บทที่ 1101 ชาติที่หนึ่ง

เสียงชรานี้ คลายกับไดถึงขีดสุดแลว ราวกับผูออนแรงใชพลังเฮือกสุดทายออกมา

ผานจักรวาลที่ไมสิ้นสุด ทะลุผานกาลเวลายาวนาน ดำดิ่งอยูทามกลางการเวียนวาย
สะทอนกองอยูในความวางเปลาที่มืดมิด กอนจะแผกระจายอยูขางหูหวังเปาเลอ
ดูเหมือนวาจะสัมผัสถึงจิตวิญญาณของเขา ทำใหจิตสำนึกของหวังเปาเลอปรากฏ
ความผันผวน ในความผันผวนนี้ยังคงออนแรง แตดวยเสียงที่แววมา ความผันผวนใน
จิตสำนึกเขา ก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งสุดทาย หวังเปาเลอสะดุงทั้งราง จิตสำนึก
ของเขาตื่นฟน ดวงตาของเขา…
ลืมขึ้นแลว
สิ่งที่เห็นไมใชดาวชะตา และไมใชสมุดแหงโชคชะตา ไมมีประมุขกฎสวรรค
แตเปนทองนภาผืนหนึ่ง
แสงดาวพรางพราย ดวงดารานับไมถวน ยังมีที่ดูเหมือนจะไกลจนสุดสายตา ไมรูกี่ปที่
ดวงดารานับไมถวนตกสูที่นี่รวมตัวกันเปนสาย…กลายเปนแมน้ำที่เต็มไปดวยดวงดารา
ทุกสิ่งดูเหมือนไมมีสิ่งใดอัศจรรย แมวามันจะงดงาม แตภายในจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
ตอนที่หวังเปาเลอควบไปในทองฟา ก็เคยเห็นทองฟาเชนเดียวกัน
แต…คลายกับมีบางสิ่งที่แตกตาง ทองฟาผืนนี้ แมจะมีเมฆครึ้ม แตก็กวางใหญไพศาล
ทุกสรรพสิ่งเผยใหเห็นความปรวนแปรที่ไมอาจกลาวไดชัดเจน ราวกับเมื่อเห็นทองฟา
กอเกิดความรูสึกยิ่งใหญลวงเลยไปชั ่วนิจนิ รัน ดร รางหดเล็กราวผงธุ ลีจนไม อ ยู
ในสายตา
 หวังเปาเลอเฝามองทั้งหมดนี้ นัยนตาแฝงความงงงัน ภายใตเสียงสะทอนนั้น
จิตสำนึกของเขาไดตื่นขึ้นแลว แตความทรงจำยังไมปรากฏขึ้นทั้งหมด เขาจำไดเพียง
ไดระลึกชาติของตนดวยความชวยเหลือของประมุขกฎสวรรค ดูเหมือนกระบวนการ
ทั้งหมดกอนตนจะเขาไปเปนแคชั่วขณะ ในชั่วอึดใจก็ลืมตาตื่น และสิ่งที่เห็นก็คือ
ทองฟาผืนนี้
ในขณะที่หวังเปาเลองงงัน ทันใดนั้นความทรงจำที่เวียนวายทั้งเจ็ดสิบแปดชาติ
กอนหนา ก็ไ ดปรากฏภายในใจของเขา ความทรงจำแต ละชาติ ราวกั บอสนี บ าต
ระเบิดกองอยูภายในจิตใจ จากนั้นก็กลายเปนขอมูลและภาพมากมาย ทวมทนอยู
ภายในใจเขา
ซ้ำแลวซ้ำเลา…จนกระทั่งครบทั้งเจ็ดสิบแปดชาติ หลังจากที่ปรากฏทั้งหมดแลว
รางทั้งรางของหวังเปาเลอสั่นเทิ้ม สีหนาเจ็บปวด ความเจ็บปวดนี้ไมไดมาจากอารมณ
แตการหลอมรวมของความทรงจำทั้งหมดโดยฉับพลัน ทำใหจิตใจของเขาคลายกับ
โดนระเบิด และสมองถูกฉีกเปนชิ้นๆ
“ซุนเตอ!”
“ซุนเตอ!”
“ซุ น เต อ !!!” หวั ง เป า เล อ ตะโกนร อ งเรี ย กชื ่ อ นี ้ ซ ้ ำ ๆ ผู  เ ดี ย วที ่ ป รากฏอยู  ใ น
ความทรงจำทั้งเจ็ดสิบแปดชาติ
ในเจ็ดสิบแปดชาตินี้ กลาวใหแนชัดก็คือ นอกจากตัวหวังเปาเลอแลว ก็มีเพียง
ซุนเตอผูเดียว เปนเขาที่เปลี่ยนไปชาติแลวชาติเลา ประสบกับชีวิตที่แตกตางของ
ซุนเตอไมหยุดหยอน ราวกับแสวงหาทิศทาง แสวงหาโอกาส
 “ดวยสัญชาตญาณ ใหโอกาสซากวิญญาณฟนตื่น…” หวังเปาเลอแตะไปยังคิ้ว
ที่กระตุก ดวงตาพลันปรากฏเสนเลือดขึ้น เพราะเกิดความทรงจำมากมาย แตเมื่อเขา
หลอมรวมความทรงจำทั้งหมด ดูดซับและเผาผลาญ สติสัมปชัญญะของเขาฟนคืน
ทีละนอย ดวงตาก็คอยๆ หรี่ลง ภายในสองแสงเจิดจา
ดูเหมือนจะเขาใจทุกสิ่งอยางถองแทแลว
ซุนเตอที่เปนซากวิญญาณแหงบรรพกาล เริ่มจากชาติที่สอง ก็พยายามจะให
ตนเองรูตื่น แตที่นาเสียดายก็คือ จนถึงชาติที่เจ็ดสิบเกา ซากวิญญาณไมไดรอคอยให
โอกาสมาถึง แมรอกระทั่งหวังอีอีและบิดามาถึงแลว แตซากวิญญาณนี้ สุดทายก็ยัง
ไมไดตื่นขึ้น สูญสลายไปชั่วนิจนิรันดร
และการเวียนวายเปลี่ยนชาติของซุนเตอ ก็สิ้นสุดลงดวยเหตุนี้
โลกในกาลต อ มา บางที อ าจตกอยู  ใ นความมื ด มิ ด จึ ง ไม มี ช ี ว ิ ต หลงเหลื อ อยู
กลายเปนความเงียบสงัดในนพภูมิ แตทั้งหมดนี้เปลี่ยนไปแลว ดวยอาการบาดเจ็บ
ของหวังอีอี และดวยการมาถึงของสองพอลูก
ดังนั้นชาติที่แปดสิบของจักรวาลนี้ หวังเปาเลอยืมสัมผัสของสวี่อินหลิง มองเห็น
ฟองอากาศของมิติมายาฟองแลวฟองเลา ความทรงจำในเวลานี้ นั่นอาจจะเปนการ
ถือกำเนิดแรกของชีวิต
และตำรา รูปภาพ ผีเสื้อ ฯลฯ ล วนเป น กระบวนการแห ง ชี วิ ตที ่ เติ บ โตและ
สมบูรณในตัวเอง…
“สิบภพหลังของจักรวาลนี้ เปนหวังอีอีและบิดาสรางออกมา…” หวังเปาเลอ
พึมพำ เขาคิดถึงประโยคหนึ่ง เหนือศีรษะมีเทพเทวา เวลานี้เขาเขาใจแลว
 หวังเปาเลอรูเปาหมายของบิดาหวังอีอี นั่นก็คือรักษาหวังอีอี และดวยเหตุนี้
จึงทำใหทั้งสองพอลูก สามารถสรางสรรพชีวิตในจักรวาล คิดขึ้นมาแลว…ในชาติที่
เจ็ดสิบเกา กอนที่ซุนเตอจะสิ้นชีวิต ก็ไดกลาวประโยคที่เกี่ยวโยงนั้น
เขารับคำบิดาของหวังอีอี ที่จะไปชวยบุตรสาวของเขา
ในยามนี้ตัวหวังเปาเลอเอง ดวยการทะลวงผานการหลอมรวมความทรงจำตั้งแต
ชาติที่สองจนถึงชาติที่แปดสิบเกา เขารูดีวาทายที่สุด เขายังคงเปนหนี้บุญคุณซุนเตอ
ดวยเพราะหากไมมีซุนเตอในภพที่เจ็ดสิบเกา ขณะที่ซากวิญญาณสูญสลาย
วิชาที่สืบทอดของเขา เชนนั้นบางทีตนคงยังเปนแผนไมสีดำลองลอยอยูในทองฟา
แมจะเกิดสัญชาตญาณ ก็จะไมมีชีวิตที่แทจริง
ยังมีที่มาของตะขาบสีโลหิต หวังเปาเลอก็คาดเดาไวสองคำตอบ แมเขาจะไมรู
คำตอบที่ถูกตอง แตความจริง…ก็อยูในนั้น
“ความเปนไปไดอยางแรก ก็คือเมื่อหลัวและกูแยงชิงตำแหนงเซียน ดวยชีวิตที่
นั บ ไม ถ  ว น ด ว ยเหตุ แ ละผล จึ ง พั ว พั น ต อ สู  ไ ม จ บสิ ้ น สุ ด ท า ยหลั ว ได ร ั บ ชั ย ชนะ
แตกูกลับหลบหนีซากวิญญาณ ทำใหตำแหนงเซียนของหลัวไมสมบูรณ มีจุดออน
แตเขาไมรู ความเปนจริงภายในซากวิญญาณของเขา…ยังคงมีใยแหงจิตสำนึกของหลัว
และจิตสำนึกนี้…ไมรูวาดวยเหตุใด สุดทายก็เกิดปญญาวิญญาณ”
“สวนความเปนไปไดอยางที่สอง…” หวังเปาเลอครุนคิด ขณะเดียวกันก็แยกแยะ
ความคิด เขานึกถึงชาติที่สอง ระหวางการปราบปรามที่ไมชอบดวยสัญชาตญาณ
เสียงคำรามที่สงออกมาจากเสนใยโลหิตนั้น
“เจากลาปราบเซียน…” หวังเปาเลอพึมพำ ในการคาดเดาของเขา ประโยคนี้เปน
ตนกำเนิดของความเปนไปไดอยางที่สอง
 “ความเปนไปไดอยางที่สองคือ…เสนใยสีโลหิตนั่น ไมใชใยจิตสำนึกของหลัว
ร า งที ่ แ ท จ ริ ง คื อ …หลั ว และกู  ที ่ ช  ว งชิ ง ตำแหน ง เซี ย นหนึ ่ ง รอบเต็ ม ๆ บางที
ตำแหนงเซียนเองมีดวงวิญญาณ หรือบางทีอาจไมมีดวงวิญญาณ แตในที่นี้ ภายใต
สภาพแวดล อ มและเงื ่ อ นไขที ่ พ ิ เ ศษอย า งหนึ ่ ง มั น ได ก ำเนิ ด ป ญ ญาวิ ญ ญาณ
สวนตะขาบที่ขาเห็น ไมใชรูปรางที่แทจริงของมัน นั่นเปนเพียงสัญลักษณ!”
หวั ง เป า เล อ นิ ่ ง งั น การคาดเดาทั ้ ง สองแบบ อั น ใดอั น หนึ ่ ง อาจถู ก ต อ งและ
สมเหตุ ส มผล ดั ง นั ้ น หวั ง เป า เล อ ไม ม ี ท างตั ด สิ น ใจด ว ยตนเอง และในขณะที่
เขาไตรตรองอยางถี่ถวนอยู ทันใดนั้น…เขาก็สัมผัสไดถึงความหวาดผวา เมื่อเงยหนา
ขึ้น ก็เห็นทะเลแสงในทองฟาที่ขุนมัวนี้แตไกล
แสงนี้ครอบคลุมอยางไรขอบเขต แฝงไปดวยอำนาจแรงกลา เสียงกรีดรองแผมา
จากทองฟาอันไกลโพน เมื่อมองใหถี่ถวน ก็จะเห็นวาภายในทะเลแสง คืออีกหนึ่ง
จักรวาล
จักรวาลนี้ใหญไรขีดจำกัด เต็มไปดวยดวงดารานับไมถวน และยังมีความผันผวน
ที่นาตระหนกระเบิดอยูภายใน เมื่อหวังเปาเลอหันหลังกลับมา เขาก็เห็นทองฟาที่อยู
เบื้องหลัง มีอสูรยักษซีดขาวไปทั้งรางตนหนึ่ง ซึ่งจำแลงออกมาระหวางรองคำราม
อสูรยักษนี้ราวกับปลาวาฬ ขนาดใกลเคียงกับลูกแสงนั้น หากมองใหชัดเจนแลว
ก็จะเห็นผืนแผนดินอยูในรางมัน ผูฝกตนนับไมถวนเหาะออกมาจากภายในแผนดิน
กลายเปนเลือดเนื้อของรางอสูรยักษนี้ ทำใหอสูรยักษพรอมไปดวยพลังสะเทือน
ทวยเทพ
ชั่วอึดใจ เมื่ออสูรยักษปะทะทะเลแสง สงครามที่แผขยายไปทั่วทั้งจักรวาล
ไดปะทุขึ้นอยางรุนแรงตอหนาหวังเปาเลอ และในเวลานี้ เขาก็ตระหนักถึงตนเอง
ไดในทันที ในชาติที่หนึ่ง เขาไดเห็นถึงสิ่งใด
 นั่นคือจุดเริ่มตนของวงแหวนที่สอง สงครามแหงการทำลายลางระหวางจักรวาล
ที่หนึ่งและจักรวาลที่สองถือกำเนิด นั่นคือ…เกิดการตอสูระหวางจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
และจักรพิภพไพศาลกอนหนานั้น ชั่วกัปชั่วกัลป
หวังเปาเลอที่อยูในสนามรบ เฝาดูสงครามระหวางสองจักรวาลอันกวางใหญนี้
เขาเห็ น ความตายนั บ ไม ถ  ว น เห็ น ความบ า คลั ่ ง และโศกนาฏกรรม และเห็ น
กระบวนการทั้งหมดของสงครามครั้งนี้
ไมวาจะเปนจักรพิภพไพศาลหรือจักรพิภพเตาไมรูสิ้น พลังขั้นสุดยอดที่สำแดง
ออกมาทั้งหมด แข็งแกรงถึงขนาดทำใหภายในใจของหวังเปาเลอสั่นไหวอยางรุนแรง
ดวยเพราะเขาคิดถึงความลับที่บิดาของหวังอีอีบอกแกซากวิญญาณแหงกู
โลกนี้ กลับไมใชโลกที่แทจริง
ประโยคนั้น ยามนี้สะทอนอยูภายในใจของหวังเปาเลอ เขาเห็นถึงขอเสียเปรียบ
ภายในรางของอสูรยักษซีดขาว บนแผนดินผืนนั้น ผูฝกตนทั้งหมดดูเหมือนตางคุกเขา
ลงคำนับ พวกเขากำลังทำพิธีกรรมสังเวย
และวัตถุที่พวกเขาทำพิธีกรรมสังเวยอยู ก็คือรูปสลักรูปหนึ่ง
รูปสลักของผูเฒา
นั่นคือ…ภายในจักรพิภพไพศาล ผูฝกตนคนแรกถือกำเนิด และเปนดวงจิตที่
สูงที่สุดในพิภพไพศาลทั้งหมด เขาไมมีชื่อ มีเพียงสมญานาม
ปรมาจารยไพศาล
 บทที่ 1102 ไมดำสามฉื่อ
หวังเปาเลอเห็นกับตา บนพิภพไพศาลภายในรางสัตวอสูรยักษนั้น ขณะที่ผูฝกตน
จำนวนนับไมถวนทำการสักการะอยู ก็มองเห็นไดจากตาเปลาวา รูปปนชายชรา
ที่ตั้งอยูกลางแผนดินใหญเปลี่ยนจากสถานะรูปปนกลายเปนมีเลือดเนื้อ กระทั่งลืมตา
ขึ้นมาแลว
ขณะเดียวกัน ความรูสึกใจสั่นรุนแรงยิ่งกวาก็มาพรอมกับเสียงดังกองซึ่งทำให
หวังเปาเลอตัวสั่นสะทาน ทันใดนั้นเสียงอึกทึกก็แผกระจายออกมาจากจักรวาลทะเล
แสงของจักรพิภพเตาไมรูสิ้น!
“ความรูสึกนี้…” หวังเปาเลอพลันหันหนาไป ชั่วขณะนั้น สายตาของเขาก็มอง
ผานอวกาศ ตัดจักรวาลทะเลแสง จนเห็นวาตอนนี้ภายในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นมี
ผูฝกตนจำนวนนับไมถวนเชนเดียวกัน แตละคนลวนคุกเขาสักการะอยูดวย!
และสิ่งที่พวกเขากำลังสักการะอยูก็คือ…วังน้ำวนแหงหนึ่ง!
เปนวังน้ำวนที่ไมรูวาเชื่อมตอกับสถานที่ใด ขณะที่ทุกคนพากันสักการะบูชา
ภายใตการจองมองของผูอาวุโสไพศาลซึ่งแปลงมาจากรูปปนในรางของสัตวอสูร
สีขาวซีด ภายในวังวนแหงนั้น…ก็มีทอนไมปรากฏขึ้น!
การปรากฏของทอนไมนี้ทำใหผูฝกตนทั้งหมดในจักรภพเตาไมรูสิ้นตื่นเตนกัน
ถวนหนา ถึงขั้นมีความบาคลั่งฉายอยูในแววตา แมแตจอมพลังผูเยี่ยมยุทธเหลานั้น
ก็ยังมีอาการเชนเดียวกัน พวกเขาคลุมคลั่งยิ่งกวา!
มันคือทอนไมสีดำทอนหนึ่ง ซึ่งคลายกับโลงศพไมดำโลงหนึ่งมากกวา ตอนนี้
มั น ยื ่ น ยาวออกมาหนึ ่ ง ฉื ่ อ ครึ ่ ง จากข า งในวั ง น้ ำ วน…แม จ ะมี เ พี ย งหนึ ่ ง ฉื ่ อ ครึ่ ง
แตมันกลับสั่นสะเทือนไปทั้งพิภพไพศาลในทันที สัตวอสูรยักษไพศาลกูรองออกมา
ร า งกายกำลั ง จะพั ง ทลาย ปรมาจารย ไ พศาลที ่ อ ยู  ข  า งในก็ ต ั ว สั ่ น เทิ ้ ม แล ว
กระอักเลือดออกมาดวย
 จากนั้น… โลงศพโลงนี้ก็ยื่นออกมาอีกหนึ่งฉื่อครึ่งจากภายในวังน้ำวน คราวนี้…
สั ต ว อ สู ร ไพศาลพั ง ทลายทั น ที เสี ย งคำรามน า สะพรึ ง ดั ง สะท อ นกึ ก ก อ งอยู  ใ น
หวงจักรวาล เผยใหเห็นพิภพไพศาลที่อยูภายใน และบนผืนพิภพในตอนนี้ ผูฝกตน
ทั ้ ง หมดก็ พ ากั น วิ ่ ง ออกมาจากเงาร า งที ่ ก ำลั ง จะพั ง พิ น าศไปพร อ มกั น ท า มกลาง
เสียงกรีดรองบาคลั่ง
สวนผูฝกตนที่สักการะโลงศพโลงนี้อยูภายในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นก็เห็นชัดวาไมได
ผอนคลายขึ้นเลย ถึงแมพวกเขาจะยังคงคลุมคลั่ง แตพลังชีวิตที่ยังเหลืออยูทั้งหมด
ลวนลดลงไปครึ่งหนึ่ง ราวกับสูญสิ้นโอกาสรอดไปเสียเจ็ดสวน เหมือนกับวาพลังที่
ค้ำจุนโลงศพไมดำนี้ก็คือชีวิตของพวกเขาเอง
ตอนนี้พวกเขามาถึงขีดจำกัดขั้นสุดแลว ยากจะประคองตอไปไดอีก ทำไดเพียงให
โลงศพไมดำยื่นออกมาจากวังน้ำวนอีกสามฉื่อก็ตองยุติการสักการะบูชาแลว
และเมื่อการสักการะสิ้นสุดลง วังน้ำวนนั่นหายไป แทงไมก็ยาวเพียงสามฉื่อ
เทานั้น เห็นไดชัดวามันเปนเพียงไมดำสวนหนึ่งของทั้งโลง พริบตาที่วังน้ำวนสลายไป
ราวกับทำลายตัวเอง มันก็ตกลงมา
ขณะที่ตกลงมา อานุภาพทั้งหมดบนนั้นคลายจะเลือนหาย เหลือเพียงความ
ไมยินยอมพรอมใจที่ตองออกมาจากสถานที่ ปริศนาในวังน้ ำวน จากนั้นก็ ค อ ยๆ
กลายเปนสิ่งของธรรมดาเรียบงาย ราวกับทอนไมทั่วไป
หวังเปาเลอยามนี้ตัวสั่นเทา เขาจับจองไมดำยาวสามฉื่อนั่นตาไมกะพริบ จากนั้น
เงยหนาขึ้นชาๆ มองไปยังจุดที่วังน้ำวนหายไป ในสมองราวกับมีอัสนีสวรรคนับไมถวน
ผาลงมาพรอมกัน ทามกลางเสียงดังกองกัมปนาท ความไมยินยอมที่คลายจะฝงอยูใน
สวนลึกของจิตวิญญาณก็ปรากฏขึ้นในจิตใจเชนเดียวกัน
 สงครามปะทุจนถึงขั้นทายสุดพรอมกับความบาคลั่งของผูฝกตนจำนวนนับไมถวน
ในจักรพิภพเตาไพศาล ผูฝกตนของทั ้งสองฝ ายเริ่ มปะทะกั น ด วยชีวิ ต สนามรบ
อันดุเดือดราวกับจานบดเนื้อขาดมหึมา กลิ้งไมหยุด บดไมหยุด…
ถึ ง ขั ้ น ที ่ ท ุ ก คนในจั ก รพิ ภ พเต า ไพศาลตายสิ ้ น กั น หมดแล ว เหลื อ เพี ย ง
ซากปรักหักพัง ปรมาจารยไ พศาลก็กลายเปนรูปป น พัง ๆ หลั ง จากการลม สลาย
พังทลายหลายตอหลายครั้ง สวนหนึ่งของพิภพที่ลักษณะคลายกับภูตผีก็ลอยไปยัง
สวนลึกของจักรวาล สงครามจึงถือวาจบสิ้นลงแลว
แมจักรพิภพเตาไมรูสิ้นจะชนะ แตก็มีสภาพย่ำแยอยางยิ่ง ทะเลแสงแตกเปน
เสี ่ ย งๆ จั ก รวาลที ่ อ ยู  ใ นนั ้ น ก็ ล  ว นพั ง ทลายเช น กั น แต ต ราบใดที ่ ใ ห เ วลาสั ก พั ก
จักรพิภพเตาไมรูสิ้นที่ดูดซับทรัพยากรของจักรพิภพเตาไพศาลแลวจะตองแข็งแกรง
ยิ่งกวาเดิมไดแน แตขณะที่จะลองไลตามเศษพิภพชิ้นสุดทายของจักรพิภพไพศาลซึ่ง
หลบหนีไปไดจากเงื้อมมือของจักรพิภพเตาไมรูสิ้น…คิดไมถึงเลยวามันจะปรากฏตัว!
นั่นคือแสงสายหนึ่ง แสงที่มีสีดำแดงลอมรอบแลวกอตัวกลายเปนสีมวง อีกทั้ง
แสงนั่นยังริบหรี่อยูตลอด!
แสงสายนี้อยูที่สวนลึกของจักรวาลอันไกลโพน มันบินเขามาโดยพลัน รวดเร็วยิ่งกวา
สิ่งใดทั้งหมด แมวาหวังเปาเลอยังคงจมอยูกับความอาลัยอาวรณของทอนไมดำ
แตเขาก็ยังมองเห็นวาภายในแสงสายนี้มีเงารางเลือนรางอยูดวย
ทาทางแบบนี้…นั่นคือซุนเตอ!
ชั่วพริบตา ทันทีที่หวังเปาเลอมองเห็นชัดเจน แสงสายนั้นก็พุงตรงมายังภายใน
จักรพิภพเตาไมรูสิ้นที่เพิ่งจะไดรับชัยชนะอนาถมาและเกือบจะแตกสลายอยูรอมรอ
แสงสายนี้คลายมีพิกัดแมนยำ ในชั่วพริบตาที่จักรพิภพกำลังสลายตัวอยางรวดเร็วและ
ใกลจะหายไปจนหมดนั้น มันก็…รวงลงไปที่โลงศพไมดำสามฉื่อทันที!
ชวงเวลานั้นใกลเขามาแลว มันจมลงไปในไมดำแลวสลายหายไป
 จิตใจของหวังเปาเลอสั่นสะเทือนรุนแรง เบื้องลึกของจักรวาล ณ จุดที่แสงสีมวง
สายนั้นปรากฏตัวขึ้น ตอนนี้เอง จักรวาลก็ถลมลงมาทันที จากนั้นเงารางมหึม า
รางหนึ่งกาวเดินออกมาจากภายในจักรวาลที่พังลง
เงารางนี้สูงใหญหาใดเปรียบ รูปรางเลือนราง มองไดไมชัดเจน ราวกับใบหนาของมัน
คือจักรวาลผืนหนึ่ง เห็นเพียงแคดวงตาของเขาเทานั้น ภายในดวงตานั่นเย็นชา
ราวกับไมมีรองรอยผันผวนของอารมณใดๆ
นอกจากนี้ สิ่งที่เดนชัดที่สุดก็ยังมีสองแขนสองเขา ถึงแมเขาจะมีรูปรางเปนมนุษย
แตแขนกลับยาวกวาคนปกติมากราวกับสามารถแตะเขาไดเมื่อยืนขึ้น!
เขายืนอยูตรงนั้น มองดูจักรพิภพเตาไมรูสิ้นแตกสลายไปอยางเฉยเมยเหมือนกับ
มองดูรังมด กระทั่งสายตาตกอยูที่ไมดำยาวสามฉื่อ จากนั้นดวงตาที่นิ่งไมไหวติงก็
หดเกร็งทันที!
ตอนนี้ในแววตาของเขามีความไมเขาใจ ความตกตะลึง และยิ่งมีความไมอยากเชื่อ
ฉายอยู  ทำให เ ขายื น นิ ่ ง อยู  ต รงนั ้ น ไม เ คลื ่ อ นไหวไปพั ก ใหญ สุ ด ท า ยก็ ย กมื อ ขึ้ น
คลายจะควาจับไมดำที่อยูภายในจักรพิภพเตาไมรูสิ้น แตหลังจากยกมือขึ้นมาแลว
สายตาของเขาก็เผยความลังเล กอนคอยๆ ปลอยมือลง
เงียบงันอยูนาน เขาก็ยกมือขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ไมไดเอื้อมจับ แตสะบัดนิ้วไปทั่วทั้ง
จักรพิภพเตาไมรูสิ้น ปากเอยเสียงต่ำออกมา
“ผนึก!”
ทันทีที่เสียงเปลงออกมา หวังเปาเลอก็มองเห็นระลอกคลื่นปรากฏขึ้นอยางไรสุมเสียง
ทั่วทุกทิศภายในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นที่พังทลาย หลังจากระลอกคลื่นเหลานี้มา
บรรจบกันก็ร าวกับกอ ตัวเปนฟองอากาศ ครอบคลุมจั กรพิภ พเต าไมรู  สิ ้นเอาไว
โดยสมบู ร ณ จากนั ้ น ก็ ค  อ ยๆ เลื อ นรางราวกั บ จมอยู  ใ นกาลเวลา ถู ก ป ด ผนึ ก ไว
ชั่วนิรันดร
 แตเมื่อเงารางสูงใหญนั่นมองเห็นฟองอากาศปดผนึกแลวก็คลายยังไมวางใจ
เขายกมือซายขึ้นมาอีกครั้ง แลวชี้ลงไปอีกรอบ
“ดวยหนึ่งดัชนี ณ หัตถซายของขา จงผนึก!” นิ้วชี้ที่มือซายของเขาขาดทันที
กอนจะกลายเปนแสงสีเทาสายหนึ่งพุงไปยังฟองอากาศโดยตรง หลังจากชั่วพริบตา
ที่มันหลั่งไหลเขามา ทั้งฟองอากาศก็ขุนมัวราวกับกลายเปนกอนดิน
แตเงารางสูงใหญยังไมไดจากไป เขายืนครุนคิดอยูตรงนั้นครูหนึ่ง แลวเอยขึ้นอีกครั้ง
“ดวยดัชนีที่สองของขา…” รางสูงใหญยกมือขึ้นครูหนึ่ง หลังจากเงียบไปนาน
แววตาของเขาก็ฉายแววเด็ดขาดราวกับตัดสินใจได เขายกมือซายขึ้น แลวคอยๆ
เปลงเสียงต่ำราวกับจะสะทอนอยูหลายปไมรูจบ
“ดวยหัตถซายของขา จงผนึก!” ทันทีที่เอยออกมา ทั้งแขนซายของเขาก็หายไป
โดยพลัน มันกลายเปนแสงสีเทาที่ราวกับสามารถปกคลุมทั่วทั้งจักรวาลได หอหุม
จักรพิภพเตาไมรูสิ้นที่ถูกผนึกไดโดยสมบูรณ ทำใหทันทีที่แสงสีเทาหลอหลอมเขาไป
รูปทรงกอนดินก็เปลี่ยนแปลงอยางรวดเร็ว จนกระทั่งแสงสีเทาทั้งหมดในจักรวาล
ลวนควบแนนจนหมดแลว กอนดินก็กลายเปน…ศิลาขนาดยักษ!
ภายในใจของหวังเปาเลอกอเกิดคลื่นลูกยักษขึ้น เขามองดูพลังกดดันสะเทือนฟาดิน
ที่แผออกมาจากศิลายักษซึ่งจมลงไปในจักรวาลชาๆ จมลงไปอยางตอเนื่อง รวงลงไป
ไมหยุด ราวกับถูกฝงอยูในหวงลึกไรที่สิ้นสุด
สวนเงารางสูงใหญที่เสียแขนซายไปก็มองดูศิลายักษคอยๆ ถูกฝงหาย ในแววตาเขา
เผยความอางวางล้ำลึกออกมา เขาคอยๆ หันกายแลวเดินไปจากจักรวาล แตขณะที่
เงารางของเขาสลายไปในจักรวาลอยางชาๆ ทันใดนั้นขางหูของหวังเปาเลอก็ไดยิน…
เสียงทุมต่ำของเขาดังขึ้น
“ขาชอบจักรวาลวงที่สอง มันเปนของขา”
 “เจารูไหม….ความชอบมันเปนความรูสึกอยางไร”
เงาร า งสู ง ใหญ เ อ ย เพี ย งสองประโยคนี ้ ก ็ ส ลายหายไปช า ๆ ทั ่ ว ทั ้ ง จั ก รวาล
เหลือเพียงหวังเปาเลอ เขายืนอยูตรงนั้น มองดูจุดที่ศิลายักษจมลงไป แลวมองไป
ทิศทางที่หลัวเดินจากไปไกลๆ เงียบงันอยูเนิ่นนาน จึงคอยเอยพึมพำกับตนเอง
“ที่แทแลว…ขามาจากไหน”
ขณะที่เสียงพึมพำของเขาดังกอง จักรวาลที่อยูในดวงตาของเขาก็คอยๆ พราเลือน
กระทั่ง…หายวับไปจนหมด แลวแทนที่ดวยดาวเคราะหชะตา สมุดแหงโชคชะตา
และรางออนลาของประมุขกฎสวรรคเบื้องหนาของเขา
“ขาคิดวาเจาจะกลับมาไมไดเสียแลว”
 บทที่ 1103 จากไป!
ผานไปนานแคไหนแลว” แววตาของหวังเปาเลอเลื่อนลอยเล็กนอย ผานไปนาน
เขาถึงคอยมองไปยังประมุขกฎสวรรค
“เจ็ดสิบเกาวัน” แววตาของประมุขกฎสวรรคยากจะปกปดความออนลา ขณะที่
เลือดเจิ่งนอง กลิ่นอายบนรางก็สั่นไหวไมแนนอน บวกกับใบหนาซีดขาว ทั้งหมดนี้
แสดงให เ ห็ น ว า การให ห วั ง เป า เล อ ตระหนั ก รู  ถ ึ ง อดี ต ชาติ ค รั ้ ง นี ้ ก ิ น พลั ง เขาไป
มากเพียงใด
ผู  ร ั บ ใช เ ฒ า ของประมุ ข กฎสวรรค ท ี ่ อ ยู  ด  า นข า งอ อ นแรงยิ ่ ง กว า ตอนนี้
เขานั ่ ง ขั ด สมาธิ อ ยู  ต รงนั ้ น แล ว หลั บ ตาลงบำเพ็ ญ ตน เห็ น ได ช ั ด ว า การอาศั ย แค
ประมุขกฎสวรรค ผู เ ดียวไม อาจทำให ห วั ง เป าเล อ ตกอยู  ใ นภวั ง ค ไ ด โ ดยสมบู ร ณ
การระลึกอดีตชาติครั้งนี้พวกเขาสองคนตองทุมพลังรวมกัน
ยังมีสมุดแหงโชคชะตานั่นอีก มันหรี่แสงลงจนถึงขีดสุด ดูแลวไมไดสวางไสว
อยางที่เคย กลายเปนของธรรมดาสามัญ จำตองใชเวลานานมากจึงจะฟนฟูอยางชาๆ
แมวา…การระลึกอดีตชาติเชนนี้ เขาจะใชเพียงสมุดแหงโชคชะตาเปนสื่อกลาง
และใชกำลังของตนเปนแรงผลักดันแรกเริ่ม ดังนั้นสวนใหญจึงเปนพลังจากตัวของ
หวังเปาเลอเอง แตก็ยังทำใหเขาแทบจะประคองตอไปไมไหว
อดีตชาติครั้งที่สองถึงครั้งที่เจ็ ดสิบ เก ายั งไม เท าไร แต ชาติ แรกนั ้ น…เพราะ
เกี่ยวพันกับการมีอยูของบางอยางที่ไมอาจคาดคิด ดังนั้นการที่มันยังดำเนินไป
จนกระทั่งหวังเปาเลอตื่นขึ้นมาก็เปนปาฏิหาริยแลว
ทั ้ ง หมดนี้ ถึ ง แม ห วั ง เป า เลอ จะไมร ู ร ายละเอี ย ด แต ก ็ เ ข า ใจไดพ อประมาณ
ชั่วขณะตอมาดวงตาของเขาจึงแสดงความซาบซึ้งใจ เขาสูดลมหายใจแลวยืดตัวขึ้น
มองไปยังประมุขกฎสวรรค มองไปยังผูรับใชเฒาที่นั่งหลับตาอยูขางๆ มองไปยัง
สมุดแหงโชคชะตา กอนจะประสานหมัดคารวะสามครั้ง!
 การคารวะสามครั้งนี้ไมอาจแสดงความซาบซึ้งทั้งหมดของเขาได เพราะการ
ระลึกอดีตชาติครั้งนี้ใหกำไรกับหวังเปาเลอมากเหลือเกิน ทำใหความทรงจำทั้งหมด
ของเขาหลอมรวมเข า ด ว ยกั น รั บ รู  อ ดี ต รั บ รู  ป  จ จุ บ ั น และยิ ่ ง รั บ รู  ถ ึ ง ความจริ ง
มากกวาครึ่ง
สิ่ง นี้ทำใหกลิ่นอายทั่วรางของเขาเปลี ่ ยนแปลงไปไม เหมื อนเดิ ม แทบจะใน
ชั่วขณะที่หวังเปาเลอหยัดตัวคำนับสามครั้ง พลังฝกปรือบนรางของเขาก็ผันผวนและ
ระเบิดออก
การระลึกอดีตชาติทั้งหมดและการตกตะกอนทางวันเวลาแผซานอยูในรางของ
หวังเปาเลอในชั่วขณะนี้เอง สงเสริมใหการบำเพ็ญของเขาเพิ่มพูนขึ้นอยางตอเนื่อง
จนกระทั่งทะลวงระดับดาวพระเคราะหสูงสุดไปยัง…ระดับพิเศษที่ไมเคยมีมากอนเลย
ก็วาได!
สาเหตุ ท ี ่ บ อกว า พิ เ ศษก็ เ พราะก อ นหน า เขา ไม เ คยมี ผ ู  ฝ  ก ตนระดั บ
ดาวพระเคราะห คนใดสามารถบรรลุ ถ ึ ง ระดั บ สู ง เช น นี ้ ม าก อ น ระดั บ สู ง เช น นี้
ปรากฏอยู  บ นเก า ดาวเคราะห บ รรพกาลของหวั ง เป า เล อ และยิ ่ ง ปรากฏอยู  บ น
ดาวเคราะหเตาของเขาดวย!
ดาวเคราะหบรรพกาลสงเสียงกองกังวาน ขณะที่การรับรูอดีตชาติหวนกลับมา
เก า ดาวเคราะห บ รรพกาลและเก า กฎเกณฑ ก ็ บ รรลุ ถ ึ ง ระดั บ ก อ งกั ง วานทั น ที
มันเพิ่มพูนขึ้นอยางตอเนื่อง ทายที่สุดก็หยุดลงที่ระดับเกาสูเกา!
ระดับเชนนี้ใชคำวาดาวเคราะหบรรพกาลมาอธิบายคงไมเหมาะนัก พวกมัน…
สมควรจะถูกเรียกวา กึ่งดาวเคราะหเตา!
การเปลี่ยนแปลงเชนนี้เบิกเนตรหวังเปาเลอใหบรรลุถึงระดับที่ไมมีใครเทียบได
ทำให พ ลั ง ยุ ท ธ ข องเขายกระดั บ จากระดั บ สู ง สุ ด แบบเดิ ม เพิ ่ ม มากขึ ้ น อี ก ครั้ ง
และการเปลี่ยนแปลงอันนาตะลึงนี้ก็อยูที่ดาวเคราะหเตาของเขา!
 ดาวเคราะหเตาดวงนั้น ตอนนี้สองสวางเจิดจรัสอยูในดวงวิญญาณเทพของ
หวังเปาเลอ การเปลี่ยนแปลงที่แสดงใหเห็นชัดมากที่สุดก็คือขนาดของมิติ!
ดาวเคราะหเตาดั้งเดิมนั้นถึงแมตำแหนงของมันจะสูงอยางยิ่ง แตก็เปนเพียง
ดาวพระเคราะหเทานั้น ทวาตอนนี้…ถึงจะเปนดาวพระเคราะหเหมือนกัน แตขนาด
ของมันกลับใหญยิ่งกวาดารานิรันดรทั่วไปแลว!
อยางนอยดารานิรันดรทั้งหมดที่หวังเปาเลอเคยเห็นมาจนถึงตอนนี้ก็เทียบกับ
ดาวเคราะหเตาของตนดวงนี้ไมไดเลย พลังทั้งหมดที่แฝงอยูในภายในดาวพระเคราะห
ขนาดมหึมาเชนนี้ ทำใหจิตใจของหวังเปาเลอสั่นสะทานเมื่อไดสัมผัสกับมัน
ถาหากเทียบการฝกฝนดาวพระเคราะหเปนทะเลสาบผืนหนึ่ง หลังจากบรรลุถึง
ระดั บ ดารานิ ร ั น ดร แ ละเกิ ด การเปลี ่ ย นแปลงเชิ ง คุ ณ ภาพแล ว น้ ำ ในทะเลสาบ
จะกลายเป น น้ ำ แข็ ง และพลั ง ยุ ท ธ ก ็ ท ะลวงระดั บ เพราะเหตุ น ั ้ น ด ว ย เช น นั้ น
หวังเปาเลอในตอนนี้ แมจะยังอยูในระดับดาวพระเคราะห แตน้ำในนั้นของเขาก็ไมใช
ทะเลสาบแลว แตเปน…มหาสมุทรกวางใหญไพศาลผืนหนึ่ง!
มหาสมุทรนี้กวางใหญกวาทะเลสาบของดารานิรันดร แมคุณภาพจะไมเทากัน
แตความนากลัวดานปริมาณก็ไดเสริมทั้งหมดแลว การปะทะกับมหาสมุทรกวางใหญ
แมวาทะเลสาบน้ำแข็งจะแข็งแรง แตก็ตองถูกทำลายลางอยางเลี่ยงไมได!
แทจริงแลวตัวเขาแข็งแกรงขนาดไหน หวังเปาเลอวิเคราะหไดไมงาย แตเขารูวา…
การบำเพ็ญ ไมใชไมตายของเขา ไมตายของเขาคือความรูเกี่ยวกับโลก และ…เงาของ
อดีตชาติ!
ดังนั้นถึงไดบอกวาภายในโลกแผนหินของเขาคือระดับดาวพระเคราะหที่พิเศษ
ที่สุดเทาที่เคยมีมา!
 และสิ่งที่ไดรับทั้งหมดนี้จะขาดการชวยเหลือจากประมุขกฎสวรรคไมไดเลย
ดั ง นั ้ น หลั ง จากคำนั บ สามครั ้ ง แล ว หวั ง เป า เล อ ก็ เ งยหน า มองประมุ ข กฎสวรรค
ผูออนลา แลวเอยเสียงเบา
“ขอบคุณ”
เขาไมไดใหสัญญาอะไร แตประโยคขอบคุณจากกนบึ้งหัวใจก็เพียงพอจะแสดง
ใจจริงของเขาไดแลว ประมุขกฎสวรรคยอมเขาใจ ใบหนาจึงเผยรอยยิ้มบางออกมา
“รักษาตัวดวย”
หวั ง เป า เล อ พยั ก หน า เขาเงยหน า มองไปรอบๆ สั ม ผั ส สวรรค ข องเขา
แผครอบคลุมดาวเคราะหชะตา หลังจากมองดูที่นี่อยูพักหนึ่ง นัยนตาของเขาก็เผย
ความสนใจตออนาคต หลังจากคำนับใหประมุขกฎสวรรคอีกครั้ง หวังเปาเลอก็ตัวสั่น
คนทั้งคนกลายเปนสายรุงยาวทอดไปยังทองฟาแลวระเบิดพุงไป!
เมื่อรางของเขาพุง ขึ้นฟา ก็ม ี เก ากฎเกณฑ เลื อนรางจากกึ ่ ง ดาวเคราะห เ ต า
หอมลอมทันที ขณะเดียวกับที่รอบขางเปลี่ยนแปลง ทั่วรางของเขาสองสวางจาก
อิทธิพลของพลัง ดาวเคราะห เ ต าอั น กว างใหญ ไ พศาล ความว างเปล า ก อ ตั ว เป น
ลวดลายปริศนามงคลสายแลวสายเลาอยูตรงหนาเขา ทำใหเขาที่บินขึ้นไปบนฟา
ดูคลายเปนจุดศูนยกลางของทองนภา
จนกระทั่งหางไกลออกไปเรื่อยๆ แววตาของประมุขกฎสวรรคก็ฉายแววยินดี
เอยพึมพำเสียงเบากับตัวเอง
“อันที่จริง ควรเปนขาที่ตองขอบคุณเจา เจาก็ทำใหขา…เขาใจที่มาที่ไปของ
โลกใบนี้ดวย”
 ประโยคนี้บินขึ้นไปยังหวังเปาเลอบนทองฟา เขาไดยินเชนกันจึงชะงักเล็กนอย
จากนั้นก็เรงความเร็วขึ้น ขณะที่พุงตรงไปยังจักรวาล สมองของเขาก็กำลังใครครวญ
ถึงปญหาขอหนึ่ง
“ขา แทจริงแลวขามาจากที่ไหน…” ดานหนาของหวังเปาเลอมีวังน้ำวนที่นำไปสู
สถานที่ปริศนาในความทรงจำผุดขึ้นมา เขาอยากรูมากจริงๆ ถึงขั้นมีความรูสึก
เลือนรางบางอยางวา สถานที่ปริศนาในวังน้ำวนคลายจะมีอะไรบางอยางรองเรียกหา
ตนอยูตลอด
ครูใหญ เมื่อบินมายังจักรวาลและมองเห็นเรือรบที่จอดทิ้งไวตรงนั้น หวังเปาเลอ
จึงระงับความคิดนี้ลงไป รางกายสั่นไหว แลวตรงไปยังเรือรบที่อยูดานหนาสุดทันที
สัมผัสสวรรคของเขาเขาปกคลุมโดยไมสนใจการปองกันของเรือรบ มองเห็น
เซี่ยไหหยางและพวกเฉินหานแลว ทั้งยังมองเห็นองครักษเตาระดับดารานิรันดร
เหลานั้นจากดาราจักรไฟดวย หลังจากนั้นประมาณไมกี่อึดใจที่สัมผัสสวรรคของเขา
กวาดไป สีหนาของแตละคนก็เปลี่ยนแปลงยกใหญ
“นั่นใคร!” เสียงตะโกนดัง เป น ทอดๆ ทั น ใดนั ้ น องครั กษ เต าดารานิ ร ั นดร ที่
คุมครองหวังเปาเลอและเซี่ยไหหยาง และยังมีองครักษที่ติดตามเฉินหานตางก็รีบ
ออกมาจากภายในเรือรบ พวกเขามองไปยังหวังเปาเลอที่มาถึงดานนอกเรือรบราวกับ
เผชิญหนากับศัตรูตัวฉกาจ
ดารานิรันดรทั้งหมดสามสิบกวาคน ที่นี่นอกจากสองคนที่เปนดารานิรันดรระดับ
อำพันแลว ที่เหลือลวนเปนดารานิรันดรระดับทั่วไป ถึงแมจะเปนเชนนี้ แตตอนนี้
เมื่อดารานิรันดรเหลานี้ปรากฏตัวขึ้น พลานุภาพบนรางและความผันผวนที่แผออกมา
ยังคงมีมหาศาล
ทวาถึงแมจะมีพลานุภาพมหาศาล แตพวกเขากลับมีสีหนาเปลี่ยนไปทีละคน
คนแลวจดจองไปยัง…เงานาสะพรึงที่พุงออกมาจากภายในดาวเคราะหชะตา
 สิ่งที่พวกเขาเห็นในสายตาไมใชรางจริงของหวังเปาเลอ ราวกับวาเปนเพราะ
อุปสรรคทางปญญาของทั้งสองฝาย ทำใหดวงตาของพวกเขามองเห็นทุกอยางของ
หวังเปาเลอไดไมชัดเจน ไมวาจะเปนกลิ่นอายหรือรางกาย ก็ลวนมองไมชัดทั้งนั้น
สิ่งที่มองเห็น…มีเพียงดวงดาราเลือนรางที่เหนือล้ำเกินกวาดารานิรันดรไปแลว
มัน ปรากฏตัวกะทันหันอยูดานนอกดาวเคราะห ชะตาด วยพลานุ ภ าพที ่ ทรงพลัง
อยางที่สุด กอนจะเคลื่อนเขามาใกลพวกเขาที่นี่
เห็นชัดวามันไมใชดารานิรันดร แตเปนดาวพระเคราะห ทวาอานุภาพที่แผซาน
ออกมาจากตัวกลับทำใหพวกเขาผูฝกตนระดับดารานิรันดรลวนตื่นตระหนกและ
ตกตะลึง โดยเฉพาะเมื่อพวกเขามองเห็นวาดานนอกดวงดาวเลือนรางขนาดมหึมานี้
กลับยังมีดวงดาวเกาดวงลอมรอบเหมือนกับดาวบริวาร ทำใหพลานุภาพของมัน
นาสะพรึงขึ้นไปอีก นี่จึงทำใหดารานิรันดรเหลานี้ตางก็เริ่มแสดงพลังเทพออกมา
ตามสัญชาตญาณ
และตอนนี้ แววตาของเซี่ยไหหยางและเฉินหานก็เผยความเครงเครียด โชคดีที่
หวังเปาเลอก็สังเกตเห็นสภาพของตนในทันทีซึ่งคลายจะทำใหคนคุนเคยเหลานี้
ลวนมองตนไมชัด ดังนั้นหลังจากรางกายหยุดชะงักชั่วครู เขาก็เอยออกมา
“ขาเอง”
ขณะที่คำพูดของเขาดังกอง ดาวเคราะหเตาและกึ่งดาวเคราะหเตาดานนอก
รางกายของเขาก็หดเล็กลงอยางรวดเร็วจากการกดขมโดยเจตนาของหวังเปาเลอ
จนกระทั่งสุดทายก็ถูกเก็บเอาไวภายในรางทั้งหมด ทั้งยังใชประโยชนจากมายากล
ดั้ง เดิม มาทำใหรู ป ลั ก ษณข องตนหั กเหแสงเข าไปในสายตาของคนอื ่ น ๆ เงาร า ง
ของเขา…ในที่สุดก็ปรากฏขึ้นในสายตาของทุกคน
“นายนอย!”
“อาจารยอาเปาเลอ!”
 “ทานพอ!”
ผูฝกตนดารานิรันดรจากดาราจักรไฟ และยังมีเซี่ยไหหยางกับเฉินหาน ตอนนี้
แต ล ะคนต า งเบิ ก ตากว า ง เผยความไม อ ยากเชื ่ อ ออกมา พวกเขามองจ อ งไปยั ง
หวังเปาเลอที่ปรากฏอยูในสายตาแนนิ่ง
ถึ ง แม จ ะรู  ว  า หวั ง เป า เล อ กำลั ง ทดสอบพลั ง ฝ ก ปรื อ อยู  ใ นดาวเคราะห ช ะตา
ไดผลประโยชนมากมาย และจะแสดงออกมายามงานเลี ้ ย งวั น อวยพรฉลองอายุ
แต เ มื ่ อ เห็ น ดวงดาราไร ท ี ่ ส ิ ้ น สุ ด เมื ่ อ ครู  ก ั บ ตาตั ว เองอย า งวั น นี ้ และสภาวะ
แปลกประหลาดที่คลายจะไมอาจมองเห็ นไดชั ดเช นนั ้น ในใจของพวกเขาก็ เกิด
คลื่นลูกใหญซัดสาดขึ้นมาอยางอดไมได
 บทที่ 1104 โอหัง
พายุนอกดาวเคราะหชะตาสิ้นสุดลงอยางรวดเร็ว ถึงแมทุกคนจะใจสั่นสะทาน
แตสุดทายก็ยอมรับความจริงขอนี้ได
สายตาที่มองไปยังหวังเปาเลอก็ไมเหมือนเดิมแลว
กอนหนานี้แมองครักษเตาเหลานั ้น ที่ มาจากดาราจั กรไฟจะให ความเคารพ
แตสวนใหญเปนเพราะปรมาจารยแหงไฟ ทวาตอนนี้ไมเหมือนกันแลว หวังเปาเลอ
ใชพลังยุทธและพลานุภาพของตนทำใหผูฝกตนระดับดารานิรันดรเหลานี้พากันรูสึก
หวั่นเกรง
ชีวิตนี้ของพวกเขาไมเคยเห็นดาวพระเคราะหที่ไหนแผกลิ่นอายนาสะพรึงเหมือน
ของหวั ง เป า เล อ เช น นี ้ ม าก อ น ทั ้ ง ยั ง มี … สภาวะที ่ ไ ม อ าจมองเห็ น ชั ด แบบนั ้ นอี ก
ทำใหกนบึ้งจิตใจของดารานิรันดรทั้งหมดบนเรือรบพากันคาดเดาไปตางๆ นานา
เพราะโดยทั่วไปแลว เหตุการณเชนนี้จะเกิดขึ้นไดก็ตอเมื่อชองวางระหวางระดับ
มีมากเกินไป ตัวอยางเชนไมอาจมองเห็นดวงจิตเทพไดโดยตรง เพราะกฎทั้งหมด
รอบดวงจิ ต เทพนั ้ น บิ ด เบี ้ ย ว ทั น ที ท ี ่ ผ ู  ม ี ร ะดั บ ไม เ พี ย งพอมองเข า ไป ก็ จ ะได รั บ
ผลกระทบรุนแรง ไมสามารถทนรับกฎอันบิดเบี้ยวนั้นได ถูกการรับรูขนาบซายขวา
จากนั้นรางกายก็จะแตกสลาย
หวังเปาเลอเมื่อครูก็คือสภาวะนั้น ถึงแมจะไมไดบรรลุถึงระดับเกินจริงขนาดนั้น
แต ก ลั บ มี ล ั ก ษณะเช น นี ้ อ ยู  และ…นี ่ ก ็ เ ป น สาเหตุ ท ี ่ ท ำให ด ารานิ ร ั น ดร ท ั ้ ง หมด
ใจสั่นสะทาน
ผู  ท ี ่ ส ั ่ น สะเทือ นเหมือ นกั น ก็ค ื อ เซี ่ย ไห ห ยาง แต เ ขาก็ ฟ   น ตั ว กลับ มาเร็ ว มาก
ขางกายของหวัง เปาเลอครึกครื้น ยิ ่ ง กว าขามาเสี ย อี ก เพี ย งแต ขากลั บในตอนนี้
ขางกายของเขากลับมีคนที่กระตือรือรนยิ่งกวาเพิ่มขึ้นหนึ่งคน
 คนผูนี้ก็คือเฉินหาน เขาแทบจะคืนสติไดเร็วที่สุด รองเรียกคำวาทานพอออกไป
โดยไมสนใจสีหนาแปลกพิกลขององครักษเตาเหลานั้นและการขมวดคิ้วไมพอใจ
ของเซี่ยไหหยาง
สำหรับเรื่องเหลานี้ หวังเปาเลอไมไดสนใจ เพราะเมื่อเทาแตะบนเรือรบแลว
เขาก็ครุนคิดถึงปญหาขอหนึ่ง
ตนจะไปที่ไหน!
ตามแผนตอนมา หลังจากรวมงานวันอวยพรฉลองอายุเสร็จแลว เขาจะกลับไป
ดาราจักรไฟเพื่อรายงานภารกิจ ขณะเดียวกันก็วางแผนจะกลับไปโลกสหพันธรัฐ
สักรอบเพื่อเยี่ยมบิดา มารดา และสหาย
แตหลังจากทดสอบพลังฝกปรือระลึกอดีตชาติและรับรูความจริงกวาครึ่งแลว
ความคิดของหวัง เปาเลอก็เปลี่ยนไป โดยเฉพาะ…เมื่อ ประสบกับวิ กฤตเกื อ บถู ก
ยึดครอง
แมจะรูวาชาติกอนตนเปนกระดานไมดำที่มีตนกำเนิดลึกลับ สุดทายปญญา
แทจริงก็ถือกำเนิดขึ้น เปนของแถมจากซุนเตอ แตหวังเปาเลอไมคิดวาจะไมมีใครมา
ยึดครองเขาได
พรอมกันนั้น เขายังมีการคาดเดาอยางหนึ่ง
“ขาเปนกระดานไมดำ แตกระดานไมดำ…กลับไมจำเปนตองเปนขาทั้งหมด!”
“กระดานไมดำสามารถเวียนวายตายเกิดไมแตกสลาย แตขากลับไมแน…นั่นก็
หมายความวา ขาเปนจิตวิญญาณที่กำเนิดมาจากมัน ขาสามารถถูกลบลางไปได
แบบเดียวกับวิญญาณวุธบนวัตถุเวท”
 “เมื ่ อ วิ ญ ญาณวุ ธ ถู ก ลบไป ถึ ง แม ว ั ต ถุ เ วทจะเสี ย หาย แต ก ลั บ ส ง ผลไม ม าก
เปลี่ยนวิญญาณวุธใหมใหคอ ยๆ หลอมรวมเขามาก็ไ ด แลว หรือถาจะไมเปลี ่ ย น
เมื่อใหความรอนแกมัน วัตถุเวทก็ยังสามารถใหกำเนิดวิญญาณวุธใหมออกมาได
ภายใตสภาพแวดลอมพิเศษบางอยางดวยตัวเอง”
“สวนวิญญาณวุธที่กำเนิดขึ้นมาใหม ทั้งเปนขา และก็ไมใชขา” หวังเปาเลอเงียบงัน
บางทีอาจจะเปนเพราะแรกเริ่มก็ไดสัมผัสกับการหลอมอาวุธแลว สำหรับประเด็นนี้
หวังเปาเลอมีเหตุผลและการคาดเดาของตัวเองอยูแลว
เขารูดีวาความโลภและความอาฆาตแคนที่ตะขาบสีโลหิตมีตอเขานั้นแรงกลามาก
บางทีอีกไมนาน เขาอาจจะไดเผชิญหนากับการปรากฏตั วและการยึดครองจาก
อีกฝาย เหมือนกับที่วัตถุเวทเปลี่ยนวิญญาณวุธนั่นเอง
“ถาหากมองวากระดานไมดำเปนวัตถุเวทและอดีตชาติของขาก็เปนวิญญาณวุธละก็
เชนนั้น…ตรงนี้ก็จะมีคำถามที่เกี่ยวของกันขึ้นมาวา ขานาจะแสดงอานุภาพเทพของ
ไมดำสามฉื่อนั่นออกมาได!”
“ออกมาเพียงสามฉื่อก็สามารถบดขยี้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดในจักรพิภพเตาไพศาล
ไดแลว…” หวังเปาเลอหรี่ตาลง เขาตระหนักในขอนี้ดี แตเขาก็เขาใจดีวา…ตัวเขา
ในตอนนี้ยังไปไมถึงระดับที่จะควบคุมกระดานไมดำได
ประเด็นนี้เกี่ยวของกับเหตุผลสองประการ หนึ่งคือมีเพียงตนในชาตินี้เทานั้น
ที่สามารถผสานความทรงจำทั้งหมดไดอยางแทจริง เขาในอดีตชาติ ไมวาจะเปน
ผีดิบหรือทหารอาฆาต หรือแมแตกวางขาวนอยก็ตาม ลวนแลวแตไมอาจมาถึงขั้นนี้
ดังนั้น ภายใตการวิเคราะหของหวังเปาเลอ เขาคิดวานี่อาจจะเปนโอกาสที่
สามารถเริ่มควบคุมกระดานไมดำได
 สวนอีกสาเหตุหนึ่งก็คือ ถึงแมจะดูเหมือนวาปญญาของเขาถือกำเนิดมานานมาก
และผ า นมาหลายชาติ แต เ มื ่ อ เที ย บกั บ วั น เวลาอั น มากมายนั บ ไม ถ  ว นของ
กระดานไมดำแลว ตนก็เปนเพียงรางแรกเกิดของมันเทานั้น อาจไมใชแมแตทารก
ดวยซ้ำ
ดังนั้นการคิดจะควบคุมกระดานไมดำจึงยากลำบากอยางยิ่ง
เพราะฉะนั้น…สิ่งสำคัญที่สุดตรงหนาของเขาในตอนนี้ ไมใชแคควบคุมกระดานไมดำ
แตเปนการปองกันการยึดครองของตะขาบสีโลหิตอยางไร เขาคิดไปคิดมา อยางเดียว
ที่ทำไดก็คือยกระดับการบำเพ็ญ!
มีเพียงตัวเขาแข็งแกรงขึ้นเทานั้นจึงจะจัดการทุกอยางได
“ระดับดารานิรันดรไมใชเรื่องยากลำบากสำหรับขาแลว ถึงขั้นที่วาหากข า
ตองการเลื่อนขั้นตอนนี้ก็สามารทำไดทันที…แตการเลื่อนขั้นเชนนี้แมจะไมเลว แตก็ยัง
ขาดอะไรอยูนิดหนอย” หวังเปาเลอครุนคิด ระดับดารานิรันดรที่เขาตองการคือ
แสงเจิดจรัสของดวงดาวนับหมื่นที่คอยเชิดชูดารานิรันดรของตัวเขาเอง
คิดจะบรรลุถึงจุดนี้ เขาตองมีดวงดาวมากกวานี้!
ตองเปนดวงดาวแบบพิเศษดวย!
“ยังตองไปสักรอบ…ไปที่สุสานดวงดารา!” หลังจากหวังเปาเลอครุนคิด นัยนตา
ก็ฉายแววตัดสินใจได เขาสงจิตเทพไปใหเซี่ยไหหยางเพื่อแจงพิกัดดวงดาวแหงหนึ่ง
ทันที
พิกัดนี้ก็คือทางเขาสุสานดวงดาราที่เขาเคยไปเมื่อตอนนั้น
เมื่อไปถึงที่นั่น ถึงไมจำเปนตองใชเครื่องยืนยัน หวังเปาเลอก็เชื่อวากระดาษรูปมนุษย
ในสุสานดวงดาราจะสัมผัสถึงตัวเขาได สาเหตุที่เปนเชนนี้ก็เพราะตอนที่หวังเปาเลอ
ออกจากสหพันธรัฐครั้งนั้น เขาทิ้งเครื่องยืนยันไวที่เจาเยี่ยเหมิงไวเปนหนึ่งในรากฐาน
ของสหพันธรัฐแลว
ตอนนี้เมื่อเขาแผจิตเทพออกไป เซี่ยไหหยางก็รับคำสั่ง ไมนาน กลุมเรือรบที่อยู
นอกดาวเคราะหชะตาก็เรงเครื่องเสียงดังสนั่นแลวตรงไปยังพิกัดที่หวังเปาเลอใหมา
เสียงแผดรองดังขึ้น จากนั้นก็คอยๆ ออกมาจากขอบเขตของดาราจักรชะตา
ขณะเดียวกัน หวังเปาเลอก็ยังครุนคิดตอ ครั้งนี้สิ่งที่เขาคิดอยูก็คือ…หลัว!
“ขาชอบโลกวงที่สองนี้ มันเปนของขา…” หวังเปาเลอพึมพำ ยอนนึกถึงคำพูด
ของหลัว ยากจะจินตนาการวาผูยิ่งใหญแววตาเย็นชาราวกับไรสีหนาไรอารมณจะพูด
คำวา ‘ชอบ’ ออกมาได
แตถึงอยางนั้น ความทรงจำในสมองของเขาก็รับรูไดชัดเจนวาประโยคที่หลัว
พูดออกมานี้เปนความจริง
หวัง เปาเลอเงียบงัน เพราะเขาคิ ดถึ ง บิ ดาของหวั งอี อี และเรื ่ องเล าเกี่ ย วกับ
มารปศาจ ครึ่งเทพครึ่งเซียนที่ซุนเตอเลาออกมา บทสรุปของเรื่องนั้นคือการตัดนิ้ว
ทุกนิ้วของหลัว ไปจนถึงทุกคนรวมพลังกันสังหารหลัว!
เรื่องราวเหลานี้เห็นไดชัดวาเกิดขึ้นหลังจากชวงเวลาที่ตนเห็นในชาติแรก
“ยังมีผนึกของหลัวบนกระดานไมดำ แรกเริ่มเปนผนึกทั่วไป จนกระทั่งเปน
ผนึกหนึ่งดัชนี สุดทายก็ใชแขนซายมาผนึกโดยไมเสียดาย…”
“เหตุใดเขาตองทำเชนนี้ เพราะหวาดกลัวกระดานไมดำ หรือวา…เพื่อปกปองโลก
ที่เขาชื่นชอบหรือ” หวังเปาเลอคิดไมออก แตเขาก็คิดถึงประโยคสุดทายที่หลัวถาม
ตัวเองวารูหรือไมวาความชื่นชอบเปนความรูสึกเชนไร
 สิ่งนี้ทำใหหวังเปาเลอเงียบงันเขาไปอีก และตอนนี้เอง เสียงของแมนางนอยก็
ดังกองอยูในหัวของหวังเปาเลอ
“เจาอวน เจาไดรับผลกรรมแลว ชอบทำตัวเปนเจาของบอยๆ”
“ถาเจาชอบผีเสื้อ เจาวาจะดูมันโบยบินเริงระบำอยางอิสรเสรีหรือเปลี่ยนใหเปน
ตัวอยางแลวนำไปติดบนสมุดดี”
จิตใจของหวังเปาเลอสั่นคลอน หลังจากไดลิ้มรสคำพูดของแมนางนอย เขาก็เอย
เสียงเบา
“ลวนไมดีทั้งสิ้น เพราะขาไมชอบผีเสื้อ ขาชอบเจา”
“เจาอวนบัดซบ ขากำลังคุยเรื่องจริงจังกับเจานะ!” แมนางนอยแคนเสียงออกมา
“ขาก็พูดเรื่องจริงจังนะ!” หวังเปาเลอกลอกตา กระแอมไอออกมาหนึ่งเสียง
เขาพบวาแมนางนอยคือสิ่งที่ปรับอารมณเขาไดดีที่สุด สามารถทำใหเขาผอนคลาย
ได อ ย า งมาก แต ข ณะที ่ เ ขากำลั ง จะปรั บ สมองและผ อ นคลายอารมณ ต  อ นั้ น
กลุมเรือรบที่เขาอยูก็ออกมาจากดาราจักรชะตา…
ชั่วขณะที่ออกจากที่น ั่ น ความรู  สึ ก ถึ ง อั น ตรายก็ ปรากฏขึ ้ น เล็ กๆ ในใจของ
หวังเปาเลอ ทำใหเขาเงยหนาขึ้นมองไปยังที่ไกลๆ และไดเห็น…ในจักรวาลอันไกลโพน
บนสะเก็ดดาวที่ถูกสยบจนไมอาจขยับเขยื้อนไดกอนหนึ่งมีชายวัยกลางคนสวมชุดดำ
นั่งขัดสมาธิกำลังกอดกระบี่ยาวเลมหนึ่งเอาไว
บนรางของชายผูนี้แผความผันผวนอันแข็งแกรงออกมา ตอนนี้กำลังลืมตาโพลง
มองมาทางกลุมเรือรบที่หวังเปาเลออยู แตเขาคลายจะไมรูสึกถึงหวังเปาเลอ ดังนั้นที่
มุมปากในตอนนี้จึงยังมีรอยยิ้มยกสูง ปากก็เอยเสียงนิ่งสงบแฝงความเยอหยิ่งออกมา
“หวังเปาเลอ ขอบคุณเจาที่รักษาหัวตัวเองไวใหขามานานขนาดนี้ ตอนนี้เจา
สงมาใหขาไดแลว”
 บทที่ 1105 ไปมารวดเร็ว
ผูที่กลาวขึ้นมาก็คือรางแยกที่สรางขึ้นโดยชงอี้จื่อ ความจริงแลวรางแยกรางนี้
มาถึงตั้งนานแลว แตไมกลาเขาไปสรางความวุนวายในดาวเคราะหชะตา ดังนั้น
จึงเลือกมารออยูที่นี่
ถึงแมดาวเคราะหชะตาจะกวางใหญ แตดวยเหตุผลพิเศษบางอยาง ทางเขาออก
จึงมีเพียงทางเดียว ดังนั้นการอยูตรงนี้ยอมสามารถรอจนหวังเปาเลอปรากฏตัวขึ้นได
ถึงแมในความคิดของเขา โดยพื้นฐาน การตัดหัวครั้งนี้ไมจำตองเปลืองพลังอะไรเลย
สิ่งเดียวที่ตองใสใจก็คือทางฝงปรมาจารยแหงไฟนั่นตางหาก แตเขาเชื่อคำพูดของคน
ที่สั่งใหเขามาตัดหัวหวังเปาเลอวาอีกฝายสามารถปกปดเหตุตนผลกรรมได
ดังนั้นสิ่งที่เขาตองทำตอนนี้ก็คือ…ฆาปดปากทุกคนในที่นี้ทั้งหมด
สวนที่วาดานในจะมีมหาศิษยแหงเตาคนอื่นๆ หรือไม เขาไมสนใจ และพวกที่
เรียกวาองครักษเตาเหลานั้น เขาเห็นวาลวนเปนเศษสวะชั้นธรรมดาสามัญ ถาเอาชนะ
ไดดวยจำนวนคน แลวทุกคนจะฝกตนไปทำไมกัน
ดังนั้น ทันทีที่เอยคำพูดนี้ออกมา ก็แสดงความโอหังเกินจะพรรณนาแลว
สวนประโยคนั้นของเขาก็ยโสโอหังจริงๆ!
ภายในเรือรบตอนนี้ แทบจะทันทีที่ทุกคนไดยินประโยคนี้ ก็เกิดความรูสึกนึกคิด
คลายกันขึ้นมาโดยไมไดนัดหมาย ยิ่งไปกระตุนความไมพอใจของพวกองครักษเตา
ทั้งหมดดวย
พวกเขาเห็นแลววาผูที่มามีระดับบำเพ็ญอยูที่ขั้นดารานิรันดรเชนกัน ถึงแมจะ
มองไมเห็นอยางละเอียด แต…ดารานิรันดรทั้งหมดสามสิบกวาคน
 แตอีกฝายมีเพียงแคคนเดียว ไมวาอยางไรก็เปนฝงตนที่มีจำนวนคนมากกวา
จึงควบคุมความไดเปรียบมหาศาล
นอกจากนั้น…ยังมีสิ่งมีชีวิตนาสะพรึงอยางหวังเปาเลออยู ดังนั้นปฏิกิริยาสวนใหญ
ของทุกคนในตอนนี้คือความไมพอใจ ไมมีความกังวลแมแตนอย เซี่ยไหหยางที่อยู
ดานขางกำลังจะเอยปาก แตก็มีคนเร็วกวาเขากาวหนึ่งแลว
“ทานพอ เจานี่โอหังเกินไปแลว เดี๋ยวขาจะจับคนผูนี้มาใหทานพอเอง!” หลังจาก
ไดยินคำพูดที่ดังมาจากผูที่นั่งขัดสมาธิอยูบนสะเก็ดดาวดานนอกเรือรบ คนแรกที่
แสดงทาทีโมโหไมใชตัวของหวังเปาเลอ แตเปนลูกชายของเขา…เฉินหาน
เฉิ น หานโกรธจนผมตั ้ ง ทั ่ ว รา งเลยก็ ว  า ได ยั ง ไม ท ั น ที ่ ห วั ง เป า เล อ จะอ า ปาก
เขาก็โบกมือแลวตะโกนออกคำสั่งซายขวาทันที
“ใหองครักษสองสามคนไปจับตัวคนผูนั้นมาใหทานพอไตสวนดวย!”
ในฐานะที ่ เ ป น ศิ ษ ย ข องสำนั ก เต า เจ็ ด วิ ญ ญาณ ถึ ง แม อ งครั ก ษ ข  า งกายของ
เฉิ น หานจะอยู  ร ะดั บ ทั ่ ว ไป แต ก ็ ม ี ท ั ก ษะเวท ที ่ ไ ม ธ รรมดา เมื ่ อ คำสั ่ ง ของเขา
แพรออกมา องครักษเตาระดับดารานิรันดรเจ็ดคนที่ติดตามเขาอยูก็รับคำสั่งทันที
กอนบินออกไปในชั่วพริบตา ทะยานตรงไปยังรางแยกของชงอี้จื่อที่นั่งขัดสมาธิอยู
กลางอวกาศนอกเรือรบตรงนั้น
แตชั่วพริบตาที่พวกเขาทั้งเจ็ดพุงออกมา มุมปากของชงอี้จื่อก็แสยะยิ้ม เขาเงยหนา
มองไปยังอวกาศดานบน แทบจะในชั่วพริบตาที่เขามองขึ้นไป แสงสีมวงสายหนึ่ง
พรอมอานุภาพเทพอันยิ่งใหญก็สาดออกมาจากอวกาศทันที มันกลายเปนมานแสง
สีมวง หอมลอมบริเวณที่ทุกคนอยู แมแตเรือรบทั้งหมดและรางแยกของชงอี้จื่อก็ถูก
ครอบคลุมเอาไวขางใน!
 มันเหมือนกับวงแหวนปราณ และเหมือนผนึกเสียยิ่งกวา ตัดขาดทุกกลิ่นอาย
ทั้งหมดและสวนหนึ่ง ของเหตุตนผลกรรม ตัดขาดการรับรู ท ั้งหมดจากภายนอก
เหมือนกับทำใหที่นี่…โดดเดี่ยวจากจักรวาลในชั่วขณะนี้เอง
ยังไมทันที่คนทั้งเจ็ดที่พุงออกไปจะมีปฏิกิริยาโตตอบ ชงอี้จื่อที่นั่งอยูตรงนั้น
ก็หัวเราะยกใหญขึ้นมา ครั้นเห็นที่แหงนี้ถูกมานแสงสีมวงปกคลุมเอาไว เจตนาสังหาร
ในดวงตาระเบิดออกมาโดยพลัน คนทั้งคนกระโดดลงมา พรอมกับที่สะเก็ดดาวใตราง
แตกกระจายกลายเปนเศษหินจำนวนนับไมถวนพุงตรงไปยังกองเรือรบดวยเสียง
หวีดหวิวและพลังอันชวนตะลึง ตัวของเขาทะยานเขามาหาทันทีอยางรวดเร็วราวกับ
สายฟาฟาด
เพียงพริบตาก็ปะทะกับดารานิรันดรทั้งเจ็ดแลว สองฝายแคเคลื่อนตัวผานกัน
ธรรมดาเทานั้น แตองครักษเตาทั้งเจ็ดของเฉินหานกลับกระอักเลือดออกมาทีละคน
รางกายพลันมวนกลิ้ง ราวกับเปราะบางจนทนไมไหว!
“ออนแอเกินไปแลว!” ขณะที ่ ชงอี ้จ ื ่อแสยะยิ้ ม เขาก็ พลั น พุ  ง มายั งเรือรบที่
หวั ง เป า เล อ อยู  เจตนาฆ า ในแววตาแรงกล า ปราณพิ ฆ าตบนร า งระเบิ ด ออกมา
สำหรับเขา การโจมตีครั้งนี้งายดายยิ่งนัก แตเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งที่ไมคาดคิด เขายังตอง
สังหารหวังเปาเลอเพื่อใหเสร็จสิ้นภารกิจกอน แลวคอยสังหารปดปากคนอื่นๆ แบบนี้
จึงจะปลอดภัย
สีหนาของหวังเปาเลอเปนปกติ เขายืนอยูในเรือรบ มองไปยังชงอี้จื่อที่พุงเขามา
อย า งเย็ น ชา ถึ ง แม เ ขาจะไม ไ ด เ คลื ่ อ นไหว แต อ งครั ก ษ เ ต า ดารานิ ร ั น ดร ท ี ่ อ ยู
ขางกายเขาเหลานั้น ตอนนี้หนาเปลี่ยนสีกันหมด กอนพุงตรงไปยังชงอี้จื่อในพริบตา
แตความแข็งแกรงของชงอี้จื่อก็ปรากฏออกมาอยางสมบูรณในเวลานี้เอง ถึงแม
การฝกตนของรางแยกจะอยูเพียงระดับดารานิรันดรขั้นตน แตเมื่อเผชิญหนากับ
การมาถึงของดารานิรันดรสิบกวาคน
 เขาก็ทำเพียงแคยกดาบในออมแขนขึ้น แลวฟนลงไปทันที พลังผันผวนนาสะพรึง
สายหนึ่งระเบิดออกมาจากรางของเขาเสียงดังสนั่น ทำใหดารานิรันดรสิบกวาคน
พวกนั้นรางกายสั่นเทา แลวถอยหลังมาทั้งหมด
“ดารานิรันดรขั้นทั่วไปแตกตางอะไรกับไกกระเบื้องสุนัขดินเผา[1]กันเล า”
ชงอี้จื่อหัวเราะขึ้นฟา ดารานิรันดรที่ถอยออกมาพรอมหนาเปลี่ยนสีเหลานี้ก็ตะโกน
รองอยางตื่นตระหนก
“ดารานิรันดรระดับพิภพ!!”
ดารานิรันดรแบงออกเปน สวรรค พิภพ นิลดำ อำพัน และทั่วไป ระดับขั้นทั้งหานี้
หากอยูในขั้นตนเหมือนกัน ระดับทั ่ วไปจะออ นที ่สุ ด รองลงมาเป นระดั บอำพัน
ระดับนิลดำจะพบเห็นไดนอย แตระดับพิภพกลับหายากยิ่งกวา สวนระดับสวรรค…
มีแตตองใชคำวาหาตัวจับยากเหมือนขนวิหคเพลิงเขากิเลนมาบรรยายเทานั้น!
ดังนั้นโดยพื้นฐานแลว เมื่อระดับพิภพปรากฏตัว ก็สามารถกวาดลางดารานิรันดร
ที่อยูระดับเดียวกันได ตอนนี้ชงอี้จื่อผูนี้ก็ราวกับกวาดลางทั่วทุกทิศ เขายางกาวพรอม
หัวเราะเสียงดัง ทะยานมาทางเรือรบที่หวังเปาเลออยูแลวก็หัวเราะบาคลั่งออกมา
หนักกวาเดิม
“หวังเปาเลอ ไมมีใครชวยเจาไดแลว ขาอยากจะดูนักวาดาวเคราะหเตาที่ถูก
บดขยี้มันเปนแบบไหน!” ขณะที่ชงอี้จื่อ กลาว เขาก็เขามาใกลกับเรือรบที่หวังเปาเลอ
อยูรอยจั้ง
ภายในเรือรบ ตอนนี้สีหนาของเซี่ยไหหยางเปลี่ยนไปเล็กนอย แตพริบตาเดียว
ก็กลับมาเปนปกติ สวนเฉินหานก็คลายจะไรความกังวลมาโดยตลอด เขากลับกอดอก
แววตาเผยความดูถูกเหยียดหยามออกมา
สำหรับหวังเปาเลอ ในแววตาของเขามีความอยากรูอยากเห็นอยู เขาอยากรูมากวา
ตนในตอนนี้มีพลังยุทธอยูในระดับใดกันแน ถาหากใหลองทดสอบ สุดทายก็จะยั้ง
มือเทาไมคอยได ตอนนี้เมื่อเห็นวาดันมีคนพุงเขามาหากอน ความสนใจของเขาก็
เพิ่มขึ้นมาไมนอย
แนนอนวาสิ่งสำคัญที่สุดคือเขาเคยเห็นมานแสงสีมวงผืนนั้น และ…เงาของ
อนาคตบนสมุ ด แห ง โชคชะตา ในนั ้ น มี ฉ ากหนึ ่ ง ถึ ง แม จ ะไม เ หมื อ นกั บ ตรงหน า
ทุกประการ แตก็แตกตางกันไมเทาไร
“จื่อเยวหรือ…” หวังเปาเลอหรี่ตา นำดาวเคราะหเตาที่เก็บเอาไวในรางออกมา
ชั่วพริบตาดาวเคราะหเตาของเขาก็ขยายใหญขึ้น แลวไปปรากฏอยูดานนอกเรือรบ
อยางนาอัศจรรย!
ตอนแรกเปนเพียงจุดแสงจุดเดียวเทานั้น จากนั้นก็ขยายตัวอยางรวดเร็วจนมี
ขนาดเทาดาวพระเคราะหทั่วไป ทำใหชงอี้จื่อที่เขามาใกลอยางรวดเร็วและอยูหางไป
เจ็ดสิบจั้งหัวเราะออกมา
“แคนี้หรือ” ชงอี้จื่อเหมือนจะผิดหวังเล็กนอย ขณะที่สายหนาก็เขาไปใกลอีก
จนกระทั ่ ง อยู  ห  า งไปห า สิ บ จั ้ ง ฝ เ ท า ของเขาก็ ช ะงั ก เป น ครั ้ ง แรก เพราะตอนนี้
ดาวเคราะหเตาตรงหนาของเขาไมไดมีขนาดแบบกอนหนานี้ แตขยายใหญจนถึง
ระดับครึ่งดารานิรันดรแลว
“นาสนใจดีนี่” ดวงตาของชงอี้จื่อสวางไสว ขณะที่เสียงหัวเราะดังขึ้น ความเร็ว
ก็เพิ่มมากขึ้นเชนกัน กระทั่งเขามาใกลสามสิบจั้ง ทวาชั่วพริบตาตอจากนั้น ฝเทาของ
เขาก็ชะงักลงอีกครั้ง สายตาตื่นตะลึง จองมองดาวเคราะหเตาที่ขยายใหญ จนมี
ขนาดเทาดารานิรันดรทั่วไปตรงหนา
 “ไมเลว ไมเลว นี่สิถึงจะนาสนใจ!” ดาวเคราะหเตาเชนนี้ไมไดทำชงอี้จื่อกาวถอย
แตหลังจากหยุดชะงัก สีหนาของเขาก็เผยใหเห็นความตื่นเตนของจิตวิญญาณตอสู
อันแรงกลาออกมา เขาหัวเราะดังยิ่งกวาเดิม ขณะที่กาวเทาอีกครั้งและอยูหางไป
ยี่สิบจั้ง ฝเทาของเขา…ก็หยุดชะงักเปนครั้งที่สาม
สิ่งที่ตามมาคือการกะพริบตาอยางรวดเร็ว ความตื่นเตนในแววตาแตกสลาย
กลายเปนความงุนงง
“นี่มันอะไร” ชงอี้จื่อพึมพำกับตัวเอง เขามองดวงดาวอันนาสะพรึงตรงหนา
ของตนนิ่งงัน ตอนนี้มันใหญมากขึ้นเรื่อยๆ จนมีขนาดเปนสามเทาของดารานิรันดร
ทั่วไปแลว ทั้งยังขยายตอไปไมหยุด
ตาเปลาของเขามองเห็นไดวา ทามกลางเสียงดังอึกทึก ดาวเคราะหเตาดวงนี้
ขยายตัวตอไปจนใหญเปนหาเทา สิบเทา…กระทั่งถึงขนาดอันนาสะพรึง ใหญเปน
รอยเทาของดารานิรันดรทั่วไป
มันเหมือนกับกลายเปนครึ่งหนึ่งของดาราจักรเล็กๆ และตอนนี้ ทั้งสี่ทิศรอบ
ดาวเคราะหเตามหึมาดวงนี้ก็มีดาวเคราะหบรรพกาลเกาดวงที่เหมือนกับดาวบริวาร
ปรากฏขึ้น มันแผกฎเกณฑสะเทือนฟาสะเทือนดินเขยาจักรวาลออกมา
มองจากระยะไกล ดาวเคราะหเตาทรงอานุภาพดวงนี้เหมือนดวงตาแหงจักรวาล
ตอนนี้กำลังจดจองมายังชงอี้จื่อที่อยูตรงหนา ซึ่งขณะนี้เขามีขนาดเล็กอยางถึงที่สุด
ร า งกายสั ่ น เทิ ้ ม อย า งควบคุ ม ไม ไ ด ความตื ่ น เต น และจิ ต วิ ญ ญาณต อ สู  ท ั ้ ง หมด
สลายหายไปในพริบตา
ชงอี้จื่อไมอยากตัวสั่น แตเขาควบคุมรางกายไมได พลังแหงกฎจักรวาลและ
กฎเกณฑอันนาสะพรึงของดาวเคราะหเตาและดาวบริวารสงผลใหรอบดานบิดเบี้ยว
ทำใหเลือดเนื้อทั้งหมดทั่วรางของเขาสั่นเทิ้มตามสัญชาตญาณ
 “นี่คือ…นี่คือดาวพระเคราะหหรือ” ขณะที่ชงอี้จื่อพึมพำ สุดทายความงุนงงใน
ดวงตาก็กลายเปนความตื่นตะลึง เขาเงียบงันไปครูหนึ่ง… จากนั้นก็หันกายกลับ
โดยพลั น แล ว พุ  ง ไปทางด า นหลั ง แทบจะใช พ ลั ง ฝ ก ตนทั ้ ง หมดเพื ่อ เรง ความเร็ ว
แลววิ่งหนีอยางบาคลั่งโดยไมหันกลับมามอง!
…………………………………
[1] ไกกระเบื้องสุนัขดินเผา คำสุภาษิตเปรียบเปรย หมายถึง ออนแอแตกหักงาย
 บทที่ 1106 ชานิดหนอย
“ระยำเอย!!”
“ใครมันบอกขาวานี่เปนดาวพระเคราะห!!”
“ขาเคยเห็นดาวพระเคราะหที่วิปริตขนาดนี้ที่ไหนเลา!!”
ชงอี้จื่อเรงความเร็วขึ้นจนเหมือนแสง พริ บตาเดี ย วก็ ถอยหลั งจากตรงหนา
หวังเปาเลอไปหลายรอยจั้งโดยไมหยุด และไมสนใจปญหาเรื่องสีหนาแตอยางใด
แมวาตอนที่เขาปรากฏตัวกอนหนานี้จะพูดจายโสโอหังเอาไว ถึงขั้นมีทาทางดูถูก
เหยียดหยามระหวางที่เขามาใกลหวังเปาเลออีกดวย
แตเขาก็จนปญ ญา รางแยกก็ เป น ส วนหนึ ่ ง ของร างจริ ง ทั น ที ท ี ่ เกิ ดเรื ่ อ งขึ้ น
รางจริงก็จะไดรับผลกระทบสวนหนึ่งดวย สวนอาการสั่นเทาที่มาจากภายในใจและ
ความรูสึกวิกฤติจนขนหัวลุกนั่นทำใหตอนนี้ชงอี้จื่อไดแตเกลียดตัวเองที่ชาเกินไป
เขากำลั ง หงุ ด หงิ ด แทบบ า รู  ส ึ ก แค ว  า ตนเป น คนที ่ ด วงซวยที ่ ส ุ ด ในจั ก รวาล
เหมือนกับสาวนอยที่ตนถูกใจ ครั้นเขาวิ่งเขาไปในหองของนางแลวลงกลอนประตู
อยางตื่นเตน ทำใหนางยากที่จะหนี พ น เงื ้ อ มมื อ มารของตน แต ชั ่ วพริ บตาที ่ ต น
พุงเขาไปหา แวบเดียวสาวนอยคนนั้นก็กลายเปนชายรางใหญที่นากลัวยิ่งกวาตน
เสียอยางนั้น…
“จะตองมีปญหาตรงไหนสักที่แน ทำไมถึงเปนอยางนี้…” ชงอี้จื่อคร่ำครวญอยูในใจ
มากกว า นั ้ น คื อ เสี ย ใจภายหลั ง เขาคิ ด ว า ถ า หากร า งจริ ง มาที ่ น ี ่ ก ็ ด ี น  ะ สิ สั ง หาร
หวังเปาเลอยอมไมเปลืองแรง แตรางแยกที่มีพลังเพียงสามสวนของรางจริงในตอนนี้
จะเอาอะไรไปตัดหัวดาวพระเคราะหที่ไมเคยพบเคยเห็นมากอนนี่ได…
 สิ่งนี้กำลังทำใหเขาโมโหแทบเสียสติ สำหรับคนผูนั้นที่บอกกับตนวาหวังเปาเลอ
เปนแคดาวพระเคราะห เขาก็สาปแชงอยางไมรูจบใสไปแลว เมื่อความเร็วของเขา
เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ความบาคลั่งก็เพิ่มขึ้นเชนกัน พริบตาเดียวก็ไปไกลแลว
เมื่อเห็นสถานการณพลิกผัน องครักษเตาดารานิรันดรเหลานั้นที่อยูรอบๆ ก็ไมได
รู  ส ึ ก ประหลาดใจอะไร แท จ ริ ง แล ว ตอนที ่ พ วกเขาเห็ น ชงอี ้ จ ื ่ อ ปรากฏตั ว ขึ้ น
โดยพื้นฐานพวกเขาก็คาดการณถึงฉากนี้ไวแลว
สวนแววตาของเฉินหานก็ยิ่งฉายประกายเยอหยิ่ง เขาแคนเสียงเย็นออกมา
“กลามาตีกับทานพอ สมองของเจาหนูนี่ตองโดนดูดกลืนไปแลวแนๆ เขาไมรูวา
ทานพอ ก็คือทานพอตลอดไป!”
คำพวกนี้ดังเขามาในหูของเซี่ยไหหยางที่อยูขางๆ ฟงอยางไรเซี่ยไหหยางก็รูสึกอึดอัด
ความอึดอัดของเขาไมไดมาจากหวังเปาเลอ แตมาจากการดูถูกเฉินหาน ในความคิด
ของเขา เจาเฉินหานผูนี้หนาไมอายยิ่งนัก ไมเคยยอมปลอยโอกาสประจบสอพลอไป
เสียศักดิ์ศรีของการเปนผูฝกตนหมด คนประเภทนี้ทำใหตนผูมีความชอบธรรมและ
เยอหยิ่งใตหลารูสึกดูแคลนที่ไดรวมทางดวย
ดังนั้นหลังจากแคนเสียงออกมาคำหนึ่ง ใบหนาของเซี่ยไหหยางก็เผยรอยยิ้ม
เคารพและคลั่งไคลไปยังหวังเปาเลอพรอมคำนับอยางลึกซึ้ง กอนตะโกนเสียงดัง
ดุเดือด
“ขอแสดงความยินดีกับอาจารยอา กระบวนเวทเทพประสบความสำเร็จอยางสูง
นับจากนี้ยิ่งใหญไปทั่วทั้งจักรพิภพไมรูสิ้น ใตหลาไรใดเทียม ชีวิตนี้ของขาเซี่ยไหหยาง
โชคอั น ประเสริ ฐ ที ่ ส ุ ด ก็ ค ื อ ได ร ู  จ ั ก กั บ อาจารย อ า ขอให อ าจารย อ าอนุ ญ าตให
เซี่ยไหหยางติดตามอยูขางกายอาจารยอาและรับฟงคำสั่งสอนของอาจารยอาไป
ตลอดชีวิตที่เหลือตอจากนี้ดวยเถอะขอรับ!”
 เมื่อไดยินเสียงเรารอนของเซี่ยไหหยาง เฉินหานก็ตื่นตัวในทันที ขณะเดียวกัน
ก็หรี่ตาลงแลวกวาดมองเซี่ยไหหยางอยางเย็นชา คิดวาคนผูนี้นารังเกียจเสียจริง
เปนคนเพศเดียวกัน แตกลับเอาอกเอาใจทานพอของเขา จุดประสงคตองไมบริสุทธิ์
แนนอน ดังนั้นเขาจึงแคนเสียงเย็น กำลังจะประจบหวังเปาเลอตอ
แต ต อนนั ้ น เอง กลั บ เกิ ด เสี ย งป ง ดั ง สนั่ น ขึ ้น มาทางชงอี ้ จ ื ่ อ ที ่ก ำลั ง หนี ไ ปจน
สุดสายตาของทุกคนราวกับศีรษะของเขากระแทกกับผนังลองหน
เสียงดังสนั่นแผกระจายไปทั่วดาน แลวกลายเปนระลอกคลื่นอยูในอวกาศ ขณะที่
เสียงนี้แผวเบาลง ชงอี้จื่อยืนรองไหไมมีน้ำตาอยูตรงนั้น อาการเวียนหัวทำใหแววตา
ของเขาทึ่มทื่อเล็กนอย เขามองความวางเปลาตรงหนาอยางมึนงง ตาเปลามองเห็น
ชัดวาไมมีอะไร แตถาหากใชสัมผั สสวรรค ตรวจสอบอย างละเอี ย ด ก็ มองเห็น…
มานแสงสีมวงที่อยูรอบๆ…
ปดผนึกสี่ดาน ปกปดเหตุตนผลกรรม ทำใหที่นี่ราวกับโดดเดี่ยว…
เดิมทีเปนผนึกที่มีไวเพื่อปองกันไมใหหวังเปาเลอหลบหนี ขณะเดียวกันก็ปองกัน
การถูกปรมาจารยแหงไฟตรวจสอบพบ แตตอนนี้กลับกลายเปนอุปสรรคขวางกั้น
ชงอี้จื่อไปแลว
เห็นไดชัดวาการคลายผนึกนี้ตองใชเวลา…กลัววาแมแตเงารางสีมวงรางนั้นที่
ประทับผนึกมาก็คิดไมถึงวาจะเกิดเหตุพลิกผันเชนนี้ขึ้น ดังนั้น ผนึกนี้จึงยังคงอยู
ในชวงสั้นๆ
และสิ่ง นี้… ก็ทำใหชงอี้จื่อโมโหแทบบ าเข าไปใหญ ขณะที ่ เขาหยุ ดอยู  ตรงนี้
หวัง เปาเลอที่แสดงดาวเคราะหเต าของเขาออกมา ก็ เข ามาจ องมองเงารางของ
ชงอี้จื่อที่หยุดนิ่งจากที่ไกลๆ ดวยความสนอกสนใจ แลวเอยเสียงเรียบ
“ตัวเองเปนคนปดประตู แตกลับไมมีลูกกุญแจมาเปดอยางนั้นหรือ”
 ชงอี้จื่อตัวสั่นพักหนึ่ง เขาหันกายไปมองดาวพระเคราะหมหึมานั่น มองเห็น
เงารางของหวังเปาเลอดานในดาวพระเคราะหไดไมชัดเจน เห็นแครูปรางเลือนราง
รางหนึ่ง ดังนั้นหลังจากเงียบงันไปครูหนึ่ง นัยนตาก็ฉายแสงวาบในพริบตา
ทำใหทาทีของเขาตรงกันขามกับทาทีหลบหนีกอนหนานี้ เขากลายเปนเหมือน
กระบี่คมที่กำลังจะหลุดจากฝก ทั่วรางเกิดเสียงสะทอนกองดังอึกทึก จิตวิญญาณตอสู
ปะทุเพิ่มขึ้นมาในพริบตา มันพุงทะยานไปทั่วทุกทิศ ทำใหองครักษเตาดารานิรันดร
รอบๆ หนาเปลี่ยนสีไปทีละคน
เห็นไดชัดอยางยิ่งวาชงอี้จื่อในตอนนี้แตกตางจากกอนหนาโดยสิ้นเชิง เขาไมได
หลบหนีอยางรวดเร็ว ไมไดเยอหยิ่งโอหัง แตเงียบสงบพรอมกับแผทาทีของผูแข็งแกรง
ออกมา
เขายืนอยูตรงนั้น หันหลังใหกับปราการผนึก จองเขม็งไปยังดาวพระเคราะหที่
หวังเปาเลออยู กอนเอยเสียงเรียบ
“เรื่องนี้ขาประมาทไปแลวจริ งๆ หวั ง เป าเล อ ข าต องการจากไป ไม ม ี อ ะไร
เกี่ยวของกับเจาอีก เจายอมหรือไม!”
ทาทางที่เปลี่ยนแปลงพรอมกับเสียงทุมต่ำทำใหเกิดความรูสึกวาไมควรจะไปยั่วยุ
ชงอี้จื่อตอในทันที องครักษเตาดารานิรันดรเหลานั้นที่อยูรอบๆ ลวนรูสึกหวาดกลัว
อยูในใจ มองดูหวังเปาเลอที่กลายเปนดาวพระเคราะห
หวังเปาเลอไมไดกลาวอะไร เพียงยกมือขวาขึ้นกดไปยังจุดที่ชงอี้จื่ออยู การกด
ครั้งนี้ทำใหดาวพระเคราะหของเขาสั่นไหวเบาๆ แลวแผกลุมแสงออกมาคลายจะเปน
ฝามือเลือนรางขนาดใหญ สวนกึ่งดาวเคราะหเตาเกาดวงที่อยูรอบๆ ก็สาดแสงออกมา
จนหมด มันแผแสงออกไปดานนอกแลวผสานเขาไปในฝามือเลือนรางอยางรวดเร็ว
ทำใหเกิดเปนนิ้วหานิ้ว!
 ทายที่สุด ฝามือนี้ก็คลายสามารถพลิกทองฟาได มันแผดเสียงดังลั่นไปทาง
ชงอี้จอื่ พรอมพลังแหงกฎจักรวาลและกฎเกณฑ
ขนคิ้วชงอี้จื่อกระตุก รางกายขยับไปอีกขางทันที ทาทางก็เปลี่ยนไปอีกครั้งใน
ชั่วพริบตา มันไมไดนิ่งสงบอยางกอนหนานี้ แตทั่วรางแผเจตนาเยอหยิ่งฟาดินออกมา
ดวงตาก็หรี่ลงแลวสาดแสงนาสะพรึงและดุดัน
“นาสนใจ ดูทาขาไมควรสงแครางแยกที่มีพลังตอสูสวนหนึ่งมาเลย คูตอสูอยางเจา
คุมคาใหรางจริงของขามาเอง สวนเจา…แนใจแลวหรือวาจะสูกับขาแบบไมตาย
ไมเลิกรานะ!” ขณะที่เสียงของชงอี้จื่อดังออกมา เขาก็จับกระบี่ในออมแขนแนน
จิตวิญญาณการตอสูในแววตาพุงพรวดขึ้นมาในตอนนี้!
ขณะที่ฝามือเลือนรางพุงเขามาขางหนา ชงอี้จื่อก็ดึงกระบี่ในออมแขนออกมา
อยางดุดัน แลวฟนไปยังฝามือที่กำลังจะมาถึงพรอมเสียงคำรามต่ำ!
การฟนครั้งนี้ ทำใหรางดารานิรันดรของเขาปรากฏออกมาแลวผสานเขาไป
ในกระบี่ ดวยพลานุภาพรุนแรงไรใดเปรียบ เพียงพริบตาก็เขาปะทะกับฝามือแลว!
แตกลับ…ไมมีเสียงดังสะเทือน ชั่วพริบตาที่ปราณกระบี่นาตะลึงนั่นปะทะเขากับฝามือ
ก็คลายกับกดน้ำแข็งกอนหนึ่งลงไปในน้ำอยางไรอยางนั้น มันจมลงไปในน้ำเพียง
พริบตาแลวละลายหายไป…
“แคนี้หรือ” หวังเปาเลอผิดหวังเล็กนอย มองไปยังชงอี้จื่อ
ภาพนี้ทำใหทาทีของชงอี้จื่อเปลี่ยนไปอีกครั้ง เขาฝนยิ้มนาเกลียดยิ่งกวาร่ำไห
ออกมา กอนเอยอยางกระอักกระอวน
“สหายเตาหวัง ขาวาระหวางพวกเราจะตองมีเรื่องเขาใจผิด…”
 ยังไมทันเอยคำวา ‘เรื่องเขาใจผิด’ ใหจบ หวังเปาเลอก็สายหนา ฝามือเลือนราง
ที่เขาสรางออกมาก็เขามาใกลทันที ไมใหโอกาสชงอี้จื่อใดๆ ทั้งสิ้น ถึงขั้นไมสนใจวา
คนผู  น ี ้ จ ะต อ ต า นหรื อ จะดิ ้ น รนอย า งไร พริ บ ตาเดี ย วมั น ก็ ป กคลุ ม เขาแล ว
แคฝามือเดียวจับชงอี้จื่อไวในกำมือได
เขาไมไดลังเลแมแตนอย หวังเปาเลอยกมือขวาขึ้นบีบเบาๆ ทันใดนั้นมือใหญ
เลือนรางที่เขาสรางออกมาก็ทำแบบเดียวกัน ทามกลางเสียงกึกกอง…รางกายของ
ชงอี้จื่อก็แตกสลายทันทีโดยไมมีแมแตเสียงรอง
ขณะที่หวังเปาเลอคลายฝามืออีกครั้ง ทุกอยางที่อยูภายในมือใหญเลือนราง
ก็กลายเปนควันลอยขี้เถาสลาย
“ออนเกินไปแลว!” หวังเปาเลอสายหนาเบาๆ ทุกคนรอบดานไมมีใครไมตกตะลึง
ยามที่มองไปยังหวังเปาเลอก็เผยความตะลึงงันออกมา หวังเปาเลอไมไดสังเกตเห็น
สั ก นิ ด สี ห น า ยั ง คงเรี ย บนิ ่ ง เผยความผิ ด หวั ง ออกมาพลางเก็ บ ฝ า มื อ กลั บ ไป
กอนจะสะบัดเบาๆ…
ชานิดหนอย แลวก็ปวดเล็กนอย
แต ห วั ง เป า เล อ ไม เ ผยให เ ห็ น ความรู  ส ึ ก ใดๆ เพราะหลั ง จากกลั บ มาจาก
ดาวเคราะหชะตา เขาก็พบวาตนชื่นชอบทำทาทางสูงสงเหนือใครเหมือนผูยิ่งใหญ
เชนนี้ ทวาตอนนี้กลับรูสึกเสียใจเล็กนอยที่คนดูรอบๆ มีนอยเกินไป แตทาทาง
ที่สมควรมีก็จำตองทำใหมันหลอมรวมเขากับในชีวิตประจำวัน ดังนั้นหวังเปาเลอจึง
คงทาทางนิ่งสงบไมหวั่นไหว หลังจากเก็บดาวพระเคราะหแลวกลับมายังเรือรบ
ก็กลาวเสียงเรียบราวกับไมเคยเปลี่ยนแปลงตามยุคสมัย
“ออกเดินทางเถอะ”
 บทที่ 1107 รางจริงมาเยือน
แทบจะขณะเดียวกับที่ดาวพระเคราะหของหวังเปาเลอกลายเปนมือใหญแลว
ทำลายรางแยกของชงอี้จื่อซึ่งเปลี่ยนทาทีไปหลายรอบแตก็ยังไมไดชวยอะไรนั้น
ณ สำนักอันดับหนึ่งของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย ภายในประตูภูเขาของ
เตาเการัฐ รางจริงของชงอี้จื่อที่ลอยอยูในอวกาศราวกับดาวฤกษอันกวางใหญไพศาล
พลันลืมตาขึ้นมา!
ขณะที่ลืมตาขึ้นมา แววตาของเขาพลันเผยใหเห็นทะเลเพลิงลุกโหม เพลิงนี้
ลุกลามออกมาจนครอบคลุมความวางเปลาทั้งสี่ทิศในทันที ทำใหพื้นที่ขนาดใหญ
ถูกเปลวเพลิงหอหุมกะทันหัน
ขณะที่ความวางเปลาถูกแผดเผาและอวกาศบิดเบี้ยว แขนซายของชงอี้จื่อที่นั่งอยู
ตรงนั ้ น แห ง ลี บ โดยพลั น ทั ่ ว ร า งและใบหน า ซี ด ขาวเล็ ก น อ ย ถึ ง แม จ ะไม ไ ด
กระอักเลือดออกมา แตกลิ่นอายบนรางกลับออนแอลงไปไมนอยเลย
ภายในดวงตาของเขาที่เบิกขึ้นมาฉายแววตกตะลึง ยิ่งกวานั้นคือมีความอึมครึม
อยูบนใบหนา คิ้วขมวดมุนชาๆ
“รางแยกแตกดับแลวหรือ” สีหนาของชงอี้จื่อย่ำแย แตเขาไมรูรายละเอียด
เพราะวาผนึกไดขัดขวางเหตุตนผลกรรมและปองกันผูเยี่ยมยุทธของจักรพิภพเอาไว
เพราะแบบนั้น เขาที่อยูขางในนี้จึงไดรับการจำกัดแบบเดียวกัน
ดังนั้น ความทรงจำที่รางแยกสงคืนมาจึงหยุดไวเพียงตอนที่มองเห็นเรือรบที่
หวังเปาเลออยูบินออกมาและเงารางขององครักษเตาระดับดารานิรันดรเจ็ดแปดคน
นั้นเทานั้น สวนเรื่องหลังจากนั้นลวนวางเปลา
 “หรือวาภายในเรือรบของหวังเปาเลอจะซอนผูแข็งแกรงเอาไว หรือวาในบรรดา
องครักษเตาเหลานั้นของเขาจะมีคนที่ไมธรรมดาสามัญ…หรือวาประมุขกฎสวรรคจะ
ชวยเหลือ” ชงอี้จื่อคิดไมออก แตกลับรูสึกวาแบบสุดทายเปนไปไดนอยที่สุด สวนสิ่งที่
เปนไปไดมากที่สุด…ก็คือในบรรดาองครักษเตามีคนที่ไมออนดอยอยูคนหนึ่ง
ส ว นเรื ่ อ งที ่ ว  า หวั ง เป า เล อ เป น คนลงมื อ การฆ า ร า งแยกของตนด ว ยตั ว เอง
ในหัวของชงอี้จื่อไมมีความคิดนี้อยูเลย เรื่องที่ไมมีทางเกิดขึ้นยอมไมปรากฏอยูใน
ความคิดของเขา
“ปรมาจารยแหงไฟรักลูกศิษยผูนี้จริงๆ…” ชงอี้จื่อแคนเสียงเย็น หลังจากหรี่ตาลง
และกมหนามองแขนซายแหงลีบของตน เจตนาฆาในแววตาสองวาบทันที
“กลาทำลายรางแยกของขา เรื่องจะไมจบเพียงเทานี้ ถึงปรมาจารยแหงไฟ
จะแข็งแกรง แตก็ใชวาขาไมมีอาจารย!” คิดถึงตรงนี้ ชงอี้จื่อก็หรี่ตาลงแลวคอยๆ
ยืนขึ้น ขณะที่เขายืนขึ้นมา อวกาศรอบดานก็สงเสียงสนั่นหวั่นไหวราวกับมีพลังกดดัน
มหาศาลสายหนึ่งแผออกมาจากรางของเขา ทำใหจักรวาลทั่วทุกทิศแบกรับไมไหว
จนเกิดรองรอยการแตกราว
ถึงขั้นสามารถมองเห็นเสนสายของกฎเกณฑจำนวนมากได มันเปลี่ยนจากสภาพ
ไรรูปเปนบิดเบี้ยวอยูรอบกายเขาคลายกับจะขับดุนใหเดนจนทำใหพลานุภาพของ
ชงอี้จื่อนาตะลึงมาก
แทจริงแลวมันก็เปนเชนนั้น ชงอี้จื่อเปนดารานิรันดรชั้นปลาย เนื่องจากเปน
ดารานิรันดรระดับพิภพ ดังนั้นพลังตอสูของรางแยกจึงแข็งแกรงอยางยิ่ง ดารานิรันดร
ชั้นมหาวัฏจักรระดับนิลดำอยูตรงหนาของเขาแลว พวกนั้นลวนไมใชคูตอสู ยิ่งไมตอง
พูดถึงวาเขาปดประตูทะลวงระดับชั้นมหาวัฏจักรมาหลายป ถึงแมวันนี้จะยังไมบรรลุ
แตก็เหลืออีกเพียงเสี้ยวเดียว
 และทันทีที่บรรลุชั้นมหาวัฏจักร สิ่งที่แขวนอยูตรงหนาเขาก็จะเปนการทดสอบ
แบบปลากระโดดขามประตูมังกร[1] ถาหากเขาทำสำเร็จ…ภายในเตาเการัฐก็จะมี
ผูเยี่ยมยุทธแหงจักรพิภพเพิ่มขึ้นมาอีกคนหนึ่ง!
ขณะเดียวกัน นี่ยิ่งเกี่ยวของกับการแขงขันของมรรควิธีเตาในเตาเการัฐ นั่นเปน
การแขงขันระหวางเขากับเซียนเตาลำดับหนึ่งเฟยหลิงจื่อ ใครกลายเปนจักรพิภพกอน
คนนั้นก็สามารถครอบครองเตาเการัฐไดกอน
“ดั น มาทำลายร า งแยกของข า ในช ว งสำคั ญ เช น นี ้ … ” แววตาของชงอี ้ จื่ อ
สองประกายเยือกเย็น เขาหงุดหงิดมาก ถาหากเขาไมไดเปนหนี้บุญคุณคน เขาก็คง
ไม ล งมื อ ในตอนนี ้ ห รอก แต ร  า งแยกถู ก ทำลายอยู ต ำตา ถ า เขาไม ไ ปจั ด การแล ว
แกนเตาไมสมบูรณ ก็จะสงผลตอการเลื่อนขั้นบำเพ็ญแลว
“ก็ ด ี เอาดาวเคราะห เ ต า ดวงหนึ ่ ง กลั บ มา ดู ซ ิ ว  า จะช ว ยอะไรข า เพิ ่ ม ไหม”
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ชงอี้จื่อที่หยัดตัวขึ้นจนทำใหอวกาศแปดทิศสั่นสะเทือนรางก็สั่นไหว
พริบตาเดียวก็ออกจากดาราจักรประตูภูเขาของเตาเการัฐ แลวมาปรากฏตัวอีกครั้ง
ที่จักรวาลเวิ้งวาง ยกมือขวาขึ้นมานับนิ้ว แลวเงยหนาขึ้น กอนจะเดินกาวใหญ
หนึ่งกาวผานหนึ่งดาราจักร สงเสียงกูกองไปยังทิศที่รางแยกถูกสังหาร!
ขณะเดียวกันนั้น ภายในบริเวณดวงดาวที่อยูหางจากชงอี้จื่อไปไกลโพน บนเรือรบ
ที่หวังเปาเลออยูก็มีความเร็วนาตะลึงเชนกัน มันเดินหนาอยางตอเนื่อง เปาหมาย
ชัดเจนยิ่ง นั่นก็คือทางเขาสุสานดวงดารา
ถึงแมจากที่นี่ไปถึงทางเขาสุสานดวงดาราจะมีพื้นที่กวางใหญอยางยิ่งขวางกั้นอยู
แตก็ยังสั้นกวาระยะหางระหวางชงอี้จื่อมาก ดังนั้นแมวาคนขางหลังจะรวดเร็วกวา
แตดวยความเร็วของเรือรบ เรือรบกับทางเขาสุสานดวงดาราก็เขามาใกลกันมากขึ้น
เรื่อยๆ
 จนถึงครึ่งเดือนหลังจากนั้น ขณะที่เรือรบพุงทะยาน หวังเปาเลอก็มองเห็นได
รางๆ จากที่ไกลๆ…นั่นคือดาราจักรสีขาววางเปลาผืนหนึ่ง
มองจากไกลๆ ดาราจักรสีขาวผืนนี้สอดคลองกับรูปลักษณในความทรงจำของ
หวังเปาเลอดี นั่นคือ…ดาราจักรกระดาษ หรืออีกชื่อคือ จักรวาลกระดาษ
เรือรบจอดลงที่ตำแหนงชายขอบ หวังเปาเลอเดินออกจากเรือรบทามกลางความ
สงสัยของเซี่ยไหหยางและเฉินหาน เขาทอดมองไปยังดาราจักรกระดาษ หลังจาก
เงียบไปครูหนึ่งเพื่อแสดงความเคารพ เขาก็ไมไดขึ้นเรือรบตอ แตปลอยเรือรบและ
ทุ ก คนข า งในไว ด  า นนอก ส ว นตั ว เขาก า วตรงไปข า งหน า เข า สู  ภ ายใน
ดาราจักรกระดาษ
แทบจะชั่วพริบตาที่เขาเขาไป ระลอกคลื่นก็แผกระจายจากใตเทาของเขา ทำให
จักรวาลกระดาษผืนนี้ราวกับกับมีคลื่นกระเพื่อม ลักษณะคลายกับทะเลกระดาษ
สีหนาของหวังเปาเลอเปนปกติ เขายังคงเดินหนาตอไป จนกระทั่งหลายวันตอมา
เขาก็มาถึงใจกลางของดาราจักรกระดาษ หรือก็คือสถานที่ที่เรือสุสานดาราหยุดลง
ในตอนนั้น เขายืนอยูตรงนั้น ทอดมองไปยังความวางเปลารอบกาย หวังเปาเลอ
ประสานหมัดแลวคำนับไปดานหนา
“สหายเกามาเยี่ยมเยียน ไมรูวาผูอาวุโสดาวสุสานดาราจะอนุญาตหรือไม”
ถึงแมตลอดทางมาจะมีทาทางสูงสงเพราะหลังจากระลึกอดีตชาติได ในใจจึงมี
ดวงวิญ ญาณเทพและสภาพจิ ตใจที ่ ส ามารถก มมองลงมายั ง ทั ่ วทั ้ ง พื ้ น พิ ภ พโลกา
แตหวังเปาเลอกระจางแจงดีวาควรจะแสดงทาทางแบบนี้ออกมาตอนไหนถึงจะ
มีประโยชนกับตน และตอนไหนถึงจะเปนผลเสียกับตัวเขา
ณ เวลานี้ เขาจำเปนตองวางทาทางนั้น ลงไปกอน ไมอยางนั้นละก็ เกรงว า
จะไดรับการตอตาน
 หลั ง จากคำนั บ หวั ง เป า เล อ ไม ไ ด ร ี บ ร อ น เขารอคอยเงี ย บๆ ผ า นไปราวๆ
สิบกวาอึดใจ เสียงผันผวนก็ดังกองออกมาจากจักรวาลกระดาษ
“เชิญ!”
ขณะที ่ ค ำพู ด ดั ง ออกมา ทั น ใดนั ้ น ทั ่ ว ทั ้ ง จั ก รวาลกระดาษก็ ผ ั น ผวนรุ น แรง
ยิ่งกวาเดิม ขณะที่ความผันผวนแผขยาย จักรวาลกระดาษผืนนี้ก็เริ่มพับลง พับลง
และพับทบลงอีกเหมือนกับกระดาษแผนหนึ่ง
หลั ง จากพั บ ทบอย า งไม ร ู  จ บ ขอบเขตของจั ก รวาลกระดาษก็ เ ล็ ก ลงเรื ่ อ ยๆ
แต ค วามสู ง กลั บ เพิ่ ม ขึ ้ น ไม ห ยุ ด สิ ่ ง นี ้ ไ ม ส อดคล อ งกั บ ตรรกะเหตุ ผ ลใดๆ ทั ้ ง สิ้ น
แตกลับเกิดขึ้นจริง และในสายตาของพวกเซี่ยไหหยางและเฉินหานที่อยูดานนอก
จักรวาลกระดาษ ภาพนี้ทำใหในใจของพวกเขาสั่นสะเทือนชั่วขณะ อีกทั้งพวกเขา
ก็เกิดความรูสึกวาหวังเปาเลอนั้นลึกลับยิ่งกวาเดิม
เพราะพวกเขารูวา นอกจากจะไดคำเชิญที่ระบุไวแลว สุสานดวงดาราก็เพิกเฉย
ตอโลกภายนอก ตอใหมีผูเยี่ยมยุทธแหงจักรพิภพมา หากไมใหเขา ผูเยี่ยมยุทธ
จักรพิภพก็ทำไดเพียงจากไปอยางจนใจ
แตกับหวังเปาเลอ…เขามาที่นี่ กลับเขาไปไดอยางราบรื่น เรื่องนี้ทำใหเซี่ยไหหยาง
ยึดมั่นในตัวหวังเปาเลอยิ่งกวาเดิม และทำใหเฉินหานยิ่งภาคภูมิใจเรื่องที่ตนเปนบุตร
ของเขาเขาไปใหญ
ทามกลางความยึดมั่นและความภาคภูมิใจในตัวเอง สายตาของทั้งคูจึงสบตากัน
ตามจิตใตสำนึก
“ฮึ!”
“เฮอะๆ!”
แตละคนหันหนาหนีอยางรวดเร็ว…
 และผูที่มองเห็นภาพจักรวาลกระดาษที่หวังเปาเลออยูกำลังพับทบอยางไรจุดจบ
ก็ยังมี…รางจริงของชงอี้จื่อที่อยูในจักรวาลหางไกล และเดินออกมาจากความวางเปลา
เขายืนอยูตรงนั้น มองเห็นไดชัดเจนยิ่ง แตพวกเซี่ยไหหยางกลับไมไดสังเกตเห็น
ทอดมองไปยังจักรวาลกระดาษที่พับทบไมหยุดจนกระทั่งมีความสูงที่ยิ่งนานยิ่ง
ชวนตะลึ ง แล ว กลายเป น รั ศ มี ส ี ข าวสายหนึ ่ ง ก อ นจะสลายหายไปในจั ก รวาล
ดวงตาของชงอี้จื่อก็หรี่ลงอยางเครงเครียด
เพราะเขามองเห็นเรือรบของพวกเซี่ยไหหยางแลว และดานในนั้น เขาไมเห็น
ผูฝกตนที่สามารถเปนภัยตอรางแยกของตนเลยสักคน นี่ทำใหกนบึ้งจิตใจของเขา
เกิดความคาดเดาไปตางๆ นานา
“ผูที่สังหารรางแยกของขาหนีไปแลวหรือ”
“หรือวา อีกฝายมาจากสุสานดวงดารา”
“นาสนใจ…” ขณะพึมพำ ชงอี้จื่อก็กวาดมองเรือรบของพวกเซี่ยไหหยางและเฉินหาน
จากนั้นก็เก็บสายตากลับและไมไดใหความสนใจอีก ไมมีความคิดจะเขาไปจับหรือ
คนวิญญาณอะไรทั้งสิ้น เขามั่นใจในตัวเองมากเกินไปจนรังเกียจที่จะรูคำตอบลวงหนา
เขาชอบความรูสึกที่ไมรูเชนนี้ เพราะมันทำใหชีวิตที่ไมนาสนใจมีสีสันมากยิ่งขึ้น
ดังนั้นหลังจากหัวเราะเบาๆ ชงอี้จื่อก็นั่งขัดสมาธิอยูในจักรวาลเสียเลย
เขาเชื่อวา หวังเปาเลอที่เขาไปในสุสานดวงดารา สุดทายแลวจะตองปรากฏตัว
และคำตอบทุกอยางจะถูกเปดเผยในที่สุดหลังจากอีกฝายออกมาและถูกตนสังหาร
“หวังวาจะไมทำใหขาผิดหวังนะ”
[1] ปลากระโดดขามประตูมังกร หมายถึง ปลาที่กระโดดขามประตูจะกลายเปน
มังกร หมายถึงเลื่อนระดับจากระดับเล็กๆ ไประดับใหญๆ
 บทที่ 1108 ได!
ภายในอวกาศ ขณะที่ดาราจักรกระดาษพับทบอยางตอเนื่อง และหายลับไปจาก
สายตาของทุกคนโดยสมบูรณแลว ณ อีกแหงภายในความวางเปลา โลกเบื้องหนาของ
หวังเปาเลอก็เปลี่ยนแปลงไปอยางฉับพลัน
มันยัง คงเปนทะเลกระดาษกว างใหญ ไ พศาลผื น เดิ ม เพี ย งแต ไ ม ไ ด เป น สี ด ำ
อีกตอไป แตเปนสีขาว สวนทองฟา ดวงอาทิตย ไปจนถึงมวลวิหคนกนางนวล ทั้งหมด
ลวนแตแปลงมาจากกระดาษอันคุนเคย
ความปรารถนาดีจากความตั้งมั่นของทั่วโลกแผออกมาระหวางฟาดินและภายใน
ทุกสรรพสิ่ง กอนกระจายไปยังรอบตัวของหวังเปาเลอ ราวกับกำลังเบิกบาน ราวกับ
กำลังตอนรับ
ทะเลกระดาษรอบดานก็มีคลื่นซัดสาดกระเซ็น ราวกับกำลังคารวะเขา ความรูสึก
เชนนี้ทำใหหวังเปาเลอรูสึกสบายทั้งภายในและภายนอกอยางยิ่ง ยิ่งกวานั้นคือ
ความใกลชิดสนิทสนม
“ยินดีตอนรับกลับมายังสุสานดวงดารา” หวังเปาเลอหันหนา จุดที่เขาอยูตอนนี้
ไมใชความวางเปลาอีกตอไป แตมีเรือลำหนึ่งอยูตรงนั้น กระดาษรูปมนุษยที่พายเรือ
อยูดานหนาเปนคนคุนเคยเมื่อคราวนั้น ตอนนี้กระดาษรูปมนุษยผูนี้กำลังหันหนามา
หาหวังเปาเลอ
“ผู  อ าวุ โ สสบายดี ห รื อ ไม ข อรั บ ” หวั ง เป า เล อ สู ด ลมหายใจเข า ลึ ก ๆ แล ว
ประสานหมัดคำนับ
กระดาษรูปมนุษยแยมยิ้มแลวประสานหมัดไปทางหวังเปาเลอเชนกัน จากนั้นก็
พายเรือกระดาษฝาคลื่นไปขางหนา ลมที่พัดโบกมาพัดผานปอยผมของหวังเปาเลอ
แตกลับไมไดพัดจากไป ทวากลายเปนความออนโยนตามติดอยูรอบกายเขา ราวกับ
กำลังเริงระบำ
 หวังเปาเลอยิ้ม เขาที่กลับมายังสุสานดวงดาราสัมผัสไดถึงความปรารถนาดีของ
โลกใบนี้ สัมผัสไดถึงความอิสระไรสิ่งผูกมัดและความปลอดภัย จึงนั่งลงบนดาดฟาเรือ
ยกมือขวาขึ้นหยิบน้ำเย็นหลอวิญญาณมาหนึ่งขวด ทอดมองไปยังผืนฟาและแผนดิน
ทั้งสี่ทิศ ดื่มทีละคำๆ อยางสุขสบายใจราวกับร่ำสุรา
“แขกผูมีเกียรติมาเยี่ยมเยียน แลวจะปลอยใหแขกดื่มเพียงลำพังไดอยางไร”
หวังเปาเลอยังไมทันดื่มไดหลายคำ รอบกายของเขาก็มีเสียงดังสะทอนขึ้นมา ขณะที่
ฟองคลื่นสาดซัดอีกครั้ง กระดาษรูปมนุษยตนหนึ่งก็ผุดขึ้นมาจากผิวน้ำแลวเดินมายัง
เรือทีละกาว จนกระทั่งหยุดอยูขางกายหวังเปาเลอ กอนจะยกมือขวายื่นมาหาเขา
แมวากระดาษรูปมนุษยสวนใหญจะมีลักษณะคลายคลึงกัน แตตอนนี้หวังเปาเลอ
แยกแยะไดตั้งนานแลว เพียงแคชำเลืองตามองก็รูวากระดาษรูปมนุษยที่เดินมาหาเขา
ตนนี้ก็คือจักรพรรดิองคแรกแหงจักรวรรดิดาวตกที่อยูในกระเปาคลังเก็บของของตน
นั่นเอง
ตอนนั้นหลังจากหวังเปาเลอไดรับดาวเคราะหเตาแลวจากจักรวรรดิดาวตกไป
จักรพรรดิองคแรกผูนี้เลือกที่จะอยูตอ เขาสถิตอยูที่ปากกระแสวนผืนกระจกที่ถูก
ปดผนึกไว
หวังเปาเลอมองมือที่ยื่นออกมาของจักรพรรดิองคแรก เขายกยิ้มแลวลุกขึ้นมา
คำนับ จากนั้นก็หยิบน้ำเย็นหลอวิญญาณหนึ่งขวดสงไปให สวนอีกฝายจะดื่มได
หรือไม หวังเปาเลอไมกังวล สำหรับผูเยี่ยมยุทธเชนอีกฝาย รางกายราวกับเปนเพียง
เสื้อผา ทั้งสำคัญ และไมสำคัญ
ความจริงเปนเชนนั้นแหละ หลังจากที่รับน้ำเย็นหลอวิญญาณมาแลว กระดาษ
รูปมนุษยจักรพรรดิองคแรกก็เงยหนาดื่มลงไปอึกใหญ ขณะที่กำลังเตรียมจะทอดถอน
ใจหลังดื่มสุราตามปกติ สีหนาเขากลับแปลกประหลาด เขากมหนามองน้ำเย็นหลอ
วิญญาณในมืออยางละเอียดแลวหันไปมองหวังเปาเลอ
 “นี่มันของอะไรกัน หวานขนาดนี้เชียว”
“อรอยไหม นี่คือเครื่องดื่มที่ขาชอบที่สุด ทั่วทั้งจักรวาลมีเพียงสหพันธรัฐเทานั้น
ที่ผลิตออกมาได มันชื่อวาน้ำเย็นหลอวิญญาณ” หวังเปาเลอกะพริบตามองกระดาษ
รูปมนุษย
กระดาษรูปมนุษยเงียบไปหลายอึดใจ แลวลิ้มชิมน้ำเย็นหลอวิญญาณในมือ
เงียบๆ ครูตอมาก็เบปากแลววางมันไวขางๆ กอนจะหันไปหาหวังเปาเลอ
“เจามาเร็วไปแลว”
“ผูอาวุโสเหมือนจะไมแปลกใจที่ขามานะขอรับ” หวังเปาเลอไดยินอยางนั้นก็คลี่
ยิ้มออกมา
“วันนั้นที่เจาจากไป ขาก็สังหรณแลววาสักวันเจาจะตองกลับมาที่นี่เพื่อตามหา
วังน้ำวนในทะเลกระดาษ”
หวั ง เป า เล อ ไม ไ ด ต อบทั น ที แต ก  ม หน า มองทะเลกระดาษ ก น บึ ้ ง ของ
ทะเลกระดาษมีวังน้ำวนแหงนั้นอยู และเปนเปาหมายที่เขามาที่นี่ในครั้งนี้เชนกัน
เขาคิ ด จะไปตรวจสอบดู ส ั ก หน อ ยว า วั ง น้ ำ วนนั ่ น ใช ส ิ ่ ง เดี ย วกั บ วั ง น้ ำ วนที่
ไมดำสามฉื่อปรากฏออกมาในชาติที่หนึ่งของตนหรือไม แตเขาไมไดตั้งใจจะไปตอนนี้
ทุกอยางตองรอใหตนทะลวงถึงระดับดารานิรันดรกอนแลวคอยไปตามหา
ดังนั้นหลังจากเงียบไป หวังเปาเลอก็มองไปที่จักรพรรดิองคแรกตรงหนาแลว
ประสานหมัดใหเบาๆ
“ผูนอยมาที่นี่ครั้งนี้เพราะตองการขออนุญาตทานจักรพรรดิและจักรวรรดิดาวตก
ใหขาเรียกใชดวงดาราพิเศษ แลวเลื ่ อนขั ้ น เป น ดารานิ รั น ดร … ที ่ น ี ่ !” สี ห น าของ
หวังเปาเลอเครงขรึม เขามองกระดาษรูปมนุษยผูเปนจักรพรรดิองคแรก
 “เรื่องเล็กนอย เจาตองการกี่ดวงละ” น้ำเสียงของกระดาษรูปมนุษยจักรพรรดิ
องคแรกผอนคลาย ดานหนึ่งหวังเปาเลอตรงหนานี้มีบุญคุณตอจักรวรรดิดาวตก
อีกดานภูมิหลังของตัวเขาก็นาตะลึง ดังนั้นสำหรับคำขอเชนนี้ เขายอมไมปฏิเสธ
ถึงอยางไรในจักรวรรดิดาวตกก็มีดวงดาราพิเศษมากเปนหมื่นๆ ดวง ใหออกไป
สักหนอยก็ไมเปนอะไร
“นี่ก็…ตองใชราวๆ หนึ่งหมื่นนะ” หวังเปาเลอเอยเสียงเบาดวยความเกรงใจ
“…” กระดาษรูปมนุษยจักรพรรดิองคแรกนิ่งเงียบ นำน้ำเย็นหลอวิญญาณที่เดิม
วางไวขางๆ ยกขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากดื่มลงไปอึกใหญก็เอยขึ้นอยางอดไมได
“เจาแนใจหรือวาจะเลื่อนระดับเปนดารานิรันดร”
“ขาตั้งใจจะใชดวงดาราพิเศษนับหมื่นดวงมาตกแตงและแปลงเปนจักรวาลพรอมกัน
สงเสริมและยกระดับดาวเคราะหเตาของขาใหทะลวงจากระดับดาวพระเคราะหและ
พัฒนาเปนดารานิรันดร” หวังเปาเลอก็รูดีวาโดยพื้นฐานแลวคำขอของตนก็ คือ
การขุดเอารากเดิมของจักรวรรดิดาวตกออกไปจนเกลี้ยงประมาณเกาสวน ดังนั้น
หลังจากเอยจบ เขาก็เสริมอีกประโยค
“มีสิ่งใดตองการใหขาทำทานพูดมาไดเลย อีกอยาง…ถาไมอาจใหไดมากขนาดนั้น
ลดนอยลงหนอย…ยอมได…”
“ถาต่ำกวาพันดวง ขาสามารถใหไดทันที แตถาเปนหมื่นดวง…จักรวรรดิดาวตก
ตอนนี้ไมไดอยูในความดูแลของขา…ดังนั้นถึงขาอยากจะให แตก็ตัดสินใจไมไดหรอก
จักรพรรดิมาโนนแลว เจาถามเอาเองเถอะ” กระดาษรูปมนุษยจักรพรรดิองคแรก
กระแอมออกมา มองไปที่ไกลๆ เหมือนจะโยนหมอ[1] หวังเปาเลอยอมเห็นถึงปญหา
จึงรูสึกปวดหัวนิดหนอย ขณะที่ครุนคิดวาจะทำอยางไรใหอีกฝายเห็นดวย เขาก็
เงยหน า มอง ไม น านพวกเขาก็ เ ห็ น พื ้ น ที ่ ร ะหว า งผื น ฟ า และแผ น ดิ น ที ่ ไ กลๆ
มีกระดาษรูปมนุษยนับรอยคนกูรองเขามาหา
 กระดาษรูปมนุษยที่เปนผูนำดานหนาก็คือจักรพรรดิองคปจจุบันของจักรวรรดิ
ดาวตก คลื ่ น จั ก รพิ ภ พบนร า งแข็ ง แกร ง มหาศาล เขาก า วมาอยู  บ นเรื อ โดยตรง
มองหวังเปาเลอแลวยิ้มแผวเบา
หวั ง เป า เล อ แย ม ยิ ้ ม เข า คารวะ จากนั ้ น ลั ง เลอยู  ค รู  ห นึ ่ ง ก อ นเอ ย คำพู ด
แบบเดียวกับเมื่อครูออกมา สวนจักรพรรดิแหงจักรวรรดิดาวตกก็ลังเลเมื่อไดยินดังนั้น
หลังจากแลกเปลี่ยนสายตากับผูอาวุโสองคแรก แตละคนนิ่งเงียบไปครูหนึ่ง เห็นได
ชัดวาเปนเรื่องลำบากใจเล็กนอย และกำลังจะเอยปฏิเสธอยางสุภาพ
แตตอนนั้นเอง…ทองฟาที่เดิมเปนยามกลางวันก็เกิดเสียงดังลั่นขึ้นมาในพริบตา
ระลอกคลื่นบิดเบี้ยวยิ่งกวาเดิมกระเพื่อมอยูบนฟา ราวกับมานสีขาวถูกยกขึ้นจนเผย
ใหเห็นนภาสีดำ!
ยิ่งกวานั้น แสงดาวแตละดวงบนทองฟาก็เปลี่ยนแปลงอยางรวดเร็ว จนกระทั่ง
ดวงดาราทุกระดับชั้นรวมเขาดวยกัน เปนจำนวนเกินกวาหนึ่งลาน กอนแผไปทั่วทั้ง
จักรวาล ในความเลือนรางเจตจำนงที่มาจากทั่วทั้งสุสานดวงดาราก็คลายจะกลายเปน
สุมเสียงดัง สะทอนอยูในจิตใจของหวั งเป าเล อและกระดาษรู ปมนุ ษย จั กรพรรดิ
ทั้งสององควา
“ได!”
เสียงสะทอนของเจตจำนงนี้ทำใหจักรพรรดิกระดาษรูปมนุษยทั้งสองตนหันมา
มองหนากันอีกครั้ง ในบรรดาคนทั้งคู จักรพรรดิองคปจจุบันมีสีหนากระอักกระอวน
เล็กนอย
“เปาเลอ อยาโทษที่กอนหนานี้เราลังเล ความจริง…”
 “ลังเลอะไร ขาก็บอกแลววาเรื่องนี้ไมมีปญหา หวังเปาเลอเปนผูมีพระคุณของ
จักรวรรดิดาวตกของขา คำขอของเขา อยาวาแตหนึ่ง หมื่ น ตอใหเปนหนึ่ ง แสน
พวกขาก็ยินดีให เปนคนตองรูจักตอบแทนคุณ!” เห็นไดชัดวาผิวหนาของผูอาวุโส
องคแรกของกระดาษรูปมนุษยนั้นหนาพอๆ กับอายุของเขา ดังนั้นหลังจากสัมผัส
ไดถึงความยินยอมจากเจตจำนงของทั้งโลก เขาก็เอยอยางเครงขรึมราวกับเพิ่งจะ
มีปฏิกิริยา และถือโอกาสตำหนิชนรุนหลังผูนั้นของตนอีก
“ตองใหผูอาวุโสสั่งสอนแลว” จักรพรรดิองคปจจุบันของจักรวรรดิดาวตกไดยิน
แลวก็ยิ้มขำ โคงคำนับจักรพรรดิองคแรกดวยธรรมเนียมของผูนอย สวนทางฝง
จักรพรรดิองคแรก ตอนนี้เขากระแอมไอแลวโบกมือใหญของตน
“เปาเลอ อวกาศผืนนี้ ขาผูเฒามอบใหเจาแลว ไมรองขอสิ่งใด เพียงหวังวา
ถาหากวันหนึ่งเจามีพลังและโอกาสเขาไปในวังน้ำวนนั่นไดจริงๆ ก็ใหพาขาผูเฒา
ไปดวย!” คำพูดรื่นหูยิ่ง หลังจากหวังเปาเลอกะพริบตา เขาก็กลั้นยิ้มเอาไวแลวรีบ
คำนับขอบคุณ ขณะเดียวกันก็พยักหนาอยางจริงจัง หลังจากเห็นดวยกับเรื่องนี้แลว
เขาก็สูดหายใจเขาลึก ไมรีรออีกตอไป รางกระโจนขึ้นตรงไปยังอวกาศทันที!
ในสายตาของกระดาษรูปมนุษยที่อยูรอบๆ ตอนนี้หวังเปาเลอคลายกับดาวตก
ดวงหนึ่ง บินขึ้นไปยังอวกาศไมหยุดยั้ง ดานนอกรางกายของเขามีดาวเคราะหเตา
ปรากฏออกมา
ดาวเคราะหเตาดวงนี้ขยายใหญขึ้นอยางรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ใหญถึงระดับที่
พอจะทำใหรูสึกสะพรึงกลัวแลว ดาวบรรพกาลเกาดวงรอบๆ ก็เปลี่ยนแปลงไปคลาย
กำลั ง กู  ร  อ ง และคล า ยกำลั ง ปรารถนา มั น หลอมรวมเข า ไปในอวกาศตามตั ว
หวังเปาเลอ
 ในอวกาศ ตอนนี้เองแสงดาวจำนวนนับไมถวนก็หรี่แสงลงดวยตัวเอง ราวกับ
ไมกลาสูความสวาง ราวกับกำลังคารวะ แตก็เหมือนกับสะกดความตื่นเตนของตน
เอาไว คลายกับวาพวกมันมีปญญาและจิตวิญญาณอยูระดับหนึ่ง คลายกับสัมผัส
ไดวา…โอกาสนี้ สำหรับพวกมันแลว เปนโอกาสเปลี่ยนรูปดวงดารา!
จนกระทั ่ ง เงาร า งของหวั ง เป า เล อ หลอมรวมเข า ไปในอวกาศโดยสมบู ร ณ
เสียงของเขาก็ดังสะทอนออกมาทันที
“ขอใหทุกทานเปนพยานดวย วันนี้ขาแซหวัง เลื่อนขั้นเปนดารานิรันดร ณ ที่แหงนี้!”
ทันทีที่เอยออกมา ดวงดาวนับลานบนจักรวาลก็สาดประกายแสงออกมาคลายจะ
ตื่นเตนยินดี!
…………………………………
[1] โยนหมอ หมายถึง โยนความผิดไปใหผูอื่น
 บทที่ 1109 หมื่นดาราสูราง
“เฮอ ถาหากสาวๆ เปนเชนดวงดาวพวกนี้ที่แคประโยคเดียวของขาก็ตื่นเตนแลว
แบบนั้นก็ดีนะสิ” หวังเปาเลออยูในอวกาศ ทอดมองความตื่นเตนและแสงสวางของ
ดวงดารานับลานรอบกาย ไมรูทำไมในใจถึงมีความคิดแปลกประหลาดเชนนี้ออกมา
แตเพื่อรักษาทาทางสูงสงหลังจากระลึกอดีตชาติของตนเอาไว ดังนั้นเขาจึงทำได
เพียงเก็บอารมณทอดถอนใจเหลานี้เอาไวกนบึ้งหัวใจ ใบหนาเรียบนิ่งดุจสายน้ำ
สงบเยื อ กเย็ น ไม ส ะทกสะท า น แสดงท า ทางหลุ ด พ น จากโลกี ย  ท ี ่ ไ ด ร ั บ จากการ
ระลึกอดีตชาติออกมาอยางถี่ถวน
แต เ ขาลื ม ไปว า …แม น างน อ ยชอบสอดแทรกเข า มาในความคิ ด ของเขาเป น
งานอดิเรก ดังนั้นแทบจะทันทีที่หวังเปาเลอเพิ่งจะทอดถอนใจออกมา เขาก็ไดยิน
เสียงหัวเราะเย็นๆ
“นี่คือเหตุผลที่เจาฝนอยากจะเปนผูนำสหพันธรัฐหรือ”
หวังเปาเลอตัวสั่นเทา เกือบจะรักษาทาทางสูงสงของตนไมไดแลว ดังนั้นจึงหันเห
ความคิด ถอนหายใจเบาๆ ออกมา แลวเอยกับสวนลึกในใจของเขา
“ถึงแมความคลั่งไคลของสาวนอยนับลานคนจะดี แตก็เปนดาวเคราะหเตาที่
เสริมใหขาเดนขึ้นทั้งสิ้น แมนางนอย เจา…คือดาวเคราะหเตานิรันดรในใจของขา
ทำใหสายตาของดวงใจขาลวนเปนเจา!”
“ถุย!” สิ่งที่ตอบกลับหวังเปาเลอคือเสียงโกรธขึ้งของแมนางนอย แตในน้ำเสียงนั่น
หวั ง เป า เล อ สั ม ผั ส ได ถ ึ ง ความเปลี ่ ย นแปลงทางอารมณ ข องอี ก ฝ า ยได ดั ง นั ้ น จึ ง
กระแอมไอ สีหนาเปลี่ยนเปนเครงขรึม หลังจากนั่งขัดสมาธิ ทั่วทั้งรางกายและ
จิตใจนิ่งสงบขณะโคจรพลังฝกตน ภายในดวงตาฉาวแววแปลกประหลาดออกมา
 แมนางนอยก็รูวาตอนนี้เปนชวงเวลาสำคัญของหวังเปาเลอ ดังนั้นหลังจาก
สงเสียง ‘‘ถุย’ ออกมาก็ไมเอยอะไรอีก แตสังเกตการณอยูเงียบๆ การโคจรพลังฝกตน
ของหวังเปาเลอก็รวดเร็วขึ้นเรื่อยๆ ทามกลางการสังเกตการณของนาง
แรกเริ ่ ม จำเป น ต อ งใช ส ี ่ ล มหายใจเพื ่ อ โคจรพลั ง ฝ ก ตนทั ่ ว ร า งหนึ ่ ง สั ป ดาห
จนกระทั่งเพิ่มเปนหนึ่งลมหายใจตอหนึ่งสัปดาห ขณะที่ความเร็วเพิ่มขึ้น รางกายของ
หวั ง เป า เล อ ก็ แ ผ ค วามร อ นสู ง ออกมาคล า ยกั บ เตาหลอมขนาดใหญ แล ว ถู ก
ดาวเคราะหเตานอกรางดูดซับ ทำใหแสงของดาวเคราะหเตาเจิดจรัสมากยิ่งขึ้น แมแต
ดาวเคราะห บ รรพกาลเก า ดวงรอบๆ ก็ ย ั ง ดู ด ซั บ ไปส ว นหนึ ่ ง แสงแบบเดี ย วกั น
เปลงประกายเจิดจามากขึ้นเรื่อยๆ
“ยั ง ไม พ อ…” ในแววตาของหวั ง เป า เล อ ฉายแววเฉี ย บคม ยิ ่ ง กว า นั ้ น คื อ
ความคาดหวังล้ำลึก เขาไมไดไปที่ดาราจักรไฟกอน ถึงจะมีความเขาใจเกี่ยวกับระดับ
ดารานิรันดร แตก็ไมไดครอบคลุมรอบดาน แตการฝกตนตามปรมาจารยแหงไฟและ
ตำราจำนวนมากที่ไดตรวจสอบมาแลวก็ทำใหความเขาใจเกี่ยวกับระดับดารานิรันดร
ของเขาเพิ่มพูนขึ้นไมนอย
เขากระจางแจงดีวา ระดับดารานิรันดรแบงเปนระดับสวรรค พิภพ นิลดำ อำพัน
และทั่วไป ระดับทั้งหานี้ การบรรลุระดับนิลดำก็ยากจะหาเจอแลว มันตองมีโอกาส
และโชคชะตาในระดั บหนึ่ง ถึง จะทำได อย างเช น ในบรรดาองครั กษ เ ต า ของเขา
ก็ ม ี ร ะดั บ นิ ล ดำอยู  ค นหนึ ่ ง คนผู  น ี ้ ย ั ง มี ส ถานะพิ เ ศษในบรรดาผู  ฝ  ก ตนระดั บ
ดารานิรันดรของดาราจักรไฟดวย
ในการโจมตีกอนหนานี้ของชงอี้จื่อ คนผูนี้คลายจะพายแพเชนกัน แตความจริง
แลวอาการบาดเจ็บกลับเล็กนอยที่สุด นี่คือจุดที่แข็งแกรงของดารานิรันดรระดับ
นิลดำ สวนระดับพิภพ…ทำไดเพียงใชคำวาหายากมาบรรยายเทานัน้ อยางเชนชงอี้จอื่
เขาก็คือระดับพิภพ!
 แตถึงอยางไรสถานะของเขาก็เปนเซียนเตาลำดับสองของสำนักอันดับหนึ่งของ
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย แสดงใหเห็นถึงความหายากของระดับพิภพ มองไป
ทั่วทั้งดาราจักรไฟ บางทีอาจจะเคยมีดารานิรันดรระดับพิภพอยู แตตอนนี้…
“ไม ม ี แ ล ว ” หวั ง เป า เล อ พึ ม พำ ถอนความคิ ด เกี ่ ย วกั บ ดาราจั ก รไฟกลั บ มา
ในหัวของเขามีขอมูลเกี่ยวกับดารานิรันดรระดับสวรรคปรากฏขึ้น
ดารานิรันดรระดับสวรรค ทั่วทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้นลวนเปนเชนขนวิหคเพลิง
เขากิเลน ในแงนี้ดูคลายจะเกี่ยวของกับความลับบางอยาง เพราะอยางนั้นตั้งแตอดีต
จนถึงปจจุบัน จึงมีเพียงในคนในราชวงศไมรูสิ้นเทานั้นที่จะมีดารานิรันดรระดับ
สวรรคปรากฏออกมา!
แตไ มวาจะเปนระดับสวรรคหรื อระดั บทั ่ วไป วิ ธี การเลื ่ อนขั ้ น ดารานิ ร ั น ดร
ก็คลายคลึงกัน ลวนแตตองหาดวงดาราที่มีระดับชั้นเพียงพอมาผสานเขาไปภายในราง
หลังจากหลอมเขากับรางแลว จะทำใหรางกายทะลวงสำเร็จระดับดารานิรันดรภายใน
รางดวยตัวเอง
ดังนั้นในระดับดารานิรันดรจึงมีอีกชื่อเรียกหนึ่ง คือระดับดาราจักร!
ส ว นดาวพระเคราะห เ ดิ ม หลั ง จากทะลวงแล ว ตั ว มั น ก็ จ ะกลายเป น
ดาวพระเคราะหดวงแรกภายในดาราจักร
แตตอนนี้ ไมวาจะเปนระดับสวรรคหรือระดับทั่วไป แทจริงแมจะมีชองวางอยู
แต ก ็ ไ ม ไ ด ก ว า งใหญ ถ ึ ง ขั ้ น ฟ า กั บ เหว ระดั บ ความแข็ ง แกร ง ของพวกมั น หลั ก ๆ
จะปรากฏอยู  ท ี ่ ก ารฝ ก ตนและบรรจุ พ ลั ง ต อ จากนั ้ น เหมื อ นกั บ ภาชนะ ถ า หาก
ระดับทั่วไปเปนเพียงแคแกวใบหนึ่ง เชนนั้นระดับพิภพก็เปนถังเก็บน้ำขนาดใหญ
หนึ่งใบ สวนระดับสวรรคก็เปนแองน้ำ!
 ยิ่งระดับสูงเทาไร จำนวนดารานิรันดรที่สามารถบรรจุไวในยามฝกตนตอจากนั้น
ก็ จ ะยิ ่ ง มากเท า นั ้ น เมื ่ อ อยู  ใ นระดั บ หนึ ่ ง นอกเหนื อ จากเคล็ ด วิ ช าของตนแล ว
การฝกตนของผูฝกตนระดับดารานิรันดร ก็คือการกลื นกินและผสานกับดวงดาว
หลายดวงเพื่อทำใหการเปลี่ยนแปลงของตนสมบูรณ
หลังจากกลืนกินจนถึงขีดสุดแลว ดาราจักรของตนก็จะกลายเปนจักรพิภพผืนใหญ
ท า มกลางความทรงพลานุ ภ าพไร ท ี ่ ส ิ ้ น สุ ด เมื ่ อ ถึ ง ตอนนั ้ น ก็ จ ะเป น ช ว งเวลาที่
ไดกลายเปนผูฝกตนระดับดารานิรันดร ทะลวงขั้นการฝกตนของตนเองได
“แตสิ่งที่ขาตองการ…ไมใชหาระดับนี้ แตเปนเหนือกวาระดับทั้งหา…หายากยิ่งกวา
ขนวิหคเพลิงเขากิเลน มีอยูแตในตำนาน…ดารานิรันดรระดับเตา!” ประกายแสงใน
แววตาของหวังเปาเลอแรงกลา ‘ระดับเตา’ คือระดับที่มีเพียงหลังจากครอบครอง
ดาวเคราะหเตาและมีโอกาสวาสนาเทานั้นจึงพอจะไปถึงได!
โอกาสที่วาคือการเลื่อนขั้นดาวเคราะหเตาไปเปนเตานิรันดร!
เรื่องนี้มีเพียงผูอาวุโสรุนแรกของตระกูลไมรูสิ้นเมื่อสมัยกอนเทานั้นที่ไปถึง
หลั ง จากเขาก็ ไ ม ม ี ใ ครทำได เ ลย อย า งไรเสี ย ดาวเคราะห เ ต า ก็ เ ล็ ก เกิ น ไป
สวนโอกาสวาสนาที่จะเปนเตานิรันดรยิ่งนอยเขาไปใหญ ดังนั้นโดยพื้นฐานแลวจึงไมมี
วิธีเลื่อนขั้นตกทอดออกมา ทั้งหมดลวนตองพึ่งการเสาะหาของตัวเอง
และระหวางทางที่หวังเปาเลอมาที่นี่ เขาก็เสาะพบวิธีการหนึ่งแลว อยางเชน
ในตอนนี้ สาเหตุที่เขาโคจรพลังฝกตนของตนไมหยุดก็เพราะวามันคือวิธีที่เขาพบวา
เปนไปไดมากที่สุด หลังจากคัดกรองบรรดาวิธีการมากมายที่เขาวิเคราะหไดเรียบรอย
การโคจรพลังฝกตนอยางรวดเร็วทำใหรางกายของเขาแผความรอนระอุออกมา
ราวกับลูกไฟอยางตอเนื่อง ทำใหดาวพระเคราะหของตนผันผวนจนถึงขีดสุด จากนั้น
จะสัมผัสถึง…โอกาสทะลวง
 ขณะที่ความคิดไหลเคลื่อน หวังเปาเลอก็ไมมีความลังเลแมเพียงนิด พลังฝกปรือ
ภายในรางโคจรรวดเร็วยิ่งขึ้นอีกครั้งราวกับบาคลั่ง คอยๆ เปลี่ยนจากหนึ่งลมหายใจ
ตอหนึ่ง สัปดาหเปนหนึ่ง ลมหายใจต อสามสั ปดาห ห าสั ปดาห จนถึ ง สิ บสั ปดาห
กอนที่เขาจะสัมผัสถึงจุดสูงสุด
สวนดาวเคราะหเตาของเขา ตอนนี้ก็รอนระอุอยางยิ่งภายใตการโคจรอันบาคลั่ง
ของพลั ง ฝ ก ปรื อ ของตน ทำให ท  อ งฟ า ของสุ ส านดวงดาราคล า ยกั บ ถู ก เผาไหม
ปรากฏเปนสีแดงเพลิง มองไปที่กระดาษรูปมนุษยบนทะเลกระดาษ ก็เห็นแตละคน
หนาเปลี่ยนสี
แตขณะที่สีหนาของพวกเขาเปลี่ยนไป ทางหวังเปาเลอก็รอนใจนิดหนอยแลว
เพราะเขามาถึงจุดสูงสุดที่หนึ่งลมหายใจตอสิบสัปดาหแลว สภาวะเชนนี้เขาไมอาจ
ประคองตอไปไดนานนัก แต…เขายังคงสัมผัสไมพบความผันผวนของการเลื่อนขั้น
สักนิด
“สัญชาตญาณบอกขาวา ขอเพียงขาเผาดาวเคราะหเตาของตน กินพลังของ
ดาวเคราะหเตา จากนั้นก็จะสามารถเลื่อนขั้นได แตขาไมอยากเผาผลาญเพื่อกิน
พลังนี่!” ประกายแสงในแววตาของหวังเปาเลอสวางวาบ ทันใดนั้นนอกรางของเขาก็มี
เงาผีดิบปรากฏขึ้น ทั้งมีเงาเลือนรางของทหารอาฆาต ยิ่งกวานั้นยังมีเงาเลือนรางของ
อดีตชาติอื่นๆ อีกสองสามรางปรากฏขึ้นพรอมกัน กวางขาวนอยก็อยูในนั้นดวย
ขณะเดี ย วกั น พวกเขาก็ ก ระจั ด กระจายไปผสานเข า สู  ด าวเคราะห เ ต า ของเขา
ทำใหชั่วขณะนี้ ดาวเคราะหเตาเกิดสั่นสะเทือนเสียงดังลั่น ราวกับไดแรงผลักดันเสริม
แสงและความรอนระเบิดออกมาอยางมหาศาล
ทำใหทองฟาทั้งผืนของสุสานดวงดาราสวางจาในพริบตา ค่ำคืนมืดมิดกลายเปน
สี ข าวโพลน ขณะที ่ เ กิ ด การระเบิ ด ขนาดมหึ ม าขึ ้ น ในที ่ ส ุ ด หวั ง เป า เล อ ที ่ ผ สาน
เข า ด ว ยกั น กั บ ดาวเคราะห เ ต า โดยไม แ ยกจากกั น ก็ ส ั ม ผั ส ได ถ ึ ง ปราการคล า ยมี
คลายไมมีหนึ่งชั้น!
 ปราการนี้คลายเปนการจำกัดบางอยางที่ทำใหดาวเคราะหเตาไมอาจเลื่อนขั้นได
เหมือนกับขีดจำกัดสายหนึ่งที่อยูในจักรวาลผืนนี้ ราวกับเปนเพียงปลากระโดดขาม
ประตูมังกร ตองใหดาวเคราะหเตากระโดดขามผานและพังทลายขีดจำกัดสายนี้ถึงจะ
เลื่อนขั้นไดอยางราบรื่น!
สัญชาตญาณของเขากอนหนานี้สัมผัสไดวาตราบใดที่ปลอยใหดาวเคราะหเตาเผาไหม
จนสูญพลัง มันก็จะเกิดเหตุการณเชนนี้เหมือนกัน เพราะการแผดเผาสามารถแลกมา
ซึ่งแรงผลักดันที่ทำใหกระโดดขามไดงายยิ่งกวา เพราะการสูญเสียพลังจะลดขนาด
ของดาวเคราะหเตาทำใหมันสามารถกระโดดขามไปไดงายขึ้น!
แตเขาไมยอม!
ตอนนี้หวังเปาเลอพลันเงยหนาขึ้น เอยเสียงเครงขรึมจริงจังไปทั่วฟา
“ดวงดาราทั่วทองนภา…ผูใดยินดีติดตามขาเดินไปยังสุดสายธารดารา เยี่ยมชม
จักรวาลที่แทจริงบาง!”
ทันทีที่เขาเอยออกมา ดวงดาวนับลานที่เดิมแผประกายแสงตื่นเตนเหลานั้น
ก็บาคลั่งขึ้นมาหมดโดยพลัน ประกายแสงปะทุแรงกลาในระดับที่ไมเคยมีมากอน
ทำใหทองฟามีแสงดารานับไมถวน กวางใหญไพศาลจนนาตะลึง
ดานในนั้นมีดวงดาวนับหมื่น พวกที่สองแสงแรงกลาที่สุดก็คือ…ดวงดาราพิเศษ
ตอนนี้ หวังเปาเลอยกมือ ขวาขึ้นท ามกลางแสงสวางอันแรงกล า แววตาแนว แน
จากนั้นจึงเอยเสียงเบา
“สูราง!”
แทบจะพริ บ ตาที ่ ค ำพู ด ดั ง ก อ งขึ ้ น มา ดวงดาราล า นดวงก็ ส  ง เสี ย งดั ง สนั่ น
แลวพุง มายัง หวัง เปาเลออยางรวดเร็ ว แต ดวงดาราพิ เศษนั บหมื ่ น ในจำนวนนั้น
รวดเร็วที่สุด
 แทบจะชั่วพริบตาก็ทะยานขึ้นนำดาวดวงอื่นมาอยูรอบกายของหวังเป าเลอ
แลวพันวนรอบตัวเขาทันที ราวกับพวกมันไดสรางตำแหนงของตัวเองและขับไลพวกที่
ไม ใ ช ด วงดาราพิ เ ศษดวงอื ่ น ๆ ออกไป พร อ มรวบรวมกำลั ง ทั ้ ง หมดแผ แ สงดาว
เขาไปผสานขางในดาวเคราะหเตาของหวังเปาเลอดวย!
แทบจะชั ่ ว พริ บ ตาที ่ แ สงของดวงดาราพิ เ ศษนั บ หมื ่ น เหล า นี ้ ผ สานเข า ไป
พลานุภาพดาวเคราะหเตาของหวังเปาเลอก็เพิ่มสูงขึ้นในพริบตา ขอบเขตขยายใหญ
อีกครั้ง รัศมีพุงถึงระดับที่ทำใหกระดาษรูปมนุษยสวนใหญหนาเปลี่ยนสีอยางรุนแรง
สวนหวังเปาเลอก็คลายจะรับพวกมันไวไดทันที เขาหายใจเร็ว สองมือจีบเขา
ทั้งรางเปลี่ยนจากนั่งขัดสมาธิเปนหยัดยืนขึ้นมาตรงๆ แลวคำรามเสียงต่ำ
“ผนึกดาว!”
 บทที่ 1110 เสมือนเทพ
แทบจะในชั่วพริบตาที่หวังเปาเลอเอยออกมา…
ดวงดาราพิเศษนับหมื่นก็เขาประจำที่ทีละดวงและผสานแสงดาวทั้งหมดเขากับ
ดาวเคราะหเตา!
เมื่อหวังเปาเลอหยัดตัวยื่นแขนทั้งสองขางออกไป แผนที่ดวงดาวขนาดมหึมา
ที่ดานหลังของเขาก็เปลี่ยนแปลงทันที!
แผนที่ดวงดาวแหงนี้เปนรูปวัวตัวหนึ่ง แรกเริ่มยังเล็กมาก แตพอมันขยายตัว
ก็ใหญขึ้นทันที ทุกคนที่ไดเห็นตางก็พากันตะลึงงัน สุดทายทามกลางเสียงแผดรอง
คำราม ขอบเขตของแผนที่ดวงดาวก็แผปกคลุมทองฟาไปกวาครึ่ง ทำใหนอกจาก
ดวงดาราพิเศษนับหมื่นที่ผสานเขาไปแลว กลุมดาวที่เหลือก็จำตองลาถอยเพื่อเหลือ
พื้นที่วางใหพวกมัน จนทุกคนที่มองอยูถึงขนาดรูสึกวาแผนที่ดวงดาวไดเขาแทนที่
ทองฟาไปแลว
มีเพียงดาวเคราะหเตาของหวังเปาเลอเทานั้นที่เปนแกนกลางของแผนที่ดวงดาว
เหมือนกับเตาหลอมขนาดยักษที่กำลังเผาไหมลุกโชน!
เมื่อแผนที่ดวงดาวเริ่มหลอมรวมดวงดาราพิเศษนับหมื่น มันก็ไดฉุดดึงดวงดาราพิเศษ
เขามาในแผนที่ดวงดาวคลายกลับมาประจำที่ พวกมันจัดเรียงกันตามกฎเกณฑ
บางอยางจนทำใหวัวตัวนี้สองประกายเจิดจรัสในชั่วพริบตา คลายพนจากสามัญ
สูความศักดิ์สิทธิ์ กลายเปนเทพวัว เพียงแตมองเห็นไมชัดเจน ทวาเลือนรางเล็กนอย!
เทพวัวตัวนี้หลับตาอยู ไมไดลืมตาขึ้นมา คลายกำลังหลับใหล แตแมวาจะเปน
เชนนี้ บนรางของมันก็ยังแผกลิ่นอายที่ทำใหทั่วทั้งสุสานดวงดาราสั่นสะเทือน!
นั่นคืออำนาจยิ่งใหญ นั่นคือความหาวหาญของเทพเจา ยิ่งกวานั้นคือทันทีที่
ลืมตาขึ้นมาก็ทรงพลังจนนาตกใจ!
 “นี่คือ…” ดวงตาของจักรพรรดิดาวตกองคแรกหดเกร็ง จักรพรรดิองคปจจุบัน
ของดาวตกที่อยูขางกายเขาก็มีสีหนาเปลี่ยนไปเมื่อเห็นแผนที่ดวงดาวรูปเทพวัวนี่
“พลานุภาพทรงพลังเชนนี้…นี่คือรางฉายของระดับจักรพิภพหรือ!” ทั้งสอง
มองหนากันและกัน ตางก็มองเห็นความตกใจในแววตาของอีกคนได
แตความตกใจของพวกเขายังไมสิ้นสุด การเปลี่ยนแปลงครั้งใหมเกิดขึ้นอีกครั้ง
ขณะที่สายตาของหวังเปาเลอฉายแววคาดหวังแรงกลา เวทผนึกดาวในรางของเขา
ก็เคลื่อนไหวขึ้นมากะทันหัน จากชั้นแรกไปเปนชั้นสามอยางรวดเร็ว จากนั้นก็เปน
ชั้นสี่ หลังหยุดไปครูหนึ่ง ก็ทะลวงไปถึงชั้นที่หาในทันที!
ทุกครั้งที่ทะลวงหนึ่งชั้น ประกายแสงของเทพวัวก็จะเจิดจาขึ้นสามสวน!
ทั ้ ง กระบวนการนี ้ แผนที ่ ด วงดาวเทพวั ว ขนาดใหญ ก ็ เ ปลี ่ ย นจากเลื อ นราง
เปนชัดเจนอยางรวดเร็ว เมื่อเวทผนึกดาวของหวังเปาเลอเคลื่อนมาจนถึงขีดสุด
ดวงดาราพิเศษนับหมื่นก็เขาแทนที่สะเก็ดดาวที่เดิมมีอยูในแผนที่ดวงดาวเทพวัว
มันเขาแทนที่ดาวเคราะหทั่วไปและเขาครอบคลุมดาวเคราะหอมตะทั้งหมดที่อยู
ในนั ้ น ทำให แ ผนที ่ ด วงดาวเทพวั ว เปล ง ประกายแสงบาดตาน า ตะลึ ง ออกมาใน
ชั่วขณะนี้เอง
แสงนี้ทำใหจักรวาลสิ้นสีสัน ทำใหสรรพสิ่งหมนหมอง ทำใหทุกสายตาที่จองมอง
คลายจะเปลี่ยนเปนนิรันดร ถึง ขั้นปกคลุ มแสงของดาวเคราะหเต าที่ เหมื อนกับ
เตาหลอมขางในนั้นไปดวย!
ทำใหทั่วทั้งสุสานดวงดาราลวนถูกหอหุมอยูในประกายแสงของมัน!
หวังเปาเลอตัวสั่นสะทาน สำหรับเขาแลวการผลักดันเวทผนึกดาวเทพวัวที่เกิดมา
จากดวงดาราพิเศษนับหมื่นดวยกำลังของคนคนเดียวไมใชเรื่องงายเลย โดยเฉพาะ
ตอนนี้เวทผนึกดาวไดถูกเขาใชโอกาสนี้ทะลวงไปถึงชั้นที่หาไดสำเร็จแลว
แตหลังจากสัมผัสดู หวังเปาเลอยังคิดวาเพียงเทานี้ยังไมพอหนุนนำดาวเคราะหเตาที่มี
น้ำหนักหนักมากยิ่งกวาเดิมของตนได อยากจะเลื่อนขั้น….ยังตองไปตออีกกาว!
“ตามการคาดการณของขา เวทผนึกดาวยังมีชั้นที่หกอยู!!” แววตาของหวังเปาเลอ
ฉายประกายแปลกประหลาด หลังจากสูดหายใจเขาลึกอยูบนฟา เขาก็เคลื่อนไหว
ดาวเคราะห เ ต า ที ่ ก ลายเป น แกนกลางของแผนที ่ ด วงดาวทั น ที ทำให ต อนนี้
ดาวเคราะหเตาสะเทือนเสียงดังสนั่น พลังแหงกฎจักรวาลที่อยูในนั้นแผกระจาย
ดาวบริวารรอบๆ ก็ยิ่งระเบิดกฎเกณฑออกมารวมกัน
การเคลื่อนไหวทั้งหมดนี้ สุดทายก็ทำใหแสงของดาวเคราะหเตาสองแสงเจิดจรัส
ขึ้นอีกครั้ง มันสวางยิ่งกวาแผนที่ดวงดาวเทพวัวทันที เหมือนเพิ่มแหลงกำเนิดแสง
แหงใหมลงไปในแผนที่ดวงดาว ทำใหประกายแสงของแผนที่ดวงดาวเพิ่มพูนเจิดจา
ขึ้นมาดวย
มันผลักดันใหเวทผนึกดาวเคลื่อนไหวอีกครั้งในทางออม!
เวทผนึกดาวลอยขึ้นสูงอีกครั้งทามกลางสภาวะบาดตานาตะลึงดั้งเดิม ยืมพลัง
จากดวงดาราพิเศษนับหมื่นและดาวเคราะหเตาของตนมาบรรจบกันทั้งหมดราวกับ
จะบุ ก โจมตี ทำให ป ระกายแสงของแผนที ่ ด วงดาวเทพวั ว ส อ งสว า งจนถึ ง ที ่ สุ ด
และสุดทายก็ระเบิดออกมาทันที!
ทะลวงขีดสุด บรรลุไปถึงระดับชั้นที่ไมเคยมีมากอน…ชั้นที่หก!
เสียงดังสนั่นราวกับอัสนีสวรรคระเบิดอยางตอเนื่องราวกับจะระเบิดสายธาร
ดวงดาวใหได บริเวณระหวางฟาดิน ในใจของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในสุสานดวงดารา
สงเสียงกูกองอยางตอเนื่องจนกลายเปนหนึ่งเดียว
แทบจะในชั่วพริบตาที่เวทผนึกดาวเลื่อนขั้นถึงชั้นที่หก เทพวัวก็สั่นสะเทือนรุนแรง
ดวงตาพลันเบิกโพลงขึ้นมาทามกลางการโจมตีครั้งนี้ เผยใหเห็นแสงเจิดจาถึงขีดสุด
สองดวงที่เกิดจากแสงดาวนับไมถวนมาบรรจบกัน
 แสงนี ้ ส ะท อ นเข า ไปในดวงตาของสิ ่ ง มี ช ี ว ิ ต ที ่ อ ยู  ใ นสุ ส านดวงดาราทุ ก ตน
ทำใหกระดาษรูปมนุษยทั้งหมดตัวสั่นเทิ้ม และขณะที่พวกเขาตัวสั่นสะทานอยูตรงนี้
เทพวัวที่ลืมตาขึ้นมาก็เงยหนาสงเสียงคำรามกูกองไปทั่วโลกา!
มอ!!
ราวกับ…มีชีวิต!
ขณะเดียวกันนั้น ดานนอกสุสานดวงดารา ในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
ในดาราจักรไฟ ที่รางดั้งเดิมของเทพวัวซึ่งหลับใหลอยูในจักรวาลนอกดาวเอกเพลิง
เมื่อเทพวัวในสุสานดวงดารารองคำราม รางกายของมันก็สั่นไหวรุนแรง มันเบิกตา
มองไปยัง จักรวาลอันไกลโพน แววตาฉายแสงแปลกประหลาดออกมาพร อ มกั น
สวนขางกายของเขา ปรมาจารยแหงไฟก็ปรากฏตัวขึ้นในพริบตา แลวมองไปยังที่
ไกลๆ เชนกัน
“คิดไมถึงเลยวาลูกศิษยคนนี้ของขาจะเลื่อนระดับเร็วขนาดนี้!” เสียงแปรปรวนที่
ไมรูวามาจากปรมาจารยแหงไฟหรือเทพวัวดังสะทอนไปทั่วทุกทิศทางพรอมกัน
ศิษยพี่เหลานั้นของหวังเปาเลอบนดาวเอกเพลิงก็เงยหนาทอดมองไปยังจักรวาล
ราวกับสายตาสามารถทะลุผานความวางเปลาไปยังวังน้ำวนยิ่งใหญที่มาบรรจบกัน
นอกสุสานดวงดาราในตอนนี้ได
วังน้ำวนนั่นถูกการเลื่อนขั้นของหวังเปาเลอดึงดูดมา ควบแนนขึ้นจากความวางเปลา
แลวพันวนรอบทองฟาอยางไรสุมเสียง ทำใหพวกเซี่ยไหหยางใจสั่นสะทาน ถึงจะไมรู
วาเหตุใดจึงเปนเชนนี้ แตก็เดาไดวาฉากนี้อาจเกี่ยวของกับหวังเปาเลอ
“แคเลื่อนขั้นเปนดารานิรันดร ไมจำเปนตองเลนใหญขนาดนี้ก็ได…” เซี่ยไหหยาง
สูดลมหายใจพึมพำ
 “หุบปาก พลังเทพของทานพอใชสิ่งที่พวกเจามนุษยธรรมดาจะรูจักไดหรือ
ฮึ มนุษย เดิมทีเจาก็ไมรูที่มาของทานพออยูแลว พูดออกมาก็กลัววาเจาจะตกใจตาย
เพราะทานพอของขานะ…เปนบิดาของสิ่งมีชีวิตทั้งมวล!” ถึงแมเฉินหานจะตัวสั่น
สะทานเชนกัน แตเมื่อไดยินคำพูดของเซี่ยไหหยาง ยามนั้นเขาก็ไมสนใจอีกตอไป
เขาเอยปากอยางภาคภูมิใจ องครักษเตาเหลานั้นดานหลังของเขากมหนาลงทีละคน
ราวกับคิดวาหลังจากนายนอยกลับมาจากดาวเคราะหชะตาก็คลายจะเปลี่ยนเปน
คนละคน คำพูดคำจามักจะทำใหคนรูสึกละอาย…
“พอของเจาไมไดอยูที่นี่ เจามาประสบสอพลอเชนนี้มีประโยชนอะไร!” เซี่ยไหหยาง
จับจองเฉินหานดวยความไมพอใจ
“มนุษยนี่นะ!” เฉินหานกอดอก แคนเสียงออกมา ราวกับไมสนใจจะอธิบายอีก
สวนตอนนี้ชงอี้จื่อที่รออยูที่เดิมโดยที่ทุกคนไมรูก็ตกตะลึงจากไกลๆ เขารีบ
หั น หน า มองไปทางวั ง น้ ำ วนที ่ ข ยายตั ว ไปทั ่ ว อย า งช า ๆ และมองทางเข า สุ ส าน
ดวงดาราที ่ ห วั ง เป า เล อ หายไปก อ นหน า นี ้ สี ห น า เผยความประหลาดใจ และมี
ความรูสึกวาทาไมดีอยูรางๆ
“นี่มันกลิ่นอายของหายนะ…เกิดอะไรขึ้น!”
โลกภายนอกสั ่ น สะเทื อ นพร อ มๆ กั น และภายในสุ ส านดวงดาราก็ เ ป น
เช น เดี ย วกั น ฟ า ดิ น แปรผั น เมฆลมม ว นกลั บ ท า มกลางเสี ย งกู  ร  อ งรอบทิ ศ
จักรพรรดิดาวตกองคแรกหายใจติดขัด
“การทะลวงดาวพระเคราะห ก็สามารถดึงดูดปราณหายนะไดหรือ…เร็ว ตั้งขบวน!”
เมื่อคำพูดของเขาดังออกมา จักรพรรดิดาวตกและขุนนางทั้งหมดตางปลอยพลัง
ฝกปรือออกมาดวยใจสั่นไหว ยิ่งกวานั้น วงแหวนปราณของจักรวรรดิก็เคลื่อนไหว
ในทันทีเชนกัน ทำใหทั่วทั้งสุสานดวงดารามีมานแสงสีขาวหลายชั้นเพิ่มขึ้นมาปกคลุม
อยูนอกทองฟา
 สวนหวังเปาเลอ ตอนนี้พลานุภาพทั้งรางของเขามาถึงขีดสุดแลว การเตรียมการ
ทั ้ ง หมดก็ พ ร อ มแล ว ดั ง นั ้ น หลั ง จากเงี ย บงั น ไปหลายอึ ด ใจ หวั ง เป า เล อ ก็ พ ลั น
เงยหนาขึ้น แลวเอยเสียงทุมต่ำออกมา
“หนุ น นำดาวเคราะห เ ต า ของข า …ทลายความว า งเปล า เลื ่ อ นขั ้ น เป น
ดาวแหงดารานิรันดร!!”
ทันทีที่เอยออกมา มือของหวังเปาเลอก็โบกขึ้นโดยแรง ทันใดนั้นดาวเคราะหเตา
และดาวบริวารทั้งเกาดวงของเขาก็พุงออกมาจากภายในรางของเทพวัวทันที สุดทาย
ก็มาลอยอยูบนศีรษะของเทพวัว!
สวนเทพวัวก็เงยหนาขึ้น แววตาสองแสงเจิดจรัส มันคำรามขึ้นฟาดวยพลานุภาพ
มหาศาลจนดั ง ก อ งไปทั ่ว ทุ ก ทิศ อีก ครั้ ง ในเสี ย งคำรามนี ้ม ี ความองอาจทรงพลั ง
อันดุเดือดไรใดเปรียบ หลังจากรางกายสั่นสะทาน มันก็ผลักดันดาวเคราะหเต า
หนุนนำตัวหวังเปาเลอใหเคลื่อนไปยังนภากาศ ไปยังระดับขั้นที่มองไมเห็น ราวกับ
ปลากระโดดขามประตูมังกร…พุงไปอยางหาวหาญ!
จากที่ไกลๆ ภาพนี้ไดสะทอนเขาไปในดวงตาของทุกคนในสุสานดวงดารา ชั่วชีวิตนี้
ของพวกเขาลวนไมมีวันลืม!
ภาพนี้…ความองอาจของเทพวัว พลานุภาพใหญโตโอฬาร ทรงพลังไรขอบเขต
ดาวเคราะห เ ต า น า ตะลึ ง ที ่ อ ยู  บ นหั ว คล า ยจะกลายเป น ดวงอาทิ ต ย ส ี แ ดงชาด
พุงทะยานอยางบาคลั่งไปยังสุดขอบฟาในคราวเดียว!
และที่หลังของมัน หวังเปาเลอในชุดขาว ผมยาวปลิวไสว สีหนาราบเรียบ แววตา
นิ่งสงบ มือไพลหลัง ชางเหมือนกับ…เทพ!
 บทที่ 1111 ดารานิรันดรระดับเตา
รางของเทพองคนี้สูงตระหงาน บนรางของเขามองไมเห็นรองรอยความอวน
แมแตนอย สิ่งเดียวที่มองเห็นคือรางกายที่เหมือนขุนเขาและตนสน ตั้งตระหงาน
อยูหวางฟาดิน!
เสื้อผาพลิ้วไสว เทาเหยียบอยูบนดาววัว เหนือหัวมีดาวเคราะหเตาที่กลายเปน
สายรุงยาวเสนหนึ่งราวกับเปนนิรันดรอยูบนทองฟาทามกลางสายตาของทุกคน
พลังของเทพวัวไดชวยหนุนนำดาวเคราะหเตา…ใหพุงทะยานไปยังทองนภา!
พุงสูงขึ้นเรื่อยๆ!
ชั่วขณะนี้ทองฟาเปลี่ยนแปลง เมฆลมพลิกมวน เสียงสั่นสะเทือนรอบทิศก็ยิ่ง
กลายเปนอัสนีสวรรคสายแลวสายเลา ระเบิดลั่นดังตอเนื่องทั่วทั้งสุสานดวงดารา!
ขณะที่เสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่น เทพวัวก็รองคำราม มองดวยตาเปลาก็เห็นวา
ดาวเคราะหเตาที่ถูกมันหนุนนำอยูเปลี่ยนสีเปนสีแดงชาดอยางรวดเร็ว ราวกับดานใน
มี เ ตาหลอมขนาดยั ก ษ ท ี ่ แ ผ เ ปลวไฟไร ท ี ่ ส ิ ้ น สุ ด ออกมา ทำให อ ุ ณ หภู ม ิ ข อง
ดาวเคราะหเตาราวกับพุงถึงจุดสูงสุดมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งยังแผขยายออกไปดานนอก
จนทำใหทุกคนที่มองอยูคลายจะเห็น…พระอาทิตยดวงหนึ่ง!
ชั่วขณะนี้ทุกคนในสุสานดวงดาราตางพากันกลั้นหายใจ ผูฝกตนทุกคนที่มองเห็น
ภาพนี้ เวลานี้ตางพากันสะเทือนขวัญอยูภายในใจ!
ขณะที่ในใจสั่นสะเทือน เทพวัวก็เรงความเร็วขึ้นเรื่อยๆ แสงของดาวเคราะหเตา
เจิดจามากยิ่งขึ้น เปลวไฟภายในนั้นรอนแรงขึ้นทุกที จนกระทั่งในที่สุด…ณ ปลาย
ขอบฟา เทพวัวที่พุงไปอยางทรงพลังไรใดเปรียบก็พลันหยุดชะงัก!
 ราวกับมีสิ่งกีดขวางไรรูปหนึ่งชั้นขวางอยูขางหนามัน กั้นไมใหดาวเคราะหเตา
เลื่อนขั้นและไมใหเทพวัวกระโจนขามไป เมื่อมันหยุดชะงัก หวังเปาเลอที่ยืนอยู
บนหลังของเทพวัวพลันมีประกายแสงเฉียบคมวาบขึ้นในดวงตา
เขาสัมผัสถึงสิ่งกีดขวางแลว ถึงขั้นคลายจะมองเห็นไดดวย ยิ่งรูสึกไดถึงการขับไล
ผลักไสหลายแบบที่แผออกมาจากสิ่งกีดขวางไรรูปนี้ มันคลายกับผนึก และคลายกับ
การสยบกดดัน
“สวรรคไมตองการใหเตาเปนนิรันดร จึงมีขอจำกัดตั้งอยู…” หวังเปาเลอพึมพำ
กับตัวเอง เหมือนกับการตระหนักรูกอนหนานี้ของเขาทุกประการ
“แต…ขาเตรียมการทุกอยางก็เพื่อทำลายขอกำจัดนี้!” ดวงตาของหวังเปาเลอ
สองสวางเจิดจา สองมือของเขายกขึ้นโบกอยางแรง!
ทันใดนั้น พลังมหาศาลที่อยูในรางของเทพวัวที่ราวกับเก็บสะสมเอาไวก็กดดันลง
มาจากทั้งแปดทิศ ทำใหขาหนาทั้งสองขางของเทพวัวบิดงอเล็กนอยอยูบนผืนฟาราว
กับไมมีอะไรอยูในขาของมัน กระทั ่ งเปน เหมื อนผืน ดิน และกำลั ง จะเตรี ยมการ
ขั้นสุดทาย!
“ชวงเวลาสำคัญที่สุดมาถึงแลว!”
“ในตำนานเลาวาดาวเคราะหเตาราวกับเปนนิรันดร เหมือนปลากระโดดขาม
ประตูมังกร ตองทะลวงไปสุดขอบจักรวาลถึงจะทำได!”
ผูอาวุโสองคแรกของสุสานดวงดาราและจักรพรรดิองคปจจุบันมองหนากันดวย
ความเครงเครียด ถึงแมพลังฝกปรือของพวกเขาจะสูงสง แตภาพที่ดาวเคราะหเตา
ราวกับเปนนิรันดรเชนนี้ แมแตพวกเขาก็ยังเคยไดยินแคในตำนานเทานั้น การไดเห็น
ดวยตาตนเองถือเปนครั้งแรกในชีวิต!
 ตอนนี้ ขณะที่พวกเขามองดูอยู ทางดานหวังเปาเลอก็ยกมือขึ้นแลวปลอยลงทันที
กอนตะโกนเสียงต่ำออกมา!
“ขึ้น!”
ขณะที่เขาเอยออกมา เทพวัวที่อยูใตฝาเทาก็สั่นไหวไปทั้งราง มันคำรามกึกกอง
สะทานฟายิ่งกวาเดิม ทามกลางเสียงคำรามนี้ รางกายที่สงางามของมันก็ถลันพุงไป
ขางหนาอยางรุนแรง จนกระแทกเขากับสิ่งกีดขวางไรรูปบนทองฟาตรงๆ!
ความตกตะลึงอันเงียบงันเกิดขึ้นในใจของทุกคนทั่วทั้งสุสานดวงดารา ขณะที่มัน
ระเบิดลั่นอยางบาคลั่ง สิ่งกีดขวางก็สงเสียงแตกราว พริบตาตอมาก็พังทลายแลว
กลายเปนระลอกคลื่นสั่นกระเพื่อมไรจุดจบอยูบนฟาทันที ที่ใจกลางของระลอกคลื่นนี้
รางมหึมาของเทพวัวไดผลักดุนดาวเคราะหเตาใหทะยานขึ้นไป!
แตทุกอยางนี้ยังไมจบสิ้น ขณะที่มันพุงขึ้นไปพรอมกับที่แสงและความรอนของ
ดาวเคราะหเตารุนแรงขึ้นกวาเดิม ก็คลายจะมีสิ่ง กี ดขวางอี กแหงปรากฏขึ ้ นมา
อยางฉับพลัน!
หรือก็คือ…สิ่งที่อยูตรงนี้ เดิมทีก็ไมใชสิ่งกีดขวางแคหนึ่งชั้น แตมีจำนวนหลายชั้น
จนนาตะลึง!
ตอนนี้เมื่อชั้นแรกพังทลายและแผกระจายระลอกคลื่นออกมา สิ่งกีดขวางที่เดิม
ไรรูปจนมองไมเห็นก็ปรากฏขึ้นในที่สุดมันสะทอนเขาไปในสายตาของทุกคน รวมถึง
สะทอนเขาไปในสายตาของหวังเปาเลอดวย!
“ไมใชแคชั้นเดียว…” ดวงตาของหวังเปาเลอหรี่ลง อานุภาพของเทพวัวทำให
สัมผัสสวรรคของเขาแผกระจายไปยังจุดที่สิ่งกีดขวางตั้งอยูทันที ขณะที่สัมผัสสวรรค
แผออก เขาก็คอยๆ รูสึกไดอยางชัดเจนวาสิ่งกีดขวางที่จำกัดไมใหดาวเคราะหเตา
เลื่อนขั้นนี้ นากลัววาจะมีจำนวนมากถึงหลายลาน!
 สิ่งกีดขวางหนึ่งลานชั้น ปดกั้นสรรพชีวิต ขัดขวางจักรวาล ราวกับกฎเกณฑ
นับลานรวมกันกลายเปนผนึกขนาดมโหฬาร ปดผนึกทุกสิ่งอยาง!
แต…ไมนานหวังเปาเลอก็จิตใจเปนสุข เนื่องจากการตอบสนองของดาวเคราะหเตา
และสภาวะของมัน เขาจึงไดรูวาการเลื่อนขั้นดาวเคราะหเตา…แทจริงแลวขอเพียง
ทะลวงสิ่งกีดขวางชั้นแรกไดก็นับวาทำสำเร็จ ไมจำเปนตองทำลายสิ่งกีดขวางนับลาน
ทั้งหมด
ตอนนี้เพียงแคคิด เขาก็สามารถทำใหดาวเคราะหเตาที่มีเทพวัวซึ่งแปลงมาจาก
กระบวนเวทเทพของตนคอยหนุนนำอยูเลื่อนขั้นกลายเปนเตานิรันดรไดในพริบตา!
เพียงแตถึงแมเตานิรันดรเชนนี้จะนับวาอยูเหนือล้ำแลว แตสุดทาย…ก็ไมใชสุดยอด!
เพราะตามการตระหนักรูของหวังเปาเลอ กอนเลื่อนขั้น ทุกครั้งที่ดาวเคราะหเตา
ทำลายสิ่งกีดขวางหนึ่งชั้นแลวเลื่อนขั้นเปนเตานิรันดร อานุภาพและความสามารถ
ก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้น!
“เชนนั้นก็มาดูกันวาขีดจำกัดของขาอยูตรงไหน!” แววตาของหวังเปาเลอเผย
ความแน ว แน อ อกมา ยิ ่ ง กว า นั ้ น คื อ ความกระหายการต อ สู อ ั น มากมาย ตอนนี้
เมื่อความคิดชัดเจนแลว เขาก็ไมไดครุนคิดตอ ทวาสูดหายใจเขาลึก พลังฝกปรือ
ในรางราวกับจะระเบิดออก มันผสานเขาไปในเทพวัวทามกลางเสียงกึกกองดังสนั่น
ทำให ท ั ่ ว ร า งของเทพวั ว ส อ งแสงสว า ง ร อ งคำรามราวกั บ บ า คลั ่ ง ดุ น ดั น
ดาวเคราะหเตา….ใหทะลวงผานไปอีกครั้ง!
เสียงตูมดังกองกังวานสนั่นหวั่นไหว เสียงพังทลายของสิ่งกีดขวางชั้นแลวชั้นเลา
ดั ง ลั ่ น ไปทั ่ ว สารทิ ศ จากไกลๆ จะเห็ น ว า เทพวั ว กลายเป น รุ  ง ยาว คอยส ง
ดาวเคราะหเตาใหทะลวงกระแทกจนสิ่งกีดขวางพังทลายไปทีละชั้น ราวกับกวาด
เศษใบไมแหง
สามชั้น สิบชั้น สามสิบชั้น หาสิบชั้น หนึ่งรอยชั้น…
 สามรอยชั้น เการอยชั้น หนึ่งพันหารอยชั้น!
ยังไมจบ สามพันชั้น หาพันชั้น…
ขณะที่เกิดเสียงสะเทือนเลื่อนลั่นและเสียงแตกหั ก พรอมกับที่เทพวัวได สง
ดาวเคราะห เ ต า ให ท ำลายสิ ่ ง กี ด ขวางไปถึ ง ชั ้ น ที ่ 5974 ความเร็ ว ของมั น ก็ ล ดลง
หลังจากสะสมกำลังครูหนึ่ง มันก็คำรามออกมาแลวพุงเขาใสอีกครั้ง ครั้งนี้ทำลาย
ตรงไปถึงชั้นที่ 9397 ทันที!
ตอนนี้ก็คลายจะมาถึงขีดจำกัดแลว เงารางของเทพวัวระเบิดพลังเฮือกสุดทาย
ออกมาขณะที่มันเริ่มหมนแสง มันดุนดันดาวเคราะหเตาใหทำลายสิ่งกีดขวางอีก
หลายรอยชั้น จนถึงหนึ่งหมื่นชั้น มันก็สูญเสียอานุภาพทั้งหมดแลวสลายตัว!
“หนึ่งหมื่นชั้นจะไปพอไดยังไง!” หวังเปาเลอคำรามเสียงยาวขึ้นฟา ยกมือซาย
ขึ้นมาถือดาวเคราะหเตาขนาดมหึมาที่ไมตางอะไรกับดารานิรันดรและถึงขั้นทำให
ดารานิรันดรดวงอื่นๆ ดอยกวาได จากนั้นมือขวาก็ผนึกมุทรา ชี้หนึ่งนิ้วทันที!
ทันใดนั้นเงาเลือนรางของผีดิบในชาติกอนก็ตกลงมาตามนิ้วนี้ พลันเปลี่ยนเปน
แสงสายหนึ ่ ง มั น ทะลวงพร อ มเสี ย งดั ง สนั ่ น ไปยัง สิ ่ ง กี ด ขวางตรงหน า ความเร็ ว
และความรุนแรงของการทำลายล างทำให ท ุกคนที ่ มองเห็ นใจสั ่ นสะท านบ าคลั่ง
เพียงแคแสงนี้ พริบตาเดียว…ก็ทำลายระดับหนึ่งหมื่นชั้น!
พอแสงนี้สลายไป รางของหวังเปาเลอก็ถือดาวเคราะหเตากาวไปสูสองหมื่นชั้น
ยังไมจบ ดาบวิเศษและเผาเทพอัคคีก็ปรากฏตัวขึ้นจากรางของเขา และยังมีเงาราง
ที่แปลงมาจากความเกลียดชังอันนาสะพรึงนั่นก็เดินออกมาดวย ทำใหการพังทลาย
ของสิ่งกีดขวางสงเสียงสะเทือนลั่นนาตื่นตะลึง!
สามหมื่นชั้น สี่หมื่นชั้น หาหมื่นชั้น…
 ชั่วขณะตอมา ขณะที่สิ่งกีดขวางทั้งสามหมื่นชั้นตอจากนั้นพังทลาย เงารางของ
กวางขาวน อ ยก็ ก ระแทกศี ร ษะเข า ไปพร อ มประกายแสงสดใสเจิ ด จ า จนบาดตา
การกระแทกครั้งนี้ทำลายไปสามหมื่นชั้นทันที!
ทำใหรางของหวังเปาเลอที่ถือดาวเคราะหเตายืนตระหงานอยูบนสิ่งกีดขวางชั้นที่
แปดหมื ่ น ส ว นดาวเคราะห เ ต า ของเขา…ก็ ข ยายใหญ ข ึ ้ น ตามการพั ง ทลายของ
สิ ่ ง กี ด ขวางชั ้ น แล ว ชั ้ น เล า มองดู แ ล ว ไม เ หมื อ นกั บ ดารานิ ร ั น ดร แต เ หมื อ นกั บ
วัตถุสวรรคแปลกประปลาดที่มีดารานิรันดรจำนวนมากมาบรรจบกัน!
“ยังมี…การโจมตีขั้นสุดทาย!” หวังเปาเลอสั่นสะทาน แววตาเผยความบาคลั่ง
ออกมา มือขวายกขึ้นมาเปนภาพฉายของกระดานไมสีดำ พริบตาเดียวก็เกิดการ
เปลี่ยนแปลง หลังจากที่อดีตชาติของกระดานไมดำปรากฏขึ้นในหัว มันก็รวงลงมา
ทันที!
การรวงหลนครั้งนี้ทำใหทองฟาสงเสียงอึกทึกอยางที่ไมเคยมีมากอน สิ่งกีดขวาง
ที่เหลืออยูเกาแสนกวาชั้นสั่นสะทานราวกับมีพลังงานอธิบายไมไดระเบิดออกมา
ในชั่วขณะนี้ ทำใหสิ่งกีดขวางชั้นแลวชั้นเลาแตกกระจายราวกับกระดาษ!
ชั้นที่หนึ่งแสน ชั้นที่สามแสน ชั้นที่สี่แสน ชั้นที่หกแสน…
“ทำต อ ไป!!” ดวงตาของหวั ง เป า เล อ แดงก่ ำ ร า งกายทะลวงข า มไปทั น ที
ทำใหพลังที่แผออกมาจากภายในกระดานไมดำราวกับเปนคมมีดที่สามารถฟาดฟน
ทุกสิ่งทุกอยางได พริบตาเดียว…ก็พังไปจนถึงชั้นที่เจ็ดแสน แปดแสน จนถึงชั้นที่
เกาแสนเกาหมื่น ในที่สุดก็ถึงขีดสุด!
ถึงแมจะเปนเชนนี้ แตพลังที่เหลือก็ระเบิดออกมาทำลายอีกหนึ่งหมื่นชั้นที่ขีดสุด
เชนกัน ทำใหรอยผนึกไรรูปที่กลายมาจากกฎเกณฑนับลาน พังทลายเสียงดังสนั่น…
ทันที!
 ขณะที่มันพังทลาย การตระหนักรูก็ปรากฏขึ้นในใจของหวังเปาเลอในชั่วพริบตา
ราวกับตอนนี้ยากจะมีอะไรมาปกปดดวงตาของเขาได ทุกสรรพสิ่งก็ยิ่งไมอาจปดกั้น
จิตใจของเขา!
สวนดาวเคราะหเตาของเขา ในที่สุดตอนนี้… ทั้ง แสงและความรอ นก็ ร ะเบิ ด
ออกมาจนถึงขีดสุด จนกระทั่งไรซึ่งประกายแสง!
มันกลายเปน…หลุมดำที่สามารถกลืนกินดารานิรันดร!
พลั ง ฝ ก ปรื อ ของเขาเพิ ่ ม พู น ขึ ้ น กะทั น หั น ในตอนนี ้ เ อง มั น ทะลวงจาก
ดาวพระเคราะหกาวไปสูขั้นดารานิรันดร!
ดารานิรันดรที่พิเศษอยางที่สุด…และไมเคยมีมากอน!
 บทที่ 1112 มีเหลาไหม
ดารานิรันดรเปนระดับขั้นอยางหนึ่งของราง ขั้นของผูเยี่ยมยุทธที่แมกาวเขาไป
ครึ ่ ง กา วก็ม ีร ะดับ อมตะแล ว ถึ ง แม ด ารานิ ร ั น ดร ใ นจัก รพิภ พเตา ไมร ู ส ิ้ น จะมีอ ยู
ค อ นข า งมาก แต น ี ่ ก ็ เ ป น เพราะระดั บ พื ้ น ฐานมี จ ำนวนมาก ส ว นใหญ ล  ว นเป น
ระดับสามัญหรืออำพันสองระดับนี้ แตถึงจะเปนเชนนี้…ระดับดารานิรันดรก็ยังเปน
การมีอยูอันนาสะพรึงที่ทำใหคนคนหนึ่งสามารถค้ำจุนหนึ่งดาราจักรไดเลย
แลวนับประสาอะไรกับดารานิรันดรขั้นสูง
ตัวอยางเชนชงอี้จื่อ เขาเปนดารานิรันดรระดับพิภพ สถานะของเขาก็คือเซียนเตา
ลำดับสองของสำนักอันดับหนึ่งของเตาเการัฐแหงจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์เตาฝงซาย
จากตรงนี้จะเห็นไดถึงพลังตอสูที่แข็งแกรงหายากของดารานิรันดรระดับสูงได!
สวนระดับสวรรค…นั่นมีเพียงตระกูลไมรูสิ้นเทานั้นที่ครอบครองวิธีการเลื่อนขั้น
ดารานิรันดรระดับสวรรคคนหนึ่ง ถึงแมจะมีพลังฝกปรือจะอยูเพียงดารานิรันดร
ชั้นกลาง แตกับการสังหารชงอี้จื่อ…แมจะไมไดงายดาย แตก็ไมจำเปนตองใชพลัง
มากเกินไป
นี่ก็คือหนึ่งในเหตุผลพื้นฐานที่รักษาใหตระกูลไมรูสิ้นแข็งแกรงจากรุนสูรุน
สวนทางหวังเปาเลอ ดารานิรันดรของเขาไมอาจใชกฎเกณฑทั่วไปมาตัดสินแลว
หากดูจากระดับ เขาเหนือยิ่งกวาระดับสวรรค บรรลุถึงระดับเตานิรันดรที่มีอยูใน
ตำนาน หากดูจากปริมาณ…เขาทำลายสิ่งกีดขวางนับลาน ดันใหดาวเคราะหเตา
ของตน…เลื่อนขั้นถึงระดับหลุมดำ!
ดังนั้นจึงยากจะตัดสินพลังตอสูในตอนนี้ของเขาอยางมาก ตัวหวังเปาเลอเอง
ก็ไมอาจเปรียบเทียบพลังไดชัดเจน เขารูแควา…ดารานิรันดรระดับแบบรางแยกของ
ชงอี้จื่อกอนหนานี้ ใชแคนิ้วเดียวก็สามารถจิ้มใหตายหลายคนแลว!
 “ขาในตอนนี้ ถึงไมอาจพูดไดวาใตหลาไรพาย แตอยางนอยผูที่สามารถสังหาร
ขาไดก็มีนอยนิด” หวังเปาเลอเงยหนาขึ้น เต็มไปดวยความทอดถอนใจ ยิ่งกวานั้น
คือมีความภาคภูมิใจแบบหนึ่งผุดขึ้นมาในใจเขาดวย
ขณะที่หวังเปาเลอครุนคิดอยูบนฟา กระดาษรูปมนุษยทั้งหมดที่สุสานดวงดารา
ดานลางก็ใจสั่นสะเทือน วังน้ำวนที่เกิดจากรองรอยพลังหายนะซึ่งขดวนอยูดานนอก
ทางเขาสุสานดวงดาราและถูกดึงดูดมาเพราะการเลื่อนระดับของหวังเปาเลอ ตอนนี้
มันหมุนวนทวีความรุนแรงยิ่งขึ้นกะทันหัน สายฟาหลายสายก็เพิ่มมากขึ้นพรอมกับ
การหมุนวนอยางรวดเร็วของวังน้ำวนนี้ทันที!
พริ บ ตาที ่ ม ั น แผ ก ระจาย สายฟ า เหล า นี ้ ก ็ พ ลั น พุ  ง ออกมา ราวกั บ สามารถ
ตามหาทางเขาที่ถูกตองของสุสานดวงดาราได ชั่วแวบเดียวที่มันบินออกมา มองไป
ก็จะเห็นวาจำนวนของสายฟาเหลานี้มีมากเกินไปจนไมอาจนับจำนวนได มันเกิดขึ้น
อยางตอเนื่องจากภายในวังน้ำวน แลวพุงไปขางในสุสานดวงดาราไมหยุดยั้ง!
ภาพนี้ทำใหชงอี้จื่อที่มองเห็นทั้งตกใจ ประหลาดใจ และสงสัย
สวนสิ่งมีชีวิตในสุสานดวงดาราก็มีอาการเชนนี้ พวกเขาเห็นสายฟาสายแลว
สายเลาพุงมาจากบนฟา ทุกสายคลายจะนำพากลิ่นอายแหงการทำลายลางมาดวย
เมื่อมันปรากฏขึ้นก็พุงไปยังแนวปองกันวงแหวนปราณของสุสานดวงดาราทันที
เสี ย งดั ง กึ ก ก อ งระเบิ ด ดั ง ถึ ง ขี ด สุ ด ทั น ที ต ั ้ ง แต เ ริ ่ ม จนทำให ท  อ งฟ า ไร ส ี สั น
วงแหวนปราณบิดเบี้ยว ฟาดินคลายจะพังทลายลงมา หวังเปาเลอเงยหนามองไปยัง
สายฟาเหลานั้น
“หวังเปาเลอ นี่คือทัณฑสวรรค เจารีบเตรียมตัวเร็ว วงแหวนปราณของจักรวรรดิ
ดาวตกของขาขวางไวไดไมนาน!!” ผูอาวุโสรุนแรกคำรามเสียงต่ำ จักรพรรดิดาวตก
ที่อยูขางกายก็ผนึกมุทราอยางรวดเร็วเพื่อเสริมกำลังใหกับวงแหวนปราณ
 พวกเขาไมอาจใหความชวยเหลือโดยตรงได เพราะการทำเชนนี้ไมเปนไปตามกฎ
และจะส ง ผลต อ ทั ้ ง จั ก รวรรดิ ด าวตก ดั ง นั ้ น สิ ่ ง ที ่ พ วกเขาทำได จ ึ ง มี เ พี ย งอาศั ย
วงแหวนปราณซื้อเวลาครูหนึ่งใหกับหวังเปาเลอ
“ไมจำเปนตองขวาง ขาในตอนนี้ไมเหมือนเมื่อกอน” หวังเปาเลอเอยเสียงเรียบนิ่ง
ทวงทาสงาสูงสงปรากฏขึ้นมาใหเห็นบนรางอีกครั้ง ขณะที่กลาวก็นำสองมือไพลหลัง
สีหนาราบเรียบ เผยทาทางของผูแข็งแกรงออกมา
ภาพนี ้ ท ำให จ ั ก รพรรดิ อ งค แ รกและจั ก รพรรดิ อ งค ป  จ จุ บ ั น มี ส ี ห น า
แปลกประหลาด หลังจากหันมาสบตากัน ทั้งสองจึงเก็บพลังเทพไปพรอมกันแลว
เปดชองวางของวงแหวนปราณ เพี ย งชั่ วอึดใจ…สายฟาที่ สงเสีย งกึ กก องมาจาก
ดานนอกวงแหวนปราณก็คลายจะมีสติปญญา มันพุงเขามาตามชองวางทันที!
เปาหมายของสายฟาเหลานี้ไมเกี่ยวของกับสุสานดวงดารา หลังจากมันเขามาใน
ชั่วขณะนี้แลว ก็พุงตรงมายังหวังเปาเลอดังสะเทือนฟาดิน ความเร็วของมันทำให
พริบตาเดียวก็เขามาใกล และจำนวนมหาศาลของมันนั้น เพียงแคระลอกเดียวก็มี
ตั้งหลายหมื่นสายแลว!
มุมปากของหวังเปาเลอยกยิ้มจางๆ ขึ้นมา พริบตาที่สายฟาเหลานี้มาถึง เขาก็
ยกมือขวาชี้ไปขางหนา ทันใดนั้นดวงดาวเตานิรันดรดานหลังตนก็เปลี่ยนแปลงทันที
มันไมไดแผแสงและความรอนออกมา มองไปมีเพียงหลุมดำขนาดมหึมาหลุมหนึ่ง
เทานั้น
เสียงดังกึกกอง ขณะที่สายฟาทุกสายพุงเขามาใกลดานหนาของเขา พวกมันก็บิดเบี้ยว
พังทลายในพริบตา เฉียดผานขางกายเขาแลวถูกชักนำเขาไปในหลุมดำทีละสาย
จนโดนกลืนกิน
“แคนี้หรือ” หวังเปาเลอเงยหนา เอยเสียงราบเรียบ
 พริบตาตอมาก็มีสายฟาหลายหมื่นสายกูกองเขามาจากรอยแยก แตทั้งหมดลวน
พั ง ทลายบิ ด เบี ้ ย วเมื ่ อ เข า ใกล ห วั ง เป า เล อ ก อ นจะถู ก หลุ ม ดำด า นหลั ง ดู ด กิ น
เมื่อเห็นเชนนี้ หวังเปาเลอก็ถอนหายใจเบาๆ ทาทางเบื่อหนายเล็กนอย จากนั้น
เขาก็มองไปยังจักรพรรดิรุนแรก
“มีเหลาไหม”
ผิวหนาของจักรพรรดิรุนแรกกระตุก เขาคิดวาการพบหวังเปาเลอครั้งนี้ อีกฝาย
ดูแตกตางจากเมื่อกอนมากนัก กลายเปนวา…ทามาก ทำใหเขาเกิดความรูสึกอยากจะ
พุงเขาไปตอยสักหมัดอยางอธิบายไมได ผานไปครูใหญจึงฝนสะกดอาการอยากพุง
เขาใสลงได จากนั้นก็เอยเสียงเรียบ
“นี่เปนแคทัณฑอัสนีสวนหนาเทานั้น ยิ่งมาหลังๆ ก็ยิ่งรุนแรง”
“งั้นหรือ” หวังเปาเลอแยมยิ้มบางเบา ดูเหมือนวาแมแตทัณฑอัสนีที่อยูนอก
ฟากฟาก็ยังรูสึกวาถูกดูหมิ่น เพียงพริบตาก็มีสายฟาเพิ่มมากเปนหลายแสนเสนพุงเขา
มาหาพรอมกัน อีกทั้งสีสันก็เปลี่ยนไป อานุภาพนายำเกรงยิ่งกวาเดิม ขณะที่มัน
ฟาดลงมาก็ ร ะเบิ ด อยู  ร อบตั ว ของหวั ง เป า เล อ จนหมด สุ ด ท า ยก็ แ ตกสลาย
แลวโดนหลุมดำของเขาดูดกลืน
หวัง เปาเล อส ายศีร ษะ กอนสะบั ดนิ ้ ว มื อ ที ่ เริ ่ ม ดำของตนในแขนเสื ้ อ เงี ย บๆ
สะกดกลั้นทาทางเจ็บจนยิงฟน แลวเอยชาๆ
“ก็ยังไมนาสนใจ”
ทวา ทันทีที่เอยประโยคนีอ้ อกมา เสียงกึกกองก็ดังสนั่นทั่วฟาทันที ที่นอกทองฟา
เพี ย งพริ บ ตาก็ ม ี ส ายฟ า หลายแสนสายส ง เสี ย งอึ ก ทึ ก เข า มา ถ า หากเป น แค ก าร
เพิ่มจำนวนก็แลวไปเถอะ แตสายฟาที่ปรากฏขึ้นมาตอนนี้กลับมีรูปรางเปนคมดาบ
มองดูแลวมีอานุภาพนาตะลึง ทามกลางเสียงอึกทึก ชั่วพริบตามันก็หวีดรองเขามา
หาทางหวังเปาเลอผานทางรอยแยกเสียแลว
 แววตาหวังเปาเลอแนวแนขึ้นมาเล็กนอย อดรูสึกชาหนังศีรษะไมได ยังไมทัน
ที่เขาจะไดตอบสนอง สายฟาเหลานี้ก็ระเบิดขึ้นรอบตัวของเขาจนหมดสิ้น
เสียงตูมตามดัง กองทั่วฟา คมดาบสายฟ าที ่ พั ง ทลายจำนวนมากถู กหลุ ม ดำ
ดูดกลืนไป จนกระทั่งผานไปประมาณเจ็ดแปดอึดใจ เมื่อคมดาบสายฟาทั้งหมด
สลายหายไป ก็เผยใหเห็นหวังเปาเลอที่ตอนนี้ยืนอยูบนฟา เสนผมตั้งตรงเล็กนอย
บนรางมีจุดที่ชุดขาดรุงริ่งมากมาย
แต ส ี ห น า ราบเรี ย บของเขาและรอยยิ ้ ม ดุ จ เดิ ม ก็ ท ำให ท  า ทางน า สั ง เวช
นอกกายคลายไมถือเปนอะไร โดยเฉพาะเมื่อเห็นวาตอนนี้ทองฟาคอยๆ สงบลงแลว
แมอวัยวะภายในของหวังเปาเลอจะปวดราวไปหมด แตเขาก็รูสึกวาเวลาแบบนี้
ควรคงทวงทาสูงสงเอาไวอยางยิ่ง ดังนั้นรอยยิ้มบนใบหนาจึงเปนเชนเดิม เขาเงยหนา
มองทางเขาดานนอกรอยแตก และยังคงเอยเสียงเรียบเหมือนเดิม
“ทัณฑอัสนีพวกนี้ไมเลวเลย ฟาดจนขารูสึกคันนิดหนอย ยังมีอีกไหม”
จักรพรรดิรุนแรกครานจะเอยแลว จักรพรรดิองคปจจุบันที่อยูขางกายก็มีสีหนา
แปลกประหลาด พวกเขาสองคนย อ มมองเห็ น ถึ ง อาการฝ น ของหวั ง เป า เล อ
แตกระดาษรูปมนุษยตนอื่นๆ มองไมเห็น ตอนนี้แตละคนจิตใจสั่นสะทาน ยามมอง
ไปที่หวังเปาเลอ ก็จะมีความคาดไมถึงออกมา แตยังไมทันที่พวกเขาจะไดโหรอง
บนทองฟาพลันมีเสียงฟารองดังกึกกองสั่นสะเทือนไปทั่วโลกา!
ขณะที่เสียงกองกังวานของฟารองดังขึ้นดานนอกสุสานดวงดารา จุดที่หวังเปาเลอมอง
ไม เ ห็ น ก็ ม ี ว ั ง น้ ำ วนแห ง ความหายนะลอยไปรอบๆ คล า ยถู ก ยั ่ ว โทสะเข า ให
มันหดตัวอยางรวดเร็ว และสุดทายก็กลายเปนนิ้วอัสนีขนาดใหญหนึ่งนิ้ว
ทั้งกระบวนการนี้ แมแตพวกเซี่ยไหหยางที่ไมไดรับผลกระทบก็ยังรูสึกรับไมไหว
ตัวสั่นสะทานจนตองพากันหลีกหนีโดยเร็ว
 แมแตชงอี้จื่อก็ยังหนังศีรษะชาจนตองถอยหลังทันที ตอนที่หันกลับมาดวย
ความหวาดผวา เขาก็มองเห็นนิ้วอัสนีที่นาตกตะลึงนิ้วนั่นพุงเขาไปยังทางเขาของ
สุสานดวงดาราครึ่งซีกแลว!
“ที่แทแลวขางในเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทัณฑอัสนีก็ปรากฏขึ้นมาแลว ถึงขั้นยังมี
รางจริงอีก…” ชงอี้จื่อตกใจจนเนื้อกระตุก มองดูนิ้วอัสนีมหึมานั่นหายลับไปในทางเขา
สุสานดวงดารา คิดอยากจะไปดูสักหนอย แตเมื่อนึกถึงพลังผันผวนของนิ้วมือนั่น
ชงอี้จื่อจึงลมเลิกความคิดแสนอันตรายของตน
สวนตอนนี้ ภายในสุสานดวงดารา หวังเปาเลอที่เพิ่งจะวางทาสูงสงเมื่อครูก็เงย
หน า ขึ ้ น ไปมองด ว ยท า ทางที ่ ส ู ง ส ง ลึ ก ล้ ำ …ครั ้ น เห็ น นิ้ ว อั ส นี ม หึ ม ายื ่ น เข า มาจาก
โลกภายนอก นิ้วมือนี้…แทบจะกินพื้นที่ทองฟาไปครึ่งใหญๆ ได แคชำเลืองมอง
แวบเดียว เขาก็ตัวสั่นงันงกรุนแรง วิกฤตถึงชีวิตอยางแรงกลาปะทุขึ้นมาในใจทันที
“บัดซบ…ไมถึงขนาดนี้กระมัง…” หวังเปาเลอตาตั้งโดยสมบูรณแลว
 บทที่ 1113 ของบำรุง
สีหนาของหวังเปาเลอพลันเปลี่ยนไป เขามองดูนิ้วอัสนีมหึมาที่ปรากฏขึ้นบนฟา
และกินพื้นที่ไปกวาครึ่งนั่น ขณะตกใจจนเนื้อกระตุก ก็ยังมีความรูสึกถึงวิกฤตชีวิต
อันแรงกลา
หวังเปาเลอรูดีวารางจริงของตนเปนไมดำสามฉื่อทอนหนึ่งที่เหมือนจะเปนอมตะ
ไมดับสลาย จากภาพที่เขาเห็นตอนระลึกอดีตชาติ นิ้วอัสนีเล็กๆ นี่ไมอาจสั่นคลอน
รางจริงของตนไดแมแตนิด
แต…สั่นคลอนกระดานไมดำไมได ก็ไมไดหมายความวามันจะสั่นคลอนจิตที่ถือ
กำเนิดบนนั้นไมได!
นี่เปนสองความคิดที่แตกตางกันโดยสิ้นเชิง และวิกฤตถึงชีวิตในขณะนั้นก็ทำให
หวังเปาเลอรูสึกวา…นิ้วอัสนีที่ปรากฏอยูตรงหนาของตนในตอนนี้สามารถทำลาย
ตัวเขาจนหมดสิ้นไดเลย!
ทันทีที่เขาถูกทำลาย บางทีอีกไมกี่ปตอมา กระดานไมดำอาจจะยังใหกำเนิด
ดวงจิตดวงใหมขึ้นมาได บางทีอาจจะเปนตัวเขาเอง แตในแงหนึ่งก็ไมใชตัวเขาอีกแลว
สิ่งนี้ทำใหหวังเปาเลอตื่นตระหนกมาก เขาคิดวาอาจเปนเพราะเมื่อครูเขาทำตัว
หยิ ่ ง ยโสเกิ น ไป ไม อ ย า งนั ้ น เหตุ ใ ดการที ่ ต นเลื ่ อ นขั ้ น เป น ดารานิ ร ั น ดร ถ ึ ง ได มี
ทัณฑสายฟาที่ไมเคยไดยินมากอนเชนนี้ปรากฏขึ้นดวยละ!
“บางทีอาจจะเกี่ยวกับผลขางเคียงของขวดปรารถนา…” หวังเปาเลอนึกถึง
คำอธิษฐานของตนที่ดาวเคราะหชะตา แต ต อมาผลข างเคี ยงก็ไม เคยปรากฏขึ้น
ภาพตรงหนาทำใหเขาคาดเดาไดโดยไมตั้งใจ
 แตการคาดเดาที่ใหญยิ่งกวานั้นคือ เปนเพราะดาวเคราะหเตาของตนเลื่อนขั้น
เปนนิรันดร เรื่องนี้กวาดมองไปทั่วทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้นแลวลวนเปนเรื่องที่มีอยู
แตในตำนาน หรือแมแตในการคาดเดาถึงตัวเองของหวังเปาเลอ แมวาดาวเคราะหเตา
ของบรรพบุรุษผูกอตั้งตระกูลไมรูสิ้นทานนั้นจะเลื่อนขั้นเปนนิรันดรเชนกัน แตก็
ไมแนวาจะเหมือนกับกรณีของเขาที่ทะลวงผานสิ่งกีดขวางเปนลานได!
ถึงอยางไร…การทะลวงไปถึงชั้นที่เจ็ดแปดหมื่นก็เปนสิ่งที่ตองใชพลังทั้งหมดซึ่ง
สั่งสมจากตัวหวังเปาเลอในชาตินี้และสิบชาติกอนถึงจะทำได ในแงหนึ่ง นี่เปนขีดสุด
ของสิ่งมีชีวิตแลว
ตอใหมีคนครอบครองโอกาสวาสนาที่ดียิ่งกวาเขา ก็ไมมีวันจะทำไดเกินหนึ่งแสนชั้น
สาเหตุที่หวังเปาเลอทำไดนั้น เปนเพราะตัวกระดานไมดำอันนาสะพรึงจนยากจะ
พรรณนานั่นตางหาก
ดังนั้น…หากดูจากความนาจะเปนที่สูงยิ่งแลว หวังเปาเลอคิดวาบางทีตนอาจจะเปน…
คนเดี ย วในโลกแผ น หิ น ที ่ ท ะลวงฝ า การกดดั น สยบของโลกแผ น หิ น ระหว า งที่
ดาวเคราะหเตาเลื่อนเปนนิรันดร!
“เหมื อ นกั บ ว า ข า งในของแผ น หิน มี พ ละกำลั ง จนทำให แ ผ น หิ นเกิ ด รอยร าว
ขึ้นมา…และขวดปรารถนาก็ตองมี ส วนผลั กดั น เรื ่ องนี ้ ด วยแน ๆ …ดั ง นั ้ น จึ ง ทำให
ทัณฑอัสนีมาจนถึงระดับเชนนี้!” หวังเปาเลอหายใจถี่ ความคิดในหัวหมุนวนเร็วรี่
เขาไมสนใจทวงทาสูงสงอะไรแลว
“แมนางนอย ชวยขาดวย!”
ขณะที่รางกายถอยหลังฉับพลัน หวังเปาเลอก็ตะโกนรองลั่น
“จักรพรรดิองคแรก โปรดยื้อเวลาใหขาหนอย!!” เมื่อเขาเอยออกมา กนบึ้งจิตใจ
ของหวังเปาเลอก็ทองบทสวดเตาเงียบๆ ทันที
กระดาษรูปมนุษยเหลานั้นที่อยูรอบๆ ตอนนี้ หลังจากมองเห็นนิ้วมือนาตะลึงแลว
พวกเขาก็หนาเปลี่ยนสีอยางรุนแรง จักรพรรดิดาวตกและจักรพรรดิองคแรกทานนั้น
ก็มีสีหนาเครงขรึมอยางยิ่ง
บุญคุณที่หวังเปาเลอมีตอสุสานดวงดาราและความสัมพันธ ของทั้งสองฝ าย
ทำใหพวกเขาไมอาจเห็นคนจะตายตอหนาแลวไมชวยได อีกทั้งตอใหพวกเขาสามารถ
ชั่งน้ำหนักตัดสินใจได แตดวงจิตของสุสานดวงดาราที่เห็นชัดวามารวมตัวกันระหวาง
ฟาดินในตอนนี้กลับตัดสินใจแทนพวกเขาไปแลว
ถึงขนาดที่วงแหวนปราณบนฟายังสงเสียงครืนครางออกมา แลวเริ่มปดผนึกเพื่อ
ตอตานนิ้วมือ!
ไมวาจะเปนจักรพรรดิองคแรกหรือวาจักรพรรดิดาวตกก็ลวนเขาใจดีอยางยิ่งวา
ทันทีที่พวกเขาเขารวมดวย กลัวแตวาทั่วทั้ง สุ สานดวงดาราจะตองเกี่ ยวโยงกั บ
เหตุตนผลกรรมขนาดใหญกับหวังเปาเลอ ทำใหเปาหมายของทัณฑอัสนีขยายมาถึง
สรรพชีวิตที่อยูในโลกของพวกเขา
เรื ่ อ งเช น นี ้ นอกจากจะเป น ทางเลื อ กสุ ด ท า ย ไม อ ย า งนั ้ น พวกเขาสองคน
ก็ไมยินยอมหรอก แตเมื่อเห็นวาไมชวยเหลือไมได ก็ทำใหภายในใจของพวกเขา
ทั้งสองรอนรน ทวาแทบจะภายในชั่วพริบตา ดวงตาของจักรพรรดิองคแรกก็พลัน
สวางวาบ เขาตะโกนลั่นทันที
“เปาเลอ ไปที่ทะเลกระดาษ ไปสถานที่ปดผนึกวังน้ำวนนั่น!!”
ขณะที่เสียงของจักรพรรดิองคแรกดังกอง หวังเปาเลอก็กำลังทะยานถอยหลัง
เมื่อไดยินคำพูดนี้ การปดผนึกของวงแหวนปราณบนฟาก็ตอตานกับนิ้วมือจนเกิด
เสียงดังกองกัมปนาท วงแหวนปราณ…ไมอาจปดลงได สวนนิ้วมือนั่นก็ตกลงมา
อยางกะทันหันทามกลางเสียงดังสนั่น ราวกับเปนตัวแทนทองฟาที่กดลงมาเพื่อบีบคั้น
หวังเปาเลอ
 ชวงเวลาวิกฤต หวังเปาเลอคิดมากไมไดแลว บทสวดเตายังทองตอไป เงาราง
ก็ ห ั น หลั ง ทั น ใด แล ว ตรงไปยั ง …ทะเลกระดาษเบื ้ อ งล า งจนเกิ ด เสี ย งหวี ด หวิ ว
ความเร็ววองไวเสียจนแทบจะเขาไปในทะเลกระดาษภายในพริบตา
ขณะเดียวกัน เมื่อเงารางของหวังเปาเลอเขามาในทะเลกระดาษ นิ้วมือยักษที่
ตกลงมาจากฟาก็ไมไดลดความเร็วลง แตระยะของมันกลับหดลงอยางรวดเร็ว สุดทาย
ก็บรรจบกันกลายเปนขนาดรอยจั้ง และเปนรองรอยสายฟาที่มองไมเห็นอีกตอไปจน
เหมือนกับนิ้วมือจริงๆ หนึ่งนิ้ว กอนจะพุงลงไปในทะเลกระดาษทันที!
เพิ่งจะตกลงมามันก็มีประกายสายฟาสัมผัสอยูตามขอบนิ้วแลว มันแพรกระจาย
ไปทั่วทั้งทะเลกระดาษโดยพลัน ขณะที่เสียงดังสนั่น ทั่วทั้งทะเลกระดาษก็คลายจะ
ลุกเปนไฟขึ้นมาเพราะสายฟาฟาด
จากไกลๆ จะเห็นทะเลกระดาษโหมซัด สีฟาดินเปลี่ยนผัน จนทำใหกระดาษรูปมนุษย
ทั้งหมดในที่นั้นรูสึกหวาดผวาขึ้นมาอีกครั้ง ไมกลาเขามาใกล สวนหวังเปาเลอที่ตอนนี้
ดำดิ่งอยูในทะเลกระดาษก็สัมผัสไดถึงพลังของสายฟาที่แผมาจากผิวน้ำดานหลัง
ของตนเชนกัน รางกายสั่นระริกเบาๆ โคจรพลังฝกปรือเร็วยิ่งขึ้น
เพียงแต…ถึงแมเขาจะรวดเร็ว แตนิ้วอัสนีที่ตามมาจากดานหลังก็ยังไลตามมา
อยางไมลดละพรอมความเร็วที่เพิ่มขึ้น เขามาใกลกับหวังเปาเลออยางรวดเร็ว
จากแรกเริ่มที่อยูในระยะรอยจั้งก็ลดมาถึงหาสิบจั้งทันที จนกระทั่งลดมาถึง
สามสิบจั้ง จิตใจของหวังเปาเลอก็หวาดผวาจนถึงขีดสุด เขาสวดบทสวดเตาในใจ
ไปมากมาย แตบิดาของหวังอีอีก็ยังไมปรากฏกายออกมา
สิ ่ ง นี ้ ท ำให ห วั ง เป า เล อ ร อ นใจยิ ่ ง ขึ ้ น ไปอี ก ขณะที ่ เ ขากำลั ง ว า ยอยู  ใ นทะเล
ตอนนั ้ น เองก็ ม องเห็ น ผนึ ก ราวกั บ กระจกอยู  ท ี ่ ก  น บึ ้ ง ของทะเลกระดาษแล ว
เขามองเห็นศพหญิงสาวบนนั้น และมองเห็นทางเขาวังน้ำวนที่อยูใตผนึกนั่นดวย!
 “จักรพรรดิองคแรกใหขามาที่นี่ จะตองมีเหตุผล!” แววตาของหวังเปาเลอรอนรน
เขากัดฟนแนน ขณะที่นิ้วมือขางหลังเขามาใกลสิบจั้งและแผเสนสายฟาผันผวน
คลายจะฉีกรางของเขาออกมา ในใจของหวังเปาเลอก็รองคำราม ความเร็วเพิ่มขึ้น
อีกครั้ง เขาทะยานเขาไปใกลกับผนึกทันที แลวปรากฏตัวขึ้นที่…ผนึกราวกับกระจก
พริบตาที่มายืนอยูตรงนี้ เขาก็หันกายกลับทันใด มองไปยังนิ้วมืออัสนีมหึมาที่
ตอนนี้เขามาแทนที่ภาพทั้งหมดในสายตาของเขาแลว ดวงตาของเขาเห็นเพียงภาพ
นิ้วมือที่กรีดรองมาหา
ชั่วพริบตา…นิ้วมือก็เขามาใกลกับผนึก พุงตรงมายังหวังเปาเลอโดยไมหยุดชะงัก
แมแตนิดเดียว
แตขณะที่เห็นวานิ้วมือจะสัมผัสกับหวังเปาเลออยูแลว ทันใดนั้น…แรงดึงดูด
มหาศาลสายหนึ่งก็พุงขึ้นมาจากวังน้ำวนใตผนึกฉับพลันทันใด แรงดึงดูดนี้มหาศาลนัก
ตอใหผานตัวผนึกออกมาก็ยังสงผลกระทบถึงโลกภายนอก
ทำใหนิ้วอัสนีที่เขามาใกลเขาสั ่ น สะเทื อนรุ น แรง มองด วยตาเปล าก็ เห็ น ว า
มันเริ่มบิดเบี้ยวแลว สายฟาจำนวนมากถูกดึงออกมาจากนิ้วมืออยางไมอาจควบคุมได
แลวหลอมรวมกับผนึก กอนจะเขาไปในวังน้ำวนที่อยูใตผนึก!
ภาพนี้คลายกับวานิ้วอัสนีเปนการฝุนผงที่รวมตัวกัน และตอนนี้กำลังปลิววอนอยู
กลางสายลม!
หวั ง เป า เล อ เบิ ก ตาโต มองเห็ น นิ ้ ว มื อ ที ่ ก  อ นหน า นี ้ ย ั ง ทรงพลั ง ไร ใ ดเปรี ย บ
แตตอนนี้กลับถูกดูดออกไปอยางรวดเร็วจนควบคุมไมได หัวใจของเขาก็เตนกระหน่ำ
เร็วรี่ทันที
“ความอุดมสมบูรณมาพรอมอันตราย!!” ดวงตาเปนสีแดงก่ำในพริบตา มือของ
หวังเปาเลอผนึกมุทราสะบัดออกไปโดยแรง ทันใดนั้นหลุมดำดารานิรันดรที่ อ ยู
ดานหลังของเขาก็ปรากฏขึ้นกะทันหัน มันแผแรงดึงดูดแบบเดียวกันออกมา
 เสียงอึกทึกกึกกองดังสนั่นโดยพลัน นิ้วมือที่กำลังถูกผนึกดูดก็กระจายออกมา
บางสวน แลวถูกแรงดึงดูดของหวังเปาเลอดูดกลืนไปทันที
ภายในพลังของทัณฑสวรรคแฝงไวซึ่งกฎเกณฑจำนวนนับไมถวน ทั้งยังมีกลิ่นอาย
ของฟ า ดิ น เพี ย งแค ด ู ด ซั บ เข า ไปนิ ด เดี ย ว หวั ง เป า เล อ ก็ ต ั ว สั ่ น เป น เจ า เข า แล ว
ดูดกลืนตออยางรวดเร็ว เชนนี้…การสลายตัวของนิ้วมือทัณฑอัสนียังคงอยูประมาณ
สิบกวาลมหายใจ แลวเลือนรางจนเล็กลงภายใตการดูดกลืนรวมกันของหวังเปาเลอ
และผนึก จากนั้นคอยสลายวับประดุจเถาและควัน หายไปโดยสมบูรณ!
เพียงแตเมื่อเทียบปริมาณทั้งหมดกับปริมาณที่ผนึกดูดไปได สวนใหญทางหวังเปาเลอ
ดูดซับไดไมถึงหนึ่งสวน แตแมวาจะเปนเพียงสวนเล็กๆ ก็ยังทำใหเขาผานชวงบมเพาะ
หลังจากเพิ่งกาวสูระดับดารานิรันดรไดอยางรวดเร็ว แลวยืนอยางมั่นคงอยูที่ระดับนี้
ไดโดยสมบูรณ!
“นี่มันของบำรุงนี่!” หวังเปาเลอดีใจอยางยิ่ง เมื่อเห็นวิกฤตคลี่คลายก็กำลังจะจากไป
แตในตอนนี้เอง…เหตุไมคาดฝนก็เกิดขึ้นกะทันหัน!
กลิ่นอายเขมขนสายหนึ่งจูๆ ก็ควบแนนจากวังน้ำวนใตผนึก คลายกับกลายเปน
ดวงตาเย็นชาคูห นึ่ง หลุดออกมาจากวัง น้ำวน แล วหลุ ดจากผนึ ก มองตรงมายัง
หวังเปาเลอ!
หวังเปาเลอตัวสั่นเทิ้ม
 บทที่ 1114 ประมุขแหงไมรูสิ้น
ขณะที่ตัวสั่นเทิ้ม จิตวิญญาณก็คลายจะถูกแชแข็งในพริบตา นี่เปนเพราะดวงตา
ซึ่งกอเกิดมาจากกลิ่นอายที่รวมอยูภายในวังน้ำวนของผนึกนั่น ไมเพียงแฝงเรน
ความเยือกเย็น ยิ่งกวานั้นยังมีปราณพิฆาตมหาศาลอีกดวย!
ความแข็งแกรงของปราณพิฆาตนี้ แมหวังเปาเลอจะผานการระลึกอดีตชาติ
มาแลว แตจ ิตใจของเขาก็ยังสั่นสะท าน เพราะไม ว าจะเป นหลั ว หรื อว ากู  หรือ
บิดาของหวังอีอีก็ตาม ในดานระดับพลังปราณพิฆาต…ลวนออนดอยกวาสิ่งที่อยู
ภายในวังน้ำวนนี้เสียอีก!!
และเปนเพราะความนาสะพรึงของปราณพิฆาต ดังนั้นแมจะเปนเพียงแคสายตา
ทั ้ ง ยั ง มี ว ั ง น้ ำ วนและรอยผนึ ก ขวางไว แต ก ็ ย ั ง สามารถส ง ผลต อ หวั ง เป า เล อ ได
ทำใหรางกายของเขาสั่นระริก ไมกลากาวไปขางหนาอีก แตกลับหันกายชาๆ แลว
มองไปยังผนึกดานลาง
ขณะที่เขามองลงไป ในวังน้ำวนใตผนึกก็มีไอหมอกสีมวงแผออกมา ถึงแมจะไมได
เออลนออกมาจากผนึก แตเมื่อไอหมอกแพรกระจายอยูใตผนึก ดวงตาคูนั้นก็ยิ่ง
แจมชัดมากขึ้น หวังเปาเลอคลายไดยินเสียงฝเทาคอยๆ ดังออกมาจากดานในวังน้ำวน
ใตผนึกรางๆ
“ผูอาวุโส…” หวังเปาเลอรูสึกประหมา เขาสวดบทสวดเตาอีกสองสามรอบ
แตก็ยังไมเห็นบิดาของหวังอีอีปรากฏตัว ขณะที่กำลังรอนใจ เขาก็มองดูดวงตาสีมวง
คูนั้นและฟงเสียงฝเทาที่ดังมาจากภายในไอหมอก จากนั้นก็เอยขึ้นฉับพลัน
“ผูอาวุโสสวี่ ขาแซหวัง!”
ทันทีที่หวังเปาเลอเอยออกไป เสียงฝเทาก็หยุดลง ครูหนึ่ง เสียงทุมต่ำแสนเย็นชา
ก็ดังออกมาจากวังน้ำวนดานในผนึก
 “เจารูจักขาหรือ”
“กอนหนานี้ขาเคยมาที่นี่กับทานพอตา และเคยพบผูอาวุโสสวี่ขอรับ” สีหนาของ
หวังเปาเลอเครงขรึม ประโยคนี้เอยไดอยางไหลรื่นไมมีสะดุด หนาก็ยิ่งไมแดง ราวกับ
แมแตตัวเขาเองก็คิดวาตอนนี้เขาไดเขาสูสถานะลูกเขยโดยสมบูรณแลว พอเอยจบ
ก็ประสานหมัดคำนับหนึ่งครั้ง
เสียงฝเทาไมไดดังตอ แตในดวงตาที่ควบแนนขึ้นมาภายในวังน้ำวนกลับฉายแวว
ประหลาด
“ผูฝกตนของจักรพิภพเตาไมรูสิ้นลวนหนาไมอายอยางเจาทั้งนั้นหรือ แมแต
สถานที่ที่เจาอยูก็เปนเพียงแคจักรพิภพเตาไมรูสิ้นบริเวณหนึ่งเทานั้น” ขณะที่ถอยคำ
เหลานั้นถูกเอยออกมา แววตาก็ถูกเก็บกลับไป เสียงฝเทาดังขึ้นอีก แตกลับไมได
เข า มาใกล ทว า ห า งไปไกลแทน แต ห ลั ง จากหวั ง เป า เล อ ได ย ิ น ประโยคนี ้ แ ล ว
ดวงตาของเขาก็หดเกร็ง จิตใจสั่นสะทานเสียยิ่งกวา เขารีบเอยออกมาทันที
“เมื่อครูผูอาวุโสบอกวาสถานที่ที่ผูนอยอยูเปนเพียงบริเวณหนึ่งของจักรพิภพเตา
ไมรูสิ้นหรือ เขตหมายความวาอะไร หรือวาจักรพิภพเตาไมรูสิ้นจะไมรูสิ้นจริงๆ”
“เจาหนุมไมตองมาหลอกถามขาแซสวี่หรอก เรื่องพวกนี้ พอขาเห็นเจาก็รูวา
ตัวเจารูอยูแลว แตบอกเจาไปก็ไมเปนไร”
“จักรพิภพเตาไมรูสิ้น นอกจากจักรพิภพหลักแลว ยังมีเขตแดนอีกนับไมถวน
เหมือนกับเมล็ดพันธุที่ถูกหวานไปทั่วจักรวาลทุกระดับชั้น และสถานที่ที่เจาอยู ก็คือ
เมล็ดพันธุหนึ่งในนั้น”
ประโยคนี้ดังเขาหูหวังเปาเลอ หลังจากนำไปผสานกั บความทรงจำของการ
ระลึกอดีตชาติแลว มันก็กลายเปนอัสนีสวรรคสงเสียงอึกทึกดังกองขึ้นมา ทรวงอก
ของหวังเปาเลอขยับขึ้นลง เขาเอยอยางรวดเร็ว
 “ทานผูอาวุโสโปรดบอกทีเถิดวาจะเดินทางไปยังจักรพิภพเตาไมรูสิ้นที่แทจริง
ไดเชนไร”
เสียงฝเทาดังไกลออกไปเรื่อยๆ หวังเปาเลอรอคอยอยางรอนใจอยูนานมาก
จนกระทั ่ ง ไอหมอกในวั ง น้ ำ วนล ว นสลายไปหมด ก็ ค ล า ยจะมี เ สี ย งจากที ่ ไ กลๆ
ดังสะทอนเขามาในใจของเขา
“ยามที่รางแยกของมหาเทพในเขตแดนไมรูสิ้นที่เจาอาศัยอยูตื่นขึ้น”
“มหาเทพคือใคร” หวังเปาเลอใจสั่นรุนแรงอีกครั้ง กอนจะเอยขึ้นอีกรอบ
ครูใหญ เขาก็คลายจะไดยินเสียงตอบกลับรางๆ แตไมแนใจวามาจากจินตนาการ
ของตัวเองหรือเปลา
“ประมุขแหงไมรูสิ้น!” หวังเปาเลอพึมพำ นี่เปนคำสุดทายที่เขาไดยิน จากคำคำนี้
สมองของหวังเปาเลอก็เกิดความคิดนับไมถวนขึ้นมา
“ไมรูสิ้นมีหลายเขตแดน เชนนั้นก็หมายความวาจุดเริ่มตนของวงแหวนที่สอง
ที่โลกใบแรกถือกำเนิด แทจริงแลวเปนเพียงเขตแดนหนึ่งของจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
เทานั้น…”
“สวนจักรวาลหลายระดับชั้นที่ผูอาวุโสสวี่ทานนี้พูดถึง หากวิเคราะหกันตามนี้
หรื อ ว า จั ก รวาลที ่ ว งแหวนที ่ ห นึ ่ ง และวงแหวนที ่ ส องอยู  จ ะเป น แค ห นึ ่ ง ใน
จักรวาลจำนวนมาก…”
“ถาเปนเชนนี้จริงๆ แลวไมรูสิ้น…แข็งแกรงขนาดไหนกัน มหาเทพคือประมุขแหง
ไมรูสิ้น แลวจะทรงพลังขนาดไหน…ยังมีรางแยกมหาเทพที่เขาพูดถึงอีก หรือวา
เขตแดนหลายแหงของไมรูสิ้นจะเกี่ยวพันกับการฝกตนของเขา จึงตองแบงรางแยก
ออกมามากมายเพื่อทำใหรางกายเติบโตทีละราง”
 “แลวยังมี…ถาหากสิ่งที่ผูอาวุโสสวี่ทานนี้พูดเปนความจริง เชนนั้นรางแยก
มหาเทพในโลกแผนหินนี้…คือใครกัน” หัวสมองของหวังเปาเลอมีความคิดมากมาย
เกินไป คอนขางจะวุนวายเล็กนอย ความจริงขอมูลที่เขาไดรับครั้งนี้มันใหญมาก
ใหญมากเกินไปจริงๆ!
หลังจากใครครวญความคิดเหลานี้อยูในใจรอบหนึ่งแลว หวังเปาเลอก็ไมอาจ
ตัดสินไดวามีสวนที่เปนความจริงมากขนาดไหน แตสัญชาตญาณไดบอกกับเขาเองวา
สิ่งที่อีกฝายพูดมาทั้งหมด แปดเกาไมพนสิบลวนเปนเรื่องจริง
ทามกลางความเงียบงัน หวังเปาเลอหรี่ตาลง เขาคิดวาโลกที่เขาอยูใบนี้เต็มไป
ดวยความเรนลับไรที่สิ้นสุด ตะขาบสีโลหิต พอลูกหวังอีอี ซากปรักหักพังโบราณ
ผนึกของหลัว และรางจริงของตัวเขา…กระดานไมดำที่มาจากวังน้ำวนอีกอัน
เขาในตอนนี้มั่นใจไดอยางหนึ่ง วังน้ำวนที่กระดานไมดำออกมานั้นไมเหมือนกับ
วังน้ำวนที่นี่!
“ยังมีวันที่หลังป 68 อีก” หวังเปาเลอพึมพำเงียบๆ เนิ่นนานเขาถึงเงยหนาขึ้น
ฝงความสงสัยทั้งหมดไวที่กนบึ้งของหัวใจ เพราะเหตุนี้ความรูสึกบีบคั้นลึกล้ำสายหนึ่ง
จึงแผซานรุนแรงอยูภายในใจเขายิ่งกวาเดิม
“ถึงแมวาขาจะบรรลุระดับดารานิรันดร ก็ยังไมเพียงพออยูดี…ตองแข็งแกรงกวานี้
ใหเร็วยิ่งขึ้นอีก!” เมื่อคิดถึงตรงนี้ แววตาของหวังเปาเลอก็เปลงแสงวาบ รางกาย
เดินไปขางหนาหนึ่งกาวแลวกลายเปนรุงยาวเสนหนึ่งทามกลางเสียงดังสนั่น จากนั้น
จึ ง ทะยานพุ  ง จากใต ท ะเลไปยั ง ผิ ว น้ ำ ของทะเลกระดาษ ก อ นจะกระโจนขึ ้ น มา
พรอมเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น!
ขณะที่บินออกมาจากทะเลกระดาษ หวังเปาเลอที่ยืนอยูกลางอากาศก็มองเห็น
สายตาที่จองมองมาของจักรพรรดิองคแรกและจักรพรรดิดาวตก รวมถึงกระดาษ
รูปมนุษยที่อยูรอบๆ ทันที
 “ขอบพระคุณผูอาวุโส ขอบพระทัยฝาบาท!” หวังเปาเลอสูดลมหายใจเขาลึก
ประสานหมัดคำนับอยางล้ำลึกไปยังจักรพรรดิรุนแรกและจักรพรรดิดาวตก ไมไดเอย
คำพู ด ซาบซึ ้ ง อะไรมากมาย เพราะความรู  ส ึ ก ซาบซึ ้ ง ทั ้ ง หมดล ว นถู ก จดจำไว ใ น
จิตวิญญาณเรียบรอยแลว
หวังเปาเลอรูดีวา ครั้งนี้ถาไมใชเพราะตนมาเลื่อนขั้นที่สุสานดวงดารา เกรงวา
คงยากที่จะสำเร็จไดอยางราบรื่น ทั้งยังมีวิกฤตอันตรายพิฆาตกายสลายเตาอีก ดังนั้น
น้ำใจนี้จึงยิ่งใหญนัก
เมื่อเห็นวาหวังเปาเลอไมเปนอะไร จักรพรรดิองคแรกและจักรพรรดิดาวตกตางก็
โลงอก หลังจากกาวเขาไปถามไถสารทุกขกัน หวังเปาเลอก็ขอตัวลา เขาไมตองการ
เรื อ เพื ่ อ คุ  ม กั น อี ก แล ว ตั ว เขาพุ  ง ขึ ้ น ฟ า ในทั น ที ภ ายใต ส ายตาของทั ้ ง สอง
ที่ปลายทองฟา ณ เสนขอบของวงแหวนปราณดาวตก หวังเปาเลอหันกลับมามอง
ทุกคนที่อยูดานลาง แลวคำนับอีกครั้ง
“หากในอนาคตมีความจำเปนใดๆ ขาแซหวังจะตองชวยเหลือเต็มกำลังแนนอน!”
วาพลาง หวังเปาเลอก็หันกายไปยังปลายขอบฟา เพียงยางกาวออกไป เงารางของเขา
ก็กลายเปนหลุมดำทันที ชั่วพริบตา…ก็หายวับไปแลว!
“ข า คล า ยจะมองเห็ น ว า อี ก ไม น านโลกภายนอกจะมี ต ำนานปรากฏขึ ้ น !”
จักรพรรดิดาวตกทอดมองจุดที่หวังเปาเลอหายตัวไป แววตามีความคาดหวังและเอย
พึมพำกับตัวเอง
“นี่ไมเกี่ยวอะไรกับขาแลว หวังเปาเลอไดรับดาวเคราะหเตาที่นี่ ทั้งยังเลื่อนขั้น
ดารานิ ร ั น ดร ท ี ่ น ี ่ ด  ว ย บุ ญ คุ ณ จากดาวตกนั ้ น เพี ย งพอแล ว ภายหลั ง ถ า หากเขา
ประสบความสำเร็ จ โดยสมบู ร ณ สั ม พั น ธ ว าสนาของข า ก็ จ ะจบลง ถ า หากไม ไ ด
ประสบความสำเร็ จ คาดหวั ง ไปก็ ไ ร ป ระโยชน ” จั ก รพรรดิ ร ุ  น แรกส า ยศี ร ษะ
เก็บสายตาที่มองไปบนฟากลับมา
 ขณะเดียวกัน เมื่อพลังฝกปรือเพิ่มพูน หลังจากเงารางหายวับ หวังเปาเลอที่
คลายกับหลุมดำก็เหมือนจะหลอมรวมไปกับความวางเปลา พอปรากฏตัวในพริบตา
ตอมา เขาก็มาอยูในอวกาศดานนอกสุสานดวงดาราแลว
ในอวกาศ สิ ่ ง แรกที ่ ป รากฏขึ ้ น มาคื อ แถบกระดาษที ่ เ ป ด ออกอย า งต อ เนื ่ อ ง
หลังจากพับทบนับครั้งไมถวน พริบตาเดียวอวกาศก็ปกคลุมไปดวยกระดาษขาว
ส ว นใจกลางของกระดาษขาวนั ้ น เพี ย งพริ บ ตาพวกเซี ่ ย ไห ห ยางกั บ เฉิ น หาน
ก็มองเห็น…เงารางของหวังเปาเลอปรากฏตัวขึ้นตรงนั้น!
รางสวมชุดขาว ผมสีดำขลับ ดวงตาราวดารา เงารางคลายจันทรกระจาง รางราว
ตะวันฉาย!
แทบจะทันทีที่เขาปรากฏตัว ผูฝกตนทุกคนที่มองเห็นเขาตางตกตะลึง ในดวงตา
มี ค วามหวั ่ น เกรงที ่ ไ ม อ าจควบคุ ม ได และเสี ย งเยิ น ยอของเฉิ น หานก็ ด ั ง ขึ ้ น มา
อยางรวดเร็วทามกลางความตื่นตะลึงนั้น
“ยินดีและปรีดาดวยกับทานพอ ทานเลื่อนขั้นเปนระดับดารานิรันดรแลว!”
“ขอแสงความยิ น ดี ก ั บ อาจารย อ า อาจารย อ าเลื ่ อ นขั ้ น ดารานิ ร ั น ดร ไ ด ใ น
คราวเดียวเปนพรสวรรคที่หาไดยากบนโลกนี้ จากนี้ไปมหาสมุทรไพศาลทองนภา
กวางใหญ ไมมีที่ใดที่อาจารยอาไปไมได!”
เมื่อไดยินคำพูดของเฉินหานและเซี่ยไหหยางที่เอยตามกันมาติดๆ ใบหนาของ
หวังเปาเลอก็เผยรอยยิ้มบางเบาราวผูสูงสงออกมาโดยไมรูตัว หลังจากใชสายตา
กวาดมอง สายตาของเขาก็ไปตกอยูที่ไกลๆ…ณ อวกาศกวางใหญวางเปลาในสายตา
ของคนนอก จากนั้นจึงคอยๆ เอยออกมา
“ปลอยใหเจารอนานแลว”
 แทบจะชั่วพริบตาที่หวังเปาเลอเอยขึ้นมา จุดที่สายตาของเขามองไปก็คลายจะมี
ม า นผื น หนึ ่ ง ถู ก ฉี ก ขาดกะทั น หั น แล ว เผยให เ ห็ น …เงาร า งสู ง ใหญ … ผู  ม ี ส ี ห น า
เครงเครียดอยางที่สุด นัยนตาแฝงความหวาดหวั่น!
นั่นก็คือชงอี้จื่อ!
 บทที่ 1115 ความเครงเครียดของชงอี้จื่อ
ในชั่วพริบตา สายตาของทั้งสองก็จองมองกันโดยมีอวกาศระยะสั้นๆ กั้นอยู
“หวังเปาเลอหรือ” ชงอี้จื่อเอยเสียงทุมต่ำ ทาทางไมแนใจ ความจริงแลวในขอมูล
ที่เขาไดรับมา หวังเปาเลอเปนแคดาวพระเคราะห ตอใหเลื่อนขั้นทะลวงระดับแลว
ก็เปนเพียงดารานิรันดรชั้นตนเทานั้น
หรือถึงแมจะมีระดับพิภพแบบเขา ตราบใดที่ไมใชดารานิรันดรชั้นปลาย เขาก็ไมสนใจ
แตคนผูนี้ที่ปรากฏตัวอยูตรงหนาตน…กลับทำใหเขารูสึกอกสั่นขวัญแขวน คลายจะ
แข็งแกรงยิ่งกวาศัตรูทั้งหมดที่เขาเคยเจอในชีวิตนี้มากนัก
โดยเฉพาะอาการใจสั่นสะทานเล็กนอยยามที่มองสบตากัน สำหรับตัวเขาแลว
มีเพียงเซียนเตาลำดับหนึ่งเทานั้นที่ทำใหเกิดความรูสึกประเภทนี้ แตก็ไมไดรุนแรง
มากเชนตอนนี้
และเปนเพราะเหตุผลเหลานี้ จึงทำใหตอนนี้ชงอี้จื่อเกิดความรูสึกไมอยากจะเชื่อ
และไมนาเชื่อขึ้นในใจ ดังนั้นในชั่วแวบแรก เขาจึงเดาไดยากวา…คนตรงหนาผูนี้คือ
หวังเปาเลอ
“ชงอี้จื่อหรือ” หวังเปาเลอเอยชาๆ สาเหตุที่จำไดในแวบแรกเปนเพราะเขา
สัมผัสไดถึงกลิ่นอายแบบเดียวกันกับรางแยกที่ถูกตนสังหารกอนหนานี้บนรางของ
อีกฝาย
ถึงแมกลิ่นอายนี้คลายจะเบาบาง แตในความรูสึกของหวังเปาเลอ มันกลับชัดเจน
อยางยิ่ง
สวนตอนนี้พวกเซี่ยไหหยางก็เพิ่งจะรูตัววาที่แทขางกายตนกลับมีอีกคนซอนตัวอยู
สีหนาของแตละคนจึงเปลี่ยนไปในทันที เมื่อพวกเขามองเห็นเงารางสูงใหญของ
ชงอี้จื่อ ดวงตาก็หดเกร็ง!
 โดยเฉพาะอยางยิ่งเมื่อคนวงในที่เคยไดยินหรือรูวานี่คือรางตนแบบของชงอี้จื่อ
จิตใจก็เตนรุนแรง แทจริงแลวในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย ชงอี้จื่อนั้นเลื่องชื่อ
ลือนามมาก!
ถึ ง อย า งไรเขาก็ เ ป น เซี ย นเต า ลำดั บ สองแห ง เต า เก า รั ฐ และในฐานะที ่ เ ป น
สำนักอันดับหนึ่งแหงจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย ผูเยี่ยมยุทธในจักรพิภพนั้น
ก็มีมากถึงสิบกวาคน สามารถสยบสำนักทั้งหมดในเตาฝงซายไดเลย!
ถึงขนาดที่มีขาวลือวา ผูอาวุโสสูงสุดในสำนักนั้นไดฝกตนจนทะลวงจักรพิภพแลวกาว
เขาสูระดับจักรวาลแลว…ซึ่งเปรียบไดกับจักรพรรดิสวรรคทั้งเกาของตระกูลไมรูสิ้น!
สำนักเชนนี้ ขณะที่เปนหัวหนาของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย ก็เลื่องชื่อ
ลือนามในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นเชนกัน ดังนั้นเมื่อเปนเซียนเตาลำดับสองของยุค
ในสำนักเชนนี้ ชื่อเสียงของเขาไมเพียงแตสามารถสยบคนในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
แหงเตาฝงซายไดเทานั้น ทวาแมแตจักรพิภพสำนักเสริมและราชวงศของตระกูลที่อยู
ใจกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้นก็ยังเคยไดยินชื่อ
ใชคำวา ‘บุตรแหงสวรรค’ มาบรรยายตัวเขาก็เปนเรื่องสมควรแลว อีกอยาง
ชงอี้จื่อยังเปนบุตรแหงสวรรคประเภทที่เติบโตขึ้นมาเองอีกดวย ตั้งแตเล็กจนโต
ตลอดชีวิตเขาผานการตอสูมานับครั ้ งไม ถวน ทั ้ ง ยั งไม ใชดอกไม ในเรือนกระจก
แตอาศัยความสำเร็จจากการรบ สังหารหลายชีวิตเพื่อตำแหนงเซียนเตาของตน
เพียงแตชงอี้จื่อมักจะออกไปขางนอกดวยรางแยกหลายครั้ง ดังนั้นคนที่เห็น
รางตนแบบจึงมีไมมาก ตอนนี้เมื่อเห็นวาหวังเปาเลอไมไดจำผิด ภายในใจของชงอี้จื่อ
ก็พลันหนักอึ้ง
แมวาเขาจะไมอยากเชื่อ แตก็ตองยอมรับวาคนตรงหนาผูนี้ก็คือหวังเปาเลอ
ขณะเดียวกันก็เกิดความโกรธและความเขาใจขึ้นมาในกนบึ้งจิตใจ ที่โกรธก็เพราะ
โกรธคนผูนั้นที่ใหตนมาสังหารหวังเปาเลอ เห็นไดชัดวาใหขอมูลมาไมรอบดาน
 นี ่ ท ำให เ ขากลายเป น ฝ า ยถู ก กระทำ ขณะเดี ย วกั น เขาก็ ไ ม ม ี เ หตุ ผ ลจะไป
ผูกความแคนกับคนแข็งแกรงเชนนี้ สวนที่เขาใจก็คือการตายของรางแยก…เห็นได
ชัดวาไมไดถูกผูอื่นฆา แตเปนหวังเปาเลอตรงหนาผูนี้นั่นเอง
และเปนเพราะการแตกดับของรางแยก เขาที่มาที่นี่ในตอนนี้จึงไมอาจถอยกลับ
ไดแลว การตอสูครั้งนี้…เขาตองสู ไมอยางนั้นถาไมสูแลวถอย จะสงผลตอแกนเตา
ของเขาแนนอน
“จื่อเยว เจาสมควรตาย!” ชงอี้จื่อคำรามเสียงต่ำอยูในใจ แตเบื้องหนากลับนิ่งงัน
อยางเห็นไดชัด ไมเผยความรูสึกใดมากเกินไป ถึงขนาดหลังจากหวังเปาเลอตะโกนชื่อ
ของตนออกมา เขายังประสานหมัดคำนับหวังเปาเลออีกดวย
“สหายเตาเปาเลอ เรื่องนี้เปนเรื่องเขาใจผิดกัน ไมรูวาเจาจำคนที่ชื่อวาจื่อเยว
ไดหรือไม…” เขาเอยชาๆ อยางจริงใจ เมื่อเสียงสะทอนออกไปก็ยังแฝงพลังแหง
กฎเกณฑเล็กนอย ทำใหทุกคนที่ไดยินคำพูดนี้ตั้งใจฟงโดยธรรมชาติ
แตทันทีที่ชื่อจื่อเยวหลุดออกมาจากปาก กลับทำใหทุกคนรูสึกวาชงอี้จื่อที่ยังพูด
ไมจบและอยากจะเอยตอมีเจตนาสังหารเย็นวาบขึ้นมาทันที เขาพลันเงยหนาขึ้น
รางกายพุงออกมาทามกลางเสียงดังกึกกอง
เขารวดเร็วราวกับกอนหินสะเทือนทองฟา พริบตาเดียวก็รนระยะหางระหวาง
เขากับหวังเปาเลอแลว ปรากฏตัวอีกทีก็มาอยูดานขางของหวังเปาเลอ มือขวายกขึ้น
มาพรอมสองแสงสวางไสว กลายเปนกระบี่ยักษสีขาวเลมหนึ่ง กวาดไปหาหวังเปาเลอ
อยางดุดัน!
ทุกอยางนี้รวดเร็วมาก อึดใจกอนหนาชงอี้จื่อยังเอยอยางจริงใจจากที่ไกลๆ อยูเลย แต
พริบตาตอมาจิตสังหารของเขากลับระเบิดกะทันหัน หากเปลี่ยนเปนคนอื่น บางที
อาจประมาทเลินเลออยางเลี่ยงไมได หรืออาจจะรูตัวแตหลบหนีไมได แมวาการโจมตี
ครั้งนี้จะไมถึงชีวิต แตก็ยากจะหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บ
 แตชงอี้จื่อดูถูกหวังเปาเลอเกินไปแลว ถึงแมเขาจะเขนฆาเพื่อความเปนความตาย
มามาก แต ก ็ ไ ม ม ากไปกว า หวั ง เป า เล อ ที ่ ร ะลึ ก อดี ต ชาติ ท ั ้ ง หมดได ในแง ห นึ่ ง
หวังเปาเลอมีประสบการณดานนี้มากจนถึงขีดสุดตางหาก
ดังนั้น ชั่วพริบตาที่ชงอี้จื่อเขามาใกล มือขวาของหวังเปาเลอก็ยกขึ้นมา เมื่อพลัง
ดารานิรันดรในรางปรากฏขึ้นกะทันหัน ไอหมอกนับไมถวนก็เปลี่ยนแปลงในทันที
มันรวมตัวกลายเปนนิ้วมือหนึ่งนิ้วอยูตรงหนาหวังเปาเลออยางรวดเร็ว
หากมองชัดๆ ก็จะเห็นวานิ้วนี้คลายคลึงกับนิ้วมือของทัณฑอัสนีเล็กนอย นี่ก็คือ
ดั ช นี เ มฆหมอกที ่ ท รงพลั ง ยิ ่ ง กว า ซึ ่ ง หวั ง เป า เล อ อ า งอิ ง มาจากทั ณ ฑ อ ั ส นี แ ละ
ปรับเปลี่ยนแลว ทั้งยังมีพลังของดารานิรันดร
ตอนนี้เมื่อมันปรากฏขึ้นมา ฟาดินก็แปรผันทันใด ขณะที่ลมและเมฆพัดมวน
มันก็รวงลงมาตรงหนาของชงอี้จื่อที่อาศัยความคิดฉับพลันเพื่อชิงโอกาสเปดการตอสู
พริบตาเดียวก็เกิดเสียงดังสนั่น ยามนิ้วของหวังเปาเลอปะทะกับหมัดของชงอี้จื่อ
มันสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วทุกทิศ ทั้งยังมีพลังโจมตีรุนแรงยิ่งกวาเดิม มันแผกระจาย
ดังสนั่นราวกับคลื่นมหาสมุทรไปทั้งสี่ทิศ รางกายของชงอี้จื่อสั่นสะทานแลวถอยหลัง
โซเซในทันที สีหนาของหวังเปาเลอก็แดงก่ำเล็กนอย ยามมองไปยังชงอี้จื่อ ดวงตา
ก็เผยประกายความคึกคักออกมา
“ไมเลวนี่!”
แสงสวางในดวงตาของหวังเปาเลอเจิดจรัส เขากำลังกังวลเพราะไมรูวาพลังตอสู
ของตนเปนเชนไรกันแน สวนชงอี้จื่อตรงหนาก็มีระดับไมเลว พลังฝกปรือไมเลว
แมแตความกระหายตอสูก็ยังไมเลว กลาวไดวาบนตัวของเขาแทบจะมองหาจุดออน
ใหญๆ ไมเจอ เมื่อเปนเชนนี้ คนผูนี้จึงเปนเครื่องมือทดสอบที่ดีที่สุดอยางเห็นไดชัด
 ดังนั้นตอนนี้หวังเปาเลอจึงรูสึกสนใจการตอสูครั้งนี้มาก รางของเขาสั่นไหว
แล ว ไล ต ามไปทั น ที แต ข ณะที ่ เ ขากำลั ง จะเข า ใกล ช งอี ้ จ ื ่ อ ซึ ่ ง ยั ง ถอยร น อยู  นั้ น
ดวงตาของหวังเปาเลอก็หรี่ลง สัมผัสไดรางๆ วาการลาถอยของชงอี้จื่อเหมือนจะ
ไมถูกตอง ถึงรางของเขาจะยังรวดเร็วเชนเดิม แตพริบตาเดียวเขากลับถอยหลัง
อยางกะทันหัน จากนั้นจึงทิ้งรองรอยเงาเอาไวบนที่ที่เขาเคยอยู เพราะมีความเร็ว
สูงมากจึงถอยกลับเร็วมากเชนกัน
พริบตาที่เขาลาถอย ชงอี้จื่อที่ดูเหมือนจะโซเซคลายถูกกระแทกก็พลันเงยหนา
ขึ้นแลวรองคำรามเสียงต่ำลั่นฟา จากนั้นดานหลังของเขาก็มีเงากิ้งกาสีดำตัวเขื่อง
ปรากฏขึ้นพรอมเสียงคำราม เงากิ้งกานี้ตัวใหญหลายรอยจั้ง มันอาปากออกมาพรอม
กับเสียงรองคำรามของชงอี้จื่อ แลวพุงไปยังเงาที่เหลือเอาไว ซึ่งเปนจุดที่หวังเปาเลอ
อยูในขณะนี้ กอนจะอาปากกลืนลงไปทันทีดวยวิธีการที่รวดเร็วรุนแรงเหลือล้ำ!
เสียงรองคำรามดังกอง ทองฟาโดยรอบผันผวนรุนแรง ตอนนี้ทองฟาบริเวณที่ถูก
กิ้งกาตัวนั้นกลืนกิน กลับคลายจะขาดหายไปชิ้นหนึ่งจนทำใหทรุดตัวลง
“มีกลโกงจริงๆ ดวย!” ประกายแสงในดวงตาของหวังเปาเลอรุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก
ถาเขาออนแอ เขาจะชอบคูตอสูที่ไรสมอง ถึงแมการตอสูจะไมนาสนใจ แตโอกาสชนะ
ของตนก็จะเพิ่มขึ้นมาหนอย ทวากลับกัน สิ่งที่เขาชอบจริงๆ นั้นเปนแบบชงอี้จื่อ
ตรงหนาที่มีวิธีการตอสูพลิกแพลงไดมากมาย!
เหมือนกับเมื่อครูนี้ ถาไมใชเพราะความสงสัยของหวังเปาเลอถึงไดหลบพนแลวละก็
เกรงวาตอนนี้เขาคงถูกกิ้งกาตัวนั้นกลืนเขาไปแลว แมจะไมถึงตาย แตการโจมตีที่
อีกฝายเตรียมมานานก็ยังมีพลังสั่นคลอนเขาได ทันทีที่ถูกกลืนกิน มากนอยก็ตอง
บาดเจ็บแนๆ และจะกระทบไปถึงทาทางสูงสงของตนดวย
ตอนนี้เมื่อหลบพนแลว สีหนาของหวังเปาเลอก็นิ่งสงบ มือขวาพลันยกขึ้นโบก
ทันใดนั้นดัชนีเมฆหมอกก็ชี้ออกมาอีกครั้งแลวพุงตรงไปยังชงอี้จื่อ!
