หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

1
เมื่อสติสัมปชัญญะค่อยๆ กลับคืนมาในสมอง นางก็ตื่นขึ้นมา
นางรู้สึกเพียงปวดหัวเหมือนมันจะแตกเป็นเสี่ยง ข้างหูราวกับยังมี
เสียงวือๆ ดังก้องอยู่
นางลืมตาขึ้นอย่างยากล�ำบาก แสงจันทร์นวลลอดเข้าสู่ตา แต่
เบือ้ งหน้ายังคงเลือนราง ดูเหมือนนางจะนอนอยูข่ า้ งแม่นำ�้ นอกเมือง เมือ่
ขยับนิ้วมือก็สามารถสัมผัสได้ถึงน�้ำเย็นเฉียบและดินเปียกชื้น จมูกยัง
ได้กลิ่นต้นหญ้า
นางหายใจหอบ บนหัวรู้สึกเจ็บเป็นระลอก ครั้นยกมือขึ้นคิดจะลูบ
กลับพบว่าแขนหนักอึ้ง ผ่านไปนานกว่าจะลูบถึงหัว มือแตะถูกของเหลว
คล้ายจะเป็นเลือด
นางตะลึงไปชั่วครู่ ข้าเป็นอะไรไป
ชายผู้หนึ่งวิ่งเข้ามาข้างกายนางแล้วถามอย่างร้อนใจ

Page_��������_1.indd 7 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

"เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ บาดเจ็บที่ใด"
นางตอบอะไรไม่ได้ ความเจ็บท�ำให้สมาธิของนางแตกกระเจิง บน
หัวดูเหมือนยังมีเลือดไหลอยู่ นางพยายามกะพริบตา อยากมองหน้าชาย
ผู้นี้ให้ชัดเจนแต่กลับเห็นเป็นโครงหน้ารางเลือน
ชายผู้นั้นเหมือนจะไม่มีความอดทนรอให้นางได้สติ เขาดึงตัวนาง
ขึ้นฝั่ง ยื่นมือเข้าไปลูบคล�ำในเสื้อผ้าของนางอยู่พักหนึ่ง ปากก็พร�่ำพูด
"ของล่ะ"
ของ? ของอะไร
เหมือนมีเสียงดังลอยมาจากที่ไกลๆ ในหูนางมีเสียงดังก้อง ฟังไม่
ชัดเจน แต่ชายที่ลูบคล�ำหาของบนตัวนางผู้นั้นได้ยินมันแล้ว เขาชะงัก
ก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไป
ไม่นานคนกลุ่มหนึ่งส่งเสียงโวยวายมาถึงข้างกายนาง พวกเขาถือ
คบไฟ ปากตะโกนเรียกเสียงดัง แต่แสงไฟสว่างเกินไปท�ำให้นางแสบตา
จนต้องหลับตาลง ในที่สุดนางก็ได้ยินค�ำที่พวกเขาพูดอย่างชัดเจน
"นางอยู่ที่นี่ หาเจอแล้ว หานางเจอแล้ว..."
ผู้ใดตามหาข้า
หัวนางเจ็บจนไม่อาจตอบสนองอะไรได้ จากนั้นนางก็กลับเข้าสู่
ความมืดอีกครั้ง

ตืน่ ขึน้ มาอีกครัง้ ก็เป็นเวลากลางวันแล้ว เมือ่ ลืมตาขึน้ สิง่ ทีม่ องเห็น

คือยอดเตียงสีด�ำ นางตะลึงไปชั่วครู่ ในที่สุดก็ค่อยๆ ได้สติ แล้วจึงพบว่า
บนร่างตัวเองมีผา้ ห่มนุม่ คลุมอยู่ ทีห่ วั ไม่รสู้ กึ เจ็บขนาดนัน้ แล้ว นางยืน่ มือ

Page_��������_1.indd 8 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

ไปลูบดู มีผ้าพันแผลเอาไว้ ที่แท้มีคนท�ำแผลให้นางแล้ว

นางหันหน้าช้าๆ อย่างระมัดระวัง มองส�ำรวจห้องที่ตัวเองอยู่ใน
ขณะนี้
กลางห้องมีโต๊ะกลมวางอยู่ตัวหนึ่ง บนโต๊ะมีเพียงถาดไม้กลมวาง
อยู่หนึ่งถาด บนถาดมีกาน�้ำชากาหนึ่งและถ้วยน�้ำชาสี่ใบวางคว�่ำอยู่ ใต้
โต๊ะมีเก้าอี้สี่ตัว มีเก้าอี้ตัวหนึ่งถูกลากออกมานอกโต๊ะ เห็นทีก่อนหน้านี้
คงมีคนนั่งอยู่ที่นี่
เก้าอี้ยังไม่ได้เก็บ แสดงว่าคนจะกลับมาที่นี่ในไม่ช้า และบนโต๊ะ
ไม่ได้จัดน�ำ้ ชา คนผู้นี้คงเป็นเพียงบ่าวไพร่
นางขยับตัวอีกครั้ง ตะแคงตัวมองส�ำรวจอย่างละเอียด
ในห้องมีโต๊ะสีเ่ หลีย่ มตัวเล็กวางอยูต่ ดิ หน้าต่าง บนโต๊ะมีกระจก หวี
กล่องสีชาด และเครื่องประดับวางอย่างเป็นระเบียบ ติดผนังมีตู้ใหญ่ใบ
หนึ่ง บนตู้มีเครื่องย้อมสีที่ใช้ในงานฝีมือของสตรีจ�ำนวนหนึ่ง
แค่มองก็รู้ว่าห้องนี้เป็นห้องของผู้หญิง เครื่องเรือนและการตกแต่ง
ค่อนข้างพิถพี ถิ นั ดูไปแล้วสภาพครอบครัวไม่เลว แต่ภายในห้องโล่งโปร่ง
ของทุกอย่างเรียบง่าย นางเดาว่าเจ้าของห้องนี้หากไม่ใช่ผู้ที่รักสันโดษก็
คงไม่ได้รับความรักใคร่เอ็นดู
ขณะก�ำลังคิดอยู่ นอกห้องก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น นางรีบหลับตาลง
อย่างรวดเร็ว ในใจจดจ�ำต�ำแหน่งสิง่ ของและประตูหน้าต่างเอาไว้จนขึน้ ใจ
พลางแอบขยับตัว ลองดูว่าตัวเองยังมีแรงเคลื่อนไหวหรือไม่
นางไม่ได้ลนลาน เพียงแต่สมองนางยังเลือนรางอยู่บ้าง ราวกับมี
เรือ่ งบางอย่างผิดปกติ แต่นางยังคิดไม่ออกว่าเรือ่ งเป็นอย่างไรกันแน่

Page_��������_1.indd 9 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

ผู้ที่เข้ามาคือสาวใช้ที่เดินย่องเข้ามาเบาๆ
นางฟังออก สาวใช้ผู้นี้ไม่รู้วรยุทธ์ นางแอบลืมตาขึ้น มองดูหน้าตา
สาวใช้ผู้นั้น แต่นางไม่รู้จัก และชั่วขณะนั้นเอง ในที่สุดนางก็รู้แล้วว่ามี
อะไรผิดปกติ
ในสมองนางว่างเปล่าไปหมด ไม่เพียงสาวใช้ผู้นี้ แม้แต่ตัวเองนาง
ก็ยังจ�ำไม่ได้
ว่างเปล่าไปจนสิ้น นางตกใจมาก
ในตอนนี้เองสาวใช้ผู้นั้นก็เดินมาถึงข้างเตียง เมื่อเห็นว่านางตื่นอยู่
จึงพูดขึ้น
"ฮูหยิน ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ"
ฮูหยิน? ข้าเป็นฮูหยิน เป็นภรรยาคนแล้วหรือ
นางตอบรับ "อืม" น�้ำเสียงทั้งแห้งและแหบจนทนไม่ไหวต้องไอ
ออกมา สาวใช้เห็นแล้วก็รบี ไปเทน�ำ้ มา จากนัน้ ก็ยนื่ มือมาประคองหัวนาง
ขึ้นเพื่อป้อนน�ำ้
นางดื่มน�้ำแล้วก็รู้สึกสบายขึ้นบ้าง นางมองสาวใช้ผู้นั้น มองแล้ว
มองอีก พยายามครุ่นคิดแต่ก็คิดอะไรไม่ออกเลย นางจึงกลั้นความเจ็บที่
หัวแล้วยันตัวขึ้นนั่ง เมื่อลุกนั่งตัวก็โงนเงน ทั้งร่างไร้เรี่ยวแรง ทั้งยังรู้สึก
เวียนหัวยิ่งนัก
สาวใช้เข้ามาประคองนางพิงหัวเตียงแต่ไม่ได้หยิบเบาะนุ่มมารอง
ให้ เสร็จแล้วก็ถอยหลังไป ไม่ได้พูดอะไร
"ข้าเป็นอะไรไป"
นางมองท่าทางของสาวใช้ผู้นี้ อีกฝ่ายดูไม่ร้อนไม่หนาว กอปรกับ

10

Page_��������_1.indd 10 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

ความว่างเปล่าภายในห้องนี้ นางคิดว่านางคงไม่ได้รับการต้อนรับนัก
"ท่านได้รับบาดเจ็บ"
สาวใช้ไม่ได้พูดอะไรมาก
ได้รับบาดเจ็บ? นางพยายามย้อนคิด คิดถึงน�้ำเย็นเฉียบ ดินโคลน
เปียกชืน้ และชายทีถ่ ามนางว่าของอยูท่ ใี่ ดผูน้ นั้ นอกจากนีแ้ ล้วไม่มอี ะไร
เหลือเลย
"ข้าบาดเจ็บได้อย่างไร" นางถามอีก
คราวนี้สาวใช้ก้มหน้าลงไม่พูดจา
นางเลิกคิ้วขึ้น มีอะไรที่พูดไม่ได้หรือ หรือว่าเรื่องนี้ยังมีความลับใด
ซ่อนอยู่ นางครุ่นคิดแล้วเอ่ยถาม
"ข้าตื่นแล้ว เจ้าไม่ไปแจ้งใครหรือ"
ค�ำพูดนี้ราวกับท�ำให้สาวใช้ประหลาดใจ นิ่งอึ้งไปก่อนจะตอบ
"ตอนนีน้ ายท่านรองก�ำลังยุง่ คงไม่มาแน่นอน พ่อบ้านเถีย่ ก็ออกไป
ท�ำธุระแทนนายท่านรอง ท่านหมอบอกว่าหัวท่านได้รับความกระทบ
กระเทือน ทายาให้แล้ว พักผ่อนให้มาก กินยาตามเวลาก็จะหายดีเอง"
"ความหมายของเจ้าคือในเมื่อท่านหมอบอกว่าไม่เป็นไร ทุกคนก็
คิดว่าไม่จ�ำเป็นต้องมาเยี่ยมใช่หรือไม่"
สาวใช้ตกตะลึง ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี
เห็นทีจะมีความลับจริงๆ นางที่เป็น 'ฮูหยิน' ผู้นี้เหตุใดจึงน่าสงสาร
เช่นนี้ ได้รับบาดเจ็บแล้วยังไม่มีใครเป็นห่วง
นางพยายามคิดชื่อ 'นายท่านรอง' กับ 'พ่อบ้านเถี่ย' สองคนนี้ แต่
คิดอยู่นานก็คิดไม่ออก

