1

ภาพเงาชายหญิงสองคนที่นงั่ คุยกันในห้ องพักของโรงแรมหรูใจกลาง

เมือง เป็ นแบบนี ้มาได้ สกั ระยะหนึง่ แล้ ว และบทสนทนาก็มกั จะหนีไม่
พ้ นเรื่ องของผลประโยชน์และบุคคลที่ขดั แข้ งขัดขากันเอง ‚ทําดีมาก
ข่าวที่เธอปล่อยไปนัน่ ราคาหุ้นร่วงกราวเลย พอล่อพวกแมงเม่าได้ แล้ ว
จัดการช้ อนซื ้อให้ หมดเลยรู้ไหม‛
‚ค่ะ‛ หญิงสาวรับคํา พลางยกแก้ วเครื่ องดื่มขึ ้นจิบ ‚แต่ห้ นุ กลุม่
ใหญ่ที่คณ
ุ อิศราถืออยู่นี่สิคะ เราจะจัดการได้ ยงั ไง‛
‚โธ่ แม่คณุ อิศรามันคนไม่เอาถ่าน ใครๆก็ร้ ู ทําตัวเสเพลแบบ
นัน้ ทังกิ
้ นดื่มเที่ยว มัว่ ผู้หญิงไปหมด ไม่สนว่าลูกเขาเมียใคร ลําพังเงินที่
พ่อแม่มนั ทิ ้งไว้ ให้ นนั่ แทบจะท่วมหัวมันตาย มันจะมาสนใจอะไรกับหุ้น
ที่มนั มี‛
‚แต่... หุ้นของคุณอิศรานัน่ ถือว่ามีอตั ราส่วนมากที่สดุ เลยก็ว่า
ได้ นะคะ ทางที่ดี เราก็ไม่ควรประมาทคนอย่างคุณอิศราน่าจะดีกว่า ‛
หญิงสาวยังคงออกปากเตือนอีกครัง้
‚อืม ถ้ าอย่างนันเราค่
้ อยหาทางจัดการกับมัน คนอย่างนันไม่
้
คณามือผู้หญิงแบบเธอหรอก ฉันพูดถูกไหม‛ คนพูดหันมาส่งสายตา
กรุ้มกริ่ มตบท้ าย
 ‚แล้ วยายแก่ที่นงั่ แท่นอยู่นนั่ เราจะทํายังไงกับมันดีคะ‛
‚นังแก่นนั่ ไม่ยากหรอกน่า ตอนนี ้เราจัดการทีละขันก่
้ อน เล่น
งานไอ้ อิศราให้ หมดสภาพ คนที่เหลือง่ายเสียยิ่งกว่าง่ายอีก เชื่อฉันสิ‛
หญิงสาวจิ ้มก้ นบุหรี่ ลงในที่เขี่ยหรูหราบนโต๊ ะ ก่อนจะยกแก้ ว
เครื่ องดื่มสีอําพันขึ ้นกระดกรวดเดียวจนหมดแก้ ว ‚ได้ ค่ะ ทีนี ้เราก็จะได้ ร้ ู
กันว่าอิศรามณีจะเป็ นของใคร ถ้ าไม่ใช่เรา‛
‚ไปด้ วยกันเถอะนะบัว แกอย่ามัวมานัง่ ซึมกะทือแบบนี ้เลย
ผู้ชายไม่มีคนเดียวบนโลกหรอกนะเว้ ย เสียแล้ วก็เสียไป เอากลับคืนมา
ไม่ได้ หรอก เชื่อฉันสิ‛
พิสชาหันขวับมองหน้ าคนพูด ก่อนจะตาโตโต้ กลับในทันที ‚จะ
บ้ าเหรอเกล ฉันแค่เสียดายเงินที่คินยืมไปก็เท่านัน้ เสียบ้ าบออะไรของ
แก พูดซะน่าเกลียดเชียว‛ พิสชาบอกแล้ วหันไปยิ ้มแห้ งๆให้ เฟื่ องลดา
พี่สาวกึ่งเจ้ านายที่ยืนมองอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆไม่ใกล้ ไม่ไกลจากตรงนัน้
นัก
‚นัน่ สิบวั อย่าคิดมากเลย ผู้ชายแบบนันเลิ
้ กได้ สิยิ่งดี ไอ้ ที่แล้ ว
ไปแล้ วก็ปล่อยให้ มนั แล้ วไปเถอะ‛ เฟื่ องลดา คือเจ้ านายที่น่ารักและ
ดูแลลูกน้ องในร้ านเสมือนญาติปลอบใจขึ ้นมาอีกคํารบ
‚พี่เฟื่ องไม่ต้องห่วงบัวหรอกค่ะ บัวยังโออยู่‛
 ‚โอกะผีดิ่พี่เฟื่ อง ดูดู ดูหน้ ามันสิไร้ ความรู้สกึ อย่างกับหุ่นยนต์
อย่างนันน่
้ ะ‛ ฉลองขวัญท้ วงขึ ้นมาอีกคน
เฟื่ องลดายิ ้มอย่างอ่อนโยน แล้ วเอ่ยชวนด้ วยเสียงนุ่มนิ่มใน
แบบฉบับของเธอ ‚ถ้ าอย่างนัน้ ไปพักผ่อนกับพี่ไหม ถือสะว่าไปสงบจิต
สงบใจ กลับมาจะได้ ลยุ งานกันต่อ เอางี ้ก็ได้ คิดว่าไปเที่ยวคราวนี ้ ไป
ชาร์ ตแบตให้ ตวั เองก็ได้ ดีไหมบัว‛
เกวลินออกโรงช่วยชวนอีกคน ‚นัน่ สิ ไปเถอะ พี่เฟื่ องปิ ดร้ านตัง้
หลายวัน พ่อเลี ้ยงกับแม่แกก็ไม่อยู่บ้านด้ วยไม่ใช่เหรอ แกจะไม่เหงาแย่
รึไง‛
พิสชายังคงปฏิเสธแบบทุกคราวที่ถกู ชวนไปเที่ยวเปิ ดหูเปิ ดตาจาก
เจ้ าของร้ านที่เธอทํางานอยู่ ‚ไม่เป็ นไรค่ะ พี่เฟื่ องพายัยพวกนี ้ไปกัน
เถอะ บัวว่าบัวหยุดพักอยู่ที่บ้านดีกว่า‛
‚ถือว่าพี่จ้างเราก็แล้ วกัน พี่ให้ สามแรงเลยเอ้ า‛ เฟื่ องลดาเอาใจลูกน้ อง
คนสนิทด้ วยการหว่านเงินลงไป พิสชาได้ ยินดังนันอดเหลื ้ อบตามอง
เจ้ าของร้ านไม่ได้ มุมปากยกยิ ้มขึ ้นมาได้ อีกหน่อย ก่อนจะถอนหายใจ
อีกครัง้
‚พี่เฟื่ องน่ะ อย่าเอาเงินมาล่อลวงน้ องนะ‛
‚ตกลงว่าไปด้ วยกันนะบัว ถ้ าไม่ไปงานนี ้มีงอนจริ งๆด้ วย พี่เฟื่ องใจดี
จัดทริ ปให้ กี่ครัง้ ต่อกี่ครัง้ แกก็ไม่เคยไปสักที ครัง้ นี ้ถือว่าเพื่อนๆขอร้ องก็
แล้ วกัน ให้ ฉนั กราบเลยก็ได้ เอ้ า‛ เมธาวีพดู ขึ ้นบ้ างขณะเคี ้ยวขนมไป
พลางทําท่าจะกราบแบบติดตลกไปพลาง
‚เฮ้ ย! อย่าทําแบบนี ้สิ เออไปก็ไป บัวไปก็ได้ ค่ะพี่เฟื่ อง แต่ที่ไปนี่ไม่ใช่วา่
เห็นแก่เงินหรอกนะคะ‛พิสชากระเถิบตัวหนี มือไม้ ปัดป้องเพื่อนที่ทํา
ท่าทางทะเล้ นจะก้ มลงกราบเธอ ประโยคท้ ายตอบตกลงเฟื่ องลดาอย่าง
จําใจ
‚เหรอยะ ไม่ได้ เห็นแก่เงินเล้ ย ว่างันเห๊
้ อะ‛ เกวลินที่กําลังเก็บ
โต๊ ะอยู่ไม่ห่างไปนักลากเสียงถามด้ วยความหมัน่ ไส้
เฟื่ องลดายิ ้มให้ อย่างอ่อนโยน ‚ไปเถอะบัว ไปหลายๆคนสนุกดี
ออก อีกอย่างพี่ก็ไม่อยากให้ เราต้ องมานัง่ คิดมากด้ วย ผู้ชายแบบนัน้
ไม่สมควรเลยที่บวั จะมานัง่ ทุกข์ใจให้ แบบนี ้‛
‚ก็ได้ ค่ะพี่เฟื่ อง‛
‚ไง ฉันบอกแกแล้ วใช่ไหม ไม่เคยเชื่อเพื่อน ไอ้ ผ้ ชู ายกะหรั่วๆ
พันธ์นนน่
ั ้ ะ คบไปก็มีแต่เสียกับเสีย‛ เกวลินต่อว่าผู้ชายที่เคยได้ ชื่อว่า
เป็ นแฟนเพื่อนด้ วยเจ็บใจแทน จนเฟื่ องลดาต้ องออกโรงป้อง ‚พอแล้ ว
น่า อย่าตอกยํ ้ายัยบัวอีกเลย‛
พิสชานัง่ เรื อข้ ามฟากมายังเกาะไกลสุดในภาคตะวันออกอย่าง
ปลอดภัยพร้ อมเจ้ านายและเพื่อนสาวตามที่ได้ ตกลงกันไว้ ทังหมดเก็้ บ
ของเข้ าห้ องเป็ นอันเรี ยบร้ อย ก่อนจะพากันลงเล่นนํ ้า เกวลินเดินมานัง่
มองใกล้ ๆขณะที่พิสชากําลังจัดของออกจากกระเป๋ า
‚เอาไอ้ นี่ออกสะยายบัว ใส่แว่นมาแล้ วจะเล่นนํ ้าสนุกได้ ยงั ไงกัน‛ เก
วลินดึงขาแว่นออกให้ ยืนมองใบหน้ าคนที่เอาแต่สวมแว่น ตาโตสวย
หวาน ปากนิดจมูกหน่อยแบบนี ้แล้ ว สาวๆคนไหนก็ใฝ่ ฝั นอยากมีหน้ า
สวยๆหวานๆแบบพิสชา แล้ วถือวิสาสะรื อ้ กระเป๋ าของเธอ ยื่นตลับใส่
คอนแทคเลนส์สง่ ให้ พิสชารับก่อนจะส่งเสียงบางอย่างในลําคอทํานอง
ว่าเห็นด้ วย ในเมื่อเธอมาเที่ยวเพื่อปลดปล่อยแบบนี ้แล้ ว ก็ไม่คิดจะขัด
เพื่อนจึงยอมตามอย่างว่าง่าย
จวบจนกระทัง่ เย็นวันสุดท้ ายก่อนกลับไปใช้ ชีวิตแบบเดิม ทังหมดจึ
้ งพา
กันออกมานัง่ รับลมชมวิวรออาหารที่ด้านหน้ าสุดของที่พกั เกวลินคุย
เจื ้อยแจ้ วบอกด้ วยนํ ้าเสียงเสียดายๆว่า
‚แป๊ บๆจะกลับกรุงเทพกันแล้ ว เร็วจังเลยเนอะ ยังเที่ยวไม่หนํา
ใจเลยอ่ะพี่เฟื่ อง‛
เฟื่ องลดายิ ้มให้ อย่างอ่อนโยน ก่อนจะบอกน้ องๆออกไป ‚พี่มีอี
เว้ นท์ที่แพริ มนํ ้า ไปช่วยจัดงานแต่งให้ เพื่อนคุณฟาน่ะ พวกเราน่าจะได้
ไปช่วยพี่ด้วยประมาณเดือนหน้ า ไปกันหมดแบบนี ้แหละ ดีไหม‛ สาวๆ
ได้ ยินดังนันแล้
้ วก็พากันฮูเลยกใหญ่ ถามยืนยันอีกครัง้ ‚จริ งเหรอคะพี่
เฟื่ อง‛ เฟื่ องลดายิ ้มรับพยักหน้ าให้
‚บรรยากาศที่นี่ดีนะคะพี่เฟื่ อง เสียดายห้ องพักเก่าไปหน่อย แค่นนยั
ั ้ งไม่
พอสกปรกอีกต่างหาก พนักงานยิ่งไม่ต้องพูดถึงไม่มีเซอร์ วิสมายด์เอา
เสียเลย อีกไม่นานหรอก เดี๋ยวคงเจ๊ ง‛ ฉลองขวัญบ่นพลางยกแก้ วนํ ้าขึ ้น
จิบไปพลาง พร้ อมปรายตามองด้ วยสายตาปรามาสตามนิสยั
‚นัน่ สิ พี่มาคราวก่อน ที่นี่ยงั ดูดีอยู่เลยนะ‛เฟื่ องลดาคล้ อยตาม
ไปด้ วย
แล้ วพนักงานของรี สอร์ ตก็ตอกยํ ้าคําปรามาสของฉลองขวัญ
ด้ วยกิริยาไม่คอ่ ยดีนกั ขณะนําอาหารมาเสิร์ฟ ท่าทางที่เห็นแล้ วขัดตา
ขัดใจบรรดาสาวๆ จนอดปากไม่ไหว ต้ องพูดคล้ อยหลังตามไป ‚ดู
พนักงานดิ่พี่เฟื่ อง ทํายังกับเรามาขอที่อยู่ขอที่กิน บริ การห่วยแตกชะมัด
เลย‛
‚อย่าคิดอะไรมากเลยนะ เดี๋ยวพาลจะหมดสนุกกันไปเปล่าๆ‛
เฟื่ องลดาบอกด้ วยนํ ้าเสียงนุ่มนวล ไม่อยากให้ น้องๆอารมณ์เสียเพราะ
เรื่ องแบบนี ้
‚จริ งอย่างที่พี่เฟื่ องบอก เดี๋ยวพอเรากินข้ าวเสร็จ เราไปนัง่ ชม
วิวต่อตรงบาร์ นํ ้ากันต่อดีไหมคะ‛ เมธาวีเสนอความคิด เกวลินจิ ้ม
อาหารตรงหน้ าเข้ าปากเป็ นคนแรก หันมาชวนทางพิสชา ‚ดีดี คืนนี ้บัว
ปล่อยผีกนั หน่อยไหม คืนสุดท้ ายแล้ วด้ วย‛
‚อย่าเลย ฉันไม่เคยดื่ม‛ พิสชาปฏิเสธทังคํ
้ าพูดและสีหน้ า เธอรู้
ดีวา่ การปล่อยผีที่ว่าตามความหมายของเพื่อนคืออะไร
‚ไม่เคยสิ ต้ องลอง มากับพวกเราจะกลัวอะไร พี่เฟื่ องก็อยู่ทงั ้
คน‛
‚ไม่เอาหรอก พวกแกอยากลองก็ลองกันไปเหอะ ฉันไม่เอาด้ วย
คนหรอก เห็นฉันอกหักแบบนี ้ ก็ไม่คิดจะประชดชีวิตหรอกนะจะบอก
ให้ ‛
‚เถอะน่า จะกลัวอะไรวะ ฉันมาทังคน ้ รับรองได้ ว่าฉันไม่ทิ ้งแก
แน่บวั ‛ เกวลินเสริ มความมัน่ ใจให้ ด้ วยอยากให้ เพื่อนไม่เคยดื่ม ลองดื่ม
กับเขาสักครัง้ พิสชาทําหน้ าไม่ถกู เมื่อคนอื่นๆก็พลอยเห็นดีเห็นงามไป
กับเกวลินด้ วย
ถัดจากโต๊ ะของพวกเธอออกไปไม่ไกลนัก สี่หนุ่มและห้ าสาวที่นงั่ ขนาบ
ข้ างกําลังนัง่ พูดคุยอย่างสนุกสนานเช่นกัน หนึง่ ในนันเอ่
้ ยขึ ้นด้ วยความ
สงสัย นํ ้าเสียงกระเซ้ าเหย้ าแหย่คนที่ขนาบด้ วยสองสาวหุ่นสวยหน้ าใส
ข้ างกาย
‚อิศไม่พาน้ องนํ ้าตาลมาด้ วยวะ‛
 คนโดนกระเซ้ าทิ ้งช่วงไว้ อดึ ใจ กว่าจะหันมาตอบได้ ก็กินเวลาไป
หลายวินาที เพราะมัวแต่หอม ไซร้ สองสาวสวยที่ขนาบข้ างซ้ ายขวาคน
ละทีสองที ‚พามาทําไม มาก็ไม่ได้ อยู่กบั น้ องๆพวกนี ้สิวะ‛
ฐิ ติมองหน้ ากับหัสนัยอย่างรู้กนั ก่อนที่เพื่อนของหัสนัย ผู้ซงึ่
เป็ นเจ้ าของกิจการรี สอร์ ตจะรุกถามอิศราต่อจากเมื่อครู่ ‚แล้ วตกลงนาย
สนใจไหมอิศ นี่เราขายให้ นายราคาเพื่อนกันเลยนะเว้ ย‛
อิศรายังคงชื่นใจกับสาวๆข้ างกายไม่ห่าง ก่อนจะกวาดสายตา
มองไปรอบๆรี สอร์ ตที่เพื่อนบอกขายด้ วยสายตาประเมินโดยคนที่เหลือ
บนโต๊ ะไม่มีโอกาสได้ เห็น
‚แล้ วจะขายทําไมวะป๋ อ เท่าที่ดู คนก็เข้ าพักอยู่ไม่น้อยเลยนะ‛
หัสนัยถามด้ วยความอยากรู้อยากเห็น เพราะกิจการรี สอร์ ตที่นี่ ดูๆไป
แล้ วน่าลงทุนไม่น้อย หากเจ้ าของเองไม่มีปัญหาจริ งๆคงไม่คิดประกาศ
ขาย
‚ไม่อยากทําแล้ วว่ะ เบื่อ ตกลงว่ายังไงอิศ นายจะซื ้อต่อหรื อ
เปล่า ถ้ าไม่...เราจะได้ ขายให้ คนอื่น นี่ก็มีคนมารอซื ้อเยอะเลยนะเว้ ย
ให้ ราคามากกว่าที่บอกขายนายอีก‛เจ้ าของทําทีเป็ นไม่สนใจ ทังที ้ ่ในใจ
ก็ล้ นุ ไม่น้อย หากขายที่นี่ให้ อิศราได้ เขาก็สบาย เพราะหนี ้รุมเร้ าหลาย
ทาง จึงตัดปั ญหาด้ วยการขายทิ ้งไปเสีย และราคาที่บอกขายให้ อิศราก็
สูงจนไม่มีใครกล้ าซื ้อต่อ อิศราเงินหนาและดูท่าจะไม่สนใจเอางานเอา
การเท่าไร ไม่มีทางรู้แน่วา่ รี สอร์ ตแห่งนี ้งบดุลยํ่าแย่ขนาดไหน
‚ราคาดีกว่า นายก็ขายให้ เขาไปเถอะ‛ อิศรายักไหล่ บอกอย่าง
ไม่ยี่หระ สองมือยังคงไล้ วนเนื ้อตัวของสองสาวข้ างกายอย่างไม่สนใจ
สายตาคนอื่น
‚อยากขายให้ เพื่อนกันมากกว่า อย่างน้ อยๆก็จะได้ อ่นุ ใจไง
เพื่อน‛ คนเสนอขายที่ทําท่าจะไม่ง้อ กลับมาทําท่าทีง้ออิศราอีกครัง้
‚เอาไว้ ก่อนเถอะ ตอนนี ้ฉันไม่อยากคุยเรื่ องเครี ยดๆ‛ อิศราบอก
แล้ วคุยเรื่ องอื่นต่อ จนเลยเวลาคํ่ามาได้ ครู่ใหญ่ อิศราปลีกเดินออกมา
รับสายเรี ยกเข้ าแล้ วปล่อยให้ สองสาวข้ างกายและเพื่อนของเขาสนทนา
ฮาเฮกันไป
เมื่อวางสายแล้ ว ชายหนุ่มเดินสํารวจสถานที่ภายในรี สอร์ ตอีกรอบ จะ
ว่าไปแล้ วที่นี่ก็น่าลงทุนอยู่ไม่น้อย แม้ จะรู้ว่าเจ้ าของบอกขายให้ เขาใน
ราคาที่แสนแพง และยังมีจดุ บอดอีกเยอะที่ต้องปรับปรุงหากเขาซื ้อไว้
แต่นนั่ ก็ไม่หนักหนาเกินไปสําหรับอิศรา บางทีเขาอาจเปลี่ยนใจซื ้อก็
เป็ นได้ จนเดินมาถึงบาร์ นํ ้า อิศราหยุดยืนมองดูภาพรวมของที่แห่งนี ้
สักพักเขาก็ได้ ยินเสียงของหญิงสาวที่นงั่ ถัดไปไม่ไกลนัก กระแทกแก้ ว
ลงบนขอบบาร์ สัง่ เครื่ องดื่มด้ วยนํ ้าเสียงอ้ อแอ้ บง่ บอกว่ากําลังได้ ที่
พนักงานรับออเดอร์ แล้ วส่งแก้ วเครื่ องดื่มให้ ทนั ทีด้วยสายตาเอือมๆ
ด้ วยนํ ้าเสียงเรี ยบเฉย คงเจอลูกค้ าแบบเธอมาเยอะจนหน่าย ‚ห้ าร้ อย
แปดสิบบาทครับคุณ‛
หญิงสาวคนนันกระแทกเสี
้ ยงถามด้ วยท่าทางไม่คอ่ ยพอใจ ‚หึ
ว่าไงนะ‛
‚ขออนุญาตเก็บเงินเลยนะครับ‛ พนักงานคนเดิมบอกเสียง
ราบเรี ยบไร้ อารมณ์อย่างที่บริ กรไม่พงึ ควรมี แล้ วบอกราคาอีกครัง้ ‚ห้ า
ร้ อยแปดสิบบาทครับคุณ‛
พิสชายกแก้ วเครื่ องดื่มขึ ้นส่องกับหลอดไฟภายในร้ าน แล้ วส่ง
เสียงฮึดฮัด ‚แก้ วแค่เนี ้ยนะ ห้ าร้ อยแปดสิบ‛
อิศราที่ยืนมองดูเหตุการณ์อยู่ตดั สินใจเดินเข้ ามาหาคนทังคู ้ ่
พนักงานชายประจําบาร์ นํ ้าจําได้ ว่าเป็ นเพื่อนเจ้ าของรี สอร์ ต กลัวจะ
เกิดการเข้ าใจผิดกันขึ ้น รี บบอก ‚คือว่า...คุณผู้หญิงคนนี ้ดื่มมาเยอะ
เลยครับ เมื่อครู่ผมยังเห็นเพื่อนของเธอจ่ายให้ อยู่ดีดี แต่พอมีแสดงควง
กระบองไฟตรงหาด ก็พากันไปดู แล้ วทิ ้งเธอไว้ ที่นี่คนเดียว คงเห็นว่า
เธอเมามากมังครั
้ บ ผมไม่ได้ ทําเกินกว่าเหตุนะครับคุณอิศรา‛
‚ใคร...ก้ อ...ด้ าย...จ่าย...เงิน...ให้ ...ที ‛ พิสชาโวยขึ ้นมาอีกรอบ
คงยังไม่ร้ ูตวั ว่าตนเองโดนเพื่อนทิ ้งให้ อยู่คนเดียวที่บาร์ นํ ้า
 อิศราขมวดคิ ้วของตนเองเล็กน้ อย ก่อนจะคว้ ากระเป๋ าเงินหยิบ
ธนบัตรออกมาจ่ายให้ พิสชาเห็นดังนันแหงนหน้
้ ามองคนที่จ่ายค่า
เครื่ องดื่มให้ เธอทันทีด้วยสีหน้ าแปลกใจ ‚คุณจ่ายให้ ฉนั เหรอ จ่ายทําไม
กัน ฉันไม่ได้ ขอให้ คณุ จ่ายนะ‛
‚เล็กน้ อยครับสําหรับผู้หญิง ก็ในเมื่อคุณกล้ าขอ ผมก็กล้ าจ่าย
ไม่เห็นมีอะไรต้ องคิดมาก‛ อิศราบอกแล้ วหันไปสัง่ เครื่ องดื่มของตนเอง
บ้ าง
‚ฉันไม่ได้ บอกให้ คณุ จ่ายนะ เข้ าใจอะไรผิดหรื อเปล่า‛ พิสชา
บอกปั ดความหวังดีจากชายแปลกหน้ า อิศรายักไหล่แล้ วมองไปรอบๆที่
ตรงนัน้ ก่อนจะตอบ ‚ก็...ไม่เห็นมีใครนอกจากผมนี่ครับ แล้ วคุณบอก
ให้ ใครล่ะช่วยจ่ายเงินให้ คณุ ‛
พิสชาเบนสายตามองไปรอบๆ แล้ วก็ใจหายวาบเมื่อไม่เห็น
เพื่อนๆอยู่ข้างๆ ก่อนจะหันมาบอกผู้ชายที่นงั่ ถัดจากตัวเองไปไม่ไกลนัก
‚เดี๋ยวเพื่อนฉันมาจะคืนเงินให้ ก็แล้ วกัน ฉันไม่ได้ พกเงินติดตัวมา‛ เธอ
บอกแล้ วมองไปรอบๆร้ านอีกหน บ่นเสียงอ้ อแอ้ ‚แล้ วนี่หายไปไหนกัน
ทําไมทิ ้งฉันไว้ คนเดียวแบบเน้ ‛
อิศราพยักหน้ าให้ แล้ วรับเครื่ องดื่มจากพนักงานมาจิบ ก่อนจะ
หันมาพิศมองหน้ าหญิงสาวที่เขาออกค่าเครื่ องดื่มให้ ด้วยสายตาละเหี่ย
ใจ ผู้หญิงสมัยนี ้หัดดื่มกันตังแต่
้ อายุเท่าไรกันนะ ถ้ าเป็ นญาติพี่น้องเขา
เห็นทีคงต้ องเอ็ดกันไปข้ าง หากดื่มจนไม่ร้ ูสติแบบที่เธอเป็ นอยู่ ว่าแล้ วก็
มองหญิงสาวด้ วยสายตาแบบที่ตนเองชอบใช้ มองผู้คน อายุอานามของ
เธอไม่น่าเกินยี่สิบห้ า หน้ าตาสวยๆหวานๆแบบนี ้ไม่น่าเชื่อว่าจะดื่มเป็ น
ด้ วย เธอดูน่าค้ นหามากกว่าหน้ าตาสวยๆของเธอ จนเขาเองยังนึกขําใน
ความรู้สกึ แรกพบนัน้ ก่อนจะยกเครื่ องดื่มของตนเองขึ ้นมอง หรื อเหล้ า
ในมือของเขามันแรงเกินไป จนมองเห็นหญิงสาวแปลกหน้ าว่าน่าสนใจ
แบบที่ไม่เคยเป็ นมาก่อน
นัง่ เงียบกันไปพักใหญ่ พลันเสียงคล้ ายประทัดยักษ์ ก็ดงั ขึ ้นที่
ด้ านหลังของบาร์ นํ ้า ด้ วยความตกใจ พิสชาตาลีตาลานวิ่งเตลิดออก
จากร้ าน อิศราเห็นดังนันจึ ้ งวางเครื่ องดื่มของตนเองลงบ้ าง แล้ วก้ าว
ยาวๆไปดูที่ต้นเสียง เมื่อเห็นว่าอะไรเป็ นอะไร เขาเดินตามเธอไปด้ วย
ความรู้สกึ เป็ นห่วงแบบแปลกๆ พนักงานคนเดิมเดินไปดูเช่นกัน แต่
ปรากฏว่าวัยรุ่นชายที่เป็ นแขกของที่นี่สองสามคนเกิดพิเรนทร์ นํา
ประทัดมาจุดเล่น ครัน้ จะว่ากล่าวตักเตือนก็เห็นท่าจะไม่ดี ได้ แต่ยืนมอง
ด้ วยสายตาตําหนิ ก่อนจะแจ้ งให้ ผ้ จู ดั การรี สอร์ ตรับทราบ
‚คุณ คุณ เดี๋ยวก่อนสิ‛ อิศราตะโกนเรี ยกไล่หลังมา จนเธอเอง
ต้ องผ่อนฝี เท้ าช้ าลงตามเสียงเรี ยก ‚ตามฉันมาทําไม‛
2
‚คุณ คุณ เดี๋ยวก่อนสิ‛ อิศราตะโกนเรี ยกไล่หลังมา จนเธอเอง
ต้ องผ่อนฝี เท้ าช้ าลงตามเสียงเรี ยก ‚ตามฉันมาทําไม‛
‚ไม่ได้ อยากตามนักหรอก แต่คณ
ุ ติดค่าเครื่ องดื่มผมอยู่นะ ห้ า
ร้ อยแปดสิบบาท‛
‚เฮอะ งกชะมัด ถือว่าเลี ้ยงสาวไม่ได้ หรื อไง‛ พิสชามองด้ วย
หางตา ไม่วายใช้ นํ ้าเสียงสะบัดเล็กน้ อย อย่างที่เขาว่า เหล้ าเข้ าปาก
จากคนปกติก็กลายร่างเป็ นนักเลงไปได้ เธอก็ไม่ตา่ งไปจากนัน้
‚ตอนแรกผมก็ตงใจจะเลี
ั้ ้ยงคุณนัน่ แหละ แต่คณ
ุ เล่นออกตัวว่า
จะคืนให้ ผมเองไม่ใช่เหรอ‛
‚ก็เลยตามมาเอาเงินคืนว่างันเหอะ‛
้
อิศรายิ ้มกว้ างส่งให้ ไม่พดู อะไรต่อจากนัน้ ไม่อยากหาเหตุผล
ว่าทําไมตัวเขาเองถึงตามเธอออกมาแบบนี ้ คงเพราะดวงตาที่เหมือนจะ
เศร้ าและคิดอะไรอยู่ในนันมากมายแต่
้ เธอจะรู้บ้างไหมว่านัน่ น่ะเป็ นสิ่ง
ดึงดูดใจสําหรับเขา และด้ วยวัฒนธรรมตะวันตกที่ตนเองใช้ ชีวิตมานาน
มือของเขาเผลอแตะที่ด้านหลังให้ เธอเดินนําหน้ าไป ตอนนี ้อิศราตังใจ ้
จะเดินเลียบชายหาดดูสกั ครัง้ ทังที ้ ่ก่อนหน้ าไม่เคยคิดอยากเดินเล่น
แบบนี ้มาก่อน ‚ไปเดินเล่นหน่อยไหมคุณ จะได้ สร่างเมา‛
 ‚ไม่ดีกว่า ฉันไม่ได้ เมา‛ พิสชาชะเง้ อหาคนอื่น แววตาตื่นตะ
หนกจนคนมองลอบยิ ้ม เข้ าใจความรู้สกึ ของหญิงสาวที่มีต่อตนเอง
‚กลัวผมเหรอ‛ พิสชาทําหน้ ายู่ ก่อนจะบอกเขาไป ‚เอาจริ งๆ
เลยไหม ใช่ฉนั กลัวคุณ‛
‚เอาจริ งๆเหมือนกันนะ ผมว่า ผมน่าจะกลัวคุณมากกว่าเสีย
อีก‛
พิสชามองหน้ าเขาด้ วยสายตาที่เปลี่ยนไป จากความไว้ ใจชาย
ตรงหน้ าเป็ นท้ าทายในที่สดุ เธอบิดปากเล็กน้ อย แล้ วเดินล่วงหน้ าไป
ก่อนหนึง่ ก้ าว หันมาบอกด้ วยท่วงท่าเหมือนเด็กสาวตัวแสบ ‚มาเลย ดูซิ
ว่าใครจะน่ากลัวกว่ากัน‛
อิศรายิ ้มแล้ วเดินตามเธอไปในที่สดุ ผู้หญิงคนนี ้นับว่าสวย
น่ารักทีเดียว แต่นนั่ ไม่สําคัญสําหรับอิศรา เพราะรอบตัวเขาก็มีแต่
ผู้หญิงสวยๆทังนั
้ น้ แต่เธอมีบางอย่างที่กําลังดึงดูดสายตาของเขาไม่
เหมือนคนอื่นๆรอบตัวที่มี และเธอยังมีบางอย่างที่ดงึ ดูดจิตใจของเขา
บางอย่างที่อิศราเองก็บอกไม่ถกู เขาชวนเธอคุย เมื่อเดินมาได้ ครู่ใหญ่
‚คุณพักที่นี่เหมือนกันเหรอ‛
 ‚อืม ใช่คะ่ แล้ วคุณล่ะ‛ อิศรายิ ้มเล็กน้ อยก่อนพยักหน้ าตอบ
เธอไป แล้ วเสริ มต่อ ‚ที่นี่บรรยากาศดีนะ สะอาดใช้ ได้ เลย โดยรวมผมก็
ถือว่าโอเค‛
‚โอเคตรงหนาย ห้ องก็เก่า เหม็นอับ พนักงานก็หน้ าบึ ้งหน้ าบูด
ยังกับฉันมาขอพักฟรี อย่างนันแหละ‛
้
อิศราเลิกคิ ้ว ยกมุมปากสูงคล้ ายยิ ้มแต่ไม่ยิ ้ม หูผงึ่ กับข้ อมูลที่
เพิ่งได้ รับมาใหม่ รุกถามต่อ ‚เหรอ แล้ วมีอะไรอีก‛
‚โอ้ ย มีอีกเยอะ กลับไปนี่ ฉันจะไปรี วิวลงเว็ปให้ เละไปเลย
เจ้ าของมันคงห่วยแตกมากนะ ถึงได้ ไม่ทํามันให้ ดีดีน่ะ‛พิสชาบอกอย่าง
เคืองๆ
คนฟั งได้ จงั หวะ หยอดต่อไปว่า ‚ได้ ข่าวว่าเจ้ าของเดิมเขาจะ
ขายแล้ วนี่‛
‚ใครจะมาซื ้อกันคู้ณ‛
‚เท่าที่ผมรู้นี่ มีคนรอซื ้อออกเยอะแยะไปนะ‛
‚ไอ้ คนมาซื ้อนี่มีเงินอย่างเดียวไม่พอนะฉันว่า มันต้ องมีเขางอก
ออกมาจากหัวด้ วย เชื่อฉันไหมล่ะ แต่ถ้าฉันเป็ นเจ้ าของที่นี่นะ ฉันจะลี
โนเวททังหมดเลย
้ รับรองลูกค้ าเต็มทุกซีซนั่ ไม่หรอมแหรมแบบนี ้
แน่นอน‛
 อิศราถามกลับอย่างขบขัน ‚ขนาดนันเลยเหรอ
้ คุณนี่พดู ตรงดี
นะ ผมชอบ‛ พิสชามองหน้ าชายหนุ่มข้ างกายแค่นยิ ้ม ก่อนจะงึมงํา
ออกมาว่า ‚ฮึ ผู้ชาย‛
คนฟั งได้ ยินเธอเหมือนค่อนขอด ก็ขมวดคิ ้วเล็กน้ อย ถามเย้ า
กลับไป ‚ผู้ชายแล้ วทําไมครับ‛
พิสชาหยุดเดินแล้ วมองหน้ าชายหนุ่มข้ างกายด้ วยสายตาไม่
ไว้ ใจ ก่อนจะถามบางอย่างกับเขา ‚คุณพาฉันมาเดินเล่นนี่ จริ งๆแล้ ว
อยากพาฉันขึ ้นเตียงด้ วยใช่ไหมล่ะ‛ พูดจบ ก็แทบอยากจะกัดลิ ้นตัวเอง
ตายตรงนี ้ ได้ แต่นกึ โทษเครื่ องดื่มดีกรี อ่อน แต่หลายแก้ วที่เธอดื่มมันลง
ไป
อิศราหยุดมองเธอนิ่ง แล้ วแหงนหน้ าหัวเราะ จนพิสชาต้ องถาม
ด้ วยนํ ้าเสียงไม่พอใจ ‚หัวเราะทําไม ตลกมากนักเหรอ‛
‚ตลกสิ ตลกมากด้ วย ผมจะบอกว่า ตอนแรกผมคิดแค่จะ
ออกมาเดินเล่นเฉยๆ ไม่ได้ คิดจะทวงเงินคุณ แล้ วก็...‛ ตาสีนิลของเขา
มองสํารวจเธอตังแต่
้ เส้ นผมจรดปลายเท้ า ด้ วยแววตาชนิดหนึง่ ที่ทํา
เอาพิสชาร้ อนๆหนาวๆในนาทีนนเอง
ั ้ ‚ไม่ได้ คิดจะพาคุณไปนอนด้ วย
เลย แต่ถ้าคุณอยากไปนอนกับผม...ก็ได้ นะ ลองดู ผมไม่เคยลองของ
แปลกเหมือนกัน‛
 ‚ของแปลก? อี๊ ฉันเนี่ยนะของแปลก‛
อิศราหยุดขําแล้ วออกเดินตามเธอไปอีก ชวนคุยต่อ ‚แล้ ว...คุณ
จะพักที่นี่อีกกี่วนั ‛
พิสชาไม่ตอบ แต่ย้อนถามเขากลับไป ‚คุณจะถามทําไม‛
‚พรุ่งนี ้ไปดํานํ ้าด้ วยกันกับผมไหม‛
พิสชาได้ ยินแล้ วสนใจขึ ้นมาทันที แต่พอนึกอะไรได้ เธอรี บบอก
เขาไปว่า ‚ดํานํ ้าเหรอ แพงหรื อเปล่า แพงมากฉันไม่มีเงินนะ ที่มาพักนี่ก็
มีคนจ่ายให้ ไม่ได้ จ่ายเอง ถ้ าจ่ายเองคงไม่มาหรอก‛
‚เอาเถอะน่า เดี๋ยวผมจัดการให้ อยากไปไหมล่ะ‛
‚ไอ้ อยากน่ะมันก็อยากอยู่หรอกนะ แล้ วคุณมาชวนฉันทําไม
แล้ วยังจะมาออกเงินให้ ฉนั อีก นี่...คุณหวังอะไรจากฉันกันแน่ บอกมา
ซะดีดี‛พิสชาจบประโยคด้ วยการชี ้หน้ าถาม
‚ บัว! ยัยบัว! ‛ เสียงเรี ยกจากเกวลินที่ทางด้ านหลัง ทําให้ ทงั ้
สองต้ องหันมามองพร้ อมๆกัน นาทีนนพิ ั ้ สชาบอกเขาด้ วยสีหน้ าโล่งอก
มากยิ่งขึ ้น ‚เพื่อนฉันมาตามแล้ ว‛
 อิศราพยักหน้ าให้ ก่อนจะถามอีกรอบ ‚ตกลงว่าพรุ่งนี ้ไปดํานํ ้า
ด้ วยกันนะ ผมจะรอที่ลอ็ บบี ้ตอนเที่ยง‛ เกวลินวิ่งมาถึงก่อนคนอื่น มอง
ชายหนุ่มข้ างกายเพื่อน แล้ วเอียงตัวถามเพื่อน ‚ใครน่ะบัว‛
‚ไม่ร้ ูเหมือนกัน‛ พิสชากระซิบตอบด้ วยความดังระดับเดียวกัน
‚ออกมาเดินกับผู้ชายตามลําพังแบบนี ้ได้ ไง ไม่กลัวเลยเหรอ
ต่อให้ หล่อ ลํ่า หน้ าตาดีแค่ไหนก็เหอะ‛ เกวลินทําทีเป็ นสัง่ สอนแต่แอบ
ส่งสายตาหวานๆให้ ชายหนุ่มแปลกหน้ าที่ยืนคุยกับเพื่อน พิสชาสวน
กลับเมื่อนึกขึ ้นได้ ว่าตนเองโดนทิ ้งเอาไว้ คนเดียว ‚ก็พวกแกทิ ้งฉันเอาไว้
ที่บาร์ นนั่ ‛
‚เออ ฉันขอโทษ ฉันเห็นแกเมาแล้ วก็ไม่คิดว่าคงไม่มีใครมาหิ ้ว
แกไปหรอก เลยฝากบ๋อยเอาไว้ ก่อน‛ เกวลินแก้ ตวั นํ ้าขุ่นๆ แล้ วออกปาก
ชวน ‚ฉันว่าตอนนี ้เรากลับห้ องกันเถอะ‛
‚ไปสิ‛ พิสชาพยักหน้ าบอกเพื่อน ไม่ทนั จะพูดอะไรต่อ เกวลินก็
กึ่งลากกึ่งจูงเธอออกมาจากตรงนัน้ ไม่ทนั ได้ ลํ่าลาชายแปลกหน้ าคนที่
จ่ายค่าเครื่ องดื่มให้ รวมทังชวนเธอออกมาเดิ
้ นเล่นด้ วย เมื่อทังหมดเดิ
้ น
จากไปแล้ ว อิศราจึงเดินกลับไปหาเพื่อนที่โต๊ ะอีกครัง้ หัสนัยร้ องทักขึ ้น
เป็ นคนแรก
 ‚อิศ หายไปไหนมาปล่อยให้ น้องสองนางที่ชะเง้ อมองจนคอ
แทบหัก ถ้ านายมาช้ าอีกสองนาที เราจะขอให้ น้องๆย้ ายมานอนพักกับ
เราด้ วยเสียเลยคืนนี‛้ อิศรานัง่ ลงที่เก้ าอี ้ตัวเดิม แล้ วค่อยตอบออกไป
‚ออกไปเดินเลียบหาดมาน่ะ‛
‚เฮ้ ย อย่างคุณอิศราเนี่ยนะ ไปเดินเล่นที่ชายหาด นี่พวกเราหู
ฝาดไปหรื อเปล่าวะ‛ ฐิ ติแทบสําลักเหล้ า ขณะยกดื่ม แปลกใจไม่น้อยที่
ได้ ยินคําตอบจากอิศรา
‚เออน่า ก็แค่อยากเดิน ทําเป็ นเรื่ องแปลกไปได้ ‛ อิศราตอบปั ด
ไป แล้ วบอกกับเพื่อนที่เป็ นเจ้ าของสถานที่ ‚พรุ่งนี ้ฉันว่าจะลงดํานํ ้า
หน่อย นายช่วยบอกเด็กๆให้ ด้วยนะ‛ เจ้ าของรี สอร์ ตรี บตอบรับในทันที
หวังจะให้ อิศราประทับใจ หารู้ไม่วา่ เขามีคําตอบในใจอยู่แล้ ว ว่าจะซื ้อ
ต่อกิจการนี ้หรื อไม่
‚ตายแล้ ว ฉันค้ างเงินนายนัน่ ตังห้ ้ าร้ อยแปดสิบ‛ พอเข้ า
ห้ องพักมา พิสชาก็นกึ ขึ ้นได้ ว่าชาตินี ้ไม่เคยให้ ใครต้ องมาออกเงิน
ค่าอาหาร เสื ้อผ้ า หน้ าผมมาก่อน มีแต่ออกเงินให้ คนอื่นไป นัน่ ก็คือชาย
หนุ่มที่เป็ นแฟนคนแรกและคนเดียวของเธอ พาคินที่ออกปากยืมเงิน
เก็บเธอไปตังหลายหมื
้ ่นบาท
‚ค่าอะไรกันเหรอบัว‛
 พิสชาเดินไปหยิบเงินในกระเป๋ าท่าทางจริ งจัง ‚ก็ค่าเครื่ องดื่มไง
เอาไงดี ฉันว่าฉันเอาเงินไปคืนเขาเลยดีกว่า ไม่อยากติดค้ างกันไปชาตินี ้
ชาติหน้ า‛
‚เดี๋ยวก่อน‛ เพื่อนสาวคนที่ยืนอยู่ใกล้ เธอมาที่สดุ ยื ้อเอาไง ‚ดึก
ป่ านนี ้แล้ ว แกรู้เหรอว่าเขาพักที่ไหน‛
‚เออนัน่ สิ...ไม่ร้ ู ชื่อฉันยังไม่ร้ ูจกั เลย บางทีเขาอาจจะนัง่ ดื่มที่
บาร์ นํ ้าอยู่ก็ได้ นะ‛
‚นอนเถอะบัว เงินแค่นนเอง
ั ้ เอาไว้ พรุ่งนี ้ก่อนเช็คเอาท์ค่อย
ออกไปตามหาเขาก็ได้ สุดหล่อคนนันเขาคงยั
้ งไม่กลับหรอกมัง‛้ เกวลิน
บอก พร้ อมกับนึกถึงชายหนุ่มหน้ าตาหล่อเหลา แม้ ในเงามืดสลัวลางยัง
มองเห็นได้ ว่าชายคนนันหน้
้ าตาดีขนาดไหน
พิสชายังคงบ่นกระปอดกระแปด ‚เงินตังห้
้ าร้ อย ป่ านนี ้ตานัน่
ไม่ดา่ ฉันเช็ดแล้ วเหรอนี่‛
‚ช่างเขาเถอะน่า เขาอาจจะอยากเลี ้ยงแกอยู่แล้ วก็ได้ นอน
นอน นอน นอนได้ แล้ ว พรุ่งนี ้ก็จะได้ กลับกัน ออกสักเก้ าโมง ตื่นไหวใช่
ไหมบัว‛เกวลินตัดบท ก่อนที่คนอื่นจะบ้ าจี ้ตามพิสชาไปด้ วย
 พิสชาหน้ ามุ่ยเล็กน้ อย เธอไม่เคยรู้สกึ แย่อะไรแบบนี ้มาก่อน
เลย จริ งอยู่ที่เงินนัน่ ไม่ใช่เงินมากมาย แต่เธอก็ไม่อยากติดค้ างใครแบบ
นี ้นี่นา
อิศรานัง่ จิบกาแฟรอที่ลอ็ บบี ้ตังแต่
้ สิบโมงเช้ า จนถึงตอนนี ้เที่ยง
เข้ าไปแล้ ว ก็ยงั ไม่เห็นเงาของคนที่เขาชวนไปดํานํ ้าตังแต่ ้ เมื่อคืน หัสนัย
ที่เพิ่งตื่น เดินมานัง่ ลงที่เก้ าอี ้ข้ างๆ ถามหยอกเย้ าออกไปว่า ‚เห็นเด็ก
มันว่าแกนัง่ อยู่นี่ตงหลายชั
ั้ ว่ โมงแล้ ว ไหนว่าจะไปดํานํ ้าไงวะอิศ‛
‚ฉันรอคนอยู่‛ อิศราบอกเสียงราบเรี ยบ แบบที่เพื่อนสนิทรู้ดีวา่
เหมือนเด็กชายที่กําลังโดนขัดใจมากกว่าท่าทีสงบนิ่งเรี ยบเฉยที่แสดง
ออกไปแบบนัน้
‚ใคร รอใครวะอิศ สองสาวนัน่ คงสลบคาอกนาย ไม่ตื่นง่ายๆ
หรอกมัง‛้ คนเดิมยังกระเซ้ าไม่เลิก รู้ดีวา่ อิศราชํ่าชองเรื่ องบนเตียงกับ
สาวๆดีแค่ไหน
‚เปล่า ก็แค่...คนที่จะไปดํานํ ้าด้ วยกันน่ะ ไม่ใช่สองคนนัน่
หรอก‛ อิศราบอกด้ วยนํ ้าเสียงเซ็งๆ แบบที่ตวั เองนึกหงุดหงิด เพราะไม่
ใคร่เคยโดนใครขัดใจนัก
‚ไหนล่ะ คนไหน แกนัดเขาไว้ กี่โมง‛
‚ช่างเถอะ ไม่เป็ นไร เขาไม่มา ฉันก็ไปคนเดียวก็ได้ ‛
 หัสนัยกระเซ้ าเมื่อเห็นสีหน้ าคนที่บอกจะไปดํานํ ้าคนเดียว
‚ทําไมทําหน้ าแบบนันวะ ้ ทําอย่างกับคนอกหัก‛ อิศราถอนหายใจ ก่อน
จะดันตัวลุกยืน ตบไหล่คนพูดหนักๆหนึง่ ที หัสนัยทําทีเป็ นคลํ ้าป้อยๆที่
ไหล่ แล้ วรี บถาม เมื่อเห็นว่าอิศรากําลังเดินออกไปอีกทาง ที่ไม่ใช่ทาง
ลงเรื อไปดํานํ ้า ‚แล้ วนัน่ นายจะไปไหนวะอิศ‛
อิศราโบกมือก่อนจะตอบออกไปด้ วยนํ ้าเสียงเบื่อๆ ใบหน้ าของ
หญิงสาวคนที่เพิ่งเจอเมื่อคืนรบกวนจิตใจเขาจนต้ องสะบัดออกไป ‚ฉัน
ว่า ฉันกลับกรุงเทพดีกว่า‛ หัสนัยได้ แต่โคลงศรี ษะไม่เข้ าใจอารมณ์
ปรวนแปรของอิศราเท่าไรนัก ไม่ตา่ งเจ้ าตัวเอง เพราะอิศราก็ไม่เข้ าใจ
อารมณ์ของตนเองเช่นกัน เขารู้สกึ ผิดหวัง เบื่อและเซ็ง ไม่อยากยอมรับ
ว่าเป็ นเพราะผู้หญิงแปลกหน้ าคนที่เขาเพิ่งเจอครัง้ แรกเมื่อคืน ที่ทําให้
เขาต้ องเป็ นแบบนี ้
3
ทันทีที่กลับถึงบ้ านพัก พิสชาเปิ ดประตูรัว้ เข้ ามา ทันได้ ยิน
เสียงพูดคุยหยอกล้ อของมารดากับพ่อเลี ้ยงดังเจื ้อยแจ้ วออกมาถึงหน้ า
ประตูบ้าน ทันทีที่เห็นบุตรสาว คนแม่ทกั ด้ วยสีหน้ าแช่มชื่น
‚บัว กลับมาแล้ วเหรอลูก‛
‚จ้ ะ แม่‛
‚เป็ นไง สนุกไหม ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ‛
‚ก็ดีจ้ะ แม่กลับมานานแล้ วเหรอ‛
‚ก่อนหน้ าบัวไม่นานหรอกลูก มานี่มา แม่ซื ้อของที่หนูชอบมา
ด้ วยแน่ะ‛ พิสชามองหน้ ามารดาอย่างไม่ไว้ ใจ จนภาวินีต้องรี บกลบ
เกลื่อน ‚มองแม่แบบนี ้ทําไม นี่แม่เล่นได้ มาเยอะเลย ลุงพจน์ก็เฮง ได้ มา
เยอะเหมือนกัน‛
‚แม่!‛ พิสชาเรี ยกมารดาเสียงสูง ‚นี่แม่กบั ลุงพจน์เข้ าบ่อนกัน
อีกแล้ วเหรอ เลิกเล่นไม่ได้ หรื อไง สิบครัง้ แม่ได้ มากี่ครัง้ กันเชียว‛
‚อุ้ย อุ้ย บัวอย่าพูดแบบนี ้อีก แม่ไม่อยากฟั ง‛ ภาวินีบอก
บุตรสาวไม่ให้ พดู กับเธอเรื่ องนี ้ เพราะตนเองเพิ่งค้ นพบว่าชอบการเสี่ยง
โชคแบบนี ้เป็ นที่สดุ ตังแต่
้ ได้ ร้ ูจกั สุพจน์ และตัดสินใจคบหากันตังแต่
้ นนั ้
‚อ้ อ นี่แม่มินเขามาหาลูกเมื่อกี ้ บอกว่ามีเรื่ องสําคัญอยากคุยด้ วย
แหน่ะ‛
สุพจน์ที่พอรู้เรื่ องสองแม่ลกู ดี แขวะด้ วยนํ ้าเสียงหาเรื่ องตาม
แบบของเขา ‚เรื่ องสําคัญอะไร ร้ อยวันพันปี ไม่เคยเห็นหน้ า ไม่ใช่จะมา
หลอกใช้ อะไรอีกล่ะ‛
ภาวินีเออออตามสามีไปด้ วย‚นัน่ สิ นังลูกเมียหลวงนี่ไว้ ใจไม่
ค่อยได้ เสียด้ วย นี่นี่ เขาทิ ้งเบอร์ ติดต่อให้ แกโทรกลับด้ วยนะ‛ บอกแล้ ว
ยื่นนามบัตรส่งให้ บตุ รสาว
‚เอาวางไว้ บนโต๊ ะนัน่ เถอะแม่ ถ้ าอย่างนันแล้
้ ว บัวขอเอาของไป
เก็บก่อนนะ‛ พิสชาพยักพเยิดบอกมารดา หันไปทางนันทางที ้ ทางนี ้ที
จนเวียนหัว สุดท้ ายต้ องขอตัวเข้ าห้ อง
‚เร็วๆนะลูก แล้ วเดี๋ยวลงมากินข้ าวด้ วยกัน ‛ พิสชาฝื นยิ ้มให้
มารดาก่อนจะผละจากไป บ้ านนี ้ทังบ้ ้ านแทบจะเรี ยกได้ ว่ามีเธอหาเงิน
เข้ าบ้ านเพียงคนเดียว แถมยังต้ องเลี ้ยงปากท้ องอีกสามชีวิต คิดแล้ ว
หนักใจ หากบิดาเลี ้ยงและมารดาของเธอยังไม่เลิกเล่นการพนันแบบนี ้
เงินที่เคยพอบางทีมนั อาจไม่พอก็เป็ นได้
ที่ห้องอาหารขนาดใหญ่ หญิงวัยกลางคนรูปร่างท้ วม ผมสองสี
เกล้ ามวยอย่างประณีตกําลังกรี ดนิ ้วลงบนจอสี่เหลี่ยมในมือ เมื่อ
เรี ยบร้ อย เธอเงยหน้ ามองชายหญิงรุ่นลูกรุ่นหลานที่โต๊ ะอาหาร ส่งยิ ้ม
ทักทายพร้ อมเอ่ยเสียงดังกังวานอย่างคนมีอํานาจมากสุดในตําแหน่ง
ประธานกรรมการบริ หารของอิศรามณี ‘เบญญา’ หรื อป้าเล็กของ
หลานๆคือบุคคลอันพึงเคารพรักของทังฝั ้ ่ งอิศราวาณิชย์ และ มณี
อัปสรณ์
‚วันนี ้ป้านัดทุกคนมาทานอาหารร่วมกัน อยากจะเสียมารยาท
สักหน่อย คุยเรื่ องงานไปด้ วย คงไม่ถือสาคนแก่หรอกใช่ไหม‛
มธุรดายิ ้มประจบ ตอบรับอย่างรวดเร็ว ‚ไม่หรอกค่ะป้าเล็ก‛
‚ช่วงนี ้พี่ๆน้ องๆของเรา ดูไม่คอ่ ยสามัคคีกนั เหมือนก่อน ไม่แน่
ว่าป้าคงตามใจให้ หลานๆให้ เลือกคูค่ รองกันเอง เลยทําให้ อิศรามณี
ของพวกเราไม่มนั่ คง หากจะเทียบกับสมัยป้าแล้ วน่ะนะ‛ เบญญาหยุด
รอจังหวะ แล้ วพูดต่อ ‚ขืนยังเป็ นแบบนี ้ต่อไป ป้าเกรงว่า...‛
‚เดี๋ยวก่อนครับป้าเล็ก ผมก็มีเรื่ องจะคุยเหมือนกัน ถ้ าป้าเล็ก
เลือกให้ แล้ วเป็ นแบบพี่ดิษย์ พวกเราก็อยากให้ ป้าลองคิดดูให้ ดีเสียก่อน
ไม่ต้องมาเข้ มงวดเหมือนก่อนอีก จะได้ หรื อเปล่าครับ‛ อิศราท้ วงเสียง
กร้ าว ทรงอํานาจไม่แพ้ เสียงของป้าแท้ ๆที่มีอํานาจสูงสุด แม้
ภาพลักษณ์ของคนพูดจะดูเพลย์บอย ไม่เอาไหนในสายตาใครต่อใคร
แต่ที่ยงั มีคนเกรงใจอยู่บ้างนัน่ เพราะเขาถือหุ้นในอัตราส่วนมากที่สดุ
ในอิศรามณี
 ‚เรื่ องของดิษย์กบั แม่ลกั ป้าคิดว่าเป็ นเรื่ องเข้ าใจผิดกัน ป้าว่า
เราอย่าเอามาเป็ นข้ ออ้ างดีกว่านะพ่ออิศ‛
‚เข้ าใจผิดเหรอครับ เข้ าใจผิดกันแบบไหน ถึงกับต้ องจ้ างคนมา
ทําร้ ายพี่ดิษย์แบบนี ้ ไหนคุณลักลองอธิบายหน่อยสิครับ‛ อิศราถามทุก
คนที่เกี่ยวข้ อง พร้ อมใช้ สายตาประหัตประหารไปทางลักขณา
ลักขณาที่เป็ นลูกหลานของมณีอปั สรณ์ เธอคือคูส่ มรส
ของดิษย์จบั ได้ ว่าสามีมีบ้านเล็กบ้ านน้ อย นอกจากจะจ้ างคนไปทําร้ าย
จนผู้หญิงคนนันแท้ ้ งลูกแล้ ว เธอยังไม่หายแค้ น ยังจ้ างคนไปรุมทําร้ าย
สามีตนเอง อิศราคิดแล้ วยังเจ็บใจไม่หาย พวกมณีอปั สรณ์เป็ นแบบนี ้
แทบทุกคน ใจคอโหดเหี ้ยม อํามหิต ไหนจะเล่นสกปรกคิดรวบอิศรามณี
เป็ นของตนเองและพวกพ้ องอีกด้ วย อิศราคิดว่าที่ดิษย์ถกู ทําร้ ายไม่ใช่
แค่เรื่ องชู้สาว แต่เพราะดิษย์ดแู ลฝ่ ายการเงินให้ อิศรามณี แล้ วเขายังได้
เอกสารสําคัญมาจากดิษย์ เอกสารที่สามารถเอาผิดพวกมณีอปั สรณ์ที่
คิดลอบกัด นัน่ ต่างหากที่ทําให้ มีคนคิดปองร้ ายดิษย์อยู่ตลอดเวลา และ
ข้ อสันนิษฐานสุดท้ ายนี่เองที่ทําให้ อิศราและบรรดาญาติฝ่ายอิศรา
วาณิชย์ไม่พอใจ
ลักขณาขยับตัวนัง่ หลังตรง ก่อนจะเอื ้อนเอ่ยวาจาออกไป ‚ลัก
ไม่ได้ ทําร้ ายใครค่ะป้าเล็ก‛
 อารุณ ลูกพี่ลกู น้ องอีกคนของอิศรา ลุกขึ ้นถามด้ วยสีหน้ าไม่
พอใจ ‚แล้ วสภาพของพี่ดิษย์ที่นอนอยู่ในไอซียู เป็ นแบบนันได้
้ ยงั ไงล่ะ
ครับคุณลัก‛
‚อันนี ้คงต้ องรอให้ คณ
ุ ดิษย์มาตอบเองนะคะ แต่จะฟื น้ ขึ ้นมา
หรื อเปล่านัน่ อีกเรื่ อง‛ลักขณาบอกหน้ าตาย ประโยคหลังเบาลงกว่าเดิม
เล็กน้ อย ทันทีที่ลกั ขณาพูดจบ สองหนุ่มจากฟากอิศราวาณิชย์ตงท่ ั ้ าจะ
ปราดเข้ าไปหาคนพูด หากแต่โดนสายตาของเบญญาปรามเอาไว้ ได้ ทนั
‚ใจเย็นๆกันก่อน ในเมื่อแม่ลกั เขาไม่ร้ ู ก็ต้องรอให้ อาการ
พ่อดิษย์ดีขึ ้นเสียก่อน ค่อยไต่ถามเอาความกันอีกที เอาล่ะ ตอนนี ้ป้า
อยากเข้ าเรื่ อง เมื่อไม่กี่วนั ก่อนมีคนเอาข่าวไปปล่อยว่าทางอิศรามณี
กําลังจะล้ ม แบ่งเป็ นสองฝั กสองฝ่ าย ป้าขอให้ พวกเราสงบเสงี่ยม รัก
ใคร่กลมเกลียวกันไว้ ก่อนจะได้ ไหม อย่างน้ อยๆก็แสร้ งทําท่าผูกสมัคร
รักใคร่กนั ก็ยงั ดี ออกงานด้ วยกันบ้ าง จ้ างพวกนักข่าวมาทําข่าวเยอะๆ
หน่อย โปรโมทตัวเองบ้ างได้ ไหม จะได้ เพิ่มมูลค่าในตลาดหลักทรัพย์
ไม่ให้ ราคามันตกลงจนน่าเกลียดแบบนี ้‛
อารุณออกโรงชี ้แจงอีกรอบ ‚ปั ญหาไม่ใช่เพราะทางอิศรานะ
ครับป้าเล็ก‛
‚ป้าถึงต้ องเรี ยกพวกเรามานัง่ คุยกันอยู่นี่ยงั ไงล่ะ‛
 อารุณรี บบอกต่อ ‚ผมทราบมาว่าตอนนี ้มีข่าวทุจริ ตหลายเรื่ อง
ในอิศรามณี ไม่ว่าจะเรื่ องรับสินบน คอรัปชัน่ แบบเล่นพรรคเล่นพวก
และผมคิดว่า ประธานฝั่ งมณีอปั สรณ์น่าจะอธิบายเรื่ องนี ้ได้ ดีนะครับ‛
‚ป้าจะตังกรรมการสอบอี
้ กทีก็แล้ วกันนะ‛เบญญาบอกเสียง
กร้ าวทรงอํานาจ ไม่แพ้ หลานชาย
‚เอาเถอะครับ ผมก็คิดว่าป้าเล็กน่าจะพอรู้ดีวา่ มันมีเหตุจาก
อะไรบ้ าง‛ อิศราส่งสายตามาดร้ ายมาทางอีกฝั่ งของโต๊ ะทรงกลม
ภายในห้ องอาหารส่วนตัว ที่ตอนนี ้บรรยากาศอึมครึมลงไปทุกขณะ จน
มธุรดาที่นงั่ อยู่ฝั่งตรงข้ าม ต้ องโปรยยิ ้มให้ ทกุ คน แล้ วหยุดนิ่งที่อิศรา ใช้
นํ ้าเสียงนุ่มหวานที่คิดว่าจะดับอารมณ์ของผู้บริ หารระดับสูงของอิศรา
วาณิชย์ ‚คุณอิศพูดแบบนี ้หมายความว่ายังไงคะ‛
‚ยัยมินเงียบก่อน เรื่ องที่ตาอิศบอกก็ยงั ไม่มีมลู ความจริ งเลยสัก
เรื่ อง ก็แค่ข่าวลอยจะเชื่อถืออะไรได้ ป้าขอล่ะ ขอให้ เงียบๆกันก่อนจะได้
ไหม‛เบญญาพยายามควบคุมสถานการณ์ในห้ องอาหาร ไม่เข้ าข้ าง
ฝ่ ายใดฝ่ ายหนึง่ จนกว่าจะตังกรรมการสอบตามที
้ ่บอก
อิศราแย้ งเสียงแข็ง แววตาฉายแววกระด้ างและถือดี เพราะคิด
ว่าตนเองพอจะมีหลักฐานเอาผิดอีกฝ่ ายได้ ‚แต่ป้าเล็กครับ‛
 ‚ป้าอยากให้ ทางอิศราวาณิชย์อ่อนข้ อลงให้ ทางมณีอปั สรณ์เขา
บ้ าง อย่าตังหน้
้ าตังตาเอาชนะคะคานกั
้ นนักเลย ถ้ าไม่ถือว่าพวกเราลง
เรื อรํ าเดียวกันแล้ ว เป็ น อิศรามณี ก็ถือว่าเห็นแก่ป้าที่เป็ นอิศราวาณิชย์
มาก่อน ได้ ไหมพ่ออิศ‛
อิศรากระแทกตัวลงนัง่ อย่างหงุดหงิด สายสืบของเขาส่งข่าวมา
ว่า ทางมณีอปั สรณ์กําลังจะขายหุ้นให้ คนนอก นัน่ หมายถึงว่า จะไม่ได้
มีแค่สองตระกูลเท่านันที ้ ่ครอบครองธุรกิจค้ าปลีกขนาดใหญ่ในประเทศ
ที่มีทงแบรนด์
ั้ เครื่ องดื่ม ขนมขบเคี ้ยว รวมไปถึงผลผลิตการเกษตรและ
อาหารอีกหลายชนิด แต่จะมีคนอื่นมาเอี่ยวในกิจการนี ้ด้ วย เห็นทีจะใช้
วิธีการขาวสะอาดกับพวกมณีอปั สรณ์ไม่ได้ แล้ ว เสียแรงที่ร่วมทุนกันมา
นานตังแต่้ ครัง้ บรรพบุรุษ หากเป็ นอย่างนี ้ต่อไปคงจะจบลงที่รุ่นของเขา
เป็ นแน่
เมื่อจบมื ้ออาหารแล้ ว อิศราของตัวออกไปเป็ นคนแรกตามด้ วย
พี่น้องของอิศราวาณิชย์จนเกือบหมด เมื่อสบโอกาส มธุรดาเข้ ามานัง่
เคียงข้ างเบญญาพร้ อมริ นนํ ้าชาให้ อย่างเอาใจ
‚ป้าเล็กขา มินมีเรื่ องจะปรึกษาค่ะ‛
เบญญายกแก้ วนํ ้าชาขึ ้นจิบ ก่อนจะวางลงแล้ วถามออกไปด้ วย
นํ ้าเสียงราบเรี ยบ ‚มีอะไรก็ว่ามาแม่มิน‛
 ‚เท่าที่ป้าเล็กเห็นน่ะค่ะ ตอนนี ้อิศรามณีดเู หมือนจะกําลังแตก
มินว่าสู้จดั การให้ เหมือนสมัยป้าเล็กเลย ไม่ดีกว่าเหรอคะ‛
เบญญามองคนพูดด้ วยสายตาที่ร้ ูเท่าทัน ‚ยังไงก็ว่ามา‛
‚มินเห็นควรตามที่ป้าเล็กบอกนะคะ เรื่ องที่จบั อิศราวาณิชย์
กับ ทางมณีอปั สรณ์ ให้ มารวมตระกูลกันอีกครัง้ หลังจากที่ให้ อิสระ
ลูกหลานมาหลายต่อหลายรุ่นแล้ ว ป้าเล็กก็ทราบปั ญหาภายในของเรา
ดีนี่คะ‛
‚แล้ วทางเราเหลือใครให้ อิศราวาณิชย์เค้ าบ้ างล่ะแม่มิน เราน่ะ
ก็ออกเรื อนออกชานไปแล้ วไม่ใช่รึ จะมีใครหลงเหลืออยู่อีก‛ มธุรดายิ ้ม
ให้ เบญญาอย่างเอาใจ ก่อนจะส่งสายตาหมายมาดกลับมา ‚มีสิคะป้า
เล็ก‛
4
พิสชาออกไปซื ้อของเข้ าบ้ านเหมือนทุกทีเมื่อเรี ยบร้ อยแล้ ว มือ
ขยับแว่นดันให้ เข้ าเบ้ าหน้ าเพราะเหงื่อไคลไหลย้ อยจนแว่นตาทรงโตไม่
อยู่ตรงกับระดับสายตาของตนเอง แล้ วกระชับเป้สะพาย อีกทัง้
ถุงพลาสติกในมืออีกหลายใบ เดินเท้ าเข้ ามาในซอยหลายร้ อยเมตรกว่า
จะถึงบ้ าน ปกติก็จะเห็นมารดากับพ่อเลี ้ยงนัง่ ดูโพยตัวเลขที่หน้ าจอ
โทรทัศน์ แต่วนั นี ้กลับแปลกไป คงเพราะรถมอเตอร์ ไซค์ขนาดใหญ่สอง
คันที่จอดอยู่หน้ าบ้ าน นอกจากไม่ค้ นุ ตาแล้ ว ความรู้สกึ หวาดระแวง
เพิ่มเข้ ามาในใจของเธออย่างไม่เคยเป็ นมาก่อน
หญิงสาวค่อยๆเปิ ดประตูเข้ าไป พลันหูสองข้ างก็ได้ ยินเสียงร้ อง
ขอชีวิตของมารดาที่ดงั ออกมาจากในบ้ าน เธอตะโกนเรี ยกมารดาลัน่
ด้ วยความเป็ นห่วงสุดชีวิต
‚แม่! ‛
ในหัวของพิสชาตอนนี ้ มีแต่ความคิดแง่ร้ายวนเวียนในหัว เมื่อ
คิดไปไกลว่ามารดาอาจจะกําลังถูกคนทําร้ าย แต่จะเป็ นใครกัน ที่กล้ า
บุกรุกเข้ ามาถึงในบ้ านแบบนี ้ บางทีอาจเป็ นพ่อเลี ้ยงของตนเองที่อาจ
พลาดพลังลงมื
้ อกับมารดา แม้ สพุ จน์จะไม่ใช่พ่อเลี ้ยงในแบบนิยาย ถึง
ท่านจะไม่เคยตบตีหรื อข่มเหงรังแกมารดาและเธอ แต่กระนันก็ ้ ไม่ได้ ดี
ขนาดจะนับถือได้ สนิทใจ เพราะมักจะพามารดาของเธอเข้ าสูว่ งั วนการ
พนันเสมอ หากมีทนุ รอน คิดได้ ดงั นันพิ
้ สชารี บวิ่งเข้ ามาดูเหตุการณ์
ทันที
แต่ข้างในบ้ านนัน้ เธอเห็นชายฉกรรจ์สามคนสวมเสื ้อคลุมสีดํา
และหมวกนิรภัยปิ ดหน้ าปิ ดตา กําลังรุมทําร้ ายสุพจน์ โดยมีแม่ของเธอ
คอยแต่จะเข้ าไปช่วยชายที่เปรี ยบเป็ นสามี แต่กลับสู้แรงไม่ได้ พิสชา
ปากคอสัน่ ทังตกใจและโมโหปนเปกั
้ นในนัน้ ข้ าวของที่หิ ้วมาล่วงหล่น
ลงพื ้นทันทีที่เห็นภาพเหตุการณ์
‚แม่ เกิดอะไรขึ ้น‛ มารดาของเธอละลํ่าละลักบอกเมื่อเห็น
บุตรสาว ‚บัว บัวช่วยลุงพจน์ด้วยลูก‛
‚มีอะไรกัน ทําไมต้ องทําร้ ายกันแบบนี ้ คุยกันดีดีไม่ได้ หรื อไง‛
เธอร้ องถาม ประโยคท้ ายหันมาถามชายฉกรรจ์ที่กําลังกําคอเสื ้อของ
บิดาเลี ้ยงของเธออยู่
‚พ่อกับแม่แกเข้ ามาโกงในบ่อนของเสี่ย คราวหน้ าถ้ าไม่อยาก
ตายก็อย่าเล่นตุกติกอีก เพราะคราวหน้ าเสี่ยจะไม่ปราณีกบั พวกแกอีก
แน่ๆ‛
พิสชาตกใจ จนบอกเสียงสัน่ ออกไป ‚บอกกันดีดีก็ได้ นี่ ทําไม
ต้ องทําร้ ายกันด้ วย‛
 หนึง่ ในชายสามคนบอกด้ วยนํ ้าเสียงเหี ้ยมๆ ‚บอกดีดีแล้ วคน
อย่างนี ้จะคุยรู้เรื่ องเหรอ เงินที่พวกแกเอามาน่ะ เสี่ยเขาให้ มาเอาคืน
บวกดอกอีกสามล้ าน‛ ได้ ยินอย่างนันแล้ ้ ว มารดาของเธอยังพยายาม
เข้ าไปยื ้อยุดชายคนดังกล่าวให้ ปล่อยสามีของเธอ ปากก็ร้องบอกไป
ด้ วยว่า ‚ฉันไม่มี ฉันจะเอาที่ไหนมาคืนให้ พวกแกเล่า‛
พิสชาร้ องเรี ยกมารดาอีกหน ด้ วยกลัวท่านจะโดนลูกหลงไปกับ
เขาด้ วย ‚แม่ อย่าเข้ าไปยุ่งกับพวกนัน‛
้
แต่ภาวินีก็ยงั ยืนยันคําตอบเดิม ‚ฉันไม่มีคืนให้ หรอก ฉันเอาไป
ใช้ หมดแล้ ว‛ พิสชาเขย่าแขนมารดา บอกไปว่า ‚แม่คืนเขาไปเถอะน่า
เหลืออีกเท่าไร บัวจะหามาใช้ ให้ อีก‛
มารดาของเธอมองหน้ าสามีที่ตอนนี ้ตาขวาเริ่ มปูดบวม แล้ ว
ตัดสินใจเดินเข้ าไปหยิบเงินที่เหลือ มาคืนให้ ชายทังสามคน
้ ก่อนจาก
พวกมันยังขู่อีกว่าหากแจ้ งความ พ่อเลี ้ยงและแม่ของเธอจะกลายเป็ น
ศพให้ เธอได้ จดั งานในเร็ววันนี ้แน่
‚โธ่ แม่ ทําไมต้ องเป็ นแบบนี ้ด้ วยนะ‛
ภาวินีแสร้ งทําหน้ าไม่ร้ ูไม่ชี ้ แล้ วตังหน้
้ าตังตาทํ
้ าแผลให้ สพุ จน์
ต่อ ไม่กล้ าต่อล้ อต่อเถียงกับบุตรสาวเพราะรู้ว่าตนเองผิดเต็มประตู
หลังจากนันไม่
้ นาน รถอีกคันก็เข้ ามาจอดที่หน้ าบ้ าน พิสชาชะเง้ อคอ
มอง ถอนหายใจอีกเฮือก ถามมารดาด้ วยนํ ้าเสียงหนักใจ ‚ยังมีเจ้ าไหน
อีกเนี่ยแม่ คราวนี ้ใครมาทวงเงินอีกล่ะ‛
ภาวินีพยุงสุพจน์ให้ นงั่ ที่เก้ าอี ้บุนวม ไม่วายบอกบุตรสาวไป
ด้ วยว่า‚ไม่มีแล้ ว ใครจะมาอีก มาผิดบ้ านหรื อเปล่า‛
พิสชาเดินออกมาดู ก็เห็นว่าเป็ นหญิงสาวในชุดกระโปรงหรูหรา
สวมแว่นดําลงจากรถมายืนกดออด ด้ อมๆมองๆที่หน้ าบ้ าน เห็นว่าเป็ น
ใคร พิสชาชักไม่อยากเปิ ดประตูให้ เจ็บใจที่ตนเองเคยไปขอความ
ช่วยเหลือเมื่อสองปี ก่อนแต่บ้านใหญ่กลับให้ คนรับใช้ ออกมาไล่เธอเสีย
อย่างนัน้ จึงถามเสียงแข็งกลับไปว่า‚มีธรุ ะอะไร’
‚บัว เปิ ดประตูให้ พี่หน่อย พี่มีธรุ ะจะคุยด้ วย‛
‚ธุระ...เรื่ องอะไร‛พิสชาถามด้ วยสีหน้ าไร้ มิตร ตังใจจะตั
้ ดขาด
จากบ้ านนันให้
้ ร้ ูแล้ วรู้รอดกันไป
‚โธ่ ยังโกรธพี่อยู่อีกเหรอบัว บัวรู้ไหม ว่าพี่เสียใจแค่ไหนที่เด็ก
ในบ้ านไล่บวั ไปเหมือน...เหมือน หมูเหมือนหมาอย่างนัน้ ถ้ าพี่อยู่ตรง
นันด้
้ วย พี่รับรองได้ ว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนันขึ ้ ้นแน่ๆ ‛มธุรดาอธิบาย
ยาวเหยียด แสร้ งทําหน้ าเห็นอกเห็นใจ จนอีกฝ่ ายชักเอนเอียง
‚ใครมาน่ะลูก อ้ าวมิน เข้ ามาสิ บัวเปิ ดประตูให้ พี่เขาสิลกู ‛
เสียงของภาวินีร้องถามมาจากข้ างใน แต่คราวนี ้มีทีท่าอ่อนลงกว่าคราว
ก่อน ไม่กี่วนั ก่อนหน้ ายังพูดโจมตีหญิงสาวลูกภรรยาหลวงอยู่เลย ไม่ร้ ู
ว่าตอนนี ้ท่านคิดอะไร จึงเปลี่ยนไปถึงขนาดนี ้
เมื่อนัง่ กันพร้ อมหน้ าพร้ อมตาแล้ ว มธุรดาส่งยิ ้มให้ คนแม่ที่เป็ น
ภรรยาน้ อยของบิดา และน้ องสาวต่างมารดาอย่างใจเย็น ตังท่ ้ าเจรจา
ทันที
‚คุณน้ าคะ มินมีเรื่ องจะปรึกษาน่ะค่ะ‛
ภาวินีถามเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ ายมาดี ‚มีอะไรเหรอจ้ ะ
หนูมิน‛
มธุรดายิ ้มให้ นิดหนึง่ แล้ วพูด ‚คือว่า...ก่อนคุณพ่อเสีย ท่านสัง่
ไว้ ว่า ให้ มินดูแลบัวให้ เหมือนน้ องแท้ ๆ อย่าทิ ้งน้ อง ที่ผ่านมามินก็มวั แต่
ดูแลกิจการจนหัวหมุนไปหมด ตอนนี ้พอมีเวลาปลีกตัวมาได้ ก็เลย
อยากมาดูแลคุณน้ าและน้ องตามที่คณ ุ พ่อสัง่ ไว้ น่ะค่ะ‛
ภาวินีบอกเสียงอ่อน ‚เอาสิจ้ะหนูมิน‛
‚แต่พวกเราดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องลําบากพวกคุณหรอกค่ะ คุณ
มิน‛ พิสชาขัดขึ ้นอย่างไม่เห็นด้ วย แต่ภาวินีกลับขยับตัวเข้ ามานัง่ ใกล้
มธุรดา ดุบตุ รสาวตนเอง พร้ อมเอ่ยกับลูกภรรยาหลวงเสียงอ่อนลง
กว่าเดิม
 ‚เอ้ ะ...ยายบัวนี่ จะขัดพี่เขาทําไม ว่าแต่หนูมินจะดูแลพวกเรา
ยังไงเหรอจ้ ะ‛
มธุรดาโปรยยิ ้มให้ ภรรยาอีกคนของบิดาอย่างใจเย็น ก่อนจะ
หันไปทางน้ องสาวที่มีสายเลือดของมณีอปั สรณ์อยู่ครึ่งหนึง่ ‚บัวจ๋า
เรี ยกพี่เสียห่างเหินเชียว พี่ไม่ได้ ลําบากเลยที่จะต้ องดูแลน้ อง แค่อยาก
ให้ น้องเห็นใจพี่บ้าง ก่อนหน้ านี ้พี่ย่งุ จริ งๆ‛
แล้ วมธุรดาก็หนั มาอธิบายกับคนเป็ นแม่อีกที ‚คุณน้ าคะ คุณ
น้ าคงพอทราบบ้ าง ว่าทางมณีอปั สรณ์ได้ รวมทุนกับอีกบริ ษัท ตอนนี ้เรา
ต้ องการคนของมณีอปั สรณ์เข้ าไปดูแลร่วมกัน มินเพิ่งทราบว่าน้ องบัว
เองก็กําลังจะเรี ยนจบ น่าจะพอช่วยงานทางนี ้ได้ บ้าง‛
‚ได้ จ้ะได้ ได้ แน่นอน นี่น้าจะบอกอะไรให้ ยัยบัวนี่เขาจบเกียด
เกียด อะไรนะบัว เกียดที่1 อะไรเนี่ยแหละ เพิ่งจบใหม่สดๆร้ อนๆเลย ดี
แล้ วที่หนูมินมา จะได้ พาน้ องเข้ าไปทํางานด้ วยกัน ทุกวันนี ้ก็ยงั ไม่ได้ มี
งานอะไรทําเป็ นหลักเป็ นแหล่งเล้ ย‛
‚แต่เราไม่ได้ ใช้ นามสกุลมณีอปั สรณ์นะแม่ ทําไมต้ องไป
ช่วยงานเขาด้ วย‛ พิสชาแย้ งเพราะตอนแจ้ งเกิดมารดาของเธอประสงค์
จะใช้ นามสกุลใหญ่นี ้ แต่บ้านใหญ่ไม่ยินยอม เธอจึงได้ ใช้ นามสกุลของ
มารดาแทน
 ‚ไม่ใช่ก็เหมือนใช่นนั่ แหละยัยบัว‛ ภาวินีเอ็ดเอา แล้ วหันมาส่ง
ยิ ้มให้ มธุรดา
พิสชามองมารดาด้ วยสายตาเหนื่อยอ่อน ให้ มนั ได้ อย่างนี ้สิ พอ
เห็นว่ามีสว่ นได้ ขึ ้นมา มารดาที่เคยมองมธุรดาว่าเป็ นคนไม่น่าคบหามา
ก่อน ก็กลับเห็นดีเห็นงามไปกับเขาด้ วย แต่เธอพอมองเห็นส่วนเสีย
ขึ ้นมาลางๆแล้ ว สําหรับเรื่ องที่พี่สาวคนละแม่พดู ถึง
มธุรดาหันมามองหน้ าพิสชา แต่บทสนทนาต้ องการบอกกับผู้
เป็ นแม่มากกว่า แถมยังใช้ นํ ้าเสียงเสียจนน่าเห็นอกเห็นใจเสียเต็ม
ประดา‚แต่มนั มีเรื่ องที่อาจทําให้ น้องบัวหนักใจมากกว่านันน่
้ ะสิคะ‛
ภาวินีมีท่าทางระแวดระวังมากขึ ้น เมื่ออีกฝ่ ายแสดงท่าที
ลําบากใจ ‚อะไรเหรอจ้ ะ‛ มธุรดาจึงออกปากถามเสียเลย ‚น้ องบัวมี
แฟนหรื อเปล่าคะ‛
‚แฟน เฟิ น อะไร โดนเขาทิ ้งมาสักพักแล้ ว ว่าแต่งานนี ้เขาห้ ามมี
แฟนเหรอจ้ ะ‛คนที่โดนกล่าวถึง เรี ยกมารดาเสียงแข็งที่เอาเธอมาเผาต่อ
หน้ าคนอื่นแบบนี ้
‚แม่! ‛
‚ดีเลยค่ะ ยิ่งน้ องบัวยังโสดก็ยิ่งดี เพราะก่อนที่จะเข้ ามาทํางาน
น้ องบัวต้ องแต่งเข้ าตระกูลอิศราวาณิชย์นนก่ ั ้ อนน่ะสิคะ‛
 ‚แต่งงาน! ‛ สองแม่ลกู ทวนคําแทบจะพร้ อมๆกัน แต่ต่างกันที่
ความรู้สกึ แน่นอนว่าพิสชาไม่ยินดีกบั เรื่ องที่เพิ่งรับรู้นี ้แน่
‚ค่ะ แต่คณ
ุ น้ าไม่ต้องกังวลไปหรอกนะคะ รับรองงานนี ้คุ้มค่า
เหนื่อยแน่นอนค่ะ‛
‚พูดอะไรแบบนันกั้ นเล่าหนูมิน อย่างน้ าจะไปอยากได้ อะไร
มากมาย แค่เห็นยัยบัวได้ ดิบได้ ดีไม่ลําบาก แค่นนน้
ั ้ าก็ดีใจจะแย่แล้ วล่ะ
จ้ ะ‛
‚ไม่นะแม่ บัวไม่แต่ง บัวไม่ทําอะไรทังนั
้ น้ บัวมีงานทําแล้ วด้ วย
ไม่จําเป็ นต้ องให้ ใครฝากงานให้ ‛
มธุรดาไม่ได้ มีทีท่าจะสนใจพิสชาที่แสดงกิริยาปฏิเสธหัวชนฝา
แบบนัน้ แต่กลับเสริ มต่อไปอีกว่า ‚อีกเรื่ องค่ะคุณน้ า ไม่ทราบว่าน้ องบัว
ฟั งแล้ วจะสบายใจหรื อลําบากใจหนักกว่าเดิมสิคะ‛
‚ว่ามาเลยจ้ ะหนูมิน‛
‚คือ...หากน้ องบัวตกลง งานแต่งงานที่จดั ขึ ้น คงไม่มีการจด
ทะเบียนเป็ นเรื่ องเป็ นราวหรอกนะคะ เรื่ องมันซับซ้ อนน่ะค่ะ คือเหมือน
เป็ นการสร้ างภาพลักษณ์ให้ ดมู นั่ คง ผู้ถือหุ้นจะได้ มนั่ ใจ ก็เท่านันเองค่
้ ะ
ถ้ าน้ องไม่คิดอะไรมาก ถือสะว่าเข้ าไปทํางานช่วยกัน ทางฟากอิศรา
วาณิชย์เองเขาก็คงไม่บงั คับจิตใจหรอกค่ะ หากว่าน้ องบัวต้ องการช่วย
เรื่ องงานอย่างเดียว เรื่ องแต่งงานก็ถือให้ เป็ นเรื่ องหน้ าฉากไป คุณน้ าว่า
ยังไงคะ‛
พิสชาส่ายหน้ าหวือ ไม่ใช่วา่ เธอไม่พอใจที่จะไม่ได้ จดทะเบียน
หรอกนะ แต่เธอไม่อยากถูกใครเอามาชักใยแบบนี ้ ‚ไม่เอาหรอกค่ะ
ยังไงบัวก็ไม่ตกลง‛
‚ยัยบัว จะคิดอะไรมากมายเล่าลูก ก็แต่งงานแค่ในนาม ให้ คน
เขาเชื่อมัน่ ในบริ ษัท ใช่ไหมหนูมิน‛ภาวินีโน้ มน้ าวบุตรสาว พร้ อมถาม
ยํ ้ากับลูกภรรยาหลวงอีกที มธุรดายิ ้มพยักหน้ าให้ น้อยๆอย่างสุภาพ
‚เอาไปลองคิดดูก่อนก็ได้ นะคะ เกิดมาในมณีอปั สรณ์ไม่มีใคร
ได้ อยู่กบั คนที่เรารักจริ งๆหรอกค่ะ มินเองยังต้ องผิดหวังในความรักเลย
ค่ะคุณน้ า‛
ภาวินีครางอย่างเห็นอกเห็นใจมธุรดา ‚โถ...แม่คณ
ุ ‛
เมื่อได้ เจรจาจนเห็นว่าเป็ นอันสิ ้นสุดแล้ ว มธุรดาคว้ ากุญแจรถ
แล้ วตังท่
้ าจะไปจากที่นี่ ก่อนจาก เธอยังทิ ้งช่วงให้ พิสชาได้ เอาไป
ตัดสินใจ ‚บัวลองเอาไปนอนคิดดูก่อนก็ได้ นะจ๊ ะ ไม่ต้องรี บร้ อน‛
คล้ อยหลังพี่สาวต่างมารดา พิสชาเดินไปริ นนํ ้ามาดื่ม พร้ อมฟั ง
คําเกลี ้ยกล่อมจากมารดาอีกหน ‚บัวเอ้ ย แต่งๆไปเถอะลูก จะคิดอะไร
มากมายนัก ดีแล้ วที่แกไม่ได้ ไปเสียท่าเสียทีให้ ไอ้ พาคินนัน่ แม่เห็นหน้ า
ครัง้ แรกแม่ก็ไม่ชอบใจแล้ ว ผู้ชายแบบนันมี
้ แต่จะมาปอกลอกแกล่ะสิไม่
ว่า‛
‚แต่บวั ต้ องแต่งเข้ าบ้ านคนที่ไม่ได้ รัก แม่คิดว่ามันยุติธรรมกับ
ความรู้สกึ บัวแล้ วเหรอ บัวมีชีวิตมีจิตใจนะแม่ ถึงเราไม่เข้ าไปช่วยงาน
เขา เราก็มีกิน ที่บวั ทํางานอยู่ทกุ วันนี ้ มีพออยู่นะแม่ ถ้ าแม่กบั ลุงไม่เอา
ไปถลุงในบ่อนเสียก่อน‛
‚งานที่แกทําอยู่นนั่ น่ะ จะเลี ้ยงแม่เลี ้ยงแกไปจนแก่เฒ่าได้ ยงั ไง
โอกาสมาถึงตัวไม่รีบคว้ าแล้ วจะเสียใจนะลูก หนูมินเขาก็บอกว่าแต่งแค่
เหมือนเอามาบังหน้ า แกก็กอบโกยไปสิ เก็บเงินสักก้ อน ถึงตอนนัน้
เจ้ าบ่าวของแกเขาจะไปไหน ไปมีใคร แกจะต้ องสนใจอะไรเล่า ต่างคน
ต่างอยู่ เขาก็อยู่สว่ นเขา แกก็อยู่สว่ นแก ไม่ยตุ ิธรรมตรงไหนกัน ‛
‚แต่...เขาจะเป็ นคนยังไง บัวไม่อยากแต่ง บัวไม่ชอบแบบนี ้นี่
แม่‛
‚เอ๊ ะ ยัยบัว ทําไมถึงเป็ นคนพูดจาไม่ร้ ูเรื่ อง แต่งๆไปเถอะน่า จะ
คิดอะไรมากมาย เผลอๆแต่งไป เดี๋ยวก็รักกันไปเองแหละ เชื่อแม่สิ ‛
‚ไม่มีทางหรอกแม่ ไอ้ ที่จะแต่งกันแล้ วเดี๋ยวก็รักกันเองน่ะ‛ พิส
ชาปฏิเสธพร้ อมส่ายหน้ า เธอเห็นลางร้ ายลอยมาแต่ไกลแล้ ว ว่าคราวนี ้
ชีวิตของเธอคงมีเสียกับเสียแน่ ไม่ใช่เรื่ องง่ายอย่างที่บพุ การี หรื อพี่สาว
ต่างมารดาคิดเลย
5
‚บัว บัวจ๋า เหม่ออะไรอยู่จ๊ะ‛
ขณะที่พิสชายืนเหม่ออยู่นนั ้ เฟื่ องลดาออกปากเรี ยกอยู่ข้างๆ
ด้ วยสีหน้ าแปลกใจ เพราะไม่เคยเห็นน้ องในร้ านมีพฤติกรรมเช่นนี ้มา
ก่อน แม้ กระทัง่ ตอนที่มีปัญหากับแฟนหนุ่ม
‚ขะ...คะ?...มีอะไรคะพี่เฟื่ อง‛พิสชาสะดุ้งตกใจ ขานรับ
ตะกุกตะกัก เสขยับขาแว่นตาที่ทดั อยู่ข้างหูอย่างไม่ร้ ูจะทําอะไร
‚พี่รบกวนบัวหน่อยได้ ไหม ช่วยเอาอาหารชุดนี ้ไปส่งตรงสนาม
บอลให้ พี่ฟาที เด็กส่งของคงลืมน่ะ ตอนนี ้ไม่มีใครอยู่ร้านเลย ลําบากบัว
ด้ วยนะจ๊ ะ‛ เฟื่ องลดาไหว้ วานเธอ ให้ นําอาหารไปส่งให้ แฟนหนุ่มของ
ตน ที่กําลังเล่นฟุตบอลไม่ห่างจากร้ านของเฟื่ องลดาเท่าไรนัก
‚สนามไหนคะพี่เฟื่ อง‛
‚ตรงสนามของหมู่บ้านข้ างๆนัน่ ไงจ้ ะ พอดีเขามีซ้อมฟุตบอล
ของพวกเขา อะไรนี่แหละ พี่ก็ไม่คอ่ ยเข้ าใจพวกผู้ชายเหมือนกัน‛ เฟื่ อง
ลดาบอกยิ ้มๆ
‚อ้ อ ค่ะพี่เฟื่ อง เดี๋ยวบัวไปส่งให้ ค่ะ‛
 พิสชาจัดของลงท้ ายรถสองล้ อในร้ าน แล้ วห้ อมันออกมาจนถึง
สนามเอนกประสงค์ในหมู่บ้านขนาดใหญ่ไม่ไกลจากร้ านของเฟื่ องลดา
แล้ วเดินหิ ้วลังอาหารไปตามทางข้ างสนาม จนเกือบจะถึงโต๊ ะสําหรับ
วางของอยู่มะรอมมะร่อ ทันใดนันเองลู้ กกลมๆที่พวกผู้ชายพากันแย่งก็
ลอยหวือมากระแทกหน้ าของเธอเข้ าอย่างจัง ลังอาหารในมือล่วงลงพื ้น
อย่างไม่เป็ นท่า นาทีนนเธอล้
ั้ มลงไม่ตา่ งจากลังใส่ของ แว่นสายตาของ
เธอกระเด็นตกไปที่ไหนแล้ วไม่ร้ ู รู้แต่วา่ เห็นเดือนเห็นดาวมันเป็ น
อย่างไรก็คราวนี ้นี่เอง
‚คุณครับ เป็ นยังไงบ้ าง ขอโทษครับผมเตะแรงไปหน่อย‛ เสียง
ของชายหนุ่มถามอย่างร้ อนรน เขาคงเป็ นคนที่เตะลูกบอลมาโดนเธอ
พิสชาควาญหาแว่นที่พื ้นแต่ช้ากว่าคนที่ออกปากถาม เพราะเขาเห็นมัน
ก่อนแล้ วหยิบส่งให้ เธอในเวลาต่อมา พิสชาจัดแจงสวมแว่นตามเดิม
ชายคนนันหลุ
้ ดขําพรื ดออกมาทันที
‚ขําอะไร เตะบอลใส่คนอื่นแล้ วยังมาหัวเราะอีก นิสยั ไม่ดี‛
พิสชาฉุนจนเผลอต่อว่าเขาไป ก่อนจะจัดแว่นสายตาของ
ตนเองไม่ให้ มนั เอียงจากตําแหน่งที่ควรอยู่ เพราะขาแว่นหักไปหนึง่ ข้ าง
แล้ วหันไปมองคนที่บอกว่าเตะบอลใส่เธอ แต่...ทําไมถึงรู้สกึ คุ้นๆหน้ า
ของเขาจัง หญิงสาวไม่สนใจเท่ากับเขากําลังสร้ างความเสียหายให้ เธอ
 ‚แว่นฉัน พังเลย เพราะคุณ คุณเป็ นคนเตะลูกบอลมาโดนฉันใช่
ไหม‛
‚ใช่ครับ ผมขอโทษก็แล้ วกัน ว่าแต่...เราเคยเจอกันที่ไหนมา
ก่อนหรื อเปล่า‛ ชายคนเดิมโยนลูกบอลให้ เพื่อนแล้ วส่งสัญญาณว่าให้
เล่นกันไปก่อน ตามด้ วยการช่วยพยุงหญิงสาวให้ ลกุ ขึ ้นยืน พิสชาปั ด
เศษฝุ่ นเศษหญ้ าที่เกาะตามตัวบอกเขาไปว่า ‚ไม่ร้ ูสิ คุณก็หน้ าคุ้นๆ
เหมือนกันนะ‛
‚คุณจําผมไม่ได้ จริ งๆน่ะเหรอ ขนาดคุณใส่แว่น ผมยังจําคุณได้
เลยว่าคุณน่ะค้ างเงินผมห้ าร้ อยแปดสิบบาท‛ พิสชาได้ ยินแล้ ว ผงะไป
เพียงนิด นิดเดียวเท่านัน้ ตามด้ วยลากเสียงยาว ‚อ๋อ...ฉันจําได้ แล้ ว‛
ชายหนุ่มบอกเธอ เมื่อเห็นรอยแดงบนใบหน้ าของเธอ รอย
แดงๆที่มาจากแรงกระแทกจากลูกบอลนัน่ เอง ‚มาทางนี ้มา ผมจะเอา
แผ่นเย็นประคบให้ คณ
ุ ก่อน‛
‚ไม่เป็ นไร‛ เธอบอกแล้ วนึกอะไรได้ รู้สกึ อับอายที่เจอเขาอีกครัง้
และเธอก็ยงั ไม่สามารถใช้ เงินคืนให้ เขาได้ ‚ฉันไม่มีเงินติดตัวมาเลย ทํา
ไงดี‛
‚เอาไว้ ก่อนเถอะ ว่าแต่ร้านคุณอยู่ตรงไหน‛
 เป็ นพิสชาเองที่ถามกลับทันควัน นึกว่าเขาจะไปเอาฟ้องเฟื่ อง
ลดา ที่มีลกู น้ องเบี ้ยวเงินคนแปลกหน้ าอย่างเธอ‚ถามทําไม...คะ‛
‚ผมก็จะตามไปเอาเงินคืนน่ะสิ‛
‚ทําไมถึงได้ งกเสมอต้ นเสมอปลายขนาดนี ้นะ ... งกขนาดนี ้ คง
รวยน่าดูละ่ สิท่า‛พิสชาบ่นไม่จริ งจังนัก ท้ ายประโยคเสียงแผ่วลง กะ
ไม่ให้ อีกคนได้ ยิน เพราะตังใจประชดประชั
้ นมากกว่ากล่าวชม
‚ก่อนจะกลับร้ าน ผมว่าคุณเอาแผ่นเย็นแปะตรงหน้ าผากไว้
ดีกว่า ดูสิของเดิมก็โหนกอยู่แล้ ว เจอลูกเตะผมเข้ าไปยังกับปลาหมอสี
แน่ะ‛ คนพูดแกล้ งกระเซ้ า แต่แฝงความห่วงใยในนํ ้าเสียงลงไปแบบไม่
รู้ตวั
‚ตาบ้ า พูดจาทําร้ ายจิตใจกันชะมัด‛
พุฒิพงษ์ เดินมาเมื่อดูเหตุการณ์อีกคน เมื่อเห็นว่าเป็ นพิสชา
‚อ้ าว! บัวเองเหรอ พี่ก็นกึ ว่าใครที่ดวงซวยขนาดนัน้ ร้ อยวันพันปี ไม่เคย
มีผ้ หู ญิงคนไหนโดนบอลอัดใส่หน้ าขนาดนี ้มาก่อน ยิ่งเป็ นคุณอิศรา
ด้ วยแล้ วนะ เรี ยกค่าเสียหายตามสบายเลย‛ ประโยคท้ ายไม่วาย
กระเซ้ าชายหนุ่มเพลย์บอยประจํากลุม่ ที่วนั นี ้ปลีกตัวมาที่สนามด้ วยได้
พิสชาหน้ าจ๋อย ไม่ได้ สนใจเรื่ องที่ตนเองต้ องมาเจ็บตัวเอาแบบ
นี ้ แม้ จะไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่ก็บอกอย่างไม่สบายใจ‚พี่ฟา ของที่พี่
สัง่ จะทานได้ หรื อเปล่าก็ไม่ร้ ู บัวทําตกพื ้น เละหมดเลยค่ะพี่ ‛ พุฒิพงษ์
มองชายหญิงสองคนสลับไปมา แล้ วบอกไปว่า ‚เอาเถอะๆ ไม่เป็ นไร
หรอก แล้ วนี่บวั รู้จกั กับคุณอิศราด้ วยเหรอ‛
อิศราไม่ได้ ตอบว่ากระไร และบอกพุฒิพงษ์ ไปว่า ‚ผมจะไปส่ง
เขาที่ร้าน เล่นกันต่อเลยนะ วันหลังค่อยมาซ้ อมใหม่‛ แต่เจ้ าทุกข์เตรี ยม
ปฏิเสธ ‚ฉันกลับเองได้ ค่ะ ยังพอขับรถไหว ไม่ต้องไปส่งหรอกคุณ‛
‚จะขับกลับยังไงไหว แว่นคุณพังไม่ใช่เหรอ‛
‚เอาเถอะน่า ฉันไปได้ ก็แล้ วกัน‛ พิสชาบอกพร้ อมกับหาทาง