 ดานชงอี้จื่อ ตอนนี้สีหนาของเขาย่ำแยมาก การโจมตีนี้เขาเตรียมเอาไวนานแลว
ขณะที่มันใชทำรายดวงวิญญาณเทพโดยเฉพาะ มันยังแฝงพิษแปลกประหลาดที่
ไมอาจมองเห็นชนิดหนึ่งดวย!
จุดนี้แมแตหวังเปาเลอก็ยังสังเกตไมเห็น ดังนั้นพิษจึงถูกซอนไว ถึงแมโดนพิษแลว
ก็ยากจะพบเห็น แตเมื่อผสานกับกระบวนเวทเทพของชงอี้จ ื่ อ มั น จะเพิ ่มระดับ
อีกหลายขั้น ทำใหพิษชนิดนี้ระเบิดออกมาในชวงเวลาสำคัญ
นี่คือกระบวนทา ของชงอี ้จื่อ ที ่ มี ไ ม กี ่ ค นจะสามารถเที ย บความแข็ ง แกร ง ได
ยากที่จ ะใชออกมาอยางตอเนื่อง อี กทั ้ ง ในการต อสู  หลายครั ้ งของเขาก็ ย ังทำให
เกิดความพลิกผันไมคาดคิด ทำใหคูตอสูที่ไดเปรียบดานพลังฝกปรือแข็งแกรงลวนตอง
หนาชื่นอกตรม แตตอนนี้เขากลับโดนหวังเปาเลอสังเกตพบลวงหนาและหลบหลีกได
ทำใหเขารูในทันที่วาหวังเปาเลอตรงหนาเขาคนนี้…ยากจะตอกร!
 บทที่ 1116 สยบทุกดาน
ดังนั้นระหวางที่ลาถอย ประกายแสงในดวงตาของชงอี้จื่อก็สองวาบ ยกสองมือขึ้นโบก
โดยพลัน ทันใดนั้น ดารานิรันดรดานหลังของเขาก็เปลี่ยนแปลงทันที!
พลังฝกตนของชงอี้จื่อคือระดับดารานิรันดรชั้นปลาย ดารานิรันดรของเขาก็ยัง
เปนระดับพิภพที่หายาก นี่หมายความวาปริมาณความจุในระดับดารานิรันดรของเขา
มีมากถึงระดับที่นาตกใจ
ถาเปลี่ยนเปนสำนักเล็กๆ หรือฝายเล็กๆ แหงอื่น ตอใหมีดารานิรันดรระดับพิภพ
แตก็ไมสามารถสนับสนุนทรัพยากรและการกินพลังยุทธอันมหาศาลของการฝกตนได
แต ใ นฐานะที ่ เ ป น เซี ย นเต า แห ง เต า เก า รั ฐ ชงอี ้ จ ื ่ อ จึ ง ไม ข าดแคลนทรั พ ยากร
เขาเติมเต็มระดับพิภพของตนจนบรรลุระดับสูงสุดของดารานิรันดรชั้นปลาย ดังนั้น
ดารานิรันดรที่เขาแสดงออกมาจึงใหญมโหฬาร ทำให คนทั้ งหมดที ่เคยเห็ นลวน
ใจสั่นสะทาน!
ถาหากเปรียบเทียบดารานิรันดรทั่วไปเปนทะเลสาบ เชนนั้นดารานิรันดรของ
ชงอี้จื่อในตอนนี้ก็คลายกับมหาสมุทรที่ถึงแมไมอาจเรียกไดวากวางใหญไพศาล
แตก็ยิ่งใหญกวาทะเลสาบแลว!
ขณะเดียวกัน กระบวนเทพของชงอี้จื่อก็ไมไดสิ้นสุดลงเพราะการเปลี่ยนแปลง
ของดารานิรันดรของตน แทบจะภายในพริบตาที่ดารานิรันดรของเขาปรากฏขึ้น
รางกายก็พลันถอยหลัง คิดไมถึงวาคนทั้งคนกลับผสานรวมเขาไปในดารานิรันดรที่
นาสะพรึงดานหลังเสียแลว
ขณะที่หลอมรวมเขาไป ภายในดารานิรันดรนั่นก็แผดเสียงคำรามสะเทือนฟา
ออกมา รูปรางเปลี่ยนไปกะทันหัน มันหดเล็กลงอยางรวดเร็ว คลายมีพลังเขามา
บรรจบกันไมหยุด
 จนกระทั่งในพริบตาก็มีหัวกระโหลกปรากฏขึ้น มีแขนขาปรากฏขึ้น ไปจนถึง
ลำตัวก็ปรากฏขึ้นดวย สิ่งที่อยูตรงหนาหวังเปาเลอและคนอื่นๆ กลับเปนยักษตัวสูง
หมื่นจั้งตัวหนึ่ง!
ยักษตัวนี้มีใบหนาของชงอี้จื่อ ทั่วรางแผแสงสวางเจิดจา แสงและความรอนแผ
ออกมาอยางบาคลั่ง ทำใหอวกาศบิดเบี้ยวไปหมด อุณหภูมิสูงแผกระจายจนการมีอยู
ของมันคลายกับดวงจิตเทพ ดัชนีเมฆหมอกชี้ไปดานหนามันจึงเหมือนกับหยดน้ำ
ยังไมทันไดเขาใกลก็ระเหยหายไปในพริบตาเดียว!
พวกเซี่ยไหหยางลวนอยูภายใตการคุมครองขององครักษเตา ทั้งหมดจึงจะ
หลบหนีออกมาไกลๆ ได แตละคนใจสั่นสะทาน ตางก็ประหลาดใจอยางยิ่ง
มี เ พี ย งหวั ง เป า เล อ เท า นั ้ น ที ่ ย ั ง อยู  ท ี ่ เ ดิ ม เขามองดั ช นี เ มฆหมอกของตนที่
แตกกระจายอยู  ต รงหน า ชงอี ้ จ ื ่ อ นั ย น ต าแสดงความสนใจแรงกล า ยิ ่ ง กว า เดิ ม
และในพริบตาที่จิตวิญญาณการตอสูของเขาพุงสูงขึ้น ชงอี้จื่อที่กลายรางเปนยักษ
ก็คำรามขึ้นฟา แลวกาวหนักๆ ไปทางหวังเปาเลอ มือขวายกขึ้นมา หมัดพุงไปยังจุดที่
หวังเปาเลออยูราวกับดาวตก!
อวกาศแตกราว ทั่วทุกทิศสั่นสะเทือน พลังทำลายลางยากจะบรรยายปะทุขึ้นมา
อยางตอเนื่องในตอนนี้เอง ขณะที่มันแพรกระจายไปในอวกาศทั่วทุกทิศ หวังเปาเลอ
ก็เงยหนายิ้ม เกราะจักรพรรดินอกรางกายของเขาเปลี่ยนไปในพริบตา และในชั่วขณะ
ที ่ ม ั น เกิ ด การเปลี ่ ย นแปลงก็ ถ ู ก พลั ง ฝ ก ปรื อ ระดั บ ดารานิ ร ั น ดร เ ข า มาเติ ม เต็ ม
ทำใหเพียงพริบตาก็ครอบครองพลังระดับดารานิรันดรแลว
ขณะเดียวกันพลังกายเนื้อของเขาก็ระเบิดออกมาตามการสั่นสะเทือนอยาง
มีกฎเกณฑ ถึงแมขนาดรางกายของเขาจะไมมีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก แตตอนนี้
พลังที่แฝงอยูในนั้นไดบรรลุถึงระดับอันนาตกตะลึง ชั่วอึดใจที่ยักษตนนั้นกาวเทา
เขามา รางกายของหวังเปาเลอก็กระโจนขึ้น หลบพนทันที ความเร็วปะทุออกมา
ทั้งหมด จากนั้นจึงตอยไปยัง…หมัดของเจายักษที่พุงเขามาหา!
 ทั้งหมดนี้เลาแลวยาว แตลวนเกิดขึ้นในชั่วแวบเดียว พริบตาตอมา หมัดของ
หวังเปาเลอ ก็ปะทะกับหมัดขวาของชงอี้ จื ่อที่ แปลงเป นยั กษ หนึ่งเล็กหนึ ่ ง ใหญ
ปะทะกันกลางอวกาศ!
เห็นชัดๆ วาดูจากมุมมองตางๆ หวังเปาเลอเหมือนกับมดที่พยายามจะเปน
ตั๊กแตนหามรถ[1] แตความจริงแลวในพริบตาที่พวกเขาปะทะกัน ขณะที่เกิดเสียงดัง
อื้ออึงและระลอกคลื่นสั่นกระเพื่อมราวกับโกรธเกรี้ยวนั้น ผูที่ถอยรนกลับ…ไมใช
หวังเปาเลอ แตเปน…ชงอี้จื่อผูกลายรางเปนยักษหมื่นจั้ง!
ทั่วรางของชงอี้จื่อสั่นสะทานรุนแรง ดวงตาเผยแววไมอยากเชื่อออกมา เขารูวา
หวังเปาเลอแข็งแกรงมาก ดังนั้นแรกเริ่มจึงเตรียมจะทำรายวิญญาณเทพของเขาโดย
ไมไปเทียบเรื่องพลังฝกปรือกับอีกฝาย หลังจากเรื่องนี้ลมเหลว ถึงแมเขาจะแสดง
ดารานิ ร ั น ดร อ อกมา แต ก ็ เ ลี ่ ย งหนั ก ให เ ป น เบาได ไม แ ข ง ขั น แพ ช นะในเรื ่ อ ง
พลังฝกปรือ แตเพิ่มชั้นกายเนื้อของตน ทำใหการปองกันกายเนื้อและพละกำลัง
บรรลุถึงขีดสุดเพื่อพยายามสยบหวังเปาเลอ
ตามความคิดของเขา หวังเปาเลอจะตองแสดงกระบวนเวทเทพของตนออกมา
แนนอน เชนในการตอสูตอนนี้ ทั้งสองฝายสามารถกลายเปนแบบที่เขาตองการได
การปองกันรางกายของเขาสามารถตานทานกระบวนเวทเทพของอีกฝายไดชวงหนึ่ง
และพละกำลังของเขาก็เพียงพอจะทำใหหวังเปาเลอไดรับบาดเจ็บ เพียงแคตน
โจมตีโดน
แตไมวาอยางไรก็คิดไมถึงเลยวา หวังเปาเลอจะแสดงพลังกายเนื้อของตนออกมา
เชนเดียวกัน อีกทั้งในดานระดับ…ก็ยังทรงพลังยิ่งกวาของตนมาก ทามกลางเสียง
อึกทึกในชั่วขณะนี้ รางของชงอี้จื่อถอยรนกะทันหัน รูสึกเสียใจภายหลังอยางหาที่สุด
ไมไดวาทำไมจะตองไลลาหวังเปาเลอดวย
 แตตอนนี้ลูกธนูอยูบนคันศรแลว เขาจำตองยิงออกไป เขาเขาใจดีวาตอใหตน
คิดอยากจะหยุดการตอสู หวังเปาเลอก็คงไมเห็นดวยแน ดังนั้นสีหนาของเขาจึง
ฉายแววดุดัน ขณะที่ถอยรน สองมือก็ผนึกมุทรา แลวตบลงบนรางของตนติดตอกัน
เก า จุ ด ทุ ก ครั ้ ง ที ่ ต บลงไปก็ จ ะมี เ สี ย งดั ง สนั ่ น ออกมา และทุ ก ครั ้ ง ก็ จ ะทำให เ ขา
กระอักเลือด
“เคล็ดวิชาลับ วิชาลำดับสามของเกาเตา”
เมื่อเอยออกมา ขณะที่เขาตบรางตอนถอยหลัง ชงอี้จื่อก็กระอักเลือดออกมาเกาครั้ง
พวกมันกลับดิ้นรนอยางรวดเร็วอยูตรงหนาเขา พริบตาเดียวก็กลายเปนรางกายของ
เขารางแลวรางเลา!
ตัวเขาเกาตน เการางแยก!
และรางแยกทั้งเกาตนนี้ พลังการตอสูของแตละตนตางก็เหมือนกับรางจริงของ
เขาไมมีผิด นี่ก็คือหนึ่งในวิชาลับทั้งเกาของเตาเการัฐ เปนตัวเขาเองที่สามารถใช
พลังเกินตัวไดในระยะสั้นๆ เปนเการางทั้งยังเหมือนกับมีชีวิตขึ้นมาจากความวางเปลา
และหลอมรวมพลังตอสูแบบเดียวกัน!
เมื่อมันปรากฏขึ้นในตอนนี้ ทันใดนั้นจักรวาลก็สั่นสะเทือนและผันผวนรุนแรง
ยิ ่ ง ร า งจริ ง ของชงอี ้ จ ื ่ อ ส ง เสี ย งคำรามแบบที ่ เ ต็ ม ไปด ว ยจิ ต สั ง หารออกมา
เขากับรางแยกทั้งเกาก็พุงไปพรอมกัน ตรงไปยังหวังเปาเลอ
“ตาย!!”
“นาสนใจ!” ดวงตาของหวังเปาเลอสวางไสว แทนที่จะหลีกเลี่ยง ในชั่วขณะนี้
จิตวิญญาณการตอสูของเขากลับรุนแรงขึ้น สองมือยกขึ้นโบกอยางฉับพลัน ทันใดนั้น
ดานหลังของเขาก็มีดาวดวงแลวดวงเลาปรากฏขึ้นมาทันที!
 พริบตาเดียว ดวงดาราพิเศษนับหมื่นก็เปลี่ยนแปลงอยูที่ดานหลังของเขาทั้งหมด
ขณะที่มันกลายเปนแผนที่ดวงดาว ก็จะมองเห็นวาใจกลางของแผนที่ดวงดาวนี้มี
หลุมดำปรากฏขึ้นอยางนาตกตะลึ ง และรอบๆ หลุ มดำนี ้ ก็ มี ดวงดาราเก าดวงที่
สองสวางราวกับดารานิรันดรอยู!
“เกาเตา!” หวังเปาเลอยกมือโบก ทันใดนั้นดวงดารานับหมื่นบนแผนที่ดวงดาว
ดานหลังเขาก็หมนแสง มีเพียงดารานิรันดรเกาดวงเทานั้นที่ยังอยู พริบตาเดียว
แสงสวางก็ระเบิดออกมาแลวหลุดพนจากแผนที่ดวงดาว ตรงไปรวมตัวกันอยูรอบกาย
ของหวังเปาเลอ แลวกลายเปนเงาแสงรูปมนุษยเกาคน!
ดวงดาราทั้งเกาดวงก็คือดาวบรรพกาลของหวังเปาเลอ หลังจากเขาเลื่อนขั้นเปน
ดารานิรันดร พวกมัน…ก็เลื่อนเปนดารานิรันดรจากการปลุกเสกของดาวเคราะหเตา
เชนกัน เมื่อมันปรากฏขึ้นในตอนนี้ ไมเพียงแผแสงกระจัดกระจาย แตพลังแหง
กฎเกณฑก็ยังมาบรรจบกันอยางบ าคลั ่งแล วกลายเป น เงาร างเต าทั ้ง เก า นี่ก็ คือ
รางกฎเกณฑนั่นเอง!
พริบตาที่มันปรากฏขึ้นมา พวกมันก็คลายจะมีสติปญญาของตนเอง มันเขาไป
คำนับหวังเปาเลอเปนอันดับแรก จากนั้นก็พุงตรงไปยังรางแยกทั้งเกาของชงอี้จื่อทันที
พริบตาเดียวพวกเขาก็ตอสูกันเองแลว!
ท า มกลางเสี ย งอึ ก ทึ ก และระลอกคลื ่ น มหึ ม าที ่ ซ ั ด สาด ร า งจริ ง ของชงอี ้ จื่ อ
ก็พุงมาแลว ครั้งนี้เขาไมไดมือเปลาอีกตอไป แตสองมือของเขาเขามาผสานกันอยู
ตรงหนาแลวแยกออกจากกันกะทันหัน หอกยาวทองคำดามหนึ่งพลันปรากฏขึ้น
เมื่อเขาจับมันไวในมือ พลานุภาพที่ทรงพลังยิ่งกวาเดิมก็ระเบิดออกมา
และในพริบตาที่เขาพุงเขาหาหวังเปาเลอ หวังเปาเลอก็ยกมือขวาอันวางเปลา
ของตนขึ้น สิ่งที่ปรากฏขึ้นในมือของเขาไมใชอาวุธเทพอยางคราวนั้นอีกแลว มันเปน
ดาบยาวที่เหมือนจะเลือนราง…แตกลับรวดเร็วแข็งแรง!
ดาบเลมนี้ก็คือ…อาวุธที่ทหารอาฆาตในชาติกอนของหวังเปาเลอใชเขนฆาสรรพชีวิต
ความอาฆาตแคนพุงสูงถึงฟา ตอนนี้ทันทีที่ถูกหวังเปาเลอจับเอาไว ดาบทหารอาฆาต
เลมนี้ก็คลายจะมีชีวิตขึ้นมา บนนั้นมีดวงตาดวงหนึ่งปรากฏขึ้น!
ดวงตาสีแดงขางหนึ่ง หากสังเกตดีๆ ก็จะเห็นวาแววตามีจุดที่คลายคลึงกับ
หวังเปาเลออยู ตอนนี้มันเต็มไปดวยจิตวิญญาณการตอสู ยิ่งกวานั้นคือมีความแนวแน
ในการกระหายอยากพิสูจนพลังตอสูของตนเอง เมื่อหวังเปาเลอคำรามเสียงยาว
และพริ บ ตาที ่ ช งอี ้ จ ื ่ อ ที ่ ถ ือ หอกยาวทองคำพุ ง เข า มา ร า งกายของหวั ง เป า เล อ ก็
ทะยานขึ้นแลวพุงไปยังชงอี้จื่อ เขายกดาบทหารอาฆาตแลวฟนลงไปทันที!
คมดาบฟนอวกาศ แรงอาฆาตสะเทือนทองฟา!
เขามองเห็นคมดาบของทหารอาฆาตพุงเขามาหาตนแลวทำใหจักรวาลเบื้องหนา
หวังเปาเลอคลายจะฉีกขาด มันถูกฟนออกมาเปนรอยแยกขนาดใหญ กวาดมวน
ทุกสิ่งอยาง แลวพุงตรงไปหาชงอี้จื่อ!
ขณะเดียวกันก็ยังมีแรงอาฆาตมหาศาลคลายแปรเปลี่ยนเปนเสียงคร่ำครวญของ
สรรพชีวิต เมื่อจักรวาลระเบิดออกมา รางจริงของชงอี้จื่อก็ตองแบกรับพลังเปนสิ่งแรก
ทั่วรางจึงสั่นสะทานรุนแรง สีหนาเปลี่ยนไปไมคงที่ วิกฤตถึงชีวิตเกิดขึ้นในจิตใจ
ของเขาราวกับพายุ มันระเบิดอยางรุนแรงแบบที่ไมเคยมีมากอน!

………………………………..

[1] ตั๊กแตนหามรถ หมายถึง คนที่ทำอะไรจนเกินตัวและเดือดรอน คลายกับ

สำนวนไทยวา เอาไมซีดไปงัดไมซุง
 บทที่ 1117 พลังตอสูหนึ่งสวนของขาก็สยบเจาได
“นี่มัน…” สีหนาของชงอี้จื่อเปลี่ยนผันยกใหญ ความรูสึกอันตรายอยางแรงกลา
ระเบิดขึ้นในใจของเขา แมแตรางแยกทั้งหมดที่กอตัวขึ้นจากวิชาลับของเขาก็ยังไดรับ
ผลกระทบ แตละตนตางตัวสั่นเทิ้มเชนกัน
ตอนนี้ในหัวของชงอี้จื่อมีความคิดหนึ่งเดียวปรากฏขึ้น นั่นก็คือหลบหนี ถึงแมใจเขา
จะไมยินยอม เพราะถึง อยางไรเขาก็ เป น ดารานิ รั น ดร ชั ้ น ปลาย แต ไ ม ว าจะเป น
ความรูสึกตื่นตระหนกในใจหรือการตระหนักรูทางสัมผัสสวรรค ก็ทำใหสัญชาตญาณ
เขาครอบงำสติปญญาไดแลว รางกายจึงลาถอยเพียงชั่วพริบตา
ขณะที่ลาถอยมา หอกยาวสีท องในมื อของเขาก็ ขว างปาไปทางหวั ง เป า เล อ
ด ว ยแรงทั ้ ง หมด ทั น ใดนั ้ น หอกยาวสี ท องก็ ก ลายเป น สายฟ า สี ท องพุ  ง ตรงไปหา
หวังเปาเลอ พยายามจะสกัดกั้นเขาใหได
แตตอใหเขาตอบสนองอยางรวดเร็ว แทบจะไมมีความเชื่องชาสักนิด แตเขาก็ยัง…
ชาไป!
หรือควรกลาววา ขณะที่ทหารอาฆาตของหวังเปาเลอปรากฏและฟนดาบลงมา
ก็กำหนดเปาหมายเอาไวแลว ตัวมันฟนลงมาเรียบรอย ดังนั้นจึงไมอาจถอยหนี
และไมอาจหลบเลี่ยงได!
ดังนั้น…ขณะที่หอกยาวสีทองที่กลายเปนสายฟาดามนั้นเพิ่งจะมาปรากฏอยู
ตรงหนาหวังเปาเลอ มันก็พังทลายไปเองทันที เพียงชั่วพริบตาก็แตกเปนเสี่ยงๆ
แลวกลายเปนเศษสีทองจำนวนนับไมถวนกระจัดกระจายไปทั่ว
“ถึงแมตัวขาเพิ่งจะเลื่อนขั้นเปนดารานิรันดรชั้นตน ทั้งยังใชพลังตอสูแคสามสวน
แต…ชงอี้จื่อ ถาหากเจามีกำลังรบแคนี้ ขาก็ผิดหวังนัก” ในใจของหวังเปาเลอเต็มกลืน
อยางมาก การตอสูครั้งนี้ นอกจากเคล็ดวิชาลับสองสามอยางที่ยังไมไดใช เขาก็ได
ระเบิดพลังออกมาทั้งหมดแลว
 แต ท  า ทางสู ง ส ง ก็ ซ ึ ม ลึ ก ถึ ง สั ญ ชาตญาณ ดั ง นั ้ น จึ ง เอ ย คำพู ด นี ้ อ อกมาทั น ที
สีหนาทาทางก็ยิ่งฉายแววผิดหวังอยางยากจะปกปด
แตความจริงแลวตอนนี้อวัยวะภายในของเขาปนปวนไปหมด พลังของดารานิรันดร
กำลังพุงออกมาอยางตอเนื่องแลวทำลายหอกยาวสีทอง ไมไดสบายอยางที่แสดงให
เห็นเชนภายนอก ไมใชเพราะมีอุปสรรคแข็งแกรงอยูตรงหนา แตเปน…ทหารอาฆาต
ของหวังเปาเลอไดฟนผานหอกยาวสีทองโดยพลันดวยความเร็วและพลานุภาพที่
ไมอาจมองเห็นไดดวยตาเปลา
มันรวบรวมความคับแคนในชาติกอนและความเฉียบคมของทหารอาฆาต ทั้งยังมี
เตานิรันดรและกลุมดาวสนับสนุน จึงทำใหเขาดูราวกับมีทาทางแข็งแกรงไรพาย!
ยิ่งชั่วพริบตาตอมา ทหารอาฆาตผูนี้ไดปรากฏตัวขึ้นตรงหนาชงอี้จื่อที่กำลังลาถอย
โดยไม ใ ห โ อกาสชงอี ้ จ ื ่ อ ได ต  อ ต า นสั ก นิ ด ขณะที ่ ช งอี ้ จ ื ่ อ หน า เปลี ่ ย นสี จ นสิ ้ น ใน
ชั่วพริบตา ทันใดนั้น…ลำตัวมหึมาของเขาก็ลมลงราวกับภูเขาถูกผาแยกทันที
ตอนนี้อวกาศถลมทลาย เสียงดังสนั่นไปทั่วทั้งแปดทิศ รางกายใหญยักษของ
ชงอี้จื่อถูกผาครึ่งตรงๆ ทามกลางสายตาของทุกคน ครึ่งหนึ่งกลายเปน เถา ถ าน
สวนอีกครั้งก็แหงเหี่ยวในพริบตา แตไมไดสลายหายไปในจักรวาล ทวาควบรวมกัน
เปนเงารางรางหนึ่งขึ้นมาใหม
แตทันทีที่เงารางนี้ปรากฏขึ้น มันกลับกระอักเลือดออกมาสามครั้งแลวถอยหลัง
โดยพลั น ขณะเดี ย วกั น สิ ่ ง ที ่ ร ะเบิ ด ไปด ว ยกั น ก็ ย ั ง มี ร  า งแยกจากเก า เต า ของ
หวังเปาเลอ กึ่งดาวเคราะหเตาทั้งเกาดวงระเบิดออกมาในตอนนี้เอง แตละดวง
ลวนแสดงวิถีกฎเกณฑกึกกองกังวานจนแทบจะทะลุขีดสุดของตนออกมา
มองจากไกลๆ จะเห็ น โลหิ ต แดงน า ตกตะลึ ง บทเพลงสี แ สดดั ง ก อ งทั ่ ว ฟ า
เปลวไฟสีเหลืองปะทุขึ้นมา พืชพรรณสีเขียวไรที่สิ้นสุด เมฆครามขมดวงดารา ลมสีฟา
ราวกับพายุ สีมวงกัดกินทองฟา!
 แลวยังมีไอมรณะจากทะเลแหงความมืดและประกายแสงอันไรที่สิ้นสุด!
การระเบิดของรางแยกที่มาจากกึ่งดาวเคราะหเตาทั้งเกา ทำใหรางแยกของ
ชงอี้จื่อสั่นเทิ้มแลวถอยรนไปพรอมๆ กันในพริบตา พวกมันกระอักเลือดออกมาแลว
แตกสลายทีละตนๆ แตถึงอยางนั้น พลังฝกปรือของชงอี้จื่อก็ล้ำลึกยิ่ง ดังนั้นแมวา
กระบวนวิชาเทพจะถูกทำลาย แตเห็นไดชัดวาแกนกลางไมไดรับบาดเจ็บงายๆ ตอนนี้
เมื่อรางกายพังทลายลง แกนกลางของพวกมันก็ถอยกลับมาผสานรวมกับรางยักษ
ที่ถูกฟนแยกของชงอี้จื่อ ซึ่งเปนรางจริงที่กำลังลาถอย
เดิมทีกลิ่นอายรางจริงที่กำลังถอยหลังก็สั่นไหวเล็กนอยอยูแลว แตเมื่อมีพวกมัน
เขามาผสาน กลิ่นอายก็เสถียรขึ้นอยางรวดเร็ว แตทาทางยังคงบอบช้ำ จนกระทั่ง
ถอยออกมาจากขอบเขตการโจมตี ข องทหารอาฆาต สี ห น า ท า ทางของเขาจึ ง
ชะงักกะทันหัน เขาจดจองไปยังหวังเปาเลอ ในใจรองคำรามเสียงต่ำ
‘นี่มันดารานิรันดรชั้นตนอะไรกัน แลวยังจะใชพลังแคสามสวน แมเจานะสิ…
เจาหลอกผีหรือยังไง!’
ถึงแมในใจจะกูรองบาคลั่งเชนนี้ แตสีหนาของชงอี้จื่อก็ฟนกลับมาเปนปกติใน
ชั่วพริบตา ถึงขั้นที่มุมปากยังมีรอยยิ้มแตมอยูดวยซ้ำ คลายกับวาความสะบักสะบอม
กอนหนานี้และการที่รางแยกรางจริงถูกฟนนั้นเปนเพียงการทดสอบสำหรั บเขา
จากนั้นจึงเอยเสียงเรียบ
“นาสนใจ หวังเปาเลอ ในเมื่อเจาสามารถเอาตัวรอดจากชวงอุนเครื่องของขา
มาได เชนนั้นก็คูควรใหตัวขาใชพลังตอสูสองสวนมาทำใหเจารูวาความแข็งแกรง
คืออะไรเถอะ”
“พลังตอสูสองสวนอะไร แลวยังมีอุนเครื่องอีก กระอักเลือดออกมาตั้งหลายครั้งแลว
ชางจอมปลอมเสียจริง!” หวังเปาเลอยิ้มเย็นอยูในใจ แตสีหนายังพยายามทำใหตนดู
สงบ เขายิ้มเรียบๆ ออกมา
 “ขาไมรังแกเจาหรอก ตอไปจะเก็บพลังตอสูสองสวน และใชเพียงหนึ่งสวน
มาสยบเจา!” ขณะที่กลาว พลังฝกปรือในรางของหวังเปาเลอก็พลุงพลานทันใด
พลังตอสูสิบสองสวนทะยานขึ้นมา
‘เจาตัวนาไมอาย แมแตแผนที่ดวงดาวก็ยังปรากฏขึ้นมาแลว กลับยังทำหนาหนา
บอกวาจะใชพลังแคสามสวน ผิวหน าของเจ าหวั ง เป าเล อคนนี ้ คงไม ได ห นาเป น
ดารานิรันดรไปแลวหรอกนะ!’ ชงอี้จื่อสบประมาทอยูในใจ ใครเขาจะโออวดบาง
ไม ไ ด ล  ะ ดั ง นั ้ น เขาจึ ง ระเบิ ด พลั ง ฝ ก ปรื อ ในร า งทั ้ ง หมดออกมา ปากก็ เ อ ย
อยางราบเรียบ
“หนึ่งสวนหรือ เอาเถอะ ขาจะใชแคครึ่งสวนมารับกระบวนเทพของเจา!”
บทสนทนาในตอนนี้ของทั้งสองคนดังเขาหูของพวกเซี่ยไหหยางและเฉินหาน
ถึงแมวาพวกเขาแตละคนจะถูกการประมือเมื่อครูของทั้งคูทำใหตกใจ แตสีหนาของ
แตละคนก็ยังแปลกประหลาดอยูดี
แมแตเฉินหานที่ประจบสอพลออยูบอยครั้ง ตอนนี้ก็ยังลังเลไปครูหนึ่ง ไมรูวา
ควรจะกลาวคำใด สวนทางฝงเซี่ยไหหยางยิ่งกะพริบตาปริบๆ ไมหยุด เก็บซอน
ความอับจนปญญาในดวงตาเอาไว เขารูสึกเหนื่อยใจมาก
ดารานิรันดรคนอื่นๆ ตางก็เงียบงันไปหมด แตภายในใจกลับเต็มไปดวย…
“สองคนนี้…ไมใชกำลังตอสู แตกำลังแขงวาใครหนาหนากวากันหรอกหรือ”
ขณะที่ในใจของทุกคนเต็มไปดวยความคิดมากมาย ชงอี้จื่อที่เอยออกมาแลว
ก็โคจรพลังฝกปรือทั้งหมดของตน ดารานิรันดรปรากฏขึ้นดานหลังชงอี้จื่ออีกครั้ง
ทั้งยังใหญมโหฬารยิ่งกวาเดิม ถึงขั้นที่มองเห็นอักขระโบราณจำนวนนับไมถวนดานใน
และอักขระเหลานี้ก็คือพลังของวงแหวนปราณ!
 อักขระทุกตัวลวนมีพลังที่ไมสามัญ ทำใหผูฝกตนระดับดาวพระเคราะหถูดบดขยี้
ทันทีที่ไดสัมผัส เขารูวากฎเกณฑของหวังเปาเลอมีเยอะมาก อีกทั้งยังสัมผัสไดถึง
ความนากลัวและความแข็งแกรงของกฎเกณฑเหลานี้ดวย ดังนั้นจึงไมไปตอสูในดาน
กฎเกณฑที่คนเขาคุนเคย แตวางแผนจะใช พ ลั ง วงแหวนปราณอั น มหาศาลนี ้ ม า
สยบอีกฝายแทน
ตอนนี้เอง ขณะที่สองมือของเขายกขึ้นโบกโดยพลัน ทันใดนั้นอักขระวงแหวนปราณ
นับไมถวนด านในดารานิ รั นดร ด า นหลั ง ก็ ร ะเบิ ดออกมากะทั น หั น พริ บตาเดี ย ว
ก็แพรกระจายอยูในอวกาศไรจุดจบ ดูคลายกับทะเลของวงแหวนปราณ กอนตรงไป
เขาไปลอมสังหารหวังเปาเลอกับรางกายของเขา!
“กระบวนเวทเล็ก วงแหวนสังหาร!” ขณะที่ทะเลวงแหวนปราณกวางใหญไพศาล
แผกระจายอยูในอวกาศและกูกองไปหาหวังเปาเลอ ชงอี้จื่อก็ยังไมลืมเอยบอก ราวกับ
เคล็ดวิชาลับที่เขาระเบิดออกมาเต็มกำลังเปนเพียงแคกระบวนเวทเล็กๆ ในบรรดา
เคล็ดวิชานับไมถวนของเขาเทานั้น
“ยังมีหนาอีกหรือ” หวังเปาเลอขมวดคิ้ว ขณะที่ดูถูกอยูในใจ ดวงตาของเขาก็
หรี่ลงแลวเอยเสียงเรียบ
“วงแหวนปราณหรือ” หวังเปาเลอสายหนา สองมือผนึกมุทรา พลังฝกปรือใน
รางโคจรขึ้นแลวพลันสะบัดไปขางนอก ขณะที่เสียงดังอึกทึกกึกกอง แสงของแผนที่
ดวงดาวที่ดานหลังของเขาก็เจิดจรัส แตแสงสวางทั้งหมดนี้ ตอนนี้ลวนกลายเปน
เครื่องมือขับหนุนดวงดาวเตานิรันดรในแผนที่ดวงดาว!
ยิ่งพวกมันสวางไสวมากเทาใด ก็ยิ่งทำใหดวงดาวเตานิรันดรที่ดำมืดราวกับ
หลุมดำตรงใจกลางชัดเจนมากขึ้นเทานั้น สุดทาย ขณะที่หวังเปาเลอโบกมือและ
พลังฝกปรือระเบิดออกมา กฎที่แฝงอยูในดวงดาวเตานิรันดรก็ปะทุขึ้นทันที!
 “แค ก ระดาษแปลงซึ ่ ง เป น หนึ ่ ง ในกระบวนเวทเล็ ก ๆ ทั ้ ง สามพั น ของตั ว ข า
ก็เพียงพอจะสยบเจาแลว!”
ตอนนี้ผิวหนาของเซี่ยไหหยางและเฉินหาน รวมถึงองครักษเตาดารานิรันดร
เหล า นั ้ น กระตุ ก อี ก ครั ้ ง ความรู  ส ึ ก เหนื ่ อ ยใจรุ น แรงมากยิ ่ ง ขึ ้น …ขณะที ่ พ วกเขา
เหนื่อยใจอยู กฎกระดาษของหวังเปาเลอก็ปะทุขึ้นมา
สิ่งแรกที่ไดรับผลกระทบก็คือดวงดาวทั้งหมดนอกเตานิรันดร พริบตาเดียว
ก็กลายเปนแถบกระดาษ จากนั้นภายใตการเพิ่มพลังอยางเต็มที่ของเขา มันก็พลัน
แผกระจายไปปะทะกับทะเลวงแหวนปราณไรที่สิ้นสุดของชงอี้จื่อตรงๆ!
เสียงกึกกองดังสะทอนไปทั่วจักรวาล เพียงตาเปลาก็มองเห็นวาอักขระวงแหวนปราณ
รอบด า นที ่ ม ี จ ำนวนนั บ ไม ถ  ว นคล า ยจะถู ก อาบย อ มตรงๆ ในชั ่ ว พริ บ ตา
แคอึดใจเดียว…ก็กลายเปนแผนกระดาษ!
กวาดตามองไป ตอนนี้ในอวกาศก็ราวกับเปนทะเลกระดาษไปแลว!
และทามกลางทะเลกระดาษนี้ มีเงารางอันเฉยเมยของหวังเปาเลออยู ตอนนี้
เขาสะกดกลั้นไมใหรางกายสั่นสะทานแลวยกมือขวาขึ้น ทาทางเฉยชา ทวาในใจ
กลับปนปวนตะโกนชื่อชงอี้จื่อจนดังไปถึงสวรรคชั้นเกา จากนั้นจึงคอยๆ ชี้
“สยบ!”
 บทที่ 1118 ขวานศึกดารานิรันดร
เมื่อเอยออกมา ทันใดนั้นอักขระวงแหวนปราณที่กลายเปนทะเลกระดาษก็มี
คลื่นยักษสะเทือนสวรรคโหมซัดขึ้นมา อักขระกระดาษจำนวนนับไมถวนพุงชนกัน
อยางรุนแรงจนสะเทือนเลื่อนลั่น!
จากตาเปล า ก็ ม องเห็ น ได ว  า เมื ่ อ อั ก ขระกระดาษเหล า นั ้ น พุ  ง เข า มาชนกั น
ก็พังทลายลง แลวกลายเปนเศษกระดาษ กระบวนการนี้กินพลังของหวังเปาเลอ
อย า งมหาศาล อย า งไรเสี ย นี ่ ก ็ เ ป น เคล็ ด วิ ช าลั บ ของชงอี ้ จ ื ่ อ ถึ ง แม เ ขาจะเป น
ดารานิรันดรระดับพิภพ เทียบกับระดับเตาของหวังเปาเลอแลวยังมีชองวางอยูสองขั้น
แต…พลังฝกปรือระดับดารานิรันดรชั้นปลายก็ยังสามารถลดชองวางนี้ไดอยางตอเนื่อง
แมจะไมอาจอยูเหนือกวา แตความยิ่งใหญที่แสดงออกมาก็ยังทำใหหวังเปาเลอ
ตองเปลืองแรงอยางมาก!
ดังนั้นเมื่อหวังเปาเลอโคจรพลังฝกปรือทั้งหมด ดาวเตานิรันดรในแผนที่ดวงดาว
ดานหลังของเขาก็ดำมืดยิ่งขึ้น เขาอยากรูมากวาดาวเคราะหเตาของตนที่เขาสูนิรันดร
นั้น แทจริงแลวในจักรพิภพไมรูสิ้นนี้ มันอยูระดับไหนในบรรดาพวกที่อยูขั้นเดียวกัน!
“สยบใหขา!” ทามกลางการพุงชนกันของอักขระกระดาษนับไมถวนรอบดาน
จนมีเศษกระดาษกระจัดกระจาย สองมือของหวังเปาเลอก็ผนึกมุทราแลวโบกขึ้น
อีกครั้งพรอมคำรามเสียงต่ำออกมา
เหมือนกับวาเอยแลวเปนจริงตามนั้น พริบตาที่ทั่วทั้งทะเลกระดาษสะเทือนเลื่อนลั่น
เศษกระดาษนับไมถวนก็รวมเขาดวยกันแลวกอตัวเปนดาบกระดาษเลมแลวเลมเลา
ทันที กอนจะพุงไปหาชงอี้จื่อที่ตอนนี้หนาเปลี่ยนสียกใหญพรอมเสียงแผดรองลั่น!
มองจากที ่ ไ กลๆ ภาพนี ้ ช า งสะเทื อ นฟ า สะเทื อ นดิ น สะเทื อ นขวั ญ นั ก
ดาบกระดาษนับไมถวนครอบครองทั ้ งอวกาศ เสี ย งแผดร องตอนนี ้ คล ายจะแฝง
อานุภาพยิ่งใหญเอาไว มันกำลังจะเขาใกลชงอี้จื่อแลว
 และในตอนนี้เอง สายตาของชงอี้จื่อก็ฉายประกายแสงแรงกลาออกมา ขณะที่
สองมื อ ผนึ ก มุ ท รา ดารานิ ร ั น ดร ด  า นหลั ง ก็ ร ะเบิ ด ลั ่ น ในพริ บ ตา ราวกั บ หั ว ใจ
ดวงใหญ ด วงหนึ ่ ง ทำให ท ุ ก คนรู  ส ึ ก ใจเต น หนั ก หน ว ง ขณะที ่ ท ุ ก คนใจสั ่ น ไหว
ดาบกระดาษนับไมถวนรอบๆ ที่เขามาถึงแลวก็ถูกมันโจมตีทันที ดาบแถวแรกที่
เขาใกลพลันแตกสลาย แลวเปลี่ยนจากกระดาษกลับมาเปนปกติ!
กลายเปนอักขระวงแหวนอีกครั้ง เพียงแตเพราะวากอนหนานี้มันพังทลายภายใต
สภาวะกระดาษ ถึงแมตอนนี้จะกลับมาเปนปกติ แตก็เสียพลังไปแลว!
ดวงตาของหวังเปาเลอหดเกร็งอยางรวดเร็ว เขาสะกดกลั้นแรงสะทอนกลับที่
โหมซัดอยูในราง แสงในดวงตาแรงกลาฉับพลัน เขายกมือขวาขึ้นมากดลงไปอีกครั้ง
ทันใดนั้นแสงของแผนที่ดวงดาวดานหลังของเขาก็เจิดจาขึ้นอีกรอบ ดาบกระดาษ
จำนวนมหาศาลกลุมที่สองและกลุมที่สามพุงไปหาชงอี้จื่อดวยความเร็วและอานุภาพที่
ทรงพลังยิ่งกวาเดิม
ถึงแมจะเปนดารานิรันดรอยางชงอี้จื่อก็ยังใจสั่นรุนแรง เขาทำลายดาบกระดาษ
แตละกลุม แตดาบกระดาษที่นี่มีมากเกินไปจริงๆ ทั้งยังใสพลังของดารานิรันดรเพิ่ม
ไปดวย จึงยิ่งรายกาจหาใดเปรียบ ทำใหในที่สุดก็มีดาบกระดาษจำนวนไมนอยพุงเขา
มาใกลในชวงที่ชงอี้จื่อใจสั่นสะเทือนได!
“หวังเปาเลอ!!” ดวงตาของซงอี้จื่อแดงก่ำขึ้นมาในตอนนี้เอง เขาไมสนใจการคุยโว
และการทำทาทางเหมือนกอนหนาอีก แตละครั้งความแข็งแกรงของหวังเปาเลอทำให
เขาสัมผัสไดถึงอันตรายอยางแรงกลา โดยเฉพาะกระบวนเวทแปลงกระดาษ นั่นยิ่ง
ยุงยากเปนที่สุด
ดังนั้นในชวงหัวเลี้ยวหัวตอของวิกฤตนี้ ชงอี้จื่อก็พลันคำรามลั่น รางกายถอยรน
พร อ มยกมื อ ขวาขึ ้ น ในดวงตามี ค วามบ า คลั ่ ง ส อ งวาบ เขายกมื อ ขวา ตั ด ผ า น
ความวางเปลาไปยังดารานิรันดรดานหลังตน แลวควาจับเอาไว!
 “เกาเตา นิรันดรเปลี่ยน!” ขณะรองคำราม ดารานิรันดรดานหลังของชงอี้จื่อก็
บิดเบี้ยวอยูภายใตการควาจับของเขาทันที ดูจากตาเปลาก็จะเห็นวามันเปลี่ยนรูปทรง
อย า งรวดเร็ ว เหมื อ นกั บ ว า ตอนนี ้ ม ื อ ขวาของชงอี ้ จ ื ่ อ ได ก ลายเป น หลุ ม ดำจริ ง ๆ
กอนดูดกลืนดารานิรันดรเขามาหาโดยตรง!
ภาพนี้พูดแลวยาว แตความจริ ง ล วนเกิ ดขึ ้ น เพี ย งชั ่ วพริ บตา ขณะที ่ ช งอี ้ จื่ อ
รองคำราม ดารานิรันดรของเขาพลันบิดเบี้ยว พรอมกับเขามารวมตัวกันบนมือขวา
ของชงอี้จื่อโดยตรง เพียงชั่วพริบตา…มันก็กลายเปนขวานศึกสีแดงชาด!
ขวานศึกดามนี้เมื่อเทียบกับหอกยาวสีทองที่เขาใชในตอนแรก ไมวาจะเปนดาน
พลานุภาพหรือกลิ่นอายก็ลวนเหนือกวา ยิ่งในพริบตาที่ถูกชงอี้จื่อจับเอาไวก็คลายกับ
จับเอาดารานิรันดรมาไวในมือ ดวงตาของเขาสาดประกายบาคลั่งออกมา แลวพุงตรง
ไปยั ง ดาบกระดาษนั บ ไม ถ  ว นที ่ เ ข า มาใกล ต รงหน า ก อ นจะ…ขว า งขวานลงมา
อยางแรง!
ขวานนี้รวบรวมดารานิรันดรทั้งดวง พลังฝกปรือทั้งมวล และพลังตอสูทั้งหมด
ของเขาเอาไว จึ ง เหมื อ นกั บ ว า ทั ้ ง หมดของเขาถู ก บี บ อั ด จนเหลื อ เพี ย งจุ ด เดี ย ว
เมื่อมันพุงออกมาตอนนี้ก็ราวกับกอนหินสั่นสะเทือนสวรรค ทำใหอวกาศแตกราว
สงเสียงกึกกองดังไปทั่ว ราวกับมีคลื่นยักษแยกฟา มีเทพมารตองการจะฉีกทำลาย
ทุกสิ่งอยาง!
ถึงขั้นที่หากดูจากพลานุภาพแลว มันไมดอยไปกวาอานุภาพทหารอาฆาตที่
หวังเปาเลอใชออกมากอนหนานั้นเลย ชั่วขณะที่มันรวงตกลงมา ดาบกระดาษทั้งหมด
ที่อยูขางหนาก็สั่นสะเทือนกะทันหันแลวแตกเปนเสี่ยงๆ พรอมกัน กอนกลายเปน
ควันเถาสลายหายไปราวกับกวาดใบไมแหง!
 ไมเพียงแคดานหนาเทานั้น ยังมีรอบตัวของเขาดวย ดาบกระดาษในทุกทิศทาง
คล า ยจะทนรั บ ไม ไ หว ชั ่ ว ขณะที ่ ข วานศึ ก ตกลงมา แต ล ะชั ้ น ก็ พ ั ง ทลาย ทำให
อวกาศสั่นสะเทือนและบิดเบี้ยวรุนแรงยิ่งกวาเดิม จนกระทั่งดาบกระดาษทั้งหมด
พังทลายลงแลว สีหนาของหวังเปาเลอก็ซีดขาว จองเขม็งไปยังชงอี้จื่อ โดยเฉพาะ
ขวานศึกดามนั้นในมือ!
ขวานศึกที่รวมตัวขึ้นจากดารานิรันดรของตัวเขา เห็นไดชัดวากระบวนวิชานี้
เปนกระบวนเวทขั้นสูงของชงอี้จื่อ ทำใหรางกายของเขากำลังสั่นไหว แตตอสูมาจนถึง
บัดนี้ เขาไมอาจถอยกลับไดแลว จำเปนตองสูตอ ทั้งตองตัดหัวหวังเปาเลอใหได
ครั้งสุดทาย…ตองทำใหเขาบาดเจ็บสาหัส!
ไมอยางนั้นละก็ หากดารานิรันดรชั้นปลายพายแพใหกับดารานิรันดรชั้นตน
ถึงแมระหวางทั้งคู คนหนึ่งจะเปนระดับพิภพ อีกคนเปนระดับเตา แตในฐานะที่เปน
เซียนเตาของเตาเการัฐ เขาก็ยังรับไมไดอยูดี มันจะตองทิ้งปมในใจแลวกระทบไปถึง
การทะลวงระดับของเขาแน!
ดังนั้นเมื่อขวานแรกตกลงไปแลวทำลายดาบกระดาษในอวกาศแลว เสนเลือด
ในแววตาของชงอี้จื่อก็ยิ่งมีมากกวาเดิม เขากระโจนขึ้นอยางคลุมคลั่งยิ่งกวาเดิม
แลวยกขวานศึกในมือขึ้นฟนไปยังหวังเปาเลอเปนขวานที่สอง!
ความเร็วสูงมาก ไมปลอยโอกาสใหหวังเปาเลอโจมตีกลับใดๆ ทั้งสิ้น เมื่อขวาน
ที ่ ส องตกลงมากะทั น หั น ท อ งฟ า ก็ ฉ ี ก ขาด ร า งแยกกึ ่ ง ดาวเคราะห เ ต า รอบตั ว
หวังเปาเลอลวนสั่นสะทานกันหมด ประคองตอไปไมไดนาน เมื่อไมอาจรักษารางแยก
ไว ไ ด พวกมั น จึ ง กลายเป น กึ ่ ง ดาวเคราะห เ ต า อี ก ครั ้ ง แล ว ถอยหลั ง ไปพร อ มกั น
กอนจะผสานเขาไปในรางแทของหวังเปาเลอ
 สวนรางแทของเขา ตอนนี้ตองแบกรับพลังของขวานศึกไปเสียครึ่งหนึ่ง ขณะที่
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว มุมปากก็มีเลือดไหลออกมา เขาถอยอยางตอเนื่อง จนกระทั่ง
ถอยหลังไปไดหลายพันจั้งจึงหยุดลง รางกายและอวัยวะภายในคลายจะฉีกขาดใหได
แผนที่ดวงดาวดานหลังยิ่งสั่นไหว แตแทนที่สีหนาจะย่ำแย หวังเปาเลอกลับเผย
ความตื่นเตนออกมาเสียอยางนั้น!
“ชงอี้จื่อ แบบนี้สิถึงคอยดูมีอะไรหนอย คุมใหขาใชพลังตอสูสี่สวนแลว!”
“หวังเปาเลอ เจาเงียบปาก จนถึงตอนนี้เจายังทำเปนเลนอยูอีกหรือ คุยโวแบบแมเจา
ใครจะทำไมไดบาง ดูขานี่ ไมตองใชพลังฝกปรือเลย แคขวานลอยไปก็ฟนเจาไดแลว!”
ในใจของชงอี้จื่อทนไมไหวแลวจึงโพลงออกมา และในตอนนี้เองกลิ่นอายทั่วรางของ
เขาก็ระเบิดออก ทันทีที่เปลงเสียง…เขาก็เหมือนกับบอลลูนที่มีลมรั่ว มือยกขวานขึ้น
หยุดเล็กนอย จากนั้นประกายแสงก็ออนลงทีละนิด
เมื่อหวังเปาเลอมองเห็นเชนนี้ ประกายแสงในดวงตาก็สองวาบ ฉวยโอกาสโคจร
พลังฝกปรือ พรอมกับที่มีเงารางขนาดใหญปรากฏขึ้นมาตรงหนากะทันหัน เงารางนี้
มีอานุภาพพลังมหาศาล ในมือถือเปลวเพลิง นั่นก็คือ…เงารางในอดีตชาติของเขา
เผาเทพอัคคี
เงารางสูงใหญของเผาเทพอัคคีพุงตรงไปยังชงอี้จื่อในพริบตาที่เขาปรากฏตัว
สวนตอนนี้ชงอี้จื่อก็สะกดกลั้นแรงสะทอนกลับของรางกายตนเอาไว หนาผากผุด
เหงื่อชุม เขากระตุนพลังที่เหลือในรางของตนฟนขวานที่สามไปทางหวังเปาเลอ!
พริบตาเดียว ขวานที่สามก็ปะทะเขากับเผาเทพอัคคีของหวังเปาเลอ เสียงดัง
สะเทือนเลื ่อนลั่ น ขวานศึกสั่ นไหว เงาร างเผ า เทพอั ค คี ถู กฉี ก กระชากโดยพลั น
ความเกลียดชังมหาศาลระเบิดออกมาอยางกะทันหันจากภายในนั้น มันคือเงาราง
อดีตชาติอีกรางหนึ่งของหวังเปาเลอ เขาโจมตีขวานโดยไมหยุดชะงักเลยสักนิด
 ขวานศึกสั่นสะเทือนอีกครั้ง ชงอี้จื่อกระอักเลือดออกมา แตภายใตการระเบิด
อยางบาคลั่งนี้ เงารางอดีตชาติรางที่สองของหวังเปาเลอก็ฉีกเปนชิ้นๆ เชนกัน แตสิ่งที่
ทำใหชงอี้จื่อคิดไมถึงก็คือ ภายในเงารางอดีตชาติรางที่สองนี้ กลับยังมีเงารางอดีตชาติ
รางที่สาม!
นั่นก็คือ…กวางขาวนอย!
พริบตาที่มันปรากฏตัวขึ้น กวางขาวนอยก็พุงหัวไปชนกับขวานศึกของชงอี้จื่อ
อยางแรงในทันที!
พริบตาเดียวก็ปะทะเขากับขวานศึก!
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วเกินไป เงารางอดีตชาติของหวังเปาเลอปรากฏขึ้นซ้ำแลวซ้ำเลา
ทำให ใ นใจของชงอี้ จ ื ่อ สั ่ นสะทา น โดยเฉพาะเมื่ อ กวางขาวนอ ยพุ ง เข า มาปะทะ
ถึงขั้นทำใหเขาเกิดความรูสึกวาไมอาจตานทานได สวนขวานศึกของเขา ในที่สุดตอนนี้
ก็มาถึงขีดสุดของมันแลว ดังนั้นเมื่อเสียงอึกทึกเลื่อนลั่นไปทั่วดาน ขวานศึกกับ
กวางขาวนอย…ก็พังทลายไปดวยกัน กระจัดกระจายไปทั่วทุกทิศ!
สวนชงอี้จื่อก็กรีดรองออกมา ขณะที่กระอักเลือด พลังฝกปรือและกลิ่นอายใน
รางพลันลดลง รางกายราวกับวาวสายขาด พลังโจมตีจากทุกสารทิศมวนขึ้นมาแลว
โยนตัวเขาไปยังที่ไกลๆ แตถึงแมเขาจะบาดเจ็บสาหัส แตหลังจากกรีดรองลั่นอยาง
ไมอาจควบคุมไดแลว เขากลับยกยิ้มออกมา
“หวังเปาเลอ ขารูวาเคล็ดวิชาลับของกลุมเพลิงอัคคีของเจาเปนคำสาปที่ตองใช
พลังชีวิตแลกเปลี่ยน แตเตาเการัฐของขา…ก็สาปเกงพอกัน วันนี้ดูทาแลว เจากลา
เดิมพันดวยชีวิตหรือไม ขาบาดเจ็บแลกกับเจาบาดเจ็บ เกาเตา…สาปรวมชะตา!!”
 บทที่ 1119 ตานดวยคำสาป
แทบจะในชั่วขณะที่ชงอี้จื่อเอยออกมา กลิ่นอายสะเทือนฟาสะเทือนดินสายหนึ่ง
ก็ ร ะเบิ ด จากร า งของเขาทั น ที ท า มกลางการระเบิ ด นี ้ ชงอี ้ จ ื ่ อ ยื น อยู  ใ นอวกาศ
ดวงตาฉายประกายแสงจางๆ ออกมา
ตอนนี้ผมเผาของเขายุงเหยิง บาดเจ็บสาหัส ลมหายใจออนแรง สีหนาซีดขาว
ถึงขั้นที่ดารานิรันดรดานหลังก็ยังเลือนรางไปดวย แตภายในรางของเขามีสภาพ
แยยิ่งกวา
อวัยวะภายในปริแตกอยูตลอด กระดูกทั่วรางสั่นระริก เลือดเนื้อฉีกขาดอยูทุกขณะ
อาการบาดเจ็บเชนนี้หากเปลี่ยนเปนคนอื่น นากลัววาจะทนไมไหวไปนานแลว
แตชงอี้จื่อกลับฝนอดทน ถึงขั้นที่ยามเอยปากพูด มุมปากของเขาก็ยังมีรอยยิ้ม
“เจาคิดวาเหตุใดขาจึงตอสูกับเจาโดยไมกลัวบาดเจ็บละ” ชงอี้จื่อเอยปากแลว
เดินไปหาหวัง เปาเลอหนึ่ง กาว เมื ่ อก าวนี ้ เหยี ย บลงพื ้ น อาการบาดเจ็ บทั ้ ง หมด
ดานนอกรางกายของเขาก็มีรองรอยพลังงานสีมวงแผออกมาในพริบตา แลวกอตัวเปน
อักขระโบราณตัวแลวตัวเลา แผแสงจางๆ แปลกประหลาดแบบดวงตาของเขา
ครั้นเห็นเชนนี้ ดวงตาของหวังเปาเลอก็คอยๆ หรี่ลง เขาสัมผัสไดในทันทีวา
มีหลายจุดบนรางของเขาที่รูสึกเจ็บปวดขึ้นมา ถึงขนาดไมจำเปนตองเปรียบเทียบ
แคเพียงดูดวยตาเปลาก็มองเห็นวา…บริเวณที่เขารูสึกเจ็บปวดนั้นคือจุดเดียวกับ
บาดแผลบนรางของชงอี้จื่อทุกประการ!
“เจ า คิ ด ว า เหตุ ใ ดหลั ง จากกระบวนวิช าของขา ถูก ทำลาย ถึ ง ยั ง สามารถใช
กระบวนเวทที่อาศัยอาการบาดเจ็บรุนแรงยิ่งกวาเปนเครื่องแลกเปลี่ยนไดอีกละ”
ชงอี้จื่อหัวเราะขึ้นมาแลวกาวเขาไปอีกกาว ครั้งนี้ไมใชแคบาดแผลดานนอกเทานั้น
ที่แผไอสีมวงออกมา
 แตยังมีไอสีมวงแผออกมาจากทวารทั้งเจ็ดและรูขุมขนอีกมากมาย พวกนี้…
มาจากอวัยวะภายในราง มาจากกระดูก และมาจากเลือดเนื้อของเขา!
ไอสีมวงที่แผจากภายในสูภายนอก ขณะที่มันกำลังแพรกระจาย ก็แผไปรอบตัว
ของชงอี้จื่อแลว ทำใหอวกาศรอบกายเขามีไอสีมวงนาตื่นตะลึงปรากฏอยูในพริบตา
ขณะเดียวกันนั้นเอง หวังเปาเลอก็สังเกตเห็นทันทีวาอาการเจ็บปวดดานนอก
รางของตนรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ อีกทั้งอวัยวะภายในกับกระดูกและเลือดเนื้อของตน
ก็รูสึกเจ็บปวดขึ้นมาอยางรวดเร็ว
“เจาคิดวาเจาชนะจริงๆ หรือ”
“เจาคิดวาเจาสามารถสยบขาไดจริงๆ หรือ” ชงอี้จื่อหัวเราะลั่นพลางกาวเดิน
เปนกาวที่สาม เมื่อกาวนี้เหยียบลง ดารานิรันดรที่สั่นไหวและหมนแสงเลือนรางอยู
ดานหลังของเขาก็เปลี่ยนสีสันในพริบตาอยางคาดไมถึง มันกลายเปนสีมวงกวาครึ่ง
อีกทั้งยังแพรกระจายอยางรวดเร็วไปยังบริเวณที่ยังไมเปลี่ยนสี!
ทั้งหมดนี้นำพาวิกฤตอันตรายอยางยิ่งมาสูหวังเปาเลอ ทำใหในดวงตาที่หรี่ลงของ
หวังเปาเลอฉายแววแปลกประหลาด เขาสัมผัสไดวาแผนที่ดวงดาวของตนในตอนนี้
ก็สั่นสะเทือนเหมือนกัน ทั้งยังมีรอยแตกราวเล็กๆ หลายเสนกำลังปรากฏขึ้นรวดเร็ว
ราวกับมีชีวิตขึ้นมา!
“ชงอี้จื่อ…อุบายล้ำลึกนัก!” สีหนาของหวังเปาเลอเครงขรึม ตั้งแตปนั้นที่เขาตาม
ศิษยพี่เฉินชิงจื่อออกมาจากโลก ตลอดทางก็ไดผานเรื่องราวมากมายหลายประการ
ผานการตอสูเล็กใหญมานับไมถวน
แตกลับมีเพียงคนไมกี่คนเทานั้นที่ทำใหเขาประทับใจอยางล้ำลึกสุดๆ อยางวันนี้
ก็มีเพิ่มขึ้นมาคนหนึ่ง
นั่นก็คือชงอี้จื่อที่อยูตรงหนา
 เมื่อครูยามที่คนผูนี้ลงมือกับตนก็ไดคำนวณเอาไวแลว ไมระวังเพียงแคนิดเดียว
ก็จะตกอยูในการคำนวณของอีกฝาย ขณะเดียวกันบุคลิกของคนผูนี้ก็ยังเปลี่ยนแปลง
มากมาย ดู ค ล า ยจะมี ค วามเย อ หยิ ่ ง ในฐานะที ่ เ ป น ผู  แ ข็ ง แกร ง แต ค วามจริ ง
เมื่อลดทาทางลงก็ไมมีความรูสึกวาไมคลองแคลวสงางามเลยสักนิด
อุบายเชนนี้เมื่อรวมกับพลังตอสูที่แข็งแกรง เดิมก็ทำใหชงอี้จื่อผูนี้ไมธรรมดาสามัญ
อยูแลว แตสิ่งที่ทำใหหวังเปาเลอใหความสำคัญยิ่งกวาก็คือ หลังจากการคำนวณ
ครั้งแรกของคนผูนี้ลมเหลว เขากลับวางแผนคำนวณครั้งที่สองเอาไว
การคำนวณครั้งที่สองนี้ก็คือ สิ่งที่เรียกวา…คำสาปรวมชะตา!
คำสาปนี้…หากอธิบายงายๆ ก็เหมือนกับกระจกแผนหนึ่ง ทันทีที่ใชออกมา
จะสามารถสะทอนสภาพรางกายของตนไปยังรางของศัตรูได หรือหมายความวา…
ยิ่งตนบาดเจ็บหนักมากเทาไร เชนนั้นทันทีที่คำสาปนี้ถูกใชงาน อาการบาดเจ็ บ
ของศัตรูก็จะหนักหนาในแบบเดียวกัน!
ดังนั้นหากคิดจะใชงาน ตนจะตองบาดเจ็บถึงขีดสุดกอน มีเพียงอยางนี้เทานั้น
ถึง จะทำไดสำเร็จ เมื่อดูจากผิวเผิ น แลว มั น คล ายกั บกระบวนเวทตายพรอมกัน
แต ค วามจริ ง แล ว คำสาปนี ้ ย ั ง มี ว ิ ธ ี ก ารใช ง านแบบอื ่ น อยู  อ ี ก มั น สามารถทำให
อาการบาดเจ็บหายดีไดในระยะสั้นๆ หลังจากเวทคำสาปจบสิ้น แลวพลิกกระดาน
จากแพมาเปนชนะได!
‘ดั ง นั ้ น การต อ สู  ก  อ นหน า นี ้ ถึ ง แม จ ะเกิ ด การต อ สู  ข ึ ้ น จริ ง ๆ แต ก ็ ค งจะเป น
ความตั้งใจของชงอี้จื่อ ถาหากสามารถเอาชนะไดยอมดีที่สุด แตถาทำไมได…เชนนั้น
ในช ว งเวลาสำคั ญ ก็ ใ ช ค ำสาปนี ้ เ สี ย ทำพฤติ ก รรมเช น นี ้ อ อกมาเพราะเกรงกลั ว
เตานิรันดรของขาหรือ หรืออาจจะกลัวพลังกฎเกณฑขาดวย…’
 หวั ง เป า เล อ หรี ่ ต าครุ  น คิ ด ร า งกายของเขามี เ สี ย งกึ ก ก อ งดั ง ออกมา
บาดแผลมากมายปรากฏขึ้นจากความวางเปลา ทั้งยังมีเลือดไหลออกมาพรอมกัน
อวัย วะภายในรางเริ่มปริแ ตก แผนที ่ ดวงดาวดานหลังยิ่ งหมน แสงและเลือนราง
ทั้งหมดนี้ลวนเหมือนกับสภาพของชงอี้จื่อในตอนนี้ไมมีผิด
“นาสนใจ รูวากลุมเพลิงอัคคีของขาเชี่ยวชาญดานการสาป และยิ่งรูดีวาคำสาป
สายเลือดใชพลังชีวิตเปนเครื่องแลกเปลี่ยน แลวยังกลาสูกับขาดวยเวทคำสาปอีก”
“ดูทาเจาจะมั่นใจมากวาพลังชีวิตของขาแซหวังผูนี้…ไมพอเอามาสาปแชงเจาได”
หวังเปาเลอเพิกเฉยตออาการบาดเจ็บทั้งภายในและภายนอกรางของตน ยิ่งไมสนใจ
การหมนแสงของแผนที่ดวงดาวดานหลังดวย ตอสูมาจนถึงตอนนี้ ความจริงเขายังมี
เคล็ดวิชาลับอีกมากมายที่ยังไมไดใชออกมา
ถึงแมจะไมใชพลังตอสูสองสามสวนอยางที่พูดไวกอนหนานี้จริงๆ แตก็ไมใช
พลังทั้งหมดของเขาดวยเชนกัน
ภาพฉายของเทพวัว บทสวดแหงเตา แลวยังมีฝกกระบี่เนื้อแทของหวังเปาเลออีก
ซึ่งพวกนี้เขายังไมไดใชออกมาเลย
ถึงอยางไรก็เพิ่งจะเลื่อนขั้นเปนดารานิรันดร หวังเปาเลอไมเพียงจำเปนตองใช
การตอสูมาทำใหพลังตอสูของตนมั่นคง แตยิ่งกวานั้นคือตองการหินลับมีดที่ดีมากๆ
ชิ้นหนึ่งมาลับดาบของตนใหแหลมคมขึ้นไปอีก
และชงอี้จื่อก็คือหินลับมีดที่เหมาะสมที่สุดในสายตาของหวังเปาเลอ!
แมวาเขาจะรูสึกรางๆ วาอาจารยปรมาจารยแหงไฟยอมรูสึกถึงการตอสูครั้งนี้
แตคงตั้งใจและตองการใหอีกฝายมาลับคมมีดใหตัวเขา!
“ก็ดี…นานมากแลวที่ไมไดใชเวทคำสาป ขาแทบจะไมเหมือนศิษยของกลุมเพลิงอัคคี
แลว” จูๆ หวังเปาเลอก็หัวเราะ คำสาปของกลุมอัคคีมีชื่อวาคำสาปวิญญาณเพลิง!
 พื ้ น ฐานของคำสาปนี ้ ก ็ ค ื อ พลั ง ชี ว ิ ต พลั ง ชี ว ิ ต อั น ไร ข อบเขต ขณะเดี ย วกั น
สิ่งที่สำคัญยิ่งกวาก็ยังมี…ความอาฆาต ความอาฆาตแคนมหาศาลไรที่สิ้นสุด!
ดังนั้นภายใตรอยยิ้มนี้ หวังเปาเลอจึงยกมือซายขึ้นมา รอบๆ มือซายพลันมีเสนสีดำ
ปรากฏขึ้นอยางรวดเร็ว พริบตาเดียวก็แผไปทั่วฝามือแลว เหมือนกับรอยยนและ
เสนเลือดที่มีมากขึ้น ทำใหมือซายกลายเปนสีดำสนิทไปโดยปริยาย!
และในความดำมืดนี้ แรงอาฆาตไรที่สิ้นสุดก็แพรกระจายอยางบาคลั่งมาจาก
ภายใน มันแผซานอยูในอวกาศทั่วทุกทิศ ทำใหอวกาศรอบๆ บิดเบี้ยวและทำให
พวกเซี่ยไหหยางแตละคนที่อยูไกลๆ หนาเปลี่ยนสีกันยกใหญ ในสายตาของพวกเขา
คล า ยกั บ มองไม เ ห็ น หวั ง เป า เล อ เพราะสิ ่ ง ที ่ พ วกเขาเห็ น มี เ พี ย งมื อ ซ า ยที ่ มี
ความอาฆาตแคนมาบรรจบ…อยางไมมีหยุดยั้ง!
นี่ไมใชแคพลังของทหารอาฆาตเทานั้น แตยังรวมไปถึงความบาคลั่งของเผา
เทพอัคคีดวย และยังมีผีดิบกับความยึดมั่นเกลียดชังโลกาและความมุงมั่นที่จะบดขยี้
ความวางเปลา!
ความอาฆาตแคนที่กอตัวและรวบรวมมาจากอดีตชาติ ถึงแมจะไมไดรวมมาไว
ที่ชาตินี้ทั้งหมด แตเกรงวาแคเพียงสวนเดียวก็พอแลว และเมื่อมือซายแรงอาฆาตนี้
ปรากฏขึ้น ก็ทำใหชงอี้จื่อหนาเปลี่ยนสีทันที!
ยังไมทันที่เขาจะไดตอบสนอง พลังชีวิตของหวังเปาเลอก็ระเบิดออกมากะทันหัน!
สิ่งที่หวังเปาเลอไมขาดแคลนมากที่สุดก็คือพลังชีวิต เพราะธาตุไมหมายถึงพลังชีวิต
และรางจริงของหวังเปาเลอก็คือกระดานไมดำสามฉื่อแผนหนึ่ง!
ดังนั้นตอนนี้ ขณะที่สัมผัสสวรรคของเขาเคลื่อนไหว ภายในแผนที่ดวงดาวหมนแสง
ดานหลังของเขาก็มีกระดานไมดำเลือนรางปรากฏขึ้นทันใด เมื่อมันปรากฏขึ้นมา
พลังชีวิตไรขีดจำกัดก็ปะทุออกมาอย างมหาศาลจากภายในร างของหวังเป าเล อ
พรอมเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
 มื อ ขวาของเขายกขึ ้ น มาพร อ มกั บ การระเบิ ด ครั ้ ง นี ้ ทำให พ ลั ง ชี ว ิ ต ทั ้ ง หมด
ผสานเขามาในพริบตาแลวกลายเปนแหลงพลัง ตอนนี้เมื่อเขายกมือขึ้น มือซายของ
หวั ง เป า เลอ ก็เ ปน แรงอาฆาต มื อ ขวาเป น พลั ง ชี ว ิต พริ บ ตาที ่ น ิ้ วทั้ ง สิ บ ตรงหนา
สั ม ผั ส กั น เขาก็ เ งยหน า ขึ ้ น กะทั น หั น มองไปยั ง ชงอี ้ จ ื ่ อ ที ่ ต อนนี ้ ห น า เปลี ่ ย นสี
ครั้งแลวครั้งเลาอยางสงบนิ่ง กอนเอยเสียงเรียบ
“คำสาปวิญญาณเพลิง!”
ทันทีที่เปลงเสียง อวกาศก็สะเทือนเลื่อนลั่น แรงอาฆาตและพลังชีวิตของหวังเปาเลอ
ลดลงไปเล็กนอยทันที สวนทางชงอี้จื่อ ตอนนี้เขาตกใจมากจนรองคำรามไมอยาก
จะเชื่อออกมา
“แรงอาฆาตนี้ พลังชีวิตนี้….เปนไปไมได!” เขารองคำรามพลางถอยหลังรวดเร็ว
แต ก ็ ส ายไปแล ว ไอสี ม  ว งทั ้ ง หมดด า นนอกร า งของเขาเดื อ ดพล า นในพริ บ ตา
มันกลับหลุดออกจากการควบคุมของชงอี้จื่อ แลวกลายเปนกริชสีดำสามเลมที่เต็ม
ไปด ว ยหั ว กะโหลกจำนวนมากทั น ที แผดคำรามไร เ สี ย ง จากนั ้ น จึ ง พุ  ง เข า หา
ชงอี้จอื่ พรอมแทงเขาไปในรางของเขาอยางแรง!
 บทที่ 1120 เงาแหงจักรพรรดิสวรรค
กริชทั้งสามเลมกอตัวขึ้นจากพลังปราณมืด กะโหลกใหญเล็กจำนวนนับไมถวน
รอบๆ ใบมีดกริชดูเหมือนของจริง ตอนนี้กำลังแผดเสียงรองอยู
คนนอกไมไดยินเสียงแผดรองนี้ มีเพียงชงอี้จื่อเทานั้นที่ไดยิน มันจึงโจมตีจิตใจ
ของเขาอยางมหาศาล แมวาเขาจะเป น ดารานิ ร ั น ดร ชั ้ น ปลาย แต เมื ่ อโดนเสี ย ง
แผดรองเหลานี้โจมตีก็ยังมีเลือดออกมาจากทวารทั้งเจ็ด รางกายถอยหลังสั่นเทิ้ม
อยางไมมีทางหลีกเลี่ยงได!
พริบตาเดียว กริชเลมแรกก็แทงเขาไปในทรวงอกของชงอี้จื่อดวยความเร็วที่
ไมอาจบรรยาย เมื่อมันแทงลงไป กริชเลมนี้ก็กลายเปนปราณมืดอีกครั้ง แลวแทรกซึม
เขาไปในรางกายอยางรวดเร็ว
ทันทีที่ปราณมืดเขาสูราง ชงอี้จื่อกรีดรองเจ็บปวดเหลือแสนออกมา เลือดเนื้อทั่วราง
ของเขาคลายถูกกัดกรอนในชั่วขณะ มันแหงเหี่ยวทันที ถาแคแหงเหี่ยวอยางเดียว
ก็แลวไปเถอะ แตหลังจากแหงเหี่ยว เลือดและเนื้อเหลานี้กลับ…ละลาย!!
ละลายกลายเปนเลือดสีดำหยดแลวหยดเลา ขณะที่ชงอี้จื่อถอยหลัง มันก็ไหลหลั่ง
ออกมาจากรางของเขาไมหยุด พรอมกับลองลอยไปทั่วอวกาศ สิ่งที่ปรากฏอยูใน
สายตาของหวังเปาเลอจึงไมใชชงอี้จื่ออยางกอนหนานี้แลว แตเปน…โครงกระดูก!
ภาพนี้ทั้งเซี่ยไหหยางและเฉินหานที่มองดูจากที่ไกลๆ ตางก็รูสึกชาหนังศีรษะ
หายใจหอบถี ่ จิ ต ใจเกิ ด คลื ่ น ยั ก ษ ม หึ ม าซั ด สาดเพราะคำสาปนี ้ ข องหวั ง เป า เล อ
โหดรายเกินไป เหี้ยมถึงขีดสุด อีกทั้งอานุภาพก็ยังทำใหคนใจสั่นสะเทือนดวยเชนกัน
ควรรูวาชงอี้จื่อนั้นเปนดารานิรันดรชั้นปลาย อีกทั้งยังเปนเซียนเตาลำดับสอง
แหงเตาเการัฐ เขาไมเพียงแตมีพลังฝกปรืออยูระดับชั้นสูงสุด แตกายเนื้อของเขาก็อยู
ระดับแบบเดียวกันดวย ดังนั้นแมจะบาดเจ็บสาหัสจากการตอ สูกั บหวังเป าเล อ
กอนหนานี้ แตก็บาดเจ็บที่รางเยอะเทานั้นเอง
 แต ต อนนี ้ … นี ่ ไ ม ใ ช อ าการบาดเจ็ บ แล ว นี ่ ม ั น ไม ม ี เ ลื อ ดไม ม ี เ นื ้ อ เลยสั ก นิ ด
เมื่อเทียบไดเชนนี้ ทุกคนตางสัมผัสไดถึงความนากลัวของคำสาปของหวังเปาเลอ!
นั่นคือความรายกาจแบบที่ไมสนใจความแข็งแกรงของกายเนื้อ แตใชแรงอาฆาต
กับพลังชีวิตของตนเพื่อสังหาร!
เห็นไดชัดวาคำสาปวิญญาณเพลิงของหวังเปาเลอยังไมจบสิ้น ถึงแมเสียงกรีดรอง
ของชงอี้จื่อจะหยุดลงพรอมกับเลือดเนื้อที่สลายหายไป แตกริชเลมที่สองกลับพุง
เขามาใกลอยางรวดเร็วแลวแทงลงทันทีโดยไมใหโอกาสเขาไดตอตานหรือหลบหลีก
เลยสักนิดเดียว!
ขณะที่แทงลงมา กริชเลมนี้ก็กลายเปนปราณมื ดเชนเดียวกัน ชั่วขณะที่ มั น
แพรกระจายไปยังกระดูกทั่วรางของชงอี้จื่อ ก็ทำใหโครงกระดูกกลายเปนสีดำสนิท
ในชั่วพริบตา จากนั้น…จากนั้นก็ละลาย!
ความเจ็บปวดที่เกิดจากกระดูกละลายทำใหดวงวิญญาณเทพของชงอี้จื่อเกิด
ผันผวนรุนแรง ถาหากตอนนี้เปดสัมผัสสวรรคแลวเขาไปสัมผัสวิญญาณเทพของเขา
ละก็ จะไดยินเสียงกรีดรองคำรามแบบที่บรรยายไมได
กระบวนการนี้กลาวไปแลวคลายจะยาว แตความจริงลวนเกิดขึ้นในชั่วพริบตา
ชั่วขณะตอมา…ลำตัวของชงอี้จื่อก็สลายหายไปโดยสิ้นเชิง สิ่งที่เหลืออยูในอวกาศ
มีเพียงวิญญาณเทพเทานั้น
กายเนื้อถูกทำลาย วิญญาณเทพจึงไมมีที่อยูอาศัย ชางนาเวทนาอยางยิ่ง แตคำสาป…
ยังคงดำเนินตอไป กริชเลมที่สามพาปราณมืดไรที่สิ้นสุดแทงตรงไปยังวิญญาณเทพ
ของชงอี้จื่อทันทีทามกลางเสียงรองคำรามของหัวกะโหลกนับไมถวน!
 โชคดีที่ชงอี้จื่อเองก็ไมธรรมดาสามัญ ขณะที่วิกฤตถึงแกชีวิตระเบิดออกมา
อยางรุนแรง วิญญาณเทพของเขากลับไมเกรงกลัววาตนจะแตกสลาย มันแบงตัวเปน
สิบกวาสวนพรอมกับเกิดเสียงดังลั่น หลบหลีกกริชเลมที่สามไดพรอมกับพลิกตัว
อยางรวดเร็ว แลวหลอมรวมเขาไปในดารานิรันดรที่สั่นไหวริบหรี่อยูดานนอก
ขณะที่ผสานเขาดวยกัน ประกายแสงของดารานิรันดรก็สวางวาบ ราวกับจะหายไป
จากที่เดิม แตกริชเลมที่สามจากคำสาปวิญญาณเพลิงยังคงไลตามมา มันแทงลงไป
พรอมเสียงหวีดหวิวขณะที่ดารานิรันดรดวงนี้กำลังจะเคลื่อนตัวจากจร
การแทงครั้งนี้ทำใหการเคลื่อนที่ของดารานิรันดรถูกขัดขวางทันที ทั้งดารานิรันดร
ดวงนี้ก็ไมอาจสกัดกั้นไมใหกริชแทงเขามาไดเลย ดูจากตาเปลาก็จะเห็นวาทั่วทั้ง
ดารานิรันดรไดกลายเปนสีดำอยางรวดเร็ว ราวกับกอตัวเปนกริชจำนวนนับไมถวน
แลวพุงตรงไปยังวิญญาณเทพของชงอี้จื่อที่หลบซอนอยูขางใน
วิกฤตชีวิตระเบิดออกมาทันที วิญญาณเทพของชงอี้จื่อสั่นสะทาน ดวงตาฉายแวว
สิ้นหวังบาคลั่ง ไมวาอยางไรเขาก็คิดไมถึงวาหวังเปาเลอจะแข็งแกรงขนาดนี้
ไม เ พี ย งมี ก ฎเกณฑ อ ั น ทรงพลั ง กฎกระบวนเวททรงพลั ง กายเนื ้ อ ทรงพลั ง
พลังเทพทรงพลัง แมแตคำสาป…ก็ยังนาสะพรึง ในที่สุดเขาในตอนนี้ก็เขาใจแลววา
วิชาคำสาปในเคล็ดวิชาลับเกาเตาของสำนักมีอันดับสูง แตทำไมจึงไมเปนที่รูจักใน
จักรพิภพเตาไมรูสิ้น
เพราะวาเหนือคำสาปของเตาเการัฐของพวกเขา ยังมีคำสาปที่ทรงพลังยิ่งกวาอยู
นั่นก็คือ…วิชาของกลุมอัคคี!
บางทีอาจเปนเพราะปรมาจารยแหงไฟไมไดลงมือมานาน หรืออาจเปนเพราะ
เผาอัคคีแทบจะไมออกจากดาราจักรไฟ ดังนั้นถึงแมชงอี้จื่อจะรูจักคำสาปของเผาอัคคี
แตกลับไมไดสนใจนัก แตวันนี้…เขาตองแลกมาซึ่งความเจ็บปวดทรมานเพื่อรับรูวา
อะไรที่เรียกวาคำสาป!
 “ขาไมอยากตาย”
“ขาตายไมได” วิญญาณเทพของชงอี้จื่อแทบจะเปนบาไปแลว ภายในดารานิรันดร
ของเขา เขาเห็นวากริชสีดำนับไมถวนกำลังจะปกคลุมตนเอง อีกทั้งเขายังสัมผัสไดวา
คำสาปนี้… สามารถทำลายทุกสิ่งทุ กอย างของเขาได ทันทีที่มันแทงลงมา ตอให
ในอนาคตสำนักจะชุบชีวิตเขาไดก็ไมมีประโยชนอะไรแลว
เพราะคำสาป…จะสถิ ต ตลอดไปทุ ก ภพทุ ก ชาติ มั น ไม ไ ด ต ิ ด ตรึ ง อยู ท ี ่ ต ั ว เขา
แตประทับตราอยูที่ชะตาชีวิตของเขา เวนเสียแตวา…จะสามารถหักลางคำสาป
จากที่นี่ได ไมอยางนั้นก็ไมมีวิธีอื่นแลว!
“หวังเปาเลอ!!” ในชวงเวลาแหงความเปนความตายนี้ วิญญาณเทพของชงอี้จื่อ
รองคำราม ขณะที่แววตาบาคลั่งจนถึงขีดสุด เขาก็คลายจะตัดสินใจบางอยางได
วิญญาณเทพของเขาหดเล็ก แลวกลายเปนรูปรางมวนกระดาษทันที
ภาพนี้หวังเปาเลอเคยเห็นเปนครั้งแรก แตชั่วครูเดียวเขาก็นึกไดวาเคยเห็นขอมูล
บางอยางในตำราตอนที่ตนอยูในดาราจักรไฟ
“เคล็ดวิชาวิญญาณเทพหรือ” ดวงตาของหวังเปาเลอหดเกร็ง เขานึกออกแลว
ในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นมีเคล็ดวิชาลับอยางหนึ่งอยู เคล็ดวิชานี้มีเพียงตอนอยูในสภาวะ
วิญญาณเทพเทานั้นที่จะใชออกมาได และเคล็ดวิชาวิญญาณเทพแตละอยางก็เต็ม
ไปดวยพลังแปลกพิสดาร
ตอนนี้สิ่งที่ปรากฏอยูบนรางของชงอี้จื่อก็คือ เคล็ดวิชาวิญญาณเทพ
ทามกลางการระมัดระวังของหวังเปาเลอ ดวงวิญญาณเทพของชงอี้จื่อกลายเปน
มวนกระดาษ ประกายแสงสองสวาง จากนั้นมันก็คลี่ออกมาคลายกับไดกลายเปน
มวนกระดาษจริงๆ
เมื่อมันแผกางออกก็เผยใหเห็นภาพที่อยูในมวนกระดาษ
 ในภาพนั้นคือแผนที่จักรวาล ขณะที่ดวงดาวนับไมถวนสองประกายเจิดจรัส
ที่ตรงนั้นก็มีคนผูหนึ่งยืนอยู คนผูนี้สวมชุดยาวสีเทา คลายกำลังชมจักรวาล ดังนั้น
เขาจึงเหมือนกับหันหลังใหโลกภายนอก
ถึงจะหันหลัง แตเมื่อมวนกระดาษแผออกและเผยใหเห็นภาพวาดนี้ พลังสยบยั้ง
ที่ไมอาจบรรยายไดก็ระเบิดออกมาจากภายในมวนกระดาษทันที!
สยบฝุนผงทั้งสองดาน สยบกฎเวททั้งหมดในสี่ทาง สยบกฎเกณฑไรที่สิ้นสุด
ทั้งแปดทิศ สยบสรรพชีวิต สยบจักรวาล!
“หวังเปาเลอ แมวาขาจะตองสูดวยวิญญาณเทพครึ่งหนึ่งแลวแตกสลาย ก็จะตอง
บดขยี้เจาใหได!” ภายในมวนภาพ มีเสียงดวงจิตเทพของวิญญาณเทพชงอี้จื่อที่บาคลั่ง
ดังออกมา
พวกเซี่ยไหหยางกระอักเลือดกันหมด รางกายถูกพลังสยบยั้งกดเอาไวบนพื้น
เรือรบทันที เฉินหานก็เชนเดียวกัน ดารานิรันดรคนอื่นๆ ก็เชนเดียวกัน
แมแตเรือรบก็ยัง บิดเบี้ยว สูญ เสี ย พลั ง วิ ญ ญาณไปทั ้ ง หมดแล วร วงตกลงไป
ดานลาง นี่เปนเพราะพวกเขาอยูหางไปไกล ดังนั้นจึงไดรับผลกระทบไมมาก สวนทาง
หวังเปาเลอที่ตองรับแรงพุงโจมตีเปนคนแรก ทั้งรางของเขาเกิดเสียงดังกึกกอง
รางกายคลายจะระเบิดแลวพังทลายเพราะแรงสยบในครั้งนี้ แตกลับไมถูกแรงนี้
สยบไวไดอยางสมบูรณ
เพราะในแผนที่ดวงดาวของเขามีกึ่งดาวเคราะหเตาเกาดวง และมีดาวเคราะห
เตานิรันดรอีกหนึ่งดวง!
อัตตาของดาวเคราะหเตาจะยอมจำนนไดอยางไร!
 พริบตาตอมา แมวากึ่งเตาเกาดวงจะริบหรี่ แตเตานิรันดรกลับมีแสงสีดำมโหฬาร
ราวกั บ มี ห ลุ ม ดำส อ งอยู  แม ห วั ง เป า เล อ จะตั ว สั ่ น เทิ ้ ม แต เ ขาก็ เ งยหน า ขึ ้ น ช า ๆ
จองเขม็งไปยังมวนภาพที่คลี่ออก!
“เงาแหงจักรพรรดิสวรรคหรือ”
พลังสยบยั้งเชนนี้ ความนาสะพรึงเชนนี้ มันเกินกวาผูเยี่ยมยุทธในจักรพิภพ
ทั้งหมดที่หวังเปาเลอเคยเห็นมาแลว มีเพียง…ระดับจักรวาลที่อยูบนจักรพิภพเทานั้น
ถึงจะมีอานุภาพเชนนี้!
และในชั่วขณะที่หวังเปาเลอมองไป เงารางที่หันหลังใหกับโลกภายนอกขางใน
มวนภาพนั้นก็หันหนามาชาๆ ราวกับอยากจะหันมามองหวังเปาเลอ
ขณะที่หันหนามา พลังสยบยั้งก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง อวกาศทั้งสี่ดานก็เริ่มพังทลายเปน
วงกวางทามกลางเสียงดังสนั่น!
“นาสนใจ ตลอดมาลวนเปนขาที่ใชวิธีการแบบนี้มาบดขยี้คนอื่น นี่เปนครั้งแรก
ที่ไดเห็นวามีคนจะมาบดขยี้ขา เชนนั้นมาดูซิวาจักรพรรดิสวรรคของเจาแข็งแกรง
หรือเปนพอตาของขาที่แข็งแกรงกันแน!” ถึงแมรางกายของหวังเปาเลอจะสั่นระรัว
แตดวงตากลับสองสวางเปนที่สุด ขณะที่เอยพูด เขาก็พึมพำเงียบๆ อยูในใจถึง…
บทสวดแหงเตา!
“ตื่นเถิด…
ผูถูกจองจำในเตาสวรรค สรรพชีวิตยอมตองเผชิญภัยพิบัตินับไมถวนเปนสรณะ…
เพียงคิดเทานั้นก็จะปลดปลอยเจาจากคุกจองจำอันล้ำลึกนี้ได…
จงนอมตนสูเสนทางแหงเตาเสีย!!”
 บทที่ 1121 กลาหันหรือเปลา
แทบจะในพริบตาที่หวังเปาเลอพึมพำบทสวดแหงเตาที่กนบึ้งหัวใจ เงาหลัง
ในภาพวาดของชงอี้จื่อที่เปนมวนกระดาษก็หันหนามาครึ่งราง เมื่อมองไปก็จะเห็น
หนาดานขางขนาดเล็ก
นั้นคือชายวัยกลางคนผูหนึ่ง สันจมูกโดง คิ้วยาว แมแตพวกเซี่ยไหหยางที่อยู
ไกลๆ เพียงกวาดตามองก็พากันกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ใจสั่นจนแทบจะพังทลาย
ลงมา
สวนชายวัยกลางคนในมวนกระดาษผูนี้ ประกายแสงในดวงตาดานขางของเขา
ราวกับมีพลังสะเทือนฟาสะเทือนดิน ทำใหขณะนี้อวกาศดานนอกมวนภาพเกิดเสียง
ดังสะเทือนเลื่อนลั่นไมหยุด
พรอมกันนั้น ตอนนี้เองพลังกดดันสยบที่ทรงพลังยิ่งกวาก็ระเบิดออกมาอยาง
รุนแรงเหลือล้ำ ถึงแมพลังนี้จะมองไมเห็นดวยตาเปลา แตคลายจะเปนระลอกคลื่น
ไรรูป เมื่อมันแผกระจาย อวกาศที่เดิมทรุดลงอยูแลวกลับพังทลายอยางสมบูรณ!
อวกาศเสมือนกระจกที่แตกเปนเสี่ยงๆ กลายเปนเศษเล็กเศษนอยนับไมถวน
กระเด็นวอน ทามกลางเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น เรือรบที่พวกเซี่ยไหหยางอยูก็พังทลาย
ในพริบตา โชคดีที่พวกเขาถอยออกมาเรื่อยๆ ตอนที่หวังเปาเลอกับชงอี้จื่อประมือกัน
ดังนั้นเมื่อเรือรบถูกทำลายตอนนี้ ถึงแมพวกเขาจะกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง แตก็ยัง
นับวาพอจะทรงตัวใหมั่นได ขณะเดียวกันก็ใชเคล็ดวิชาลับของแตละคนโจมตีออกมา
เพื่อสงรางของตนใหถอยหลังอยางรวดเร็ว
กระทั ่ ง ถอยไปยั ง บริ เ วณที ่ ห  า งไกลอย า งยิ ่ ง แล ว จึ ง หยุ ด ลง ทั ้ ง ประหลาดใจ
และสับสน สีหนาเต็มไปดวยความหวาดหวั่น
 สำหรั บ หวั ง เป า เล อ …เพราะเขาอยู ใ กล ก ั บ ม ว นกระดาษมากเกิ น ไป ดั ง นั้ น
ผลกระทบที่ไดรับยอมมีมากที่สุด เมื่อพลังกดดันสยบกลายเปนคลื่นไรรูปพุงเขามา
ทั่วรางของหวังเปาเลอก็สั่นสะเทือนรุนแรง ถึงแมแสงดำของดาวเคราะหเตาดานหลัง
จะสองวูบวาบคล ายกำลัง ตอ ต าน ถึ ง แม กายเนื ้ อ ของเขาจะทนรั บได เพราะเป น
กระดานไมดำ แตสุดทายวิญญาณเทพของเขาก็ยากจะตอตานพลังกดดันที่มาจาก
ผูฝกตนระดับจักรวาล
ถึงแม…นี่จะเปนภาพฉายของระดับจักรวาลก็ตาม แตสำหรับหวังเปาเลอแลว
มันยังยิ่งใหญราวสรวงสวรรค!
และพลังของบทสวดแหงเตาก็ไมอาจใชออกมาไดในทันที มีความลาชาเล็กนอย
ถึงจะลาชาอยูไมนาน แตก็ยังเปนบททดสอบที่รุนแรงสำหรับหวังเปาเลออยูดี
ถึงขั้นที่อาจกลาวไดวาพลังเทพเชนที่ชงอี้จื่อใชออกมาไดนั้น เหนือยิ่งกวาระดับ
ขั้นดารานิรันดรไ ปแลว ตอใหเปนผู เยี่ ย มยุ ท ธ ระดั บจั กรพิ ภพก็ เกรงว าจะไดรับ
ผลกระทบดวย แคคิดก็รูแลววาการใชเคล็ดวิชานี้ออกมา จะตองแลกดวยสิ่งที่ยากจะ
บรรยายของชงอี้จื่ออยางแนนอน!
อยางไรเสีย หากบอกวาเคล็ดวิชานี้สามารถบดขยี้สังหารดารานิรันดรทั้งหมดได
ก็ไมเกินจริงเลยสักนิด
แต…ในแงนี้ไมนับรวมหวังเปาเลอ หวังเปาเลอในตอนนี้ถึงแมจะตัวสั่นระริก
ถึงแมแผนที่ดวงดาวกำลังจะแตกเปนเสี่ยงๆ ถึงแมวิญญาณเทพดูคลายจะพังทลายได
ทุกเมื่อทามกลางคลื่นโหมกระหน่ำ แตในดวงตาของเขากลับเผยจิตวิญญาณการตอสู
อันนาตะลึงออกมา
ถึงแมเคล็ดวิชาที่ชอี้จื่อใชออกมาเปนครั้งสุดทายนี้จะเกินกวาที่หวังเปาเลอ
จินตนาการเอาไว แตเคล็ดวิชาลับของเขามีอยูมากมาย นอกจากบทสวดแหงเตาแลว
เขายังมี…การระลึกอดีตชาติที่ดาวเคราะหชะตาอยู และไดเรียนรู…วิถีแทจริง!
 “จันทรขางแรม!” แทบจะในพริบตาที่แผนหลังในมวนภาพวาดหันมาครึ่งเล็กๆ
และระเบิดพลังสยบยั้งมหาศาลออกมานั้น หวังเปาเลอก็คำรามเสียงแหบแหง
สองมือยกขึ้นผนึกมุทราแลวชี้ไปยังมวนกระดาษ…ในทันใด!
ภายใตนิ้วที่ชี้ไปนี้ อวกาศที่แตกสลายทั้งสี่ทิศก็สั่นสะเทือนเลื่อนลั่นกะทันหัน
พลังแปลกประหลาดสายหนึ่งราวกับเขามาบรรจบกับกฎเกณฑอันไรที่สิ้นสุดของ
หวงจักรวาล และชักนำ…กฎแหงกาลเวลา
กาลเวลามาสถิต!
ทวนกระแส…ยี่สิบอึดใจ!!
ถาหากเปลี่ยนเปนระดับจักรวาลที่แทจริงละก็ ตอใหหวังเปาเลอจะมีกฎกาลเวลา
จันทรขางแรมก็เกรงวาคงยากจะสงผลใดๆ ตอระดับจักรวาลแน แคสายตาและ
ลมหายใจเดียวของอีกฝายก็พอจะทำใหกระบวนเวทของเขาพังทลาย รางและจิต
บุบสลายแลว
แตตอนนี้เปนเพียงภาพฉายเทานั้น…แมวาเขายังไปไมถึงระดับที่จะใชทวนกระแส
ยี่สิบลมหายใจของเคล็ดวิชาจันทรขางแรมออกมาได ทั ้งหมด แต…ก็ยังสามารถ
ทวนกระแสสามถึงหาลมหายใจไดอยู
ดังนั้นขณะที่เคล็ดวิชาจันทรขางแรมถูกใชออกมา อวกาศที่พังทลายจนแตกเปน
เสี่ยงๆ รอบดานก็วกกลับในพริบตา ราวกับสมานบาดแผล เลือดที่พวกเซี่ยไหหยาง
ที่อยูไกลๆ กระอักออกมาไหลกลับเขาไปในปาก รางกายเคลื่อนไหวอยางไมอาจ
ควบคุมได
เรื่องเหลานี้ยังไมนับเปนอะไร แตสิ่งที่ทำใหตกตะลึงอยางแทจริงคือการโจมตี
สยบที ่ จ ู  โ จมมาหาหวั ง เป า เล อ จนทำให ว ิ ญ ญาณเทพของเขาเกื อ บจะแตกสลาย
ตอนนี้มันดันไหลกลับจากดานหนาของเขาเขาสูภายในมวนภาพวาดที่คลี่ออกมาทันที
เงารางที่หันมาครึ่งหนึ่งจึงหันกลับไปอยางรวดเร็ว
เพียงแต…จันทรขางแรมของหวังเปาเลอก็ทำไดเพียงเทานั้น สามารถสงผลตอ
อวกาศโดยรอบได สามารถส ง ผลต อ ทุ ก คนทั ่ ว ทั ้ ง แปดทิ ศ ได สามารถส ง ผลต อ
กฎเกณฑ กฎเวท และพลั ง สยบยั ้ ง ได แต ก ลั บ …ไม อ าจส ง ผลต อ เงาร า งใน
มวนภาพวาด!
ถึ ง อย า งไรเขาก็ เ ป น ดารานิ ร ั น ดร แต เ งาร า งในภาพกลั บ เป น ภาพฉายจาก
ระดับจักรวาล แตถึงจะเปนเชนนี้ ถาหากมีผูเยี่ยมยุทธอาวุโสมาอยูที่นี่แลวมองเห็น
ภาพตรงหนาดวยตาตนเอง ในใจก็จะตองกูรองลั่นดวยความหวาดผวาจนหนาถอดสี
เพราะ…ทั่วทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้น มันแทบจะเปนเรื่องที่ไมเคยเกิดขึ้นมากอนที่
ดารานิรันดรจะสามารถสั่นคลอนภาพฉายของระดับจักรวาลได หากวาสั่นคลอนได
เพียงเล็กนอยก็นับเปนปาฏิหาริยแลว!
นี่ไมอาจแสดงถึงความแข็งแกรงของหวังเปาเลอได แตกลับแสดงถึง…เคล็ดวิชาที่
หวัง เปาเลอใช ในดานระดับชั้น วิ ชานี ้ เหนื อกว า…เหนื อกวาพลัง เทพของระดับ
จักรวาลเสียอีก!
เรื่องนี้ถาหากคิดอยางดีแลวจะตองรูสึกหวาดกลัวอยางแนนอน!
ตอนนี้ ขณะที่เกิดเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น ถึงแมเงารางดานในมวนภาพวาดจะ
ไมไดรับผลกระทบ แตก็สงเสียงอุทานออกมาแลวหันกายอยางรวดเร็วราวกับตองการ
จะมองมายังหวังเปาเลออยางแทจริง
แต…ยังชาไปในเรื่องของเวลา ถึงแมจันทรขางแรมของหวังเปาเลอจะทำให
เวลาไหลทวนกระแส ทวาไมไดสงผลตอทั่วทั้งจักรวาล สงผลเพียงแคในอวกาศผืนนี้
เทานั้น ดังนั้น…การไหลของเวลาที่อยูนอกบริเวณนี้ยังคงเปนปกติ
 ดังนั้น…ชั่วขณะที่เงารางในมวนภาพวาดกำลังจะหันหนามาเต็มๆ…พลังของ
บทสวดแหงเตาก็ปะทุออกมาหลังจากลาชาไปทันที!
กลิ ่ น อายที ่ ไ ม ไ ด เ ป น ของอวกาศผื น นี ้ แ ละไม ไ ด เ ป น ของจั ก รวาลแห ง นี้
คล า ยออกมาจากนอกอวกาศอั น ไกลโพ น ในชั ่ ว พริ บ ตา ขณะที ่ มั น มาเยื อ น…
ก็เหมือนกับเทพสวรรคที่กำลังหลับใหล ตอนนี้เอง…มันพลันลืมตาขึ้นที่ดานนอก
อวกาศ มองไปยังจักรพิภพเตาไมรู สิ้น มองไปยังทางออกของดาวเคราะห ช ะตา
มองไปยังสนามรบแหงนี้ มองไปยัง…ชงอี้จื่อในรางมวนกระดาษ จนกระทั่งมองเห็น
เงารางดานในมวนภาพวาดที่พยายามหันหนามา!
อวกาศสะเทือนเลื่อนลั่น สั่นไหวไปทั่วทุกสารทิศ ทั้งสนามรบราวกับถูกแชแข็งใน
ชั ่ ว ขณะนี ้เ อง พวกเซี ่ ย ไห ห ยางยิ่ ง สู ญ เสีย สติ ส ัม ปชั ญ ญะไป ส ว นเงาร า งด านใน
มวนภาพวาดก็หยุดชะงักกะทันหัน!
เขากลับไมกลาหันหนาตออีกแลว!
ราวกับตกตะลึง ราวกับถูกติดตรึงไว ราวกับเกิดวิกฤตถึงชีวิตรายแรงขึ้นมา
ทำใหเงารางนี้มีอาการสั่นไหวและมีสัญชาตญาณบอกวาถาหากหันหนาตอไปจน
เสร็จสมบูรณก็จะเปนเวลาตายของตน!
ภาพนี้ทำใหความตื่นเตนของหวัง เป าเลอพุง สูงขึ ้นท ามกลางความประหม า
สายตาของเขาฉายแสงแปลกประหลาด จดจองไปยังเงารางในมวนภาพวาดราวกับอยู
ในสภาวะกลืนไมเขาคายไมออก
ไมนานหวังเปาเลอก็มองเห็นเงารางในมวนภาพวาดเงียบงันไปสองสามอึดใจแลว
คอยๆ หันรางที่หันมาครึ่งหนึ่งของตน…กลับไปชาๆ!!
“แบบนี้ก็ไดหรือ” หวังเปาเลอกะพริบตา มองเงารางในมวนภาพวาดกลายเปน
เงาแผนหลังอีกครั้ง มันไมไดหยุดแคนั้น แตกลับวิ่งไปยังที่ไกลๆ ในภาพวาด จนกระทั่ง
วิ่งไปถึงทายภาพวาดสุดทาย…แลวก็หายไป!
 “หนีไปแลวหรือ”
หวังเปาเลอชะงักงัน จากนั้นก็สังเกตเห็นวามวนกระดาษที่ไมมีภาพวาดอยูคลาย
ตองแบกรับแรงสะทอนกลับจนพังทลายอยางกะทันหัน กอนจะระเบิดเปนเสี่ยงๆ
ในทันที ยิ่งกวานั้นคือมีเสียงกรีดรองนาเวทนาจากวิญญาณเทพที่ดังขึ้นมาพรอม
การพังทลายนี้ดวย
จากนั้น หวังเปาเลอก็มองเห็น…วิญญาณเทพของชงอี้จื่อ!
ดวงวิญญาณเทพในตอนนี้เล็กกวากอนหนานี้ถึงเกาเทา ออนแอเปราะบางถึงขีดสุด
เมื่อมันปรากฏตัว แมไมอาจคงสติไวไดจนเปนลมไปทามกลางเสียงกรีดรองแลวถูก
มือขวาของหวังเปาเลอยกจับเอาไวทันที กอนจะบีบอยูในมือโดยตรง
หลังจากโยนมันลงไปในกระเปาคลังเก็บแลว หนาอกของหวังเปาเลอก็กระเพื่อม
ขึ้นลง สัมผัสไดวาตอนนี้กลิ่นอายที่มาจากบทสวดแหงเตาไดสลายหายไปอยางรวดเร็ว
และยั ง สั ม ผั ส ได ว  า การต อ สู  ค รั ้ ง นี ้ ไ ด ด ึ ง ดู ด กลิ ่ น อายที ่ อ ยู  ร อบด า นมาไม น  อ ย
ราวกับกำลังสังเกตการณที่นี่อยู เขากะพริบตาสองสามครั้งแลวหันกายประสานหมัด
คารวะอยางล้ำลึกไปยังอวกาศที่ไกลๆ ในทันที
“ขอบคุณทานพอตาอยางยิ่งขอรับ!”
เสียงของเขาดังกองไปทั่วทุกสารทิศ จนแพรไปถึงหูของพวกเซี่ยไหหยางที่ตอนนี้
คอยๆ กลับมามีสติทีละนอย ทำใหสีหนาของพวกเซี่ยไหหยางเปลี่ยนไปหลังจาก
ตกตะลึง
ยังไมทันที่ความหวาดกลัวในใจของพวกเขาจะเงียบสงบ หวังเปาเลอก็จัดระเบียบ
เสื้อผาของตนแลวลอบกลืนยารักษา จากนั้นจึงสวมทาทางสูงสงเชนเคย กอนจะ
หั น กายเดิ น ไปหาพวกเขา แค ส ามก า วก็ ม าถึ ง ด า นหน า ใกล ก ั บ พวกเซี ่ ย ไห ห ยาง
เฉินหาน และองครักษเตาดารานิรันดรเหลานั้น กมหนากวาดตามองพวกเขาแลวเอย
เสียงเรียบ
 “เรื่องพอตาของขา อยาไดแพรงพรายไปทั่ว ไปกันเถอะ กลับดาราจักรไฟกัน”
กลาวพลาง หวังเปาเลอก็นำมือไพลหลัง แลวเดินไปขางหนา
เซี่ยไหหยางและเฉินหานมองหนากันและกัน ลวนแตมองเห็นความตะลึงงันใน
สายตาของอีกฝาย พวกเขารีบตามไปโดยเร็ว สวนองครักษเตาที่อยูรอบๆ ตอนนี้ก็ยิ่ง
มีอาการแบบเดียวกัน สายตาที่พวกเขามองไปยังหวังเปาเลอดูหวาดกลัวเหลือคณา
จากนั้นก็พากันติดตามไปอยางรวดเร็ว
ขณะที่ตามไปนั้น เฉินหานก็หันหนาไปมองเซี่ยไหหยางที่ยังอยูในความตกตะลึง
ทันที กอนเรงรีบเอย
“เจาวา…ขาควรเรียกพอตาของทานพอวาอะไรดี”
 บทที่ 1122 เดือนแยกกำลังจะแตกดับ
เซี่ยไหหยางมึนงงเล็กนอย ครูหนึ่งจึงยังไมมีปฏิกิริยาตอบกลับ ดานเฉินหาน
ตอนนี้ก็ตกอยูในภวังคความคิด ขณะกำลังพิจารณาวาควรจะใชคำเรียกอยางไรดีและ
ทุกคนเริ่มจากไปไกลแลวนั้น อวกาศทั้งสี่ทิศของสนามรบแหงนีก้ ็มีกลิ่นอายหลายสาย
มาเยือนทันที
การตอสูระหวางหวังเปาเลอและชงอี้จื่อนั้น ถาหากรบเร็วจบเร็วคงจะไมดึงดูด
ความสนใจ แต ก ารต อ สู  ร ะหว า งพวกเขากิ น เวลายื ด เยื ้อ เล็ ก น อ ย ขณะเดี ย วกั น
กระบวนเวทเทพที ่ ใ ช อ อกมาในตอนท า ยก็ ย ั ง น า สะพรึ ง เกิ น ไป ดั ง นั ้ น จึ ง ดึ ง ดู ด
ความสนใจของผูเยี่ยมยุทธอาวุโสบางสวนไดเปนธรรมดา
แมวาการลงมือของชงอี้จื่อจะมีการแทรกแซงเหตุตนผลกรรมจากจื่อเยว แตก็ไมอาจ
สงผลตอเหตุที่เกิดทั้งหมด ดังนั้นตอนนี้เมื่อกลิ่นอายเหลานั้นตกลงมา รองรอยทั้งหมด
บนสนามรบจึงถูกกลิ่นอายที่มาถึงเหลานี้กวาดผานไปอยางรวดเร็ว
ระหวางพวกเขาไมไดมีบทสนทนาอะไรกัน มีเพียงความตื่นตะลึงของกันและกัน
และความหวาดกลัวเมื่อมองไปยังทิศทางที่หวังเปาเลอจากไป!
สิ่งที่พวกเขาหวาดกลัวคือทวนกระแสเวลาอันแปลกประหลาดของหวังเปาเลอ
ยิ่งกวานั้นคือ…ดวงจิตที่มาจากสวนลึกของจักรวาลราวกับไมไดเปนสวนหนึ่งของ
จักรพิภพเตาไมรูสิ้น!
นั่นเปนการมีอยูอันนาสะพรึงที่สามารถทำใหภาพฉายของระดับจักรวาลผูหนึ่ง
เงียบงันไปแลวไมกลาหันหนามา และการมีอยูเชนนี้…พวกเขาไดยินจากคำพูดของ
หวังเปาเลอแลว นั่นคือพอตาของเขา…
ดังนั้นหลังจากเงียบงันไป ถึงแมกลิ่นอายที่มาเยือนเหลานี้จะจากไปทีละคนๆ
แต เ รื ่ อ งเกี ่ ย วกั บ การต อ สู  ร ะหว า งหวั ง เป า เล อ และชงอี ้ จ ื ่ อ ก็ แ พร ก ระจายไป
อยางรวดเร็ว
 เปนเพราะความสะเทือนฟาสะเทือนดินของการตอสู ขาวจึงแพรกระจายอยาง
รวดเร็วมาก เพียงเวลาเจ็ดแปดวัน ขณะที่หวังเปาเลอและคณะยังอยูระหวางทางกลับ
ดาราจักรไฟ ภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย สำนักใหญและตระกูลระดับสูง
แทบจะทั้งหมดก็ทราบขาวนี้
ทันใดนั้น เสียงอุทานตกใจก็ดังขึ้นจากที่ตางๆ ในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย!
“เซียนเตาลำดับสองแหงเตาเการัฐ ชงอี้จื่อ พายแพใหหวังเปาเลอและถูกจับกุมหรือ!”
“หวังเปาเลอเลื่อนขั้นเปนดารานิรันดรหรือ!”
“ไดยินวาการตอสูครั้งนี้ยังมีภาพฉายของระดับจักรวาลและพลังนอกจักรพิภพดวย!”
ชื ่ อ เสี ย งของหวั ง เป า เล อ เดิ ม ก็ เ ป น เพราะได ร ั บ ดาวเคราะห เ ต า และเรื ่ อ งที่
ดาวเคราะหชะตา เขาจึงไดรับความสนใจจากขั้วอำนาจมากมายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
แหงเตาฝงซาย เมื่อไดรับความสนใจแบบในปจจุบันแลวยังมาเกิดเรื่องนี้ขึ้นอีก ดังนั้น
ไมนานชื่อเสียงของเขาก็ระบือไปทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายแลว
ขณะเดียวกัน คณะหวังเปาเลอยังอยูระหวางทางกลับดาราจักรไฟ เมื่อการตอสู
ของเขากับชงอี้จื่อถูกพูดตอไปเรื่อยๆ ชื่อเสียงเขาก็แพรหลายยิ่งขึ้นไปอีก ถึงขั้นที่
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์ไมรูสิ้นและจักรพิภพสำนักเสริมก็ยังรูเรื่องกันแลว แตยังมีอีกเรื่องที่
สะเทือนเลื่อนลั่นไปทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย!
ปรมาจารยแหงไฟนั่งอยูบนหลังของเทพวัว ไดเดินทางมาเยือนภายในประตูภูเขา
เตาเการัฐของสำนักอันดับหนึ่งแหงเตาฝงซายแลว!
ทันทีที่มาถึง ประโยคแรกที่เขาเอยก็คือ…
 “เตาเการัฐ กลามาลงมือกับศิษยของขา พวกเจา…รังแกกันมากเกินไปแลว!”
หลั ง จากเอ ย จบ เขาก็ ร ะเบิ ด พลั ง ฝ ก ปรื อ ทั ้ ง หมดออกมา ลงมื อ ไปยั ง ผู  อ าวุ โ ส
สองสามคนของเต า เก า รั ฐ ด ว ยท า ทางหยาบคายไร เ หตุ ผ ลและใช ว ิ ธ ี ก ารรุ น แรง
เอาแตใจทันที ใชกำลังของคนคนเดียว แตกลับสยบผูอาวุโสทั้งสี่คนของเตาเการัฐได!
ผูอาวุโสสี่คนนี้ลวนเปนผูเยี่ยมยุทธระดับจักรพิภพ แตดวยน้ำมือของปรมาจารย
แหง ไฟ ทั้ง สี่ตางบาดเจ็ บ พอรวมมื อกั น ก็ ย ั ง ไม ใ ช คู  ต  อ สู  ของปรมาจารย แ ห ง ไฟ
แคฝามือเดียวของทานเพลิงกัลปก็ทุบทำลายปายประตูภูเขาของเตาเการัฐแลว!
เรื่องนี้สะเทือนไปทั่วทั้งแปดทิศ จนกระทั่งในที่สุดบรรพบุรุษระดับจักรวาล
เพียงคนเดียวของเตาเการัฐที่กักตนมาตลอดปก็ปรากฏตัว ตองใชหนึ่งนิ้วชี้ลงไป
ถึงพอจะบีบใหปรมาจารยแหงไฟลาถอยได
แตขณะที่ถูกบีบใหถอย ปรมาจารยแหงไฟที่อยูบนฟาเหนือประตูภูเขาเตาเการัฐ
ก็มีเปลวเพลิงลุกโชนมหึมาไปทั่วราง พลังคำสาปปะทุออกมาในตอนนี้เอง แตกลับ
ไมไดมีความหวาดกลัวใดๆ เลย กลับกันยังคำรามดวยความบาคลั่งเล็กนอยออกมาอีก
“ผีเฒาเกาเตา เจาลองชนนิ้วใสขาอีกทีสิ!”
“คนอื่นกลัวเจา แตขาไม เจาชนนิ ้ วใส ข าอี กสิ เชื ่ อหรื อไม ว าข าจะสาปเจา
คำสาปของขาผูเฒาอัดอั้นเอาไวมาหลายพันปแลว เจาอยากจะลองหรือไม!”
เมื่อเผชิญหนากับความยโสโอหังของปรมาจารยแหงไฟ บรรบุรุษเตาเการัฐผูนั้น
ก็เงียบงัน แมวาในใจจะแชงดาไปทั่ว แตก็อับจนปญญาอยางยิ่ง…หากเปลี่ยนเปน
คนอื่น เมื่อเจอกับคนบาที่มีพลังสามารถตกตายไปพรอมกับตนไดเชนนี้ก็คงจะรูสึก
ปวดหัว
เปนเพราะคำสาปของปรมาจารยแหงไฟมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
จริงๆ หากบีบคั้นเขาหนักเกินไปจนตองใชคำสาปออกมา…เกรงวาจะเปนหายนะ
ที่ไมเคยมีมากอนของเตาเการัฐแนๆ
 ดังนั้น สุดทายแลว…บรรพบุรุษทานนี้ของเตาเการัฐก็ไมไดทำรายปรมาจารยแหง
ไฟเนื ่ อ งจากความหวาดหวั ่ น เพี ย งแต บ ี บ ให ล  า ถอยเท า นั ้ น ถึ ง อย า งไรการ
ระเบิดอารมณครั้งนี้ของปรมาจารยแหงไฟก็มีเหตุผลอยู เปนเพราะชงอี้จื่อจะลงมือ
สังหารศิษยของเขากอน ถึงแมตัวของชงอี้จื่อจะถูกหวังเปาเลอจับกุมไว แตในฐานะ
อาจารย ก็มีเหตุผลใหมาขอคำอธิบายเรื่องนี้
เรื่องนี้สั่นสะเทือนจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย ทำใหคนมากมายตางรูเรื่อง
พรอมกันนั้น พวกเขาตางก็สัมผัสไดถึงการเขาขางของปรมาจารยแหงไฟที่ มีอ ยู
แตในตำนาน จึงจำเปนตองตัดความคิดทุกประการที่เกี่ยวกับศิษยของเขาหวังเปาเลอ
ไปเสียครึ่งหนึ่ง ถึงอยางไรหากแตะตองหวังเปาเลอ ก็ตองเตรียมตัวเผชิญหนากับ
การแก แ ค น ของปรมาจารย แ ห ง ไฟที ่ บ  า คลั ่ ง และสามารถลากระดั บ จั ก รวาลให
พังพินาศไปพรอมกันได
ขณะเดียวกัน ทางฝง เตาเการั ฐทำไดเพี ย งอดกลั้ น จำตอ งละทิ ้งการไลตาม
วิญญาณเทพของเซียนเตาลำดับสองของตนกลั บมา ทำใหขอพิพาทสุ ดท ายของ
การตอสูระหวางหวังเปาเลอและชงอี้จื่อถูกระงับเอาไว
สวนปรมาจารยแหง ไฟ เมื่อเห็ น ด วยแล วก็ เก็ บพลั งกลั บ ไม ไ ด พั วพั น ต ออีก
หลังจากเบงอำนาจเรียบรอยก็จากไปทันที เพียงแต…บางทีปนี้คงเปนปที่มีเรื่องมาก
ของทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย เพราะหลังจากหวังเปาเลอสยบชงอี้จื่อและ
ปรมาจารยแหงไฟมาโวยวายอยูที่เตาเการัฐ ไมนานหลังจากนั้น…ก็เกิดเรื่องที่สามขึ้น
ความสะเทือนเลื่อนลั่นของเรื่องนี้เกินกวาการตอสูของหวังเปาเลอกับชงอี้จื่อ
และเกินกวาการโวยวายของปรมาจารยแหงไฟที่เตาเการัฐเสียอีก ถึงขั้นที่ไมไดเกิด
ระลอกคลื่นเพียงแคกับจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายเทานั้น แตยังสงผลไปยัง
ตระกูลไมรูสิ้นที่สูงสงที่สุด…ในจักรวาลแหงนี้ดวย!
เรื่องที่วานี้ก็คือ…เฉินชิงจื่อ คลายกำลังจะกลับมาจากสภาวะปดผนึกแลว!
 หลายปกอน จักรพรรดิสวรรคเดือนแยกแหงตระกูลไมรูสิ้นไดวางแผนตอตาน
เฉินชิงจื่อ ใชเตาหลอมแปดขามาเปนตาวงแหวน รวบรวมพลังดาราจักรนับแสน
มาเปนวงแหวนปราณใหญ แลวสยบเขาเอาไวขางใน ตองการจะสังหารเฉินชิงจื่อ
เรื่องนี้เกี่ยวพันกับความแคนของคนสองคน ขณะเดียวกันเบื้องหลังก็ยังมีการ
สนับสนุนจากราชวงศสวนหนึ่งของตระกูลไมรูสิ้น แตถึงแมจักรพรรดิสวรรคเดือนแยก
จะเตรียมตัวมานานมาก ทวาก็ยังคิดไมถึงวาเฉินชิงจื่อจะระเบิดพลังออกมาในยามที่
เสียเปรียบอยางที่สุด เขารวบรวมเตาสวรรคสำนักแหงความมืดและเปลี่ยนราง
จนหลุดพนจากวงแหวนปราณ ยังไมทันไดจากไป วงแหวนปราณก็ยอนกลับไปลอม
จักรพรรดิสวรรคเดือนแยกกับแมทัพทหารสวรรคจำนวนมากใตบัญชาเอาไวแทน
การตอสูเริ่มตนขึ้น ตั้งแตวันนั้นเปนตนมา ผูใตบังคับบัญชาของจักรพรรดิสวรรค
เดือนแยกจำนวนมากก็หายตัวไปจากความทรงจำของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดทีละคนๆ
นี่เปนสัญญาณวาพวกเขาถูกสำนักมืดทำลายแลว และเปนเพราะเหตุนี้ ทามกลาง
ความหวาดกลัวจึงทำใหตระกูลไมรูสิ้น และสำนักแตละแหงใหความสนใจสูงสุดกับ
ศึกเทพครั้งนี้ที่เกิดขึ้นยังบริเวณระหวางจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย และ
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์ไมรูสิ้น
แตในการพยากรณจากสำนักใหญเหลานั้น และตระกูลไมรูสิ้นตางก็บอกวา
ศึกครั้งนี้อาจจะตองใชเวลาอีกพักหนึ่งถึงจะจบ อีกทั้งถึงอยางไรจักรพรรดิสวรรค
เดือนแยกก็เปนถึงระดับจักรวาล แมวาจะเปนฝายเสียเปรียบ แตบางทีศึกครั้งนี้
ก็ไมแนวาอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงอื่นๆ ดังนั้นพวกเขาจึงมีเวลาพอใหเตรียมตัว
ตัดสิน และชั่งน้ำหนักวาควรจะทำอยางไร
แตหลังจากที่ปรมาจารยแหงไฟมาโวยวายยังเตาเการัฐ ภัยพิบัติก็เกิดขึ้นแลว
ภายในตระกูลไมรูสิ้น ตะเกียงเจาชะตาของจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกก็เริ่ม
ริบหรี่และมีวี่แววจะดับลง และในความทรงจำของผูคนมากมาย ภาพจำเกี่ยวกับ
จักรพรรดิสวรรคเดือนแยกก็เริ่มจะสลายหายไปแลว!
 ถึ ง แม จ ะไม ไ ด ห ายไปจนหมด แต ท ั ้ ง หมดนี ้ ก ็ พ อจะอธิ บ ายได แ ล ว ว า
จักรพรรดิสวรรคเดือนแยกนั้น…ตกอยู  ในสภาพที ่ใ กล จ ะแตกดั บ เมื ่ อเป นเชนนี้
แมตระกูลไมรูสิ้นจะยังเตรียมการไดไมเต็มที่ แมราชวงศหลายตระกูลจะยังมีเสียงคาน
และยังไมมีความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้อยางเปนอันหนึ่งอันเดียวกัน แตก็จำเปนตองรีบ
หาวิธีจัดการโดยเร็ว
ขณะเดียวกัน…สำนักและตระกูลระดับสูงทั้งหมดภายในจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
ก็มุงความสนใจไปที่ศึกระหวางเฉินชิงจื่อและเดือนแยก ไมเพียงเทานี้ ตระกูลและ
สำนักเหลานี้ก็ยังสงมหาศิษยของตนเคลื่อนพลไปยังขอบสนามรบพรอมกัน
เพราะว า …ทั น ที ท ี ่ จ ั ก รพรรดิ ส วรรค เ ดื อ นแยกแตกดั บ ด ว ยพลั ง ฝ ก ตนอั น
กวางใหญไพศาลตลอดชวงชีวิตของเขา จะทำใหหลังจากตายไป เขาก็จะระเบิ ด
เจตจำนงเตาและกฎเกณฑที่ยากจะจิน ตนาการออกมา แลวยังมีปราณวิ ญ ญาณ
ผันผวนที่นาสะพรึงอีก
และเรื่องเหลานี้…สำหรับผูฝกตนแลว ลวนเปนโอกาสและโชค ยิ่งพรสวรรค
ดีเทาไร ประโยชนที่จะไดรับก็ยิ่งมากเทานั้น!
ขณะเดี ย วกั น นอกจากจั ก รพรรดิ ส วรรค เ ดื อ นแยกแล ว เหล า แม ท ั พ สวรรค
ใตบังคับบัญชาของเขาเหลานั้นก็ยังเปนของบำรุงที่ยอดเยี่ยมอีกดวย ถึงแมตระกูล
ไมรูสิ้นจะไมยินดีกับเรื่องนี้ แตก็ไมสามารถทนตอความโลภของสำนักใหญและตระกูล
ทั้งหมดได
เมื่อเทียบกับสิ่งนี้แลว การตอสูระหวางหวังเปาเลอและชงอี้จื่อจึงไมสลักสำคัญ
อะไรเลย ไมมีใครพูดถึงมันอีกตอไป ความสนใจทั้งหมดลวนอยูที่…สมรภูมิศึกเทพของ
เฉินชิงจื่อและจักรพรรดิสวรรคเดือนแยก!
 บทที่ 1123 กลับ!
ขณะที่ศึกระหวางเฉินชิงจื่อและจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกดำเนินมาจนถึง
จุดสิ้นสุด และดึงดูดความสนใจจากทั่วทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้น หวังเปาเลอก็กลับมาถึง
ชายแดนของดาราจักรไฟโดยมีเซี่ยไหหยางและเฉินหานติดตามมาดวย
การเดินทางราบรื่นมาก ไมไดพบอันตรายใดๆ ขณะเดียวกันหวังเปาเลอก็ได
รู  เ รื ่ อ งภายในจั ก รพิ ภ พศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ แ ห ง เต า ฝ  ง ซ า ยที ่ เ กิ ด ขึ ้ น หลั ง จากนั ้ น ผ า นทาง
เซี่ยไหหยางและเฉินหานมาไมนอย
เขารูวาปรมาจารยแหงไฟอาจารยของตนไปยังเตาเการัฐ และตอสูกับผูอาวุโส
ทั ้ ง สี ่ ข องเต า เก า รั ฐ ก็ เ พราะตน ขณะที ่ อ าจารย ไ ปขอคำอธิ บ ายจากทางนั ้ น ก็ ไ ด
ชวยกำจัดขอพิพาทที่ตามมาใหกับตนดวย
เรื่องนี้ทำใหหวังเปาเลอซาบซึ้งมาก เขายอมรับอาจารยผูนี้โดยสมบูรณจากกนบึ้ง
ของหัวใจเลยทีเดียว
แลวยังมีเรื่องศึกระหวางเฉินชิงจื่อและเดือนแยกที่คลายจะมาถึงตอนจบซึ่ง
หวังเปาเลอก็รูเรื่องแลว ขณะที่มีความคิดมากมายเกิดขึ้นในหัวใจ เฉินหานก็บอกลา
กับหวังเปาเลอที่ชายขอบของดาราจักรไฟ
เฉินหานไมอยากจากไปสุดหัวใจ แตระหวางทางสำนักเตาเจ็ดวิญญาณของเขาได
ออกคำสั่งสำนักหลายฉบับมาใหอยางตอเนื่อง บอกใหเขารีบกลับไปทันที ดังนั้น
หลั ง จากที ่ ห วั ง เป า เล อ มาถึ ง พรมแดนของดาราจั ก รไฟแล ว เฉิ น หานจึ ง กอดขา
หวังเปาเลอเอาไวแนน สีหนามีแตความไมยินยอม พรอมตะโกนเสียงดัง
“ทานพอ ขาจำเปนตองกลับสำนัก ชวงที่ขาไมอยูขางกายทาน ทานพอตองรักษา
ตัวใหดีนะขอรับ หามลืมขาเด็ดขาด ยังมีเซี่ยไหหยางผูนี้ แคดูก็รูแลววาไมใชคนดี
ทานพอตองระมัดระวังนะขอรับ!”
 “แลวก็ ตอไปถาทานพอเจอทานตาขา ใหทักทายเขาแทนขาดวย เมื่อพลังฝกตน
ของขาแข็งแกรงขึ้นอีกหนอยแลวจะไปเปนองครักษเตาใหทานและรักษาความสงบให
ทานตาดวยตัวเองขอรับ!” เมื่อเฉินหานเอยจบ เขาก็ไมหันไปมองหนาดำมืดของ
เซี่ยไหหยาง แตถอยหลังไปสองสามกาวกอนคุกเขาโขกหัวคำนับเต็มพิธีการใหกับ
หวังเปาเลอ จากนั้นจึงคอยๆ จากไปไกลดวยทาทีอาลัยอาวรณทามกลางสายตา
รักใครของหวังเปาเลอ
“อาจารยอา เฉินหานผูนี้มีจิตใจไมซื่อ เจาเลหหลายเหลี่ยม เปนถึงมหาศิษยแต
กลับไมสนใจหนาตาของตนเชนนี้…คนแบบนี้ ถาไมใชเคารพรักอาจารยอาดุจฟาดิน
และเห็นเปนสิ่งสำคัญที่สุดจริงๆ ก็คง…เปนคนรายกาจที่ตอหนาบอกรักลับหลังเอา
มีดแทงนะขอรับ!” เมื่อเซี่ยไหหยางเห็นเฉินหานจากไป ในใจก็แคนเสียงออกมาแลว
เอยเสียงเบากับหวังเปาเลอ
เขารูวาเฉินหานมองเขาอยางขัดหูขัดตา เชนเดียวกัน เขาก็ขัดหูขัดตาเฉินหานดวย
ที่กนบึ้งจิตใจของเซี่ยไหหยาง คนที่เปนภัยคุกคามตอสถานะในใจอาจารยอาของเขา
ลวนแตเปนศัตรูทั้งสิ้น โดยเฉพาะเมื่อศึกระหวางเฉินชิงจื่อและจักรพรรดิสวรรค
เดือนแยกใกลจะจบลง มันทำใหเซี่ยไหหยางเอาใจใสหวังเปาเลออยางยิ่ง!
หวังเปาเลอกระแอมไอ มองไปยังทิศที่เฉินหานจากไป เขาก็ทอดถอนใจเชนกัน
สำหรับลูกชายที่ไดมาอยางงายดายเชนนี้ ในชวงนี้เขารูสึกคุนเคยดวยแลว ตอนนี้
เมื่ออีกฝายจากไป จึงไมมีใครมาเรียกขานเขาวาทานพออีก ดังนั้นจึงรูสึกปรับตัว
ไมคอยไดเล็กนอย
“เมื่อลูกเติบใหญ สุดทายก็จะบินจากไปเอง” หวังเปาเลอทอดถอนใจพลาง
ลูบคางที่ไรเครา แลวหันไปมองเซี่ยไหหยาง เอยบางอยางปลอบใจเขา กอนจะกาว
อาดๆ พาทุกคนเขาไปยังดาราจักรไฟ
 อุณหภูมิรอนระอุแผกระจายและอวกาศที่คุนเคย ทั้งหมดนี้ทำใหหวังเปาเลอ
มึนงงเล็กนอย เห็นอยูชัดๆ วาตั้งแตจากไปจนกระทั่งกลับมาไมไดใชเวลานานนัก
แตในความรูสึกของเขากลับคลายวาวันเวลาผานไปไมรูจบ
กอนที่จะจากไป เขาเปนดาวพระเคราะห เมื่อกลับมา ก็กลายเปนดารานิรันดรแลว!
กอนจากไป เขายังมึนๆ งงๆ เรื่องจักรพิภพไมรูสิ้น เมื่อกลับมา เขากลับเขาใจ
จักรพิภพไมรูสิ้นอยางถองแท
กอนจากไป เขาคิดวาตัวเขาก็คือตัวเขา เมื่อกลับมา เขากลับระลึกอดีตชาติ
ทั้งหมดไดและรูที่มาที่ไปของตนเอง
กลาวไดวาการเดินทางครั้งนี้ไดสงอิทธิพลและมีความหมายตอหวังเป า เล อ
มากมายเหลือเกิน จนทำใหตอนนี้เขาตกอยูในความมึนงง กระทั่งมาถึงดาวเอกเพลิง
หลังจากมองเห็นเทพวัวจากที่ไกลๆ เขาก็ฟนสติคืนมาอยางชาๆ กอนประสานหมัด
คำนับ
“คารวะผูอาวุโสเหยียนหลิง!”
เทพวั ว พ น ลมออกจากปาก ค อ ยๆ พยั ก หน า สายตากวาดมองหวั ง เป า เล อ
กอนสงเสียงหัวเราะออกมา
“เปลี่ยนไปมาก กลับมาแลวก็ดี”
หวังเปาเลอคลี่ยิ้ม กำลังจะกลาวบางอยาง แตเงารางรางหนึ่งก็แลนมาหาจาก
ภายในดาวเอกเพลิงอยางรวดเร็ว ยังไมทันไดเขามาใกล ก็มีเสียงดังมากอนแลว
“เจาสิบหกนอย เจากลับมาไดสักที ศิษยพี่คิดถึงจะตายแลว” ผูพูดก็คือศิษยพี่
ลำดับสิบหาหนาตาเหมือนถั่วงอกผูนั้นของหวังเปาเลอ
“คารวะศิษยพี่สิบหา!” หวังเปาเลอก็ยิ้มออกมาเชนกัน ขณะเดียวกันก็กวาดตามอง
เขาเห็นวาดานหลังของศิษยพี่สิบหายังมีศิษยพี่คนอื่นๆ อยูดวย
ถึงแมศิษยพี่หญิงใหญจะไมไดมา แตในรอยยิ้มของศิษยพี่ที่มาเหลานี้ลวนมี
ความห ว งใยดั ง เดิ ม ทำให ภ ายในใจของหวั ง เป า เล อ มี ค วามอบอุ  น แพร ก ระจาย
ไมนานก็หลอมรวมเขาไปในกลุมอยางรวดเร็วแลวเขาไปยังดาราจักรไฟ พูดคุยหัวเราะ
กับเหลาศิษยพี่ไปตลอดทาง
หลังจากคุยเรื่องอดีตพักหนึ่งแลว หวังเปาเลอก็นอมสงศิษยพี่ที่มารับเขา จากนั้น
จึงไปคารวะศิษยพี่หญิงใหญ ในถ้ำที่พักของศิษยพี่ใหญนั้น สีหนาของหวังเปาเลอ
เคารพนอบนอม ใบหนาของศิษยพี่ใหญก็มีรอยยิ้มประดับอยู เอยชี้แนะการฝกตน
ระดับดารานิรันดรเล็กนอย จากนั้นหวังเปาเลอก็เอยขอตัว แลวไปหา…ศิษยพี่รอง
แตนาเสียดาย ศิษยพี่รองที่ฝกฝนวิชาเตาเครื่องหอมคลายจะหลับอยู หวังเปาเลอ
รออยูดานนอกถ้ำที่พักของเขาครูหนึ่ง ครั้นไมมีเสียงตอบรับ เขาก็คำนับแลวจากมา
สุดทาย…ก็เขาไปคารวะปรมาจารยแหงไฟ
ภายในตำหนักหลักของปรมาจารยแหงไฟ เมื่อเห็นปรมาจารยแหงไฟนั่งขัดสมาธิ
นอกรางคลายมีทะเลเพลิงพวยพุงอยู พลานุภาพของคนทั้งคนราวกับจะปกคลุมทั่ว
ทั้งจักรพิภพได หวังเปาเลอก็สูดลมหายใจลึก ยกชุดคลุมขึ้นแลวคุกเขาคำนับ
“ศิษยคารวะทานอาจารย!”
ขณะที่หวังเปาเลอกลาว ปรมาจารยแหงไฟที่นั่งขัดสมาธิอยูก็ลืมตาขึ้นมาชาๆ
พริบตาที่ดวงตาของเขาปดและเปดขึ้นมา ทั่วทั้งดาราจักรไฟก็สะเทือนกึกกอง ราวกับ
ดวงจิตเทพเปดดวงตา!
 “โชคชะตามีความรูสึก ดาวเคราะหเตาเลื ่อนเป นนิรัน ดร ไม เลว เป าเลอ…
เจาไมทำใหอาจารยผิดหวัง ดีมาก!” เสียงนั้นดังสนั่นราวกับสายฟา กองกังวานไป
ทั่วทุกสารทิศและตกอยูในจิตใจของหวังเปาเลอ ทำใหจิตใจของเขาสั่นไหว อาการ
บาดเจ็บทางวิญญาณเทพที่เกิดขึ้นจากการตอสูกับซงอี้จื่อหายเปนปลิดทิ้งในพริบตา!
ขณะเดียวกับที่รางกายของเขาสั่นสะทาน ก็มีเสียงแตกราวดังขึ้น ปราณสีมวง
จำนวนนอยแผซานออกมาทั่วรางของเขา นี่คือรองรอยคำสาปที่เหลืออยูของชงอี้จื่อ
และตอนนี้ก็ไดสลายหายไปจนหมดสิ้นพรอมกับเสียงของปรมาจารยแหงไฟแลว
ถาหากเขาไมลงมือ หวังเปาเลอก็สามารถฟนฟูไดดวยตนเอง แตก็ตองเสีย เวลา
นานสักหนอย ทวาตอนนี้เขาหายเปน ปลิ ดทิ ้งในทัน ที ความรู  สึกแจมจั ดชั ดเจน
แพรกระจายไปทั่วราง ทำใหหวังเปาเลอสูดลมหายใจลึกแลวเอยขึ้นอีกครั้ง
“ขอบคุณทานอาจารยขอรับ! อาจารย…ทางดานเตาเการัฐ…”
“ไมตองกังวล เตาเการัฐไมกลามาพัวพันอีกตอไปแลว! เรื่องนี้เจาทำไดไมเลว
ตอไปเมื่อพบเจอคนที่ชอบมาแสหาเรื่องเชนนี้ใหฟนมันทิ้งทันที กลุมอัคคีของขา
แตไหนแตไรก็ไมเคยกลัวสิ่งใด คำสาปอยูในมืออาจารยมาโดยตลอด ขาจะดูซิวา
จั ก รพรรดิ ส วรรค ร ะดั บ จั ก รวาลหน า ไหนกล า มาฆ า ตั ว ตายไปพร อ มข า บ า ง!”
ปรมาจารยแหงไฟเอยเสียงเรียบ สีหนาเผยความหยิ่งยโสออกมา
ความรูสึกมีที่พึ่งพาทำใหหัวใจของหวังเปาเลออบอุนยิ่งนัก ดังนั้นเขาจึงยกมือขวาขึ้น
โบกแลวนำวิญญาณที่เหลืออยูของชงอี้จื่อออกมา
“อาจารย วิญญาณนี้…”
“นี ่ เ ป น เรื ่ อ งเล็ ก ตั ว เจ า จะจั ด การอย า งไรก็ ใ ห จ ั ด การตามนั ้ น เถอะ”
ปรมาจารยแหงไฟไมไดใหความสนใจ แตหลังจากครุนคิดดูแลว ดวงตาของเขาก็
ฉายแววล้ำลึก กอนมองไปยังหวังเปาเลอ
 “ไดยินเรื่องของศิษยพี่เฉินชิงจื่อของเจาหรือไม เจาคิดจะทำอยางไรตอ”
หวังเปาเลอเงียบงัน ความจริงหลังจากไดยินเรื่องเกี่ยวกับศิษยพี่ระหวางทางกลับ
ในใจก็มีความคิดอยูแลว หลังจากครุนคิดดู หวังเปาเลอก็เงยหนาตอบ
“ศิษยตั้งใจจะไปสนามรบระหวางศิษยพี่กับจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกขอรับ”
“ไปดูศิษยพี่ของเจาหรือ” ปรมาจารยแหงไฟเลิกคิ้ว
“ในเมื่อไปตอนรับการออกมาของศิษยพี่ ก็ตองไปดูดซับการตระหนักรูที่นั่นดวย
ขอรับ พยายามทำใหพลังฝกปรือของตนกาวหนาอีกครั้งใหได!” หวังเปาเลอกลาว
เสียงเบา นี่คือความคิดที่แทจริงของเขา
“เจาเพิ่งจะทะลวงระดับมา…รีบรอนขนาดนี้เชียวหรือ” ปรมาจารยแหงไฟ
ครุนคิดพักหนึ่งแลวจึงเอยเสียงต่ำ
“อาจารย ศิษยเห็นเรื่องบางอยางตอนที่ระลึกอดีตชาติ…จึงตองการแข็งแกรง
ยิ่งกวาเดิมใหเร็วที่สุดขอรับ!” หวังเปาเลอสูดลมหายใจลึกแลวเอยเสียงเบา
ปรมาจารยแหงไฟเงียบงัน ผานไปครูหนึ่งจึงถอนหายใจ
“สนามรบระหวางเฉินชิงจื่อและจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกแปรปรวนเกินไป
ถึงแมความเห็นของสายเลือดราชวงศภายในตระกูลไมรูสิ้นจะยังไมเปนเอกฉันท
โดยสมบูรณ แตไมวาอยางไร พวกเขาก็ไมอาจปลอยใหจักรพรรดิสวรรคเดือนแยก
แตกดับเชนนั้นได”
“หรือพูดใหชัดเจนกวานี้ก็คือ ไมอาจใหแตกดับโดยที่ไมไดทุมเทกอนได”
“ในตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น มี ค นต อ งการให เ ดื อ นแยกตาย และก็ ม ี ค นต อ งการให
เดือนแยกรอด แตสวนใหญนั้น…ตองการใหเขากับเฉินชิงจื่อตายไปดวยกัน”
 “ขณะเดียวกัน สำนักแหงความมืดที่ซอนตัวมานานหลายปก็ไมอาจนิ่งดูดาย
จะตองลงมือแนนอน”
“ดังนั้น ถึงแมที่นั่นจะมีโอกาสยิ่งใหญสะเทือนสวรรคอยู แตก็อันตรายและ
วุนวายนัก แมตระกูลและสำนักทุกแหงจะเคยสงมหาศิษยไปแลว แตผูที่ไป…ลวนไมใช
ศิษยคนสำคัญในสำนัก”
“ที่แหงนั้น…มีโอกาสยิ่งใหญอยู และก็มีโอกาสถึงฆาตอยางมาก เปาเลอ เจาคิด
จะไปจริงๆ หรือ”
 บทที่ 1124 เขาขาง
“โอกาสถึงฆาตมีมากนัก…โอกาสยิ่งใหญ…” หวังเปาเลอไมไดตอบกลับในทันที
แต ห ยั ด กายขึ ้ น เอ ย พึ ม พำเสี ย งเบาพลางยกมื อ ไพล ห ลั ง ตามสั ญ ชาตญาณ
กอนเงยหนาขึ้น ทาทางสงบนิ่งเผยรอยยิ้มแบบทาทางของผูสูงสง จากนั้นจึงเอย
เสียงเรียบ
“เรื่องในโลก เมื่อรองขอก็ยอมตองมีการจาย ความเปนความตายและโอกาส
อยูดวยกัน นี่เปนเรื่องที่ดีมาก”
ปรมาจารยแหงไฟกะพริบตา กวาดตามองหวังเปาเลอ เขารูสึกวาหวังเปาเลอ
ในตอนนี ้ ม ี บ างอย า งแปลกตาไป อยู  ต  อ หน า อาจารย ก ลั บ ยกมื อ ไพล ห ลั ง ทั ้ ง ยั ง
ทำทาทางสูงสงเชนนี้อีก
เพราะอยางนั้นปรมาจารยแหงไฟจึงแคนเสียงอยูในใจ เขานั่งตัวตรง ปรับเปลวเพลิง
ด า นหลั ง ของตนเล็ ก น อ ยเพื ่ อ ให ค รอบคลุ ม ไปทั ่ ว ทั ้ ง ดาราจั ก รไฟ ขณะเดี ย วกั น
บุคลิกของตัวเขาก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นในชั่วขณะนี้เองจนเหมือนกับสัตวราย
บรรพกาลตัวหนึ่ง แลวสยบทวงทาสูงสงของหวังเปาเลอลงไปทันที
“พูดไดดี”
เมื่อถูกสยบเชนนี้ หวังเปาเลอก็มีปฏิกิริยาขึ้นมาแลว ทันใดนั้นที่หนาผากก็มี
เหงื่อไหลซึมเล็กนอย เห็นไดชัดอยางยิ่งวาชวงนี้เขาทำทาทางสูงสงจนชินไปแลว
ตอนนี้จึงรีบเก็บกลับมา ใบหนาเผยรอยยิ้มประจบ แลวเอยเสียงเบา
“อาจารย ความจริงแลว…ขาคิดวานี่เปนสัญญาณที่ศิษยพี่เฉินชิงจื่อมอบใหขา”
 “สั ญ ญาณหรื อ ” ปรมาจารยแ ห ง ไฟหรี ่ต า ร า งกายกำลั ง จะเอนไปดา นหน า
เล็กนอยตามสัญชาตญาณ แตไมนานก็นึกถึงทาทางเมื่อครูของหวังเปาเลอ ดังนั้น
จึงควบคุมใหตนนั่งตัวตรง ความสงางามเพิ่มขึ้นอีกครั้ง ทั่วรางแผแสงออกมา ดูแลว
คลายกับเทพเจาผูทรงอานุภาพ
หวังเปาเลออดขยี้ตาไมได เขารูสึกแสบตาเล็กนอย กอนเอยเสียงต่ำ
“ใชขอรับ เปนสัญญาณ ถึงแมขาจะไมแนใจมากนัก แตขาคิดวาถาหากศิษยพี่
เฉินชิงจื่อสังหารจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกจริงๆ ก็นาจะไมปลอยใหโลกภายนอก
ไดโอกาส กอปรกับหากจักรพรรดิสวรรคแตกดับแลว ผูคนทั่วทุกทิศยอมไดรับโอกาส
ทั้งสิ้น ดังนั้นขาเลยคิดวา…ศิษยพี่กำลังสงสัญญาณลับใหขาไปหาหรือเปลา”
“แมจะไมใชสัญญาณลับ แตถึงขาไปก็มีอันตรายนอยมาก มีอาจารยอยู ผูที่กลา
มาหาเรื่องขายอมมีไมมาก อีกทั้งศิษยพี่ก็ยังเปนคนกันเองอีก…ดังนั้นขาจึงคิดวา
โดยพื้นฐานแลว นี่คือสถานที่แหงโชคซึ่งเตรียมไวใหขาขอรับ” หวังเปาเลอวิเคราะห
ทันที เขาบอกความคิดที่ตนไดระหวางขากลับออกมา
แนนอนวาเขายังมีเพลิงดำ ยังมีวัตถุเวทแหงความมืด และตัวเขาเองยังเปน
บุตรแหงความมืด เมื่ออยูในเตาสวรรค สำนักแหงความมืด ไมเพียงไมออนแอลง
กลับกันยังเหมือนปลาไดน้ำ ตอใหสำนักแหงความมืดจะปรากฏตัวออกมา เขาก็นาจะ
ปลอดภัย
เรื่องเหลานี้หวังเปาเลอไมไดกลาวออกไป แตปรมาจารยแหงไฟก็เดาออก ดังนั้น
เมื่อใครครวญไปพักหนึ่ง ในใจลอบคิดวามีความเปนไปไดมากจริงๆ ที่จะเปนเชนนี้
“เขาใชวิธีการนี้มาบอกศิษยรักของขาใหไปรับโชคอยางนั้นหรือ”
 “เฉินชิงจื่อเจาคนผูนี้รายกาจเกินไป นี่มันตองการขุดมุมกำแพงขานี่ ขาเพิ่งจะ
มอบโชคแหงดาวเคราะหชะตาใหศิษยรักของขา แลวเฉินชิงจื่อมาทำเชนนี้ ไมไดๆ…
ขาจะหาวิธีไมใหสำนักแหงความมืดมาแยงศิษยกับขา!” ปรมาจารยแหงไฟไมรูคิด
อยางไรถึงคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได ดวงตาหรี่ลง กวาดมองหวังเปาเลอแลวเอยเสียงเรียบ
“เปาเลอ เรื่องนี้เปนเพียงการคาดเดาของเจา ถาหากเปนเรื่องจริงก็แลวไป
แตถาหากไมใชอยางที่เจาคิด ก็อันตรายมาก”
“อาจารยสงสัยวาตระกูลไมรูสิ้นนาจะทำพิธีกรรมสังเวยยังสถานที่ตอสูของ
เฉินชิงจื่อกับจักรพรรดิสวรรคเดือนแยก หรือแอบชวยเหลือเดือนแยกอยางลับๆ
ไมก็ทำการผนึก หรือไมก็ทำวิธีอื่นๆ แตไมวาอยางไร จะตองมีแผนแนนอน”
“ส ว นที ่ ว  า ท า ทางเหมื อ นไม เ ต็ ม ใจ แต ก ลั บ ไม อ าจขั ด ขวางให ม หาศิ ษ ย ข อง
ทุกสำนักทุกตระกูลเดินทางไปที่นั่น ขาสงสัยวานาจะเปนหนึ่งในแผนการ ถาหาก
คนเหลานี้ตายอยูในเงื้อมมือศิษยพี่ของเจา เชนนั้นศิษยพี่ของเจา…ก็จะเปนศัตรูของ
หมื่นสำนัก!”
“ตอนนี้เจาไปที่นั่นจึงไมเหมาะสมอยางยิ่ง!” ปรมาจารยแหงไฟคอยๆ เอย
พูดมาแลวก็มีเหตุผลจริงๆ แตหลังจากหวังเปาเลอใครครวญดูแลวก็ยังแนวแนใน
ความคิดตน กำลังจะเอยออกไป ปรมาจารยแหงไฟก็มองเห็นความคิดของหวังเปาเลอ
อยางชัดเจน ดังนั้นจึงกระแอมไอแลวเอยตอ
“แนนอนวาอาจารยก็รูวาผูฝกตนเชนเรา ยิ่งพลังฝกปรือสูงก็ยิ่งเลื่อนขั้นไดชา
แตเปาเลอ หากอยากจะเลื่อนขั้นเร็วๆ ไมใชแคไปยังสถานที่ที่จักรพรรดิสวรรค
แตกดับเทานั้น มันยังมีวิธีจัดการแบบอื่นอยูอีก อยางเชนการยกระดับอารยธรรม
ระดับชั้นของสหพันธรัฐที่เจาอยูก็สามารถมอบกำไรคืนใหเจาได ทำใหพลังฝกปรือของ
เจาเพิ่มพูนขึ้น”
 “เช น การที ่ ด าวพระเคราะห ช ั ้ น ต น ของเจ า เลื ่ อ นขั ้ น เป น ชั ้ น กลาง นั ่ น ไม ใ ช
เพราะยกระดับชั้นสหพัน ธรัฐ ของระบบสุ ร ิ ย ะจนได ก ำไรกลั บคื น มาหรอกหรื อ ”
ปรมาจารยแหงไฟกลาวพลางแยมยิ้ม เมื่อเห็นหวังเปาเลอครุนคิด เขาก็กะพริบตาแลว
เอยขึ้นอีกครั้ง
“ดาราจั ก รไฟมี อ าจารยค อยขัด เกลาอยู แ ล ว ดั ง นั ้ น จึ ง ไมอ าจถา ยโอนไปให
ระบบสุริยะได แตจักรพิภพเตาไมรูสิ้นยิ่งใหญขนาดนี้ ดวยพลังฝกปรือของเจ า
ย อ มมี ว ิ ธ ี ก ารมากมายมาทำให ร ะบบสุ ร ิ ย ะมี ด ารานิ ร ั น ดร เ ยอะกว า เดิ ม ทำให
อารยธรรมระดับขั้นที่บานเกิดของเจายกระดับขึ้น”
ความคิดของหวังเปาเลอเปลี่ยนไป นี่เปนวิธีการหนึ่งจริงๆ ดังนั้นเขาจึงรีบเอยถาม
“อาจารย การเลื่อนขั้นทางอารยธรรมของระบบสุริยะบานเกิดขาไมมีจำกัด
ใชหรือไม หรือวายังมีขอจำกัดบางอยางอยูขอรับ”
“จะบอกวาไรขอจำกัดก็ได และจะบอกวามีขอจำกัดก็ไดเชนกัน การผสานกับ
ดารานิ ร ั น ดร ท ี ่ ม าจากภายนอกจำเป น ต อ งใช เ วลา….ผสานเสร็ จ แล ว ขยายเป น
ดาราจักรใหญก็จำเปนตองใชเวลา จนกระทั่งสุดทายกลายเปนจักรพิภพ พลังฝกปรือ
ของเจาก็จะทะลวงเพราะเหตุนี้” ปรมาจารยแหงไฟลังเลครูหนึ่ง แลวคอยเอยชาๆ
“อาจารย มี ว ิ ธ ี เ ร ง ความเร็ ว หรื อ ไม ข อรั บ ” หวั ง เป า เล อ ขมวดคิ ้ ว มองดู
ปรมาจารยแหงไฟ
ปรมาจารยแหงไฟเงียบงัน ผานไปครูหนึ่งจึงถอนหายใจ
“ไปหาศิษยพี่เฉินชิงจื่อของเจาเถอะ วิธีที่จะใหดาราจักรแหงหนึ่งรีบผสานกับ
ดารานิ ร ั น ดร แ ล ว กลายเป น จั ก รพิ ภ พเร็ ว ๆ ก็ ไ ม ใ ช ว  า ไม ม ี แต น ี ่ จ ำเป น ต อ งมี
การสนับสนุนของเตาสวรรค แตเตาสวรรคไมรูสิ้นยอมไมยอมสนับสนุนเจาแน ตอนนี้
ดูแลว ทางเดียวก็มีเพียงเตาสวรรคสำนักแหงความมืดเทานั้น” ปรมาจารยแหงไฟ
รูสึกอับจนเล็กนอย รูสึกเหมือนวาถูกเอาไปเปรียบเทียบกับเฉินชิงจื่อ
 ความรูสึกนี้ทำใหเขาอึดอัดใจมาก ดังนั้นหลังจากกะพริบตาแลวก็ยกมือขวา
คว า จั บ อากาศ ทั น ใดนั ้ น ก็ ม ี ก ลุ  ม แสงปรากฏขึ ้ น มาจากอากาศแล ว ตรงไปหา
หวังเปาเลอ
ภายในกลุมแสงนี้คือใบไมใบหนึ่ง!
ใบไมใ บนี้เปนสีเขียวและมีแถบสี ดำอยู  ดู แ ล วไม ไ ด แ ปลกพิ สดารเป น พิ เศษ
แตเมื่อมันลอยมาอยูตรงหนาหวังเปาเลอ เขาเพียงมองแวบเดียวจิตใจก็สั่นสะทาน
รุนแรงแลว วิญญาณเทพสงความรูสึกอันตรายที่รายแรงจนถึงที่สุดมาให ราวกับวา
ถาหากใบไมใบนี้ระเบิดออกมา มันจะทำลายวิญญาณเทพจนสิ้นซาก
ความรู  ส ึ ก นี้ ทำให สี ห น า ของหวัง เป า เล อ เปลี่ ย นไป เขามองดู อ ย า งละเอี ย ด
มองเห็นไดรางๆ วาบนใบไมใบนั้นมีปราณมืดนับไมถวนสถิตอยู มองเห็นเสียงรอง
คำรามบาคลั่งนับไมถวน ทั้งหมดนี้ทำใหเขานึกไดทันทีวาใบไมใบนี้คืออะไร
มันคือ…คำสาป!
มันมีตนกำเนิดเดียวกับเขา แตระดับขั้นของมันสูงยิ่งกวาคำสาปวิญญาณเพลิง
มากมายนั ก เห็ น ได ช ั ด ว า นี ่ ค ื อ ส ว นหนึ ่ ง ของพลั ง ฝ ก ตนของปรมาจารย แ ห ง ไฟ
หรือกลาวอีกอยางก็คือ สิ่งนี้คือสวนหนึ่งของคำสาปที่กักเก็บเอาไวหลายพันปและ
สามารถทำใหจักรพรรดิสวรรคตกตายไปพรอมกันได
“อาจารย…” หวังเปาเลอหายใจเร็วรี่ มองไปยังปรมาจารยแหงไฟ
“ในเมื่อเจาจะไปยังที่ที่มีทั้งถูกและผิด นอกจากอาจารยจะคุมกันเจาไปยังที่นั่น
แลวรอเจาอยูขางนอก ก็มีแตมอบของปองกันตัวใหเจาอีกอยางเทานั้น”
“ในใบไมนี้แฝงคำสาปของตัวขาเอาไว สามารถสาปแชงสังหารผูเยี่ยมยุทธใน
จักรพิภพทุกระดับได เดิมทีสามารถมอบใหเจาสักหลายรอยหลายพันใบได แตกลัววา
ความเยอหยิ่งในใจเจาจะกอใหเกิดหายนะใหญ ดังนั้นจึงมอบใหแคใบเดียว
 จำเอาไว…เรียนรูจากอาจารยของเจา ไมใชของสิ่งนี้มีประโยชนกวาใชออกมา!”
ปรมาจารยแหงไฟเอยเสียงเรียบ สีหนาเปนปกติ ราวกับทั้งหมดนี้เปนอยางที่เขา
เอยมาจริงๆ วาสามารถหยิบออกมาหลายพันหลายรอยใบไดตามใจชอบ…
จิตใจหวังเปาเลอสั่นสะทาน คิดเพียงแตอาจารยของตนผูนี้มีพลังฝกปรือสะเทือนฟา
สะเทือนดินจริงๆ เขายกมือรับมาแลวคำนับอยางล้ำลึกใหกับปรมาจารยแหงไฟ
“ขอบคุณทานอาจารยขอรับ!”
“ไปพักผอนเถอะ สามวันหลังจากนี้อาจารยจะพาเจาออกเดินทาง!” ปรมาจารย
แห ง ไฟโบกมื อ พลั ง อ อ นโยนสายหนึ ่ ง แผ อ อกมาพาตั ว หวั ง เป า เล อ ออกจาก
ตำหนักใหญ เมื่อหวังเปาเลอจากไป ปรมาจารยแหงไฟก็รีบหอบหายใจสองสามที
แลวมองเขาไปในวิญญาณเทพของตนอยางเจ็บปวดเล็กนอย ขางในวิญญาณเทพ
ตนไมสีดำที่เดิมมีใบไมอยูสิบใบ ตอนนี้เหลือเพียงเกาใบแลว
“หนึ่งใบคือคำสาปพันป ขาเปนอาจารย ตองเสียเลือดเนื้อใหกับศิษยจริงๆ”
ขณะที่เอยพึมพำ ปรมาจารยแหงไฟก็ถอนหายใจ แตไมนานก็รูสึกสงสัย
“มีบางอยางไมถูกตอง” จูๆ เขาก็ คิ ดว าทั้ งหมดนี ้ ราวกั บประจวบเหมาะไป
สั ก หน อ ย ศิ ษ ย ข องตนเพิ ่ ง จะเลื ่ อ นขั ้ น เฉิ น ชิ ง จื ่ อ ก็ จ ะสั ง หารเดื อ นแยกแล ว
ขณะเดียวกันการสนับสนุนจากเตาสวรรคก็เปนวิธีเดียวที่สามารถเรงใหดาราจักร
เลื่อนขั้นได
“ไมหรอก ตอใหเฉินชิงจื่อสังหารจักรพรรดิสวรรคได แตก็ไมมีทางคาดการณ
ไดไกลขนาดนี้…อีกอยางเขายังตอสูกับเดือนแยกอยูเลย” ปรมาจารยแหงไฟเกาหัว
รูสึกอยูตลอดวาเรื่องนี้คลายมีปญหาบางอยาง
“เจาคนนี้คงไมไ ด มี เจตนาร ายอะไรกั บ ศิ ษย ของข าใช ไ หม” ผ านไปครู  ห นึ่ ง
ปรมาจารยแหงไฟก็เงยหนาขึ้นกะทันหัน พริบตาเดียวในดวงตาก็มีประกายแสงเจิดจา
ทั่วทั้งดาราจักรไฟสั่นสะเทือนรุนแรงในพริบตา
 “หวังวาขาจะคิดมากไปเอง…ไมอยางนั้นละก็ ขาจะไมสนใจสำนักแหงความมืด
ของเจาแลว กลามาแตะตองศิษยของขา เฉินชิงจื่อแลวอยางไร ขาจะหยิบเอาคำสาป
ที่อัดอั้นเอาไวหลายพันหมื่นปออกมาแลวสาปแชงเจา!”
 บทที่ 1125 เคล็ดวิชาเด็ดดารา
หวังเปาเลอไมทราบถึงการคาดเดาของปรมาจารยแหงไฟ เขาไมเหมือนกับ
ปรมาจารย แ ห ง ไฟ ไม ไ ด ส งสั ย อะไรในตั ว ศิ ษ ย พ ี ่ เ ฉิ น ชิ ง จื ่ อ เลยสั ก นิ ด ในใจของ
หวังเปาเลอ ภายในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นแหงนี้ นอกจากผูอาวุโสและสหายเหลานั้น
ที่โลกสหพันธรัฐแลว คนที่เขาไววางใจที่สุดก็คือปรมาจารยแหงไฟผูเปนอาจารยและ
ศิษยพี่เฉินชิงจื่อนี่เอง
“หากขายังไมเชื่อใจแมแตศิษยพี่ที่ดูแลปกปองขามาตลอดทาง เชนนั้นขาจะไป
เชื ่ อ ใจใครได ” หวั ง เป า เล อ ที ่ อ อกมาจากตำหนั ก ใหญ ข องปรมาจารย แ ห ง ไฟ
แยมยิ้มบาง
สิ่งที่เขาพูดกับปรมาจารยแหงไฟลวนมาจากใจจริงของเขา เรื่องนี้เขาสัมผัสไดถึง
เจตนาของศิษยพี่ที่สงมาใหอยางลับๆ เขาไมคิดวาตนคิดมากไปหรอก อีกทั้งตอใหคิด
มากไปจริงๆ ถึงอยางไรเขาก็ตองไปสนามรบระหวางศิษยพี่กับเดือนแยกอยูดี
“เวลาไมมากแลว ขาตองยกระดับการฝกตนใหเร็วที่สุดเทาที่จะทำไดเพื่อให
แข็งแกรงยิ่ง ขึ้น…” หวังเปาเลอ พึ มพำ ดวงตาฉายประกายล้ ำลึ ก เรื่องเกี่ ย วกั บ
ตะขาบสีโลหิต เกี่ยวกับการตระหนั กรู อดี ตชาติ เกี ่ ย วกั บความเป นจริ งของโลก
ปรมาจารยแหงไฟไมไดถาม และหวังเปาเลอก็ไมคิดจะพูดกอน
เรื่องเหลานี้ เมื่อรูแลว…ก็ไมแนวาจะเปนเรื่องดี
หวังเปาเลอไมอยากจะทำใหเกิดภัยพิบัติและหายนะอื่นๆ ขึ้นในดาราจักรไฟ
เพราะตัวเขาเอง
“อาจารย ท ุ ก ข ใ จมากพอแล ว ไม จ ำเป น ต อ งเพิ ่ ม ความทุ ก ข ใ จเรื ่ อ งของข า
มากกวาเดิมอีก…” หวังเปาเลอสูดลมหายใจลึก ไมไดกลับที่พัก แตตรงไปยังที่ที่
เทพวัวอยู
 เขาจำเปนตองสังเกตและคัดลอกภาพตอเพื่อทำใหเวทผนึกดาวของตนสมบูรณ
แบบมากยิ่งขึ้น
การมาถึงของหวังเปาเลอทำใหเทพวัวลืมตาขึ้นมองแลวก็หลับตาลงอีกครั้งเพื่อให
หวั ง เป า เล อ เฝ า สั ง เกตร า งกายด า นนอกของตนต อ ไป จนกระทั ่ ง หนึ ่ ง วั น ต อ มา
เมื่อหวังเปาเลอเขาใจกระจางและจากไปแลว เทพวัวจึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง มองไปยัง
ทิศที่หวังเปาเลอจากไป กอนพึมพำเสียงเบา
“เจาเด็กนี่มองเห็นอะไรในดาวเคราะหชะตากัน แน …เหตุ ใดพอกลั บมาแลว
ดูเหมือนจะปกติ แตความจริงกลับรีบรอนจะยกระดับพลังฝกปรือของตนเชนนี้ละ”
ขณะที่เทพวัวกำลังครุนคิดอยูตรงนี้ หวังเปาเลอก็กลับไปยังที่พัก
หลังจากกลับมาถึงเขาก็นั่งขัดสมาธิทำสมาธิทันที เพื่อใหจิต ปราณ วิญญาณของตน
บรรลุถึงจุดสูงสุด จากนั้นหวังเปาเลอก็ลืมตา เผยความคิดตรึกตรองออกมา
การฝกตนเลื่อนระดับเปนดารานิรันดร อีกทั้งการตอสูกับชงอี้จื่อทำใหเขาราง
ของเขามั่นคงแลว
“ข า ในตอนนี ้ หากระเบิ ด พลั ง ออกมาทั ้ ง หมดก็ ส ามารถสยบดารานิ ร ั น ดร
ระดับพิภพชั้นปลายได พลังนาจะเหมือนกับดารานิรันดรระดับพิภพชั้นมหาวัฏจักร
สวนดารานิรันดรระดับสวรรคที่มีอยูแคในราชวงศไมรูสิ้นนั้น…ถาเปนชั้นมหาวัฏจักร
ขาไมใชคูตอสู มากที่สุดก็พอจะเทียบกับชั้นปลายได”
หลังจากหวังเปาเลอพึมพำเสียงเบากับตนเอง เขาก็กมหนามองดูรางกายของตน
ดวงตาหรี่ลงชาๆ
“แตถาต่ำกวาระดับพิภพละก็ ตราบใดที่เปนดารานิรันดร ลวนแตถูกขาบดขยี้
ทั้งสิ้น!”
 “ตอไปก็ไปที่สนามรบของศิษยพี่กับเดือนแยก ที่นั่นมีมหาศิษยจากสำนักและ
ตระกูลตางๆ ของจักรพิภพเตาไมรูสิ้นอยูไมนอยเลย…” หวังเปาเลอครุนคิดครูหนึ่ง
แลวแจกแจงเคล็ดวิชาลับที่ตนในตอนนี้สามารถใชไดออกมา
พลังบทสวดแหงเตาตองใชออกมาในชวงเวลาสำคัญ นอกจากนี้แลวก็ยังมีแผนที่
ดวงดาวเทพวัว แมวาจนถึงตอนนี้หวังเปาเลอจะยังไมไดใชมันออกมาแมกระทั่ง
ในการตอสูกับชงอี้จื่อก็ตาม แตเขาเชื่อวา ทันทีที่แผนที่ดวงดาวกลายเปนเทพวัวแลว
จะตองสะเทือนฟาสะเทือนดินอยางแนนอน
“ยังมีเงารางจากหาชาติ…แลวก็ดัชนีศักดิ์สิทธิ์กับวิชาดวงเนตรปศาจ”
“ยังมีเพลิงดำ…เพลิงนี้อาจจะใหผลลัพธอัศจรรยในการตอสูตอจากนี้ก็ได!”
“สวนเกราะจักรพรรดิ…จำเปนตองหลอมใหมแลว” หลังจากหวังเปาเลอคำนวณดู
เขาก็เปดกระเปาคลังเก็บของตนออก ตรวจดูอาวุธเวทตางๆ
“วั ต ถุ เ วทแห ง ความมื ด ไม อ าจหยิ บ ออกมาใช ง  า ยๆ…แล ว ยั ง มี อ าวุ ธ เทพ
เกราะจักรพรรดิ สามารถเอามาเปนเวทปองกันทั่วไปได ยังมีคันธนูจักรพิภพอีก…
สวนของอื่นๆ…ลวนแตเปนของสิ้นเปลืองเทานั้น” ขณะที่หวังเปาเลอใครครวญดู
เขาก็ยกมือขวาขึ้นโบก หยิบคันธนูใหญออกมา ลูบเบาๆ แลวเก็บเอาไว
“แลวยังมีขวดปรารถนาดวย…ของสิ่งนี้ชั่วรายเกินไป” หวังเปาเลอสายหนา
สุดทายก็สูดหายใจลึก สงสัมผัสสวรรคมองเขาไปขางใน ทอดมองไปยังฝกกระบี่
เจาชะตาในรางของตน!
ฝกกระบี่นี้แฝงอยูในรางของเขามานานแลว ตอนนี้มองดูแลวปกติดี แตหวังเปาเลอมี
ความรูสึกวาถาหากดึงมันออกมา พลังที่อยูในนั้นจะสามารถฟาดฟนไดทุกทิศทาง
เลยทีเดียว
 “นอกจากของเหลานี้แลว สิ่งที่ขาจำเปนตองทำที่สุดในตอนนี้ก็คือ…เคล็ดวิชา
ดารานิรันดร!” หลังจากเก็บประสาทสัมผัสกลับมาจากฝกกระบี่เจาชะตา หวังเปาเลอ
ก็ตกอยูในภวังคความคิด ผานไปครูหนึ่งจึงรองเรียกหาแมนางนอย แตแมนางนอย
คลายหลับไปอีกแลว จึงไมไดตอบกลับ
“ช า งเถอะ เรื ่ อ งนี ้ ข  า เลื อ กเองได ! ” ดวงตาของหวั ง เป า เล อ มี แ สงส อ งวาบ
เคล็ดวิชาดารานิรันดร หวังเปาเลอไมจำเปนตองไดรับมาเพิ่มเติม เพราะตัวเขามีอยู
สองเคล็ดวิชาแลว!
เคล็ดวิชาหนึ่งก็คือ วิชาที่ปรมาจารยแหงไฟเคยสอนใหกอนหนานี้…เวทวิญญาณเพลิง!
เวทนี้ไมเพียงแตเปนวิชาเทพของคำสาปเทานั้น แตยังเปนเคล็ดวิชาดารานิรันดร
เชนกัน อีกทั้งตามวิถีการฝกตนของมัน หากสามารถฝกไปถึงระดับจักรพิภพได
อานุภาพที่ใชยิ่งนาสะพรึง
แตจุดเดนของการยกระดับกระบวนเวทนี้คือพลังชีวิตและปราณอาฆาต พลังชีวิต
และปราณอาฆาตของชาติกอนทำไดเพียงเปนฐานเทานั้น คิดจะทำใหระเบิดพลัง
ออกมารุนแรงกวานี้ก็จำเปนตองมีการตกตะกอนจากชาตินี้ดวย
นอกจากนี้แลว เคล็ดวิชาอีกอยางก็มาจากนิมิตมืดของหวังเปาเลอเมื่อหลายปกอน
เขาเคยเห็นวิชาศาสตรมืดอยางหนึ่งในตำรามากมายภายในสำนักแหงความมืด!
วิชานี้มีชื่อวาเคล็ดวิชาเด็ดดารา!
นี่ไมใชวิชาสายตรงที่สุดในบรรดาเคล็ดวิชาดารานิรันดรของสำนักแหงความมืด
แมจะถูกจัดใหเปนขอหาม ไมแนะนำผูฝกตนสายหลัก สวนใหญจะแนะนำใหศิษยของ
สำนั ก แห ง ความมื ด จากความเข า ใจและการตระหนั ก รู  เ กี ่ ย วกั บ กระบวนเวทนี้
หากเปรียบเทียบดูแลวมันจะทำใหเคล็ดวิชาสายตรงของตนยกระดับได
 สาเหตุที่เปนเชนนี้ก็เพราะเคล็ดวิชาเด็ดดารานั้นชั่วรายเกินไป อีกทั้งยามที่ฝกฝน
ก็จะมีโชครายไมคาดฝนมาเยือน เพราะเคล็ดวิชานี้รุนแรงเกินไป ผูที่ฝกฝนจะถูก
เตาสวรรคผลักไส ยิ่งกวานั้นคือจะถูกอวกาศสยบไว และการสยบนี้ก็อาจจะทำให
ถูกลบรากเดิมทั้งหมดที่มีอยูได
เหตุผลของทั้งหมดนี้ เปนเพราะวิชาเวทนี้…สามารถเด็ดดึงดวงดาราดวงใดก็ได
มาเปนดาวของตน และเมื่อเด็ดมาแลว ดาวที่ถูกทำเครื่องหมายก็จะกลายเปนลูกปด
ที่หลอมรวมเขาไปภายในสัมผัสสวรรคของผูฝก กอนกลายเปนดวงดาวของตน
โดยไม ส นว า ดาวดวงนี ้ จ ะมี ช ี ว ิ ต หรื อ ไม ไม ส นว า …ดาวดวงนี ้ จ ะถู ก คนอื่ น
หลอมกลั่นแลวหรือไม ถึงขั้นที่แมแตดาวพระเคราะหและดารานิรันดรของตัวผูฝกตน
ก็สามารถถูกคนอื่นใชวิธีการนี้ปลนชิงไปได
และดวยเหตุนี้ เคล็ดวิชาเด็ดดาราจึงถูกจัดเปนขอหาม
อย า งไรเสี ย ในทั ่ ว ทั ้ ง จั ก รพิ ภ พเต า ไม ร ู  ส ิ ้ น ก็ ม ี ก ฎการอนุ ร ั ก ษ อ ยู  ความเป น
ความตายลวนอยูในขอบเขตของจักรพิภพเตา มากที่สุดก็แบงสรรมากนอยไมเทากัน
แตถึงแมพวกที่มีการแบงสรรมากที่สุดจะสามารถมีชีวิตใหมไดไมจำกัด แตทุกสิ่งที่
พวกเขามีลวนเปนของจักรพิภพเตาทั้งสิ้น
ในแงหนึ่ง สิ่งที่ผูฝกตนครอบครองก็ไมพนสิทธิ์การใชงานเทานั้น สวนเตาสวรรค
กลั บ เป น กฎหมายที ่ ส ร า งขึ ้ น ภายใต ก ารถู ก ผู  ค นส ว นรวมตระหนั ก ถึ ง จนทำให
พฤติกรรมของตระกูลไมรูสิ้นกลายเปนมาถองแทเที่ยงตรง
“เตาสวรรคเปนเหมือนกฎหมาย เตาสวรรคสำนักแหงความมืดคือกฎของยุคกอน
สวนเตาสวรรคไมรูสิ้นคือกฎของยุคนี้…” ดวงตาของหวังเปาเลอหรี่ลง ฉายแววล้ำลึก
เขาเขาใจดีวาเคล็ดวิชาเด็ดดารา…สามารถมองวาเปนดวงดาวที่ไมปฏิบัติตามกฎ
ของเตาสวรรคจนถูกขัดเกลาก็ได สิ่งที่มันครอบครองไมใชการใชสิทธิ์ในการใชงาน
แตเปนสิทธิ์ในการเปนเจาของ
 เมื่อเปนเชนนี้ มันจึงเหมือนกับการปลนชิง ดังนั้นยอมมีเหตุรายไมคาดฝนอยูแลว
อีกทั้งยังถูกปฏิเสธ ตองถูกลบรองรอยการมีอยูทั้งหมดราวกับสูญสลายอยางแทจริง
รางวิญญาณก็จะถูกทำลายดวย
แตขอดีของมัน…ก็คือรวดเร็ว!
การเติบโตของความเร็วและพลังตอสูในการฝกตนจะรวดเร็วจนไมอยากเชื่อ
หากเปลี่ยนเปนเขาที่ไมไดตระหนักรูอดีตชาติ หวังเปาเลอยอมไมเลือกกระบวนเวทนี้
แตตอนนี้…ดานหนึ่งเขาคิดวาไมทันการณแลว ตนจะตองแข็งแกรงใหเร็วที่สุดเทาที่
จะทำได ส ว นอี ก ด า น หลั ง จากเขาระลึ ก อดี ต ชาติ แ ล ว ก็ ค ิ ด ว า เคล็ ด วิ ช านี้
อาจจะเหมาะสมกับตนก็ได
“รางวิญญาณพังทลาย สูญสลายโดยแทจริง…แต…กระดานไมสีดำรางจริงของขา
ใชสิ่งที่จักรพิภพเตาไมรูสิ้นจะสามารถทำลายไดหรือ สวนการลบดวงจิตของขา จุดนี้
ไมใชเรื่องยาก แตถาหากขาไมยกระดับโดยเร็วละก็ ตอใหขาไมถูกจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
ลบจิตสัมผัสทิ้ง ก็ตองถูกตะขาบสีโลหิตนั้นกลืนกิน…” หลังจากหวังเปาเลอใครครวญ
จูๆ เขาก็ยิ้มออกมา
“ฝก!” ประกายแสงในดวงตาของเขาสวางวาบ เลือกเคล็ดวิชาเด็ดดารามาฝก
เปนเคล็ดวิชาหลักดารานิรันดรโดยไมมีความลังเลสักนิด และในชั่วขณะที่เขาตัดสินใจ
แลวนั้น ขณะที่เริ่มโคจรเคล็ดวิชาเด็ดดารา ภายในรางของเขาก็เกิดเสียงสะเทือน
กึกกองทันที
ดวงดาราพิ เ ศษนั บ หมื ่ น ของเขาและกึ ่ ง ดาวเคราะห เ ต า ทั ้ ง เก า ดวง ทั ้ ง ยั ง มี
ดาวเตานิรันดรดวงนั้น ขณะนี้ตางก็สั่นสะเทือนขึ้นมาทั้งหมดราวกับมีจิตคิดแยกจาก
แผ อ อกมาจากรอบตั ว พวกมั น ราวกั บ มี ม ื อ ไร ร ู ป กำลั ง ครอบคลุ ม พวกมั น เอาไว
และกำลั ง ลบที ่ ม าที ่ ไ ปของพวกมั น …ลบความสั ม พั น ธ ท ี ่ ไ ม อ าจแยกจากกั น กั บ
จักรพิภพเตาไมรูสิ้นทิ้งไป!
 อำนาจการเปนเจาของ ถูกเปลี่ยนแลว!
เมื่อมันถูกลบออกมา ดาวเอกเพลิงก็สั่นสะเทือน ดาราจักรไฟสงเสียงกูกอง
โลกภายนอกยิ่งเปนเชนนี้ ราวกับมีเสียงคำรามหลายเสียงดังมาจากสวนลึกของ
อวกาศอยางเลือนราง แลวสะทอนไปทั่วทั้งแปดทิศ
 บทที่ 1126 สนามรบจักรพรรดิสวรรค
เคล็ ด วิ ช าเด็ ด ดารา เปลี ่ ย นดาวใดๆ ให ก ลายเป น ดาวของตนเอง อยู  เ หนื อ
กฎเกณฑของเตาสวรรค ปลนชิงจากแหลงกำเนิดและความเปนเจาของโดยตรง
ทันทีที่ถูกเด็ดเปลี่ยนแลว ก็เทากับวาไดลบรากเหงาของดาวที่ถูกเด็ดดวงนั้นออกไป
จากภายในจั ก รพิ ภ พเต า ไม ร ู  ส ิ ้ น ทำให ม ั น ไม ม ี ค วามเกี ่ ย วข อ งใดๆ กั บ จั ก รวาล
จักรพิภพเตาไมรูสิ้นโดยสมบูรณ
เมื่อเปนเชนนี้…หากหวังเปาเลอแตกดับ เชนนั้นดาวที่ถูกดึงมาก็ไมอาจกลับไปได!
เวนเสียแต…หวังเปาเลอจะไมไดแตกดับแคดวงวิญญาณเทพ แตรางจริงก็แตกดับดวย
หรือก็คือกระดานไมดำที่สยบจักรพิภพเตาไพศาลในตอนนั้นนั่นเอง แตเห็นไดชัดวา
เรื่องนี้เปนไปไมได
ดังนั้นไมวาอยางไร ทันทีที่หวังเปาเลอใชเคล็ดวิชาเด็ดดาราออกมา ผูที่ชนะ
ก็ยังเปนเขาทั้งนั้น!!
จุดนี้แตกตางจากจากผูที่แอบฝกฝนเคล็ดวิชานี้อยางลับๆ ตั้งแตอดีตจวบจน
ปจจุบัน ถึงแมคนอื่นๆ ที่ฝกวิชานี้จะปลนชิงมาเชนกัน แตหลังจากรางวิญญาณ
ถูกทำลาย หากเตาสวรรคตองการละก็ เตาสวรรคก็สามารถชิงดาวกลับมาใหมได
เพียงแตจะยุงยากเล็กนอยเทานั้น
แตของหวังเปาเลอ…ไมเหมือนกัน
และขณะที่หวังเปาเลอตัดสินใจไดและเริ่มฝกเคล็ดวิชาเด็ดดาราเพื่อเปลี่ยน
อำนาจการเปนเจาของของดวงดาวของตนอยูนั้น ทามกลางการสั่นสะเทือนเลื่อนลั่น
ของดาราจักรไฟและโลกภายนอก ปรมาจารย แ ห งไฟและศิ ษย รางแยกเหลานั้น
ของเขาที่อยูบนดาวเอกเพลิงลวนตัวสั่นเทากันหมด
 รวมไปถึงเทพวัวดวย พวกเขาเงยหนาขึ้นมามองไปทางที่พักของหวังเปาเลอ
พรอมกัน
“กลิ่นอายแบบเมื่อครูนี้…”
“เหมือนกับมีความรูสึกวาจะฉีกขาด คลายมีบางอยางกำลังขุดหลุมออกไปจาก
จักรวาลของจักรพิภพเตาไมรูสิ้น…”
ความรูสึกนี้ลึกลับยิ่งนัก ผูที่ไมมีพลังฝกปรือจนถึงระดับหนึ่งยากจะสังเกตได
ทั่วทั้งดาราจักรไฟก็มีเพียงปรมาจารยแหงไฟที่สัมผัสถึง สวนคนอื่นๆ ถึงแมตอนนี้จะ
ตกใจกับการสั่นสะเทือนภายในดาราจักรไฟ แตกลับไมรูเหตุผลของมัน
ขณะเดียวกัน ทามกลางอวกาศนอกดาราจักรไฟ ในตอนที่เกิดความบิดเบี้ยวและ
การเปลี่ยนแปลงของกฎเกณฑ ทั่วทั้งจักรวาลไมรูสิ้นก็ไดรับผลกระทบเล็กนอยเพราะ
เหตุนี้เชนกัน เพียงแตดาวที่หวังเปาเลอชิงไปนั้นก็คือดาวที่เขาหลอหลอมเขามาเอง
ขณะเดียวกัน จำนวนที่ดูเหมือนจะมาก แตหากเทียบกับทั่วทั้งจักรวาลแลว มันกลับ
เล็กนอยไมสำคัญ เหมือนขนเสนหนึ่งของวัวเกาตัว
ดังนั้นถึงแมวาจะสงผลกระทบ แตก็ไมตางกับความรูสึกตอนดึงผมหนึ่งเสนออก
จากศีรษะดวยซ้ำ ทั้งยังหายไปอยางรวดเร็ว
ขณะเดียวกัน หวังเปาเลอก็สังเกตเห็นถึงความอัศจรรยของเวทเด็ดดาราแลว
เขารออยู  เ นิ ่ น นาน ไม ส นว า โลกภายนอกจะมี ป ฏิ ก ิ ร ิ ย าอย า งไร เขาแอบโล ง อก
หลังจากสังเกตดูภายในรางของตนอยางละเอียด เขาก็สัมผัสไดชัดถึง…ดวงดาราพิเศษ
นับหมื่นและกึ่ง ดาวเคราะห เตา ทั ้ ง เก า ดวง แล วยั ง มี ดวงดาวเต านิ รั น ดร ด วงนั้ น
พวกมันเริ่มไมเหมือนกับเมื่อกอนอยูอยางเลือนราง
 ความรู  ส ึ ก ใกล ช ิ ด ยิ ่ ง กว า เดิ ม แพร ก ระจายอยู  ใ นใจของเขา ถ า หากบอกว า
ความรูสึกกอนหนานี้คือการหลอมรวมระหวางดวงดาราเหลานี้กับตัวเขาซึ่งเหมือนกับ
การอยูรวมกันมากกวา เชนนั้นความรู  สึ กของหวั ง เป าเล อในตอนนี ้ … เหมื อ นว า
ดาวพวกนี้ก็คือสวนหนึ่งของรางกายเขาที่ไมอาจตัดแยกประดุจเลือดเนื้อไปแลว
ถึงแมการเพิ่มขึ้นดานพลังจะไมชัดเจนนัก แตในแงของความยืดหยุนทนทาน
กลับแตกตางจากกอนหนานี้โดยสิ้นเชิง
ทั้งหมดทำใหหวังเปาเลอครุนคิดจนตกอยูในภวังคความคิด และอีกสองวันตอมา
เขาก็หมกมุนอยูกับเรื่องการฝกฝนและการศึกษาเคล็ดวิชาเด็ดดารา เมื่อเปนเชนนี้
เวลาสามวันจึงผานพนไป
ไม น านก็ ถ ึ ง เวลานั ด หมายกั บ ปรมาจารย แ ห ง ไฟเพื ่ อ ไปยั ง สนามรบระหว า ง
เฉินชิงจื่อและเดือนแยกแลว การออกเดินทางครั้งนี้ ปรมาจารยแหงไฟเปนคนพา
หวังเปาเลอไปดวยตัวเอง ดังนั้นในเชาตรูของวันที่สาม หวังเปาเลอที่นั่งหลับตา
ทำสมาธิอยูก็ไดยินเสียงของอาจารยปรมาจารยแหงไฟดังเขามาในหัว
“เปาเลอ เตรียมตัวเดินทาง!”
หวังเปาเลอพลันลืมตาขึ้น หลังจากสูดลมหายใจลึก เขาก็ลุกขึ้นเดินหนึ่งกาว
กอนที่เงารางจะเลือนราง จากนั้นเมื่อเขาปรากฏตัวอีกครั ้งก็อยู บนทองฟ า ของ
ดาวเอกเพลิงแลวมองเห็นอาจารยยืนรอตนอยูที่นั่นแลว
“รบกวนทานอาจารยแลว”
ปรมาจารยแหงไฟมองหวังเปาเลออยางล้ำลึกคราหนึ่ง ไมไดถามเหตุผลของเรื่อง
ที ่ เ กิ ด ขึ ้ น เมื ่ อ สองวั น ก อ น แต ย กมื อ ขวาขึ ้ น มาคว า จั บ ทั น ใดนั ้ น เขาก็ ค ว า จั บ
เซี่ยไหหยางออกมาจากภายในดาวเอกเพลิงแลว
ทันทีที่เซี่ยไหหยางปรากฏตัว เขาก็หันไปคำนับปรมาจารยแหงไฟและหวังเปาเลอ
ทันที ในดวงตามีความประหมาและตื่นเตนปนเป
“ไหหยาง บอกหลักการของเตาหลอมเทพและโครงสรางภายในที่พอเจาทำขึ้นให
อาจารยอาของเจาเสีย หลังจากเฉินชิงจื่อออกจากดานแลว เรื่องนี้สามารถแกไข
ความผิดของพอเจาได”
หลายวันมานี้ ความจริงแลวเซี่ยไหหยางก็กังวลอยูกับเรื่องนี้จริงๆ ถึงอยางไร
ตอนนี้เรื่องของเฉินชิงจื่อก็ไดรับความสนใจจากจักรวาลไมรูสิ้นแลว เขาอยากจะไป
ปรึกษากับหวังเปาเลอ แตหลังจากหวังเปาเลอกลับมาก็กักตน ตอนนี้เมื่อไดยิน
ประโยคนี้เขา เซี่ยไหหยางก็สูดลมหายใจลึกแลวประสานหมัดคำนับอยางลึกซึ้งใหกับ
หวังเปาเลอ
“อาจารยอา เรื่องโครงสรางและหลักการของเตาหลอมเทพ ไหหยางรูแลวจะตอง
ไมเก็บงำอยางแนนอน และจะบอกทานโดยไมปดบังสักนิด”
หวังเปาเลอไดยินดังนั้นก็คิดจะเอยปาก แตปรมาจารยแหงไฟกลับหัวเราะลั่น
ออกมากอน
“ระหวางทางใชเวลาไมนอย พวกเจาทั้งสองคุยกันภายหลังเถอะ” กลาวพลาง
ปรมาจารยแหงไฟก็สะบัดแขนเสื้อ ทันใดนั้นเปลวเพลิงมโหฬารพลันระเบิดพวยพุง
เทพวัวที่อยูไกลๆ เงยหนาขึ้นรองคำรามแลวกาวตรงไปยังอวกาศ
จากนั้นปรมาจารยแหงไฟก็มวนตัวหวังเปาเลอและเซี่ยไหหยางกาวเดินตามไป
เหยียบอยูบนหลังของเทพวัว
เทพวัวแผดเสียงรองอีกครั้ง เปลวเพลิงนอกรางระเบิดทันใด มันแพรกระจาย
อยางตอเนื่องราวกับสามารถครอบคลุมดาราจักรทั้งผืนได จากนั้นก็พาหวังเปาเลอ
เซี่ยไหหยาง และปรมาจารยแหงไฟเคลื่อนตัวออกจากดาราจักรไฟทันที
 หนึ่งกาวราวกับขามผานกาลอวกาศ สงเสียงรองหวีดหวิวตรงไปยังสถานที่ตอสู
ของเฉินชิงจื่อและเดือนแยก
ระหวางทางที่เดินทาง ดาราจักรทั้งหมดลวนสั่นสะทาน สำนักทั้งหมดที่พวกเขา
ขามผานไมมีใครไมตกตะลึง ถึงขั้นยังมีตระกูลอีกมากมายที่บินออกมาจากสถานที่ที่
พวกเขาอยูอยางรวดเร็วแลวกมคารวะใหจากที่ไกลๆ ไมกลาไมแสดงความเคารพ
นี่ก็คือความนาเกรงขามของผูเยี่ยมยุทธจักรพิภพ ระหวางทาง เทพวัวแทบจะพุง
ทะยานอยูแลว ถึงแมวาดานหนาจะมีสายธารดวงดาวอยู แตก็ลวนถูกมันพุงชนผานไป
ทั้งสิ้น
หวังเปาเลอทอดถอนใจออกมา มีความกระหายอยากใหตนแข็งแกรงยิ่งกวาเดิม
มากขึ้นไปอีก เซี่ยไหหยางที่อยูขางๆ ดีกวาหนอย อย างไรเสียในตระกูลเซี่ยก็มี
ผูเยี่ยมยุทธจักรพิภพอยูบาง เขาจึงไดประสบมาหลายครั้งแลว โดยเฉพาะอยางยิ่ง
ในตอนนี้เขามีเรื่องอื่นอยูในใจ ดังนั้นจึงใชเวลาสวนใหญบอกเรื่องเกี่ยวกับเตาหลอมที่
ขางกายหวังเปาเลอเสียงเบา
เตาหลอมที่บิดาของเขาสรางใหกับจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกเรียกไดวาเปน
สุดยอดสมบัติ สามารถสยบไดทั่วทุกสารทิศ แตมากนอยอยางไรในนั้นก็ยังมีกลเม็ด
อยูเล็กนอย สิ่งที่เซี่ยไหหยางบอกกับหวังเปาเลอก็คือจุดที่กลเม็ดเหลานี้อยู
เมื่อรูเรื่องพวกนี้แลว หวังเปาเลอก็เขาใจเตาหลอมดียิ่งกวาคนอื่นๆ บางทีอาจจะ
ไมมีประโยชน แตบางที…ก็มีประโยชนมหาศาล
เปนเชนนี้ ทามกลางการบอกเลาของเซี่ยไหหยางและการควบทะยานของเทพวัว
เวลาก็เคลื่อนผานไปชาๆ การเดินทางครั้งนี้ไกลยิ่งกวาดาวเคราะหชะตาไปจนถึง
สุสานดวงดาราเสียอีก
 แทบจะเคลื่อนผานทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย หากดูจากขอบเขต
ก็เปรียบไดกับจักรวาลไมรูสิ้นที่เล็กกวาครึ่งหนึ่ง ถาหากเปลี่ยนใหหวังเปาเลอเดินทาง
ไปเอง เกรงวาคงตองใชเวลาหลายปหรือนานกวานั้นถึงจะขามผานได แตเมื่อมีเทพวัว
ควบทะยานอยู เวลาที่ใชก็ลดลงมาเปนครึ่งเดือน!
ดังนั้นหลังจากครึ่งเดือนแลว นี่จึงเปนครั้งแรกในชีวิตของหวังเปาเลอที่…ออกมา
จากขอบเขตของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย แลวมาปรากฏตัวขึ้นบนเขตแดน
กวางขวางระหวางจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายและจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์ไมรูสิ้น!
เขตแดนนี้ไมไดใหญมาก มีรอยฉีกขาดของอวกาศกระจัดกระจายอยูนับไมถวน
ยิ่งกวานั้นคือมีกลิ่นอายรุนแรง ไมเหมาะเปนที่พักอาศัย ยิ่งไมเหมาะสำหรับการฝกตน
ดังนั้นมันจึงกลายเปนชายขอบ
แตวันนี้…สนามรบระหวางเฉินชิงจื่อและจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกตั้งอยูที่นี่
ดั ง นั้นจึงดึงดูดความสนใจจากตระกู ลและสำนักมากมายหลายฝ าย ทำใหยามที่
พวกหวังเปาเลอมาถึงก็มีเงารางคนไมนอยรีบเรงมาจากทั้งสี่ทิศแลว
ผูคนสวนใหญที่นี่รูจักปรมาจารยแหงไฟ เมื่อมองเห็นพวกเขาจึงพากันหลบหลีก
ทำใหเทพวัวที่ปรมาจารยแหงไฟนั่งอยูทะยานไปยังขอบสนามรบโดยไมเจออุปสรรค
ใดๆ!
เพิ่งจะเขามาใกล ดวงตาของหวังเปาเลอก็หดเกร็ง เขามองเห็นวามีไอหมอกสีเทา
ขนาดใหญ อ ยู  ต รงหน า ไอหมอกหนาอย า งยิ ่ ง มั น กลิ ้ ง ไปปกคลุ ม ทั ่ ว ทุ ก ทิ ศ ทาง
ครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญเอาไวภายในโดยสมบูรณ
และดานนอกอวกาศสีเทานี้ก็มีอาวุธเวทขนาดยักษและสัตวอสูรพาหนะตัวมหึมา
จำนวนมากรายลอมอยู ในบรรดาอาวุธเวทเหลานี้ มีทั้งยอดเขากลับดาน รูปปนมหึมา
ถึงขั้นมีดาวเคราะหที่เหมือนกับดาววารีอยูดวย
 สวนพวกสัตวอสูรก็ยิ่งมีรูปรางมากมายหลายชนิด ไมวาจะเปนเตายักษหรือ
สัตวประเภทกอนขน มันมีอยูทุกหนทุกแหง และบนอาวุธเวทกับบนรางของสัตวอสูร
ทุกตัวก็มีเงารางของผูฝกตนจำนวนไมนอยอยูแนนขนัด เกรงวาจำนวนของผูฝกตน
ที่มารวมกันอยูที่นี่จะเกินกวาหลายสิบลานคนแลว
ขณะเดียวกันก็ยังมีสายรุงหลายสายทอดไปยังอวกาศที่มีไอหมอกสีเทาปกคลุม
อยางตอเนื่อง บางคราวก็มีคนเดินเขาไป บางคราวก็มีคนเดินออกมา
ทั้งหมดนี้ทำใหสถานที่แหงนี้ครึกครื้นมีชีวิตชีวา นอกจากนั้นเมื่อปรมาจารยแหงไฟ
มาถึง ก็ยังมีพวกอาวุธเวทและสัตวอสูรมหึมาพาผูฝกตนแตละคนมารวมตัวกันจาก
ทั้งสี่ทิศ หลังจากลอยอยูดานนอกอวกาศสีเทา ผูฝกตนพวกนี้ก็บินออกมาจากพาหนะ
ทันทีแลวตรงไปยังภายในอวกาศไอหมอกสีเทา
“ผูฝกตนเยอะขนาดนี้เลย!” หวังเปาเลอยืนขึ้น ทอดมองไปทั่วทุกทิศ เกรงวา
สำนักและตระกูลที่อยูในที่นี้คงไมต่ำกวาหลายพันแนนอน แคมองจากตรงหนาก็มีอยู
มากมายหลากหลายแลว ถึงขั้นที่ยังมีคนที่ไมใชผูฝกตนอยูดวย
“มากเกินไปหนอยจริงๆ ยึดที่ดีๆ ไปหมด แตไมเปนไร ในเมื่ออาจารยมาแลว
ถาเห็นตำแหนงของใครดีๆ ก็จะตองหลีกทางใหอาจารยนั่ง!” ปรมาจารยแหงไฟนั่งอยู
บนหลังเทพวัว เอยปากเสียงเรียบนิ่ง
ขณะที่สงเสียงดังออกไป วัวแกใตรางของปรมาจารยแหงไฟก็คลายจะตอบสนองบาง
มันแผดเสียงคำรามสั่นสะเทือนไปทั้งแปดทิศ อานุภาพไมธรรมดาสามัญ พลังแหง
จักรพิภพแผออกไปจนทำใหหลังจากสำนักและตระกูลจำนวนไมนอยมองเห็นพวกเขา
ก็พากันขมวดคิ้ว
“เจาปรมาจารยเพลิงคนบานั่นมาแลว!”
“ไม ใ ช ว  า ใช แ ต ค ำสาปหรื อ เห็ น ใครก็ ต ะโกนร อ งจะเอาคำสาปที ่ เ ก็ บ เอาไว
หลายพันปออกมาอยูได หนาไมอาย!”
 “เฮงซวย ขาละอายจริงๆ ที่ไดคลุกคลีกับเขา!”
ขณะที่เกิดการสนทนา สำนักและตระกูลมากมายรอบดานก็หลีกทางใหทันที
เมื ่ อ เห็ น อานุ ภ าพเช น นี ้ ข องปรมาจารย แ ห ง ไฟและวั ว เฒ า เซี ่ ย ไห ห ยางก็ มี
แรงบันดาลใจอยางมาก สวนสีหนาของหวังเปาเลอแปลกพิกล ความจริงระหวางทาง
มานี้เขาไดครุนคิดถึงปญหาขอหนึ่ง…
“ทานอาจารยเลนมากเกินไปหรือไม…บางครั้งใหตัวเองไปเปนสัตวพาหนะของ
ตัวเองก็ชางเถอะ แตเรงเดินทางมาครึ่งเดือน ตอนนี้พอรางจริงตะโกนรองเสร็จแลว
ก็จะใหรางสัตวพาหนะคำรามตอดวย นี่มัน…ไมเหนื่อยหรือ”
 บทที่ 1127 วางอำนาจ
หวังเปาเลอรูสึกเหนื่อยใจเล็กนอย
ชวนใหนึกถึงภาพสิ่งตางๆ ตอนที่ตนอยูในดาราจักรไฟยิ่งนัก ทั้งศิษยพี่ทั้งหลาย
ของตน…ถึงขั้นมองเห็นพวกดอกไมใบหญาและนกบินถลาอยูบนทองฟา หลักๆ แลว
ลวนเปนทานอาจารย
เทพวัวยิ่งไมตองกลาวถึงเลย เรื่องที่ตัวเองไปเปนพาหนะใหตัวเองแบบนี้ อาจารย
ทำได อ ย า งมี ค วามสุ ข นั ก ดั ง นั ้ น การให ต ั ว เองไปเฝ า สำนั ก แทนตั ว เองจึ ง เป น
เรื่องเล็กนอยโดยสิ้นเชิง
“โชคดีที่ในบรรดาศิษยในสำนักอาจารยไมมีเนื้อคูแหงเตา ไมอยางนั้นละก็…”
ไมรูเพราะอะไร จูๆ ก็มีความคิดรายกาจนี้ลอยขึ้นมาในหัวของหวังเปาเลอ ขณะที่
ความคิดนี้ปรากฏขึ้นมา เทพวัวขางหนาก็หันหัวกลับมาจองมองหวังเปาเลออยาง
ลึกล้ำคราหนึ่ง แลวยังมีปรมาจารยแหงไฟที่อยูบนหลังของเทพวัวอีก เขาก็หันหนามา
จองมองอยางลึกล้ำเชนเดียวกัน
หวั ง เป า เล อ ตั ว สั ่ น ขึ ้ น มาทั น ที กำลั ง จะเอ ย ปาก แต เ สี ย งแผ ว เบาของ
ปรมาจารยแหงไฟกลับดังสะทอนออกมากอน
“เปาเลอ ชวงนี้เจาเกียจครานการฝกตนไปแลว ครั้งนี้ถาไมกาวหนาละก็…เฮอ
ชวงนี้เทพวัวที่นาเคารพของอาจารยลำไสไมคอยดีนัก กลับไปเจาก็เขาไปในทอง
ของมันแลวทำความสะอาดลำไสใหสักหนอยเถอะ”
“อาจารย…” หวังเปาเลอโอดครวญ เห็นชัดๆ วานี่คือการลงโทษ
 ปรมาจารยแหงไฟไมไดสนใจหวังเปาเลออีก ตอนนี้เขาหันไปตบหลังเทพวัว
ทั น ใดนั ้ น เทพวั ว ก็ ส  ง เสี ย งร อ งคำราม แล ว พุ  ง ทะยานไปข า งหน า ตลอดทาง
ไม ห ลบเลี ่ ย งผู  ค น ทำให อ าวุ ธ เวทขนาดใหญ แ ละสั ต ว อ สู ร พาหนะของตระกู ล
และสำนักที่มาถึงกอนนานแลวขางหนาตองรีบหลบหลีกกันจาละหวั่น ทั้งๆ ที่ในใจ
แตละคนกนดาอยูเงียบๆ
ดังนั้นเทพวัวจึงผานไปอยางราบรื่นไรสิ่งกีดขวาง การควบทะยานครั้งนี้ทำให
มันพุงจากรอบนอกสุดเขาไปยังบริเวณขอบของอวกาศสีเทาทันที สำนักและตระกูล
ที่ประจำการอยูตรงนี้ หลักๆ แลวลวนเปนผูมีชื่อเสียงในสามยอดจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
ไมรูสิ้นทั้งนั้น พวกเตาเการัฐและสำนักเจ็ดวิญญาณลวนรวมอยูในนี้ดวย
เมื่อกวาดสายตามองไป แคเพียงบริเวณรอบๆ ที่สามารถมองเห็นไดดวยตาเปลา
ก็มีสำนักและตระกูลแข็งแกรงหลายรอยแหงแลว สวนอาวุธเวทที่ประจำการของ
พวกเขาก็เหนือล้ำยิ่งกวาสำนักที่อยูรอบนอกอยางเห็นไดชัด ทั้งยังมีพลานุภาพ
สะเทือนฟามาก
หวังเปาเลอเพียงกวาดตามองหนึ่งรอบก็มองเห็นวามีของสรางขึ้นจากหินหยก
แลวยังมีระฆังขนาดยักษที่แผปราณมืดออกมา แลวยังมีวัตถุทำจากโลหะรูปทรงคลาย
กลองดวย ในแตละชิ้นลวนมีผูฝกตนจำนวนมากนั่งขัดสมาธิทำสมาธิอยู ขณะที่
พลังฝกปรือของแตละคนวาไมเลวแลว ยังมีผูแข็งแกรงระดับจักรพิภพนั่งบัญชา
อยูดวย
จนถึงตอนนี้ นี่เปนสถานที่ที่หวังเปาเลอไดเห็นระดับจักรพิภพมากที่สุดเลยก็วาได
แตละสำนักแตละตระกูลลวนมีระดับจักรพิภพอยู ถึงแมสวนใหญจะเปนจักรพิภพ
ชั้นตน ไมอาจเทียบไดกับปรมาจารยแหงไฟ แตพลานุภาพที่แผซานออกมาจากราง
ของพวกเขาก็ทำใหหวังเปาเลอที่สัมผัสไดใจสั่นสะเทือน
 ไมใชแคหวังเปาเลอที่มีอาการเชนนี้ เซี่ยไหหยางก็เชนกัน แตขณะที่พวกเขา
สองคนกำลังตกตะลึงอยูนั้น ปรมาจารยแหงไฟก็แคนเสียงออกมา เทพวัวใตราง
พลันพุงไปยังระฆังหมอกดำขนาดใหญที่อยูใกลที่สุด
“หลีกไป ขาชอบที่ตรงนี้ ไสหัวไปใหหมด!”
ผู  ฝ  ก ตนหลายสิ บ คนที ่ น ั ่ ง ทำสมาธิ อ ยู  บ นระฆั ง แผ ห มอกดำพลั น ลื ม ตาขึ้ น
อยางรวดเร็ว พวกเขาสวนใหญลวนเปนดาวพระเคราะห มีระดับดารานิรันดรอยูเพียง
หาหกคน ตอนนี้เมื่อมองเห็นเทพวั วของปรมาจารยแ หง ไฟ สี ห น าของแตละคน
ก็เปลี่ยนไป
มีคนแคนเสียงเย็นดังออกมาจากภายในระฆังหมอกดำใบนี้ ไมนานระฆังก็แปรผัน
แล ว มี เ งาร า งหนึ ่ ง ผุ ด ออกมารวมกั น เป น ร า งของชายชราผู  ห นึ ่ ง ชายชราผู  น ี ้ มี
รอยไฟไหมสีดำที่คิ้ว เขาจดจองปรมาจารยแหงไฟอยางโกรธเกรี้ยว กอนคำราม
เสียงต่ำ
“เพลิงกัลป เจาคิดจะทำอะไร!”
“กลาเรียกนามของขา ขาคิดจะทำอะไรหรือ ก็ทำเจานะสิ!” ปรมาจารยแหงไฟ
เบิกตากวาง ดวงตาของเทพวัวที่นั่งลงยิ่งมีไฟลุกโชนยิ่งกวา มันรองเสียงคำราม
รวดเร็วยิ่งขึ้น แลวพุงตรงไปยังระฆังสีดำกะทันหัน!
“เจากลา!!” ชายชราผูมาจากระฆังหมอกดำหนาเปลี่ยนสี เขายกมือผนึกมุทรา
พรอมคำรามเสียงต่ำ ระฆังหมอกดำที่ดานหลังสั่นสะเทือนรุนแรง เสียงที่ดังออกมา
ไมใชเสียงเบาสบายหู แตเปนเสียงที่คลายกับเสียงรองคำรามอื้ออึงของสัตวตัวใหญ
“ขาไมกลาหรือ แมเจานะสิ เชื่อไหมวาทานปูคนนี้จะไปสำนักฉันปราณของเจา
แลวเอาคำสาปที่เก็บไวหลายพันปมาใหพวกเจากินหมอหนึ่งเลย!”
เมื่อตระกูลและสำนักอื่นๆ ที่อยูรอบๆ เห็นฉากนี้เขา ก็ควบคุมอาวุธเวทหรือสัตวอสูร
ของสำนักตนใหออกหาง ผูเยี่ยมยุทธระดับจักรพิภพที่อยูดานในตางขมวดคิ้ว
“เหตุใดเจาโจรเฒาเพลิงกัลปผูนี้ถึงมาไดละ!”
“มาถึงก็วางทาเชนนี้แลว ทุกครั้งลวนเปนประโยคนี้ตลอด!”
“จนปญญาแลว มีเรื่องดวยไมได!”
เมื่อสำนักและตระกูลที่อยูรอบๆ พากันหลบหลีก ชายชราที่มาจากระฆังหมอกดำ
ก็มีสีหนาย่ำแย ยิ่งกวานั้นคือจนปญญา เมื่อเห็นวาปรมาจารยแหงไฟพุงเขามาหา
โดยไมมีทีทาวาจะหยุด ชายชราผูนี้ก็กระทืบเทา สะบัดแขนเสื้อ แลวพาอาวุธเวทที่
ประจำการอยูของสำนักตนใหลาถอยทันที จนกระทั่งถอยไปไดหลายหมื่นจั ้งจึง
กัดฟนเอย
“เพลิงกัลป พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อโชคของชนรุนหลังทั้งหลาย เหตุใดเจามาถึงแลว
ต อ งทำท า ทางวางอำนาจด วย เจ า ไม ค ิ ด เพื่ อ ตนเองก็ต  อ งคิ ด เพื ่ อ ศิ ษ ย ข องเจ าสิ
ถึงอยางไรหลังจากเขาไปแลวจะเปนหรือตายก็ไมใชเรื่องที่เจาจะคอยปกปองได!”
ชายชราที่อยูนอกระฆังหมอกดำเอยอยางนุมนวล ดวงตาเคลื่อนผานปรมาจารย
แหงไฟแลวมองไปยังหวังเปาเลอและเซี่ยไหหยาง สายตานั้นมาพรอมกับเจตนาราย
ในหมูผูฝกตนซึ่งนั่งสมาธิอยูบนระฆังหมอกดำที่ดานหลังเหลานั้นก็มีคนหนึ่งที่ดวงตา
เปลงประกายขึ้นมาทันที
คนผูนี้ดูเหมือนอยูในวัยกลางคน พลังฝกปรืออยูที่ดารานิรันดรชั้นกลางขั้นสูงสุด
หางจากชั้นปลายเพียงครึ่งกาว ตอนนี้ดวงตาคูนั้นของเขามีความชั่วรายและยั่วยุ
พรอมกวาดมองหวังเปาเลอและเซี่ยไหหยาง
“ขูกันหรือ” ปรมาจารยแหงไฟแสยะยิ้ม ทั่วรางแผกลิ่นอายอันตรายออกมาแลว
หันไปมองหวังเปาเลอและเซี่ยไหหยาง
 “พวกเจาสองคนถูกคนขมขูแลว คิดจะทำอยางไร”
หวังเปาเลอกลอกตา กำลังจะเอยปากแตเซี่ยไหหยางที่อยูขางกายกระแอมไอ
เสียกอน แลวประสานหมัดไปทางปรมาจารยแหงไฟกอนหันมาประสานหมัดให
หวัง เปาเลอ สุดทายก็มองไปยังชายชราที่ อยู ด านนอกระฆั งหมอกดำ เอ ย พลาง
ยิ้มบางๆ
“ผูอาวุโส ขาผูแซเซี่ย อาจารยปูของขาบอกวาเมื่อครูทานขมขูขาหรือ”
“เซี่ย?” ชายชราที่อยูดานนอกระฆังหมอกดำไดยินแลวก็ตกใจ พวกเขาสำนัก
ฉันปราณไมไดอยูในเตาฝงซาย แตมาจากจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์ไมรูสิ้น ดังนั้นจึงไมคอย
รูจักคนในสำนักของปรมาจารยแหงไฟ
“ใช เซี่ยของตระกูลเซี่ย เตาหลอมเกาเตาที่จักรพรรดิสวรรคเดือนแยกใชกักขัง
ผูอาวุโสเฉินชิงจื่อก็เปนสิ่งที่บิดาของขาหลอมขึ้นมาเองกับมือ” เซี่ยไหหยางยิ้มบาง
ชี้ไปยังอวกาศสีเทา
ทั น ที ท ี ่ เ อ ย คำนี ้ อ อกมา ดวงตาของผู  ฝ  ก ตนจากสำนั ก และตระกู ล ทั ้ ง หมด
ที่ใหความสนใจเรื่องนี้อยูรอบๆ ล วนหดเกร็ ง ส วนสี ห น าของชายชราที ่ อยู นอก
ระฆังหมอกดำก็เปลี่ยนไปเล็กนอย
เมื่อเห็นเชนนี้ หวังเปาเลอก็ผอนลมหายใจโลงอก รูสึกอิจฉาการโออวดครั้งนี้
ของเซี่ยไหหยางเล็กนอย สงสัยวาตนใจไมกลาพอหรือ ไมอยางนั้นละก็ เขาคงยืนพูด
เสียงเรียบนิ่ง บอกวาเฉินชิงจื่อที่อยูในนั้นเปนศิษยพี่ของขาเอง…
กลัวก็แตวาประโยคนี้จะทำใหคนทั้งหมดตกใจจนขวัญสะเทือนนะสิ แตคาดวา
หากทำเชนนี้จริงๆ วันนี้อาจารยคงไดระเบิดคำสาปที่กักเก็บมานานหลายพันหมื่นป
ออกมาแน
 เมื่อคิดถึงตรงนี้เขาก็สนใจผูคนที่อยูโดยรอบ เปนเพราะคำพูดของเซี่ยไหหยางจึง
ไดเครงเครียดกันมาก อีกทั้งยังมีคนไมนอยที่มองมาทางตนแลว หวังเปาเลอก็ลอบ
ถอนหายใจ
“เห็นไดชัดวาทานอาจารยอยากใหพวกเราวางอำนาจ ชางเถอะๆ…” เมื่อคิดถึงตรงนี้
หวังเปาเลอก็สายหนา รางกายสั่นไหวแลวเดินออกมาจากเทพวัวทันที เขายืนอยู
บนอากาศ ยกมือขวาขึ้นชี้ไปยังดารานิรันดรวัยกลางคนที่เพิ่งจะมองยั่วยุมาทางตนใน
ระฆังหมอกดำ กอนเอยเสียงเรียบนิ่ง
“ขาไมชอบสายตาของเจา ออกมา ขาฆาเจาได…เพียงแคสามอึดใจ”
ทันทีที่เอย ความสงบนิ่งและความรายกาจก็มารวมกันบนรางของหวังเปาเลอ
ทำใหเขาที่ยืนอยูตรงนั้นมีทาทางไมเหมือนกับเมื่อสักครู ปรมาจารยแหงไฟเมื่อไดยิน
ก็ยิ่งหัวเราะลั่น สวนชายชราดานนอกระฆังหมอกดำกลับหรี่ตาลง และผูที่อยูในระฆัง
ที่ถูกหวังเปาเลอชี้หนาก็ยืนขึ้นทันที กอนแคนเสียงเย็น
“สามอึดใจก็ฆาขาไดหรือ นาขำ!” วาพลาง ชายวัยกลางคนผูนี้ก็หันไปประสานหมัด
คำนับผูอาวุโสจักรพิภพของตน
“ขออนุญาตผูอาวุโสโจว ใหศิษยลงมือสับเจาคนเยอหยิ่งผูนี้ดวยเถอะขอรับ!”
ชายชราที่อยูนอกระฆังหมอกดำหรี่ตาลง มองดูปรมาจารยแหงไฟที่ยังคงแยมยิ้ม
แลวมองดูหวังเปาเลอ กอนคอยๆ เอยขึ้นมา
“แลกเปลี่ยนความรูกันได แตหามถึงชีวิต!”
“แลกเปลี่ยนความรูหรือ ขาไมสนใจหรอก” เมื่อหวังเปาเลอไดยินเชนนั้นก็สายหนา
หันกายทำทาจะกลับไป ปรมาจารยแหงไฟก็หัวเราะออกมาอีกรอบ
“สำนักฉันปราณ เปลี่ยนชื่อเปนสำนักฉันตาขาวแลว!”
 “เพลิงกัลป!” ประกายแสงเย็นวาบขึ้นในดวงตาของชายชรานอกระฆังหมอกดำ
เขาเอยเสียงเบาออกมา
“เจาอยากใหคนในสำนักของเจามาวางอำนาจอยูที่นี่ ขมขูคนอื่นๆ แลวรวบรวม
ปราณแข็งแกรงไปกอน จากนั้นเมื่อเขาไปในสมรภูมิอวกาศสีเทาแลวก็ไมมีใครกลา
ตอสูดวย ประหยัดเวลาเพื่อเอาไปใชตระหนักรู…ในเมื่อเจามั่นใจในตัวคนในสำนัก
ของเจาเชนนี้ ถาอยางนั้นขาก็อยากจะเห็นนักวา คนในสำนักของเจาที่เพิ่งจะเปน
ดารานิรันดรชั้นตนมีความสามารถอะไร!”
“ลั่วจือ ถาขยี้คนผูนี้ไมได สิทธิ์การตระหนักรูครั้งนี้ของเจาจะถูกยกเลิ ก!”
ชายชราหั น หน า ไปเอ ย เสี ย งดั ง ทั น ใดนั ้ น ผู  ฝ  ก ตนวั ย กลางคนที ่ ข ออนุ ญ าตต อ สู
ก็กระโจนขึ้นมาแลวพุงไปยังหวังเปาเลอราวกับดาวตกดวงหนึ่ง จนเกิดเสียงสะเทือน
กึกกอง!
 บทที่ 1128 สังหาร!
ผู  ฝ  ก ตนวั ย กลางคนที ่ ช ื ่ อ ว า ลั ่ว จือ ผู  น ี ้ ร วดเร็ว มากจนเหมือ นกั บสายฟ า ฟาด
พริบตาเดีย วก็ กระโจนข ามระฆัง หมอกดำ กลายเป น ภาพเงาติ ดตาพุ  ง เข า มาหา
หวังเปาเลอแลว ในขณะที่เขาพุงเขามา ดารานิรันดรชั้นกลางขั้นสูงสุดของเขาก็ระเบิด
โพลงออกมาทันที
ทั่วทั้งรางคลายจะกลายเปนดารานิรันดร ทั้งยังแผปราณออกมาเปนกลุมๆ ทำให
อวกาศโดยรอบบิ ด เบี ้ ย ว ส ง เสี ย งดั ง สะเทื อ นไปทั ่ ว ทั ้ ง แปดทิ ศ สองมื อ ของเขา
ผนึกมุทราอยางรวดเร็ว จากนั้นก็กลายเปนรอยประทับทับซอนกันรอยแลวรอยเลา
ทำใหพลานุภาพของตัวเขาระเบิดออกมาอีกครั้ง เห็นไดรางๆ วาภายในดารานิรันดรที่
อยูดานหลังของเขามีเงามายาปรากฏขึ้น
นั่นคืออสูรยักษราวกับกิ้งกาตัวหนึ่ง มันเงยหนาขึ้นฟาราวกับจะรองคำรามคลาย
จะกลืนกินปราณฟาดิน พลานุภาพของมันราวกับสายรุงที่คลายจะกลืนกินอวกาศลง
ไปได
สัตวอสูรตนนี้คือ อสูรฉันปราณ หนึ่งในสัตวอสูรบรรพกาลที่แข็งแกรง ปจจุบันได
หายสาบสูญไปแลว
ทั้งยังเปนสัญลักษณและรูปสลักประจำสำนักฉันปราณ ทุกๆ อยางของสำนักนี้
ลวนมาจากสัตวอสูรตนนี้!
สามารถฝกฝนเคล็ดวิชาของสำนักฉันปราณจนถึงระดับที่ทำใหเงามายาของ
อสู ร ฉั น ปราณปรากฎขึ ้ น ได ก็ เ ห็ น แล ว ว า พรสวรรค ข องผู  ฝ  ก ตนวั ย กลางคนผู  น้ี
ไมธรรมดาเลย แมจะไมใชมหาศิษยระดับสูงสุดของสำนักฉันปราณ แตก็เปนบุคคล
สถานะระดับหนึ่ง
 เมื่อกลิ่นอายระเบิดออกมาและสั่นสะเทือนไปทั่วอวกาศ เงารางของผูฝกตน
วั ย กลางคนก็ เ สมื อ นเป น ดารานิ ร ั น ดร แ ละเสมื อ นเป น อสู ร ฉั น ปราณบรรพกาล
เขาคำรามรองสะเทือนขวัญทุกคนออกมา แลวเขาใกลหวังเปาเลอที่หันกายจะกลับไป
ยังเทพวัว
ภาพนี้ดึงดูดความสนใจของสำนักและตระกูลที่อยูรอบดานแทบจะทั้งหมดทันที
แตขณะที่ทุกคนกำลังจดจออยูนั้น พริบตาที่ผูฝกตนวัยกลางคนเขามาใกลหวังเปาเลอ
หวังเปาเลอก็หยุดฝเทาไวแลวหันหนากลับมาพรอมประกายแสงเย็นเยียบสองวาบ
ในตา กอนยกมือขวาชี้ไป
“อึดใจแรก!”
เมื่อเอยออกมา ดานหลังของหวังเปาเลอพลันเกิดเสียงดังสนั่น ดวงตามหึมา
ดวงหนึ่งปรากฏขึ้นกะทันหันดวยอานุภาพสะเทือนฟาสะเทือนดิน สั่นสะทานไปทั้ง
สี่ทิศ ดวงตาดวงนั้นเปนสีดำ เดิมทีปดตาอยู แตเพียงอึดใจที่มันปรากฏขึ้นมาก็
เบิกตาโพลงทันใด เผยใหเห็นนัยนตาที่แทบจะแปลกพิสดารอยูภายใน มันทอดมองไป
ยังรางของผูฝกตนวัยกลางคน
นี่ก็คือ…วิชาดวงเนตรปศาจ!
ทั น ที ท ี ่ ใ ช ว ิ ช านี ้ อ อกมา พริ บ ตาที ่ ด วงตาป ด และเป ด สายตาก็ เ ปลี ่ ย นเป น
พันธนาการ มันสยบจิตใจของผูฝกตนวัยกลางคนโดยพลัน ทำใหรางกายของคนผูนี้
สั่นสะทาน สีหนายิ่งย่ำแย จิตใจกูรองกอง ในความรูสึกของเขา สายตานี้ราวกับ
จะกลายเปนของจริง มันควบรวมกับการแชแข็ง ทำใหในชั่วขณะนี้ วิญญาณเทพของ
ตนราวกับถูกแชเอาไว และทำใหตอนนี้สมองของเขาตกอยูในความวางเปลาราวกับ
สูญเสียสติสัมปชัญญะ
“ไมดีแลว!” พริบตาที่สูญเสียสติ สีหนาของผูฝกตนวัยกลางคนก็เปลี่ยนไปโดยพลัน
ไมทันไดคิดอะไรมาก ก็ใชสติที่ยังเหลืออยูระเบิดพลังเทพของตนจนทำใหเงามายา
อสูรฉันปราณที่อยูในดารานิรันดรดานหลังตัวเขาระเบิดออกมาเองในพริบตา ขณะที่
เกิดเสียงดังสนั่น มันก็กอตัวกันเปนคลื่นซัดสาดรุนแรงพุงเขามาโจมตี ทำใหจิตใจ
ที่สูญเสียสติสัมปชัญญะในชั่วพริบตาฟนตัวกลับมา
คนผูนี้จะฟนสติไดหรือไม หวังเปาเลอไมสนใจ และไมไดสังเกตดูดวย แตหลังจาก
ที่เปดใชวิชาดวงเนตรปศาจแลว แววตาของเขาก็มีประกายความเยือกเย็น จากนั้น
ก็ชี้นิ้วลงไปอีกครั้ง
“อึดใจที่สอง!”
เมื่อนิ้วชี้ลงไป ดวงดาวเตานิรั น ดร ด านหลั ง ของหวั ง เป าเล อ ก็ เ ปลี ่ ย นแปลง
กะทั น หั น ยิ ่ ง กว า นั ้ น คื อ มี ก ึ ่ ง ดาวเคราะห เ ต า ทั ้ ง เก า ดวงปรากฏขึ ้ น รวมถึ ง
ดวงดาราพิเศษนับหมื่นลวนสงเสียงดังสนั่นสะเทือนขวัญปรากฏออกมา เมื่อมัน
ระเบิดพรอมกัน กฎเกณฑไรรูปนับไมถวนก็กลายเปนเสนใยราวกับจับตองได แลวไป
ปรากฏอยูขางกายผูฝกตนวัยกลางคนทันที กอนจะสยบรางของเขาเอาไวโดยพลัน!
วิชาดวงเนตรปศาจสะเทือนจิตใจสยบวิญญาณ กฎเกณฑหมื่นดารากลายเปน
เสนใยสยบกายเนื้อ!
ตอนนี้ไดสยบไวทั้งสองดานแลว ผูฝกตนวัยกลางคนไมอาจตอตานไดเลย ถึงแม
จิตใจจะฝนฟนฟูขึ้นมาได แตกายเนื ้ อ ยั ง ถู กพั น ธนาการสยบไว อยู  ภาพนี ้ ทำให
ดวงตาของสำนักและตระกูลที่อยูรอบๆ หดเกร็ง ชายชราดานนอกระฆังหมอกดำก็มี
สีหนาเปลี่ยนไป
ไมแปลกที่ตอนนี้เขาจะตกใจ ความจริงแลวจักรพิภพเตาไมรูสิ้นใหญมากนัก
ยังนับวาพอรูเรื่องราวในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายหรือจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
ไมรูสิ้นอยูบาง
 แมขาวจะลาชาไปหนอยก็ตาม แตตอนนี้ขณะที่สีหนาของเขาเปลี่ยนไปและ
กายเนื ้ อ ของผู  ฝ  ก ตนวั ย กลางคนถู ก กฎเกณฑ น ั บ หมื ่ น เข า มาพั ว พั น นิ ้ ว มื อ ของ
หวังเปาเลอก็ชี้ลงไปเปนครั้งที่สาม!
“อึดใจที่สาม!”
เมื่อเอยออกมาพรอมชี้นิ้วลง ดวงดาราพิเศษนับหมื่นในแผนที่ดวงดาวดานหลัง
ของหวังเปาเลอก็เรียงตัวกันในพริบตาโดยมีดาวเตานิรันดรเปนใจกลาง มีกึ่งเตา
เกาดวงรองลงมา พริบตาก็รวมตัวกันกลายเปนรูปลักษณของเทพวัว เทพวัวตัวนี้
เงยหน า ขึ ้ น ทั น ใดแล ว ส ง เสี ย งคำรามสะเทื อ นขวั ญ ผู  ค นทั ้ ง หมดออกมา จากนั้ น
ก็เคลื่อนไหวฉับพลัน พุงเขาไปอยูเหนือรางของหวังเปาเลอทันที
รวดเร็วเหนือล้ำ สั่นคลอนฟาดิน มองจากไกลๆ เทพวัวที่กลายมาจากแผนที่
ดวงดาวนั ้ น ไม ไ ด แ ตกต า งจากตั ว จริ ง นั ก พลานุ ภ าพยิ ่ ง บรรลุ ไ ปถึ ง ขี ด สุ ด ของ
ดารานิรันดร เปลวไฟทั่วรางพวยพุงราวกับสามารถเผาผลาญทุกสิ่งอยางได มันพุง
เขาไป ใชหัวจูโจมผูฝกตนวัยกลางคนทันที!
ภาพนี้ทำใหผูที่มองเห็นทั้งหมดหนาเปลี่ยนสีไปตามๆ กันอีกครั้ง สีหนาของ
ชายชราที่อยูนอกระฆังหมอกดำยิ่งเปลี่ยนแปลงรวดเร็ว ตัวสั่นไหวคิดจะยื่นมื อ
เขาชวยเหลือ แตตอนนี้ทางฝงปรมาจารยแหงไฟกลับหัวเราะยาวออกมา มือขวา
พลันยกขึ้นโบก ทันใดนั้น พลังไรรูปก็ปรากฏอยูตรงหนาชายชราที่แปลงมาจากระฆัง
หมอกดำโดยตรง มันกอตัวเปนฝามือขนาดยักษและตบลงไปที่ชายชรา ทั่วรางของ
ชายชราสั่นสะทาน กระอักเลือดออกมาแลวถอยหลังทันใด
การถอยหลังของเขาทำใหการชวยเหลือไมอาจดำเนินตอไปได ดังนั้นในสายตา
ของทุ ก คนที ่ อ ยู  ร อบด า นจึ ง มองเห็ น เทพวั ว ที ่ แ ปลงมาจากแผนที ่ ด วงดาวของ
หวังเปาเลอไดอยางชัดเจน ขณะที่เกิดเสียงดังสนั่นขึ้นในตอนนี้เอง บนรางของผูฝกตน
วัยกลางคนของสำนักฉันปราณที่มีนามวาลั่วจือก็สงเสียงกรีดรองออกมา
 รางของผู ฝกตนวัยกลางคนไม อาจมี แรงต อ ต านใดๆ ได ภายใต การถู ก สยบ
ทั้งจิตใจและกายเนื้อซ้ำแลวซ้ำเลานี้ กายเนื้อของเขาก็ถูกเผาไหมจนกลายเปนเถาถาน
วิญญาณยากจะหลีกหนีเคราะหตาย พริบตาเดียวก็ถูกเปลวไฟลบหายไปดวย
รางวิญญาณถูกทำลายสิ้น!
สำนักและตระกูลรอบดานตะลึงงัน ตอนนี้สายตาทั้งหมดลวนรวมกันอยูที่รางของ
หวังเปาเลอพรอมกัน ความจริงการลงมือของหวังเปาเลอสะอาดปราดเปรียวยิ่ง
ตั้งแตเริ่มจนถึงตอนสังหาร รวมสิ้นแลวเปนเวลาสามอึดใจเต็มๆ!
สามอึ ด ใจ ด ว ยพลั ง ฝ ก ปรื อ ระดั บดารานิ ร ั น ดร ชั ้น ต น ก็ ส ัง หารดารานิ ร ั นดร
ชั้นกลางได เรื่องนี้ยอมสั่นคลอนจิตใจของคนทุกผูคน ถึงแมตระกูลและสำนักใน
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายจะเคยไดยินเรื่องการตอสูของหวังเปาเลอกับชงอี้จื่อ
แตก็ยังตกใจเพราะภาพตรงหนาอยูดี
ถึ ง อย า งไร…การได เ ห็ น กั บ ตาตั ว เองและการได ย ิ น มาก็ ไ ม เ หมื อ นกั น
และการเอาชนะชงอี้จื่อกับการสังหารดารานิรันดรชั้นกลางเพียงสามอึดใจก็ยอม
ไมเหมือนกันดวย!
“เปนศัตรูแกรง!”
“ดาวเคราะหเตาหรือ…ขาเหมือนจะเคยไดยินวาในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายมี
ผูที่เลื่อนขั้นดาวเคราะหเตาคนหนึ่ง คลายจะชื่อวา…หวังเปาเลอ”
“ดาวเคราะหเตาดารารานิรันดร…นาสนใจ นาสนใจ!”
ขณะเดียวกัน มหาศิษยของตระกูลและสำนักระดับสูงเหลานั้นที่อยูตรงขอบเขต
ของอวกาศสีเทาตางก็จดจอตั้งสมาธิแลวจดจำเงารางของหวังเปาเลอเอาไวในใจ
อยางล้ำลึก
 ในบรรดาผูคนเหลานี้ มีคนที่รางกายแผกลิ่นอายของธาตุทั้งหาอยู และมีคนที่ทั่ว
รางสวมเกราะนาสะพรึง อยู ยิ่ง กว านั ้ น ก็ คื อ ผู  ฝ กตนที ่ มุ กโลหิ ตและปราณโลหิ ต
ลอยอวดโออยูรอบกาย
และยังมีผูที่มีรูปรางเดี๋ยวจริงเดี๋ยวมายายากจะแยกแยะชัดเจน ขณะเดียวกันก็มี
ผูฝกตนคนหนึ่งคลายจะครอบครองรัศมีแบบจิตเทพอยูดวย แคคนนอกชำเลืองมอง
คราหนึ่งก็แสบตาแลว
สำนักและตระกูลที่อยูรอบๆ มีมากยิ่งนัก มหาศิษยแตละคนก็ยิ่งมีจำนวนไมแนชัด
แตมองเห็นไดชัดวาผูใดก็ตามในที่นี้ที่ถูกเรียกวามหาศิษยไดลวนไมใชผูออนแอ
ไมมากก็นอยยอมมีพลังตอสูที่เหนือล้ำ
แตตอนนี้เงารางของหวังเปาเลอนับวาไดเขามาอยูในสายตาของพวกเขาอยาง
แทจริงโดยสมบูรณ ทำใหพวกเขาทุกคนรูสึกหวาดกลัว
เพราะหวังเปาเลอเอาชนะไดอยางงายดายเกินไป ไมมีใครรูวาแทจริงแลวเขามี
เคล็ดวิชาลับมากมายแคไหนกันแน
ทามกลางสายตาจดจองของทุกคน สีหนาของหวังเปาเลอเปนปกติ เขาหันไปมอง
อาจารยปรมาจารยแหงไฟของตนแลวประสานหมัดคำนับ
“อาจารย ศิษยทำภารกิจสำเร็จลุลวงขอรับ”
“ศิษยดี สังหารไดเยี่ยมยอด ปนั้นศิษยพี่หญิงใหญของเจาก็ถูกผูเฒาสำนักฉันปราณ
หมารับใชแหงตระกูลไมรูสิ้น…ทำใหบาดเจ็บหนัก” สายตาของปรมาจารยแหงไฟ
เย็นเยือก กลาวชาๆ
หวังเปาเลอไดยินแลวก็เงยหนา ดวงตาสาดประกายเย็นเย็ยบ เขารูดียิ่ง ที่บอกวา
บาดเจ็บหนัก นาจะเปน…ถูกสังหาร
 ดังนั้นทามกลางความเงียบงัน หวังเปาเลอก็หันกายกลับอีกครั้งแลวมองไปยัง
ชายชรานอกระฆังหมอกดำที่มีสีหนาย่ำแย ผูฝกตนที่เหลืออยูบนระฆังดานหลังของ
เขาเขาลวนมีสีหนาซีดขาวและกรุนโกรธ หวังเปาเลอกวาดตามอง แลวหยุดอยูที่
ชายหนุมผูมีพลังฝกตนระดับดารานิรันดรอีกคน กอนยกมือชี้หนา
“ขาก็ไมชอบสายตาของเจาดวย มานี่ สองอึดใจ ขาจะสังหารเจา”
ชายหนุมที่ถูกหวังเปาเลอชี้หนาเปลี่ยนสียกใหญ
“ผูนอย เจาอยาไดคืบจะเอาศอกนะ!” ชายชรานอกระฆังหมอกดำตะโกนเกรี้ยวกราด
“อาจารย เจ า เฒ า ผู  น ี้ ข  มขู ข า ” หวั ง เป าเล อ เลิกคิ ้ วพร อ มเอย เสีย งเรี ย บนิ่ง
ปรมาจารยแหงไฟกระแอมไอแลวยกมือขวาขึ้นโบก ทันใดนั้นเสียงลมพายุก็ดังสนั่น
รางของชายชราผูนั้นลมลงไปอีกครั้ง ตัวสั่นเทา ดวงตาแดงก่ำแลว
หวั ง เป า เล อ ไม ส นใจชายชราตาแดงผู  น ั ้ น ในเมื่ อ อาจารย ไ ม ก ลั ว อี ก อย า ง
ความแค น ก็ จ ะได ถ ู ก ปลดปล อ ยออกมา เช น นั ้ น ตนก็ ไ ม ม ี อ ะไรให ต  อ งกลั ว แล ว
อยางมาก…แคเขาไปหาศิษยพี่ก็แคนั้น
ดังนั้นเขาจึงยกมือชี้ไปยังศิษยสำนักฉันปราณบนระฆังหมอกดำ
“ไมกลาหรือ เชนนั้นพวกเจาทั้งหมดก็เขามาพรอมกัน แบบนี้ขาจะไดสังหาร
งายๆ หนอย”
“เจา!!” ผูฝกตนหลายสิบคนบนระฆังหมอกดำพากันลุกขึ้นยืน โทสะแผซาน
แตก็แคมีโทสะเทานั้น ทวาไมกลาเขาไป!
 บทที่ 1129 ฆาจนระดับเดียวกันไรคนตอตาน
พลังตอสูที่หวังเปาเลอใชออกมาเมื่อครูสามารถสังหารลั่วจือผูมีพลังฝกตนอยูใน
ดารานิ ร ั น ดร ร ะดั บ กลางที ่ แ ข็ ง แกร ง ที ่ ส ุ ด ของพวกเขาได ภ ายในสามอึ ด ใจ
ความแข็งแกรงเชนนี้ก็เพียงพอแลวที่จะทำใหทุกคนตื่นตัว
ถึงแมตอนนี้พวกเขาจะมีกันหลายสิบคน แตหากใหโจมตีพรอมกันจริงๆ ก็ไมแนวา
จะไม ม ี โ อกาสสั ง หารเขาได เห็ น ได ช ั ด มากว า …ถึ ง จะสั ง หารได จ ริ ง ๆ ก็ ค งมี
พวกเขาบางสวนตองตกตายอยูที่นี่
แมวาพวกเขาจะไมใชมหาศิษยชั้นยอดสุดของสำนักฉันปราณ ทวาแตละคน
ก็มีโอกาสวาสนาและโชคแตกตางกันไป ยิ่งกวานั้นคือมีความกระหายและคาดหวัง
ตออนาคต แลวจะยินดีวางเดิมพันชีวิตไวที่นี่ไดอยางไร
ที่สำคัญยิ่งกวานั้นคือ…แมวาจะวางเดิมพันแลวก็อาจสังหารหวังเปาเลอไมได
อยางไรเสียชื่อเสียงดานการเขาขางคนของตัวเองของปรมาจารยแหงไฟก็แพรไป
ทั่วทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้น และทายที่สุด ผูอาวุโสของสำนักที่คุมกันพวกเขามาที่นี่
ครั้งนี้ก็มีพลังตอสูไมเพียงพอ ไมอาจเอาชนะปรมาจารยแหงไฟได
ถาไมใชเพราะเรื่องนี้ พวกเขาคงไมอัดอั้นขนาดนี้หรอก ดังนั้นตอนนี้ความโกรธ
เกรี้ยวจึงไดแผซานออกมา ถึงแมคำยั่วยุของหวังเปาเลอจะดังเขาหู แตทุกคนก็ไมได
ลงมือ
“ทำไม เขามาพรอมกันก็ไมกลาหรือ” เมื่อเห็นเชนนี้ หวังเปาเลอก็เลิกคิ้วแลวผุดยิ้ม
เขามีความคิดจะใหอีกฝายลงมือพรอมกันจริงๆ ในเมื่อตนไดสังหารศิษยคนหนึ่งของ
อีกฝายไปแลว เชนนั้นถาจะใหดีที่สุด…ก็ตัดรากถอนโคนไปเลย อยาใหอีกฝายมีโอกาส
ลอบโจมตีตนตอนอยูในบริเวณอวกาศสีเทาได
 ขณะเดียวกัน สำนักและตระกูลจากจักรพิภพเตาไมรูสิ้นในที่นี้ก็มีอยูมากมาย
ถึงแมการวางอำนาจของตนจะทำใหเผยพลังและไพลับสวนหนึ่งออกมา แตขอดี
ก็มีมากเชนกัน มันใชสยบผูฝกตนสวนใหญได ทำใหเมื่อตนเขาไปในบริเวณสีเทา
แลวจะราบรื่นอยางที่สุด
สวนที่วาจะชนะหรือไม จุดนี้หวังเปาเลอไมกังวล เขามั่นใจในตนเอง ตอให
จำนวนของฝ า ยตรงหน า จะไม น  อ ย แต ก ็ ย ั ง มั ่ น ใจว า สามารถสั ง หารครึ ่ ง หนึ ่ ง ได
และสามารถทำใหบาดเจ็บสาหัสทั้งหมดไดเชนกัน
“อยางไรเสียขางหลังของขาก็มีอาจารย ขางในมีศิษยพี่ผูไรพาย แลวขาจะกลัวอะไร”
เมื ่ อ คิ ด ถึ ง ตรงนี ้ พลานุ ภ าพของเขาก็ แ ข็ ง แกร ง ยิ ่ ง ขึ ้ น ยกมื อ ขวาคว า จั บ อากาศ
ทันใดนั้น อาวุธเทพก็ปรากฏ มันถูกเขาจับเอาไวในมือแลวยกขึ้นชี้ไปยังเหลาศิษย
บนระฆังสีดำของสำนักฉันปราณ
“สำนักฉันปราณเปนไกกระเบื้องสุนัขดินเผาเชนนี้หรอกหรือ อยากสูก็ไมกลาสู
เจาหนูทั้งหลาย รีบพูดจาดีๆ กับพอเจาหนอยเร็ว”
เมื่อหวังเปาเลอเอยคำพูดออกไป เสนเลือดบนหนาผากศิษยของสำนักฉันปราณ
เหลานี้ก็ปูดโปน สวนชายชราผูนั้นที่ถูกปรมาจารยแหงไฟบีบใหลาถอยก็มีจิตสังหาร
สองวาบอยูในตาทันที จากนั้นจึงเอยขึ้นโดยพลัน
“โอหังนัก ในเมื่อขอใหเขาไปพรอมกัน เชนนั้นพวกเจายังรออะไรอยูเลา!”
เมื่อเอยออกไป สองมือของชายชราผูนี้ก็ผนึกมุทรา ทันใดนั้นระฆังหมอกดำก็สั่นไหว
ขึ้นมาแลวหดเล็กลงอยางรวดเร็ว กอนจะมีขนาดเทากับฝามือ จากนั้นก็พุงไปยัง
ทองฟาดานบนแลวแผพลังกดดันออกมา
นี่คือการขัดขวางการตอสู เมื่อหวังเปาเลอไมอาจสูได ปรมาจารยแหงไฟยอม
ยื่นมือเขามาชวยเหลือ
 พรอมกันนั้นศิษยสำนักฉันปราณพวกนั้นก็พากันคำรามเสียงต่ำหลังจากจบคำพูด
ของชายชรา พริบตาเดียวก็กลายเปนสายรุงยาวหลายสายสงเสียงหวีดรองไปหา
หวังเปาเลอ
ในบรรคนเหลานี้ ถึงแมครึ่งหนึ่งจะเปนดาวพระเคราะห แตก็เปนดาวพระเคราะห
ชั้นมหาวัฏจักร อีกทั้งไมใชพวกธรรมดาสามัญ ลวนแตมีพลังที่สามารถตอสู  กั บ
ระดับสูงกวานี้ได พวกที่เหลือก็เปนดารานิรันดร ถึงจะไมมีระดับดารานิรันดรชั้นกลาง
ขั้นสูง แบบลั่วจือผูนั้น แตก็อยูหางจากชั ้น ปลายเพี ย งครึ่ งก าวเท านั ้ น และยังมี
ดารานิรันดรชั้นกลางอีกสองสามคน กับดารานิรันดรชั้นตนอีกหกคน
พลังดังกลาวเพียงพอจะทำลายสำนักและตระกูลที่อยูต่ำกวาระดับกลางไดแลว
ถึง ขั้นที่ถาหากเปลี่ยนใหลั่วจือมาเผชิญ หน ากับพลั งเช น นี้ ร างวิ ญ ญาณก็ จะถูก
ทำลายสิ้นเชนกัน
ตอนนี้เมื่อพวกเขาลงมือพรอมกัน ทันใดนั้นก็ทำใหสำนักและตระกูลรอบๆ พากัน
จดจอง และยิ่งทำใหพวกมหาศิษยเหลานั้นสังเกตการณอยางจดจอ กอนหนานี้พลังที่
หวังเปาเลอเผยออกมาตอนสังหารสามอึดใจก็ทำใหพวกเขาใหความสนใจแลว ตอนนี้
จึ ง อยากจะเห็ น นั ก ว า หวั ง เป า เล อ ที ่ น ิ ส ั ย โอหั ง เอาแต ใ จผู  น ี ้ ม ี เ คล็ ด วิ ช าลั บ อื ่ น ๆ
อีกหรือไม
ทามกลางสายตาของทุกคน พริบตาที่ศิษยทุกคนของสำนักฉันปราณพุงเขาไปโจมตี
หวังเปาเลอก็ยกยิ้มขึ้นฟา รางกายไมถอยหลังแตกลับเขาใกล ทันใดนั้นก็พุงเขาหา
รางสองวาบแลวหายไปทันที กอนจะปรากฏตัวขางๆ ศิษยสำนักฉันปราณระดับ
ดาวพระเคราะหชั้นมหาวัฏจักรคนหนึ่งอยางนาตกตะลึง อาวุธเทพที่มือขวาฟนผานไป
ราวกับผาแยกผิวน้ำจนเกิดระลอกคลื่นอวกาศ
 ทันใดนั้นเสียงกรีดรองโหยหวนก็ดังออกมา ศีรษะและลำตัวของผูฝกตนระดับ
ดาวพระเคราะหชั้นมหาวัฏจักรขาดออกจากกันทันที เลือดพุงกระฉูด ศีรษะกระเด็น
ออกไป รางกายถู ก เปลวเพลิง ลุ กโหมทั น ใด ศี ร ษะที ่ ก ระเด็น ก็ ย ากจะหลบเลี ่ ย ง
เคราะหรายได มันประสบชะตากรรมเหมือนกับลำตัว เพียงชั่วพริบตาก็เผาไหม
กลายเปนเถาถาน รวมไปถึงวิญญาณเทพของเขาดวยเชนกัน
อึดใจเดียวก็สังหารไปแลวหนึ่งคน!
เพียงแตศิษยสำนักฉันปราณก็ไมใชธรรมดาสามัญ ขณะที่หวังเปาเลอสังหารไป
คนหนึ่ง คนอื่นๆ ก็ลงมือพรอมกันภายใตการชี้นำของดารานิรันดรสองสามคนนั้น
พริบตาเดียวกระบวนเทพและอาวุธเวทแตละอยางก็ระเบิดออกมาทันที กอนกอตัว
เปนประกายแสงเจิดจรัสราวกับคลื่นยักษมโหฬารแลวเขาไปหอหุมตัวหวังเปาเลอ
เอาไว
พลังของทุกคนรวมกัน ทันทีที่การโจมตีครั้งนี้แสดงอานุภาพออกมา แมหวังเปาเลอ
จะไมตาย แตก็ตองบาดเจ็บสาหัสแน ทวาทามกลางสายตาจดจองไมหันเหของทุกคน
และขณะที ่ แ สงจากพลั ง เทพอั น เจิ ด จรั ส เหล า นั ้ น กำลั ง จะปกคลุ ม ร า งกายของ
หวังเปาเลอ หวังเปาเลอที่เหมือนจะไมมีทางถอยหนีและคลายไมอาจหนีพนได
ก็หัวเราะเบาๆ ออกมาในตอนนั้น
เมื่อเสียงหัวเราะนี้ดังขึ้น รางกายของเขาก็สะเทือนเลื่อนลั่นขึ้นมาเองแลวระเบิด
นี ่ ไ ม ใ ช ก ารระเบิ ด ตั ว เอง แต เ ขาแยกเป น สิ บ ร า ง ก อ เกิ ด เป น ร า งแยกทั ้ ง สิ บ
กระจัดกระจายพุงไปยังทั่วทั้งสี่ทิศ
ถาเพียงเทานั้นอาจจะไมทำใหคนที่เฝามองอยูรอบๆ ตกตะลึงได แตไมนาน…
พริบตาที่หวังเปาเลอกลายเปนรางแยกสิบราง รางแยกทั้งสิบของเขาก็ระเบิดออกมา
อีกครั้ง แตละรางกลายเปนไอหมอกพุงกระจายไปยังทั่วทุกทิศทางดวยความเร็วสูง
และขอบเขตกวางขวางยิ่งกวาเดิม
 เมื่อเปนเชนนี้ มันจึงดูคลายกับตาขายยักษที่ทำใหพลังของกระบวนเวทที่กอตัว
ขึ้นมาจากพลังเทพของศิษยสำนักฉันปราณทุกคนเปนเสมือนกับคลื่นยักษมหึมา
ซัดผานชองวางของตาขายยักษนี้ไปตรงๆ
ภาพนี ้ ท ำให ด วงตาของทุ ก คนหดเกร็ ง ศิ ษ ย เ หล า นั ้ น ของสำนั ก ฉั น ปราณก็
หนาเปลี่ยนสียกใหญ ในหมูพวกเขา ดารานิรันดรชั้นกลางสองสามคนที่มีพลังฝกปรือ
สูงที่สุดรีบคำรามเสียงต่ำทันที
“ทุกคนระวัง!”
เขาเพิ ่ ง จะเอ ยออกมาคำพู ด ก็ ด ัง ไปทั ่ วทุ ก ทิ ศ แล ว ไอหมอกที่ ร ะเบิด มาจาก
รางแยกของหวังเปาเลอสั่นไหวแลวพลิกมวนทันที มันหวีดรองมายังศิษยสำนัก
ฉันปราณ ความเร็วของมันทำใหแมวาทุกคนในสำนักฉันปราณจะพยายามหลบหลีก
แตดาวพระเคราะหชั้นมหาวัฏจักรเหลานั้นกลับหลบไมทันแลว
พริบตาเดียว ไอหมอกจากหวังเปาเลอก็แทรกเขาไปในรางของผูฝกตนระดับ
ดาวพระเคราะหชั้นมหาวัฏจักรเหลานี้ผานทางทวารทั้งเจ็ด จากนั้นเสียงรองโหยหวน
และรางกายก็เหี่ยวเฉาอยางรวดเร็ว ทั้งยังมีเสียงปริแตกพังทลายดังตามมาเปนชุดๆ!
ราวกับมีดอกไมโลหิตสิบกวาดอกผลิบานอยูในอวกาศ!
ศิษยสำนักฉันปราณที่ถูกไอหมอกของหวังเปาเลอแทรกซึมเขาไปรางแตกเปน
เสี่ยงๆ ทามกลางเสียงสะเทือนเลื่อนลั่นจนหมด ภายในเศษเลือดเนื้อที่กระจัดกระจาย
ไปทั่วนั้น ไอหมอกไดรวมตัวกันอยางรวดเร็วแลวกอตัวเปนรางกายทั้งสิบรางของ
หวังเปาเลอ เงารางทั้งสิบหัวเราะลั่นออกมาพรอมกัน กอนแผประกายแสงแหง
กฎเกณฑของแตละตนออกมา เมื่อรางกายสั่นไหวก็พุงโจมตีไปยังคนที่เหลือ!
 ทั้งหมดนี้ทำใหสำนักและตระกูลที่เฝามองดูอยูรอบๆ พากันตกตะลึง มหาศิษย
จำนวนไมนอยยิ่งผุดลุกขึ้นมาทันที แววตาเผยความหวาดหวั่นและตกใจขั้นรุนแรง
ส ว นชายชราผู  น ั ้ น ของสำนั ก ฉั น ปราณก็ ห น า เปลี ่ ย นสี ย กใหญ เป น เพราะการ
เปลี ่ ย นแปลงทั ้ ง หมดนี ้ เ กิ ด ขึ ้ น รวดเร็ ว เกิ น ไป การลงมื อ ของหวั ง เป า เล อ ก็
แปลกประหลาดเหลือเกิน ชางทำใหผูคนรูสึกตื่นตะลึงได แข็งแกรงโดยธรรมชาติ
ถึงขั้นที่ชายชราผูนี้ยังรูสึกวาศิษยสำนักตนที่เหลืออยูไมใชคูตอสูของหวังเปาเลอ
โดยสิ้นเชิง ตอนนี้เขาคิดอะไรไมทันแลว สองมือจึงผนึกมุทราตองการจะเขาไป
ขัดขวาง
ทวา ปรมาจารยแหงไฟก็ลงมือเชนเดียวกันพรอมหัวเราะยกใหญ เสียงดังกึกกอง
และทำลายการชวยเหลือของผูอาวุโสสำนักฉันปราณ เงารางทั้งสิบของหวังเปาเลอจึง
ปะทะกั บ ผู  ฝ  ก ตนสำนั ก ฉั น ปราณที ่ เ หลื อ อยู  ท ั น ที เสี ย งสะเทื อ นดั ง ก อ งกั ง วาน
การสังหารเกิดขึ้นอีกครั้ง!
เสียงรองโหยหวนและเสียงดังสนั่นระเบิดขึ้นฉับพลัน รางวิญญาณของศิษยสำนัก
ฉั น ปราณคนแล ว คนเล า ถู ก ทำลายสิ ้ น ภาพนี ้ ท ำให ผ ู  อ าวุ โ สของสำนั ก ฉั น ปราณ
ระเบิดอารมณโดยสมบูรณ เขาคำรามลั่น
“ทุกทาน ไมชวยขาตอนนี้แลวจะรอใหเจาเพลิงกัลปที่โหดเหี้ยมผูนี้ไปอาละวาด
ไลที่พวกทานหรือ!”
เมื่อเสียงของผูอาวุโสทานนี้ดังออกมา ทันใดนั้นรอบดานก็มีกลิ่นอายของระดับ
จักรพิภพสิบกวารางระเบิดขึ้นกะทันหัน กอนกอตัวเปนเงารางหลายรางอยูบนฟา
เหนือปรมาจารยแหงไฟ แตละคนตางก็แสดงฝมือมือออกมา แผพลังกดดันปกคลุมไป
ที่ปรมาจารยแหงไฟโดยพรอมเพรียง ทั้งยังมีเสียงดังกองกังวาน
“เพลิงกัลป หยุดแคตรงนี้เถอะ”
“แคแลกเปลี่ยนความรูเทานั้น เหตุใดตองบีบคั้นคนดวย!”
“กลาขมขูขาหรือ ศิษยขา สังหารตอไปเลย สังหารใหเจาเฒานี้เห็นถึงความรายกาจ
สั ง หารจนระดั บ เดี ย วกั น ยั ง ไร ค นต อ ต า น!” ปรมาจารย แ ห ง ไฟเบิ ก ตาโพลงแล ว
รองตะโกนออกมา เทพวัวใตรางก็คำรามคลั่งเชนเดียวกัน พลานุภาพระเบิดออกมา
อีกครั้ง ทะเลเพลิงมโหฬารปรากฏขึ้นนอกรางแลวกลายเปนฝามือเพลิงขนาดยักษ
กระแทกไปยังอวกาศดานบน!
อวกาศสงเสียงดังสนั่น ระลอกคลื่นแผกระจายอยางบาคลั่ง รางแยกทั้งสิบของ
หวังเปาเลอแตละรางสังหารศิษยสำนักฉันปราณแตละคน จากนั้นก็กลับมารวมตัวกัน
ทันทีแลวกลายเปนรางจริง กอนจะพุงโจมตีไปยังสิบแปดคนที่เหลืออยางรวดเร็ว!
ดารานิรันดรเผยโฉมออกมา ลอมรอบดวยกึ่งเตา ดาราหมื่นดวงแผกระจาย
ตอนนี้เงารางของหวังเปาเลอดูคลายกับเทพมารยิ่ง!
“ฆา!”
 บทที่ 1130 จักรพรรดิสวรรคปรากฏ
หนึ่งคำเมื่อเอยออกมาก็สะเทือนฟาสะเทือนสวรรค!
ดวงดาวลอมรอบรางของหวังเปาเลอโดยไมตองใชกระบวนเวทพลังเทพใดๆ
เพียงแคกำหมัดธรรมดาเทานั้น ก็ทำใหดวงดาราพิเศษนับหมื่นและกึ่งดาวเคราะหเตา
ทั้งเกาดวงไปจนถึงพลังของดาวเตานิรันดรหนึ่งดวงมารวมกันบนกำปน กอนระเบิด
ออกไป!
เมื่อพลังปะทุออกมาในชั่วขณะนี้ เพราะเคล็ดวิชาเด็ดดาราจึงทำใหมันเปนของ
หวัง เปาเลอโดยสมบูรณ ดัง นั้นจึงสามารถบี บ อั ดมั น ไดอย างแทบจะไร ขอ จำกัด
พริบตาเดียวก็พุงถึงจุดสูงสุด และเมื่อกำปนตอยลงมาก็ราวกับมีดาราจักรทุบใสผูคน!
พริบตาเดียว ผูฝกตนดารานิรันดรของสำนักฉันปราณคนหนึ่งที่อยูดานหนา
ก็ตองรับพลังของมันเปนคนแรก เสียงกรีดรองโหยหวนดังขึ้น รางกายพังทลายและ
ระเบิดออกทันที ดวงวิญญาณเทพก็ไมอาจหลบหนี มันถูกสะเทือนจนแตกเปนเสี่ยงๆ
โดยตรง รางวิญญาณถูกทำลายสิ้น!
ยังไมจบ ตอนนี้หวังเปาเลอมีพลานุภาพเทียมฟา ขณะที่ยางกาวเขาก็ตอยออกไป
เปนหมัดที่สอง หมัดที่สาม หมัดที่สี่!
หนึ่งหมัดสังหารหนึ่งคน!
พริบตาเดียวก็มีผูฝกตนระดับดารานิรันดรชั้นตนของสำนักฉันปราณสามคน
ถูกระเบิดรางแลวกลายเปนหมอกเลือดหลายกลุมโดยตรงพรอมกับสั่นสะเทือนไป
ทั ่ ว ทุ ก ทิ ศ ผู  ฝ  ก ตนสำนั ก ฉั น ปราณที ่ เ หลื อ อี ก สามคนตกตะลึ ง ถึ ง ขี ด สุ ด สู ญ สิ้ น
ความตั้งใจจะตอสูไปนานแลว ตอนนี้จึงถอยกลับเพื่อหนีทันที คนหนึ่งในนั้นตะโกนขึ้น
อยางรวดเร็ว
 “หวังเปาเลอ พวกเราลวนเปนผูออนแอ เจามีความสามารถก็เขาไปสังหาร
ศิ ษ ย พ ี ่ ส ามของข า ข า งในสิ ศิ ษ ย พ ี ่ ส ามของข า เป น ดารานิ ร ั น ดร ช ั ้ น มหาวั ฏ จั ก ร
เจากลาฆาหรือไมเลา!”