11

Page_��������_1.indd 11 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

ช่างเถอะ นางไม่คิดแล้ว เป็นเช่นนี้ต่อไปอย่างไรก็ปิดไม่มิด นาง

ถามสาวใช้ผู้นั้นไปเลยดีกว่า
"เจ้าชื่ออะไร"
สาวใช้ขมวดหัวคิ้วแล้วพูดเสียงเบา
"หัวท่านได้รับความกระทบกระเทือนจนเลอะเลือนไปแล้วหรือ
เจ้าคะ บ่าวคือเสี่ยวชิงเจ้าค่ะ"
"อ้อ เสี่ยวชิง" นางพยักหน้าแล้วถามต่อ "แล้วข้าเป็นใคร"
เสี่ยวชิงตกใจจนอ้าปากกว้าง พูดจาตะกุกตะกัก
"ฮะ...ฮูหยิน เป็นเพราะหัวท่านถูกกระเทือนจนใช้การไม่ได้ ท่านจึง
จ�ำอะไรไม่ได้เลยหรือเจ้าคะ"
"ใช่แล้ว หัวข้าถูกกระเทือนจนใช้การไม่ได้"
นางยอมรับตามตรง
เสี่ยวชิงตะลึงไป ถอยหลังไปหนึ่งก้าว
"ฮะ...ฮูหยิน อย่าคิดวางแผนโง่เช่นนี้เลย เดิมทีนายท่านรองก็โกรธ
อยู่แล้ว หากท่านยังแกล้งโง่ เขาคงลงโทษท่านอย่างหนัก"
"เจ้าเรียกข้าว่าฮูหยินและพูดถึงแต่นายท่านรอง เขาเป็นสามีข้า
หรือ"
ครั้งนี้เสี่ยวชิงไม่เพียงตกใจ แต่ยังเสียขวัญด้วย นางหมุนตัวเปิด
ประตูออกไปแล้วตะโกนเสียงดัง
"ใครก็ได้รีบมาที! ใครก็ได้! รีบเชิญตัวท่านหมอเฉิน...รีบไปเชิญตัว
ท่านหมอเฉิน...!"
นางเห็นท่าทางตื่นตระหนกของเสี่ยวชิงแล้วก็ลูบผ้าพันแผลบนหัว

12

Page_��������_1.indd 12 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

ก่อนจะพึมพ�ำกับตัวเอง
"เอาล่ะ ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าเขาไม่ใช่สามีของข้า"
นางยังรู้สึกเวียนหัวอยู่บ้างจึงไม่คิดอะไรอีก หลับตานั่งพิงหัวเตียง
พักผ่อน ผ่านไปนานจึงได้ยินเสียงฝีเท้าคนหลายคนดังมาจากนอกห้อง
เดิมทีคดิ ว่าท่านหมอเฉินผูน้ นั้ มาถึงแล้ว แต่เมือ่ ลืมตาขึน้ กลับเห็นว่าผูม้ า
เป็นหญิงชราผู้หนึ่ง
หญิงชราพาสาวใช้มาด้วยสี่ห้าคน คนทั้งกลุ่มทยอยกันเข้ามา
"ได้ข่าวว่าเกิดเรื่องกับฮูหยิน บ่าวตั้งใจมาเยี่ยมเจ้าค่ะ"
หญิงชราผูน้ นั้ แววตาคมกริบ ตอนไม่พดู จาดูแล้วเป็นคนเข้มงวดมาก
"ขอบคุณมากที่เป็นห่วง ขอโทษนะ ท่านเป็นใคร"
แม้หญิงชราจะแต่งตัวสะอาดเรียบร้อย แต่ก็ปิดบังฝุ่นควันบนตัว
ไม่มิด หน�ำซ�้ำยังดูเหน็ดเหนื่อยอยู่บ้าง คงเพิ่งกลับมาได้ไม่นาน พอกลับ
มาก็บุกมาหานาง ไม่รู้ว่ามีความสัมพันธ์กับนางอย่างไร
"หึ ท่านจ�ำเรื่องราวไม่ได้จริงหรือ" หญิงชราแค่นเสียงหึเย็นชา เห็น
ได้ชัดว่าไม่เชื่อ ใบหน้าแสดงท่าทางว่า 'เจ้ายังแกล้งโง่อีก?' ก่อนจะเอ่ย
ตอบ "บ่าวคือแม่นมอวี๋ เป็นแม่นมผู้ดูแลคฤหาสน์นี้"
เมือ่ ครูส่ าวใช้พดู ถึงพ่อบ้านเถีย่ ตอนนีม้ แี ม่นมผูด้ แู ลมาอีกคน เห็นที
ที่นี่คงเป็นคฤหาสน์ใหญ่
นางมองหน้าแม่นมอวี๋แล้วถาม
"เช่นนั้นข้าเป็นใคร"
"ท่านคือเฟิ่งหนิง เป็นฮูหยินนายท่านสามของบ่าว"
แม่นมอวี๋ขมวดหัวคิ้ว พยายามอดกลั้นต่อไป

13

Page_��������_1.indd 13 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

"นายท่านสาม?"
มิน่าล่ะเสี่ยวชิงจึงวิ่งไปเร็วเช่นนี้ ที่แท้เมื่อครู่ข้าคิดว่านายท่านรอง
เป็นสามีของตัวเอง เรื่องนี้ไม่เหมาะสมอยู่บ้างจริงๆ
แม่นมอวี๋จ้องนาง เอ่ยน�้ำเสียงไม่เป็นมิตร
"ท่านจ�ำอะไรไม่ได้เลยจริงหรือเจ้าคะ"
เฟิ่งหนิงไม่สนใจ ถามต่อ
"ที่นี่ที่ไหน"
แม่นมอวี๋ตอบเสียงเย็นชา
"คฤหาสน์สกุลหลงในเมืองหลวง"
เฟิ่งหนิงถามอีก
"ข้าเป็นอะไรไป"
"ท่านได้รบั ความกระทบกระเทือนทีห่ วั " แม่นมอวีห๋ วั เราะอย่างเย็นชา
"การกระเทือนครั้งนี้ท�ำให้สมองเลอะเลือน ดีจริงที่ท่านคิดมันออกมาได้"
"ท่านคิดว่าข้าแกล้งหรือ"
ท่าทีไม่เป็นมิตรของหญิงชราชัดเจนเกินไป เฟิ่งหนิงอยากมองข้าม
ไปก็ทำ� ไม่ได้ นางสะบัดหัว รู้สึกว่าปวดหัวและวิงเวียนอย่างหนัก
แม่นมอวี๋ยืนอยู่ข้างเตียง จ้องนางอย่างเย็นชา
เฟิง่ หนิงหลับตาลง รอจนความเจ็บนัน้ ผ่านไปค่อยครุน่ คิดแล้วถาม
"สามีของข้าล่ะ"
ค�ำถามนี้คงพอถามได้ ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่นางจะแกล้งหรือไม่แกล้ง
โง่กระมัง
"อะไรนะ"

14

Page_��������_1.indd 14 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

ในดวงตาแม่นมอวี๋ฉายแววตกใจ
เรื่องที่ข้าถามถึงสามีก็เป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมเช่นกัน?
เฟิ่งหนิงประหลาดใจ
"ท่านบอกว่าข้าเป็นฮูหยินนายท่านสามไม่ใช่หรือ ข้าได้รบั บาดเจ็บ
เขาไม่สนใจข้าเลยหรือ"
แม่นมอวี๋เม้มปากแน่นไม่พูดจา
เฟิ่งหนิงมองหน้าอีกฝ่าย นึกถึงเรื่องที่ห้องนี้โล่งขึ้นมา
ไม่มีร่องรอยว่ามีชายหนุ่มคนใดเคยพักมาก่อน ยิ่งคิดนางก็ยิ่ง
ประหลาดใจ
"ที่นี่เป็นห้องนอนของข้าในคฤหาสน์สกุลหลงหรือ"
"เจ้าค่ะ"
"ข้าเป็นภรรยาที่ถูกทิ้งหรือ"
"ยังไม่ได้เขียนหนังสือหย่า"
"เป็นเพราะสามีของข้าตายแล้วหรือ"
เสีย่ วชิงเอาแต่พดู ถึงนายท่านรองๆ หรือว่านายท่านสามตายไปนาน
แล้ว?
"พูดบ้าๆ!" แม่นมอวี๋โมโหจนพูดตะคอก "ค�ำพูดบ้าๆ นี้ห้ามพูดอีก"
"เช่นนั้นสามีของข้าอยู่ที่ใด ข้าอยากพบเขา"
แม่นมอวี๋ได้ฟังก็หรี่ตาลง จ้องหน้านางอยู่พักใหญ่ก่อนจะหันหน้า
ไปก�ำชับสาวใช้ที่อยู่ด้านหลัง
"ไปเชิญท่านหมอเฉินมา"
ท่านหมอเฉินอีกแล้ว

15

Page_��������_1.indd 15 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

เฟิ่งหนิงอยากถอนหายใจยาว นางอดกลั้นเอาไว้ แต่ไม่อาจกลั้น

ค�ำพูดไว้ได้
"ท่านหมอเฉินรู้ที่ไปของสามีข้าหรือ"
หญิงชรานั่งลงบนเก้าอี้ ไม่ได้สนใจเฟิ่งหนิง
เฟิง่ หนิงไม่ถอื สา ตอนนีห้ วั นางไม่ปวดขนาดนัน้ แล้ว แต่ความสงสัย
ยิ่งเพิ่มมากขึ้น นางถามต่อ
"แม่นมอวี๋ ข้าบาดเจ็บได้อย่างไร"
"เรื่องนี้ท่านก็ถามตัวเองสิเจ้าคะ"
แม่นมอวี๋น�้ำเสียงไม่สู้ดี นางใกล้จะหมดความอดทนแล้ว
"เช่นนั้นพวกท่านก็ทำ� ข้าตกหล่น ไม่รู้ว่าข้าบาดเจ็บได้อย่างไรหรือ"
เฟิง่ หนิงคิดถึงน�ำ้ เย็นเฉียบ พืน้ ดินเปียกชืน้ และแสงจันทร์กบั คบไฟ
ที่วูบไหวแสบตานั้นอีกครั้ง
ชายประหลาดผู้นั้นหาของอะไรบนตัวข้ากันหนอ
แม่นมอวี๋ไม่ได้สนใจ เฟิ่งหนิงยังคงถามต่อไม่ลดละ
"ปกติใครเป็นคนดูแลข้า"
เสี่ยวชิงตอบ
"บ่าวรับผิดชอบการกินอยู่ของฮูหยินเจ้าค่ะ"
"แล้วบ้านเกิดของข้าล่ะ ข้าแต่งเข้ามานานเท่าไรแล้ว"
เฟิ่งหนิงถามอย่างสนุก แต่แม่นมอวี๋กลับทนไม่ไหว นางตบโต๊ะ
อย่างแรง ตะคอกใส่สาวใช้คนหนึ่งด้านหลัง
"ไปดูซิ เหตุใดไปเชิญท่านหมอจึงได้นานเช่นนี้!"
"แม่นมอวี๋ ท่านอย่าเพิง่ ร้อนใจไป ท่านหมอเดินมา บินมาไม่ได้ไม่ใช่

16

Page_��������_1.indd 16 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

หรือ อย่าใจร้อน พวกเราคุยกันต่อ พูดไปรอไปก็พอแล้ว"