ซ่อมแว่นของตัวเองไปด้ วย เมื่อเห็นว่าไปได้ เธอจึงเดินตรงไปที่รถ โดย
มีอิศราเดินตามมา
‚ถ้ างันผมขั
้ บรถตามคุณไปดีกว่า‛
อิศราบอกพร้ อมรอยยิ ้ม ท่าทางดื ้อดึงแบบเงียบๆ เป็ นคําตอบ
ได้ ดียิ่งกว่าคําพูด เขาเดินไปบอกเพื่อนคนอื่นในกลุม่ ว่าจะขอกลับก่อน
แล้ วขับรถตามเธอจนมาถึงที่ร้าน พอเปิ ดประตูเข้ าร้ านมาได้ เฟื่ องลดา
ถามด้ วยความเป็ นห่วงทันทีที่หายไปนาน เพราะปกติเธอไม่เคยไหว้
วานพิสชาให้ ออกไปส่งของแบบนี ้
‚ยัยบัว หายไปไหนมาตังนาน
้ อ้ าวแล้ วนัน่ ไปโดนอะไร‛
 ‚โดนผู้ชายคนนี ้น่ะสิคะ เตะบอลใส่หน้ าบัว ขาแว่นก็หกั ด้ วย‛
พิสชาบอกกึ่งฟ้องเหมือนเด็ก ไม่วายเสริ มด้ วยว่า ‚โลกกลมชะมัดเลย
ค่ะพี่เฟื่ อง บัวค้ างค่าเหล้ าเขาตังแต่
้ ตอนไปที่เกาะช้ าง ตานี่ก็งกชะมัด
พอเจอหน้ าบัวก็รีบตามมาทวงคืนจนได้ คนอะไร งกเกินบรรยายจริ งๆ‛
พิสชารี บบอก เพราะคนที่พดู ถึง ยังไม่ได้ ตามเข้ ามาในร้ าน ยังติดคุย
โทรศัพท์ที่ด้านนอก เฟื่ องลดามองตามแล้ วถามยํ ้าอีกที ‚ใช่คณ ุ คนที่
เกาะใช่ไหมบัว‛
พิสชาพยักหน้ าบอก อย่างขอไปที นาทีถดั มาอิศราก็เดินตาม
เข้ ามาเมื่อวางสายแล้ ว เขาออกปากถามคูก่ รณีของเขาทันที ‚แล้ วนี่
คุณเลิกงานกี่โมง‛
‚สองทุ่มค่ะ‛
อิศราย้ อนถาม จนคนอื่นๆหูผงึ่ ก็ในเมื่อประโยคคําถามนัน้
เหมือนแฝงความรู้สกึ บางอย่างเอาไว้ แต่จะใช่ความเป็ นห่วงหรื อเปล่า
มีแต่เจ้ าตัวเท่านันที
้ ่ร้ ู ‚สองทุ่มเลยเหรอ แล้ วจะกลับบ้ านยังไง‛
‚ถามแปลกๆ รถเมล์เยอะแยะ อ้ อ เดี๋ยวคุณรออยู่นี่ก่อน ฉันจะ
ไปหยิบเงินมาคืนให้ ‛
 ‚ไม่ต้องรี บหรอก ผมจะสัง่ อาหารมาทานรอด้ วย‛ พิสชาชะงัก
ขาที่เตรี ยมจะเดินไปหยิบเงินในล็อคเกอร์ หลังร้ านมาคืนให้ เขาตามที่
บอก ‚ตามใจ‛
‚คุณอิศเองหรอกเหรอคะ เฟื่ องก็นกึ ว่าใคร‛ เฟื่ องลดาทักด้ วย
นํ ้าเสียงตื่นเต้ น ยิ ้มทักทายเพื่อนของเพื่อนชายคนสนิทอีกที
‚สวัสดีครับ คุณเฟื่ อง‛
พิสชาปล่อยให้ เจ้ านาย และเจ้ าของเงินที่เธอติดค้ าง คุยกันหลัง
จากนัน้ ส่วนตัวเองเข้ ามาทํางานในร้ านที่ค้างต่อ
สองทุ่มพอดิบพอดี ที่สาวๆในร้ านเก็บของเตรี ยมตัวกลับบ้ าน
อิศรายังคงรอเธออยู่แบบที่บอก ดีที่พิสชามักพกคอนแทคเลนส์ติด
กระเป๋ าอยู่เสมอ หญิงสาวจึงถอดแว่นออกแล้ วใส่เจ้ าแผ่นใสๆเข้ าไปใน
ดวงตาแทนเหมือนครัง้ ที่ไปพักร้ อนบนเกาะช้ างและเจอเข้ ากับเขา คง
ต้ องรอให้ เงินออกเสียก่อน เธอถึงจะตัดใจซื ้อแว่นสายตาอันใหม่
แว่นตาหนึง่ อันนี่ราคาไม่น้อยเลยสําหรับเธอ พิสชาชอบใช้ แว่นสายตา
มากกว่าเอาอะไรเข้ าไปใส่ในดวงตาอย่างเช่นคอนแทคเลนส์แบบที่
เป็ นอยู่ตอนนี ้
‚เอ้ านี่‛ พิสชาวางเงินห้ าร้ อยแปดสิบลงบนโต๊ ะ ทังยั
้ งยืนตังท่
้ า
จะจากไปทุกขณะที่เขารับเงินจากเธอ
 ‚เก็บไว้ ก่อน‛ อิศราส่งเงินคืนให้ ‚คุณอยากชดใช้ ค่าเครื่ องดื่ม
ให้ ผมใช่ไหม‛ เมื่อเห็นพิสชาพยักหน้ า อิศราก็พดู ต่อ ‚เอาอย่างนี ้ดีกว่า
ผมเองก็ทําให้ คณ ุ เจ็บตัวไม่น้อยเหมือนกัน เดี๋ยวผมพาคุณไปหาหมอ
แล้ วจะพาไปตัดแว่นอันใหม่ หลังจากนันจะพากลั
้ บบ้ าน โอเค้ เงินนัน่ ก็
ยกยอดไปแล้ วกัน‛
พิสชาได้ ยินแล้ วตอบเขากลับไป ใจจริ งไม่อยากไปไหนมาไหน
กับคนที่เพิ่งรู้จกั กันแบบที่เป็ นอยู่ตอนนี ้ ‚ไปตัดแว่นตอนนี ้น่ะนะ ร้ านที่
ไหนจะเปิ ดกันคุณ‛
อิศรายังคงตอแยไม่เลิก ‚ถ้ าอย่างนัน้ วันนี ้ผมพาคุณไปหาหมอ
ก่อน แล้ วจะพาไปส่งบ้ านทีหลัง‛
‚ฉันไม่ได้ เป็ นอะไรมากหรอกน่า อีกอย่างบ้ านน่ะ ฉันกลับเอง
ได้ ‛
‚ที่ผมพาคุณไปหาหมอนี่ไม่ใช่อะไรนะ อย่าคิดมาก เพราะหาก
วันพรุ่งนี ้ คุณอาการหนักขึ ้นมา ผมก็ต้องจ่ายเยอะกว่าเดิมน่ะสิ ทางที่ดี
คุณไปตรวจตังแต่ ้ วนั นี ้เลย ผมว่าน่าจะดีกว่า ‛
‚คุณนี่งกเข้ าขันจริ
้ งๆเลย กลัวจะเสียเงินมากกว่าเดิมว่างัน้
เหอะ ได้ ฉันไปก็ไป แต่อย่ามาทวงเงินอะไรฉันอีกนะ ฉันไม่มีจ่ายให้ คณ
ุ
หรอก‛
 ‚ครับ‛ อิศรายิ ้มแล้ วเดินไปลํ่าลาเฟื่ องลดา ก่อนจะพาเธอเดิน
ไปยังรถของเขา ตรงไปยังโรงพยาบาลชันนํ ้ าที่เธอไม่มีโอกาสแม้ แต่จะ
เดินเข้ ามา ได้ แค่นงั่ รถผ่านไปเท่านัน้ ทันทีที่รถจอดสนิท พิสชาคว้ าแขน
เสื ้อเขาไว้ ก่อนจะเปิ ดประตูลงไป
‚คุณ พาฉันมาที่นี่ทําไม ฉันไม่มีเงินจ่ายหรอกนะ โรงพยาบาล
นี ้แพงหูฉี่เลย‛
‚มาเถอะน่า‛
เข้ ามาถึง เธอโดนจับตรวจตังแต่
้ ศรี ษะจรดปลายเท้ า ตังแต่
้ เข้ า
สแกนสมอง เอ็กซเรย์ทกุ สิ่งอย่างในร่างกาย ได้ ยินหมอแซวเขาว่าจะ
ตรวจร่างกายวางแผนครอบครัวไปด้ วยเลยหรื อไม่ นัน่ ยิ่งทําให้ เธอได้ แต่
นัง่ เงียบไปทําหน้ าไม่ถกู เลยทีเดียว จึงไม่ทนั เห็นว่าอิศราขยิบตาส่งให้
เป็ นอันรู้กนั เรี ยบร้ อยแล้ วเขาเดินมาส่งถุงกระดาษบรรจุยาด้ านในให้
เธอ
‚ฉันกลับได้ แล้ วใช่ไหม‛
อิศราพยักหน้ า เมื่อเห็นเธอเดินตรงไปอีกทางที่ไม่ใช่ลานจอด
รถ เขารัง้ แขนเธอไว้ โดยไม่ตงใจ
ั ้ จนพิสชาผงะ รู้สกึ วูบวาบตรงตําแหน่ง
ที่โดนสัมผัสของเขา ได้ ยินเขาถามตามมาว่า ‚นัน่ คุณจะไปไหน‛
‚กะ ก็ กลับบ้ านไง‛
 อิศราบอกเสียงเฉียบขาด จนคนฟั งชักเกร็งๆ ‚ผมบอกว่าจะไป
ส่ง‛
‚ไม่ต้องหรอกคุณ ฉันเกรงใจ แค่นี ้ก็มากพอแล้ วล่ะค่ะ‛
‚ไปเถอะน่า ผมไม่ทําอะไรคุณหรอก‛
‚ฉันไม่ได้ กลัวว่าคุณจะทําอะไรหรอกน่า ยํ ้าอยู่ได้ ‛
‚หรื อกลัวว่าผมจะไม่ทําอะไร‛ อิศราเย้ าแหย่เธออีก อดแปลก
ใจไม่ได้ เพราะตนเองอยากเห็นเธอทําหน้ าบึ ้งๆใส่ เวลาโดนเขากระเซ้ า
พิสชาอ้ าปากค้ างทันทีที่ได้ ยินเขาตอกเธอกลับ จนต่อคําพูด แต่แล้ วก็
ต่อว่าเขาไปแบบไม่เต็มปาก ‚คุณนี่...คิดอะไรแบบนี ้ก็เป็ นเหมือนกัน
นะ‛
อิศราพาเธอแวะทานอาหาร กว่าจะถึงบ้ านก็เล่นเอาดึกดื่นกว่า
ทุกที จนเธอเริ่ มกระสับกระส่ายร้ อนใจ คนที่พามาเห็นแล้ วอดพาลถาม
เสียงแข็งๆออกไปไม่ได้ เพราะสาวๆข้ างกายเขาไม่เคยมีใครทําท่า
เหมือนอึดอัดอย่างที่หญิงสาวตรงหน้ าเป็ นอยู่ตอนนี ้
‚มีใครรออยู่ที่บ้านเหรอ ท่าทางคุณดู...ร้ อนรนจัง‛
‚ก็แม่ฉนั น่ะสิ ป่ านนี ้คงเป็ นห่วงแย่แล้ ว ทุกทีฉนั ไม่เคยกลับดึก
ขนาดนี ้เลยนะ‛ พิสชากระชับกระเป๋ าวางบนหน้ าตัก นึกหงุดหงิดที่
โทรศัพท์ก็มาแบตหมดเอาตอนนี ้เสียด้ วย
 อิศราคิดว่าหน้ าตนเองคงเปลี่ยนจากเกือบบึ ้งตึงเป็ นอมยิ ้มแทบ
จะทันทีที่ได้ ยินคําตอบของเธอ แล้ วก็อดกระเซ้ าต่อไม่ได้ ว่า ‚อะไร คุณ
ไม่มีแฟนหรอกเหรอ ผมนึกว่าคุณกลัวแฟนจะโกรธเอาเสียอีกที่กลับ
บ้ านเอาป่ านนี ้‛
‚ทําไม ฉันจะมีหรื อไม่มีแฟน แล้ วทําไมไม่ทราบ‛
‚ก็ไม่ทําไมหรอก‛ อิศราตอบ หางเสียงสูงอย่างยัว่ เย้ า แล้ วมอง
เธอแวบหนึง่ ด้ วยสายตาในแบบที่เธอไม่เคยเห็นจากเขา มันทําให้ เธอ
สะบัดร้ อนสะบัดหนาว จนต้ องหยุดต่อปากต่อคําในที่สดุ เมื่อเขาจอด
รถลงหน้ าบ้ าน พิสชาคว้ ากระเป๋ าก่อนจะบอกลาพร้ อมกับคําขอบคุณ
ในประโยคเดียว
อิศรารอส่งจนเธอกลับเข้ าไปจนเรี ยบร้ อย แล้ วยกโทรศัพท์
มากดโทรออก เมื่อปลายสายรับแล้ ว เขาจึงค่อยกรอกเสียงลงไป ‚อย่า
ลืมทานยาก่อนนอนนะคุณ‛
ปลายสายถามกลับด้ วยความแปลกใจ ‚นี่คณ
ุ ...มีเบอร์ ฉนั ได้
ยังไง‛
‚แล้ วทําไมผมจะมีไม่ได้ ‛
 พิสชาได้ ยินแล้ ว เกิดความคิดบางอย่างขึ ้น เธอไม่อยากไปไหน
มาไหนกับเขาอีกแล้ ว จะเพราะเหตุผลอะไรก็ช่างมัน แต่เธอไม่อยาก
เจอผู้ชายคนนี ้อีก ‚อย่าเพิ่งไปนะ รอฉันอยู่ตรงนันก่
้ อน‛
อิศราถามกลับทันที ‚จะออกมาทําไมดึกดื่นป่ านนี ้‛
‚ฉันจะเอาเงินห้ าร้ อยแปดสิบบาทไปคืนคุณน่ะสิ จะได้ ไม่ต้อง
เจอกันอีก‛
‚ไม่ทนั แล้ วล่ะ ผมออกมาตังนานแล้
้ ว ว่าแต่คณ
ุ มีวนั หยุดบ้ าง
หรื อเปล่า‛
‚วันหยุดเหรอ อาทิตย์นี ้ฉันหยุด ว่าแต่ คุณถามทําไม‛
‚ผมจะพาไปตัดแว่นอันใหม่ก็แล้ วกัน ฝั นดีนะคุณ‛
พิสชาอ้ าปากค้ าง ไอ้ ที่คิดไว้ ว่าจะค้ านผู้ชายแบบนี ้เป็ นอันพับ
ไป ก่อนจะวางสายตามเขาหลังจากนัน้ รู้สกึ วูบวาบในหัวใจ เธอไม่
อยากเข้ าใกล้ ผ้ ชู ายคนใดในตอนนี ้ แม้ ว่าชายหนุ่มคนดังกล่าวจะมี
หรื อไม่มีท่าทีจีบเธอก็ตาม แต่หญิงสาวกลัวใจตนเอง เพราะความ
ผิดหวังจากชายหนุ่มคนเก่ายังฝั งในใจ แถมมันยังมาพร้ อมๆกับ
ความรู้สกึ แปลกๆ ไหนจะหัวใจที่เต้ นแรงขึ ้นทุกทีที่ได้ อยู่ใกล้ ผ้ ชู ายคน
นันอี
้ ก เฮ้ อ คิดแล้ วหญิงสาวได้ แต่นอนถอนหายใจคนเดียว ก่อนจะลุก
ไปอาบนํ ้าและเข้ านอนในเวลาถัดมา
6
‚คุณอิสราคะ คุณเบญญาเชิญที่ห้องบ่ายโมงวันนี ้ค่ะ‛
พรรณราย เลขาส่วนตัวของเขาเข้ ามารายงาน หลังเห็นเจ้ านาย
เพิ่งมาถึงและตอนนี ้ก็นงั่ อยู่ภายในห้ องทํางานได้ ครู่ใหญ่ อิศราพยัก
หน้ าให้ เล็กน้ อย ก่อนหมุนเก้ าอี ้หันหลังให้ ท่าทางคล้ ายติดสายสนทนา
อีกฟากฝั่ งในห้ องผู้บริ หารคนละชันตึ ้ ก มีเบญญานัง่ ดูเอกสาร และผ่อง
รํ าไพยืนไขว้ มือรอ ท่าทางเตรี ยมพร้ อมรับใช้ ผ้ เู ป็ นนายอยู่ทกุ วินาที เอ่ย
ถามด้ วยความสงสัยที่ติดในหัวมานานวัน
‚คุณเล็กแน่ใจแล้ วเหรอคะ ว่าจะให้ คณ
ุ อิศราแต่งงานกับ
น้ องสาวคุณมิน‛
‚ถ้ าไม่ใช่ตาอิศ แล้ วข่าวมันจะใหญ่ได้ ยงั ไงจริ งไหมล่ะแม่ผ่อง
ส่วนจะแต่งกับใครนัน่ ฉันก็ไม่ซีเรี ยสหรอก นัน่ ไง มาแล้ วหลานชายฉัน‛
เบญญาบอกยิ ้มๆ ท้ ายประโยคกล่าวถึงผู้มาใหม่ด้วยสีหน้ าแช่มชื่น
บ่ายโมงตรงที่อิศราเข้ ามาคุยกับผู้บริ หารระดับสูงของ อิศรา
มณี ตามที่ได้ รับข้ อความผ่านเลขาส่วนตัวเมื่อช่วงเช้ า เข้ ามาแล้ ว ผ่อง
รํ าไพ ก้ มหน้ าคํานับชายอ่อนวัยกว่าเล็กน้ อยแล้ วเบี่ยงตัวหลบ เพื่อให้
ป้า หลานได้ คยุ ธุระด้ วยกันตามลําพัง
‚ว่าไงพ่ออิศ ทานอะไรมาหรื อยัง‛
 ‚ป้าเล็กพูดธุระมาเถอะครับ‛ อิศราบอกอย่างไม่สบอารมณ์ เขา
รู้สกึ ว่าป้าของตนเองค่อนข้ างลําเอียง เห็นลูกหลานฝั่ งมณีอปั สรณ์
ดีกว่าลูกหลานแท้ ๆอย่าง อิศราวาณิชย์ จนแสดงออกไปแบบนัน้ เพราะ
ตนเองและเบญญามักคุยกันแบบเปิ ดเผยมาแต่ไหนแต่ไหน ไม่อ้อม
ค้ อม ครัง้ นี ้ก็เช่นกัน
‚ป้าน่ะ ไม่ได้ อยากเข้ ามาวุน่ วายกับชีวิตหลานๆหรอกนะ หาก
ว่าจะไม่ทําให้ ธรุ กิจของเราแย่ลง ป้าก็ไม่อยากทํา‛เมื่อเห็นอีกฝ่ ายยังนิ่ง
ฟั งอยู่ เบญญาจึงถือโอกาสพูดต่อ ‚ตังแต่ ้ พ่อแม่ของเราเสีย ป้าก็คอย
ดูแลเราเหมือนลูก รักมากกว่าลูกแท้ ๆเสียอีกนะพ่ออิศ‛
อิศรากดมุมปากลงเล็กน้ อย คาดว่าตนเองพอจะคาดเดาได้ ว่า
ป้าของเขาจะคุยเรื่ องอะไร จึงทําทีเป็ นปลดกระดุมเสื ้อสูทออกอย่าง
สบายอารมณ์ แล้ วนัง่ ลงที่เก้ าอี ้ตรงข้ าม เอนหลังพิงพนักเก้ าอี ้ทรงหรู
ตอบรับด้ วยสีหน้ าติดจะยิ ้มแต่ไม่ยิ ้ม ‚ครับป้าเล็ก‛
‚จะว่าอะไรไหม หากป้าจะขอร้ องอะไรอิศสักเรื่ อง‛
‚เรื่ องอะไรเหรอครับ‛ อิศราย้ อนถาม ทังๆที
้ ่พอรู้ในใจแล้ วว่า
เบญญา ผู้เป็ นป้าจะพูดเรื่ องอะไร
‚ป้าอยากให้ อิศกับทางมณีอปั สรณ์แต่งงานกันสักรุ่น...จะได้
ไหม‛ อิศรานัง่ เงียบ ไม่ให้ คําตอบรับหรื อปฏิเสธแต่อย่างใด จนคนถาม
ต้ องหว่านล้ อมเพิ่ม ‚ป้ารู้ว่ามันเป็ นเรื่ องหนักใจสําหรับเรา พ่ออิศ
คิดเห็นว่ายังไง บอกป้ามาได้ เลยนะ ถือว่าเราหารื อกันนะลูกนะ‛
อิศรายังคงเงียบไปอีกอึดใจ ก่อนจะตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ ‚ผม
ขอเวลาคิดก่อนได้ ไหมครับ‛
‚ได้ สิลกู อ้ อ...ป้ามีเรื่ องจะรบกวนเราอีกเรื่ อง ป้าว่าจะฝากทาง
นันให้
้ เข้ ามาทํางานกับพ่ออิศ เรี ยกว่าสอนงานเขาก็ได้ นะลูก พอจะได้
ไหม‛
‚ต้ องสอนงานกันด้ วยเหรอครับ ถ้ ามาเป็ นตัวถ่วงก็อย่าเอามา
ทํางานเลยครับป้าเล็ก‛
‚ถ่วงยังไง ถ้ าต้ องแต่งกันแล้ ว ยังไงก็ไม่พ้นต้ องได้ ทํางาน
ร่วมงานอยู่ดี อิศก็...หยวนๆหน่อยเป็ นไรไป ให้ แม่เลขาหน้ าห้ องเราช่วย
ก็ได้ นี่ จะได้ ไม่ย่งุ ยากอิศมากไงลูก‛
‚ตามใจป้าเล็กเถอะครับ ผมจะไปสอนอะไรใครได้ ป้าเล็กก็ร้ ู
วันๆผมเข้ าบริ ษัทไปทําอะไรบ้ าง ถ้ าเขาอยู่ไม่ได้ ก็อย่ามาโทษผมก็แล้ ว
กัน‛
อย่างน้ อยอิศราก็ไม่ได้ ปฏิเสธหัวชนฝาอย่างที่คาดไว้ แบบนี ้
แล้ วเบญญาเองก็คาดเดาผลลัพธ์ว่าน่าจะมีล้ นุ ที่ห้าสิบห้ าสิบ
 ‚ที่ผมยังไม่ปฏิเสธก็เพราะว่าเห็นแก่ประโยชน์ของอิศรามณี
หรอกนะครับ แล้ วก็อยากจะพิสจู น์คําที่ป้าเล็กบอกด้ วย ผมไม่คิดว่า
การแต่งงานของลูกหลานอิศราวาณิชย์กบั มณีอปั สรณ์จะแก้ ปัญหาที่
ป้าบอกได้ หรอกครับ แต่เอาเถอะ ถ้ าป้าเล็กคิดว่าจะทําให้ ทกุ อย่างดีขึ ้น
ได้ ผมก็อาจจะยอมตกลง แต่ผมคงทําได้ แค่เข้ าพิธีจดั งานในแบบที่ป้า
ต้ องการเท่านันนะครั
้ บ เรื่ องทางกฎหมายผมขอเก็บไว้ ให้ ผ้ หู ญิงของผม
หวังว่าป้าเล็กจะเห็นใจผมบ้ าง‛
‚ได้ สิจ้ะ ขอแค่อิศตกลงเรื่ องนี ้กับป้าเรื่ องเดียวก็พอ‛
‚ป้าเล็กพูดง่ายจังนะครับ ผมไม่คิดว่ามันจะง่ายแบบนัน‛
้
‚มีสื่อคอยช่วยจะยากอะไรเล่า‛
‚อย่าบอกนะครับว่าป้าเล็กขอให้ ทีนิวส์ช่วย‛
‚ใช่แล้ วจะทําไมฮึตาอิศ‛
อิศรานึกถึงทีนิวส์ สํานักข่าวใหญ่โตที่สดุ ในตอนนี ้ กับความ
รวดเร็วและเจาะลึกของนักข่าวหัวเสแต่ละคนของที่นี่แล้ วได้ แต่ส่าย
หน้ าไม่เห็นด้ วยกับผู้เป็ นป้า ‚แล้ วป้าเอาอะไรไปแลกกับเขาครับ หรื อว่า
พวกอินไซค์ทงหมดของอิ
ั้ ศรามณี‛ เบญญาพยักหน้ ายิ ้มรับอย่าง
เปิ ดเผย
 ‚ป้าเล็กอย่าไปยุ่งกับพวกทีนิวส์เลยครับ ผมเตือนด้ วย
ความหวังดี‛
‚ทําไมกัน โดนเค้ าหักอกมาถึงกับอคติกบั ทีนิวส์เลยรึตาอิศ‛
‚ไม่ใช่เรื่ องนันแน่
้ นอนครับป้าเล็ก‛
อิศรานัง่ คุยกับเบญญาอีกครู่ใหญ่ แล้ วกลับเข้ าห้ องทํางานของ
เขาหลังจากนัน้ ทันทีที่เปิ ดประตูเข้ ามา เขาเห็นหญิงสาวผมตรงยาว
สลวย รูปร่างปราดเปรี ยวในชุดพอดีตวั สีพาสเทลรูปทรงหวานหรู นัง่ รอ
ที่ม้านัง่ รับแขกภายในห้ องของเขา เธอหันมองมาพอดี เมื่อเลขาหน้ า
ห้ องเดินมาพร้ อมกับอิศรา เธอรี บลุกขึ ้นแล้ วส่งยิ ้มให้ อย่างน่ารัก เดิน
เข้ ามาขยับปกเสื ้อให้ ชายหนุ่ม แตะตัวเขาเล็กๆน้ อยๆประสาคนคบกัน
ก่อนจะเอ่ยปากถาม
‚ติดประชุมเหรอคะพี่อิศ‛
‚ก็ไม่เชิงครับ แล้ วนี่นํ ้าตาลมานานหรื อยัง‛ อิศราถามพร้ อมเซ็น
เอกสารที่เลขายื่นแฟ้มรอ ก้ มหน้ างุดไม่กล้ ามองเจ้ านายที่ตอนนี ้หน้ าตา
ไม่สามารถบ่งบอกได้ ว่าอารมณ์ไหน
‚ไม่นานค่ะ วันนี ้นํ ้าตาลอยากชวนพี่อิศไปทานอาหารด้ วย เรา
ไม่ได้ ทานข้ าวด้ วยกันมาตังนานแล้
้ วนะ‛ โชษิตาทําหน้ างอให้ เขาอย่าง
แสนน่ารัก เมื่อเห็นว่าเลขายังยืนอยู่ อิศราอึกอักไปเล็กน้ อย ‚เย็นนี ้พี่มี
นัดคุยงานกับลูกค้ าน่ะครับ‛
‚พรุ่งนี ้ได้ ไหมคะ พรุ่งนี ้พี่อิศไม่น่าจะนัดใครใช่ไหมคะ‛คนถาม
ยังถามต่ออย่างรุกไม่เลิก
พรุ่งนี ้เขานัดกับใครบางคนว่าจะพาไปตัดแว่น ไม่น่าเชื่อว่าเขา
ลืมเสียสนิทว่ามีโชษิตาอยู่แล้ วที่ข้างกาย แต่กลับไปนึกถึงใครอีกคน คน
ที่เขาเพิ่งรู้จกั ได้ ไม่นาน ‚พี่ไม่ว่างเลยครับนํ ้าตาล เอาไว้ พี่โทรไปนัดวัน
หลังได้ ไหมครับ‛
‚พี่อิศน่ะ ไม่มีเวลาให้ นํ ้าตาลบ้ างเลยนะคะ‛
โชษิตาแสดงออกว่าตนเป็ นสาวสมัยใหม่ แม้ เธอจะมี
ความสัมพันธ์กบั ชายหนุ่มมาก่อนหน้ านี ้ แต่เธอไม่ต้องการผูกมัดกับ
ใคร แต่กบั อิศรา หญิงสาวแสดงทีท่าว่าอยากผูกมัดกับเขามากที่สดุ ว่า
แล้ วก็ลอบมองชายหนุ่มที่ตอนนี ้เดินกลับไปที่โต๊ ะทํางานของเขาอย่าง
เงียบๆ ใบหน้ าของเขาดูอ่อนโยนเสมอเวลาพูดคุยกับเธอ แต่แท้ จริ งอิศ
ราแกร่งและก้ าวร้ าวมากหากถึงเวลาเอาจริ ง คิ ้วหนาและดวงตายาวรี ได้
รูปของเขาดูทรงอํานาจขึ ้นมาทุกครัง้ ที่เธอเห็นเสมอในเวลาที่เขา
ครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่าง จมูกโด่งสันได้ รูปนัน่ ช่างรับกับริ มฝี ปากของ
เขาเหลือเกิน ที่สําคัญเธอรู้ดีวา่ อิศราไม่ชอบให้ คนมาเซ้ าซี ้ จึงสงบปาก
สงบคํายอมตามที่เขาบอก
7
อิศราจอดรถรอที่หน้ าบ้ านหลังเล็ก ตรงวันและเวลาตามที่นดั
หมายเอาไว้ สิบโมงครึ่งตามที่ได้ สง่ ข้ อความบอกใครบางคนเอาไว้ ภา
วินีเปิ ดประตูบ้านมาด้ อมๆมองๆว่าใครกัน ใจก็นกึ กลัวว่าจะเป็ นอาเสี่ย
ขาโหดมาทวงหนี ้ที่เหลือ พอเห็นลูกสาวเดินออกมาจากห้ อง แต่งเนื ้อ
แต่งตัวเหมือนจะออกไปข้ างนอก ก็ร้องถามทันที
‚วันนี ้หยุดไม่ใช่หรื อไงลูก‛
พิสชานึกแล้ ว เคืองคนที่สง่ ข้ อความมาเหมือนสัง่ เขาบอกว่าจะ
มารับเธอวันและเวลานี ้ ไอ้ ที่จะหลบไปทางอื่น ไม่ไปกับเขา ก็เห็นจะ
ไม่ใช่วิสยั ของเธอ เพราะดูจะเสียมารยาทเกินกว่าจะทําตัวแบบนันได้ ้
‚บัวจะออกไปธุระข้ างนอกหน่อยน่ะแม่‛
‚ไปกับรถคันที่จอดอยู่หน้ าบ้ านหรื อเปล่า‛
พิสชาถาม พร้ อมนึกถึงใครบางคนที่บอกว่าจะมารับเธอ ‚รถคัน
ไหนจ้ ะ‛
‚ก็คนั นันไง‛ผู
้ ้ เป็ นแม่บ้ ยุ บ้ ายบอกไปทางหน้ าบ้ าน นึกแปลกใจ
ที่บตุ รสาวมีรถมาจอดรอหน้ าบ้ าน ครัน้ จะถามก็กลัวบุตรสาวจะรํ าคาญ
เฉพาะเรื่ องที่เธอขอร้ องแกมบังคับเรื่ องแต่งงาน นัน่ ก็ทําให้ พิสชาซึมลง
อย่างเห็นได้ ชดั ภาวินีจึงสงบปากสงบคํา พยายามไม่เซ้ าซี ้ให้ มากความ
 ‚ตานี่ มาถึงตังแต่
้ กี่โมงกันเนี่ย‛ พิสชาบ่นงึมงํา แล้ วบอกมารดา
ไปว่า ‚ใช่จ้ะ บัวไปนะแม่ จะรี บไปรี บกลับ‛ แล้ วเดินออกมา เปิ ดประตู
รถเข้ ามานัง่ ในรถของเขา พลันทักทายเจ้ าของรถไปด้ วย ‚มาตรงเวลาดี
นี่คณ
ุ ‛
อิศราทักกลับด้ วยประโยคที่คนฟั งหุบยิ ้มฉับทันที ‚ใครจะ
เหมือนคุณเล่า‛
พิสชาพยายามเถียง ทังๆที
้ ่อีกฝ่ ายยังไม่ได้ เอ่ยปากต่อว่าอะไร
แต่กระนันก็
้ ยงั พูดทํานองว่าเธอสาย‚ทําไม ฉันมันทําไม นี่มนั ก็นี่...สิบ
โมงอยู่เลยนะ‛
อิศราบอกพร้ อมกับออกรถไปด้ วย ไม่ได้ นกึ เคืองเธอแต่อย่างใด
แต่ที่เย้ าไปเพราะแค่อยากแกล้ งเธอเท่านันเอง
้ ‚อีกห้ านาทีจะสิบเอ็ด
โมงอยู่แล้ วนะคุณ ผมว่าผมนัดคุณสิบโมงตรงนะ‛
‚แล้ วจะรี บทําไมกัน ร้ านยังไม่เปิ ดหรอกน่า‛ พิสชาเถียงไป
ข้ างๆคูๆ อิศราไม่อยากต่อปากต่อคํากับเธออีก เขาพาเธอตรงไปยัง
ห้ างสรรพสินค้ ากลางเมืองหลังจากนัน้ เมื่อจัดการตัดแว่นเรี ยบร้ อยแล้ ว
คนที่ได้ แว่นก็รํ่าๆแต่จะกลับบ้ าน อิศรารู้ว่าหากเขาเดินไปซื ้อตัว๋ เธอ
อาจจะไม่อยู่รอแน่ จึงมัดมือชกด้ วยการบอกเธอว่า
‚นี่คณ
ุ ...ผมได้ ตวั๋ หนังฟรี มาสองใบ ไปดูด้วยกันก่อนนะ‛
 ‚ทําไมฉันต้ องไปด้ วยล่ะ‛
‚อ้ าว คุณไม่ชอบดูหนังหรอกเหรอ ไปเถอะน่า เดี๋ยวดูจบ ผมจะ
พากลับบ้ านเลย เสียดายของ หนังเรื่ องนี ้เข้ ามาตังนานแล้
้ ว รู้สกึ วันนี ้จะ
ฉายเป็ นวันสุดท้ ายแล้ วด้ วย‛
และแล้ วพิสชาก็บอกตัวเองว่าเธอจําใจต้ องดูหนังกับเขา แท้ ที่
จริ งแล้ ว เธอดูสนุกกว่าคนชวนเสียอีก หนังจบ เขาพาเธอแวะหาอะไร
ทาน แต่ยงั ไม่ทนั ได้ สงั่ อาหาร พิสชาก็บงั เอิญเหลือบไปเห็นพาคินและ
แฟนใหม่ของเขา ที่น่าเจ็บใจคือพาคินทําตัวเป็ นพ่อบุญทุ่ม จ่ายนัน่ จ่าย
นี่ให้ หญิงสาวข้ างกายได้ อย่างเต็มใจ ไม่เหมือนอยู่กบั เธอเลยแม้ แต่น้อย
พิสชาตัดสินใจลุกออกจากโต๊ ะ แล้ วเดินตามพาคินและแฟนสาวไป
ตลอดจนถึงลานจอดรถ กินเวลาไปหลายชัว่ โมงทีเดียว โดยมีอิศราเดิน
ตามมาห่างๆเช่นกัน
พาคินเปิ ดประตูขึ ้นรถและขับออกไป และมีพิสชายืนมองด้ วย
สายตาหดหู่ แท้ ที่จริ งเธอเจ็บใจที่ร้ ูสกึ เหมือนตนเองเป็ นคนโง่ มากกว่า
จะรู้สกึ เหมือนคนอกหัก
‚ไปด้ วยกันไหมคุณ เดี๋ยวผมไปส่ง‛ อิศราบอก แล้ วเดินไปเปิ ด
ประตูรถรอ ลุ้นอยู่ไม่กี่อดึ ใจว่าเธอจะตามมาอย่างที่ชวนหรื อไม่ หญิง
สาวก็เดินตามในนาทีถดั มา พิสชาบอกกึ่งขอร้ องเขา เมื่อขึ ้นมานัง่ บน
รถแล้ ว ‚คุณพาฉันตามเขาไปได้ ไหม‛
 อิศราพยักหน้ าก่อนจะออกรถ แม้ จะทิ ้งช่วงหลายนาที แต่ก็
ตามกันทันเพราะด้ านหน้ าห้ างสรรพสินค้ าการจราจรค่อนข้ างหนาแน่น
ทังคู
้ พ่ ากันตามไปจนถึงร้ านอาหารกึ่งนัง่ ดื่มกลางเมือง ร้ านที่อิศราเคย
มาออกบ่อยกับสาวๆและเพื่อนในกลุม่ ‚ตามอีกไหมคุณ‛ คนขับถามไม่
ทันจบประโยคดี พิสชาก็เปิ ดประตูลงไป เลือกที่นงั่ ที่สามารถมองเห็น
ชายคนที่เธอตามมาได้ อย่างถนัดถนี่
‚ดื่มอะไรหน่อยไหม‛อิศราถาม
‚เอามาเลย ขอแบบแรงๆ‛
อิศราแทบไม่อยากเชื่อตัวเอง ว่าจะมีความอดทนสามารถนัง่
มองคนที่แทบนับครัง้ เจอกันได้ แบบนี ้ พลางส่ายหัวที่ตนเองทําอะไรงี่
เง่า ก่อนจะหันไปมองรอบๆร้ าน พิสชาดื่มค็อกเทลไปหลายแก้ ว
ในขณะที่เขาดื่มเป็ นประจําอยู่แล้ วเลยไม่คนาท้ องไส้ เท่าหญิงสาว อิศ
ราเห็นท่าทางของคนที่เขาพามาด้ วยแล้ ว อดคิดไม่ได้ ว่าเธอคงผิดหวัง
และเจ็บชํ ้าไม่น้อย จนต้ องออกปากปลอบโยน
‚อย่าดื่มเยอะนักนะคุณ ผู้ชายคนนันไม่
้ ได้ มีค่าพอให้ คณ
ุ มานัง่
เสียใจแบบนี ้หรอก‛
 ‚ใช่สิ คุณก็พดู ได้ นี่ ชีวิตนี ้คุณคงไม่เคยรักใครเลยใช่ไหม
หน้ าตาดีฐานะดีแบบคุณคงจะมีแต่คนวิ่งเข้ าหาล่ะสิ ใช่ ฉันมันน่า
สมเพช แล้ วไง‛
พิสชาครํ่ าครวญจบ เธอฟุบหน้ าลงร้ องไห้ โดยมีอีกคนนัง่ มอง
อยู่ไม่วางตา เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ าเหมือนจะแน่นิ่งไปบนโต๊ ะ อิศรา
เขย่าแขนสองสามครัง้ เธอผุดลุกขึ ้นนัง่ ตัวตรงคอตรงอย่างเดิม บอกคน
พามาว่า ‚ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่า ค่าเครื่ องดื่มเท่าไร ฉันจะจ่ายส่วน
ของฉันเอง‛
‚รวมกับของเก่าด้ วยหรื อเปล่าล่ะ‛ คนถามรื อ้ ฟื น้ เรื่ องครัง้ แรกที่
เขาและเธอเคยเจอกัน และพากันคาบเกี่ยวจนมาถึงทุกวันนี ้
พิสชาหรี่ ตามองคนถาม ก่อนจะแสยะยิ ้ม ‚ได้ รวมมาเลย‛
อิศราหัวเราะแล้ วเรี ยกบริ กรให้ มาเก็บเงิน และดูเหมือนหญิง
สาวที่เขามาด้ วยจะไม่สนใจชายคนนันว่ ้ าจะยังอยู่หรื อไปแล้ ว หลังจาก
นันเขาช่
้ วยพยุงเธอออกมาจากร้ าน พาขึ ้นรถอย่างทุลกั ทุเล เธอยังคง
พูดจาวกไปวนมา สลับกับครํ่ าครวญด้ วยอาการที่ใครก็ดอู อกว่าเสียใจ
มาก
‚ฉันไม่ดีตรงไหน ทําไมเขาถึงทํากับฉันแบบนี‛้
‚ก็...ตรงที่ดื่มไม่ร้ ูจกั ประมาณตัวเองนี่ไง‛
 ‚ฉันมันโง่เอง แถมยังให้ เงินเขาไปอีกตังหลายหมื
้ ่น หมดกัน เงิน
ที่ฉนั เก็บมา แล้ วยังจะมาบอกเลิกฉันอีก ไอ้ ผ้ ชู ายเฮงซวย‛ พิสชาเผลอ
ปากเล่าให้ คนที่เธอเพิ่งรู้จกั ฟั งอย่างลืมอาย จนอิศราหันหน้ ามาขํา
‚โฮ คุณนี่บญ
ุ ทุ่มน่าดู ให้ เงินผู้ชายด้ วยเหรอ‛
‚ใช่ ถ้ าฉันชอบ ฉันไว้ ใจ จะขออะไรฉันก็ให้ หมดแหละ‛ พิสชา
บอกอย่างประชด เพราะไม่เชิงให้ ไปเลย เงินนัน่ พาคินอ้ างว่าแค่ขอยืม
แล้ วเธอก็ยินยอมกดออกมาหมดบัญชีให้ เขาไป น่าเจ็บใจนักที่เขาเอา
เงินไปปรนเปรอผู้หญิงอีกคน
อิศราไม่วายถามแบบกํากวม‚อย่าบอกนะว่าคุณให้ ...เขาไป
หมดทังเนื
้ ้อทังตั
้ วแล้ วน่ะ‛
‚จะบ้ าเหรอ ฉันไม่ได้ ใจง่ายขนาดนัน้ ที่ให้ น่ะแค่ให้ ยืม ไม่ได้ ให้
ไปเลยสักหน่อย แล้ วก็อย่ามามองฉันแบบนี ้นะ‛พิสชาบอกเขาไปด้ วย
ฉุนที่โดนว่า อิศรามองเธอแวบหนึง่ ก่อนจะกลับไปมองที่ถนนเบื ้องหน้ า
อีกครัง้ ถามปนรอยยิ ้มว่า ‚ผมถามจริ งเฮอะ คุณไม่กลัวเลยเหรอว่าผม
จะทําอะไรคุณน่ะ ทําไมถึงได้ กล้ าดื่มขนาดนัน‛ ้
‚นัน่ สิ ฉันลืมตัวไปหน่อย ว่าแต่...คุณจะตามฉันทําไมนัก พา
ฉันไปนู่นไปนี่ทําไม บอกฉันมาซิวา่ คุณต้ องการอะไรกันแน่‛ พิสชาเริ่ ม
พาล เธอรู้สกึ แย่กบั เพศตรงข้ าวตังแต่
้ เจอพฤติกรรมของพาคิน แล้ วยัง
มาเจอกับการกระทําของอิศราเข้ าไปอีก ยิ่งทําให้ เธอไม่ไว้ มากยิ่งขึ ้น
อิศรานิ่งไปอึดใจ ก่อนจะหันหน้ ามาตอบ ‚ก็คณ
ุ เองไม่ใช่หรื อไง
บอกให้ ผมตามเขามา ผมมันสุภาพบุรุษ ผู้หญิงร้ องขออะไร ผมก็แค่จดั
ให้ ก็เท่านันเอง‛
้
‚ขอบคุณนะ คุณไม่ต้องไปส่งฉันหรอก จอดตรงนี ้แหละ เดี๋ยว
ฉันหาทางกลับเอง‛
อิศราไม่ได้ ทําตามที่เธอบอก เขาชวนเธอคุยเรื่ องอื่นไปเรื่ อยๆ
และมาส่งเธอถึงหน้ าบ้ าน ก่อนจากกันในคืนนี ้ ชายหนุ่มเรี ยกเธอไว้ ก่อน
จะเปิ ดประตูลงไป ‚เดี๋ยวก่อนคุณ‛
‚ฮืม ว่าไง‛ พิสชาชะงักมือที่กําลังเปิ ดประตูรถยนต์ หันมาหา
เขาด้ วยสีหน้ าสงสัย
‚ดีขึ ้นแล้ วใช่ไหมคุณน่ะ‛
พิสชาส่งยิ ้มเซียวๆให้ ก่อนจะเปิ ดประตูลงไปยืนรอ จนเห็นเขา
ออกรถไปแล้ วเธอจึงกลับเข้ าบ้ านด้ วยความรู้สกึ เหมือนได้ ปลดปล่อย
ความคับแค้ นในอก แม้ จะบอกตัวเองไม่ได้ ว่าที่ดื่มเหล้ าเมามายไปนัน่
เพราะอะไร เธอคงเสียใจที่ร้ ูว่าคนรักที่เธอทุ่มเทให้ แปรเปลี่ยนไปมีคน
อื่น แต่ความรู้สกึ ในตอนนี ้เหมือนมีบางอย่างเข้ ามาแทนที่ความเสียใจ
นัน่ ไปจนเกือบหมดแล้ ว ที่สําคัญเธอไม่อยากยอมรับว่าเริ่ มมีใจให้ คนที่
ขับรถจากไปนัน่
อิศราเดินออกจากห้ องไอซียขู องโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังกลาง
เมือง โดยมีชายรูปร่างลํ่าสันผิวขาวจัดขนาบข้ างมาด้ วยกัน อารุณคือ
ลูกพี่ลกู น้ องกับเขา อายุอานามห่างกันแค่ห้าปี จะเรี ยกว่าสนิทก็ไม่เชิง
เพราะอิศราไม่คอ่ ยได้ ติดต่อญาติพี่น้องนัก บวกกับใช้ ชีวิตต่างแดนจน
ห่างหายจากเพื่อนและญาติในเมืองไทยพอสมควร
พอกลับมาได้ ไม่นานก็มีอารุณคนเดียวที่พดู คุยกับอิศราได้ นาน
ที่สดุ ด้ วยบุคลิกไม่แยแสใคร ทําให้ ญาติพี่น้องหมัน่ ไส้ อิศรา ไหนจะ
เรื่ องที่เขาถือหุ้นมากที่สดุ นัน่ อีกด้ วย
‚อิศให้ เด็กตามสืบได้ ถึงไหนแล้ ว‛ อารุณถามขึ ้นเมื่อเข้ ามาอยู่
ในลิฟต์แล้ ว
‚ยังไม่ได้ เรื่ องอะไรมากกว่าที่เรามีข้อมูลเลย พี่อารุณล่ะครับพอ
ได้ อะไรมาบ้ างไหม‛ อิศราถามแล้ วก้ มหน้ าลงตบกระเป๋ ากางเกง สอง
สามที ก่อนล้ วงโทรศัพท์ออกมากดอะไรบางอย่างในนัน้ จึงไม่ทนั เห็น
สายตาของญาติผ้ พู ี่
 อารุเหยียดปากกดลงเล็กน้ อย สายตาวาววับ ก่อนตอบ ‚ไม่ได้
อะไรเพิ่มเลย แต่นายอย่าลืมนะอิศ ถ้ าได้ อะไรมาต้ องเอามาบอกพี่ก่อน
เป็ นคนแรก‛
อิศราเงยหน้ ามองคนพูดทันที จึงทันเห็นแววตาเมื่อครู่ พลัน
เปลี่ยนไปในเสี ้ยววินาที ‚พี่แค่อยากรวบรวมหลักฐานให้ ครบ จะได้ เอา
ผิดพวกมันทีเดียวได้ เลย หรื อนายว่าไง‛
ดิษย์เป็ นพี่น้องท้ องเดียวกันกับอารุณ และหุ้นของสองพี่น้องนี่
จะว่าไปแล้ วก็มีปริ มาณมากกว่าของอิศราอยู่หน่อยหนึง่ และน่าแปลก
อีกเรื่ องคือ ทําไมดิษย์ถึงยกหุ้นให้ อารุณ ทังๆที
้ ่ตนเองไม่ได้ มีธรุ กิจอื่นใด
อีกที่พอจะทํากําไรได้ อิศรานึกห่วงดิษย์ขึ ้นมาคร้ ามครั่น ทังเรื
้ ่ องชีวิต
ของดิษย์เองและเรื่ องหุ้นในอิศรามณี และนัน่ ทําให้ ชายหนุ่มต้ องต่อ
สายหาผู้ช่วยให้ สืบหาบางอย่างเมื่อนัง่ อยู่หลังพวงมาลัยในรถของตน
หลังแยกย้ ายจากอารุณ
8
มธุรดากลับจากบริ ษัท ทังยั ้ งคิดวุน่ วาย ขณะเดินเข้ า
บ้ าน สองแม่ลกู นัน่ ยังไม่ติดต่อเธอกลับมาเลยตังแต่
้ วนั นัน้ แม้ เธอ
จะวางแผนเรื่ องนี ้มานาน หวังจะใช้ น้องสาวต่างมารดาเข้ ามาเป็ น
หมากเพื่อช่วงชิง ‘อิศรามณี’ ให้ สามารถควบคุมได้ โดยง่าย แต่ดเู หมือน
หมากตัวนี ้จะควบคุมไม่ได้ อย่างที่ใจคิด
‚กลับมาแล้ วเหรอคุณ‛
‚ค่ะ‛ มธุรดาวางข้ าวของลงบนโต๊ ะใกล้ ๆนัน่ แล้ วเดินมาหอม
แก้ มคนถาม ‚วันนี ้ไม่ไปที่บอ่ นเหรอคะ‛
‚ไปมาแล้ วครับ แล้ วก็กลับมาแล้ วด้ วย‛
มธุรดานัง่ ลงข้ างๆกายชายหนุ่มที่เธอคบหาแบบลับๆมานาน
ร่วมปี อภิเสกต์เป็ นลูกชายผู้มีอิทธิพลคนหนึง่ ในวงการสีกากี เขาไม่ได้
ทํางานเป็ นหลักแหล่ง แต่รายได้ สว่ นใหญ่มาจากธุรกิจมืด โดยเฉพาะ
บ่อนการพนันที่ลกั ลอบเปิ ดอยู่หลายที่ และยังไม่มีใครตามมาปิ ดได้
‚แล้ วคนของคุณจัดการสองคนนัน่ เรี ยบร้ อยหรื อยังคะ‛ มธุรดา
ถามถึงเรื่ องที่เคยไหว้ วานแฟนหนุ่ม
‚คุณจะให้ จดั การเลยหรื อเปล่าล่ะ ผมจะได้ บอกเด็กๆให้ ลงมือ‛
 ‚ได้ ก็ดีคะ่ ปล่อยไว้ แบบนี ้ ก็ยงั เงียบ เรื่ องมันจะยิ่งช้ าไปกันใหญ่
ถ้ าไม่กระตุ้นเลยเห็นทีจะไม่ได้ เรื่ อง‛
หลังจากมธุรดาออกปากไปในวันนันเอง
้ วันต่อมาอภิเสกต์ก็สงั่
ให้ ลกู น้ องไปตามทวงเงินจากภาวินีและสุพจน์ มธุรดาที่ทําทีเป็ นว่ามา
เยี่ยมเยียน เข้ ามาช่วยออกโรงเป็ นตัวเอกคลี่คลายเรื่ องเงินให้ ทนั ท่วงที
คํ่าวันเดียวกัน พิสชากลับมาเห็นสภาพบ้ านก็ตกใจแทบสิ ้นสติ เธอรี บ
ต่อสายโทรหามารดา ได้ ความว่าท่านอยู่ที่บ้านของมธุรดา จึงตามไปรับ
ท่านกลับด้ วยใจระทึก ซํ ้ายังนึกห่วงว่ามารดาจะได้ รับอันตราย
พอได้ เห็นหน้ ามารดา พิสชาเข้ ามากอดเอวท่านแน่น พร้ อม
ถามด้ วยความเป็ นห่วงอย่างที่สดุ ‚แม่ ทําไมมาอยู่ที่นี่ได้ ‛
‚ไม่มีอะไรหรอกลูก นี่ๆมาขอบคุณพี่มินเขาซะ ถ้ าไม่ได้ พี่เขา
ป่ านนี ้แม่โดนฆ่าหมกส้ วมไปแล้ ว‛
มธุรดานัง่ ถัดออกไปรี บบอกด้ วยนํ ้าเสียงอ่อนหวานขึ ้นว่า ‚โธ่...
ไม่ต้องหรอกค่ะคุณน้ า แต่ยงั ไงแล้ วมินฝากคุณน้ าช่วยมินเรื่ องนันด้
้ วย
นะคะ‛ ทิ ้งท้ ายด้ วยประโยคขอร้ อง ที่เหมือนจะรู้กนั แค่สองคนกับ
มารดาของเธอ
‚ได้ จ้ะได้ ‛ ภาวินีรับปากเป็ นมัน่ เป็ นเหมาะ พิสชาเอ่ยขอบคุณ
พี่สาวต่างมารดา ในใจก็คิดมาโดยตลอดว่ามธุรดาไม่มีทางช่วยเหลือ
พวกเธอแม่ลกู โดยไม่มีเงื่อนไขแน่ แล้ วพามารดากลับบ้ านของตนเอง
ทันทีหลังจากนัน้ ทันทีที่เข้ าบ้ านมาได้ มารดาของเธอก็พดู ขึ ้น ‚บัว แก
ต้ องแต่งงานตามที่หนูมินเขาบอกมานะ แม่ขอร้ องแกล่ะ‛
พิสชาชะงักขานิ่งเหมือนท่อนไม้ ทันทีที่มารดาพูดจบ แล้ วหัน
มาถามมารดาเสียงแข็ง ‚ทําไมล่ะแม่‛
‚ก็...แม่รับปากเขามาแล้ วว่าจะช่วยพูดให้ นี่ถ้าไม่ได้ เขาช่วย
เรื่ องเงิน ป่ านนี ้แม่คงตายไปแล้ วแน่ๆลูกเอ้ ย เห็นแก่แม่เถอะนะ ถ้ าแก
ยังรักแม่อยู่‛
‚โธ่ แม่‛ พิสชาครางเสียงอ่อย หมดหนทางจะปฏิเสธอีกต่อไป
เธอนึกอยู่แล้ วเชียวว่าคงไม่สามารถหลุดพ้ นจากเรื่ องบ้ านี ้ไปได้ แน่ๆ
พิสชารับปากมารดาในที่สดุ เรื่ องแต่งงานแบบจอมปลอมอะไร
นัน่ ขณะนัง่ รถมาต่างจังหวัดกับเฟื่ องลดา เธอเหม่อลอยทังยั ้ งนึกในใจ
ว่าทําไมถึงต้ องมาเจอกับเรื่ องตลกพวกนี ้ จนไม่ร้ ูตวั เลยว่ารถจอด
เรี ยบร้ อยแล้ ว และเหลือเธอเพียงคนเดียวที่ยงั ไม่ยอมลงจากรถ
‚บัว ลงมาเร็ว พี่นกึ ว่าเราหลับเสียอีก‛
พิสชาสะดุ้งเล็กน้ อย แล้ วตามลงมาจากรถ เอากระเป๋ าเข้ าไปไว้
ในห้ องพัก ก่อนจะออกไปช่วยงานเฟื่ องลดาที่ลานจัดงานของรี สอร์ ต
 ‚ฝ่ ายตกแต่งสถานที่ มัวใจลอยอะไรอยู่จ้ะ พี่เห็นบัวเหม่อแบบ
นี ้บ่อยเลยนะ มีอะไรบอกพี่ได้ อย่าเก็บไว้ คนเดียว รู้ไหม‛ เฟื่ องลดาเข้ า
มาบอกอย่างอ่อนโยน พิสชายิ ้มให้ ทงไม่
ั ้ ได้ บอกอะไรให้ คนถามได้ ร้ ู
ก่อนจะจัดแจงเลือกเฟ้นอุปกรณ์มาจัดแต่งสถานที่จนเสร็จ ส่วนคนอื่นๆ
ก็ทําในส่วนของตัวเองไป พูดคุยกันไปตามประสาสาวๆ และพิสชาก็ไม่
มีอารมณ์จะคุยสนุกกับใครในตอนนี ้
ตกเย็นทุกคนในทีมงานก็ออกมานัง่ ทานอาหารเย็นที่แพริ มนํ ้า
ด้ วยกัน พิสชาได้ โอกาสถามเฟื่ องลดาว่า ‚งานเขาเริ่ มวันไหนคะพี่เฟื่ อง
บัวนึกว่าพรุ่งนี ้เสียอีก‛
‚เย็นวันมะรื นนู่นน่ะจ้ ะ ขอโทษทีพี่สื่อสารกับเจ้ าของงานพลาด
ไปหน่อย บัวมาหลายวันได้ ใช่ไหม‛ เฟื่ องลดายิ ้มแห้ งๆตอบออกไป พิส
ชาเห็นแล้ วรี บบอกให้ ร้ ูว่าไม่เป็ นปั ญหา กลัวเฟื่ องลดาจะคิดมาก
‚ได้ ค่ะ ที่บ้านน่ะ ต่อให้ มีหรื อไม่มีบวั สักคนแม่กบั ลุงแกก็อยู่กนั
ได้ ไม่เป็ นไรหรอกค่ะพี่เฟื่ อง‛
เฟื่ องลดาวางแก้ วนํ ้าในมือลง แววตาอ่อนแสงลงเล็กน้ อย ถาม
ด้ วยความเป็ นห่วง ‚มีอะไรหรื อเปล่าจ้ ะบัว น้ อยอกน้ อยใจอะไร เล่าให้
พี่ฟังได้ นะ‛
‚ไม่มีอะไรหรอกค่ะ บัวก็พดู อะไรไปเรื่ อยเปื่ อย‛
 เฟื่ องลดายิ ้มแล้ วบุ้ยบ้ ายไปอีกทาง ที่มีคนตามมางานนี ้ด้ วย
‚นู่นแน่ะ คุณฟามาแล้ ว ยกแก๊ งค์กนั มาเลย สงสัยงานนี ้ไม่เหงาแล้ วสิ
เรา‛
พิสชาหันไปมองตามบ้ าง เธอเห็นพุฒิพงษ์ เดินนําหน้ ามาก่อน
เพื่อน แต่ไม่ทนั เห็นใครอีกคนที่เดินปิ ดท้ ายกลุม่ มาด้ วย เขาเดินมา
สะกิดไหล่หญิงสาวเมื่อมาหยุดยืนที่ด้านหลังเก้ าอี ้ตัวที่เธอนัง่ เพราะมัว
แต่หนั หลังให้ จึงไม่ได้ สนใจว่าใครมาถึงแล้ วบ้ าง ชายหนุ่มทักทายอย่าง
คุ้นเคย
‚ไงคุณ มางานนี ้กับเขาเหมือนกันเหรอ‛
พิสชาผงะไปเล็กน้ อย เมื่อหันไปแล้ วเห็นว่าเป็ นใคร ก่อนจะ
ตอบไปว่า ‚ค่ะ คุณก็มากับเขาด้ วยหรื อไง‛
‚ผมเป็ นแขกกิตติมศักดิ์นี่นา ดูแลผมดีดีด้วยล่ะ‛ อิศราบอก
พร้ อมนัง่ ลงตรงเก้ าอี ้ของอีกโต๊ ะใกล้ กนั ไม่ร้ ูว่าเพราะบังเอิญหรื อจงใจ
เขานัง่ ตรงที่เธอมองเห็นได้ พอดิบพอดี แล้ วยังเพียรหันมามองสบตา
ออกบ่อย พิสชาไม่อยากคิดเข้ าข้ างตัวเองว่าเขามองเธอ เพราะพอหัน
ไปทีไรก็ประสานสายตากับเขาทุกที เมื่อมีสายเรี ยกเข้ าดังขึ ้น พิสชาจึง
ขอตัวออกไปรับสายที่บริ เวณสวนไม้ ดอก ไม้ ประดับใกล้ ๆห้ องอาหาร
 มารดาของเธอนัน่ เองที่โทรมายํ ้าวันนัดหมายกับทางนันตามที
้ ่
มธุรดากํากับไว้ เมื่อวางสายแล้ ว พิสชาตังใจจะเดิ
้ นกลับเข้ าไปข้ างใน
แต่กลับมีเสียงทักดังขึ ้นเสียก่อน
‚แฟนโทรมาง้ อแล้ วเหรอ‛
9
‚แฟนโทรมาง้ อแล้ วเหรอ‛
พิสชาได้ ยินดังนัน้ ปั น้ หน้ ายักษ์ หนั มาแยกเขี ้ยวใส่คนพูดทันที
บอกตามตรงว่าเธอไม่ได้ คิดถึงพาคินมานานแล้ วตังแต่ ้ เมาไร้ สติครัง้ ที่
สอง แต่กลับกลายเป็ นว่ามีเงาของคนถามวนเวียนในหัวสมองจนสับสน
ไปหมด และที่ทกุ ข์ใจที่สดุ ในเวลานี ้ก็เห็นจะเป็ นเรื่ องอื่นต่างหาก และ
นัน่ หนีไม่พ้นเรื่ องที่เธอต้ องแต่งงานเข้ าตระกูลอิศราวาณิชย์
หญิงสาวย้ อนเขาไปบ้ าง ไม่คยุ เรื่ องที่เขาแซวเธอเมื่อครู่ ‚นี่ถ้า
ฉันรู้ว่าคุณมางานนี ้ด้ วยนะ รับรองฉันไม่มาแน่ๆ‛
อิศรายกมุมปากขึ ้นเพียงนิดเดียว เย้ ากลับไปอีกว่า ‚ทําไมกัน
ไม่ทนั ไรก็ตงแง่
ั ้ กบั ผมแล้ วเหรอ‛
พิสชายิ ้มตอบ รู้สกึ ดีขึ ้นเล็กน้ อย อันที่จริ งเธอไม่อยากปฏิเสธ
ตัวเองเลยว่ารู้สกึ ดีทกุ ครัง้ ที่ได้ ต่อปากต่อคํากับเขา นัน่ ต่างหากคือ
ความรู้สกึ ที่แท้ จริ งของเธอ
‚ไปเดินตากลมเป็ นเพื่อนผมหน่อยนะ แล้ วผมจะเล่าเรื่ องบ่าว
สาวคูน่ ี ้ให้ คณ
ุ ฟั ง‛
‚ฉันไม่ได้ อยากรู้เรื่ องบ่าวสาวสักหน่อย‛
 ‚ผมไม่ได้ ให้ คณ
ุ ฟั งอย่างเดียวหรอกน่า พอฟั งจบแล้ วคุณลอง
บอกผมที ว่าคุณคิดยังไงบ้ างกับเรื่ องของคนคูน่ ี ้ เห็นคราวที่แล้ วรี วิวรี
สอร์ ตที่เราเจอกันครัง้ แรกให้ ผมฟั งซะเละเลย คราวนี ้คงมีอะไรดีดีบอก
ผมได้ บ้าง‛ อิศราบอกจบ ผายมือให้ เธอออกเดินคุยไปกับเขาด้ วย
ภายในสวนของรี สอร์ ตแห่งนัน้ และพิสชาเองก็บ้าจี ้ตามเขาไปด้ วย เดิน
มาได้ ไม่กี่อดึ ใจเขาก็เริ่ มพูดขึ ้น ‚เจ้ าบ่าวน่ะเพื่อนสนิทผมเลยนะเป็ น
หมอ ส่วนเจ้ าสาวน่ะก็ญาติห่างๆของผมเองเป็ นหมอเหมือนกัน แล้ วทัง้
คูก่ ็ตดั สินใจแต่งกันเพียงเพราะ...ต้ องลงทุนทําธุรกิจร่วมกัน ไม่มีเรื่ อง
หัวใจเข้ ามาเกี่ยวข้ องเลยแม้ แต่นิดเดียว‛
พิสชาถามต่อ ‚สองคนนี ้ เขาไม่เคยรู้จกั กันมาก่อนเหรอคะ‛
‚คงรู้จกั มาก่อนแล้ วล่ะมัง้ แต่คนรู้จกั กันไม่จําเป็ นต้ องรักกันทุก
คูไ่ ปนี่ใช่ไหม แล้ วคุณล่ะ มีความเห็นยังไงบ้ างกับเรื่ องที่แต่งงานกัน
แบบนี ้‛
‚ไม่ร้ ูสิคะ ฉันไม่เคยมีประสบการณ์เรื่ องแบบนี ้ อีกอย่างนะ
บ้ านฉันก็เป็ นชนชันกลางไม่
้ ได้ สงู ส่ง ถึงขนาดที่จะต้ องโดนจับแต่ง เลย
ไม่ร้ ูจะมีความเห็นว่ายังไง‛
‚สําหรับผมนะ ผมมองว่า มันเป็ นเหมือนธุรกิจอย่างหนึง่ ถ้ า
ต่างคนต่างไม่คิดอะไรมาก จะแต่งก็แต่งไปเถอะ ขอแค่อย่าก้ าวก่าย
เรื่ องของอีกคนก็พอ‛
 พิสชาคิดตามเขาแล้ ว ก็เอ่ยปากชมเขาไปด้ วย ‚ความคิดดีนี่
คุณ‛ ทังคู
้ ค่ ยุ กันอีกนานร่วมชัว่ โมง เขาจึงเดินมาส่งเธอที่ห้อง เมื่อ
กลับไปที่ห้องอาหารแล้ วไม่เจอใครที่นนั่ คงย้ ายไปสังสรรค์ต่อที่สว่ นอื่น
ของรี สอร์ ต
‚ฉันบอกว่าจําทางกลับได้ ไม่ต้องมาส่งหรอกน่า‛
อิศราส่งคําถามพร้ อมรอยยิ ้มกวนๆมาให้ ‚กลัวจะชอบผมเข้ า
หรื อไง ทําไมถึงไม่ยอมให้ ผมมาส่ง‛
‚ตาบ้ า ใครจะไป...ชอบ...คนอย่างคุณ ‛ พิสชาอึกอักบอก
พร้ อมกับหันหน้ าหนี ชักหงุดหงิดกับใจที่เต้ นแรงๆไร้ จงั หวะ เธอต้ อง
ชอบเขาแล้ วแน่ๆเลย ถึงปฏิเสธได้ ไม่เต็มคําแบบนี ้
คนถามยังคงรุกต่อ เมื่อเห็นหญิงสาวเมินหน้ าไปทางอื่น ‚คุณ
พักห้ องนี ้เหรอ ผมจะได้ ย้ายมาพักใกล้ ๆ‛
พิสชาทําเสียงจิ๊กจัก๊ ในลําคอด้ วยความหมัน่ ไส้ สดุ แสนในคําพูด
ของเขา ‚ผู้ชายแบบคุณนี่นะ จริ งๆเลย ขาดแคลนผู้หญิงมากนักหรื อไง
ถึงได้ อยากลองของแปลกแบบฉันน่ะ‛
อิศราขําก๊ ากทันที ก่อนจะส่งสายตาล้ อเลียนมาให้ ‚นี่ ยอมรับ
แล้ วใช่ไหมว่าคุณน่ะเป็ นของแปลก‛พิสชาอึ ้งไปทันทีที่โดนเขาแกล้ งว่า
ก่อนจะอ้ าปากค้ าง ไปต่อไม่เป็ น ‚คุณ นี่คณ
ุ ว่าฉันอีกแล้ วนะ‛
 ‚ผมยังไม่ได้ พดู อะไรเลยมีแต่คณ
ุ ที่ว่าตัวเอง‛
พิสชาทังโกรธทั
้ งอายที
้ ่โดนเขาแกล้ งแบบนัน้ เธอควาญหา
กุญแจในกระเป๋ าผิดๆถูกๆจนเจอ เมื่อพากันเดินมาถึงหน้ าห้ องพัก ก่อน
จะเสียบมันลงไป อิศราแตะต้ นแขนกลมกลึงของหญิงสาวตรงหน้ าแล้ ว
ดึงให้ หนั หน้ ามาหา เขามองสบตาวาวหวานของเธอนิ่งนาน จนพิสชา
หวัน่ ไหว
‚อะไรของคุณ มองฉันแบบนี ้ทําไม‛
อิศราโน้ มหน้ าลงมาหาเธอทีละนิด ๆ จนพิสชาต้ องหลับตาปี๋
ใจกระหนํ่าเต้ นแรงมากขึ ้น แล้ วก็ร้ ูสกึ ถึงมือของเขาแตะลงที่ผมของเธอ
เขาหยิบเศษกระดาษชิ ้นเล็กๆออกให้ เธอหรี่ ตามองทีละข้ าง เอ่ยปาก
ถามเสียงสัน่ ‚ทะ ทําอะไรของคุณน่ะ‛
‚ผมเห็นมันติดอยู่บนผมคุณน่ะ สงสัยอยู่ตงนานว่
ั้ าอะไรก็เลย
หยิบออกให้ เอานี่ เศษกระดาษอะไรก็ไม่ร้ ู ‛
พิสชาคว้ ามาดูก็นกึ ได้ ว่าเป็ นเศษกระดาษที่ใช้ ในงานตกแต่ง
สถานที่นนั่ เอง ‚ขอบคุณ‛ เธอบอกเขาแล้ วเปิ ดประตูเข้ าห้ องไปอย่างไว
พอปิ ดมันลงแล้ ว เธอเดินขาสัน่ มานัง่ แหมะลงที่ปลายเตียงในห้ องพัก
ทําไมหัวใจเธอเต้ นแปลกๆ แล้ วก็เหมือนจะเต้ นเฉพาะเวลาอยู่ใกล้ เขา
คนนัน้ หรื อเพราะว่าเธอชอบตานัน่ เสียแล้ ว
 เช้ าวันเตรี ยมงาน พิสชาสะบัดความว้ าวุน่ ในใจออกไปจนหมด
ทังยั
้ งวุน่ วายกับภารกิจที่อยู่ตรงหน้ า เธอเห็นอิศราเดินไปมาในงานกับ
เพื่อนของเขา จนต้ องบังคับสมองและสายตาไม่ให้ มองไปทางนันบ่ ้ อย
นัก และพยายามเกาะกลุม่ เพื่อนเอาไว้ จนกว่าจะหมดวันนันไป ้ โดยไม่
ต้ องอยู่ใกล้ ๆกับผู้ชายที่ทําให้ ใจสัน่ ไหวอีก
พิสชาเฝ้ามองบ่าวสาวในงาน พร้ อมนึกถึงที่อิศราเล่าให้ ฟัง เธอ
เองกลับไปจากที่นี่ก็คงไม่ตา่ งจากเจ้ าสาวในงานนี ้สินะ ไม่วายแอบมอง
หาใครบางคนที่ยงั ไม่เห็นเขาเลยตังแต่
้ เริ่ มงาน กวาดมองไปจนทัว่ ก็
สะดุดสายตาพร้ อมทังหั้ วใจกระตุกวาบ เมื่อพบว่าใครคนนันที ้ ่เธอมอง
หา กําลังมองเธออยู่เช่นกัน
อิศรายิ ้มอย่างมีเลศนัย ทังปากและตาของเขา
้ พร้ อมกับชี ้มือ
เข้ าหาตัวเอง ส่งคําถามไร้ เสียงถามมาว่า ‘มองหาผมอยู่เหรอ’
ไม่น่าเลย พิสชาคิด เธอไม่น่ามองไปทัว่ งานแบบนี ้เลย แต่เมื่อ
ตังสติ
้ ได้ เธอทําท่าเมินเขา แล้ วเผลอยื่นปากหมัน่ ไส้ ใครบางคน ก่อนจะ
บ่นอุบอิบคนเดียวที่ถกู เขาจับได้ ว่าเธอมองหา แล้ วทําทีเป็ นพิศเพ่งไป
ทางอื่น ไม่อยากให้ เขามัน่ ใจไปมากกว่านี ้ว่าเธอน่ะเป็ นแบบที่เขาบอก
อยู่จริ งๆ จวบจนเสร็จสิ ้นจากงาน เฟื่ องลดาพาเธอและคนอื่นๆกลับ
กรุงเทพหลังจากนัน้ และพิสชาก็ไม่มีโอกาสแม้ แต่จะได้ เจอกับเขาอีก
เลย
 ไม่มีเหตุอะไรอีก ให้ เธอได้ เจอกับเขา พิสชานัง่ คิดขณะนัง่ รถ
กลับ เฟื่ องลดาขับรถมาส่งเธอเป็ นคนสุดท้ าย เมื่อออกจากหน้ าบ้ าน
ของพิสชาแล้ ว เฟื่ องลดาต่อสายถึงใครบางคน เมื่อปลายสายกดเชื่อม
สัญญาณ เธอรี บรายงานทันที
‚เรี ยบร้ อยนะมิน เราจัดฉากให้ ยยั บัวเจอกับคุณอิศเรี ยบร้ อย
จ้ ะ‛ เฟื่ องลดาเงียบฟั งปลายสาย ก่อนจะโต้ ตอบกลับไป
‚เงินน่ะ ตามที่ตกลงกันไว้ ใช่ไหม ดีจงั เลย มีอะไรก็บอกเฟื่ องนะ
ยินดีเสมอจ้ ะสําหรับมิน‛
เฟื่ องลดาวางสายลงพร้ อมกับนึกถึงเงินก้ อนหนึง่ มันอาจเป็ น
แค่เศษเงินสําหรับมธุรดา แต่นนั่ มากพอสําหรับเธอ หญิงสาวอย่าง
เฟื่ องลดา จําเป็ นต้ องใช้ มนั ทําหลายๆอย่างบนร่างกาย ใบหน้ านี่ยงั ดูไม่
สวยพอในความคิดของเจ้ าตัว พร้ อมนึกถึงงานง่ายๆที่มธุรดาเสนอให้
แลกกับเงินสําหรับศัลยกรรมที่เธอเสพย์ติดมันอยู่ นึกขอบคุณเงินที่
ได้ มาแบบไม่ต้องลงแรงอะไรมากมาย เงินที่ได้ มาเพื่อแลกกับความสวย
ทังยั
้ งช่วยผลักดันให้ เธอได้ เข้ ามาอยู่ในสังคมชันสู
้ งแบบที่เป็ นอยู่ตอนนี ้
อะไรมันจะดีกว่านี ้ไม่มีอีกแล้ ว เฟื่ องลดาคิดอย่างย่ามใจ
10
วันนี ้แล้ วที่พิสชารับปากจะไปพบกับฝ่ ายนัน้ หญิงสาวอยู่ในเดรส
สีกรมท่าแสนสุภาพ แว่นสายตาของเธอถูกมธุรดาสัง่ ห้ ามใส่อีกต่อไป
แล้ วให้ แทนที่ด้วยคอนแทคเลนส์ ขณะนัง่ รถเธอนึกอยากเห็นฝ่ ายนันนั ้ ก
ว่าจะหน้ าตาเป็ นอย่างไร นิสยั ใจคอของเขาอีกล่ะ มธุรดาเองก็ไม่ได้
บอกรายละเอียดอะไรมากมายนัก บอกแค่ว่าเขาเป็ นผู้บริ หารคนหนึง่
ของอิศรามณี
พิสชาคิดว่าตัวเองมาก่อนเวลาแล้ วเพราะนี่มนั ยังไม่ถึงเวลานัด
หมาย แต่ในห้ องอาหารตอนนี ้มีคนมารอเธออยู่ก่อนหน้ า นัน่ เท่ากับว่า
เป็ นเธอที่มาหลังสุด
‚มาแล้ วเหรอยัยมิน‛ เสียงทักจากหญิงสูงวัยที่นงั่ หันหน้ า
ออกมาตรงทางเข้ า ภายในห้ องอาหารนันดั ้ งขึ ้น ฟั งดูทรงอํานาจพอๆ
กับน่าเกรงขามในคราวเดียวกัน
‚ค่ะ ป้าเล็ก‛ มธุรดายกมือไหว้ หญิงคนนัน้ แล้ วหันมาแนะนํา
คนที่พามาด้ วย ‚บัวจ้ ะ ไหว้ ป้าเล็กซะสิ‛ พิสชาไหว้ หญิงสูงวัยที่นงั่ อยู่
ตรงตําแหน่งหัวโต๊ ะ มธุรดาก็รีบแนะนําต่อทันที ‚แล้ วนี่ก็...คุณอิศราจ้ ะ‛
 เธอยกมือไหว้ ชายอีกคนที่นงั่ หันข้ างให้ ทังยั
้ งรู้สกึ คุ้นหูกบั ชื่อที่
มธุรดาแนะนํา และทันทีที่เขาหันมามอง เธอก็ค้ นุ หน้ าเขาทันที ได้ แต่
ครางอยู่ในอกว่า นี่มนั อะไรกัน
อิศราเองก็ดอู ึ ้งไปไม่ตา่ งจากเธอนัก จากหัวใจที่เคยเต้ นปกติ
หน้ าตาหล่อเหลาราบเรี ยบไร้ อารมณ์ บัดนี ้ดูเย็นชาจนใครๆสังเกตเห็น
ได้ ชดั เขาไม่เก็บอารมณ์เลยแม้ แต่น้อย ต่างจากอิศราที่ใครๆหลายคน
รู้จกั คงเพราะตอนนี ้อิศราเองก็ร้ ูสกึ เดือดๆจนอยากจะลุกออกไปจาก
ตรงนี ้เช่นกัน รู้สกึ ประหนึง่ ว่าตนเองถูกหักหลัง ที่สําคัญเขาถูกหัก
หลังจากคนที่ร้ ูสกึ ดีดีด้วยอย่างผู้หญิงตรงหน้ า พิสชา
‚คุณอิศคะ นี่พิสชา น้ องสาวมินเองค่ะ‛
เบญญามองหลานชายด้ วยสายตาแคลงใจ ที่อิศราเปลี่ยนจาก
อารมณ์ปกติ เป็ นเย็นชาลงได้ แทบจะทันทีที่เห็นว่าที่เจ้ าสาว จะว่าอิศรา
คงยังเคืองใจฝ่ ายมณีอปั สรณ์อยู่ก็ไม่น่าใช่เหตุผลหลักๆเสียทีเดียว ท่าน
ลอบยิ ้มเมื่อความสงสัยแวบเข้ ามาในหัว เบญญาคิดว่าเรื่ องทังหมดนี
้ ่
ต้ องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ แล้ วใครกันที่ทําให้ มนั เป็ นแบบนี ้
พิสชานัง่ ลงที่เก้ าอี ้ฝั่ งตรงกันกับอิศรา เขามองเธอด้ วยสายตาที่
แปรเปลี่ยนไป มันไม่ใช่สายตาของคนที่ชอบหยอกเย้ า แต่เป็ นสายตา
ของคนที่โกรธหรื อเกลียดอะไรอย่างที่สดุ มันไม่ใช่สายตาของคนที่จะ
อยู่ร่วมกันได้ แม้ แต่คําว่าเพื่อนเขาก็คงให้ เธอไม่ได้ แต่มนั เป็ นสายตา
ของคนที่พร้ อมจะเชือดเฉือน หํ ้าหัน่ กันได้ ทกุ ขณะ และมันไม่ใช่สายตา
ที่เขาเคยมองเธอ แต่มนั คือสายตาในแบบที่เธอไม่เคยเห็นจากเขามา
ก่อน
‚วันแต่ง ป้าเลือกไว้ แล้ วนะ น่าจะเป็ นเดือนหน้ าเร็วไปไหม
เด็กๆ‛ เบญญาบอกขึ ้น เมื่อรับรู้ได้ ว่าบรรยากาศในห้ องดูเงียบ
จนเกินไป
‚ไม่คะ่ ไม่‛ เป็ นมธุรดาเองที่ตอบ แทนที่จะเป็ นว่าที่เจ้ าบ่าวหรื อ
เจ้ าสาว ที่ตอนนี ้ทําหน้ าบอกบุญไม่รับทังคู
้ ่ โดยเฉพาะอิศรา
‚ดูคณ
ุ มินจะตื่นเต้ นจนออกนอกหน้ าเลยนะครับ ว่าที่เจ้ าสาว
ของผมล่ะครับว่ายังไง อีกเดือน ช้ าไปไหม หรื อจะเป็ น...อาทิตย์นี ้เลย‛
อิศราประชดอย่างเหลืออด ท้ ายประโยคหันมาถามพิสชาด้ วยแววตาที่
พร้ อมจะฟาดฟั นคนถูกถามให้ แหลกออกเป็ นชิ ้นๆ
พิสชาได้ แค่ยิ ้มน้ อยๆส่งให้ เบญญา และเธอไม่กล้ าสบตากับ
เขา ‚ยังไงก็ได้ ค่ะ‛
เบญญามองว่าที่บา่ วสาวจากสองตระกูลด้ วยสายตาประเมิน
ด้ วยผ่านประสบการณ์มานานหลายสิบปี ท่านคิดว่าตัวเองมองไม่ผิด
อิศราไม่ได้ เกลียดแม่หนูคนนี ้แน่นอน และแม่หนูนี่ก็ไม่ได้ ดนู ่มุ นิ่มแบบ
ท่าทีที่แสดงออก ดูท่าแบบนี ้แล้ วท่านคงมีอะไรสนุกๆให้ ดเู ป็ นแน่
 ‚ผ่อง ยังไงก็ช่วยเตรี ยมงานให้ เด็กๆทีนะ‛ ผ่องรํ าไพ คนสนิท
ของเบญญาที่ยืนอยู่ข้างๆ รับคําอย่างว่าง่าย
เมื่อเห็นว่าคุยธุระพอเป็ นอันเสร็จเรื่ องแล้ ว เบญญาจึงออกปาก
ชวนหลานๆให้ ทานอาหารด้ วยกันหลังจากนัน้ ‚เอาล่ะ ทานอะไรกัน
ก่อน เดี๋ยวจะชืดหมด ตาอิศ ตักอาหารให้ น้องด้ วย‛
อิศรามองพิสชาด้ วยสายตาชนิดหนึง่ ที่คนโดนมองรู้สกึ เสียว
สันหลังวูบ แล้ วค่อยพูดขึ ้น ‚ผมว่า...ผู้หญิงสมัยนี ้ น่าจะดูแลตัวเองได้ ดี
นะครับ คงไม่ต้องให้ ผ้ ชู ายมาคอยประคบประหงมหรอก...ใช่ไหมครับ
คุณพิสชา‛
พิสชาส่งยิ ้มให้ เบญญา ก่อนจะตักอาหารเอง เมื่อทานอาหาร
จนเรี ยบร้ อย เบญญาอนุญาตให้ ทกุ คนกลับได้ และพิสชาบอกกับมธุรา
ผู้ซงึ่ เป็ นคนพาเธอมาว่าไม่ต้องย้ อนไปส่ง เพราะอยู่กนั คนละทาง แล้ ว
จึงเดินไปรอแท็กซี่ ที่นานๆจะใช้ บริ การกับเขาสักครัง้ ค่าใช้ จ่ายที่เกิดขึ ้น
จากการเดินทางไม่ใช่เงินน้ อยๆเลย ที่ต้องควักออกมาจากกระเป๋ า แต่
วันนี ้หญิงสาวเหนื่อยเกินกว่าจะโหนรถประจําทางกลับบ้ าน ไหนจะชุด
กระโปรงนี่อีก มันไม่เหมาะกับเธอเอาเสียเลย ไม่วายคิดอย่างเซ็งๆ พอ
นึกถึงใบหน้ าของใครบางคนที่เธอต้ องเข้ าไปวนเวียนอยู่ใกล้ ๆเขา
หลังจากนี ้ ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดหวัน่ เข้ าไปใหญ่
ทําไมนะ ทําไมเรื่ องยุ่งยากต้ องเกิดขึ ้นกับเธอด้ วย
 ก่อนที่จะทันได้ คิดอะไรต่อ รถยนต์คนั ที่เธอเคยขึ ้นนัง่ ก็ขบั มา
จอดขนานที่ทางเท้ า ขณะที่เธอยืนแกร่วอยู่ตรงนัน้ เขาปลดล็อคประตู
เลื่อนกระจกมองหน้ า เท่านันเอง
้ เธอก็หนั ไปมองรอบๆตัวอย่าง
ประหม่า และเสียงของเขาก็ตะโกนออกมา
‚ขึ ้นมาพิสชา ผมมีเรื่ องจะตกลงกับคุณ‛
เธอยอมเปิ ดประตูขึ ้นรถไปอย่างไม่กล้ าอิดออด ตอนนี ้อิศรา
กลายเป็ นคนใหม่ คนที่เธอกล้ าพูดได้ ว่าไม่เคยรู้จกั เขาในแบบนี ้มาก่อน
อิศราออกรถมาได้ ครู่ใหญ่ จนเกือบถึงบ้ านของเธอ เขาก็ยงั นัง่ เงียบ ไม่
เอ่ยปากเสียทีว่าอยากตกลงกับเธอด้ วยเรื่ องอะไร จนต้ องเป็ นฝ่ ายถาม
เขาเสียเอง
‚คุณอิศรามีอะไรจะคุยกับฉันคะ‛ พิสชายังถามไม่ทนั จบความ
ดี อิศราก็โพล่งขึ ้นด้ วยนํ ้าเสียงเหยียดๆ แบบที่เธอไม่เคยได้ ยินจากปาก
ของเขา
‚พวกมณีอปั สรณ์นี่เก่งนะ วางแผนกันเสียแนบเนียน จนผมดู
ไม่ออกเลย‛
พิสชาอึ ้งไปเล็กน้ อย เท่านี ้ก็พอรู้ว่าคงไม่สามารถคุยดีดีกบั เขา
ได้ อีกต่อไป จึงตัดสินใจประชดกลับไปบ้ าง เมื่อเขาจอดรถลงที่หน้ าบ้ าน
ของเธอ ‚ขอบคุณค่ะที่ชม นี่ยงั มีอีกเยอะเลยนะ แต่ฉนั ว่า...จะเก็บไว้ ให้
คุณแปลกใจเล่นๆวันหลัง‛
อิศราปรายตาจากถนนเบื ้องหน้ า มามองคนพูดด้ วยแววตาดู
ถูก ‚ดีแล้ ว ที่คณ
ุ เผยออกมาตรงๆ คงรู้แล้ วสินะว่า งานแต่งระหว่างเรา
มันก็แค่การจัดฉาก ไม่มีการจดทะเบียน มีแค่พิธีการเท่านัน‛ ้
‚ทราบค่ะ เพราะฉันก็ไม่สะดวกที่จะจดทะเบียนกับคุณ
เหมือนกัน แฟนฉันเขาคงทําใจไม่ได้ แค่ร้ ูว่าฉันต้ องมาแต่งงานหลอกๆ
แบบนี ้ เขาก็กลุ้มใจแทบแย่อยู่แล้ ว‛
ได้ ยินแล้ ว อิศราขบกรามจนเป็ นสันนูน ดูเหมือนเขาจะไม่ได้
โกรธที่โดนเธอต่อปากต่อคําว่าเธอเองก็ไม่แคร์ งานแต่งจอมปลอมนัน่
เหมือนกัน แต่โกรธที่ได้ ยินเรื่ องเธอและผู้ชายอีกคนมากกว่า อิศรารู้
ความคิดของตัวเองแล้ วตกใจไม่น้อย ที่ไปคิดกับเธอแบบนัน้ นี่เขากําลัง
หึงหวงเธออยู่อย่างนันเหรอ
้ ไม่มีทาง
‚กลับมาคบกันแล้ วเหรอ คนแบบเดียวกันสินะ ถึงได้ คบกันได้
ดีใจด้ วย‛ อิศราบอกด้ วยนํ ้าเสียงเหยียดๆ ‚ผมขอบอกคุณไว้ ก่อนเลยนะ
ว่าเราแค่แต่งงานจอมปลอม อย่าคิดจะเข้ ามาวุน่ วายเรื่ องของผม
เด็ดขาด‛
 ‚โอ๊ ย...ฉันไม่ย่งุ กับคุณหรอกค่ะ คุณอิศรา‛ หญิงสาวลากเสียง
ตอบ
อิศราถามต่อ ด้ วยนํ ้าเสียงคาดคัน้ ‚แล้ วถ้ าคุณเข้ ามาวุน่ วาย
กับผมจริ งๆล่ะ จะให้ ผมทํายังไงกับคุณดี พวกมณีอปั สรณ์ ‛
‚เอาเลยค่ะ อยากจะทําอะไร ยังไงก็เชิญ หรื อจะเอาแบบนี ้ก็ได้
ถ้ าฉันไปยุ่งเรื่ องของคุณ คุณจะฆ่าจะแกงฉันก็เชิญ ถ้ ามันทําให้ คณ
ุ
สบายใจน่ะนะ‛ พิสชาบอกด้ วยนํ ้าเสียงปลงๆ ลอบถอนใจท้ ายประโยค
ออกปากถามเขาต่อด้ วยสีหน้ าเนือยๆ ‚คุณมีอะไรอีกหรื อเปล่าคะ ถ้ าไม่
มีอะไรแล้ วฉันขอตัว‛
‚เดี๋ยวก่อน‛ อิศราบอกพร้ อมโน้ มตัวเข้ ามาหา ‚ลงโทษที่คณ ุ
หมายถึงคือทําอะไรก็ได้ ใช่ไหมพิสชา‛ อิศราถามยํ ้าด้ วยนํ ้าเสียงเหมือน
คุกคาม เขาเอื ้อมแขนพาดเบาะของเธอแล้ วโน้ มตัวเข้ ามาใกล้ มาก
กว่าเดิม จนหญิงสาวต้ องเบี่ยงหน้ าหนี ใจเต้ นโครมครามที่โดนเขา
รุกรานถึงเนื ้อถึงตัวแบบนี ้ ตวาดออกไปด้ วยนํ ้าเสียงกรุ่นโกรธ ‚ก็ใช่ไง
อยากจะทําโทษอะไรก็เชิญ แล้ วนี่...อะไรของคุณ ออกไปให้ ห่างๆฉัน
หน่อยได้ ไหม‛
เสียงของเขาวนเวียนใกล้ ๆใบหน้ าของเธอ ‚คุณจะลงรถแล้ ว
ไม่ใช่หรื อไงพิสชา‛
 ‚ใช่‛ พิสชาตอบเสียงสัน่ พร้ อมเบือนหน้ าหนี แต่อีกคนเหมือน
ยิ่งห้ ามยิ่งแกล้ ง ยื่นหน้ ามาพูดใกล้ ใบหูของเธอ ‚จะลงได้ ไหม ถ้ าไม่
ปลด belt ออก‛
พิสชาได้ ยินเขาบอก แล้ วก็หน้ าชาบวกกับอาการออกร้ อนจน
มันแดง ที่เผลอไปคิดว่าเขาจะทําอะไร นี่เธอประหม่าจนไม่คิดจะปลด
เข็มขัดนิรภัยออกจากตัว แถมยังจะลงรถไปทังอย่้ างนันเลยเหรอ
้ น่า
อายชะมัด
‚ทําไม คิดว่าผมจะทําอะไรคุณอย่างนันเหรอ
้ พิสชา‛
พิสชาเงียบไปอึดใจ ก่อนจะโต้ เขา ‚ฉันรู้ค่ะ ว่าคุณอิศราไม่คิด
จะทําอะไรกับฉันแน่ แล้ วก็คงไม่คิดจะข่มเหงคนไม่มีใจด้ วย...ใช่ไหม
คะ‛
อิศรายิ ้มร้ ายกาจส่งให้ ก่อนจะเข้ ามากระซิบใกล้ ๆแถมจงใจให้
หน้ าชิดกันมากกว่าครัง้ ไหนๆ ‚ผมพอดูออกด้ วยสิ ว่าผู้หญิงคนไหนมีใจ
หรื อไม่มีใจให้ ผม ไม่ต้องถึงกับใช้ กําลังข่มเหงกันหรอก รับรองยอมให้
ผมง่ายกว่าที่ต้องไปหาซื ้อเอาข้ างนอกเสียอีก คุณเชื่อผมไหมล่ะ‛
‚คุณ!‛
11
คนที่พดู ยัว่ ประสาทเธอได้ ต่อชื่อของเขาด้ วยหน้ าตาออกจะคล้ ายกับ
หาเรื่ อง ‚อิศราครับ‛
พิสชานึกเกลียดหัวใจตัวเองที่มนั เอาแต่เต้ นแรงไม่เป็ นจังหวะ
อยู่อย่างนัน้ และตอนนี ้เธอก็ชกั พาล จนเริ่ มเกลียดหน้ าผู้ชายที่นงั่ อยู่ใน
รถคันเดียวกันนี ้ ผู้ชายคนที่เธอกําลังจะแต่งงาน(จอมปลอม)ด้ วย ว่า
แล้ วก็ออกแรงดึงสายเข็มขัดนิรภัยให้ พ้นตัว แล้ วผลักเขาออกไปให้ พ้น
จากเบื ้องหน้ าของตัวเธอเอง อิศราได้ ทีทําท่าแกล้ งคว้ าตัวเธอไว้ แต่พิส
ชาเปิ ดประตูรถลงไปทัน ก่อนที่จะตกไปอยู่ในอ้ อมกอดของเขา แว่ว
เสียงหัวเราะหมิ่นๆ ก่อนจะปิ ดประตูรถลง รี บเข้ าบ้ านทันทีหลังจากนัน้
‚เป็ นไงบ้ างยัยบัว ฝั่ งนันท่
้ าทีเป็ นยังไง เล่าให้ แม่ฟังบ้ างซิ‛
‚ก็...ไม่เห็นจะมีอะไร คนต้ องจําใจมาแต่งงานกัน จะมานัง่ ยิ ้ม
ใส่กนั ได้ ยงั ไงล่ะแม่‛
‚เหรอ แล้ วเขามีท่าทีกบั แกยังไงบ้ าง‛
‚บัวไม่ร้ ูหรอกแม่ ว่าใครจะมีท่าทียงั ไง บัวจะไปอ่านใจคนออก
ได้ เหรอ ต่อให้ เขาเกลียด หรื อเฉยๆกับบัว ยังไงบัวก็ทําตามที่แม่บอก
แล้ วนี่ บัวขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะแม่ ใส่ชดุ แบบนี ้แล้ ว...คันชะมัด ‛พิส
ชาบอกแล้ วเดินเข้ าห้ องทันที เธออยากร้ องตะโกนให้ ดงั ๆ ระบายความ
อัดอันตั
้ นใจออกมาให้ หมด นับจากนี ้ชีวิตที่เคยเป็ นของเธอ จะไม่เป็ น
ของเธอเองอีกต่อไปแล้ วใช่ไหม
ชูวดี มารดาของโชษิตาวางสายสนทนาลงด้ วยสีหน้ าลําบากใจ
แล้ วตัดสินใจเดินตรงไปยังห้ องของบุตรสาว ยังไม่ทนั ถึงหน้ าประตู
หญิงสาวรูปร่างเปรี ยว ผมยาวสลวยหน้ าตาคมก็เปิ ดประตูออกมา
เสียก่อน
‚คุณแม่ จะไปไหนคะ‛
‚แม่จะมาหานํ ้าตาลนี่ไง วันนี ้ไปทานข้ าวกับคุณป้าเล็กเป็ น
เพื่อนแม่หน่อยได้ ไหม‛ ผู้เป็ นแม่บอกแล้ วพากันเดินมาตามทางไปยัง
น้ องนัง่ เล่นของบ้ าน โชษิตาคล้ องแขนมารดา ถามกลับไปว่า
‚คุณแม่นดั ทานข้ าวกับคุณป้าเล็กเหรอคะ แล้ วพี่อิศล่ะคะ จะ
มาด้ วยหรื อเปล่า‛
ชูวดีมีสีหน้ าหนักใจมากขึ ้นไปอีกเมื่อได้ ยินบุตรสาวถามถึงอิศ
รา เพราะพอรู้เรื่ องมาแล้ วคร่าวๆจากปากของเบญญา จึงได้ แต่ยิ ้มแล้ ว
ส่ายหน้ าให้ บตุ รสาว ‚พี่เขาติดงานน่ะสิ หนูไปกับแม่หน่อยนะ‛
‚คุณแม่น่ะ นํ ้าตาลไม่เจอพี่อิศมาหลายวันแล้ วนะคะ วันนี ้ว่าจะ
ไปเซอร์ ไพรส์ที่บริ ษัทเสียหน่อย เอาไว้ วนั หลังได้ ไหมคะแม่‛
‚ไปกับแม่ก่อนเถอะ แล้ วค่อยไปหาพี่เขา นะลูกนะ‛
 ‚ก็ได้ ค่ะ ไปก็ไปค่ะ‛ โชษิตามองหน้ าเซียวๆของมารดาด้ วย
สายตาเต็มไปด้ วยคําถาม เธอรักมารดามากพอๆกับที่มารดารักเธอ จึง
รู้และพอเข้ าใจสีหน้ าของท่าน อีกทังตนเองไม่
้ ใช่เด็กดื ้อรัน้ แต่กระนันก็
้
ไม่ได้ หวั อ่อน และหากเธออยากได้ อะไร หญิงสาวไม่เคยมีคําว่าผิดหวัง
ในพจนานุกรมของเธอ ชูวดีถอนหายใจหนึง่ ครัง้ ก่อนจะลูบศรี ษะ
บุตรสาว นึกสงสารขึ ้นมาจับใจหากโชษิตารู้เรื่ องของชายหนุ่มที่กําลัง
คบหากันอยู่ จนถึงขันวางแผนอนาคตด้
้ วยกันอย่างอิศรา
เมื่อถึงเวลาตามที่นดั หมายกันไว้ เบญญารออยู่แล้ วที่
ห้ องอาหารร้ านประจํา ทันทีที่เห็นชูวดีและโชษิตา เธอลุกขึ ้นเดินเข้ าไป
หาแล้ วพาสองแม่ลกู มานัง่ ลงใกล้ ๆ ก่อนจะเรี ยกให้ เด็กมาบริ การ เมื่อบ
ริ กรออกไปแล้ ว เบญญาก็เริ่ มต้ นสนทนาทันที
‚ไม่เจอกันนาน หนูนํ ้าตาลดูสวยสง่าขึ ้นกว่าเดิมอีกน่ะชูวดี ‛
โชษิตายิ ้มรับคําชม แล้ วเอ่ยปากถามถึงอิศรา ชายหนุ่มที่ได้ ชื่อ
ว่าคบหากับเธออยู่ และผู้ใหญ่ทงสองฝ่
ั้ ายก็ร้ ูเห็นเป็ นอย่างดี ‚ขอบคุณ
มากค่ะคุณป้าเล็ก น่าเสียดายนะคะ ที่พี่อิศไม่ได้ มาด้ วย นี่นํ ้าตาลไม่ได้
เจอพี่อิศหลายวันแล้ วนะคะ พี่อิศมีแต่งานกับงาน นํ ้าตาลเลยไม่อยาก
ไปกวน‛
เบญญาหน้ าเจื่อนไปเล็กน้ อย แต่แล้ วก็ได้ รับการยืนยันจากชู
วดีว่าให้ พดู ความจริ งกับโชษิตา ถึงแม้ ท่าทีของหญิงสาวคราวหลานจะ
ดูน่มุ นวล หากแต่รับความจริ งได้ ดีกว่าการพูดจาอ้ อมค้ อม ‚พี่อิศ เขา...