ดวงตาของหวั ง เป า เล อ หรี ่ ล ง เขากระจ า งแจ ง ดี ว  า สถานที ่ ป ระจำการของ
สำนักและตระกูลที่อยูรอบเขตแดนอวกาศสีเทาแหงนี้ลวนมีไวใหมหาศิษยของฝายตน
ไดมาพักผอน อวกาศสีเทาใหญมาก เมื่อทำการสำรวจยอมตองเดินทางไปกลับเพื่อ
เติมเสบียง ดังนั้นการที่สำนักฉันปราณมีศิษยอยูในนั้นก็เปนเรื่องปกติ
“ดารานิ ร ั น ดร ช ั ้ น มหาวั ฏ จั ก รหรื อ ” หวั ง เป า เล อ ยิ ้ ม บาง กำลั ง จะตามไป
แตในตอนนี้เอง ทางฝงปรมาจารยแหงไฟอาจารยของเขาเริ่มทนไมไหวแลว ถึงแม
ปรมาจารยแหงไฟจะแข็งแกรง แตเมื่อเผชิญ หน ากั บการกดดัน ของผู เยี ่ย มยุ ท ธ
จักรพิภพสิบกวาคนพรอมกัน เขาจึงพอจะฝนทนไดเล็กนอย รวมกับมือยักษของ
เทพวัวที่กางออกมาดวย ตอนนี้จึงมีวี่แวววาจะแตกสลายเปนเสี่ยงๆ
ถึงอยางไร…เขาในตอนนี้ก็ไมไดมีพลังเต็มทุกสวนอยางแทจริง เขายังทิ้งพลัง
อยางนอยสามสวนไวในดาราจักรไฟซึ่งถูกแปลงใหเปนบรรดาศิษยเหลานั้นและตนไม
ใบหญา
ตอนนี้ เมื่อเห็นวาตนไมแข็งแกรงพอ ปรมาจารยแหงไฟและเทพวัวที่นั่งอยู
ก็กะพริบตาพรอมกันอยางรวดเร็ว จากนั้นปรมาจารยแหงไฟก็เงยหนาโดยพลัน
ทำทาวาตองการจะตายไปพรอมกันแลวก็ตะโกนออกมา
“ถึงกับกลารวมมือกันมารังแกขาเชียวหรือ ดี เชนนั้นก็กินคำสาปอัดอั้นหนึ่งหมื่นป
ของขาสักหมอหนึ่งดีไหมเลา”
“ผู  เ ฒ า อยา งข ากลั ว ตายหรือ ไม ตั ว ขา ไมกลั ว ฟา ไม กลั ว ดิน ในเมื ่ อ พวกเจ า
อยากจะกิน ยาเจาเถอะ ขาจะระเบิดมันใหพวกเจาดูแลว!”
 ปรมาจารยแหงไฟรองคำรามลั่นฟา จักรพิภพจากแตละสำนักที่รวมมือกันมา
สยบเขาเหลานั้น ตอนนี้ตางก็ปวดหัวขึ้นมา ตองเก็บพลังกลับอยางไมเต็มใจ
เมื่อเห็นอีกฝายเก็บพลังกลับแลว ปรมาจารยแหงไฟก็ยิ่งโอหัง คำรามดังลั่นยิ่ง
กวาเดิม
“การระเบิดของขาไมเพียงทำลายพวกเจา แตยังทำลายสำนักและตระกูลทั้งหมด
ทั้งแปดทิศในที่นี้ดวย แลวขาจะกลัวเจาหรือ ยาเจานะสิ ขาจะระเบิด!” ทามกลาง
เสียงตะโกนลั่นของปรมาจารยแหงไฟ กลิ่นอายคำสาปก็ปรากฏออกมาดานนอก
รางกายในพริบตา ทันทีที่กลิ่นอายนี้แผขยาย ทองฟาก็เปลี่ยนสี เมฆลมพัดมวน
อวกาศยิ่งสะเทือนเลื่อนลั่น
ตอนนี้สีหนาของผูเยี่ยมยุทธจักรพิภพที่รวมมือกันมาบดขยี้ปรมาจารยแหงไฟ
เหลานั้นเปลี่ยนไปอยางฉับพลัน ตระกูลและสำนักทั้งหมดรอบดาน ลวนหนาเปลี่ยนสี
กันหมด หวังเปาเลอก็ตกใจจนสะดุง แอบคิดวาอาจารยคงไมจริงจังหรอก แคขูคน
เทานั้น…
ในขณะที่กลิ่นอายคำสาปของปรมาจารยแหงไฟแผออกมาจนอวกาศสงเสียงดัง
สนั่นนั้น เสียงกระแอมไอแฝงความจนใจก็ดังขึ้นมาเบาๆ จากอวกาศสีเทาดานบน
“เพลิงกัลป โวยวายพอแลวกระมัง รีบเก็บคำสาปอัดอั้นหมื่นปของเจาไปเสีย
เรื่องใหญอะไรนักหนา”
เมื่อเสียงนี้ดังขึ้นมา อวกาศสีเทาดานบนที่เดิมทีเปนความวางเปลาไรที่สิ้นสุด
กวางใหญไพศาลก็บิดเบี้ยว คลายผามานที่แขวนอยูถูกยกขึ้น จนเผยใหเห็นดานใน…
เรือรบเกือบแสนลำอัดแนนไปทั่วทั้งเขตแดนอวกาศสีเทา!
เรือรบเหลานี้แตกตางจากหมื่นสำนักตระกูลโดยสิ้นเชิง มันคือดวงทองคำตัวแลว
ตัวเลา มองจากไกลๆ ดูคลายกับทะเลดวงสีทองมืดฟามัวดิน ครอบคลุมทั่วทั้งสี่ทิศ
 “ตระกูลไมรูสิ้น!”
ชั่วพริบตาก็มีเสียงรองตกใจดังมาจากภายในหมื่นสำนักและตระกูล ตอนนี้เอง
หวังเปาเลอก็จำที่มาของดวงสีทองเหลานี้ไดแลว พวกมัน…เปนของตระกูลไมรูสิ้น
จริงๆ!
มันเหมือนกับที่เขาเห็นในกระบี่สำริดโบราณไมมีผิด แตกลิ่นอายแตกตางกัน
กลิ่นอายของดวงทองแตละตัวในที่นี้ลวนสั่นคลอนจิตใจเขา โดยเฉพาะอยางยิ่ง
มันทำใหเขารูสึกกลัว ถึงขั้นรูสึกแสบตา และบนทะเลดวงทองผืนนี้ก็มีเงารางสีทอง
สามรางลอยอยู!
เงารางทั้งสามถูกแสงสีทองปกคลุมโดยสมบูรณจึงไมเปนรูปเปนราง มองเห็นเพียง
โครงรางเลือนรางเทานั้น รวมไปถึง…สิ่งที่แผออกมาจากรางของพวกเขาก็ราวกับ
สามารถสงอิทธิพลตอความผันผวนมหาศาลของทั้งจักรวาลได
แตถาหากมองดูดีๆ ก็จะเห็นวาถึงแมทั้งสามทานนี้จะมีแสงทองสองไสว แตมีแคคน
ที ่ อ ยู  ห น า สุ ด เท า นั ้ น ที ่ เ ป น จุ ด กำเนิ ด แสงนี ้ ส ว นอี ก สองคน เมื ่ อ เที ย บดู แ ล ว
แสงคอนขางจะริบหรี่เล็กนอย เพียงแตถูกสะทอนลงมา จึงมีแสงเหมือนๆ กันก็เทานั้น
พลังผันผวนก็เชนเดียวกัน พลังผันผวนของคนดานหนาสุดนาจะสั่นสะเทือนสวรรค
ไดเลย ราวกับสามารถทำลายสิ้นซึ่งทุ กกฎเกณฑ สามารถปรับเปลี ่ยนกฎเกณฑ
สามารถสง ผลตอ กาลอวกาศ สามารถสยบหมื่ น สำนั กหมื ่ น ตระกู ลในจั กรวาลได
ผูเยี่ยมยุทธจักรพิภพคลายกับเด็กทารกแรกเกิดเมื่อเทียบกับเขา ทั้งสองฝายไมไดอยู
ในระดับเดียวกัน!
สวนสองคนดานหลัง เห็นไดชัดวาพลังออนกวามาก ไมไดอยูระดับเดียวกัน
เชนกัน
และการปรากฏตัวของคนทั้งสามก็ทำใหจักรพิภพเหลานั้นที่รวมมือกันโจมตี
ปรมาจารยแหงไฟ ในพริบตาก็ถอยรนโดยสิ้นเชิง กอนจะคำนับใหอยางพรอมเพรียง
 ตระกูลและสำนักแทบจะทั้งหมดที่อยูรอบดานก็ทำเชนเดียวกัน คอมคำนับ
คารวะในทันที
“คารวะจักรพรรดิสวรรค! คารวะราชาแหงแสงฝายซายและฝายขวา!”
“จักรพรรดิสวรรค!” สมองของหวั ง เป าเล อมีคลื ่ น พุ  งขึ ้ น มาในพริ บตานี ้เอง
ขณะเดียวกันจิตใจก็สั่นไหวรุนแรงเพราะการกวาดมองของสายตาคูนั้น ยังไมทัน
ไดสังหารศิษยสำนักฉันปราณที่เหลืออยู รางของหวังเปาเลอก็ถอยหลังไปอยูบนหลัง
ของเทพวัวทันที ความรูสึกใจสั่นหวั่นไหวยังคงมีอยู
ขณะเดี ย วกั น เขาก็ ม องเห็ น ว า ภายในด ว งเกราะสี ท องจำนวนมากมายนั่ น
มีกลุมควันสีฟาหลายสายตกลงมาไมหยุดแลวผสานเขาไปในอวกาศสีเทาดานลาง
เห็นไดชัดวาสิ่งนี้เกิดขึ้นมานานแลว เดิมทีตระกูลไมรูสิ้นก็ไมคิดจะใหทุกคนเห็น
แตเพราะคำสาปปรมาจารยแหงไฟอาจารยของตนจึงทำใหตระกูลไมรูสิ้นจำตอง
ออกหนามาไกลเกลี่ย
“หรือวาทุกอยางเมื่อครูเปนความตั้งใจของอาจารย ที่ทำไปก็เพื่อใหไดเห็น
ฉากตรงหนา” ขณะที่จิตใจของหวังเปาเลอสั่นไหว ปรมาจารยแหงไฟก็มองทุกสิ่งที่อยู
ตรงหน า ในดวงตามี ป ระกายแสงจางๆ ส อ งวาบจนมองไม เ ห็ น สี ห น า ยั ง คงไม
หวั่นเกรงความตายเชนเดิม มีทาทางแบบที่วาใครกลายั่วยุขา ขาก็จะเลนงานคนผูนั้น
แลวแคนเสียงออกมา
“จักรพรรดิสวรรคเสวียนหัว ขาจะไวหนาเจา คำสาปที่กักไวหนึ่งหมื่นปของขา
ก็จะไมปลอยออกมาแลว แตสำนักฉันปราณนี้จะตองไสหัวไปจากที่นี่ ขาเห็นหนา
พวกเขาแลวหงุดหงิด!”
 หวังเปาเลออยูดานหลังปรมาจารยแหงไฟ เมื่อไดยินประโยคนี้ เขาก็ปาดเหงื่อ
แทนอาจารยของตน ลอบคิดวาอาจารยชางเปนคนเถื่อนเสียจริง ตัวเปนถึงระดับ
จักรพิภพ แตกลับกลาพูดเชนนี้กับจักรพรรดิสวรรค ดูทาวากอนหนานี้จะไมไดตั้งใจ
ปกป ด ตั ว ตนจริ ง ๆ เขามี ค วามสามารถจะตายไปพร อ มกั น กั บ จั ก รพรรดิ ส วรรค
ระดับจักรวาลผูนี้เปนแนแท
จักรพรรดิสวรรคเสวียนหัวที่อยูไกลๆ เมื่อไดยินก็สายศีรษะเบาๆ ในใจเบื่อหนายนัก
เขาเป น คนรั บ ผิ ด ชอบแผนการของตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น ครั ้ ง นี ้ ความจริ ง ก อ นที่
ปรมาจารยแหงไฟจะมาถึง เขาก็จัดตั้งวงแหวนปราณแลว ตนจะปรากฏตัวหรือไม
ขึ้นอยูกับอารมณ แตหลังจากที่เห็นปรมาจารยแหงไฟ เขาก็รูสึกปวดหัวขึ้นมาจึงได
ลมเลิกความคิดจะปรากฏตัวเสีย
แตกลับคาดไมถึงวาวันนี้ปรมาจารยแหงไฟจะอารมณรุนแรงนัก เขาแผคำสาป
ออกมาเล็กนอยแลว ทันทีที่สมองของอีกฝายมีปญหาแลวระเบิดออกมาวันนี้จริงๆ
ตอใหเปนเขาก็ยังไดรับผลกระทบไปดวยเพราะอยูใกลเกินไป
อีกทั้งผลกระทบนี้…ตัวเขาก็บอกไดไมชัดวาจะทำใหตนแตกดับหรือไม
ความจริงคำสาปของปรมาจารยแหงไฟทั้งแปลกประหลาดทั้งสุดโตง ดังนั้น
สุดทายเขาจึงตองออกหนาเพื่อหยุด ขณะเดียวกัน ในใจก็รูสึกไมพอใจสำนักฉันปราณ
อยางมาก
พวกเจาไมมีอะไรทำหรือยังไง หาเรื่องใครไมหา กลับไปหาเรื่องเจาบาเพลิงกัลป
เสียได!
รูอยูชัดๆ วาอีกฝายกับพวกเจามีความแคนตอกัน แลวเหตุใดถึงยังไปตอบโต
อีกฝายดามากี่คำก็ปลอยใหเขาดาไปสิ บอกใหพวกเจาไปพวกเจาก็ไปเสียสิ เหตุใด
จะตองรองหาถูกผิดใหเปลาประโยชนดวย
เมื่อคิดถึงตรงนี้ จักรพรรดิสวรรคเสวียนหัวก็เอยเสียงเรียบ
 “สำนักฉันปราณ รีบออกไปเดี๋ยวนี้!”
ทันทีที่เอยออกมา ชายชราผูนั้นของสำนักฉันปราณก็อัดอั้นใจ ขณะเดียวกัน
ก็ น ั บ ว า โล ง อกแล ว จึ ง ก ม หน า รั บ คำโดยเร็ ว แล ว พาศิ ษ ย ท ี ่ เ หลื อ สองสามคนที่
กำลังตกใจจนตัวสั่นเรงรีบจากไป ไมสนใจศิษยสองสามคนที่เขาไปในอวกาศสีเทา
และยังไมออกมาดวยซ้ำ
เมื่อพวกเขาจากไปแลว จักรพรรดิสวรรคเสวียนหัวก็ชำเลืองมองปรมาจารยแหงไฟ
อยางล้ำลึกคราหนึ่งแลวโบกแขนเสื้อ ทันใดนั้นรอบดานก็บิดพลิ้วราวกับมีผามาน
ปรากฏขึ้นมาใหม กอนจะปกคลุมทุกสิ่งอยางเอาไวอีกรอบ
ขณะเดียวกัน ดวงตาของปรมาจารยแหงไฟก็หรี่ลง ทันใดนั้นก็หันไปเอยกับ
หวังเปาเลอที่อยูดานหลัง
“หลังเจอศิษยพี่ของเจาแลวจำไววาใหบอกเขาวา เขาเปนหนี้น้ำใจขาหนึ่งอยาง
ขาพยายามชวยเขาจัดการลูกไลของตระกูลไมรูสิ้น และตัวตนของจักรพรรดิสวรรค
ที่มาทั้งหมดแลว!”
 บทที่ 1131 เขาสูเขตแดนสีเทา
“นี่มันจิ้งจอกเฒา!!” หลังจากไดยินเสียงของปรมาจารยแหงไฟ แมหวังเปาเลอจะ
รูสึกวาการบรรยายอาจารยของตนเชนนี้ไมเหมาะสม แตเมื่อนึกขึ้นไดวาคนที่อยู
ตรงหนาผูนี้ที่สามารถใหตัวเองขี่หลังตัวเองได คิดแลวเขาก็คงไมสนใจเรื่องพวกนี้
นักหรอก
ความจริงแลวตอนที่หวังเปาเลอลงมือกอนหนานี้ยังคิดจริงๆ วาอาจารยตองการ
ใหตนวางอำนาจ ถึงแมในใจจะรูสึกสงสัยเล็กนอย แตกลับคิดไมถึงวาเปาหมายการมา
ที่นี่ของอาจารยคือสิ่งนี้
“พอคิดดูดีๆ ก็เปนเชนนี้จริงๆ ตระกูลไมรูสิ้นปกปดตัวเองก็เพราะไมอยากให
คนอื่นสังเกตเห็น แตการกอกวนของอาจารยไดทำใหตระกูลไมรูสิ้นจำตองออกหนา
และจากนั้นก็ทำใหการจัดเตรียมสถานที่ของพวกเขาเผยออกมาเล็กนอย”
เมื่อหวังเปาเลอคิดถึงตรงนี้ สายตาที่มองไปยังปรมาจารยแหงไฟก็แสดงความ
เคารพเลื่อมใสออกมา เขารูดีวาอาจารยของตนตองการอะไร และมันก็เปนอยางนั้น
จริงๆ เมื่อสัมผัสไดถึงสายตาเลื่อมใสของหวังเปาเลอ ปรมาจารยแหงไฟก็กระแอมไอ
เล็กนอย เงยหนาอยางภาคภูมิใจ ในใจเปนสุขยิ่งนัก
เทพวัวที่นั่งลงของเขาก็หรี่ตาลง แสดงทาทางพึงพอใจ
“ศิษยรัก ตอนนี้รูความรายกาจของอาจารยแลวสินะ” ปรมาจารยแหงไฟเชิดคางขึ้น
กลาวกับหวังเปาเลอ
“พลังเทพของอาจารย เทียบไดกับการสะเทือนสวรรค ความฝนของศิษยในชีวิตนี้
ก็คือประสบความสำเร็จใหไดสักหนึ่งในหมื่นของอาจารยขอรับ เดิมคิดวาทำไดแลว
แตดูตอนนี้แลวยังขาดอยูมากนัก อาจารยไดโปรดรับการคำนับดวยความเคารพ
จากใจจริงของศิษยดวยขอรับ!” แววตาของหวังเปาเลอยังคงเคารพเลื่อมใสเชนเดิม
น้ำเสียงทอดถอนใจ กอนโคงคำนับไปยังปรมาจารยแหงไฟอยางล้ำลึก
 ปรมาจารยแหงไฟยิ่งดีใจเขาไปใหญ เทพวัวก็ตัวสั่นอยูหลายครั้ง
“อยาไดทอแท ตราบใดที่เจาทุมเทฝกฝน สุดทายก็จะมีวันนี้เอง” เพลิงกัลป
หันหนามามองหวังเปาเลอแลวตบบาของเขา สายตาทอดมองไปยังอวกาศสีเทาที่อยู
ไกลๆ
“เจาเห็นอวกาศสีเทานั่นแลวสินะ แผสัมผัสสวรรคของเจาออกมาแลวสัมผัสดูใหดีๆ
จากนั ้ น บอกข า ว า เจ า มองเห็ น อะไร” ปรมาจารย แ ห ง ไฟมี ค วามสุ ข จึ ง คิ ด ชี ้ แ นะ
หวังเปาเลอ
หวังเปาเลอไดยินแลวก็กวาดตามองอวกาศสีเทา ความจริงกอนหนานี้ตอนที่มาถึง
เขาไดสังเกตเห็นเงารางที่เทียวไปเทียวมาในอวกาศสีเทาแลว ในใจมีการคาดเดา
อยูบาง รูแลววาภายในอวกาศสีเทาจะตองมีบางอยางแปลกประหลาดที่ทำใหผูฝกตน
ทั่วไปไมอาจอยูในนั้นไดนาน หลังจากผานไปพักหนึ่งก็จำเปนตองกลับมาฟนตัว
แลวคอยเขาไปใหม
ดังนั้นจึงเกิดภาพเงารางมากมายเขาๆ ออกๆ แบบนี้
ตัวอยางเชนศิษยพี่สามของสำนักฉันปราณที่พวกเขาพูดถึงก็เชนกัน ตอนนี้
เขาเขาไปในอวกาศสีเทาและยังอยูไมถึงขีดจำกัด ดังนั้นจึงยังไมไดออกมาในเวลา
อันสั้น
ขณะเดียวกันถาหากมองดูอวกาศสีเทาผืนนี้นานๆ แลวจะพบไดวา เมื่อมีคนเขาไป
มากขึ้นเรื่อยๆ สีของมันก็จะคอยๆ เขมขึ้นเชนกัน
ถึงแมในใจจะมีการวิเคราะหและการคาดเดาอยูบางแลว แตหวังเปาเลอก็ยัง
แผ ส ั ม ผั ส สวรรค อ อกไปยั ง อวกาศสี เ ทา ไม น านก็ ส ั ม ผั ส กั บ มั น และในพริ บ ตาที่
สัมผัสสวรรคของเขาแตะเขตแดนอวกาศสีเทา หวังเปาเลอก็ตัวสั่นระริก เขาสัมผัส
ไดถึงพลังกดดันขับไลสายหนึ่ง
 “หือ” ดวงตาของหวังเปาเลอแข็งขึ้น เขาสัมผัสอยางละเอียดรอบหนึ่ง
พลันพบวาพลังขับไลนี้ไมไดทรงพลังมากนัก แตคงอยูเสมอ และเมื่อสัมผัสสวรรค
ของหวังเปาเลอแผกระจายเขาไป ความรูสึกถึงการกดดันขับไลก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น
เรื ่ อ ยๆ ขณะเดี ย วกั น เมื ่ อ คนอื ่ น ๆ เข า ไปในพื ้ น ที ่ อ วกาศสี เ ทา เขาก็ ม องเห็ น
ความแตกตางไดทันที
ถึงแมยิ่งเขาไปลึกก็ยิ่งทรงพลัง แตพลังขับไลที่ตัวของผูฝกตนแตละคนกลับมี
ระดับความเขมขนแตกตางกัน ผูฝกตนระดับดาวพระเคราะหบางคนคลายไมโดน
การตอบโตจากพลังขับไลอยางรุนแรงนัก แตดารานิรันดรบางคนกลับเหนื่อยจน
ออนระโหยโรยแรงอยางเห็นไดชัดตอนออกมา ราวกับใชพลังมหาศาล
“มันเพิ่มขึ้นตามระดับการฝกตน ยิ่งพลังฝกปรือสูงเทาไร แรงกดดันและการขับไล
ที่ตองเจอหลัง เขาไปก็จ ะยิ่งรุนแรงมากขึ ้น เท านั้ น หรือก็คือ…ที่ นี ่มี ขอ จำกั ดอยู
จำกัดการเขามาของผูฝกตนที่มีระดับสูงกวาขอบเขตหนึ่ง!” หวังเปาเลอเขาใจในทันที
หลังจากสังเกตดูอีกครั้งเขาก็เอยขึ้นกะทันหัน
“ที่แหงนี้ระดับจักรพิภพไมอาจเขาไปได สวนดาวพระเคราะห…ถึงแมจะสามารถ
เขาไปไดอยางราบรื่น แตกลับอันตรายเกินไป มีเพียงดารานิรันดร…เปนระดับเดียว
ที่เหมาะจะเขาไปยังที่แหงนี้มากที่สุด!”
ปรมาจารยแหงไฟไดยินแลวก็หัวเราะออกมา เขามองไปยังอวกาศสีเทาเชนกัน
แววตาฉายแววล้ำลึก ครูหนึ่งก็คอยๆ เอยเสียงเบา
“เจาพูดถูก ที่แหงนี้มีพลังกดดันสยบอยู ไมใชวาระดับจักรพิภพเขาไปไมได
แตหลังจากเขาไปแลว…ยากจะขยับไดแมเพียงครึ่งกาว!”
“และก็เพราะเหตุนี้ หลังจากหมื่นสำนักและตระกูลรูขอมูลของที่แหงนี้แลว
จึงไดจัดมหาศิษยของสำนักและตระกูลของตนมาฝกฝนเพื่อรับโชค ตระกูลไมรูสิ้น
ดูคลายจะไมเต็มใจ แตความจริงแลว…พวกเขาเต็มใจ”
 “เพราะยิ่งมีคนเขาไปในนั้นมากเทาไร ก็จะทำใหพลังแหงเหตุตนผลกรรมภายใน
พื้นที่อวกาศสีเทาผืนนี้วุนวายมากยิ่งขึ้น และเมื่อเหตุตนผลกรรมวุนวายโกลาหล
โดยสมบูรณแลว ก็จะทำใหพิธีกรรมสังเวยของพวกเขาราบรื่นยิ่งกวาเดิม!”
“เพียงแตที่นี่มีอันตรายตอชีวิตอยู ดังนั้นตระกูลไมรูสิ้นจึงไมไดเปนคนเชิญชวนกอน
แตใหเลือกจากความสมัครใจ เมื่อเปนเชนนี้ การที่มหาศิษยของแตละสำนักตระกูล
เสียชีวิตจำนวนมากอยูในที่แหงนี้ก็ไมเกี่ยวอะไรกับตระกูลไมรูสิ้นแลว”
“แต ส ำนั ก กั บ ตระกู ล เหล า นี ้ ก ็ ไ ม ใ ช พ วกโง เ ง า เรื ่ อ งนี ้ พ วกเขารู  อ ยู  แ ก ใ จ
แตมีโอกาสวาสนาอยูใหญโตนัก ยากจะละทิ้งได ดังนั้นจึงเกิดภาพเชนในตอนนี้ขึ้น”
ปรมาจารยแหงไฟเอยชาๆ บอกถึงเหตุผลที่หมื่นสำนักตระกูลมารวมตัวกันที่นี่ครั้งนี้
“พลังแหงเหตุตนผลกรรมหรือขอรับ” หวังเปาเลอไดยินแลวก็ตกใจ มองไปยัง
ปรมาจารยแหงไฟ
“เจาคิดว าจุดประสงคที่ตระกู ลไม รู  สิ ้ น ส ง พลั ง กดดั น อยู  ภ ายนอกคื อ อะไร”
ปรมาจารยแหงไฟหัวเราะ
“จุดประสงคยอมไมใชการชวยเหลือจักรพรรดิสวรรคเดือนแยก เพราะทำได
ยากเกินไป เวนเสียแตเสวียนหัวจะเขารวมการตอสูครั้งนี้ดวย แตเขาจะกลาหรือ
ดั ง นั ้ น เป า หมายของพวกเขาก็ ค ื อ ต อ งการให จ ั ก รพรรดิ ส วรรค เ ดื อ นแยกตาย
ซึ่งมีคุณคาและมีความหมายยิ่งกวา”
“ตัวอยางเชน…การระเบิดตัวเอง!” ปรมาจารยแหงไฟหรี่ตาลง หวังเปาเลอ
มีสีหนาเครงขรึมอยูขางๆ
“ขณะเดียวกัน…ถึงแมตระกูลไมรูสิ้นจะหวาดกลัวเฉินชิงจื่อ แตก็แคหวาดกลัวเทานั้น
ไมวาเฉินชิงจื่อจะเปนอันตรายแคไหนก็มีแคตัวคนเดียว ทวาวันนี้ไมเหมือนกันแลว
เพราะเตาสวรรคสำนักแหงความมืดไดฟนคืน!”
 “หมอกควันสีฟาที่แผลงมาจากภายในเรือรบของไมรูสิ้นเหลานั้นที่เจาไดเห็นเปน
ของดี มั น คื อ พลั ง แห ง เต า สวรรค ไ ม ร ู  ส ิ ้ น ต อ งใช เ ต า สวรรค ไ ม ร ู  ส ิ ้ น เพื ่ อ มาสยบ
เตาสวรรคสำนักแหงความมืด”
“แบบนี้ ไมเพียงแตจะชวยเหลือเดือนแยกและทำใหอยูไดนานขึ้น แตยังทำใหเขา
มีพลังระเบิดตัวเองเมื่อถึงชวงเวลาวิกฤตตอชีวิต ขณะเดียวกันก็ยังขัดขวางไมให
เต า สวรรค ส ำนั ก แห ง ความมื ด ฟ  น คื น ชี พ ถึ ง ขั ้ น ไม ม ี โ อกาสด ว ยซ้ ำ …เพื ่ อ ทำให
เฉินชิงจื่อบาดเจ็บสาหัส”
“แต…ขามักจะรูสึกวาเฉินชิงจื่อกำลังตกเหยื่ออยู!” ปรมาจารยแหงไฟพึมพำ
คำพูดที่เอยออกมาทำใหหวังเปาเลอครุนคิดอยูเนิ่นนาน ตอนนี้หลังจากสัมผัสสวรรค
ของเขาวนเวี ย นอยู  ท ี ่ ช ายขอบของอวกาศสี เ ทาพั ก หนึ ่ ง กำลั ง จะถอนออกมา
แตพริบตาเดียวก็สัมผัสไดถึงเสียงเพรียกที่ดังมาจากสวนลึกของอวกาศสีเทา
ขณะที่เขาสัมผัสไดถึงเสียงเพรียกนี้ ดวงตาของหวังเปาเลอก็สองสวาง ไมไดถอน
สัมผัสสวรรคกลับ แตแผเขาไปยังดานในตอ ปรมาจารยแหงไฟสังเกตเห็นแลวแตไมได
ขัดขวาง
ไม น านสั ม ผั ส ของหวั ง เป า เล อ ก็ แ พร ก ระจายผ า นเส น ขอบของอวกาศสี เ ทา
เพียงแตไมมีรางกายเปนตัวแบกรับจึงยากจะแผไปไกลกวานี้ แคมาถึงยังระยะไมกี่
รอยจั้งเทานั้น แตนั่นก็เพียงพอแลว
พริบตาที่แผมาถึงระยะไมกี่รอยจั้ง เสียงเพรียกนั้นก็แรงกลาขึ้นทันที มีเสียง
อันคุนเคยรางๆ ดังกองอยูในจิตใจของหวังเปาเลอ
“มา…ศิษยนองเล็ก มาหาขา”
ดวงตาของหวังเปาเลอสองสวางอีกครั้งแลวมองไปยังปรมาจารยแหงไฟ
 “ในเมื่อคิดจะไป เชนนั้นก็ไปเถอะ” ปรมาจารยแหงไฟครุนคิดอยูสองสามอึดใจ
กอนจะหัวเราะ แววตาฉายประกายใหกำลังใจออกมา
“ไมตองหวง ถารูสึกผิดปกติแล ว ก็ จ ุ ดไฟเผาใบไม ท ี ่ อาจารย มอบให เจ า เสี ย
มีอาจารยคอยอยูตรงนี้ จะตองปกปองเจาใหปลอดภัยไดแน!” ปรมาจารยแหงไฟ
ลูบศีรษะของหวังเปาเลอ
“ขอบคุณทานอาจารยขอรับ!” หวังเปาเลอซาบซึ้งและอบอุนใจมาก หลังจาก
ประสานหมัดคำนับปรมาจารยแหงไฟแลว รางกายก็สั่นสะเทือนแลวพุงออกมาทันที
เขาทะยานตรงไปยังอวกาศสีเทา เซี่ยไหหยางที่อยูบนเทพวัวดานหลังของเขาลังเลอยู
ครูหนึ่งแตก็ไมไดตามไปดวย ทวาเอยอยางรวดเร็ว
“อาจารยอา อยาลืมชวยพูดอะไรดีๆ แทนบิดาของขาดวยนะ”
หวั ง เป า เล อ หั ว เราะลั ่ น เงาร า งเหยี ย บย า งเข า ไปในอวกาศสี เ ทาทั น ที
และในชั ่ ว ขณะที ่ เ ขาเข า ไปในอวกาศสี เ ทา ที ่ ส  ว นลึ ก ที ่ ส ุ ด ของอวกาศสี เ ทาซึ ่ ง มี
เตาหลอมขนาดใหญเกาเตาอยู
มีแปดเตาหอมลอม หนึ่งเตาเปนใจกลาง ตอนนี้ในเตาหลอมที่อยูใจกลางคลายมี
โลกหนึ่งใบ และภายในโลกใบนี้ก็มีรางของชายหนุมสวมชุดขาวผมยาว ในมือถือ
กาสุรา ขางๆ มีดาบไมสีฟาโฉบไปมา เขาเงยหนาดื่มสุราในกา มองไปยังที่ไกลๆ
จากนั้นก็หัวเราะ
“ศิษยนองเล็กมาแลว”
แทบจะในทันทีที่เขาเอยออกมา ที่ไกลๆ ของโลกใบนี้ก็มีเสียงคำรามโหยหวนดังขึ้น
มองเห็นวาสถานที่ที่เสียงคำรามดังออกมามีหมอกปราณสีดำแผกระจาย ปกคลุม
เงารางของคนในตระกูลไมรูสิ้นขนาดใหญเอาไวขางใน กัดกรอนอยางตอเนื่อง ตอนนี้
เหลือเพียงเลือดและเนื้ออยูสามสวนเทานั้น
“เฉินชิงจื่อ ฆาขาสิ ฆาขาสิ!!!”
“ไมตองรีบ” เฉินชิงจื่อจิบสุราอีกครั้ง เอยพรอมรอยยิ้ม
 บทที่ 1132 ศิษยพี่ผูสรางดินแดนพิเศษ
“ขารีบนะ!” ทันทีที่หวังเปาเลอพุงเขาไปในจักรวาลสีเทาก็รูสึกกระวนกระวาย
ขึ ้ น มา เขารี บ ร อ นที ่ จ ะไปหาศิ ษ ย พ ี ่ และตอนนี ้ เ ขาก็ เ ข า ใจอย า งถ อ งแท แ ล ว ว า
การตัดสินใจกอนหนานี้ของตัวเองนั้นถูกตองแลว
ศิษยพี่เฉินชิงจื่อ จงใจปลอยขาวการตกอับของจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกออกไป
เพื่อตกเหยื่อ ในเวลาเดียวกันก็เปนการบอกเปนนัยใหเขารีบมาโดยเร็ว
“ศิษยพี่นะศิษยพี่ ครั้งหนาชวยสงสัญญาณใหชัดเจนกวานี้เสียหนอยไดหรือไม
หากไมใชเพราะขาฉลาดไรใดเปรียบแลวละก็ คราวนี้รูตัวไมทันแน” หวังเปาเลอรูสึก
มีความสุขอยางยิ่ง หลังจากเขาไปในจักรวาลสีเทาแลวความเร็วก็เพิ่มขึ้นจากเดิม
เขารูสึกวามีจุดบมเพาะไรเทียมทานกำลังรอเขาอยูขางหนา ดังนั้นจึงปรารถนาที่
จะเพิ่มความเร็วขึ้นอีก เพื่อรีบไปรับของขวัญชิ้นใหญจากศิษยพี่
“จักรพรรดิสวรรค…” หวังเปาเลอแววตาเปนประกาย และอดเลียริมฝปากไมได
“ลืมถามทานอาจารยไปเลย ภายในรางกายของจักรพรรดิสวรรค มีจักรพิภพกี่แหง
ดารานิรันดรกี่ดวง และดาวพระเคราะหกี่ดวงกันแน… คิดวาตองมีไมนอย บางทีอาจ
เทียบไดกับจักรวาลขนาดเล็กแหงหนึ่ง” เมื่อหวังเปาเลอคิดถึงจุดนี้ ก็รูสึกตื่นเตน
มากขึ้นไปอีก หากเปลี่ยนไปเปนคนอื่น บางทีอาจดูดซับไดเพียงกฎแหงกระแสเตา
หลังจากจักรพรรดิสวรรคดับสลาย แลวเกิดแรงบันดาลใจและเขาใจตระหนักใน
ชะตาชีวิต
แตเขาแตกตางออกไป ตอนนี้เขากำลังฝกเคล็ดวิชาเด็ดดารา ซึ่งนั่นเปนเคล็ดวิชา
ตองหามที่สามารถเปลี่ยนดวงดาราทุกดวงใหเปนดาวของตัวเองได แมวาการฝก
เคล็ดวิชานี้จะไดรับความเดือดรอนโดยไมคาดคิด แตหวังเปาเลอก็ไมกลัว
 “ขาดูด ขากลืน ขาแตม!” หวั ง เป าเล อ ยิ ่ ง คิ ดก็ ย ิ ่ ง ตื ่ น เต น เขาคิ ดว าคราวนี้
บางทีตนอาจไดเลื่อนขั้นไปในระดับจักรพิภพเลยก็ได
“เกินความเปนจริงไปหนอย… แตนาจะไมมีปญหามากนักในการทะลวงเขตแดน
เล็กๆ” หวังเปาเลอตาเปนประกาย และในขณะที่กำลังบินอยูนี้ ก็ไดคอยๆ เขาไปใกล
เขตแดนของจักรวาลสีเทา
เพียงแตจักรวาลสีเทานี้กวางเกินไป แมแตความเร็วปจจุบันของหวังเปาเลอ
บินในระยะทางตรง ก็อาจตองใชเวลานานกวาจะสามารถเขาสูพื้นที่ศูนยกลางที่
แทจริงได ดังนั้น หลังจากบินไดสักพัก หวังเปาเลอก็สงบลง รูวาเรื่องนี้รีบรอนไมได
ไมอยางนั้นอาจมีการเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากความรีบรอนของตัวเอง
“คอยเปนคอยไป อยางไรเสียก็มีศิษยพี่ และทานอาจารย จุดบมเพาะไมมีทาง
ไปไหนได ขาเองก็ไมมีทางตายเชนกัน” เมื่อคิดถึงตรงนี้ หวังเปาเลอกระแอมไอ
ปลอยวางอยางสมบูรณ และกระจายสติสัมปชัญญะไปกับการสังเกตสภาพแวดลอม
โดยรอบ
แทจริงแลวตลอดระยะทางที่เขาบินผานมา ก็ไดเห็นถึงความแตกตางบางอยาง
ของที่นี่ดวย
อันดับแรกคือผูคน
ที่นี่มีผูฝกตนจำนวนมากและสวนใหญดูลึกลับ ซึ่งหวังเปาเลอพบเห็นในจักรวาลสีเทา
แหงนี้ไมนอย ตางสังเกตเห็นกันและกันในระยะไกล พวกเขาแยกยายกันอยางรวดเร็ว
ไมมีการสื่อสาร ราวกับวากำลังรีบรอนเดินทางหรือตรวจหาบางสิ่ง
คนเหลานี้ ลวนเปนมหาศิษยแหงเตาที่มาจากตางสำนักตางตระกูล กำลังมองหา
จุดบมเพาะชะตาที่นี่
 “มีคนจำนวนมาก นาจะมีมากถึงหลายสิบลานเลยทีเดียว…” หวังเปาเลอหยีตา
ก็ไดเห็นรางเงาอีกเจ็ดแปดรางผานวับไปในระยะไกล ในบรรดาคนเหลานั้นมีหลายคน
หยุดชั่วคราวหลังจากสังเกตเห็นเขา คลายกับพิจารณา แลวจากไปอยางรวดเร็ว
จากนั้นเปนความรูสึกถูกแบงแยกและกดขี่ เมื่อเขาสูจักรวาลสีเทา ความรูสึกนี้
ก็รุนแรงมากขึ้น ในความรูสึกของหวั งเป าเล อนั ้ น หากไม มีวิ ธี อื ่ นในการลบลาง
การกดขี่และแบงแยกนี้ได เชนนั้น ตนจะหยุดอยูที่นี่ประมาณหาวัน แลวออกไป
ปรับอารมณตัวเอง
เพราะที่นี่ไมเพียงแตมีการแบงแยกและกดขี่เทานั้น แตยังมี… รองรอยพลังงาน
แหงความตายอันแรงกลา รองรอยพลังงานนี้มาพรอมกับพลังแหงการแบงแยกและ
เจตนาแหงการกดขี่ มันจะบุกเขาไปภายในรางกายของผูฝกตนอยางไมทันตั้งตัว
และกัดเซาะวิญญาณเทพและชั้นเนื้อกาย หากถูกกัดเซาะเปนเวลานาน ก็จำตองตาย
อยางไมตองสงสัย!
ทวา… รองรอยพลังงานแหงความตายนี้ หากเปลี่ยนไปเปนคนอื่น ตองเปนเชนนี้
แมแตสำนักบรรพชนสายตระกูลลึกลับที่มีวิธียับยั้ง ทำใหสามารถรับมือไดนานขึ้น
ก็ไมสามารถหักลางกันไดโดยสิ้นเชิง
แมแตความแข็งแกรงของตระกูลไมรูสิ้น ก็ยากที่จะมีอำนาจบาตรใหญที่นี่ได
อาจกลาวไดวาในทั่วทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้น หนึ่งเดียวหรือผูเดียว… ที่สามารถทำตัว
เหมือนปลาไดน้ำที่นี่ได ก็มีเพียง… คนของสำนักแหงความมืด!
เพราะการแบง แยกและการกดขี ่ ของที ่ น ี ่ มาจากวงแหวนปราณ แต ร  อ งรอย
พลังงานแหงความตายอันแรงกลาในนั้น กลับมาจาก… เตาสวรรคแหงสำนักแหง
ความมืดที่ไดรับการกูคืนจากเฉินชิงจื่อ
 ดังนั้น ยามที่ไอมรณะเขาสูรางกาย และเมื่อหวังเปาเลอสังเกตเห็นวาไอมรณะได
กระจายไปทั่วรางกายของตัวเองแล ว เขากะพริ บตา และมี ชี วิ ตชี วาขึ ้ น มาทั นที
เขาไมเพียงแตไมไดรับอันตรายใดๆ แตกลับ… ไดรับการเพิ่มพลังขึ้นในระดับหนึ่ง!
และหลังจากที่เขาแอบดูดซับไปบางสวน ภายในรางกายก็กระปรี้กระเปราขึ้นมา
เพลิงดำในดวงตากลายเปนภาพลวงตาไปเอง ราวกับกำลังโหรองดวยความดี ใ จ
ทำใหหวังเปาเลอรูสึกเบาสบายไปทั้งกาย
“ชางเปนสถานที่ที่ดีเสียจริง!” หวังเปาเลอรูสึกกระปรี้กระเปราและกำลังจะ
ดู ด ซั บ ต อ ไป แต ไ ม น านนั ก สี ห น า ของเขาก็ ผ ั น เปลี ่ ย น และรู  ส ึ ก ถึ ง วิ ก ฤตการณ
อันรุนแรง เขาเห็นวาภายในจักรวาลสีเทานั้น มีเสนสีเขียวเปนเสนสาย ปรากฏรางๆ
ดูเหมือนอยูระหวางภาพลวงตาและความเปนจริง เดิมทีเพียงแคแพรกระจายไปทั่วทุก
สารทิศ เพื่อตอตานไอมรณะและหักลางกัน
แตหลังจากที่หวังเปาเลอดูดซับไอมรณะที่นี่ จูๆ เสนสีเขียวเหลานี้ก็เพิ่มขึ้นเปน
สามสี่เสน พุงมาหาเขา และกระจายมากขึ้น คลายวาสามารถขมขูดวงวิญญาณเทพได
ทำใหหลังจากที่หวังเปาเลอสังเกตเห็น ก็พลันถอยกลับ สีหนาของเขาเองก็เครงขรึม
ขึ้นมา
“เสนไหมสีเขียวเหลานี้… นาจะเปนควันสีเขียวที่ตกลงมาจากเรือรบตระกูลไมรูสิ้น
ตามที่ทานอาจารยบอก นี่คือ… สวนหนึ่งของเตาสวรรคไมรูสิ้นอยางนั้นหรือ?”
“เหตุใดจึงแสดงความเปนศัตรูกับขาเทานั้น มหาศิษยแหงเตาคนอื่นที่เขามาใน
สถานที่แหงนี้ ก็ลวนถูกไอมรณะโจมตี…” ขณะกาวถอยหลัง หวังเปาเลอสังเกตรอบๆ
และมีคำตอบในใจแลว คนอื่นๆ ตางถูกโจมตีในฐานะผูถูกกระทำ ฉะนั้นเตาสวรรค
ไมรูสิ้นจึงไมไดสนใจ ในระดับใดระดับหนึ่งนี้ นาจะถูกประเมินวาเปนการแบงเบากัน
และกัน
 แตตนนั้นแตกตางออกไป เขาไมใชผูถูกกระทำ แตดูดซับดวยตัวเอง นี่อาจเปน
สาเหตุที่ทำใหเตาสวรรคไมรูสิ้นแสดงความเปนศัตรูออกมา
และยังมีอีกสาเหตุหนึ่ง หวังเปาเลอรูสึกวามันเกี่ยวของกับเคล็ดวิชาเด็ดดาราที่
ตัวเองฝกดวย
หวังเปาเลอปวดหัวเล็กนอย หลังจากชั่งน้ำหนักแลว เขารูสึกวาหากสามสี่เสนละก็
เขาเองก็สามารถรับมือได แตหากมีมากกวานี้ ตัวเองอาจตกอยูในอันตราย
“ถาเกงนักก็ปลอยมาสัก 30 – 50 เสนเลย!” หวังเปาเลอสงเสียง ‘หึ’ และเลือกที่จะ
เลิกดูดซับไอมรณะ จึงทำใหเสนสีเขียวสามสีเสนที่ตามมาสลายตัวไป เขามองไอมรณะ
อั น แรงกล า ที ่ น ี ่ หากทำการดู ด ซั บ ก็ จ ะทำให ร ะดั บ การบำเพ็ ญ ของเขาเพิ ่ ม ขึ้ น
เพลิงดำแข็งแกรงมากขึ้น แตเขาทำไดแคมอง ไมสามารถทำการดูดซับอยางมีความสุข
ความรูสึกนี้ ทำใหเขาหดหูเล็กนอย
“ตองหาวิธี…” ขณะหวังเปาเลอกำลังครุนคิด เขาเดินไปจนสุดทาง และไดเห็น
ภายในของจั ก รวาลสี เ ทานี ้ นอกจากผู  ค นและร อ งรอยพลั ง งานเต า สวรรค แ ล ว
ยังมีความแปลกประหลาดอื่นๆ
ซึ่งก็คือ… วังวนเล็กใหญแตละแหง!
วังวนเหลานี้ดึงดูดความสนใจของหวังเปาเลอ และในวังวนสวนใหญ โดยพื้นฐาน
แล ว จะมี ผ ู  ฝ  ก ตนหนึ ่ ง คนหรื อ หลายคนกำลั ง นั ่ ง สมาธิ นอกจากนี ้ ก็ ม ี ผ ู  ฝ  ก ตน
จำนวนแตกตางกันไปกำลังตอสูกัน หลังจากสังเกตอยางถี่ถวน หวังเปาเลอก็ตา
เป น ประกาย เขารู  ท ี ่ ม าของวั ง วนเหล า นี ้ แ ล ว ในนั ้ น มี ท ั ้ ง ไอมรณะอั น แรงกล า
และเต็มไปดวยกฎแตกกระจายแหงเจตจำนงแหงเตาที่มีความแข็งแกรงแตกตางกันไป
“ที่ซึ่งผูแข็งแกรงตกอับ” หวังเปาเลอหรี่ตาและบนพึมพำ เขาไมรูวาภายใน
จักรวาลสีเทานี้ มีวังวนกี่แหงกันแน แตก็ประเมินไดวา วังวนเหลานี้ นาจะเปน
กองกำลังในบังคับบัญชาของจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกทั้งสิ้น!
 เลือกที่จะถูกศิษยพี่สังหาร หรือไมก็ถูกไอมรณะที่นี่บุกโจมตีจนเสียชีวิต
“กองทหารจำนวนมากภายใตจักรพรรดิสวรรคผูหนึ่ง…” หวังเปาเลอคิดอยูครูหนึ่ง
ขยั บ ร า งกายเล็ก นอ ย และเข า ใกล วั ง วนเล็ กๆ แห ง หนึ่ ง ที่ มี ผ ู ฝ  ก ตนเจ็ ด แปดคน
กำลังตอสูกันดุเดือดอยางรวดเร็ว
ความเร็วนั้นนำเขาเขาไปใกลในทันที เขายกมือขวาขึ้นโบก ทันใดนั้น เสียงคำราม
ก็ดัง ขึ้นรอบๆ ผูฝกตนเจ็ดแปดคนนั ้ น ราวกั บ พายุ ทำให ผู  ฝ กตนเจ็ ดแปดคนนั้ น
สั่นสะทานอยางรุนแรง แตละคนตางกระอักเลือด ขณะที่มองหวังเปาเลอดวยสีหนา
ตื่นตะลึง ตางก็ถอยหลังอยางรวดเร็วไมกลาที่จะอยูตอ
เมื่อเห็นวาคนเหลานี้จัดการงายดาย หวังเปาเลอเองก็ไมไดไลตามไป และเขาไป
ในวังวนเล็กๆ แหงนี้ทันทีที่ขยับตัว หลังจากนั่งลงดวยทาขัดสมาธิ ก็พยายามลิ้มรส
ทวา ทันทีที่เขานั่งลงและยังไมทันไดลิ้มรส ฝกกระบี่เจาชะตาที่ไมเคยเคลื่อนไหว
ในรางกาย จูๆ ก็เกิดการสั่นไหว ทันใดนั้น กฎแตกกระจายแหงเจตจำนงแหงเตา
ที่กระจายอยูภายในวังวนเล็กๆ แหงนี้ก็พุงตรงมาหาเขา เขาสูรางกายและเจาะเขาไป
ในฝกกระบี่!
ฝกกระบี่พลันสวางวาบขึ้นมา ประหนึ่งวาไดกลืนกินกฎแตกกระจายเหลานั้นไปแลว
“เอะ?” หวังเปาเลอชะงักไปครูหนึ่ง กำลังจะทำการตรวจดู แตหลังจากนั้น
สีหนาของเขาก็เปลี่ยนไปในทันใด เนื่องจากกฎหลงเหลือแหงเจตจำนงแหงเตาภายใน
วังวนแหงนี้ที่หลังจากถูกดูดซับจนหมด ก็เปนเหมือนสุญญากาศและดึงดูดไอมรณะ
รอบๆ จำนวนมาก หากเพียงไอมรณะเทานั้นก็ไมใชเรื่องใหญอะไร แตมีเสนไหม
สีเขียวจำนวนมากตามมาดวย
จำนวนไมนอย นาจะมีมากกวา 40 เสนเลยทีเดียว!
 บทที่ 1133 เตาสวรรคไมพอใจ
“ขานี่มันปากอะไรกัน!” หวังเปาเลอเบิกตากวางทันที รางกายของเขาพุงออกไป
พรอมกับเสียงคร่ำครวญเพื่อที่จะหนี แทจริงแลวเขารูสึกเหมือนวาตนเองจะปากเสีย
ไปหนอย กอนหนานี้ยังรองเรียก 30 – 50 เสน แตไมนาน กลับมากันเปนโขยง…
นี่ทำใหเขาหวาดหวั่นใจ สามสี่เสนกอนหนานี้ก็ทำใหเขาอกสั่นขวัญหายแลว
แมจะสามารถตานทานได แตก็รูสึกไดถึงภัยคุกคามอันรุนแรงที่มีตอตัวเอง
อยางไรเสียนี่คือพลังแหงเตาสวรรคไมรูสิ้น เชนเดียวกับกฎไมรูสิ้น และเคล็ดวิชา
เด็ดดาราของเขาเองเดิมทีก็ถูกมองว าเปน การละเมิดกฎอยูแ ล ว กอปรกับที ่ เขา
เปนบุตรแหงความมืด หากพลังแหงเตาสวรรคไมรูสิ้นนี้ไมเขาสูรางกาย คาดวาจะรูตัว
ในทันที และตั้งตนเปนเศษซากแหงความเลวของราชวงศกอน
เศษซากแหงความเลว เปนชื่อที่ไดจากหวังเปาเลอในมุมมองของตระกูลไมรูสิ้น
“ผูกระทำผิดและเศษซากแหงความเลวของราชวงศกอน…” เมื่อหวังเปาเลอ
คิดถึงจุดนี้ เหงื่อก็ไหลเต็มหนาผาก ความเร็วในการหลบหนีเพิ่มขึ้น และไดพุงออกไป
จากวังวนขณะเปลงเสียงคำราม แมวาเขาจะวองไวมาก แตเนื่องจากสุญญากาศใน
วังวน ทำใหเสนไหมเตาสวรรคไมรูสิ้นเหลานั้นที่ถูกดึงดูดมามีความเร็วมากกว า
หวังเปาเลอเสียอีก และตอนที่เขาพุงออกมาจากวังวนนั่นเอง ก็ไดปกคลุมมันไว
โดยไม ใ ห โ อกาสเขาได ต อบโต แ ม แ ต น  อ ย มาพร อ มกั บ เจตนาโจมตี ข ั บ ไล แ ละ
ทำลายลาง
หวังเปาเลอหลับตาลง ตกใจจนขวัญหนีดีฝอ ขณะที่กำลังจะรองเรียกศิษยพี่และ
ทานอาจารยมาชวย ทันใดนั้นเอง… ภายในของเขาก็ไดซึมซับฝกกระบี่เจาชะตา
แหงกฎแตกกระจายและสองแสงระยิบระยับขึ้นมาทันที จูๆ ก็ปลอยแรงสูบ ทำให
เสนไหมเตาสวรรคไมรูสิ้นเหลานั้นที่อยูใกลๆ หวังเปาเลอมีความเร็วเพิ่มขึ้นอีกครั้ง
 ไมรอใหหวังเปาเลอไดรองขอความชวยเหลือ ก็เจาะเขาไปตามสวนตางๆ ของ
รางกายของเขาแลว
“ใหตายเถอะ ขาตองจบเหเชนนี้จริงหรือ!” หวังเปาเลอใจสั่นและกรีดรองออกมา
โดยสัญชาตญาณจากการที่อยากจะรองไหแตไมมีน้ำตา แตทันทีที่เสียงกรีดรองนี้
ดังขึ้น ดวงตาของหวังเปาเลอก็เบิกกวางขึ้นมาทันที เผยใหเห็นความหวาดหวั่นใจ
และเริ่มสังเกตตนเองจากภายใน
เขาเห็นเสนไหมเตาสวรรคไมรูสิ้นเหลานั้นที่เจาะเขาไปในรางกายของตน เวลานี้
ขณะที่กำลังฉีกเลือดเนื้อบางสวนของเขาเอง มันก็ไดตรงไปยังฝกกระบี่เจาชะตาดวย
แตก็ถูกฝกกระบี่ดูดเขาไปทันทีราวกับกลืนกิน
เสนไหมกวา 40 เสน หายไปอยางรวดเร็วในรางกายของหวังเปาเลอในพริบตา
หากไมใชเพราะเลือดเนื้อที่ถูกฉีกขาดที่เสนไหมสีเขียวเหลานั้นไหลผานรูสึกเจ็บแปลบ
เกรงวาหวังเปาเลอเองก็คงคิดวาเมื่อครูเปนภาพลวงตา
“หมดแลว?” หวังเปาเลอกะพริบตา และมองไปที่ฝกกระบี่เจาชะตาของตัวเองทันที
และขณะจิตใตสำนึกของเขากวาดผาน ทันใดนั้น ก็มีพลังอันแรงกลาแผออกมาจาก
ฝกกระบี่เจาชะตา
การแผ อ อกมาของพลั ง นี ้ ไม เ พี ย งแต ม ี เ กี ย รติ แ ห ง ฝ ก กระบี ่ เ ท า นั ้ น ยั ง มี
กระแสแหงกฎแตกกระจายและพลังแหงเตาสวรรคไมรูสิ้นดวย ทั้งสามผนึกกายเขา
ดวยกันอยางนาประหลาด ในการระเบิดขณะนี้ ไดยึดสวนที่ฝกกระบี่เจาชะตาอยูเปน
ศูนยกลาง แลวกระจายไปทั่วชั้นกายเนื้อของหวังเปาเลอ
ดวยการแพรกระจาย สวนที่เขาไดรับบาดเจ็บกอนหนานี้ก็หายดีทันที และใน
ขณะเดียวกัน ชั้นกายเนื้อของเขาก็ เ ป น เหมื อ นพื ้ น ดิ น ที ่ แ ห ง กร านที ่ จ ู  ๆ ก็ ไ ด รั บ
หยาดน้ำคางรสหวานและดูดซึม
 ฉากนี้ทำใหสัมผัสสวรรคของหวังเปาเลอสั่นไหวอยางรุนแรง เขาไมไดทำอะไร
บุมบาม แตสังเกตอยางระมัดระวัง ในที่สุดดวงตาของเขาก็เผยความโคลงเคลง
“ฝกกระบี่เจาชะตาของขา กำลังวิวัฒนาการ… กฎแตกกระจายที่นี่ และพลังแหง
เตาสวรรคไมรูสิ้น กระตุนการวิวัฒนาการของฝกกระบี่เจาชะตาได”
“นอกจากวิวัฒนาการแลว รองรอยพลังงานที่ฝกกระบี่เจาชะตานี้แผออกมา
ยังมีประโยชนตอชั้นกายเนื้อของขาอยางมากดวย ทำใหชั้นกายเนื้อแข็งแกรงยิ่งขึ้น!”
“ที่นี่… สำหรับขาแลว ก็คือดินแดนอันล้ำคานั่นเอง!”
“ข า เข า ใจแล ว ศิ ษ ย พ ี ่ เ รี ย กข า มา ไม เ พี ย งแต ม อบโอกาสดู ด ซั บ พลั ง แห ง
จักรพรรดิสวรรคใหขา ปราณแหงความมืดของสถานที่แหงนี้ก็มอบใหขาดวยเชนกัน
ในเวลาเดียวกัน… ศิษยพี่คำนวณไวแลววาตระกูลไมรูสิ้นจะจุติพลังแหงเตาสวรรค
ไมรูสิ้น ฉะนั้น… เตาสวรรคไมรูสิ้นเหลานี้ ก็ลวนแลวแตถูกศิษยพี่ดึงดูดมาเพื่อ
ลอเหยื่อ!” หวังเปาเลอตระหนักรูในทันที และตื่นเตนอยางมาก
“ต อ งเป น เช น นี ้ แ น น อน ฮ า ๆ ข า ฉลาดมากจริ ง ๆ ศิ ษ ย พ ี ่ ขอบใจล ะ !”
ขณะหวังเปาเลอหัวเราะเสียงดัง นอกจากซาบซึ้งใจแลวก็ภาคภูมิใจดวย แทนที่จะ
มองหาวังวน แตเขากลับยืนนิ่งอยูกับที่ และเรียกใชเพลิงดำเพื่อดูดซับไอมรณะรอบๆ
ในชั่วพริบตา ไอมรณะรอบดานก็เดือดพลานและไหลเขามาตามทวารทั้งเจ็ด
ทำใหเพลิง ดำของเขายิ่ง ลุกโชนมากขึ ้ น การฝ กฝนของเขาก็ เ กลี ้ ย งเกลามากขึ้ น
แมจะเปนดารานิรันดรชั้นตน แตในแงของพลังตอสูนั้น หวังเปาเลอรูสึกไดวาดูเหมือน
จะแข็งแกรงกวาเดิมเล็กนอย!
ในเวลาเดียวกัน สวนลึกของจักรวาลสีเทาแหงนี้ ภายในเตาหลอมศูนยกลางที่ถูก
ลอมรอบดวยเตาหลอมอีกแปดเตา เฉินชิงจื่อที่กำลังดื่มสุราอยูมีสีหนาเปลี่ยนไป
เล็กนอย เขาทำการสังเกตไอมรณะที่อยูรอบตัวและบนพึมพำ
 “มีคนกำลังดูดซับ… ผูที่สามารถดูดซับพลังจากสำนักแหงความมืดเตาสวรรคน้ไี ด
นอกจากขาแลว ก็มีเพียงศิษยนองเล็กเทานั้น”
ในระหวางที่พูด ทันใดนั้นเอง ขางกายอันวางเปลาของเฉินชิงจื่อก็เกลือกกลิ้ง
ปลาสีดำที่ดูเหมือนจะมีขนาดเทาฝามือ แตอันที่จริงเหมือนมีอีกจักรภพหนึ่งแสดง
รางจำแลงที่นั่นและสงเสียงคำรามใสเฉินชิงจื่อ
“รูแลวๆ ก็แคถูกดูดรองรอยพลังงานไปเล็กนอยไมใชหรือ ศิษยนองเล็กไมใช
คนอื่นไกลที่ไหน อีกอยาง เขาดูดซับไดมากแคไหนเชียว วางใจเถอะๆ” เฉินชิงจื่อ
ปลอบโยนเล็กนอย
ปลาสีดำนั่นดูไมพอใจเทาไรนัก จึงเปลงเสียงคำรามอีกครั้ง
“แมแตอาหารของเจาก็ถูกเขากินไปเล็กนอยอยางนั้นหรือ? ไมเปนไรๆ เจาอยา
ตระหนี่ไป เจาชอบกินพลังแหงเตาสวรรคไมรูสิ้น ไมไดหมายความวาศิษยนองเล็กเอง
ก็ชอบดวย เขาอาจจะแคสงสัย อีกอยาง เขาเองก็กินสิ่งนั้นไดไมมากนักหรอก”
ภายใตการปลอบโยนของเฉินชิงจื่อ ปลาสีดำนี้ก็ไดระงับความไมพอใจของมัน
และคอยๆ สลายไป ในเวลาเดียวกันนั้น ดานนอกเตาหลอมนี้ ภายในจักรวาลสีเทา
หวังเปาเลอในตอนนี้ รอบดานของเขามีเสนไหมสีเขียวปรากฏขึ้นอยางรวดเร็วกวา
สิบเสนจากการดูดซับไอมรณะ ทันทีที่พวกมันปรากฏตัวก็ล็อกเปาหมาย พุงตรงไปหา
หวังเปาเลอดวยเจตนาฆา
“มาไดเวลาพอดี! ดูด!” หวังเปาเลอดูภาคภูมิใจและไมคิดที่จะหลบหลีก ปลอยให
เสนไหมสีเขียวกวาสิบสายนั้นเขาใกล ทันใดนั้น เสนไหมสีเขียวสามเสนที่อยูใกลเขา
มากที่สุด ไดเจาะเขาไปในรางกายของเขากอน แลวระเบิดในรางกายของเขา!
รางกายของหวังเปาเลอสั่นสะเทือน เขากระอักเลือดออกมา สายตาชะงัก
 “ทำไมไมดูดแลวละ!” ฝกกระบี่เจาชะตาในรางกายของเขาเสมือนมีอารมณ
ความรูสึกของตัวเอง เมื่อครูยังดูดซับอยู แตตอนนี้กลับนิ่งเฉย และไมแมแตจะมอง
เสนไหมสีเขียวเหลานั้นที่เจาะเขาไปในรางกายของหวังเปาเลอ
นี่ทำใหหวังเปาเลอตื่นตกใจ ครั้นเห็นเสนไหมสีเขียวแหงเตาสวรรคไมรูสิ้นกำลัง
ใกลเขามา เขากรีดรองและถอยหลังอยางรวดเร็ว จากนั้นก็หนีไปอยางไว และไมกลา
ที่จะดูดซับไอมรณะอีก หลัง จากใช กำลั ง อย างมากในการทิ ้ งระยะหาง จึ ง ทำให
เสนไหมสีเขียวแหงเตาสวรรคไมรูสิ้นที่ไลตามมาดานหลังคอยๆ สลายหายไป
“นี่มันอยางไรกันแน!” หวังเปาเลอไมรูวาควรทำอยางไรดี มองไปที่เสนไหมสีเขียว
แหง เตาสวรรคไ ม รู ส ิ้ นที่ คอ ยๆ สลายไป ก็ สั มผั ส กั บไอมรณะของสถานที ่ แ ห ง นี้
และสังเกตชั้นกายเนื้อของตนเองอีกครั้ง
กอนหนานี้รองรอยพลังงานเสริมความแข็งแกรงชั้นกายเนื้อที่ถูกปลอยออกมา
หลังจากที่ฝกกระบี่เจาชะตาดูดซับเสนไหมสีเขียวกวา 40 เสนนั้น แมไมไดเพิ่มระดับ
ใหเขา แตทำใหชั้นกายเนื้อละเอียดยิ่งขึ้น เปนเหมือนสัญญาณในการทะลุผาน
“ไอมรณะสามารถเพิ่มระดับดวงจิต เสนไหมสีเขียวสามารถเสริมความแข็งแกรง
ใหชั้นกายเนื้อ…” หวังเปาเลอดวงตาเปนประกาย สำหรับเขาแลว บริเวณรอบนี้
ลวนแตเปนสมบัติ ดังนั้นหลังจากไดหวนคิดฉากที่เขาดูดซึมกอนหนานี้ รางกายของ
เขาสายอยางแรงและคนหาดินแดนแหงวังวนรอบๆ ดวยความเร็วสูง
ในไมชา หวังเปาเลอก็พบวังวนอีกแหงหนึ่ง วังวนแหงนี้มีขนาดใหญกวาวังวน
กอนหนานี้เล็กนอย ดานในมีคนกำลังนั่งสมาธิ แตในตอนนี้ หวังเปาเลอที่ดวงตา
เปนประกาย ไมสนใจวาใครจะอยูในวังวน เขาเขาใกลดวยความเร็วสูง ผูที่กำลัง
นั่งสมาธิอยูในวังวนคือผูฝกตนในวัยกลางคน ดูเหมือนจะอยูในระดับดารานิรันดร
ชั้นปลาย เขาสังเกตเห็นทันทีและลืมตาขึ้นทันใด กำลังจะโมโห
แตในพริบตา การฝกฝนของหวังเปาเลอก็ระเบิด วิชาดวงเนตรปศาจจุติ กฎเสนไหม
หลอมรวม รางจำแลงของเงาแหงเทพวัวกระโจนเขาไปทันที!
ทามกลางเสียงคำราม สีหนาของผูฝกตนวัยกลางคนเปลี่ยนไปอยางมาก เลือดซึม
ออกจากมุมปาก แววตาเผยความหวาดผวา รางกายมวนลงทันที หลังจากลังเลก็ไมได
พัวพันกันอีก แตจากไปดวยความคับของใจอยางรวดเร็ว
“เจานี่เปนใคร!” เขาไมรูจักหวังเปาเลอ แตสัมผัสไดถึงความเฉียบแหลมของอีกฝาย
รูสึกหวาดหวั่นใจ และสถานที่แหงนี้เต็มไปดวยจุดบมเพาะ เขาไมอยากเสียเวลา
ดังนั้น หลังจากไดมองหวังเปาเลออยางลึกซึ้ง ก็หันหลังอยางรวดเร็วและหายไป
ในพริบตา
หลังจากขับไลบุคคลนี้ออกไป หวังเปาเลอเองก็ไมมีอารมณที่จะไลตาม แตนั่งลงดวย
ทาขัดสมาธิดวยความหวังและความกังวล รีบดูดซับกฎแตกกระจายที่นี่ ทันใดนั้น
ฝ ก กระบี ่ เ จ า ชะตาในร า งกายของเขาก็ ร ะเบิ ด อี ก ครั ้ ง และหลั ง จากกลื น กฎ
แตกกระจายที่อยูโดยรอบทั้งหมดลงไป ภายในระยะแปดทิศ ก็ปรากฏเสนไหมสีเขียว
กวา 70 เสน พุงเขาหาหวังเปาเลอ
เมื่อเห็นเสนไหมสีเขียวจำนวนมากเชนนี้ หวังเปาเลอรูสึกผวาเล็กนอย แตเขายืนหยัด
ไมหลบเลี่ยง เขาอยากจะลองวา มีเพียงวิธีนี้ที่จะสามารถดูดซับเสนไหมสีเขียวเหลานี้
ใชหรือไม
แมจะเปนอันตราย แตหากไมลอง หวังเปาเลอก็จะไมสบายใจแน ดังนั้นภายใต
ความหนักแนนนี้ เสนไหมสีเขียวเหลานั้นก็เพิ่มขึ้นเปนเจ็ดแปดสาย มันเจาะเขาไปใน
รางกายของหวังเปาเลอกอน พริบตาถัดมา… ดวงตาของหวังเปาเลอก็สวางขึ้นทันที
“ตามที่คิดไมมีผิด!”
 ฝกกระบี่เจาชะตาของเขา ตอนนี้กำลังกลืนกินเสนไหมสีเขียวที่เจาะเขาไปใน
ร า งกายด ว ยความเร็ ว สู ง ส ว นหวั ง เป า เล อ ที ่ ก ำลั ง ตกอยู  ใ นความตื ่ น ตะลึ ง นั้ น
ไมไดสังเกตเลยวา พื้นที่วางเปลาขางกายของเขา มีรางจำแลงของปลาสีดำตัวหนึ่ง
ปรากฏขึ้น มันมาพรอมกับความอัดอั้นใจ ราวกับถูกแยงอาหารอยางไรอยางนั้น
และกำลังจองเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
 บทที่ 1134 ของขา!
ปลาสีดำตัวนี้ไมไดสังเกตเลยวา ในกระเปาคลังเก็บของของหวังเปาเลอนั้น
มีเจาลานอยที่ไมรูหลับใหลไปนานเทาไร แมวาตอนนี้จะยังไมตื่น แตจมูกของมัน
กลับกระตุกตามสัญชาตญาณหนึ่งที ราวกับวาไดกลิ่นบางอยางที่ทำใหมันรูสึกวา
อรอยไรใดเปรียบ…
สำหรับสิ่งนี้ หวังเปาเลอยังไมกระจางนัก เขาในตอนนี้กำลังหมกมุนอยูกับ
ความสุขที่ฝกกระบี่เจาชะตากลืนเสนไหมแหงเตาสวรรคไมรูสิ้นเหลานั้น
เขามองดูฝกกระบี่เจาชะตาของตัวเองดูดซับเสนไหมแหงเตาสวรรคไมรูสิ้นที่เขาสู
รางกายของตนอยางรวดเร็ว หลังจากนั้นไมนาน ก็ถึงเวลาที่ฝกกระบี่เจาชะตาระเบิด
เสมือนเปนการตอบสนอง มันปลอยรองรอยพลังงานที่สามารถเสริมความแข็งแกรง
ใหกับชั้นกายเนื้อของตนเองออกมาอีกครั้งและเขาสูทั้งกาย
ความรูสึกสดชื่นแบบนี้ทำใหหวังเปาเลอกระปรี้กระเปรายิ่งขึ้น โดยเฉพาะ
หลังจากที่สังเกตเห็นวาชั้นกายเนื้อของตัวเองแข็งแกรงขึ้นกวาเดิม ดวงตาของเขา
ก็เปนประกาย
“ขาเขาใจแลว ฝกกระบี่เจาชะตาของขา ตองดูดซับกฎแตกกระจายกอน จากนั้น
จึงจะสามารถดูดซับเสนไหมเตาสวรรคไมรูสิ้นได ในนี้อาจมีสัดสวนอยู… ยิ่งกลืน
กฎแตกกระจายเขาไปมากเทาไร คาดวาปริมาณเสนไหมที่สามารถดูดซับไดก็มากขึ้น
เทานั้น”
“มันสมบูรณแบบมากแลว แตสิ่งเดียวที่เสียใจก็คือไอมรณะที่นี่…” หวังเปาเลอ
กะพริบตาและมองไปรอบๆ จากนั้นสลายเพลิงดำอยางรุนแรง และสูบเต็มกำลัง
 ทันใดนั้น ไอมรณะรอบดานก็เดือดพลานขึ้นมา ราวกับวาหวังเปาเลอในตอนนี้
ไดกลายเปนหลุมดำเล็กๆ และกลืนไอมรณะจำนวนไมนอยรอบๆ เขาไปในรางกาย
ในพริบตา หลังจากนั้นก็ไมไดสนใจเสนไหมเกือบ 200 เสนที่ถูกดึงดูดมาจากการกลืน
อยางบาคลั่งเกินไป ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นอยางรวดเร็ว หนีไปอยางไว หยุดหายใจ
และระงับเพลิงดำ
ดวยวิธีนี้ แมจะถูกเสนไหมเกือบ 200 เสนนั้นไลตามอยูพักหนึ่ง แตไมนาน
หวังเปาเลอก็สลัดมันทิ้งได และหลังจากที่ปลอดภัยโดยแลว หวังเปาเลอที่ปรากฏตัว
ขึ้นอีกครั้งในจักรวาลสีเทานั้นไมสามารถปกปดสีหนาภาคภูมิใจของตนไดเลย
“ถือวาขาฉลาด ขากินแลวก็วิ่งหนี เจาจะทำอะไรขาได!” หวังเปาเลอหัวเราะฮาๆ
ดวงตาเปนประกาย และเริ่มมองหาวังวนตอไป เพียงแตพื้นที่วางเปลาดานหลังเขาได
ปรากฏรางจำแลงของปลาสีดำตัวนั้นในตอนนี้ ความคับของใจในดวงตาเพิ่มขึ้น
อยางรุนแรง มันจับจองไปที่หวังเปาเลอราวกับกำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟน หากสามารถ
อ า นริ ม ฝ ป ากของมั น ออก ตอนนี ้ จ ำต อ งเป น คำจำพวกหั ว ขโมย ไร ย างอาย โจร
อะไรทำนองนั้น
ในเวลาเดียวกัน… ภายในกระเปาคลังเก็บของหวังเปาเลอ เจาลานอยที่ยังคง
หลับตาเงียบๆ มาจนถึงตอนนี้ จมูกของมันกระตุกบอยขึ้น…
ดวยเหตุนี้ การเดินทางแหงการเสาะหาจุดบมเพาะของหวังเปาเลอ ไดเริ่มขึ้นแลว
เขารวดเร็วมาก เดินทางไปยังวังวนแหงแลวแหงเลา โดยพื้นฐานหลังจากไปถึง
เขาไมไดสนใจขนาดของวังวน ลวนแตพุงเขาไปโดยตรง ปราบดวยวิชาดวงเนตรปศาจ
กอน จากนั้นโจมตีดวยเงาแหงเทพวัว ฆาไดฆา ฆาไมไดก็ลวนแตถูกขับไลออกไป
นาสะพรึงกลัวเสียจนไมกลาที่จะกาวไปขางหนา
 แคนี้ยังไมพอ เมื่อหวังเปาเลอเห็นวาคนที่ถูกตัวเองขับไล ยังไปวนเวียนอยูรอบๆ
ก็ออกไปไลสังหาร ดังนั้นจึงมีเสียงดังมาอยางตอเนื่อง แตวังวนทุกแหงที่เขาเคยไปนั้น
ลวนไมมีใครกลาเขาใกล
จึงทำใหเขาสามารถดูดซับกฎแตกกระจายและเสนไหมสีเขียวแหงเตาสวรรค
ในวั ง วนได อ ย า งรวดเร็ ว และในขณะที ่ เ สริ ม ความแข็ ง แกร ง ให ก ั บ ชั ้ น กายเนื้ อ
ของตัวเองนั้น หวังเปาเลอก็ดูดซับไอมรณะเปนครั้งคราว
ดังนั้น ในไมชาภายในจักรวาลสีเทาแหงนี้ หวังเปาเลอก็เปนเหมือนปลาดุกตัวหนึ่ง
เคลื่อนไหวตลอดเวลา ดูดซับอยางไมหยุดหยอนและกอความวุนวายอยางตอเนื่อง
ซึ่งขอบเขตก็กระจายกวางขึ้นเรื่อยๆ
แตทายที่สุดแลวก็มีมหาศิษยแหงเตาบางสวนที่หัวแข็งดื้อรั้น ตอใหถูกขับไล
ก็รวมมือกันและกลับมา แมพวกเขาจะไมเคยเขาไปใกล แตก็เห็นไดชัดวาพวกเขา
ตองการเห็นวาหวังเปาเลอดูดซับอยางไรกันแน เพราะวาวังวนที่เขาเคยครอบครอง
ลวนแตจะหายไปหลังจากเขาจากไป
สำหรับคนเหลานี้ หวังเปาเลอไมมีอารมณที่จะไปใหความสนใจมากนัก จึงแสดง
พลังแหงดาวเคราะหเตาออกมาโดยตรง หลังจากครอบครองวังวนก็ปดลอมทันที
และปดทุกอยางเอาไว
แมวาหากตองการที่จะปกปดมันยิ่งกระจางชัด แตก็สามารถปดกั้นแนวสายตาได
โดยมากก็แคทำใหเกิดการคาดเดาตางๆ นานา ดวยเหตุนี้… หวังเปาเลอจึงไมสนใจ
อีกตอไป
“ขางนอกมีทานอาจารยที่อดทนกับคำสาปแชงมานานหมื่นป และขางในยังมี
ศิษยพี่ที่แมแตจักรพรรดิสวรรคก็ยังสังหารไมได ขาจะกลัวใครอีก?”
 “ที่นี่ ก็คือจุดบมเพาะที่ศิษยพี่ของขาเตรียมไวใหขาเปนพิเศษ คนอื่นๆ ที่มาที่นี่
ลวนถือวามาแยงของขา!” ในขณะที่หวังเปาเลอดูภาคภูมิใจและมั่นใจ ทาทางดังกลาว
ก็ยิ่งทำใหเขาสูงสงยิ่งขึ้น
สำหรับมหาศิษยแหงเตาที่ตางสำนักตางตระกูลเหลานั้น แมวาพวกเขาตางโกรธ
และสงสัย แตก็ทำอะไรไมได อยูที่นี่พวกเขาลวนถูกไอมรณะกดขี่ ทำใหยิ่งออนแอลง
สวนหวังเปาเลอที่เดิมทีก็แข็งแกรงอยูแลว ก็ยังดูเหมือนถูกกดขี่ดวย แตก็ดีกวา
พวกเขาอยูมาก
สิ่ง หนึ่ง ดับลงอีกสิ่ง หนึ่ง ก็เกิดขึ ้ น มา ยิ ่ ง ไม ใ ช คู  ต อสู  ของหวั ง เป าเล อ ดั ง นั้ น
หวั ง เป า เล อ จึ ง หยิ ่ ง ผยองมากขึ ้ น ในจั ก รวาลสี เ ทาแห ง นี ้ ในเวลาเดี ย วกั น นั้ น
พลังแหงชั้นกายเนื้อของเขาก็แข็งแกรงกวาเดิมหลังจากที่ฝกกระบี่เจาชะตาดูดซับ
เส น ไหมสี เ ขี ย วแห ง เต า สวรรค ไ ม ร ู  ส ิ ้ น ซึ ่ ง ได ค  อ ยๆ พุ  ง สู ง ขึ ้ น ทะลุ ร ะดั บ ฝ ก ฝน
ทะลุดารานิรันดรชั้นกลางแลว
และในการดูดซับไอมรณะนั้นก็นำประโยชนมากมายมาสูหวังเปาเลอ แมระดับ
ดวงจิตจะเทาเดิม แตวิญญาณเทพของเขากลับแข็งแกรงกวาเดิมและสูงกวาผูที่อยู
ระดับเดียวกันไปมากทีเดียว
ดวยโอกาสและวาสนานี้ ทำใหหวังเปาเลอตารอนตาไฟยิ่งขึ้นไปอีก ไมนานวังวน
ขนาดเล็กเหลานั้นก็ไมเขาตาเขาอีกตอไป และเริ่มมองหาวังวนขนาดใหญ
วั ง วนในจั ก รวาลสี เ ทานี ้ ล ว นแปลงมาจากผู  เ สี ย ชี ว ิ ต ที ่ เ ป น กองกำลั ง ใน
บังคับบัญชาของจักรพรรดิสวรรคเดือนแยก และกองกำลังในบังคับบัญชาที่แข็งแกรง
ที่สุด ก็คือราชันสวรรค!
“ตองดูดซับวังวนขนาดใหญ ขนาดใหญอรอยกวา!”
 ขณะหวังเปาเลอกำลังตื่นเตน ก็ไปยังสวนลึกของจักรวาลสีเทาอยางรวดเร็ว
ตลอดระหว า งทาง วั ง วนขนาดเล็ ก ไม เ ข า ตาเขาเลย วั ง วนขนาดกลางเขาจึ ง จะ
ชายตามองสักครั้งสองครั้ง และในขณะที่ทำการดูดซับ ก็มองหาวังวนขนาดใหญ
สวนขางหลังของเขานั้น ปลาสีดำยังคงแอบไลตามมา ประหนึ่งสะใภนอยที่เจอ
กับขโมย ขณะรูสึกคับของใจก็ไมกลาที่จะลงมือจริงๆ แตจะใหเดินจากไป ก็ไมเต็มใจ
ดังนั้นจึงทำไดเพียงไลตามอยูขางหลัง แลวขบเขี้ยวเคี้ยวฟนอยางตอเนื่อง
และในทางดานของเจาลานอย เห็นไดชัดวามีการขยับจมูกเร็วกวาเดิม แมแต
ตาที่ปดอยูก็เริ่มสั่นเล็กนอย ราวกับพยายามตื่นขึ้นตามสัญชาตญาณ…
ดวยเหตุนี้ ตามการลวงผานของกาลเวลา ภายในจักรวาลสีเทาก็วุนวายมากขึ้น
เรื่อยๆ จากการปรากฏตัวของหวังเปาเลอ ไอมรณะสูญหายไปมาก เสนไหมสีเขียว
แหงเตาสวรรคไมรูสิ้นก็สูญสิ้นไปเร็วกวาเดิม
ขณะไม ท ั น สั ง เกต ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น ที ่ อ ยู  ภ ายนอกก็ ไ ด ร ั บ รู  แ ล ว แต เ นื ่ อ งจาก
สูญสิ้นไปไมมากนักเมื่อเทียบกับจำนวนทั้งหมด ดังนั้นถึงแมจะสังเกตเห็นก็ไมไดใสใจ
จนกระทั่ง… หลายชั่วยามตอมา หวังเปาเลอซึ่งอยูลึกเขาไปในจักรวาลสีเทาที่
เข า ถึ ง ส ว นหวงห า มด า นใน มองเห็ น วั ง วนหนึ ่ ง … ทำให ร  า งกายของเขาสั ่ น ไหว
อยางรุนแรง ดวงตาเปลงแสงจา!
ขนาดของวังวนนั้น ใหญกวาวังวนกอนหนานี้ที่หวังเปาเลอเคยดูดซับทั้งหมด
รวมกันดวยซ้ำ และไมสามารถมองเห็นระยะขอบดวยตาเปลา เพียงกวาดตา เขาก็ได
เห็นภายในวังวนนี้ มีผูฝกตนอยางนอยสามสิบคนกำลังดูดซับความตระหนักรูใน
ตำแหนงที่แตกตางกัน
และภายใตการแบกรับความตระหนักรูของผูคนมากมายของวังวนนี้ ยังคงทรงพลัง
มีพลานุภาพเชนเดิม จะเห็นไดวาสถานะและระดับดวงจิตของผูตกอับในสถานที่แหงนี้
มีความพิเศษอยางยิ่ง!
 “ตองเปนราชันสวรรคผูเปนกองกำลังในบังคับบัญชาของเดือนแยก และไมใช
ราชันสวรรคธรรมดาเสียดวย!” หวังเปาเลอตื่นเตนขึ้นมาทีเดียว ฝกกระบี่ในรางกาย
ตางก็สั่นสะเทือนอยางรุนแรงในเวลานี้ ราวกับแสดงความปรารถนา
หลังจากที่ฝกกระบี่นี้ไดดูดซับเสนไหมสีเขียวแหงเตาสวรรคและกฎแตกกระจาย
จำนวนมาก ตอนนี้มีดายเลือดกระจัดกระจายอยูทั่วรางกาย เมื่อมองไปเหมือนวา
ได ก ลายเป น สี แ ดงก่ ำ ไปเสี ย ส ว นใหญ รั ศ มี ก ็ ไ ด ต  า งไปจากเดิ ม ครั ้ น เจตนาฆ า
ถูกปลดปลอยออกมา จะตองสะทานฟาสะเทือนดิน
“ของขา ทั้งหมดนี้ลวนเปนของข า!” หลังจากที่รั บรู ถึง ความปรารถนาของ
ฝกกระบี่เจาชะตาในรางกายของตนเองแลว หวังเปาเลอเองก็เริ่มโหยหาเชนกัน
เขารูสึกวาผูคนที่อยูในวังวนตอนนี้ ลวนแตเปนโจรทั้งสิ้น!
“ไรยางอาย โจร หัวขโมย ทั้งหมดนี้ลวนแตเปนสิ่งที่ศิษยพี่ของขาเก็บไวใหขา!”
หวังเปาเลอตะโกนในใจและพุงออกไปอยางบาคลั่ง ปลาสีดำที่แอบไลตามอยูขางหลัง
เขานั้น ในเวลานี้ก็เริ่มสั่นไหวอยางเห็นไดชัด ราวกับวากำลังตะโกนคำวาไรยางอาย
โจร หัวขโมยอยูเชนกัน ในขณะเดียวกันก็เปนกังวลมากดวย จากนั้นก็หายตัวไป
เมื่อปรากฏตัวอีกครั้ง… ก็อยูในเตาหลอมศูนยกลางของจักรวาลสีเทา ขางๆ เฉินชิงจื่อ
ทันทีที่ปรากฏตัว ปลาสีดำก็สงเสียงคำรามอันคับของใจ ราวกับกำลังฟองรอง
ในเวลาเดียวกันรางกายของมันก็ขยายใหญขึ้นและเล็กลงอยางตอเนื่อง ราวกับวา
ขณะรองทุกขนั้น ก็ไดบรรยายถึงขนาดของวังวนแตละแหงที่หวังเปาเลอดูดซับดวย…
เฉิ น ชิ ง จื ่ อ ในเวลานี ้ กำลั ง เตรี ย มจะหยั ด กายขึ ้ น และเดิ น ไปยั ง ที ่ ที่
จักรพรรดิสวรรคเดือนแยกถูกทะเลแหงความมืดปกคลุม การปรากฏตัวของปลาสีดำ
ทำใหเขาประหลาดใจเล็กนอย หลังจากฟงไปครูหนึ่ง เขาก็หัวเราะออกมาอยาง
ไมเห็นดวย
 “ศิ ษ ย น  อ งคนนั ้ น ของข า ข า รู  จ ั ก เขาดี วางใจเถอะ เรื ่ อ งแค ไ หนกั น เชี ย ว
การดูดซับของเขามีจำกัด”
ปลาสี ด ำยั ง คงเปล ง เสี ย งคำรามอย า งต อ เนื ่ อ ง ขณะเศร า สลดอย า งมากนั้ น
ก็มีขนาดใหญขึ้นอยางรวดเร็ว คราวนี้ดูเหมือนวาตองการบรรยายถึงวังวนขนาดมหึมา
ที่หวังเปาเลอไปในตอนนี้
เฉินชิงจื่อถอนหายใจและแอบพึมพำวาเตาสวรรคนอยแหงสำนักแหงความมืดนี้
ขี้เหนียวเกินไปแลว ก็แคกลืนรองรอยพลั งงานไปเพีย งเล็ กน อยไมใ ช หรอกหรือ
เรื่องแคไหนกันเชียว ดังนั้นจึงไมไดรออีกฝายขยายตัวไปตามเรื่องราวจนจบ ก็ตรงไป
ยังผนึกกด และสงเสียงพูดในเวลาเดียวกัน
“เอาละๆ ขาไปเพิ่มผนึกกดใหกับเดือนแยกกอน ออกมาแลวจะบอกใหเขาหยุด
พอใจหรือไม”
ปลาสีดำที่มีขนาดรางกายใหญขึ้นเรื่อยๆ มองไปยังพื้นที่หมอกที่เดือนแยกอยู
อยางคับของใจ และมองไปยังทิศทางที่หวังเปาเลออยูอยางโกรธเกรี้ยว พรอมกับ
เปลงเสียงคำราม คลายกับกำลังกนดาคน…
 บทที่ 1135 ขาดูด
ในขณะที่ปลาสีดำตัวนี้กำลังกนดา ภายในจักรวาลสีเทา หวังเปาเลอ ตอนนี้
กำลังรูสึกตื่นเตน แววตาทอประกาย เขากลายเปนสายรุงที่ลุกไหม ความเร็วเพิ่มขึ้น
ถึงขีดสุด เปลงเสียงคำรามและพุงตรงไปยังวังวนขนาดใหญ
แตเห็นไดชัดวาครั้งนี้ไมราบรื่นเหมือนเชนกอนหนา ภายในจักรวาลสีเทา วังวนที่
มีขนาดใหญเทากับที่หวังเปาเลอเห็นในตอนนี้มีจำนวนนอยมาก มันแปลงมาจาก
การลมสลายของราชันสวรรคแหงตระกูลไมรูสิ้น และราชันสวรรคที่เปนกองกำลังใน
บังคับบัญชาของจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกที่เขารวมการฆาเฉินชิงจื่อ มีเพียง 17 คน
เทานั้น!
นั่นหมายความวา ภายในจักรวาลสีเทา อยางมากที่สุด… ก็จะมีวังวนขนาดใหญ
เชนนี้เพียง 17 แหง ขณะเดียวกัน เนื่องจากมีคนจำนวนนอยที่จะไดครอบครอง
มหาศิษยแหงเตาที่ตระหนักรูในที่แหงนี้ ลวนเปนบุคคลไมธรรมดาของแตละตระกูล
ในสำนัก
แมวาอันดับตนๆ ในระดับแรกจะไมไดมา แตคนเหลานี้ ก็ลวนอยูในระดับรอง
ซึ่งใกลเคียงกับระดับแรกอยางมาก
ดังนั้น ในตอนที่หวังเปาเลอพุงมาจากระยะไกลนั้น ภายในวังวนขนาดใหญ
ผูฝกตนทั้งแปดที่กำลังดูดซับอยางตอเนื่องอยางใจเย็น ก็ลืมตาขึ้นพรอมกันในทันที
ในบรรดาแปดผูฝกตนนี้ มีผูฝกตนสองคนมาจากตระกูลไมรูสิ้น ชายหนึ่ง หญิงหนึ่ง
อายุไมมากนัก หวางคิ้วมีตราอัคคี ยามที่ลืมตาขึ้นมา พลันเผยใหเห็นความทรงพลัง
ของเทพ
นอกจากพวกเขาแลว ยังมีเตาขนาดยักษ เตาตัวนี้ไมไดกลายรางเปนมนุษย ทวา
มันหมอบอยูใจกลางวังวน ทาทางราวกับกำลังฝกวิชาอยูเชนกัน ดวงตาที่ลืมขึ้น
เผยใหเห็นรูมานตาในแนวตั้งดุจตางู แผความเยือกเย็นและเหี้ยมโหดออกมา
 สวนหาผูฝกตนนั้น เปนชายสาม หญิงสอง ผูฝกตนชายสองและหญิงหนึ่งในนั้น
สวมชุดกี่เพายาวงดงาม รูปรางคลายมนุษย ทวากลับมีป กอยู ข างหลัง ผูหนึ่ ง มี
ป ก ขนนก ผู  ห นึ ่ ง มี ป  ก ทะเลแห ง ความมื ด และคนสุ ด ท า ยคล า ยกั บ ค า งคาว
แมรูปลักษณจะแตกตาง แตกลับมีรัศมีตื่นตะลึง!
และชายหนึ่ง หญิงหนึ่งสุดทาย นับวายิ่งไมธรรมดา ผูฝกตนหญิงมีเขาสีขาวเล็กๆ
ใบหนาหมดจด รูปรางงามสงา หวางคิ้วมีเกล็ดสีทอง
สำหรับผูฝกตนชายนั้น ทอนบนเปนมนุษย ใบหนารูปงามไมธรรมดา ราวกับ
เทพเจา ทวาทอนลางกลับเต็มไปดวยเมือก และหนวดตะปุมตะป� ดูแลวนาเกลียด
ขยะแขยงถึงขีดสุด การผสานกันอยางลงตัวของความสวยงามและความอัปลักษณนี้
ทำใหรางกายของเขาเต็มไปดวยความรูสึกที่ทำใหใจสั่นไหว!
เวลานี ้ ทั ้ ง แปดคนต า งมองตรงมาทางหวั ง เป า เล อ นั ย น ต าของผู  ฝ  ก ตนที ่ มี
ปกขนนกขางหลังซึ่งอยูใกลกับทิศทางที่หวังเปาเลอกำลังมาที่สุดนั้นฉายแววเย็นเยือก
เขากลาวเสียงเรียบ
“ไสหัวไป!”
“ไสหัวไปอะไรกัน!” ทันทีที่เสียงพูดของคนผูนั้นดังขึ้น หวังเปาเลอก็เปลงเสียง
คำราม ราวกับอัสนีสวรรคระเบิด หายนะบังเกิด พลันแตกออกโดยตรงขณะเปลงเสียง
คำราม ทำใหจักรวาลโดยรอบผันผวนและบิดเบี้ยว ผูฝกตนที่มีปกขนนกหนาเปลี่ยนสี
ทันที กำลังจะหยัดกายลุกขึ้น…
แตกลับไมทัน เงารางที่พุงเขามาของหวังเปาเลอสงเสียงแตกราวกลางอากาศ
พริบตารางของเขาพลันหายวับ กอนจะปรากฏตัวอีกครั้งเบื้องหนาผูฝกตนปกขนนก
สงหมัดออกไปทันที!
 ท า มกลางเสี ย งคำราม ผู  ฝ  ก ตนป ก ขนนกยกมื อ ทั ้ ง สองข า งขึ ้ น ต า นทาน
อยางสุดกำลัง ฐานบมเพาะระดับดารานิรันดรชั้นปลายพลันระเบิด ปกที่อยูขางหลัง
กางออก ปกคลุมรางเอาไว ตานหมัดอันนาพิศวงของหวังเปาเลอดวยสองมือ
เสียงดังกองกังวาน ผูฝกตนปกขนนกมีพรสวรรคและทรงพลังอยูแลว คิดไมถึงวา
เขาจะไมรวงเพราะหมัดของหวังเปาเลอ หากแตกลับสั่นไปทั้งราง พลันปรากฏ
สัญลักษณที่ดูเหมือนจะหักลางพลังอันรุนแรงของหวังเปาเลอได
แตแลวในพริบตา… หวังเปาเลอยกขาขวาขึ้น เตะเขาไปที่เปาของผูฝกตนปกขนนก
โดยตรงราวกับจะสามารถทำลายความวางเปลาดวยความเร็วที่มากขึ้นและกำลังที่
เพิ่มขึ้น
ลูกเตะอยางฉับพลัน ราวกับเปนการกระทำโดยสัญชาตญาณ ทำใหสีหนาของ
ผูฝกตนปกขนนกเปลี่ยนไป รางกายสั่นสะทาน เลือดไหลทะลัก กอนจะถอยรนไปดวย
ความเจ็บปวด
“ขาคือซางอวี๋จื่อแหงสำนักเตาขนคราม เจาเปนใครกัน กลาทำรายขา!”
เมื่อเห็นวาผูฝกตนปกขนนกลาถอย เจ็ดคนที่เหลือพลันมีสีหนาเครงขรึมทันที
บางหยัดกายลุกขึ้นแลว การฝกฝนภายในวังวนเริ่มผันผวน
“หืม?” นัยนตาหวังเปาเลอฉายแววงุนงง เขาไมไดใชกระบวนทานี้นานมากแลว
จำไม ไ ด ว  า เมื ่ อ ครู  เ ตะไปกี ่ ค รา ทว า ก็ ย ั ง พอมี ป ระสบการณ ด  า นสั ม ผั ส อยู  บ  า ง
การเตะนั้น แมผูฝกตนผูนี้จะบาดเจ็บสาหัส แตก็มีบางอยางผิดแปลกไป
“โครงสรางตางกัน!” หวังเปาเลอไมรอชา เขาขยับรางและพุงออกไปอีกรอบ
กลอกตาและเปลงเสียงคำรามที่ดังกวาเดิม
 “ซางอวี๋จื่อ กอนหนานี้เจาฉวยโอกาสแยงสมบัติของขาไป แตขายังหนีรอดมาได
และโชคดียิ่งขึ้น วันนี้เจอกันที่นี่ ขาเองก็จะแยงโชคลาภของเจา และโจมตีเจา!”
หลังจากหวังเปาเลอเปลงเสียงคำราม ในวังวนแหงนี้ ผูฝกตยที่ยืนฝกฝนและแยกยาย
กันไปนั้น ตางชะงักไปชั่วขณะ กอนจะหันมองหวังเปาเลอสลับไปมากับรางของ
ซางอวี๋จื่อ ตางยืนนิ่งมองอยูเชนนั้น ไมลงมือ
“ขาแยงสมบัติของเจาไป?” ซางอวี๋จื่อเองตกตะลึงเชนกัน เปนความจริงที่เขาทำ
เรื่องดังกลาวมาไมนอย และแมวาตอนนี้หวังเปาเลอจะดูแปลกหนา แตก็อดยอนคิด
ไมได
ขณะที่กำลังลาถอย และใชความคิด เงารางของหวังเปาเลอก็พุงเขามาแลว
ประชิดใกลกอนจะซัดเขามาอีกหนึ่งหมัด ทามกลางเสียงคำราม ทั้งสองตอสูกันใน
วังวนจากดานหนึ่งไปจนถึงอีกดานหนึ่ง เกิดเสียงดังขึ้นอยางตอเนื่อง ซางอวี๋จื่อ
ถูกโจมตีกระอักเลือดไมหยุด ภายในใจยิ่งรูสึกคับของ แมจะตองการโตกลับขณะ
เปลงเสียงคำราม แตก็ไมมีประโยชนแมแตนอย เขาถูกหวังเปาเลอกดขี่ตลอดทาง
กระทั่งถึงจุดที่ผูฝกตนชายหญิงแหงตระกูลไมรูสิ้นนั้นอยู ซางอวี๋จื่อจึงรีบเอยปาก
“ขายอมมอบน้ำอมฤตสกุณาใหสิบหยด ทุกทานโปรดชวยขาดวย เจาบานี่สมอง
มีปญหา!”
ทันทีที่ซางอวี๋จื่อเอยปาก ทุกคนตางมีสีหนาเปลี่ยนไปทันที ทวาผูที่ตอบโตไดเร็ว
ที่สุด ยังคงเปนผูฝกตนจากตระกูลไมรูสิ้นที่อยูขางๆ ยามนี้ดวงตาของเขาเปนประกาย
รองเสียงต่ำ
“เจารีบไสหัวออกไปเสีย ไมเชนนั้นขาจะปราบเจา!”
“ปราบอะไรของเจา!” หวังเปาเลอถลึงตา หลังจากซัดรางของซางอวี๋จื่อใหกระเด็น
ออกไป ไมรอชารีบโบกมือใหเทพวัวจำแลงพุงตรงไปยังตระกูลไมรูสิ้นที่ปริปากพูด!
 เดิมทีเขาตั้งใจจัดการเพียงคนเดียว แยงมาแคตำแหนง เดีย วก็เพียงพอแล ว
แตกลับมีคนเขามาแทรก เชนนั้นก็กำจัดทั้งหมดแลวกัน
ทามกลางเสียงคำราม ผูฝกตนตระกูลไมรูสิ้นผูนั้นผนึกฝามือเพื่อตานทาน แตแลว
ในพริบตา สีหนาของเขาก็เปลี่ยนไป รางกายถอยกลับทันที เผยรางแทออกมาทั้งหมด
ทวาก็พังทลายไปหนึ่งกะโหลกและแขนสามขาง กอนความหวาดผวาจะปรากฏขึ้นใน
แววตาของเขา
ผูฝกตนหญิงตระกูลไมรูสิ้นที่อยูขางๆ ก็ยืนกะพริบตาปริบๆ อยูเชนเดียวกัน
หลังจากตอบโต นางลงมือโจมตีหวังเปาเลอทันที แตแลวก็หันไปรวมมือกับซางอวี๋จื่อ
รวมพลังกันสามคนเพื่อตอสูกับหวังเปาเลอ
ผูฝกตนคนอื่นนั้น สีหนาของพวกเขาเวลานี้เปลี่ยนไปเล็กนอย มีสามคนขมวดคิ้ว
และถอยหางอยางรวดเร็ว ไมไดเขาไปมีสวนรวม ในเวลาเดียวกันเนื่องจากเกิดการ
ตอสูภายในสถานที่แหงนี้ จึงทำใหรองรอยพลังงานเกิดความอลหมาน ยากที่จะ
ฝกฝนตอ ดังนั้นในระหวางถอยกลับก็ไดแยกยาย
สามคนนี้นับวาฉลาด ไมตองการที่จะเสียระดับฝกที่นี่ แตก็มีอีกสอง ที่แมวาสีหนา
จะเปลี่ยนไปเล็กนอยแลวก็ตาม หลังจากเฝามองอยูครูหนึ่งก็ไมไดสนใจ หันกลับไป
ฝกฝนอีกรอบ วางตนราวกับวาถาไมมารบกวนขา ขาก็ไมอยากเขาไปมีสวนรวม
ในผูฝกตนทั้งสองนี้ ผูหนึ่งคือเจาเตายักษ อีกผูหนึ่งคือคนที่มีทอนบนรูปงามและ
ทอนลางอัปลักษณ
ดวยเหตุนี้ เสียงคำรามจึงดังขึ้นอยางตอเนื่อง แตทั้งกระบวนการใชเวลาดำเนินได
ไมนานนัก เพียงเวลาสามสิบกวาลมหายใจเทานั้น ซางอวี๋จื่อก็กรีดรอง ปกทั้งสองที่อยู
ขางหลังถูกหวังเปาเลอฉีกออก เขาหนีไปอยางรวดเร็ว ดานผูฝกตนจาดตระกูลไมรูสิ้น
ทั้งสองคนตางก็กระอักเลือดเชนกัน กอนจะจากไปอยางรวดเร็ว
 “กลามาแยงจุดบมเพาะของขา!” เมื่อขับไลทั้งสามไปได หวังเปาเลอไมไดไลตาม
ไปแตอยางใด หลังจากสงเสียง ‘หึ’ อยางเย็นชาก็หาที่นั่งขัดสมาธิในวังวน สำหรับ
ผูฝกตนทั้งสองคน เนื่องจากไมไดมีสวนรวมกับการปะทะเมื่อครู หวังเปาเลอจึงไมได
ขับไลพวกเขา
“อย า งไรเสี ย อี ก สั ก ประเดี ๋ ย วพวกเขาก็ ต  อ งไปเอง” หวั ง เป า เล อ พึ ม พำ
ขณะโบกมือรอบขางของเขาก็เกิดความคลุมเครือที่สามารถปกปดเงารางของเขา
เอาไว เพื ่ อ ไม ใ ห ค วามลั บ ของตนเป ด เผย ภายในร า งกายของหวั ง เป า เล อ ก็ เ ริ่ ม
หมุนและดูดกลืนอยางแรง!
ทันใดนั้น ฝกกระบี่เจาชะตาในรางกายก็สั่นสะทาน แรงดูดเพิ่มขึ้นในฉับพลัน
ยึดหวังเปาเลอเปนศูนยกลาง และปกคลุมไปตามวังวน ชั่วพริบตา ทั่วทุกแหงในวังวน
ต า งสั ่ น ไหว กฎแตกกระจายทั ้ ง หมดที ่ อ ยู  ข  า งในล ว นโดนดู ด กลื น ไปบรรจบที่
หวังเปาเลอ
ฉากนี้ทำใหเจาเตายักษและผูฝกตนอีกคนลืมตาขึ้นอีกครั้ง แววตาเผยใหเห็น
ความตื่นตะลึง
“เกิดอะไรขึ้น!”
“พละกำลั ง ใช ไ ด แต ไ ม จ ำเป น ต อ งกล า หาญถึ ง เพี ย งนี ้ สหายเต า สวรรค
สูเรารวมมือกันขับไลเขาออกไปดีกวา” ผูฝกตนกึ่งรูปงามกึ่งอัปลักษณกลาวเสียงเบา
“ได!” แววตาของเจาเตายักษเผยแสงเย็นเยือก แตขณะที่กำลังกลาวตอบนั่นเอง
ดานนอกวังวน… ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน!
เสนไหมสีเขียวปรากฏขึ้น จำนวนของมันอาจมากถึงหลายรอยเสนเลยทีเดียว!
 บทที่ 1136 เสวียนหัวผูนิ่งสงบ
“แต… ชากอน!” เจาเตายักษสูดหายใจเขา มองดูสีเขียวรอบๆ กาย กอนจะเผย
สีหนาเครงขรึม
“เกิดอะไรขึ้น!” ผูฝกตนกึ่งรูปงามกึ่งอัปลักษณสั่นรุนแรงไปทั้งกาย มองไปยัง
พื้นที่วางเปลานอกวังวน พลันสังเกตเห็นเสนไหมสีเขียวเหลานั้น
“เสนไหมแหงเตาสวรรคไมรูสิ้น!” ในชั่วพริบตา พวกเขาก็จำสิ่งนี้ได แววตาตาง
เผยใหเห็นถึงความหวาดหวั่น พวกเขารูวาในจักรวาลสีเทาแหงนี้ ของตกแตงบางอยาง
ของตระกูลไมรูสิ้นนั้น ก็สัมผัสไดถึงการมีอยูของเสนไหมสีเขียวในบางสถานการณ
ที่พิเศษ และมีการสัมผัสในชวงไมกี่วันที่ผานมา
ดังนั้นจึงเขาใจไดวาเสนไหมสีเขียวนี้แข็งแกรงมาก ทุกเสนตางมีอานุภาพทำให
พวกเขาบาดเจ็บสาหัสได แลหากมันมีมากเกินไป พวกเขาจำตองยอยยับ
ทวายังโชคดี ตราบใดที่พวกเขาไมริเริ่มคิดจะไปยั่วยุมัน เสนไหมสีเขียวแหงเตาสวรรค
ไมรูสิ้นเหลานี้ก็จะไมคุกคาม ดังนั้นมหาศิษยแหงเตาที่อยู ณ สถานที่แหงนี้จึงคอยๆ
คุนชินกับการดำรงอยูของเสนไหมสีเขียว
แตฉากตรงหนาที่เสนไหมปรากฏขึ้นพรอมกันนับรอยเสนนั้น ผูฝกตนทั้งสอง
เพิ่งเคยประสบเปนครั้งแรก กอนหนานี้มากสุดที่พบเจอมีเพียงสายสองสายเทานั้น
ดังนั้นหัวใจจึงสั่นไหว ตางลุกขึ้นยืนทันที
ระหวางที่ยังคงตื่นตกใจ ปราณกระบี่เจาชะตาในวังวนแหงก็แดงก่ำขึ้ นตาม
การดู ด ซั บ ของหวั ง เป า เล อ ฝ ก กระบี ่ เ จ า ชะตาที ่ ไ หลเข า สู  ร  า งของหวั ง เป า เล อ
จำนวนมากตามกฎแตกกระจาย สงเสียงฟูฟาไมหยุด และมีเพียงเขาเทานั้นที่ไดยิน
 รองรอยพลังงานจำนวนมากที่สงกลับ ทำใหชั้นกายเนื้อของหวังเปาเลอตอนนี้
ปริออกอยางตอเนื่อง ระหวางนั้น… จำนวนเสนไหมสีเขียวที่รวมตัวมาจากทั่วสารทิศ
ก็ทะลุหลักพันจากหลักรอยกอนหนา!
ฉากนี้ทำใหเจาเตายักษและผูฝกตนกึ่งรูปงามกึ่งอัปลักษณตกอยูความหวั่นวิตก
ทันที แววตาไมเพียงเผยความสับสน แตยังเต็มไปดวยความหวาดผวา
“นี่มันอะไรกันแน!”
“หลักพัน…” ทั้งสองหวาดกลัวอยางยิ่ง อยากจะเดินจากไป ทวาเสนไหมสีเขียว
ที่อยูบริเวณรอบ หนาแนนมากเสียจนพวกเขาไมกลาขยับ แตไมนานพวกเขาก็ตอง
เสียใจภายหลัง…
เพราะเสนไหมสีเขียวพวกนั้น ในระยะเวลาอันสั้น จากหลักรอยทบทวีกลายเปน
หลักพัน และยังคงเพิ่มขึ้นอยางตอเนื่อง ทำใหดวงวิญจิตเทพของทั้งสองสั่นสะทาน
หันมองไปทางหวังเปาเลอทันที เห็นชัดวาไดตระหนักรูแลววาคนผูนี้ตางหาก…
ที่เปนตนเหตุ
“เจานี่ทำอะไรลงไป!”
“บาไปแลวหรือ ไมกลัวตายรึ!” รางของเจาเตายักษสั่นเทิ้ม พลันรางกายหดเล็กลง
อย า งต อ เนื ่ อ ง ในที ่ ส ุ ด ก็ ก ลายเป น ลำแสงสายหนึ ่ ง พุ  ง ออกนอกเขตวั ง วนไป
เขาคิดดีแลว หากยังไมรีบจากไปตอนนี้ เกรงวาเสนไหมสีเขียวที่นี่จะยิ่งเพิ่มมากขึ้น
อี ก อย า งเขายั ง สั ม ผั ส ได ว  า เส น ไหมสี เ ขี ย วแห ง เต า สวรรค ไ ม ร ู  ส ิ ้ น เหล า นั้ น
คลายจะหงุดหงิดมาก
ราวกับวา… พรอมจะกระโจนเขาใสในพริบตาเดียว นั่นนากลัวนัก…
ผูฝกตนกึ่งรูปงามกึ่งอัปลักษณก็รูสึกหวั่นกลัวเชนกัน เขากระอักเลือด แปลงกาย
เปนไอหมอกโลหิต หลังจากลดขนาดลงอยางตอเนื่องก็จากไปอยางรวดเร็ว
 ดวยเหตุนี้ ผูฝกตนกึ่งรูปงามกึ่งอัปลักษณและเจาเตายักษที่ใชวิธีแตกตางกัน
ก็ลอดผานเสนไหมสีเขียวเหลานั้นออกไปอยางระแวดระวัง โชคดีที่เปาหมายของ
เสนไหมสีเขียวเตาสวรรคไมรูสิ้นคือหวังเปาเลอ ทำใหทั้งสองสามารถหลบหนีออกไป
ไดอยางราบรื่นภายใตความรูสึกประหมา เวลาเดียวกันกับที่ทั้งสองหลบหนีออกไป
จำนวนเสนไหมสีเขียวในสถานที่แหงนี้ก็ไดเพิ่มขึ้นถึงหาพันกวาเสนแลว
หลังจากหนีออกไปได ผูฝกตนทั้งสองไมไดจากไปทันที ทวากลับทอดสายตา
มองจากระยะไกลดวยใจหวาดหวั่น อยากรูวาเจาบานั่นจะทำอะไรกันแน และจะถูก
กำจัดโดยตรงหรือไม
จังหวะที่พวกเขามองกลับไปนั่นเอง ภายในวังวนที่หวังเปาเลออยูนั้นก็เปลงเสียง
คำรามกองกังวานไปทั่วทุกหนทุกแหง วังวนขนาดใหญแหงนี้ หลังจากถูกหวังเปาเลอ
ดูดซับอยูนาน ในที่สุดก็ถูกสูบพลั งงานจนหมดสิ้ นแลว กฎแตกกระจายทั้งหมด
ลวนถูกดูดซึมเขาสูฝกกระบี่เจาชะตาในรางกายของหวังเปาเลอ
ฝกกระบี่เจาชะตานั้น หลังจากดูดซับอยางตอเนื่อง ก็เปนเสมือนดินแหงกราน
ตองถวงสมดุลเอาไวจึงจะสามารถดูดซับไดดียิ่งขึ้น ดังนั้นในชั่วพริบตาถัดมา ขณะที่
วังวนสงเสียงคำรามจนกลายเปนหลุมดำ เสนไหมสีเขียวเตาสวรรคไมรูสิ้นนับพัน
รอบดานก็ระเบิดขึ้นโดยพลัน พุงตรงไปวังวนทามกลางเสียงคำราม และเสียงกรีดรอง
มองจากระยะไกล ฉากนี้ทำเอาอกสั่นขวัญหายและสะทานฟาสะเทือนดินมาก
ทีเดียว เพราะหลุมดำในวัง วนนี้ม ี ข นาดใหญ ม าก ดั ง นั ้ น ในทางที ่ ไ กลออกไปก็ มี
เสนไหมสีเขียวเตาสวรรคไมรูสิ้นถูกดึงดูดมาอยางรวดเร็ว ทำใหเจาเตายักษและ ผู
ฝกตนกึ่งรูปงามกึ่งอัปลักษณใจสั่นสะทานยิ่งกวาเดิม
ทันใดนั้นเอง… ฉากที่ทำใหพวกเขาตองตะลึงยิ่งกวาก็ปรากฏ!
 เสนไหมสีเขียวนับพันพุงลงไปทามกลางเสียงกรีดรอง ลวนเจาะเขาไปในรางกาย
ของหวังเปาเลอ ทวาหวังเปาเลอกลับไมไดแตกสลายเหมือนที่ผูฝกตนทั้งสองคิด
ตรงกันขาม… กลับมีรองรอยพลังงานอันแรงกลาสายหนึ่งระเบิดออกมาตามการ
ซึมซับเขาไปของเสนไหมสีเขียว ทำใหรางกายสั่นสะทาน!
นั่นคือพลังแหงชั้นกายเนื้อ!
ฝกกระบี่เจาชะตาในรางของหวังเปาเลอ ปลอยรองรอยพลังงานจำนวนมาก
กลั บ คื น มาตามการดู ด ซั บ เส น ไหมสี เ ขี ย ว ความรู  ส ึ ก แห ง กร า นได รั บ การแก ไ ข
ผสมผสานไปกับความชุมชื้น ทำใหขณะที่ชั้นกายเนื้อของหวังเปาเลอแผดเสียงคำราม
ก็ไดทะลุระดับการฝกฝนไปสูดารานิรันดรชั้นกลางโดยตรง
ยั ง ไม จ บ ระดั บ ขั ้ น ยั ง คงสู ง ขึ ้ น เรื ่ อ ยๆ เส น ไหมสี เ ขี ย วโดยรอบซึม ซับ เข าไป
อยางรวดเร็ว ทันใดนั้นเอง เสนไหมสีเขียวหาพันเสนก็ถูกหวังเปาเลอดูดซับ จากนั้น
เสนไหมจำนวนมากขึ้น ก็เขามาพรอมเสียงคำรามจากรอบดาน จำนวนมากจนอาจถึง
หลักหมื่นเลยทีเดียว
เวลานี้ เจาเตายักษและผูฝกตนกึ่งรูปงามกึ่งอัปลักษณตางตกตะลึง แววตาเผย
ความงุนงง ทั้งสองชะงักไปชั่วครู หันสบตากัน ราวกับวาไมเชื่อในสิ่งที่อยูตรงหนา
“ขาตาฝาดไปหรือไม เจานี่… กำลังดูดซับพลังแหงเตาสวรรค?”
“นาจะเปนภาพลวงตา ไมเคยไดยินมากอนวามนุษยสามารถดูดซับพลังแหง
เตาสวรรคได ตองถึงระดับจักรพรรดิสวรรคกอน จึงจะสามารถดูดซับเพื่อใหไปชวย
ในการฝ ก ฝน นี ่ เ ป น ความรู  ท ั ่ ว ไป… อะไรกั น … หรื อ เขาจะเป น ร า งจำแลงของ
จักรพรรดิสวรรค?”
 ทั้งสองสั่นสะทาน แววตาที่มองหวังเปาเลอไมใชความเฉยชาอีกตอไป ทวา
กลับเปลี่ยนแปลงราวกับเห็นผีอยางไรอยางนั้น โดยเฉพาะหลังจากสังเกตเห็นวา
แรงดึงดูดของวังวนลดลง และเสนไหมสีเขียวเตาสวรรคไมรูสิ้นในระยะไกลก็ไมถูก
ลากมาแลว เจาเตายักษก็ตัวสั่นยิ่งกวาเดิม กอนจะหนีไปอยางรวดเร็ว
เขากลัวแลวจริงๆ ไมวาอีกฝายจะดูดซับดวยวิธีการพิเศษหรือเปนรางจำแลงของ
จักรพรรดิสวรรคหรือไม ก็ไมใชคนที่เขาสามารถยั่วยุได และหากยังอยูดูตอไป เกรงวา
จะถูกกำจัด
ผูฝกตนกึ่งรูปงามกึ่งอัปลักษณก็เชนเดียวกัน รีบหนีไปทันทีโดยไมหันกลับมามอง
ขณะที่ทั้งสองหนีไปอยางรวดเร็ว… ปลาสีดำก็ปรากฏรางจำแลงขึ้นขางๆ บริเวณที่
พวกเขาอยูกอนหนานี้อีกครั้ง รางกายของมันบวมเปงขึ้นอยางเห็นไดชัด แววตา
เผยความกังวล ปากสงเสียงฟอๆ ราวกับ… ลูกสุนัขที่กำลังกระวนกระวายใจเมื่อเห็น
อาหารของตัวเองถูกแยงชิง
ดู เ หมื อ นท า ยที ่ ส ุ ด มั น จะทนไม ไ หวอี ก แล ว ขยั บ ตั ว พุ  ง ออกไปทั น ที กั ด กิ น
เสนไหมสีเขียวเหลานั้นนอกวัง วน กั ดกิ น คำละเส น ด วยความบ าคลั ่ ง ราวกั บว า
กำลังแขงขันกับหวังเปาเลอ
ขณะกำลังกัดกินอยูนั่นเอง จูๆ ปลาสีดำตัวนี้ก็กะพริบตา มันกินพลางมองเขาไป
ในวังวน เวลานี้เสนไหมสีเขียวเจาะเขาไปในรางกายของหวังเปาเลออยางตอเนื่อง
ไมรูตั้งแตเมื่อไร แตมันเองก็รูสึกวาแบบนี้ดีแลว
กอนหนานี้เสนไหมสีเขียวเหลานี้เปนเหมือนแมลง คลองแคลวมาก ทันทีที่
สัมผัสถึงตัวมันก็รวมตัวกันเปนจำนวนมาก ราวกับตองการกลับมาแวงกัด เพราะ
ตัวมันเองก็หวาดกลัวเชนกัน ดังนั้นจึงทำไดเพียงแอบกินทีละนอย และตองเอาใจ
คนไรยางอายอยางเฉินชิงจื่อดวย เพราะเฉินชิงจื่อสามารถจับเสนไหมสีเขียวเหลานี้
ใหตนได
 แตตอนนี้… เสนไหมสีเขียวตางไมสนใจมันอีก ในเวลาอันสั้น มันจึงกินเขาไปได
หลายรอยเสน
“ดูเหมือนวา… เจาหัวขโมยคนนี้จะดีกวาเฉินชิงจื่อเสียอีก?” เมื่อปลาสีดำคิดแบบนี้
ก็มีความสุขขึ้นมาทันที ปากก็พลันกัดกินไดเร็วกวาเดิม
ขณะที ่ ก ำลั ง กลื น กิ น เส น ไหมสี เ ขี ย วขนาดเล็ ก ใหญ อ ย า งต อ เนื ่ อ ง ภายนอก
จักรวาลสีเทาแหงนี้ที่ถูกปกคลุม ตระกูลหมื่นสำนักมองไมเห็นทองฟาของจักรวาล
สี เ ทา เรื อ รบของตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น นั บ แสนที ่ ล อยอยู  บ นท อ งนภาต า งสั ่ น สะท า น
ปราณหมอกแหงเสนไหมสีเขียวที่ปลอยออกมาบางเบาลง
ฉากนี้ดึงดูดความสนใจของจักรพรรดิสวรรคเสวียนหัวอีกครั้ง เขานั่งขัดสมาธิ
อยูในพื้นที่วางเปลา พลันลืมตาขึ ้ น ก อนจะมองไปทางจั กรวาลสี เทา ที ่ แ ห งนั้น
เตาสวรรควุนวาย จึงทำใหมองเห็นไมชัด สัมผัสไดเพียงวาภายในวังวนแหงหนึ่ง
กำลังกลืนกินเตาสวรรคไมรูสิ้นอยางตอเนื่อง
“เต า สวรรค ส ำนั ก แห ง ความมื ด … กล า กลื น กิ น อย า งโจ ง แจ ง เช น นี ้ เ ชี ย ว…
ดีเหมือนกัน หากสามารถกินจนจุกตายได คายกลที่นี่ก็จะแตกออกในทันที”
“นาสนใจ แคเตาสวรรคออนหัด ขาอยากรูนักวาเจาจะสูบไดเทาไรกันเชียว!”
“ทุกคนฟงคำสั่ง เพิ่มการไหลเขาของรองรอยพลังงานเตาสวรรค ทำใหสำนัก
แหงความมืดนี้จุกตายไปเสีย!” เสวียนหัวสีหนานิ่งสงบ กลาวอยางเรียบเฉย
 บทที่ 1137 ลงทอง
หลั ง จากที ่ จ ั ก รพรรดิ ส วรรค เ สวี ย นหั ว เอ ย ปากอย า งไม ส ะทกสะท า นแล ว
กองกำลังของกองทัพไมรูสิ้นจำนวนนับแสนเบื้องลาง ขณะนั้นคอยๆ ทวีกำลังขึ้น
พวกเขาใชพลังวิเศษเรนลับบางอยางเพื่อดึงพลังปราณมาจากพลังเตาสวรรคไมรูสิ้น
กอนจะหลอมกลายเปนกลุมควันสีเขียวครามขนาดมโหฬาร กลุมควันแตละกอน
รวงหลนทะลุเขาสูทองฟาพรางดาราสีเทาเบื้องลาง
หลังจากการรวงหลน พลังปราณแหงเตาสวรรคไมรูสิ้นที่กลายเปนกอนควันก็
แผกระจายออกอยางไรสุมเสียง กอเกิดกลิ่นอายของเสนไหมเล็กละเอียดสีเขียวซึ่ง
ไมอาจนับจำนวนใหรูชัด กระจายไปทั่วแปดทิศ
หลังจากเสนไหมลวงล้ำดินแดนแลวนั้น เขตแดนทองฟาของที่นี่ซึ่งเดิมทีเปนสีเทา
ยามนี้จึงเริ่มเปลี่ยนแปลง ราวกับวาเริ่มมีสีเขียวครามเขาไปเจือปนในพลังงานสีเทา
เหลานี้ดวย พวกมันเริ่มเชื่อมประสาน คอยๆ แสดงสัญญาณวาทองฟานี้กำลังจะ
กลายเปนสีเขียวครามเต็มที
ฉากนี้ เหลาคนจากตางดาวมองเห็นแลวลวนตกตะลึงไปตามๆ กัน เพียงแตวา
สิ่งที่พวกเขาเห็นมีเพียงแคทองฟาสีเทาของสถานที่นี้ซึ่งกำลังเปลี่ยนสีเทานั้น พวกเขา
ไมอาจมองเห็นหมอกสีเขียวครามจากเตาสวรรคไมรูสิ้นที่ปลอยออกมาจากกองทัพ
ไมรูสิ้นได ไมเชนนั้นคงพากันตื่นตะลึงหนักกวาเกาเปนแน เพราะวาเหลาหมอกควัน
สีเขียวครามพวกนี้ แตละกอนลวนแฝงไปดวยพลังกฎแหงเขตพิภพเตาไมรูสิ้น
เวนเสียแตวาผูมองจะอยูในระดับจักรพรรดิสวรรคเทานั้น จึงจะสามารถหยิบยืม
พลังปราณแหงเตาสวรรคไปฝกปรือได ผูอื่นยอมไมมีทางไดรับมัน เพราะจะถูก
พลังสะทอนกลับ นี่แสดงใหเห็นวามันมีคาเพียงใด
 “ทาไมคอยดีแลว…” ปรมาจารยแหงไฟที่อยูนอกเขตสีเทาพลันขมวดคิ้วเล็กนอย
เพ ง มองท อ งฟ า สีเ ทาที่ ค  อ ยๆ เปลี ่ ย นสี ส ั น จากนั ้ น จึ ง แหงนหน า มองไปยั ง ทิ ศที่
เผาไมรูสิ้นซอนตัวอยู ดวงตาฉายแววเครงขรึม
เขาไมรูสถานการณภายในเขตนานฟาสีเทานี้ แตวาหากมองจากโลกภายนอกเขาไป
ครั้นทองฟาของดาวสีเทาเปลี่ยนเปนสีเขียวคราม วงแหวนปราณจะถูกทำลายทิ้ง
ผลลัพธของการที่วงแหวนปราณถูกทำลาย ก็คือเตาสวรรคของสำนักแหงความมืด
จะถูกสับเปลี่ยน อีกทั้งจักรพรรดิเดือนแยกที่กำลังประลองกับเฉินชิงจื่อก็จะไดรับ
แรงหนุนระดับมหาศาล จนอาจสงผลใหจุดจบของศึกนี้ตองเปลี่ยนไป
“เฉินชิง จื่อ กำลัง คิดอะไรอยู… ” ปรมาจารย แ ห ง ไฟพึ มพำในใจ แท จ ริ ง แลว
ไมไดมีเขาคนเดียวที่คิดเชนนี้ นอกเขตทองฟาสีเทานั้น เหลาผูพิทักษแหงเตาใน
สำนั ก และตระกู ล นั บ หมื ่ น ด า นนอก มี จ ำนวนไม น  อ ยที ่ ม องเงื ่ อ นงำเหล า นี ้ อ อก
และลวนพากันคาดเดา
เวลาเดียวกัน ขณะที่เหลาผูเยี่ยมยุทธทั้งหลายคาดเดากันอยูนี้เอง ในสวนลึกของ
ทองฟาสีเทาที่กำลังเปลี่ยนสีอยูนั้น ในใจกลางแหงการหลอม จักรพรรดิเดือนแยกที่
อยูทามกลางกลุมหมอกกำลังสงเสียงรองเวทนา หรือเรียกไดวากำลังกรีดรอง
“เฉินชิงจื่อ เจาไมสังหารขา แตกลับทรมานขาเชนนี้ แถมยังยอนวงแหวนปราณ
ปนเปอนเตาหลอมแหงเตาศักดิ์สิทธิ์ทั้งเกาจนกลายเปนเตาหลอมศักดิ์สิทธิ์แหง
ความมืดเกาใบ ทุกสิ่งไมไดเพียงตองการแผดเผาขา แตตองการเปลี่ยนใหขากลายเปน
เผาแหงความมืดอยางนั้นรึ? เรื่องนี้ไมมีทางเกิดขึ้น!”
“จักรพรรดิเดือนแยก เจาคิดมากไปแลว” เฉินชิงจื่อยิ้มบาง เขานั่งขัดสมาธิอยู
กลางหมอกสีดำ มือขวาประสานมุทรา ชี้นิ้วไปยังจักรพรรดิเดือนแยกไมหยุด ทำให
ทั้งรางกอเกิดเสียงดังกระหน่ำตอเนื่อง
และทุกครั้งที่เสียงนั้นดังขึ้น รางของจักรพรรดิเดือนแยกก็หลุดลอยเขาสูไอหมอกดำ
อยางชัดเจนมากขึ้น เห็นไดวา…กำลังบังคับใหอีกฝายเปลี่ยนสภาพจริงๆ
“ปลาที่ขาตองการตก ไมไดเรียบงายขนาดนั้น” เฉินชิงจื่อหรี่ตา ดวงตามัน
ทอประกายแสงทะมึนคราหนึ่ง แตในพริบตาถัดมาก็กลับเปนดังเดิม ยังคงเผยรอยยิ้ม
บางเหมือนเกา กอนจะใชนิ้วประสานชี้ตอ
เสียงกรีดรองยังคงดังอยางตอเนื่อง!
เวลาเดียวกัน นอกใจกลางหมอหลอม ภายในอาณาบริเวณของทองฟาสีเทา
ตำแหนงของวังวนยักษที่หวังเปาเลออยูนั้นคอยๆ เริ่มสลายไป สวนเสนสีเขียวจำนวน
มากรอบดานเขา ตอนนี้มันซึมซับเขาสูรางกายหวังเปาเลออยางรวดเร็ว ทำใหพลัง
รางเนื้อของเขายกระดับขึ้นอยางตอเนื่อง
ชั่วอึดใจใหหลัง หวังเปาเลอถึงคอยลืมตา ดวงตาของเขาพลันเกิดแสงสวาง
ขณะเดียวกันก็สัมผัสไดวานอกจากรางกายของตนจะแกรงกลาขึ้นแลว ฝกดาบ
ประจำตัวที่อยูในรางตนนั้น ยามนี้เผยกลิ่นอายที่ทำใหเขารูสึกตกตะลึงออกมา
“ที่แทแลวเปนสถานที่บมเพาะหรือนี่!” หวังเปาเลอตื่นเตนจนตองเลียริมฝปาก
หลั ง จากมองไปรอบด า นแล ว ก็ พ ลั น อ า ปากขึ ้ น ทั น ใดนั ้ น เปลวไฟสี ด ำในร า งก็
ทะยานออกมาดานนอกทันที ดูดกลืนอยางบาคลั่ง
ราวกั บ อั ส นี บ าตระเบิ ด เสี ย งดั ง ลั ่ น นั้ น กระจายออกไปทั ่ ว ทุ ก ทิ ศ ราวกั บ
จะพลิ ก ภู เ ขาทำลายมหาสมุ ท ร กลิ ่ น อายแห ง ความตายขยาดยั ก ษ ใ นท อ งฟ า
พลันหลั่งไหลเขามาสูตัวเขาในชั่วพริบตา แลวถูกดูดกลืนเขาไปภายในราง กระทั่ง
ดวงวิญญาณเทพก็สั่นสะทาน พลังยกระดับอยางรวดเร็ว เจาปลาสีดำที่หวังเปาเลอ
มองไมเห็นนั้นในยามนี้เองก็รางกายสะทานเชนกัน มันสงเสียงคำรามที่หวังเปาเลอ
ไมไดยินออกมา
 กอนหนานี้ปลาสีดำรูสึกวาตรงที่หวังเปาเลออยูนี้ดีนัก แตตอนนี้ความรอนใจ
กลับพุงสูงอยางยิ่งเมื่อเทียบกับตอนแรก เห็นไดชัดวาการดูดกลืนกลิ่นอายแหง
ความตายของหวังเปาเลอตรงนี้ทำใหมันรูสึกวา หวังเปาเลอจะกินรางเนื้อของมัน…
นี่ทำใหมันกังวลอยางยิ่ง รีบรี่พารางจากไปอยางรวดเร็ว จากนั้นจึงปรากฏตัวอยู
นอกหมอกสีดำของเฉินชิงจื่อ มันกูรองตอเนื่อง ทวาเฉินชิงจื่อที่อยูดานในนั้น ตอนนี้
ไม ไ ด ส นใจมั น แม แ ต น  อ ย เพราะเขากำลั ง ทุ  ม เททั ้ ง กายใจไปกั บ การรุ ก รานและ
หลอมจักรพรรดิเดือนแยก
สิ่งนี้ทำใหปลาสีดำรูสึกไดรับความไมเปนธรรมมากกวาเดิม
อีกดาน…หวังเปาเลอเองก็ไมกลาดูดกลืนมากนัก เพราะหลังจากดูดกลืนครั้งแรกแลว
เสนไหมสีเขียวรอบตัวเขานั้นถูกทยอยดู ดเข ามาพร อมกั น ที เดี ย ว อี กทั ้ งจำนวน
ของพวกมันเกรงวาจะมีมากมายเกินหลายหมื่นเสน
มองเห็นเสนไหมสีเขียวจำนวนมากเทานี้ ดวงตาของหวังเปาเลอทอแววกระหาย
หมายจะพุงรางตรงไปยังทิศหางไกล เพื่อไลตามเสนไหมสีเขียวเหลานั้น แตเมื่อ
หวังเปาเลอเก็บเปลวไฟสีดำไปแลว เหลาเสนไหมสีเขียวก็ทำเหมือนวาเปาหมายของ
พวกมันไดหายไปดวย จึงคอยๆ จางหายไป
เห็นไดชัดวาการเคลื่อนไหวของหวังเปาเลอคลองแคลวยิ่งขึ้น ยามนี้เขาตามหาวังวน
ขนาดยักษอันถัดไปที่อยูภายในท องฟ าสี เทาอย างกระตื อรื อร น ใช เวลาไม นาน
ทามกลางการคนหาอยางรวดเร็วของหวั ง เป าเล อ หลั ง จากมองข ามวัง วนขนาด
เล็กกลางหลายอันแลว ในที่สุดเขาก็หาวังวนระดับจักรพรรดิสวรรครวงหลนเปน
แหงที่สองได
วังวนที่มีขนาดไมตางจากอันกอนมากนัก พลันปรากฏเบื้องหนาหวังเปาเลอ
อยางรวดเร็ว เขามองเห็นผูฝกตนจำนวนสิบกวาคนจากตระกูลหมื่นสำนักนั่งขัดสมาธิ
อยูกลางวังวนนั้น
 “ชางกลานัก กลามาขโมยโอกาสบมเพาะของขา!” รางของหวังเปาเลอไมหยุดนิ่ง
สักแวบเดียว ทะยานกายพุงเขาไปทันที แมพลังฝกปรือของเหลาผูฝกตนสิบกวาคนนี้
จะไมธรรมดา แตสำหรับหวังเปาเลอแลว พวกเขาก็ไมตางจากเด็ กนอย ไมอาจ
นับไดวาเปนระดับเดียวกับตน
การอธิบายเชนนี้ก็ไมแยนักเพราะวาสภาวะของหวังเปาเลอในปจจุบัน หากมองดวย
ความเห็นของเหลาตระกูลหมื่นสำนักแลว ระดับของเขานับวาเลยกลุมชั้นที่สอง
ไปแลว แมกระทั่งวาในหมูระดับชั้นที่หนึ่งนั้น เขาก็อาจจะอยูในกลุมสูงสุดเลยดวยซ้ำ
ยามที่พุงตัวออกไปถึงขั้นทำใหภายในหมอกเกิดพลังระเบิด พลังรางกลามเนื้อ
หวัง เปาเลอดัง กึกกอง และในระหว างที ่ หั วใจของเหล าผู ฝ กตนสิ บกว าคนกำลัง
เตนระรัว หวังเปาเลอก็ลงมือทามกลางความตกตะลึงนั้นทันที กระบวนการทั้งหมดยัง
ไมถึงครึ่งกานธูปดี เหลาผูฝกตนสิบกวาคนนี้ก็ถูกเขาอัดไปกวาหกคนแลว!
สวนที่เหลือนั้น ทามกลางความแตกตื่นหวาดกลัว พวกเขาพากันหลบหนี
หวังเปาเลอไมไดสนใจพวกผูฝกตนที่หนีไปเหลานั้น เขานั่งขัดสมาธิอยูตรงกลาง
วังวนดวยความมีชีวิตชีวา หลังจากใชพลังดูดกลืนรุนแรงคราหนึ่ง กฎของวังวน
ที่ถูกเขาทำลายทิ้งก็ตรงเขามาหา ในพริบตาไหลหลั่งเขาสูพลังภายในของเขาและ
เขาสูฝกกระบี่เจาชะตานั้น
สีของฝกกระบี่เจาชะตาในตอนนี้แปรเปลี่ยนเปนแดงฉาน ราวกับวากำลังมี
โลหิ ต สดๆ ไหลมารวมกั น กระทั ่ ง ว า พลั ง แสงเองก็ ก ระจายทะลุ ผ  า นร า งของ
หวั ง เป า เล อ เมื ่ อ ใช ส ายตามองจากระยะไกลไปนั ้ น จะเห็ น ว า แสงโลหิ ต ของเขา
สูงทะลุฟา
หลังจากนั้นก็คือเสนไหมสีเขียวพวกนั้น…ตัวเขาดูดมันเขามาจากทั่วทุกสารทิศ
และเพราะระดับความหนาแนนของพวกมั น มี เพิ ่มขึ ้ น ดั ง นั ้ น เมื ่ อปรากฏออกมา
ก็เกินกวาหมื่นเสนแลว พวกมันตรงเขาหาหวังเปาเลอทันที!
 “ขาจะดูด ขาดูด ขาจะดูดกลืนๆๆ!” หวังเปาเลอดวงตาเบิกกวาง ไมหลบหลีก
แมแ ตนอย รางกายคลายกับไดกลายเป น หลุ ม ดำ จั ดการดู ดเอาเส น ไหมสี เ ขี ย ว
เหลานั้นเขามาจนสิ้น สวนปลาสีดำเองก็เคลื่อนเขามาใกลดวยความรวดเร็ว ตัวมัน
อาปากกวางเตรียมพรอมจะกลืนกินเชนกัน ความเร็วของมันไมนับวาดอย สรุปแลว
ก็คือ มันกินไปประมาณคนละครึ่งกับหวังเปาเลอเลยทีเดียว ขณะปลาสีดำกลืนกินไป
ดวงตาก็ แ อบมองหวั ง เป า เล อ อย า งโกรธๆ และเพราะความพิ เ ศษของตั ว มั น
หวังเปาเลอใชเวลาเนิ่นนานก็ยังจับสังเกตอะไรไมได
ขณะที่มันจองมองหวังเปาเลอดวยความโกรธและพยายามแยงชิงเสนไหมสีเขียว
อยูนั้น รางของหวังเปาเลอพลันระเบิดรุนแรง พลังกลามเนื้อของเขายกระดับแลว!
ในพริบตานั้น หวังเปาเลอทะยานจากระดับกลางของระดับดารานิรันดรเขาสู
ระดับปลายของดารานิรันดร!
ขณะเดี ย วกั น กั บ ที ่ ฝ  า ระดั บ ได ฝ ก กระบี ่ เ จ า ชะตาของเขาก็ เ ปลี่ ย นแปลง
แรงดูดกลืนทวีกำลังขึ้นทำใหเสนไหมสีครามทั้งสี่ทิศนั้นถูกชักนำเขามามหาศาล
ในตอนแรกหวัง เปาเลอดูดกลืนกับปลาสี ดำคนละครึ ่ ง ทว าพลั ง ดู ดกลื น ของเขา
กลับยกระดับในพริบตา และคอยๆ กลายเปนถือครองสวนแบงหกสวน!
นี่ทำใหดวงตาของปลาสีดำแทบจะถลนออกมา ดวงตาของมันแฝงแววแข็งกราว
ไมยินยอมอยางมาก อีกทั้งยังโมโหดวย
“กินเนื้อของขา แยงอาหารขายังพอทำเนา แตกลับแยงไดมากกวาขาอีกงั้นหรือ
ยากกกก!” เจาปลาสีดำเริ่มบาคลั่งขึ้นมาแลว เวลาเดียวกันดวงตามันก็กลายเปน
สีแดง เผยประกายเหี้ยมโหด มันไมสนกฎที่เฉินชิงจื่อตั้งไวใหอีกตอไป รางกาย
พลั น ขยั บ จากนั ้ น ก็ เ คลื ่ อ นเข า มาอยู  ด  า นหลั ง ของหวั ง เป า เล อ และในยามที่
หวังเปาเลอไมรูเนื้อรูตัวเลยแมแตนอย มันก็อาปากกวาง!
 การอาปากกวางในครั้งนี้ของมัน ฉับพลันก็ครอบคลุมทั้งสี่ทิศ ครอบอยูรอบตัว
ของหวังเปาเลอ หากงับลงมาแลว มันก็จะสามารถกินหวังเปาเลอ…ลงไปในคำเดียว!
ทวา ในพริบตาที่มันกำลังจะกลืนหวังเปาเลอลงทองนั้น เสียงประหลาดเรนลับ
ก็ดังขึ้นมา
“อียอออ!”
 บทที่ 1138 ตกปลา
และในพริบตาที่เสียงนี้ดังขึ้น นอกกระเปาคลังเก็บของหวังเปาเลอก็มีศีรษะของ
เจาลานอยโผลออกมา มันยังคงปดตาเหมือนเกาคลายกับหลับอยู แตจมูกกลั บ
ขยุกขยิกไมหยุด และดวยความเร็วอันนาตื่นตะลึงมันกัดเขาไปยังพื้นที่วางเปลา
ดานหลังของหวังเปาเลออยางรุนแรงทันที!
การกัดคำนี้ ไมอาจรูไดวากัดสิ่งใด ทวาฟนของเจาลานอยถึงขั้นหัก แถมยังสงผล
ใหรางกายของมันระเบิดไปกวาครึ่งจนตองสงเสียงรองโหยหวนแลวมุดกลับเขา
กระเปาคลังเก็บไปในพริบตา
การกรีดรองของมันทำใหหวังเปาเลอเบิกตาโพลงทันที ในพริบตานั้นรางกายของ
เขาหายวั บ ก อ นจะไปปรากฏตั ว อยู  ใ นที ่ ไ กลๆ แห ง หนึ ่ ง กวาดตามองรอบด า น
ดวงตาฉายแววสงสัย พริบตานั้นหวังเปาเลอแผจิ ตสัมผั สออกไป แตเขาก็ไม พ บ
จุดนาสงสัยอะไรในละแวกนั้น
“นี่มันเรื่องอะไรกัน…” หวังเปาเลอขมวดคิ้ว ทางดานหนึ่งเขายังดูดเสนไหมสีเขียว
ต อ เนื ่ อ ง อี ก ด า นหนึ ่ ง ก็ ล องส ง จิ ต สำรวจเข า ไปภายในกระเป า คลั ง เก็ บ ก็ พ บว า
เจาลานอยเหลือรางกายเพียงครึ่งหนึ่งเทานั้น
เจาหมอนี่ยังคงหลับเหมือนเกา…แมหนาทองของมันจะระเบิดไปแลว แตกลับยัง
ไมยอมตื่น
อยางไรก็ดีในรางของมัน หวังเปาเลอเห็นพลังปราณสีดำและสีเขียวครามกำลัง
เคลื่อนไหวตอสูกันไปมา คลายกับวากำลังแยงกันซอมแซม ขณะเดียวกันก็กำลัง
สรางรางเนื้อขึ้นใหม
ในสวนของอูนอย…ตอนนี้ยังคงหลับใหล มองไมเห็นวาเกิดเรื่องผิดปกติอะไร
กับเขาบาง
 “เจ า ลาน อ ยกิ น อะไรเข า ไปหรื อ ? คล า ยกลิ ่ น อายความตายแล ว ก็ ค ล า ย
เสนไหมสีเขียว…” ระหวางที่หวังเปาเลอกำลังครุนคิด เมื่อครูเขากำลังดู ดกลื น
พลั ง ปราณแห ง เต า สวรรค ไ ม ร ู  ส ิ ้ น จากภายนอกจึ ง ไม อ าจแบ ง ความสนใจมาได
และเพราะตัวเขาไมมีเวลารั้งอยูตรงนี้นานนัก หวังเปาเลอจึงตองละทิ้งความสนใจนี้
แลวหันไปทุมเทกายใจดูดกลืนเสนไหมสีเขียวเพิ่ม เพื่อสรางพลังกลามเนื้อใหกับ
ตนเอง
แตหลังจากเขาดึงกระแสจิตกลับไปแลว อูนอยที่หลับอยูก็พลันลืมตา เจาลานอย
ที่อยูตรงนั้นเองก็เชนกัน หนึ่งคน หนึ่งวานร ตาเล็กใหญประสาน
“วิธีที่ขาสอนเจา มีประโยชนหรือไมเลา? ถูกแลว เจาปลาขางนอกนั่นอรอย
หรือไม…” อูนอยลูบทองเอยเสียงเบา
“ฮี้!” เจาลานอยสงเสียงรองเกียจครานคราหนึ่ง ไมสนใจหนาทองที่ระเบิดไปแลว
ของตนเอง มันแลบลิ้นขึ้นเลียริมฝปาก
“เจาหมอนี่ ใจกลายิ่งนัก ของแบบนี้ยังกลากิน…นี่มันของเลนอะไรกันแน…
ขนาดพลังเตาสวรรคยังกลากิน…” อูนอยนิ่งเงียบ แลวมองหนาทองของเจาลานอย
จากนั้นมองทาทางเลียริมฝปากของมัน หลังจากเขาพึมพำเสียงเบาก็ลูบสวนทองของ
ตัวเองอีกครั้ง…
เขาเองก็หิว
“หรือวานี่ไมใชเตาสวรรค สามารถกินไดจริงๆ…” ครูใหญใหหลัง อูนอยขี้สงสัย
หลังจากใชดวงตาที่มองทะลุกระเปาคลังเก็บสำรวจโลกภายนอกแลว ก็เห็นเงาราง
เลือนรางหนึ่งกำลังตะบึงหนีอยูในระยะไกล คราวนี้เขาเปนฝายเลียริมฝปากบางแลว
ขณะนั้นที่อูนอยใชวิชาพิเศษสองทิศทางอันหางไกลอยู เจาปลาดำกลับกรีดรอง
โหยหวน ดานหนึ่งมันเรงลาถอย เพราะหากมองหางของมันใหชัดๆ ละก็ จะเห็นวา
แหวงไปสวนหนึ่ง
 “เรื ่ อ งบ า บออะไรกั น นี ่ ม ั น ผี ส างอะไร มี ค นเห็ น ข า ด ว ยแถมยั ง กั ด ข า ได อี ก
อากๆๆๆ มันไมกลัวตายหรือไง” เจาปลาดำเจ็บจนอยากรองไห มันบินกลับไปยัง
ใจกลางเตาหลอม และส ง เสี ย งครวญครางนอกหมอกนั ้ น อี ก รอบ หลั ง ไม ไ ด รั บ
เสี ย งตอบกลั บ ความรู  ส ึ ก ไม เ ป น ธรรมของมั น ก็ ท ะยานถึ ง ขี ด สุ ด ว า ยวนไปมา
อีกหลายรอบแตทำไดแคยอมจากไปเทานั้นและกลับไปยังที่ที่หวังเปาเลออยู
ทวารอบนี้มันไมกลาเขาใกลหวังเปาเลอแลว ดานหนึ่งเพราะอีกฝายเพิ่งกัดมันเขาไป
สวนอีกดานหนึ่งมันเองรูสึกวา มีดวงตากระหายเลือดจับจองมันมาจากตรงนั้น
ดังนั้นเจาปลาดำจึงไดแตวนอยูรอบนอก คอยกินเสนไหมสีเขียวตอไปเปนการ
ระบายความคั บ แค น ใส เ ส น ไหมพวกนี ้ แ ทน ด ว ยความรวดเร็ ว เส น ไหมพวกนี้
ลวนถูกมันและหวังเปาเลอกินจนจำนวนลดนอยลง
“ถัดไป!” หวังเปอเลอขยับกายอยางอารมณดี มุงหนาไปยังที่ถัดไป แตในใจกลับ
ระแวดระวัง เหตุการณกอนหนานี้ทำใหเขารูสึกวารอบดานตองมีอะไรสักอยาง
คอยจองตัวเองอยูเปนแน
“ดูทาแลวไมอาจประมาทมหาศิษยแหงเตาของตระกูลหมื่นสำนักได…คงตอง
คอยๆ กลืนกลิ่นอายความมืด เพราะถาหากถูกพบเขาคงไมดี” หวังเปาเลอนิ่งคิดอยาง
รวดเร็ว
เรื่องก็เปนแบบนี้ ในอีกหลายชั่วยามตอมา เงารางของหวังเปาเลอก็ปรากฏอยู
ภายในวังวนขนาดยักษอันแลวอันเลา ครั้นเขาไปก็ลงมือรุนแรงบาคลั่ง ทำใหเหลา
ผูฝกตนทั้งหมดตองหลบหนี ขณะเดียวกันชื่อเสียงของเขาก็กระจายผานทางมหาศิษย
แห ง เต า ของสำนั ก เต า ศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ ฝ  า ยซ า ยที ่ เ คยเห็ น ภาพเขามาก อ นแล ว ด ว ย
ความรวดเร็ว
“หวังเปาเลอ?!”
“เจาคนวิปริตนี่ มันเปนไอบาคนหนึ่ง ดาวเคราะหเตาของมันอยูระดับดารานิรันดร
ไปแลว มันสังหารไดกระทั่งชงอี้จื่อ จูๆ มารังแกพวกเราทำไมกัน!”
“ขาไดยินมาวาวังวนพวกนี้ลวนเปนของเขา ทำไมเขาไมพูดเลยละวาจักรพรรดิสวรรค
กับเฉินชิงจื่อเปนญาติเขาไปเลย!”
“สมควรตาย มันมาอีกแลว ทุกคนไปเร็ว!”
บนทองฟาสีเทา หลังจากที่หวังเปาเลอกวาดลางและโจมตีอยางปาเถื่อน ก็กอเกิด
ความวุ  น วายขนาดใหญ เขาค อ ยๆ เข า ยึ ด ครองวั ง วนแต ล ะที ่ แ ล ว ดู ด กลื น มั น
ดูดกลืนเสนไหมสีเขียวจำนวนมากขึ้นกวาเกาเขาสูราง แมมองผิวเผินจะคลายวา
เขากระทำการมุทะลุ แตยามที่ดูดกลืนเสนไหมสีเขียวนั้นยังคงใชความตั้งใจอยูบาง
พลังเชนนี้กระจายไปทั่วทั้งสี่ทิศ แนนอนวาเหลามหาศิษยแหงเตาระดับที่สองตรงนี้
ไมอาจสังเกตเห็น แตสุดทายแลวก็ยังพอมีผูฝกตนเหมือนเชนเตายักษและผูฝกตน
กึ่งรูปงามกึ่งอัปลักษณที่มองออกเงื่อนงำนี้ออก
ยามนี ้ หวั ง เป า เล อ เองก็ ไ ม ไ ด ส นใจอะไรมาก เพราะเรื ่ อ งนี ้ ย ากจะเก็ บ เป น
ความลับ อีกทั้งโอกาสในการบมเพาะเชนนี้ก็หาไดยากอยางยิ่ง หวังเปาเลอพลัน
นึกไดวาตนมีศิษยพี่เฉินชิงจื่อเปนที่พึ่งพิง เขาจึงไมคิดมากอีกตอไป
เพราะวาหากเทียบกับความกังวลและการถูกจำกัดการเคลื่อนไหวแลว ยังไมสู
การได โ อกาสดู ด กลื น อย า งสุ ข ใจตรงนี ้ พั ฒ นากายเนื ้ อ ของตนให ถ ึ ง ระดั บ ขั้ น
ดารานิรันดรและเขาสูระดับจักรพิภพ!
กอปรกับนิสัยชั่วรายของหวังเปาเลอเปนทุนเดิมอยูแลวดวย ตัวเขายอมถูกชักพา
ดวยเรื่องนี้ไดงาย สุดทายแลวหวังเปาเลอก็ไปถึงวังวนขนาดยักษแหงหนึ่ง ในขณะ
ที่เขาเพิ่งเคลื่อนเขาใกล คนในนั้นก็พลันแตกฮือกันออกมา ทำใหเขาไดโอกาสดูดกลืน
เร็วกวาเดิม
 ดังนั้นแลวรางเนื้อของเขาจึงพัฒนาสูงยิ่งขึ้นทามกลางการดูดกลืนนี้ จากระดับ
ดารานิรันดรชั้นปลาย ตอนนี้คอยๆ เขาสูระดับดารานิรันดรชั้นสมบูรณ และยัง
พัฒนาอยางตอเนื่อง
หากเปลี ่ ย นเป น ผู  อ ื ่ น บางที อ าจจะยกระดั บ พลั ง ด ว ยความรวดเร็ ว แล ว
แตเคล็ดวิชาเด็ดดาราของหวังเปาเลอนั้นคือการหลอมดาวเคราะหเขาสูรางปฐม
อย า งไร ร ู ป ลั ก ษณ ดาวเคราะห ท ุ ก ดวงเปรี ย บเหมื อ นร า งแยกหนึ ่ ง ร า ง ดั ง นั้ น
ร า งเนื ้ อ ของเขาจึ ง มี ก ารพั ฒ นาที ่ ค  อ นข า งช า ทว า การพั ฒ นาในแต ล ะระดั บ ขั้ น
ยอมกอเกิดผลสะเทือนฟาสะเทือนดิน
ในสวนของการดูดกลืนกลิ่นอายแหงความตาย หลังจากที่หวังเปาเลอหยุดไป
ช ว งหนึ ่ ง เขาก็ อ ดดู ด กลื น ไม ไ ด อ ี ก หลายครั ้ ง เป น การเติ ม เต็ ม ดวงวิ ญ ญาณเทพ
ในขณะเดียวกันก็ทำใหเจาปลาดำตัวนั้นบาคลั่งยิ่งกวาเกา
แตสิ่งที่ไดรับพลังมากที่สุด ไมใชรางเนื้อและดวงวิญญาณเทพของหวังเปาเลอ
กลับเปน…ฝกกระบี่เจาชะตา ในยามนี ้ ฝ กกระบี ่ ไ ม ไ ด เป น สี แ ดงธรรมดาอี ก แล ว
มันกลับทอแสงแดงชาดจนถึงขีดสุด กระทั่งเริ่มเปลงประกายสีมวงเจือดำ
กลิ่นอายที่ ป ลอ ยออกมา หวัง เป าเล อสั ม ผั ส ได เพี ย งเล็ กน อยก็ ย ั ง ต อ งตกใจ
จนสะสะทาน เพราะนับเปนระดับพลังที่นาตื่นตะลึงและแข็งแกรง ชวนใหผูคน
พรั่นพรึงนัก
แลวก็ยังมี…อูนอยกับเจาลานอย หวังเปาเลอสัมผัสไดวาทั้งสองตื่นขึ้นจาก
การหลับใหลแลว แทจริงแลวทั้งสองเอาแตบนไมหยุดอยูในกระเปาคลังเก็บของ
หวังเปาเลอ ในขณะที่เขากระโจนไปดูดกลืนตามวังวนแลววังวนเลา เสียงบนนั้น
ก็ดังมาก จะไมใหหวังเปาเลอฟงก็กระไรอยู
“เจาลาโง เจากลืนใหมันนอยลงหนอยไดไหม เจากลืนไปบอยขนาดนี้ ของเลนชิ้นนี้
มันจะกลามาไดอยางไร!”
 “อียอวว”
“อี ย อวว หามารดาเจ า เถอะ เก็ บ ท า ที ห น อ ย สำรวมสั ก นิ ด ไม เ ช น นั้ น
มันก็ไมมาแลว!”
ตอนที่ไดยินคำพูดของทั้งสอง หวังเปาเลอสัมผัสไดวาพวกเขาแอบกินเสนไหมสีเขียว
อยูเงียบๆ เชนกัน เขาไมไดถือสาเรื่องนี้มากนัก เพราะตนเปนสาเหตุใหทั้งสองตอง
ทนหิวมานาน เขาลืมไปแลววามีเจาสองคนนี้อยูดวยซ้ำ
เพื่อเปนการชดเชย จะกินก็กินไปเถอะ กลับกันเสนไหมสีเขียวพวกนี้ก็มีมากอยู
เขาไมมีทางกินหมด แตถึงอยางนั้นหวังเปาเลอก็แอบประหลาดใจกับคำวา “มัน”
ที่ทั้งสองเอยถึง คืออะไรกัน…นี่ทำใหหวังเปาเลอตองเอยปากถามออกไป
“พวกเจากำลังทำอะไร พูดถึงใครกัน?”
หลั ง จากได ย ิ น เสี ย งของหวั ง เป า เล อ เจ า ลาน อ ยและอู  น  อ ยพลั น ตั ว แข็ ง ทื่ อ
ผานไปชั่วครูเจาลานอยจึงคอยเอยออกมาประโยคหนึ่ง
“อียอว”
“ปลาที่อรอยมากงั้นหรือ?” หวังเปาเลอกะพริบตา เขาสงสภาวะจิตสำรวจอูนอ ย
รางของอูนอยสั่นระริก ทำหนาประจบสอพลอ พรอมกับพยายามประจบประแจง
“ทานพอ ปลาที่พวกเรากำลังตก…”
หวังเปาเลอหรี่ตา หวนคิดถึงสภาพกอนหนาที่เจาลานอยพุงระเบิด หรือจะมี
ปลาตัวหนึ่งวายวนอยูในความมืด กอนหนานี้แอบซอนตัวอยู แลวประสงครายตอเขา
อีกทั้งยังตามติดมาตลอด…
“ตองใหขาชวยหรือไม?” หวังเปาเลอพลันเอยถาม
“ทานพอ ทานดูดกลืนกลิ่นอายความตายที่นี่ใหมากหนอย เจาปลาขยะนั่นขาคิดวา
คงจะรับไมไหวหรอก” อูนอยประหลาดใจปนยินดี รีบเอยปาก
“อียอวว!” เจาลานอยเองก็สายตาเปนประกาย มันรีบเห็นดวย
“หลังตกไดแลว พวกเจาสองคนแบงกันคนสองละสวน เหลือไวแปดสวน ถือเปน
คาครูของพวกเจา!” หวังเปาเลอรีบเอยทันทีอยางไมลังเลแมแตนอย
“…” อูนอยและเจาลานอยนิ่งเงียบ ผานไปครูหนึ่งจึงพยักหนาอยางคับแคนใจ
หวังเปาเลอหรี่ตา คิดวาตนตองดูสักหนอยแลว ปลาอะไรชางใจกลาขนาดนี้
ถึงกับแอบติดตามตนมาตลอดทาง แลวยังประสงคราย ในเวลาเดียวกันเขาก็เพิ่ง
รูสึกไดวากอนหนา แมเสนไหมสีเขียวเบื้องหนาตนจะมีมาก แตพอดูดกลืนเขาไป
กลับไมไดมากขนาดนั้น เหตุใดมันจึงหายไปเสียได ยามนี้หากคิดใหถี่ถวน…เกรงวา
คงถูกเจาปลาตัวนั้นแอบแยงชิงไปแนนอน
“กลากินการบมเพาะของขา?!” หวังเปาเลอถลึงตา ในใจหงุดหงิด แตเมื่อคิด
จะลอปลาแลวไมอาจทำตัวชัดเจนเกินไปได ดังนั้นเขาจึงแสรงทำเปนเดินทางตอ
ภายใตทองฟาสีเทาแบบไมรูเรื่องราวและดูดกลืนไมหยุด เพื่อใหตัวเองแข็งแกรงขึ้น
วังวนขนาดยักษในทองฟาสีเทาคอยๆ หายไปเรื่อยๆ ทีละอันๆ จนกระทั่งหวังเปาเลอ
กวาดสายตามองอีกก็หาไมเจอ เขาจึงทำทาราวกับอิ่มหนำสำราญและคิดอยากดื่มน้ำ
ดับกระหาย อาปากกวางดูดเขาคราหนึ่ง พริบตานั้นกลิ่นอายแหงความตายรอบดาน
ก็พุงมาทางเขาดวยความรวดเร็ว!
 บทที่ 1139 ตกตะลึง
ระหวางที่ดูดกลืนอยูนั้น หวังเปาเลอก็พยายามควบคุมระดับกำลังไมใหดูดกลืน
มากเกินไป เขาพยายามดึงกลิ่นอายแหงความตายเขามา เพื่อฟนคืนดวงวิญญาณเทพ
ของตน จนเริ่มรูสึกสบายเนื้อสบายตัวขึ้น
ในส ว นของเส น ไหมสี เ ขี ย วที ่ ต ิ ด มากั บ ปราณแห ง ความตายด ว ยนั ้ น ยามนี้
รางเนื้อของหวังเปาเลอแข็งแกรงขึ้นไมนอย ในใจก็คิดไปถึงเจาลานอยและอูนอย
ดูทาสองคนนี้สามารถดูดกลืนเสนไหมสีเขียวโดยตรงได หากวาถึงเวลาคับขันจริงๆ
ก็โยนทั้งสองออกไปก็สิ้นเรื่อง
ดูจากความสามารถของเจาสองตัวนี้ เกรงวาคงไมตายหรอก
ดังนั้นแลวเขาจึงไมไดรีบดูดกลืนดวยพลังคราใหญ และสาเหตุที่สำคัญอีกอยางหนึ่ง
ก็คือ…การลอปลา ไมอาจกระทำการอยางโจงแจง ตองคอยๆ จุดไฟตมน้ำ ยืดเวลา
ใหนานเสียหนอย ใหอีกฝายเสียชะลาใจ จึงคอยลงมือจูโจมจนตกปลาไดในที่สุด
“ขาละอยากจะเห็นนัก วาปลาตัวไหนที่ใจกลาถึงขนาดนี้ บังอาจมาขโมยของของขา!”
หวังเปาเลอคำรามในใจ ระหวางดูดกลืนกลิ่นอายแหงความตายอยูนั้น เขาคอยๆ
เพิ ่ ม แรงมากขึ ้ น ทำให ก ลิ ่ น อายแห ง ความตายในบริ เ วณโดยรอบถู ก ดู ด กลื น
มากกวาเกา
สวนดวงวิญญาณเทพของเขานั้น สั่นสะทานดวยความตื่นเตนภายใตการเติมเต็ม
ของปราณแหงความตายมหาศาล ความรูสึกสบายปลอดโปรงแจมชัด ในเวลาเดียวกัน
ก็รูสึกวาดวงวิญญาณเทพนั้นเริ่มคืนพลังฝกตนกลับใหระหวางที่มันเติบโตขึ้นเรื่อยๆ
ทำใหระดับการฝกตนของเขาทะยานสูงขึ้น
 สำหรับเหลาผูฝกตนแลว พลังฝกตน ดวงวิญญาณเทพ รางเนื้อ ทั้งสามสวนนี้
แมจะแยกจากกันแตคือหนึ่งเดียวกัน ดังนั้นแลวหากดวงวิญญาณเทพและรางเนื้อ
พัฒนา ยอมทำใหพลังฝกปรือพัฒนาตามขึ้นมาในจังหวะเดียวกัน
เพียงแตวาหวังเปาเลอไมไดมุงพัฒนาพลังฝกตนเพียงอยางเดียว ดังนั้นแลว
การวิวัฒนที่วาจึงคอนขางลาชาอยูบาง แตก็ดำเนินอยางตอเนื่อง และในยามที่
หวังเปาเลอเพิ่มระดับพลังขึ้นก็ทำใหการโหมเขามาของพลังปราณความมืดรอบดาน
คอยๆ กอรูปเปนวังวนปราณแหงความมืดขึ้นมา ขณะเดียวกันในระยะหางจากเขาไป
ไมไกลนัก ปลาดำกำลังสับสน
มันคิดหวังจะกินหวังเปาเลอนับรอยครั้งแลว แตการถูกกัดเมื่อครูทำใหในใจของ
มันหวาดหวั่น ไมกลาเขาใกล แตหากไมเขาใกล…เวลานี้ปราณแหงความตายรอบทิศ
ก็ถูกหวังเปาเลอดูดเขาไปไมหยุด ในใจจึงบาคลั่งขึ้นมาอีกรอบ
ปราณแหงความตายเหลานี้ ลวนเปนสวนหนึ่งของรางมัน สำหรับมันแลวหวังเปาเลอ
ในยามนี้ไมไดกินปราณแหงความตาย แตกำลังกินเลือดเนื้อของมันตางหาก
เมื่อเปนเชนนี้ อารามขัดแยงในตัวของเจาปลาดำยิ่งทวีสูง ราวกับวาในสมอง
ปรากฏเจตจำนงสองอยาง ทางหนึ่งบอกใหตนพุงเขาไป สวนอีกทางพยายามปลอบให
ตนอดทน
“ไปไมไดนะ กอนหนานี้หมอนี่ดูดปราณของขา อยางมากมันก็คงกินไปอีกหนอย
ก็หยุดแลว อดทนไว!” สุดทายแลวในสมองของเจาปลาดำ ความคิดที่จะอดทนก็เปน
ฝายชนะ หยุดความหุนหันของมันลงได
ดวยเหตุนี้ทามกลางทองฟาสีเทาพลันปรากฏสภาวะคุมเชิงระหวางหวังเปาเลอ
และปลาดำขึ ้ น หวั ง เป า เล อ รออยู ต รงนี้ ครู ใ หญ ก็ พ บว า เจ า ปลาดำกลั บไม ย อม
ปรากฏตัว สวนเสนไหมสีเขียวรอบดานนั้น ยามนี้หมุนกลับมารวมตัวกันไมนอย
กระทั่งวาพวกมันเคลื่อนตัวกลับมาหาตนทั้งหมด
 “ทานพอ จะทำอยางไรดี ไมเชนนั้นอีกสักครูทานดูดใหมากกวานี้หนอยไดหรือไม
เกรงวาปลาตัวนั้นอาจจะไมยอมมา!”
“อียอววว!” ทั้งอูนอยและเจาลานอยเองก็เริ่มกังวลแลว โดยเฉพาะเจาลานอย
มันน้ำลายไหลแบบควบคุมตัวไมได
“พวกโง จะตกปลานะหามรีบรอน!” หวังเปาเลอเอยเสียงเย็น เขาไมสนใจอูนอย
และเจ า ลาน อ ย กลั บ หั น กายเคลื ่ อ นไปยั ง ที ่ ห  า งไกลรวดเร็ ว พลางหลี ก หนี
เหลาเสนไหมสีเขียว เวลาเดียวกันก็เริ่มดูดกลืนปราณแหงความมืดจำนวนมากอีกครั้ง
ในพริบตานั้นปราณแหงความมืดรอบดานถูกดูดเพิ่มเขามาบางสวน สวนตัว
หวังเปาเลอเองก็รีบเรงเดินทางไปไกล ทำใหเสนไหมสีเขียวจำนวนมากลอยตามเขา
ไปดวย เขาพลันเอยขึ้นในใจอยางรวดเร็ว
“พวกเจาทั้งสองคน จับไดไหมวาปลาตัวนั้นตามมา?”
“ทานพอ ปลาตัวนั้นยังอยู ขารูสึกไดวามันอยูรอบๆ พวกเรา!” อูนอยรีบเอยปาก
เจาลานอยเองพยักหนารัวเร็ว ทัน ใดนั ้ นหวั งเป าเลอก็ตั ้ง จิ ตให สงบ ในใจนิ่งคิด
เจาปลาหนาเหม็นตัวนี้ชางขี้ระแสงเสียจริง
“ขาไมกลัววาเจาระแวดระวังตัวหรอก กลัวแตเจาจะหนีไป!” หวังเปาเลอยิ้มบาง
พลางเรงจังหวะมากขึ้น เขาตั้งหนาดูดกลืนปราณแหงความตายตออีกทั้งอาณาเขต
การดูดกลืนของเขาก็ยิ่งทวีความกวางและรวดเร็วมากขึ้น ทำใหปลาดำที่ตามมา
ขางหลังนั้น เกิดอาการคลุมคลั่งขึ้นมากวาเกา
“ยังไมเสร็จอีกหรือ?!”
 “สมควรตาย ยังไมจบสักที!!” ดวงตาของเจาปลาดำกลายเปนสีแดง ในสมอง
ปรากฏความคิดสองอยางขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นความคิดนี้ก็ตีกันบาคลั่งไปมาสงผลให
ตัวของมันสะทานไมหยุด คราวนี้ดูทาจะทนไมไหวอีกแลว เจาหัวขโมยชั่วชาเบื้องหนา
ตัว นอยไมไ ดดูด กลืน เปนพั กๆ แล วหยุ ดเหมื อนก อนหน า แต กลั บดู ดกลื นอย า ง
ตอเนื่อง…
ตอนนี้เกรงวาคงดูดกลืนไปไดไมนอยแลว ไรทาทีวาจะจบโดยงายดวย นี่ทำใหมัน
คลั่งกวาเกา มันคิดกลับไปหาเฉินชิงจื่อ แตเฉินชิงจื่อที่อยูตรงนั้นไมไดสนใจที่มัน
แวะเวียนไปหาเลยสักนิด ดวงตาของเจาปลาดำพลันทอประกายสีแดงฉานเผยแวว
โหดเหี้ยม
“กินอีกสิ ขาจะกินเจาเสีย!!” ในเวลาเดียวกันที่มันกรีดรองอยูในใจนั้น รางก็พุง
ทะยานเขาหาหวังเปาเลอที่ตอนนี้ดานหลังมีเสนไหมสีเขียวจำนวนมากรวมตัวกัน
และยังดูดกลืนปราณแหงความมืดไมหยุดหยอน
เพียงแตวา…หนาผากของเขามีเหงื่อทวมแลว ในใจของหวังเปาเลอสั่นสะทาน
กระทั่งตัวอูนอยและเจาลานอยยังเริ่มขวัญกระเจิง เพราะวาเสนไหมสีเขียมที่ไลตาม
พวกเขามีจำนวนมากเกินไป มันมากเกินไปจริงๆ สวนเจาปลาดำก็ยังไมปรากฏตัว
กระทั่งตัวอูนอยและเจาลานอยยังคิดวาตนตัดสินใจผิดเสียแลว
ในใจหวังเปาเลอกำลังกนดา จะใหมายอมแพเอาตอนนี้เขาไมคอยยินดีเทาไรนัก
อีกอยาง…แมวาเสนไหมสีเขียวดานหลังจะมากขึ้น แตเพราะดูดกลืนปราณแหง
ความมืดไปมาก ดวงวิญญาณเทพของเขาจึงทวีความแข็งแกรงขึ้น
กลาวไดวา ตัวเขาในยามนี้ กำลังขัดแยงระหวางความปวดราวและสุขใจอยางไร
ชอบกล
“ยังไมมาอีกหรือ? ยังไมมาอีก!!”
ระหวางที่หวังเปาเลอเปนกังวล ดวงตาของเขาก็เผยแววบาคลั่ง เขาคิดวาเจาปลาดำ
อาจจะถึงขีดจำกัดแลวเหมือนกัน และสาเหตุที่มันยังไมโผลมาเสียที เพราะกำลัง
รอจังหวะอยู
ทวา ขืนปลอยใหรอตอไป อาจเปนเขาเองที่จะทนไดไมนานดังนั้นแลว…ยามนี้
ตนควรจะสรางโอกาสใหอีกฝายสิถึงจะถูก
คิดถึงตรงนี้แลว หวังเปาเลอก็พลันตะโกนดุเสียงดังขึ้นมาในใจ เขาใชมือทั้งสอง
ประสานทามุทราเปดออก เปลวไฟสีดำภายในรางพลันแผดเผากลายเปนพลังดูดกลืน
ขนาดมหึมา แลวกลืนกินปราณแหงความตายรอบดานไปภายในคำเดียว!
คราวนี้ เขาใชเปลวไฟสีดำทั้งหมดที่มีในรางและปลอยพลังฝกตนทั้งหมดพยายาม
กลื น กิ น ใหห มดสิ ้น ตอนนั ้ น เองก อ เกิด เสีย งดั ง สนั่ น ทำให เ หล า ปราณสี ด ำที ่ อ ยู
รอบดานระเบิดออกแลวตรงเขามาหาเขาดวยความรวดเร็วรุนแรง
มองจากระยะไกล ปริมาณทั้งหมดของปราณสีดำซึ่งหวังเปาเลอดูดกลืนในครั้งนี้
ยังมีจำนวนมากกวาทั้งหมดกอนหนาที่เขาดูดดวยซ้ำ ครั้นเห็นเชนนี้ก็สมควรแลวที่
เจาปลาดำจะเจ็บแคนและบาคลั่งกวาเกา มันสงเสียงรองทันที ราวกับควบคุมตัวเอง
ไมได ความคิดหุนหันพลันแลนเขาครอบงำจิตใจหมดสิ้น
ในพริบตาราวกับวาแรงดึงดูดนี้ยังคงไมมากพอ หลังจากดูดกลืนปราณแห ง
ความตายแลว และหลังจากเสนไหมสีเขียวรอบดานทวีจำนวนจนถึงเจ็ดแปดหมื่นเสน
หวังเปาเลอก็คลายกับกำลังเลนกับไฟ ทามกลางอาการอกสั่นขวัญแขวนของอูนอย
และเจาลานอย ฉับพลันรางของเขาระเบิดออก กรีดรองทรมานและกระอักเลือดออก
มากองโต
ทาทางราวกับวา…ดูดกลืนจนสำลัก
การหยุดชะงักของเขากระทบตอความเร็ว ดังนั้นเสนไหมทั้งหมดจึงคอยๆ ลาชาลงใน
พริบตา ดวงหนาของหวังเปาเลอยามนี้เปลี่ยนสีครั้งใหญ คลายกับคิดจะหนีใหเร็ว…
 ตอนนั้นเอง ดวงตาของเจาปลาดำก็เผยประกายโหดเหี้ยมทะลุฟา มันขยับราง
หายไปในพริบตา แลวพลันปรากฏตัวอยูขางหลังหวังเปาเลอ กำลังจะอาปากเตรียม
กินคำโต!
ทวา แทบจะทันทีที่มันปรากฏตัวและเตรียมอาปากนั่นเอง อูนอยและเจาลานอย
ที่อยูในจิตใจของหวังเปาเลอพลันตะโกนอยางตื่นเตน
“ทานพอ มันอยูขางหลัง!”
“ฮี้! อียอวว!!”
หลังจากคำพูดนี้ดังกองในสมอง พริบตานั้น…ในดวงตาของเจาปลาดำ ก็เห็นเงาราง
ของลานอยตัวหนึ่ง แลวยังมองเห็นผูเยาวทาทางต่ำชาคนหนึ่ง รวมถึงเจาหัวขโมย
ตัวจอยที่สำลักเมื่อครูนี้ดวย
ทั้งสาม ดวงตาเปนประกายทันทีดวยความดีใจ ลวนแตอาปากกัดมาที่เขา!
กระทั่งเจาลานอยที่เคยลิ้มรสชาติหวานล้ำมาแลว ในยามนี้มันอาปากกวาง
ราวกับวาใชพลังทั้งหมดเขาไปควบคุมรูปรางของปากใหกลายเปนเสมือนถ้ำดำมิด
ส ว นอู  น  อ ยกลั บ ใหญ ก ว า นั ้ น ร า งกายหายไปแล ว เหลื อ เพี ย งแค ป ากที ่ ม ี น ้ ำ ลาย
ไหลยอยอยู อาปากกินเขาไปเหมือนกัน
และที่เลนใหญที่สุด…คงเปนเจาหัวขโมยนั่น เจาหมอนี่คลายกับเปลี่ยนราง
ในพริบตาพลันปรากฏเงารางนับหมื่นสาย ทุกรางอาปากคำโตเขามาเพื่อกินมัน
กระทั่งเจาปลาดำถึงขั้นมองเห็นผีดิบตนหนึ่ง ดาบเลมหนึ่ง เงารางที่เต็มไปดวย
ความแคน และเงารางของกวางสีขาวที่มีปากใหญยักษอาเขามา
ฉากนี้ ทำใหเจาปลาดำถึงกับเหมอลอยไปในชั่วเวลานั้น มันผงะ ทาทางตกตะลึง
รางกายเริ่มสั่นสะทาน
หรือวาแทจริงแลว…เจาหมอนี่ที่อยูเบื้องหนา โหดเหี้ยมกวามันมากนัก!
 บทที่ 1140 มึนงง
เจาลานอยไมกลัวตาย!
มันแคกลัวตนเองจะตองหิว ดังนั้นตอใหตาย มันก็ตองกินใหดี จึงจะพอใจ
ครั้งแรกที่กินปลานี้มันถึงกับทองระเบิด ทวาตอนนี้มันก็ยังคงใชพลังอาปาก
ใหกวางที่สุดแลวกัดเขาไปอยางตะกรุมตะกรามอยูดี พริบตานั้นมันรูสึกวาหนาทองที่
เพิ่งจะฟนตัวไดดีระเบิดออกมาอีกรอบ รอบนี้ไมเพียงแคทองแลว ยังมีพวกแขนขา
และหางของมันที่กลายเปนซากไปดวย
แมแตลำคอก็เชนเดียวกัน ครึ่งหัวของมันเองก็ดวย แตลานอยราวกับไมรูจัก
คำวาเจ็บปวด สวนหัวที่เหลืออีกครึ่งนั้นแมมีตาเหลือเพียงขางเดียวแตกลับหรี่ปรือ
ดวยความอิ่มเอม
ทว า การบ ม เพาะนี ้ … น า หวาดผวาพอควร ครึ ่ ง ศี ร ษะที ่ เ หลื อ อยู  พ ลั น มี
กระแสปราณที่แผออกมาเหมือนกับปลาดำตัวนั้น!
ในสวนของอูนอย…แทจริงแลวก็ไมกลัวตายเชนเดียวกันกับลานอย หรือบางที
อาจเคยกลัวมากอนทวาเพราะความหิวโหยอันยาวนาน ทำใหสำหรับอูนอยนั้นไมวา
ของนี้จะกินไดหรือไม เขาลวนอยากกินทั้งสิ้น
บางที….หากเขารูสึกวาตนสามารถกินลานอยได เขาก็คงคิดจะจับมันกินเชนกัน
ดั ง นั ้ น แล ว เวลานี ้ อู  น  อ ยจึ ง ใช พ ลั ง ทั ้ ง หมดเท า ที ่ มี อ ยู  ร ี บ งั บ ลงไปโดยแรง
ร า งกายของเขามี ค วามพิ เ ศษเร น ลั บ แฝงอยู  ดั ง นั ้ น มั น จึ ง ไม ร ะเบิ ด แต ก ลั บ พ น
ละอองหมอกโลหิตจำนวนมากออกมาแทน ดวงตาของอูนอยทอประกายแสง เจิดจา
ทำใหทั้งรางเหมือนไดรับการฟนฟูครั้งใหญ!
สวนทางดานหวังเปาเลอ…แนนอนวายอมไมกลัวตายเชนกัน
 หลังจากที่เขาพบวาอูนอยและเจาลาดำกำลังกัดกินเจาปลาดำแลว ตัวเขาเอง
ก็ชั่งน้ำหนักในใจ และรูสึกวาตนก็นาจะกินได
โดยเฉพาะรางกายของเขา เปนไมกระดานสีดำที่ไมตายไมมอดไหม เพราะฉะนั้น
แลวจะถูกปลาสีดำตัวหนึ่งทำลายไดเชนไร…ดังนั้นเมื่อรูตำแหนงของปลาสีดำที่ตน
มองไมเห็น หวังเปาเลอก็ไมลังเลแมแตนอย เขาใชพลังปราณทั้งหมดของตน พุงไปยัง
จุดที่เจาลานอยและอูนอยอาปากกัดทางนั้น ลงมือกลืนกินเชนกัน
เปนเพราะเหลาดาวเคราะหกลายรางของเขา จึงเปนสาเหตุใหการกินของเขาครั้งนี้
มีปริมาณมากกวาอูนอยและเจาลานอย…
ระหวางที่กินเขาไปและลองสัมผัสถึงรสชาติของมันวาเปนเชนไรอยูนั้น หวังเปาเลอ
ก็สัมผัสไดถึงรสชาติของไขมัน เขาเบิกตาโพลงทันที ในพริบตารังสีอำมหิตในรางกาย
พลันปะทุถึงขีดสุด กระทั่งวาพลังปราณแหงความตายอันไมอาจอธิบายไดกอเกิดขึ้น
กลิ่นอายนี้แฝงไปดวยกฎแหงนิรันดร แฝงไปดวยวิถีเตาฟาดินนับหมื่น และแฝงไปดวย
เจตจำนงมากมาย
แคคำเดียวก็สามารถทำใหสมองของหวังเปาเลอสะเทือนปานนี้ได พลังภายในรางกาย
เกิ ด เสี ย งดั ง พลั ่ ก ๆ ราวกั บ เส น เลื อ ดจะระเบิ ด ออก เส น โลหิ ต นั ้ น หลุ ด ออกจาก
การควบคุมพลันพุงออกจากราง ราวกับวารางกายของเขาใกลจะระเบิดแลว!
ไมเพียงแครางตนของเขาที่เปนเชนนี้ ตอนนี้รางที่กลายมาจากดาวเคราะห
ทั้งหมดเองก็เชนกัน กระทั่งวา…มีรางกลายจำนวนกวาครึ่งหนึ่งที่ทนไมไหวระเบิด
ออกมาทันที แตในพริบตาถัดมารางนั้นก็รวมตัวใหม รวบรวมสวนที่กระจายออกไป
แลวกลับมาเพื่อกลืนกินอีกครา
เงารางจากชาติกอนๆ ของเขาเองก็เปนเชนกัน ตางแยกยายกันไปชวยยอยปลา
ดวยความรวดเร็ว พวกมันมาเพื่อชวยหวังเปาเลอกินในครั้งนี้โดยเฉพาะ!
 “นี่…ขากลืนอะไรเขาไปเนี่ย !” หวังเปาเลอสีหนาตื่นตะลึง ไมทันไดมีเวลาคิด
ในตอนที่รางแยกนี้คอยๆ หลอมรวมตัวกันใหม รางแยกของเหลาดาวเคราะหเตาหลัก
ทั้งเกาภายในรางตนนั้นไมไดแหลกสลายแตกลับขยายตัวรวดเร็ว กระทั่งวาในอีก
ลมหายใจถัดไป ในบรรดาพวกมัน…ในระหวางเวลาที่ลมปราณกำลังเขาเสริมบาคลั่ง
นั้น พลันมีดาวเคราะหเตาดวงหนึ่งระเบิดรางออก ยกระดับเปน…ดาวเคราะหเตา
ระดับดารานิรันดร!
หลังจากนั้นดวงที่สอง ดวงที่สาม ดวงที่สี่ก็ตามมา!
และในระยะเวลาอันสั้ น ดาวเคราะห เต าทั ้ ง สี ่ ด วงล วนระเบิ ดร างกลายเป น
ดารานิรันดร ทวาทั้งหมดนี้ยังไมจบ พริบตาถัดมา ดาวเคราะหดวงที่หา ดวงที่หก
และเจ็ด จนกระทั่งถึงดาวเคราะหเตาหลักดาวที่เกานั้นลวนแตอาศัยจังหวะตีสะทอน
กลับไปมา จนกลายรางเปนระดับดารานิรันดร!
เวลาเดียวกัน เปลวไฟสีดำในรางของเขาก็ทวีกำลังขึ้น ราวกับวาไดรับการเติมแตง
ในสวนที่ขาดไปกอนหนา ราวกับไดรับวาสนาบมเพาะอันสะทานผืนพิภพ ในพริบตา
มันแผซานออกจากกาย ทำใหดวงวิญญาณเทพของเขาทะลุฝาขีดจำกัดของระดับ
ดารานิรันดรขั้นตน และตอนนี้อยูที่ระดับดารานิรันดรขั้นกลางแลว
สิ ่ ง เหล า นี ้ ย ั ง ยกระดั บ ขึ ้ น อี ก ครั ้ ง อย า งไร ท ี ่ ส ิ ้ น สุ ด จนกระทั ่ ง เขาอยู  ที่ ร ะดั บ
ดารานิรันดรตอนปลาย!!
หวังเปาเลอตอนนี้ แมพลังฝกตนจะอยูที่ดารานิรันดรชวงตน แตกายเนื้ออยูชวงปลาย
ดวงวิญญาณเทพนั้นอยูชวงปลาย สิ่งเหลานี้ทำใหพลังฝกตนของเขานั้นแข็งแกรงขึ้น
ไมนอยในชั่วพริบตา ในยามที่ดาวเคราะหเตาทั้งเกายกระดับเปนดารานิรันดรนั้นเอง
พลั ง ของตั ว เขาก็ ย กระดั บ พุ  ง ทะยาน ในช ว งเวลาที ่ เ สี ย งดั ง นั ้ น พลั น อยู  ท ี ่ ร ะดั บ
ดารานิรันดรตอนตนและเคลื่อนเขาสู… ดารานิรันดรตอนกลาง!
 ในยามนี้ หวังเปาเลอตกตะลึง เขารูวาพลังฝกตนของตัวเองนั้นสามัญนัก แถมยัง
เติบโตไดชากวาผูอื่นทั้งหมด เพราะวารากฐานของเขานั้นลึกจนเกินไป การคิดฝา
ระดับตองยกระดับดาวเคราะหภายในรางกวาครึ่งใหกลายเปนดารานิรันดรเปนเชนนี้
ถึงจะคอยๆ กลายเปนผูถือครองระบบดวงดาวได และจนกระทั่งหลอมสรางพลัง
จักรพิภพฉบับสมบูรณอันมีเตานิรันดรเปนใจกลางได!
เมื่อถึงเวลานั้น เขาก็สามารถยกระดับเปน ผูเยี่ยมยุทธจั กรพิภพ อีกทั้งเมื่ อ
ยกระดับจนแข็งแกรงมากพอ หลังจากสะสมพลังแลวก็จะสามารถกระโจนไปเปน
ผูแข็งแกรงระดับจักรพิภพได!
เพราะรูเรื่องราวเหลานี้ดี หวังเปาเลอจึงสั่นสะทานยิ่งกวาเดิม
เวลาเดียวกันเขาก็คลายจะรูสึกวาไดยินเสียงรองไห…จึงหันมองกลับไปที่เกา
ทามกลางอากาศกวางรกรางนั้นราวกับมีเงาภาพมายาพยายามมุงหนาหนีไปใหไกล
แมจะเลือนรางเห็นไดเพียงแคกรอบรางเทานั้น แตราวกับวาเงารางนั้นเปน…
ปลาตัวหนึ่งที่รางกายของมันแหวงไปกวาครึ่ง
แมมีใจคิดไลตามไป แตปลาตัวนี้กลับวิ่งหนีไปไดเร็วมาก นอกจากนี้แลวหลัง
พลังฝกตนของเขาระเบิดออก บางทีอาจเพราะกลืนกินธาตุพวกนี้เขาไปจนทำให
รูสึกเลี่ยน หวังเปาเลอจึงคิดอยากหาน้ำดื่มวิญญาณเย็นๆ มากกวา ในตอนที่เขากำลัง
จะหยิบขวดออกมานั้น ก็มองไปยังเสนไหมสีเขียวที่ลอยเขามารอบๆ
“เอ?” หวังเปาเลอกะพริบตา พลันสัมผัสไดถึงความรูสึกหนึ่งลางๆ วาของชิ้นนี้
ดูไปแลวก็สดชื่นไมนอย
ดังนั้นในพริบตาถัดมา เขาจึงควาเอาเสนไหมสีเขียวนี้แลวสงมันเขาปาก ดวงตา
พลันสวางวาบ
 “อรอยจัง กรอบแถมยังหวามหอมดวย !” หวังเปาเลอเลียริมฝปาก เขาไมวิ่งตาม
ปลาตัวนั้นอีกแลว แตกลับพุงไปยังทิศของเสนไหมสีครามพวกนี้ ควาหมับจับเขาปาก
เสียงเคี้ยวนั้นดังออกมาจากปากของเขา รสชาติอันแสนอรอยทำใหหวังเปาเลอ
ยินดีนัก ทวานี่กลับทำใหเจาลานอยและอูนอยตื่นตัวขึ้นมาบาง อูนอยยังดี กระโจน
ไปกินมาคำหนึ่ง แตเจาลานอยเหลืออยูแคครึ่งศีรษะ ไมมีปากกินอีกตอไป มันรอนใจ
กระทั่งสงเสียงรองเรียกออกมาไมไดแลว สุดทายเมื่อถูกบีบใหตองกระวนกระวาย
อยางนั้น จึงใชศีรษะอีกครึ่งหนึ่งที่เหลืออยูพุงชนไปยังเสนไหมสีเสียว แลวมวนตัวเอง
เขาไปขางใน…
สรุ ป ก็ ค ื อ เจ า สามคนนี ้ ในช ว งเวลาที ่ ก ำลั ง คลุ  ม คลั ่ ง พวกเขาพยายามกิ น
เสนไหมสีเขียวรอบดาน ระหวางนั้นฝกกระบี่เจาชะตาของหวังเปาเลอก็สงเสียง
ไมพอใจออกมา
“หุบปาก เจากินไปมากแลว ถึงตาขาบาง!” หวังเปาเลอไมสนใจ พยายามสะกดมัน
เอาไว หลังจากนั้นดวงตาของเขาก็ทอแสงพยายามควาเสนไหมมาใหมากกวาเกา
“ของสิ่งนี้ ดีกวาน้ำวิญญาณเย็นๆ อีก!”
ในเวลาเดี ย วกั น นี ้ เ อง…ส ว นลึ ก ของท อ งฟ า สี เ ทา ตรงใจกลางเตาหลอม
นอกหมอกดำแหงการหลอมจักรพรรดิเดือนแยก เจาปลาดำที่หนีมาตลอดทางนั้น
ราวกับเด็กนอยที่ออกเผชิญโลกภายนอกแลวโชครายถูกผูอื่นรังแกทุบตี มันรีบลอย
กลับมารองไหคร่ำครวญ
หลังมาถึงนอกหมอก มันรอนลงกระแทกพื้นพรอมกับกลิ้งไปมาทันที ยิ่งรองก็ยิ่ง
ดังขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งดังลอดเขาไปในใจกลางเตาหลอม ทำใหเฉินชิงจื่อที่หลับตาอยู
ตองลืมตาขึ้นมาดวยความใครรู หลังกวาดตามองเขาก็ตองชะงัก ในพริบตาทั้งรางของ
เขาก็มาปรากฏอยูนอกหมอกดำแลว
 “จักรพรรดิสวรรคไมรูสิ้นเขามาแลวหรือ? หรือวาเตาสวรรคไมรูสิ้นรวงลงมา?
ชางกลานัก!! ถึงกับกลาทำรายเตาสวรรคของสำนักแหงความมืดของขา!!” เฉินชิงจื่อ
สีหนาทะมึน จิตสังหารแผกระจาย โดยเฉพาะเมื่อเจาปลาดำเบื้องหนานี้กลิ้งไปกลิ้งมา
หลุนๆ รองครวญครางเหมือนเด็กนอยงอแง ทาทางนาอนาถยิ่งนัก
ร า งกายกว า ครึ ่ ง ของมั น หายไปแล ว รอยแผลนั ้ น เหมื อ นถู ก กั ด ด ว ยรอยฟ น
คลายกับถูกกิน ทำใหผูที่ไดเห็นตกตะลึงยิ่งนัก เฉินชิงจื่อเห็นแบบนี้ก็ยิ่งโกรธ
“บอกขามา ใครเปนผูทำรายเจา ขาจะจับมันกลับมา มันทำรายเจาอยางไร
แลวเจาไปทำอะไรอีกฝายเขา!”
เจาปลาดำเมื่อไดยินเฉินชิงจื่อเอยก็ซาบซึ้งใจทันที ดวงตาของมันคลายมีหยาดน้ำตา
สงเสียงกรีดรองราวกับอธิบายอะไรบางอยาง ในเวลาเดียวกันก็พลิกรางขึ้น เนื้อหนัง
ในสวนที่เวาแหวงพลันบังเกิดภาพของลาตัวหนึ่ง จากนั้นก็เปนภาพของผูเยาว และ
หลังจากนั้นในพริบตาถัดมา รางกายก็พลันระเบิดออก กลายเปนเงารางนับไมถวน
ของหวังเปาเลอ…
สุดทายแลวจึงคอยรวมกลับมาเปนตัวปลาใหมอีกครั้ง และเริ่มโอดครวญ
ทวา เจาปลาดำกลับไมไดสังเกตเห็นสีหนาของเฉินชิงจื่อที่ในตอนแรกเงียบงัน
เปนที่สุด แตเมื่อเฝามองเรื่อยๆ จนกระทั่งเห็นรางของหวังเปาเลอแลว สีหนาเขา
ก็เปลี่ยนเปนพิลึกพิลั่น สุดทายจึงไดแตกลอกตา แลวกระแอมไอ
“เอาละ ก็แคถูกกัดไมกี่ทีไมใชหรือ ไมถึงกับตายนา!”
“เรียกขาออกมานี่ก็ควรจะเปนเรื่องใหญหนอยสิ ไมพูดตอแลว ขาจะกลับไปหลอม
จักรพรรดิเดือนแยกตอ!” กลาวจบรางของเฉินชิงจื่อก็ขยับตัวหายไปในหมอกสีดำ
เจาปลาดำนอกหมอกนี้ถึงกับชะงักนิ่ง สีหนาของมันแข็งคางเต็มไปดวยความงงงวย
ราวกับไมรูจะตองมีปฏิกิริยาอยางไร
 บทที่ 1141 คนชั่ว
ยามนี้หากมีคนที่สามารถมองออกถึงความในใจของเจาปลาดำพิการตัวนี้ได
คงสัมผัสไดถึงประโยคไมกี่ประโยคที่ดังกองอยูในสมองของมันเปนแน…
“แลวที่บอกไววาจะชวยขาเลา?”
“แลวที่บอกไววาจะจับอีกฝายกลับมาใหขากัดเลา?”
“ไหนวาโกรธไง?”
เจาปลาดำงงงวย…เปนเวลากวาชั่วครูมันถึงคอยมีปฏิกิริยากลับมา แลวเริ่มสงเสียง
โหยหวนอีกครั้งกอนจะกลิ้งไปกลิ้งมาอยูนอกหมอก กระทั่งผานไปเนิ่นนานมันจึง
พบวาไมมีคนสนใจแลวจริงๆ จึงคอยๆ หยุดลงอยางปวดราวใจ กอนจะตะบึงจากไป
ราวกับตองการระบายอารมณอยางไรอยางนั้น เสียงรองนั่นดังลอดมาจากที่ไกลๆ
ขณะที่เจาปลาดำกำลังแผดรองระบายความอัดอั้นขางในใจ เฉินชิงจื่อที่กลับเขา
หมอกดำนั้นก็อดปวดหัวไมได เขาไมคิดวาหวังเปาเลอจะกินปลาดำนอยจนเหลือเพียง
ครึ่งตัว หลังจากเห็นสภาพอนาถนี้ จึงรูสึกวาไมใชเรื่องงายเลยที่จะเขาไปไกลเกลี่ย
“หากเป น เช น นี ้ ต  อ ไป ศิ ษ ย น  อ งเล็ ก คงไม ก ิ น ปลาตั ว นี ้ จ นหมดหรอกนะ…”
เฉินชิงจื่อหนังตากระตุก เขารูสึกวามีโอกาสเปนไปไดคอนขางมากทีเดียว ดังนั้นแลว
จึ ง ยกมื อ ขึ ้ น นวดหว า งคิ ้ ว พลางแผ ส ภาวะจิ ต ไปทั ่ ว เขตดาวเคราะห ส ี เ ทาดวงนี้
หลังจากนั้นจึงพบวา…
ภาพที่เห็นทำใหเขาหนาเปลี่ยนสีทันที รูสึกเหนื่อยหนายใจอยางยิ่ง
เขาพบวาภายในทองฟาสีเทา ตอนนี้หวังเปาเลอยังคงดูดกลืนพลังปราณอยู
สวนขางกายนั้นมีเจาลานอยและผูเยาวรายหนึ่งอยูดวย แมจะพยายามแอบซอน
สุดฤทธิ์ ทวาภายในปากนั้นน้ำลายกลับหยดยอยลงมาไมนอยเลย
 โดยเฉพาะตัวของเจาลานอย เห็นชัดวาศีรษะของมันเพิ่งจะฟนสภาพกลับคืน
แตริมฝปากลางยังแหวงอยู ดังนั้นน้ำลายเลยกระเซ็นหกลงบนดาวเคราะห…
สวนหวังเปาเลอทางนั้นแมน้ำลายจะไมไดไหลยอย แตดวงตากลับทอประกายระยับ
อีกทั้งยังมีทาทีเหมือนคนเพิ่งเช็ดน้ำลายหลังจากตื่นนอน นี่สามารถกลาวไดวา…
เจาสามคนนี้ ติดใจกับการลอปลาแลวยังคิดจะทำอีกครั้ง
“มันควรจะมีสมองอยูบาง ถูกกัดเสียจนสภาพนาสังเวชเชนนั้นแลว คงไมคิด
กลั บ ไปอี ก กระมั ง ” เฉิ น ชิ ง จื ่ อ พึ ม พำ เพิ ่ ง จะกล า วจบ พริ บ ตาดวงตาของเขาก็
เบิกออกกวาง เหมอมองไปทางดานหลังของพวกหวังเปา เจาปลาดำที่เพิ่งจะจากเขา
ไปเมื่อครู…ตอนนี้กลับไปปรากฏตัวตรงนั้นแลว
มันขบเขี้ยวเคี้ยวฟน หวังจะลงมืออยางโงเงา
เฉินชิงจื่อนิ่งอึ้ง เขารูสึกวาตนควรเก็บการคาดเดากอนหนาเอาไว เจาปลาดำ…
นาจะโงอยางสมบูรณแบแลวจริงๆ
แตตอใหโงเงาเพียงใดก็เปนถึงเตาสวรรค ในระหวางที่เฉินชิงจื่อกำลังปวดหัวนั่นเอง
เขาก็กระแอมไอไปทางหวังเปาเลอโดยผานกระแสจิต
ขณะเดียวกันที่ที่เฉินชิงจื่อสงกระแสจิตมา ทางดานหวังเปาเลอก็กำลังสั่งสอน
เจาลานอยและอูนอยอยูพอดี
“พวกเจาทั้งสองตองยั้งมือ!”
“เจาลานอย เก็บน้ำลายของเจากลับไป รอบดานนี้มีแตน้ำลายของเจาแลว
หากเปนแบบนี้ตอไป เจาปลาโงนั่นยังจะกลาเขามาอีกหรือ!”
“อูนอย เจาไปรองน้ำลายของเจาลานอยเอาไวสิ รีบเขา ไมเชนนั้นหากตกปลา
ไมสำเร็จ ขาจะใชเจาสองคนเปนเหยื่อลอเสีย!”
 สีหนาอูนอยและเจาลานอยดูไมไดรับความเปนธรรม พวกมันโกรธแตไมกลาเอย
ตางลอยอยูขางๆ แลวสบตากัน ทำราวกับแอบพูดจากันวานี่เปนสิ่งที่คนควรพูดหรือ
หาวาหวังเปาเลอทำเกินไปแตถึงอยางนั้น อูนอยก็ไมกลาขัดขืนอยูดี ทำไดเพียงวิ่งไป
เอาสองมือรองใตคางของเจาลานอย มือรับน้ำลาย พลางสงเสียงถอนหายใจ
หวังเปาเลอแคนเสียงออกมาคำหนึ่ง ปากกำลังจะเอยสั่งสอนตอ ตอนนั้นเองหนา
ก็ตองเปลี่ยนสีทันที เมื่อไดยินเสียงของเฉินชิงจื่อที่สงผานกระแสจิตเขามา
“ศิษยนองเล็ก หยุดดูดกลืนปราณแหง ความตายไดแลว และอยาไปมองหา
เจาปลาดำอีก นั่นนะคือเตาสวรรคของพวกเราสำนักแหงความมืด…อีกหนอยขาจะพา
เจากลับสำนัก ใหเจาดูดไดเต็มที่เลย”
“ศิ ษ ย พี่ ?” ตอนแรกหวั ง เป า เล อ ตื ่ น เต น ยิ น ดี แต ห ลั ง จากได ฟ  ง คำพู ด
อยางกระจางแลว ในใจก็รูสึกรอนรนขึ้นมา เขารีบพยักหนา หลังจากนั้นก็หันกลับไป
จองอูนอยและเจาลานอยที่กำลังลอปลาดวยความโกรธ กอนจะใชเทาเตะไปคราหนึ่ง
จนกระทั่งทั้งสองนั้นตัวกระเด็น หวังเปาเลอขบเขี้ยวเคี้ยวฟนแบบไมไดดังใจ
“พวกเจาทั้งสองคนทำอะไร ปลาตัวนั้นนาสงสารจะตาย พวกเจายังคิดจะไป
จับมันอีกรึเรอะ?”
“เจาไมมีความเห็นใจหรือความสงสารมันบางหรือไง? เกินไปจริงๆ!” หวังเปาเลอ
คำรามเสียงต่ำคลายกำลังโมโห สีหนาและคำพูดของเขาทำใหอูนอยและเจาลานอย
ตื่นตกใจและงุนงง
“ในตอนแรกขาก็ไมไดยินยอมอยากจะทำหรอก แตพวกเจากลับเอาแตบังคับขา
บีบคั้นขา จิตใจอันงดงามของขาเจ็บปวดนัก ขารูสึกผิดตอเปาเปาปลาดำยิ่งนัก!”
 “ขาบอกพวกเจาไวเลยนะ ตอนนี้ขาไดสติแลว ไมอาจอยูขางพวกอันธพาลไดอีก
อีกหนอยเปาเปาปลาดำก็คือพี่นองของขา ใครกลาทำรายมัน ก็ไมอาจอยูรวมกับขา
หวัง เปาเลอได มันยอมเปนศัตรูตั วฉกาจของข าหวั ง เป าเล อ ไม ตายไม เลิ กรา!”
หวังเปาเลอเอยวาจาจริงจังกระจายไปทั่วทิศ ทำใหอูนอยและเจาลาดำตัวสั่นสะทาน
และที่สั่นสะทานมากที่สุดคงเปนเจาปลาดำตัวนั้นที่ลอยอยูไมหางออกไป…
เจาปลาดำตัวนี้ ตอนแรกก็เพียงแคขบเขี้ยวเคี้ยวฟนอยางแคนเคือง ในใจเต็มไป
ด ว ยความคั บ ข อ งและเศร า โศก แต ใ นยามที ่ ไ ด ย ิ น ประโยคนี ้ ข องหวั ง เป า เล อ
รางของมันกลับสั่นสะทาน นี่ไมใชความโกรธแตเปนความซาบซึ้ง!
คลายกับคนผูหนึ่งที่ไดรับความไมเปนธรรมอยางมากและไรคนเขาใจ ไมมีใคร
ออกหนาให ทวาตอนนี้กลับมีคนออกหนาปกปอง ลูบหัวของมัน ใหความอบอุนและ
เขาใจ กระทั่งตะโกนบอกมันเสียงดังวา อีกหนอยหากใครรังแกเจา ขาจะมาชวยเจา
ใครรังแกเจา คนผูนั้นเปนศัตรูกับเขา ความโศกเศราทั้งหมดของเจา ขารับรูแลว
ในสถานการณแบบนี้ เปนใครก็ยอมซาบซึ้ง อยาวาแตอีกฝายเปนศัตรูเลย…
โดยเฉพาะกับปลาดำที่สติปญ ญายังไม เป น ผู ใหญ เท าไรนั ก จึ ง ซาบซึ ้ง อยางมาก
ดวยเหตุนี้ในพริบตาความโกรธและอารมณปฏิปกษที่มันมีตอหวังเปาเลอก็จางหายไป
กวาครึ่ง ถึงขั้นที่รูสึกวาหวังเปาเลอผูนี้ชางอบอุนมาก
หากวาเปนเชนนี้ บางทีผานไปสักพักเจาปลานอยอาจเริ่มคิดได แตหวังเปาเลอ
หรื อ จะมอบโอกาสให แ ก ม ั น หลั ง จากเอ ย จบ หวั ง เป า เล อ ก็ ย กมื อ ขวาขึ ้ น โบก
พริ บ ตานั ้ น เขาก็ ห ยิ บ สิ ่ ง ที ่ ส ะสมไว ก  อ นหน า เส น ไหมสี เ ขี ย วที ่ เ ตรี ย มไว เ ป น
อาหารสำรองเหลานั้น หวังเปาเลอหยิบมันออกมาครึ่งหนึ่ง แลวตะโกนเสียงดัง
“เปาเปาปลานอย อยาโกรธเลย มานี่สิ ของเหลานี้เปนของขวัญชดเชยจากขา
ตอไปนี้ทุกคนเปนพี่นองกัน ขาจะไมกลืนปราณแหงความมืดแลว หากใครทำให
เจาโกรธ ขาจะออกหนาใหเจาเลย”
 เมื่อหวังเปาเลอกลาวออกไป เจาปลาดำที่ซอนตัวอยูไมไกลนั้น ลังเลอยูครูหนึ่ง
ก็ยังตัดสินใจไมได
หวังเปาเลอรออยูสักพัก มองเห็นวาอีกฝายไมยอมปรากฏตัว ดังนั้นจึงหยิบ
เสนไหมสีเขียวอีกจำนวนหนึ่ง เผยรอยยิ้มอบอุนละมุนละไม พยายามตะโกนเสียงดัง
ดวยน้ำเสียงเจือความเมตตาอยางยิ่ง
“ปลานอยเปาเปา ขาผิดไปแลว ใหอภัยขาเถอะ อีกหนอยขาจะพาเจาไปกิน
เสนไหมทั้งหมดที่นี่เลย!”
บางทีการกระทำของหวังเปาเลออาจทำใหปลานอยซาบซึ้งอยางมาก บางทีก็อาจ
เปนเพราะแรงดึงดูดของเสนไหมสีเขียวรุนแรงไปจริงๆ หรือบางทีสติปญญาของ
ปลาดำอาจจะมีปญหาจริง…ดัง นั้นไมน านนั ก เงารางของปลาดำก็ ปรากฏตั ว ขึ้ น
อยางชาๆ มองไปทางหวังเปาเลอดวยความระแวดระวัง
ฉากนี้ ในพริบตานั้นทำใหเจาลานอยและอูนอยเบิกตาถลน มันรีบมองหนากันและกัน
ตางมองเห็นแววตาสั่นสะทานและอดไมไดที่จะเคารพนับถือในสายตาของอีกฝาย
“หรือวาเมื่อครูที่เตะพวกขา ก็เปนการจงใจเสแสรง แทจริงแลวเปาหมายก็คือ
การลอปลางั้นหรือ เกงนัก เกงกาจจริง!”
“อียอววว! ฮี้! อียอววว!”
ทามกลางความตื่นตะลึงของอูนอยและเจาลานอย ปลาดำก็ลอยเขามาใกล
พริ บ ตานั ้ น กิ น เข า คำหนึ ่ ง ก็ ร ี บ ถอยห า งออกไปอย า งระวั ง แต ห ลั ง จากพบว า
ไมมีอันตราย มันก็แลนเขามากอนจะหายไปอีกครั้งทันที เปนเชนนี้อยูหลายรอบ
ความระแวงของเจาปลาจึงลดทอนลงจนเกือบจะหายสิ้น หลังจากที่หวังเปาเลอดึงเอา
เสนไหมสีเขียวออกมาจำนวนมาก ในที่สุดเจาปลาดำก็ยอมเขาใกลและไมไดหนีไปอีก
มันกัดกินพลางมองหวังเปาเลอดวยความสนิทสนม
ยามนี้อูนอยและเจาลานอยดวงตากำลังทอประกาย มันอาปากกวางกำลังจะกลืน
ลงไปสักคำ เจาปลาดำนอยพลันตอบโตทันที ความโกรธและตกใจกำลังจะระเบิด
ออกมา แตหวังเปาเลอเหมือนจะโกรธเสียยิ่งกวามัน เขาดันปลานอยเอาไวดานหลัง
แลวพุงตัวเขาไปเตะพวกมันคนละที ทามกลางเสียงดังสนั่น เขาเตะจนอูนอยและ
เจาลานอยลอยไปไกล
“หนาดาน หนาดานเกินไปแลวจริงๆ”
“พวกเจาไมมีเมตตาบางรึ ขาบอกพวกเจาสองคนไวเลยนะ ปลานอยเปาเปา
เปนพี่นองของขา และเปนผูอาวุโสของพวกเจา อีกหนอยพวกเจาหามกินมัน!”
ฉากนี้ทำเอาอูนอยและเจาลานอยมึนงง ความรูสึกไมเปนธรรมคอยๆ กระจายไป
ทั ่ ว ร า งที ล ะนิ ด ด า นเจ า ปลาดำท า ทางเหม อ ลอย หลั ง จากมั น มองหวั ง เป า เล อ
ก็คลายจะรองไหอ อกมา สง เสียงร่ ำไห ร าวกั บพบเจอญาติ มิ ตรอย า งไรอย า งนั้ น
กอนจะพุงเขาไปขางกายหวัง เปาเลอ ความโกรธแค นทั้งหมดสลายหายไปทั น ที
แลวมุงไปยังเจาลานอยกับอูนอยทางดานนั้น
ที่แท ก็เปนพวกเจาสองคน!
ไมผิดแน ตอนแรกที่เริ่มกัดขาก็คือเจาสัตวดุรายที่เหลือเพียงสวนหัวนั่น!
“เจาปลาดำอยารองไห” หวังเปาเลอเผยรอยยิ้มอบอุน เขาลูบลำตัวของเจาปลาดำ
แลวมองอูนอยและเจาลานอยอยางเคืองๆ
“ปลานอยนารักขนาดนี้ พวกเจานี่…อีกหนอยขาจะไมไวหนาแลว!”
“…” อูนอยเงียบงัน
“…” เจาลานอยนิ่งเงียบ
“…” เฉินชิงจื่อยังคงนวดหวางคิ้วตอไป
 บทที่ 1142 ใหญมาก
หวั ง เป า เล อ กะพริ บ ตา มองเจ า ปลาดำที ่ ม ี ท  า ที ส บายหลั ง จากเขาลู บ ตั ว มั น
แตครั้นมันหันไปมองอูนอยและเจาลานอยก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟนทันที หวังเปาเลอนิ่งไป
สักพักหนึ่ง ทันใดนั้นก็เรียกขานในใจ
“ศิษยพี่…”
เฉินชิงจื่อที่อยูใจกลางเตาหลอมนั้นไมคิดอยากพูดจา แตศิษยนองเล็กเรียกตนจะ
ไมตอบก็ไมได ดังนั้นจึงขานรับอยางฝนทน
“มีอะไรหรือ”
ไดยินศิษยพี่ตอบกลับมา หวังเปาเลอก็สะดุง รีบสงเสียงกลับ
“ศิษยพี่ เกรงวาไมถูกตองกระมัง นี่คือเตาสวรรคของพวกเราเผาความมืดหรือ?
เจาหมอนี่โงเงาไปหรือไม รูจักแตกิน…แตสมองกลับมีปญหา อีกหนอยจะถูกคนหลอก
เอาได”
เฉินชิงจื่อนวดคิ้ว หลังจากนั้นก็ถอนหายใจ
“มันยังเปนเด็ก…หากคำนวณอายุตามวิธีของสหพันธรัฐพวกเจา นาจะอายุ
ประมาณสามถึ ง ห า ขวบได เจ า หวั ง ให เด็ ก อายุ ส ามขวบหา ขวบฉลาดเท า ไรกัน ?
มันอายุแคนี้ แนนอนวาตองรูจักแคกิน”
“เอาละ เจาก็อยารังแกมันอีกเลย…” เฉินชิงจื่อไมคิดจะตอความแลว เก็บกระแสจิต
พลางสายหนา หันมาทุมสมาธิกับการหลอมจักรพรรดิเดือนแยกตอ
ดานหวังเปาเลอนั้น ยามนี้กระแอมไอคราหนึ่ง ในใจนั้นไมมากนอยยังคงรูสึกผิด
อยูบาง ความรูสึกเชนนี้ราวกับเขาไปรังแกเด็กนอยที่มีลูกอมอยูในมือ
 “อูนอยและเจาลานอย พวกเจาทั้งสองทำเกินไปจริงๆ!” หวังเปาเลอถลึงตา
มองกอนจะรุดเขาไปเตะคราหนึ่ง ทำใหอูนอยและเจาลานอยไดรับความไมเปนธรรม
มากยิ่งกวาเกา พวกมันจองหวังเปาเลอดวยความกังวล แตภายในใจกลับด าทอ
ตั้งแตแรกแลว ทวาไมไดแสดงออกมาทางสีหนาก็เทานั้น
ดานหวังเปาเลอเองก็รูไสรูพุงอยางดี เขายกมือขึ้นเล็กนอย กอนจะเก็บทั้งสอง
ลงกระเปาคลังเก็บ ตาไมเห็นหูไม ได ยิ นก็ ไม ทำใหเขาปวดหั ว แม ว าหลัง จากลอ
เจาปลาดำสำเร็จแลวนั้น เขาคือคนที่กินมากที่สุด
ในสวนของเจาปลาดำ เวลานี้ความรูสึกทวมทนเปนอยางมาก มันมองหวังเปาเลอ
ดวงตาฉายประกายสนิทชิดเชื้อ กระทั ่ ง ยั ง ยอมว ายวนรอบหวั ง เป าเล อถึ ง สี ่ ครั้ง
ทาทางดีอกดีใจ
“เจาเด็กนี่…” หวังเปาเลอสีหนาพิลึก หลังจากกระแอมไอจึงคอยเผยรอยยิ้ม
อบอุน กอนจะเอยเสียงแผว
“ปลานอยเปาเปา มา พี่ชายจะพาเจาไปหาอะไรอรอยๆ กิน”
หลังไดยินคำพูดของหวังเปาเลอ เจาปลาดำดีใจอยางมาก ยิ่งวายวนรอบหวังเปาเลอ
ถึงสี่หารอบ ทาทางรวดเร็วกวาเกา สวนหวังเปาเลอกะพริบตาปริบๆ คราวนี้จึงเอย
อีกครั้ง
“ปลานอยเปาเปา เจารูหรือไมวาวังวนที่ใหญที่สุดอยูที่ไหน?” หวังเปาเลอรูสึกวา
อี ก ฝ า ยย อ มคุ  น เคยพื ้ น ที ่ แ ห ง นี ้ ม ากกว า ตนเอง อี ก ทั ้ ง ตั ว เขาก็ เ สาะหาของใน
ดาวเคราะหสีเทามาไดสักพักแลว ยังไมเห็นรองรอยวังวนอื่น ดังนั้นจึงลองถามออกไป
เงารางของเจาปลาดำชะงัก ดวงตาฉายแววใครครวญ หลังจากนั้นนัยนตามัน
ก็พลันสวางวาบ พริบตาที่มองหวังเปาเลอมันก็ขยายตัวใหญขึ้น เปลี่ยนไปจากรางเดิม
ที่เคยเปนทำใหหวังเปาเลอตกตะลึง
 ผานไปชั่วครู เขามองดูปลาดำที่เปลี่ยนขนาดเปนมโหฬาร กระทั่งใหญกวาวังวน
ทั้งหมดที่เขาเคยพบเจอมาเบื้องหนา ดวงตามันเผยประกายยินดี
“เจาจะบอกขาวา เจารูจักวังวนหนึ่ง ใหญขนาดนี้สินะ ?”
เจาปลาดำตัวยักษรีบรอนพยักหนา หลังจากนั้นรางกายมันก็โอนเอนเล็กนอย
กอนจะฟนกลับดังเดิม วายวนไปยังเสนทางแหงหนึ่งคลายกำลังจะนำทาง หวังเปาเลอ
จึงตามติดไปดวยความยินดี
เห็นไดชัดวาศิษยพี่ใหญไมอยากใหเขากลืนกินปราณแหงความตายอีก ดังนั้น
หากอยากดูดเสนไหมสีเขียวใหไดมากกวาเกา มีทางเดียวคือตองหาวังวนที่ผูเยี่ยมยุทธ
รวงหลน อีกทั้งกลางวังวนนั้น ฝกกระบี่เจาชะตาของเขาก็จะยิ่งแข็งแกรง เชนนั้นแลว
ก็จะยิ่งสงประโยชนในการบมเพาะความแข็งแกรงของกลามเนื้อใหเขาอีกดวย
ในสวนของการกลืนเสนไหมสดๆ เมื่อครูนั้น แมวาหวังเปาเลอจะกินเขาไปไมนอย
แตกลับไมรูสึกวามีผลอะไร อยางมากก็คือรูสึกวารสชาติไมเลว อีกทั้งหลังจากกิน
เขาไปแลว ก็ยังโดนฝกกระบี่เจาชะตาดูดไปอีกดวย
สืบสาวเรื่องราวแลว หวังเปาเลอยังคงรูสึกวา การหาวังวนนั้นเปนเรื่องสำคัญมาก
ในยามนี้เขาจึงเรงเดินทาง ภายใตการชี้นำของเจาปลาดำ หนึ่งคน หนึ่งปลาพลัน
เหาะเหินไววอง เพียงแตวาบางทีเจาวังวนแหงนั้นคงจะอยูไกลอยางมาก เจาปลาดำ
จึงรูสึกวาความเร็วของหวังเปาเลอยังชาเกินไป
ดังนั้นแลวมันจึงหยุด แลวหันมาสงเสียงเรียกหวังเปาเลอ เวลาเดียวกันก็หมุนราง
กลับมามองหลายรอบ หากเปลี่ยนเปนคนอื่นเกรงวาจะไมเขาใจความคิดของมัน
แตหวังเปาเลอนั้นคุยกับเจาลานอยมาหลายปแลว ดังนั้นจึงมีประสบการณอยูบาง
หากลองคาดเดาจากทาทาง เขายอมเขาใจ
“เจาจะพาขาบินหรือ?” ครั้นหวังเปาเลอเอยปาก เจาปลาดำก็รีบบินเขาใกล
“เด็กดี!” หวังเปาเลอสงเสียงหัวเราะ กอนจะขยับรางไปอยูบนหลังของเจาปลาดำ
ทันใดนั้น มันก็พุงตัวไปเบื้องหนาดวยความเร็วทันที เปนความเร็วที่เหนือกวากอน
หนานี้หลายสิบเทา ทำใหดวงตาของหวังเปาเลอพรางพราย และพริบตาถัดมา…
ราวกับวาถูกเจาปลาดำนอยพาทะลุมิติอยางไรอยางนั้น ไมนานเขาก็ปรากฏตัวอยูใน
เขตที่กลิ่นอายความตายรุนแรงอยางยิ่งแหงหนึ่ง!
เบื้องหนาของหวังเปาเลอ มีวังวนขนาดมหึมานาอัศจรรยใจแหงหนึ่ง วังวนนี้
เมื่อเทียบกับที่เจาปลาดำอธิบายแลวยังนาตกใจยิ่งกวา กระทั่งวาใหญกวาวังวนที่
หวังเปาเลอเคยดูดกลืนกอนหนาหลายสิบเทา
โดยรวมแลว เมื่อมองสุดลูกหูลูกตา นี่ทำใหหวังเปาเลอตื่นเตนยินดี โดยเฉพาะที่นี่
ไมมีเงารางของผูใดนอกจากพวกเขา
หวังเปาเลอดวงตาทอประกาย สภาวะจิตของเขานั้นกระจายไปรอบดานทั้งสี่ทิศ
ผานไปไมนานดวงตาของเขาก็ฉายแววเขาใจกระจาง
ที่นี่ก็คือทองฟาสีเทา แตก็ไมใชทองฟาสีเทาเสียทีเดียว เพราะแมมันจะอยู
ในขอบเขตของทองฟาสีเทา แตเหมือนจะเปนอีกอาณาเขตหนึ่งคลายกำลังทับซอน
กันอยู
วังวนที่ทำใหคนตื่นตะลึงเบื้องหนา หวังเปาเลอพอจะคาดเดาไดวาเหลาผูเยี่ยมยุทธ
ที่ตาย ณ ที่แหงนี้ เกรงวาจะแข็งแกรงชนิดพลิกฟาคว่ำพิภพ เกินกวาระดับจักรพิภพ
ทั่วไป ดังนั้นแลวการตายของคนผูนี้จึงสะกดทับความวางเปลา เบิกสรางดินแดน
ที่เปนอัตลักษณนี้ออกมา
เปนเพราะเหตุนี้มันจึงยากจะถูกพบเห็น ดังนั้นแลวเหลาผูฝกตนของตระกูล
หมื่นสำนักจึงไมเขามาที่นี่
แทจริงแลวหากไมมีเจาปลาดำนอยนำทาง อาศัยแคตัวหวังเปาเลอเอง ก็ยากจะหาพบ
 “ดีกวาเกาแลว!”
หวังเปาเลอพุงเขาไปทันทีดวยความลิงโลด ขยับเขาใกลวังวนเบื้องหนา ตอนนั้นเอง
เขารู  ส ึ ก ถึ ง กระแสพลั ง ขจั ด แห ง กฎทำลายล า งที ่ ค  อ ยๆ แผ อ อกมาเป น ที ล ะชั้ น
ขจรขจายอยางรุนแรงประหนึ่งจะพลิกฟาคว่ำสมุทรพุงออกมาจากผืนวังวนขางใน
ทวา ยิ่งเปนเชนนี้ หวังเปาเลอกลับตื่นเตนยินดีกวาเกา ฝกกระบี่เจาชะตาของเขา
ถูกกระตุนในชั่วพริบตามันดูดกลืนอยางรุนแรง หวังเปาเลอคอยๆ สาวเทาเขาไป
ดานหนึ่งดูดกลืน อีกดานหนึ่งพยายามฝนตานแรงเอาไว ขยับกาวเขาสูวังวนขางใน
กอนจะนั่งขัดสมาธิ ปดตาทั้งสอง แลวทุมสมาธิทั้งหมดเพื่อผลักดันฝกกระบี่เจาชะตา
ดานฝกกระบี่เจาชะตาของเขา ยามนี้ตื่นเตนระริกระรี้ แสงสีโลหิตแผซาน ราวกับวา
มันกำลังสำแดงพลังแหงความหิวกระหายออกมา เหนี่ยวนำกฎแหงการทำลายลาง
รอบดานเขาสูรางกายของมันไมหยุด
เวลาก็ลวงเลยไปทีละนอย เวลานี้ภายในวังวนเต็มไปดวยกฎแหงการทำลาย
อั น น า สะพรึ ง วิ ่ ง ตรงเข า สู ฝ  ก ดาบเจ า ชะตาของหวั ง เปา เล อ ในเวลาอั น รวดเร็ ว
ก็มีจำนวนเทากับพลังงานในที่นี่จำนวนหนึ่งเทา สองเทา สามเทา…
ในที่สุดสีของฝกกระบี่เจาชะตาก็กลายเปนสีมวง กระทั่งคอยๆ กอเกิดสีดำขึ้น
ทีละนอย สวนปราณที่อยูภายในนั้น ยามนี้นาสะพรึงขั้นสยบฟาทีเดียว
จนกระทั่งรอบดานทั่วทั้งสี่ทิศ กฎแหงการทำลายลางในวังวนคอยๆ ลดจำนวนลง
จนเริ่มแสดงสัญญาณของการพังทลายระดับหนึ่ง ทำใหเสนไหมสีเขียวที่ถูกดูดเขามา
ดวยพลังมหาศาลเพิ่มจำนวนมากขึ้น พริบตานั้นถึงขั้นหลายหมื่นเสน และไมมีทีทาวา
จะจบ มันยังคงทบทวีอยางตอเนื่อง
เจาปลาดำเองก็ยินดียิ่งนัก มันมองเสนไหมสีเขียวเหลานั้น ทาทางไมอาจยับยั้งน้ำลาย
ที่ไหลออกมาได สวนเจาลานอยและอูนอยในยามนี้ก็คอยๆ ยองออกมา พวกมันเปน
เชนเดียวกับเจาปลาดำ มองเสนไหมสีเขียวเหลานั้นแลวน้ำลายก็ไหลออกมา
 บทที่ 1143 เตาหลอมศักดิ์สิทธิ์ทั้งเกา
หลังจากการนำของจักรพรรดิสวรรคเสวียนหัว พริบตานั้นกองทัพตระกูลไมรูสิ้น
นับแสนนับหมื่นก็พลันโหรองคำราม เหลาผูฝกตนของตระกูลไมรูสิ้นทวีกำลังขึ้น
ไมหยุด พยายามดึงเตาสวรรคไมรูสิ้นออกมาใหมาก ทำใหไอหมอกสีครามที่สรางขึ้น
คอยๆ รวงลงสูทองฟาสีเทาทีละกอน
เวลาเดียวกัน ทางดานหวังเปาเลอก็ทวีความบาคลั่ง เสนไหมสีเขียวจำนวนมาก
ไหลหลั่ง ถูกฝกกระบี่เจาชะตาประจำกายของเขาดูดกลืน หลังจากนั้นก็หวนคืน
เสริมสรางพลังกลามเนื้อใหแกเขาจนคลายกับเปนวัฏจักรหนึ่ง ทำใหหวังเปาเลอ
ใกลอยูในสภาวะหลงลืมตัวตน
ส ว นอู  น  อ ยและเจ า ลาน อ ยยามนี ้ ต ื ่ น เต น มาก แม จ ะไม ก ล า พุ  ง เข า หาทะเล
เสนไหมสีเขียว แตพวกมันก็พยายามดูดกลืนอยูภายนอกอยางบาคลั่ง โดยเฉพาะ
เจาปลาดำก็กำลังทำเชนเดียวกัน
ทวา เมื่อมันเห็นอูนอยและเจาลานอยแลว สีหนาพลันเปลี่ยนเปนเหยียดหยาม
พลางทะยานรางเขาไปอยูในทะเลเสนไหมสีเขียวดังกลาว กอนจะอาปากกวาง…
กลืนเสนไหมสีเขียวเขาไปมากกวารอยเสน
ฉากนี้ทำใหเจาลานอยและอูนอยเห็นพลันหยุดชะงัก ในใจที่แตเดิมก็ไมยินยอม
อยูแลวอยูแลว พลันรูสึกรุนแรงมากขึ้น แตละคนใชสารพัดวิธี อูนอยไมรูหาวิธีใดมา
รางกายของมันพลันกลายเปนพายุหมุนขนาดยอมดูดเสนไหมสีเขียวเขาไป
ส ว นเจ า ลาน อ ยนั้ น น า ทึ ่ ง กว า มั น มากนั ก มั น ไม ม ี ท างกลายร า งเป น พายุ ไ ด
และก็ไ มไ ดม ีปากที่ใหญขนาดนั้น หากแต ห ลั ง จากดู ดกลื น เต า สวรรค ของสำนั ก
แหงความมืดและเตาสวรรคไมรูสิ้นแลว ทาทางของมันกลับพิเศษยิ่งกวาเกา
 ยามนี้รางกายกวาครึ่งที่ฟนกลับมาพลันขยับขยายกลายรางเปนรูปทรงคลาย
ขนมโรตี ย ั ก ษ ค อ ยๆ แผ ข ยายอาณาเขตออกไป หยุ ด เส น ไหมสี เ ขี ย วที ่ ล อย
อยางรวดเร็วเหลานั้นเบื้องหนา เสนไหมสีเขียวที่รวงลงบนแผนโรตียักษนั้นหายไป
อยางรวดเร็ว
เวลานี้พวกเขาทั้งสี่ กลาวไดวาแตละคนลวนใชวิชาเทพดูดกลืนอยางบาคลั่ง
แตหากพูดโดยสรุป การดูดกลืนของหวังเปาเลอคนเดี ยวก็ปาเขาไปห าส ว นแล ว
เจาปลาดำสามสวน สวนอูนอยและเจาลานอยนั้นคนละหนึ่งสวน
แมดูไปแลวจำนวนอาจไมมากเทาเจาปลาดำหรือหวังเปาเลอ แตเสนไหมสีเขียว
ที่นี่มีจำนวนมากอยางยิ่ง อีกทั้งถ้ำมืดทะมึนที่เปนจุดกอเกิดวังวนยักษใหญแหงนี้
พลังดูดกลืนสะทานสะเทือนยิ่งนัก ทำใหเหลาเสนไหมสีเขียวนับแสนนับหมื่นตรงหนา
มีจำนวนนอยลงจนเห็นไดชัด
สิ ่ ง นี ้ ท ำให ห วั ง เป า เลอ ตื่ นตระหนก พลั ง ของรา งเนื้ อ เขาเวลานี้ อ ยู ใ นระดั บ
ปลายสูงสุดของระดับดารานิรันดร หางจากระดับสมบูรณเพียงแคครึ่งกาวเทานั้น
แต แ ท จ ริ ง แล ว เขาทราบดี ว  า ดาวเคราะห ข องตั ว เองมี ม ากเกิ น ไปทำให เ กิ ด ผล
กระทบตอรางเนื้อ ดังนั้นเมื่อมาถึงชวงระยะทายๆ การยกระดับเกรงวาจะตอ ง
อาศัยพลังมหาศาล
ดังเชนตอนนี้ ฝกกระบี่เจาชะตาของเขาดูดกลืนเสนไหมสีเขียวอยางรวดเร็ว
นับแสนเสน อีกทั้งยังมอบพลังปราณในระดับเดียวกันสนองคืนแกรางเนื้อรางตน ทวา
ระยะหางจากการฝาระดับนั้นยังคงเหลืออีกมาก
โชคดีวาในพริบตาถัดมา หลังจากถ้ำมืดทะมึนในวังวนระเบิดแลว ก็มีเสนไหม
สีเขียวจำนวนมากถูกดูด ดวยความชวยเหลือและการเติมเต็มจากจักรพรรดิสวรรค
เสวียนหัว…มองไประยะไกลนั้น ยังคงเห็นเสนไหมสีเขียวจำนวนมากกวาเกาลอย
เขามาใกล ในเมื่อเปนเชนนี้ยอมทำใหพวกหวังเปาเลอราเริงมากกวาเดิม
 เวลาเดียวกัน นอกดาวเคราะหสีเทานั้น เหลากองทัพตระกูลไมรูสิ้นนับแสนนาย
ตางตื่นตะลึงอีกครั้ง จักรพรรดิสวรรคเสวียนหัวลุกขึ้นยืน ดวงตาทอประกายสงสัย
แตหลังจากนั้นเขากลับกัดฟนรุนแรง
“ข า ไม อ ยากเชื ่ อ เลยจริ ง ๆ เพิ ่ ม กำลั ง ให ข  า อี ก !” ท า มกลางเสี ย งตวาด
เหลากองทัพตระกูลไมรูสิ้นนับแสนนายก็แผพลังอีกครั้ง รอบนี้พลังที่สงลงไปมากกวา
เกา เพียงแตวา…หมอกสีครามที่เขาปกคลุมดาวเคราะหสีเทาในยามนี้ หลังจากตกลง
สูทะเลเสนไหมสีเขียวแลวก็จะถูกเหนี่ยวนำใหวิ่งมายังหวังเปาเลอทันที
ทามกลางเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น รอบดานของหวังเปาเลอ เสนไหมสีเขียวจำนวน
มากกวาแสนเสนถูกดึง เขามาอีกครั้ง นี่ทำใหอูนอยและเจ าลานอ ยตื่ นเต นยิ น ดี
เจาปลานอยเองก็ดีใจจนเนื้อเตนเชนกัน
เพราะการดูดกลืนอยางบาคลั่งครั้งนี้ แมวังวนจะยิ่งใหญเพียงใด แตก็ยังตอง
อ อ นแรงไปที ล ะน อ ย เพราะแรงดู ด ยามนี ้ เ องอู  น  อ ยผู  ท นไม ไ หวเป น คนแรก
ตองการเวลาในการยอยจึงหยุดการดูดกลืนลง ดวงตามองเสนไหมสีเขียวที่ลอยหาง
ออกไปในใจก็ ร ู  ส ึ ก ไม ย ิ น ยอม ยิ ่ ง เมื ่ อ หั น มองเจ า ลาน อ ยและเจ า ปลาดำแล ว
ความไมยินยอมก็พุงพรวดสูงขึ้นทันที
“เจาตะกละทั้งสองนี่ กินเกงไปแลวนะ!” อูนอยรูสึกระอา แทจริงแลวเจาปลาดำ
ตรงนั้นเดิมทีก็เปนเตาสวรรค ดังนั้นความสามารถในการกัดกินของมันยอมเปนเรื่อง
ที่เขาใจได ทวาเจาลานอยนี่…เจาหมอนี่กลับยังยืนหยัดตอ นี่ทำใหอูนอยเริ่มสะพรึง
ขึ้นมา
ยิ่งไดเห็นเจาลานอยแปลงรางเปนแผนโรตียักษ กายเนื้อเกิดรูนับพันนับรอย
ราวกับกำลังจะแตกสลาย ทวามันก็ยังคงตั้งมั่น ยืนหยัดในการกินตอไป…
ฉากนี้ แมแตเจาปลาดำยังอดสั่นสะทานไมได ยามที่มันมองไปยังเจาลานอย
ดวงตาก็ฉายแววระแวดระวังและหวาดเกรงถึงขีดสุด
 หลังผานไปอีกหนึ่งกานธูป แผนโรตีของเจาลานอยก็พังพินาศ มันรองโหยหวน
กอนจะหวนคืนกลับมา นี่คือการหยุดกินของมัน ดังนั้นแลวอูนอยและเจาปลานอย
จึงคอยๆ ผอนคลายความเครียดลง
ส ว นเจ า ปลาดำก็ ย ื น หยั ด มาจนถึ ง ที ่ ส ุ ด แล ว มั น ต อ งการเวลาในการย อ ย
การดูดกลืนอันยากจะหยุดตัวเองนี้สุดทายจึงตองปลอยมือ ทำใหตอนนี้เหลือเพียง
ผูเดียวที่ยังคงดูดกลืนอยูนั่นคือหวังเปาเลอ
หลังจากฝกกระบี่เจาชะตาดูดกลืนพลังแลว หลังจากหวนคืนพลังกลับเขาสูราง
ของเขา กายเนื้อของเขาในยามนี้มีคลื่นพลังอันนาสะพรึงโผลออกมา คลื่นพลังนี้
ทวีความแข็งแกรงมากขึ้น แสดงใหเห็นวารางเนื้อของหวังเปาเลอกำลังจะทะยาน
ระดับพลังจากระดับปลายของดารานิรันดรไปสูดารานิรันดรชั้นสมบูรณ
“ยังขาดอีกนิด อีกเพียงนิดเดียว!!” ดวงตาหวังเปาเลอแดงฉาน เขาเคลื่อนพลังฝกปรือ
หมื่นดาวเคราะหดานหลังปรากฏรางดวงวิญญาณเทพเองก็ชวยประคอง พลังของ
ฝกกระบี่เจาชะตาทวีกำลังมากยิ่งขึ้น หลังจากเสนไหมจำนวนนับไมถวนวิ่งเขาราง
พลังหวนคืนก็ยิ่งนาตระหนก ทวา…วังวนนั้นดูเหมือนไมอ าจประคองพลัง ต อ ได
ผานไปอีกครึ่งชั่วยาม ถ้ำมืดทะมึนที่กอขึ้นเพราะหวังเปาเลอนั่งขัดสมาธิอยูในวังวน
ก็คอยๆ หายไป
พลังดูดกลืนเองก็หายไปเชนกัน สวนเสนไหมสีเขียวทั้งสี่ทิศ มันกระจายไปรอบดาน
เพราะขาดพลังดูดกลืน จึงกลับเขาซอนตัวอยูในความวางเปลา ยามนี้หวังเปาเลอ
คำรามเสียงกึกกอง มองไปยังเสนไหมสีเขียวที่คอยๆ หลบซอนตัวในความวางเปลา
พยายามควากลับมาไมหยุด
แตในดานความเร็วยอมไมอาจเทียบกับกอนหนา ดังนั้นตอใหเขาทุมเทหมดกำลัง
ก็ไมอาจความาไดมาก
 “ขาดอีกนิดเดียวเทานั้น!” ดวงตาหวังเปาเลอแดงฉาน ฉายประกายพรั่นพรึง
ในใจของเขารอนรน เพราะสัมผัสไดวารางเนื้ออันแข็งแกรงของตนในยามนี้ขาดอีก
เพียงเล็กนอยก็จะทะยานเขาสูระดับดารานิรันดรชั้นสมบูรณ
“ขาดเสนไหมสีครามเจ็ดแปดหมื่นเสนสุดทาย!” หวังเปาเลอไมรูวาตนนั้นดูดกลืน
ไปมากเทาไรแลว แตเขาเองก็สัมผัสไดวาอีกเพียงไมกี่หมื่นเสน เขาจะตองยกระดับ
ไดแน!
หากไมสนใจคำของศิษยพี่ใหญ แลวใชพลังดูดกลืนปราณความตายละก็ หวังเปาเลอ
เองก็คิดวาคงจะสามารถดูดกลืนเสนไหมสีเขียวมจำนวนหลายหมื่นมาไดอยางรวดเร็ว
เพียงแตเมื่อเขารูวายามนี้ปราณแหงความตายคือพลังของเตาสวรรคสำนักแหง
ความมืด ดานเจาปลาดำก็ยังไมแข็งแกรงพอ หากดูดกลืนตอไปยอมกระทบตัวมันแน
ดังนั้นแลวหลังจากหวังเปาเลอพยายามฝนถึงขีดสุด ในใจเขาก็อดรอนรนไมได
มองไปยังอูนอยและเจาลานอย ทั้งรางของเขาพลันมีกระแสพลังอันนาหวาดผวา
แผซานออกมา แววตาทำใหคนตัวสั่นเปนเจาเขา จับจองไปทางอูนอยและเจาลานอย
แมแตเจาปลานอยเองก็ยังรูสึกกลัว
ผานไปชั่วครู หวังเปาเลอจึงฝนเอาชนะได ยามนี้เขาหันไปมองสวนลึกของ
ทองฟาสีเทา เขาใจอยางถองแท นอกจากที่นี่ ดานนอกก็ไมมีสถานที่อื่นอีกแลว
ที่จะใหตนไดดูดกลืนเสนไหมสีเขียวจำนวนมหาศาล ในสวนของวังวนเล็กๆ นั้น แมวา
จะมีแตก็ชามาก
ดังนั้นแลวดวงตาของเขาจึงทอประกายกราว คำรามเสียงต่ำ
“ตามขาไปยังสวนลึก!” ระหวางที่กลาว รางของหวังเปาเลอก็พลันทะยานไปยัง
ด า นหน า ท า มกลางเสี ย งดั ง สนั ่ น ร า งกายอั น แข็ ง แกร ง ของเขาในยามนี ้ ท ำให
ความวางเปลาบิดเบี้ยว เขาทะยานคราหนึ่งก็กระโจนไปอยูบนทองฟา ปรากฏอยู
กลางทองฟาสีเทามุงไปยังสวนลึกดวยความรวดเร็ว เสียงดังลั่น!
 อูนอย เจาลานอย และเจาปลาดำลังเลอยูครูหนึ่ง กอนจะรีบตามไปอยางเรงรอน
เชนกัน เมื่อเปนเชนนี้ ทั้งสี่จึงเรงความเร็ว ใชเวลาไมนาน…ก็เขาสูเขตกลางของ
ทองฟาสีเทาดวงนี้!
เพิ่งจะเขามาในอาณาเขต หวังเปาเลอก็พลันเห็นวาเบื้องหนา มี…เตาหลอม
ทองแดงขนาดยักษสะเทือนฟาสะเทือนดิน ลักษณะเปนเตาหลอมมหึมาไรที่สิ้นสุด
ตั้งอยูใบหนึ่งอยางนาอัศจรรย!
ภายในเตาทองแดงนี้ไฟลุกโชติชวง ทำใหบริเวณโดยรอบอุณหภูมิรอนอยาง
นาตระหนก และเตาหลอมที่วานั่นไมไดมีแคเตาเดียว แตกลับมีถึง…เกาเตา!
เตาทั้งแปดอยูรอบดาน เตาหนึ่งอยูในนั้น!
เตาหลอมรอบดานทั้งแปด เต็มไปดวยกองเพลิงทั้งสิ้น สวนภายในนั้นมีเตาหนึ่ง…
กลับเปนหมอกสีดำอำมหิต!
แทบจะในพริบตากับที่หวังเปาเลอกาวเทาเขามาในนี้ รอบดานของเตาหลอมทั้งแปด
บรรดาผูฝกตนจากตระกูลหมื่นสำนักนับรอยคนที่เขามาในที่นี้กอนหนาหวังเปาเลอ
บางก็กำลังรูแจง บางก็กำลังตอสูแยงชิง แตไมวาจะกระทำการใดอยูนั้น ยามนี้
ทุกสายตาลวนพุงตรงมาทางหวังเปาเลอ
ผูฝกตนที่เขามาในที่แหงนี้ไดลวนไมใชพวกออนแอ ดังนั้นแลวพวกมันจึงสนใจ
ผูที่มาใหมทั้งสิ้น!
เชนเดียวกัน เพราะที่แหงนี้ไมมีผูออนแอ ดังนั้นยามที่เหลาผูฝกตนมองมาทางเขา
หวังเปาเลอเองก็สัมผัสไดวาคนนับรอยในที่แหงนี้ ทั้งหมดลวนเปนมหาศิษยแหงเตาซึ่ง
อยูระดับสูง ขนาดที่วาบรรดาสำนักหรือตระกูลทั้งหลายก็ยากจะใกลชิดได!
 บทที่ 1144 รวมพลัง
พริบตานั้นทั้งสองฝายตางประสานสายตา!
หวังเปาเลอหรี่ตาลง ภายใตการกวาดมองนี้ เขาพบเตาหลอมยักษทั้งแปดดานนอก
ในจำนวนนี้มีแปดเตาที ่ถู ก ผู ฝ ก ตนยึ ด ครองไปแล ว แม ไ ม เห็ น ลั กษณะของผู  เ ข า
ยึดครอง แตก็เห็นไดวาบริเวณรอบเตายักษทั้งสี่นั้นลวนมีผูฝกตนระดับดารานิรันดร
นับสิบกวาคนกำลังพิทักษอยู
ในบรรดานั้นมีอยูสองเตาซึ่งผูพิทักษเปนคนของตระกูลไมรูสิ้น ในสวนของอีก
สองเตาแมไมใชตระกูลไมรูสิ้น แตในดานขุมพลังก็ไมดอยกวากันเทาไร
บรรดานั้นมีกลุมคนนับสิบกวาคน ตั้งวงลอมเปนคายขนาดใหญ ทำใหปราณ
บริเวณเหนือเตาหลอมแปรสภาพเปนมังกรยักษสีเงินตัวหนึ่ง มันนอนหลับตาขดตัวอยู
กลิ่นปราณสะทานสะเทือนขวัญ
ในสวนของอีกเตานั้น พลังปราณหลอมลักษณออกมาเปนทรงกระบี่โบราณหาเลม
ปราณกระบี่หาสายแผกระจายโอบลอมรอบทิศ พาใหจิตใจสั่นสะทานเชนกัน
นอกจากเตาทั้งสี่นี้แลว บริเวณเตาอีกสี่เตาโดยรอบก็วุนวายอยางมาก เห็นไดชัดวา
กอนหนาที่หวังเปาเลอจะมาถึงนี้ พวกเขากำลังตอสูแยงชิง แตเนื่องจากพละกำลัง
เสมอกันมากไป อีกทั้งยังเปนพวกออนแอทั้งสิ้น ดังนั้นแลวเปนเวลากวาชั่วยามเศษๆ
จึงยังไมสามารถตัดสินรูผลได
การมาของหวั ง เป า เล อ แม จ ะทำให บ รรดาผู  ฝ  ก ตนเหล า นี ้ ห ั น ไปมอง ทว า
ในพริบตาผูฝกตนสวนมากก็รั้งสายตากลับ ไมไดสนใจเขาอีก สวนพวกที่อยูในระหวาง
การตอสูยอมไมหันไปพิจารณาหวังเปาเลอโดยละเอียด เพียงแคหันมาสนใจครูหนึ่ง
ครั้นเห็นวาหวังเปาเลอเปนเพียงระดับดารานิรันดรขั้นกลาง พวกเขาก็ไมไดสนใจ
มากนัก
 ตอใหสัมผัสไดวาพลังกายของหวังเปาเลอจะอยูในระดับดารานิรันดรขั้นปลาย
แลวก็ตาม แตผูคนที่นี่ไมวาจะเปนมหาศิษยแหงเตาจากตระกูลใดก็ลวนมีคุณสมบัติ
นาพรั่นพรึงทั้งสิ้น พลังฝกปรือไมดอย พลังกายยิ่งไมธรรมดาเชนกัน
ดังนั้นแลว สำหรับผูฝกตนระดับกลางหนึ่งคน และกายเนื้อที่อยูระดับปลายผูนี้
จึงไมมีคาใหพวกเขาหันมาสนใจมากนัก เห็นไดชัดวาพลังฝกปรือและประสบการณ
ของพวกเขายังไมมากพอที่จะทราบวา ผูบุกรุกเบื้องหนานี้ แมพลังฝกปรือจะอยูระดับ
ดารานิรันดรชั้นปลาย แตจำนวนดาวเคราะหในกายนั้นมีมากจนทำใหคนตกตะลึงได
รางเนื้อแมจะเปนแคดารานิรันดรชั้นปลายก็ตาม แตนั่นอยูภายใตวิชาเด็ดดารา
เปนพลังที่หลอมรวมมาจากดาวเคราะหพิเศษนับหมื่นดวง!
ทวา ก็ยังพอมีคนบางกลุมเดาออกถึงจุดซอนเรน ในยามนี้ตรงหมอหลอมสี่ใบซึ่งมี
เหลาผูเฝาระวังอยูนั้น มีสองใบที่สงกระแสจิตบอกเหลาผูพิทักษของตน
“เจาหมอนี่มีบางอยางแปลกประหลาด!”
“อยาไปหาเรื่องมัน ดูทาผูมาใหมไมใชคนโงเงา คงไมลงมือหาเรื่องพวกเรา!”
นอกจากเหลาผูเขายึดครองภายในหมอหลอมทั้งสองฝงแลวที่พอจะคาดเดา
ความผิ ด ปกติ ไ ด ก็ ไ ม ม ี ใ ครสั ม ผั ส ได ถ ึ ง ความน า กลั ว ของหวั ง เป า เล อ อี ก ดั ง นั้ น
คนจำนวนมากจึงดึงสายตากลับแลวหันไปสนใจสูกันเองตอ ยามนี้เสียงปะทะดังสนั่น
จึงปะทุขึ้นอีกครั้งทั้งสี่ทิศ
เมื่อหวังเปาเลอเห็นสถานการณเชนนี้ก็หรี่ตา ตอนที่เขามาถึงนั้น เซี่ยไหหยางก็ได
บอกเลารายละเอียดของ เตาหลอมมาใหเขามากมายแลว ยามนี้พิจารณาดูตำแหนง
ของหม อ หลอม โดยเฉพาะเตาตรงกลางซึ ่ ง หม อ หลอมทั ้ ง แปดโอบล อ มเอาไว มี
กลิ่นปราณของศิษยพี่ใหญลางๆ เขาเขาใจทุกสิ่งในทันที
 เตาหลอมด า นนอกทั ้ ง แปดนี ้ เห็ น ได ช ั ด ว า เป น สถานที ่ ต ื ่ น รู  ท ี ่ ด ี ท ี ่ ส ุ ด ครั้ น
จักรพรรดิเดือนแยกตายเมื่อไร เหลาผูฝกตนที่เขายึดครองในเตาหลอมทั้งแปดใบ
ก็จะถือวามีสวนยึดโยงกับเตาหลอมใจกลาง ยอมไดรับพลังกลับไปมากที่สุดดวย!
เชนเดียวกัน เหลาคนที่ไมอาจเขายึดครองเตาหลอมได อยูเพียงแคบริเวณรอบดาน
ก็ จ ะได ร ั บ พลั ง ไปด ว ย ทว า เมื ่ อ เปรี ย บเที ย บกั น แล ว จำนวนของพลั ง ที ่ ไ ด รั บ
ยอมแตกตางมหาศาล
เหลาผูฝกตนนับรอยบนพื้นที่นี้ แตละคนลวนมาจากตระกูลหมื่นสำนักทั้งสิ้น
เปนรองแคมหาศิษยแหงเตาระดับหนึ่งเทานั้น กระทั่งยังมีบางคนเปนไปไดอยางมาก
วาเขาสูระดับที่หนึ่งไปแลว ดังนั้นการบมเพาะในครั้งนี้จึงสำคัญสำหรับพวกเขามาก
หากวามีโอกาสไดเพิ่มพูนพลังครั้งสำคัญ ใครก็ไมอยากสงมอบโอกาสนี้ใหคนอื่น
ในสวนของเหลาผูฝกตนที่เขายึ ดครองหม อหลอมได อย างหมดจดและมีคน
เฝาพิทักษอยูโดยรอบนั้น เห็นไดชัดวายอมเปนผูที่มากอน ผูที่เขายึดครองบริเวณ
ภายในเตาหลอมได นอกจากจะตองมีสถานภาพและพลังฝกปรือที่สามารถสยบ
คนนอกในสำนักของตนเองไดแลว ยังตองจายคาตอบแทนอยางมาก ถึงจะแลก
โอกาสนี้มาไดดวย
ในสวนของเตาหลอมที่เหลือทั้งสี่ เห็นไดชัดวายังไมมีผูใดชวงชิงไดในระดับนั้น
จึงกอเกิดความโกลาหลเชนนี้
แตในสายตาของหวังเปาเลอ ตอใหเห็นสถานการณเปนเชนนี้ก็ไมเทาไร ยามนี้
สิ่งที่เขาตองการไมใชรอความตายของจักรพรรดิเดือนแยกแลวหาโอกาสบมเพาะ ทวา
สิ่งที่เขาตองการคือ…กฎแหงการทำลายลาง!
หากว า ดู ด กลื น กฎแห ง การทำลายล า งได เ พี ย งพอแล ว ก็ จ ะสามารถสร า ง
แรงดูดกลืนไดมาก ดึงพลังปราณเตาสวรรคมาไดมากกวาเกา
 อยางไรก็ดี สำหรับเขาแลวเตาหลอมทั้งแปดนี้ดานในบรรจุกฎแหงการทำลายลาง
ไวในปริมาณที่นาตกใจอยางเหนือคาด
“ดูทาขาจะมาชาไปหนอย…” ยามนี้ดวงตาหวังเปาเลอเต็มไปดวยเสนเลือดฝอย
รางเนื้อของเขานั้นหางจากระดับดารานิรันดรขั้นสมบูรณอีกเพียงเล็กนอย ในใจเริ่ม
รอนรนขึ้นมา หลังมองเห็นความวุนวายตรงนี้เขา ดวงตาก็ทอประกายจิตสังหาร
วูบหนึ่ง เขากวาดตามอง แลวจับจองไปยังเตาหลอมที่มีผูฝกตนนับสิบกำลังแยงชิงอยู
เตาหนึ่ง พลันขยับรางพุงเขาไป
ความเร็วนั้นรวดเร็วประหนึ่งดาวตกเสนหนึ่ง ทะยานเขาไปใกลในพริบตา
ทวา การปรากฏตัวของเขาก็ดึงดูดสายตาของทุกคนตรงนั้นเชนกัน ดังนั้นแลว
ในตอนที่หวังเปาเลอทะยานราง พริบตานั้นเหลาผูฝกตนที่รายลอมเตาหลอมซึ่งเขา
เพงเล็งไว แตเดิมที่กำลังแกงแยงกันอยูลวนสัมผัสไดถึงเขาทีละนอย ทั้งหมดตางหยุด
การต อ สู  ล ง โทสะในใจเริ ่ ม พวยพุ ง เมื ่ อ เห็ น ว า หวั ง เป า เล อ พุ  ง กายตรงมายั ง ที่
พวกตนอยู ดวงตาก็ทอประกายกราว มือขวาพลันยกขึ้นมา เอื้อมไปดานหลังพรอม
ควาจับอยางรุนแรง
“หาที่ตายเองโดยแท ประจวบเหมาะนัก ขาจะไดยืมปราณและเลือดของเจามาใช
เสริมสรางดวงวิญญาณเทพของขา!” ชายวัยกลางคนผูหนึ่งกลาวออกมา ระหวาง
ที่กลาวนั้นก็ระเบิดพลังฝกปรือระดับดารานิรันดรขั้นสมบูรณอยางรุนแรง กลายเปน
ดาวเคราะหนิรันดรดวงยักษที่ยามนี้ไดหลอมรวมกอเปนกรงเล็บงองุม ฉับพลัน
มีพลังสะกดขมไรขอบเขตเกิดขึ้น กรงเล็บนั้นพุงตรงมาทางหวังเปาเลอ
ในชั่วพริบตา พลังฝามือขนาดยักษนี้ก็ปรากฏอยูเบื้องหนาหวังเปาเลอแลว
ครั้นเห็นวาตนกำลังจะถูกควาได หวังเปาเลอกลับผุดยิ้มเย็น ไมหลบซอนเลยสักนิด
ทั้งรางเพิ่มความเร็วขึ้น และในชั่วเวลาอันนาตกตะลึงนั้น ก็พุงเขาชนกับฝามือ
ตอนนั้นเองเกิดเสียงดังกองฟา พลังปราณสะทานใจผูคน มองเห็นฝามือที่แข็งกลา
ฝามือนั้นปะทะเข า กับรางกายของหวั ง เป า เล อ หากมี ผู  ใ ดจั บ ตั วหวั ง เป าเล อ ได
รางกายของคนผูนั้นอาจจะไมอาจตานทานจนตองพินาศไปในพริบตา
ยามนี้เสียงโหยหวนเสียงหนึ่งดังขึ้น ดังออกมาจากปากของผูฝกตนวัยกลางคนผูนั้น
ฝามือของเขาแยกออกเปนสี่หาสวน สีหนาแปรเปลี่ยนโดยพลัน ดวงตาฉายแวว
ตื่นตะลึง ตอนนี้แมคิดจะลาถอยแตก็สายไปเสียแลว ความเร็วของหวังเปาเลอสูงลิ่ว
หลังจากทำลายฝามือยักษนั่นได ก็ปรากฏตัวอยูเบื้องหนาผูฝกตนวัยกลางคนนี้
และใชฝามือทาบลงไปโดยไมมองดวยซ้ำ
ตูมม!
ฝามือหนึ่งมาถึง ดารานิรันดรคำรบหนึ่ง ถูกทำลายในพริบตา!
ผูฝกตนวัยกลางคนที่กอนหนานี้ยังโอหัง ตอนนี้แมจะรองโหยหวนยังทำไมได
ร า งกายของเขาแหลกสลายเป น เสี ่ ย งๆ ดวงวิ ญ ญาณเทพพั ง พิ น าศ จิ ต วิ ญ ญาณ
แหลกสลาย!
ฉากนี้ ทำใหเหลามหาศิษยแหงเตาจากหลากตระกูลหมื่นสำนักที่กำลังตอสูกันอยู
ลวนจิตใจสั่นไหวไปในพริบตา ในใจบังเกิดคลื่นลมสูงเทียมฟา!
“นี่มันเรื่องอะไรกัน!”
“ฝามือหนึ่ง…สังหารดารานิรันดรชั้นสมบูรณไดงั้นหรือ?”
“พลังรางเนื้ออะไรกัน!”
กระทั่งเตาหลอมที่มีผูถือครองทั้งสี่ และมีผูพิทักษรอบดาน เวลานี้ก็แผกลิ่นอาย
สั่นสะทานออกมา ดวงตารอบดานจับจองมาทางหวังเปาเลอ
 ตอนนั้นเอง ผูฝกตนที่มาจากจักรพิภพเตาศักดิ์สิทธิ์ฝายซายก็มีบางคนที่จำ
หวังเปาเลอได สงเสียงรองออกมาอยางลืมตัว
“เขาคือ…หวังเปาเลอ!”
“ผูถือครองดาวเคราะหเตา หวังเปาเลอที่เอาชนะชงอี้จื่อได!!”
หลังจากนั้นเสียงฮือฮาก็ดังขึ้น หวังเปาเลอไมไดใหความสนใจ ตอนนี้เสนเลือดฝอย
ในดวงตาเขามีจำนวนมากกวาเกา เห็นแคเพียงเตาหลอมเทานั้น ดังนั้นแลวจึงพุงไปยัง
เตาหลอมที่หมายไวโดยไมไดลดความเร็วลง
เหลาผูฝกตนที่เห็นวาหวังเปาเลอเขาใกลเตาหลอมนั้นลวนตกตะลึงและรันทดใจ
สุดขีด ที่รอบดานเตาหลอมเหลาผูฝกตนนับสิบกวาคนซึ่งกำลังตอสูกันอยูลวนหนา
เปลี่ยนสีทันที บางคนจิตใจแตกกระเจิง แตก็มีบางที่ไมยินยอม ตอนนั้นเองก็มีผูเยาว
ที่มาจากจักรพิภพสำนักเสริมรายหนึ่ง ดวงตาฉายประกายดุดันสงเสียงรองต่ำ
“หากไปแยงเตาหลอมอื่นๆ จะยากยิ่งกวานี้ ไมสูรวมมือกัน เอาชนะคนผูนี้ใหได!”
หากเปลี่ยนเปนผูออนแอคนอื่น บางทีอาจไมเปนเชนนี้ แตคนเหลานี้ลวนเปน
มหาศิษยแหงเตา เมื่อไดยินนัยนตาจึงเผยประกายฮึกเหิมอยากสูขึ้นในทันที เพราะวา
ในตอนนี้ หากเทียบกับสถานการณชวงชิงเตาหลอมอื่นๆ ใหพวกเขาเขาไปตอสู
เกรงว า จะยากกว า นี ้ จ ริ ง ๆ อี ก อย า งจำนวนคนก็ เ พิ ่ ม มากขึ ้ น แต ต ำแหน ง ที ่ ว  า ง
เหลือนอยแลว
ในเมื่อเปนแบบนี้ ไมสูรวมมือกันเสียจะดีกวา สามัคคีกันเอาชนะ!