เฟิ่งหนิงมองข้ามใบหน้างอง�้ำของแม่นมอวี๋ ซ�ำ้ ยังพูดกล่อมอีก
แม่นมอวี๋ทั้งเคืองและโกรธ หญิงผู้นี้หน้าไม่อายเกินไปแล้ว จ�ำ
เรื่องราวไม่ได้หรือ หึ! นางช่างชาญฉลาดจริง
"แม่นมอวี๋ ท่านอารมณ์ไม่ดีหรือไม่ชอบข้ากันแน่?"
แสร้งท�ำได้เหมือนนัก แม่นมอวี๋ไม่คิดจะตอบ นางอยากดูว่าฮูหยิน
ผู้นี้มีแผนอะไรอีก
"เหตุใดท่านจึงคิดว่าข้าเสแสร้งแกล้งท�ำล่ะ"
นางช่างกล้าถาม ครั้งนี้แม่นมอวี๋เอ่ยตอบในที่สุด
"เรื่องเช่นนี้ท่านย่อมท�ำได้อยู่แล้ว"
พูดประชดข้าหรือ เฟิ่งหนิงจ้องตรงเข้าไปในดวงตาของแม่นมอวี๋
แล้วครุ่นคิดอย่างเงียบๆ
ความหมายในค�ำพูดนี้ก็คือข้าท�ำสิ่งผิด ข้าเป็นคนเจ้าเล่ห์ที่ชอบ
เสแสร้งแกล้งท�ำ?
เฟิ่งหนิงมองดูสภาพในห้อง ใบหน้าของบรรดาคนที่คอยดูแลนาง
เหล่านี้ไม่รู้สึกคุ้นตาเลยจริงๆ
นางจ�ำอะไรไม่ได้เลย แต่จะให้นางเชื่อทุกค�ำพูดของผู้อื่นก็ไม่ได้
"รบกวนหยิบกระจกให้ข้าบานหนึ่ง"
ทุกคนตะลึงไป ตอนนี้ฮูหยินก�ำลังถกเรื่องที่เสแสร้งแกล้งท�ำกับ
แม่นมอวี๋อยู่ไม่ใช่หรือ เหตุใดนางจึงคิดถึงกระจกขึ้นมา
ได้กระจกมาแล้วเฟิง่ หนิงก็สอ่ งกระจกทัง้ ซ้ายขวา นอกจากหัวทีพ่ นั
ผ้าพันแผลเอาไว้ดูไม่รื่นตาแล้ว นางก็รู้สึกพอใจกับรูปโฉมของตัวเอง

17

Page_��������_1.indd 17 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

คิว้ เรียวโค้งโก่ง ตาโตเป็นประกาย จมูกโด่งน่ารัก ปากเล็กแดง เป็น

สาวงามคนหนึ่งทีเดียว นางรู้สึกว่าตัวเองคงมีหน้าตาเช่นนี้ไม่ผิด รูปโฉม
นี้รู้สึกคุ้นเคยดีอยู่ แต่คนที่อยู่ตรงหน้านางเหล่านี้กลับดูแปลกหน้าไป
ทั้งหมด...
นางวางกระจกลง
"พวกท่านบอกว่าข้าเป็นฮูหยินนายท่านสาม แต่กลับพาตัวนายท่านสาม
ออกมาไม่ได้สักคน ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเรื่องที่พวกท่านพูดจริงหรือเท็จ
ไม่รวู้ า่ พวกท่านเห็นข้าสมองใช้การไม่ได้จงึ มาแกล้งหลอกข้าหรือไม่"
คราวนี้ทุกคนใช้แววตาเหมือนก�ำลังมองคนโง่มองหน้านาง
แม่นมอวี๋โกรธมากแต่กลับหัวเราะ
"บ่าวออกไปไกลบ้าน ไม่ได้เจอท่านมานาน ท่านช่างติดทองบนหน้า
ตัวเอง* ได้เก่งเสียจริง เห็นทีเสี่ยวชิงจะดูแลท่านได้ดีนะเจ้าคะ"
เสี่ยวชิงตกใจจนทรุดฮวบ คุกเข่าลงบนพื้น
แม่นมอวี๋ไม่ได้หันมองเสี่ยวชิง เพียงแค่พูดกับเฟิ่งหนิง
"ท่านลองพูดมาสิ อาศัยเพียงท่าน พวกเราหลอกท่านจะมีประโยชน์
อะไร สมมติว่าพวกเราหลอกท่านจริง ด้วยสภาพของท่านตอนนี้จะท�ำ
อะไรได้"
เฟิง่ หนิงคิดทบทวน ก็ถกู แม้แต่ตวั เองนางก็ไม่รวู้ า่ เป็นใคร ฟ้าใหญ่
แผ่นดินกว้างเช่นนี้นางเป็นเพียงอากาศว่างเปล่า นางจะท�ำอะไรได้
นางคิดไปคิดมาก็รู้สึกหิวขึ้นมา
"เอาเป็นว่าให้ข้ากินอาหารก่อน ข้ากินอิ่ม นอนอีกสักตื่น ตื่นมา
* ติดทองบนหน้าตัวเอง หมายถึงสำ�คัญตัวเอง ยกย่องตัวเอง

18

Page_��������_1.indd 18 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

ไม่แน่ว่าสมองอาจใช้การได้แล้ว"
กินอาหาร? ก�ำลังถกเรื่องที่พวกนางโกหกอยู่ไม่ใช่หรือ เหตุใดจึง
เปลี่ยนไปเป็นเรื่องกินอาหารได้
คราวนีท้ กุ คนไม่ได้ใช้แค่สายตามองคนโง่เท่านัน้ แต่ใช้สายตามอง
คนโง่มากต่างหาก
ไม่เกินหนึ่งชั่วยามทุกคนในคฤหาสน์สกุลหลงต่างลือกันไปทั่ว...
ฮูหยินนายท่านสามหัวกระทบกระเทือนจนเลอะเลือนไปแล้ว
ในทีส่ ดุ ท่านหมอเฉินก็รดุ มาถึง เขาตรวจบาดแผลบนหัวเฟิง่ หนิง ดู
แล้ ว ว่ า บาดแผลภายนอกอาการดีขึ้น ไม่มีอันตรายถึงชีวิต แต่การ
กระเทือนนีท้ ำ� ให้สมองเลอะเลือน เป็นโรคทางประสาท ท�ำเอาเขาไม่กล้า
วินิจฉัยโรคส่งเดช
โรคนี้แปลกประหลาด พบเจอได้น้อย มีหรือที่เขาจะกล้าบอกว่า
ฮูหยินสามแกล้งท�ำ แต่หากนางไม่ได้แกล้งท�ำ แล้วจะอธิบายความผิด
ปกติของนางอย่างไร
ท่านหมอก็ไม่อาจสรุปและคืนความบริสุทธิ์ให้นางได้ เรื่องนี้ท�ำให้
เฟิ่งหนิงรู้สึกจนใจ แต่ในที่สุดนางก็ได้กินอาหาร เมื่อเติมท้องจนอิ่มแล้ว
นางรู้สึกสบายตัวขึ้นมาก หลังจากดื่มยาขมปี๋ลงไปถ้วยหนึ่งนางก็ล้มตัว
ลงนอนหลับสนิทไป
หลังจากตื่นขึ้นมาทุกอย่างยังไม่เปลี่ยนแปลง
ยังคงเป็นห้องห้องนั้น ยังคงเป็นเสี่ยวชิงผู้นั้น ยังคงคิดอะไรไม่ออก
เฟิ่งหนิงรู้สึกว่าคนที่นี่คงไม่ได้พูดโกหก เพราะคนคนเดียวแสดง
ละครง่าย แต่คนหลายคนแสดงละครร่วมกันยาก ในตอนทีพ่ ดู คุยกันนาง

19

Page_��������_1.indd 19 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

ได้สังเกตอย่างจริงจัง นับจากแม่นมอวี๋ถึงสาวใช้ไปจนกระทั่งท่านหมอ
เฒ่า ทั้งหมดล้วนรู้จักหน้านาง ท่าทางโกรธเคืองตกใจสงสัยของพวกเขา
ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริง บนใบหน้าของทุกคนไม่มีพิรุธอะไรเลย
เช่นนั้นนางอยู่ในคฤหาสน์นี้ด้วยสาเหตุใดกันแน่
แท้จริงแล้วเฟิ่งหนิงรู้สึกร้อนใจ นางป่วย สมองว่างเปล่า เป็น
ช่วงเวลาที่ต้องการการดูแลปลอบใจ แต่พอลืมตาขึ้นนางกลับมาอยู่ใน
สภาพแวดล้อมที่ไม่เป็นมิตร บอกว่านางแกล้งท�ำเป็นบ้าเพื่อกลบเกลื่อน
ความผิด แต่นางเคยท�ำอะไรกันแน่ นางไม่รู้ สิ่งนี้ท�ำให้นางรู้สึกกลัวอยู่
บ้าง
นางจนปัญญากับสภาพการณ์ตอนนี้ นางไม่อาจท�ำให้ตัวเองจ�ำ
เรื่องราวได้ ไม่อาจยับยั้งความเย็นชาและการประชดประชันที่คนเหล่านี้
มีต่อนางได้ นางไม่รู้ว่าที่ผ่านมานางเคยท�ำอะไรมาก่อน ไม่รู้ว่าคนเหล่า
นีเ้ คยท�ำอะไรนาง หรือแม้แต่ผทู้ ไี่ ด้ชอื่ ว่าเป็นสามีของนางจะกลมจะแบน
จะอ้วนจะผอมอย่างไรนางก็ไม่รู้
เขาจะดีต่อนางหรือไม่ เขามีภรรยาอื่นอีกหรือไม่ นางอยู่บ้านนี้
ในฐานะอะไร
นางนึกไม่ออกเลย สุดท้ายนางจึงไม่ไปนึกถึงมันอีก
เฟิ่งหนิงตัดสินใจให้ตัวเองกินดีดื่มดีนอนดี ตอนนี้สิ่งที่ส�ำคัญที่สุด
คือการรักษาตัวให้ดี เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง ค�ำพูดนั้นว่าไว้อย่างไรนะ
เมื่อรถถึงหน้าภูเขาย่อมมีทางไป* ใช่หรือไม่ คิดได้เช่นนี้นางก็ใช้ชีวิตได้

* เมื่อรถถึงหน้าภูเขาย่อมมีทางไป เป็นคำ�พังเพย มักใช้คู่กับ 'เมื่อเรือถึงหัวสะพานย่อมตรงเอง' หมายถึง

ไม่ต้องร้อนใจไปก่อนหน้า เมื่อถึงเวลาก็จะมีหนทางแก้ไข

20

Page_��������_1.indd 20 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

อย่างสบายใจมากขึ้น

ผ่านไปหลายวันนับจากทีเ่ ฟิง่ หนิงฟืน้ ขึน้ มา นอกจากเสีย่ วชิงทีค่ อย

ดูแลอยู่ข้างกายแล้วไม่มีผู้ใดมาเยี่ยมนางอีก แม้แต่แม่นมอวี๋ที่เข้มงวด
ผู้นั้นก็ไม่มาปรากฏตัวอีกเลย
เฟิ่งหนิงถามเสี่ยวชิง เสี่ยวชิงก็บอกเพียงว่านายท่านรองยุ่งอยู่
นายท่านสามก็เช่นกัน นายท่านใหญ่กไ็ ม่อยู ่ พ่อบ้านเถีย่ มีงานยุง่  แม่นมอวี๋
ก็ยุ่ง ทุกคนล้วนก�ำลังยุ่งกันอยู่
คนมากมายเช่นนี้ทำ� งานยุ่งจนไม่มีใครมาเยี่ยมนางได้สักคนหรือ
เฟิง่ หนิงยังคงรูส้ กึ เสียใจอยูบ่ า้ ง แต่นางคิดอีกที โชคดีทไี่ ม่มใี ครตัด
อาหารของนาง นางยังกินดี อยากนอนก็ได้นอน แม้จะเบื่อไปบ้าง แต่ก็
ไม่มีใครมาหาเรื่องนาง ไม่มีใครมารบกวนการรักษาตัวของนาง นับว่า
ไม่เลวแล้ว
เพียงแต่นางยังไม่อาจจ�ำเรือ่ งราวได้ ยังคงปวดหัวอยูบ่ อ่ ยครัง้ จุดนี้
นางยากจะทนรับได้
ในช่วงหลายวันนีเ้ สีย่ วชิงท�ำทุกอย่างตามก�ำหนดเวลา ส่งอาหารมา
ให้ ส่งยามาให้ พาท่านหมอเฉินมาตรวจอาการให้ แต่นางท�ำเพียงแค่นี้
เท่านั้น นอกนั้นไม่ได้ใส่ใจ
ตอนที่เฟิ่งหนิงว่าง นางอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองเป็นที่รังเกียจมาก
เพียงใดถึงท�ำให้คนทั้งบ้านนี้มีความรู้สึกไม่ดีต่อนาง ครั้นลองสอบถาม
เสีย่ วชิง เสีย่ วชิงกลับพูดอ้อมไปมาไม่ยอมตอบ เพียงบอกว่าบ้านเกิดของ
นางคือบ้านสกุลเฟิ่งแห่งเมืองหูโจว หลงเฟิ่งสองสกุลคบหากันมาตั้งแต่