เตรี ยมงานอยู่น่ะลูก‛
โชษิตาได้ ยินแล้ วมีสีหน้ าปั น้ ยากขึ ้นมาแทบจะทันท่วงที ถาม
กลับไปด้ วยสีหน้ าจริ งจังมากขึ ้น ‚งานอะไรกันคะคุณป้าเล็ก‛
‚พี่อิศเขา...กําลังจะแต่งงานน่ะจ้ ะ‛
‚แต่งงานเหรอคะ แต่งกับใครคะ‛
‚นํ ้าตาล ตอนนี ้นํ ้าตาลคงพอได้ ยินข่าวลือของอิศรามณีมาบ้ าง
ข่าวลือเสียๆหายๆพวกนันกํ ้ าลังทําให้ ราคาในตลาดหุ้นตกฮวบๆ ทาง
คณะกรรมการในอิศรามณีเขาคิดว่าวิธีนี ้จะใช้ ได้ ผล ก็เลยจัดงานแต่ง
ขึ ้นให้ ดเู หมือนเราเป็ นปึ กแผ่นมากยิ่งขึ ้น เท่านันเองลู
้ ก‛ เบญญา
อธิบายอย่างใจเย็น
‚แต่คณ
ุ ป้าเล็กคะ‛
‚ไม่ต้องกังวลไปหรอกลูก พี่เขาแค่ใช้ ผลพวงจากการปล่อยข่าว
เรื่ องแต่งงาน ไม่ได้ มีการจดทะเบียนสมรสอะไรให้ มนั วุน่ วายกันทีหลัง
หนูสบายใจได้ เชื่อป้าสิลกู ‛
‚ถึงอย่างนัน้ นํ ้าตาลก็ไม่อยากให้ เกิดเรื่ องแบบนี ้ขึ ้นหรอกนะคะ
คุณป้าเล็กขา‛ หญิงสาวแสร้ งว่าเสียงอ่อย หน้ าม่อยลงทันที
 ‚ป้ารู้ ป้าเข้ าใจความรู้สกึ ของหนูดี‛ เบญญาลูบหลังลูบไหล่
ด้ วยต้ องการปลอบโยนบุตรสาวของเพื่อนรักให้ หมดกังวล ก่อนเสริ มต่อ
‚แล้ วตาอิศเองนี่แหละ เขาเป็ นคนบอกเลยนะ ว่ายังไงเขาก็จะไม่จด
ทะเบียนกับว่าทางนัน้ เขาจะเก็บไว้ ให้ ตวั จริ งของเขา นํ ้าตาลลองคิดดูสิ
ลูก ว่าพี่เขาจะเก็บไว้ ใคร ถ้ าไม่ใช่หนู‛
โชษิตามีสีหน้ าดีขึ ้นเล็กน้ อย แต่แล้ วก็หน้ าม่อยลงดังเดิม บอก
ออกไปด้ วยประโยคที่เหมือนว่ายังทําใจไม่ได้ อยู่ดี ‚นํ ้าตาลรับไม่ได้
หรอกค่ะ‛
‚ผู้ชายไม่เสียหายหรอกลูก ถ้ าต้ องแต่งงานหลายหน นํ ้าตาลทํา
ใจให้ สบายดีกว่านะลูก อย่าคิดมากอีกเลย ตอนนี ้ป้าแค่อยากให้ อิศรา
มณีกลับมาแข็งแกร่งได้ เหมือนก่อน ตาอิศเองเขาก็ยอมลงทุนขนาดนี ้
ป้าว่าหนูน่าจะเข้ าใจแล้ วก็คอยให้ กําลังใจพี่เขา ไม่ดีกว่าเหรอลูก ‛
‚แต่นํ ้าตาลกลัวพี่อิศจะไปรักผู้หญิงคนนันจริ
้ งๆนี่คะคุณป้า
เล็ก‛
‚ไม่มีทางเด็ดขาด นํ ้าตาลเชื่อป้าสิลกู ‛
โชษิตานิ่งงันไปนานหลายนาที สีหน้ าผิดหวังอย่างเห็นได้ ชดั
‚ถ้ าคุณป้าเล็กยังรักและเอ็นดูนํ ้าตาล ได้ โปรดอยู่ข้างนํ ้าตาลด้ วยนะคะ
นํ ้าตาลบอกตามตรง ว่านํ ้าตาลกลัวใจพี่อิศ กลัวว่าพี่อิศจะไปหลงรัก
ผู้หญิงคนอื่น‛
เบญญามองลูกสาวเพื่อนรักด้ วยสายตาเห็นใจ ทังไม่ ้ กล้ า
รับปาก เพราะหลานชายตัวดี มักจะมีข่าวไม่ดีเรื่ องผู้หญิงมามาก ทังที ้ ่
ยอมรับว่าคบหากับโชษิตาอยู่ก็ตาม แต่ท่านยังบากหน้ ารับคําอย่างเสีย
มิได้ เพื่อสร้ างความมัน่ ใจให้ แม่ลกู ที่นงั่ อยู่เบื ้องหน้ านี ้
พิสชารับสายจากมธุรดาให้ เข้ ามาหาที่บริ ษัทอันเป็ นที่ตงของอิั้ ศ
รามณี จะว่าไปแล้ วนี่เป็ นครัง้ แรกที่ได้ เข้ ามาที่นี่ หญิงสาวเลือกนัง่ รถมา
เอง ถึงแล้ วก็ยงั ยืนงงอยู่เป็ นนาน เพราะไม่เคยรู้มาก่อนว่าผู้บริ หารจะมี
ลิฟต์สว่ นตัวให้ ใช้ กนั ด้ วย เมื่อขึ ้นลิฟต์มาถึงชันที
้ ่เป็ นจุดหมายแล้ ว เธอ
ออกเดินตามหาผ่องรํ าไพ ตามที่มธุรดาบอก เห็นหญิงสาววัยสี่สิบ
แต่งตัวเนี๊ยบตังแต่
้ ศรี ษะจรดปลายเท้ ากําลังเดินตรงเข้ ามาหา ทันทีที่
เห็นพิสชาเดินเข้ ามาในบริ เวณนัน้
พิสชากระพุ่มมือไหว้ ก่อนเป็ นคนแรก ‚สวัสดีคะ่ คุณผ่อง‛
‚คุณพิสชา มาถึงแล้ วเหรอคะ เอ่อคือ เอ่อ รอสักครู่ก่อนนะคะ‛
สาวใหญ่ผ้ เู ป็ นมือขวาของเบญญามีท่าทีอกึ อัก ทังยั
้ งเรี ยกชื่อจริ งของ
เธอ จนพิสชาต้ องบอกอย่างนอบน้ อม ‚คุณผ่อง เรี ยกบัวเถอะค่ะ‛
 ผ่องรํ าไพรับสมตามทันที ‚ค่ะ คุณบัว งันก็
้ เรี ยกพี่ว่าพี่ผ่องเถอะ
ค่ะ‛
เธอยิ ้มรับ แล้ วถามถึงคนที่โทรนัดทันที ด้ วยกลัวจะเสียเวลา
‚ว่าแต่คณ
ุ มธุรดา เอ่อ พี่มินรออยู่ที่ไหนเหรอคะ‛
‚เอ่อ...ไม่ใช่คณ
ุ มินหรอกค่ะที่รอ‛ ผ่องรํ าไพบอกอย่างร้ อนใจ
ตาก็คอยเหลือบมองไปทางประตูไม้ สีดํา ที่เธอเดาเอาว่าน่าจะเป็ นห้ อง
ของผู้บริ หารอยู่บอ่ ยครัง้ และภายในห้ องนันที
้ ่มีเธอและผ่องรํ าไพยืนรอ
อยู่ ก็ปรากฏภาพของโชษิตากําลังร้ องห่มร้ องไห้ กบั อกของอิศรานาน
หลายนาที โดยไม่สนใจสายตาของสกุณา เลขาหน้ าห้ องแม้ แต่น้อย ที่
ยืนถือเอกสารรอตามคําสัง่ ของอิศรา
‚พี่อิศคะ นํ ้าตาลทําใจไม่ได้ ที่พี่อิศต้ องแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น
แบบนี ้ แล้ วนํ ้าตาลล่ะคะ นํ ้าตาลจะทํายังไง‛
‚นํ ้าตาลครับ อย่าเพิ่งตีโพยตีพายไปเลย ทังหมดมั
้ นเป็ นแค่
เรื่ องธุรกิจ พี่ไม่ได้ จดทะเบียนกับเขานะครับ‛
‚นํ ้าตาลรู้ค่ะ แต่นํ ้าตาลกลัวพี่อิศจะปั นใจไปรักผู้หญิงคนนัน‛
้
ไม่มีทาง อิศรานึกในใจพร้ อมกับที่ใบหน้ าของพิสชาที่สว่างวาบ
เข้ ามาในหัวสมอง โอบแขนลูบมือไปวางบนศรี ษะของหญิงสาวที่เขา
ประกาศว่าคบหาดูใจมานานร่วมปี ‚นํ ้าตาลกลับไปก่อนนะครับ พี่มี
ประชุม เดี๋ยวไม่ทนั ‛
โชษิตาชะงักต่อมนํ ้าตาอย่างว่าง่าย เธออ้ อนเขาเสียงอ่อน ซํ ้า
ยังพูดขอคํามัน่ จากอิศราอีกครัง้ ก่อนจากลากันในวันนี ้ ‚พี่อิศสัญญากับ
นํ ้าตาลมาก่อนว่าจะไม่ไปหลงรักเจ้ าสาวจอมปลอมคนนัน‛ ้
อิศรารับคําอย่างว่าง่าย ‚ครับ‛ พร้ อมทังพาเธอออกมาจากห้
้ อง
โดยมีสกุณาเดินตามหลังมาเป็ นคนสุดท้ าย ทันทีที่เปิ ดประตูออกมา
เขาเห็นผู้หญิงที่โชษิตาพูดถึง กําลังนัง่ คุยอย่างออกรสออกชาติกบั ผ่อง
รํ าไพ เลขาหน้ าเดียวของเบญญา
ผ่องรํ าไพตาไวรี บสะกิดบอกหญิงสาวที่ตนเองนัง่ สนทนาด้ วย
ให้ ร้ ูตวั ‚คุณอิศมาแล้ วค่ะคุณบัว‛
พิสชาฝื นยิ ้มก่อนจะหันไปทางประตู เธอเห็นอิศราและหญิง
สาวหุ่นนางแบบเดินขนาบข้ างกันออกมาจากในห้ อง และทันทีที่อิศรา
เห็นว่าที่เจ้ าสาว เขาก็โอบเอวของหญิงสาวข้ างกายดันเข้ ามาจนชิด
ลําตัวหนาแน่นบึกบึนของเขาทันที พูดชิดใบหน้ าหญิงสาวข้ างกายด้ วย
นํ ้าเสียงอบอุ่นชวนหลงใหล
‚เดี๋ยวเย็นนี ้ พี่ไปรับนะครับ วันนี ้นํ ้าตาลอยากทานอะไร พี่
ตามใจทุกอย่างเลย‛
 โชษิตามองคนพูดด้ วยแววตาหวานหยดย้ อย พร้ อมซบลงที่ไหล่
หนาของคนข้ างๆ ก่อนจะแหงนหน้ าตอบ ‚ได้ ค่ะพี่อิศ‛ และเมื่อยืนมอง
ตากับอิศราอยู่อีกอึดใจ เธอก็ทําทีว่าเพิ่งเห็นผ่องรํ าไพและหญิงสาว
หน้ าตาไม่ค้ นุ เคยยืนรอที่ตรงนันด้
้ วย
‚คุณผ่อง มารอพี่อิศหรื อเปล่าคะ นํ ้าตาลขอโทษด้ วยนะคะ คุย
กับพี่อิศนานไปนิดนึง‛ อิศรารี บแทรกขึ ้นก่อนจะออดอ้ อนเสียจนโชษิตา
อดทําท่าปลื ้มปลิ่มไม่ได้ ‚อย่าโทษตัวเองเลยคนดีของพี่ สําหรับนํ ้าตาล
นานแค่ไหนก็ได้ ครับ‛
โชษิตาส่งยิ ้มให้ คนพูดด้ วยดีกรี ความหวานแบบเดียวกัน ‚พี่อิศ
ไปประชุมเถอะค่ะ เย็นนี ้นํ ้าตาลรอที่บ้านนะคะ‛
‚ครับคนดี‛ อิศราก้ มลงหอมหน้ าผากโชษิตา ไม่วายปรายตา
มองไปทางผู้หญิงอีกคนที่ยงั นัง่ เงียบอยู่ตรงนัน้ พอลับร่างโชษิตา อิศรา
ก็ทําทีเป็ นไม่สนใจเธอ เขาเดินกลับเข้ าไปในห้ องอีกครัง้ ผ่องรํ าไพเห็น
ดังนัน้ รี บชวนพิสชาให้ ตามเข้ าไปในห้ องด้ วย ‚ไปค่ะ คุณบัว‛
‚เดี๋ยวค่ะพี่ผ่อง ที่ให้ บวั มานี่ ให้ มาพบคุณอิศราหรอกเหรอคะ
บัวนึกว่าให้ มาพบพี่มินเสียอีก‛
‚ไม่ได้ ให้ มาพบคุณมินหรอกค่ะ พอดีพี่ไม่มีเบอร์ คณ
ุ บัว ก็เลย
ให้ คณ
ุ มินโทรให้ แล้ ววันนี ้คุณบัวต้ องไปลองชุดเลือกแบบการ์ ดงานแต่ง
แล้ วก็ลองชิมอาหารด้ วยน่ะค่ะ เลยต้ องให้ ไปพร้ อมกันวันนี ้ทีเดียว ไม่
ต้ องเสียเที่ยวยังไงล่ะคะ‛
‚อย่าบอกนะคะ ว่าให้ ไปกับคุณอิศรา‛
12
‚อย่าบอกนะคะ ว่าให้ ไปกับคุณอิศรา‛ พิสชาถามเสียงอ่อย
รู้สกึ หายใจหายคอไม่ถนัดเมื่อได้ ยินโปรแกรมที่เธอต้ องทําร่วมกับเขาใน
วันนี ้
‚นัน่ ล่ะค่ะ ไปค่ะ คุณอิศรอนานจะเป็ นเรื่ องเอาอีก‛ ผ่องรํ าไพ
บอก แล้ วเดินนําเข้ ามาก่อน ตามด้ วยพิสชาที่ยงั เก้ ๆกังๆไม่อยาก
เผชิญหน้ ากับอิศราในตอนนี ้ และเมื่อเข้ าห้ องมาแล้ ว อิศราก็ไม่คิดจะ
ทักทายคนมาใหม่ เขาเตรี ยมตัวเหมือนจะออกไปข้ างนอก เป็ นผ่อง
รํ าไพอีกที่ยงเอาไว้
ั้
‚คุณอิศจะไปไหนคะ‛
‚วันนี ้มีประชุมไม่ใช่เหรอครับ คุณผ่องบอกผมเองว่ามีนดั ตอน
สิบโมง‛
‚เอ่อ...ไม่ใช่ประชุมอะไรหรอกค่ะ แต่มีนดั ไปลองชุดที่ร้าน ผ่อง
นัดให้ แล้ วล่ะค่ะ‛
‚แล้ วทําไมไม่บอกผมตังแต่
้ แรกเล่าครับ ผมจะได้ ออกไปพร้ อม
นํ ้าตาล ชุดเอาแบบไหนก็ได้ ครับ การ์ ดก็ให้ ว่าที่เจ้ าสาวของผมเลือกไป
เถอะครับ งานแต่งปลอมๆ คนปลอมๆ จะเอาอะไรมากมายกันนัก‛ อิศ
ราบอกด้ วยนํ ้าเสียงฉุนๆ แววตาไม่เป็ นมิตรเผื่อแผ่มาถึงว่าที่เจ้ าสาว
ของเขาด้ วย
พิสชาที่นิ่งเงียบมานาน ก็ชกั จะทนไม่ไหว เพราะเธอไม่ได้ เกิด
มาเป็ นเบี ้ยล่างของใคร ใครดีมาเธอดีตอบ แต่ถ้ามาอย่างอิศราเธอก็จะ
ตอบกลับในแบบของเธอ
‚คุณผ่องไม่บอกบัวตังแต่ ้ แรกว่าจะลองชุด เพราะบัวก็ไม่อยาก
มาให้ เสียเวลาเหมือนกันค่ะ‛ ก่อนจะหันไปบอกชายหนุ่มคนเดียวใน
ห้ อง ‚คุณอิศราไม่ต้องไปก็ได้ นะคะ เสียเวลาเปล่าๆ แต่ถ้าชุดที่ฉนั เลือก
ให้ มนั ไม่ถกู จริ ตกับคุณ นี่ก็โทษกันไม่ได้ นะคะ อย่าลืมว่าฉันเองก็ไม่ได้
อยากแต่งเช่นเดียวกันกับคุณอิศรานัน่ แหล่ะค่ะ‛
ผ่องรํ าไพยืนเอามือปิ ดปาก อยากหยิบโทรศัพท์ขึ ้นมาถ่ายคลิบ
วิดีโอเสียเหลือเกิน แต่ใจไม่กล้ าพอ เพราะหวัน่ เกรงกลัวจะเข้ าไปห้ าม
ทัพไว้ ไม่ทนั หากว่าว่าที่บา่ วสาวที่ยืนส่งกระแสจิตมืดทะมึนใส่กนั อยู่
ตอนนี ้จะกระโดดใส่กนั เสียก่อน
‚เอายังไงดีคะคุณผ่อง ถ้ ามีคนจะสละเวลาไม่ได้ ผู้หญิงอย่าง
บัวก็จะจัดการให้ เองค่ะ‛
 อิศราคว้ ากุญแจรถ เดินตรงมาที่เธอ พร้ อมคว้ าแขนให้ เดินตาม
ออกมาจากตรงนัน้ พิสชาเหยียดปากยิ ้มอย่างสะใจ ที่เอาชนะคนอย่าง
อิศราได้ เชอะ อย่าคิดว่าเธอจะยอมให้ โขกสับได้ นะ
ผู้ที่ถือหุ้นในอัตราส่วนมากสุดของอิศรามณีขบั รถพาว่าที่
เจ้ าสาวมาจอดลงที่ลานจอด เขาเดินนําเธอเข้ าไปก่อน และขณะที่ทงคู ั้ ่
เผลอตัว ตากล้ องมือดีก็รัวชัตเตอร์ เก็บภาพของทังคู
้ แ่ บบช็อตต่อช็อต
ตังแต่
้ รถขับมาเข้ ามาจนถึงตอนที่ทงสองเข้
ั้ าไปด้ านใน
‚คุณอิศมาแล้ ว แล้ วนี่...ว่าที่เจ้ าสาวใช่ไหมคะ สวยหล่อ
เหมาะสมกันมากค่ะ‛ อัจฉรา เจ้ าของกิจการเป็ นหญิงรูปร่างเล็ก
หน้ าตาแบบคนเชื ้อสายจีนวัยกลางคน เข้ ามาเชื ้อเชิญทังคู ้ ใ่ ห้ เข้ ามา
เลือกแบบในร้ านก่อน‚อยากเลือกการ์ ด หรื อเลือกแบบชุดก่อนดีคะ
แล้ วค่อยชิมอาหารกันเป็ นการปิ ดท้ ายดีไหมคะ‛
หากเป็ นคูแ่ ต่งงานทัว่ ไปที่มีความรักความเข้ าใจเป็ นพื ้นฐาน
พิสชาคิดว่านี่คงเป็ นช่วงเวลาที่เป็ นสุขไม่น้อย แต่เขาและเธอ ไม่ใช่ทงั ้
สถานะและเวลา เมื่อว่าที่เจ้ าบ่าวเจ้ าสาวยังคงเงียบ อัจฉราเลย
ตัดสินใจให้ เอง
‚พี่อจั ว่าเลือกชุดกันก่อนดีกว่านะคะ‛
 พิสชาหยิบแบบชุด พลิกไปมาจนครบหมดทุกเล่มแต่ก็เลือก
ไม่ได้ ใช่วา่ จะไม่มีสวยถูกใจ แต่หญิงสาวคิดว่าทุกชุดสวยหมดจนไม่
สามารถเลือกได้ จึงได้ แต่ฝืนยิ ้มให้ เจ้ าของห้ องเสื ้อ ตอบกลับไปว่า ‚คุณ
อัจเลือกให้ เถอะค่ะ บัวว่าสวยหมดทุกชุดเลย ตัดสินใจยากจัง ‛
อัจฉราเองก็อยากเลือกให้ มนั จบๆไป แต่แล้ วกลับโยนให้ ว่าที่
เจ้ าบ่าวเป็ นคนตัดสิน ‚ให้ คณ ุ อิศเลือกให้ ดีไหมคะ‛ อิศราส่งเสียงฮึใน
ลําคอ แล้ วหยิบแบบเลือกมานัง่ เปิ ดดูบ้าง เมื่อนึกอะไรได้ เขาเดินไปหา
เจ้ าของห้ องเสื ้อ ชี ้แบบให้ ดวู ่าเขาต้ องการแบบไหน ‚เอาแบบนี ้ครับ‛
เจ้ าของห้ องเสื ้อยิ ้มแหยๆมองหน้ าอิศราก่อนจะถามออกไป ‚จะ
ดีเหรอคะคุณอิศ‛
‚ดีแน่นอนครับ คุณอัจดูสิครับ ว่าว่าที่เจ้ าสาวของผมสวยขนาด
ไหน ไปครับ พาเธอไปลอง เสร็จแล้ วเรี ยกผมด้ วยนะ ผมอยากเห็นว่าจะ
สวย....มาก...ขนาดไหน‛ เขาลากเสียงยียวนท้ ายประโยค จนพิสชาชัก
หมัน่ ไส้ ขึ ้นมาตงิดๆ
อัจฉรารับคํา แล้ วขอเวลาเตรี ยมชุด ก่อนจะมาพาพิสชาไปลอง
ชุด พอเข้ าห้ องลองแล้ วหญิงสาวหยิบชุดขึ ้นมามองด้ วยความตกใจ
เจ้ าของห้ องเสื ้อไวพริ บดี รี บบอกไม่ให้ อีกฝ่ ายคิดได้ ทนั
 ‚ลองดูก่อนนะคะคุณบัว พี่อจั ว่าแบบที่คณ
ุ อิศเลือกนี่อินเทรนด์
มาก กําลังฮิตในหมู่ดาราฮอลลีว้ ดู เชียวนะคะ คุณบัวต้ องใส่สวยมากๆ
ค่ะ พี่คอนเฟิ ร์ม‛
พิสชาพลิกชุดกลับไปมา ถามด้ วยเสียงไม่มนั่ ใจ ‚มันจะไม่...
เปิ ดเผยไปหน่อยเหรอคะคุณอัจ‛
‚ลองดูก่อนค่ะ ถ้ าไม่ดีตรงไหน เดี๋ยวพี่ปรับแก้ ให้ หุ่นสวยๆแบบ
คุณบัว ใส่แล้ วเจิดมากค่ะ‛
‚ก็ได้ ค่ะ คุณอัจออกไปก่อนเถอะค่ะ เรี ยบร้ อยแล้ วเดี๋ยวบัว
เรี ยก‛ พิสชาบอกแล้ วถอนใจอีกหลายครัง้ ก่อนจะปิ ดห้ อง ค่อยๆเปลื ้อง
ชุดเดิมออก ลองสวมชุดที่เขาเลือกลงบนร่าง
ทําไมให้ เธอลองชุดแบบนี ้นะ คอยดูเถอะ เธอจะเลือกให้ เขา
แบบทุเรศๆบ้ างเหมือนกัน พิสชายืนบ่นงึมงําคนเดียวในห้ องลอง เมื่อได้
ยินเสียงเคาะเรี ยก เธอจึงค่อยๆเปิ ดแง้ มออกเมื่อเห็นว่าเป็ นเจ้ าของห้ อง
เสื ้อ จึงเปิ ดกว้ างออกให้ อีกฝ่ ายเข้ ามาด้ านใน
‚ไม่ไหวหรอกค่ะคุณอัจ ชุดนี ้มันหวิวเกินไป บัวไม่ได้ มนั่ ใจ
ขนาดนันหรอกนะคะ‛
้
‚คุณอิศคงอยากอวดน่ะค่ะ ว่าเจ้ าสาวสวย เลยเลือกชุดที่
ค่อนข้ างเปิ ดเผยไปหน่อย อย่างว่าล่ะค่ะ นักเรี ยนนอก หัวนอก‛ พิสชา
อดคิดค่อนขอดในใจไม่ได้ ว่าอย่างเขาน่ะหรื อ จะอยากอวดว่าได้
แต่งงานกับเธอ เธอไม่ใช่น้องนํ ้าตาลแสนหวานของเขาเสียหน่อย
‚มีชดุ ที่ดดู ีกว่านี ้ไหมคะ บัวไม่ใส่หรอกค่ะชุดแบบนี ‛้
‚คุณบัวรอพี่แป้บเดียว อย่าเพิ่งเปลี่ยนนะคะ เดี๋ยวพี่เอาชุดที่ดู
...เอ่อ เปิ ดน้ อยกว่านี ้มาให้ ลอง‛
‚ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณอัจ‛
รออีกไม่ถึงห้ านาที เสียงเคาะก็ดงั ขึ ้นอีกครัง้ คราวนี ้เธอรี บเปิ ด
ออก เพราะใส่ชดุ แบบนี ้นานๆชักเริ่ มคันตามประสาคนไม่เคยใช้ ของ
ราคาแพง แต่พอเปิ ดประตูออก เธอเห็นอิศรายืนอยู่ตรงนัน้ ด้ วยความ
ตกใจ เธอดันมันเพื่อปิ ดลง แต่เขาไวกว่า คว้ าประตูแล้ วพาตัวเองเข้ ามา
ข้ างในอย่างรวดเร็ว
พิสชาบอกเสียงสัน่ เมื่อเขาเข้ ามาได้ แล้ ว ‚เข้ ามาทําไม ฉันยัง
ไม่เรี ยบร้ อยเลยนะคุณ‛ อิศราเองก็มองเธอด้ วยสายตาคุกคาม ‚เป็ นไง
ผมเลือกชุดเก่งไหม‛
‚เก่งกับผีน่ะสิ น่าเกลียดชะมัด‛
‚ช่วยไม่ได้ อยากเลือกมากดีนกั พอเลือกให้ ก็ไม่ถกู ใจ คุณนี่มนั
เรื่ องเยอะจริ งๆเลยนะ พิสชา‛
 ‚เรื่ องเยอะเรื่ องน้ อยมันก็เรื่ องของฉัน คุณน่ะก็ออกไปได้ แล้ ว
ฉันจะเปลี่ยนชุด‛
‚จะเปลี่ยน ก็เปลี่ยนไปสิ‛
‚คุณมายืนดูฉนั เปลี่ยนชุดในนี ้ได้ ยงั ไง ออกไปเดี๋ยวนี ้เลยนะ‛
พิสชาตรงไปที่ประตู ตังใจจะคว้
้ าลูกบิดเตรี ยมเปิ ดให้ เขาออกไป แต่อิศ
ราไวกว่าเข้ ามาขวางไว้ ก่อน
‚ทีหลังอย่าพูดจาไล่ผมแบบนี ้อีก เข้ าใจไหม‛
‚ฉันจะพูด ทําไม‛
‚ถ้ ายังดื ้อ ผมจะ...‛อิศราบอกพร้ อมกวาดตามองเธอชนิดที่ทํา
ให้ คนโดนมองอายไปเลยทีเดียว มือสองข้ างยกปิ ดตรงที่ไม่มีผ้าบังให้
พ้ นสายตาของเขา ย้ อนถามปากสัน่
‚จะ จะอะไรของคุณ‛
‚อยากรู้จริ งๆน่ะเหรอ ว่าผมจะ...อะไร‛
‚ไม่อยากรู้แล้ วก็ได้ คุณออกไปเดี๋ยวนี ้เลย ไม่งนฉั
ั ้ นจะ...จะ
บอกแฟนคุณ ว่าคุณน่ะแอบมาดูฉนั เปลี่ยนชุด‛
‚เหรอ น่ากลัวจัง‛ อิศราทําเสียงล้ อเลียนได้ น่าหมัน่ ไส้ นกั แล้ ว
เขาก็ปรี่ มาหาเธอ ‚ไหนๆคุณจะฟ้องทังที ้ เอาข้ อหาเยอะๆหน่อยดีไหม
อย่างเช่น ผมกอดคุณ‛ ว่าแล้ วเขาก็ทําอย่างที่พดู ตวัดแขนรัดรอบเอว
แล้ วลอยหน้ าลอยตาพูดต่อ ‚นอกจากกอดแล้ ว ผมยังหอมคุณด้ วย‛ อิศ
ราก้ มลงหอมแก้ มเธออย่างรวดเร็ว จนพิสชาร้ อนไปหมดทังหน้้ า ‚แล้ ว
อย่าลืมฟ้องต่อล่ะว่าผมน่ะ....‛
‚หยุดเดี๋ยวนี ้นะคุณอิศรา‛ พิสชาผงะหนี เมื่อคิดไปว่าเขาจะทํา
อะไรเธอมากกว่านี ้อีก
‚หยุดทําไมเล่า ไหนๆคุณจะฟ้องแล้ ว ผมก็ทําเสียเลย จะได้ ไม่
เสียเที่ยวที่คณ
ุ ไปฟ้องแฟนผมยังไงล่ะ แต่ผมสัญญานะว่าผมจะไม่ฟ้อง
แฟนคุณหรอกว่าผมทําอะไรคุณบ้ างน่ะ‛ไม่พดู เปล่าแต่แขนที่รัดรอบนัน่
แน่นกระชับมากยิ่งขึ ้นจนพิสชาต้ องร้ องห้ ามเสียงหลง
‚หยุดนะ ฉันบอกให้ หยุด‛
‚อย่าลืมฟ้องด้ วยล่ะ ว่าผมน่ะ...‛ อิศรามองหน้ าของเธอนิ่งอยู่
อึดใจ แล้ วลดระดับหน้ าลงมาหาอย่างช้ าๆ เป้าหมายคือริ มฝี ปากได้ รูป
ของคนในอ้ อมแขน ที่จ่ๆู เขาก็เกิดอยากลิ ้มลองขึ ้นมาอย่างที่นกึ ตกใจ
ตัวเอง ทังยั
้ งห้ ามตัวเองไม่อยู่จนแตะปากตนเองลงบนกลีบปากของเธอ
ก่อนจะค่อยๆกดลงแล้ วแยกมันออกด้ วยความชํานาญ รุกและไล้ หา
ความชุ่มชื ้นภายในอย่างลุม่ หลง ความหวานแหลมที่ได้ ลิ ้มลอง ปลุก
อารมณ์และความต้ องการในแบบที่เขาควบคุมได้ ยากอย่างไม่น่าเชื่อ
 ‚ทีหลังอย่ามายอกย้ อนผมอีกรู้ไหม‛ อิศราเคลื่อนปากและจมูก
ไปตามพวงแก้ มของคนในอ้ อมกอด กระซิบขู่ที่ข้างหูอ่อนนุ่มของเธอ
พิสชาสะบัดหน้ าหนีอย่างเจ็บใจ ที่เธอเสียจูบแรกให้ คนที่ไม่ได้ รักเธอสัก
นิด กลันนํ
้ ้าตาไม่ให้ เขาเห็น พลันเสียงเรี ยกที่หน้ าประตูก็ดงั ขึ ้น อิศรา
เปิ ดประตูออกแล้ วจากไป ทิ ้งให้ เธอยืนปาดนํ ้าตาที่เอ่อขึ ้นมาเต็มเบ้ า
แบบลวกๆ
‚เป็ นอะไรคะน้ องบัว‛ อัจฉราปากไวถามทันทีที่เห็นพิสชามี
นํ ้าตา ก่อนไปยังเห็นดีดีอยู่แท้ ๆ แล้ วเมื่อครู่อิศราก็เข้ ามาในห้ องนี ้ด้ วย
หรื อว่า...อะไร...ยังไงกัน...คูน่ ี ้จะชอบเปลี่ยนสถานที่ หรื อเป็ นพวก
ซาดิสม์ เพราะสายตาเจ้ ากรรมพานไปเห็นต้ นแขนกลมกลึงของว่าที่
เจ้ าสาวปรากฏรอยนิ ้วเหมือนโดนดึงกระชากลากถูกนั ตอนเธอไม่อยู่
อัจฉราคิดอย่างรวดเร็ว แต่แล้ วก็ต้องเปลี่ยนความคิดเมื่อได้ ยินหญิง
สาวที่ลองชุดพูดตะกุกตะกักขึ ้นมาว่า
‚เอ่อ บัวไม่อยากแต่ง คือ หมายถึง บัวไม่อยากใส่ชดุ แบบนี ้แล้ ว
ค่ะ คุณอัจช่วยเลือกชุดที่เรี ยบร้ อยกว่านี ้ให้ บวั ได้ ไหมคะ‛ เมื่อลองชุด
และตกลงปลงใจจนได้ ชดุ แล้ ว พิสชาใส่ชดุ เดิมลงไปเลือกแบบการ์ ด
แต่งงานคนเดียว เพราะอิศราออกไปคุยโทรศัพท์ที่ด้านนอก พร้ อมฝาก
บอกเด็กในร้ านว่าให้ เธอตัดสินใจเองให้ หมด และเขาจะไปรอที่รถ
 พิสชาชิมอาหารอย่างรวดเร็วแล้ วรี บเดินออกมาจากร้ าน ตรงไป
ขึ ้นรถแท็กซี่ในนาทีถดั มา เธอไม่อยากอยู่ใกล้ เขาอีกแล้ ว อิศรามัวมอง
ไปทางอื่นจึงไม่เห็นว่าพิสชาขึ ้นรถจากไป เมื่อเห็นว่ารออยู่นาน เขาเดิน
เข้ ามาในร้ านอีกครัง้ ถามหากับอัจฉราที่กําลังคุยเรื่ องของว่าที่บา่ วสาว
คูน่ ี ้กับลูกน้ องในร้ านอยู่พอดี และหุบปากทันเมื่อเห็นอิศราเข้ ามาอีก
ครัง้
‚ออกไปแล้ วนี่คะคุณอิศ‛อัจฉราตอบด้ วยสีหน้ าอยากรู้อยาก
เห็นว่าเกิดอะไรขึ ้นระหว่างคูน่ ี ้ อิศราขอบคุณแล้ วเดินกลับไปที่รถอีกครัง้
ต่อสายโทรหาคนที่ปล่อยให้ เขารออยู่เป็ นนาน
‚คุณอยู่ไหน พิสชา‛
‚ฉันกลับบ้ านแล้ ว…ค่ะ‛ พิสชาตอบกลับมาด้ วยนํ ้าเสียงเย็นชา
จําใจลงท้ ายด้ วยหางเสียงที่คิดแล้ วคิดอีกว่าควรใช้ กบั ผู้ชายคนนี ้ดี
หรื อไม่
‚จะไปไหน ทําไมไม่บอกกันบ้ าง คิดจะไปก็ไป...‛ปลายสายยัง
พูดไม่ทนั จบ เธอก็ถามสวนออกไปด้ วยความเหนื่อยหน่ายในใจ
‚แค่นี ้ใช่ไหมคะ ถ้ าไม่มีอะไรฉันจะได้ วางสาย‛ พิสชาถามจบ
เธอทําทันที นาทีนี ้เธอยังไม่อยากกลับบ้ าน จึงตัดสินใจนัง่ รถเลยไปหา
เฟื่ องลดาที่ร้าน เธอลาออกจากร้ านแล้ ว ครัง้ เมื่อรับปากมธุรดา เพื่อนๆ
ต่างพากันแปลกใจ เธอเล่าแค่เพียงว่าตนเองต้ องไปช่วยงานพี่สาวต่าง
มารดา แต่ไม่ได้ บอกอะไรกับใครมากไปกว่านัน้ เธอไม่อยากถูกถาม
และไม่อยากตอบคําถามพวกนันด้ ้ วย
เกวลินบอกคนอื่นๆในร้ านเสียงแจ๋ว เมื่อเหลือบไปเห็นพิสชาลง
จากรถตรงหน้ าร้ าน ‚เห้ ยพวกเรา ยัยบัวมาแน่ะ‛
พิสชาเปิ ดประตูร้านเข้ ามา ก่อนจะเดินไปหลังเคาน์เตอร์ วาง
กระเป๋ าลงบริ เวณนันอย่
้ างคุ้นเคยดี ทักทายเจ้ าของร้ านนํ ้าเสียงไม่คอ่ ย
สดใสนัก ‚สวัสดีคะ่ พี่เฟื่ อง
เฟื่ องลดามองหน้ าเธอได้ ไม่สนิทใจ แทบจะเรี ยกได้ ว่าไม่กล้ า
สบตาเลยก็ได้ แต่ยงั ถามด้ วยอาการยิ ้มในใบหน้ า ‚หวัดดีจ้ะบัว เป็ นไง
บ้ าง ทํางานที่ใหม่‛
‚ยังไม่ได้ ทําหรอกค่ะ เดือนหน้ าคงได้ เริ่ ม ตอนนี ้ก็ยงั ว่างงาน
อยู่‛ เฟื่ องลดามองเธอด้ วยสายตาแปลกๆหลายครัง้ คล้ ายกับจะขอลุ
แก่โทษ แต่เฟื่ องลดาจะมาขอโทษเธอเรื่ องอะไร พิสชาไม่อยากคิดอะไร
ให้ มากมายปวดหัว เพราะปั ญหาเท่าที่มีอยู่นี่ก็ทําให้ แทบจะเป็ นโรค
ประสาทกันมะรอมมะร่ออยู่แล้ ว
เธออยู่คยุ กับเฟื่ องลดาและเพื่อนอีกเกือบสามชัว่ โมง แล้ วจึงนัง่
รถกลับบ้ าน คราวนี ้นึกขึ ้นได้ ว่าเสียเงินกับค่ารถไปเยอะแล้ ว จึงเลือกใช้
รถประจําทางสาธารณะ กว่าจะถึงบ้ านก็กินเวลาไปจนคํ่ามืด เธอเดิน
เข้ าบ้ านอย่างเบื่อหน่าย พลางนึกไปถึงวันเวลาอีกหนึง่ เดือนข้ างหน้ า
ไม่ร้ ูว่าเธอจะทําอย่างไรหากต้ องถูกอิศราเหยียดหยามเธอสารพัดอย่าง
ที่เป็ นอยู่ตอนนี ้ หรื อบางทีอาจจะหนักกว่าตอนนี ้ก็เป็ นได้ ไม่เคยคิดและ
ไม่ร้ ูมาก่อนเลยว่าระหว่างมณีอปั สรณ์ กับ อิศราวาณิชย์ จะไม่ลงรอย
กันเช่นนี ้ ก็เห็นทําการค้ าคูก่ นั แทนที่จะร่วมแรงแข็งขัน นี่อะไรดูท่าจะ
ขัดขากันเอง แบบนี ้สินะเบญญาถึงต้ องจับคนสองตระกูลมาสร้ างภาพ
แบบที่เธอกับอิศรากําลังโดนอยู่ตอนนี ้
เพราะมัวแต่เหม่อลอย จึงไม่ทนั เห็นรถของใครบางคนจอด
ตรงหน้ าบ้ าน พอเปิ ดประตูเข้ าไป เห็นแค่เพียงด้ านหลัง หัวใจก็เต้ นจน
แทบทะลุออกมานอกอก อยากหันหลังกลับแต่ไม่ทนั เสียแล้ ว
‚ไปไหนมายัยบัว คุณอิศรามารอตังนานแน่
้ ะลูก‛
13
ภาวินีถามบุตรสาวนํ ้าเสียงสดใส เมื่อเห็นคนที่รอคอยเดินเข้ าบ้ าน
มาด้ วยสีหน้ าต่างกันกับคนทักลิบลับ แล้ วรี บเอ่ยปากขอตัวไปเตรี ยม
อาหาร ที่ลงทุนควักเงินติดกระเป๋ าไม่กี่ร้อย ไหว้ วานให้ สพุ จน์ออกไป
จ่ายตลาดมาทําให้ จงใจเปิ ดโอกาสให้ หนุ่มสาวได้ คยุ กัน ‚เดี๋ยวแม่ไป
เตรี ยมอาหารเย็นให้ คุณอิศรานัง่ คุยกับยัยบัวไปก่อนนะคะ‛
อิศราส่งยิ ้มไร้ แววร้ ายกาจให้ มารดาของเธอ แต่พิสชาคิดว่า
ตนเองเริ่ มรู้จกั ตัวตนของเขามากยิ่งขึ ้นแล้ ว เพราะเมื่อพ้ นเงาร่างของภา
วินี เขาก็เปลี่ยนสีหน้ าแทบจะทันที ‚อย่าคิดว่าผมจะมาตามตอแยคุณ
นะพิสชา‛
‚นี่คณ
ุ ฉันไม่มีความคิดแบบนันในหั
้ วสมองเลย ให้ ตายเหอะ‛
พิสชาย้ อนให้ อย่างหมัน่ ไส้
‚เอ้ านี่ คุณอัจฉรา เขาฝากมาให้ คราวหน้ าคราวหลังจะทํา
อะไรน่ะคิดซะมัง่ นะ ทําตามอารมณ์ ระวังจะโดนมากกว่านี‛้ พิสชารับ
ของสัมมนาคุณที่อจั ฉราฝากมาให้ จากมือของเขา แล้ วบ่นงึมงํา ‚ทีหลัง
ฝากเอาไว้ ก็ได้ ไม่เห็นต้ องมาอยู่รอเลย‛
แต่บรรยากาศในบ้ านที่เงียบกริ บ ส่งให้ เสียงของเธอได้ ยินไปถึง
คนที่นงั่ ถัดออกไปไม่ไกลนัก ‚ผมไม่ได้ อยากรอคุณเลยนะพิสชา แต่ติด
ว่าผู้ใหญ่ท่านชวนคุย ผมก็เลยต้ องอยู่รอ คนอย่างผมมีมารยาทพอ
ไม่ใช่คิดจะอยู่ก็อยู่ ไม่พอใจก็เดินหนีไปเสียอย่างนัน‛
้
‚คงไม่มีคราวหน้ า ให้ ใครต้ องมาเสียเวลารอฉันแล้ วล่ะค่ะ‛
‚พูดแบบนี ้หมายความว่ายังไงพิสชา จะยกเลิกงานแต่งระหว่าง
เราอย่างนันเหรอ‛
้ เป็ นอิศราที่ถามเสียงดุ พอๆกับใบหน้ าบึ ้งตึงของเขา
ไม่ร้ ูทําไมรู้สกึ ใจหายขึ ้นมาทันทีที่คิดว่าเธอจะยกเลิกงานแต่งงาน หาก
เธอกล้ าบ้ าบิ่นทําแบบที่พดู จริ งๆ คงเป็ นเขาเองที่ไม่ยอมและหาทางให้
ได้ อย่างใจนึก
‚ถ้ าทําได้ ฉนั ทําไปแล้ ว แต่ที่บอกว่าไม่มีคราวหน้ าก็เพราะไม่มี
เรื่ องอะไรให้ ฉนั ต้ องไปกับคุณแล้ วน่ะสิ ไว้ เจอกันอีกทีวนั แต่งเลย
หลังจากนันก็ ้ ตวั ใครตัวมัน‛อิศราได้ ยินแล้ วพ่นลมหายใจที่มีไออุ่นๆ
ออกมา ขัดหูทนั ทีที่เธอทําเหมือนรังเกียจเขาได้ ถึงขนาดนัน้ ก่อนจะ
ระงับอารมณ์เมื่อเห็นมารดาของหญิงสาวเดินผ่านประตูออกไปด้ าน
นอก แล้ วบอกเธอหน้ าตายียวนจงใจก่อกวนตะกอนอารมณ์ของหญิง
สาวตรงหน้ าบ้ าง
‚จะตัวใครตัวมันได้ ยงั ไงกันพิสชา คุณต้ องเข้ ามาทํางานกับผม
นะอย่าลืมสิ บางทีอาจจะต้ องย้ ายข้ าวของมา...‛ อิศราเว้ นจังหวะไว้ ชวั่
ครู่ พร้ อมสายตาร้ ายกาจ ‚นอนกับผม‛
 ‚นี่คณ
ุ มันจะมากเกินไปแล้ วนะ พูดจาอะไรช่วยให้ เกียรติฉนั
บ้ าง‛
‚ทําไม แต่งงานกันแล้ วก็ต้องพักด้ วยกัน ผมหมายถึงว่าบางที
บางวันเราสองคนอาจต้ องนอนห้ องเดียวกัน คุณคิดว่าผมจะทําอะไร
คุณบ้ างอย่างนันเหรอ
้ คิดอกุศลจริ งผู้หญิงอะไร‛
พิสชาหน้ าแดงจนร้ อน ที่ถกู เขาต่อว่าเอาซึง่ ๆหน้ า ‚ทีหน้ าทีหลัง
ก็พดู ให้ มนั ชัดๆสิ มาพูดกํากวมแบบนี ้ทําไมเล่า‛
หลังจากที่เขาพูดจากระแนะกระแหนเธออีกชุดใหญ่ มารดาก็
ออกมาตามให้ ทงเขาและเธอไปทานอาหารด้
ั้ วย ต่อหน้ ามารดาของเธอ
อิศรากลายเป็ นสุภาพบุรุษเต็มขัน้ และดูเหมือนว่ามารดาของเธอ ก็ติ
ดอกติดใจชายหนุ่มเสียเหลือเกิน พิสชากลืนอาหารแทบไม่ลงเมื่อ
เหลือบไปเห็นสายตาวาวแสงของผู้ชายที่เธอต้ องเข้ าไปทํางานและ
อาจจะต้ องสวมรอยเข้ าไปใช้ ชีวิตด้ วยในอีกหนึง่ เดือนข้ างหน้ า ชักหวัน่
ใจว่าจะต่อกรกับเขาอย่างไรดี
เบญญากําลังนัง่ เลือกบางอย่างบนหน้ าจอแท็ปเล็ตที่โต๊ ะ
ทํางานด้ วยตนเอง ไฟล์ภาพที่จ้างช่างฝี มือดีตามเก็บทุกอิริยาบถของ
หลานชายสุดที่รักและว่าที่เจ้ าสาวของเขาหลังจากส่งให้ ไปเลือกชุด
ด้ วยกัน หวังจะให้ ทีนิวส์ช่วยเขียนประโคมข่าวลงไปสักหน่อย เพื่อช่วย
กระตุ้นด้ านจิตวิทยาการลงทุนของผู้ถือหุ้นบางราย ให้ เห็นว่าขณะนี ้อิศ
รามณีมีเสถียรภาพมากกว่าเดิม เมื่อเพ่งพิศได้ ครู่ใหญ่ๆจึงหันไปถาม
คนที่ยืนถัดออกไปไม่เกินหนึง่ เมตรทางด้ านหลัง
‚ภาพไหนดีผ่อง‛
ผ่องรํ าไพยืนมองนิ่งข้ างๆเก้ าอี ้ผู้บริ หารระดับสูง ก่อนจะค่อยๆ
ค่อมตัวมาช่วยเลือก ‚ภาพนี ้กับสองอันนี ้ก็ดีนะคะคุณเล็ก ดูไม่จงใจ
สร้ างภาพจนเกินไป‛
‚ตาดีเหมือนกันนี่ ฉันก็เล็งสองสามภาพนี ้เหมือนกัน‛ผู้เป็ นนาย
ยิ ้มอย่างถูกใจ
‚แล้ วงานเลี ้ยงเปิ ดตัวบริ ษัทร่วมค้ าของอิศรามณีอาทิตย์หน้ า
คุณเล็กจะให้ คณ ุ อิศควงคุณบัวไปเปิ ดตัวไหมคะ‛ ผ่องรํ าไพเตือน
เจ้ านาย เรื่ องการเปิ ดตัวบริ ษัทลูกที่ร่วมค้ าปลีกขนาดใหญ่ รวมไปถึง
บริ ษัทที่สง่ ออกผลผลิตการเกษตรในเครื อเดียวกัน
‚ฉันกําลังคิดอยู่เหมือนกัน ว่าจะเอายังไงดี ให้ คนู่ ี ้เขาเปิ ดตัวกัน
แบบไหน เอาชนิดที่นกั ข่าวสนใจเยอะๆหน่อย เธอว่าไงผ่อง‛
‚งานนี ้ถือว่าเหมาะมากค่ะคุณเล็ก เปิ ดตัวบริ ษัทร่วมค้ านักข่าว
มาเยอะ แล้ วส่งสายให้ ปล่อยข่าวว่าคุณอิศมีข่าวดีมาแถลงงานนี ้ด้ วย
เท่านี ้ก็น่าจะพอนะคะผ่องว่า‛ผ่องรํ าไพบอก แล้ วเสียงเบาลงใน
ตอนท้ ายอีกเรื่ อง ‚แว่วๆว่าคุณชูวดีกบั คุณหนูนํ ้าตาลก็จะมางานนี ้
ด้ วยน่ะค่ะ เอ่อ ผ่องคิดว่า งานนี ้จะวุน่ วายเกินกําลังของพวกเราสิคะ
คุณเล็ก‛
‚พวกเราไหนยะ ของเธอคุณเดียวสิแม่ผ่อง แต่ไม่เป็ นไรหรอก
ฉันจะลองขอร้ องสองแม่ลกู นัน่ กันไว้ ก่อนจะได้ ไม่มีปัญหากันในงาน‛
‚คุณเล็กต้ องช่วยผ่องด้ วยนะคะ คราวที่แล้ วผ่องก็แทบเอาตัว
ไม่รอด‛
‚เอาเถอะ ฉันจะคอยช่วยเธออยู่ห่างๆเอง แล้ วอย่าลืมเป็ นธุระ
ให้ สองคนนันด้ ้ วยล่ะ‛ เจ้ าของชื่อแอบมองนายจ้ างด้ วยสายตาตัดพ้ อ
แต่ไหนแต่ไหนผ่องรํ าไพไม่เคยต้ องรับมือกับงานจําพวกนี ้ และครัง้ นี ้เจ้ า
ตัวเห็นว่า เบญญาจับชายหญิงคูน่ ี ้มาแสดงว่าร่วมหอลงโรงกัน อาจมี
แต่เรื่ องกับเรื่ อง เพราะอิศราเองก็ออกปากว่าไม่คิดญาติดีกบั คูค่ ้ าร่วม
ทุนอย่างมณีอปั สรณ์ และคนมาใหม่อย่างพิสชาที่เป็ นมณีอปั สรณ์ก็
ไม่ได้ ดเู หนียมจนเป็ นลูกไก่ในกํามือให้ อิศราบีบหรื อคลายได้ ง่ายๆเลย
แม้ แต่น้อย เพียงแต่ยงั ไม่แสดงออกจนใครสังเกตได้ ง่ายเท่านันเอง ้ คิด
แล้ วหนักใจแทนเสียเหลือเกิน
14
พิสชาวางสายลง หลังจากใช้ เวลาคุยสายนานร่วมชัว่ โมง ทังบ่ ้ าย
เบี่ยงสารพัด โกหกก็แล้ ว ปฏิเสธอย่างไรไปก็ไม่เป็ นผล นี่ยงั ไม่ได้
แต่งงานกันเลย เธอต้ องไปไหนมาไหนกับว่าที่เจ้ าบ่าวบ่อยจนอยาก
เปลี่ยนใจ แล้ วหนีไปเสียเลยตอนนี ้ ไปให้ ไกลๆไม่ต้องรับรู้ หรื อต้ อง
รับปากอะไรใครอีกแล้ ว
หญิงสาวแต่งตัวแล้ วยืนรอรถที่จะมารับไปแต่งหน้ าทําผมก่อน
จะพาออกงานคํ่านี ้ ขณะนัง่ นิ่งเป็ นหุ่นให้ ช่างทําสวย พอคิดว่ายิ่งใกล้ ถึง
กําหนดเวลาของงานแต่ง มือของเธอก็พลันชื ้นเหงื่อขึ ้นมาทันที หัวใจ
แห้ งผากเหมือนดินหน้ าแล้ งเมื่อนึกถึงหน้ าของอิศรา ก่อนจะปรับ
อารมณ์พร้ อมกับนึกให้ กําลังใจตนเองว่าเป็ นไงเป็ นกัน
ที่ห้องจัดเลี ้ยงขนาดใหญ่ พิสชาเดินมาพร้ อมกับคนติดตามสอง
คน ผ่องรํ าไพปราดเข้ ามาทักทายก่อนที่หน้ างาน ‚คุณบัวมาแล้ ว พี่ผ่อง
โล่งอกที่สดุ เลยรู้ไหมคะ‛ ผ่องรํ าไพลูบหน้ าอกของตัวเองพลางลอบถอน
หายใจ
พิสชาส่งยิ ้มแห้ งๆให้ ‚ไม่มายังไงได้ ละ่ คะพี่ผ่อง‛
‚ไปค่ะคุณบัว คุณป้าเล็กรออยู่ที่โต๊ ะแล้ วล่ะค่ะ‛
 ผ่องรํ าไพเดินขนาบข้ างเหมือนเธอเป็ นนักโทษ นําไปยังโต๊ ะของ
เบญญา หญิงสาวต้ องปั น้ หน้ ายิ ้มใส่ทกุ คนบนโต๊ ะ จําได้ บ้างไม่ได้ บ้าง
ว่าใครเป็ นใคร เพราะไม่เคยได้ ร่วมงานเลี ้ยงกันมาก่อน แล้ วก็แอบโล่ง
ใจที่ยงั ไม่เห็นใครบางคนในงานคืนนี ้ ขอให้ ไม่มาทีเถอะ แอบภาวนาใน
ใจ คิดไปคิดมาก็ได้ แต่ปลงว่ามันคงเป็ นไปไม่ได้ ที่เขาจะไม่มา
พิสชาเริ่ มผ่อนคลายมากยิ่งขึ ้นเมื่อไม่เห็นว่าเขาจะมาร่วมงาน
เสียที หนําซํ ้ายังแอบได้ ยินผ่องรํ าไพต่อสายโทรตามสี่ถึงห้ ารอบ และดู
เหมือนปลายสายจะทําท่าเบี ้ยวไม่มางานเอาเสียอย่างนัน้ ทังยั ้ งคิดไป
ไกลว่าอิศราคงไม่อยากออกงานกับเธอ เมื่อนัง่ อยู่นานจนเริ่ มเบื่อ พิสชา
กระซิบบอกคนข้ างๆว่า
‚พี่ผ่องคะ บัวขอไปเข้ าห้ องนํ ้าสักครู่นะคะ‛
ผ่องรํ าไพทําหน้ ากระอักกระอ่วนใจ กลัวพิสชาจะหนีออกจาก
งานไปอีกคน จนคนขอต้ องออกปากบอกไม่ให้ อีกฝ่ ายคิดเป็ นกังวล ‚บัว
ไม่หนีกลับไปก่อนหรอกค่ะ เชื่อใจบัวได้ เลย‛
พิสชาค้ อมหัวให้ ทกุ คนบนโต๊ ะที่กําลังสนทนาพาทีกนั ว่าด้ วย
เรื่ องเงินๆทองๆและการเมืองการปกครองที่สง่ ผลต่อเศรษฐกิจ ก่อนจะ
พาตนเองในชุดราตรี พอดีตวั ยาวเสมอเข่าสีควันบุหรี่ พลิ ้วสลวย เดิน
ออกจากห้ องจัดเลี ้ยงแล้ วเลี่ยงออกไปอีกทางที่ไม่ใช่ห้องนํ ้าอย่างที่บอก
ผ่องรํ าไพในตอนแรก ทอดอารมณ์ไปตามสายลมจากระเบียงที่เป็ นจุด
ชมวิวของที่นี่ ขณะเดินเกือบพ้ นหัวมุมอาคาร ชายในชุดสูทสีเดียวกัน
กับเธอเดินโผล่พรวดพราดออกมาจนเกือบชนเข้ า เขาคว้ าแขนของเธอ
ไว้ ทนั เมื่อได้ ยินเสียงพิสชาร้ องเสียงหลง เพราะเสียการทรงตัวบน
รองเท้ าส้ นสูงเกือบห้ านิ ้ว
‚ขอโทษครับ‛ ชายคนนันบอกทั
้ งที
้ ่ยงั จับแขนของเธออยู่
ด้ วยวงหน้ าที่แสนอบอุ่น บวกกับนํ ้าเสียงนุ่มนวลของเขา ทําให้
เธอออกอาการกระดากเล็กน้ อย ชายคนนันรี ้ บปล่อยแขนของเธอทันที
เมื่อเห็นว่าจะเป็ นการเสียมารยาทเกินไปหากถูกเนื ้อต้ องตัวหญิงสาว
นานไปกว่านี ้ ‚เดินไหวไหมครับ เจ็บตรงไหนหรื อเปล่า‛ กระแสเสียงไป
ในทิศทางเดียวกับใบหน้ าของเขาทําให้ พิสชาประหม่ามากยิ่งขึ ้น
‚เอ่อ...ไม่...ไม่คะ่ ...ไม่‛
‚มางานเปิ ดตัวบริ ษัทลูกของอิศรามณีเหรอครับ‛
‚ค่ะ‛พิสชาตอบรับสันๆ ้ เผลอลูบแขนตรงที่โดนเขาสัมผัสเมื่อครู่
อีกฝ่ ายรี บแนะนําตัวอย่างเป็ นมิตร ‚ผมภพธรครับ ไม่ทราบว่าคุณเอ่อ
...‛
‚พิสชาค่ะ‛
 ภพธรลอบสังเกตหญิงสาวที่เขาเกิดถูกใจขึ ้นมาทันทีที่ได้ พบ
หน้ า แล้ วออกปากทักไปอย่างไม่กลัวเสียมารยาท‚คุณพิสชาดูไม่คอ่ ย
สบายตัวในชุดแบบนี ้เลยนะครับ‛
‚คือ...ปกติบวั เอ่อ ฉันไม่คอ่ ยได้ แต่งตัวแบบนี ้น่ะค่ะ เลยอาจดู
ประหลาดๆไปหน่อย‛ พิสชาบอกเก้ อๆ
ชายหนุ่มได้ ที รี บรุก‚ให้ ผมเรี ยกคุณว่าคุณบัวได้ ไหมครับ‛
‚ได้ ค่ะ‛ พิสชามองหน้ าคนขอตาค้ าง ไม่คิดว่าชายที่แต่งตัว
เรี ยบหรูดดู ีจะให้ ความเป็ นกันเองกับเธอมากขนาดนี ้ จนคิดไปว่าคงไม่
เป็ นไรกับเรื่ องเล็กๆน้ อยๆ เช่นการเรี ยกชื่อจริ งหรื อชื่อเล่น
‚ข้ างในน่าเบื่อออก ว่าไหมครับ ผมเลยว่าจะออกมาสูดอากาศ
ข้ างนอก‛
‚ใช่เลยค่ะ คิดเหมือนกันเลย‛
‚จริ งๆแล้ วผมก็ไม่คอ่ ยชอบงานแบบนี ้หรอกนะครับ ถ้ าไม่โดน
บังคับก็คงไม่มา คุณบัวล่ะครับ ให้ ผมเดาไหม ผมว่าคุณคงไม่ต่างจาก
ผมใช่ไหม ถึงได้ หนีออกมาแบบนี ้‛
พิสชายิ ้มทังปากและตา
้ นึกชอบใจที่เขาเดาถูก ‚คุณนี่ เดาเก่ง
จริ งๆเลยนะคะ‛
 ภพธรชวนเธอคุยอีกหลายนาที แล้ วพากันเดินกลับมายังห้ อง
จัดเลี ้ยงเมื่อมีสญ
ั ญาณเตือนดังขึ ้นที่โทรศัพท์ของเขา ขณะที่พากันเดิน
เข้ ามาในห้ องจัดเลี ้ยงจนเกือบพ้ นประตูทางเข้ า พิสชาก็ทําท่าจะสะดุด
ขาตัวเองอีกรอบ เมื่อเห็นคนที่คิดว่าจะไม่มางานนี ้นัง่ รออยู่แล้ วที่เก้ าอี ้
ข้ างๆเบญญา ภพธรเห็นว่าหญิงสาวกําลังเสียการทรงตัวจึงเข้ ามาช่วย
ประครองเอาไว้
พิสชาหน้ าเห่อจนร้ อน เมื่อเห็นสายตาของเขาที่มองมา แล้ ว
บอกชายคนข้ างๆเมื่อเขาโน้ มตัวมาถามด้ วยความห่วงใย ‚ไม่เป็ นไรค่ะ
เดี๋ยวแยกกันตรงนี ้เลยนะคะ ฉันนัง่ ตรงโน้ นน่ะค่ะ‛
ภพธรมองตามที่เธอบอก แล้ วสายตาอบอุ่นที่พิสชาเห็นเมื่อครู่
ก็เปลี่ยนเป็ นวาวแสงขึ ้นมาทันที ก่อนจะหายวับไปในเสี ้ยววินาที ‚ครับ
หวังว่าเราจะได้ เจอกันอีกนะครับ คุณบัว‛
พิสชาส่งยิ ้มให้ แต่คนที่นงั่ รอเพื่อสวมบทบาทคูก่ นั กับเธอกลับ
เห็นว่าเป็ นรอยยิ ้มแสนหวานแบบที่เขาไม่เคยได้ จากหญิงสาว เมื่อกลับ
มาถึงโต๊ ะ ผ่องรํ าไพรี บเข้ ามากระซิบกระซาบทันที ‚หายไปไหนคะ นาน
จังเลย พี่ผ่องโทรตามก็ไม่รับสาย รู้ไหมพี่ผ่องหัวใจจะวายอยู่แล้ วนะ
คะเนี่ย‛
‚บัวไปเอ่อ ไป ห้ องนํ ้านานหน่อยน่ะค่ะ พอดีท้องไส้ ปั่นป่ วนเลย
นานไปนิด ขอโทษนะคะที่ทําให้ คอยนาน‛
 ‚พี่ผ่องน่ะคอยไม่นานหรอกค่ะ แต่คนนู้นน่ะ มาถึงตอนคุณบัว
ออกไปพอดี พี่เลยต้ องโทรตามไงคะ‛ ผ่องรํ าไพบอกด้ วยสีหน้ าเกรงๆ
พิสชาแอบชําเลืองมองไปทางเขา แล้ วก็ต้องใจหายวาบ เมื่อเห็นสายตา
ดุๆคล้ ายไม่พอใจที่เธอทําให้ เขาต้ องคอย
ใครใช้ ให้ เขามาช้ ากันเล่า เธอก็เลยคิดว่าเขาเปลี่ยนใจไม่
มาแล้ วนี่นา
‚ไปค่ะ เดี๋ยวเราจะแถลงข่าวเรื่ องงานแต่งกันแล้ ว ตามสคิปต์ที่
พี่ร่างไว้ คุณอิศราจะพาคุณบัวไปที่โต๊ ะแถลงข่าวนะคะ ช่วงนี ้มีสบตา
กันสักนิด ไม่เอาแบบที่เคยส่งให้ กนั วันนัดลองชุดนะคะ แบบนันนั ้ กข่าว
ได้ ร้ ูกนั หมด อ้ อ พี่ผ่องขออีกนิดเดียว ส่งยิ ้มหวานๆให้ กนั ด้ วยได้ ไหมคะ‛
พิสชาฝื นยิ ้มจืดเจื่อนให้ นับถอยหลังรอเวลาที่จะต้ องปั น้ หน้ า
ให้ เขามาจับจูงไปตามกําหนดการที่ผ่องรํ าไพบอก เหลือเวลาไม่ถึงสิบ
นาทีหลังจากนัน้ อิศราก็ลกุ ขึ ้นเดินเข้ ามาหาพร้ อมยื่นมือออกมารอรับ
พิสชาแหงะหน้ ามองอย่างงงๆในทีแรก ก่อนจะนึกได้ แล้ วส่งมือให้ เขา
อย่างเก้ ๆกังๆ ใจลอยๆหวิวๆที่โดนมืออุ่นของชายหนุ่มกุมพาเดินไปยัง
จุดหมายที่ห่างไปอีกเกือบสิบเมตร
แสงวูบวาบตามมาตลอดทาง เขากระชับมือของเธอแน่นขึ ้น
เมื่อเดินผ่านภพธร ทังยั้ งออกแรงกระตุกมือของเธอเล็กน้ อยเมื่อหันมา
เจอเธอส่งยิ ้มให้ คนอื่น พอได้ นงั่ ลงแล้ ว พิสชาปั น้ หน้ ายิ ้มตามที่ผ่อง
รํ าไพบอกทันที แล้ วปล่อยให้ ว่าที่เจ้ าบ่าวของเธอแถลงข่าวเพียงลําพัง
มีเพียงไม่กี่ครัง้ ที่นกั ข่าวเจาะจงถามเธอ และมันก็เป็ นไปตามสคริ ปต์ที่
ผ่องรํ าไพส่งให้ ทงนั
ั ้ น้
‚แล้ วคุณโชษิตาที่เคยประกาศคบหากันล่ะครับ ไม่ทราบว่า
ตอนนี ้สถานะกับคุณอิศราจะเปลี่ยนไปเป็ นแบบไหนครับ‛นักข่าวชายที่
ดูอาวุโสที่สดุ ในกลุม่ ถามขึ ้นด้ วยสีหน้ ายิ ้มๆ คล้ ายๆมาก่อกวนมากกว่า
แต่อิศราไม่ตอบคําถามนี ้
‚ขอบคุณนักข่าวทุกสํานักนะครับที่ให้ ความสําคัญกับอิศรามณี
ผมขออนุญาตพาว่าที่เจ้ าสาวไปพักผ่อนก่อนนะครับ ส่วนกําหนดการ
ในงาน เดี๋ยวสอบถามจากคุณผ่องได้ เลยครับ‛
อิศราบอกด้ วยนํ ้าเสียงสุภาพ ก่อนจะลุกขึ ้นเป็ นคนแรก แล้ ว
เดินเข้ ามากระซิบข้ างๆหูเธอ ‚ลุกขึ ้นสิ แล้ วส่งยิ ้มให้ นกั ข่าวหวานๆ‛ พิส
ชาทําตามอย่างว่าง่าย ยังคงยิ ้มค้ างไว้ แบบนัน้ ส่งเสียงรอดไรฟั นถาม
เขาไปด้ วยนํ ้าเสียงประชดนิดๆ ‚ให้ ฉนั โบกมือให้ พวกนักข่าวด้ วยเลย
ไหมล่ะคะ‛
เธอไม่ได้ ยินคําตอบจากเขา แต่รับรู้ได้ ถึงไอกรุ่นโกรธจากคน
ข้ างกาย เขาคงเดือดที่โดนเธอย้ อน แต่ทําอะไรมากไม่ได้ ด้ วยเพราะอยู่
ต่อหน้ านักข่าว
 และเพิ่งสังเกตเห็น มธุรดาปราดเข้ ามาทักด้ วยสีหน้ ายิ ้มแย้ ม
‚ยินดีด้วยค่ะคุณอิศรา ยังไงมินก็ขอฝากน้ องสาวด้ วยนะคะ‛
อิศรากดมุมปากเหยียดเล็กน้ อย ทังไม่้ โต้ ตอบสิ่งใดกับคนทัก
ไม่วายที่มธุรดาจะเดินตามด้ วย เมื่อเห็นว่าเขาพาเธอกลับมานัง่ ที่เดิม
ครู่ต่อมา พิสชาเห็นชายคนที่เธอเพิ่งเจอเป็ นครัง้ แรก เดินยิ ้มเข้ ามาหา
เผลอตัวเหลือบไปมองดูคนข้ างๆ ก็เห็นว่าเขาหน้ าตาเหมือนจะฆ่าคนได้
เสียเดี๋ยวนัน้ เพราะมันดูบึ ้งตึงจนเธอสัมผัสได้ ว่ามีความเกลียดชังของ
ทังคู
้ ป่ ะปนอยู่แน่นอนในความสัมพันธ์
‚สวัสดีอิศรา‛
อิศราทําทีเป็ นเมินไปทางอื่น ไม่ทกั ตอบ แล้ วภพธรก็เข้ ามานัง่
ข้ างๆเธอ ‚ผมไม่ทราบมาก่อนเลยนะครับว่าอิศรามณีกําลังจะมีข่าวดี
โดยเฉพาะว่าที่เจ้ าสาวคนนี ้ ทําไมผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะว่าคุณเป็ น
คนของมณีอปั สรณ์‛ พิสชายิ ้มตอบให้ ภพธรอย่างฝื ดเฝื่ อน ทังยั้ งอึดอัด
ในใจด้ วยไม่ทราบแน่ชดั ว่าทังคู
้ อ่ าจมีเรื่ องบาดหมางกันมาก่อน
‚แหม คุณภพธรจะไปรู้เรื่ องวงในของอิศรามณีได้ ยงั ไงเล่าคะ‛
มธุรดายังคงจีบปากจีบคอไม่เลิก
‚ไม่ยกั รู้ว่านายอิศจะคบหาดูใจกับคุณบัว จนถึงขันตกลงปลง
้
ใจแต่งงานกัน เอ...ทําไมถึงได้ เร็วแบบนี ้นะ‛ภพธรยังคงยิงคําถามต่อไม่
เลิก ดูเหมือนว่าคําถามของตนจะไม่เจาะจงให้ ใครตอบ คล้ ายเปรย
อย่างต้ องการหยัง่ เชิงมากกว่าจะอยากรู้จริ งๆ
‚เรื่ องส่วนตัวฉันไม่จําเป็ นต้ องไปป่ าวประกาศบอกใครนี่
โดยเฉพาะเจ้ าพ่อสื่ออย่างนาย ว่าตอนนี ้คบกับใครหรื อว่าเลิกกับใคร‛
เป็ นอิศราที่ยกแก้ วนํ ้าขึ ้นจิบก่อนตอบด้ วยนํ ้าเสียงสะกดอารมณ์เอาไว้
มัน่ พิสชาคิดว่าเขาคงพยายามไม่ให้ ตวั เองระเบิดความรู้สกึ ไม่พอใจ
ออกมานัน่ เอง
‚แต่เห็นข่าวว่าควงกับน้ องนํ ้าตาลออกบ่อยๆ โธ่ นึกว่าจะลง
เอยกัน ที่ไหนได้ ‛ภพธรชะโงกหน้ าถามพร้ อมรอยยิ ้มมุมปากกดตํ่า
คล้ ายรู้ทนั เรื่ องงานแต่งงานจอมปลอมที่ถกู จัดฉากขึ ้น
‚ขนาดเจ้ าพ่อสื่ออย่างนาย ยังหูตาไม่กว้ างพอ ใครจะทําหน้ าที่
นี ้ได้ เล่าภพธร หรื อข่าวที่ขายๆไปนัน่ นัง่ มโนเอาเอง ระวังเอาไว้ เถอะทีนิ
วส์จะล่มก็เพราะนาย‛
‚นายก็น่าจะรู้ดีนี่อิศ ว่างานเราเป็ นยังไง อย่าแขวะเราเลย เอา
เวลาไปดูแลว่าที่เจ้ าสาวของนายดีกว่า อย่าให้ ว้าเหว่อีกก็แล้ วกัน เดี๋ยว
เป็ นแบบคนเก่า จะหาว่าเราไม่เตือน‛
มธุรดาลอบมองตากับพิสชา ทังหู ้ ผงึ่ ขึ ้นมาทันทีที่ได้ ยินคําพูด
เหมือนรู้ไส้ ร้ ูพงุ กันมาก่อนระหว่างภพธรและอิศรา
 อิศรามองหน้ าคนพูดด้ วยสายตาเดือดดาลแล้ วเปลี่ยนเป็ น
เย็นชาในที่สดุ บอกนํ ้าเสียงห้ วน ‚ขอตัวก่อน‛ แล้ วคว้ ามือเธอพาเดิน
ออกมาจากห้ องจัดเลี ้ยงแทบจะเรี ยกว่าลากมากกว่าจับมือจูงกันแบบ
คูร่ ัก เมื่อพ้ นสายตาใครต่อใคร เขาพาเธอเดินตรงไปยังด้ านหน้ าของ
โรงแรม พร้ อมพนักงานรับรถขับมารอท่าในนาทีถดั มา ขึ ้นประจําที่ของ
ตัวเองหลังจากเปิ ดประตูรถแล้ วดันให้ หญิงสาวเข้ าไปนัง่ ด้ านใน ตาม
ด้ วยนํ ้าเสียงประชดประชันขึ ้นมาว่า
‚อย่าทําตัวเฟิ ร์ตนัก เห็นผู้ชายคนนันคนนี
้ ้ก็สง่ ยิ ้มหวานหว่าน
เสน่ห์ไปทัว่ คนอื่นเขาจะว่าผมเอาได้ ว่าคว้ าผู้หญิงหยําฉ่ามาแต่งงาน‛
พิสชาร้ อนวาบไปทัว่ หน้ า ที่โดนกล่าวหาแบบนัน้ นึกในใจว่าจะต่อปาก
ต่อคํากับเขาดีไหม และจะใช้ คําไหนว่าเขากลับไปดี แต่ยงั ไม่ทนั ได้ สวน
ไป กลับโดนเขากระแทกเข้ ามาอีกรอบ ‚หรื อเดิมๆก็มีนิสยั แบบนี ้อยู่แล้ ว
ถึงว่าสินะ‛
‚ถึงว่าอะไรของคุณ‛ คนที่โดนว่าย้ อนถามไปทันควัน
‚หนุ่มๆนี่ติดกันเกรี ยวเชียว คงชํ่าชองไม่น้อยเลยสินะคุณน่ะ‛
‚ใช่ เดิมทีฉนั ก็เป็ นแบบนี ้อยู่แล้ ว ทําใจหน่อยนะ ที่ต้องมาเส
แสร้ งแต่งงานกับคนแบบฉัน‛
 อิศรานัง่ เงียบไปทันที พิสชาคิดว่าเขาคงโมโหที่เธอรับสมอ้ างไป
แบบนัน้ อีกเกือบชัว่ โมงที่เขาพารถมาจอดลงที่หน้ าบ้ าน พอเธอเตรี ยม
ตัวจะลงรถ เขาก็คว้ าตัวเธอเข้ ามาหาอย่างรวดเร็ว ‚เดี๋ยวก่อน‛
‚คุณอิศรา ปล่อยฉันเดี๋ยวนี ้นะ มีสิทธิ์อะไรมาทําแบบนี ้กับ
ฉันเนี่ย‛
‚สิทธิ์อะไร ถามมาได้ คนจะแต่งงานกัน ก็ต้องมีบ้างสิครับที่จะ
แสดงความรู้สกึ ต่อกัน‛อิศราบอกพร้ อมมองริ มฝี ปากของเธอ ‚แล้ ว
ตอนนี ้นะ...ผมก็ชกั จะคิดถึงรสหวานๆของคุณขึ ้นมาซะแล้ วสิ‛ เขาบอก
ต่อจนจบประโยค แล้ วใช้ ความรวดเร็วก้ มลงหาเธอ แสงแฟลชสว่างวาบ
ที่เบื ้องหน้ า พร้ อมไฟจากรถยนต์อีกคนที่ขบั มาทางด้ านหลัง มือถ่าย
เมื่อครู่ควบท้ ายมอเตอร์ ไซค์ออกไปจากตรงนันทั ้ นทีที่ได้ ภาพจนครบ
ตามที่ได้ รับคําสัง่ มา
สัมผัสที่เขาบอกมันไม่ใช่จากคนที่รักกัน มันหยาบจนกระด้ าง
พิสชาไม่โต้ ตอบ ไม่ขดั ขืน ปล่อยให้ เขาบดคลึงลิ ้มรสอยู่อย่างนันจนกว่
้ า
อีกฝ่ ายจะพอใจแล้ วหยุดไปเอง
อิศราหยุดในที่สดุ เขาผละตัวออกเม้ มปากเบือนหน้ าหนีไปอีก
ทาง เพราะกลัวจะห้ ามใจตนเองไม่ไหว จนอาจคว้ าตัวหญิงสาวเข้ ามา
ทํามากกว่าจูบแบบเมื่อครู่ ไม่อยากยอมรับกับใจตัวเองเลยว่าเขาติดใจ
กับรสสัมผัสของเธอเข้ าแล้ ว เมื่อตังสติ
้ ได้ เขาบิดปากก่อนจะบอก
ออกไปว่า‚ไหนว่าชํ่าชอง จูบไม่เป็ นสับปะรดแบบนี ้ ผู้ชายที่ไหนจะติด
ใจ ระวังแฟนจะทิ ้งไปอีกรอบนะคุณ‛
‚เขาจะเลิก หรื อจะรักฉันอยู่ มันก็ไม่ได้ เกี่ยวกับคุณ ‛
พิสชาบอกแล้ วรี บผละออกมาโดยไว อิศราสบถอีกหลายคําไล่
หลัง เธอปิ ดประตูรถอย่างรวดเร็วพร้ อมนํ ้าตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ร้ ูตวั
ถ้ าย้ อนเวลากลับไปได้ เธอภาวนาว่าขออย่าให้ ได้ เจอเขาเลยไม่วา่ จะ
ก่อนหน้ านี ้หรื อเวลาไหน เพราะรู้ตวั เองดีวา่ รักเขา รักทังๆที
้ ่ร้ ูว่าเขามี
เจ้ าของ และรักเขาทังๆที
้ ่ร้ ูว่าอีกฝ่ ายไม่ได้ มีใจรักเธอเลย
เบญญานัง่ มองภาพที่ได้ รับมาใหม่ ในคืนวันแถลงข่าว ภาพที่
หลานชายของท่านกอดจูบกับว่าที่เจ้ าสาวภายในรถยนต์สว่ นตัว ก่อน
จะตัดสินใจลบทิ ้งไปในที่สดุ นี่ถ้าเพื่อนรักอย่างชูวดีและบุตรสาวอย่าง
โชษิตาเห็นเข้ าคงไม่ดีเป็ นแน่ ท่านไม่คิดว่าอิศราจะคิดจริ งจังกับหญิง
สาวคนไหนมาก่อน เพราะเชื่อมาโดยตลอดว่าหลานชายไม่เคยมี
ความคิดจะลงหลักปั กฐานกับหญิงสาวคนไหนนอกจากโชษิตา เห็นที
ท่านคงต้ องหาทางกันไม่ให้ หญิงสาวอย่างพิสชาเข้ ามามีอิทธิพลใน
หัวใจของหลานชายของตนเสียแล้ ว และเพราะแววตาของอิศราอีก
นัน่ เอง แววตาที่หญิงสูงวัยแอบเห็น เมื่อชายหนุ่มใช้ มองพิสชาแท้
ทีเดียวที่ทําให้ เบญญาหนักใจอย่างบอกไม่ถกู
15
เสียงเอะอะโวยวาย ทังกลิ
้ ่นฉุนของควันบุหรี่ ลอยวนในอากาศ
สร้ างความหงุดหงิดให้ คนที่เพิ่งเล่นเสียตังแต่
้ ช่วงสายยันบ่ายไม่น้อย
ก่อนจะเดินออกมายืนบ่นงึมงํากับชายผู้เป็ นสามีที่โต๊ ะ
‚อะไรกันสุพจน์ ทําไมวันนี ้มือตกขนาดนี ้นะ ตังแต่
้ สายนี่ยงั
ไม่ได้ สกั บาทเลย มีแต่เสียกับเสีย‛
‚ใจเย็นๆน่าคุณ นัง่ พักก่อนไป ผมต้ องใช้ สมาธิ‛สุพจน์บอกเมื่อ
วางชิปในมือลงบนโต๊ ะ ลุ้นตัวโก่งว่าตานี ้จะได้ ทนุ คืนกลับมาบ้ างไม่มาก
ก็น้อย ภาวินีเดินไปทิ ้งตัวนัง่ ลงตรงเก้ าอี ้ทรงหลุยส์ภายในบ่อนพนันที่
ลักลอบเปิ ดในย่านธุรกิจกลางเมือง บนตึกแถวห้ าห้ องสามชันที ้ ่มีระบบ
รักษาความปลอดภัยอย่างดี ไม่ใช่กนั คนนอกเข้ ามาอย่างเดียว คนในที่
คิดจะออกก็ยากยิ่งไปด้ วย ไม่กี่นาทีต่อมา ชายในชุดเสื ้อคลุมสีดําเข้ า
มานัง่ ลงข้ างๆหญิงกลางคนที่เอาแต่บน่ ว่าวันนี ้ดวงตก ‚เล่นเสียอีกแล้ ว
เหรอเจ๊ ‛
‚ก็ใช่น่ะสิ เงินที่ได้ มาคราวที่แล้ วยังไม่ทนั ได้ เอาไปใช้ เลย วันนี ้
ยังมาเสียอีก‛ ภาวินีหมายถึงเงินที่เคยได้ ไปเมื่อคราวก่อน
‚ไปกู้กบั เฮียดูไหมเจ๊ แกใจดีออก หน้ าเก่าๆแบบนี ้รับรอง ปล่อย
ให้ สบายๆ‛ชายคนเดิมอัดบุหรี่ เข้ าปอดแล้ วชี ้ทางให้
 คนดวงตก แววตามีประกายวิบวับขึ ้นมาทันที ถามกลับ ‚จะดี
เหรอ‛
‚ดีสิครับเจ๊ ผมรู้จกั แกดี เดี๋ยวผมช่วยพูดให้ ก็ได้ นะ‛ภาวินีเดิน
ตามชายหนุ่มไปอย่างว่าง่าย แม้ ใจหนึง่ จะไม่อยาก แต่จิตใจฝ่ ายตํ่า
กลับเร่งเร้ าให้ ไปเอาเงินที่ว่านัน่ มาแก้ มือ ‚นี่ไงครับเฮีย ที่ผมบอก‛
ภาวินียกมือไหว้ เก้ ๆกังๆ ‚สะ สวัสดีคะ่ เฮีย‛
ชายรุ่นลูกตรงหน้ า หน้ าตาหมดจรด แลดูเด็กเกินคําว่าเฮีย คิ ้ว
เข้ มตัดกับผิวขาวจัด บอกกลับมาพร้ อมรอยยิ ้มแบบเหยียดๆ‚มากู้เงิน
ไปแก้ มือใช่ไหม‛
‚ค่ะ ขอสักห้ าหมื่นก็พอค่ะ‛
‚เล่นทังที
้ เอาไปสามแสนเลย ผมไม่คิดดอกอะไรให้ มนั วุน่ วาย
หรอก เล่นได้ ก็เอามาคืน‛ เฮียหน้ าเด็ก บอกก่อนจะส่งสายตาให้ ลกู น้ อง
ที่ยืนขนาบข้ าง เป็ นอันรู้กนั
‚แล้ วถ้ าเล่นเสียล่ะคะเฮีย‛ ภาวินีย้อนถามคล้ ายคนมีสติ แต่
เปล่าเลย เธอกําลังต่อรองอยู่ต่างหากเพราะไม่มนั่ ใจในดวงของตัวเอง
‚ไฮ้ ไม่เอาสิ ในบ่อนใครเขาให้ พดู กันว่าเล่นเสียเล่นไม่ได้ ‛
 หลังจากนันอี ้ กไม่กี่นาที ภาวินีก็เดินกรี ดกรายเอาเงินที่เพิ่ง
ได้ มา ไปลงเล่นต่อที่โต๊ ะตัวเดิม มีหรื อที่คนเล่นจะรวยกว่าเจ้ ามือ คนใน
ใครๆก็ร้ ูกนั ดี เมื่อเห็นว่ามีคนกู้เงินมาเล่น ทีแรกๆก็ปล่อยเกมให้ เล่นได้
ผ่านไปครู่เดียว พอเห็นว่าผู้เล่นลงเยอะขึ ้นก็จดั การรวบจนหมด ภาวินี
หน้ าเสียทันทีที่เห็นตัวเองเล่นจนเสียหมดตัวอีกครัง้
‚ไม่ต้องเครี ยดไปหรอกน่า เฮียแกมีงานง่ายๆให้ ทํา‛ ชายคน
เดิมที่ชกั ชวนให้ ภาวินีลงหลุมพรางบอกคล้ ายจะปลอบโยน แต่คนฟั งรู้ดี
ว่าเป็ นคําพูดที่อาบไปด้ วยยาพิษดีดีนี่เอง
งานแต่งใกล้ เข้ ามาทุกที และวันนี ้มารดาของเธอก็พดู จา
แปลกๆ บอกให้ พาไปธุระข้ างนอก พอตามไปถึงสถานที่ที่บอกว่าที
ธุระพิสชาก็มีสีหน้ าไม่ส้ ดู ีนกั ทังไม่
้ กล้ าต่อว่าที่ท่านพาเข้ ามาถึงในบ่อน
‚แม่ พาบัวเข้ ามาทําไม อย่าบอกนะว่าแม่ไปติดหนี ้เขาอีก ‛พิส
ชาถาม หน้ าตาติดไปในทางไม่สบอารมณ์หากมารดาทําเช่นที่คิดไว้
จริ งๆ
‚เอาเถอะน่า ตามแม่มาทางนี ้ มาสิ‛
ภาวินีนําหน้ าบุตรสาวมาถึงในห้ องที่เธอเคยเข้ าไปเมื่อคราวที่
แล้ ว พร้ อมแนะนําให้ เจ้ าของบ่อนรู้จกั กันกับบุตรสาวของตน ‚นี่ไงเฮีย
เจ้ าของ แกใจดีมากนะบัว‛ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นพี่สาวลูกภรรยา
หลวงของบิดา นัง่ ในห้ องนันด้
้ วย ‚พี่มินก็มาด้ วยเหรอคะ‛
มธุรดายิ ้มให้ แต่ปาก ตาสวยๆหากมองดูดีๆมันมีความ
จอมปลอมแฝงอยู่ในนัน้ ไม่สง่ ความเป็ นมิตรมาให้ แม้ แต่น้อย ‚บัวจ้ ะ
บัวคงยังไม่ร้ ูว่าคุณน้ าน่ะ ...ให้ มินพูดเองหรื อคุณน้ าจะพูดดีคะ‛ ท้ าย
ประโยค มธุรดาทําทีเป็ นหันไปถามเอากับภาวินี เพราะตัวเธอโทรไปขอ
คําปรึกษากับมธุรดา นัน่ เท่ากับเข้ าทางคนต้ นคิดทันที
‚หนูมินพูดเถอะจ้ ะ‛ ภาวินีพลันทําหน้ ากระอักกระอ่วนตอบ
กลับไป
‚คืองี ้จ้ ะ คุณน้ าแกอยากลองเสี่ยงโชคดู แต่เผอิ๊ญว่าดวงไม่คอ่ ย
ดีก็เลยมาหยิบยืมเงินทางบ่อนไป แต่เฮียแกใจดีนะ ไม่ต้องเอาเงินมาใช้
คืนหรอก แค่บวั ทํางานชดใช้ แทนแม่ก็ได้ เหมือนกันจ้ ะ‛
พิสชามองมารดาด้ วยสายเป็ นทุกข์ นี่แม่ของเธอสร้ างปั ญหา
อีกแล้ วเหรอนี่
‚แล้ วจะให้ บวั ทําอะไรคะ พี่มินพูดมาเถอะค่ะ‛
‚พี่มีเอกสารบางอย่างอยากให้ บวั ทําความเข้ าใจหน่อย‛มธุ
รดาบอกพร้ อมยื่นกระดาษในมือส่งให้ ‚พวกเรามณีอปั สรณ์ร้ ูมาว่า
ทางอิศราวาณิชย์น่ะคิดจะรวบกิจการทังหมดที
้ ่เคยจดทะเบียนร่วมกัน
เอาไว้ เองด้ วยวิธีการถ่ายโอนหุ้น แล้ วยังคิดแก้ ไข เปลี่ยนตัวเลขหลาย
อย่างในบัญชีที่คณ ุ ดิษย์คมุ อยู่ ไหนจะตังใจใส่
้ ร้ายพวกเรามณีอปั สรณ์
อีกหลายต่อหลายเรื่ อง‛
คนพูดเงียบไปครู่ เมื่อเห็นว่าอีกคนยังฟั งเธออยู่ จึงพูดต่อ
‚และที่ร้ายแรงที่สดุ เลย ก็คือ เอกสารบัญชีได้ ถกู เปลี่ยนแปลง
ใส่ร้ายป้ายสีพี่ๆน้ องๆของเราอย่างน่าเกลียดที่สดุ แล้ วข้ อมูลพวกนันน่
้ ะ
ตอนนี ้ก็อยู่ที่คณ
ุ อิศรา‛
‚ยังไงต่อคะ พี่มินพูดมาเลย จะให้ บวั แก้ ไขพวกข้ อมูล แล้ วก็
เอกสารพวกนัน้ หรื อยังไงคะ‛
‚ใกล้ เคียงอย่างที่บวั บอกเลยจ้ ะ บัวฉลาดมาก ไม่ใช่แค่นนนะ
ั้
แต่บวั ต้ องเปลี่ยนแปลงตัวเลขในนันให้ ้ ตรงกับเอกสารที่พี่ให้ นี่ด้วย แค่
นันเองจ้
้ ะ‛ มธุรดาบอกพร้ อมรอยยิ ้ม "พวกเรามณีอปั สรณ์ก็แค่อยากทํา
ให้ ธรุ กิจโปร่งใส ไม่ใช่มาเอาเปรี ยบกันแบบนี ้‛
พิสชานิ่งไปอึดใจ ‚แล้ ว...ทําไมไม่ลองคุยกันดีดีก่อนล่ะคะ บาง
ที...‛
‚ไม่ได้ ! ‛
มธุรดาเผลอตวาดกลับไป ก่อนจะใช้ นํ ้าเสียงให้ น่มุ แบบเดิม
‚คือเราเคยคุยกันมาแล้ ว คุยทีไร ทางนันก็
้ ไม่เคยยอมรับเสียที แล้ ว
ตอนนี ้คุณดิษย์ยงั มาประสบอุบตั ิเหตุไม่ร้ ูสกึ ตัวอีก เอกสารทังหมดนั
้ น่
เลยไปตกอยู่ที่คณุ อิศรา‛
‚ก็เลยฝากบัวให้ เข้ าไปทํางานกับเขาใช่ไหมคะ‛ พิสชาถาม
พลางนึกในใจ นี่มธุรดากําลังจะใช้ ให้ เธอเป็ นไส้ ศกึ ใช่ไหม เท่านันยั
้ งไม่
พอ ยังให้ เธอทํางานที่หญิงสาวคิดคํานวณอย่างรวดเร็วแล้ วว่ามันไม่
ง่ายเอาเสียเลย
‚ไม่ยากเกินความสามารถของบัวแน่นอนจ้ ะ เพราะคุณอิศ
ราน่ะ ไม่คอ่ ยสนใจเรื่ องงานสักเท่าไรนัก วันๆก็เป็ นอย่างที่บวั เคยเห็น
นัน่ ไง‛ มธุรดาบอกพลางส่งยิ ้มหวานแบบเดิม
‚ไม่ง่ายเลยนะคะ บัวจะทํางานแบบนันได้
้ ยงั ไง‛
‚พี่เชื่อว่าบัวทําได้ ถ้ ายังไงก็นกึ ถึงความปลอดภัยของแม่เอาไว้
นะ เผื่อจะนึกหาทางได้ ง่ายๆเหมาะๆ‛มธุรดาเงียบไปครู่ ก่อนจะบอกต่อ
‚อ้ อ ยังมีอีกเรื่ องที่พี่อยากเตือน งานนี ้จะยิ่งง่ายเข้ าไปใหญ่ถ้าบัวทําให้
คุณอิศราไว้ ใจบัวได้ ‛ พิสชาฟั งแล้ วได้ แต่ถอนหายใจ เธอจะทําให้ เขา
ไว้ ใจเธอได้ อย่างไร ในเมื่ออิศราฝั งใจแต่แรกแล้ ว ว่าพวกมณีอปั สรณ์
ไม่ใช่คนดี เป็ นสารพัดอย่างที่เลวร้ ายสําหรับเขา
‚แล้ วนี่...‛ มธุรดาแนะนําผู้ช่วยที่จะทําให้ งานที่ได้ รับมอบหมาย
สําเร็จลุลว่ งไปอย่างรวดเร็ว พรรณราย หญิงสาวอายุอานามไม่ห่างจาก
เธอเท่าไรนัก น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันด้ วยซํ ้า ‚พรรณรายจะเข้ ามา
เป็ นผู้ช่วยของบัวจ้ ะ‛
พิสชามองหญิงสาวที่มธุรดาแนะนําให้ ร้ ูจกั ทังยั้ งจําได้ ว่า
พรรณราย คือเลขาของอิศรา พลางคิดในใจ มธุรดาคงใช้ ให้ มาคอยดู
ความเคลื่อนไหวของเธออีกทีสินะ งานนี ้ไม่ใช่เรื่ องล้ อเล่นอีกต่อไป
เพราะต้ องทําตามคําสัง่ เพื่อความปลอดภัยของมารดา รวมไปถึงคิด
ตุกติกกระดิกตัวไม่ได้ หากมีคนคอยคุมแบบนี ้ ต่อให้ บอกว่าเป็ นผู้ช่วยก็