พริบตานั้น ในบรรดากลุมผูฝกตนสิบกวาคน นอกจากสามคนที่เหลือซึ่งหนา
ถอดสีวิ่งหนีไปแลวนั้น คนที่เหลือลวนทะยานตัวดวยความรวดเร็ว กลายเปนเสนรุง
เหยียดยาวพุงเขามาลงมือหวังเปาเลอที่เคลื่อนเขาใกล
 ในชั่วอึดใจ พลังปราณของระดับดารานิรันดรขั้นสมบูรณก็แผสะทานทวมทน
ไปทั้งแปดทิศ นอกจากนี้ยังมีวิชาเทพ แสงแหงสมบัติล้ำคา แสงโชติชวงกระจายไปทัว่
แลวยังมีพลังแหงกฎที่มารวมตัวกัน กอใหเกิดคลื่นยักษพุงเขาตรงมายังหวังเปาเลอ
ดวยความรวดเร็ว!
คนเหลานี้ ไมวาใครก็ตามลวนเกงกาจเชนชงอี้จื่อ กระทั่งบางคนอาจกาวล้ำ
ชงอี้จื่อไปแลว ดังนั้นการรวมมือกันของพวกเขาจึงกอเกิดขุมกำลังสะทานฟา!
แตเห็นไดชัดวา…ไมเพียงพอ!
 บทที่ 1145 ทานอาชวยขาดวย
ที่แทแลวไมพอ!
เส น ทางการฝ ก ตน แบ ง ออกเป น ดวงวิ ญ ญาณเทพ ระดั บ พลั ง และกายเนื้ อ
สามเสนทาง แมมองไปแลวไมเหมือนกัน แตลวนสงผลกระทบตอกันทั้งสิ้น หากวา
ยกระดับชนิดใดชนิดหนึ่ง อีกสองอยางยอมไดรับการบำรุงไปดวย
แตยากนักที่จะมีคนพัฒนาเสนทางทั้งสามสายนี้ในเวลาเดียวกันได สวนผูที่
สามารถทำไดนั้น ทุกคนลวนถูกขนานนามวาเกงกาจเปนยอดยุทธ มีพลังอหังการ
ไรเทียมทาน
เสนทางที่หวังเปาเลอเดินก็คือเสนทางนี้ ในยามนี้ดวงวิญญาณเทพของเขาอยูใน
ระดับปลายของระดับดารานิรันดรแลว กายเนื้อก็อยูระดับยอดสุดของระดับปลาย
หางจากขั้นสมบูรณอีกเพียงนิดเดียว พลังฝกปรือแมจะดอยอยูบาง แตก็อยูระดับ
ดารานิรันดรชั้นกลาง
เมื่อเปนแบบนี้ พลังตอสูที่แทจริงของเขาก็เกินเลยระดับในยามที่ตองประมือกับ
ชงอี้จื่อ ระดับที่เกินเลยมานี้ยังไมใชจำนวนนอย แตเปนถึงระดับสิบกวาจนกระทั่ง
ถึงระดับหลายสิบทีเดียว!
ดังนั้นแลว เขาจึงสามารถทำลายลางผูฝกตนระดับดารานิรันดรชั้นสมบูรณหนึ่งคน
ไดดวยการกระแทกเพียงพริบตาเดียว ดวยเหตุนี้…เกรงวาตอใหจะมีมหาศิษยแหงเตา
สิบกวาคนรวมตัวกัน แตคนเหลานี้ โดยเฉพาะเหลาผูที่มาจากตระกูลสำนักทั้งหลาย
แมจะเปนระดับมหาศิษยแหงเตา แตเมื่ออยูตอหนาหวังเปาเลอ พวกเขา…ไมเพียงพอ!
ในชั่วพริบตา หวังเปาเลอแทบไมไดหยุดยั้ง เขาปะทะเขากับเหลาผูฝกตนที่
รวมมือกันหลายสิบคน แทบจะทันทีที่กระแทกเขาหา วิชาดวงเนตรปศาจดานหลัง
ของหวังเปาเลอพลันปรากฏราง หลอมรวมกลายเปนดวงเนตรของดวงวิญญาณเทพ
ทำใหดวงวิญญาณเทพของคนทั้งสิบกวาคนตรงหนาพลันเดือดพลาน
 หลังจากนั้นก็คือการปรากฏโฉมของดาวเคราะหนับหมื่นดวง การโหคำรามของ
เงารางเทพวัว ตามดวยการพุงไปเบื้องหนาโดยแรงราวกับจะทำลายภูผาสั่นสะทาน
ทองนภา ราวกับเทือกเขาจะพัง ทลาย ราวกั บ จะพลิ กหมุ น ผื น ฟ า เหล าผู  ฝ ก ตน
สิบกวาคนเริ่มทยอยกันกระอักเลือด พลังเทพเสียหาย วิชาพังทลาย อาวุธล้ำคา
โบยบิน รางกายของพวกมันเสมือนวาวที่ถูกหั่นสายปาน และระหวางที่พวกเขา
กระอักเลือดอยูนั่นเอง ก็ถูกเทพวัวพุงชนจนแตกซานไป
เสียงดังทลายฟากองไปทั่วอาณาบริเวณ ในขณะเดียวกันก็ทำใหผูฝกตนที่เหลือ
ทั้งสี่ดานลวนตองเบิกตากวาง ภายในใจเกิดคลื่นยักษซัดโหม!
แตยังไมทันที่พวกเขาจะตอบโต หวังเปาเลอก็เริ่มยางเท า กลิ่นปราณพลั น
ปรากฏเบื ้ อ งหน า ผู  ฝ  ก ตนรายหนึ ่ ง ที ่ ล  า ถอย คนผู  น ี ้ เ ป น สตรี หน า ตาพอดู ไ ด
นางเผยแววตาตกตะลึง ความกลัวนั้นฉายชัดถึงขีดสุด กำลังจะเอยปาก
“เจา…”
ยังไมทันไดกลาวจบ หวังเปาเลอก็ตอยเขาไปอยางเยือกเย็นคราหนึ่ง ทำใหรางของ
สตรีนางนี้แยกเปนสี่หาทอน หลังจากนั้นเขาขยับกายอีกครั้ง รางพลันปรากฏอยูขาง
ผูฝกตนอีกคนและใชเทาเตะเขาไป!
พลังกายภาพของดารานิรันดรชั้นปลายสูงสุดนั้น แทจริงแลวยังทำไมไดถึงขั้นนี้
แตหวังเปาเลอถือครองดาวเคราะหมากมาย อีกทั้งยังมีวิชาเด็ดดารา นี่ทำใหกายเนื้อ
ของเขามีพลังเหนือกวาระดับของผูฝกตนทั่วไปอยางมาก
ยามที่ลูกเตะมาถึง เสียงกรีดรองโหยหวนก็ดังขึ้น ผูที่ถูกหวังเปาเลอเตะเขานั้น
รางกายพลันระเบิดออก จิตวิญญาณเทพลมถอย อีกทั้งยังยากจะหลบหนีไดยังคง
ระเบิดออกอยูดี!
 เทานี้ยังไมจบ ดวงตาหวังเปาเลอฉายประกายเย็นชา รางกายพลันขยับอีกครั้ง
ในพริบตาก็กลายเปนเงารางขาดแหวงสามราง ติดตามผูฝกตนจากตระกูลหมื่นสำนัก
ที่มีพลังตอสูเหนือชงอี้จื่อไปอีกสามคน หลังจากปรากฏกาย เขาใชหมัดโจมตี!
ไมจำเปนตองใชวิชาเทพ ทั้งสามก็กระอักเลือด รางเนื้อยากจะรับได พริบตานั้น
พลันระเบิดออก แตในระหวางที่เลือดเนื้อพังทลายลง ดวงวิญญาณเทพของพวกเขา
ก็ พ ุ  ง ตั ว ไปอย า งเร ง ร อ น ดวงวิ ญ ญาณเทพของแต ล ะคน แท จ ริ ง แล ว ภายนอก
กลับมีวัตถุประหลาดสถิตอยู
นั่นคือรูปสลักไมสีดำชิ้นหนึ่ง ดาบเล็กสีโลหิตและเกล็ดหนึ่งชิ้น
ของประหลาดสามสิ ่ ง พลั น เผยกลิ ่ น อายระดั บ จั ก รพิ ภ พ เป น ของสามชิ้ น
ที่ใชปกปองกายของทั้งสาม แมในตระกูลสำนักของตนทั้งสามคนนั้น จะไมใชลำดับ
ที ่ ห นึ ่ ง แต ก ็ น ั บ ว า ใกล เ คี ย ง ดั ง นั ้ น แล ว จึ ง ได ร ั บ ของล้ ำ ค า เหล า นี ้ ม าพิ ท ั ก ษ
ดวงวิญญาณเทพ
ยามนี้รางเนื้อแหลกสลาย ของประหลาดกลับปรากฏกายเพื่อลดทอนพลังสังหาร
ของหวั ง เป า เล อ ทำให ด วงวิ ญ ญาณเทพของทั ้ ง สาม รี บ เร ง หลบหนี ท  า มกลาง
ความแตกตื่นตกตะลึง พวกเขาพยายามหนีเคราะหรายที่อาจทำใหถึงตายในครั้งนี้
อยางรวดเร็ว
หวังเปาเลอหรี่ตาลง แคนเสียงเย็น ตอนนี้สิ่งสำคัญสำหรับเขาคือการเขาไป
ดูดกลืนกฎแหงการทำลายลางในเตาหลอม จึงขี้เกียจตามไลฆาคนเหลานี้ ในสวน
คนอื่นๆ เมื่อถอยหางออกไปไกลแลว หวังเปาเลอจึงไมไดสนใจ เขาขยับตัวครั้งหนึ่ง
ก็พุงไปยังเตาหลอม
รอบนี้…ผูฝกตนจากตระกูลหมื่นสำนักไมมีผูใดกลาเขาไปหามเขาสักนิด
แทจริงแลว ตั้งแตที่หวังเปาเลอบินมาจนถึงตรงนี้ ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นลวนเกิด
ในพริบตาเดียว…เร็วเกินไปแลว!
การลงมือและลาถอยของหวังเปาเลอนั้นสังหารคนไปทั้งสิ้นสามคน บีบใหมหาศิษย
แห ง เต า ซึ ่ ง เข า ใกล ร ะดั บ แรกทั ้ ง หมดสามคนนั ้ น ต อ งใช ว ั ต ถุ ร ะดั บ จั ก รพิ ภ พมา
รักษาชีวิต สิ่งนี้ทำใหเหลาผูฝกตนที่เหลือลวนแตศีรษะดานชา รีบเหาะถอยรวดเร็ว
แมจะเห็นวาหวังเปาเลอพุงไปยังเตาหลอมแลว แตความหวาดเกรงที่ทำใหหัวใจ
เตนระรัวก็ไมไดลดถอยลง ตอนนั้นเองใครบางคนก็เอยปากขึ้นมา
“ขาขอถอนตัวจากการชิงเตาหลอม!!”
“ถอนตัว!”
“สหายหวัง อยาไดเขาใจผิด ขาเองก็จะขอถอนตัวจากการชิงเตาเชนกัน!”
กลาวจบ เหลาคนที่เหลือซึ่งถอยหนีไปแลวตางทยอยกันเอยปาก เนื่องจากเกรงวา
จะนำพาความเข า ใจผิ ด ทว า แท จ ริ ง แล ว …พวกเขาสั ม ผั ส ได ว  า หวั ง เป า เล อ
แข็งแกรงจนนาพรั่นพรึงมากเกินไป ไมไดออนดอยไปกวาบรรดาระดับจักรพิภพ
หน า ใหม ท ั ่ ว ไปแม แ ต น  อ ย โดยเฉพาะระดั บ ความโหดเหี ้ ย มนั ้ น ทำให พ วกเขา
สั่นสะทานสุดขีด
หากไปแยงชิงกับคนโหดเหี้ยมเชนนี้ ก็นับเปนการรนหาที่ตายโดยแท ดังนั้นแลว
ในเวลาอันรวดเร็ว ผูที่หลีกทางลาถอยใหก็ไปเขารวมชิงเตาหลอมอื่นๆ เพราะยัง
ไมอาจยินยอมตัดใจจากไปได
นั่นทำใหการแยงชิงเตาหลอมอื่นๆ เวลานี้รุนแรงมากขึ้น ทวาหวังเปาเลอไมสนใจ
เรื ่ อ งราวเหล า นั ้ น เขาเหยี ย บเข า มาในเตาหลอมที ่ ห มายมั ่ น เอาไว ด า นในของ
เตาหลอมเตานี้ นอกจากเขาแลวก็ไมมีผูอื่นแมครึ่งคน แมจะมีสายตาจำนวนมาก
จากรอบทิศคอยจับจอง แตก็ไมมีใครกลากล้ำกรายเขามา
อยางไรเสีย ก็มีคนจำนวนไมนอยที่แมจะหวาดกลัวแตก็อิจฉา เห็นไดชัดวา
การปรากฏตั ว ของหวั ง เป า เล อ พลั ง ที ่ แ สดงออกมาทั ้ ง หมดเรี ย กได ว  า อหั ง การ
เหลือคณานับ สยบทั้งแปดทิศ พละกำลังเต็มเปยม
 คนประเภทนี้ คือความปรารถนาของเหลามหาศิษยแหงเตาเหลานั้น ดังนั้น
เมื่อตัวพวกเขาเองทำไมไดแตกลับตองทนมองผูอื่นทำดวยตาของตนเอง ยอมอิจฉา
เปนธรรมดา
แตวาไมวาจะเปนความกลัวหรือความอิจฉา ตอนนี้ก็ไมไดเกี่ยวของอะไรกับ
หวั ง เป า เล อ ที ่ เ ขาต อ งการที ่ ส ุ ด ก็ ค ื อ ทำให ร  า งเนื ้ อ ของตน ทะลุ ข ี ด สู ง สุ ด ของ
ระดับดารานิรันดรชั้นปลาย แลวเคลื่อนเขาสู….ดารานิรันดรขั้นสมบูรณ!
ดังนั้นแลว ดวยความรวดเร็ว หลังจากหวังเปาเลอเขาสูเตาหลอมแลว ไมทัน
ไดนั่งขัดสมาธิใหดี ก็พลันสัมผัสไดถึงกฎแหงการทำลายลางอันหนาแนนที่อยูในนั้น
ฝกกระบี่เจาชะตาในรางของเขาประสานเสียงดังออกมา แสดงความปรารถนาอีกครั้ง
“ที่แทเขากันได!” ดวงตาหวังเปาเลอฉายประกายยินดี ขณะที่กำลังจะนั่งลง
เพื่อดูดกลืน ทันใดนั้นเองในเตาหลอมหางออกไปที่ถูกตระกูลไมรูสิ้นเขายึดครอง
พลันกอเกิดคลื่นพลังรุนแรงออกมา
ในพริบตาที่คลื่นพลังระเบิดออกสูนอกเตาหลอม ทำใหเหลาผูฝกตนที่คอยพิทักษ
อยูดานนอกเตาหลอมของตระกูลไมรูสิ้นทยอยกันระเบิดพลังฝกตนเพื่อชวยสกัด
เวลาเดียวกันภายในเตาหลอมแหงนั้น ตอนนี้มีเสียงเรงรอนดังออกมา
“ทานอาชวยขาที!”
เสียงนี้ดังไปทั่วทุกทิศ เขาสูหูของหวังเปาเลอ เขารูสึกวาคุนกับเสียงนี้มาก ดังนั้น
จึงแหงนหนามองไปครั้งหนึ่ง พลันเห็นวาภายในเตาหลอมที่ตระกูลไมรูสิ้นยึดครอง
อยู  น ั ้ น ยามนี ้ ม ี เ งาร า งของเด็ ก สาวตั ว น อ ยที ่ ค ุ  น เคยส อ งประกายแวบอยู  ใ นนั้ น
ราวกับตองการหนีออกจากเตาหลอม ทวากลับถูกมือมายาขนาดยักษจับศีรษะเอาไว
สะกดเอาไวดานใน บังคับใหกลับเขาสูเตาหลอม
“สหายเตาหวัง พวกเราไมลวงเกินซึ่งกัน” ยามนี้เอง ขณะที่กดรางของเด็กสาว
ลงไปแลว สวนบนของเตาหลอม พลันมีเงารางหนึ่งหลอมรวมขึ้นมา
เงารางนี้ดูไปแลวคลายผูเยาวคนหนึ่ง สวมชุดยาวสีทอง หนาตารูปงาม ดวงตาราวกับ
มีดวงดาราอยูขางใน แมจะเหมือนกับคนผูอื่นลวนเปนระดับดารานิรันดรขั้นสมบูรณ
แตกลิ่นอายบนรางนั้น เห็นไดชัดวาแข็งแกรงกวาผูอื่นมากทีเดียว
เพราะวา เขาคือราชนิกุลของเผาไมรูสิ้น เพราะวาดารานิรันดรของเขาไมใชชั้นต่ำ
แตกลับเปน…ดารานิรันดรระดับสวรรคที่มีแตคนในเผาเทานั้นที่จะครอบครองได!
ในพริบตาที่หวังเปาเลอประสานสายตากับคนผูนี้ เขาพลันรูสึกเสียดแทงนัยนตา
อย า งมาก แต แ ล ว ก็ จ างหายไปอย า งรวดเร็ ว จากนั ้ น ประกายวาบจึ ง ปรากฏขึ้ น
ในดวงตา เขาขมวดคิ้ว
เพราะ…เขาจำเงาร า งที ่ ส  อ งสว า งแวบหนึ ่ ง นั ้ น ได นางคื อ เด็ ก สาวของ
สำนักแหงความมืดที่เคยพบในปนั้น ในสุสานดวงดารา!
“ศิษยพี่อยูที่นี่ ทำไมถึงไมลงมือเลา?” หวังเปาเลอสงสัยเล็กนอย และยังสงสัยดวยวา
ทำไมอีกฝายถึงเรียกตนวาทานอา…ดังนั้นเขาจึงทะยานรางขึ้นมาจากเตาหลอม
มองไปยังผูเยาวของเผาไมรูสิ้นที่อยูในเตาหลอมหางไกล
“ปลอยนาง”
ผูเยาวราชนิกุลของตระกูลไมรูสิ้นเงียบขรึม สวนผูฝกตนที่คอยเฝาอยูทั ้ ง สี่
ตางขมวดคิ้ว มองหวังเปาเลออยางไมเปนมิตร กอนหนานี้แมจะกลัวความสามารถ
ที่หวังเปาเลอแสดงออกมา แตภายในใจของพวกเขานั้น ราชนิกุลของตนก็สามารถ
ทำทั้งหมดไดเชนเดียวกัน
“เจ า อยากเป น ศั ต รู ก ั บ ข า จริ ง ๆ หรื อ ?” ราชนิ ก ุ ล ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น นิ ่ ง เงี ย บ
และถอนหายใจยาวหลายครั้ง เขาหรี่ตามองมายังหวังเปาเลอ กอนจะเอยปาก
 บทที่ 1146 ปะทะองคชาย
หวังเปาเลอหรี่ตาเพงมององคชายไมรูสิ้นผูนั้น ในยามนี้เทาที่เขารูจักตระกูล
ไม ร ู  ส ิ ้ น และได ร ู  จ ั ก ราชนิ ก ุ ล ทั ้ ง หมดมา ทุ ก คนล ว นเป น ลู ก หลานสายในของ
จักรพรรดิสวรรคไมรูสิ้น
ตระกูลไมรูสิ้นในยามนี้ หวังเปาเลอไมรูวายังมีองคชายอีกหลายองค แตไมวา
อยางไรก็ตาม คนผูนี้ถูกสงมายังที่นี่ไดแถมยังมีผูพิทักษคอยติดตาม เห็นไดชัดวา
องคชายผูนี้คงมีชาติตระกูลไมนอย แมไมไดอยูในตำแหนงสูงสุดในหมูองคชายแตก็
ไมต่ำตอยแนนอน
“บางทีอาจจะเปนบุตรหลานของจักรพรรดิเดือนแยก หรือบางทีอาจจะเปน
สายโลหิตนอกราชวงศของจักรพรรดิสวรรคเสวียนหัว หรือบางทีก็เปนสายโลหิตของ
จักรพรรดิสวรรคองคอื่นที่ไมไดมา?” หวังเปาเลอขมวดคิ้ว เขาสัมผัสไดถึงภัยคุกคาม
จากตัวขององคชายไมรูสิ้นทานนี้
กระทั่งกลาวไดวา หากไมไดเขามายังดาวเคราะหสีเทาดวงนี้กอน และไมไดรับ
การบมเพาะกอนหนา หากตองสูกับคนผูนี้ เกรงวาบางทีเขาอาจเพลี่ยงพล้ำ
ดารานิ ร ั น ดร ร ะดั บ สวรรค ย อ มสู ง กว า ระดั บ ปฐพี ม าก แม ไ ม อ าจเที ย บกั บ
ดารานิรันดรเตาของตน แตพลังฝกปรือของคนผูนี้เปนระดับดารานิรันดรขั้นสมบูรณ
แลว สวนสถานภาพของเขายอมทำใหเจาตัวไดรับทรัพยากรมากกวา คิดไปแลว
ในยามนี้ระยะหางจากระดับจักรพิภพ…ก็คงไมมากนัก
ทาทางแบบนี้ หวังเปาเลอทราบดีแกใจ การจะฆาอีกฝายนั้นยากอยางยิ่ง อาจตก
สูกับดักได ทั้งอีกฝายคงมีวิชาปองกันตัวอยูมากทีเดียว
“หรือวา จุดมุงหมายที่มาที่นี่ ก็เพื่อใหไดรับการบมเพาะนี้ แลวเขาสูระดับจักรพิภพ?”
ความคิ ด มากมายแล น ผ า นหั ว ของหวั ง เป า เล อ เขาพลั น ผุ ด ยิ ้ ม ฉั บ พลั น ดวงตา
ฉายประกายแวบหนึ่ง
 ประกายตาที่วาบผานนี้ พริบตานั้นกอเกิดเจตจำนงที่จะตอสู
“กลาเปนศัตรูกับเจา?” ในยามที่หวังเปาเลอเอยปาก รางของเขาก็พุงทะยาน
ดวยความรวดเร็ว พริบตาก็เขาใกลเตาหลอมขององคชายไมรูสิ้น!
เขาไมจำเปนตองไปคิดเรื่องวาจะเปนศัตรูกับอีกฝายหรือไม ในฐานะที่เปน
คนของสำนักแหงความมืด ศิษยพี่ของเขากำลังตอสูกับจักรพรรดิสวรรค เชนนั้น
เขาก็ตองสูกับตระกูลไมรูสิ้นเชนกัน อีกทั้งปรมาจารยแหงไฟอาจารยของเขาก็
ไมเคยคิดอยูรวมโลกกับตระกูลนี้ ดังนั้นไมวาจะเปนเชนไร ความเปนศัตรู…ถูกกำหนด
ไวแตแรกแลว
เมื่อเปนเชนนี้ หวังเปาเลอยอมไมลังเลอะไรอีก อีกทั้งศิษยพี่ยังอยูในเตาหลอม
ตนจะสามารถนิ ่ ง เฉยได อ ย า งไร หวั ง เป า เล อ รู  ส ึ ก ว า เขาจำเด็ ก สาวคนนั ้ น ของ
สำนักแหงความมืดไดไมผิดแน นางยอมเปนคนของสำนักแหงความมืด
สวนเรื่องที่วาเหตุใดศิษยพี่ถึงไมลงมือ หวังเปาเลอไมสนใจ หากกจะชวยแลว
ผิดอยางไรกัน
ดังนั้นในพริบตา เขาจึงทะลุมวลอากาศวางเปลา กอเกิดเสียงดังกังวาน ครูถัดมา
ที่ปรากฏกายอีกครั้ง หวังเปาเลอก็กำหมัดขวาแนนแลวกระแทกลงไป
หวงเวลานั้น ราวกับดาวเคราะหสะทานสั่นไหว เหลาผูพิทักษรอบดานเตาหลอม
แตละคนระเบิดพลังปราณแลวพุงตัวเขามาอยางรวดเร็ว ประสานพลังกันเพื่อสยบ
หวังเปาเลอ
อึดใจที่ทั้งสองฝายใชพลังปะทะกั นนั้น ในจังหวะที่พลังปราณตอประสาน…
องคชายไมรูสิ้นผูนั้นที่ยืนอยูบนเตาหลอมพลันยกมือขวาขึ้น ในมือของเขามีไอหมอก
สีดำกอนหนึ่งปรากฏ มันหมุนวนจนกอรูปเปนไมไผสีดำหาแทง!
ในซี่ไมไผเหลานี้ ยามที่มันปรากฏรางก็ถูกองคชายไมรูสิ้นหักเขาหนึ่งแทง!
 จังหวะที่หักนั้นเอง บรรยากาศรอบดานของหวังเปาเลอก็บิดโคง พลันปรากฏ
รูปของแทงไมไผนับหมื่นพุงเขามาหาเขาทันที
หวังเปาเลอหรี่ตา เขาระเบิดพลังกายเนื้อแลวใชหนึ่งหมัดเชนเดิม!
ทวา ตอนนั้นเอง องคชายไมรูสิ้นผูนั้นก็เผยประกายเย็บยะเยียบในแววตา เอยปาก
“ทลาย!”
ระหวางที่องคชายไมรูสิ้นเอยปากนั้น ยังไมทันที่ไมไผทั้งหมื่นแทงจะเขาใกล
หวังเปาเลอมันก็ระเบิดออก กลายเปนลมพายุรุนแรงมวนกวาดหวังเปาเลอเขาไว
ขางใน เวลาเดียวกันผูพิทักษทั้งสี่ก็ลงมือระเบิดพลังฝกปรือของตนพุงเขาโจมตี
เสียงดังสนั่นรุนแรงเกิดขึ้น เหลาผูพิทักษที่ลงมือรางกายสั่นสะทานบ าคลั่ง
สี ห น า แปรเปลี ่ ย น ร า งของพวกเขาถู ก ขุ ม พลั ง กล า แกร ง ไร ก ารควบคุ ม ซั ด เข า
จนกระจายหายไปรอบทิศ ภายในพายุหมุนไมไผนับหมื่น หวังเปาเลอยามนี้สภาพ
ดูไมไดเล็กนอย ทวาก็ยังอาศัยรางเนื้อที่แข็งแกรงพุงเขาไปเชนกัน ดวงตาเจือไปดวย
จิตสังหารเพงเล็งไปยังองคชายไมรูสิ้น เขาเคลื่อนกายครั้งหนึ่งพุงเขาไปสังหาร
องคชายไมรูสิ้นที่ไมมีผูพิทักษรอบดาน
แววตาขององคชายยังเหมือนเดิม ในจังหวะที่หวังเปาเลอพุงเขามา เขาหักไมไผ
สีดำอีกครั้ง พริบตานี้…รางของหวังเปาเลอถูกบังคับใหหยุด รอบดานลวนวางเปลา
ไรเงาคลื่น ไมไผเหลานั้นปรากฏออกมาอีกรอบ จำนนมหาศาล…มากกวาคราวกอน
ถึงกับมีประมาณหาหมื่นแทง
ในพริบตาที่ปรากฏตัวออกมาอีกครา เหลาไมไผพวกนี้สงเสียงระเบิดดึงกึกกอง
กลายเปนพายุรุนแรงสะทานขวัญกวาเกา สวนเหลาผูพิทักษรอบดานก็พุงเขามา
สังหารอีกครั้ง ตางใชพลังเทพ วิชา สมบัติล้ำคา ออกมาไมหยุด
 เสี ย งดั ง กั ง วานไปทั ่ ว แปดทิ ศ ทำให เ หล า ผู  ฝ  ก ตนรอบด า นหน า เปลี่ ย นสี
เวลาเดียวกันกับที่หวาดผวาพลังขององคชายไมรูสิ้น เสียงคำรามของหวังเปาเลอ
ก็ดังออกมาจากภายในพายุ พริบตาถัดมา…เหลาผูพิทักษทั้งสี่ลวนมุมปากอาบเลือด
ตองลาถอยอีกครั้ง สวนหวังเปาเลอที่พวกเขาประสานพลังกันมาโจมตีกลับเหมือน
อสูรดุรายจากบรรพกาล แมจะสภาพย่ำแยกวาเกา แตจิตอาฆาตของเขากลับทวีกำลัง
กวาเดิม พุงตัวเขาไปอีกครั้ง
“โงเงา!”
องคชายไมรูสิ้นเอยเสียงเรียบ ทวาในใจกลับผอนคลายลง ในความคิดของเขา
ถาเปนพวกวิ่งเขาชนไมยั้งก็ไมนากลัวเทาไร คนพวกนี้แคหักทอนไมก็จัดการไดแลว
ทวา คนเบื้องหนา ทาทีที่แสดงออกตั ้งแต เข ามาในพื้ นที่น ี้ ช างยโสโอหั ง นั ก
ความอหั ง การประเภทนี้ ห ากใช ก ารประเมิน ของตนแล ว กลิ ่ น อายเช น นั้นคงจะ
สังหารผูอื่นมาแลวนับไมถวน
ดังนั้นในยามที่เขาเอยปาก และหวังเปาเลอพุงตัวเขามาอีกครั้ง องคชายไมรูสิ้น
ก็เผยยิ้มบาง แลวจัดการหักไมไผสีดำในมือทั้งสามทอนจนสะบั้นลงพรอมกัน!
พริบตาที่ไมไผแตกหัก รอบดานของหวังเปาเลอพลันปรากฏไมไผนับแสนกวาแทง
ตอนนั้นเอง พวกมันก็ระเบิดออกมา!
เสียงสะเทือนกัมปนาททลายฟา พายุหมุนรุนแรงเสียยิ่งกวาครั้งกอนกวาดเขา
รอบตัวหวังเปาเลอ สวนผูพิทักษนับสิบกวาคนรอบลวนเผยยิ้มเหี้ยม พวกมันระเบิด
พลังฝกปรือ เผยใหเห็นรางแทไมรูสิ้น ขุมกำลังของพวกมันในยามนี้แข็งแกรงกวาเกา
อยางนอยหนึ่งเทา!
เห็นไดชัดวา กอนหนานี้พวกมันไมไดใชพลังทั้งหมดในการตอสู แตกลับแอบซอน
เอาไว ยามนี้ระเบิดพลังออกมาก็ราวกับเทพโหดเหี้ยมสิบกวาองค พุงมายังพายุคลั่ง
ที่ลอมตัวหวังเปาเลอ แลวใชพลังศึกทั้งหมดในการสังหาร!
 ในชั่วพริบตา องคชายไมรูสิ้นพลันขยับกาย กาวเทาออกจากเตาหลอม มือขวาที่
ยกขึ้นของเขานั้นมีผนึกหินขนาดยักษ มันลอยขึ้นเบื้องหนาของเขาอยางรวดเร็ว
แลวพุงไปยังหวังเปาเลอซึ่งอยูในวงลอมผูคนและพายุ หวังจะสยบอีกฝาย!
“พวกโง!” พริบตาที่ลงมือ องคชายไมรูสิ้นเผยประกายเหยียดหยามในแววตา แตวา…
ตอนที่เขาเขามาใกลเพื่อลงมือและผูพิทักษรอบดานระเบิดพลัง พริบตาที่พายุพัดโหม
นั่นเอง เสียงเรียบนิ่งเสียงหนึ่งก็ดังออกมาจากใจกลางพายุนั้น
“ในที่สุดเจาก็ออกมาแลว กฎกระดาษ!” ทันทีที่เขาลงมือ ภายในใจกลางพายุ
หวังเปาเลอที่ทุกคนคิดวาอยูทามกลางพายุไดคลั่งไปเสียแลว กลับมีสีหนาเรียบเฉย
ดวงตาฉายประกายประหลาด เขายกมื อ ขวาขึ ้ น คว า บางอย า ง พริ บ ตานั้ น
ดาวเคราะหเตาดารานิรันดรดานหลังของเขาก็พลันปรากฏราง
กฎแปรสภาพเปนกระดาษ สำแดงพลังออกมาทันที
นั่นคือกฎแหงดาวเคราะหเตานิรันดร และเปนแรงเสริมสำหรับดาวเคราะหเตานิรันดร
ทั้งเกาดวง คือสิ่งเหนี่ยวนำเหลาดาวเคราะหพิเศษนับหมื่นดวง ทุกอยางหลอมรวมกัน
ทำใหกฎแหงการแปรสภาพเปนกระดาษในยามนี้สำแดงพลังสุดขีดออกมา
จังหวะนั้นเอง พลังคลื่นที่ยากจะตรวจพบดวยสัมผัสปรากฏขึ้นโดยมีหวังเปาเลอ
เปนใจกลาง แผซานออกไปทั่วทิศ กวาดลางทุกสิ่งที่สัมผัสใหกลายเปนกระดาษ!
พายุราย กลายเปนเพียงเศษกระดาษ!
เหลาผูฝกตนที่เฝาพิทักษรอบดาน รางกายสั่นสะทานบาคลั่ง เวลาเดียวกันที่
ใบหนายังคงอยูในความตกตะลึงนั้น ก็ถูกเปลี่ยนใหกลายเปนกระดาษรูปมนุษย!
ผนึกศิลาชิ้นนั้นก็เปนเชนเดียวกัน ดานองคชายไมรูสิ้นที่เดินเขามา รางของเขา
สั่นสะทาน ใบหนาถอดสี คิดจะลาถอยก็ชาไปเสียแลว เพราะคลื่นพลังกวาดผานราง
เขาพอดี
 รางกายของเขากลายเปนกระดาษอยางรวดเร็ว…เห็นชัดอยางกระจางแจง!
“ใครกันเลาที่เปนไอโง?” ทองฟาราวกับกลายเปนสีขาว ทามกลางแผนกระดาษ
นับไมถวน หวังเปาเลอเดินออกมา ไมไดมีความโกรธแมแตนอย อารมณนิ่งสงบ
หันไปกลาวกับองคชายไมรูสิ้นผูนั้นเบาๆ ดวยทาทีเหมือนเอยกับสภาพอากาศ
ยามที่เอยปาก หวังเปาเลอยกมือขวาขึ้น เปลวไฟดวงหนึ่งกอขึ้นมา…สงไปยัง
เศษกระดาษรอบดาน ปลอยไฟใหโหมกระจายไปทั่ว!
 บทที่ 1147 หนังศีรษะชา
“ใครโงกัน…” องคชายไมรูสิ้นหรี่ตา ยังไมทันไดตอบสนอง แมแตอารมณก็ยัง
ไม ท ั น ได ป รากฏ แทบจะทั น ทีท ี ่เ ปลวไฟจากรา งหวั ง เปา เล อ กวาดไปทุ ก ทิ ศทาง
องคชายไมรูสิ้นพลันสงเสียงคำรามออกมา
ขณะสงเสียงคำราม ดารานิรันดรของเขา และรางไมรูสิ้นจำแลง ก็ยังไมสามารถ
ชวยหยุดยั้งรางที่กำลังกลายเปนกระดาษได ทำไดเพียงยืดเวลาออกไปเล็กนอยเทานั้น
ตอนนี้รางของเขากลายเปนกระดาษไปครึ่งหนึ่งแล ว นั่นคือสวนศีรษะและแขน
ทั้งสาม!
ทวา เขาเองก็เปนคนโหดเหี้ยมคนหนึ่ง ในสถานการณวิกฤตเชนนี้อีกสองหัว
กัดลิ้นตน กอนจะพนเลือดออกมา เลือดพวกนี้สาดกระเซ็นรวมกันจนกลายเปน
กริชโลหิตเลมหนึ่ง มันไมไดตวัดไปยังหวังเปาเลอ แตเปนตัวเขาเอง!
หยาดเลือดทะยานขึ้นฟาในพริบตา กริชโลหิตแทงลงบนรางขององคชายไมรูสิ้น
จากนั้นจึง…ตัดรางกายสวนที่กลายเปนกระดาษทิ้งทั้งหมด!
หนึ่งหัวกับอีกสามแขนแยกออกจากรางของเขาโดยพลัน!
เลือดสาดกระจาย องคชายไมรูสิ้นกรีดรองดวยความเจ็บปวด แตเมื่อรางตัด
สวนที่เปนกระดาษออกไปแลว เขาก็ผอนคลายลงและถอยรนในทันที ขณะกำลัง
ลาถอยรนก็ไดหยิบเอาโอสถบำรุงออกมา ดื่มเขาไปจำนวนมาก รางแทที่แหงเหี่ยวไป
อย า งรวดเร็ ว และหั ว กั บ แขนอี ก สามข า งที ่ ส ู ญ เสี ย ไปงอกออกมาใหม จากนั้ น
จึงฟนกลับมาไดในที่สุด
ทว า สี ห น า กลั บ ซี ด เผื อ ด ร อ งรอยพลั ง งานอ อ นแอ ท า ยที ่ ส ุ ด เขาก็ ถ ื อ ว ายั ง
รักษาชีวิตไวได สวนคนอื่นๆ…เมื่อไมมีเคล็ดวิชาและความเด็ดขาดขององคชายไมรูสิ้น
 กอปรกับเปลวไฟของหวังเปาเลอระเบิดออกมาอยางรวดเร็ว ในสายตาของ
องค ช ายไมร ู ส ิ้ นและผู  ค นรอบขา งจึ ง เห็น เปลวไฟลุก ลามใหญโ ต กลายเป น พายุ
เศษกระดาษลุกไหม
ตอนนั้นเองที่ผูพิทักษกฎตระกูลไมรูสิ้นสิบกวาคนลวนแตกฮือ ทันทีที่รางของ
พวกเขากลายเปนกระดาษ เปลวไฟก็พุงเขาไปหอหุมรางกาย จากนั้นจึง…แผดเผาราง
ใหกลายเปนขี้เถาลอยฟุง!
ผูพิทักษกฎสิบกวาคนไมมีใครรอดพนจากการถูกทำลายจนมอดไหม!
“หวังเปาเลอ!!” องคชายไมรูสิ้นไมสุขุมเหมือนอยางเคยแลว ผมเผากระเซิงไปหมด
อับอายถึงขีดสุด ครั้งนี้มันมากเกินไปสำหรับเขาจริงๆ
ผูพิทักษกฎทั้งหมดสิ้นชีพ ตัวเขาเองก็เกือบจะตองทิ้งชีวิตไวที่นี่ ขณะเดียวกัน
บาดแผลจิตวิญญาณพวกนั้นก็มากขึ้น เขาคิดวาตนเปนฝายคิดบัญชีคนอื่น แตกลับ
คิดไมถึงวาตนจะเปนฝายที่ถูกคิดบัญชีเสียเอง
ไรเหตุผลรึ?ร สะเพรารึ? ลวนโกหกทั้งเพ!
ตั ้ ง แต ต  น จนจบ หวั ง เป า เล อ ตรงหน า ก็ ห ลอกล อ เขา วางท า ที ห นั ก แน น
จุดประสงคเพื่อทำใหเขาติดกับ
เชนนี้อีกฝายจึง สามารถบดขยี ้ เขาได โ ดยไม ต องออกแรงมากนั ก ต อ ให เป น
การจับคูอยางเทาเทียม แตทันทีที่เขาโรมรันก็ทำใหเกิดปฏิกิริยาลูกโซอื่นๆ ได
ฉับพลันองคชายไมรูสิ้นก็เขาใจทั้งหมด แตยิ่งเขาใจมากเทาไร เขาก็ยิ่งขุนเคือง
และโกรธแคนมากเทานั้น
เพราะเขาสูญเสียมากเกินไป ไมใชเสียเพียงผูพิทักษกฎ รางกายบาดเจ็บ รองรอย
พลั ง งานอ อ นแอลงมาก แม แ ต ฐ านการฝ ก ฝนก็ ย ั ง ถู ก ทำร า ยจนลดต่ ำ ไม ใ ช
ดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรอีกแลว แตกลายเปนดารานิรันดรชั้นปลาย
 ทั้งหมดนี้เปนเพราะการตัดสินใจพลาดเพียงครั้งเดียว!
ณ เวลานี้ไมใชเขาที่โกรธแคนและหวาดหวั่น ทวาผูฝกตนทั้งหมดที่ไดเห็นฉากนี้
กับตาตนเองตางเกิดคลื่นยักษขึ้นในใจ การลงมือของหวังเปาเลอโหดรายเกินไปจริงๆ!
การแยงชิงเตาหลอมกอนหนานี้เรียกไดเพียงวาครอบงำ แตไมถึงขั้นโหดราย ทวา
การตอสูกับองคชายไมรูสิ้นนั้นโหดเหี้ยมอำมหิตมาก นั่นทำใหทุกคนสูดหายใจ
เขาลึกๆ ขณะเดียวกันก็เกิดความกลัวตอหวังเปาเลอมากยิ่งขึ้น
“ฐานการฝกฝนแข็งแกรง แผนการล้ำลึก…”
“ครอบงำจนมืดมนและโหดราย…”
“จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายถือกำเนิดคนชั่วรายเชนนี้ออกมา!!”
ไมใชแคคนที่แยงชิงเตาหลอมเทานั้นที่ตกตะลึง อีกสามกองกำลังในเตาหลอมหลัก
ตางมีทาทีราวกับกำลังเผชิญหนากับศัตรูตัวฉกาจจนจิตใจสั่นสะทาน
ในกองกำลั ง ที ่ ม ี ร  า งมายาของมั ง กรเงิ น นั ้ น มั น กำลั ง จ อ งมองหวั ง เป า เล อ
เตาหลอมดานลางพลัน ปรากฏเงาร างของสตรี รู ปร างสู งสง าคนหนึ่ งกำลังมอง
ไปทางหวังเปาเลอ
ภายในเตาหลอมที่มีพลังหมุนเวียนธาตุทั้งหาเปนกระบี่โบราณหาเลมก็เชนกัน
จะเห็นไดวาเด็กหนุมผูหนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิอยูขางใน และตอนนี้เขาไดลืมตาขึ้นแลว
สุดทายคือเตาหลอมที่ตระกูลไมรูสิ้นครอบครอง ขางในนั้นมีชายหนุมคนหนึ่ง
ซึ่งดูจากอารมณและรองรอยพลังงานแลวคาดวาจะเปนองคชาย แตดูเหมือนวา
จะไมใชสายเลือดเดียวกันกับคนที่ถูกหวังเปาเลอทำราย
 หวังเปาเลอไมสนใจสายตาทุกคนรอบดาน ตอนนี้ดวงตาของเขากวาดไปยัง
องคชายไมรูสิ้นผูซึ่งสีหนาซีดเซียว ดวงตาฉายแววโกรธเกรี้ยวและกัดฟนเรียกชื่อของ
เขาเบาๆ
“เจากลาดีอยางไรถึงเอยชื่อขา!” ขณะที่กลาว รางของหวังเปาเลอสั่นไหววูบหนึ่ง
กอนจะหายวับ สีหนาองคชายไมรูสิ้นเปลี่ยนไปอีกครั้ง จากนั้นจึงถอยหลังเร็วจี๋
โดยไมลังเล เปาหมายคือจุดที่องคชายไมรูสิ้นอีกผูหนึ่งอยู
แตเขาก็ยังเร็วไมเทาหวังเปาเลอ ไมทันไดจากไปไหนไกล อากาศขางกายก็พลัน
บิดเบี้ยว หวังเปาเลอกาวออกมาแลวยกเขาดวยมือขวา!
“เจาคิดจะฆาขาหรือ” หวังเปาเลอกลาวเสียงเรียบ ออกหมัดกระแทกองคชายไมรูส้นิ
ผู  น ี ้ ด  ว ยแรงทั ้ ง หมดที ่ ม ี จ นเกิ ด รอยแตกบนร า ง เลื อ ดสาดกระเซ็ น และไม ร อให
องคชายไมรูสิ้นสงเสียงรอง หวังเปาเลอก็เหวี่ยงหมัดชกเขาอีกครั้ง!
“เจายังจะดาขาวาโงอีกหรือไม” หมัดนี้กอปรกับพลังแหงความเร็วแลวรุนแรง
ยิ่งกวากอนหนา เสียงกระแทกดังขึ้นพรอมกับรางองคชายไมรูสิ้นที่กระเด็นขึ้นไป
ในอากาศ รางกายมีรอยราว แมแตกระดูกก็แตกละเอียด ทั่วทั้งรางราวกับกำลังจะถูก
ฉีกเปนชิ้นๆ
“เจายังจะกลาเรียกชื่อขาอีกหรือไม” จิตสังหารสวางวาบในดวงตาหวังเปาเลอ
รางกายไลตามไปจนทัน กำลังจะยกเทาเหยียบองคชายไมรูสิ้น
ทวา ตอนนั้นเองก็มีเสียงเย็นชาจากองคชายไมรูสิ้นผูนั้นที่อยูในเตาหลอมดังขึ้น
“สหาย ทำรายได แตสังหารไมได”
หวังเปาเลอไมแมแตจะเหลือบมอง แสรงทำเปนไมไดยิน สวนคนผูนั้นก็เพียงแค
เอยปาก ไมไดขัดขวาง เห็นไดชัดวา…เพียงแคกลาวไปตามหนาที่ในฐานะเพื่ อน
รวมตระกูล หากแตการลงมือขัดขวางไมใชหนาที่เขา
 เรื่องนี้ยอมไมอาจรอดพนสายตาหวังเปาเลอ ไมเชนนั้นอีกฝายก็ควรจะลงมือ
ตั้งแตกอนหนานี้แลว ซึ่งความจริงนี่ก็เปนหนึ่งในเหตุผลที่หวังเปาเลอลงมือรุนแรง
โดยที่ไมคิดมากตั้งแตเริ่ม
ดังนั้นเขายังคงกระแทกเทาลงไปเสียงดังสนั่น องคชายไมรูสิ้นถูกโจมตีติดกัน
จนทั้งรางกาย เลือดเนื้อ และกระดูกแตกเปนเสี่ยงๆ ดานวิญญาณเทพนั้นไมรูวา
ใชเคล็ดวิชาใด ในพริบตาที่กายเนื้อแตกละเอียดก็แผพลังรุนแรงออกมา จนรางของ
หวังเปาเลอกระเด็นออกไปอยางแรง
วิญญาณเทพขององคชายสงเสียงกรีดรอง กอนจะถูกพลังปราณมืดมวนตลบ
พาควบหนีไปไกล ไมนานก็พุงออกจากใจกลางจักรวาลสีเทา หลบหนีไปแลว
“หวังเปาเลอ!!” เสียงเรียกดังขึ้น วิญญาณเทพขององคชายไมไดสังเกตเลยสักนิด
ว า จุ ด ที ่ เ ขาพุ  ง ไปตอนนี ้ ม ี ป ลาสี ด ำตั ว หนึ ่ ง ลาตั ว หนึ ่ ง และผู  เ ยาว ท ี ่ ค ล า ยกั บ
พวกหัวขโมยกำลังเหาะเขาไปใกลอยางรวดเร็วดวยดวงตาที่ไรความปรานี
ไมใชแคเขาที่ไมไดสังเกตเห็น ในที่แหงนี้นอกจากหวังเปาเลอและดารานิรันดร
ทุกคนแลว ก็ไมมีใครเห็นฉากนี้ทั้งสิ้น ตอนนี้พวกเขาตางกำลังตกตะลึงกับการลงมือ
ของหวังเปาเลอ
หวังเปาเลอเองไมไดสนใจผูที่ หนีอ ีกต อไป เขาเคลื่อนย ายรางร างขึ ้ นไปบน
เตาหลอมที่เด็กสาวจากสำนักแหงความมืดอยู มองลงมากอนจะโบกมือขวา ทันใดนั้น
ผนึกก็ปลดออก เด็กสาวที่ติดอยูขางในพลันพุงขึ้นมาดวยสีหนาตื่นเตน ดวงตาฉายแวว
ชื่นชม กอนจะสงเสียงโหรอง
“ทานอาเกงที่สุด!”
“ขาไมใชทานอาของเจา!” หวังเปาเลอกวาดตามองเด็กสาว เขาสัมผัสไดถึง
กลิ่นอายของสำนักแหงความมืดบนตัวอีกฝาย แตในใจยังมีความระแวงอยูเล็กนอย
และเริ่มรองเรียกศิษยพี่ของตนในใจ
 “ศิษยพี่ เจาลูกหมีนี่เปนใครกัน?”
“ลูกอะไร” ไมนานดวงจิตเทพของหวังเปาเลอพลันมีเสียงแปลกใจของเฉินชิงจื่
อดังกลับมา
“หืม? เด็กสาวจากสำนักแหงความมืดตรงหนาขานะ” หวังเปาเลอชะงัก
“ตรงหนาเจา? ตรงหนาเจาไมมีอะไร…” ทันทีที่ไดยิน ดวงตาหวังเปาเลอพลันหดแคบ
เมื่อหันไปมองเด็กสาวอีกครั้ง นางก็…หายไปแลว!
หวังเปาเลอใจเตนแรง หันมองรอบกายอีกครั้ง กอนจะพบวาทุกคนตางไมมีทีทา
ประหลาดใจแมแตนอย ราวกับวา…พวกเขามองไมเห็นเด็กสาวคนนั้นตั้งแตแรก
ราวกับวาทุกอยางกอนหนานี้เปนภาพลวงตาของเขาเอง!
 บทที่ 1148 เด็กสาวประหลาด
หวังเปาเลอหรี่ตาทันที เรื่องนี้ประหลาดเสียจนทำเอาเขาหนังศีรษะชา เขายังคง
ยืนอยูที่เดิม กวาดสายตามองรอบดาน พรอมกับแผจิตใตสำนึกออกไป ทวาก็หา
เด็กสาวคนนั้นไมเจออยูดี ขณะกำลังครุนคิด เขาไมไดสงเสียงถามศิษยพี่เฉินชิงจื่อตอ
กลับรองเรียกแมนางนอยในใจแทน
นาแปลก เพราะไรเสียงตอบรับจากแมนางนอย หากเปนเวลาอื่นที่นางเงียบงัน
เชนนี้ หวังเปาเลอคงไมคิดอะไร แตวันนี้เขากลับมีความรูสึกประหลาดที่ไมสามารถ
อธิบายได
โชคดีที่ตอนนี้อูนอย เจาลานอยและเจาปลาดำกลับมาจากการปดลอมองคชายไมรูสิ้น
ที ่ เ หลื อ เพี ย งวิ ญ ญาณเทพแล ว แม พ วกมั น จะไม ไ ด เ ข า ใกล บ ริ เ วณเตาหลอม
แตหวังเปาก็สัมผัสได
“อูนอย ลานอย มานี่!” หลังจากสัมผัสไดถึงพวกมัน หวังเปาเลอก็เอยปากเรียกทันที
ไม น านอู น อ ยและเจา ลานอ ยก็ เ หาะมาอยู ข า งกายหวั ง เป า เลอ ท า มกลางความ
หวาดระแวงของทุกคน
สวนเจาปลาดำก็มาอยูขางกายหวังเปาเลอเชนเดียวกัน ทวาคนอื่นนั้นมองไมเห็น
และตอนนี้หวังเปาเลอไมไดสนใจมัน รีบรอนกลาวกับอูนอยและเจาลานอยทันที
“พวกเจาอธิบายการกระทำทุกอยางที่ขาทำ หลังจากเขามาในเขตเตาหลอม
ใหขาฟงเดี๋ยวนี้!”
อูนอยแปลกใจ เจาลานอยเองก็กวาดตามองหวังเปาเลออยางประหลาดใจ
“รีบพูดมา!” หวังเปาเลอขมวดคิ้ว ในใจหงุดหงิดเล็กนอยอยางอธิบายไมได
เห็นดังนั้นอูนอยจึงลนลานกลาวทันที
 “ทานพอ หลังจากทานมาถึง อันดับแรกก็มีเจาคนไมลืมหูลืมตาเขามาขัดขวาง
และถูกทานตบตายดวยฝามือเดียว จากนั้นก็ไปแยงชิงเตาหลอมและถูกปดลอมโดย
คนสิบกวาคนที่ไมรูวามาดีหรือราย แตพวกเขาไมรูถึงความกลาหาญอันโดดเดนของ
ทานพอจึงถูกทานพอฆาทิ้งไปไมนอย พวกขาถูกคุกคามจนแตกกระจายกันไป จนทาน
พอครอบครองเตาหลอมไดก็ไมมีใครกลายั่วยุ ทั่วหลาไรผูตอตาน!”
“อียอวว!” เจาลานอยรีบผงกหัวเปนการยืนยันคำพูดของอูนอย
“จากนั้นละ?” ดวงตาหวังเปาเลอหรี่ลงและถามตอ
“จากนั้นหรือ องคชายไมรูสิ้นที่พวกเราจับไดผูนั้นไรหัวคิด กลามายั่วยุทานพอ
ทำท า นพ อ โกรธจนพุ  ง ไปสยบเขาอี ก ครั ้ ง ” อู น  อ ยมองหวั ง เป า เล อ ด ว ยความ
ประหลาดใจ
“เขายั่วยุขาอยางไร” หวังเปาเลอถามตอ
“หืม? เขาก็ออกมาจากเตาหลอมแลวดาทานพอ” สีหนาอูน อยยิ่งแปลกเขาไปอีก
สิ่งที่หวังเปาเลอถามทำใหเขารูสึกไดวามีบางอยางผิดปกติ
หวังเปาเลอเองก็รูสึกผิดปกติเชนกัน หลังจากเงียบไป จูๆ เขาก็เอยขึ้น
“เพราะเด็กสาวคนนั้นหรือ”
“เด็กคนไหน” อูนอยชะงัก เจาลานอยก็ชะงัก นั่นทำใหใจหวังเปาเลอปนปวน
อูนอยอาจโกหกได แตลานอยทำไมได มันเชื่อมโยงกับสัมผัสสวรรคของหวังเปาเลอ
หวังเปาเลอสามารถอานความคิดมันได
ทั้งหมดเปนอยางที่อูนอยพูด
เชนนั้น…ความจริงคืออะไร หวังเปาเลอมีคำตอบอยูแลวในใจแลว บางที ณ
ขณะนั้นทุกคนที่นี่อาจเกิดภาพลวงตา หรือบางที…ก็เปนแคภาพลวงตาของเขา
 แตไมวาอยางไรก็ไมมีใครเห็นเด็กสาวคนนั้น แมแตศิษยพี่เฉินชิงจื่อผูเกงกาจ
ก็ยังมองไมเห็นเด็กคนนั้น เรื่องนี้มัน…นากลัวเกินไปแลว
ความรูสึกอันตรายรุนแรงทำใหหวังเปาเลอระแวดระวัง ขณะเดียวกันก็ทำใหเขา
กระตื อ รื อ ร น ที ่ จ ะพั ฒ นาฐานการฝ ก ฝนของตนมากขึ ้ น ดั ง นั ้ น หลั ง จากเงี ย บไป
ไมกี่อึดใจ หวังเปาเลอก็กระโดดขึ้น กอนจะดึงใหเตาหลอมที่เขาครอบครองอยู
ระเบิดไปพรอมกับเตาหลอมที่อยูดานลางในตอนนี้
ทันใดนั้นกฎแตกกระจายขางในก็หลั่งไหลเขาใสหวังเปาเลอราวกับน้ำทวม
มันถูกรางแทของเขาดูดซับอยางบาคลั่งราวกับวาฬกลืนกิน
ในไมชารอบตัวหวังเปาเลอก็เกิดกระแสน้ำวนและใหญขึ้นเรื่อยๆ สงผลกระทบ
ตอเตาหลอมอีกเจ็ดเตา ทำใหผูฝกตนรอบเตาหลอมทั้งเจ็ดหนาเปลี่ยนสี
ในตอนนั ้ น เอง จู  ๆ เสี ย งหั ว เราะราวกั บ กระดิ ่ ง เงิ น ก็ ด ั ง ขึ ้ น ในหู ห วั ง เป า เล อ
มันดังกองไปทั่วจักรวาลโดยรอบ หลังจากไดยินเสียงหัวเราะนั้น หวังเปาเลอพลัน
ลืมตาโพลง
เขาไมเห็นเจาของเสียงหัวเราะ แตก็เห็นวาผูฝกตน ณ ที่แหงนี้ ไมวาจะเปน
คนที่เคยตอสูแยงชิงเตาหลอมกันมากอนหรือสามคนนั้นที่มีตำแหนงแลว ทุกคน…
พลันเกิดแสงบิดเบี้ยวในดวงตาราวกับมีพลังงานประหลาดไรตัวตนสงผลกระทบ
ตอผูฝกตนทุกคน
แมแตอูนอยกับเจาลานอยก็เชนกัน ชั่วขณะหนึ่งดวงตาพลันเกิดแสงสีดำ มีเพียง
เจาปลาดำเทานั้นที่ยังคงแหวกวายไปมาโดยไมไดรับผลกระทบใดๆ
เมื่อเห็นผูฝกตนเปลี่ยนไป หวังเปาเลอก็ตกตะลึง กอนจะรีบโบกมือเก็บอูนอยกับ
เจาลานอยเขากระเปาคลังเก็บ แลวรองเรียกศิษยพี่
แต…ดูเหมือนเสียงเรียกของเขาจะถูกปดกั้น
 “ทานอา ไมตองระแวงขนาดนั้น ขาไมทำรายทานหรอก…”
“แต ว  า …ที ่ น ี ่ ม ี ค นตายน อ ยเกิ น ไป แบบนี ้ ไ ม ส นุ ก เลย” เสี ย งเด็ ก สาว
แฝงความหมายบางอย า ง ใจหวั ง เป า เล อ กระตุ ก มหาศิ ษ ย แ ห ง เต า ของตระกู ล
หมื่นสำนักพลันเลือดตาพุงกระฉูด ทุกคนมองหวังเปาเลอและสงเสียงกรีดรองราวกับ
เจอศัตรูที่ไมอาจอยูรวมโลกกันได กอนจะพุงเขามาหมายสังหารหวังเปาเลอ
คนที่แข็งแกรงที่สุดคือสามคนนั้น!
คนหนึ่งเปนหญิงสาวที่อยูภายใตรางมายามังกรสีเงิน คนหนึ่งคือชายหนุมที่
พุงออกมาจากดาบโบราณหาธาตุ และคนสุดทายคือองคชายไมรูสิ้นที่เหลืออยูอีกคน
ผูฝกตนทั้งสามลวนเปนชั้นมหาวัฏจักร และยังเปนดารานิรันดร องคชายไมรูสิ้น
เปนระดับสวรรค ถึงแมอีกสองคนจะไมใช แตดารานิรันดรก็มีความพิเศษมากและ
ไมดอยไปกวาระดับสวรรคเลย
ทันทีที่ลงมือพลันเกิดเสียงสะเทือนฟาดิน สะทานไปทั้งจักรวาล สวนคนที่เหลือ
ตางระเบิดฐานการฝกฝน กรีดรอง เขนฆาราวกับเสียสติไปแลว
นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ทุกอยางกะทันหันเกินไป เรียกไดวาเรื่องราวทั้งหมดพลิกผัน
หลังจากเด็กสาวปรากฏตัว ตอใหหวังเปาเลอจะแข็งแกรง แตตอนนี้เขากำลังตื่นตกใจ
แทจริงแลวเขายังไมไดแข็งแกรงมากพอที่จะสยบดารานิรันดรนับสิบดวยตัวคนเดียว
โดยทั่วไปทุกคนที่นี่ลวนเปนดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักร อีกทั้งยังมีถึงสามคน
ซึ่งเหนือกวามหาศิษยแหงเตาระดับเดียวกัน ดังนั้นหวังเปาเลอจึงถอยรนไปในทันที
แทบจะพริ บ ตาที ่ เ ขาล า ถอย จุ ด ที ่ เ ขาอยู  ก  อ นหน า นี ้ ถ ู ก ดาบโบราณห า ธาตุ
ฟนฉับลงมา และกรงเล็บรางมายามังกรเงินฟาดใสพรอมกับเสียงคำราม อีกทั้งยังมี
กระบวนเวทพลังเทพมหาศาลไหลบาเขามา
 “เจ า เป น ใครกั น แน ” หลั ง หวั ง เป า เล อ หลบเข า ไปใกล ใ จกลางเตาหลอม
และคำรามไปรอบๆ ราวกับสายฟาฟาดครอบคลุมไปถึงใจกลางเตาหลอมนั้น
แต…เขาสัมผัสไดอยางชัดเจนวาศิษยพี่ที่อยูดานในไมตอบสนองเลยสักนิด
นั่นทำใหหวังเปาเลอใจหลนวูบ
“ทานอา ที่นี่ไมมีใครสังเกตเห็นหรอก ทานฆาไดตามใจชอบเลย ผูคนตายนอยไป
ไมสนุก ทานอาสูๆ ละ”
“ส ว นข า เป น ใครนั ้ น …ท า นอาก็ ล องเดาดู ส ิ ” เสี ย งของเด็ ก สาวมาพร อ ม
เสียงหัวเราะประหลาด ดังกองไปทั่วบริเวณอยางตอเนื่อง ผูฝกตนที่ไดรับผลกระทบ
จากมันยิ่งบาคลั่ง มีบางคนที่เมื่อพุงเขามาหาหวังเปาเลอแลวก็ระเบิดตัวตาย
หวังเปาเลอรีบถอยหนีออกไปเร็วจี๋ สีหนาบิดเบี้ยว แตโชคดีที่แมเขาจะหลบหนีไปได
แตการเชื่อมตอกับเตาหลอมทั้งสองยังคงอยู ตอนนี้ยังมีกฎแตกกระจายอี กมาก
แผออกจากเตาหลอมทั้งสองมาหาเขา ดังนั้นเมื่อเห็นผูฝกตนรอบดานพุงเขาใสดวย
ดวงตาแดงก่ำ ดวงตาหวังเปาเลอก็ฉายแสงเย็นยะเยือก ฝกกระบี่เจาชะตาในราง
พลันกระจายออกมา
ฉับพลันแรงดูดก็เพิ่มขึ้น กฎแตกกระจายไรที่สิ้นสุดพุงเขาสูฝกกระบี่เจาชะตา
อย า งบ า คลั ่ ง ทำให ห ลั ง จากฝ ก กระบี ่ ข ึ ้ น ไปถึ ง ระดั บ ความมื ด มิ ด หาใดเปรี ย บ
คอยๆ โปรงใส
ฝ ก กระบี ่ เ จ า ชะตา นี ่ ค ื อ เคล็ ด วิ ช าลั บ ของหวั ง เป า เล อ และเป น สิ ่ ง เดี ย วที่
หวั ง เป า เล อ คิ ด วา จะพลิ ก สถานการณใ นตอนนี ้ไ ด เขาสั ม ผั ส ได ว  า เมื ่ อ ฝ ก กระบี่
เจาชะตาดูดซับ ขางใน…ราวกับมีปราณกระบี่สายหนึ่งกำลังเติบโตและนาสะพรึงกลัว
ขึ้นเรื่อยๆ!
แนนอนวานอกจากสิ่งนี้แลวก็ยังมีบทสวดแหงเตา
เพียงแตการใชบทสวดแหงเตาไมอาจทำไดนานเกินไป อีกทั้งยังเปนเครื่องมือสยบ
ที่ไมเฉียบคมพอ!
หวังเปาเลอหรี่ตา ไมสนใจผูฝกตนที่พุงเขาใส เขาเคลื่อนยายรางหลบหลีก
ครั้งแลวครั้งเลา เรงการดูดซับกฎแตกกระจาย
ขณะเดียวกันในจักรวาลโดยรอบก็มีเสนไหมสีเขียวที่ดูแตกตางกันไปตามระดับ
คลายกับสามารถเพิกเฉยตอการปดลอมนี้ และเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ
สามหมื่น หาหมื่น หนึ่งแสน สองแสน…
 บทที่ 1149 กายเนื้อทะลวงขั้น
แตวา…แมเสนไหมสีเขียวจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แตกฎแตกกระจายในเตาหลอมนั้น
หากไมดูดซับจนเสร็จสมบูรณก็จะไมสามารถกอตัวเปนกระแสน้ำวนได และเมื่อไมมี
กระแสน้ำวน แรงดูดยอมไมเกิดขึ้น
หากไรแรงดูด การดูดซับเสนไหมสีเขียวพวกนี้ก็จะใชเวลานานขึ้น หากเปนเวลาอื่น
คงไมเปนอะไร ทวาตอนนี้หวังเปาเลอติดอยูในสถานที่ประหลาด อีกทั้งผูฝกตน
ตระกูลหมื่นสำนักทุกคนตางก็บาคลั่ง
นั่นทำใหดวงตาหวังเปาเลอสองประกายเย็นเยือก รางกะพริบหลบหนีพลังเทพ
จากทุกคนอีกรอบ การเรงดูดซับกฎแตกกระจายในเตาหลอมทำใหฝกกระบี่เจาชะตา
ในรางเขายิ่งโปรงใสขึ้นเรื่อยๆ
ทวา ตอนนั้นเองเสียงแผวเบาของเด็กสาวก็ดังกองในหูหวังเปาเลออีกครั้ง
“ทานอา ทานมีเวลาเพียงหนึ่งกานธูป…สูๆ นะ หลังจากหนึ่งกานธูป การผจญภัย
ที่ถูกขาควบคุมไวนี้ก็จะกลายเปนฟองอากาศและ…ดับสิ้นไป”
“ถึงตอนนั้นทานก็จะดับสิ้นเชนกัน” เด็กสาวพูดจบก็หัวเราะคิกคัก เสียงหัวเราะนั้น
แผซานไปทั้งจิตใจหวังเปาเลอกลายเปนภัยคุกคามและสงผลตอสัญชาตญาณของเขา
ทำใหหวังเปาเลอมีลางสังหรณวาหากทำลายสถานที่แหงนี้ภายในเวลาหนึ่งกานธูป
ไมไดจริงๆ เชนนั้นแลว…เขาจะตองเจอกับวิกฤตรายแรงเปนแน
“ลวงเทพหลอกวิญญาณ!” ดวงตาหวังเปาเลอฉายแสงเย็นวาบ ในใจสรุปตัวตน
ของอี ก ฝ า ยอย า งรวดเร็ ว เขาไม ร ู  ว  า เด็ ก สาวผู  น ี ้ เ ป น คนเดี ย วกั บ ที ่ ต นเคยเจอที่
สุสานดวงดาราหรือไม
แตไมวาอยางไร คนแรกที่เขาตัดออกไปเลยคือจื่อเยว!
 แมตนกำเนิดจื่อเยวจะยิ่งใหญ แตหวังเปาเลอไมเชื่อวาหากอีกฝายจะมา ศิษยพี่
เฉินชิงจื่อของตนจะไมตรวจพบ ดังนั้นความเปนไปไดที่อีกฝายจะเปนจื่อเยวจึงมี
นอยมาก
สวนตะขาบสีโลหิต หวังเปาเลอก็คิดวาอาจเปนไปได ขณะที่ครุนคิดและดูดซับอยูนั้น
ผูฝกตนรอบดานก็บาคลั่งขึ้นอีก โดยเฉพาะหญิงสาวที่แปลงรางเปนมังกรเงินผูนั้น
นางโจมตีรุนแรงเกิดเปนเสนไหมสีเงินยาวพันธนาการหวังเปาเลออยางรวดเร็ว
ชายหนุมที่ใชกระบี่โบราณหาเลมก็เชนกัน วิธีโจมตีของเขาคือใชกระบี่โบราณหาเลม
พุงจากหาทิศทางตัดผานชองวางเขามา และยังมีองคชายตระกูลไมรูสิ้นที่ถึงแม
การพันธนาการและเขนฆาจะไมเทาสองคนกอนหนา แตกลับโจมตีครอบคลุมทุกดาน
ฐานการฝกฝนแข็งแกรงจนเทียบไดกับครึ่งระดับจักรพิภพ
ดังนั้นทุกครั้งที่ทั้งสามโจมตีลวนทำใหหวังเปาเลอตองรีบถอยหนีไปอยางรวดเร็ว
ไมใชวาไมสามารถเขาไปตอสูได แตทันทีที่โตตอบและไมอาจจัดการไดในพริบตา
การร ว มกั น โจมตี จ ากดารานิร ัน ดรช ั ้น มหาวัฏ จั ก รหลายสิ บคนโดยรอบจะทำให
หวังเปาเลอตอตานไดยากอยางยิ่ง!
“ยังมีอีกวิธีหนึ่ง ศิษยพี่คงตรวจจับความผิดปกติไดจากสิ่งที่ขาพูดเมื่อครู…”
หวังเปาเลอหรี่ตา ชั่วพริบตาที่ทั้งสามรวมพลังกันเพื่อสังหารเขา มือขวาก็พลันยกขึ้น
ผนึ ก มุ ท รา ทั น ใดนั ้ น แผนที ่ ด วงดาวด า นหลั ง ก็ แ ปลงกายเป น เงาวั ว ศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ์
พุงไปขางหนา
ฉับพลันเกิดเสียงดังสนั่นสะเทือนฟา ระลอกคลื่นรุนแรงแผกระจายไปทั่วบริเวณ
อยางบาคลั่งราวกับจะพลิกภูเขาคว่ำมหาสมุทร รางของทุกคนกระเด็นออกมาและ
มีจำนวนไมนอยที่กระอักเลือด
 แตพลังที่หวังเปาเลอใชไปก็ไมนอยเชนกัน สีหนาเขาซีดเล็กนอย รางพลันวาบ
ถอยออกไปอยางรวดเร็ว การดูดซับกฎแตกกระจายยังไมเสร็จสิ้น แตเขากลับตัดขาด
การเชื่อมตอกับเตาหลอมไปเสียหนึ ่ ง เตา และใส พลั ง จิ ตทั ้ ง หมดลงในเตาหลอม
อีกเตาแทน เชนนี้แรงดูดซับก็จะเพิ่มขึ้นในทันที และฝกกระบี่เจาชะตาที่เขากัดฟน
ใชนั้นก็มีกฎแตกกระจายหลั่งไหลเขาไปมากขึ้นในพริบตา
เขาสัมผัสไดวากฎแตกกระจายในเตาหลอมใบนี้ถูกตนดูดซับไปครึ่งหนึ่งแลว และ
หากคิดจะดูดซับทั้งหมด เขาจำเปนตองใชเวลาประมาณสามสิบลมหายใจ!
“สามสิบลมหายใจ!” เสนเลือดปรากฏในดวงตาหวังเปาเลอ เมื่อเห็นทุกคน
พุงเขามาโจมตีอีกครั้ง ดานหลังหวังเปาเลอก็พลันปรากฏดวงเนตรปศาจขนาดมหึมา
“แข็ ง ตั ว !” หวั ง เป า เล อ คำราม ฉั บ พลั น ดวงเนตรป ศ าจด า นหลั ง ก็ ล ื ม ตา
เผยใหเห็นแสงลึกลับซึ่งกลายเปนพลังอันนาตกใจหยุดรางทุกคนที่กำลังพุงเขามาทันที
ความเจ็ บ ปวดทำให ส ั ม ผั ส สวรรค ห วั ง เป า เล อ ปรากฏ ซึ ่ ง ก็ เ ป น เพราะวิ ช า
ดวงเนตรป ศ าจถู ก กระตุ  น จนถึ ง ขี ด สุ ด อี ก ทั้ ง จำนวนผู  ค นยั ง มากเกิ น ไป เพราะ
ความเจ็บปวดนี้ ดวงเนตรปศาจดานหลังจึงเกิดรอยราวราวกับกำลังจะทนไมไหว
ทวา ตอนนี้หวังเปาเลอไมไดสนใจอะไรมากนัก แทบจะในทันทีที่ทุกคนถูกแชแข็ง
รางของเขาพลันเกิดเงาทับซอน ดารานิรันดรเตามาตรฐานเกาดวงจำแลงรางแยก
ออกมาเการางดวยวิชารางแยกสารัตถะ เหาะออกจากรางจริง และสังหารทุกคน
อยางรวดเร็ว
ดาวพิเศษนับหมื่นบนแผนที่ดวงดาวตางกลายเปนร างแยกพุงออกมาพร อ ม
เสียงคำราม แมจะไมดีเทารางแยกดารานิรันดรเตามาตรฐานและไมดีเทารางจริง
ของหวังเปาเลอ แตทุกรางลวนมีพลังตอสูในระดับหนึ่ง อีกทั้งยังมีจำนวนไมนอย
ต อ ให ไ ม ส ามารถสยบทุ ก คนได แต พ วกมั น ก็ ม าล อ มรอบหวั ง เป า เล อ เพื ่ อ สร า ง
เปนปราการถวงเวลาออกไปอีกหนอย นั่นก็เพียงพอแลว
 ดังนั้นทันทีที่เสียงคำรามจากผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนักดังขึ้นหลังจากหลุดพน
จากการแข็งตัวของวิชาดวงเนตรปศาจ การตอสูครั้งใหญก็ปะทุขึ้นทันที เสียงดัง
สะเทือนฟา หวังเปาเลอที่มีรางแยกของตนลอมไวเพื่อถวงเวลาสำหรับดูดซับกฎ
แตกกระจายก็ไดดูดซับไปมากกวาเจ็ดสวนแลว
ดวงตาทอประกายเย็นเยือกพรอมกับจิตสังหารแรงกลา แมทุกคนในที่แหงนี้
จะโจมตีเขาเพราะถูกครอบงำ แตตอนนี้จิตสังหารของหวังเปาเลอเองก็ปะทุรุนแรง
เชนกัน
เพราะเขาเห็นดารานิรันดรเตามาตรฐานเกาดวงของตนกำลังถอยรนไปเรื่อยๆ
ตอนที่พยายามสกัดกั้นมหาศิษยแหงเตาที่แข็งแกรงที่สุดสามคนนั้น อีกทั้งรางแยก
ยัง ทยอยถูกฉีกเปนชิ้นๆ แมพวกมั น จะกลั บมารวมตั วกั น อี กครั ้ ง ก็ เห็ น ได ช ั ดวา
ที่ใจกลางดารานิรันดรเตามาตรฐานเกิดรอยราวแลว
หากมันระเบิด หวังเปาเลอตองไดรับความเสียหายไมนอยเลยทีเดียว
สวนดาวพิเศษนับหมื่นก็แตกสลายไปไม น  อ ยแล วในขณะนี ้ ผู  ฝ กตนตระกู ล
หมื่นสำนักเสียสติ ทุกครั้งที่พุงเขามาโจมตี พวกเขาจะระเบิดตนเองทำใหรางแยก
ของดาวพิเศษบางสวนแตกสลาย
จิตสังหารในดวงตาหวังเปาเลอแรงกลาขึ้นเรื่อยๆ ฝกกระบี่เจาชะตาในรางกาย
ราวกับสัมผัสไดถึงอันตรายจึงรีบดูดกลืนเร็วขึ้น
แปดสวน เกาสวน…
ขณะที ่ ห วั ง เป า เล อ ดู ด ซั บ กฎแตกกระจายในเตาหลอมได เ ก า ส ว นนั ้ น เอง
เกราะปองกันที่เกิดจากดาวพิเศษนับหมื่นของเขาก็ถูกผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนัก
เจ็ดแปดคนทำลายดวยการระเบิดตัวเองพรอมกันจนเกิดรูโหว
หวังเปาเลอนิ่งเงียบ และทองบทสวดแหงเตาในใจ
 พริบตาตอมาผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนักสิบกวาคนก็กรูเขามาทางรูโหวพรอม
ดวงตาแดงก่ำ ยามที่พวกเขากำลังเขามาใกล พลังของบทสวดแหงเตาก็สำแดงฤทธิ์
กอตัวเปนพลังสยบ จนทั้งสิบกวาคนที่พุงเขามาตัวสั่นเทิ้ม ผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนัก
ขางนอกก็เชนกัน
รางแยกทั้งหมดฉวยโอกาสนี้ลุกฮือตอบโตกลับทันที ขณะเดียวกันฝกกระบี่เจาชะตา
ในรางหวังเปาเลอก็…ดูดซับกฎแตกกระจายอีกหนึ่งสวนสุดทายในเตาหลอมจนเกลี้ยง!
แทบจะทันทีที่เขาดูดซับกฎแตกกระจายเสร็จ สิ้น กระแสน้ำวนขนาดมหึ ม า
พลันปรากฏขึ้นในเตาหลอมราวกับหลุมดำ แรงดูดมหาศาลพลันระเบิดขึ้นทำให
เสนไหมสีเขียวหลายแสนเสนที่รวมตัวกันอยูรอบๆ พุงเขามาหาเขา
หนึ่งหมื่น สองหมื่น สามหมื่น…
เสนไหมสีเขียวจำนวนมากพันเกี่ยวเขาดวยกันกอนจะมาปรากฏตัวในเตาหลอม
จากนั้นฝกกระบี่เจาชะตาในรางหวังเปาเลอก็ดูดซับอยางบาคลั่ง แลวปอนพลัง
กลับคืนใหกายเนื้อหวังเปาเลออีกครั้ง
เมื่อพลังบทสวดแหงเตาสลายไป หวังเปาเลอก็ดูดซับเสนไหมสีเขียวไปแลว
กวาแปดหมื่นเสน ในที่สุดกายเนื้อของเขา…ก็ระเบิดและทะลวงเขาสู…ดารานิรันดร
ชั้นมหาวัฏจักร!
พลังกายเนื้อระดับดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรนั้นนาทึ่งอยูแลว ทวากายเนื้อ
หวังเปาเลอไดรับพลังเสริมจากดาวหลายดวง การทะลวงขั้นของเขาจึงนาตื่นตาตื่นใจ
แมแตดารานิรันดรเตามาตรฐานเกาดวงก็ยังเปลงประกาย ดาวพิเศษที่ยังไมแตกสลาย
ตางสองสวางเจิดจา
ดาวพิเศษที่แตกสลายเปนชิ้นๆ ไปแลวตางกลายเปนจุดแสงลอยมารวมตัวกัน
ราวกับจะถือกำเนิดเปนดวงดาวอีกครั้ง
 “ตอนนี้ตาขาเอาคืนแลว” จิตสังหารในดวงตาหวังเปาเลอพลันปะทุ หลังจาก
กายเนื ้ อ ทะลวงขั ้ น พร อ มกั บ ดู ด ซั บ เส น ไหมสี เ ขี ย วต อ ร า งของเขาก็ ล ุ ก ขึ้ น
จากการนั่งขัดสมาธิและกาวออกไปดวยความแข็งแกรงอันไรขีดจำกัด!
จักรวาลใตฝาเทาแตกกระจาย ความวางเปลารอบกายบิดเบี้ยว หวังเปาเลอ
กาวเพียงกาวเดียวก็มาปรากฏตัวอยู  ตรงหน าผู  ฝ กตนตระกู ลหมื ่ น สำนั กสองคน
มือทั้งสองกำหมัดแลวชกออกไปพรอมกัน!
 บทที่ 1150 สำนักแหงความมืดไมพินาศ จักรพรรดิไมปรากฏ
พลั่ก! พลั่ก!
มหาศิษยแหงเตาตระกูลหมื่นสำนักทั้งสองตางเปนดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักร
แตเห็นไดชัดวาพลังตอสูของพวกเขาไมใชระดับเดียวกับหวังเปาเลอ พลังกายเนื้อ
หวังเปาเลอแข็งแกรงเกินไป วิญญาณเทพก็เชนกัน ตอนนี้ฐานการฝกฝนยังเพิ่มขึ้นอีก
ตอใหไมใชกระบวนเวทพลังเทพ มีเพียงกายเนื้อก็สะเทือนฟาดินแลว
ร า งมหาศิ ษ ย แ ห ง เต า คู  น ั ้ น แตกเป น เสี ่ ย งๆ ทั น ที พวกเขาสั ม ผั ส ได เ พี ย ง
พลังบางอยางที่ไมอาจอธิบายไดปะทะเขากับกาย กอนจะสูญเสียสติสัมปชัญญะ
ไม ท ั น ได ส ั ม ผั ส กั บ ความเจ็ บ ปวดร า งก็ แ ตกกระจายไปเสี ย แล ว วิ ญ ญาณเทพ
ไรหนทางหนี ถูกพลังระเบิดจากหวังเปาเลอฉีกออกเปนชิ้นในทันที
ตั้งแตตนจนจบรางของหวังเปาเลอไมไดหยุดนิ่ง เคลื่อนยายพุงเขากระแทก
มหาศิษยแหงเตาตระกูลหมื่นสำนักอีกคน คนผูนี้เปนชายวัยกลางคนผูหนึ่ง แมตอนนี้
ดวงตาเขาจะดูบาคลั่ง ทวาสัญชาตญาณสั่งใหหลบหนี แตกลับสายไปแลว
หวังเปาเลอกระแทกอยางแรงจนรางของคนผูนั้นแตกกระจาย เขากำลังจะโจมตีตอ
แตแลวตอนนั้นเององคชายไมรูสิ้น และสตรีในรางมังกรเงิน หรอมทั้งชายหนุม
กระบี่โบราณหาธาตุที่ถูกรางแยกทั้งเกาของเขาพันธนาการเอาไว จูๆ ก็ดูพราเลือน
ราวกับมีพลังประหลาดหอหุม ทั้งสามหลุดจากพันธนาการของรางแยกและปรากฏขึ้น
อีกครั้งดวยการลอมรอบตัวหวังเปาเลอ
ทันทีที่ปรากฏกาย ทั้งสามพลันระเบิดจิตสังหารและลงมือ!
สตรีผูแปลงกายเปนมังกรยักษสีเงินผูนั้นดวงตาอาบดวยแสงเลือด สองมือผนึกมุทรา
ฉับพลันมังกรเงินแปรเปลี่ยนเปนสีแดงฉาน กูรองขึ้นฟา กอนจะเขาพันธนาการ
หวังเปาเลอ
 ชายหนุมกระบี่โบราณหาธาตุก็เชนกัน เสนเลือดทั่วรางปูดโปน กระบี่โบราณ
ทั ้ ง ห า เล ม แยกจากกั น จากห า เป น สิ บ จากสิ บ เป น ยี ่ ส ิ บ และเพิ ่ ม เป น เท า ทวี
จนถึงจำนวนหลายพันพุงเขาใสหวังเปาเลอจากทุกสารทิศ!
ยังมีองคชายไมรูสิ้นผูนั้น เขาระเบิดรางแทออกมาโดยไมลังเล หลังเสียงระเบิดดังสนั่น
สามหั ว หกแขนพลั น ปรากฏ ก อ นจะกระโดดขึ ้ น และเสี ย หนึ ่ ง หั ว กั บ สองแขนไป
แทนที่ดวยฝามือยักษกดสยบหวังเปาเลอจากดานบน
ทั้งสามคนไมมีผูใดธรรมดาสามัญแมแตนอย หากวางพวกเขาไวขางนอก แตละคน
ล ว นสามารถสยบมหาศิ ษ ย แ ห ง เต า ได ท ุ ก สารทิ ศ เหนื อ กว า เหล า กองทั พ รอง
และแมแตกองทัพหลักของตระกูลสวนใหญก็ยังเทียบกับพวกเขาไมไดดวยซ้ำ
อีกทั้งความบาคลั่งยังทำใหพวกเขาไมละความพยายาม ดังนั้นแมวากายเนื้อของ
หวังเปาเลอในตอนนี้จะเปนชั้นมหาวัฏจักร หากแตเมื่อเผชิญหนากับทั้งสามคน
พรอมกัน ถึงแมจะสูไดก็ตาม แตวา…ในพื้นที่แปลกประหลาดแหงนี้ยังมีเด็กสาวลึกลับ
ที่มาพรอมความประสงครายผูนั้นอยู!
ดังนั้นหวังเปาเลอจึงหรี่ตาและถอยหลังไปทันที กอนทั้งสามจะรีบพุงเขาใสอีกครั้ง
มังกรแดงพันรัด กระบี่นับพันหวีดหวิว หวังเปาเลอที่คลายจะถอยหลังไปแลวดีดตัว
พุงไปขางหนาอยางรวดเร็ว
การถอยออกและพุงเขานี้รวดเร็วมาก พลังปราณดึง ดู ดกลายเปน โอกาสให
หวังเปาเลอทันที หากสติรับรูของทั้งสามนั้นยังอยูคงเปนเรื่องยากที่หวังเปาเลอจะทำ
เชนนี้ได
ในพริบตารางของเขาจึงระเบิดความเร็วหลบหนีมังกรแดงและกระบี่นับพันไปได
จากนั้นจึงปรากฏตัวตรงหนาฝามือที่แปลงกายมาจากองคชายไมรูสิ้น กอนจะชก
เขาไปหนึ่งหมัดโดยไมลังเล
 พลังกายเนื้อระเบิดทั่วทุกสารทิศ รางแยกดารานิรันดรเตามาตรฐานและรางแยก
ดาวพิ เ ศษทั ้ ง หมดพุ  ง กลั บ มาอย า งรวดเร็ ว ทำให ห มั ด ของหวั ง เป า เล อ ในครั ้ ง นี้
สะเทือนฟาดิน
ความวางเปลาสั่นสะเทือน จักรวาลลมสลาย ฝามือขององคชายไมรูสิ้นแตกเปน
เสี่ยงๆ รางของเขากระอักเลือดและถูกหมัดของหวังเปาเลอชกจนกระเด็นไปไกล
หลายพันจั้ง กอนจะกระแทกเขากับกำแพงที่มองไมเห็นในอากาศ!
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ความวางเปลารอบดาน รางขององคชายไมรูสิ้นพลันเกิด
รอยราวราวกับมีชั้ นบางอย างกั้นอยู  และตอนนี ้ มั น กำลั ง สั ่ น สะเทื อนจนดวงตา
หวังเปาเลอหดแคบ!
เขากำลั ง จะพุ  ง ออกไป ทว า ตอนนั ้ น เองความระแวดระวั ง ของเขาก็ ท ำงาน
รางกายบิดเบี้ยวเอนไปดานหลังอยางไมนาเชื่อและถอยกลับไปอยางรวดเร็ว พรอมกับ
หยิบใบไมใบหนึ่งออกมาอยางไมลังเล กอนจะกดสยบไปยังจุดที่เขาอยูกอนหนานี้
ใบไมใบนี้คือสิ่งที่ปรมาจารยแหงไฟมอบให ขางในบรรจุคำสาปแชงเขยาขวัญเอาไว
ฉับพลันที่ลาถอยและหยิบใบไมออกมาสยบ จุดที่เขาอยูกอนหนานี้พลันปรากฏ
เสนผมสีดำกอนหนึ่งถูกตัดฉับอยูตรงนั้น
จากนั้นรางเด็กสาวผูหนึ่งก็เดินออกมาจากความวางเปลา ทวาสิ่งที่ตอนรับนาง
คือพลังสยบของใบไมที่ปลอยออกไป เกิดเสียงดังสนั่นกอนที่รางของเด็กสาวจะสั่นไหว
อยางรุนแรง สีหนาบิดเบี้ยว รูมานตาทยอยปรากฏขึ้นในดวงตาราวกับกำลังปนปวน
ดวงตาของคนทั่วไปจะมีเพียงรูมานตาเดียว ทวาดวงตาแตละขางของเด็กสาวผูนี้
กลับมีรูมานตาอยางนอยเจ็ดถึงแปดรู ชวนใหเวียนหัวและนากลัวอยางมาก!
หลัง จากรูมานตาพวกนั้นปรากฏ สี ห น าของเด็ กสาวพลั นเผยความเจ็ บปวด
พร อ มกั บ ส ง เสี ย งคร่ ำ ครวญ อี ก ทั ้ ง น้ ำ เสี ย งที ่ เ ปล ง ออกมาก็ แ ตกต า งกั น ราวกั บ
กำลังคำรามออกมาจากในรางของนาง
 “สำนักแหงความมืด ไดเวลาฆาแลว!!”
“สำนักแหงความมืดตองพินาศ!”
“สำนักแหงความมืด สำนักแหงความมืด แปลงกฎศิลาของตน…ไมอาจดำรงอยู
ในโลกได!!”
“ทำไมจะไมไดละ สำนักแหงความมืดของขาทองอยูในโลกแหงศิลา หากไมมี
พวกขาคงยากที่โลกนี้จะอยูรอด!”
“สำนักแหงความมืดไมพินาศ จักรพรรดิไมปรากฏ…โลกนี้จะหวนคืนไดอยางไร!!”
“หวนคืน! หวนคืน! ! ขาสัมผัสไดถึงเสียงเพรียกรอง ไมรูสิ้นหวนคืน หวนคืนไมรูสิ้น!!”
เสียงเหลานั้นมาพรอมความแก ชราและบ า คลั ่ ง ระเบิ ดออกมาจากร า งของ
เด็กสาวอยางตอเนื่อง สีหนาของนางบิดเบี้ยวมากขึ้นเรื่อยๆ รางกายประเดี๋ยวพองตัว
ประเดี๋ยวหดเล็ก หวังเปาเลอกำลังจะโจมตีอีกรอบ แตในตอนนั้นเอง รูมานตาทั้งหมด
ในดวงตาเด็ ก สาวก็ ผ สานเข า ด ว ยกั น ราวกั บ ฟ  น ตั ว กลั บ มาจากสภาวะที ่ ไ ม อ าจ
ควบคุมได
ทันทีที่ไดสติกลับมา นางเคลื่อนไหวรางมาที่ขางกายองคชายไมรูสิ้นผูที่ ถูก
หวังเปาเลอชกจนบาดเจ็บสาหัส กอนจะพุงเขารางของเขาไป
องคชายไมรูสิ้นพลันสงเสียงคำรามดังกอง จุดที่ศีรษะระเบิดออกไปจนเหลือเพียง
เลือดเนื้อกอนหนานี้…พลันงอกศีรษะใหมออกมาอีกครั้ง
ทวา…ศีรษะนี้ไมใชศีรษะของเขา แตเปนเด็กสาวผูนั้น!!
แขนสองขางที่องคชายไมรูสิ้นระเบิดตัวเองไปก็มีมือทั้งสองขางของเด็กสาว
งอกออกมาดวย หลังจากสะบัดหัวไปมาแลว นางก็ควบคุมรางขององคชายไมรูสิ้น
ใหเดินออกมา พรอมกับจองมองหวังเปาเลอดวยสายตาเย็นชา
 ทวาในสวนลึกของแววตากลับมีความหวาดกลัวซุกซอน
ขณะเดียวกันจิตใจหวังเปาเลอก็สั่นไหวอยางรุนแรง นี่เปนครั้งแรกที่เขาไดยิน
คนเอยถึงโลกแหงศิลา การคาดเดาตางๆ นานาผุดขึ้นในใจ แตตอนนี้ยังไมใชเวลา
ครุนคิด แทบจะในพริบตาที่เด็กสาวไดสติกลับคืน หวังเปาเลอก็เรียกใบไมกลับมา
พรอมกับถอยรนออกไป หลังจากหลบหนีการปดลอมของมังกรแดงและกระบี่นับพัน
ไดอีกครั้ง เขาก็พุงตรงไปยังเตาหลอมที่สอง
เมื่อมาถึง หวังเปาเลอไมรอชารีบเริ่มตนการดูดซับทันที เขาสังเกตเห็นแลววา
ตอนนี้ฝกกระบี่เจาชะตาของตนสามารถดึงออกมาได แตเขาไมมั่นใจวามันจะสามารถ
สังหารเด็กสาวไดหรือไม อีกอยางการทำลายลางที่นี่ก็ยากมาก
แตไมเปนไร มีฝกกระบี่เจาชะตาอยูดวย รวมกับเคล็ดวิชาลับมากมาย หวังเปาเลอ
คิดวาหากดูดซับตอไปจนฝกกระบี่เจาชะตาโปรงใสอยางสมบูรณแลว อานุภาพของ
มันจะตองอัศจรรยเปนแน
ดังนั้นในระหวางการหลบหนี กฎแตกกระจายของเตาหลอมที่สองจึงพุงขึ้นมา
และถูกเขาดูดซับอยางรวดเร็ว ขณะเดียวกันรางแยกตางๆ ก็กระจายตัวไปรอบดาน
กอตัวเปนปราการอีกครั้ง
ใหรางแทของเขาดูดซับไดเร็วยิ่งขึ้น!
องคชายไมรูสิ้นที่ถูกเด็กสาวครอบงำฉายแววลังเลในดวงตา กอนจะเอยวา
“พวกเจาไประเบิดตัวเองใสเขา!”
ทันทีที่เอย ยกเวนสตรีมังกรเงินและชายหนุมกระบี่โบราณ อีกหาสิบกวาคนที่เหลือ
ก็พุงเขาใสหวังเปาเลอทันที เมื่อเขาใกลรางแยกของเขาก็ระเบิดตัวเองโดยไมลังเล
ทามกลางเสียงดังสนั่น สตรีมังกรเงินและชายหนุมกระบี่โบราณก็ลงมือ เพียงครูเดียว
รางแยกของหวังเปาเลอก็แตกสลายไปเกือบหมด หวังเปาเลอที่ถูกคุมกันอยูขางใน
พลันหรี่ตา
“อยาขยับ หากขยับเมื่อไร ฝกกระบี่กับใบไมของขาก็จะขยับดวย!” ดวงตา
หวังเปาเลอทอประกายเย็นเยือก ไมวาเสียงรอบขางจะดังไมหยุด เขาก็ยังดูดซับ
กฎแตกกระจายในเตาหลอมอยางบาคลั่ง
กฎแตกกระจายในเตาหลอมที่สองลดนอยลงในชั่วพริบตา ไมนานก็เหลือเพียงสี่สวน
สามส ว น สองส ว น…จนกระทั ่ ง เหลื อ เพี ย งหนึ ่ ง ส ว น เด็ ก สาวผู  ค รอบงำร า งของ
องคชายไมรูสิ้นเผยแสงลึกลับในดวงตา รางพลันกะพริบและหายวับไป กอนจะ
ปรากฏตัวอยูขางหวังเปาเลอ
ในตอนนั้ น เอง หวั ง เป า เล อ ก็ เ งยหน า จิ ต สั ง หารในดวงตาพลั น ระเบิ ด ออก
เขาหยิบใบไมออกมา ขณะเดียวกันฝกกระบี่เจาชะตาในรางกายก็แผพลังปราณ!
 บทที่ 1151 ตอสูดุเดือด
ทวา ในตอนที่หวังเปาเลอหยิบใบไมออกมานั่นเอง พลังปราณของฝกกระบี่เจา
ชะตาพลันแผซาน เด็กสาวที่มาปรากฏตัวอยูขางหวังเปาเลออยางนาประหลาดนั้น
รางพลันเลือนรางในทันทีราวกับถูกดึงถอยหลังไปปรากฏตัวอยูในที่ไกลๆ อีกครั้ง
ดวงตาแสดงความประหลาดใจจับจองตรงมาทางหวังเปาเลอ
หวังเปาเลอเองก็แหงนหนามองเด็กสาว ดวงตาหรี่ลงฉายเจตนาราย
“หยั่งเชิงขาหรือ เชนนั้นเจาก็ตองผิดหวังแลวละ ใบไมของขายังใชไดอีกหลายครั้ง”
หวังเปาเลอเอยขึ้นโดยเร็ว ปราการที่สรางจากรางแยกจำนวนมากรอบตัวก็ยังคงถูก
ผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนักระเบิดตัวเองใสจนเกิดเสียงดังสนั่นไมหยุด
การทำลายตัวเองในระดับนี้ ถึงแมกายเนื้อหวังเปาเลอจะไปถึงระดับดารานิรันดร
ชั้นมหาวัฏจักรแลวแตก็ยังไดรับผลกระทบอยูดี หากไมมีภัยคุกคามจากเด็กสาว
หวังเปาเลอก็สามารถใชมือเทาสยบทุกคนในที่แหงนี้ได
แตตอนนี้เขาตองระแวดระวัง ดังนั้นเมื่อหวังเปาเลอหรี่ตามองจึงยังคงรักษา
แนวปองกันและดูดซับเตาหลอมที่สองตอไป เสนไหมสีเขียวรอบตัวก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ
ในไม ช  า กฎแตกกระจายหนึ ่ ง ส ว นสุ ด ท า ยในเตาหลอมที ่ ส องก็ ถ ู ก ดู ด ซั บ จนหมด
หลังเกิดกระแสน้ำวน เสนไหมสีเขียวรอบดานก็พุงเขาหาเขาทันที
ดานเด็กสาวฉายแววอาฆาตในดวงตา กอนจะหายตัวไปอีกครั้งราวกับผสานราง
เขากับเสนไหมสีเขียวพวกนั้นจนหวังเปาเลอไมสามารถแยกแยะได
เมื่อเห็นเชนนั้น หวังเปาเลอก็เพียงแคหยิบใบไมออกมาและสงมันใหลอยอยู
เหนือศีรษะ กอนจะกระตุนใหมันระเบิดแสงเจิดจาครอบคลุมไปทั่วบริเวณ แรงกดดัน
ที่เพิ่มขึ้นเปนเทาตัวทำใหเด็กสาวที่ผสานเขากับเสนไหมสีเขียวตองถอยออกไปอีกครั้ง
นางปรากฏตัวขึ้นในที่ไกลๆ พรอมดวงตาที่ฉายแววบาคลั่ง
 ขณะเดียวกันฝกกระบี่เจาชะตาในรางกายหวังเปาเลอก็ดูดซับเสนไหมสีเขียว
อยางรวดเร็วจนพื้นที่ครึ่งหนึ่งโปรงใส
“ยามที่โปรงใสจนหมด เจตนารมณแหงกระบี่จะสำแดงฤทธิ์!” หวังเปาเลอสัมผัสได
จึงไมไดนั่งดูดซับเสนไหมสีเขียวตอ กลับโบกมือพารางแยกที่รายลอมรอบตัวเขา
เหาะเขาไปใกลเตาหลอมที่สามอยางรวดเร็ว
ดูดซับเสนไหมสีเขียวไปพรอมกับกฎแตกกระจายในเตาที่สาม แมระหวางนั้น
ร า งแยกของเขาจะแตกสลายไปที ล ะร า ง แต ก ารตอบรั บ จากฝ ก กระบี ่ เ จ า ชะตา
ก็ชวยหลอเลี้ยงพลังกายเนื้อจนทำใหรางแยกที่แตกสลายไปแลวไมนอยกลับมารวมตัว
กันไดใหม
ถึงแมจะไมสมดุลแตก็สามารถถวงเวลาไดมากพอควร ถึงตอนนี้จิตใจหวังเปาเลอ
จะมั่นคงแลว เขารูวาทุกอยางกำลังพัฒนาไปในทิศทางที่เปนประโยชนตอตนเอง
ยิ่งนานเขาก็ยิ่งดูดซับไดมากขึ้น กายเนื้อก็ยิ่งแข็งแกรงขึ้น ขณะเดียวกันเขาไมเชื่อวา
ศิษยพี่เฉินชิงจื่อจะไมสังเกตเห็น ดังนั้นหากรอตอไปบางทีอาจไมจำเปนตองคิดหา
วิธีเอง ศิษยพี่คงหาทางออกใหเขาได
“เพราะฉะนั้น คนที่ตองรอนรนคือมัน!” หวังเปาเลอตาเปนประกาย ยอมรับวา
เด็กสาวผูนั้นแปลกประหลาด อีกทั้งยังมีพลังเทพบางอยางที่ไมสามารถอธิบายได ทวา
แลวมันอยางไรเลา ในเมื่อจุดออนที่ใหญที่สุดของอีกฝายคือพลังตอสูไมเพียงพอ
“ตราบใดที่มันไมมีพลังพอจะสังหารขาไดในพริบตา ไมวาจุดประสงคของมัน
คืออะไรก็ไมมีทางสำเร็จ!” หวังเปาเลอพนลมและดูดซับเร็วยิ่งขึ้น
ขณะคำราม กฎแตกกระจายในเตาหลอมที่สามก็ถูกเขาดูดซับไปจำนวนมาก
เพียงระยะเวลาสั้นๆ ก็ถูกดูดซับไปกวาครึ่งแลว อีกทั้งหลังจากดูดซับเสนไหมสีเขียว
รางกายหวังเปาเลอก็ไดรับการบำรุงจนพัฒนาขึ้นไปอีก!
 ชั ้ น มหาวั ฏ จั ก รในระดั บ ดารานิ ร ั น ดร น ั ้ น ไม ม ี ข  อ จำกั ด ทางร า งกาย ขณะที่
พัฒนาขึ้น รางกายหวังเปาเลอจึงแข็งแกรงกวาเดิม และเขาใกล…ระดับจักรพิภพ
มากขึ้นเรื่อยๆ!
ขณะนี้เด็กสาวกำลังจองมองหวังเปาเลอจากระยะไกล หลังจากสัมผัสไดถึงอันตราย
และการพัฒนาอยางตอเนื่องของหวังเปาเลอก็รอนรนขึ้นมาอยางเห็นไดชัด รูมานตา
ในดวงตายิ่งเพิ่มจำนวนขึ้นพรอมกับเสียงคำรามที่ดังออกมาจากในรางนาง
“ฆาเขาซะ! คนหาสิ่งที่เขากลัวที่สุดในกนบึ้งหัวใจ แปลงเปนมันแลวฆาเขาซะ!”
“เขาคือบุตรแหงความมืดรุนปจจุบัน ฆาเขาซะ ทำลายความหวังของสำนัก
แหงความมืด!”
“ไมนะ ชะตากรรมสำนักแหงความมืด เจาจะไปยุงไดอยางไร!”
“หาเจอแลว ที่แทเขาก็กลัวสิ่งนี้!”
“ฆาๆๆ”
ขณะที่เสียงคำรามดังกังวาน องคชายไมรูสิ้นที่เด็กสาวครอบงำอยูและอีกสองหัว
ก็ระเบิดเสียงกรีดรองเจ็บปวดจากอารมณที่แปรปรวนของเด็กสาว
จากนั ้ น รู ม  า นตาในดวงตาเด็ ก สาวพลั น ซ อ นทั บ ก อ นจะกลั บ เป น ปกติ
อยางรวดเร็ว นางก็อาปากเผยใหเห็นฟนขรุขระที่เต็มไปดวยเมือกและสงเสียงกรีดรอง
ใสหวังเปาเลอ
เสียงกรีดรองนี้ราวกับกอตัวเปนระลอกคลื่นที่มองไมเห็นระเบิดไปรอบบริเวณ
หวังเปาเลอตัวสั่นเทิ้ม วิญญาณเทพสั่นไหวเล็กนอย แตเพียงพริบตาเดียวก็กลับมา
เปนปกติ ทวาผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนักที่โจมตีรางแยกของเขาอยางตอเนื่องกลับ
ตัวสั่นเทิ้มและทยอยถอยออกไปทีละคน
 พวกเขาไมโจมตีรางแยกที่คอยคุมกันหวังเปาเลออีกตอไป ทวาถอยกลับไปหา
องคชายไมรูสิ้นผูถูกเด็กสาวครอบงำราง และในพริบตาตอมา…ฉากแปลกประหลาด
ก็ปรากฏขึ้น!
ตอนนี้เหลาผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนักรวมถึงมังกรมายาและชายหนุมกระบี่โบราณ
รวมแล ว ยั ง เหลื อ อี ก สามสิ บ กว า คน ผู  ฝ  ก ตนพวกนี ้ ด ู เ หมื อ นจะสู ญ เสี ย สติ ร ั บ รู
หมดสิ้นแลว แตละคนพุงเขาใสองคชายไมรูสิ้นที่ถูกเด็กสาวครอบงำราวกับกำลัง
ผสานรางเขากับเขา
ผสานร า งกาย ผสานวิ ญ ญาณเทพ แม แ ต ฐ านการฝ ก ฝนก็ ย ั ง ผสานเข า กั น
หากมองดวยตา ผูฝกตนสามสิบกวาคนนี้ผนึกกายเขากับองคชายไมรูสิ้นภายใน
ไมกี่อึดใจ!
และทุ ก ครั ้ ง ที ่ ผ นึ ก กายล ว นทำให บ นร า งขององค ช ายไม ร ู  ส ิ ้ น เกิ ด เนื ้ อ งอก
ตะปุมตะป� พลังปราณเพิ่มสูงและในที่สุด…หลังจากผูฝกตนผนึกกายเขาไปจนหมด
องคชายไมรูสิ้นที่ปรากฏอยูตรงหนาหวังเปาเลอก็กลายเปนสัตวประหลาดตัวหนึ่ง
ไปแลว!
สัตวประหลาดตัวนี้มีแขนขานับสิบขาง รางกายถูกยืดออกจนดูคลายตะขาบ
รางมนุษยยักษ!!
อีกทั้งบนตัวมันยังมีเนื้องอกตะปุมตะป�อยูนับสิบ พวกมันวิวัฒนาการอยาง
รวดเร็ว ดวงตาไรแวว ทวาสวนหัวที่คำรามดวยความเจ็บปวดกลับบิดกายไปมา
และพุงเขาหาหวังเปาเลอดวยความเร็วอันนาอัศจรรย
มันเร็วขึ้นอีก!
 พริบตาเดียวก็มาขวางหนาหวังเปาเลอเอาไว บรรดารางแยกของเขาถูกตะขาบ
หลายรอยตัวที่เด็กสาวสรางขึ้นระเบิดใส บางสวนถูกมันกลืนกินเขาไป การฉีกกัด
ไมไดชาลงกลับกันมันยิ่งเร็วขึ้นไปอีก และในชั่วพริบตา…ก็มาปรากฏตัวอยูตรงหนา
หวังเปาเลอที่จิตใจกำลังสั่นไหวอยางรุนแรง
“ตะขาบรึ?!” หวังเปาเลอยกมือขวาขึ้นมา ใบไมที่ปรมาจารยแหงไฟมอบใหถูก
ใชงานในทันที มันกอตัวเปนมานแสงบังไวดานหนา
เกิดเสียงปะทะดังสนั่น มานแสงเกิดรอยราวใกลแตก แตยังไมหายไป สวนตะขาบ
ที ่ แ ปลงมาจากเด็ ก สาวก็ ถ ู ก ขั ด ขวางไว ไ ด ใ นครั ้ ง แรก หวั ง เป า เล อ จิ ต ใจสั ่ น ไหว
เขาคิ ด จะคลี ่ ฝ  ก กระบี ่ เ จ า ชะตา แต ก ็ ย อมละทิ ้ ง ความคิ ด ไป ก อ นจะถอยร น ไป
อยางรวดเร็ว สองมือผนึกมุทราและชี้ไปยังใบไมที่กลายเปนมานแสง!
“ผนึก!”
ทันทีที่เอยออกไป มานแสงพลันโคงงอหอหุมตะขาบตัวนั้นไวคลายผนึกกับดัก
แตเห็นไดชัดวามันอาจทนตอไปไดอีกไมนานนัก เพราะตะขาบดานในรองคำรามและ
พุงชนไมหยุด
“มันไมใชตะขาบสีโลหิตในความทรงจำของขา!”
“ใชวิธีที่ขาไมรูสัมผัสถึงสิ่งที่ขาหวาดกลัวในใจแลวแปลงกายออกมา…”
ขณะที่หวังเปาเลอถอยออกไปก็สัมผัสไดถึงอันตรายอีกครั้ง เขาไมมีเวลาใหคิด
อะไรมากจึงดูดซับเสนไหมสีเขียวไปพรอมกับยกมือขวาขึ้นมา ฉวยโอกาสที่อีกฝาย
ติดอยูในกับดักกระตุนเตาหลอมที่สาม สี่ หา พรอมกันและดูดซับกฎแตกกระจาย
ขางในอยางบาคลั่ง
“เร็วเขา ตองทำใหฝกกระบี่เจาชะตากึ่งโปรงแสงใหเร็วที่สุด!”
หวังเปาเลอทุมกำลังสุดตัว ฐานการฝกฝนไหลเวียนกระตุนฝกกระบี่เจาชะตาในราง
ขณะเดียวกันเขาก็รูสึกวายังไมพอ จึงยกมือขวาขึ้นลูบและตบหน าอกอยางแรง
แรงกดดันจากทั้งภายในและภายนอกสงผลใหฝกกระบี่เจาชะตาในรางถูกผลักออกมา
ทันที ลำแสงเจิดจาแผออกมาจากในรางของหวังเปาเลอ จนในที่สุดตรงเบื้องหนา
ของเขาก็ปรากฏ…ฝกกระบี่เจาชะตา!
พริบตาที่ฝกกระบี่เจาชะตาปรากฏขึ้น กฎแตกกระจายในเตาหลอมพลันปะทุ
รุนแรงราวกับไมมีสิ่งกีดขวางจากรางกายหวังเปาเลออีกแลว ฝกกระบี่เจาชะตาดูดซับ
เร็วยิ่งยวดทำใหกฎแตกกระจายพุงเขาหาอยางบาคลั่งกวาเดิม!
เวลาเดียวกันเสนไหมสีเขียวก็ถูกดูดเขามารวมตัวกันอยางที่ไมเคยเปนมากอน!
สามหมื่น แปดหมื่น หนึ่งแสน สองแสน สามแสน…จนกระทั่ง…หนาแนนไรขอบเขต!
 บทที่ 1152 ดูดซับพังทลายไมรูสิ้น
เวลานี้กฎแตกกระจายในเตาหลอมทั้งสามกำลังปะทุ และพุงเขาหาหวังเปาเลอ
ที ่ อ ยู  ใ จกลางอย า งบ า คลั ่ ง หรื อ กล า วให ช ั ด เจนคื อ พุ  ง เข า หาฝ ก กระบี ่ เ จ า ชะตา
เบื้องหนาเขา!
ตอนนี ้ ฝ  ก กระบี ่ เ จ า ชะตากึ ่ ง โปร ง แสงไปกว า หกส ว นแล ว ความผั น ผวน
อันนาสะพรึงกลัวยังคงกอตัวขึ้นภายในอยางตอเนื่อง ทำใหเด็กสาวที่กลายเปน
สัตวประหลาดหลังจากผนึกกายเขากับผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนักในผนึกกับดักใบไม
ยิ่งบาคลั่งขึ้นเรื่อยๆ
ขณะที่เสียงคำรามยังดังออกมาไมหยุด บริเวณโดยรอบก็ดึงดูดเสนไหมสีเขียว
เขามามากขึ้น เนื่องจากกฎแตกกระจายถูกดูดซับ เวลาไมนานก็มีมากถึงสี่แสนเสน
และเพราะเสนไหมสีเขียวรวมตัวกันมากเชนนี้จึงทำใหจักรวาลอันวางเปลาแหงนี้
คอยๆ ถูกยอมจนกลายเปนสีเขียวคราม นั่นทำใหเด็กสาวผูถูกผนึกอยูในใบไมรอนรน
กวาเกา นางสงเสียงคำรามไมหยุด ขณะที่กำลังดิ้นรนอยู บนกับดักใบไมพลันปรากฏ
รอยราวอยางรวดเร็ว เห็นไดชัดวาใกลจะปริแตกเต็มทน
หวังเปาเลอหรี่ตา เขารูดีวาหากฝกกระบี่เจาชะตายังไมโปรงแสงทั้งหมดกอนที่
ผนึกใบไมจะแตกออก คงเปนการยากที่จะสำแดงการโจมตีที่เขามั่นใจมากที่สุด
หากเปนเชนนั้นการตอสูครั้งนี้ หวังเปาเลอคงทำไดเพียงคิดหาวิธีอื่นเพื่อถวงเวลา
ตอไป
ถวงเวลาจนกวาศิษยพี่จะฝาความแปลกประหลาดของสถานที่แหงนี้ และเขามา
ชวยเขา
“เจาโชคชะตาตัวดี ยุงยากเสียจริง!” หวังเปาเลอทอดถอนใจ แตก็เขาใจกระจางวา
ตอนนี้ไมใชเวลาที่จะมาคร่ำครวญ สองมือผนึกมุทราอยางรวดเร็ว ตีตรากระตุน
ฝกกระบี่เจาชะตาตรงหนาอยางตอเนื่อง
 ฝกกระบี่เจาชะตาสงเสียงหึ่งออกมาเปนระยะ และยิ่งกลืนกินมากขึ้นอีกครั้ง
จนถึ ง ขี ด จำกั ด ที ่ ห วั ง เป า เล อ สามารถทำได ใ นตอนนี ้ เกิ ด เสี ย งดั ง ก อ งกั ง วานไป
ทั่วบริเวณ กฎแตกกระจายในเตาหลอมรอบดานลดนอยลงจนสังเกตเห็นไดดวย
ตาเปลา
ในไมชากฎแตกกระจายในเตาหลอมที่สามก็ถูกหวังเปาเลอดูดซับจนเกลี้ยง
เกิดเสียงดังสนั่นและเตาหลอมที่สามก็แผแรงดูดออกมาอยางบาคลั่งทำใหเสนไหม
สีเขียวจำนวนมากสงเสียงหวีดหวิว กอนจะพุงเขาใสฝกกระบี่!
พลังตอบรับกอตัวเปนรูปราง นั่นคือกลุมหมอกสีมวงแผออกมาจากฝกกระบี่
เจาชะตาแทรกซึมเขาไปตามรูทวารทั้งเจ็ดและรูขุมขนของหวังเปาเลอจนเขาตัวสั่น
พลังกายเนื้อระดับดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรพลันพุงสูงขึ้นอีกครั้ง!
ดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรนั้นแมจะมีคำวามหาวัฏจักรอยู แตความจริงแลว
ในระดับนี้ก็แบงออกเปนหนึ่งกาวกับรอยกาว เนื่องจากความยากของมัน ดังนั้น
เพียงแคกาวเขาสูระดับนี้ไดก็ลวนเรียกวาเปนชั้นมหาวัฏจักรไดแลว ไมวาจะแค
กาวเดียวหรือรอยกาวก็สามารถยอมแพที่จะกาวเขาสูระดับจักรพิภพไดทุกเมื่อ
แต … โดยทั ่ ว ไปหากก า วไปถึ ง สิ บ กว า ก า วหลั ง จากทะลวงฐานการฝ ก ฝนได
พลั ง ต อ สู  ก ็ จ ะแข็ ง แกร ง ขึ ้ น และในทางทฤษฎี ย ิ ่ ง ก า วไปได ม ากเท า ไร พลั ง ต อ สู
หลังทะลวงขั้นไดก็จะยิ่งสูง
แตความยากของมัน ตั้งแตอดีตจนถึงปจจุบันจึงมีนอยคนที่จะกาวไปถึงขีดจำกัด
ทวาหวังเปาเลอในตอนนี้ รางกายที่ไดรับการหลอเลี้ยงจากเตาสวรรคซึ่งเรียกไดวา
เปนโอกาสที่หาไดยากยิ่งนั้น ในชวงเวลาอันสั้นก็กาวไปถึงกาวที่สิบได และยังคง
กาวตอไป!
 ชั้นกายเนื้อของเขาแผแรงกดดันออกมาราวกับจะสามารถสยบทั่วทั้งจักรวาล
โดยรอบได ความผั น ผวนอั น ทรงพลั ง จนน า ตกใจแผ ก ระจายออกมาจากร า ง
ของเขาดวย
เสียงดังสนั่นยังคงเกิดขึ้นอยางตอเนื่อง เสนไหมสีเขียวจำนวนมากที่หลั่งไหล
เข า มา ด า นหนึ ่ ง ก็ ช  ว ยหล อ เลี ้ ย งกายเนื ้ อ ของหวั ง เป า เล อ ขณะเดี ย วกั น ก็ ช  ว ย
ฝกกระบี่เจาชะตาดูดซับกฎแตกกระจายจากเตาหลอมอื่นๆ ไดไมนอย
หลั ง จากผ า นไปสิ บ กว า อึ ด ใจ กฎแตกกระจายในเตาหลอมที ่ ส ี ่ ก ็ ถ ู ก ดู ด ซั บ
จนเกลี้ยง แรงดูดที่กอตัวขึ้นพลันแผ กระจายไปทั่ วทุ กสารทิ ศ ยิ่งทำใหเส นไหม
เตาสวรรคไมรูสิ้นพุงเขามามากขึ้น
เร็วขึ้นเรื่อยๆ!
มากขึ้นเรื่อยๆ!
และกลายเปนวัฏจักร กายเนื้อของหวังเปาเลอก็ยิ่งแข็งแกรงขึ้น จนกระทั่ง
ผนึกกับดักจากใบไมแตกราวมากกวาเกา เด็กสาวสัตวประหลาดขางในก็ยิ่งรอนรน
ถึงขีดสุด
เห็นไดชัดวามันสัมผัสไดวายิ่งเวลาผานไป กายเนื้อหวังเปาเลอก็พั ฒ นาขึ้ น
ฝ ก กระบี ่ ท ี ่ ค  อ ยๆ โปร ง แสงตรงหน า ทำให ม ั น รั บ รู  ถ ึ ง อั น ตราย และอั น ตรายนี้
ก็เพิ่มสูงขึ้นอยางตอเนื่อง
ใชเวลาไมนานก็มาถึงระดับที่ทำใหมันอกสั่นขวัญแขวน ทวา ดานหวังเปาเลอ
ดูเหมือนจะรูสึกไดวายังไมพอ ดังนั้นถึงแมจิตใจเด็กสาวจะสั่นสะทานเพียงใด เขาก็ยัง
ดูดซับอยางบาคลั่ง ดวงตาขึ้นเสนเลือดจากการพยายามอยางหนัก!
 “ยัง ไมพ อหรอก!!” หวัง เปาเล อคำรามเสี ยงต่ำ ครู  ต อ มากฎแตกกระจายใน
เตาหลอมที่หาก็หมดเกลี้ยง แรงดูดพลันระเบิดขึ้นอีกครั้งทำใหเสนไหมสีเขียวนับลาน
มารวมตัวกัน และหลั่งไหลเขาไปในฝกกระบี่เจาชะตาอยางตอเนื่อง!
ฝกกระบี่เจาชะตาของหวังเปาเลอโปรงแสงไปเจ็ดสวนแลว และกำลังจะถึงแปดสวน
ในไมชา สวนกายเนื้อระดับดารานิร ัน ดร ชั้ นมหาวัฏจักรก็ตอบรับอย างตอ เนื ่ อ ง
จนไปถึงสามสิบกาวแลว!
ผูที่ฝกมาจนถึงระดับนี้ไดมีไมมากและผูที่กายเนื้อจะมาถึงระดับนี้ไดก็มีนอย
ยิ่งกวา การฝกฝนกายเนื้อไมวาระดับใดก็ลาชากวาการฝกตน อีกทั้งยังยากลำบาก
กวาดวย!
แตหวัง เปาเลอไรทางเลือก ตอนนี ้ ดวงตาของเขาแดงก่ ำและยั งรู สึ กว าพลัง
ฝกกระบี่เจาชะตายังขาดอยูอีกเล็กนอย ทวา…เด็กสาวสัตวประหลาดในกับดักใบไม
ตอนนี้ดวงตาที่เบิกกวาง และทาทางดิ้นรนของนาง…ลดนอยลงกวากอนหนาแลว
ดูเหมือนวาในความคิดของมัน ผนึกกับดักจากใบไมนี้…ก็ดูจะปกปองตัวมัน
ไดเชนกัน
แตในยามที่เด็กสาวสัมผัสไดถึงอันตรายเปนครั้งแรก เตาหลอมที่หาก็วางเปลา
เช น เดี ย วกั บ สี ่ เ ตาก อ นหน า แล ว และกลายเป น แรงดู ด เส น ไหมสี เ ขี ย วจำนวน
หลายหมื ่ น ในทุ ก ๆ อึ ด ใจ แรงดู ด ของฝ ก กระบี่ เ จ า ชะตาจึ ง ยิ ่ ง มากขึ ้ น เช น กั น
กฎแตกกระจายในเตาหลอมสุดทายถูกดูดซับจนเกลี้ยงในทันที
เวลาตอมาเตาหลอมทั้งหกก็กลายเปนหลุมดำ แรงดูดที่แผออกทำใหเสนไหมสีเขียว
ลดนอยลงเร็วมากจนเห็นไดดวยตาเปลา
หนึ่งแสน สองแสน สามแสน…จนกระทั่งหกแสน!
สวนฝกกระบี่เจาชะตาของหวังเปาเลอในตอนนี้ก็โปรงแสง จากเจ็ดสวนเปนแปดสวน
และเกาสวน…
ยังมีพลังกายเนื้อของเขาที่เริ่มจากสามสิบกาว กระโดดไปจนถึงเจ็ดสิบกวากาว
อยางรวดเร็ว กายเนื้อระดับนี้นับวานาสะพรึงกลัวอยางยิ่ง เกรงวาแมแตผูเยี่ยมยุทธ
จักรพิภพชั้นตนก็ยังไมสามารถทำลายได
ในแงหนึ่งหากจะกลาววากายเนื้อของเขาเปรียบไดกับอาวุธเทพก็ไมเกินจริง!
ตอนนั ้ น เองเด็ ก สาวก็ ไ ม ค ิ ด จะดิ ้ น รนอี ก ต อ ไป ขณะที ่ ล มหายใจถี ่ ก ระชั้ น
นางพนตราประทับออกมาทีละอันและเริ่มตนการปองกันอยางแทจริง!
ขณะเดียวกันเนื่องจากเสนไหมเตาสวรรคไมรูสิ้นในที่แหงนี้ถูกหวังเปาเลอดูดซับ
จนกลายเป น หลุ ม ลึ ก หลั ง จากดู ด ซั บ ไปเกื อ บหนึ ่ ง ล า นเส น เต า สวรรค ไ ม ร ู  สิ้ น
ในจักรวาลสีเทาก็ลดลงไปมากกวาครึ่ง
สำหรับตระกูลไมรูสิ้นนั้นเรียกไดวาสะทานฟาสะเทือนดินเลยทีเดียว ในไมชา
เรือรบตระกูลไมรูสิ้นที่ยังลองหนอยูภายนอกจักรวาลสีเทาเหลานั้นก็ไมสามารถ
ซอนตัวไดอีก ทามกลางระลอกคลื่นสะทอนไปมาพวกมันพลันปรากฏสูสายตาผูฝกตน
ตระกูลหมื่นสำนักอยางชวยไมได
ไมเพียงแคนั้น…ยังมีเรือบางลำที่ระเบิดตัวเองจนแตกออกเปนเสี่ยงๆ ภาพนั้น
ทำใหผูคนภายนอกที่มองเห็นตางตกตะลึงในทันที
เรือรบไมรูสิ้นที่ระเบิดตัวเองนั ้น มีจำนวนไมน  อย มั น เป น เรื อรบที่ ดูเหมือน
จะไมสามารถยืนหยัดตอไปได จึงแตกออกเปนเสี่ยงๆ จำนวนมากขึ้นอยางตอเนื่อง
สุดทายหลังผานไปสิบกวาอึดใจ สีหนาจักรพรรดิสวรรคเสวียนหัวก็เปลี่ยนไป
ครั้งแลวครั้งเลา เรือรบไมรูสิ้นหลายแสนลำระเบิดไปแลวมากกวาสามหมื่นลำ!!
เวลานี้ทุกคนดานนอกตางตกตะลึง หนาเปลี่ยนสี พรอมกับรองอุทาน
 “นี่มันเกิดอะไรขึ้น!”
“เกิดเหตุรายอะไร!!”
“อาจเปนการตายของจักรพรรดิเดือนแยก?”
“เฉิ น ชิ ง จื ่ อ จะออกมาแล ว !!” ท า มกลางเสี ย งร อ งของทุ ก คน สี ห น า
จักรพรรดิเสวียนหัวบิดเบี้ยว เขาไมไดเห็นการตายของเดือนแยก แตก็คาดเดาไดวา
คงเปนเฉินชิงจื่อที่ใชเคล็ดวิชาบางอยางอยูขางใน บางทีอาจกำลังจะออกมาจริงๆ
ดังนั้นหลังจากเผยแววตาลังเล เสวียนหัวก็กำลังจะเอยปากพูด…
ทวาในตอนนั้นเอง…เรือรบไมรูสิ้นที่เหลือประมาณเจ็ดถึงแปดหมื่นลำ ทุกลำ
พลันสั่นสะเทือนจนเกิดรอยราว!
แรงดูดนั้นมหาศาล ตอนนั้นเองพวกมั น จึ ง ระเบิ ด ออกภายใต จ ั กรวาลสี เ ทา
กระจายไปยังโลกภายนอก และพลังปราณเตาสวรรคในเรือรบไมรูสิ้นพวกนั้นก็ถูก
ดูดซับอยางบาคลั่ง!!
ราวกับพลิกจากผูมาเยือนเปนเจาถิ่น
 บทที่ 1153 กายเนื้อขั้นสุด
แทจริงแลวไมใชพลิกจากผูมาเยือนเปนเจาถิ่น!
แตดานหวังเปาเลอนั้น หลังจากฝกกระบี่เจาชะตาดูดซับกฎแตกกระจายและ
เสนไหมสีเขียวพลังปราณเตาสวรรคจนเพียงพอแลวก็โปรงแสงในทันที!
หากไมสัง เกตอยางถี่ถวนก็จะไมสามารถมองเห็ นได ขณะเดี ย วกั น หลั งจาก
ฝกกระบี่เจาชะตาโปรงแสงก็ดูดซับอีกครั้ง
ทันใดนั้นเสนไหมสีเขียวเกือบหนึ่งลานเสนก็บาคลั่งขึ้นมา และในชั่วพริบตาตอมา
พวกมันไดหลั่งไหลเขาสูฝกกระบี่เจาชะตาซึ่งอีกรอบ ภาพนี้ยังเปนสาเหตุของความ
ผันผวนในโลกภายนอกดวย
แรงดูดมหาศาลที่ดูดเขาไปในแตละครั้งทำใหเรือรบไมรูสิ้นภายนอกสั่นคลอน
ราวกับแขงชักเยอ เมื่อฝายใดฝายหนึ่งเพิ่มแรงกะทันหัน อีกฝายยอมถูกดูดกลืน
อยางไมอาจตานทานได
นั่นจึงเปนสาเหตุของภาพการพังทลาย ขณะเดียวกันฝกกระบี่เจาชะตาที่ดูดซับ
เสนไหมสีเขียวนับลานในคราวเดียวก็มอบการหลอเลี้ยงอันนาอัศจรรยกลับคืนให
หวังเปาเลอ
พลังแหงการหลอเลี้ยงนี้แข็งแกรงมาก ในพริบตาก็ทำใหหวังเปาเลอเปลี่ยนจาก
เจ็ดสิบกวากาวเปนเกาสิบกวากาวและยังยังเพิ่มขึ้นอยางตอเนื่อง!
เกาสิบสาม เกาสิบสี่ เกาสิบหา…
มันเร็วมากจนหวังเปาเลอยังไมทันไดตอบสนอง กายเนื้อของเขาสงเสียงคำราม
และหลอเลี้ยงจนถึงรอยกาว!!
 ทันทีที่ถึงรอยกาว บนกายเนื้อของหวังเปาเลอพลันปรากฏอักษรโบราณที่เปลง
พลั ง ปราณโบราณออกมา การปรากฏตั ว ของมั น ราวกั บ มาพร อ มสรรพเสี ย ง
แหงธรรมชาติสะทอนไปทั่วบริเวณ ขณะเดียวกันอักษรโบราณเหลานั้นก็กระจายตัว
ลอมรอบหวังเปาเลอ
หากมองจากระยะไกลแลว หวังเปาเลอในตอนนี้ราวกับกลายเปนเทพเซียน!!
พลังปราณโบราณและแรงกดดันอันนาสะพรึงกลัวที่แผออกมาจากรางของเขา
ทำใหความวางเปลารอบดานบิดเบี้ยว จักรวาลสั่นสะเทือนคลายกับรับไมไหว
เพราะนี่คือหนึ่งรอยกาว!
ในทางทฤษฎีนั้นมีขีดจำกัดของดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรอยู หากคิดจะฝกฝน
ใหถึงนั้นยากจนนาตกใจ กายเนื้อฝกถึงขีดจำกัดยากยิ่งกวาสวรรค แตที่ยากที่สุด…คือ
วิ ญ ญาณเทพ วิ ญ ญาณเทพชั ้ น มหาวั ฏ จั ก รนั ้ น หากไม ม ี ค วามช ว ยเหลื อ จาก
สมบัติสวรรคที่ดับสิ้นไปแลวก็แทบเปนไปไมไดเลย!!
แมแตในจักรพิภพเตาไมรูสิ้น เหนือตระกูลหมื่นสำนักยังมีสำนักที่สืบทอดกันมา
ตั ้ ง แต โ บราณอยู  จ ำนวนหนึ ่ ง สำนั ก เหล า นี ้ ม ี ไ ม ม ากนั ก และตระกู ล ไม ร ู  สิ้ น
จะใหความสำคัญกับพวกเขาอยางเชนตระกูลเซี่ย
ในสำนักโบราณเชนนี้ มาตรฐานการประเมินมหาศิษยแหง เต าชั้ นหนึ ่ ง ก็ คือ
ฐานการฝ ก ฝน วิ ญ ญาณเทพ กายเนื ้ อ ต อ งมี ร ะดั บ เดี ย วกั น เมื ่ อ ดารานิ ร ั น ดร
ชั้นมหาวัฏจักรถึงระดับเกาสิบกาวขึ้นไป
อยางหวังเปาเลอที่ตอนนี้กายเนื้อถึงขีดจำกัด…จะตองทำใหทุกคนตกตะลึงตาคาง
เปนแน!
ความจริงตอนนี้เด็กสาวในกับดักใบไมตาคางไปแลวดวยซ้ำ นางจองมองหวังเปาเลอ
ดวยสายตาวางเปลา เมื่อเห็นอักษรโบราณบนรางกายเขาและสัมผัสไดถึงแรงกดดัน
อันนาสะพรึงกลัว ก็ตัวสั่นเทิ้มอยางควบคุมไมได
“ไมทันแลว…” เด็กสาวพึมพำ ในดวงตาปรากฏรูมานตาอื่นๆ ขึ้นมาอีกครั้ง
สรรพเสียงมากมายแผกระจายออกมาจากในรางของนาง
“กายเนื้อขั้นสุด!!”
“เปนไปไมได นับแตโบราณกาลกายเนื้อขั้นสุดเปนเพียงตำนาน ไมมีทางที่ใคร
จะทำได!!”
“ใช เปนไปไมได เพราะหากคิดจะมีกายเนื้อขั้นสุด สมบัติสวรรคก็ไมอาจเสริม
พลังให แมพลังปราณเตาสวรรคจะแข็งแกรง แตก็ไมมีทางไปถึงกาวสุดทายได!”
“ในทางทฤษฎีมีเพียงกายเนื้อของตนตองอยูเหนือกฎธรรมชาติอยูแลวเทานั้น
ถึงจะเปนไปได แตนั่นไมเรียกวาการทะลวงขั้น แตเรียกวาการหวนคืน!”
ขณะที่ทุกสรรพเสียงดังกังวานไปทั่วบริเวณ หวังเปาเลอก็เงยหนาขึ้น เขาสัมผัส
ไดวากายเนื้อของตนในตอนนี้ไดมาถึงระดับที่นาเหลือเชื่อแลว แตตอนนี้สิ่งที่สำคัญ
ที ่ ส ุ ด สำหรั บ เขาไม ใ ช ก ารสำรวจกายเนื ้ อ แต เ ป น การ…ทำลายเด็ ก สาวคนนั้ น
และทำลายสถานที่แปลกประหลาดแหงนี้!
ดังนั้นเวลาตอมาขณะที่รูมานตาทั้งหมดของเด็กสาวหดแคบ ดวงตาหวังเปาเลอ
พลันฉายแสงเย็นยะเยือก สายตาจ องมองเด็ กสาวพร อมกั บยกมือซ ายขึ ้ น มาจับ
ฝกกระบี่เจาชะตา!
ขณะที่มือขวาก็จับความวางเปล าเหนือ ฝกกระบี่ราวกับตรงนั้นมี ดามกระบี่
ที่ไมมีใครมองเห็นอยู หลังจากหวังเปาเลอจับมัน ดวงจิตเทพพลันผันผวนกอนจะ
เรียกใบไมกลับมา!
 ใบไมที่ถึงขีดจำกัดพลันเผาไหมแตกกระจายออกไป แตกลับไมไดสลายไปไหน
นี่คือ คำสาปที่ปรมาจารยแหงไฟทิ ้งเอาไวให มันกลายเปนไอหมอกจำนวนมาก
พุงเขาหาหวังเปาเลอ หลังจากกลับไปอยูขางกายเขาแลวก็กลับเปนใบไมอีกครั้ง
กอนจะสลายเขาไปในกระเปาคลังเก็บ
สวนเด็กสาวผูนั้นก็กำลังสงเสียงกรีดรอง สีหนาบิดเบี้ยว หลังจากสัมผัสไดถึง
วิกฤตรายแรง นางไมไดหนีไป แตกลับกลายเปนเงาชั่วรายพุงเขาใสหวังเปาเลอ
ดวยความเร็วที่ไมอาจอธิบายได หมายจะสังหาร!
ความเร็วของมันชางนาประหลาดนั ก พลังตอสูลนหลาม บนรางปรากฏเงา
หลายสิบเงาและยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเกือบหนึ่งรอยเงา พวกมันก็รวมพลังกัน
แปลงรางเปนปากขนาดใหญที่คลายจะกลืนกินทุกสรรพสิ่งมุงสูหวังเปาเลอ!
ดวงตาหวังเปาเลอเย็นเยียบ เขาจินตนาการวามีกระบี่อยูเลมหนึ่ง และตอนนี้
ตนกำลังจับดามกระบี่ ดึงมันออกมาทีละนอย!
หนึ่งชุน!
ดึงออกมาไดแคหนึ่งชุน!
ฟาดินแตกราว เสียงคำรามแผกระจายไปทั่ว แรงกดดันมหาศาลพรอมกับลำแสง
เจิดจาพลันระเบิดออกมาในทันที ทำใหเด็กสาวที่กำลังพุงเขามาสงเสียงกรีดรอง
รางกายราวกับหิมะเจอน้ำเดือด ละลายลงไปในพริบตาเดียว
ทวา เด็กสาวผูนั้นก็โหดเหี้ยมเกินใคร แมรางกายกำลังจะละลายหาย นางกลับ
รวบรวมกำลั ง อดทนต อ ความเจ็ บ ปวดและยั ง คงพุ  ง เข า มา ปากยั ก ษ ข ยายออก
ครอบคลุมบริเวณรอบกายหวังเปาเลอ กำลังจะงับลงมา!
หวังเปาเลอสีหนาเรียบเฉย จากนั้นจึงดึงอีกครั้ง…
สองชุน!
 เสียงระเบิดดังสะทานฟาสะเทือนดินราวกับมีพลังงานที่สามารถสยบทุกสรรพสิ่ง
มันฉีกขาดทุกอยางระเบิดออกมาจากฝกกระบี่ ลำแสงที่แผซานทำใหฟาดินเปลี่ยนสี
จักรวาลบิดเบี้ยว รางของเด็กสาวที่อาปากอยูไมสามารถทนไดอีกตอไป ระเบิดออก
ดังตูม!
ทันทีที่ระเบิด รางผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนักที่ผนึกกายเขากับมันก็ปรากฏขึ้น
อีกครั้ง แตละคนสลบไสลกระจัดกระจายออกไปทั่ว และเผยใหเห็นองคชายไมรูสิ้น
ที่ถูกเด็กสาวครอบงำราง
องคชายผูนี้ตัวสั่นเทิ้ม ศีรษะทั้งสองของเขาแตกสลาย แมแตสวนของรางกายที่
เป น ของเขาก็ เ ช น กั น มั น แตกออกเป น เสี ่ ย งๆ เด็ ก สาวหน า ซี ด เผื อ ด หลบหนี
ปราณกระบี่ กอนจะกรีดรองแลวควบรางถอยออกไป
“เจาไมใชหวังเปาเลอ ไมใชผูฝกตน ไมใชคนในยุคนี้ ไมสิ…เจาไมใชอะไรทั้งนั้น
เจาไมใชสิ่งมีชีวิตในโลกแหงศิลา!!”
“เจาเปนใครกันแน!!”
หวั ง เป า เล อ หรี ่ ต า เขากำลั ง จะดึ ง กระบี ่ ท ี ่ ม องไม เ ห็ น ได เ ป น สามชุ  น ทว า
พริบตานั้น ดวงตาของเขาก็จดจอง มุมปากเผยรอยยิ้มและไมดึงอีกตอไป
เพราะวา…ทันทีที่เด็กสาวลาถอยแลว พื้นที่ความวางเปลาดานหลัง จูๆ ก็มี
พลังปราณกระบี่ฟนขาดเปนรอยแยก กอนมือขางหนึ่งจะยื่นออกมาควาศีรษะของ
เด็กสาวเอาไวและดึงออกไปทันที!
“เตาสวรรคสำนักแหงความมืดคืนชีพแลว ไมคิดวาดวงจิตโบราณนี้จะฟนขึ้นมาดวย!”
“ศิษยนอง นี่เปนความผิดของศิษยพี่!”
 เสียงของเฉินชิงจื่อดังกอง จักรวาลแปลกประหลาดที่ถูกเด็กสาวใชพลังเรนลับ
แยกออกมาพลันเกิดรอยราว และพังทลายลงในทันทีราวกับชั้นปราการที่มองไมเห็น
ไดแตกกระจาย เผยใหเห็นจักรวาลสีเทาดานนอก!
และ…ผูที่ยืนอยูเหนือใจกลางเตาหลอมนั้น เปนผูเดียวกับที่หวังเปาเลอไมได
พบหนามาเนิ่นนาน…เฉินชิงจื่อ!
“เปาเลอคารวะศิษยพี่!” สายตายามหวังเปาเลอมองเฉินชิงจื่อสื่อไปดวยอารมณ
เขาประสานมือโคงคำนับอยางสุดซึ้ง!
ตอนนี้ยังมีเตาหลอมอีกสามเตาที่ยังมีแรงกดดันอยู เตาอื่นๆ ไมมีผลใดๆ และถูก
ทิ้งรางไปแลว สวนผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนักที่ลอยอยูรอบดานลวนหมดสติ
หากสังเกตอยางถี่ถวน ก็จะพบวาที่แหงนี้มีเพียงหวังเปาเลอและเฉินชิงจื่อ
เทานั้น!
“เจาโตแลว…” ดวงตาเฉินชิงจื่อทอดแววอาวรณ ทวากลาวถึงตรงนี้ จูๆ สีหนา
ของเขาก็ เ ปลี ่ ย นไป ก อ นจะเงยหน า มองโลกภายนอกด ว ยดวงตาเปล ง ประกาย
ประหลาด แลวผุดยิ้ม
“เปาเลอ ศิษยพี่จับปลาตัวใหญได เจายินดีไปกินกับขาหรือไม”
“คำชวนของศิษยพี่ มีหรือจะปฏิเสธ!” หวังเปากลาวพรอมรอยยิ้ม
 บทที่ 1154 เตาสวรรคไมรูสิ้น
เมื่อมองศิษยพี่เฉินชิงจื่อ หวังเปาเลอก็คาดเดาไวในใจแลววาปลาตัวใหญที่ศิษยพี่
กลาวถึงคงจะเปนจักรพรรดิสวรรค หรือไมก็…
“เตาสวรรคไมรูสิ้น” หวังเปาเลอเอยเสียงแผว
ในพริบตาที่เขาเอยออกมา ดานนอกจักรวาลสีเทาเวลานี้ เรือรบยังคงพังทลาย
อยางตอเนื่อง ความเสียหายมากกวาเกือบครึ่ง เกิดความโกลาหลขึ้น ณ ที่แหงนั้น!
สีหนาผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนักแตละคนราวกับเห็นศัตรูตัวฉกาจและเริ่มถอยรน
ไปดานหลัง เห็นไดชัดวาไมตองการเขาไปเกี่ยวของ อีกทั้งยังพยายามสงสารไปยัง
บรรดาศิษยที่เขามาในจักรวาลสีเทา
ทวา…ก็เหมือนเชนวัวโคลนลุยทะเล ไรการตอบสนองใดๆ แตนั่นกลับไมใ ช
เรื่องแปลก เพราะภายในวงแหวนปราณนั้นตัดขาดการเชื่อมตอ การเปลี่ยนแปลงของ
ตระกูลไมรูสิ้นในตอนนั้นยังทำใหผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนักรูสึกไมปลอดภัยเล็กนอย
ขณะเดียวกันผูนำตระกูลไมรูสิ้นในครั้งนี้อยางจักรพรรดิสวรรคเสวียนหัวก็มี
สีหนาบิดเบี้ยว เมื่อมองลงไปยังจักรวาลสีเทาเบื้องลาง เขาก็สัมผัสไดถึงพลังปราณ
เตาสวรรคไมรูสิ้นที่หายไปจำนวนมาก และเห็นเรือรบไมรูสิ้นที่พังทลาย ทุกอยาง
เกิดขึ้นรวดเร็ว และทำใหแผนการของเขาหยุดชะงักลง
เดิมทีแผนของเขาคือใชพลังปราณเตาสวรรคไมรูสิ้นปะทะกับพลังแหงวงแหวนปราณ
ขณะเดียวกันก็ทำใหเกิดการสยบเตาสวรรคสำนักแหงความมืดที่ฟนคืนชีพอยูภายใน
เช น นั ้ น แล ว ด ว ยสภาวะของเต า สวรรค ไ ม ร ู  ส ิ ้ น ในตอนนี ้ จ ะต อ งสยบได แ น
และถึงแมจะไมเห็นผลในทันทีก็สามารถทำใหพลังแหงวงแหวนปราณออนแอลงได
ขณะเดียวกันการผสานพลังปราณเตาสวรรคไมรูสิ้นอยูภายในก็ชวยใหจักรพรรดิ
เดือนแยกที่กำลังตอสูกับเฉินชิงจื่อจนอยูในสภาวะวิกฤต
 นี่เปนแผนการแรกของตระกูลไมรูสิ้นในครั้งนี้
ขณะเดียวกันก็ยังมีอีกแผนหนึ่ง นั่นก็คือการ…จับปลา!
ลอมจับสถานที่แหงนี้ ลอมจับเตาสวรรคสำนักแหงความมืดที่ฟนคืนกลับมา และ
ลอ มจับเฉินชิง จื่อ ทำใหเศษซากที ่ เหลื อของสำนั กแห ง ความมื ดที ่ ซ  อนตั ว อยู  ใ น
จักรพิภพเตาไมรูสิ้นถูกหาพบและดึงดูดเขามา
ตระกูลไมรูสิ้นเชื่อวายิ่งภัยพิบัติในสถานที่แหงนี้มากเทาไร ก็จะยิ่งดึงดูดเศษซาก
ที่เหลือของสำนักแหงความมืดไดมากเทานั้น!
นอกจากนี้พวกเขายังมีเปาหมายที่สาม นั่นคือสรางความเกลียดชังใหสำนัก
แห ง ความมื ด อี ก ครั ้ ง สาเหตุ ท ี ่ ไ ม ข ั ด ขวางผู  ฝ  ก ตนตระกู ล หมื ่ น สำนั ก ที ่ เ ข า มา
และยังแจงภัยใหรับรูเปนเพราะตองการใหพวกเขาตายอยูที่นี่ ยิ่งตายมากเทาไร
ความเกลียดชังก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น การฟนคืนชีพของสำนักแหงความมืดก็จะไมมีทาง
สำเร็จ
ทวา…เปาหมายทั้งสามอยาง นอกจากเปาหมายสุดทายแลว อยางอื่นลวนพลิกผัน
และการพลิกผันทั้งหมดลวนเปนเพราะพลังปราณเตาสวรรคไมรูสิ้นในวงแหวนปราณ
หายไปจำนวนมาก
“บาจริง ขางในนั่นเกิดอะไรขึ้นกันแน!” เสวียนหัวขมวดคิ้วมุน กำลังจะกลาว
บางอยาง ทวาในตอนนั้นเอง…ก็ดูเหมือนวาจะมีเสียงคำรามโกรธเกรี้ยวดังออกมา
จากสวนลึกของจักรวาล
การปรากฏของเสียงราวกับกระตุนจิตใจใหผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนักทั้งหมด
ในที่แหงนี้ ไมวาฐานการฝกฝนจะอยูชั้นใด ดวงวิญญาณเทพลวนสั่นคลอน
 แมแตจักรพรรดิสวรรคเสวียนหัวก็ยังไดรับผลกระทบไปดวย เขาสัมผัสไดถึง
พลังปราณอันนาสะพรึงกลัวบนเรือรบตระกูลไมรูสิ้นที่เหลืออยูกำลังรวมตัวกัน ดังนั้น
เขาจึงรีบตะโกนขึ้นพรอมกับสีหนาที่เปลี่ยนไป
“ถอย!”
หลังจากเสวียนหัวเอยปาก เสียงนั่นก็ดังสะทอนออกมาอีกครั้ง แมไมเต็มใจ
แตสุดทายก็จากไปชาๆ อีกทั้งพลังปราณอันนาสะพรึงกลัวที่รวมตัวอยูบนเรือรบ
ไมรูสิ้นเหลานั้นก็คอยๆ จางหาย
ขณะเดียวกันในจักรวาลสีเทา เฉินชิงจื่อที่เงยหนาขึ้นพรอมหวังเปาเลอขมวดคิ้ว
เล็กนอย กอนจะเอยขึ้นในทันที
“ศิษยนอง ยังดูดซับอยูไดหรือไม”
“ไดแนนอน!” หวังเปาเลอคลี่ยิ้ม รางพลันวาบไปยังเตาหลอมที่เจ็ดอยางไมลังเล
ขณะเดียวกันก็ยกมือชี้ไปยังเตาที่แปด ทันทีที่ดึงดูดเตาหลอมทั้งสองเขามา ลำแสง
ฝกกระบี่เจาชะตาตรงหนาก็กะพริบ ฉับพลันกฎแตกกระจายในเตาทั้งสองพลันปะทุ
พุงเขาใสฝกกระบี่เจาชะตาราวกระแสน้ำเชี่ยว
เพราะกายเนื้ออันแข็งแกรงของหวังเปาเลอ เมื่อไดพลังเสริมจึงดูดซับไดเร็วยิ่งขึ้น
กระบวนการทั้งหมดกินเวลาสิบกวาอึดใจ ในฉับพลันที่พลังปราณอันนาสยดสยอง
จากโลกภายนอกกำลังจะสลายไปจนหมดสิ้น กฎแตกกระจายในเตาหลอมที ่เจ็ ด
และแปดก็วางเปลา
จากนั้นก็กลายเปนหลุมดำยักษสองหลุมแผพลังดูดกลืนมหาศาลออกมาทำให
เสนไหมสีเขียวเสนบางรอบดานสงเสียงคำรามอีกรอบราวกับถูกบีบจนแหงเหี่ยว
เสนไหมสีเขียวครามเตาสวรรคไมรูสิ้นที่เหลืออยูในจักรวาลสีเทาแหงนี้ถูกดึงดูดเขามา
อีกครั้ง
 จำนวนทะลุหลักแสนในชั่วพริบตา และในไมชาก็เปนสองแสน สามแสน สี่แสน
หาแสน…จนถึงหนึ่งลานอีกครั้ง!!
และยังถูกบีบจนแหงเหี่ยว!
ในพริบตาที่เสนไหมสีเขียวปรากฏขึ้น ก็พุงเขาหาฝกกระบี่เจาชะตาของหวังเปาเลอ
มันดูดซับอยางบาคลั่ง
แม แ ต ผ ู  แ ข็ ง แกร ง อย า งเฉิ น ชิ ง จื ่ อ ก็ ย ั ง เหลื อ บมองฝ ก กระบี ่ เ จ า ชะตาของ
หวังเปาเลออยางชื่นชม กอนจะถอนสายตาและเพงมองขึ้นไปดานบน
ราวกับสายตาของเขาสามารถมองทะลุผานจักรวาลไปเห็นโลกภายนอกได
ขณะที่ฝกกระบี่เจาชะตาของหวังเปาเลอดูดซับพลังปราณเตาสวรรคไมรูสิ้น
อยางบาคลั่งอยูนั้น ที่โลกภายนอกพลังปราณอันนาสะพรึงกลัวซึ่งหายไปแลวจาก
คำสั่งของเสวียนหัวพลันปนปวนขึ้นมาใหม พรอมกับแผดเสียงคำรามออกมาจาก
สวนลึกของจักรวาล
จากนั้นพลังปราณนี้ก็ปรากฏขึ้นบนเรือรบไมรูสิ้นดานนอกจักรวาลสีเทาอีกครั้ง
ภาพนั ้ น ทำให เ สวี ย นหั ว หน า เปลี ่ ย นสี เขากำลั ง จะเอ ย ปาก…ทว า ตอนนั ้ น เอง
ภายในจักรวาลสีเทา หวังเปาเลอไดโบกมือเรียกเจาปลาดำ เจาลานอยและอูนอย
ออกมา
ทันทีที่ทั้งสามปรากฏกาย สังเกตเห็นเสนไหมสีเขียวรอบตัวก็ตื่นเตนขึ้นมาทันที
พวกเขาแบงออกไปสามทางราวกับกลายเปนหลุมดำสามหลุมดูดกลืนมันพรอมกัน!
นั่นทำใหเสนไหมสีเขียวในที่แหงนี้หายไปเร็วขึ้นอีก!
 ปริมาณนับลานลดนอยลงเหลือแปดแสน เจ็ดแสน หาแสนอยางรวดเร็วจนเห็นได
ด ว ยตาเปล า …กระทั ่ ง ถึ ง สามแสน ด า นนอกจั ก รวาลสี เ ทาพลั น เกิ ด เสี ย งคำราม
สะเทือนฟา ไมวาเสวียนหัวจะทำอยางไรก็ดูไรประโยชน พลังปราณบนเรือรบไมรูสิ้น
พลันระเบิดออกมาโดยไมสนสิ่งใด
อีกทั้งยังแข็งแกรงขึ้นเรื่อยๆ แรงกดดันยิ่งนาตกใจขึ้นเรื่อยๆ ทำใหผูฝกตน
ทั้งหมด จำตองถอยรนออกไปอีกครั้ง ขณะกำลังอกสั่นขวัญแขวน พวกเขาก็เห็น…
เรื อ รบตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น ดู จ ะมาถึ ง ขี ด จำกั ด แล ว และไม อ าจทนต อ ไปได อี ก
กอนจะพังทลายเปนชิ้นเล็กชิ้นนอยในทันที
ขณะที่มันพังทลาย พลังปราณอันนาสะพรึงกลัวก็รวมตัวกันถึงระดับหนึ่งและ
กอตัวขึ้นเปนเงาลวงตาอยูเหนือเรือรบตระกูลไมรูสิ้นที่พังทลายลง!
นั่นคือ ดวงทองยักษ!
มันเปนสีทองทั้งตัวซึ่งเดิมทีควรจะศักดิ์สิทธิ์ แตรูปลักษณอันนาสยดสยองและ
ดวงตาไรความรูสึกนั้นทำใหมันดูดุราย โดยเฉพาะกลิ่นคาวเลือดที่แผออกมาจากตัว
ราวกั บ เพิ ่ ง กิ น เลื อ ดสดเข า ไปนั ้ น ให ค วามรู  ส ึ ก ไม น  า เฉี ย ดกรายเข า ไปใกล เ ลย
สักนิดเดียว
รูปรางหนาตาของมันคลายกับเรือรบของตระกูลไมรูสิ้นมาก ราวกับเกิดมาจาก
ที่แหงเดียวกัน แทจริงแลวก็เปนเชนนั้น เรือรบทั้งหมดของตระกูลไมรูสิ้นมาจาก
ดวงทองยักษที่อยูตรงหนา เพราะมันคือ…เตาสวรรคของตระกูลไมรูสิ้น!
มันเกิดจากการกลืนกินเตาสวรรคสำนักแหงความมืดในตอนนั้น ปจจุบันไดสยบ
ทั่วทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้น ควบคุมกฎและกฎหมายไรที่สิ้นสุด…เตาสวรรค!
สิ่งที่ปรากฏอยูในตอนนี้ไมใชรางแทจริงของมัน แตเกิดจากการรวมรางที่แตกสลาย
ออกจากกันขึ้นมาใหม ทวาก็ยัง แข็ ง แกร ง มาก มากจนเพิ กเฉยต อคำสั่ ง การของ
เสวียนหัว ดวงทองยักษแผดเสียงกรีดรองกอนจะพุงไปยังจักรวาลสีเทาและจมหายไป
ในทันที
เสวียนหัวสีหนาบิดเบี้ยว รางพลันสั่นไหวและกาวตามเขาไป
ขณะเดียวกันเฉินชิงจื่อที่อยูใจกลางสถานที่แหงนี้ก็เผยแสงเจิดจาในดวงตา
“ติดกับแลว เปาเลอ ตามขามา!” เฉินชิงจื่อหัวเราะ แขนเสื้อสะบัดรับหวังเปาเลอ
รางของเขาถอยตรงไปยังใจกลางเตาหลอมอยางรวดเร็ว
อูนอยกับเจาลานอยก็รีบตามมาทันที ดานเจาปลาดำนั้นตัวสั่นเทา ดวงตาเผย
ความตื่นตระหนก ขณะเดียวกันก็ยังมีความใครรูแฝงอยูดวย แตแลวในตอนที่กำลัง
จะหันไปมองกลับถูกเฉินชิงจื่อควาตัวพากลับมา
ตอนนั้นเอง เมื่อเฉินชิงจื่อและหวังเปาเลอเขาไปในใจกลางเตาหลอม จุดที่พวกเขาอยู
กอนหนานี้พลันเกิดเมฆหมอกพลิกไหว แผดเสียงคำรามกอง!
เตาสวรรคไมรูสิ้นจุติแลว!
 บทที่ 1155 พลิกเดือนแยก
ทันทีที่หวังเปาเลอตามเฉินชิงจื่อเขาไปในเตาหลอม สายตาของเขาก็มองเห็น
ทุกอยางขางในนั้น
ในแงหนึ่งมันก็เหมือนกับโลกอีกใบหนึ่ง
ทองฟาเปนสีเทา ผืนดินเปนสีเทา ไรภูเขา ไรแมน้ำ ไรพืชพันธุ มีเพียง…หมอกสีดำ
หนาทึบ!
ภายในหมอกนั้นราวกับมีเสียงโซเหล็กและเสียงหายใจหืดหาดดังสะทอนไปทั่วบริเวณ
ขณะเดี ย วกั น ยั ง มี แ รงกดดั น แผ อ อกมาจากกลุ  ม หมอกดำอย า งต อ เนื ่ อ ง ทำให
หวังเปาเลอจิตใจสั่นไหวทันทีหลังจากสัมผัสถึงมันได
และดู เ หมื อ นว า มั น เองก็ ส ั ม ผั ส ได ถ ึ ง การมาของหวั ง เป า เล อ และเฉิ น ชิ ง จื่ อ
เสียงหายใจในหมอกจึงคำรามอยางดุดันทันที
“สังหารขา!”
“สังหารขา!!”
“สังหารขา!!!”
ทันทีที่เสียงนี้ดังกองภายในใจหวังเปาเลอ ฐานการฝกฝนของเขาพลันพังทลายลง
รางกายสั่นเทิ้มแทบจะยืนไมมั่นคง เขาเดาไดแทบจะทันทีวาเจาของเสียงคำรามใน
กลุมหมอกนี้เปนใคร
“จักรพรรดิสวรรคเดือนแยก!” ดวงตาหวังเปาเลอฉายแสงประหลาด เขารูวา
ในตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น ป จ จุ บ ั น เหลื อ จั ก รพรรดิ ส วรรค เ พี ย งห า คนเท า นั ้ น นอกจาก
ปรมาจารยไมรูสิ้น สวนที่เหลืออีกสี่คนนั้น หนึ่งคือเดือนแยกผูนี้และเสวียนหัวที่อยู
ดานนอก
 คนเหลานี้ลวนเปนยอดฝมือในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นในปจจุบัน ใครก็ตามที่ออกไป
ลวนสามารถเขยาขวัญตระกูลหมื่นสำนักไดสมกับเปนบุคคลผูยิ่งใหญ
ทวาตอนนี้…ผูยิ่งใหญเชนนี้กลับรองขอความตาย เห็นไดชัดวา…ศิษยพี่ของตน
นาทึ่งเพียงใด!
ในอดีตหวังเปาเลอเคยไดยินวาศิษยพี่นั้นเคยสังหารจักรพรรดิสวรรค แตก็ไมได
คิดอะไร หากแตตอนนี้ระดับฐานการฝกฝนอยางเขาไดเขาใจโลกแหงจักรพรรดิสวรรค
และความนากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ แลว ดังนั้นเมื่อนึกถึงขาวลือที่เคยไดยิน ในใจก็
ตกตะลึง
“ศิษยพี่ ฐานการฝกฝนของเขาคือระดับใดกันแน แคระดับจักรพิภพจริงหรือ”
หวังเปาเลอหันไปมองเฉินชิงจื่อขางกาย
ทันทีที่เขาหันไปมอง จักรวาลสีเทาดานนอกเตาหลอมที่พวกเขาอยูก็เกิดกลุมหมอก
พลิกมวน กอนที่พลังปราณอันนาสะพรึงกลัวจะปะทุขึ้น
การปะทุขึ้นกอใหเกิดกระแสน้ำวนเคลื่อนที่ดวยความเร็วสูงมุงตรงมายังใจกลาง
จักรวาลสีเทา
ขณะที่กระแสน้ำวนใกลเขามา เสนไหมสีเขียวทั้งหมดที่เหลืออยูในจักรวาลสีเทา
ก็ ร าวกั บ ถู ก กระตุ  น อย า งแรง พวกมั น เข า ใกล แ ละผสานเข า กั บ กระแสน้ ำ วน
อยางรวดเร็ว
เพียงแตการผสานตัวของพวกมันกลับนำเสียงคำรามโกรธเกรี้ยวดังออกมาจาก
ในกระแสน้ำวน ราวกับเตาสวรรคไมรูสิ้นในกระแสน้ำวนจะสัมผัสไดถึงพลังปราณ
ที่ตนสูญเสียไป
 ทามกลางเสียงคำรามกอง พลังแหงกฎและกฎเกณฑมหาศาลพลันแผขยาย
ออกมาจากกระแสน้ำวนอัดแนนเต็มจักรวาลสีเทาราวกับตาขายยักษ หลังจากปะทะ
กับไอมรณะในที่แหงนี้ ไอมรณะจำนวนมากก็ดูเหมือนจะสลายไปอยางรวดเร็ว
ตอนที่สลายตัวนั้น จักรวาลสีเทาไมเลือนรางอยางที่เคยเปน มันคอยๆ ชัดเจนขึ้น
ขณะเดี ย วกั น ผู  ฝ  ก ตนด า นนอกต า งตื ่ น ตกใจ คิ ด จะหลบหนี ทว า ความดุ ด ั น ของ
เตาสวรรคไมร ูสิ้นในตอนนี้ยากที่จะหลบหลี กได หลายครั้งที่ปะทะกับพลั ง แห ง
กฎจักรวาลก็จะถูกพันธนาการและดูดจนแหงเหี่ยวในทันที
เตาสวรรคไรเมตตา!
โดยเฉพาะเมื่อมันกำลังโกรธเกรี้ยวอยางในตอนนี้ก็ยิ่งโหดเหี้ยม ทุกชีวิตลวนเปน
อาหารของมัน ผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนักที่เหลือลวนหนีไมพนปากของมัน
แมแตเสวียนหัวที่มาจากดานหลังอยางรวดเร็ว ถึงจะสบถดาครั้งแลวครั้งเลา
ก็ยังไมมีผลอะไร หลังจากรางกายเสียหายหนักและสัมผัสไดวาตรงหนาคือศัตรู
ตามธรรมชาติของตน เตาสวรรคไมรูสิ้นก็โกรธเกรี้ยว กอนจะระเบิดความบาคลั่ง
ออกมา
นี่เปนสาเหตุที่เสวียนหัวขัดขวางไมใหมันกอเกิด แตถึงอยางไรมันก็เกี่ยวของกับ
แผนการที่สาม เมื่อเตาสวรรคมาถึงจะเกิดการสังหารจำนวนมาก แมตระกูลไมรูสิ้น
จะรับไหว แตนั่นก็ยังเสี่ยงตอแผนการอยูดี
ทวาตอนนี้…ทุกอยางสายเกินไปแลว จักรวาลสีเทาหมนจางลงอยางรวดเร็ว
ทุกสิ่งทุกอยางภายในคอยๆ ชัดเจนขึ้น ทำใหผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนักดานนอก
เห็นเตาสวรรคไมรูสิ้นกำลังเขนฆาไมเลือกหนาทันที!
ภาพนั้นทำใหดวงตาทุกคนสวางจา แตกลับ…ทำอะไรไมได ไดแตนิ่งเงียบ
 ทามกลางความเงียบงันดานนอก เตาสวรรคไมรูสิ้นแผดเสียงคำรามกลายเปน
กระแสน้ำวนพุงออกไปมาถึงใจกลางเตาหลอม ทันทีที่มาถึงพลังแหงกฎและกฎเกณฑ
ก็เขาครอบคลุมไปทั่วบริเวณทันที ขณะที่โอบลอมเตาหลอม มหาศิษยแหงเตาที่เปน
รองกลุมหนึ่งจากสำนักตางๆ สลบไสล กอนจะลองลอยไปรอบดานกระจายเต็มพื้นที่
โชคดีที่เสวียนหัวเร็วมากจนรักษาชีวิตไวได ไมเชนนั้นที่แหงนี้คงนองเลือดไป
มากกวานี้
“บัดซบ!” เสวียนหัวใบหนามืดมนและยุงเหยิง แมวงแหวนปราณของจักรวาล
สีเทาแหงนี้จะแตกสลายไปไมนอยแลว แตกลับออกนอกแผนของตระกูลไมรูสิ้น
มากเกินไป
“ทำไมถึงเปนแบบนี้ไปได พลังปราณเตาสวรรคไมรูสิ้นหายไปไดยังไง!!” เสวียนหัว
ขุนเคือง สาเหตุที่ออกนอกแผนการจริงๆ เปนเพราะพลังปราณไมรูสิ้นที่หายไป
จำนวนมาก
ไมเชนนั้นก็คงไมทำใหเตาสวรรคไมรูสิ้นระเบิดความโกรธจนเกิดรางแยก!
ในเวลาเดียวกัน ภายในใจกลางเตาหลอมพริบตาที่เตาสวรรคไมรูสิ้นพุงเขามา
เฉิ น ชิ ง จื ่ อ พลั น หั ว เราะดั ง ก อ งฟ า ดวงตาเผยลำแสงเจิ ด จ า ก อ นจะโบกมื อ ขวา
ทันใดนั้น หวังเปาเลอที่อยูขางๆ ก็เห็นกลุมหมอกดำเขมขนหดตัวลงและพุงเขาไปที่…
เจาปลาดำ!
ราวกับมันถูกบังคับใหหลั่งไหลเขาไปในรางของเจาปลาดำ จนทำใหเจาปลาดำตัวนั้น
พองกายขึ้นอยางรวดเร็ว พื้นที่ที่กลุมหมอกดำเคยปกคลุมอยูก็ชัดเจนขึ้นโดยเร็ว
เชนกัน เผยใหเห็นรางหนึ่งที่ถูกโซจำนวนมากลามไว
กระทั ่ ง เวลาผ า นไป เมื ่ อ หมอกดำถู ก เจ า ปลาดำดู ด กลื น ไปจนหมดแล ว
รางของเจาปลาดำจึงแผพลังปราณออกไปไกลยิ่งกวาเดิม ขณะเดียวกันก็มีมวลมากขึ้น
บนรางนั้น…มีเสนไหมกฎและกฎหมายปรากฏอยู!
 คล า ยกั บ กฎและกฎหมายของเต า สวรรค ไ ม ร ู  ส ิ ้ น แต เ นื ้ อ แท แ ตกต า งกั น
อยางสิ้นเชิง!
เสนไหมที่ปรากฏขึ้นพวกนี้สกัดกั้นกฎและกฎหมายจากรางหวังเปาเลอทันที
สิ ่ ง เดี ย วที ่ ไ ม ถ ู ก สกั ด กั ้ น คื อ กฎแห ง เวลาและพลั ง แห ง ดาวเคราะห เ ต า ที ่ อ ยู  ใ น
จันทรขางแรมของเขา
นอกจากนี ้ ก ึ ่ ง เต า เก า ดวงรวมถึ ง ดาวพิ เ ศษนั บ หมื ่ น ของเขาต า งมื ด มนลง
แต ใ นขณะเดี ย วกั น เปลวไฟสี ด ำในร า งหวั ง เป า เล อ ก็ ร าวกั บ ได ร ั บ การหล อ เลี ้ ย ง
มันปะทุขึ้นทันที กอนจะแผขยายไปทั่วทั้งราง แทรกซึมไปในกึ่งเตาและดาวพิเศษ
นั บ หมื ่ น และในพริ บ ตา…กฎและกฎหมายก็ ร าวกั บ ถู ก แทนที ่ ด  ว ยเนื ้ อ แท แ ละ
ฟนคืนกลับมาอีกครั้ง!
ไมเพียงแคนั้นหวังเปาเลอยังรูสึกไดอยางชัดเจนวา กระบวนเวทพลังเทพทั้งหมด
ที่เขาไดเรียนรูในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นเริ่มหลอมละลายไปพรอมกับการแทนที่นี้
ดูเหมือนวาเตาสวรรคไมรูสิ้นและเต าสวรรค สำนั กแห งความมื ดจะเข ากั นไมไ ด
ทำใหบนรางกายตองมีเตาสวรรคเพียงหนึ่งเทานั้น!
การขั ด แย ง อย า งรุ น แรงทำให ส ั ม ผั ส สวรรค ข องหวั ง เป า เล อ สั ่ น คลอน
กำลังจะตัดสินใจบางอยาง ทวาตอนนั้นเอง…จูๆ ฝกกระบี่เจาชะตาในรางของเขา
ก็สั่นไหวรัวเร็วราวกับถูกสยบ พริบตาเดียวเตาสวรรคไมรูสิ้นและเตาสวรรคสำนัก
แหงความมืดก็ถูกสยบลง ทำใหพวกมันตองอยูรวมกันในรางกายหวังเปาเลอตอไป
ทั้งหมดนี้ฟงดูยืดยาวแตความจริงคือเกิดขึ้นในเวลาเพียงชั่วพริบตา เฉินชิงจื่อ
หั น มามองหวั ง เป า เล อ แวบหนึ ่ ง ดวงตาฉายแววประหลาด แต ไ ม ไ ด ก ล า วอะไร
เขามือขวาขึ้นผนึกมุทราชี้ไปยังเดือนแยกที่ถูกมัดไว
“กฎเตาพลิกกลับ!”
 ทันทีที่เอย เดือนแยกก็ยิ่งแผดเสียงกรีดรองดวยความเจ็บปวด สีดำปรากฏขึ้น
บนรางกายเขาและแผขยายไปตามรางของเขาอยางรวดเร็วจนมองเห็นไดดวยตาเปลา
ขณะที่มันกำลังขยายออก พลังปราณสำนักแหงความมืดก็ระเบิดออกมาโดยไมคาดคิด
“เตาสวรรคสำนักแหงความมืด บันไดถูกตั้งแลว เจายังไมกลับมาอีก!” เฉินชิงจื่อ
ตะโกนเสี ย งต่ ำ อี ก ครั ้ ง ทั น ใดนั ้ น เจ า ปลาดำที ่ ถ ู ก ขยายร า งขึ ้ น ก็ ส  ง เสี ย งชอบใจ
รางพุงตรงไปยังเดือนแยก จากนั้นจึงพุงตรงเขากลางหวางคิ้วของเขาในชั่วพริบตา
เสียงกรีดรองของเดือนแยกรุนแรงขึ้นแทบจะในทันที รางกายสั่นเทาบาคลั่ง
สี ด ำแผ ข ยายเร็ ว ขึ ้ น และในตอนนั ้ น เองท อ งฟ า ก็ ส  ง เสี ย งคำรามกึ ก ก อ ง
กอนรางใหญยักษของดวงสีทองจะโผลออกมา
มันไมไดเขามาจริงๆ แตคายเสนไหมสีเขียวออกมาจำนวนมากพรอมกับสงเสียง
คำรามที ่ ด  า นนอกเตาหลอม เส น ไหมเหล า นั ้ น เจาะเข า มาภายในเตาหลอมและ
หลั่งไหลเขาสู…รางของจักรพรรดิสวรรคเดือนแยก!
เตาสวรรคไมรูสิ้นยินยอมใหจักรพรรดิสวรรคตายได แตไมยอมใหจักรพรรดิสวรรค
ถูกพลิกกลับเพราะจะสรางความเสียหายใหกับมัน
เมื่อเห็นภาพนี้ เฉินชิงจื่อไมไดรอนใจ กลับกันยังหัวเราะออกมายกใหญ
“เปาเลอ ชะตาของเจามาแลว!”
 บทที่ 1156 แผนของเฉินชิงจื่อ
เฉิ น ชิ ง จื ่ อ หั ว เราะพลางสะบั ด แขนเสื ้ อ ทั น ใดนั ้ น พลั ง มหาศาลก็ ม  ว นตั ว
หวั ง เป า เล อ ไปยั ง จุ ด ที ่ เ ดื อ นแยกอยู  ในพริ บ ตาหวั ง เป า เล อ ก็ ม ายื น อยู  ด  า นหลั ง
จักรพรรดิสวรรคเดือนแยก!
ตรงนี้แมแรงกดดันจากเดือนแยกจะนาหวาดหวั่น แตก็เปนจุดที่ปลอดภัยที่สุด
โดยเฉพาะเมื่อถูกพลิกกลับ บนรางจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกแผกฎแตกกระจาย
ของเขาออกมาอยางตอเนื่อง
แตกฎเหลานี้ดีตอฝกกระบี่เจาชะตาของหวังเปาเลออยางยิ่ง!
ขณะเดี ย วกั น ยั ง มี ไ อมรณะจำนวนมากที ่ ส ลายไป หวั ง เป า เล อ กลั ้ น หายใจ
จองมองจักรพรรดิสวรรคผูนี้ถูกพลิกกลับ
สำหรับเขา นี่คือชะตาที่ใหญที่สุด หากเขาไดมันมา วิญญาณเทพและฐานการ
ฝกฝนจะตองเพิ่มขึ้นแน!
จนถึงตอนนี้หวังเปาเลอพอจะเขาใจแผนของศิษยพี่เฉินชิงจื่อแลว!
เขากำลังตกปลาและมันก็คือเตาสวรรคไมรูสิ้น และจุดประสงคคือใชเตาสวรรคไมรูสิ้น
เปนสารอาหารใหเตาสวรรคสำนักแหงความมืด ซึ่งทำให…เตาสวรรคสำนักแหง
ความมืดสูงขึ้น ถูกยกระดับจนมันยืนตระหงานอยูในกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
แบบนี้ก็จะเทากับในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นมีเตาสวรรคสองตัวอยูรวมกัน!
หากทำสำเร็จจริง ก็จะหมายความวากฎของสำนักแหงความมืดจะไมถูกสยบไว
เหมือนที่เปนมาอีกตอไป และเหลาชนรุนหลังของสำนักแหงความมืดที่ซอนตัวอยู
ก็จะสามารถปรากฏตัวไดอีกครั้งโดยมีเตาสวรรคคุมครอง!
 แมจะยังไมนับวาเปนคูตอสูของตระกูลไมรูสิ้น แตตราบใดที่เตาสวรรคไมดับสิ้น
สำนั ก แห ง ความมื ด ก็ จ ะไม ส ลายไป และหากคิ ด จะทำลายเต า สวรรค ส ำนั ก แห ง
ความมืดที่ผสานเขากับเตาสวรรคไมรูสิ้นก็ไมใชเรื่องที่สามารถทำไดโดยงาย
แผนการนี้ทำใหจิตใจหวังเปาเลอสั่นสะทาน เขาไมคาดคิดวาความคิดของศิษยพี่
จะบ า คลั ่ ง ได ขนาดนี้ เพราะเห็ น ได ชั ด วา หากคิ ด จะทำใหเ ต า สวรรค ส ำนั กแห ง
ความมืดกลายเปนหนึ่งในเตาสวรรคของจักรพิภพแหงนี้แลว นอกจากดูดซับพลังของ
เตาสวรรคไมรูสิ้นแลว ยังตองมีเคล็ดวิชายกเตาสวรรคสำนักแหงความมืดขึ้นจมดิ่ง
สูความวางเปลา
เรื่องนี้ก็ทำไดยากมากเชนกัน ถึงไดมีการ…พลิกจักรพรรดิสวรรคเดือนแยก!
ใชการสังเวยจักรพรรดิสวรรคเพื่อแลกกับการยกเตาสวรรคสำนักแหงความมืด!
หากเรื ่ อ งนี ้ แ พร ง พรายออกไป จะต อ งเขย า ขวั ญ ผู  ค นจนสะเทื อ นไปทั ่ ว ทั้ ง
จักรพิภพเตาไมรูสิ้นเปนแน โดยเฉพาะจากการวิเคราะหของหวังเปาเลอในตอนนี้
ศิษยพี่ของตนคิดจะพลิกเดือนแยกกอน ซึ่งจะสรางความเสียหายใหกับเตาสวรรค
ไมรูสิ้นทำใหมันเกิดชองโหว จากนั้นก็จะสังเวยเดือนแยกที่ถูกพลิกกลับเพื่อยกระดับ
เตาสวรรค
“เยี่ยมไปเลย!” หวังเปาเลอหายใจถี่ขึ้นเล็กนอย ชั่วขณะหนึ่งเขาไมเชื่อวาทั้งหมดนี้
เปนความคิดของศิษยพี่ จนกระทั่งยอนคิดกลับไป เขาก็รูสึกวา…หรือบางทีนี่อาจเปน
แผนการที่ศิษยพี่เริ่มทำมานานแลว!
คอยๆ ทำใหตระกูลไมรูสิ้นออนแอลงเรื่อยๆ จากนั้นจึงมอบโอกาสใหเดือนแยก
มารับชวงตอแลวแวงกัดแตไมสังหารทิ้ง จากนั้นจึงคอยๆ ดึงดูดความสนใจจาก
ทุกฝายจนกระทั่งตระกูลไมรูสิ้นมาชวยและเตาสวรรคจุติ
 “เชนนั้น…บางทีตอนนี้ผูที่ซอนตัวอยูที่โลกภายนอกคงจะมี…ผูฝกตนสำนั ก
แหงความมืดดวย!” หวังเปาเลอหรี่ตา เขาคิดวาการสันนิษฐานขอนี้นาจะเปนจริง
แปดถึงเกาสวน
แตถึงอยางไรเรื่องนี้ก็ใหญเกินไปสำหรับสำนักแหงความมืด แมศิษยพี่จะมั่นใจ
หากแตที่นี่ก็คือจักรพิภพเตาไมรูสิ้นจึงจำเปนตองมีการเตรียมการสำรองไว
หวังเปาเลอคิดถึงตรงนี้ก็ไดยินเสียงคำรามดังมาจากเดือนแยกที่ถูกพลิกกลับ
ความคิดถูกขัดจังหวะ ขณะที่ดวงตาเผยแสงเปลงประกาย บนทองฟาดวงเกราะสีทอง
ที่แปลงมาจากเตาสวรรคไมรูสิ้นก็แผดเสียงคำรามโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุดและปลดปลอย
พลังแหงเตาสวรรคออกมาจำนวนมากเพื่อขัดขวางไมใหเดือนแยกถูกพลิกกลับ
ในเวลาเดียวกันนั้นเองดานหลังดวงเกราะสีทองก็เกิดทองฟาบิดเบี้ยวจนเผยให
เห็ น ร า งสู ง ใหญ ร  า งหนึ ่ ง ร า งนั ้ น …ก็ ค ื อ จั ก รพรรดิ ส วรรค เ สวี ย นหั ว เขายื น จ อ ง
เฉินชิงจื่อจากตรงนั้น
“เฉินชิงจื่อ!”
“ตระกูลไมร ูสิ้นของขาดีตอเจาแล วเหตุ ใ ดเจ าถึ ง ทำเช น นี ้ !” เสวี ย นหั วเอ ย ช าๆ
แตน้ำเสียงกลับดังสะเทือนราวกับฟารองไปทั่วทุกสารทิศ จักรวาลสั่นสะเทือนราวกับ
สรางกฎบังคับใช มันกอตัวขึ้นมาเปนพลังแหงกฎจักรวาลและกลายเปนเสนไหม
พันธนาการรางของเฉินชิงจื่อเอาไว
อีกทั้งยังทำใหเตาสวรรคไมรูสิ้นราวกับไดพลังเสริม พลังปราณสูงขึ้นทำให
เดือนแยกที่ดูเหมือนจะไมสามารถพลิกกลับมาไดตั วสั ่นเทิ้ม การพลิกนั้นค อ ยๆ
หยุดลงราวกับมันกำลังจะยอนกลับ!
 “เคยกระทำผิ ด และอยากกลั บ ใจก็ เ ท า นั ้ น ” เฉิ น ชิ ง จื ่ อ ถอนหายใจเสี ย งเบา
หลัง จากยิ้มเยาะกับตัวเองแลวก็ ย กเหล าขึ ้ น มาดื ่ มอึ กใหญ จากนั ้ น ก็ ผนึ กมุ ท รา
ทัน ใดนั้น กระบี่ไ มขางกายพลันเปล งแสงเจิดจาก อตั วเปน แสงกระบี ่ท ี่ ดูร าวกับ
จะฉี ก จั ก รวาลได ก อ นที ่ ม ั น จะพุ  ง เข า ใส เ สวี ย นหั ว พร อ มกั บ เสี ย งคำรามราวกั บ
อัสนีบาต
ขณะเดียวกันเสียงหัวเราะของเฉินชิงจื่อก็ดังขึ้นเรื่อยๆ รางของเขาเหยียบไป
บนความวางเปลาทีละกาว
“เมื่อสวรรคและพื้นพิภพแยกจากกัน กงลอแหงโชคชะตาหยุดนิ่ง…”
“ครั้นไดรับรูสิ่งที่บังเกิดในอดีต เขาผูซึ่งทนทุกขนั้น…”
“ครั้นไดรับรูสิ่งที่จะเกิดในอนาคต เขาผูซึ่งทำงานหนักนั้น…” บทกวีแหงความมืด
เกาแกดังออกมาจากปากเฉินชิงจื่อ เสียงหัวเราะของเขาทำใหหวังเปาเลอสับสนอยู
ครูหนึ่ง นั่นคือเสียงหัวเราะหรือเสียงรองไหกันแน
เขาเห็นเพียงแผนหลังของเฉินชิงจื่อที่กาวออกไปดานนอกเตาหลอมที่เสวียนหัว
ยืนอยูทีละกาว พรอมกับเอยบทกวี
พริบตาตอมาบทกวียังคงดังกังวาน และเฉินชิงจื่อก็ออกไปดานนอกเตาหลอมแลว ที่
ดานนอกเตาหลอม กระบี่เลมหนึ่งตกลงมา ทั่วทั้งจักรวาลสีเทาพลันเกิดเสียงระเบิด
ราวกับถูกสับแยกจากกัน
เสวียนหัวถอยรน ใบหนาบิดเบี้ยว กอนจะตีหนาเครงขรึมและเอยเสียงต่ำ
“เฉินชิงจื่อ การลมสลายของสำนักแหงความมืดเปนเรื่องที่ไมอาจหลีกเลี่ยงได
และเรื่องการกลับมาของไมรูสิ้น เจาก็รูอยูแกใจวาไมอาจยอนกลับได!” เฉินชิงจื่อ
หยิบเหลาขึ้นมาดื่มอีกครั้ง จากนั้นจึงสะบัดศีรษะ นัยนตาฉายแววบาคลั่ง
“หนวกหู!” เฉินชิงจื่อหัวเราะเสียงยาว กอนจะสงกระบี่ไปทางเสวียนหัวอีกครั้ง!
 จักรวาลสั่นสะเทือนไปทั่วทิศ ยามนี ้ ผู  ฝ กตนตระกู ลหมื ่ น สำนั กต างถอยหนี
พวกเขาเห็นแสงกระบี่ เห็นจักรพรรดิสวรรคเสวียนหัวที่เผยรางแทไมรูสิ้นอยูตรงหนา
แสงกระบี่ และยังเห็น…ผูที่กาวเขามาทีละกาวดานหลังแสงกระบี่นั้น…เฉินชิงจื่อ!
ชุดคลุมโบกสะบัด เสื้อผาสีครามทั้งกาย น้ำเตาสุรา!
แมเฉินชิงจื่อจะไมใชสตรี แตก็สามารถใชคำวาดาวจรัสแสงมาบรรยายได!
ทามกลางเสียงคำราม สงครามพลันปะทุ!
ในตอนนี้สงครามปะทุขึ้นที่โลกภายนอก ดานในเตาหลอมชะตาของหวังเปาเลอ
พลันเปดออก เมื่อเสวียนหัวถูกขัดขวาง และพลังเสริมของเตาสวรรคไมรูสิ้นหายไป
การพลิกกลับรางเดือนแยกจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง
แมจะเชื่องชา ทวากลับตอเนื่อง ขณะนั้นเองกระแสเตาที่แผออกมาจากราง
เดือนแยกก็ถูกหวังเปาเลอดูดซับอยางรวดเร็ว อีกทั้งกฎแตกกระจายเหลานั้นก็พุง
ตรงมาที่ฝกกระบี่เจาชะตาของหวังเปา
ยิ่งกวานั้นในระหวางกระบวนการนี้ยังมีพลังจากเตาสวรรคไมรูสิ้นซึ่งเดิมเปน
พลังเสริมใหเดือนแยก แตเพราะตำแหนงและการดูดซับของหวังเปาเลอมันจึงถูก
ดึงออกไปบางสวน
ในชั่วพริบตารางของหวังเปาเลอก็สงเสียงคำราม วิญญาณเทพของเขา ฐานการ
ฝกฝนของเขา และพลังแหงกายเนื้อพลันระเบิดและพุงสูงขึ้นพรอมกัน!
การบมเพาะเชนนี้เรียกไดวาเหนือกวาชะตาทั่วไป เพราะปกติแลวไมมีชะตาใด
ที่สามารถเทียบกับกระแสเตาที่แผออกมาจากการพลิกกลับของจักรพรรดิสวรรค
ผูหนึ่งได และไมมีชะตาใดที่จะสำคัญไปกวาพลังของกฎที่เตาสวรรคทั้งสองกำลังตอสู
กันเอง แผออกมาแลว
 การตอสูที่มองไมเห็นระหวางพวกมันไมเหมือนกับการปะทะกันของกฎและ
กฎหมาย และหวังเปาเลอซึ่งเปนคนเดียวที่อยูใกล ในขณะนี้จึงไดดูดซับและเรียนรู
กฎในระดับที่นาเหลือเชื่อเลยทีเดียว
ดังนั้นในชวงเวลาอันสั้น ดวงวิญญาณเทพของเขาจึงขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของระดับ
ดารานิรันดรชั้นปลาย สวนฐานการฝกฝนก็กาวกระโดดจากดารานิรันดรชั้นกลาง
เขาใกลจุดสูงสุดของขั้นกลางมากขึ้นเรื่อยๆ
ขณะที่ ฐ านการฝ ก ฝนและดวงวิ ญ ญาณเทพเพิ ่ ม ขึ ้ น แม ว  า มั น จะนำมาซึ่ ง
การเติบโตและความยิ่งใหญของพลังอมตะในราง กระทั่งตอนนี้ดานหลังของเขายังมี
ดาวเคราะหเตาลอยเดนและกึ่งเตาเกาดวงก็แปลงเปนดาวพิเศษนับหมื่น
ยิ่งกวานั้นดานหลังแผนที่ดวงดาวยังปรากฏรางในชาติกอนของหวังเปาเลอและ
กำลังดูดซับ ทายที่สุด…แผนไมสีดำลวงตาแผนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเลือนราง!
“ครั้งนี้ดวงวิญญาณเทพ ฐานการฝกฝน กายเนื้อของขาจะตองกาวไปสูระดับ
จักรพิภพไดแน ทั้งสามอยางกาวเขาไป… หากไมไดอยางนอยก็ควรจะมีสองอยาง
ที่กาวเขาไปได!” ดวงตาหวังเปาเลอฉายแววดื้อดึง เขาดูดซับอยางบาคลั่งทามกลาง
การบมเพาะที่หาไดยากครั้งนี้
 บทที่ 1157 ผิดปกติ
ดวงวิญ ญาณเทพเพิ่มขึ้น ฐานการฝ กฝนก าวกระโดด กายเนื ้ อแข็ ง แกร ง ขึ้ น
หวังเปาเลอรูดีวาตนตองควาโอกาสนี้ไวใหได และเขาก็เขาใจดีวาเวลา…มีไมมาก!
การแปลงสภาพจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกทำไปไดหกสวนแลว แมจะเชื่องชา
แตบนทองฟาก็ปรากฏสัญญาณของการแตกราว นั่นคือเตาสวรรคไมรูสิ้นดานนอก
กำลังโจมตีอยางบาคลั่ง
หากไมใชเพราะเตาหลอมนี้ถูกศิษยพี่เฉินชิงจื่อเสริมความแข็งแกรงมาไมรูกี่ครั้ง
แลวละก็…คงถูกเตาสวรรคไมรูสิ้นทำลายไปแลว
“แตถึงเตาสวรรคไมรูสิ้นจะเขามาก็คงไมเล็งเปามาที่ขาเปนอยางแรกหรอก…”
หวั ง เป า เล อ พึ ม พำ ก อ นจะควบคุ ม ฝ ก กระบี ่ เ จ า ชะตาในร า งให ป รั บ ตั ว เล็ ก น อ ย
เพื่อใหกฎแหงเตาสวรรคทั้งสองในรางสามารถสยบอีกฝายไดทุกเวลา ทำใหอีกฝาย
กลายเปนผูนำ จิตใจมั่นคงยิ่งขึ้น
แตขณะดูดซับสวนที่เหลือ เขาก็ครุนคิดอีกเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือ…เขาจะออกจากที่นี่
ไดอยางไร
จากการสรุปของหวังเปาเลอ ก็เหมือนกับที่เขาคาดเดาวายังมีคนของสำนักแหง
ความมืดมาที่นี่อีก เขาไมเชื่อวาตระกูลไมรูสิ้นจะมีแคจักรพรรดิสวรรคคนเดียวที่มา
ดังนั้นสงครามตอจากนี้อาจรุนแรงขึ้น
สวนตัวเขาทางนี้แมจะมีการบมเพาะพิเศษ แตกลับอยูใจกลาง ดังนั้นจะออกไปเมื่อไร
จะออกไปอยางไร เรื่องนี้ยังตองครุนคิดดูกอน แตในตอนที่หวังเปาเลอกำลังวิเคราะห
อยูนั่นเอง จูๆ ใบไมที่กินพลังไปสวนหนึ่งในกระเปาคลังเก็บของเขาก็สงดวงจิตเทพ
เขามาในใจ
 “ศิษยขา ชะตานี้หาไดยาก ไปดูดซับมันซะ อาจารยจะหาวิธีพาเจาออกจาก
กระแสน้ำวนนี้เอง!”
“ศิษยพี่ของเจาผูนั้นไมใชมนุษยแลว เพื่อที่จะฟนฟูสำนักแหงความมืดจึงไมเหลือ
เรี่ยวแรงพาเจาออกมา แตมีอาจารยอยู อาจารยคือคนที่เจาใกลชิดที่สุด” เสียงของ
ปรมาจารยแหงไฟดังกองอยูในใจหวังเปาเลออยางภาคภูมิใจ
ครั้นไดยินเสียงอาจารย ใบหนาของหวังเปาเลอก็เผยรอยยิ้ม เขาไมไดสนใจ
ความขุนเคืองระหวางอาจารยและศิษยพี่ พยักหนาตอบเบาๆ จิตใจสงบลง หลังจาก
สูดหายใจเขาลึก ก็ดูดซับกฎกระแสเตาที่แผออกมาจากเดือนแยกสุดแรง
ขณะที่หวังเปาเลอดูดซับตอไปนั้น สงครามดานนอกก็ไดดำเนินมาถึงระดับที่
รุนแรงมากแลว ถึงแมจักรพรรดิสวรรคเสวียนหัวจะแข็งแกรง แตเทียบกับเฉินชิงจื่อ
แลวก็ยังดอยกวาเล็กนอย!
เรื่องนี้เกี่ยวของกับการเขนฆาอยางสะเทือนขวัญของเฉินชิงจื่อ และเกี่ยวของกับ
การที่เตาสวรรคสำนักแหงความมืดอยูที่นี่ วิชาแหงศาสตรมืดจึงไดรับพลังเสริม
ทั้งสองตอสูกันบนจักรวาลจนความผันผวนกระจายเปนวงกวางขึ้นเรื่อยๆ
เปนผลใหจักรวาลโดยรอบแตกเปนเสี่ยงๆ และตอนนี้การพลิกกลับของเดือนแยก
ก็ทำไปไดเจ็ดสวนแลว ทันทีที่ถึงเจ็ดสวนดวงวิญญาณเทพของหวังเปาเลอพลันแผด
เสียงคำราม ทะลวงจากระดับดารานิรันดรชั้นปลายไปสูดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักร!
ในเวลาเดียวกันผนังเตาหลอมก็ไมสามารถทนความบาคลั่งของเตาสวรรคไมรูส้ิน
ไดอีกตอไป จึงถูกกระแทกจนเปนรูโหว เสียงแตกราวดังสะทอน ดวงเกราะสีทองยักษ
ตัวนั้นแปลงรางเปนทะเลแสงพุงเขาไปในรูโหวนั้น
ทว า ตอนนั ้ น เอง ก็ ม ี เ สี ย งพ น ลมอย า งเย็ น ชาดั ง ออกมาจากความว า งเปล า
ทามกลางระลอกคลื่นปนปวนสะทอนไปมา ที่จักรวาลดานนอกเตาหลอมพลันมี
รางเจ็ดรางปรากฏขึ้น!
 ทั ้ ง เจ็ด คนนี ้ล  วนสวมชุ ด คลุ มสี ด ำ ทั ่ ว ร า งแผ ไ อมรณะออกมา ขณะเดี ย วกั น
เปลวไฟสีดำก็ปะทุขึ้นบนรางกายและเผาไหมเพื่อหยุดยั้งเตาสวรรคไมรูสิ้น
เตาสวรรคไมรูสิ้นแผดเสียงคำราม แผนหลังของมันพลันแตกออก เสียงหัวเราะ
ดังขึ้นพรอมกับรางหนึ่งเดินออกมาจากดานในแผนหลังที่แตกออกของเตาสวรรค
ไมรูสิ้น คนผูนี้เปนชายวัย กลางคน สวมชุ ดคลุ มจั กรพรรดิ และมงกุ ฎ จั กรพรรดิ
ฐานการฝกฝนบนรางผันผวนทะยานขึ้นฟา มันเหนือกวาดารานิรันดร เหนือกวา
จักรพิภพ แสดงใหเห็นวา…พลังปราณแข็งแกรงกวาเสวียนหัวเสียอีก!
“จักรพรรดิสวรรคตี้ซาน!”
แทบจะในทันทีที่คนผูนี้ปรากฏกายขึ้น คนทั้งเจ็ดในชุดคลุมสีดำตางสงเสียง
แหบแหง ออกมาทันที ทวาพวกเขาก็ ไ ม ไ ด ถอยหนี แ ละยั ง คงลงมื อ สกั ด กั ้ นอย า ง
เต็มกำลัง
การขัดขวางของพวกเขาทำใหผนังเตาหลอมที่แตกราวผสานกันอยางรวดเร็ว
เมื่อเห็นวารูโหวกำลังจะหายไป เตาสวรรคไมรูสิ้นที่ถูกขัดขวางพลันแผดเสียงคำราม
และแยกอีกรางที่เล็กกวาออกมา กอนจะพุง เขาไปในรูโหวที่กำลังจะหายไปโดย
ไมสนสิ่งใด!
คนทั้งเจ็ดในชุดคลุมดำกำลังจะเขาขัดขวาง แตกลับถูกจักรพรรดิสวรรคตี้ซาน
หยุดไวเสียกอน เสียงระเบิดดังกึกกองไปทั่วสงครามที่โลกดานนอก สวนดานใน
เตาหลอมตอนนี้หวังเปาเลอก็หัวใจสั่นสะทานเชนกัน
แมเขาจะคาดเดาไวแลว แตเมื่อไดเห็นเองกับตาวาจักรพรรดิสวรรคคนที่สอง
ปรากฏตัวขึ้นก็ยังอดตกตะลึงไมได ขณะเดียวกันก็สัมผัสไดถึงพลังปราณสำนักแหง
ความมืดอันเขมขนและความรูสึกเกาแกโบราณบนรางของคนชุดดำทั้งเจ็ดนั้น
 “ออกมากั น หมดแล ว หรื อ !” หวั ง เป า เล อ ลมหายใจถี ่ ก ระชั ้ น แต ต อนนี ้ เ ขา
ไมมีเวลาใหคิดมาก เตาสวรรคไมรูสิ้นที่แปลงรางเปนดวงเกราะสีทองตัวเล็กพุงเขามา
ในรูโหวและปรากฏตัวในเตาหลอม หวั ง เป าเล อไม ลั ง เลที ่ จ ะไหลเวี ย นฝ กกระบี่
เจ า ชะตาในร า งทั น ที รี บ สยบกฎทั ้ ง หมดของเต า สวรรค แ ห ง ความมื ด ของตนลง
ทำใหสวนของเตาสวรรคไมรูสิ้นกลายเปนทั้งหมดในรางกาย
วิธีนี้ทำใหพลังปราณบนรางของเขาเปลี่ยนไปอยางฉับพลัน และในชั่วพริบตา
ที่มันเปลี่ยนไป ดวงเกราะสีทองที่พุงเขามาก็ดูสับสนเล็กนอย แตในพริบตาตอมา
ก็ระเบิดความเร็วพุงเขาใสจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกที่อยูตรงหนาโดยไม สนใจ
หวังเปาเลอ
ดูเหมือนจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกในตอนนี้จะชัดเจนราวกับดวงอาทิตยแผดเผา
ในสายตาของมัน ดังนั้นในชั่วพริบตาดวงสีทองตัวนี้ก็เขามาใกลจักรพรรดิสวรรค
เดือนแยกแลว
กอนจะผสานเขาไปในรางของเดือนแยกในพริบตา และปะทะเขากับเตาสวรรค
สำนักแหงความมืดในรางกาย!
หวังเปาเลอหายใจหอบ เขาไมรูวาสิ่งที่ตนทำไปเมื่อครูไดผลหรือไม แตตอนนี้
ทุกอยางยังคงปกติ ดังนั้นหลังจากลังเลอยูครูหนึ่ง จึงรีบคลายฝกกระบี่เจาชะตาและ
ดูดซับอีกครั้ง
เพราะ…ในรางของเดือ นแยกนั ้ น การปะทะกั น ของเต า สวรรค ท ั ้ ง สองทำให
เสียงกรีดรองของเดือนแยกยิ่งรุนแรงขึ้น กระแสเตาและกฎแตกกระจายแผออกมา
มากกวาเดิม ถึงอยางไรหวังเปาเลอก็เปนตระกูลแหงความมืด เขาจึงเริ่มควบคุม
ฝกกระบี่เจาชะตาใหดูดซับพลังปราณจากเตาสวรรคไมรูสิ้นโดยรอบอยางรวดเร็ว
 ทามกลางเสียงดังกึกกอง การพัฒนาของหวังเปาเลอยิ่งเร็วขึ้น พลังแหงกายเนื้อ
ของเขาขึ้นไปถึงรอยกาวของระดับดารานิรัน ดร ชั ้น มหาวั ฏจั กรแลว และตอนนี้
เขาก็สัมผัสไดวากายเนื้อกำลังสั่งสมคลื่นพลังงาน
คลื่น…ทะลวงดารานิรันดร และกาวเขาสูพลังแหงระดับจักรพิภพอยางแทจริง!
ในแผนที่ดวงดาวของเขา ดวงดาวทุกดวงกำลังสองสวางและวิวัฒนาการ รางใน
ชาติกอนของเขาก็เชนกัน ทวาในพริบตาตอมาหวังเปาเลอก็สัมผัสไดวา กระแสเตา
ที่แผออกมาจากรางจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกกำลังลดลง!
เพราะวาการผสานเขากับรางของเตาสวรรคไมรูสิ้นและเตาสวรรคทั้งสองปะทะกัน
ในรางของจักรพรรดิสวรรคเดือนแยก หากมีกำลังเทียบเทากันจนยากจะตั ด สิ น
แพ ช นะก็ จ ะรุ นแรง ซึ ่ ง นั่ น จะทำใหห วั ง เปา เล อ ดู ด ซั บ ไดม ากที่ ส ุด ทว า ตอนนี้ …
เตาสวรรคสำนักแหงความมืดเพิ่งฟนขึ้นมาไดไมนานจึงไมนับวาเปนคูตอสูของมัน!
สามารถมองเห็นไดดวยตาเปลาวามันกำลังถูกสยบลง เพราะไอมรณะจากราง
จักรพรรดิสวรรคเดือนแยกในตอนนี้กำลังถอยกลับอยางรวดเร็ว จากที่แผขยายไป
เจ็ ด ถึ ง แปดส ว น ตอนนี ้ ถ อยกลั บ มาเป น ห า ส ว น และกำลั ง ถอยลงมาเป น สี ่ ส  ว น
สามสวน สองสวน…
สุ ด ท า ยเมื ่ อ เหลื อ เพี ย งหนึ ่ ง ส ว น เต า สวรรค ส ำนั ก แห ง ความมื ด ก็ แ ทบจะ
ไมสามารถยึดที่มั่นและตานทานการพลิกกลับได เปลือกตาจักรพรรดิสวรรคเดือนแยก
กำลังขยับราวกับวาเขากำลังจะฟน!
ภาพนี้ทำใหหวัง เปาเลอที่มองอยู  ห น าเปลี ่ ย นสี แต เขาก็ รู  สึ กว ามี บางอย าง
แปลกประหลาด เพราะจากการคาดเดากอนหนา เรื่องนี้เปนแผนที่ศิษยพี่คิดมา
นานแลว ดวยเหตุนี้จึงนั้นไมนาจะเกิดการเปลี่ยนแปลงสิถึงจะถูก
อยางไรก็ตามสิ่งที่เห็นตรงหนาก็เปนเชนนั้นจริงๆ
 โชคดีที่พริบตาตอมาเตาสวรรคสำนักแหงความมืดพลันปะทุขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับ
ทุมกำลังทั้งหมดโจมตีกลับ ทวาตอนนั้นเองจูๆ ก็มีเสียงแผวเบาดังมาจากจักรวาล
ที่ผูคนกำลังสูรบกันอยูดานนอกเตาหลอม
“เฉินชิงจื่อ เจาแพแลว” เสียงพูดดังกอง มนุษยเรืองแสงยักษสามหัวหกแขน
คนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นในจักรวาล ทันทีที่เขาปรากฏตัวขึ้นก็กอแรงกดดันกระจายไปทั่ว
“จักรพรรดิสวรรคกวงหมิง!”
“พวกเจาสามคนมาที่นี่จริงๆ นาสนใจนี่ แบบนี้ดูทาแลวปรมาจารยดั้งเดิมผูนั้น
ของพวกเจาก็นาจะมาดวยสินะ” ที่ดานนอกเตาหลอม แมเฉินชิงจื่อจะยังหัวเราะ
แตสีหนากลับบิดเบี้ยวเล็กนอย
“เหตุใดปรมาจารยตองมาดวยตัวเอง แคเราสามคนก็เพียงพอที่จะสยบเศษซาก
สำนักแหงความมืดกับเจาไดแลว” ขณะที่มนุษยเรืองแสงเอยอยางนุมนวลก็ยก
มือขวาขึ้นกดไปทาง…เตาหลอม!
จักรวาลสั่นสะเทือนสงเสียงคำราม คนชุดดำทั้งเจ็ดของสำนักแหงความมืดดานนอก
เตาหลอมตางตัวสั่นเทิ้ม เลือดพุงทะลัก กอนจะระเบิดแตกเปนเสี่ยงๆ ขณะเดียวกัน
ผนังเตาหลอมที่เพิ่งกลับมาผสานก็แบกรับไมไหวจนพังทลายลง!
“เตาสวรรค ยังไมรีบดูดกลืนเตาแหงความมืดในรางเดือนแยกอีกหรือ ทำใหเดือนแยก
ฟนเดี๋ยวนี้!”
ผนังเตาแตกกระจาย ดวงเกราะสีทองที่แปลงมาจากเตาสวรรคไมรูสิ้นสงเสียง
คำรามอยางปติยินดี และคำรามออกมาจากรางของเดือนแยกที่เปลือกตาสั่นไหว
อยางไมลังเล!
หวังเปาเลอเห็นภาพสถานการณที่พลิกผันนี้แลวหัวใจพลันเตนรัว แตไมรูเหตุใด
เขาถึงรูสึกไดลางๆ วา…มีบางอยางผิดปกติ!
 บทที่ 1158 ใครคือเตาสวรรค
เรื่องนี้ไมนาธรรมดาเชนนี้แน!
ศิษยพี่เฉินชิงจื่อไมนาจะสะเพราเชนนี้!
เปนไปไมไดที่จะพายแพเชนนี้!
หากเปนแผนชั่วคราวที่คิดขึ้นกะทันหันก็แลวไป แตเห็นไดชัดวาไมใช นี่เปน
แผนที่เฉินชิง จื่อคิดไวนานแลว เมื ่ อเป น เช น นั ้ น ศิ ษย พี ่ จ ะคิ ดไม ถึ ง ได อย างไรว า
ตระกูลไมรูสิ้นจะเขามาขัดขวาง
เขาจะไมรูไดอยางไรวา จะไมไดมีแคจักรพรรดิสวรรคคนเดียวปรากฏตัว
ดังนั้นจนถึงตอนนี้ก็ยังทำใหหวังเปาเลอคิดวา เรื่องนี้มีบางอยาง…ผิดปกติ!
ในขณะที่หวังเปาเลอใจเตนรัวอยูนั่นเอง เฉินชิงจื่อดานนอกก็กำลังรอนรน
อยางเห็นไดชัด เขาคิดจะพุงไปที่เตาหลอม แตกลับถูกเสวียนหัวขวางไว ขณะเดียวกัน
มนุษยเรืองแสงตระกูลไมรูสิ้นกลางจักรวาลผูนั้นก็ยกมือขวาขึ้นพรอมรอยยิ้มเยยหยัน
และพุงไปสยบเฉินชิงจื่อ
เกิดเสียงดังสนั่น ผูที่แข็งแกรงอยางเฉินชิงจื่อยังไมอาจหลบหนีไปไดจึงถูกสยบไว
และพนเลือดสดออกมาเปนครั้งแรก
เวลาเดียวกันกับที่เขากระอักเลือด ภายในเตาหลอมดวงเกราะสีทองที่แปลงมา
จากเตาสวรรคไมรูสิ้นก็เขาไปใกลจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกพรอมความดุราย ทาทาง
ละโมบและตื่นเตน ไมมีอะไรเกินกวาที่หวังเปาเลอคาดไว ในพริบตา…มันก็แทรกซึม
เขาไปในรางของจักรพรรดิสวรรคเดือนแยก!
 “ไม!!” ในจักรวาลอันหางไกล เฉินชิงจื่อแผดเสียงรอง หมายจะพุงเขาไปอีกครั้ง
ทวาจักรพรรดิสวรรคกวงหมิงตระกูลไมรูสิ้น และจักรพรรดิสวรรคเสวียนหัวลงมือ
สยบพรอมกันทำใหเฉินชิงจื่อกระอักเลือดออกมา
ดานในเตาหลอม พริบตาที่เตาสวรรคไมรูสิ้นผนึกกายเขาไปในรางจักรพรรดิ
สวรรค เ ดื อ นแยก ตรงจุ ด ที ่ ผ นั ง เตาหลอมพั ง ทลาย จั ก รพรรดิ ส วรรค ต ี ้ ซ าน
ที่หวาดระแวงมาตั้งแตตนก็ดูโลงใจขึ้น เขาไมไดไปสูกับเฉินชิงจื่อ หนาที่ของเขา
คือคอยปองกันไมใหมีอะไรเปลี่ยนแปลง
เมื่อเห็นวาตอนนี้ทุกอยางกำลังเปนไปดวยดี จักรพรรดิสวรรคตี้ซานก็กาวเขาไป
ในเตาหลอมพรอมรอยยิ้มเย็นชา เขาเห็นแลววาเมื่อผนึกกายกับเตาสวรรคไมรูสิ้น
ไอมรณะหนึ ่ ง ส ว นสุ ด ท า ยบนร า งจั ก รพรรดิ ส วรรค เ ดื อ นแยกก็ ก ำลั ง สลายไป
อยางรวดเร็ว
พลังแหงเตาสวรรคสำนักแหงความมืดจึงถูกสยบอยางไรขีดจำกัด เมื่อเห็นวา
มั น กำลั ง จะหายไปอย า งสมบู ร ณ ฉั บ พลั น นั ้ น หวั ง เป า เล อ ก็ น ึ ก บางอย า งขึ ้ น ได
เขาหั น ขวั บ ไปมองเฉิ น ชิ ง จื ่ อ ด า นนอกเตาหลอมและห า มใจตนไม ใ ห ห ั น ไปมอง
เดือนแยกตรงหนา
ในใจเขาผุดคำตอบอันหาญกลาขึ้นมาขอหนึ่ง หากเปนเชนนั้นจริงก็สามารถ
อธิบายทุกอยางกอนหนานี้ได
ชั่วพริบตาที่ในใจหวังเปาเลอผุดการคาดเดาขึ้น ไอมรณะบนรางจักรพรรดิสวรรค
เดือนแยกก็ถูกสยบลงจนเหลือเพียงเล็กนอย เปลือกตาของเขาหยุดขยับไหว จากนั้น
จึงคอยๆ…เปดขึ้น!
ทันทีที่กะพริบตา จักรพรรดิสวรรคตี้ซานผูที่กำลังกาวเขามาดวงตาพลันหดแคบ
สีหนาของเขาเปลี่ยนไป รางกายกำลังจะถอยหลังแตก็สายไปเสียแลว
เสียงถอนหายใจดังออกมาจากปากจักรพรรดิสวรรคเดือนแยก
 “น า เสี ย ดาย ทำไมปรมาจารย ด ั ้ ง เดิ ม ของไม ร ู  ส ิ ้ น ถึ ง ไม ม ากั น นะ อี ก อย า ง
นาเสียดายเสี ยจริง ตี้ซ าน ทำไมเจ าถึ ง ไม ใ ช ร างจริ ง มากั น ” ขณะเดี ย วกั น กั บ ที่
เปลงวาจาออกมาก็มีลำแสงกระบี่พุงขึ้นฟาราวกับจะขามระบบสุริยะสั่นสะเทือน
ไปทั่วทั้งจักรวาล มันระเบิดออกมาจากรางจักรพรรดิสวรรคเดือนแยก แลวฟนลงไป
ยังตี้ซานที่กาวถอยหลังดวยใบหนาเปลี่ยนสี!
การลงดาบนี้รัศมีเจิดจรัสขั้นสุดราวกับเขามาแทนที่แสงทุกอยางในจักรวาล
อี ก ทั ้ ง ยั ง แฝงไปด ว ยกระแสเต า และกฎที ่ อ ธิ บ ายไม ไ ด เหมื อ นกั บ …กระบี ่ เ ล ม นี้
ไดรวบรวมพลังของทั้งจักรวาลเอาไว!
หรือกลาวใหกระจางคือรวบรวม…พลังเตาสวรรคสำนักแหงความมืด!
ลำแสงกระบี่กวาดออกไป ทั้งจักรวาลกำลังสั่นสะเทือน รางของตี้ซานสั่นไหว
อยางรุนแรง เขาถลึงตามองจักรพรรดิสวรรคเดือนแยก กอนจะเอยชาๆ
“เจาไมใช…” ยังไมทันไดกลาวจบ รางของเขาก็สงเสียงระเบิดและพังทลาย
แตกสลายเปนชิ้นๆ
จักรพรรดิสวรรคตี้ซานตายแลว!
เพี ย งแต ร า งที ่ ต ายไม ใ ช ร  า งจริ ง กลั บ เป น ร า งเต า ของเขา แม จ ะเป น เช น นี้
ก็ยังสงผลกระทบตอจักรพรรดิสวรรคตี้ซานอยางมากเชนกัน ขณะที่รางเตาพังทลาย
พลังแหงกฎจำนวนมากก็แผกระจายไปรอบทิศอยางบาคลั่ง ดานหวังเปาเลอตอนนี้
ก็กำลังหายใจถี่รัวดวยความตื่นเตน ดวงตาเปลงลำแสงแรงกลา
ในสายตาเขา ไอมรณะที่เหลือเพียงนอยนิดบนรางเดือนแยกพลันระเบิดโพลง
ตอตานเตาสวรรคไมรูสิ้นในรางทันที เตาสวรรคไมรูสิ้นตัวนั้นก็ดูเหมือนจะแผดเสียง
กรีดรองและพยายามหนีออกมาจากรางเดือนแยก แตเห็นไดชัดวาเปนไปไมได!
 หากอยูดานนอก บางทีเตาสวรรคไมรูสิ้นตัวนี้อาจยังทำอะไรไดบาง แตในรางของ
เดือนแยกนั้น มันไมมีโอกาสใดเลย เพราะมันกำลังถูก…เดือนแยกดูดซับ!
ใช ดูดซับ หรือจะกลาวใหกระจางชัดคือถูก..ดูดกลืน!!
“ขาเขาใจแลว!” ดวงตาหวังเปาเลอเผยความซับซอน คลื่นลูกใหญถาโถมเขามา
ในจิตใจ ขณะเดียวกันจักรพรรดิสวรรคกวงหมิงและจักรพรรดิสวรรคเสวี ย นหั ว
ด า นนอกเตาหลอมต า งก็ ต กตะลึ ง กั บ ภาพตรงหน า พวกเขาทั ้ ง สองถอยร น ไป
อย า งรวดเร็ ว ดวงตามี ค วามตกใจระคนสงสั ย แต ใ นพริ บ ตาต อ มาก็ เ ข า ใจได
สีหนาพลันบิดเบี้ยว กอนจะหันไปมองที่เฉินชิงจื่อซึ่งถูกสยบเอาไว แลวหันไปมอง
เดือนแยกที่กำลังกาวออกมาจากเตาหลอมทีละกาว
“เจาไมใชเดือนแยก!”
“แนนอนขาไมใชเดือนแยก ขาคือเฉินชิงจื่อ” ภายในเตาหลอม ‘จักรพรรดิสวรรค
เดือนแยก’ ที่กำลังเดินมาเอยปากพูดเสียงเบาพรอมกับวาจาเหลานั้น ใบหนาของเขา
พลันเปลี่ยนไปและกลายเปนใบหนาของเฉินชิงจื่อ
สวน ‘เฉินชิงจื่อ’ ที่ถูกจักรพรรดิสวรรคกวงหมิงและจักรพรรดิสวรรคเสวียนหัว
สยบไวก็กำลังเปลี่ยนใบหนาเชนกัน เขากลายเปนรูปรางเหี่ยวแหงซึ่งก็คือ…เดือนแยก
เพียงแตดวงตาไรแวว รางกายเต็มไปดวยไอมรณะ!
“แลวขาก็ยังเปน…เตาสวรรค!” ฉับพลันที่เฉินชิงจื่อเอยปาก พลังปราณบนราง
ของเขาก็ระเบิดขึ้นอีกครั้ง รัศมีของเขากวาดไปทั่วทั้งจักรวาล สยบทั่วทุกสารทิศ
หวางคิ้วปรากฏตราประทับปลาสีดำ!
สีหนาเสวียนหัวกับกวงหมิงเปลี่ยนไปอีกครั้ง
 “เปนเรื่องหลอกลวงทั้งหมด…ไมกี่ปที่ผานมาเดือนแยกถูกขาสยบไว แลวขา
ก็เปลี่ยนเขาใหกลายเปนสำนักแหงความมืด…ทุกอยางเปนแคการจัดฉากเพื่อลอให
พวกเจามาชวยและลอใหเตาสวรรคไมรูสิ้นจุติ”
“ส ว นเต า สวรรค ท ี ่ ฟ   น คื น ชี พ …ก็ ไ ม ใ ช แ บบที ่ พ วกเจ า คาดเดา นั ่ น เป น เพี ย ง
เศษเสี้ยวความคิดที่ขาแยกออกมาเทานั้น การฟนคืนชีพที่แทจริงของเตาสวรรคอยูใน
รางกายขา ขาก็คือเตาสวรรคสำนักแหงความมืด เปนทูตผนึกของตระกูลไมรูสิ้น
ของพวกเจาในโลกนี้”
“แมหลัวเทียนจะลมสลาย แตภารกิจของตระกูลแหงความมืดของเรายังอยู
โลกศิลาแหงนี้ยอมตองถูกสยบไว”
“เดิมทีขาอยากจะลอปรมาจารยลึกลับของตระกูลไมรูสิ้นผูนั้นมา ขาอยากจะรูนักวา
ที่แทเขาเปนเซียน…หรือรางแยกจักรพรรดิกันแน นาเสียดายที่เขาไมมา” เฉินชิงจื่อ
เอยเสียงเบา คำพูดที่เปลงออกมาทำใหกวงหมิงและเสวียนหัวหนาเปลี่ยนสีอีกครั้ง
ทางฝงหวังเปาเลอก็กำลังรองคำรามในใจ ดวงตาหรี่ลงเล็กนอย กอนจะถอนสายตา
ออกมาเงียบๆ และไมสนใจการตอสูบนจักรวาลอีก แตทุมกำลังดูดซับกระแสเตา
ไรที่สิ้นสุดที่ปลดปลอยออกมาหลังจากจักรพรรดิสวรรคตี้ซานรางเตาตายลง
ฐานการฝกฝนของเขาเพิ่มขึ้นอยางรวดเร็ว กายเนื้อสั่งสมพลังระเบิดอยางบาคลั่ง
วิญญาณเทพของเขาก็กำลังเติบโตอยางไรขีดจำกัด!
สิ่งที่ทะลวงขั้นไดเปนอยางแรกคือฐานการฝกฝน ขณะที่กายเนื้อและวิญญาณเทพ
กำลั ง เติ บ โต การทะลวงขั ้ น ของฐานการฝ ก ฝนจึ ง ไมไ ด ย ากขนาดนั ้ น ดาวพิ เศษ
จำนวนมากด า นหลั ง ล ว นเลื ่ อ นระดั บ ขึ ้ น เป น ดารานิ ร ั น ดร ฐานการฝ ก ฝนของ
หวังเปาเลอก็ระเบิดจากดารานิรันดรชั้นกลางเปนดารานิรันดรชั้นปลาย!
 สิ่งที่ทะลวงขั้นไดตอมาคือวิญญาณเทพ กระแสเตาที่ดูดซับเขาไปและความเขาใจ
อยางลึกซึ้งก็ไดเลื่อนจากดารานิรันดรชั้นปลายเปนดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจั กร
ถึงแมจะเปนเพียงสองสามกาว แตก็เปนมหาวัฏจักร!
และสิ่งสุดทายที่ทะลวงขั้นได…คือกายเนื้อ หลังจากสั่งสมมากพอ ในใจหวังเปาเลอ
ก็ราวกับโลกทั้งใบคำรามกูกอง พลังอันแข็งแกรงที่อธิบายไมไดพลันระเบิดขึ้นบนราง
ของเขา!
กายเนื้อ…ระดับจักรพิภพ!
ระลอกคลื่นรุนแรงแผออกจากรางของเขาราวกับจะกวาดภูผาพลิกมหาสมุทร
มันพลิกมวนไมรูจบ และจากนั้นหวังเปาเลอก็ลืมตาขึ้น
 บทที่ 1159 รับคน
ฉับพลันที่หวังเปาเลอลืมตาก็ราวกับมีสายฟาพาดผานดวงตาของเขา อีกทั้ง
พลังแหงกฎเตาสวรรคไมร ูสิ้นไรรู ปร างยัง ล อ มรอบร างเอาไว กอนจะกลายเป น
ตราอักขระโบราณผนึกลงบนกายเนื้อ
นี่คือการยอมรับที่เตาสวรรคมอบใหระดับจักรพิภพ เปนหนึ่งในกฎของการ
ไหลเวียนเตาสวรรค แตในรางกายของหวังเปาเลอไมไดมีแตพลังปราณเตาสวรรค
ไม ร ู  ส ิ ้ น มั น ยั ง มี เ ต า สวรรค ส ำนั ก แห ง ความมื ด ด ว ย ดั ง นั ้ น ในพริ บ ตาต อ มาจึ ง มี
กฎที่บรรจุเตาสวรรคสำนักแหงความมืดจุติขึ้นมาอีกรอบ และผนึกลงบนรางเขา
การเสริมพลังทั้งสองประเภทนี้ทำใหกายเนื้อของหวังเปาเลอคำราม พลังงาน
อั น แข็ ง แกร ง ปะทุ อ ยู  ใ นร า งกายไม ห ยุ ด ก อ ตั ว เป น ปราณโลหิ ต แผ ก ระจายไปทั่ ว
ทุกสารทิศ ความวางเปล ารอบด านพลั น เกิ ดรอยร าวราวกั บว า การมี อยู  ของเขา
มีอิทธิพลตอการหมุนเวียนของทั้งจักรวาล
นี่คือจุดที่นาสะพรึงกลัวของผูเยี่ยมยุทธจักรพิภพ!
โดยทั่วไปแลวผูฝกตนจักรพิภพสวนใหญมักจะทะลวงขั้นมาดวยฐานการฝกฝนกอน
แลวตามดวยวิญญาณเทพ สวนกายเนื้อยากที่จะทะลวงขั้นมหาวัฏจักรได ดังนั้น
แมจะสงอิทธิพลตอการหมุนเวียนจักรวาล แตฐานการฝกฝนก็สามารถสยบอิทธิพล
เหลานั้น
แตหวังเปาเลอกลับตรงกันขาม ฐานการฝกฝนของเขาอยูในระดับดารานิรันดร
ชั้นปลายเทานั้น ถึงแมวิญญาณเทพจะเปนชั้นมหาวัฏจักร แตก็มากกวาชั้นปลาย
แคไมกี่กาว ยังหางไกลจากระดับจักรพิภพ มีเพียงกายเนื้อที่กาวเขามากอน นั่นทำให
เกิดจุดที่ไมลงรอยขึ้น
 ที่สำคัญยิ่งกวาคือรางกายหวังเปาเลอมีกฎเตาสวรรคถึงสองอยางจึงเกิดการ
ขัดแยง หากเปลี่ยนเปนคนอื่นคงทนรั บการขั ดแย ง นี ้ ไ ด ย าก และระเบิ ดตั ว ตาย
อยางแนนอน
ทวาฝกกระบี่เจาชะตาของหวังเปาเลอนั้นมีพลังสยบและทำใหเปนกลางอยู
มันไหลเวียนในทันที เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นและสยบพลังแหงเตาสวรรคทั้งสองลงไป
ทำใหพวกมันผสานเขาดวยกันและอยูรวมกันอยางชวยไมได
อันตรายที่ซอนอยูจึงไดรับการแกไขอยางยากลำบาก แตวา…อิทธิพลของจักรวาล
และรอยร า วที ่ ป รากฏบนความว า งเปล า โดยรอบนั ้ น ไม ส ามารถกำจั ด ออกไปได
ในระยะเวลาอันสั้น เวนแตวาฐานการฝกฝนของหวังเปาเลอจะเลื่อนระดับขึ้นหรือมี
ผูที่แข็งแกรงมาปกปดมันไว
และในไมชาผูที่แข็งแกรงคนนั้น…ก็ปรากฏกาย
กลาวใหถูกคือในทันทีที่กายเนื้อของหวังเปาเลอกาวเขาสูระดับจักรพิภพ จนเกิด
อิ ท ธิ ฤ ทธิ ์ ไ ปทั ่ ว ความว า งเปล า โดยรอบ ก็ ไ ด ม ี ใ ครบางคนมาถึ ง แล ว นั ่ น ก็ ค ื อ …
ปรมาจารยแหงไฟ!
ปรมาจารยแหงไฟใชใบไมที่มอบใหหวังเปาเลอเปนที่มั่น ถึงแมจะไมไดมาดวยรางจริง
แตดวงจิตเทพก็มาจุติในทันที หอหุมบริเวณรอบกายหวังเปาเลอไวเพื่อปกปดเขา
ขณะเดียวกันก็หักลางสิ่งผิดปกติที่เกิดจากการทะลวงขั้นของเขา
ถึงแมที่นี่จะมีผูฝกตระกูลหมื่นสำนักอยูมากมาย แตสวนใหญอยูหางไกลออกไป
อีกทั้งรัศมีของเฉินชิงจื่อยังยิ่งใหญเกินไปจึงไมมีใครสังเกตเห็นหวังเปาเลอที่อยูทางนี้
แมแตจักรพรรดิสวรรคทั้งสองก็เชนเดียวกัน
เพราะถึงอยางไร…เฉินชิงจื่อคือผูที่มีแสงสว างมากสุดในที่แหงนี้ เชนนี้แลว
ความชวยเหลือจากปรมาจารยแหงไฟทำใหการทะลวงขั้นของหวังเปาเลอนาทึ่ง
เพียงไหนก็ไมมีใครสนใจ
ในพริบตานั้น ความวางเปลารอบกายหวังเปาเลอพลันบิดเบี้ยว รางของเขาหายวับ
ไรรองรอย…เมื่อปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งก็ไมไดอยูในเตาหลอมอีกแลว กลับอยูขางกาย
ปรมาจารยแหงไฟแทน เซี่ยไหหยางเองก็อยูที่นี่ดวย เขามองหวังเปาเลอ กอนจะ
หันไปทางเฉินชิงจื่อ ดวงตายังทิ้งรองรอยของความตกใจไว
ถึงแมกอนหนานี้เขาจะไมเคยสงสัยวาหวังเปาเลอสามารถพูดคุยตอหนาเฉินชิงจื่อได
แตเขาก็ไมเคยคาดคิดวาความสัมพันธระหวางทั้งสองจะไมใชแคพูดคุยกัน แตใกลชิด
กันมากกวานั้น
หากตอนนี้เขายังไมรูฐานะของหวังเปาเลอในสำนักแหงความมืดอีก เขาก็คง
ไมใชเซี่ยไหหยางแลว
ดานหวัง เปา เลอนั้น หลัง จากถู กย ายที ่ กะทั น หั น ก็ ชะงั กไปครู  ห นึ ่ ง จากนั้ น
เขาก็ เ ข า ใจได ใ นทั น ที จ ึ ง นั ่ ง ขั ด สมาธิ ล งอย า งสงบ ขณะเดี ย วกั น ผู  ฝ  ก ตนตระกู ล
หมื ่ น สำนั ก บางคนได ใ ช เ คล็ ด วิ ช าคล า ยกั น เข า มาในวงแหวนปราณ และพาตั ว
ศิษยสำนักของตนที่ยังไมตายออกไปอยางลับๆ แตละคนถอยหนีไปอยางรวดเร็ว
ที่นี่เกิดการเปลี่ยนแปลงมากเกินไป อยูตอไปก็ไรผลดี ซ้ำยังไดรับผลกระทบงาย
อีกดวย
“เหลาหนิว ยังไมพาพวกขาออกไปอีก!” เมื่อเห็นศิษยผูปราดเปรื่องของตนสงบนิ่ง
มากหลังจากถูกตนพาออกมา ปรมาจารยแหงไฟจึงเผยยิ้มบาง ตบแขนใหญของ
เทพวัวทันที ใหเทพวัวที่อยูใตรางรีบถอยหลังวิ่งออกไป
หวังเปาเลอถลึงตา เขาอยากจะบอกอาจารยของตนวาไมตองตบหรือกลาวกับ
เทพวัว เพราะเทพวัวก็คือตัวทานเองไมใชหรือ…
“บางที อ าจารย อ าจจะลื ม ตั ว กระมั ง ” หวั ง เป า เล อ กระแอม ขณะที ่ เ ทพวั ว
ควบออกไปแลว เขาหันไปมองสนามรบที่ไกลออกไปอยางรวดเร็ว รางสะทานฟา
สะเทือนดินของศิษยพี่เฉินชิงจื่ออยูตรงนั้น
 “ไมตองมองหรอก คราวนี้ศิษยพี่ที่ไมเหมือนมนุษยของเจาเลนสนุกเกินไปแลว
เปลี่ยนตัวเองเปนเตาสวรรค ตอจากนี้…ระหวางตระกูลไมรูสิ้นกับสำนักแหงความมืด
ตองเกิดสงครามยืดเยื้อเปนแน!”
“ถึงเจาจะเปนสำนักแหงความมืด แตก็เปนศิษยของขา เพราะฉะนั้น…แมจะไมอาจ
เลี ่ ย งการปะทะได แต ส ิ ่ ง ที ่ อ าจารย ท ำได ก ็ ม ี เ พี ย งหาทางหนี ใ ห เ จ า ” ขณะที่
ปรมาจารยแหงไฟเอย หวังเปาเลอก็เงียบไป กอนจะอาปาก
“ไมตองพูดแลว ขาอยูมานานขนาดนี้ ไดเห็นความครึกครื้นเชนนี้ก็ดีเหมือนกัน
อีกอยาง…ขาหวังวาศิษยพี่เฉินชิงจื่อของเจาจะสามารถพาสำนักแหงความมืดชนะได
เชนนั้นก็จะถือเปนการระบายความแคนใหอาจารย” ปรมาจารยแหงไฟสายหัวยิ้มๆ
แตพริบตาตอมาก็ตองขมวดคิ้ว
“แตก็ยังมีความยุงยากอยู ถึงแมขาจะรูสึกวาไมมีใครสนใจเจา แตหากคิดใหดี
สักหนอย เรื่องนี้ยอมเปนไปไมได เจา…ตองถูกพบเห็น เพียงแตตอนนี้เฉินชิงจื่อ
กำลังดึงดูดสายตาของทุกคนจึงไมมีใครสนใจเจา”
“หลังกลับไปถึงดาราจักรไฟ เปาเลอ เจารีบถือสันโดษเสีย อยูในดาราจักรไฟ
แบบนี้ ขาจะดูวาตระกูลไมรูสิ้นจะกลามาสรางปญหาใหเจาไหม!”
“อาจารย…” หวังเปาเลอลุกขึ้นคำนับปรมาจารยแหงไฟ ความรูสึกผิดผุดขึ้น
จากกนบึ้งหัวใจ เขาไมมีสิทธิ์ไปยุงเกี่ยวกับการเลือกของศิษยพี่ และครั้งนี้เขาก็ไดรับ
ชะตามากพอแลว หากแตมันกลับถูกเปดเผยซึ่งนั่นไมใชสิ่งที่เขาตองการ
แตก็ทำอะไรไมได ในเมื่อถูกเปดเผยแลว หวังเปาเลอก็ตองเตรียมตัวใหพรอม
และเขาก็กำลังรอ…รอเฉินชิงจื่อ!
หวั ง เป า เล อ คาดเดาว า ศิ ษ ย พ ี ่ จ ะต อ งมาและยุ ต ิ เ รื ่ อ งที ่ เ ขาถู ก เป ด เผยแน
แตความเชื่อมั่นที่เขามีมาตลอดในตอนนี้กลับสั่นคลอนอยางเลี่ยงไมได
 เพราะ…การผนึ ก กายกั บ เต า สวรรค ห รื อ จะกล า วว า ศิ ษ ย พ ี ่ ท ี ่ แ ปลงร า งเป น
เตาสวรรคนั้นทำใหหวังเปาเลอเกิดความรูสึกแปลกหนาอยางบอกไมถูก
ความรูสึกประหลาดนี้ทำใหหัวใจหวังเปาเลอเกิดความซับซอน
แต ค วามซั บ ซ อ นนั ้ น ก็ ไ ม ไ ด ค งอยู  น านนั ก ขณะที ่ เ ทพวั ว ควบไปครึ ่ ง เดื อ น
หลังออกมาจากสนาบรบ ระหวางทางกลับไปยังดาราจักรไฟ วันนี้จูๆ ปรมาจารย
แหงไฟที่นั่งหลับตาทำสมาธิก็ลืมตาขึ้น ดวงตาเขาฉายแสงเจิดจาทันที เทพวัวใตราง
ก็หยุดฝเทาชะงักกึก รางของมันเกิดเสียงคำรามและแผทะเลเพลิงปกคลุมไปทั่ว
ทุกสารทิศ
“เฉินชิงจื่อ”
ในเวลาเดียวกันหวังเปาเลอก็สัมผัสได เขาเงยหนามองไปยังจักรวาลที่อยูหางไกล
สัมผัสไดวาพลังแหงกฎในสวนที่เปนเตาสวรรคสำนักแหงความมืดในรางกำลังผันผวน
กอนความวางเปลาที่เขาจองมองอยูจะคอยๆ ปรากฏเงารางคุนเคยกาวออกมา
และเดินเขามาที่ขอบทะเลเพลิงทีละกาว
ผมยาว ชุดสีคราม น้ำเตาสุรา กระบี่ไม
นั่นคือ…เฉินชิงจื่อที่มีตราประทับปลาสีดำตรงหวางคิ้ว!
“ขอบคุ ณ สหายเพลิ ง กั ล ป ท ี ่ ด ู แ ลบุ ต รแห ง ความมื ด ของข า ” เฉิ น ชิ ง จื ่ อ ยิ้ ม
กอนจะคำนับปรมาจารยแหงไฟ
เพลิงกัลปทำหนาบิดเบี้ยว ไมไดกลาวตอบ เพียงแคพนลมหายใจออกมา
เฉิ น ชิ ง จื ่ อ เองก็ ไ ม ไ ด ใ ส ใ จ ริ ม ฝ ป ากผุ ด ยิ ้ ม เมื ่ อ หั น ไปมองหวั ง เป า เล อ
ดวงตาก็ออนโยนลง แลวเอยเสียงเบา
 “เปาเลอ เจาอยากตามขากลับไปสำนักแหงความมืด และเดินไปบนเสนทางที่เรา
ยังทำไมสำเร็จหรือไม”
 บทที่ 1160 ดาราจักรโลกันตร
หวั ง เป า เล อ นิ ่ ง เงี ย บ ภาพในสนามรบก อ นหน า นี ้ ผ ุ ด ขึ ้ น ในหั ว แท จ ริ ง แล ว
ศิษยพี่เฉินชิงจื่อสามารถบอกความจริงแกเขาตั้งแตแรกได
แต ถ ึ ง แม จ ะไม บ อก หวั ง เป า เล อ ก็ ไ ม ไ ด โ กรธ อย า งไรเรื ่ อ งนี ้ ก ็ เ กี ่ ย วข อ งกั บ
สำนักแหงความมืด ศิษยพี่จะคำนึงถึงความปลอดภัยก็ไมผิด
ยิ่งกวานั้นเขาก็เปนคนไดรับชะตา แมการถูกเปดเผยจะเปนอันตราย แตทุกอยาง
ก็เปนสิ่งที่เลี่ยงไมได เวนแตวาเขาจะไป ไมเชนนั้นก็ยากที่จะซอนตัว
อีกอยางคือตั้งแตตนจนจบศิษยพี่ก็ปกปองเขาจริงๆ กอนจะจากมาก็ยังใหตนอยู
หลังรางจริงของเขา
ไมวาจะมองอยางไรก็ไมมีปญหาตรงไหนเลย แตก็ไมรูวาเพราะเหตุใดหวังเปาเลอ
ถึงมีความรูสึกแปลกประหลาดอยูเสมอ ศิษยพี่ตรงหนากับผูที่อยูในความทรงจำ
ของเขามีบางอยางไมเหมือนกัน
สวนอะไรที่ทำใหเขามีความคิดแบบนี้ หวังเปาเลอก็ไมอาจทราบได เขาทำไดแค
บอกตัวเองวา…บางทีการผนึกกายและฟนคืนชีพของเตาสวรรคคงทำใหบนรางของ
ศิษยพี่ดูนาเกรงขามขึ้นและมีความรูสึกลดลง
“บางทีอาจเพราะการเปรียบเทียบกระมัง” หวังเปาเลอคิดถึงปรมาจารยแหงไฟ
บนรางของอาจารยผูนี้ทุกอยางดูจริงมาก มองเห็นชัดเจน สัมผัสได แตในทางกลับกัน
ศิษยพี่นั้น…คอนขางคลุมเครือ
กระนั้น หวังเปาเลอก็ไมเคยไมไวใจศิษยพี่เฉินชิงจื่อ เขายังคงเชื่อมั่นเมื่อคิดถึง
ภาพตอนที่ตนอยูในสหพันธรัฐ จากนั้นไมนานหวังเปาเลอก็ไดขอสรุป เขาหันกลับมา
มองปรมาจารยแหงไฟ
 ปรมาจารยแหงไฟคิดจะกลาวบางอยาง แตแลวก็หยุดชะงัก
“อาจารย” หวังเปาเลอเอยเสียงเบา ไมไดประสานมือคำนับ แตกลับคุกเขาและ
กมศีรษะลง
แมไมไดเอย แตปรมาจารยแหงไฟก็เขาใจได หลังจากเงียบไปจึงถอนหายใจเบาๆ
“จำคำที่ขาพูดกับเจาใหดี ดาราจักรไฟคือทางหนีของเจา”
หวังเปาเลอพยักหนา เขาไมสามารถอยูที่ดาราจักรไฟตอได เพราะหากทำเชนนั้น
เรื่องระหวางสำนักแหงความมืดกับตระกูลไมรูสิ้นจะดึงตัวอาจารยเขามาเกี่ยว ซึ่งนั่น
ไมใชสิ่งที่เขาตองการ
อีกอยางบนรางของเขายังมีตราประทับสำนักแหงความมืดในฐานะบุตรแหงความมืด
นั่นเปนเหตุผลขอใหญที่ไมอาจแยกจากสำนักแหงความมืดได เขาเขาใจดีวาตนไมอาจ
หนีไปโดยงาย
แลวอีกอยางก็คือ…หวังเปาเลออยากแข็งแกรงขึ้น!
หากอยูที่ดาราจักรไฟ เขาตองเสียโอกาสที่จะแข็งแกรงไป ในเมื่อมีเวลาไมมากแลว
ตะขาบสีโลหิตจะปรากฏตัวขึ้นมาอีกเมื่อไรก็ได หวังเปาเลอตองเผชิญหนากับมัน
เหตุผลทั้งหมดทำใหหวังเปาเลอตัดสินใจแนวแน หลังจากลุกขึ้นจึงหันไปมอง
เซี่ยไหหยางที่กำลังระแวดระวัง และหันไปพูดกับศิษยพี่เฉินชิงจื่อ
“ศิษยพี่ เตาหลอมวงแหวนปราณของจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกเปนตระกูลเซี่ย
ที่จุดขึ้น เรื่องนี้ขอใหแลวกันไปไดหรือไมขอรับ”
เฉินชิง จื่ออมยิ้มเมื่อไดยินเชน นี ้ ก อนจะปรายตามองเซี ่ ย ไห ห ยางที ่ดู กั ง วล
อยางเห็นไดชัดหลังจากไดยินคำพูดของหวังเปาเลอ เขาพยักหนา
 “ตระกูลเซี่ยไมเกี่ยวของกับเรื่องนี้”
ทันทีที่เอยออกมา เซี่ยไหหยางก็ราวกับสูญสิ้นเรี่ยวแรง เขาประสานมือยื่นไปทาง
หวังเปาเลอและเฉินชิงจื่อ กอนจะโคงคำนับสุดตัว ในใจอารมณทวมทน แทจริงแลว
ตอนที ่ เ ขาติ ด ตามหวั ง เป า เล อ ก็ ไ ม ไ ด ค าดคิ ด ว า เฉิ น ชิ ง จื ่ อ จะทำเรื ่ อ งใหญ อ ย า ง
แปลงตัวเองเปนเตาสวรรคเชนนี้
คนที ่ แ ข็ ง แกร ง ถึ ง เพี ย งนี ้ ต อ ให เ ป น ตระกู ล เซี ่ ย ของเขาก็ ย ั ง ต อ งเผชิ ญ หน า
อยางระมัดระวัง อยางไรในตอนนี้ก็ยังไมมีฝายไหนอยากเขารวมสงครามระหวาง
สำนักแหงความมืดกับตระกูลไมรูสิ้น
“ศิษยนอง เราไปกันเถอะ” เมื่อสะสางเรื่องนี้เสร็จแลว เฉินชิงจื่อก็เอยอยางยิ้มแยม
หวังเปาเลอหมุนตัวหันไปคอมคำนับปรมาจารยแหงไฟอีกครั้ง กอนจะกาว
ออกจากเทพวั ว และเหยี ย บลงบนทะเลเพลิ ง ที ่ อ ยู ร ายรอบ ก า วเข า ไปหาศิ ษ ย พี่
ทีละกาว เมื่อเห็นศิษยของตนคอยๆ จากไป หัวใจปรมาจารยแหงไฟก็มืดมนลง
เล็กนอย ไมรูวาเหตุใดเขาถึงไดคิดถึงศิษยคนอื่นๆ ที่ตายจากไป
เขากับตระกูลไมรูสิ้นเปนปรปกษกัน แตเขาไมมีความสามารถพอที่จะลางแคน
มี เ พี ย งคำสาปที ่ ข ั ด ขวางมากกว า ความเป น จริ ง เขาเคยคิ ด จะทุ  ม กำลั ง ทั ้ ง หมด
ระเบิดตนเอง ตอใหตองตายก็ตองฝงรวมกับจักรพรรดิสวรรคสักคน
แต…เขายังมีเรื่องใหอาวรณอีกมากนัก อาวรณแรกคือศิษยรอง ศิษยเพียงคนเดียว
ที่ยังมีชีวิตอยู และตอนนี้…ก็มีหวังเปาเลอเพิ่มเขามาอีกคน
ดังนั้นความจริงแลวเขาตองการปกปองอยูขางกายหวังเปาเลอ หากศิษยคนนี้
ยื น ยั น ที ่ จ ะเข า ร ว มสำนั ก แห ง ความมื ด ตนก็ จ ะอุ ท ิ ศ ช ว ยและใช ช ี ว ิ ต แลกกั บ
จักรพรรดิสวรรคไมรูสิ้นสักคน
แตเขามองออกแลววาหวังเปาเลอไมตองการใหเปนเชนนั้น
 ในความเงียบงัน ปรมาจารยแหงไฟจดจองมองหวังเปาเลอที่อยูขา งกายเฉินชิงจือ่
กอนจะเอยปากกลาวกับเฉินชิงจื่อ
“เขาปฏิบัติตอเจาเหมือนกับพี่ชายของเขาจริงๆ ดังนั้น…เฉินชิงจื่อ ไมวาเจา
จะมีแผนอะไร มีจุดประสงคอะไร หากศิษยของขาเปนอะไรไปขึ้นมา แมขาไมอาจ
ทำอะไรเจ า ได แต จ ะแลกด ว ยชี ว ิ ต นำคำสาปผนึ ก เข า กั บ เต า สวรรค ไ ม ร ู  สิ้ น
เพิ่มพลังแหงเตาสวรรคไมรูสิ้น!”
หวังเปาเลอไมไดยินประโยคนี้ แตเขาเห็นศิษยพี่เฉินชิงจื่อขางกายชะงักฝเทา
“ขาเองก็เห็นศิษยนองเปนญาติเพียงคนเดียวของขาเชนกัน เฉินชิงจื่อจะทำอะไร
ยอมมั่นใจ” เขาเอยตอบปรมาจารยแหงไฟเบาๆ แลวจึงหันไปยิ้มใหหวังเปาเลอ
ก อ นจะสะบั ด แขนเสื ้ อ ทั น ใดนั ้ น หมอกดำก็ แ ผ อ อกมาก อ ตั ว เป น ปลายั ก ษ ส ี ด ำ
แผดเสียงคำรามอยางเงียบงันในจักรวาล กอนจะกระโจนพาหวังเปาเลอหายเขาไปใน
ความวางเปลาอยางไรรองรอย
ผานไปเนิ่นนานกวาปรมาจารยแหงไฟจะถอนสายตากลับมาได สีหนานั้นมืดมนลง
ในใจไรความเบิกบาน จูๆ เขาก็ดูแกชราขึ้นมาก
เซี่ยไหหยางที่อยูขางกายเห็นปรมาจารยแหงไฟเปนเชนนี้จึงครุนคิดเล็กนอย
กอนเอยเสียงต่ำ
“อาจารยปู อาจารยอาเปาเลอไปแลว แตขายังอยู…”
“เจาหรือ” ปรมาจารยแหงไฟหรี่ตามองแลวพนลมหายใจ
“หนวกหู!” พูดจบก็โบกมือขวา ทันใดนั้นเทพวัวใตรางก็แผดเสียงรองและควบไป
ขางหนา ทิศทางยังคงเปนดาราจักรไฟ สวนเซี่ยไหหยางบนหลังเทพวัวนั้นกำลัง
คับของใจเสียเต็มประดา
 รางของปรมาจารยแหงไฟคอยๆ หายลับไปในจักรวาล หวังเปาเลอและเฉินชิงจื่อ
ก็จากไปในความวางเปลา ผูฝกตนตระกูลหมื่นสำนักกอนหนานี้ตางแยกยายและ
กลับไปยังเขตอำนาจของตน การตอสูระดับจักรพรรดิสวรรคครั้งนี้จึงถือวาสิ้นสุด
ลงแลว ขณะเดียวกันเรื่องราวการตอสูก็ไดเผยแพรออกไปเชนกัน
เตาสวรรคสำนักแหงความมืดฟนคืนชีพในรางเฉินชิงจื่อ เฉินชิงจื่อ…คือเตาสวรรค
สำนักแหงความมืด
เรื่องนี้แพรสะพัดไปทั่วจักรพิภพเตาไมรูสิ้นอยางรวดเร็วราวกับพายุ ทำให
เหล า สำนั ก และตระกู ล แทบทั ้ ง หมดหวาดหวั ่ น ในบรรดาพวกเขาคนที ่ ไ ม ร ู  จั ก
สำนักแหงความมืดตางก็ออกตามหากันอยางรวดเร็ว สวนสำนักและตระกูลที่รูจัก
สำนักแหงความมืดนั้นกลับวิตกกังวลอยางไรที่สิ้นสุดอยูในใจ
ราวกับความตึงเครียดกอนเกิดสงคราม ตระกูลและสำนักนอยใหญตางแยกตัว
ออกไปและไมเต็มใจที่จะเขารวม ความจริงคือ…จุดจบของสงครามครั้งนี้ทำใหทุกคน
ตางตกตะลึง
เดื อ นแยกสิ ้ น ชี พ ร า งเต า ของตี ้ ซ านถู ก ฟ น สะบั ้ น กวงหมิ ง และเสวี ย นหั ว
ไมสามารถทำอะไรเฉินชิงจื่อ ได ห าจั กรพรรดิ สวรรค ผู ย ิ่ งใหญใ นตระกู ลไม รูสิ้น
ไมสามารถคุกคามเฉินชิงจื่อไดเลย เวนแตปรมาจารยดั้งเดิมไมรูสิ้นที่ลึกลับที่สุดผูนั้น
แตปรมาจารยผูลึกลับไมเผยรางแทจริงใหเห็นมานานหลายปแลว สิ่งที่รักษาเมือง
ตลอดทั้งปมีเพียงศพนามเตาวาจีเจียซึ่งเปนตัวแทนของปรมาจารย
เปนผลใหทั่วทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้นตกอยูในความเงียบสงบราวกับชวงกอน
พายุจะมา…
เวลาเดียวกันในความวางเปลา เฉินชิงจื่อที่แปลงรางเปนปลาเตาสวรรคก็กำลังพา
หวังเปาเลอมุงหนาไปอยางตอเนื่อง ไมใชมุงสูสามยอดจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์ในจักรวาล
แต…จมดิ่งลงไปในความวางเปลา ลึกลงไป ลึกลงไปเรื่อยๆ…
 หากเปรียบจักรวาลเปนกระดาษ ทุกอยางบนกระดาษและเหนือขึ้นไปดานบนคือ
จักรวาล คือสามยอดจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์ เชนนั้นใตกระดาษ…ก็คือนรกเกาโลกันตร
ขณะนี ้ เ ฉิ น ชิ ง จื ่ อ ที่ แ ปลงรา งเป น ปลาเต า สวรรค ไ ด พ าหวั ง เป า เล อ เข า มาใน
นรกเกาโลกันตรและวายลึกเขาไป
คอยๆ เขาใกล…ถิ่นที่ผูคนที่หลงเหลืออยูของสำนักแหงความมืดอยูอาศัย!
ดาราจักรโลกันตร!
 บทที่ 1161 ความเงียบงันของศิษยพี่
มนุษยแบงเปนตาย โลกแบงหยินหยาง
แมความเปนจริงจักรพิภพเตาไมรูสิ้นจะเปนโลกศิลาที่หลัวเทียนปดผนึกดวย
ฝามือเดียวก็ยังถูกแบงออกดวยวิธีนี้ มิเชนนั้นทุกสิ่งจะไมสมบูรณ สิ่งมีชีวิตทั้งหมด
ขางในไมอาจเลี้ยงตนได หมื่นเตาไมอ าจคงอยู  ไมอาจสรางวัฏจักร และไมอ าจ
ไหลเวียน
ตอนนี้เฉินชิงจื่อพาหวังเปาเลอเขามาในนรกเกาโลกันตรแลว สถานที่ที่พวกเขามา
คือแดนมรณะของจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
ที่แหงนี้มีหลายชื่อ เชน แดนมรณะ โลกันตรมืด นพภูมิ นรก ในตำนานตางๆ
มีชื่อเรียกแตกตางกันไป ทวาสำหรับสำนักแหงความมืด พวกเขาชอบเรียกที่นี่วา…
โลกันตร!
แตเมื่อวิเคราะหจนถึงขั้นสุดทาย แทจริงแลวที่นี่ก็คือดานตรงขามจักรวาลเทานั้น
ขางในมีกฎเต าสวรรคไ มร ูสิ ้นเชน กั น เพี ย งแค อ อนแอกว าโลกที ่ มี ชี วิ ต เล็ ก น อ ย
กอปรกับสำนักแหงความมืดที่ไมเคยสูญสิ้น หลายหมื่นปมานี้จึงไดปกปองที่แหงนี้
ทำใหเตาสวรรคไมรูสิ้นที่นี่หายไปไมนอย
อีกทั้งยังมีเตาสวรรคสำนักแหงความมืดที่แปลงมาจากเฉินชิงจื่อที่เขาสูไมรูสิ้น
เชนเดียวกับเตาสวรรคไมรูสิ้นทำใหจักรพิภพเตาไมรูสิ้นมีสองเตาสวรรค ดวยเหตุนี้
จึงทำใหในโลกันตรไมหลงเหลือพลังปราณไมรูสิ้นอีกตอไป เพราะถูกพลังเตาสวรรค
สำนักแหงความมืดอันเขมขนเขาปกคลุม
ในโลกันตรแหงนี้แมจะมีขอบเขตเหมือนกับโลกที่มีชีวิต แตกลับมีดวงดาวและ
ดาราจักรนอยกวามาก มีแมน้ำแหงความมืดอันกวางใหญไรขอบเขต ไมเห็นจุดเริ่มตน
และไมรูจุดสิ้นสุด
แมน้ำแหงความมืดสายนี้พาดผานทั้งโลกันตร ขางในอัดแนนดวยจุดแสงนับไมถวน
แตที่มีมากกวา…คือเมื่อจมลงไปในแมน้ำแหงความมืดก็เพียงพอที่จะทำใหผูฝกตน
ทั้งหลายรูสึกตัวเล็กลงได
ตรงกลางแมน้ำนั้น…มีดวงดาวอยูดวงหนึ่ง และเปนเพียงดวงเดียวที่มี!
ดาวดวงนั ้ น ใหญ ม าก แต ก ลั บ ไม ล อยอยู  ใ นอากาศ มั น เหมื อ นเกาะเล็ ก ๆ
ตั้งตระหงานอยูในแมน้ำปลอยใหสายน้ำไหลผานไป
“ดวงดาวแหงความมืดนี้เปนเพียงดวงเดียวที่เหลืออยูในหมูดาวมหาเตาสามพันดวง
ของสำนักแหงความมืด” ดานนอกแมน้ำแหงความมืด รางของเฉินชิงปรากฏขึ้น
หวังเปาเลอยืนอยูขางกายเขา ตอนนี้ใบหนานั้นไมสามารถปกปดความตกใจไวได
จิตใจปนปวนรุนแรง
ระหวางทางเขาเห็นแมน้ำแหงความมืดอันนาทึ่งแลว และยังสัมผัสไดถึงไอมรณะ
เขมขนที่แผออกมาจากในแมน้ำดวย ในที่แหงนี้กฎเตาสวรรคไมรูสิ้นของเขาถูก
สยบลงอยางสมบูรณ กลับกันกฎเตาสวรรคสำนักแหงความมืดกลับยิ่งคึกคัก ยามที่มัน
แผซานไปทั่วทั้งกายก็ทำใหเปลวไฟสีดำของเขาลุกโชนจนแผออกมานอกรางกอตัว
เปนทะเลเพลิง
“ดวงดาวแหงความมืด?” หวังเปาเลอหรี่ตา ตอนที่เขาเอยเสียงเบาก็ถอนสายตา
จากแมน้ำแหงความมืดและมองไปยังดาวเพียงดวงเดียวตรงนั้น เขาสัมผัสไดถึง
พลังปราณโบราณที่แผออกมาจากมัน และยังสัมผัสไดวาบนดาวดวงนั้นมีพลังปราณ
สำนักแหงความมืดผันผวนอยูไมนอย
“ไมรูสิ้นกอกบฏและทำสงครามกับสำนักเราในตอนนั้น ดวงดาวมหาเตาสามพันดวง
ของสำนักแหงความมืดลวนแตกสลาย แมแตเตาสวรรคก็ยังถูกทำลาย สวนขา…
ในปตอๆ มาก็ไดใชทุกวิธี และในที่สุดก็ซอมมันกลับคืนมาไดหนึ่งดวง
 คือการเอาเงาจากกาลเวลามาผนึกดาวเพื่อใหมันกลับมา” เฉินชิงจื่อพึม พำ
เสียงเบา กอนจะเดินไปยังแมน้ำแหงความมืดและไปยังดวงดาวแหงความมืดทีละกาว
เมื่อไดยินคำพูดของเฉินชิงจื่อ หวังเปาเลอก็ใจสั่นอีกครา เขาเดินตามไปเงียบๆ
ทั้งสองกำลังเขาใกลแมน้ำแหงความมืดและเขาใกลดวงดาวแหงความมืดมากขึ้น
เรื่อยๆ
การมาของพวกเขาดึงดูดความสนใจของผูฝกตนสำนักแหงความมืดบนดวงดาว
แหงความมืดเชนกัน จิตใตสำนึกกลุมหนึ่งกวาดมาทางนี้ทันที จากนั้นรางจำนวนมาก
ก็ลอยขึ้นจากดวงดาวแหงความมืด พุงมาทางพวกเขา
“เป า เล อ เจ า รู  ภ ารกิ จ ของสำนั ก แห ง ความมื ด ของเราหรื อ ไม ” เฉิ น ชิ ง จื่ อ
ไมไดสนใจผูคนที่กำลังเหาะมาจากดวงดาวแหงความมืด แตกลับเอยปากถามเบาๆ
หวังเปาเลอพยักหนา กอนจะสายหนา แลวไมกลาวอะไร
“สำนักแหงความมืดของเรา…แทจริงแลวเปนเพียงผูที่ปฏิบัติตามกฎเทานั้น”
“กฎของใคร” หวังเปาเลอถาม
“จักรพิภพเตาไมรูสิ้นเปนเพียงศิลากอนหนึ่ง ศิลากอนนี้สรางจากมือผูเยี่ยมยุทธ
นอกจักรพิภพ สิ่งที่ตระกูลแหงความมืดของเราปฏิบัติตามก็คือกฎของผูเยี่ยมยุทธ
ผูนี้”
“สำนักแหงความมืดอยูที่นี่มาหลายชั่วอายุคนแลว เพียงแคถูกรวมเขากับกฎและ
ถูกควบคุมอยางลับๆ มีเพียงรุนนี้…ที่เพราะกฎคลายลง สำนักแหงความมืดจึงได
ปรากฏตัวและเปนที่รูจักไปทั่วโลก”
“และเพราะเหตุนี้จึงไดเกิดหายนะกับสำนักแหงความมืด และเพราะเหตุนี้จึงมี
ไมรูสิ้นปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง”
 “แต ไ ม ว  า อย า งไรภารกิ จ ของสำนั ก แห ง ความมื ด ก็ ค ื อ …รั ก ษาผนึ ก ให ค งอยู
ตลอดไป และไมอนุญาตใหสิ่งมีชีวิตใด…หนีออกไปได!” เฉินชิงจื่อพึมพำ เผยแววตา
แหงความทรงจำแตในไมชาก็ถอนหายใจและสงบลง กอนจะเอยชาๆ
“ดูเหมือนเจาจะไมแปลกใจกับเรื่องนี้”
หวั ง เป า เล อ มองศิ ษ ย พ ี ่ ต รงหน า ความรู  ส ึ ก แปลกหน า ยิ ่ ง ทวี ค วามรุ น แรง
ผานไปนานจึงกลาวขึ้นบาง
“ข า เคยไปดาวชะตาจึ ง ได ร ู  ค วามลั บ บางอย า งของโลก และข า ก็ ร ู  ด  ว ยว า …
หลัวเทียนตายแลว ดังนั้นภารกิจของสำนักแหงความมืดยังสำคัญอยูหรือไม”
“นั่นคือความหมายของการดำรงอยูของสำนักแหงความมืด” เฉินชิงกลาวอยาง
สงบนิ่ง กอนจะหันหนากลับมามองหวังเปาเลออยางลึกซึ้งแวบหนึ่ง เขาไมไดพูดถึง
เรื่องนี้ตอ แตกลับเอยขึ้นทันทีวา
“เปาเลอ เจาอยากแข็งแกรงขึ้นหรือไม”
ดวงตาหวังเปาพลันเลอแข็งกราว แทนที่จะโตเถียง เขากลับจองมองศิษยพี่
เฉินชิงจื่อของตน
“วิ ธ ี ท ี ่ จ ะทำให แ ข็ ง แกร ง ขึ ้ น จำเป น ต อ งดู ด ซั บ ไอมรณะอย า งไร ท ี ่ ส ิ ้ น สุ ด
ขณะเดียวกัน…ก็ยัง มีอีกทางหนึ่ง นั ่ น คื อ ยกระดั บอารยธรรมสหพั น ธรั ฐของเจ า
เมื่อยกระดับสหพันธรัฐจะทำใหฐานการฝกฝนของเจาเพิ่มสูงขึ้นไดในเวลารวดเร็ว
ที่สุด”
กลาวจบเฉินชิงจื่อก็ชี้ไปยังแมน้ำแหงความมืด
“เจารูไหมวาในแมน้ำแหงความมืดสายนี้มีอะไร”
“สิ่งมีชีวิตที่ทับถมกันมาตลอดหลายป” หลังจากเงียบไป หวังเปาเลอก็เอยเสียงเบา
 “ไมทั้งหมด ในแมน้ำแหงความมืดสายนี้ไมไดมีเพียงสิ่งมีชีวิตที่ทับถมกันมาตั้งแต
ยุคหิน แตยัง มีเศษซากปรักหักพัง หรื อจะกล าวให ถ ู กคื อ…ข างในนั้ น เต็ ม ไปดวย
เศษประวัติศาสตรที่เคยปรากฏอยูในยุคหินจนถึงปจจุบัน”
“ขณะเดียวกันขางในยังมีไอมรณะไรที่สิ้นสุดซึ่งเปนสิ่งที่เจาตองการ นอกจากนี้…
ขางในยังมีเศษซากอารยธรรมในอดีต ทุกชิ้นที่ผนึกรวมเขากับดารานิรันดรสหพันธรัฐ
ของเจาลวนทำใหดารานิรันดรของสหพันธรัฐของเจาเติบใหญขึ้น จึงเปนการยกระดับ
อารยธรรมสหพันธรัฐไปดวย”
“เจาอยากแข็งแกรงขึ้น…ที่นี่คือที่ที่มีชะตาของเจาอยู” เฉินชิงจื่อกลาวเสียงเบา
ขณะนี้เหลาผูฝกตนที่เหาะมาจากดวงดาวแหงความมืดไดเขามาใกลแลว มีคนมากถึง
หลายพันคน อีกทั้งในนั้นยังมีผูที่มีพลังปราณของจักรพิภพอยูหลายสิบคนดวย
หากเปนเวลาอื่น หวังเปาเลอคงจะสนใจคนเหลานี้อย างแนนอน แตตอนนี้
เขาไมมีกะจิตกะใจจะนั้น เมื่อมองไปยังแมน้ำแหงความมืดอันกวางใหญ ดวงตา
ก็คอยๆ หรี่ลง ตอนนั้นเองก็เอยขึ้นวา
“ศิษยพี่อยากใหขาทำอะไร”
“ขาอยากใหเจาชวยเขาไปในแมน้ำแหงความมืดและนำของกลับมา” เฉินชิงจื่อ
ไมปดบังจุดประสงคของตน เขาจองมองหวังเปาเลอ
หวังเปาเลอก็มองศิษยพี่เชนกัน หลังจากสบตากันแลว หวังเปาเลอก็เอยปาก
“เหตุใดจึงเปนขา”
“ในแมน้ำแหงความมืดมีอันตรายรายแรง มีเพียงเตาสวรรคที่สยบและทำให
อันตรายนั้นหายไปไดบางสวน อีกยางมีเพียงบุตรแหงความมืดเทานั้นที่สามารถ
เปดผนึกแมน้ำแหงความมืดและใหคนเขามาไดอยางราบรื่น”
 หวังเปาเลอไมไดกลาวตอบ เมื่อเห็นวาผูที่เหาะมาจากดวงดาวแหงความมืดอยู
หางจากพวกเขาไมถึง 1,000 จั้งแลว เขาก็ถอนหายใจเบาๆ เอยเสียงต่ำ
“ศิษยพี่ ทานขอใหขาชวยในนามของศิษยพี่ของขาหรือในนามของเตาสวรรค”
“สำคัญหรือ” เฉินชิงจื่อเอยถาม
“สำคัญมาก” หวังเปาเลอยืนกราน
เฉินชิงจื่อเงียบไปและไมตอบคำถามนี้ เวลานี้ผูคนที่เหาะมาจากดวงดาวแหง
ความมื ด ได เ ข า มาในระยะ ร อ ยจั ้ ง แล ว สิ บ คนแรกล ว นเป น ผู  อ าวุ โ ส บนร า งแผ
พลัง ปราณโบราณตามวัย ทันทีที่เข ามาใกล ก็ คุ กเข า คำนั บเฉิ น ชิ ง จื ่ อทั น ที ส ว น
หวังเปาเลอนั้นถูกพวกเขาเพิกเฉย
“คำนับทานเจาสำนัก!”