21

Page_��������_1.indd 21 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

รุ่นบรรพบุรุษ รุ่นนายผู้เฒ่าจึงได้หมั้นหมายลูกหลานที่ยังไม่เกิดให้
แต่งงานกัน นางแต่งงานมาอยู่ที่นี่ได้สามปีแล้ว ยังไม่มีบุตรธิดา
ในเมื่อเป็นสกุลที่คบหากันมานาน เหตุใดต้องรังเกียจข้าเช่นนี้ด้วย
หรือสามปีมานี้ข้าไม่ได้ให้ก�ำเนิดบุตรธิดา ครอบครัวสามีจึงไม่ยินดี?
เฟิง่ หนิงคิดไปคิดมาก็รสู้ กึ ว่าเรือ่ งนีม้ คี วามเป็นไปได้สงู แต่เมือ่ ถาม
เสี่ยวชิง อีกฝ่ายกลับแกล้งท�ำเป็นยุ่ง

หนึง่ เดือนผ่านไป เฟิง่ หนิงสามารถออกมาเดินเหินนอกห้องได้แล้ว

ตลอดเวลาทีผ่ า่ นมานอกจากเสีย่ วชิงกับท่านหมอเฉิน นางก็ไม่ได้พบผูใ้ ด
อีกเลย แต่นางรู้สภาพการณ์ภายในคฤหาสน์มาบ้างจากการสอบถาม
เสี่ยวชิง
ที่แท้สกุลหลงนี้บิดามารดาเสียชีวิตไปแล้วทั้งคู่
หลงต้า นายท่านใหญ่สกุลหลงเป็นขุนนางฝ่ายบู๊ในราชส�ำนัก เป็น
แม่ทัพใหญ่ปกป้องแผ่นดิน ในหนึ่งปีจะไม่อยู่คฤหาสน์ครึ่งปี เขาแต่ง
ภรรยาแล้ว มีบตุ รชายหนึง่ คน ด้วยสามีภรรยามีความรักต่อกันลึกซึง้ หลงต้า
ออกจากบ้านจึงพาภรรยากับบุตรชายไปด้วย ตอนนี้ครอบครัวนี้ไม่อยู่
ภายในคฤหาสน์
หลงเอ้อร์ นายท่านรองรับหน้าทีด่ แู ลกิจการของสกุลหลง อย่างเช่น
การท�ำไร่นา ร้านค้า หอสุรา เป็นต้น ทั้งหมดล้วนได้หลงเอ้อร์เป็นผู้ดูแล
จัดการ
แล้วหลงซาน สามีของนางล่ะ
เฟิง่ หนิงสงสัยเป็นอย่างมาก พีช่ ายสองคนประสบความส�ำเร็จ สามี

22

Page_��������_1.indd 22 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

ของนางก็คงไม่แตกต่างกัน แม้นางจะจ�ำเรือ่ งในอดีตไม่ได้ แต่ในใจยังคง

เอนเอียงไปทางสามีของตน
แต่สิ่งที่เสี่ยวชิงบอกนางกลับเป็น
"นายท่านสามท�ำอะไรบ้างนัน้ บ่าวก็ไม่รแู้ น่ชดั รูแ้ ต่วา่ นายท่านสาม
มักจะไม่คอ่ ยอยูใ่ นคฤหาสน์ นายท่านสามมีสหายมากมาย หลายครัง้ ยัง
เชิญสหายเหล่านั้นมาเป็นแขก"
ไม่ค่อยอยู่บ้าน แต่เชิญสหายมาเป็นแขกบ่อยๆ? ฟังไปแล้วเหตุใด
จึงคล้ายกับคนเป็นเศรษฐีไม่เอาไหน เฟิง่ หนิงขมวดหัวคิว้ ทีท่ กุ คนไม่ชอบ
ข้าหรือจะเกี่ยวข้องกับสามีของข้า?
"ข้ากับสามีมีความสัมพันธ์กันอย่างไร"
แม้ค�ำถามนี้จะแปลกประหลาด แต่เฟิ่งหนิงไม่รู้สึกเก้อเขิน นางจ�ำ
อะไรไม่ได้แล้วก็ย่อมต้องสอบถาม
โชคดีทถี่ งึ เสีย่ วชิงจะไม่คอ่ ยดีตอ่ นางนัก แต่ชว่ งทีไ่ ด้อยูใ่ กล้ชดิ กันนี้
เสี่ยวชิงก็ดูเหมือนจะไม่รังเกียจนางเท่าไร หากจะใช้ค�ำพูดของเสี่ยวชิงก็
คื อ หลั ง จากที่ น างได้ รั บ บาดเจ็ บ แล้ ว ก็ เ ปลี่ ย นไปจากเมื่ อ ก่ อ นมาก
ตอนนี้เสี่ยวชิงจึงยินดีตอบค�ำถามบางอย่างที่นางถาม
"ท่านกับนายท่านสามไม่ค่อยใกล้ชิดกันเจ้าค่ะ"
"ไม่คอ่ ยใกล้ชดิ กัน? ต้องไม่ใกล้ชดิ มากเพียงใดเขาจึงไม่มาเยีย่ มมา
ดูข้าที่ได้รับบาดเจ็บเลย"
เฟิ่งหนิงคับแค้นใจเรื่องนี้เหลือเกิน นางเอ่ยด้วยน�้ำเสียงเศร้าสลด
เจ็บปวดจนท�ำให้เสี่ยวชิงทนไม่ไหว ต้องพูดต่อ
"นายท่านสามได้รับบาดเจ็บก่อนที่ท่านจะได้รับบาดเจ็บ นอน

23

Page_��������_1.indd 23 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

ไม่ได้สติ ภายหลังแม่นมอวีพ๋ านายท่านสามไปรับการรักษาทีเ่ มืองไป่เฉียว

บนเขาอวิ๋นอู้จึงหาย"
เฟิ่งหนิงตกตะลึง
"เขาได้รับบาดเจ็บอะไร"
"นายท่านสามถูกคนร้ายท�ำร้ายนอกบ้าน ตกจากหลังม้าหัวกระแทก"
เฟิง่ หนิงเลิกคิว้ หัวกระแทกเช่นกันหรือ พวกนางสมเป็นสามีภรรยา
กันจริงๆ
"เขายังจ�ำเรื่องราวได้กระมัง ยังจ�ำข้าได้หรือไม่"
"ฮูหยิน ท่านไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ นายท่านสามหายดีแล้ว วิ่งได้
กระโดดได้ ไม่มีอะไรร้ายแรง นายท่านสามยังคงจ�ำเรื่องราวได้ เพียงแต่
วันที่ท่านฟื้น แม่นมอวี๋เพิ่งจะพานายท่านสามกลับมา ดังนั้นจึงมีเรื่อง
มากมายต้องสะสาง ยุ่งมากจริงๆ"
ยุ่งๆๆ! ข้ออ้างนี้ไม่มีน�้ำหนักเอาเสียเลย
เฟิ่งหนิงเห็นดีหมดทุกอย่าง มีเพียงสามีที่ไม่เคยเห็นหน้าผู้นี้ที่นาง
ถือสาทีส่ ดุ ในสมองนางไม่มอี ะไรเหลือเลยและไม่รวู้ า่ ต่อไปจะหายดีหรือ
ไม่ สภาพเช่นนี้ช่างน่าอดสู คฤหาสน์สกุลหลงใหญ่โต แต่คนสนิทพอจะ
พูดคุยด้วยนางกลับไม่มสี กั คน คนอืน่ ก็วา่ ไปอย่าง แต่สามีของนางล่ะ เขา
ควรจะเป็นที่พึ่งให้นางสิ แต่เขาไม่เคยมาเยี่ยมนางเลยแม้แต่ครั้งเดียว
เฟิง่ หนิงถอนหายใจ หนึง่ เดือนแล้วไม่เคยมาแม้แต่ครัง้ เดียว จะไม่ให้
เสียใจได้อย่างไร เรือ่ งนีท้ ำ� ให้นางเสียใจมาก
พวกนางสามีภรรยามีความสัมพันธ์ไม่ดี คนในคฤหาสน์ทุกคนก็
รังเกียจนาง แต่เขากลับไม่เขียนหนังสือหย่าให้นาง สามปีนางยังไม่มี

24

Page_��������_1.indd 24 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

บุตรธิดา ควรจะเป็นข้ออ้างที่ดีในการหย่า เหตุใดจึงยังเก็บนางเอาไว้

ครอบครัวของนางล่ะ พวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง
ในสมองของเฟิง่ หนิงมีคำ� ถามนับไม่ถว้ น แต่เสีย่ วชิงให้คำ� ตอบนาง
ไม่ได้ หลังจากร่างกายแข็งแรงแล้วเฟิ่งหนิงจึงออกไปเดินเล่นที่ลานบ้าน
คิดว่าหากพบใครก็จะพูดคุยด้วย รู้เรื่องราวของตัวเองมากขึ้นอีกนิดก็ยัง
ดี และอีกอย่าง นางอยากส�ำรวจคฤหาสน์หลังนี้ บางทีอาจเห็นเบาะแส
บางอย่างจากข้าวของในคฤหาสน์บ้าง
เฟิง่ หนิงเดินวนไปหนึง่ รอบ พบว่าเรือนเล็กทีน่ างพักอยูใ่ นมุมทีห่ า่ ง
ไกล เป็นสถานที่เหมาะจะให้ภรรยาที่ถูกทอดทิ้งอยู่จริงๆ
นางได้แต่ถอนหายใจอยู่ในใจแล้วเดินไปตามทางเดินหินภายใน
สวน ไม่นานก็เห็นถึงรูปแบบในการจัดที่พัก นางเดินช้าๆ ดูไปทั่ว เดินชม
อย่างสบายอารมณ์ เตะใบไม้ทรี่ ว่ งหล่นหนึง่ ที เด็ดดอกไม้หนึง่ ก�ำ นางถูก
ขังอยู่ในห้องเสียนาน วันนี้ได้เป็นอิสระจึงรู้สึกเบิกบานใจยิ่ง
เฟิ่งหนิงเจอบ่าวไพร่จ�ำนวนหนึ่งระหว่างทาง พอพวกเขาเห็นนางก็
ค�ำนับทักทายอย่างเรียบง่าย จากนัน้ ก็หมุนตัวเดินจากไปโดยไม่พดู อะไร
เลย
เห็นทีคงไม่มใี ครต้อนรับนางเลยสักคน อยากหาคนมาพูดคุยเกรงว่า
คงยากอยู่บ้าง
เดินเลี้ยวไปสองโค้งเฟิ่งหนิงจึงพบว่านางถูกสะกดรอย ไม่ใช่เพียง
คนเดียว แต่มหี ลายคนร่วมมือกัน นางเดินไปได้ชว่ งหนึง่ พวกนัน้ ก็เปลีย่ น
คนคอยเฝ้าดูนาง เช่นนี้จึงไม่ถูกจับได้โดยง่าย
ที่นี่ไม่ใช่บ้านของนางหรือ นางถูกจับตาดูเสียแล้ว!