ตาม แต่เธอมองแล้ วว่าอีกฝ่ ายไม่น่าใช่แค่ผ้ ชู ่วยของเธออย่างเดียว
แน่นอน
‚ถ้ าบัวทํางานนี ้สําเร็จ เงินที่แม่ค้างไว้ ก็จะจบกันไปใช่ไหมคะ‛
พิสชาหันมาถามยํ ้าอีกครัง้
‚ใช่จ้ะ‛ มธุรดาบอก ก่อนจะเสริ มว่า ‚ถ้ าบัวทํางานนี ้สําเร็จ พี่
จะช่วยเคลียร์ เรื่ องเงินของคุณน้ าทังหมด
้ แล้ วพี่ก็จะให้ เงินบัวไปตังตั
้ ว
อีกก้ อนใหญ่ๆเลยนะ รับรองได้ ว่างานนี ้มีแต่ค้ มุ กับคุ้มจ้ ะ‛
พิสชากําลังคิดว่าทุกคนมองอิศราผิด เธอไม่เห็นแววความไม่
เอาไหนในตัวของเขาเลย มันเหมือนเปลือกนอกที่เขาสร้ างขึ ้นมาเพื่อ
หลอกล่อใครต่อใครมากกว่าจะเป็ นตัวตนของเขาจริ งๆ
 ‚ถ้ าบัวทํางานจนเรี ยบร้ อยแล้ ว บัวจะเป็ นอิสระจากพวกคุณ
และทางนันด้
้ วยใช่ไหมคะ‛
‚แน่นอนจ้ ะ ถ้ าบัวทํางานเรี ยบร้ อยแล้ ว พี่จะจัดการปั ญหา
ทังหมดให้
้ บัวจะได้ เป็ นอิสระทันที‛
หลังจากจบการเจรจากันแล้ วสองแม่ลกู พากันกลับมาถึงบ้ าน
ด้ วยสีหน้ าบอกบุญไม่รับ พิสชามองมารดาด้ วยสายตาเหนื่อยหน่ายที่
เธอใช้ บอ่ ยขึ ้นในช่วงหลังๆนี่เอง ‚บัวอย่ามองแม่แบบนันสิ
้ ลกู ‛
‚แม่ แม่เลิกเข้ าบ่อนไม่ได้ หรื อไง บัวบอกตามตรงนะว่าบัวจะ
ทํางานบ้ าๆนี่ครัง้ นี ้ครัง้ เดียวและครัง้ สุดท้ าย พอได้ เงินก้ อนไปตังตั
้ ว เรา
ย้ ายไปอยู่ที่อื่นกันเถอะนะแม่ ไปที่ที่มีแต่เรา ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับใคร ได้
ไหมแม่‛
ภาวินีนํ ้าตาคลอทังสงสารลู
้ กและสมเพชทังตั ้ วเอง ที่สร้ างความ
ลําบากใจ นี่แหละนะที่เขาบอกว่าการเป็ น พ่อ แม่ ลูกกัน คือการชดใช้
หนี ้กรรมให้ แก่กนั ไม่ใช่แค่ฝ่ายแม่ที่ต้องทําให้ ลกู ลูกเองก็อาจมีบว่ ง
กรรมที่ทําไว้ แต่ชาติปางก่อน ถึงต้ องมาชดใช้ หนี ้กรรมในชาติถดั ไปแบบ
นี ้
16
เวลาที่นบั ถอยหลังหมุนไวจนพิสชาหวัน่ ใจ ในที่สดุ วันนี ้ก็มาถึง
งานถูกจัดขึ ้นในโรงแรมดังที่เป็ นของอิศรา สถานที่ตงอยู ั ้ ่ริมฝั่ งทะเลอัน
ดามัน บรรยากาศโดยรอบดูสวยงามไม่มีที่ติ แบบที่เธอเคยเห็นได้ แต่ใน
ฝั นเท่านัน้ ไม่คิดว่าชีวิตจริ งจะเข้ ามาเหยียบสถานที่เช่นนี ้ได้ เพราะ
หรูหราอลังการเหลือเกิน เกินบรรยายสําหรับคนธรรมดาเช่นเธอ หญิง
สาวเหมือนหุ่นยนต์ที่จบั ให้ ทําอะไรก็ได้ ตามโปรแกรม และเมื่อต้ องนัง่
ให้ แขกเหรื่ อในงานเข้ ามารดนํ ้าสังข์ คูก่ บั ชายหนุ่มข้ างกายที่อารมณ์ดู
จะไม่ได้ ตา่ งจากเธอเท่าไรนัก ก็ยิ่งทําให้ พิสชาอยากหมุนเข็มนาฬิกาให้
ผ่านช่วงเวลานี ้ไปเร็วๆ ความคิดถูกขัด เมื่อแว่วเสียงกระซิบทาง
ด้ านหลังมาเป็ นระยะๆว่า
‚ยิ ้มหน่อยค่ะเจ้ าบ่าวเจ้ าสาว‛
เวลากว่าหนึง่ เดือนผ่านไปไวขนาดไหนพิสชาไม่ร้ ู รู้แต่วา่ เวลา
ไม่กี่ชวั่ โมงที่เป็ นอยู่ตอนนี ้เหตุใดถึงผ่านไปช้ านัก ช่วงเวลาที่ควรจะมี
ความสุขมากที่สดุ สําหรับผู้หญิงหลายๆคน แต่กลับไม่ใช่สําหรับเธอ
และแล้ วคนที่ทําให้ มีเสียงฮือฮามากที่สดุ ก็ปรากฏกายขึ ้น โชษิตามาใน
ชุดเดรสแขนยาวลูกไม้ ฝรั่งเศษสีครี มทังตั ้ วช่างดูเรี ยบหรูและสวยงาม
นักในสายตาเจ้ าสาวจอมปลอมแบบเธอ หน้ าตาอีกฝ่ ายไม่บง่ บอก
อารมณ์ใดๆ แต่แววตาที่มองมา เหมือนจ้ องจับผิดเธออยู่ในที ผู้หญิง
ของเขามาพร้ อมสังข์น้อยในมือกระซิบให้ ได้ ยินว่า
‚หวังว่าเธอคงไม่ได้ เป็ นแบบที่ฉนั คิดหรอกนะ‛
โชษิตาส่งรอยยิ ้มให้ ชายหนุ่มข้ างกายเธอ ก่อนจะหายไปทันที
หลังจากนัน้ พิสชาแอบชําเลืองมองเขา ก็พบว่าอิศรานิ่งขรึมไปทันที
เช่นกัน คงผิดหวังเสียใจมากสินะ ที่ต้องมาแต่งงานจอมปลอมกับเธอ
คิดแล้ วก็ได้ แต่ปวดใจ ที่คงไม่ตา่ งจากเขาเช่นกัน
เสร็จสิ ้นจากพิธีการช่วงเช้ า พิสชาต้ องเข้ ามาเตรี ยมตัวสําหรับ
งานเลี ้ยงที่จดั ในเย็นวันเดียวกัน ชุดสีขาวดูสวยสะอาดบนตัวเธอ แต่
กลับสร้ างความรู้สกึ ดําหม่นในใจ
‚สวยมากเลยค่ะคุณบัว ชุดนี ้คุณอิศเลือกให้ ใช่ไหมคะ‛
เสียงใครสักคนทักขึ ้นแต่พิสชาไม่มีกะจิตกะใจมองว่าใคร เธอ
ได้ แค่ส่งยิ ้มกลับไปแทนคําตอบ ก่อนจะกลับลงมายืนคูก่ บั อิศราอีกครัง้
ในงานเลี ้ยงช่วงคํ่า จวบจนเสร็จสิ ้นก็เป็ นแค่พิธีสง่ ตัวแบบเรี ยบง่าย
เรี ยกว่าไม่ได้ มีความสําคัญอะไรนัก เพราะต่างก็ร้ ูกนั ดีวา่ มันเป็ นแค่การ
จัดฉาก
ห้ องหอที่ทงคู
ั ้ ใ่ ช้ เป็ นห้ องของอิศรา เพราะมีแต่คนคอยจ้ องจะ
ทําข่าว เธอจึงไม่สามารถแยกไปพักอีกห้ องได้ อย่างที่คิดในตอนแรก
เมื่อเปลี่ยนเสื ้อผ้ าเรี ยบร้ อย เธอไม่เห็นเขาในห้ องนันแล้
้ ว จากที่นกึ หวัน่
ใจเพราะต้ องอยู่ร่วมกัน ตอนนี ้กลับวูบโหวงเหมือนหัวใจถูกปลิดออก
จากขัว้ เขาไม่ได้ อยู่ในห้ องแล้ ว คงเพราะไม่ต้องการอยู่ร่วมสถานที่กบั
คนแบบเธอ พิสชาพยายามไม่สนใจว่าเขาไปไหน หรื ออยู่กบั ใคร แต่
แล้ วข้ างในกลับปวดแปลบ ก่อนจะตัดสินใจเลี่ยงสื่อที่ไม่น่าจะมีใคร
หลงเหลืออยู่แล้ วในตอนนี ้ หลบลงมาข้ างล่างเมื่อเวลาล่วงเข้ าวันใหม่
ได้ ไม่กี่นาที นัน่ เพราะเธอนอนไม่หลับอีกต่อไป
‚คุณบัว‛ พิสชาหันไปตามเสียงเรี ยกนันทั ้ นที แล้ วทักทายกลับ
เมื่อเห็นว่าเป็ นใคร ไม่ร้ ูว่าจะโล่งใจดีหรื อไม่ที่เจอเจ้ าพ่อสื่ออย่างเขา
‚อ้ าว คุณภพธร‛
‚ทําไมลงมาข้ างล่างได้ ละ่ ครับ นี่มนั คืนส่งตัวนะ‛ ภพธรถาม
ด้ วยนํ ้าเสียงอบอุ่นแบบที่เธอไม่เคยได้ ยินเลยจากปากของชายอีกคน
ชายคนที่ทิ ้งเธอไว้ ในห้ องคนเดียว พิสชาไม่อยากตอบคําถามขึ ้นมาเสีย
อย่างนัน้ แต่ย้อนกลับไปว่า ‚แล้ วคุณล่ะคะทําไมถึงยังอยู่ที่นี่‛
‚ไม่ร้ ูสิครับ แค่อยากอยู่ คงเพราะผมนอนไม่หลับ อยากเห็นใคร
บางคนก่อนนอน‛ ภพธรบอกแล้ วส่งสายตามีความหมายมาให้ พิสชา
ยิ ้มเล็กน้ อยก่อนจะเบือนหน้ าหนี เขาชวนเธอให้ ไปนัง่ คุยกันต่อที่
ระเบียงชมวิว และเธอก็ยอมเดินตามเขาไปอย่างง่ายดาย คงเป็ นเพราะ
อารมณ์น้อยใจที่ถกู ใครบางคนไม่ให้ ความสําคัญนัน่ เอง
 สองหนุ่มสาวอยู่คยุ เกือบสองชัว่ โมงเต็มๆ เธอจึงขอตัวกลับห้ อง
เขาทําทีเป็ นเดินมาส่งเธอที่ลิฟต์ พิสชาไม่กล้ าออกปากห้ าม แต่เมื่อเห็น
เขารออยู่แค่ตรงนันไม่ ้ ตามไปอีก เธอเลยโล่งใจ เดินกลับมาถึงห้ องได้ ก็
เปิ ดประตูเข้ าไปทันที ในนันพิ
้ สชาเห็นคนที่ทิ ้งเธอไว้ ในห้ องคนเดียว นัง่
ดื่มเครื่ องดื่มสีอําพันบนโซฟา เขาตวัดเสียงและสายตาถามด้ วยความ
ไม่พอใจ
‚ไปไหนมาพิสชา‛ อิศราไม่อยากอยู่ในห้ องที่เป็ นเสมือนห้ องหอ
กับเธอตามลําพัง แต่พอกลับเข้ ามาก็พบว่าเจ้ าสาวของเขาไม่อยู่ในนี ้
เสียแล้ ว ที่สําคัญเขานัง่ รอเธอมานานกว่าสองชัว่ โมง เธอหายไปไหน
และไปกับใคร และหากอิศรารู้คําตอบ เขาคงไม่สามารถนัง่ นิ่งเป็ นหุ่น
ได้ แบบที่เป็ นอยู่ตอนนี ้แน่ๆ
‚ฉัน...ลงไปเดินเล่นมาค่ะ‛
‚คุณแต่งงานแล้ วนะ ทําตัวให้ ร้ ูกาลเทศะบ้ าง ไม่อย่างนันใคร
้
จะมาว่าผมเอาได้ ดึกดื่นป่ านนี ้น่ะเหรอลงไปเดินเล่นมา‛ เขาว่าเธอได้
ฝั่ งเดียวหรื ออย่างไร ทีเขาเล่า ยังออกไปไหนต่อไหน โดยไม่แคร์ เธอเลย
แล้ วทําไมเธอจะต้ องมาสนใจเขาด้ วย
แต่เธอไม่ควรต่อปากต่อคํากับเขาให้ มากนัก เธอควรทําให้ คน
อย่างอิศราไว้ ใจ เพื่องานนี ้จะได้ จบไวยิ่งขึ ้น แล้ วเธอกับแม่ก็จะได้ เป็ น
อิสระเสียที
 ‚ฉันขอโทษก็แล้ วกันค่ะ แล้ วนี่...คุณนอนแล้ วเหรอคะ‛ อิศรา
เลิกคิ ้วอย่างประหลาดใจที่ได้ ยินคําถามจากเธอ แทนที่จะเป็ นประโยค
โต้ ตอบแบบไม่ยอมใคร อย่างที่เคยเจอมา ‚ปกติผมไม่นอนเวลานี ้อยู่
แล้ ว‛ เขาบอก
‚อ้ อค่ะ ฉันก็คงไม่นอนแล้ วเหมือนกัน ว่าแต่เราจะกลับกรุงเทพ
กันวันไหนคะ‛ พิสชาเดินมานัง่ ลงตรงข้ ามกับเขา ค่อยๆพูดจากับเขาดีๆ
ตอนนี ้เป้าหมายแรก คือทําอย่างไรก็ได้ ให้ เขาไว้ ใจเธอให้ มากที่สดุ
‚คุณจะกลับเช้ านี ้เลยก็ได้ นะพิสชา‛ อิศราตอบอย่างขอไปที
‚ถ้ าอย่างนันฉั
้ นยังไม่กลับดีกว่า คุณพาฉันไปเที่ยวหน่อยได้
ไหม‛ อิศราหันมองหน้ าเธอช้ าๆ เหมือนไม่มนั่ ใจกับประโยคที่เพิ่งได้ ยิน
‚ฉันก็แค่อยากลองเที่ยวแถวนี ้ดูบ้าง คุณจะพาฉันไปไหมล่ะคะ เผื่อมี
พวกนักข่าวอยากทําข่าวความสัมพันธ์หลังแต่งงานของเรา อะไรๆมัน
จะได้ ดสู มจริ งขึ ้นมาบ้ าง‛
‚ก็...ไปสิ‛ อิศราบอก ไม่ร้ ูตวั ว่าเขาเบือนหน้ าหันไปยิ ้มอีกทางที่
ไม่มีเธอตอนไหน และที่เขาหายไปหลังจากส่งตัวเข้ าหอนัน่ ก็เพราะไม่
อยากอยู่กบั เธอตามลําพัง อิศรากลัวใจตัวเอง
เป็ นอันว่าไม่กี่ชวั่ โมงหลังจากนัน้ ทังคู
้ ก่ ็ไม่ได้ นอนพักผ่อนอย่าง
ที่คยุ กันไว้ เพราะใกล้ เช้ าเข้ าไปทุกที อิศราพาเธอนัง่ รถออกมายังสถานที่
ท่องเที่ยวของเกาะไม่ไกลจากโรงแรมของเขามากเท่าไรนัก แล้ วพาเดิน
เท้ าเข้ าไปอีกเป็ นระยะทางกว่า สามกิโลเมตร ทางเท้ าที่เป็ นพื ้นดินปน
ทราย ราบบ้ างลาดชันบ้ างสลับกันไป บวกกับการไม่ได้ กินมื ้อเช้ า และ
ไม่ได้ นอนมาทังคื ้ น ทําเอาพิสชาใจหวิวไปเลยทีเดียวเมื่อเดินมาถึง
‚ไหวไหมคุณน่ะ‛
อิศราถามเมื่อเธอเดินมาถึงจุดเริ่ มต้ นสําหรับล่องแก่ง เขาลอบ
สังเกตเห็นใบหน้ าของเธอขาวซีดลงเล็กน้ อย พิสชาหายใจหอบๆ
แน่นอนว่าเธอเหนื่อยและเหมือนจะหมดแรง แต่ยงั ทําปากแข็ง ‚ไหวสิ
คะ คุณอิศราอุตส่าห์พามาทังที
้ จะเหนื่อยได้ ยงั ไง‛
เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าอิศรามีคนสนิทตามอยู่ด้วย ได้ ยินเขาเรี ยก
ชายหนุ่มคนนันว่ ้ า ‘ธีระ’ แต่ไม่ได้ ติดตัวเหมือนเงาแบบที่เธอเคยเห็นใน
หนังหรื อละคร ธีระและชายรูปร่างสูงใหญ่อีกสามคนคอยจัดแจงเตรี ยม
อุปกรณ์และสถานที่รอท่าให้ ผ้ เู ป็ นนายเตรี ยมล่องแก่งอยู่ถดั ไปไม่ไกล
นัก
พิสชาชักหวัน่ ใจเมื่อมองสายนํ ้าไหลเชี่ยวตรงหน้ า เธอไม่เคย
ล่องแก่งมาก่อนเลยสักครัง้ เดียวในชีวิต แต่ในเมื่อเห็นสายตาคล้ ายจะ
ปรามาสเธออยู่ก็เลยทําใจสู้ ฮึด กระโดดขึ ้นเรื อยางก่อนเป็ นคนแรก ‚นี่
ไงคะ สบายมาก...ทําไมจะไม่ไหว‛ ประโยคท้ ายเธอได้ รับรอยยิ ้ม
แปลกๆจากอิศรามาด้ วย
 อิศราและคนติดตามพูดคุยอะไรกันอีกครู่แล้ วพากันลงเรื อยาง
ตามลงมา ชายสองคนทําหน้ าที่คดั หัวและท้ ายเรื อ พิสชานัง่ เกร็งตัว มือ
สองข้ างจับที่จบั บนเรื อยางไว้ มนั่ จนได้ ยินเสียงหัวเราะของคนที่อยู่
ด้ านหลัง ‚ปล่อยตัวตามสบายสิคณ ุ นัง่ เกร็งแบบนัน้ ประเดี๋ยวก็แย่ก่อน
หรอก‛
ได้ ยินดังนัน้ เธอจึงทําตามที่เขาบอก นัง่ ปล่อยตัวตามสบาย
มันทังตื
้ ่นเต้ นและหวาดเสียว จนมาถึงจุดลงเล่นนํ ้า เขาบอกเธอว่า
‚เตรี ยมตัวลงได้ เลยนะ ตรงนี ้ปลอดภัย ทรงตัวเป็ นวีเชฟเอาไว้ แล้ วก็
ปล่อยให้ สายนํ ้าพาคุณไปเรื่ อยๆ‛
พิสชาผินหน้ ามาบอกเล็กน้ อย‚ไม่ เอ่อ ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันอยู่บน
เรื อแบบนี ้ดีกว่า‛
‚กลัวเหรอ‛
‚ไม่ได้ กลัว แต่ฉนั ไม่เคยลงเล่นนํ ้าแบบนี ้ แถมในที่ๆไม่ค้ นุ เคย
ด้ วย ฉันไม่กล้ าลงน่ะค่ะ‛
อิศราส่งยิ ้มล้ อเลียนมาให้ แล้ วบอกด้ วยสีหน้ าชักชวนต่อว่า
‚ลงเถอะน่า มา เดี๋ยวผมลงเป็ นเพื่อน‛
 พิสชาอิดออดในตอนแรก แต่พอเขาบอกว่าจะลงมาเป็ นเพื่อน
เท่านัน้ เธอก็สองจิตสองใจ ก้ มมองชุดชูชีพ แล้ วหันไปถามเขา ‚ฉันจะ
ลงยังไงล่ะคะ‛
‚มานี่ผมช่วย‛ อิศราปล่อยมือจากพาย เมื่อแหล่งนํ ้าตรงนันไม่้
เชี่ยวจนพัดเรื อไปทางอื่น แล้ วจัดแจงช้ อนตัวพาเธอลงนํ ้า ชัว่ วินาทีที่พิส
ชาไม่ทนั ตังตั้ ว เธอลอยตามนํ ้าหัวหกก้ นขวิด ใจหายไปกับสายนํ ้าเมื่อ
ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ หูแว่วได้ ยินเสียงเขาตะโกนบอก ‚วีเชฟ‛
ซํ ้าๆ อยู่ไม่ใกล้ ไม่ไกล
แต่เธอไม่สามารถทรงตัวเองให้ เป็ นวีเชฟแบบที่เขาบอกได้ ซํ ้า
ยังไม่กล้ าหายใจเพราะกลัวจะเอานํ ้าเข้ าไปในปอด นานจนคิดในใจว่านี่
คงเป็ นวันสุดท้ ายในชีวิตของเธอแล้ ว ฉับพลันก็มีใครสักคนดึงเสื ้อชูชีพ
ของเธอลากเข้ าฝั่ งได้ ทนั ท่วงที
เฮือก! วีเชฟบ้ าอะไร แม้ แต่จะหายใจเธอยังทําไม่ได้ เลย
พิสชาสูดอากาศเข้ าปอดอย่างเอาเป็ นเอาตาย หัวใจเต้ นระรัว
กระหนํ่า นึกขอบคุณที่มีคนช่วยดึงเธอขึ ้นมาจากตรงนัน้ ‚ทําบ้ าอะไร
ของคุณน่ะ อยากตายหรื อไง‛ เสียงดุๆของอิศราตวาดตามมา
‚ฉันทรงตัวไม่ได้ ‛ พิสชาตอบเสียงขาดๆหายๆ
 ‚เป็ นอะไรมากหรื อเปล่าครับ‛ ธีระที่ตามมาทีหลัง ถามด้ วยสี
หน้ าราบเรี ยบ พร้ อมกับจะเข้ ามาช่วยพิสชาอีกคน แต่แล้ วกลับโดน
สายตาคมของผู้เป็ นนายตวัดมองด้ วยอาการคล้ ายคนหวงของ ‚นายไม่
ต้ องหรอกธีระ‛
‘แค่ก แค่ก’ เสียงพิสชาไอแล้ วจามออกมาอีกสองสามครัง้
ติดๆกัน เธอยกมือทาบอกด้ วยความตกใจ ‚ฉันนึกว่าฉันจะตายแล้ ว ฉัน
หายใจไม่ทนั ค่ะ‛
‚ผมรู้ๆ คุณปลอดภัยแล้ วพิสชา‛ อิศรายกมือลูบนํ ้าบนใบหน้ า
ให้ เธอเห็นแววตาตื่นตะหนกบนใบหน้ าของเขา มือของเขาลูบนํ ้าออก
จากใบหน้ า ซํ ้าร้ ายยังมาโอบศรี ษะเธอให้ เข้ ามาซบที่อกแกร่งๆของเขา
อีกต่างหาก จนเธอรับรู้ได้ ถึงแรงเต้ นระรัว ที่ชกั ไม่มนั่ ใจว่านัน่ เป็ นเสียง
หัวใจของเขาหรื อของเธอกันแน่ ‚คุณเป็ นยังไงบ้ าง หัวกระแทกตรงไหน
หรื อเปล่า‛
พิสชาส่ายหน้ าหวือ เป็ นคําตอบ แล้ วบอกเขาไปว่า ‚ขอบคุณ
นะคะที่ช่วยฉัน‛
‚ผมแค่...ไม่อยากให้ พวกมณีอปั สรณ์กล่าวหาว่าผมใจคอ
โหดเหี ้ยม แล้ วก็ลงท้ ายว่าเป็ นฆาตกรน่ะสิ‛ อิศราบอกจบ เขาปล่อยเธอ
ให้ เป็ นอิสระจากอ้ อมกอดในที่สดุ อ้ อมกอดที่พิสชาคิดว่ามันช่างอบอุ่น
และปลอดภัยเสียเหลือเกิน แต่พอหันไปเจอสายตาของธีระที่มองมายัง
หญิงสาวหนึง่ เดียวในนี ้ อิศราก็มองตาม เมื่อเห็นว่าเสื ้อผ้ าของเธอเปี ยก
แนบไปกับรูปร่างสมส่วนแม้ จะมีเสื ้อชูชีพบดบังก็ตาม แต่อิศรายังเบี่ยง
ตัวบังทันที ธีระขมวดคิ ้วให้ กบั แผ่นหลังของเจ้ านายแล้ วส่ายหน้ าน้ อยๆ
คิดว่าเจ้ านายของตนท่าจะอาการหนัก กับสาวคนอื่นไม่เห็นมีท่าทาง
หวงห่วงขนาดนี ้ แต่แล้ วก็ไม่วายแกล้ งถามไปอีกว่า
‚เล่นนํ ้าต่อไหมครับ‛
‚นายเล่นไปคนเดียวสิธีระ‛
อิศราลุกขึ ้นแล้ วช่วยพยุงเธอด้ วยพากันเดินกลับที่พกั ในเวลา
ถัดมา หลายครัง้ ที่พิสชาขาเปลี ้ยเพราะยังอ่อนแรงและใจหายใจควํ่ากับ
เหตุการณ์ก่อนหน้ าอยู่ไม่หาย ธีระจึงถามด้ วยความเป็ นห่วงขึ ้นบ้ าง
‚เดินไหวไหมครับคุณพิสชา‛
‚นายจะทําไม ธีระ‛ เป็ นอิศราที่ถามเสีนงห้ วนแบบขัดใจที่
ลูกน้ องแสดงทีท่าเป็ นห่วงหญิงสาวเสียขนาดนัน้
‚ผมจะช่วยไงครับ‛
‚เก็บความหวังดีของนายไว้ เลยนะธีระ‛ ไม่วายหันมาแขวะเธอ
อีกว่า ‚เสน่ห์แรงจริ งๆ ไปไหนมาไหนมีแต่หนุ่มๆรุมล้ อมนะพิสชา‛ ได้
ยินดังนัน้ พิสชาจึงอดหันไปสบตากับธีระไม่ได้ นัน่ ยิ่งทําให้ คนพูด
หงุดหงิดใจมากกว่าเดิม คว้ าแขนกลมกลึงพาเดินไปด้ วยกัน เพราะเห็น
ตากล้ องแอบจับภาพของทังเขาและเธอหลั
้ งพุ่มไม้ ไม่ไกลจากนัน้ ธีระ
ก้ มหน้ าอมยิ ้มที่เจ้ านายของเขาต้ องห้ ามใจตัวเองแทบแย่ เขาอยู่กบั อิศ
รามานานปี เหตุใดจะดูไม่ออกว่าเจ้ านายกําลังคลัง่ เพราะหญิงสาวข้ าง
กายคนนี ้
17
งานที่ได้ รับมอบหมายจากมธุรดาก็เริ่ มขึ ้น มันทําให้ พิสชา
ประหม่าไม่น้อย เธอได้ รับข้ อความเร่งทํางานให้ สําเร็จโดยไว เมื่ออ่าน
ทวนอีกรอบเธอเลือกที่ลบมันทิ ้งอิศราให้ เธอเข้ ามาพักในห้ องชุดขนาด
ใหญ่ จากทีแรกที่คิดว่าต้ องอยู่ร่วมห้ องกับเขา หญิงสาวก็โล่งใจเมื่อเขา
บอกว่านี่คือห้ องของเธอ ส่วนเขาไม่ได้ พกั อยู่ในนี ้ด้ วย และจะไปพักที่
ไหน เธอไม่กล้ าถามชายหนุ่มนัดเวลาที่จะเข้ างานให้ เธอเตรี ยมตัวรอไว้
ทุกเช้ าโดยอิศราจะมารับไปทํางานพร้ อมกัน แล้ วเขาก็จากไปเมื่อเห็นว่า
เสร็จธุระแล้ ว
เช้ าวันรุ่งขึ ้น อิศรามารับตรงเวลาเหมือนเคย เขาให้ เธอนัง่
ทํางานห้ องเดียวกัน แล้ วฝากให้ พรรณรายดูแล ก่อนจะออกไปธุระข้ าง
นอกในเวลาต่อมา พิสชาใช้ โอกาสนี ้ เริ่ มงานตามที่มธุรดาสัง่ ยิ่งเธอ
ทํางานได้ เสร็จเร็วมากเท่าไร เธอก็ยิ่งเป็ นอิสระเร็วมากขึ ้นเท่านัน้ พร้ อม
กับนึกถึงรายละเอียดของเขา ที่พรรณรายทยอยเล่าให้ ฟัง เป็ นต้ นว่า
‚คุณอิศราทานกาแฟดําค่ะ เสิร์ฟครัง้ เดียวตอนเข้ ามา เพราะ
ปกติจะเข้ ามาก่อนสิบเอ็ดโมง แล้ วกลับออกไปตอนบ่ายสอง แต่คณ ุ บัว
ไม่ต้องทําหรอกนะคะ หน้ าที่นี ้เป็ นของดิฉนั เอง‛
‚ค่ะ‛ พิสชารับคําแล้ วฟั งต่อ
 ‚อ้ อ... คุณอิศราไม่ชอบให้ ใครเข้ าไปรบกวนเวลามีคนมาพบปะ
โดยเฉพาะสาวๆน่ะค่ะ แล้ วก็ไม่ชอบให้ ใครไปยุ่มย่ามบนโต๊ ะของเธอ
ด้ วยค่ะ และพวกเอกสารสําคัญกับไฟล์งานก็อยู่ในคอมพิวเตอร์ บนโต๊ ะ
นัน่ ด้ วยล่ะค่ะ‛
‚ค่ะ แล้ วเอ่อ...บัวจะเปลี่ยนแปลงเอกสารพวกนันได้
้ ยงั ไงกันล่ะ
คะ‛
‚นัน่ แหละค่ะ คืองานของคุณ‛พรรณรายบอกด้ วยแววตาเห็นใจ
ลับร่างพรรณราย พิสชาถอนหายใจหนึง่ ที แล้ วเลือกที่จะเดิน
เข้ าไปนัง่ ยังบริ เวณที่เป็ นของเขา แน่นอนว่าคอมพิวเตอร์ ของอิศราต้ อง
ใช้ รหัสผ่าน นี่คือด่านแรกสินะ ที่เธอต้ องผ่านไปให้ ได้ จึงยังไม่คิดหยิบ
สิ่งใดมาด้ วย เพราะไม่คาดหวังว่างานนี ้จะสําเร็จในครัง้ เดียวที่ลงมือทํา
แน่ๆ อิศราต้ องไม่ใช่แบบที่ใครๆคิด
พิสชาไม่คิดเสี่ยง เธอต้ องหาหนทางให้ ได้ รหัสเข้ าเครื่ องของเขา
ก่อน คิดได้ ดงั นัน้ เธอลุกขึ ้นจะกลับโต๊ ะ เป็ นจังหวะเดียวกันกับที่
เจ้ าของห้ องเปิ ดประตูเข้ ามาพอดี และเมื่อเห็นว่าหญิงสาวอยู่ในบริ เวณ
ของเขา ชายหนุ่มขมวดคิ ้วหรี่ ตาลงเล็กน้ อย ถามนํ ้าเสียงเครี ยดๆ
‚ไปทําอะไรตรงนันน่
้ ะพิสชา‛
‚เอ่อ...ฉัน...‛ พิสชาตกใจ จนตอบเสียงสัน่ ปากสัน่
 ‚ผมถามว่าคุณไปทําอะไรตรงนัน‛
้
หญิงสาวประหม่า และตกใจที่เห็นเขา จนไม่สามารถหา
คําตอบมาตอบเขาได้ ‚คือ...คือว่า ฉัน‛
อิศราเดินตรงมาหาเธอ พร้ อมกับใช้ สายตาสํารวจข้ าวของบน
โต๊ ะ ก่อนจะถามขึ ้นอีกครัง้ ‚ผมถามว่าคุณมาทําอะไรตรงนี ้ จะตอบผม
ได้ หรื อยัง‛ พิสชาเม้ มปากแน่น เธอไม่ทนั คิดว่าเขาจะกลับมาเร็วแบบนี ้
และแล้ วคนที่ช่วยชีวิตเธอก็มาทันพอดิบพอดี เป็ นพรรณรายที่เปิ ดประตู
เข้ ามา ‚ขอโทษค่ะ คุณอิศรา พอดีวา่ คุณบัวเธอต้ องการใช้ คอมพิวเตอร์
น่ะค่ะ ดิฉนั เลยแนะนําให้ ใช้ เครื่ องบนโต๊ ะเครื่ องนันไปก่
้ อน‛
‚แล้ วทําไมมาใช้ เครื่ องนี ้ เครื่ องข้ างนอกทําไมไม่ไปใช้ ‛ อิศรา
หมายถึงอีกเครื่ องที่โต๊ ะของพรรณราย
พิสชาได้ สติ ชิงตอบออกไปทันที ‚ฉันขอโทษค่ะ คือพอดีวา่ ฉัน
ไม่อยากรบกวนพรรณราย แล้ วฉันก็ยงั ไม่ได้ ใช้ งานคอมพิวเตอร์ ตวั นี ้
เลยนะคะ‛
‚ยังไม่ได้ ใช้ ...แล้ วเดินมาที่โต๊ ะผมทําไม‛
‚พอดีวา่ ฉันเพิ่งออกมาจากห้ องนํ ้าน่ะค่ะ‛ พิสชาหมายถึง
ห้ องนํ ้าในห้ องทํางานของเขาที่อยู่ทางด้ านหลัง จําเป็ นต้ องผ่านโต๊ ะของ
ชายหนุ่มก่อน แม้ จะฟั งดูไม่สมจริ ง แต่อิศราก็คร้ านจะซักให้ เธอหมด
หนทางแถ เขาเหยียดมุมปากลงเล็กน้ อย สายตามองเธอก็เหมือนคน
รู้ทนั
‚อ้ อ ลืมไปว่าโต๊ ะผมเป็ นทางผ่านสําหรับเข้ าห้ องนํ ้า อ้ อ...
พรรณรายเดี๋ยวคุณช่วยจัดการเรื่ องคอมพิวเตอร์ ให้ พิสชาด้ วยก็แล้ วกัน
นะ‛
‚ค่ะ ขอบคุณค่ะ‛ พิสชาเผลอพ่นพรูลมหายใจออกจากปาก
เมื่อเห็นเขาเดินหันหลังเข้ าไปในห้ องนํ ้า ก่อนจะลอบส่งสายตาให้ กบั คน
ที่ช่วยชีวิตเธอไว้ พรรณรายเดินเอาเอกสารมาวางที่โต๊ ะ ก่อนจะกระซิบ
กระซาบบอก ‚เย็นนี ้ เลิกงานแล้ วเดินตามคุณอิศราไปนะคะ‛
พิสชาได้ ยินไม่ถนัดนัก จึงย้ อนถามออกไป ‚ว่าไงนะ‛
‚เอาเถอะค่ะ นายสัง่ มาอย่างนี ้ คุณก็แค่รับคําสัง่ ไป ท่านสัง่ ให้
คุณเกาะติดคุณอิศราเอาไว้ โดยเฉพาะเย็นนี ้คุณต้ องตามคุณอิศรา
เอาไว้ ‛
‚ยังไง หมายความว่ายังไงคะ‛ พิสชายังคงถามอย่างงงๆ
‚ก็...แค่เดินตามคุณอิศราเอาไว้ แค่นนเองค่
ั้ ะ ‛ พรรณราย
กระซิบบอก อิศราก็ออกมาจากห้ องนํ ้าพอดี เห็นสองสาวยืนสงบเสงี่ยม
และไม่มีท่าทีจะไปไหน จึงออกคําสัง่ ทันที ‚อ้ าว ยังไม่ไปจัดการเรื่ องที่
ผมบอกอีกเหรอ‛
 พรรณรายลนลานรับคําทันที ‚ค่ะ‛ คล้ อยหลังเลขาแล้ ว อิศรา
จึงพูดขึ ้นว่า ‚เที่ยงนี ้คุณทานข้ าวคนเดียวนะ ผมจะออกไปข้ างนอก‛
‚เอ่อ แล้ วคุณจะกลับมาตอนไหนคะ‛
‚บ่ายๆผมจะเข้ ามาอีกครัง้ ‛เขาบอกมาแบบนี ้ แล้ วจะให้ เธอ
ตามเขาไปไหนต่อไหนได้ ยงั ไง ‚แล้ ว...คุณไปไหนคะ ฉันไปด้ วยได้
ไหม‛
‚ผมมีธรุ ะ...ส่วนตัว แล้ วก็คิดว่าคุณไม่น่าจะต้ องตามไปด้ วย
หรอกนะ‛ อิศราบอกด้ วยนํ ้าเสียงติดจะเยาะ เน้ นยํ ้าชัดเจนคําว่า
‘ส่วนตัว’ แต่แล้ วนํ ้าเสียงนันก็
้ เหมือนจะเย้ าเธอต่อ ‚คุณนี่ทําตัวเหมือน
ภรรยาที่คอยซักสามีเลยนะพิสชา‛
‚ฉันขอโทษค่ะ‛
อิศราเหยียดปากเล็กน้ อยแล้ วเดินจากไป กลับเข้ ามาอีกครัง้ ใน
ตอนบ่ายพร้ อมกับนัง่ ดูเธอเรี ยนรู้งานกับเลขานุการของเขา เมื่อได้ เวลา
เลิกงาน พิสชาทําตามคําสัง่ ที่ได้ รับมาทันที นัน่ คือเดินตามอิศราจน
มาถึงด้ านล่าง
นาทีนนเอง
ั ้ ชายในชุดเสื ้อคลุมสีกรมท่าบนรถมอเตอร์ ไซค์
ขนาดใหญ่ขบั มาที่ประตูทางเข้ าพอดิบพอดีพร้ อมกับยกวัตถุสีดํามา
ทางอิศรา แต่สายตาของเธอมองเห็นก่อน และแล้ วกระสุนก็สาดมาทาง
ที่ทงคู
ั ้ ย่ ืนอยู่ พิสชาถูกคว้ าตัวมากอด เสียงเปรี ย้ งปร้ างดังข้ างหูจนพิส
ชาหูดบั เพียงเสี ้ยววินาที เหตุการณ์ดงั กล่าวก็หายไปพร้ อมกับตัว
ต้ นเหตุ หน่วยรักษาความปลอดภัยวิทยุรายงานตามพรรคพวกกัน
วุน่ วาย มีบางคนที่วิ่งตามมือยิงไปแต่ไหนเลยจะทัน หัวใจดวงน้ อย
กระตุกวาบๆสัน่ ไหวที่ถกู แขนแกร่งโอบไว้ แบบนัน้ ก่อนจะเงยหน้ าถาม
เขา ‚คุณเป็ นอะไรหรื อเปล่าคะ‛
ที่ถามเพราะสายตาเหลือบไปเห็นเลือดแดงฉานเต็มฝ่ ามือของ
เขา แต่แล้ วกลับเป็ นตัวเองที่เจ็บแปลบตรงต้ นแขน จนต้ องเอี ้ยวคอมอง
อิศราพูดขึ ้นมาบ้ าง ‚ผมน่าจะถามคุณมากกว่านะ‛ เขาดันตัวเธอออก
เพียงเล็กน้ อย แต่มือยังคงกุมไหล่ของเธออย่างกระชับ ก่อนจะท้ วงเสียง
ตื่นตระหนก ‚แล้ วนี่...คุณโดนยิงนี่พิสชา‛
‚ใครก็ได้ ตามรถพยาบาลที‛ อิศราตะโกนลัน่ คิ ้วของเขาขมวด
มุ่น สายตาดูมีแววกังวลใจอย่างเห็นได้ ชดั แล้ วก้ มลงสํารวจที่แขนของ
เธออย่างรวดเร็ว ก่อนจะตวัดช้ อนใต้ ข้อพับอุ้มเธอขึ ้นรถที่จอดรออยู่
ตรงหน้ า
คนเจ็บถาม ‚ไม่รอรถพยาบาลเหรอคะ‛
‚ไม่ต้องรอมันแล้ ว ไม่งนเลื
ั ้ อดคุณออกหมดตัวแน่‛ อิศราสบถ
ออกไปเมื่อบอกจบด้ วยความไม่ได้ ดงั่ ใจ แล้ วพาเธอออกมาจากสถานที่
เกิดเหตุ ตรงไปยังโรงพยาบาลในเวลาถัดมา แพทย์จดั การทําแผลให้ จน
เรี ยบร้ อย และให้ เธอนอนพักรักษาตัวไปก่อน อิศราเดินรอวนไปมาที่
หน้ าห้ องพัก เมื่อซักถามอาการกับแพทย์จนพอใจแล้ วจึงเข้ ามาดูคน
โดนยิงที่ในนัน้ เขาถามเธอด้ วยสีหน้ าราวกับเจ็บปวดแทน ทังยั
้ งเต็มไป
ด้ วยความกังวลใจ ‚พิสชา คุณเป็ นยังไงบ้ าง‛
คนถูกถามขยับตัวเล็กน้ อย พยายามจะนัง่ แต่โดนอิศราห้ ามไว้
ก่อนด้ วยสายตา จึงอ้ อมแอ้ มตอบเขาไปว่า‚ปวดแผลค่ะ‛
‚คนยิงมันคงต้ องการสาดกระสุนใส่ผมมากกว่า แต่กลับต้ อง
เป็ นคุณที่ต้องมาโดนลูกหลงแทนแบบนี ้‛ พิสชายิ ้มส่ายหน้ าเล็กน้ อย
‚ฉันดวงซวยเองค่ะ แต่ดีแล้ วล่ะค่ะ ที่คณ
ุ ไม่เป็ นอะไร‛
อิศรามองหน้ าสบตาเธอด้ วยความเห็นใจและห่วงใย เขาเพิ่ง
วางสายจากธีระ หลังจากให้ ลกู น้ องส่งคนไปสืบว่าใครที่คิดทําร้ ายเขา
เขาเอื ้อมมือไปหาเธอ แต่พิสชาเบือนหน้ าหนี ด้ วยสู้สายตาคมของเขา
ไม่ไหว มือของอิศราจึงหยุดที่คางมนของคนดวงซวย เขาเชยคางเธอให้
สบตาตอบ แล้ วบอกออกไปด้ วยนํ ้าเสียงทุ้มนุ่มน่าฟั งในความคิดของ
คนโดนยิง ‚คุณไม่ควรต้ องมาเจ็บตัวแบบนี ้นะพิสชา‛
ได้ ยินเขาแล้ ว พิสชาสบตาตอบเขาออกไป ‚ฉันยอม...เจ็บ
ตัวแทนคุณได้ นะคะ‛
‚ทําไม‛
 พิสชาหลบตาเขาอีกครัง้ เธอไม่เคยต้ องมาพูดจาอะไรแบบนี ้กับ
เพศตรงข้ ามมาก่อน หรื อแม้ กระทัง่ พาคิน แฟนเก่า เธอก็ไม่เคยทําอะไร
แบบนี ้ ตอนนี ้ความรู้สกึ ตีกนั ไปหมด เธออยากให้ เขาไว้ ใจ และคิดไป
ก่อนว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ ้นน่าจะฝี มือของนายใหญ่ที่พรรณรายพูดถึง
แน่ๆ
อิศราก้ มหน้ าลงมาชิดเธอมากกว่าเดิม ‚บอกผมได้ ไหมพิส
ชา…ว่าทําไม‛
‚ก็ถ้าคุณโดนยิง คุณจะเจ็บมาก‛
‚นัน่ ไม่ใช่คําตอบนะพิสชา‛
หญิงสาวคิดว่าตอนนี ้หน้ าของเธอคงแดงไปหมด เพราะมันออก
ร้ อนจนซ่าน ไหนจะยังระยะห่างของใบหน้ าระหว่างเขาและเธอนัน่ อีก
แต่ก่อนที่พิสชาจะได้ ตอบอะไร อิศราก็โน้ มหน้ าลงมาหาพร้ อมประทับ
ริ มฝี ปากของเขาลงบนริ มฝี ปากของเธอ พิสชารู้ว่ากําลังจะเกิดอะไรขึ ้น
ในนาทีถดั ไป และมันเป็ นการกระทําที่เธอไม่เคยอนุญาตให้ ใครมาก่อน
แม้ กระทัง่ พาคิน แต่กบั อิศรา เขาทํามันอีกซํ ้าแล้ วซํ ้าเล่า และตอนนี ้เธอ
ก็ชกั จะหวัน่ ไหว แม้ ในครัง้ ก่อนหน้ านี ้จะเต็มไปด้ วยความหยาบกระด้ าง
ก็ตาม แต่ครัง้ นี ้รสสัมผัสที่ได้ รับช่างแตกต่างจากครัง้ ก่อนเป็ นไหนๆ ช่าง
หวานซาบซ่านและปลุกเร้ า อย่างที่เธอไม่เคยได้ รับจากเขามาก่อน
 และก่อนที่อะไรๆจะเลยเถิดไปมากกว่านี ้ ประตูห้องพักก็ถกู
เปิ ดออกมาพร้ อมเบญญาและผ่องรํ าไพ
‚เป็ นยังไงกันบ้ าง เกิดอะไรขึ ้นน่ะตาอิศ ป้ารู้ข่าวจากธีระก็รีบ
มาเลย‛
อิศราผละออกจากพิสชาแทบทันที เขาเสยผมลวกๆก่อนจะ
ล้ วงกระเป๋ าอย่างไม่ร้ ูจะทําอะไรที่ดีไปกว่านี ้ แล้ วเดินห่างจากเตียงของ
คนป่ วย ค่อยบอกขึ ้น ‚ไม่มีอะไรหรอกครับป้าเล็ก หมอบอกว่าปลอดภัย
ดีแล้ วอีกไม่กี่วนั ก็คงกลับได้ ‛
‚แล้ วนี่...ใครกันที่มนั ทําแบบนี‛้ เบญญาเข้ าไปคุยใกล้
หลานชายด้ วยนํ ้าเสียงเป็ นกังวล
‚ผมก็ยงั ไม่ทราบครับ ต้ องให้ ธีระตามสืบอีกที ไม่กี่วนั คงได้
เรื่ อง‛
พิสชาเม้ มปากแน่น ความรู้สกึ เมื่อครู่ยงั ไม่จางหายไป เธอก้ ม
หน้ างุด ไม่กล้ าแม้ แต่จะประสานสายตากับเขา จนได้ ยินเสียงของ
เบญญาถามขึ ้นว่า ‚เจ็บมากไหมหนูบวั ‛
‚ก็...เอ่อ...เจ็บค่ะคุณป้าเล็ก‛
‚ดีแล้ วล่ะ ปลอดภัยก็ดีแล้ ว เดี๋ยวข่าวออกนี่ท่าจะแย่ ป้าอุดเงิน
ไปแล้ ว บอกให้ เรื่ องนี ้เงียบๆ อิศ เดี๋ยวออกมาคุยกับป้าข้ างนอกหน่อย‛
อิศราเดินตามผู้เป็ นป้าไปอีกทางที่เป็ นห้ องรับรองภายในห้ องพักผู้ป่วย
อีกที
ผ่องรํ าไพเข้ ามายืนเกาะขอบเตียง ถามบ้ าง ‚เป็ นไงบ้ างคะน้ อง
บัว‛
‚ไม่เป็ นอะไรมากแล้ วล่ะค่ะ‛
‚ตอนพี่ร้ ูครัง้ แรก พี่ตกใจแทบแย่ ใครกันนะคิดก่อกวนแบบนี ้
มันคงไม่ได้ มาดีแน่ๆ‛ พิสชากระตุกยิ ้มให้ แต่ปาก ในใจอยากรู้เช่นกันว่า
ใช่อย่างที่คิดไว้ หรื อเปล่า
เบญญาคุยเรื่ องนี ้กับอิศราหน้ าตาเคร่งเครี ยดเช่นกันที่อีกห้ อง
จนชายหนุ่มต้ องคอยปลอบว่าไม่ต้องห่วง เบญญาจึงผ่อนคลายลงไป
ได้ บ้าง ก่อนกลับยังยํ ้านักยํ ้าหนาให้ จ้างบอดีการ์ ดเพิ่ม เพื่อความ
ปลอดภัย อิศรารับคําอย่างแข็งขันเพื่อให้ คนเป็ นป้าสบายใจ
‚เรี ยบร้ อยดีใช่ไหม‛ มธุรดาถามกลับไปในสายสนทนาที่เป็ น
มือปื นจ้ างวานให้ ไปจัดการยิงพิสชา แต่ยิงแค่ถากๆเท่านันไม่
้ ต้องให้
โดนจุดสําคัญ
ผู้ชายข้ างกายเธอถามขึ ้นขณะปล่อยมือจากแก้ วบรั่นดี‚ทําแบบ
นี ้ไม่สงสารน้ องสาวเธอหรื อไง‛
 ‚ไม่ทําแบบนี ้ แล้ วคุณอิศราจะไว้ ใจยัยบัวเหรอคะ แล้ วอีกอย่าง
โดนแค่นนไม่
ั ้ ถึงตายหรอกค่ะ‛ มธุรดาบอกด้ วยนํ ้าเสียงเยือกเย็น ไร้
ความปราณี แตกต่างจากหน้ าตาสวยสดราวฟ้ากับเหว
‚คุณนี่โหดไม่ใช่เล่นเลยนะ‛ ชายคนเดิมบอกพร้ อมหัวเราะ
น้ อยๆออกมา
‚ฉันไม่ทําแบบนี ้ งานเราจะสําเร็จได้ ยงั ไงล่ะคะ อีกอย่าง...ยัย
นัน่ ก็ไม่เคยเป็ นน้ อง มินไม่เคยนับว่ามันเป็ นน้ องเลย...ซักวันเดียว‛
18
พิสชาจะได้ ออกจากโรงพยาบาลเสียที แต่ที่น่าผิดหวังคือ อิศรา
ไม่ได้ มารับเธออย่างที่เขาบอกไว้ เมื่อวานนี ้ กลับสัง่ ให้ ธีระมารับแทน
เธอไม่ถามว่าทําไมเขาไม่มารับเอง และเมื่อลงมาถึงล็อบบี ้ ธีระก็ขอตัว
ไปรับโทรศัพท์ที่อีกทาง แล้ วให้ เธอนัง่ รอก่อนที่ชดุ เก้ าอี ้ในบริ เวณนัน้
เสียงทักทายดังขึ ้นจากทางด้ านหลัง‚คุณบัว‛ พิสชาได้ ยินจึงหัน
ไปเมื่อเห็นว่าเป็ นใครจึงส่งยิ ้มทักทายกลับทันที ‚คุณภพธรมาทําอะไร
ที่นี่คะ‛
‚ผมมาตรวจร่างกายประจําปี น่ะครับ แล้ วนี่คณ
ุ บัวเป็ นอะไร
ครับ‛
‚ไม่ได้ เป็ นอะไรมากหรอกค่ะ ก็แค่...ไม่สบายนิดๆหน่อยๆ‛ พิส
ชาตอบแล้ วเผลอลูบบริ เวณต้ นแขนที่มีแผล ภพธรสายตาไว เห็นสาย
คล้ องบริ เวณต้ นคอภายใต้ เสื ้อของหญิงสาวที่ยื่นออกมาเล็กน้ อย ทังยั ้ ง
พอได้ ข่าววงในมาบ้ างว่ามีเหตุยิงกันที่หน้ าบริ ษัทใหญ่ที่ตงของอิ
ั้ ศรา
มณี แต่ที่ไม่ร้ ูคือใครกันที่โดนยิง ตอนนี ้เขารู้แล้ วว่าพิสชานี่เองที่เป็ น
ผู้เคราะห์ร้ายคนนัน้
‚มีเลือดซึมที่แขนคุณบัวนี่ครับ‛
‚ไหนคะ‛
 ‚นี่คณ
ุ บัวไม่ได้ เจ็บนิดหน่อยแล้ วนี่ครับ ไปครับ ผมพาไปทํา
แผล‛ ภพธรบอกพร้ อมกับลุกขึ ้นมาหาแตะแขนหญิงสาว สีหน้ า
เคร่งเครี ยดไปถนัดตาเช่นกัน
‚ไม่เป็ นไรค่ะ บัวไม่เป็ นอะไรแล้ วจริ งๆ รอยเลือดนี่มนั แห้ งแล้ ว
ไม่มีอะไรต้ องห่วงหรอกค่ะ‛
ธีระเดินเข้ ามาพอดีพร้ อมอิศรา หลังออกไปรับสายผู้เป็ นนาย ที่
นัยว่าติดธุระและคิดว่าจะมารับพิสชาไม่ได้ แต่นายเขาก็เร่งจนทุกอย่าง
เรี ยบร้ อย ก่อนจะบึง่ มาที่โรงพยาบาลทันที ทันเห็นหญิงสาวกับเพื่อนรัก
ที่กลายเป็ นเพื่อนแค้ นกําลังจับไม้ จบั มือกันอยู่
‚ไม่ต้องหรอกภพธร ฉันดูแลเองได้ นายน่าจะไปดูแลคนที่เขา
อยากได้ ความช่วยเหลือจากนายดีกว่านะ‛
ภพธรไม่ตอบว่าอะไร ได้ แต่ยกมุมปากยิ ้มข้ างเดียว คล้ ายจะ
เย้ ย ‚นายหมายถึงใครเหรออิศ‛ ภพธรส่ายหน้ าช้ าๆ ส่งเสียงบางอย่างที่
ทําเอาอิศราไม่สบอารมณ์ในนาทีนนเอง ั ้ ‚นายยังไม่หายโกรธอีก
เหรออิศ ในเมื่อผู้หญิงเขาเลือกเรา จะให้ ทํายังไงเล่า ไม่เอาน่าเรื่ องก็
ผ่านมาตังนานแล้
้ ว อย่าผูกใจเจ็บเราอยู่เลยนะ‛
 ก่อนที่สถานการณ์จะแย่ลงไปมากกว่านี ้ พิสชาที่ฟังชายทังคู
้ ่
คุยกันไปเถียงกันไปทีละประโยค ก็ทําทีเป็ นคว้ าแขนอิศราแล้ วขอตัว
ออกมาจากตรงนัน้ ‚บัวกลับก่อนนะคะ อยากพักผ่อนแล้ วค่ะ‛
อิศราไม่เคยต้ องมาอ่อนข้ อให้ ใคร แต่พอเห็นหน้ าเซียวๆของ
หญิงสาว เขากลับยอมพาเธอไปที่รถตามคําขอ ชายหนุ่มขับรถออก
จากโรงพยาบาลด้ วยสีหน้ าราบเรี ยบคล้ ายมีอาการมึนตึงรวมอยู่ด้วย
ซํ ้าร้ ายบรรยากาศก็ดจู ะอึดอัดมากขึ ้นเต็มที จนคนนัง่ ข้ างๆทนไม่ไหว
ต้ องชวนเขาคุยเมื่อรถจอดรอสัญญาณไฟจราจร ‚เห็นคุณธีระบอกว่า
คุณติดธุระ ไม่คิดว่าจะมารับได้ ‛
‚เลยโทรให้ นายภพธรมารับรึไง‛ อิศรากระชากเสียงถามแทนที่
จะตอบคําถามของเธอ เรี ยกรอยยิ ้มให้ คนที่เพิ่งโดนยิงมาแบบไม่ร้ ูตวั
เลยทีเดียว
‚ไม่ใช่แบบนันนะคะ
้ ฉันก็เพิ่งเจอคุณภพธรก่อนหน้ าคุณมาไม่กี่
นาทีนี่เอง เห็นว่ามาตรวจสุขภาพประจําปี ‛ พิสชาแก้ ไขความจริ งให้ เขา
รู้ นึกไปแล้ วก็แอบคิดว่าอิศราก็น่าจะไปตรวจดูบ้าง เพราะดูจะอารมณ์
ขึ ้นๆลงๆแบบนี ้ออกบ่อย ไม่แน่วา่ ร่างกายเขาอาจมีอะไรปั่ นป่ วนอยู่ข้าง
ในก็เป็ นได้
 ‚แล้ วยังไง‛ อิศราละสายตาจากท้ องถนนมามองเธอชัว่ ครู่ ก่อน
จะพูดอะไรต่อก็มีสายเรี ยกเข้ าขัดจังหวะขึ ้นพอดี ‚ว่าไงครับนํ ้าตาล
เดี๋ยวพี่โทรกลับนะครับ พี่ขบั รถอยู่‛
โธ่ ธุระที่เขาติดพันก็คงหนีไม่พ้น น้ องนํ ้าตาลแสนหวานของเขา
สินะ และแล้ วพิสชาก็เกิดความคิดอยากกลับไปพักรักษาตัวต่อที่บ้าน
จะด้ วยอารมณ์อะไรก็แล้ วแต่เธอไม่อาจรับรู้ จึงรี บบอกเขาออกไป ก่อน
ที่อิศราจะเลี ้ยวไปอีกทางที่เป็ นที่พกั ชัว่ คราวของเธอ ‚คือ...ฉันว่าจะขอ
กลับไปพักที่บ้านจะได้ ไหมคะ‛
อิศราได้ ยินแล้ วเงียบไปพักใหญ่ เขาไม่อยากให้ เธออยู่ไกลหู
ไกลตา แต่พอเห็นสายตาคล้ ายจะอ้ อนวอน เมื่อเผลอมองหน้ าสบตา
เธอแล้ ว ก็อดใจอ่อนไม่ได้ ในที่สดุ
‚แล้ วคุณจะกลับไปทํางานได้ เมื่อไร ที่ผมถามนี่ไม่ได้ เร่งรัดอะไร
หรอกนะ เพราะเผื่อว่ามีคนอยากรู้ผมจะได้ บอกคนอื่นเค้ าได้ ‛ พิสชา
เงียบคิดไปครู่ แล้ วค่อยตอบออกไป ‚คิดว่าวันมะรื นนี ้ก็คงไปทํางานได้
แล้ วล่ะค่ะ‛
‚จะรี บไปทําไม แผลคุณหายดีแล้ วเหรอ อีกซักอาทิตย์ค่อยไปก็
ได้ มง‛
ั ้ อิศราบอกเสียงคล้ ายจะดุเล็กน้ อยที่เธอทําท่าจะไปทํางานในวัน
สองวันนี ้ ทังๆที
้ ่ยงั ไม่หายดี
 ‚ตามนันก็
้ ได้ ค่ะ ถ้ าอย่างงันเอาเป็
้ นว่าคืนนี ้ฉันขอนอนพักที่
บ้ านก่อน แล้ วหลังจากนันจะขอกลั
้ บไปพักที่คอนโดนะคะ‛
อิศราปรายตามามอง แล้ วบอกด้ วยนํ ้าเสียงที่คาดเดาอารมณ์
ไม่ได้ ว่า ‚ตามใจ‛
‚ฉันยังไม่ร้ ูเลยว่าคุณพักที่ไหน‛ พิสชาชวนคุยต่อ เมื่อเห็นว่า
อารมณ์ของอิศรายังไม่เข้ ารูปเข้ ารอยดีนกั
อิศราไม่ตอบคําถามของเธอ และนัน่ ก็ทําให้ เขาค่อยยิ ้มออก
เป็ นยิ ้มอย่างคนเจ้ าเล่ห์เสียด้ วย พิสชายังไม่ร้ ูว่าห้ องชุดของเธอและเขา
อยู่ติดกัน อิศราเลือกซื ้อห้ องชุดเอาไว้ ก่อนหน้ าไม่นาน และเมื่อเขารู้ว่า
ต้ องแต่งงานกับเธอด้ วยแล้ ว เขาก็จดั แจงให้ ช่างทําประตูเชื่อมระหว่าง
ทังสองห้
้ อง แน่นอนว่าทางเข้ าอยู่ที่ห้องของเขาเอง และชายหนุ่มก็ยงั ไม่
เคยใช้ มนั มาก่อนเลยสักครัง้ เดียว ตังแต่
้ มีเธอมานอนอยู่(ห้ อง)ข้ างๆ
‚อีกสองอาทิตย์ผมต้ องไปถ่ายทําโฆษณา คุณคิดว่าจะหายทัน
หรื อเปล่าพิสชา ถ้ าทันก็เตรี ยมของไปด้ วยเลย คุณต้ องไปกับผมด้ วย‛
‚ทันค่ะ‛ พิสชาไม่อยากถามหาเหตุผลว่าทําไมต้ องไปกับเขา
ด้ วย ได้ แต่ตอบรับพร้ อมลอบมองเสี ้ยวหน้ าของชายคนข้ างๆที่กมุ หัวใจ
ของเธอไว้ ทงดวง
ั ้ จะมีความสุขมากขนาดไหนนะ หากเขาจะมีเธออยู่ใน
ใจบ้ าง เพราะมัวแต่มองอีกฝ่ ายเพลิน จึงไม่ได้ ถามไถ่รายละเอียดว่า
ต้ องไปถ่ายทําโฆษณาที่ไหน เมื่อไร อย่างไร และไปกับใครบ้ าง แต่แล้ ว
ก็ไม่เห็นว่าจะสําคัญอะไร หากเหตุการณ์ในอนาคตนันจะทํ ้ าให้ เขาและ
เธอพัฒนาความสัมพันธ์ให้ มากกว่าที่เป็ นอยู่นี่ได้ เพื่อเธอจะได้ ทํางาน
ให้ เสร็จสิ ้นโดยไวก็คงเพียงพอแล้ ว พิสชาคิดอย่างปลงได้ ในที่สดุ
ถึงบ้ านของมารดา พิสชาพบว่าทังบ้ ้ านว่างเปล่า จากทีแรก
ที่อิศราจะอยู่เป็ นเพื่อน เขาก็โดนโทรตามจากปลายสายที่แทบไม่ต้อง
คาดเดา เพราะได้ ยินแว่วๆว่าเป็ นน้ องนํ ้าตาลอีกแล้ ว เธอจึงแกล้ งหาว
และไล่เขากลับไปในที่สดุ ไม่อยากให้ เขาผิดใจกับคนรักของเขา พอ
คล้ อยหลังแล้ วก็ต้องมานัง่ ซึมที่เธอดันคิดเป็ นห่วงอิศรา แต่ไม่นกึ ห่วง
ความรู้สกึ ของตนเองเสียอย่างนันด้ ้ วยการให้ เขารี บไปพบหวานใจตัว
จริ ง
ภาวินีกลับเข้ าบ้ านคล้ อยหลังอิศราไม่นาน และเมื่อเห็นสภาพ
บุตรสาว คนเป็ นแม่ตกใจแทบสิ ้นสติเลยทีเดียว ‚บัวเป็ นอะไรน่ะลูก‛
‚ไม่เป็ นอะไรมากหรอกแม่ แค่โดนยิง‛
‚ตายแล้ ว ทําไมถึงได้ รุนแรงกันด้ วย นี่ถึงกับจะฆ่าจะแกงกัน
เลยหรื อไง วันนี ้ยังยิงแกขนาดนี ้ วันหน้ าไม่ถึงกับต้ อง...‛ พิสชาลาก
เสียงเรี ยกมารดา แล้ วเบี่ยงเบนความตกใจไม่อยากให้ ท่านต้ องมาวิตก
ด้ วย ‚แม่ ไม่มีอะไรหรอกน่า‛
 ‚โธ่ บัวเอ๊ ย เพราะแม่แท้ ๆเลย ลูกถึงต้ องมาเจ็บตัวแบบนี ‛้
‚ไม่เอาน่าแม่ อย่าโทษตัวเองเลยนะบัวขอร้ อง เรื่ องนี ้ไม่ใช่
ความผิดของแม่ซกั หน่อย‛คนลูกกลับเป็ นฝ่ ายปลอบใจมารดาเสียอย่าง
นัน้ แล้ วส่งเสียงขอร้ องออกไป ‚แต่บวั ขอให้ เรื่ องแบบนี ้มันเกิดกับเราแค่
ครัง้ นี ้ครัง้ เดียวก็พอนะแม่ ต่อไปแม่ต้องหักห้ ามใจให้ ได้ นะ อย่าไปที่
แบบนันอี ้ ก อ้ อ ไม่ใช่วา่ ไม่ไปตรงนัน้ แต่แอบไปเล่นอย่างอื่นอีกล่ะแม่‛
‚แค่นี ้ แค่แม่เห็นว่าบัวต้ องมาเจ็บตัว แม่ก็ใจจะขาดตายอยู่แล้ ว
นะลูก‛ ภาวินีลบู ศรี ษะบุตรสาวบอกเสียงอ่อย ทังสงสารคนลู
้ กจับจิต ที่
ตัวเองเหมือนเป็ นสาเหตุให้ ลกู ต้ องมาเจอเรื่ องราวร้ ายๆพวกนี ้
‚ดีแล้ วล่ะแม่ บัวขอแค่ทํางานครัง้ นี ้ให้ เสร็จก็พอ เราจะได้ เป็ น
อิสระ แล้ วแม่ไปไหนมา บัวเห็นบ้ านปิ ดเงียบเชียบเลยตอนมาถึง ‛
‚ก็ไปเดินเล่นหน้ าปากซอยหน่อยน่ะ เหงาๆอยู่บ้านคนเดียว‛
‚ไม่ใช่วา่ แอบไปเล่นหวยหุ้นกันนะ‛ พิสชาคาดคันมารดาทั
้ ง้
สายตาและคําพูด
‚โอ๊ ย แม่ไม่เล่นแล้ วของพวกนันน่
้ ะ แล้ วนี่บวั จะอยู่บ้านกี่วนั ‛
คนแม่ถาม หลังจากนันสองแม่
้ ลกู ก็ชวนกันคุยอีกครู่ใหญ่ พิสชาจึงขอ
ไปพักในห้ องของตนเอง พลันนึกถึงเสี ้ยวหน้ าของใครบางคน พร้ อมทัง้
พยายามนึกหาหนทางให้ งานที่ได้ รับมาเสร็จสิ ้นโดยไว เพราะนานวัน
เข้ าก็เหมือนไม่มีอะไรคืบหน้ าเลย ก่อนถอนหายใจให้ กบั งานยักษ์ ครัง้ นี ้
เสียงออดที่หน้ าบ้ าน ทําให้ มือที่กําลังง่วนอยู่กบั อาหารในเตา
ชะงัก พิสชาชะเง้ อคอมอง พลางนึกในใจว่าทําไมถึงมารับเธอเร็วนัก
ทังๆที
้ ่ก็บอกไปแล้ วให้ มาสายๆหน่อย พลันสายตาเหลือบมองเวลาอีก
ครัง้ นึกในใจว่ายังไม่ถึงเวลานัดเลย จะรี บมารับทําไมกัน หรื อเขาอาจมี
ธุระต้ องไปที่ไหนต่อ จึงรี บมารับ
ว่าแล้ วจึงหันไปเช็ดไม้ เช็ดมือที่ผ้ากันเปื อ้ น เผลอสํารวจตัวเองที่
กระจกตรงตู้โชว์กลางบ้ าน ส่งยิ ้มเล็กน้ อยแล้ วตรงลิ่วไปที่หน้ าบ้ านทันที
ยิ ้มน้ อยๆที่เธอนํามาจากในบ้ าน หุบฉับลงทันทีเมื่อเห็นใครบางคนตรง
นัน้
19
‚บัว เป็ นไงบ้ าง ไม่เจอกันตังนาน‛
้ ชายหนุ่มหน้ าตาคมคายยืน
ชะเง้ อคอทักทายที่หน้ าบ้ านของเธอ พิสชาฝื นกระตุกยิ ้มนิดหนึง่ แล้ ว
เดินไปเปิ ดประตูให้ อีกฝ่ าย ทักทายกลับไปบ้ าง ‚ว่าไงคิน‛
‚บัวสบายดีใช่ไหม คินคิดถึงบัวมากเลยนะ แล้ วนี่บวั อยู่กบั ใคร
แม่ละ่ ไม่อยู่บ้านเหรอ‛ พาคิน ชายหนุ่มที่เธอเคยเสียนํ ้าตาให้ ยงั คง
ทักทายเหมือนไม่เคยมีเรื่ องบาดหมางกันมาก่อน
‚แม่ออกไปวัด‛ พิสชาบอกแล้ วนึกเอะใจแต่เช้ า เพราะร้ อยวัน
พันปี มารดาไม่คอ่ ยนึกอยากเข้ าวัดเข้ าวาสักเท่าไรนัก ทีแรกคิดว่าท่าน
คงอยากสงบจิตสงบใจ แต่พอเห็นหน้ าพาคิน เธอคิดว่าท่านน่าจะไปต่อ
ชะตาชีวิตให้ เธอเสียมากกว่า แล้ วนึกถึงใครอีกคนที่บอกว่าจะมารับเธอ
กลับคอนโดช่วงสายๆของวัน
‚แล้ วนี่...เอ่อ...คินมีอะไรหรื อเปล่า‛ พิสชาถามเมื่อเห็นอีกฝ่ าย
ถือวิสาสะเดินนําหน้ าเธอเข้ าบ้ านไปเสียก่อนที่เจ้ าของจะเชื ้อเชิญ
พาคินหันหน้ าคมเข้ มมามองเธอ ก่อนจะบอกออกมาว่า ‚คิน
คิดถึงบัว คินอยากมาขอโทษบัวที่ทําให้ บวั ต้ องเสียใจ‛
‚ไม่เป็ นไรหรอก บัวไม่ได้ คิดอะไรมากแล้ วล่ะ‛
 ‚แสดงว่าก่อนหน้ านี ้บัวคิดใช่ไหม บัวโกรธคินใช่ไหม‛ พาคิน
ถามด้ วยนํ ้าเสียงกระตือรื อร้ น ถ้ าผู้หญิงโกรธเขาก็แสดงว่าเธอต้ องมีใจ
ให้ เขาอยู่บ้าง ฉับพลันใจก็นกึ อยากรุกต่อ ‚บัว เรากลับมาเป็ น
เหมือนเดิม…‛
‚คิน เดี๋ยวก่อนนะ ที่บวั บอกว่าไม่ได้ คิดอะไรมากแล้ วน่ะ คือบัว
ไม่ได้ คิดอะไรแล้ วจริ งๆ อีกอย่างบัวก็ไม่อยากเอาเรื่ องในอดีตมาเป็ น
อารมณ์ด้วย ไหนๆคินก็เจอคนที่ดีกว่าบัวแล้ ว เราก็ยงั คุยกันได้ แต่คงไม่
เหมือนเมื่อก่อนแล้ วล่ะ‛
‚บัว‛ พาคินครางเสียงอ่อย
‚คินมีเรื่ องคุยแค่นี ้ใช่ไหม คือบัวมีงานต้ องไปทําต่อน่ะ‛
‚แล้ วนี่บวั ได้ งานที่ไหน‛ พาคินถามเพราะไปตามหาเธอที่ร้าน
ของเฟื่ องลดา แต่ไม่เจอเมื่อไม่เจอเขาจึงมาตามหาที่บ้าน
‚บัวยังไม่ได้ งานทําเป็ นหลักเป็ นแหล่งเลย แล้ วนี่ อย่าหาว่าบัว
ไล่เลยนะ แต่บวั ว่าคินกลับไปก่อนเถอะ‛ พิสชาบอกอย่างร้ อนรนเพราะ
จวนเจียนจะถึงเวลาที่ใครบางคนจะมารับเธออยู่แล้ ว
‚ไม่ บัว คินรู้นะว่าบัวยังรักคินอยู่ คินขอโทษ ถ้ าบัวไม่ให้
อภัยคิน คินจะ...จะ...‛ พาคินบอกพร้ อมกับมองไปรอบๆบ้ านของหญิง
สาว พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นผนังบ้ านที่เหมือนจะเป็ นผนังเบาถ้ า
สายตาคาดเดาไม่ผิดพลาด หากตนเองปล่อยหมัดกระแทกลงไปตรง
นัน้ แสดงท่าทีเกรี ย้ วกราดอีกหน่อย แน่ใจได้ เลยว่าพิสชาต้ องยอมยก
โทษให้ เขาแน่นอน บางทีอาจใจอ่อนให้ ด้วย และที่สําคัญคงไม่เจ็บตัว
สักเท่าไร
‚คินจะทําอะไร‛ พิสชามองด้ วยสายตางงงัน
เสี ้ยววินาที พาคินกระแทกมือไปที่ผนังตรงนันทั้ นที เจ็บจี๊ดจน
นํ ้าตาแทบเล็ด ผิดคาดที่ผนังที่คิดไว้ ไม่ใช่ผนังเบา แต่เป็ นของจริ ง เลือด
จึงซึมออกมาทันที
‚คิน ! ‛
แล้ วพาคินก็คว้ ามือเธอมาจับไว้ มนั่ นํ ้าตาคลอ หวังเรี ยก
คะแนนความสงสารที่คิดว่าพิสชายังมีให้ เขาอยู่ ‚บัว คินขอโทษนะ คิน
ผิดไปแล้ ว คินมันโง่เองที่ทํากับบัวแบบนัน‛
้ พาคินเริ่ มพล่ามซํ ้ายังเอา
มือเธอมากุมไว้ มนั่
‚ไม่เป็ นไรหรอกคิน ปล่อยมือบัวก่อน‛ พิสชาบอกแล้ วพยายาม
ดึงมือออกจากการกอบกุมของอีกฝ่ าย พลันสายตาเหลือบไปเห็นว่าใคร
บางคนที่จะมารับเธอกลับ เดินดุม่ ๆเข้ ามาในบ้ านแล้ วในตอนนี ้ ใจดวง
น้ อยกระตุกวูบทันที เธอกระตุกมือออกทัน ก่อนที่เขาจะเข้ ามาเห็น
‚พิสชา‛ อิศราส่งเสียงเรี ยกก่อนที่จะปรากฏกายขึ ้น
 พาคินหน้ าตาเลิ่กลัก่ หันไปตามเสียงทางด้ านหลัง แล้ วถามขึ ้น
‚ใครน่ะบัว‛
‚ผมมารับคุณแล้ ว‛ อิศราบอกเมื่อเดินเข้ ามาถึงภายในบ้ าน
สายตาของอิศรามองทางเธอก่อนจะมองชายอีกคนข้ างๆกายหญิงสาว
ด้ วยสายตาแบบไม่ให้ ความสําคัญ เสมือนพาคินไม่มีตวั ตน
‚ค่ะ นี่คณ ุ อิศรา ส่วนนี่พาคินค่ะ‛ พิสชาได้ ทีรีบแนะนําให้ ชาย
ทังสองได้
้ ร้ ูจกั กัน เพื่อไม่ให้ ทงคู
ั ้ ต่ งตั
ั ้ วทัน
พาคินมองอีกฝ่ ายอย่างประเมิน และเมื่อเห็นอิศราตัวใหญ่กว่า
หน้ าตาดีกว่า ที่สําคัญสายตาของอิศราก็มองตนเองแบบไม่เป็ นมิตร
แม้ แต่น้อย เท่านันพาคิ
้ นก็ตวั สัน่ งันงกด้ วยความกลัว ซํ ้าร้ ายมือที่ลงแรง
ต่อยผนังบ้ านของหญิงสาวยังแสบแปลบๆขึ ้นมาเสียแล้ วในตอนนี ้
‚คินมีธรุ ะอะไรอีกหรื อเปล่า ถ้ าไม่มี บัวจะออกไปข้ างนอกแล้ ว
นะ‛
‚แล้ วตอนนี ้บัวพักที่ไหน ทํางานที่ไหน บอกคินได้ ไหม‛ พาคิน
ยังถามต่อ สายตาคอยเหลือบแลชายหนุ่มอีกคนไม่วางตา
‚บัวไม่สะดวกน่ะคิน‛ พิสชาอึกอัก เพราะไม่ร้ ูว่าบอกพาคินไป
แล้ ว ฝ่ ายนันจะตามไปตอแยเธออี
้ กหรื อไม่
 ‚บัวพักกับผม ทํางานกับผม ถ้ าคุณอยากไปพบเธอ เอ้ านี่
นามบัตรของผม‛ อิศราเดินมาหยุดยืนข้ างหญิงสาวแล้ วหยิบยื่น
นามบัตรในกระเป๋ าส่งให้ พาคินรับมาถือด้ วยสายตัดพ้ อ ก่อนจะพยัก
หน้ าให้ แล้ วยอมจากไปในที่สดุ ลับร่างพาคินทังบ้
้ านตกอยู่ในความ
เงียบนานจนภาวินีกลับมาจากวัดนัน่ จึงได้ ยินเสียงพูดคุยขึ ้นมาอีกครัง้
มารดาของเธอมาพร้ อมขนมที่เธอชอบ พิสชารับของมาแล้ วใช้ เวลาไม่กี่
นาทีเก็บของ รํ่ าลามารดาพร้ อมหิ ้วกระเป๋ ากับถุงขนมขึ ้นรถกลับในทันที
‚แฟนคุณชื่ออะไรนะ‛ อิศราถามขึ ้นเมื่อทังคู
้ เ่ ข้ ามานัง่ ในรถ
เรี ยบร้ อยแล้ ว
‚เขาไม่ใช่แฟนฉันแล้ ว‛ พิสชาแก้ ไขให้ ถกู แล้ วบอกต่อ ‚พาคิน
ค่ะ ทําไมเหรอคะ‛
‚เขาดูสนั่ ๆเชียวเวลาผมถาม ชื่ออะไรนะ พาคิน...พาคินสัน งัน้
เหรอ‛ อิศรายํ ้าถามอีกครัง้ นํ ้าเสียงติดจะเยาะเล็กน้ อย
‚ฮึ เอาเถอะค่ะ จะเรี ยกอะไรก็แล้ วแต่คณ
ุ เถอะ‛
‚นายนัน่ มันมาตามง้ อคุณหรื อไงพิสชา‛ อิศราถามขึ ้นเมื่อพา
เธอออกมาถึงถนนใหญ่ได้ ไม่กี่นาที ทังที ้ ่ก่อนหน้ าก็พยายามข่มอารมณ์
ขุ่นมัวในใจตังแต่
้ เห็นหน้ านายคนนัน้ เขาไม่อยากยอมรับกับตัวเองเลย
ว่ารู้สกึ หงุดหงิดทุกครัง้ ที่เห็นเธอพูดคุยกับผู้ชายคนอื่น และคนเมื่อครู่ก็
ได้ ขึ ้นชื่อว่าเป็ นแฟนเก่ากันด้ วย เห็นแล้ วบอกไม่ถกู ว่าอารมณ์เสียแค่
ไหน
‚ไม่นี่คะ คงแค่แวะมาทักทายกันธรรมดามัง้ ฉันก็ไม่แน่ใจ‛
‚มาทักทายธรรมดา อย่างนันเหรอ้ อ้ อ ผมลืมไปว่าคุณกับเขา
กลับมาดีกนั แล้ วนี่‛ อิศราถามเสียงเย้ ยนิดๆ ‚แต่คณุ อย่าลืมนะว่าคุณ
น่ะแต่งงานกับผมแล้ ว‛
‚ก็แค่แต่งงานจอมปลอมไม่ใช่เหรอคะ‛ พิสชาย้ อนทังที ้ ่นงั่ มอง
เหม่อออกไปนอกรถในฝั่ งของตนเอง บอกเสียงเนิบนาบเสียจนคนฟั ง
ทนไม่ไหว ดีที่รถจอดติดรอสัญญาณไฟจราจรพอดิบพอดีไม่อย่างนันคง ้
ได้ ขบั ชนคันอื่นวุน่ วายเป็ นแน่ อิศราเสียงแข็งขึ ้นมาทันที ‚ใช่! แค่
แต่งงานจอมปลอม แต่ช่วยทําตัวให้ มนั เหมาะสมด้ วย ไม่ใช่อ่อยทังไอ้ ้
ภพธร ไหนจะแฟนเก่าของคุณอีก‛
พิสชาตกใจ ร้ องถามเสียงหลง ‚จะบ้ าเหรอ ฉันไปอ่อยใคร แล้ ว
ไปอ่อยตอนไหนไม่ทราบ‛
‚ผมจะไปรู้เหรอ เห็นส่งสายตาหวานให้ ทกุ คนเลยนี่ ทีกบั ผมนี่
แทบจะทําตาเขียวตาควํ่าใส่อยู่ตลอด‛
‚ตาฉันเป็ นแบบนี ้อยู่แล้ ว ไม่ได้ แสร้ งทําตาหวานค่ะ ‛ พิสชาหัน
มากระพริ บตาปิ บๆใส่เขาประกอบคําบอกเล่าแกมประชดประชดนัน้
 ‚ไหน‛ อิศราถือโอกาสจับคางมนของคนชอบเถียงให้ หนั มาหา
แล้ วจ้ องตามองเธอนิ่ง เพราะรู้ว่าที่เธอพูดนัน่ เป็ นความจริ งทุกอย่าง ตา
ของเธอสวยหวาน แต่เขาไม่ชอบให้ เธอไปมองตากับใคร ไม่วา่ จะเป็ น
ภพธร พาคิน หรื อใครคนอื่นเขาก็ไม่ชอบใจทังนั ้ น้
‚ทําอะไรของคุณเนี่ย‛ พิสชาถาม ทังพยายามสะบั
้ ดหน้ าหนี
‚ผมก็จะดูไงว่าตาคุณน่ะหวานจริ งหรื อเปล่า‛
‚ปล่อย แล้ วหันไปขับรถของคุณเดี๋ยวนี ้เลยนะ‛
ด้ วยความมันเขี ้ยวคนตรงหน้ า อิศราโน้ มตัวมาจุ๊บเร็วๆที่ปาก
ของเธอ ก่อนจะยอมปล่อย เขาไม่อยากให้ อารมณ์ภายในที่มีต่อเธอ
ครอบงําจิตใจตนเองไปมากกว่านี ้ เพราะรู้ดีวา่ ไม่ใช่แค่ตาของเธอ
เท่านันที
้ ่หวาน ปากของหญิงสาวข้ างกายก็ด้วยที่หวานจนทําเอาเขา
เคลิ ้ม อยากชิมมากกว่าที่เคยได้ ลิ ้มลอง
พิสชาอยากผลักเขาออก แต่อิศราเร็วกว่าเมื่อได้ แกล้ งคนช่าง
เถียงแล้ วเขาหันกลับไปตังหน้้ าตังตาขั
้ บรถของตัวเองต่อ พิสชาเม้ มปาก
ด้ วยความขัดใจ เธอโกรธที่โดนเขากระทําแบบนี ้มาแล้ วหลายหน คน
อะไรชอบฉวยโอกาส ผู้ชายมักมากมีแฟนอยู่แล้ วยังมาหาเศษหาเลย
กับเธออยู่ได้ คิดแล้ วยิ่งฉุน เมื่อถึงที่พกั เธอแบกกระเป๋ าของตัวเองที่มี
แค่ใบเดียวลงจากรถไปทันที ไม่แม้ แต่จะขอบคุณคนที่ขบั รถพามาส่ง
 พิสชาลงจากรถแล้ วตรงขึ ้นห้ องพักทันที ด้ วยคิดว่าตนเองมี
สัมภาระแค่กระเป๋ าเสื ้อผ้ าใบเดียวจึงลืมถุงขนมที่มารดาซื ้อมาฝากไว้ ใน
รถของเขา อิศราที่กําลังจะลงตามมาเหลือบไปเห็นจึงหิ ้วออกมาให้ แล้ ว
ต่อสายโทรหา แต่สาวเจ้ าก็ไม่ยอมรับสายเสียที จึงเดินไปเรี ยกเธอที่
หน้ าห้ องแต่แล้ วพิสชาก็ยงั คงเงียบเฉย
เมื่อเข้ ามาถึงห้ องแล้ ว เธอตรงไปที่ห้องนํ ้ายืนมองตนเองใน
กระจกส่อง เพ่งมองอย่างนันอยู ้ ่หลายอึดใจ ทําไมนะ อิศราถึงชอบทํา
แบบนันกั้ บเธอ บางทีอาจเป็ นนิสยั ของผู้ชายมักง่ายแบบเขา แต่เจ้ าตัว
จะรู้บ้างไหม ว่าการกระทําแบบนี ้ทําให้ เธอใจสัน่ อยู่เสมอ
หญิงสาวเปิ ดนํ ้าในอ่างแล้ วถูปากล้ างแรงๆ การกระทําของเธอ
กําลังสวนทางกับหัวใจ เธออยากเก็บรอยประทับของอิศราเอาไว้ แต่
แล้ วก็เจ็บใจที่ไปรักผู้ชายคนที่เขามีคนรักอยู่แล้ ว เธอรู้ดีวา่ การที่คนรัก
ไปมีใครอื่นมันเจ็บปวดแค่ไหน เมื่อล้ างปากจนคิดว่าพอใจ พิสชา
เปลี่ยนชุดเดิมออกเพราะเลอะนํ ้าที่กระเด็นจากการล้ างปากเมื่อครู่ แล้ ว
เดินออกจากห้ องนํ ้าทังชุ ้ ดคลุมตรงไปหาเครื่ องดื่มในครัว ที่ห้องพักของ
เธอจะมีแม่บ้านนําอาหารและสารพัดเครื่ องดื่มมาแช่เตรี ยมไว้ ให้ อยู่
สมํ่าเสมอ เมื่อเปิ ดประตูต้ แู ช่แล้ ว สายตาของหญิงสาวก็สะดุดเข้ ากับ
เครื่ องดื่มที่ทําให้ เธอไร้ สติ แต่คราวนี ้เธอจะไม่ใช้ มนั แบบนันอี
้ กแล้ ว
 พิสชาเปิ ดฝากระป๋ องแล้ วตังท่
้ าจะตรงไปห้ องนํ ้า จู่ๆเธอก็นกึ
อยากสวยด้ วยการหมักผมด้ วยเบียร์ พลันอีกฟากของฝั่ งประตูเชื่อมที่
หญิงสาวไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีใครบางคนสร้ างมันขึ ้นมาก็ถกู เปิ ดออก
อย่างง่ายดาย คนเปิ ดพกความเป็ นห่วงมาด้ วยเพราะโทรหาแล้ วเธอไม่
ยอมรับสาย อิศราตัดสินใจใช้ ประตูเชื่อมระหว่างห้ องเขาและเธอเป็ น
ครัง้ แรก และแล้ วสายตาสองคูก่ ็ประสานกันตรงหน้ าประตูเชื่อมนันเอง้
‚คุณ เข้ ามาทําไม เข้ ามาได้ ยงั ไงคะ‛ พิสชาถามเสียงตื่น
ตระหนก
‚ผมโทรหาคุณตังนาน
้ ทําไมถึงไม่ยอมรับสาย เรี ยกหน้ าห้ องก็
ไม่ยอมเปิ ด ผมเลยตัดสินใจเข้ ามาแบบนี ้เลยน่ะสิ นี่ถงุ ขนมของคุณ ลืม
ไว้ บนรถน่ะ‛ อิศราบอกแล้ วเดินไปวางของลงบนโต๊ ะ
‚ขนมถุงเดียว คุณต้ องตามฉันขนาดนันเชี
้ ยวเหรอคะ‛
อิศราชะงักไปเล็กน้ อย เขารู้ดีวา่ ไม่ใช่เพราะแค่ขนมถุงเดียว
หรอกที่ทําให้ เขาถือวิสาสะเปิ ดประตูเข้ ามาแบบนี ้ แต่เพราะเป็ นห่วงคน
ในห้ องนี ้ต่างหาก ‚แล้ วนี่คณ
ุ คิดจะทําอะไร คิดจะดื่มของพวกนี ้อีกแล้ ว
เหรอ‛ เขาไม่วายถามต่อเพราะเห็นหญิงสาวถือกระป๋ องเบียร์ เอาไว้ ใน
มือ
 ‚อ้ อ ไม่ค่ะ คือฉัน เอ่อ...‛ พิสชาประหม่าเพราะใต้ ชดุ คลุมของ
เธอไม่มีเสื ้อผ้ าติดตัวอยู่เลย นอกจากเนื ้อตัวเปลือยเปล่า แถมยังต้ อง
มาอยู่ใกล้ ผ้ ชู ายที่เธอนึกถึงอยู่ตลอดเวลาแบบนี ้อีกด้ วย นาทีนนเองที
ั้ ่
หญิงสาวยกกระป๋ องขึ ้นจ่อปาก ยกดื่มทันที แล้ วก็นกึ ได้ ว่าเธอไม่ได้
หยิบมันมาเพื่อดื่ม แต่แล้ วกลับแก้ เก้ อด้ วยการชวนเขาด้ วย
‚คุณจะดื่มด้ วยกันไหมคะ‛
อิศราขมวดคิ ้วเล็กน้ อยเหมือนไม่พอใจที่เห็นหญิงสาวตรงหน้ า
ยกกระป๋ องเบียร์ ขึ ้นดื่ม ก่อนจะกดมุมปากลงเล็กน้ อย แล้ วเดินมาที่ต้ แู ช่
ตัดสินใจหยิบออกมาอีกกระป๋ องเช่นกัน
‚ฉันจะไป‛ พิสชาอึกอัก ชี ้มือไปทางห้ องนอน แล้ วพูดด้ วย
นํ ้าเสียงประหม่าเล็กน้ อย ‚ไปที่ห้อง คุณจะไปด้ วยกันไหม‛ พอถามแล้ ว
ก็นกึ ได้ ถึงความไม่เหมาะสม คนฟั งเลยพลอยสําลักเครื่ องดื่มไปด้ วย
‚ไม่คะ่ ไม่ใช่ คือ ฉันจะไปเปลี่ยนชุดน่ะค่ะ‛
‚อือ‛ อิศราครางเสียงเหมือนรับรู้ในลําคอแล้ วพยักหน้ า แต่แล้ ว
ก็ไม่ยอมพูดอะไรต่อ พิสชาเลยคิดไปไกลว่า แล้ วทําไมเขาไม่กลับ
ออกไปสักที แค่เอาของมาให้ เธอ แค่นนไม่
ั ้ ใช่หรอกหรื อ
 หญิงสาวตัดสินใจเดินตรงเข้ าห้ องนอน นัง่ สงบจิตใจอยู่ชวั่ ครู่
แล้ วเปลี่ยนชุดก่อนจะออกมาในชุดเดิมที่ใส่มาจากบ้ าน เธอก็ยงั คง
เห็นอิศรานัง่ อยู่ที่เดิมในห้ องครัว
‚ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตรงนี ้เป็ นประตูเชื่อม‛ พิสชาบอกขึ ้น
เมื่อเดินมานัง่ ลงตรงข้ ามเขา
‚ได้ ร้ ูสกั ทีสินะ‛ อิศราบอกยิ ้มๆ ก่อนจะเย้ าต่อ ‚อยากไปห้ องผม
บ้ างไหมล่ะ‛
ปากที่กําลังอ้ าเตรี ยมปฏิเสธ ก็หบุ ฉับลงเมื่อนึกถึงภารกิจที่รอ
คอยอยู่ทกุ เมื่อเชื่อวัน ‚ไปสิคะ จะได้ ไม่เป็ นการเอาเปรี ยบกัน คุณมา
ห้ องฉัน ฉันไปห้ องคุณ แฟร์ ดี‛
อิศรายกมุมปากยิ ้มเล็กน้ อย สายตาคมมองคนพูดเหมือนจะ
รู้ทนั แต่ไม่ได้ พดู อะไรออกมาอีก เขาลุกขึ ้นยืนแล้ วพาเธอเดินผ่านประตู
เชื่อมเข้ ามาในห้ องของตนเอง เมื่อเข้ ามาแล้ วเขาก็ถามขึ ้นด้ วยสีหน้ า
คล้ ายยิ ้มแต่ไม่ยิ ้ม
‚เป็ นไงบ้ าง ห้ องผม‛
พิสชาใช้ สายตาสํารวจโดยไว ห้ องของเขาไม่ตา่ งจากห้ องของ
เธอ แปลนห้ องเหมือนกันหมด ต่างกันที่การตกแต่ง เฟอร์ นิเจอร์ และ
ข้ าวของหลายชิ ้น สายตาหวานเห็นคอมพิวเตอร์ ของเขาบนโต๊ ะ ก็ทําที