ไมใชแคพวกเขาที่ทำเชนนี้ ผูที่เหลือหลังจากเหาะเขามาใกลก็คุกเขาคำนับลงทันที
ทันใดนั้นขณะที่พวกเขาสงเสียง ความวางเปลาในที่แหงนี้ก็สั่นสะเทือน บรรดาคนที่
คุ ก เข า คำนั บ หวั ง เป า เล อ มองเห็ น ความเคารพและคลั ่ ง ไคล ใ นสายตาพวกเขา
นอกจากนี้ยังมี…เหลาคนหนุมสาวไมนอยที่มองมาทางเขาดวยความเกลียดชัง!
เมื่อสัมผัสไดถึงความเกลียดชังเหลานี้ หวังเปาเลอก็สายหัวเล็กนอย เขาไมสนใจ
ศิษยพี่ ไมสนใจคนของสำนักแหงความมืด แตกลับมองไปรอบดาน ความคิดเดิมในใจ
พลันสั่นคลอนเล็กนอย
“ที่นี่อาจไมใชที่ของขา”
 บทที่ 1162 ความเปนเจาของ
ความเปนเจาของ นี่เปนคำจำกัดความที่คลุมเครือมาก
บางทีอาจมีความหมายพิเศษบางอยาง สำหรับคนที่รูสึกขาดความปลอดภัย
หวังเปาเลอเคยรูสึกปลอดภัยมากอน นับตั้งแตเขากาวเขาสูเสนทางการฝกตน
เขาก็ ม ี ค วามสุ ข ดี แต ย ิ ่ ง เดิ น ไปบนเส น ทางนี ้ เขาก็ ย ิ ่ ง เข า ใจความจริ ง ของโลก
ยิ่งฐานการฝกฝนของตนเพิ่มขึ้น ยิ่งไดรับรูที่มาของตนความสุขก็เริ่ม…จางหายไป
โดยเฉพาะ…ศิษยพี่ที่เปลี่ยนไปตรงหนาทำใหหัวใจหวังเปาเลอสับสนและจมดิ่งลง
เรื่อยๆ
เขาไมชอบศิษยพี่ในตอนนี้เลย แมสายตาคูนั้นจะยังออนโยน แตหวังเปาเลอก็ยัง
สัมผัสไดถึงความเย็นชาจากกนบึ้งหัวใจ
เตาสวรรค ไรความรูสึก
หวังเปาเลอเคยไดยินประโยคนี้ และตอนนี้ก็ไดประจักษแกสายตาแลว
ชั่วขณะหนึ่งหวังเปาเลออยากออกไปจากสำนักแหงความมืดที่ตนเพิ่งมาถึง
อยากกลับไปที่ดาราจักรไฟหรือไมก็กลับไปที่สหพันธรัฐ กลับไปที่โลก กลับไปหา
บิดาและมารดา
แตเขาก็เขาใจดีวานอกจากเขาจะยอมแพ เขาก็ยังตองเดินไปบนเสนทางนี้ตอไป
เพราะเขามีหวง มีความกังวล
ไดเห็นวาโลกใบนี้จะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญในอีกไมกี่ทศวรรษขางหนา
สิ่งดีงามทั้งหลายจะกลายเปนเถาถาน อีกทั้งตัวเขายังมีโอกาสไมใชตัวเขาอีกตอไป
หวังเปาเลอไมอยากเห็นภาพนั้น จึงทำไดเพียงพยายามดิ้นรนและเปลี่ยนแปลงมัน
 “ดูเหมือน…กระบี่จะแยกโลกออกจากกัน!! เรื่องใหญสิ้นสุดลง ปญหาตางๆ
ก็พลอยสิ้นสุดลงไปดวย ทุกอยางจะแจมชัด!” เสียงถอนหายใจดังมาจากกนบึ้งหัวใจ
หวังเปาเลอ ราวกับติดอยูในใยแมงมุมยักษ เขาตั้งใจจะฉีกทุกอยางออกจากกัน ทวา
ตอนนี้เขายังไมแข็งแกรงพอ
ขณะที่อารมณแผซาน หวังเปาเลอก็ไมไดสนใจคนที่สงสายตาเกลียดชังมาให
เพราะเขากำลังคิดถึงอาจารยในสำนักแหงความมืดของตน คิดถึงทุกอยางในนิมิตมืด
“ดูอีกที ดูอีกที…อยาดวนตัดสินใจ ถึงอยางไรสำหรับผูฝกตนสำนักแหงความมืด
ที่นี่ ขาก็คือคนนอกที่เพิ่งมาถึง ความเกลียดชัง ความไมเห็นชอบเปนเรื่องธรรมดา”
หวังเปาเลอพึมพำในใจ และเหาะตามเฉินชิงจื่อกับผูฝกตนสำนักแหงความมืดที่มา
ตอนรับไปยังดวงดาวแหงความมืด
ระหวางทางผูฝกตนสำนักแหงความมืดสวนใหญตางเหลือบตามองมาทางหวังเปาเลอ
เรื่องตัวตนของหวังเปาเลอนั้นหากพวกเขาไมรูมากอน แตเปลวไฟสีดำอันเขมขนบน
รางของเขาในขณะนี้ คนของสำนักแหงความมืดทุกคนยอมไมมีทางไมรูสึกถึงมันและ
ไมมีทางที่จะไมรูความหมายของเปลวไฟสีดำ
โดยเฉพาะอยางยิ่งเมื่อหวังเปาเลอเหยียบเขามาในพื้นที่ของแมน้ำแหงความมืด
จูๆ แมน้ำทั้งสายก็เกิดคลื่นปนปวนสงเสียงคลื่นดังสะทอนไปทั้งความวางเปลาราวกับ
กำลังตอนรับการมาถึงของหวังเปาเลอ ขณะเดียวกันบนหวางคิ้วของเขาก็คอยๆ
ปรากฏตราประทับขึ้น
นั่นคือตราประทับบุตรแหงความมืด!
การปรากฏของตราประทับนั้นไมอาจควบคุมได หวังเปาเลอลูบหวางคิ้วของตน
แต ไ ม ไ ด ก ล า วอะไร ผู  ฝ  ก ตนสำนั ก แห ง ความมื ด โดยรอบต า งก็ น ิ ่ ง เงี ย บเช น กั น
เหลาคนหนุมสาวที่มองเขาอยางเกลียดชังกอนหนานี้ยิ่งทวีความเกลียดชังมากขึ้น
ไปอีก
 เฉินชิงก็ไมพูดอะไรเชนกัน
หวัง เปาเลอคอยๆ ตามทุกคนข ามแม น ้ ำ แห ง ความมื ดไปเงี ย บๆ และค อ ยๆ
เขาใกลดวงดาวแหงความมืดที่แผพลังปราณโบราณดวงนั้น
บางทีอาจเปนเพราะแมน้ำแหงความมืดหรืออาจเปนเพราะดวงดาวแหงความมืด
ไอมรณะในที่แหงนี้จึงยิ่งเขมขนและยังมีเกราะคุมกันไวอีกดวย
เกราะคุมกันนี้ตองใชเคล็ดวิชาเฉพาะถึงจะเขาไปได ซึ่งผูฝกตนสำนักแหงความมืด
เหลานั้นยอมมีอยูแลวจึงไมไดถูกกีดขวาง เฉินชิงจื่อในฐานะเตาสวรรคก็เชนกัน
แตเห็นไดชัดวาหวังเปาเลอไมมี
ดังนั้นหลังจากทุกคนเขาไปในเกราะคุมกันจนหมด รางของหวังเปาเลอจึงถูก
ขวางไวขางนอก
เขายืนอยูตรงนั้น มองดูทุกคนขางในผานเกราะคุมกัน ไมมีใครเอยอะไร พวกเขา
กำลังมองหวังเปาเลออยู
หวังเปาเลอหันมองเฉินชิงจื่ออีกครั้ง ทวาเฉินชิงจื่อยังคงทำหนาปกติ หลังจาก
สบตาหวังเปาเลอแลว จูๆ หวังเปาเลอก็เผยยิ้ม เขาเขาใจความจริงบางอยางแลว
ศิษยพี่…เปนเตาสวรรคมากขึ้นกวาเดิมแลว
เตาสวรรคไรความรูสึก นี่เปนสวนหนึ่งของกฎ เชนเดียวกัน…เตาสวรรคยุติธรรม
นี่ก็เปนสวนหนึ่งของกฎ มาถึงสำนักแหงความมืดแลวจะยืนหยัดไดหรือไม จะเปน
บุตรแหงความมืดที่ไดรับการยอมรับจากพวกเขาไดหรือไมก็ขึ้นอยูกับความสามารถ
ของตน
แต พ วกเขาไม ร ู  ว  า การยอมรั บ หวั ง เป า เล อ ในฐานะบุ ต รแห ง ความมื ด นี้
มาจากอาจารยในนิมิตมืดและอดีตศิษยพี่ของเขา
 เขาไมสนใจสำนักแหงความมืดและนอกจากสองคนนี้ เขาก็ไมไดมีความทรงจำที่
ซาบซึ้งอะไรกับที่นี่อีกแลว
“ดูอีกที…ดูอีกที…” สายตาหวังเปาเลอสงบนิ่ง มือขวายกขึ้น พลังแหงกายเนื้อ
พลันปะทุขึ้น เปลวไฟสีดำในรางกายสงเสียงคำราม ตราประทับบนหนาผากเปลงแสง
เจิดจา กอนที่เขาจะกดลงบนเกราะคุมกันตรงหนาเบาๆ
ทันใดนั้นเกราะคุมกันพลันบิดเบี้ยว จากนั้นจึงคอยๆ ออนลง หวังเปาเลอกาวเขาไป
หลังจากเขาเหยียบเขามาไดอยางราบรื่น เหลาผูฝกตนสำนักแหงความมืดตางหรี่ตาลง
ไมกลาวอะไร เพียงแคหันไปกมหัวใหเฉินชิงจื่อและเดินทางตอไป
เฉินชิงจื่อพยักหนาใหหวังเปาเลอ หวังเปาเลอสีหนาไรอารมณและเดินตามหลัง
ระหวางทางเขาก็ไดเห็นภาพรวมของดวงดาวแหงความมืดในที่สุด พื้นดินเปนสีเทา
ทองฟาเปนสีดำ สีของโลกทั้งใบนี้มืดมนนัก
ในโลกอันแสนมืดมนมีหอวิจิตรตระการตาอยูทุกหนแหง หอใหญเหลานี้จัดวางไว
ดวยกันเพื่อสรางเปนวงแหวนปราณขนาดใหญ
วงแหวนปราณนี้มีอยูทุกที่ และทุกอยางในที่แหงนี้…หวังเปาเลอไมรูสึกแปลกตา
แตอยางใด นี่คือสำนักแหงความมืดที่เขาเห็นในนิมิตมืด
เขายังเห็นวังที่เขาเคยอยูในนิมิตมืด และเห็นผูฝกตนสำนักแหงความมืดที่อัดแนน
อยูในจัตุรัสสำนักแหงความมืดขณะนี้
มีจำนวนประมาณ 1,000,000 คน
ขณะเดียวกันบนแผนดินของสำนักแหงความมืดยังมีรูปปนแกะสลักขนาดมหึมา
เกาชิ้น หวังเปาเลอเหลือบมอง จองมองรูปปนแกะสลักตัวที่เกาที่เดนสะดุดตาที่สุด
เปนเวลานาน กอนจะหยุดฝเทาและประสานมือคำนับพรอมพึมพำในใจ
“อาจารย”
 รู ป ป  น แกะสลั ก นั ้ น ก็ ค ื อ อาจารย ใ นนิ ม ิ ต มื ด ของเขา ผู  อ าวุ โ สคนที ่ เ ก า ของ
สำนักแหงความมืด หมิงคุนจื่อ
หวังเปาเลอจำสิ่งที่อาจารยพูดกับตนขณะที่นิมิตมืดสิ้นสุดลงไดเสมอ
“ทุกสิ่งเปนดั่งใจก็ดี”
เขาหลับตาลง ยามที่ลืมขึ้นอีกครั้งก็มองไปยังเฉินชิงจื่อที่อยูไกลๆ เฉินชิงจื่อเอง
ก็ ก ำลั ง มองหวั ง เป า เล อ อยู  เ ช น กั น หลั ง จากทั ้ ง สองสบตาแล ว อี ก ฝ า ยก็ ห ลบตา
หวังเปาเลอ
“เปาเลอ คำตอบที่เจาตองการนั้นขายังตองคิดดูกอนถึงจะบอกเจาได”
“ไมวาจะเพื่อศิษยพี่หรือเพื่อ ตั วข าเอง ข าก็ สามารถเหยี ย บเข าไปในแม น้ ำ
แหงความมืดสายนี้ไดทั้งนั้น ดังนั้นศิษยพี่ไมตองรีบตอบหรอกขอรับ ไวกอนที่ขา
จะเขาไปในที่แหงนั้น ทานคอยตอบยอมได” เขาประสานมือ กอนจะเอยเสียงเบา
ไมมีอารมณจะไปสนใจคนของสำนักแหงความมืดรอบดานที่ดูเหมือนจะไมยอมรับเขา
รางพลันกะพริบและพุงตรงไปยังประตูภูเขาสำนักแหงความมืดขางหนา
ผูฝกตนสำนักแหงความมืดบางคนพลันขมวดคิ้วมุนราวกับไมพอใจที่หวังเปาเลอ
เปนฝายบุกเขาไป แตหลังจากมองเฉินชิงจื่อแลว พวกเขาก็ไมไดเอยอะไร ในนั้นยังมี
ผูฝกตนสำนักแหงความมืดบางคนกำลังยิ้มเยาะ
เพราะ…วงแหวนปรากฏคุมกันของสำนักแหงความมืดไมใชแคขางนอกดวงดาว
เท า นั ้ น ข า งในประตู ภ ู เ ขายั ง มี ค  า ยกล นั บ พั น ต อ ให เ ป น บุ ต รแห ง ความมื ด
หากไมคุนชินกับมัน อีกทั้งยังไมมีเคล็ดวิชาที่ถูกตองก็ยอมอับอายเปนแน
แตในพริบตาก็เกิดภาพที่ทำใหผูคนตองตกอกตกใจไมนอย หวังเปาเลอเหาะไป
ตามทาง และทันทีที่เหยียบยางเขาไปในเขตประตูภูเขา วงแหวนปราณคุมกันที่ควร
จะปรากฏขึ้นกลับสลายไปเองดวยผนึกมุทราจากมือขางเดียว
 รางของเขาที่เหาะเหินไปตามทางนั้นดูคุนเคยกับสถานที่แหงนี้มาก เพิกเฉยตอ
วงแหวนปราณทั ้ ง หมดราวกั บ กลั บ มาบ า นตนเอง พุ  ง เข า ไปในประตู ภ ู เ ขาและ
พุงไปยัง…หอบุตรแหงความมืดในสำนักแหงความมืด!
นั่นก็คือหอใหญที่ไมมีใครเคยยางกรายเขาไปตั้งแตสรางขึ้น ขณะที่หวังเปาเลอ
เขาไปใกล เหลาผูฝกตนรุนเยาว ของสำนั กแห ง ความมื ด ก็ ย ิ ่ ง ทวี ความเกลี ย ดชั ง
เวลาเดียวกันความสงสัยใครรูก็กอเกิด…เพราะดูจากการกระทำของหวังเปาเลอแลว
เขาดูคุนเคยกับที่แหงนี้ดีราวกับเคยอยูมานานอยางไรอยางนั้น
“ที่นี่เคยเปนบานของเขา” เฉินชิงจื่อจองมองแผนหลังของหวังเปาเลอ ความเย็นชา
ในดวงตาผสมปนเปไปกับความออนโยน กอนจะคอยๆ สลายไปอีกครั้งและกลายเปน
เย็นชาดังเดิม
“อีกหนึ่งเดือนแมน้ำแหงความมืดจะเปดออก พวกเจาตองทำภารกิจนี้…กอบกูซาก
จักรพรรดิโลกันตร…ขึ้นมา!”
“มีเพียงการควบคุมแมน้ำแหงความมืดเทานั้นที่สำนักแหงความมืด จะเปน
จุดยุทธศาสตรของโลกนี้และผนึกทุกสิ่ง!”
 บทที่ 1163 ลองอีกทีสิ
ศิษยพี่ตองการใหเขานำสิ่งใดออกมาจากในแมน้ำ หวังเปาเลอยังไมไดคิด ตอนนี้
เขากำลังเดินอยูในสำนักแหงความมืด แมที่นี่จะมีขอหามมากมาย แตความรูสึก
คุนเคยยังทำใหทุกอยางตรงหนาเหมือนกับที่เคยปรากฏในนิมิตมืดไมมีผิด
เขาเดินผานหอใหญแตละจุดไป เดิ น ผ านลำธารแต ละสาย เดิ น ผ านหน าผา
แตละจุดและจองมองเงาแหงการกลับชาติมาเกิดที่กอตัวขึ้นระหวางฟาดินไกลๆ
ดื่มด่ำกับกระแสเตาที่แผขยายไปทั่วในที่แหงนี้ โดยไมรูตัวหวังเปาเลอก็ร าวกั บ
มองเห็นรางอดีตอยางเลือนราง
รางพวกนั้นลวนเปนสหายสำนักเดียวกันในนิมิตมืดของเขา แมทุกคนจะสวมชุดคลุม
สำนักแหงความมืดและดูเครงขรึม ทวาสวนใหญกลับหัวเราะชอบใจ บางออกไปใช
หัตถสื่อวิญญาณดึงดูดวิญญาณ บางกลับมาสงวิญญาณเขากงลอ
ขณะทุกอยางดำเนินซ้ำเปนวั ฏจักรก็ มี สหายรวมสำนักจำนวนมากยิ่ งกวาที่
นอกจากฝกตนแลวยังรักษาการไหลเวียนของเตาสวรรค ตรวจสอบการตายของ
วิญญาณในอดีตชาติและรางใบหนาซากศพสำหรับผูที่กำลังจะกลับมาเกิดใหม
“สำนักแหงความมืด…” หวังเปาเลอพึมพำ โดยไมรูตัวเขาก็มาถึงหนาผาหนึ่ง
เมื่อมองไปยังที่ไกลๆ หวังเปาเลอราวกับมองเห็นอาจารย มองเห็นศิษยพี่ในตอนนั้น
กำลังหันมาทางเขาและพูดถึงความลับเล็กๆ เกี่ยวกับเนื้อคูแหงเตาในอนาคต
“แมจะเปนเพียงความฝน แตกลับฝงลึกในจิตวิญญาณ” หวังเปาเลอถอนหายใจเบาๆ
ยามที่หันหนากลับมาก็ไมพบใครอยูรอบตัวอีกแลว หรือตอใหมีก็เปนเพียงศิษย
แปลกหนาที่กำลังมองเขาอยางระแวดระวังจากที่ไกลๆ มองเขาเปนศัตรู
เปนศัตรูนั้นไมใชเรื่องแปลก แตพวกเขาไมรูวาฐานะบุตรแหงความมืดที่พวกเขา
กำลังสนใจกันอยูนั้นไมมีคาอะไรสำหรับหวังเปาเลอเลย
“หากไมมีอาจารย ไมมีศิษยพี่ สำนักแหงความมืด…จะมีผลอะไรตอขา” หวังเปาเลอ
สายหนาเบาๆ ในใจเขามีความคิดบางอยางแลว ทวาความคิดนี้พัวพันกับอารมณ
ครู  ห นึ ่ ง จึ ง ปล อ ยวางและถอนหายใจในที ่ ส ุ ด ก อ นจะมองลึ ก เข า ไปใน
สำนักแหงความมืด…
ที่นั่นมีสายตาคูหนึ่งกำลังจดจองเขาตั้งแตเริ่มเขามาในดวงดาวแหงความมืด
กระทั่งเหยียบเขามาในสำนักแหงความมืด
หวังเปาเลอไมรูวาเจาของสายตาคูนี้เปนใคร แตเขาสัมผัสไดถึงความผันผวนของ
เปลวไฟสี ด ำอั นเขม ข นบนร า งของอี ก ฝา ย ความผั น ผวนนี้ … มาจากปริม าณและ
คุณภาพที่เหนือกวาเขามาก
สิ่งเดียวที่ขาดไปอาจเปน…การยอมรับ
ไมใชการยอมรับจากศิษยพี่เฉินชิงจื่อ เพราะหวังเปาเลอสัมผัสไดถึงการยอมรับ
จากศิษยพี่ที่แฝงอยูในความผันผวนของเปลวไฟสีดำนั้น สิ่งที่ขาดไปคือการยอมรับ
จากอนุสาวรียบุตรแหงความมืดของสำนักแหงความมืด และการยอมรับจากอดีต
ผูอาวุโสเกาผูซึ่งเปนอาจารยของหวังเปาเลอนั่นเอง
“ดูเหมือนจะอายุไมเยอะ…หรือวาจะเปนบุตรแหงความมืดที่ทุกคนเลือกกอนที่ขา
จะปรากฏตัว” หวังเปาเลอถอนสายตา ในใจเริ่มเขาใจบางอยางและมุงหนาลึกเขาไป
ในสำนักแหงความมืด
จุดที่หวังเปาเลอไปนั้น…คือขางวังบุตรแหงความมืดที่เขาเคยอาศัยตอนอยู
ในนิมิตมืดที่ซึ่งมีหองขางๆ ตั้งอยู
ตอนนั้นเขาไมไดอาศัยอยูที่วังหลัก ทวาในนิมิตมืด ตรงนั้น…เปนที่อยูของศิษยพ่ี
สวนตัวเขาอาศัยอยูที่หองขาง ตอนนี้บนดวงดาวแหงความมืดก็เชนกัน หวังเปาเลอ
เดินทางไปถึงดานนอกหองขางแลว
 เคล็ดวิชาตองหามทั้งหมดระหวางทางถูกเขาจัดการเพียงแคผนึกมุทราไมกี่ครั้ง
ไมใชเพราะฐานการฝกฝนของหวังเปาเลอถึงระดับที่นาเหลือเชื่อแตอยางใด ความจริง
คือ…ขอหามเหลานี้เหมือนกับในนิมิตมืดทุกประการ
บางทีอาจเปนเพราะมันเหมือนกันทุกประการจึงทำใหหวังเปาเลอรูสึกคุนเคย
และไมคุนเคยกับสำนักแหงความมืดแหงนี้
คุยเคยกับทุกสิ่งที่อยูตรงหนา และไมคุนเคยที่…นิมิตอยางไรก็เปนเพียงนิมิต ศิษยพี่…
ดูไมเหมือนเดิมอีกตอไป การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนั้นรวดเร็ว ทวาในความเปนจริง…
บางทีนี่อาจกำลังคอยๆ เดินตามแผนที่ศิษยพี่วางไวทีละกาว
“ผนึกเตาสวรรค ฟนสำนักแหงความมืด” หวังเปาเลอนิ่งเงียบ เขาเดินเขาไปใน
หอ งขาง มองดูการตกแตง อัน คุ นตารอบด าน ก อ นจะนั ่ ง ลงเงี ย บๆ แล วหลั บ ตา
ไมกลาวอะไร
เวลาคอยๆ เคลื่อนผาน ไมนานก็ลวงเขามาเจ็ดวันแลว
ในเจ็ ด วั น นี ้ ห วั ง เป า เล อ ไม อ อกมานอกห อ งข า งเลย ไม อ อกมาพบผู  ฝ  ก ตน
สำนักแหง ความมืดคนใด แตกลับหมกมุ  น อยู  กั บนิ มิ ต มื ด ของตน หมกมุ  น อยู  กั บ
ความเขาใจในศาสตรมืด
ในทำนองเดี ย วกั น ไม ม ี ค นของสำนั ก แห ง ความมื ด คนใดมาพบเขา แม ว  า …
การมาถึงของเขาและเฉินชิงจื่อ หรือฐานะของเขาจะทำใหผูฝกตนสำนักแหงความมืด
ทั้งหมดบนดวงดาวแหงความมืดไมมีใครไมรูจัก
จนกระทั่งสองสามวันถัดไป หองขางที่หวังเปาเลออยูก็มีผูฝกตนสำนักแหงความ
มืดมาเยือนเปนคนแรก คนผูนี้เปนเด็กหนุม สวมชุดคลุมแหงความมืด ดูเย็นชาและ
ไม ธ รรมดา อี ก ทั ้ ง ความผั น ผวนของศาสตร ม ื ด บนร า งยั ง รุ น แรงมาก โดยเฉพาะ
ตรงหวางคิ้วนั้น…มีตราประทับเปลวไฟสีดำครึ่งหนึ่ง!
 ตราประทับนี้บงบอกวาคนผูนี้ถูกกำหนดใหเปนกึ่งบุตรแหงความมืด ตามกฎ
สำนักแหงความมืด บุตรแหงความมืดแตละรุนจะมีกึ่งบุตรแหงความมืดหลายคน
พวกเขากับบุตรแหงความมืดมี ความสัมพันธแบบอยูใ ตบังคับบัญชา แตก็ มี
การแข ง ขั น กั น เพราะสำนั ก แห ง ความมื ด มี ผ ู  อ าวุ โ สชั ้ น สู ง เก า คนซึ ่ ง แบ ง เป น
เกาสายเลือด ทุกสายเลือดลวนมีบุตรแหงความมืดของตน บุตรแหงความมืดทั้งเกา
ตองแขงขันกันเองเพื่อใหไดการยอมรับจากเตาสวรรคในที่สุด และผูที่ถูกสลักไว
บนแผนจารึกแหงความมืดก็จะกลายเปน…เจาสำนักแหงความมืดคนตอไป
เพราะเหตุนี้การมาถึงของหวังเปาเลอจึงถูกผูคนที่นี่ปฏิเสธ สำหรับพวกเขา
หวังเปาเลอเปนคนนอกและไมไดมาจากตระกูลแหงความมืดดั้งเดิม แตกลับถูกเลือก
ใหเปนบุตรแหงความมืด นั่นทำใหหลังจากสำนักฟนคืนอำนาจและสายเลือดทั้งเกาที่
หลงเหลืออยูไดรับการฝกฝนแลว บุตรแหงความมืดแตละคนจึงไมยินดีอยางยิ่ง
ทวาก็ไมกลาเอยกับเฉินชิงจื่อ ถึงอยางไรเฉินชิงจื่อก็มีฐานะสูงสง เขากำลังทำ
หนาที่ในนามของเจาสำนักแหงความมืด อีกทั้งยังฟนฟูสำนักแหงความมืดที่ลมสลาย
ใหกลับคืนมาเองกับมือ
และตอนนี้เฉิน ชิง จื่ อยัง ผนึ ก กายเข า กั บ เต า สวรรค อี ก ทำให เขาสู ง ส ง หาใด
เทียบเทียม เชนนั้นแลว…พวกเขาจึงไมกลาเอยตอเฉินชิงจื่อ เวลาเดียวกันไมพอใจ
หวังเปาเลอ และคอยยุยงคนอื่นๆ ไปดวย
อยางเชนตอนนี้ เด็กหนุมที่มาเยือน ยืนอยูดานนอกหองขางดวยสายตาเย็นชา
ครูใหญแลว ตอนนั้นเองเขาก็เอยขึ้น
“ไมพบผูฝกตนจากโลกที่มีชีวิตมานาน ในเมื่อสหายมาจากโลกที่มีชีวิต เชนนั้น
ก็อยากใหลองประมือกับขาสักครั้ง ใหขาดูหนอยวาคนนอกทุกวันนี้พลังตอสูเปน
เชนไร!”
หวังเปาเลอนั่งสมาธิ สีหนาปกติ เขาลืมตาขึ้น ดวงตาราวกับมองเห็นเด็กหนุมคนนั้น
ที่อยูขางนอก คนผูนี้ฐานการฝกฝนไมธรรมดา อยูระดับดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักร
พลังปราณมั่นคง หากดูภายนอกแมจะไมถือเปนกองกำลังลำดับที่หนึ่ง แตก็จัดเปน
ลำดับตนๆ ของกองกำลังรองได
“ไมสน” หวังเปาเลอเอยตอบ และหลับตาลงอีกครั้ง
“หืม?” ดวงตาเด็กหนุมดานนอกฉายประกายแสงดุรายเบาบาง เมื่อไดยินเชนนั้น
“ไมสนหรือไมกลากันแน นิสัยเชนนี้เจาคงไมคูควรจะเปนบุตรแหงความมืดของ
สำนักแหงความมืดในรุนนี้หรอก ในเมื่อเปนเชนนี้ ขาก็อยากจะลองดูสักหนอยวา
เจามีดีอะไร” เด็กหนุมยิ้มหยัน กอนจะกาวเขามายังประตูหองขาง เมื่อใกลจะถึง
ประตูก็ยกมือขวาขึ้นโบกราวกับจะผลักประตูออก ตอนนั้นเองเขาก็ไดยินน้ำเสียง
ราบเรียบดังออกมาจากดานใน
“เจาใชสวนไหนผลักประตูของขา ขาจะหักสวนนั้นออก”
ประโยคนี้ไมมีอะไรรุนแรง แตเมื่อมันลอยเขาหูเด็กหนุม เขาก็ตัวสั่นอยางควบคุมไมได
สัญชาตญาณบอกเขาวาอีกฝาย…ทำเชนนั้นไดจริงๆ จึงชะงักฝเทาและเริ่มลังเล
ในตอนที่กำลังลังเลอยูนั้น ภายในความวางเปลาดานหลัง จูๆ ก็มีจิตใตสำนึก
เจ็ดแปดดวงตกลงมา ทุกจิตใตสำนึกแฝงไปดวยความผันผวนของจักรพิภพทำให
เด็กหนุมพลันฮึกเหิม มุมปากฉีกยิ้มเยยหยันอีกครั้งและโบกมือขวาแรงๆ ทันใดนั้น
ประตูหองขางก็ถูกผลักออกดวยความแรง เผยใหเห็นหวังเปาเลอที่นั่งสมาธิอยูดานใน
หวังเปาเลอขมวดคิ้วเล็กนอย กอนจะลอบถอนใจเบาๆ เขายอมสัมผัสไดถึง
จิตใตสำนึกจักรพิภพเจ็ดแปดดวงนั้นเชนกัน และยังสัมผัสไดถึงอีกสี่หาคนที่ซอนตัวอยู
ดานนอกดวย พลังปราณเปลวไฟสีดำบนรางและความผันผวนของพวกเขามีพอๆ
กับเด็กหนุมตรงหนา
 เห็นไดชัดวาคนพวกนี้คือกึ่งบุตรแหงความมืดของสำนักแหงความมืดในปจจุบัน
ยิ่งกวานั้นยังมีสายตาอีกมากจากในสำนักที่จองมองมายังที่แหงนี้ หวังเปาเลอ
สัมผัสไดวาในที่ไกลออกไปมีจิตใตสำนึกที่แข็งแกรงหาตัวจับยากและนาจะระดับ
ใกลเคียงกับปรมาจารยแหงไฟอยูสามดวง ทั้งหมดลวนเปนชายชราและกำลังเพงเล็ง
มาที่นี่ดวย
อีกอยาง…สายตาที่จองมองเขาหลังจากเพิ่งกาวเขามาในสำนักแหงความมืดคูนั้น
ก็กำลังมองเขาอยูดวยเชนกัน กระแสความละโมบที่ไมอาจควบคุมไดแผออกมา
กอนจะหายไปในชั่วพริบตา
หวังเปาเลอนิ่งเงียบ ในใจพลันรูสึกไมชอบสำนักแหงความมืดนี้มากขึ้นไปอีก
“ลองอีกที ลองอีกทีสิ” หวังเปาเลอพึมพำเสียงเบา
 บทที่ 1164 ยอนกลับ
“ทำไมไมพูดละ” ขณะที่หวังเปาเลอพึมพำในใจ กึ่งบุตรแหงความมืดผูนั้นก็ใชมือขวา
ผลักประตูหองเขามา เผยยิ้มหยัน กอนจะสงวาจายั่วยุ
เขาสังเกตเห็นแลววาผูอาวุโสในสำนักจำนวนมากกำลังพุงความสนใจมายังที่แหงนี้ อีก
ทั้งการมาของเขาครั้งนี้ก็ไมใชเพื่อตัวเอง แตเพื่อศิษยพี่ใหญคนที่เขาเคารพและชื่นชม
ในการรับรูของเขาและเหลากึ่งบุตรแหงความมืด มีเพียงศิษยพี่ใหญของตระกูล
เทานั้นที่คูควรจะเปนบุตรแหงความมืด และในอนาคตก็จะนำพาสำนักแหงความมืด
ของพวกเขาหวนคืนสูโลกที่มีชีวิต ทำใหสำนักแหงความมืดรุงโรจนอีกครั้ง
ดั ง นั ้ น เขาจึ ง ปฏิ เ สธคนนอกอย า งหวั ง เป า เล อ โดยเฉพาะเมื ่ อ อี ก ฝ า ยเป น
บุตรแหงความมืดที่เตาสวรรคยอมรับ และยังเปนศิษยในนิมิตมืดของอดีตผูอาวุโสเกา
นั่นทำใหเขายิ่งไมชอบใจ
แนนอนวาที่นี่ยอมมีความเกลียดชังผูฝกตนจากโลกที่มีชีวิต ในความคิดของเขา
และกึ่งบุตรแหงความมืดคนอื่น หรือแมกระทั่งของผูฝกตนในสำนักเกือบทุกคน
หวังเปาเลอ…มาจากโลกที่มีชีวิต และยังเปนผูฝกตนภายใตคำสั่งของตระกูลไมรูสิ้น
บุคคลเชนนี้จะมาเปนบุตรแหงความมืดไดอยางไรกัน
นี่เปนที่มาใหเกิดการยั่วยุและทดสอบครั้งนี้ จุดประสงคของเขาคือตองการยั่วโทสะ
หวั ง เป า เล อ ทำให ห วั ง เป า เล อ ลงมื อ และทั น ที ที่ อ ี ก ฝ า ยลงมื อ ไม ว  า จะมี
ความชอบธรรมหรือเหตุผลก็ไรความหมาย
อยางไรที่นี่ก็คือสำนักแหงความมืด และหวังเปาเลอเปนคนนอก
ไมวาจะดวยเหตุผลใด ความชอบธรรมใด กฎเกณฑใดลวนไรประโยชน ตราบใดที่
หวังเปาเลอลงมือ เหลาผูอาวุโสที่เพงเล็งมาที่นี่จะตองเขาขัดขวางอยางแนนอน
 “ขาแคจะทำใหเขาเสียหนาจนไมอาจอยูที่นี่ตอ แลวกลิ้งกลับโลกที่มีชีวิตไปซะ!”
เด็กหนุมกึ่งบุตรแหงความมืดเผยดวงตามืดมน มองไปยังหวังเปาเลอที่กำลังขมวดคิ้ว
หวังเปาเลอเงยหนามองเด็กหนุมที่ทำทาทางหยิ่งผยอง กอนจะมองไปยังดานนอก แม
ตาเปลาจะเห็นวาตรงนั้นไมมีอะไรแปลกประหลาด แตจิตใตสำนึกของเขากลับสัมผัส
ไดถึงสายตานับไมถวนที่กำลังมองมา จึงไดแตถอนหายใจเบาๆ
แทจริงแลวเขาสามารถจัดการสำนักแหงความมืดได อีกทั้งระหวางทางมาที่นี่
เขายังมีความคาดหวังบางอยางอยูในใจ สิ่งที่เขาตั้งตารอไมใชฐานะและตำแหนง
แตเปนความรูสึกคุนเคยตอสำนักแหงความมืดเหมือนในนิมิต
แต…นิมิตก็เปนเพียงแคนิมิตเทานั้น
การลมสลายของสำนักแหงความมืดอาจเปนสาเหตุหลักที่ตระกูลไมรูสิ้นไดเปรียบ
แตในสำนักแหงความมืดก็มีปญหามากมายซึ่งนำพาไปสูจุดจบและถูกแทนที่ดวย
ไมรูสิ้น
เชนเดียวกับในตอนนี้ สำนักแหงความมืดที่ซอนตัวอยูในนพภูมิทั้งความคิดและ
การกระทำล ว นเต็ ม ไปด ว ยความใจแคบ ไม ไ ด ส นใจฐานะบุ ต รแห ง ความมื ด
แตในสายตาพวกเขาเองกลับสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด
แทจริงแลวดวยสติปญญาและเคล็ดวิชาของหวังเปาเลอ ใหเวลาเขาสักหนอย
ย อ มสามารถสยบสำนั ก แห ง ความมื ด และครอบครองที ่ น ี ่ ไ ด เ ป น แน แต ส ำหรั บ
หวังเปาเลอแลว หากไมมีวิกฤตในอีกไมกี่ทศวรรษขางหนา ไมมีตะขาบสีโลหิตที่จะ
ปรากฏตัวขึ้นอยางแนนอนในทศวรรษนี้
เขาคงมีเวลามากพอที่จะจัดการกับสำนักแหงความมืด นี่อาจเปนเหตุผลที่ศิษยพี่
เฉินชิงจื่อพาเขามา ใหเขาแขงขันกับบุตรแหงความมืดที่ถูกยอมรับมากอนผู นั้น
ใครชนะคนนั้นก็คือเจาสำนักรุนตอไป และใชการสนับสนุนจากเขาเริ่มสงคราม
แตหวังเปาเลอไมมีเวลาแลว สิ่งนี้ตองใชพลังงานไมนอย และถึงแมวาจะสำเร็จจริงๆ
แตก็ไมใชเสนทางที่เขาตองการ
สิ่งที่หวังเปาเลอคิดคือทำอยางไรใหฝกฝนไดเร็วขึ้น ทำอยางไรใหตัวเองแข็งแกรงขึ้น
ความแข็ ง แกร ง นี ้ ไ ม ใ ช อ ำนาจ แต เ ป น ตั ว เขาเอง ทว า …เขาก็ ต  อ งยอมรั บ ว า
เพราะเหตุและผลในนิมิตมืด จึงทำใหเขาเกิดความรูสึกพิเศษตอสำนักแหงนี้
ดังนั้นในใจเขาจึงยังลังเล
ลังเลวาจะละทิ้งฐานะบุตรแหงความมืด หรือ…เขาสำนักอยางแทจริงตามที่ศิษยพี่คิด
ทวา การเปลี่ยนแปลงหลังจากศิษยพี่ผนึกกายเขากับเตาสวรรคไมไดสงผล
กระทบตอเขาอยางคอยเปนคอยไป แต กลั บ ฉั บพลั น และรวดเร็ วมาก นั ่ น ทำให
หวังเปาเลอปรับตัวไดยากในชวงหนึ่ง
และเปนสาเหตุที่เขาเอาแตพึมพำใหลองดูอีกทีอยูในใจซ้ำไปซ้ำมา
เขากำลังรอ รอคอยคำตอบของศิษยพี่
ในความเงียบงัน หวังเปาเลอสายหนาแลวยกมือขวาโบกไปขางหนา พลังแหงกายเนื้อ
และวิญญาณเทพผสานกัน อีกทั้งฐานการฝกฝนก็ปะทุขึ้น ไมไดแฝงเจตนาสังหาร
แตอยางใด เพียงแคใชเคล็ดวิชาจันทรขางแรม
ทั น ใดนั ้ น กระแสเต า บางเบาพลั น แทรกซึ ม ช ว งเวลาพลั น หมุ น ย อ นกลั บ ไป
กอนหนานั้น 20 ลมหายใจ ประตูหองที่เปดออกปดลงอีกครั้ง เด็กหนุมกึ่งบุ ตร
แหงความมืดที่กำลังกาวเขามาในหองกลับไปปรากฏตัวอยูนอกหองเชนเดิม
ราวกับทุกอยางกอนหนาไมเคยเกิดขึ้น และมีกฎแหงเวลาอยูแปดทิศโดยรอบ
ทำใหในความทรงจำของเด็กหนุมไมมีเรื่องผลักประตู ตอนนี้เขากำลังยืนอยูดานนอก
หองดวยแววตามึนงง กอนที่พริบตาตอมาจะยิ้มเยยหยันและกลาวเสียงดัง
 “ไมสนหรือไมกลากันแน นิสัยเชนนี้เจาคงไมคูควรจะเปนบุตรแหงความมืดของ
สำนักแหงความมืดในรุนนี้หรอก ในเมื่อเปนเชนนี้ ขาก็อยากจะลองดูสักหนอยวา
เจามีดีอะไร” เด็กหนุมกลาวคำเดิมซ้ำ และกำลังจะผลักประตู แตในตอนนั้นเอง
ดวงจิตเทพและสายตารอบดานที่กำลังมองมากลับทยอยเกิดคลื่นพายุในใจพวกเขา
ผูเฒาคนหนึ่งแผดวงจิตเทพออกมาขัดขวางการกระทำของเด็กหนุมกึ่ง บุ ตร
แหงความมืดผูนั้นทันที แทจริงแลว…เด็กหนุมไมรูวาเกิดอะไรขึ้น ทวาทุกคนที่
จองมองมายังที่แหงนี้กลับเห็นอยางชัดเจน
ในหมูพวกเขา ไมวาจะมองเห็นหรือไมลวนตกตะลึงกันทั้งสิ้น คนที่มองไมเห็น
พลันรูสึกประหลาด สวนคนที่มองเห็นพลันสงเสียงคำรามอยูในหัว
“เวลา?”
“เวลาหมุนยอนกลับ!!”
“พลังเทพเชนนี้…ไมใชเคล็ดวิชาแลว นี่เปนการสำแดงตนของเตา!”
ในส ว นลึ ก ของสำนั ก แห ง ความมื ด บุ ต รแห ง ความมื ด ที ่ ท ุ ก คนยอมรั บ ผู  นั้ น
ไมไดเผยโฉมออกมา ทวาก็ไมละสายตาไปจากภาพเบื้องหนาเลยแมแตนอย รูมานตา
ของเขาหดแคบ เผยความเครงขรึมจริงจัง
เมื่อเห็นวาทุกอยางชะงักงัน ยามที่จันทรขางแรมของหวังเปาเลอทำใหเกิดคลื่น
ในใจทุกคนนั้น เสียงของเฉินชิงจื่อก็ดังขึ้นมาจากความวางเปลา
“ถอยไป!”
ทันทีที่เสียงนี้ดังขึ้น สีหนากึ่งบุตรแหงความมืดก็แปรเปลี่ยน เขากมศีรษะทำ
ความเคารพและจากไปอยางรวดเร็ว สวนสายตาและดวงจิตเทพรอบดานก็ทยอย
ถอนกลั บ ไป ในพริ บ ตาที ่ แ ห ง นี ้ ก ็ ไ ม ม ี ส ายตาจ อ งมองมาแม แ ต ค ู  เ ดี ย ว แม แ ต
บุตรแหงความมืดที่ทุกคนยอมรับผูนั้นก็ยังไมกลามองมาอีก
 ดังนั้นดานนอกหองขางจึงเงียบสงบ มีเพียงสายลมพัดมาจากความวางเปลาและ
รวมตัวกันเปนรางคนผูหนึ่ง ผลักบานประตูหองขางของหวังเปาเลอแลวเดินเขามา
“ศิษยพี่” สีหนาหวังเปาเลอเรียบเฉย เขาเอยปากและมองศิษยพี่ที่เดินเขามา
“เปาเลอ เจาไมชอบที่นี่ ใชหรือไม” เฉินชิงจื่อมองหวังเปาเลอ เอยอยางสงบ
“ศิษยพี่ตองการใหขานำอะไรกลับมาจากแมน้ำแหงความมืด” หวังเปาเลอไมตอบ
แตถามกลับแทน
“ซากจักรพรรดิแหงความมืด”
“กายเนื้อของขาในตอนนี้มีเตาสวรรคสนับสนุนอยางนาพอใจ แตถึงอยางไร
ก็ยังขาดรากฐาน ขาจึงตองการซากจักรพรรดิแหงความมืด เปลี่ยนมันเปนรางเตา
ของข า เพื ่ อ ที ่ ข  า จะได ค วบคุ ม แม น ้ ำ แห ง ความมื ด ได สร า งความรุ  ง โรจน ใ ห กั บ
สำนักแหงความมืดอีกครั้งดวยพลังวิญญาณอันไรที่สิ้นสุด” เฉินชิงจื่อเอยเสียงทุม
ขณะมองหวังเปาเลอ
“คำถามของขากอนหนานี้ ศิษยพี่คิดคำตอบไดหรือยังขอรับ” หวังเปาเล อ
พยักหนาและจองมองเฉินชิงจื่อ คำตอบนี้สำคัญกับเขามาก
เฉินชิงจื่อเงียบไป เขาหันหนามองไปยังจักรวาลมืดมิดดานนอก จากนั้นไมนาน
ก็เอยชาๆ
“ในแมน้ำแหงความมืด นอกจากโอกาสที่เจาจะทำใหฐานการฝกฝนแข็งแกรงขึ้นแลว
ยังมีสมบัติล้ำคาที่เรียกวา…แผนเลื่อนระดับโลกา!”
“เมื่อหมุนแผนเลื่อนนี้ จะดึงดูดแหลงทรัพยากรของจักรพิภพและยกระดับ
อารยธรรมได หากเจาไดรับมันก็จะทำใหสหพันธรัฐบานเกิดของเจาพัฒนาอยาง
กาวกระโดด สวนเจา…ก็จะไดรับของขวัญเปนฐานการฝกฝน!”
 “ขอบพระคุณศิษยพี่ แตขายังอยากรูวา ทาน…มีคำตอบแลวใชไหม” หวังเปาเลอ
ถามขึ้นอีกครั้ง
 บทที่ 1165 วิถีตางกัน
“เปาเลอ เจารูหรือไมวาเตาสวรรคคืออะไร” เฉินชิงจื่อเบนหนาหันมองไปยัง
ทองฟาอันมืดมิด น้ำเสียงแฝงอารมณเล็กนอย ยังไมทันที่หวังเปาเลอจะเอยตอบ
เขาก็เอยตอราวกับกำลังเอยกับตนเอง
“เต า สวรรค ไ ม ใ ช ส ิ ่ ง มี ช ี ว ิ ต แต เ ป น เผ า พั น ธุ  ห นึ ่ ง หรื อ สำนั ก หนึ ่ ง หรื อ เป น
การรวมตัวกันของความคิดของทุกชีวิตในอำนาจดานหนึ่ง เมื่อเผาพันธุนี้กลายเปน
แกนหลักของโลก พวกเขาก็สามารถกำหนดกฎเกณฑทุกสิ่งได ใครที่ไมปฏิบัติตาม
ยอมเปนกบฏและตองถูกตัดศีรษะ ดังนั้นเมื่อสิ่งมีชีวิตทั้งปวงเชื่อฟงความประสงค
เผาพันธุนี้จึงคอยๆ กลายเปนเตาสวรรค” เสียงเฉินชิงจื่อลอยเขาหูหวังเปาเลอ
อยางเลือนราง
หวังเปาเลอเงียบไป ถึงแมเขาจะไมคอยเขาใจเตาสวรรคมากนัก แตหลังผาน
ประสบการณในชาติกอนๆ มา เขาก็ไดขอสรุป
“เตาสวรรคของตระกูลไมรูสิ้น ก็ เปนเชนนี ้ นั่นคือรวมเจตจำนงของสมาชิ ก
ตระกูลไมรูสิ้นจากรุนสูรุน แตรางที่แบกรับคือรางเตาอีกรางของปรมาจารยดั้งเดิม
ไมรูสิ้นผูนั้น”
“สวนสำนักแหงความมืดของเราก็เปนเชนนี้แบบเดียวกัน คือรวมเจตจำนงของ
ผูฝกตนสำนักแหงความมืดทุกคนไว รางเดิมที่เคยแบกรับคือจักรพรรดิแหงความมืด
เขาลึ ก ลั บ และคาดเดาไม ไ ด นั บ แต ม ี ส ำนั ก แห ง ความมื ด มาก็ ม ี เ ขา” เฉิ น ชิ ง จื่ อ
กลาวเสียงเบา อธิบายถึงสิ่งที่เขาเขาใจ และความเขาใจนี้หวังเปาเลอก็ทั้งเห็นดวย
และไมเห็นดวย
“จากที่ขาสรุปได จักรพรรดิแหงความมืดคงจะเปนนิ้วชี้ของหลัวเทียนที่แปลงมา
สวนอีกสี่นิ้ว หนึ่งนิ้วแปลงเปนกฎ หนึ่งนิ้วแปลงเปนกฎหมาย หนึ่งนิ้วแปลงเปนฟา
หนึ่งนิ้วแปลงเปนพื้นดิน สวนฝามือ…ก็คือจักรวาลผืนนี้”
 “นั่นก็คือที่มาของสำนักแหงความมืดและเปนภารกิจของเราดวย ผนึกทุกสิ่งที่นี่
ไม อ นุ ญ าตให ส ิ ่ ง มี ช ี ว ิ ต ใดออกไป แต โ ลกภายนอกจะเห็ น เป น การควบคุ ม การ
กลับชาติไปเกิด ทำใหบนโลกมีเกิดมีตาย ไมมีชีวิตใดอยูยงคงกระพัน และไมมีชีวิตใด
หนีรอดไปได”
“จนกระทั่ง…หลัวเทียนมอบภารกิจใหเราไดสูญเสียรองรอยชีวิต นับแตนั้นมา
สำนักแหงความมืดก็เริ่มออนแอ และตระกูลไมรูสิ้นก็รุงโรจนขึ้นมาในตอนนั้นเอง
บางทีใชคำวาการฟนคืนชีพของตระกูลไมรูสิ้นคงจะเหมาะกวา”
“สิ่งที่ตระกูลไมรูสิ้นตองการคือความเปนอมตะและการหลีกหนีชะตากรรม
เพราะนี ่ ค ื อ วิ ธ ี ท ำลายผนึ ก และทั น ที ท ี ่ ผ นึ ก แตกออก ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น …หลั ง จาก
ฟนตัวอยางสมบูรณแลวก็จะติดตอกับโลกไมรูสิ้นที่แทจริงนอกโลกอันไกลโพนและ…
กลับมา”
“ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น กลั บ มานั ้ น ไม เ ป น อะไรหรอก แต … มั น ขั ด กั บ ภารกิ จ ของ
สำนักแหง ความมืด ของเรา” เฉินชิ ง จื ่ อส ายหน าและกำลั ง จะพู ด ต อ แต กลั บ ตา
เปนประกายเพราะคำพูดของหวังเปาเลอ
“เพราะเซียนใชหรือไม ภารกิจของสำนักแหงความมืดในทายที่สุดไมใชขัดขวาง
การกลับมาของตระกูลไมรูสิ้น แตขัดขวางการหลบหนีของเซียน” หวังเปาเลอเอย
เสียงแผวเบา
เฉินชิงจื่อเงียบไป จากนั้นก็ไมไดเอยถึงเรื่องนี้อีก แตพูดคำตอบที่หวังเปาเลอ
ถามเขากอนหนานี้แทน
กลาวจบ เขาก็หมุนตัวเดินจากไปทันที
 หวังเปาเลอจองมองแผนหลังของศิษยพี่และนึกถึงเรื่องหนึ่ง หาก…ตอนนั้นที่ตน
ยัง เปนเพียงผู ฝกตนขั้นเชื่อมวิญญาณไดตามศิ ษย พี่ ออกจากสหพั นธรั ฐครั้งแรก
ตอนนั้น…หากไมมีเรื่องจักรพรรดิสวรรคเดือนแยกเกิดขึ้น ตนนอนอยูในโลงศพ
เมื่อลืมตาขึ้นก็พบวามาถึงดวงดาวแหงความมืดแลว
เชนนั้น…บางทีผลสุดทายของเรื่องราวทั้งหมดอาจตางออกไป
ศิษยพี่ในตอนนั้นชางออนโยน สวนตัวเขาในตอนนั้นชางหยิ่งผยอง
หวังเปาเลอคิด หากทุกทางดำเนินไปเชนนั้นจริงๆ ไมแนวาตอนนี้เขาอาจจะ
ตั ้ ง รกรากมั ่ น คงอยู  ใ นสำนั ก แห ง ความมื ด ไปแล ว แม จ ะมี ค นต อ ต า นก็ ไ ม เ ป น ไร
อยางไรก็ตองมีวิธีจัดการแน
ทวา ตอนนี้…
ศิษยพี่พูดถูก เพราะตอนนั้นสำนักแหงความมืดถูกแทนที่ดวยไมรูสิ้น การกอกบฏ
ของศิษยพี่ยอมมีเหตุผลไมมากก็นอย และความรูสึกผิดในใจเขาก็เหมือนกับงูพิษ
ที่คอยกัดกินมานาน
ดั ง นั ้ น ความคิ ด ของศิ ษ ย พี่ ค ื อ ปรารถนาที ่ จ ะชดเชย ปรารถนาที ่ จ ะไถ บ าป
ปรารถนาที่จะทำใหสำนักแหงความมืดกลับมารุงโรจนอีกครั้ง เพื่อการนี้…เขาจึง
ไมเสียดายที่จะสูญเสียตัวตนผนึกกายเขากับเตาสวรรค ไมเสียดายที่ตองแลกกับทุกสิ่ง
นี่คือสิ่งที่เขาคิด
เขาไมไดทำอะไรผิด
และสำนักแหงความมืดในตอนนี้ก็ไมไดทำอะไรผิด พวกเขาเปนเพียงกลุมคนที่
นาสงสาร เพราะแทบไมเคยสัมผัสกับโลกภายนอกเลย สำนักแหงความมืดที่นี่จึงใช
ชีวิตอยูในความรุงโรจนเชนอดีต ไมอยากตื่น ไมอยากรับรู แตก็โกรธแคนและไมพอใจ
ความรูสึกเหลานี้ผสมปนเปเขาดวยกันจนกลายเปนบา
 นั ่ น ก็ ไ ม ผ ิ ด เพราะหากคิ ด จะกลั บ มารุ  ง โรจน อ ี ก ครั ้ ง ก็ ม ี แ ต ค นบ า เท า นั ้ น ที่
ไมเกรงกลัวและตอสูจนตัวตาย!
ดังนั้นคนของสำนักแหงความมืดไมไดทำอะไรผิด
หวังเปาเลอเองก็ไมผิดเชนกัน ความรูสึกพิเศษที่มีตอสำนักแหงความมืดถูกความจริง
ตีแสกหนา ความเคารพและสนิทสนมตอศิษยพี่ถูกเตาสวรรคไรความรูสึกทำลาย
และเขาก็ไมมีเวลาจัดการสำนักแหงความมืด เขาอยากแข็งแกรงขึ้น อยากตอตาน
วิกฤตในอนาคต เขาไมอยากผูกติดอยูกับสำนักแหงความมืดทั้งที่ไมมีใจจะอยู นั่นก็
คงไมผิดกระมัง
นอกจากนี้แทจริงแลว เขารูดีอยูแกใจวาตนอาจจะขัดกับสำนักแหงความมืดมา
ตั้งแตตน สิ่งที่สำนักแหงความมืดตองขัดขวางคือเซียน แตเซียน…ไดรับการสืบทอดมา
จากเขา
บางทีเรื่องนี้ศิษยพี่คงสัมผัสไดแลว
บางทีกอนที่จะผนึกกายเขากับเตาสวรรค ศิษยพี่อาจยังไมรู แตหลังจากผนึกกาย
เขากับเตาสวรรคแลว เขายอมมีสัมผัสเชื่อมตอ นั่นคือสาเหตุที่เขาเปลี่ยนไปกะทันหัน
เชนนี้
บางทีในใจของศิษยพี่ก็คงเสียศูนยไปเชนกัน
บางทีหากเขาละทิ้งการสืบทอดเซียน ละทิ้งการไลตามอนาคต ละทิ้งไวในกนบึ้งหัวใจ
คิดจะลาจากโลกนี้ไ ปลองดูความคิ ดของโลกภายนอก อยู  ใ นสำนั กแห ง ความมื ด
อยางวางใจและรักษาภารกิจของสำนัก เชนนั้น…ศิษยพี่ก็ยังเปนศิษยพี่
ทุกสิ่งเปนดั่งใจ
หวังเปาเลอนิ่งเงียบ เขาถึงนึกคำพูดของอาจารยในนิมิตมืด จมอยูกับความคิด
และจองมองศิษยพี่ที่เดินจากไป คำตอบที่ศิษยพี่เอยกับเขาพลันผุดขึ้นตรงหนา
 “ข า เคยเป น ศิ ษ ย พ ี ่ ข องเจ า แต ต อนนี ้ … ข า คื อ เต า สวรรค ทุ ก อย า งย อ มมี
สำนักแหงความมืดเปนหลัก เจา…ไปซะเถอะ”
หวังเปาเลอถอนหายใจยาว กอนจะลุกขึ้นมองไปยังศิษยพี่เฉินชิงจื่อที่เดินจากไป
แลวประสานมือโคงคำนับ
“ศิษยพี่ ครั้งนี้เปาเลอจะใชกำลังทั้งหมดนำซากจักรพรรดิแหงความมืดมาใหทา น
หลั ง จากนั ้ น …โปรดดู แ ลตั ว เองด ว ย” หวั ง เป า เล อ พึ ม พำเบาๆ เฉิ น ชิ ง จื ่ อ ที ่ เ ดิ น
ไกลออกไปชะงักฝเทายืนอยูตรงนั้นเปนเวลานานกอนจะออกเดินตอ
นิมิตมืดหนึ่งนิมิต ศิษยพี่ศิษยนองคูหนึ่ง หนึ่งคนคำนับ หนึ่งคนเดินจาก คอยๆ
ห า งกั น ออกไป ทั ้ ง คู  ม องไม เ ห็ น อี ก ฝ า ย มี เ พี ย งรู ป ป  น แกะสลั ก ที ่ เ ก า ในสำนั ก
ผูอาวุโสเกาที่สูงใหญที่สุด สายตาของรูปปนนั้นราวกับมองเห็นทุกอยาง เห็นคนผูนั้น
เดินจากไปชาๆ จนหายลับตา เห็นคนผูนั้นที่โคงคำนับอยูนานคอยๆ เงยหนาขึ้น
และประตูหองขางก็ปดลง
วิถีตางกัน
หวั ง เป า เล อ นิ ่ ง เงี ย บ ความเงี ย บนี ้ ด ำเนิ น ไปนานกว า ครึ ่ ง เดื อ น จนกระทั่ ง
ยามโพลเพลของนพภูมิวันหนึ่ง ก็มีแตรดังมาจากโลกภายนอก
ไกลออกไป น้ำในแมน้ำแหงความมืดพลันปนปวน เสียงคลื่นดังแผไปทั่วนพภูมิ
และดังมาถึงดวงดาวแหงความมืด ดังมาถึงในสำนัก ดังมาถึงหูของผูฝกตนทุกคน
และดังมาถึงหวังเปาเลอ เขาลืมตาขึ้น
“แมน้ำแหงความมืด…” แววตาหวังเปาเลอไมสั่นคลอน เมื่อเขาผลักบานประตู
และเงยหนามอง ก็เห็นรางนับไมถวนกำลังเหาะออกมาจากในสำนักและรวมตัวกัน
บนทองฟา ที่ปลายขอบฟานั้นมีใบหนาใหญโตเลือนรางปรากฏ นั่นคือศิษยพี่
 เขามองไปยังพื้นดิน มองไปยังตระกูลแหงความมืด มองไปยังผูฝกตนทุกคนและ
มองมายังหวังเปาเลอ
“แมน้ำแหงความมืดเปดแลว ทุกคน…ความหวังในการกลับมารุงโรจนของสำนัก
อยูในมือพวกเจา”
“สำนักแหงความมืด!”
“สำนักแหงความมืด!!”
“สำนักแหงความมืด!!!” ผูฝกตนสำนักแหงความมืดทุกคนดานลางตางแผดเสียง
คำรามเปนหนึ่งเดียวกัน ในเสียงคำรามนั้นแฝงไปดวยความมุงมั่นและความบาคลั่ง!
 บทที่ 1166 ถายทอดพลังเตาสวรรค
“สำนักแหงความมืด…” หวังเปาเลอกาวออกมาจากหองขางและเงยหนามองราง
แตละรางบนทองฟา จากนั้นจึงมองใบหนามายาของศิษยพี่ กอนจะลอบถอนใจเบาๆ
สีหนาคอยๆ สงบลง
ในเมื่อตัดสินใจแลวก็ตองไมลังเล
ครั้งนี้ไมมีเหตุและผล ถึงจะกลายเปนบอน้ำเกาไมสรางคลื่น[1]อีก
หวังเปาเลอสูดหายใจเขาลึกๆ อารมณที่คอยๆ สงบลงยิ่งสงบเขาไปอีก เขาเขาใจดีวา
ชีวิตคนเราไมเที่ยง ยอมมีเรื่องเสียใจและยากที่จะสมบูรณแบบ
ในเมื่อเปนเชนนี้ก็คงดีที่จะเปลี่ยนความเสียใจใหเปนความทรงจำที่ดี
“คราวนี้…เปาหมายแรกคือทุมกำลังนำซากจักรพรรดิแหงความมืดมาใหศิษยพี่
เปาหมายที่สองคือแผนเลื่อนระดับโลกาและการฝกฝน!” หวังเปาเลอยืนยันความคิด
ในใจ ขณะเดียวกันทามกลางเสียงคำรามของผูฝกตนสำนักแหงความมืดบนทองฟา
เสียงคลื่นจากแมน้ำแหงความมืดดานนอกก็ยิ่งรุนแรงขึ้น
เสียงคลื่นกลบทับเสียงคำรามของเหลาผูฝกตนราวกับเสียงเพรียกหาครอบคลุม
ผูฝกตนทุกคนในที่แหงนี้เอาไว รวมถึงหวังเปาเลอดวย เขาสัมผัสไดถึงเสียงเพรียกรอง
ของแมน้ำแหงความมืด
กลาวใหกระจางคือเสียงเพรียกนี้สะทอนกับเปลวไฟสีดำในรางกาย
ราวกับเตาทั้งหมดของสำนักแหงความมืดลวนมาจากแมน้ำแหงความมืดสายนี้
ขณะที่หวังเปาเลอครุนคิด ใบหนาศิษยพี่บนทองฟาก็กำลังกวาดสายตามองผูฝกตน
ทุกคนที่อยูดานลาง หลังจากนั้นก็หยุดชะงักที่หวังเปาเลอเล็กนอย กอนถอนสายตา
กลับไปแลวเอยเสียงต่ำ
 “แมน้ำแหงความมืดเปดแลว!”
ทันทีที่กลาวขึ้น แมน้ำแหงความมืดดานนอกก็ยิ่งปะทุรุนแรง ขณะเดียวกัน
ผูฝกตนสำนักแหงความมืดตางทะยานขามทองฟาออกจากดวงดาวแหงความมืดไป
สีหนาหวังเปาเลอสงบนิ่ง เขากาวไปขางหนา กาวหนึ่งลอยขึ้นไปในอากาศ
กาวหนึ่งออกจากดวงดาวแหงความมืด และเมื่อกาวครั้งที่สามก็มาอยูบนแมน้ำ
แหงความมืดขางนอกดวงดาวแหงความมืดแลว
เพียงแตตรงที่เขายืนอยูมีเพียงเขาคนเดียว และตรงหนาเขาคือผูฝกตนสำนักแหง
ความมืดที่เตรียมจะลงแมน้ำ ในจำนวนนั้นมีพลังปราณผันผวนมากกวาสิบดวงที่เปน
ผูอาวุโสที่แข็งแกรง
คนเหล า นี ้ ล  ว นเป น ผู  เ ยี ่ ย มยุ ท ธ จ ั ก รพิ ภ พในสำนั ก แห ง ความมื ด ในป จ จุ บั น
มีคนหนึ่งที่ทั่วรางแฝงไปดวยเตา ทำใหหวังเปาเลอรูสึกราวกับวาเขาเหนือ กว า
ปรมาจารยแหงไฟยามที่ไมไดใชคำสาปอยูเล็กนอย คลายกับวาพลังของเขาเพียง
คนเดียวก็สามารถสยบไดทุกสารทิศ ทำใหแมน้ำแหงความมืดดานลางมีคลื่นมารวมตัว
กันอยูใตรางของเขาได
นอกจากนี ้ ใ นบรรดาผู  ฝ  ก ตนสำนั ก แห ง ความมื ด ยั ง มี ผ ู  ห นึ ่ ง ที ่ ส วมหน า กาก
ปดบังใบหนาทำใหคนรอบขางไมรูวาเปนใคร สรุปไดเพียงวาคนผูนี้เปนชาย และ
ความผันผวนบนรางก็แผพลังแหงจักรพิภพออกมาครึ่งกาว
แตที่เดนชัดที่สุดบนรางของเขาคื อเปลวไฟสีดำ มันลุกโชติชวงจนน าขนลุ ก
เพราะตอนนี ้ ไ ม ม ี ก ารป ด บั ง ใดๆ จึ ง ปลดปล อ ยออกมาเต็ ม กำลั ง ทำให ผ ู  ฝ  ก ตน
สำนักแหงความมืดโดยรอบตางถูกดึงดูดปราณกังวาน เมื่อมองสายตาของคนผูนี้
จึงเต็มไปดวยความบาคลั่ง
 สวนตัวตน…หวังเปาเลอไมจำเปนตองเดาอีกแลว ในพริบตาที่เขาเห็นคนผูนี้
สายตาของอี ก ฝ า ยก็ ต กอยู  ท ี ่ เ ขาเช น กั น สายตาทั ้ ง คู  ส ั ม ผั ส กั น เล็ ก น อ ย มี ค วาม
เกลียดชังซอนอยูในนั้น นั่นทำใหหวังเปาเลอเขาใจกระจางแลววา…แทจริงแลวคนผูน้ี
ก็คือคนที่คอยจองมองเขามาโดยตลอด ตั้งแตากาวเขามาในสำนักแหงความมืดและ
เปนกึ่งบุตรแหงความมืดที่ฝกฝนอยูในสวนลึกของสำนักคนนั้น
บางทีหากไมมีหวังเปาเลา เขา…ก็คงเปนบุตรแหงความมืดที่ไดรับการยอมรับมาก
ที่สุดในสำนัก
เมื่อคิดเชนนี้ ความเกลียดชังที่มีใหหวังเปาเลอก็เปนเรื่องที่สามารถเขาใจได
หากเปนนิสัยของหวังเปาเลอเมื่อกอน ความเกลียดชังดังกลาวจะกลายเปน
แรงกระตุนในการทำใหคนผูนี้เรียกเขาวาทานพอ แตสำหรับหวังเปาเลอในตอนนี้
เรื่องพวกนั้นไมสำคัญอีกแลว
สิ่ง ที่เขาคิดตอนนี้คือตองชวยศิษย พี ่ นำซากจั กรพรรดิ แห งความมื ดกลั บมา
และทำขอตกลงของตนใหสำเร็จ
ดังนั้นไมวาความเกลียดชังก็ดี การยั่วยุก็ชาง หวังเปาเลอไมสนใจทั้งสิ้น เขายืนอยู
ตรงนั้นกมมองไปยังแมน้ำแหงความมืดที่กำลังบาคลั่งดานลาง
เขาเห็นวาในแมน้ำแหงความมืดมีใบหนาเลือนรางนับไมถวนปรากฏอยู ใบหนา
เหลานี้ตางแสดงความโกรธแคนและเกลียดชังยามที่มองมาทางพวกเขา
ความเกลี ย ดชั ง มาจากการถู ก สยบ ส ว นความโกรธแค น มาจากภารกิ จ ของ
สำนักแหงความมืดที่ไมอนุญาตใหพวกเขาฟนคืนชีพ
ขณะเดียวกันเปลวไฟสีดำในร างกายหวัง เป าเลอ ก็ไหลเวี ยน ดวงตาของเขา
เผยลำแสงสลัว มองเห็นลางๆ วาวิญญาณที่ตายแลวนับไมถวนในแมน้ำแหงความมืด
คลายมีเสนดายที่ตอขยายไปยังสวนลึกของแมน้ำ
 ดูเหมือนวาตอใหพวกมันจะดุรายเพียงใดก็ยังเหมือนกับหุนเชิดที่ถูกรอยดาย
เอาไว หากผูที่รอยดายอยูเบื้องหลังไมขยับก็ไมเปนอะไร หากแตทันทีที่ขยับก็ยอม
สงอิทธิพลตอการกระทำทั้งหมดของพวกมัน
“ด า ยพวกนี ้ … ” หวั ง เป า เล อ หรี ่ ต าและจ อ งลึ ก เข า ไปในแม น ้ ำ แห ง ความมื ด
แตนาเสียดายที่เขามองไมเห็น ทวาในใจก็มีการคาดเดาและขอสรุปไวบางแลว
“บางทีนี่อาจเปนอีกเหตุผลหนึ่งที่ศิษยพี่ตองการซากของจักรพรรดิแหงความมืด
เพราะผูที่รอยดายอยูเบื้องหลังวิญญาณอาจมีโอกาสที่จะเปน…จักรพรรดิแหงความมืด
ที่ตายไปแลวผูนั้น”
“ทวาการตายของเขา เหตุและผลยังอยู ดังนั้นแมวิญญาณพวกนี้จะไมอยาก
เขาไปยุงเกี่ยว แตพวกเขาลวนติดอยูที่นี่และไมสามารถจากไปได” ขณะที่หวังเปาเลอ
กำลังครุนคิด รางของเฉินชิงจื่อก็ไดปรากฏตัวอยูในความวางเปลาเหนือแมน้ำแหง
ความมื ด และเหนื อ ทุ ก คน ไม ม ี ค ำพู ด ใดๆ ในพริ บ ตาที ่ เ ขายกมื อ ขวาขึ ้ น โบก
ตราประทับปลาสีดำตรงหวางคิ้วพลันเปลี่ยนไป จากนั้นพลังแหงเตาสวรรคก็ระเบิด
ออกมาทันที
สุดทายก็มารวมตัวที่มือขวาและกดไปยังแมน้ำแหงความมืดดานลาง รอยมือ
ขนาดมหึมาแหวกอากาศพุงไปยังแมน้ำแหงความมืด
จักรวาลแผดเสียงคำราม ความวางเปลาสั่นสะเทือน พลังแหงเตาสวรรคไดถูก
กระตุนจนถึงขีดสุดแลวในตอนนี้ อานุภาพแหงมหาเตาทำใหหวังเปาเลอและคนอื่นๆ
คำราม วิญ ญาณในแมน้ำแหง ความมื ดเผยความหวาดกลั วและส ง เสี ย งกรี ด ร อ ง
กอนจะจมดิ่งลงสูสวนลึกของแมน้ำแหงความมืดอยางรวดเร็ว
ขณะเดียวกัน…เมื่อรอยมือตกลงไป น้ำในแมน้ำก็บาคลั่งและปรากฏเปนรอยกด
รูปฝามือ
 รอยกดนี้ใหญขึ้นเรื่อยๆ มันขยายใหญถึงหลายหมื่นจั้งในตอนสุดทาย จากนั้น
จึง ไมขยายตอ แตคลื่นที่ซ ัดสาดซึ ่ ง มี ศู น ย กลางอยู  ท ี ่ รอยมือยั งคงแผ กระจายไป
ทั่วบริเวณ ดูแลวชางกวางใหญนัก
ทวา ทุกอยางยังไมจบแคนั้น แมขอบเขตจะไมไดขยายตอไป แตความลึก…
ยั ง คงดำเนิ น รอยมื อ นี ้ จ มดิ ่ ง ลงไปและในไม ช  า ก็ ถ ึ ง หลายพั น จั ้ ง หลายหมื ่ น จั้ ง
หลายแสนจั้ง…
จนสุดทายรอยมือที่ลึกประมาณครึ่งลานจั้งก็ปรากฏแกสายตาทุกคน นั่นทำให
ทุกคนตะลึงงัน สิ่งที่พวกเขาเห็นไมนับเปนรอยมืออีกแลว เพราะมันคือทางผาน
คือกระแสน้ำวน!
สวนปลายของทางผานกระแสน้ำวนนี้…ไมมีอะไรเลย ราวกับกนแมน้ำแหงความมืด
ยังหางจากจุดนั้นอีกไกลแสนไกล
“เต า สวรรค ม ี ค วามแนน อน แต ม ี เ พี ย งครึ ่ง เดี ย วเทา นั ้ น ต อ จากนี ้ … ต อ งพึ่ ง
บุตรแหงความมืดอยางพวกเจาแบกรับพลังแหงเตาสวรรคมุงไปตามทางผานนี้ใหถึง
หนึ่งลานจั้ง!” เฉินชิงจื่อเก็บมือ กลาวอยางนุมนวล
“รับบัญชา!” ผูฝกตนและกึ่งบุตรแหงความมืดคนอื่นรวมถึงเด็กหนุมกึ่งบุตรแหง
ความมืดที่ยั่วยุหวังเปาเลอกอนหนาตอบรับเสียงดัง ยังมีผูฝกตนสวมหนากากคนนั้น
ที่กมศีรษะใหคำมั่นดวยความเคารพอยูตอนนี้ดวย
หลังจากนั้นเด็กหนุมกึ่งบุตรแหงความมืดผูนั้นที่เคยยั่วยุหวังเปาเลอและถูกเขา
จัดการดวยจันทรขางแรมก็กาวออกมาจากฝูงชน คำนับเฉินชิงจื่อเปนคนแรก
“โปรดถายทอดพลังเตาสวรรคดวยขอรับ!”
 เฉินชิงจื่อพยักหนา ยกมือขวาขึ้นโบก ทันใดนั้นตราประทับก็ปรากฏบนหวางคิ้ว
เด็กหนุม ทำใหทั่วรางของเขาสั่นเทิ้ม เปลวไฟสีดำพลันปะทุรุนแรงราวกับถูกกระตุน
สีหนาบิดเบี้ยวดวยความเจ็บปวดเหมือนจะระเบิดออก
แตเขาก็ไ มใชคนธรรมดาจริงๆ ขณะนี้ เขากำลั งฝ น ทนความเจ็ บปวดรุนแรง
ยกสองมือขึ้นกระตุนเปลวไฟสีดำในรางกายและกดมันลงกับรอยมือที่อยูลึกกวา
ครึ่งลานจั้งอยางแรง
ทามกลางเสียงดังกึกกอง เปลวไฟสีดำในรางถูกเสริมพลังจนระเบิดออกกลายเปน
รอยมือขนาดเล็กจมลึกเขาไปในทางผาน ทำใหทางผานนี้ยิ่งลึกลงไปอีก!
คราวนี้ลึกลงไปอีกสองหมื่นกวาจั้ง!
ถึงตอนนี้เด็กหนุมกึ่งบุตรแหงความมืดก็กระอักเลือด รางกายออนแอลง แตกลับ
ยังฝนทน กอนจะเหลือบมองหวังเปาเลออยางยั่วยุแวบหนึ่ง จากนั้นเขาก็ไดรับ
การชวยเหลืออยางรวดเร็ว กึ่งบุตรแหงความมืดคนที่สองรีบพุงออกมาและคำนับ
ไปยังเฉินชิงจื่อ
“โปรดถายทอดพลังเตาสวรรคดวยขอรับ!”

…………………………………………………………

[1] บอน้ำเกาไมสรางคลื่น อุปมาถึงสภาวะจิตใจที่สงบนิ่งและจะไมไดรับอิทธิพล

จากภายนอก
 บทที่ 1167 อึดอัดเล็กนอย
กึ่งบุตรแหงความมืดคนที่สองออนแอกวาเล็กนอย ขยายความลึกไปไดเพียง
หนึ่งหมื่นกวาจั้ง สวนหวังเปาเลอในตอนนี้ก็เขาใจแลววาทำไมศิษยพี่เฉินชิงจื่อ
จึงขอใหเขาชวย
ตามที่ศิษยพี่บอกกอนหนานี้ ความลึกของแมน้ำแหงความมืดคือหนึ่งลานจั้งซึ่ง
ฟงแลวลึกมาก แตเมื่อเทียบกับดาราจักรมันไมมีคาพอจะเทียบเลยดวยซ้ำ แมแต
ดาราจักรเล็กๆ ความลึกระดับนี้ก็ไมนับเปนอะไร
แต…ที่นี่คือแมน้ำแหงความมืด การจะใหที่นี่ขยายความลึกไปถึงหนึ่งลานจั้งเปน
เรื่องยาก ไมใชวาเฉินชิงจื่อไมแข็งแกรงพอ แตเพราะเปนกฎ ตอใหเปนเตาสวรรค
ก็ขยายความลึกไปไดมากสุดแคหาแสนจั้ง
อีกหาแสนจั้งที่เหลือตองใหผูฝกตนสำนักแหงความมืดทำตอใหสำเร็จ และเห็นได
ชัดวาไมใชใครในสำนักก็ได แตตองเปนบุตรแหงความมืดเทานั้น!
และตองเปนกึ่งบุตรแหงความมืดที่ไดรับการยอมรับของแตละสายเลือด
บุตรแหงความมืดนั้น ในทันทีที่ไดการยอมรับก็จะไดรับโชคชะตาของสำนักแหง
ความมืด บางทีนี่อาจเปนเหตุผลวาทำไมถึงมีเพียงบุตรแหงความมืดเทานั้นที่แบกรับ
เตาสวรรคและขยายความลึกตอไปได ตอนที่หวังเปาเลอตระหนักได กึ่งบุตรแหง
ความมืดก็ลงมือตอกันถึงสี่คนแลว
ในจำนวนนี้คนที่ขยายความลึกไดมากที่สุดทำไปไดถึงสามหมื่นกวาจั้ง ความลึก
ระดับนี้หากไมมีการเปรียบเทียบก็ดูลึกมาก และไมนาแปลกใจที่กึ่งบุตรแหงความมืด
เหลานี้จะเหลือบมองหวังเปาเลอหลังจากออกไปแลว
แมจะไมใชการยั่วยุ แตสายตาเหลานี้ก็มาพรอมเจตนาไมดีทั้งสิ้น เห็นไดชัดวา
พวกเขาอยากจะดูวาหวังเปาเลอจะขยายความลึกไดมากเพียงใด
 หลังจากหวังเปาเลอตระหนักรูถึงแมน้ำแหงความมืดสายนี้แลว เขาไมไดสนใจ
สายตาของกึ ่ ง บุ ต รแห ง ความมื ด พวกนั ้ น ยั ง คงจ อ งมองแม น ้ ำ ต อ ไป จนกึ ่ ง บุ ต ร
แหงความมืดคนที่หาปรากฏตัว
คนผูนี้…เปนสตรีเพียงคนเดียวในบรรดากึ่งบุตรแหงความมืด นางรูปรางหนาตา
ธรรมดา ไมมีอะไรโดดเดน แตเปนคนเดียวที่ไมมองหวังเปาเลออยางเกลียดชังและ
ยั่วยุ และการโจมตีของนางยังทำใหหวังเปาเลอตกตะลึง
หกหมื่นจั้ง!!
ทันทีที่ขอบเขตขยายลึก ผูฝกตนสำนักแหงความมืดก็หนาเปลี่ยนสีในฉับพลัน
บางคนถึงกับซุบซิบเสียงเบาอยางอดไมได
“เยอะมาก!”
“สมกับเปนศิษยพี่หญิงรองที่ผูอาวุโสวางตัวใหเปนเนื้อคูแหงเตาของศิษยพี่ใหญ!”
“ปกติศิษยพี่หญิงรองไมคอยปรากฏตัว ไมคิดเลยวาโชคชะตาสำนักแหงความมืด
บนรางของนางจะทรงพลังเชนนี้!”
พลังของคนคนเดียวเทียบไดกับสามคน แสดงใหเห็นวาเปลวไฟสีดำของสตรีผูนี้
บริ ส ุ ท ธิ ์ แ ละล้ ำ ลึ ก การเชื ่ อ มต อ ระหว า งนางกั บ สำนั ก แห ง ความมื ด ก็ น  า ทึ่ ง
เพราะตอนนี้หวังเปาเลอรับรูไดวามันขยายไปมากเพียงใด ถึงแมนี่จะเกี่ยวของกับ
ฐานการฝ ก ฝนและเปลวไฟสี ด ำ แต ท ี ่ ม ากกว า นั ้ น คื อ …โชคชะตาที ่ ม องไม เ ห็ น
นั่นตางหาก
ยิ่งโชคชะตาสำนักแหงความมืดล้ำลึกมากเทาไรก็ยิ่งไดผลลัพธที่ยิ่งใหญมาก
เทานั้น!
ขณะนี้ลงมือไปหาคน ความลึกของรอยมือทะลุเกิน 500,000 จั้งเปน 650,500 จั้ง
แลว คนที่เหลือที่ยังไมไดลงมือรวมถึงหวังเปาเลอเหลือเพียงสี่คนเทานั้น ทวายังมี
อีก 350,000 จั้งที่ยังตองทำใหได
หวั ง เป า เล อ เหลื อ บมองสตรี ผ ู  น ั ้ น ซึ ่ ง ตอนนี ้ ด ู อ  อ นเพลี ย อย า งเห็ น ได ชั ด
นางคำนับเฉินชิงจื่อหนึ่งครั้ง แมแตเฉินชิงจื่อก็ยังปฏิบัติกับนางตางจากกึ่งบุตรแหง
ความมืดคนอื่นที่ลงมือเสร็จ เขาพยักหนาใหสตรีผูนั้น
จากนั้นยามที่นางกำลังจะจากไป ก็สังเกตเห็นสายตาของหวังเปาเลอจึงหันมามอง
กอนจะหันกลับไปดวยสีหนาไรอารมณและเขาไปในกลุมผูฝกตน
“นาง…ไมไดทุมสุดกำลัง!” หวังเปาเลอหรี่ตาเล็กนอย เขาเชื่อแบบนี้และศิษยพี่เอง
ก็คงมองออก สวนคนอื่นๆ เขาไมรูวาสังเกตเห็นหรือไม แตจากความผันผวนของ
เปลวไฟสีดำ หวังเปาเลอก็สังเกตเห็นเพียงเล็กนอยเทานั้น
ขณะที่หวังเปาเลอกำลังครุนคิดอยูนั้นเอง กึ่งบุตรแหงความมืดคนที่หกและเจ็ด
ก็แบกรับพลังแหงเตาสวรรคและลงมือตอ คนหนึ่งขยายความลึกไปไดสามหมื่นจั้ง
อีกคนหนึ่งขยายความลึกไปไดสองหมื่นจั้ง ทำใหทางผานกระแสน้ำวนรูปรอยมือ
บนแมน้ำแหงความมืดสายนี้ลึกถึง 700,000 จั้งแลว
เหลืออีก…300,000 จั้ง!
ขณะนี ้ ผ ู  ฝ  ก ตนส ว นใหญ ต  า งวิ ต กกั ง วลและมองกึ ่ ง บุ ต รแห ง ความมื ด ที ่ ส วม
หนากากอยางคาดหวัง คนผูนี้คือความหวังของสำนักแหงความมืด
ผูฝกตนสวมหนากากยืนนิ่งเงียบอยูที่เดิมครูหนึ่ง กอนจะกาวออกมาคำนับให
เฉิ น ชิ ง จื ่ อ จากนั ้ น เมื ่ อ พลั ง แห ง เต า สวรรค จ ุ ต ิ ร า งกายของเขาก็ ค  อ ยๆ สั ่ น ไหว
เปลวไฟสีดำในรางพลันลุกโชนระเบิดพลังออกมาอยางบาคลั่ง!
 การระเบิดพลังนี้แซงหนาสตรีผูนั้นไปอยางรวดเร็ว และเมื่อพลังพุงไปถึงจุดสูงสุด
รางของเขาก็ราวกับกลายเปนพายุ ทำใหผูฝกตนสำนักแหงความมืดรอบดานบาคลั่ง
บางคนถึงกับโหรองยินดีอยางอดไมได
“ศิษยพี่ใหญ!”
ทามกลางเสียงโหรอง รางที่ลอยอยูในพายุก็คอยๆ ยกมือขวาขึ้น เขาไมไดลงมือ
ในทันทีแตกลับหันมามองหวังเปาเลอ
หวังเปาเลอยังคงสีหนาเรียบเฉย ไมไดตอบสนองอะไรกลับไป ในไมชารางนั้น
ก็ถอนสายตากลับ หลังจากเงียยบไปไมกี่อึดใจมือขวาที่ยกขึ้นก็กระแทกไปที่รอยมือ
ในแมน้ำดานลางอยางแรง
การกระแทกครั้งนี้สงเสียงดังกึกกองไปทุกสารทิศ รอยมือขนาดมหึมาพุงกระแทก
รอยมือในแมน้ำ ในพริบตาที่มันซอนทับกันก็เกิดแรงโจมตีอยางตอเนื่อง และเกิด
เสียงดังเปนชุดกึกกองไปทั่วทองนภา
การจะกลายเปนมหาศิษยแหงเตาสำนักแหงความมืดรุนปจจุบันที่เปนที่จับตา
มองและฝากความหวังจากสำนักแหงความมืดได ถูกศิษยแทบทุกคนในสำนักติดตาม
หรือแมกระทั่งเคยถูกเฉินชิงจื่อยอบรับ ผูฝกตนสวมหนากากผูนี้ยอมมีพลังเหนือกวา
ทุกคน การลงมือครั้งนี้ยอมไมธรรมดา!
ความลึกจากรอยมือของเขาลึกถึงหาหมื่นจั้งและยังไมสิ้นสุดแคนั้น หลังเกิดเสียง
ดังสนั่นอีกครั้งก็ทะลุไปหกหมื่นจั้ง เจ็ดหมื่นจั้ง…ตามดวยแปดหมื่นจั้ง เกาหมื่นจั้ง
จนกระทั่งถึงเกาหมื่นเจ็ดพันจั้งก็ไมมีแรงเหลือแลว แตเห็นไดชัดวาเขายังไมพอใจ
ทันใดนั้นเสียงคำรามต่ำก็ดังออกมาจากพายุ
 ทั น ใดนั ้ น ร า งของเขาก็ พ องตั ว และระเบิ ด เปลวไฟสี ด ำออกมาอี ก รอบ
พายุที่รวมตัวกันนอกรางกายผนึกเขากับรอยมือทำใหความลึกพลันขยายลงไปอีกครั้ง
ทะลุ 100,000 จั ้ ง ทะลุ 110,000 จั ้ ง …จนถึ ง 140,000 จั ้ ง ก็ ไ ม ม ี พ ลั ง งาน
หลงเหลือแลว รางกายของเขาพลังปราณไมมั่นคงอยางเห็นไดชัด เลือดไหลออกจาก
มุมปาก รางซวนเซอยูบนอากาศสองสามครั้ง
ผู  เ ยี ่ ย มยุ ท ธ ข องสำนั ก แห ง ความมื ด เหล า นั ้ น ก็ ใ ห ค วามสำคั ญ กั บ เขามาก
แทบจะในพริบตาก็มีผูเยี่ยมยุทธจักรพิภพสี่คนปรากฏตัวที่ขางกายเขาพรอมกัน
รีบประคองเขาไวเพื่อจัดระเบียบพลังปราณที่ปนปวนในราง
ในเวลาเดียวกันผูฝกตนสำนักแหงความมืดรอบดาน ตางสงเสียงดังหลังจากตกตะลึง
“140,000 จั้ง!!”
“นี่สิคือศิษยพี่ใหญของสำนักแหงความมืดของเรา บุตรแหงความมืดรุนปจจุบัน
140,000 จั้ง!!”
“พลังของคนคนเดียวเทียบไดกับบุตรแหงความมืดทุกคน สำนักแหงความมืดของเรา
มีศิษยพี่ใหญอยู อนาคตยอมเปนไปตามหวัง!!”
สำนักแหงความมืดสวนใหญกำลังโหรองยินดี ตื่นเตน ปลุกใจ แตในไมชาหลังจาก
ตื่นเตนดีใจแลว ก็ตามมาดวยความวิตกกังวลและผิดหวัง เพราะ…แมศิษยพี่ใหญของ
พวกเขาจะระเบิ ด พลั ง น า ทึ ่ ง ออกมา แต ก ็ ย ั ง เหลื อ อี ก 160,000 จั้ ง กว า จะถึ ง
1,000,000 จั้ง
นั่นทำใหผูฝกตนสำนักแหงความมืดหันไปมองหวังเปาเลอดวยความรวดเร็ว
บุตรแหงความมืดสวมหนากากที่ถูกประคองอยูก็ยังมองไปที่หวังเปาเลอเชนกัน
เขาพยักหนานอยๆ โดยไมพูดอะไร
 หวังเปาเลอมองชายหนุมในหนากาก จากนั้นก็หันไปมองสตรีผูนั้น แลวสายหนา
กอนจะกาวออกมาจนยืนอยูเหนือรอยมือในแมน้ำแหงความมืด เขาเงยหนามอง
เฉินชิงจื่อในความวางเปลาดานบนและประสานคำนับ
เฉินชิงจื่อเหลือบมองหวังเปาเลอ กอนจะยกมือขวาชี้มา ทันใดนั้นพลังแหงเตาสวรรค
ก็ปรากฏขึ้นรอบกายหวังเปาเลอ ทวา เพียงแคเขาไปในรางกายยังไมทันที่หวังเปาเลอ
จะไดดูดซับ ฝกกระบี่เจาชะตาในรางก็ดูดซับในพริบตา ดูดซับ…ทั้งหมด
หวังเปาเลอกะพริบตา รูสึกอึดอัดเล็กนอย
เฉินชิงจื่อนิ่งเงียบ
“นั ่ น น ะ …ศิ ษ ย พ ี ่ ขอเพิ ่ ม อี ก ได ห รื อ ไม ข อรั บ ” หวั ง เป า เล อ ลั ง เลอยู  ค รู  ห นึ่ ง
กอนจะยิ้มใหเฉินชิงจื่ออยางขมขื่น
 บทที่ 1168 คฤหาสนจักรพรรดิแหงความมืด
ทันทีที่หวังเปาเลอเอยขึ้น ผูฝกตนสำนั กแหง ความมื ดเหล านั้ นตางมี สี ห น า
แปลกประหลาด โดยเฉพาะเหลากึ่งบุตรแหงความมืดที่ลงมือกอนหนายิ่งเบิกตากวาง
และมองหวังเปาเลอราวกับกำลังสับสน
แทจริงแลว…หวังเปาเลอในตอนนี้ใหความรูสึกตางจากหวังเปาเลอคนกอนมาก
กอนหนานี้เขาทั้งเย็นชา ทั้งหยิ่งผยอง ทั้งเงียบขรึม ทั้งแผความรูสึกเขากันไมได
แตตอนนี้…ทันทีที่เอยออกไป ทาทางของเขาดูอึดอัด และกลายเปนบางอยางที่…
อธิบายไมถูก
ราวกั บ ภาพวาดเปลี ่ ย นรู ป แบบกะทั น หั น จนทำให ผ ู  ค นไม ท ั น ตั ้ ง ตั ว และ
ยังกอใหเกิดความรูสึกไมเขากัน ราวกับภาพวาดที่ดูจริงจังและลาสมัยพลันเกิดบางสิ่ง
ที่อธิบายไมไดขึ้น…
นี่ยังเปนเรื่องรอง เพราะสิ่งที่ทำใหผูฝกตนสำนักแหงความมืดสนใจยิ่งกวาคือ
ทันทีที่พลังแหงเตาสวรรคจุติ มันก็หายไปทันที… พวกเขาสัมผัสไดอยางชัดเจนวา
พลังแหงเตาสวรรคตกใสรางหวังเปาเลอแลวจริงๆ แตในพริบตามันก็ดูเหมือนถูก
ดูดซับจนหายไปอยางไรรองรอย
ภาพนี้เมื่อคิดไตรตรองดูแลวก็เปนจุดสำคัญที่ทำใหจิตใจทุกคนตกตะลึง
หวังเปาเลอเองก็อึดอัด เขาอึดอัดมาก
ก อ นหน า นี ้ เพราะหมกมุ  น อยู  ก ั บ อารมณ จ นลื ม ฝ ก กระบี ่ เ จ า ชะตาในร า ง
หากไมระวังมันจะดูดกลืนพลังแหงเตาสวรรคของศิษยพี่ไปสวนหนึ่งจนตัวเขาตรงนี้
ไมอาจขยายความลึกของรอยมือในแมน้ำได ดังนั้นถึงแมในใจจะยังมีอารมณกอนหนา
นั้นอยู แตเขาก็จำตองกัดฟนเอยขอกับศิษยพี่
 สวนศิษยพี่เฉินชิงจื่อของหวังเปาเลอในตอนนี้ก็กำลังนิ่งเงียบ แมสายตาที่มอง
หวังเปาเลอจะไมแสดงอารมณใดๆ แตลึกๆ กลับเกิดความรูสึกทำอะไรไมถูกอยู
แวบหนึ่ง จากนั้นไมนานเขาก็ยกมือขวาขึ้นชี้ไปที่หวังเปาเลออีกครั้ง
หวั ง เป า เล อ ระเบิ ด ฐานการฝ ก ฝนสยบฝ ก กระบี ่ เ จ า ชะตาในร า งกายทั น ที
และยังคำรามขมขูอยูในใจ
“อยาดูดไปอีกละ ขาขอเตือนเจา!”
บางทีคำขูของหวังเปาเลออาจไดผลหรือบางทีอาจเพราะฐานการฝกฝนของเขา
สยบไว ครั้งนี้เมื่อพลังแหงเตาสวรรคจุติ ฝกกระบี่เจาชะตาในรางหวังเปาเลอก็ไม
ดูดซับอีก ดังนั้นพลังแหงเตาสวรรคจึงเติมเต็มรางหวังเปาเลอในพริบตาราวกั บ
เติมเชื้อเพลิงใหกับเปลวไฟสีดำ ทำใหเปลวไฟสีดำของเขาระเบิดออก
เปลวไฟสีดำลุกโชนถึงขีดสุดแลวแผขยายออกจากรางของเขา กะพริบตาครั้งหนึ่ง
ก็ใหญกวารอยจั้ง กะพริบตาอีกครั้งก็กลายเปนหนึ่งพันจั้ง และขยายเปนหนึ่งหมื่นจั้ง
การระเบิดของเปลวไฟสีดำพลอยทำใหผูฝกตนสำนักแหงความมืดรอบดานหนา
เปลี่ยนสีและถอยรนไป ไมวากอนหนานี้พวกเขาจะตอตานหวังเปาเลออยางไร ทวา
หลังจากไดเห็นเปลวไฟสีดำหมื่นจั้งนี้ก็ตางกูรองอยูในใจ
แมแตกึ่งบุตรแหงความมืดเหลานั้นก็เชนกัน สตรีผูเก็บซอนพลังที่แทจริงไว
ก็ยังดวงตาหดแคบ แมแตศิษยพี่ใหญของเหลากึ่งบุตรแหงความมืดก็ยังเปลงแสง
แรงกลาอยูในดวงตา
ขณะที่จิตใจทุกคนปนปวน ตอนนี้หวังเปาเลอในสายตาพวกเขาถูกลอมรอบ
ดวยเปลวไฟ ตัวเขาอยูในเปลวไฟสีดำที่โหมกระหน่ำราวกับเซียนแหงความมืดได
จุ ต ิ ข ึ ้ น แรงกดดั น แผ ซ  า นไปทั ่ ว ทุ ก สารทิ ศ อานุ ภ าพสะท า นฟ า สะเทื อ นดิ น จน
แมน้ำแหงความมืดดานลางถูกดึงดูด และพลิกมวนโดยมีรอยมือเปนศูนยกลาง
 ยิ ่ ง กว า นั ้ น วิ ญ ญาณในแม น ้ ำ แห ง ความมื ด ก็ ไ ด ป รากฏขึ ้ น อี ก ครั ้ ง ท า มกลาง
กระแสน้ำที่พัดโหม แตละดวงวิญญาณแผดเสียงคำรามอยางเงียบงันใสหวังเปาเลอ
แตความตื่นตระหนกบนสีหนาพวกมันก็ไดแสดงใหเห็นถึงความกลัวในใจ
ราวกับแรงกดดันจากรางของหวังเปาเลอเพียงคนเดียวที่ปลดปลอยออกมา
สยบไดทั้งแมน้ำ!
อาจจะฟง ดูเกินจริง และเปนไปไม ไ ด แต ใ นความรู  สึ กของทุ กคนในขณะนี ้ ดู
เหมือน…มันกำลังเกิดขึ้นจริงๆ!
“เปนไปไมได!”
“ตอใหเขาเปนบุตรแหงความมืด แตเปลวไฟสีดำจะถูกเสริมพลังจนแข็งแกรงถึง
ระดับนี้ไดอยางไร!”
“เห็นไดชัดวาฐานการฝกฝนของเขาไมสามารถทำไดถึงระดับนี้ เปนไปไดไหมวา…
บนรางของคนผูนี้จะมีมหาโชคชะตาของสำนักแหงความมืดจึงใหผลลัพธยิ่งใหญ!”
ในความตกตะลึงและความโกลาหลของผูคนในสำนักแหงความมืด หวังเปาเลอ
สัมผัสไดถึงจุดที่ตางออกไปเชนกั น พลั ง แหงเต าสวรรค เปรีย บดั่ งเชื้ อเพลิงและ
เปรียบดั่งพลังเสริม ขณะที่ปลดปลอยออกมาอยางไรขอบเขต เขาก็สัมผัสไดถึง…
เสียงเพรียกเลือนรางดังมาจากในแมน้ำแหงความมืด!
เสียงเพรียกนี้มีผลกับจิตวิญญาณของเขา มีผลกับเปลวไฟสีดำของเขา ราวกับกอตัว
เปนแรงฉุดดึงและปราณกังวาน และนี่…คือเหตุผลที่แทจริงวาเหตุใดเปลวไฟสีดำ
ของเขาจึงระเบิดรุนแรงถึงเพียงนี้
ยังไมทันไดคิดอะไรมาก ทามกลางความสนใจจากทุกคน หวังเปาเลอกมศีรษะ
มองแมน้ำแหงความมืดที่มีเสียงเพรียกและแรงฉุดดึง
 ดวงตาเขาเผยแสงประหลาด กอนจะยกมือขวาขึ้นกระแทกพื้นที่ใหญกวาหมื่นจั้ง
ลงไปยังรอยมือลึกแปดแสนกวาจั้งในแมน้ำดานลาง
การกระแทกครั้งนี้ ความวางเปลาคำราม นพภูมิแปรปรวน รอยมือขนาดมหึมา
ปรากฏอยูตรงหนาเขา เปลวไฟสีดำนับไมถวนพลันหลั่งไหลเขามาจากทั่วทุกสารทิศ
และหลั่งไหลออกมาจากรางของหวังเปาเลอ ทั้งหมดบรรจบกับที่รอยมือนี้ ทุกอยาง
ฟงดูยาวนาน ทวาในความเปนจริงรวดเร็วราวกับอสนีบาต และในพริบตา…ภายใน
รอยมือที่ปรากฏในสายตาหวังเปาเลอและทุกคนที่ขยายขอบเขตถึงเกือบหมื่นจั้ง
ก็เต็มไปดวย…เปลวไฟสีดำเขมขนราวกับสามารถเผาผลาญวิญญาณทั้งหมดได
“ตก!” หวังเปาเลอคำรามเสียงต่ำ ทันใดนั้นรอยมือเปลวไฟสีดำก็แผดเสียงคำราม
และพุงสูแมน้ำแหงความมืด ทับซอนกับรอยมือบนแมน้ำและกระแทกลงไปอยางแรง!
ความลึกแปดแสนกวาจั้ง ทันทีที่สัมผัสกนบึ้งเสียงคำรามก็แผไปทั่วแมน้ำแหง
ความมืด วิญญาณนับไมถวนแตกกระจายไปคนละทิศ ความลึกของรอยมือเตาสวรรค
ก็ขยายลงไปทันที!
ในพริ บ ตาเดี ย วก็ ถ ึ ง 900,000 จั ้ ง พริ บ ตาต อ มาก็ ถ ึ ง 950,000 จั ้ ง และเมื่ อ
กะพริบตาอีกครั้ง…ก็ถึง 1,000,000 จั้ง!
อานุภาพดังกลาวดูเหมือนจะเปนเพียงการระเบิดขั้นแรก ไมมีใครรูไดวาแทจริง
แล ว มั น สามารถไปได ถ ึ ง แค ไ หน แต ข ณะเดี ย วกั น กั บ ที ่ ท ะลวง 1,000,000 จั ้ ง ได
พลั ง จากรอยมื อ ของหวั ง เป า เล อ ก็ ร าวกั บ แข็ ง แกร ง เกิ น ไปจนไม ม ี ท ี ่ ร ะบายออก
มันกระจายไปรอบบริเวณ ทันใดนั้นรอยมือขนาดหนึ่งหมื่นจั้งก็ผันผวนอยางรุนแรง
และแผขยายออกจากหนึ่งหมื่นจั้งเปนสามหมื่นจั้ง
ยังไมสิ้นสุดแคนั้น มันยังคงขยายออกไปเรื่อยๆ จนถึงสี่หมื่น หาหมื่น หกหมื่น…
และถึงเจ็ดหมื่นในที่สุด กอนจะคอยๆ สลายไป!
 ภาพนี้ทำใหคนของสำนักแหงความมืดทุกคนในที่แหงนี้ รวมถึงบุตรแหงความมืด
ศิษยพี่ใหญผูสวมหนากากคนนั้น และผูอาวุโสที่แข็งแกรงทั้งหลายตางเกิดคลื่นยักษ
โหมกระหน่ำภายในจิตใจ สายตาที่มองหวังเปาเลอราวกับเห็นผี!
“นี่…นี่มัน…”
“ไมจริงนา…”
“เรื่องนี้มันเปนไปไดอยางไร!!”
แท จ ริ ง แล ว …การขยายขอบเขตแนวตั ้ ง นั ้ น ต า งจากแนวนอน อย า งหลั ง นั้ น
ยากกวาเพราะทุกๆ สิบจั้งที่ขยายออกคือแนวตั้ง 1,000,000 จั้ง!
ถึงแมการคำนวณจริงๆ จะไมสามารถคำนวณไดเชนนี ้ แตก็แสดงใหเห็ นถึ ง
ความนาสะพรึงกลัวของหวังเปาเลอที่ถูกเสริมพลังได จนกลาวไดวาโชคชะตาบน
รางของเขาสามารถกวาดลางบุตรแหงความมืดทุกคนไดและยังเหลือพลังอีกมาก
แมแตเฉินชิงจื่อก็ยังมีแววตาล้ำลึก เขามองหวังเปาเลออยางลึกซึ้งแวบหนึ่ง
ในขณะเดียวกันเมื่อพลังของรอยมือเปลวไฟสีดำของหวังเปาเลอระบายไปจนหมดสิ้น
แมน้ำแหงความมืดคอยๆ สงบลง ทุกคนในที่แหงนี้จึงไดเห็น…ในสวนลึกของทางผาน
ขนาดเทารอยมือเจ็ดหมื่นจั้ง ที่ปลายสุดนั้น…
บางทีตรงนั้นอาจไมใชจุดต่ำสุดที ่ แท จริง ของแมน ้ ำแห งความมื ด แต กลั บมี
ภู เ ขาลู ก ใหญ ท ี ่ ม องไม เ ห็ น ตี น เขาตั ้ ง อยู  จุ ด ที ่ ท ุ ก คนเห็ น คื อ ยอดของภู เ ขาลู ก นี้
และที่ตรงนั้น..
มีรูปปนแกะสลักอยูชิ้นหนึ่ง เปนชายวัยกลางคน เขานั่งอยูตรงนั้น ทาทาง
เหนื่อยออนมาก กำลังกมศีรษะมองไปดานลาง จึงมองเห็นใบหนาของเขาไดไมชัดเจน
แตพลังไอมรณะที่เขมขนถึงขีดสุดบนรางของเขาก็ราวกับจุดที่เขาอยู คือหนึ่งในแหลง
ทรัพยากรของแมน้ำแหงความมืดสายนี้!
 ใตเทาของเขายังมีวัดอยูแหงหนึ่ง คลายเปนวัดธรรมดาทั่วไป
ทวา สิ่งเดียวที่ไมธรรมดาคือวัดแหงนี้…มืดสนิท!
“คฤหาสนจักรพรรดิแหงความมืดในตำนาน!” ผูฝกตนชราคนหนึ่งเอยพึมพำ
เสียงนั้นสั่นเทาดวยความตื่นเตน
 บทที่ 1169 เขาไปทีหลัง
“คฤหาสนจักรพรรดิแหงความมืด…” หวังเปาเลอหรี่ตา หลังจากกระแทกฝามือนั้น
ลงไป พลังแหงเตาสวรรคในรางกายเขาก็หายไปหมดดวย หวังเปาเลอไมแสดงอาการ
ออนเพลียใดออกมา ตอนนี้เขากำลังกมศีรษะจองมองเขาไปในแมน้ำ ภูเขาที่มอง
ไมเห็นกนบึ้งลูกนั้นและรูปปนแกะสลักบนยอดเขา แลวยังมี…วัดสีดำสนิทนั่น
สำหรับจักรพรรดิแหงความมืด หวังเปาเลอไมคอยรูเรื่องราวของเขามากนัก
ในนิมิตมืดก็ไมไดมีคำอธิบายอะไรมาก เขารูแควานี่คือผูนำของสำนัก มีอำนาจเหนือ
ผูอาวุโสชั้นสูงทั้งเกา
ทวา ถือสันโดษมานานนับหลายป อำนาจของสำนักแหงความมืดจึงตกอยูที่ผูอาวุโส
ชั้นสูงทั้งเกา ในตอนสุดทายของสงครามตระกูลไมรูสิ้น จักรพรรดิแหงความมืดคือ
ผู  ท ี ่ ถ ู ก ตั ด ศี ร ษะเป น คนแรก ส ว นราคาที ่ แ ลกกั บ การตายนั ้ น …หวั ง เป า เล อ ไม รู
แตจากความเขาใจในภายหลัง เขารูวาเตาสวรรคของสำนักแหงความมืดตอนนั้น
ไดถูกตระกูลไมรูสิ้นตัดศีรษะไปพรอมกับจักรพรรดิแหงความมืดผูนี้ดวย
จากนั้นการปรากฏตัวของเตาสวรรคตระกูลไมรูสิ้นและการตอสูตัดสินชะตาของ
สายเลือดทั้งเกาของสำนักแหงความมืดก็อยูในความควบคุมของผูอาวุโสชั้นสูงทั้งเกา
กระทั่งสายเลือดทั้งเกาของสำนักแหงความมืดถูกทำลายจนตายไปกวาเกาในสิบ
ถึงจุดนี้ความรุงโรจนของสำนักแหงความมืดจึงถูกปดมานและกลายเปนเพียง
ประวัติศาสตร ขณะที่ตระกูลไมรูสิ้นรุงเรืองและกลายเปนศูนยกลางจักรพิภพเตา
เตาสวรรคของพวกเขาแผขยายไปทั่วจักรพิภพเตาและกลายเปนธรรมเนียม
ตอนที่มายังนพภูมิแหงนี้ หวังเปาเลอก็ไดรูความลับจากศิษยพี่เฉินชิงจื่อวา
จักรพรรดิแหงความมืด…คือนิ้วชี้ของหลัวเทียนที่แปลงมา
 “นิ้วชี้…เชนนั้นใครกันที่สามารถตัดหัวจักรพรรดิแหงความมืดที่แปลงมาจากนิ้วชี้
หลัวเทียนได…” ดวงตาที่หรี่ลงของหวังเปาเลอเผยความล้ำลึก เขานึกถึงเรื่องราว
ที่เกิดขึ้นในโลกภายนอกในรับรูชาติกอนของตน เรื่องราวเหลานี้ทำใหเขาเขาใจ
ความแข็งแกรงของคนที่เฉือนนิ้วชี้หลัวเทียน
จากจุ ด นี ้ ก ็ ส ามารถอนุ ม านพลั ง ต อ สู  ข องจั ก รพรรดิ แ ห ง ความมื ด และ
ความแข็งแกรงของคูตอสูไดไมมากก็นอย
“เปนปรมาจารยดั้งเดิมของตระกูลไมรูสิ้นที่ทำใหแมแตศิษยพี่ยังกลัวผูนั้น…
คนผูนี้คือรางแยกของตี้เทียนหรือ แลวยังมีตะขาบสีโลหิตนั่นอีก” ขณะที่หวังเปาเลอ
เงียบไป เฉินชิงจื่อในความวางเปลาก็เผยแสงสลัวในดวงตา และกลาวอยางเนิบชา
ดวยความสงบนิ่ง
“เข า ไปในคฤหาสน จ ั ก รพรรดิ แ ห ง ความมื ด และนำซากของเขาออกมา
เวลามีจำกัด ทางเดินเปดแลวจะอยูไดแคสามชั่วยามเทานั้น”
ทันทีที่กลาวจบ ผูฝกตนสำนักแหงความมืดทั้งหลายตางตื่นตระหนก สายตาแนวแน
กอนจะพุงรางไปยังทางเดินรอยมือนั่นพรอมเสียงคำราม
ในชั่วพริบตาเงารางหลายพันรางก็พุงเขาไปในทางผานราวกับดาวตก ตรงไปยัง
ยอดเขาด า นล า ง ในจำนวนนั ้ น มี เ หล า กึ ่ ง บุ ต รแห ง ความมื ด และศิ ษ ย พ ี ่ ใ หญ
สวมหนากากดวย
ขณะนี้หากมองจุ ดที่ ค ฤหาสน จ ั ก รพรรดิ แห ง ความมื ด ตั ้ ง อยู  เ ป น โลกใบหนึ่ ง
แม น ้ ำ แห ง ความมื ด ก็ ค ื อ ท อ งฟ า ของโลกใบนั ้ น ส ว นคนของสำนั ก แห ง ความมื ด
ก็แหวกนภาเขามายังโลก!
 ซึ่งในความเปนจริงก็เปนเชนนั้น หวังเปาเลออยูหลังทุกคนกอนจะเหยียบยาง
เขาไป เดินทางผานทางเดินยาว 1,000,000 จั้ง ขณะที่เขาใกลคฤหาสนจักรพรรดิ
แหงความมืดมากขึ้นเรื่อยๆ แรงฉุดดึงและเสียงเพรียกก็ยิ่งแข็งแกรงขึ้น กระทั่งเขา
พุงออกมาจากปลายสุดทางเดิน รอบตัวก็คือโลกอีกใบหนึ่ง!
หรือกลาวใหถูก นี่คือโลกในแมน้ำแหงความมืด หรือจะกลาวใหกระจางชัดกวานั้น…
โลกใบนี้คือฟองอากาศขนาดมหึมา และฟองอากาศนี้…อยูในแมน้ำแหงความมืด
ในที่แหงนี้ไมมีใครอื่นนอกจากภูเขาที่มองไมเห็นกนบึ้งลูกเดียว
บางทีอาจเปนเพราะฟองอากาศ ทองฟาจึงมืดสลัว พื้นดินก็เชนกัน เปนไปไดวา
ในแมน้ำแหงความมืดสายนี้มีฟองอากาศเชนนี้อ ยู ไม นอ ย แตนี่ไมใชเวลาคิ ด ถึ ง
ฟองอากาศอื ่ น ๆ หลั ง จากก า วเข า มาในโลกใบนี ้ หวั ง เป า เล อ ก็ ก ำลั ง เข า ใกล
คฤหาสนจักรพรรดิแหงความมืดแลว
ทวา ตอนนั้นเองจูๆ ก็มีรางสี่รางปรากฏตัวขึ้น ขวางหนาหวังเป าเลอ เอาไว
ทั้งสี่ลวนเปนชายชรา หลังจากขวางหวังเปาเลอไวแลวก็ไมกลาวอะไร เพียงแค
โคงคำนับเล็กนอย
หนึ ่ ง ในพวกเขามี ฐ านการฝ ก ฝนระดั บ จั ก รพิ ภ พ ส ว นอี ก สามคนเป น ระดั บ
ดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักร การเขามาขวางทางเขาเปนเหมือนสัญลักษณมากกวา
หากหวังเปาเลอตองการจะฝาไปจริงก็ไมใชวาจะทำไมได
หวังเปาเลอเลิกคิ้วกำลังจะออมไป แตผูเยี่ยมยุทธจักรพิภพผูนั้นกลับถอนหายใจเบาๆ
แลวเอยเสียงต่ำ
“สหายโปรดพักอยูตรงนี้เถิด เรื่องตอจากนี้คนของสำนักแหงความมืดสามารถ
จัดการไดดวยตนเอง ขอบคุณสหาย”
 หวังเปาเลอชะงักฝเทา กอนจะมองดูคนทั้งสี่ที่ขวางอยูตรงหนา แลวมองเลยไป
ดานหลังพวกเขา ตอนนี้เหลาผูฝกตนสำนักแหงความมืดที่ใชศิษยพี่ใหญสวมหนากาก
ผูนั้นเปนศูนยกลางตางทยอยหายเขาไปในวัดสีดำใตรูปปนแกะสลักอยางไรรองรอย
เรื่องนี้ไมจำเปนตองคิดอะไรมาก หวังเปาเลอก็เขาใจในทันที
มหาอำนาจใดก็ตามไมวาจะรุงเรืองหรือเสื่อมกำลังลวนมีความขัดแยงภายใน
โชคชะตาที ่ เ ขาแสดงออกมารวมถึ ง รอยมื อ เปลวไฟสี ด ำนั ้ น ไม ใ ช ว  า ผู  ฝ  ก ตน
สำนักแหงความมืดมองไมเห็น แต…ในใจของพวกเขา หวังเปาเลอคือคนนอก
ดังนั้นทั้งในดานความรูสึกและผลประโยชน พวกเขาจึงยืนอยูขางศิษยพี่ใหญ
กึ ่ ง บุ ต รแห ง ความมื ด ผู  น ั ้ น โดยเฉพาะเมื ่ อ ทางเดิ น เป ด ออก ใครที ่ ส ามารถนำ
ซากจักรพรรดิแหงความมืดไปใหเตาสวรรคได คนผูนั้นก็เทากับทำผลงานไดอยาง
ไรใดเทียบเทียม
ดังนั้นโดยธรรมชาติแลวพวกเขาจึงไมตองการใหหวังเปาเลอเขามาเกี่ยวของกับ
เรื่องนี้ หากกอนหนานี้หวังเปาเลอไมไดสำแดงพลังก็ไมเทาไร แตตอนนี้พวกเขา
ตางหวาดกลัว ขณะเดียวกันก็อยากจะขัดขวางดวย
แต ถ ึ ง อย า งไรฐานะและโชคชะตาของหวั ง เป า เล อ ก็ ย ั ง มี อ ยู  ดั ง นั ้ น แม จ ะ
เขามาขัดขวาง แตในใจชายชราระดับจักรพิภพก็ยังสับสน เขาจึงแสดงทาทีสุภาพและ
คำนับให
แมทุกคนจะทำเพื่อสำนักแหงความมืด แตความเห็นแกตัวก็ไมใชสิ่งที่ทุกคนจะไมมี
หวังเปาเลอเขาใจแจมแจง หลังจากนิ่งเงียบไปจึงพยักหนา เปาหมายของเขาคือ
นำซากจักรพรรดิแหงความมืดกลับไปใหศิษยพี่ หากนำไปใหเองกับมือยอมเปนเรื่องดี
หากไมไดผลลัพธก็เหมือนกัน สุดทายเขาก็จะไดรับมันอยูดี
 เมื่อเห็นวาหวังเปาเลอเห็นดวยกั บเรื ่องนี ้ ดารานิ รั น ดร ชั้ น มหาวั ฏจั กรสาม
คนที่เหลือก็สับสนเล็กนอย ชายชราระดับจักรพิภพที่กลาวกับหวังเปาเลอถอนใจ
ยาวเหยี ย ด ไม เ อ ย คำใดอี ก มี เ พี ย งริ ้ ว รอยบนใบหน า ที ่ ช ั ด ขึ ้ น ก อ นจะคำนั บ ให
หวังเปาเลออีกครั้ง
หลังจากนั้นทั้งหาคนก็นั่งขัดสมาธิอยูดานนอกวัด หวังเปาเลอไมไดกลาวอะไรตอ
แต เ งยหน า มองรู ป ป  น แกะสลั ก จั ก รพรรดิ แ ห ง ความมื ด มองจากจุ ด นี ้ ข ึ ้ น ไป
เขาสามารถมองเห็นใบหนาของจักรพรรดิแหงความมืดได
ใบหนานั้นดูธรรมดามาก ไมมีอะไรโดดเดน ยกเวนแววตาของที่ตางออกไป
เล็กนอย
ราวกับมีความคิดบางอยางแฝงอยูในนั้น
“เสี ย ใจ…” หวั ง เป า เล อ พึ ม พำ นี ่ ค ื อ อารมณ ท ี ่ เ ขาเห็ น ในดวงตาของรู ป ป น
แกะสลักนี้
ในขณะที่หวังเปาเลอสัมผัสไดถึงอารมณอยูนั้นก็เกิดเสียงดังสนั่นดังมาจากในวัด
และยังมีเสียงกรีดรองและเสียงตอสูปะปนมากับเสียงนั้นดวย
ภาพนี้ทำใหหวังเปาเลอหันขวับทันที ทั้งสี่คนตรงหนาเขาก็หันไปมองเชนกัน
เพี ย งแต พ วกเขาอยู  ด  า นนอกสถานที ่ แ ปลกประหลาดแห ง นี ้ จึ ง มองไม เ ห็ น ว า
เกิดอะไรขึ้นดานในบาง
แตในไมชาเสียงคำรามก็ดังถี่ขึ้นอยางตอเนื่อง และนาหดหูขึ้นเรื่อยๆ ราวกับผูคน
ขางในเขาไปลึกขึ้นอยางไรอยางนั้น และมันรุนแรงมาก จนกระทั่งผานไปหนึ่งชั่วยาม
เสียงคำรามอยางหดหูก็หายไปอยางฉับพลัน
 ทั้งวัดตกอยูในความเงียบเชียบ สีหนาผูฝกตนสำนักแหงความมืดทั้งสี่เปลี่ยนไป
โดยเฉพาะผูเยี่ยมยุทธจักรพิภพผูนั้นที่รีบหยิบแผนหยกออกมา หลังจากจดจอกับมัน
อยูนานสีหนาของเขาก็ดูตกใจจนไมสามารถอธิบายได เขามองหวังเปาเลอสลับกับวัด
อยางลังเล กอนจะกัดฟนลุกขึ้นแลวเรียกอีกสามคนที่เหลือพุงตรงไปยังวัด
หวังเปาเลอไมไดเคลื่อนไหว มองผูฝกตนสำนักแหงความมืดทั้งสี่กาวเขาไปดานในวัด
หลังจากเกิดเสียงคำรามดังมาอีกระลอกหนึ่ง ตรงนั้นก็ตกอยูในความเงียบอีกรอบ
และตอนนี้ก็เหลือเวลาเพียงสองชั่วยามกอนที่ทางเดินจะปดลง
เห็นไดชัดวาขางในวัดมีอันตรายใหญหลวง ทั้งยังเกินความคาดหมายของผูฝกตน
สำนักแหงความมืดดวย ตอนนี้คนที่เขาไปขางในเปนตายไมอาจทราบได ขณะที่
หวังเปาเลอนิ่งเงียบ เขาก็ถอนหายใจยาวเหยียด กอนจะลุกขึ้นเดินไปยังวัดทีละกาว
กระทั่งเดินมาถึงประตูวัดเขาก็หยุดฝเทา เงียบไปไมกี่อึดใจ กอนจะ…กาวเขาไปในวัด!
 บทที่ 1170 มีปากมีตามีตัว
ตรงปลายสุดของรอยมือในแมน้ำแหงความมืดลึก 1,000,000 จั้ง ที่ยอดเขา
มหึ ม านั ้ น มี ร ู ป ป  น แกะสลั ก งดงามตระการตาอยู  ช ิ ้ น หนึ ่ ง รู ป ป  น แกะสลั ก นี ้ เ ป น
ชายวัยกลางคน มองไมเห็นใบหนาของเขา
เขากมหนาลงราวกับกำลังมองไปยังขุมนรก พลังไอมรณะเขมขนแผซานออกมาจาก
รางของเขาราวกับไดกลายเปนหนึ่งในแหลงทรัพยากรของแมน้ำแหงความมืดสายนี้
ดานลางรูปปนแกะสลัก ดานนอกวัดสีดำ หวังเปาเลอกำลังผลักประตูไมของวัด
แลวเดินเขาไปดวยความมุงมั่น
ไมวาผูที่เขามากอนหนานี้จะเปนอยางไร ไมวาหลังจากเขามาแลวจะมีอันตราย
ที่ยากจะตอกรอยูหรือไม หวังเปาเลอก็ตองกาวเขาไป ไมใชเพื่อตัวเขาเอง แตเพื่อ
ศิษยพี่
เพื่อมิตรภาพในวันวาน เพื่อตอบแทนจากกนบึ้งหัวใจ
อันตรายหรือไมอันตราย ไมสำคัญอีกตอไปแลว สิ่งสำคัญคือหวังเปาเลอรูสึกวา
เขาควรเขาไป ควรทำเชนนี้
ดังนั้นฝเทาของเขาจึงมั่นคงมาก พริบตาที่กาวขามธรณีประตูและเดินเขาไป…
ก็เหมือนกับหลุดเขาไปอีกโลกหนึ่ง
ในประตูกับนอกประตูดูเหมือนไมมีอะไรแตกต างกั น แตมีเพียงคนที่เข ามา
อย า งแท จ ริ ง เทา นั ้น ที่ จ ะรู ว  า ดา นในกั บด า นนอกไมเ หมื อ นกัน โลกภายนอกคื อ
ก น แม น ้ ำ แห ง ความมื ด ไอมรณะแทรกซึ ม ไปทั ่ ว แต ด  า นในวั ด …กลั บ มี อ ย า งอื่ น
นั่นก็คือ โลกใบหนึ่ง
 เปนโลกที่กวางใหญ แตก็เล็กจอยเชนเดียวกัน ที่บอกวากวางใหญมากนั้นเปน
เพราะมันไมอาจมองเห็นจุดสิ้นสุดไดในพริบตาเดียว จิตใตสำนึกเองก็ไมสามารถ
ครอบคลุมไดหมด สวนที่บอกวาเล็กจอยมากก็เปนเพราะในโลกอันไรขอบเขตนี้
ไมมีสิ่งมีชีวิตใดอยูเลย มีเพียงรางหนึ่งที่ครอบครองพื้นที่เกือบครึ่งของโลกเอาไว
สตรีในชุดสีแดง เบื้องหนานางมีหุนกระบอกที่จัดวางอยางเรียบรอย
หุนกระบอกพวกนั้นสวนมากมืดมน มีเพียงสามถึงหาตัวเทานั้นที่กำลังเปลงแสงอยู
นอกจากนี้ยังมีเพลงแหงความวางเปลาดังออกมาจากปากของสตรีผูนั้น
“หนึ่งปากหนึ่งตาหนึ่งตัว มีวิญญาณมีเนื้อมีกระดูก…”
“มองดวงตาอันพรางพราย สิ่งเดียวที่มากขึ้นคือไมแหงความมืด…”
“มีปากมีตามีตัว หนึ่งวิญญาณหนึ่งเนื้อหนึ่งกระดูก…”
“ทุกสิ่งที่ไดยินคือน้ำตา สิ่งเดียวที่ขาดคือเสือนอย…”
จูๆ เพลงนี้ก็ลอยมาพรอมกับเสียงเรียกแปลกประหลาด คลายกับเปนเพลงสวด
สงวิญญาณ เมื่อมันลอยเขาหูหวังเปาเลอ เขาพลันชะงักฝเทา ดวงตาเผยความสับสน
แตในไมชาความสับสนนั้นก็ถูกเขาสะกดกลั้น แตในใจกลับยิ่งตื่นตกใจกับเพลงนี้
มากขึ้น
ความจริงคือเนื้อหาของเพลงนั้น…นาสะพรึงกลัว
เมื่อมองเขาไป หวัง เปาเลอก็ เห็ น ว าในโลกใบนี ้ สตรี ชุ ดแดงร างมหึ ม าผู  นั้ น
กำลังขับรองเพลงพรอมกับนำหุนกระบอกที่เปลงแสงไมกี่ตัวนั้นขึ้นมา การกระทำ
ราวกับกับกำลังสรางพวกมัน
สวนวัสดุนั้น…หวังเปาเลอรูจักดี นั่นคือรางของผูฝกตนในสำนักที่เขามากอนหนานี้
แมจะไมใชผูฝกตนทั้งหมดของสำนักแหงความมืดที่อยูในที่แหงนี้ แตอยางนอยก็
เจ็ดในสิบ อีกทั้งผูฝกตนแตละคนก็ราวกับหลับใหล และปลอยใหสตรีผูนั้นจัดการได
ตามใจชอบ
รูปรางหนาตาของสตรีผูนั้นก็นาสยดสยองมากเชนกัน นางไรจมูก บนใบหนา
มีเพียงตาดวงเดียวและปากสีเลือดที่กำลังฮัมเพลงเสียงเบา หวังเปาเลอดวงตาหดแคบ
ฐานการฝกฝนในรางไหลเวียน เขาสัมผัสไดถึงภัยคุกคามรุนแรงบนรางของนาง
ภั ย คุ ก คามนี ้ ไ ม เ กี ่ ย วอะไรกั บ เต า สวรรค แต ม าจากจิ ต วิ ญ ญาณเหมื อ นกั บ
จิตวิญญาณของเขากำลังสั่นอยางควบคุมไมได ซึ่งเปนสิ่งที่ย้ำเตือนเขาวาที่นี่…
อันตรายอยางยิ่ง!
ยิ่งหวังเปาเลอมองเห็นวัสดุของหุนกระบอกที่กำลังสรางอยูในมือของสตรีชุดแดง…
นั่นคือ ผูฝกตนดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรที่เขามากอนหนาเขา
ตอนนี้ในสายตาของเขา ผูฝกตนที่เปลงแสงอยูในมือสตรีชุดแดงกำลังถูกบิดไปมา
นางดึงศีรษะผูฝกตนนั้นลงมา และในตอนที่ดึงลงมานั่น เองก็มี เงารางบางอย าง
ปรากฏขึ้นบนรางผูฝกตน
ร า งเหล า นั ้ น มี ท ั ้ ง ผู  ฝ  ก ตน มนุ ษ ย ธ รรมดา และสั ต ว ร  า ย หากหวั ง เป า เล อ
ไมมีประสบการณที่ดาวชะตา เขาคงไมสามารถมองทะลุได แตตอนนี้เมื่อมองไป
ก็ตองตกใจทันที เขาใจกระจางวาเงารางเหลานั้นคงจะเปนรางในชาติกอนๆ ของ
ผูฝกตนผูนั้น
“นี่มันคืออะไรกันแน มีผลกับสารัตถะจิตวิญญาณไดโดยตรง ศีรษะที่ดึงลงมา
ไมใชชีวิตปจจุบัน แตเปนสารัตถะที่แทจริงของเขา!”
ไมมีเลือดราวกับผูฝกตนนั้นกลายเปนวัตถุไรชีวิตมาปะติดเขาดวยกัน ศีรษะของเขาถูก
สตรีชุดแดงกดทับลงบนหุนอีกตัว
 ขณะเดียวกันรางของผูฝกตนผูนั้นก็ถูกแยกออกจากกันอยางรวดเร็ว แขน ขา
และลำตัว ราวกับไดกลายเปนชิ้นสวนที่ถูกติดตั้งบนหุนกระบอกตัวอื่น
ภาพนี ้ ท ำให ด วงตาหวั ง เป า เล อ หดแคบลงอี ก ครั ้ ง ยั ง ไม ท ั น ที ่ เ ขาจะได ข ยั บ
จูๆ เพลงของสตรีชุดแดงก็หยุดลง มุมปากเผยรอยยิ้ม กอนนางจะเงยหนาขึ้นและ
ใชดวงตาเพียงขางเดียวมองมาทางหวังเปาราวกับดีใจมาก
“มีปากมีตามีตัว มีวิญญาณมีเนื้อมีกระดูก” น้ำเสียงราเริงดังกองกังวาน สตรีชุดแดง
ยกมือขวาขึ้นชี้ไปยัง หวัง เปาเลอ หวั ง เป าเล อคิดจะหลบหนี ทว านิ ้ วที ่ ชี้ ม ายอม
ไมเปดโอกาสใหเขาหลบหนีได เสียงคำรามดังขึ้นในหัว พริบตาเขาก็เห็นรางของตน
ไมสามารถควบคุมไดและคอยๆ แข็งทื่อ กอนจะกาวเขาไปหาสตรีชุดแดงทีละกาว
ในที่สุดก็ เ ดิน มาถึง ตรงหน านาง และหยุ ดอยู  ข างหลั ง หุ  น กระบอกทั้ ง หลาย
จากนั้นความงวงงุนก็เขาคืบคลาน ทุกสิ่งตรงหนาพราเบลอจนหมดสิ้น
เวาผานไปอยางเนิบชา ทวาเพลงของสตรีชุดแดงกลับยิ่งราเริงขึ้น นางไมไดหยิบ
หวังเปาเลอที่กลายเปนหุนกระบอกขึ้นมา เพียงแตเหลือบมองเปนครั้งคราว ทวา
เมื ่ อ ใดก็ ต ามที ่ ม ี ห ุ  น กระบอกเปล ง แสง นางจะจั บ ขึ ้ น มาด ว ยความดี อ กดี ใ จ
และแยกชิ้นสวนไปติดตั้งบนหุนตัวอื่น
ดานหวังเปาเลอที่หมดสติไป เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งเขาก็ไมไดอยูในวัดตอไปแลว
แตอยูในสนามรบอันคุนตา
รอบดานไรพืชพันธุ บนพื้นมีแองอยูหลายจุด เมื่อเงยหนามองทองฟาเปนจักรวาล
และในจักรวาลนี้มีดวงดาวสีฟาอยูดวงหนึ่ง
มันดูคุนตามาก
“โลก?” หวั ง เป า เล อ ผงะไปชั ่ ว ครู  ทั น ใดนั ้ น ก็ ม ี ค นผลั ก สี ข  า งเขา คนผู  นี้
หวังเปาเลอคุนเคยดี เขาคือ…จินตั้วหมิงแหงสหพันธรัฐ!
 “เปนไง แลกไมแลก” จินตั้วหมิงกะพริบตามองหวังเปาเลอ
“แลกอะไร” หวังเปาเลอเอยตอบอยางวางเปลา จินตั้วหมิงมองหวังเปาเลอ
ดวยความประหลาดใจ พึมพำสองสามประโยคแลวหมุนตัวจากไปโดยไมสนใจเขาอีก
จินตั้วหมิงเดินจากไปแลว หวังเปาเลอมองไปรอบดาน ไมนานสมองเขาก็คอยๆ
แจมชัดและจำทุกสิ่งได เขานึกออกแลว เขาเคยอยูที่สำนักวิชาเตาศักดิ์สิทธิ์มากอน
ไดรับสิทธิ์ฝกฝนบนดวงจันทรและสรางรากฐานแหงเตา
“ใช รากฐานแหงเตา!” หวังเปาเลอใจกระตุก ดวงตาเปลงแสงจาและกรอกไป
รอบตัวอยางรวดเร็ว กอนจะใชฐานการฝกฝนชั้นมหาวัฏจักรควบออกไปอยางรวดเร็ว
ระหวางทางเขาเห็นเหลาอสูรรายที่เปนลักษณะเฉพาะของดวงจันทร ไมวาจะ
เซียนดวงจันทรหรือวิญญาณรายลวนทำใหหวังเปาเลอตองระวัง ขณะเดียวกันก็มี
คนคุนหนาคุนตาทยอยปรากฏขึ้นในสายตาของหวังเปาเลอ
นั่นทำใหหวังเปาเลอจมดิ่งกับโลกใบนี้โดยสมบูรณและไมตระหนักถึงปญหาที่นี่
และไมรับรูถึงสภาพของตัวเองในตอนนี้ซึ่งผิดปกติมาก
เวลาเดียวกันในแมน้ำแหงความมืด ดานลางรูปปนแกะสลัก ภายในวัด ในโลกที่มี
สตรีชุดแดงผูนั้นอยู จูๆ หุนกระบอกหวังเปาเลอก็เปลงแสงไปทั่วรางราวกับแสดงถึง
การเติ บ โตเต็ ม วั ย แล ว นั ่ น ทำให ส ตรี ช ุ ด แดงโห ร  อ งดี ใ จ นางคว า หุ  น กระบอก
หวังเปาเลอขึ้นมาดวยความยินดี กอนจะบีบศีรษะเขาแลวดึง…
ทันใดนั้นรางในชาติกอนๆ ของหวังเปาเลอก็ทยอยปรากฏ ไมวาจะเปนตระกูลเทพ
ผี ด ิ บ กวางหรื อ อาวุ ธ ทั ้ ง หมดล ว นถู ก ดึ ง ออกมาในพริ บ ตา แต ใ นตอนนั ้ น เอง
รางชาติกอนของหวังเปาเลอ แผนไมสีดำพลันปรากฏ ทำใหสตรีชุดแดง…ดึงไมได!
นางชะงัก
 เวลาเดียวกันในโลกดวงจันทรที่หวังเปาเลอจมดิ่ง เขากำลังพยายามสรางรากฐาน
แหงเตาอยางระมัดระวัง แตแลวรางกลับกระตุกอยางรุนแรง ความวางเปลารอบดาน
สั่นสะเทือนราวกับมีแรงมหาศาลกำลังฉุดดึง แรงดึงนี้ไมไดมาจากพื้นดิน แตมาจาก
จักรวาล มาจากทั่วทุกสารทิศ มาจากทุกพื้นที่และมาบรรจบกันที่คอของเขาในที่สุด
ทวาในขณะที่ดึงก็ดูเหมือนวาอีกฝายจะใชกำลังทั้งหมด ไมไดหักคอของเขา
กอนที่ทุกอยางจะคอยๆ สงบลง ดวงตาหวังเปาเลอมีแววกระเสือกกระสน เขาสายหัว
แลวยกมือลูบบริเวณนั้นดวยความสงสัย
“ใครดึงคอขา”
ตอนนั้นเองโลกก็พลันสั่นสะเทือนขึ้นมาอีกครั้ง มันรุนแรงขึ้นและแรงดึงก็มากขึ้น!
 บทที่ 1171 ทำไมดึงไมขาด
“ใคร!” หวังเปาเลอรูสึกกลัวอยูในใจ รีบหนีอยางรวดเร็ว แตก็ไรประโยชน
ไมกี่อึดใจแรงดึงก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง เขาตกใจและตะโกนเสียงดัง
“ขาเห็นเจาแลว เหอะ ที่แทก็เปนเจา!”
ตึง!
ดึงอีกครั้ง!
“นารังเกียจ ไรยางอาย มีฝมือก็ออกมา ดูสิพอเจาจะตีเจาอยางไร!”
ตึง ตึง!
ดึงอีกครั้ง…
หวังเปาเลอกำลังจะเปนเสียสติ ในชวงเวลาสั้นๆ นี้เขาถูกดึงไปมากกวา 20 ครั้งแลว
ตอนนี ้ ร อบตั ว เขาต า งเกิด รอยรา วนั บไม ถ วนราวกับ กำลัง จะพัง ทลาย นั ่ น ทำให
หวังเปาเลอที่จมดิ่งอยูกับโลกใบนี้อยางสมบูรณยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก
เวลาเดียวกันภายในวัดที่แมน้ำแหงความมืด ตอนนี้สตรีชุดแดงฉายแววตามุงราย
นางกมหนาลง มือหนึ่งจับรางหวังเปาเลอไว อีกมือหนึ่งใชแรงทั้งหมดดึงศีรษะของเขา
ปากสงเสียงคำรามต่ำซ้ำแลวซ้ำเลา ใชแรงดึงไมหยุด…
10 ครั้ง 20 ครั้ง…ในที่สุดเมื่อพยายามครั้งที่ 27 พรอมเสียงคำราม ไมใชวา
หัวหวังเปาเลอถูกดึงลง แตหุนกระบอกรางเขาที่อยูในสภาพเปดออกกอนหนานี้ จูๆ
ก็ถอยรนออกไปราวกับไมไดอยูในการควบคุมของสตรีชุดแดงอีก มันถอยกลับไปที่เดิม
จากนั้นก็ตัวสั่น และเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง หวังเปาเลอก็ไดสติ
 ความทรงจำทั้งหมดจากดวงจันทรกอนหนานี้กลับมาทันที สีหนาหวังเปาเลอ
เปลี ่ ย นไปฉั บ พลั น และตระหนั ก ได ท ั น ที ว  า เมื ่ อ ครู  ต นตกอยู  ใ นห ว งมายา
แปลกประหลาด ทั น ที ท ี ่ ถ อยออกมาเขาก็ ส ำรวจร า งกายตนเอง ก อ นใบหน า
จะฉายความงุนงง
เขา…ไมเปนอะไรเลย แคเจ็บตรงคอเล็กนอยเทานั้น หวังเปาเลอเงยหนาขึ้น
ในพริบตาที่เงยหนาขึ้นนั่นเอง เขาจึงเห็นวาสตรีชุดแดงกำลังตาแดงก่ำและถลึงตา
มองเขาอยู
ทาทางนั้นดูโกรธเกรี้ยว และไมพอใจอยางยิ่ง
หวัง เปาเลอใจกระตุ ก ถอยหลั ง ไปอี กครั ้ ง เขากำลั ง จะท องบทสวดแห ง เต า
ฝกกระบี่เจาชะตาในรางกายกำลังจะไหลเวียน แตในพริบตา สตรีชุดแดงรางยักษ
ก็ดวงตาวาววับ หวังเปาเลอตัวแข็งทื่อไปทันที ดวงตาพลันวางเปลาและกลายเปน
หุนกระบอกอีกรอบ คราวนี้…ไมไดเดินไปที่เดิม แตสตรีชุดแดงใหการดูแลเปนพิเศษ
โดยการเดินมาตรงหนาเขา
ตอนนี้สตรีผูนั้นไมสนใจหุนกระบอกตัวอื่นแลว ตอใหมีหุนกระบอกเปลงแสงก็ไมสน
นางจองมองหวังเปาเลอที่กลายเปนหุนกระบอกและรอคอยใหเขาเปลงแสง
ขณะที่นางกำลังรอคอย หวังเปาเลอก็จมดิ่งไปในอีกหวงมายาหนึ่งแลว นั่นก็คือ
ดาราจักรดวงเนตรสวรรค ดานหลังหวังเปาเลอมีเรือรบจำนวนมากกำลังไลตามเขามา
ผูนำคือสตรีผูหนึ่งซึ่งเปนผูบัญชาการกองทัพมังกรหยดหมึก ดวงตานางเผยเจตนาฆา
อยางรุนแรงขณะเขาใกลหวังเปาเลอ
หวัง เปาเลอที่กำลัง หลบหนีดวงตาว างเปล าไปชั ่ วขณะ แต ไ ม น านการไล ลา
ในตอนนี้ก็ทำใหเขาจมดิ่งเขาไปและหลบหนีอยางรวดเร็ว หากแตกลับเลี่ยงไมได
ยังคงถูกอีกฝายไลตามเขามาใกลขึ้นเรื่อยๆ
 “ใหตายสิ พวกเขาเอาผลของขาไปชัดๆ” หวังเปาเลอจมดิ่งไปกับหวงมายา
พริบตาที่ความเกลียดชังอัดแนนในใจ จักรวาลก็แผดเสียงคำราม พลังอันแข็งแกรง
ไหลมารวมตัวจากทั่วทุกสารทิศ และตกลงบนคอของเขาเหมือนกับมันไดกลายเปน
ฝามือใหญ สองมือบีบเคนคอเขาเอาไว!
ความรูสึกที่ถูกดึงอยางแรง แตกลับ…ดึงไมขาดทำใหหวังเปาเลอชะงักไป
“ความรูสึกแบบนี้คุนๆ อยูนะ…”
เวลาเดียวกัน ภายในวัดที่แมน้ำแหงความมืด สตรีชุดแดงกำลังแหงนหนาแผด
เสี ย งกรี ด ร อ งอย า งโกรธเกรี ้ ย ว เส น เลื อ ดในดวงตาปู ด โปน ก อ นจะลุ ก ขึ้ น
สองมือระเบิดพลังทั้งหมดเพื่อจะ…ฉีกรางหวังเปาเลอที่กลายเปนแผนไมสีดำในมือ
แตไมวานางจะพยายามแคไหน บาคลั่งเพียงใดก็ไมอาจทำอะไรแผนไมสีดำได
แมแตนอย แทจริงแลว…หากพลังเทพของนางไมไดเชื่อมโยงกับสารัตถะของสิ่งมีชีวิต
และมีเพียงวิญญาณเทพ ปานนี้วิญญาณเทพของหวังเปาเลอคงสลายไปแลว แตหาก
เกี่ยวของกับสารัตถะของสิ่งมีชีวิตแลวละก็…
เกรงวาตอใหไมมีแมน้ำแหงความมืด แผนไมสีดำหวังเปาเลอก็ยังดำรงอยูตอไป
อยางสงบ เพียงแตวิญญาณเทพที่เกิดบนแผนไมสีดำนี้จะหายไปก็เทานั้น
ขณะนี้เสียงกรีดรองยังดำเนินตอไป สตรีชุดแดงยังคงพยายามตอไปอยางบาคลั่ง
สวนหวังเปาเลอในหวงมายาก็รูสึกวาถูกดึงครั้งแลวครั้งเลา จากวางเปลาเปนมึนงง
และจากมึนงงเปนวางเปลา กลับไปกลับมาเชนนี้หลายครั้ง ดวงตาของเขาฉายแวว
กระเสือกกระสนและรุนแรงยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ทายที่สุดก็ชัดแจมแจง!
“หืม” หวังเปาเลอสะบัดศีรษะแรงๆ กอนจะมองไปรอบดาน ความทรงจำในหัว
ผุดขึ้นมาทันที เขาจำไดแลว ตัวเขาอยูในแมน้ำแหงความมืด ภายในวัดที่มีสตรีชุดแดง
ผูนั้น
 “เชนนั้นสภาพของขาตอนนี้…” หวังเปาเลอดวงตาฉายแสงแรงกลา แตกอนที่เขา
จะคิดอะไรไดมากกวานั้น พลังไมธรรมดาที่ระเบิดขึ้นอีกครั้งก็ทำใหคอของเขาเจ็บ
เล็กนอยและโลกพลันพังทลายลง
ความเจ็ บ ครั ้ ง นี ้ ร าวกั บ ถู ก คนตบ ซึ ่ ง ความจริ ง แล ว มั น ไม ไ ด เ จ็ บ อะไรมาก
แตโลกกลับแบกรับไมไหวจนพังทลายลงเปนอยางแรก ในทันทีที่หวังเปาเลอไดสติ
คืนมา เขาก็รีบถอยรนไปอยางรวดเร็ว ขณะเดียวกันก็เห็นสตรีชุดแดงอยูตรงหนาเขา
และกำลังจะครอบครองพื้นที่ทั้งหมด
ขณะเดียวกันหวังเปาเลอก็เห็นวามีหุนกระบอกมากกวา 10 ตัวที่ไมรูวาเปลงแสง
มานานแคไหนแลว แตไ มไดรับความสนใจ…ใบหน าเขาแสดงความประหลาดใจ
เล็ ก น อ ย แต แ ล ว พริบ ตานั ้น ด วยความดื ้อ รั ้ น ของสตรี ช ุด แดง ภาพตรงหน าของ
หวังเปาเลอก็พราเลือนอีกครั้ง เมื่อฟนขึ้นเขาก็กลับไปอยูในสุสานดวงดาราแลว
และกำลังหลบหนีเหลามหาศิษยแหงเตาที่ไลลาเขาบนเกาะ ทวาหลังจากหวังเปาเลอ
วิ่งไปไดไมกี่กาวก็ไดยินเสียงฝเทา ดวงตาพลันเผยแววกระเสือกกระสนอยางรวดเร็ว
และเขาก็ฟนขึ้น
คราวนี้บางทีอาจเปนเพราะประสบการณสองครั้งกอนหนา หวังเปาเลอจึงตื่นขึ้น
มาก อ นได อ ย า งราบรื ่ น ทั น ที ท ี ่ ต ื ่ น ขึ ้ น ก็ เ กิ ด แรงดึ ง อี ก ครั ้ ง หวั ง เป า เล อ ไม สนใจ
หลังจากเกาคอแลวมองไปรอบดาน จากนั้นสายตาก็เผยแววครุนคิด
“สตรีชุดแดงผูนั้นดูโงเขลา…”
“ภาพลวงตาไมมีผลอะไรกับขาหรอก”
“แต…ภาพลวงตานี้ดูนาสนใจ สามารถแสดงความทรงจำของขาได ขณะเดียวกัน
ยังสงผลกระทบกับชาติกอนไดดวย…เชนนั้นเปนไปไดไหมวาภาพที่ปรากฏตรงหนาขา
เมื่อครูเปนหวงมายา”
 “หากเปนเชนนั้นจริง…บางทีขาอาจรับรูชาติกอนไดอีกครั้ง ไมแนวาอาจจะ
ไดเห็นอะไรมากขึ้น! อาจจะไดเห็น…ความทรงจำที่ขาไมเคยรูก็ได” ความคิดของ
หวั ง เป า เล อ ก็ เ ป น เพี ย งจิ น ตนาการเท า นั ้ น ตั ว เขาเองก็ ไ ม ค  อ ยแน ใ จนั ก แต ก ็ มี
ความหวั ง เล็ ก น อ ยจึ ง เดิ น เตร ไ ปรอบๆ มองดู ท ุ ก สิ่ ง ในห ว งมายา ตอนนี ้ เ ขา
ผานประสบการณถูกดึงคอมากกวา 30 ครั้งแลว
หวังเปาเลอคุนชินกับมันแลว ทุกครั้งที่มีการดึงเขายังเบี่ยงมุมใหแรงดึงนั้น
สบายกับตนเองมากขึ้นเสียดวยซ้ำ เปนเชนนี้ไปจนสุดทายโลกก็พังทลาย
หลังจากไดสติกลับมาครั้งนี้ หวังเปาเลอไมถอยหลัง แตยืนอยูตรงนั้นและมอง
สตรีชุดแดงที่กำลังถลึงตามองเขาดวยดวงตาเปอนเลือดอยางรอคอย
พริบตานั้นราวกับถูกหวังเปาเลอยั่วโมโห สตรีชุดแดงแผดเสียงกรีดรองและ
ใชเคล็ดวิชา ทำใหหวังเปาเลอกลับมายังจักรวาลสีเทาที่ศิษยพี่เฉินชิงจื่ออยูอยาง
ปติยินดี…
ไมนานหวังเปาเลอก็กลับมา และเขาสู…ชาติที่เขาเปนเผาเทพอัคคี
จากนั้นก็ทหารอาฆาต ผูฝกตนโกรธเกรี้ยว ผีดิบ กวางนอย…
หวั ง เป า เล อ เข า สู  ห  ว งมายาครั ้ ง แล ว ครั ้ ง เล า จนมี ส ติ เ ต็ ม ร อ ย ยิ ่ ง กว า นั้ น
ความแข็งแกรงของพลังเทพสตรีชุดแดงผูโงเงาก็ยิ่งนาตกใจขึ้นเรื่อยๆ ขณะเดียวกัน
ความคาดหวังในใจก็ยิ่งแรงกลาขึ้น
“มันเปนไปไดจริงๆ!!”
เขารูสึกตื่นเตนในฉับพลัน หลังจากกลับมาอีกครั้ง สายตาที่จองมองสตรีชุดแดง
ซึ่งกำลังหอบหายใจอยูก็เต็มไปดวยความกระตือรือรน
“มาอีกสิ!”
 สตรี ช ุ ด แดงคำรามขึ ้ น ฟ า แล ว ยกมื อ ขวาขึ ้ น มาราวกั บ จะใช ค าถาเวทอี ก
หากแตครั้งนี้กลับลังเลไปชั่วครู ทาทางนั่นทำใหหวังเปาเลอรอนใจ เขากลอกตา
มุมปากเหยียดยิ้มเยยหยัน กอนจะเหาะชาๆ ทำราวกับวากำลังจะจากไป
แสงดุรายในดวงตาสตรีชุดแดงลุกโชนขึ้นอีกรอบ มือขวาที่ยกขึ้นพลันตบลงมา
ทำใหหวังเปาเลอไดตอบสนองความปรารถนาของตน และเขาไปในหวงมายา…
ดวยความยินดี
 บทที่ 1172 ชะตา
“โงจริงๆ ดวย” หวังเปาเลอตื่นเตน หลังจากเขามาในหวงมายาอีกครั้ง ผูที่คุนชิน
กับมันแลวอยางเขาจึงไดสติกลับมาแทบจะทันที
เมื่อมองไปรอบดาน หวังเปาเลอก็อดเปลงเสียงประหลาดใจออกมาไมได
รอบตัวเขาไมใชชาติที่เปนกวางขาวอีกแลว แตกลายเปนความวางเปลามืดมิด
หาใดเปรียบ ไรดวงดาว ไรพลังปราณ ทุกสิ่งที่เขามองเห็นคือความมืดไรจุดสิ้นสุด
ทั้งหนาวเย็นและเงียบงัน
“ที่นี่… ” หวัง เปาเลอใจกระตุ ก แม เขาจะตั ้ ง ตารอมานาน และได สั ม ผั ส กั บ
ชาติกอนในหวงมายา แตเขาก็ยังถูกพลังเทพของสตรีชุดแดงทำใหตกใจจนได
แท จ ริ ง แลว …ชาติ ก อ นที ่ม ีภ าพและเรื่ อ งราวนั ้น ยอ มกลายเป น ห วงมายาได
คอนขางงาย แตตอนนี้…เปนภาพที่ตัวเขาเดินเตรอยูในความวางเปลายามที่อ ยู
ในความทรงจำของชาติกอน และสตรีชุดแดงก็สามารถหักเหมันออกมาได
นั ่ น ทำให ห วั ง เป า เล อ ใจกระตุ ก มองสำรวจไปทั ่ ว บริ เ วณอย า งรวดเร็ ว
เขาเห็นตัวเองเปนสิ่งแรกซึ่งเหมือนกับการรับรู ชาติ ก อนในความทรงจำ ตั ว เขา
ในขณะนี้…เปนแผนไมสีดำแผนหนึ่ง
ไมมีใครอื่น
หวั ง เป า เล อ นิ ่ ง เงี ย บ ก อ นจะมองสำรวจรอบด า นอี ก ครั ้ ง อย า งไม ย ิ น ยอม
เขาใหความสำคัญกับหวงมายาในครั้งนี้มาก เพราะการรับรูชาติกอนในตอนนั้น
เขาในสภาพนี้ไมไดรับรูอะไรจากมันมากนัก
 ทวานาเสียดาย ไมวาหวังเปาเล อจะมองสำรวจอย างไรก็ ไม เห็ นอะไรพิเศษ
ในความวางเปลาแหงนี้เลย และในไมชาเขาก็สัมผัสไดถึงแรงดึงอีกครั้งและอีกครั้ง
แตหวังเปาเลอกลับไมสนใจมันแมแตนอย
จนกระทั ่ ง ผ า นการดึ ง ไป 30 กว า ครั ้ ง แล ว เขาก็ ต  อ งถอนหายใจยาวเหยี ย ด
และเลิกสำรวจรอบตัว รูสึกวาในระหว างที ่ ล องลอยไปในความว างเปล า บางที
อาจไมมีอะไรแปลกใหม จึงใสความคาดหวังไวกับหวงมายาที่ตามมา
ไมนานหลังจากนั้นแรงดึงก็กลับมาอีกครั้ง ความวางเปลารอบตัวพังทลายลง
หวังเปาเลอรูดีวานี่หมายความวาหวงมายาในครั้งนี้กำลังจะสิ้นสุด สตรีชุดแดง
ผูโงเขลาลมเหลวในการทำหุนกระบอกเชนเดิม
แตในขณะที่เศษชิ้นสวนรอบตั วเพิ ่ มขึ ้ น และหวงมายากำลั ง จะสลายหายไป
หวังเปาเลอก็ตองใจกระตุกวูบ เขาหันขวับมองความวางเปลาในที่ไกลออกไป
ที่ตรงนั้น หวังเปาเลอสังเกตเห็นเสนดายเสนหนึ่งลางๆ แตยังไมทันไดยืนยัน
สิ่งที่เห็น ความวางเปลาตรงหนาก็พังทลายเสียแลว หวังเปาเลอไดสติกลับมาและ
ลืมตาขึ้นเชนเคย สตรีโงเขลาชุดแดง ดวงตาสีแดงฉาน หอบหายใจโกรธเกรี้ยว
“ที่ขาเห็นเมื่อครูคืออะไร” หวังเปาเลอไมสนใจนาง คิ้วขมวดมุนและครุนคิด
อยางละเอียด แตในขณะที่เขาครุนคิด สตรีชุดแดงตรงหนาก็โกรธจัด จนดูเหมือนวา
จะควบคุมไมอยูและแผดเสียงกรีดรองดังลั่น
เสียงกรีดรองนั้นกอตัวเปนพายุระเบิด ขัดจังหวะความคิดหวังเปาเลอ นั่นทำให
เขาไมพอใจจึงเงยหนาขมวดคิ้วและเหลือบมองนางแวบหนึ่ง
“เบาเสียงหนอยไดหรือไม”
 ในดวงตาขางเดียวของสตรีชุดแดงดูบาคลั่ง นางแผดเสียงกรีดรองรุนแรงขึ้น
มือขวาอันสั่นเทายกขึ้นชี้ไปยังหวังเปาเลอ ในพริบตา…หวังเปาเลอก็เขาสูหวงมายา
อีกรอบ
คราวนี้สตรีชุดแดงรีบควาหุนกระบอกหวังเปาเลอขึ้นมาทันที แตนางไมดึง
ศีรษะเขาอีกแลว กลับยัดเขาใสปากตนเองโดยไมลังเล!
หวังเปาเลอที่เพิ่งเขาสูหวงมายาไดสติกลับมาอยางรวดเร็ว ยังไมทันไดมอง
รอบดานใหชัดเจนก็รู สึ กไดถึง แรงเสี ย ดแทงบริ เวณคอหอย คราวนี ้ ไ ม ใ ช แ รงดึ ง
อีกตอไป แตคลายกับมีแรงที่มองไมเห็นกอตัวเปนมีดกำลังจะสับเขา
แตเห็นไดชัดวา…ไรประโยชน
หวังเปาเลอเกาคออยางไมใสใจ มองไปรอบดานอยางรวดเร็ว นึกถึงความรูสึก
ในความทรงจำกอนหนานี้อยางละเอียด สัมผัสสวรรคแผซาน ดวงวิญญาณเทพ
กระจายออกไปสำรวจละเอียด
จนกระทั่งมีดที่มองไมเห็นเฉือนลงที่คอมากกวา 10 ครั้ง ในที่สุดหวังเปาเลอ
ก็เห็นเสนดายที่หายวับไปในความวางเปลานั่น!
“ตรงนั้น!” จิตวิญญาณหวังเปาเลอลุกฮือ สัมผัสสวรรคแผขยายไลตามเสนดายนั้น
ทันที แตไมวาหวังเปาเลอจะไลตามอยางไรก็ดูเหมือนไมอาจเขาใกลเสนดายเสนนั้น
ได เ ลย มั น คล า ยจะอยู  ต รงหน า แต ใ นพริ บ ตาเดี ย วกลั บ ไปอยู  ฝ   ง ตรงข า มอย า ง
นาประหลาด
นั่นทำใหหวังเปาเลอกังวลเล็กนอย วิญญาณเทพแผขยายเร็วขึ้น อีกทั้งยังสำแดง
พลังเทพทำใหวิญญาณเทพแยกรางพยายามเขาใกลเสนดายนั้นจากหลายทิศทาง
แตก็ยังไมสามารถแตะตองได เขาใกลวายากแลว นับประสาอะไรกับมองใหชัดวา
มันคืออะไรกันแน
 เวลาผ า นไปอย า งรวดเร็ ว หลั ง จากถู ก มี ด ที ่ ม องไม เ ห็ น เฉื อ นคอครั ้ ง ที ่ 35
หวงมายาก็พังทลาย หวังเปาเลอตื่นขึ้น เขาเห็นสตรีชุดแดงอยูตรงหนา เห็นเจตจำนง
อันบาคลั่งในดวงตานาง และเห็นปากของนาง….ในนั้นมีฟนซี่หนึ่งที่ดูเหมือนจะ
สึกกรอนไปแลว
เขายังสัมผัสไดถึงของเหลวที่ตนไมรูจักบริเวณลำคอและเสนผมจากกายเนื้อตน
ทวา…ทุกอยางตรงหนานี้ ถึงหวังเปาเลอจะเห็นมัน แตกลับไมมีอารมณใสใจ
เพราะในทันทีที่เขาตื่นขึ้น จิตใจพลันเต็มไปดวยคลื่นลูกใหญ และตกใจที่พบวา
วิญญาณเทพของตนในระดับดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรกาวเพิ่มไป 30 กวากาว
อยางไมคาดคิด!
การกาวหนาเชนนี้แทบจะเรียกวานาสะพรึงกลัวทำใหดวงตาหวังเปาเลอฉายแสง
แรงกลา เขาเมินเฉยตอความบาคลั ่ ง ของสตรี ชุ ดแดง ไม รู  ว านางทำอะไรกั บตน
ถึงทำใหเสนผมและคอเปยกเชนนี้ สายตารอนแรงมาพรอมกับความรูสึกซาบซึ้ง
และกำมือคำนับใหสตรีชุดแดงหนึ่งที
“ผูอาวุโสชางมีเมตตา…”
โฮก!! ยังไมทันที่หวังเปาเลอจะกลาวจบเขาก็สัมผัสไดถึงอารมณคุกรุนอันยากจะ
บรรยายจากสตรีชุดแดง นางหยัดกายขึ้น พรอมกับสองมือที่ความาทางหวังเปาเลอ
หวังเปาเลอยินดีอยางยิ่ง และรูสึกขอบคุณมากขึ้นไปอีก เขาไมหลบเลี่ยงและ
ยั ง เป น ฝ า ยเหาะเข า ไปหา ในพริ บ ตา…ก็ เ ข า สู  ห  ว งมายาอี ก ครั ้ ง ยั ง คงเป น
ความวางเปลาและยังคงตามหาเสนดายเสนนั้นเชนเดิม
แตคราวนี้หลังจากถูกดึงและถูกมีดที่มองไมเห็นสับลงบนลำคอ อีกทั้งยังถูกบดขยี้
อยูหลายรอบ วิญญาณเทพของหวังเปาเลอก็แยกรางออกมาไดมากกวาเดิม และใน
ที่สุด…เขาก็เขาใกลเสนดายเสนนั้นและมองเห็น…ลักษณะเฉพาะของมันอยางชัดเจน!
 นั่นคือ…
มือขาด!
บนมื อ ขาดนั ้ น เต็ ม ไปด ว ยกฎที ่ ไ ม ส ามารถอธิ บ ายได อี ก ทั ้ ง กระแสมหาเต า
นับไมถวนที่เหนือกวาทุกสิ่ง เพียงแคเหลือบมองก็ทำใหวิญญาณเทพของหวังเปาเลอ
รองคำรามราวกับขอมูลนับไมถวนเติมเต็มเขามาอยางรวดเร็ว วิญญาณเทพที่แยกราง
ออกมาเกือบทั้งหมดพลันระเบิดหายไปในพริบตา เหลือเพียงวิญญาณหลักเทานั้น
ที่ดำรงอยูไดอยางยากลำบาก
ความวางเปลารอบดานก็พังทลายลงในชั่วขณะนั้นเอง หลังจากหวังเปาเลอ
กลับมาอีกครั้ง ยังไมทันไดหันไปมองสตรีชุดแดง เขาก็หลับตาอยางรวดเร็วราวกับ
จะใชวิธีนี้ปดผนึกการเก็บเกี่ยวของตนไมใหมันแผกระจายออกไป รางกายพลัน
สั ่ น สะท า น วิ ญ ญาณเทพดู ด ซั บ และย อ ยข อ มู ล เหล า นั ้ น อย า งต อ เนื ่ อ งราวกั บ
เตาของตนถูกเติมเต็มและพัฒนาไปอยางไมมีที่สิ้นสุด ทำใหวิญญาณเทพของเขา
พัฒนาจาก 30 กวากาวเปน 90 กวากาว!
รางกายหวังเปาเลอสั่นสะทานและเมื่อเขาลืมตาก็ฉายลำแสงแผดเผายิ่งกวา
กอนหนานี้ ยามที่มองไปยังสตรีชุดแดง จิตใจพลันรูสึกทวมทน
เขาเดาไดแลววามือที่ถูกตัดนั้นเปนของใคร แตก็เปนเพราะการคาดเดา ดังนั้น
สำหรับสตรีชุดแดงผูนี้สามารถแปลงมันออกมาได ชางนาตกใจอยางยิ่ง
“อาจเปนเพราะตนกำเนิดเดียวกัน?” คำตอบนี้เพิ่งจะผุดขึ้นในหัวหวังเปาเลอ
สตรีชุดแดงก็หอบหายใจอยางบาคลั่งจนแทบจะสิ้นสติ นางถลึงตามองหวังเปาเลอ
แลวแผดเสียงกรีดรองไมหยุด แตในพริบตาตอมาก็ดูเหมือนนางจะกระเสือกกระสน
มือที่ยกขึ้นมาไมไดชี้ไปทางหวังเปาเลอเปนครั้งแรก แตกลับผายไปทางดานขาง…
ตรงนั้นมีกระแสน้ำวนสายหนึ่งปรากฏ นั่นคือ ปากทาง
 เมื่อเห็นวาอีกฝายไมเลนดวยแลวและกำลังจะหนีจากตนไป หวังเปาเลอก็ตกใจ
และรอนรนทันที โอกาสเชนนี้เขาจะปลอยไปงายๆ ไดอยางไร สมองพลันคิดคำนวณ
อยางรวดเร็ว ไมนานดวงตาก็เบิกโพลง แลวตะโกนใสสตรีชุดแดงเสียงดัง
“เจาโง มานี่สิ!” หวังเปาเลอยกมือขวากระดิกไปทางสตรีชุดแดงอยางดูถูกและ
หยิ่งผยอง
สตรีชุดแดงขมกลั้นความโกรธ หลังจากหันไปมองหวังเปาเลอแลว นางก็อดกลั้น
และเมินเฉย
หวังเปาเลอยิ่งรอนรนและรีบใชวิธีอื่นทันที แตไมวาเขาจะยั่วโมโหอยางไร
สตรีชุดแดงก็ข มกลั ้น สุ ดฤทธิ์ จนในที ่ สุ ดก็ ห มดความอดทน นางชี ้ น ิ ้ ว ทั นใดนั้ น
ปากกระแสน้ำวนแผแรงดูดออกมาทำใหรางของนางถูกดูดเขาไปอยางไมทันตั้งตัว
แมหวังเปาเลอจะทุมสุดตัวก็ตาม
นั่นทำใหหวังเปาเลอตาแดงก่ำแผดเสียงคำรามออกมาในที่สุด รางกายทะยานขึ้น
เป า หมายคื อ …เบื ้ อ งหน า สตรี ช ุ ด แดง ตรงหุ  น กระบอกเหล า นั ้ น ที ่ เ ห็ น ได ช ั ด ว า
นางรักมากแลวทำทาเหมือนจะจากพวกมันไป
ตอนนั้นเองสตรีชุดแดงที่อดกลั้นอารมณจนถึงขีดสุดก็ทนไมไดอีกแลว รางของนาง
ลุกขึ้นยืนเต็มขา รัศมีพลันปะทุจนพื้นดินสั่นสะเทือน เกิดรอยราวราวกับจะพังทลาย
หวังเปาเลอเองก็ตื่นตกใจเมื่อเห็นเชนนั้น สตรีชุดแดงกระแทกเทากลายรางเปน
ลำแสงสีแดงพุงเขาใสหวังเปาเลอ…
และพุงเขารางเขาในพริบตา!
ในหัวหวังเปาเลอเกิดเสียงระเบิดดังสนั่น กอนจะ…หมดสติไปอีกครั้ง!
 ตอนนั้นเอง…เขาก็เห็นภาพที่ทำใหจิตใจสะทานฟาสะเทือนดิน ภาพนั้นคือ…
ผูฝกตนนับไมถวนกำลังบูชาไมชิ้นใหญที่คอยๆ ปรากฏขึ้นทีละชุนในกระแสน้ำวน
แหงความวางเปลาซึ่งไมรูวานำไปสูที่แหงใด!
 บทที่ 1173 เงาราง
ทุ ก อย า งในภาพเหมื อ นกั บ ที ่ ห วั ง เป า เล อ เคยเห็ น บนดาวชะตาในชาติ ก  อ น
ทุกประการ!
นั่นคือการตอสูระหวางจักรพิภพเตาไพศาลและจักรพิภพเตาไมรูสิ้น เปนภาพที่
จักรพิภพเตาไพศาลทุมสุดตัวเพื่อขัดขวาง เปดเผยเคล็ดวิชาลับ ทำใหรูปปนแกะสลัก
ของปรมาจารยตื่นขึ้นและตอสูตัดสินชะตากับไมรูสิ้น
ในภาพ สิ่งมีชีวิตทั้งหมดในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นกำลังบูชาจักรวาล ปากเอยคาถา
ซับซอนยากจะเขาใจราวกับกำลังสวดออนวอนและราวกับกำลังเพรียกรอง
ดวยการสวดออนวอนของพวกเขา จักรวาลจึงเกิดฟาแลบนับไมถวนราวกับจะ
บดบังความวางเปลาทั้งหมด บริเวณใจกลางสายฟานับไมถวนเหลานั้นก็ดูเหมือน
จะเกิดรอยแยกของกระแสน้ำวนขึ้น
ที่กลาววาเปนรอยแยกเพราะลักษณะไมปกติเหมือนกับดวงดาวที่ถูกฉีกออกจากกัน
ที่กลาววาเปนกระแสน้ำวนเพราะรอบรอยแยกนี้มีกฎถูกดึงดูดเขามานับไมถวน
ตางปะทะกันเอง หักลางกันเองจนกอใหเกิดสภาพเหมือนพายุที่รัศมีแผขยายไป
รอบดานอยางตอเนื่อง มองไกลๆ จึงดูเหมือนกระแสน้ำวน!
และยิ่งสะเทือนฟาดิน ทำใหจักรวาลสั่นสะเทือน แรงกดดันของจักรวาลหรี่ลง
กำลังปลดปลอยออกมาจากกระแสน้ำวนนี้ ราวกับมันอยูสูงเกินไป ทำใหจักรวาล
อันวางเปลาจนมากพอจะเกิดจักรพิภพ ไมสามารถแบกรับได คลายกับวาแรงกดดัน
ที่มันแผออกมาจะทำใหจักรวาลลมสลาย
ชางเขยาขวัญ!
 จิตใจหวังเปาเลอสั่นสะทาน แทจริงแลวตอนที่เขาอยูในชาติกอน ถึงแมจะไดเห็น
ภาพนี ้ ม าแล ว แต เ ขาในตอนนั ้ น ทั ้ ง ฐานการฝ ก ฝนและความคล อ งตั ว ล ว น
ไมเทาปจจุบัน ตอนนั้นตางจากตอนนี้ไมนอย อีกทั้งเพราะเวลานี้อยูในหวงมายา
และตัวเขายังมีสติสัมปชัญญะครบถวนจึงตัดสินใจไดวาจะอยูตอหรือไม!
ในไมชาขณะที่แรงกดดันพุงสูง เขาก็ไดเห็นไมชิ้นใหญคอยๆ ออกมาจากกระแสน้ำวน
กับตาตนเอง หนึ่งฉื่อ สองฉื่อ สามฉื่อ…
ไมสามฉื่อ จักรพิภพเตาไพศาลพังทลาย รูปปนปรมาจารยพังทลาย เสียงกรีดรอง
นับไมถวน ความโศกเศรานับไมถวนระเบิดไปทั่วจักรวาลอยางตอเนื่อง สิ่งมีชีวิต
นับไมถวนเลือดเนื้อแตกกระจาย ชีวิตนับไมถวนถูกกวาดลาง ไมมีการนองเลือด
แตมีความจริงที่วาความตายกำลังเกิดขึ้น!
วิ ญ ญาณเทพของหวั ง เป า เล อ ก็ ก ำลั ง สั ่ น สะท า น ได เ ห็ น ภาพนี ้ อ ี ก ครั้ ง
อารมณของเขาก็ปนปวนถึงขีดสุด แตก็รูดีวาโอกาสนี้คงอยูไดไมนาน แมพลังของ
สตรีชุดแดงจะนาทึ่งที่สามารถจำลองทุกอยางตรงหน าออกมาได แตก็ยากที ่ จ ะ
ยืนหยัดไดนาน เกรงวาเพราะไมอาจยืนหยัดได และเห็นอะไรที่ไมควรเห็นจะทำให
ทุกอยางตรงหนาหายวับไป
ดังนั้นหวังเปาเลอจึงขมกลั้นความตกใจเอาไว และทำสิ่งที่เขาทำไมทันตอน
ระลึกชาติโดยไมลังเล!
รางของเขาพุงออกไปทันที กายเนื้อ วิญญาณเทพ และฐานการฝกฝนตางระเบิด
ความเร็ ว ถึ ง ขี ด สุ ด คล า ยดาวตกพุ  ง ข า มผ า นจั ก รวาลตรงไปยั ง …กระแสน้ ำ วน
รอบรอยแยกที่ไมสีดำสามฉื่อตกลงมา!
ความรูสึกอันคุนเคย ความอบอุนผุดขึ้นในใจอยางตอเนื่องพรอมกับการเขาใกล
อยางรวดเร็ว และยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาเขาใกลกระแสน้ำวนนั้นมากขึ้น!
 ในเวลาเดียวกันโลกที่เกิดจากหวงมายาก็เริ่มสั่นคลอน จากการสั่นเล็กน อย
ในตอนแรกกลายเปนสั่นสะเทือนอยางรุนแรงในไมกี่อึดใจ แลวพริบตาตอมาก็ทำทา
เหมือนจะพังทลาย!
เสียงคำรามดังกองอยางที่ไมเคยเปนมากอน หวังเปาเลอไดยินเสียงกรีดรองที่
คลายจะดังมาจากความวางเปลา เขารูในทันทีวาเสียงนี้มาจาก…สตรีชุดแดง
“หวงมายาจะทนไมไหวแลว!” หวังเปาเลอกระวนกระวาย ระเบิดความเร็ว
อี ก ครั ้ ง และเข า ใกล ก ระแสน้ ำ วนนั ้ น มากกว า เดิ ม ทว า ตอนนั ้ น เองห ว งมายา
ก็เริ่มพังทลาย
สิ่งแรกที่พังทลายคือความวางเปลาดานลาง เศษชิ้นสวนความวางเปลากำลังถูก
มือยักษที่มองไมเห็นกวาดมาจากดานลางอยางรวดเร็ว
พริบตาตอมาจักรพิภพเตาไพศาลที่พังทลายก็สลายไป จักรพิภพเตาไมรูสิ้น
ก็กำลังสลายไปอยางรวดเร็วเชนกัน โลกทั้งใบกลายเปนความวางเปลาอยางรวดเร็ว
สวนหวังเปาเลอก็ไดใชความเร็วจนถึงขีดสุดของตัวเองแลวในตอนนี้ ทามกลาง
การไลลาอยางตอเนื่องของพลังแหงการกวาดลางขางหลังเขา ทามกลางการสลายไป
อยางรวดเร็วของโลกนี้ ขณะที่การกวาดลางใกลเขามา ในที่สุดหวังเปาเลอ…ก็พุง
เขาไปในกระแสน้ำวนแตกราว!
ทันทีที่กาวเขาไป รางของเขาหมุนตามกระแสน้ำวนและพุงเขาไปในรอยแยก
พริบตาที่เขาไปได ภาพตรงหนาก็พราเลือนราวกับมีหมอกปกคลุมทำใหมองไมชัด
มั น เหมื อ นกั บ รอยแยกเป น ทางเข า แต เ พราะความต า งของกฎ และเต า ระหว า ง
สองจักรวาลหรือสองโลกตางกัน ทำให ห วังเป าเล อ ตอ งปรับตั วให เสร็ จสมบูรณ
มิเชนนั้นก็จะเห็นดวงจันทรอยูในน้ำ!
 ขณะนี้จุดที่เขาอยูในตอนแรกถูกพลังกวาดลางไปในพริบตา แมแตความวางเปลา
รอบดานก็สลายไป แมแตกระแสน้ำวนรอบรอยแยกก็เชนกัน ทั้งหวงมายาในตอนนี้
มีเพียงรอยแยกนี้เทานั้นที่ยังอยู
ทวามันก็ไมอาจยืนหยัดตอไปได ไมใชเพราะพลังของรอยแยกไมพอ กลับกัน
เปนเพราะตำแหนงที่มันอยูสูงเกินไป สูงเกินขอบเขตความสามารถของสตรีชุดแดง
ราวกับไดเห็นบางอยางที่ไมควรเห็น ราวกับคนธรรมดามองเห็นเทพเซียน ทุกอยาง
ที่ไมอาจมองเห็นในขณะนี้…พลันระเบิดออก
รอยแยก…สลายไปแลว!
แต…ในพริบตาที่มันจะสลาย หวังเปาเลอก็กาวเขาไปแลว ภาพตรงหนาจากพราเลือน
เริ่มแจมชัดขึ้นทีละนอย แตทายที่สุดก็ยังไมชัดเจนอยางสมบูรณคลายมองเห็น
ดอกไมในสายหมอก
ในความพราเลือนนี้หวังเปาเลอดูเหมือนจะเห็นในรอยแยกนี้ยังมีอีกจักรวาลหนึ่ง
ที่นี่ไรดวงดาว มีเพียงรางมายาเล็กใหญกำลังนั่งขัดสมาธิอยูในจักรวาล
รางเหลานี้มีทั้งชายหญิง มีทั้งแกและเด็ก และยังมีสัตวประหลาด รวมทั้งหมด
108 ราง บนรางลวนแผเจตจำนงแหงเตาออกมาอยางนาทึ่ง ทุกรางกำลังหลับตา
นั่งสมาธิ และในรางของพวกเขา…ราวกับมีโลกและสิ่งมีชีวิตดำรงอยู
ในจักรวาลอันกวางใหญนี้ เหนือรางทั้ง 108 รางขึ้นไปยังมีรางที่ขนาดใหญกวา
ทั้งหมด คาดวาหากเอารางทั้ง 108 รางรวมกันก็ยังใหญไมถึงหนึ่งในสิบของมัน
รางนี้ราวกับจักรพรรดิ ทั่วรางแผพลังปราณของจักรพรรดิออกมา เขาไมได
หลับตา แตกำลังลืมตามองหวังเปาเลอ!
 ทันทีที่สายตาสบเขากับนัยนตาของหวังเปาเลอแลว รางกายของหวังเปาพลัน
ตัวสั่นเทิ้มอยางรุนแรง ดั่งถูกมีดแหลมคมแทงทะลุหัวใจเขาไปถึงวิญญาณเทพ ดวงตา
เบิกกวางสูญเสียการมองเห็นทั้งหมด กอนที่โลกใบนี้จะพลันพราเลือนและพังทลาย!
ในพริบตาภายในวัดแมน้ำแหงความมืด ในโลกที่สตรีชุดแดงอยู จิตวิญญาณ
หวังเปาเลอก็กลับเขาราง เขากระอักเลือดเต็มปาก รูทวารทั้งเจ็ดราวกับจะระเบิดออก
ดวงตาหลั่งสายเลือด รางกายเกิดรอยแยกคลายกำลังจะฉีกเปนชิ้นๆ เขาถอยหลัง
ออกไปหลายกาว
ขณะที่ถอยหลังไปก็มีหมอกสีแดงแผออกมาจากรางกายเขา หมอกเหลานี้รวมตัวกัน
อยางรวดเร็วกอตัวเปนรางของสตรีชุดแดงกำลังกรีดรองอยางเศราโศก
“เจาเปนใคร เจาเปนใครกันแน!!” สตรีผูนี้ดูเหมือนตองแบกรับความเจ็บปวด
อยางแสนสาหัส นางกระอักเลือดออกมาเชนกัน รางของนางกำลังจะแหลกสลาย
นางจับตาขางเดียวของตนแลวถอยหลังออกไปอยางรวดเร็ว แมแตหุนกระบอกที่
นางรักก็ไมตองการแลว ในพริบตานางก็สลายไป
เมื่อนางสลายไปแลว โลกใบนี้พลันพราเลือน จากนั้นจึงแตกสลาย เผยใหเห็น…
สถานที่ที่แทจริงในวัด
นี ่ เ ป น เพี ย งวั ด ธรรมดาแห ง หนึ ่ ง สิ ่ ง บู ช าคื อ รู ป ป  น สตรี ส วมชุ ด แดงผู  ห นึ่ ง
แต ใ นตอนนี ้ ร ู ป ป  น นั ้ น เกิ ด รอยร า วนั บ ไม ถ  ว น เลื อ ดไหลออกจากรู ท วารทั ้ ง เจ็ ด
ขณะเดียวกันตรงหนารูปปนก็มีปากทางเขาปรากฏอยูบนพื้น
ด า นหวั ง เป า เล อ เขาอยู  ข  า งปากทางเข า และกำลั ง หลับ ตาสู ด หายใจหอบถี่
รอบตัวเขา…ผูฝกตนสำนักแหงความมืดจำนวนมากนอนแผอยูตรงนั้น ทุกคนตาง
หลับสนิท แตเห็นไดชัดวาพลังปราณผันผวนราวกับกำลังจะตื่น
 ไมนานหลังจากนั้น หวังเปาเลอก็สงบลง เขาไมไดตื่นเตนกับวิญญาณเทพของตน
ไปถึ ง หนึ ่ ง ร อ ยก า วของระดั บ ดารานิ รั น ดร ช ั ้ น มหาวั ฏ จั ก ร แต ก ลั บ ถู ก คลื ่ น ยั ก ษ
โหมกระหน่ ำ อยู  ใ นใจ เพราะว า …ดวงตาของเขาไม ไ ด ม ื ด บอด แม จ ะเจ็ บ แสบ
และมีเลือดไหลไมหยุด แตในหวงมายาเมื ่ อครู  เวลานั ้ น ที ่ ร างมหึ มานั ่ น มองเขา
หวังเปาเลอก็ไดเห็น…บนหวางคิ้วของรางนั้นมีไมสีดำตอกอยูขางใน!
ไมสีดำนั่น…เขารูจักดี!
 บทที่ 1174 ผูหญิง?
“ที่แท…นั่นก็คือตะปูไม!” หวังหวังเปานิ่งเงียบ ไมนานก็ถอนหายใจเบาๆ แมจะ
ยังไมอาจสงบสติอารมณไดในขณะนี้ อีกทั้งยังไดเห็นเรื่องบางอยางที่เขาอยากรู
มาตลอด แตในใจเขาก็ยังอดรูสึกสับสนไมได
ความสับสนนี้มาจาก…ตนกำเนิดของตนเอง
“ขาคือตะปูหรือ” หวังเปาเลอรูสึกปวดหัวเล็กนอย แตโชคดีที่ความคิดนี้ถูก
ระงับไปอยางรวดเร็ว กอนที่ราง 108 รางในภาพที่เขาเคยเห็นจะผุดขึ้นในหัว
“ทุ ก ร า งล ว นไม อ าจหยั ่ ง รู  ไ ด ฐานการฝ ก ฝนเหนื อ กว า ที ่ ข  า คิ ด ไว … ไม ร ู  ว า
มันคือระดับใด แลวยังมีโลกบรรจุอยูในรางเหลานั้นอีก” หวังเปาเลอพึมพำในใจ
จากนั้นรางขนาดมหึมาหาใดเปรียบราวกับจะสามารถสยบทุกสิ่งไดเหนือร างทั้ ง
108 รางก็ผุดขึ้นในหัว!
ความครอบงำนั้น ทั้งยังมีพลังปราณของจักรพรรดิทำใหหวังเปาเลอมีคำตอบ
อยูในใจแลว
“จักรพรรดิ…” หวังเปาเลอเผยดวงตาล้ำลึก เขายืนยันไดเจ็ดถึงแปดสวนแลววา
รางของจักรพรรดิผูนั้นก็คือจักรพรรดิในตำนาน และสถานที่ที่เขาและราง 108 ราง
นั้นอยูก็คงจะเปน…จักรพิภพเตาไมรูสิ้นที่แทจริง
“โลกศิลาที่ขาอยูเปนเพียงที่ที่รางแยกของจักรพรรดิถือกำเนิดเทานั้น” เรื่องนี้
หวั ง เป า เล อ ทราบแล ว เขาก็ เ ข า ใจกระจ า งขึ ้ น ไปอี ก ว า หากไม ใ ช ก ารมาถึ ง ของ
เซียนโบราณ หากไมใชผนึกกับดักที่แปลงมาจากมือหลัวเทียน จักรพิภพยอยไมรูสิ้น
ในตอนนั้นคงจะกลับมานานแลว
เปนเพราะผนึกกับดักของมือหลัวเทียนที่กอตัวเปนเหตุผลทำใหจักรพิภพยอยไมรูสิ้น
ราวกับถูกตัดขาดจากจักรพิภพหลัก และยังมีการปราบปรามจากสำนักแหงความมืด
ในฐานะทูต เมื่อเริ่มตนใหมครั้งแลวครั้งเลาก็ออนแอลง อีกทั้งการกวาดลางรองรอย
ของไมรูสิ้นก็ทำใหผนึกกับดักนี้ยิ่งแข็งแกรงขึ้น
แทจริงแลวหากไมใชเพราะหลัวเทียนเกิดปญหา ตระกูลไมรูสิ้นในโลกศิ ลา
ก็ไมมีโอกาสฟนคืนชีพ แมวา…เปาหมายของหลัวเทียนจะไมไดมุงไปที่จักรพรรดิ
แตมุงไปที่ผนึกเซียนโบราณ ทวาสุดทายก็เพราะเหตุนี้…ถึงไดเขาไปเกี่ยวของกับ
จักรพรรดิที่นาสะพรึงกลัวผูนั้น
ทั้งสองคนผูใดแข็งแกรงกวา หวังเปาเลอไมอาจรูได แตเขารูวา…หลัวเทียนดับสิ้น
ไปแลว การเปรียบเทียบนี้จึงไมมีความหมายอีก ที่เขาสนใจยิ่งกวาคือตะปูไมสีดำ
บนหวางคิ้วจักรพรรดิ!
ตะปูไมสีดำนั้นมาจากไหน ทำไมจักรพิภพยอยไมรูสิ้นถึงสามารถเรียกมันออกมาได…
หวังเปาเลอหรี่ตา หลังจากครุนคิด ในหัวก็คอยๆ เกิดการคาดเดาอันบาบิ่น
“เปนไปไดไหมวาสาเหตุที่จักรพรรดิกระจายวิญญาณสารัตถะออกมาจำนวนมาก
และรวบรวมรางแยกกลับไป จุดประสงค…ก็คือเพื่อตอสูกับตะปูไมสีดำตรงหวางคิ้ว
ของเขา จึง ได มีเสียงเพรียกจากจั กรพิ ภ พย อย ภาพที ่ ตะปู ไ ม สี ดำปรากฏขึ ้ น นั้ น
บางทีอาจเปน…การชวยตัวเองอยางหนึ่ง?” หวังเปาเลอรูสึกปวดหัว ขอมูลที่เขารู
นอยเกินไป สิ่งที่เขาคิดจึงเปนเพียงการคาดเดาเทานั้น ไมสามารถยืนยันความจริงได
แตถึงจะเปนเชนนั้น สำหรับหวังเปาเลอในตอนนี้ก็เพียงพอแลว
เขาสัมผัสไดลึกๆ วาโลกใบนี้หรื อจะเรีย กว าจั กรวาลแหงนี ้ หรือจะเรี ย กว า
จักรพิภพเตาไมรูสิ้นที่แทจริง ความลับทั้งหมดกำลังคอยๆ เปดเผยใหเขารู
 หากเสนทางของเขาสามารถดำเนินตอไปได หากเตาของเขายังสมบูรณตอไปได
สักวันหนึ่งเขาก็จะไดรูความจริงทั้งหมด เขาใจคำตอบทั้งหมด…และหาตนกำเนิด
ของตนเจอ!
“ถึงตนกำเนิดจะสำคัญ แตที่สำคัญยิ่งกวาคือ…ขาอยากมีชีวิตอยูดวยตัวเอง!”
ดวงตาที่หรี่ลงของหวังเปาเลอระเบิดแสงแรงกลา หลังจากปดความคิดทั้งหมดออกไป
ไดแลว เขาก็สัมผัสถึงการเก็บเกี่ยวของวิญญาณเทพ
วิญญาณเทพมาถึงขีดสุดของระดับดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรแลวเหมือนกับ
กายเนื้อ ทั้งสองอยางเรียกไดวาเปนระดับกึ่งจักรพิภพ ตางไปถึงหนึ่งรอยกาวแลว!
รากฐานอันล้ำลึกเชนนี้ ในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นทั้งหมด ในตระกูลหมื่นสำนัก
นับแตอดีตจนถึงปจจุบันก็เพียงพอที่จะเรียกไดวาหาตัวจับยาก
ทั้งสามดานมาถึงขีดสุด จนถึงตอนนี้ยังไมเคยปรากฏมากอน
แค ถ ึ ง ขี ด สุ ด ในด า นเดี ย วก็ ส ามารถกลายเป น มหาศิ ษ ย แ ห ง เต า ชั ้ น ยอดของ
กองกำลังแรกไดแลว ถึงขีดสุดสองดานเรียกไดวาปาฏิหาริย หากคนนอกไดรูเขา
ยอมสะเทือนไปทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้นเปนแน
แลวถึงขีดสุดถึงสามดาน…นั่นเปนเพียงตำนานเทานั้น!
โดยเฉพาะหลังจากวิญญาณเทพถึงขีดจำกัดหนึ่งรอยกาวดารานิรันดร ความรูสึก
ที่สามารถฝาฟนและควบคุมกฏตางๆ ไดตลอดเวลา ทำใหหวังเปาเลอสงบใจลงได
ไมนอย แมฐานการฝกฝนจะไมไดเปลี่ยนแปลงมาก แตการพัฒนาของวิญญาณเทพกับ
กายเนื้อ เขาก็สัมผัสไดอยางชัดเจนวาแมจะไมมีโอกาสหรือแมกระทั่งไมไดฝกฝน
ถึงสิบป ฐานการฝกฝนของเขาก็จะกาวหนาไดดวยตัวมันเอง
“แตก็ยังชาไปหนอย” ดวงตาหวังเปาเลอเผยแววดื้อรั้น กอนจะเงยหนามองรอบๆ
 สิ่งแรกที่เขาเห็นคือรูปปนสีแดงที่เต็มไปดวยรอยแตกราว หลังจากหวังเปาเลอ
มองมัน สีหนาของเขาก็แปลกไป อารมณในใจทวมทนและแอบขอบคุณสตรีชุดแดง
ผูนั้น หากไมใชเพราะอีกฝาย วันนี้เขาคงไมไดเขาใจความจริงมากมาย
ขณะเดียวกันเขาก็เห็นหุนกระบอกที่ถูกสตรีชุดแดงทิ้งไป เหลานั้นลวนเปน
ผูฝกตนสำนักแหงความมืดที่เขามาที่นี่ทั้งสิ้น แตไมใชทั้งหมด
ผู  เ ยี ่ ย มยุท ธ จ ั ก รพิ ภพหา ถึ ง หกคนไมไ ด อ ยู ใ นนั ้น แม จ ะมี ความเปน ไปได ว า
พวกเขาจะตายแลว แตก็เปนไปไดวาพวกเขาจะใชวิธีการบางอยางหนีออกจากที่นี่
และเขาสูระดับถัดไปแลว
ส ว นเหล า กึ ่ ง บุ ต รแห ง ความมื ด ส ว นใหญ ก ็ ก ลายเป น หุ  น กระบอกอยู  ต รงนี้
หวังเปาเลอกวาดตามองและสัมผัสไดถึงความมีชีวิตชีวาและจิตใตสำนึกบนราง
พวกเขากำลังคอยๆ ฟนคืนกลับมา
เขากำลังจะถอนสายตากลับ แตพริบตานั้นก็ตองอุทานเสียงเบา นัยนตาเปนประกาย
หั น ไปมองเหล า กึ ่ ง บุ ต รแห ง ความมื ด อี ก ครั ้ ง เขาเห็ น เด็ ก หนุ  ม ที ่ เ คยมายั ่ ว ยุ ต น
และเห็น…รางสวมหนากากอยูดานขาง!
“เจานี่ก็ติดอยูที่นี่ดวยหรือ” หวังเปาเลอประหลาดใจเล็กนอย รางสวมหนากากนั้น
คือผูที่แข็งแกรงที่สุดในบรรดาบุตรแหงความมืด ตามความเขาใจของหวังเปาเลอ
อีกฝายควรจะตองมีเคล็ดวิชาบางอยางชวยใหตนไมติดอยูที่นี่สิถึงจะถูก
ในไมชาหวังเปาเลอก็หรี่ตาลงอยางรวดเร็ว เพราะเขาพบวากึ่งบุตรแหงความมืด
ในที่แหงนี้หายไปสองคน…
หนึ่งคือสตรีที่เก็บซอนพลังแทจริงตอนขยายความลึกกอนหนา!
 สองคือคนที่หวังเปาเลอแทบจะไมเคยใสใจเลยดวยซ้ำ แมจะนึกยอนกลับไป
กึ่งบุตรแหงความมืดที่หายไปคนนี้ก็ไมไดสรางความประทับใจอะไรยิ่งใหญ เขาจำได
แควาอีกฝายดูเหมือนจะเปนผูฝกตนวัยกลางคน อยางอื่นดูเลือนรางไปหมด
“หืม” เรื่องนี้ทำใหหวังเปาเลอแปลกใจ หลังจากครุนคิดเขาก็ขยับรางไปยัง
หุนกระบอกสวมหนากากที่กำลังจะตื่น มองหุนกระบอกที่กำลังกลายเปนเลือดเนื้อ
อย า งรวดเร็ ว จากนั ้ น จึ ง ยกมื อ จั บ หน า กากบนใบหน า ของผู  ฝ  ก ตนออกแล ว
กวาดตามอง
“ผูหญิง?” เขาผงะไปชั่วครู ไมไดคาดคิดวานี่จะกลับตาลปตรกับภายนอกที่เห็น
กระจางชัดแลววาบุตรแหงความมืดที่แข็งแกรงที่สุดซึ่งไดรับการยอมรับจากทุกคนใน
สำนักแหงความมืด ไมใชผูชายอยางที่แสดงใหเห็นภายนอก
ใบหนานี้…เปนสตรีที่ดูออนโยน
“ไม น  า ใช ก ระมั ง หรื อ ว า แค ห น า ตาเหมื อ นผู  ห ญิ ง กั น ” หวั ง เป า เล อ อยากรู
เขาอยากรูจริงๆ…จึงกมหนามองเรือนรางของผูฝกตนที่ถูกถอดหนากากออกแลว
อดที่จะกมตัวลงไปมองสำรวจอยางละเอียดถี่ถวนไมได กระนั้น ก็ไมไดใชมือ
แตก็ยืนยันไดแลววา…อีกฝายเปนสตรี แตก็ยังไมมั่นใจเต็มรอย
“ไมสิ…” หวังเปาเลอขมวดคิ้วมุน การคาดเดามากมายผุดขึ้นในหัวเขาคิดวา
บางทีคนผูนี้อาจถูกเขาใจผิด บุตรแหงความมืดที่แข็งแกรงแทจริงแลวคือคนอื่น
หรื อ ไม ก ็ ค นผู  น ี ้ ไ ม ใ ช ผ ู  ฝ  ก ตนที ่ เ ขาเคยเห็ น ตอนอยู  ด  า นนอก แต ถ ู ก สลั บ ตั ว
เมื่อเขามาในนี้ หรือไมก็พลังเทพของสตรีชุดแดงทำใหผูฝกตนบางสวนเปลี่ยนไป…
การคาดเดาไหลผานความคิดหวังเปาเลอไป เขารีบใสหนากากกลับเขาไปตามเดิม
ดวงตาเผยแววครุ  น คิ ด ก อ นจะวาบร า งออกมายั ง ปากทางเข า หน า รู ป ป  น สี แ ดง
ขมกลั้นการคาดเดาทั้งหมดแลวกาวเขาไป!
 “คิดมากไปก็ไรประโยชน รีบชวยศิษยพี่นำซากจักรพรรดิแหงความมืดกลับไป
ใหเร็วที่สุดดีกวา!” ดวงตาหวังเปาเลอเปลงประกาย รางหายวับไปเขาไปดานในทันที
 บทที่ 1175 ความดี
สถานที ่ ท ี ่ ว ั ด ของจั ก รพรรดิ แ ห ง ความมื ด ตั ้ ง อยู  หากมองจากด า นบนลงมา
ก็ ค ื อ ยอดเขาที ่ ม องไม เ ห็ น ก น บึ ้ ง แม บ นยอดเขาจะมี รู ป ป  น ตั ้ ง ตระหง า น แต ใ น
ความเปนจริงดานลางรูปปนก็ยังคงเปนยอดเขา
ดังนั้นวัดแหงนี้ก็ถือวาเปนยอดเขาเชนกัน
โลกที่เผยใหเห็นหลังจากโลกของสตรีชุดแดงพังทลาย แทจริงแลวก็คือภายใน
ของวัดซึ่งอุทิศสรางใหแกสตรีชุดแดงนั่นเอง หลังจากมองทะลุผานความวางเปลาไป
แลวก็ไมมีอะไรที่นาแปลกเลยจริงๆ
ทว า …เมื ่ อ เดิ น เข า มาแล ว ก า วลงไปอี ก ขั ้ น ภาพที ่ ห วั ง เป า เล อ เห็ น ก็ ท ำเอา
จิตใจปนปวนไมนอย ที่แหงนี้ยังคงเปนโลกใบหนึ่ง แตไมใชโลกที่เปดออก เพราะมัน
ถูกสรางขึ้นหรือกลาวใหถูกคือความจริงแลวที่แหงนี้ ก็คือถ้ำที่ปดผนึก!
ส ว นบนของถ้ ำ คื อ จุ ด ที ่ เ ขาเข า มา ตรงนั ้ น ได ร ั บ อิ ท ธิ พ ลจากพลั ง เทพ
แปลกประหลาดและกลายเป น ท อ งฟ า รอบด า นดู เ หมื อ นระหว า งฟ า ดิ น จะมี
เขตแดนอยู แตยากจะรับรูไดดวยตาเปลา แตเมื่อใชจิตใตสำนึกกวาดไปก็สามารถ
สัมผัสไดถึงสิ่งกีดขวางที่มองไมเห็นในระยะหลายแสนลี้
สวนดานลาง…คือพื้นดิน ภูเขา แมน้ำไหลเอื่อย นอกจากจะไมมีสิ่งมีชีวิตแลว
ทุกอยางดูปกติมาก โดยเฉพาะตรงใจกลางโลกใบนี้มีศิลากอนหนึ่งตั้งอยู สวนบน
ของศิลามีตัวอักษรแกะสลัก
นั่นคือตัวอักษรของสำนักแหงความมืด
สุสานจักรพรรดิแหงความมืด!
 นี่คือแผนปายสุสาน ทวาสิ่งที่ทำใหหวังเปาเลอจิตใจปนปวนคือรูปสลักดานหลัง
ตัวอักษรเหลานั้น เพราะมันคือภาพวาดภาพหนึ่ง
เป น ภาพเจดี ย  ส ู ง กลั บ หั ว ซึ ่ ง ฝ ง ลึ ก เข า ไปในภู เ ขา ด า นบนวาดเป น รู ป วั ด
เหนือวัดเปนรูปปนซึ่งมีลักษณะคลายกับเทพแทบจะทุกประการ
สวนเจดียกลับหัวนั้นลึกเขาไปในภูเขา และดานลางสุด ที่ตรงนั้นเปนรูปโลงศพ
โลงหนึ่ง
บนโลงศพมีดวงตาดวงหนึ่งสลั กเอาไว เมื ่ อหวั งเปาเล อมองดู ดวงตาขางนั้น
แรงฉุดดึงและเสียงเพรียกรองก็รุนแรงขึ้น แตนั่นก็ไมใชสิ่งที่ทำใหเขาจิตใจปนปวน
สิ ่ ง ที ่ ท ำให เ ขาจิ ต ใจป  น ป ว นคื อ ในชั ้ น แรกส ว นบนสุ ด ของเจดี ย  ก ลั บ หั ว
เขาเห็นรายละเอียดตางๆ มากมายในนั้น เห็นภูเขาแมน้ำ และแผนศิลา
และ…ดานนอกแผนศิลานั้นยังมีรางของคนตัวเล็กๆ วาดเอาไว ที่ดานหลังคนผูนั้น
มีมือสีดำเอื้อมมาจับ แมจะยังมีระยะหางอยูบาง แตก็ดูเหมือนใกลจะถึงตัวแลว
ในพริบตาที่เห็นรางเล็กนั่น หวังเปาเลอก็วาบหนีออกจากจุดที่ยืนอยูโดยพลัน
จิ ต ใจป  น ป ว นยิ ่ ง ขึ ้ น จากนั ้ น หลั ง จากกวาดมองรอบตั ว อี ก ครั ้ ง ก็ ห ั น กลั บ มามอง
แผนปายสุสาน
เขามองออกว า ภาพที ่ ว าดบนแผ น ป า ยนี ้ ค งจะเป น โครงสร า งของสุ ส าน
จักรพรรดิแหงความมืด และจุดที่เขาอยูตอนนี้ก็คือขั้นที่หนึ่งของดานบนสุดของ
เจดียกลับหัว!
และคนตัวผูนั้น…หวังเปาเลอดูอยางไรก็เห็นเปนตัวเขาเอง!
นี่เปนสัญชาตญาณอยางหนึ่ง แตหากเปนตัวเขาจริง…จิตใตสำนึกของหวังเปาเลอ
ก็พลันตื่นตัวระแวดระวังถึงขีดสุดในทันที เพราะวา…หากที่นี่มีอะไรแปลกประหลาด
อยูจริงถึงขนาดสะทอนตัวเขาออกมาได เชนนั้นแลวฝามือที่อยูขางหลังอยูที่ไหนกัน
 “ยุงยากแลว!” หวังหวังเปาเลอระแวงถึงขีดสุด เขามองสำรวจไปรอบดานไมหยุด
ขณะเดียวกันก็สัมผัสไดถึงความเงียบแปลกประหลาดของโลกใบนี้ นับตั้งแตเขามา
ถึงที่นี่ก็ไมมีเสียงอะไรเลย
แมแตน้ำที่ไหลเอื่อยเฉื่อยอยูบนพื้นดินก็ยังไรสุมเสียง
หวัง เปาเล อหรี ่ ตา ทิ้ง ดวงจิตเทพไว ท ี ่ น ี ่ ก ็ รี บ จากไปทั น ที เขามองสำรวจหา
ปากทางเขา แตไมวาจะคนหาอยางไรก็ไมมีอะไรใหเก็บเกี่ยวแมแตนอย
อยางไรก็ตาม หวังเปาเลอกลับเห็นภูมิประเทศแปลกประหลาดบางอยาง
ภูมิประเทศนี้เปนรอยมือ บนพื้นดินของโลกนี้มีสามรอยมือ ทั้งสามรอยมือขนาด
ประมาณหมื่นจั้ง และที่ใจกลางรอยมือนั้น หวังเปาเลอก็ไดเห็น…โครงกระดูกสามชิ้น!
โครงกระดู ก ทั ้ ง สามนี ้ ผ อมมากราวกั บ ถู ก ดู ด กลื น เลื อ ดเนื ้ อ ไปจนหมดสิ้ น
ทำให ห วั ง เป า เล อ ไม ส ามารถระบุ ไ ด จ ากรู ป ลั ก ษณ ภ ายนอก แต จ ากเสื ้ อ ผ า และ
พลังปราณ เขาสัมผัสไดถึงเตา คนทั้งสามนี้…มาจากสำนักแหงความมืด
คิดดูแลวคงเปนผูฝกตนสำนักแหงความมืดที่ผานหวงมายาของสตรีชุดแดงมาได
ดวยวิธีหนึ่ง แตกลับตองมาตกตายอยางอนาถอยูที่นี่
ทามกลางความระแวดระวังและสำรวจอยางถี่ถวนของหวังเปาเลอ เขาก็พบวา
สาเหตุ ก ารตายของทั ้ ง สามเป น เพราะวิ ญ ญาณเทพถู ก กลื น กิ น โดยบางอย า ง
สวนเลือดเนื้อ…ราวกับวาหลังจากวิญญาณเทพสลายไปก็ถูกดูดกินจนแหงเหี่ยว
และสิ่งที่ดูดกินเลือดเนื้อพวกเขาก็คือผืนดินแหงนี้!
หวังเปาเลอขยับเขาไปใกล เขาสังเกตเห็นวาพื้นดินที่โครงกระดูกทั้งสามอยู
มีเลือดจางๆ
ทั้งหมดนี้ยิ่งทำใหโลกใบนี้ประหลาดขึ้นไปอีก
 ดวงตาหวังเปาเลอสองประกายเย็นยะเยือก เขาถอนสายตากลับไปและสำรวจ
ปากทางเขาตอ ทวาไมนานใบหนาก็พลันเปลี่ยนสี ดวงจิตเทพที่ทิ้งไวบนแผนปาย
มองเห็นการเปลี่ยนแปลงบนภาพวาด!
ภาพชั้นแรกคนตัวเล็กที่เปนตัวแทนของหวังเปาเลอไดจากแผนป ายไปแล ว
ตำแหนงที่มันอยูคือจุดที่หวังเปาเลอยืนอยูในขณะนี้ ขณะเดียวกัน…ฝามือสีดำที่ไลจับ
อยูขางหลังนั่นก็เขามาใกล!
และไมใชแคหนึ่ง แตมีถึงสิบฝามือที่ลอมรอบเขาเอาไวขางใน
หลังจากเห็นพวกมัน หวังเปาเลอก็ขมวดคิ้วมุน
“ลวงเทพหลอกวิญญาณ!” กลาวจบ ระหวางนั้นเปลวไฟสีดำในรางหวังเปาเลอก็
ปะทุขึ้น ดวงตาเผยแสงเจิดจา วิญญาณปลดปลอยออกมาสำรวจไปรอบตัวอยางเต็มที่
ไมมีอะไรเลย!
หวั ง เป า เล อ หรี ่ ต าและยื น นิ ่ ง อยู  อ ย า งนั ้ น ฝ ก กระบี ่ เ จ า ชะตาในร า งค อ ยๆ
หมุ น เวี ย นช า ๆ ปราณกระบี ่ ส ายหนึ ่ ง แผ อ อกมาจากร า งและมองไปรอบตั ว ด ว ย
สายตาเย็นชา
แตก็…ไมพบอะไร ทวาดวงจิตเทพที่ทิ้งไวตรงแผนปาย ตอนนี้กลับเห็นภาพที่
นาตื่นตกใจ
ในภาพวาดนั้น รอบดานของคนตัวเล็กที่เปนตัวแทนหวังเปาเลอ ตอนนี้มีฝามือสีดำ
ไมใชแคสิบฝามือแลว แตมากกวานั้น…มันอัดแนนอยูรอบตัวเขาและเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
กระบวนการทั้งหมดกินเวลาเพียงสิบ กวาอึดใจ หลังจากนั้นหวังเปาเลอในภาพวาด
ก็มีฝามือนับหมื่นรายลอมแลว
มันลอมรอบเขาไวขางในอยางหนาแนนราวกับจะกอตัวเปน…ฝามือที่ใหญกวา
หนึ่งฝามือ และจุดที่หวังเปาเลออยูก็คือใจกลางฝามือนั้น
 ทวา หวังเปาเลอไมไดรูสึกถึงอันตรายแมแตนอย จนอาจกลาวไดวาหากเขาไมมี
ดวงจิ ต เทพที ่ ท ิ ้ ง ไว ต รงแผ น ป า ย ตอนนี ้ เ ขาก็ ย ั ง คงไม ส ั ง เกตเห็ น สิ ่ ง ผิ ด ปกติ เ ลย
สักนิดเดียว
อีกอยางรอยมือยักษที่เกิดจากฝามือมารวมตัวกันอยางหนาแนนรอบตัวก็ทำให
หวังเปาเลอนึกถึงภูมิประเทศที่เขาเห็นเมื่อครู รวมถึงซากผูแข็งแกรงของสำนักแหง
ความมืดทั้งสาม
“ไมสิ ที่นี่มีปญหา!” เขาขมวดคิ้วมองไปทั่วบริเวณ แลวมองไปทางแผนปายอีกครั้ง
ในใจทวีความสงสัยมากขึ้น หากสถานที่แหงนี้อันตรายจริง แลวเหตุใดถึงมีการเตือน
จากแผนปายกัน
หนาที่ของแผนปายดูเหมือนไมจำเปนเลย ตรงกันขาม…คลายเปนคำแนะนำและ
ชักจูงใหผูคนหวาดระแวง
“ที่นี่คือสุสานจักรพรรดิแหงความมืดและขาก็เปนบุตรแหงความมืด ทุกคนที่มาครั้งนี้
ลวนเปนสำนักแหงความมืด…บนรางมีพลังปราณเตาสวรรค ไมควรจะเกิดอันตราย
เพราะไมวาอยางไรก็มีตนกำเนิดเดียวกัน!”
“สตรี ช ุ ด แดงข า งบนนั ่ น ยั ง กล า วได เ ต็ ม ปากว า เป น อุ บ ั ต ิ เ หตุ ถึ ง อย า งไรนั่ น
ก็คือสิ่งมีชีวิต ความคิดเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แตเขามาในสุสานแหงนี้แลว…”
หวังเปาเลอครุนคิด ใชอีกมุมมองหนึ่งพิจารณาเรื่องนี้
“แยกแยะดีชั่วหรือ” ผานไปชั่วครู เขาก็พึมพำออกมาเบาๆ หวังเปาเลอคิดวา
เรื่องนี้มีความเปนไปไดระดับหนึ่ง แยกแยะความดีกับความชั่ว หากใจเขามีความ
เคารพเกรงกลัวตอสถานที่แหงนี้ก็จะไมสนใจฝามือสีดำรอบตัว เพราะเชื่อวาสิ่งนี้
จะไมทำรายตน ตรงกันขาม…หากกังวลหรือรอนรน คิดไปมากมายละก็
ในความเงียบงัน ภายในภาพวาดที่มองจากดวงจิตเทพ จำนวนฝามือสีดำรอบตัวเขา
ถึ ง ขี ด สุ ด แล ว ขาดอี ก เพี ย งเส น เดี ย วก็ จ ะก อ ตั ว เป น รอยมื อ ยั ก ษ อ ย า งสมบู ร ณ
ดวงตาหวังเปาเลอวาววับ เขาตัดการเชื่อมโยงกับดวงจิตเทพและไมสนใจแผนปาย
อีกทั้งยังคำนับไปทางแผนปายนั่นหนึ่งครั้ง
“ทานบรรพบุรุษจักรพรรดิแหงความมืด ศิษยหวังเปาเลอมาที่นี่ในนามเตาสวรรค
เพื่อรับซากของทาน นี่อาจดูไมเคารพทาน แตเพื่อฟนคืนความรุงโรจนใหเตาสวรรค
เพื่อภารกิจของหลัวเทียนและหวังวาทานจะไดรับการเติมเต็ม” หลังจากโคงคำนับ
หวังเปาเลอรีรออยูครูหนึ่งกอนจะหยัดกายขึ้นชาๆ ราวกับไมรับรูถึงฝามือสีดำ
ที่มองไมเห็น เก็บฐานการฝกฝนทั้งหมด กดระงับพลังปราณกระบี่ของฝกกระบี่
เจาชะตาในรางลงอยางสงบ แลวออกเดินไปขางหนา
หนึ่งกาว สิบกาว รอยกาว พันกาว…
สิบจั้ง รอยจั้ง พันจั้ง หมื่นจั้ง…
หวังเปาเลอเดินออกจากบริเวณที่มีรอยมือโดยไมเจออันตรายแมแตนอย ขณะที่
เดินออกมาอยางราบรื่น ความวางเปลาตรงหนาพลันปรากฏความผันผวนกอตัวเปน
ประตูแสง
พริบตาที่ประตูปรากฏ หวังเปาเลอก็ถอนหายใจ ดูเหมือนเขาจะไดยินเสียงดังมา
จากความวางเปลาซึ่งแผซานราวกับระลอกคลื่นอยูในกนบึ้งของจิตใจตน
“ความดี”
 บทที่ 1176 หัตถสื่อวิญญาณ
“เสียง?” หวังเปาเลอใจกระตุกวูบ สัมผัสไดถึงคำพูดที่สะทอนอยูในจิตใจของ
ตนเองตอนนี้ ซึ่งไดยืนยันการคาดเดาของเขาแลว
แทจริงแลวตอนที่เขาเห็นแผนปายสุสานในตอนแรก ก็กำลังคิดถึงปญหาหนึ่งอยู
สุสานแหงนี้…ใครเปนคนสรางใหจักรพรรดิแหงความมืดกัน?
ไมนาจะใชตัวจักรพรรดิแหงความมืดเอง ทวาความเปนไปไดขอนี้ก็ยังไมถูกตัดทิ้ง
หวังเปาเลอคิดวานาจะเปนชนรุนหลังมากกวา หรือจะเปนผูฝกตนที่คอยติดตาม
ข า งกายในตอนนั ้ น เป น ผู  ส ร า ง ดั ง นั ้ น เสี ย งที ่ ด ั ง ขึ ้ น จึ ง ทำให ห วั ง เป า เล อ มั ่ น ใจ
มากกวาเดิม ความคิดเหลานี้วาบผานใจเขาไป หวังเปาเลอยืนอยูหนาประตูแสง
และโคงคำนับสี่ทิศกอนกาวเขาไป
ทันทีที่กาวเขามา ภาพตรงหนาเลือนราง โลกใบใหมปรากฏขึ้นตรงหน าเขา
ในพริบตาตอมา ทองฟาของโลกใบนี้มืดมิด พื้นดินปกคลุมดวยหมอก เห็นแผนปาย
สุสานแบบเดี ย วกัน กั บ เมื่อ ครู ทุ ก ประการในที ่ ไ กลๆ แต มั น ถู กหมอกปกคลุ ม จน
มองไมชัด
สิ่งเดียวที่มองเห็นคือเหลาภูตผีวิญญาณที่เกลือกกลิ้งอยูในหมอกเบื้องหลัง
นับไมถวน พวกมันไมไดสงบนิ่ง แตกอตัวขึ้นเปนอาณาจักรอยูในหมอก เขาเห็นวาที่นี่
มี เ จ็ ด อาณาจั ก รวิ ญ ญาณ จากจุ ด ที ่ ห วั ง เป า เล อ ยื น อยู  สามารถมองเห็ น
ภายในอาณาจั ก รทั ้ ง เจ็ ด ได อ ย า งชั ด เจน แต ล ะแห ง มี ร ะบบของตนเองและมี
จักรพรรดิวิญญาณ
ขณะนี้มีอาณาจักรวิญญาณสามแหงกำลังสูรบกัน ทำใหหมอกตลบอบอวลมากขึ้น
และยั ง มี เ สี ย งกรี ด ร อ งอั น น า สยดสยองกระจายไปทุ ก สารทิ ศ ภาพนั ้ น …ทำให
หวังเปาเลอขมวดคิ้วเล็กนอย
 แทจริงแลวทุกอยางในสุสานจักรพรรดิแหงความมืดดูแปลกประหลาดสำหรับเขา
ดูเหมือนจะไมงายเหมือนการฝงกระดูกในสุสาน
“หวงมายาของวัดเปนเหมือนการยอนความทรงจำ…ขั้นแรกของการกลั่นกรอง
คือความตางระหวางความดีความชั่ว”
“เหตุใดสุสานจักรพรรดิแหงความมืดตองจัดวางเชนนี้” หวังเปาเลอเงียบไป
จากนั้นไมนานดวงตาก็เผยแสงจา แมตอนนี้จะมองไมเห็นอะไรมาก แตไมวาเขา
จะคิดอยางไร ในคำตอบมากมายก็มักจะมีคำตอบหนึ่งผุดขึ้นในใจเสมอ
“ที่นี่…เปนเหมือนทางเลือก…” หวังเปาเลอหรี่ตาและนิ่งเงียบไปนาน เขาสำรวจ
อาณาจักรวิญญาณในสายหมอกเบื้องลางอยางละเอียดถี่ถวน เห็นไดชัดวาที่แหงนี้
มีมาชานานแลว การตอสูของอาณาจักรวิญญาณนั้นเหมือนกับอาณาจักรมนุษย
ไมมีผิดราวกับวาไมมีจุดเริ่มตนและจุดจบ อีกทั้งสายหมอกไมสามารถบดบังสายตา
ของหวังเปาเลอได แตเห็นไดชัดวา…สามารถปดกั้นวิญญาณในที่แหงนี้ได
จุดที่หวังเปาเลอยืนอยูหางออกไปมากราวกับพระเจามองลงมา เขามองดูแลว
ก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง ยังไมทันไดคิดวาจะจัดการอยางไร รางของเขาก็เคลื่อนไหวเขาไป
ในสายหมอกและมุงตรงไปยังอาณาจักรวิญญาณทั้งเจ็ด
ไมวาเขาจะไปที่ไหน ภูตผีวิญญาณทุกตัวตางไมอาจตรวจพบพลังปราณของเขา
แมแตนอย หวังเปาเลอเปนเหมือนคนนอกที่เดินไปเดินมาในโลกแหงวิญญาณนี้
เขากำลังมองหาทางเขาและกำลังสำรวจโลกแหงวิญญาณ สำหรับหวังเปาเลอ
ไมจำเปนตองไปบังคับเปลี่ยนแปลงอำนาจจิตมากเกินไป เพราะเขามีดวงจิตเทพเจา
อยูแลว
จุดนี้บางทีคนอื่นในสำนักแหงความมืดอาจทำไดเชนกัน แตก็ยากลำบากไมนอย
ถึงอยางไรแมจุดเดนของดวงจิตเทพเจาจะเกี่ยวของกับความแข็งแกรง แตอำนาจจิต
นั้นสำคัญกวา
 นั่นเปนความสงบชนิดหนึ่งที่เฉยเมยตอทุกชีวิต ปราศจากอารมณ หางเหินซึ่งเปน
เรื่องที่พูดงายแตทำยาก ทวาสำหรับหวังเปาเลอเนื่องจากการรับรูชาติกอนบน
ดาวชะตาในตอนนั้น ความเขาใจและประสบการณที่ไดรับนำพาใหอำนาจจิตของเขา
มาถึงระดับนี้แลว ถึงอยางไรหากตอนนั้นเขาสามารถละทิ้งทุกสิ่งไดก็จะสามารถอยู
เฝามองการขึ้นลงของเตาอยางเฉยเมยบนดาวชะตาได
ทั้งหมดที่เขาตองทำคือสังเกตและบันทึกเทานั้น
หลังจากออกมาอำนาจจิตของเขายังไมฟนกลับมาอยูชวงหนึ่ง เปนเพราะเขา
จงใจปกป ด ตนเองมาจนถึ ง ตอนนี ้ และค อ ยๆ กลั บ สู  ส ภาพเดิ ม อย า งช า ๆ จาก
เทพเซียนสูโลกีย
ดังนั้นสำหรับหวังเปาเลอ การเปลี่ยนแปลงอำนาจจิตจึงเปนเรื่องงาย และในทันที
ที่อำนาจจิตของเขาแยกตัวออกมา เขาก็สัมผัสไดถึง…เสียงรองไหที่แทรกซึมไปทั่ว
ฟาดิน แทรกซึมไปในวิญญาณของทุกชีวิต แทรกซึมไปในสายหมอกอันไรขอบเขต
นั่นเปนเสียงรองไหจริงๆ ราวกับกำลังเศราโศก ราวกับกำลังออนวอน ราวกับ
กำลังบอกเลาเรื่องราว…
หวังเปาเลอหยุดฝเทาเงยหนามองหมอกรอบดาน เขาสัมผัสไดถึงความผันผวน
ของวิญญาณในที่แหงนี้และคอยๆ เขาใจ
“เสียงรองไหนี้เกิดจากการไม ไ ด เข าสู  วั ฏ จั กรการกลั บชาติ มาเกิด หลั ง จาก
การตายและตื่นขึ้นมาอยางไมรูจบ ความเบื่อหนายที่กอตัวขึ้น ความเศราโศกที่
สั่งสมไว การทดสอบนี้คือใหศิษยสำนักแหงความมืดทำภารกิจสงวิญญาณเหลานี้
ไปเกิดใหมใชหรือไม”
หวั ง เป า เล อ ครุ  น คิ ด ครู  ห นึ่ ง ก อ นจะนั ่ ง ขั ด สมาธิ เปลวไฟสี ด ำในร า งพลั น
แผกระจาย ขณะเดียวกันเขาก็หลับตาลงและพึมพำเสียงเบา
 “เมื่อสวรรคและพื้นพิภพแยกจากกัน กงลอแหงโชคชะตาหยุดนิ่ง…”
ทันทีที่เอยขึ้น เปลวไฟสีดำที่แผออกจากรางพลันลุกโชนขึ้นมา เพียงพริบตาเดียว
ก็แทรกซึมไปทั่วทั้งอาณาจักรวิญญาณ ราวกับทองฟาผนวกรวมเขากับสายหมอก
กอตัวเปนรางขนาดมหึมา
รางนี้เลือนรางมาก แตเต็มไปด วยพลั ง อำนาจราวกั บสามารถสยบทุ กสิ ่ ง ได
คลายการแทนที่กลับชาติไปเกิด
การปรากฏตั ว ของร า งนี ้ ท ำให เ หล า ภู ต ผี ว ิ ญ ญาณที ่ ก ำลั ง ต อ สู  ก ั น ใน
อาณาจักรวิญญาณตกตะลึง แตละตัวเงยหนามองไปบนทองฟาดวยความตะลึงงัน
นอกจากนี้จักรพรรดิวิญญาณทั้งเจ็ดอาณาจักรและดวงวิญญาณทั้งหมดตางก็เงยหนา
มองตามเชนเดียวกัน
โดยเฉพาะอยางยิ่งจักรพรรดิวิญญาณทั้งเจ็ด ตอนนี้รางพวกเขาสั่นเทาเล็กนอย
ดวงตาเผยแสงแหงความหวังริบหรี่
ขณะที่วิญญาณทุกดวงจองมองไปบนทองฟา หวังเปาเลอที่นั่งขัดสมาธิอยูที่พื้น
ก็เอยประโยคที่สอง
“เมื่อครั้นไดรับรูสิ่งที่บังเกิดในอดีต เขาผูซึ่งทนทุกขนั้น…”
ทันทีที่เอยประโยคนี้ขึ้น ทั่วทั้งโลกแหงวิญญาณก็สั่นสะทาน กระเปาคลังเก็บของ
หวังเปาเลอเปดออก กอนที่ชุดคลุมสีดำ เรือสำปนแหงความมืดและไมพายประทีป
จะปรากฏขึ้น
ชุดคลุมตกลงบนรางหวังเปาเลอปดบังใบหนาเขาเอาไว เรือสำปนแหงความมืด
อยูใตเทาเขาพารางของเขาทะยานขึ้น ไมพายประทีปปรากฏอยูตรงหนาและขยับ
ดวยตัวมันเอง
 รางที่ถูกเหลาวิญญาณนับไมถวนจองมองอยู บนทองฟ าก็ เชน กั น มีชุ ดคลุ ม
เรือและไมพาย จากเดิมที่เคยเลือนรางก็ชัดเจนขึ้นเล็กนอย
ดวงไฟวิญญาณเขมขนขึ้น รางนี้ราวกับกำลังจะกลายเปนกระแสน้ำวนทำให
โลกทั ้ ง ใบแกว ง ไปมาไม ห ยุ ด และทำให ด วงวิ ญ ญาณนั บ ไม ถ  ว นเผยแสงแห ง
ความปรารถนาในดวงตา
โดยเฉพาะจักรพรรดิวิญญาณทั้งเจ็ดที่ไดคุกเขาสวดออนวอนไปแลวในตอนนี้
นำพาใหดวงวิญญาณทั้งหมดทำตาม
โลกสั่นสะเทือน ดวงวิญญาณนับไมถวนคุกเขาบูชา ประโยคที่สามของหวังเปาเลอ
เปลงออกมาดังกองอยูในหัวใจของดวงวิญญาณทั้งหมดที่นี่!
“ครั้นไดรับรูสิ่งที่จะเกิดในอนาคต เขาผูซึ่งทำงานหนักนั้น…”
“หัตถสื่อวิญญาณ!”
ฟาดินสั่นสะเทือน เสียงคำรามดั ง ก องไปทั ่ วทุ กสารทิ ศ เงาร างหวั ง เป า เล อ
บนทองฟาชัดเจนขึ้นราวกับกลายเปนวัตถุจริงกำลังนั่งอยูบนเรือสำปนแหงความมืด
ขนาดมหึมา กอนจะยกมือขวาขึ้นโบกไปทางอาณาจักรวิญญาณบนพื้น ทันใดนั้น
เปลวไฟสีดำที่แผออกก็พลิกตลบกลายเปนแมน้ำแหงความมืด!
แมเทียบกับแมน้ำแหงความมืดดานนอกแลว แมน้ำแหงความมืดของหวังเปาเลอ
จะเล็ ก กว า แต พ ลั ง ปราณที่ แ ผ อ อกมาจากแม น ้ ำ มี ต  น กำเนิ ด เดี ย วกั น พริ บ ตา
ที ่ ม ั น ปรากฏขึ ้ น ก็ แ ผ พ ลั ง ดู ด จนกลายเป น แรงฉุ ด ดึ ง ทำให เ หล า ภู ต ผี ว ิ ญ ญาณ
ในอาณาจั ก รวิ ญ ญาณที ่ ก ำลั ง คุ ก เข า ราวกั บ ถู ก ปลดปล อ ย ลอยขึ ้ น ไปผสานกั บ
แมน้ำแหงความมืดทีละดวง
 ขณะที่ลอยขึ้นไปและผสานกับแมน้ำ ใบหนาของพวกมันเลือนรางและคอยๆ
หายไป รางของพวกมันคอยๆ กลายเปนแสงวิญญาณ หลังจากผนึกเขากับแมน้ำแหง
ความมืดแลวก็กลายเปนดวงดาว ทำใหแมน้ำแหงความมืดสายนี้ดูคลายทางชางเผือก
ในไมชาดวงวิญญาณทั้งหมดของอาณาจักรแรกก็ถูกดึงออกจากโลกวิญญาณไป
ตามดวยอาณาจักรที่สอง สาม สี่ หา…
ถึ ง ตอนนี ้ ห วั ง เปา เล อ ตั วสั ่ น เล็ ก น อ ย เปลวไฟสี ด ำของเขาเริ ่ ม ไมม ั ่ น ราวกั บ
จะไมสามารถยืนหยัดไปจนถึงอาณาจักรที่เจ็ด แตเขารูสึกวาการใชวิธีนี้จะมี ผล
ในภายหลังวาเขาจะสามารถรับซากจักรพรรดิแหงความมืดไดหรือไม
ดังนั้นหลังจากเงียบไป หวังเปาไมไดลืมตาขึ้นมา แตชุดคลุมสีดำบนรางพลัน
สองแสง กอนที่พลังปราณเรือสำปนแหงความมืดจะระเบิดออก ไมพายประทีปในมือ
ก็เชนกัน ในที่สุดพลังปราณทั้งหมดก็ผสานเขากับ…ตะเกียงที่ผูกไวกับไมพายประทีป
ไสตะเกียงมืดสลัวพลันเกิดประกายไฟ พริบตานั้น…มันลุกโชน แสงสวางแผไป
ทั่วทั้งอาณาจักรที่หกและเจ็ด กระทั่งดวงวิญญาณทั้งหมดในอาณาจักรวิญญาณแหงนี้
ถูกฉุดดึงเขาไปในแมน้ำแหงความมืด
โลกวางเปลา!
ประตูแสงพลันปรากฏ!
ดวงตาของหวังเปาเลอคอยๆ ลืมขึ้น รับรูไดเองในใจ เขาลุกขึ้นและกาวเขาสู
ประตูแสงไปพรอมกับวิญญาณทุกดวง
 บทที่ 1177 สายตาทานอาจารย
หลายปกอน ภายในนิมิตมืด หมิงคุนจื่อยืนอยูเบื้องหนาหวังเปาเลอ สายตาแฝง
ความออนโยน แตใบหนากลับเครงขรึม แลวถามเกี่ยวกับเรื่องการฝกตน
“เปาเลอ หลังจากวิชาหัตถสื่อวิญญาณ พวกเราศิษยสำนักแหงความมืดทำเชนไร”
“ทานอาจารย หลัง จากวิชาหั ตถ สื ่ อวิ ญ ญาณ ตามหลั กเต าในการเวี ย นว า ย
ของเตาสวรรค ดวยการวาดวิชาใบหนาซากศพใหวิญญาณ ลิขิตชะตากรรม และ
ชักใยแหงเหตุผล หลังจากเสร็จสิ้นทุกสิ่งก็จะสามารถสงมันเขาสูการเวียนวายไดอยาง
ราบรื่น ใหเตาสวรรคตรวจสอบ หากทะลวงผานก็เริ่มตนชีวิตใหม แตหากไมอาจ
ทะลวงผานไดก็หมายถึงการฝกตนของศิษยสำนักแหงความมืดยังไมเพียงพอ”
“คุณธรรม”
หวั ง เป า เล อ ลื ม ตา มองตนเองเหยี ย บเข า สู  ป ระตู แ สง โลกชั ้ น ที ่ ส ามปรากฏ
เขาเฝามองสถานที่นี้ทามกลางแสงที่ไมสิ้นสุดอยางโดดเดี่ยว นอกจากเมฆขาวแลว
สิ่งเดียวที่สะทอนสูสายตา
นั่นก็คือหนาผาแหงหนึ่ง
ดานหนาหนาผา มีโตะตัวหนึ่งวางอยู
บนโตะ มีพูกันแทงหนึ่ง
นั่นคือพูกันแตงหนาศพ
เมื่อเห็นสิ่งเหลานี้ เขาก็คิดถึงนิมิตมืดขึ้นมา คิดถึงสิ่งที่ตนเคยร่ำเรียน พรอมกันนั้น
ในที่สุดก็เขาใจแลววาเหตุใดสุสานจักรพรรดิแหงความมืดจึงมหัศจรรยเชนนี้
 “นั่นเปนเพราะ…สถานที่แหงนี้คือดินแดนหลุมศพ เปนการฝกฝนและก็เปน…
การสืบทอด”
“ดังนั้นทุกสิ่งของที่แหงนี้ ลวนเพื่อไปตรวจสอบ ประเมินและเลือกเฟน เพื่อใหได
ศิษยผูสืบทอดจักรพรรดิแหงความมืด”
หวังเปาเลอพึมพำเสียงเบา หันหนามองภายในแมน้ำแหงความมืดที่อยูขางตน
ในนั ้ น มี ว ิ ญ ญาณนั บ ไม ถ  ว น เขาก า วไปข า งหน า ท า มกลางความเงี ย บงั น เมื ่ อ ถึ ง
ขางหนาผาจึงนั่งลงหนาโตะ
เขาหลับตาลงอีกครั้งราวกับกำลังหวนคำนึงและคลายกำลังหมกมุน กระทั่ง
ผานไปชั่วครู ขณะที่หวังเปาเลอลืมตา ดวงตาของเขาสงบนิ่ง สะบัดมือซายทันที
จากนั้นเมฆขาวรอบดานก็ถาโถมเขามา หลอมเขาสูแมน้ำแหงความมืดที่อยูขางๆ
ดำดิ ่ ง ท า มกลางหมู  ว ิ ญ ญาณภายในตั ว มั น จากนั ้ น …ดู เ หมื อ นเขาจะเห็ น ใบหน า
มากมาย คอยๆ ผุดอยูในจิตใจของตน
หลั ง จากนั ้ น หวั ง เป า เล อ ยกมื อ ขวาขึ ้ น หยิ บ พู  ก ั น ที ่ ว างอยู  บ นโต ะ ขึ ้ น มา
ด ว ยแสงวิ ญ ญาณกลุ  ม หนึ ่ ง ลอยออกมาจากแม น ้ ำ แห ง ความมื ด ตรงหน า เขา
หวังเปาเลอสีหนาสงบแฝงความจริงจัง ราวกับกลับไปสำนักแหงความมืดในปนั้น
และเริ่มวาดเคาโครงลงบนแสงวิญญาณนี้
วาดใบหนาซากศพ
ใบหน า ซากศพวาดลำบาก เพราะไม ส ามารถผิ ด พลาดได เ ลยแม แ ต น  อ ย
หากผิ ด เพี ย งพู  ก ั น เดี ย วจะส ง ผลต อ การถื อ กำเนิ ด ของวิ ญ ญาณดวงนั้ น
เพียงเหตุการณเดียวก็จะทำใหแกนเตาของตนไดรับผลกระทบ
ยิ่งไมอาจมีความรูสึกสวนตนได เหมือนศิษยพี่ในปนั้น ดวยเพราะความรูสึก
สวนตัวนั่นตอมาจึงไดเลือกเดินทางผิด
 หวังเปาเลอไมอาจทราบวาตนเองจะทำไดดีหรือไม แตอยางไร…เขาไมไดวาด
ใบหน า ซากศพมานานมากแล ว แม ก ระทั ่ ง เส น ทางของตนก็ อ ยู  ต รงข า มกั บ
สำนักแหงความมืด
“แตนี่ก็เปนสาเหตุสวนเดียว” หวังเปาเลอสายหนา หลังจากทำใหตนสงบขึ้น
แตละเสนที่วาดเคาโครงใหดวงวิญญาณตรงหนา คอยๆ ปรากฏรูปราง รูปลักษณ
ปรากฏขึ้นทีละนอย จากนั้นจึงคอยๆ กำหนดเพศ
ในขั้นตอนเหลานี้ มือเขาไมสั่น แมมันจะฝดเคืองไปบ าง ทวาจิตใจของเขา
เปนดั่งดวงจิตเทพเจา ความเหนือชั้นนี้ คลายทำใหหวังเปาเลอตอนนี้ เปลงเสนห
ลึกลับของเตาไปทั่วราง
เตานี้เปนเตาสวรรค และเปนเตาของสำนักแหงความมืด
เสียงถอนหายใจดานนอกโลกแหงนี้ นอกแมน้ำแหงความมืดอันกวางใหญไพศาล
เสียงสะทอนนั้นบางเบา แตกลับสงไปไมถึงใจผูใด สงไมถึงสัมผัสสวรรคของคน
รอบขางแมแตนอย โดยเฉพาะเฉินชิงจื่อที่อยูนอกแมน้ำแหงความมืด ในใจตกอยูใน
ความวางเปลาอยูนานแสนนาน
ดวงตาของเฉินชิงจื่อคลายกับสามารถมองผานทั้งหมด และเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้น
ในสุสานจักรพรรดิแหงความมืด
เขามองเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นภายในวัดกอนหนานั้น ประสบการณของหวังเปาเลอ
ทำใหเขานิ่งงัน จากนั้นเขาก็เห็นวาหลังจากหวังเปาเลอจากไปแลว ทุกคนภายในวัด
คอยๆ ไดฟนคืนสติและเขาสูขั้นตอไป
แลวยังเห็นเชนกันวา ในชั้นแรกของหอคอยที่ทลายนั้น ความตองการสังหาร
นับไมถวนที่อยูร อบตัวหวัง เปาเล อเหล านี ้ มากพอที่จะชะลางวิญญาณเทพของ
หวังเปาเลอ
 กระทั่งหลังจากการคารวะ หวังเปาเลอเลิกตอ ตานเผยให เห็น สัมผัส สวรรค
และแสดงคุณธรรมของตนแลว ดวงวิญญาณเหลานั้นก็สลายไปอยางชาๆ
ในทำนองเดี ย วกั น เขายั ง เห็ น ว า หลั ง จากหวั ง เป า เล อ จากไปแล ว ผู  ฝ  ก ตน
สำนักแหงความมืดที่เขาสูขั้นแรกเหลานั้น ในนั้นมีกวาครึ่งที่เห็นแกตัวไรคุณธรรม
ตางก็เสียชีวิตอยูภายใน
และยังมีวิชาหัตถสื่อวิญญาณของหวังเปาเลอในชั้นที่สอง รวมทั้งวิชาใบหนา
ซากศพของชั้นที่สาม ทั้งหมดนี้ทำใหเสียงถอนหายใจของเฉินชิงจื่อดังกองขึ้นอีกครั้ง
ไมตองสงสัยวา หวังเปาเลอคือความหวังการเกิดใหมของสำนักแหงความมืด
เพราะไมวาจะเปนกอนหนาเขาหรือหลังจากนั้น ไมมีผูใดสามารถทำหัตถสื่อวิญญาณ
ถึงเจ็ดอาณาจักรได หวังเปาเลอเปนผูที่ทำไดมากที่สุดและไมมีใครสามารถทำได
เชนเขา รักษาความเหนือชั้น ไมไดรับผลกระทบ และวาดใบหนาซากศพไปอยาง
เงียบๆ
แต…เปนเตาที่แตกตาง
ดัง นั้นทั้ง หมดนี้ เฉินชิง จื่อจึงได แต เพีย งถอนหายใจ กระทั ่ งสายตาของเขา
ยิ่งล้ำลึก เห็นไดวาหลายชั้นลงไป มีสองรางกำลังเดินหนามาอยางยากลำบาก
หนึ่งบุรุษ หนึ่งสตรี
สตรีคือรักษาการบุตรแหงความมืดที่แอบแฝงพลังอยูดานนอก สวนบุรุษนั้น
รู ป ลั ก ษณ อ ั ป ลั ก ษณ เป น รั ก ษาการบุ ต รแห ง ความมื ด อี ก ผู  ห นึ ่ ง ที ่ ไ ร ค วามรู  สึ ก
ถึงการดำรงอยู ยามนี้ทั้งสองคนอยูดวยกัน รางของพวกเขาอยูในสายตาของเฉินชิงจื่อ
เหมือนจะคอยๆ หลอมรวมกัน
 “วิชาหยินหยางตองหามรวมตัวเปนมหาเตา เมื่อไมคิดจะเปนตัวเลือก ดังนั้น
จึงยิ่งตองสู แตยังขาดสวนหนึ่งมาโดยตลอด…โชคชะตา” เฉินชิงจื่อจองมองอยูครูหนึ่ง
จากนั้นจึงถอนสายตา มองไปยังที่ที่ลึกที่สุดในสุสานจักรพรรดิแหงความมืด
ที่นั่นมีโลงศพโลงหนึ่ง และรางหนึ่งนั่งขัดสมาธิอยูขางโลงศพ
รางนี้พรามัว แตกลับมีลมหายใจแปรปรวน นำพาเวลาที่ไมสิ้นสุดขจรขจายไป
ทั่วชั้นสุดทาย คลายกับรับรูไดถึงการจองมองของเฉินชิงจื่อ รางนี้ลืมตาแหงนหนาขึ้น
แยกสุสาน แยกแมน้ำแหงความมืด แลวเผชิญหนากับเขา
“ทานอาจารย…ขาตองการซากศพจักรพรรดิแหงความมืด ทานไมให เชนนั้น
ถาศิษยนองไปแลว ทาน…จะใหหรือไม” เฉินชิงจื่อกมหนาพึมพำ
รางนี้คือผูเฝาสุสาน ยังเปน…อาจารยของเขา และเปนอาจารยสำนักแหงความมืดของ
หวังเปาเลอ
สมญานามเตาของเขาคือ…หมิงคุนจื่อ
เวลาผานไป หวังเปาเลอไมสนใจวาเวลาผานไปนานเทาไร และก็ไมไดพิจารณาวา
จะมีใครสังเกตตนเองอยูหรือไม แมกระทั่งไมไดไปสนวาหลังจากเขา จะมีผูเขาสู
ชั้นที่สามเชนเดียวกัน
เขาไมไดไปพิจารณา เหตุใดหลังจากตนแลว ผูที่เขาสูชั้นที่สามนี้ยังคงมีวิญญาณ
ที่ถูกดึงอยูขางๆ อยางไรก็ตามเขานับวาเปนวิญญาณเจ็ดอาณาจักรที่ขึ้นมาอีกชั้น
หัตถสื่อวิญญาณทั้งหมด
สิ่งเหลานี้ไมสำคัญ
 ไมวาชั้นที่สองจะไรจุดเริ่มไรจุดจบหรือไม โลกวิญญาณก็ไมสิ้นสุด ไมวาผูที่มา
ที่แหงนี้คนแลวคนเลา และหลังจากที่เห็นเขาตางก็เฝาระวัง ไมวาหนาผาแตละแหง
ปรากฏเมฆขาวรอบดาน ตามการปรากฏของผูมาเยือน ตางก็ไมอาจดึงดูดความสนใจ
ของเขาได
หวังเปาเลอยามนี้ มีเพียงใบหนาซากศพตรงหนา
เขาคอยๆ วาดเคาโครงวิญ ญาณ ตามที ่ ตนเองสั มผั สได ใ นใจทั ้ง หมดออกมา
จนกระทั ่ ง แม น ้ ำ แห ง ความมื ด ที ่ ข  า งกายตนหายไป วิ ญ ญาณที ่ ถ ู ก เขาวาดด ว ย
ใบหนาซากศพเหลานี้กลายเปนจุดแสงมากมายลอมรอบกายเขา ทำใหรางทั้งราง
ของเขาเรืองรองสุกใส
เกิดความศักดิ์สิทธิ์ขึ้นบนราง ทำใหผูมาเยือนจากรอบดาน ดวงตาฉายแววสับสน
เมื่อถึงเวลานี้ จิตใจของหวังเปาเลอจึงคอยๆ ฟนคืน
“ตอไป คือลิขิตชะตากรรม” ขณะพึมพำ ประตูแสงก็ปรากฏขึ้นเองตรงหนา
หวังเปาเลอ เขาลุกขึ้นยืน เดินออกไปกาวหนึ่ง นำวิญญาณใหมที่ไรไอมรณะ แตมี
พลังชีวิตยางเขาไปดวยกัน
ตั้งแตตนจนจบ เขาไมไดมองไปดานขางเลยแมแตนอย
เขารูสึกเพียงว ามีส ายตาสองสาย หนึ ่ ง อยู  บ น อี กหนึ ่ ง อยู  ล าง ต างจ อ งมอง
มาที่ตนเอง เขาสามารถตระหนักไดวาดานบนคือผูใด แตดานลางนั้น…เขาไมอาจรู
ทวา หวังเปาเลอกลับสัมผัสได ขณะที่ตนเดินไปแตละชั้น เสียงเพรียกเชนนั้น
แรงดึ ง เช น นั ้ น ยิ ่ ง ชั ด เจนขึ ้ น เรื ่ อ ยๆ เขาค อ ยๆ เดิ น เข า สู  ล ำแสง หลั ง จากเข า สู
อีกชั้นหนึ่งแลว ในใจของหวังเปาเลอก็สัมผัสไดถึงความสนิทสนมและคุนเคย
 บทที่ 1178 ตระหนักรู
“สนิทสนม…” หวังเปาเลอชะงักฝเทา ไมไดรีบรอนมองโลกรอบดานของชั้นตอ
เพราะไมวาที่นี่จะเปนเชนไร ก็ไมสำคัญสำหรับหวังเปาเลอในยามนี้แลว
เขาเขาใจแลววา สุสานจักรพรรดิแหงความมืดเปนที่ฝกฝนและก็เปนที่คัดเลือก
อีกทั้งยังเปนที่สืบทอด ตั้งแตตนจนจบ ทั้งหมดลวนเปนภารกิจปลอยใหผูมาเยือน
เดินรอบสำนักแหงความมืดเทานั้น
เสนทางนี้ ตอนนั้นหวังเปาเลอเคยเดินผานในนิมิตมืดมากอน ตอนนี้กลับเปน
ครั้งแรกในความเปนจริง แตเขาก็ยินยอม เพราะดูเหมือนเมื่อ เดิน ตอไปก็ ทำให
หวนนึกถึงทุกสิ่งในนิมิตมืดขึ้นมาไดใหม หวนนึกถึงชวงเวลาอันสวยงาม
ดั ง นั ้ น ในความเงี ย บงั น หวั ง เป า เล อ จึ ง รั บ รู  ว  า สิ ่ ง นี ้ ม าจากความสนิ ท สนม
สวนลึกของดานลาง คำวาคุณธรรมที่ไดฟงกอนจะกองอยูในสมอง สิ่งที่เหลือเชื่อ
คอยๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
“คุนเคย…” หวังเปาเลอพึมพำ แมจะมีคำตอบอยูในใจ แตกลับไมกลาเชื่อวา
นี่เปนเรื่องจริง เดิมทีอารมณที่สงบนิ่งตอนที่สื่อวิญญาณรวมทั้งวาดใบหนาซากศพ
ก็เกิดระลอกคลื่นขึ้น เพราะความสนิทสนมและคุนเคยนี้เชนกัน
ระลอกคลื่นนั้นปดกั้นความทรงจำของเขา พาเขากลับไปที่ที่เคยผาน กลับไป
ท า มกลางความฝ น อั น ยิ ่ ง ใหญ ฝ น นั ้ น …ในระดั บ หนึ ่ ง อาจกล า วได ว  า ได เ ปลี ่ ย น
หวังเปาเลอไปทั้งชีวิต
ดังนั้นหลังจากชะงักฝเทา หวังเปาเลอกมหนา สายตาคลายสามารถทะลวงผาน
แผนดินบนโลก มองเขาไปไดลึกที่สุด ผานแผนศิลา เขารูวาที่นั่นมีโลงศพอยูโลงหนึ่ง
แตตอนนี้เมื่อเขามองไป แมดวยระดับฝกตนตอนี้ก็ยังไมอาจมองผานได แตภายในใจ
ของหวังเปาเลอ ไดปรากฏภาพวาดหนึ่งลอยขึ้นมาตรงหนา
 ในภาพ สวนที่ลึกที่สุดมีเงารางหนึ่งอยูในความทรงจำ ยามนี้เขากำลังมองดู
ตนเอง เผยรอยยิ้มรักใครที่หายไปนานแสนนาน
ระหวางจองมอง หัวใจของหวั งเป าเล อกระเพื่ อมเปน ระลอก อารมณ ตางๆ
พลันถาโถมเขามา และไมรูดวยเหตุใด ดวงตาก็แดงขึ้นทีละนอย นี่เปนเพราะไมเคย
ไดเห็นอาจารยอยางแทจริง เรื่องนี้มีอิทธิพลตอเขาเปนอยางยิ่ง และความอบอุน
ก็จริงมากสำหรับเขาเชนกัน
นิมิตมืดคำนับอาจารย กำหนดไวทั้งชาติแลว
สุดทายอารมณเหลานี้ก็รวมกันอยูที่เขา หวังเปาเลอกมหนา คุกเขาลงคำนับ
ไปทางรางที่ปรากฏอยูในใจ
“คุณธรรม”
เสียงอันคุนเคยนั้น สะทอนกองอยูภายในใจของหวังเปาเลอ เปนเวลานานกวา
จะจางหาย เขาหายใจเขาลึก เมื่อลุกขึ้นยืนสายตาก็เผยถึงความแนวแน รางของเขา
เกิดความกระปรี้กระเปรา
หวังเปาเลอไมไดใสใจความหดหูของตน หลังจากที่ศิษยพี่ไดรับผลกระทบจาก
เตาสวรรค
เขาไมไดใสใจการถอนหายใจของตน ที่ขับไลตนของสำนักแหงความมืด
และยิ่งไมใสใจเสนทางสุดทายที่ตนเลือกเดิน ซึ่งตรงขามกับสำนักแหงความมืด
บนความเปนจริง ในใจสวนลึกของเขา วันใดวันหนึ่งในอนาคตไมยินยอมไปคร่ำครวญ
บางทีความกังวลที่เขาจำตองตอสูกับศิษยพี่ก็สลายไปในเวลานี้
เพราะในสายตาของหวั ง เป า เล อ ความคิ ด เดี ย วที ่ ม ี ก ็ ค ื อ นำวิ ญ ญาณที ่ ว าด
ใบหนาซากศพเหลานั้น ลิขิตชะตากรรม ดึงเหตุและผล สงใหเวียนวาย
 ดวยเพราะ…อาจารยที่มองมาอีกครั้ง
เชนเดียวกับที่อาจารยตรวจสอบงานของตนในนิมิตมืด
ดวยอารมณเชนนี้ หวังเปาเลอกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณชั้นที่หนึ่ง ที่นี่
ไมเหมือนกับหลายชั้นที่ผานมา ทองฟาของที่แหงนี้คือเข็มทิศขนาดใหญอันหนึ่ง
เข็มทิศนี้ใหญเกินไป บนนั้นมีอักขระโบราณอยางหนาแนนนับไมถวน แตละอัน
แทนชะตากรรมที่ตางกัน และจากดานในถึงดานนอก ทั้งหมดมีวงแหวนมากกวา
หมื่นวง ดูเหมือนชุดวงแหวนเหลานี้วงหนึ่งจะใหญกวาอีกวงไปเรื่อยๆ รวมอยูดวยกัน
สุดทายกอเปนแผนเข็มทิศนี้ขึ้น
และวงแหวนภายในแตละชั้นตางหมุนวนได เมื่อเปนเชนนี้ก็จะเกิดเสนทางแหง
ชะตากรรมจำนวนมหาศาล และแม ว  า จะเป น ชะตากรรมเดี ย วกั น แต ด  ว ย
อักขระโบราณไหลผานชวงแหงกาลเวลา การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นจึงแตกตาง
เพราะชั่วอึดใจเดียว ภาษาโบราณจำนวนมหาศาลที่ยากจะคำนวณภายในเข็มทิศ
ก็เปลี่ยนไปไมซ้ำกัน ดังนั้น…จึงกอเปนเข็มทิศชะตากรรม…ที่โดยพื้นฐานสามารถ
ครอบงำสรรพชีวิต
การประเมินของชั้นแรก คือการกำหนดชะตากรรม
กำหนดโลกวิญญาณเจ็ดอาณาจักร ชะตากรรมในอนาคตของวิญญาณที่ไมสิ้นสุด
และสิ่งที่หวังเปาเลอตองทำ คือทำตามคำแนะนำอยางลับๆ มอบชะตากรรมให
พวกมันแทนเตาสวรรค
เรื่องนี้ไมอาจเกิดขอผิดพลาดได เพราะหากเกิดขอผิดพลาด จะสงผลตอโลกของ
วิญญาณ สำหรับเขาแลว บางทีนี่อาจไมใชเรื่องใหญ แตสำหรับวิญญาณพวกนั้น
ยอมหมายถึงทั้งชีวิต
 เชนเดียวกัน หากปรากฏขอผิดพลาดก็จะสงผลตอการโคจรของจานเข็มทิศนี้
และหากมีขอผิดพลาดมากขึ้น การโคจรก็จะหยุดชะงัก แมแตเตาสวรรคก็จะไดรับ
ผลกระทบจากมันดวย
ในจุดนี้ หวังเปาเลอไดยินอาจารยภายในนิมิตมืดกำชับอยูหลายครั้ง สิ่งเดียว
ที่นาเสียดายคือในนิมิตมืดเขาไมเคยเขารวมวงจรนี้ดวยตนเองมากอนเลย แคเพียง
ไดเห็นการเปลี่ยนแปลงของอาจารย และเห็นศิษยพี่สำแดงเทานั้น
“ไมอาจคำนึงแตตน และไมคิดถึงแตตน” หวังเปาเลอพึมพำเสียงเบา มองไปทาง
แผนดินใตทองฟาเข็มทิศ แผนดินนี้ไรไอหมอก เปนเพียงผืนทะเลสีดำ
สายฟาสีมวงวาบผานน้ำทะเลเปนระยะ ทำใหทั้งผิวทะเลดูมีพลังเทียมฟาและ
นาพิศวง ขณะเดียวกันก็มีเสาแตละตน ตั้งตระหงานอยูบนผิวทะเล คลายเชื่อมตอ
กับพื้นทะเลและเปนสวนที่ยื่นออกมาบนพื้นผิว เสาเหลานี้…เปนแตละหลักแหง
ชะตากรรม
ศิษยสำนักแหงความมืด ตองนั่งอยูบนหลักนี้ สัมผัสชะตาแหงเตาสวรรคเพื่อ
กำหนดชะตา
สายตากวาดมองเสาเหล า นี ้ นั ย น ต าเผยความแน ว แน ร า งกายสั ่ น สะท า น
ดึงวิชาวาดใบหนาซากศพเจ็ดอาณาจักรนั้นจากรอบดาน วิญญาณที่ไมสิ้นสุดไรซึ่ง
กลิ่นไอมรณะ กาวไปทางเสาตนหนึ่งในนั้นทีละกาว
คลายจะเชื่องชา แตในความเปนจริงเพียงสามกาวเทานั้น หวังเปาเลอก็เหยียบลง
บนเสาตนหนึ่ง คำนับไปทางผิวทะเลดานลางอีกครั้ง
“ขอทานอาจารยโปรดตรวจสอบ”
 กลาวจบ หวังเปาเลอสะบัดชายเสื้อแลวนั่งลงขัดสมาธิ ดวงตาสองประกาย
สงบนิ ่ ง แหงนหน า มองเข็ ม ทิ ศ ท อ งฟ า เปลวไฟสี ด ำภายในร า งพลั น ระเบิ ด ก อ ง
ตราประทับบนหวางคิ้วของบุตรแหงความมืดก็สองประกายเชนกัน ราวกับขานรับ
เข็มทิศชะตาฟา ดูเหมือนจะใชรางตนเปนกุญแจในการเปดมัน
และเข็มทิศชะตาฟา ก็ตอบรับทันที ทามกลางเสียงกองคำราม กวาหมื่นวงแหวน
ของเข็ ม ทิ ศ ชะตานี ้ เคลื ่ อ นตั ว ในเวลาเดี ย วกั น ด ว ยความถี ่ ต  า งกั น มี เ ร็ ว มี ช า
และในขณะที่หมุนนี้ กลิ่นไอของชะตากรรมก็ ขจรขจายมาจากด านใน ส ง ผลไป
ทั่วสารทิศ กอนจะปกคลุมไปทั่วพิภพ
วิญญาณแตละดวงมาจากรอบตัวหวังเปาเลอที่นั่งขัดสมาธิอยู วิญญาณไมรูสิ้น
ลอยออกจากภายในสมุ ด มั น ลอยอยู  เ บื ้ อ งหน า เขา เพราะวิ ญ ญาณแต ล ะดวง
ลวนเปนเขาตั้งใจวาดขึ้นจึงเขาใจเปนอยางยิ่ง ดังนั้นขณะที่ยกมือขวาแลวควาไปทาง
เข็มทิศทองฟา กลิ่นไอชะตาที่เตาสวรรคจะมอบใหเหลาวิญญาณที่เกิดใหมนี้ก็ออกมา
จากบนเข็มทิศตามอำเภอใจ
กลิ่นไอชะตาเหลานี้ลวนมีสี มันเปนสีเทา
กลิ ่ น ไอสี เ ทาถู ก หวั ง เป า เล อ คว า มาไม ห ยุ ด ระหว า งที ่ เ ขาตรวจสอบอย า ง
ระมัดระวัง เขามั่นใจวากลิ่นไอชะตานี้ไมมีปญหาและสอดคลองกับหัวใจเตาของตน
สอดคลองกับแกนแทของวิญญาณ และที่สำคัญกวาก็คือ ภายในกลิ่นไอชะตานี้
ไรชองโหว ไรรองรอยของการแทรกแซง แลวจึงหลอมรวมลงในวิญญาณ
และขั้นตอนที่เปนกุญแจสำคัญ…ก็ปรากฏแลว
ด ว ยกลิ ่ น ไอแห ง ชะตาสายแรก หลอมรวมเข า ในดวงวิ ญ ญาณหนึ ่ ง ร า งของ
หวังเปาเลอสั่นอยางรุนแรง ดวงตาพรามัว ในเวลาอันสั้น ดูเหมือนเขาจะกลายเปน
วิญญาณนั้น และไดประสบกับชีวิตของวิญญาณที่เกิดใหม
 สัมผัสถึงอารมณทั้ง เจ็ด ประสบกับความปรารถนาทั ้งหก ผานอารมณ ย ิ น ดี
และเกลียดชัง ตระหนักถึงความเศราสุข นี่ จึงเปนสวนที่ยากที่สุด ในการกำหนด
ชะตาของวงจร
ต อ งประสบด ว ยตนเอง ตรวจหาจุ ด บกพร อ งในเวลาเดี ย วกั น นี ่ จ ึ ง เป น การ
งายมากที่จะไดรับผลกระทบ หากอารมณของตนผันผวน ถูกรบกวน นั่นหมายถึง
ไรความสามารถ
เวลาผ า นไป วิ ญ ญาณที ่ ถ ู ก มั น สั ม ผั ส เชื ่ อ มต อ มากขึ ้ น ความเป น ไปได ท ี ่ จ ะ
ถูกผลกระทบก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งรับไวไมไหว ทำใหตนเองบาคลั่ง
นี่คือชะตากรรมของสำนักแหงความมืด
ขณะที ่ ม อบภารกิ จ ให เ ต า สวรรค ก็ ย ากที ่ จ ะหลี ก เลี ่ ย งการสู ญ เสี ย แก น แท
บางอยาง เพราะในระหวางกระบวนการ สิ่งที่ศิษยสำนักแหงความมืดตองแสวงหา
อยางแทจริงหรือรากฐานภารกิจของพวกเขา…ในความเปนจริงนั้น คือการแสวงหา
ความเปนอมตะ
หากหาไมพบ ตองผนึกนิรันดร หลังจากหาพบ…ก็ยิ่งตองผนึก จนกวาหลัวเทียน
จะมาถึง
สิ่งเหลานี้ ไมใชศิษยสำนักแหงความมืดทั้งหมดที่จะรับรู กลาวใหกระจางชัดคือ
สวนใหญไมรู แตหวังเปาเลอเขาใจ หากแตตอนนี้เขาไมสนใจ เพราะสิ่งที่เขาคิดคือ
นำผลงานของตนเอง ใหอาจารยตรวจสอบ
แตในไมชา สายตาหวังเปาเลอก็เผยความสับสน
เขาพบวาวิญญาณที่ถูกตนกำหนดชะตากรรม หลังจากที่เขาไดประสบกับทั้งชีวิต
ของมันดวยตนเอง มักจะเสียใจและงงงัน
“เหมือนหุนเชิด…”
 เหตุใดจึงเปนเชนนี้…เพราะทุกอยางไดถูกลิขิตไวแลว เพราะชีวิตคนลวนถูก
กำหนด…” หวังเปาเลอคอยๆ ขมวดคิ้ว เขาสูความครุนคิดดวยทาทีที่แปลกประหลาด
ในเวลาเดียวกัน สายตาที่มาจากดานบนเผยความสับสน
ในเวลาเดียวกัน สายตาที่มาจากดานลางเผยการรอคอย
 บทที่ 1179 เตา
“ทานอาจารย เตาคือสิ่งใดกัน” ภายในนิมิตมืด หวังเปาเลอเคยถามคำถามนี้มากอน
“เจ า สามารถควบคุ ม สองขาของเจ า ควบคุ ม เส น ทางที ่ เ จ า ต อ งการเดิ น
ไปดานหนา ดานหลัง ดานซาย ดานขวา…หรือไมก็ไมขยับไหม แมรางจะทุพพลภาพ
แตหัวใจยังมีเสนทาง เห็นอกเห็นใจ”
“ไดอยางแนนอน”
“นี่ก็คือเตา”
“อาจารย ขาไมเขาใจนัก…” หวังเปาเลาสายตาสับสน
“หากหลัง ซาย ขวาลวนมีวิกฤต ทานจะไปเชนไร” อาจารยของเขา นัยนตาเผย
ความล้ำลึก เอยเสียงเบา
“ยอมไปขางหนา”
“ตามตองการหรือ”
“หืม? นาจะตามตองการ”
“สามารถเดินไปในเสนทางที่ตนตองการ อิสระหรือไม”
“อิสระ”
“นี่ก็คือเต า เมื่อเจาเขาใจความหมายที ่ แ ท จ ริ ง ของอิ สรเสรี เจ า ก็จ ะเข า ใจ
อะไรคือเตาของเจา”
 ในใจของหวังเปาเลอ การไตถามของตนเองกับอาจารยที่ปรากฏในนิมิตมืด
เดิ ม ที เ ขาคิ ด ว า ตนเข า ใจแล ว ต อ มาก็ พ บว า ตนยั ง ไม เ ข า ใจ ก อ นที ่ จ ะมาสุ ส าน
จักรพรรดิแหงความมืด เขาก็คิดวาตนเขาใจแลวอีกครั้ง
แต ห ลั ง จากนั ่ ง สมาธิ เขาก็ พ บว า ตนเองยั ง ไม เ ข า ใจมั น กระทั ่ ง ตอนนี ้ ข ณะ
กำหนดชะตา เขากำลังสำรวจใจและไตรตรอง ในความเลือนลางนั้น ดูเหมือนเขา
จะควาบางอยางได
ภารกิจของสำนักแหงความมืด ที่แทคืออะไร
หวังเปาเลอเฝาถามตนเอง
ภารกิจผิวเผินคือแบงหยินหยางแทนเตาสวรรค เปลี่ยนชีวิต ทำใหวัฏจักรชีวิต
ของโลกนี้กอความสมดุล ใหผูมีชีวิตไมอาจมีชีวิตยืนยาว และใหผูลวงลับไมดำดิ่ง
ไปตลอดกาล
เชนเดียวกับบทกวีแหงความมืด
“ครั้นไดรับรูสิ่งที่บังเกิดในอดีต เขาผูซึ่งทนทุกขนั้น…”
อตีตชาติสะสมคุณความดี ชาตินี้ประสบสุข ทำชั่วในชาติกอน ชาตินี้ทุกขระทม
เหตุแหงอดีตชาติสงผลตอชาตินี้ แตถึงจะเปนอยางนั้น นี่ไมใชวัฏจักร จะทำให
สิ่งมีชีวิตสิ้นหวัง ดังนั้นบทกวีแหงความมืดจึงมีประโยคตอไปนี้
“ครั้นไดรับรูสิ่งที่จะเกิดในอนาคต เขาผูซึ่งทำงานหนักนั้น…”
ชาตินี้สะสมความดี ชาติตอไปเปนสุข ชาตินี้ทำกรรมชั่ว ชาติตอไปทุกขระทม
ผลแหงชาติตอไปดูไดจากชาตินี้
 และบนความเป น จริ ง ชะตากรรมไม อ าจเปลี ่ ย นแปรได เช น หวั ง เป า เล อ
ในการกำหนดชะตา วิญญาณดวงแรกที่ถูกเขากำหนดชะตากรรม เขาไมไดทำให
ชะตากรรมสมบูรณทั้งหมด แตเหลือรองโอกาสเอาไว เมื่อมีการเปลี่ยนแปร โอกาสนี้
พบเจอกับการเปลี่ยนแปรไดแลว ก็สามารถแกชะตาได
เพียงแตในความเปนจริงที่เรียกวาแกชะตา ก็มีหนทางใหเสาะหา
ความจริง ก็คือ…ชะตากรรมมากมาย วางไว ต อ หน าสิ ่ ง มี ชี วิ ต ทุ กสิ ่ ง แล ว แต
จะดำเนินไปเชนไรเทานั้น และไมวาจะดำเนินไปเชนไร ลวนอยูในสภาพการณ
ฟาดินเปนเชนกระดานหมาก สิ่งมีชีวิตเปนตัวหมาก
นี่ก็คือภารกิจครั้งผิวเผินของสำนักแหงความมืด สำหรับชั้นล้ำลึกนั้นอยูนอก
กระดานหมาก มีเทพเจาหลัวเทียนกลายฝามือเปนตราศิลา ลายมือกอชะตากรรม
เลือดเนื้อเปนเตาสวรรค ทุกสรรพสิ่งหนีไมพนผนึกเดียว
ผนึกชีวิต ผนึกจักรวาล ผนึกทุกสิ่ง
ดังนั้นจึงเกิดการแกงแยง ดังนั้นจึงเกิดการตอตาน ดังนั้นจึงเกิดความไมยินยอม
เมื่อมองในจุดนี้ สำนักแหงความมืดไมผิด สิ่งมีชีวิตก็ไมผิด ตระกูลไมรูสิ้น…
ในความเปนจริงก็ไมผิดเชนกัน
ผูใดผิด หวังเปาเลอไมคิดจะไปประเมินและไมยินยอมไปครุนคิด เพราะเวลานี้
เขากำลังอยูในระหวางกำหนดชะตา และความหมายชั้นที่สามของภารกิจสำนักแหง
ความมืดปรากฏขึ้นในใจแลว
นั่นคือ…การอภัย
 ไมใชเพื่อหลัวเทียน ไมใชเพื่อเตาแหงความมืด ขาวาดใบหนาซากศพขาเอง
ขาลิขิตชะตากรรมตนเอง เวียนวายอยูตรงนั้น ยอมตองไปเอง แต…ชะตากรรมของ
สิ่งมีชีวิต ก็ไกลเกินกวาที่สำนักแหงความมืดจะสามารถวางแผน ทำใหคนเขาใจไปเอง
วาเปลี่ยนชะตาไดสำเร็จและทุกสิ่งลวนอยูในความควบคุม แทจริงแลวกลับถูกควบคุม
จะเปนการดีกวาถา…เพิ่มความไมรูในชะตากรรม
เสนทางแหงความไมรูคือเสนทางที่ไมถูกควบคุม เต็มไปดวยเสนทางที่ไรขีดจำกัด
ความสามารถ
ใหสิ่งที่ไมธรรมดาสามารถเหนือธรรมดา และใหสิ่งที่ธรรมดาสามารถไปได
อยางปลอดภัย
เตา เหตุใดจึงมีเพียงเสนทางเดียว
หลัวเทียน…บางทีอาจผิดมาแตแรก ในโลกแหงศิลานี้ เขาผิด และนอกโลก เขายิ่งผิด
คิ ด อยากจะปกป อ ง กลั บ กลายเป น ควบคุ ม นั ่ น เป น เหตุ ผ ลให ม ี ร ุ  น ที ่ โ ดดเด น
นาประทับใจรุนแลวรุนเลา ตัดนิ้วของเขา เดินบนเสนทางที่เหนือธรรมดาดวยตนเอง
ดังนั้น จึงมีประโยคหนึ่งในบทกวีแหงความมืด
“เมื่อสวรรคและพื้นพิภพแยกจากกัน กงลอแหงโชคชะตาหยุดนิ่ง…”
สิ่งที่หลัวเทียนตองการทำก็คือ เมื่อกงลอแหงโชคชะตาหยุดนิ่ง โลกแหงศิลา
ก็จะเปนเชนนี้ นอกโลกก็จะเปน เช น นี ้ ทำให กงล อแห ง โชคชะตายั ง คงดำรงอยู
เป า หมายของเขาจะเป น ควบคุ ม ก็ ด ี เป น การปกป อ งก็ ช  า ง สิ ่ ง เหล า นี ้ ไ ม ส ำคั ญ
เพราะสิ่งสำคัญก็คือ…
เตาของเขา ผิดพลาดแลว
ดวงตาของหวังเปาเลอลืมขึ้นทันที ความคิดคืบคลานเขาไปในจิตใจ เขาไมรูวา
ความคิดของตนถูกตองหรือไม แตไมเปนไร เพราะนี่คือเตาที่เขาตระหนักรู
 อภัย
แตกตางกับเตาของศิษยพี่ ที่เคยเปนภารกิจแรก เวลานี้เปนภารกิจขั้นที่สอง
แตกับเตาของอาจารยมีสวนที่คลายคลึงกัน ทวาไมเหมือนกันเลยเสียทีเดียว
เพราะเตาของอาจารย เคยเปนภารกิจขั้นที่สอง แตเวลานี้เปนภารกิจขั้นแรก
“ในการระลึกอดีตชาติปนั้น เรื่องที่ไดยินจากบิดาของอีอีที่นั่น กับทุกสิ่งที่ขาเห็น
ทำใหขาเกิดคำถาม”
“หลัวเทียน ดูนาสงสารมาก”
เขาคลายกำลังปกปองบางสิ่ง แตแลวกลับกลายเปนการควบคุม ดังนั้นจึงเกิด
การตอตาน ดังนั้นจึงเกิดการแยงชิง”
“จนกระทั่งกอนหนานั้น ในภาพลวงตาสะทอนผานสตรีชุดแดง ขาเห็นผูฝกตน
108 ร า ง…” หวั ง เป า เล อ พึ ม พำอยู  ใ นใจ เขาคาดเดาได ว  า เหตุ ใ ดหลั ว เที ย น
ตองการควบคุม
บางที เขาอาจมาจากความว า งเปล า ที ่ ผ ู  ฝ  ก ตน 108 ร า งนั ้ น อยู  หรื อ บางที
เขาอาจเปนศัตรูกับที่นั่น และบางที…เสนทางที่เขาจะออกเดิน เปนเชนเดียวกับ
รางตนที่กลายเปนจักรวาล สำเร็จเปนผูเยี่ยมยุทธที่แทจริง!