25

Page_��������_1.indd 25 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

เฟิ่งหนิงรู้สึกไม่พอใจมาก คนที่ควรจะมาเยี่ยมนางไม่มา คนที่ไม่

ควรมากลับท�ำลับๆ ล่อๆ เฝ้าดูนาง
นางเพิ่มความเร็วฝีเท้า ตัดสินใจว่าไม่ว่าพวกเขาจะท�ำอย่างไร
วันนี้นางจะต้องเดินชมคฤหาสน์ให้รอบ
ด้านหน้าเป็นเรือนรวมขนาดใหญ่ ดูเหมือนจะเป็นทีต่ งั้ คลังเก็บของ
และครัวใหญ่ของคฤหาสน์ ยังไม่ถงึ เวลากินอาหาร แต่ในครัวมีกลิน่ หอม
ของซาลาเปานึ่งลอยออกมา
เฟิ่งหนิงหิวขึ้นมาทันใด นางเดินเข้าไปดูในครัว เอ๋? ไม่มีคน!
ลังถึงใบใหญ่บนเตามีไอร้อนพวยพุ่ง เฟิ่งหนิงเปิดฝาครอบออก
ซาลาเปาสีขาวอ้วนกลมทัง้ หมดก�ำลังส่งกลิน่ หอมเย้ายวนใจเชือ้ เชิญนาง
เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ไม่เกรงใจแล้วนะ!
เฟิ่งหนิงยิ้มสดใส นางหยิบชามใหญ่ใบหนึ่งออกมาจากตู้ด้านข้าง
แล้วแบ่งซาลาเปาใส่ไว้ จากนั้นก็หยิบซาลาเปาลูกเล็กขึ้นมาเป่าแล้วยัด
ใส่ปาก น�้ำจากเนื้อร้อนจนนางต้องย�่ำเท้าถี่ๆ รสชาติที่ลิ้นได้สัมผัสท�ำให้
ดวงตาของนางเปล่งประกาย
อร่อย!
ขณะที่นางก�ำลังดีใจก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันดังมาจากที่ไกลๆ
นอกประตูและก�ำลังเดินมาทางนี้ เฟิง่ หนิงรีบหยิบซาลาเปาใส่ไว้ในชามใหญ่
เพิม่ อีกแล้วปิดฝาครอบลงเหมือนเดิม จากนัน้ ก็แทรกตัวออกไปทางประตู
หลัง
เฟิ่งหนิงเข้าทางประตูหน้า ออกทางประตูหลัง คนที่สะกดรอยตาม
นางไม่ทนั สังเกตจึงปล่อยนางคลาดสายตาไป นางรีบเดินเลีย้ วไปสองโค้ง

26

Page_��������_1.indd 26 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

จึงสลัดคนผู้นั้นหลุดได้
นางกอดชามกินซาลาเปา รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาก
อร่อยเหลือเกิน!
เฟิ่งหนิงคิดจะหาที่นั่งเพื่อก�ำจัดซาลาเปาที่เหลือให้หมด นางเดิน
วนไปสองรอบก็เดินมาถึงหน้าเรือนสองชัน้ แห่งหนึง่ มองเห็นเหนือหลังคา
กระเบื้องเคลือบมีไผ่เขียวล้อมรอบ ดอกหญ้าปลิวไสว ทัศนียภาพช่าง
งดงาม
นางชอบสถานที่นี้ในทันที ทิวทัศน์สวยงามเคล้าซาลาเปา ไม่เลว
ทีเดียว!
เฟิ่งหนิงกัดซาลาเปาพลางชื่นชมภาพความงามของที่แห่งนี้
ลานโล่งภูเขาจ�ำลองด้านหน้าตั้งอยู่ทางซ้าย สระน�้ำศาลาเล็ก
ด้านหน้าตั้งอยู่ทางขวา มีทางสายเดียวที่เลี้ยวสามโค้งก็สามารถไปถึง
เรือนด้านหน้าได้ เฟิ่งหนิงไม่รู้ว่าเหตุใดตัวเองจึงรู้ แต่นางก็รู้ว่าทิวทัศน์
งดงามเหล่านี้อาศัยการจัดวางที่ประหลาด ศาลาไม้ไผ่ด้านหลังภูเขา
จ�ำลองนัน้ เป็นสิง่ ปลูกสร้างเพือ่ ใช้ปอ้ งกัน ปกติแลดูงดงาม แต่หากมีศตั รู
บุกรุก สิ่งที่จัดวางไว้เหล่านี้จะเป็นกลไกป้องกันที่เอาชีวิตคนได้
เฟิง่ หนิงยัดซาลาเปาลูกหนึง่ ใส่ปาก เหตุใดนางจึงรูเ้ รือ่ งเหล่านี้ เรือ่ ง
ที่นางควรรู้คือชื่อของนาง อดีตของนาง นางมีสหายคนใดบ้าง สามีของ
นางเป็นคนเช่นไร บ้านเกิดของนางอยู่ที่ใด เกิดเรื่องอะไรกับนาง...
แต่เรื่องเหล่านี้นางไม่รู้เลยแม้แต่เรื่องเดียว...กลัดกลุ้มเช่นนี้ กิน
ซาลาเปาอีกสองสามลูกดีกว่า
เฟิ่งหนิงตั้งหน้าตั้งตากิน กลับมีเสียงพูดเย็นชาดังขึ้นทางด้านหลัง

27

Page_��������_1.indd 27 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

ในทันใด
"สถานที่นี้ไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะมาได้"
เฟิง่ หนิงกอดชามซาลาเปาหันหน้าไป พยายามเคีย้ วตุย้ ๆ แล้วกลืน
ซาลาเปาในปากลงไป
ผู้ที่พูดกับนางคือชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปี คิ้วโก่ง ตาเป็นประกาย
สุกใส รูปร่างสูงโปร่ง สวมชุดยาวสีฟ้าน�้ำทะเล แถบคาดเอวสีขาว มีหยก
ขาวห้อยอยู่ แลดูภูมิฐาน ท่าทางฉลาดเฉลียว เขาก�ำลังแสดงความไม่
พอใจไว้เต็มใบหน้า
เฟิ่งหนิงถอยหลังไปหนึ่งก้าว สมองอันว่างเปล่าไม่มีความทรงจ�ำ
เกี่ยวกับคนผู้นี้แม้แต่น้อย แต่เห็นได้ชัดว่าเขารู้จักนาง
เฟิ่งหนิงกอดชามซาลาเปาแน่นแล้วมองส�ำรวจฝ่ายตรงข้ามอย่าง
ตั้งใจ
ในดวงตาของเขาฉายแววตกใจ เห็นได้ชัดว่าเขาคาดไม่ถึงว่านาง
หันหน้ามาแล้วจะท�ำท่าเช่นนี้ ไม่เคยเห็นคนกอดชามซาลาเปาเดินเล่นไป
ทั่วหรือ
การที่เฟิ่งหนิงนิ่งเงียบและมองส�ำรวจท�ำให้ชายผู้นั้นหรี่ตาลง เขา
พูดซ�้ำอีกครั้ง
"สถานที่นี้ไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะมาได้"
เฟิ่งหนิงไม่เข้าใจ ที่นี่คือที่ใด เหตุใดนางจึงมาไม่ได้
ชายผู้นั้นมองดูท่าทางของนางแล้วมองชามที่นางกอดเอาไว้พลาง
พูดเสียงเข้ม
"ท�ำไม เจ้าจ�ำอะไรไม่ได้จริงหรือ"

28

Page_��������_1.indd 28 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

เฟิ่งหนิงมองไปที่ซาลาเปาตามสายตาของเขาก่อนจะตอบกลับ
"ท้องหิวแล้วต้องกิน เรื่องนี้ข้ายังจ�ำได้ แต่คนและเรื่องราวภายใน
คฤหาสน์ข้าลืมไปแล้วจริงๆ"
ชายหนุ่มพิจารณานางอย่างละเอียด ราวกับต้องการดูว่าเป็นเรื่อง
จริงหรือเท็จ จากนั้นเขาจึงพูดเสียงเบาด้วยรอยยิ้ม
"เจ้าลองคิดให้ดีสิว่าข้าเป็นใคร หากตอบถูก ของที่เจ้าเคยขอข้าไว้
ก่อนหน้านี้ ข้าจะใคร่ครวญดูอีกที"
น�้ำเสียงของเขาแฝงการหลอกล่อ ฟังดูสนิทสนม ยังบอกว่านางขอ
ของจากเขาอีกด้วย
เฟิ่งหนิงนึกยินดีในใจจึงพูดเสียงดัง
"เป็นสามีของข้า?"
คนผู้นั้นท�ำหน้าปั้นปึ่งในทันที ในดวงตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ
และดูถูก
คราวนี้เฟิ่งหนิงเข้าใจแล้ว นางรู้สึกไม่ยินดีขึ้นมาทันใด
"อ้อ ที่แท้ก็ไม่ใช่" นางรู้สึกโมโหจึงถลึงตาใส่เขา ปากบ่นพึม "พี่รอง
ก็พี่รองสิ มาหลอกกันท�ำไม รังแกผู้หญิงที่หัวได้รับบาดเจ็บสนุกนักหรือ
ไม่เคารพน้องสะใภ้ของตัวเองเช่นนี้!"
หลงเอ้อร์หัวเราะเย็นชา
"น้องสะใภ้ เจ้าเพิ่งจะหายจากการบาดเจ็บแท้ๆ แต่ดูสดชื่นไม่เลว
เลย"
เฟิ่งหนิงรู้สึกไม่พอใจแต่ก็ตอบกลับไป
"จะถลึงตาใส่คนไม่ต้องใช้แรงมากมายอะไร"

29

Page_��������_1.indd 29 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

หลงเอ้อร์ถกู พูดขัดก็รสู้ กึ ตกใจกับการตอบสนองของนางอยูบ่ า้ ง เขา

คิดแล้วจึงพูดด้วยน�้ำเสียงราบเรียบ
"เจ้ารักษาตัวให้ดีจะดีกว่า ก่อนหน้านี้ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าเจ้ามา
ที่นี่ไม่ได้"
เมือ่ หลงเอ้อร์มที า่ ทีดขี นึ้ เฟิง่ หนิงก็ไม่เคืองแล้ว กว่าจะได้เจอตัวเขา
นั้นแสนยากเย็น นางจึงรีบพูดความต้องการในใจออกมา
"ข้าอยากไปหาท่านพี่ ข้าอยากพบเขา"
ไม่วา่ อย่างไรสามีกเ็ ป็นคนทีใ่ กล้ชดิ กับนางทีส่ ดุ แม้จะไม่คอ่ ยลงรอย
กัน แต่อย่างไรก็เป็นสามีภรรยากัน นางคิดว่าตัวเองควรจะพูดกับสามีให้
กระจ่างก่อน จะท�ำอย่างไรก็ได้ อย่างไรก็ควรจะเจรจากัน
หลงเอ้อร์ตะลึงไปอีกครั้ง เขาหลุบตาลงแล้วพูดอีก
"เจ้ากับเจ้าสามไม่ค่อยลงรอยกั น ก่อนที่เจ้าจะได้รับบาดเจ็ บ
มักจะมาพูดคุยกับข้าบ่อยๆ"
เฟิ่งหนิงนิ่งไป นางจ้องเขาอยู่นานจึงถาม
"ท่านจะบอกว่าข้าเป็นหญิงเลวที่ไม่อยู่ในกรอบ ถูกท่านล่อลวง ที่
คนในบ้านนี้ไม่ชอบข้าก็เพราะเรื่องนี้หรือ!"
ค�ำพูดนี้ท�ำให้หลงเอ้อร์เงียบไป
เก่ง เก่งมาก นางไม่วา่ อะไรล้วนกล้าพูดออกมา เขาเพียงแค่ลองสืบ
ความ แต่ฟังค�ำของนางสิ มันเป็นค�ำที่สตรีควรจะพูดหรือ
คนผูน้ หี้ วั กระเทือนจนโง่ไปแล้วหรือแกล้งท�ำจนถึงทีส่ ดุ พูดอะไรไม่
คิดเลย โง่กโ็ ง่เถอะ เสแสร้งก็เสแสร้งเถอะ นางพูดเองว่านางเป็นหญิงเลว
ที่ไม่อยู่ในกรอบ แต่ท�ำไมต้องบอกว่าถูกเขาล่อลวงด้วย เขาดูแล้วเป็น