เป็ นเปลี่ยนจุดโฟกัสไปที่อื่นเพื่อไม่ให้ อิศราผิดสังเกตจนเกินไป แล้ ว
ตัดสินใจถามขึ ้นว่า
‚คงมีแต่คณ ุ สินะที่เข้ ามาห้ องของฉันได้ ฉันไม่มีสิทธิ์เข้ าห้ อง
ของคุณได้ เลยใช่ไหม‛
อิศรายิ ้มเหมือนผู้ใหญ่มองเด็ก คล้ ายเขาจะรู้ลว่ งหน้ าว่าต้ องได้
ยินคําถามนี ้จากปากของพิสชา ‚ที่ห้องของคุณก็เปิ ดเข้ ามาได้ มานี่สิ
เดี๋ยวผมบอก‛ คนพูดพาเธอเดินกลับมายังประตูเชื่อม ชี ้บอกพร้ อม
สาธิตวิธีเปิ ดประตู พิสชารู้แล้ วก็ยิ ้มเรี ยบๆส่งให้ ‚ฉันก็ถามไปอย่าง
นันเองแหล่
้ ะค่ะ ฉันจะเข้ าไปห้ องคุณทําไม ใช่ไหมคะ‛ เธอยํ ้าคําถาม
ท้ ายประโยค หวังว่าเขาจะจับไม่ได้ นะ ว่าเธอน่ะกําลังกัดฟั นพูดมัน
ออกไป
อิศรายิ ้มมุมปาก แล้ วบอกว่าเขาต้ องไปธุระข้ างนอกต่อ เธอจึง
กลับเข้ าห้ องของตนเอง ชัง่ ใจอยู่นานว่าจะใช้ โอกาสไหนเข้ าไปในห้ อง
ของเขาดี ที่สําคัญเธอมองโดยรอบแล้ วแต่ก็ไม่พบกล้ องวงจรปิ ดในนัน้
นึกในใจว่าสักวันเธอต้ องมีโอกาสเข้ าไปในนันได้
้ แน่ๆ
20
เมื่อได้ กลับมาทํางานอีกครัง้ พรรณรายบอกเรื่ องที่ข้องเกี่ยวกับอิศ
รา ว่าเขาชอบหรื อไม่ชอบอะไรบ้ าง รวมไปถึงกิจวัตรประจําวันของชาย
หนุ่ม ‚ปกติคณ ุ อิศราจะเข้ ามาทุกวันค่ะ แต่อยู่ก็เหมือนไม่อยู่ บางวันที่มี
ประชุมก็ไม่เข้ าค่ะ ก็ตามประสาของเธอ ลูกคนมีอนั จะกินนัน่ แหล่ะค่ะ
คงไม่ได้ สนใจการงานสักเท่าไร‛
พิสชาฟั งแล้ วแต่ไม่คิดคล้ อยตามที่อีกฝ่ ายบอก เธอแย้ งออกไป
‚บัวว่า คุณอิศเหมือนไม่ใช่คนไม่เอาไหนนะคะ เพราะถ้ าเป็ นแบบนัน้
จริ งๆ ก็ไม่น่าจะเข้ ามาเลย ไม่ดีกว่าเหรอคะ‛
‚จริ งค่ะ แต่จะเป็ นไปได้ ไหมคะ ว่าคุณเบญญาอาจเคี่ยวเข็ญให้
เข้ าบริ ษัทมาบ้ าง‛ พรรณรายขมวดคิ ้วคิดตาม ทังยั ้ งไม่คลายสงสัย
‚คนอย่างคุณอิศราเนี่ยนะคะ จะมีใครเคี่ยวเข็ญเธอได้ ถ้ าไม่
สมัครใจจะทําเสียเอง‛ พิสชาชี ้ทางบอกถึงข้ อเท็จจริ งที่เธอพอรู้มาบ้ าง
‚นัน่ สินะคะ‛ พรรณรายเริ่ มคิดคล้ อยตามไปด้ วย ‚แล้ วคุณบัว
คิดว่ายังไงคะ‛
‚บัวก็ยงั ไม่ร้ ูอะไรมากหรอกค่ะ‛ พิสชาบอกปั ด ตอนนี ้เธอยังไม่
ไว้ ใจใครร้ อยเปอร์ เซ็นต์ และไม่กล้ าออกความคิดกับใครในตอนนี ้ให้
กระจ่างแจ้ งเสียทีเดียว แม้ ต้องทํางานให้ มธุรดา แต่แล้ วในใจลึกๆกลับ
ไม่มนั่ ใจว่าลูกภรรยาหลวงจะให้ เธอและแม่เป็ นอิสระได้ จริ งอย่างที่พดู
‚อ้ อ คุณอิศราแกจะชอบโทรตามให้ สาวๆมาหาที่นี่ด้วยนะคะ‛
‚สาวๆนี่หมายถึง‛ พิสชาทวนถาม
‚ก็พวกนางแบบ พริ ตตี ้ แล้ วก็พวกดารา สาวๆสวยๆในวงการ
นัน่ แหละค่ะ‛
‚รวมไปถึงคุณนํ ้าตาลด้ วยหรื อเปล่าคะ‛
‚ใช่คะ่ มาแล้ วก็จะหายเงียบกันอยู่ในห้ อง บอกแต่ว่าห้ าม
รบกวน‛
‚แล้ วเคยเข้ าไปดูไหมคะ ว่าคุณอิศราทําอะไรกับสาวๆพวกนัน‛
้
‚เคยค่ะ ส่วนใหญ่ก็หนีไม่พ้น วิ่งไล่จบั กอดกัน จูบกัน‛
‚เหรอคะ‛ พิสชาตอบรับด้ วยหัวใจวูบโหวง ไม่อยากเชื่อว่าอิศ
ราจะทําตัวแบบนัน้
‚อ้ อ นี่ค่ะ รหัสเข้ าเครื่ องของคุณอิศรา พอดีวนั นันคอมพิ
้ วเตอร์
บนโต๊ ะตัวนันเสี
้ ย เลยให้ ช่างมาดูให้ แล้ วเลยรี เซ็ทเครื่ องให้ ใหม่หมด
ก่อนจะแบ็คอับข้ อมูล พร้ อมกับรหัสในนี ้ค่ะ‛
 ‚ดีคะ่ ถ้ าง่ายแบบนี ้ งานที่พี่มินสัง่ คงเสร็จเร็วขึ ้น บัวจะได้ เป็ น
อิสระเสียที‛
พรรณรายมองหน้ าคนพูดด้ วยความเห็นใจ ที่ต้องมาทํางาน
เสี่ยงๆแบบนี ้ เพราะรู้ตื ้นลึกหนาบางดี ว่าภาวินีแม่ของพิสชาเล่นพนัน
จนเป็ นหนี ้เจ้ าของบ่อน คนที่เป็ นสามีลบั ๆของมธุรดาอีกที จึงทําให้ เธอ
ต้ องตกที่นงั่ ลําบากอย่างที่เป็ นอยู่อย่างนี ้ และงานที่พิสชากําลังจะทําก็
ไม่ใช่ง่ายๆเลยที่จะสําเร็จ
และแล้ วบ่ายวันนันเอง
้ เธอก็เห็นโชษิตามาหาเขา อิศราบอก
เพียงแค่ว่าจะออกไปข้ างนอกและจะไม่กลับเข้ ามาอีก พร้ อมกับออกไป
หลังจากนันทั
้ นที หญิงสาวมองตามคนทังคู ้ ไ่ ปแล้ วรู้สกึ แปลกๆ คล้ าย
กับใจมันโหวงๆแปลกๆ เมื่อลับร่างคนทังสองเธอจ้
้ องคอมพิวเตอร์ บน
โต๊ ะของเขาอยู่เป็ นนาน ตังท่
้ าจะเข้ าไปจัดการให้ เสร็จสิ ้นเสียทีเพราะรู้
ว่าเขาจะไม่เข้ ามาอีก
เมื่อเปิ ดเครื่ องแล้ ว พิสชาจัดแจงใส่รหัสผ่าน และค้ นหาไฟล์เจ้ า
ปั ญหานันทั
้ นที แต่หาเท่าไรก็หาไม่เจอ ทันใดนันประตู้ ห้องก็เปิ ดออก
พร้ อมกับเขา แต่ดีที่พิสชาปิ ดมันลงก่อนหน้ าแล้ วลุกออกจากตรงนัน้
ออกเดินกลับมาจนเกือบถึงโต๊ ะของเธอ จึงออกปากถามขึ ้นเมื่อเห็น
ชายหนุ่มมองมาด้ วยสายจับผิด
‚อ้ าว ลืมของเหรอคะ‛
 อิศราเพ่งมองหน้ าคนถามอีกอึดใจ ก่อนจะมองไปที่
คอมพิวเตอร์ บนโต๊ ะของเขา แล้ วเดินเลยไปอีกทาง ‚ผมลืมบอกคุณไป
ว่าคอมเครื่ องนี ้จะใช้ ก็ใช้ ได้ นะ ในนี ้มันไม่มีอะไรสําคัญหรอก‛
‚ไม่มีอะไรสําคัญเหรอคะ หมายความว่ายังไง‛ พิสชาทวน
คําพูดเขา ท้ ายประโยคบ่นพึมพําเบาๆกับตนเอง
‚ใช่ครับ คุณคิดว่ามีอะไรสําคัญในนี ้อย่างนันเหรอ
้ เอ หรื อคุณ
กําลังตามหาอะไรอยู่กนั แน่พิสชา‛
‚ไม่นี่คะ ฉันจะตามหาอะไร คุณก็พดู จาวกวน ฉันไม่เห็นจะ
เข้ าใจเลย‛
‚ไม่เข้ าใจก็ดีแล้ ว งานที่สําคัญๆน่ะ ผมไม่เก็บเอาไว้ ในนี ้หรอก‛
‘ฮ้ า’ พิสชาครางในอก แล้ วเมื่อครู่ที่เธอเสี่ยงเป็ นเสี่ยงตายนัน่
เล่า คิดแล้ วเจ็บใจไม่หาย จนไม่ทนั เห็นว่าอิศราเดินมาโฉบใกล้ ๆแล้ ว
กระซิบข้ างหูเธอว่า ‚คุณจะใช้ เครื่ องของผมก็ได้ นะ ถ้ าไม่อยากใช้ คอม
บนโต๊ ะตัวเอง‛
‘ตาบ้ าเอ๊ ย’ พิสชางึมงําตามหลังประตูที่ปิดลง เมื่อเขาเดินจาก
ไปแล้ ว
พรรณรายเข้ ามาหลังจากนัน้ ถามขึ ้นแบบลุ้นๆ ‚เป็ นไงบ้ างคะ
เรี ยบร้ อยไหม‛
 ‚เรี ยบร้ อยอะไรล่ะคะ เครื่ องนันน่
้ ะมันไม่มีข้อมูลอะไรสักหน่อย
เขาเก็บมันไว้ ที่อื่น หรื อบางทีมนั อาจไม่มีตงแต่
ั ้ แรกแล้ วก็ได้ เราอาจโดน
คุณอิศราหลอก เขาคงอยากดูว่าใครเป็ นยังไง แล้ วตอนนี ้ บัวคิดว่า เขา
อาจจะระแคะระคายเราสองคนแล้ วก็ได้ ‛
พรรณรายไม่เคยคิดถึงข้ อนี ้เลย แล้ วมองคนตรงหน้ าด้ วย
สายตาเปลี่ยนไป พิสชาดูเงียบๆแต่ช่างสังเกต ไม่เหมือนเธอที่ไม่เคยนึก
ถึงเรื่ องแบบนี ้สักนิด อีกเรื่ องคือ ทําไมถึงได้ มนั่ ใจว่าคุณอิศราไม่ใช่คน
ไม่เอาไหนนะ ทังๆที ้ ่ใครๆต่างก็พากันพูดเป็ นเสียงเดียวกันทังนั ้ น้ ว่าอิศ
ราเป็ นคนอย่างไร พรุ่งนี ้เธอต้ องเข้ าไปรายงานเรื่ องนี ้ให้ มธุรดารู้บ้างเสีย
แล้ ว
ชายหนุ่มรูปร่างสันทัดที่เพิ่งเดินผ่านพ้ นประตูบอ่ นเข้ ามาได้ ไม่กี่
นาที ถึงกับต้ องสะดุดสายตาเข้ ากับหญิงสาวร่างเล็ก ไม่ใช่อื่นใดเพราะ
เธอเป็ นเลขานุการหน้ าห้ องของเจ้ านาย พรรณรายเดินสะพายกระเป๋ า
ออกมาจากห้ องด้ านบนพร้ อมกับมธุรดา ชายหนุ่มจึงหลบฉากไปอีก
ทางไม่ให้ ทงคู
ั ้ เ่ ห็น แต่พยายามให้ อยู่ใกล้ ที่สดุ เพื่อจะได้ ฟังบทสนทนาที่
อาจมีอะไรน่าสนใจ
‚ยังไงช่วยตามดูหน่อยก็แล้ วกันนะ อย่าให้ คลาดสายตามีอะไร
ให้ ช่วยรี บบอกฉัน เดี๋ยวจัดการให้ ‛ มธุรดาที่เดินนําหน้ าบอกหน้ าตา
เคร่งเครี ยด
 ‚ค่ะคุณมิน‛ พรรณรายรับคําแล้ ว นึกว่าจะพูดดีหรื อไม่ เรื่ อง
ที่พิสชาถูกลอบยิง เพราะตนเองไม่ร้ ูมาก่อนว่า มธุรดาสัง่ ให้ พิสชาอยู่
ใกล้ อิศราเพื่ออะไร จนได้ ร้ ูเย็นวันนันเอง
้ ไม่นกึ ว่านายสาวของตนจะใจ
คอโหดร้ ายเอาปานนันถึ้ งขนาดทําเรื่ องเลวร้ ายกับน้ องสาวได้ ต่อให้ ว่า
คนละแม่ก็ตามที
‚คุณมินได้ ไปดูคณ
ุ บัวเธอบ้ างไหมคะ ตอนโดนยิง‛
‚ไปทําไม ไปคนอื่นก็สงสัยกันสิ เพราะเรื่ องนี ้เขาปิ ดกันจ้ ะ เธอนี่
ไม่ร้ ูอะไรอย่าเสล่อพูดอีกนะ‛
พรรณรายทําหน้ ากลืนไม่เข้ าคลายไม่ออก ชักสงสารพิสชา
ขึ ้นมาบ้ างแล้ ว ก่อนจะลํ่าลาเจ้ านายตัวจริ งแล้ วตังท่
้ าเดินออกจากบ่อน
ไป บังเอิญสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นภาวินีและสุพจน์เสียก่อน จึง
เดินเข้ าไปทักทายเมื่อสงสัยว่าทังคู้ เ่ ข้ ามาทําไมอีก ยังสถานที่เช่นนี ้ หาก
ไม่เข้ ามาเสี่ยงโชค
‚สวัสดีคะ่ คุณน้ า มาทําอะไรที่นี่คะ อย่าบอกนะว่าแอบมาเล่น
อีกแล้ ว‛
ภาวินีผงะเล็กน้ อย เมื่อเห็นว่าเป็ นใคร จึงลากแขนหญิงสาว
อ่อนวัยกว่าให้ ออกมาคุยห่างๆจากโต๊ ะพนัน เพราะกลัวคนอื่นจะเสีย
สมาธิ และหากเล่นเสียกันก็อาจจะพาลเอากับเธอได้ ‚โธ่ ก็น้าเหงานี่
หนูอย่าบอกยัยบัวนะลูก‛
‚คุณน้ าทําแบบนี ้ คุณบัวจะแย่เอานะคะ งานเก่านัน่ ก็ยงั ทําไม่
เสร็จเลย แล้ วนี่คณ
ุ น้ ายังจะสร้ างเรื่ องใหม่หนี ้ใหม่ขึ ้นมาอีกแล้ ว ไม่เห็น
ใจคุณบัวบ้ างเลยเหรอคะ‛
‚หนี ้ เหน้ อ อะไร น้ าไม่ได้ เล่นขนาดนันหรอกน่
้ า‛
‚เอาเถอะค่ะ หนูว่าคุณน้ ารู้ตวั เองดี หนูพดู มากไปก็จะหาว่าเข้ า
มายุ่มย่ามให้ รําคาญ แต่บอกตามตรงนะคะว่าหนูสงสารคุณบัว หน
ก่อนนัน่ ก็โดนยิงไปเจ็บไม่น้อย กว่างานจะเสร็จ เธอไม่หง่อมไปทังตั ้ ว
เหรอคะ คุณน้ าคิดเอาเถอะค่ะ‛
ภาวินีฟังแล้ วถอนหายใจก่อนจะเม้ มริ มฝี ปากตัวเองแน่น
ดวงตาของตนมองทอดยาวไปทางสามีที่ยืนลุ้นตรงขอบโต๊ ะ เธอเหมือน
ถูกความดํามืดครอบงํา ทังที
้ ่พยายามห้ ามใจมาได้ ตงนาน
ั้ แต่แล้ วก็
เผลออีกจนได้
‚กลับบ้ านเถอะค่ะคุณน้ า ไปค่ะ หนูไปส่ง‛ พรรณรายบอกแล้ ว
เอื ้อมมือไปดึงแขนอีกฝ่ าย แต่แล้ วภาวินีก็ขืนตัวไว้ แล้ วเดินกลับไปคุยยัง
ที่สพุ จน์ยืนอยู่ และดูเหมือนฝ่ ายชายจะไล่ให้ เธอกลับไปก่อน นางจึง
ตัดสินใจเดินหันหลังจากไปแต่โดยดี พรรณรายได้ แต่ยืนมองตามหลัง
ด้ วยความเห็นใจ แบบนี ้แล้ วพิสชาคงหนักใจไม่น้อยถ้ ารู้ว่ามารดาของ
ตนเองยังเข้ าบ่อนอยู่
ธีระที่แอบตามมาไม่ให้ ห่างไม่ให้ ชิดจนเกินไป ได้ ยินการ
สนทนาแทบจะทังหมด ้ แปลกใจไม่น้อยว่าเลขาหน้ าห้ องเจ้ านายเขา ไป
รู้จกั มักจี่กบั มารดาของพิสชาได้ อย่างไรแล้ วไหนจะมธุรดาอีกคน
เป็ นไปได้ หรื อไม่ที่ทงพิ
ั ้ สชาและพรรณรายจะเพิ่งมาสนิทกัน แล้ วยังมีอีก
หลายประเด็นที่ไม่ใช่แค่ห่วงใยกันธรรมดา และเมื่อเห็นว่าร่างเล็กบอบ
บางตังท่ ้ าเดินออกไป ธีระจึงเดินตามออกมาแบบห่างๆ
โดยไม่ทนั สังเกตว่ามีใครตามเธอมาอยู่ไม่ไกลนัก พรรณรายไม่
ทันระวังตัว และเมื่อพ้ นจากประตูบอ่ น ธีระจึงเดินย้ อนไปอีกทาง ที่เป็ น
ต้ นทางของทางเข้ า เพื่อให้ สวนทางกับหญิงสาว ตอนนี ้เขาต้ องทําเป็ น
เหมือนไม่ร้ ูว่าอีกฝ่ ายเพิ่งออกมาจากตึกแถวตรงนัน้
‚อ้ าว คุณนัน่ เอง‛ ธีระทักเมื่อเดินมาอีกทางที่เป็ นทางเดินสวน
กัน คนโดนทักสะดุดกึก ก่อนจะส่งยิ ้มให้ แล้ วทักทายตอบ
‚คุณธีระ มาทําอะไรแถวนี ้คะ‛
‚ผมมาหาเพื่อนแถวนี ้น่ะครับ แล้ วคุณล่ะมาทําอะไร อย่าบอก
นะว่ามาบ่อนแถวนี ้‛ ธีระสวนไปแบบไม่ยงั ้ ไม่ต้องอ้ อมค้ อมกันอีก แม้
จะหงุดหงิดใจไม่น้อย ตะงิดใจ ว่าหญิงสาวตรงหน้ าคิดไม่ซื่อหักหลัง
เจ้ านายของเขา
‚แถวนี ้มีบอ่ นด้ วยเหรอคะ ไม่ยกั รู้มาก่อนเลย‛ พรรณรายถาม
พร้ อมสบสายตาไม่ยอมหลบ ในใจนึกหวัน่ ว่าธีระจะเห็นเธอคุยกับมธุร
ดาหรื อไม่ ‚ยังไงฉันขอตัวก่อนนะ พอดีมีธรุ ะต่อน่ะค่ะ‛
ธีระยิ ้มแล้ วพยักหน้ าให้ มองตามหลังเธอไปจนลับสายตา ก่อน
จะตัดสินใจกลับเข้ าไปในบ่อนอีกครัง้ ชายหนุ่มจํารูปพรรณของสุพจน์
ได้ ดี เพราะเป็ นทักษะอย่างหนึง่ ของบอดีการ์ ดอย่างเขา จึงเดินเข้ าไป
แลกเงินมาจํานวนหนึง่ มองหาอีกฝ่ ายและเมื่อสบโอกาสก็เข้ าไปชวน
คุยด้ วยทันที
‚อะไรวะ เสียอีกจนได้ ‛
‚มาบ่อยเหรอครับ เมื่อกี๊นี่ แฟนคุณเหรอ ผมเห็นเดินออกไป
แล้ ว‛ สุพจน์หนั มามองเล็กน้ อย แล้ วเงียบไป ไม่นกึ อยากคุยกับใครให้
เสียสมาธิ ‚เอานี่ ผมเล่นได้ มาเยอะเลย ผมฝากเล่นแทนผมทีได้ ไหม
ครับ ชักเบื่อๆแล้ วเหมือนกัน‛
สุพจน์มองชิปในมือชายหนุ่ม แล้ วตัดสินใจหยิบมาไว้ ก่อนจะ
บอกด้ วยนํ ้าเสียงอ่อนลง ‚ถ้ าเล่นเสียไม่คืนให้ นะ‛
 ‚เอาเลยครับ ผมจะเลิกแล้ วพอดี แล้ วนี่มาเล่นแบบนี ้ มีคนคอย
บ่นหรื อเปล่าครับ ถ้ าเป็ นผมนะ เมียที่บ้านรู้เข้ าหัวผมได้ เย็บแน่ๆ ‛ ธีระ
พูดไปยิ ้มไป ไม่วายนึกถึงคนที่เพิ่งเจอเมื่อครู่ ยืนถือไม้ ทําท่าจะฟาดเขา
อย่างที่กเุ รื่ องบอกสุพจน์ไป
‚ที่บ้านจะมีใครว่า มีแต่เมียใหม่กบั ลูกติดแม่มนั หลังๆเห็นว่ามี
เงินถุงเงินถัง แม่มนั ยังเอาแบ่งฉันเล่นเลย‛
ธีระยิ ้มเล็กน้ อย เพราะเขาพอจําได้ เลาๆบ้ างแล้ ว ว่าผู้ใหญ่
ฝ่ ายพิสชาที่มาร่วมงานมีชายวัยกลางคนคนนี ้ในงานด้ วย เมื่อพูดคุยกัน
อีกสองสามประโยค ธีระขอตัวออกมาจากที่แห่งนัน้ แล้ วกลับไป
รายงานทุกอย่างให้ อิศราได้ ร้ ูในเวลาถัดมา เริ่ มจากเรื่ องที่พิสชาถูกยิง
เพราะใคร และนัน่ ไม่ใช่การยิงผิดคนหากแต่จงใจมากกว่า รวมไปถึง
เรื่ องที่พิสชาอาจถูกใช้ ให้ มาทําเรื่ องบางอย่างที่อิศราคาดเดาเอาไว้ ก่อน
หน้ านี ้ด้ วย
21
อิศรานัง่ เซ็นต์เอกสารบนโต๊ ะเมื่อตอนที่พิสชาเข้ ามาในห้ อง วันนี ้
เธอตื่นสายและเขาก็ไม่รอ เธอจึงเข้ ามาทีหลัง เขาเลิกคิ ้วขึ ้นเล็กน้ อย
มอง เมื่อตอนที่เธอเดินเข้ ามา เสร็จจากแฟ้มเอกสาร เขาคว้ าโทรศัพท์
ออกมากดโทรหาใครบางคน และเมื่อได้ ยินเสียงเขาคุยสาย เธอก็หนั ไป
เบะหน้ าอีกทางทันทีด้วยความหมัน่ ไส้ นึกเกลียดหัวใจตัวเองด้ วยซํ ้าที่
รู้สกึ หวิวไหวเพราะการกระทําของเขา
‚นํ ้าตาลรอพี่ที่บ้านนะครับ เดี๋ยวพี่ไปรับ‛ หลังจากวางสายชาย
หนุ่มหยิบกุญแจรถแล้ วออกจากห้ องไปโดยไม่พดู ไม่จาอะไรอีก มีเพียง
พรรณรายที่เดินไปเปิ ดประตูรอ ก่อนจะเดินกลับมาคุยกับเธอด้ วยที่โต๊ ะ
ในห้ องนันเอง
้
‚คุณอิศราจะไปเพชรบุรีสามวันค่ะคุณบัว‛
‚อ้ อ เหรอคะ‛
‚เห็นว่าจะไปงานเปิ ดตัวโรงแรมของเพื่อนน่ะค่ะ‛ พรรณราย
รายงานตามที่ร้ ูมา โดยไม่ทนั เห็น อากัปกิริยาของคนฟั งว่าหน้ าม่อยลง
ทุกที แต่ยงั คงส่งเสียงรับให้ ร้ ูว่าตนฟั งอยู่ ‚ค่ะ‛
‚คุณบัวน่าจะใช้ โอกาสนี ้ ทํางานที่คณ
ุ มินสัง่ ให้ เสร็จๆไปนะคะ‛
พรรณรายรี บแนะนําแล้ วชวนคุยต่อ แต่พิสชาไม่ทนั ได้ ฟัง เพราะกําลัง
เหม่อลอยคิดถึงเขา ทําไมเขาไม่บอกเธอเลยว่าจะไปไหน ไปกับใคร
แล้ วก็นกึ ขึ ้นได้ ว่าเธอกับเขาไม่ได้ เป็ นอะไรกันเสียหน่อย เหตุใดเขา
จะต้ องมารายงานให้ เธอรู้ด้วย หลังจากวันที่เขาพาเธอข้ ามไปยังห้ อง
อิศราก็ดเู ฉยเมยกับเธอไปเสียอย่างนัน้ แล้ วนี่เธอเป็ นอะไร ต้ องการ
อะไรจากผู้ชายอย่างอิศรากันแน่
จวบจนตกเย็น พิสชากลับห้ องมาด้ วยอาการเบื่อหน่ายและ
ล่องลอยจมอยู่แต่ในความคิดวกไปวนมาเรื่ องที่อิศราไปไหนและไปกับ
ใครอื่น ซึง่ ใครอื่นนัน่ ไม่ใช่ใครเสียหน่อย แต่เป็ นคนที่เขาคบหาด้ วย เธอ
เปิ ดดูข่าวสารในทีวี แต่แล้ วก็เห็นภาพข่าวสังคมเสนอข่าวเปิ ดตัว
โรงแรมชื่อดัง อะไรก็ไม่สําคัญเท่ากับเธอเห็นภาพของอิศรากับโชษิตา
กอดแขนกันตลอดเวลาที่ให้ สมั ภาษณ์ หญิงสาวตัดสินใจปิ ดมันลง แล้ ว
เอนตัวพิงพนักโซฟา เหนื่อยกายไม่เท่าเหนื่อยใจอย่างที่เป็ นอยู่ตอนนี ้
เลยสักนิด
เช้ าวันถัดมาพิสชาเข้ าบริ ษัทแล้ วเจอมธุรดายืนคุยกับพรรณ
ราย ก่อนจะดึงแขนเธอให้ มายืนคุยใกล้ พรรณราย พลางมองซ้ ายขวา
ก่อนถามขึ ้น ‚เป็ นไงบ้ างจ้ ะบัว งานมีวี่แววว่าจะเรี ยบร้ อยไหม‛
‚ยังเลยค่ะ บัวไม่ร้ ูว่าจะไปตามเอาข้ อมูลแบบที่บอกได้ จากไหน
แล้ วยังจะต้ องแก้ ไขเอกสารให้ ตรงกันอีก ไม่ได้ ง่ายเลยนะคะพี่มิน‛
‚จะไปยากอะไรกัน ถ้ าที่ทํางานไม่มี ก็ลองไปที่ห้องเขาสิ‛
 ‚บัวจะเข้ าไปในห้ องเขาได้ ยงั ไงกันคะ เขาไม่เคย...‛ พิสชาโต้
กลับแล้ วก็หยุดเมื่อนึกขึ ้นได้ ว่าเธอจะเข้ าไปในห้ องเขาได้ อย่างไร
‚ไม่ร้ ูละ่ พี่แค่อยากเตือนให้ เราน่ะทํางานนี ้ให้ เสร็จไวไว ไม่
อยากเป็ นอิสระเหรอ มีเงินไปตังตั ้ วซักก้ อน ได้ ใช้ หนี ้ให้ แม่ด้วย เป็ นพี่นะ
พี่จะรี บทําให้ มนั จบๆไปซะที‛
ฟั งจากที่มธุรดาบอกแล้ ว พิสชาก็นกึ ขึ ้นได้ ว่าเธอต้ องมาทํางาน
นี ้เพราะอะไร และเพื่อใคร หลังกลับจากงาน ก็นกึ ขึ ้นได้ ว่าวันนี ้เป็ นวันที่
สอง จากสามวันเองนี่นาที่อิศราไปเพชรบุรี พรรณรายบอกว่าเขาไป
สามวัน นี่เป็ นโอกาสดีที่เธอจะแอบเข้ าไปทํางานนี ้ให้ เสร็จสิ ้นไปเสียที
ถ้ าเขาเก็บมันไว้ ในนันจริ
้ งๆอย่างที่คาดน่ะนะ
คล้ อยคํ่าเธอเดินวนไปวนมาที่หน้ าประตูเชื่อม ก่อนตัดสินใจ
เปิ ดมันออกแบบที่เขาเคยบอกไว้ เธอก้ าวข้ ามผ่านไปยังบริ เวณที่เป็ น
พื ้นที่ของเขา แล้ วตรงไปยังเป้าหมายทันที เปิ ดเครื่ องขึ ้นมาภาวนาในใจ
ขออย่าให้ มีรหัสผ่านอะไรในเครื่ องนี ้เลย รออยู่ไม่กี่นาทีหน้ าจอก็
แสดงผลพร้ อมใช้ งานโดยไม่ต้องกรอกรหัสใดๆทังสิ ้ ้น
แต่แล้ วเสียงทักทายจากทางห้ องห้ องหนึง่ ก็ทําให้ ขนอ่อนบนตัว
เธอลุกเกรี ยวไปหมดทังร่้ าง
 ‚พวกมณีอปั สรณ์คงเป็ นแบบนี ้เหมือนกันหมดใช่หรื อเปล่า พิส
ชา‛
พิสชาละมือจากแป้นพิมพ์ ทะลึง่ ตัวขึ ้นยืนหันไปทางคนพูด เอ่ย
เสียงตะกุกตะกัก หัวใจหล่นวูบลงไปกองที่ตาตุม่ ทันที
‚ชะ ฉันขอโทษค่ะ คือว่าฉันไม่ได้ ... ‚
อิศรายิ ้มเยาะก่อนจะเดินเข้ ามาหาจนชิด จับไหล่มนของคน
ตรงหน้ าทังสองข้
้ างแล้ วดันเข้ าหาตัว จนแทบสัมผัสได้ ถึงลมหายใจของ
เขา ‚ไหนคุณบอกว่าเราจะไม่วนุ่ วาย ก้ าวก่ายเรื่ องของกันและกันยังไง
เล่า ถ้ าใครผิดข้ อตกลง คุณเองนี่นาที่เป็ นฝ่ ายบอกให้ ลงโทษได้ เลย แล้ ว
ตอนนี ้...ผมก็คงต้ องลงโทษคุณแล้ วสินะ‛ พูดจบเขาจัดการช้ อนตัวเธอ
อุ้มพาเข้ ามายังเตียงนอนที่ไม่เคยใช้ ทํากิจกรรมอื่นใดเลยมากกว่าชื่อ
เรี ยกของมัน แววตาของอิศราดูแปรเปลี่ยนไป มันทําให้ เธอเหมือนเป็ น
นักโทษที่หมดหนทางจะเอาตัวรอด
‚เดี๋ยวก่อนค่ะ‛ พิสชาวางมือลงบนอกแกร่งของเขา แล้ วเริ่ ม
พรํ่ าขอด้ วยรู้เหตุการณ์ที่กําลังจะเกิดขึ ้น ‚ฉันไม่อยากให้ เรามี
ความสัมพันธ์กนั แบบนี ้ เพราะมันมีแต่จะทําให้ เราผูกพันธ์กนั จนดิ ้นไม่
หลุด คุณก็ร้ ูว่าฝั่ งคุณกําลังคิดจะโจมตีทางมณีอปั สรณ์อยู่ตลอดเวลา
แล้ วฉันเองก็ร้ ูสกึ ไม่มนั่ คงด้ วย หากว่าเราสองคนจะผูกพันธ์กนั มากกว่า
เรื่ องของธุรกิจ‛
 อิศราบอกพร้ อมกับกระชับอ้ อมแขนดันตัวเธอให้ เข้ ามาแนบชิด
หน้ าอกแกร่งๆของเขามากยิ่งขึ ้น‚แต่ผมอยากผูกพันธ์กบั คุณทังกาย
้
และใจ ไม่ใช่แค่เรื่ องธุรกิจ ‚
มือของเธอที่วางทาบอยู่บนแผงอกของเขาแทบหมดแรงยื ้อ
เพียงเพราะคําพูดของเขาประโยคนันประโยคเดี
้ ยว แถมภารกิจที่เธอ
ได้ รับมา ก็เหมือนจะบีบคันให้
้ ต้องจําใจยอมตามที่สถานการณ์กําลัง
บังคับ แต่จะว่าไปแล้ วในใจของเธอต่างหากที่บอกให้ ยอม เพราะมันตก
เป็ นของเขามานานแล้ ว มันนานจนน่าอายที่จะสารภาพว่าเป็ นของเขา
ตังแต่
้ ตอนไหน
ปากของอิศราไล้ วนที่หน้ าผากกลมมนของเธอ ลมหายใจกรุ่น
กลิ่นหอมสะอาด ก่อนที่จะทาบตามลงมา ‚บอกผมมาว่าคุณต้ องการ
อะไรจากผมกันแน่ ถ้ าให้ ได้ ผมให้ คณ
ุ แน่นอนพิสชา ขออย่างเดียว ขอ
แค่คณุ จริ งใจกับผมก็พอ ‚
พิสชาพลันหน้ าร้ อนฉ่าขึ ้นในทันที ความจริ งใจที่เขาอยากได้
จากเธอ มันคงหาได้ ยากยิ่งพอๆกับมิตรภาพระหว่าง อิศราวาณิชย์ และ
มณีอปั สรณ์ รู้ดีวา่ เขาคงเดือดมาก หากอิศรารู้ว่าเธอพร้ อมที่จะหักหลัง
เขาอยู่ตลอดเวลา ตอนนี ้คงได้ แค่ปล่อยกายและใจไปตามความ
ต้ องการที่ตนเองก็ปรารถนาเช่นเดียวกับเขา เสียงเข้ มๆของเขาสัน่ พร่า
ตามอารมณ์ที่ข้างหู มันค่อยๆหลอมละลายความรู้สกึ ของเธอไปใน
คราวเดียวกัน
‚อื ้อ‛
มือที่เล็กกว่าดันหน้ าอกของเขาให้ ผละออก รู้สกึ คล้ ายว่าตัวเอง
ล่อนจ้ อนต่อหน้ าเขา ทังๆที
้ ่เนื ้อตัวของเธอยังคงมีเสื ้อผ้ าติดกายอยู่ คง
เพราะสัมผัสร้ อนผ่าวจากเขานัน่ เอง ที่ทําให้ เธอรู้สกึ ได้ ถึงขนาดนัน้
‚ได้ โปรดเถอะค่ะ‛
อิศรายอมผละออกเล็กน้ อย แล้ วยิงคําถามที่ร้ ูว่าพิสชาคงไม่
ตอบตามตรงเป็ นแน่‚คุณเข้ ามาทําอะไรในห้ องของผม บอกมาซิ‛
พิสชารู้ว่าตัวเองกําลังหมดหนทางเอาตัวรอด เธอหลบสายตา
เขาก่อนจะอ้ อมแอ้ มตอบออกไป ‚ฉันขอโทษที่เข้ ามาโดยพลการนะคะ
คือว่า...ฉันน่าจะโทรบอกคุณก่อน‛
‚พูดแล้ วหลบตาทําไม รู้ไหม อาการแบบนี ้เป็ นอาการของคน
โกหก‛ อิศราพูดด้ วยนํ ้าเสียงเหมือนจะยิ ้มแต่ไม่ยิ ้ม(อีกแล้ ว)
พิสชาร้ อนวาบที่หน้ าอีกครัง้ เธอกลันใจสบตาเขา
้ แล้ วตอบ
ออกไป ‚ฉันบอกความจริ งก็ได้ ฉันแค่มือบอน อยากรู้เรื่ องของคุณ ก็
เลยแอบมาเปิ ดคอมของคุณเล่นๆ ไม่คิดว่าคุณจะอยู่ที่ห้องนี่คะ
 ‚ปากแข็งจริ ง‛ อิศราบอกพร้ อมกับดันตัวเธอลง เขาตรึงแขน
สองข้ างของเธอกับที่นอนแสนนุ่ม ก่อนจะกระซิบข้ างๆแก้ ม ถามเสียง
แผ่ว ‚ต้ องลองชิมอีกทีว่าแข็งจริ งหรื อเปล่า‛
‚มะ ไม่นะ‛
เสียงปฏิเสธแผ่วๆกับท่าทางเงอะๆงะๆช่างน่าเอ็นดูมากมายนัก
ในสายตาของอิศรา พิสชาเบือนหน้ าไปอีกทางที่ไม่มีเขา หวังซ่อนความ
กระดากอาย ไม่อยากเห็นดวงตาระยิบระยับวาวแสงที่ทําให้ จงั หวะ
หัวใจของเธอเต้ นผิดจังหวะมากไปกว่านี ้ ทว่าท่อนแขนแข็งแกร่งของ
ชายหนุ่มกลับออกแรงกดหนักแน่นกว่าเดิม
‚จะหลบไปไหนได้ อีก ลองดูซิ‛ ใบหน้ าหล่อเหลาของเขาโน้ มมากระซิบ
ข้ างหู จนรู้สกึ ถึงลมหายใจระอุปะทะต้ นคอของเธอ ทําให้ พิสชาต้ อง
เสียงแข็งบอกเขาไป
‚ปล่อยก่อนได้ ไหมคะ‛
‚แล้ วบอกได้ หรื อยังว่าเข้ ามาในห้ องผมทําไม อย่าบอกคําตอบเดิมอีก
เพราะผมไม่มีทางเชื่อแน่ๆ‛ เขากระซิบเจือเสียงหัวเราะแผ่วเบา ลม
หายใจร้ อนผ่าวไหลลามตามปากจมูกระรานไปทัว่ ลําคองามระหง
‛บอกไปแล้ ว ไม่เชื่อก็เรื่ องของคุณสิ‛ และแล้ วปากเนียนนุ่มก็ถกู ปิ ดทับ
ด้ วยริ มฝี ปากร้ อนผ่าวของเขาอีกครัง้ ครานี ้กลับถูกเขาขยับออกเพื่อ
แยกแย้ มกลีบแสนหอมให้ รับรสฉํ่าที่สอดแทรกเข้ ามา แล้ วควานโฉบพัน
เกี่ยวก่อความกระสันรัญจวนป่ วนทังกายและใจให้
้ เธอไม่น้อย
ความรู้สกึ แปลกใหม่ก่อมวนขึ ้นอีกแทบนับไม่หวาดไม่ไหว คล้ ายถูกฉุด
วิญญาณหลุดลอยสูบ่ รรยากาศนอกโลก มือบางป่ ายสะเปะสะปะหาที่
ยึดเหนี่ยว สุดท้ ายเกาะเกี่ยวช่วงไหล่หนากํายําไว้ มนั่ ปล่อยร่างนุ่มนิ่ม
อ่อนระทวยในวงแขนแข็งแกร่งเหมือนอับจนสิ ้นเรี่ ยวแรงไม่สามารถ
ประคองตัวได้ อีกต่อไป จําใจต้ องปล่อยเขาดูดดื่มเล็มเลียความหวาน
ซ่านสยิวจนกว่าอีกฝ่ ายจะพอใจ
ชายหนุ่มถอนใบหน้ าเพื่อสบประสานสายตาวาบหวามกับคนในอ้ อม
กอด ตัวเธอสัน่ น้ อยๆดวงตาดําขลับหวานซึ ้งเผยแววตระหนก ริ มฝี ปาก
อ่อนนิ่มอ้ าเผยอระริ กด้ วยความรู้สกึ ที่ถกู เขาปลุกขึ ้นมาอีกครัง้
‚ได้ โปรดปล่อยฉันเถอะค่ะ‛ เสียงหวานพึมพําส่งคําขอให้ อีกฝ่ ายหยุด
รุกรานเธอ แต่อิศรากลับตอบรับด้ วยการโน้ มใบหน้ าหล่อเหลาเข้ าหา
แล้ วปิ ดการเว้ าวอนที่อาจทําให้ เขายอมปล่อยเธอด้ วยการจูบดื่มดํ่ากํา
ซาบซ่านอีกครัง้ วนเวียนดื่มดํ่าเนิ่นนานกว่าเดิม เมื่อถอนริ มฝี ปากออก
พิสชาหอบหายใจติดขัดจนทรวงอกอิ่มสะท้ านตามจังหวะการเต้ น
กระหนํ่าของชีพจร ในใจนึกหวัน่ มากยิ่งขึ ้นกลัวเขาจะไม่ยอมปล่อย
หากอย่างนันแล้
้ วเธอจะเอาตัวรอดได้ อย่างไรกัน
‚ผมจะปล่อยคุณได้ ยงั ไง ในเมื่อคุณกําลังก้ าวก่ายเรื่ องของผมอยู่นะ
พิสชา‛
เมื่อมีโอกาส ปากน้ อยๆที่แดงกลํ่าจากการกระทําของเขารี บบอกปั ด
ทันที‚ไม่นะคะ ไม่ใช่‛
‚ถ้ าอย่างนันคุ
้ ณถือวิสาสะ เข้ ามาในห้ องของผมทําไม‛
‚ฉัน แค่...แค่‛
‚แค่อะไร อย่าแถอีกนะ เพราะคราวนี ้ผมจะจัดการคุณขันเด็ ้ ดขาด‛
อ้ อมกอดแข็งแกร่งของเขากระชับแน่นมากขึ ้น มันก่อความร้ อนให้ เธอ
จนร่างแทบระเบิดออกเป็ นเสี่ยงๆ ที่เต็มไปด้ วยความรู้สกึ หลากหลาย
อัดแน่นอยู่ภายใน ชายหนุ่มไม่ยอมเสียเวลาอีกต่อไป เขาควานจูบในอุ้ง
ปากฉํ่าหวานอีกครัง้ ซอกซอนซุกไซ้ เร่าร้ อนบดขยี ้มากกว่าครัง้ ก่อนจน
เธอหายใจตามไม่ทนั
‚พอเถอะค่ะ ได้ โปรด ฉันขอโทษ ได้ โปรดลงโทษฉันแบบอื่นที่ไม่ใช่วิธีนี ้
เถอะนะคะ‛ พิสชาส่งเสียงอ้ อนวอนแผ่วเบาจนแทบหาเสียงตัวเองไม่
เจอ เพราะเขากําลังจุมพิตแผดเผาขบบดซุกไซ้ ซอกซอนตรงต้ นคอของ
เธอ ราวกับมันเป็ นอาหารรสชาติอ่อนหวานของเขาก็ไม่ปาน อิศราหยุด
รุกเร้ าจูบระรานตามคําขอของคนในอ้ อมกอด ตาสีนิลเปล่งประกาย
ระยับจ้ องดวงหน้ าสวยของเธอ ดัง่ ต้ องการค้ นหาความจริ งแล้ วยกยิ ้ม
มุมปากเล็กน้ อย
‚คุณจะให้ ผมลงโทษคุณวิธีอื่นแทนวิธีนี ้อย่างนันเหรอพิ
้ สชา‛
หญิงสาวพยักหน้ า ไม่กล้ าสบสายตาคม ตอบรับเขา‚ค่ะ‛
‚เอาอย่างนันนะ‛
้ อิศราทวนถาม นํ ้าเสียงยิ ้มเหมือนไม่ยิ ้มในแบบของ
เขา พิสชาพยายามยันตัวลุกนัง่ แต่ดิ ้นรนเท่าไหร่ก็ไม่เป็ นผล เพราะกาย
หนาหนักอึ ้งยังคงกดทับเธอไว้ อยู่อย่างนัน้ หญิงสาวพ่นลมหายใจอย่าง
ไม่ร้ ูจะทําอย่างไรดี ได้ แต่นอนราบลงแบบเดิมแล้ วเบือนหน้ าหนีสายตา
จับผิดของเขา
‚ก็ได้ พิสชา ตังแต่
้ นาทีนี ้เป็ นต้ นไป คุณต้ องย้ ายมาอยู่ห้องเดียวกับผม
ที่นี่‛
พิสชากําลังจะอ้ าปากประท้ วงแต่โดนเขาขัดขึ ้นเสียก่อน
‚ในเมื่อคุณแอบเข้ ามาในห้ องของผมโดยพลการ นัน่ ก็แสดงว่าลึกๆคุณ
อยากอยู่ห้องเดียวกับผม‛
‚ฮึ พูดเอาแต่ได้ ‛ คนที่แอบเข้ าห้ องคนอื่นบ่นงึมงํา ก่อนย้ อนถาม
ออกไป ‚แล้ วฉันต้ องอยู่ห้องเดียวกับคุณนานแค่ไหนคะ‛ เมื่อเห็นว่าเขา
ลุกออกจากเธอแล้ ว พิสชายันตัวขึ ้นนัง่ จัดเครื่ องแต่งตัวของตนเองให้
เข้ าที่เข้ าทางทันที และรู้ในวินาทีถดั มาว่าไม่มีประโยชน์อะไรเลยเพราะ
วงแขนแข็งแรงฉวยยกร่างบางรัง้ เข้ าแนบแผงมัดกล้ ามหน้ าอกอย่าง
ง่ายดาย ไม่ตา่ งจากอุ้มเด็กตัวน้ อยๆนัง่ ซ้ อนบนตักเพื่อกระชับกอดแนบ
แน่น
‚จนกว่างานของคุณจะเสร็จไงล่ะ พิสชา‛
คนฟั งใจกระตุกทันทีกบั คําตอบของเขา อาการคล้ ายวัวสันหลังหวะ
‚งานของฉัน งานอะไรคะ‛
อิศรายิ ้มรับไม่ตอบคําถามของเธอแล้ วอธิบายต่อ ‚คุณคิดว่างานไหน
ล่ะ งานที่คณ ุ ตังใจมาฝึ
้ กที่อิศรามณี หรื อ งาน...‛ อิศราพูดค้ างหยัง่
ความรู้สกึ หวาดหวัน่ ในใจของพิสชา แล้ วบอกออกไปในที่สดุ ‚ที่คณ ุ
ได้ รับมอบหมายมาอีกที‛ พูดจบเขาสูดดมพวงแก้ มของเธออีกครัง้ ด้ วย
ความมันเขี ้ยวเหลือกําลัง
‚อุ้ย! นี่คณ
ุ มันจะมากเกินไปแล้ ว‛ หญิงสาวตวาดใส่ตาโตแล้ วดิ ้นรน
ออกจากอ้ อมแขนแข็งแกร่ง ไม่อยากอยู่เฉยๆ เพราะตอนนี ้ดูเขาย่ามใจ
คล้ ายจะฉุดไม่อยู่
‚แล้ วต่อจากนาทีนี ้ไป ผมก็มีสิทธิ์ที่จะทํากับคุณเหมือนบทบาทที่เรา
สวมอยู่‛ อิศราบอกบทลงโทษในแบบที่เธอไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ ยิน
จากปากของเขา
‚จะบ้ าหรื อไง นี่มนั เอาเปรี ยบกันชัดๆ‛ พิสชาหยุดดิ ้นทันที ตื่นตะลึงเป็ น
ครัง้ ที่เท่าไหร่ไม่อยากจะนับ ดวงตาดําขลับจ้ องใบหน้ าหล่อเหลา
คําถามในหัวมีมากมายอลหม่านยุ่งเหยิงจับต้ นชนปลายไม่ถกู กับ
บทลงโทษที่เขาบอก
‚คุณไม่มีสิทธิ์เลือกมากกว่านี ้แล้ วพิสชา ตังแต่
้ คณุ ยอมให้ พี่สาวคุณจูง
จมูก ตอนนี ้ผมยอมให้ คณ ุ ได้ แค่วา่ จะไม่ลงโทษคุณวันนี ้ แต่ถ้าวันหน้ า
เกิดอะไรขึ ้น คุณต้ องรับมันให้ ได้ นะ ในเมื่อคุณกระโดดลงมาในเกมนี ้
กับพวกเราแล้ ว‛
พิสชานัง่ นิ่งตังใจฟั
้ ง ใจดวงน้ อยเต้ นเร่าๆ พยายามเมินเฉยสัมผัสจาก
มืออุ่นๆของเขาที่ลบู แผ่นหลังราวกับปลอบหรื อโอ้ โลม หรื ออาจจะทัง้
สองอย่างไม่อาจล่วงรู้ได้ ทังยั
้ งคิดหาทางเอาตัวรอดไปในที ว่าตนเองจะ
ทํางานนี ้ให้ สําเร็จโดยไม่ตกเป็ นเบี ้ยล่างของทังสองฝ่
้ ายได้ อย่างไร
‚นี่คือบทลงโทษที่คณ
ุ จะได้ รับพิสชา หรื อจะให้ ผมใช้ วิธีแบบเมื่อกี ้นี ้อีก
คุณเลือกเอาเองนะ‛ อิศราบอกทิ ้งทาย ซึง่ นัน่ ก็ยิ่งทําให้ เธอแทบหายใจ
หายคอไม่ได้ ดีไปกว่าเดิมเท่าไรนัก
22
สายตาหวานมองวิวข้ างทางนอกรถตู้สีขาวนําเข้ าที่ใช้ เป็ น
ยานพาหนะพาไปยังสถานที่ที่ใช้ ถ่ายทํานอกเมืองด้ วยความรู้สกึ อึดอัด
หากบนรถคันนี ้มีเพียงเธอ เบญญา และผ่องรํ าไพคงไม่ร้ ูสกึ แบบนัน้ แต่
ที่ทําให้ หญิงสาวรู้สกึ ราวกับเป็ นส่วนเกินนัน่ เพราะมี อิศราและโชษิตา
นัง่ มาด้ วย แต่ไหนเลยจะกล้ าปฏิเสธการเดินทางครัง้ นี ้เพราะเขาสัง่ ให้
เธอต้ องมา ทังๆที
้ ่ตนเองแทบไม่มีบทบาทอะไรเลยกับการถ่ายทํา
โฆษณาสินค้ าในฟาร์ มเลี ้ยงของอิศรามณีในครัง้ นี ้
‚น้ องบัว น้ องบัวคะ‛ เสียงเรี ยกชื่อปลุกให้ เธอหลุดออกจาก
อาการเหม่อลอยได้ ในที่สดุ
‚คะ พี่ผ่อง‛
‚อีกเดี๋ยวเดียวก็จะถึงแล้ วค่ะ น้ องบัวไหวไหมคะ พี่เห็นหน้ า
ซีดๆตังแต่
้ ตอนออกมาแล้ ว ไม่สบายต้ องบอกพี่นะคะ พี่พกยามาเผื่อทุก
คนเลย ในป่ าในเขาแบบนี ้ อาจลําบากนิดนึง แต่ไม่ต้องกังวลหรอกนะ
คะ มีพี่ผ่องสะอย่าง สบายไปหลายอย่างเลยค่ะ‛ ผ่องรํ าไพคุยยาว
เหยียดรู้สกึ สงสารพิสชาที่อาจอึดอัดใจกับการวางตัวในสถานการณ์
เช่นนี ้ ทังยั
้ งไม่ร้ ูถึงความสัมพันธ์ระหว่างอิศราและหญิงสาวที่ได้ ขึ ้นชื่อ
ว่าแต่งเข้ ามาด้ วยว่าไปในทิศทางใด แต่มือขวาของเบญญามองเห็น
แววตาของคนทังคู
้ ท่ ี่ไม่ใช่แค่คนที่เข้ ามาสวมบทบาท แต่ดเู หมือนจะอิน
กับบทบาทนันไปแล้
้ ว ถ้ าไม่มีโชษิตาคอยรัง้ เอาไว้
พิสชายิ ้มให้ เล็กน้ อยกับคําพูดกึ่งชวนคุยกึ่งปลอบประโลมของ
ผ่องรํ าไพ จะไม่ให้ เธอหน้ าซีดได้ ยงั ไง ในเมื่อเธอเห็นโชษิตาเดินควง
แขนมากับอิศราด้ วย ตอนแรกคิดว่าแค่มาส่งขึ ้นรถ ที่ไหนได้ เขาพา
แฟนของเขาไปด้ วย นึกแล้ วเคืองไม่หาย ผู้ชายเห็นแก่ตวั ลับหลังคนอื่น
ก็เหมือนเขาจะชอบมาหาเศษหาเลยกับเธอ ทังที ้ ่มีแฟนสาวแสนสวยอยู่
ข้ างกายทังคน
้
โชษิตาเป็ นตัวตังตั
้ วตีในการเดินเรื่ องทําโฆษณาให้ เพราะรู้จกั
ทีมงานเป็ นอย่างดี เมื่อรถจอดเป็ นที่เรี ยบร้ อย เธอเห็นมธุรดาปรี่ เข้ ามา
ประครองเบญญาทันทีที่ประตูรถเปิ ดออก
‚อ้ าว ยัยมิน มาตังแต่
้ ตอนไหน‛ เบญญาทักทายหลานสาวคน
ละสายเลือดด้ วยความแปลกใจที่เห็นมาปรากฏตัวที่นี่ด้วย
‚มินเอารถมาเองค่ะ ถึงก่อนหน้ าทุกคนไม่กี่นาทีนี่เอง เอ๊ ะ น้ อง
นํ ้าตาลก็มาด้ วยเหรอคะ‛ มธุรดายิ ้มหวานตอบกลับ ท้ ายประโยคส่ง
คําถามพร้ อมรอยยิ ้มแปลกๆให้ โชษิตา
‚ต้ องมาด้ วยสิครับ คนสําคัญของผม จะไม่มาได้ ยงั ไง‛ อิศรา
บอกพร้ อมยิ ้มมุมปากเล็กน้ อย พิสชาเห็นว่าเขาปรายหางตามามองที่
เธอ ก่อนจะจับมือเล็กบางของโชษิตาคล้ องแขนแล้ วพาเดินตรงไปยัง
อาคารชันเดี
้ ยวเบื ้องหน้ าที่เป็ นสํานักงานย่อยของอิศรามณี
‚ไปค่ะป้าเล็ก‛ โชษิตาหันมาบอกเบญญา พร้ อมใช้ มืออีกข้ าง
พาเบญญาให้ เดินนําหน้ าไปด้ วยกัน
พิสชาอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ที่เห็นเขาแสดงออกมาแบบ
นัน้ เธอหันไปถามผ่องรํ าไพที่ยงั ยืนอยู่ ‚พี่ผ่องคะ ห้ องนํ ้าอยู่ทางไหน
คะ‛
‚เป็ นอะไรคะน้ องบัว‛ ผ่องรํ าไพกระซิบถาม แอบปรายตาไป
ทางที่อิศราและโชษิตา แล้ วเอียงตัวมาบอกต่อ ‚อย่าเพิ่งอ้ วกนะคะ พี่
ผ่องไม่คิดว่าคุณนํ ้าตาลจะมาด้ วย คุณอิศก็นะ เอาเถอะค่ะ มาทางนี ้ค่ะ
เดี๋ยวพี่พาไป‛
ผ่องรํ าไพพาเธอเดินอ้ อมอาคารไปยังห้ องนํ ้าด้ านหลัง พิสชา
บอกด้ วยความเกรงใจเมื่อพอจะจําได้ ว่าเสร็จธุระแล้ วเธอต้ องเดิน
กลับไปทางไหน ‚พี่ผ่องไม่ต้องรอบัวนะคะ บัวคงใช้ เวลาสักพัก ท้ องไส้
ปั่ นป่ วนยังไงก็ไม่ร้ ูค่ะ‛
ผ่องรํ าไพพยักหน้ าส่งให้ อย่างเข้ าใจดี ‚ได้ ค่ะ งันพี
้ ่ขอเข้ าไปดู
คุณป้าเล็กก่อนนะคะ‛
 พิสชานัง่ สงบจิตใจ พร้ อมทบทวนเรื่ องราวในห้ องนํ ้าอยู่นาน
หลายนาที ไม่วายอดนึกถึงเหตุการณ์น่าอกสัน่ ขวัญแขวนในห้ อง
ของอิศราวันนัน้ เพราะนัน่ ก็ทําให้ เธอต้ องย้ ายไปอยู่ห้องเดียวกับเขาใน
ที่สดุ แต่ลองคิดในทางที่ดี นี่อาจเป็ นโอกาสให้ เธอได้ ทํางานสําเร็จไวขึ ้น
ก็เป็ นได้ ทนเอาหน่อย งานจบเธอก็จะหลุดพ้ นจากวงโคจรของคนพวก
นี ้ไปได้ เสียที เมื่อเห็นว่าเรี ยบร้ อย พิสชาเปิ ดประตูออกจากห้ องนํ ้าเพื่อ
เข้ าไปสมทบกับคนข้ างใน แต่กลับเจอโชษิตายืนล้ างมืออยู่
‚เป็ นยังไงบ้ างคะคุณบัว บรรยากาศที่นี่ดีใช้ ได้ ไหมคะ‛ โชษิตา
ถามผ่านกระจกเงาเบื ้องหน้ า สายตาไม่ได้ เป็ นมิตรกับเธอเท่าใดนัก
‚ค่ะ ดีคะ่ สดชื่นดี‛
โชษิตาส่งยิ ้มแต่ปาก แววตาไม่มีรอยยิ ้มเลยสักนิดตอบให้ แล้ ว
บอกต่อ ‚หวังว่าคงไม่ต้องสวมบทบาทคูแ่ ต่งงานกับพี่อิศที่นี่นะคะ ทํา
ตัวตามสบายได้ เลยค่ะ‛
ฮึ เธอเนี่ยเหรอ อยากสวมบทบาทกับตานัน่ ‚ไม่ต้องห่วงหรอก
นะคะ บัวก็แทบรอให้ หมดเวลา ตามที่คณ
ุ ป้าเล็กบอกไม่ไหวแล้ ว
เหมือนกันค่ะ‛
‚ดีคะ่ รู้แบบนันแล้
้ วก็ดี‛ โชษิตาบอก ก่อนจะเสริ มต่อ ‚อ้ อ ขอ
อีกอย่างนะคะ อย่าพยายามหว่านเสน่ห์ให้ พี่อิศเลยค่ะ มีสาวๆหลาย
คนคิดจะเปลี่ยนผู้ชายแบบนัน้ แต่ขอโทษทีเถอะ ยังไม่มีใคร
เปลี่ยนแปลงเขาได้ เลยสักคน พี่อิศอาจแสดงท่าทีเหมือนใส่ใจ แต่อย่าง
ว่าแหล่ะนะคะ ผู้ชายยังไงก็เป็ นผู้ชายอยู่วนั ยังคํ่า อย่าเผลอใจให้ คน
อย่างพี่อิศเลยเชียว ที่นํ ้าตาลบอกแบบนัน้ ก็แค่เป็ นห่วงกลัวคุณบัวจะ
เสียใจ อย่าคิดมากไปนะคะ‛
‚ฉันรู้ข้อนันดี
้ คะ่ ‛ พิสชาบอกออกไปพร้ อมความรู้สกึ ยอกแสลง
ในอก ผู้ชายคงเหมือนกันหมดสินะ คิดแล้ วอดปวดแปลบที่อกด้ านซ้ าย
ขึ ้นมาอีกครัง้ ไม่ได้
‚คุณบัวนี่น่ารักจริ งๆเลย ไปค่ะ เราออกไปพร้ อมกันดีกว่า‛ โชษิ
ตายิ ้มแต่ปาก ดวงตายังคงนิ่งสนิทแบบเดิม แล้ วเข้ ามาคล้ องแขนพา
เธอเดินออกมาจากห้ องนํ ้า คงอยากเข้ าไปในสํานักงานพร้ อมกันกับเธอ
‚นํ ้าตาลไปไหนมาลูก ดูสิ พี่อิศชะเง้ อหาคอแทบหลุด ป้าเลย
พลอยเป็ นห่วงไปด้ วย‛ เบญญาถามด้ วยนํ ้าเสียงเป็ นห่วงเป็ นใย เมื่อ
เห็นบุตรสาวเพื่อนรักเดินเข้ ามาในอาคารพอดี ที่เธอมองหา
‚นํ ้าตาลไปเข้ าห้ องนํ ้าแป้บเดียวเองค่ะ แล้ วก็ยืนคุยกับคุณบัว
คุณบัวเธอน่ารักเชียวค่ะ คุยก็สนุก นํ ้าตาลชอบค่ะป้าเล็ก ‛
 เบญญาส่งยิ ้มแบบเดียวกับที่โชษิตาส่งให้ มายังเธอ แล้ วบอก
ต่อ ‚ไปจ้ ะ พี่อิศเดินไปรอที่ข้างนอกนู่น ทีมงานมาพร้ อมกันหมดแล้ ว
ล่ะ‛
ผู้จดั การฟาร์ มพาทังหมดออกไปดู
้ ฟาร์ มตัวอย่าง โดยมีพิสชา
เดินตามรัง้ ท้ าย เมื่อได้ คยุ กับทางทีมงานแล้ ว ทังหมดจึ
้ งได้ กลับมายังที่
พักที่เป็ นบ้ านสําหรับผู้บริ หาร โดยแยกย้ ายไปยังห้ องพักที่จดั เตรี ยมไว้
ให้ มธุรดาสบโอกาสเข้ ามาคุยด้ วยทันที
‚ยัยบัว แกมีโอกาสเข้ าถึงตัวคุณอิศราขนาดนันแล้
้ ว งานที่พี่ให้
ทําได้ เรื่ องบ้ างไหม‛
‚บัวก็พยายามอยู่ตลอดนัน่ แหละคะ‛
มธุรดาบอกเสียงขัดใจว่า ‚แม้ ...ดูสิ มีโอกาสทังที
้ ยังจะมียยั
นํ ้าตาลตามมาอีก คงกลัวโดนแกฉกคุณอิศไปล่ะสิท่า‛
‚ไม่มีทางหรอกค่ะ คุณอิศราเขารักคุณนํ ้าตาลยังกับอะไรดี คุณ
นํ ้าตาลเองเธอก็น่ารัก ไม่มีทางที่ใครจะมาแทรกเขาทังคู
้ ไ่ ด้ หรอกค่ะ ‛
‚ไม่มีใครแทรกได้ อย่างนันเหรอ
้ พี่นี่แหละจะจับเธอแทรกเข้ าไป
เอง‛ มธุรดาบอกพร้ อมกับนึกหาหนทางให้ ได้ อย่างที่ออกปากบอกไป
รุ่งขึ ้นเมื่อถ่ายทําโฆษณาจนเรี ยบร้ อย ทันฟ้าฝนที่ตงเค้
ั ้ ามา
ตลอดทังวั
้ นได้ แบบฉิวเฉียดพอดิบพอดี ทังหมดจึ้ งได้ เลิกกอง เพราะอิศ
ราค่อนข้ างตังใจในการถ่
้ ายทํามาก งานวันนี ้จึงผ่านฉลุย มีนกั ข่าวมาขอ
ทําข่าวอีกหลังจากนัน้ เมื่อเรี ยบร้ อยแล้ ว ผ่องรํ าไพจึงบอกหมายกําหนด
งานขึ ้น เพื่อเตือนความจําเจ้ านาย ขณะเข้ ามารอในสํานักงาน ‚คุณเล็ก
จะไปดูที่เลยไหมคะ‛
‚เออ นัน่ สิ ฉันลืมไปสนิทเลย ฝนก็มาตกสะอย่างนัน้ รอให้ ฝน
หยุดก่อนเราค่อยไปกันก็ได้ นี่นะผ่องนะ‛
เมื่อตกลงกันตามนัน้ ก็ยงั ไม่เห็นวี่แววว่าฝนจะหยุดสักที โชษิ
ตาที่ดกู ระสับกระส่าย พูดขึ ้น ‚ป้าเล็กขา อย่าบอกนะคะว่าเราต้ องอยู่
ที่นี่อีกคืน นํ ้าตาลอยากกลับแล้ วค่ะ เป็ นห่วงคุณแม่จงั เลยค่ะ ท่านอยู่
คนเดียวคงเหงาแย่ นี่นํ ้าตาลนึกว่าเราจะมาค้ างคืนเดียว ถ้ าต้ องค้ างอีก
นํ ้าตาลว่า นํ ้าตาลไม่โอเคอ่ะค่ะ‛
‚จริ งๆก็ไม่มีอะไรมากหรอกลูก ป้าเหลือแค่ไปดูที่ที่จะขยาย
ฟาร์ มตัวอย่างออกไปเท่านันเอง
้ เอาอย่างนี ้ดีไหม ป้าให้ คนรถไปส่งหนู
ก่อน ตาอิศจะกลับกับน้ องเลยไหมลูก‛
‚อุ้ย คุณอิศจะกลับเลยเหรอคะ แหม แหม แหม หุ้นส่วนใหญ่
ของอิศรามณีไม่อยู่ดพู ื ้นที่ขยายฟาร์ มด้ วยแบบนี ้ ใครรู้เข้ า มินว่าต้ องไม่
ดีแน่ๆเลย น้ องนํ ้าตาลกลับพร้ อมพี่ไหมคะ พอดีพี่จะกลับไปทําธุระพอดี
ไม่ต้องลําบากให้ คนรถขับไปๆมาๆหรอกค่ะป้าเล็กขา‛ มธุรดาขัดขึ ้น
ทันที พร้ อมทังแสดงนํ
้ ้าจิตนํ ้าใจจะไปส่งโชษิตาให้ ด้วย
 ‚เอาไงดีลกู ‛ เบญญาหันมาถามเอากับโชษิตา สาวสวยเองก็มี
ท่าทีลงั เลเล็กน้ อย ‚นํ ้าตาลรอกลับพร้ อมพี่อิศดีกว่าค่ะ‛ พอพูดไปแบบ
นันแล้
้ ว มธุรดาก็หนั ไปเบ้ ปากพร้ อมกลอกตาอีกทางด้ วยความหมัน่ ไส้
แต่แล้ วก็มีสายเรี ยกเข้ าที่โทรศัพท์ของโชษิตา เธอกดรับสายแล้ วพูดคุย
ด้ วยสีหน้ าไม่คอ่ ยดีนกั ‚คุณแม่เป็ นยังไงบ้ างคะ...ค่ะ ค่ะ ... นํ ้าตาลจะ
กลับแล้ วค่ะ‛
‚นํ ้าตาลเป็ นอะไรไปลูก หน้ าตาซีดเชียว‛ เบญญาถามด้ วย
ความเป็ นห่วงทันที เมื่อโชษิตาวางสายลง
‚คุณแม่คะ่ ป้าเล็ก ความดันตกอีกแล้ ว เด็กที่บ้านบอกว่าเมื่อ
คืนท่านไม่ยอมนอน เช้ านี ้เลยหน้ าซีด แล้ วเมื่อกี๊ก็เป็ นลมไปแล้ วน่ะค่ะ‛
เบญญาฟั งแล้ วอดเป็ นห่วงเพื่อนสนิทอย่างชูวดีไม่ได้ ‚ถ้ าอย่าง
นันหนู
้ กลับไปดูแม่กบั ยัยมินเขาเถอะลูก‛
‚ไปค่ะ พี่มินไปส่งนะคะ‛ มธุรดาได้ ทีรีบคว้ าแขนโชษิตา ให้
ออกไปด้ วยกันทันที แต่หญิงสาวดึงแขนตนเองออกจากการเกาะกุม
ของมธุรดาแล้ วตรงไปบอกอิศราข้ างๆว่า
‚นํ ้าตาลไปนะคะพี่อิศ เอาไว้ เจอกันที่น่นู ทีเดียวเลย ซียคู ่ะ ‛ อิศ
รายิ ้มรับ แล้ วถามหาร่มเดินกางไปส่งให้ จนถึงรถ
 คล้ อยหลังสองสาวที่ขอกลับกรุงเทพไปก่อน ฝนก็ยงั คงลงเม็ด
ไม่ยอมหยุด ที่เหลือจึงนัง่ รับบรรยากาศกันที่ห้องนัง่ เล่น พิสชาขอตัวไป
อาบนํ ้าบ้ าง เมื่อเห็นเบญญาและผ่องรํ าไพขอกลับเข้ าห้ อง ก่อนจะกลับ
ออกมาเพราะชูวดีโทรมาถามว่าบุตรสาวอยู่ที่นนั่ หรื อไม่ เหตุใดจึง
ติดต่อไม่ได้
‚ออกไปตังแต่
้ บา่ ยแล้ วนะเธอ‛ เบญญาตอบโต้ ปลายสายไป
‚ฉันโทรหาไม่ติดเลย ทําไงดี‛ ชูวดีถามเสียงสัน่ ใจคอไม่ดี ด้ วยความเป็ น
ห่วงบุตรสาว
อิศราที่ยืนฟั งไม่ไกลออกไป ถามขึ ้น ‚เกิดอะไรขึ ้นหรื อครับป้า
เล็ก‛
‚นํ ้าตาลน่ะสิ ป่ านนี ้ยังไม่ถึงบ้ านเลย‛
‚เดี๋ยวผมลองโทรหาเองครับ‛ อิศราบอกแล้ วกดสายโทรตาม
ทันที แต่ต่อสายเท่าไรก็ตดั เข้ าระบบฝากข้ อความตลอด นัน่ ยิ่งทําให้ ทกุ
คนกังวลใจมากยิ่งขึ ้น
‚บัวจะลองโทรหาพี่มินดูอีกทางนะคะ‛ ว่าแล้ วพิสชาก็กดต่อ
สายหาทันที และผลก็ไม่ตา่ งจากอิศราเท่าไรนัก
‚ไม่ติดเลยครับ / ค่ะ‛ เสียงอิศราและพิสชารายงานเบญญา
พร้ อมกัน
 ‚ผมว่าเดี๋ยวผมออกไปดูดีกว่าครับ‛
พอเดินตามหาคนขับรถ ก็ปรากฏว่าหลับไปแล้ วเพราะกินยาแก้
แพ้ อิศราจึงคว้ ากุญแจรถ แล้ วทําทีจะออกไปคนเดียว พิสชาเห็นแล้ ว
ท้ วงไว้ ได้ ทนั ‚เดี๋ยวค่ะ ให้ ฉนั ไปด้ วยนะคะ‛ บอกแล้ วเดินตามกันออกไป
เบญญาเห็นเรี ยกไว้ อีกคน
‚ป้าไปด้ วยลูก‛
อิศราบอกพร้ อมทําท่าจะดึงผู้เป็ นป้ากลับไปนัง่ ที่เดิม ‚ป้าเล็ก
รออยู่ที่นี่ดีกว่าครับ‛
คนแก่หวั ดื ้อไม่ยอมง่ายๆ ดึงแขนชายหนุ่มออก พร้ อมกับทําท่า
จะไม่ยอมหากท่านไม่ได้ ไปด้ วยจริ งๆ ‚ไม่ละ่ ให้ ป้าไปด้ วยเถอะนะอิศ
นะ‛
ในที่สดุ ทังหมดก็
้ ออกมาตามหาสองสาวที่ม่งุ หน้ ากลับไปก่อน
ตลอดเส้ นทางการตามหา ยังมีฝนตกโปรยปรายอยู่ไม่ขาดสาย อิศรา
ขับรถไปพลาง สอดส่ายสายตาไปพลาง เมื่อเห็นรถคันที่คล้ ายกับของ
มธุรดาก็ชะลอรถจนนิ่งแล้ วลงไปดู แต่กลับไม่มีวี่แววใดๆทังสิ
้ ้น
ขณะเลี ้ยวโค้ งไปยังถนนลาดชันโดยที่ยงั มีฝนตกมาเป็ นระยะ
ด้ วยความไม่ชินเส้ นทางและยานพานะ ทําให้ อิศราสาวพวงมาลัยหัก
หลบเงาที่เห็นสวนมาจนทําให้ รถแฉลบไปข้ างทาง โชคยังดีที่ด้านหน้ ามี
ต้ นไม้ ขนาดใหญ่ขวางรถเอาไว้ แต่ที่โชคร้ ายคือในความมืด เบื ้องหน้ า
ของรถเป็ นที่กนถนนและด้
ั้ านล่างถัดไปนัน่ คือหน้ าผาสูง ทังยั
้ งมีสภาพ
เป็ นป่ าไม้ ดิบชื ้นความสูงของมันไม่อาจคาดเดาได้ และผลจากการชนก็
ทําให้ ห้องเครื่ องของรถที่ขบั มาพังยับ จนเกิดควันพวยพุ่งลอยสวนขึ ้นไป
ด้ านบนสวนกับเม็ดฝนที่ทําท่าจะตกลงมาเพิ่มอีกเล็กน้ อย
พิสชาที่ร้ ูสกึ ตัวเป็ นคนแรก หันไปเขย่าแขนของเบญญาเป็ นการ
เรี ยกสติ
‚คุณป้าเล็กเป็ นยังไงบ้ างคะ เจ็บตรงไหนหรื อเปล่า‛ แล้ วหันไป
สะกิดแขนผ่องรํ าไพที่นงั่ ตรงข้ างประตูรถ ‚พี่ผ่องคะ เปิ ดประตูรถเถอะ
ค่ะ แล้ วรี บพาคุณป้าเล็กออกไป‛
ผ่องรํ าไพได้ สติ รี บทําตามที่พิสชาบอกทันที ขณะพาเบญญา
ออกมาได้ พิสชายังอยู่บนรถขยับมาเขย่าตัวอิศรา ที่ฟบุ หน้ าลงกับ
พวงมาลัย ร้ องเรี ยกสติ
‚คุณ คุณอิศราคะ‛
แต่อิศรายังคงนิ่ง พอเธอทําท่าจะออกจากรถก็เป็ นจังหวะ
เดียวกันกับต้ นไม้ ที่ขวางรถเอาไว้ หกั ลงตรงหน้ าผาสูง เบื ้องหน้ าของรถ
คือทางลาดชัน รถจึงค่อยๆไถลลงทางลาดไปอย่างช้ าๆ พิสชาที่ยงั ไม่
ทันได้ ออกจากรถ บวกกับทิศทางของรถปั กหัวลงทําให้ ประตูปิดลงอีก
ครัง้ พิสชาหน้ าซีดเผือด พร้ อมเกาะขอบเบาะไว้ แนบแน่น ในใจนึก
ภาวนาถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ ช่วยคุ้มครองเธอและเขาด้ วย
23
พอรู้สกึ ตัวอีกครัง้ พิสชาพบว่าตัวเองนอนพาดอยู่บนแผงกัน้
ระหว่างตอนหน้ าและตอนหลังในสภาพหัวคะมําเพราะรถปั กลงดินเลน
เละๆ หญิงสาวจึงพาตัวเองมายังด้ านหน้ าของตัวรถอย่างทุลกั ทุเล เข้ า
มาเขย่าตัวอิศราอีกครัง้
‚คุณอิศราคะ เจ็บตรงไหนบ้ าง ตื่นสิคณ
ุ ‛
อิศราที่เลือดอาบบริ เวณหน้ าผากจนเลอะไหลมาถึงคาง ค่อยๆ
กระพริ บตาตื่น เขาขยับตัว หลุดเสียงออกมาอีกครัง้ ด้ วยความเจ็บปวด
พิสชาจึงเอ่ยขึ ้น
‚เราออกไปจากรถกันก่อนเถอะค่ะ‛
พิสชาช่วยพยุงเขาที่ร่างกายสูงใหญ่กว่าเธอเกือบเท่าตัว แล้ ว
พากันดันตัวออกจากรถ ก่อนจะพากันไปด้ านนอก เมื่อเห็นแสงไฟไกลๆ
จากจุดที่ตนเองประสบอุบตั ิเหตุอยู่ จึงหันมาถามเขาด้ วยความเป็ นห่วง
อย่างที่สดุ ‚คุณเดินไหวนะคะ‛
‚ไหวครับ แล้ วคุณล่ะเป็ นยังไงบ้ างพิสชา‛ อิศราถามด้ วย
นํ ้าเสียงเหมือนเป็ นห่วงเป็ นใยเธอนักหนา ก่อนจะหรี่ ตาเมื่อเห็นแสงไฟ
ไกลลิบๆที่เบื ้องหน้ า ‚ถ้ าไหว ผมว่าเราเดินไปตรงนันกั
้ นก่อน เผื่อจะมี
ใครให้ ความช่วยเหลือเราได้ บ้าง นู่นน่ะแสงไฟตรงนู้น น่าจะมีบ้านคน
อยู่‛
แต่แล้ วพิสชากลับนึกกลัวขึ ้นมา เพราะดีไม่ดีอาจเจอคนจิตใจ
ไม่สมประกอบก็เป็ นได้ กลางป่ ากลางเขาใครจะมาสร้ างบ้ านกัน ‚ฉันว่า
เราอยู่รอตรงนี ้ไม่ดีกว่าเหรอคะ อย่างน้ อยคนมาช่วยเขาจะได้ เจอเรา
ง่ายกว่า ถ้ าเราไปจากจุดเกิดเหตุบางทีคนลงมาช่วยอาจหาเราไม่เจอก็
ได้ นะคะ‛
‚ฝนตกไม่หยุดขนาดนี ้ คุณจะอยู่ในรถตลอดได้ ยงั ไง แล้ วนี่คณุ
มีเลือดออกด้ วยนี่ ผมว่าเราไปขอความช่วยเหลือจากตรงนันกั ้ นก่อน
ดีกว่า‛ อิศราทําหน้ าหงุดหงิดเมื่อถูกขัดใจ เขาเอื ้อมมือมาลูบตรงหน้ า
ผากของเธอเบาๆขณะพูด โดยที่ไม่ร้ ูตวั เองเลยว่าแผลของเขามากกว่า
ของเธอหลายเท่านัก เขาทําแบบนี ้จะรู้บ้างไหมว่าเขย่าใจดวงน้ อยให้ สนั่
ไหวมากขนาดไหน
พิสชาแตะตรงแผลที่เขาแตะนํา จนสัมผัสโดนมือของอีกฝ่ าย
อิศราสบตาของเธอนิ่ง และก่อนที่จะเปี ยกฝนไปมากกว่านัน้ หญิงสาว
ชิงพูดขึ ้นก่อน
‚ฉันว่า...เราไปขอความช่วยเหลืออย่างที่คณ
ุ บอก ก็ได้ ค่ะ ‛
 ได้ ยินดังนัน้ อิศราถึงยิ ้มออกมาได้ มือของเขาคว้ าหมับเข้ าที่
ข้ อมือของเธอ พาเดินไปด้ วยกัน พิสชาไม่คิดเลยว่าหยาดนํ ้าฝนที่เคย
สร้ างความหนาวเหน็บเมื่อครู่จะบางเบาลงมาทันทีทนั ใดที่ได้ รับสัมผัส
จากมืออันแสนอบอุ่นจากอิศรา ผู้ชายต้ องห้ ามสําหรับหัวใจของเธอ
เสียงดังเหมือนฝี เท้ าคนเดินใกล้ เข้ ามาเรื่ อยๆ แต่หขู องหญิงชรา
ในบ้ านหลังเล็กกลับได้ ยินมันชัด จนต้ องออกปากร้ องถามไปทังที ้ ่ยงั มี
หมากคาอยู่เต็มปาก
‚นัน่ ใคร ไอ้ อีที่ไหนมันจะเข้ ามาทําอะไรบ้ านกู‛
อิศราเดินเข้ าไปใกล้ อีกหน่อยแล้ ว ตะโกนกลับไปว่า ‚ผมกับ...‛
ปรายตามองหญิงสาวข้ างกาย แล้ วต่อประโยคที่ทําให้ พิสชาหน้ าแดง
จนออกร้ อน ‚เมียขับรถตกเขาทางโน้ นน่ะครับ เลยจะมาขอความ
ช่วยเหลือหน่อย ไม่ใช่โจรหรอกครับ‛
‚เฮอะ โจรที่ไหน มันจะบอกว่ามันเป็ นโจรวะ‛ เจ้ าของบ้ าน
ยังคงโต้ แย้ ง
‚เราไม่ใช่โจรจริ งๆนะคะ‛ พิสชาขยับตัวออกมาช่วยพูดอีกคน
หญิงสูงวัยที่เป็ นเจ้ าของบ้ านเพ่งสายตามองหนุ่มสาวตรงหน้ า
เมื่อเห็นว่าทังคู
้ ม่ ีเลือดออกเปรอะกรังตรงใบหน้ า ก็กลุ ีกจุ อ เปิ ดประตูให้
เข้ ามาโดยเร็ว
 ‚ตายแล้ ว ขับรถขับรากันยังไง ถึงตกลงมาได้ สูงขนาดนันไม่
้
ตาย ก็นอนหยอดข้ าวต้ มกันแล้ ว มามา เข้ ามาก่อนอีหนู‛
‚ขอบคุณค่ะยาย‛
‚ไปๆ เข้ าไปอาบนํ ้าอาบท่า ยายจะไปต้ มนํ ้าอุ่นมาให้ บ้ านยาย
ไม่มีหรอก ไอ้ พวกยาใส่แผลน่ะ เดี๋ยวเอานํ ้าอุ่นๆเช็ดๆล้ างๆกันเองก็แล้ ว
กันนะ‛
‚ค่ะยาย ว่าแต่ยายพอจะมีเสื ้อผ้ าให้ หนูผลัดเปลี่ยนไหมคะ‛
‚มีสิ นุ่งผ้ านุ่งเป็ นไหมล่ะเราน่ะ‛
พิสชายิ ้มก่อนตอบรับ ‚เป็ นค่ะ‛
‚ผัวเองล่ะ‛ ยายเจ้ าของบ้ านกวาดสายตามองอิศราตังแต่ ้ เส้ น
ผมจรดปลายเท้ า แล้ วถามออกไปว่า ‚นุ่งโสล่งเป็ นไหม ยายจะเอาผ้ า
เก่าของตาเค้ าให้ นุ่งไม่เป็ นก็ให้ เมียเอ็งนัน่ ล่ะนุ่งให้ ‛
‚เอ่อ ค่ะ‛ พิสชาหน้ าแดงระเรื่ อขึ ้นมาทันที เมื่อยายบอกให้ เธอ
แต่งตัวให้ เขา พอหันมาก็เจอสายตาวาวๆของคนที่รับสมอ้ างว่าเป็ น
สามีของเธอ พิสชาเลยเสไปมองรอบๆบ้ านแทนอย่างไม่ร้ ูจะทําหน้ า
อย่างไร ในเมื่อรับสมอ้ างกันตังแต่
้ แรกแล้ วว่าเป็ นอะไรกัน ก็คงต้ องรับ
กันต่อไป
 อิศราให้ เกียรติสภุ าพสตรี โดยให้ เธอเข้ าไปอาบนํ ้าเปลี่ยน
เสื ้อผ้ าก่อน ห้ องนํ ้าที่นี่เป็ นแบบกะทัดรัดตามสไตล์ชาวบ้ านทัว่ ไป กัน้
สังกะสีทงสี ั ้ ่ด้าน อยู่ด้านหลังสุด บ้ านของยายเป็ นลักษณะไม้ ทงหลัั ้ งยก
ใต้ ถนุ สูง เขายืนรอที่หน้ าประตู เมื่อเรี ยบร้ อย พิสชาออกมาเพื่อผลัดให้
เขาเข้ าไปอาบนํ ้าบ้ าง
‚คุณรอผมก่อนนะ อย่าเพิ่งไป‛ อิศราบอกเสียงเรี ยบ ก่อนจะ
เสริ มต่อว่า ‚ผมนุ่งโสล่งไม่เป็ น‛ ได้ ยินดังนันแล้
้ ว พิสชาหน้ าระเรื่ อขึ ้นอีก
ครัง้ บ่นพึมพํางึมงําอยู่คนเดียว ‚คนบ้ า จะนุ่งยากตรงไหนกันเชียว‛
รอไม่นานอิศราก็ออกมาพร้ อมเสื ้อผ้ าฝ้ายกลางเก่ากลางใหม่
และผ้ าโสล่งที่น่งุ เหมือนจะหลุดแหล่มิหลุดแหล่ เขาเดินเข้ ามาหยุดยืน
ตรงหน้ าเธอ พร้ อมกับใช้ ผ้าขนหนูเช็ดผมไปด้ วย พูดขึ ้น ‚ช่วยผมที
พยายามแล้ วแต่ทํายังไงมันก็ยงั ไม่ได้ ‛
‚มันไม่ได้ ยากหรอกค่ะคุณ ก็เหมือนนุ่งผ้ าเช็ดตัวนัน่ แหล่ะ‛
‚ก็...ยังไงดีล่ะ คือว่าปกติผมไม่น่งุ อะไรเลยน่ะสิ‛
พิสชาทําหน้ ากระอักกระอ่วน แล้ วเสมองไปทางอื่น ขณะที่มือก็
นุ่งให้ เขาอย่างทุลกั ทุเล ปากมิวายบ่นไปด้ วย ‚ฉันก็ไม่เคยนุ่งให้ ใคร
หรอกนะ‛
 ‚ทําไมถึงไม่เคยนุ่งให้ ใครล่ะ อ้ อ‛ อิศราถามแล้ วแสร้ งทําเสียง
ตกใจ ก่อนจะตามมาด้ วยนํ ้าเสียงล้ อๆว่า ‚ผมลืมไปว่าคุณยังไม่เคย
มี…‛
‚หยุดพูดเดี๋ยวนี ้เลยนะคุณอิศรา‛ อิศราละไว้ ไม่วายกลันยิ
้ ้ม
ตาของเขาแพรวพราวจนน่าหมัน่ ไส้ อะไรกันสถานการณ์แบบนี ้ยังมา
พูดจาให้ เธออายอยู่ได้
‚เอ้ า เอ้ า อาบนํ ้าเสร็จกันรึยงั มาล้ างแผลกันสะ จะได้ หลับได้
นอน พรุ่งนี ้จะเอายังไงก็ค่อยว่ากันอีกที นอนกันตรงนี ้ล่ะ ยายจะกางมุ้ง
ให้ ฝนตกอย่างนี ้ ยุงชุมดีนกั ล่ะพ่อเอ๊ ย ท่าทาง ผิวพรรณยังกับผู้ดี คงไม่
เคยรู้จกั สินะ ยุงป่ านี่ตวั ใหญ่ยงั กับนก‛ ยายเจ้ าของบ้ านพูดไป พร้ อม
กางมุ้งสายไปพลาง เมื่อเรี ยบร้ อย หญิงสูงวัยขอไปนอนยังห้ องด้ านในที่
มีอยู่เพียงห้ องเดียวในบ้ าน แล้ วปล่อยให้ ชายหนุ่มหญิงสาวที่รับสมอ้ าง
ว่าเป็ นสามีภรรยาไว้ ตามลําพัง
พิสชาดันไหล่คนข้ างๆให้ นงั่ ลงยังพื ้นบ้ าน แล้ วบอกเขา ‚มาค่ะ
เดี๋ยวฉันทําแผลให้ คณ ุ ก่อน‛ ว่าแล้ วก็จดั แจงใช้ ผ้าสะอาดชุบนํ ้าอุ่นที่เจ้ า
บ้ านเตรี ยมไว้ ให้ บรรจงเช็ดที่ไรผมของชายหนุ่ม อิศราเอื ้อมมือของตน
ไปหยิบผ้ าอีกผืนมาชุบนํ ้ารอเช่นกัน
เมื่อเรี ยบร้ อย เขาจับมือของเธอให้ ห่างจากแผลของเขา แล้ ว
บรรจงเช็ดให้ เธอบ้ าง สายตาคมไล่มองไปยังแผลบนหน้ าของหญิงสาว
ด้ วยความใส่ใจ มือของเขาวางผ้ าลงแล้ วยกขึ ้นมาแตะที่แผลบน
หน้ าผากของเธออีกครัง้
‚ยังเจ็บอยู่หรื อเปล่าพิสชา‛
คนถูกถามกลืนนํ ้าลายลงคอด้ วยความประหม่า ร้ อนวูบบริ เวณ
ที่ถกู เขาแตะ ไหนจะสายตาของเขาที่มองสบมาอย่างมีความหมาย เธอ
สังเกตเห็นว่าใบหน้ าของคนถามใกล้ เข้ ามาจนเผลอกลันลมหายใจ
้
เอาไว้ ในที่สดุ
‚เออ นี่ยายลืมบอกไป‛ เสียงทักจากด้ านในของบ้ าน พร้ อม
เสียงฝี เท้ าไม่หนักไม่เบาตามมา ‚อย่าลืมดับไฟให้ ยายด้ วยนะลูก‛
พิสชาจึงรู้สกึ ตัว เธอผละออกจากเขาแล้ วเก็บอุปกรณ์ล้างแผล
เข้ าไปไว้ ที่ด้านหลังของบ้ าน เมื่อกลับมาก็เห็นว่าอิศรานัง่ รอเธออยู่ จึง
ทําทีเป็ นบอกเขากลบเกลื่อนความประหม่าไปว่า
‚นอนกันเถอะค่ะ‛
อิศราพยักหน้ าแล้ วเปิ ดมุ้งให้ เธอมุดเข้ าไปก่อน แล้ วจึงตามเข้ า
มาทีหลัง พิสชามองหาหมอนและมันก็มีพอดีสําหรับหนุนศรี ษะแค่สอง
ใบ แถมผ้ าห่มยังมีแค่ผืนเดียวอีกด้ วย ดีหน่อยที่ขนาดของมันใหญ่
พอที่จะห่มได้ ถึงสามหรื อสี่คน นัน่ คงพอทําให้ เธอไม่ต้องไปนอนเบียด
เขานัก พอไหว้ พระเรี ยบร้ อย เธอตะแคงตัวลงนอน ก็เห็นอิศรานอนมอง
เธออยู่ก่อนแล้ ว
‚นอนเถอะ พรุ่งนี ้ค่อยหาทางกลับไปที่รถของเรา‛ อิศราบอก
ด้ วยแววตาอาทร จนคนฟั งอย่างเธอรู้สกึ อบอุ่นบอกไม่ถกู
กว่าจะนอนหลับลงได้ ก็กินเวลาไปกว่าค่อนคืน พิสชานอนฟั ง
เสียงฝนตกบนหลังคา จนค่อยๆเคลิ ้มหลับไปตอนไหนไม่อาจจําได้ แต่
มารู้สกึ ตัวตื่นเอาอีกที เมื่อได้ ยินเสียงพื ้นไม้ ของบ้ านดังเอียดอาด
อากาศยามคํ่าคืนเย็นจนหนาวเธอจําได้ มนั่ และมันยังส่งผลถึงตอนนี ้
ด้ วย แต่ความอบอุ่นที่ได้ รับตอนนี ้กลับทําให้ ร้ ูสกึ ดี เธอแหงะหน้ าไปข้ าง
หลังเล็กน้ อยเมื่อรับรู้ได้ ถึงลมอุ่นๆจากทางด้ านหลังปะทะต้ นคอ และ
เมื่อจับภาพได้ ว่าความอบอุ่นที่ได้ เกิดจากอะไร ความรู้สกึ ที่มีเป็ น
ทุนเดิมอยู่แล้ วก็ก่อตัวขึ ้นในใจอย่างยากที่จะควบคุม
เธอลอบมองที่ไรผมของเขา ตรงแผลนัน่ มีสะเก็ดเลือดสีแดง
คลํ ้าขึ ้นมาแทนที่แล้ ว ก่อนจะละสายตามาที่คิ ้วหนาพาดเฉียงทังสอง ้
ข้ าง เปลือกตาที่ยงั คงปิ ดสนิทอยู่ ไล่ลงมายังจมูกโด่งและปากที่ช่างดู
สมดุลกันบนใบหน้ าหล่อเหลานันอย่ ้ างพอดิบพอดี ปากที่พดู ทังร้้ าย
และดี ทําให้ เธอรู้สกึ ประหนึง่ ได้ ขึ ้นสวรรค์และลงนรกได้ ทงนั
ั ้ น้ และ
แล้ วอิศราก็กระชับอ้ อมแขนตรงเอวของเธอแนบแน่นมากยิ่งขึ ้น จนพิส
ชาต้ องกลันลมหายใจอย่