“แตไมวาอยางไร ตั้งแตขาเริ่มครุนคิด แมจะพลาดไปแลว ก็ไมสำนึกเสียใจ”
ขณะที ่ ห วั ง เป า เล อ พึ ม พำอยู  ใ นใจ ทั น ที ท ี ่ ย กมื อ ขวาขึ ้ น สะบั ด ทั น ใดนั้ น
วิญญาณทั้งหมดที่อยูรอบตัวเขาก็ขยายออก เข็มทิศชะตาของทองฟา ก็หมุนเร็ว
อยางที่ไมเคยเปนมากอน
กลิ่นไอชะตากรรมสีเทาเปนสายๆ รวงหลน แทรกสูดวงวิญญาณดวงแลวดวงเลา
ทำใหวิญญาณเหลานี้ดานพื้นฐานพลังชีวิต มีชีวิตชีวา มีชะตากรรม ขณะเดียวกัน…
ชะตากรรมของพวกเขาก็ไมสมบูรณ
 เพราะ…ไมมีเหตุและผล!
วิชาหัตถสื่อวิญญาณ วิชาใบหนาซากศพ ลิขิตชะตา ควบคุมเหตุผล!
ในสี่ขั้นตอนนี้ หวังเปาเลอลบขั้นตอนสุดทายออก ใหชะตากรรมของวิญญาณ
แม จ ะถู ก ลิ ข ิ ต แต เ หตุ แ ละผลจะเลื อ กเอง การเลื อ กสาเหตุ ท ั ้ ง หมด หมายถึ ง
การเปลี่ยนแปลงของชะตากรรม หากการเปลี่ยนแปลงดำเนินตอไป จะไมอยูภายใน
ขอบเขตแหงชะตากรรม!
อภัยทุกสิ่ง ยินยอมทุกอยาง
“นี่ ก็คือเตาที่ขาพยายามจะเดิน…” ระหวางพึมพำ ฟาดินคำรามกอง จากนั้น
ดวงตาหวังเปาเลอก็แจมใสขึ้น เขาคอยๆ หยัดกาย
วิญญาณทั้งหมดรอบตัว ตางเลือกเหตุและผลของตน ชะตากรรมแมจะยังอยู
แตกลับไมอาจลวงรูอนาคต ขณะนี้แวดลอมดวยเสียงของฟาดิน ทะเลเบื้องลาง
ปนปวน เผยใหเห็นรอยแตกขนาดใหญ
รอยแตกแผขยายไมสิ้นสุด กาวขามตรงไปยังชั้นตอไปที่เดิมทีตองไปควบคุม
เหตุและผล จากนั้นจึงเผยใหเห็น…สวนที่ลึกที่สุดของสุสานจักรพรรดิแหงความมืด
ที่นั่นมีโลงศพโลงหนึ่ง ที่หนาโลงมีผูเฒานังขัดสมาธิอยู!
เวลานี้ ผูเฒาแหงนหนาขึ้น นัยนตาแฝงแววทอดถอนใจ แฝงความปลาบปลื้ม
กำลังมองมาทางหวังเปาเลอ
“เจา เขาใจแลวสินะ”
“ศิษยเขาใจแลว!” หวังเปาเลอคอมคำนับ
 “อิสระเปนตัวแทนชั้นกายเนื้อ เชนมีผูที่ถูกปลอยจากคุกที่บานเกิดขา จะกลาววา
เป น อิ ส ระนั บ แต น ี ้ และเสรี เป น ตั ว แทนของจิ ต วิ ญ ญาณ ท อ งไปในโลกกว า ง
อยางอิสรเสรี”
“เตาของขา ทำใหขาอิสระ ทำใหใจขาเสรี และเตานี้ จึงเปนหนทางที่ขาเลือก”
 บทที่ 1180 โคมดับคนดับ
“ยังไมสมบูรณ” ชั้นลางสุดของสุสานจักรพรรดิแหงความมืด ผูเฒาที่นั่งขัดสมาธิ
อยู  ข  า งโลงศพ ใบหน า เป  อ นรอยยิ ้ ม แม ร  า งของเขาจะมี ก ลิ ่ น อายความชรา
กระจายออกมา แตรอยยิ้ม ความอบอุน และความเมตตาเหมือนเชนความทรงจำ
ในนิมิตมืดของหวังเปาเลอ
แววตานี้ตกอยูในสายตาของหวังเปาเลอ แทรกซึมเขาสูใจของเขา ทำใหความทุกข
ที่อยูในใจมาหลายป คลายจะจางหายไปบางสวน เหลืออยูเพียงความสันติสุขและ
เงียบสงบ
“ทานอาจารย…” หวังเปาเลอมองไปยังรางที่อยูลึกที่สุดของสุสานจักรพรรดิแหง
ความมืด ใบหนาคอยๆ เผยใหเห็นรอยยิ้ม ไมไดไตรถามวาเหตุใดไมสมบูรณ แตลุกขึ้น
ยืนและกาวไปในผืนทะเลสีดำดานลางซึ่งปรากฏเปนทางที่เกิดจากรอยแตกขนาดใหญ
ทีละกาว
รางของเขาเดินสูทะเลดำ เดินสูรอยแตก เดินสูเตาปราณกังวานที่เขาตระหนักรู
เปนอีกชั้นหนึ่งที่แตกออกมา ชั้นนี้เดิมทีคือควบคุมเหตุผล แตตอนนี้กลับรับกลิ่นไอ
เพียงกึ่งเดียวของหวังเปาเลอไมไหว ดวยเหตุนี้จึงปลอยใหเขาผานเขาสูอีกชั้นหนึ่ง
ดวยวิธีนี้ เขาจึงเขาใกลอ าจารย เข าไปเรื ่อ ยๆ จนกระทั่งมาถึง ส วนล างของ
สุสานจักรพรรดิแหงความมืด มาถึงหนาโลงศพนั้น และมาถึงดานหนาของอาจารย
เขาไมไดมองไปที่โลงศพ และไมไดสนใจหนทางที่เดินมา ยิ่งไมไดไปสนใจราง
ทั้งสอง ชายหนึ่ง หญิงหนึ่งที่ปรากฏอยูชั้นบน ในสายตานั้นแฝงความประหลาดใจ
และระมัดระวัง ทั้งยังแฝงความสับสนและไมยินยอม
สิ่งเหลานี้ลวนไมสำคัญ เพราะในดวงตาของหวังเปาเลอ ตอนนี้มีเพียงอาจารยเทานั้น
 หวังเปาเลอคอยๆ เดินใกลเขาไป ตรงหนาอาจารยที่มีรอยยิ้มแฝงความเมตตา
เขาหยุ ด ฝ เ ท า สะบั ด ชายเสื ้ อ แล ว คุ ก เข า ค อ มคำนั บ ลงตรงหน า อาจารย ด  ว ย
ความเคารพ ดวยความสำนึกขอบคุณ และดวยความสงบ
ทุกการเคลื่อนไหวมีความพิถีพิถัน แมจะเชื่องชา แตกลับจริงจังมาก
รอยยิ้มของหมิงคุนจื่อเปนเชนปกติ แตนัยนตากลับเต็มไปดวยอารมณ ความชื่นชม
และที่มีมากกวาคือ…ความปวดใจ
“อาจารย ร ู  ส ึ ก เสี ย ใจอยู  บ  า ง บางที ค รั ้ ง นั ้ น ไม ค วรจะนำเจ า เข า สู  น ิ ม ิ ต มื ด ”
หมิงคุนจื่อถอนหายใจเบาๆ มองศิษยที่อยูตรงหนา เขาเห็นความทุกขของหวังเปาเลอ
เห็นความเหนื่อยลา เห็นความเลื่อนลอย และเห็นเตาของเขา
“ทานอาจารย ศิษยไมสำนึกเสียใจ” หวังเปาเลอเงยหนาขึ้น เผยใหเห็นรอยยิ้ม
หมิง คุนจื่อส ายหน า ริ้วรอยบนใบหน า มากขึ ้ น กลิ ่ น ไอบนร างก็ ย ิ ่ ง ชราภาพ
แววตาออนโยนและความปวดใจที ่ ส ง ออกมามากกว าเดิ ม คิ ดอยากจะยกมื อ ขึ้ น
ลู บ ศี ร ษะหวั ง เป า เล อ แต ก ลั บ ไม ไ ด ท ำ ทว า ย า ยสายตาจากร า งหวั ง เป า เล อ
มองไปทางดานนอกสุสานจักรพรรดิแหงความมืด นอกแมน้ำนั้น ในความวางเปลา…
รางนั้นผูเปนศิษยอีกคนของตน
เมื่อไดเห็นเงารางนี้ สายตาของเขาก็ไมอบอุนอีกแลว กลับกลายเปนความเศราโศก
ปวดราวและยิ่งกวานี้…คือไรทางเลือก ในความเงียบงัน เงารางนั้นก็คอมคำนับใหเขา
เชนกัน
ทายที่สุด หมิงคุนจื่อจึงถอนสายตา เขาทอดถอนใจ หลังจากนั้นจึงมองไปที่
หวังเปาเลออีกครั้ง พึมพำเสียงออนโยน
“เจามาที่นี่ เพื่อมานำซากศพของจักรพรรดิแหงความมืดแทนศิษยพี่ของเจาหรือ”
“ซากศพจักรพรรดิแหงความมืดมีประโยชนอนันตตอศิษยพี่ ศิษย…ตองการชวยเขา
ใหไดมา” หวังเปาเลอมองไปที่อาจารย เอยเสียงเบา
หมิงคุนจื่อหัวเราะ หลังจากเหลือบมองหวังเปาเลออยางลึกซึ้ง จึงพยักหนา
“ไปเอาเถอะ”
“ขอบคุณทานอาจารย” หวังเปาเลอลุกขึ้นทำการคำนับอีกครั้ง การเดินทางครั้งนี้
ราบรื่น เขารูสึกถึงเตาของตนเอง และยังสามารถนำซากศพจักพรรดิแหงความมืด
ใหศิษยพี่ ยิ่งกวานั้นยังไดพบอาจารยที่เดิมทีเขาใจวาสูญสิ้นแลว
นี่ทำใหใจเขาสงบสุข กระทั่งเดิมทีความคิดที่จะตั้งใจจะไมอยูในสำนักแหงความมืด
เวลานี้กลับสั่นคลอนเล็กนอย แมเตาจะแตกตาง แตหากอาจารยและศิษยพี่ลวนอยู
ที่นี่แลว เชนนั้น…หวังเปาเลอก็รูสึกวาตนควรจะอยู
ดวยความคิดนี้ หวังเปาเลอเดินไปทางโลงศพ พริบตานั้นไมไกลออกไปรักษาการ
บุตรแหงความมืดทั้งสองชายหนึ่ง หญิงหนึ่งกำลังมองมาทางเขา
เวลานี้ ความวางเปลาของนพภูมิทางดานบน สายตาของเฉินชิงจื่อก็กำลังจองมาที่เขา
เวลานี้ แมจะมีเหตุไมคาดคิดที่สุสานจักพรรดิแหงความมืดครั้งแลวครั้งเลา
ผูฝกตนสำนักแหงความมืดที่เปนอิสระแลวเหลานั้น ตางก็มองมาที่เขาเชนกัน
หวังเปาเลอกลายเปนจุดรวมของสายตาทั้งหมด ไมไดสังเกตเห็นวาเวลานี้เมื่อเขา
ใกลเขาไป สายตาของอาจารยที่มองมานั้น ฉายแววคิดคะนึงและความ…อาลัยอาวรณ
เพราะหมิงคุนจื่อไมไดบอกหวังเปาเลอ กอนที่หวังเปาเลอจะมานั้น เฉินชิงจื่อ
เคยมาที่นี่กอนแลว และปรารถนาจะนำซากศพจักพรรดิแหงความมืดไป ทวาเขากลับ
ไมยินยอมและปฏิเสธไปโดยตรง
 ดังนั้น…หวังเปาเลอจึงไดมาในที่แหงนี้ เขาไมอยากจะกลาวเรื่องพวกนั้น อีกทั้ง
ไมตองการเห็นหวังเปาเลอและเฉินชิงจื่อมีปญหากัน ทั้งสองตางเปนศิษยของเขา
ผู  ห นึ่ ง เขารั บ ในความเปน จริ ง ติ ด ตามกั น มาตั ้ ง แต ย ั ง เล็ ก สุ ด ท า ยก็ ท รยศ มี ช ี วิ ต
ทามกลางความเจ็บปวด กระทั่งหลอมรวมกับเตาสวรรคไปสูอีกเสนทางหนึ่งที่สุดขั้ว
อีกผูหนึ่ง ตนเองรับเขาสำนักในนิมิตมืด ภายในนั้นใหเขาไดประสบกับทุกสิ่ง
จนถึงวันนี้เสาะหาเตาของตน ไมเปลี่ยนใจ
“เช น นี ้ … ก็ ด ี ” หมิ ง คุ น จื ่ อ พึ ม พำอยู  ใ นใจแล ว หลั บ ตาลง เขาไม ต  อ งการให
ศิษยคนเล็กที่สุดของตน เห็นภาพการสลายไปของเขา
แต … ประสบการณ ข องหวั ง เป า เล อ ทำให ค วามไวในการรั บ รู  น ั ้ น เกิ น กว า ที่
หมิงคุนจื่อคาดไว แทบจะทันทีที่หวังเปาเลอเดินเขาไปใกลโลงศพ เขาพลันหยุดฝกาว
ดวงตาฉายแววสงสัย สัญชาตญาณบอกตนเองวา เรื่องนี้…มีบางอยางผิดปกติ
แตเขาไมรูวาผิดปกติที่ใด ดังนั้นจึงหันกลับไปมองอาจารย
สายตาที่เหลือบมองนั้น ดูแล วไม มี สิ ่ง ใดผิ ดปกติ แม แต น อย ทว าหลั ง จากที่
หวั ง เป า เล อ นิ ่ ง เงี ย บ ฉั บ พลั น นั ย น ต าก็ ส  อ งประกาย เงาในอดี ต ชาติ ป รากฏ
อยางตอเนื่อง กลิ่นไอของฝกกระบี่เจาชะตากระจายออก หลังจากทั้งหมดมาบรรจบ
ลงตรงหนา ดวงตาทั้งคูของเขาเปลงประกายกลา แต…ทุกอยางก็ยังคงเปนปกติ
“ยังไมไปอีกหรือ” เมื่อรูสึกถึงสายตาของหวังเปาเลอ หมิงคุนจื่อจึงลืมตาขึ้น
ถามดวยน้ำเสียงอบอุนมีเมตตา
หวังเปาเลอหยุดฝเทา เวลานี้เขาอยูหางจากโลงศพไปไมถึงครึ่งจั้ง แตกลับ
หยุดฝเทาอยางลังเล แมวาจะตรวจดูแลววาปกติ แตเขายังมองใบหนาของอาจารย
แลวเอยถาม
 “อาจารย ท า น…มี ส ิ ่ ง ใดที ่ ไ ม ไ ด บ อกข า หรื อ ไม หากข า นำซากศพจั ก พรรดิ
แหงความมืดไปแลว จะสงผลเชนไรตอ..ทานหรือไม?”
หมิงคุนจื่อหัวเราะ
“เจาเด็กผูนี้ ตอนอยูในนิมิตมืดก็ไมไดขี้สงสัย เหตุใดตอนนี้จึงเปนแบบนี้ไปได
เจานี่คิดมากเสียจริง อาจารยไมใชจักพรรดิแหงความมืด จะมีผลกระทบไดอยางไร
รีบไปเอาเถอะ”
หวังเปาเลอเงียบไปสักพัก พลันกลาวขึ้น
“อาจารย กอนหนานั้นทานกลาววาเตาของขายังไมสมบูรณ ไมทราบวาจะทำให
สมบูรณไดเชนไร”
“ไปเอามาแลว อาจารยจะบอกเจา ไปเถอะ” หมิงคุนจื่อฝนยิ้ม แลวหลับตาลง
หวังเปาเลอขมวดคิ้วมองอาจารย แลวมองโลงศพจักพรรดิแหงความมืด หลังจาก
หยุ ด ไปชั ่ ว อึ ด ใจ ฉั บ พลั น เขาก็ ย กมื อ ขึ ้ น ควานไปที ่ ก ระเป า คลั ง เก็ บ ทั น ใดนั้ น
ในมือก็ปรากฏ…ขวดนอยใบหนึ่ง!
มันคือขวดปรารถนา!
“ขาขอพร ใหขามองทะลวงความจริง ณ บัดนี้”
ทั น ที ท ี ่ ห วั ง เป า เล อ เอ ย ปาก ดวงตาหมิ ง คุ น จื ่ อ ก็ ล ื ม ขึ ้ น ทั น ที พร อ มกั น นั้ น
สายตาที่มาจากดานบนก็จองมาดวย เพราะ…ขณะนี้ขวดปรารถนาไดแผไอรอน
ออกมา หลังจากแทรกซึมเขาสูภายในรางหวังเปาเลอแลว มันบรรจบที่ดวงตาทั้งสอง
ปรากฏสายฟาสีดำเวียนวายอยูในดวงตาของเขา
และขณะที่สายฟาปรากฏขึ้น ทุกสิ่งตรงหนาหวังเปาเลอ แปรเปลี่ยน…ทันที
 แมจะยังคงเปนสุสานจักพรรดิแหงความมืด ยังคงเปนโลงศพ ยังคงเปนอาจารย
แต…เงารางของอาจารยไมใชรางจริง หากแตเปนภาพลวงตา…นั่นคือรางวิญญาณ
ยิ่งกวานั้นบนรางวิญญาณนี้ มีสามดวงวิญญาณแผกระจายออกมา เชื่อมโยงกับ
โลงศพ และที่แหงนั้น…มีโคมวิญญาณสามดวงที่หวังเปาเลอมองไมเห็นในตอนแรก!
โคมวิญญาณดับ โลงจึงเปด!
โคมวิญญาณดับ หมิงคุนจื่อมลาย!
 บทที่ 1181 ทอดถอนใจแหงความรัก
นี่คือความจริงที่หมิงคุนจื่อไมไดบอกหวังเปาเลอ
หมิงคุนจื่อที่อยูตรงนี้ไมใชชั้นกายเนื้อ แทจริงแลวในการตอสูคราวนั้น หมิงคุนจื่อ
ไดดับสูญไปแลว เพียงแตวาระหวางเขาและจักรพรรดิแหงความมืดมีความสัมพันธ
บางอยางที่ไมมีผูใดลวงรู ดังนั้นเขาจึงอยูที่นี่เพื่อฟนตัว
ดวยเหตุนี้จึงไดเกิดนิมิตมืดขึ้นมา และเรื่องรับหวังเปาเลอไวเปนศิษย ทุกสิ่งยอมมี
คาตอบแทน หมิงคุนจื่อที่ฟนตัวอยูที่นี่เปนเพียงรางวิญญาณ ภารกิจของเขาไมใชเรื่อง
การเวียนวายของสำนักแหงความมืดแทนเตาสวรรคอีกตอไป หากแตภารกิจของเขา…
คือปกปองสุสานจักรพรรดิแหงความมืด
สุสานจักรพรรดิแหงความมืดไมอนุญาตใหผูใดมารบกวน แมจะเปนศิษยสำนัก
แหงความมืดก็เชนกัน หากมาที่นี่ เปนการไมใหความเคารพ
ดังนั้น…หากคิดจะนำซากศพจักรพรรดิแหงความมืดไป สิ่งที่ตองทำก็คือทำให
หมิงคุนจื่อดับสูญไปอยางแทจริง หากเขาดับสูญอยางสมบูรณแลว โลงศพจักรพรรดิ
แหงความมืดจะเปดออกไดเอง
หากเปลี่ยนเปนผูอื่นมาที่แหงนี้ ไมอาจไดซากศพจักรพรรดิแหงความมืดไป
อยางแนนอน แมหมิงคุนจื่อจะเปนรางวิญญาณ แตก็เคยเปนเกาผูอาวุโสสำนั ก
แห ง ความมื ด มาก อ น ระดั บ ฝ ก ตนของเขาเที ย มฟ า พลั ง ล้ ำ ลึ ก ยากที ่ จ ะหยั ่ ง ได
ไมตองกลาวถึงสำนักแหงความมืดตอนนี้ แมจะเปนจักรพรรดิสวรรคหลายท าน
ของตระกูลไมรูสิ้นอยูที่นี่ ก็จนปญญา
เฉินชิงจื่อแมจะเปนศิษยของเขา แตก็นำไปไมไดเชนกัน เพราะ…นี่คือหลักการ
และภารกิจของหมิงคุนจื่อ เขาจะไมละเวน และไมยินยอม ทวามีเพียง…หวังเปาเลอ
เทานั้น ที่เปนจุดออนของเขา
 เขาสำนึ ก เสี ย ใจที ่ ร ั บ หวั ง เป า เล อ ไว เ ป น ศิ ษ ย เพราะเห็ น ความทนทุ ก ข ข อง
หวัง เปาเลอ เห็นแรงกดดันที่หวัง เป า เล อ ได รั บ และขณะที ่ ท ุ กข ใ จ เขาก็ ช ื ่ น ชม
หนทางเตาของหวังเปาเลอ ชื่นชมที่หวังเปาเลอไมเปลี่ยนความตั้งใจเดิม
แตสุดทาย…กนบึ้งของหัวใจยังรูสึกผิด ดังนั้นมีเพียงหวังเปาเลอที่จะสามารถ
ทำให เ ขาสะท อ นใจได ทำให เ ขาไม ส ามารถปฎิ เ สธได และเลื อ กฝ า ฝ น เส น ทาง
ของตนเอง เลือก…ที่จะเติมเต็มศิษยของตนผูนี้
ทั้งหมดนี้ เฉินชิงจื่อรูดี หากเปลี่ยนเปนกอนหนาที่ยังไมหลอมรวมเตาสวรรค
บางทีเฉินชิงจื่อคงทำเรื่องเชนนี้ไมได แตหลังจากหลอมรวมเตาสวรรคแลว…เขาเปน
เตาสวรรคกอน จากนั้นจึงเปนเฉินชิงจื่อ
ดังนั้น จึงไดมีการมาของหวังเปาเลอ
นี่เปนแผนการ แผนที่หมิงคุนจื่อไมยอมบอก เฉินชิงจื่อเลือกใชแผนการล้ำลึก
รางหวังเปาเลอสั่นเทา สิ่งที่ขวดปรารถนานำมาใหเขา ไมเพียงเปนสายตาทะลวง
ความจริง ซ้ำยังทะลวงความคิดของแผนการ แมจะภายในชั่วเวลาสั้นๆ ก็มีคำตอบ
มากมายผุดขึ้นในกนบึ้งของหัวใจ
ในขณะที่คำตอบนี้ผุดขึ้น ฉับพลันนั้นก็ปรากฎริ้วเลือดขึ้นในดวงตาของเขา
หวังเปาเลอแหงนหนาขึ้นมองทองฟาทันที นี่เปนครั้งแรกที่เขา…ใชสายตาเชนนี้มอง
ไปที่นั่น…รางที่ทั้งคุนเคยและแปลกหนา!
แมในสำนักแหงความมืด หวังเปาเลอจะถูกขับไล แมนอกแมน้ำแหงความมืด
หวังเปาเลอจะถูกตอตาน เขาไมเคยแยแส ทวา ตอนนี้…ฟางเสนสุดทายของเขาไดมา
ถึงแลว สายตาของเขามีความกรุนโกรธ มีความไมอยากเชื่อ มีการตอสู กอนจะคำราม
เสียงต่ำออกมา
“ศิษยพี่ นี่เปนเรื่องจริงหรือ”
 เฉินชิงจื่อนิ่งเงียบ
หวังเปาเลอยิ้มขื่น และถอยกลับในทันที เสียงชราของหมิงคุนจื่อ ดังกองไปทั่วทิศ
“เปาเลอ!”
หวังเปาเลอชะงักฝเทา มองไปทางอาจารย ในใจเต็มไปดวยความทุกขระทม
เต็มไปดวยความสูญเสียที่ระบายออกมาไมได
“เมื่อครูเจาถามอาจารย เหตุใดจึงกลาววาเตาของเจายังไมสมบูรณ ตอนนี้
อาจารย จ ะให ค ำตอบแก เ จ า ” หมิ ง คุ น จื ่ อ กล า วออกมาช า ๆ สี ห น า ยั ง คงอบอุ น
สายตาแหงความรักและเมตตายิ่งล้ำลึก
“การตระหนักรูเตาของเจาในครั้งแรก แมจะสำเร็จ แตหลักของเตายังไมมั่นคง
ดวยเหตุนี้วิญญาณทั้งหมด ตางก็เปนภาพลวง มิใชแทจริง…ดังนั้น หากตองการทำให
เตาของเจากอขึ้นอยางแทจริง เจาตอง…ทำใหดวงวิญญาณที่แทจริงพนทุกข”
“และขา ก็คือดวงวิญ ญาณนี้ ดวงวิ ญ ญาณที ่ เตรี ย มไว ใ ห เจ า ทำให อ าจารย
พนทุกขเถอะ เจาขาอาจารยศิษย เริ่มจากนิมิตอันยิ่งใหญ สุดทายจบลงที่สุสานนี้”
หวังเปาเลอรางกายสั่นสะทาน ดวงตาแดงก่ำ รางกายของเขาขยับถอยหลัง
อีกครั้งมองไปที่อาจารย ดวงตาเผยใหเห็นถึงความแนวแน จากนั้นจึงคอยๆ สายหนา
พนทุกข นี่เปนวิธีกลาวของสำนักแหงความมืด ในความเปนจริงก็คือดับสูญ
แมจะวาดใบหนาซากศพใหม ลิขิตชะตากรรมใหม เขาสูการเวียนวายใหม แต…ผูนั้น
หลังจากการเวียนวาย ไมใชอาจารยของตนอีกตอไป
คนนอกอาจไมไดเขาใจเชนนั้น แตหวังเปาเลอในฐานะที่เปนบุตรแหงความมืด
เหตุใดเขาจะไมรูวา หลังจากการเวียนวาย แมจะมีตนกำเนิดเดียวกัน แตก็มิใชรางเดิม
ในโลกนี้ เดิมทีก็ไมมีดอกไมใดที่เหมือนกันทุกประการ
 เขาวาดใบหนาซากศพใหผูอื่นและสงกลับไปเวียนวายตายเกิด หวังเปาเลอ
ทำเรื่องพวกนี้ไดดวยอารมณมั่นคง แตหากลงมือใหอาจารยพนทุกขดวยตนเอง
เขายอมทำไมได ดวยเพราะอาจารยในเวลานี้ เดิมอายุยืนยาวไรที่สิ้นสุด และที่เรียกวา
พนทุกขนั้น ก็ไมตางอะไรไปกับการ…สังหารอาจารย
“ทานอาจารย ซากศพจักรพรรดิ แหง ความมื ด ข าไม เอาแล ว!” เส น เลื อ ดที่
หนาผากหวังเปาเลอนูนขึ้น คำรามเสียงต่ำแลวถอยกลับไปอีกครั้ง แตขณะที่เขา
ถอยกลับ ผูฝกตนสำนักแหงความมืดที่เฝาดูอยูในที่ไกลๆ เหลานั้น ตอนนั้นเองก็มี
รางสิบกวารางพลันปรากฏขึ้น พุงตรงเขามาที่นี่ในทันที
ในบรรดาคนเหล า นี ้ ผู  ท ี ่ อ  อ นแอที ่ ส ุ ด ต า งเป น ดารานิ ร ั น ดร ช ั ้ น มหาวั ฏ จั ก ร
และยังมีสามทานเปนผูเยี่ยมยุทธจักรพิภพ เวลานี้พวกเขารีบเรงเขามา เปาหมาย
ไมใชหวังเปาเลอ แตเปน…โลงศพ
พวกเขาตองการดับโคมวิญญาณที่มองไมเห็นบนโลงศพนั้น แมจะไมรูวิธี แตก็
พอตัดสินได เมื่อเปดโลงแลว ตะเกียงก็จะดับเอง หากเปลี่ยนเปนเวลาอื่นที่หมิงคุนจื่อ
ไมยินยอม แนนอนวายอมไมอาจทำสำเร็จ แตยามนี้…หมิงคุนจื่อเลือกที่จะยอมจำนน
ทันใดนั้น เงารางเหลานี้ก็เขามาใกล แววสังหารในดวงตาหวังเปาเลอปะทุขึ้น
ครั้งแรกในดาราจักรโลกันตร ระดับฝกตนของเขาหมุนเวียน พลังแหงกายเนื้อชั้น
ดาราจักรก็ ยิ ่ง รุ นแรงมากขึ้ น ดวงวิ ญ ญาณเทพของดารานิ ร ั น ดร ช ั ้ น มหาวั ฏ จั ก ร
ดูเหมือนตางกำลังตะโกนกอง รางกายกอตัวเปนซากเงานับสิบสาย ตรงเขาไปขัดขวาง
การมาของผูฝกตนสำนักแหงความมืดเหลานั้น
ขณะเสียงรองกองดัง ขึ้ย ทั้งสองฝายก็ ตรงเข าปะทะกั นทางด านบนของโลง
นี่เปนครั้งแรกที่หวังเปาเลอระเบิดออกในที่แหงนี้ พลังขณะนั้นเทียมฟา ผูฝกตน
สำนักแหงความมืดกวาสิบคน เกือบทั้งหมดหลังจากปะทะกับซากเงาของหวังเปาเลอ
ตางกระอักเลือดและกลิ้งกลับไป สีหนาแสดงถึงความประหลาดใจ
 แมแตผูเยี่ยมยุทธดาราจักรสามคนนั้น ถึงจะไมไดกระอักเลือดออกมา แตรางกาย
ก็ ส ั ่ น ไหวรุ น แรง เห็ น ได ช ั ด ว า ถู ก หวั ง เป า เล อ อาศั ย พลั ง ของชั ้ น กายเนื ้ อ และ
ดวงวิญญาณเทพ บังคับใหถอยไปเจ็ดแปดจั้งโดยตรง
“อยาไดบังคับใหขาตองสังหาร” ผมของหวังเปาเลอปลิวกระจาย เลือดสดๆ ไหล
ออกทางมุมปาก ยามนี้เผชิญหนากับคนมากมายเชนนี้ แมจะรับไหวก็ยังไดรับบาดเจ็บ
แตแววตาสัง หารของเขากลับยิ่ง รุ น แรง จากที ่ ตอ งการได ซ ากศพจั กรพรรดิแหง
ความมืดใหศิษยพี่ จนถึงตอนนี้ขัดขวางสำนักแหงความมืดไมใหไดไป อยางแรกคือ
ความมัวเมา อยางหลัง…ยิ่งเปนความมัวเมา
ใจมีความมัวเมา จึง นับวาเปนการฝ กตน หากไร ความมั วเมา แม จ ะอยู รวม
หวงดารา จะสามารถทำสิ่งใดได
หวังเปาเลอระเบิดการฝกตนอีกครั้ง ยกมือขวาขึ้นสะบัด ทันใดนั้นแผนที่ดวงดาว
ด า นหลั ง ก็ ก ลายเป น ภาพลวงตา อาวุ ธ เวทนั บ ไม ถ  ว นปรากฏอยู  ร อบตั ว เขา
พรอมกันนั้นก็สงประกายสะดุดตา หมิงคุนจื่อถอนใจบางเบา กอนจะแหงนหนามอง
เงารางของศิษยอีกผูหนึ่งของตนบนทองฟา
“เจา..ที่แทแลวคิดเชนไร”
ผูฝกตนสำนักแหงความมืดถูกบังคับใหถอยออกไปจากรอบดาน ทั้งหมดตางมี
สีหนาสับสน
“บุตรแหงความมืด เหตุใดทานจึงตองเปนเชนนี้…” หนึ่งในจักรพิภพ ในที่สุด
ก็ยอมรับสถานะของหวังเปาเลอ เวลานี้กลาวอยางขมขื่น
“พวกขาทราบวาทานลำบาก แตทั้งหมดนี้ ลวนเพื่อการเติบโตของสำนักแหง
ความมืดเรา และผูอาวุโสลำดับเกาก็เห็นดวย…”
“บุตรแหงความมืด โปรดอนุญาตใหพวกเราชวยทานบรรลุมหาเตา เรื่องหลังจากนี้
พวกเราถือวาบุตรแหงความมืดเปนผูนำ” ผูเยี่ยมยุทธดาราจักรทั้งสาม ตางกลาว
เชนนี้ออกมา
“ไมได” หวังเปาเลอยกมือขวาขึ้นผนึกมุทรา ทันใดนั้นแผนที่ดวงดาวดานหลัง
ก็ ส  ง เสี ย งร อ งก อ ง เงาแห ง เทพวั ว จำแลง ร อ งรอยพลั ง งานระเบิ ด ขึ ้ น อี ก ครั้ ง
สั่นสะเทือนไปรอบดานทันที เสียงหนึ่งรองโหยหวนสงมาแตไกล
เสียงที่สงออกมานี้ เปนของคนสองคน หนึ่งคือสตรีที่ซอนพลังไวผูนั้น สองคือ
รักษาการบุตรแหงความมืดชายผูนั้น ทั้งสองเวลานี้เหาะมาจากที่ไมไกลนัก กลายเปน
สายรุงสองสาย ชั่วอึดใจตางใกลเขามาและเริ่มหลอมรวม
สายรุงกำลังหลอมรวม รางของพวกเขากำลังผนึกกายและการหลอมรวมนั้นอยู
ไดไมนาน เพียงแคไมกี่ลมหายใจ สายรุงก็รวมเปนหนึ่ง หยินหยางรวมเปนหนึ่งแลว
ผูที่ปรากฏอยูตอหนาหวังเปาเลอนั้นไรเพศ มองระดับการฝกตนไมออก ระดับฝกตน
ของมันขณะนี้ ทะลวงผานดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรและตรงไปถึงระดับจักรพิภพ
อีกทั้งกลิ่นไอยังนาหวาดผวากวาสามผูเยี่ยมยุทธจักรพิภพนั้น
หลังจากปรากฏตัว คนผูนี้ก็ไมชะงักแมแตนอย ตรงไปที่หวังเปาเลอ
“สำนักแหงความมืดรุงเรือง ไมอาจสูญสลาย หวังเปาเลอ…เจาเสียทีเปนถึง
บุตรแหงความมืด ในเมื่อเปนเชนนี้…ขาจะมารับความยิ่งใหญของสำนักแหงความมืด
แทนเจาเอง!”
 บทที่ 1182 หยุดกอน!
“เสียทีนองเจาสิ!” เสนเลือดกระจายไปทั ่ วตาหวั ง เป าเล อ เกื อบจะทั น ที ที่
บุตรแหงความมืดหยินหยางรวมเปนหนึ่งผูนั้นเผชิญหนาเขามา เขาก็สงเสียงคำราม
เสียงคำรามมีความเดือดดาล ซ้ำยังแฝงไวดวยความบาคลั่ง ทำใหทั้งโลกหวาดผวา
ความว า งเปล า หมุ น ไปรอบด า น แม ก ระทั ่ ง แม น ้ ำ แห ง ความมื ด ด า นนอก
ก็ยังสั่นสะเทือน ขณะที่คำรามอยูนั้นเอง รางของหวังเปาเลอไมเพียงแตไมหลบเลี่ยง
ในทางตรงขามกลับกาวไปขางหนา ทั้งรางคลายกับเปนภูเขาลูกหนึ่งที่กอเกิดความ
บาคลั่ง ตรงเขาไปปะทะบุตรแหงความมืดที่เผชิญเขามาผูนี้
ทันทีที่ทั้งสองฝายเขาปะทะกัน บุตรแหงความมืดหยินหยางรวมหนึ่งนั้นชาง
ทรงพลังนัก ตอนที่ยังไมรวมรางกัน รางของทั้งสอง เดิมทีตางก็เปนถึงดารานิรันดร
ชั้นมหาวัฏจักรแลว พลังตอสูไมธรรมดา ตนทุนธรรมชาติยิ่งนาผวา ตอนนี้หลังจาก
รวมตั ว เป น หนึ ่ ง การระเบิ ด พลั ง ต อ สู  ไ ม ซ ้ ำ ซ อ น ทว า ระเบิ ด เป น เท า ทวี คู ณ
ทำใหรองรอยพลังงานของมัน…ไดขึ้นสูจุดสูงสุดแลว ณ เวลานี้
วิ ญ ญาณเทพของมั น … พริ บ ตานั ้ น ก็ ถ ึ ง ระดั บ ร อ ยก า วของดารานิ ร ั น ดร ชั้ น
มหาวัฏจักร ยิ่งกวาเหนือชั้น เหยียบเขาสูระดับจักรพิภพ สวนชั้นกายเนื้อของมัน
แม จ ะต่ ำ กว า บ า ง แต ก ็ อ ยู  ใ นสถานะยี ่ ส ิ บ สามสิ บ มสิ บ ก า วของดารานิ ร ั น ดร
ชั้นมหาวัฏจักร ยางเขาสูระดับจักรพิภพ
มีเพียงฐานฝกตนที่ไมไดเปนเชนนี้ มันไมไดยางเขาสูจักรพิภพ แตก็ยังเปน
สามสิ บ กว า ก า วของดารานิ ร ั น ดร ช ั ้ น มหาวั ฏ จั ก ร กล า วได ว  า …คนผู  น ี ้ นั บ เป น
มหาศิษยแหงเตาระดับสุดยอดที่อาจพบไดในโลก
ยิ่งไมตองกลาวถึงภายในดาราจักรโลกันตรแลว เขาไมเปนรองผูใด เปนมหาศิษย
แหงเตาอันดับหนึ่งกอนหวังเปาเลอจะมา
 แต…เมื่อเทียบกับหวังเปาเลอก็ยังต่ำกวาอยูบาง ดานที่เขาต่ำกวาคือชั้นกายเนื้อ
สวนอีกดานหนึ่ง…ก็คือการสูไมถอย และไมมีการประนีประนอม
ทามกลางเสียงรองกอง หวังเปาเลอและบุตรแหงความมืดปะทะกันในทั นที
ขณะร อ งคำรามก อ งฟ า ร า งหวั ง เป า เล อ สั ่ น สะท า น ถอยกลั บ ไปหลายก า ว
ดานบุตรแหงความมืดหยินหยางรวมหนึ่งนั้น บาคลั่งไปทั้งรางถอยออกไปไกลกวา
สิบจั้ง เลือดไหลออกมาจากมุมปาก
การประะมือครั้งแรกของสองฝาย หวังเปาเลอชนะในความแข็งแกรงของชั้นกายเนื้อ
และแมระดับฝกตนจะไมเทียบเทา แตเขาเปนพรดาวเคราะหเตา นั่นจึงสามารถ
ชดเชยใหเขาได สวนวิญ ญาณเทพ แม วิ ญ ญาณเทพของหวั ง เป า เล อยั ง ไม ขึ ั ้ น ถึ ง
ระดับจักรพิภพ แตมองเฉพาะดานพลังแหงชั้นกายเนื้อ เขายอมเปนตอ
เพี ย งแต … ด ว ยความไม เ ท า เที ย มของวิ ญ ญาณเทพและระดั บ ฝ ก ตน ดั ง นั้ น
บุตรแหงความมืดที่หยินหยางรวมหนึ่งนั้นจึงสังเกตไดในทันที ดานกระบวนเวท
พลังเทพของหวังเปาเลอดอยกวาเล็กนอย ดังนั้นขณะที่บุตรแหงความมืดหยินหยาง
รวมหนึ่งนี้ถอยกลับไป สองมือก็ผนึกมุทรา ปลอยรองรอยพลังงานสีเทาจำนวนมาก
ออกมาทั น ที ร อ งรอยพลั ง งานเหล า นี ้ ก  อ ตั ว เป น สั ต ตบงกชสี เ ทาดอกหนึ ่ ง ที ่ มี
สิบสองกลีบอยูดานหลังเขา
“หวังเปาเลอ แมเจาจะเปนมหาศิษยแหงเตา แตตรงนี้…ภายใตสัตตบงกชสีเทาเตา
เจาทำไมได”
ขณะที่กลาวออกมา ตรงหนาบุตรแหงความมืดหยินหยางรวมหนึ่ง ดอกบัวนั้น
หมุนเปลี่ยน กลีบดอกรวงหลนทีละกลีบอยางรวดเร็ว กลายเปนเจดียเตา เจดียเตา
เหลานี้สีพื้นคือสีเทา แตขณะที่ลอยออกไปกลับสองประกายหลากแสงสี มีกฎเกณฑ
และกฎเวทมากมายรวมอยูในนั้น
 ตามแหลงที่มาของกฎเกณฑและกฎเวท แรงที่ฉุดทั้งหมดยอมเปนเตาสวรรค
สำนักแหงความมืด และก็คือ…ภายในความวางเปลาเหนือทองฟา เตานั้นทำใหราง
ในใจของหวังเปาเลอฉีกขาด!
รางนี้แมไมไดลงมือ แตในฐานะที่เปนเตาสวรรค ดวงจิตของเขายอมไมผาน
การลงมือ เวลานี้เจดียเตาเหลานี้สองประกาย แตละองคมีพลังที่มหาศาลตรงเขามา
กำราบหวังเปาเลอ
หวังเปาเลอเงยหนาขึ้นทันที พลังชั้นกายเนื้อไดขึ้นสูจุดสูงสุดแลว ปราณโลหิต
ที่นาหวาดผวาระเบิดอยูภายในราง จากนั้นจึงกอเกิดปราณโลหิตระเบิดอยูนอกราง
แผกระจายไปทั่วภูเขาและมหาสมุทรโดยรอบ
“เจดียเตา…เจาเขาใจวาสิ่งใดคือเตาหรือไม!” สายตาหวังเปาเลอสงประกาย
สังหาร ขณะที่พลังชั้นกายเนื้อระเบิดมือขวาก็กำหมัด สงตรงไปที่เจดียเตาแตละอัน
ที่เผชิญเขามา
หนี่งหมัด สองหมัด สามหมัด…หวังเปาสงออกไปเจ็ดหมัดภายในลมหายใจเดียว
แตละหมัด ลวนตกลงไปบนเจดียเตาสงเสียงกองไปรอบทิศ แตละครั้งที่ตกลง
ลวนเปนพลังทั้งหมดของหวังเปาเลอที่สงออกไป เสนเลือดนับไมถวนบนรางของเขา
ปูดขึ้น เวลานี้พลังปราณโลหิตของเขาดูเหมือนจะครอบคลุมไปทั่วทองฟา
ทามกลางเสียงรองกอง เจดียเตาเหลานั้นตางทลายลง และหลังจากผานไป
เจ็ดหมัด เจ็ดเจดียก็แหลกละเอียด!
การแตกกระจายแตละครั้ง มีเศษชิ้นสวนกระจัดกระจายไปทั่ว มันพังทลาย
อยางตอเนื่อง จนทำใหเสียงที่สงมานั้นไมสิ้นสุด ความวางเปลารอบดานลวนบิดเบี้ยว
โลกดานนอกแมน้ำแหงความมืดยิ่งเกิดการมวนตัวมากขึ้น
 แทจริงแลวการลงมือของคนทั้งสอง ฝมือตอสูเหนือกวาขั้นจักรพิภพปกติ ทวา
แตละหมัดของหวังเปาเลอ ลวนสามารถจูโจมสังหารผูเยี่ยมยุทธระดับจักรพิภพ
ชั้นตนได และพลังเทพของเคล็ดวิชาลับที่บุตรแหงความมืดหยินหยางรวมหนึ่งนั้น
สำแดงกลายเปนเจดียเตาก็เปนเชนนี้!
พลังเทียมฟา!
กอนหนานั้นไมนาน เมื่อเขาตอสูกับหวังเปาเลอ ใบหนาของผูฝกตนพวกนั้น
ที่ถูกเขาขัดขวางก็เปลี่ยนไปอยางกะทันหัน แมแตผูเฒาจักรพิภพสามทานก็ลวนเปน
เชนนี้ตางมีสีหนาประทับใจมาก
ความจริ ง แล ว หวั ง เป า เล อ ขณะนี ้ ทั ้ ง ร า งดู เ หมื อ นดาวมฤตยู ภายใต ก าร
ปราบปรามอยางบาระห่ำของเจดียเตา
เพียงแต… พวกเขาก็ดูออกวา เวลานี้ชั้นกายเนื้อของหวังเปาเลอไดมาถึงขีดสุดแลว
ยังมีอีกหาเจดียที่ตามมา พรอมดวยพลังทำลายลาง รองกองเขามา
กระนั้น… แมความคิดของพวกเขาจะถูกตอง แตก็ไมแมนยำ
นี่ไมใชขีดจำกัดของหวังเปาเลอ แมวิญญาณเทพและระดับฝกตนจะไมเทียบเทา
แตเขายัง มีร างแหง การตระหนักรู ใ นอดี ตชาติ ขณะต อมา…ร างของหวั งเป าเลอ
พลันปรากฏเงาทับซอน รางเผาเทพอัคคีออกมาทันที คำรามกองมุงไปทางเจดียเตา
จากนั้นรางผีดิบ รางทหารอาฆาต ผูฝกตนวิญญาณแคน รวมทั้งกวางขาวนอย
ก็ปะทะเขาไปอยางแรง
รางของชาติที่หาเกือบจะชนกับเจดียเตาทั้งหาในเวลาเดียวกัน ฟาดินแผดเสียง
แมน้ำแหงความมืดบังเกิดคลื่นใหญ สุสานจักรพรรดิแหงความมืดระเบิดระลอกคลื่น
สะเทือนฟาดิน เจดียเตาสิบสององคจึงพังทลายลงทั้งหมด!
 และบุตรแหงความมืดหยินหยางรวมหนึ่งนั้น เวลานี้ภายใตแรงสะทอนกลับ
มันกระอักเลือดออกมา ขณะที่รางถอยกลับไปไมหยุด เสนโลหิตสายหนึ่งปรากฏขึ้น
กลางหวางคิ้ว นี่ไมใชอาวุธคมที่ตัดขาด แตคือ…ตัวมันเองในขณะที่แรงสะทอนกลับ
สภาพการผนึกกายของหยินหยางภายในรางตอนแรกก็ถูกทำลายอยางรุนแรง
ทายที่สุด… มันยังไมสมบูรณแบบ!
เวนแตจะสามารถฝกตนและกาวเขาสูจักรพิภพ มิฉะนั้นแลว เสนทางหยินหยาง
แหงการรวมเปนหนึ่งของชีวติ และความตายที่เลือกเดินนี้ ก็จะยังมีขอบกพรอง เวลานี้
ทามกลางเสียงรอง ขณะที่กระอักเลือดออกไมหยุด รอยแตกบริเวณหวางคิ้วก็ยิ่ง
แดงขึ้น กระทั่งเมื่อถอยไปถึงรอยจั้งแลว รางของมันพลันสั่นเทา และแยกออกจากกัน
กลายเปนเงารางชายหนึ่ง หญิง หนึ ่ ง ตามเดิ ม จากนั ้ น จึ ง มองไปทางหวั ง เป าเล อ
อยางไมยินยอม
ด า นหวั ง เป า เล อ เวลานี ้ ถ อยร า งกลั บ ไปเช น กั น เขาถอยไปกว า สามสิ บ จั้ ง
จนถึงเบื้องหนารางของหมิงคุนจื่อ จึงกระอักเลือดออกมา หวังเปาเลอไมไดรั บ
บาดเจ็ บ แต เ ลื อ ดที ่ ก ระอั ก ออกมาเกิ ด จากชั ้ น กายเนื ้ อ อ อ นล า ขณะเดี ย วกั น
วิญญาณเทพและระดับฝกตนของเขาก็สูญเสียไปมาก แตยังคงมี…พลังตอสู!
“ทานอาจารย ขาไมเอาซากศพจักรพรรดิแหงความมืดแลว!” หวังเปาเลอหายใจหอบ
สายตาแสดงความแน ว แน หมิ ง คุ น จื ่ อ จ อ งไปที ่ ห วั ง เป า เล อ ด ว ยความเมตตา
ความปลาบปลื้มทวมทน ทายที่สุดก็พยักหนากำลังจะเอยปาก
แตในขณะที่เขาพยักหนานั้น เสียงถอนหายใจคอยๆ สงออกมาจากทองฟ า
นอกโลก จากในความวางเปลาของดาราจักรโลกันตร ตอนนั้นเอง เงารางสายหนึ่ง
จากดานนอกแมน้ำแหงความมืดก็มุงไปทางสุสานจักรพรรดิแหงความมืด กาวเขาไป…
ทีละกาว!
ขณะที่เขาเดินมา แมน้ำแหงความมืดพลันแยกออกจากกัน
 ขณะที่เขาเดินมา สุสานจักรพรรดิแหงความมืดพลันสั่นสะเทือน
ขณะที่เขาเดินมา สัตตบงกชสีดำพลันปรากฏขึ้นใตฝาเทาของเขา
ขณะที ่ เ ขาเดิ น มา… ผู  ฝ  ก ตนสำนั ก แห ง ความมื ด ทั ้ ง หมด ณ ที ่ แ ห ง นี้
รวมทั้งรักษาการบุตรแหงความมืดที่แยกรางชายหญิงตางคุกเขาโดยพรอมเพรียง
สีหนาแสดงความกระตือรือรนและความนับถือ
หวั ง เป า เล อ เงยหน า ขึ ้ น และจ อ งไปยั ง ร า งนั ้น ดวงตาของเขาดู ส ั บ สน ลั ง เล
และมึนงง แตสุดทาย… กลับกลายเปนความแนวแน
“เฉินชิงจื่อ หยุดกอน!”
 บทที่ 1183 สัญญา
คำเรียกขานศิษยพี่นี้ มีกระแสความเคารพและความสนิท สนมเจื ออยู  คำนี้
ยังแฝงไวดวยความรูสึกปลอดภัยขุมหนึ่งที่ไมสามารถเอยได เมื่อคำนี้เขาสูจิตใจคน
ยอมทำใหคนผูนั้นเกิดความรูสึกสบายใจแผซานจากภายในสูภายนอก
การเรียกขานนี้ กอนหนานี้เปนคำเรียกขานที่ทำใหในใจหวังเปาเลอมีใหแก
เฉินชิงจื่อ…เพียงผูเดียว
เมื่อกอนนั้นศิษยพี่ของเขา ผูที่คอยปกปองทางเดินของเขา แมกระทั่งในภายหลัง
ที่หวังเปาเลอตื่นขึ้นมาในสำนักแหงความมืดก็ไดอีกฝายคอยคุมครอง ทั้งยังชวย
มอบทางเดินอันมั่นคงใหแกเขาในสำนักแหงความมืด ทำใหความฝนเรื่องสำนัก
แหงความมืดนี้ไมวางเปลาอีกตอไป และเมื่อฝนกลายเปนจริงแลว ก็ทำใหผูคนยอมรับ
เขาขึ้นบางสวน
แมกระทั่ง ในสวนลึกของจิตใจ ถึ ง ขั ้ น มี ผลให ห วั ง เป าเล อทะนงตนเล็ กๆ ว า
ตนเองแตกต า งจากคนอื ่ น ๆ สามารถทำให ผ ู  อ าวุ โ สสำนั ก แห ง ความมื ด รั บ ตน
เขาเปนศิษยได อีกทั้งยังมีศิษยพี่ที่แกรงกลาระดับสังหารจักรพรรดิสวรรคแลวยัง
อยูรอดมาจนถึงปจจุบันผูนี้อีกดวย
สิ่งนี้รวมถึงภูมิหลังที่มาของเขานั้น หลายอยางกลายเปนฐานรากที่อยูในหัวใจ
ของเขา และไดกลายเปนสิ่งที่ชวยใหเขาอุนใจและปลอดภัยในเวลาเดียวกัน ดังนั้น
กนบึ้งหัวใจของหวังเปาเลอยอมเคารพศิษยพี่จนถึงที่สุด อีกทั้งเชื่ออีกฝายจนหมดใจ
ดังนั้นแลว…หากศิษยพี่แสดงทาทีเพียงนิดเดียว เขาก็จะพุงเขาไปยังวงแหวน
ปราณอยางไม ลัง เล ประโยคเดียวของศิ ษ ย พ ี ่ หวั ง เป าเล อย อมเข าไปจั ด การให
แลวเสร็จโดยไมลังเลสักนิด
 แมวาหลังจากที่ศิษยพี่หลอมรวมกับเตาสวรรคแลวเปลี่ยนไป อีกทั้งยังเริ่ม
ทำตัวแปลกแยก อยางไรก็ดี แมหวังเปาเลอลึกๆ แลวจะมึนงง หรือเกิดความคิด
สับสนมากนอย แตเขาก็ยังคงตั้งมั่น….วาจะตองชวยศิษยพี่ใหได
เนื่องดวยเหตุสัมพันธบางประการเหลานี้ จึงยังคงมีหวังเปาเลอที่มุงหนาสุดกำลัง
และยังมีการเดินทางไปยังสุสานจักรพรรดิแหงความมืดครั้งนี้ดวย
แตในพริบตานี้…น้ำเสียงราบเรียบของหวังเปาเลอ กลับเอยออกมาเพียงแค
หาคำเทานั้น แตหาคำนี้แฝงไปดวยความรูสึกสับสนเปนที่สุด
มันมีทั้งความสับสน ลังเลใจ และมึนงง
สับสนเพราะวา ความดีที่ศิษยพี่มีตอเขานั้น เมื่อเปรียบเทียบกับการเปลี่ยนแปลง
ในปจจุบัน ความแตกตางที่แมในใจเขาจะรูสึกไมยินดี แตก็ไมถึงกับรับไมได ทวา
หากนี่เปลี่ยนเปนตัวทานอาจารย….อีกฝาย…ไมมีทางรับไดแน!
ลังเลก็เพราะการที่ตนพบกับอาจารย และพบอดีตศิษยพี่ตอนนี้ เขาควรปฏิบัติตน
เชนไร แลวควรตัดสินใจอยางไร
และที่มึนงงนั้นเปนเพราะเขาไมรู วาเหตุใดเรื่องราวจึงเปลี่ยนเปนเชนนี้ได
เห็นไดชัดวาศิษยพี่ไมไดผิด ทานอาจารยเองก็ไมผิด ตนก็ไมไดกระทำผิดเชนกัน
แตเพราะเหตุใด…ถึงไดมีจุดจบที่เจ็บปวดฉีกกระชากหัวใจถึงเพียงนี้
แต แ ล ว ในท า ยที ่ ส ุ ด …แววตาของหวั ง เป า เล อ ก็ เ ปลี ่ ย นเป น แน ว แน อ ี ก ครั้ ง
เขาไมลังเลใจอีก อีกทั้งยังไมสนใจความมึนงงนี้ของตนเองดวย หวังเปาเลอสะกดขม
ความสับสัน ยามนี้ตัวเขาคิดเพียงสิ่งเดียว นั่นก็คือ…
เขาไมมีทางยอม!
ไม ย อมให ศ ิ ษ ย พ ี ่ ท ำเช น นี ้ และจะไม ย อมให ท  า นอาจารย ต  อ งดั บ สลายไป
เพราะสาเหตุนี้เชนกัน!
ดังนั้น…ยามที่เขาเอยปาก ตะโกนออกไปจึงไมใชคำวาศิษยพี่อีกตอไป แตกลับเปน…
เฉินชิงจื่อ สามคำนี้!
การเรียกขานเชนนั้นแสดงใหเห็นความแนวแนและทางเลือกของเขา อีกทั้ง
ยั ง แสดงถึ ง ความโกรธ น้ ำ เสี ย งทั ้ ง หมดที ่ แ ผ อ อกมานั ้ น ระเบิ ด ออกไปพร อ มกั บ
พลังฝกตนของหวังเปาเลอ จิตวิญญาณเทพของเขาสะทานหวั่นไหว หลังจากนั้น
เงารางมายาสูงใหญก็ลอยขึ้นเบื้องหลัง
กล า มเนื ้ อ ของหวั ง เป า เล อ ระเบิ ด ออก เส น โลหิ ต พลั น กลายเป น พายุ ค ลั่ ง
พลังแผกระจายไปทั่วสารทิศอยางรุนแรง สะทานฟาสะเทือนดิน
ยิ่งไปกวานั้นกลางอากาศเหนือศีรษะของเขา พลันมีดวงเนตรปศาจลอยอยู
สวนบริเวณวางเปลาดานหลังนั้น พลันมีดาวเคราะหเตาดารานิรันดรและเหลาดารา
อื่นๆ จัดเรียงตามลำดับเกาดวง ดาวเคราะหพิเศษนับหมื่นดวงลวนทอประกายแสง
พวกมันกลายเปนเงารางของเทพวัว แผอำนาจไพศาล!
หวั ง เป า เล อ ยามนี ้ เส น ผมปลิ ว สะบั ด แม ไ ร แ รงลม พลั ง ปราณทั ่ ว ร า งแผ
กระแสคลื่นที่แมแตระดับจักรพิภพปกติยังตองสะทาน โดยเฉพาะประกายคมปลาบ
ในดวงตานั้นรุนแรงเปนที่สุด
ชั ่ ว พริ บ ตา เหล า ผู  ฝ  ก ตนรอบด า นของสำนั ก แห ง ความมื ด ล ว นคุ ก เข า
บุรุษและสตรีบุตรแหงความมืดหยินหยางที่รวมรางกันเมื่อครูลวนคุกเขาลงเชนกัน
รางหนึ่ง คอยๆ กาวเขามาทีละกาว เรื อ นร างสู ง โปร ง หน าตางดงาม ทั ้ ง ร างนั้น
เผยกระแสเตาไรขีดจำกัด ตัวตนนั้นแทจริงนั้นก็คือเตาสวรรค อีกทั้งหวางคิ้วของคน
ผูนี้ยังมีเคาลางตราประทับของปลาดำ แตแลวยางเกานี้…ก็พลันตองหยุดชะงักลง!
ในแดนดินแหงนี้ มีนอยคนนักที่จะทำใหเขาหยุดชะงักได และในบรรดานี้ผูที่
พลังฝกตนออนดอยที่สุดก็คือ หวังเปาเลอ
หยุดชะงัก นิ่งเงียบ แลวก็เพงมอง
 เฉินชิงจื่อทอดสายตามองหวังเปาเลอ หวังเปาเลอเองก็มองสบตาเขาเชนเดียวกัน
หนึ่งแววตาสงบนิ่ง อีกหนึ่งโกรธเคืองคมปลาบ ไมเอยสิ่งใด
กระทั่งชั่วอึดใจใหหลัง เสียงถอนหายใจหนึ่งก็ดังออกจากดานหลังของหวังเปาเลอ
“เปาเลอ ใหอาจารยดูศิษยพี่ของเจาสักหนอย”
หวั ง เป า เล อ ซึ ่ง ยื น อยู เ บื ้ อ งหน า หมิ ง คุน จื ่ อ และกำลั ง บดบั ง วิ ส ัย ทั ศ น อ ยู  นั้น
หลังจากจมอยูในภวังคและถอนหายใจหลายครั้ง ก็ยอมหลีกทาง ทวาตอใหยืนอยู
อีกดานหนึ่ง เขายังไมยอมสลายพลังเตาออกแมเพียงนิดเดียว และการหลีกทางให
ของเขานี้ ก็ทำใหสายตาของเฉินชิงจื่อประสานเขากับดวงตาของอาจารยตนเอง
โดยพลัน
“อาจารย” เปนครั้งแรกที่เฉินชิงจื่อเปลงเสียงออกมานับแตมาที่นี่ น้ำเสียงนั้น
ยังคงออนโยนเหมือนเกา ไมมีนัยคุกคาม แตความออนโยนในกระแสเสียงที่คลาย
ตองการจะมอบความอบอุนใหนั้น กลับทำใหคนรูสึกแปลกหนาและเย็นชา
“เฉินชิง จื่อ เจาหาซากของจั กรพรรดิ แห ง ความมื ดเจอได เช น ไร แล ว จะทำ
อยางไรตอ?” หมิงคุนจื่อมองศิษยผูนี้ของตน เขาเหมอลอยในชั่วครูแตแลวก็กลับเปน
ปกติทันที กอนจะเอยปากเสียงทุม
“อาจารย…” หวังเปาเลอพลันรอนรนขึ้นมา เขาอยากจะเอยปาก แตในพริบตานั้น
หมิงคุนจื่อก็ยกมือขวาขึ้น ชี้มาทางหวังเปาเลอ ตอนนั้นเองพลังของดัชนีพลันกอเกิด
กระแสอันดุดันออกมา โลงศพจักรพรรดิแหงความมืดดานหลังนั้น ยิ่งสงเสียงคำราม
หนั ก กว า เก า มั น ระเบิด ขุ ม พลั ง โคมวิ ญ ญาณสามดวงด า นบนมี เ พลิ ง ลุ ก โชติ ช  ว ง
กระจายขึ้นสูง ทำใหทั้งสุสานสองสวางในพริบตา
 แมวารางเนื้อของหวังเปาเลอจะแข็งแกรง ดวงวิญญาณเทพเองก็ไมธรรมดา
พลังฝกปรือและวิชาเทพของเขาเองก็ทำใหผูคนตื่นตระหนก แตความสนใจของเขา
ทั้งหมดลวนอยูที่ตัวเฉินชิงจื่อทางดานนั้น สำหรับทานอาจารยยอมไมไดคิดปองกัน
อี ก ทั ้ ง พลั ง ฝ ก ปรื อ ของพวกเขาทั ้ ง สองก็ ต  า งกั น อย า งมาก เช น นี ้ เ องในจั ง หวะที่
หมิงคุนจื่อยกนิ้วขึ้นมา รางกายของหวังเปาเลอจึงสั่นสะทานรุนแรง รูสึกราวกับ
ถูกเสนดายจำนวนมากพันรัดเอาไวแนนหนา กระทั่งยังหามไมใหเขาเปลงเสียงใด
ออกมาได!
“ศิษยนองเล็กของเจาใหความสำคัญกับสายสัมพันธ เจาอยาไดโทษเขาเลย”
หมิงคุนจื่อหันหนา ใชสายตาอบอุนมองหวังเปาเลอ ในแววตาแฝงประกายยอมจำนน
และทอดถอนใจ หลังจากนั้นเขาก็หันกลับไปมองเฉินชิงจื่อ ความอบอุนออนโยน
ลวนหายไปสิ้นแลว ดวงตาแทนที่ดวยความสับสน
เฉินชิงจื่อเงียบไปครูใหญ เขาไมไดมองหวังเปาเลออีกแตรักษาระยะหางเอาไว
ประมาณรอยจั้ง มองไปยังหมิงคุนจื่อพรอมนอมกายคำนับ เอยปากออกมาคอยๆ
“อาจารย ศิษยยอมไมอาจโทษศิษยนองเล็ก สวนคำถามของอาจารยกอนหนา
ในใจศิษยมีคำตอบแตแรกแลว”
“ตัวศิษยหลอมรวมกับเตาสวรรค แตกลับไมอาจไปจากดาราจักรโลกันตรไดนาน
เหตุ ท ี ่ ถ ู ก ล า มเอาไว ใ นที ่ น ี ้ ส ว นใหญ เ ลยเป น เพราะไม อ าจแบกรั บ สสารของ
เตาสวรรคได”
“ดังนั้น ศิษยจึงตองการซากจักรพรรดิแหงความมืดเขาสูราง เพื่อใหเตาสวรรค
ของสำนักแหงความมืดเราสามารถสำแดงพลังเต็มที่ได อีกทั้งยังชวยใหสำนักแหง
ความมืดของเราออกจากดาราจักรโลกันตรได กลับเขาสูสังสารวัฏของโลกคนเปน”
“ยังคงขอใหทานอาจารย…ชวยขาใหสมปรารถนา” เฉินชิงจื่อกลาวคำกอน
โนมตัวลงเชนเกา
 หวังเปาเลอรางกายสั่นสะทาน คิดอยากเอยคำพูดบางอยางแตกลับพูดไมออก
เขาไม อ าจแม แ ต ส  ง กระแสจิ ต ทำได เ พี ย งมองเห็ น ศิ ษ ย พ ี ่ ข องตนนิ ่ ง เงี ย บและ
ถอนหายใจ จากนั้นก็หันหนามามองตนเองอยางลึกซึ้งคราหนึ่ง ดวงตานั้นแฝงแวว
แนวแนและยิ่งกวานั้นคือชื่นชม
ที่แนวแนเปนเพราะตัดสินใจไดแลว สวนที่ชื่นชมนั้นก็เปนเพราะไดพบตนเอง
รางกายของหวังเปาเลอกลับสะทานหนักกวาเกา เขาไดยินหมิงคุนจื่อ พึมพำเสียงเบา
“เฉิ น ชิ ง จื ่ อ อาจารย ส ามารถมอบซากจั ก รพรรดิ แ ห ง ความมื ด ให แ ก เ จ า ได
แตวาขามีขอแมหนึ่งอยาง ซึ่งเจาตองตอบรับ!”
“อาจารยโปรดกลาว” เฉินชิงจื่อไมคอมตัวอีก เขาเงยหนาขึ้นมองหมิงคุนจื่อ
“เตาสวรรคของสำนักแหงความมืดรวมถึงผูอยูใตบัญชา ผูฝกตนของสำนักแหง
ความมื ด รวมถึ ง ตั ว เจ า เอง สามารถไปยั ง ศิ ล าที ่ ถ ู ก ผนึ ก ได สามารถไปทำสิ ่ ง ที่
เจาตองการทั้งหมดได ทวา…เจาไมอาจทำรายศิษยน องเล็กของเจาแม เพี ย งนิ ด
หากวันใด เขาคิดจะไปที่โลกแหง ศิ ลา ห ามตรวจสอบ ห ามหยุ ดเขา ห ามกั ก กั น
และหามรบกวนเขา!”
“หากเจาสามารถทำได วันนี้…อาจารยจะช วยใหเจ าสมหวัง เปนอยางไร!”
หมิงคุนจื่อเงยหนา ดวงตาฉายประกายแสงพรั่นพรึงออกมาวูบหนึ่ง กอนที่จะโชนแสง
กลายเปนคมปลาบ ประสานสายตากับดวงตาคูนั้นของเฉินชิงจื่อ!
 บทที่ 1184 กลบฝง
เฉินชิงจื่อนิ่งเงียบ
หมิงคุนจื่อแววตายังคงเดิม ไมเอยคำใด
รอบด า นนั ้ น เหล า ผู  ฝ  ก ตนสำนั ก แห ง ความมื ด รอบด า นค อ ยๆ ก ม หน า
เรื่องประเภทนี้พวกมันไมมีทางเขาไปของเกี่ยว อีกทั้งยังไรความสามารถจะยุงเกี่ยวได
มีเพียงบุรุษและสตรีกึ่งบุตรแหงความมืดรางหยินหยางเทานั้นซึ่งยามนี้ดวงตาฉายแวว
ไมยินยอม พวกเขาแอบมองหวังเปาเลอคราหนึ่งกอนจะเลือกกมหนาลง
ดานหวังเปาเลอนั้น ยามนี้เสนเลือดปูดโปนบนหนาผากของเขา รางกายสะทานไหว
รุนแรง กำลังดิ้นรน ภายในใจกรีดรองไมหยุด รอบดานพลันปรากฏเสียงเปรี๊ยะๆ
ดังออกมาเปนเลาๆ ราวกับวามีผนึกที่มองไมเห็นนั้นกำลังถูกทำลาย
กระทั่งผานไปครูใหญ เฉินชิงจื่อจึงคอยพยักหนา
“หากทานอาจารยยืนยันเชนนั้น ศิษยก็นอมรับ นับแตวันนี้ไป การกระทำใดๆ
ของศิ ษ ย น  อ งเล็ ก …ข า ไม อ าจสื บ เสาะ ไม อ าจหยุ ด ยั ้ ง ไม อ าจจำกั ด บริ เ วณ
ไมอาจรบกวน โดยเฉพาะหากเขาอยากไปที่โลกแหงศิลา!”
“ประเสริฐ” หมิงคุนจื่อยิ้ม เขาเบนสายตาออกจากรางของเฉินชิงจื่อ จากนั้น
ก็หยุดที่หวังเปาเลอ มองเห็นเสนเลือดปูดบนหนาผากและลักษณะการดิ้นรนของ
อีกฝายแลว นัยนตาของหมิงคุนจื่อก็อดทอประกายอบอุนไมได เขาพึมพำเสียงเบา
“อยาปวดใจไปเลย อาจารยสามารถอยูมาไดถึงวันนี้ ลวนแตพึ่งโชคดีทั้งสิ้น
อีกทั้งมีชีวิตอยูอยางไมสมบูรณ เฝาสุสานดวยอารมณมึนงงเชนนี้ แทจริงอาจารย
เหนื่อยเหลือเกิน เชนนั้นปลดปลอยขา…เสียเถอะนะ”
 “สวนการปลดเปลื้องของอาจารยในครั้งนี้นับวาคุมแลว ศิษยคนโตของขาก็จะได
รุงโรจนเพราะการจากไปของขา และไดสืบทอดปณิธานตอ สวนศิษยคนเล็กของขา
ก็จะไดฝกเตาของตนใหสมบูรณ แตนีตอไปก็เหตุตนผลกรรมที่จะมาถวงแขงขา
เรื่องหนึ่ง อีกไมนานขาก็คงพนจากทุกขแลว อีกทั้งยังไดรับสิทธิ์ที่จะจากไปดวย
เรื่องนี้….สำหรับขา ชางแสนสบายนัก เปนเรื่องนายินดี” หมิงคุนจื่อยิ้ม รอยยิ้มนั้น
ทั ้ ง เจิ ด จ า และกว า งขวาง แผ ไ พศาลไปทั ่ ว ทั ้ ง สุ ส านจั ก พรรดิ แ ห ง ความมื ด
กระจายออกไปสี่ทิศ
สิ่งนี้สรางระลอกคลื่นโดยรอบที่มองเห็นดวยตาเปลา และทำใหเหลาศิษยของ
สำนั ก แห ง ความมื ด ทุ ก คนล า ถอย โคมวิ ญ ญาณสามดวงที ่ ล อยอยู  เ หนื อ โลงศพ
จักรพรรดิแหงความมืดนั้น ในชั่วขณะพลันกระพริบไหว โคมที่หนึ่ง…พลันดับมอด!
ในใจหวั ง เป า เล อ กรี ด ร อ งรุ น แรงกว า เก า แต ไ ม อ าจหยุ ด ทุ ก สิ ่ ง ตรงหน า ได
เขาทำไดเพียงเบิกตามองรอยยิ้มและคำพูดของอาจารย มองรางกายคอยๆ สลายไป
กระทั่งโคมดวงที่สองเหนือโลงศพนั้น ดับมอด เงารางของอาจารยก็ยิ ่งเลือ นราง
มากขึ้น…
เมื่อโคมดวงที่สาม มอดดับลงแลว
เงารางของเฉินคุนจื่อ ก็พลัน…หายไปสิ้น
“อาจารย!” หวังเปาเลอกรีดรองคำรามลั่น พริบตานั้นรางของเขาก็ขยับไดอีกครั้ง
หลังจากเฉินคุนจื่อหายตัวไป เสียงกรีดรองที่สะกดเอาไวในใจดังลอดออกมา น้ำเสียง
เจ็บปวดถึงที่สุด อีกทั้งยังมีความบาคลั่งที่ไมอาจพรรณนาได เขาวิ่งถลาไปหาจุดที่
ทานอาจารยหายไป ยกสองมือขึ้นเพื่อควาจับอะไรบางอยาง
แตทวากลับควาไดเพียงความวางเปลา ไมมีสิ่งใดเลย…
 “จันทรขางแรม!!” หวังเปาเลอดวงตากลายเปนสีแดงชาด สมองของเขายามนี้
หลงลืมทุกคนในที่นี่ไปแลว เขาไมสนใจกระทั่งตัวเฉินชิงจื่อ ความคิดเดียวของเขาก็คือ
ตองเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้
วิชาจันทรขางแรมถูกเปดใชงานทันที ทวา…วิชาเทพที่ใชไดดีมาตลอดนี้ ยามนี้
กลับไมไดผลอะไร มิใชวาใชการไมได แตตอใหพึ่งพิงกระแสพลังของยี่สิบลมหายใจนี้
ก็ไมอาจหลอมรวมเงารางของอาจารยเบื้องหนาไดอยูดี
“วิชาจันทรขางแรม!”
“วิชาจันทรขางแรม!!”
“วิชาจันทรขางแรม!!!”
แตละครั้ง ที่หวัง เปาเลอใชพลัง นั ้ น เฉิ น ชิ ง จื ่อที ่ อยู ห างออกไปมองดู เงาราง
หวังเปาเลอ สวนลึกในดวงตาทอประกายปวดราวและสับสน แตเพียงไมนานก็กลับมา
นิ ่ ง สงบเหมื อ นเก า เขาถอนสายตากลั บ มาจากร า งหวั ง เป า เล อ มองไปยั ง โลง
จักรพรรดิแหงความมืด กอนจะยกมือขวาขึ้น
ในพริ บ ตานั ้ น โลงศพจั ก รพรรดิ แ ห ง ความมื ด ขนาดใหญ ก ็ ส  ง เสี ย งกระหึ่ ม
ฝาปดของตัวโลงถูกพลังอันไรรูปลักษณเปดออก คอยๆ ยกตัวขึ้น กระทั่งหลังจาก
เป ด ออกมาหมดแล ว กลิ ่ น อายแห ง ความตายอั น เข ม ข น สุ ด จะหยั ่ ง ลึ ก ก็ พ ลั น
ปะทุออกมา
พริบตาที่มันระเบิดออกมานี้ แสงเสนหนึ่งก็สาดสองออกจากภายในโลง สุดทาย
แลวโครงกระดูกหนึ่งลอยออกจากขางใน ศพนี้ขาดแหวงไปเหลือเพียงแคครึ่งกาย
เทานั้น แถมยังเนาขาดไปหมดสิ้น มีเพียงแคสวนหัวกะโหลก แตเมื่อมองอยางละเอียด
จะเห็ น ว า ทุ ก ตารางนิ ้ ว ของหั ว กะโหลกนี ้ แ ผ ก ระแสเต า แห ง ความตายออกมา
และแทบทุกตารางของกระแสแหงความตายนี้คลายจะบรรจุอักขระจำนวนนับไมถวน
เอาไว หัวกะโหลกนี้…สำหรับสำนักแหงความมืดแลวนับเปนของศักดิ์สิทธิ์ที่ล้ำคาที่สุด
 ไมมีสิ่งอื่นใด!
ยามนี้กะโหลกลอยขึ้นมา พุงไปยังทิศทางที่เฉินชิงจื่ออยู เหลาผูฝกตนของ
สำนักแหงความมืดลวนสั่นสะทาน คุกเขาลงพรอมกันดวงตาทอประกายปรารถนา
และรอคอย สวนหวังเปาเลอ…เปนเพียงผูเดียวที่ไมไดมองสักนิด เขายังคงยืนอยูตรงที่
ที่อาจารยหายไปราวกับเปนปศาจก็ไมปาน พยายามใชวิชาจันทรขางแรมไมหยุด
เพราะวาใชพลังมากเกินไป รางกายของเขาจึงเริ่มรับไมไหว ความวางเปลา
รอบทิ ศ เริ ่ ม บิ ด เบี ้ ย ว ส ว นเงาร า งของเขาคล า ยปรากฏคล า ยเลื อ นหาย
ในบริเวณโดยรอบไมกี่จั้งนั้น เริ่มมีลักษณะแตกตางจากบริเวณอื่นๆ แลวดวยเพราะใช
วิชาจันทรขางแรมหลายครั้งและกระแสแหงเวลาไหลผานไวไป
“ตองทำได!”
“วิชาจันทรขางแรมเปนวิชาควบคุมเวลา ขาตองทำไดแน!” หวังเปาเลอดวงตาทั้งคู
แดงฉาน พึมพำผนึกมุทรารวดเร็ว ไม ไ ด สนใจกะโหลกศี ร ษะของจั กรพรรดิ แ ห ง
ความมืดซึ่งเปรียบเหมือนของศักดิ์สิทธิ์ในหัวใจของเหลาผูฝกตนสำนักแหงความมืด
เลยสักนิด และไมไดสนใจวากะโหลกนี้คอยๆ รอนลงชาๆ สูมือของเฉินชิงจื่อแลว
ดานเฉินชิงจื่อหลังจากยกมือขวาขึ้นรับซากกะโหลกแลว กะโหลกนี้ก็เปลี่ยนเปน
จุ ด แสงส อ งสว า งหนึ ่ ง จุ ด หลอมรวมเข า ไปในข อ มู ล ของเฉิ น ชิ ง จื ่ อ ทำให บ ริ เ วณ
ขอมือนั้นสองแสงสีอื่นๆ ปรากฏขึ้นในดาราจักรโลกันตรเปนครั้งแรก นอกเหนือจาก
แสงสีเทาและขาวดำ
หาแสงสิบสี!
สีสันเหลานี้เปลงประกายจากขอมือของเขาคอยๆ อาบไลทั้งราง จนกระทั่ง
ครอบตัวของเฉินชิงจื่อจนหมดสิ้น กลิ่นอายเตาสวรรคก็ระเบิดออกมาในพริบตานั้น
อยางเขมขนมากขึ้นจนเรียกไดวาสุดกำลัง กระทั่งวาเหนือศีรษะนั้นเริ่มปรากฏเคาลาง
ของวังวนอันยิ่งใหญขึ้นแลว
 วังวนนี้ครอบคลุมทั่วบริเวณไรสิ้นสุดของดาราจักร เหนือศีรษะของเหลาผูฝกตน
สำนักแหง ความมืด ลวนแตสัมผัสและมองเห็ น ได ในวั ง วนนี ้ มี พลั ง เต าสายหนึ่ ง
พลังนี้…สามารถทำใหผูฝกตนสำนักแหงความมืดเขาสูเสนทาง…เบื้องหนาได!
สวนจุดสิ้นสุดของเสนทางดังกลาว ก็คือ…โลกดานนอกของอาณาเขตเตาไมรูสิ้น!
ในชั่วพริบตา หลังจากที่วังวนนี้พัดหมุน ทั้งดาราจักรโลกันตรพลันสั่นสะทาน
ขึ้นมา แมน้ำแหงความมืดเริ่มหมุนควาง ราวกับอยูในกระแสพลังและทั้งหมดที่วามานี้
เกิดขึ้นในชั่วหนึ่งกระแสจิตของเฉินชิงจื่อเทานั้น
หลังสัมผัสไดวาตนเองแตกตางออกไปแลว อีกทั้งยังสืบทอดพลังเตาสวรรค
มาได อ ย า งราบรื ่ น นั ย น ต าของเฉิ น ชิ ง จื ่ อ จึ ง ยิ ่ ง สงบนิ ่ ง กว า เก า เขามองเงาร า ง
หวังเปาเลออยางลึกซึ้งคราหนึ่งกอนจะหันกายเดินออกไปสูนอกโลก
หลังจากเฉินชิงจื่อจากไปแลว เหลาผูฝกตนสำนักแหงความมืดแตละคนก็รีบตามติด
ดวงตาเผยประกายบาคลั่งเรารอน แถมมาดวยความตื่นเตนและการยึดมั่น ทวา…
ผูฝกตนทั้ง สอง บุรุษและสตรีกึ่ง บุ ตรแหง ความมื ดนั้น ยามนี้ผูฝกตนผู เปน บุ รุ ษ
ดวงตาฉายแววไม ย ิ น ยอม เขาหั น กลั บ มามองหวั ง เป า เล อ คราหนึ ่ ง ก อ นจะรี บ
กระโจนออกจากสุ ส าน เหยี ย บย า งเข า แม น ้ ำ แห ง ความมื ด ก อ นจะตั ด แขนขวา
ของตนเองออกจากราง แขนนั้นกลายเปนกลิ่นอายความมืดขุมหนึ่ง มันทะยาน
ดวยความเร็วมุงไปยัง…หวังเปาเลอที่อยูในสุสานจักรพรรดิแหงความมืดทันที!
ในพริบตาที่กำลังพุงเขาไปนั้น ขอมือนี้ก็กลายเปนมนุษยตัวจอย ลักษณะเหมือน
กึ่งบุตรแหงความมืดผูนั้นไมปาน จิตสังหารเต็มเปยม ทวาความเร็วกลับไมไดเร็วตาม
ไปดวย ราวกับตัวผูโจมตีนี้กำลังตัดสินและรอคอย แตหลังจากพบวาเตาสวรรค
ไมเขามาหยุดยั้งแลว มนุษยตัวจอยก็เหมือนไดรับสัญญาณลับ พุงตัวดวยความเร็ว
เทาทวีคูณ พริบตานั้นก็เขาสูบริเวณสามจั้งใกลกับที่หวังเปาเลออยู
 โดยที ่ ไ ม ห ยุ ด ชะงั ก มั น พุ  ง ตั ว เข า ไปทั น ที คิ ด จะฉวยโอกาสที ่ ห วั ง เป า เล อ
เลอะเลือนอยูนี้ลงมือ แตแลวยามที่มันเขาสูเขตแดนนั้น ยังไมทันไดลงมือรางกาย
ก็ พ ลั น สั ่ น เทา ก อ นจะเปลี ่ ย นร า งด ว ยความเร็ ว ที ่ เ ห็ น ด ว ยตาเปล า เหมื อ นว า
ในชั่วกะพริบตานั้น มีกระแสแสงจำนวนนับไมถวนไหลทะลักออกจากราง
เวลานั้นมันยอนกลับอยูในรูปลักษณขอมืออีกครั้ง กอนจะแปรเปลี่ยนเปนปราณสีดำ
หลังจากนั้นก็กลายเปนโลหิตสีดำสนิทหยดหนึ่ง กอนจะถูกลบหายไปโดยไมเหลือ
รองรอยใดๆ
ในพริ บ ตาที ่ ถ ู ก ลบหาย ราวกั บ เหตุ ต น ผลกรรมกระจายทั ่ ว ตั ด ซึ ่ ง รากเหตุ
ทำใหทุกอยางสิ้นหายไป สลายไปในดาราจักรแหงนี้
ไม เ พี ย งแค น ั ้ น ร า งของกึ ่ ง บุ ต รแห ง ความมื ด ที ่ ใ ช ว ิ ช าท อ นแขนก็ พ ลั น
ร า งสั ่ น สะท า นกระอัก เลื อ ดออกมาคราหนึ ่ ง วิ ญ ญาณเทพเลอะเลือ นไปในทั นที
สตรีที่อยูขางๆ เองก็เชนกัน นางกระอักเลือดออกมา
ดานผูฝกตนสำนักแหงความมืดรายอื่น มีจำนวนไมนอยที่ขมวดคิ้วคิดกลาวยับยั้ง
ทวาเฉินชิงจื่อที่เดินไปขางหนาตลอดทางนั้น ตั้งแตตนจนจบไมหยุดเทาเลยสักนิด
อีกทั้งยังไมมีทีทาจะเขายับยั้งแมแตนอย มีเพียงแคแผกระแสเตาออกจากรางออนจาง
ไมหยุด แตแลวในเวลาถัดมา…
บุรุษและสตรีผูฝกตนสองคนนี้ซึ่งแบงรางเปนหยินหยาง ผูซึ่งตระหนักวาฝมือตน
ไมธรรมดา ในฐานะอนาคตผูนำ เจาสำนักแหงความมืดอันดับหนึ่งผูซึ่งคิดวาตนเอง
จะจัดการหวังเปาเลอไดแลวนั้น รางของพวกเขาพลันสั่นสะทาน ดวงตาเผยประกาย
ไม อ ยากเชื ่ อ กระทั ่ ง โอกาสจะเอ ย ปากพู ด ก็ ไ ม ม ี ร า งแหลกสลายในพริ บ ตา
ดวงวิญญาณพินาศ ไมมีแมกระทั่งโอกาสในการเขาวัฏสงสาร เพราะพวกเขาถูก
เตาสวรรค…ลบทิ้ง!
เงารางของเฉินชิงจื่อยังคงกาวตอไปทีละกาวจนหางออกไปไกล กระแสเตาเปยมราง
ทวงทาองอาจยิ่งใหญ ทำใหมวลความวางเปลาสั่นสะทาน ทำใหทั้งดาราจักรโลกันตร
โหรอง ราวกับบังเกิดกระแสวังวนครอบคลุมไมรูสิ้น
สวนทางดานหลังเขานั้น พื้นลางของสุสานแหงความมืด อีกเงารางหนึ่งเสนผม
กำลังยุงเหยิง สีหนาซีดขาว ดวงตาทั้งคูเจือเสนเลือดฝอย กำลังใชวิชาจันทรขางแรม
อยางไมหยุดยั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง…
ในไมชา ระยะหางของทั้งสองคนก็ยิ่งทวีคูณ กระทั่งเฉินชิงจื่อจากแมน้ำแหง
ความมืดไปแลว แมน้ำแหงความมืดก็บังเกิดเสียงอึกทัก จากนั้นจึงมวนตัวกลับเขาโอบ
ลอมสุสานแหงความมืดอีกครั้ง…กลบทุกสิ่งเอาไวขางใน ตัดขาดจากทุกอยาง
พริบตาที่แมน้ำแหงความมืดกลบทับสุสานไวแลว เฉินชิงจื่อจึงพึมพำออกมา
ดวยเสียงที่ตัวเขาเองไดยินเพียงผูเดียว
“ขา จะตองถูกสิ!”
 บทที่ 1185 ฟนกฎอีกครั้ง
แม น ้ ำ แห ง ความมื ด ซั ด โหม ราวกั บ มี ว ั ง วนอั น ไร ร ูป คอยหมุน มัน จนกระทั่ ง
เงารางของเหลาผูฝกตนสำนักแหงความมืดหายเขาไปในสุสานจักรพรรดิแหงความมืด
กระทั ่ ง เงาร า งอั นน า หวาดหวั ่ นบนฟากฟา ได ห ายลั บ ไปไกลขึ ้ น ทุ ก ที แม น ้ ำ แห ง
ความมืดอันยิ่งใหญแหงนี้จึงคอยๆ กลับคืนดังเดิม
ไมนาน กระแสน้ำกลับมาสงบราบเรียบ เหลาวิญญาณคนตายจำนวนนับไมถวน
ซึ่งแอบซอนอยูในที่นี้จึงคอยๆ สำรวจภายในบริเวณอีกครั้ง พวกมันทยอยกันกลับ
เขามา แลวโลดแลนอยูบนผืนน้ำ ชั ่ วอึ ดใจให ห ลั งจึ งเริ ่ มมี เสี ย งวิญ ญาณลอยมา
เปนระยะ
เสียงวิญญาณนี้แฝงไปดวยเจ็ดอารมณหกปรารถนา แฝงไปดวยความกระหาย
แหงชีวิตและความไมยินยอมตอความตาย นี่คือสภาพปกติของแมน้ำแหงความมืด
เหมือนกับกอนที่เหลาผูฝกตนของสำนักแหงความมืดจะเหยียบยางเขาไปทุกประการ
ไมวาจะในดานใด สำหรับแมน้ำแหงความมืดสถานการณนี้ไมสามารถใชคำวา
สงบนิ่งมาอธิบายได
สิ่งที่ไมไดสงบนิ่งเหมือนที่นี่ ก็คือดาวเคราะหแหงความมืดที่ลอยอยูเหนือแมน้ำ
หลังจากที่เหลาผูฝกตนสำนักแหงความมืดกลับมานั้น การสูญเสียครั้งนี้ควรจะใชคำวา
อเนจอนาถมาบรรยาย ยามมา มากันนับหลายรอย ยามกลับเหลือแคหลักสิบ
ทวา…ตอใหเปนเชนนี้ การไดกระจางวิถีเตาสวรรคสำเร็จ แลวไดรับสืบทอด
ซากแหงจักรพรรดิความมืดนั้น ก็ยังทำใหเหลาผูฝกตนทั้งหลายตองโหรองและตื่นเตน
อยูดี กระทั่งวาเสียงที่แผดรองกันอยูในสำนักแหงความมืดนั้นแพรกระจายไปยัง
นอกดาวเคราะหแหงความมืดดวยซ้ำ
“ผงาดขึ้น!”
 “รุงโรจน!!”
“หลอมสรางโลกแหงศิลาขึ้นมาอีกครั้ง!!”
คลื่นเสียงนี้กระจายสะทอนกองไปมา แพรกระจายไปเหนือแมน้ำรอบทิศของ
ดาวเคราะหความมื ด แผกระจายไปในความว างเปล าและกระจายเข า สู  … วั ง วน
อันไรกนบึ้งแหงนั้น เงารางนาเกรงขามที่คอยๆ กระจายไปรอบทั้งสี่ทิศ
เงารางนี้ก็คือ เฉินชิงจื่อที่ยังคงเดินอยูเชนเดิม
บางที เขาในยามนี้ ชื่อเกานั้นไมมีความสำคัญอีกตอไปแลว ควรจะถูกเรียกวา
เปน…เตาสวรรคสำนักแหงความมืด จักรพรรดิแหงความมืด…องคใหม!
เขายืนอยูตรงจุดสิ้นสุดของวังวนอยางเงียบเชียบ เนิ่นนานกอนจะนั่งลงขัดสมาธิ
ไมพ ึม พำเสียงแผวเบาอีก แตวาหลั บตาทั ้งสองลง แผ กระแสจิตแห งเตาออกมา
ไหลไปตามวังวน…มุงหนาไปยังอีกซีกหนึ่งของโลก แผขยายไปทั่ว
ในชั่วเวลานี้ อีกดานหนึ่งของโลกคนเปนนั้น ตระกูลหมื่นสำนักภายในอาณาเขต
จักรพิภพไมรูสิ้น เหลาผูฝกตนระดับจักรพิภพทั้งหมด ลวนแตรางกายสั่นสะทาน
แตละคนไมวาจะทำสิ่งใดอยู ในพริบตานั้นพลันรูสึกหัวใจเตนระรัว
อีกทั้งในยามที่บังเกิดความรูสึกหัวใจเตนระรัวนี้ ราวกับวามีเสียงหนึ่งดังกองขึ้น
ในหวงหัวใจของพวกเขา…สะทอนไปมา
“ตั้งแตวันนี้ไป วัฏสังสารจะกลับมาอีกครั้ง ฟนคืนวิชาและใหตั้งกฎขึ้นใหม
คนเปนสวนคนเปน ผูวายชนมสวนผูวายชนม ธุลีกลับเปนธุลี ดินกลับสูดิน…”
“ใครที่หนีพนจากวัฏสงสาร สังหาร!”
“ผูที่คิดหนีจากอายุขัย สังหาร!”
 “ผูที่แอบอางเปนวิญญาณหวนคืน สังหาร!”
“ผูที่ไมเชื่อฟงผูฝกเตาแหงความมืด สังหาร!”
ประโยคห า ประโยคราวกั บ เป น อสนี บ าตห า สาย กระแทกลงกลางจิ ต เทพ
ของผูเยี่ยมยุทธระดับจักรพิภพทั้งหมดในอาณาเขตไมรูสิ้น ระเบิดดังครามครัน
ชั่วพริบตานั้นก็สั่นสะทานทั้งอาณาเขตไมรูสิ้นทันที
เหลาผูฝกตนจำนวนไมนอยมีปฏิกิริยา และแทบจะทุกตระกูล ทุกสำนัก พริบตานั้น…
เรื่องราวแบบเดียวกัน อสนีสวรรคซึ่งเปนตัวแทนแหงความตายพลันสาดโหมลงมา
หลังจากที่เงาเมฆสีดำรูปลักษณคลายปลาปรากฏขึ้นอยางไรเสียงและไรรองรอย
แมวาจะเปนแคอัสนีเพียงเสนเดียว แตกระแสนั้นครั่นครามฟาดินนัก สะเทือนฟา
สะทานดิน เพราะวา…นี่คือการลงทัณฑของอัสนีสวรรค!
บทลงทัณฑของเตาสวรรคสำนักแหงความมืด!
จักรพิภพในยามนี้ไมคณามือพลังนี้สักนิด พวกมันถูกโจมตีสาดทะลุความวางเปลา
ฟาดทะลุ ส ิ ่ ง กี ด ขวาง ทะลุ ท ะลวงวงแหวนปราณพิ ท ั ก ษ แ ล ว ฟาดลงยั ง ร า งเนื้ อ
ดวงวิญญาณเทพ และทำใหผูที่ถูกสายฟาเหลานี้ตกตาย ในพริบตานั้น…ดวงวิญญาณ
แหลกสลาย!
สอดคลองกับคำสุดทายของสี่ประโยคกอนหนา คำนั้น…สังหาร!
ไมวาผูใดที่ถูกอัสนีเพงเล็งแลว ลวนกลายเปน…
เหลาผูที่อายุขัยถูกสะบั้น แตพยายามฝนชะตา
ผูที่ถูกสังหาร แตยืมดวงวิญญาณลับของพลังไมรูสิ้นเพื่อกลับมากำเนิดใหม
 ชั่วพริบตานี้ ผูฝกตนระดับจักรพิภพอยางนอยนับพันคน ลวนตกตาย เงารางของ
ปลาสีดำจำนวนมากปรากฏตัวอยูในอาณาเขตไมรูสิ้น มันไดกลายเปนฝนรายที่
สั่นสะเทือนทั้งอาณาเขตไมรูสิ้นไปเสียแลว ยิ่งไปกวานั้นยังมีเสียงคำรามโกรธเกรี้ยว
ดัง มาจากความว างเปล า กอนจะหลอมรวมกั น ในอาณาบริ เวณรอบตั วปลาสี ด ำ
ทั ้ ง สี ่ ท ิ ศ กลายเป น หมอกควั น สี ท องซึ ่ ง หลอมรวมกั น เป น ด ว งทองตั ว หนึ ่ ง นี ่ คื อ
เตาสวรรคไมรูสิ้น ราวกับวามันจะเปดฉากตอสูกับเตาสวรรคของสำนักแหงความมืด!
เสียงคำรามนับไมถวนระเบิดขึ้นทามกลางเวลานี้ ทามกลางสำนักเตาฝายซาย
และจักรพิภพสำนักเสริมนั้น ในอาณาบริเวณของตระกูลไมรูสิ้น สถานการณยิ่งรุนแรง
คลายกับวาเมฆรูปปลาที่ลอยไปทั่วทั้งตระกูลไมรูสิ้นกำลังระเบิดอัสนีสวรรค
อันนาตกตะลึง
อัสนีสวรรค ณ ตรงนี้ มิไ ดมีเพี ย งเส น เดี ย ว แต มี น ั บไม ถ วน เป าหมายก็ คื อ
เหลาตระกูลไมรูสิ้นซึ่งกลับชาติมาเกิดใหมเหลานั้น ในเวลาเดียวกันยังมีสายฟาของ
สำนักแหงความมืดจำนวนมากยิ่งกวากำลังหลอมรวมตัวกลายเปนเสนทางสายฟา
มุงหนาไปยัง…สวนลึกสุดของอาณาเขตไมรูสิ้น ฝาวงแหวนปราณตองหามจำนวน
นับไมถวน ไปยังกระถางกลับชาติไมรูสิ้น…ซึ่งถูกตระกูลไมรูสิ้นหลอมขึ้นมา!
กระถางสีครามอยูในสภาวะรางมายากึ่งหนึ่ง ขางในนั้นบรรจุแกนพลังวิญญาณ
ตายดับของทั้งจักรพิภพเตาอยู เมื่อมีกระถางนี้ก็สามารถทำใหผูตกตายทั้งหมด
กลับมามีชีวิตไดอีกครั้งตามแตที่ตระกูลไมรูสิ้นจะปรารถนา!
ในตอนที่สายฟาคำราม พริบตาที่มันปรากฏ ก็มีเสียงโกรธเคืองหนึ่งดังขึ้นมา
จากภายในตระกูลไมรูสิ้น
“เฉินชิงจื่อ!”
“บังอาจนัก!”
 เหลาจักรพรรดิสวรรคเดือดดาลพรอมกัน พวกมันลวนรวมมือคิดหยุดยั้ง ทวา
ในยามที่ออกตัวยับยั้งนั่นเอง กระแสธารแหงอสนีบาตที่ถาโถมเขามาพลันระเบิดพลัง
ทามกลางเสียงดังสนั่นที่ไมอาจบรรยายไดนั้น จักพรรดิสวรรคที่แข็งแกรงโหดเหี้ยม
ทั้งหลายยังตองกระอักเลือดพรอมลาถอย
พวกเขา แม ว  า แต ล ะคนจะได ร ั บ บาดเจ็ บ อย า งไรก็ ด ี แต ล ะคนล ว นเป น
สุดยอดของผูเยี่ยมยุทธ ทำใหธาราอัสนีในยามนี้ตองหยุดชะงักทามกลางความพินาศ
พินิจแลวคลายจะสลายไป ไรหนทางเขาใกลกระถางกลับชาติ
ทวาในพริบตานี้เอง…ฝามือยักษฝามือหนึ่ง พลันปรากฏอยูบนทองฟาเหนือ
ตระกูลไมรูสิ้น ในพริบตาที่ปรากฏรางก็พากลิ่นอายความตายไรที่สิ้นสุด แลวยัง
บันดาลเสียงอันสะทานไปทั่วทั้งจักรพิภพไมรูสิ้น มันมุงหนามายังกระถางกลับชาติ
ของตระกูลไมรูสิ้นแลวใชมือนี้…ควาจับ!
ดวยความไวยิ่งยวดและพละกำลังมหาศาล พลังนี้ราวกับจะสยบเตานับหมื่นได
อยาวาแตเปนจักรพรรดิสวรรคไมกี่ทานตรงนี้ ยามนี้หลังจากที่มือยักษนี้ปรากฏแลว
จิตวิญญาณเทพของพวกเขาก็สั่นสะทาน สีหนาแปรเปลี่ยนครั้งใหญ
เพราะวา…เตาที่แฝงอยูในฝามือนั้น พลังที่แผออกมา เหนือกวาขีดจำกั ดที่
พวกเขาจะหยุดยั้งได อีกทั้งนี่ยังมิใชในระดับเดียวกับจักรพรรดิแลว ในพริบตาที่มัน
ปรากฏ ฝามือยักษก็แตะเขากับกระถางกลับชาติ
เสียงเย็นชาเสียงหนึ่ง ดังลอดออกจากภายในกระถางไมรูสิ้น พริบตาถัดมา…
เงารางชราผูหนึ่งปรากฏกายในสภาวะกำลังนั่งขัดสมาธิอยางเลือนรางอยูบนกระถาง
ดานหลังนั้นแสงสีทองทะลุหมื่นจั้ง ดวงทองคำปรากฏราง เตาสวรรคที่ดูยโสถือตัว
ดานนอกนี้ ยามนี้ยืนอยูอยางเชื่องเชื่อดานหลังผูอาวุโส กระทั่งตัวมันยังสะทานเล็กๆ
แสดงทาทางเคารพคนผูนี้ขั้นสุด
 สวนผูอาวุโส หลังจากแคนเสียงแลว ดวงตาก็พลันเบิกโพลง เขายกมือขวาขึ้น
จากนั้นใชหนึ่งดัชนีตานรับฝามือที่มาจากดานบน
ท า มกลางเสี ย งอึ ก ทึ ก ไร ล ั ก ษณ ฟ า ดิ น พั ง ทลาย ฝ า มื อ ยั ก ษ ท ี ่ เ คลื ่ อ นเข า มา
เมื่อปะทะเขากับนิ้วมือพลันแหลกเปนสีหาสวน แลวดัชนี้…ก็พลันเลือนรางเชนกัน
หลังจากฝามือแหลกสลาย เหลาผูฝกตนตระกูลไมรูสิ้นรอบดานลวนตื่นเตน
แววตาของจักรพรรดิสวรรคเหลานั้นเผยประกายเคารพ ไมวาในเวลาปกติพวกเขา
จะมีอำนาจเพียงใด อยูสูงสงเพียงไหน แตในยามนี้ลวนแตกมศีรษะ นอมตัวเคารพ
ไปยังผูอาวุโสที่อยูบนกระถางไมรูสิ้นนั้น
“ตนตระกูล!”
ผูชรานี้…ก็คือตนตระกูลผูกอตั้งตระกูลไมรูสิ้น ผูที่ปนั้นนำพาตระกูลไมรูสิ้น
ใหรุงโรจนแลวบดทำลายสำนักแหงความมืด!
เวลานี้ ตนตระกูลไมรูสิ้นไมไดสนใจคนในตระกูลซึ่งอยูรายลอม แตแหงนหนาขึ้น
มองทองฟา แลวเพงมองไปยังจุดหนึ่ง พื้นที่วางเปลาตรงนั้นสะทานไหว กอเกิดวังวน
ขนาดยักษ พลันปรากฏขึ้นมาอยางไรเสียงไรกลิ่นอาย ก็มองเห็นเงารางหนึ่งซึ่งอยูใน
วังวนและแมน้ำแหงความมืด…ซึ่งมีคลื่นยักษดุดันดานหลังเงารางนั้น
“วันนี้เจาทำลายกระถางกลับชาติไมรูสิ้น ไมสำเร็จหรอก” ตนตระกูลไมรูสิ้น
ค อ ยๆ เอ ย ปาก น้ ำ เสี ย งนั ้ น เต็ ม ไปด ว ยความแหบพร า แล ว ยั ง แฝงเจตนารมณ
ไมรูที่สิ้นสุดผานวันเวลานับไมถวน
“ทำลายกระถางไมรูสิ้นไมไดก็ไมเปนไร นับแตวันนี้ไป วิญญาณใดๆ ที่ฟนคืนชีพ
ผานกระถางนี้ จำเปนตองถูกลงทัณฑ ตามกฎของโลกแหงศิลา!!” เงารางเตาสวรรค
แหงความมืดที่อยูในวังวนพลันเอยปาก
เงารางทั้งสอง หลังจากกลาวคนละประโยคแลว ก็เขาสูความเงียบ พวกเขาไมเอยคำ
เหลาผูที่อยูโดยรอบก็ยิ่งไมกลาพูด ทามกลางความตื่นตระหนกยังมีความไมสบายใจ
และสับสนตออนาคต
ผานไปชั่วครู ตนตระกูลไมรูสิ้นก็ผุดยิ้ม
“เฉินชิงจื่อ หลัวเทียนรวงหลนไปแลว โลกแหงศิลาถูกผูฝกตนจากอีกโลกหนึ่ง
ขีดเขียนขึ้นมาใหม ยามนี้ออนแรงลงไมนอย เจาบัญชาสำนักแหงความมืด อาจจะ
ไมสำเร็จก็เปนได เจาควรจะทราบเอาไว ขามิใชวิญญาณที่สำนักแหงความมืดของเจา
ตองการเสาะหา ใหขาจากไป สวนที่แหงนี้…กลับคืนสูเจา”
“ไมอนุญาต!” เงารางของจักรพรรดิแหงความมืดในวังวนเอยปากออกมาทันที
 บทที่ 1186 แตงหนาอาจารย
สำนักแหงความมืดแมจะยังไมไดโลดแลนในโลกนี้อยางเต็มที่ แตเมื่อวิถีเตาแหง
ความมืดฟนคืน วิชาไดกลับมาใชใหม กฎนี้จึงหวนกลับมาใชอีกครั้ง กอเกิดทัณฑแหง
ความมื ด นี ่ ท ำให ท ั ้ ง จั ก รพิ ภ พไม ร ู ส ิ ้ น ต อ งสั ่น คลอน ทว า ในยามนี ้ ในอาณาเขต
ดาราจั ก รโลกั น ตร น ั ้ น ณ บริ เ วณก น บึ ้ ง ของแม น ้ ำ แห ง ความมื ด กลั บ มี ว ิ ญ ญาณ
ผู  ว ายชนม จ ำนวนนั บ ไม ถ  ว นกระจายเต็ ม ไปหมด สภาพช า งไม ส อดคล อ งกั บ
ความวุนวายภายนอกดาวเคราะหความมืดและเหตุโกลาหลดานนอกเลยสักนิด…
และในที่นี้ ความเจ็บปวดกำลังแผกระจาย เต็มไปดวยความบาคลั่ง
“จันทรขางแรม!”
“จันทรขางแรม!!”
“จันทรขา งแรม!!!”
ในสุสานจักรพรรดิแหงความมืด รางของหวังเปาเลอคุกเขาอยูหนาตำแหนงซึ่ง
หมิงคุนจื่อหายตัวไป ลืมสิ้นวาเวลาผานไปเทาไร เหลือเพียงความคิดเดียว
เขาพยายามที่จะทำสิ่งที่เปนไปไมไดใหเปนไปได ยอนเวลากลับคืน เพื่อให
วิญญาณของอาจารยกลับมาอีกครั้ง
เขาไมร ูวาตนเองใชวิชาจันทร ขางแรมไปกี่ ครั้ งแล ว สี ห น านั ้ น ซี ดขาวเต็มที่
ในขณะเดียวกันดวงตาก็เผยใหเห็นเสนเลือดฝอยที่ใกลจะแตกซาน เนิ่นนานใหหลัง
รางกายของหวังเปาเลอก็สั่นสะทาน พลันกระอักเลือดกองโตออกมา กอนที่รางกาย
จะโงนเงนถอยหลั ง ไปหลายก า ว ราวกั บ ว า ได ท ุ  ม เทพลั ง ไปจนสิ ้ น แล ว ทว า
วิชาจันทรขางแรมนั้นแมจะบิดเบี้ยวมวลความวางเปลาเบื้องหนาได แตสุดทาย
เงารางวิญญาณของอาจารยก็ไมปรากฏ หวังเปาเลอจึงจมอยูในภวังคอยางโงงม
 เขาทราบดี แทจริงแลวคงทราบตั้งแตตนวาเรื่องพวกนี้มิใชตนเองจะมีกำลัง
ย อ นคื น ได ดวงวิ ญ ญาณของอาจารย แ ตกซ า น ผลนี ้ เ กี ่ ย วข อ งกั บ ซากของ
จักรพรรดิแหงความมืด ไมใชสิ่งที่จันทรขางแรมจะสงผลกระทบหรือเปลี่ยนแปลงได
“แมนางนอย ทานชวยขาไดหรือไม…” หวังเปาเลอเอยปากเสียงเบาดวยความขมขื่น
“ขา…ทำไมไดหรอก หวังเปาเลอเจาอยาเสียใจไปเลย พวกเรามาชวยกันคิดวา
ยังมีวิธีการอื่นอีกไหมดีกวา” หวังอีอีที่ไมไดเอยตอบหวังเปาเลอมานานแสนนาน
ยามนี้เอยเสียงแผวเบา นางสัมผัสไดถึงความคิดของหวังเปาเลอ แตวานางไรหนทาง
จะทำสิ่งใดไดจริงๆ
บางทีจันทรคลอยอาจทำได
แต…นางเองก็สัมผัสไดวา บิดาของตนนั้น คงไมไดอยูในมิตินี้แลว
“ทำไมไดงั้นหรือ…” หวังเปาเลอพึมพำ ในหัวใจกอเกิดความปวดราวแผซาน
รุนแรงไปทั่วราง จนกระทั่งเนิ่นนานใหหลัง พื้นที่บิดเบี้ยวเบื้องหนาอันเกิดจาก
วิชาจันทรขางแรมก็คอยๆ หายไปชาๆ หวังเปาเลอแหงนหนาขึ้นมองไปยังขางบน
แมวาแมน้ำแหงความมืดจะกลบทับทุกสิ่งไปแลว ปดบังแนวสายตา แตเขาก็ยัง
สามารถมองเห็นเงารางของอดีตศิษยพี่ของตนนอกกระแสน้ำนั้นได เขามองอยูเชนนั้น
เปนเวลานานแสนนาน กอนจะเบนสายตากลับมา
เขาเข า ใจทางเลื อ กของอาจารย ด ี และเข า ใจหนทางเลื อ กของศิ ษ ย พี่
เรื่องที่เกิดขึ้นตรงนี้เกรงวาจะไมมีฝายใดผิด เพียงแควาหนทางเดินแตกตางกัน
จุดนี้ตัวเขาไมสามารถทำใจยอมรับได
เพราะวา…เฉินชิงจื่อยังสามารถไปแสวงหาเสนทางเตาของตนเสนทางอื่นได
สามารถเดินบนเสนทางสำนักแหงความมืดอันรุงโรจนได
 แต ส ิ ่ ง ตอบแทนของเส น ทางนั ้ น ไม ค วรจะเป น การทำให ด วงวิ ญ ญาณของ
ทานอาจารยแหลกสลาย จุดนี้…หวังเปาเลอเขาใจดียิ่งวาศิษยพี่ทำผิดแลว
อาจารยเองก็ทำผิดเชนกัน ที่ผิดคือความใจออน สิ่งที่อาจารยทำผิดพลาดก็คือ
การทนดูศิษยทั้งสองของตนเปนปรปกษกันไมได และที่ผิดพลาดอีกอยางก็เพราะ
อาจารยตองการใชความตายของตนมาทำใหความปรารถนาของศิษยทั้งสองเปนจริง
“ขาเองก็ผิด ขาไมควรมาที่แมน้ำแหงความมืดเลย” หวังเปาเลอนั่งอยูดานหนึ่ง
อย า งอ อ นล า พลางมองดู จ ุ ด ที ่ อ าจารย ส ลายตั ว ไป เขานิ ่ ง งั น แต ใ นชั ่ ว พริ บ ตา
ก็แหงนหนา แววตานั้นกลับมาทอประกายอีกครั้ง
“ยังมีอีกวิธีหนึ่ง…” หวังเปาเลอยกมือขวาขึ้น ในพริบตานั้นกลางฝามือก็ปรากฏ
ขวดเล็กๆ ใบหนึ่ง
นี่คือขวดปรารถนา
หวังเปาเลอที่ถือขวดปรารถนาพลันมีสายตาลุกโชนดวยความหวัง เขาสูดลม
หายใจเขาลึก จากนั้นก็ใชพลังทั้งหมดที่ตนมีเองกำมันแนน กอนจะเอยปากเสียงเบา
“ขาอธิษฐาน…ใหอาจารยฟนคืนชีพ!”
ขวดปรารถนายังคงเย็นเยียบเหมือนเกาไมมีปฏิกิริยาใด หวังเปาเลอนิ่งไปอีกครูหนึ่ง
เนิ่นนานจึงเอยปาก
“ขาขออธิษฐาน…ขอใหเวลายอนไปถึงกอนที่ทานอาจารยจะดวงวิญญาณแตกซาน!”
ขวดปรารถนาไรการเปลี่ยนแปลง หวังเปาเลอกมหนาลง เขาหลับตา ครั้งนี้
เขานิ่งเงียบไปนานกวาเกา กระทั่งในครึ่งกานธูปใหหลัง จึงคอยลืมตามอง ขวด
ปรารถนาในมือตนเองดวยความสับสน กอนจะเอยเสียงเบา
 “ผูอาวุโส หากไมสามารถคืนชีพใหอาจารยไดแนแลว เชนนั้นใหโอกาสขา…
ไดแตงหนาศพหนอยเถิด”
ขวดปรารถนานิ ่ ง เงี ย บดุ จ เดิ ม ไม ม ี ก ระแสความร อ นที ่ ห วั ง เป า เล อ คุ  น เคย
แผออกมา กระทั่งผานไปเนิ่นนาน ในใจหวังเปาเลอจึงคอยรูสึกเย็นเยียบ คิดจะลอง
เปลี่ยนคำอธิษฐานดูอีกครั้ง ทันใดนั้นเอง ขวดปรารถนาในมือของเขาก็สั่นไหวเบาๆ
ราวกับวามีเจตจำนงบางอยางแผซานออกมาจากภายใน จากนั้นกระแสหนึ่งจาก
สถานที่หางไกลซึ่งไมมีใครรูจักพลันดังเขามาสะทอนกองในหัวใจของหวังเปาเลอ
“เจา ติดคางน้ำใจขาผูสูงศักดิ์คราหนึ่ง”
เสี ย งนั ้ น เบาบางยากจั บ ต อ งได ราวกั บ ว า ขวดปรารถนาได ก ลายเป น
ภาชนะสื่อสารไปในหวงยามนั้น เสียงดังกลาว ตกเขาสูสุสานจักรพรรดิแหงความมืด
ดังกองภายในโลกแหงศิลา มันดังสะทอนขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นขวดปรารถนาในมือ
ของหวังเปาเลอก็พลันมีกระแสความรอนไหล
กระแสความรอนในครานี้ พลันระเบิดออกมาแบบไมเคยเกิดขึ้นมากอนเขาสูมือ
ของหวังเปาเลอ และในยามที่หัวใจของหวังเปาเลอกำลังสะทาน ขวดปรารถนาก็พลัน
ส อ งแสงเจิ ด จ า ออกมา แสงนี ้ ค รอบคลุ ม ไปทั ่ ว ทั ้ ง สี ่ ท ิ ศ กระทบเข า กั บ กฎที ่ นี่
เปลี ่ ย นแปลงกฎเกณฑ ซ ึ ่ ง บั ง คั บ ใช จากนั ้ น จึ ง ค อ ยๆ ก อ เกิ ด กระแสวิ ญ ญาณ
หลอมรวมกันในอากาศวางเปลา
กระแสวิญญาณเหลานี้ แทจริงแลวสลายไปหมดแลว แตในยามนี้ ทามกลาง
ความตกตะลึงรุนแรงของหวังเปาเลอ พลังขุมนี้เปลี่ยนสิ่งที่เปนไปไมไดใหกลับมามีได
สุ ด ท า ยจึ ง ก อ เกิ ด เส น ใยวิ ญ ญาณ หลอมรวมกั น เบื ้ อ งหน า ของเขา จนกระทั่ ง
กลายเปน…ดวงวิญญาณดวงหนึ่ง!
กอนวิญญาณนั้นคลายไมอาจคงรูปไดนาน และไมอาจคงอยูไดนาน
นี่คือวิญญาณขาดแหวงของทานอาจารย!
 กลาวใหกระจางชัดหากเรียกใหเหมาะสมนาจะเปนแหลงพลังงานของวิญญาณ
มากกวา เพราะวาในกอนวิญญาณนี้ ไมมีรูปลักษณของอาจารยอีกแลว เปนเพียง
ดวงวิญญาณที่จดจำคุณลักษณของอาจารยเอาไว
ดวงจิตประเภทนี้ ในวิธีที่สำนักแหงความมืดทราบ จำเปนตองใชเตาสวรรคชี้นำ
เพื่อวาดหนาศพ กำหนดชะตาชีวิต ชักนำเหตุผลตนกรรม แลวสุดทายจึงสงเขาสู
การเวียนวายตายเกิดอีกครั้ง
แตวิญญาณขาดวิ่นของอาจารยดวงนี้ มีบางสิ่งไมเหมือนกัน มัน…กำลังจะสลายไป
ถึงแมวาพลังของขวดปรารถนาจะทำใหการแตกสลายนี้ชาลงบางสวน แตก็ไมอาจ
คงรู ป ได น านนั ก หากลองคำนวณความไวของการแตกสลายแล ว คล า ยกั บ ว า
อยางมากก็รั้งไวไดเพียงหนึ่งกานธูป
ระหวางที่เพงมองกอนวิญญาณ ดวงตาของหวังเปาเลอคอยๆ ชุมชื่น เขารั้งเอา
กอนวิญญาณเขามาเบื้องหนาตนอยางออนโยน แลวเอยเสียงเบา
“ทานอาจารย…”
ระหวางที่พึมพำ หวังเปาเลอหลับตาแลวเบิกตาโพลงอยางรวดเร็ว ดวงตาเขา
แฝงไปดวยความทรงจำ กอนจะยกมือที่สั่นสะทานนั้น วาดรางใบหนาอดีตชาติ
วาดคิ้ว วาดตา วาดจมูก และริมฝปาก
ทุกฝแปรงนั้น ลวนเต็มไปดวยอารมณของเขา ทุกครั้งที่วาดลวนเปยมไปดวย
ความทรงจำ เขาลงมืออยางตั้งใจ
สิ่งที่เขาวาดมิใชชาติอดีต
แตเขาวาด ชาติปจจุบัน
 เป น ภาพของท า นอาจารย ใ นยามกอ นจะแตกดับ ท า นอาจารยผ ู  ห วัง ให เขา
ไดมีอนาคตที่ไมถูกรังควาน ใหเขาไดสิทธิ์ในการจากไปจากที่นี่
พวกเขาพบกันทามกลางความฝนฉากใหญ ไดกราบทานเปนอาจารยในชวงเวลาดังฝน
ทวายามที่พบนั้นเปนรางวิญญาณไปเสียแลว พริบตาเดียวก็กลายเปนอดีต…
เนิ่นนาน ยามที่หวังเปาเลอตวัดฝแปรงครั้งสุดทาย ใบหนาของเขาก็เปอนไปดวย
น้ำตา มองดูเงารางที่มีเคาโครงของอาจารยคืนกลับมา เขาก็ลุกขึ้นยืนไปดานหลัง
กอนจะคุกเขาลงเบื้องหนาดวงวิญญาณที่หลับตานี้
คำนับลงหนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง…จนครบเกาครั้ง
แทนพระคุณอาจารย!
รางวิญญาณคอยๆ เบิกตาขึ้นชาๆ สายตาอบอุนมองดูหวังเปาเลอกอนจะคอยๆ…
เผยรอยยิ้ม
“ประเสริฐ”
พริบตาถัดมา รางวิญญาณพลันรางเลือนราวกับไมเคยคงอยูมากอน มันหายไปใน
ยามที่หวังเปาเลอแหงนหนาขึ้น เขามองดูเงารางของอาจารยคอยๆ สลายหายไป
น้ำตาอาบดวงหนาหนักกวาเกา หวงเวลานั้นสมองราวกับมีภาพความฝนเมื่อปนั้น
ปรากฏขึ้น คำพูดของทานอาจารย
“ทั้งหมด ทำตามใจปรารถนาก็ดีแลว…”
“ทำตามใจปรารถนายอมดี…” หวังเปาเลอพำพำเสียงเบา เขานั่งแข็งทื่ออยูตรงนั้น
น้ำตาไหลออกมาทีละหยด
 เงารางของแมนางนอยคอยๆ ลอยอยูขางตัวเขา นางมองหวังเปาเลอเงียบๆ
ดวงตาฉายแววปวดใจ กอนจะคอยๆ เคลื่อนเขาใกลแลวนั่งลงขางกาย ยกมือทั้งสอง
ขางขึ้นลูบหัวหวังเปาเลออยางออนโยน สัมผัสมันอยางแผวเบา
“ชีวิตมนุษย ยอมตองมีเรื่องเสียใจพวกนี้บาง ไมใชสิ่งที่พวกเราจะไปเปลี่ยนแปลงได”
“ขาทำดีที่สุดแลวหรือไม…” หวังเปาเลอพึมพำ ความรูสึกออนลาของเขาแผซาน
ไปทั่วราง
“อื้ม เจาพยายามเต็มที่แลว หลับสักหนอยเถอะ พักผอนนะ” แมนางนอยเอย
จากนั้นก็ประคองศีรษะของหวังเปาเลอใหหนุนตักของนาง ลูบไลเบาๆ มุมปากพึมพำ
ขับรองทวงทำนองอันออนหวานออกมา
บทเพลงนี้อบอุนปลอบประโลม ทำใหผูที่ไดฟงรูสึกปลอดภัย อบอุน ทำใหในใจ
ของผูคนสงบลงได อีกทั้งหวังเปาเลอในยามนี้ ราวกับวาอยูในทองฟามืดสนิทอัน
เหน็บหนาว เขาเหมือนคนธรรมดาที่สวมเสื้อเพียงหนึ่งตัวออกเดินทาง ในระหวางที่
รางกายสั่นสะทาน ก็พลันไดพบกับกองไฟซึ่งคอยๆ สองสวางใหความอบอุนแกจิตใจ
ของเขา
รอบด า นล ว นเงี ย บสนิ ท มี เ พี ย งท ว งทำนองของแม น างน อ ยที ่ ด ั ง สะท อ น
อยางออนโยน
“เจาลมนอยคอยโบกพัด นกนอยสงเสียงแผวเบา เด็กนอยอยาเสียใจ รีบๆ
เขานอนเถิด…”
“เกล็ดหิมะปลิวไสว น้ำตาเจาคอยหลั่งไหล เด็กนอยอยาเจ็บปวดไป ขอใหเจาตื่น
มาพบรอยยิ้มสุขสม”
 บทที่ 1187 เตาไมกระจาง
เวลาค อ ยๆ ไหลผ า นไปอย า งเชื ่ อ งช า ภายในสุ ส านจั ก รพรรดิ แ ห ง ความมื ด
เงียบสนิท มีเพียงเสียงออนโยนบางเบาลอยกอง เขาสยบความเจ็บปวดในใจของ
หวั ง เป า เล อ ทำให ค วามอ อ นล า ในใจของเขา ยามนี ้ ค  อ ยผ อ นคลายลงทั ้ ง หมด
จนกระทั่งตัวเขาผล็อยหลับไป
ปลอดภัยยิ่งนัก อบอุนเหลือเกิน สัมผัสไดถึงความมั่นคง
เหลาวิญญาณในแมน้ำแหงความมืดดานนอกราวกับสัมผัสไดถึงบทเพลงของ
หวังอีอี พวกมันไมกอคลื่นลมอะไรอีก กระทั่งวายังมีวิญญาณผูวายชนมจำนวนไมนอย
บางสวนในยามนี้ตางคอยๆ สงบลง ไมสงเสียงกรีดรองทุกขทรมาน
อี ก ทั ้ ง ในดาวเคราะห แ ห ง ความมื ด นี ้ ไม ท ราบว า ได ร ั บ ผลกระทบอย า งไร
เพราะมันเองก็สงบลงเชนกัน ไมมีเสียงใดๆ เล็ดลอดราวกับดวงดาวเขาสูหวงนิทรา
เมื่อมองอยางผิวเผินราวกับวาทั้งดินแดนเงียบสงัด แมน้ำแหงความมืดสงบเงียบ
ดาวเคราะหแหงความมืดจมอยูในความเงียบ สรรพสิ่งนิ่งสงบ สิ่งเดียวที่เหลืออยูคือ
เสียงเพลงของหวังอีอี ราวกับมันแผกระจายจากแมน้ำแหงความมืดนี้ไปทั่วทั้งดินแดน
“สายลมเอยโบกพลิวชาๆ นกนอยขับขานเสียงเบา เด็กนอยอยาไดเจ็บปวดไป
หลับตาลงไวๆ…”
“หิมะเอยโบกปลิวเอื่อยเฉื่อย น้ำตาเอยยังคงหลั่งไหล เด็กนอยอยาไดปวดราวไป
ตื่นมาคราใดพบรอยยิ้มสุขอุรา…”
น้ ำ เสี ย งอบอุ น ปลอบประโลม ไม ม ี ก ระแสคุ ก คามหรือ น้ ำ เสี ยงดี ด สูง เลยสั ก
นิดเดียว มีเพียงความออนโยนดังกระแสน้ำอุน ดังลมที่พัดบางเบา…อยางเชื่องชา
มันกระจายเขาไปสูวังวนไรที่สิ้นสุดในดินแดนเบื้องบน ไปยังหัวใจของเงารางโดดเดี่ยว
สูงศักดิ์นั้น
 เงารางนี้ยังคงนั่งคุกเขาอยูตรงนั้น ราวกับเปนผูควบคุมวังวนของทองนภา คนผูนี้
ครอบครองความมืดทั้งหมด ใจของเขา เตาของเขา ยามนี้ทำใหหัวใจดานชาไป
หมดสิ้น ทวา…เมื่อไดยินเสียงนี้เขา เขาก็พลันลืมตาขึ้นชาๆ กอนจะกมหนามองไปยัง
แมน้ำแหงความมืด
จากนั้น เวลาก็คอยๆ ไหลผาน ลวงเขาสิบวัน สามสิบวัน หนึ่งรอยวัน…
หวังเปาเลอตื่นขึ้นแลว
ยามที ่ เ ขาลื ม ตาตื ่ น ขึ ้ น มา ดวงตานั ้ น ฉายแววมึ น งงอยู  ค รู ห นึ ่ ง ราวกั บ ว า
มีความทรงจำบางอยางตกคาง เมื่อเพงมองไปขางหนาก็พบเขากับดวงหนาคุนเคย
มองเห็นความอบอุนในดวงตาคูนั้น สวนขางหูยังคงไดยินเสียงบทเพลงดังสะทอน
บางเบา ราวกับเปนฝนตื่นหนึ่งของเขา
ในฝน กระบี่สำริดยักษไมปรากฏตัวในระบบสุริยะ ในฝน…ไมมีความขัดแยงของ
สหพันธรัฐ ในฝน…กระแสวิญญาณบนโลกนั้นบางเบาอยางมาก และไมมีผูฝกตน
ในฝน…เขาเปนเพียงเจาอวนคนหนึ่ง อาศัยอยูในเมืองเล็กๆ มีชีวิตธรรมดา
สอบเขามหาวิทยาลัยที่ไมนับวาดีมากนัก หลังเรียนจบก็เขาสูสังคม ทำงานลมลุก
คลุกคลาน มีความรัก พบความผิดหวังจากการทำงาน อีกทั้งยังประสบการสูญเสีย
ความรักไป รางกายนั้นแมไมไดอวนเหมือนเกาแลว แตบนหนากลับมีรอยตีนกาคอยๆ
เพิ่มมาทีละนอย
เขาเองแตงภรรยาคนหนึ่ง อีกทั้งยังมีบุตรของตนเองอีกดวย ก็เหมือนกับคนทั่วไปอื่นๆ
แมวางานการจะไมดีมาก รายรับไมถือวามากมาย ทวาตอใหไมไดใชชีวิตหรูหรา
แสวงหาของแพง ก็ ย ั ง คงกิ น อิ ่ ม นอนหลั บ ท า มกลางความธรรมดานี ้ เขาค อ ยๆ
ลื ม เลื อ นความฝ น วั ย เยาว ไ ป ลื ม ความรุ  ง โรจน ใ นวั ย รุ  น เปลี ่ ย นเป น คนนิ ่ ง เงี ย บ
เปลี่ยนเปนมึนงง เปลี่ยนสิ่งที่ไมสนุกสนานใหกลายเปนความเบิกบาน จิตใจนั้นแกชรา
นำหนารางกายไปแลว
 กระทั่งอายุของเขายิ่งเขาใกลวัยชรามากขึ้น กระทั่งเสนผมเปลี่ยนเปนสีดอกเลา
กระทั่งเขานอนอยูบนเตียงคนปวย มองดูเพดานหอง ในนั้นมีเงาบางสวนแสดงภาพ
ความทรงจำของเขา
มีบิดามารดา มีบุตรธิดา มีเพื่อน และยังมี…เงารางของตนเองที่ผานชีวิตนี้มาดวย
ในเงารางนั้น มีรักแรกของตน มีภรรยาที่เองตบแตง ผูที่ตนซาบซึ้ง การทอดถอนใจ
แหงความเสียดาย และคูชีวิตที่เคยคิดวาอีกฝายจะอยูเคียงขางตัวเขาไปตลอด
กระทั ่ ง ท า ยที ่ ส ุ ด นั ้ น เขายั ง เห็ น ฉากที ่ ต นเองได เ ติ บ โตตั ้ ง แต เ ด็ ก จนแก ช รา
ทีละฉากๆ ตอนแรกคิดวา…หลังจากหลับตาลงแลว ทุกสิ่งตรงนี้ก็จะจบลง ทวา
เมื่อลืมตาทั้งสองขางขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาเขาพลันปรากฏแสงสายหนึ่ง
แสงนี้อบอุนอยางมาก ทำใหหวังเปาเลอเกิดความรูสึกตื่นรูอยูเลาๆ ราวกับวา
ชีวิตนี้ของเขา มีไวเพื่อใชตามหาบางสิ่ง ชาติกอนเองก็เชนกัน และในชาตินี้…เกรงวา
ก็คงไมตาง
บางทีอาจตองการตามหาใครสักคนที่จะเปนผูโอบอุมดูแล
หรือบางทีอาจไมไดตามหาผูใด เพียงแตตามหาตัวตนที่แทจริงของตนเอง
สิ่งนี้ขัดแยงนัก ราวกับการที่เขาตองการคืนชีพใหอาจารยนั้น บางทีอาจเปนเรื่อง
ที่ถูกตองและไมถูกตองก็ได
เพราะว า นี ่ เ ป น เพี ย งแค ค วามต อ งการของตั ว เขาเอง เพราะเขาเพี ย งคิ ด ว า
หากอาจารยยังคงอยู เชนนั้นทุกอยางคงดี แตยิ่งไปกวานั้น…นี่เปนเพียงการยึดตนเอง
เปนหลัก เขาไมไดคิดถึงความรูสึกของผูเปนอาจารย ความเหนื่อยลาของอาจารย
ความเหนื่อยหนายของเขา ความไมยินยอมของอาจารยที่จะพบเห็นการทรยศ
คลายกับวานี่เปนเพียงหนทางที่ตนเองคิดวาสมบูรณแลวเทานั้น
 กำหนดชะตาหรือไมก็ดี ชักจูงเหตุผลตนกรรมหรือไมก็ชาง ใชความธรรมดา
ชิงความสงบเงียบ ใชความเหนือล้ำเพื่อยืนเหนือผูอื่น ทุกสิ่งเหลานี้ แทแลวเปน
ความคิดของตนเอง
การกลับชาติถึงจะมีแตชะตาและเหตุผลตนกรรมลวนไมสำคัญ ทุกสิ่งทั้งหมดนี้
หวนยอนคืนไป…ก็คือการกระทำตามใจนั้นเปนดี
“ดังนั้นที่ทานอาจารยกลาว เตาของขายังไมสมบูรณ เพราะขาคิดวาเตาของขา
คือการทำใหขามีอิสระ แตที่ถูกนั้น แทจริงแลวก็คือ…อิสระอยูที่ตัวของเราอยูแลว
และบางทีนี่ก็คือเตาของขา”
หวังเปาเลอจองมองใบหนาเบื้องหนาของตน เนิ่นนาน เนิ่นนาน
“เพลงของเจา ไพเราะมาก” หวังเปาเลอเอยเสียงแผวเบา
“ตอนที่ขายังเด็ก ทุกครั้งที่รูสึกไมดี ทานแมก็จะกอดขาเชนนี้แลวรองเพลงให
ขาฟง…” แมนางนอยเอยปากเสียงเบา
ในใจของหวังเปาเลอปรากฏภาพทั้งหมดที่ตนรูเกี่ยวกับหวังอีอี เขาเขาใจดีวา
ชว งเวลายามเด็ กของอี ก ฝ ายตองขมขื ่ น อย างไร และยิ ่ ง เข าใจดี ว า นางในตอนนี้
เปนเพียงแคเสี้ยววิญญาณเทานั้น
“ขอบคุณ” หวังเปาเลอพึมพำเสียงเบา คอยๆ ลุกขึ้นชาๆ เหยียดกาย ทวาสีหนา
ของหวังอีอียังคงมีรอยยิ้มเหมือนเกา นางลูบหัวของหวังเปาเลอ
“เปาเลอนอย สัญญากับขานะ ตองมีความสุข ยิ้มเยอะๆ” กลาวจบ นางก็มอง
หวังเปาเลอคราหนึ่งดวยสายตาลึกซึ้งกอนจะกลายเปนลำแสงสีครามสายหนึ่งพุง
เขาไปอยูในหนากากบนตัวหวังเปาเลอ
“ตองสุขใจ ยิ้มเยอะๆ…ขารับปากเจา” หวังเปาเลอพึมพำ แลวมองไปรอบดานที่นิ่งงัน
เนิ่นนานเขาก็เผยรอยยิ้ม รอยยิ้มนี้ดูไปแลวเปนความจริง มันมาจากใจ…
 แตวาไมมีเสียงหัวเราะออกมา หวังเปาเลอเพียงยิ้มออกมาจากใจ คำนับลงยัง
จุดที่รางของอาจารยแหลกสลาย หลังจากนั้นตัวเขากาวออกจากสุสานจักรพรรดิแหง
ความมืดดวยรอยยิ้ม และพกรอยยิ้มบนใบหนานี้ออกจากแมน้ำแหงความมืด คอยๆ
เดินหางออกไปจากแมน้ำสายนี้…ทีละกาว ทีละกาว
เขาไมไดจากไปจากตัวแมน้ำ ทวากำลังหาบางอยางอยูภายในบริเวณ ระหวางนั้น
รอยยิ ้ ม ยั ง คงอยู  ต ลอด มองหาเป า หมายอย า งที ่ ส องในการเข า แม น ้ ำ แห ง นี้
แผนเลื่อนระดับโลกา!
ในเวลาเดี ย วกั น ในแม น ้ ำ แห ง ความมื ด นี ้ แฝงไปด ว ยไอมรณะไม ร ู  ท ี ่ ส ิ ้ น สุ ด
ของเหลานี้ชวยบำรุงจิตวิญญาณเทพของหวังเปาเลอใหยกระดับ ยิ่งเดินไปไกล
มากเทาไร เขาก็ยิ่งเบิกบานใจกวาเกา ฝกกระบี่ภายในกายนั้นคอยสงเสียงกังวาน
ไอมรณะจากทั้งแปดทิศหลอมรวมเขามา มุงหนาเขามาหาเขาไมหยุด
หลั ง จากเดิ น ไปได ไ กลแล ว ไอมรณะที ่ ม ารวมกั น เป น เวลานานก็ ย ิ ่ ง มากขึ้ น
จิตวิญญาณเทพของหวังเปาเลอดูดกลืนพวกมันอยางตอเนื่อง คอยๆ เลื่อนระดับ
จากระดั บ สมบู ร ณ ก า วเข า สู  ร ะดั บ จั ก รพิ ภ พ ในเวลาเดี ย วกั น ขุ ม พลั ง เหล า นี้
ส ง ผลกระทบต อ ระดั บ พลั ง ฝ ก ตนของหวั ง เป า เล อ ด ว ย ทำให ร ะดั บ การฝ ก ตน
ดารานิรันดรชั้นปลายของเขาเขาสูชั้นสมบูรณแลวคอยๆ ยกระดับขึ้นอีก
วิชาผนึกดาราของเขา กำลังเคลื่อนพลัง
ดาวเคราะหนับหมื่นดานหลังเขานั้น คอยๆ แปรสภาพเปนดารานิรันดรอยางชาๆ
หลั ง จากที ่ พ วกมั น ทั ้ ง หมดเปลี ่ ย นเป น ดารานิ ร ั น ดร แ ล ว ก็ ห มายความว า ระดั บ
การฝกปรือของหวังเปาเลอจะถึงระดับสูงสุดของดารานิรันดรชั้นสมบูรณ
ในเวลานั้น เพียงความคิดเดียวของเขาก็สามารถทำใหแผนที่ดารานั้นเบิกฟา
ตั้งแผนดินขึ้นใหม สำแดงพลังเบิกสราง…จักรพิภพ!
และในตอนนั้นเอง เขาก็จะเปนผูฝกตนระดับจักรพิภพ
 อีกทั้งยังเปนระดับจักรพิภพที่แข็งแกรง….ชนิดไมเคยพบมากอนดวย!
เพราะว า เขตจั ก รพิ ภ พของเขา จะมี ด าวเคราะห เ ต า นิ ร ั น ดร เ ป น ศู น ย ก ลาง
อาศั ย กฎแห ง เต า ทั ้ ง เก า และดาวเคราะห พ ิ เ ศษนั บ หมื ่ น เป น พลั ง กฎ จากนั้ น
กลายเปน…จักรพิภพอันแสนสมบูรณแบบ!
หวังเปาเลอยังคงยิ้มเหมือนเกา เขาเดินไปขางหนาทีละกาว คอยๆ ตามหา
รองรอยภายในแมน้ำแหงความมืด มองเห็นเหลาผีรายที่พุงตัวเขามาหาทีละตน
เหลานั้น
เขาพกพารอยยิ้ม เดินตามรองรอย
เขาพกพารอยยิ ้ ม สั ง หารผี ร  า ยที ล ะตน บางครั ้ ง ก็ แ หงนหน า มองไปยั ง นอก
แมน้ำแหงความมืด มองไปยังเงารางที่อยูใจกลางวังวน ใบหนานั้นปรากฏรอยยิ้ม
จริงใจ เปนรอยยิ้มที่จริงใจมากยิ่งขึ้น
“ตองเบิกบาน ตองยิ้มใหเยอะๆ”
 บทที่ 1188 จากไป
อิสระ หมายถึงทางกายภาพ
เสรี หมายถึงทางจิตวิญญาณ
หวังเปาเลอรูสึกวาสภาพของตนยามนี้ แมยังไมถึงระดับรูแจงเตาของตนเอง
แตก็ใกลเคียงแลว การมียิ้มประดับบนใบหนานั้น เขารูสึกวานี่เปนเรื่องที่ดีมาก
และพอใจกับมันอยางยิ่ง
ดังนั้นระหวางที่กำลังคลี่ยิ้ม หวังเปาเลอเดินผานรองรอยที่ถูกถมทับในแมน้ำแหง
ความมื ด ไปเรื ่ อ ยๆ ร อ งรอยพวกนี ้ ล  ว นมี ล ั ก ษณะไม เ หมื อ นกั น และมาจากโลก
อันแตกตางที่หวังเปาเลอเคยไดสัมผัสในชาติกอนๆ
ในบรรดานี้มีจำนวนไมนอยเปนวิญญาณดุราย เหลาวิญญาณพวกนี้แตกตาง
จากวิญญาณพวกที่ลอยไปลอยมาเหนือนานน้ำ พวกมันโหดราย ทวา ขณะเดียวกัน
ก็มีความคิดเรียบงายประการหนึ่ง
พวกมันรูจักถึงขั้นไปกินวิญญาณวายชนมคนอื่น เพื่อนำมาเปนอาหารบำรุง
เพาะเลี ้ ย งร า งตั ว เอง สิ ่ ง นี ้ ก ็ เ พื ่ อ ให ร  า งของพวกมั น ยั ง คงสภาพอยู  ไ ด อี ก ทั ้ ง …
ในสถานการณทั่วไปแลว นอกจากเพื่อแสวงหาอาหาร พวกมันจะไมยอมจากตำแหนง
ซากของตั ว เองเด็ ด ขาด สำหรั บ พวกดวงวิ ญ ญาณที ่ ย ่ ำ กรายยั ง อาณาเขตของ
พวกมันนั้น พวกมันก็มีทีทาวาจะตอบโตอยางรุนแรง
โดยเฉพาะกั บ ปราณบนร า งของหวั ง เป า เล อ ราวกั บ ตั ว ปราณมี พ ลั ง ล อ ลวง
เหลาวิญญาณเหี้ยมโหดพวกนี้ ไมวาหวังเปาเลอจะเดินไปที่ใด ลวนแตกระตุนให
เหลาวิญญาณเหี้ยมพวกนี้เกิดความละโมบ อีกทั้งสัญชาตญาณโดยพื้นฐานที่พวกมัน
มีอยูก็ทำใหพวกมันไรความนึกคิด เมื่อเปนแบบนี้…ฉากฆาฟนแตละฉากจึงบังเกิดขึ้น
ตลอดระยะทางกนบึ้งแมน้ำ หวังเปาเลอใบหนาฉายรอยยิ้มตลอดทาง ตัวเขายิ่งเดิน
เขาไปลึกเทาไร เสียงดังลั่นพวกนี้ก็ยิ่งเกิดขึ้นมากเทานั้น
 ในตอนแรกพื้นที่แมน้ำแหงความมืดที่ถูกเขาเสาะพบนั้น ไมใชกนแมน้ำที่แทจริง
แตก็กลาวไดวาเปนสวนที่ใกลกับกนบึ้ง ซากทั้งหมดที่ปรากฏขึ้นในชั้น เขตที่ลอยขึ้น
เหนื อ พื ้ น ผิ ว น้ ำ ดู จ ากลวดลายแล ว น า จะเป น ช ว งเวลาของเผ า เทพ มองเห็ น
รูปสลักแหวง วิ่น จำนวนนั บไมถ วน มองเห็ น ตำหนั กหลวงขนาดยั กษ ท ี ่ พั ง พิ น าศ
สวนภายในนั้นวิญญาณดุรายทั้งหมดลวนแลวแตมีเอกลักษณของเผาเทพทั้งสิ้น
สิ่งนี้พาใหหวังเปาเลอหวนนึกถึง และในขณะเดียวกันเขาก็ยังกาวเทาไปไมหยุด
ยิ่งสังหารมากเทาไร รอยยิ้มของหวังเปาเลอก็ยิ่งเสมือนจริงมากขึ้น ทุกดวงวิญญาณ
ที่ตายดับ ไดมอบกลิ่นอายความตายใหแกเขา ทำใหจิตวิญญาณเทพของหวังเปาเลอ
เขาใกลระดับจักรพิภพมากขึ้นทุกที ทำใหพลังฝกปรือของเขานั้นคอยๆ เคลื่อนจาก
ระดับดารานิรันดรตอนปลายเขาใกลระดับสมบูรณ
วิ ช าผนึ ก ดาราของเขา เปล ง ประกายมากขึ้ น กว า เก า แม ว  า เงาร า งเทพวั ว
จะไมปรากฏ แตอาศัยแคตาเนื้อมองดูก็สามารถสัมผัสไดถึงกระแสเตาที่แผออกมา
อยางเขมขนจากราง
กระแสเตานี้ เพียงพอที่จะเอาชนะระดับจักรพิภพทั่วไปไดแลว!
แลวยังมีดาวเคราะหพิเศษนับหมื่นดวงในแผนที่ดารา ยามนี้พวกมันหมุนเปลี่ยน
อยางรวดเร็ว ในนั้นมีถึงเจ็ดสวน…ที่กลายเปนดารานิรันดร ดาวเคราะหเหลานี้
สาดคลื่นอันรุนแรงออกมา ทำใหทั้งรางของหวังเปาเลอเวลานี้ ทวงทาดูดุดันยิ่งนัก
ทวา สวนที่เหลืออีกสามสวนเองก็อยูในระหวางพัฒนาอยางรวดเร็วเชนกัน!
ในสวนของตัวหวังเปาเลอ ระดับความเร็วของเงารางปราดเปรียววองไวขึ้น
ในพริบตาที่เขาทะยานไปขางหนาแลวเห็นซากรองรอยนั้น รางกายก็กระโจนเขาสู
ข า งในทั น ที จิ ต วิ ญ ญาณเทพแผ ซ  า นกวาดล า ง สยบเหล า วิ ญ ญาณดุ ร  า ย
ในเวลาเดียวกันก็แอบสำรวจไปดวยวามีแผนเลื่อนระดับโลกาอยูหรือไม
 หลังจากที่เคลื่อนดวงวิญญาณเทพ รางเนื้อของเขาก็จากไป สวนวิญญาณดุราย
ที่ถูกกระแสจิตเทพของเขากำราบนั้นก็สลายในทันที
แตไมใชวาทุกดวงวิญญาณรายจะถูกจิตวิญญาณเทพของหวังเปาเลอสยบ ยามที่
เขาคนหาไปกวาครึ่งของเผาเทพในแมน้ำแหงความมืดแลว หวังเปาเลอก็พบเขากับ
จิตวิญญาณที่แข็งแกรงกวา
ตอนนี้ หวังเปาเลอยังคงยกยิ้มดุจเกา เพราะวารางเนื้อของเขาทำใหทุกสวน
ในรางกายเปรียบดั่งอาวุธเทพอันเฉียบคม ไมวาจะไปทิศทางใด การสังหารก็จะ
เริ่มตนอีกครั้ง!
เมื่อเปนเชนนี้ เวลาจึงคอยๆ ไหลผานไปเรื่อยๆ หวังเปาเลอใชเวลาสำรวจ
อาณาเขตของเผาเทพแลวก็ยิ่งเขาใกลชั้นกนบึ้งของแมน้ำแหงความมืดเพิ่มมากขึ้น
กอนจะคอยๆ จมสูชาติกอนหนา ซากแหงโลกที่ซากศพนั้นเปนผูปกครอง
ในที ่ แ ห ง นี ้ จิ ต วิ ญ ญาณเทพอั น สมบู ร ณ ข องเขาและสภาพร า งนั ้ น แตกต า ง
ทำใหเขารูสึกไมคอยไมสบายตัวอยูบาง หลังจากเปลวไฟสีดำถูกจุดโชติชวง ที่นี่
ก็ไมตางอะไรกับดานนอกมากนัก การฆาฟนรุนแรงมากยิ่งขึ้น
ชั่วเสียงคำรามถัดมา หวังเปาเลอควาลำคอของผีดิบรางผุเนาตัวหนึ่งซึ่งพุงเขามา
โจมตีเขาทั้งๆ ที่ยังคงยิ้มอยูเชนเดิม เขาใชแรงบีบจนเกิดเสียงพลั่กดังขึ้นเสียงหนึ่ง
ทำใหรางของผีดิบนั้นวิญญาณแตกซาน จากนั้นจึงเดินหนาไปตอตามปกติ
กระทั่งเนิ่นนานใหหลัง เสียงฝเทาของเขา…จึงชะงักลงเปนครั้งแรก
เพราะวาเบื้องหนานั้น หวังเปาเลอสังเกตเห็นรองรอยบางอยาง รองรอยนี้
คือความทรงจำในชาติกอน เขาในยามนั้น กำลังนั่งอยูเพื่อไขวควาหาแสงสวาง
 “บั ง เอิ ญ เพี ย งนี ้ เ ชี ย ว…” หวั ง เป า เล อ เอ ย ปากด ว ยรอยยิ ้ ม ก อ นจะส า ยหน า
เขาสง จิตวิญ ญาณเทพไปกวาดมอง แล วหั น หลั ง จากไป แต ว าในตอนที ่ กำลั ง จะ
จากไปนี้เอง เสียงคำรามหนึ่งก็ดังเขามาหาหวังเปาเลอ
รูปรางของผีดิบตนนี้ แมจะไมเหมือนกับหวังเปาเลอ แตในพริบตาที่เขามองมัน
หวังเปาเลอก็รูสึกคุนเคยทันที กระทั่งวามีความรูสึกหนึ่ง ราวกับเขากำลังมองดูตัวเอง
ดังนั้นรอยยิ้มของเขาจึงยิ่งแจมชัด หวังเปาเลอแหงนหนามอง ทะลุแมน้ำแหงความมืด
ออกไป จนกระทั่งมองเห็นดานนอกของแมน้ำแลว เขาก็เผยยิ้มกวาง
“หามตรวจสอบ หามหยุดยั้ง หามกักกัน และหามรบกวน!”
เกือบจะในพริบตาที่หวังเปาเลอเอยออกมา ผีดิบตนที่กำลังพุงตัวมาหาเขา
รางกายพลันสะทาน ราวกับถูกควบรวมพลังไมปาน มันคงสภาพคางอยูในทาที่
พุงเขามานั้นและไมขยับกายอีก
วาไปแลว แมกระทั่งแมน้ำแหงความมืดรอบดานก็เปนเชนเดียวกัน ราวกับ
ตัวแมน้ำไมมีสิทธิ์จะเคลื่อนไหวอีกตอไป ทุกสิ่งทุกอยางในที่นี้พลันหยุดนิ่ง มีเพียง
รอยยิ้มของหวังเปาเลอเทานั้นที่ยังคงเปนจริง
ชั่วอึดใจใหหลัง น้ำเสียงทุมต่ำพลันดังขึ้น สะทอนไปรอบกายหวังเปาเลอ
“ตองการใหขาชวยเจา หาแผนยกระดับโลกาหรือไม?”
“เยี่ยม” หวังเปาเลอยังคงไมเปลี่ยนรอยยิ้ม กอนจะกลาวตอบ
พริบตานั้น ทั้งแมน้ำแหงความมืดเกิดพลิกหมุน ขุมพลังคลื่นสงแรงกระแทก
มาจากกนบึ้งของแมน้ำ แลวยังมีเสียงคำรามแฝงมาด วยเป นระลอก มีแสงรำไร
แสงหนึ่ง แลน ขึ ้น มาจากก นแม น้ ำ ด วยความรวดเร็ ว มั น พุ  ง ผ านทุ ก สิ ่ ง แล ว มายั ง
เบื้องหนาหวังเปาเลอทันที
นั่นก็คือ จานหลัวผานชิ้นหนึ่ง
 มุ ม หนึ ่ ง ของมั น บิ ่ น มองไปแล ว คล า ยว า จะขาดแหว ง อยู  บ  า ง ตั ว จานดู ไ ป
ไมมีอะไรวิเศษ กระทั่งวาเขาลองหลังใชประสาทสัมผัสดูแลวก็เทานั้น แตพอลองใช
เปลวไฟสีดำหลอมเขาสูดวงตา จึงเห็นวา…บนจานแผนนี้มีประกายพลังชีวิตขุมหนึ่ง
ที่ยากจะอธิบายปรากฏขึ้น เสนชีพจรไมมีผลกระทบใหญหลวงใดตอสรรพสิ่ง ทวา
กลับมีผลกระทบยิ่งยวดตอดาวเคราะห
“ขอบคุณ” หวังเปาเลอยิ้มพลางกมหนา หยิบเอาจานหลัวผานเบื้องหนาของตนมา
แลวลองหลอมเขากับแผนที่ดาราจักร แมวาจะทำได แตก็ไมไดมีผลในการยกระดับ
ดาวเคราะหอยางที่เขาคิด
นี่แสดงใหเห็นวาประโยชนของจานนี้ไมไดมีผลอะไรตอพลังฝกตน แมจะมีคา
อยางมาก แตหากลองชั่งน้ำหนักดูแลว ตัวจานคงมีคาเพียงแคการยกระดับอารยธรรม
เท า นั ้ น ดั ง นั ้ น หวั ง เป า เล อ จึ ง ไม ม องมั น อี ก แต เ ก็ บ มั น เข า ในกระเป า คลั ง เก็ บ
แลวขยับรางกายดำดิ่ง ยังคงไมจากไป…
หลังจากที่เขาจากไปแลว เสียงนั้นไมไดเอยปากอะไรตอ ทวาคลายกับมีกระแส
ดวงจิตเทพคอยๆ ถูกดึงกลับจากบริเวณโดยรอบอยางเชื่องชา จนกระทั่งหายวับไป
หลังจากนั้นรองรอยที่ทำใหหวังเปาเลอชะงักก็กลายเปนความวางเปลา สวนผีดิบที่ดู
สงบนิ่งตนนั้น ยามนี้กลายเปนเงารางคอยๆ พราเลือน
แมวาจะไดรับแผนยกระดับโลกามาแลว แตหวังเปาเลอก็ยังคงดำดิ่งลงในแมน้ำ
แหงความมืด หลังจากสำรวจดูรองรอยของโลกผีดิบแลวนั้น เขาก็ไปยังโลกรองรอย
ของดาบมาร หลังจากนั้นก็ไปยังดินแดนแหงความแคน กระทั่งสุดทายไปดูรองรอย
ของโลกกวางขาวตัวนอย
เมื่อมาถึงที่นี่ ก็นับวาอยูสุดกนบึ้งของแมน้ำแหงความมืดแลว สามารถมองเห็น
โคลนเลนจำนวนนั บ ไม ถ  ว น หวั ง เป า เล อ หยุ ด อยู  ต รงนี ้ ไม ต  อ งการเสาะหาอี ก
พลังของเปลวไฟสีดำที่เขามีนั้นถึงขีดจำกัดแลวเชนกัน
 การเดินทางมาหนนี้ จิตวิญญาณเทพของเขาก็ถึงขีดจำกัดแลว ระยะหางจากการ
ยกระดั บ นั ้ น เหลื อ เพี ย งแค เ สี ้ ย วเดี ย ว แต ก ลั บ ถู ก หวั ง เป า เล อ สะกดเอาไว
เขาไมตองการใหตนเองยกระดับจิตวิญญาณเปนจักรพิภพภายในแมน้ำแหงความมืดนี้
ในสวนพลังฝกปรือของเขาเองก็ยกระดับขึ้นตอเนื่องเชนกัน ดาวเคราะหพิเศษ
กวาเกาสวนตอนนี้ไดกลายเปนดารานิรันดร สวนแผนที่ดวงดาวก็สองสวางโชติชวง
พลังฝกปรือก็ถึงระดับดารานิรันดรชั้นสมบูรณแลว
เมื่อถึง เวลานี้ ไอมรณะในแม น ้ ำก็ ดู เหมื อ นจะไม ค อยมี ป ระโยชน เท าไรแลว
เพราะสิ่งที่เขาตองการกลับเปนพลังเตาสวรรคไมรูสิ้น หรือไมก็ตองเปนกฎเกณฑ
หรือกฎของจักรพิภพคนเปนเทานั้น ถึงจะคอยหลอมรวมได
“เชนนั้นก็ไปเถอะ” หวังเปาเลอยังคงยิ้มเหมือนเกา เขาหันกายไปพรอมรอยยิ้มนี้
คอยๆ กาวทีละกาว…มุงหนาไปทางผิวน้ำของแมน้ำแหงความตาย ยิ่งมาก็ยิ่งทวี
ความเร็วขึ้นจนกระทั่งทั้งรางกลายเปนเหมือนสายรุงโผลพนผิวน้ำ กาวออกจาก
แมน้ำสายนี้
หวังเปาเลอที่ลอยอยูกลางอากาศไมไดเอยปากบอกใหผูใดเปดเสนทางไปสู
โลกคนเปน และโดยที่ไมไดหยุดนิ่งแมแตนอย ฝกกระบี่เจาชะตาของเขาพลันสองแสง
เรืองรอง ปราณกระบี่ขุมหนึ่งควบเปนลำแสงอยูในฝามือ ยามที่หวังเปาเลอยกมัน
ขึ้นฟนนั้น ทั้งนพภูมิสั่นสะทาน อากาศกวางสะเทือน รอยแยกเสนหนึ่งพลั นถู ก
หวังเปาเลอผาเปดออก เขากาวไปขางหนาเขาสูรอยแยกนั้นแลวหายตัวไป
ตั้งแตเริ่มจนจบกระบวนการ ใบหนาของเขาเกลื่อนรอยยิ้มตลอดเวลา
 บทที่ 1189 จักรพิภพเตาไมรูสิ้น
พายุฝนตั้งเคา
หลังจากการมาของเตาสวรรคแหงความมืด แลวตามดวยการสถาปนากฎขึ้นใหม
ประกาศใชกฎนิรันดรนี้อีกครั้ง ทำใหแทบทุกผูคนในอาณาจักรไมรูสิ้นตองตกอยู
ในอันตราย
ถึงกับวามีอารยธรรมเล็กๆ จำนวนนับไมถวน เริ่มเปดใชงานวงแหวนปราณ
ที่แข็งแกรงที่สุดของพวกเขาอยางตอเนื่อง ทำการปดกั้นระบบดาราจักรของตน
วางแผนหลีกเรนจากความวุนวายในยามนี้ สวนอารยธรรมระดับกลางจำนวนมากนั้น
แตละที่ลวนคิดเห็นแตกตางกันไป
มีบางที่เลือกจะปดตัว แตก็มีจำนวนไมนอยบางสวน…เลือกบุกเขาสูภายนอก
เริ่มทำสงครามกับเหลาอารยธรรมระดับเล็กอื่นๆ
มหาเคราะห ท ี ่ ก ำลั ง จะมาถึ ง ทำให ใ นยามนี ้ ด า นหนึ ่ ง พวกเขาจำเป น ต อ ง
ปองกันตนเอง สวนอีกดานหนึ่งก็คือตองแยงชิงทรัพยากร สิ่งเหลานี้คือวิธีการที่ดีที่สุด
ซึ่งเหลาอารยธรรมไดตัดสินใจกระทำ หวังขามผานคราวเคราะหครั้งนี้
เพราะวา…มีเพียงการทำใหตัวเองแข็งแกรงขึ้นและมีทรัพยากรที่มากเพียงพอ
เทานั้น จึงจะเปนการปองกันตัวเองไดดีในระดับหนึ่ง ไมวาใครก็ยากจะทราบวา
สุดทายแลว การตอสูระหวางอาณาจักรไมรูสิ้นและสำนักแหงความมืด ฝงใดจะกำชัย
อย า งไรก็ ด ี ในระหว า งที ่ ข ุ ม พลั ง ทั ้ ง สองนี ้ ป ระจั น หน า ผู  ท ี ่ ม ี ส ิ ท ธิ ์ อ อกเสี ย ง
อันแนนอนระดับหนึ่งเทานั้นจึงจะมีสิทธิ์ไดเฝาชม
บริเวณใจกลางของอาณาจักรไมรูสิ้นสถานการณเปนเชนนี้ เชนเดียวกันกับ
สำนักเสริมจักรพิภพ และกระทั่งในสำนักเตาศักดิ์สิทธิ์ฝายซายก็ดวย
 โดยเฉพาะฝ า ยหลั ง เพราะก อ นหน า ที ่ เ ฉิ น ชิ ง จื ่ อ จะหลอมรวมเต า สวรรค
สำนักแหงความมืดก็มีการเคลื่อนไหวกันในดินแดนศักดิ์สิทธิ์อยูแลว ดังนั้นจึงมี
ขุมกำลังลับจำนวนไมนอยของสำนักแหงความมืดวางแผนจะสรางความวุนวายที่นี่ให
มากกวาเกา
สวนระบบสุริยะของสหพันธรัฐนั้น ในสายตาของสำนักเตาศักดิ์สิทธิ์ฝายซาย
ไม ถ ื อ ว า มี ค วามสำคั ญ ต อ ให เ ที ย บในระดั บ อารยธรรมขนาดเล็ ก ระบบสุ ร ิ ย ะก็
นับเปนอารยธรรมขนาดกลางเทานั้น ทวาตอใหตำแหนงที่ตั้งของระบบจะอยูหางไกล
เพียงใด แตก็ยากจะรอดพนจากการถูกจับตามองจากอารยธรรมโดยรอบได
เพี ย งแค ว  า เพราะมี ก ระบี ่ ส ำริ ด เล ม นี ้ อ ยู  อี ก ทั ้ ง ชื ่ อ เสี ย งของหวั ง เป า เล อ ได
ขจรขจายไปแลว เมื่อรวมเขากับกระแสพลังองอาจที่ปรมาจารยแหงไฟแผคุมครอง
สถานที่นี้ไว ทำใหเหลาอารยธรรมผูประสงครายรอบดานตองระงับความปรารถนา
ก็เปนเชนนี้เอง สหพันธรัฐจึงนับวาเปนสถานที่ปลอดภัยทามกลางความโกลาหลนี้
สวนสภาพแวดลอมการฝกตนในสหพันธรัฐนี้ เวลานี้สภาพยิ่งมีความเหมาะสม
แก ก ารฝ ก มากขึ ้ น เพราะอารยธรรมได ย กระดั บ หลั ง จากควบรวมอารยธรรม
ดวงเนตรสวรรคแลว สิ่งนี้ทำใหเหลาประชากรของสหพันธรัฐไมวาจะเปนผูฝกตนหรือ
ประชาชนทั่วไปลวนมีความแข็งแกรงขึ้นอีกจำนวนหลายระดับ
ในวันนี้…ผูฝกตนระดับจุติวิญญาณนั้นไมนับวาเปนคนที่แข็งแกรงที่สุ ดแลว
อยางนอยตองเปนระดับเชื่อมวิญญาณถึงจะถือวามีระดับสูงประมาณหนึ่ง
ในสวนของผูแข็งแกรง…ก็จะเปนผูที่เขาสูระดับจิตวิญญาณอมตะ อาทิเชน
เจานครดาวอังคาร ระดับฝกตนของเขานั้นทะลุขั้นมาหลายปแลว บัดนี้ยอมอยูใน
ระดับดาวพระเคราะห สวนผูเฒาที่อยูในสำนักเตาอันหางไกลนั้นยอมเปนระดับ
ดาวพระเคราะหเชนกัน ในเมื่อฝายเขามีทรัพยากรและคุณสมบัติพรั่งพรอม ยามนี้
จึงกาวเขาสูระดับดาวพระเคราะหขั้นกลางแลวเชนเดียวกับจาวเยวี่ยเหมิง
 นอกจากนี้แลว ผูที่อยูระดับดาวพระเคราะหทั่วไปยังมีอีกหลายคน ผูหนึ่งคือ
อดีตเจาเมืองของเมืองอันไกลโพนแหงหนึ่ง หลินโยวที่บัดนี้เปนรองเจานครดาวอังคาร
แลวยังมีสหายเตากุยซึ่งมีรางเปนตนหอมหมื่นลี้ มหาศิษยแหงเตาในวังเตาไพศาล
ที่เคยสูกับหวังเปาเลอเมื่อตอนนั้น และสุดทายก็คือผูที่พลังฝกปรือเพิ่งฝาระดับ
ขึ้นมาไดทามกลางความแปลกใจของทุกคน ผูอาวุโสของกลุมไตรจันทราตระกูลจิน
เจ็ดรายนี้ บวกกับผูฝกตนระดับดาวพระเคราะหสองรายของอารยธรรมเนตรสวรรค
ทั ้ ง หมดเก า คน คื อ ผู  แ ข็ ง แกร ง ที ่ ส ุ ด ของสหพั น ธรั ฐ ในยามนี ้ แน น อนว า ดู จ าก
กำลังศึกแลว จักรพรรดิมหาทัณฑที่อยูระดับดาวพระเคราะหชั้นสมบูรณที่เคยตอสู
กับหวังเปาเลอในปนั้นยอมเปนผูแข็งแกรงที่สุด แตเพราะอารยธรรมดวงเนตรสวรรค
ถูกผนวกเขามาแลว ดังนั้นบุคคลผูนี้จึงถูกคุมตัวอยูใจกลางสหพันธรัฐ
และโดยไมเปนที่ลวงรู พลังของเหลาผูฝกตนชราที่รักษาอาการบาดเจ็บอยูใน
วังเตาไพศาลเหลานั้นก็ไมอาจดูเบาไดเชนกัน โดยเฉพาะผูอาวุโส…ระดับดารานิรันดร
รายนั้น
สรุปแลวก็คือ ระดับของอารยธรรมสหพันธรัฐแมไมสูงนัก แตพละกำลังโดยรวม
ก็นับวาแข็งแกรง ในสวนของคนอื่นๆ เชนเพื่อนรวมเรียนของหวังเปาเลอในปนั้น
พวกผูอาวุโสอีกรุน และผูอาวุโสนอกสำนักอดีตคนของวังเตาไพศาล ทุกคนลวน
อยูในระดับจิตวิญญาณอมตะทั้งสิ้น แมระดับไมใกลดาวพระเคราะหแตก็ไมหางนัก
เวลาเดียวกันในสำนักเตาภายในสหพันธรัฐ เนื่องเพราะมีเด็กรุนใหมสงเขามาจาก
สหพันธรัฐไมไดหยุด ทำใหเหลาบรรดาเด็กจบใหมทั้งหลายนั้น มีหลายคนที่อาศัย
สภาพแวดลอมของสหพันธรัฐในยามนี้พยายามฝกฝนจนระดับเกินหวังเปาเลอในปนั้น
ไปแลว
หวังเปาเลอในปนั้นหากอยูในระดับรากฐานตั้งมั่นจึงจะถือวาสำเร็จการศึกษา
แต ใ นเวลานี ้ ม าตรฐานได ย กระดั บ ไปเป น ขั ้ น กำเนิ ด แล ว อี ก ทั ้ ง เหล า อาจารย ที่
รับผิดชอบสอนอยางนอยสุดตองมีระดับวิญญาณจุติ
 กล า วได ว  า สภาวะของสหพั น ธรั ฐ ยามนี ้ สิ ่ ง ที ่ ข าดไปมี เ พี ย งเวลาเท า นั้ น
หากให โ อกาสพวกเขาอี ก สั ก หลายสิ บ ป เ พื ่ อ ให ส หพั น ธรั ฐ เติ บ โตอย า งมั ่ น คง
ขุมกำลัง ทั้ง หมดของสหพันธรัฐในยามนี ้ ย  อมยกระดั บ ขึ ้ น สู ง กว าเดิ มมาก อี กทั้ ง
จำนวนของผู  ฝ  ก ตนระดั บ ดาวพระเคราะห จ ะยิ ่ ง มากขึ ้ น และหลั ง จากกลื น กิ น
อารยธรรมดานนอกอื่นๆ แลว ผูฝกตนระดับดารานิรันดรของพวกเขายอมมีจำนวน
สูงกวาอารยธรรมขนาดกลางทั่วไป
ทวาทั้งหมดนี้ สืบสาวยอนไปก็เริ่มตนจากหวังเปาเลอทั้งสิ้น จึงไดมีการควบรวม
สหพันธรัฐและอารยธรรมดารานิรันดรดวงเนตรสวรรคไดแบบปจจุบัน
และในยามนี้ เนื่องจากขุมกำลั ง ของสหพั น ธรั ฐกำลั ง ยกระดั บขึ ้ น อย างช า ๆ
ในเขตของสักนักเตาศักดิ์สิทธิ์ฝายซาย บนดาวเคราะหดวงหนึ่งไมหางจากการบุกรุก
อารยธรรมครามทองคำในปนั้น พลันปรากฏรอยแยกขนาดยักษ คอยๆ ปริแตก
จากภายในอยางไรสุมเสียง ไรกลิ่นอาย
หลั ง จากรอยแยกนี ้ ป รากฏ ไอมรณะจำนวนมหาศาลก็ ป ะทุ อ อกจากข า งใน
ทำใหในบริเวณดาวเคราะหโดยรอบพลันปรากฏสัญญาณของการเสื่อมสลายและ
แหงเหี่ยว มีสภาพบิดเบี้ยว ถัดมาดวยความรวดเร็ว ก็มีเงารางหนึ่งปรากฏตัวออกจาก
รอยแยกนั้น คอยๆ เดินออกมาเพื่อแสดงโฉมหนาอยางชาๆ
นี่ก็คือคนผูหนึ่ง เสนผมยาว สวมชุดคลุมสีขาว ทั้งรางมีกระแสเตาแผขยาย
ดวงเนตรดุจดาวพระเคราะห สีหนาเปอนรอยยิ้ม ผูนี้ก็คือ…หวังเปาเลอที่กลับมา
จากนพภูมิ!
“เหมื อ นต อ ต า นข า เล็ ก น อ ย?” ในพริ บ ตาที ่ เ ดิ น ออกมาจากรอยแยกนั้ น
หวั ง เป า เล อ พลั น พบกั บ พลั ง กดดั น ที ่ ม าจากดาวพระเคราะห ท ั ่ ว ทิ ศ ตั ้ ง แต
ออนแรงจนถึงแข็งกลา พวกมันพากันรวมตัวกัน หลังเขาเอยปากพึมพำแลว ฝกกระบี่
ประจำกายนั ้ น พลั น หมุ น คำราม พลั ง ของเปลวไฟสี ด ำถู ก เก็ บ เข า ไป รวมไปถึ ง
พลังกฎและเกณฑแหงสำนักแหงความมืดดวย
 หวังเปาเลอดึงพวกมันกลับเขารวง และเมื่อเปนเชนนี้และพลังของฝกกระบี่
ประจำกายเริ่มหมุนเผยใหเห็นพลังเตาสวรรคไมรูสิ้นแทน
พลังดังกลาวอาบทวมรางของหวังเปาเลอ ทำใหกายเนื้อและดวงวิญญาณเทพ
ของเขา ยามนี้ปรับใหเขากันไดกับเตาสวรรคไมรูสิ้นมากขึ้น ทำใหแรงตอตานยามที่
เขาบุกเขาพื้นที่นี้คอยๆ จางหายไป
แต…กระแสพลังคุกคามที่มารวมตัวกันนั้นยังไมจางหายไปในทันที มันกลับ
ลอยเขามาจนเขาใกลหวังเปาเลอจากทุกทิศ กลายเปนหมอกสีทอง ดานในนั้นมีพลัง
ที่พยายามเอาชนะแผซาน และโดยไมชัดเจน พลังนี้ก็คอยๆ รวมตัวกันเปนดวงตา
ไรความรูสึกคูหนึ่ง มองมายังหวังเปาเลอฉายแววคมปลาบ
สิ่งนี้ก็คือเตาสวรรคไมรูสิ้น!
เต า สวรรค อ ยู  ใ นทุ ก ที ่ แปลงร า งได น ั บ หมื ่ น ยามนี ้ ท ี ่ ป รากฏตั ว อยู  ต รงหน า
หวังเปาเลอนั้น เปนเพียงแคกระแสความคิดหนึ่งในบรรดานับไมถวน ทวาแรงคุกคาม
ยังแข็งกลาไมเปลี่ยน หากเปลี่ยนเปนผูฝกตนคนอื่นๆ เกรงวาจะตองสั่นสะทาน
หวั่นเกรงในใจ
แท จ ริ ง แล ว ก็ ค วรจะเป น เช น นี ้ เพราะพลั ง ของเต า สวรรค ท ี ่ ม ารวมตั ว กั น
ทำใหอารยธรรมจำนวนไมนอยในอาณาเขตครามทองคำใกลๆ สัมผัสได โดยเฉพาะ
จุดนี้อยูใกลกับอารยธรรมหลักของครามทองคำอยางมาก ดังนั้นในพริบตาถัดมา
ก็มีกระแสเจตจำนงพุงออกจากดาวเคราะหแลนตรงมา เมื่อรวมตัวกันจึงกลายเปน
ใบหนามองหวังเปาเลอจากระยะไกล
กระแสเจตจำนงนี้ แลวยังมีกระแสเตาอันแข็งกลาสุดขีดอีกสายหนึ่งปรากฏตัวขึ้น
พลังสายนี้เห็นไดชัดวาอยูในระดับกึ่งจักรพิภพแลว ยามนี้ใบหนาขยายออกสุดระดับ
รอบดานนอกจากพื้นที่ที่เตาสวรรคปรากฏตัวแลว พื้นที่อื่นเกิดความบิดเบี้ยวเล็กๆ
ราวกับวากระแสความคิดของคนผูนี้สงผลถึงกฎของที่นี่
 และในพริบตาที่มองเห็นหวังเปาเลอ กระแสความคิดที่มาถึงยังมีหลายกระแสที่
จดจำตัวตนของหวังเปาเลอได สีหนาของพวกเขาพลันแปรเปลี่ยน ดวงตาลวนเผยแวว
ประสงคราย
ทว า หวั ง เป า เล อ ไม ไ ด ส นใดกระแสจิ ต ที ่ ส  ง มาจากอารยธรรมครามทองคำ
เหลานั้น ยามนี้เขายังคงยิ้มแยมเหมือนเกา ระหวางที่มองไปยังดวงตาของเตาสวรรค
ที่จับจองจากทั้งสี่ทิศ สองมือก็ผายออก
“ทานดู ขาไมไดตั้งใจ ขาเองก็ไมถือวาบุกเขามานะ ขาแคเพิ่งกลับมา”
เตาสวรรคซึ่งเปนหมอกสีทองรอบดานพลันหมุนควางรุนแรงเปนการตอบรับ
คำพู ด ของเขา อี ก ทั ้ ง มั น ยั ง เผยกระแสคุ ก คามที ่ ร ุ น แรงกว า เก า ด ว ย กระทั ่ ง ว า
ในหมอกสีทอง ยามนี้พลันปรากฏแสงสวางวาบหนึ่ง คลายกับวาแสงนี้ประสงค
จะสังหารหวังเปาเลอ
“ขอเจรจาหน อ ย นี ่ ข  า ก็ แ ค จ ะกลั บ บ า นสั ก ครั ้ ง ” หวั ง เป า เล อ ถอนหายใจ
หลังประโยคถอนหายใจนี้จบลง กระแสพลังในหมอกเตาสวรรคกลับรุนแรงขึ้นกวาเกา
ทั้งในนั้นยังมีเสียงโหคำรามแฝงมาดวย เสียงนั้นดังกองไปทั่วทั้งสี่ทิศ และจากนั้น
ไอหมอกก็พลันกลายรางเปนรูปปากขนาดยักษ ดานในมีประกายสายฟาสีทองอยู
จำนวนนับไมถวน พวกมันทั้งหมดมุงหมายจะกลืนรางหวังเปาเลอ
หวังเปาเลอถอนใจพลางสายหนา ฝกกระบี่ประจำกายของเขาพลันสงเสียงขึ้น
ตั ว เขาอ า ปากแต ไ มไ ด เ อย คำใด ทว า รู ป ปากที ่ ม ี ข นาดยั ก ษ มโหฬารเสี ย ยิ ่ ง กว า
เตาสวรรคในที่นี่พลันกอรูปขึ้นเบื้องหนาเขา จากนั้นก็พุงไปยังหมอกเตาสวรรคนั้น
กอนจะกลืนกินมันดวยความเร็วที่ไมอาจบรรยายไดในพริบตา!
เตาสวรรคหมอกสีทองที่กอนหนานี้แสดงทาทีไมขออยูรวมโลก ทาทางจะขอสู
กับเขาจนตัวตาย ก็ถูกปากที่มีขนาดยักษจัดการกลืนจนสะอาดเกลี้ยง…
 ในชั่วพริบตา หลังจากที่เตาสวรรคดังกลาวหายไปแลวหวังเปาเลอที่ปรากฏตัว
อีกครั้งตรงจุดเดิมพลันเลียริมฝปาก สีหนามีรอยยิ้มจาง
“นี่จำเปนดวยหรือ”
“พวกเจ า ว า ไหมล ะ ?” หวั ง เป า เล อ มองกระแสจิ ต ของผู  ฝ  ก ตนอารยธรรม
ครามทองคำเหลานั้นที่รีบถอยรนไปไกลจากทั่วทิศ สีหนาเผยแววตาตกตะลึงอยางที่
ไมเคยปรากฏมากอน
 บทที่ 1190 เสนทางแหงอนาคต
“สหายเตาหวัง…” กระแสจิตของเหลาผูฝกตนอารยธรรมครามทองคำเหลานั้น
เริ่มลาถอย กระทั่งตัวของปรมาจารยครามทองคำซึ่งหมายมาดจะครองสหพันธรัฐ
ในปนั้น แตจบลงที่ตัวเขายามนี้ตองอยูนอกระบบสุริยะ เพราะถูกปรมาจารยแหงไฟ
ขับไล ยังถึงกับตกอยูในสภาวะตกตะลึงหัวใจระส่ำ กอนหนานี้เขายอมรับหวังเปาเลอ
ทวาในใจแมจะหวั่นเกรงอยูบางแตความหวั่นเกรงนี้มิไดมาจากตัวหวังเปาเลอโดยตรง
แต ค ื อ หวาดเกรงปรมาจารย แ ห ง ไฟเบื ้ อ งหลั ง ของหวั ง เป า เล อ ทว า ยามนี้
ทุกอยางเปลี่ยนไปแลว
เหตุ ใ ดเขาถึ ง ไม เ คยคิ ด มาก อ นเลยว า หวั ง เป า เล อ ที ่ ด ู ไ ปแล ว คล า ยจะไม ใ ช
ระดับจักรพิภพและระดับทาทางไม ตางจากตนมากนั้ นในยามนี้ กลั บสามารถ…
กลืนเตาสวรรคไดในพริบตาเดียว!!
แมเตาสวรรคที่ปรากฏตัวอยูที่นี่จะเปนเพียงแคพลังกระแสหนึ่งเทานั้น ทวา
มันก็ยังนับวาเปนเตาสวรรค ถาใหเขาสลับเปลี่ยนตำแหนงกับหวังเปาเลอ ตอใหเขา
พยายามสุดกำลัง กระทั่งเผาผลาญจิตวิญญาณเทพของตน เกรงวายังไมอาจทน
ตอพลังของเตาสวรรคนี้ไดสักนิด
กฎที่เขาฝกตนนั้น กฎที่รูแจงมาทั้งหมดลวนมีที่มาจากพลังเตาสวรรคไมรูสิ้น
หากเลือกตอสูกับเตาสวรรคนั่นคือการคานกับมรรคเตา พลังแหงกฎที่มีอยูทั้งหมด
ยอมถูกลบทิ้ง หากพูดใหนากลัวกวานั้นอีกก็คือเตาสวรรคสามารถกลืนกินรางของ
ผูฝกตนรุนหลังเหลานี้ในพริบตาแลวเปลี่ยนใหเปนคนธรรมดาได
เตาสวรรคเชนนี้ ใครบางไมเกรงกลัว ใครบางคิดอยากตอกร
แตกับหวังเปาเลอผูนี้ นอกจากจะไมถูกตอตานแลว ตัวเขายังกลืนกินเตาสวรรค
อีกดวย กระบวนการนี้ยังราบรื่นตลอดขั้นตอน แถมยังสะอาดหมดจด จนทำให
กระแสจิตที่อยูตรงนี้ทั้งหมด…ลวนหวาดผวา!
 หวาดผวารุนแรงชนิดที่ทำใหปรมาจารยครามทองคำที่อยูหางจากระดับจักรพิภพ
เพียงครึ่งกาวผูนี้ในใจสั่นสะทาน ยามนี้ตัวเขายังจะดื้อดึงไดอีกหรือ? เขาเอยปาก
เสียงเบา
“สหายเตา ปนั้นขาลวงเกินไปมาก ลวนเปนความเขาใจผิดทั้งสิ้น ในเมื่อทาน
เปนศิษยของปรมาจารยแหงไฟ อารยธรรมครามทองคำยอมไมอาจมองทานเปนศัตรู
แมเพียงนิด…”
“เรื่องที่เจาเอยปากเมื่อปนั้นไมไดเกี่ยวของอะไรกับขาแลว ในเมื่อเปนเชนนี้…
ขาจะมอบสัญ ญาที่นาตื่นเต นใหพ วกอารยธรรมครามทองคำของเจ าหน อ ยไหม
จงมาเขารวมเปนอารยธรรมหนึ่งในสหพันธรัฐของขาเปนอยางไร?” หวังเปาเลอ
เลิกคิ้ว มองไปยังอดีตศัตรูของตน แมเขาจะไมเคยเห็นอีกฝายก็ตาม แตหากไมมี
ทานปรมาจารยแหงไฟผูเปนอาจารยละก็ เกรงวายามนี้ตนเองและสหพันธรัฐคงตอง
จิตวิญญาณดับสูญไปแลว
เมื่อไดยินคำพูดของหวังเปาเลอ ผูฝกตนอารยธรรมครามทองคำรอบดานลวนแต
พากันเครงขรึม ทวาในดวงตากลับมีความโกรธที่สะกดขมเอาไว เพราะแทที่จริงแลว
ไมมีอารยธรรมใดๆ หรอกที่ยินยอมอยูภายใตอารยธรรมอื่น โดยเฉพาะในสายตา
ของพวกเขา เจาหวังเปาเลอผูนี้มองไปแลวแมดูจะแข็งแกรงก็จริง แตก็ยังไมถึง
ขนาดแข็งแกรงที่สุดหรอกกระมัง ที่ไดดีเปนเพราะปรมาจารยแหงไฟใหทายก็เทานั้น
แล ว เมื ่ อ เที ย บกั บ ความวุ  น วายในจั ก รวาลโดยเฉพาะอย า งยิ ่ ง ในห ว งยามนี้
สำนักแหงความมืดกำลังปรากฏตัวอีกครั้ง ในชวงเวลาสำคัญอารยธรรมครามทองคำ
ยังคงมีตัวเลือกมากมาย ยอมไมยอมสยบงายๆ อยางแนนอน
“สหายเตา!” ดังนั้นแลวทามกลางผูคนที่สะกดกั้นความโกรธ ปรมาจารยครามทองคำ
พลันขมวดคิ้ว ดวงตาที่เพิ่งมองมานี้เจือประกายตาคมปลาบ เพงมองหวังเปาเลอ
 “เรื่องในปนั้นยอมเปนตัวขาที่ผิดแนนอน ดังนั้นอารยธรรมครามทองคำของ
พวกขายินดีชดใชให แตก็ขอใหพอเทานี้เถอะ!”
“ชดใช? ปนั้นมิใชพวกเจาก็ชดใชจนหมดแลวมิใชหรือ ในยามนี้ขาไมตองการ
แลวก็ไมจำเปนตองใหขาลงมือเอาชนะเจาดวย นี่เปนการมอบโอกาสในการทำสัญญา
ที่ดีแกพวกเจา ไมตองการก็ชางเถอะ” หวังเปาเลอสายหนา เขาไมไดสนใจตออีก
เขาไมไดโกหกจริงๆ แมเขาจะมีความคิดบางประการตอดารานิรันดรของอารยธรรม
ครามทองคำอยูบาง แตในจักรวาลยามนี้ อารยธรรมมีมากมายเหลือเกิน
และตามแผนของหวังเปาเลอนั้น แมการใหอารยธรรมครามทองคำเขารวม
สหพันธรัฐจะทำใหครามทองคำต องเสี ยหายไปบ าง แต สภาพการณ ในช วงเวลา
ปจจุบัน เกรงวาเปนทางเลือกที่ดีที่สุดแลวสำหรับอารยธรรมครามทองคำ
เพราะวา…บางทีในทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้นแหงนี้…เกรงวาหวังเปาเลอจะเปน…
ผูเดียวที่มีพลังและมีสิทธิ์ยืนอยูตรงกลาง!
ฝ า ยอื ่ น ๆ แม จ ะมี ผ ู  แ ข็ ง แกร ง แต ก ็ ข  อ งเกี ่ ย วกั บ ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น มากเกิ น ไป
บุญคุณความแคนที่มีกับสำนักแหงความมืดแตเดิมของตระกูลไมรูสิ้นนั้น ไมมีทาง
ไถถอนได เพราะเสนทางเตาอันแตกตาง
จึงมีเพียงหวังเปาเลอตรงนี้ที่สำนักแหงความมืดไมเขามาขวาง ไมตรวจสอบ
ไมรบกวน ในเวลาเดียวกันกับทางตระกูลไมรูสิ้น การมีอยูของฝกกระบี่เจาชะตาของ
หวั ง เป า เล อ ซึ ่ ง กลื น กิ น เต า สวรรค ไ ด อี ก ทั ้ ง การเป น ผู  อ ยู  ใ นความดู แ ลของ
ปรมาจารยแหงไฟ ทำใหแมตระกูลไมรูสิ้นตองปะทะกับมหาศัตรูอยางสำนักแหง
ความมืด ก็ไมอาจมารบกวนตนไดงายๆ
และที ่ ส ำคั ญ ไปกว า นั ้ น …หวั ง เป า เล อ สั ม ผั ส ได ว  า วั น เวลาที ่ ใ กล จ ะมาถึ ง นี้
สำนักแหงความมืดจะเขาคุกคามจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
 หลังจากที่เตาสวรรคแหงสำนักแหงความมืดไดพัฒนากฎจนสมบูรณแบบภายใน
เขตจักรพิภพเตาไมรูสิ้นแลว คาดวาอีกไมนาน ภายในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นแหงนี้…
ความวุนวายจะไมไดจำกัดอยูแคหมื่นตระกูลสำนักและบรรดาอารยธรรมใหญนอย
แลว
เพราะวาเมื่อเตาสวรรคโกลาหล สำนักแหงความมืดและตระกูลไมรูสิ้น ทั้งสอง
ขุมพลังเตาสวรรคลวนรุกรานกันและกัน ลวนขัดแยงซึ่งกันและกัน จนกลายเปน
แรงกดดั น ต อ มหาชนทั ้ ง มวล ไม ว  า จะเป น ผู  ฝ  ก ตนของสำนั ก แห ง ความมื ด หรื อ
เตาไมรูสิ้น ทามกลางการหมุนเปลี่ยนของกฎเกณฑนี้ ยากจะหนีพนผลกระทบและ
การรุกราน
ขุมกำลังศึกอันแกรงกลาแตเดิมนั้นจะถูกทำใหออนแอ แตจะออนแอไปเทาใดนั้น
ก็จำเพาะตางออกไป สถานการณศึกจะดำเนินไปเรื่อยๆ เพื่อรอดูวาใครจะเปนผูกำชัย
มีเพียงหวังเปาเลอ…ซึ่งถือครองกฎและเกณฑของเตาสวรรคทั้งสองประการ
เทานั้น และมีเพียงเขาเทานั้น ไมวาตระกูลไมรูสิ้นและสำนักแหงความมืดจะขัดแยง
กันเทาไร ก็จะไมมีทางไดรับความวุนวายจากกฎเกณฑพวกนี้ นอกจากเขาจะไมไดรับ
ผลกระทบมากเทาที่ควรแลว ทามกลางการสับเปลี่ยนไปมา หวังเปาเลออาจยกระดับ
ขุมกำลังตอสูไดอีกสามสวนดวยซ้ำ
ในเมื่อเปนเชนนี้ หวังเปาเลอเขาใจสถานการณที่ตนไดเปรียบทามกลางความโชคราย
ของผูอื่นดี ครั้นเมื่อพลังฝกตนและจิตวิญญาณเทพรวมถึงรางเนื้อของเขาอยูในระดับ
ดารานิ ร ั น ดร ช ั ้ น สมบู ร ณ ค รบร อ ยก า วแล ว เข า สู  ร ะดั บ จั ก รพิ ภ พ ตนในยามนั้ น
ยอมถูกเรียกขานวาเปนผูเยี่ยมยุทธจักรพิภพ!
ระดับจักรพิภพตอนตน ตนเองฆาได ระดับจักรพิภพตอนกลาง ตนเองสังหารได
ระดับจักรพิภพตอนปลาย แมยากที่จะสังหาร แตจะขับไลไปใหไกลนั้นไมยากนัก
มีเพียงผูเยี่ยมยุทธจักรพิภพชั้นสมบูรณเทานั้นที่จะตัดสินตอสูกับตนไดจริงจัง
 ในเวลาเดียวกัน หากใหเวลาและวาสนาแกเขาอีกสวนหนึ่ง ครั้นเมื่อพลังกายภาพ
พลั ง ฝ ก ตน จิ ต วิ ญ ญาณเทพทะลุ เ ข า สู  ร ะดั บ จั ก รพิ ภ พตอนกลางเมื ่ อ ใด เมื ่ อ ถึ ง
เวลานั้น…หวังเปาเลอลองชั่งน้ำหนักและคะเนความสามารถในการสูของตนเองแลว
เขามั่นใจถึงแปดสวนวาจะสามารถสูกับจักรพรรดิสวรรคได!
เมื่อถึงเวลานั้น เขาก็จะกลายเปนผูกุมชะตาฝายหนึ่งในเขตจักรพิภพไมรูสิ้นแหงนี้
ส ว นระบบสุ ร ิ ย ะก็ จ ะกลายเป น อารยธรรมศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ ใ นอนาคตที ่ ร อดพ น จาก
การศึกโกลาหลอันวุนวาย
เมื่อรวมกับปรมาจารยแหงไฟอาจารยของตนแลว ไมวาจะเปนจักรพิภพไมรูสิ้น
หรือสำนักแหงความมืด ยอมตองใหความเคารพอยางมากตอระบบสุริยะของเขา
นี่ก็คือแผนการของหวังเปาเลอ เขาตองการเปนตาชั่งตรงกลาง!
ดังนั้นในยามนี้หลังจากสายหนาแลว หวังเปาเลอก็ไมไดเอยสิ่งใดอีก เขาหันกาย
เตรียมจะจากไป ทวาทาทางเชนนี้ของเขาทำใหผูฝกตนอารยธรรมครามทองคำ
เห็นตางออกไป ทาทีนี้ทำใหพวกเขาผงะ กระทั่งทำใหปรมาจารยครามทองคำถึงขั้น
ลังเลเล็กนอย แทจริงแลวเขาก็รูสึกไดวาอนาคตยากจะคาดการณ ในใจนั้นคิดถึงแต
การศึกที่จะมาของสำนักแหงความมืดและตระกูลไมรูสิ้น กนบึ้งหัวใจลวนเต็มไปดวย
ความรูสึกอันตราย
โดยเฉพาะแมอารยธรรมครามทองคำจะไมใหญ แตก็ไมนับวาเล็ก นี่อยูในจุดที่
ลำบากใจอยางมาก หากจัดการไดไมดี เกรงวาแปดเกาในสิบสวนคงตองพินาศเพราะ
มหาเคราะหในครั้งนี้แน!
ดังนั้นแลวเมื่อเห็นหวังเปาเลอจากไป ปรมาจารยครามทองคำพลันเอยปาก
“มหาเคราะหใกลมาเยือน แตตอใหมีปรมาจารยแหงไฟคอยสนับสนุน ทวา
ขุมกำลังและพลังฝกปรือของสหายเตา ก็ยังไมถึงขนาดมีพลังโอบอุมอารยธรรม
ครามทองคำของขาได…”
 “ไมมีพลังโอบอุมงั้นหรือ?” หวังเปาเลอชะงักฝเทา เขากวาดตามองดารานิรันดร
ภายในอารยธรรมครามทองคำที่อยูหางออกไป รวมถึงเงารางของผูฝกตนดารานิรันดร
นับรอยภายใตการควบคุมของดารานิรันดรดวงนี้
หลังจากยกยิ้มบางๆ แลว เขาก็ยกมือขวาขึ้น ฝกกระบี่เจาชะตาสงเสียงคำรามหมุน
พลังของเตาสวรรคแหงความมืดและเตาสวรรคไมรูสิ้นพลันระเบิดออกมาพรอมกัน
กลายเปนกระแสปราณเตาสองสายดำขาวหลอมรวมกันแผจากภายในกาย แมวา
พลังทั้งสองจะขัดแยงกันจนถึงขนาดพยายามยอยอีกฝาย แตก็กำลังเสริมสรางซึ่งกัน
และกัน…อยูในเวลาเดียวกัน ราวกับวาพวกมันกำลังชวยเสริมพลังเตาที่บกพรองและ
กำลังชวยแตงเติมเตาที่ขาดวิ่นของอีกฝาย
หลั ง จากที ่ ฝ  ก กระบี ่ เ จ า ชะตาก อ งคำรามแล ว ปราณกระบี ่ ส ายหนึ ่ ง ก็ พ ลั น
ระเบิ ด จากกายของหวั ง เป า เล อ ปราณกระบี ่ น ี ้ ม ี พ ลั ง สองสี ข าวดำกำลั ง ปะทะ
หลอมรวม ครั ้ น เมื ่ อ ออกมา จั ก รวาลก็ ส ั ่ น สะเทื อ นไปทั ่ ว สี ่ ท ิ ศ เกิ ด เสี ย งดั ง ลั่ น
ขุมพลังอันเหนือชั้นสุดขีดพลันสาดประกายไปทั่ว ทำใหปราณกระบี่ในพริบตานี้
ระเบิดออก จากที่มีขนาดประมาณหนึ่งจั้งจากที่เกา พลันขยายไปนับสิบจั้ง หมื่นจั้ง
แสนจั ้ ง กระทั ่ ง ล า นจั ้ ง …ไร ท ี ่ ส ิ ้ น สุ ด ท า มกลางความตกตะลึ ง ของเหล า ผู  ฝ  ก ตน
อารยธรรมครามทองคำ
ปราณกระบี่นี้ขยายออกอยางไรขอบเขต ราวกับจะทะลุอารยธรรมครามทองคำ
ก็ไมปาน มันพลันพุงตัวไปยังอารยธรรมครามทองคำ!
“หวังเปาเลอ!!” ผูคนรอบดานเขาลวนคำรามโกรธ ปรมาจารยครามทองคำนั้น
ทั้งตกตะลึงทั้งเดือดดาลรอนรน
ในพริ บ ตาถั ด มา วงแหวนปราณยั ก ษ ท ี่ ค อยปกป อ งอารยธรรมครามทองคำ
ก็ ก ลายสภาพราวกั บ เป น กระดาษ มั น ถู ก ทำลายฉี ก จนพิ น าศ อี ก ทั ้ ง กฎเกณฑ
อันแตกตาง ทำใหการปองกันพลันไรผลไปทันที
ในพริบตานั้น กระแสปราณกระบี่ไรขอบเขตอันนาพรั่นพรึงก็มาถึงเหนือดารานิรันดร
ของอารยธรรมครามทองคำหมื่นจั้งแลว ยามที่เขาใกลดาวเคราะหนิรันดรจนไมอาจ
ขยับไดก็พลันหยุดชะงักลง
หลังจากนั้นก็ลาถอย ราวกับวาเกิดปรากฏการณยอนเวลาอยางไรอยางนั้น
ปราณกระบี่ยอหดลง จนกระทั่งตัวปราณกลับเขาสูตัวของหวังเปาเลอ เขาไมได
หันหนามามอง กลับเดินจากไปไกล ปากก็ เอ ย เพี ยงประโยคเดี ยว อี กทั ้ งยั งเปน
ประโยคเดียวที่ทำใหเหลาผูฝกตนอารยธรรมครามทองคำล วนหั วใจสั ่ น สะท า น
เงียบงันไมกลาเอยคำ
“โอบอุมไหวหรือยัง?”
 บทที่ 1191 กลับบานแลว
ประโยคที่เอยทิ้งไวนี้ ทำใหบรรดาคนรอบดานจมอยูกับภวังค ในขณะเดียวกัน
เส น ผมของหวั ง เป า เล อ ก็ พ ริ ้ ว สะบั ด ร า งในชุ ด คลุ ม ยาวสง า งามนั ้ น เดิ น จากไป
ไกลแสนไกล
ทุ ก ก า วย า งของเขาก อ เกิ ด คลื ่ น กระเพื ่ อ ม ราวกั บ ทั ้ ง จั ก รวาลกลายเป น
ผิวทะเลสาบใหเขาเดินขาม กระแสเตานั้นแผซานออกจากรางไมหยุด ทั้งยังสามารถ
มองเห็นดาวเคราะหเตาที่แฝงไปดวยกฎชั้นสูงกำลังหมุนวนอยูบนศีรษะของเขา
ดาวเคราะเตาดวงเล็กจอยรอบดานทั้งเกานั้นหมุนไปพรอมกันทุกยางกาว แลวก็ยังมี…
เงาร า งของดาวเคราะห ท ั ้ ง หลายที ่ เ จ็ ด ส ว นในบรรดาหมื ่ น ดวงนี ้ ก ลายเป น
ดาวเคราะหนิรันดรไปแลว ยามนี้ก็คลายปรากฏลางเลือนเชนกัน
ทั้งหมดนี้ สะทอนเขาสูสายตาของผูฝกตนอารยธรรมครามทองคำ ทำใหพวกเขา
พลันรูสึกวาตนมองพลาดไป ราวกับที่มองอยูน้ีมิใชผูฝกตนทวาเปนจักรวาลอันยิ่งใหญ
แหงหนึ่ง
ฉากนี้ ทำใหหัวใจของทุกผูคนสั่นสะทานรุนแรง แมแตกับตัวปรมาจารยครามทองคำ
เองก็เชนกัน ไมตองสงสัยเลยวาพลังของกระบี่เมื่อครูนั้นยิ่งใหญสะทานฟาเพียงใด
สวนเงารางนี้ก็ราวกับหลุดพนจากดงธุลีไปแลว ทั้งหมดนี้ทำใหกนบึ้งหัวใจของเขา
ตองวิเคราะหถึงคำพูดกอนหนาของหวังเปาเลอไมได เขาตองการมอบเรื่องยินดี
ใหญหลวงใหอารยธรรมครามทองคำสักครั้ง เทาที่เขาเขาใจ คำวาเรื่องนายิ นดี
ใหญ ห ลวงนี ้ แท จ ริ ง แล ว เมื ่ อ เที ย บคำพู ด เป า หมายก็ ย ั ง เป น สิ ่ ง เดิ ม คื อ ให
อารยธรรมครามทองคำเขาผนวกกับระบบสุริยะ กลายเปนอาณานิคม
แต ไ ม ว  า จะเป น อาณานิ ค มหรื อ ไม ครั ้ น เมื ่ อ ระบบสุ ร ิ ย ะยกระดั บ สำหรั บ
อารยธรรมครามทองคำแลวแนนอนวาเปนเรื่องนายินดีครั้งใหญ
 หากเปลี่ยนเปนเวลาอื่น อารยธรรมครามทองคำคงไมคิดเรื่องนี้ แตวาการศึก
ที่กำลังจะปะทุนั้น ทำใหในใจของผูอาวุโสครามทองคำพลันสับสนยุงเหยิง อีกทั้งยังมี
อีกสิ่งที่ถึงขั้นทำใหหัวใจเขาสั่นสะทานราวกับถูกอัสนีฟาดเลยทีเดียว มันยอมไมใช
เพราะพลังกระบี่ที่หวังเปาเลอแสดงมาใหดูกอนหนา แตวาในยามนี้…หวังเปาเลอ
ที ่ เ ดิ น ห า งออกไปแล ว นั ้ น พลั น โบกมื อ คราหนึ ่ ง ก็ ป รากฏอสู ร ดุ ร  า ยตนหนึ ่ ง อยู
ขางกายเขา!
หรือจะกลาววา นั่นมิใชอสูรราย และมิใชอสูรวิญญาณ แตเปนอสูรวิเศษตนหนึ่ง
อสูรนี้ กลับเปน…ลาตัวนอย หลังจากหวังเปาเลอเรียกมันมาแลว เขาก็นั่งลง
ไปบนตัวลา ระหวางที่ยกมือขึ้นปราณเตาสวรรคของสำนักแหงความมืดกระแสหนึ่ง
ก็แผซาน หวังเปาเลอใชมันเปนอาหารใหลาตัวนอย หลังจากนั้นจึงเรียกเตาสวรรค
ไมรูสิ้นออกมาอีก แลวโยนใหอาหารใหเหมือนเดิม
ระหว า งที ่ ใ ห อ าหารนี ้ ท า ทางของลาน อ ยดู เ บิ ก บานอย า งมาก ร อ งฮี ้ ฮ  า ๆ
พลางกระทืบกีบทั้งสี่ มันควบไปขางหนาอยางกระตือรือรน พาหวังเปาเลอจากไป
ไกลขึ้นทุกที
จนกระทั่งวาหลังจากที่เขาหายไปจากครรลองสายตาของปรมาจารยครามทองคำแลว
หัวใจของปรมาจารยครามทองคำทานนี้ก็ราวกับมีคลื่นยักษดุดันซัดโหมไมหยุด
ดวงตาเขาหรี่เล็กลง ราวกับมองเห็นผี และสงสัยวาตนเองมองอะไรผิดไปหรือไม
“ที่…ที่มันกิน…เปนพลังเตาสวรรค? เตาสวรรคสำนักแหงความมืด เตาสวรรคไมรูสิ้น…
สวรรค สัตววิเศษนั่นมันอะไร?”
“หรื อ ว า …หรื อ ว า …” ในใจของปรมาจารย ค รามทองคำพลั น ก อ งกระหึ่ ม
เขามีความคิดอันหาญกลาที่ไมอาจหยุดยั้งขึ้นมา มันระเบิดขึ้นมาอยางควบคุมไมได
ในสมองของเขาทันที
 กระทั่งเนิ่นนานใหหลัง เขากัดฟนคราหนึ่ง ราวกับวาการปรากฏตัวของลานอย
ทำใหเขาตัดสินใจไดในที่สุด นัยนตาฉายแววแนวนิ่ง จากนั้นจึงรีบพาทุกคนกลับ
อารยธรรมครามทองคำ เรี ย กประชุ ม เหล า ศิ ษ ย ร ะดั บ สู ง ทั ้ ง หมดของตนใน
อารยธรรมครามทองคำ แล ว เป ด ฉากการประชุ ม ลั บ ซึ ่ ง กำหนดอนาคตของ
อารยธรรมครามทองคำขึ้นมา!
ในเวลาเดียวกัน หวังเปาเลอที่อยูหางไกลจากอารยธรรมครามทองคำแลวนั้น
ก ม หน า ลงมองลาน อ ยที ่ เ บิ ก บาน เขาส า ยหน า ยิ ้ ม ๆ ก อ นจะเก็ บ ลาน อ ยเข า ไป
นี่เปนความตั้งใจของเขานี่เอง
ไมใชวาเขาไมมีกำลังหักหาญเอาอารยธรรมครามทองคำมาได แตวาเขาไมสนใจ
อารยธรรมครามทองคำนั้นมองไปเหมือนใหญ แตเมื่อเปรียบเทียบไปแลว ยังไมคูควร
ใหเขาลงมือ หากวาใหฝายนั้นเปนฝายมาขอสวามิภักดิ์เอง เชนนั้นจะดีที่สุด
ดังนั้นแลวจึงมีคำเชิญที่เอยไปเรื่อยกอนหนานี้ อีกทั้งการแสดงอันนาครั่นคราม
เขาจึงตั้งใจที่จะลากเจาลานอยออกมาแสดงใหดูดวย
พลังที่สามารถกลืนกินเตาสวรรคได…เทาที่คนทั้งหมดพอทราบนั้น ก็มีเพียง
เตาสวรรคเชนกัน
หวังเปาเลอเองก็กินแลวแตเพราะเขายังคงมีรูปลักษณเชนเดิม จึงไมนาตกใจ
เทาการที่เจาลานอยนั่นกินได พูดไปแลวเมื่อจำเพาะเทียบรูปลักษณของเตาสวรรค
ก อ นหน า ที ่ เ ฉิ น ชิ ง จื ่ อ จะผนวกมั น เข า ไปนั ้ น เต า สวรรค ข องสำนั ก แห ง ความมื ด
อยูในลักษณปลาสีดำ สวนของตระกูลไมรูสิ้นคือดวงทองคำ
“เลี้ยงเจาลานอยใหกลายเปนเตาสวรรค เชนนั้นก็คงไมเลว” หวังเปาเลอกมหนา
มองเจาลานอย เจาลานอยเองก็รูสึกไดถึงสายตาของหวังเปาเลอ มันรีบหันหนา
หลังจากมองเห็นรอยยิ้มของหวังเปาเลอ ในใจเตนระส่ำ
 พลั น สั ง หรณ ร วดเร็ ว ขึ ้ น มาว า เจ า นายซึ ่ ง ปล อ ยตนเองออกมาในครั ้ ง นี้
ไมเหมือนกับแตกอน รอยยิ้มนี้ดูๆ ไปแลวทำเอาขนในใจมันลุกพรึบ เรงรีบสงเสียง
เอาใจคราหนึ่ง จากนั้นจึงเปลี่ยนเปนเสียงรองของเด็กที่วานอนสอนงายทันที
“กลับบานกัน” หลังจากลูบหัวเจาลานอยแลวหวังเปาเลอก็ปดตาลง เจาลานอย
ที่ในยามนี้ตองกลายมาเปนพาหนะกลับไมกลาแสดงอารมณแงลบสักนิด อีกทั้งยัง
ไมกลาคิดเรื่องการเปลี่ยนจากสัตวเลี้ยงมาเปนพาหนะของตนนี้คือเลื่อนขึ้นหรือ
ลดระดับกันแน
แตวาในใจของมันจะมากนอยก็ยังคงมึนงงอยูบาง แตหลังจากวิ่งไปหลายกาว
มันพลันคิดไดวาอูนอยยังไมไดออกมาจากกระเปาคลังเก็บ สภาพจิตใจก็แปรเปลี่ยน
ทันที พริบตานั้นสีหนาทาทางเบิกบานขึ้นมาทันใด
ราวกั บ รู  ส ึ ก ว า ตนเองยั ง มี ป ระโยชน ดั ง นั ้ น แล ว จึ ง ร อ งส ง เสี ย งอี ก หลายคำ
ความเร็วก็คอยๆ เพิ่มขึ้น จนกระทั่งสุดทายอาจจะเพราะกินเตาสวรรคมากเกินไป
ทามกลางความเร็วนี้ รางของมันราวกับวาจะคอยๆ หลอมรวมกับพลังของกฎเกณฑ
รู ป ลั ก ษณ ก ลายเป น เหมื อ นลำแสงที ่ บ  า งปรากฏบ า งเลื อ นหาย มุ  ง หน า ไปยั ง …
ระบบสุริยะ
ระยะทางของอารยธรรมครามทองคำแมหางจากระบบสุริยะ แตแทจริงแลว
ก็ยังอยูในเขตที่สิบเกาของสำนักเตาศักดิ์สิทธิ์ฝายซาย เมื่อเทียบพลังฝกปรือของ
หวังเปาเลอในปนั้น บางทีอาจตองใชเวลานับหลายรอยปกวาจะถึง ทวาปจจุบัน
ไมจำเปนแลว
ความเร็วของเจาลานอย หลังจากกลายสภาพไปกับกฎเกณฑจนรูปรางของมัน
เหมือนเสนดายแลว เจาลานอยใชเวลาเพียงแคเดือนเดียวเทานั้นก็ขามผานขอบเขต
ทั้งหมดเขาใกลชายขอบของระบบสุริยะ
 เมื่อมาถึงที่นี่ หวังเปาเลอก็ลืมตาขึ้น มองไปยังจักรวาลอันคุนเคยเบื้องหนา
มองไปยังดาวเคราะหนิรันดรที่แผแสงอันแสนจะคุนตา อีกทั้งในพริบตาที่เขามองเห็น
กระบี่สำริดโบราณเลมนั้น กระบี่สำริดนี้ก็พลันสั่นสะทานขึ้นมา
หลัง จากการสั่นสะทาน แสงเพลิ ง บนพระอาทิ ตย ก็ สว างดั บ สลั บกั น ไม ห ยุ ด
ผู  ฝ  ก ตนในวั ง เต า ไพศาลภายในกระบี ่ ส ำริ ด นั ้ น พลั น ตกตะลึ ง เหล า ผู  อ าวุ โ สที่
ปดดานอยูก็พลันเบิกตาโพลงดวยสีหนาตื่นตะลึง
ผูฝกตนระดับดารานิรันดรชิงหลิงจื่อที่เคยมีความสัมพันธลับๆ กับทางสหพันธรัฐ
ในปนั้นและถูกหวังเปาเลอตามฆา จนสุดทายกายเนื้อแหลกสลาย จิตวิญญาณเทพ
กลั บ บาดเจ็ บ หนั ก กว า เก า ผู  น ั ้ น ยามนี ้ ก ็ เ บิ ก ตาขึ ้ น เช น กั น ดวงตาเผยประกาย
แตกตื่นสงสัย
แล ว ยั ง มี อ าจารย ผู  เ ยี ่ ย มยุ ท ธ จ ั ก รพิ ภ พนามว า ซิ ง อี ้ พลั น ลื ม ตาขึ ้ น มาจาก
สภาวะนิ ่ ง สงบ แล ว มองไปยั ง กระบี่ ส ำริ ด ด ว ยความตื ่ น ตะลึ ง หลั ง จากนั ้ น จึ ง ส ง
กระแสจิตกวาดมองทั่วทั้งระบบสุริ ยะทันที สุดทายก็ลองคนหาภายนอกดู ทวา
หลังกวาดผานจุดที่หวังเปาเลออยูแลวซิงอี้กลับจับสังเกตอะไรไมได
“บาดเจ็บสาหัสไป” แตในสายตาของหวังเปาเลอ ผูสูงสงซิงอี้ทานนี้ซึ่งเขาตอง
ควักไพตายหลายใบมาใชในยามนั้นกวาจะประนีประนอมได ตอนนี้เขามองทะลุตัวตน
อีกฝายหมดแลว จากกระแสคลื่นที่ออกจากตัวอีกฝาย เกรงวากอนหนานั้นคนผูนี้
คงอยูระดับจักรพิภพขั้นปลาย แตตอนนี้นาจะเปนแคขั้นตนเทานั้น
แต…กระบี่สำริดโบราณในวังเตาไพศาล กลับแสดงทาทีผิดแปลกหนักขึ้น ยามนี้
จากที ่ ห วั ง เป า เล อ ลองมองและใช จ ิ ต วิ ญ ญาณเทพสำรวจ เขาสามารถสั ม ผั ส ได
ชัดเจนวากระบี่สำริดนี้มีระดับที่…สูงมาก!
 “อาวุธโบราณระดับจักรวาล!” หวังเปาเลอพึมพำเสียงเบา ฝกกระบี่ภายในราง
สั ่ น สะท า น อี ก ทั ้ ง ยัง เผยประกายปรารถนาออกมา ในเวลาเดี ย วกั น กระบี ่ ส ำริ ด
ทางดานนั้นก็เปนเชนเดียวกัน ราวกั บว าขอเพี ย งหวั ง เป าเล อเอ ย ประโยคเดี ย ว
มันจะกลับเขาฝกทันที!
หลังเพงมองเนิ่นนาน หวังเปาเลอจึงถอนสายตากลับ พลันแผกระแสเตาบนราง
ออกมาขุ ม หนึ ่ ง ทำให ผ ู  ส ู ง ส ง ซิ ง อี ้ ท ี ่ ก วาดตามองรอบกายเขาแต เ ดิ ม นั ้ น พลั น
สัมผัสได แลวรีบเพงมองมา หลังจากเห็นหวังเปาเลอและพลังปราณที่แผออกมา
อยางชัดเจน รวมถึงมองเห็นพลังฝกปรือของหวังเปาเลออยางกระจางชัดแลว ในใจ
ก็สะทานรุนแรง
หวังเปาเลอยิ้มพลางกมหนา พรอมประสานมือคำนับหนึ่งครา
 บทที่ 1192 หวังเปาหลิง
การกลับมาของหวังเปาเลอ หากเขาไมอยากใหทราบ ในระบบสุริยะนี้ไมวาใคร
ก็ ต ามล ว นไม อ าจสั ง เกตถึ ง เขาได นี ่ ไ ม ไ ด ห มายความว า ระดั บ การฝ ก ตนของ
หวังเปาเลอไปถึงระดับสูงสุดแลว แตเปนเพราะฝกกระบี่เจาชะตาของเขาแฝงไวดวย
พลังแหงเตาสวรรคมากเกินไป
ในเวลาเดียวกันพลังหลักของเขาก็มาจากการที่กายภาพยกระดับเปนจักรพิภพ
ทั้งหมดกลายเปนพลังสนองภายหลังฝกกระบี่เจาชะตาคืนพลังเตาสวรรคใหรางเขา
เทานั้น ดังนั้นกายเนื้อของเขาจึงไดกลายเปนกายเตาเสียสวนมากแลว
ดานภายในวังหลวงเตาไพศาล ผูอาวุโสระดับจักรพิภพรายเดียวในยามนี้ ผูสูงสง
ซิงอี้ไมมีทางสังเกตถึงเขาไดเลยหากกอนหนาหวังเปาเลอไมเผยกระแสเตาออกมา
เมื่อมองไปเชนนี้ แสดงวาการกลับมาของหวังเปาเลอครั้งนี้ยังไมมีผูใดทราบ
หวังเปาเลอจึงใหเจาลานอยเดินทางตอ เมื่อมาถึงโลกก็มายังนครศักดิ์สิทธิ์ มายัง
เมืองหลวง…บานของตนเอง
บิดามารดาของเขา เนื่องเพราะสถานภาพของหวังเปาเลอนั้นถือวามีระดับสูงสุด
ในสหพันธรัฐแลว ที่อยูอาศัยของพวกเขาแมมองไปแลวจะดูปกติ แตรอบดานลวนมี
การอารักขาอยางเขมงวด กอปรกับมียาบำรุงวิญญาณหลายขนาน ถึงแมวาสองผูชรา
จะไมไดมีคุณสมบัติในการฝกตนที่ดีมาก แตในยามนี้ก็อยูถึงระดับขั้นแกนกำเนิดใน
มีสวนชวยเรื่องอายุขัย
กระทั่งดูจากภายนอกไปแลว พวกเขายังเยาววัยลงมากทีเดียว ในเวลาเดียวกัน…
ในบานยังมีเด็กสาววัยรุนเพิ่มขึ้นมา
 เด็กสาวคนนี้ดูไปแลวอายุประมาณสิบเจ็ด สิบแปดปเห็นจะได เรือนรางสูง
ออนแอน รูปลักษณภายนอกคลายกับบิดามารดาของหวังเปาเลออยูหลายสวน
สวนโลหิตที่ไหลเวียนในกายนั้น ทำใหหวังเปาเลอที ่กำลังจะเหยียบเขาบ านตน
กลับชะงักลง หลังจากกวาดตามอง
“นี่คือ…” หวังเปาเลอสีหนาประหลาด หลังกลับมาจากดาราจักรโลกันตรแลว
นี่เปนครั้งแรกที่รอยยิ้มเขาผันเปลี่ยน เขากะพริบตา พึมพำหลายประโยค
“สองตายายนี่…ไมเจอกันสิบกวาป มีนองสาวใหขาแลว…” โลหิตที่ไหลเวียนอยู
ในกายของสาวนอย มีที่มาเดียวกับหวังเปาเลอ เปนนองสาวของเขานั่นเอง
เพียงแตวาผมของเด็กสาวนั้น ยอมกลายเปนสีแดงสลับเขียว เสื้อผาที่สวมอยู
ก็เปนสไตลพังค จนเขาที่มองอยูอดขมวดคิ้วไมได
ยามนี้ ภายในบาน นองสาวของหวั ง เป าเล อ กำลั ง ก มหน า สี ห น าของนางดู
เหนื ่ อ ยหน า ยขณะที ่ ถ ู ก มารดาของหวั ง เป า เล อ สอนสั ่ ง เหตุ เ พราะน อ งสาวนั้ น
เลนมากเกินไป ตอนนี้จึงถูกอบรม
ชั่วอึดใจใหหลัง เสียงทะเลาะดังมาก ภาพตรงหนาจึงจบลงอยางไมคอยสวยนัก
หลั ง จากนั ้ น ประตู เ ป ด ออก หวั ง เป า เล อ ที ่ ย ื น อยู  ต รงประตู ม องน อ งสาวของตน
เดินออกมาอยางเดือดดาล ใชพลังเหวี่ยงประตูบานปด แลวจากไปอยางฉุนเฉียว
นางมองไมเห็นหวังเปาเลอ และยอมไมสังเกตเห็นวาหวังเปาเลอขมวดคิ้วเปนปม
กวาเกา อีกทั้งเทาที่หวังเปาเลอสังเกตเห็น นอกรั้วบานนั้น เด็กวัยรุนที่อายุใกลเคียง
กับนองสาวตนประมาณสี่หาคนกำลังบิดรถไฟฟาที่ใชหินวิญญาณสงเสียงแวนๆ รออยู
เมื่อนองสาวของตนเองโบกมือให คนทั้งกลุมก็โหรองแลวจากไป
หวังเปาเลอสายหนา เขาไมไดสนใจตอ หลังจากจัดเสื ้อ ผ าแลว ก็ยกมื อ ขึ้ น
เคาะประตูบานที่ถูกปดอยู
 ในบ า นยามนี ้ มารดาของหวั ง เป า เล อ กำลั ง โมโหสุ ด ขี ด ส ว นบิ ด าของเขา
กลับอยูชงชาอยูอีกดานหนึ่ง ดื่มไปพลางพูดโนมนาว
“เจาเด็กเปาหลิงนี่นา… ถึงจะหัวดื้อนิดหนอย แตจริงๆ นิสัยไมเลวหรอกนะ…”
“ทานหุบปากเสี ย เปนเพราะท านไม สั ่ ง สอน เห็ น ไหมว ายั ย เด็ กน อยนี ่ ว ั น ๆ
สภาพเปนอยางไร ชางทำใหคนกลุมใจเหลือเกิน!”
“พอแลวนาๆ ขาไมพูดอะไรแลว” บิดาของหวังเปาเลอหดศีรษะ
“แลวยังมีทาน ทุกวันตองออกไปใหคนเขาเยินยอ ไดยินคำชื่นชมมาเปนสิบกวาปแลว
ทานเหนื่อยบางหรือไม แลวยังมีเจาตัวรายเปาเลอนั่นอีก ไปแลวก็ไมมีสงขาวกลับมา
นากลุมจริงๆ!”
ขณะที ่ ม ารดาของหวั ง เป า เล อ กำลั ง เอ ย บ น ตอนนั ้ น เองนางก็ ไ ด ย ิ น เสี ย ง
เคาะประตู นางผงะคราหนึ่ง ดานบิดาของหวังเป าเลอ ดวงตาทอประกายปลาบ
แทจริงแลวพวกเขารูดีวารอบบานของตนมีคนคุมกันตลอดเวลา หากมีคนมาคำนับ
ก็จะมีผูมาบอกกลาวลวงหนา ไมมีทางที่จูๆ จะมีคนมาเคาะประตูอยางไมมีสาเหตุ
ตอใหเปนผูนำสหพันธรัฐตอนนี้ อูเมิ่งหลิงมารดาของเจาเยี่ยเหมิงเองก็เชนกัน
ดังนี้ไมตองเอยถึงคนอื่นเลย ในเวลาหลายสิบปมานี้ เรื่องผิดปกติครั้งเดียวในตอนนี้
ทำใหบิดา มารดาของหวังเปาเลอเกิดความระแวง
“ใคร!” บิดาของหวัง เป าเลอ ถื อแผ น หยกออกมา หลั ง จากลองส ง เสี ย งแล ว
ไมพบขอติดขัดก็จองไปยังประตูบาน
สวนมารดาของหวังเปาเลอ ยามนี้รีบประสานทามุทรา พริบตานั้นวงแหวนปราณ
รอบบานก็ทำงาน แตยามที่ผูชราทั้งสองกำลังระวังตัวแจนั้น นอกบาน เสียงที่พวกเขา
คุนเคยก็เอยออกมาอยางออนโยน
“พอ แม เปนขาเอง…ขากลับมาแลว”
หวังเปาเลอยืนอยูนอกบาน แมเขาจะสามารถเขาไปไดเลยแตก็เลือกที่จะเคาะประตู
ในยามนี้คำพูดที่เพิ่งจะกลาวออกมานั้น ทำใหประตูบานเบื้องหนาตนเปดออกทันที
บิดา และมารดายืนอยูตรงนั้น จองหวังเปาเลออยางตกตะลึง พวกเขาพูดอะไรไมออก
จากนั้นแตละคนก็ตื้นตันจนน้ำตาหลั่ง
“เปาเลอ…”
มองบิดามารดาของตนเองแลว ในใจหวังเปาเลอก็ยิ่งรูสึกผิดมากขึ้น ตั้งแตที่เขา
เขาสำนักเตาศักดิ์สิทธิ์นั้น ทุกครั้งที่พบกับพวกทานก็เปนแคชวงเวลาสั้นๆ และทุกครั้ง
ที่ไปดานนอกลวนเปนเวลาสิบกวาปอันยาวนาน หากกลาวเรื่องความกตัญูแลว
หวังเปาเลอรูสึกวาตนนั้นเนรคุณนัก
ในยามนี้กนบึ้งหัวใจความอบอุนแผซาน หวังเปาเลอสูดลมหายใจลึก ไมไดรีบ
เดินเขาตัวบานแตคุกเขาอยูขางนอก มองไปยังผูชราทั้งสองที่ตื้นตันจนน้ำตาอาบหนา
กอนจะโขกศีรษะลงคราหนึ่ง
ยังไมทันจะลุกขึ้น มารดาก็เขามาใกลอยางรวดเร็วแลวกอดเขาเอาไว
“กลับมาแลวก็ดี กลับมาแลวก็ดี…”
บิดาของหวังเปาเลอเช็ดน้ำตา เขาเดินเขามากอดหวังเปาเลอไวเชนกัน มองดูเงาราง
ที่แมจะคุยเคยแตก็แฝงความแปลกหนานี้ ขยี้ลงไปบนหัวหวังเปาเลอแรงๆ หลายที
หลังจากนั้นก็หันหนาไปตะโกนใสภรรยาของตนเองคราหนึ่ง
“ยายเฒา ลูกชายกลับมาแลว ยังไมไปทำกับขาวอีก!”
กอนหนานี้หวังเปาเลอยังไมกลับมา มารดาของเขาเดือดดาลดุราย แตยามนี้
เหมือนลืมเรื่องไมสบอารมณกอนหนาจนสิ้น นางลากหวังเปาเลอเขาบาน รอยยิ้ม
บนหนาไมเลือนหาย อีกทั้งยังไมถือสาคำพูดของตาแกบานตัวเอง
 นางลงมือเขาครัว ไมนานกลิ่นหอมอบอวลก็ลอยออกมา เปนเนื้อผัดซอสแดงที่
หวังเปาเลอชอบกินสมัยเด็กๆ นั่นเอง
ในหองนั้น พอลูกสองคนมองหนากัน ในใจหวังเปาเลอรูสึกผิดกวาเกา เพราะเขา
พบวาตนเองไมกลับมานานมาก ยามนี้พอพบกับผูชราทั้งสองแลวกลับไมรูจะเอยอะไร
“ทานพอ ขามีนองสาวเพิ่มมาอีกคนหรือ?”
“เปาเลอ ครั้งนี้เจาจะกลับมานานเทาไร?”
หลังจากนิ่งเงียบไปหลายลมหายใจ สองพอลูกพลันพูดขึ้นมาพรอมกัน
เมื่อไดยินคำพูดของบุตรชาย บิดาของหวังเปาเลอเองก็ขัดเขินขึ้นมา โดยเฉพาะ
ในยามที่บุตรชายไมรูเรื่องราว ตนก็เพิ่มนองสาวใหเขาอีกหนึ่ง ในฐานะพอแลว
แถมยังอายุตั้งมาก ยังคงรูสึกกระดากอายอยูบาง
สัมผัสไดถึงความกระอักกระอวนของบิดาแลว หวังเปาเลอก็ยิ้มพลางกลาว
“ชวงสั้นๆ นี้ไมไปแลว อีกหนอยตอใหไป ก็คงกลับมาเร็ว…”
“อื้ม เจาก็ควรจะเปนแบบนี้แตแรกแลว ดานนอกนั่นจะดีเทาที่บานไดอยางไร
แลวยังมีนองสาวของเจาคนนั้น…ทำใหคนปวดหัวนัก เจากลับมาแลวก็อบรมนาง
ใหมากหนอยแลวกัน” บิดาของหวังเปาเลอกระแอมไอ เขาเปลี่ยนเรื่องแลวพูดถึง
การเปลี่ยนแปลงหลายสิบปนี้ในสหพันธรัฐใหหวังเปาเลอฟง โดยสรุปแลวทุกสิ่งนั้น
ลวนพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น
แลวก็ยังมีบางสวนที่ไมคอยสมบูรณนัก เรื่องพวกนี้หวังเปาเลอกำลังทำความเขาใจ
ไม น านกั บ ข า วก็ ท ำเสร็ จ แล ว สมาชิ ก ครอบครั ว สามคนนั ่ ง ด ว ยกั น เหมื อ นป นั้ น
ทามกลางสายตาออนโยนและเสียงพูดคุยในความทรงจำ ความอบอุนยิ่งเพิ่มพูน
ความแปลกหนาเล็กนอยที่เกิดขึ้นเพราะไมไดพบกันหลายปคอยๆ จางหาย
 ทั้งรางของหวังเปาเลอรูสึกผอนคลายยิ่ง ไดยินเสียงทะเลาะกันของพอแมแลว
ดวงตาก็ยิ่งออนโยน สภาพอารมณผอนคลายอยางมาก จนกระทั่งสองผูชราพูดถึง
นองสาวของตนเอง…
“เปาเลอ พอของเจาพูดไดถูกตอง นองสาวของเจาคนนี้…เจาตองอบรมสั่งสอน
ใหมากหนอย ไมเชื่อฟงมากไปแลว! ขาเสียใจจริงๆ ที่คลอดนางออกมา ชางนากังวล
เหลือเกิน” มารดาของหวังเปาเลอคีบเนื้อชิ้นโตใหเขาแลวเอยอยางโมโห
หวังเปาเลอยิ้มพลางพยักหนา ในใจรูสึกทอดถอนใจ แทจริงแลวกลับมารอบนี้
สำหรับเรื่องที่จูๆ มีนองสาวเพิ่มขึ้นมานั้น เขาไมเคยไดเตรียมตัวหรือคาดการณเลย
สักนิด ยามนี้จึงอดที่จะสงกระแสจิตออกไปไมได พริบตาเดียวก็ครอบคลุมทั้งโลก
มองเห็นทางดานทิศตะวันออกของนครศักดิ์สิทธิ์แหงนั้น เขามองเห็นแมนองสาวตัวดี
ของตนอยูทามกลางวัยรุนหญิงชายที่ซิ่งรถกันอยู
 บทที่ 1193 กระแสเตาวางเปลา
ยามดึก
หลังจากไดกลับมาหาบิดามารดา บางทีอาจเปนเพราะหวังเปาเลอไมไดกลับมา
นานสิ บ กว า ป อารมณ ข องทั ้ ง สองจึ ง ผั น ผวนอย า งมากในการพบหน า กั น ครั ้ ง นี้
บวกกับพลังฝกตนในปจจุบันของหวังเปาเลอ ทำใหแมวาเขาจะควบคุมสุดกำลัง
ก็ยังสงผลตอสิ่งรอบขางในระดับหนึ่งได
เมื่อเทียบกันในดานระดับชีวิต หวังเปาเลอนั้นเหนือล้ำยิ่งกวาผูฝกตนแทบจะ
เกาสวนไปแลว แมการมีอยูของเขาจะแตกตางจากเตาสวรรคในระดับหนึ่ง แตก็
ไมมากนัก
ถึ ง อย า งไรกายเนื ้ อ ของเขาก็ เ ป น กายเต า ดวงวิ ญ ญาณเทพของเขาก็ ม าถึ ง
ระดับสูงสุดของดารานิรันดรแลว โดยเฉพาะดวงดารานับหมื่นที่แฝงอยูในพลังฝกตน
เจ็ดสวนในนั้นลวนกลายเปนดารานิรันดรเรียบรอย เมื่อเปนเชนนี้ หากใชศัพทของ
สหพันธรัฐมาบรรยาย บนรางของหวังเปาเลอจึงมีรัศมีปริมาณของดารานิรั นดร
ทั้งหมดเจ็ดพันกวาดวงอยู
รัศมีเชนนี้ทำใหเขาอยูเหนือมนุษย และขณะเดียวกันก็ทำใหพลังตอสูของเขา
แผ ก ระจายออกมา แค พ ลั ง กดดั น อย า งเดี ย วก็ ส ามารถทำให ท  อ งนภาทั ้ ง หมด
ในขอบเขตจิตสัมผัสเทพของเขาพังทลายไดทันที
ยิ่งไมตองกลาวถึงฝกกระบี่เจาชะตาในรางของเขา ไมใชแคสามารถสั่นสะเทือน
กระบี่จักรวาลของวังเตาไพศาลได แตยังกลืนกิ นพลัง เต าสวรรคไ ด ดวย ราวกั บ
เปนแกนกลางการฝกตนของหวังเปาเลอก็ไมปาน นั่นทำใหเขายกระดับสูงขึ้นมากนัก
แมกระทั่ง…ถาไมใชเพราะรางจริงของหวังเปาเลอนาตกใจเกินไปจนกลัววาตัวเขา
จะทนรับมันไมไหวแลวรางพัง ทลายล ะ ก็ ทุกอยางคงไมมีท างเป นปกติแ บบเช น
ในปจจุบันแนนอน
 ดังนั้นเขาจะตองระมัดระวังอยางยิ่งยวด แตก็ยังยากจะหลีกเลี่ยงไมใหสงผล
กระทบตอบิดาและมารดาที่มีพลังฝกตนอยูที่ขั้นกำเนิดแกนในไดเลย ผลกระทบนี้
แมวาจะถูกเขาลดระดับลงมามหาศาล แต ก็ ไ ม ไ ด คงอยู น านนั ก ทำให จ ิ ตใจของ
พอแมเขาเหนื่อยลา จำเปนตองหลับใหลเพื่อฝกตนไปตามสัญชาตญาณ
เมื่อหวังเปาเลอเห็นเชนนี้ เขาก็โบกมือเพื่อใหบิดาและมารดาหลับไปแลวสง
พวกทานทั้งสองกลับหองอยางนุมนวล หวังเปาเลอยังแผพลังฝกปรือเพื่อเพิ่มการ
คุมกันใหกับพวกเขาอีก จากนั้นก็รวมสารัตถะจำนวนนอยนิดของตนผสานเขาไป
ในรางของพวกทานทั้งสอง
สารัตถะนี้มีเพียงเล็กนอยเทานั้ น ยั ง ไม ถึ งแมแต หนึ ่ง ในล านของตั วเขาเลย
ไมใชวาเขาไมอยากใหเยอะๆ แตจุดเล็กนอยนี่ก็เปนจุดสูงสุดที่บิดามารดาสามารถ
ดูดซับไดแลว
เมื่อทำสิ่งเหลานี้เสร็จเรียบรอย หวังเปาเลอก็กลับไปยังหองในบานที่เตรียมเอาไว
ใหเขาตลอดมา แมวาเขาจะยังไมเคยอยูในหองหองนี้มากอน แตของตกแตงทั้งหมด
ลวนเหมือนกับความทรงจำในวัยเด็กของเขาทั้งสิ้น ไมวาจะเปนภาพติดบนผนัง
หรื อ ว า ของเล น ในวั ย เด็ ก ล ว นแต เ ต็ ม ไปด ว ยสี ส ั น แห ง ความทรงจำอั น ล้ ำ ลึ ก
ทำใหหลังจากหวังเปาเลอกวาดสายตามอง แววตาทั้งคูของเขาก็ออนโยนยิ่งขึ้น
“กลับบานแลว…” หวังเปาเลอพึมพำ เขาลูบเตียงเล็กๆ ของตน บนนั้นสะอาดมาก
เห็ น ได ช ั ด ว า ทั ้ ง บิ ด าและมารดามาทำความสะอาดให อ ยู  บ  อ ยๆ เบื ้ อ งหลั ง ของ
พฤติกรรมรักษาความสะอาดเอาไวเชนนี้ ก็คือความคิดที่คอยเฝารอใหลูกชายกลับมา
อยูตลอดเวลา
เขานั่งขัดสมาธิบนเตียงเล็ก หวังเปาเลอเงยหนามองจันทรกระจางนอกหนาตาง
ขณะที่รางกายเริ่มนิ่งสงบ บนรางของเขาก็แผกระแสเตาออกมาชาๆ จนตลบอบอวล
ไปทั่วหองและแพรกระจายออกไปดานนอก ทำใหทั่วทั้งนครศักดิ์สิทธิ์ลวนตกอยูใน
สภาพแปลกประหลาดที่ไมมีใครสังเกตเห็นในชั่วขณะนี้เอง
 นี่ก็คือปราณวิญญาณที่เขมขนยิ่งกวา ดอกไมใบหญาทั้งหมดในเมืองลวนสั่นไหว
ราวกับกำลังตอบรับและคลายจะกูรองยินดี ความเร็วในการเติบโตก็เพิ่มขึ้นอยางเห็น
ไดชัด
ยังมีสัตวทั้งหลายและแมลงที่ตัวสั่นระริกขึ้นในมาชั่วพริบตา ทอดมองไปไกล
ยั ง บ า นที ่ ห วั ง เป า เล อ อยู  ร าวกั บ ถู ก ดลบั น ดาล ราวกั บ ถู ก กระแสเต า อาบย อ ม
จนทุกๆ ตนตองกมกราบ
จากนั ้ น พวกมั น ก็ แ ผ ป ราณวิ ญ ญาณ…สิ ่ ง มี ช ี ว ิ ต สามั ญ เดิ ม ที ก ็ ไ ม อ าจสร า ง
ปราณวิญญาณออกมาได แตตอนนี้พวกมันคลายจะกลายเปนสิ่งไมธรรมดาสามัญ
ภายใตอิทธิพลของกระแสเตาและแผปราณวิญญาณออกมาดวยตัวเอง ทำใหทั่วทั้ง
นครศักดิ์สิทธิ์คอยๆ มีปราณวิญญาณแพรกระจายออกมา
สวนกระแสปราณของหวังเปาเลอก็ไมไดหยุดอยูที่นครศักดิ์สิทธิ์ แตยังแผซาน
อยางรวดเร็วไปดานนอก จนกระทั่งแผกระจายไปยังสำนักวิชาเตาศักดิ์สิทธิ์ ทำให
การฝกตนของนักเรียนทั้งหมดภายในสำนักเตาพุงพรวดขึ้นอยางเห็นไดชัดในค่ำคืนนี้
และทำใหนกกับสัตวจำนวนนับไมถวนพากันเงียบสงบ
ณ เกาะมหาปราชญชั้นสูง วานรเพชรรางกายมหึมาตนหนึ่งเดิมทีกำลังนอนหลับอยู
แตตอนนี้พลันลืมตาขึ้นมาแลวมองไปยังนครศักดิ์สิทธิ์ ในแววตาเผยความสับสนงุนงง
ใตทะเลสาบสานุศิษย ปลาใหญจำนวนนับไมถวนแหวกวายอยางรวดเร็วราวกับ
ตื่นเตนอยางไรที่สิ้นสุด ณ จุดที่ลึกยิ่งกวา…งูยักษที่แฝงกายอยูในที่นี้มานานหลายป
จนมีรางกายยาวถึงรอยจั้งเต็มๆ ก็แผประกายแสงเปนการตอบรับเชนกัน มันลืมตาขึ้น
แลวมองไปยังนครศักดิ์สิทธิ์
กระแสเตายังคงแผซาน
 แพรกระจายไปยังสำนักวิชาเตาศักดิ์สิทธิ์ แพรกระจายไปยังขอบเขตทั่วทุกทิศ
อยางไรที่สิ้นสุด ถึงขั้นแพรกระจายไปยังทองทะเลแหงอสูร ทำใหตอนนี้สิ่งมีชีวิต
จำนวนนับไมถวนในทองทะเลแหงอสูรพากันสั่นสะทาน ในสวนลึกของทองทะเล
แหงอสูรมีเจาแหงสัตวหลายตัวสถิตอยู ลวนแตขยับเคลื่อนไหวดวยความตกใจ
ยังมีกลุมไตรจันทรา ยังมีสำนักอีกหลายสำนัก ยังมีสำนักวิชาเตาอื่นๆ ยังมี
นครอื่นๆ ยังมีคฤหาสนของประธานสหพันธรัฐ…สถานที่ทุกแหง ทุกสิ่งทุกอยาง
ลวนเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นมา
แต น  า เสี ย ดาย การเปลี ่ ย นแปลงเช น นี ้ ถ ึ ง แม ร  า งกายของสิ ่ ง มี ช ี ว ิ ต จะมี ก าร
ตอบสนอง แตสวนใหญกลับคลายตั้งใจลืมเลือน ไมมีความคิดสนใจสงสัยอยูในหัวเลย
ราวกับวา…พวกเขาลวนคิดวาความไมปกติทั้งหมดนี้เปนปรากฏการณที่เกิดขึ้น
ปกติ โ ดยสั ญ ชาตญาณ ไม ว  า จะเป น ปรมาจารย ต ระกู ล จิ น ผู  ม ี พ ลั ง ฝ ก ปรื อ ระดั บ
ดาวเคราะห เ ต า ในกลุ  ม ไตรจั น ทรา หรื อ ว า อู  เ มิ ่ ง หลิ ง และจอมพลั ง คนอื ่ น ๆ
ของสหพันธรัฐในคฤหาสนประธานสหพั น ธรั ฐก็ ตาม หรื อแม แต ผู  ฝ กตนทั ้ ง หมด
ภายในนั้น ซึ่งรวมไปถึงปรมาจารยศักดิ์สิทธิ์หลี่สิงเหวินดวย ลวนไมมีใครสังเกตเห็น
แมแตนิด
จนกระทั่งกระแสเตาของหวังเปาเลอครอบคลุมทั่วทั้งโลก มองจากไกลๆ จะเห็นวา
ดาวโลกกลายเปนหมอกพราเลือนกลางอวกาศแลว ขณะที่เหมือนกับภาพลวงตา
ราวกับความฝนนั้น ก็มีปราณวิญญาณเล็กๆ ที่มองเห็นไดดวยตาเปลาแผออกมา
ขยายไปในอวกาศ
ขอบเขตของกระแสเตายังคงแผขยายไปจนถึงดาวอังคาร จนถึงทางดานหลินโยว
จนถึงดาวศุกร จนถึงดาวพระเคราะหดวงอื่นๆ และสุดทาย…ก็แผขยายไปจนทั่วทั้ง
ระบบสุริยะ
ในพริบตาระบบสุริยะก็เกิดการเปลี่ยนแปลงลึกลับขึ้นมา ขณะที่การเปลี่ยนแปลงนี้
แผขยายไป ทั่วรางของหวังเปาเลอก็เหมือนจะหลอมรวมเขากับระบบสุริยะอยาง
ล้ำลึก
เขาสัมผัสถึงพลังชีวิตของดวงดาวนับหมื่นและเสียงกูรองยินดีที่มาถึงตัวเขาได
สัมผัสถึง ความสนิทชิ ดเชื ้อที่ม าจากดารานิ รั น ดร ของดวงเนตรสวรรค สั ม ผั ส ถึ ง
ความยินดีปรีดาที่มาจากดวงอาทิตย สัมผัสไดถึงการเติบโตของทุกสรรพสิ่ง สัมผัส
ไดถึงความเปลี่ยนแปลงทั้งหมดภายในสหพันธรัฐ
ปรมาจารยมหาทัณฑกำลังกักตน ผูอาวุโสของวังเตาไพศาลยังคงรักษาตัวอยู
ทุกอยางนี้ลวนปรากฏขึ้นในใจของหวังเปาเลอ ขณะเดียวกันความรูสึกที่วาตัวเขา
เปนระบบสุริยะก็รุนแรงมากยิ่งขึ้น ถึงขั้นที่หวังเปาเลอสัมผัสไดถึงจุดแปลกประหลาด
ทั้งสามจุดในระบบสุริยะ
จุ ด หนึ ่ ง อยู  บ นดาวโลก จุ ด หนึ ่ ง อยู  ท ี ่ ด าวแห ง ความมื ด จุ ด หนึ ่ ง …กลั บ อยู  ที่
ดาวพฤหัสบดี
แทนที่จะบอกวาเปนจุด ไมสูบอกวาเปนประตูสามแหง
ประตู ข องสามบ า นที ่ ท ั ้ ง ออกได แ ละก า วเข า ไปได ก อ นหน า นี ้ ห วั ง เป า เล อ
ไมไดสังเกตอะไรมากเกี่ยวกับจุดสามจุดนี้ในสหพันธรัฐ แตในชั่วขณะนี้ทุกอยาง
ลวนปรากฏขึ้นมาในความคิดของเขาขณะที่กระแสเตาแผขยาย
สิ่งแรกที่เขามองเห็นคือจุดที่อยูบนดาวพฤหัสบดี จุดนี้เปนวังน้ำวนที่เล็กมากๆ
จนยากจะสัง เกตเห็น มันอยูในกลุ  มหมอก หลั ง จากดวงจิ ตเทพของหวั ง เป า เล อ
กอตัวรวมกันเปนเงาเตาแลวยืนอยูบนดาวพฤหัส ยืนอยูนอกกลุมหมอก สายตา
ก็กวาดมองไป แววตาเผยความเยือกเย็น
 เขายกมือขวาขึ้น ปราณกระบี่ของฝกกระบี่เจาชะตาสายหนึ่งปรากฏขึ้นทันใด
กอนจะกอตัวเปนสายฟาสีเทาสายหนึ่ง พุงทะยานไปยังวังน้ำวนนั่นแลวจมเขาไป
ในพริบตา เมื่อปรากฏขึ้นอีกครั้งก็ไปอยูที่สถานที่ที่หวังเปาเลอเคยเห็นแตกลับ
ไมเคยไป
ที่นั่นมีเศษซากของอารยธรรมและประวัติศาสตรนับไมถวนกระจัดกระจาย
คลายกับกองขยะ ในสวนลึกของซากปรักหักพังไรที่สิ้นสุดนี้มีสตรีคนหนึ่งนั่งขัดสมาธิ
อยู ตอนนี้สตรีผูนี้เบิกตาโพลงอยู พริบตาที่ดวงตาเผยความสงสัยและหวาดกลัว
ออกมานั ้ น สายฟ า ที ่ เ กิ ด จากปราณกระบี ่ ก ็ ป รากฏขึ ้ น เบื ้ อ งหน า ของนางทั น ที
แลวพุงไปยังหวางคิ้วของนางกะทันหัน
ชั่วขณะที่เกิดเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น สีหนาของหญิงสาวพลันเปลี่ยนไปยกใหญ
ร า งกายถอยร น รวดเร็ ว แล ว ผนึ ก มุ ท ราอย า งว อ งไว ด า นหน า มี เ งาเลื อ นรางของ
ชายหญิงจำนวนนับไมถวนมาตานทานอสนีบาตสายนี้พรอมกันและกำจัดมันไปได
แตหลังจากสายฟาปราณกระบี่สายนี้ถูกกำจัดไป ก็มีคำพูดของหวังเปาเลอดังมาจาก
ดาวพฤหัสบนสหพันธรัฐนอกอวกาศไรที่สิ้นสุด
“ไปซะ”
“หวังเปาเลอ?! เปนไปไมได!!” ดวงตาของหญิงสาวหดเกร็งทันที หัวใจเตนรัวเร็ว
วังน้ำวนที่นางทิ้งไวในสหพันธรัฐนี้ ตอใหเปนระดับดาราจักรก็ยากจะหาพบ มันคือ
หนึ่งในไพลับของนาง แตตอนนี้กลับถูกคนใชมันตามหาตำแหนงของตนพบ
ดังนั้นจึงตองตัดขาดวังน้ำวนนั่นตามสัญชาตญาณ แตกลับไมอาจตัดขาดได
เพราะตอนนี้วังน้ำวนนั่นบนดาวพฤหัสถูกหวังเปาเลอใชมือจับเอาไวแลว หลังจาก
ผนึกมันไดก็เก็บเขาไปในกระเปาคลังเก็บ
 “จื่อเยว… ” ดวงตาของหวัง เป าเล อหรี ่ ลง แค น เสี ย งเย็ น เขาเพิ ่ ง จะกลั บมา
ยั ง สหพั น ธรั ฐ ยั ง ไม ค ิ ด จะจากไปโดยเร็ ว ขนาดนี ้ จึ ง ปล อ ยอี ก ฝ า ยไปชั ่ ว คราว
แตอสนีบาตกอนหนานี้ไดตรึงตำแหนงอีกฝายไวแลว
จากนั้นเงารางของหวังเปาเลอก็สลายไป พริบตาตอมา เขาพลันปรากฏตัวขึ้น
ที่สวนในของดาวแหงความมืด ที่นี่มี…บอน้ำแหงนึ่ง
เขายืนอยูขางบอน้ำ สัมผัสถึงคลื่นความตายที่แผออกมาจากขางใน หวังเปาเลอ
เงียบงันไปครูหนึ่งแลวยกมือขวาขึ้นไปกดที่บอน้ำ ทันใดนั้นเสียงระเบิดดังกึกกอง
ปากบ อ น้ ำ เริ ่ ม พั ง ทลาย ขณะเดี ย วกั น ก็ ม ี เ สี ย งคำรามต่ ำ ดั ง ออกมาจากในนั้ น
ในน้ำเสียงมีความโกรธเกรี้ยวแผออกมา
“ใครกล า ทำลายดวงเนตรแห ง โลกภายนอกของสำนั ก แห ง ความมื ด ของข า
แจงนามของเจามา สำนักแหงความมืดของขา…”
“หวังเปาเลอ!” หวังเปาเลอเอยเสียงราบเรียบ
ขณะที่คำพูดนี้ดังออกมา ปากบอน้ำที่พังทลายนั่นก็เงียบกริบทันที
 บทที่ 1194 ครามทองคำประสานรวม
ผ า นไปนาน ขณะที ่ ป ากบ อ น้ ำ กำลั ง จะพั ง ทลายโดยสมบู ร ณ น ั ้ น ก็ ม ี เ สี ย ง
ระมัดระวัง ถึงขั้นมีความกลัวเกรงและความซับซอนบางสวนแฝงอยูก็ดังออกมาจาก
ขางใน
“คารวะบุตรแหงความมืด”
“ขอบุตรแหงความมืดไดโปรดยกโทษใหขาดวย อีกเดี๋ยวขาจะตัดการเชื่อมตอกับ
ดวงเนตรอนธการแหงนี้ทันทีขอรับ”
“ข า ไม ใ ช บ ุ ต รแห ง ความมื ด ของพวกเจ า ” หวั ง เป า เล อ เอ ย เสี ย งราบเรี ย บ
เขาสะบัดแขนเสื้อโดยไมใหโอกาสอีกฝายไดกลาวตอ จากนั้นบอน้ำบนดาวแหง
ความมืดนี้ก็พังทลายหายไปไมเห็นรองรอยในพริบตา
เงารางของหวังเปาเลอหายไปโดยไมไดหยุดอยูที่นี่นานนัก เมื่อปรากฏตัวขึ้น
อีกครั้งก็อยูในสวนลึกของทองทะเลแหงอสูร ใตลางของจุดที่คนพบซากปรักหักพัง
ในปนั้น ที่แหงนั้น…มีโครงกระดูกอยู
โครงกระดูกนี้คลายกับยักษ มันจมอยูในโคลน หลังจากเงาเตาของหวังเปาเลอ
ปรากฏขึ้น เขาก็เหลือบมองอยูพักหนึ่งแลวหันกายจากไป
เดิมทีผนึกที่อยูดานในซากปรักหักพังที่เขาเห็นเมื่อคราวนั้นชางสมบูรณแบบ
แตวันนี้ดวยพลังฝกปรือของหวังเปาเลอ เขาไดเห็นแลววามีอุโมงคที่เชื่อมตอกับ
สำนักของจักรพิภพสำนักเสริมที่หลี่หวานเออรเดินทางไปมากมาย
ตนเคยคิดวาผนึกเอาไวหมดแลว แตความจริงยังมีจุดนี้ที่ไมไดผนึก
 แตวันนี้มันไมสำคัญแลว จะผนึกหรือไมผนึกก็ไมสำคัญ เมื่อคิดวายังมีขอตกลง
สี่สิบกวาปอยู หวังเปาเลอจึงปลอยมันเอาไว ตอนนี้เมื่อเงาเตาของเขาเลือนหาย
รางจริงของเขาที่บนเตียงเล็กในบานก็ลืมตาขึ้น
กระแสเต า แผ ก ระจายในครั้ ง นี ้ ไ มเ หมื อ นกั บ การแผ ข ยายของสั มผั ส สวรรค
สั ม ผั ส สวรรค น ั ้ น เพี ย งแค ม อง ส ว นกระแสเต า หลอมรวมเข า ไปจนกลายเป น
ระบบสุริยะ ทำใหเขามองเห็นคนเกาแกมากมายและสัมผัสไดถึงความรูสึกนึกคิด
ของสรรพสิ่ง
พลังฝกปรือของเจาเยี่ยเหมิงกำลังเลื่อนระดับขึ้นอยางรวดเร็ว โจวเสี่ยวหยายังคง
สงางาม พลังฝกปรือก็มาถึงขั้นเชื่อมวิญญาณ แลวยังมีหลิวตาวปน หลินเทียนโยวและ
ตูหมิน
เพียงแตนอกจากเจาเยี่ยเหมิงแลว การเลื่อนระดับพลังฝกปรือของคนที่เหลือ
ลวนมีจำกัด
“ไมรูวาตอนนี้จั่วอี้ฟานกับกงเตาที่อยูในสำนักแหงหนึ่งกับหลี่หวานเออรจะฝกตน
เปนอยางไรบาง” หวัง เปาเลอสายหน า กระแสปราณแผ กระจายครั ้ ง นี ้ ของเขา
ไดผสานรวมกับระบบสุริยะ จนสัมผัสไดถึงคลื่นใตน้ำบางสวนที่แพรกระจายอยูใน
สหพันธรัฐได
คลื ่ น ใต น ้ ำ เหล า นี ้ ส  ว นใหญ ล  ว นพั ว พั น กั บ ฝ า ยการเมื อ งของสหพั น ธรั ฐ
ขณะเดียวกันสวนหนึ่งในนั้นก็มีการสงเสริมและสนับสนุนอยางลับๆ จากอารยธรรม
ดวงเนตรสวรรค ทำใหสภาพแวดล อมโดยรวมของสหพั น ธรั ฐในป จ จุ บั น สงบสุ ข
แตความขัดแยงและการกระทบกระทั่งในที่ลับลวนเกิดขึ้นอยูทุกเมื่อ
ถึงอยางนั้น…สิ่งเหลานี้ลวนไมสำคัญในใจของหวังเปาเลอ
ไมวาที่ใดก็ลวนไมอาจมีอยูแคเสียงเดียวได ตราบใดที่เปนสถานที่ที่สิ่งมีชีวิต
มีสติปญญามารวมกัน ก็ยอมตองมีอุบายการตอสูและการชวงชิง
 นี่เปนเรื่องดีในแงหนึ่ง แตกลับไมอาจล้ำเสนไดในระดับหนึ่ง
สวนตอนนี้ คลื่นใตน้ำที่อารยธรรมดวงเนตรสววรคแอบสนับสนุนก็กำลังพยายาม
ล้ำเสนอยู เรื่องนี้…ทำใหนัยนตาของหวังเปาเลอเผยความเย็นเยียบออกมา
“จะวางอุบายกับนองสาวขาหรือ”
การฆ า ฟ น อย า งไร ป ราณี ใ นโลกภายนอก ไม ว  า จะฆ า อย า งไรก็ ไ ม อ าจทำให
หวังเปาเลอหวั่นไหวได เดิมทีเขาก็เปนคนที่โหดเหี้ยมอยูแลว เขาโหดกับคนอื่นและ
เหี้ยมกับตัวเองยิ่งกวา ดังนั้นแมวาสหพันธรัฐจะเปนบานเกิดของเขา แตถาหากมีใคร
พยายามแตะตองเสนความอดทนของเขาละก็ เขาไมมีทางมีเมตตาใหเพราะอีกฝาย
ออนแออยางแนนอน
บิดารมารดาของเขาไมรูเรื่อง ถึงขั้นที่คนเกาแกมากมายของหวังเปาเลอก็ลวน
ไมรูเรื่อง แตมีบางเรื่องที่หวังเปาเลอมองเห็นไดกระจางแจงยามแผกระแสเตาออกมา
มีคนกำลัง วางอุ บายกับนองสาวของเขาจริ ง ๆ เป าหมายของมั น ก็ คื อ ตั ว เขา
และการวางอุบายครั้งนี้ ดานหนึ่งก็ไดเพิ่มความคิดตอตานของเด็กหญิง ขณะเดียวกัน
ก็สับเปลี่ยนเพื่อนตัวนอยขางกายนางไมหยุด พยายามตามหาคนที่สามารถดึงดูด
นางได จากนั้นก็สรางความสัมพันธใกลชิดสนิทสนมกัน
ไมวาเรื่องนี้จะเปนคำบอกใบหรือการยุยงจากอารยธรรมดวงเนตรสววรคก็ดี
หรือเปนความคิดและแผนการสวนตัวก็ชาง แตตราบใดที่เริ่มลงมือ มันก็ไดละเมิด
จิตสังหารของหวังเปาเลอแลว
ขณะนี้ในสายตาของหวังเปาเลอ เขามองเห็นรถหินวิญญาณนับรอยบนถนนสายหนึ่ง
ในเขตตะวั น ออกของนครศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ อ ย า งชั ด เจน มั น กำลั ง ส ง เสี ย งร อ งกระหึ่ ม
คนเหลานั้นลวนเปนวัยรุนชายหญิงกำลังแขงรถกันอยู บางครั้งก็สงเสียงกรีดรอง
แปลกๆ ทาทางสนุกสนานกำเริบเสิบสานอยางยิ่ง
ในบรรดานั้น คันที่เร็วที่สุดก็คือนองสาวราคาถูกของตน หลังจากวิ่งไปถึงเสนชัยแลว
ขางกายนางก็มีคนหนุมสาวยี่สิบกวาคนพยายามเขามาใกล ขณะที่เขามาเอยถามไถ
สารทุกขอยูนั้น ก็มีชายหนุมคนหนึ่งที่ดูทาทางหยิ่งยโสอยางมาก เขาไมไดเขาไปใกล
แตหวังเปาเลอสังเกตเห็นไดชัดเจนวานองสาวของตนมักจะชำเลืองมองชายหนุมคนนี้
อยูบอยครั้ง อีกทั้งเวลาที่มองไป หัวใจก็เตนเร็วขึ้นดวย
ถ า หากชายหนุ  ม คนนี ้ ห ยิ ่ ง ยโสจริ ง ๆ ก็ ช  า งเถอะ ท า ทางเย อ หยิ ่ ง ของเขา
สามารถหลอกเด็กพวกนี้ได แตไมอาจปกปดสายตาของหวังเปาเลอได เขามองเห็น
ความไดใจของชายหนุม มองเห็นความประหมาของเด็กหนุม และมองเห็นความ
อึมครึมหนาวเหน็บที่ซอนอยูในสวนลึกของสายตา
ภายใตกระแสเตาของหวังเปาเลอ เขาเห็นวาดานหลังของชายหนุมมีเสนไหม
หลายเสนปรากฏอยู เสนเหลานี้สวนใหญลวนมืดสลัว มีเพียงเสนเดียวเทานั้นที่พุงตรง
ไปยังทองฟา ฉุดรั้งอยูกลางอวกาศ บนดาวพระเคราะหสองสามดวงที่อารยธรรม
ดวงเนตรสววรคครองอยู
หวั ง เป า เล อ คร า นจะมองให ล ะเอี ย ดถึ ง ตั ว ตนของบุ ค คลที ่ ด ึ ง รั ้ ง มั น ไว
เขาถอนสายตากลับไปแลวสงเสียงหนึ่งประโยคเขาไปในจิตใจของนองสาว
“กลับบานมาพบขา!”