30

Page_��������_1.indd 30 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

ชายหนุม่ ทีด่ วงตาไร้แววไม่รจู้ กั เลือกหรือ หากเขาหมายตานางก็คงไม่ตอ้ ง

ให้น้องชายเสียสละแต่งงานกับนางแล้ว
เฟิง่ หนิงสังเกตท่าทางของหลงเอ้อร์กม็ นั่ ใจว่าไม่ได้เป็นเช่นนัน้ นาง
ตบอกอย่างโล่งใจ
"ยังดี ข้าไม่ใช่หญิงเลวทีไ่ ม่อยูใ่ นกรอบ ต่อไปท่านพูดจาต้องคิดเสีย
บ้าง หากท�ำลายชื่อเสียงของหญิงสาวจะไม่ดี"
หลงเอ้อร์หางตากระตุก ผู้ใดกันแน่ที่พูดไม่คิด
เฟิง่ หนิงเห็นว่าหลงเอ้อร์ไม่มที ที า่ จะพานางไปหาสามีกไ็ ม่ได้บงั คับ
เพียงพูดต่อไป
"พีร่ อง ท่านเดินเล่นต่อไปเถอะ ข้าจะเปลีย่ นทีไ่ ปตามหาท่านพี"่ นาง
พูดจบก็กอดชามเดินจากไป เดินไปพลางยัดซาลาเปาหนึ่งลูกเข้าปาก
"ซาลาเปาเย็นไปบ้างแล้ว น่าเสียดาย ร้อนๆ จึงจะหอมอร่อย"

รอจนนางเดินไปไกล องครักษ์ผู้หนึ่งก็กระโดดออกมาก้มหัวรับผิด
กับหลงเอ้อร์
"นางวิ่งเข้าไปในครัวจึงคลาดสายตาไปขอรับ"
"นางท�ำอะไรบ้าง"
"ก็แค่เดินเล่นไปทั่ว ไม่ได้พูดคุยกับใคร จากนั้นก็เข้าไปในครัวและ
มาที่นี่ขอรับ"
หลงเอ้อร์นงิ่ เงียบไปครูห่ นึง่ เห็นองครักษ์ผนู้ นั้ เหมือนอยากพูดอะไร
จึงเอ่ยถาม
"ยังมีอะไรอีก"

31

Page_��������_1.indd 31 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

"นายท่านรอง ซาลาเปาของว่างที่ท่านต้องการไม่มีแล้ว ทังฉูบอก

ว่าต้องนวดแป้งใหม่ ท�ำไส้ใหม่ เกรงว่าต้องรอตอนอาหารเย็นซาลาเปา
จึงจะท�ำเสร็จ"
"ไม่มีแล้ว?"
หลงเอ้อร์นึกถึงชามซาลาเปาที่เฟิ่งหนิงกอดเอาไว้ขึ้นมา
"ขอรับ ทังฉูบอกว่าเขาไปจัดข้าวสารแป้งหมี่ในคลังแล้วกลับไปใน
ครัวรอเปิดลังถึง พอเปิดออกมาก็เห็นแต่ความว่างเปล่า
หลงเอ้อร์หางตากระตุกอีกครั้ง
หญิ ง สมควรตายผู ้ นี้ หั ว กระแทกจนโง่ ไ ปแล้ ว ยั ง กล้ า มาขโมย
ซาลาเปาของเขา!

เฟิง่ หนิงย่อมไม่รวู้ า่ ตัวเองสร้างเรือ่ งอะไรเอาไว้ นางเดินไปรอบคฤหาสน์

ไม่เจอใครที่ยอมพูดคุยกับนาง นางจึงหาหลงซานสามีของนางไม่เจอไป
ด้วย
นางทีเ่ ป็นฮูหยินนายท่านสามมาเดินเล่นโดดเดีย่ วตามล�ำพัง ได้เห็น
สายตาหลากหลายแบบของบ่าวไพร่จึงลองเดาถึงความหมายที่อยู่
เบื้องหลังสายตาเหล่านั้น ช่างเป็นประสบการณ์ที่ท�ำให้คนรู้สึกแย่นัก
เฟิ่งหนิงรู้สึกปวดใจอยู่ลึกๆ โชคดีที่มีซาลาเปารสเลิศคอยปลอบ
ดวงใจที่ได้รับบาดเจ็บของนาง นางให้ก�ำลังใจตัวเอง จากนั้นก็เดินกลับ
ไปยังลานที่พักของตนอย่างคนที่ไม่มีอะไรต้องท�ำ
เสี่ยวชิงก�ำลังร้อนใจจนเดินวนไปมา หากปล่อยให้ฮูหยินคลาด
สายตาไปอีกครั้ง ท�ำให้บรรดานายท่านโกรธก็คงแย่แน่ นางก�ำลังคิดว่า

32

Page_��������_1.indd 32 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

จะไปรายงานดีหรือไม่ เฟิ่งหนิงก็กลับมาพอดี
เสี่ยวชิงรีบเข้าไปรับ
"ฮูหยิน ท่านไปที่ใดมา"
เฟิ่งหนิงมอบชามเปล่าให้สาวใช้แล้วนั่งลงบนขั้นบันได
"เสี่ยวชิง เจ้าบอกข้าสักนิดสิ ตอนแรกข้าถูกคนเกลียดได้อย่างไร"
เสี่ยวชิงตะลึงไป
"บ่าวเพิ่งจะถูกส่งมาดูแลท่านได้ไม่นาน ก่อนหน้านี้บ่าวท�ำงานอยู่
ที่เรือนอื่นเจ้าค่ะ"
ฟังจากค�ำพูดนี้นางคงไม่รู้กระจ่างจริงๆ เฟิ่งหนิงถอนหายใจ
"แล้วก่อนหน้าเจ้าใครเป็นคนดูแลข้า"
"สาวใช้ที่ติดตามท่านมาตอนแต่งงานเจ้าค่ะ แต่สองเดือนก่อนจะ
เกิดเรื่องกับท่าน สาวใช้คนนั้นป่วยหนัก นางตายแล้ว"
เฟิ่งหนิงนิ่งงัน
"ตายแล้ว?"
"เจ้าค่ะ ท่านหมอเฉินเคยไปตรวจนาง เป็นการป่วยตายจริงๆ"
เฟิ่งหนิงนิ่งไปอีกครั้ง
"เสีย่ วชิง เจ้าเน้นว่าเป็นการป่วยตายจริง หมายความว่าก่อนหน้านี้
สงสัยว่านางไม่ได้ป่วยตายใช่หรือไม่"
เสี่ยวชิงร้อนใจ พูดอย่างระมัดระวังตัว
"ท่านคิดมากไปแล้วเจ้าค่ะ"
เฟิ่งหนิงเอามือยันหน้าผากแล้วพูดพึมพ�ำ
"ข้าคิดมากไปบ้างจริงๆ"

33

Page_��������_1.indd 33 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

เสี่ยวชิงไม่ได้พูดต่อ เฟิ่งหนิงจึงพูดขึ้นอีก
"ปกติในบ้านนี้สิ่งที่ไม่ขาดก็คือเรื่องซุบซิบนินทา ตอนที่เจ้าท�ำงาน
อยูเ่ รือนอืน่ คงเคยได้ยนิ ชือ่ เสียงของข้ามาบ้าง เจ้าไม่ตอ้ งกลัว อย่างไรเสีย
ข้าก็จำ� อะไรไม่ได้ ข้าแค่อยากรูว้ า่ ข้ามาอยูใ่ นบ้านนีแ้ ล้วเป็นอย่างไร หาก
ที่ผ่านมาข้าเคยท�ำเรื่องเลวร้าย ข้าก็อยากหาทางชดเชยเท่านั้น"
เสีย่ วชิงมองหน้าเฟิง่ หนิงอยูพ่ กั ใหญ่ ในทีส่ ดุ ก็อำ�้ ๆ อึง้ ๆ เล่าออกมา
"บ่าวได้ยินเพียงว่าที่ทางบ้านของท่านให้ท่านแต่งเข้ามาไม่ได้มี
จุดประสงค์ดี บ้านนี้จึงไม่ค่อยชอบท่านนัก"
"ฮะ? ทางบ้านข้ามีจดุ ประสงค์ไม่ด?ี แล้วเหตุใดบ้านสกุลหลงจึงไม่
ได้ความเช่นนี้ แต่งงานทั้งอย่างนี้เลยหรือ"
"ได้ยินว่าเป็นสัญญาแต่งงานที่เขียนไว้ตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษ ไม่แต่ง
ไม่ได้เจ้าค่ะ"
เฟิ่งหนิงตะลึงไป
ไม่แต่งไม่ได้หรือ หรือว่าข้าบีบให้คนสกุลหลงแต่งข้าเข้าบ้าน?
เฟิ่งหนิงบอกความเสียใจออกมาไม่ได้ นางยืนขึ้นแล้วเดินกลับไป
ที่ห้องพลางเอ่ยด้วยน�้ำเสียงเศร้าสลด
"เช่นนั้น...ข้ากลับบ้านข้าได้หรือไม่"
"เรื่องนี้บ่าวตอบไม่ได้เจ้าค่ะ ต้องถามนายท่านรองหรือแม่นมอวี๋"
"เสี่ยวชิง เหตุใดเรื่องของข้าต้องถามพี่รองด้วย"
"นายท่านรองเป็นหัวหน้าครอบครัวนี่เจ้าคะ"
"แต่ ข ้ า แต่ ง งานกั บ นายท่ า นสาม ข้ า มี ส ามี พี่ ร องเป็ น หั ว หน้ า
ครอบครัวใหญ่ ข้ากับท่านพี่ไม่ควรจะนับเป็นครอบครัวเล็กหรือ"

34

Page_��������_1.indd 34 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

เสี่ยวชิงมองหน้านาง ในดวงตาแฝงความเห็นใจ
"ฮูหยิน ปกตินายท่านสามจะไม่ยุ่งเรื่องของท่าน เขามักจะออกไป
ข้างนอก ไม่อยูใ่ นคฤหาสน์ การกินอยู่ ของใช้ของท่านล้วนได้นายท่านรอง
เป็นผู้จัดการ มีเรื่องอะไรก็ต้องรายงานนายท่านรองเจ้าค่ะ"
เฟิ่งหนิงได้ฟัง ในใจก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ
สามีของนางไม่ยุ่งเรื่องของนาง เช่นนี้นางอยู่ในบ้านสกุลหลงนี้
นับว่าเป็นแขกนั่งกินนอนกินหรืออะไร
นางรู้สึกเศร้าสลด นอนลงบนเตียงแล้วพูดเสียงเครียด
"เสี่ยวชิง ที่นี่ไม่ชอบข้า ข้าก็ไม่ชอบที่นี่ ข้าอยากกลับบ้าน"
เสี่ยวชิงมองนางอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็พูดว่า
"เช่นนั้นบ่าวจะไปรายงานนายท่านรองแทนท่านก็แล้วกันเจ้าค่ะ"

