงที่ทวีข้ึนอยา่ งรุ นแรงทาํ ให้ปีเตอร์ถามออกไปแบบนัน
“พอ่ จะกลับมามัย” ้ ถา้ ยอ้ นเวลาได้ เขาก็
นึ กอยากจะรี บตบปากตัวเองให้ไวเหมือนกัน

[...]

“​พวกเราอยากเจอพอ่ นะครับ กลับบา้ นเถอะนะ…”

[ทุกอยา่ งเปลี่ยนไปแลว้ พีท]

“.....”

[พอ่ รู้ วา่ การเปลี่ยนแปลงเป็ นเรื่ องที่หนัก แตพ

่ อ่ อยากให้ลูกเติบโตและยอมรับมันให้ได]้

“พอ่ ฮะ…”

้
อยา่ พูดแบบนัน

[ไมว่ า่ อะไรจะเกิดขึ้น ลูกยังเป็ นลูกของพอ่ เสมอ]

้ เลย…
อยา่ พูดแบบนัน

[และพอ่ ก็รักลูกเสมอเชน
่ กัน]

ปลายสายตัดไปแลว้

เวลาเที่ยงคืนห้านาที ปี เตอร์ พาร์กเกอร์นั่งแน่นิ่งอยูบ ่ นเตียง ในมือถือโทรศั พทเ์ อาไวแ้ น่น ดวงตากลมโตคลอไปดว้ ย

หยาดนํา้ ตา สไปเดอร์แมนของใครๆซุกตัวลงกับผา้ หม ่ แล ว ส
้ ่งเสี
ย ้
งสะอื นออกมาอย า
่ งแผ ว่ เบาที่สุด

้
ทาํ ไมถึงพูดแบบนัน

ทาํ ไมถึงพูดเหมือนวา่ พอ่ จะไมก

่ ลับมาอีกแลว้

TBC...