ขณะเดียวกับที่ประโยคนี้ของหวังเปาเลอดังออกไป ทางฝงหวังเปาหลิงที่กำลัง
เงยหนาขึ้นอยางไดใจและสะบัดผมของนาง หนุมสาวจำนวนมากขางกายเข ามา
ลอมรอบ ทำใหนางราวกับเปนไขมุกที่สวางแพรวพราวอยางยิ่ง นางโยนหมวกนักรบ
ของรถไปด า นข า งตามแต ใ จ ขณะที ่ ก ำลั ง จะอ า ปากพู ด บางอย า ง ตอนนั ้ น เอง
เมื่อเสียงของหวังเปาเลอดังเขามา หวังเปาหลิงก็ตัวแข็งทื่อทันที
 สีหนานางซีดขาวขึ้นมาในพริบตา ความจริงถึงแมเสียงนี้จะแปลกหูอยางยิ่ง
แต ห ลั ง จากเข า สู  จ ิ ต ใจของนางแล ว ก็ ท ำให เ ลื อ ดในตั ว คล า ยจะหยุ ด ไหลเวี ย น
การตอบสนองตามสัญชาตญาณทำใหในใจของนางมีคำตอบถึงตัวตนของเจาของ
เสียงนี้ขึ้นมาในพริบตา
ชื่อของหวังเปาเลอไดติดตามนางมาทั้งชีวิต ตั้งแตนางเริ่มจำความไดก็รูวาทุกสิ่ง
ที่ตนมีลวนเปนเพราะชื่อชื่อนี้ และเปนเพราะชื่อนี้เอง จึงทำใหนางคอยๆ รูวาตนนั้น
เปนสิ่งพิเศษอยางยิ่งในทั่วทั้งระบบสุริยะและสหพันธรัฐ
นางไมกลัวทานพอและทานแม แตสำหรับพี่ชายที่ไมเคยพบหนามากอนผูนี้
นางมีความเกรงกลัวยากจะพรรณนาบางอยาง ทั้งหมดนี้ทำใหหวังเปาหลิงที่กำลัง
ภาคภูมิใจตัวสั่นเทา หันกายขึ้นขี่รถทั้งใบหนาซีดขาว ไมมีเวลาแมแตจะทักทาย
กับผูคน จากนั้นก็รีบทะยานไปที่บาน
ขณะที่ทิ้งใหกลุมเพื่อนพากันงุนงงยากจะเขาใจ เงารางของนางก็หายไปไกลแลว
หวังเปาหลิงกลับมาถึงประตูบานอยางรวดเร็วที่สุดและทำเวลาเร็วที่สุดพรอมกับ
หัวสมองขาวโพลน นางยืนลังเลประหมาอยูพักหนึ่ง รางกายสั่นเทาเล็กนอย จากนั้น
ก็ ค  อ ยๆ เป ด ประตู บ  า น มองเข า ไปเห็ น เงาร า งที ่ ท ั ้ ง แปลกหน า ทั ้ ง คุ  น เคยนั ่ ง อยู
ในหองรับแขกในขณะนี้เอง
แทบจะทันทีที่ประตูเปดออก หวังเปาเลอก็เงยหนาขึ้น เหลือบมองนองสาวผูนี้
ของตน การเหลือบมองครั้งนี้เขามองอยางละเอียดอยางยิ่งจนแนใจวาดานในตัวนาง
ไม ม ี ก ลอุ บ ายใดๆ และแน ใ จว า น อ งสาวคนนี ้ ไ ม ไ ด ม ี เ หตุ ต  น ผลกรรมแอบแฝง
และแนใจวาทั้งหมดนี้คือการสรรคสรางของพอแมที่อยูในสภาวะปกติเทานั้น จากนั้น
หวังเปาเลอจึงถอนสายตากลับ
 แตทางหวังเปาหลิงกลับมีสีหนาซีดขาวยิ่งกวาเดิมเพราะสายตานี้ แววตาจึงเผย
ความหวาดกลัวออกมา ทั้งหวั่นวิตก เอาแตยืนอยูที่ประตูไมรูจะพูดอะไร ถึงขั้นที่
แมแตกาวเดินไปก็ยังทำไมได
“มานั่งสิ” หวังเปาเลอกลาวชาๆ
“อือ” หวังเปาหลิงพยักหนารัวแลวนั่งลงอีกดานหนึ่งอยางเชื่อฟงอยางยิ่ง นางกมหนา
ไมกลาพูดจา ถาหากทานพอและทานแมของหวังเปาเลอตื่นมาเห็นภาพนี้ตอนนี้
เขาละก็ จะตองตกใจมากแน ไมตองสงสัยเลยวาแตไหนแตไรพวกเขาก็ไมเคยเห็น
บุตรสาวมีทาทางเชนนี้มากอนอยูแลว
เมื่อเห็นเด็กสาวหวาดกลัวตนเองเชนนี้ หวังเปาเลอก็แอบสายหนา เขาเห็นวา
พรสวรรคโดยธรรมชาติของหวังเปาหลิงนั้นธรรมดาสามัญมาก ขณะกำลังจะเอยปาก
แตทันใดนั้นเขาก็เลิกคิ้วขึ้นกอนเงยหนามองไปยังทองฟา
ดวงตาของเขาราวกับมองทะลุทั่วทั้งระบบสุริยะ มองเห็นวานอกระบบสุริยะ
ในตอนนี้มีวังน้ำวนขนาดใหญแหงหนึ่งปรากฏขึ้น วังน้ำวนสงเสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่น
กอนจะมีเงารางเตาบินออกมาจากในนั้น
ภายในวั ง น้ ำ วนด า นหลั ง ของเงาร า งนั ้ น คื อ อวกาศอั น เจิ ด จรั ส แสงสี ม  ว ง
แผกระจาย นั่นก็คือ…อารยธรรมครามทองคำ
สวนคนที่บินออกมาก็คือปรมาจารยครามทองคำผูนั้น หลังจากที่เดินออกมาแลว
ก็หยุดอยูดานนอกระบบสุริยะ สีหนาทาทางของปรมาจารยครามทองคำผูนี้เครงขรึม
ประสานหมัดคำนับอยางล้ำลึกมาทางระบบสุริยะดวยทาทางเคารพอยางยิ่ง
“เจาแหงอารยธรรมครามทองคำคารวะผูอาวุโสหวัง ตามที่ผูอาวุโสกลาวไว
กอนหนานี้ ขาไดขอสรุปหลังจากปรึกษาหารือแลว ขอวอนใหผูอาวุโสมอบโอกาสให
อารยธรรมครามทองคำของขารุงเรืองดวย เพื่อที่วา…ขาจะไดผสานรวมกับสหพันธรัฐ
โดยสมบูรณและสูรบใหกับผูอาวุโส!”
 บทที่ 1195 ลงโทษ
การมาถึงของอารยธรรมครามทองคำและคำพูดของปรมาจารยครามทองคำผูนี้
ดั ง ไปทั ่ ว ทั ้ ง ระบบสุ ร ิ ย ะในชั ่ ว พริ บ ตา จอมพลั ง ทั ้ ง หมดภายในระบบสุ ร ิ ย ะล ว น
ใจสั่นสะทาน สัมผัสสวรรคสายแลวสายเลาก็แผซานออกมาแลวพุงไปยังอวกาศที่
อารยธรรมครามทองคำอยูอยางรวดเร็ว
“อารยธรรมครามทองคำหรือ”
“ครามทองคำที่เคยรุกรานอารยธรรมดวงเนตรสววรคเมื่อครั้งนั้นนะหรือ”
“เหตุใดจูๆ พวกเขาก็มาละ คำพูดนี้ก็เปนคำออนวอนขอผสานรวมเสียดวย”
“ผู  อ าวุ โ สหวั ง …หรื อ จะเป น …” ขณะที ่ ด วงจิ ต เทพเหล า นี ้ ส อดประสานกั น
อย า งรวดเร็ ว แต ล ะคนก็ ส  ง เสี ย งหากั น ทั น ที เผยให เ ห็ น ความตกใจระมั ด ระวั ง
อยางรุนแรง
เปนเพราะการมาถึงของอารยธรรมครามทองคำ แคเพียงดูจากพลานุภาพก็นา
สะพรึงอยางไรใดเปรียบแลว ไมวาจะเปนตัวปรมาจารยที่เอยคำพูด หรืออวกาศ
อันกวางใหญไพศาลที่เห็นไดชัดเจนอยูในวังน้ำวนดานหลังของเขา ลวนแสดงถึง
ความล้ำลึกของอารยธรรมครามทองคำที่เหนือยิ่งกวาระบบสุริยะมากมายนัก
โดยเฉพาะอยางยิ่ง…การผสานรวมอารยธรรมดวงเนตรสววรคในครั้งนั้นไดทำให
สหพั น ธรั ฐ มี ค วามเข า ใจเกี ่ ย วกั บ จั ก รพิ ภ พศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ แ ห ง เต า ฝ  ง ซ า ยบ า งแล ว
สำหรับอารยธรรมครามทองคำที่เคยวางอุบายกับดวงเนตรสวรรคนี้ พวกเขาก็ไมใช
ไมคุนเคยอะไรนัก
พวกเขาเขาใจดีวาอารยธรรมครามทองคำก็คือสำนักอันดับหนึ่งในดาราจักร
ลำดับที่สิบเกาในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย มีอารยธรรมใตบังคับบัญชาอยู
หลายรอยแหง เปนความยิ่งใหญมหึมาของทั่วทั้งดาราจักรที่สิบเกา
 ถึงแมจะไมมีระดับจักรพิภพอยูในนั้น แตปรมาจารยของพวกเขาก็เปนครึ่งกาว
สูระดับจักรพิภพ ถึงขั้นที่วาหากอาศัยวงแหวนปราณของอารยธรรมครามทองคำใน
ขอบเขตอารยธรรมของพวกเขาก็มีคุณสมบัติพอจะตอสูกับระดับจักรพิภพแลว
ผูแข็งแกรงเชนนี้ อานุภาพเชนนี้ กลับจะมาขอผสานรวมอยางวันนี้…
เรื่องนี้ทำใหในใจของจอมพลังทั้งหมดภายในระบบสุริยะเต็มไปดวยความสงสัย
หลิ น โยวแห ง เจ า นครดาวอั ง คาร สหายเต า เจ า นครดาวศุ ก ร รวมถึ ง
ปรมาจารยมหาทัณฑแหงอารยธรรมดวงเนตร สววรคและชิงหลิงจื่อแหงวังเตาไพศาล
ชั่วขณะนี้ ขุมพลังทั้งสามฝายลวนพุงออกไปดานนอกระบบสุริยะ ขณะเดียวกัน
วงแหวนปราณของระบบสุ ร ิ ย ะก็ ค ลี ่ อ อกมาทั ้ ง หมดอย า งไร ส ุ  ม เสี ย ง ยิ ่ ง กว า นั้ น
อูเมิ่งหลิน หลี่สิงเหวิน และปรมาจารยตระกูลจินก็ยังแผสัมผัสสวรรคทั้งหมดออกมา
พรอมกับทอดมองไปยังนอกระบบสุริยะดวย
นอกจากนั้นยังมีเจาเยี่ยเหมิงผูกักตนอยูในดาวพุธก็ลืมตาขึ้นมาในตอนนี้เอง
แลวมองไปทางอารยธรรมครามทองคำ แววตานั้นฉายแววครุนคิด จากนั้นจึงหันหนา
ไปมองโลก
ไมใชแคนางเทานั้นที่เปนเชนนี้ ผูคนที่แผสัมผัสสวรรคและออกมาขางนอก
ตอนนี้ตางพากันตกอกตกใจในพริบตาแลวมองไปยังดาวโลกดวย เห็นไดชัดมากวา
ผู  อ าวุ โ สหวั ง ที ่ อ ารยธรรมครามทองคำแผ ด วงจิ ต เทพออกมา เอ ย เรี ย กชื ่ อ ด ว ย
ความเคารพนบนอมจนทำใหเกิดคลื่นลูกใหญขึ้นในใจของคนทุกคนผูนี้…
จากคำเรียกเชนนี้ ผูที่พวกเขานึกถึงนั้น มีเพียงคนเดียวที่จะรับคำเรียกขานนี้ได!
คนผูนี้ยอมเปนหวังเปาเลอที่ออกจากสหพันธรัฐไปสิบกวาป!
 “เขากลับมาแลวหรือ” คำถามนี้ปรากฏขึ้นในใจของคนทุกคน อารมณความรูสึก
ของแต ล ะคนก็ ไ ม เ หมื อ นกั น ระดั บ จั ก รพิ ภ พผู  น ั ้ น ของวั ง เต า ไพศาลเงี ย บงั น
ศิษยของเขาชิงหลิงจื่อก็ไมรูวาหวังเปาเลอกลับมาแลว การที่จิตใจสั่นสะทานเชนนี้
เห็นไดชัดวาการถูกหวังเปาเลอสยบในปนั้น ยังคงทิ้งเงาดำมืดมาจนถึงทุกวันนี้อยู
อารยธรรมดวงเนตรสววรคกลับหวาดกลัวอยางถึงที่สุด จอมพลังทั้งหมดในนั้น
ไมมีใครไมกมหนา เพราะในสายตาของพวกเขา หวังเปาเลอคือจักรพรรดิ
ส ว นปรมาจารย ม หาทั ณ ฑ ก ็ ท อดถอนใจและเลื อ กก ม หน า ลงเช น เดี ย วกั น
เมื่อเทียบกับตัวเขาแลว ทุกคนในสหพันธรัฐที่มีการคาดเดาอยูในใจตื่นเตนเปนพิเศษ
ดวงตาของทานผูนำอูเมิ่งหลิงสวางไสวขึ้นมา หลี่สิงเหวินก็ยิ้มออกมาจากใจจริง
หลินโยวก็ดี สหายเตากุยก็ดี จิตใจของแตละคนลวนแตตื่นเตน
แตก็มีบางคนที่ตอนนี้ในใจประหมารอนตัวเปนพิเศษ
สำหรับทาทางของทุกคนนั้น หวังเปาเลอที่นั่งอยูภายในบานในนครศักดิ์สิทธิ์และ
พูดคุยกับนองสาวของตนอยูสามารถรับรูไดแจมชัดอยางยิ่ง เขาไมไดเอยปากพูดอะไร
ปลอยใหคนเหลานั้นในสหพันธรัฐไปติดตอหารือกันเอง
เรื่องนี้นับวามอบใหเปนประสบการณครั้งหนึ่งของสหพันธรัฐแลวกัน ถาหาก
ทุกอยางราบรื่นก็ดี แตถาหากไมราบรื่น ใหเขาออกหนาอีกครั้งก็เปนเรื่องที่เหมาะสม
ดั ง นั ้ น ตอนนี ้ เ ขาจึ ง เพี ย งแค แ ผ ก ระแสเต า ออกมาล อ มรอบกายของปรมาจารย
ครามทองคำที่โคงกายคำนับตนอยูนอกระบบสุริยะเปนการแสดงออกวาเขารับทราบ
แลว หลังจากแสดงทาทีตอนรับเรียบรอย เขาก็ถอนกระแสเตากลับมาแลวมองไปยัง
หวังเปาหลิงที่นั่งอยูขางกายตนอีกครั้ง
เมื่อสัมผัสไดวาหวังเปาเลอมองมาทางตนอีกครั้ง หวังเปาหลิงก็นั่งตัวตรงตาม
สัญชาตญาณทันที ใบหนาเล็กๆ ประหมาอยางยิ่ง
 “ทานพอ ทานแมไมชอบใหเจาแตงตัวแบบนี้” เรื่องเกี่ยวกับหวังเปาหลิงเปน
เรื่องที่จัดการไดงายมากสำหรับหวังเปาเลอ ตอนนี้เขาถอนสายตากลับมาแลวเอย
เสียงเรียบ
“อีกเดี๋ยวขาจะเปลี่ยน ตอไปไมมีทางเปนแบบนี้แลว” หวังเปาหลิงกลาวตอบ
อยางรวดเร็วโดยไมแมแตคิด
หวังเปาเลอพยักหนา แลวเอยตอ
“อยาทำใหทานพอและทานแมเปนหวง อยาไดตอปากตอคำ”
“ขา…ตอไปขาจะไมเถียงกลับสักคำ ทานพอทานแมพูดอะไรขาลวนเห็นดวย
ทั้งหมด ขาจะเชื่อฟงอยางที่สุดเจาคะ” หวังเปาหลิงรูสึกนอยใจเล็กนอย อดกลั้นไมให
รองไหออกมา แตหลังจากกลาวจบ นางก็ยังกลั้นไวไมได จึงเอยถามเสียงเบา
“แตถาหากสิ่งที่พวกเขาพูดมันไมถูกตอง…พี่ ขา…ขาพูดกับทานไดไหม”
เมื่อไดยินเสียงเรียกวาพี่ จิตใจของหวังเปาเลอก็เกิดความรูสึกบางอยางขึ้น
เขามองนองสาวที่ หวาดกลั ว ตนเองอย างยิ ่ ง คนนี้ จากนั ้ น จึ ง เผยยิ ้ มโง ง มออกมา
แลวยกมือขึ้นลูบหัวนองสาว
“ไดสิ”
“จริงหรือ” เมื่อถูกหวังเปาเลอลูบหัว ดวงตาของหวังเปาหลิงก็สวางไสว
“จริงสิ แตเจาหามทำใหพอแมกังวลใจ”
หวังเปาหลิงอยากรองดีใจตามสัญชาตญาณ แตพอชำเลืองมองหวังเป าเล อ
นางก็ ห ดคอกลั บ สะกดกลั ้ น เอาไว แ ล ว พยั ก หนา เร็ ว ๆ ด ว ยความเชื ่ อ ฟ ง อย างยิ่ ง
จากนั้นก็กลอกตาไปเห็นวาบนโตะดานหนาของหวังเปาเลอวางเปลา จึงรีบลุกขึ้นไป
หยิบน้ำเย็นหลอวิญญาณมาใหหวังเปาเลอหนึ่งขวด กอนวางเอาไวตรงหนาเขา
 หวังเปาเลอมองดูน้ำเย็นหลอวิญญาณ ในใจอบอุนขึ้นมาก หลังจากเงียบงันไป
จูๆ ก็เอยขึ้น
“เจาชอบเขาหรือ” หวังเปาเลอพูดพลางยกมือขึ้นโบก เงามายาสายหนึ่งปรากฏขึ้น
นั่นก็คือภาพชายหนุมคนนั้นที่ถูกนองสาวของตนแอบมองกอนหนานี้
ใบหนางามของหวังเปาหลิงแดงเรื่อ กระมิดกระเมี้ยนเล็กนอย แตก็ยังพยักหนา
หวังเปาเลอครุนคิด ตำแหนงตางกันก็ตองใชวิธีจัดการแตกตางกัน ถาหากเปน
กอนหนานี้ละก็ บางทีหวังเปาเลออาจจะกีดกันทันทีแลวเลือกคนที่ตนยอมรับมา
คนหนึ่งแทน แตตอนนี้เมื่ออยูในตำแหนงเชนเขา เขาไมอาจไปยุงเกี่ยวกับการเลือก
ของน อ งสาวได ยิ ่ ง กว า นั ้ น คนหนุ  ม สาวก็ ม ี ค วามไม แ น น อน เรื ่ อ งในตอนนี ้ อ าจ
ไมไดหมายถึงอนาคต ดังนั้นเรื่องนี้เขาจะไมไปกีดกั้น แตจะปรับเปลี่ยนบางอยาง
ดังนั้นพริบตาตอมา หวังเปาเลอก็แผกระแสเตาแลวตามหาชายหนุมที่เพิ่งจะกลับ
ถึงบานภายในนครศักดิ์สิทธิ์ทันที เขามองเห็นเสนของเหตุตนผลกรรมที่แผออกมาจาก
รางแลวโยงขึ้นไปบนฟาเสนนั้นจึงโบกมือขึ้นทันที พริบตาเดียวเสนเหตุตนผลกรรม
เสนนั้นก็พังทลายลงมาโดยตรง
เมื่อมันพังลงมา ที่ปลายอีกดานของเสนนั้น ภายในดาวพระเคราะหที่อารยธรรม
ดวงเนตรสววรคอาศัยอยู ผูฝกตนวัยกลางคนที่กำลังนั่งทำสมาธิอยูก็หนาเปลี่ยนสี
กำลั ง จะลุ ก ขึ ้ น ยื น แต พ ริ บ ตาต อ มาร า งกายของเขาก็ เ หมื อ นกั บ ลู ก หนั ง ลมรั่ ว
แหงเหี่ยวอยางฉับพลัน แลวรวงลงพื้นกลายเปนเถาถานบินวอน
ไมใชแคเขาที่เปนเชนนี้ แตในขณะเดียวกัน รางกายของผูฝกตนทั้งหมดสิบกวา
คนที่มีระดับฝกปรือแตกตางกันภายในอารยธรรมดวงเนตรสววรคก็กลายเปนเถา
กันหมดในพริบตา
 ยังมีอีกคนที่มีพลังฝกปรือมาถึงขั้นจิตวิญญาณอมตะ คนผูนี้หวังเปาเลอคุนตา
เล็ ก น อ ย แต ล ื ม ชื ่ อ ไปแล ว น า จะเป น ศิ ษ ย ผ ู  น ั ้ น ของปรมาจารย ม หาทั ณ ฑ ใ น
ความทรงจำ รางกายของเขาก็สั่นสะเทือนเชนกัน คิดจะกำจัดแกไข แตยังไมทัน
ไดเอยปาก ตัวเขาก็กลายเปนเถาถานเสียแลว
ขณะที่คนผูนี้กำลังจะตาย ตอนนั้นเองปรมาจารยมหาทัณฑที่อยูนอกระบบสุริยะ
และกำลังรับรองอารยธรรมครามทองคำพรอมกับคนในสหพันธรัฐก็ตัวสั่นเทาขึ้นมา
เหนือศีรษะมีเงาดวงวิญญาณเทพปรากฏ แขนขางหนึ่งของเงารางนี้ถูกกระแสเตา
สายหนึ่งแผเขามาแลวตัดขาดทันที!
เมื่อแขนของวิญญาณเทพถูกตัดขาด ฉับพลันเลือดก็พุงออกมาจากปากของ
ปรมาจารยมหาทัณฑ รางกายของเขาสั ่ น ไหว เขาหั น หน าซีดขาวของตนไปทาง
ดาวโลกในระบบสุริยะแลวคอมคำนับอยางล้ำลึก
“แมจะไมไดวางแผน แตรูเรื่องแลวปลอยผาน ตัดแขนของดวงวิญญาณของเจา
ลดการฝกปรือของเจาสองขั้นเปนการตักเตือน!” ภายในใจของเขามีเสียงที่ทำใหเขา
ทั้งกลัวเกรงและหวาดผวาดังขึ้นมา
ผูคนโดยรอบมองเห็นสภาพของเขาไดทันที แตละคนลวนมองมาอยางสงสัย
แมแตปรมาจารยครามทองคำก็กวาดตามองมายังปรมาจารยมหาทัณฑอยางครุนคิด
“ทำใหสหายเตาทุกทานและผูอาวุโสตองหัวเราะแลว ศิษยของขานอยทำเรื่อง
ตองหามลงไป ในฐานะที่ขาเปนอาจารยจึงยอมตองรับโทษดวยความเต็มใจขอรับ”
 บทที่ 1196 เจาเยี่ยเหมิงและโจวเสี่ยวหยา
เมื่อปรมาจารยมหาทัณฑเอยออกมา ปรมาจารยครามทองคำก็หรี่ตาลงราวกับ
เดาออกไดประมาณหนึ่ง แอบคิดวาผูที่สามารถทำใหผูฝกตนที่กำลังจะกาวเขาสู
ขั้นดารานิรันดรผูหนึ่งยินยอมถูกลงโทษ อีกทั้งวิธีการลงโทษยังลึกลับเชนนี้ ราวกับ
ใช แ ค ก ระแสเต า เพี ย งเล็ ก น อ ยก็ ส  ง ผลถึ ง มหาเต า ได ผู  น ั ้ น ย อ มเป น หวั ง เป า เล อ
คนนั้นแลว
“ดูเหมือนว า การประเมิ นของข า ต อ เขาก อ นหน านี้ จ ะยัง ไมพ ออยู ส ัก หน อ ย
หวังเปาเลอผูนี้…แข็งแกรงยิ่งกวาที่ขาคิดไวและยิ่งกวาที่เขาเคยแสดงออกมาใหเห็น
กอนหนานี้เสียอีก!”
เมื่อคิดถึง ตรงนี้ รอยยิ้มของปรมาจารย ครามทองคำก็ ย ิ ่ ง เจิ ดจ า และมั ่ นใจ
ในการเลือกของอารยธรรมครามทองคำครั้งนี้ยิ่งขึ้น ขณะเดียวกันคณะสหพันธรัฐ
ที่อยูตรงขามกับเขา ไมวาจะเปนหลินโยวหรือวาสหายเตากุย หรือวาชิงหลิงจื่อ
ทุกคนตางตกตะลึง แนใจในการคาดเดากอนหนานี้ของตนแลว
ยังมีพวกอูเมิ่งหลิงและหลี่สิงเหวินของสหพันธรัฐ พวกเขาไมไดออกไปรับขางนอก
แตไปยังดาวพฤหัส ที่นี่ถูกใชเปนสถานที่รับรองครามทองคำ ตอนนี้ก็ยิ่งแนใจแลววา
หวังเปาเลอไดกลับมาแลว จึงหันหนาไปมองทางดาวโลกเปนครั้งคราว
พวกเขากระจ า งแจ ง ดี ว  า ถ า หากหวั ง เป า เล อ กลั บ มาแล ว จริ ง ๆ เช น นั้ น
ตอนนี้จะตองอยู…ภายในนครศักดิ์สิทธิ์
หวังเปาเลอไมไดสนใจสภาพของปรมาจารยมหาทัณฑ และไมมองเงารางที่มักจะ
มองมายังโลกบอยๆ เหลานั้น ตอนนี้เขาแผกระแสเตาไปบนรางของชายหนุมผูนั้น
พริบตาที่เหตุตนผลกรรมของชายหนุมคนนี้ถูกตัดขาด รางกายของเขาก็สั่นสะทาน
รุนแรง เหงื่อจำนวนมากไหลโซม ทั่วรางสั่นระริก สายตาเผยใหเห็นความหวาดกลัว
อันแรงกลา
 “ขาจะไมสอดมือเรื่องเจากับเปาหลิง แตหามทำรายนาง การทำรายใดๆ ก็ตาม
ลวนไมอนุญาตทั้งสิ้น” ชั่วพริบตานี้ ในหัวของเขาก็มีเสียงที่ทั้งแปลกหนาทั้งคุนเคย
ดังขึ้น บอกวาแปลกหนาก็เพราะเปนครั้งแรกที่เสียงนี้ดังเขาสูจิตใจ บอกวาคุนเคย
ก็เพราะวาหลายปตั้งแตเด็กจนโต เขาลวนเคยเห็นภาพเงาของหวังเปาเลอและคำพูด
ที่เขาเคยพูดจากหนาจอบอยๆ
สำหรับสหพันธรัฐแลว หวังเปาเลอ…ถูกมองวาเปนเทพไปโดยสมบูรณแลว
เมื่อเอยประโยคนี้จบ หวังเปาเลอก็ถอนกระแสเตากลับ นี่เปนเรื่องเล็กนอย
อย า งยิ ่ ง ในเมื ่ อ น อ งสาวชอบ เช น นั ้ น ก็ ช อบไปเถอะ ส ว นที ่ ว  า ชายหนุ  ม คนนี้
จะคิดอยางไรนั้นไมสำคัญ ในเมื่อเลือกวางอุบายแลว เชนนั้นก็ถือวาไดผูกเหตุตน
ผลกรรมไวแลว รอใหนองสาวเบื่อเขาก็จะเปนอิสระ
กอนหนาที่จะเบื่อ ชีวิตของเขาก็ตองถือเอาเจตจำนงของหวังเปาหลิงเปนสำคัญ
บางทีอาจจะเอาแตใจไปสักหนอย แตตำแหนงเปนตัวตัดสินความคิด หวังเปาเลอ
ไมไดคิดเรื่องนี้ตอ เขาลูบศีรษะนองสาวอีกครั้งแลวเอยเสียงเบา
“ไปเปดประตูเถอะ มีคนเกาคนแกมาหา”
ตอนนี้หัวสมองของหวังเปาหลิงยังรูสึกตื่นเตนอยูเล็กนอยเพราะอาการเวียนหัว
อยางตอเนื่อง เมื่อนางไดยินคำนั ้ น แล วก็ ร ี บลุ กขึ ้ น วิ ่ ง ไปยั ง ประตู พริ บตาที ่ เป ด
ประตูบานออก นางก็มองเห็นเงารางอันคุนเคยอยูนอกประตูแลว
“พี่เสี่ยวหยา!” หวังเปาหลิงเอยอยางยินดี
ผูมาก็คือ…โจวเสี่ยวหยา!
 การฝกปรือของนางมาถึงขั้นจิตวิญญาณอมตะแลว ทั่วรางเต็มไปดวยบุคลิก
อันออนโยน ผมยาวคลุมไหล สวมกระโปรงยาว ตอนนี้กำลังยกมือขึ้นลูบหัวของ
หวังเปาหลิงพรอมรอยยิ้ม สายตามองผานขางกายนางไปยังหวังเปาเลอที่นั่งอยู
ตรงนั้นและเงยหนามองมาที่ตนเชนกัน
“กลับมาตั้งแตเมื่อไรหรือ” โจวเสี่ยวหยาเอยอยางออนโยนแลวเดินเขามาใกล
หวังเปาเลอ จัดคอเสื้อใหเขาอยางเรียบรอยแลวนั่งอยูขางกายเขาอยางเปนธรรมชาติ
ทางหวังเปาหลิงกะพริบตาปริบๆ รีบเขาไปหยิบน้ำเย็นหลอวิญญาณขวดหนึ่ง
มาวางไว ต รงหน า โจวเสี ่ ย วหยา ก อ นนั ่ ง ลงอี ก ด า น ในดวงตามี ป ระกายความ
สนอกสนใจอยูเล็กนอย มองดูพี่ชายของตนสลับกับโจวเสี่ยวหยาไมหยุด
หลายปมานี้ นางยอมรูวาพี่เสี่ยวหยาชื่นชอบพี่ชายของตน วันธรรมดาแทบจะ
ทุกสองสามวันก็จะมาเยี่ยมครั้งหนึ่ง หลายครั้งก็มากยิ่งกวาจำนวนที่ตนกลับบาน
เสียอีก…
“เพิ ่ ง จะกลั บ มา” หวั ง เป า เล อ มองดู โ จวเสี ่ ย วหยาแล ว เผยรอยยิ ้ ม อ อ นโยน
เพียงแตในสวนลึกของดวงตาแฝงความขอโทษเล็กนอย ไมใชแคขอโทษเรื่องที่มีเวลา
อยูดวยกันนอยนัก แตยังขอโทษเรื่องความซับซอนของความรูสึก
โจวเสี่ยวหยาราวกับสัมผัสไดจึงยิ้มพลางสายหนา แลวเอยพูดเรื่องเล็กๆ นอยๆ
ในชีวิตอยางโอนออน คลายกับเปนครอบครัวเดียวกัน เปนเหมือนพี่สาวและสะใภ
พูดคุยกับทางเปาหลิงได
เขามองออกวาเปาหลิงก็ชอบโจวเสี่ยวหยามากเชนกัน อีกทั้งยังมีทาทางคุนเคย
อยางยิ่ง หวังเปาเลอมองดูภาพนี้แลวในใจก็มีความอบอุนออนโยนแพรกระจาย
จนกระทั่งเขาเงยหนาขึ้นมองไปนอกประตู เปาหลิงที่อยูอีกดานก็กะพริบตา ถึงแม
นางจะมองไมเห็นอะไร แตกลับอาศัยสัมผัสระหวางสายเลือดเดาไดรางๆ ดังนั้น
จึงลุกขึ้นวิ่งไปที่ประตูอีกครั้งแลวเปดประตูออก
 “พี่เยี่ยเหมิง!”
ที ่ ป ระตู ม ี เ งาร า งแสนเย อ หยิ ่ ง ยื น อยู  ขณะที ่ ม ี ค วามสู ง ตระหง า นก็ ย ั ง มี
ความออนโยนของหญิงสาวอยูดวย ทั้งไมขาดความองอาจผาเผย ทั่วรางราวกับ
ดวงอาทิตยรอนระอุ ทั้งยังเผยความบริ สุ ทธิ ์ศักดิ ์สิทธิ ์ออกมา สามารถทำให คน
จำนวนมากตองละอายตนเมื่ออยูตอหนานาง
คนผูนี้ก็คือ…เจาเยี่ยเหมิง!
หลังจากสังเกตเห็นหวังเปาเลอ เปนเพราะนางไมไดอยูบนโลก นางจึงมาชากวา
โจวเสี่ยวหยาไปกาวหนึ่ง แตตอนนี้เมื่อมาถึงแลวนางก็มองหวังเปาเลอและมองเห็น
โจวเสี่ยวหยาที่นั่งอยูขางเขาดวย
“ศิษยพี่เยี่ยเหมิง” โจวเสี่ยวหยาลุกขึ้นแลวเอยอยางออนโยน
เจาเยี่ยเหมิงตบหัวเปาหลิงแตะๆ พรอมรอยยิ้ม และยิ้มคืนกลับไปใหโจวเสี่ยวหยา
จากนั้นก็มาอยูขางกายหวังเปาเลอ มองอยูครูหนึ่งก็นั่งลงที่อีกขางของเขา
“อารยธรรมครามทองคำถูกเปาเลอปราบหรือ ทำอยางไรหรือ จะรวมเขามา
ภายในดาวฤกษดวงอาทิตยตอนไหนละ”
แตกตางจากการพูดเรื่องเล็กๆ นอยๆ ในชีวิตแบบโจวเสี่ยวหยา เจาเยี่ยเหมิง
นั่งลงแลวก็เอยปากพูดเรื่องเกี่ยวกับสหพันธรัฐ อีกทั้งหลังจากสนทนากับหวังเปาเลอ
แลว นางยังรายงานเรื่องเกี่ยวกับขอบกพรองของสหพันธรัฐที่นางพบตลอดหลายป
มาให ใ ห เ ขาฟ ง ทั ้ ง หมดด ว ย ทั ้ ง ยั ง บอกหวั ง เป า เล อ ว า ภายในอารยธรรม
ดวงเนตรสววรคมีคลื่นใตน้ำอยู รวมถึงจอมพลังของวังเตาที่ตื่นขึ้นเหลานั้นของ
วังเตาไพศาลก็คลายจะเคลื่อนไหวเล็กนอยแลว
 นี่เปนรูปแบบที่แตกตางโดยสิ้นเชิงกับโจวเสี่ยวหยา หวังเปาเลอแฝงความขอโทษ
ในแววตาเหมือนกันแลวตอบกลับอยางรอบคอบ สวนโจวเสี่ยวหยาก็เงียบงันมาก
นางรับฟงอยูตลอด คลายไมไดเขารวม แตกลับไมรูจะพูดอะไร ทวาสองมือของนาง
ก็ยกขึ้นมากดที่หลังหูของหวังเปาเลอ แลวนวดใหอยางออนโยน
เมื่อเปนเชนนี้ ก็ ทำใหน างผสานรวมเข าไปได อ ย างเป น ธรรมชาติ ทั ้ ง หมดนี้
ทำใหหวังเปาหลิงที่นั่งอยูไมไกลจากทั้งสามแอบรองวารายกาจ
ประกายแสงในดวงตาสวางไสวยิ่งขึ้น ถึงแมนางยังกลัวเกรงพี่ชายของตนอยู
แตตอนนี้ก็มีความใครรูอยูที่กนบึ้งในใจแลววาพี่ชายคนนี้ของตนจะจัดการปญหา
สะใภสองคนอยางไร
เพียงแคนางไมรูวาตอนนี้ที่ดานหลังของตนนั้น…ดานหลังของโจวเสี่ยวหยาและ
เจาเยี่ยเหมิงไดมีเงารางรางหนึ่งปรากฏขึ้นมา นอกจากหวังเปาเลอแลวก็ไมมีใคร
มองเห็น นั่นก็คือแมนางนอยหวังอีอี
นางมองไปที่โจวเสี่ยวหยาคลายยิ้มคลายไมยิ้มและมองไปทางเจาเยี่ ย เหมิ ง
สุดทายก็มองหวังเปาเลออยางหยอกลอ
“เป า เล อ ผู  ห ญิ ง สองคนนี ้ ข  า เห็ น ทุ ก ย า งก า วที ่ พ วกเจ า เดิ น มาถึ ง ทุ ก วั น นี้
กับตาเชียว ไอหยา ที่แทเจาจะเลือกใครกันนะ แลวยังมีหลี่หวานเออรอีก ไมอยางนั้น
ก็เก็บไวทั้งหมดเถอะ ปนั้นพอของขาก็…คิกๆ” หวังอีอีไมไดพูดตอ แตสายตากลับเผย
แววใหกำลังใจ
หวั ง เป า เล อ รู  ส ึ ก ปวดหั ว เล็ ก น อ ย นี ่ เ ป น ครั ้ ง แรกที ่ เ ขารู  ส ึ ก ไม แ น ใ จว า
ควรทำอย า งไรหลั ง จากกลั บ มาจากนพภู ม ิ สภาพจิ ต ใจที ่ เ ดิ ม ที ส งบนิ ่ ง ก็ ย ากจะ
หลีกเลี่ยงเกลียวคลื่นสาดซัด โดยเฉพาะอยางยิ่งเมื่อนองสาวของตนยังอยูอีกดาน
เมื่อครูยังถูกตนสั่งสอนอยูเลย ทวาตอนนี้กำลังนั่งดูอยางสนอกสนใจอยูตรงนั้น
สิ่งนี้ทำใหหวังเปาเลอตองเหลือบไปมองอยางอดไมได
 เปาหลิงกมศีรษะ คิดจะแสรงทำเปนไมเห็น หลังจากพบวาในสายตาของพี่ชาย
ผูนี้ของตนมีความเฉียบคมอยูเล็กนอย นางก็มุยปากยืนขึ้นแลวจงใจหาวออกมา
“ขาจะไปนอนแลว” กลาวจบนางก็เดินกลับหองของตนอยางไมเต็มใจนัก
เวลาลวงเลยผานไป ค่ำคืนเงียบงัน
ทามกลางการพร่ำรองอันเบื่อหนายของหวังอีอี เจาเยี่ยเหมิงและโจวเสี่ยวหยา
ก็จากไปทีละคน สวนหวังเปาเลอก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ เรื่องราวภายในจิตใจ
ของเขามีมากเกินไป แมวาเขาจะรูจุดประสงคในใจของคนทั้งสอง แตก็ยังไมอาจ
ตอบรับได เพราะเขาไมรูวาตอไปจะเปนอยางไร เพราะในโลกแหงศิลานี้ยังมีเรื่องราว
อีกมากนักที่เขาไมรูวาตองจัดการอยางไร
เขายังออนแอเกินไป
“ใหเปนเรื่องของเวลาเถอะ” หวังเปาเลอพึมพำเบาๆ แลวเงยหนาขึ้น สายตาของเขา
กลั บ มาเป น ปกติ มองไปยั ง พวกอู  เ มิ ่ ง หลิ ง และหลี ่ ส ิ ง เหวิ น ที ่ อ ยู  บ นดาวพฤหั ส
กำลังปรึกษาหารือเรื่องขั้นตอนผสานดาวฤกษกับปรมาจารยครามทองคำอยู
“ตอไปหวังวาการหลอมรวมของสหพันธรัฐจะทำใหการฝกตนและดวงวิญญาณเทพ
ของขาเลื่อนขั้น กาวเขาสู…ระดับจักรพิภพ!” หวังเปาเลอกมหนา ยกมือขวาขึ้นมา
ในมือขวาของเขามีแผนจานที่ขาดแหวงไปมุมหนึ่ง
นั่นก็คือแผนเลื่อนระดับโลกา!
 บทที่ 1197 เจ็ดวันผสานดาว
จานหลัวผานแผนนี้ดูแลวไมมีจุดแปลกประหลาดมากนัก มีเพียงความรูสึกที่
เกาแกเทานั้นที่ชัดเจนอยางยิ่ง ทั้งยังมีคราบสกปรกที่เช็ดไมออกหลายที่ คลายกับ
แปดเปอนเลือดมาไมรูกี่ปแลว
แตถึงอยางนั้นก็ไมมีกลิ่นอายแปลกประหลาดเลยแมแตนอย ทั่วรางของมัน
มีกลิ่นคลายไมเซี่ยงมูแผออกมา ขณะเดียวกันที่มุมดานขวาของมันก็มีมุมกวางที่
ขาดแหวงไปอยางเห็นไดชัด
มุ ม ที ่ ข าดหายไปนี ้ ร าวกั บ ถู ก แรงจากภายนอกกระแทกใส ทำให แ ผ น จานนี้
แตกราว ถึงขั้นที่มองเห็นรอยราวหลายเสนบนมุมที่ขาดหายไปได มีทั้งเสนที่ตื้น
และเสนที่ลึก ลวนแพรกระจายไปทั่วทั้งจานหลัวผาน ทำใหความรูสึกเกาแกของ
จานหลัวผานแผนนี้เพิ่มพูนขึ้น
“แผนเลื่อนระดับโลกา” หวังเปาเลอถือจานหลัวผานพรอมเอยพึมพำ ประโยชน
ของจานแผนนี้อาจจะมีไมนอย แตหวังเปาเลอรูจักเพียงอยางเดียว นั่นก็คือ…เลื่อนขั้น
ระดับอารยธรรม
เขาไมรูวาหลักการของมันคืออะไร แตคิดดูแลวของสิ่งนี้คงจะเปนการดำรงอยูที่
เหมือนกับพลังเบื้องหลังอยางหนึ่งที่สามารถเพิ่มระดับความหนาแนนของอารยธรรม
จากนั้นก็ทำใหอารยธรรมแหงหนึ่งกาวกระโดดคลายกับเพิ่มประวัติศาสตรขึ้นมาจาก
ความว า งเปล า เหมื อ นกั บ การต อ เติ ม กิ ่ ง อย า งไรอย า งนั ้ น สำหรั บ เรื ่ อ งวิ ธ ี ใ ช
ก็ไมไดซับซอน เพียงแคหลอมรวมมันเขาไปภายในดารานิรันดรก็เปนพอ
หวังเปาเลอไตรตรองอยูพักหนึ่งก็เงยหนาขึ้นมองไปยังดวงอาทิตยดารานิรันดร
เขาไมไ ดหลอมรวมเขาไปทัน ที ถึ ง อย างไรของสิ ่ ง นี ้ ก็ มาจากแม น ้ ำแห ง ความมื ด
มาจากนพภู ม ิ หวั ง เป า เล อ ไม ค  อ ยมั ่ น ใจมากนั ก ดั ง นั ้ น จึ ง ต อ งศึ ก ษาอี ก สั ก รอบ
ถึงจะแนใจวาจะใชหรือไม
 “การมาถึงของอารยธรรมครามทองคำ หลังจากผสานรวมกันแลวก็จะยกระดับ
อารยธรรมของสหพันธรัฐขึ้น…” หวังเปาเลอครุนคิด ปดดวงตาลงแลวทำสมาธิเงียบๆ
เวลาหมุนเวียนไป ไมนานก็ผานมาเจ็ดวันแลว
ในชวงเจ็ดวันนี้ บานของหวังเปาเลอมีผูมาเยือนไมขาดสาย ทั้งปรมาจารย
ศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ ห ลี ่ ส ิ ง เหวิ น อู  เ มิ ่ ง หลิ ง ประธานสหพั น ธรั ฐ รองประธานและเจ า นคร
ดาวอังคารหลินโยว สหายเตากุย รวมทั้งกลุมไตรจันทราและปรมาจารยตระกูลจิน
ที ่ ห วั ง เป า เล อ ยั ง ไม เ คยพบผู  น ั ้ น ไปจนถึ ง พวกมหาทั ณ ฑ จ ากอารยธรรม
ดวงเนตรสวรรค แลวยังมีชิงหลิงจื่อผูแสนประหมาจากวังเตาไพศาล
คนเหลานี้คือบุคคลระดับสูงในปจจุบันของสหพันธรัฐ แตละคนพากันมาเยี่ยมเยียน
และคารวะ การปฏิบัติตัวตอคนที่แตกตางกัน ทาทีของหวังเปาเลอก็ยอมไมเหมือนกัน
อย า งเช น พวกหลี ่ ส ิ ง เหวิ น และอู  เ มิ ่ ง หลิ ง หวั ง เป า เล อ จะปฏิ บ ั ต ิ ด  ว ยธรรมเนี ย ม
แบบผูนอย สวนคนอื่นๆ หวังเปาเลอก็ไปพบดวยรอยยิ้ม แตไมวาจะออนโยนแคไหน
ก็ยัง เลี่ยงไมไ ด ที ่จะทำให ผ ู มาเยือ นคนอื ่ น ๆ นอกจากหลี ่ สิ ง เหวิ น และอู  เ มิ่ ง หลิ ง
รูสึกประหมาอยูในใจได
ยังมีปรมาจารยอารยธรรมครามทองคำที่เพิ่งเขามาใหมก็มาเยือนดวยเชนกัน
เขาเคารพนบนอมอยูตรงหนาหวังเปาเลอ ไมกลามีการกระทำและคำพูดประมาท
เลินเลอสักนิด นี่ก็ยิ่งทำใหในใจของบุคคลระดับสูงเหลานั้นของสหพันธรัฐกริ่งเกรง
หวังเปาเลอมากขึ้นไปอีก
ไมวาจะเปนที่แจงหรือที่ลับ ตัวตนและตำแหนงของหวังเปาเลอในสหพันธรัฐ
ก็หาที่เปรียบไมไดแลว ถึงขั้นที่เวลาผูฝกตนบางสวนของสหพันธรัฐพูดคุยเรื่ อ ง
หวังเปาเลอก็ยังเรียกเขาวาปรมาจารยอีกดวย
ปรมาจารยสหพันธรัฐ!
 ไมนานคำเรียกนี้ก็แพรหลาย ไมมีใครไมยอมรับ เพราะกลาวไดวาทุกอยาง
ในปจจุบันของสหพันธรัฐลวนเปนสิ่งที่หวังเปาเลอไดรับมาทั้งสิ้น ทั้งการผสานรวม
ของวังเตาไพศาล เขาก็เปนประธาน การผสานรวมของอารยธรรมดวงเนตรสววรค
เขายิ ่ ง มี ส  ว นรวมในทุ ก ขั ้ น ตอน และอารยธรรมครามทองคำในวั น นี ้ ก ็ ย ิ ่ ง มา
เพราะเลื่อมใสในชื่อเสียง
ดังนั้นในสหพันธรัฐปจจุบันนี้ ถึงแมหวังเปาเลอจะยังไมบรรลุความฝนในวัยเด็ก
ที่จะเปนประธานสหพันธรัฐ แตนี่ก็ไมสำคัญแลว
หลังจากพบกับผูมาเยือนทั้งหมด หวังเปาเลอก็ทิ้งรางแยกเอาไวเพื่อไมเปนการ
รบกวนพอแม สวนรางจริงนั้นไปจากดาวโลก สูภายในดวงอาทิตยดารานิรันดร
ดารานิ ร ั น ดร ท ี ่ ป  น ั ้ น เขาไม อ าจเข า มาได แต ว ั น นี ้ สำหรั บ หวั ง เป า เล อ แล ว
กลับเหมือนไปสวนดอกไมที่บานของตัวเอง สาเหตุที่เปนเชนนี้ ดานหนึ่งก็เพราะ
พลั ง ฝ ก ปรื อ ของเขาไม อ าจเที ย บกั บ ในอดี ต ได แ ล ว ส ว นอี ก ด า นก็ เ พราะเดิ ม ที
ดารานิรันดรดวงเนตรสวรรคไดถูกเขาควบคุม หลังจากผสานรวมกับดวงอาทิตย
ดารานิรันดร ก็จะทำใหดวงอาทิตยเปนของหวังเปาเลอในแงของการครอบครอง
โดยปริยาย
ภายในดวงอาทิตยดารานิรันดร หวังเปาเลอนั่งขัดสมาธิทามกลางแสงอาทิตยเจิดจา
ขณะที่กำลังบำเพ็ญตนอยูนั้น อารยธรรมครามทองคำและสหพันธรัฐก็บรรลุ ม ติ
ในดานรายละเอียดเรียบรอยแลว เรื่องการผสานรวมจึงมีกำหนดการขึ้น
นั่นคือกำหนดไวที่ครึ่งเดือนใหหลัง!
ในชวงครึ่งเดือนนี้ ยังมีเรื่องตองทำกอนอีกมากมาย อยางเชนการแบงพื้นที่
หลั ง จากการผสานรวม และวิ ธี ก ารจั ด การกั บ อารยธรรมนั บ ร อ ยที ่ ม าพร อ ม
อารยธรรมครามทองคำ ไปจนถึ ง ตำแหน ง ที ่ น ั ่ ง ของอารยธรรมครามทองคำใน
สหพันธรัฐ
 ถึงอยางไรเมื่อเทียบกับสหพันธรัฐแลว อารยธรรมครามทองคำนั้นใหญเหลือเกิน
ถาหากไมมีหวังเปาเลออยู สหพันธรัฐก็คงเปนฝายเสียเปรียบโดยสมบูรณในการ
ผสานรวม แตวันนี้อารยธรรมครามทองคำกลับเปนฝายถอยใหกอนแลวเสนอให
ดารานิรันดรของครามทองคำผสานเขาไปในดารานิรันดรของสหพันธรัฐโดยสมบูรณ
ละทิ้งอำนาจผูนำ ขณะเดียวกันก็มอบอารยธรรมขนาดเล็กนับรอยที่ติดมาดวยใหกับ
สหพันธรัฐทั้งหมด
หลั ง จากนี ้ อารยธรรมขนาดเล็ ก เหล า นี ้ จ ะไม ใ ช ข องครามทองคำอี ก ต อ ไป
แตเปนของสหพันธรัฐ
ดาราจั ก รของพวกเขาจะพั น รอบที ่ ข อบของดาราจั ก รสหพั น ธรั ฐ ในอนาคต
กลายเปนสวนหนึ่งของวังวนดวงดาวของสหพันธรัฐ ขณะเดียวกันอาณาเขตของ
สหพันธรัฐก็จะแบงออกเปนสองพื้นที่แลวมอบใหกับอารยธรรมครามทองคำดวย
สำหรับอารยธรรมครามทองคำแลว นี่เปนเรื่องเสียเปรียบอยางยิ่ง ถึงอยางไร
การผสานรวมของพวกเขาก็ ส ามารถส ง เสริ ม สหพั น ธรั ฐ ได ม ากมายเหลื อ เกิ น
แตครามทองคำกลับไมมีความไมพอใจเลยสักนิด แตสนับสนุนอยางเต็มที่
ทุ ก คนต า งมองออกและรู ว  า สหพั น ธรั ฐ ไม น ั บ เป น อะไรสำหรั บ ครามทองคำ
พวกเขามาที่นี่ก็เพื่อ…พึ่งพาหวังเปาเลอ
ภายใตการสงเสริมและรวมมืออยางเต็มกำลัง ครึ่งเดือนก็ผานไปในพริบตา
เรื่องที่ตองทำกอนหนาก็เสร็จสมบูรณ และในที่สุดวันนี้ ภายใตการออกอากาศ
อย า งพร อ มเพรี ย งของทุ ก เขตแดนในสหพั น ธรั ฐ การผสานรวมของอารยธรรม
ครามทองคำกำลังจะเริ่มตนอยางเปนทางการ!
ดานหวังเปาเลอในตอนนี้แบงรางแยกออกมาเปนรอยๆ ราง แลวกระจายไป
ทั่วทุกที่เพื่อนั่งทำสมาธิอยูที่ขอบนอกของระบบสุริยะ
 เปนการปองกันอุบัติเหตุและการเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้น สวนรางจริงยังคง
นั่งอยูภายในดวงอาทิตยดารานิรันดร เปนประธานในการผสานรวมครั้งนี้
ดังนั้นในไมชา ประชาชนทั่วทั้งสหพันธรัฐก็ลวนมองเห็นวาบนฟามีดารานิรันดร
ที ่ ใ หญ ย ิ ่ ง กว า พระอาทิ ต ย อ ยู  ด วงหนึ ่ ง มั น ค อ ยๆ เผยตั ว ออกมาท า มกลาง
ความพราเลือน รอบตัวมันมีอุกกาบาตจำนวนนับไมถวน ราวกับกำลังดึงและผลัก
และเหมือนกับกำลังหนุนนำใหดารานิรันดรแปลกหนาดวงนี้คอยๆ เขามาใกลกับ
ดวงอาทิตย
ตลอดกระบวนการดำเนินไปเปนเวลาสิบสี่วัน ในชวงเจ็ดวันแรก อุณหภูมิใน
ระบบสุริยะพุงสูงขึ้นมหาศาล ปราณวิญญาณก็พุงทะยานขึ้นดวย ประชาชนทุกคน
เห็นเหตุการณจริงทั้งหมดผานการออกอากาศจากวงแหวนปราณของระบบสุริยะ
ทุกคนตางตื่นเตน อารยธรรมดวงเนตรสววรคก็เชนกัน เพราะสำหรับพวกเขาแลว
การผสานรวมของครามทองคำจะทำใหระดับชีวิตของพวกเขาเพิ่มสูงขึ้น พลังฝกปรือ
ก็ จ ะเพิ ่ มพู น ขึ ้ นในพริบ ตา เช น เดี ย วกับ วัง เต า ไพศาล พวกเขาถึ ง ขนาดตั ้ง ตารอ
ยิ่งกวาใคร เพราะทันทีที่ผสานรวมแลว อาการบาดเจ็บของพวกเขาก็ถูกบังคับให
ฟนตัวขึ้นมาอยางมากในชั่วพริบตา แมวาเดิมทีอาการบาดเจ็บบางอยางก็ไมได
สาหัสมาก แตก็สามารถหายเปนปกติไดทันที
นี่ก็คือกฎเกณฑและกฎเวทแหงอวกาศของโลกแหงศิลา ไมวาจะเปนสำนักแหง
ความมืดหรือเตาสวรรค หรือกระทั่งเตาสวรรคไมรูสิ้น ลวนเปนเตาที่ประกอบอยูใน
กฎนี้ทั้งนั้น
การผสานอารยธรรม ยกระดับชั้น ตอบแทนใหกับสรรพชีวิต ราวกับเปลี่ยนฟา
แลกชะตา สงผลตอพรสวรรคตามธรรมชาติ ทำใหพลังฝกตนเพิ่มขึ้น!
 จนกระทั ่ ง วั น ที ่แ ปดมาถึง ดวงอาทิ ต ย ข องสหพัน ธรั ฐ และดารานิ ร ั น ดร ของ
ครามทองคำก็ ส ั ม ผั ส กั น โดยสมบู ร ณ ทั ้ ง สองดวงล ว นแผ ไ อหมอกจำนวนมาก
ออกมาแลวผสานเขาดวยกันอยางชาๆ ภายใตแรงกดดันควบคุมของปรมาจารย
ครามทองคำและหวังเปาเลอ
มองจากไกลๆ จะเห็นวาดวงอาทิ ตย น ั ้ น เล็ กมาก ดารานิ รั น ดร ครามทองคำ
ก็ใหญมาก แตระหวางการผสาน ดวงอาทิตยของสหพันธรัฐกลับเปนฝายดูดซับ
สวนดารานิรันดรครามทองคำก็มอบให ทั้งกระบวนการนี้ดำเนินอยูเปนเวลาสิบวัน
สำหรั บ สหพั น ธรั ฐ แล ว เจ็ ด วั น ครั ้ ง ที ่ ส องนี ้ ค ล า ยกั บ การเปลี ่ ย นฟ า แลกดิ น
ความยิ่งใหญของการเปลี่ยนแปลงสั่นคลอนจิตใจของคนทุกคน!
เขตแดนของสหพันธรัฐขยายขึ้นในพริบตา มากยิ่งกวาเดิมถึงสิบเทา!
ปราณวิญญาณภายในดาวพระเคราะหดั้งเดิมของอารยธรรมดวงเนตรสววรค
และของระบบสุ ร ิ ย ะภายในจั ก รวาลของสหพั น ธรั ฐ ทั ้ ง สิ บ กว า ดวงนี ้ ล  ว นระเบิ ด
ออกมาทันที จนเกินกวารอยเทาแบบที่ผานมา
อุณหภูมิของจักรวาลพุงสูงถึงระดับที่นาตกใจ แตภายใตการคุมครองของหวังเปาเลอ
มัน กลับไมส ง ผลต อดาวพระเคราะห แ ละไม ท ำร า ยผู  คนแม แ ต น ิ ด ขณะเดี ย วกั น
เมื่ออุณหภูมิและปราณวิญญาณเขมขนขึ้น ทั่วทั้งระบบสุริยะก็พรามัว
ยิ่งพรามัวมากเทาใด ก็เกิดวิญญาณไรสติ สัมปชัญญะส วนหนึ่ง ขึ้น เลื อ นราง
วิ ญ ญาณเหล า นี ้ ล  ว นเป น สิ ่ ง มี ช ี ว ิ ต แต ก ำเนิ ด ที ่ เ กิ ด มาพร อ มกั บ ปราณวิ ญ ญาณ
มีลักษณะแตกตางกัน และกำลังรายรำอยูกลางจักรวาล ทำใหผูที่มองเห็นทุกคน
ตางตกตะลึง
 ดาวพระเคราะห ท ี ่ เ ป น ของอารยธรรมครามทองคำราวกั บ ถู ก ฉุ ด รั ้ ง ให ม า
ปรากฏตัวขึ้นยังบริเวณภายในระบบสุริยะที่ถูกกำหนดเอาไวกอนหนานี้ ถึงแมมัน
จะพรามัว แตการปรากฏตัวของพวกมันก็ทำใหระบบสุริยะเริ่มเกิดลมพายุ ทุกที่
ที่พายุพัดผาน ปราณวิญญาณก็จะระเบิดอีกครั้ง
ทุ ก คนในอารยธรรมดวงเนตรสววรค ทุ ก ชี ว ิ ต ในสหพั น ธรั ฐ และผู ฝ  ก ตนใน
วังเตาไพศาลลวนตัวสั่นสะทานรุนแรงขึ้นมาและในชั่วขณะนี้เอง กลิ่นอายแตละสาย
ก็พวยพุงออกมาตามๆ กันจากทุกทิศทางหลากตำแหนง พวกมันคือการทะลวง มันคือ
การเลื่อนระดับ!
วันที่เจ็ด…ดารานิรันดรครามทองคำไดผสานเขากับดวงอาทิตยของสหพันธรัฐ
โดยสมบูรณ ทำใหขอบเขตของจักรพิภพสหพันธรัฐขยายใหญขึ้นอีกครั้งจนมีขนาด
หลายร อ ยเท า จากของเดิ ม มี ด าวพระเคราะห ห ลายร อ ยดวงของสหพั น ธรั ฐ อยู
ภายในนั้น ที่บริเวณขอบก็ม ีอ ารยธรรมขนาดเล็ ก จำนวนหลายร อยล อมรอบอยู
ภายในอารยธรรมขนาดเล็กทุกแหงลวนมีดาวพระเคราะหแตกตางกันสิบดวงสถิตอยู
มองจากที ่ ไ กลๆ จะเห็ น ว า ภายในจั ก รวาลนี ้ … ระบบสุ ร ิ ย ะได ห ายไปจาก
ตำแหน ง เดิ ม ของมั น แล ว สิ ่ ง ที ่ เ ข า มาแทนที ่ ก ็ ค ื อ …วั ง วนดวงดาวหลายรู ป ร า ง
ที่มีขอบเขตใหญยิ่งกวา!
ตอนนี้เอง ภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย ตระกูลและสำนักทั้งหลาย
ตางก็สัมผัสไดแลว สายตาแตละสายจากทุกทิศทางภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหง
เตาฝงซายลวนมองไปยัง…จุดที่ระบบสุริยะตั้งอยู!
 บทที่ 1198 แผนโลกาสะเทือนภพ
การผสานรวมของครามทองคำทำใหอารยธรรมสหพันธรัฐยกระดับขึ้น!
กฎแหงเตาสวรรคและกฎเกณฑแผขยายอยางตอเนื่องอยูภายใน ทวมทนไป
ทุกสารทิศ และแพรกระจายไปทั่วทุกสิ่งทุกอยาง มีสายฟาสีมวงสายแลวสายเลา
กระจายอยู  ใ นดาราจั ก ร ทำให ท ุ ก คนที ่ เ งยหน า มองจะเห็ น งู ส ี ม  ว งร า ยรำอยู
กลางอวกาศอยางสะเทือนฟาสะเทือนดิน
ผูฝกตนทุกคนไมวาจะเปนวังเตาไพศาลหรือวาอารยธรรมดวงเนตรสววรคก็ลวน
ระเบิดพลังฝกปรือออกมาในชั่วขณะนี้เอง พรอมกับการยกระดับชีวิตและการตอบรับ
ของปราณวิญญาณ ยังมีกลิ่นอายของการทะลวงปะทุขึ้นหลายสาย ซึ่งแผกระจาย
ออกมาอยางตอเนื่องภายในสหพันธรัฐใหมตอนนี้
ภายในอารยธรรมดวงเนตรสวรรค พลังฝกปรือของปรมาจารยมหาทัณฑทะลวง
จากดาวพระเคราะหชั้นมหาวัฏจักรดั้งเดิมพุงตรงไปยังระดับดารานิรันดรทามกลาง
การระเบิดครั้งนี้ สวนตัวเขาก็ไดเตรียมการสำหรับการเลื่อนขั้นพลังฝกปรือของตน
มาหลายป โดยเหลื อ ดาวเคราะห อ มตะดวงหนึ ่ ง ไว ใ ห ต นเองนานแล ว นี ่ ก ็ คื อ
พลังเบื้องพลังของอารยธรรมดวงเนตรสววรค
ตอนนี้ ดวยความชวยเหลือจากดาวเคราะหอมตะดวงนี้ พลังฝกปรือของเขา
ก็ จ ุ ด ประกายดาวดวงนี ้ ข ึ ้ น ทั น ที ท  า มกลางการทะลวงและการตอบรั บ ของ
ปราณวิญญาณ จนตัวเขาเลื่อนระดับอย างตอเนื่อง พลังฝกปรือกาวเขาสู  ร ะดั บ
ดารานิรันดรอยางราบรื่น!
และยังมีผูฝกตนของอารยธรรมดวงเนตรสววรคจำนวนมากที่ยกระดับขึ้นเชนกัน
มีสามคนในนั้นกาวสูระดับดาวพระเคราะหโดยตรง!
 สำหรับวังเตาไพศาล ตอนนี้เกิดเสียงดังสนั่นไมหยุด เงารางหลายรางกูรอง
ออกมาจากสถานที่กักตน อาการบาดเจ็บของผูฝกตนระดับดาวพระเคราะหทั้งเกาคน
หายดีจนหมดและออกจากดานกักตนทันที!
สวนชิงหลิงจื่อ อาการบาดเจ็บของเขายิ่งหายเปนปลิดทิ้ง และกลับสู ระดับ
ดารานิรันดรชั้นกลาง!
ยังมีประมุขซิงอี้ผูนั้น เนื่องจากพลังฝกตนของเขาสูงสงลึกล้ำ ทั้งอาการบาดเจ็บ
ก็ไมเบานัก ถึงแมจะไมไดฟนตัวขึ้นมาโดยสมบูรณ แตตอนนี้ก็สัมผัสไดชัดเจนวา
อาการบาดเจ็บของตนดีขึ้นไมนอย
สวนผูที่เลื่อนระดับไดมากที่สุด…ก็คือผูฝกตนสหพันธรัฐภายในระบบสุริยะดั้งเดิม
นั ่ น เอง พลั ง ฝ ก ตนของพวกเขาระเบิ ด ออกมา โดยรวมแล ว เที ย บได ก ั บ ของ
ดวงเนตรสวรรคและวังเตารวมกันดวยซ้ำ
เจ า เยี ่ ย เหมิ ง หลี ่ ส ิ ง เหวิ น อู  เ มิ ่ ง หลิ ง หลิ น โยว ปรมาจารย ต ระกู ล จิ น และ
สหายเตากุย อดีตดาวพระเคราะหทั้งหก ตอนนี้ตางพากันทะลวงระดับทามกลาง
เสียงกูกองภายในราง การระเบิดของปราณวิญญาณ และการเพิ่มพูนระดับชีวิต
ดาวพระเคราะหชั้นกลาง ดาวพระเคราะหชั้นปลาย…จนถึงชั้นปลายสุด ไมแปลกใจ
เลยที่หลี่สิงเหวินเปนบุคคลผูมีพรสวรรคนาตะลึง เขาเปนคนแรกที่ทะลวงเขาสูระดับ
ดารานิรันดร ตอมาคือเจาเยี่ยเหมิง จากนั้นเปนหลินโยว!
สวนอูเมิ่งหลิงกับปรมาจารยตระกูลจิน รวมไปถึงสหายเตากุยนั้นหยุดอยูที่ระดับ
ดาวพระเคราะหชั้นปลาย
ยังมีคนอื่นๆ อยูอีก ซึ่งตางก็ปะทุพลังออกมาตามๆ กัน ถึงขั้นมีผูฝกตนที่เดิม
เปนขั้นจิตวิญญาณอมตะสิบสามคน ก็ถือโอกาสนี้ทะลวงสูระดับดาวพระเคราะห
 การเพิ่มระดับของกลุมอิทธิพลทั้งสามฝาย การปรากฏตัวของดาวพระเคราะห
จำนวนมาก และประกายแสงของดารานิ ร ั น ดร ห ลายดวงทำให อ วกาศของ
สหพันธรัฐใหมแหงนี้สวางไสวยิ่งขึ้น เกิดเสียงดังสนั่นขึ้นทุกสารทิศ
การพัฒนาเชนนี้ของผูฝกตนประจำถิ่นของสหพันธรัฐเปนเพราะ…การฝกตน
ของสหพันธรัฐลวนเปนชั้นนำไมวาจะเปนเมื่อกอนหรือวาตอนนี้ พวกเขาตางหาก
ถึงจะเปนเจาของที่แทจริงภายในดาราจักรแหงนี้ ดังนั้นการยกระดับการฝกตนครั้งนี้
จึงยิ่งครอบคลุมรอบดานมากขึ้น
แตผูที่ไดรับมากที่สุดก็ยังเปนหวังเปาเลอ!
หากกลาววาพลังฝกตนประจำถิ่นของสหพันธรัฐเปนชั้นนำ เชนนั้นหวังเปาเลอ
ก็คือผูควบคุมในหมูชนชั้นนำ!
ด ว ยการเพิ ่ ม ระดั บ ชี ว ิ ต การผสานรวมของอารยธรรมครามทองคำ และ
การระเบิดครั้งนี้ มันทำใหดวงวิญญาณเทพของเขาบรรลุถึงวิญญาณเทพเกาสิบขั้น
ของดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักร ยังไมหมดเทานั้น เพราะยังเพิ่มระดับขึ้นอีก
จนกระทั่งถึงเกาสิบสามขั้น เกาสิบหกขั้น…เกาสิบเกาขั้น!
เมื่อกระโจนอีกครั้งก็กาวสูหนึ่งรอยขั้นแลว จากนั้นดวงวิญญาณเทพก็สั่นสะเทือน
รุนแรง ทะยานสูงจากพื้น ทะลวงไปถึง…ระดับจักรพิภพ!
หวังเปาเลอในตอนนี้ กายเนื้อเปนจักรพิภพแลว วิญญาณเทพก็เปนจักรพิภพแลว
และแมวาพลังฝกตนของเขาจะทั้งลึกทั้งหนาเกินไป ดังนั้นแคการผสานรวมของ
ครามทองคำอย า งเดี ย วจึ ง ไม อ าจหนุ น ให ม ั น เลื ่ อ นระดั บ ได พลั ง ฝ ก ตนของเขา
จึงยังเปนดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรอยู แตพลังตอสูของเขากลับเพิ่มขึ้นมามากมาย
เพราะวิญญาณเทพเลื่อนขั้นเปนจักรพิภพนั่นเอง
 ตอนนี้เขานั่งขัดสมาธิอยูภายในดวงอาทิตย ดวงตาสองขางหลุบลงคลายกับ
เทพเจาที่สูงตระหงานดุจขุนเขา ณ ใจกลางของสหพันธรัฐใหม!
ขณะที่เสียงสะเทือนเลื่อนลั่นและเสียงการทะลวงดังขึ้นอยางตอเนื่องภายใน
จักรวาลแหงนี้ เนื่องจากดาราจักรของสหพันธรัฐใหมแผขยายและปฏิกิริย าของ
จักรวาลที่เกิดขึ้น จึงทำใหผูเยี่ยมยุทธภายในสำนักและตระกูลจำนวนนับไมถวน
ในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายใจสั่นสะทานขึ้นมาทุกคน สายตาคลายจะมอง
ทะลวงผานทะเลแหงดวงดาวไปยังสหพันธรัฐที่แผขยายไปหลายรอยเทาในวันนี้!
นี่ไมใชการมองอยางแทจริง และไมใชการมาถึงของดวงจิตเทพ แตเปนเพราะ
เตาเขาผสานกับจักรวาล ดังนั้นจึงสัมผัสไดเปนธรรมดา
ถึงอยางนั้น แมวาสำนักและตระกูลสวนใหญจะตกตะลึงรุนแรงมาก และรูวา
จากนี้ภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายจะมีเจาปกครองแหงใหมปรากฏขึ้น
ซึ่งเปนเรื่องนากลัวมาก แตสำหรับสำนักใหญที่อยูอันดับตนๆ ในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
แหงเตาฝงซายอยางเชนสำนักอันดับหนึ่งเตาเการัฐนั้น พวกเขาแคใจสั่นไหวเล็กนอย
ไม ไ ด เ กิ ด ความรู  ส ึ ก รุ น แรงมากนั ก เพราะไม ว  า ภายในสหพั น ธรั ฐ ใหม จ ะมี
ดาวพระเคราะหเกิดขึ้นอีกหลายสิบตนก็ดี มีดารานิรันดรเกิดขึ้นอีกหลายคนก็ชาง
แมวาจะทำใหพลังของสหพันธรัฐใหมไมใชแคกลายเปนเจาปกครองเขตแดนที่สิบเกา
ดวยการกระโจนครั้งเดียวเทานั้น แตยังถึงขั้นเหนือกวานั้นดวยซ้ำ ทวา…สุดทาย
ก็ยังขาดพลังตอสูระดับสูงอยูดี!
ถึ ง อย า งไรในการวิ เ คราะห ก  อ นหน า นี ้ ข องเต า เก า รั ฐ พลั ง ของหวั ง เป า เล อ
ยัง คงเปนดารานิรันดร ตอนนี้พวกเขาไม อ าจมองเห็ น ได ด วยตาตั วเอง เพี ย งแค
สั ม ผั ส ถึ ง การขยายตั ว ของดาราจั ก รเท า นั ้ น ดั ง นั ้ น สิ ่ ง ที ่ พ วกเขาใส ใ จก็ ย ั ง เป น
ปรมาจารยแหงไฟและประมุขซิงอี้ของวังเตาไพศาลผูนั้น
 ในสายตาของเตาเการัฐ สองคนนี้คือพลังเบื้องหลังของสหพันธรัฐใหมในปจจุบัน
แมจะแข็งแกรง แตคนแรกไมแผดเผาคำสาปออกมางายๆ สวนคนหลังก็บาดเจ็บอยู
เตาเการัฐและสำนักที่อยูอันดับตนๆ แหงอื่นก็ไมไดขาดแคลนระดับจักรพิภพ ดังนั้น
แมจะเปนภัยคุกคาม แตก็ไมใชอุปสรรคใหญ
แนนอนวายังมีอีกสองสาเหตุที่ทำใหพวกเขาใจสั่นไหวเล็กนอยเทานั้น สาเหตุแรก
คื อ …ภายในจั ก รพิ ภ พเต า ไม ร ู  ส ิ ้ น ตอนนี ้ สงครามกำลั ง จะเริ ่ ม ขึ ้ น ภั ย พิ บ ั ต ิ ใ หญ
กำลังจะมาถึง สุดทายแลวจะอยูรอดตอไปไดหรือไมก็ยังไมรู
สวนสาเหตุที่สองคือ…เตาเการัฐกระจางแจงดีวาการเลื่อนขั้นโดยอาศัยการกลืนกิน
สอดผสานกับอารยธรรมอื่นเชนนี้ แมจะสำเร็จอยางรวดเร็ว แตกลับเต็มไปดวยขอเสีย
ทั้งยังมีขีดจำกัดอีกดวย
ประการแรกคือไมเสถียร ถาหากสิ่งที่ผสานรวมไปเปนอารยธรรมขนาดเล็ก
ก็ชางเถอะ แตการผสานดาราจักรใหญอยางอารยธรรมครามทองคำเขาไปก็เหมือน
งูกลืนชาง มีภัยแฝงเสี่ยงจะถลมลงมา ทั้งยังตองใชเวลาคอนขางนานในการหลอมรวม
ขณะเดียวกันก็บรรลุถึงขั้นสูงสุดของจุดอิ่มตัวไดงายมาก ไมอาจใชวิธีนี้เพื่อเลื่อนระดับ
ตอไปได
สุดทาย…ก็ยากจะบรรลุถึงตำแหนงใหญเชนสำนักอันดับตนๆ อยางเตาเการัฐได
เป น เพี ย งแค ก ารยกระดั บ จุ ด เริ ่ ม ต น ให ส ู ง ขึ ้ น เท า นั ้ น แต ร ากฐานไม ม ั ่ น คง
หากมีพายุลูกใหญพัดมาก็จะถลมลงอยางเลี่ยงไมได
หลักการที่พวกเขารูนั้น หวังเปาเลอยอมรูดีอยูแกใจ เขามีความทะเยอทะยาน
ยิ ่ ง ใหญ ม าแต ไ หนแต ไ ร ทั ้ ง ยั ง แข ง ขั น กั บ เวลา เห็ น ได ช ั ด ว า หลั ง จากอารยธรรม
ครามทองคำผสานรวมแลวเขาก็ยังไมพอใจ มันยังไมอาจหนุนใหพลังฝกตนของเขา
ยกระดั บ ขึ ้ น ได แต ส ิ ่ ง สำคั ญ ที ่ ส ุ ด คื อ …อารยธรรมครามทองคำจะมาหรื อ ไม
หวังเปาเลอไมไดใหความสนใจนัก
 เพราะวาเขาตองการใหสหพันธรัฐเลื่อนขั้น เดิมทีเขาก็ไมไดจะใหครามทองคำ
มาผสาน แตเปน…ใหแผนเลื่อนระดับโลกาผสาน!
บทบาทของจานแผนนี้ไมไดเหมือนกับชื่อของมันเทานั้น แตมันยังสามารถทำให
อารยธรรมเลื่อนขั้น ซ้ำยังใชเปนสมบัติเบื้องหลังมาสยบโชคชะตาได ทำใหอารยธรรม
ที่เลื่อนระดับใหมไมเกิดเหตุไมเสถียร และสามารถบรรลุถึงระดับของการผสานรวม
ไดอยางสมบูรณแบบ อีกทั้ง…ไมมีขีดจำกัด!
หรือก็หมายความวา เมื่อมีแผนเลื่อนระดับโลกานี้อยู การแผขยายและการผสานรวม
ของสหพันธรัฐใหม ในแงหนึ่งสามารถทำลายขีดจำกัดสูการไรที่สิ้นสุดได!
ดั ง นั ้ น ในพริ บ ตาต อ มา การปรากฏตั ว ของสหพั น ธรั ฐ ใหม ก ็ ไ ด ส ั ่ น สะเทื อ น
สำนักและตระกูลสวนใหญ แตกลับทำใหสำนักแบบเตาเการัฐเพียงสั่นไหวเล็กนอย
แคชั่วพริบตาเทานั้น…แตหลังจากหวังเปาเลอที่นั่งขัดสมาธิอยูภายในดวงอาทิตย
แผสัมผัสสวรรคไปปกคลุมระบบสุริยะที่ขยายตัวขึ้นหลายรอยเทาในปจจุบันแลว
เขาก็ยกมือขวาขึ้นแลวโบกกะทันหัน
“สรรพชีวิตเพื่อเตา เลื่อนระดับเพื่อมวลรวม จากนี้…ใหกลายเปนมรดกแหง
สหพันธรัฐของขา สยบจักรวาล ทำใหสหพันธรัฐไมถลมไมทลายไมรวงไมหลน!”
ทันใดนั้นแผนเลื่อนระดับโลกาที่ดูธรรมดาสามัญก็ลอยออกมาทันที หลังจาก
บินออกจากดวงอาทิตยดารานิรันดรแลว ขนาดของมันพลันแปรเปลี่ยนในพริบตา
มั น ขยายตั ว อย า งไร ข ี ด จำกั ด ท า มกลางเสี ย งสะเทื อ นกึ ก ก อ ง จานแผ น นี ้ ก ็ ยิ่ ง
ขยายใหญมากขึ้น ยิ่งกึ่งโปรงแสงมากขึ้น ถึงขั้นที่ภายในไมกี่อึดใจมันก็ใหญพอๆ กับ
ระบบสุริยะใหมนี้ รูปลักษณของมันโปรงแสงโดยสมบูรณแลวเขาปกคลุมระบบสุริยะ
โดยที่ตาเปลาไมอาจมองเห็นได!
แลวกดลงไปขางลาง!
 เสียงสะเทือนกูกอง ระบบสุริยะใหมที่แผขยายหลายรอยเทา จากเดิมที่อยู
ในสภาวะไม ม ี ก ารหนุ น นำและไม เ สถี ย ร แต ช ั ่ ว พริ บ ตาที ่ เ กิ ด เสี ย งดั ง สนั ่ น นี ้ ขึ้ น
มันกลับมั่นคงขึ้นมาทันที ในพริบตานี้เองการตอบสนองของปราณวิญญาณก็มาก
เกินกวากอนหนานี้ไมนอย จากนั้นมันก็ระเบิดออกมาเปนครั้งที่สอง!
พลังฝกตนของสรรพชีวิต เลื่อนระดับอีกครั้ง!
 บทที่ 1199 เคลื่อนไหวทุกทิศทาง
ทันทีที่แผนเลื่อนระดับโลกาปรากฏ อวกาศก็ดังกองกังวาน ปราณวิญญาณ
นับไมถวนพวยพุงออกมาจากในนั้น ขณะที่มันแพรกระจายไปทั่วทั้งระบบสุริยะ
ก็ทำใหดวงดาวภายในระบบสุริยะแหงนี้คลายจะถูกชะลางจนเปลงประกายแสง
พรางพราวออกมา
ดาวพระเคราะหเจิดจรัส เปลวไฟแหงดารานิรันดรแผไปทั่วทุกทิศ
พลังสยบกดดันปกคลุมทั่วทั้งจักรวาล ราวกับแชแข็งทุกสรรพสิ่งในชวงเวลา
ที่ดีเยี่ยมที่สุด ถึงขั้นมีพลังปองกันแผออกมาจากตัวของมันดวย ทำใหในชั่วพริบตา
นี้เอง ระบบสุริยะก็กลายเปนจุดรวมความสนใจของทั้งจักรวาลทันที!
ที่นาตะลึงยิ่งกวานั้นคือระบบสุริยะในชั่วขณะนี้คลายกลายเปนหลุมดำแหงหนึ่ง
ที่ดึงดูดปราณวิญญาณในอวกาศของทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายเขาไป
เปนวงกวาง
ชั่วอึดใจ ปราณวิญญาณนับไมถวนก็สงเสียงเลื่อนลั่นราวกับโคนภูเขาพลิกทะเล
ดังมาจากทั้งสี่ทิศแลวไหลเขาสูระบบสุริยะ เขาสูแผนเลื่อนระดับโลกาอยางบาคลั่ง
กลายเปนกลิ่นอายของสหพันธรัฐ กลายเปนขุมพลังเบื้องหลังของสหพันธรัฐ!
สิ่งนี้ทำใหปราณวิญญาณของระบบสุริยะพุงถึงระดับนาตะลึงทันทีและกลายเปน
หมอกทึบปกคลุมจากทุกสายตา
เส น ปราณวิ ญ ญาณหลายเส น กำเนิ ด ขึ ้ น ภายในดาวพระเคราะห แ ต ล ะดวง
ฝนวิญญาณก็ตกลงมาในแบบที่ไมเคยเกิดขึ้นมากอน
การเปลี่ยนแปลงดังกลาวยอมสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
ดังนั้นเสียงรองตกใจมากมายก็ดังออกมาจากภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
ทันที ภายในสำนักและตระกูลที่กำลังใหความสนใจกับทางสหพันธรัฐอยูอุทานออกมา
กะทั น หั น เสี ย งแห ง ความว า วุ  น ดั ง ออกมาจากผู  เ ยี ่ ย มยุ ท ธ ใ นแต ล ะดาราจั ก ร
อยางตอเนื่อง
พวกเขามองไม เ ห็ น สหพั น ธรั ฐ ในขณะนี ้ แ ล ว ดวงจิ ต เทพก็ ต รวจสอบไม ถึ ง
ระบบสุริยะเพราะอยูไ กลเกินไป แต ประสาทสั มผั สจากเต า ก็ ท ำให พวกเขารั บ รู
ถึ ง ความผิ ด ปกติ ไ ด ใ นทั น ที การสู ญ เสี ย ปราณวิ ญ ญาณในดาราจั ก รต า งๆ ทำให
ภายในใจของพวกเขาเกิดคลื่นยักษซัดโหม
“ไมถูกสิ ความรูสึกเชนนี้ผิดปกติมาก ปราณวิญญาณกำลังลดลงแลวไหลไปยัง
สหพันธรัฐ!!”
“ก อ นหน า นี ้ ห ลั ง สหพั น ธรั ฐ ผสานกั บ ครามทองคำ ทั ่ ว ทั ้ ง พิ ภ พก็ ไ ม เ สถี ย ร
พูดไดเพียงแควาพยายามประคับประคองเทานั้น แลวเหตุใดในชั่วอึดใจ…กลับมั่นคง
ขึ้นมาจนสมบูรณเหมือนกับดูดซับไดสำเร็จเสร็จสิ้นแลวอยางนั้นละ!”
“มีของสิ่งใดที่กำลังดูดซับปราณวิญญาณอยางไมรูจบ สยบพิภพของสหพันธรัฐ
ทำใหมันมั่นคงขึ้นมาอยางสมบูรณไดอยางนั้นหรือ!” ขณะที่เสียงรองตกใจดังออกมา
จากสำนักและตระกูลตางๆ ตอนนี้สำนักใหญหาอันดับแรกอยางเตาเการัฐและอีก
สี่สำนักจากทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายก็เปลี่ยนจากความตกใจเล็กนอย
กอนหนานี้เปนทาทีที่รุนแรงยิ่งขึ้น
สิ่งที่สำนักและตระกูลอื่นๆ สัมผัสได พวกเขายอมสัมผัสไดเชนกัน ขณะเดียวกัน…
สิ่งที่ตระกูลและสำนักอื่นๆ ไมอาจรูไดเพราะความรูจำกัด แตสำหรับพวกเขาแลว
มันไมใชปญหาเลยสักนิด ดังนั้นหลังจากที่สังเกตเห็นกลิ่นอายและความเสถี ย ร
ของสหพันธรัฐแลว เตาเการัฐและสำนักอื่นๆ อีกสี่แหงก็พบคำตอบในทันที
 “นี่คือสมบัติชั้นยอดอยางหนึ่ง เปนสมบัติที่สามารถสยบการเคลื่อนไหวของ
ปราณและทำใหดินแดนมั่นคงขึ้นมาได สมบัติเชนนี้หาพบไดยากมาก ไมวาชิ้นไหน
ก็สามารถเรียกไดวาเปนสุดยอด!”
“จากบันทึก สมบัติชั้นสูงที่สามารถทำไดถึงระดับนี้มีจำนวนนับนิ้วได นอกจาก
ของบางอยางที่มีเจาของอยูแลว ของที่กระจัดกระจายอยูภายนอกก็มีอยูไมเกิน
สามชิ้น!”
“ระฆังหลิงอี่ ธงวิญญาณเตา แผนเลื่อนระดับโลกา จะตองเปนหนึ่งในสามอยาง
นี้แน!”
“ไมมีทางเปนแผนเลื่อนระดับโลกาได นั่นเปนสมบัติชั้นสูงสะเทือนฟาที่สามารถ
สยบจักรวาลไดและมีอยูแตในตำนาน มีขาวลือวาปนั้น ในการตอสูของจักรพรรดิแหง
ความมืด บรรพบุรุษไมรูสิ้นไดทำลายมันไปแลว จึงไดทำใหจักรพรรดิแหงความมืด
แตกดับ!”
ขณะที่สำนักตระกูลตางๆ ประหลาดใจและหาสำนักอยางพวกเตาเการัฐกำลัง
ตกตะลึงอยูนั้น ตอนนี้ภายในระบบสุริยะใหม การเลื่อนระดับพลังฝกตนของทุก
สรรพชีวิตไดมาถึงขีดสุดแลว พลังฝกปรือของหลี่สิงเหวินพุงจากดารานิรันดรชั้นตน
ไปเปนดารานิรันดรชั้นกลางโดยตรง
ดูคลายวานี่เปนเพียงการเลื่อนระดับเล็กๆ เทานั้น แตเพราะระดับชั้นแตกตางกัน
ความยากของมันจึงเทียบไดกับผูฝกตนดาวพระเคราะหหลายสิบหรือหลายรอยคน
ทะลวงระดับขึ้นหนึ่งครั้งเลยทีเดียว ตอจากนั้นก็คือเจาเยี่ยเหมิง ซึ่งก็กาวเขาสู
ระดับดารานิรันดรชั้นกลางเชนกัน หลินโยวนอยกวาอยูสักหนอย นางมาถึงขั้นสุดของ
ดารานิรันดรชั้นตน สวนอูเมิ่งหลิงและสหายเตากุย รวมไปถึงปรมาจารยตระกูลจิน
ตอนนี้ตางพากันปะทุพลังออกมาแลว นอกจากปรมาจารยตระกูลจิน สองคนแรก
ลวนแตมาถึงระดับดารานิรันดรชั้นตน!
เมื่อเปนเชนนี้ ในทั้งหกคนจึงมีหาคนที่เปนดารานิรันดร ถึงแมปรมาจารยตระกูลจิน
จะไมไดกาวเขาสูระดับนี้ทันที แตดวยขุมพลังเบื้องหลังของเขา หากฝกตนอีกพักหนึ่ง
ก็มีความเปนไปไดวาจะกาวสูดารานิรันดรไดแลว
สวนสิบสามคนนั้นที่เพิ่งจะเลื่อนขั้นเปนดาวพระเคราะหก็เลื่อนระดับตอไปเปน
ดาวพระเคราะหชั้นกลางอยางยิ่งใหญ ถึงขั้นที่ยังมีอีกสิบกวาคนที่พลังฝกตนทะลวงถึง
ดาวพระเคราะหภายใตการผสานรวมของแผนเลื่อนระดับโลกาอีกดวย
จำนวนการทะลวงระดั บ ของผู  ฝ  ก ตนระดั บ ล า งๆ ยิ ่ ง มี ม ากจนนั บ ไม ถ  ว น
ปรมาจารยมหาทัณฑแหงอารยธรรมดวงเนตร สววรคก็ไดรับผลมหาศาลเชนกัน
เขาบรรลุ ถ ึ ง จุ ด สู ง สุ ด ของดารานิ ร ั น ดร ช ั ้ น กลาง ขาดเพี ย งแค ค รึ ่ ง ก า วก็ เ ป น
ดารานิรันดรชั้นปลายแลว
และการเลื่อนระดับเชนนี้ หากเปลี่ยนเปนชวงเวลาอื่น พลังฝกตนจะตองไมมั่นคง
และมี ข  อ บกพร อ งมากมายอย า งแน น อน แต ต อนนี ้ … ในแง ห นึ ่ ง การพั ฒ นาของ
ระดั บ ชี ว ิ ต ได ก ำจั ด ความไม เ สถี ย รนี ้ อ อกไปมากกว า ครึ ่ ง แล ว ยิ ่ ง มี ก ารสยบของ
สมบัติชั้นสูงอยางแผนเลื่อนระดับโลกาอยู จึงทำใหพลังฝกปรือของผูฝกตนทั้งหมด
เลื่อนขั้นไดมั่นคงอยางยิ่ง!
วังเตาไพศาลก็เชนกัน ผูอาวุโสที่รักษาอาการบาดเจ็บแตละคนพากันออกจาก
ดานกักตน ดวงตาของประมุขซิงอี้ผูนั้นยิ่งเผยประกายแสงแปลกประหลาดออกมา
อาการบาดเจ็บของเขา…ก็หายดีขึ้นมากกวาแปดสวนทันที
สิ่งนี้ทำใหจิตใจของเขาตื่นเตน การหายใจก็รุนแรงรวดเร็วดวยเชนกัน
พร อ มกั น นั ้ น …ก อ นหน า นี ้ ต อนที ่ อ ารยธรรมครามทองคำได ผ สานเข า มาใน
ระบบสุริยะ พวกเขาเปนฝายมอบให ผูฝกตนทั้งหมดภายในนั้นรวมถึงอารยธรรม
ที่แนบติดมาดวยจึงไมไดประโยชนเลยสักนิด และยังเสียขุมพลังเบื้องหลังไปไมนอย
ในแงหนึ่ง
 แมแตพลังฝกปรือของผูฝกตนสวนหนึ่ง ก็ดูเหมือนวาพลังชีวิตของพวกเขาจะ
แห ง เหี ่ ย วเพราะการสั ่ น สะเทื อ นครั ้ ง นี ้ ด  ว ย สิ ่ ง นี ้ ท ำให ผ ู  ฝ  ก ตนของอารยธรรม
ครามทองคำจำนวนไมนอยมีความไมพอใจและความอัดอั้นแฝงอยูในใจ ยิ่งกวานั้นคือ
ความจนปญญา
แม แ ต ภ ายในใจของปรมาจารย ค รามทองคำ มากน อ ยก็ ก ็ เ กิ ด ความรู  สึ ก
เสียใจภายหลัง คลายรูสึกวาการตัดสินใจครั้งนี้ของตนอาจจะผิดไป…
แตในชั่วพริบตานั้นเอง เมื่อปราณวิญญาณอันไรขอบเขตหลั่งไหลเขามาพรอมกับ
การผสานรวมของแผนเลื่อนระดับโลกา การตอบกลับของปราณวิญญาณก็เริ่มเกิดขึ้น
บนรางของพวกเขาดวยเชนกัน!
ทั้งหมดเกิดขึ้นในชั่วพริบตา ความสูญเสียกอนหนานี้ของอารยธรรมครามทองคำ
ถูกเติมเต็มกลับมาทันที บรรดาผูที่ระดับชีวิตเหี่ยวเฉาลวนจิตใจสั่นสะทานขึ้นมา
ทั้งหมดแลวฟนคืนเหมือนเดิม พลังฝกปรือก็เริ่มเลื่อนระดับขึ้นภายใตการตอบกลับ
ครั้งนี้
เพียงแตเนื่องจากระยะเวลาการเขารวมนั้นสั้นเกินไปและลำดับก็แตกตางกันมาก
จึงเห็นไดชัดวาสิ่งที่พวกเขาไดรับยอมเทียบกับดวงเนตรสวรรคและวังเตาไพศาลไมได
แต…ก็เพียงพอจะทำใหอารยธรรมครามทองคำและอารยธรรมขนาดเล็กนับรอย
เหลานั้นตื่นเตนยินดีไดแลว
สวนตอนนี้ปรมาจารยครามทองคำก็ตื่นเตนยิ่งกวาใคร เพราะแมวาการปอนกลับ
ใหอารยธรรมครามทองคำจะไมไดมากมายนัก แตก็พอจะทำใหพลังฝกปรือของเขา
ที่เดิมอยูในสภาพสิ้นหวังจะเลื่อนเปนจักรพิภพมาตลอดเลื่อนระดับขึ้นมาอีกกาวได
แล ว บรรลุถ ึ ง จุ ด สูง สุ ด อยา งแท จ ริง ทำให ม ี ค วามมั่ น ใจวา จะทะลวงก า วสู  ร ะดั บ
จั ก รพิ ภ พได แ ล ว ต า งจากก อ นหน า นี ้ ท ี ่ แ ทบจะเลื ่ อ นขั ้ น ไม ไ ด เขาก็ ก ลายเป น
ครอบครองความมั่นใจกวาครึ่งหนึ่ง!
 พลังตอสูของเขาก็ยกระดับสูงขึ้นดวยเชนกัน ขุมพลังเบื้องหลังอันล้ำลึกของเขา
ทำใหในตอนนี้เขาพอจะมีคุณสมบัติตอสูกับจักรพิภพชั้นตนไดแลว!
สิ่งที่สำคัญยิ่งกวาก็คือสิ่งนี้ทำใหเขามีความมั่นใจและความคาดหวังอยางแรงกลา
ขณะที่ภายในใจของปรมาจารยครามทองคำตื่นเตนยินดีนั้น เขาก็เงยหนามองไปทาง
ดวงอาทิตยดารานิรันดร หลังจากมองเห็นรางๆ วามีเงารางรางหนึ่งนั่งทำสมาธิ
อยูในนั้น กนบึ้งจิตใจก็เปลี่ยนเปนแนวแนและดีใจยิ่งกวาใครตอการผสานรวมกับ
สหพันธรัฐครั้งนี้แลว
เงารางที่เขาเห็นนั้นก็คือหวังเปาเลอ ในฐานะเจาของแผนเลื่อนระดับโลกา
สิ่งที่เขาไดรับครั้งนี้ยอมไดมากที่สุด ปราณวิญญาณที่ถูกสรรพชีวิตทั่วทั้งระบบสุริยะ
ดูดซับมาเปนเพียงสองสามสวนเทานั้น แตอีกเจ็ดแปดสวนที่เหลือลวนไหลเขามา
หาเขาทั้งหมด
ในชั่วพริบตา พลังฝกปรือของเขาก็บรรลุระดับสามถึงหาขั้นของดารานิรันดร
ชั้นมหาวัฏจักร แลวเลื่อนระดับตอไปถึงจุดสูงสุดอยางตอเนื่อง!
ไมนานก็มาถึงสิบสี่สิบหาขั้นแลว ปราณวิญญาณที่ไหลเขามากลายเปนวังน้ำวน
พันวนอยูนอกดวงอาทิตย จิตใจของหวังเปาเลอจมอยูในนั้น ตอนนี้ในหัวมีเพียง
ความคิดเดียว
เขาตองการ…พยายามทะลวงระดับเขาสูระดับจักรพิภพ แลวใชวิญญาณเทพ
กายเนื้อ และพลัง ฝกตนในระดับจั กรพิ ภ พมากลายเป น ผู  เยี ่ ย มยุ ท ธ ท ี ่ แ ท จ ริ ง ใน
จักรพิภพเตาไมรูสิ้น เปนฝายที่ทำใหจักรพรรดิสวรรคตองรูสึกหวาดกลัว!
“ครั้ง นี้จ ะตองกาวถึงจักรพิภ พ!” หวั ง เป าเล อฉายแววแน วแน อยู ใ นดวงตา
สองมื อ ผนึ ก มุ ท รา พลั ง ฝ ก ปรื อ เลื ่ อ นระดั บ อี ก ครั ้ ง ภายใต ก ารไหลหลั ่ ง ของ
ปราณวิญญาณนับไมถวนเหลานี้!
 บทที่ 1200 แกนเตาแจมชัด
จักรพิภพคืออะไร
หวังเปาเลอมีความเขาใจเกี่ยวกับเรื่องนี้หลายอยางมากอนแลว ชวงแรกสุด
ตอนที่เขายังไมไดบรรลุถึงระดับดาวพระเคราะหนั้น เขาคิดวานี่คือระดับขั้นที่สูงสง
ล้ำลึกมาก เปนระดับขั้นที่ผูฝกตนใฝฝนและอยากจะบรรลุใหไดในหนึ่งชีวิต
ตอมาเมื่อเขาเลื่อนขั้นดาวเคราะหเตาเปนนิรันดรแลวกาวเขาสูระดับดารานิรันดร
ความคิดของเขาก็เปลี่ยนไป ในความเขาใจของหวังเปาเลอ ระดับจักรพิภพและ
จั ก รพิ ภ พในจั ก รวาลนั ้ น โดยพื ้ น ฐานแล ว ไม ม ี ค วามแตกต า ง ล ว นประกอบด ว ย
ดาราจักรมากมาย จากนั้นก็รวมเขาดวยกันและกอตัวเปนทะเลดวงดาวอันกวางใหญ
ไพศาล
เนื่องจากจำนวนดาราจักรและขนาดของมันที่ประกอบอยูในจักรพิภพแตกตางกัน
จักรพิภพจึงมีการแบงเล็กใหญ และถาหากเทียบจักรพิภพเหลานี้กับสิ่งมีชีวิต เชนนั้น
ก็เปนระดับขั้นจักรพิภพแลว
แตตอนนี้ ความคิดของเขาไดเปลี่ยนไปอีกครั้ง การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้เกิดจาก
การระลึ ก อดี ต ชาติ บ นดาวเคราะห ช ะตา เกิ ด จากน้ ำ ตาและการคุ ก เข า คำนั บ
อย า งน า อั บ อายในแมน ้ ำ แหง ความมื ด ของนพภูม ิ ในความเข า ใจของเขา ระดั บ
จักรพิภพไมใชเรื่องงายๆ แคทำใหทะเลดวงดาวผืนหนึ่งภายในจักรวาลมีชีวิตจิตใจ
เทานั้น
แตเปน…เตา!
คนหาเตาของตน รวมถึงผลักดันเตาสายนั้นไปถึงจุดสูงสุด เดินไปถึงปลายสุด
จนกระทั่งสุดทายทำใหเตาสายนี้อยูระดับชั้นมหาวัฏจักร นี่…นี่สิถึงจะเปนแกนแทของ
ผูฝกตนระดับจักรพิภพ
ความจริงแลวจักรพิภพทุกคนลวนประกอบดวยเตาของตนที่แตกตางจากของคนอื่น
บางคนมี ส ายเดี ย ว บางคนมี ห ลายสาย ยากจะแยกแยะความแข็ ง แกร ง อ อ นแอ
ตองดูที่ความเขาใจเกี่ยวกับเตา
ตัวอยางเชนปรมาจารยแหงไฟ นั่นคือการผสานรวมระหวางเตาแหงคำสาปและ
เตาแหงเปลวไฟ เชนเดียวกับจักรพิภพคนอื่นๆ ที่หวังเปาเลอเคยพบเจอก็เหมือนกัน
ถึงแมทั่วทั้งจักรวาลจะมีขาวลือวามหาเตามีสามพัน แตความจริงแลวเตาไมไดคงที่
ไมไดหยุดอยูแคจำนวนสามพันอยางที่กลาวมา
รายละเอี ย ดว า มี ม ากแค ไ หนนั ้ น หวั ง เป า เล อ ไม ก ระจ า ง แต เ ขารู  ช ั ด เจนว า
เตาที่ตนเดินอยูในปจจุบันนี้ คืออิสรเสรี
เจตจำนงเตาสงบ จิตใจเต็มเปยม
นี่คือ…แกนเตาแจมชัด
“คุณธรรม” หวังเปาเลอที่นั่งขัดสมาธิอยูภายในดวงอาทิตยดารานิรันดรแยมยิ้ม
เล็กนอย ดวงตาป ด ลงอี ก ครั้ง หลั ง จากเริ ่ ม ดู ดซั บ แผ น เลื ่ อนระดั บโลกาที ่ ผ สาน
เข า มาแล ว เขาก็ ด ู ด ซั บ ปราณวิ ญ ญาณอั น ทรงพลั ง ไร ท ี ่ ส ิ ้ น สุ ด ที ่ ม าจากทั ่ ว ทั้ ง
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายดวย
บทบาทของปราณวิญ ญาณเหล านี ้ คื อ พวกมั น ไม ไ ด มอบสารอาหารที ่ ท ำให
ดวงดารานับหมื่นของจักรพิภพภายในรางของหวังเปาเลอเลื่อนขั้นเปนดารานิรันดร
ทั้งหมด เพราะดวงดาราทั้งหมดของเขาอยูเหนือขั้นตอนนี้นานแลว พวกมันบรรลุถึง
ระดับที่เรียกวาดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรไปแลว
แตผลของปราณวิญญาณคือ…จุดประกายใหดารานิรันดรนับหมื่นภายในรางของ
หวังเปาเลอสวางไสวขึ้นมา ทำใหเตาของดารานิรันดรทั้งหมดปรากฏขึ้นในใจของเขา
ทำใหเตาเหลานี้หลอมรวมกันในที่สุด จากนั้นก็กอตัวเปนอิสรภาพที่เขาตามหา
 เพราะตองการอิสระ ดังนั้นหวังเปาเลอจึงตองแข็งแกรงยิ่งกวาคนอื่น!
เพราะตองการเสรี ดังนั้นเตาแหงการตระหนักรูของหวังเปาเลอตองครอบคลุม
รอบดานยิ่งกวานี้!
และกระบวนการเลื่อนระดับดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรจากขั้นแรกไปจนถึงขั้นที่
หนึ่งรอย ก็คือเสนทางแสวงหาอิสรภาพในเตาสายนี้ของเขา
ตอนนี้มาถึงขั้นที่สิบหาแลว ยังตองไปตอ
ขณะที่เสียงเลื่อนลั่นดังกึกกอง วังน้ำวนที่เกิดจากปราณวิญญาณก็ปกคลุมทั่วทั้ง
รอบนอกของดวงอาทิตยดารานิรันดร และยังแผขยายไปทั่วทุกทิศ ภายในชวงเวลา
ไมกี ่อึดใจ มันก็แผขยายไปถึง ครึ่ง หนึ ่ ง ของระบบสุ ริ ย ะใหม ใ นป จ จุ บั น ทำให ใ น
ชั่วพริบตานี้เอง ขณะที่ผูแข็งแกรงภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายที่กำลังให
ความสนใจสถานที่แหงนี้และสังเกตเห็นวาที่แหงนี้มีสมบัติชั้นสูงสยบไวนั้น พวกเขา
ก็สัมผัสไดถึงกลิ่นอายของหวังเปาเลอเชนกัน!
“ศิษยของปรมาจารยแหงไฟหวังเปาเลอ!”
“กลิ่นอายนี้คือเขาไมผิดแน เขากำลังเลื่อนขั้นเปนจักรพิภพ!”
“นี่ไมใชเรื่องใหญอะไร สมบัติชั้นสูงที่สามารถสยบระบบสุริยะไดสิถึงจะเปน
สวนที่สำคัญ!”
“ตอนนี้ตระกูลไมรูสิ้นและสำนักแหงความมืดกำลังเริ่มทำสงครามกัน ถาหาก
ขาสามารถครอบครองสมบัติชั้นสูงเชนนี้ได จะตองสามารถมั่นคงสงบสุขทามกลาง
ภัยพิบัติครั้งนี้อยางยิ่งแน!”
 ความคิ ด มากมายผุ ด วาบขึ ้ น ในใจของสำนั ก และตระกู ล ต า งๆ ในจั ก รพิ ภ พ
ศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายทันที แตพลังที่สหพันธรัฐเปดเผยออกมาขางนอกตอนนี้
ก็ยังสามารถกำจัดคนที่มีความโลภไปไดไมนอย แต…สำหรับเตาเการัฐและสำนัก
หาอันดับแรกภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายแลว พริบตาที่สังเกตเห็น
สมบัติชั้นสูง ความโลภก็ผุดขึ้นในใจแลว
แมจะรูอยูแกใจวาเบื้องหลังของหวังเปาเลอมีปรมาจารยแหงไฟอยู แตพวกเขา
ก็ย ัง โคจรเคล็ดวิชาลับของสำนักและตระกูลของตนอยางไม เสีย ดายอะไรทั้งสิ้น
สัมผัสสวรรคก็ถูกการรายเวทอันแรงกลาแผขยายตัดผานความวางเปลาเขามาจาก
ทั ่ ว ทุ ก ทิ ศ ทางผ า นวิ ธ ี ก ารต า งๆ เพราะต อ งไปดู ด  ว ยตาของตนเองว า ที ่ แ ท แ ล ว
สมบัติชั้นสูงนั่นคืออะไรกันแน
ถาหากไมใชของที่มีชื่อเสียงหรือมีอานุภาพดอยกวาที่พวกเขาประเมินไว หรือวา
วันนี้มันถึงขีดสุดไปแลวละก็ เชนนั้นถึงแมในใจของพวกเขาจะมีความโลภ แตสุดทาย
ก็ตองชั่งน้ำหนักไดเสียอยูดี
ดังนั้นในพริบตา ดานนอกของระบบสุริยะ ขณะที่อวกาศบิดเบี้ยว ดวงจิตเทพ
จากทั้งแปดทิศก็มารวมตัวกันทีละดวงๆ แลวมองไปยังระบบสุริยะ
เพี ย งแต … ขณะที ่ ว ิ ช าลั บ ของแต ล ะสำนั ก ถู ก ใช ง านและมองเข า ไปจนเห็ น
แผนเลื่อนระดับโลกาและเงารางที่นั่งขัดสมาธิอยูภายในระบบสุริยะ ความเงียบงัน
ก็เกิดขึ้นในชวงสั้นๆ ทันที จากนั้นเสียงอุทานเหลือเชื่อมากมายพรอมกับลมหายใจ
อันหนักหนวงก็ระเบิดขึ้นทันใดภายในสำนักของดวงจิตเทพที่เขาไปตรวจสอบเหลานี้
“นั่นมัน…นั่นมัน…”
“แผ น เลื ่ อ นระดั บ โลกา!! กลั บ เป น แผ น เลื ่ อ นระดั บ โลกาที ่ ต ำนานบอกว า
แตกสลายไปแลว นี่มันเปนไปไมได!”
“แผน! เลื่อนระดับ! โลกา!!”
ความโกลาหลเกิดขึ้นทั่วทุกทิศ ภายในเตาเการัฐมีกลิ่นอายของจักรพิภพสิบกวาสาย
ระเบิดออกมาทันใด สำนักอื่นๆ อีกสี่แหงในห าอั นดับแรกก็ เชน เดียวกัน แตละ
กลิ่นอายพากันกูรองออกมาในตอนนี้เอง
สิ่งลอใจอยางแผนเลื่อนระดับโลกามันยิ่งใหญเกินไป!
และขณะที่ภายในใจของผูแข็งแกรงของทุกสำนักสั่นสะเทือนและกำลังจะลงมือนั้น
ประมุขซิงอี้จากวังเตาไพศาลภายในระบบสุริยะก็ลืมตาโพลงทันที ดวงจิตเทพแผ
ออกมาอยางไมลังเลแลวกวาดไปยังดานนอกระบบสุริยะ กอตัวเปนพลังสยบขึ้นมา
ทั ้ ง ยั ง มี ก ารแค น เสี ย งเย็ น ชาคล า ยดั ง มาจากที ่ ไ กลๆ สะท อ นขึ ้ น ในใจของ
ผู  เ ยี ่ ย มยุ ท ธ แ ต ล ะสำนั ก ที ่ ใ ช ว ิ ช าลั บ มาตรวจสอบดู ท ี ่ แ ห ง นี ้ เสี ย งนี ้ … แฝงไว ซึ่ ง
พลังแหงเปลวไฟ แฝงไวซึ่งวิชาคำสาป นั่นก็คือปรมาจารยแหงไฟ
ซิงอี้ยังไมเทาไร เขาเปนเพียงจักรพิภพทั่วไปเทานั้น แตปรมาจารยแหงไฟนั้น
ไม ใ ช แ ล ว การแค น เสี ย งเย็ น ชาของเขาทำให ผ ู  เ ยี ่ ย มยุ ท ธ จ ากสำนั ก และตระกู ล
ไมนอยใจสั่นสะเทือนทันที
ความจริงก็เดาไดแลววาปรมาจารยแหงไฟจะมาแน แตก็ไมเหมือนกับสัมผัสไดถึง
การมาของอีกฝายดวยตัวเองเชนนี้
เวลาเดียวกันนั้น ภายในใจของหวังเปาเลอก็มีเสียงของปรมาจารยแหงไฟดังขึ้นมา
“เปาเลอ เลื่อนระดับใหสบายใจ ความผิดทั้งหมด อาจารยจะชวยเจารับไวเอง
ขาอยากจะเห็นนักวาใครจะกลามารบกวนการเลื่อนขั้นของศิษยขา!”
“อาจารย…ไมจำเปนตองทำเชนนี้” หวังเปาเลอลืมตาขึ้น ในใจอบอุน พรอมเอย
พูดเสียงเบา
 สำหรับดวงจิตเทพของผูเยี่ยมยุทธจากสำนักตระกูลตางๆ ในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
แหงเตาฝงซายที่เขามาใกลนั้น หวังเปาเลอจะไมสังเกตเห็นไดอยางไร แมวาวันนี้
เขาจะอยูในหวงตระหนักรูเลื่อนระดับ แตก็ยังสามารถรับรูทุกอยางได
เพราะวาเดิมทีนี่ก็อยูในการคาดเดาของเขากอนหนานี้แลว
หวังเปาเลอยอมเขาใจถึงความหมายของแผนเลื่อนระดับโลกาดี เขายิ่งเขาใจ
ถึงการทะยานขึ้นของสหพันธรัฐ โดยเฉพาะการเลื่อนระดับของตนเอง มันเทากับ
การแบ ง อาณาเขตจั ก รพิ ภ พศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ แ ห ง เต า ฝ  ง ซ า ยใหม อ ี ก ครั ้ ง เลย ดั ง นั้ น
ยอมตกเปนเปา ยอมถูกจับตาดู ถึงขั้นอาจถูกขัดขวางได
แตก็ไมจำเปนตองกังวลวาจะถูกขัดขวางจนตกเปนเปาแลวไมกลากาวจากจุดเดิม
ไปขางหนา ขณะเดียวกันเขาก็คิดจะใชโอกาสนี้ชักนำผูเยี่ยมยุทธของแตละสำนัก
ตระกู ล ของจั ก รพิ ภ พศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ แ ห ง เต า ฝ  ง ซ า ยให เ คลื ่ อ นไหว แล ว สร า งโอกาส
วางอำนาจใหกับตน…ณ ที่นี้
การวางอำนาจครั้งนี้จะตัดสินตำแหนงสถานะของสหพันธรัฐ และจะตัดสินวา
หวังเปาเลอจะเปนอิสระหลีกหางไดในอนาคตหรือไม ขณะเดียวกัน…สิ่งที่สำคัญ
ยิ่งกวานั้นคือ นี่ก็เปนการปองกันเหตุของเขา เปนการสงเสริมการเลื่อนระดับสู
จักรพิภพที่เหลือเอาไว!
ถึงอยางไร สุดทายแลวแผนเลื่อนระดับโลกาก็ขาดไปมุมหนึ่ง
ดังนั้นหลังจากสังเกตเห็นวาดวงจิตเทพเหลานั้นลังเลและไดยินเสียงของอาจารย
ดังขึ้น หวังเปาเลอจึงเอยเชนนี้ออกมา
“เจามั่นใจหรือ” ดวงจิตเทพของปรมาจารยแหงไฟดังมา
“ไมกลาบอกวาทั้งหมด แตก็มั่นใจอยูบางสวน ถาหากผิดปกติ…อาจารยชวยขา
ปราบไวสักพักหนอยไดหรือไมขอรับ”
 “ได!”
เมื่อไดยินคำพูดของอาจารย หวังเปาเลอก็แยมยิ้มบางๆ กระแสเตาของเขา
แผกระจายทันที พริบตาก็แผอ อกไปนอกระบบสุร ิยะแลว ทามกลางความลั ง เล
เขาก็ทำใหดวงจิตเทพที่มาเยือนและอยูนอกระบบสุริยะเหลานั้นมองเห็นสภาวะ
รางจริงของหวังเปาเลอที่อยูภายในระบบสุริยะ!
ชั่วพริบตา…ดวงจิตเทพเหลานั้นก็ตื่นตระหนกรุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง!
“วิ ญ ญาณเทพร อ ยก า วสู  จ ั ก รพิ ภ พ! กายเนื ้ อ ร อ ยก า วสู  จ ั ก รพิ ภ พเช น กั น !
พลั ง ฝ ก ปรื อ ดารานิ ร ั น ดร ช ั ้ น มหาวั ฏ จั ก ร…เป า หมายคื อ ร อ ยก า วสู  จ ั ก รพิ ภ พ
เหมือนกัน!?”
“นี่…นี่…ไมเคยมีมากอน นี่คือรางเตาแรกเริ่มในตำนาน!”
“เมื่อสำเร็จก็จะเปนจักรพิภพที่แข็งแกรงที่สุดรองจากจักรพรรดิสวรรค ถาหาก
เลื่อนขั้นเปนจักรพิภพชั้นกลาง…ก็สามารถตอสูกับจักรพรรดิสวรรคได!!”
“จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย จะมีเจาปกครองแลวหรือ!!”
 บทที่ 1201 ทุกเขตแดนรวมกำจัด
จักรพิภพผูใดก็ตามลวนถือวาเปนเจาปกครอง!
ตัวอยางเชน ภายในเตาเการัฐ เบื้องหนามีจักรพิภพอยูสิบกวาคนชัดๆ แตขุมพลัง
เบื้องพลังของพวกเขาล้ำลึกยิ่ง และยังเก็บซอนบางสวนเอาไวอยางลับๆ อีก ถึงขั้นที่
ระดับจักรพิภพชั้นมหาวัฏจักรก็เปนเชนนี้เหมือนกัน และถาหากนำจำนวนของ
จักรพิภพในหาสำนักแรกของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายมารวมกัน เบื้องหนา
ก็จะมีอยูเกือบหาสิบคน!
หากนำจอมพลังระดับจักรพิภพของหาสำนักแรกและทุกพื้นที่มารวมกัน ก็ไมเกิน
กว า จำนวนนี ้ เ ช น กั น เมื ่ อ คำนวณแบบนี ้ พลั ง เช น นี ้ แ ข็ ง แกร ง อย า งยิ ่ ง นี ่ ก ็ คื อ
ความนากลัวของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย แมวาจะเทียบกับจักรพิภพใจกลาง
ของไมรูสิ้นไมได แตก็ไมตางจากจักรพิภพสำนักเสริมนัก
มีเพียงอยางเดียวคือ…ภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย ไมมีระดับ
จักรพรรดิสวรรค!
ก อ นหน า นี ้ ค นเดี ย วที ่ พ อจะครอบครองพลั ง ของจั ก รพรรดิ ส วรรค ก ็ ม ี เ พี ย ง
ปรมาจารยแหงไฟเทานั้น เพียงแตทันทีที่คำสาปของปรมาจารยแหงไฟถูกใชงาน
ออกมาเต็มที่ ตัวเขาก็จะตายตามไปดวย ดังนั้นถึงแมเขาจะเรียกไดวามีพลังตอสู
อยางจักรพรรดิสวรรค แตก็มีเพียงครั้งเดียวเทานั้น
ด ว ยกลยุ ท ธ จ ำนวนคน การสั ง เวยจอมพลั ง สู ง สุ ด ของระดั บ จั ก รพิ ภ พชั้ น
มหาวัฏจักรสักหลายคนจึงไมไดแกปญหานี้ แคไมจำเปนตองไปเสี่ยง เพราะถึงจะ
จัดการเขา ปรมาจารยแหงไฟก็ยังเปนผูเยี่ยมยุทธอันดับหนึ่งของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
แหงเตาฝงซายอยูดี
ทวาตอนนี้ไมเหมือนกันแลว กระแสเตาที่หวังเปาเลอเผยออกมาไดทำใหจอมพลัง
ของทุกสำนักเกิดคลื่นลูกใหญถาโถมอยูในใจหลังจากไดเห็นไดสัมผัส
 เพราะรางเตาแรกเริ่มคือสิ่งที่มีอยูแตในตำนาน เปนสภาวะสูงสุดอยางหนึ่ง
ที่แทบจะไมมีทางปรากฏขึ้นไดเลย จักรพิภพทั่วไปที่มีชั้นมหาวัฏจักรหนึ่งรอยขั้นหนึ่ง
ครั้งก็นับวาเปนสุดยอดในสุดยอดแลว หากมีสองครั้งละก็ นั่นคือปศาจแลว
สวนสามครั้งก็เชนกัน เรื่องเชนนี้ขัดกับสวรรค ไมวาจะตัดสินหรือประเมิน
จากตำราหรือความรูในอดีต ก็ลวนมอบคำตอบแบบนี้ทั้งนั้น
ระดั บ จั ก รพิ ภ พชั ้ น ต น ของร า งเต า แรกเริ ่ ม สามารถต อ สู  ก ั บ จั ก รพิ ภ พชั้ น
มหาวัฏจักรได เรียกไดวาเปนจักรพิภพไรพาย ถาหากรางเตาแรกเริ่มเลื่อนขั้นเปน
จักรพิภพชั้นกลาง ก็สามารถตอสูแบบไมตายไมเลิกรากับจักรพรรดิสวรรคได ถึงขั้นที่
ถาคาดเดาตอไป หากรางเตาแรกเริ่มเลื่อนขั้นเปนจักรพิภพชั้นปลายแลวเผชิญหนา
กับจักรพรรดิสวรรค แมวาจะสังหารไดยาก แตก็เอาชนะไดไมยากเลย
ถึงขนาดที่วาถาหากรางเตาแรกเริ่มมาถึงจักรพิภพชั้นมหาวัฏจักร ก็สามารถ
สัง หารจักรพรรดิสวรรคไ ดแ ละทำให เ ลื อ ดของจั กรพรรดิ ส วรรค ส าดกระเซ็ น ไป
ในจักรวาล!
จุดนี้ตอใหเปนอดี ตศิษยพ ี่ของหวั ง เป า เล อ อย างเฉิ น ชิ ง จื ่ อสมั ย อยู  ใ นระดั บ
จั ก รพิ ภ พก็ ไ ม อ าจทำได มากที ่ ส ุ ด เขาก็ แ ค ท ำให จ ั ก รพรรดิ ส วรรค พ  า ยแพ และ
การสังหารจักรพรรดิสวรรคสองครั้งนั้น ความจริงเปนเพราะการฝกตนของตัวเขาเอง
ซึ ่ ง เขาได ก า วเข า สู  ร ะดั บ จั ก รพรรดิ ส วรรค ใ นเขตแดนนพภู ม ิ โ ดยที ่ โ ลกภายนอก
ไมมีใครรู
ดังนั้น ตอนนี้เมื่อเห็นวาเสนทางที่หวังเปาเลอจะเดินไปกลับเปนเส น ทางนี้
สำนักและตระกูลสวนใหญภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายก็ใจสั่นสะทาน
รุนแรงขึ้นมา ผูเยี่ยมยุทธจำนวนไมนอยที่ใชวิชาลับแผดวงจิตเทพเขามาและถูก
การสั่นคลอนของปรมาจารยแหง ไฟทำให ตกใจอยู  แ ล วก็ ย ิ ่ ง ตกตะลึ ง เข าไปใหญ
จึงพากันถอนตัวแลวออกจากที่แหงนี้ไปไกล
 พวกเขากังวลวาทันทีที่หวังเปาเลอเลื่อนขั้นสำเร็จ เชนนั้นเกรงวาไมจำเปนตองใช
สงครามระหวางไมรูสิ้นกับสำนักแหงความมืดหรอก เพราะหวังเปาเลอจะมาหาเรื่อง
แกแคนดวยตัวเขาเอง
สิ่งที่ตองแลกมากเกินไป ไมคุมใหแลกเพื่อแผนเลื่อนระดับโลกา ลวงเกินศัตรู
ตัวใหญเชนนี้ แมวาแผนเลื่อนระดับโลกาจะเปนสมบัติชั้นเลิศในหมูสมบัติชั้นเลิศ
แตทามกลางความเปนความตาย มันจะสรางโอกาสวาสนาหรือจะหายนะถึงชีวิตก็
ยากจะพูด
แตวาถึงแมสำนักตระกูลสวนใหญเลือกที่จะลาถอย ทวาสำหรับเตาเการัฐและ
สำนักใหญทั้งสี่ในหาอันดับแรกของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายนั้น พวกเขา…
ถอยไมได!
ความจริงแลวแมวาหวังเปาเลอจะไมเปดเผยรางเตาแรกเริ่มของเขา พวกเขาก็ยัง
เลือกจะลงมือหลังจากชั่งน้ำหนักแลวอยูดี แมปรมาจารยแหงไฟจะขัดขวาง พวกเขา
ก็ยังอยากลองดูวาจะแยงชิงแผนเลื่อนระดับโลกามาไดหรือไม
แตตอนนี้ รางเตาแรกเริ่มของหวังเปาเลอยิ่งทำใหในใจของพวกเขาเกิดจิตสังหาร
ขึ้นมา เพราะทันทีที่หวังเปาเลอเลื่อนขั้นสำเร็จ เชนนั้น…สหพันธรัฐที่มีหวังเปาเลอ
และปรมาจารยแหงไฟจะตองทำใหสถานการณของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
เกิดการเปลี่ยนแปลงใหญหลวงชนิดพลิกฟาคว่ำแผนดินไดแนนอน
เต า เก า รั ฐ และสำนั ก ห า อั น ดั บ แรกแห ง อื ่ น ๆ รวมไปถึ ง สำนั ก อั น ดั บ หลั ง ๆ
ลวนสัมผัสไดถึงภัยคุกคามรุนแรง ภัยคุกคามเชนนี้เกี่ยวของกับอนาคตของสำนัก
ดังนั้นพริบตาตอมา ภายในประตูภูเขาของเตาเการัฐก็มีเสียงแกชรากลาวคำสั่งการ
“ภายในเขตแดนทั้งสิบเกา มีอารยธรรมสูญสิ้นคุณธรรม ดวยคำสั่งของเตาเการัฐ
ใหทุกเขตแดนรวมกำจัดทันที!”
 เมื่อเสียงนี้ดังขึ้น กลิ่นอายสายแลวสายเลาก็ระเบิดออกมากะทันหัน ทั้งหมดมี
สิบสี่สาย ลวนแตเปนระดับจักรพิภพทั้งนั้น สายหนึ่งในนั้นยังแผความผันผวนของ
จักรพิภพชั้นมหาวัฏจักรออกมาดวย ลวนแตพุงทะยานไปยัง…สหพันธรัฐ!
ไมใชแคเตาเการัฐที่เปนเชนนี้ ตอนนี้สำนักและตระกูลอีกสี่แหงที่อยูในหาอันดับแรก
ตางก็ตอบรับกัน แตละแหงลวนมีระดับจักรพิภพบินออกมาแลวพุงไปยังสหพันธรัฐ
สวนหมื่นสำนักและตระกูลแหงอื่นๆ แมวาจะจนปญญา แตก็ไมอาจไมออกมาได
ทวาความเร็วกลับชาลงไปอยางชัดเจน
ตอนนี้ภายในอวกาศของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายมีเงารางหลายสาย
ที ่ พ ลานุ ภ าพเหมื อ นสายรุ  ง บ า งก็ อ าละวาดสะเปะสะปะ บ า งก็ พ ุ  ง ตรงตั ด ผ า น
ความว า งเปล า บ า งก็ อ ั ญ เชิ ญ อาวุ ธ เวทพาหนะเดิ น ทางมาจากทุ ก ทิ ศ เข า ใกล
สหพันธรัฐมากขึ้นเรื่อยๆ
ถาหากสามารถกมหนามองไปทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายไดจากที่สูง
ก็จะมองเห็นจักรพิภพสิบกวาตนจากเตาเการัฐมารวมตัวกันในตอนนี้ พรอมกับที่มี
โซขนาดใหญอยูบนรางของพวกเขารางๆ
โซ เ ก า เส น นี ้ ก ็ ค ื อ มหาเต า เก า เส น ของเต า เก า รั ฐ พลั ง อานุ ภ าพน า ตกตะลึ ง
สวนอีกสี่ทิศทางก็เชนเดียวกัน มีทั้งขวานแยกฟาหนึ่งดาม สะเก็ดดาวขนาดเทากับ
ดาราจักรหนึ่งดวง หมอยักษสีโลหิตหนึ่งหมอและยักษลวงตาที่รูปรางสูงใหญมโหฬาร
เทียบเทากับดวงดาว
สิ่งเหลานี้ก็คือมหาเตาของแตละสำนักที่แปลงมา และความผันผวนที่สาดซัด
จากการเคลื่อนไหวของพวกเขาไดดึงดูดความสนใจของจักรพิภพสำนักเสริมและ
จักรพิภพไมรูสิ้นกึ่งกลางไดทันที
 ฝายหลังจองมองมาแตกลับไมไดกระทำการบุมบาม เพราะความสนใจและ
พลังสยบจากสำนักแหงความมืดนั้นแข็งแกรง ทันทีที่ตระกูลไมรูสิ้นเคลื่อนไหว
ก็จะเปนการมอบโอกาสใหสำนักแหงความมืด กลัวแตวาสงครามจะเริ่มขึ้นทันที
และตอนนี้ทั้งสองฝายก็ยังไมไดเตรียมพรอมอยางสมบูรณ
สวนจักรพิภพสำนักเสริมนั้น เพราะวาอยูหางไกลเกินไป และหากขามเขตแดน
ไปแลวก็จะทำใหเกิดความเขาใจผิดไดงายและทำใหเกิดสงครามใหญยิ่งกวานั้นอีก
ดังนั้นตอนนี้จึงกำลังจับตาดู
เพราะเหตุนี้ ทามกลางการจับจองของจักรพิภพในกลางไมรูสิ้นและจักรพิภพ
สำนักเสริม ผูฝกตนระดับจักรพิภพของแตละสำนักตระกูลจึงเขาใกลสหพั นธรัฐ
มากขึ้นเรื่อยๆ แลว
ตอนนี้ประมุขซิงอี้ที่อยูภายในวังเตาไพศาลเงียบงันไปหลายอึดใจ เขาลุกขึ้นยืน
แลวคำนับไปยังทิศที่หวังเปาเลอนั่งทำสมาธิกอน จากนั้นก็กาวออกไปหนึ่งกาว
ตรงไปยังดานนอกระบบสุริยะ นั่งลงบนอวกาศ ดานหลังมีเงารางมหึมากอตัวกัน
ราวกับเทพเจาที่สูงตระหงานกลางอวกาศ
อีกดานหนึ่ง เสียงหัวเราะยาวเบิกบานใจเสียงหนึ่งก็ดังมาจากทุกทิศทางภายใน
ทะเลเพลิ ง หญิ ง สาวคนหนึ ่ ง เดิ น ออกมาจากทะเลเพลิ ง หญิ ง สาวผู  นี้
สวมเกราะสงคราม ดวงตาแฝงไอพิฆาต มุมปากยิ้มเย็น หลังปรากฏตัวขึ้น ก็
นั่งขัดสมาธิอยูนอกระบบสุริยะแลวเอยขึ้นมา
“ศิษยนองเล็กไมตองกลัว ศิษยพี่หญิงใหญมาปกปองเจาแลว!”
ผู  ท ี ่ ม าก็ ค ื อ ศิ ษ ย พ ี ่ ใ หญ ข องหวั ง เป า เล อ และเป น …หนึ ่ ง ในร า งแรกของ
ปรมาจารยแหงไฟ สวนพลังฝกปรือก็บรรลุระดับจักรพิภพเชนกัน
นอกจากศิษยพี่หญิงใหญแลว เงาเลือนรางของเทพวัวตัวหนึ่งก็ปรากฏออกมา
จากอีกดานหนึ่ง มันรองคำรามขึ้นฟา เปลวเพลิงพวยพุงทองฟาทันที
 “เจาหนู วัวเฒามาชวยเจาแลว!”
หวังเปาเลอเผยรอยยิ้มออกมาแลวถอนหายใจอีกครั้ง เขาคิดวาอาจารยจะตอง
เขาถึงบทบาทล้ำลึกเกินไปแลวแนๆ…
ยังไมทันทีที่รอยยิ้มของหวังเปาเลอจะสลายไป กลิ่นอายของเปลวธูปก็แผออกมา
จากจากทั ้ ง สี ่ ท ิ ศ ชายวั ย กลางคนผู  ม ี ใ บหน า อ อ นโยนงามสง า เดิ น ออกมาจาก
ความว า งเปล า ร า งกายเดี ๋ ย วจริ ง เดี ๋ ย วเลื อ นราง หลั ง จากปรากฏตั ว ออกมา
เขาก็ยิ้มบางๆ ไปใหทางหวังเปาเลอที่นั่งขัดสมาธิอยู ไมไดเอยอะไร จากนั้นก็นั่งลง
ขัดสมาธิ พลังแหงเปลวธูปทั่วรางเขยาอวกาศ
นี ่ ก ็ ค ื อ …ศิ ษ ย พ ี ่ ร องผู  ฝ  ก ฝนเต า เปลวธู ป และเป น คนเดี ย วที ่ ม ี ต ั ว ตนจริ ง ๆ
ของปรมาจารยแหงไฟนอกจากหวังเปาเลอ
หวังเปาเลอไมอาจลุกขึ้นได แตในใจยิ่งอบอุนมาก หลังจากทอดมองไปยังเงาราง
ทั้งสี่จากสี่ทิศ เขาสงเสียงออกมาทันทีแลวหลับตาลง พลังฝกปรือในรางกระโดดจาก
สิบหาขั้นของดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรไปถึงหาสิบขั้น!
 บทที่ 1202 รอใหมาติดกับ
หาสิบสี่ขั้น!
ห า งจากหนึ ่ ง ร อ ยขั ้ น มาครึ ่ ง ทางแล ว ภายในดวงตาของหวั ง เป า เล อ เผย
ประกายแสงเปลงปลั่ง สัมผัสสวรรคแผขยายไปปกคลุมทั่วทั้งระบบสุรยิ ะ จนสัมผัสถึง
เงารางสี่รางที่มาจากทั้งสี่ทิศ ขณะเดียวกันก็สัมผัสไดถึงกลิ่นอายอันทรงพลังที่ในอดีต
สูงสงเกินเอื้อมจนตนตองเงยหนามองอยูทางดานนอกระบบสุริยะซึ่งกำลังพุงเขามา
อยางรวดเร็ว
ผูเยี่ยมยุทธระดับจักรพิภพมารวมตัวกัน ภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
สงครามใหญ ท ี ่ พ ั ว พั น อยู  ร อบสหพั น ธรั ฐ กำลั ง จะเริ ่ ม ขึ ้ น และในชั ่ ว ขณะนี ้ เ อง
สายตาของสำนักเสริมก็จดจองมา จักรพิภพใจกลางไมรูสิ้นก็จองมองมายังที่แหงนี้
ดวยวิธีการเฉพาะเชนเดียวกัน
ตอนนี้เอง สหพันธรัฐเล็กจอยแหงนี้ก็มีดวงจิตเทพของผูเยี่ยมยุทธจำนวนมากจาก
ทั ่ ว ทั ้ ง จั ก รพิ ภ พเต า ไม ร ู  ส ิ ้ น มารวมตั ว กั น ในจำนวนเหล า นี ้ แม น างกระพรวน
นั่งขัดสมาธิอยูขางกายอาจารยของตนภายในสำนักเกาวิหคเพลิงที่อยูอันดับสาม
ภายในจักรพิภพเตาไมรูสิ้น กำลังทอดมองไปเชน กั น สีหนาดูคล ายจะเป น ปกติ
แตในใจกลับปนปวนรุนแรง
ทั้งยังมีสำนักเตาเจ็ดวิญญาณที่อยูอันดับสองของจักรพิภพสำนักเสริมก็เชนกัน
รวมไปถึงสำนักดาราจันทรอันลึกลับ…เงารางหลายรางก็ทอดมองไปยังสหพันธรัฐ
จากขางในวงแหวนปราณของสำนักเชนกัน ในวงแหวนปราณมีทั้งขงเตา จัวอี้ฝาน
และหลี่หวานเออร
ทั้งยังมีรางเลือนรางนั่งขัดสมาธิอยูดานหนาน้ำตกแหงหนึ่งที่ภูเขาด านหลัง
สำนักดาราจันทร ถึงแมตอนนี้จะหลับตาอยู แตดวงจิตเทพก็กระโจนผานสายธาร
ดวงดาวแลวไปตกอยูที่อวกาศของสหพันธรัฐแลว
 รวมไปถึ ง บิ ด าของเซี ่ ย ไห ห ยางที ่ ก ลั บ ไปยั ง ตระกู ล เซี ่ย ทั ้ ง ยั ง มี ค นรู  จ ั ก ของ
หวังเปาเลออีกมากมายลวนแตจดจองมองมาจากพื้นที่ตางๆ ในจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
และทามกลางการจับตามองของทุกคนนี้ พริบตาที่พลังฝกปรือของหวังเปาเลอ
เลื ่ อ นระดั บ จากห า สิ บ สี ่ ข ั ้ น ต อ เนื ่ อ งไปจนถึ ง ห า สิ บ เจ็ ด และห า สิ บ แปดขั ้ น นั ้ น …
ที่ดานนอกระบบสุริยะของสหพันธรัฐ ทางทิศตะวันออกจากดาวโลก ตอนนี้อวกาศ
บิดเบี้ยวแลว เสียงของมหาเตาดังกระจายกองกังวานทั่วความวางเปลา ถึงขั้นมองเห็น
ไดวาอวกาศกำลังทลายและแตกเปนเสี่ยงๆ
โซสีดำหลายเสนพุงทะลวงอวกาศที่พังทลายออกมาตรงๆ มันมีทั้งหมดเกาเสน
ทุกเสนลวนเกิดจากมหาเตาของเตาเการัฐ บนนั้นมีผูเยี่ยมยุทธระดับจักรพิภพอยู
สิบกวาคน ยิ่งกวานั้น เงารางที่ยืนอยูบนโซเสนทายสุดก็เปนชายชราสวมชุดคลุมสีขาว
ทั้งรางเปนพลังฝกตนระดับจักรพิภพชั้นมหาวัฏจักร คลายจะสามารถสยบกฎเวท
และกฎเกณฑ ไ ด และพริ บ ตาที ่ ป รากฏตั ว ขึ ้ น มาก็ ท ำให อ วกาศทั ้ ง นอกและใน
ระบบสุริยะเกิดระลอกคลื่นซัดสาดทันที
แมแตการฝกตนของหวังเปาเลอก็ชะงักไปเล็กนอย ลืมตาขึ้นมามอง
ผูที่มองไปก็ยังมีศิษยพี่รองของหวังเปาเลอผูฝกเตาเปลวธูปที่ยังคงอารักขา
สถานที่แหงนี้ดวยเชนกัน เขาคอยๆ ลืมตามองอยางนิ่งสงบไปยังโซมหาเตาทั้งเกาเสน
ที่พุงเขามาหาและเงารางของจักรพิภพสิบกวาคนขณะที่ยังคงนั่งขัดสมาธิอยู
“หยุด” ศิษยพี่รองเอยเสียงราบเรียบ มือขวายกขึ้นโบก ทันใดนั้นดานหลัง
ของเขาก็เกิดเสียงดังสนั่น อวกาศบิดเบี้ยวดวยเชนกัน กอนจะมีฟองอากาศสีสัน
แพรวพราวหลากหลายทั้งใหญเล็กปรากฏขึ้น
ภายในฟองอากาศเหลานี้มีโลกแอบแฝงอยู มันคือรากฐานเตาของศิษยพี่รอง
ในรั ฐ เปลวธู ป ถ า หากขยายฟองอากาศเหล า นี ้ ใ หญ ส ั ก หลายเท า ก็ จ ะมองเห็ น
ไดชัดเจนวาโลกดานในแฝงไวซึ่งสิ่งมีชีวิตจำนวนนับไมถวน
 ตอนนี้สิ่งมีชีวิตเหลานี้ลวนทำสมาธิและกำลังกราบไหวบูชาเพื่อถวายเปลวธูป
อันนาอัศจรรยออกมา ที่มาของเปลวธูปเหลานี้ก็คือศิษยพี่รองนั่นเอง
เมื่อเขาเอยคำนี้ออกมาและโบกมือขวา พริบตาที่ฟองอากาศเหลานี้ปรากฏตัวขึ้น
พลังแหงเปลวธูปหลายชั้นพวกนั้นก็เผาไหมกลายเปนอักขระที่แฝงไวซึ่งพลังปรารถนา
ไรที่สิ้นสุด แลวตรงไปขัดขวางโซทั้งเกาเสน
เสียงอึกทึกเลื่อนลั่น พลังปรารถนาของอักขระกับโซทั้งเกาเสนปะทะเขาดวยกัน
วิถีแหงเตาดังกองกังวาน จิตใจของทุกคนสั่นสะทาน โซเกาเสนสั่นไหว จักรพิภพ
สิบกวาคนบนนั้นพุงออกมาเพื่อไปสยบศิษยพี่รอง
เสียงดังลั่นสะเทือนฟา รางกายของศิษยพี่รองเลือนราง สีหนาซีดขาวเล็กนอย
แต ส องมื อ กลั บ ผนึ ก มุ ท ราก อ นโบกออกไป ทั น ใดนั ้ น เปลวธู ป จำนวนนั บ ไม ถ  ว น
จากฟองอากาศก็รวมตัวกันอีกครั้งแลวเกิดเปนแทงธูปที่ถูกจุด!
ทันทีที่ธูปแทงนี้ปรากฏขึน้ มา หมอกบางเบาก็เขาพันลอมทั้งแปดทิศแลวขวางกั้น
ไวอีกครั้ง
ถึงแมพอจะยับยั้งฝเทาของโซทั้งเกาเสนและจักรพิภพสิบกวาคนไวไดเล็กนอย
แตเห็นไดชัดวาไมอาจอยูไดนาน ขณะเดียวกันชายชราชุดขาวในเตาเการัฐผูนั้น
ตอนนี้เขามองมาจากที่ไกลๆ ดวยสายตาเย็นชา แตไมไดลงมือทันที
ขณะเดียวกัน อีกสามทิศทางที่เหลือ ภาพที่คลายคลึงกันนี้ก็ปรากฏขึ้นเรื่อยๆ
ผูที่เขามาใกลกับทิศที่ศิษยพี่หญิงใหญอยูก็คือยักษรางสูงใหญตนหนึ่ง ยักษตนนี้
เป น เพี ย งเงาเต า มายา ในตั ว มั น มี จ ั ก รพิ ภ พมากมายที ่ ผ นึ ก มุ ท ราพร อ มกั น
ทำใหพลังยิ่งใหญของยักษระเบิดออกพรอมกับมีหนึ่งหมัดพุงเขามา แมวาจะถูก
ศิษยพี่หญิงใหญขัดขวางไวได แตทางฝงศิษยพี่หญิงใหญก็กระอักเลือดเชนกัน ทวา
กลับไมถอย
 สวนทางฝงของประมุขซิงอี้สะบักสะบอมยิ่งกวา คูตอสูของเขาคือหมอใหญที่
ทำให ค นใจสั ่ น สะท า นใบนั ้ น พลั ง กดดั น สยบน า ตะลึ ง ทำให ห ลั ง จากเขา
กระอักเลือดออกมาแลวผมก็หลุดรวงแผสยาย กอนจะเซถอยหลังไมหยุด
สวนผูที่สบายที่สุดเดิมควรจะเปน เทพวั ว เพี ย งแต คู  ต อสู  ของเขาไม ได มีแค
ฝ า ยเดี ย ว แต เ ป น ขวานแยกฟ า และสะเก็ ด ดาวสองฝ า ยมาพร อ มกั น สำนั ก
ผูเปนตัวแทนของเงาเตาสองอยางนี้ก็คือหาอันดับแรกภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
แหงเตาฝงซาย จักรพิภพที่มาในครั้งนี้ยังมีถึงสิบกวาคน ตอนนี้ลงมือพรอมกัน แมวา
ตัวของเทพวัวเองจะไมสามัญ แตก็ถูกเงารางเตาโจมตีจนสั่นสะเทือนอยางตอเนื่อง
ชั่วพริบตา เสียงสะเทือนกึกกอง เสียงการปะทะกันของมหาเตา และเสียงคำราม
ผ า แยกอวกาศก็ ป ะทุ อ อกมาไม ห ยุ ด ที ่ ด  า นนอกระบบสุ ร ิ ย ะ แต ก ลั บ ยั ง มี ค น
ไมเคลื่อนไหว
ชายชราชุดขาวของเตาเการัฐผูนั้นยังไมเคลื่อนไหว ยังมีชายชราอีกสี่ทานผูมีพลัง
ฝกตนระดับจักรพิภพชั้นปลายซึ่งมาจากสำนักใหญสี่สำนักที่เหลือก็ไมไดเคลื่อนไหว
เชนกัน พวกเขาทั้งหานั่งขัดสมาธิอยูที่หาทิศทาง สีหนาทาทางระมัดระวัง
ปรมาจารยแหงไฟยังไมออกมา พวกเขาก็ไมเคลื่อนไหว
หวัง เปาเลอหรี่ตาลงแลวดูดซั บปราณวิ ญ ญาณจำนวนมหาศาลที ่ แ ผ น เลื ่ อ น
ระดั บ โลการวมมาให พลั ง ฝ ก ปรื อ ในร า งเลื ่ อ นระดั บ ขึ ้ น ทุ ก ชั ่ ว ขณะ ตอนนี ้ จ าก
หาสิบกวาขั้นมาถึงหกสิบขั้นแลว
แมวาเปนจนถึงตอนนี้ก็ไมอาจปกปดพลังฝกปรือและไมอาจถอนพลังกลับคืน
ไดแลว ดังนั้นกลิ่นอายจึงแผออกไปอยางชวยไมได ทำใหจักรพิภพที่กำลังทำศึกกันอยู
ดานนอกระบบสุริยะเริ่มสัมผัสไดทีละคน
 ตอนนี ้ ภ ายในสายตาของชายชราชุ ด ขาวจากเต า เก า รั ฐ ที ่ น ั ่ ง ประจำการอยู
ด า นหลั ง มี ป ระกายแสงจางๆ ส อ งวาบ เขาจ อ งมองไปยั ง หวั ง เป า เล อ ที ่ อ ยู  ใ น
ระบบสุริยะอยางละเอียด พรอมทั้งมองดูเงาเลือนรางของแผนเลื่อนระดับโลกา
ในระบบสุริยะ จากนั้นจึงกวาดมองจุดที่ขาดหายไปบนแผนเลื่อนระดับโลกาแลว
เอยขึ้นทันที
“สหายเตาทั้งสี่ทาน หากตอนนี้สี่สำนักของทานยังยั้งมืออยูอีกแลวพลาดโอกาสนี้
ไปก็อยาไดเสียใจภายหลัง!”
“สหายสามเตาคิดมากไปแลว ผูเยี่ยมยุทธของสำนักขาไดทุมเต็มกำลังแลว
ไมอยางนั้นเตาเการัฐก็โจมตีชองวางเสียสิ สำนักของขายินดีเปนผูบุกเบิกหลังจาก
ที่ชองวางปรากฏ” เมื่อไดยินคำพูดของชายชราขุดขาว ชายชราระดับจักรพิภพ
ชั้นปลายสี่ทานจากสี่สำนักที่ยังไมไดลงมือก็คอยๆ เอยปาก
“เชนนั้นก็ทำแบบนี้ละ!”
“เทพวัวตัวนั้นเปนสัตวพาหนะของเพลิงกัลป เดิมก็เปนสัตวประหลาดแหงจักรวาล
จะตอตานมันไดงายๆ หรือ”
ชายชราชุดขาวของเตาเการัฐแคนเสียงเย็น เขายอมมองออกวาผูเยี่ยมยุทธระดับ
จักรพิภพของสี่สำนักยังแอบกักพลังเอาไวไมนอย ความจริงเตาเการัฐก็เชนกัน นี่ไมใช
การออนขอให แตไมมีใครอยากจะทะลวงฝาเขาไปในระบบสุริยะเปนคนแรก ซึ่งนั่น
จะดึงดูดปรมาจารยแหงไฟและตกเปนเปาหมายอันดับแรกได
ทุกคนฝกตนมาจนถึงระดับเชนนี้ยอมไมโง เมื่ออยูขางนอกแตละคนลวนเปน
ตาเฒาเจาเลหทั้งนั้น เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในสายตาของชายชราชุดขาวก็ตัดสินใจไดแลว
เอยออกมาทันที
“สหายเตาทั้งสี่ ถาหากเพลิงกัลปมาถึง ชายชราผูนี้จะเปนกำลังหลักในการ
สกัดกั้นเอง แลกกับใหพวกเจาสี่สำนักลงมือเต็มที่เปนอยางไร”
 หลังเงียบงันไปชั่วขณะ ชายชราระดับจักรพิภพชั้นปลายทั้งสี่คนจากสี่สำนัก
ก็พยักหนา จากนั้นก็ออกคำสั่งธรรมทันที พริบตาตอมา…เทพวัวและประมุขซิงอี้
รวมถึงทางฝงศิษยพี่หญิงใหญก็เกิดเสียงสนั่นสะเทือนฟาดังขึ้นมา ผูที่ถูกโจมตีพายแพ
กอนยอมเปนทางฝงซิงอี้
เขากระอักเลือดออกมา ขณะที่รางกายถอยรน ก็มีเงาเตาสามรางพุงผานเขา
เขาไปในระบบสุริยะ ครั้งเดียวก็เขาไปใกล แตเพิ่งจะกาวเขาไป แตละคนกลับถูก
แรงตานสกัดกั้นไวพรอมกับเสียงดังสนั่น
สิ ่ ง ที ่ ข ั ด ขวางไม ใ ห พ วกเขาเข า ไปในระบบสุ ร ิ ย ะก็ ค ื อ เกราะกำบั ง ที ่ แ ผ น
เลื่อนระดับโลหาแผออกมาจากตัวมันนั่นเอง มันเทียบไดกับวงแหวนปราณ ทำให
ผูฝกตนทั้งสามไมอาจกาวเขาไปในระบบสุริยะในทันที
ทั้งสามคนมองหนากันแตไมไดพูดจา กลับลงมือโจมตีวงแหวนปราณที่ขวางไมให
พวกเขาเขาไป ตั้งแตตนจนจบ พวกเขาลวนไมไดตรงไปยังจุดขาดแหวงนั่น และไมได
เอยถึงเรื่องนี้ดวย
ไมใชวาพวกเขาไมรู กลับกัน…เมื่อมาถึง สำนักทั้งหารวมถึงเตาเการัฐก็เห็น
สวนขาดหายบนแผนเลื่อนระดับโลกาแลว แตนั่น…เห็นไดชัดเจนเกินไป แคเปน
ผูที่ระมัดระวังสักหนอยก็จะไมเลือกโจมตีแลว
ดังนั้นในไมชา ดานนอกระบบสุริยะก็มีเสียงสะเทือนเลื่อนลั่นดังขึ้นอีกครั้ง ขณะที่
ซิงอี้ ศิษยพี่หญิงใหญ และศิษยพี่รองถอยรนไปตามๆ กันนั้น เงารางมากมายก็พุง
เขามาโจมตีเกราะปองกันของแผนเลื่อนระดับโลกา
สวนหวังเปาเลอในตอนนี้ ดวงตาของเขาสองวาบเล็กนอยอยางไมอาจจับสังเกตได
“ยังไมพอหรอก” เขาพึมพำอยูในใจ การเลื่อนระดับของพลังฝกตนมาถึงหกสิบสาม
และหกสิบสี่ขั้น ราวกับรีบเรงอยูสักหนอย ไมรูวาใชวิชาอะไรถึงดูดซับและเลื่อนระดับ
เร็วมากขนาดนี้
 ขณะเดียวกัน ที่ดานนอกระบบสุริ ยะ จักรพิภพที่มาจากแต ละสำนั ก แมว า
ความเร็วจะชาไปหนอย แตตอนนี้ก็ไดเดินทางมาถึงตามๆ กันแลว และทันทีที่พวกเขา
ปรากฏตัว ดวงตาของชายชราชุดขาวของเตาเการัฐก็สดใสขึ้นในทันที
“แผนเลื่อนระดับโลกามีจุดขาด พวกเจาทำตามคำสั่งของขาแลวเดินหนาไป
สยบมันซะ!”
 บทที่ 1203 เสริมแผนโลกา
เมื่อชายชราชุดขาวของเตาเการัฐเอยออกมา ทันใดนั้นผูเยี่ยมยุทธจากแตละ
สำนักในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายที่เพิ่งมาถึงก็พากันขมวดคิ้ว แตละคนลังเล
ไมกาวเขาไป
“หืม?” ชายชราชุดขาวหรี่ตาลงแลวมองมา
เมื่อสายตาของเขากวาดผาน จักรพิภพจากเจ็ดแปดสำนักที่มาถึงเหลานั้นก็
ใจสั ่ น สะท า นตามๆ กั น เป น เพราะการจั บ จ อ งจากจอมพลั ง ระดั บ จั ก รพิ ภ พชั้ น
มหาวัฏจักรนั้นไมใชสิ่งที่ใครๆ จะทนไดเลย
“ผูอาวุโสสามเตา ไมรูวาปรมาจารยเกาเตาผูสูงสงออกจากดานหรือยัง” ผูฝกตน
ระดับจักรพิภพชั้นกลางสูงสุดคนหนึ่งในหมูจักรพิภพจากแตละสำนักที่ถูกจับจอง
กัดฟนเอยถาม
“สามารถออกมาไดทุกเมื่อ!” ชายชราชุดขาวขมวดคิ้ว เมื่อเร็วๆ นี้จูๆ ก็มีขาวลือ
ไมดีเกี่ยวกับปรมาจารยเตาเการัฐของเขามากมาย กลาววาปรมาจารยเกาเตาไมไดมี
พลังตอสูระดับจักรพรรดิสวรรค ทำใหเตาเการัฐอารมณเสียมาก ทั้งยังหาที่มาของ
ขาวลือนี้ไมพบ ตอนนี้เขาจึงสะบัดแขนเสื้อ ยกมือขวาขึ้นมา ในมือมีแผนหยกโบราณ
ประณีตหนึ่งแผนปรากฏ เขาบีบมันเบาๆ ทันใดนั้น กระแสเตามโหฬารก็แผกระจาย
ออกมาทันที
กระแสเตานี้เกินกวาจักรพิภพไปแลว มันคือระดับจักรวาล และเปนระดับขั้น
จักรพรรดิสวรรค เมื่อมันแผออกมา แววตาชายชราชุดขาวก็เผยประกายแสงเฉียบคม
“พวกเจายังไมไปทำลายสวนที่ขาดหายอีก!”
ผูฝกตนระดับจักรพิภพที่เอยถามกอนหนานี้หนาเปลี่ยนสี หนาผากมีเหงื่อเย็น
ไหลออกมา
 ระยะนี้มีขาวลือมากมายเกี่ยวกับปรมาจารยเกาเตาระดับจั กรวาลผูนั้นของ
เตาเการัฐ บางก็บอกวาปรมาจารย เก าเต า ผู  น ี ้ มรณภาพขณะนั ่ ง สมาธิ บ างก็ ว า
อีกฝายกลับมายัง โลกเพื่อหลีกเลี่ย งการกลั บชาติ มาเกิ ด ดั ง นั ้ น จึ ง ถู กสำนั กแหง
ความมืดสยบไว ทั้งยังมีที่บอกวาอีกฝายไมอาจกาวออกจากประตูภูเขาของเตาเการัฐ
ได เรื่องนี้แพรกระจายไปทั่วจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย ทำใหจิตใจของ
สำนักทั้งหลายสั่นสะทานรุนแรง
ถึงขั้นที่มีผูเยี่ยมยุทธไปทำนายความลับสวรรค แมวาคำตอบที่ไดจะพราเลือน
แตก็ชี้ไปที่เรื่องมรณภาพขณะนั่งสมาธิไดรางๆ แมแตตอนนี้ ถึงกระแสเตาที่แผนหยก
แผออกมาจะเปนระดับจักรวาลจริงๆ ก็ยังไมแนใจเต็มรอย แตก็ไมกลาเดิมพัน
ดังนั้นผูฝกตนระดับจักรพิภพชั้นกลางคนนี้จึงรีบกัดฟนคำนับทันที
“รั บ บั ญ ชา!” กล า วพลางสายตาของเขาก็ ฉ ายแววตั ด สิ น ใจ เมื ่ อ มองไปยั ง
ระบบสุ ร ิ ย ะก็ ม ี จ ิ ต สั ง หารส อ งวาบแล ว พุ  ง ออกไปเป น คนแรก จั ก รพิ ภ พแต ล ะ
สำนักเหลานั้นดานหลังของเขาก็ไมกลาพูดมาก พากันพุงตามไป หนึ่งคณะเจ็ดคน
เข า มาใกล ร ะบบสุ ร ิ ย ะในพริ บ ตา ก อ นจะก า วเข า ไปยั ง จุ ด ขาดแหว ง ของแผ น
เลื่อนระดับโลกาซึ่งปกคลุมระบบสุริยะอยู
เพิ่งจะเขามา เจ็ดคนนั้นก็ลงมือทันที พลังฝกปรือระดับจักรพิภพระเบิดออกแลว
โจมตีกำแพงเกราะปองกัน ทันใดนั้น แผนเลื่อนระดับโลกาที่เลือนรางก็แจมชัดขึ้นมา
จากความโปร ง ใสอย า งช า ๆ ท า มกลางการสั ่ น สะเทื อ นรุ น แรงนั ้ น ทางฝ ง
ปรมาจารยซิงอี้และศิษยพี่หญิงใหญ รวมถึงศิษยพี่ รองและเทพวัว แมวาตอนนี้
พวกเขาจะถอยรนอยางตอเนื่องจนไมอาจขัดขวางไวไดทั้งหมด แต…ขณะที่ยังคง
สกัดกั้นสำนักใหญหาอันดับแรกซึ่งรวมไปถึงเตาเการัฐอยูนั้น สำนักแตละแหงก็สง
ผู  ฝ  ก ตนหนึ ่ ง หรื อ สองคนไปโจมตี เ กราะป อ งกั น ของแผ น เลื ่ อ นระดั บ โลกาของ
ระบบสุริยะแลว
สวนคนที่เหลือไมไดเขาไปใกล
 ภายในระบบสุริยะตอนนี้ แมวาพลังฝกตนผันผวนบนรางของหวังเปาเลอจะเลื่อน
จากหาสิบกวาขั้นจนใกลถึงเจ็ดสิบขั้นและมีพลานุภาพนาตกตะลึงขึ้นเรื่อยๆ แตก็ยัง
ไปไมถึงทั้งหมด
หวังเปาเลอถอนหายใจ
แผนเลื่อนระดับโลกาไมสมบูรณแบบ ขาดไปมุมหนึ่ง ถาหากหวังเปาเลอเพียงแค
เลื่อนระดับเปนจักรพิภพปกติ การที่แผนเลื่อนระดับโลกาผสานเขาสูสหพันธรัฐ
ยอมเพียงพอจะหนุนนำการทะลวงของเขาไดอยูแลว ถึงขั้นที่ยังไมตองพูดถึงตัวเขา
แคคนเดียว ตอใหเพิ่มขึ้นคนมากกวานี้ก็ยังเพียงพอ แตการเลื่อนระดับของเขาครั้งนี้
มีสิ่งที่จำเปนตองใชมากนัก เทียบไดกับหนึ่งรอยเทาของจักรพิภพธรรมดา ดังนั้น
มุมที่ขาดไปมุมนี้จึงสำคัญมาก หวังเปาเลอก็ไมมั่นใจวาเขาจะทำสำเร็จดวย
ดังนั้นเขาจึงไมกลัวที่จะเปดเผยการเลื่อนขั้นขึ้นสูงของตนออกมาภายใตสายตา
จับจองของทุกคน สิ่งที่เขาตองการก็คือดึงดูดความสนใจของผูคน เขาตองทำให
สำนักและตระกูลทั้งหลายของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายเกิดความรูสึกถึง
วิกฤตอันตราย ไมวาจะเพื่อแผนเลื่อนระดับโลกา หรือเพื่อขัดขวางตัวของเขาก็ตาม
ขอเพียงที่พวกเขามา ขอเพียงพวกเขากาวเขามาในแผนเลื่อนระดับโลกาเทานั้น…
หวั ง เป า เล อ ก็ จ ะมี ค วามมั ่ น ใจว า จะยื ม พลั ง ชี ว ิ ต ของพวกเขามาทำให แ ผ น
เลื่อนระดับโลกาเขาใกลความสมบูรณแบบอยางไรขีดจำกัดในชวงสั้นๆ และทำให
สวนที่ขาดไประหวางการเลื่อนระดับถูกเสริมเขามาได
นี่คือแผนแรกเริ่มของหวังเปาเลอหลังจากกลับมายังสหพันธรัฐและศึกษาทำ
ความเขาใจแผนเลื่อนระดับโลกานี้แลว เพราะเขาไดพบวาแผนเลื่อนระดับโลกานี้…
แฝงไวซึ่งวิชาเคลื่อนจักรวาล ขณะเดียวกัน เนื่องจากมันมีสวนที่ขาดแหวงอยู ดังนั้น
ทันทีที่ใชงานมัน…สวนขาดแหวงก็จะเปนจุดที่รายกาจที่สุดจริงๆ!
 เพียงแตศิษยพี่หญิงใหญ ศิษยพี่รอง และเทพวัว รวมไปถึงประมุขซิงอี้ แมไมได
ตั้งใจจะเผยจุดออนทั้งยังไรพลังขัดขวางจริงๆ แต…เตาเการัฐและสำนักใหญอีก
สี่สำนักที่เหลือกลับไมเสี่ยง ยังคงระมัดระวัง สั่งใหจักรพิภพของสำนักอื่นๆ เขามา
ตรวจสอบกอน
แตเมื่อเวลาผานไปนานจนเริ่มระแคะระคาย ความพยายามกอนหนานี้ของตน
ก็ ต  อ งสู ญ เปล า แล ว ยั ง มี อ ี ก เรื ่ อ ง ตอนนี ้ ห วั ง เป า เล อ สามารถคาดเดาได ว  า แผ น
เลื่อนระดับโลกาที่ไมสมบูรณนี้ มากที่สุดก็หนุนนำใหตนไปถึงระดับเจ็บสิบขั้นเทานั้น
ถึ ง อย า งไรระหว า งความสมบู ร ณ แ ละความไม ส มบู ร ณ สิ ่ ง ที ่ ข าดไปนั ้ น ไม ใ ช แ ค
สวนแหวงหายไปสวนเดียว แตเปนการเสริมพลังรอบดานหลังจากรวมเป นหนึ่ ง
โดยสมบูรณตางหาก
“เปนขาที่คิดงายไป ตอใหอาจารยไมมา ก็เกรงวาคนพวกนี้คงไมยอมเสี่ยง
ผลสุดทายก็ยังคงเปนเชนนี้…” หวังเปาเลอลอบถอนหายใจ รูสึกเสียใจเล็กนอย
มุมขาดหายตอนนี้มีแคจักรพิภพเจ็ดคนเทานั้น สวนอื่นๆ ของแผนเลื่อนระดับโลกา
ก็มีอยูแคหกคน
พอรวมกันแลวก็มีจักรพิภพอยูสิบสามคน นอกจากชั้นกลางสูงสุดคนหนึ่งแลว
คนที่เหลือลวนเปนชั้นตน
“ถาหากมีเพิ่มอีกสิบคน…” หวังเปาเลอหรี่ตา ตอนนี้เอง ปราการที่จุดขาดแหวง
ก็เกิดเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น จักรพิภพเจ็ดคนในนั้นลงมือเต็มกำลัง เมื่อเห็นปราการ
กำลั ง จะถู ก ทำลาย ผู  ฝ  ก ตนระดั บ จั ก รพิ ภ พชั ้ น กลางคนเดี ย วในนั ้ น ก็ บ ั ง เกิ ด
ความประหลาดใจขึ ้ น ในดวงตา จากนั ้ น คล า ยจะสั ง เกตเห็ น อะไรบางอย า งจึ ง
หนาเปลี่ยนสี รางกายถอยหลังกลับทันที
แตขณะที่เขาสังเกตเห็นบางอยางและกำลังถอยกลับนั้น ภายในดวงตาของ
หวังเปาเลอพลันมีประกายแสงเย็นเยียบสองวาบ เขาไมลังเลอีก แตยกมือขวาขึ้น
ชี้ไปทันที!
 “หัน!”
หนึ่งคำถูกเอยออกไป ทันใดนั้นแผนเลื่อนระดับโลกาขนาดมหึมาที่ปกคลุมทั่วทั้ง
ระบบสุริยะก็พลิกหมุน ขณะที่พลิกหมุนอยูนั้น จิตเคลื่อนจักรวาลสายหนึ่งก็ระเบิด
ออกมาทันที ชายชราชุดขาวของเตาเการัฐดานนอกและผูอาวุโสระดับจักรพิภพชั้น
ปลายของอีกสี่สำนักพากันหนาเปลี่ยนสีแลวผุดลุกขึ้น สีหนาทาทางของจักรพิภพ
คนอื่นๆ ก็เคลื่อนไหวดวยเชนกัน…
ตอนนี้รางกายของจักรพิภพชั้นตนหกคนที่มาจากหาสำนักของพวกเขาพราเลือน
ในพริบตา ไมมีพลังจะหลุดพนหรือตอตานไดเลยแมแตนอย จากนั้นก็หายตัวไปทันที
เมื่อปรากฏตัวขึ้น…พวกเขาก็ลวนถูกสงไปยังมุมที่ขาดไปแลว!
“มีกลโกงจริงๆ ดวย!”
“สมควรตาย!!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามต่ำดังออกมาจากสำนักทั้งหารวมไปถึงเตาเการัฐ ตอนนี้
ผูฝกตนหกคนที่ถูกสงไปยังจุดขาดแหวงหนาเปลี่ยนสี ระเบิดพลังฝกตนออกมา
พรอมกับผูฝกตนจักรพิภพชั้นกลางเพียงผูเดียวคนนั้น หลบหนีออกจากที่นี่
แตในพริบตาตอมา
“ผนึก!”
แววตาของหวังเปาเลอที่นั่งขัดสมาธิอยูในดวงอาทิตยดารานิรันดรก็ฉายแวว
โหดเหี้ยม ขณะที่เอยเสียงราบเรีย บ จุ ดขาดแหว ง ของแผ น เลื ่ อนระดั บโลกาก็ มี
พลังผนึกสะเทือนฟาปรากฏขึ้นทันที มันตรงไปผนึกตายตำแหนงทุกจุด ทำใหผูฝกตน
ที่อยูในนั้นไมอาจพุงออกมาไดใน
 “หวังเปาเลอ!” พริบตาที่เสียงตะโกนลั่นดังออกมาจากภายในและภายนอก
จุดขาดแหวงตามๆ กันนั้น ชายชราชุดขาวของเตาเการัฐและผูอาวุโสระดับจักรพิภพ
ชั ้ น ปลายของสี ่ ส ำนั ก ก็ พ ุ  ง ออกมาพร อ มกั น แต พ ริ บ ตาที ่ พ วกเขาพุ  ง ออกมา
อวกาศทะเลเพลิ ง ก็ พ ุ  ง เข า มากะทั น หั น แล ว ปกคลุ ม ทั ่ ว ทั ้ ง แปดทิ ศ เงาร า งของ
ปรมาจารยแหงไฟกาวเดินออกมาจากความวางเปลา
เขาโบกมือขัดขวางทั้งหาคนเอาไวโดยตรง
“เพลิงกัลป เจากลา! ปรมาจารยเกาเตาของขาจะตองมาจัดการเจาแน!” ดวงตา
ของชายชราชุดขาวของเตาเการัฐเปลงประกายเย็นเยียบแลวตะโกนเสียงต่ำ
“จั ด การหรื อ อาศั ย วงแหวนเต า ของสำนั ก เจ า ก็ บ รรลุ ถ ึ ง ระดั บ จั ก รวาล
แค เ ดี ๋ ย วเดี ย วเท า นั ้ น เขากล า ออกมาหรื อ ไม แสร ง ทำเป น มี พ ลั ง ต อ สู  ร ะดั บ
จักรพรรดิสวรรคอะไรกัน พลังตอสูระดับจักรพรรดิสวรรคของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
แหงเตาฝงซายมีแคทานปูของเจาอยางขาคนเดียวเทานั้น ครั้งกอนก็ขูปูไปแลว
ครั้งนี้เจายังคิดจะมาขูปูของเจาอี กหรือ” ปรมาจารยแหงไฟยิ้มเย็น แอบคิดว า
ถาขมขูตัวเขาอีก เขาก็จะกระจายขาวลือใหแพรหนักยิ่งกวาเดิม
ชวงนี้ขาวลือเกี่ยวกับปรมาจารยเตาเการัฐของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายนั้น
ยอมเปนเขาที่สรางขึ้น…..
ขณะเดียวกัน ระหวางที่ปรมาจารยแหงไฟและผูอาวุโสหาสำนักประมือกันนั้น
แววตาของหวังเปาเลอก็เยือกเย็น แลวเอยขึ้นอีกครั้ง!
“สังเวย!”
ทันทีที่เอยออกมา ทันใดนั้นก็เกิดแรงดึงดูดมหาศาลระเบิดออกมากะทันหันจาก
กลางแผนเลื่อนระดับโลกาภายในระบบสุริยะ เนื่องจากจุดอื่นๆ ลวนเต็มหมดแลว
ดังนั้นเมื่อมันระเบิดออกมา จุดขาดแหวงจึงกลายเปนเปาหมายทันที
ครั้นที่นี่ถูกผนึกไวคลายเปนผนึกตาย ทันใดนั้นผูเยี่ยมยุทธจักรพิภพสิบสามคนในนั้น
ก็มีสีหนาบาคลั่งอยางที่ไมเคยมีมากอน ตองการจะกระแทกออกไปอยางบาคลั่ง
แตเห็นไดชัดวาทำไมได!
พริบตาตอมา รางกายของสิบสามคนนี้ก็สั่นสะทาน ยอดหัวกะโหลกของพวกเขา
ทวารทั้งเจ็ดของพวกเขา เลือดเนื้อทุกตารางนิ้วทั่วรางของพวกเขา กระดูกทุกชิ้น
ภายในราง แมแตทุกตารางนิ้วของดวงวิญญาณเทพลวนมีกลิ่นอายแหงสารัตถะ
ระเบิ ด ออกมาด ว ยตั ว เองภายใต แ รงดึ ง ดู ด นี ้ ก อ นกลายเป น เกลี ย วหมอกสี ข าว
พุงทะยานไปยังเสนขอบของแผนเลื่อนระดับโลการอบดาน!
การดูดซึมเชนนี้ทั้งบังคับและเผด็จการ ดังนั้นขณะที่สารัตถะของทุกคนถูกดูด
ออกไปก็มาพรอมกับความเจ็บปวดรุนแรงอยางที่ไมเคยมีมากอน ทำใหผูฝกตนทั้ง
สิบสามคนนี้สงเสียงกรีดรองโหยหวนออกมา
รางกายของพวกเขาแหงเหี่ยวแบบที่เห็นไดดวยตาเปลา วิญญาณเทพของพวกเขา
กำลังโปรงใส พลังชีวิต พลังฝกตน ไปจนถึงรองรอยของการดำรงอยูทั้งหมดของ
พวกเขาลวนถูกแรงดึงดูดจากแผนเลื่อนระดับโลกา…ดูดออกไปในตอนนี้เอง!
ขณะที่ดูดซับไปอยูนั้น แมวาจุดที่ขาดแหวงไปของแผนเลื่อนระดับโลกาจะไมได
สมบู ร ณ แ บบอย า งแท จ ริ ง แต ก ลั บ มี เ ส น เลื อ นรางปรากฏอยู  มั น ขดพั น ผสาน
เขาดวยกัน ทำใหแผนเลื่อนระดับโลกานี้เคลื่อนไปสูความสมบูรณแบบอยางเลือนราง
พรอมทั้งแผกระจายตอไปไมหยุดยั้ง
สวนพลังฝกปรือในตอนนี้หวังเปาเลอก็ระเบิดพรวดพราดทันใดตามการดูดซับ
และความสมบูรณที่เพิ่มขึ้นทีละนอยๆ ของแผนเลื่อนระดับโลกา!
เจ็ดสิบขั้น เจ็ดสิบหาขั้น แปดสิบขั้น แปดสิบหาขั้น…เกาสิบขั้น
 ผมของเขาปลิวไสวราวกับกลายเปนสายธารดวงดารา วิญญาณเทพของเขา
เผยตัวออกมาราวกับยักษ และคลายสะทอนกองกังวานไปกั บมหาเต า กายเนื้ อ
ของเขาเคลื่อนไหวคลายกำลังสะทอนไปกับอวกาศ จนกระทั่ง…พลังฝกปรือของเขา
ก็มาถึงเกาสิบหาขั้นของดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรแลว!
 บทที่ 1204 รอยขั้นสมบูรณ
ขณะที่พลังฝกตนของหวังเปาเลอเลื่อนระดับถึงดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรระดับ
เกาสิบหาขั้น จักรพิภพสิบกวาคนที่อยูตรงจุดขาดแหวงของแผนเลื่อนระดับโลกาก็
สงเสียงกรีดรองเจ็บปวด รางกายแหงเหี่ยวในพริบตา จากนั้นก็คลายจะกลายเปน
ฝุนธุลีที่สลายหายไปกลางอวกาศ
ร า งกายของพวกเขา พลั ง ชี ว ิ ต ของพวกเขา ดวงวิ ญ ญาณเทพของพวกเขา
พลังฝกตนของพวกเขา ตลอดจนทุกสิ่งทุกอยาง ขณะนี้ลวนถูกสังเวยออกมาทั้งหมด
เพื่อเสริมใหมุมที่ขาดแหวงของแผนเลื่อนระดับโลกา
แต … แม ว  า จะสั ง เวยพวกเขาแล ว ก็ ย ั ง ไม อ าจเสริ ม จุ ด ที ่ ข าดหายไปของแผ น
เลื่อนระดับโลกาไดอยางสมบูรณ
การเติมเต็มอยางแทจริงคือการซอมแซมตัวจริงของมันเพื่อใหแผนเลื่อนระดับ
โลกาสมบูรณแบบอยางแทจริง จุดนี้ยากเกินไป ตามการคาดคะเนของหวังเปาเลอ
คิดจะทำสิ่งนี้ได จำนวนของจักรพิภพที่นำมาสังเวยจะตองอยูในระดับที่นาตกตะลึง
แนนอนวาถาหากมีความสามารถนำจักรพรรดิสวรรคระดับจักรวาลคนหนึ่งมาสังเวย
ไดก็เปนไปไดเชนกัน
นอกจากนี ้ ย ั ง มีอ ี ก หนึ่ ง วิธ ี นั ่ น ก็ ค ื อ ตามหาสมบัต ิ ฟ า ดิ น อั น ล้ ำ ค า อย า งที ่ สุด
มาจำนวนหนึ ่ ง หรื อ ไม ก ็ ว ิ ญ ญาณที ่ ม ี จ ิ ต พิ เ ศษซึ ่ ง แฝงด ว ยกระแสแห ง กาลเวลา
อันเขมขนจากทั่วทั้งโลกแหงศิลา
ดูคลายจะมีวิธีการมากมาย แตความจริงแลวแตละอยางลวนแทบจะทำไมไดเลย
ดังนั้นกอนหนานี้หลังจากหวังเปาเลอศึกษาแผนเลื่อนระดับโลกา เขาก็คิดไดถึง
วิ ธ ี ก ารอย า งหนึ ่ ง นั ่ น ก็ ค ื อ ไม เ ติ ม เต็ ม ส ว นที ่ ข าดไป แต ค วบคุ ม เครื อ ข า ยลวงตา
ใชประโยชนจากปราณวิญญาณและวิญญาณเทพจำนวนมากมาเติมเต็มชองวางของ
แผนเลื่อนระดับโลกาใหดูสมบูรณแบบขึ้น
 จากนั้นนำมาหนุนนำตัวเองใหทะลวงถึงระดับจักรพิภพ แต…หลังจากตอนนี้
ที่พลังฝกปรือเลื่อนขั้นถึงดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรเกาสิบหาขั้น หวังเปาเลอก็สัมผัส
ไดถึงการขาดพลังดำเนินตอไปของแผนเลื่อนระดับโลกาแลว
เมื่อพิจารณาดู การสังเวยจักรพิภพสิบกวาคนเหลานั้นมากที่สุดก็แคเติมเต็ม
สวนที่ขาดไปของแผนเลื่อนระดับโลกาแคหกสวนเทานั้นเอง
“นาเสียดาย!” หวังเปาเลอถอนหายใจเสียงเบา รูสึกเสียใจเล็กนอย แต…สำหรับ
จอมพลั ง จากสำนั ก และตระกู ล ที ่ อ ยู  ด  า นนอกระบบสุ ร ิ ย ะแล ว ความตื ่ น ตะลึ ง
ที่มาพรอมกับภาพนี้กลับรุนแรงอยางยิ่ง
“นี่…นี่มัน…”
“ชางโหดเหี้ยมยิ่งนัก!!”
“ดึงดันสังเวยผูเยี่ยมยุทธระดับจักรพิภพเพื่อมาเติมสวนที่ขาดหาย หวังเปาเลอ
เจาจะชั่วรายเกินไปแลว!”
เสี ย งคำรามต่ ำ อย า งตื ่ น ตกใจหลายเสี ย งดั ง ออกมาจากจอมพลั ง ของ
สำนักเหลานั้นที่อยูนอกระบบสุร ิยะ ดวงตาของชายชราชุ ดขาวของเตาเการั ฐ ก็
หดเกร็ง ตกตะลึงดวยภาพการสังเวยของหวังเปาเลอ รางกายสั่นไหวจนเซถอยหลัง
ยามที ่ จ  อ งมองไปยั ง ระบบสุ ร ิ ย ะ จั ก รพิ ภ พชั ้ น ปลายของอี ก สี ่ ส ำนั ก ก็ ล  า ถอย
อยางรวดเร็ว
ปรมาจารย แ ห ง ไฟไม ไ ด ข ั ด ขวาง เขาแค น เสี ย งเย็ น ออกมาแล ว ยื น อยู  น อก
ระบบสุริยะ ตอนนี้ศิษยใหญของเขาและศิษยคนรอง รวมถึงเทพวัวก็มารวมตัวกัน
อยางรวดเร็ว ทางดานประมุขซิงอี้ลังเลเล็กนอยแตก็เขามาประสานหมัดคำนับให
ปรมาจารยแหงไฟเชนกัน
 ปรมาจารยแหงไฟยิ้มบางพลางพยักหนา จากนั้นยามที่มองไปยังพวกเตาเการัฐ
ในแววตาก็เผยประกายเย็นเยียบออกมา
“มาสิ เขามาสิ ครั้งนี้พวกเจาไมขัดขวางแลวหรือ”
ชายชราชุดขาวของเตาเการัฐขมวดคิ้วมุน ตอนนี้กลืนไมเขาคายไมออกเล็กนอย
ถาหากลงมือก็ก ัง วลว าแผ นเลื ่อนระดั บโลกานี ้ จ ะยั ง มี แ รงดึ ง ดู ดอยู  ถ าไม ลงมื อ
การยืนกรานไมยอมออนขอก็ไมใชวิธีการอะไร
ผูอาวุโสจากสำนักใหญอีกสี่สำนักก็มีสีหนาอึมครึมเชนกัน กอนหนานี้ถึงแม
พวกเขาจะเดาวาจุดขาดแหวง นั่น อาจมี อั น ตราย แต กลั บคิ ดไม ถึ ง ว าอั น ตรายนี้
จะเปนการสังเวย
โชคดี ท ี ่ ใ นประสาทสั ม ผั ส ของพวกเขาตรวจพบชั ด เจนว า พลั ง ฝ ก ปรื อ ของ
หวังเปาเลอที่นั่งขัดสมาธิอยูภายในดวงอาทิตยดารานิรันดรยังไมไดบรรลุถึงระดับเต็ม
ขั้นอยางสมบูรณ เมื่อเปนเชนนี้ก็นับวาพวกเขาบรรลุเปาหมายแลว
“หวั ง เป า เล อ ครั ้ ง นี ้ ถ  า เจ า รั บ ปากพวกข า สองสามข อ พวกข า ไม เ อาแผ น
เลื่อนระดับโลกาก็ได อีกทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายก็จะตอนรับการเลื่อนขั้น
สหพันธรัฐของเจา ยอมรับสถานะของสหพันธรัฐของเจา สองฝายเปนพันธมิตร
ไมมีการตอสูอีก!” ผานไปพักหนึ่ง ชายชราชุดขาวของเตาเการัฐก็เอยขึ้นทันที
หวังเปาเลอยังไมทันไดตอบกลับ ชายชราชุดขาวก็พูดขึ้นอีกครั้ง
“หนึ่ง เจาตองเลื่อนระดับถึงจักรพิภพทันที ไมอาจสะสมพลังใหสมบูรณตอไปได!”
“สอง ภายในหมื่นปสหพันธรัฐหามขยายตัวอีก ใหรักษารูปแบบเชนนี้เอาไว!”
“สาม เจาตองเชื่อฟงคำสั่งของสภาจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย หากพบ
ศัตรูภายนอกจงรวมมือกันจัดการ!”
 “สามเงื่อนไขนี้ ถาหากเจาตอบรับ สภาจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายจะมอบ
สิทธิใหแกสหพันธรัฐของเจา ทั้งยังไดรับการปกปองจากจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตา
ฝงซายดวย แตถาหากไมยอมรับ…วันนี้พวกขาจะลงมือเต็มกำลังเพื่อทำลายสหพันธรัฐ
ของเจา!” เมื่อชายชราชุดขาวเอยออกมา กลิ่นอายของจักรพิภพชั้นมหาวัฏจักรทั่วราง
ก็พวยพุงมโหฬาร จักรพิภพคนอื่นๆ ของเตาเการัฐที่อยูขางกายเขาก็ทำเชนเดียวกัน
ทำใหอวกาศคลายสั่นสะเทือน ทันใดนั้นโซมหาเตาเกาเสนเปลี่ยนรูปอีกครั้งแลว
ปกคลุมไปทั้งสี่ทิศ ราวกับตองการจะกักขังระบบสุริยะเอาไวภายใน
สี่สำนักที่เหลือก็ทำเชนเดียวกัน ในพริบตา หมอใหญก็สงเสียงเลื่อนลั่น ยักษรอง
คำราม ขวานแยกฟาและสะเก็ดดาวแผอานุภาพเตาอนันตออกมา ราวกับจะแชแข็ง
การเคลื่อนไหวปราณทั้งหมดของระบบสุริยะ
จักรพิภพเกินกวาหาสิบคนรายลอมอยูรอบๆ อานุภาพของแตละคนสะเทือนฟา
สะเทือนดิน ทำใหอวกาศ ณ ที่แหงนี้ถูกบีบอัดรุนแรงจนแสดงรองรอยพังทลาย
ออกมา
เมื่อเผชิญหนากับสิ่งเหลานี้ ตอใหเปนปรมาจารยแหงไฟก็ยังมีสีหนาเครงเครียด
ขึ ้ น เล็ ก น อ ย เทพวั ว และศิ ษ ย ใ หญ ข องเขาที ่ อ ยู  ด  า นหลั ง ก็ ม ี อ าการเช น เดี ย วกั น
เพราะต า งก็ เ ป น ร า งแยกของเขา มี เ พี ย งทางด า นศิ ษ ย ค นรองเท า นั ้ น ที ่ ห น า ตา
ไรอารมณ แตแววตากลับมีความแนวแนปรากฏอยู
สวนประมุขซิงอี้ก็หรี่ตาลงคลายชั่งน้ำหนักอยูในใจ แตสุดทายไมรูนึกถึงอะไร ใน
ดวงตาจึงฉายแววตัดสินใจไดแลว จิตวิญญาณการตอสูจึงพุงทะยานขึ้น
สองฝายเผชิญหนากัน จูๆ ปรมาจารยแหงไฟก็สงดวงจิตเทพไปใหกับหวังเปาเลอในใจ
“เปาเลอ ครั้งนี้อาจารยประมาทเลินเลอ ใชวิธีการสุดทายของเจาเถอะ ตองการให
อาจารยสังเวยพลังฝกปรือสวนหนึ่งเพื่อเติมเต็มจุดที่ขาดไปหรือไม”
 “อาจารยเปนหวงศิษย จะเรียกวาประมาทเลินเลอไดอยางไร ในใจของศิษย
ซาบซึ้งนักขอรับ เรื่องนี้ขอบคุณทานอาจารยมาก เปนศิษยเองที่วางแผนไดไมแมนยำ
ไมโทษทานอาจารยขอรับ!” หวังเปาเลอลุกขึ้นยืนจากการนั่งขัดสมาธิแลวเงยหนามอง
ไปนอกระบบสุริยะ เขาคำนับอยางล้ำลึกใหกับทางฝงอาจารยของตนกอน
ยามที่หยัดกายกวาดมองผูเยี่ยมยุทธอยางพวกเตาเการัฐ แววตาของหวังเปาเลอ
ก็เผยจิตสังหารออกมา เรื่องวันนี้ถึงแมเขาจะวางกลอุบายกับสำนักเหลานี้ แตถาหาก
พวกเขาไมมาก็ยอมไมเกิดเรื่องเชนกอนหนานี้ขึ้นหรอก
“ยั ง ขาดไปหน อ ย…” แววตาของหวั ง เป า เล อ เผยความแน ว แน เขาก็ ไ ม ใ ช
พวกลั ง เลไร ค วามเด็ ด ขาด แม ว  า แผนการต อ ไปจำเป น ต อ งได ค วามช ว ยเหลื อ
จากอาจารย แตจะตองไมสงผลใดๆ ตออาจารย เพียงจำกัดใหเขาอยูแคสหพันธรัฐ
ชั่วครูเทานั้น
ในชั่วครูก็เพียงพอจะใหตนตามหาวิธีอื่นมาทดแทนไดแลว
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หวังเปาเลอก็สงดวงจิตเทพออกไปทันที
“ไมจำเปนตองใหอาจารยจัดการดวยตัวเอง แคฉุดดึงดาราจักรไฟเขามาสยบ
จุดขาดแหวงของแผนเลื่อนระดับโลกา ก็พอ วิธีการนี้จะทำใหดาราจักรไฟสูญเสีย
ปราณวิ ญ ญาณเล็ ก น อ ย แต ม ากที ่ ส ุ ด ครึ ่ ง ป ศิ ษ ย ส ามารถหาของมาทดแทนได
เมื่อปลอยดาราจักรไฟออกมามันก็จะเสริมปราณวิญญาณที่เสียไป เพียงแตในครึ่งปนี้
ศิษยเกรงวาอาจารยจะถูกจำกัดใหอยูแตในสหพันธรัฐเพราะดาราจักรไฟมาสยบ
จุดขาดหาย…ศิษย…”
“เรื่องเล็กแคนี้เองหรือ” ปรมาจารยแหงไฟหัวเราะ ไมไดใสใจเลยสักนิด ถึงขั้นที่
ไมไดฟงประโยคสวนหลังของหวังเปาเลอดวยซ้ำ เขายกมือขวาขึ้นทันใดแลวควาจับ
ไปที่ความวางเปลา
 เมื ่ อ คว า จั บ ลงไป ดวงแสงเปลวเพลิ ง ก็ ป รากฏออกมาจากว า งเปล า แล ว ถู ก
ปรมาจารยแหงไฟจับเอาไวในมือ จากนั้นก็โยนไปทางจุดขาดหายตามอำเภอใจ
ดวงแสงจากเปลวเพลิงรวดเร็วอยางยิ่ง หลังจากมาถึงจุดขาดหายในพริบตา
มันก็ขยายตัวขึ้นโดยพลัน ทันใดนั้นเกิดเสียงสะเทือนเลื่อนลั่นขึ้นจากความวางเปลา
ดวงไฟขยายใหญขึ้นเรื่อยๆ ชั่วพริบตาก็มีขนาดเทากับจุดขาดหายแลว เปลวเพลิง
ในนั้นมวนตัว มองเห็นไดวาขางในมีดาราจักรขนาดกวางใหญไพศาลสถิตอยู
นั่นก็คือ…ดาราจักรไฟ
ภาพนี้ทำใหพวกชายชราชุดขาวตกใจ สีหนาเปลี่ยนไปทันทีแลวคิดจะเขาขัดขวาง
แต เ ห็ น ได ช ั ด ว า ทำไม ไ ด พริ บ ตาต อ มา…เมื ่ อ ดวงแสงของเปลวเพลิ ง ปรากฏขึ้ น
มันก็ตรงไปสยบจุดขาดหาย
เสียงสะเทือนเลื่อนลั่นดังสนั่นฟา ระบบสุริยะสั่นสะเทือนรุนแรง ภายในดวงแสง
เปลวเพลิงไดระเบิดปราณวิญญาณอันนาตะลึงออกมาทันที ปราณวิญญาณเหลานี้
แผขยายอยางรวดเร็วแลวกอตัวเปนเสนสายมากมายแพรกระจายไปยังมุมที่ขาดหาย
ทำใหสวนที่ขาดหายซึ่งถูกเติมเต็มไปหกสวนไดรับการเสริมเขามาจนสมบูรณขึ้น
ในพริบตา!
แมวายังไมไดสมบูรณในรูปลักษณจริง แตหากดูจากมุมที่ถูกเติมเต็มก็นับวา
สมบูรณแบบแลว!
และขณะที่ถูกเสริมจนสมบูรณนั้น แผนเลื่อนระดับโลกาก็สงเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น
พลังฝกปรือของหวังเปาเลอก็ยกระดับอีกครั้งจากเดิมที่หยุดอยู ณ เกาสิบหาขั้น
เกาสิบหกขั้น!
เกาสิบเจ็ดขั้น!
เกาสิบแปดขั้น!
 เกาสิบเกาขั้น!
จนถึง…หนึ่งรอยขั้น!!
ผมของหวังเปาเลอปลิวไสว ขณะที่อานุภาพเลื่อนระดับขึ้นอยางไรขีดจำกัดและ
ทามกลางจิตใจที่สั่นสะทานของทุกคนที่อยูนอกระบบสุริยะ ประกายแสงภายใน
ดวงตาของเขาก็ระเบิดออกมาในพริบตาแลวเอยขึ้นทันที
“อาศั ย อะไรให พ วกเจ า มามอบเงื ่ อ นไขสามอย า งให ข  า แทนที ่ จ ะเป น ข า
มอบเงื่อนไขสามอยางใหพวกเจา วันนี้…ขาแซหวังกาวสูจักรพิภพ!!”
เมื่อเขาเอยขึ้น ภายในรางของเขาก็มีเสียงอวกาศดังกึกกองขึ้นมาสั่นคลอน
มหาเตา ทำใหทั่วทั้งระบบสุริยะรวมเปนหนึ่งเดียวในชั่วพริบตาแลวผสานเขากับ
รางกายของเขา กฎเกณฑจำนวนนับไมถวนในรางระเบิดออกมาอยางบาคลั่ง!
 บทที่ 1205 มหาเตาทั่วพิภพ
“หวังเปาเลอ!” ชายชราชุดขาวของเตาเการัฐหนาเปลี่ยนสีรุนแรง ผูอาวุโสสำนักใหญ
แห ง อื ่ น ๆ ก็ เ ช น กั น แต ล ะคนล ว นแผ จ ิ ต สั ง หารออกมา ถ า กล า วว า ก อ นหน า นี้
ทั้งสองฝายยังผอนปรนใหกันและกันอยู แตตอนนี้หวังเปาเลอกลับเลือกที่จะเลื่อนขั้น
ขึ้นจากดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรภายใต การล อมโจมตี และการบี บบั ง คั บ ของ
พวกเขาเสียอยางนั้น สิ่งนี้แสดงใหเห็นถึงทัศนคติของหวังเปาเลอแลว
และคำพูดของเขาก็ยิ่งทำใหโทสะในใจของพวกชายชราชุดขาวพวยพุง ขณะนี้
เมื่อเห็นหวังเปาเลอกำลังจะเลื่อนขั้นไดอยูรอมรอ หลังจากทั้งหามองหนากันและกัน
ก็ไมมีความลังเลอีก พวกเขาลงมือพรอมกัน กูรองเลื่อนลั่นไปยังระบบสุริยะ
ปรมาจารยแหงไฟกำลังจะขัดขวาง เสียงของหวังเปาเลอก็สะทอนขึ้นในอวกาศ
“อาจารยไมจำเปนตองขัดขวาง ทั้งยังขอเชิญใหทานมาพักผอนอยูในระบบสุริยะดวย
ใหพวกเขาลงมือไปเถอะ หลังจากศิษยเลื่อนขั้นแลวจะไปเยี่ยมเยียนที่สำนักของ
พวกเขาทีละคนเองขอรับ”
ปรมาจารยแหงไฟหัวเราะลั่น สะบัดแขนเสื้อวงใหญไปมวนตัวลูกศิษยของตน
และประมุขซิงอี้รวมถึง เทพวัวใหถอยมาทัน ที กอนเขาไปในระบบสุ ริยะ ขณะที่
พวกเขาเขาไปนั้น การโจมตีของหาสำนักใหญรอบดานก็พุงลงมาแลว
ทามกลางเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น โซมหาเตาเกาเสนของเตาเการัฐก็แผขยาย
อย า งไร ท ี ่ ส ิ ้ น สุ ด ทั น ที ก อ นจะพั น ล อ มระบบสุ ร ิ ย ะเป น ชั ้ น ๆ ราวกั บ ป ด ผนึ ก ไว
โดยสมบูรณ สวนยักษตนนั้นก็ควาจับขวานแยกฟาเอาไวในชั่วพริบตา คาดไมถึงวา
สองสำนั ก นี ้ จ ะทำการผสานเต า จากนั ้ น มั น ก็ ข ว า งขวานไปยั ง เกราะกำบั ง จาก
แผนเลื่อนระดับโลกาของระบบสุริยะ
 เสียงดังสะเทือนฟา แผนเลื่อนระดับโลกาซึ ่ง เป นเกราะป องกั นระบบสุ ริยะ
สั่นสะเทือน แมวาจะบุบลงไปแตกลับไมพังทลาย ทั้งยังฟนคืนกลับมาเปนปกติ
อยางรวดเร็ว ขณะเดียวกันสะเก็ดดาวก็ทุมลงมาพรอมเสียงดังสนั่น ทำใหขอบของ
ระบบสุริยะบุบลงไปมาก แตก็ยังไมพังทลายเชนกัน
จากนั้น การโจมตีจากจักรพิภพจำนวนหลายสิบคนก็กอตัวเปนพายุกระบวนเวท
พลังเทพทำใหระบบสุริยะจมอยูในนั้น แตในฐานะที่แผนเลื่อนระดับโลกาเปนสมบัติ
ชั้นเลิศ แมวาจุดขาดแหวงจะถูกเสริมแบบลวงตา แตเกราะปองกันที่สรางขึ้นมา
ก็ยังทำใหคนที่ลงมือโจมตีทั้งหมดตกตะลึงอยางรุนแรงอยูในใจ
ในชั่วขณะหนึ่ง พวกเขากลับจนป ญ ญา ทำอะไรแผน เลื่ อนระดั บโลกาไมได
แมเพียงนิด!
นี่ก็คือจุดแตกตางระหวางหวังเปาเลอกับอดีต เขาที่ผานประสบการณมากมาย
ขนาดนี้มีความคิดเปลี่ยนไปไมนอย แมเวลาทำเรื่องอะไรก็ยังไมขาดความโหดเหี้ยม
และการเดิมพัน แตโดยพื้นฐานแลวกลับ…พิจารณาไดอยางถี่ถวน!
การตอสูในวันนี้ แมวาจะมีจุดที่คลาดเคลื่อนกับแผนการของเขาอยูบาง แตนี่
เป น เพี ย งเรื ่ อ งของระดั บ พลั ง ฝ ก ปรื อ เท า นั ้ น ถ า หากพู ด ถึ ง การใคร ค รวญด า น
ความปลอดภัยแลว หวังเปาเลอมั่นใจถึงเกาสวน
ดังนั้นเขาจึงไมแมแตจะมองผูเยี่ยมยุทธของแตละสำนักที่กำลังโจมตีระบบสุริยะ
อยางบาคลั่งอยูขางนอก และไมสนใจคลื่นผันผวนที่สะทอนอยูในระบบสุริยะซึ่งเกิด
จากเสียงดังอึกทึกของโลกภายนอกดวย
คลื ่ น ความผั น ผวนเหล า นี ้ ย  อ มมี ผ ู  ฝ  ก ตนในสหพั น ธรั ฐ ลงมื อ จั ด การเอง
จิ ต ใจทั ้ ง หมดของหวั ง เป า เล อ ตอนนี ้ ว างไว ท ี ่ ก ารทะลวงระดั บ ของตน หลั ง จาก
เขาบรรลุพลังฝกปรือรอยขั้นของดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักร เขาก็ไมมีความลังเล
แมแตนิด เมื่อสะสมจนถึงขีดสุดแลวก็ระเบิดออกมาทันที
 ลำแสงที่คลายมองไมเห็นเปนตัวแทนพลังฝกตนของหวังเปาเลอ มันพุงสูงขึ้น
อยางตอเนื่องไปยังความวางเปลาไดรวดเร็วอยางยิ่ง แมวาจะเจออุปสรรคขวางกั้น
ไรรูปจำนวนหนึ่งระหวางการเลื่อนระดับ แตเมื่ออุปสรรคขวางกั้นเหลานี้ปะทะกับ
ลำแสงสายนี้แลวก็แตกสลายทันที ขวางกั้นไมไดเลยสักนิด
ทั่วทั้งกระบวนการนี้ใชเวลาเพียงหนึ่งกานธูป เมื่อพลังฝกปรือของหวังเปาเลอ
เลื่อนขั้นอยางนาตะลึง กระแสเตาบนรางของเขาก็รุนแรงมากยิ่งขึ้น ผมของเขา
ปลิวไสว รางกายของเขาแผกลิ่นหอมจางๆ ออกมาในชั่วขณะนี้เอง
รอบกายของเขามี ก ฎเกณฑ แ ละกฎเวทปรากฏขึ ้ น เด น ชั ด ระบบสุ ร ิ ย ะเกิ ด
การมี อ ยู  ค ล า ยตาข า ยจำนวนนั บ ไม ถ  ว นเหนื อ ตั ว ของเขา ด า นล า งของเขาเป น
ความวางเปลา ตอนนี้มันก็กลอกกลิ้งไปมาเชนกัน เขาอยูที่ใจกลางของระบบสุริยะ
ทั่วทั้งระบบสุริยะลวนหมุนวนอยูรอบตัวของเขา
การหมุนวนนี้เริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ กฎเกณฑและกฎเวทยิ่งปรากฏขึ้นอีกมากมาย
อวกาศผื น นี ้ ก ็ ย ิ ่ ง ส ง เสี ย งดั ง ลั ่ น สะเทื อ นฟ า สะเทื อ นดิ น ในที ่ ส ุ ด ภายในร า งของ
หวังเปาเลอก็มีเสียงแตกหักดังออกมา!
ดวงดารานับหมื่นภายในรางของเขา ตอนนี้ไดกลายเปนดารานิรันดรโดยสมบูรณแลว
ใจกลางคือเตา รอบดานรายลอมดวยเกาเตาเหมือนกัน ประดับดวยดาวหมื่นดวง
หลังจากแตละดวงกลายเปนดารานิรันดรแลวก็ขยายใหญอยางตอเนื่อง ทำใหอวกาศ
ภายในรางของเขาหมุนวนไปดวย!
ขนาดของอวกาศแหงนี้…นาตกตะลึงยิ่งนัก เพราะดาราจักรนับหมื่นทุกแหงในนั้น
ล ว นไม เ ล็ ก และไม อ  อ นแอ ต า งก็ เ กิ ด จากการวิ วั ฒ นาการของดาราจั ก รพิ เ ศษ
กอตัวเปนวังวนดวงดาวแหงแลวแหงเลา จนกระทั่ง…วังวนดวงดาวเหลานี้ภายในราง
ของหวังเปาเลอไดเขามารวมกันแลวเกิดเปน…จักรพิภพ!!
 ขณะที่เกิดเสียงดังอึกทึก ผมของหวังเปาเลอปลิวไสวอีกครั้ง วิญญาณเทพของเขา
เปลี่ยนรูป กายเนื้อของเขาแผประกายแสงแรงกล าออกมา พลังฝกปรือของเขา
เลื่อนขั้นเปนจักรพิภพ และในขณะนี้เอง สามอยางนี้ก็ผสานเขาดวยกันอยางรวดเร็ว
วิญญาณเทพ กายเนื้อ พลังฝกตน ทั้งหมดรวมเปนหนึ่ง!!
ไม แ ยกกั น และกั น ไม ม ี พ ลั ง วิ ญ ญาณเทพเดี ่ ย วๆ อี ก ไม ม ี อ านุ ภ าพกายเนื้ อ
อั น เรี ย บง า ยอี ก และไม ม ี ค วามผั น ผวนของพลั ง ฝ ก ตนอย า งปกติ อ ี ก ต อ ไป
หลังจากทั้งหมดผสานรวมกันเปนหนึ่งเดียว ทุกการเคลื่อนไหวของหวังเปาเลอก็
แฝงไวซึ่งพลังแหงวิญญาณเทพ แฝงไวซึ่งอานุภาพของกายเนื้อ และแฝงไวซึ่งความ
ผันผวนของพลังฝกตน
ทั้งหมดนี้ทำใหกระแสเตาของเขาระเบิดออกมาในพริบตา และดานหลังของเขา
ก็กอตัวเปนเทพวัวอันนาตกตะลึงซึ่งมีขนาดเกินกวาระบบสุริ ยะและถึงขั้ นใหญ
ทะลุออกไปดานนอกขึ้นมาทันที
ตอใหเปนรางจริงของเทพวัว หากตอนนี้นำมาเปรียบเทียบกันแลวก็คลายจะ
สูไมไดอยูสักหนอย ราวกับนี่ตางหากคือเทพวัวตัวจริง แตสิ่งเหลานี้ยังไมถื อว า
เสร็จสมบูรณ บนหลังของเทพวัวตัวนี้มีเงาเลือนรางของหวังเปาเลอปรากฏขึ้นทันใด
เขานั่งทำสมาธิ ดวงตาปดลง คลื่นความผันผวนแผขยายไปทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
แหงเตาฝงซาย
ตอนนี้เอง กฎเกณฑและกฎเวทของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายก็ไดรับ
ผลกระทบอย า งรุ น แรง ดาราจั ก รทั ้ ง หมด อวกาศทั ้ ง หมด ดวงดาราทั ้ ง หมด
ลว นสั่นสะเทือนเบาๆ ตอนนี้ภายในใจของผู  ฝ  ก ตนจำนวนนั บไม ถ  วนแปรปรวน
ขั ้ น รุ น แรง คล า ยจะมี เ สี ย งหนึ ่ ง ดั ง สะท อ นเข า มาในหั ว ของสรรพชี ว ิ ต ใน
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายวา
“เตาของขาคืออิสรเสรี!”
“เสียงของมหาเตา นี่มันเปนไปไมได!” แทบจะในชั่วพริบตาที่เสียงของหวังเปาเลอดัง
สะทอนขึ้นในใจของสรรพชีวิตภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายนั้น ตอนนี้
ผูคนดานนอกระบบสุริยะหยุดโจมตี เพราะความตกตะลึ ง ไปนานแล ว จั กรพิ ภพ
ทั้งหมดถอยรนอยางรวดเร็ว ไมมีใครที่ไมหนาเปลี่ยนสีอยางรุนแรง
ชายชราชุดขาวของเตาเการัฐผูนั้นยิ่งเหมือนกับมองเห็นผี แมแตพลังสมาธิของเขา
ก็ไมอาจควบคุมตัวเองไดจึงสงเสียงรองอุทานออกมา
“มีเพียงเลื่อนขั้นเปนจักรพรรดิสวรรคเทานั้นถึงจะแพรเสียงแหงมหาเตาไปให
สรรพชีวิต เจา เจา เจา…เจาแคเลื่อนขั้นเปนจักรพิภพเทานั้น จะเปนไปไดอยางไร!”
“แมแตรางเตาแรกเริ่มในตำนานก็ไมมีทางทำถึงขั้นนี้ได เวนเสียแต…เวนเสีย
แตวาเดิมทีระดับชีวิตของตัวเจาอยูเหนือกวาระดับจักรพรรดิสวรรคแลว ดังนั้น
ยามเลื่อนขั้นเปนจักรพิภพถึงปรากฏเสียงแหงมหาเตาลวงหนา!”
“บนตัวเจายังมีความลับอยู เจา…เจา…เจาไมใชหวังเปาเลอ ไมใชผูฝกตนของ
สหพันธรัฐ เจาเปนใครกันแน!!”
ชายชราชุดขาวเปนบาไปแลว ผูอาวุโสจากสี่สำนักใหญขางกายเขาก็ตกตะลึง
จนพูดไมออกเชนกัน ถึงขั้นหนังศีรษะชา ในใจโอดครวญวาถาหากพวกเขารูตั้งแตแรก
วาหลังจากหวังเปาเลอเลื่อนระดับแลวจะมีเสียงแหงมหาเตาออกมาละก็ พวกเขา
จะไมมีทางขัดขวางสักนิด
เพราะเสียงของมหาเตาหมายความวาเตาของคนผูนั้นถูกเขียนอยูในระดับกฎเวท
ของจักรวาล แมวาระดับของกฎเวทนี้จะเปนสวนหนึ่งของเตาสวรรค แตกลับไมใช
สิ่งที่เตาสวรรคจะไปมีอิทธิพลได นั่นคือพื้นฐานของทุกสิ่งเชียวนะ!
และเต า ที ่ ม ี ส ิ ่ ง นี ้ อ ยู  ไม ว  า จะระดั บ ใด…ก็ เ ท า กั บ ครอบครองพลั ง แห ง
จักรพรรดิสวรรคระดับจักรวาลสวนหนึ่งเอาไว!
 ระดั บ จั ก รวาลคื อ ร า งกายตนมี จ ั ก รวาลแฝงอยู  เพราะเหตุ น ี ้ จ ึ ง เรี ย กว า
เปนจักรพรรดิสวรรค ดวยพลัง แห ง สวรรค ด วยอำนาจแห ง จั กรพรรดิ จึ ง ทำให
สรรพชีวิตในจักรวาลไมอาจสู ไมอาจมอง และไมอาจสั่นคลอน!
แตตอนนี้ ยามที่พวกเขามองไปยังธรรมกายของหวังเปาเลอที่เผยใหเห็นชัดเจน
อยูดานนอก พวกเขาลวนรูสึกแสบตาราวกับจะมีเลือดไหลออกมา ในใจเกิดคลื่นยักษ
มโหฬารสาดซัดแลวพากันถอยรน
ปรมาจารยแหงไฟก็ตะลึงเชนกัน เขามองหวังเปาเลออยางทึมทื่อ สมองเกิดเสียง
อื้ออึง แลวมองไปยังศิษยใหญกับเทพวัวที่แปลงมาจากรางแยกของตนโดยไมรูตัว
“ขาสั่งสอนจักรพรรดิสวรรคคนหนึ่งออกมาหรือ”
“อืม ทานสุดยอดมาก” วัวเฒา
“สุดยอด!” ศิษยพี่หญิงใหญ
“อาจารยนาเกรงขามนัก…” ศิษยพี่รองครุนคิดแลวเอยเสียงต่ำ
ขณะที่ปรมาจารยแหงไฟมองตาปริบๆ อยูตรงนี้ ชั่วพริบตาที่ผูเยี่ยมยุทธจาก
หาสำนักใหญดานนอกถอยรนออกไปอยางรวดเร็วนั้น ธรรมกายของหวังเปาเลอ
ที่มีขนาดใหญยิ่งกวาระบบสุริยะก็คอยๆ ลืมตาขึ้นมาแลวเอยเสียงเรียบ
“พวกเจาไมอิสระ”
“พวกเจาไมเสรี”
 บทที่ 1206 ขั้นที่สาม
กลางอวกาศนอกระบบสุริยะ เงาของเทพวัวขนาดมหึมาตั้งตระหงานอยูบน
สายธารดวงดาวคลายสามารถค้ำยันความวางเปลาได ทำใหทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
แหงเตาฝงซายสั่นสะเทือนรุนแรง แตที่มาของทุกอยางนี้ไมไดมาจากเงาของเทพวัว
ทว า มาจากผู  ท ี ่ น ั ่ ง สมาธิ อ ยู  บ นหลั ง ของมั น เขาสวมชุ ด คลุ ม ยาวสี ค ราม เส น ผม
ปลิวไสว…หวังเปาเลอ!
สีฟาครามดุจกอนเมฆ หมายถึงอิสระ
ผมยาวราวถนนหนทาง แตละเสนรายรำพลิ้วไหว หมายถึงเสรี
คิ้วราวกับใบมีดคม นัยนตาแฝงดวงดารา ขณะที่กระแสเตาแพรกระจายไปทั่วราง
จักรพิภพอันเปนจักรวาลกวางใหญไพศาลภายในรางของเขาก็ยิ่งทำใหรางธรรมกาย
ของหวังเปาเลอราวกับเหนือล้ำยิ่งกวาเทพ กลายเปนเทพเคารพสูงสุด
และในชั่วขณะที่เอยออกมา คำพูดของเขาก็บรรลุถึงขั้นวาจาบัญญัติกฎไปแลว
พวกเจาไมอิสระ!
ทั น ที ท ี ่ เ อ ย คำนี ้ อ อกมา…กฎเกณฑ แ ละกฎเวทนั บ ไม ถ  ว นนอกระบบสุ ร ิ ย ะก็
เปลี่ยนสภาพ พวกมันกลายเปนเสนสายพัวพันอยูรอบทิศทางพรอมกับถูกจัดเรียง
แลวรวมเขาดวยกันใหมอีกครั้ง
มันเรียงลำดับใหมตามมหาเตาของหวังเปาเลอและดวงจิตของเขาจนกลายเปน
พันธนาการ แลวไปปรากฏอยูบนรางของผูฝกตนทุกคน ตอนนี้เอง เตาสวรรคไมรูสิ้น
ในที่แหงนี้ก็ริบหรี่ลง พลังของเตาสวรรคสำนักแหงความมืดก็สลายไป ณ ที่แหงนี้
เชนกัน
มีเพียงมหาเตาของหวังเปาเลอที่อยูตรงนี้แตเพียงผูเดียวเทานั้น!
 นี่ไมใชพลังที่จักรพิภพในโลกแหงศิลาจะแสดงออกมาได!
นี่คือพลังจักรวาลของโลกแหงศิลา!
ไมวาจะเปนเตาเการัฐหรือสำนักทั้งสี่ หรือวาผูฝกตนจากตระกูลและสำนักอื่นๆ
ที่มาดวยก็ตาม ชั่วขณะนี้รางกายของทุกคนตางก็สั่นสะทานรุนแรงขึ้นมา
รางกายของพวกเขาหนักอึ้งอยางหาใดเปรียบขึ้นทันทีพรอมกับพันธนาการ
ที่ปรากฏขึ้น และเหมือนกับสิ่งบางอยางที่เดิมเปนของรางกายของพวกเขาไดถูก
บังคับถอนออกไป ทำใหกายเนื้อของผูฝกตนทั้งหมดในที่นี้กระตุกรุนแรงทันที ถึงขั้นที่
แมแตการเคลื่อนไหวก็ยังชาลง
นี่คือการกีดกั้นกายอันอิสระทั้งหมด กีดกั้นพลังของรางกายทั้งหมด!
ยังไมจบ
พวกเขาไมเสรี!
เมื่อประโยคนี้ดังออกมา ก็คลายมีพายุมาเยือนยังอวกาศแลวกวาดไปทั่วทั้งสี่ทิศ
ทำใหความวางเปลาของอวกาศผืนนี้บิดเบี้ยวรุนแรง ทำใหเตาภายในรางของผูฝกตน
ทั้งหมดสั่นระริกแลวถูกสยบเอาไวโดยตรง คลายมีพันธนาการอีกอยางหนึ่งเขามาผนึก
วิญญาณเทพ ดวงจิต และประสาทสัมผัสของพวกเขาเอาไว!
นี่คือการกีดกั้นจิตอันเสรีทั้งหมด กีดกั้นลมหายใจแหงจิตวิญญาณทั้งหมด!
ตอนนี้พวกเขาขยับตัวไมได เคลื่อนไหวจิตก็ไมได สมองของผูฝกตนทุกคนขาวโพลน
ราวกับเวลาหยุดนิ่งอยูบนรางของพวกเขา จนกระทั่งเมื่อหวังเปาเลอยกมือขวาขึ้น
กางฝามือออก แลวกำหมัดอยางชาๆ ไปยังความวางเปลา
 ขณะที่เขากำหมัด อวกาศก็สงเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น ความวางเปลาแตกสลาย
ราวกับรางกายของจักรพิภพหลายสิบคนที่ถูกผนึกเหลานี้มีรองรอยการแตกสลาย
ปรากฏขึ้น เมื่อรอยราวหลายเสนแพรกระจายก็เหมือนพวกเขากำลังจะพังทลาย
เหมือนกับวาฝามือของหวังเป าเล อกลายเป น อวกาศ และเมื ่ อเขากำหมัดนี้
ก็จะบดขยี้ผูฝกตนทั้งหมดในที่นี้ได
แมวาจะมีผูฝกตนระดับจักรพิ ภ พชั ้ น ต นอยู เจ็ ดแปดคน แต ก็ รั บไม ไ หวแลว
เพราะยังไมทันทีที่หมัดของหวังเปาเลอจะกำแนนโดยสมบูรณ รางกายของพวกเขา
ก็สงเสียงดังอึกทึกขึ้นมาแลวระเบิดพังทลายทันทีภายใตการผนึกของพันธนาการ
ทั้งสองอยาง ขณะที่พวกเขาถูกฉีกแยกเปนชิ้นๆ วิญญาณเทพก็แตกสลาย กายและ
วิญญาณถูกทำลายสิ้น
คนอื่นๆ ก็มีรอยราวบนตัวเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต…ถึงอยางไรคนพวกนี้ก็เปน
จักรพิภพ ทั้งยังมีจำนวนไมนอย ในนั้นยังจักรพิภพชั้นมหาวัฏจักรอยางชายชรา
ชุดขาวอยูดวย
ยิ่งกวานั้นคือยังมีจักรพิภพชั้นปลายอีกสี่คน ดังนั้นในชั่วขณะนี้ เมื่อเห็นจักรพิภพ
เจ็ดแปดคนนั้นแตกดับ รางกายของชายชราชุดขาวก็สั่นสะทานรุนแรงแลวมีพลัง
แรงกลาระเบิดออกมาจากในรางของเขาทันที
เมื่อมันระเบิดออกมา ทั่วรางของเขาก็คลายลุกไหม คาดไมถึงวาในชวงวิกฤต
เชนนี้ เขาเลือกที่จะแผดเผาพลังฝกตนและวิญญาณเทพของตัวเอง จากนั้นจึงเพิ่ม
พลังฝกตนขึ้นมาในพริบตาเพื่อขืนตัวหลุดพนออกจากพันธนาการเตาของหวังเปาเลอ
ปากก็รองคำรามโหยหวนออกมาดวย
“ทุกทาน ยังไมแผดเผาเตาของทุกสำนักอีก อยากตายอยูที่นี่หรืออยางไร!”
พริบตาที่คำพูดนี้ของเขาดังออกมา โซเกาเสนที่เกิดจากมหาเตาของเตาเการัฐ
ก็ลุกไหมทันที พวกมันตรงเขาไปพัวพันธรรมกายที่หวังเปาเลออยู
 เวลาเดียวกันนั้น ผูอาวุโสระดับจักรพิภพชั้นปลายทั้งสี่คนจากสี่สำนักก็ตระหนัก
ไดวานี่คือวิกฤตชีวิต เมื่อเห็นชายชราชุดขาวลุกไหม พวกเขาจึงพากันกัดฟนระเบิด
พลังฝกปรือภายในรางออกมาราวกับเปลวเพลิง เลือกที่จะแผดเผาแลวฝนกระตุน
เงาเตาของสำนักตน ทำใหหมอใหญ สะเก็ดดาว ขวานแยกฟาและยักษเผาไหมขึ้นมา
ตามๆ กัน
ขณะที่เกิดการลุกไหม ยามที่เสียงรองของผูอาวุโสจากสี่สำนักเหลานี้ดังโหยหวน
ไปทั ่ ว ทั ้ ง แปดทิ ศ หม อ ใหญ ก ็ ก ระแทกไปหาหวั ง เป า เล อ สะเก็ ด ดาวพุ  ง เข า ไป
ขวานแยกฟาฟนลงไปขางกายหวังเปาเลอทันที ยักษตนนั้นคำรามสะเทือนอวกาศ
แลวกระแทกรางของเขาเขาไปโดยตรง!
ไม ใ ช แ ค น ี ้ เ ท า นั ้ น เมื ่ อ มหาเต า ของห า สำนั ก ใหญ ล ุ ก ใหม แ ละเข า ไปบดขยี้
หวังเปาเลอพรอมกัน ตอนนี้ทางทิศทั้งหาภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
ก็เกิดเสียงดังสนั่นขึ้น ทั้ง หาทิศนั ้น ก็คื อที ่ ตั ้ งของห าสำนั กใหญ ภายในจั กรพิภพ
ศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายในปจจุบัน ซึ่งรวมถึงเตาเการัฐดวย
หาสำนักใหญนี้ตางกำลังใหความสนใจกับสถานที่แหงนี้อยู เมื่อเห็นวาหวังเปาเลอลง
มื อ และผู  ฝ  ก ตนฝ  ง ตนกำลั ง ตกอยู  ใ นอั น ตราย พวกเขาจะไม ร  อ นใจได อ ย า งไร
ถึงอยางไรนั่นก็คือกำลังรบที่แข็งแกรงที่สุดในเบื้องหนาของพวกเขาเชียวนะ
ดังนั้นในพริบตาตอมา พลังเบื้องหลังของหาสำนักใหญจึงระเบิดออกมาทันที
แตละแหงกอตัวเปนแสงดาวพรางพราวสายหนึ่งซึ่งบรรจุทอนแขนซึ่งมีกระแสเตา
ไรที่สิ้นสุดเอาไว พวกมันทะลวงความวางเปลาจากทั้งหาทิศมาปรากฏขึ้นบนสนามรบ
ดานนอกระบบสุริยะโดยตรง ไมไดเขาไปปะทะกับหวังเปาเลอ แตควาจับผูฝกตนของ
สำนักตัวเองแลวลาถอยอยางรวดเร็ว
“ระบบสุริยะไมใชที่ที่พวกเจาคิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป” รางธรรมของหวังเปาเลอ
เอ ย เสี ย งเรี ย บ ไม ส นใจมหาเต า จากแต ล ะสำนั ก ที ่ โ จมตี ม าหาตน ร า งกายเขา
พราเลือนทันทีแลวสลายหายไปในพริบตา เมื่อปรากฏตัวขึ้นมาก็ไปอยูที่ไกลๆ แลว
เขายกมือขวาขึ้นกำหมัด พลังของกายเนื้อ ดวงวิญญาณเทพ และพลังของการฝกตน
ผสานเขาดวยกันจนกลายเปนหนึ่งหมัด แลวพุงชกไปยังทอนแขนทั้งหาของแสงดาว
ที่เกิดจากพลังเบื้องหลังของหาสำนัก ซึ่งหลังจากชวยเหลือคนแลว พวกมันก็กำลัง
ลาถอยจากไปอยางรวดเร็วทันที!
ท อ นแขนทั ้ง ห า สั ่น สะเทื อ น พริ บ ตาต อ มาแตล ะท อ นก็ เ ขา มาผสานด ว ยกั น
โดยไมลังเล กอนกอตัวเปนฝามือที่แพรวพราวยิ่งกวาเดิม ขณะที่หมัดของหวังเปาเลอ
ชกเขามา มันก็ตบลงไปทางเขาตรงๆ
เสียงสะเทือนเลื่อนลั่นดังขึ้น หมัดของหวังเปาเลอปะทะกับฝามือซึ่งเกิดจากการ
รวมพลังเบื้องหลังของหาสำนัก
อวกาศสั ่ น สะเทื อ น มหาเต า กู  ร  อ งลั ่ น ฝ า มื อ นี ้ ส ั ่ น ไหวรุ น แรง ผู  ฝ  ก ตนจาก
แตละสำนักในนั้นกระอักเลือดออกมาทั้งหมด และมีอยางนอยสามสวนที่กายเนื้อ
พั ง ทลาย วิ ญ ญาณเทพแตกสลาย ร า งวิ ญ ญาณก็ ถ ู ก ทำลายสิ ้ น ท า มกลาง
การสั่นสะเทือน
แตหลังจากพลังเบื้องหลังของหาสำนักผสานรวมกันแลวกอตัวเปนมือยักษนั้น
ตัวของมันก็ไมใชธรรมดาสามัญจริงๆ ตอนนี้กำลังถดถอยอยางรวดเร็วทามกลาง
การสั่นสะเทือน แมวาแตละสำนักจะมีผู เสีย ชี วิ ต แต สุ ดท ายก็ ยั งรั กษาคนไวได
มากกวาครึ่ง เมื่อลาถอยไป ภายในพริบตาพวกเขาก็จมหายไปในอวกาศทันที
ทางหวังเปาเลอหรี่ตาลง ทอดมองไปยังอวกาศอันไกลโพน เพราะกอนหนานี้
รางธรรมของเขาเคลื่อนไหวอยางพราเลือน ดังนั้นมหาเตาที่ลุกไหมของแตละสำนัก
ซึ่งเขาเลี่ยงการโจมตีไดก็พุงมาหาตัวเขาอยางรวดเร็วเพื่อบดขยี้อีกครั้ง
โซ หมอใหญ ยักษ ขวานแยกฟา และสะเก็ดดาว ผสมดวยกลิ่นอายอันสะเทือนฟา
และการแผดเผาทุ ก สิ ่ ง ทุ ก อย า งปรากฏขึ ้ น จากทั ้ ง สี ่ ท ิ ศ แต ข ณะที ่ พ วกมั น กำลั ง
จะสัมผัสตัวหวังเปาเลอนั้น หวังเปาเลอก็เอยเสียงเรียบขึ้นมากอน
“จันทรขางแรม!”
ทันใดนั้นวิชาจันทรขางแรมก็ถูกใชทันที เตาแหงจันทรขางแรมคือกาลเวลา
ทั้งยังไมไดเปนของโลกแหงศิลาอีกดวย ดวยพลังฝกปรือระดับจักรพิภพในปจจุบัน
ของหวังเปาเลอแลว ตอนนี้เมื่อใชมันออกมา กาลเวลาจากสี่ทิศรอบๆ ก็ไหลยอนกลับ
กะทันหัน ทันทีที่ไ หลยอนกลับไปหลายสิ บ อึ ดใจนั ้ น มหาเต าจากแต ละสำนั ก ที่
แผดเผาอยูรอบดานก็ไดรับผลกระทบแลว พวกมันถอยกลับมาจากสภาวะลุกไหม
ในพริบตา ยอนเวลากลับไปทีละตนๆ
แตยังไมทันที่พวกมันจะหนีไปได เมื่อหวังเปาเลอยกมือขึ้น เขาก็บดขยี้สิ่งที่แปลง
มหาเตาของหาสำนักไวทั้งหมด โยนไปยังจุดขาดหายของแผนเลื่อนระดับโลกาที่ได
ดาราจักรไฟมาชวยเสริมชองวางไวแลวปดผนึกทันที ทำใหจุดขาดหายนั่นสงเสียง
ดัง กอ ง แรงตานของดาราจักรไฟลดลงอย างมากเพราะถูกมหาเต าของหาสำนัก
มาแทนที่ไดไมใชนอย
จากนั้นก็กลายเปนสิ่งที่เติมเต็มสวนขาดหายแหงใหม!
ภาพนี้สั่นสะเทือนผูฝกตนภายในระบบสุริยะที่ใหจดจอกับการรบครั้งนี้มาก
ทั้งยังสั่นคลอนหมื่นสำนักและตระกูลของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายที่ทอดมอง
มายั ง ที ่ แ ห ง นี ้ และยิ ่ ง ทำให ก ลุ  ม อิ ท ธิ พ ลภายในจั ก รพิ ภ พสำนั ก เสริ ม มากมายที่
สังเกตการณที่แหงนี้อยูตกตะลึงจนพูดไมออก
“นี่ไมใชจักรพิภพแลว!!”
“พลังแหงจักรพรรดิสวรรค!!”
 “นี่…นี่มันเปนไปไมได!!”
ไม ใ ช แ ค พ วกเขาที ่ ม ี อ าการเช น นี ้ เ ท า นั ้ น ตอนนี ้ ห ลั ง จากเห็ น ภาพทั ้ ง หมด
แตละสำนักและตระกูลภายในจักรพิภพใจกลางไมรูสิ้นและตระกูลไมรูสิ้นก็มีคลื่นยักษ
ซัดสาดอยูในใจ ปรมาจารยผูกอตั้งภายในนั้นลืมตาขึ้นมาขณะที่ยังนั่งสมาธิ รูมานตา
ของเขาหดเกร็งอยางเห็นไดชัด
“นี่คือ…ขั้นที่สามที่แทจริงหรือ”
แมเปนสถานที่ที่ไกลออกไป อยางภายในนพภูมิ สายตาคูหนึ่งก็คลายจะมองทะลุ
ทุกสิ่งอยางมายังที่แหงนี้เชนกัน
 บทที่ 1207 อาจารยนาเกรงขาม
ดวงตาของปรมาจารยแหงไฟฉายแววงุนงง ตอนนี้เขายังไมเขาใจเลยวาทำไมจูๆ
หลั ง จากศิ ษ ย ข องตนทะลวงเป น จั ก รพิ ภ พแล ว กลั บ กลายเป น ว า …มี พ ลั ง แบบ
จักรพรรดิสวรรคได
เขามีการคาดเดาอยูในใจ แตการคาดเดานี้มันเหลือเชื่อเกินไป สิ่งนี้ทำใหเขา
นึกถึงขาวลือบางอยางในสมัยโบราณ
กลับกัน ตอนนี้แมวาผูฝกตนของสหพันธรัฐภายในระบบสุริยะจะตื่นเตนตกใจ
กั น อยู  แต เ นื ่ อ งจากไม ม ี ค วามเข า ใจเกี ่ ย วกั บ จั ก รพิ ภ พ ดั ง นั ้ น จึ ง ดู อ ะไรไม อ อก
เพียงรูวาหวังเปาเลอแข็งแกรงไรเทียมทาน
แตกับปรมาจารยมหาทัณฑและประมุขซิงอี้ รวมถึงปรมาจารยครามทองคำ
สามคนนั ้ น ไม เ หมื อ นกั น ตอนนี ้ ใ นใจของพวกเขาเกิ ด คลื ่ น ลู ก ใหญ โ หมกระหน่ ำ
ปรมาจารยมหาทัณฑสูดหายใจ ชั ่ วขณะนี ้ เอง ความคิ ดระแวงทั ้ ง หมดภายในใจ
ลวนสลายหายไปทั้งสิ้น และไมกลาเกิดความรูสึกไมพอใจแมแตนิด
สวนทางฝงประมุขซิงอี้ ขณะที่เขาตัวสั่นเทา ดวงตาก็ฉายประกายแสงแรงกลา
ออกมา เขารูมากกวาคนอื่นๆ มาก…เพราะเขาเคยเห็นผูฝกตนอยางเทพเคารพสูงสุด
ที่มาจากโลกภายนอกคนหนึ่ง ธิดาศักดิ์สิทธิ์ของสำนักอยางหวังอีอีก็คือบุตรสาวของ
คนผูนี้
ดังนั้น ความลับที่เขารูก็คือ…เตาที่ผูฝกตนทั้งหมดภายในจักรวาลแหงนี้ฝกฝนอยู
ลวนไมใชทางที่สมบูรณแบบ ลวนแตมีสวนขาดหาย แตกับโลกภายนอกนั้น แมวา
ชื่อของการแบงระดับชั้นจะแตกตางกัน แตกลับมีการตัดสินแบบเดียวกัน
วิธีการตัดสินนี้เริ่มจากระดับขั้นที่หนึ่งไปถึงขั้นที่หา
 ตามที่เขาไดยินมาเมื่อปนั้น จักรพิภพในจักรวาลแหงนี้ควรจะอยูในขั้นที่สามของ
จักรวาล จักรพรรดิสวรรคคือขั้นที่สี่ แตความจริงแลวเนื่องจากวาเตาไมสมบูรณแบบ
ดังนั้นจึงเทียบกับผูฝกตนของโลกภายนอกไมได ความแตกตางนั้นเปนเพราะเตา
ที่แตละคนบรรลุไมเหมือนกัน ถือวาอยูประมาณระดับขั้นใหญอยางหนึ่ง
บางครั้งก็มีขอยกเวน แตก็ยังขาดระดับขั้นเล็กไปนิดหนอย ทวาขอแคทำถึง
ขอยกเวนไดก็จะเปนสุดยอดในสุดยอดของจักรวาลแหงนี้ไดแลว
แต…ไมวาจะไดรับขอยกเวนอยางไรก็ดูเหมือนวาลวนไมอาจบรรลุถึงระดับอยาง
หวังเปาเลอได ดวยพลังที่เพิ่งกาวเขาสูระดับจักรพิภพ แตกลับใชอานุภาพการควบคุม
มหาเตาของจักรพรรดิสวรรคไดเชนนี้
มีคำอธิบายเพียงอยางเดียว…
“หวังเปาเลอ อาจเปนเพราะโอกาสวาสนาพิเศษบางอยางที่สรางขึ้น จึงเดินไปถึง…
มหาเตาอันสมบูรณ กลายเปน…ขั้นที่สามอยางแทจริงอยางนั้นหรือ”
ภายในใจของประมุขซิงอี้สั่นสะทานรุนแรง และยังมีปรมาจารยครามทองคำ
ตอนนี้กนบึ้งจิตใจของเขาทั้งตื่นเตนและยินดีกับการตัดสินใจเลือกกอนหนานี้ของตน
ยิ่งนัก เขาคิดวาเรื่องที่กระทำไดถูกตองที่สุดในชั่วชีวิตนี้ของเขาคงจะเปนการเลือก
ผสานเขากับระบบสุริยะอยางเด็ดเดี่ยวแนวแน และยังมีภายในจักรพิภพสำนักเสริม
ศิษยลำดับที่สิบเจ็ดภายในสำนักเตาเจ็ดวิญญาณ ตอนนี้เขาก็ตื่นเตนเชนเดียวกันแลว
เอยพึมพำเสียงเบา
“ทานพอสมกับเปนทานพอจริงๆ ทานพอรอขานะ ไมนานขาก็จะทะลวงพลังฝกตน
เมื่อถึงตอนนั้นแลวจะไปคารวะที่ตักของทาน…”
และยังมีสำนักดาราจันทรผูลึกลับ ตอนนี้ปรมาจารยดาราจันทรที่นั่งขัดสมาธิอยู
บนหนาผาหนาน้ำตกดานหลังภูเขาไดถอนสายตาที่มองไปยังสหพันธรัฐกลับมาแลว
แววตาเผยความทอดถอนใจ มุมปากเผยรอยยิ้ม
 “ใกลจะถึงเวลานัดหมายแลว…”
ชั่วขณะนี้ ทั่วทั้งภายในจักรพิภพเตาไมรูสิ้น จิตใจของทุกคนลวนเกิดความคิดหนึ่ง
อยางขึ้นมา นั่นก็คือ…จากนี้เปนตนไป ผูแข็งแกรงสูงสุดของจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
จะมีเพิ่มขึ้นมา…หนึ่งคน!
ชื่อของคนผูนี้ก็คือ…หวังเปาเลอ!
และในตอนนี้เอง รางธรรมของหวังเปาเลอที่โดดเดนขึ้นภายในจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
ก็กำลังยืนอยูนอกระบบสุริยะ หลังจากสยบมหาเตาของหาสำนักไวที่สวนขาดหาย
ของแผนเลื่อนระดับโลกาแลว เขาก็จองมองไปยังจุดที่ฝามือซึ่งเกิดจากพลังเบื้องหลัง
ของหาสำนักเลือนหายไป ดวงตาหรี่ลง มีประกายเฉียบคมวาบผาน
“ราคาที่ตองจายยังไมพอ” หวังเปาเลอกลาวเสียงเรียบ เขายกมือขวาขึ้น กำหมัด
แลวชกไปยังอวกาศถึงสี่หมัดทันที!
สี่หมัดนี้ แตละหมัดลวนผสานกายเนื้อ วิญญาณเทพ และพลังฝกปรือเอาไว
อยางเต็มที่ พลังรบที่แข็งแกรงที่สุดก็ปะทุออกมากลายเปนเงาหมัดขนาดมหึมาสี่ราง
พร อ มกั บ พลั ง สั ่ น สะเทื อ นมหาเต า ส ง เสี ย งกึ ก ก อ งไปตลอดทางแล ว พุ  ง ไปยั ง
สี่สำนักใหญนอกเหนือจากเตาเการัฐ!
ความเร็ ว ของมั น พุ  ง ทะลวงผ า นความว า งเปล า พริ บ ตาเดี ย วก็ ม าถึ ง อวกาศ
ที่สี่สำนักใหญอยูแลวทะยานไปยังประตูภูเขาดาวเอกของทั้งสี่สำนัก ขณะที่ผูฝกตน
ของทั้งสี่สำนักตกตะลึงจนพูดไมออกนั้น หมัดทั้งสี่ของหวังเปาเลอก็ชกลงไปยัง
อวกาศส ว นที ่ แ ตกต า งกั น ทั ้ ง สี ่ ส ำนั ก ระเบิ ด พลั ง สะเทื อ นฟ า ของตนออกมา
พลังเบื้องหลังก็ถูกใชออกมาเต็มกำลัง แตก็ยังถูกเงาหมัดของหวังเปาเลอทุบทำลาย
สำนักทามกลางเสียงสะเทือนกึกกองดังติดตอกันเปนชุดๆ สิ่งกอสรางนับไมถวน
พังทลาย ผูฝกตนจำนวนมากสั่นสะทานจนกระอักเลือดออกมา
 ถึงขั้นที่ดวงดาราก็ยังสั่นไหว ถูกทุบตีรุนแรงจนวงโคจรบิดเบี้ยว ทำใหเกิดลมพายุ
พั ด กวาดอวกาศของพวกเขาไป ยิ ่ ง กว า นั ้ น ยั ง มี ก ระแสเต า จากหวั ง เป า เล อ
ขณะที่กำปนของเขาสลายไป มันก็ เติ มเต็ มอวกาศที ่ สี ่ สำนั กแห งนี ้อยู และทำให
รางกายของผูฝกตนทั้งหมดจมลง วิญญาณเทพถูกกดไว ยิ่งพลังฝกปรือแข็งแกรง
ก็ยิ่งสัมผัสไดล้ำลึก
สำหรับทั้งสี่สำนักนี้ หมัดลูกนี้หมายถึงทัศนคติของหวังเปาเลอและหมายถึง
การเตือนดวย!
จากนั้นหวังเปาเลอก็มองไปยังทิศของเตาเการัฐ วันนี้เขาจะตองแสดงอำนาจ
สิ ่ ง ที ่ ท ำไปก อ นหน า นี ้ ย ั ง ไม พ อ ต อ ให ช กออกไปสี ่ ห มั ด ก็ ย ั ง ทำได ไ ม ถ ึ ง การสยบ
แบบที ่ เ ขาต อ งการ ดั ง นั ้ น เต า เก า รั ฐ ผู  เ ป น ต น เหตุ ข องทุ ก อย า งก็ ค ื อ สถานที่
ที่หวังเปาเลอจะแสดงอำนาจ ดังนั้นขณะที่หมัดทั้งสี่สงเสียงสะเทือนกึ กก อ งไป
ไกลแลว หวังเปาเลอก็ยกมือขวาขึ้น ควาจับไปที่ระบบสุริยะ
ดานนอกดวงอาทิตยดารานิรันดร เปนเพราะหลังจากขยายตัวขึ้นอยางตอเนื่อง
กอนหนานี้ ตอนนี้กระบี่สำริดโบราณที่แทงลงไปจึงโผลออกมาเพียงสวนเล็กมากๆ
เทานั้น และทันใดนั้นมันก็สั่นสะเทือนรุนแรงทามกลางการควาจับครั้งนี้ พริบตาตอมา
มันก็หายไปทันที เมื่อปรากฏตัวอีกครั้งก็มาอยูในมือของหวังเปาเลอดวยขนาดที่
หดเล็กลงไมนอย!
หลังจากถูกเขายกขึ้นมาแลว พลังฝกปรือภายในรางก็ระเบิดออก พลังแหงฝกดาบ
กูรองแลวฟนลงไปยังทิศทางของเตาเการัฐฉับพลัน
ปราณกระบี่ขนาดเทากับดาราจักรสายหนึ่งระเบิดออกมาตรงหนาหวังเปาเลอ
ทันทีแลวพุงทะลวงความวางเปลาไปยังจุดที่เตาเการัฐตั้งอยูโดยตรง เสียงระเบิดและ
เสียงหวีดแหลมนับไมถวนกรีดรองออกมา
 เมื ่ อ ดาบฟ น ลงไป หวั ง เป า เล อ ก็ ค ลายมื อ กระบี ่ ส ำริ ด โบราณก็ ห ายกลั บ ไป
ปรากฏยังที่เกา ผูฝกตนวังเตาไพศาลที่อยูในนั้นตกตะลึง ตอนนี้ภายในจักรพิภพ
ศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย ความวางเปลา ณ ประตูภูเขาดาวเอกภายในอวกาศที่
สำนักเตาเการัฐอยูฉีกขาดทันที ปราณกระบี่ปรากฏขึ้นกะทันหันแลวฟนลงไปยัง
ดาวแหงนี้โดยตรง!
ดวงดาราสั่นสะเทือนคลายจะถูกฟนเปนสองสวน ผูฝกตนของเตาเการัฐกระอักเลือด
ขณะที ่ ต ื ่ น ตกใจอยู ก ็ ม ี เ สี ย งถอนหายใจดั ง ออกมาจากส ว นลึ ก ของเต า เก า รั ฐ
เงาร า งมหึ ม ายิ ่ ง ใหญ ท ี ่ ท ั ้ ง ร า งแผ ก ลิ ่ น อายของระดั บ จั ก รวาลก็ ป รากฏขึ ้ น มา
ในตอนนี้เอง จากนั้นก็ยกมือขึ้นชี้ไปยังปราณกระบี่ของหวังเปาเลอที่ฟนลงมา
ทามกลางเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น นิ้วมือของเงารางนั้นพลันพังทลาย ขณะที่แตกสลาย
เปนเสี่ยงๆ ปราณกระบี่ก็สลายไปดวยเชนกัน แตตอนนี้กระแสเตาจากหวังเปาเลอ
ได ก ลายเป น พลั ง สยบกดดั น พร อ มกั บ เสี ย งของหวั ง เป า เล อ ที ่ ด ั ง สะท อ นอยู  ใ น
หวงอวกาศของเตาเการัฐแลว
“นี่คือคำเตือน!”
เสียงของเขาและกระแสเตาของเขาราวกับลมพายุพัดกระจายในชั่วขณะนี้เอง
ทำใหประตูภูเขาของเตาเการัฐถูกทำลายลงกะทันหัน ดวงดาวในนั้นสั่นสะเทือน
รุนแรง มีบริเวณหนึ่งที่แบกรับไมไหวแลวพังทลายลงทันทีกอนกลายเปนสะเก็ดดาว
กระจัดกระจายไปในอวกาศ
“สหายเตาระงับโทสะ เปนความผิดของเตาเการัฐของขาเอง สมควรไดรับเคราะห
ครั้งนี้แลว” ผานไปพักหนึ่ง เสียงของปรมาจารยระดับจักรวาลผูนั้นของเตาเการัฐ
ก็คอยๆ ดังออกมาพรอมกับความออนลาแกชรา
ชั่วขณะนี้เอง สรรพชีวิตภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายก็เงียบงัน ทุกคน
ลวนเขาใจแลววา สถานการณ…ไดเปลี่ยนแปลงแลว
 หวังเปาเลอไมใหความสนใจกับเตาเการัฐอีก รางธรรมของหวังเปาเลอที่ดานนอก
ระบบสุริยะหันกายไปทางปรมาจารยแหงไฟ แลวคำนับดวยธรรมเนียมของศิษย
อยางล้ำลึก
“อาจารย”
ทันใดนั้นดวงตาของปรมาจารยแหงไฟก็สวางไสว ยืดอกแลวลูบเครา ใบหนาเผย
รอยยิ้ม ทาทางกระฉับกระเฉง จากนั้นก็พยักหนาให
“เปาเลอ เจาทำไดไมเลว ดีมาก อาจารยภูมิใจยิ่งนัก เจาใหญ เจารอง แลวก็วัวเฒา
พวกเจาก็ฮึดสูอีกหนอยละ อยาไดเอาแตเลนทั้งวัน!”
“อาจารยสั่งสอนไดถูกตองแลว ตอไปศิษยจะตองขยันขันแข็ง เชื่อฟงคำสั่งสอนของ
อาจารยใหมาก จะไดบรรลุถึงระดับสูงสงเชนศิษยนองเล็กในเร็ววัน” ศิษยพี่หญิงใหญ
สี ห น า เคร ง ขรึ ม สายตายามมองไปยั ง หวั ง เป า เล อ อบอุ น นั ก เมื ่ อ มองไปยั ง
ปรมาจารยแหงไฟก็เคารพนบนอมอยางหาใดเปรียบ ถึงขั้นยังมีความคลั่งไคลเกินจริง
อยูเล็กนอย…
วัวเฒาขางๆ ก็เอยขึ้นอยางเครงขรึมเชนกัน
“ศิษยของเจาสุดยอด เจาสุดยอดยิ่งกวา!”
“…” ศิษยพี่รองเงียบไปพักหนึ่งแลวเอยหนึ่งประโยคอยางออนแรง
“อาจารยนาเกรงขาม…”
หวังเปาเลอกะพริบตา ในใจมีความอบอุนออนโยนอยูมาก เขาประสานหมัดไป
ทางปรมาจารยแหงไฟแลวคำนับลงอีกครั้ง
“ขอบคุณทานอาจารยที่สั่งสอน อาจารย ไปเยี่ยมชมบานเกิดของขาหนอยดีหรือไม”
 ปรมาจารยแหงไฟไดยินเชนนั้นก็หัวเราะรา พยักหนาอยางยินดี
หวังเปาเลอก็ยกยิ้มเชนกัน ยามที่เดินไปยังระบบสุริยะ รางธรรมของเขาก็ยิ่งหด
เล็กลง จนกระทั่งกลายเปนมนุษยธรรมดา เขาติดตามอยูดานหลังปรมาจารยแหงไฟ
แลวเดินไปยังดาวโลกทามกลางผูเยี่ยมยุทธของกลุมอิทธิพลแตละแหงในสหพันธรัฐที่
บินออกมาเคารพและตอนรับ
ระหวางทาง เสียงหัวเราะของปรมาจารยแหงไฟดังกองกังวาน ความยินดีปรีดา
แพรกระจายไปทั่วทั้งอวกาศ
ระบบสุริยะกลับมาสงบสุขอีกครั้ง เงาเตาเทพวัวที่เกิดจากพลังเทพของหวังเปาเลอ
นั่งพับขาอยูเหนือระบบสุริยะและคอยสยบจักวาลไปพรอมกัน ภายในดวงอาทิตย
ดารานิรันดร ตอนนี้รางจริงของหวังเปาเลอหลับตาลง มุมปากเผยรอยยิ้มออกมา
ผูที่ติดตามอาจารยไปก็คือรางแยกจากรางธรรมของเขา ไมใชวาเขาไมเคารพ
แตเปนเพราะเพิ่งเลื่อนขั้นเปนจักรพิภพ รางจริงจึงตองการการตระหนักรูเพื่อทำให
พลังฝกปรือแนนหนาแข็งแรงขึ้น
 บทที่ 1208 ลังเล
ปกติแลว ความสูงสงของคนคนหนึ่งยากที่จะตัดสินระดับอารยธรรมหนึ่งอยาง
แทจริงได ทวา…เรื่องราวบนโลกนี้มีความเที่ยงแทนอยนัก ดังนั้นเมื่อความสูงสงของ
คนคนหนึ่งไดกาวสูระดับที่ใกลจะสูงสุดแลว เชนนั้นอารยธรรมยอมยกระดับขึ้นสูง
ดวยประการฉะนี้
เฉกเชนสหพันธรัฐ!
ดังเชน หวังเปาเลอ!
แมพลังปราณของเขาจะเปนเพียงระดับจักรพิภพ แต…การตอสูครั้งกอนระหวาง
เขากั บ ห า สำนั ก ใหญ ความแข็ ง แกร ง ที ่เ ขาแสดงออกมานั ้ น สามารถเที ยบได กับ
จักรพรรดิ์สวรรค โดยเฉพาะหมัดทั้งสี่ที่ปลอยใสสี่สำนักใหญไดสรางความสั่นสะเทือน
ใหแกผูคน และสิ่งที่สรางความตระหนกและตกตะลึงใหแกสำนักที่แข็งแกรงทั้งหลาย
รวมทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้นจนถึงขั้นเกิดความระแวดระวังตอหวังเปาเลอ ก็คือ…
กระบี่ที่สังหารเตาเการัฐนั่น!
กระบี ่ น ั ้ น เป น กระบี ่ ส ำริ ด โบราณอั น ล้ ำ ค า จากระดั บ จั ก รวาลที ่ เ ต็ ม ไปด ว ย
พลังปราณจากดวงวิญญาณเทพและกายเนื้อของหวังเปาเลอทั้งหมด ผนวกเขากับ
พลังอันล้ำคา เกิดเปนพลังที่แข็งแกรงขึ้นจนสามารถสรางบาดแผลใหแกจักรวาล
จักรพรรดิสวรรค!
ผูอาวุโสของเตาเการัฐนั้นแมสวนหนึ่งเปนเพราะปญหาจากตัวเขาเอง แตในประตู
ภูเขาเตาเการัฐ เขาสามารถยืมกฎพิ เศษบางส วนใหพลั งก าวสู  ระดั บจั กรวาลได
อยางแทจริง แตนิ้วมือของเขาบาดเจ็บเสียหาย ทำใหจักรพรรดิสวรรคของตระกูล
ไมรูสิ้นหลายคนนั้นเพิ่มความสำคัญตอหวังเปาเลอในพริบตา
 ไมวาอยางไร ประการแรกหากเขาออกจากประตูภูเขาเตาเการัฐก็เปนไดเพียง
จักรพิภพชั้นมหาวัฏจักรที่องอาจ สวนประการหลัง…สามารถไปทั่วทุกแหงหนตามใจ
ตองการ สามารถใชอำนาจจักรพรรดิสวรรคคุกคามได
นี่จึงทำใหสหพันธรัฐ…เกิดขึ้นมาอยางแทจริง เพราะไมเพียงแคพลังต อ สู  ที่
เทียบเคียงจักรพรรดิสวรรคของหวังเปาเลอเทานั้น แตยังมีปรมาจารยแหงไฟดวย
เมื ่ อ พวกเขาอาจารย แ ละศิ ษ ย ร  ว มมื อ กั น หากไม ม ี ส ำนั ก แห ง ความมื ด
ก็ ย ั ง พอทำเนา ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น แม จ ะหวาดกลั ว แต ห ากตั ด ใจเสี่ ย งอั น ตรายจาก
การแตกดับของทั้งสองจักรพรรดิสวรรคก็ไมใชวาจะสะกดไมได
แม ท ำเช น นี ้ ค  า ตอบแทนที ่ ต  อ งจ า ยจะสู ง มาก แต เ มื ่ อ ถึ ง เวลาจำเป น จริ ง ๆ
ตระกูลไมรูสิ้นก็จะไมลังเล ทวาตอนนี้สำนักแหงความมืดศัตรูตัวฉกาจอยูขางตัว
อำนาจอันรายกาจทั้ง สองนี้ สามารถแผขยายไปในการสงครามของจักรพิ ภ พเต า
ไม ร ู  ส ิ ้ น ได ต ลอดเวลา ดั ง นั ้ น ในช ว งเวลานี ้ ต ระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น จึ ง ไม ก ล า เคลื ่ อ นไหว
และเคลื่อนไหวไมได
เมื่อใดที่ลงมือ สำนักแหงความมืดจะไมปลอยโอกาสนี้ใหหลุดรอดไปแนนอน
หากถึงเวลานั้น ตระกูลไมรูสิ้นก็จะกลายเปนฝายถูกกระทำ ถึงขนาดที่ความเปนไปได
ที่จะพินาศยอยยับยังเพิ่มขึ้นอีกสองสามสวน
แตเมื่อคนคนหนึ่ง หรือวาอำนาจอิทธิพลหนึ่ง สามารถเพิ่มความพายแพให
อีกฝายไดสองสามสวนแลว เมื่อนั้นคนผูนั้นหรืออำนาจอิทธิพลนั้น ก็จะไดยืนอยูใน
จุดที่ไมปราชัย
สหพันธรัฐในเวลานี้ ก็เปนเชนนั้น!