35

Page_��������_1.indd 35 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

2
ผ่านไปไม่กี่วัน เฟิ่งหนิงทนรอค�ำตอบของหลงเอ้อร์ไม่ไหวจึงไปหา
เขาเอง เพราะหลังจากทีน่ างพูดกับเสีย่ วชิงไปในวันนัน้ เริม่ จากอาหารเช้า
ของนางวันรุ่งขึ้นก็มีปริมาณลดลงและรสชาติก็อ่อนลง เสี่ยวชิงก็ไม่รู้ว่า
เกิดอะไรขึน้ สอบถามบ่าวทีม่ าส่งอาหารก็บอกเพียงว่าคนครัวเป็นคนจัดให้
เมื่อสอบถามไป คนครัวก็บอกว่านายท่านรองเป็นผู้สั่ง
เฟิ่งหนิงมองดูอาหารหลายมื้อที่มีเพียงผัดผักสองจานกับข้าวหนึ่ง
ถ้วย แม้อาหารจะมีรสชาติไม่เลว แต่นางกินไม่อิ่มจนรู้สึกทนไม่ไหว เมื่อ
ทนไม่ไหวก็รู้สึกโกรธ นางคิดว่าถึงจะไม่ยินดีที่นางแต่งเข้ามาก็ไม่อาจ
ปล่อยให้นางกินไม่อิ่มเช่นนี้ นางไม่ขออะไรอืน่ จากบ้านสามี แต่การกินดี
กินอิ่มก็ต้องมีให้สิ
นางจึงไปพบหลงเอ้อร์ด้วยความโมโห ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ใดก็วิ่งไปที่
เรือนต้องห้ามนั้น เมื่อไปถึงหน้าเรือนก็มีคนมาขวางนางเอาไว้ แต่นาง

36

Page_��������_1.indd 36 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

กลับยืดอกพูด
"ข้าต้องการพบพี่รอง"
หลงเอ้อร์มาแล้ว เขาพูดอย่างเอื่อยเฉื่อย
"น้องสะใภ้ เรื่องที่เจ้าอยากกลับบ้านข้าได้ยินแล้ว แต่เจ้าร้อนใจ
เช่นนี้ก็ไม่มีประโยชน์ สามีของเจ้าไม่อยู่ในคฤหาสน์ การกลับบ้านเป็น
เรื่องส่วนตัวของพวกเจ้าสองคน อย่างไรเสียข้าก็ต้องรอเจ้าสามกลับมา
แล้วค่อยปรึกษากับเขา"
"ที่ข้ามาไม่ใช่เพราะเรื่องนี้"
"อ้อ? เช่นนั้นเพราะเรื่องอะไร"
"ข้ากินไม่อิ่ม"
บ่าวผู้หนึ่งที่อยู่ด้านข้างพ่นเสียงหัวเราะออกมา หลงเอ้อร์ก็เลิกคิ้ว
ขึ้นอย่างตกใจ พูดซ�้ำค�ำเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ใช่
"กินไม่อิ่ม?"
"ใช่" เฟิ่งหนิงพยักหน้าอย่างแรง "ข้าท�ำผิดอะไร ท�ำไมจึงปล่อยให้
ข้าหิว"
ท่าทางของนางดูเหมือนเด็กๆ ท�ำให้หลงเอ้อร์อดไม่ได้ ฉีกปากยิ้ม
เช่นกัน
"ข้าบอกให้คนครัวท�ำผัดผักรสจืดสักนิดเพื่อให้เจ้าล้างความมันใน
ตัว ช่วงก่อนเป็นเพราะเจ้าได้รบั บาดเจ็บจึงเสริมอาหารให้เจ้าตลอด กลัว
ว่าจะท�ำให้กระเพาะล�ำไส้รบั ไม่ไหว ข้าก็เป็นห่วงร่างกายของเจ้านะ อาหาร
เหล่านัน้ เพียงพอส�ำหรับคนหนึง่ คน เจ้าพูดว่าข้าปล่อยให้เจ้าหิวได้อย่างไร"
"ข้าวเพียงถ้วยเดียวจะกินอิม่ ได้อย่างไร! ปกติกต็ อ้ งสองถ้วย อาหาร

37

Page_��������_1.indd 37 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

พวกเนื้อหนึ่งจาน น�้ำแกงหนึ่งชาม ผัดผักสองจาน ตอนนี้ถูกหักเหลือครึ่ง

หนึง่ ท้องข้าก็หวิ อยูค่ รึง่ หนึง่ ถึงบ้านนีจ้ ะไม่ชอบสะใภ้ทแี่ ต่งเข้ามาอย่างไร
ก็ควรจะดูแลให้กินอิ่มบ้างสิ"
หลงเอ้อร์ปิดบังความตกใจไม่อยู่
"เจ้ากินมากขนาดนี้เลยหรือ"
"ใช่"
เฟิ่งหนิงพยักหน้าอย่างไม่รู้สึกเขินอาย
ในที่สุดหลงเอ้อร์ก็หัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมา
เฟิ่งหนิงเท้าเอว พูดด้วยอารมณ์
"ไม่ต้องสนใจว่าก่อนหน้านี้ข้าท�ำให้พวกท่านรังเกียจเพียงใด พวก
ท่านทุกคนพูดจาติดหอกพกกระบอง* ข้าป่วยก็ไม่มีใครมาเยี่ยม สามีก็
ไม่สนใจข้า เรื่องเหล่านี้ข้าอดทนแล้ว แต่จะให้ข้าทนหิวไม่ได้เด็ดขาด!"
หลงเอ้อร์ร้สู กึ ว่าน่าข�ำจริงๆ ท้องหิว? นีเ่ ป็นเรื่องแปลกใหม่อะไรกัน
เขาจงใจพูดอย่างล�ำบากใจ
"ข้าสั่งคนครัวไปแล้ว เจ้าจะท�ำอย่างไร"
เฟิ่งหนิงถลึงตาใส่เขาอย่างแรง ทันใดนั้นนางก็เบือนหน้าหนี ไม่
ตะโกนไม่โวยวาย หมุนตัวแล้วเดินจากไป
เมือ่ ครูน่ างยังโกรธเกรีย้ วอยู่ ตอนนีก้ ลับนิง่ เงียบแล้วยอมแพ้ไปเลย
หรือ
หลงเอ้อร์คดิ แล้วก็โบกมือ ให้องครักษ์คนหนึง่ ตามนางไป ส่วนตัวเอง
หมุนตัวกลับเข้าหอหนังสือไปอ่านเอกสารต่อ
* ติดหอกพกกระบอง เป็นสำ�นวน หมายถึงพูดจาแฝงนัยเย้ยหยันถากถาง

38

Page_��������_1.indd 38 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

เฟิ่งหนิงไม่ได้ยอมแพ้อย่างที่หลงเอ้อร์คิด นางวิ่งหน้าเครียดไปที่
ครัว ตอนนี้เพราะผู้เป็นนายล้วนกินอาหารเสร็จแล้ว เหล่าบ่าวไพร่จึง
รวมตัวกันกินอาหารกลางวันในลานครัว เมื่อเห็นฮูหยินสามที่ไม่มีผู้ใด
เหลียวแลบุกเข้ามา ทุกคนก็พากันตะลึงไป
เฟิง่ หนิงเห็นพวกเขาถือชามใหญ่คนละใบ ในชามมีขา้ วกองราวกับ
ภูเขายอดแหลมเล็ก ในใจก็รู้สึกอิจฉา นางแค่นเสียงหึทีหนึ่งแล้วหมุนตัว
เดินเข้าไปในครัว ในครัวยังไม่ได้เก็บกวาด นางจึงขยับมือพลิกดูไปมา ไม่
เห็นมีอาหารที่ท�ำเสร็จไว้ ในใจรู้สึกผิดหวังมาก
ชายอ้วนวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาเอ่ยปากพูดเสียงดัง
"ฮูหยิน ท่านก�ำลังท�ำอะไร ทีน่ เี่ ป็นครัว ไม่ใช่ทที่ ที่ า่ นจะมาเทีย่ วเล่น
นะขอรับ"
"เจ้าเป็นใคร"
ชายอ้วนยืดอกขึ้น
"บ่าวคือพ่อครัวใหญ่ทังหรง ทุกคนเรียกบ่าวว่าทังฉู*"
เฟิ่งหนิงตบไหล่เขา ทังฉูหัวใจกระตุก หรือฮูหยินผู้นี้คิดจะหาเรื่อง
เขาด้วยเรื่องผัดผักสองจาน ข้าวหนึ่งถ้วย แม้อาหารจะเรียบง่าย แต่เขา
ก็ท�ำมันด้วยใจ หากนางกล้าติว่าไม่ดีเขาก็จะไม่ยอม
ปรากฏว่าสิ่งที่เฟิ่งหนิงพูดคือ
"ทังฉู อาหารที่เจ้าท�ำอร่อยมาก"
ทังฉูตกใจ นางใช้วิธีอะไรกัน มารยาทน�ำก�ำลังพลตาม** หรือ
* ฉู แปลว่าพ่อครัวหรือคนทำ�ครัว
** มารยาทนำ�กำ�ลังพลตาม เป็นสำ�นวน หมายถึงใช้วิธีเจรจากับฝ่ายตรงข้ามโดยมารยาทก่อน หากไม่ได้ผล
จึงค่อยใช้กำ�ลังหรือใช้ไม้แข็งจัดการ

39

Page_��������_1.indd 39 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

"แต่..."
ว่าแล้ว มีแต่ตามมา ทังฉูเตรียมใจเอาไว้แล้ว แม้ฮูหยินผู้นี้จะไม่มี
อ�ำนาจในคฤหาสน์ แต่เขาก็ต้องรับมืออย่างระมัดระวัง
"แต่เจ้าให้ข้าเพียงเล็กน้อย ข้าจะกินอิ่มได้อย่างไร"
กินไม่อิ่ม? ทังฉูตกตะลึง
ก่อนหน้านี้ทางฮูหยินสามขออาหารปริมาณสองคน เขาก็ไม่ได้ว่า
อะไร คิดว่ากินพร้อมกับสาวใช้ แต่วันก่อนนายท่านรองก�ำชับเป็นพิเศษ
ว่าส่งอาหารมังสวิรัติง่ายๆ ไปให้นางก็พอ เขายังถามว่าเตรียมปริมาณ
หนึ่งคนหรือสองคน นายท่านรองก็ตอบว่าหนึ่งคน เขายังคิดว่าเจ้านาย
กับสาวใช้กินอาหารด้วยกันคงไม่เหมาะสม นายท่านรองจึงไม่อนุญาต
คิดไม่ถึงว่าวันนี้ฮูหยินสามกลับวิ่งมาเอาความกับเขา
เฟิ่งหนิงเห็นเขาไม่ตอบจึงถามตรงไปตรงมา
"ตอนนี้ข้ากินไม่อิ่ม เจ้าว่าท�ำอย่างไรดี"
ท�ำอย่างไร? ทังฉูก็จนปัญญา จ�ำต้องพูดออกไปว่า
"ข้าวปลาอาหารเหลือเพียงของที่พวกเราบ่าวไพร่ในเรือนนี้กิน
เท่านั้นแล้ว หากจะติดเตาคงไม่ทันกาล ต้องรอหลังเที่ยง"
เมื่อพูดถึงหลังเที่ยง เฟิ่งหนิงก็ตาเป็นประกาย
"ซาลาเปา?"
ทังฉูส่ายหน้า
"ซาลาเปาไม่ได้ขอรับ ซาลาเปาเป็นของนายท่านรอง ทุกวันตอน
บ่ายนายท่านรองจะต้องกินของว่างเหล่านี้ วันก่อนนายท่านรองไม่ได้กนิ
ก็โมโหไปรอบหนึ่งแล้ว"