้ างกับกลัวว่าอีกฝ่ ายจะรู้ว่าแอบมองเขาตอน
หลับ
‚มองผมพอหรื อยัง‛
คําถามจากคนที่หลับตาอยู่ ทําให้ คนแอบมองหน้ าแดงรับอรุณ
แล้ วออกแรงทังผลั
้ กทังแกะมื
้ อของเขาออกโดยพลัน แต่กลับโดนแกล้ ง
กอดกระชับมากยิ่งขึ ้น
‚ปล่อยฉันได้ แล้ วคุณอิศรา‛
‚อะไรกัน ทีเมื่อคืนคุณซุกผมอยู่ได้ ทังซุ
้ กทังซบ
้ ผมยังไม่ว่า
อะไรซักคํา พอทีอย่างนี ้จะมาบอกให้ ปล่อย คนอะไรเห็นแก่ตวั ที่สดุ ‛
‚จะบ้ าหรื อไง ใครไปซุกไปซบคุณ พูดจาดีดีหน่อยนะ‛
อิศราลืมตามองคนที่เอาแต่เถียง แล้ วกระชับอ้ อมแขนแน่นขึ ้น
‚ก็คณุ ไง อ้ อนผมให้ ผมกอดอยู่นนั่ ดีแค่ไหนแล้ วที่ผมไม่ทําอย่างอื่นด้ วย
ผมเป็ นผู้ชายนะ ไม่ใช่พระอิฐพระปูน เจอสาวๆมาอ้ อนจะได้ นอนเฉยๆ
อยู่ได้ ‛
‚ปล่อยฉันสิ จะได้ ไม่มาโทษฉันอีกว่าฉันไปออดไปอ้ อนคุณน่ะ‛
‚ไม่มีเลย ขอบคุณสักคํา คนเขาหวังดีกลัวจะหนาวตาย ยังมี
หน้ ามาโทษกันอีกนะ‛ อิศรายอมปล่อยในที่สดุ แล้ วแกล้ งบ่นดังๆให้ เธอ
ได้ ยิน พิสชาลุกหนีทนั ที แล้ วออกไปช่วยยายเจ้ าของบ้ านที่ด้านในส่วน
ที่เป็ นครัว ทังหุ
้ งหาอาหารจนครบ พอมองออกไปด้ านนอกก็ยงั เห็นฝน
ตกอยู่เป็ นระยะ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้ แต่น้อย
‚พายุเข้ าแล้ วลูกเอ้ ย ตกขนาดนี ้ แล้ วนี่เราสองคนจะเอายังไง
อยู่พกั กับยายที่นี่ก่อนก็ได้ นา‛ หญิงสูงวัยชวนคุยที่ลานบ้ าน ขณะยก
อาหารมารอท่าเตรี ยมกิน
‚ผมว่าจะออกไปดูตรงที่รถตกลงมาหน่อยครับ ยายพอมีชดุ กัน
ฝนหรื อร่มบ้ างไหม‛
‚ไม่มีหรอกของพวกนันน่้ ะ อ้ อ แต่ยายมีร่มเก่าๆคันนึง เอ็งสอง
คนเอาไปใช้ ก็ได้ แขวนตรงบันไดบ้ านนัน่ น่ะ แต่ก่อนไป มากินข้ าวกิน
ปลากันก่อนมา‛
เมื่อจัดการอาหารเช้ าจนเรี ยบร้ อย ทังคู
้ ก่ ็ขอออกมาสํารวจ
เส้ นทางอย่างที่บอกเอาไว้ แต่แรก แต่ด้วยความไม่ค้ นุ ชินและไม่ใช่คนใน
พื ้นที่ทําให้ ทงคู
ั ้ เ่ ดินวนหลงไปอีกทาง
‚ผมว่าเรามาจากทางนี ้นะ เมื่อคืนน่ะ‛
‚ถ้ างันก็
้ ลองเดินไปทางนันกั
้ นเถอะค่ะ‛ พิสชาที่จําเส้ นทางไม่ได้
เลย ตามนํ ้าไปกับเขาด้ วย นึกเห็นใจอีกฝ่ าย เพราะอิศรายังบาดเจ็บอยู่
แม้ ไม่มากแต่แน่นอนว่ามากกว่าเธอ ขนาดเธอแผลเล็กๆยังรู้สกึ ระบม
ครั่นเนื ้อครั่นตัวเหมือนจะไม่สบายแล้ วเขาเล่ามากกว่าเธอตังเยอะจะ
้
เป็ นอย่างไร พิสชาไม่คิดว่าแค่หนทางจากรถมาบ้ านยายจะทําให้ ทงคูั้ ่
หาทางออกไม่ได้ แบบที่เป็ นอยู่ตอนนี ้
พอเดินไปได้ สกั ระยะ ฝนที่โปรยปรายลงมาก็ทําท่าหยุดลง มี
เพียงหยาดฝนประปรายเพียงเล็กน้ อย นัน่ ทําให้ พิสชารู้สกึ ว่าค่อยยังชัว่
ขึ ้นหน่อย อิศรามองหาเศษหินแถวนันขี ้ ดเขียนบางอย่างบนต้ นไม้ เมื่อ
ตังท่
้ าจะเดินต่อไปอีก พิสชาจึงแหงนมองท้ องฟ้าด้ วยความหวัน่ ใจ แล้ ว
บอกเขา
‚เหมือนฝนกําลังจะมาอีกแล้ วนะคะ‛
‚คุณไหวไหม‛ อิศราถามพร้ อมยกมือขึ ้นแตะหน้ าผากเมื่อ
เห็นพิสชาหน้ าตาซีดเซียว แต่หญิงสาวกลับส่งยิ ้มตอบกลับไป ‚ฉันไหว
ค่ะ‛
‚ผมว่าวันนี ้เราพอก่อนดีกว่า ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อคืนเราจะเดินมา
ไกลขนาดนี ้ ไปเถอะกลับไปที่บ้านยายกันก่อน ผมว่าหน้ าตาคุณดูไม่
ค่อยดีเลย‛
ยังดีที่ตอนออกมาอิศราทําสัญลักษณ์เอาไว้ ตลอดทาง ทําให้ จํา
ทางกลับได้ เมื่อมาถึงบ้ านของยาย ฝนที่โปรยปรายก็เทกระหนํ่าลงมา
อีกรอบ ทังคู
้ จ่ ึงพากันขึ ้นบ้ านด้ วยความรี บเร่ง พลันได้ ยินเสียงยายร้ อง
ถาม ‚ได้ เรื่ องกันไหมล่ะลูก‛
‚เราหาไม่เจอค่ะยาย เมื่อคืนก็ว่าเดินตรงมาอย่างเดียว แต่
ทําไมตอนกลางวันถึงหาทางกลับไปที่รถไม่ได้ ก็ไม่ร้ ู‛
ยายเจ้ าของบ้ านปลอบ ‚ถ้ ายังไม่เจอก็ไม่เป็ นไรหรอกลูกเอ้ ย
เอาไว้ วนั พรุ่งวันมะรื นค่อยไปหาใหม่นะลูกนะ‛
เมื่อทังคู
้ ข่ ึ ้นมาบนบ้ านได้ ก็เห็นชายรูปร่างสูงใหญ่นงั่ พิงเสา
บ้ าน มีขวดสีชาบรรจุนํ ้าคล้ ายเหล้ าเถื่อนวางอยู่ตรงหน้ า สายตามองทัง้
คูอ่ ย่างไม่เป็ นมิตรเลยสักนิดเดียว ชายคนดังกล่าวหันไปถามหญิงสูงวัย
ที่สดุ ในบ้ าน
‚ใครน่ะแม่‛
‚รถเขาตกลงมา เลยมาขออาศัยที่อยู่ที่หลบฝน นี่ก็พากันไป
ตามหารถ แต่ดนั หาทางไปกันไม่เจอ เอ็งน่าจะมาไวกว่านี ้นะไอ้ หมาจะ
ได้ พาสองผัวเมียนี่ไปหน่อย ดีนะไปกันเองแล้ วไม่หลงป่ า ยังหาทาง
กลับมาได้ ‛
ไอ้ หมาของยายเจ้ าของบ้ านมองพิสชาด้ วยสายตาหื่นกระหาย
ไม่ปิดบัง ก่อนจะย้ อนถามออกไปด้ วยท่าทียียวนไม่น้อย ‚ผัวเมียกันแน่รึ
แม่ ท่าทางมันไม่เหมือนเลย เดี๋ยวก็เหมือนคราวก่อน ที่มากันสองผัว
เมีย มากุว่าโดนปล้ น แล้ วไงล่ะ พระเครื่ องบนหิ ้งหายเกลี ้ยง‛
‚อ้ าวไอ้ นี่ ทําไมพูดจาหมาๆแบบนี ้ ไปลูกไป ไปอาบนํ ้าอาบท่า
จะได้ หาข้ าวหาปลากินกัน อย่าไปสนใจ ไอ้ นี่มนั เมาแล้ วพาล คราวก่อน
นัน่ ที่ยายเจอพวกโจรกระจอกมันปล้ น ก็เพราะว่าทีแรกเชื่อมันว่าโดน
ปล้ นมาอีกทีที่ไหนได้ มันเองนัน่ แหล่ะที่เป็ นโจร‛ ยายเจ้ าของบ้ านเอ็ด
ลูกตนเองไม่จริ งจังนัก ท้ ายประโยคเล่าให้ แขกทังสองฟั
้ งติดตลก ไม่ได้
กังวลเท่าไรนัก เพราะไม่ได้ มีทรัพย์สินอะไรมากมายให้ ต้องห่วง
พิสชาเดินเลี่ยงชายที่เป็ นไอ้ หมาของยายด้ วยสายตา
หวาดระแวง ก่อนจะเข้ าไปรับผ้ าชุดใหม่ เมื่ออาบนํ ้าชําระล้ างตัว
เรี ยบร้ อยแล้ ว เธอออกไปช่วยทําอาหารในส่วนของครัวสําหรับมื ้อเย็น
หลังมื ้ออาหารจบลง หน้ าตาซีดเซียวคล้ ายจะครั่นเนื ้อครั่นตัว
ของพิสชาก็ดเู หมือนจะดีขึ ้น ยายจึงขอตัวเข้ าไปนอนก่อนเมื่อได้ เวลา
แต่ลกู ชายของท่านนี่สิ ยังคงนัง่ กระดกเหล้ าอยู่ที่เดิม สายตาคูน่ นยั
ั ้ งคง
มองพิสชาแบบเดิมไม่ยอมเปลี่ยน สร้ างความหวาดกลัวให้ หญิงสาวไม่
น้ อย
แต่แล้ วมืออุ่นๆของใครบางคนก็คว้ าที่หวั ไหล่กลมมนให้ เข้ ามา
นัง่ อิงแอบแนบกาย ขณะนัง่ คุยกันตามประสาผู้ชายที่กลางบ้ าน ใจของ
เธอสัน่ ไหว ทังกลั
้ วชายแปลกหน้ าและประหม่าชายที่ชื่ออิศราไปใน
คราวเดียวกัน
‚เอ็งสองคนเป็ นผัวเมียกันจริ งๆเหรอวะ‛ ลูกยายทําไมขี ้สงสัย
จริ งนะ พิสชาคิดอย่างหงุดหงิด
‚ทําไมล่ะพี่ชาย ถ้ าไม่ใช่ผวั เมียจะมานัง่ กอดกันแบบนี ้ได้ เหรอ‛
‚อิโธ่เอ๊ ย กอดแบบนี ้ใครที่ไหนเขาก็ทํากันได้ ‛
‚อ้ าว‛ พิสชาเผลออุทาน แทบจะพร้ อมๆกับอิศราที่เบือนหน้ า
หนี ถ้ าไม่ใช่เพราะสายตาแบบที่ผ้ ชู ายรู้กนั ดี อิศราคงไม่มีความคิดแบบ
นี ้ในหัว แม้ จะเคยถูกเนื ้อต้ องตัวหญิงสาวออกบ่อย แต่ปฏิเสธไม่ได้ เลย
ว่าทุกครัง้ ที่อยู่ใกล้ เธอ ทําให้ เขาเสียการควบคุมตัวเองได้ ทกุ ที
‚แน่จริ งจูบกันสิวะ‛ จู่ๆลูกชายขี ้เมาของยายเจ้ าของบ้ านก็ท้า
ขึ ้นมา หน้ าตาดูจริ งจังขึ ้นมาทันที คล้ ายคนจ้ องจับผิด
‚เฮ้ ย‛ ชายหนุ่มหญิงสาวอุทานออกมาพร้ อมๆกัน
‚ก็ถ้าผัวกันเมียกันจริ งๆ กอดจูบมันต้ องเป็ นเรื่ องธรรมดาอยู่
แล้ ว จะมาเฮ้ ยกันทําไม นอกจากพวกเอ็งจะไม่ใช่ผวั เมียกัน แล้ วถ้ าอีนี่
ไม่ใช่เมียมึง กูจะจับทําเมียสะเลย หน้ าตาแบบนี ้ล่ะกูชอบนัก ‛
 ป่ าเถื่อนชะมัด คิดจะจับใครเอามาทําเมียก็ได้ เลยรึไง พิสชาคิด
อย่างฉุนๆแต่ไม่กล้ าพูดออกไป
‚โธ่ พี่ชาย สมมุตินะ สมมุติเธอไม่ใช่เมียผมนะ พี่ชายก็ไม่ควร
ไปจับผู้หญิงที่ไม่มีเจ้ าของมาทําเมียนะพี่ ถ้ าเขาไม่มีใจให้ น่ะครับ‛
‚กูทําให้ ผ้ หู ญิงเต็มใจเป็ นเมียได้ แน่นอน ลองดูมยจ๊
ั ้ ะน้ องสาว‛
ท้ ายประโยคหันมาถามพิสชา
อิศราใจคอไม่ปกติขึ ้นมาทันที เขาไม่อยากมีเรื่ องกับผู้ซงึ่ เป็ นลูก
ชายเจ้ าของบ้ าน แม้ จะมัน่ ใจว่าตนเองพอมีฝีมือหมัดมวยก็ตามที และ
สามารถเอาชนะได้ ไม่ยาก ก่อนจะก้ มลงมองคนที่ตระกรองกอดเมื่อรับรู้
ได้ ถึงแรงเต้ นในหัวใจ เธอคงกลัวชายแปลกหน้ าท่าทางคุกคามคนนี ้
มาก ไหนจะรอยสักเต็มต้ นแขน แววตาหื่นกระหายนัน่ อีก เสี ้ยววินาที
นันเองที
้ ่อิศราตัดสินใจก้ มลงประทับรอยจูบลงปากที่แสนเย็นชืด จาก
สัมผัสบางเบาราวกับต้ องการปลอบโยน กลายเป็ นปลุกประโลม รุกเร้ า
และมันเหมือนจะนานเกินไปสําหรับพิสชา เขาผละจากเธอแล้ วดันร่าง
แน่งน้ อยให้ ซุกซบกับอกกว้ าง คล้ ายจะใช้ ภาษากายบอกให้ เธอมัน่ ใจได้
กับความปลอดภัยภายใต้ ร่างบึกบึนของเขา และใจของเธอก็ผ่อนคลาย
เมื่อรับรู้ได้ ถึงความรู้สกึ นัน้
‚เออ พอพอ กูเชื่อแล้ ว เห็นผัวเอ็งมองเอ็งแล้ วก็ร้ ูว่าคงรักเอ็ง
มาก‛ ลูกชายของยายเจ้ าของบ้ านบอกพร้ อมรอยยิ ้มกวนๆ
 ‚ไอ้ หมา เหล้ าน่ะจะกินอีกนานไหม เข้ ามานอนกับแม่นี่ แม่ปทู ี่
นอนให้ เอ็งแล้ ว‛ ยายเจ้ าของบ้ านเดินออกมาตามเมื่อเห็นลูกชายสะดุ้ง
ตกใจ ก่อนจะยกแก้ วเหล้ ากระดก
‚จ้ าแม่ ไปแล้ วจ้ า‛ เสียงตอบจากปากชายฉกรรจ์ท่าทางน่ากลัว
กลายเป็ นอ่อนลงอย่างไม่น่าเชื่อ
‚มันแกล้ งให้ พวกเอ็งจูบกันล่ะสิท่า กอดกันกลมเชียว ไอ้ หมานี่
มันประสาท ชอบเห็นคนกอดกัน จูบกัน ไม่ร้ ูไปเอานิสยั มาจากไหน‛
ยายเจ้ าของบ้ านทาย ซึง่ มันถูกเสียด้ วย
‚แกแกล้ งเค้ าอีกแล้ วใช่ไหมไอ้ หมา‛ คนแม่หนั ไปถาม ตาดุ
นํ ้าเสียงดุไม่ตา่ งกัน
‚แม่น่ะ‛ ไอ้ หมาของแม่ครางเสียงอ่อย
‚อย่าไปโกรธมันเลยนะ ไอ้ หมามันสติไม่คอ่ ยจะสมประดี ไม่ร้ ู
ไปได้ จากใครมา‛
‚ฉันลูกแม่ ไม่ได้ จากแม่ ก็จากพ่อล่ะเอ้ า‛
‚ยังจะมาย้ อนอีก ไอ้ ลกู ไม่รักดี‛
ได้ ยินแล้ วทังเขาและเธอต่
้ างเผลอสบตากัน ยายขอโทษแทนลูก
ตนเองอีกครัง้ ก่อนเข้ าห้ องไป ทิ ้งให้ คผู่ วั ตัวเมียกํามะลอทําหน้ าไม่ถกู
 ลับร่างชายคนลูก อิศราก็เหมือนต้ องจําใจปล่อยเธอออกจาก
การเกาะกุม เขาเสียดายความนุ่มนิ่มจากเนื ้อสัมผัส และยังโหยหา
ความหวานแหลมจากริ มฝี ปากเย็นที่ซีดเซียวของคนข้ างกาย
‚ผมขอโทษนะ ที่ต้องทําแบบนัน‛
้
‚มะ ไม่เป็ นไรหรอกค่ะ‛ พิสชาปฏิเสธเสียงแผ่ว แล้ วก็ต้องหน้ า
ชาเมื่อเห็นสายตาล้ อเลียนของเขา ‚แสดงว่าผมทําแบบนันอี ้ กได้ ใช่
ไหม‛
‚เกินไปแล้ วนะคุณ คนไม่ได้ รักกันจะไปทําแบบนันได้
้ ยงั ไงอีก
คะ‛ พิสชาเถียงหน้ าออกซับสี เบือนหนีไปอีกทาง ด้ วยไม่กล้ าสู้สายตา
เขา
‚แล้ วถ้ ารัก ทําได้ ใช่มย‛
ั ้ อิศราถาม พิสชาที่หนั หน้ าหลบจึงไม่
เห็นแววตาจริ งจังของคนถาม เธอบ่ายเบี่ยงไปว่า ‚หยุดพูดเถอะคะ
อย่างคุณน่ะเหรอ จะมารู้สกึ อะไรแบบนันกั ้ บฉัน‛
หญิงสาวหนีเข้ าไปนอนในมุ้งแล้ วหันหลังให้ เขาทันที อิศราตาม
เข้ ามาภายหลัง เมื่อคืนได้ นอนน้ อยแค่ไหน เชื่อว่าคืนนี ้เขาคงได้ นอน
น้ อยลงกว่าคืนก่อนเป็ นแน่ กลิ่นกายของเธอยังอวลอยู่ในความรู้สกึ ของ
เขาตลอดเวลา กลิ่นที่ไม่เคยมีใครเหมือนนัน่ แหล่ะ จะว่าไปเขาเองก็ไม่
เคยทําแบบนี ้กับใครมาก่อน อยากบอกเธอเหลือเกินว่าที่เขาทําลงไป
ก่อนหน้ านี ้ ไม่ใช่แค่การแสดง แต่วา่ มันเป็ นความรู้สกึ จากเบื ้องลึกของ
ตัวเขาเองเช่นกัน
24
เสียงร้ องเรี ยกจากหน้ าบ้ านยามเช้ าปลุกให้ พิสชารู้สกึ ตัวก่อนเป็ น
คนแรก เธอนอนซุกซบเขาอีกแล้ ว เป็ นความอบอุ่นแบบที่ไม่เคยคิดเลย
ว่าจะได้ จากอกของอิศรา และเมื่อเสียงเรี ยกดังอีกครัง้ เธอก็ตดั สินใจ
ผละออกห่างจากเขา ยังผลให้ อีกฝ่ ายลืมตาตื่นขึ ้นมาเช่นกัน
‚มีใครอยู่ไหมครับ‛ เสียงเรี ยกยังดังอยู่อย่างเดิม ‚ผมมาตามหา
คนน่ะครับ‛ ชายในชุดพรางคล้ ายเจ้ าหน้ าที่ป่าไม้ สี่ถึงห้ าคนยืนคุยจาก
พื ้นที่ด้านนอกไม่ห่างจากตัวบ้ านเท่าไรนัก ยายเจ้ าของบ้ านที่ตื่นแต่ไก่
ยังไม่โห่เดินออกไปส่องดูเป็ นคนแรก พิสชาได้ สติรีบมุดออกจากมุ้งเดิน
ออกมาดูบ้าง ตามด้ วยอิศราเป็ นคนสุดท้ าย
‚ใช่คณ
ุ อิศราหรื อเปล่าครับ‛
หลังจากพูดคุยสอบถามกันอีกครู่ใหญ่ ทังหมดจึ ้ งพากันออก
จากป่ า ก่อนกลับอิศราทิ ้งเงินที่มีติดตัวมาให้ ยายไว้ ทงหมด
ั้ แน่นอนว่า
มันไม่ได้ มากมายสําหรับเขา แต่สําหรับชาวบ้ านอย่างยาย หากจําเป็ น
เงินจํานวนนี ้ก็น่าจะช่วยเหลืออะไรได้ บ้าง ค่าที่ได้ ให้ ที่พกั อาหารกับเขา
และหญิงสาวข้ างกาย
ทังหมดพากั
้ นเดินทะลุออกจากป่ าอย่างทุลกั ทุเล เพราะยังคงมี
ฝนตกอยู่เป็ นระยะ และมือของอิศรายังคอยจับจูงพิสชาอยู่ตลอด มี
หลายครัง้ ที่เธอเกือบลื่นล้ ม แต่เขาคอยช่วยพยุงและพาเธอมายัง
จุดหมายได้ อย่างปลอดภัย ภายใต้ ความดูแลของเจ้ าหน้ าที่ป่าไม้ และ
กู้ภยั ในเวลาต่อมา
‚พี่อิศคะ‛
เสียงเรี ยกอ่อนหวานเจือความห่วงใยของโชษิตา เหมือนหนาม
แหลมๆที่ทิ่มแทงลงในใจของเธอ โชษิตาเข้ ามาคว้ าแขนทังสองข้ ้ าง
ของอิศราแล้ วดึงมากอดต่อหน้ าต่อตาใครหลายๆคน แต่ไม่มีใครตําหนิ
เธอสักคน คงเพราะรู้สถานะที่แท้ จริ งได้ เป็ นอย่างดีนนั่ เอง เป็ นพิสชา
เสียอีกที่หน้ าชาจนไม่กล้ ามองคนทังคู
้ ่
เธอเห็นอิศราปรายตามองเธอด้ วยแววตาชนิดหนึง่ แบบที่เธอ
เองก็คาดเดาไม่ได้ ว่ามันหมายความว่าอย่างไร ก่อนที่เขาจะเดินไปอีก
ทางที่โชษิตาพาไป ไม่อยากคิดเข้ าข้ างตัวเองว่าเขาเหมือนไม่อยาก
ปล่อยให้ เธออยู่โดยไม่มีเขา แต่ความเป็ นจริ งที่ปรากฏแก่สายตากลับ
บอกให้ ยอมรับ ความจริ งคือเขาไม่ได้ ร้ ูสกึ อะไรกับเธอเลยต่างหาก
‚พ่อคุณของป้า เป็ นยังไงบ้ างลูก‛ เบญญาปราดเข้ าไปกอด
หลานชายด้ วยความเป็ นห่วง ลูบหลังลูบไหล่ซกั ถามพัลวัน ก่อนจะหัน
ถามเธอบ้ าง ‚หนูบวั ล่ะ ปลอดภัยดีนะลูก‛
‚ค่ะคุณป้าเล็ก‛
 พิสชาฝื นยิ ้มตอบไป เบญญาเพียงแค่พยักหน้ ารับ ก่อนจะเดิน
ไปจับจูงอิศราขึ ้นรถล่วงหน้ าไป และมีเพียงผ่องรํ าไพที่แตะบ่าพาเธอ
ตามขึ ้นรถไปทีหลัง แล้ วพากันกลับในเวลาต่อมา
‚ตาอิศ ป้าจัดงานเลี ้ยงขอบคุณสื่อ ป้ายกให้ เราเป็ นพ่องานเลย
นะ ไหวไหมลูก‛ เบญญาเอ่ยขึ ้นขณะนัง่ คุยกันหลังจบประชุมรายไตร
มาสของผู้บริ หาร และผ่านเหตุการณ์ระทึกขวัญมาได้ สองสัปดาห์แล้ ว
อิศราเอนตัวพิงพนักเก้ าอี ้ภายในห้ อง เหลือบมองคนที่เหลือที่มี
เพียงเขา เบญญา และผ่องรํ าไพเท่านัน้ ‚ทําไมต้ องจัดงานเลี ้ยงอะไรกัน
อีกครับป้าเล็ก‛
‚เราน่ะไม่ร้ ูอะไรเลยตาอิศ รู้ไหมว่าแค่ป้าประโคมข่าวเรากับแม่
หนูใบบัวนัน่ น่ะไม่กี่วนั ผลตอบรับที่ได้ ก็ดีเชียว ราคาหุ้นของอิศรามณีงี ้
ทะยานขึ ้นเอาๆ‛
‚ป้าเล็กคิดว่าเป็ นเพราะสื่อหรอกหรื อครับที่ทําให้ ห้ นุ ราคาขึ ้นได้
ขนาดนัน้ แล้ วอีกอย่าง ที่ราคามันพุ่งไม่ใช่เพราะมีใครไปปั่ นมันให้ มนั
ขึ ้นหรื อครับป้าเล็ก คิดดูดีดีนะครับ‛
‚ใครจะกล้ าทําแบบนันได้
้ ถ้ าไม่ได้ ถือหุ้นไว้ เยอะๆห๊ ะตาอิศ
หรื อว่าเราเอง‛
 ‚ป้าเล็กนี่พาลแล้ วนะครับ ผมจะไปทําแบบนันทํ
้ าไมกัน‛
หลานชายสุดรักของหญิงเจ้ าห้ องห้ องกลอกตา ก่อนจะตัดรํ าคาญด้ วย
การตกลง ‚ก็ได้ ครับ ผมจัดการให้ ก็ได้ ‛
‚ดีมาก จบเรื่ องจบราวแล้ ว ป้าว่าเรากับหนูบวั ไม่ต้องแสดง
ละครตบตาคนอื่นอีกแล้ ว เดี๋ยวทิ ้งช่วงอีกหน่อยป้าจะหาฤกษ์ เหมาะๆ
ให้ ‛
‚ฤกษ์ อะไรอีกครับป้าเล็ก‛
‚อ้ าว ก็ฤกษ์ แต่งงานของเรากับแม่หนูนํ ้าตาลยังไงเล่าลูก‛
อิศรานิ่งไปเล็กน้ อย แล้ วนึกถึงหญิงสาวคนที่เขาไปตกระกํา
ลําบากมาด้ วยกันในป่ า เพราะหลังจากออกมาได้ อิศราก็ต้องกลับไป
นอนที่บ้านของเบญญา เพราะป้าเขาเกิดจิตตก กลัวกับเหตุการณ์ใน
ครัง้ นัน้ กลัวจะเสียหลานที่รักเสมือนลูก จนต้ องอ้ อนวอนร้ องขอให้ เขา
เข้ ามาพักที่บ้านของตน แล้ วยังอ้ างว่าไม่สบายเพราะมัวแต่ห่วงหลาน
ไม่เป็ นอันกินอันนอน อิศราคร้ านจะเถียง เลยทําให้ ห่างหายจากใคร
บางคนมาเกือบสองอาทิตย์แล้ ว ซํ ้าร้ ายอยู่ในบริ ษัทก็มีพรรณรายคอย
วนเวียนจนพูดอะไรได้ ไม่ถนัด ใจก็รํ่าๆอยากคุยอะไรบางอย่างกับเธอ
อยากอธิบายความสัมพันธ์ที่เกิดขึ ้นว่าเขารู้สกึ อย่างไรไม่อยากปล่อยให้
กลืนหายไปกับกาลเวลาอย่างนี ้
 ‚ป้าเล็กครับ ผมขอล่ะ ผมขอจัดการเรื่ องของผมเองได้ ไหม
ครับ‛
เบญญามองหลานรักด้ วยสายตารู้เท่าทัน ทําไมท่านจะไม่ร้ ู
ความน่าจะเป็ นของหลานชาย ไม่ใช่วา่ งานแต่งที่จดั ฉากขึ ้นจะทําให้ อิศ
ราจริ งจังจนไม่อยากตัดขาดกับแม่หนูบวั หรอกเหรอ ถ้ าเป็ นเช่นนันจริ
้ ง
ท่านจะมองหน้ าเพื่อนรักติดได้ อย่างไรกัน
งานเลี ้ยงจัดขึ ้นที่โรงแรมในเครื อของอิศรา สื่อมวลชน
หลากหลายดาหน้ ากันมาร่วมงาน รวมไปถึงผู้ถือหุ้นอีกหลายคน พิสชา
เองพลอยโดนหางเลขต้ องมาช่วยงานกับเขาด้ วย เธอยืนรับและทักทาย
แขกเหรื่ อในรัศมีไม่ห่างจากอิศรามากนัก พร้ อมกับมีสายตาของพ่องาน
มองสบตาเธออยู่ตลอด โชษิตาเองก็โดนเบญญาหว่านล้ อมให้ มา
ร่วมงานเช่นกัน และตอนนี ้ก็ยืนในกลุม่ เดียวกับที่พิสชาอยู่ แต่เหตุใด
สายตาของเขาถึงได้ เอาแต่จ้องมองเธออยู่ตลอด ไม่ว่างเว้ น
‚ทุกอย่างเรี ยบร้ อยหมดแล้ วนะคะคุณอิศรา‛ พรรณราย
รายงานทุกอย่างให้ นายทราบ โดยมีธีระยืนมองด้ วยสายตาคล้ ายคอย
จับผิดอะไรบางอย่างอยู่ตลอด สร้ างความอึดอัดให้ หญิงสาวไม่น้อยเลย
ทีเดียว
 ‚คุณไปพักเถอะพรรณราย ที่เหลือธีระจะดูแลต่อเอง‛ ลับร่าง
เลขานุการแล้ ว อิศราจึงพูดกระเซ้ าขึ ้น ‚นายธีนายอย่าไปจ้ องคุณเลขา
แบบนันสิ
้ เห็นไหมเธอเกร็งจนแทบไม่หายใจอยู่แล้ ว‛
‚ผมกําลังตามสืบอยู่ครับว่าเธอทํางานให้ ใครกันแน่‛
‚อือ ดีมาก เรื่ องไปถึงไหนแล้ วล่ะ‛
‚จากที่สายรายงานมาก็พอมีเค้ าแล้ วครับ ตอนนี ้ก็เหลือแต่
หลักฐานที่เป็ นพวกคลิปภาพและเสียงเท่านันครั
้ บที่จะเอาผิดพวกนัน้
ได้ ‛
‚ดี จัดการพวกเหลือบไรให้ หมดๆไปสักที ฉันก็เอือมพวกนันเต็ ้ ม
ทนแล้ ว‛ อิศราคุยไปด้ วย แต่สายตายังคงมองไปทางพิสชาที่ตอนนี ้มี
ชายหนุ่มเข้ ามาทักทายหลายคนแล้ ว และที่ทําให้ เขาชักกรุ่นๆนัน่ ก็คือ
ภพธร
เขาเห็นหญิงสาวคุยไปยิ ้มไปกับภพธรแล้ วหงุดหงิดอย่างบอก
ไม่ถกู ทําไมนะรอยยิ ้มที่ให้ คนอื่นถึงดูสดใสนัก ช่างต่างกันกับเวลาที่อยู่
กับเขาเสียเหลือเกิน นึกแล้ วทําให้ อิศราคิดอย่างแผลงๆว่า ควรจะติดอยู่
ในป่ าอีกสักครัง้ สองครัง้ ท่าจะดีกบั ความสัมพันธ์ของเขาและพิสชา
ขณะที่ยืนคุยกันพร้ อมรับรองแขกไปด้ วย เสียงทักทายจากใคร
บางคนก็ดงั ขึ ้น ‚หวัดดีค่ะอิศ‛ อิศราและธีระหันไปมองแทบจะทันที ธีระ
มองคนมาใหม่แล้ วเลยมามองหน้ าเจ้ านายอย่างเห็นใจ เมื่อแววไหววูบ
ปรากฏในดวงตาของอิศรา ก่อนเจ้ าของชื่อจะปรับอารมณ์ได้ แล้ วส่งยิ ้ม
ตอบ เป็ นยิ ้มแบบเพื่อน แบบคนรู้จกั ที่คนทักไม่ต้องการเลยสักนิด
‚ว่าไงครับฉัตร‛
หญิงสาวเจ้ าของชื่อส่งยิ ้มหวานทังปากและตามาให้
้ ก่อนจะ
โบกมือไล่คนดูแลให้ ปล่อยเธอ แล้ วค่อยๆเดินมาสมทบในนาทีถดั มา
‚ไม่เจอกันนานเลย คิดถึงอิศจังเลยค่ะ‛
ฉัตรปวีร์เดินเข้ ามายืนจนชิดอิศรา แล้ วเอียงแก้ มชนซ้ ายทีขวาที
แบบไม่ถือตัว ไม่ลืมกระซิบข้ างหูเขาว่า ‚ฉัตรคิดถึงคุณเสมอเลยนะ ไม่
เคยมีนาทีไหนที่ไม่คิดถึง‛
จังหวะที่จะผละตัวออก ฉัตรปวีร์เซเล็กน้ อย จึงอาศัยเสี ้ยวนาที
นี ้คว้ าไหล่อิศราเข้ ามาช่วยพยุง ชายหนุ่มเองก็พลอยคว้ าตัวเธอไว้ ด้วย
ความเป็ นห่วง เพราะรู้ดีวา่ ฉัตรปวีร์สขุ ภาพไม่ค่อยแข็งแรงนัก ถ้ าไม่ใช่
งานเลี ้ยงใหญ่โตหรื อสําคัญจริ งจังก็มกั จะไม่ออกมาโชว์ตวั ในฐานะ
ผู้บริ หารของทีนิวส์ และลูกสาวคนเดียวของหนึง่ ในคณะกรรมการตลาด
หลักทรัพย์ที่สามารถชี ้เป็ นชี ้ตายให้ ห้ นุ ที่ไม่โปร่งใสกระเด็นออกจาก
กระดานได้ ตลอดเมื่อตรวจพบ และตอนนี ้อิศรามณีก็กําลังอยู่ในวิกฤต
นัน้ หากสายของเขารายงานไม่คาดเคลื่อน
 อิศราเอียงตัวออกเล็กน้ อยอย่างมีมารยาท หญิงสาวเองก็ร้ ูดี
เธอกลับมายืนยังจุดเดิม แล้ วทําท่าตังหลั
้ กจะคุยกับเขาแบบไม่ไปไหน
โชษิตาที่ยืนมองอยู่ในระยะไกล รี บปรี่ เข้ ามาคว้ าแขนอิศราไว้
ก่อนจะทักทายบ้ าง ‚อ้ าวคุณฉัตรมายังไงคะ‛
ฉัตรปวีร์และโชษิตาเป็ นรุ่นพี่รุ่นน้ องกันมาก่อนที่คอนแวนต์ จึง
ทักทายแบบไม่ต้องเก้ อเขินกันเท่าใดนัก แม้ จะไม่ได้ สนิทสนมกันมาก
แต่ก็เคยพูดคุยกัน โชษิตาเป็ นคนสุภาพมักใช้ สรรพนามคุณเรี ยก
นําหน้ าชื่อทุกคนไม่ว่าจะรุ่นราวคราวเดียว รุ่นพี่หรื อรุ่นน้ องก็ตาม
ยกเว้ นแต่อิศราคนเดียวที่เธอจะใช้ คําว่าพี่นําหน้ า
ฉัตรปวีร์ยิ ้มนําก่อนตอบ ‚พี่มากับคุณภพธรค่ะ‛
‚แล้ วนี่...คุณภพธรไปไหนคะ นํ ้าตาลไม่ทนั เห็นเลย ว่าจะไป
ทักทายเสียหน่อย เหมือนไม่ได้ เจอกันนานเลยนะคะ ทังๆที ้ ่เราก็อยู่ไม่
ห่างกันเท่าไร‛
ฉัตรปวีร์ยิ ้มสวนรับคํา หันมาทางอิศราที่มีสีหน้ าอ่านยากอยู่
ข้ างกาย ‚นัน่ สิคะ เหมือนไม่เจอกันนาน ทังๆที
้ ่เราก็ไม่ได้ อยู่ห่างกัน ใช่
ไหมคะอิศ‛
 อิศราฝื นส่งยิ ้มให้ ไม่ตอบรับว่าอะไร พอดีกบั ที่ภพธรเดินนําพิส
ชามาที่กลุม่ นี ้ด้ วย ฉัตรปวีร์จึงทักขึ ้นว่า ‚ฉัตรได้ ข่าวว่าอิศแต่งงานแล้ ว
ขอโทษด้ วยนะคะที่ไม่ได้ ไปร่วมงาน ฉัตรสุขภาพไม่ค่อยดีน่ะค่ะ‛
‚แล้ วนี่หายดีแล้ วเหรอคะคุณฉัตรถึงมางานนี ้ได้ ‛ โชษิตาย้ อน
ถามตาซื่อ แต่ฉตั รปวีร์เพียงส่งรอยยิ ้มให้ เท่านัน้ ก่อนที่จะพูดต่อ จงใจ
เว้ นสถานะของพิสชาไว้ ให้ ร้ ูว่าเธอไม่ได้ แยแสถึงความสัมพันธ์หลอกๆ
ของทังคู
้ ่ ‚อิศยังไม่ได้ แนะนํา...คนที่อิศแต่งงานด้ วยให้ ฉตั รรู้จกั เลยนะ
คะ‛
‚ฉัตรอย่าไปเย้ านายอิศนักซี่ ดูซิหน้ าซีดแล้ ว ‛ ภพธรหยอกติด
ตลก แต่นนั่ มันคือตลกร้ ายสําหรับอิศรา พิสชาที่มาสมทบทีหลังชัก
สงสัยว่าทําไมต้ องหน้ าซีดหากจะแนะนําเธอให้ หญิงสาวคนที่เธอไม่เคย
รู้จกั มาก่อนคนนี ้ด้ วย
‚คุณบัวเลยงงไปด้ วยเลย มาครับผมแนะนําให้ นี่ครับคุณฉัตรป
วีร์ ผู้บริ หารระดับสูงของทีนิวส์ รักแรกของนายอิศเชียวนะครับ ส่วนนี่
คุณพิสชา...คนที่นายอิศเขาแต่งงานด้ วยยังไงล่ะครับคุณฉัตร‛
รักแรกของผู้ชายอย่างอิศราอย่างนันเหรอ
้ พิสชาไม่กล้ ามอง
หญิงสาวแสนสวยและเพียบพร้ อมคนนันแบบเต็้ มๆตาเลยสักนิด เพราะ
เธอเกร็งไปหมด แค่ต้องมางานแบบนี ้ก็แทบจะทําตัวไม่ถกู จนพาลทํา
ให้ ไม่อยากมาจะแย่ แล้ วพอมาแล้ วต้ องมาเจอสถานการณ์เช่นนี ้ ยิ่งทํา
ให้ อดึ อัดหัวใจเข้ าไปใหญ่ ไม่วายมองอิศราด้ วยสายตาเหมือนน้ อยใจ
แล้ วกลบเกลื่อนด้ วยการยิ ้มทักทายตามมารยาทกับคนที่เธอเพิ่งได้ พบ
อย่างฉัตรปวีร์
25
‚ไม่ไหวแล้ วนะพี่อิศ นํ ้าตาลขี ้เกียจเล่นละครแล้ ว สงสารคุณบัว
ด้ วย ดูสิ ไหนจะมาเจอยัยฉัตรอีก‛ โชษิตาลากแขนอิศราออกมาจาก
ตรงนันได้
้ เพราะพรรณรายเข้ ามาตามให้ ขึ ้นขอบคุณสื่อในอีกยี่สิบนาที
ต่อจากนี ้ เธอจึงถือวิสาสะคล้ องแขนชายหนุ่มเดินออกมายังห้ องพักที่
จัดไว้ เฉพาะด้ วยกันหน้ าตาเฉย ไม่วายกระซิบบอกธีระให้ อยู่เป็ นเพื่อน
พิสชาไปก่อน แล้ วเปิ ดฉากใส่อิศราด้ วยความอัดอันเต็ ้ มที่
‚โธ่ น้ องรักของพี‛่ อิศราทําทีเข้ ามางอนง้ อ นํ ้าเสียงผ่อนคลาย
ลงอย่างเห็นได้ ชดั เมื่อหลุดออกมาจากตรงนันได้ ้
‚ไม่ต้องมาโธ่ มาเธ่อเลยพี่อิศ‛ โชษิตาแกล้ งกอดอกหันหน้ าหนี
ไปอีกทาง แต่อมยิ ้มนิดๆ นึกเห็นใจอิศราไม่น้อยที่ต้องมาเจอยัยฉัตรป
วีร์ พอหายสนุกเธอหันมาคุยด้ วยนํ ้าเสียงจริ งจังว่า ‚นํ ้าตาลจะขึ ้นคาน
เพราะพี่ รับผิดชอบไหวไหมคะ‛
‚งันมาแต่
้ งกับพี่เลยดีกว่า ป้าเล็กกําลังจะหาฤกษ์ ให้ เราอยู่
พอดี‛
‚แต่งกับพี่อิศเนี่ยนะคะ นํ ้าตาลขอบายค่ะ พี่อิศก็ร้ ูรสนิยม
นํ ้าตาลนี่คะ ยังจะมาล้ อนํ ้าตาลเล่นอีก ไม่เอานะคะ ทีหลังอย่าพูดแบบ
นี ้‛ โชษิตาทําหน้ าครุ่นคิดก่อนปรึกษาว่า ‚เราจะแก้ สถานการณ์ยงั ไงดี
ล่ะคะ ป้าเล็กเอาจริ งแน่ๆ นํ ้าตาลไม่น่าช่วยพี่อิศเรื่ องนี ้เลยให้ ตายเหอะ‛
‚ไม่เห็นต้ องทํายังไง ป้าเล็กให้ แต่งก็แต่งสิครับ ชอบพี่ก็บอกมา
สะดีดี อย่ามาโยกโย้ ‛ อิศรายังเย้ าไม่เลิกเพราะรู้รสนิยมทางเพศของอีก
ฝ่ ายดี แม้ ว่าโชษิตาจะเคยมีแฟนเป็ นเพศตรงข้ ามมาก่อน แต่เมื่อค้ นพบ
ตัวเองก็เปลี่ยนความชอบไปเป็ นอีกแบบได้ ชนิดที่เรี ยกได้ ว่าเกือบถาวร
เลยทีเดียว อิศรารู้ดีวา่ ต่อให้ ยวั่ แค่ไหนก็ไม่มีทางเป็ นไปได้ และเรื่ องนี ้ก็
มีแค่เขาคนเดียวที่ร้ ูความลับของโชษิตา โดยเธอขอให้ เหยียบจนจมดิน
เมื่อคราวที่อิศราบังเอิญเจอหญิงสาวกับคูร่ ักที่โรงแรมของเขา และแฟน
สาวของโชษิตาเกิดงอนจนทําร้ ายร่างกายตนเอง อิศราช่วยวิ่งเต้ นปิ ด
ข่าว หญิงสาวจึงรู้สกึ ขอบคุณเขามาก ซึ ้งในนํ ้าใจของอิศรา แล้ วจึงสนิม
สนมกันหลังจากนันจนไว้้ วางใจให้ ทําเรื่ องสําคัญๆหลายๆเรื่ องให้ กนั
และกันได้
‚นํ ้าตาลเนี่ยนะคะโยกโย้ นํ ้าตาลว่า พี่อิศนัน่ แหล่ะโยกโย้
นํ ้าตาลเห็นนะคะ เวลามองคุณบัวทีเงี ้ย แทบจะกลืนจะกินเธอลงไปใน
ท้ องเชียว‛ โชษิตาพูดไปพร้ อมท่าทางประกอบล้ อเลียนคนที่แกล้ งเธอ
ก่อน
‚เกินไปแล้ วเราน่ะ‛
 ‚ไม่เกินไปหรอกค่ะ รู้สกึ ยังไงก็บอกเธอไปเถอะค่ะพี่อิศ อย่ามัว
อมพะนําเก็บงําเล่นตัวแบบนี ้อยู่เลย นํ ้าตาลดูแล้ ว คุณบัวเธอไม่มีพิษมี
ภัยอะไรหรอกนะคะ คนที่พิษสงรอบจัดรอบด้ านแล้ วก็เป็ นภัยต่อหัวใจ
พี่อิศน่ะยัยฉัตรนัน่ ต่างหาก ส่วนเรื่ องงานที่พี่อิศให้ นํ ้าตาลตาม นํ ้าตาล
สงสัยคุณมินค่ะ แต่คณ ุ มินน่ะแค่ลกู ไล่อีกที ตัวต้ นตอนํ ้าตาลยังไม่แน่ใจ
ขอเวลานํ ้าตาลอีกไม่นานรับรองรู้ผลแน่นอนค่ะ‛
‚ขอบใจมากครับน้ องนํ ้าตาล พี่ก็หวังว่าพิสชาจะเป็ นแบบที่
นํ ้าตาลบอกนะครับ‛
ทังสองคุ
้ ยกันต่ออีกหลายประโยค เมื่อได้ เวลา อิศราขึ ้นกล่าว
ขอบคุณสื่อ แล้ วทักทายแขกเหรื่ อหลังจากนัน้ โดยที่อีกฟากของงาน
เลี ้ยง มีร่างของใครบางคนตังใจผละออกมายื
้ นหลบมุมหวังว่าจะคอย
สังเกตการณ์เงียบๆคนเดียว มธุรดาที่มางานนี ้ได้ จงั หวะรี บเดินมาคุย
ขนาบข้ างทันที
‚งานไปถึงไหนแล้ วยัยบัว‛
‚พี่มิน‛ พิสชาครางชื่อของคนถาม ‚พี่มินก็ร้ ูว่าคุณอิศน่ะเข้ าถึง
ยากแค่ไหน‛
 ‚มันไม่ยากหรอกบัว พี่ไม่ร้ ูนะว่าบัวจริ งจังกับงานนี ้ขนาดไหน
แต่ถ้าต้ องการให้ คณ
ุ อิศราตายใจ บางทีอาจต้ องเอาตัวเข้ าแลก‛ มธุรดา
พูดเรื่ องยากๆสําหรับเธอ ให้ ดเู หมือนกับการปอกกล้ วยอย่างไรอย่างนัน้
‘เอาตัวเข้ าแลก’
‚นี่พี่มินจะให้ บวั ...‛ พิสชาชะงักปากค้ าง หน้ าชาไปทันทีกบั คํา
บอกของพี่สาวต่างมารดา ซึง่ เธอกําลังตกเป็ นเบี ้ยล่างของอีกฝ่ ายอย่าง
หลีกเลี่ยงไม่ได้
‚พี่วา่ พี่พดู ทุกอย่างเคลียร์ แล้ วนะ เลือกเองก็แล้ วกันว่าอยากจบ
งานนี ้เร็วๆมัย‛ ้ คนพูดยิ ้มแต่ปาก สายตาที่สง่ มาไม่มีความปราณีอย่าง
ที่ควรจะเป็ น ภพธรเดินตามหาเธอจนเจอแล้ วร่วมวงสนทนาด้ วย แม้ ใจ
จะอึดอัดแต่ไม่เสียมารยาทพอจะเดินหนีไปไหน
‚ปกติแล้ วคุณบัวดื่มหรื อเปล่าครับ‛ ถามพร้ อมกับยื่นเครื่ องดื่ม
ที่รับมาจากบริ กรส่งให้
พิสชามีท่าทีแบ่งรับแบ่งสู้ ‚เอ่อ ก็ไม่คอ่ ยหรอกค่ะ‛
แต่แล้ วจู่ๆ โชษิตาก็เข้ ามาร่วมวงอีกคน ขัดขึ ้น ‚ไม่หดั ดื่มล่ะคะ
คุณบัว เดี๋ยวเกิดมีใครคิดมอมเหล้ าจะได้ เอาตัวรอดได้ ‛
‚ไม่ใช่วา่ ไม่เคยดื่มนะคะ บัวดื่มบ้ างค่ะ สองสามครัง้ เห็นจะ
ได้ มงคะ‛
ั้
 ‚ถ้ าอย่างนันก็
้ ดีเลยค่ะ จะได้ ไม่มีใครคิดมอม‛ โชษิตาบอกสวน
ขึ ้นมาทันที
‚อย่างบัวไม่มีใครคิดมอมเหล้ าหรอกค่ะ‛
พิสชาได้ แต่ส่งยิ ้มแกนๆให้ พลางนึกในใจ คนอย่างเธอจะมีใคร
คิดมอมเหล้ ากัน แต่ก็เอาเถอะ เมื่อเห็นโชษิตาส่งเครื่ องดื่มที่รับจากบริ
กรส่งให้ จึงรับมาจิบอย่างเสียมิได้ ฟั งภพธรกับโชษิตาคุยกัน มีมธุรดา
เสริ มบ้ างเป็ นบางครัง้ และมีเธอเป็ นคนฟั งมากกว่าจะมีบทบาทพูดคุย
อะไรด้ วย จากหนึง่ แก้ วที่โชษิตายื่นให้ กลายเป็ นสอง สาม สี่ และห้ า
แก้ วในที่สดุ
เสียงหัวเราะของพิสชาหลุดออกมาตังแต่้ แก้ วที่สาม เมื่อฟั ง
เรื่ องเล่าตลกๆของโชษิตา ไม่คิดว่าอีกฝ่ ายจะมีอารมณ์ขนั ได้ ขนาดนี ้
หรื อเพราะเครื่ องดื่มในมือของเธอกันแน่ที่ทําให้ อะไรอะไร ดูตลก สนุก
ไปหมด โดยไม่ทนั สังเกตเห็นว่าโชษิตาลอบส่งสายตาหาอิศราบ่อยๆ
คล้ ายจะเรี ยกให้ มาดูแลคนคออ่อนที่ตรงนี ้
อิศราเดินมาแตะไหล่โชษิตาที่อยู่เป็ นเพื่อนคุยกับเธอ แล้ วก้ ม
ลงบอกนํ ้าเสียงคล้ ายดุเล็กน้ อย คงไม่พอใจที่เห็นเธอออกอาการขนาด
นี ้ ‚ผมว่าคุณดื่มเยอะไปแล้ วนะพิสชา‛
 ‚ไม่นี่คะ‛ พิสชา หันหน้ าสีเลือดฝาด ตาเยิ ้มนิดๆมาตอบคําถาม
คนตัวสูงที่ยืนมองเธอด้ วยสายตาเหมือนว่าเธอกําลังทําอะไรผิดเสีย
มากมาย กับแค่ดื่มเครื่ องดื่มพวกนี ้ โอเคอาจมากไปจริ งๆอย่างที่เขา
บอก แต่เธอคิดว่าตัวเองยังพอควบคุมสติได้ อยู่นี่นา
ภพธรหยิบเครื่ องดื่มส่งให้ อีกแก้ ว พิสชาก็สง่ มือออกไปรับเสีย
ด้ วย แต่แล้ วอิศราเองที่เป็ นคนเอื ้อมมือออกไปรับมาถือไว้ แทน แล้ วออก
ปากเตือนเสียงเรี ยบ ‚พอก่อนดีกว่า เอาไว้ คราวหน้ าค่อยคุยกันนะครับ
ไปพิสชา เดี๋ยวผมไปส่ง‛
‚งานเลี ้ยงจบแล้ วเหรอคะ ไม่เป็ นไรค่ะ ฉันว่าจะไปดื่มต่อกับ
คุณภพธรพอดี ที่ไหนนะคะ‛หญิงสาวคออ่อนถามเขาแล้ วไม่วายใจกล้ า
หน้ ามึนถามภพธรที่ยืนอมยิ ้มอยู่ตรงนันด้
้ วย
‚ว่าไงนะ‛ อิศราถามเสียงเขียว แล้ วก้ มลงกระซิบข้ างหูเมื่อเห็น
นักข่าวสามสี่คนยกกล้ องจับภาพเขาและเธออยู่ ‚กลับเดี๋ยวนี ้เลยนะ
อย่าทําให้ ผมขายหน้ าไปมากกว่านี ้ ได้ ไหม‛
มธุรดาอาศัยจังหวะที่ทกุ คนยังมึนๆงงๆอยู่นนั ้ โพล่งขึ ้นว่า ‚ไป
เถอะบัว กลับไปได้ แล้ ว‛
อิศรามองมธุรดาด้ วยสายตาชนิดหนึง่ ก่อน แล้ วหันมาคว้ า
แขนพิสชาออกไปจากตรงนัน้ ทิ ้งให้ ทงหมดยื
ั้ นงงเป็ นพักใหญ่ ก่อนจะ
ยิ ้มออกมา แน่นอนว่ามธุรดาแอบหวังลึกๆว่าพิสชาจะทําตามอย่างที่
เธอบอกคือเอาตัวเข้ าแลก ส่วนโชษิตาก็แอบหวังกับความสัมพันธ์ของ
ทังคู
้ ่ เพราะคิดว่าดูอิศราไม่ผิด ฝ่ ายนันชอบพิ
้ สชาแน่นอน เข้ าขันว่
้ า
หลงใหล เผลอๆอาจมีใจรักไปแล้ วด้ วยซํ ้า ส่วนภพธรนันได้้ แต่เอียงคอ
มองตามทังคู ้ ด่ ้ วยสีหน้ าคาดเดาอะไรบางอย่าง
อิศราขับรถพาคนคออ่อนที่ไม่เคยพัฒนาตัวเองจากโรงแรมจัด
เลี ้ยงจนมาถึงห้ องพักของทังคู
้ ่ จอดรถแล้ วมองอีกฝ่ ายที่คอพับคออ่อน
อยู่ข้างๆ เขาเปิ ดประตูออกไปแล้ วเดินมาพยุงหญิงสาว เมื่ออีกฝ่ ายไม่มี
ท่าทีจะช่วยเหลือตนเองได้ เขาก็เลยจัดการตวัดแขนอุ้มคนเมากระชับ
อก พาตรงไปยังห้ องหลังจากนัน้
พิสชานันรู
้ ้ สกึ ตัวอยู่ตลอดแต่ไม่สามารถประครองสติได้ คําพูด
ของมธุรดาวนเวียนไปมาในหัวซํ ้าๆเหมือนกดรี เพลย์อยู่ตลอดเวลา
‘เอาตัวเข้ าแลก เอาตัวเข้ าแลก เอาตัวเข้ าแลก’
เมื่อถูกวางลงบนเตียงนุ่ม เธอตัดสินใจลืมตาขึ ้นมองสบคนพา
มาด้ วยความคิดสับสนวุน่ วาย ตัดสินใจยกแขนโอบรอบคอเขาทันที อิศ
ราขมวดคิ ้วมุ่น ก่อนมองคนตาเยิ ้มด้ วยประกายวาววับในแบบของเขา
ปล่อยคําถามออกไปว่า
‚ทําอะไรน่ะพิสชา‛
 คนดื่มมาจนคิดว่าตัวเองใจกล้ ามากแล้ ว หลุดปากถามเขาไป
‚นอนกับฉันมัยคะ‛
้
อิศรากระตุกยิ ้มเหมือนได้ ยินประโยคก่อนหน้ าเป็ นแค่การชวน
กินข้ าว แต่สายตาของเขาเหมือนคนที่ต้องระงับระดับความพุ่งพ่าน
ไม่ให้ แสดงออกมาให้ คนตรงหน้ าได้ เห็น เขายอมผ่อนร่างลงมาตามแรง
ดึงของคนที่ออกปากชวน คําพูดของเขาขัดกับแววตาราวฟ้ากับเหว
‚ผมไม่ชอบมีอะไรกับคนเมา‛
‚แต่ฉนั ไม่ได้ เมานะคะ‛
‚ถ้ าไม่เมาคุณไม่มีทางทําแบบนี ้หรอกพิสชา อย่างคุณน่ะหลอก
ผมได้ ด้วยเหรอ‛อิศราถามคําถามปนรอยยิ ้มเย้ าๆ พิสชาคิดตามว่า แล้ ว
แบบไหนถึงจะหลอกคนแบบเขาได้ นะ แต่ไม่ได้ เอ่ยปากถามออกไป
‚นอนพักเถอะ‛
เขาบอกแล้ วออกไปนอกห้ องทันที ปล่อยให้ พิสชาพลิกตัวหนีไป
อีกฟากของที่นอนอับอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี นี่เธอทําอะไรลงไป
ความคิดของหญิงสาวคิดกลับไปกลับมาจนผล็อยหลับไปในที่สดุ
จนความแห้ งผาก กระหายนํ ้าไล่ลามมาที่ลําคอ ปลุกให้ พิสชา
หยีตาตื่นในที่สดุ นี่มนั กี่โมงแล้ ว เธอคิด แล้ วตะแคงตัวลุกจากเตียง
นอน เหลือบตาดูเวลาเพิ่งล่วงเข้ าวันใหม่มาได้ แค่ชวั่ โมงครึ่งเท่านันเอง
้
แล้ วความนึกคิดก็ย้อนกลับไปก่อนที่เธอจะหลับ
ตายแล้ ว เธอขอให้ อิศรานอนด้ วย น่าอายชะมัด
คิดได้ แล้ ว พิสชาก็เบะปากสีหน้ าคล้ ายจะร้ องไห้ อับอายจนไม่ร้ ู
จะเอาหน้ าไปตังไว้้ ตรงไหนดีที่จะได้ ไม่ต้องสบตากับเขาอีก มองซ้ าย
มองขวา แล้ วตัดสินใจว่าควรกลับไปตังสติ ้ ยงั ห้ องของเธอที่อยู่หลัง
ประตูเชื่อมนัน่ ก่อนดีกว่า เมื่อเดินพ้ นประตูห้องนอนออกมาได้ เสียงทัก
จากห้ องโถงก็กระตุ้นความรู้สกึ ให้ ตื่นตัวมากยิ่งขึ ้น สร้ างความอับอายที่
มีเป็ นทุนเดิมอยู่แล้ วให้ ทวีความรุนแรงจนยากจะดับมันลง
‚จะไปไหนพิสชา‛
เสียงทักของเขาไม่ดงั มาก แต่นนั่ กลับสร้ างความตื่นตระหนก
ให้ คนถูกทัก พานให้ มือไม้ แข้ งขารวมไปถึงปากของเธอสัน่ ไปหมด ‚ฉัน
ว่าจะออกมาหานํ ้าดื่มหน่อยน่ะค่ะ รู้สกึ คอแห้ งจัง‛
อิศราวางปากกาลงบนโต๊ ะ เอนตัวบิดคอไปมา บอกด้ วยเสียง
ทุ้ม ‚ดื่มหนักก็อย่างนี ้แหล่ะ คอแห้ งเป็ นธรรมดา‛ ชายหนุ่มหยุดก่อนจะ
บอกด้ วยแววตาวิบไหว ติดจะเย้ าอยู่ในที ‚แต่...ทางที่คณ ุ ไปนัน่ ไม่ใช่
ห้ องครัวนะ‛
 ‚อ้ อ เหรอคะ แสดงว่าฉันคงยังมึนๆอยู่แน่ๆเลย‛ คนที่ตงใจจะ
ั้
กลับห้ องตัวเองบอกแก้ เก้ อ
‚ไม่ใช่จะหนีกลับห้ องหรอกเหรอ‛ อิศราถามเหมือนรู้ทนั
‚หนีกลับห้ อง?‛ พิสชาแสร้ งทวนคําของเขา ก่อนจะหัวเราะกลบ
เกลื่อน ทําไมเขาถึงรู้ทางเธอตลอดเลยนะ ‚โอ้ ย ฉันจะหนีกลับทําไมกัน
คุณ‛
อิศรายิ ้มแล้ วลุกจากที่นงั่ เดินตรงมาที่เธอคล้ ายราชสีห์จ้องจับ
กวางน้ อย และแน่นอนว่าเขาทําให้ เธอรู้สกึ เหมือนเป็ นกวางน้ อยตัวนัน้
‚นัน่ สิ คุณจะหนีกลับทําไม‛ อิศราทวนคําถามของเธอบ้ าง แล้ วต่อด้ วย
ประโยคที่ทําให้ เธอหนาวเยือกขึ ้นมาทันที ‚ในเมื่อกล้ าทําอะไรลงไปเมื่อ
ครู่ ก็ต้องกล้ ารับผลของมันด้ วย คุณว่าผมพูดถูกไหม‛
พิสชาหน้ าชา สลับร้ อนหนาวจนไม่กล้ ามองเขา แต่เมื่อนึกได้ ว่า
คนอย่างอิศราต้ องจับอาการประหม่าของเธอได้ แน่ๆ จึงสูดลมหายใจ
ก้ อนใหญ่เข้ าจมูก ใจแข็งสบตาตรงๆ ‚ฉันทําอะไรเหรอคะ แล้ วทําไมฉัน
ถึงต้ องมารอรับผลอะไรนัน่ ด้ วย‛
‚จําไม่ได้ หรื อ ไม่อยากจํากันแน่ ว่าคุณน่ะชวนผมให้ นอน
ด้ วยกัน‛
 ‚ตายแล้ ว ฉันคงเมามากมังคะ ้ เห็นคุณเป็ นแม่แน่ๆเลย ก็เลย
ชวนนอนด้ วยกัน‛ อิศรายิ ้มส่งให้ ยิ ้มในแบบที่เธอเห็นแล้ วชาวาบไป
ทังตั
้ ว แล้ วเขายังใจดีตอกยํ ้าความทรงจําที่เธออยากลืมนัน่ ว่า ‚แล้ วจํา
ได้ มยว่
ั ้ าผมตอบคุณไปว่าไง‛
คนที่แกล้ งจําไม่ได้ หน้ าแดงระเรื่ อเป็ นคําตอบ แต่แล้ วปากกลับ
ปฏิเสธไปทันที ‚จําไม่ได้ ค่ะ‛
‚จําไม่ได้ ก็ดี ผมจะได้ ทวนความจําให้ ใหม่‛
26
‚จําไม่ได้ ก็ดี ผมจะได้ ทวนความจําให้ ใหม่‛ อิศราบอกแล้ วเดิน
เข้ าใกล้ คนที่ยืนหน้ าแดงมากกว่าเดิม กระซิบบอกข้ างหู ‚ผมบอกว่าผม
ไม่ชอบนอนกับคนเมา‛
พิสชาผงะหนีเพียงนิด ทําใจดีส้ อู ิศรา ฝื นยิ ้มเล็กน้ อย อิศรารี บ
รุกต่อ ‚แล้ วตอนนี ้คุณเมาอยู่หรื อเปล่าพิสชา‛
หญิงสาวส่ายหน้ าหวือทันที แต่พอเห็นสายตาของคนถาม ก็
รู้สกึ ว่าตนเองพลาดไปถนัด อิศรายิ ้มถูกใจกับกิริยาของเธอ แล้ วบอก
เสียงเหมือนยิ ้มแต่ไม่ยิ ้มว่า ‚ดีมาก‛
‚เดี๋ยวค่ะ‛ พิสชารี บยังไว้
้ แต่อิศราโน้ มหน้ าลงหาคนสร่างเมา
แล้ วเคล้ าคลึงค่อยจุมพิตเธออย่างชํานิชํานาญ เมื่อโดนปลุกเร้ าจากคน
มากประสบการณ์ หญิงสาวก็ได้ เพียงแค่คล้ อยตามอย่างเงอะๆงะๆ
สร้ างความสุขซ่านให้ คนที่ไม่ชอบมีอะไรกับคนเขาไม่น้อย
เมื่อควานหาความหวานจนพอใจแล้ ว อิศราเลื่อนใบหน้ าลงสูดดมตาม
ลําคอระหงพร้ อมลากไล้ ลมหายใจอุ่นๆจากปากและจมูกไปทัว่ ใบหน้ า
ของเธอกลิ่นกายของเขาผสมลมหายใจคละเล้ าปลุกเร้ าจนขนอ่อนทัว่
กายลุกชันด้ วยความรู้สกึ แปลกประหลาดอย่างที่เธอไม่เคยรู้สกึ กับใคร
มาก่อน เขาดันเธอให้ เดินถอยหลังจนกลับเข้ ามาในห้ องตอนไหนไม่
ทราบได้ ก่อนจะผงะหงายล้ มลงบนที่นอนอีกครัง้
อิศราซุกไซร้ จากใบหน้ าหวานของคนใต้ ร่างลงอวบอิ่มคูง่ าม มือ
คลุกเคล้ าปลุกเร้ าให้ หญิงสาวหลุดเสียงพร้ อมความสยิวซ่านออกมาใน
ที่สดุ ปากอุ่นแวะเวียนเข้ าหาทังที
้ ่ยงั มีผ้าปกปิ ดอยู่ ร่างกายบอบบาง
แอ่นหาเขาที่ตอนนี ้เต็มไปด้ วยความอุ่นร้ อนของโลหิตที่กระหนํ่าสูบฉีด
ไปจนทัว่ สรรพางค์กาย เพราะความกระสันอัดแน่น มือหนาสัมผัสเธอ
แผ่วเบาในคราแรกก่อนจะเปลี่ยนมาปลุกเร้ าด้ วยการเคลื่อนตํ่าไปยัง
หน้ าท้ องแบนราบและไล่ตํ่าลงไปอีก จนพิสชาหลุดเสียงครวญคราง
เมื่อสัมผัสได้ ว่าเขากําลังค้ นหาบางสิ่งที่ตรงนันและเมื
้ ่อพบอิศราบดคลึง
นิ ้วพลิ ้วไหวไปจนทัว่ ใบหน้ าของเขาผละออกจากใบหน้ างาม มองคน
ใต้ ร่างที่ครางกระเส่าดิ ้นพล่านสองมือบางพยายามไขว่คว้ าคนที่กําลัง
ทรมานเธออยู่
‚โอ๊ ย...พอก่อนได้ ไหมคะ‛
เธอกําลังถูกเขาทรมานด้ วยไฟพิศวาส พิสชาบิดส่ายสะโพกคล้ ายทุรนทุ
ราย ปากยังครวญครางไม่เป็ นภาษา อิศราก้ มลงประกบปากลงหาเธอ
อีกครัง้ แน่นอนว่ามันเร่าร้ อนปลุกเร้ าให้ หญิงสาวตื่นตัวขึ ้นมาจนแทบ
ระเบิด เขาจูบไล่มาตังแต่
้ ปากปลายคางแล้ วเรื่ อยลงมาตามลําคอก่อน
จะแวะทักทายอวบอิ่มทังสองข้
้ าง แล้ วเดินหน้ าลงไปยังหน้ าท้ องแบน
ราบ ร่างแบบบางหยัดกายแอ่นขึ ้นเมื่อโดนสัมผัสด้ วยปลายลิ ้นซํ ้าแล้ ว
ซํ ้าเล่า เมื่อเห็นว่าเธอพร้ อมแล้ ว เขาจึงดันตัวออก ค่อยๆเปลื ้องผ้ าของ
ตนเองทีละชิ ้นสายตายังคงส่งประกายแผดเผามาให้ ไม่ขาดช่วง แล้ วจึง
ลงมาคลุกเคล้ าเคลื่อนเลื่อนตัวเพื่อให้ ตวั ตนของเขาสัมผัสกับเธอ ด้ วย
การถูไถก่อนจะค่อยๆดันมันเข้ าไป พิสชาถดกายหนีแต่ไปไหนไม่ได้
เพราะถูกเขาตรึงไว้ ให้ อยู่ภายใต้ ร่างกํายํา หญิงสาวโอดเสียงอ่อน
นัยตาฉํ่าปรื อที่มีทงความเจ็
ั้ บปวดแต่กลับปะปนด้ วยความสุขซ่าน
‚เจ็บ เจ็บค่ะ‛
เธอส่ายหน้ า แววตาหวานเว้ าวอน อิศราจึงก้ มลงปิ ดปากเธออีกครัง้
ก่อนจะดันตัวตนเข้ าไปภายในด้ วยความนุ่มนวลแต่แสนเร่าร้ อนอยู่ในที
หญิงสาวส่ายสะโพกหนีแต่ถกู เขาตรึงเอาไว้ แน่น
‚ผมชอบคุณมาก รู้ใช่ไหม‛
เมื่อเห็นว่าร่างกายเธอเริ่ มแข็งขืน เขาจึงหยุดทุกการกระทํา แล้ ว
เดินหน้ าอีกครัง้ ด้ วยความนุ่มนวล เมื่อเข้ าไปจนสุดทางแล้ วนิ่งไว้ แค่นนั ้
คนใต้ ร่างนอนนํ ้าตาคลอด้ วยความรู้สกึ แปลกใหม่ที่เกิดขึ ้น ทําไมมันถึง
ทําให้ เธอทังอยากผลั
้ กไสและกอดรัดเขาไปพร้ อมๆกัน ตาสวยลอย
คว้ างก่อนจะกลับมาไหวระริ กเมื่อสะโพกแกร่งขยับกระตุ้นความกระสัน
ให้ เธอ และพิสชาเองก็สา่ ยรับอย่างลืมอายก่อนที่เขาจะรวบรวม
พละกําลังทังหมดที
้ ่มีกระแทกกระทันเข้
้ าใส่จนสองร่างกระตุกเกร็ง
พร้ อมเสียงกรี ดร้ องอย่างซ่านสุขไปพร้ อมๆกัน
ลมหายใจหอบกระเส่าพ่นระบายที่ข้างใบหูของเธอ พิสชาลืม
ตาโพลงในห้ องนอนที่เธอไม่เคยนึกฝั นมาก่อนว่าจะได้ เข้ ามาในนี ้ เสียง
คํารามเมื่อครู่พร้ อมปฏิกิริยาทางกายทําให้ หญิงสาวตกใจ พิสชาตกใจ
กับร่างกายของตัวเอง และอับอายเกินกว่าจะสู้สายตากับคนที่ทาบทับ
อยู่บนตัวเธอ ทันทีที่อิศราพลิกลงนอนข้ างกาย เธอจึงตะแคงตัวหันไป
อีกฝั่ ง สายตาเหม่อมองลายกราฟฟิ กของวอลเปเปอร์ ในห้ องของเขาอยู่
ได้ ไม่กี่นาที ใจกลับหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ รู้ดีวา่ ไม่มีการขืนใจ
เกิดขึ ้น ทังหมดเป็
้ นความสมัครใจของเธอล้ วนๆ แต่เธอได้ ยินและจําได้
ว่าเขาบอกว่าชอบเธอ หรื อมันเป็ นแค่เพียงคําพูดของบุรุษเพศขณะมี
ความต้ องการเรื่ องอย่างว่ากันนะ พิสชาไม่อยากคิดให้ ชํ ้าใจ
อิศราลูบไรผมชื ้นเหงื่อของเธอ พร้ อมคําถามเอื ้ออาทรจนคนฟั ง
อยากร้ องไห้ ‚เจ็บมากหรื อเปล่าคนดี‛
‚คะ‛ พิสชาทวนถามเสียงแผ่ว ไม่กล้ าสบตาคนข้ างๆ
‚ผมถามว่าเมื่อกี ้นี ้เจ็บมากไหม‛ เมื่อไม่เห็นอีกฝ่ ายยอมตอบ
อิศราก็สําทับมาอีกว่า ‚สงสัยจะเจ็บมากแน่ๆ‛ พิสชาหันมามองคนพูด
แต่ยงั ไม่ตอบว่ามีอาการแบบที่เขาถามหรื อไม่ อิศราได้ ทีพดู ขึ ้น ‚ไม่งนั ้
จะร้ องเสียงดังขนาดนันเหรอ‛
้
 ‚คนบ้ า คนลามก‛
พิสชาหันมาว่าคนถามตาเขียวด้ วยทังโกรธแต่
้ อายมีมากกว่า
แล้ วก็ร้ ูว่าพลาดไปถนัด เพราะเท่ากับเปิ ดโอกาสให้ เขาดึงตัวลงมาใต้
ร่างบึกบึนของเขาอีกครัง้ บรรเลงบทรักบทใหม่บนเรื อนร่างเปลือยเปล่า
ของเธอ
กว่าจะออกมาจากห้ องได้ พิสชาก็แทบหมดแรง อิศราพาเธอไป
อาบนํ ้า แต่งตัวให้ ด้วย นึกแล้ วยังอายอยู่ไม่หาย ไม่วายเหลือบตามอง
เขาที่ขบั รถพาออกมาข้ างนอก ก่อนถึงร้ านอาหาร อิศราขอแวะที่ที่หนึง่
ก่อน
‚ไม่สบายเหรอคะ‛ พิสชาถามเมื่อเห็นเขาเลี ้ยวรถเข้ ามาใน
โรงพยาบาลที่ครัง้ หนึง่ เขาเคยพามาเมื่อตอนที่โดนเขาเตะบอลกระแทก
หน้ า
‚ไม่ได้ เป็ นอะไรครับ แต่คราวหน้ าไม่แน่‛
‚อ้ าว ไม่ได้ เป็ นอะไรแล้ วเข้ ามาทําไมกันคะ‛
‚วันนี ้มาเยี่ยมไข้ คนคนนึงครับ แต่คราวหน้ าคิดไว้ ว่าจะพาใคร
อีกคนมาฝากท้ อง‛ อิศราทําให้ หน้ าของเธอแดงขึ ้นมาอีกแล้ ว พิสชาจึง
เลือกที่จะหันไปทางอื่น ไม่กล้ าถาม ไม่กล้ าสบสายตาของเขาอีกต่อไป
 ‚คุณก็ร้ ูว่าผมไม่ได้ ป้องกันอะไรเลยนี่นาพิสชา ไม่แปลกหรอก
ถ้ าคุณต้ องมาอีกรอบหน้ า‛
อิศราพูดออกมาได้ อย่างไร ดูเหมือนเขาจะไม่ทกุ ข์ร้อนเลย พิส
ชาสูดลมหายใจเข้ าปอดแล้ วนึกขึ ้นได้ ว่าหากเขาไม่ได้ ป้องกัน ถ้ าอย่าง
นันก็
้ ควรเป็ นตัวเธอเองที่ต้องหาทางไม่ให้ มีเรื่ องอื่นตามมาให้ วนุ่ วายได้
ในภายหลัง เธอไม่อยากให้ เด็กที่ไม่ร้ ูอิโหน่อิเหน่เกิดขึ ้นมาจากการ
กระทําที่ไม่ได้ มาจากความรัก ความรักที่เกิดจากเธอฝ่ ายเดียวนัน่ ไม่พอ
สําหรับให้ กําเนิดทารกสักคน เมื่อจอดรถเรี ยบร้ อย อิศราเปิ ดประตูออก
มาแล้ วเดินอ้ อมมารับเธอ แม้ ไม่ได้ เดินจูงมือ แต่การที่อิศราโอบรอบ
ไหล่นนั่ ทําให้ พิสชาอุ่นใจได้ อย่างน่าประหลาดนัก เขาบอกว่าพาเธอมา
เยี่ยมใครบางคนที่นี่ ใครกันนะที่สําคัญกับอิศราขนาดนัน้
มธุรดาเรี ยกพรรณรายให้ เข้ ามาพบกันในสถานที่อโคจรที่ซงึ่
เป็ นที่ไหนไปไม่ได้ นอกจากบ่อนแห่งเดิม ในสายของวันนี ้ แล้ วถาม
ความคืบหน้ าทันทีเมื่ออีกฝ่ ายมาถึง ‚เป็ นไงบ้ าง งานที่ฉนั ให้ เธอตาม
ประกบยัยบัว ไปถึงไหนแล้ ว‛
‚ยังไม่เรี ยบร้ อยดีคะ่ คือ คุณบัวเธอยังไม่มีโอกาส...‛ พรรณราย
ยังอธิบายไม่ทนั จบดี มธุรดาก็แทรกขึ ้นอย่างหงุดหงิด ในความไม่ได้
เรื่ องของทังคู
้ น่ นั่ คือพิสชาน้ องสาวคนละแม่และลูกน้ องที่เธอจ้ างมาอีก
ทีอย่างพรรณราย
 ‚นี่ฉนั จ้ างมาเปลืองเงินเสียเปล่ากันหรื อยังไง‛
‚ใจเย็นๆสิครับมิน‛ เสียงชายอีกคนปลอบอย่างคนใจดี แต่แวว
ตาปรากฏรอยร้ ายอย่างชัดเจน ‚ถ้ ามันไม่ได้ เรื่ องจริ งๆ ก็คงต้ องให้ พวก
ชุดเก่าเข้ าไปจัดการแบบคุณดิษย์นนั่ แหละ หรื อคุณคิดว่าไง‛ และนัน่ ก็
เป็ นจังหวะเดียวกับที่พรรณรายเงยหน้ ามองคนพูด แล้ วจําหน้ าชายคน
นันได้
้ ในนาทีนี ้เอง นึกแปลกใจที่เห็นอารุณอยู่ในห้ องนี ้ด้ วย ทังที
้ ่อารุณ
เป็ นคนของอิศราวาณิชย์ เหตุใดถึงมีท่าทีสนิทชิดเชื ้อกับทางมณี
อัปสรณ์ได้
พรรณรายคือน้ องสาวของคนที่ถกู ลักขณาจ้ างวานไปทําร้ ายชู้
รักและดิษย์ จนเสียชีวิตและตัวดิษย์เองนอนรักษาตัวไม่ฟืน้ จนถึงวันนี ้
และพี่ชายของพรรณรายเองก็หายตัวไปอย่างลึกลับ ตามหาที่ไหนก็ไม่
ปรากฏ จนเป็ นเหตุให้ ตวั พรรณรายเองเข้ ามาขอทํางานกับมธุรดาเพื่อ
เสาะสืบตามหาพี่ชาย หญิงสาวปกปิ ดความต้ องการที่แท้ จริ งด้ วยการ
ทําตัวว่านอนสอนง่ายตามคําของมธุรดาทุกอย่าง งานที่พรรณรายเคย
ได้ รับคําสัง่ มักลุลว่ งดีทกุ เรื่ อง จะเห็นก็แต่เรื่ องนี ้เพียงเรื่ องเดียวที่ดู
เหมือนว่าจะยังไม่คืบหน้ าไปไหนเสียที
และจากการตามสืบมาหลายต่อหลายที่แล้ ว พรรณรายได้ ข้อ
สรุปว่ามธุรดาและชายคนนี ้จะใช้ งานลูกน้ องแค่ครัง้ เดียว ใครที่ร้ ูเรื่ อง
มากเกินไปจะต้ องถูกทําให้ หายไปจากโลกใบนี ้เฉกเช่นพี่ชายของเธอ
แน่นอนว่าพรรณรายเองก็นกึ หวัน่ ในความปลอดภัยของตนเองอยู่ไม่
น้ อย แต่เมื่อคิดว่าตนเองไม่มีอะไรต้ องเสียแล้ ว เธอจึงยืนหยัดที่จะ
จัดการเรื่ องนี ้ให้ เป็ นไปอย่างที่ใจคิด
พรรณรายกลืนนํ ้าเหนียวๆลงคอด้ วยความหวาดหวัน่ นัน่ เพราะ
หญิงสาวรู้ตวั แล้ วว่ากําลังเผชิญหน้ ากับอะไร ก่อนร้ องขอเวลาให้ ทงพิ
ั้ ส
ชาและตนเอง ‚อย่าเพิ่งเลยค่ะ คุณบัวคงกําลังพยายามอยู่ อย่าเพิ่ง
ถึงกับทําอะไรเธอเลยนะคะ‛
‚แม่พระจริ ง ลูกน้ องเธอ‛ อารุณหันมาพูดเยาะๆสบตาพรรณ
รายด้ วยแววตามาดร้ ายแบบที่หญิงสาวเห็นแล้ วขนกายลุกชันด้ วย
ความกลัว ก่อนยกแก้ วบรั่นดีขึ ้นจิบปรายตาไปทางมธุรดาคล้ ายจะบอก
เป็ นนัยแบบรู้กนั เอง
‚แล้ วคุณจะเอายังไงต่อ‛มธุรดาหันไปถามด้ วยสีหน้ าติดจะ
รํ าคาญคงเพราะอะไรอะไรไม่ได้ เป็ นไปตามอย่างที่ใจเธอนึกนัก
‚คนนี ้ทํางานไม่ได้ ก็หาคนใหม่มาทําสิ ก่อนที่นายดิษย์มนั จะ
ฟื น้ ขึ ้นมาเสียก่อน‛
‚โดนไปขนาดนันไม่ ้ ตายก็นอนเป็ นผักอีกนานค่ะ ฉันรับรองได้ ‛
มธุรดาเสริ มต่อด้ วยนํ ้าเสียงเฉียบขาด ‚ฉันให้ เวลาถึงแค่สิ ้นเดือนนี ้ ถ้ า
ยังช่วยยัยบัวไม่สําเร็จ คงต้ องเปลี่ยนแผนกันเสียที ไป ออกไปได้ แล้ ว ‛
พรรณรายรับคําหน้ าเครี ยดแล้ วออกจากห้ องนายใหญ่ทนั ที ตรงดิ่งเข้ า
ห้ องนํ ้าก่อนเป็ นลําดับถัดมา พร้ อมหยิบมือถือขึ ้นมากดปิ ดแอพลิเคชัน่
บันทึกเสียง เสียดายที่ไม่สามารถบันทึกภาพเอาไว้ ได้ ก่อนจะพาตัวเอง
ออกไปจากสถานที่แห่งนันในนาที้ ถดั มา
พ้ นประตูมาได้ ไม่ทนั ถึงห้ าก้ าว หญิงสาวก็ได้ ยินเสียงทักจาก
ด้ านหลัง ที่สําคัญเสียงนี ้คุ้นเคยหูเธอเสียด้ วย
‚อ้ าว คุณเลขานี่เอง มาทําอะไรแถวนี ้ครับ‛
พรรณรายมองอีกฝ่ าย แล้ วกระชับกระเป๋ ามัน่ เธอไม่แน่ใจว่า
อีกฝ่ ายเห็นเธอออกมาจากบ่อนหรื อไม่แต่สายตาของธีระไม่วายมีแวว
จับผิดเธออยู่เหมือนเก่า ‚คุณธีระมีอะไรจะคุยด้ วยหรื อเปล่าคะ คือฉัน
รี บน่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ‛
‚รี บเหรอครับ จะไปไหนต่ออีกครับ เผอิ๊ญว่าผมว่างพอดีเลย ให้
ผมไปส่งนะครับคุณเลขา‛
‚ไม่เป็ นไรค่ะ ฉันเกรงใจ‛
‚ผมไม่เซ้ าซี ้คุณเลขาแล้ วก็ได้ ครับ ให้ ผมไปส่งเถอะครับ เย็น
แบบนี ้แล้ วอันตรายนะ ถ้ าต้ องเดินถ่อมๆออกไปหารถข้ างนอกคนเดียว
เชิญครับ‛ ธีระบอกพร้ อมกับผายมือเชื ้อเชิญพรรณรายให้ ตามไปยัง
รถยนต์สว่ นตัวของเขา ธีระมีอารมณ์ขนั และความคิดขวางโลก
พอสมควรในสายตาของพรรณราย เขาพาเธอฝ่ าการจราจรแสนสาหัส
ในเย็นยํ่าของวันหยุดยาวมาจนถึงห้ องชุดกลางเก่ากลางใหม่แถบชาน
เมืองจนได้ ในที่สดุ
‚ขอบคุณนะคะที่มาส่ง‛ พรรณรายบอกจบ ตังท่
้ าเปิ ดประตูลง
‚ไม่เป็ นไรครับ‛ ธีระบอก ก่อนจะพึมพํากับตัวเอง เมื่อมองไปที่
หน้ ารถ ‚สงสัยหม้ อนํ ้าแห้ ง‛ ว่าจบแล้ วดับเครื่ องลง เดินไปเปิ ดฝา
กระโปรงรถขึ ้น เขาแกล้ งก้ มๆเงยๆที่ห้องเครื่ องโดยไม่สนใจว่าหญิงสาว
ที่มาด้ วยจะไปแล้ วหรื อยัง พรรณรายลงไปยืนมองข้ างๆประตูฝั่งของเธอ
อยู่ชวั่ ครู่ เพราะเขายังไม่ไปจากตรงนัน้ แถมยังเดินวนไปมากลับขึ ้นไป
สตาร์ ทเครื่ องดูอีกครัง้ แต่คราวนี ้กลับไม่ติด
‚แถวนี ้มีวินมอเตอร์ ไซค์ไหมครับคุณเลขา ผมจะวานให้ เขาไป
ซื ้อนํ ้ากลัน่ หน่อย‛
พรรณรายมองซ้ ายขวาที่ป่านนี ้แล้ วจะมีได้ อย่างไร เพราะนี่ก็สี่
ทุ่มกว่าแล้ ว ปกติที่นี่สองทุ่มคนก็ไม่จะพลุกพล่านเท่าในเมือง ‚ไม่มี
หรอกค่ะ รถเป็ นอะไรมากไหมคะนัน่ ‛
‚หม้ อนํ ้าแห้ งน่ะครับ ไม่มีนํ ้ากลัน่ เป็ นนํ ้าเปล่าๆก็ได้ ครับ ‛ หญิง
สาวเงียบไปครู่ แล้ วบอก ‚ฉันขึ ้นไปหยิบให้ นะคะ‛‚ผมขึ ้นไปเอาได้ ไหม
คือผมจะขอล้ างมือด้ วยครับ‛ ธีระชูมือที่เปรอะเปลื ้อนคราบสีดําของ
ตนเองให้ หญิงสาวดู
ในที่สดุ พรรณรายก็พามือขวาของอิศราขึ ้นมาบนห้ องด้ วย เธอ
ให้ เขาใช้ ห้องนํ ้าที่มีในห้ องนอน และจัดหานํ ้าดื่มให้ ธีระขอเข้ าห้ องนํ ้า
ก่อนเป็ นอันดับแรกอย่างที่บอกไว้ เมื่อจัดการทําความสะอาดจน
เรี ยบร้ อย เขาเดินออกมาโดยผ่านตู้โชว์ที่มีข้าวของกระจุกกระจิก รวม
ไปถึงกรอบรูปพร้ อมภาพต่างๆมากมาย พลันสายตาก็สะดุดเข้ าที่รูปรูป
หนึง่ เข้ า มือขวาของอิศราเพ่งมองคนในภาพอีกครัง้ ซึง่ คนในภาพคือ
ชายรูปร่างสูงโปร่งแต่บกึ บึนสมกับชุดลายพรางที่สวมใส่ ก่อนจะเหลือบ
มองเจ้ าของห้ อง แล้ วรี บหยิบมือถือบันทึกภาพเอาไว้ อย่างรวดเร็ว
‚คุณอยู่คนเดียวเหรอครับ‛ ธีระถามเมื่อเห็นเจ้ าของห้ องมา
พร้ อมแก้ วนํ ้าในมือพรรณรายยิ ้มรับ ยื่นแก้ วนํ ้าให้ ‚ที่ห้องฉันมีแต่
นํ ้าเปล่าขอโทษด้ วยนะคะ‛
ธีระจัดแจงดื่มแล้ วขอตัวกลับลงมาดูรถในเวลาถัดมา โดยมี
หญิงสาวเจ้ าของห้ องตามลงมาด้ วย เมื่อเรี ยบร้ อย เธอยืนส่งเขาจนลับ
ตาแล้ ว เงยหน้ าพูดกับความมืดที่โรยตัวโดยรอบ
‚หวังว่าเขาจะจําพี่ได้ นะคะ หนูหาทางช่วยได้ เท่านี ้จริ งๆค่ะ ‛
27
พิสชาเดินตามอิศราเข้ ามาในห้ องผู้ป่วยวิกฤต ประจวบเหมาะ
กับที่แพทย์เจ้ าของไข้ เข้ ามาตรวจดูอาการของคนที่นอนรักษาตัวอยู่
พอดี เธอมองเขา หมอ และคนที่นอนนิ่งอยู่ สลับไปมา จนมืออุ่นๆของ
เขาคว้ าที่ข้อมือพาออกมาหลังจากนัน้
ออกมาจากห้ องผู้ป่วยได้ มานาน อิศราขอตัวรับสายสนทนาอยู่
อีกครู่ใหญ่ ซึง่ ปลายสายก็คือธีระนัน่ เองที่โทรมารายงานความคืบหน้ า
ของการติดตามพรรณรายหลังจากทิ ้งช่วงไปสืบเสาะเพิ่มเติมแล้ วจึง
แจ้ งข่าวในวันรุ่งขึ ้นว่าพี่ชายของพรรณรายคืออดีตการ์ ดรุ่นพี่ของตน
และเคยรับใช้ อารุณก่อนจะกลายเป็ นบุคคลสูญหายหลังจากดิษย์ถกู
ทําร้ ายจนอาการโคม่า
เมื่อคุยกันจนได้ ความ อิศราถึงพาเธอเดินออกมาหาเครื่ องดื่ม
ในร้ านกาแฟชันนํ้ าด้ านหน้ าสุดติดล็อบบีของโรงพยาบาล มีพนักงาน
จัดแจงหาที่ให้ อย่างกระตือรื อร้ น แล้ วจึงเริ่ มต้ นเล่าเรื่ องของดิษย์แววตา
ของเขาดูหม่นแสงลงเล็กน้ อย
‚พี่ดิษย์ถกู ทําร้ ายเมื่อตอนต้ นปี อาการโคม่า หมอบอกว่าคง
ต้ องประคับประครองกันไปก่อน ตอนนี ้หวังแค่ให้ มีปาฏิหารย์ช่วย
เท่านัน‛
้
 ‚คุณดิษย์นี่คงสําคัญกับคุณมากใช่ไหมคะ‛
อิศรายิ ้มพยักหน้ ารับ แล้ วเล่าเสริ มว่า ‚พี่ดิษย์ไม่ได้ สําคัญกับ
ผมแค่คนเดียว แต่สําคัญกับอิศรามณี แกอายุห่างจากผมหนึง่ รอบพอดี
ผมไม่คอ่ ยได้ คบใครเพราะเข้ ากับคนอื่นยาก แต่ก็มีพี่ดิษย์นี่แหละที่คอย
สอน พูดคุย กันมาเสมอ ตังแต่ ้ ผมเริ่ มจําความได้ ‛ อิศราเว้ นจังหวะแล้ ว
เล่าต่อ ‚พ่อและแม่ประสบอุบตั ิเหตุเครื่ องบินตกตอนผมสามขวบ
หลังจากนันป ้ ้ าเล็กก็ดแู ลผมมาตลอด พี่ดิษย์คืออีกคนที่คอยเลี ้ยง คอย
อบรมผมรองจากป้าเล็ก ผมถึงรักและเคารพสองคนนี ้มาก‛
‚คุณดิษย์คงเป็ นคนใจดีมากคนหนึง่ ใช่ไหมคะ ถึงดูแลคุณมา
ได้ แบบนี ้‛
‚ใช่ครับ พี่ดิษย์เป็ นคนจิตใจดีมาก แกมีคนรักอยู่แล้ วตอนรุ่นๆ
ทังคู
้ ร่ ักกันมากรักกันมานานร่วมสิบปี แต่แล้ วก็ต้องมาแต่งงานกับ...
ญาติฝั่งคุณ เพียงเพราะต้ องรักษาสถานภาพทางธุรกิจ‛
อิศราเล่าให้ เธอฟั งต่อด้ วยว่า ดิษย์ดแู ลงบดุลของอิศรามณีมา
ตังแต่
้ เรี ยนจบ เมื่อต้ นปี ดิษย์พบข้ อมูลที่สอ่ แววทุจริ ตขึ ้น จึงถูกทําร้ าย
ร่างกายจนต้ องรักษาตัวอยู่ถึงวันนี ้รวมไปถึงแฟนสาวของดิษย์ด้วยที่ถกู
ฆาตกรรม เจ้ าหน้ าที่เพ่งปมไปที่ปัญหาชู้สาว เขาเองไม่เชื่อข้ อ
สันนิษฐานนันสั
้ กนิดเพราะก่อนหน้ าดิษย์ปรึกษากับเขาแล้ วเรื่ องไม่ชอบ
มาพากลในอิศรามณี เล่าจบชายหนุ่มจ้ องตาเธอที่กําลังยกนํ ้าขึ ้นจิบ
แล้ วเอ่ยขึ ้น
‚แต่ผมไม่ต้องทุกข์ทรมานใจแบบพี่ดิษย์ เพราะผมไม่ได้ ฝืนใจ
แต่งงาน‛ พิสชาแทบสําลักนํ ้าทันที เมื่อฟั งจนจบประโยค อิศรายังคงใช้
สายตาวาววับของเขาจับจ้ องที่เธออยู่บอ่ ยครัง้ เมื่อเห็นแก้ มนวลของ
หญิงสาวซับสีมากขึ ้นเรื่ อยๆ เขาทําทีเป็ นยกนาฬิกาขึ ้นดู เปลี่ยนเรื่ อง
คุย เพราะไม่อยากให้ เธอต้ องประหม่าไปมากกว่านี ้ ‚อื ้ม ได้ เวลาพอดี
หิวหรื อยังพิสชา‛
คนที่เอาแต่ก้มหน้ าหลบสายตาคมของเขารี บตอบทันที เพราะ
กระดากกับประโยคแปลกๆของเขาก่อนหน้ า ‚ก็ เริ่ มๆหิวแล้ วเหมือนกัน
ค่ะ‛
‚เดี๋ยวผมพาไปหาอะไรทานกัน คุณชอบอาหารแบบไหน‛
‚แบบไหนก็ได้ ค่ะ‛
‚คุณต้ องเลือกอาหารบํารุงร่างกายหน่อยนะ รู้ตวั ไหมว่าคุณ
ผอมลงกว่าตอนเราเจอกันครัง้ แรกเสียอีก ผมคงไม่ได้ ใช้ งานคุณหนักไป
ใช่ไหม‛ อิศราบอกแกมล้ อเลียนแล้ วยิ ้มส่งให้ ก่อนลุกขึ ้นยืน เดินมาจับ
จูงมือเธอให้ ตามไปยังรถ ก่อนพากันออกไปหาอะไรทานอย่างที่เขาบอก
พิสชาให้ ร้ ูสกึ ตัวลอยเบาหวิวๆเขาจําได้ ด้วยหรื อว่าเคยพบเธอสภาพ
ไหน แล้ วยังรู้อีกว่าเธอผอมลงไม่อยากคิดเข้ าข้ างตัวเองว่าเขาพูดเพราะ
ใส่ใจเธอจริ งๆหรื อแค่อารมณ์หลงใหลชัว่ ครัง้ ชัว่ คราวที่ยงั คงอยู่หลัง
เหตุการณ์เมื่อตอนฟ้าสางนัน่
ร้ านบนสเตททาวเวอร์ แห่งนี ้ นับได้ ว่าเป็ นตํานานภัตตาคารบน
ดาดฟ้าของเมืองไทยเลยทีเดียว ถึงขนาดได้ รับการโหวตจากทัว่ โลก
ผ่านเว็ปท่องเที่ยวชื่อดังให้ เป็ นอันดับหนึง่ ของ The Amazing Rooftop
Restaurant&Barด้ วยตัวโดมสีทองอันโดดเด่น พร้ อมวิวแบบสามร้ อย
หกสิบองศา โดยมีวิวให้ เลือกระหว่างศูนย์กลางของกรุงเทพที่เต็มไป
ด้ วยแสงสี และอีกด้ านคือมุมสงบของเมือง ที่เป็ นแม่นํ ้าสาย
ประวัติศาสตร์ ของไทยทอดตัวยาวไหลเอื่อยๆ ผ่าเมืองแบบเวนิช
อิศราเดินจูงมือเธออยู่ตลอด เขาลูบปลายนิ ้วที่ทําท่าจะเย็นอยู่
เรื่ อยให้ กลับมามีไออุ่นตามแบบของเขา แล้ วเพียรสบตาส่งยิ ้มให้ อย่าง
อบอุ่น
‚ตื่นเต้ นหรื อไง‛
‚ไม่นี่คะ แค่มาหาอะไรกินทําไมฉันต้ องตื่นเต้ นด้ วย‛ พิสชาบอก
แล้ วแกล้ งกลบเกลื่อนด้ วยการมองไปรอบๆบริ เวณดาดฟ้า ก่อนจะหัน
มาถามเขา ‚ร้ านนี ้อร่อยแน่เหรอคะ ดูสิ เงียบเชียบขนาดนี ้ ไม่ใช่จะเจ๊ ง
แล้ วหรื อไง‛
 ได้ ยินแล้ วอิศรากลันยิ
้ ้มไม่อยู่ จนต้ องขําออกมาเล็กน้ อย
‚อ้ าว ฉันพูดอะไรผิดไปคะ คุณหัวเราะอะไร บอกฉันหน่อยสิ
อย่าทําเหมือนฉันเป็ นตัวตลกนะ ฉันไม่ชอบ‛ อิศรายิ ้มแล้ วพาเธอไปนัง่
ยังจุดชมวิวฝั่ งแม่นํ ้า พนักงานเข้ ามาบริ การทันทีที่ทงคู
ั ้ น่ งั่ ลงเรี ยบร้ อย
‚คุณยังไม่ตอบฉันเลยนะว่าหัวเราะอะไร‛
‚ขําคุณนัน่ แหล่ะ ร้ านนี ้เค้ าไม่เจ๊ งหรอก ผมจ่ายให้ ทางร้ านมื ้อนี ้
มื ้อเดียว เยอะกว่าตอนที่ลกู ค้ ามาเต็มทุกโต๊ ะเสียอีก‛
‚อ้ อ ที่แท้ ก็ขําฉันเรื่ องนี ้เอง ลืมไปว่าฉันมากับคนรวย‛
อิศราเงียบ เธอก็พลอยเงียบตามเขาไปด้ วย นานอยู่อดึ ใจกว่าที่
เขาจะพูดขึ ้น ‚คุณอยากเข้ ามาช่วยงานผมไหมพิสชา‛
‚ช่วยงานคุณเหรอคะ ให้ ฉนั ทําอะไรล่ะ‛ พิสชาถามด้ วยสีหน้ า
งุนงงเล็กน้ อย นาทีนนเธอลื
ั้ มไปหมดสิ ้นว่าเข้ ามาในวงโคจรของคน
เหล่านี ้ด้ วยเหตุผลกลใด
‚ตังแต่
้ พี่ดิษย์นอนรักษาตัว ผมก็โยนงานบัญชีให้ ผ้ ชู ่วยดูมา
ตลอด จากนี ้ไปผมอยากให้ คณ
ุ เข้ ามาช่วยผม จะได้ ไหม‛
พิสชาคงไม่ร้ ูตวั เลยสินะ ว่าใบหน้ าของเธอค่อยๆยิ ้มกว้ างขึ ้น
เรื่ อยๆ ตอบรับไปแทบจะทันท่วงที ด้ วยท่าทางที่พยายามไม่ให้ ดีใจจน
ออกนอกหน้ ามากจนเกินงามนัก ‚ยังไงก็ได้ ค่ะ‛
 อิศรายิ ้มส่งให้ แต่ปาก แววตาของเขาเหมือนกําลังคิดอะไรอยู่
บอกนํ ้าเสียงเย้ าแหย่ไปว่า ‚ว้ า ผมไม่น่าเอาเรื่ องงานมาพูดเวลานี ้เลย‛
‚ไม่เป็ นไรนี่คะ ฉันไม่เห็นว่ามันจะเป็ นอะไรเลย‛
อิศรายังคงยิ ้มแบบเดิม แต่สายตาของเขาดูมีประกายมากกว่า
เก่า พูดขึ ้นอย่างไม่มีปี่ไม่ขลุย่ ว่า ‚พิสชา คุณรู้ไหมว่าผมชอบคุณมาก
ขนาดไหน‛
พิสชาได้ ยินแล้ วเงียบไปอึดใจ ทําทีเป็ นแกล้ งกระเซ้ าเขาบ้ าง
‚อะไรกันคุณ อยู่ๆก็พดู เรื่ องนี ้ขึ ้นมา เปลี่ยนเรื่ องจนฉันตามไม่ทนั เลย‛
อิศราโน้ มตัวพร้ อมเอื ้อมมือมากุมมือเธอไว้ สบตาเขากับสายตาวาว
หวานของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ า ‚แล้ วคุณล่ะ พิสชา รู้สกึ ยังไงกับผม
บ้ าง‛
‚มันสําคัญด้ วยเหรอคะว่าฉันรู้สกึ แบบไหนกับคุณ อย่าลืมนะ
คะ ว่าคุณน่ะมีเจ้ าของแล้ ว แล้ วที่เราแต่งงานกันมันก็เป็ นแค่เรื่ อง
สมมุต‛ิ
อิศรามองคนพูดนิ่งอึดใจก่อนผุดรอยยิ ้มพราย แล้ วทวนคําของ
เธอ ‚ใช่ ผมมีเจ้ าของแล้ วจริ งๆแบบที่คณ
ุ บอกเลยพิสชา‛
พิสชาเบือนหน้ าหนีไปอีกทาง จู่ๆก็รับรู้ได้ ว่านํ ้าตากําลังจะเอ่อ
ขึ ้นคลอเต็มหน่วยตา ที่เขาสารภาพออกมาแบบนัน้ นึกน้ อยใจที่ตวั เอง
หลงรักเขามากขึ ้นๆทุกวัน แต่อิศราคงไม่มีวนั รักเธอ อย่างมากก็คงแค่
ชอบแบบที่เขาบอกเธอเมื่อครู่นี ้ จึงดึงมือออกจากการกอบกุมของเขา
แต่อิศรายื ้อไว้ พร้ อมถามกลับ ‚ทําไม‛
พิสชายังพยายามออกแรงดึงมือออกจากการกอบกุมของเขา
ถามกลับไปบ้ าง ‚อะไรคะ‛
‚คุณจะดึงมือออกไปจากผมทําไม‛
‚ไม่มีอะไรนี่คะ แค่...รู้สกึ เมื่อยๆนิดหน่อย นัง่ จับมือกันนานๆ
คุณไม่เมื่อยหรื อไง‛
‚ผมไม่เมื่อย แล้ ว...คุณไม่อยากรู้หรื อไง ว่าใครเป็ นเจ้ าของผม‛
‚ฉันไม่อยากรู้หรอกค่ะ แล้ วเราก็อย่าพูดถึงเรื่ องนี ้อีกเลยนะคะ‛
อิศราพยักหน้ าน้ อยๆตามเธอ อมยิ ้มอยู่ในที ตามใจในเมื่อเธอ
ไม่อยากรู้ตอนนี ้ก็ตามใจเธอ แต่เขาหวังใจไว้ ว่าต้ องบอกเธอให้ ร้ ูให้ ได้
สักวันเร็วๆนี ้ ว่าเธอน่ะเป็ นเจ้ าของเขาทังกายและใจตั
้ งแต่
้ ตอนไหนอิศ
ราก็บอกไม่ได้ แต่นบั วันยิ่งมัน่ ใจว่าทังตั
้ วและใจของเขานันเป็
้ นของเธอ
แน่แท้ แล้ ว
‚ก็ดี แต่ผมอยากให้ คณ
ุ รู้ไว้ นะ ระหว่างเราจะไม่มีใครมา
คัน่ กลางได้ ‛
 พิสชายิ ้มรับแล้ วหันหน้ าหนีกระพริ บไล่นํ ้าตาให้ เหือดหาย
ออกไปให้ ไว เพราะแค่ประโยคแค่นนของเขา
ั้ ก็ทําให้ เธอรู้สกึ ดีขึ ้นมาได้
อย่างประหลาด
‚อาหารมาแล้ วครับ‛ อิศราบอกพร้ อมรอยยิ ้มแสนอบอุ่น
พนักงานคนเดิมเข้ ามาบริ การริ นเครื่ องดื่มให้ ทงคู
ั ้ ่ เขาถามเธอด้ วยเสียง
โทนเดิมที่พิสชาอยากหยุดทุกอย่างให้ ทงโลกมีั้ แค่เขาและเธอ ไม่ต้องมี
เรื่ องราวแย่ๆวุน่ วายให้ ต้องปวดหัว ‚ดื่มหน่อยไหม‛
‚ไม่ดีกว่าค่ะ‛
‚ทําไมล่ะ ทีกบั ผมคุณกลับไม่ดื่ม ทีกบั นายภพธร‛ อิศราแสร้ ง
ทําเสียงกะบึงกะบอนแต่ซ่อนแววตาเจ้ าเล่ห์ไว้ ในนัน้ ทําเป็ นพูดทิ ้งท้ าย
ด้ วยชื่อของคนที่เจอทีไร ได้ มีเรื่ องให้ ทะเลาะกันทุกที
‚โอเคค่ะ ดื่มก็ดื่ม‛ พิสชาทําหน้ ายู่ใส่คนพูดที่มาเห็นรอยยิ ้มเจ้ า
เล่ห์ในนาทีถดั มาหลังจากที่ยกแก้ วซดจนหมด ‚นี่คณ ุ คิดจะมอมเหล้ า
ฉันใช่ไหม‛
‚อย่างคุณไม่ต้องมอมหรอก ยังไงก็เมา‛ อิศราบอกด้ วยรอยยิ ้ม
เจ้ าเล่ห์ดงั เดิม
ร่างระหงถูกวางลงอย่างทะนุถนอม คนที่เมาแทบไม่ร้ ูสติล้มตัวลงนอน
อย่างว่าง่าย แต่สายตากลับมองจ้ องที่ใบหน้ าหล่อเหลาของชายหนุ่ม
ตรงหน้ าไม่วางตา อิศราเห็นแล้ วยิ ้มตอบกลับไปพร้ อมกับพูด
ขึ ้น
‚ผมบอกแล้ วว่ายังไงคุณก็เมา‛ มือของสาวขี ้เมาเริ่ มซุกซนเมื่อเริ่ มลูบ
คลําไปตามร่างกายที่เต็มไปด้ วยกล้ ามเนื ้อเป็ นมัดๆของเขาเนิบช้ า อิศ
รายังคงยิ ้มอย่างพอใจแต่ข้างในเดือดด้ วยแรงอารมณ์ดํามืดอยาก
จัดการคนตรงหน้ าใจจะขาด แล้ วพอเขาก้ มหน้ าลงหาเธอ พิสชาจึงถาม
ขึ ้น
‚ไหนคุณบอกว่าไม่ชอบนอนกับคนเมาไงคะ‚ อิศราถึงกับหลุดหัวเราะ
เขาพิศมองดูคนมึนเมาที่แสนเย้ ายวนกําลังส่งสายตาที่ไม่ได้ ร้ ูตวั เลยว่า
ท้ าทายแค่ไหน
‚เมื่อก่อนน่ะไม่ชอบ แต่วนั นี ้ ตอนนี ้ แล้ วก็กบั คนนี ้ให้ เมาหรื อไม่เมา ผม
ชอบทังนั้ นแหละ‛
้ ฝ่ ามืออุ่นของเขาเลื่อนตํ่าลงไปยังสะโพกกลมกลึง
พร้ อมบีบเค้ นอย่างหมัน่ เขี ้ยว ค่อยๆสัมผัสไปที่ร่างกายของเธอ ‚ถ้ ารู้ว่า
เมาแล้ วร้ อนขนาดนี ้ ผมคงต้ องให้ คณ ุ ดื่มบ่อยๆแล้ วล่ะพิส
ชา‛
‚รู้ไหมคะว่าฉันได้ ยินเสียงคุณพูดเป็ นยังไง มันดังบุม่ บุม่ บุม่ ‛
พิสชาดิ ้นหนีเขาพร้ อมทําเสียงในลําคอล้ อเลียนคนที่ทาบทับเธออยู่
ด้ านบนดัดเสียงให้ เป็ นโทนตํ่าๆ จนอิศรานิ่วหน้ า ‚เมาแล้ วเยอะนะเนี่ย‛
อิศราแกล้ งดุแล้ วก้ มลงปิ ดปากเธอจากนันทั้ นที ก่อนจะจบลงด้ วย
ความสุขสมของเพศรสที่เขาปรนเปรอให้ เธอแล้ วผล็อยหลับพร้ อมกับ
ฝั นดีที่สดุ เท่าที่เคยมีในคืนนันเอง
้
พิสชารู้สกึ ตัวตื่นก่อนใครบางคนที่คอยจ้ องแต่จะเอาเปรี ยบเธอ
ทังคื
้ น ทังๆที
้ ่ยงึ มึนหัวอยู่บ้างจากอาการเมาค้ าง หญิงสาวพาตัวเอง
ออกมาเตรี ยมอาหารเช้ าให้ ทงเขาและเธอ
ั้ เมื่อเรี ยบร้ อย เธอเพิ่งสังเกตุ
เห็นว่าด้ านนอกมีฝนโปรยปรายลงมาเล็กน้ อย จึงเดินมาพร้ อมถ้ วยชา
แล้ วนัง่ ลงตรงโต๊ ะของเขาที่ข้างกําแพงกระจกใส เหม่อมองบรรยากาศ
ข้ างนอกไปด้ วย นึกถึงเหตุการณ์ตงแต่ ั ้ คืนก่อนนันแล้้ วก็หวาบวามในใจ
จําประโยคสุดท้ ายก่อนเขาจะปลดปล่อยความต้ องการในเธอแล้ วก็
พาลแข้ งขาอ่อน ก่อนยกมือปิ ดหน้ าด้ วยความกระดากเขินเมื่อนึกถึง
สายตาเว้ าวอนของอิศรา
เธอจําได้ ว่าขาเรี ยวยาวของตนเองถูกอิศราจับแยกจากกัน ฝ่ า
มือของเขาลูบไล้ ตงแต่ั ้ ปลีน่องเนียนถึงโคนขา ปลายนิ ้วแกร่งทําหน้ าที่
นําทางล่วงหน้ าไปก่อน เขาบอกว่าต้ องการดูว่าเธอพร้ อมสําหรับเขา
แล้ วหรื อยัง
เรื อนกายหนาค่อยๆแทรกตัวเบียดเสียดกับร่างอรชรจนแนบชิดแก่น
กายแกร่งค่อยๆ มุดหายเข้ าไปในปากทางชุ่มฉํ่าจนสุดความยาวในครัง้
เดียว เธอรู้ตวั ว่าผวาเข้ าหาเขา แล้ วยังส่งเสียงหวานครวญดังลัน่ คง
เพราะฤทธิ์นํ ้าเมาที่เธอดื่มเข้ าไป จึงทําให้ หญิงสาวร้ องอย่างลืมอาย
ไหนจะร่างของเขาที่คอยกดทับกระแทกกระทันกระหนํ ้ ่าใส่ เสียงกระทบ
ของผิวเนื ้อดังผสานกันเป็ นจังหวะจวบจนร่างเปลือยเปล่าของทังคู ้ แ่ ตะ
ปลายทางความหฤหรรษ์ ไปพร้ อมๆกันนัน่ ล่ะ แต่เขาก็ยงั เพียรพรํ่ าบอก
ข้ างหูว่าต้ องการแต่เธอ มีแต่เธอเท่านันที
้ ่ให้ เขาได้ อยู่ตลอดเวลาที่ร่วม
รักกัน
พิสชานึกถึงตรงนี ้ก็พอดีกลับที่เผลอกวาดแขนไปโดนถ้ วยชา
ใกล้ ๆ จนมันหกลงบนโต๊ ะ นํ ้าใสสีเขียวไหลเป็ นทางยาวลงลิ ้นชัก พิสชา
หวีดร้ องเล็กน้ อย มองซ้ ายขวา เมื่อเจอทิชชู เธอดึงออกอย่างรวดเร็ว
สามแผ่นซับลงบนโต๊ ะ เมื่อเห็นว่ามีบางส่วนไหลเข้ าไปในลิ ้นชัก จึงเปิ ด
ออกอย่างรวดเร็วด้ วยกลัวจะไปเลอะเทอะข้ าวของของอิศราในนัน้
มือที่ถือทิชชูชะงักค้ าง วางลง ก่อนหยิบกรอบรูปของใครบาง
คนในลิ ้นชักออกมาด้ วยมืออันสัน่ เทา ความสุขซาบซ่านที่มีมลาย
หายไปสิ ้น เมื่อเห็นว่ารูปนันเป็
้ นใคร นี่สินะเจ้ าของตัวจริ งที่อิศราบอก
เธอ
28
เข้ ามาในห้ องได้ อิศราก็มองคนที่เอาแต่เงียบตังแต่ ้ เมื่อวาน แถม
เช้ านี ้ยังออกมาบริ ษัทก่อนหน้ าเขาอีก ทังที ้ ่เมื่อคํ่าคืนนันยั
้ งดีดีอยู่เลย
เขายังจํากลิ่นกายหอมหวานของเธอได้ อยู่ทกุ วินาทีที่สดู ลมหายใจเข้ า
ออก มันติดเข้ าไปในโสตประสาทเลยทีเดียว แล้ วเหตุใดเจ้ าของกลิ่น
กายหอมถึงทําท่ามึนตึงใส่เขา ซํ ้ายังขอกลับไปนอนที่ห้องของเธออีก
ด้ วย หรื อเธอคงยังกระดากอายกับความสัมพันธ์แบบที่เกิดขึ ้นของทัง้
เขาและเธอ ครัน้ จะถามก็ปากหนักเกินไป อิศราเองก็ชกั จะทนไม่ไหว
เขาอยากคุยวันนี ้เดี๋ยวนี ้ให้ ร้ ูเรื่ องกันไปเลย แต่แล้ วพรรณรายก็เข้ ามา
บอกว่าเบญญาเรี ยกพบที่ห้อง เขาจึงต้ องออกไปพบเบญญา ทังที ้ ่ยงั
ไม่ได้ คยุ กับเธอ แล้ วนึกขึ ้นได้ ว่าเขาจะหาเวลาไหนดีไปคุยด้ วยดี
‚อิศ รู้ข่าวที่เราจะโดนตรวจสอบแล้ วหรื อยัง ‛
อิศรารู้ข่าวนี ้มาก่อนหน้ าแล้ ว เพราะมีธีระและสายสืบคอยบอก
ความคืบหน้ า แต่ไม่อยากให้ เสียเรื่ องไปเสียก่อนจึงทําทีเป็ นไม่ร้ ูเรื่ อง
‚เหรอครับ แล้ วยังไงล่ะครับป้าเล็ก‛
‚ตายแล้ ว พูดออกมาได้ หลานฉัน จะยังไง ก็ถ้าโดนตรวจสอบ
แล้ วผิดจริ งเราก็เสียหายหลายร้ อยล้ านสิลกู ‛เบญญาโวยวาย‚ดีนะที่
สํานักข่าวอื่นยังไม่ร้ ู ไม่งนเราต้
ั้ องแย่แน่ๆ หุ้นตัวนี ้ป้าหวังว่ามันจะทํา
กําไรให้ เรามากที่สดุ เลยนะอิศ ตังแต่
้ เคยปล่อยขายมา จะมามีข่าวแบบ
นี ้ป้ายอมไม่ได้ ‛
‚แล้ วป้าเล็กจะเอายังไงล่ะครับ‛
‚ป้าได้ ข่าวว่าเราคุยดีกบั แม่ฉตั รแล้ วนี่ ไหนไหนก็นะ หายโกรธ
หายเคืองกันแล้ ว เข้ าไปไหว้ ท่านชัดฉานเสียหน่อย บอกหนูฉตั รให้ พาไป
ก็ได้ เขาพ่อลูกกันนี่จะยากอะไร‛เบญญาหมายถึงให้ เขาเข้ าหาผู้ใหญ่ที่
เป็ นหนึง่ ในคณะกรรมการตลาดหลักทรัพย์ที่เป็ นบิดาของฉัตรปวีร์
‚ไม่ละ่ ครับ‛
‚เอ๊ ะ ตาอิศ เรานี่ยงั ไงกันนะ‛
‚ป้าเล็กบอกให้ คนอื่นไปเถอะครับ งานนี ้ผมขอบาย เพราะต่อ
ให้ ไปคุยยังไงท่านก็ช่วยอะไรเราไม่ได้ หรอกครับ งานนี ้ใครก็เข้ ามาช่วย
ไม่ได้ หรอกครับ ต่อให้ นายกยังทําไม่ได้ เลย ไม่งนเขาจะมี
ั้ กฏมีระเบียบ
ไว้ เหรอครับ ผมว่าทางที่ดีป้าเล็กตรวจสอบภายในก่อนดีกว่าศึกในนี่
แหละครับตัวดี ศึกนอกแบบนันไม่ ้ ทําให้ อิศรามณีลม่ ได้ หรอกครับ เชื่อ
ผม‛
‚โอยตายแล้ ว นี่ยงั มีเรื่ องอะไรอีกอย่างนันเหรอตาอิ
้ ศ ไหนเรา
บอกป้ามาซิวา่ มันเรื่ องอะไร ถ้ าเป็ นแบบนันจริ
้ ง เห็นทีป้าคงแย่ ‛
เบญญาบอกพร้ อมกับเซลงเก้ าอี ้โดยมีผ่องรํ าไพคอยประคอง พร้ อมวิ่ง
หายาดมยาหม่องมาให้ ผ้ เู ป็ นนายวุน่ วาย เมื่อเห็นว่าผู้เป็ นป้าอาการดี
ขึ ้น อิศราจึงเริ่ มเล่าเหตุการณ์ทงหมดให้
ั้ ฟัง ว่ามีคนของทังอิ
้ ศราวาณิชย์
และมณีอปั สรณ์รวมหัวกันทําเรื่ องทุจริ ต รวมทังเรื ้ ่ องการรวมทีมกันปั่ น
หุ้นสร้ างความเสียหายที่เคยเกิดขึ ้นมาแล้ วนัน้ จนเป็ นเหตุให้ เบญญา
จับเขาและพิสชามาแต่งงานกัน แต่ยงั ไม่เจาะจงตัวว่าใครคือคนอยู่
เบื ้องหลังงานนี ้ เมื่อเรี ยบร้ อยอิศราโทรสัง่ งานพรรณรายบอกว่าเขาจะ
ออกไปข้ างนอกและคงไม่เข้ ามาอีกแล้ ว
ตกเย็นพิสชาต้ องกลับคนเดียว พรรณรายเข้ ามาบอกว่าอิศรา
ออกไปแล้ วและเขาจะกลับไม่เข้ ามาอีก ให้ เธอกลับเอง คนชอบคิดเล็ก
คิดน้ อยคิดวุน่ วายในใจที่เขาออกไปโดยไม่รอกลับพร้ อมเธอ ไหนจะ
เรื่ องที่ตนเองแอบไปเจอรูปของผู้หญิงคนนันในโต๊
้ ะของอิศรา นึกถึงตรง
นี ้ทีไรพลันรวดร้ าวหัวใจมากขึ ้นทุกที
เก็บของบนโต๊ ะแล้ ว พิสชาออกมาด้ านนอกก็เจอพรรณรายที่
เตรี ยมตัวจะกลับเหมือนกัน ทังคู ้ จ่ ึงเดินเคียงกันลงมาถึงด้ านล่าง พรรณ
รายแยกกลับบ้ านด้ วยรถโดยสารประจําทาง ส่วนพิสชาที่คิดจะนัง่ รถ
โดยสารประจําทางแบบที่เคยก็มีแท็กซี่มาจอดเทียบอยู่ข้างหน้ า จึงเปิ ด
ขึ ้นไปนัง่ เมื่อเห็นฟ้าเบื ้องบนมืดคลึ ้มฝนทําท่าตังเค้
้ ามาแต่ไกล เธอนัง่
เหม่อมองท้ องถนนและหันมองคนขับบ่อยครัง้ เพราะดูเหมือนจะขับรถ
ทําเวลาเกินไป ดีที่ไม่ซิ่งปาดซ้ ายขวาจนเกิดเรื่ อง
 พอดันประตูห้องเปิ ดเข้ าไปแล้ ว พิสชาก็ตกใจจนต้ องร้ องไห้
ออกมาในที่สดุ เพราะอิศรายืนถือเค้ กรออยู่หลังประตู พร้ อมแสงเทียน
นับร้ อยวางเรี ยงรายตามมุมห้ อง
‚ผมลุ้นแทบแย่ กลัวคุณจะมาไม่ทนั ตอนทุ่มสี่สิบสอง‛
พิสชายิ ้มทังนํ
้ ้าตา อารมณ์น้อยใจ เสียใจที่เห็นรูปหญิงสาวคน
อื่นในโต๊ ะของอิศรา ก่อนหน้ ามลายหายไปสิ ้น เธอเดินไปวางกระเป๋ าลง
บนโต๊ ะใกล้ ๆนัน่ ก่อนจะปาดนํ ้าตาที่ปริ่ มตรงหัวตาออกเมื่อมันทําท่าจะ
ไหลออกมาอีก ถามเขาทังรอยยิ ้ ้ม เพราะรู้คําตอบดีอยู่แล้ ว ‚ทําไมต้ อง
ทุ่มสี่สิบสองคะ‛
‚ก็คณุ เกิดเวลานี ้พอดีนี่ ใช่ไหม หรื อไม่ร้ ูว่าตัวเองเกิดวันไหน
เวลาไหน เร็วเถอะเตรี ยมตัวเป่ าเทียนนะ‛ เขาพูดพร้ อมกับร้ องเพลงอวย
พรให้ เธอ ก่อนเจ้ าของวันเกิดจะก้ มหน้ าขอพรแล้ วเป่ าเทียนจนดับ
ทันเวลาทุ่มสี่สิบสองตามที่เขาบอกพอดิบพอดี
อิศรายิ ้มแล้ วล้ วงบางอย่างออกจากกระเป๋ ากางเกง แล้ วคว้ า
มือของเธอออกมาสวมให้ แหวนที่เขาถือเป็ นทองคําขาวหัวแหวน
ประดับด้ วยเพชรเม็ดใหญ่ที่เธอไม่ร้ ูด้วยซํ ้าว่าเขาวัดกันตรงไหนถึงราคา
ค่างวดของวัตถุชนิดนี ้ รู้เพียงว่านี่ช่างสวยงามเหลือเกินสําหรับเธอ
‚แหวนวงนี ้เป็ นของสําคัญมาก ผมอยากให้ คณ ุ สวมติดนิ ้วไว้ ตลอดเวลา
เข้ าใจไหม‛
 ‚ทําไมคุณต้ องทําอะไรแบบนี ้ด้ วยคะ แค่จําวันเกิดฉันได้ ร้ อง
เพลงให้ ก็พอแล้ วค่ะ แบบนี ้มันมากเกินไป‛
‚มันไม่เกินไปหรอกสําหรับคุณ จําที่ผมเคยบอกคุณได้ ไหม ว่า
มากกว่านี ้ ผมก็ให้ คณ
ุ ได้ ขอแค่คณ
ุ จริ งใจกับผมก็พอ‛
‚คุณทําแบบนี ้รู้ไหมว่าฉันคิดมาก เราไม่ได้ เอ่อ...ไม่ได้ เป็ นแฟน
กันสักหน่อย‛
อิศราหุบยิ ้มลงทันทีที่ได้ ยินว่าเขาและเธอไม่ได้ เป็ นอะไรกัน
แล้ วแทนที่ด้วยคําพูดที่ทําเอาเจ้ าของวันเกิดหน้ าม้ านไป ‚ผมกับคุณ
เราเป็ นมากกว่าแฟนน่ะสิ แล้ วเลิกพูดสักที ว่าเราไม่ได้ เป็ นอะไรกัน ผม
ว่าคุณก็ร้ ูอยู่คําตอบดีนะเราเป็ นอะไรกัน‛
‚เลิกคุยดีกว่า มานี่มา‛ อิศราตัดบทแล้ วคว้ ามือเธอให้ มานัง่
ตรงโซฟา ‚ผมนึกออกแล้ วว่าทําไมคุณถึงทําหน้ ามึนๆตึงๆใส่ นึกว่าผม
ไม่ร้ ูละ่ สิ ว่าวันนี ้วันเกิดคุณ‛
‚ไม่ใช่ซกั หน่อย‛ เจ้ าของวันเกิดปฏิเสธทันควัน เพราะเธอเองก็
ลืมไปเหมือนกันว่าวันนี ้วันคล้ ายวันเกิดของตนเอง
‚อ้ าว แล้ วคุณเป็ นอะไร ตังแต่
้ วนั นัน้ คุณก็ทําเย็นชาใส่ผม
ตลอดเลย บอกผมซิวา่ คุณเป็ นอะไรพิสชา‛
‚นี่คณ
ุ รู้ด้วยเหรอคะว่าฉันคิดอะไรอยู่‛
 ‚รู้สิ ทําไมผมจะไม่ร้ ู อยู่ดีๆก็ขอกลับมานอนห้ องนี ้ แถมยัง
ออกมาทํางานก่อนผมอีก ผมถามหน่อยว่าคุณเป็ นอะไร อย่าบอกนะว่า
คุณท้ องแล้ ว‛
พิสชาได้ ยินดังนันก็
้ นกึ กังวล เมื่อเธอยังไม่ได้ เตรี ยมหาวิธี
ป้องกันเรื่ องท้ องเลย ก่อนชัง่ ใจว่าควรถามเขาออกไปดีหรื อไม่ แต่พออ้ า
ปากจะเกริ่ น โทรศัพท์ของเขาก็ดงั ขึ ้นเสียก่อน อิศราไม่ยอมรับสาย แต่
เมื่อคนโทรเข้ ามายังไม่เลิกตื๊อ เขาจึงเดินไปดูเมื่อเห็นว่าเป็ นใคร อิศรา
รับแล้ วเดินเข้ าห้ องไปคุยสายนานหลายนาที เขาออกมาแล้ วบอกเธอว่า
‚เดี๋ยวผมมานะ‛
‚ค่ะ‛ พิสชารับคําอย่างว่าง่ายแล้ วฝื นยิ ้มให้ เธอได้ ยินแว่วๆแล้ ว
เมื่อครู่นี ้ ว่ามีใครบางคนกําลังมีปัญหาบางอย่างต้ องการให้ เขาไปหา
และอิศราก็ไปได้ ทนั ทีเมื่อใครคนนันต้ ้ องการ แม้ วนั นี ้จะเป็ นวันเกิดของ
เธอก็ตาม
เมื่อออกจากห้ องแล้ วธีระตามมาสมทบในนาทีถดั มา เพื่อพา
ตรงไปยังห้ องพักที่ชายหนุ่มใช้ สําหรับหารื อเรื่ องทุจริ ตในอิศรามณีทนั ที
พร้ อมโชษิตาที่รออยู่ก่อนหน้ านี ้แล้ ว
‚นี่ค่ะ หลักฐานที่นํ ้าตาลหามาได้ ทงหมด‛
ั้ โชษิตายื่นเอกสาร
พร้ อมหลักฐานที่เธอให้ นกั สืบเอกชนช่วยตามสืบส่งให้ อิศรา ชายหนุ่ม
รับมาเปิ ดดู แล้ วขอบคุณหญิงสาวที่นบั ถือกันเป็ นพี่น้องด้ วยความสนิท
ใจ ‚ดีมากนํ ้าตาล ครบตามที่พี่ขอไปทังหมดเลยใช่
้ ไหม‛
‚ค่ะพี่อิศ‛
‚จบสิ ้นกันสักทีพวกมณีอปั สรณ์‛
อิศราบอกด้ วยแววตาเอาเรื่ อง ทังสามอยู
้ ่คยุ หารื อกันอีกนาน
เป็ นชัว่ โมง ได้ ข้อตกลงร่วมกันว่าควรเปิ ดโปงเรื่ องนี ้ในการประชุมร่วม
ปลายปี นี ้ ที่จะจัดขึ ้นอาทิตย์สดุ ท้ ายปลายปี
และเมื่ออิศรากลับเข้ าห้ องมาอีกครัง้ เขาก็ตรงดิ่งไปหาเจ้ าของ
วันเกิด เมื่อเห็นว่าเธอปิ ดไฟนอนแล้ ว จึงเข้ ามายืนมองคนที่นอนหลับ
เรี ยบร้ อย ก่อนก้ มลงจุมพิตที่หน้ าผากและปาก แล้ วตัดสินใจตรง
กลับไปยังห้ องของตัวเองไม่อยากกวนเธอแม้ ร่างกายจะรํ่ าร้ องให้ ดงึ คน
นอนหลับมากอดรัดตามความปรารถนาแค่ไหนก็ตาม ทันทีที่อิศราปิ ด
ประตูลง พิสชาพลันลืมตาขึ ้น มือยังลูบแหวนที่เขาสวมให้ แม้ ใจจะ
เจ็บปวดกับความคิดที่คอยจะบัน่ ทอนหัวใจ แต่พอได้ ลบู ไล้ วตั ถุทรง
กลมที่สวมไว้ ตรงโคนนิ ้ว นัน่ กลับช่วยเผื่อแผ่ความอบอุ่นให้ ไหลอาบไป
จนทัว่ ร่าง แค่ชวั่ เพียงครู่แล้ วหายไปก็ยงั ดีกว่าไม่มีสิ่งใดยึดเหนี่ยวหัวใจ
เธอเลย
 พิสชานัง่ ดูข้อมูลที่อิศรามอบให้ ในวันถัดมา ทําไมบทจะง่ายก็
ง่ายแบบนี ้ ตอนนี ้ทุกอย่างอยู่ในมือของเธอแล้ ว แต่ที่น่าแปลกกลับเป็ น
เอกสารที่มธุรดามอบให้ นี่ต่างหาก หญิงสาวไล่ตรวจทานตัวเลขอีกครัง้
แล้ วก็พบว่า คนที่คิดจะเอาเปรี ยบไม่ใช่ฟากฝั่ งอิศราวาณิชย์ แต่กลับ
กลายเป็ นมณีอปั สรณ์นี่เอง หญิงสาวเงยหน้ าจากเอกสาร คิดหาทางที่
จะจบเรื่ องราวพวกนี ้ เธอจะปรึกษาใครดี เมื่อคิดไม่ตกจึงตัดสินใจออก
จากห้ องตรงเข้ าบริ ษัท
พรรณรายที่มาทํางานเช้ ากว่าทุกวัน มองซ้ ายขวาเมื่อก้ มลงหา
ตําแหน่งได้ แล้ ว จึงลงมือติดเครื่ องดักฟั งและกล้ องขนาดจิ๋วในห้ อง
ทํางานของอิศราจนเสร็จเรี ยบร้ อยตามคําสัง่ ของมธุรดา เพราะเริ่ มไม่
มัน่ ใจในตัวน้ องสาวคนละแม่อย่างพิสชา เมื่อมีภาพข่าวออกมาว่าทังคู ้ ่
แอบไปสวีทหวานกันที่ร้านอาหารหรูกลางเมือง
‚อยู่นี่เอง ทําอะไรอยู่คะ‛ พิสชาเปิ ดประตูเข้ ามาแล้ วเห็นพรรณ
รายกําลังวนเวียนที่ต้ เู อกสารด้ านหลังโต๊ ะของอิศรา เลยทักทายตาม
ประสา
พรรณรายยิ ้มกลบเกลื่อน ตอบออกไป ‚เอาเอกสารมาให้ คณ ุ
อิศราน่ะค่ะ‛ ว่าแล้ วเสหยิบแฟ้มบนโต๊ ะอิศรามาถือ ตังท่
้ าจะจากไป
แต่พิสชาทักขึ ้นก่อน ‚เดี๋ยวค่ะ บัวมีข่าวดีจะบอก ตอนนี ้คุณอิศราให้ บวั
เข้ ามาดูแลงานนัน่ แล้ วนะคะ‛
 ‚เหรอคะ ดีจงั ‛ พรรณรายยิ ้มตอบกลับไป พลอยดีใจตามไป
ด้ วย
‚ใช่คะ่ บทจะง่ายก็ง่ายเหลือเชื่อเลย แต่...‛
‚แต่อะไรเหรอคะ‛ พรรณรายถามขึ ้นจากนัน้ เมื่อพิสชาชะงักไป
ไม่พดู อะไรต่อ แถมยังทิ ้งทายให้ ชวนสงสัยอีกด้ วย พิสชาเองก็มอง
พรรณรายด้ วยสีหน้ าครุ่นคิดเช่นเดียวกัน เธอจะพูดทุกอย่างกับพรรณ
รายได้ อย่างสนิทใจหรื อไม่ ในเมื่ออีกฝ่ ายคือคนของมธุรดา
‚มีอะไรไม่สบายหรื อเปล่าคะ บอกได้ นะคะ‛ พรรณรายยํ ้าอีก
ครัง้ เมื่อเห็นว่าพิสชายังนิ่งอยู่ คนพูดค้ างไว้ ได้ แต่ยิ ้มแล้ วส่ายหน้ า
น้ อยๆปฏิเสธ ‚ไม่คะ่ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แต่บวั แค่มนึ ๆงงๆกับตัวเลขนิด
หน่อย‛
พรรณรายยิ ้มแล้ วเลยถามว่าอีกฝ่ ายจะดื่มอะไรหรื อไม่ ‚คุณบัว
จะรับชามัยคะเช้
้ านี‛้
‚ไม่ดีกว่าค่ะ บัวเรี ยบร้ อยมาแล้ ว‛
‚ถ้ าอย่างนันแล้
้ ว ขอตัวนะคะ‛ พรรณรายส่งยิ ้มให้ อย่างเข้ าใจ
แล้ วออกจากห้ องไปหลังจากนัน้ ทิ ้งให้ อีกคนวุน่ วายใจทังปวดหั้ วหนัก
ที่ไม่สามารถหารื อเรื่ องราวที่ตนเองเพิ่งรับรู้กบั ใครได้ เลย
29
อิศราตัดสินใจออกมานัง่ จิบกาแฟที่ร้านเจ้ าประจําในสายของ
วันนี ้เอง เพราะรู้มาจากธีระว่าเขาสามารถเจอใครบางคนได้ ที่นี่ แม้ อดีต
จะยังวนเวียนอยู่ในความคํานึงแต่เขาคิดว่าสถานภาพระหว่างตนกับ
เธอคนนันได้้ ลดทอนระดับลงมากแล้ ว จนไม่น่าที่จะต้ องกังวลใจอะไร
อีกต่อไป
‚เงียบหายไปเลยนะคะอิศ‛
‚ว่าไง ฉัตร‛ อิศราลุกขึ ้นยืนแล้ วตรงไปรับหญิงสาวที่เดินมา
พร้ อมผู้ดแู ล พาเดินมายังโต๊ ะที่เขานัง่ อยู่ก่อนแล้ ว ขยับเก้ าอี ้ออกให้ เธอ
เมื่อเรี ยบร้ อยเขาเดินกลับมายังที่ของตนเอง
‚วันก่อนฉัตรได้ ยินป๊ าพูดถึงอิศด้ วย‛ ฉัตรปวีร์ชวนคุยก่อน เมื่อ
สัง่ เครื่ องดื่มของตนเองกับพนักงานเรี ยบร้ อยแล้ ว
‚อืม นัน่ สินะ ผมไม่ได้ แวะเข้ าไปหาท่านเลย นานแล้ ว
เหมือนกัน‛
‚วันนี ้ว่างไหมคะ ถ้ าไม่ติดธุระอะไร ไปด้ วยกันสิ วันนี ้ฉัตรจะ
แวะไปหาป๊ าพอดี‛ อิศราพยักหน้ ารับ สูดหายใจเข้ าปอด แล้ วยก
เครื่ องดื่มของตนเองขึ ้นดื่ม หลังจากคุยกันอีกครู่ใหญ่ทงคูั ้ ก่ ็พากันไปพบ
บิดาของฉัตรปวีร์ตามที่บอกก่อนหน้ า
 ชายวัยกลางคนหน้ าตาคมคายแม้ อายุจะล่วงเข้ าวัยเกือบ
เกษียณแล้ ว ทังยั
้ งรูปร่างลํ่าสันแข็งแรง หน้ าตาสดชื่นแบบคนรักษา
สุขภาพ กําลังยืนหันหลังคุยสายสนทนาอยู่เมื่อฉัตรปวีร์เดินเคียงคูม่ า
กับอิศราภายในรัว้ สูงของบ้ านใหญ่กลางซอยสุขมุ วิท
‚ป๊ าคะ‛
ชัชฉานวางสายพอดีแล้ วหันมายิ ้มตายิบหยีให้ คนเรี ยก ‚ยัยหนู
ของป๊ าออกไปไหนมา บอกไม่เชื่อไม่ฟัง เดี๋ยวได้ ล้มจนได้ แข้ งขายิ่งไม่
แข็งแรงอยู่ด้วย แล้ วนัน่ อิศรารึ มีเวลาว่างแวะเวียนมาได้ แล้ วรึยงั ไง‛
‚ป๊ าขา อย่าดุฉตั ร แล้ วก็อย่าแซวอิศสิคะ‛ ฉัตรปวีร์ค่อยๆเดินไป
คล้ องแขนบิดา อ้ อนทีเล่นทีจริ งทังที
้ ่ร้ ูอยู่เต็มอกว่าบิดานันมั
้ กหยิกแกม
หยอกอิศราแบบนี ้เสมอ ทังหมดพากั
้ นออกไปนัง่ ที่สวนแมกไม้ หลัง
คฤหาสถ์ของท่านชัชฉาน เมื่อลงนัง่ ได้ อดึ ใจ ชายอาวุโสจึงพูดขึ ้นก่อน
อย่างนกรู้ ‚หุ้นตัวนันเรื
้ ่ องราวมันเป็ นยังไงกัน เห็นเด็กบอกว่าเป็ น
ทางอิศรามณีเองที่พยายามปั่ นใช่ไหม‛
อิศราอธิบายเรื่ องราวอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่ได้ คาดหวังว่า
การมาพบท่านชัชฉานในครัง้ นี ้จะทําให้ สถานการณ์เหล่านันดี ้ ขึ ้นได้
เมื่อโต้ ตอบกันจนจบเรื่ อง ชายสูงวัยก็พยักหน้ าอย่างเห็นใจ ‚ปล่อยให้
เป็ นหน้ าที่ของทางคณะกรรมการก็แล้ วกันนะ อาคงช่วยอะไรไม่ได้ มาก‛
 อิศรายิ ้มรับ พร้ อมยกแก้ วกระเบื ้องเคลือบขึ ้นจิบ มองไปภายใน
สวน โดยไม่อยากคาดเดาความคิดของพ่อลูกที่นงั่ ร่วมโต๊ ะกับเขาอยู่
ตอนนี ้ ‚เย็นนี ้อยู่กินข้ าวด้ วยกันก่อนนะ เรื่ องที่เป็ นข่าวนัน่ ก็อย่าเพิ่งไป
คิดอะไรมากมาย‛
‚ครับคุณอา‛ อิศรารับคําอย่างคนที่เข้ าใจและพอรู้คําตอบมา
เป็ นอย่างดี
‚คุณหนูขา คุณหมอมารอตรวจที่ห้องแล้ วนะคะ‛ แม่บ้านคน
สนิทเข้ ามาบอกฉัตรปวีร์แล้ วรอคอยพยุงหญิงสาวหนึง่ เดียวในนี ้ให้ ลกุ
ตามไปด้ วยกัน
‚อิศอย่าเพิ่งกลับนะ ฉัตรขอเวลาเดี๋ยวเดียวค่ะ ‛ ฉัตรปวีร์บอก
เสียงหวานแบบที่อิศราคุ้นเคยดี เธอแตะต้ นแขนกํายําภายใต้ เสื ้อสูท
ก่อนลุกไป อิศรามองตามหลังหญิงสาว แล้ วก็ต้องกลับมาสบตาคนเป็ น
พ่อ เมื่อได้ ยินประโยคนี ้
‚อาการไม่ได้ ดีขึ ้นมาเลย นี่อาบอกให้ นงั่ วีลแชร์ ก็ไม่ยอม รัน้
อย่างกับอะไรดี‛
ชัชฉานพูดเสียงตํ่า กดอารมณ์ความห่วงใยปนเศร้ าสร้ อยให้ จม
ลงไปให้ ลกึ มากที่สดุ แต่อิศราจับความรู้สกึ นันได้
้ อยู่ดี ‚แต่ใจเขาสู้นะ
อิศรู้ไหม ยัยฉัตรร้ องไห้ หนักขนาดไหน ตอนที่เกิดเรื่ องกับเราคราวนัน‛
้
 ‚ผมทราบครับคุณอา เลยไม่คิดโกรธเคืองอะไร‛
‚แกบอกว่าเหงา อิศไม่คอ่ ยมีเวลาให้ แล้ วไอ้ ตวั แสบนัน่ ก็เข้ ามา
แทรกพอดี‛ ท่านชัชฉานเล่าไปด้ วย มือไม้ ออกท่าทาง นํ ้าเสียงที่ใช้ ยงั มี
ความขุ่นเคืองให้ สมั ผัสได้ อยู่ ไม่วายพูดต่ออีก ‚ถ้ าย้ อนเวลากลับไปได้
นะ อาก็อยากให้ อิศกลับไปคบกับยัยหนูเหมือนเก่า‛
อิศราชะงักมือที่กําลังยกแก้ วค้ างไว้ เมื่อได้ ยินชัชฉานพูดคล้ าย
กับขอร้ อง ‚ผมคง...‛
‚ถือว่าอาขอร้ องก็ได้ นะอิศ เห็นแก่ยยั หนูเถอะ‛
อิศราวางแก้ วลง มองชายคราวพ่อคูส่ นทนาด้ วยแววตาหนักใจ
ใช่วา่ เขาจะตัดฉัตรปวีร์ขาดไปได้ เลยเสียเมื่อไหร่ เพราะที่เธอต้ องมา
เจ็บป่ วยอย่างที่เป็ นอยู่ทกุ วันนี ้ ก็ไม่ใช่เพราะเขาด้ วยหรอกหรื อที่เป็ น
สาเหตุ แต่ความรู้สกึ ที่มีให้ ฉตั รปวีร์ได้ ตอนนี ้คงเป็ นความห่วงใยในแบบ
ของพี่ชายเท่านัน้
เย็นวันนันเมื
้ ่อสามปี ก่อน ฉัตรปวีร์ที่ยงั แข็งแรง สดใส ร่าเริ งใน
แบบของเธอ คอยวนเวียนไปมาหาสูอ่ ิศราเสมอ เธอชอบปาร์ ตี ้ทุกคืนที่
มีโอกาส แน่นอนว่าอิศราต้ องตามเธอไปด้ วย แต่เมื่ออิศราเริ่ มใส่ใจใน
ธุรกิจของตระกูล รวมถึงหุ้นของอิศรามณี เขาจึงมีเวลาให้ เธอน้ อยลง
จนแทบไม่ได้ พบกัน ฉัตรปวีร์ประชดประชันด้ วยการบอกเลิก แล้ วหันไป
ควงภพธรที่บงั เอิญเจอกันบ่อยขึ ้นในคลับ ซํ ้าร้ ายยังเที่ยวไปประกาศ
บอกใครต่อใครว่าเธอจะแต่งงานกับภพธร คืนเกิดเหตุฉตั รปวีร์ดื่มจน
มึนเมาแล้ วยังดื ้อด้ านที่จะขับรถไปต่อยังอีกที่ จนเกิดอุบตั ิเหตุชนเข้ ากับ
ตอม่อสะพาน กระดูกหักหลายที่ เลือดออกในปอด รักษาตัวอยู่นาน
หลายเดือน หลังจากพักฟื น้ หญิงสาวก็ไม่ได้ มีสภาพร่างกายที่ดีดงั เดิม
ป่ วยบ่อยขึ ้น มีอาการแทรกซ้ อนแทบจะเรี ยกได้ ว่าเดือนเว้ นเดือนเลย
ทีเดียว อิศราเองก็เฝ้าตอกยํ ้าตัวเองอยู่บอ่ ยครัง้ ว่าเขามีสว่ นทําให้ ฉตั รป
วีร์ต้องเป็ นแบบนี ้ด้ วย พอไปเยี่ยมหาเธอก็จะเมินใส่เขาทุกทีไป จนอิศ
ราค่อยๆห่างหายมาตังแต่ ้ บดั นัน้
จวบจนเย็น อิศรายังคงอยู่ภายในรัว้ ของบ้ านชัชฉาน ฉัตรปวีร์มี
สีหน้ าเบิกบานมากกว่าทุกวัน คงเพราะได้ อยู่ชิดใกล้ กบั ชายคนรักเก่า
นานหลายชัว่ โมง ถึงขนาดอยากทําต้ มยํากุ้งนํ ้าใสที่อิศราชอบให้ ทาน
เลยทีเดียว
‚นี่ถ้าไม่น่าเกลียด อาจะชวนอิศนอนค้ างด้ วยเสียเลย‛ ประมุข
ของบ้ านบอกขณะรับประทานเรี ยบร้ อยแล้ ว
อิศรายิ ้มรับ ‚เอาไว้ ว่างๆผมจะมาคุยด้ วยอีกครับ‛ เมื่อ
เห็นสมควรแก่เวลาอิศราจึงลากลับในที่สดุ โอบกอดหญิงสาวที่เขาเคย
รักอย่างสุภาพ ถึงอย่างไรแล้ วเขาก็ยงั คงเป็ นห่วงเธอไม่สร่างซา รวมถึง
ความรักที่มีให้ ก็พลิกผันจากคนรักเป็ นเพียงพี่ชายเท่านัน้ เขาบอกทิ ้ง
ท้ ายก่อนกลับ
‚ดูแลตัวเองด้ วยนะฉัตร ผมกลับก่อนนะครับ‛
มือที่กําลังจะผลักบานประตูเพื่อจะเข้ าไปด้ านในยกนิ่งค้ างไว้
ครู่ เมื่อได้ ยินเสียงตวาดที่พอจะจําได้ ว่าเป็ นเสียงของมธุรดา ‚ไม่ได้ เรื่ อง
อะไรเลย นี่มนั นานมากแล้ วนะคะ‛
‚ใจเย็นก่อนเถอะน่าคนดี‛ เสียงผู้ชายที่พรรณรายมองไม่เห็น
หน้ าเอ่ยปลอบขึ ้นมาทันควันเช่นกัน
‚ถ้ าไม่ได้ เรื่ องเห็นทีต้องเก็บให้ หมดค่ะ ไม่อย่างนัน้ เราเองนะ
คะที่จะซวย‛
พรรณรายได้ ยินประโยคเหล่านันแล้ ้ วรี บดึงตัวกลับทันที
ตัดสินใจเดินถอยหลังออกมายืนครุ่นคิดอยู่ชวั่ ครู่ ก่อนจะทิ ้งเวลาอีก
หลายนาที เลี่ยงไปยังห้ องนํ ้าแล้ วจัดแจงหยิบโทรศัพท์ขึ ้นมาอีกครัง้ เปิ ด
โปรแกรมบันทึกภาพและเสียงแล้ วเสียบมันลงในช่องสําหรับใส่โทรศัพท์
หยิบมีดพกเจาะรูเล็กๆที่กระเป๋ าให้ ตรงกับกล้ องของโทรศัพท์ เดิน
กลับไปเคาะประตูอีกครัง้ เธอเอ่ยเสียงดังที่หน้ าประตู‚ขออนุญาตค่ะ‛
‚เข้ ามา‛ เป็ นมธุรดาที่ออกปากอนุญาต พอเห็นว่าเป็ นใครเลย
รี บร้ องถามทันที ‚ได้ เรื่ องไหม เป็ นยังไงบ้ าง‛
 ‚คุณบัวเธอว่าเธอมีหนทางแล้ วค่ะ เหลือแค่แก้ ไขตัวเลขอย่าง
เดียวน่าจะเรี ยบร้ อยแล้ วก็คงเสร็จภายในไม่กี่วนั นี ้ล่ะค่ะ ‛
‚ดี ฉันนึกว่าจะไม่ได้ เรื่ องกันทังคู
้ เ่ สียอีก‛ ท้ ายประโยคมธุรดา
หันไปอีกทางที่มีสามีของเธอยืนอยู่
‚งานจบแน่ใช่มย‛
ั ้ อารุณที่นงั่ ฟั งอยู่บนเก้ าอี ้อีกตัว ถามขัด
ขึ ้นมาบ้ าง
‚ไม่จบ เราก็ต้องทําให้ มนั จบให้ ได้ ค่ะ‛ มธุรดาบอกพร้ อม
เหยียดปากในแบบที่เธอชอบทํา หันมาทางพรรณรายถามอีกว่า ‚แล้ วนี่
มารายงานอะไร‛
‚ไม่มีอะไรค่ะ แค่มาแจ้ งข่าวว่างานทุกอย่างใกล้ จบแล้ วค่ะ‛
‚พูดจาแปลกๆนะ คนของเธอ‛ อารุณพูดพร้ อมกับหมุนแหวน
ทองที่มีหวั เป็ นมรกตเม็ดใหญ่ไปมาอย่างคนประหม่า
‚ยัยนี่ก็เป็ นแบบนี ้แหละค่ะ แล้ ววันนี ้คุณอารุณจะลงไปใช้
บริ การข้ างล่างหรื อเปล่าคะ‛
‚ไปสิ มาทังที
้ ก็เพราะอยากมาสนุกที่นี่นนั่ แหล่ะ‛
 ‚ถ้ าอย่างนันก็
้ เชิญค่ะ เด็กๆต้ อนรับคุณที‛ มธุรดาสัง่ การทาง
นันเสร็
้ จ หันมาทางพรรณรายอีกครัง้ ‚ไม่มีอะไรก็กลับไปได้ แล้ ว แล้ วมี
อะไรคืบหน้ าต้ องรี บรายงานฉัน รู้ไหม‛
‚ค่ะ‛ร
พรรณรายรับคําพร้ อมตัดสินใจที่จะนําเรื่ องนี ้พร้ อมหลักฐานมา
ให้ พิสชา เธอวางแผนที่จะอัดคลิปภาพและเสียงเรื่ องนี ้มาได้ สกั ระยะ
แล้ ว และคิดว่าหลักฐานที่ตนเองมีน่าจะพอที่จะเอาผิดสามคนในห้ องนี ้
ได้ บ้าง
ธีระเปิ ดกล้ องวงจรในห้ องให้ อิศราดูเมื่อสบโอกาสแล้ วก็พบว่า
พรรณรายกําลังทําบางสิ่งบางอย่างอยู่ตามมุมห้ องบ้ าง มุมตู้บ้าง รวม
ไปถึงโต๊ ะด้ วย ธีระเขม้ นมองแล้ วบอกผู้เป็ นนายที่นงั่ ดูอยู่เช่นกัน ‚เธอ
แอบติดกล้ องครับ‛
‚คิดว่ามีใครรู้เรื่ องนี ้อีกไหม‛ อิศรากอดอกถามเสียงเครี ยด
‚มีแน่ครับ แต่ที่ไม่แน่ใจคือจะใช่คนที่คิดไว้ หรื อเปล่าครับ‛แล้ ว
ก่อนที่ทงสองจะคุ
ั้ ยอะไรกันต่อ ในจอก็ปรากฏภาพของพิสชาเดินเข้ ามา
ในรัศมีของกล้ องที่ติดไว้ พอดี ทังคู
้ ม่ องหน้ ากันคล้ ายมีคําถาม ‚พิสชา
จะรู้ด้วยหรื อเปล่า‛
 ‚ผมคิดว่าเธอไม่น่าจะรู้นะครับ สังเกตจากท่าทางลนลานของ
คุณเลขาตอนคุณพิสชาเดินเข้ ามาสิครับ‛ธีระบอกพร้ อมรี เพลย์ภาพให้
นายดู ก่อนจะแสดงความคิดเห็นอย่างที่ใจคิดไปว่า ‚อย่างนันแล้
้ ว
แสดงว่ามีใครกําลังจับจ้ องพฤติกรรมของเจ้ านายและคุณพิสชาอยู่
แน่ๆ‛
‚ไปจัดการเอาออกมานะธีระ‛ อิศราสัง่ การลูกน้ องให้ ไปรื อ้
กล้ องและไมค์ที่พรรณรายแอบติดไว้ ออก ด้ วยอารมณ์ฉนุ เฉียว ไม่คิดว่า
จะมีใครกล้ าทํากับตนเองแบบนี ้มาก่อน
‚ผมว่าอย่าเพิ่งเอาออกเลยครับ รอดูก่อนดีกว่า ให้ คนบงการ
มันตายใจ แล้ วอีกอย่างเราก็ไม่ร้ ูด้วยว่าที่ติดไว้ นนั่ มีกี่ตวั เพราะมันยังมี
บางมุมที่เป็ นจุดบอดนะครับคุณอิศรา‛
‚นัน่ สิ อย่างนี ้แล้ วฉันจะไว้ ใจใครได้ ‛
‚ผมว่าทางที่ดี คุณอิศราน่าจะต้ องรักษาระยะห่างระหว่างคุณ
พิสชาในที่ทํางาน อย่าให้ ถกู บันทึกภาพได้ เพื่อความปลอดภัยของ
เจ้ านายและของเธอเองด้ วยนะครับ‛ ธีระเสนอหนทางให้ ผ้ เู ป็ นนาย อิศ
รานิ่งไปทันทีเมื่อได้ ฟังคําแนะนําจากมือขวาของตน
30
พรรณรายตัดสินใจรวบรวมหลักฐานที่มีทงหมดให้ ั้ พิสชาหลังจาก
เลิกงานเย็นนี ้ เมื่อถึงเวลาเธอชวนพิสชาให้ ไปด้ วยกัน ‚คุณบัวคะ เย็นนี ้
ไปเดินซื ้อของเป็ นเพื่อนหน่อยได้ ไหมคะ‛
พรรณรายเลือกใช้ สถานที่กลางห้ องที่ไม่มีผ้ คู นหนาตานักใน
กลางอาทิตย์แถมกลางเดือนแบบนี ้พูดคุยเรื่ องสําคัญยิ่งชีพกับพิสชา
ขณะคุยไม่วายสอดส่ายสายตาไปด้ วย หวัน่ เกรงว่าจะถูกจับได้ ไม่น้อย
หากเป็ นแบบนันคนผิ
้ ดก็จะไม่ได้ ชดใช้ กรรมที่ทําเอาไว้ เป็ นแน่
พรรณรายชวนคุย ขณะเดินขึ ้นจากบันไดเลื่อนมา ‚งานของคุณ
มินเรี ยบร้ อยดีไหมคะ‛ พิสชาตอบกลับแบบสงวนท่าทีเช่นกัน ‚ใกล้ แล้ ว
ล่ะค่ะ‛
‚เราแวะหาอะไรกินก่อนดีไหมคะ ฉันมีอะไรให้ คณ ุ บัวด้ วยค่ะ‛
พรรณรายชวนเธอเข้ าไปยังร้ านอาหารฟาสฟู้ดแล้ วมองไปรอบๆกาย
ก่อนจะยื่นคลิปเสียงรวมไปถึงคลิปภาพในอุปกรณ์เก็บข้ อมูลส่งให้ พิส
ชาได้ ดแู ละฟั งคลิปเหล่านันแล้
้ ว ก็ตดั สินใจเล่าเรื่ องเอกสารให้ พรรณ
รายฟั งเช่นกัน ทังคู
้ จ่ ึงปรึกษากันหลังจากนันว่
้ าจะจัดการอย่างไรดี
ขณะกําลังแยกย้ ายจากกัน พิสชาได้ รับสายจากมารดา
 ภาวินีโทรตามให้ มาหาที่บ้าน บอกบุตรสาวไปตามสายว่า
ตนเองไม่ใคร่จะสบายนักรู้สกึ คล้ ายมีไข้ พิสชาจึงลํ่าลาจากพรรณราย
ตรงนัน้ แล้ วโบกแท็กซี่ออกมาทันที เมื่อมาถึงภายในบ้ าน เธอพบมธุร
ดานัง่ เอนหลังไขว่ห้างในห้ องรับแขก ส่วนมารดาของเธอนันยื ้ นตัวลีบ
อยู่ระหว่างชายร่างบึกบึนสองคน
‚ยัยบัวมาพอดี‛ มธุรดากระดิกเท้ าทักทาย ‚มาก็ดีแล้ ว งานน่ะ
ไปถึงไหน อย่าให้ พี่ต้องทวงนะบัว‛
‚เอ่อ คือบัวได้ ข้อมูลมาแล้ วค่ะ กําลังแก้ ไข‛ พิสชาตัดสินใจโป้
ปดออกไป เมื่อพบว่าสถานการณ์ตรงหน้ าไม่เอื ้ออํานวยให้ เธอต้ อง
แสดงจริ ตว่าเป็ นคนดีเท่าไรนัก
‚ดีมาก‛ มธุรดาบอกเสียงหยัน เหยียดปากยิ ้มเล็กน้ อย ‚ทุก
อย่างจะต้ องเรี ยบร้ อย หลังประชุมผู้ถือหุ้นปลายปี ต้ นเดือนหน้ าก็
เตรี ยมตัวจบงานได้ เลยนะ‛
พิสชาลอบมองหน้ ามารดา แล้ วเริ่ มไม่มนั่ ใจว่ามธุรดาจะ
จัดการแบบไหน และเสร็จงานแล้ วชีวิตของตนเองและมารดาเล่าจะ
เป็ นไปในทิศทางใด เมื่อทังหมดกลั
้ บกันไปหมดแล้ ว
‚วันมะรื นนี ้แล้ วสินะ‛
 อิศราเคาะนิ ้วบนโต๊ ะทํางานในห้ องชุดที่วนั นี ้ทําทีเป็ นเกเรไม่เข้ า
บริ ษัท แต่ชวนลูกน้ องมือขวาและพันธมิตรอย่างโชษิตามาหารื อกัน
หลังฟั งรายงานจากโชษิตาและธีระจนครบหมด พร้ อมหลักฐานเอาผิด
อารุณและมธุรดาที่รวมหัวกันปั่ นหุ้นของอิศรามณีจนอาจโดนปลดออก
จากตลาดหลักทรัพย์ รวมไปถึงเรื่ องคอรัปชัน่ ในอิศรามณีที่มีทงสอง ั้
เป็ นโต้ โผอีกด้ วย
‚มีคนส่งหลักฐานบางอย่างมาทางแมสเซนเจอร์ คุณอิศราจะ
ใช้ มนั ด้ วยไหมครับ‛ ธีระยื่นซองเอกสารสีนํ ้าตาลให้ ผ้ เู ป็ นนายพร้ อม
ถาม อิศรารับมาเปิ ดดูจนครบแล้ วบอก ‚ยังก่อนดีกว่า ที่เรามีพวกนันก็ ้
คงดิ ้นไม่หลุดแล้ วล่ะ‛
‚นํ ้าตาลอยากให้ พี่อิศอยู่ห่างจากคุณบัวก่อนค่ะช่วงนี‛้ โชษิตา
พูดขึ ้นบ้ าง เมื่อได้ จงั หวะคุย
อิศราขมวดคิ ้วถาม เพราะเคยได้ ยินคําเตือนนี ้มาแล้ วจาก
ลูกน้ องคูใ่ จอย่างธีระ ‚มีอะไรอย่างงันเหรอนํ
้ ้าตาล‛
‚ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่อิศ นํ ้าตาลแค่อยากลองดูปฏิกิริยาอะไร
บางอย่างน่ะค่ะ แล้ วนี่คณ
ุ บัวเธอยังไม่ร้ ูเรื่ องของเราใช่ไหมคะ‛
‚อืม‛ อิศราพยักหน้ ารับ
‚ดีคะ่ ‛
 เมื่อเสร็จธุระโชษิตาและธีระขอตัวกลับทันที ขณะเดินออกจาก
ลิฟต์ทงสองก็
ั้ คลาดกับฉัตรปวีร์ ที่โทรหาอิศราเพื่อมาแจ้ งข่าวที่พ่อของ
เธอฝากบอกพอดี อิศราเคยบอกอดีตคนรักไปเมื่อคราวก่อนว่าเขาพัก
ที่นี่ และไม่คิดว่าหญิงสาวจะถ่อสังขารมาหาในเวลานี ้
‚อิศซื ้อห้ องนี ้นานแล้ วเหรอคะ‛ ฉัตรปวีร์ถามพร้ อมรับแก้ วนํ ้า
มาถือไว้ จิบเล็กน้ อย มองเจ้ าของห้ องด้ วยแววตาหวานฉํ่าไม่ปกปิ ด
ปราศจากคนดูแลที่เธอไล่ให้ ลงไปรอที่ลอ็ บบีข้างล่าง
‚ฉัตรไม่น่าต้ องเดินไปไหนมาไหนไกลๆแบบนี ้เลย‛ อิศราไม่
ตอบ ซํ ้ายังตําหนิที่ฉตั รปวีร์ไม่ทิ ้งนิสยั ดื ้อรัน้ เขาไม่ร้ ูว่าฉัตรปวีร์ทําแบบ
นี ้เพราะอะไร ใช่วา่ กําลังหาทางสานสัมพันธ์แบบเดิมกับเขาอยู่หรอก
หรื อ เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขาและฉัตรปวีร์คงไม่เหมือนเดิมอีก
ต่อไป ในเมื่อใจของเขามีพิสชาแทรกซึมเข้ ามาเสียแล้ ว นานแค่ไหนก็
บอกไม่ได้ เสียด้ วย
‚ฉัตรยังไปไหนมาได้ นี่คะ ฉัตรไม่ได้ พิการนะอิศ‛
‚ผมก็ไม่ได้ ว่าฉัตรเป็ นแบบนันนี
้ ่ครับ ทําไมต้ องขึ ้นเสียงด้ วย‛
ฉัตรปวีร์แสร้ งทําหน้ ากระเง้ ากระงอด และเกาะเดินตามโซฟา
ไปยังโต๊ ะริ มกระจกใส มองเห็นวิวมุมสูงของเมืองใหญ่ ก่อนทิ ้งตัวลงนัง่
บนเก้ าอี ้ มือลูบไล้ ไปบนโต๊ ะ ตาเหลือบมองเจ้ าของห้ องไปพลาง
 ‚อิศยังรสนิยมดีเหมือนเดิมเลยนะคะ‛ ฉัตรปวีร์ชมแล้ วถือ
วิสาสะเปิ ดลิ ้นชักออกมาแล้ วก็พบรูปตัวเองในนัน้ ‚อิศยังเก็บรูปฉัตรไว้
ด้ วยเหรอคะ ดีใจจัง‛
ฉัตรปวีร์บอกพร้ อมนํ ้าตาที่รืน้ ขึ ้นมาทันทีที่เห็นรูปของตนในนี ้
แม้ จะไม่ได้ ตงโชว์
ั ้ แต่อิศราก็เก็บเอาไว้ ‚ไม่เอาน่า ร้ องไห้ ทําไม‛ อิศรา
เดินเข้ าไปหา พร้ อมเช็ดนํ ้าตาให้ อย่างอ่อนโยน หยิบกรอบภาพออกจาก
มือของหญิงสาว สายตาของเขามองเห็นเงาสะท้ อนของใครบางคนที่
หยุดนิ่งตรงทางเชื่อมระหว่างห้ องมานานหลายนาทีแล้ วและไม่ยอม
ขยับไปไหน ก่อนปล่อยประโยคปลอบโยนอีกคน แต่กลับเป็ นประโยค
ทําร้ ายหัวใจผู้หญิงอีกคนที่อยู่ห่างจากตรงนัน้
‚ผมไม่มีทางลืมฉัตรได้ เลยรู้ไหม ในเมื่อฉัตรเป็ นคนแรกที่ผมรัก
นี่ครับ‛
พิสชาที่เพิ่งกลับมาแล้ วตรงเข้ าห้ องของเธอก่อน ตังใจมาหยิ
้ บ
ของใช้ ในนัน้ และเมื่อเปิ ดประตูเชื่อมระหว่างสองห้ องเธอก็แว่วเสียงคุย
กัน จึงค่อยๆย่องไปดู ทันเห็นอิศราที่กําลังโอบกอดฉัตรปวีร์อยู่พอดี
คนที่ร้ ูตวั ว่าเป็ นส่วนเกินค่อยๆหลบออกมา แล้ วกลับไปยังห้ อง
ของตนเอง จมอยู่กบั กองนํ ้าตา โดยไม่มีอิศราตามมาแต่อย่างใด
นับตังแต่
้ วนั นัน้ เธอและเขาก็เหมือนอยู่กนั คนละโลกอีกครัง้ พิสชา
กลับมาที่ห้องของตนเองและอิศราก็ไม่มาตาม ไม่มาถามว่าเพราะเหตุ
ใดเธอถึงมาอยู่ห้องนี ้ ไม่มีการพูดคุยหยอกล้ อ ไม่มีมกุ ตลกชวนหัวจิก
กัดกันอีก ตังแต่
้ วนั นันวั
้ นที่เธอเห็นเขาอยู่กบั ฉัตรปวีร์
จวบจนถึงวันที่หลายๆคนรอคอย บรรยากาศในห้ องประชุม
ครึกครื น้ ไม่น้อย เบญญาเข้ ามาเป็ นคนสุดท้ ายพร้ อมเปิ ดประชุม เมื่อ
จบการรายงานผลประกอบการแล้ ว และแจ้ งข่าวจนเสร็จสิ ้น อิศราให้ ธี
ระแจกเอกสารจนครบทุกคน
‚ผมขออนุญาตนะครับ อย่างที่ทกุ ท่านทราบดี ปั ญหาที่ทางอิศ
รามณีเจอมา ตอนนี ้ผมพบตัวการทังหมดแล้
้ ว และนี่คือเอกสาร
หลักฐานครับ‛
คลิปภาพและเสียงถูกฉายที่เบื ้องหน้ าทุกคน มธุรดาตาโตเมื่อ
ถูกเล่นงานแบบไม่ทนั ตังตั
้ ว อารุณรี บลุกแล้ วทําท่าจะหนีออกจากห้ อง
นันแต่
้ ถกู ลูกน้ องของอิศราดักไว้ ก่อน
‚แก ไอ้ อิศ ไอ้ เด็กจองหอง แกใส่ร้ายพี่กบั มินแบบนี ้ได้ ยงั ไง‛ อา
รุณชี ้หน้ าอิศรา พร้ อมตวาดกลับด้ วยนํ ้าเสียงเอาเรื่ อง แต่เจ้ าตัวยักไหล่
อย่างไม่สนใจ พูดด้ วยสีหน้ าท้ าทาย
‚ของแบบนี ้มันพิสจู น์กนั ได้ นี่ครับ‛
‚ฉันไม่ยอมแน่ๆ ฉันจะฟ้องแกไอ้ อิศ‛
 ทังห้
้ องอื ้ออึงด้ วยเสียงต่อว่าคนผิด เบญญายกเลิกการประชุม
พร้ อมเรี ยกคนที่เกี่ยวข้ องทังหมดปิ
้ ดห้ องคุย มธุรดาไม่ยอมรับผิด พร้ อม
ทังให้
้ ทงหมดไปตกลงในศาล
ั้ เธอไม่รับผิดใดๆทังสิ
้ ้น ซํ ้าร้ ายยังด่าสาด
เสียเทเสียที่มีคนพยายามใส่ร้ายตัวเอง เวลาผ่านไปนานกว่าห้ าชัว่ โมง
จึงแยกย้ ายกันออกมาจากห้ องนัน้
พิสชาที่รออยู่อย่างกระวนการะวายใจเดินเข้ าไปหาอิศราทันที
เมื่อเขาเปิ ดประตูเข้ ามาในห้ องพร้ อมธีระและพรรณราย ‚เป็ นยังไงบ้ าง
คะ เกิดอะไรขึ ้น ทําไมการประชุมถึงดูชลุ มุนวุน่ วายกันขนาดนันคะ‛
้
‚คุณรู้ดีอยู่แล้ วนี่พิสชา‛ อิศราเดินไปที่โต๊ ะของเขา พร้ อมปลด
กระดุมแขนเสื ้อ พันทบขึ ้น มองคนถามด้ วยแววตาเรี ยบนิ่ง
พิสชาที่นงั่ รออยู่หลายชัว่ โมงในห้ อง งงเป็ นไก่ตาแตก กับคําพูด
คล้ ายประชดประชันของอีกฝ่ าย ‚หมายความว่ายังไงคะ‛
‚พวกมณีอปั สรณ์ยงั ไงก็ยงั เป็ นมณีอปั สรณ์จอมโกงอยู่วนั ยังคํ่า
เห็นแก่เงิน คุณคิดจะทําลายหลักฐานที่ผมให้ คณ ุ ดูแลใช่ไหมพิสชา‛
‚อะไรกันคุณ ไม่นะคะ ฉันไม่เคย...‛พิสชาตาโตตกใจที่ถกู เขา
กล่าวหาไปแบบนัน้
อิศรากวาดแฟ้มเอกสารทังหมดจากโต๊
้ ะจนกระเด็นไปตก
ตรงหน้ าเธอ แล้ วเดินมาหากระชากแขนกลมกลึง ถามขึ ้น ‚ยังจะมาแก้
ตัวทําเป็ นใสซื่อไม่ร้ ูไม่เข้ าใจอีกเหรอ กลับไปเก็บข้ างของของคุณ แล้ ว
ออกไปจากที่นี่ซะ ธีระ !‛
‚ครับ‛ เจ้ าของชื่อขาน สองมือไขว้ รอตังท่
้ ารับคําสัง่ ผู้เป็ นนาย
‚ตามไปส่งพิสชาด้ วย แล้ วอย่าให้ ฉนั เห็นผู้หญิงคนนี ้ที่นี่อีก‛
พิสชายืนมองคนที่ไล่เธอทังนํ
้ ้าตา ‚ทําไมคุณไม่ฟังฉันอธิบายบ้ าง ไหน
คุณเคยบอกว่า...‛
‚ออกไป‛ อิศรากดเสียงตํ่าไล่คนที่ยืนนํ ้าตาไหลพรากสองข้ าง
แก้ ม ทังนํ
้ ้าเสียงและสายตา
‚ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันคิดไปเองคนเดียวใช่ไหมคะ‛ พิสชา
ถาม กลืนก้ อนแข็งๆลงคอด้ วยความยากลําบากพร้ อมกับสะอื ้นออกมา
เม้ มปากแน่น ก่อนจะปาดนํ ้าตาแล้ วเดินหยิบข้ าวของของเธอ บอกขึ ้น
ด้ วยเสียงสัน่ เครื อ ในหัวมึนงงและสับสนกับท่าทีของผู้ชายที่กมุ หัวใจ
ของเธอไว้ ทงดวง
ั ้ เกิดอะไรขึ ้นทําไมอิศราถึงมีท่าทีเช่นนี ้ แต่ตวั เธอเองไม่
มีเวลาคิดแล้ ว ในเมื่อเขาออกปากไล่ถึงขนาดนี ้ จะทนอยู่ได้ อย่างไร ‚ไม่
ต้ องให้ คณ
ุ ธีระไปส่งฉันหรอกค่ะ ฉันมาเองได้ ก็ไปเองได้ เช่นกัน
ขอบคุณนะคะ สําหรับทุกๆอย่าง ขอบคุณที่เคยบอกว่า...‛
‚ผมบอกให้ คณ
ุ ออกไปพิสชา‛
 อิศราตวาดไล่เสียงดังอีกครัง้ มองธีระเหมือนสัง่ การด้ วยสายตา
ธีระพยักหน้ ารับคําสัง่ นันแล้
้ วผายมือเชิญให้ เธอตามออกไปแต่โดยดี
อิศรามองตามหลังบอบบางของคนที่เขาออกปากไล่ พร้ อมกํามือแน่น
ด้ วยความเจ็บปวด ที่เห็นรอยรวดร้ าวในดวงตาคูห่ วานคูน่ นั ้ ไหล่บอบ
บางลูล่ งจนดูน่าสงสารเหลือเกิน
พิสชาสะอื ้นไห้ ตลอดทางตังแต่
้ ขึ ้นนัง่ บนรถจนถึงห้ องพัก ในใจ
ไม่นกึ อยากกลับมาที่ห้องนี ้อีก แต่เขาคงไม่อยากให้ ข้าวของของเธอรกหู
รกตาอีกต่อไป หญิงสาวจึงลงมือเก็บข้ าวของไม่ให้ เหลือสักชิ ้น
เธอใช้ เวลาอย่างรวดเร็วในการจัดการข้ าวของในห้ อง จับมันยัด
ลงกล่องที่ธีระเตรี ยมไว้ ให้ ทังยั
้ งนึกสมเพชตัวเองที่ไปคิดว่าเขาจะรัก
หรื อชอบเธอแบบที่เขาบอก ยิ่งคิดยิ่งปวดร้ าว นํ ้าตาเจ้ ากรรมก็พลอย
ไหลไม่ยอมหยุด รับรู้ได้ ถึงดวงตาที่เริ่ มบวมชํ ้าอุ่นนิดๆทังสองข้
้ างของ
ตนเอง เมื่อเรี ยบร้ อยเธอบอกธีระที่ยืนรออยู่ ‚คุณธีระไม่ต้องไปส่งบัว
หรอกค่ะ‛
‚เห็นทีคงจะไม่ได้ ครับ นายสัง่ ให้ พาคุณบัวไปส่งให้ ถึงที่ครับ‛
‚ทําไมคะ กลัวบัวจะไม่ออกไปจากชีวิตของเขาอย่างนันเหรอ ้
คะ‛ พิสชาถามพร้ อมหยาดนํ ้าตาที่ไหลออกมาอาบแก้ มสองข้ างอีกครัง้
ทังที
้ ่พยายามห้ ามมันไปแล้ ว ‚เรี ยกแท็กซี่ให้ บวั ก็พอ ไม่ต้องลําบากไป
หรอกค่ะ‛
 ‚เชื่อผมเถอะครับ ไปครับ ถือเสียว่าให้ ผมได้ ทําหน้ าที่นี ้อีกสัก
ครัง้ แล้ วต่อไปคุณบัวจะไม่ต้องเจ็บแบบนี ้อีก‛ธีระบอกด้ วยสีหน้ า
ราบเรี ยบแบบที่เธอคาดเดาอารมณ์และความรู้สกึ แทบไม่ได้
พิสชายิ ้มทังนํ
้ ้าตาพยักหน้ ารับ ‚ใช่คะ่ ถ้ าบัวออกไปจากชีวิต