40

Page_��������_1.indd 40 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

เฟิ่งหนิงได้ฟังค�ำนี้ก็เข้าใจในทันที
"ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง!"
ชายหนุม่ ใจแคบผูน้ นั้ แกล้งนางเพราะซาลาเปา มินา่ ล่ะ อาหารของ
สองวันนี้จึงเปลี่ยนไป
นางแอบขบเขีย้ วเคีย้ วฟัน เอ่ยค�ำขอบคุณแล้วก็หมุนตัวเดินจากไป
ทังฉูลูบหัว ไม่รู้จริงๆ ว่าฮูหยินสามมีจุดประสงค์อะไร

บ่ายวันนัน้ ทังฉูตงั้ ใจนึง่ ซาลาเปาหมูขาวอวบหอมๆ หนึง่ ลังถึง ขณะ

ก�ำลังเตรียมจะเปิดฝาครอบหยิบซาลาเปาก็ได้ยนิ เสียงดังโครมครามจาก
ด้านนอก เขาออกไปดูกเ็ ห็นฟืนกองใหญ่ทกี่ องในลานไม่รวู้ า่ ล้มครืนลงมา
หมดได้อย่างไร จึงรีบเรียกบ่าวไพร่หลายคนมาเก็บฟืนไปกองไว้ตามเดิม
ส่วนตัวเองรีบกลับไปเอาซาลาเปาในครัว แต่เมื่อเขาเปิดลังถึงออกก็ต้อง
ตะลึงไป
ซาลาเปาล่ะ ทังฉูจอ้ งลังถึงว่างเปล่าแล้วก็หน้าเขียวปัด้ มันเกิดอะไร
ขึ้นกันแน่
วันนี้หลงเอ้อร์ไม่ได้กินซาลาเปาอีกครั้ง แต่กลับเก็บชามเปล่าได้ที่
ทางเดินเล็กหน้าหอหนังสือ ในใจเขารู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นก็ย่อมโมโหโกรธา
แต่ภายหลังคิดอย่างละเอียดแล้ว เขากลับรู้สึกว่าเมื่อเทียบกับที่ผ่านมา
น้องสะใภ้ผนู้ มี้ อี ากัปกิรยิ าแตกต่างไปมาก เรียกว่าถึงขัน้ แปลกประหลาด
หลงเอ้อร์ตามแม่นมอวี๋มาพบ
"เฟิง่ หนิงคนนัน้ หลังจากได้รบั บาดเจ็บก็บอกว่าตัวเองจ�ำอะไรไม่ได้
อากัปกิริยาก็ต่างไปจากเมื่อก่อนมาก"

41

Page_��������_1.indd 41 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

"เรือ่ งนีบ้ า่ วรูด้ ี บ่าวคิดจะปล่อยนางไปก่อน นานวันเข้านางย่อมเผย

ธาตุแท้อะไรออกมาเอง"
"ข้าลองทดสอบนางดูแล้ว ปฏิกิริยาตอบสนองของนางเหมือนจะ
จ�ำอะไรไม่ได้จริงๆ หากนางแกล้งท�ำ ความสามารถในการแกล้งโง่นี้ก็
ยอดเยี่ยมมาก"
"แต่โรคนี้มาได้เวลาพอดี จ�ำอะไรไม่ได้ เรื่องที่นางท�ำในอดีตก็
สามารถลบทิ้งไปจนหมดสิ้นได้เลยไม่ใช่หรือ"
ความสงสัยที่แม่นมอวี๋มีต่อเฟิ่งหนิงไม่ได้ลดน้อยลงเลย
หลงเอ้อร์พยักหน้า
"ยังมีอีกเรื่องที่มีพิรุธ นางบอกว่านางจ�ำอะไรไม่ได้ แต่ทางเดินใน
บ้านนี้กลับไม่ลืม หลายวันก่อนนางเดินเล่นไปทั่ว ข้าส่งคนเดินตาม นาง
ไม่หลงทาง เดินหาครัวก็พบอย่างแม่นย�ำ และยังวิง่ มาทีห่ อหนังสือได้ดว้ ย
วันนั้นตอนที่ข้าเห็นนาง นางก�ำลังยืนอยู่หน้ากลไก แต่ไม่ได้เดินเข้าไป
แม้แต่กา้ วเดียว สุดท้ายนางก็กลับไปทีเ่ รือนของตัวเองโดยไม่เดินแยกไป
ทางใดเลย นี่ไม่เหมือนคนที่จ�ำอะไรไม่ได้"
หากจะพูดถึงการจัดวางสิ่งปลูกสร้างภายในคฤหาสน์สกุลหลง
ทางเดินทุกทางล้วนมีประตู ส�ำหรับบ่าวไพร่ที่มาใหม่ ไม่มีคนเดินน�ำทาง
ราวหนึ่งเดือนย่อมต้องเดินหลงทางอย่างแน่นอน เฟิ่งหนิงมาอยู่ที่นี่เป็น
เวลานานแล้วก็ยงั หลงทางอยูห่ ลายครัง้ ตอนนีน้ างบอกว่านางลืมทุกอย่าง
หมดแล้ว แต่นางกลับไม่เดินหลงทาง
แม่นมอวี๋ได้ฟังเรื่องที่นางจ�ำทางได้ก็ยิ่งมั่นใจในความคิดที่ว่า
เฟิ่งหนิงแกล้งโง่

42

Page_��������_1.indd 42 9/21/16 10:16 AM

 หมิ ง เยวี่ ย ทิ ง เฟิ ง

"หญิงคนนีเ้ จ้าเล่หน์ กั แต่คดิ ไม่ถงึ ว่านางทีไ่ ด้รบั บาดเจ็บและถูกจับ

กลับมาจะเริ่มอยู่ไม่สุขเร็วขนาดนี้ บ่าวต้องคอยดูแลนางเสียบ้างแล้ว"
หลงเอ้อร์พยักหน้าแล้วเอ่ยความคิดอีกอย่างขึ้นมา
"หากเรื่องที่นางสูญเสียความทรงจ�ำไม่ใช่เรื่องเท็จ อากัปกิริยา
แปลกๆ ในตอนนี้ก็สามารถอธิบายได้ว่าก่อนหน้านี้นางล้วนแสดงละคร
ตอนนีน้ างลืมจุดประสงค์ทสี่ กุลเฟิง่ ให้นางแต่งเข้ามา นางจึงแสดงตัวตน
ที่แท้จริงออกมา"
แม่นมอวี๋แค่นเสียงหึทีหนึ่ง
"เสีย่ วชิงยังมารายงานบ่าวว่านางอยากกลับบ้าน แต่จะให้นางกลับ
ไปไม่ได้ แม้ของทีน่ างขโมยไปจะเป็นของปลอม พวกเราก็ยงั ไม่รวู้ า่ ผูส้ มรู้
ร่วมคิดของนางมีใครบ้าง ในคฤหาสน์มใี ครอยูอ่ กี หรือไม่ ไม่แน่วา่ เบือ้ งหลัง
ยังมีแผนอะไรซ่อนอยู่ หากนางหนีไปเช่นนี้ ต่อไปก็ยิ่งยากจะหาตัวไส้ศึก
และหลักฐานออกมาได้ เรือ่ งทีน่ ายท่านสามถูกท�ำร้ายก็ไม่ธรรมดา ใช่วา่
จะไม่เกี่ยวข้องกับเฟิ่งหนิงคนนี้"
"เช่นนั้นข้าจะมอบเรื่องนางให้ท่านจัดการก็แล้วกัน ข้าได้ก�ำชับ
พ่อบ้านเถี่ยให้เพิ่มการตรวจตราภายในคฤหาสน์แล้ว เจ้าสามออกจาก
คฤหาสน์ไปครั้งนี้ก็ไม่มีปัญหาอะไร ท่านไม่ต้องเป็นห่วง"
"เฮ้อ บ่าวจะไม่เป็นห่วงได้อย่างไร บ่าวเห็นพวกท่านสามพี่น้อง
เติบโตกันมา ตอนนีท้ กุ อย่างล้วนมัน่ คง แต่กลับมีเรือ่ งสกุลเฟิง่ เข้ามา นายท่าน
สามแต่งกับหญิงเช่นนีถ้ อื ว่าเป็นความผิดพลาดชัว่ ชีวติ บ่าวสงสารจริงๆ"
"แม่นม" หลงเอ้อร์ปลอบหญิงชราที่ดูแลพวกเขามาเหมือนมารดา
"เรื่องสกุลเฟิ่งพวกเราจะหาวิธีจัดการแน่นอน"

43

Page_��������_1.indd 43 9/21/16 10:16 AM

 หงส์ ฟ ้ อ นมั ง กรเหิ น 1

แม่นมอวี๋ตอบกลับ
"นายท่านรองโปรดวางใจ หญิงคนนีค้ ดิ จะแกล้งโง่ บ่าวจะท�ำให้นาง
เผยธาตุแท้ออกมาให้ได้"

วันต่อมาเฟิง่ หนิ(ติงดรูจ้ ตามอ่

ากแม่านนต่
มอวี
อได้ว๋ า่ ใตันฉบั
วเองกลั
บเต็มบ)บ้านเกิดไม่ได้ เหตุผล
คือนางหัวกระแทกบาดเจ็บ ถึงตอนนี้ยังหาสาเหตุที่ได้รับบาดเจ็บไม่เจอ
นางก็ต้องกินยารักษาตัวต่อไป หากจะกลับบ้านเกิด การเดินทางไกล
เช่นนีอ้ าจท�ำให้ขาดยา ไม่ดตี อ่ สุขภาพ นอกจากนีแ้ ม่นมอวีย๋ งั บอกว่าหาก
ระหว่างทางเกิดเรื่องอะไรขึ้น จะให้สกุลหลงบอกกับสกุลเฟิ่งอย่างไร
เฟิ่งหนิงฟังแล้วย่อมรู้สึกผิดหวัง แต่แม่นมอวี๋พูดจาสมเหตุสมผล
นางก็ไม่อาจตอบโต้อะไรได้ อย่างไรเสียจากเมือ่ วานถึงวันนีอ้ าหารทุกมือ้
ล้วนไม่เลว ดูแลความเป็นอยู่ดี นางจึงพอใจกับสภาพปัจจุบัน
เมื่อเห็นว่ายากนักที่แม่นมอวี๋จะมาสักครั้ง กอปรกับครั้งนี้ท่าทีของ
นางก็โอนอ่อนลงมาก เฟิ่งหนิงจึงรีบดึงตัวนางนั่งลงพูดคุยกัน
"แม่นมอวี๋ ท่านบอกข้าที ข้าแต่งเข้ามาได้อย่างไร"
เดิมทีนางคิดว่าแม่นมอวีจ๋ ะไม่ไว้หน้า แต่ปรากฏว่าอีกฝ่ายดืม่ น�ำ้ ชา
อย่างช้าๆ เล่าเรื่องให้นางฟัง
ที่แท้สกุลหลงสกุลเฟิ่งนับว่าเป็นสหายกัน เริ่มจากรุ่นบรรพบุรุษก็
เป็นสหายสนิทกันแล้ว นายท่านของสองสกุลตะลุยไปทั่วหล้า ร่วมทุกข์
สุขด้วยกัน ท�ำงานเพื่อราชส�ำนักมาไม่น้อย ปกป้องแคว้นสร้างสันติสุข
มีชื่อเสียงโด่งดัง ทุกคนล้วนรู้ว่าหลงเฟิ่งมีความดีความชอบ
ในตอนนั้นผู้อาวุโสสองสกุลตกลงกันไว้เป็นมั่นเหมาะว่าจะท�ำการ

44

Page_��������_1.indd 44 9/21/16 10:16 AM