ของเขาได้ บัวก็คงจะไม่เจ็บแบบนี ้อีกแล้ ว ขอบคุณนะคะคุณธีระ‛
‚ไปครับ‛ ธีระที่เหมือนคนนํ ้าท่วมปาก พูดอะไรไม่ได้ มาก ช่วย
แบกข้ าวของที่มีไม่กี่ชิ ้น พาเธอขึ ้นรถแล้ วขับไปส่งยังบ้ านของเธอเอง ที่
นัน่ มีภาวินียืนรอที่ด้านหน้ าพร้ อมกระเป๋ าเดินทางข้ างกาย พิสชาเปิ ด
ประตูลงไปได้ ก็ต้องงุนงงหนักเข้ าไปอีกกับสถานการณ์ในตอนนี ้
‚แม่จะไปไหน‛
‚ไปอยู่ที่อื่นน่ะสิ บ้ านโดนยึดแล้ ว ไอ้ พจน์มนั เอาไปจํานอง แม่
ไม่น่าไว้ ใจโอนบ้ านเป็ นชื่อมันเลย‛
ภาวินีพดู ทังนํ
้ ้าตา ‚แม่ขอโทษนะบัว แม่ขอโทษ‛ นางโอบกอด
บุตรสาวด้ วยความเสียใจที่ต้องมาสูญเสียทรัพย์สินที่เหลือเพียงชิ ้น
เดียวด้ วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ให้ กบั ชายที่ได้ ชื่อว่าเป็ นสามี ธีระที่
ยังคงรออยู่ช่วยแก้ ปัญหาด้ วยการพาสองแม่ลกู ขึ ้นรถแล้ วไปฝากไว้ ที่
บ้ าน นัยว่าเป็ นของญาติเขาที่แถบปริ มณฑล ‚คุณบัวกับคุณแม่พกั ที่นี่
ไปก่อนนะครับ บ้ านนี ้เป็ นของญาติผมเอง ตอนนี ้แกไม่อยู่ ถึงอยู่ก็พกั ได้
ครับไม่ต้องเกรงใจหรื อกังวลใจอะไรทังนั
้ น‛
้
‚ขอบคุณมากนะคะ บัวมีทางไป จะรี บย้ ายทันทีเลยค่ะ‛ พิสชา
ขอบคุณในความเอาใจใส่ของชายตรงหน้ า
‚ผมว่าคุณบัวกับคุณแม่พกั ให้ สบายใจก่อนเถอะครับอย่าเพิ่ง
คิดจะไปอยู่ที่ไหนให้ วนุ่ วายเลยนะครับ อ้ อ อีกเรื่ องคือผมอยากแนะนํา
ว่าอย่าเพิ่งออกไปไหน เพื่อความปลอดภัยของคุณเอง‛
พิสชารับคําแล้ วพามารดาเดินเข้ าบ้ านเดี่ยวชันเดี้ ยวที่มีอยู่สอง
ห้ องนอน เธอหยิบข้ าวของออกมาแค่พอใช้ เพราะตังใจจะขยั ้ บขยาย
ออกไปอยู่ที่อื่น ไม่อยากรบกวนธีระมากไปกว่านี ้อีก ก็พอดีกบั ที่มีเสียง
ข้ อความเตือน เธอกดเปิ ดดูก็พบว่ามีเงินเข้ าบัญชีเป็ นเลขหลายหลัก
ทีเดียว แม้ ไม่ร้ ูว่ามาจากไหนแต่ก็ตะงิดใจว่าต้ องเป็ นฝี มือของชายคนที่
พาเธอมาที่บ้านหลังนี ้ และแล้ วธีระก็โทรเข้ ามา
‚คุณบัวครับ เงินที่เพิ่งโอนเข้ าใช้ จบั จ่ายไปได้ เลยนะครับ แล้ ว
อย่าเพิ่งออกไปไหนเด็ดขาด เชื่อผมสักครัง้ เถอะครับ อาหารเดี๋ยวจะมี
คนเอาไปส่งให้ นะครับ ไม่ต้องห่วง‛
พิสชารับรู้ได้ ถึงแววเป็ นห่วงจากนํ ้าเสียงของธีระ แม้ จะไม่มนั่ ใจ
ว่าธีระเอาเงินจากไหนมาให้ เธอ แต่ก็แอบหวังว่าจะเป็ นความช่วยเหลือ
จากเขาคนนัน้ จึงรับปากให้ อีกฝ่ ายสบายใจ ‚ถ้ าไม่ได้ ออกไปไหน เงิน
นัน่ ก็คงไม่จําเป็ นหรอกค่ะ อีกอย่างเงินในบัญชีบวั ก็พอมี แต่ยงั ไงก็
ขอบคุณมากนะคะ‛ วางสายลงแล้ วเธอทิ ้งตัวลงนอนด้ วยความอ่อนล้ า
ทังกายและใจจนหลั
้ บไปในที่สดุ
รุ่งขึ ้น ภาวินีออกมาเตรี ยมอาหารเช้ าให้ ทงตนเองและบุ
ั้ ตรสาว
พลันสายตาก็หยุดยืนมองจ้ องจอภาพที่เสนอข่าวใหญ่ หุ้นส่วนหลาย
คนของมณีอปั สรณ์กําลังถูกฟ้องพร้ อมดําเนินคดีข้อหาฉ้ อโกง และอาจ
โดนตรวจสอบจากตลาดหลักทรัพย์ด้วย แต่ที่เห็นจะเป็ นข่าวใหญ่กว่า
นันคื
้ อมธุรดาและพวกกําลังโดนข้ อหาพยายามฆ่า พร้ อมหลักฐาน
มากมายที่เรี ยกได้ ว่าคงดิ ้นหลุดยาก
‘เช้ านี ้พบศพหญิงสาวไม่ทราบชื่อในคลองกลางเมือง ตํารวจยัง
ไม่สามารถคาดสาเหตุการเสียชีวิตได้ ’
ภาพข่าวนี ้เป็ นอีกข่าวที่สะเทือนอารมณ์พิสชา จนต้ องหยุดรับ
ข่าวสารเพราะหัวใจดวงน้ อยกระตุกวาบ จู่ๆก็นกึ เป็ นห่วงใครบางคน
พิสชาหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาพรรณรายทันที นานหลายนาทีแต่แล้ วก็
ได้ ยินแต่เพียงระบบฝากข้ อความเท่านัน้
‚แย่แล้ วแม่‛ พิสชากดวางสายแล้ วเดินไปหามารดาที่กําลังเก็บ
อุปกรณ์ทําอาหารล้ างในอ่างในครัว ‚มีอะไรยัยบัว เรี ยกซะเสียงดัง แม่
ตกอกตกใจหมด‛
 ‚บัวเป็ นห่วงคุณพรรณรายจังเลยแม่ เมื่อกี ้มีข่าวว่าพบศพ
ผู้หญิงในคลองแถวๆในเมือง‛
‚ก็แล้ วทําไมถึงคิดว่าจะเป็ นแม่หนูคนนันเล่
้ า ลูกคนนี ้นี่ ‛
‚คุณพรรณรายเคยบอกนี่แม่ ว่าหลังจากเสร็จงาน ไม่แน่วา่ อาจ
ต้ องโดนแบบพี่ชายของเธอ‛
‚ไม่ใช่วา่ ข่าวนัน่ จะเป็ นยัยหนูคนนันหรอกนะ‛
้
‚แม่อย่าพูดแบบนี ้สิ บัวใจคอไม่ดีเลย‛
หลังคุยปรึกษาหารื อกันประสาแม่ลกู แล้ ว พิสชาที่ตงใจจะ
ั้
ออกไปข้ างนอก ก็ต้องมาหงุดหงิดใจเมื่อพบว่าประตูรัว้ หน้ าบ้ านถูก
ล็อคจากด้ านนอกด้ วยกุญแจสายยูหชู ้ าง แล้ วสายตาก็สะดุดกับชาย
แปลกหน้ ารูปร่างสูงใหญ่สามถึงสี่คนที่จอดรถถัดออกไปไม่ไกลนัก ซํ ้า
ตอนนี ้ยังมองมาที่เธออีกด้ วย หญิงสาวใจหายวาบ ก่อนตัดสินใจถอย
เท้ าเดินกลับเข้ าบ้ านอย่างรวดเร็ว
‚แม่ นี่มนั เกิดอะไรขึ ้น ทําไมมีคนท่าทางแปลกๆอยู่หน้ าบ้ าน
ด้ วย‛
‚ก็นายคนนัน้ คนที่มาส่งเราเมื่อวานนี ้เขาก็บอกอยู่ว่าอย่า
ออกไปไหน แกก็เชื่อๆคําพูดเขาบ้ างสิ จะรัน้ ออกไปไหนทําไมกัน ลูกคน
นี ้‛
 ‚บัวไม่ได้ ออกไปเที่ยวเล่นที่ไหนนะแม่ บัวแค่อยากออกไปตาม
หาคุณพรรณรายเท่านันเอง‛
้
‚แล้ วแกรู้หรื อไงว่าแม่หนูคนนันอยู
้ ่ไหน แม่ว่าแกอย่าทําตัว
วุน่ วายไปหน่อยเลยบัว‛ ภาวินีปรามบุตรสาวด้ วยความเป็ นห่วง เพราะ
สังหรณ์ใจว่าเรื่ องราวความไม่ปลอดภัยทังหลายแหล่
้ ที่เกิดขึ ้นมาแล้ ว
นัน่ มาจากใคร ทันใดนันเองเสี
้ ยงโทรศัพท์ก็ดงั ขึ ้น เป็ นธีระเองที่โทรหา
เธอ ‚ว่าไงคะคุณธีระ‛
‚ได้ ดขู ่าวเมื่อเช้ ากันหรื อยังครับ‛
‚ค่ะ‛
‚ดีครับ ผมอยากจะโทรมาบอกคุณบัวครับว่าศพที่พบนัน่ คือ
คุณพรรณรายและผมอยากให้ คณ ุ บัวกับคุณแม่อยู่แต่ในบ้ านนันก่
้ อน
อย่าเพิ่งออกไปไหนเด็ดขาดจนกว่าเรื่ องนี ้จะจบนะครับ‛ ปลายสายพูด
ยาวไม่ปล่อยช่องว่างให้ เธอได้ ซกั ถามใดๆทังสิ
้ ้น
‚ค่ะ แล้ วตอนนี ้คุณ...เอ่อ...พี่มินเป็ นยังไงบ้ างคะ‛ พิสชาเอ่ย
ปากถามถึงคนที่เธอคาดว่าน่าจะเป็ นต้ นเรื่ องทังหมด้
‚เจ้ าหน้ าที่ตามไปรวบตัวได้ ก่อนที่เธอและแฟนหนุ่มจะออก
นอกประเทศได้ เมื่อคืนนี ้เอง รอดําเนินคดีตามกฎหมายครับ เมื่อทุก
อย่างเรี ยบร้ อยแล้ ว ผมจะแจ้ งข่าวอีกที ตอนนี ้ผมอยากให้ คณ
ุ บัวกับคุณ
แม่อยู่แต่ในบ้ านก่อน ห้ ามออกไปไหนเด็ดขาด ยังไงแล้ วผมจะโทรมา
บอกข่าวอีกทีนะครับ‛ ธีระกําชับก่อนวางสาย
‚ค่ะ ได้ ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณธีระ‛
พิสชาวางสายลงด้ วยจิตใจหดหู่ นึกถึงหญิงสาวที่เผชิญชะตา
กรรมหลายๆอย่างมาด้ วยกัน จวบจนนาทีสดุ ท้ าย หากไม่ใช่พรรณราย
เธอคงทําเรื่ องผิดพลาดลงไปแล้ ว และคงเป็ นพรรณรายอีกที่สง่
หลักฐานคลิปภาพและเสียงให้ กบั อิศรา ช่างกล้ าหาญเหลือเกิน เธอเสีย
อีกที่ขี ้ขลาด ก่อนจะขออโหสิกรรมพรรณรายให้ ดวงวิญญาณของเธอ
ไปสูภ่ พภูมิที่ดีๆ
ที่ด้านนอกของรัว้ บ้ านชายที่พิสชาเห็นเมื่อครู่ ยกโทรศัพท์ต่อ
สายถึงนายจ้ างเช่นกัน ครัน้ มัน่ ใจแล้ วว่าหญิงสาวเดินกลับเข้ าบ้ านใน
ที่สดุ
‚เรี ยบร้ อยครับคุณอิศรา เธออยู่ในความดูแลของทีมเราตลอด
ยี่สิบสี่ชวั่ โมง หมดห่วงได้ เลยครับ‛
31
อิศรานัง่ เอนหลังบนเก้ าอี ้สนามในบริ เวณสวนบนดาดฟ้า โดยมีชาย
หนุ่มรูปร่างสันทัดอีกคนเดินเข้ ามาตบบ่าแล้ วออกแรงบีบเล็กน้ อยคล้ าย
จะเย้ าแหย่แบบคนคุ้นเคยกันดี ‚ว่าไงครับคุณอิศรา‛ อิศราปรายตามอง
คนที่เข้ ามาใหม่ด้วยสายตาเนือยๆ ถามกลับ ‚เรี ยบร้ อยไหม‛
‚ระดับนี ้ไม่เรี ยบร้ อยได้ ไงล่ะครับ‛ ภพธรบอกแล้ วนัง่ ลงบ้ าง ‚พวก
นักข่าวลูกน้ องเรา มันไปดักกันที่โรงพัก เห็นว่าคุณมินแกด่ากราดไปทัว่
เลย ญาตินายก็ด้วยนะอิศ เห็นว่าน็อคจนต้ องหามเข้ าโรงพยาบาลไป
แล้ วนี่ นัยว่าหัวใจล้ มเหลวเฉียบพลัน‛
‚ทําไงได้ ‛ อิศรายักไหล่ขึ ้นนิดๆแบบไม่ยี่หระ ก่อนเสริ มต่อ ‚คงต้ อง
ปล่อยให้ เจ้ ากรรมนายเวรมาตามกันเอง ฉันแค่ช่วยให้ ทกุ อย่างมันมา
เร็วขึ ้นหน่อยก็เท่านัน‛
้
‚จอมวางแผนสิไม่ว่า แล้ วนายรู้ทกุ อย่างได้ ยงั ไงกันอิศ‛
‚กล้ องกับไมค์สอดแนมไม่ได้ มีแค่อนั เดียว แล้ วก็คนเดียวหรอกที่ใช้ เป็ น
สายลวงก็เหมือนกัน ใครเงินหนากว่าหน่อยก็ซื ้อได้ แล้ ว แค่นี ้ฉันก็ร้ ูว่า
ใครเป็ นใคร และใครกําลังจะทําอะไร‛
‚เออเว้ ย นายนี่ไม่ใช่แบบที่คนเขาเอาไปลือกันจริ งๆด้ วย ไหนว่าคุณอิศ
ราไม่เอาไหนไงวะ ที่ไหนได้ เล่นพวกบ่อนทําลายอิศรามณีเสียจนอยู่
หมัดเลย แล้ วทําไมคุณมิน กับญาตินายถึงได้ รวมหัวกันปั่ นหุ้น ไหนจะ
เรื่ องที่คิดโกงบัญชีนนั่ อีกล่ะ‛
‚จะเพราะอะไรเล่าภพธร ถ้ าไม่เพราะความละโมบโลภมากของคน
อยากมี อยากได้ จนไม่สนใจว่าจะใช้ วิธีไหน หรื อทําให้ ใครต่อใครเขา
ต้ องเดือดร้ อนบ้ าง‛
‚เฮ้ อ จบเรื่ องกันสักที‛
‚ขอบใจนายมากนะภพธร ถ้ าไม่ได้ นายช่วยเรื่ องคงไม่จบง่ายแบบนี‛้
ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและภพธรอาจมีสนั่ คลอนไปบ้ าง แต่อิศราไม่
เคยเอามารวมกันเป็ นเรื่ องเดียว เขาให้ อิสระทางความคิดความต้ องการ
ในเมื่อฉัตรปวีร์เลือกที่จะเลิกกับเขา แล้ วหันไปคบหาภพธร เขาอาจมี
โกรธบ้ างเป็ นเรื่ องปกติ แต่ไม่เคยคิดตัดเพื่อนกับอีกฝ่ ายเลย ข้ อนี ้ภพธร
เองก็ร้ ูดี
‚แล้ วนี่เรื่ องคุณบัวไปถึงไหนแล้ ว‛ ภพธรเปรยขึ ้นขณะเอนตัวพิงพนัก
อิศราตวัดสายตาพร้ อมย้ อนกลับ ‚ถามทําไม‛
‚ก็ถ้านายไปไม่ถึงไหน ฉันจะได้ ไปต่อให้ ไง‛
‚อย่าแม้ แต่จะคิดนะภพธร‛
‚ก็คณ
ุ บัวเธอน่ารักออกขนาดนัน้ ใครจะไม่อยากสานต่อเล่า‛
‚หยุดคิดได้ เลย แล้ วนายเอาฉัตรไปทิ ้งไว้ ไหน รายนันรู
้ ้ เข้ านายตายแน่ ‛
‚เหอะ ขี ้งอน ขี ้ใจน้ อยแบบนัน้ อีกหน่อยฉันจะปล่อยให้ อยู่คนเดียว
บ้ าง‛
‚สงสารฉัตรน่า อย่าทําแบบนันเชี
้ ยว‛
‚ฉันรู้น่า แล้ วก็ร้ ูด้วยว่าฉัตรน่ะยังรักนายอยู่‛
‚พอเถอะ มันเป็ นอดีตไปแล้ ว ตอนนี ้มีแต่นายเท่านันที
้ ่จะดูแลฉัตรได้
เป็ นอย่างดี‛
‚ว่าแต่ ไม่โกรธฉันแล้ วใช่ไหม‛
‚ไม่หรอกน่า ฉันไม่ใช่เด็กๆนะเว้ ย จะได้ พดู ไม่ร้ ูเรื่ อง‛
‚ถ้ าเพื่อนจะแย่งแฟนอีกคน ก็ไม่โกรธใช่ไหม‛ ภพธรทําทีเป็ นกระเซ้ าที
เล่นแต่คงไม่ทําจริ ง อิศราตาดุใส่ทนั ที ‚คนนี ้ไม่ได้ แม้ แต่จะคิดก็ห้าม ถ้ า
นายทํา ฉันฆ่านายแน่‛
‚คุยอะไรกันคะหนุ่มๆ ฉัตรได้ ยินชื่อฉัตรแว่วๆด้ วย นินทาฉัตรหรื อเปล่า ‛
ฉัตรปวีร์ค่อยๆเดินตรงมาที่ทางชายสองคนนัง่ อยู่ โดยมีอิศรา
กระวีกระวาดไปช่วยประครอง
‚ผมไม่ได้ นินทาฉัตรนะ ไอ้ ภพนู่นมันนินทา‛
‚จริ งเหรอคะ‛ ฉัตรปวีร์ย้อนถามแกล้ งทําตาควํ่าใส่ชายคนรักคนที่เป็ น
ปั จจุบนั ของเธอ ก่อนจะหย่อนก้ นลงนัง่ ‚แล้ วนี่ เรื่ องยุ่งๆในอิศรามณีก็
จบแล้ ว อิศกับคุณบัวจะเป็ นยังไงต่อนะ‛ ฉัตรปวีร์นงั่ ลงแล้ วถามด้ วย
นํ ้าเสียงล้ อเลียนอีกฝ่ าย
‚ก็คงต้ องห่างกันเพราะแค่แต่งงานหลอกๆ แล้ วผมจะเป็ นคนเข้ าไปดูแล
คุณบัวเธอเองต่อจากนัน‛้ เป็ นภพธรที่โพล่งขึ ้นด้ วยนํ ้าเสียงเจ้ าเล่ห์
เรี ยกสายตาอาฆาตจากทังฉั้ ตรปวีร์และอิศราไปพร้ อมๆกัน
‚เดี๋ยวเถอะ พูดแบบนี ้อยากเจอดีใช่ไหม‛ ฉัตรปวีร์คาดโทษพร้ อมชี ้มือ
มาทางภพธร
‚ก็ทีฉตั ร ยังไปอ้ อนนายอิศเลย ผมก็น้อยใจเป็ นเหมือนกันนะครับ‛
‚วันนันน่
้ ะเหรอคะ อิศคะบอกเขาไปสิ ว่าเราคุยอะไรกันบ้ าง‛
‚จะมีอะไร แค่ฉนั บอกว่ายังรักฉัตรอยู่เหมือนเดิม เพราะฉัตรคือรักแรก
ของอิศราก็แค่นนเอง‛
ั้ อิศราบอกหน้ าตาย พอเห็นสีหน้ าภพธรที่ดบู ึ ้งตึง
ขึ ้นมาทันทีก็อดขําออกมาไม่ได้
‚อิศน่ะ พูดให้ จบสิคะ ว่ารักที่คณุ ให้ ฉตั รเปลี่ยนไปแบบพี่ชาย
แบบเพื่อนคนนึงแล้ ว บลัฟ๊ กันอยู่ได้ ผ้ ชู ายสองคนนี ้นี่ยงั ไงกันนะ‛ อิศรา
ยิ ้มกว้ างส่งให้ คนที่เป็ นรักแรกของเขา แล้ วยักคิ ้วกวนอารมณ์ให้ ชาย
หนุ่มที่เป็ นเพื่อนรัก
 ‚ทิ ้งเวลาไว้ นานๆ ระวังเถอะ สามวันจากนารี เป็ นอื่นนะคะ‛
ฉัตรปวีร์ยกกาพย์กลอนมาแซวอดีตคนรัก
‚ใครเป็ นอื่นครับฉัตร นายอิศ หรื อ คุณบัว ‛ ภพธรไม่วายช่วยซํ ้า
‚ไม่แน่วา่ อาจจะทังคู
้ น่ นั่ แหล่ะค่ะ‛
‚ไม่มีทางหรอกน่า แค่ตอนนี ้อยากทิ ้งเวลาไว้ สกั หน่อย‛ อิศรา
บอกยิ ้ม แววตามัน่ อกมัน่ ใจจนภพธรอดหมัน่ ไส้ ไม่ได้
‚ถ้ าอย่างนัน้ ให้ ฉตั รช่วยไหมคะ‛
ฉัตรปวีร์เสนอตัวแบบจริ งใจ แต่อิศราได้ แต่อมยิ ้มไม่ฮือไม่อือที่
จะตอบอะไรอีก ครู่ใหญ่สาวสวยในหุ่นนางแบบก็เดินมาพร้ อมคูร่ ักที่
เป็ นสาวสวยไม่แพ้ กนั เรี ยกเจ้ าของสถานที่เสียงหวาน ‚พี่อิศขา‛
ทังหมดหั
้ นไปมองเป็ นตาเดียว อิศรายิ ้มทักทายคนมาใหม่ ‚ว่า
ไงน้ องรัก‛ โชษิตาพาคนรู้ใจมานัง่ คุยกับอิศรา และเมื่อเจอฉัตรปวีร์ก็ยก
มือไหว้ พร้ อมขอโทษหากว่าตนเคยล่วงเกิน แล้ วคุยกันดีเหมือนไม่เคยมี
เรื่ องบาดหมางกันมา ก่อนที่ทงหมดจะคุ
ั้ ยกันอีกนานหลายชัว่ โมงแล้ ว
แยกย้ ายกันไปหลังจากนัน้
โชษิตาและอิศราควงแขนกันมาพบเบญญาที่บ้านของท่าน
ขณะที่เดินเข้ าไปด้ านใน โชษิตารัง้ มืออิศราเอาไว้ ‚เดี๋ยวก่อนพี่อิศ
นํ ้าตาลกลัวคุณป้าเล็กโกรธจังเลยค่ะ แล้ วนี่นํ ้าตาลต้ องไปอธิบายให้
คุณบัวเธอเข้ าใจอีกคนด้ วยไหมคะ‛
‚ไม่หรอกน่า เชื่อพี่สิ ส่วนเรื่ องพิสชาเอาไว้ พี่จดั การเอง‛ อิศรา
ปลอบโยนและดึงมือหญิงสาวที่ทงคู ั ้ น่ บั ถือกันอย่างสนิทใจว่าเป็ น
เสมือนพี่น้องร่วมสายเลือดให้ ตามกันเข้ าไปในห้ องโถงที่ผ้ เู ป็ นเจ้ าบ้ าน
นัง่ พักผ่อนอยู่ เบญญาละสายตาจากจอทีวี แล้ วทักหนุ่มสาวขึ ้น
‚อ้ าว เด็กๆ มาทานมื ้อเย็นกับป้าเหรอลูก‛
‚สวัสดีคะ่ คุณป้าเล็ก‛ โชษิตายกมือไหว้ สีหน้ าปั น้ ยาก เหลือบ
ตาไปทางอิศราอีกครัง้ อย่างที่ไม่ร้ ูว่าจะเริ่ มต้ นอย่างไรดี
‚มีอะไรกันรึเปล่าเด็กๆ ทําไมหน้ าตาเคร่งเครี ยดเชียว‛
‚คุณป้าเล็กขา‛ โชษิตาเรี ยกเสียงหวานก่อนจะปราดเข้ าไป
กราบที่ตกั ของเบญญา แล้ วเงยหน้ าบอก ‚นํ ้าตาลขอโทษนะคะ‛
‚มีอะไรกันลูก ไม่เอา ไม่ร้องไห้ นะลูกนะ‛ เบญญาลูบศรี ษะลูก
สาวของเพื่อนที่ตนเองรักและเอ็นดูอย่างกับว่าเป็ นลูกแท้ ๆก็ไม่ปาน
‚คือ นํ ้าตาลมีเรื่ องจะสารภาพค่ะ นํ ้าตาลกับพี่อิศ เราไม่ได้ คบ
กันเป็ นแฟนหรอกนะคะ‛ โชษิตาตัดสินใจสารภาพออกไปก่อนที่อิศรา
จะเกริ่ นเสียอีก เรี ยกริ ว้ รอยบนหัวคิ ้วของหญิงสูงวัยให้ ขมวดเข้ าหากัน
ก่อนมองหน้ าหลานชายทีมองลูกสาวของเพื่อนรักที
 ‚เอ๊ ะ ยังไง ป้าไม่อยากจะเชื่อเลย ก็ไหนอิศว่าอิศรักและก็คิดจะ
ลงหลักปั กฐานกับน้ อง แล้ วนี่อะไร เล่นตลกอะไรกัน ป้างงไปหมดแล้ ว‛
‚คือ พี่อิศ อยากให้ นํ ้าตาลแสดงบทบาทว่าคบกันเพื่อกันพวก
สาวๆคนอื่นน่ะค่ะ แล้ วนํ ้าตาลเองจะได้ มีโอกาสเข้ ามาช่วยพี่อิศตรว
จสอบเรื่ องทุจริ ตในบริ ษัทด้ วย เรื่ องมันก็เป็ นแบบนี ้ล่ะค่ะคุณป้าเล็ก
สรุปแล้ วคือใช้ นํ ้าตาลบังหน้ าคนอื่นๆรวมถึงคุณแม่กบั คุณป้าเล็กด้ วย
ค่ะ‛
‚พูดดีดีหน่อยนะน้ องสาว ทําไมตอนฟั งแรกๆดูดีเชียว ไหงลง
ท้ ายเหมือนว่าพี่ละครับ‛ อิศราท้ วงสีหน้ าเปื อ้ นยิ ้ม ด้ วยรู้ว่าคนฟั ง
เหตุการณ์จากคําบอกเล่าไม่มีท่าโกรธขึ ้งใดๆแน่แล้ ว
‚รึไม่จริ งคะ‛ โชษิตาย้ อนพร้ อมส่งสายตาขี ้เล่นกลับไปให้
‚เอาเถอะ เอาเถอะ ป้าเองก็ไม่ได้ นกึ โกรธอะไรเราสองคนหรอก
ป้าเข้ าใจดีว่าพวกเธอมีเหตุผลที่ทําอะไรแบบนี ้ ทีแรกป้าก็นกึ สงสัยอยู่
นะ แต่ไม่คิดว่าจะเป็ นจริ ง‛เบญญาบอกอย่างไม่ถือสาติดใจอะไรกับคน
รุ่นหลานทังสอง
้ ก่อนเปรยต่อ ‚แล้ วแม่หนูเขารู้เรื่ องแล้ วใช่ไหมลูก‛
‚ทราบแล้ วค่ะป้าเล็ก โกรธนํ ้าตาลใหญ่ ท่านคงเสียใจนัน่ แหละ
ค่ะที่จะไม่ได้ ดองกับป้าเล็ก‛โชษิตาบอกแกมฟ้อง แถมติดตลกใน
ตอนท้ าย เรี ยกเสียงหัวเราะให้ กบั เบญญาได้ ไม่น้อย
 ‚ผมก็ต้องขอโทษป้าเล็กด้ วยอีกคนนะครับ ที่ไม่บอกความจริ ง
ตังแต่
้ แรก‛
เบญญาพยักหน้ าให้ หลานชายที่รักดังดวงใจ ‚ไม่ใช่วา่ เกิด
จริ งจังกับแม่หนูบวั นัน่ หรอกนะ‛ อิศรายิ ้มก่อนพยักหน้ ารับ เบญญาที่
คิดจะให้ หลานและลูกสาวเพื่อนสนิทเกี่ยวดองกัน จึงต้ องยอมตามนัน้
หากลองว่ามีใจให้ กนั ไปแล้ วก็คงยากที่จะจับคูผ่ ิดคน ก่อนชวนไปทาน
มื ้อเย็นที่ห้องอาหารของบ้ าน ‚ไปลูกไป ทานข้ าวกันดีกว่า หมดเรื่ องราว
วุน่ ๆกันสักที‛
อาการของดิษย์ยงั คงทรงตัวแม้ จะยังคงสัญญาณชีพได้ ด้วย
เครื่ องช่วยอาทิ เครื่ องช่วยหายใจ และการทํากายภาพบําบัด แต่ก็ไม่มี
แววว่าจะฟื น้ คืนสติกลับมาได้ ดงั เดิม แต่อิศราก็ยงั คงแวะเวียนไปเยี่ยม
เยียนญาติผ้ พู ี่อยู่เสมอเมื่อมีเวลา และหวังว่าสักวันดิษย์จะฟื น้ แม้
แพทย์เจ้ าของไข้ จะให้ ทําใจก็ตาม
ลักขณาและอารุณถูกจับพร้ อมถูกดําเนินคดีด้วยข้ อหาแรกคือ
จ้ างวานฆ่า ก่อนจะตามมาอีกหลายข้ อหา เมื่อธีระมาพบเธอที่บ้าน
ในช่วงสาย พิสชาจึงขอให้ เขาพาไปเยี่ยมพี่สาวพ่อเดียวกันอย่างมธุรดา
แต่ธีระบอกให้ เธออโหสิกรรมให้ ผ้ หู ญิงคนนันที
้ ่บ้านดีกว่า พร้ อมกับเล่า
เรื่ องราวหลังจากที่ทกุ อย่างคลี่คลายให้ ฟังยกเว้ นเรื่ องเดียวที่ถกู สัง่ ห้ าม
พูดคือเรื่ องของนายเขาเองนัน่ ก็คืออิศรา ธีระยังเป็ นธุระเรื่ องไถ่ถอน
บ้ านกลับคืนมาให้ สองแม่ลกู ได้ อีกด้ วย ไม่วายที่จะโดนมารดาสนับสนุน
ให้ เธอเป็ นแฟนกับธีระไปเสียเลย เพราะดูเหมือนธีระจะเอาใจใส่ดีมาก
จนภาวินีชื่นชมออกนอกหน้ า เมื่อทุกอย่างเรี ยบร้ อยพิสชาก็ได้ ย้ายกลับ
เข้ าบ้ านดังเดิม ส่วนสุพจน์หายหน้ าไปเพราะติดหนี ้ไว้ อีกหลายบ่อนได้
ข่าวว่าหลบไปแถวฝั่ งลาวแล้ ว
หลังได้ รับการยืนยันจากธีระว่าเธอสามารถไปไหนมาไหนได้ อย่างเดิม
บ่ายนี ้พิสชาจึงออกไปยังร้ านของเฟื่ องลดา นานแค่ไหนแล้ วที่เธอขาด
การติดต่อกับเพื่อนๆและพี่สาวแสนดีในความคิดของเธออย่างเฟื่ อง
ลดา
‚บัว พี่มีเรื่ องจะคุยด้ วย‛
เฟื่ องลดาเดินเข้ ามาแตะแขนเธอ ชวนให้ ออกมานัง่ ที่โต๊ ะด้ านนอก ช่วง
สายที่ร้านจะซาลง เจ้ าของร้ านตัดสินใจสารภาพความจริ งที่ตนเอง
ปิ ดบังมานาน
‚พี่ขอโทษนะบัว‛
‚เรื่ องอะไรกันคะ‛
‚คือ พี่กบั มิน วางแผนให้ บวั ได้ ร้ ูจกั กับคุณอิศรา แล้ วก็ยงั สร้ าง
สถานการณ์หลายๆอย่างให้ บวั ได้ ใกล้ ชิดกับคุณอิศราด้ วย มินบอกให้ พี่
ทําแค่นี ้ แต่พี่ไม่ร้ ูว่าหลังจากนันบั
้ วจะเป็ นยังไงบ้ าง พี่ไม่ได้ ทําให้ บวั กับ
คุณอิศต้ องเข้ าใจผิดกันใช่ไหม‛
พิสชายิ ้มแล้ วตอบไปว่า ‚ไม่หรอกค่ะพี่เฟื่ อง ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ ว พี่
เฟื่ องแค่ต้องช่วยเหลือพี่มิน อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ นับจากนี ้ไป บัว
อยากให้ พี่เฟื่ องสบายใจได้ เลยค่ะ บัวโอเคค่ะ แล้ วนี่...ที่ร้านยังรับคนรึ
เปล่าคะ บัวว่าจะกลับมาทํางานที่ร้านเหมือนเดิม พี่เฟื่ องจะว่าอะไร
ไหมคะ‛
‚มาได้ เลยจ้ ะ‛ เฟื่ องลดายิ ้มรับอย่างยินดี แม้ จะกระดากใจบ้ าง แต่
ความรู้สกึ เหล่านันคงจะค่
้ อยๆดีขึ ้นเมื่อเวลาผ่านไป
หลังจากคุยกันจนเข้ าใจแล้ ว พิสชาจึงแวะหาซื ้อข้ าวของเครื่ องใช้ ที่
ห้ างสรรพสินค้ าเปิ ดใหม่ใกล้ บ้านแม้ จะรู้ดีวา่ ที่นี่มีแต่ของใช้ ไฮโซแต่ก็ไป
คล้ ายอัดอันที้ ่ไม่ได้ ออกไปไหนมาไหนนานร่วมเดือน ขณะหยุดยืนดูงาน
เปิ ดตัวสินค้ าที่ลานกลางห้ างเธอก็ได้ รับการสะกิดจากทางด้ านหลัง เมื่อ
หันไปจึงพบเข้ ากับหญิงสาวในแว่นดํา เธอคนนันยกแว่ ้ นขึ ้นจนพ้ นหัว
คิ ้วแล้ วเอ่ยทักทาย
‚สวัสดีคะ่ คุณบัว‛
‚คุณฉัตร‛
 ฉัตรปวีร์ชวนเธอออกมานัง่ ที่ร้านเบเกอรี่ ชื่อดังในบริ เวณนัน้
แล้ วพูดขึ ้นด้ วยนํ ้าเสียงราบเรี ยบตามแบบของฉัตรปวีร์ ‚ฉัตรตามข่าว
วุน่ ๆของอิศรามณีด้วยนะคะ ไม่นกึ เลยว่าจะมีเรื่ องแบบนี ้เกิดขึ ้นด้ วย‛
‚บัวก็ไม่คิดว่าเรื่ องราวมันจะเป็ นแบบนันเหมื
้ อนกันค่ะ‛ พิสชา
บอกพร้ อมกับยกนํ ้าขึ ้นจิบ
‚แล้ วนี่คณ
ุ บัวได้ รับผลกระทบอะไรบ้ างหรื อเปล่าคะ‛
‚ก็...ไม่มีอะไรนี่คะ‛ พิสชาบอกพร้ อมยกมุมปากยิ ้มหน่อยหนึง่
แอบคิดว่าเธอได้ รับแน่นอนไอ้ ผลกระทบนัน่ น่ะ แต่จะบอกใครได้ ว่า
ตนเองได้ มอบทังกายและใจให้
้ อิศราไปหมดแล้ ว และสิ่งเหล่านันไม่
้ ได้
อยู่ในแผนการที่คิดร้ ายกับเขาแต่ที่ทําเพราะใจของเธอที่สงั่ การ ซํ ้าร้ าย
เขาเองไม่ได้ คิดจริ งจังอะไรกับเธอสักนิดเดียว นัน่ คือผลกระทบที่รุนแรง
ที่สดุ ต่อจิตใจของหญิงสาวในเวลานี ้
‚อิศน่ะ จริ งๆแล้ วเค้ าค่อนข้ างเครี ยดกับเรื่ องหุ้นในอิศรามณี
มากนะคะ แต่คนนอกดูไม่ร้ ูหรอกค่ะ นอกจากคนใกล้ ตวั จริ งๆถึงจะรู้ว่า
เขาจริ งจังแค่ไหน‛
‚ค่ะ‛ พิสชารับคําพร้ อมนึกตามที่ฉตั รปวีร์พดู ถึงผู้ชายคนนัน้
คนที่เธอนึกสงสัยมานานว่าเขาไม่ได้ เหลวแหลกแต่อย่างใด กลับตรง
ข้ ามกันสิ ้นเชิง
 ‚ทุกอย่างลงตัวแบบนี ้ก็ดีแล้ วค่ะ‛ ฉัตรปวีร์คลึงหูแก้ วรอบนึง
แล้ วช้ อนตามองอีกฝ่ ายที่นงั่ ตรงข้ ามด้ วยนํ ้าตาคลอ ‚แต่ฉตั รมีเรื่ องจะ
ขอร้ องคุณบัว สักอย่างจะได้ ไหมคะ‛
‚ขะ คุณฉัตรเป็ นอะไรคะ‛ พิสชาดันตัวที่นงั่ พิงพนักเก้ าอี ้ คว้ า
ทิชชูบนโต๊ ะส่งให้ ด้วยความเป็ นห่วงทันที ‚ฉัตรขออะไรสักอย่างได้ ไหม
คะ แค่อย่างเดียวเท่านัน‛้
‚อะไรคะ บัวนี่เหรอคะจะช่วยอะไรคุณฉัตรได้ ‛ พิสชาถาม
พร้ อมสบดวงตาที่มีนํ ้าคลอเต็มหน่วยของคนตรงหน้ า นึกหวัน่ ใจว่าต้ อง
เกี่ยวกับผู้ชายที่ชื่ออิศราเป็ นแน่
พิสชานัง่ ซึมมาตลอดทาง แม้ ขณะนี ้จะเหลือเธอคนเดียวที่ท้าย
รถโดยสายที่ขบั มาจนถึงปลายทาง เมื่อรถหยุดลง หญิงสาวคว้ าหู
ถุงพลาสติก รวบแล้ วเดินลงไปจ่ายค่าโดยสาร ก่อนสาวเท้ าเข้ าบ้ าน นึก
ถึงที่ฉตั รปวีร์ขอร้ องให้ เธอคืนของให้ อิศราไป จะมีอะไรถ้ าไม่ใช่แหวนที่
เขาให้ เธอในวันเกิดวงนัน้ พิสชาอยากร้ องไห้ นึกถึงวันแรกที่เจอเขา
รวมถึงเรื่ องราวต่อๆมาหลังจากนัน้ มันเป็ นความทรงจําที่ปฏิเสธตัวเอง
ไม่ได้ เลยว่าดีเกือบทังหมดที
้ ่มีเขา เธอลืมเขาไม่ได้ และคิดว่าพรุ่งนี ้เธอ
จะเอาข้ าวของที่ได้ มาจากเขาไปคืนเสียหมด จะได้ เลิกแล้ วต่อกัน
 ‚บัวกลับมาแล้ วเหรอลูก‛ ภาวินีทกั แล้ วเข้ ามาช่วยหิ ้วสัมภาระ
พิสชาเห็นข้ าวของวางเรี ยงรายเต็มโต๊ ะก็ถามขึ ้น ‚ใครเอาอะไรมาให้ น่ะ
แม่‛
‚จะใครล่ะ ก็คณุ ธีระน่ะซิ เขาซื ้อพวกของอะไรต่อมิอะไรไม่ร้ ูมา
ไว้ ให้ นู่นน่ะเต็มโต๊ ะไปหมด‛
‚แล้ วเขาฝากบอกอะไรอีกไหมแม่‛
‚ไม่นี่ แกจะให้ เขาฝากอะไรล่ะ‛
‚ไม่มีอะไรหรอกจ้ ะ‛ พิสชาบอกมารดาก่อนจะหิ ้วถุงของใช้
ตัวเองเข้ าห้ อง ‚พรุ่งนี ้บัวจะออกไปธุระนะแม่ อยู่คนเดียวอย่าก่อเรื่ อง
อีกล่ะ‛
‚เอ๊ ะ ลูกคนนี ้ ใครเป็ นแม่เป็ นลูกกันแน่เนี่ย‛ ภาวินีเก็บของที่
ได้ รับมาเข้ าตู้พร้ อมตะโกนตอบบุตรสาวเสียงแข็ง ส่งค้ อนให้ อีกวงใหญ่
รู้ว่าเคยก่อเรื่ องมาก่อนแต่ก็ไม่คิดจะสร้ างเรื่ องขึ ้นมาอีก ด้ วยนึกสงสาร
บุตรสาวจับหัวใจ ที่พลาดไปแล้ วก็ให้ มนั ผ่านไป ต่อไปนี ้นางสัญญากับ
ตนเองว่าจะไม่ทําตัวให้ น่าอเนจอนาจแบบนันอี ้ ก
เช้ าวันถัดมา พิสชาเข้ าไปหาอิศราที่บริ ษัท พกพาความน้ อย
เนื ้อตํ่าใจที่สะสมมานานวันมาด้ วยเต็มขีดผสมปนเปไปกับความกรุ่น
โกรธอีกพอควร นึกอยู่แล้ วว่าเขาต้ องคิดกับเธอเช่นนี ้ หาว่าเธอเป็ นตัว
ปั ญหา แต่เธอเองก็ไม่อยากไปพูดหรื อแสดงความเกรี ย้ วกราดใส่เดี๋ยว
จะหาว่าเธอจ้ องจะจับคนอย่างอิศรา และเธอก็พร้ อมจะหลีกทางให้
ฉัตรปวีร์และเขาได้ สมรักกัน ไม่เคยคิดเกินเลยถึงขนาดจะใช้ ชีวิตด้ วย
กับเขาเลยสักนิด เพราะรู้สถานะของตัวเองดี
หญิงสาวเสียเวลาเดินหา เพราะอิศราย้ ายห้ องทํางานใหม่ เมื่อ
ถึงแล้ วยังต้ องนัง่ รอที่โต๊ ะรับแขก ด้ วยว่าเลขานุการคนใหม่ของเขาที่
รับมาแทนพรรณรายบอกให้ รอ เธอต้ องรอนานมากกว่าสองชัว่ โมง พอ
เดินไปถามแม่เลขาสาวผมแดงกระโปรงสันจู ้ ้ ด ที่นงั่ แต่งหน้ าอยู่ว่าเขามี
แขกหรื ออย่างไรถึงต้ องรอนานขนาดนี ้ อีกฝ่ ายก็อกึ อักแล้ วอ้ อมแอ้ ม
ตอบออกไปว่าไม่มี เท่านันเองพิ ้ สชาก็ออกอาการโกรธจนควันออกหูที่
เขาให้ รอแบบไม่มีสาเหตุ ถือวิสาสะเปิ ดประตูเข้ าไปเสียเลย
‚ฉันเอาของมาคืนค่ะ‛ คนที่รออยู่เป็ นนานสองนานพูดจบ ล้ วง
ของที่เป็ นแหวนวงที่เขาเคยสวมให้ กบั มือ กล่องแว่นสายตาแสนแพง
ที่อิศราเคยพาไปตัด และเงินห้ าร้ อยแปดสิบบาทลงบนโต๊ ะของเขา
‚อะไรครับ‛ อิศราเลิกคิ ้วถาม สีหน้ าติดจะยียวนอยู่สกั หน่อย
นัน่ ยิ่งทําให้ เธอปรี ด้ แตก แต่ก็ต้องพยายามควบคุมอารมณ์
‚ฉันบังเอิญเจอคุณฉัตร คุณฉัตรบอกให้ ฉนั เอาของมาคืนคุณ
ค่ะ แล้ วที่จําได้ ก็มีแค่สองสามอย่างนี ้ที่คณ
ุ เคยให้ ฉนั ‛
 ‚คุณเจอฉัตรเหรอ‛
อิศราถามกลับทันที ตอกยํ ้าความเจ็บปวดในใจที่มีอยู่แล้ วของ
เธอให้ มนั ทรมานมากยิ่งขึ ้น ‚ค่ะ ฉันบังเอิญเจอคุณฉัตร แล้ วก็ขอบอก
เอาไว้ เลยนะคะว่าไม่ต้องกังวลไปหรอกนะคะว่าฉันจะมาวอแวหรื อ
วุน่ วายอะไรกับคุณอีก อ้ อ แล้ วของที่คณุ ต้ องการฉันก็เอามาให้ คณ
ุ แล้ ว
นะคะ‛
‚ของอะไร ทําเป็ นเด็กๆไปได้ ที่พอจะเลิกกันแล้ วก็จะมาคืนข้ าว
คืนของ แล้ วไหนของที่ผมต้ องการ ไม่เห็นมีเลย‛ อิศรากอดอกบอกสี
หน้ ายียวนแบบเดิมไม่เปลี่ยน
‚เราเคยรักกันด้ วยเหรอคะถึงจะมาเลิกกันได้ แล้ วอีกอย่างฉันก็ไม่ใช่
เด็กๆด้ วย‛
‚เอายังงี ้ดีกว่า ฉัตรคุยอะไรกับคุณ‛ อิศราเปลี่ยนคําถามให้ คนที่พกเอา
ความโกรธ ความน้ อยใจ พ่วงท้ ายด้ วยความเข้ าใจผิดที่เขารู้ดีวา่ ฉัตรป
วีร์จงใจทําให้ เกิดขึ ้นเพื่อให้ พิสชามาหาเขา มาให้ เขาจัดการเอง ร้ าย
จริ งๆแม่ตวั ดี อิศรานึกแบบขําๆ
พิสชาถอนใจแล้ วบอกเขาด้ วยความรู้สกึ ป่ วนมวนในท้ อง เธอ
ยังคงคิดว่าอิศราและฉัตรปวีร์กลับไปคบหากันแล้ ว ‚เธอบอกให้ ฉนั คืน
ของสําคัญให้ คณุ และให้ อภัย อโหสิกรรมให้ คณ
ุ ที่ทําอะไรไว้ กบั ฉันบ้ าง
และแน่นอนว่าฉันเข้ าใจดีว่าที่คณ ุ ทําทังหมดนั
้ น่ มัน...มันเป็ นเพราะ
เหตุการณ์หลายๆอย่างบังคับให้ คณ ุ ต้ องทํา‛ พิสชาหยุดแล้ วกลืนก้ อน
สะอื ้นที่มนั ตีตื ้นขึ ้นมาอีกครัง้ แล้ วพูดประโยคนี ้ด้ วยความน้ อยเนื ้อตํ่าใจ
‚ทําเหมือนว่าคุณรักฉัน‛
‚อืม แล้ วฉัตรบอกอะไรคุณอีก‛ อิศรายิ ้มกว้ างขึ ้นอีก พอจับทาง
ได้ ก็เริ่ มซักต่อ สร้ างความไม่พอใจให้ คนที่อยากจบเรื่ องราวทังหมดไม่
้
น้ อย พิสชาเบือนหน้ าหนีไปอีกทาง ‚ฉันก็ตกลงไงคะ ฉันไม่ถือโทษโกรธ
คุณหรอกค่ะ ถือว่าเราเลิกแล้ วต่อกัน ฉันต้ องลืมมันให้ ได้ ‛
‚คุณลืมได้ จริ งๆเหรอพิสชา‛ อิศราถามแล้ วลุกขึ ้นยืนเดินตรงมา
หาเธอที่นงั่ เก้ าอี ้คนละด้ านกับเขา
‚แน่นอน ฉันลืมได้ อยู่แล้ วค่ะ‛ พิสชากลํ ้ากลืนบอกพร้ อมไสข้ าว
ของบนโต๊ ะคืนให้ เขา อิศราก้ มมองสิ่งของที่เธอผลักมาหา แล้ วเงยหน้ า
บอก ‚แต่ผมไม่มีทางลืมเรื่ องระหว่างเรา‛
‚พอเถอะค่ะ ถ้ าจะเป็ นพระคุณกรุณาอย่าให้ ความช่วยเหลือ
อะไรฉันอีก แค่นี ้ฉันก็ชดใช้ จนไม่หมดอยู่แล้ ว‛ พิสชาบอกเสียงสัน่
เพราะจริ งๆแล้ วเธอเองก็คงตัดใจไม่ได้ ง่ายๆหากยังมีเขาวนเวียนอยู่
ใกล้ ๆ ‚ฉันว่าธุระของฉันคงมีเท่านี ้ ลาก่อนนะคะ‛ พิสชาลุกยืนแล้ วหัน
หลังเดินไปที่ประตู อิศราเดินตามหลังมา และก่อนที่เธอจะไปถึง
ทางออกที่คงตัดเขาทังเขาและเธอไปจริ
้ งๆ มือและแขนแข็งแกร่งก็รวบ
ร่างบอบบางเข้ าหาอกอุ่นๆ กระซิบคําหวานที่ข้างหู
‚ผมรักคุณ พิสชา ได้ โปรดอย่าเดินไปจากผม‛
‚รักเหรอคะ รักภาษาอะไรของคุณ คุณไล่ฉนั ให้ ออกไปจากที่นี่
ด้ วยซํ ้า‛ คนที่เจ็บจนฝั งใจรื อ้ ฟื น้ เรื่ องที่ทําให้ นอนร้ องไห้ อยู่เป็ นนาน ต่อ
ว่าเขาทังนํ้ ้าตา ยืนหันหลังตัวสัน่ ภายใต้ อ้อมกอดของอิศรา
อิศราพลิกตัวคนในอ้ อมกอดให้ หนั มาสบตา ก่อนไล้ หยาดนํ ้า
สองข้ างแก้ มออกให้ อย่างเบามือ ‚ผมไล่เพราะมีคนซ่อนกล้ องเอาไว้
และผมก็ไม่อยากให้ คนที่อยู่เบื ้องหลังเรื่ องนี ้รู้ว่าผมรักคุณ เป็ นห่วงคุณ
มากขนาดไหน ผมถึงต้ องกลันใจออกปากไล่
้ คณ ุ ไปไงเล่าพิสชา‛
พิสชาตกใจที่เขาสารภาพออกมาแบบนัน้ ช้ อนตาขึ ้นถาม ‚จริ ง
เหรอคะ‛
‚ไม่ร้ ูสิ คิดเอาเองก็แล้ วกันว่าผมมีเหตุผลอะไรต้ องโกหกคุณ‛
อิศราได้ ทีทําเป็ นงอนบ้ าง
‚ก็แล้ วทําไมไม่บอกฉันบ้ างว่าคุณคิดอะไร ทําอะไรอยู่ หรื อคุณ
ไม่ไว้ ใจฉันคะ‛
‚ไว้ ใจสิ แต่ผมอยากให้ คณ
ุ โกรธผมแล้ วก็งอดแง่ดใส่ผมแบบนี ้นี่
นา‛
 ‚คนบ้ า ประสาทหรื อเปล่าเนี่ย จะมาอยากให้ ฉนั โกรธคุณ แล้ ว
ทําง่อดแง่ดใส่ทําไม‛ คนที่ถกู ทําให้ ง่อดแง่ดเว้ นจังหวะไว้ ครู่หนึง่
ตัดสินใจถาม ‚ฉันอยากถามอะไรคุณซักอย่าง‛
‚หลายๆอย่างก็ได้ ครับ‛
‚คุณกับคุณฉัตร‛
‚ผมรักและหวังดีกบั ฉัตรเสมอ แต่มนั เปลี่ยนรูปแบบจากรัก
แบบหนุ่มสาว ไปเป็ นแบบเพื่อน แบบพี่แบบน้ องตังนานแล้
้ วครับ‛
‚แล้ วทําไมคุณยังเก็บรูปคุณฉัตรเอาไว้ อยู่เลยคะ แล้ วคุณ
นํ ้าตาลล่ะ เธอไม่หงึ ไม่หวงคุณเลยเหรอ‛
‚ผมเก็บไว้ แต่คณ
ุ จะเชื่อผมไหมว่าผมไม่ได้ คิดอะไร แถมลืมไป
แล้ วด้ วยว่ามีรูปฉัตรในนัน้ คุณก็เห็นนี่ว่าผมไม่ตงหราเอาไว้
ั้ ข้างนอก
ขนาดอยู่ในลิ ้นชักยังมีคนแอบเห็นอีกนะนัน่ ‛อิศราอธิบายพร้ อมรอยยิ ้ม
อดแซวไม่ได้ ในตอนท้ าย แล้ วเสริ มต่อ ‚ส่วนนํ ้าตาลกับผม เรานับถือกัน
แบบพี่แบบน้ องเหมือนกันครับ เอาเป็ นว่าผมกับนํ ้าตาลเราไม่เคยคิดใน
เชิงชู้สาวกันตังแต่
้ แรกก็แล้ วกัน‛
‚อ้ าว งันคุ
้ ณสองคนก็...‛
‚ครับ เราจงใจให้ คนอื่นมองมาแบบนัน้ เลยต้ องสวมรอยเป็ น
แฟนกัน‛
 อิศรายิ ้มแล้ วก้ มหน้ าลงมาแตะจมูกเธอด้ วยจมูกของเขา เรี ยก
เลือดในกายสาวให้ ร้อนระอุแล้ วพากันมารวมกันที่ใบหน้ าของเธอได้ ไม่
ยากเท่าไรนัก ‚จะทําอะไรคะ‛ พิสชาถามเขาออกไปแก้ เก้ อ เมื่อความ
ใกล้ ชิดสร้ างความวูบวาบหวัน่ ไหวให้ ตนเองไม่น้อย ทําไมอิศราถึงกล้ า
รุ่มร่ามกับเธอแบบนี ้ ที่นี่มนั ไม่ใช่สถานที่สว่ นตัวเสียหน่อย
‚อยากทําเยอะเลย แต่ไม่ร้ ูจะเริ่ มจากไหนก่อนดี‛
‚อย่าทําเป็ นมาพูดดีหน่อยเลย คุณปล่อยให้ ฉนั คิดมากสับสน
วุน่ วาย แล้ วยังที่บอกว่ารัก ว่าห่วงนี่อีก มีแต่คณ
ุ ธีระที่คอยดูแลฉัน นี่ฉนั
ว่าจะตามจีบคุณธีระแล้ วนะ ค่าที่ว่าเขาใส่ใจฉันมากกว่าคุ...‛ อิศราปิ ด
ปากคนช่างยอกย้ อนด้ วยปากของเขา แล้ วสอดแทรกร้ อนระบุรุกไล่ใน
อุ้งปากของเธอ มือของเขาลูบไล้ ไปทัว่ แผ่นหลังบอบบางอย่างโหยหา
เจ้ าของอรชรมานานนับเดือน แล้ วก็คิดอย่างยินดีที่สามารถอดทนรอได้
จนถึงวันนี ้
‚ผมไม่ได้ ไปหาคุณเพราะมัวแต่จดั การกับเรื่ องยุ่งๆอยู่‛ อิศรา
ผละแล้ วบอกเสียงพร่า ก้ มลงหอมแก้ มนวลฟอดใหญ่ ‚ต่อไปนี ้ ห้ ามคุณ
ชื่นชมใครต่อหน้ าผม เพราะผมไม่ชอบให้ คณ ุ มองใคร ห้ ามรักใคร
เพราะ‛ อิศราดันไหล่คนในอ้ อมกอดออกห่างเล็กน้ อย สบตาของเธอ
ด้ วยตาคมลึกซึ ้งคูน่ นั ้ บอกเสียงทุ้มนุ่มละมุน
‚ผมรักคุณ‛
‚แล้ วคุณล่ะรักผมบ้ างไหม‛
หน้ าสวยหวานของคนถูกถามแดงกลํ่าเมื่อถูกบอกรักพร้ อมกับ
กิริยาอาการถึงเนื ้อถึงตัวจากเขา ไม่ร้ ูว่าทําไมเธอถึงได้ โหยหาสัมผัสนี ้
จากเขาเช่นกัน ตาหวานที่เขาเคยค่อนว่าอย่าเที่ยวไปส่งประกายให้ ใคร
อื่นนัก มองชายตรงหน้ าด้ วยแววตาหวานซึ ้ง หัวใจค่อยๆพองโตจนอึด
อัดแน่นจุกไปหมด ก่อนจะเม้ มปากแล้ วยิ ้มหวานส่งให้ ‚ไม่บอกหรอก
ค่ะ‛
‚คอยดูเถอะ ผมจะทําให้ คณ
ุ บอกรักผมให้ ได้ ‛ อิศราบอกคน
ปากแข็งด้ วยแววตาหมายมาดปนรักใคร่ ก่อนจะแสดงความรักของเขา
ต่อจากที่บอกในคราแรก จนพิสชาต้ องเป็ นฝ่ ายขอร้ องให้ เขาหยุด เขา
ถึงยอม
‚แต่งงานกับผมนะ‛
พิสชายิ ้มจนตาหยีเป็ นสระอิ ‚เราแต่งกันแล้ วนี่คะ‛ อิศราบิดจมูก
คนพูดด้ วยความมันเขี ้ยว ‚ผมอยากทําให้ มนั ถูกต้ องนี่นา นะ แต่งงาน
กับผมนะ‛ พิสชาโถมตัวเข้ ากอดเขา พยักหน้ ากับอก ตอบรับสันๆเสี ้ ยง
แผ่วแต่แสนหวานเหลือเกินในความรู้สกึ ของอิศรา ‚ค่ะ‛
บทส่งท้ าย
หลังวิวาห์ร้ายๆ
ร่างทังสองที
้ ่นวั เนียกันตังแต่
้ เปิ ดห้ องเข้ ามาได้ ไม่ทนั พ้ นหน้ า
ห้ องดี อิศราก็ผงะหนี ปิ ดปากตนเองตรงไปยังห้ องนํ ้าทันที เสียงโอ๊ กอ๊ า
กดังออกมาเป็ นระยะ จนพิสชาต้ องเดินตามเข้ าไปดู ถามด้ วยความเป็ น
ห่วง เพราะตังแต่
้ ร้ ูจกั กับเขา ไม่เคยสักครัง้ ที่จะเห็นเขาเจ็บไข้ ได้ ป่วยใด
ใด
‚เป็ นอะไรไปคะ‛
พิสชาเดินไปหยิบผ้ าเช็ดหน้ าที่ชบุ นํ ้าแล้ วบิดหมาดส่งให้ อิศรา
รับมาเช็ดหน้ าเช็ดตา แล้ วมองสบตาหวานกับหญิงสาวตรงหน้ า ยังหา
คําตอบไม่ได้ กบั อาการของตน ‚เอ หรื อจะผะอืดผะอมที่ต้องมาซื ้อรี
สอร์ ทที่นี่กนั คะ‛ คนถามสัพยอกในที
‚นัน่ สิ แพงก็แพง ยังบริ การห่วยอีกเนอะคุณว่าไหม‛
‚ถ้ าฉันเป็ นเจ้ าของนะจะรี โนเวทใหม่ให้ หมดเลย‛ พิสชาบอกสี
หน้ าเปื อ้ นยิ ้มใส่คนที่เริ่ มยียวนก่อน อิศรายิ ้มตอบแล้ วเดินออกไปหยิบ
บางอย่างส่งให้ เธอรับกระดาษแผ่นนันมาถื ้ อ แล้ วก็ต้องยกมุม
ปากกว้ างขึ ้น ถามเขาเสียงกระตือรื อร้ น ‚นี่คณ ุ ซื ้อให้ ฉนั เหรอคะ‛
 ‚คุณต้ องทํามันให้ ดีดีด้วยล่ะ ไม่งนผมจะเอาไปรี
ั้ วิวลงเว็ปให้
เละเลย‛
‚เอ๊ ะ ที่นี่ก็ของคุณเหมือนกันนะ จะทําแบบนันทํ
้ าไมคะ คนบ้ า‛
‚ผมล้ อเล่นน่าที่รัก พรุ่งนี ้ผมว่าคงต้ องไปหาหมอแล้ วล่ะ ว่า
ทําไมถึงได้ ร้ ูสกึ แย่ขนาดนี ้ นี่มีมนึ ๆเวียนๆหัวด้ วยนะ‛
‚เหรอคะ บัวว่าคุณไม่ต้องไปหรอกค่ะ เพราะบัวรู้แล้ วว่าคุณ
เป็ นอะไร‛ พิสชาบอกยิ ้มๆ คนที่มีทีท่าไม่สบายย้ อนถามหน้ าตาจริ งจัง
‚คุณยิ ้มทําไม นี่ผมไม่สบายอยู่นะ‛
‚ยิ ้มสิคะ เพราะไม่แน่วา่ คุณจะป่ วยแทนบัวมังคะ‛
้
อิศราขมวดคิ ้วมุ่น ไม่เข้ าใจความหมายที่อีกคนบอก แล้ วพอได้
ยินว่าเธอป่ วย ก็กลับเป็ นห่วงคนพูดขึ ้นมาทันที ลืมอาการของตนไปเสีย
สิ ้น ‚คุณป่ วยเหรอที่รัก คุณเป็ นอะไร‛
‚ไม่บอกค่ะ‛ คนที่บอกว่าป่ วยเล่นตัวแล้ วเดินหนีไปอีกทาง
‚เฮ้ เดี๋ยวสิ อย่าเดินหนีผมแบบนี ้นะ‛
พิสชาเดินเร็วๆตังใจจะข้
้ ามมาอีกห้ อง แต่ไม่ถึงครึ่งก้ าวก็โดน
คนที่บอกว่าตนเองป่ วย กอดรัดจากทางด้ านหลังแล้ วพลิกตัวมาลงโทษ
ด้ วยการระดมจูบไปทัว่ หน้ าแล้ วจบลงที่ริมฝี ปากสีหวานสดแบบ
ธรรมชาติ
‚อื ้ม‛
เสียงจากลําคอระหงหลุดออกมาได้ เพียงเท่านัน้ ก็โดนเขาดัน
จนติดโต๊ ะวางของ แล้ วยังไม่สนใจใยดีอะไร พาร่างสมส่วนของเธอยก
แล้ ววางพาดหมิ่นเหม่บนนัน้ จัดแจงถอดเสื ้อออกอย่างไม่รีรออีกต่อไป
‚ไม่ได้ นะคะ บัวป่ วยอยู่นะ แล้ วนี่มนั ก็กลางวันอยู่เลย แถมยัง
โล่งโจ้ งแบบนี ้อีก‛
พิสชาผลักอกเขาออก ทําท่าจะลงจากโต๊ ะแต่โดนเขารัง้ ไว้ ทนั
อิศรายิ ้มเจ้ าเล่ห์ให้ แล้ วบอก ‚แล้ วคุณจะชอบทูนหัว เชื่อสิวา่ กลางวัน
ผมก็ทําให้ คณ ุ ร้ องเรี ยกแต่ชื่อของผมได้ ‛
‚ไม่เอาค่ะ‛
อิศราไม่สนใจอีกต่อไปว่าใครจะป่ วยหรื อไม่ ริ มฝี ปากร้ อนระอุ
ถูกประทับเร่งเร้ าระดมจุมพิตร้ อนซํ ้าแล้ วซํ ้าเล่าราวกับต้ องการบอกถึง
ความปรารถนาที่มี ‚ไม่เอาค่ะ‛ หญิงสาวออกปากปรามสวนทางกับ
ปฎิกิริยาตอบสนองเอาใจคนที่กําลังป่ ายสองมือโลมลูบทัว่ เรื อนร่างที่
เริ่ มมีนํ ้ามีนวลขึ ้นมากกว่าแต่ก่อน
‚นี่มนั กลางวันนะคะใครรู้เข้ าล่ะก็...จะเอาหน้ าไปไว้ ไหน‛
‚ต้ องสนใจทําไม ใครจะรู้ก็ร้ ูไปสิ นี่เราเป็ นของกันและกันแล้ วนะ ไม่ได้
แอบลักลอบมาจู๋จี๋กนั สักหน่อย‛
‚แต่ห้องนี ้มันโล่งนี่คะ ดูสิผ้าม่านก็ยงั เปิ ดโล่งแบบนันอี
้ ก‛
‚แล้ วไงครับ‛ ชายหนุ่มหยุดโลมเล้ า ส่งสายตาคาดคันหญิ
้ งสาวในอ้ อม
กอด‚บัวไม่ใช่พวกชอบโชว์นี่คะ‛
‚อ้ าว...นึกว่าชอบเหมือนกัน‛อิศราเย้ าแล้ วผละออก เดินไปปิ ดม่านหนา
สีทบึ ให้ ทบกันตามใจคนขี ้อาย แล้ วก็ต้องเดินแกมวิ่งกลับมารวบเอวคน
ที่ออกอุบายให้ เขาไปปิ ดม่านให้ เข้ าไปล้ มตัวลงบนโซฟาเบดไม่ห่างจาก
ที่เดิมเท่าใดนัก ‚นัน่ แน่ หลอกให้ เดินไปปิ ดม่านแล้ วจะหนีไปข้ างนอกใช่
ไหม เดี๋ยวนี ้เก่งขึ ้นนะเนี่ย‛
‚ได้ ครูดีนี่คะ‛
‚ไหนดูสิ ว่าครูเขาสอนอะไรให้ บ้าง‛ ริ มฝี ปากนุ่มหมดโอกาสตอบ
เพราะอิศราควานหาความฉํ่าหวานไม่ยอมหยุด ยิ่งร้ อนและยิ่งวาบ
หวามทวีความรุนแรงยิ่งกว่าเดิม หญิงสาวหมดทางต่อต้ านต่ออารมณ์
พิศวาสที่ถกู ปลุกเร้ าเอาแต่ใจ สองแขนเรี ยวโอบรัดแผ่นหลังกว้ างรัง้ ร่าง
ของเขาให้ เข้ ามาแนบชิด เสียงครางสะท้ านแผ่วเข้ าแทนการห้ ามปราม
อย่างไม่อาจอดกลัน้
‚คุณอิศคะ‛ เธอเองกลับกลายเป็ นฝ่ ายยื่นมือไปปลดกระดุมเสื ้อของเขา
จนหมดแถว แล้ วยังช่วยปลดตะขอกางเกงอีก เรี ยกเสียงหัวเราะชอบใจ
ให้ ครูคนดีที่รอดูผลงานศิษย์รัก ดวงตาสีเข้ มฉํ่าเยิ ้มรอยยิ ้มสุขสมผุด
พรายพอใจกับปฏิกิริยาตอบสนองของคูร่ ักชัดแจ้ ง
อิศราก้ มลงประทับจุมพิตอีกครัง้ ส่งลิ ้นร้ อนชื ้นเข้ าไปหยอกล้ อเกี่ยวพัน
สลับดูดดึงปรนเปรอด้ วยจังหวะเร่าร้ อน
ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนมืออีกข้ างลงไปตามแนวสันหลังจนถึงเอวขอดกิ่ว
ออกแรงดันให้ ร่างที่ดเู หมือนจะอิ่มขึ ้นแนบชิด เขาดึงเสื ้อของเธอขึ ้นจน
พ้ นศรี ษะ ก่อนจะเอื ้อมมาทางข้ างหลัง ปลดตะขอบราออกตามลําดับ
ไม่รีบร้ อน ทรวงอกอิ่มดีดตัวขึ ้นอวดโฉมต่อสายตา อิศราอดไม่ได้ ที่จะ
ก้ มลงครอบครองเม็ดสีแดงกลํ่าที่คดั ตึงรอรับสัมผัสของเขาด้ วยริ ม
ฝี ปาก ดูดกลืนขบเม้ ม มือหนาค่อยๆ เลื่อนลงผ่านหน้ าท้ องแบนราบ
สะโพกพายและขาเรี ยว
อิศราเลื่อนใบหน้ าขึ ้นแล้ วมอบจุมพิตให้ เธออีกครัง้ ฝ่ ามือกับริ มฝี ปาก
ของเขาทํางานร่วมกันได้ อย่างดีเยี่ยม เขาแค่ปล่อยให้ มนั เป็ นไปตาม
ธรรมชาติและความต้ องการของร่างกาย
ฝ่ ามือร้ อนลูบผ่านสีข้างเนียนนุ่มไปยังสะโพกผาย บีบเค้ นบันท้
้ ายแล้ ว
เลื่อนผ่านลงไปยังขาเรี ยว ลูบไล้ เข้ าด้ านใน เสียงครางเบาๆ ดังขึ ้นพร้ อม
ร่างกายที่แอ่นขึ ้นรับสัมผัสของเขา ไม่รอช้ าที่จะตอบสนองปลายนิ ้ว
เรี ยวสัมผัสจุดอ่อนไหวไล้ วนแล้ วแทรกเข้ าไปอย่างลํ ้าลึก เธอพร้ อมแล้ ว
สําหรับเขา
จัดการกับเสื ้อผ้ าตัวเองโดยไม่ผละห่างด้ วยซํ ้าเขาทําราวกับว่าการอยู่
ห่างจากเธอวินาทีเดียวอาจทําให้ เขาทรมานอย่างแสนสาหัส ก่อนแทรก
กายเข้ าไปที่หว่างขาเรี ยวเล็กเลื่อนกายขึ ้นเต็มเติมซึง่ กันและกัน
รับรู้ได้ ถึงสะโพกของเธอที่เริ่ มขยับเบียดเข้ าหาอย่างเรี ยกร้ อง อิศราดัน
ตัวไว้ ไม่ให้ นํ ้าหนักกดทับบนร่างบอบบางแสนรัก ค่อยๆขยับตัวเนิบหยัง่
ลึก แว่วเสียงหวานครางตอบรับอย่างสุขสม จังหวะการโจนจ้ วงถูกเร่ง
เร้ าด้ วยจังหวะรุนแรงอย่างที่ต้องการ
‚เร็วอีกค่ะ‛ เสียงหวานพรํ่ าบอกพร้ อมขยับกายเข้ าหาด้ วยจังหวะที่
สอดคล้ อง เร่งเร้ าให้ เขาปลดปล่อยเธอจากความทรมานอันแสนซ่านนี ้
อิศราเร่งจังหวะการโถมเข้ าหาตามคําเรี ยกร้ องทังของเธอและความ
้
ต้ องการจากส่วนลึกของเขาเอง สองร่างสัน่ ระริ กเกร็งแข็ง ความทรมาน
อัดแน่นภายในกาย ร่างของสองหนุ่มสาวขับเคี่ยวกันและกัน แล้ วแปร
เปลี่ยนเป็ นแบ่งปั นหฤหรรษ์ สดุ ลํ ้าลึกอย่างที่จะหาสิ่งใดเสมอเหมือน
ต่างพากันล่องลอยสูว่ ิมานระยับพรายคว้ างในห้ วงอารมณ์ดื่มดํ่าทะลัก
ทลายเสียวซ่านหาไหนจะเปรี ยบปาน แล้ ววนเวียนตักตวงความสุขให้
กันและกันต่อจนพอใจ
ส่งท้ ายพ่ายหัวใจรัก
‚คุณแม่ขา‛
เสียงเล็กๆตะโกนเรี ยกบุพการี ที่หายไปจากเตียงนอน เจ้ าของตําแหน่ง
คุณพ่อคุณแม่ที่กําลังแตะปากกันอยู่ ผละออกจากกันโดยไว
‚บัวบอกแล้ วว่าลูกจะตื่น คุณนี่‛ พิสชาตีแขนคนต้ นคิดที่อยากเปลี่ยน
บรรยากาศให้ ออกมายังห้ องที่ใช้ รับแขกภายในห้ องชุดด้ วยกัน เรี ยก
เสียงหัวเราะของอิศราจนพิสชาย่นหน้ าด้ วยความอายในความคิด
พิเรนท์เปลี่ยนสถานที่ของเขา แล้ วคนเป็ นแม่ก็เดินหนีลิ่วๆไปตามเสียง
เรี ยก
‚ขาลูกไหม‛
‚คุณแม่จ๋าไปไหนมาคะ‛
‚คือคุณพ่อจ๋าหิวน่ะค่ะ เลยให้ คณ
ุ แม่จ๋าออกไปทําอะไรให้ ทานหน่อย
ลูกไหมฝั นร้ ายเหรอคะลูก‛ อิศราที่เดินตามเข้ ามาเป็ นฝ่ ายตอบแทน
แล้ วส่งสายตามีความหมายไปให้ คนเป็ นแม่
‚ลูกไหมตื่นเพราะหาคุณแม่ไม่เจอค่ะ ลูกไหมเลยตื่น ตื่นแล้ วลูกไหมก็
กลัว เพราะลูกไหมไม่เห็นคุณแม่ พอกลัวลูกไหมก็นอนไม่หลับ‛ สาว
น้ อยลูกไหมวัยสี่ขวบบอกด้ วยสีหน้ าง่วงงุน แต่กลับนอนเองไม่ได้ ทําที
เป็ นอ้ อน
‚จะให้ คณุ แม่เล่านิทานให้ ฟังใช่ไหมคะ‛ พิสชาเสริ มท้ ายให้ อย่างรู้ทนั
บุตรสาว เพราะน้ อยครัง้ ที่จะตื่นกลางดึก และน้ อยครัง้ นักที่บตุ รสาวจะ
เป็ นเช่นนี ้
‚ค่ะ‛
‚เอาเรื่ องอะไรดีน้า…เรื่ องนี ้ก็แล้ วกันนะคะ‛ พิสชาบอกเด็กหญิงตัวน้ อย
ที่นอนคลุมผ้ ารอฟั งนิทานจากมารดา
‚กาลครัง้ หนึง่ นานมาแล้ ว มีเด็กชายคนหนึง่ มีชื่อว่า ความรัก เด็กชาย
ความรักไม่ร้ ูว่าตัวเองนันเกิ
้ ดขึ ้นมาได้ อย่างไร เพราะเขาไม่เคยเห็นผู้ให้
กําเนิดเลยสักครัง้ เดียว เด็กชายความรักเกิดขึ ้นมาท่ามกลางความ
มืดมนและว่างเปล่า‛ คนเล่าหยุดแล้ วรอจังหวะแล้ วเล่าต่อ
‚เด็กชายความรักเฝ้าตามหาอะไรบางอย่างที่ทําให้ ตวั เขาเองนันไม่ ้ ร้ ูสกึ
เหน็บหนาว เพราะเขาอ้ างว้ างเหลือเกิน เขารู้สกึ ว่ามีอะไรบางอย่างขาด
หายไป เด็กชายความรักจึงออกเดินทางบนถนนสายที่ไม่มีจดุ เริ่ มต้ น
ถนนเส้ นนี ้ก็ดเู หมือนจะยาวออกไปในความมืดมิอ และดูท่าว่าจะไม่มี
จุดสิ ้นสุดเสียด้ วย เด็กชายความรักจึงรู้สกึ ท้ อใจ เมื่อไรนะเขาถึงจะเจอ
เพื่อนร่วมทางเสียที‛
คนเล่าหยุดเว้ นจังหวะ มองเห็นลูกน้ อนตาปรื อ แต่ยงั ตังใจฟั
้ ง จึงเล่าต่อ
‚และแล้ วแสงสว่างเล็กๆก็กระพริ บพราวท่ามกลางความมืดรอบกาย
ก่อนจะหายวับไปในที่สดุ แต่แล้ วกลับมีแสงสว่างเกิดขึ ้น เด็กชายความ
รักรี บเดินเข้ าไปใกล้ ๆตรงนันเองที
้ ่เขาพบใครคนหนึง่ กําลังนัง่ กอดเข่าอยู่
อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย และเธอก็คือเด็กหญิงจริ งใจนัน่ เอง‛
‚เด็กหญิงจริ งใจเล่าว่าเธอถูกสัง่ ให้ มาเฝ้ารอใครบางคนตรงนี ้ และเธอก็
รอมานานแล้ วด้ วย นานจนท้ อแล้ วก็หมดหวัง แล้ วพอเธอเห็นแสงสว่าง
รํ าไร ความรักก็เดินมาหาเธอ ทังสองยิ
้ ้มให้ กนั ไม่มีใครพูดอะไรอีก แล้ ว
ทังคู
้ ก่ ็จบั มือกันพากันก้ าวดเนออกไปพร้ อมกัน‛
สาวน้ อยหลับตาลงไปแล้ ว คุณแม่มองลูกน้ อยก่อนจะอมยิ ้ม ลูบศรี ษะ
ด้ วยความรักเอ็นดู
‚อยากฟั งต่อครับ‛ เด็กโข่ง ลูกชายคนโตอ้ อนทังปากและตาให้
้ คนเล่า
เอื ้อนเอ่ยวาจาหวานไพเราะขับกล่อม
พิสชาย่นจมูกแล้ วเล่าต่อ
‚ทังสองค่
้ อยๆพากันก้ าวเดินออกไปอย่างช้ าๆไม่รีบร้ อน เมื่อเจอลม
มรสุมพัดกระหนํ่าเข้ ามาบ้ าง ทังคู
้ ก่ ็จบั มือกันเอาไว้ ไม่เคยปล่อยจากกัน
ผ่านลมที่โหมกระหนํ่าผ่านความมืดมิดและความเหน็บหนาว ผ่าน
หลายสิ่งหลายอย่างมาด้ วยกัน และแล้ วก็มีเด็กน้ อยอีกสองคนจูงมือกัน
เดินเข้ ามาหา‛
‚เด็กน้ อยคนหนึง่ ดูบอบบาง อีกคนดูเข้ าแข็งใช่ไหมครับ‛ อิศราส่งเสียง
เล็กๆเหมือนเด็กน้ อยถามคนเล่า
‚ค่ะ ทังสองแนะนํ
้ าตัวเองว่าชื่อ ความประทับใจ และก็ ความผูกพัน ‛
‚ความรักและความจริ งใจอุ้มเด็กทังสองแล้
้ วพากันเดินทางไปด้ วยกัน
เส้ นทางที่เคยมืดมิดก็เริ่ มมีแสงสว่างรํ าไร ถนนที่ดยู าวไกลไม่มีที่สิ ้นสุด
ตอนนี ้กลับเห็นปลายทางมีแสงสว่างริ บหบี่แล้ ว ในใจของพวกเขาเกิด
ความหวังขึ ้น
แต่แล้ ว ก็มีเงาทะมึนของปี ศาจสองตัวมาทาบทับ เงาปี ศาจพวกนัน่ โอบ
ล้ อมพวกเขาไว้ พวกมันแนะนําตัวเองว่า‛
‚ความแตกร้ าว กับ ความเศร้ า ใช่ไหมฮับ ‛ อิศราแทรกขึ ้นก่อน
‚ใช่แล้ วค่ะ เด็กน้ อยที่ชื่อความประทับใจร้ องไห้ จ้าเพราะมันช่างน่ากลัว
เหลือเกิน แล้ วร่างบอบบางนันก็ ้ ยิ่งจางลงไปราวกับจะสลายหายไป
ความผูกพันจึงโผเข้ ากอดความประทับใจแนบแน่น พร้ อมกับปลอบจน
ความประทับใจหยุดสะอื ้น ร่างของเด็กน้ อยจึงกลับมารูปร่างเดิม
ในขณะที่ปีศาจสองตัวนันกลั ้ บมีสีหน้ าตื่นกลัว และร่างของพวกมันเอง
ที่กําลังสลายลงอย่างช้ าๆ‛
‚ความรักกับความจริ งใจเห็นดังนันจึ้ งกอดเด็กน้ อยทังสองเอาไว้
้ แน่น
ร่างทังสี
้ ่กอดกันกลมเป็ นหนึง่ เดียว ความแตกร้ าวและความเศร้ าเห็นทัง้
สี่เกาะเกี่ยวแนบแน่นจึงพากันกรี ดร้ องแล้ วสลายหายตัวไปในที่สดุ ทังสี
้ ่
จึงส่งยิ ้มให้ กนั พวกเขาทําสําเร็จแล้ ว‛
‚ทันใดนัน้ แสงสว่างก็จ้าไปทัว่ บริ เวณ ความรักรู้สกึ ว่าตัวเองกําลังลอย
ขึ ้นช้ าๆ ความอบอุ่นแผ่ซา่ นไปทัว่ ทุกอณู เสียงปริ ศนาดังกึกก้ องขึ ้น‛
‚พวกเจ้ าเข้ าใจแล้ วใช่ไหม ว่าทําไมข้ าถึงให้ พวกเจ้ าเดินทางร่วมกัน...
นับตังแต่
้ วนั นี ้ไป พวกเจ้ าจะรวมกันเป็ นหนึง่ เดียว จึงจะแข็งแกร่งและ
มัน่ คง พร้ อมเผชิญกับทุกปั ญหาและอุปสรรค‛
ทังสี
้ ่พยักหน้ าด้ วยความเข้ าใจ พวกเขารู้แล้ วว่า เขาเกิดมาทําไม มี
ความรัก ความจริ งใจ จึงเกิดความประทับใจ แล้ วจึงเกิดเป็ นความ
ผูกพัน บางครัง้ อาจมีปัญหาบางอย่างที่ทําให้ เกิดความแตกร้ าวและ
ความเศร้ า อาจทําให้ ความประทับใจลดน้ อยลง แต่ความผูกพันก็ยงั
เหนี่ยวรัง้ ทุกอย่างเอาไว้ สุดท้ ายทุกอย่างจะผ่านไปได้ ต้องมีพื ้นฐานนัน่
ก็คือความรักและความจริ งใจ‛ พิสชาจบประโยคพร้ อมสบสายตาคนที่
ยังคงฟั งอยู่ข้างกาย ก่อนจะส่งยิ ้มให้ เขา
อิศราโน้ มตัวมาจุมพิตหน้ าผากกมมนของแม่ทนู หัว บอกเสียงหวาน
‚คุณคือทุกอย่างของผมเลยครับที่รัก และคุณก็คือพื ้นฐานคําว่ารักของ
ผมด้ วยนะ รู้ตวั ไหม‛
‚คุณก็เหมือนกันค่ะ‛ พิสชายิ ้มทังใบหน้
้ า บอกเขาอย่างเอียงอาย แม้ จะ
มีพยานรักออกมาแล้ วหนึง่ คน แต่ก็ยงั ไม่คลายความรู้สกึ ประหม่าต่อ
เขาอยู๋ดี
อิศราบอกรักเสียงหนักแน่นอีกครัง้ สายตาของเขาอบอุ่นเฉก
เช่นทุกครัง้ จนคนฟั งอุ่นไปทังหั
้ วใจ ‚ผมรักคุณครับ สุดที่รักของผม‛
จบบริ บรู ณ์