 ดังนั้นในเวลาสั้นๆ ตระกูลไมรูสิ้นก็ประกาศแสดงความเปนมิตรตอทั้งจักรพิภพ
ในทั น ที ไม เ พี ย งยอมรั บ สถานะของสหพั น ธรั ฐ อี ก ทั ้ ง ยั ง มอบแหล ง ทรั พ ยากร
จำนวนมากให เ ป น ของขวั ญ ทั ้ ง นี ้ ก ็ ม ี แ ผนการอยู  ใ นใจ สถานะที ่ ย อมรั บ ก็ คื อ
สำนักที่หนึ่งของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
เห็ น ได ช ั ด ว า จุ ด ประสงค แ ฝงไว ด  ว ยการยุ ย ง ทำให ส ำนั ก อื ่ น ๆ ในจั ก รพิ ภ พ
ศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย โดยเฉพาะเตาเการัฐนั้นเสียหนาเปนอยางมาก จึงตองเขา
เปนหนึ่งในการตอสูของสหพันธรัฐอยางหามไมได
ใชเหตุนี้ในการผูกมัด เพราะจักรพิภพเตาไมรูสิ้นสามารถอดทนตอการกำเนิด
ที่พุงพรวดของสหพันธรัฐ นี่ถือเปนขีดสุดแลว พวกเขาไมอยากเห็นวา ภายภาคหนา
ในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย จะปรากฏ…เจานครที่รวบรวมจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
แหงเตาฝงซายใหเปนหนึ่งอยางที่ไมเคยมีมากอน!
อยางนอยตองรอใหการตอสูครั้งใหญของตระกูลไมรูสิ้นและสำนักแหงความมืด
มีบทสรุปที่แนนอนและสิ้นสุดลงเสียกอน หรือไมก็…ใชสิ่งนี้เปนแตมตอ ไมใหสูญเสีย
การควบคุมเรื่องนี้ไป
การกระทำของตระกูลไมรูสิ้นสอดคลองกับผลประโยชน ดังนั้นเวลาตอจากนี้
ตระกูลไมรูสิ้นจึงมาเยี่ยมเยียนเปนประจำ สวนสำนักตางๆ ของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
ขางๆ ก็ไดจัดการสงผูที่มีสถานะระดับหนึ่งใหมามอบของขวัญดวยเชนกัน
เช น เดี ย วกั น ในจั ก รพิ ภ พศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ แ ห ง เต า ฝ  ง ซ า ยนี ้ การต อ สู  ค รั ้ ง นี ้ ข อง
หวังเปาเลอก็ไดขยมขวัญสำนักตางๆ ทำใหเวลาหลังจากนั้นมีผูมาหาเปนจำนวนมาก
มีผูเยี่ยมเยียนไมขาดสาย แตแทบจะไมมีผูที่อยากขอเขารวมกับระบบสุริยะเลย
ตระกู ล ต า งๆ ในจั ก รพิ ภ พศั ก ดิ ์ ส ิท ธิ ์แ ห ง เต า ฝ  ง ซ า ยไม อ ยากล วงเกิ น ฝ า ยใด
ฝายหนึ่ง จึงเฝาสังเกตการณ
 สำหรับเรื่องนี้ ทางหวังเปาเลอไมไดนำมาใสใจ และไดมอบหมายใหพวกอูเมิ่งหลิง
ผู  น ำของสหพั น ธรั ฐ ไปจั ด การ เขาแยกร า งไปเดิ น เล น กั บ ปรมาจารย แ ห ง ไฟใน
ระบบสุริยะ รางหลักก็นั่งขัดสมาธิอยูในดวงอาทิตยดารานิรันดร ฝกฝนอยางมั่นคง
เขาสัมผัสไดถึงความแข็งแกรงของพละกำลังที่ปรากฏออกมาหลังจากตนกาวสู
ระดับจักรพิภพแลว อีกทั้งยังมากเกินกวาที่เขาคาดการณไว และนี่ก็ทำใหหวังเปาเลอ
รูสึกงงงันอยูในใจเชนกัน
แตวาคำตอบ…เขาก็มีการคาดคะเนและคาดการณเอาไวในใจแลว
“พวกนี้บางทีอาจมีสาเหตุอยูสามประการ…หนึ่ง เปนเพราะรางหลักของขา
เป น แผ น ไม ด ำ อี ก ประการอาจเกี ่ ย วกั บ วิ ช าสื บ ทอดของปราณโบราณสายนั้ น
อีกประการหนึ่งก็คือในการระลึกอดีตชาติ ขาเคยออกจากโลกแหงศิลา เคยตระหนัก
ถึงเตาภายนอกของโลกแหงศิลา โดยเฉพาะตระหนักถึงจันทรขางแรม…”
หวังเปาเลองึมงำ กฎแหงกาลเวลาของจันทรขางแรม เขายอมรูวาไมใชเตาของ
โลกแหงศิลา ดังนั้นในโลกแหงศิลาอานุภาพของมันจึงสุดยอดมาก
ในขณะเดียวกัน วิชาสืบทอดของปราณก็เลื่อนลอยมาก หวังเปาเลอรูสึกวานี่
ราวกับเปนโอกาสอยางหนึ่ง หรือพูดไดอีกอยางวาเปนหลักฐานจำพวกคุณสมบัติ
อยางหนึ่ง สวนรายละเอียดที่แนชัดคืออะไร เขายังไมกระจางแจง
สำหรับแผนไมดำรางหลัก…ดวงตาหวังเปาเลอหรี่ลง เขานึกถึงตนเองที่แมน้ำแหง
ความมืดในตอนนั้นที่ยืมทัศนวิสัยของรูปปน ตะปูไมที่ตอกลงไปในหวางคิ้ว ของ
มหาเทพตัวจริง!
“รูสึกวาความจริง ใกลเขามาเรื่อยๆ แลว…”
 “ในเมื่อรางหลักของขาถูกตรึงอยูในหวางคิ้วของมหาเทพที่จักรพิภพเตาไมรูสิ้น
ที่แทจริง เชนนั้นเหตุใดถึงถูกเรียกมายังจักรวาลแหงนี้อีก นี่เปนแผนการณชวยตัวเอง
ของมหาเทพ หรือวา…แทจริงแลวขายังมีภารกิจอื่น…”
“อีกทั้งตอนนั้น…หลัวเทียนเดิมทีเพียงตองการใชหนึ่งนิ้วผนึกจักรภพไมรูสิ้นนี้
ทวาหลังจากเห็นรางแผนไมดำของขา เหตุใด…จากหนึ่งนิ้วถึงเปลี่ยนเปนทั้งแขนเลา!”
“สิ่งที่เขาผนึก ใชกูจริงหรือ?” หวังเปาเลอหรี่ตา นัยนตาทอประกาย ในใจลึกๆ
แฝงไวดวยการคาดคะเนที่อาจหาญ
“เปนไปไดหรือไมวา สิ่งที่หลัวเทียนผนึกจะเปนทั้งกู ทั้งขา รวมทั้ง…รางแยกของ
มหาเทพ!” หวังเปาเลอนิ่งงัน เขานึกถึงเฉินชิงจื่อ
เฉินชิงจื่อจะไมรูเรื่องเลยอยางนั้นรึ ตัวขา ณ ที่นี้ถึงจะเปนสิ่งที่เขาตองการผนึก
และกักขังไมใหออกไป แลวเพราะเหตุใดถึงไดมองขาม ตอนแรกหวังเปาเลอรูสึกวา
นี่เปนเพราะความรูสึกผูกพัน เปนเพราะอาจารยหมิงคุนจื่อ
ทวาเวลานี้ความคิดของเขาเริ่มสั่นคลอน
“เป น ได ไ หมว า …ฉากหน า ของภารกิ จ ของเฉิ น ชิ ง จื ่ อ คื อ ผนึ ก วิ ญ ญาณกู
ทำใหปราณสืบทอดไมสามารถออกไปได และสิ่งที่แอบลอบผนึกก็คือ…รางแยกของ
มหาเทพ!”
“รางแยกของมหาเทพออกไปไมได อีกทั้งมหาเทพที่แทจริงก็ยังไมสมบูรณ…หาก
มหาเทพแยกรางออกไปเปนจำนวนมากจริงๆ เชนนั้นเปนไปไดไหมวาที่นี่…ก็คือ
รางสุดทายของเขาที่ดำรงอยู”
“หากเปนไปตามที่ขาคาดการณไวจริง เชนนั้นที่ขาถูกเรียกมายังจักรวาลแหงนี้
ก็ไมใชความตองการของมหาเทพอยางแนนอน…”
 หวังเปาเลอยิ่งคิดก็ยิ่งรูสึกวาการผนึกของโลกแหงศิลานี้ชัดเจนวาตองการ
ขัดขวางไมใหรางแยกของมหาเทพกลับไป สวนตนเองที่อยูที่นี่…ก็เปนเพราะภาพฉาก
ที่ยืมทัศนวิสัยของรูปปนที่แมน้ำแหงความมืด เห็นไดชัดวาเปนปรปกษกับมหาเทพ
“หรือวาขาจะมีภารกิจที่ลืมไปจริงๆ ทำลายรางแยกของมหาเทพใหสิ้นซาก?
ทำใหเขาไมสามารถสมบูรณครบถวนไดอีก?”
“เชนนั้นที่มาของตะขาบคืออะไรอีกเลา…เปนปราณสวนหนึ่ง? หรือ…รางแยกจริงๆ
ของมหาเทพ? หรือวาเปนผูไขปริศนาที่รางแทจริงของมหาเทพสงมา?” หวังเปาเลอ
รูสึกปวดหัว ยิ่งเขาใจเรื่องราวมากขึ้นเทาไร ความสับสนของเขาก็มีมากขึ้นเทานั้น
“ยังมีอีก ขาเปนตะปูไมดำ เชนนั้น…ตะปูไมดำในตอนนั้น เดิมก็มีจิตสำนึกหรือวา
มีคนใชตะปูไมดำที่ไมมีจิตสำนึกเปนสิ่งล้ำคาในการทำลายมหาเทพ ใชมันตอกลงไปใน
หว า งคิ ้ ว มหาเทพ? หากเป น อย า งแรก ถ า เวลานั ้ น ตะปู ไ ม ด ำมี จ ิ ต สำนึ ก เช น นั้ น
จิตสำนึกของขาในเวลานี้คืออะไรเลา”
“หากเปนอยางหลัง เปนใคร…ที่ควบคุมขาใหแสดงเปนปรปกษตอมหาเทพ?”
หวังเปาเลอนิ่งงัน อึดใจถัดมาเขาพลันหัวเราะ
“คิดมากไปก็ไรประโยชน เดินตอไปยอมมีสักวันที่จะรูเอง”
“เวลานี้ สิ่งที่ขาตองคิดคือจะทำเชนไรใหอาจารยปรมาจารยแหงไฟปลดการ
จำกั ด ของสหพั น ธรั ฐ ให เ ร็ ว ที ่ ส ุ ด ข า ต อ งการสิ ่ ง ที ่ ท ดแทนแผ น เลื ่ อ นระดั บ โลกา
อีกอัน…” หวังเปาเลอหรี่ตาลงขณะพึมพำพลางครุนคิด ครูถัดมานัยนตาของเขา
ทอแสงเปนประกาย
“มีอยูสิ่งหนึ่งที่สอดคลองอยางมาก…นั่นก็คือวิญญาณพิเศษตนหนึ่งที่สำหรับ
โลกแหงศิลาทั้งใบแลว มันไดแบกรักความหนักหนวงของกาลเวลาอันไรที่สิ้นสุด
ขามผานการกำเนิดจักรวาลใหมแทบจะทุกชาติ…”
 “จื่อเยว!” หวังเปาเลอเงยหนาในฉับพลัน สายตาทอดมองไปยังอวกาศอันไกลลิบ
จากระบบสุริยะ
ในเวลาเดียวกัน ณ นพภูมิ ภายในความวางเปลา สายตาหนึ่งก็ทอดมองออกไป
ยังตำแหนงที่หวังเปาเลอจองมองอยูเชนกัน เจาของสายตานั่งขัดสมาธิอยูในนพภูมิ
เสนผมยาวพลิ้วไหว ดานหนาหัวเขามีกระบี่ไมธรรมดาเลมหนึ่ง นั่นก็คือเฉินชิงจื่อ
“ศิษยนอง นี่ก็คือสิ่งที่ศิษยพี่เตรียมใหแกเจา…การชดเชยชิ้นใหญ!”
 บทที่ 1209 เคราะหจื่อเยว
แทบจะเปนเวลาเดียวกับที่สายตาของหวังเปาเลอและเฉินชิงจื่อมองไปยังอวกาศ
หนึ่งสายตาจากในระบบสุริยะดารานิรันดรสหพันธรัฐ และหนึ่งสายตาจากนพภูมิ
อันไกลโพน ในชวงเวลาเดียวกันตำแหนงที่เปนศูนยรวมสายตาของทั้งสอง ภายใน
จักรพิภพเตาไมรูสิ้นนี้ ภายในเขตแดนหนึ่งที่ระดับผูเยี่ยมยุทธเทานั้นถึงจะหาพบ
เงารางหนึ่งที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยูพลันสั่นสะทาน
เงาร า งนี ้ เ ป น ของสตรี น างหนึ ่ ง พริ บ ตาแรกเห็ น ก็ บ  ง บอกว า เป น หญิ ง งาม
นั่นก็คือ จื่อเยว!
ทวา รางกายนางกลับคลายมานหมอก พรามัวยิ่งนัก ราวกับภายในนั้นอบอวลไป
ดวยวิญญาณมากมาย ทุกๆ วิญญาณราวกับเปนวิญญาณหลัก ขณะที่ขับเคลื่อนอยู
ภายในรางตลอดเวลา ใบหนาและรูปรางของหญิงนางนี้ก็เปลี่ยนแปลงอยูในระดับที่
เห็นไดดวยตาเปลา
บางคราเปนชายหนุม บางคราเปนสาวนอย บางคราเปนผูเฒา บางคราเปน
วัยกลางคน อีกทั้งตั้งแตเริ่มจนจบก็ไมซ้ำกันสักครั้งเดียว ราวกับวิญญาณภายในราง
ไมมีที่สิ้นสุด
ทวาก็ไมมีขอยกเวนใดๆ ไมวาจะเปลี่ยนเปนรูปแบบไหนล วนแสดงสี ห น าที่
ระแวดระวังเต็มไปดวยความไมสงบอยางเห็นไดชัด กระทั่งถึงครั้งสุดทาย เมื่อใบหนา
เปลี่ยนกลับมาเปนหญิงงามอีกครั้งหนึ่ง นัยนตานางเปลงประกาย มือขวาผนึกมุทรา
ดวยความรวดเร็วคลายกำลังคำนวณ
ชวงเวลาที่นางคำนวณ หากมองไปรอบดาน จากตำแหนงนี้ก็จะเห็นวาจุดที่
จื่อเยวอยูนั้นไรดวงดาว ทองนภาเต็มไปดวยฝุนละออง และละอองฝุนเหลานี้ลวนมี
กลิ่นอายกาลเวลายาวนาน อีกทั้งสิ่งปลูกสรางที่พอนับไดวายังสมบูรณอยูก็จะเห็น
เอกลักษณที่ไมสอดคลองกับยุคสมัย
 เมื่อมองดูจะเห็นวาฝุนละอองเหลานี้กอตัวเปนซากปรักพังขนาดใหญ กินเนื้อที่
เกือบหนึ่งดาราจักร ทวานี่ยังไมใชจุดที่สมบูรณของมันทั้งหมด เพราะดานนอกนั้น
ยังมีแสงรัศมีลอยวนอีกเปนชั้นๆ
ภายในแตละวงแหวน แสงรัศมีราวกับมีซากปรักพังไมซ้ำยุคสมัยอยูในนั้น
ดูเหมือนขางในจะไมมีสิ่งมีชีวิตอื่นอยูเลย มีเพียงรองรอยประวัติศาสตรที่ไหลไป
ดั่งสายธาร ทามกลางความเงียบสงัด เมื่อมองจากไกลๆ ที่แหงนี้ราวกับวังน้ำวน
ขนาดยักษที่หยุดนิ่ง
ที่แหงนี้…ไมไดอยูในโลกจักรพิภพเตาไมรูสิ้น แตเปนหวงเหวยอนกลับซึ่งฝงกลบ
ประวัติศาตร เปนเหมือนสถานที่ทิ้งขยะที่จะถูกกำจัดไดทุกเมื่อ
ไมวาจะมาจากนพภูมิหรือมาจากจักรพิภพเตาของผูมีชีวิต สรรพสิ่งใดๆ ก็ตาม
ที่ผิดไปจากกฎเกณฑและขอบังคับของยุคนี้ลวนถูกขับมายังที่แหงนี้ทั้งสิ้น นานวันเขา
ลานขยะซากปรักหักพังแหงนี้ก็เต็มไปดวยกระแสคลื่นยุงเหยิงสารพัดสารพัน
กระแสคลื ่ น และความยุ  ง เหยิ ง นี ้ เมื ่ อ ไต ถ ึ ง ระดั บ หนึ ่ ง ก็ จ ะกลายเป น พายุ
ทำลายลางทุกสิ่ง จากนั้นนำสวนที่ถูกฉีกทำลายแปรเปลี่ยนเปนสารตั้งตนสงไปยัง
จักรพิภพเตาไมรูสิ้น แลวสาดกระจายไปในทองนภาใหกลายเปนดวงดารา รวมทั้ง
ปราณวิญญาณพื้นฐานที่ปรากฏออกมา
กล า วได ว  า การดำรงอยู  ข องที ่ แ ห ง นี ้ ค ื อ สิ ่ ง ที ่ จ ั ก รวาลไม อ าจขาดไปได เ ลย
และก็เปนสิ่งที่หมุนเวียนไปตามกฎธรรมชาติ
และถึงแมพายุทำลายลางจะยังไมพัดมา สถานที่นี้ก็ไมใชสถานที่ที่สิ่งมีชีวิต
จะเขามาได ไมวาจะเปนผูที่มีชีวิตอยูหรือผูที่เสียชีวิตแลว ลวนหามเขาใกล
 หากมี ใ ครหลุ ด เข า ไปโดยไม ต ั ้ ง ใจ เช น นั ้ น เมื ่ อ เข า ไปใกล ก ็ จ ะถู ก ปนเป  อ น
ไดรับผลกระทบ จิตวิญญาณจะสับสน สติฟนเฟอนแลวตายลงกลายเปนสวนหนึ่งของ
ที่แหงนี้
แมจะเปนผูเยี่ยมยุทธจักรพิภพก็ไมมีขอยกเวน นอกเสียจากจะมีกลยุทธพิเศษ
อีกทั้งตองฝกถึงขั้นชั้นมหาวัฏจักรแลวจึงจะหยุดอยู ณ ที่แหงนี้ไดในชั่วขณะหนึ่ง
แนนอนวา หากฝกจนถึงระดับจักรวาลแลว เชนนั้นก็สามารถไปมาตามใจได แตก็
ยังคงไดรับผลกระทบอยูบาง อีกทั้งผลกระทบก็จะเพิ่มมากขึ้นตามเวลาที่ไหลไป
ดังนั้นที่แหงนี้จึงไมเหมาะที่จะตามหา แตดวยเหตุพิเศษนี้เองก็ทำใหที่แหงนี้
เหมาะแก ก ารหลบซ อ นเป น อย า งยิ ่ ง แน น อนว า …ความเหมาะสมนี ้ เ ป น สำหรั บ
วิญญาณที่พิเศษเทานั้น
เหตุเพราะความสับสนปนเปของที่นี่ สำหรับวิญญาณที่มีความพิเศษจำเพาะ
ไมเพียงไมใชเขตอันตรายเทานั้น อีกทั้งยังราวกับเปนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ดังเชนจื่อเยว…
ก็เปนเชนนี้เหมือนกัน
ณ ที่แหงนี้ นางแทบจะไมไดรับผลกระทบใดๆ และในเวลาเดียวกันยังสามารถ
หยิบใชความสับสนปนเปทำใหเมล็ ดพั น ธุ  ดาราเตาของตนสมบู รณ ย ิ่ งขึ ้ น ดั งนั้น
หลังจากออกจากสหพันธรัฐในตอนนั้น นางที่ฟนคืนความทรงจำในอดีตชาติแลว
เมื่อมายังหวงเหวยอนกลับ ขณะที่พลังปราณกาวหนาขึ้นเรื่อยๆ ในเวลาเดียวกัน
ก็อาศัยเมล็ดพันธุที่สาดทิ้งไวดานนอกในการควบคุมรอบๆ โดยทางออม
และในขณะเดียวกัน ดานความปลอดภั ย โดยรวมแล ว ก็ท ำไดเ กือ บเต็ ม ร อ ย
อยางไรเสียหากนางจะหลบซอน ตอใหเปนจักรพรรดิสวรรคอยูที่นี่ก็ไมสามารถ
คงสภาพอยูไดนาน เปนไปไดมากวาคงตองละทิ้งการจับกุมไปอยางหามไมได
 และนี ่ ก ็ เ ป น สาเหตุ ว  า ทำไม…เมล็ ด พั น ธุ  ด าราเต า ของจื ่ อ เยว ถ ึ ง สามารถ
ลอบกระจายอยูในสำนักตางๆ ทั้งสามดินแดนใหญ ถึงขนาดถูกหมายหัวเปนศัตรู
แตก็ยังสามารถลอยนวลตอไปได
ถึงแมตอนนั้นจะถูกเฉินชิงจื่อทำใหตกใจกลัว แตหลังจากที่จื่อเยวหลบหนีไปในใจ
ก็ยังคงไมไดเกรงกลัวเสียเต็มประดา ทวาหลายปมานี้ ยังคงรูสึกหวาดผวาอยูสามครั้ง
ครั้งที่หนึ่ง ก็คือตอนที่หวังเปาเลอใชสมุดแหงโชคชะตาคนหานางตอนอยูบน
ดาวชะตา ส ว นครั ้ ง ที ่ ส องก็ ค ื อ ตอนที ่ ห วั ง เป า เล อ ปล อ ยกระแสเต า ในมิ ต ิ เ วทที่
สหพันธรัฐ
ถึงแมจื่อเยวจะมีปฏิกิริยาโตตอบในทันที อีกทั้งเปลี่ยนตำแหนง และในเวลาเดียวกัน
ก็ไ ดเตรียมพร อมอย างดี ทวาตอนนี ้ … เมื ่ อ ความรู  ส ึ กไม ป ลอดภั ย เกิ ดขึ ้ น อี ก ครั้ ง
รางกายของนางก็สั่นเทิ้มอยางเห็นไดชัด
อึดใจตอมา หลังจากนางคำนวณเสร็จก็เงยหนาขึ้นฉับพลัน สีหนาฉายแววดุราย
โกรธเคือง เอยพึมพำ
“เคราะห?!”
ระหวางพึมพำนั้นเอง จื่อเยวหรี่ตาลง มือขวาผนึกมุทราขึ้นอีกครั้งพรอมฟาดใส
รางกายตน ฉับพลันนั้นรางกายของนางสั่นเทิ้มในพริบตา กอนจะคอยๆ แบงออกเปน
สามสวน แบงสวนหนึ่งไวที่แหงเดิมที่นั่งขัดสมาธิอยู อีกสวนหนึ่งกลายสภาพเปน
ฝุ  น ละอองอยู  ใ นที ่ ห  า งไกล และส ว นสุ ด ท า ยก็ ไ ม ไ ด ห ยุ ด ชะงั ก สลายหายไปใน
ความวางเปลา
ในเวลาเดียวกัน ภายในดารานิรันดรระบบสุริยะ รางหลักของหวังเปาเลอนัยนตา
ฉายแววลึกล้ำ หยัดกายลุกจากการนั่งขัดสมาธิ กาวยางไปขางหนาดวยทาทีสงบ
 กาวที่ยางไป ใตเทาเขาปรากฏรอยคลื่นขึ้นกลางอากาศ ขณะที่ระลอกคลื่น
กระจายออกไปเปนชั้นๆ ราวกับแยกทองฟาออกจากกัน กอนคอยๆ ปรากฏภาพ
ฉากหนึ่ง ในภาพนั้น…ก็คือหวงเหวยอนกลับ
จากการเสาะหาทั้งสองครั้งของหวังเปาเลอ ก็พอมั่นใจตำแหนงคราวๆ ที่จื่อเยว
ซอนตัวแลว เวลานี้เมื่อตัดสินใจจะจับนาง เขาก็ไมมีความลังเลใดๆ อีก กาวเดินไปยัง
ภาพระลอกคลื่นดานหนา
รางหลักของหวังเปาเลอเลือนหายไปตามกาวยางที่เดิน
ในเวลาเดี ย วกั น คู เ มื อ งบนโลกแห ง หนึ ่ ง ท า มกลางรถราผู  ค นมากมาย
ปรมาจารยแหงไฟที่กำลังเดินอยูที่นั่นกำลังทอดถอนใจตอความตระการตาของโลกีย
อารยธรรมสหพันธรัฐ ขางกายเขานอกจากหวังเปาเลอ ศิษยพี่หญิงใหญ ศิษยพี่รอง
และวั ว เฒ า ที ่ แ ปลงเป น ชายแล ว ก็ ย ั ง มี เ จ า เยี ่ ย เหมิ ง และโจวเสี ่ ย วหยาเดิ น
เปนเพื่อนดวย
สำหรับหญิงสาวทั้งสองนางนี้ ปรมาจารยแหงไฟมองพวกนางราวกับเปนลูกสะใภ
ยิ่ง มองก็ยิ่ง พออกพอใจ สวนศิษย พี่ ห ญิ ง ใหญ ก็ มั กหยอกล อกั บหวั งเป าเล อและ
พวกนางตลอดทาง ขณะที่บรรยากาศกลมเกลียว ปรมาจารยแหงไฟก็รูสึกราวกับเปน
ผูอาวุโสครอบครัว พาเด็กออกมาเดินเที่ยว บางชวงก็ใหคำแนะนำการฝกปราณแก
โจวเสี่ยวหยาและเจาเยี่ยเหมิง พูดคุยกันชื่นมื่นตลอดทาง
อีกทั้งเขาก็มีของล้ำคาอยูมาก ประเดี๋ยวก็ยกให ทำใหอาวุธเวทของเจาเยี่ยเหมิง
กับโจวเสี่ยวหยาเพิ่มขึ้นกันอีกหลายสิบชิ้ น หวั ง เป าเลออมยิ้ มอยู ดานข าง ทว า
ในเวลาอันสั้น แทบจะเปนเวลาเดียวกับที่รางหลักของเขาจากไป ปรมาจารยแหงไฟ
ที่อยูดานหนาพลันชะงักเทา เงยหนามองไปทางดวงอาทิตยกอนหันมองหวังเปาเลอ
ที่ขางกาย
“ออกไปแลวรึ?”
 “จัดการเรื่องเล็กๆ นอยๆ ขอรับ” หวังเปาเลอกลาวดวยรอยยิ้ม
“เจาไมตองอยูเปนเพื่อนอาจารยหรอก” ปรมาจารยแหงไฟกลาวดวยความเขาใจ
“ไม เ ป น ไร อาจารย ว างใจเถอะ” หวั ง เป า เล อ คำนั บ อย า งอ อ นน อ ม
กอนพาอาจารยเดินเที่ยวตอในเมือง ตลอดทางเงารางพวกเขาหลอหลอมเขากับฝูงชน
รอบดาน ทวาแมจะมีผูคนคุนตาหนาตาของหวังเปาเลอ แตกลับไมมีคนเห็นเขา
แลวจำไดเลย ราวกับในสายตาของพวกเขา หวังเปาเลอนั้นดูแตกตางออกไป
ขณะที่เดินเที่ยวชม ณ หวงเหวยอนกลับในจักรพิภพเตาไมรูสิ้น ภายในความวางเปลา
นอกวงแหวนเหลานั้น เวลานี้ในระลอกคลื ่ น ได ปรากฏร างหลั กของหวั ง เป า เล อ
เดินออกมาจากกลางอากาศ
เมื่อเขาปรากกฏกายขึ้น มหาเตาของเขาก็สั่นคลอนกฎเกณฑและขอบังคับของที่
แหงนี้ในทันที ทำใหหวงเหวยอนกลับพลันเกิดเสียงดังสะเทือน สายฟากระหน่ำระเบิด
ขึ้นในบริเวณรอบดานอยางมหาศาล วงแหวนเหลานั้นถึงขั้นเคลื่อนโคจรอยางชาๆ
ราวกับการมาเยือนของหวังเปาเลอสงผลตอหวงเหวยอนกลับแหงนี้อยางยิ่งยวด
 บทที่ 1210 ยังไมไดสติ
หวงเหวยอนกลับแหงนี้ มีวงแหวนนับสิบวงที่กอตัวขึ้นจากดวงดาวตางๆ บนทองนภา
เมื่อมองแลวจะเห็นวากวางใหญไพศาล ภายในวงแหวนทุกๆ วงเกิดขึ้นจากฝุนละออง
ซากปรักพังจำนวนมหาศาล สวนที่อยูลึกเขาไปเปลงแสงสีมวงแดงออกมา ยามแสงนี้
ตกสูสายตาจะทำใหดวงตาทั้งสองขางเจ็บปวดรวดราวจนระเบิด
เหตุเพราะในแสงที่ดูเหมือนสีมวงแดงนั้น แทจริงแลวประกอบดวยสีที่เกินกวา
สิ่งมีชีวิตสามัญธรรมดาจะมองได ขณะเดียวกันก็แฝงไวดวยกาลเวลาอันยาวนาน
ไรที่สิ้นสุด ดังนั้นตอใหเปนระดับจักรพิภพจองมองมัน แมจะไมตกตายแตจิตใจ
ก็จะไดรับผลกระทบอยางรุนแรง
ทวา สำหรับหวังเปาเลอ สิ่งเหลานี้นับเปนอะไรได เขาเพียงแคหรี่ตาลง กวาดตา
มองหวงเหวยอนกลับแหงนี้ ขณะที่แผกระแสเตาไปทั่ว ยืนอยูดานนอกเสาะหาสิ่งที่
นาสงสัยภายใน
ในช ว งเวลาเดี ย วกั บ ที ่ ห วั ง เป า เล อ มาถึ ง ศู น ย ก ลางของห ว งเหวย อ นกลั บ
ภายในเขตสี ม  ว งแดง ดวงตาของจื ่ อ เยว พ ลั น หดลงอย า งรวดเร็ ว ใบหน า เผย
ความหวาดผวาตกตะลึงอยางควบคุมไมไดในทันที
ที่นางตกตะลึงก็คือพลังปราณของหวังเปาเลอ ไมวาอยางไรนางก็คาดไมถึงวา
พลังปราณของหวังเปาเลอจะพัฒนาไดรวดเร็วเชนนี้ ความรูสึกของนางในตอนนี้
เต็มไปดวยความรูสึกอันตรายอยางรุนแรง
และสิ ่ ง ที ่ ท ำให น างพรั ่ น พรึ ง ยิ ่ ง กว า นั ้ น ก็ ค ื อ คิ ด ไม ถ ึ ง ว า การปรากฏตั ว ของ
หวังเปาเลอจะทำใหเกิดปฏิกิริยาที่นาตกตะลึงเชนนี้ไดในหวงเหวยอนกลับ ตองรู
กอนวาหวงเหวยอนกลับจะรุนแรงเชนนี้ก็ตอเมื่อเกิดพายุทำลายลาง สวนชวงเวลา
อื่นๆ ลวนสงบเงียบไรใดเปรียบ
 ทวาเวลานี้…ความวุนวายยุงเหยิงในนั้นคลายกับสูญเสียการควบคุมบางอยางไป
ชวงหนึ่ง และสาเหตุทั้งหมดก็มาจากการมาเยือนของหวังเปาเลอ
“เจาหวังเปาเลอนี่เปนปราณอะไรกันแน เขา…เขาจำอดีตชาติไดแลวหรือ?”
จื ่ อ เยว ร  า งกายสั ่ น สะท า น ความทรงจำในอดี ต ชาติ ท ี ่ น างฟ  น คื น มาได ม ี ไ ม ม ี นั ก
แตฉากเหตุการณในนั้น เปนสิ่งที่นางไมมีทางลืมไดลง
นั่นก็คือ…ในอดีตชาติแรกๆ ณ ริมแมน้ำ ขณะที่นางอยากจับปลาวิญญาณตัวหนึ่ง
ก็ถูกสายตาหนึ่งจับจองจากอากาศ สายตานั้นทำใหนางหวาดกลัวมาจนถึงทุกวันนี้
ความทรงจำนั้น หลังจากที่นางฟนคืนมาแลวก็พินิจพิจารณาอยูนาน ถึงขนาด
ใชกฎพิเศษบางอยางมาชวยวิเคราะหตัดสิน รูสึกอยูลึกๆ วาสายตาของคนผูนั้น
ก็นาจะเปนหวังเปาเลอ
ดังนั้น ยามนั้นนางจึงใหซงอี้จื่อลองลงมือหยั่งเชิงดู นาเสียดายที่ตั้งแตเริ่มจนจบ
ก็ไมไดขอยืนยันพิสูจน จนกระทั่งครั้งนั้นเมื่อถู กหวังเปาเลอใชกระแสเตาจั บไว
จื่อเยวถึงแอบรูสึกอยูลึกๆ วาบางทีอาจจะเปนหวังเปาเลอ
ทวา ตอนนี้หลังจากไดเห็นดวยตาตนเอง จื่อเยวก็ไดคำตอบในใจแลว ดังนั้น
สีหนาจึงยิ่งซีดเผือด รูสึกวาวิชาสามชีวิตของตนยังไมดีพอ ดังนั้นจึงไหวรางครั้งหนึ่ง
กำลังจะลาถอย
ตอนนั้นเอง…หวังเปาเลอที่ยืนอยูนอกหวงเหวยอนกลับแหงนี้ก็เอยเสียงเบาออกมา
“หนวกหู!”
ตอนที่เสียงของเขาเปลงออกมา พลันเกิดเสียงสะทอนในหวงเหวยอนกลับผืนนี้
นับไมถวน!
 เสียงสะทอนเหลานี้เกิดขึ้นในทุ กๆ วงแหวน ยิ่งขณะที่มันสะทอน ในแตละ
วงแหวนลวนมีเงามายาลอยขึ้นมาเรื่อยๆ เงาเหลานี้สวนมากลวนเปนแผนไม ดำ
มีบางเงาเปนอดีตชาติของหวังเปาเลอ
เผาเทพ ดาบปศาจ ความเคียดแคน ผีดิบ กวางขาวนอย…เงารางเหลานี้เอยซ้ำ
คำพูดของหวังเปาเลอพรอมๆ กัน ฉับพลันนั้นวงแหวนที่โคจรในที่รกราง รวมทั้ง
กฎเกณฑและขอบังคับที่สับสนอยางบาคลั่งพลันหยุดลงในพริบตา ราวกับเมื่ออยู
ตอหนาหวังเปาเลอ ความสับสนวุนวายทั้งหมด ณ ที่แหงนี้ลวนตองสงบลง!
เพราะเตาของหวังเปาเลอนั้นเปนอิสระ ไรขอผูกมัด!
เพราะวิญญาณของหวังเปาเลอไดผานอดีตชาติมาหมดแลว ตั้งแตจักรวาลนี้
ถูกสรางขึ้นจนกระทั่งตอนนี้ มันทั้งหนาทั้งหนัก ยอดเยี่ยมอยางที่สุด!
เพราะจักรวาลผืนนี้ตั้งแตเริ่มตนจนถึงตอนนี้ ในทุกๆ ชาติลวนมีเงารางของ
หวังเปาเลอ!
ทั้งหมดนี้จึงทำใหหวังเปาเลอสามารถใชเงารางในทุกชาติสะกดรอบดานได
ใชประสบการณอันโชกโชนขยมขวัญ ใชเตาของเขาบดทลายความวุนวาย
สรรพสิ่งที่ถูกขจัดจากกฎเกณฑและขอบังคับของเตาสวรรคลวนรวมอยูที่แหงนี้
แตการดำรงอยูกับเตาของเขาไมใชสิ่งที่เตาสวรรคสามารถขจัดออกไปได ดังนั้น
ณ ที่แหงนี้ไมวาจะดวยเหตุผลใดเขาลวนอยูสูงสุด!
ไมวาที่แหงนี้จะสับสนสุนวายเพียงไร เมื่ออยูตอหนาเขาก็ตองวานอนสอนงาย
นี่เปนสาเหตุจากความสามารถเฉพาะตัว เปนการกดดันของวิญญาณเทพ!
หลังจากการสะกด หวงเหวยอนกลับก็สงบเงียบ สวนกระแสเตาของหวังเปาเลอ
หลั ง จากห ว งเหวย อ นกลั บ สงบลง ก็ ส ั ม ผั ส ได ถ ึ ง …กระแสคลื ่ น เพี ย งหนึ ่ ง เดี ย ว
จากภายใน!
 กระแสคลื่นนี้ไมไดมาจากชั้นกายเนื้อ แตมาจากสัมผัสสวรรค ภายใตกระแสเตา
ของหวังเปาเลอ กระแสคลื่นของสัมผัสสวรรคไมมีทางหลุดรอดไปได ถูกเขาสัมผัสได
ในพริบตา สัมผัสไดวาในศูนยกลางของเขตสีมวงแดงนั้นมีดวงจิตเทพที่เปนเปาหมาย
ของตน
“เจอแลว” หวังเปาเลอเอยเบาๆ พลางกาวเดินไปขางหนา กาวยางนี้ราวกับ
ยอสวนดาวลง เพียงพริบตาก็ขามผานวงแหวนทั้งหมด ปรากฏตัวขึ้นในเขตศูนยกลาง
ตรงหนาจื่อเยวที่กำลังซอนตัวอยู
แทบจะในพริบตาที่หวังเปาเลอปรากฏตัวขึ้น จื่อเยวสงเสียงกรีดรอง รางกายถอยหลัง
โดยพลัน ขณะมือทั้งสองผนึกมุทรา เสนใยแตละสายก็ประสานรวมกันดานหนาฉีกทึ้ง
อากาศพุงเขาโอบลอมหวังเปาเลอ
เสนใยเหลานี้มีมากนับแสนสาย เบียดเสียดแนนขนัดไปทั้งบริเวณดุจตาขายฟา!
แตละเสนลวนมีเงาของดวงดาราปรากฏใหเห็น และในพริบตา ภายในศูนยกลาง
จั ก รพิ ภ พเต า ไม ร ู  ส ิ ้ น จั ก รพิ ภ พศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ แ ห ง เต า ฝ  ง ซ า ย จั ก รพิ ภ พสำนั ก เสริ ม
ทั้งสามเขตแดนใหญ ลวนมีผูคนไมนอย ไมวาจะเปนผูฝกตนแตละสำนักหรือมหาศิษย
แหงเตาหรือผูอาวุโส ทั้งหญิงทั้งชาย ทั้งสูงวัยทั้งเยาววัย นับแสนคน ไมวาจะทำอะไร
อยู ไมวาจะอยูที่ใด รางกายลวนสั่นขึ้นฉับพลัน
นั่งขัดสมาธิลงพรอมกัน ใบหนาขึ้นสีแดง ตอบสนองตอทางดานจื่อเยวอยางลับๆ
พวกเขา…ลวนเปนเมล็ดพันธุดาราของจื่อเยวทั้งสิ้น!
ยังมีบางเสนใยที่ไมไดเชื่อมโยงกับทั้งสามโลก แตเปนฝุนละอองซากปรักพักใน
แตละวงแหวนของหวงเหวยอนกลับแหงนี้!
 จื่อเยวเวลานี้สูสุดตัวแลว ยามลงมือก็เปนเคล็ดวิชาลับ ขณะที่ใชวิชาเมล็ดพันธุ
ดาราเตา คูตอสูของหวังเปาเลอก็ราวกับเปนคนจำนวนนับแสน และในเวลาเดียวกัน
ภายในเสนใยเหลานี้ยังกอปรดวยเตาจำนวนกวาครึ่งอยูภายในที่แฝงดวยกฏเกณฑ
และขอบังคับจำนวนมาก ทั้งชาตินี้และชาติกอน ตั้งแตจักรวาลนี้เริ่มตนขึ้นใหม
นับหลายครา
อานุภาพของมันไดกาวล้ำจักรพิภพไปแลว ถึงขนาดที่ในบางดานเตาของจื่อเยว
ในมหาเต า ของโลกศิ ล าที ่ไ ม ส มบู ร ณ ก็ น ั บ ว า ค อ นขา งสมบูร ณแ ลว แม ย ั ง เที ย บ
จักรพรรดิสวรรคไมไดแตก็ยังมีสวนที่ทำใหจักรพรรดิสวรรคหวาดกลัว
ยามระเบิดพลังนี้ ดวงตาหวังเปาเลอก็คอยๆ หรี่มอง แตก็เพียงมองเทานั้น…
หากเปลี ่ ย นสนามต อ สู  เ ป น ที ่ อ ื ่ น บางที ห วั ง เป า เล อ อาจจะอยากสะกดจื ่ อ เยว
จำเปนตองหลอมรวมรางเขาดวยกัน ตองทุมเทสุดกำลังเทานั้นถึงจะได
แตที่แหงนี้ เขาไมจำเปน
แมที่แหงนี้จะเหมาะสมตอจื่อเยว ทวามันกลับเหมาะสมตอหวังเปาเลอยิ่งกวา
เพราะบนประวั ต ิ ศ าสตร ข องโลกศิ ล า หวั ง เป า เล อ นั ้ น มาก อ นจื ่ อ เยว
และที่แหงนี้…สิ่งที่ใชทดสอบกันก็คือความหนักหนวงที่กาลเวลาแบกรับ เหมือนกับ
ขอบเขตอำนาจ!
“สะกด!” หวังเปาเลอเอยเสียงเรียบ มือขวายกกดไปทางดานหนา ฉับพลันนั้น
หวงเหวยอนกลับสงเสียงดังขึ้นอีกครั้ง ภายในปรากฏเงารางของหวังเปาเลอทั้งหมด
ลวนยกมือขึ้น สะกดลงพรอมกัน
และดานหลังหวังเปาเลอ ภายใตการโคจรดังสนั่นของวงแหวนทั้งหมดในที่แหงนี้
รางหลักแผนไมดำของหวังเปาเลอก็ปรากฏขึ้นราวกับภาพลวงตา อีกทั้งขนาดยิ่งใหญ
หาใดเปรียบ นาทึ่งอยางไมเคยมีมากอน สะกดลงตามมือที่ลดระดับลงของเขา
 เพียงพริบตา จื่อเยวสงเสียงกรีดรองเสียดแทง กระแสเตานับแสนสายดานหนา
นางเริ ่ ม พั ง ทลาย แต ล ะสายที ่ พ ั ง ทลาย ทำให ด วงดาวบนนั ้ น ดั บ สลายลงด ว ย
ในดินแดนทั้งสามดานนอก คนที่ถูกนางสรางเมล็ดพันธุตางกระอักเลือก รางกาย
กลายเปนเถาธุลี
เพราะพวกเขาตางเสียชีวิตไปตั้งนานแลว เพียงแตถูกจื่อเยวใชวิชาเมล็ดพันธุ
ทำใหมีชีวิตราวกับหุนเชิดเพียงเทานั้น
สวนพวกที่ไมไดกลายเปนเถาธุลี ตอนนี้ก็แหงเหี่ยวลง ลมปราณทั้งหมดลวน
ถูกจื่อเยวเก็บกลับคืน จื่อเยวในเวลานี้ สีหนาดุราย ระเบิดลมปราณทั่วรางปลดปลอย
แสงสี ม  ว งออกมา ฝ า มื อ ของหวั ง เป า เล อ ราวกั บ กลายเป น สวรรค ต รงหน า นาง
ที่นางปรารถนาจะลุกขึ้นตอกร
ทวา…ทายที่สุดก็ยังคงไมไหว!
ฝามือหวังเปาเลอประทับติดตอกันลงมาไมหยุด เสนใยพังทลายลงเรื่อยๆ ขณะที่
เสียงกรีดรองของจื่อเยวยิ่งนาเวทนาขึ้นทุกขณะ ทั้งๆ ที่รางของนางยืนอยูในอากาศ
แตอากาศที่อยูเบื้องลางราวกับเปนพื้นมั่นคงไมแตกราว ทำใหนางไรหนทางหนี
ไมสามารถหลบได รางกายเลือนรางพังทลาย
ใบหนารางวิญ ญาณจำนวนมหาศาลในนั ้ น ปรากฏขึ ้ น บนร างนางในพริ บตา
แตกลับตายติดตอกันไป จวบจนกระแสทั้งแสนสายพังครืนลงทั้งหมด เมื่อลมปราณ
ของจื่อเยวออนแอลงอยางถึงที่สุด พริบตาที่ความกลัวและความหวาดผวากอตัวขึ้น
ในดวงตา ฝามือของหวังเปาเลอก็หยุดอยูที่ศีรษะนาง
“จิ้งจอกนอย เจายังไมไดสติอีกรึ?”
รางกายจื่อเยวสั่นสะทาน พยายามเงยหนาขึ้น สายตามองลอดฝามือมองหวังเปาเลอ
หวังเปาเลอในเวลานี้ดูพรามัวในสายตานาง เปยมไปดวยมหาเตาดุจผูควบคุมโลกหลา
และลึกลับนาเกรงขามในเวลาเดียวกัน นางเห็นใบหนาไมชัด เห็นเพียงดวงตาคูนั้น…
ที่เหมือนกับในความทรงจำอยางกับแกะ
ความหวาดกลัวในชาติกอนผุดขึ้น ศีรษะของจื่อเยวราวกับจะระเบิด คลายกับฟน
ความทรงจำบางสวนขึ้นมาอีก ราวกับตัวเองอยูในหองเด็กหญิงผูหนึ่ง ถูกวางอยู
บนชั้น ดูภาพวาดของเด็กหญิงผูนั้นอยางสนอกสนใจ
จวบจนวันหนึ่ง นางเห็นคนตัวเล็กคนหนึ่งบินออกมาจากภาพวาด เด็กหญิงตัวนอย
ผูนั้นพาคนตัวเล็กเดินไปทางประตู ตัวเองคลายกับอยากรูอยากเห็น จึงออกแรงทีหนึ่ง
หลนลงมาจากชั้นวางใสหัวเด็กหญิงตัวนอย
ชนกันครั้งนี้ นางเห็นเด็กหญิงตัวนอยอยางชัดเจน
ชนกันครั้งนี้ ราวกับเขาสูอีกชาติ
 บทที่ 1211 ฟนตื่น
“ขา…ไดสติ…” จื่อเยวรางกายสั่นสะทาน มองฝามือตรงหนา มองไปยังเงาราง
พรามัวเบื้องหลังฝามือที่กลับคลายแฝงไวดวยการบีบคั้นจากสวรรค จิตใจสั่นไหว
เปนระลอก
ราวกับคำพูดของหวังเปาเลอเปนดั่งกอนหินใหญยักษกอนหนึ่งที่ตกลงไปใน
ทะเลใจของนางจนเกิดคลื่นลูกใหญขึ้ น และขณะที่มันดูดกลื นนาง ก็ไดพัดภาพ
เหตุการณมากมายที่ฝงไวในความทรงจำสวนลึกขึ้นมา กระหน่ำในจิตใจ
นางเห็นรางของตัวเอง เปนเพียงตุกตาตัวหนึ่งที่วางอยูบนชั้น เปนของเลน
ชิ้นหนึ่งในหองเด็กหญิงตัวนอยคนหนึ่ง ไรชีวิต ไรลมหายใจ ไรความรูสึกนึ กคิ ด
ถึงขนาดตัวนางเองก็ไมรูตัววาตัวเองเริ่มมีจิตสำนึกตั้งแตเมื่อใด
นางรู  แ ค เ พี ย ง ตั ว เองจั บ จ อ งเด็ ก หญิ ง ตั ว น อ ยคนหนึ ่ ง และสิ ่ ง ที ่ จ ั บ จ อ งใน
เวลาเดียวกัน ยังมีของเลนชิ้นอื่นๆ ดวย เชน วานรเฒาตัวหนึ่ง เสือนอยตัวหนึ่ง
พวกมันตางกำลังจองมอง จนกระทั่งวันหนึ่งเด็กหญิงตัวนอยพาพวกมันเขาไปใน
โลกที่วาดขึ้น
ดังนั้น พวกมันจึงไดมีชีวิตขึ้นจริงๆ ในโลกที่วาดขึ้นนั้นกลายเปนดวงจิตเทพใน
ระยะแรกสุด…แตไมเหมือนกับดวงจิตเทพอื่นๆ ไมรูวาเพราะเหตุใด ณ ที่แหงนี้
นางมักจะรูสึกไมปลอดภัยอยูเสมอ
บางทีอาจเปนเพราะอยูตัวคนเดียวนานเกินไป บางทีอาจเปนเพราะเงารางใน
เวลานั้น สายตานั้น คำพูดนั้น ทำใหนางรูสึกหวาดกลัว ดังนั้นนางจึงรูสึกหวาดระแวง
นางมักจะกังวลวาสักวันหนึ่งตนจะถูกลบเลือน ดังนั้นภายใตความกลัวจึงมอบขน
ของตัวเองใหแกทุกคนที่นางคิดวาสามารถปกปองชีวิตของนางได นิสัยนี้ไมวาโลก
จะเปลี่ยนแปลงไปสักกี่หน จักรวาลจะเริ่มตนใหมอีกกี่ครา ตัวนางก็ยังเปนเชนเดิม
สวนที่ไมเหมือนกับวานรเฒา นางกับเสือนอย เขาสูการเวียนวายอยางหลบเลี่ยงไมได
จากนั้น ทุกครั้งที่ฟนขึ้นมาอยางโงเขลาเบาปญญา นางลืมเรื่องราวในอดีตไป
มากมาย ลืมเหตุการณตางๆ ไปมากมาย สิ่งเดียวที่จำไดก็คือตัวเองในจักรวาลแหงนี้
รูสึกไมปลอดภัย สิ่งเดียวที่จำไดก็คือนิสัยที่เคยชิน
ดังนั้น จึงมีเมล็ดพันธุดาราเตา
นางนึกออกแลว เคล็ดวิชานี้…ไมใชนางฆาคนรักของนางแลวไดรับมา แตเปน
วิ ช าเต า ของสำนั ก วั ง เต า ไพศาล ก็ ค ื อ วิ ช าสื บ ทอดจากจุ ด ค น พบอั น ลึ ก ลั บ
สวนจุดคนพบแหงนั้น…นางไมรูวาเปนถ้ำที่พักจากชาติไหน
เมล็ดพันธุดาราเตา? เดิมทีก็เปนนางสรางขึ้นมา
“ขานึกออกแลว…” จื่อเยวพึมพำ ตั้งแตนางเขามายังจักรวาลแหงนี้ ไดฟนตื่น
ขึ้นมาอยูหลายครั้ง แตไมมีครั้งไหนที่เหมือนครั้งนี้ นึกความทรงจำขึ้นไดทั้งหมด
“เจา…ก็คือคนในเวลานั้น หรือก็คือกวางขาวนอย ทั้งในหองเจาของ วิญญาณตนนั้น
ที ่ เ คยผลั ก ประตู อ อกไป!” จื ่ อ เยว ก  ม หน า ลง ละทิ ้ ง การต อ ต า นใดๆ เอ ย ขึ้ น
อยางเจ็บปวด
หวังเปาเลอมองจื่อเยวเงียบๆ เก็บมือขวากลับ ยืนอยูตรงหนาจื่อเยว หลังจาก
มองไปรอบดาน ก็เอยขึ้นอยางสงบ
“ในเมื่อเจาจำเรื่องราวในอดีตชาติไดแลว เชนนั้นจะยอมใหขาสักสามสิบป
ไดหรือไม?”
“แคสามสิบป?” จื่อเยวตกตะลึง เงยหนามองหวังเปาเลออีกครั้ง เดิมนางคิดวา
ครั้งนี้ตนตองตายแนแลวอยางไมตองสงสัย อีกทั้งความทรงจำที่ฟนกลับมายิ่งทำให
นางไมมีความคิดตอตานใดๆ อีก เพราะนางรูวา หากเปนคนอื่นบางทีนางอาจจะ
ดิ้นรนไดอีกหนอย แตเมื่ออยูตอหนาคนผูนี้ ตนก็ไมมีพลังความสามารถใดเลย
 ไมวาจะเปนเมื่อกอนหรือตอนนี้
“อีกรอยป ขาจะใหเหตุผลเจา” หวังเปาเลอเอยเสียงเนิบนาบ จื่อเยวลมหายใจถี่
กระชั้นขึ้นเล็กนอย หวังวาหลังจากเผาไหมอีกครั้ง นางเพงมองหวังเปาเลอคราหนึ่ง
กอนกมหนาลง
“เหตุใดตองเปนรอยป?”
หวังเปาเลอไมตอบ เพียงยืนอยูตรงนั้น มองจื่อเยวอยางสงบ แววตาของเขาทำ
ใหจื่อเยวเงียบงันไปอึดใจ หลังจากถอนหายใจเบาๆ มือขวานางยกขึ้นควาจับอากาศ
ในพริบตาชีวิตหนึ่งที่ถูกนางแยกออกไป ภายในซากปรักพังในเขตวงแหวนที่หางไกล
ปรากฏตัวจากเม็ดฝุนเม็ดหนึ่งกลายเปนหมอกสีมวงเขมขน สงเสียงหวีดหวิวมายัง
ที่แหงนี้ เขามาใกลก็หมุนวนอยูรอบๆ
คล า ยกำลั ง ลั ง เล ส ว นสี ห น า หวั ง เป า เล อ ยั ง คงปกติ ไม ไ ด เ ร ง รั ด ราวกั บ มี
ความอดทนมากพอที่จะรอ จวบจนหมอกสีมวงนี้วนครบสามรอบแลว ตัดสินใจเสร็จ
ก็ลอยเขามาในทันทีพรอมหลอมรวมเขาไปในรางจื่อเยว ทำใหรางกายนางดูจับตองได
ยิ่ง กวาเดิม ในพริบตา กระแสปราณและลมปราณพุ  ง สู ง ขึ ้ น อย างรวดเร็ วไม น  อ ย
เลยทีเดียว
“รับบัญชา” เมื่อทุกอยางเสร็จสิ้น จื่อเยวจึงตอบรับเสียงเบา
หวั ง เป า เล อ ยั ง คงนิ ่ ง เงี ย บ แววตาที ่ จ  อ งมองจื ่ อ เยว ย ั ง คงสงบเหมื อ นเดิ ม
ดานจื่อเยวก็เงียบงันอีกครั้ง อึดใจถัดมานางกัดฟนอยางรุนแรง ผนึกมุทราขึ้น ภายใต
สายตากดดันอยางยิ่งยวดของหวังเปาเลอนี้ ไมนานชีวิตที่สามที่นางปลอยออกไป
แอบซอนในอากาศก็ถูกจื่อเยวเรียกกลับมาหลอมรวมเขารางอยางหามไมได
กลิ่นอายของนางยิ่งแข็งกลาขึ้น ดวงวิญญาณเทพของนางสมบูรณอยางแทจริง
 นางไมกลาเดิมพัน ยิ่งตอหนาหวังเปาเลอ นางไมคิดวาตนจะมีความเปนไปได
ที่จะทำสำเร็จ เพราะวานั่นคือจิตมารของนาง ในเวลาเดียวกันเวลารอยปก็สั้นนัก
นางเชื่อวาหวังเปาเลอจะไมหลอกลวง จึงยิ่งไมกลามีความคิดแอบแฝง ดังนั้นภายใต
การจับตาดูของหวังเปาเลอ ในที่สุดนางก็ดึงชีวิตทั้งสองที่แบงกระจายออกไปกลับมา
ในตอนนี้เมื่อเสร็จสมบูรณแลว จื่อเยวสูดลมหายใจลึก โคงคำนับไปยังหวังเปาเลอ
“ไปเถอะ” หวังเปาเลอเก็บสายตากลั บ ไมไดสะกดอะไรนาง หมุนกายก าว
ไปขางหนา แตยิ่งเขาไมสะกด จื่อเยวก็ยิ่งไมกลารีบรอน เดินตามหลังเขาไปเงียบๆ
เมื่อเขาเดินออกจากศูนยกลางแหงนี้ เดินออกจากวงแหวนแตละวง กระทั่งออกจาก
หวงเหวยอนกลับ ใตเทาของหวังเปาเลอก็ผุดระลอกคลื่นขึ้น
ขณะที่ระลอกคลื่นกระจายตัวออกไป ดานในก็ปรากฏระบบสุริยะ หวังเปาเลอ
กำลังจะกระโดดลงไปในนั้น ทวาจื่อเยวพลันลังเล เอยเสียงเบา
“ศิ ษ ย พ ี ่ วานรเฒ า อยู  ท ี ่ ด าวเคราะห ช ะตาหรื อ เปล า เขายั ง สบายดี อ ยู  ไ หม
แลวก็ศิษยพี่พอรูไหมวาเสือนอยอยูที่ใด?”
“วานรเฒาสบายดี เสือนอยขาก็รู ก็ดีเหมือนกัน” หวังเปาเลอตอบเสียงเรียบ
กาวเขาไปในระลอกคลื่น จื่อเยวเพงมองระบบสุริยะในระลอกคลื่น จองมองดวงจันทร
ขางใน ถอนหายใจเบาๆ ครั้งหนึ่งพลางเดินเขาไป
พริบตาตอมา ภายในระบบสุริยะ ขณะที่ระลอกคลื่นบิดวน เงารางของหวังเปาเลอ
กับจื่อเยว หนึ่งหนา หนึ่งหลัง ก็เดินตามกันออกมา
“ศิษยพี่จะใหขาทำอะไร…” เมื่อถึงที่นี่ แววตาจื่อเยวฉายแววซับซอน หันมองไป
ทางดวงจันทรอยูบอยครั้ง
“ใหเจาไปสะกดชองโหวของแผนเลื่อนระดับโลกา”
“ระหวางสะกด ขาออกจากที่นั่นไมไดใชหรือไม?”
 “ใช” หวังเปาเลอพยักหนา
“ศิษยพี่ ใหเวลาขาสักหนอยไดหรือไม ขา…ขาอยากไปดวงจันทรสักหน…”
จื่อเยวเอยเสียงเบา
หวังเปาเลอจองมองจื่อเยวครั้งหนึ่งกอนพยักหนา ใบหนาจื่อเยวเผยความซาบซึ้ง
หลังจากโคงคำนับหวังเปาเลอก็หมุนกายไปยังดวงจันทรทันที เดิมทีนางก็ฝกฝน
จนไมธรรมดาอยูแลว ตอนนี้เพียงแค ไ มกี ่ ลมหายใจก็ ขามผ านท องฟ ามาถึงใกล
ดวงจันทร
ถึงตรงนี้ เห็นไดชัดวานางลังเล นิ่งเงียบอยูนานถึงคอยกาวไปทางดวงจันทร
ทีละกาว กระทั่งเดินถึง…ศพขนาดยักษที่ดวงจันทรนั่น หรือก็คือถ้ำที่สามีในชาตินี้
ของนางอยู
แตเดิมถ้ำเงียบสงบ ศพยักษหลับลึก ไมเคยฟนตื่น ทวาพริบตาที่จื่อเยวเขาใกล
ราวกับมีปฏิกิริยาขึ้นในความวังเวง สวนลึกสุดของถ้ำ ดวงตาศพยักษนั้นราวกับ
จะลืมตาขึ้น สงเสียงคำรามอัดอั้นขึ้นอยางไรสติ อีกทั้งเสียงนี้ยิ่งคำรามยิ่งรุนแรงจนถึง
ขั้นแผนดินเริ่มสั่นสะเทือน
เห็นไดชัดวาศพยักษนี้ใกลจะตื่นขึ้นแลว คลายยังมีพายุพัดหมุนออกมาจากในถ้ำ
กวาดไปทั่วบริเวณ ฟงเสียงคำราม รูสึกถึงแรงสั่นสะเทือนของพื้นดิน จื่อเยวเงียบงัน
อึดใจตอมาจึงเอยขึ้นเบาๆ
“อภัยใหดวย”
เมื่อคำพูดของนางลอยออกมา พื้นดินไมสั่นสะเทือนอีก เสียงคำรามหยุดลง
กระแสคลื่นไมแผขยาย เนิ่นนานผานไป มีเพียงเสียงตอบรับที่ทอดถอนใจอยางขมขื่น
ออกมาจากถ้ำ
“เจาไปซะ ชาตินี้…ขาไมอยากเห็นเจาอีก”
 บทที่ 1212 อุดแผนเลื่อนโลกา
ชาตินี้ ไมพบกัน
หวังเปาเลอนั่งขัดสมาธิอยูที่ชองโหวเลื่อนระดับโลกา มองทุกอยางจากไกลๆ
เขารูเรื่องราวชาติกอนของศพยักษและจื่อเยวดี รูวาศพยักษนี้เปนความหวังของ
สำนักวังเตาไพศาล เปนดั่งศิษยเตาอันดับหนึ่ง
แตสุดทาย ก็ยังคงพายแพภายใตน้ำมือของจื่อเยว เพราะจื่อเยวมัวแตคลั่งไคล
อยู  ก ั บ เคล็ ด วิ ช าเมล็ ด พั น ธุ  ด าราเต า ด ว ยเหตุ น ี ้ จึ ง สั ง หารเขาอย า งโหดร า ยโดย
ไมเสียดาย ไมเพียงสะกด ทั้งยังตรึงรางกายเอาไว ทำใหวิญญาณและรางของอีกฝาย
ตกอยูในทามกลางความเจ็บปวดทุกขทรมานอยางไมมีที่สิ้นสุด ใชมันเปนราคาที่
ตองจายเพื่อสืบทอดเมล็ดพันธุดาราเตาในทายที่สุด
ที่สุดแลว ก็รักคนผิด
และเหตุ ท ี ่ จ ื ่ อ เยว เ ป น ดั ่ ง ตอนนี ้ ก็ เ พราะหลั ง จากความทรงจำฟ  น ฟู ก ลั บ มา
รั บ รู  เ หตุ แ ละผลทั้ ง หมดแล ว เมล็ ด พั น ธุ  ด าราเต า นั ้ น เดิ ม ที ก ็ เ ป น สิ ่ ง ที ่ช าติ ก อ น
นางสรางขึ้นมา เดิมทีก็เพื่อเปนเคล็ดวิชาของตนถึงไดกระทำกับคนรักอยางโหดราย
ในตอนนั้น ดวยเหตุนี้จึงมีคำขอโทษออกมา
แนนอนวาในนี้ก็ยังมีความเปนไปไดบางอยางอยู คือ…จื่อเยวจงใจทำเชนนี้
เพื่อแสดงความสำนึกผิดและเจตนาดีใหตนดู เพื่อที่จะไดรับประกันความปลอดภัย
เพิ่มมากขึ้น
รายละเอียดจะเปนเชนไร หวังเปาเลอไมสนใจ นี่ไมสำคัญ เพราะโลกใบนี้…
เรื่องราวสารพัดดูที่การกระทำไมดูที่ใจ ดูที่ใจใตหลานี้ก็ไมมีคนสมบูรณแบบ ไมวา
ในใจจื่อเยวจะคิดอยางไร สำหรับหวังเปาเลอแลวขอแคไปสะกดเลื่อนระดับโลกา
ที่ขาดหายไปไดก็เพียงพอแลว
 และก็ดูเหมือนจื ่อเยวจ ะเข าใจข อนี ้ ดี ดั ง นั ้ น การไปดวงจั น ทร ครั ้ ง นี ้ จ ึ ง ไม มี
พฤติกรรมที่เลยเถิดสักนิดเดียว ขณะที่กลับมาแมนัยนตาจะยังเหลือความซับซอน
แตก็จัดการกับความรูสึกของตัวเองอยางเต็มที่ เมื่อกลับมาถึงหนาหวังเปาเลอแลว
นางก็คอมคำนับ
“ศิษยพี่ ขาพรอมแลว”
“ดี” หวังเปาเลอพยักหนา มือขวายกขึ้นชี้อากาศ ทันใดนั้นจักรพิภพที่ชองโหว
เลื่อนระดับโลกาอยูพลันสงเสียงดังสนั่น ทองฟาเกิดคลื่นขนาดใหญกอนกลายเปน
น้ำวนขนาดยักษ ภายในน้ำวนมีลูกประคำเพลิงอยูหนึ่งเม็ด
ในลูกประคำอบอวลไปดวยดวงดารา ขณะที่เกิดภาพจำลองดาราจักรไฟก็มี
เสนใยหลายสายปลดปลอยออกมา เสนใยเหลานี้คืบคลานไปในน้ำวนแผขยายไป
ทั่วทั้งบริเวณถักทอดินแดนเขตนี้เปนดั่งตาขาย
เห็นเชนนี้ จื่อเยวก็รูสึกกระวนกระวายอยูบาง แตไมรอใหนางลังเล หวังเปาเลอ
ยกมือขวาขึ้นควาลูกประคำที่เกิดจากดาราจักรไฟ ทันใดนั้นพลังทวมทนขุมหนึ่ง
หอบมวนลูกประคำเม็ดนั้นเขาไป สลัดหลุดจากตาขายยักษออกจากกระแสน้ำวน
เขาสูมือของหวังเปาเลอในทันที และเมื่อดาราจักรไฟถูกควาไวได ก็เกิดระลอกคลื่น
เปนระลอกคอยๆ ออกมาจากตำแหนงชองโหวแผกระจายไปทั่วระบบสุริยะดวย
เสียงดังสนั่น ถึงขนาดที่หากเวลานี้มองมาจากนอกระบบสุริยะก็จะเห็นวาระบบสุริยะ
กำลังสั่นไหว
ราวกั บ เสี ย ความสมดุ ล ไป เกิ ด อาการทรุ ด เอี ย งขึ ้ น ทำให อ ารยธรรมต า งๆ
ในระะบบสุ ร ิ ย ะล ว นจิ ต ใจสั ่ น ไหว ดี ท ี ่ ห วั ง เป า เล อ ได เ ตรี ย มพร อ มไว ก  อ นแล ว
แผกระแสเตาออกไปกดไวเล็กนอยก็ทำใหสภาพเสียสมดุลของระบบสุริยะสงบลง
ชั่วคราว
 “จื่อเยว ไมกระโดดลงไปยังจะรออะไร!” เสียงหวังเปาเลอราวกับฟาผาสะทอน
ขึ้นในจิตใจของจื่อเยว ทำใหในใจนางสั่นเทา แววตาลังเลถูกแทนที่ดวยความเด็ดเดี่ยว
นางรูวาตัวเองหลบไมพน เวลานี้จึงไดแตหมุนกายคำนับหวังเปาเลออีกครา
“หวังวาศิษยพี่จะรักษาคำพูด” กลาวจบ จื่อเยวก็ไมละลาละลัง ไหวรางกระโดด
เขาไปในน้ำวนทองฟาทันที ทันใดนั้นเหตุเพราะสูญเสียดาราจักรไฟจึงพังครืนลงมา
ขาดจุดเชื่อมประสานเสนใยตาขายยักษนั่น พริบตาก็มีปฏิกิริยาพุงตรงไปยังจื่อเยว
ดวยความรวดเร็ว พริบตาเดียวก็มีเสนใยนับรอยมัดตัวจื่อเยว หลังจากทะลวง
เขาไปอยางรวดเร็วก็เชื่อมเขากับดวงวิญญาณเทพของนาง สีหนาจื่อเยวบิดเบี้ยว
ราวกั บ เจ็ บ ปวดทรมานอย า งรุ น แรง ทว า วิ ญ ญาณของนางพิ เ ศษ แบกรั บ ความ
หนักหนวงของกาลเวลาไว ดังนั้นแมจะเจ็บปวดแตกลับไมพังทลาย ถึงขนาดปรับตัว
ไดอยางรวดเร็ว ทำใหเสนใยยิ่งเขามาหลอมรวมอยางไมขาดสายจากทุกสารทิศ
จำนวนเพิ่มเปนหลักพัน หลักหมื่น หลักแสน หลักลาน รอยลานอยางรวดเร็วถึง
ขนาดนับไมไหว จวบจนในที่สุด…จื่อเยวถูกเสนใยจำนวนมหาศาลนี้หอคลุมไวภายใน
หลังจากถูกดึงเขาไปในน้ำวนแลว น้ำวนบนทองฟาก็คอยๆ เลือนหายไป
หลังจากเลือนหายไป กระแสคลื่นขุมใหมก็กระจายออกมาจากในระบบสุริยะ
นั ่ น คื อ พลั ง ระเบิ ด หลั ง จากเลื ่ อ นระดั บ โลกาที ่ ส มบู ร ณ ในขณะเดี ย วกั น ยั ง มี
ปราณวิญญาณเปนระลอกออกมาจากกลางอากาศของระบบสุริยะอบอวลไป ทั่ว
ทองฟา
นี ่ ค ื อ การตอบแทน เหตุ ท ี ่ ท ำให เ กิ ด เหตุ ก ารณ เ ช น นี ้ ส ามารถพู ด ได ว า
การสะกดของจื ่ อ เยว น ั ้ น เหมาะสมกั บ เลื่ อ นระดั บ โลกามากกว า การสะกด
ของดาราจักรไฟ ถึง แมจะยัง ไมถึง ขั ้ น สมบู ร ณ อ ย างแท จ ริ ง แต ก็ ใ กล เคี ยงอย า ง
ไรขอจำกัดแลว
 และพลั ง ตอบแทนนี ้ ก ็ ถ ู ก หวั ง เป า เล อ จั ด การในมื อ เดี ย ว หลอมรวมเข า ไป
ในลูกประคำดาราจักรไฟในมือ ทำใหพลังสะกดลูกประคำในเวลานี้คอยๆ หมดลง
พริบตาก็ไดรับแรงเสริม ถึงขั้นเหนือขึ้นกวาเดิม
จนกระทั่งตอนนี้ เมื่อทุกอยางเสร็จสิ้นแลว หวังเปาเลอจึงหันหนากลับไปมอง
ความวางเปลาดานหลังตนเองที่ปรากฏเงารางของปรมาจารยแหงไฟ
“อาจารย” หวังเปาเลอโคงคำนับกอนยื่นลูกประคำที่แปรสภาพมาจากดาราจักรไฟ
ในมือให
ปรมาจารยแหงไฟมาตั้งนานแลว เขายอมรับรูถึงการกลับมาของหวังเปาเลอ
รวมทั้งการเปลี่ยนแปลงของเขตแดนชองโหวนี้ เวลานี้เมื่อเห็นหวังเปาเลอทำได
อยางที่พูดในตอนแรก หลังจากรับลูกประคำดาราจักรไฟกลับมา ในใจปรมาจารย
แหงไฟพลันรูสึกเสียดาย ดังนั้นหลังจากกะพริบตาไปมาก็โยนลูกประคำดาราจักรไฟ
ในมือทิ้งไป
ทันใดนั้นลูกประคำนี้ก็กลายเปนแสงสีแดงเสนหนึ่ง ขณะที่พุงไปยังทองฟา
ปรมาจารยแหงไฟมือขวาผนึกมุทรา ลูกประคำระเบิดขยายขนาดขึ้นในฉับพลัน
ทามกลางเสียงระบิดติดตอกัน ในที่สุดลูกประคำนี้ก็เปลี่ยนเปนดวงดาวดวงหนึ่ง!
ขนาดพอๆ กั บ ดารานิ ร ั น ดร แต ก ลั บ เป น ดาวพระเคราะห แม จ ะไม ไ ด
ผนวกรวมเขากับสหพันธรัฐ แตก็อยูในระบบสุริยะ อีกทั้งดูคลายกับดาวพระเคราะห
แตหากเดินเขาไปก็จะเห็นวาเปนเพียงแคประตูบานหนึ่ง ดานในถึงจะเปนดาราจักรไฟ
“ไอหยา อาจารยอยูที่นี่รูสึกสบายดีจริง ไมกลับไปแลว เปาเลอ อาจารยทิ้ง
ดาราจักรไฟไวที่นี่ เจาไมวาอะไรใชหรือไม?”
“วางใจเถอะ วางใจเถอะ รอถึงชวงเวลาสำคัญ ขาผสานดาราจักรไฟรวมเขากับ
ระบบสุริยะ อาจจะมีประโยชนตอเจาไมมากเทาไร แตสำหรับคนอื่นก็นับวาเพิ่มขึ้น
อีกระดับแลว”
 “เฮอ แกแลว อายุเยอะ ไมอยากทรมานแลว” ปรมาจารยแหงไฟกระแอมไอ
หลายที มองไปยังหวังเปาเลอ
หวังเปาเลอใบหนายิ้มแยม ประสานหมัดคารวะไปยังปรมาจารยแหงไฟ
“อาจารยมีความสุขก็พอ ศิษยตอนรับอาจารยพักที่สหพันธรัฐ”
ปรมาจารยแหงไฟหัวเราะรา พออกพอใจเปนอยางมาก
เขาไม ม ี ท างไปจากสหพั น ธรั ฐ หรอก สำหรั บ หวั ง เป า เล อ แล ว สหพั น ธรั ฐ
มีความสำคัญตอเขามาก และในใจของปรมาจารยแหงไฟ หวังเปาเลอ…ในตอนนี้
คือหนึ่งในศิษยจากทั้งสอง
และก็เปนหนึ่งในสองที่เขาสนิทที่สุดในจักรวาลแหงนี้แลว ระดับความสำคัญไมใช
สิ่งที่คำพูดจะสามารถพรรณาออกมาได ดังนั้นเขาไมไปไหนทั้งนั้น จะคอยปกปองอยู
ที่นี่ ในใจลึกๆ ของเขา เวทคำสาปนั้น สุดทายแลวก็ยังตองใช เขาหวังวาจะใชกับ
ลูกศิษยคนนี้ของตนในชวงเวลาที่สำคัญที่สุด
เปนเชนนี้ หลังจากปรมาจารยแหงไฟไมไดถูกควบคุม ยังคงอยูที่ระบบสุริยะ
กลายเปนไพใบสุดทายหนึ่งเดียวของระบบสุริยะ ในขณะที่ทำใหความสามารถในการ
สูของระบบสุริยะเพิ่มขึ้น ตำแหนงอื่นๆ และภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
ก็ไตระดับถึงจุดสุดยอดแลว ตอใหเตาเการัฐไมยินยอม
แตภายในระยะเวลาสั้นๆก็จะไมบุมบามอีก เพราะ…หลังจากนี้อีกครึ่งเดือน
แมน้ำแหงความมืดของนพภูมิปรากฏขึ้นบนโลก ปรากฏขึ้น ในใจกลางจักรพิภพ
เตาไมรูสิ้นในจักรวาล
บนแมน้ำแหงความมืดนั้น ดวงดาวแหงความมืดอันกวางใหญ ขณะที่ทำใหทั้ง
แปดทิศตกตะลึง กองทัพใหญสำนักแหงความมืดก็ลงมาจากทั่วทุกดาน
 การตอสูของสำนักแหงความมืดกับตระกูลไมรูสิ้น…ก็เริ่มตนขึ้นที่จุดนี้
การต อ สู ท ี ่ ห อบเอาหายนะมาให แ ก จ ั ก รพิ ภ พเต า ไม ร ู  ส ิ ้ น กำลั ง จะมาถึ ง
อยางแทจริงแลว!
 บทที่ 1213 จักรพรรดิสวรรคมีกี่คน
สงครามเริ่มตน
การปรากฏของแมน้ำแหงความมืด การตอตานระหวางเตาสวรรคทั้งสองใน
โลกแหงศิลาทำใหกฎและขอบังคับทั่วทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้นปะทะกันอยางดุเดือด
ตลอดเวลา
การปะทะกันของเตาสวรรคสงผลกระทบตอการโคจรของจักรวาลโดยตรงทำให
ระบบอารยธรรมนับไมถวนเริ่มเกิดสัญญาณของการลมสลาย สงผลใหพายุจักรวาล
เกิดขึ้นบอยครั้ง ทั่วทั้งโลกศิลาตกอยูในความโกลาหลอันมืดมน
สำนั ก แห ง ความมื ด ตั ว แทนของความตายมาพร อ มดวงวิ ญ ญาณนั บ ไม ถ  ว น
จากอารยธรรมที่ลมสลาย กอตัวเป น พลั ง รุ น แรงที ่ ไ ม อาจอธิ บ ายได เริ ่ ม ทำการ
ทิ้งระเบิดกับกองกำลังทั้งหมดที่เปนพันธมิตรกับตระกูลไมรูสิ้น
สนามรบทยอยปรากฏขึ้นในหลายพื้นที่
การตอสูเปดฉากขึ้นในทุกๆ พริบตา
เกิดความโกลาหลไปทั่วทั้งจักรวาลเพราะการตอตานกันเองของเตาสวรรคจนเกิด
สัญญาณของการลมสลาย เสียงคำรามดังกองไปทั้งโลกแหงศิลาไมหยุด
สวนผลกระทบตอผูฝกตนก็ยิ่งหนักขึ้นไปอีก สำหรับผูฝกตนของเตาสวรรค
ไมรูสิ้น การปะทะกันของกฎและขอบังคับทำใหเตาของพวกเขาไมสามารถรูแจง
ไดตอไป ฐานการฝกฝนของพวกเขาจึงเกิดความปนปวน
และทันทีที่เตาไมรูสิ้นพังทลาย ฐานการฝกฝน…ของพวกเขาก็กลายเปนน้ำไรราก
แม จ ะสามารถดั ด แปลงเต า แห ง ความมื ด ได เว น แต จ ะเปลี ่ ย นไปก อ น มิ เ ช น นั้ น
ก็จะยังไดรับผลกระทบจากรากฐานเสียหาย
 แมจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายกับจักรพิภพสำนักเสริมจะไมอยากเขารวม
สงคราม แมฝายที่ไดรับผลกระทบกอนใครและยังกระทบมากที่สุด มีสนามรบเกิดขึ้น
มากมายในพื ้ น ที ่ ต อนกลางของไม ร ู  ส ิ ้ น แต … พั น ธะสั ญ ญาจากโบราณกาลและ
ความปนปวนของเตาตนเองยังคงทำใหเตาฝงซายกับสำนักเสริมจำตองออกรบ
การตอสูระหวางจักรพิภพทั้งสองยอมเปนเรื่องใหญ เหลาสำนัก ตระกูลและ
อารยธรรมเล็กๆ จำนวนมากจึงไมมีทางเลือก ถูกสงเขาไปในพื้นที่ตอนกลางของ
ไมรูสิ้นเพื่อเขาสูสนามรบนองเลือดอยางลับๆ
มีเพียงสำนักและตระกูลที่มีพลั ง ต อสู  ร ะดั บจั กรวาลเท านั ้ น ที ่ รอดู ท  า ที แ ละ
ปกปองตัวเองอยูในระดับสูงสุดไดในชวงเริ่มตนของสงคราม แต…ก็ไมใชทุกกองกำลัง
ที่มีพลังตอสูระดับจักรวาลที่เลือกจะรอดู เนื่องจากเหตุผลหลายประการ กองกำลัง
บางสวนไดเขาสูสนามรบ
ตระกูลเซี่ยคือหนึ่งในนั้น…ตระกูลยักษใหญที่ตอนนั้นเดิมพันกับตระกูลไมรูสิ้นจน
รุงเรืองมาจนถึงวันนี้ และเปนอีกครั้งที่ปรมาจารยตระกูลเซี่ย…เลือกลงสนาม!
สงครามกำลังดำเนิน เขตเตาฝงซายกับสำนักเสริมนั้นแมจะไมไดรับผลกระทบ
รุนแรงเกินไปเนื่องจากสนามรบหลักอยูที่พื้นที่ตอนกลางของไมรูสิ้น แตเนื่องจาก
การเขารวมสงครามของตระกูลและสำนักเล็กๆ นับไมถวนจึงมีพื้นที่เหลือวางไมนอย
และเปนไปไดวาเมื่อสงครามดำเนินตอไปจะตองไดรับผลกระทบไมชาก็เร็วเปนแน
แตระบบสุริยะในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายกลับมีสถานที่ไมมากที่ถือเปน
ดินแดนบริสุทธิ์เหมือนจักรพิภพเตาไมรูสิ้นในปจจุบัน ดานหนึ่งเปนเพราะการสยบ
พลังตอสูของหวังเปาเลอกับปรมาจารยแหงไฟ อีกดานหนึ่งเปนเพราะเกราะของ
แผนเลื่อนระดับโลกา
ทั้งหมดนี้ทำใหตระกูลไมรูสิ้นไมยั่วยุกอน และฐานะในอดีตของหวังเปาเลอ…
ก็ทำใหสำนักแหงความมืดไมมารบกวนเขา
 ดังนั้นโลกศิลาจึงเกิดความโกลาหลครั้งใหญ แตทุกอยางในระบบสุริยะยังปกติ
“เตาของขาเปนอิสระ พันธะเพียงหนึ่งเดียวในตอนนี้…ก็คือโลกศิลา”
“ดังนั้นความวางเปลาที่แตกสลายคือเสนทางที่ศิษยตองเดินตอจากนี้ไป” ขณะนี้
ในบานเกาของหวังเปาเลอ ภายในนครดารานิรันดรในระบบสุริยะ เขานั่งอยูตรงนั้น
และกำลังรินชาจนเต็มถวยใหปรมาจารยแหงไฟที่นั่งอยูตรงหนา กอนจะเอยปากเบาๆ
ความวางเปลาหมายถึงทะเลดวงดาวและหมายถึงจักรวาล
ความวางเปลาที่แตกสลายเปรียบไดกับการทำลายทางชางเผือก และเปรียบ
ไดกับการเริ่มตนจักรวาลใหม
ขณะเดียวกันก็ยังมีอีกหนึ่งความหมาย นั่นคือ…จากไป
เมื่อปรมาจารยแหงไฟไดยิน ดวงตาก็เผยแววครุนคิดล้ำลึก
ภายในบ า นเก า ของหวั ง เปา เล อ ไม ไ ดม ี แ คพ วกเขาสองศิ ษ ย อ าจารยเ ท านั้ น
ยั ง มี เ จ า เยี ่ ย เหมิ ง และโจวเสี ่ ย วหยาอยู  ด  ว ย ศิ ษ ย พ ี ่ ร องนั ่ ง ขั ด สมาธิ อ ยู  ไ ม ไ กล
รางกายพราเลือนราวกับกำลังฝกตนอยู สวนศิษยพี่หญิงใหญอยูอีกมุมหนึ่งและ
กำลังจองมองเจาลานอยและอูนอยตรงขามพวกเขาดวยความหมายลึกซึ้ง
เจาลานอยยิง ฟน ไมรูวามันเอาความกล ามาจากไหน บางที อาจเป นเพราะ
กลืนกินพลังปราณเตาสวรรคมากเกินไปจึงไดตัวลอยขึ้นเล็กนอย ทำทาทางราวกับวา
อยาไดเขามายั่วโมโหขานะ สวนอูนอยก็ยืนระแวดระวังอยูขางเจาลานอยเผชิญหนา
กับศิษยพี่หญิงใหญ
“นาสนใจดีนี่ เจาของเลนนี่คือเตาสวรรคหรือ! แลวยังเจาเด็กนอยนี่อีก…เห็นไดชัดวา
ไมใชสิ่งมีชีวิตในโลกนี้ เปาเลอ เจาสองสิ่งนี้ไมเลวเลย อยากใหขาผามันออกไหม
ไอหยา ผาตัวไหนกอนดีนะ…” ศิษยพี่หญิงใหญเดาะลิ้น ดวงตาเริ่มเปลงประกาย
 ขนเจาลานอยลุกเกรียวไปทั่วรางและยิ่งแยกเขี้ยวมากขึ้นไปอีก ดานอูนอยก็เผย
แสงวาววับในดวงตาราวกับกำลังประเมินบางอยางอยูในใจ แตในพริบตาตอมาขณะที่
ศิษยพี่หญิงใหญเดาะลิ้น หวังเปาเลอก็ยิ้มอยางไมใสใจ เงารางวัวเฒากลับปรากฏขึ้น
ขางกายศิษยพี่หญิงใหญและมองอูนอยกับเจาลานอยอยางสนอกสนใจเชนกัน
การปรากฏตั ว ของวั ว เฒ า ทำให เ จ า ลาน อ ยตั ว สั ่ น เทิ ้ ม ส ว นอู  น  อ ยก็ ม ี ส ี ห น า
เครงขรึมขึ้น หลังจากพิจารณาดูแลว ดวยความอยากรูอยากเห็น เขาจึงคอยๆ เดิน
เข า ไปหาวั ว เฒ า กั บ ศิ ษ ย พ ี ่ ห ญิ ง ใหญ อู  น  อ ยกระแอมหนึ ่ ง ที ก อ นจะทำหน า
ประจบสอพลอ
“ผูอาวุโสทั้งสอง ขารูจักเจาลานี้ดี ใหขาเปนพวก ขาสามารถชวยพวกทานผามันได!”
กลาวจบ อูนอยก็หมุนตัวหันไปทางเดียวกับวัวเฒาและศิษยพี่หญิงใหญ นั่นคือ…
เผชิญหนากับเจาลานอย
สีหนาจริงจัง แววตาเฉียบแหลม
“???” เจาลานอยผงะไปชั่วขณะ
ภาพนี้ทำใหโจวเสี่ยวหยาและเจาเยี่ยเหมิงที่มองอยูอดหัวเราะไมได หวังเปาเลอ
ก็กะพริบตา ทำหนาเหมือนจะยิ้มก็ไมยิ้ม เขารูอยูแลววาอาจารยแคตองการหยอก
เจ า ลาน อ ยกั บ อู  น  อ ยเล น และท า ที ท ี ่ เ ปลี ่ ย นไปของเจ า ลาน อ ยนั ้ น หวั ง เป า เล อ
ก็มีคำตอบอยูในใจบางแลว
“ประเด็นสำคัญคือเจาอูนอย…” หวังเปาเลอหรี่ตา มองลึกเขาไปในดวงตาอูจอย
กอนจะถอนสายตาและสงชาที่รินเต็มถวยสงใหปรมาจารยแหงไฟแลวเอยเบาๆ
“อาจารย ในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นตอนนี้มีผูเยี่ยมยุทธระดับจักรวาลกี่คน แลวมี
กี่คนที่ไมใช แตมีพลังตอสูขอรับ” หวังเปาเลอยังไมเขาใจเรื่องพวกนี้อยางถองแท
ถึงอยางไรเขาก็กาวเขาสูระดับนี้ไดไมนาน เรื่องพวกนี้ปรมาจารยแหงไฟยอ มรู
เยอะกวาเขามาก
 “ระดับจักรวาล นี่คือชื่อที่เตาฝงซายกับสำนักเสริมเรียก…ในตระกูลไมรูสิ้น
เรี ย กมั น วา จัก รพรรดิส วรรค แน น อนว า ทั้ ง สองชื ่อ นี ้ใ ช ผ สมกั น ไปในหลายกรณี
แตที่จริงแลวมันคือคำเดียวกัน” ปรมาจารยแหงไฟยกชาขึ้นจิบ เขามีความสุขจริงๆ
ที่ยังคงสามารถตอบคำถามศิษยตรงหนาไดอยู
“กอนอื่นมาพูดถึงพื้นที่ตอนกลางของไมรูสิ้นกอน ในตระกูลไมรูสิ้นปจจุบัน
มี จ ั ก รพรรดิ ส วรรค ส ี ่ ค น เจ า คงเห็ น แล ว ใช ไ หมล ะ ตี ้ ซ าน กวงหมิ ง เสวี ย นหั ว
สวนคนสุดทายคือจีเจีย”
“จักรพรรดิสวรรคจีเจียผูนี้ไมธรรมดา ขาเองก็เพิ่งรูจักเมื่อไมนาน เดิมทีเขาคือ
รางแยกของปรมาจารยดั้งเดิมเวยยางจื่อตระกูลไมรูสิ้น”
“ดังนั้นจักรพรรดิสวรรคตระกูลไมรูสิ้นจึงมีสี่คน แตในพื้นที่ตอนกลางของไมรูสิ้น
ยังมีระดับจักรวาลอีกคนหนึ่ง นั่นก็คือปรมาจารยตระกูลเซี่ย”
“ส ว นจั ก รพิ ภ พสำนั ก เสริ ม นั ้ น ลึ ก ลั บ มาก จนถึ ง ตอนนี ้ ก ็ ย ั ง ไม ม ี ใ ครรู  ว า
สำนักอันดับหนึ่งคือสำนักใด ตำแหนงใด ในนั้นจะตองมีระดับจักรวาลอยูเปนแน”
“คราวๆ ก็ถือวามีแลวหนึ่งคนกระมัง แลวยังมีศิษยคนแรกของสำนักเตาเจ็ดวิญญาณ
นามเตาหมัวจื่อ คนผูนี้โหดรายอยางยิ่งและเปนระดับจักรวาลดวย! สวนคนอื่น
ในสำนักของเขานาจะไมมีแลว”
“สวนจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายของเราแยกวามาก แมจะบอกวา 20,000 ป
กอนมีระดับจักรวาลคนหนึ่ง แตเขาตาย…” คนผูนี้ ดูเหมือนปรมาจารยแห ง ไฟ
ไมอยากเอยถึงจึงรีบปดประเด็นแลวสรุป
“กลาวคือทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้นตอนนี้ รวมกันแลวมีเจ็ดคน สวนตาแกหวังปา
แห ง เต า เก า รั ฐ คนนั้ น เขาคือ ระดั บ จั ก รวาลของสำนัก แต เ มื ่ อ จากไปก็ เ ป น เพี ย ง
ดารานิรันดรชั้นมหาวัฏจักรเทานั้นจึงไมนับ เปนแคคนที่มีพลังตอสูระดับจักรวาล
เทานั้น”
 “พลังตอสูระดับจักรวาลแปดถึงเกาคน เจากับขานับเปนสอง ตาแกหวังปา
นับเปนหนึ่ง ก็ยัง มีอีกหกคน อยูใ นสำนักเสริ มสามคน อยู  ใ นพื ้ นที่ ตอนกลางอีก
สามคน”
“ดังนั้นรวมกันแลวไมถึง 20 คน พวกนี้…คือจุดสูงสุดที่เผยตัวในโลกศิลาปจจุบัน
สวนจะมีพวกที่หลบซอนอยูในเงามืดหรือไม ขาก็ไมแนใจ แตจากที่ขาสังเกตเห็น
ตอใหมีก็ไมเกินคนหรือสองคนเทานั้น ไมมีทางมากกวาสาม!”
 บทที่ 1214 จี้อูจอื่
“มีแคนี้หรือ…” หวังเปาเลอขมวดคิ้วเล็กนอย กอนจะเหลือบมองอูนอยที่กำลัง
กดตัวเจาลานอยไวใตรางพรอมกับวัวเฒาและศิษยพี่หญิงใหญดวยสายตาที่ไมอาจ
อธิบายได จากนั้นจึงเอยกับปรมาจารยแหงไฟทันที
“อาจารย ทานเคยไดยินเรื่องเกี่ยวกับจักรวรรดิเสวียนเฉินไหม”
“หืม?” รูมานตาปรมาจารยแหงไฟหดแคบในฉับพลัน
“เปาเลอ เจาไปไดยินชื่อจักรวรรดิเสวียนเฉินนี้มาจากไหน”
“ไดยินโดยบังเอิญขอรับ อาจารย จักรวรรดิเสวียนเฉินมีอะไรแปลกหรือ”
“ไมใชแคแปลก…ในพื้นที่ตอนกลางของไมรูสิ้นมีจักรวรรดิเสวียนเฉินอยูจริงๆ
ซึ่งมีอำนาจไมนอย ขางในยังมีปรมาจารยระดับจักรวาลอยูคนหนึ่งและพวกเขา
ไมสนใจคำสั่งของตระกูลไมรูสิ้น ถอนตัวจากการเปนพันธมิตรและตั้งตัวเปนอิสระ
โดยไมไดรับอนุญาต แต…” ปรมาจารยแหงไฟมองลึกเขาไปในดวงตาหวังเปาเลอ
กอนจะพูดเสียงคลุมเครือ
“นั่นคือตอนที่สำนักแหงความมืดเพิ่งจะถูกปราบปราม และตระกูลไมรูสิ้นเพิ่งได
ชัยชนะมาไมนานซึ่งมันผานมานานมากแลว และปรมาจารยของจักรวรรดิเสวียนเฉิน
คนนั้นก็ถูกเวยยางจื่อตัดศีรษะเองกับมือ และยังใชเตาสวรรคลบลางรองรอยทุกอยาง
ในจักรวรรดิเสวียนเฉินใหโลกลืมทุกอยางไป ตามหลักความจริงแลวผูเยี่ยมยุทธที่
พลั ง ต อ สู  ท ะลุ ร ะดั บ จั ก รวาลจึ ง จะปลดความทรงจำที ่ ถ ู ก ป ด ผนึ ก ในตอนนั ้ น ได
ขาก็ปลดผนึกความทรงจำดวยวิธีนี้”
“แต เ จ า …รู  จ ั ก จั ก รวรรดิ เ สวี ย นเฉิ น ได อ ย า งไรกั น แม จ ะมี ผ ู  ท ี ่ ม ี พ ลั ง ต อ สู
ระดับจักรวาลบอกเจา แตวาหากฐานการฝ กฝนของเจ ายั งเป นเหมื อนตอนแรก
หลังจากฟงแลวก็จะลืมมันไป…ยอมไมมีทางจำได”
 ทั น ที ท ี ่ ป รมาจารย แ ห ง ไฟเอ ย ขึ ้ น แม แ ต ห วั ง เป า เล อ ที ่ ฐ านการฝ ก ฝนระดั บ
จักรพิภพและมีพลังตอสูระดับจักรวาลก็ยังดวงตาหดแคบเล็กนอย กอนจะมองไปที่
อูนอยอีกครั้ง คำพูดของอีกฝายตอนที่เพิ่งปรากฏตัวผุดขึ้นในหัวและ…คิดถึงยักษศิลา
ที่ฐานการฝกฝนระดับดารานิรันดรที่เขาไดพบนอกระบบดาวเคราะหดวงเนตรสวรรค
ในจักรวาลอันหางไกล
ปฏิกิริยาของอีกฝายในตอนนั้น หลังจากไดยินเขาเอยชื่อศิษยพี่เฉินชิงจื่อแลว
จึงปลอยเขาไป แตหลังจากเรื่องราวตอนนั้นหวังเปาเลอก็สงสัยวาไมใชเพราะเรื่องของ
เฉินชิงจื่ออยางเดียว ทวาตอนนั้นขางกายเขายังมีอูนอยอยูดวย
“นาสนใจดีนะ อาจารย ศิษย ขอออกไปตรวจสอบเรื ่ อ งหนึ ่ งก อนนะขอรับ”
หวังเปาเลอเอยขึ้น หลังจากครุนคิดแลว เขามองออกวาอาจารยไมรูตัวตนของอูนอย
ตองทราบกอนวาหากความแข็งแกรงระดั บอาจารยย ังไม พบรองรอยของอู  น อ ย
ในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นก็ยิ่งมีนอยคนนักที่จะตามรอยเขาได
กอนหนานี้แมหวัง เปาเลอจะพอเดาได ว าที ่ ม าของอู  น  อยคงไม ธรรมดาและ
ยั ง แปลกประหลาด แต ค ิ ด ไม ถ ึ ง ว า จะเป น เช น นี ้ ดั ง นั ้ น แม ร  า งกายจะอยู  ก ั บ พื้ น
แต ก ระแสเต า กลั บ รวมตั ว อยู  ท ี ่ น อกระบบสุ ร ิ ย ะก อ ตั ว ขึ ้ น เป น ร า งธรรม
กะพริบทีเดียว…ก็ออกจากระบบสุริยะไปยังจักรวาล
และในพริ บ ตาที ่ ร  า งธรรมของเขาจากไป ปรมาจารย แ ห ง ไฟก็ ร ั บ รู  ไ ด ท ั น ที
ขณะเดียวกัน…อูนอยที่กำลังกดเจาลานอยดวยทาทางโหดเหี้ยมพรอมกับแววตาภูมใิ จ
ยิ ่ ง ก็ ต ั ว สั ่ น เทาขึ ้ น มาฉั บ พลั น ความภู ม ิ ใ จหายไป แทนที ่ ด  ว ยความลั ง เลสงสั ย
กอนจะเหลือบตามองดานนอกระบบสุริยะราวกับกลัวจะถูกจับได
ขณะที่เขารูสึกประหมาอยูทางนี้ ในจักรวาล รางธรรมของหวังเปาเลอก็ควบพุง
ไปดวยความเร็วนาทึ่ง ทุกๆ ยางกาวราวกับสามารถขามผานจักรวาลได การปะทะกัน
ของสองเต า สวรรค ใ นจั ก รวาลตอนนี ้ ไ ด ท ำให ผ ู  ฝ  ก ตนเกื อ บทั ้ ง หมดถู ก กดข ม ไว
แตสำหรับหวังเปาเลอนั้นไมไดมีผลอะไรเลย
 ดานหนึ่งเปนเพราะฐานการฝกฝนของเขาสูงเกินไป ในรางกายกลายเปนจักรวาล
ไปแลว อีกดานหนึ่ง เปนเพราะในร างกายหวัง เป าเล อมีกฎและข อบัง คับของทั้ง
เตาสวรรคสำนักแหงความมืดและเตาสวรรคตระกูลไมรูสิ้นอยู เรียกไดวาหวังเปาเลอ
ก็เหมือนกับรางที่เตาสวรรคทั้งสองผสานกัน ดังนั้นไมวาจักรวาลจะโกลาหลเพียงใด
เขาก็ยังเหมือนเดิม
อีกทั้งรัศมีบนรางของเขาก็หนาสุดขั้ว ทุกที่ที่เขาผาน แมจะไมมีใครสามารถ
สังเกตเห็นได แตแรงกดดันที่มาจากรางกายเขานั้นไมวาจะเก็บอยางไรก็เก็บไมมิด
ดังนั้นสิ่ง มีชีวิตในอารยธรรมนอ ยใหญ นั บไมถวนตลอดทางจึง ตั วสั ่น เทิ้ มราวกั บ
อำนาจแหงสวรรคจุติลงมาทันที
แมแตดวงดาวทุกดวงก็ยังสูญสิ้นสีของมันในยามที่หวังเปาเลอกาวผาน แมแต
ดารานิ่งงันก็ยังหรี่แสงลง ในเวลาเดียวกันภายในเตาเการัฐ ปรมาจารยที่ไมสามารถ
ออกจากประตูภูเขาไดผูนั้นพลันเบิกตามองไปยังจักรวาลจากในหองลับ
เขาสัมผัสไดถึงความผันผวนของรางธรรมหวังเปาเลอ ราวกับมีคบเพลิงปรากฏ
ขึ้นในพงไพรแหงปฐพีอันมืดมิด มันแพรวพราวอยางยิ่ง นี่…คือพลังตอสูระดับจักรวาล
ตราบใดที่มาถึงระดับนี้ ทุกการเคลื่อนไหวลวนสงผลกระทบตอเตาสวรรคและ
จักรวาล อีกทั้งยังยากตอการซอนตัวจากผูตอสูอื่นที่มีระดับเดียวกัน เพราะพลังที่มีอยู
นั ้ น แข็ ง แกร ง เกิ น ไปก็ เ หมื อ นกั บ ใยแมงมุ ม ที ่ ม ี แ มลงเล็ ก ๆ บิ น มาติ ด ก อ ให เ กิ ด
คลื่นระลอกเล็กๆ แตหากเปนนกตัวหนึ่ง…หากใยแมงมุมนั้นแข็งแรงพอ ระลอกคลื่น
ที่เกิดขึ้นก็เพียงพอที่จะพลิกแมน้ำคว่ำทะเลได
นั่นทำใหปรมาจารยแหงเตาเการัฐเผยแสงเลือนรางในดวงตาอยางเงียบงัน
ในแสงเลือนรางนั้นมีความอิจฉาริษยา ความเกลียดชัง และยังมีความอาฆาต
อยูดวย แตสุดทายก็ถูกเขาขมกลั้นและหลับตาลงอีกครั้ง
 หวังเปาเลอสีหนาปกติ เขาเองก็สัมผัสไดถึงสายตาของปรมาจารยแหงเตาเการัฐ
ผู  น ั ้ น เช น กั น แต ไ ม ไ ด ส นใจ ทุ ก ย า งก า วของเขาดู ย าวนาน แต ใ นความเป น จริ ง
จากระบบสุ ร ิ ย ะไปจนถึง ที่ ร ะบบดาวเคราะห ด วงเนตรสวรรค ต ั ้ ง อยู น ั ้ น กิ น เวลา
เพียงไมกี่อึดใจ
พริบตาตอมาเมื่อปรมาจารยแหงเตาเการัฐถอนสายตากลับ รางของหวังเปาเลอ
ก็มาปรากฏตัวอยูตรงจุดที่ระบบอารยธรรมดวงเนตรสวรรคตั้งอยู ที่แหงนี้วางเปลา
หลังจากอารยธรรมดวงเนตรสวรรคจากไปแลว ที่นี่ก็ไมเหลือสิ่งมีชีวิตใดอีก
เมื่อไดกลับมาอีกครั้ง หวังเปาเลอกวาดตามองไมหยุด ในตอนที่เขายกเทากาว
ไปขางหนาและปรากฏตัวขึ้น…ก็มาอยูที่นอกดาราจักรซึ่งเปนสถานที่ของยักษศิลา
ที่เขาเคยไปเมื่อตอนนั้น
เมื่อมาถึงตรงนี้ ดวงตาหวังเปาเลอพลันเผยแสงแปลกประหลาด เพราะดาราจักร
ผื น นี ้ ต  า งจากที ่เ ขาเคยเห็น ที ่ น ี ่ ไ รค วามผัน ผวนของสิ ่ง มี ชี วิ ต ขณะที ่ ก  า วเข าไป
สิ่งที่ปรากฏแกสายตาเขากลับกลายเปนซากปรักหักพัง
มันคือเศษหินนับไมถวนจากดวงดาวที่พังทลาย ไมมีมนุษยศิลา
ตอนนั้นที่แหงนี้มีดารานิรันดรที่ดับสิ้นแลวหรือก็คือยักษศิลาผูนั้น แตตอนนี้
ไมมีดารานิรันดรดวงนั้นอีก หรือกลาวใหชัดเจนคือมันกลายเปนเศษเล็กเศษนอย
ลองลอยอยูในจักรวาลไปแลว
หวั ง เป า เล อ ยื น มองดู ท ุ ก สิ ่ ง อยู  ต รงนั ้ น หลั ง จากกระแสเต า กวาดออกไป
เขาก็ ส ั ม ผั ส ได ถ ึ ง ความโกลาหลที ่ เ กิ ด ขึ ้ น ที ่ น ี ่ ที ่ แ ห ง นี ้ … ถู ก ทำลายไปอย า งน อ ย
หลายแสนปหรือนานกวานั้น
“เชนนั้นที่ขาเคยเห็นตอนนั้นคืออะไร…” หวังเปาเลอหรี่ตาครุนคิด
“หวงมายา? ไมนาใช”
 “แบบนี้ดูแลวเปนไปไดแคอยางเดียว สิ่งที่ขาเห็นตอนนั้นเปนของจริง เพียงแต…
เพราะการชักนำพิเศษบางอยางจึงเกิดการสับสนวันเวลา ทำใหขาไดเห็นที่นี่เมื่อ
นานมาแลวและเห็นยักษศิลาในตอนที่ยังไมถูกทำลาย”
“ดูจากรองรอยพลังงาน อีกฝายดูเหมือนจะรูจักเฉินชิงจื่อแลว เฉินชิงจื่อในตอนนั้น
ก็มีระดับการฝกตนไมธรรมดา อีกทั้งจักรวรรดิเสวียนเฉินก็ยังไมลมสลาย”
“ไมนาจะมีอะไรหรอก…” หวังเปาเลอนัยนตาสวางวาบ หากเปนเพียงการพบ
เห็นภาพในชวงวันเวลาสับสนก็คงไมนาตกใจอะไร แตเขาจำไดแมนวาตนสามารถ
สื่อสารกับอีกฝายได และที่สำคัญที่สุด…ยักษศิลาผูนั้นไดมอบวัสดุล้ำคาสำหรับแตง
เรือรบใหเขาอีกดวย
สื่อสารกันเปนเรื่องจริง
วัสดุก็เปนเรื่องจริงเชนกัน
หากดูเชนนี้เรื่องนี้ก็นาตกใจแลว มันเกี่ยวโยงกับมหาเตาแหงกาลเวลา และ
เตาแหงกาลเวลาเปนรากฐานจันทรขางแรมของหวังเปาเลอ การยอนเวลาหาอดีต
หากมันสามารถกลายเปนพลังเทพได…จะตองเปนเคล็ดวิชาที่นาสะพรึงกลัวยิ่งกวา
จันทรขางแรม!
คิดถึงตรงนี้ ดวงตาหวังเปาเลอก็หรี่ลง เพราะเบื้องหลังสิ่งมหัศจรรย สิ่งที่สำคัญ
ที่สุดคือสิ่งชักนำพิเศษใดกันแนที่ทำใหเกิดเรื่องทุกอยางขึ้น
คำตอบชัดเจนในตัวมันเอง
หวั ง เป า เล อ หลั บ ตาลง นึ ก ถึ ง ภาพและบทสนทนาตอนที ่ ไ ด พ บอู  น  อ ยใน
ซากปรักหักพังของสะเก็ดดาว
“เจาชื่ออะไร”
 “สัญลักษณประจำจักรวรรดิเสวียนเฉินของเราคือนกแกว บิดาขาจึงตั้งชื่อขาวา
จี้อูจื่อ ทานพอ ทานเรียกขาวาอูนอยก็ได”
 บทที่ 1215 คำถามสามขอ
“น า สนใจ” หวั ง เป า เล อ เผยรอยยิ ้ ม มุ ม ปาก ก อ นที ่ ร  า งธรรมจะหายไป
แลวมาปรากฏตัวยังสะเก็ดดาวที่เขาพบอูนอยในตอนนั้น
สะเก็ดดาว…ก็หายไปเชนกัน
ราวกับไมเคยปรากฏมากอน แมหวังเปาเลอจะแผกระแสเตาออกไปก็หาไมพบ
แตเขากลับรูสึกถึงรองรอยความผันผวนเล็กนอยในชวงหลายปที่ผานมาตรงนี้
รองรอยนี้บางเบามาก ถึงขนาดที่ ตอใหเป นจักรพรรดิ สวรรค มาก็คงไม อ าจ
สังเกตเห็นได มีเพียงหวังเปาเลอที่มีเตาแหงแสง อีกทั้งเสนทางที่เขาฝกฝนยังเปน
กาลเวลานอกโลกที่สมบูรณกวาโลกศิลาถึงจะสัมผัสถึงมันได
“ทุกอยางดูนาสนใจขึ้นมาแลวสิ” หวังเปาเลอพึมพำกอนที่รางธรรมจะหายไป
อีกครั้ง ในขณะเดียวกัน รางจริงของหวังเปาเลอที่นั่งอยูตรงหนาปรมาจารยแหงไฟ
ในระบบสุริยะก็เงยหนายิ้มใหอาจารย กอนจะหยิบกาน้ำชาขึ้นมารินใสถวย หลังจาก
ยกขึ้นจิบแลวก็หันไปมองอูนอย
ในตอนที่เขาหันไปมองอูนอยนั่นเอง อูนอยก็เงยหนามองหวังเปาเลอ สองสายตา
พลั น ประสานกั น อู  น  อ ยรี บ หลบหน า ตามสั ญ ชาตญาณทั น ที ร าวกั บ ถู ก ไฟช็ อ ต
แต ใ นพริ บ ตาเขาก็ ต อบสนองอี ก ครั ้ ง สี ห น า บิ ด เบี ้ ย วเสี ย ยิ ่ ง กว า ตอนร อ งไห
และพยายามเอาใจ เขามองหวังเปาเลออยางกระตือรือรนและเอยเสียงเบา
“ทานพอ…”
ทันทีที่อูนอยเอยออกมา เจาเยี่ยเหมิงกับโจวเสี่ยวหยาก็เบิกตากวางทันที นี่เปน
ครั้งแรกที่อูนอยเรียกหวังเปาเลอเชนนี้ตอหนาพวกนาง ดังนั้นในดวงตาทั้งคู จึง
เต็มไปดวยความเขาใจผิด พวกนางมองอูนอย กอนจะหันไปมองหวังเปาเลอ
 หวั ง เป า เล อ ที ่ ก ำลั ง ดื ่ ม ชาแม จ ะระดั บ การฝ ก ตนสู ง ส ง จนน า ทึ ่ ง แต ก ็ ย ั ง อด
กระแอมไอไมได ถึงอยางไรเขาก็ผานเรื่องราวมามากมาย จึงวางถวยชาลงอยางสงบ
แลวเอยเบาๆ
“เจาคือองคชายสายตรงของจักรวรรดิเสวียนเฉิน ขาแซหวังมิอาจเอื้อมกับคำเรียกนี้”
เมื่อไดยินดังนั้น เจาเยี่ยเหมิงกับโจวเสี่ยวหยาจึงมีสีหนาผอนคลายลง แมในใจ
จะรูอยูแลววาไมมีทางเปนไปได แตในใจพวกนางก็ยังมีคลื่นระลอกใหญไมนอย
ขณะนี้เมื่อจิตใจสงบลง ความสงสัยใหมก็ผุดขึ้นจึงหันไปมองอูนอย เห็นไดชัดวา
สงสัยกับคำวาจักรวรรดิเสวียนเฉินที่หวังเปาเลอกลาว
ในพริบตาที่หวังเปาเลอเอยถึงจักรวรรดิเสวียนเฉินและเจาเยี่ยเหมิงกับโจวเสี่ยวหยา
หันไปมองอูนอยนั่นเอง ดวงตาศิษยพี่หญิงใหญก็หดแคบ วัวเฒาเองก็มีแสงสวางวาบ
ผานดวงตาไป ปรมาจารยแหงไฟตรงหนาหวังเปาเลอเองก็หรี่ตาลง
สวนเจาลานอยก็อาศัยจังหวะนี้สะบัดตัววิ่งหนีออกมาอยางรวดเร็ว จองมองทุกคน
อยูไกลๆ ดวยความหวาดกลัวราวกับเพิ่งรอดชีวิต
อูนอยที่กำลังถูกทุกคนจองมองอยูตัวสั่นสะทาน สีหนาคร่ำครวญ
“ทานพอ ทานไมตองการขาแลวหรือ อูนอยทำอะไรผิดหรือ ทานบอกอูนอยสิ
อูนอยจะปรับปรุงตัว ทานอยาทิ้งขานะ”
“อูนอย ตอบคำถามขาสามขอ” หวังเปาเลอเอยชาๆ ละสายตาจากอูนอยไปยัง
เจาเยี่ยเหมิงและโจวเสี่ยวหยา เขาเริ่มมั่นใจในขอสันนิษฐานของตนมากขึ้น
เพราะ…ตามที ่ อ าจารย ไ ด พ ู ด ไว หากไม ม ี ร ะดั บ การฝ ก ตนเพี ย งพอ ต อ ให
เจาเยี่ยเหมิงกับโจวเสี่ยวหยาไดยินชื่อจักรวรรดิเสวียนเฉินก็ไมมีทางจำได ทวาตอนนี้
ดูจากสีหนาพวกนางแลว พวกนางจำไดอยางแนนอน
เรื่องนี้ปรมาจารยแหงไฟก็มองเห็นเชนกัน ดังนั้นหลังจากสองศิษยอาจารยสบตากัน
และอูนอยก็พยักหนาอยางกลาๆ กลัวๆ หวังเปาเลอจึงเอยออกมา
“อูนอย ไมตองแสดงทาทีหวาดกลัวเชนนี้แลว ไมวาเจาจะตอบหรือไมตอบ
ขาก็จะไมทำอะไรเจา ถึงอยางไรตลอดเวลาที่ผานมา เจาลานอยก็เปลี่ยนแปลง
ไดอยางทุกวันนี้เพราะเจา”
“โดยเฉพาะความทรงจำในอารยธรรมดวงเนตรสวรรคของขา ตอนที่อารยธรรม
ครามทองคำปรากฏตัวและจับเจาลานอย เจาและเยี่ยเหมิงไปเพื่อขมขูขา เจาคงคิด
จะเปดเผยตัวตนและลงมือ แตเมื่อเห็นวาขาจัดการได เจาจึงไมเปดเผย”
เมื่อไดยินเชนนั้น อูนอยก็เลิกตัวสั่นและยืนอยูตรงนั้นอยางสงบนิ่ง ไมเอยอะไร
“ดังนั้นเจาลองคิดดูกอนก็ไดวาจะตอบคำถามขาหรือไม” หวังเปาเลอเอยเสียงเบา
เขาไมไดโกหกอูนอย คำถามสามขอที่เขาจะถามตอจากนี้ ถึงแมอีกฝายไมตอบ
เขาก็จะไมทำอะไร และยังจะชวยเหลือเทาที่จะทำไดเพื่อใหทุกคนจากกันดวยดี
“ขอแรก อูนอย เจาเปนใครกันแน”
“ขอสอง เหตุใดเจาถึงเลือกขา”
“ขอสาม จุดประสงคของเจาคืออะไร”
คำถามสามข อ จากหวั ง เป า เล อ ดู เ หมื อ นจะธรรมดาทั ่ ว ไป แต ท ุ ก คำถาม…
มีความหมายลึกซึ้ง คำถามแรกถามถึ ง ตั วตน ถามถึ ง ต น กำเนิ ด อย างเช นตัวตน
ที่แทจริงหรือภูมิหลังทั้งหมด จะตอบอยางไรลวนขึ้นอยูกับเจตนา
คำถามที่สองเปนการบอกอูนอยวาเขารูเรื่องทุกอยางแลว
คำถามที่สามคือการถามถึงจุดจบ และเชนเดิมวาทุกคำตอบขึ้นอยูกับเจตนาและ
วิธีอธิบาย
 อูนอยเงียบไปครูหนึ่งกอนจะเงยหนามองหวังเปาเลอ สายตาของเขาดูซับซอน
และขมขื่น จากนั้นไมนานก็ถอนหายใจกอนจะประสานมือคำนับหวังเปาเลอ
“สมกับที่เปนทานพอ อูนอยขอชื่นชมทาน คำถามสามขอนี้ดูธรรมดา แตใน
ความเปนจริงคำตอบของขาจะแสดงถึงจิตใจของขา สิ่งที่ทานพอตองการไมใชคำตอบ
แตเปนทัศนคติของขา”
หวังเปาเลอมองอูนอยกอนจะพยักหนายิ้มๆ
อู  น  อ ยยิ ้ ม อย า งขมขื ่ น ก อ นจะเดิ น ตรงมายั ง ข า งกายหวั ง เป า เล อ หลั ง จาก
ประสานมือคำนับเขากับปรมาจารยแหงไฟแลวก็นั่งลงกับพื้นและถอนหายใจ
“ทานพอ ขามีนามวาจี้อูจื่อจริงๆ และมาจากจักรวรรดิเสวียนเฉินอยางแนนอน
เพียงแตไมใชในกาลเวลานี้ พูดใหชัดเจนคือขามาจากอดีต ตอนที่จักรวรรดิเสวียนเฉิน
ถูกทำลาย ขาก็ถูกสงตัวออกมาแลว”
“สวนเหตุผลที่เลือกทานพอ แทจริงตอนที่ไดยินคำถามนี้ขาก็เขาใจแลว ทานรู
ทุกอยางมากเลยทีเดียว จริงๆ แลวหลังจากขาตื่นขึ้นมาก็ตามหาอยูนาน จนวันหนึ่ง
ข า สั ม ผั ส ได ถึ ง พลั ง ปราณของท า นพ อ มั น ราวกั บ ข า มี ค วามรู  ส ึ ก บางอย า งจึ ง ได
ปรากฏตัวขึ้น เพราะขารูสึกสนิทสนมกับทานมาก ราวกับวาทานคือคนที่ขาเฝารอ
ขาก็ไมรูวาทำไมถึงรูสึกแบบนี้”
“สวนจุดประสงคของขา ทานพอเคยถามคำถามนี้กับขาไปแลว ขาไมไดโกหก
ท า นและไม ม ี เ จตนาร า ย ข า แค อ ยากกลั บ บ า นและหวั ง ว า ท า นพ อ จะช ว ยให ข า
กลับบานได”
“จักรวรรดิเสวียนเฉินลมสลายไปแลว” ปรมาจารยแหงไฟเอยแทรก ดวงตาที่
มองอูนอยเปนประกายวาววับ
“ปรมาจารยแหงไฟ…” อูนอยรีบกำมือแลวกลาวเสียงเบา
 “ท า นปรมาจารย ข า ไม ร ู  ว  า ควรจะอธิ บ ายอย า งไร แต ข  า จะบอกความจริ ง
บางอยาง อยางแรกสถานที่ซึ่งเปนบานเกิดของขามีชื่อวาจักรพิภพเตาไมรูสิ้น แตใน
ประวัติศาสตรจักรพิภพเตาไมรูสิ้นบานเกิดขาไมมีสำนักแหงความมืด…”
“สวนจักรวรรดิเสวียนเฉินนั้นถูกตระกูลไมรูสิ้นทำลายเพราะตั้งตัวเปนอิสระจริง
คนที่ลงมือ…ในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นบานเกิดขาเรียกเขาวา…มหาเทพ”
“ขณะเดี ย วกั น …แม จ ั ก รวรรดิ เ สวี ย นเฉิ น จะล ม สลาย แต พ  อ ข า …ซึ ่ ง ก็ คื อ
จักรพรรดิแหงเสวียนเฉินไมไดดับสิ้นไปดวย ขารูสึกไดวาเขากำลังรอขากลับไป…”
“ตอนที่ขาตื่นขึ้นมาก็คิดวาที่นี่คือบานเกิดของขา แตไมนานขาก็คอยๆ คนพบวา
ที่นี่…ไมใช ขาเองก็ไมรูวามาปรากฏตัวที่นี่ไดอยางไร…” อูนอยเอยตอบเสียงต่ำ
คำพูดของเขาทำใหปรมาจารยแหงไฟลุกขึ้นดวยสีหนาเหลือเชื่อ ดานหวังเปาเลอ
ก็ดวงตาหดแตบ หลังจากมองลึกเขาไปในดวงตาอูนอย ในหัวก็นึกถึงคำพูดของ
บิดาของแมนางนอยที่เคยเอยไวหลังจากปรากฏตัวในอดีตชาติของเขา
“ที่นี่ไมใชจักรพิภพเตาไมรูสิ้นที่แทจริง…”
 บทที่ 1216 หนึ่งแสนโลก หนึ่งแสนความคิด
“ความหมายของเจาคือที่บานเกิดของเจาก็มีจักรพิภพเตาไมรูสิ้น มีตระกูลไมรูสิ้น
มีจักรวรรดิเสวียนเฉิน แตไมมีสำนักแหงความมืดหรือ” ปรมาจารยแหงไฟหรี่ตา
แมจะพยายามอดกลั้นอยางสุดความสามารถ แตในใจก็ยังเกิดคลื่นลูกใหญ
ตางจากผูคนและเรื่องราวที่หวังเปาเลอประสบพบเจอมา ปรมาจารยแหงไฟใน
ฐานะผูฝกตนของโลกศิลาไมไดเขาใจเรื่องราวในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นอยางแทจริง
แทจริงแลวความลับระดับนี้หากหวังเปาเลอไมไดรูจากบิดาของหวังอีอีก็คง
ไมมีทางรูเลย
และตอนนี้เมื่อปรมาจารยแหงไฟเอยขึ้น อูนอยก็ยิ้มอยางขมขื่น
“ทานปรมาจารยแหงไฟ ขายอมหมายความเชนนั้นจริง จักรพิภพเตาไมรูสิ้นที่นี่
คลายกับบานเกิดของขามาก แตความกาวหนาของประวัติศาสตรไมเหมือนกัน ราว
กับแมน้ำที่ไหลมาจากแหลงกำเนิดเดียวกันแตเมื่อถึงจุดสำคัญกลับไหลไปคนละทาง”
“ดังนั้นขามาจากจักรวรรดิเสวียนเฉิน แตไมใชจักรวรรดิเสวียนเฉินของที่นี่
แตเปนในอีกจักรพิภพเตาไมรูสิ้น”
“ที ่ น ี ่ … โลกศิ ล า!” ปรมาจารย แ ห ง ไฟเงี ย บไปครู  ห นึ ่ ง แล ว พึ ม พำเบาๆ ชื ่ อ นี้
หวังเปาเลอเปนคนบอกเขา แตกอนที่หวังเปาเลอจะบอกเขา ความจริงแลวผูฝกตน
ชั้นยอดของจักรวาลผืนนี้สวนใหญมีสัมผัสเชื่อมตอและวิจารณญาณ แตเนื่องจาก
ขาดขอมูลที่จำเปน ดังนั้นสำหรับปรมาจารยแหงไฟนั้นตอใหทั้งจักรวาลกลายเปน
แผนศิลาก็ไมใชเรื่องใหญอะไร
แต…จากที่อูนอยวา หากที่นี่และบานเกิดของเขาเหมือนกันขนาดนั้น เรื่องราว
ที่อยูในนั้นก็ทำใหปรมาจารยแหงไฟใจสั่นสะทานอยางรุนแรง
 มีทั้งตระกูลไมรูสิ้น มีทั้งจักรวรรดิเสวียนเฉิน…เหมือนกับภาพสะทอนในกระจก
“คนละ เปนไปไมไดที่จะมีคนสองคนที่เหมือนกันทุกประการหรอกกระมัง”
เจาเยี่ยเหมิงกับโจวเสี่ยวหยาที่อยูดานขางตางก็นิ่งงัน จนโจวเสี่ยวหยาอดอาปากคาง
ไมได
“ตอนนี้ขายังไมเจอและคงไม…” อูนอยรีบตอบดวยความเคารพ กลาวจบก็ลังเล
ไปชั่วครู กอนจะมองหวังเปาเลอที่นิ่งเงียบแลวหันไปมองปรมาจารยแหงไฟที่กำลังทำ
สายตาตกตะลึง แลววาตอ
“นอกจากนี้…ขาเคยเห็นระดับจักรวาลที่นี่และรูสึกวา…มันตางจากระดับจักรวาล
ของบานเกิดขา อยางพอขามากทีเดียว…”
“หื ม ?” ดวงตาปรมาจารย แ ห ง ไฟสว า งวาบอี ก ครั ้ ง และอู  น  อ ยที ่ เ ห็ น แสงนั้ น
พลันถอยรนไปพรอมยิ้มแหย
“ทานปรมาจารยอยาเพิ่งตื่นเตน นี่เปนแคการคาดเดาจากระดับการฝกตนของขา
ไมแนวาจะจริง”
“พูดตอสิ!” ปรมาจารยแหงไฟเงียบไปครูหนึ่ง หลังจากสงบจิตสงบใจแลวก็เอยชาๆ
อูนอยเกิดความสงสัย
“พูดมาเถอะ” หวังเปาเลอเงยหนามองอูนอย
ไดยินหวังเปาเลอวาเชนนั้น อูนอยก็หายใจเขาลึก กอนจะพูดในสิ่งที่ตนตองการ
พูดออกมา
“ระดับจักรวาลของบานเกิดขาอยางเชนทานพอของขานั้น ขาคิดวาระดับของเขา
สู ง กว า ระดั บ จั ก รวาลของที ่ น ี ่ ม ากที เ ดี ย ว เหมื อ นกั บ …ระดั บ จั ก รวาลของที ่ นี่
ไมเสถียรและไมสมบูรณเล็กนอย ดูเหมือนระดับเดียวกันแตความจริงเปนเหมือน
ดอกไมในกระจก เหมือนกับ…”
“ของปลอม?” ปรมาจารยแหงไฟเอยแทรกขึ้น เขาอดไมไดที่จะนึกถึงแนวคิดที่
วนเวียนอยูในจักรวาลแหงนี้เมื่อหลายปกอนวาที่นี่…เปนของปลอม
“จะบอกวาปลอมก็ไมไดหรอก กลาวไดแควาไมสมบูรณอยางมาก แตก็ไมใชวา
ไม ม ี ข  อ ยกเว น อย า งท า นพ อ …เขาไม ไ ด ท ำให ข  า รู  ส ึ ก ว า ไม ส มบู ร ณ แ บบ แต ยั ง
ครบเครื่องยิ่งกวาผูฝกตนทั้งหมดที่ขาเคยเห็นในบานเกิดของขาเสียอีก!” อูนอยเอยถึง
ตรงนี้ก็มองหวังเปาเลออยางกระหายใครรู
“เปาเลอ เจารูความจริงของจักรวาลผืนนี้หรือไม…” ปรมาจารยแหงไฟหายใจ
ถี่กระชั้นพรอมหันขวับมามองหวังเปา
หวังเปาเลอถอนหายใจเบาๆ บางอยางเขาก็ไมรูวาจะอธิบายอยางไรดีจึงเพียงแค
แผกระแสเตาออกไป เพื่อบอกทุกอยางที่เขารูเกี่ยวกับโลกใบนี้ไปยังสัมผัสสวรรค
ของอาจารยดวยวิถีเตา
นอกจากตะปูไมสีดำของตน หวังเปาเลอก็ไมไดปดบังเรื่องอื่นอีก
เมื่อสัมผัสกับกระแสเตาของหวังเปาเลอ สายตาปรมาจารยแหงไฟก็ดูมึนงง
ก อ นจะค อ ยๆ ว า งเปล า จนกระทั ่ ง ถอนหายใจยาวเหยี ย ดในตอนสุ ด ท า ยด ว ย
สีหนาซับซอน
“ไมจริง แตก็ไมปลอม เปนเชนนี้เอง เปนเชนนี้เอง” ปรมาจารยแหงไฟพึมพำ
สีหนาดูออนลาเล็กนอย ความจริงนี้กระแทกใจเขาอยางจัง แมแตระดับการฝกตน
ระดับเขาก็ยังตองใชเวลายอยขอมูลสักพัก ดังนั้นหลังจากถอนหายใจ รางปรมาจารย
แหงไฟก็หายวับ
 “เปาเลอ อาจารยขอพักผอนกอนนะ”
ผูที่หายวับไปยังมีวัวเฒาและศิษยพี่หญิงใหญ ในสายตาคนนอกจะเห็นพวกเขา
หายไปพรอมเปลวเพลิง แตหวังเปาเลอรูดีวาสิ่งนี้เกิดจากความตื่นตกใจของอาจารย
การจากไปของปรมาจารยแหงไฟทำใหอูนอยทำอะไรไมถูกจึงยืนมองหวังเปาเลอ
อยูตรงนั้นอยางกระตือรือรน สีหนาหวังเปาเลอสงบลงแลว คำพูดของอูนอยไมไดทำ
ใหจิตใจเขาปนปวนมากนัก เพราะถึงอยางไรเขาก็รูนานแลว สิ่งที่กระทบเขามากที่สุด
ก็คงจะเปนแคการยืนยันเทานั้น
ยืนยันบางสิ่งที่เขารูมากอนหนานี้ ขณะเดียวกันก็ทำใหเขาเขาใจโลกศิลาแหงนี้
มากขึ้นอีกนิด เมื่อรวมกับที่มาของอูนอย หวังเปาเลอก็พอจะเห็นภาพรวมแลว
กอนหนาวันเวลาอันไรที่สิ้นสุด ในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นที่แทจริงอันไกลโพน
มีพระเจาองคหนึ่ง คนผูนี้ถูกเรียกวามหาเทพ บางทีเขาอาจจะเปนเซียนหรือบางที
เขาอาจจะเปนสิ่งมีชีวิตที่เหนือเซียนขึ้นไปอีก แตไมวาอยางไรความแข็งแกรงของเขา
ลวนอยูเหนือจินตนาการ แตเขาก็ไมใชศัตรู ตะปูไมสีดำบนหวางคิ้วคือกุญแจสำคัญ
ในการจัดการเขา
และเพื ่ อ หลี ก เลี ่ ย งความยุ  ง ยาก เขาได ก ระจายร า งแยกจำนวนมากออกไป
ในจักรวาลอันไรที่สิ้นสุดนอกเขตจักรพิภพเตาไมรูสิ้น และกอตัวขึ้นเปนตระกูลไมรูสิ้น
ทีละคน จากนั้นก็คอยๆ เสริมกำลังแตละรางเพื่อใหการเลี่ยงความยุงยากมีความหวัง
“บางทีกูกับหลัว แมจะมาจากจั กรวาลที ่ ต  างกั น แต พวกเขาต างอยู  ภ ายใต
การปกครองของมหาเทพคนนั้นอยูระยะหนึ่ง…”
ก็เหมือนกับภาพวาดที่เขาเห็นดวยความชวยเหลือจากรูปปนแกะสลั กในวัด
ใตแมน้ำแหงความมืด รอบรางสงางามที่นั่งขัดสมาธิอยูในจักรวาลมีรางที่เล็กกวาเขา
อยูไมนอย
 แตละรางคงจะเปนผูสูงสงที่สุด!
“มหาเทพถูกตรึง กูและเทียนตอสูเพื่อความเปนอมตะและแยกจาก…”
เวลาเดียวกันจักรพรรดิที่ระดับการฝกตนนาทึ่งแหงจักรวรรดิเสวียนเฉินใน
จักรพิภพเตาไมรูสิ้นที่แทจริงคงจะเปนหนึ่งในรางพวกนั้น เขาเลือกตั้งตัวเปนอิสระ
แตสุดทายกลับถูกมหาเทพปราบ ทั้งจักรวรรดิถูกทำลาย ขณะเดียวกันเขาก็คง
ทำอะไรไมไดจึงสงลูกชายของตนเขาไปในหวงแหงกาลเวลา
ตอนที่ปรากฏตัวจึงไดมาปรากฏตัวตรงหนาเขาในกาลเวลาปจจุบันของโลกศิลา
เมื ่ อ รวมกั บ นิ ้ ว ชี ้ ข องหลั ว ในตอนนั ้ น จากนั ้ น ก็ ผ นึ ก แขนทั ้ ง หมดและรวม
ปรมาจารยตระกูลไมรูสิ้นในโลกศิลาก็ยังไมสามารถหนีออกไปได และปรากฏตัวขึ้น
ที่นี่อีกครั้ง…
“จากการคำนวณทุกดาน บางทีที่นี่อาจกลายเปนจุดที่สำคัญที่สุดของรางแยก
สำหรับมหาเทพ” หวังเปาเลอครุนคิด เขาคิดวาการวิเคราะหของตนอาจไมถูกตอง
ทั้งหมด แตคงมาถูกทางแลว
“นี่คือกระดานหมากรุก…โลกศิลาคือกระดานหมากรุก ฝายที่เลนคือมหาเทพ
อีกฝายหนึ่งคือผูแข็งแกรงอยางพวกจักรวรรดิเสวียนเฉินหรือหลัว สวนตัวหมาก…
ก็คือขา รางแยกมหาเทพ แมแตอูนอยก็ดวย” หวังเปาเลอนิ่งเงียบแลวถอนหายใจ
หลังจากครุนคิดทั้งหมดแลวก็เก็บมันไวในใจ เตรียมจะถามอูนอยเกี่ยวกับเรื่อง
การเปลี่ยนแปลงกาลเวลา ไมวาเรื่องราวจะเปนอยางไร ตราบใดที่เขาแข็งแกรงขึ้น
ก็จะเปนรากฐานรองรับทุกสิ่งได
ทวา ตอนนั้นเองอาจเปนเพราะวันนี้เขาคิดมากเกินไป หลังจากความคิดทุกอยาง
ตีกันในหัว ความคิดหนึ่งที่ไมนาเชื่อก็ผุดขึ้นทันที
“หืม?”
 “ทำไมถึ ง เลื อ กโลกศิ ล าเป น กระดานหมากรุ ก ทำไมข า ถึ ง มาปรากฏตั ว ที ่ นี่
เปนไปไดไหมวา…กระดานหมากรุกจะไมไดมีที่เดียวและขาเองก็ไมไดมีแคคนเดียว…
รางแยกของมหาเทพทั้งหมดที่กำเนิดขึ้นในโลกไมรูสิ้นในจักรวาลตางๆ ลวนมีขา
อีกคน!”
ความคิดนี้ทำใหหวังเปาเลอตาเบิกโพลง แมแตระดับการฝกตนก็ยังสั่นคลอนจาก
ความคิดนี้
มหาเทพหนึ่งแสนรางกอตัวเปนหนึ่งแสนโลก
ตรึงหนึ่งแสนเทพกอตัวเปนหนึ่งแสนความคิด!
 บทที่ 1217 มายากลตะขาบ
ขอสันนิษฐานนี้ก็ใชวาจะเปนไปไมได!
อัตชีวประวัติเจาพนักงานระดับสูงเคยกลาวไววา สิ่งที่เรียกวาความบังเอิญ
แทจริงแลวเปนการจัดเตรียมที่ลึกซึ้งขึ้นไปอีกระดับ เชนนั้น เหตุใดโลกศิลาแหงนี้
ถึงกลายเปนกระดานหมากรุก ตอใหจักรพรรดิเสวียนเฉินจะมีพลังเทพมากมาย
เพียงใดก็ยังไมใชคูตอสูของมหาเทพ แตกลับจัดการใหทายาทมาปรากฏตัวตอหนาเขา
ไดอยางแมนยำ
สวนเขาก็กอกำเนิดดวงจิตขึ้นในโลกศิลาแหงนี้ กอตัวเปนจิตวิญญาณของตน
และเดิ น ทางมาจนถึ ง ระดั บ ในป จ จุ บ ั น ทั ้ ง หมดนี ้ … เป น เพี ย งเรื ่ อ งบั ง เอิ ญ จริ ง ๆ
หรือเปนไปไดไหมวาในหนึ่งแสนโลกที่กอตัวขึ้นจากหนึ่งแสนรางแยกมหาเทพจะมี
ตั ว เขาอยู  ใ นทุ ก ๆ โลก เพราะตะปู ไ ม ส ี ด ำก็ แ บ ง ออกเป น หนึ ่ ง แสนเล ม อยู  ใ น
หนึ่งแสนโลกเชนกัน
สงครามกับมหาเทพนี้ ตั้งแตตนจนจบลวนเปนการชี้นำ เขาคิดวารางกายตนเองพิเศษ
แตความจริงแลว…ในทุกๆ จักรพิภพยอยไมรูสิ้นลวนมีตัวเขา รางกายก็เปนเพียง
หนึ่งในรางของตะปูไมสีดำนับแสน!
การคาดเดานี ้ ท ำให ส ั ม ผั ส สวรรค ห วั ง เป า เล อ คำรามอย า งรุ น แรง แม แ ต
จักรวาลจักรพิภพในรางกายเขาก็ยังสั่นไหวในชั่วพริบตาและเริ่มปรากฏสัญญาณ
ความไมเสถียร
ยังมีหมอกสีดำแผออกมาจากรูทวารทั้งเจ็ดของหวังเปาเลอลอยไปบรรจบกัน
ในจักรวาล…
ในสัมผัสสวรรคของเขาตอนนี้มีเสียงนับไมถวนมารวมตัวกัน เกิดเปนเสียงคำราม
เขยาวิญญาณเทพของเขา
 “เจาก็เปนแคหนึ่งในแสน!”
“จะชนะหรือพายแพก็ไมมีความหมาย!”
“ไมวาเจาจะออกไปไดหรือไม เจาก็จะถูกรางของเจาดูดกลืน เจา…เปนแค
ความคิดของรางเจาเทานั้น!”
“ไมตลกหรือ นี่…ก็คือความจริงอยางไรละ!”
“ความจริงก็เปนเชนนี้ ตอใหเจาพยายามแคไหนก็ไรประโยชน สงครามระหวางเจา
กับมหาเทพแผขยายไปจนไรคืนวันกอตัวเปนจักรวาลนับไมถวน เจาเคยเห็นการตอสู
ระหวางกูกับเซียนไหม การตอสูที่วนเวียนกลับชาติมาเกิดนับไมถวน นั่นก็คือการตอสู
ของผูเยี่ยมยุทธ!”
“เจาเปนใคร ก็แคความคิดของรางเจาเทานั้น!”
เสี ย งเหล า นี้ ป ระเดประดั ง เข า มาจนเกิ ด เป น ระลอกคลื ่ น บ า คลั ่ ง ปะทุ อ ยู  ใ น
สัมผัสสวรรคของหวังเปาเลอราวกับจะทำใหเขาจมดิ่งลงไปและแทรกซึมเขาไปใน
จักรวาลจักรพิภพในรางหวังเปาเลอ คลายจะทำใหมันสั่นคลอนจากรากฐานและ
ทำลายมันทิ้ง
นี่คือความพินาศของเตา อิสรเสรีคืออะไร หากการดำรงอยูของตัวเองเปนเพียง
ความคิดของผูอื่น เชนนั้นสิ่งที่เรียกวาอิสระก็คงเปนการหลอกตนเอง และสิ่งที่เรียกวา
เสรีนั้นก็เปนเรื่องไรสาระ!
สัมผัสสวรรคของหวังเปาเลอพลันคำรามขึ้นมาอีกครั้งราวกับฟารองกองกังวาน
เขาเริ่มดิ้นรน สิ่งที่เขากำลังคิดไมใชความคิดวาจริงหรือปลอม แตคิดวาเหตุใดตน
ถึงเปนเชนนี้!
“ไม ไมสิ เหตุใดจูๆ ขาถึงมีความคิดเชนนี้ สันนิษฐานไปเชนนี้…”
 “แล ว เหตุ ใ ดทั น ที ท ี ่ ข  อ สั น นิ ษ ฐานนี ้ เ กิ ด ขึ ้ น ถึ ง ได ท ำให ส ั ม ผั ส สวรรค ข องข า
สั่นคลอนรุนแรงเชนนี้ ตอใหจะเปนเชนนั้นจริงขาก็ไมควร! ปนปวนมากขนาดนี้”
หวังเปาเลอตัวสั่นเทิ้ม สีหนาบิดเบี้ยว หมอกสีดำเหนือศีรษะเขาเริ่มหนาขึ้น
เรื่อยๆ ภาพนี้ยังทำใหโจวเสี่ยวหยากับเจาเยี่ยเหมิง เจาลานอย และศิษยพี่รอง
รวมทั้งอูนอยที่อยูตรงหนาหวังเปาเลอตางหนาเปลี่ยนสีกันหมด
“จิตมาร!!” ศิษยพี่รองเอยขึ้นทันที เขาคือเครื่องหอมบรรลุเตาจึงมีญาณพิเศษ
เมื่อมองหวังเปาเลอในตอนนี้จึงเห็นจิตมารทันที!
ขณะรอนใจ ศิษยพี่รองก็เขามาใกลในพริบตา กอนจะยกมือขวากดที่ไหลของ
หวังเปาเลอเพื่อพยายามแบงภาระใหทุเลาลง ทวาในพริบตาเดียวเขาก็ตัวสั่นเทิ้ม
อยางรุนแรง รางกายพลันพราเบลอ กอนจะเซถอยออกไป
“นี่คือการชวงชิงราง!!” เห็นไดชัดวาอูนอยเองก็มองเห็นอะไรบางอยางจนอุทาน
ออกมา หนากากในอกหวังเปาเลอวาบแสงสีขาว รางของแมนางนอยพลันปรากฏขึ้น
ดวยความรอนใจ กอนจะกดมือลงบนหวางคิ้วหวังเปาเลอ
ทวาในทันทีที่สัมผัส รางของแมนางนอยก็สั่นสะทานและเซถอยไปหลายกาว
เชนกัน
ทั้งนางและศิษยพี่รองตางก็ไมสามารถหยุดมันไดแมแตนอย หมอกสีดำบนราง
หวังเปาเลอยิ่งแผขยายออกมารวมกันที่เหนือศีรษะมากขึ้น
ในเวลาเดียวกันก็เกิดลมกรรโชกแรงไปทั่วบริเวณ ปรมาจารยแหงไฟที่หนีไป
พักผอนปรากฏตัวขึ้นทันที ศิษยพี่หญิงใหญกับวัวเฒาก็เชนกัน พวกเขาทั้งสาม
หนาเปลี่ยนสี สายตาปรมาจารยแหงไฟเผยแววกรุนโกรธ กอนจะยกมือซายขึ้นกด
ไปยังจุดรวมปราณเทียนหลิงของหวังเปาเลอ ดวงตาของเขาเบิกกวางและสงเสียง
คำรามต่ำออกมา
 “เจามายากลกลาดีนัก!!” ขณะที่กลาวเคล็ดวิชาคำสาปของเขาก็ปะทุออกมา
มือขวาทำผนึกมุทราชี้ไปยังหมอกเหนือศีรษะหวังเปาเลอ
ทวาในพริบตาที่เขาชี้ไป หมอกสีดำนั่นก็พลิกมวนอยางรวดเร็ว สีแดงเลือดไหล
ออกมาและยอมหมอกใหกลายเปนสีแดง ขณะเดียวกันรางมายาตะขาบตัวหนึ่งก็
สองแสงอยูขางใน มันชนกับนิ้วของปรมาจารยแหงไฟโดยตรง
การชนกันครั้ง นี้ทำใหปรมาจารย แหง ไฟตั วสั ่ น อย างรุ น แรง ก อนจะถอยไป
สามกาว แตดวงตาของเขากลับฉายแววเย็นยะเยือก แลวระเบิดจิตสังหารออกมา
จองมองตะขาบสีโลหิตดานในหมอกเลือด สวนตะขาบตัวนั้นหลังจากชนกันแลวก็
ถอยไปหลายกาวเชนกัน ยามที่จองมองปรมาจารยแหงไฟ ดวงตาฉายแววดุดัน
“เปนเจา!” จิตสังหารของปรมาจารยแหงไฟพลันรุนแรงยิ่งขึ้น ตอนที่เขาสัมผัส
กับกระแสเตาของหวังเปาเลอกอนหนานี้ก็รับรูถึงการมีอยูของตะขาบสีโลหิตตัวนี้แลว
เมื่อไดเห็นเองกับตา คำสาปที่สะสมอยูในตัวเขาก็กำลังจะระเบิดออกมา
ปรมาจารยแหงไฟมองออกแลววาความจริงตะขาบสีโลหิตตัวนี้ไมมีอยูจริง ทวา
กลับมีความเกี่ยวโยงกับหวังเปาเลอที่บุคคลภายนอกไมสามารถทำลายมันได มีเพียง
หวังเปาเลอเทานั้นที่ทำได หากเขาคิดจะขัดขวางก็มีทางเดียวคือ…คำสาป!
สำหรับปรมาจารยแหงไฟในตอนนี้ หากตนระเบิดคำสาปและตายไปพรอมกับ
อี ก ฝ า ยก็ ถ ื อ ว า คุ  ม ค า แล ว ถึ ง อย า งไรด ว ยอายุ ข องเขา ความเป น ความตายนั้ น
ไม ส ำคั ญ แล ว แต ห วั ง เป า เล อ ยั ง เด็ ก มาก เขาจะทนดู ห วั ง เปา เล อ ถูก ช ว งชิ ง ร าง
ไปไดอยางไรกัน
ทายที่สุดพลังแหงคำสาปที่ไหลเวียนไปมาอยูในรางปรมาจารยแหงไฟก็ทำให
ตะขาบสีโลหิตตัวนั้นระแวงอยางเห็นไดชัด ทวาในตอนที่ปรมาจารยแหงไฟระเบิด
คำสาปโดยไม ลัง เลนั ้น เอง จูๆ …ก็ มี เสี ย งแหบพร าแต ห นั กแน น ดั ง ก องกั ง วานไป
ทั่วบริเวณ
 “ขอบพระคุณทานอาจารย ขาเองดีกวา” ผูที่เอยขึ้นมาก็คือหวังเปาเลอนั่นเอง
ตอนนี้ดวงตาของเขาลืมขึ้น เผยใหเห็นริ้วเลือด ขณะเดียวกันดวงตาก็กระจางชัด
เงยหนามองตะขาบสีโลหิตที่อยูเหนือศีรษะตน
ตะขาบสีโลหิตมีสีหนาประหลาดใจอยางเห็นไดชัด มันมองหวังเปาเลออยาง
ตื่นตระหนก
“เจาตื่นขึ้นมาเองหรือ?! เขาใจแลวหรือ นี่มันเกินความคาดหมายของขา…”
“เขาใจแลว” หวังเปาเลอเอยเสียงเบา ระดับการฝกตนในรางกายพลันระเบิดขึ้น
หมัดขวาที่ยกขึ้นพุงออกไปทันที
หมัดนี้ดูดปราณวิญญาณในระบบสุ ริ ยะมากอตัวเปน สิ ่ง มี ชีวิตคล ายหลุ มดำ
ในพริบตา ตะขาบสีโลหิตจมดิ่งเขาไปในนั้น
เนื่องจากตะขาบสีโลหิตตัวนี้ไมมีอยูจริง บุคคลภายนอกจึงไมสามารถทำราย
มั น ได แต ห วั ง เป า เล อ มี บ างอย า งเกี ่ ย วโยงกั บ มั น ดั ง นั ้ น สำหรั บ ตะขาบสี โ ลหิ ต
การโจมตีของเขาจึงมีพลังจริงๆ
การระเบิดระดับการฝกตนไปถึงพลังตอสูระดับจักรวาลในโลกศิลาของเขานั้น
ทำให ร  า งของตะขาบสี โ ลหิ ต ถู ก ฉี ก เป น ชิ ้ น ๆ ในพริ บ ตา หมอกสลายไปแต ก ลั บ
ไมมีความตายเกิดขึ้น นี่เปนเพียงดวงจิตเทพของมันเทานั้น
“นาสนใจดีนี่ หวังเปาเลอ ครั้งหนา…ขาตองทำไดแน!” หลังจากประโยคนี้ลอยมา
หมอกก็สลายหายไปอยางสมบูรณ ทุกอยางกลับมาเปนปกติ หวังเปาเลอปลอบใจ
พวกปรมาจารยแหง ไฟที่เปนกัง วล ปรมาจารย แ ห ง ไฟที ่ สภาพเหนื ่ อยล าจากไป
เจาเยี่ยเหมิงกับโจวเสี่ยวหยาก็จากไปพรอมความเปนหวง
เมื่อเหลือเพียงอูนอยกับเจาลานอย หวังเปาเลอก็ถอนหายใจเบาๆ กอนจะ
เงยหนามองไปยังจักรวาลอันแสนไกล
 เขาครุนคิดจนเขาใจแลวจริงๆ ไมวาความคิดกอนหนานี้จะจริงหรือไมลวน
ไมสำคัญ เขา…ก็ยังเปนเขา
ยิ่งกวานั้นเรื่องที่วาโลกศิลาคือกระดานหมากรุกก็ไมใชวาเปนไปไมได
เพราะในโลกศิลามีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญสามครั้ง หนึ่งคือการเขามาของกู
ซึ่งสงผลตอวิวัฒนาการของสถานที่แหงนี้ สองคือการผนึกหลัวซึ่งทำใหเกิดสำนักแหง
ความมืดและไดเปลี่ยนโครงสรางของที่นี่ไป สามคือบิดาของหวังอีอีไดเปดรอยราว
นอกโลกศิลาทำใหพวกเขาสองพอลูกเขามา
จากนั้นแมนางนอยก็วาดภาพอธิบายสิ่งมีชีวิต และขัดขวางการพัฒนาตามปกติ
ของที่นี่ จึงเปนเหตุใหมีโลกศิลาอยางในปจจุบัน สิ่งเหลานี้…ไมสามารถเลียนแบบได
จึงนาจะมีเพียงหนึ่งเดียว
“โลกนี้คือสมอเรือของขา ไมวาความจริงจะเปนเชนไร มันก็มีเพียงหนึ่งเดียว
ขาก็มีเพียงหนึ่งเดียว!” สายตาหวังเปาเลอคอยๆ สงบลง กอนจะเอยเสียงเบากับ
อูนอยที่กำลังกังวลเล็กนอยอยูดานหลังเขา
“อูนอย รางของเจาสามารถทำใหกาลเวลารอบตัวเปลี่ยนไป ทำใหเรื่องในอดีต
ดูแปลกไปจริงๆ ขาอยากรูและตองการความรวมมือจากเจา และขาจะพยายาม
สุดความสามารถเพื่อสงเจากลับบานเปนการตอบแทน ตกลงไหม”
 บทที่ 1218 ตระหนักรู
หลังจากไดฟงคำกลาวของหวังเปาเลอ สติของอูนอยก็ตื่นตัวขึ้น แตกลับดูเศราสรอย
“เหตุ ใ ดท า นพ อ ต อ งเกรงใจเช น นี ้ อย า ได ท ำแบบนี ้ เ ลย ข า ไม ใ ช ค นนอก
สามารถแบงเบาความทุกขของทานพอ เปนอิฐกอนเล็กๆ ในการฝกตนขั้นสูงสุดของ
ทานพอได นี่นับเปนเกียรติของอูนอย วาสนาของอูนอย สิ่งเหลานี้คือสิ่งที่อูนอย
ถวิลหา”
“ดังนั้น ทานพอ อูนอยวิงวอนทาน มอบเรื่องนี้ใหอูนอยสำหรับทาน อาจไมเปน
สิ่งสำคัญ แตสำหรับอูนอยแลว กลับเปนโอกาสที่ปราถนามาทั้งชีวิต ใหลูกไดแสดง
ความกตัญูตอทานพอดวยเถิด” สีหนาอูนอยจริงจัง สายตาแฝงความกระตือรือรน
แมแตลานอยที่ไดฟงคำกลาวนี้ก็ยังรูสึกเลี่ยน แตจากปากอูนอย กลับดูเหมื อ น
เชนเดียวกับสัจธรรม ราวกับผูถูกวิเคราะหไมใชเขา…
กระทั่งทำใหผูอื่นรูสึกวา หากหวังเปาเลอไมยินยอม เชนนั้นก็เปนความอัปยศ
อันยิ่งใหญรวมทั้งเปนการโจมตีอยางหนักจนนาวิตกสำหรับอูนอย
แทจริงแลวปณิธานของอูนอยเขาใจไดไมยาก เขา…รูสึกไมมั่นคงมากเกินไป
ไมว าผูใ ดก็ตามที่เหยียบเขาสูวงแหวนปราณเคลื ่ อนยายก อนกาลเวลาไม สิ้ นสุด
เมื่อตื่นขึ้นมาก็จะพบวาตนอยูในโลกที่แปลกไป ลวนเปนเชนนี้
ในความคิดของเขา ตนตองเปนผูที่มีประโยชน มีเพียงเชนนี้เทานั้น จึงจะไมตกหลน
และไมกลายเปนเถาที่หลงเหลือ ดังนั้นเวลานี้ความจริงใจของเขาจึงสะเทือนฟา
ความปราถนาของเขาสะเทือนดิน แววตาดูราวกับดารานิรันดร สามารถหลอมละลาย
ความเย็นเยือกทั้งหมด
หวังเปาเลอยังคงหมกมุนอยูในความสะทอนใจของอารมณกอนหนา เวลานี้
เขากะพริบตาปริบๆ มองไปที่อูนอย แลวดูเจาลานอ ยที ่คว่ำหน าอยูไ กลออกไป
ทำทาราวกับมันคลื่นไส สงเสียงไอ แลวยกมือขึ้นมา
 อูนอยรีบเรงเขามา นำศีรษะของตนตรงไปที่มือหวังเปาเลอ ทำใหหวังเปาเลอ
สัมผัสกับศีรษะของเขาไดเลย
“เอาเถอะ…” หวังเปาเลอเอยปากอยางลังเล
“ขอบคุณทานพอ!” อูนอยสีหนาเต็มไปดวยความซาบซึ้งใจ คลายกับเกรงวา
หวัง เปาเลอจะเปลี ่ยนใจ จึง นั่ง ขัดสมาธิ ลงทั น ที ดวงตาฉายแววเชื ่ อฟ ง ราวกั บ
ทุกหวงเวลา ไมวาหวังเปาเลอจะใหเขาทำอะไร เขาจะรีบไปทำใหสำเร็จโดยไมลังเล
เหตุ ก ารณ น ี ้ หลั ง จากดู เ จ า ลาน อ ยคลื ่ น ไส อ ยู  น าน ฉั บ พลั น ก็ ร ู  ส ึ ก ขนหั ว ลุ ก
ในความเลือนรางคลายกับรับรูไดถึงวิกฤตที่รุนแรงวูบหนึ่ง นี่ทำใหเจาลานอยในตอนนี้
ตื่นตัวอยางยิ่ง ดูเหมือน…มีลางสังหรณบางอยางของสถานะที่ไมมั่นคง มันรีบวิ่งไป
ตรงหนาหวัง เปา เล อ เยี่ยงอยางอู  น  อยที ่ น ั ่ ง อยู  ตรงนั ้ น แม แต สภาพจิ ต ใจก็ เ ป น
เชนเดียวกัน อยูๆ ก็ตะโกนขึ้น
“อียอวว อียอวว”
หวังเปาเลอฟงแลวหงุดหงิด พอสะบัดแขนเสื้อ เจาลานอยก็ถูกกระเด็นไปไกล
เขาไมไดไปสนใจเจาลานอยที่หลนไปดวยสีหนาบึ้งตึง แตหันมองไปทางอูนอย
“สำแดงพลังเทพของเจาออกมา”
อูนอยรีบกวาดตามองไปไกลทางเจาลานอยที่ไมไดรับความเปนธรรม แอบยินดี
อยูในใจ พอใจในการตอบสนองที่วองไวของตนเอง รูสึกวาคลื่นระลอกนี้ของตน
จะอยูในใจของบิ ด า นับวามั่นคงอย างสมบู รณ แ ล ว หลั ง จากได ฟ  ง คำกล า วของ
หวังเปาเลอ เขารีบเก็บสัมผัสสวรรคไวแนน กระจายมันบนรางตนเองไปขางหนา
อยางเต็มกำลัง หลังจากวงแหวนปราณเคลื่อนยายออกมา ก็ประกอบไปดวยกฎพิเศษ
 กฎนี ้ ไ ม ไ ด เ ป น ของจั ก รวาลผื น นี ้ แม ก ระทั ่ ง ไม ไ ด เ ป น ของบ า นเกิ ด ของเขา
มาไดเชนไร เขาเองก็ไมชัดเจนัก แตเขาสามารถรับรูไดในระดับหนึ่งวา กฎนี้นับวา
ประกอบดวยรางที่ไมแตกดับ
กลาวใหชัดก็คือ เวลานี้สิ่งที่อยูตรงหนาหวังเปาเลอ ก็ไมแนวาจะเปนตัวตน
ที่แทจริง…สวนรูปแบบเฉพาะเชนไร อูนอยรูวา หากตนเองกระจายวิถีเตานี้ทั้งหมด
ทานพอตองยิ่งชัดเจนและเขาใจกวาตนเอง
อูนอยจึงสูดหายใจเขาลึก แลวกระจายวิถีเตานี้บนรางอยางเต็มกำลัง รอบดาน
คอยๆ ปรากฏลมไปตามการกระจายของเขา…ลมที่ไมมีอยูจริง แตในความรู  สึก
นาประหลาดที่ลมไดพัดผานมาจริงๆ
นั่นคือลมแหงเตาที่เสนผมไมแมแตจะขยับ แตจิตใจกลับเคลื่อนไหว
ในขณะที่ลมแหงเตานี้ปรากฏ ความวางเปลารอบตัวก็ปรากฏระลอกบางอยาง
ที่มองไมเห็น ซึ่ง กระตุนใหกาลเวลาของโลกไหลผ าน และรอบตั วเขายั งปรากฏ
เงาแหงซากที่ไมสมบูรณบางอยาง
นั่นคือเงารางที่เคยมีอยูในตำแหนงนี้ เปนเวลานานแสนนานกอนหนานั้น…
หวังเปาเลอมองเหตุการณนี้ดวยความตระหนก ดวงตาสองประกาย กระแสเตา
กระจายออกมาอยางเต็มกำลัง ครอบคลุมไปรอบตัวอูนอย สัมผัสเขากับกฎเต า
ที่กระจายอยูบนรางอีกฝายอยางระมัดระวัง
ขณะเดียวกันดาวเคราะหเจาชะตาของเขา ก็มุงหนาไปเต็มกำลัง ระเบิดการโคจร
จนถึงขีดสุด เพื่อไปพิมพประทับกฎเตานี้ แตเห็นชัดวาคุณลักษณะของกฎนี้สูงเกินไป
แมหวังเปาเลอสามารถเชื่อมตอและสัมผัสไดชั่วขณะหนึ่ง แตหากคิดตองการพิมพ
เปนกฎของตนเอง แมดวยระดับการฝกตนของหวังเปาเลอตอนนี้ ก็ไมมีทางทำได
ในเวลาอันสั้น
 ทว า หวั ง เป า เล อ ไม ร ี บ ร อ น อู  น  อ ยเองก็ ไ ม ร ี บ ร อ น เป น เช น นี ้ เวลาผ า นไป
อย า งเชื ่ อ งช า ชี ว ิ ต หวั ง เป า เล อ เรี ย บง า ยกว า เมื ่ อ ก อ นมากนั ก โดยพื ้ น ฐานแล ว
เขาไดแยกรางอวตารของตนใหคอยดูแลอยูขางบิดามารดา ก็เปนเหมือนบุตรธรรมดา
ผูหนึ่ง บางครั้งก็ดูแลเจาเยี่ยเหมิงและโจวเสี่ยวหยา
ส ว นร า งธรรมของเขา เวลานี ้ น ั ่ ง ขั ด สมาธิ อ ยู  ใ นท อ งฟ า ที ่ น อกระบบสุ ร ิ ย ะ
ครอบคลุมไปทุกสารทิศ ขัดขวางทุกสิ่ง และในเวลานี้รางของเขาถือสันโดษกับอูนอย
ดวยกันนานนับเดือนแลว
ดวยความเบื่อของเจาลานอย ไมรูวามันคิดเชนไร หนีจากสถานที่ที่หวังเปาเลอ
ถือสันโดษไป แลวไปที่ที่รางอวตารของหวังเปาเลอดูแลบิดามารดาอยู มันกลายราง
เปนลูกสุนัข สิ่งใดที่นารักก็ทำเชนนั้น…ทุกวันดูเหมือนพลังงานทั้งหมด ลวนใชไปกับ
การทำใหบิดามารดาหวังเปาเลอสบายใจ…
เมื่อหวังเปาเลอเห็นฉากนี้เขาก็หัวเราะไมไดรองไหไมออก เขารูสึกวาลาตัวหนึ่ง
สามารถเปลี่ ย นเป น ลูก สุ นั ข โดยไมคำนึ ง ถึ ง หน า ตา ขณะเดี ย วกั น ยัง กระดิ กหาง
ทำใหคนรัก ยังสามารถกินอาหารสุนัขไดอยางเอร็ดอรอย ทั้งหมดนี้ก็เพียงพอที่จะ
มองออกวาการถือสันโดษของอูนอยกับตน กระตุนเจาลานอยเขาอยางจัง
และในขณะที ่ ห วั ง เป า เล อ ถื อ สั น โดษ ชื ่ อ เสี ย งของสหพั น ธรั ฐ ก็ แ ผ ไ ปทั่ ว
จั ก รพิ ภ พศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ แ ห ง เต า ฝ  ง ซ า ย กองกำลั ง ใหญ น  อ ยนั บ ไม ถ  ว นต า งก็ ท ราบ
ขณะเดียวกันตระกูลสำนักเขตชายแดนมากมาย เพื่อที่จะเสาะหาความปลอดภัยก็ดี
เพื่อหลีกเลี่ยงการตอสูก็ชาง เริ่มติดตอกับสหพันธรัฐบอยครั้ง หมายจะรวมเขากับ
ภายในระบบของสหพันธรัฐโดยไมคำนึงคาตอบแทน
เกี่ยวกับเรื่องเหลานี้ หวังเปาเลอไมไดไปเขารวม โดยมีอูเมิ่งหลิงรวมทั้งหลี่ซิงเหวิน
ยังมีปรมาจารยมหาทัณฑรวมทั้งปรมาจารยครามทองคำคนเหลานี้ไปจัดการ ดูแล
ทุกสิ่งอยางเปนระเบียบ กำลังของสหพันธรัฐก็เพิ่มขึ้นทุกวัน สิ่งสำคัญที่สุดคือ…
ความเปนกลางของสหพันธรัฐ คอยๆ กลายเปนเรื่องจริงไปตามกาลเวลา
 ตระกูลไมรูสิ้นก็ดูราวกับจะไมเห็นสหพันธรัฐ นอกจากการใหรางวัลในตอน
เริ่มตนแลว ก็ไมมีการกระทำอื่นใด รางวัลนั้นแมจะแฝงไวดวยการยั่วยุ แตตอนนี้
เมื่อดูแลว ก็ยังรูสึกรับไมได
สิ ่ ง นี ้ ท ำให ต ระกู ล และสำนั ก นั บ ไม ถ  ว นได ร ู  ถ ึ ง ความยิ ่ ง ใหญ ข องสหพั น ธรั ฐ
ระหวางการถือสันโดษของหวังเปาเลอมากวาคอนป ตระกูลไมรูสิ้นและสำนักแหง
ความมืดไดตอสูกันอยูบอยครั้ง ไฟสงครามกองกังวาน แพรสะพัดขึ้นเรื่อยๆ กระทั่ง
ภายในจั ก รพิ ภ พศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ แ ห ง เต า ฝ  ง ซ า ย ล ว นปรากฏการรุ ก รานเล็ ก ๆ น อ ยๆ
แต ใ นทางกลั บ กั น …ระบบสุ ร ิ ย ะรวมทั ้ ง ท อ งฟ า รอบด า นก็ ร าวกั บ เขตหวงห า ม
สำนักแหงความมืดไมเคยย่ำกรายเขามา
ในสายตาตระกูลและสำนักนับไมถวน บางทีนี่อาจใชคำวาบังเอิญมานิยามได
จนกระทั่งมีอยูครั้งหนึ่ง สำนักแหงความมืดตอสูกับตระกูลไมรูสิ้น หลังจากรุกราน
ไปถึงจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายแลว เมื่อเขาใกลระบบสุริยะมากแลว ขณะที่
สำนักแหงความมืดไลติดตามจนไปหยุดอยูตรงนั้น พวกมันก็ดูเหมือนลังเลอยูสักพัก
จากนั้นจึงเลือกที่จะจากไป
แตกอนจะจากไป เขาประสานหมัดคำนับไปทางระบบสุริยะ
ฉากนี้ทำใหพวกสำนักตระกูลที่ดูอยูทั้งหมดตื่นตะลึง
ดวยความไมเขาใจของตระกูลสำนักตางๆ เบาะแสตางๆ เกี่ยวกับหวังเปาเลอ
ลวนถูกรวบรวม กองกำลังแตละฝายตางก็คอยๆ ไดคำตอบ
หวัง เปาเลอปรมาจารยของสหพั น ธรั ฐ เคยเป น …บุ ตรแห ง ความมื ดรุ  นก อ น
แลวยังเปนศิษยนองของเฉินชิงจื่อเตาสวรรคสำนักแหงความมืด ทั้งสองมีอาจารย
คนเดียวกัน แตดวยตางอุดมการณ หวังเปาเลอจึงละทิ้งสถานะบุตรแหงความมืด
และไมเขารวมสงคราม
คำตอบนี้ละเอียดเกินไปแลว มีผูแอบไดยินหรืออาจกลาวมีผูมีน้ำใจปลอยขาวออกมา
แตไมวาอยางไร ดวยการปรากฏสถานะของหวังเปาเลอ ทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
ก็สั่นสะเทือนขึ้นอีกครั้ง
ในการสั่นสะเทือนครั้ง นี้ ตระกู ลไม รู สิ ้ น ยอมรั บโดยปริย าย และสหพั นธรัฐ
ไมไดคัดคาน ระบบสุริยะกลายเปนจุดสนใจ…อีกครั้ง
ไมอาจเมินเฉยได เพราะสุดทายบางทีที่นี่อาจเปนที่เดียว ที่จะยืนหยัดอยูได
และในขณะเดียวกัน ในการถือสันโดษที่ยาวนานกวาครึ่งป รางของหวังเปาเลอ
หลังจากที่กฎแหงเตาของอูนอยกระจายออกมาครั้งแลวครั้งเลา ในที่สุด…ก็ไดรับผล
“ขึ้นชื่อวาจันทรขางแรม ยอมไมกลมกลืน…”
 บทที่ 1219 ทานเหมือนบิดาขามาก
สำหรับหวังเปาเลอแลว ทั้งชีวิตของเขายังไมเคยไดสรางพลังเทพดวยตนเอง
อยางแทจริงเลย ที่เคยนับวาไดทำก็มีเพียงกระบวนเวทเทานั้น
ทวา พลังเทพ…เปนวิถีเตา นั่นเปนกฎบังคับ และกฎเวทกลายเปนเครื่องสาย
ดีดเสียงออกมาไดไมเหมือนกัน
เตาของอูนอ ยจะเรียกวาอะไร หวังเปาเลอไมมีความสามารถพอที่จะกล าว
แตตามภาพพิมพกฎเวทดาวเคราะหเตาของเขา ระหวางการตระหนักรูนับครั้งไมถวน
ในเวลากวาครึ่งปนี้ ในที่สุดเขาก็พิมพประทับมันออกมาได
หลังจากพิมพประทับไดสำเร็จ สุดทายหวังเปาเลอก็ไดเขาใจแลววา…เหตุใด
รางของอูนอย จึงมีลักษณะพิเศษของความเปนอมตะ ก็คือไมวาจะบาดเจ็บเชนไร
ดูเหมือนสำหรับเขาแลว นั่นจะทำอะไรเขาไมไดเลย
เปนเพราะเตาพิเศษนี้ ไดหลอมรวมเขาไปในจิตวิญญาณ ในชั้นกายเนื้อและ
ในกระดูกของอูนอยแลว ตลอดเวลา อูนอยไดงมหาตัวตนของตนออกมาจากอดีต
ที่ผานมาอยางไมรูเนื้อรูตัว
ดังนั้นไมวาอาการบาดเจ็บของเขาจะเปนเชนไร ก็ไมเปนไร แมกระทั่งถึงจะตาย
ก็ไมสงผลกระทบตอการหมุนเวียนเตาของเขา อดีตที่ผานไปของเขาจะเขามาแทนที่
ปจจุบันในทันทีและยังคงหมุนเวียนตอไป
การไมตายไมดับ เชน นี้… ยิ่ง หวั ง เป า เล อ ตระหนั กได ลึ กซึ ้ ง มากเพี ย งใด ก็ ยิ่ ง
สั่นสะทานรุนแรงขึ้น แตนาเสียดายที่ถึงแมเขาจะพิมพประทับได ก็ไมสามารถใช
บนรางตน
 เชนเดียวกับกฎเวทการพิมพประทับของตนเอง แหลงที่มาของเตาไดถูกกักไว
อยูบนรางอูนอยแลว เวนแตอูนอยจะดับสูญอยางสมบูรณ เตานี้จะถูกทำลาย เชนนี้
จึงจะสามารถสรางมันขึ้นมาในรางตนเองไดใหม มิฉะนั้นแลวก็จะไมมีผูใดทำได
ถึงระดับเดียวกับอูนอย
หากตองการทำลายเตานี้ตองสังหารอูนอยใหได วิธีการดังกลาวก็เรียบงาย ก็คือ
ขณะที่สังหารอูนอยตองไปในชวงเวลาที่เขาผานมาทั้งหมด นำอูนอยนับไม ถ วน
ในแตละกาลเวลาที่ผันผานมาสังหารโดยพรอมเพรียงในเวลาเดียวกัน
จะพลาดไมไดเลยแมแตคนเดียว และตองจบทุกอยางในคราเดียว มิฉะนั้นแลว
หากพลาดแมเพียงหนึ่ง มิใชในเวลาเดียวกัน เงาแหงอดีตทั้งหมดก็จะฟนคืนชีพทันที
ทวา หากคิดจะทำใหถึงจุดนี้ คงลำบากแสนเข็ญเกินไปจริงๆ อยางนอยที่สุด
หวังเปาเลอในวันนี้ เขาถามตัวเองก็ยังทำไมได
และหวังเปาเลอก็มองออกแลววา นี่ไมใชความตระหนักรูของตัวอูนอย แตเปน
ผูเยี่ยมยุทธระดับลึกล้ำสะเทือนฟาดิน ดวยวัยของตนและการอุทิศใหการฝกตน
ตีตราอยูที่อูนอย ทำใหเขาเปนหนึ่งเดียวกับเตานี้อยางสมบูรณ และมีที่มาเดียวกัน
อยางสมบูรณแบบ
“จักรพรรดิเสวียนเฉินหรือ” หวังเปาเลอพึมพำอยูในใจ ชื่อนี้เกิดขึ้นหลังจากที่
ตีตรากฎเวท สมญานามที่ปรากฎขึ้นมาในหัวเอง
“ดวยเหตุนี้ก็สามารถตัดสินวาจักรพรรดิที่แทจริงแข็งแกรงเพียงใดแลว…”
หวังเปาเลอหรี่ตา อูนอยที่ฐานการฝกตนต่ำผูหนึ่ง เมื่อประกอบดวยกฎเกณฑนี้
ลวนมีรางที่ไมตายไมดับ หากเปลี่ยนเปนระดับจักรวาล ระดับความนากลัวของเขา
ก็ยากที่จะบรรยาย
แตถึงแมจะเปนเชนนี้ ก็ยังคงไมอาจเทียบเทาจักรพรรดิได…
 หวังเปาเลอสายหนา หยุดความคิด ไมไดใครครวญตอ เขาหมกมุนในเตาที่
พิมพประทับมาไดจากอูนอย ขณะเดียวกันก็เปดสถานที่ที่ถือสันโดษ สงอูนอยที่ลิงโลด
และภาคภูมิใจที่สามารถตอบแทนบิดาไดออกไป
หลังจากเขาไดหลอมรวมกับจันทรขางแรม ในความตระหนักรูนี้ก็พยายามที่จะ
สราง…พลังเทพอีกอัน
ในเมื ่ อ ที ่ ม าของเต า นี ้ ไ ม อ าจครอบครอง เช น นั ้ น สำหรั บ หวั ง เป า เล อ แล ว
การรวมเปนหนึ่งกับจันทรขางแรม แลวเดินไปตามเสนทางเตาอีกสายหนึ่ง จึงจะเปน
ทางเลือกที่เหมาะสมกับตนเองที่สุด
“ชื่อจันทรขางแรมดูไมเหมาะสม บางทีอาจเรียกเปน…เงาจันทร นาจะเหมาะ
กับเตาของขามากกวา” ขณะหวังเปาเลอพึมพำ เวทแหงสัมผัสสวรรคจันทรขางแรม
ยังหลอมรวมกับรางอูนอยอยางตอเนื่อง ขจัดสวนที่มีปญหาทั้งหมดออก จัดสถานที่
เหมาะสมไว ร องรั บ ค อ ยๆ นำเต า ทั ้ ง สองที ่ ย ั ง ไม ไ ด ร ั บ อย า งสมบู ร ณ ห ลอมรวม
ไวดวยกันอยางชาๆ
กอตัวเปนเตาสายหนึ่งที่อาศัยอากาศของที่นี่สรางออกมา อยางที่เขาไมเคยเห็น
มากอน
“เงาจันทร…” ผานไปเนิ่นนาน หวังเปาเลอที่หลับตาอยู ระหวางที่กำลังลืมตาขึ้นชาๆ
ร า งกายของเขาค อ ยๆ พร า เลื อ น มั น พร า เลื อ นไปรอบด า นราวกั บ แผ น ดิ น ที ่ อ ยู
ใตรางเขา กลายเปนผืนน้ำเรียบนิ่ง และในเวลานี้รางของเขาราวกับกลายเปนหยดน้ำ
ตกลงมาจากกลางอากาศลงสูผิวน้ำ
เสียงดังติง…
ยามหยดน้ำรวงหลน ผิวน้ำราบเรียบกระเพื่อมออกเปนวงกวาง หยดน้ำที่อยู
ตรงกลางคอยๆ กระจายออกไปรอบดาน
 กระเพื่อมไมมาก มีเพียงเกาวง
หนึ่งวง…แทนรอยป
วงกระเพื่อมเกาวงทำใหกาลเวลาผานไปเการอยป กอเปนภาพลวงตาขึ้นมา
บนผิวน้ำนับไมถวน ภาพเหลานี้ปะปนกันไป หากเปนมนุษยธรรมดาอยูที่นี่ เมื่อมองดู
ผืนน้ำคงจะรับกระแสขอมูลมหาศาลเชนนี้ไมไดทันที ถึงขั้นที่วาดวงตาทั้งสองอาจ
มืดบอดและจิตวิญญาณลมสลาย
แมจะเปนผูฝกตนต่ำกวาดาวพระเคราะหก็ทนรับไมไดเชนเดียวกัน ความเปนไปได
ที่จะดับสูญมีสูงมาก ภาพและขอมูลนับไมถวนหลั่งไหลเขามาทันที ดังนั้นมีเพียง
ขั ้ น ดารานิ ร ั น ดร จ ึ ง จะไม ด ั บ สู ญ ด ว ยเหตุ น ี ้ แต ก ็ ย ากที ่ จ ะหลี ก เลี ่ ย งจากการ
บาดเจ็บสาหัส
แตนี่ แคเหลือบมองก็เพียงพอแลว
หากถูกครอบงำดวยพลังเทพนี้อยางแทจริง แมจะเปนขั้นจักรพิภพก็ยากที่จะ
หนี จ ากการล ม สลาย แม จ ะมี ย อดองครั ก ษ พลั ง เทพนี ้ ก ็ ส ามารถนำร า งในอดี ต
มาสังหารได ทำใหมนุษยไมมีอดีต ตัวตนไมสมบูรณแบบ ราวกับฟาไรจันทร ในน้ำ
แมพระจันทรจะเต็มดวงก็ยังคงวางเปลา ลัทธิเตาจะไมลมสลายไดอยางไร
ดวยเหตุนี้ หวังเปาเลอจึงตั้งนามแกพลังเทพนี้วา เงาจันทร
หากมีเพียงเงาจันทร พลังเทพนี้ก็ยังคงไมสมบูรณ ไมอาจเรียกไดวากลายเปน
มหาเตาสายหนึ่ง ดังนั้นเงาจันทรจึงเปนเพียงสวนครึ่งแรกของพลังเทพที่หวังเปาเลอ
สรางจากความตระหนักรู ยังมีครึ่งหลังอีก หวังเปาเลอตองการใหนามมันวา
บุปผากระจก
เตาแหงบุปผากระจก อยูที่การสะทอนเงา
 จากในหวงน้ำแหงกาลเวลา นำสิ่งในอดีตออกมาใหมันปรากฏในกาลปจจุบัน
แม ว  า เวลาของการดำรงอยู จ ะแปรผัน และยากที่ จ ะแก ไ ข เพราะมั น ไม ใ ช ต ั ว ตน
ที่แทจริง ทวา…ตามสารัตถะสสารแลว ในความเปนจริงก็ไมมีสิ่งใดแตกตางบุปผา
ในกระจก ก็เปนดอกไมเชนเดียวกัน
ดวงตาของหวัง เปา เลอ สงบนิ ่ ง ก มหน า มองดู ผ ิ วน้ ำ ยกมื อขวาขึ ้ น ชี ้ น ิ ้ ว ลงไป
เขาหยิบดินทรายที่มีอยูที่นี่เมื่อเจ็ดรอยปกอนมาไวในมือ
การสัมผัสตลอดจนถึงการสำรวจวิญญาณเทพเหมือนของจริงที่มีอยูทุกประการ
“นาสนใจ” หวังเปาเลอยิ้มนอยๆ มองดินทรายในมือ ไมไดสงมันกลับไป แตกลับ
ขยี้มันทำใหดินทรายละลายในมือ กลายเปนปนปกผมสีแดงเหน็บไวที่ผม
หลังจากที่เงยหนามองไกลไปทางดาวชะตา แลวกมหนามองหนากากที่อยูใน
ออมแขน เขาก็เอยเสียงเบา
“มีบางเรื่องที่ไมตองไปรบกวนผูอาวุโสที่ดาวเคราะหชะตาแลว เจาวา…ขาใชเวทนี้
พาเจาไปเยี่ยมบิดาเจา ดีหรือไม”
“ขามิไดตองการขจัดอคติ แตขาตองการความชวยเหลือของเขา”
ขณะที ่ ห วั ง เป า เล อ กล า ว เงาร า งของแม น างน อ ยก็ ป รากฏขึ ้ น ต อ หน า เขา
มองเข า ไปในดวงตาของหวั ง เป า เล อ แววตานั ้ น มี ท ั ้ ง ประหลาดใจและสั บ สน
อยางรุนแรง อีกทั้งยังมีความสงสัยรวมไวดวยกัน
ตอนที่การฝกตนของหวังเปาเลอทะลวงผานถึงขั้นจักรพิภพ นางไมมีสายตาเชนนี้
และเมื่อครั้ง ที่ห วัง เปาเลอ เอาชนะจิตมาร นางก็ยังไมมี สายตาเชน นี ้ จนกระทั่ ง
เรื่องดำเนินตอไป หลายครั้งที่นางสับสน ไมมั่นใจ แตก็ยังคงไมมีสายตาที่แรงกลา
เชนนี้เลย
 “เจา…เปลี่ยนไปจนเหมือนทานพอของขาไปทุกทีแลว…ไมเพียงแตทานพอขา
ยังมีพวกทานลุง เจา…ขาก็ไมรูวาจะบรรยายเชนไร สรุปก็คือ…พวกเจายิ่งเหมือนกัน
เขาไปทุกทีแลว” แมนางนอยเงียบไปสักพัก แลวกลาวเสียงเบา
“แล ว อย า งไรหรื อ ” สายตาหวั ง เป า เล อ อ อ นโยน มองแม น างน อ ย ใบหน า
คลายยิ้มแตไมยิ้ม
“เจาสามารถอาศัยตนเองไปพบทานพอขาไดจริงหรือ” แมนางนอยถูกหวังเปาเลอ
มองดวยสายตาเชนนี้ ไมรูวาดวยเหตุใด นางจึงประหมาอยางไมมีเหตุผล จึงรีบ
หลบสายตาดวยความเร็ว
“รองเรียกพอตามาหลายปเชนนี้ ก็ตองลองดูวาจะพบไดหรือไม” หวังเปาเลอ
หัวเราะออกมา น้ำรอบดานเปลี่ยนรูปใหมไปตามการกระจายของกระแสเตา
วิธีการเรียบงาย เงาจันทรเกาวง อยางมากที่สุดก็เการอยป แตบุปผากระจกบาน
เมื่อเการอยปกอน นำตนเองเมื่อเการอยปกอนออกมา นำตนเปนหลักและบานอีกครั้ง
หมุนเปลี่ยนวนเวียน จากนั้นขีดจำกัดการฝกตน จึงเปนขีดจำกัดแหงกาลเวลา
เดินขามผานกาลเวลา ไปเยี่ยมเยียนทานผูยิ่งใหญ…ผูนั้น
“ตกลง” แมนางนอยคิดแลว จึงกลาวตอบเสียงเบา
 บทที่ 1220 พูดอีกทีสิ
หวั ง เป า เล อ ได ย ิ น เสี ย งอ อ นโยนของแม น างน อ ย รอยยิ ้ ม ก็ ผ ุ ด ขึ ้ น ที ่ ม ุ ม ปาก
เขาคิดถึงภาพที่เคยหยอกลอกับนาง และระลึกถึงเรื่องราวในอดีตมากมายตอนที่
ยังอยูสหพันธรัฐ
เหมือนตอนปกอนตนเองกำลังกินขาไกอยูบนเรือบินของสำนักวิชาเตาศักดิ์สิทธิ์
หรืออยางเชนตอนที่เปนหัวหนานักเรียนในสำนักศึกษาเตารวมทั้งนิสัยที่ชอบเตะเปา
ในตอนแรก
ยังมีอุดมคติ
ลดความอวนก็ดี สมใจก็ชาง เขายังคงจำไดเรื่องที่ตนตั้งตารอในวัยเด็ก…การเปน
ผูนำของสหพันธรัฐ
เพื่อความใฝฝนนี้ แบบอยางของการที่เขาพยายามดิ้นรนยังคงอยูในสวนลึกของ
ความทรงจำ แลวยังมีอัตชีวประวัติเจาพนักงานระดับสูงที่เขาอานจนขึ้นใจเลมนั้น
และความสมปรารถนาของเจาสำนักดาวอังคาร
อดีตที่รีบเรง ชีวิตที่เหมือนฝน…การระลึกถึงความหลังอยางไมตั้งใจ มักจะทำให
ผูคนร่ำไห ก็เหมือนกับใบไมใบหนึ่งที่ผานมาแลวทุกฤดูกาล จากนั้นสีสันจึงผันเปลี่ยน
“ที่แทแลว รูปลักษณขาไดเปลี่ยนไปอยางไมไดตั้งใจ…” หวังเปาเลอพึมพำเสียงเบา
“เติบโตแลว” หวังเปาเลอถอนหายใจเบาๆ
เขาเหยี ย บเข า สู  โ ลกแห ง การฝ ก ตนโดยไม ร ู  ต ั ว แม จ ะไม ถ ึ ง สองร อ ยป แต ก็
ไมแตกตางกันมากนัก รายละเอียดของกาลเวลาตัวเขาเองก็ยังคลุมเครืออยูบาง
 นี่ไมใชเปนเพราะกาลเวลาที่เนิ่นนาน ในความเปนจริงนั้น หากกลาวจากมุมมอง
ของการฝกตนที่แทจริง สามารถฝกตนมาถึงขั้นนี้ไดในเวลาไมถึงสองรอยป นับไดวา
เปนปาฏิหาริยแลว
แตสำหรับเขาแลวดูเหมือนจะสมเหตุสมผลอยูบาง ในขณะที่ความจริงยังคง
ถูกเปดเผย หวังเปาเลอเองก็เขาใจแลววาตนและชะตาภายในจักรวาลนี้ตางกันในดาน
สาระสำคัญ
จุดสำคัญที่ทำใหความทรงจำของเขาพราเลือน และสาเหตุที่ทำใหบุคลิกเขา
เปลี ่ ย นไป เป น เพราะในช ว งเวลาที ่ จ ำกั ด นี ้ เขาได ผ  า นเหตุ ก ารณ ม ามากมาย
โดยเฉพาะกลุมดาวชะตาจูโจมตอชีวิตของเขาจนพลิกฟาสะเทือนดิน
หลายครั้งที่หวังเปาเลอรูสึกตัววาชราแลว มิใชรางกายที่ชรา มิใชจิตวิญญาณ
แตเปนที่ใจ ดูเหมือนเรื่องราวมากมายพวกนั้น แมจะไมไดสงสัยอีก ลวนมองขามไป
แตก็เพราะมันเลือนรางไปแลว จึงยากที่จะเกิดความหลงใหลดังเชนในวัยเยาว
“คาตอบแทนที่ไมสับสน” หวังเปาเลอมองทองฟาอันไกลโพน เผยยิ้มโงงม ทันใดนั้น
ก็หยิบขวดปรารถนาออกมาจากกระเปาคลังเก็บดวยเกิดความรูสึกครั้งเยาววัย
“ผูอาวุโส ขาขอพร…ขอใหดวงจิตของขากลับไปสูครั้งวัยเยาว”
ขวดปรารถนาเงียบงัน และเริ่มสงเสียงดิ้นรนออกมาจากมือหวังเปาเลอ ราวกับ
มันมีความรังเกียจแฝงไว กอนจะกลับเขาไปในกระเปาคลังเก็บ
เมื่อหวังเปาเลอเห็นเชนนี้ ก็สงเสียงหัวเราะที่ยากจะเห็น
แมใบไมจะเปลี่ยนสี แตเขาก็ยังคงเปนเขา หัวใจยังคงเปนเหมือนเมื่อแรกรุน
 “เชนนี้…ก็ดี” หวังเปาเลอยกมือขวาขึ้น โบกเบาๆ จนเกิดระลอกคลื่นรอบตัว
ระลอกนี้แผขยายออกไป…จนกระทั่งหลังจากครอบคลุมไปทั่วสารทิศที่เขาอยูทั้งหมด
ผิวน้ำ…ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งบนรางของเขา ดวยตัวหวังเปาเลอเองเปนดั่งหยดน้ำที่
รวงหลน ระลอกวงแหวนเกาวงแผออกไปเปนชั้นๆ
เมื่อเการอยปกอน ตอนนั้นเขายังไมถือกำเนิด ทวาก็ไมเปนไร เวทแหงเงาจันทร
เปนเขาสรางมันขึ้นมาเอง อาจกลาวไดวามองไปทั่วจักรพิภพเตาไมรูสิ้น คงมีไมกี่คน
ที่จะเหมาะสมกับกระบวนเวทนี้ยิ่งไปกวาเขาแลว
เพราะรางของเขาไดรูแจงแหงจักรวาลนี้ กระบวนการทั้งหมดกลายเปนแผนศิลา
จวบจนทุกวันนี้ ตั้งแตตนจนจบ หวังเปาเลอ…อยูมาโดยตลอด
ดังนั้นเมื่อเขายกมือขึ้นชี้ไปที่ผิวน้ำ โลกที่เขาอยูดูเหมือนจะถูกเปลี่ยนไปแลว
ทันทีที่มันเปลี่ยนแปลง หวังเปาเลอ…ก็ไดกลับไปยังสถานที่เมื่อเการอยปกอนนั่น
มันเปนที่วางผืนหนึ่ง
เมื่อชี้ไปอีกครั้ง ผิวน้ำกระเพื่อมเกาวงขึ้นอีก…เปนเชนนี้ หวังเปาเลอรายเวท
ดวยสีหนาสงบนิ่ง โลกที่อยูเปลี่ยนไปครั้งแลวครั้งเลา ทำใหเขาเดินในแมน้ำสายยาว
แหงประวัติศาสตรไมรูจัก เขาเห็นสิ่งกำเนิดแรกของจักรวาลในชาตินี้ จากนั้น…ก็มาถึง
จักรวาลของเผาเทพ
ในไมชาก็มาถึงโลกของผีดิบอีกรอบ ตอมาโลกของทหารอาฆาตนั้นก็ยังคงอยู
เชนกัน จากนั้นก็เปนมหาศิษยแหงเตาที่เต็มไปดวยความเคียดแคน…หวังเปาเลอ
มองทั้งหมดนี้อยางสงบ ไมรูวาแมนางนอยมานั่งอยูขางเขาตั้งแตเมื่อใด นางไมได
พูดจา เพียงจองมองทองนภาที่เปลี่ยนแปลงไปพรอมกัน
กระทั่งไมรูวาเวลาผานไปเนิ่นนานเทาใด ภาพบนผิวน้ำ…ก็ไดหยุดลง กอนจะ
ปรากฏเจากวางขาวนอยอยูในน้ำ มีเด็กหญิงผูหนึ่งนั่งอยูบนหลังของมัน และที่
ดานหนา…เงารางผมขาวยืนตระหงานยากที่จะหลบซอนได
 ทันทีที่เห็นเงารางนี้ แมนางนอยที่อยูขางรางหวังเปาเลอก็ตัวสั่น เงาดานหลังของ
ผูที่เดินอยูบนทองฟาในภาพนั้น กลับหยุดฝเทา
เกือบจะในเวลาเดียวกับที่เขาหยุดชะงัก หวังเปาเลอก็ยกมือขวาขึ้น ชี้ไปที่ภาพ
จากนั้นโลกที่เขาอยูก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง ทั้งหมดตางสลายไปทันที และถูกแทนที่
ดวยภาพหนึ่ง ดานหนาเปนเงาดานหลังที่ผานโลกมาโชกโชนแตกลับยืนตระหงาน
กวางขาวนอยหลับตา ทาทางของมันคลายกำลังหลับใหล เด็กหญิงก็งีบหลับเชนกัน
คลายกับมีพลังแหงกฎจักรวาล ทำใหอดีตไมอาจพบกับปจจุบัน
“ทานพอ…” แมนางนอยสั่นสะทาน จองไปที่เงาดานหลังนั้น พึมพำเสียงเบา
“ทานอาวุโส” หวังเปาเลอคอมศีรษะ ประสานหมัดขึ้นคำนับ
เงาผมขาวด า นหลั ง นั ้ น ค อ ยๆ หั น ร า งมา เผยให เ ห็ น ใบหน า วั ย กลางคนทั้ ง
หลอเหลาและสงางามในเวลาเดียวกัน สายตานั้นอบอุนเชนเดียวกับผูอาวุโส
มันคือผูเลานิทานตอนแรกในชาตินั้น สุดทายเทพเคารพสูงสุดจากโลกภายนอก
ปรากฎอยูตอหนาหวังเปาเลอ หวังเปาเลอรูวาเขาแซหวัง แตไมไดไตถามชื่อ
นี ่ ไ ม ส ำคั ญ เพราะที ่ ส ำคั ญ ก็ ค ื อ พวกเขาได พ บกั น อี ก ครั ้ ง หนึ ่ ง ในสายน้ ำ
ของกาลเวลา
“เติบโตแลว” ชายผมขาวผูนั้นมองดูหวังเปาเลอและหวังอีอี ใบหนาปรากฏ
รอยยิ้มชื่นใจ เอยปากเสียงเบา
“ท า นพ อ ” แม น างน อ ยทนไม ไ หวอี ก ต อ ไป นางรี บ วิ ่ ง เข า ไปหาด ว ยใบหน า
อาบน้ำตา พุงเขาไปในออมกอดของบิดาเชนเด็กนอย น้ำตาไหลมากขึ้น
หวังเปาเลอไมไดเขาไปรบกวน เขาถอยหลังไปหลายกาว มองไปทางกวางขาวนอย
ที่กำลังหลับใหล ใหชองวางแกสองพอลูก ขณะเดียวกันก็ตรวจอดีตชาติกวางขาว
ของตนเอง
 แมเขาจะหมกมุนในการสำรวจชีวิตอดีตชาติของเจากวางขาวนอย แตนี่ก็เปน
ครั้งแรกของเขา ที่ใชมุมมองนี้ วิธีนี้ เพื่อดูอดีตชาติของตน
“ดูทาทางสบายใจมากนะ” หวังเปาเลอหัวเราะ เขาสามารถรับรูและเห็นไดถึง
เจากวางขาวนอยวามีความสุขเพียงไร ดูเหมือนการไดอยูเคียงขางหวังอีอี สำหรับมัน
แลวเปนเรื่องที่นาพึงพอใจที่สุด
กาลเวลาผานไป การสนทนาของหวังอีอีและบิดา หวังเปาเลอไมไดเขาไปฟง
เขาเชื่อวาหากเทพเคารพสูงสุดผูนั้นไมยินยอม อาศัยระดับการฝกตนของตนก็ไมอาจ
ไดยิน ดังนั้นจึงทำการผนึกรอบดานของตนไปกอนเลย
กระทั่งไมรูวาเวลาผานไปนานเทาใด หวังเปาเลอก็ไดยินเสียงเรียก
“สหายนอย”
เสี ย งนี ้ อ บอุ  น มากเต็ ม ไปด ว ยความเมตตา หวั ง เป า เล อ ได ย ิ น ก็ ห ั น ร า งไป
มองไปทางบิดาของหวังอีอี สีหนาแสดงความเคารพ และคำนับอีกครั้ง
“ทานพอตาเรียกขาเปาเลอได” หวังเปาเลอกะพริบตา ในใจไดไตรตรองไวกอนหนานี้
แลว ที่ตนเรียกวาพอตาออกมา มีความเปนไปไดวาอาจถูกตีกลับไปในความเปนจริง
แตหากไมเรียก เขาก็กลัววาจะไมมีโอกาสนี้แลว
ดังนั้น เวลานี้จึงลองเรียกกอนใหรูกันไปเลย ไมแนวา อีกฝายอาจจะยอมรับ
ไปโดยปริยายก็ได อยางไรก็ดี…ตนเองก็โดดเดนเชนนี้ เปาเลอไมกลัว ไมผิด
หวังเปาเลอกมศีรษะ ขณะที่ปลอบตนเองอยูในใจ เสียงของบิดาหวังอีอีก็สงมา
ที่ขางหู เห็นไดชัดถึงน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป
“เจาพูดอีกครั้งซิ”
หวังเปาเลอกะพริบตาปริบๆ…
 บทที่ 1221 เตาแปดปรมัตถ
ในระหวางที่จะตกใจหรือไมตกใจดีนั้น หวังเปาเลอใชเพียงสองลมหายใจในการ
ไตรตรอง จึงตอบรับอยางยากลำบาก
“ตามประสงคทานพอตา ทานพอตายอมเรียกขาเปาเลอได” หวังเปาเลอไมรูวา
เขาเอาความกลามาจากไหน กลาวประโยคนี้จนจบ จากนั้นก็กมหนารอ
หลังจากนั้นสักพัก เสียงเย็นเยียบก็สงมาจากดานหนาของเขา เสียงนี้แฝงดวย
ความสงสัยและยังมีคำกลาวที่เย็นชา ดังกองอยูขางหูของหวังเปาเลอ
“ใจกลาไมนอย แตคิดจะเปนลูกเขยของผูแซหวัง เจายังตองผานการทดสอบ
มากมาย และจากนี้ตอไป อยาไดทำใหบุตรสาวขาอีอีไดรับความโศกเศราเสียใจ
เปนอันขาด เจาจะทำไดหรือไม”
หวังเปาเลอกมหนาอยูตลอดเวลา ผนึกกั้นรางตน มิไดมองไปดานหนา แตพอฟงไป
ก็รูสึกไดวามีบางอยางผิดปกติ ระดับฝกตนกระจายไปอยางเงียบเชียบ เมื่อกวาดตา
มองก็พบวาเจากวางขาวนอยและอีอีนอยที่อยูบนหลังมัน ยังมีเทพเคารพสูงสุดผูนั้น
ไมไดอยูที่นั่นแลว มีเพียงแมนางนอยยืนอยูดานหนาตน ใบหนาเต็มไปความพอใจ
หวังเปาเลอลังเลอยูบาง ระดับฝกตนยังไมกระจาย กลาวเสียงต่ำ
“ทานพอตา ทานตองเขาใจผิดเปนแน นางรังแกขามาตลอด..”
“บังอาจ ลูกสาวขาออนโยน เชื่อฟง รังแกเจา นั่นเปนเพราะ…” ในสติของ
หวังเปาเลอ เห็นกับตาวาแมนางนอยกำลังกลั้นหัวเราะอยูตรงหนาตนเอง ไมรูวา
เลียนเสียงผูเปนบิดาดวยวิธีใดตอบกลับอยางชอบใจ
เมื่อเห็นดังนี้ หวังเปาเลอก็หัวเราะไมไดรองไหไมออก หวังอีอีกลาวไมทันจบเขาก็
เงยหนาขึ้นกอน สายตาประสานกับหวังอีอี ฝายหลังจึงรีบปดปาก มองหวังเปาเลอตา
ปริบๆ
“อีอี เจาซุกซนอีกแลว” หวังเปาเลอถอนหายใจ
เวลานี้แมนางนอยทนไมไหวอีกตอไป นางหัวเราะจนทองแข็ง หนาตาเต็มไปดวย
ความสุข ทำใหใบหนาหมดจดแตเดิมนั้น เพิ่มความขี้เลนขึ้นอีก
หวังเปาเลออดรนทนไมไหว หลังจากมองซายมองขวาแลว จึงถามขึ้น
“บิดาเจาไปแลวหรือ ไปตั้งแตเมื่อใด”
“เจาทายสิ” แมนางนอยอมยิ้มมองหวังเปาเลอ
หวังเปาเลอรูสึกปวดหัว และพยายามถามหลังจากผานไปสักพัก
“ไมเถียงแลว ขายังมีเรื่องจริงจังที่ยังไมไดคุย เรื่องนั้น…ประโยคแรกนาจะเปน
บิดาเจากลาว แลวสวนหลังเลา เจาเริ่มกลาวตั้งแตประโยคใดกัน”
“ขาไมบอกเจา” แมนางนอยหัวเราะขึ้นอีกครั้ง ทาทางถูกอกถูกใจ
หวังเปาเลอรูสึกหงุดหงิดอยูบาง เมื่อแมนางนอยเห็นเชนนั้น หลังจากหัวเราะไป
สักพักก็เดินเขาไปใกลเขา ตบไหลหวังเปาเลอเบาๆ แลวกลาวดวยรอยยิ้ม
“อยาไดคิดเรื่องนี้แลว ทานพอขากลาววามิใชไมตองการพบเจา แตเพราะ
ระดั บ ฝ ก ตนของเจ า ในตอนนี ้ หากจะเข า พบท า น จะทนรั บ แรงกดดั น จาก
ชองวางกาลเวลารวมทั้งจากรางของทานไมไหว จะสงผลรายตอมหาเตาของเจา”
“ทานยังกลาวขอบใจเจามาก”
 “ยังกลาววา ทานทราบถึงเจตนาในการมาของเจา ใหขานำแผนหยกมาใหเจา
ในนี้มีสิ่งที่เจาตองการ นอกจากนี้…ทานยังกลาววา ทานจะตั้งตารอพวกเราที่ดานนอก
โลกแหงศิลา”
“ยังมีๆ…” หลังจากกลาวจบ แมนางนอยก็รีบกลาวตอไปอีก
“สุดทายทานพอขากลาววา แผนหยกนี้มิใชของขอบคุณ ของขอบคุณที่แทจริง
จะรอให เ จ า ออกจากที ่ น ี ่ แ ล ว ท า นจะพาเจ า ไปบ า นเกิ ด ของข า และจะเป ด
สะพานสูสวรรคใหเจาผูเดียว ขาก็ไมเขาใจวาหมายถึงสิ่งใด เพราะแตไหนแตไร
สะพานสูสวรรคที่บานเกิดขา มีเพียงทานพอเทานั้นที่เคยไดไป”
“เขาบอกวา นั่นจึงเปนจุดเริ่มตนของมหาเตา”
“จริงสิ ยังมีอีก…สุดทายทานกลาววา ใหเจาดีตอขา ทะนุถนอมขา รักขา อยาทำใหขา
เสียใจ นาจะเปนเรื่องเหลานี้ ขาลวนบอกเจาหมดแลว” สุดทายแมนางนอยก็สงเสียง
กระแอมไอ เหลือบตามองหวังเปาเลอ แลวสงแผนหยกให
หวังเปาเลอมึนงงอยูบาง ปริมาณขาวสารคอนขางมาก เขาตองการวิเคราะห
สักพัก มือเอื้อมหยิบหยิบแผนหยกตามสัญชาตญาณ หลังจากไตรตรองทุกอยาง
อยูในใจแลว ในสายตาก็เผยแววประหลาดแวบผาน
สะพานสูสวรรคคือสิ่งใด ตัวเขาเองไมรู แตไมรูดวยเหตุใด หลังจากไดยินชื่อนี้
กระแสเตาของเขาก็ผันผวนอยางเห็ น ได ชั ด ดู เหมื อ นแค ชื ่ อก็ สามารถทำให เ กิ ด
ปราณกังวานของเตาขึ้น
“สูสวรรค…ไมใชครองสวรรค ก็ไมใชขึ้นสวรรค คำวาสู แฝงไปดวยความครอบงำ
ไรที่เปรียบ เหมือนกับการหลุดพนอยางสมบูรณ…”
 “อยูดานนอกรอพวกเรา…” หวังเปาเลอยังคงครุนคิด สวนประโยคสุดท าย
ที่แมนางนอยกลาว เขาไมเชื่อวาเทพเคารพสูงสุดผูนั้นจะกลาวเชนนี้ คิดไปนาจะเปน
แมนางนอยเพิ่มเขาไปเอง ดังนั้นหวังเปาเลอจึงไมไดคิดใหลึกซึ้ง แตกมหนามอง
แผนหยกในมือ
กระแสเตาแผออกไป หลอมรวมเขาในแผนหยก แผนหยกนี้ก็มีดวงจิตเทพที่สงบ
กองสะทอนสัมผัสสวรรคของเขา
“ชีวิตของผูแซหวัง นอกจากการศึกษากระบวนเวทของผูอื่นในตอนแรกแลว
พลั ง เทพที ่ ต นสร า งขึ ้ น โดยมาก ความตั ้ ง ใจ คื น พิ น าศ จั น ทร ค ล อ ย ทางฝ น
ตราเตาสารัตถะรวมทั้ง เตาโบราณไรเวทอมตะ เต าส วนตนของผู แซ หวั งเหลานี้
ฝกตนแบบเรียบงายยอมได แตไมอาจประสบความสำเร็จที่ยิ่งใหญ เพราะจุดกำเนิด
ของแตละมหาเตาที่นี่ตางเปนเงารางของผูแซหวังกลายจากแหลงที่มา หากขาอยู
ผูอื่นไมอาจสูสวรรคดวยวิธีนี้”
“ดังนั้นจึงเหมาะกับอีอี ดวยอนาคตของนางมีจำกัด แตไมเหมาะกับเจา”
“ชีวิตนี้ของผู แซห วัง ได เห็ นพลั ง เทพมานั บไม ถ วน จนถึ ง ทุ กวั น นี ้ จ ำได ว  า มี
วิถีเตานอยนักที่สามารถทำใหขาประหลาดใจได มีเพียง…เวทเดียว แมจะมองดวย
ขอบเขตของขาในปจจุบัน ยังคงยากจะลืม ยังคงอดที่จะชื่นชมไมได ที่มาของมัน
วางเปลา ไรดวงจิตครอบครอง หากเจาประสบความสำเร็จ เตานี้สามารถเปลี่ยนการ
ฝกตนของเจาไปเปนอีกเตาหนึ่ง”
“เตานี้ มีชื่อวา…เตาแปดปรมัตถ”
“ทอง ไม น้ำ ไฟ ดิน หาธาตุนี้เปนรากฐาน ฝกเปนเตาทองปรมัตถ เตาไมปรมัตถ
เตาน้ำปรมัตถ เตาไฟปรมัตถ เตาดินปรมัตถ เปนความสำเร็จเล็กๆ และสามปรมัตถ
หลัง ตองใหเจาไปตระหนักรูดวยตนเอง จนกระทั้งแปดขั้นมหาวัฏจักร หากสามารถ
รวมเปนหนึ่ง… เหนือกาลเวลา วันคืนที่ผานพน ผูใดจะสามารถทำอะไรเจาได”
 “นอกเหนือจากนี้ เจาไดตระหนักรูสวนจันทรคลอย และยังศึกษาเตาแหงคืน
พินาศของผูแซหวังอีก แตตองจำไววา เวทของคนภายนอกอาจถูกเจาของทำลาย
หากที่มาไมแนชัดอยาไดศึกษาใหลึกซึ้ง”
เมื่อเสียงสิ้นสุด หวังเปาเลอร่ำรองอยูในใจทันที เกี่ยวกับขาวตางๆ ของคืนพินาศ
รวมทั้งเวทแหงการฝกตนของเตาแปดปรมัตถ ขณะนี้กำลังระเบิดอยูในใจหวังเปาเลอ
ทำใหสัมผัสสวรรคของเขาสั่นสะเทือนอยางรุนแรง ทำใหรอบดานที่วางเปลาของเขา
พังทลายลงทันที
ดู เ หมื อ นแม น างน อ ยรู  ม าก อ นว า จะเป น เช น นี ้ รี บ กลั บ เข า ไปในหน า กาก
พริบตาตอมาดวยการพังทลายรอบดาน หมูดาวจักรวาลที่แตละชั้นแมหวังเปาเลอ
จะเดินผานก็ปรากฏอยางตอเนื่อง และเปลี่ยนไปทุกๆ เการอยป พังลงที่ละชั้ น
ทามกลางเสียงรองอยางตอเนื่องนี้ เงารางของหวังเปาเลอปรากฏอยูที่สหพันธรัฐ
และปรากฎอยูภายในนครดาวอังคารใหม
จากการปรากฏตัวของเขา ทั้งดาวสะเทือนเลื่อนลั่น กวาดตามองไป ชั้นระลอก
คลื่นกระจายออกจากภายในดาวอังคาร และแผขยายไปทั่วทั้งระบบสุริยะ
ระลอกคลื่นนี้ดูนาตื่นตระหนก แตมิไดแฝงพลังทำลายลาง ทั้งหมดนั้นเปนการ
ปรากฏตัวของเตา เพียงพริบตาเดี ย วก็ กวาดดวงดาราทั ้ ง หมดไปทั ้ ง ระบบสุ ร ิ ย ะ
ทำใหปรมาจารยแหงไฟรีบรอนลุกขึ้น ใบหนาหวาดผวา
“กระแสเตานี้…ดูเหมือนวิชาสืบทอด แตนี่รุนแรงเกินไปแลว เทียบตาเฒาอยางขา…
ไมอาจเทียบได แตเทียบกับความรุนแรงนี้ พื้นฐานของขาก็เปนขนนกไปเลย”
ขณะที่ปรมาจารยแหงไฟถอนหายใจ ผูแข็งแกรงทั้งหมดภายในระบบสุร ิยะ
เกิดระลอกคลื่นใหญขึ้นภายในใจ มองไปทางดาวอังคารดวยความเคารพอยางลึกซึ้ง
โดยเฉพาะลัทธิเตานี้ ยังปะทุออกจากระบบสุริยะ แผขยายตรงไปที่จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
แหงเตาฝงซายกวาครึ่งดูเหมือนกระบวนทาซัดคลื่น
 ทำใหขณะนี้…กฎเกณฑและขอบังคับของทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้นลวนสั่นสะเทือน
สีหนาปรมาจารยของเตาเการัฐเปลี่ยนไปอยางรุนแรง สำนักเสริมก็ดี ตระกูลไมรูสิ้น
ก็ดี ระดับจักรวาลทั้งหมด ตางมองไปทางระบบสุริยะกันอยางพรอมเพรียง
“นี่มันพลังกระแสวิถีเตาอะไรกัน รุนแรงเชนนี้” ปรมาจารยของตระกูลไมรูสิ้น
ที่สงสัยวาเปนรางอวตารมหาเทพผูนั้น เวลานี้ตางก็เปลี่ยนสีหนา
ยังมีภายในแมน้ำแหงความมืด ก็ปรากฏใบหนาของเฉินชิงจื่อออกมาในขณะนี้
มองไปทางระบบสุริยะอยางลึกซึ้ง
ไมเพียงเทานี้ ที่นอกโลกแหงศิลาและที่ในหมูดาวแทจริงนั้น มีแผนศิลาโบราณ
โชกโชนก อ นหนึ ่ ง ลอยอยู  ใ นความว า งเปล า ของเหวลึ ก ไร ท ี ่ ส ิ ้ น สุ ด ในกลุ  ม ดาว
สามารถเห็นพื้นผิวของแผนศิลาเต็มไปดวยรอยแตก
เวลานี้ อยูๆ มันก็สั่นขึ้นมา เพิ่มรอยแตกมาอีกเสน
ความสั่นสะเทือนนี้ดึงดูดสายตานับไมถวนในความวางเปลา และในความวางเปลา
ยังมีวิญญาณที่ทรงพลังและดุรายมากมายนับไมถวน แตตอนนี้ไมมีผูใดเลยที่จะกลา
เขาใกลที่นี่แมแตนอย เพราะ… ที่นี่นอกจากแผนศิลาแลว ยังมีเรือโบราณลำหนึ่ง
บนเรือมีชายวัยกลางคนผมขาวผูหนึ่งอยูในนั้น เขานั่งเงียบๆ อยูที่นั่น จองไปทาง
แผนศิลา ดูเหมือนจะจองมองมันมาเปนเวลาเนิ่นนานแลว และเวลานี้มุมปากเขา
ยกขึ้น เผยใหเห็นรอยยิ้ม
 บทที่ 1222 เสนทางแหงจักรพรรดิสวรรค
แสวงหาเตา
นี ่ ค ื อ บทสรุ ป ของหวั ง เป า เล อ ในการไปเยี ่ ย มบิ ด าของหวั ง อี อ ี ใ นแม น ้ ำ แห ง
ประวัติศาสตรครั้งนี้ และเปนความตั้งใจแตแรกของเขาดวย
ที่แนๆ ก็คือ ตองยืมวิถีเตาบุปผากระจกเงาจันทรที่ตนตระหนักรู ไปรองขอเตา
จากเทพเคารพสูงสุดผูนั้น
เพราะเสนทางแหงการฝกตน เมื่อมาถึงระดับของเขาในตอนนี้แลว หนทาง
ขางหนาใชวาจะไมมี แตไมวาหวังเปาเลอจะประเมินเชนไร ไมวาจะไตรตรองเชนไร
การสัมผัสเชื่อมตอลวนอยูทามกลางความมืดมิดเสมอ…
เสนทางของโลกแหงศิลา ไมเหมาะกับเขาอีกตอไป
จักรพิภพของเขาไมเปนเชนผูอื่น เชนเดียวกับที่อูนอยเคยกลาวไว เตาของเขา
สมบูรณแบบกวา เมื่อเปนเชนนี้…ทิศทางของเสนทางในอนาคตจึงสำคัญเปนพิเศษ
แมเตาแหงอิสรภาพไดสลักเขาไปในจิตวิญญาณของเขาแลวก็ตาม แตก็เปนเพราะ
ตองการอิสระยิ่งขึ้น ดังนั้น เขาตองยิ่งแข็งแกรง
ดวยเหตุนี้ จึงจะกำหนดชะตาดวยตัวเอง มิใชดวยสวรรค
ดังนั้น เขาจึงตองไปแสวงหาเตา
และผูที่สามารถชวยเขาในเรื่องนี้ได เมื่อมองไปทั่วโลกแหงศิลา บางทีบรรพบุรุษ
ตระกูลไมร ูสิ้นอาจช วยได แตเห็นได ชั ดทั ้ ง สองฝ ายไม อาจช วยได บางที ศิ ษ ย พี่
เฉินชิงจื่ออาจชวยไดเชนกัน แตทั้งสองคนอยูคนละเสนทาง และเตาของศิษยพี่คือ
เตาสวรรค คือเตาแหงความมืด ราวทองฟามีเพียงคืนมืดสนิทและไมสมบูรณแบบ
 สวนทานอาจารยปรมาจารยแหงไฟ เตาแหงคำสาปไดมาถึงขั้นสูงสุดแลว บางที
หากไมใชเตาของโลกแหงศิลานี้ไมสมบูรณแบบ อีกทั้งสาเหตุอื่นทั้งหมด เกรงวา
ดวยพรสวรรคของทานอาจารยคงเลื่อนขึ้นระดับจักรวาลแลว
แตตอนนี้ เขามีเพียงจักรพิภพชั้นมหาวัฏจักร พริบตานั้นมีเพียงระเบิดคำสาป
เพื่อเตาพิสูจนชะตา เขาจึงจะเปนระดับจักรวาล
หลังจากคิดไปคิดมาแลว หวังเปาเลอจึงเลือกขอความชวยเหลือจากบิดาอีอี
ทั้งสองคนไดมีการนัดหมายในอดีตกอนหนานั้น จากนั้นเขาและอีอีก็มีชะตากรรม
ผูกพันกันมาหลายชาติ นี่เปนหนทางเดียว จนกวาสุดทายหวังอีอีจะฟนตัวในอนาคต
นั่นคือผลลัพธ
ในกระบวนการนี้ บิดาของหวังอีอี เทพเคารพสูงสุดนอกเขตผูนั้นเปนพันธมิตรที่
แข็งแกรงที่สุดของตน
“บางที ห ากข า ไม ไ ปหาเขา อี ก ไม น านท า นอาวุ โ สผู น ั ้ น ก็ ค งมาหาข า อยู  ดี …
ดวยเพราะในโลกแหงศิลานี้ หากคิดจะเลื่อนขึ้นระดับจักรวาล…ตองจายคาตอบแทน
สูงนัก” หวังเปาเลอพึมพำเสียงเบา ประโยคนี้ ไมมีผูใดบอกเขา แมแตปรมาจารย
แหงไฟเองก็ยังงุนงง แมกระทั่งผูมีพลังตอสูระดับจักรวาลเกรงวาตางก็คงไมเขาใจ
มีเพียงหวังเปาเลอ เพราะเตาของเขาสมบูรณแบบ ดังนั้นเขาจึงสามารถสัมผัสได
อยางเลือนราง
“นาจะมีสามวิธี…”
“วิธีแรก คลายกับการขอความปรารถนาอันยิ่งใหญ หลังจากขยายดาราจักร
ที่ตนเองอยูใหกวางใหญออกไปถึงระดับหนึ่ง จนถึงขีดจำกัดใดๆ รวบรวมโชควาสนา
จะทำใหตนเองสามารถทะลวงเขาสูระดับจักรวาล”
 “ขอบเขตนี้ อยางนอยนาจะเปนหนึ่งเขตแดน สำหรับหลักการ…นาจะเปนที่มา
เดียวกับเตาเปลวธูปของศิษยพี่รอง”
“เชนปรมาจารยของเตาเการัฐ และมารเตาของเตาเจ็ดวิญญาณ…พวกเขาก็ใชวิธีนี้
เลื่อ นขั้น เพียงแตวามารเตา สมบู ร ณ แ บบกว าอย างเห็ น ได ชั ด ภายในจั กรพิ ภ พ
สำนักเสริม แมจะมีดีเลวปะปน แตตองมีสิ่งแปลกประหลาดอยูภายใน ทำใหนอยนัก
ที ่ จ ะจั ด เขาเป น ผู  ม ี โ ชคจั ก รพรรดิ ดั ง นั ้ น ระดั บ จั ก รวาลของเขาจึ ง เลื ่ อ นขึ ้ น ได
อยางราบรื่น”
“แตจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายกลับไมเปนเชนนั้น ที่นี่มีทานอาจารย
โดยเฉพาะเปนสถานที่ที่เฉินชิงจื่อโลดแล นมาหลายป บางทีอาจมีสาเหตุอื ่ นอี ก
จึงนำไปสูการที่ปรมาจารยเตาเการัฐรวบรวมโชคไดไมเพียงพอ สามารถบรรลุระดับ
จักรวาลภายในสำนักเขาเทานั้น นี่ก็เปน…สาเหตุการผุดขึ้นของขา ทำใหเตาเการัฐ
รอนรนที่จะขัดขวางดวยพลังเกือบทั้งหมดเชนนี้”
“เกรงวา การทะลวงผานของขาจะทำใหปรมาจารยเตาเการัฐผูนั้น ไมอาจเลื่อนขั้น
ไดอีกไปโดยปริยาย ในสภาพตอนนี้ที่ถูกกระทบความแข็งแกรงชั่วนิรันดร”
“สำหรับทานอาจารย บานเกิดของทานไดสูญสิ้น ราวฐานเตาถูกทลาย ดังนั้น
ก็เดินเสนทางนี้ไมรอด”
“แตวิธีการทะลวงผานนี้ มีขอเสียอันใหญหลวง ชีวิตถูกลิขิตไมอาจออกจาก
โลกแหงศิลาได หากหลีกหนี…ก็เทากับผลเตาที่เหี่ยวเฉา การฝกตนจะตกลงแลว
ตกลงอีก จนกวาจะกลายเปนคนธรรมดา เชนเดียวกับถูกขังตาย”
“นอกเหนือจากนี้ วิธีที่สอง ยินยอมที่จะเปนหุนเชิดของเตาสวรรค ยืมกฎเกณฑ
กฎเวทที่ไมสิ้นสุดจากเตาสวรรค เพื่อเลื่อนขั้นระดับจักรวาล วิธีนี้ดูเหมือนจะงายดาย
แตจำนวนมีจำกัด…และหากกลายเปนหุนเชิดเตาสวรรค ความเปนตายตลอดจน
ดวงจิต ตางมิไดเปนของตนอีกตอไป”
 “จักรพรรดิสวรรคหลายทานของตระกูลไมรูสิ้น ก็คงเปนดังนี้…หากสืบสาวถึง
แกนแทก็มีท ี่มาเดียวกับวิธีแรก เพี ย งแต ว าในการเตรี ย มโชคไว ก อน แล ว ไปยื ม
พลังจากเตาสวรรค จะทำใหการเลื่อนขึ้นยิ่งราบรื่น และหลังจากพลังตอสูเลื่อนระดับ
แข็งแกรงขึ้น กระทั่งเตาสวรรคสามารถออกจากโลกแหงศิลา พวกเขาก็สามารถ
ออกไปดวยวิธีนี้”
“สำหรับวิธีที่สาม…ก็คือภายในโลกแหงศิลาตอนนี้ เสนทางระดับสูงสุด นั่นก็คือ…
กลายเปนเตาสวรรค” ดวงตาของหวังเปาเลอสองประกาย
“เตาสวรรคก็คือรางตน เชนนั้นยอมไมมีขอบเขตใดๆ เชนเฉินชิงจื่อ…และหากไปดู
ตอนนี้ เกรงวาบรรพบุรุษของตระกูลไมรูสิ้นผูนั้น ก็คงเดินตามเสนทางนี้ เตาสวรรค
ของตระกูลไมรูสิ้น บางทีเดิมก็คือรางจำแลงของเขา” ความคิดของหวังเปาเลอคอยๆ
แจมชัดขึ้นมา
“และเตาที่ขาแสวงหา ก็คือวิธีที่สี่”
“ภายในโลกแหงศิลาการฝกฝนเตาที่แทจริงของจักรวาลจากภายนอก การเขาสู
ระดับจักรวาลดวยวิธีนี้ ดังนั้น…จะทำใหไรขอจำกัดและหลุดพนเปนอิสระ”
หวังเปาเลอเงียบไปครูใหญ อยูๆ ก็หัวเราะขึ้นมา ไมครุนคิดเรื่องเหลานี้อีก
และภายในนครดาวอังคารใหมนี้ เขานำแผนหยกออกมาพิจารณาอยางละเอียด
และถือสันโดษตอไป การถือสันโดษครั้งนี้ เขาจะตองครอบครองเตาแปดปรมัตถ
รวมทั้งวิถีเตาคืนพินาศใหได
อยางแรกคือเสนทางที่เขาตองเดินในอนาคต อยางหลังจะกลายเปนเคล็ดวิชาลับ
บนพลังตอสูของเขา
เวลาในการตระหนักรูและศึกษาของหวังเปาเลอ ผานไปอยางชาๆ โดยไมรูตัว
หนึ่งปก็ผานไปอยางรวดเร็ว
 สงครามระหวางตระกูลไมรูสิ้นและสำนักแหงความมืดยังคงรอนระอุ ไฟสงคราม
ของทั้งสองฝายไดแผขยายไปมากกวาครึ่งหนึ่งของพื้นที่สวนกลางของไมรูสิ้น อีกทั้ง
ยังปรากฏการตอสูแหงจักรพรรดิสวรรคอยูหลายครั้ง
แมสวนใหญเปนการลงมืออยางเรียบงาย แตก็เปนสัญญาณวาสงครามกำลัง
รอนแรง และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ… ทางดานสำนักแหงความมืด ยังปรากฏพลังตอสู
จักรพรรดิสวรรคอื่นอีกนอกจากเฉินชิงจื่อ!
พลังตอสูจักรพรรดิสวรรคทั้งสามทาน กลับไมใชผูฝกตนสำนักแหงความมืด
แตเปนวิญญาณที่ดับสูญซึ่งมาจากภายในแมน้ำแหงความมืด เห็นไดชัดวาภายใต
เวทวิเศษของเฉินชิงจื่อไดมอบพลังฝกตนที่แข็งแกรงแกพวกมัน คาตอบแทนยอม
มิใชนอย แตสำหรับสงครามความผันผวนที่เกิดจากเรื่องนี้ใหญนัก
วิ ญ ญาณที ่ ด ั บ สู ญ ทั ้ ง สามนี ้ ก็ ม ี ส มญานามเช น กั น ผู  ห นึ ่ ง นามว า นั ก บุ ญ มื ด
อีกผูหนึ่งนามวาเทพอัฐิ สวนคนสุดทายรางแทคือสุสานวิญญาณตนหนึ่ง กลายมาเปน
ผูเฒาสมญานามวาวิญญาณสุสาน
แตนี่ยังมิใชสิ่งที่ทำใหทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้นสั่นสะเทือน สิ่งที่ทำใหสัมผัสสวรรค
ทุกฝายคำรามกองอยางแทจริง คือการตอสูระหวางนักบุญมืดและจักรพรรดิกวงหมิง
ทายที่สุดจักรพรรดิกวงหมิงก็ตะโกนเรียกชื่อหนึ่งออกมาอยางไรเสียง
“จักรพรรดิสวรรคเฮาเยว!”
จักรพรรดิสวรรคเฮาเยวที่ถูกเฉินชิงจื่อสังหารเมื่อสามหมื่นปกอน
เวลานี ้ ด ู ไ ปแล ว เห็ น ชั ด ว า ที ่ เ ฉิ น ชิ ง จื ่ อ ต อ สู  เ พื ่ อ สำนั ก แห ง ความมื ด ในวั น นี้
ไดเตรียมการมานานมาก โดยเฉพาะเมื่อระลึกถึงจักรพรรดิสวรรคของตระกูลไมรูสิ้น
เหล า นั ้ น ที ่ ด ั บ สู ญ ตั ้ ง แต ป กครองกลุ  ม ดาวจนถึ ง ทุ ก วั น นี ้ ไม ร ู  ว  า ในนี ้ ย ั ง มี ผ ู  ท ี ่ ถู ก
เฉินชิงจื่อสังหารอีกหรือไม เมื่อคิดโยงไปถึงเรื่องราวมากมาย ทำใหเกิดระลอก
คลื่นใหญภายในใจทุกคน
ยังดีที่เทพอัฐิและวิญญาณสุสานปรากฏรางขึ้นทีละคน เรื่องเชนนี้จึงไมปรากฏขึ้นอีก
และลดความตระหนกของตระกูลไมรูสิ้นลงได แตการคาดเดาเกี่ยวกับตัวตนดั้งเดิม
ของคนทั้งสองกลับไมเคยสิ้นสุด
ทายที่สุด…เปนไปไมไดที่จักรพรรดิสวรรคองคใหมจะปรากฏตัวในเวลาอันสั้น
เชนนี้ ดังนั้นทั้งสามทานที่ปรากฏในสำนักแหงความมืดแตละคนยอมมีที่มาที่ไป
สามารถตรวจสอบไดในประวัติศาสตร!
แมวาสงครามชวงสั้นๆ ระหว างจักรพรรดิ สวรรค ไม ไ ด ลามมาถึ งจั กรพิภพ
ศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย แตดวยสถานะในตอนนี้ของสหพันธรัฐมีกองกำลังสำนัก
อารยธรรมเล็กๆ คิดจะเขารวมมากเกินไป เขามาทำหนาที ่เปนหูเป นตาไม ห ยุ ด
นำเรื่องการรบมารายงาน ขณะเดียวกันภายใตการจัดการของปรมาจารยแหงไฟ
สหพันธรัฐเองก็จัดกองทหารหนวยหนึ่ง คอยติดตามเรื่องการรบที่นั่น ทำใหสหพันธรัฐ
สามารถรูเรื่องเกี่ยวกับสนามรบไดอยางรวดเร็ว
และสิ ่ ง เหล า นี ้ เนื ่ อ งจากร า งธรรมและร า งอวตารของหวั ง เป า เล อ ต า งก็ อ ยู
ภายนอก ดังนั้นเขายอมรูเชนกัน แตตอนนี้กลับไมมีเวลาไปสนใจ เพราะจิตใจของเขา
ทั้งหมดลวนหมกมุนอยูกับการศึกษาเตาแปดปรมัตถและคืนพินาศ
สิ่งแรกที่หวังเปาเลอรูแจง ไมใชเตาแปดปรมัตถ แตเปน…คืนพินาศ
 บทที่ 1223 เมล็ดพันธุเตา
บางทีอาจจะเปนทองฟา แตในโลกเปนความวางเปลาผืนหนึ่ง
บางทีอาจจะเปนทองฟายามค่ำคืน แตในจักรวาลมืดมิดอยางไมมีที่สิ้นสุด
ไรแสงสวาง ไรแสงระยิบระยับ ราวกับไมมีสิ่งใดเลย หรือบางทีสิ่งเดียวที่มีอยูก็คือ
หวงลึกที่มองไมเห็นสิ่งใดเลยอันนั้น
สีดำคลายกับเปนสีเดียวที่มีอยูในที่แหงนี้ ความเย็นเยียบราวกับเปนบรรยากาศ
ทั้งหมดของที่นี่…
ความรู  ส ึ ก เช น นี ้ สภาวะเช น นี ้ สำหรั บ หวั ง เป า เล อ แล ว ไม ใ ช ส ิ ่ ง แปลกใหม
ในการระลึกอดีตชาติที่ดาวเคราะหชะตาในตอนนั้นของเขา ชาติกอนกวางขาวนอย
หลายชาตินั้นก็เปนเชนนี้ มืดมิด เย็นเยียบ ไรสิ่งอื่นใดอีก
จนกระทั ่ ง ไม ร ู  ว  า ผ า นไปนานเท า ใด จวบจนความมื ด มิ ด ความเย็ น เยี ย บนี้
ดำเนินถึงจุดสิ้นสุด สั่งสมจนถึงขีดสุด ราวกับขณะที่ความวางเปลา ทองฟาและ
โลกทั้งหมดคอยๆ กลายสภาพเปนหวงเหวยอนกลับ หวังเปาเลอก็เห็นลำแสงหนึ่ง
ทามกลางโลกที่มืดมิดแหงนี้ ลำแสงนี้เปนดั่งบุปผาสีสันสวยสดที่กำลังเบงบาน
กลายเปนลำแสงอันไรที่สิ้นสุด…แผพลังยากจะอธิบายขุมหนึ่งไปทั่วทั้งสี่ทิศในพริบตา
ราวกับสามารถขับไลทุกสรรพสิ่งฉีกทึ้งทุกสิ่งอยาง
ภาพฉากนี้ก็ไมแปลกใหมสำหรับหวังเปาเลอเชนกัน มันไมตางกับตอนที่เขาระลึก
อดีตชาติ ในสภาวะแผนไมดำตอนกำเนิดจักรวาลเลยสักนิด แตวาที่นี่…สิ่งที่กำเนิด
ไมใชจักรวาล แตเปน…อาทิตยแรก!
ดวงอาทิตยแรกคอยๆ ขึ้นจากหวงเหวมืดมิดอันหางไกล มันทอแสงสวางไสว
กอนระเบิดขึ้นไปทางโลกที่มืดมิด ในความวางเปลาอันไรขอบเขตทั้งสี่ทิศในพริบตา
 จะลุกไหมก็ดี จะกระจัดกระจายออกไปก็ชาง พลังขุมหนึ่งที่พุงออกไปอยาง
หาวหาญยามอาทิตยแรกโผลขึ้นนั้น ทำใหหวงยามนี้ปรากฏดวงไฟที่ราวกับไมมีวันดับ
ขึ้นบนโลกอันแสนมืดมิดแหงนี้ แสงที่ไมมีวันดับทำใหสีที่เหมือนราตรีกาลนั้นราวกับ
ถูกฉีกทำลายไปเปนสวนๆ แตกสลายและถูกแทนที่อยูตลอดเวลา
จนกระทั่งอาทิตยแรกลอยขึ้นสูงและกลายเป นตะวั นแดงดวงหนึ ่ง ระหว าง
ทองฟาและผืนดิน ภายในทองฟา ภายในโลก ภายในความวางเปลา พริบตานี้สีดำ
ทั้งหมดที่คลายกับมารปศาจ คลายกับความชั่วชา คอยๆ แตกพังสลายไป!
ดั่งมีสิ่งชอบธรรมคอยปดเปาความชั่วรายในโลกจนสิ้น!
เปนธรรมอยางที่สุด ไมใชความชั่วราย แต…เปนพลังอันนาเกรงขามและองอาจ
สงาสาม!
เสียงดังสนั่นกองอยูในโสตประสาท เสียงคำรามดังสะทอนไปทั่วทั้งแปดทิศ
ดวงตะวันแดงลอยอยูบนทองฟา ผืนฟาและผืนดินกระจางใส ภาพฉากนี้ทำใหรางกาย
หวังเปาเลอสั่นเทิ้มอยางรุนแรงเกิดคลื่นลูกใหญขึ้นในใจ
กระทั่งครูหนึ่งผานไป แมค่ำคืนมืดมิดจะมลายหายไปจากจิตใจของหวังเปาเลอ
ตะวันแดงและภาพตางๆ คอยๆ พราเลือนลง แตในใจของเขา ภาพความมืดมืดอัน
วางเปลาในหวงเหวลึก ดวงอาทิตยแรกกำลังขึ้นดุจรุงอรุณเบิกฟากลับคงอยูไม
เลือนหาย โดยเฉพาะเตาที่แฝงไวในพลังที่ปรากฏใหเห็น ทำใหหวังเปาเลอระลึกอยาง
เนิ่นนาน
“นี่…ก็คือคืนพินาศ ความพินาศของค่ำคืน” หลายวันตอมา หวังเปาเลอลืมตาขึ้น
พึมพำเสียงเบา ในใจรูสึกเคารพเลื่อมใสบิดาหวังอีอีผูคิดสรางวิถีเตานี้อยางที่สุด
เพราะวิชาคืนพินาศ ในบางระดับนั้นไมใชวิถีเตาแลว แตคลายความเชื่ออยางหนึ่ง…
“เวทศรัทธางั้นหรือ?” หวังเปาเลอพึมพำ ชื่อนี้ตอนที่ทิ้งแผนหยกไวใหบิดา
หวังอีอีก็เคยไดยินเขาพูดถึงครั้งหนึ่ง
 สวนเวทศรัทธานั้น เขาไมไดขบคิดมันอยางลึกซึ้ง เพราะจดจำคำพูดหนึ่งได
วิชาของผูอื่นใชสังหารก็พอ ไมตองไปครุนคิด เชน วิชาคืนพินาศ ดูเหมือนไมเกี่ยวของ
ใดๆ กับการสังหาร แตความเปนจริงแลว…จากความรูสึกและการวิเคราะหของ
หวังเปาเลอ สิ่งที่เขาไดรับก็คือเรียกไดวาเปนวิชาที่สูงที่สุดในโลกแหงการสังหาร!
แมจะเปนคำสาปของปรมาจารยแหงไฟ เมื่อเทียบกันแลวก็คลายจะตางกัน
อยู  ม าก ไม ใ ช ว ิ ช าระดั บ เดี ย วกั น อั น หลั ง แม จ ะลึ ก ลั บ และมหั ศ จรรย แ ต ก ลั บ
มืดมิดเกินไป แตความยิ่งใหญและทรงพลังนั้นของสิ่งแรกราวกับเปนตัวแทนของ
ความชอบธรรมของโลกที่สะกดทุกสิ่ง!
“ศัตรูของขาก็คือค่ำคืน!” พริบตานี้รางกายของหวังเปาเลอราวกับมีกระแสไฟ
พาดผาน หนังศีรษะคอยๆ ชาหนึบ
เพราะคำพูดนี้ ยิ่งพิจารณาอยางละเอียด ความทรงพลังและไอสังหารก็ยิ่งรุนแรง
นั่นทำใหหวังเปาเลอเขาใจบิดาของหวังอีอีจากกนบึ้งของใจ เขาตระหนักได
อยางแทจริงวาอีกฝาย…จะตองใชการฆาฟนในการพิสูจนเสนทางฝกตนอยางแนนอน
ชีวิตนี้สังหารไปมากมาย เกรงวา…คงนับไมถวน
และที ่ ต นสามารถตระหนั ก รู  ว ิ ช าคื น พิ น าศได อ ย า งราบรื ่ น คิ ด ดู แ ล ว น า จะ
เกี ่ ย วข อ งกั บ ประสบการณ ร ะลึ ก อดี ต ชาติ ข องตน สิ ่ ง ที ่ ส ำคั ญ ที ่ ส ุ ด แน น อนว า
ยังตองเปนการสืบทอดวิชาเตาของอีกฝาย
การสืบทอดนี้ราวกับเปนการยอมรับดานคุณสมบัติอยางหนึ่ง ทำใหตนสามารถ
ผลักเปด…เตาที่ไมเปนสวนหนึ่งของโลกแหงศิลาในโลกแหงศิลานี้ได!
หวังเปาเลอสูดลมหายใจลึก ทำความเขาใจวิชาคืนพินาศอยูเงียบๆ ตกตะกอน
และคาดเดาอยูในใจอยางตอเนื่อง หลังจากที่ทำอยูหลายครั้งก็ยิ่งเขาใจมากขึ้น
เขาพยายามหยุดยั้งความหุนหันที่จะรับรูอยางลึกซึ้งขึ้น เปดเปลือกตา ละทิ้งความคิด
ที่จะพินิจพิเคราะหตนตอของมัน
 “แคดูจากการสังหารอยางเดียว ตอนนี้เขาใจถึงระดับนี้ก็พอแลว” นัยนตา
หวังเปาเลอฉายแววเด็ดเดี่ยว หยิบแผนหยกออกมาดูเตาแปดปรมัตถอีกครั้ง
นี่เปนสิ่งที่เขาตองเขาใจและตระหนักอยางลึกซึ้ง เพื่อเปนเสนทางที่เขาตอง
เดินไปในภายภาคหนา
“เตาของขาเปนอิสระอยูแลว เตาแปดปรมัตถจะเปนวิชาปกปองเตาของขา!”
หลั ง จากหวั ง เป า เล อ งึ ม งำเบาๆ จิ ต ใจก็ ค  อ ยๆ สงบลง หลอมรวมเข า ไปใน
เตาแปดปรมัตถ
รางกายของเขาคอยๆ เลือนราง ปรากฏผิวน้ำขึ้นบริเวณรอบดาน จวบจนมีเสียง
น้ำไหลลงแมน้ำจากกาลเวลาลอยแววมาเรื่อยๆ ขณะที่เกิดระลอกคลื่นเกาชั้น เงาราง
ของหวังเปาเลอก็ยิ่งเลือนราง
การเขาใจและตระหนักวิชาเตาแปดปรมัตถ ไมใชสิ่งที่ทำไดในระยะเวลาอันสั้น
ต น กำเนิ ด ของวิ ช านี ้ ล ึ ก ซึ ้ ง มาก ความเป น มาก็ ย ิ ่ ง ใหญ แม จ ะเป น หวั ง เป า เล อ
ก็ไมสามารถเรียนรูไดในระยะนอยนิดเชนนี้
อีกทั้งเขามีเวลาที่โลกแหงศิลาไมมาก ดังนั้น…ในการระลึกเตาแปดปรมัตถ
หวังเปาเลอจึงเลือกวิชาเงาจันทร พาตัวเองยอนกลับไปเดินอยูในสายน้ำกาลเวลา
ระหวางอดีตกับปจจุบัน ระลึกเตานี้ ณ ที่แหงนั้นราวกับเปนเวลาชั่วนิรันดร
หนึ่งรอยป สองรอยป สามรอยป…
หนึ่งพันป สองพันป สามพันป…
จวบจนหวังเปาเลอใชวิชาเงาจันทรอยางสมบูรณทั้งแปดครั้งโดยไมรูรูตัว ราวกับ
ไมไดเดินผานเฉยๆ แตเปนการระลึกอยางลึกซึ้ง ดังนั้นเขาจึงสัมผัสไดถึงขีดจำกัด
ของเงาจันทร
 หากเดินไปขีดจำกัดก็จะไกลออก อย างเช น เขาสามารถเดิ น ไปในช ว งเวลา
กวางขาวนอยและยังไปตอไดอีก แตหากฝกตนในกาลเวลา แปดครั้ง…ก็คือขีดจำกัด
ของเขาในเวลานี้
แตดีที่…แปดครั้ง ก็เพียงพอแลว
ดังนั้นในชวงที่รางกายหวังเปาเลอเลือนราง เงารางของเขาจึงคอยๆ ชัดขึ้น
จวบจนเมื่อเขาลืมตา นัยนตาก็ฉายแววที ่ ผ  านโลกมาอย างโชกโชน พริ บตาของ
โลกภายนอก เขาไดระลึกกาลเวลาทั้งแปดครั้งอยางสมบูรณทั้งหมด 7200 สองรอยป
“ที่แท นี่ก็คือเตาแปดปรมัตถ” หวังเปาเลอพึมพำ แววตาโชกโชนเลือนหายไป
สิ่งที่เขาแทนที่ก็คือระลอกคลื่นธาตุทั้งหาขุมหนึ่ง ในขณะที่ดูคลายมีคลายไมมีอยูบน
รางเขา ดวงตาราวกับมีไมสูงเทียมฟาขนาดใหญ มีน้ำเชี่ยวกราก มีไฟแผดเผาฟา
มีดินฝงจักรวาล มีศัตราวุธ และมีชีวิตแฝงอยู
เตาแปดปรมัตถ หาสิ่งแรกคือรากฐาน
เตาธาตุทองขั้นสูงสุด!
เตาธาตุไมขั้นสูงสุด!
เตาธาตุน้ำขั้นสูงสุด!
เตาธาตุไฟขั้นสูงสุด!
เตาธาตุดินขั้นสูงสุด!
เตาทั้งหานี้ตองสำเร็จไปทีละอยาง การจะฝกธาตุทั้งหานี้ใหสมบูรณ…จำเปนตอง
หาสมบั ต ิ ล ้ ำ ค า ทั ้ ง ห า ชนิ ด ที ่ เ กี ่ ย วข อ งกั บ ธาตุ ท ั ้ ง ห า ก อ เกิ ด เป น เมล็ ด พั น ธุ  เ ต า
ยิ่งคุณสมบัติเมล็ดพันธุเตาสูงก็ยิ่งทำใหหวังเปาเลอกาวหนา
 เมล็ดพันธุเตาเหนือกวารากฐานตั้งมั่น!
“เชนนั้น…สิ่งที่ขาตองฝกเปนอันดับแรก ยอมตองเปน…เตาธาตุไมขั้นสูง!”
นัยนตาหวังเปาเลอมีประกายวาบผาน
หากเปนธาตุไมนั้น เกรงวาจะไมมีสิ่งใดที่เหนือไปกวารางเดิมของเขา…ตะปูไมดำ!
ดังนั้น สำหรับหวังเปาเลอแลวเตาธาตุไมขั้นสูง นับวายอดเยี่ยมที่สุดในโลก!
ไรสิ่งใดเปรียบ!
 บทที่ 1224 เมล็ดพันธุธาตุไม
“ตะปู ไ ม ด ำ ปรากฏ!” หวั ง เป า เล อ นั ย น ต าเป น ประกาย มื อ ขวายกขึ ้ น โบก
ทันใดนั้นแผนไมดำก็ปรากฏขึ้นดานหลังเขา
ภาพมายาแผนไมดำนี้กลับมีกลิ่นอายโชกโชน เวลานี้ลอยลองขึ้นตามใจของ
หวังเปาเลอเคลื่อนมายังดานหนาเขาในทันที ขนาดนั้นพอๆ กับฝามือ แตกลิ่นอาย
ที่แผออกมาก็เพียงพอที่จะทำใหกฏเกณฑและขอบังคับบิดเบี้ยวได
ทวาคิ้วของหวังเปาเลอกลับคอยๆ ขมวดเขาหากัน
“นี่เปนเพียงเงาที่ทอดลงมาจากในอดีตชาติเทานั้น…” หวังเปาเลอพึมพำ
“จะตองทำเชนไรถึงสามารถทำใหรางเดิมของตนปรากฏออกมา ทั้งยังตองทำ
รากฐานเมล็ดพันธุเตาใหสมบูรณ…” หวังเปาเลอมุนคิ้ว มือขวายกขึ้นควาเงามายา
ของแผนไมดำไวในมือ กอนกดลงหวางคิ้วทันทีเพื่อสั่นคลอนดวงวิญญาณเทพของตน
ลองใหแผนไมดำรางเดิมปรากฏออกมาอยางแทจริง
แทบจะเปนเวลาเดียวกับที่เงามายาแผนไมดำสัมผัสกับหวางคิ้วของหวังเปาเลอ
รางกายของเขาสั่นเทิ้มอยางรุนแรง ปรากฏเงาซอนทับขึ้น ราวกับมีบอเกิดบางอยาง
รวมตัวอออกมาจากรางของเขาในเวลานี้
เวลาเดียวกัน ทองฟาดาวอังคารพลันหมุนพลิกไปมา ผืนดินสั่นไหวอยางรุนแรง
สิ ่ ง มี ช ี ว ิ ต จำนวนมหาศาลในนครดาวอัง คารต า งจิ ต ใจสั ่ น สะทา นอย า งรุ น แรงไป
ตามๆ กัน แหงนหนาขึ้นมองฟาอยางอดไมได
จะหลิ ว ต า วป น หรื อ หลิ น โยวก็ ด ี และผู  ฝ  ก ตนสหพั น ธรั ฐ คนอื ่ น ๆ ที ่ อ ยู  บ น
นครดาวอั ง คาร เวลานี ้ ต  า งเงยหน า มองไปยั ง ท อ งฟ า …ที ่ พ ลั น ปรากฏเค า โครง
เลือนรางขึ้น
 เคาโครงนี้รูปรางยาวเหมือนกับแผนไมในมือของผูเลานิทานที่ถูกขยายใหญ
ขึ ้ น หลายเท า ปรากฏขึ ้ น บนท อ งฟ า ปล อ ยแรงบี บ คั ้ น ออกมาเป น ระลอก ทำให
นครอังคารราวกับจะเบนหางออกจากวงโคจรของมัน ผูที่เห็นทุกคนไมวาจะเปน
ผูฝกตนระดับใดลวนเกิดระลอกคลื่นยักษขึ้นในสัมผัสสวรรค
ในเวลาเดียวกัน ดาวเคราะหตางๆ ในระบบสุริยะรวมทั้งดาวโลก ผูฝกตนทั้งหมด
ไมวาจะมาจากฝายไหน ในเวลานี้คลายกับเห็นไมขนาดยักษอันหนึ่งที่ลอยอยูบนฟา
กำลังรวงไปทางนครดาวอังคารไดอยางเลือนลาง
ผูคนยังไมทันเงียบเสียง เหตุการณนี้พลันหายไปในพริบตา รวมทั้งเงามายาบน
ทองฟาก็พลันหายไปดวยเชนกัน ราวกับไมเคยปรากฏขึ้นมากอน แรงบีบคั้นสลายไป
ทำใหทุกคนใจโหวง ขณะที่ตางคนตางงุนงง หวังเปาเลอที ่ถือสันโดษอยู ใ นนคร
ดาวอังคารใหม สีหนาซีดเผือดเล็กนอย รางกายโงนเงน
เงาที่ซอนทับรางกายเขา ในเวลานี้ไดฟนกลับเปนปกติ เงามายาแผนไมดำที่สัมผัส
กับหวางคิ้วเขากลับทะลุผานเขาราง กอนปรากฏขึ้นที่ดานหลังรางกาย
หวังเปาเลอเงียบงัน คิ้วขมวดขึ้นนอยๆ อีกครั้ง ทวาอึดใจตอมาก็ยกยิ้ม
“เปนขาที่คิดนอกกรอบไป ตะปูไมดำก็คือขา ขาก็คือตะปูไมดำ ในเมื่อเปนเชนนี้…
ทำไมจะตองใหมันแสดงรางออกมาใหได” หวังเปาเลอสายหนา ปรับขบวนความคิด
ของตัวเองใหเขาที่เขาทาง
“ใชตัวเองเปนเมล็ดพันธุ กลายรางเปนรากฐานเตาธาตุไมขั้นสูงสุด” ขณะพึมพำ
มือทั้งสองยกขึ้น ผนึกมุทราตามความเขาใจจากวิธีหลอมเตาแปดปรมัตถในแผนหยก
เขาผนึ ก มุ ท ราอย า งรวดเร็ ว ผนึ ก เวทต า งๆ พลั น ปรากฏขึ ้ น ในพริ บ ตาลอยอยู
นอกรางกาย
 กระบวนทาของหวังเปาเลอเร็วขึ้นเรื่อยๆ ผนึกเวทก็ปรากฏมากขึ้นเรื่อยๆ เชนกัน
และเมื่อถึงตอนสุดทาย เหตุเพราะความเร็วที่สูงมาก มือทั้งสองของหวังเปาเลอ
จึงกลายเปนภาพเลือนรางติดตอกัน ทำใหผนึกเวทพุงขึ้นสูหลักแสนลอยลองอยู
ทั่วทั้งสี่ทิศหมุนวนรอบตัวหวังเปาเลอ
ทวาผนึกมุทราของเขากลับยังไมสิ้นสุดเพราะมันยิ่งเร็วขึ้น หากในเวลานี้มีคน
อยู  ท ี ่ น ี ่ ไ ด เ ห็ น เข า สิ ่ ง ที ่ เ ห็ น จะไม ใ ช ภ าพเลื อ นรางอี ก เพราะหวั ง เป า เล อ ไม ไ ด
ขยับเขยื้อน นั่นเปนเพราะไดกาวขามขีดระดับความเร็วที่สูงสุดไปแลว
จำนวนของผนึกเวทเกินลาน อีกทั้งยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนแตะสามลาน หาลาน
แปดลาน…สุดทายสิบลานผนึกเวท ไดหอหุมหวังเปาเลอเอาไวทั้งหมด หากไมใช
หวังเปาเลอกดไวอยางสุดพลัง เกรงวาในตอนนี้คงแผคลุมไปเกือบครึ่งนครดาวอังคาร
เวลานี้ถูกยอขนาดลงอยูในพื้นที่ถือสันโดษและผนึกเวทอันหนึ่งก็จะทับซอนกันนับพัน
จนกระทั ่ ง เมื ่ อ หวั ง เป า เล อ ปฏิ บ ั ต ิ จ นเม็ ด เหงื ่ อ ผุ ด ขึ ้ น บนหน า ผากน อ ยๆ
แสงในดวงตายิ่งเปนประกาย เขาไมรูวาคนอื่นที่ฝกเตาแปดปรมัตถนั้นหลอหลอม
เมล็ดพันธุเตาอยางไร แตก็แอบรูสึกวาวิธีหลอหลอมของตนนั้น บางทีเปนสิ่งที่มีนอย
เสียยิ่งกวานอย
ถึ ง ขนาดทำให เ ขารู ส ึ ก ถึง ความเปน ความตายได อย า งไรก็ต าม…การหลอม
เมล็ดพันธุเตามีสวนที่เหมือนกับการหลอมวัตถุอยู หากไมสำเร็จ…วัตถุเวทย อม
เสียหาย
แตสิ่งที่หวังเปาเลอเดิมพันก็คือรางเดิมของตนไมมีทางถูกทำลายอยางแนนอน
ดังนั้นพริบตานี้จึงยิ่งแนวแน ไมรูเลยสักนิดวาการหลอมของเขาทำใหตนไมใบหญา
สรรพสิ่งทั้งหลายที่เปนธาตุไมทั้งหมด รวมทั้งผูที่ฝกปราณเตานี้บนนครดาวอังคาร
แมกระทั่งดาวพระเคราะหขนาดเล็กใหญทั้งหมดในระบบสุริยะตางสั่นสะทานไป
พรอมๆ กันในพริบตา
 ตนไมใบหญาไหวเอนคลายกับสั่นระริกราวกับถูกเพรียกหา ผูฝกตนที่ฝกปราณ
ธาตุไม พลังปราณลวนเกิดระลอกคลื่นขึ้นอยางรุนแรง รางกายหันไปทางดาวอังคาร
อยางหามไมได เหมือนกับทางนั้นมีอะไรบางอยางที่ทำใหพวกเขาตองคำนับกราบ
ผู  ท ี ่ ร ู  ส ึ ก ได ม ากที ่ ส ุ ด ก็ ค ื อ สหายกุ  ย ในเวลานี ้ เ ขาได ห มอบลงไปทั ้ ง ตั ว แล ว
รางกายสั่นเทาอยางรุนแรง ปราณของเขารูสึกไดชัดเจนวาบนนครดาวอังคารมี
กลิ่นอายที่ยากจะบรรยายขุมหนึ่ง ราวกับเปนตนกำเนิดของธาตุไมที่กำลังโผลขึ้นมา
อยางฉับพลัน
ทว า พริ บ ตาต อ มา สรรพสิ ่ ง ทั ้ ง หลายในระบบสุ ร ิ ย ะที ่ เ กี ่ ย วข อ งกั บ ไม ต  า ง
สั่นสะเทือนอีกครั้ง กลิ่นอายที่ทำใหพวกเขากมกราบนั้นหายไปในทันที
ตนไมใบหญาหยุดสั่นไหว ผูฝกตนที่ฝกพลังธาตุไมตางงงงวยไปตามๆ กัน ภายใน
นครดาวอังคาร หวังเปาเลอรางกายสั่นเทิ้ม ในผนึกรอบๆ มีอันหนึ่งพังทลายลง
หนึ่งอันพังทลายสงผลตอทั้งหมด สิบลานผนึกแตกสลายลง หวังเปาเลอหนาซีดเผือด
ดวงวิ ญ ญาณเทพไม ม ั ่ น คง ครู  ใ หญ ถ ึ ง ฟ  น ตั ว กลั บ มาได หลั ง จากสั ม ผั ส ก็ พ บว า
ดวงวิญญาณเทพเพียงแคออนลาไปเทานั้น ไมไดเปนอะไรรายแรงจึงลืมตาขึ้น
“เปนเหมือนที่คิดไวจริงๆ เพราะรางเดิมของขาเหนือกวาที่คาดไว ดังนั้นตอให
การหลอมลมเหลวถูกสั่นคลอนแตก็ไมเสียหายใดๆ หากเปนเชนนี้ ไมวาเมล็ดพันธุเตา
นี้จะหลอมยากแคไหน ขาก็ยังคงทดลองไดเรื่อยๆ!”
“แตวาเตาแปดปรมัตถแครวบรวมเมล็ดพันธุเตาก็ยากขนาดนี้แลว ตอไปขายัง
จำเปนตองหาสมบัติสวรรคที่เหมาะสมกับแตละเตาอีก เดิมทีก็ยากอยูแลว อีกทั้ง
การหลอมก็ลมเหลวไดงาย…”
 “แม จ ะพู ด ว า หากวั น ใดเมล็ ด พั น ธุ  เ ต า ก อ ตั ว ขึ ้ น การฝ ก ต อ จากนั ้ น ก็ คื อ
การตระหนักรูเตานี้จวบจนกาวสูขั้นสูงสุด…ระหวางนั้นคงไมมีอุปสรรคใหญอะไร
แตหากทั้งแปดเตาเปนแบบนี้…” ขณะที่ดวงวิญญาณเทพของหวังเปาเลอพักฟน
เขาขบคิดสักเล็กนอย ในใจก็ไดทางออกแลว
“เตาธาตุไมขาจัดการเอง สวนเตาอื่นๆ…จำเปนตองรวบรวมผูเชี่ยวชาญดาน
การหลอมอาวุธเวทในระบบสุริยะทั้งหมดมาชวยกัน” คิดไดดังนี้ หวังเปาเลอก็รูสึกถึง
ดวงวิญญาณเทพกอนผนึกมุทราขึ้นอีกครั้ง
เปนเชนนี้ไปเรื่อยๆ เพียงไมนานก็ผานไปสามเดือน ในสามเดือนนี้ตนไมใบหญา
รวมถึงผูฝกตนธาตุไมทั้งหมดในระบบสุริยะก็รูสึกไดถึงพลังมหาศาลที่มาๆ หายๆ นั้น
อยูทุกครั้ง และก็รูแลววานี่คือการฝกของผูอาวุโส แมจะยังสั่นสะทานแตก็คุนเคย
ปรับตัวไดมากกวาเดิมแลว
จนกระทั่งวันนี้ หลังจากที่หวังเปาเลอไดทดลองหลอมไปไมต่ำกวาหนึ่งรอยครั้ง
ทันใดนั้นพลังที่สงผลตอธาตุไมที่ออกมาจากรางกายเขาก็คอยๆ แผไปทั่วระบบสุริยะ
กอนกระจายออกไปนอกระบบสุริยะ แผขยายไปยังจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
ตอไปเรื่อยๆ
ทุกที่ที่กระจายผาน ไมวาจะเปนทองฟา ดาวพระเคราะหใดๆ สิ่งมีชีวิตหรือ
สรรพสิ่งใด ขอเพียงเกี่ยวของกับธาตุไมตางสั่นสะเทือนขึ้นพรอมกันอยางรวดเร็ว
ขยายออกไปอยางตอเนื่อง ดุจพายุโหมกระหน่ำ ในเวลาอันสั้นก็กวาดไปทั่ว
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายทำใหตระกูลและสำนักนับไมถวนลวนตื่นตระหนก
เพราะพวกเขาพบวา ตนไมใบหญาทั้งหมดคอยๆ โคงตัวลง อีกทั้งยังหันไปใน
ทิศทางเดียวกัน นั่นก็คือระบบสุริยะ
 ในเวลาเดียวกันผูฝกตนที่เกี่ยวของ ไมวาจะเปนปราณขั้นไหน ขณะที่รับรูได
ถึงปราณ ในหัวก็คอยๆ เกิดความรูสึกบางอยางขึ้น ความรูสึกนี้ราวกับเปนตนกำเนิด
ของการฝกของพวกเขา ทำใหผูฝกตนทุกคนไมวาจะมาจากสำนักไหน พริบตานี้
ลวนเปนดั่งตนไมใบหญา คุกเขาคำนับไปทางระบบสุริยะอยางควบคุมไมได
ไมเพียงเทานั้น แมกระทั่งกฎเกณฑและขอบังคับของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตา
ฝงซายก็ไดรับผลกระทบไปดวยเชนกัน ขณะที่บิดมวนอยูตลอดเวลา เตาสวรรคของ
ตระกูลคงไมรูสิ้นก็ปรากฏขึ้นพรอมสงเสียงคำรามออกมา นัยนตาฉายแววหวาดกลัว
และเกรี้ยวโกรธ เพราะมันรูสึกถึง…อำนาจบางอยางของมันกำลัง…ถูกแยงชิง!!
สถานการณนี้กินเวลาไปถึงแปดวันเต็ม!
ในแปดวันนี้ ตระกูลคงไมรูสิ้นตางจับตามอง ถึงขนาดหยุดสงครามกับสำนักแหง
ความมืดไวกอน สายตาของสำนักแหงความมืดก็มองไปทางระบบสุริยะเชนกัน
ชั่วขณะที่ความสั่นสะเทือนของผูคนจบลงในวันที่แปด พลังอันนาสะพรึงอยาง
ไมเคยมีมากอนขุมหนึ่งพลันพุงพรวดขึ้นจากในระบบสุริยะ ในตอนที่ตนไมใบหญา
และผูฝกธาตุไมกำลังกราบคำนับ!
ราวกับเกิดวังน้ำวนกวาดไปทั่วจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย พริบตานี้
ผูฝกธาตุไมทุกคนรางกายสั่นเทิ้มอยางรุนแรง สัมผัสไดอยางชัดเจนวา…ปรากฏ
ตนกำเนิดปราณของพวกเขาจากที่ไกลๆ!
พริบตานี้ ตนไมใบหญาทั้งหมดในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายสั่นไหวรุนแรง
ราวกับจากนี้มีผูสูงศักดิ์ถือกำเนิด!
พริบตานี้ เตาสวรรคของตระกูลไมรูสิ้นสงเสียงกรีดรองคลายกับมีเสียงแตกราว
ออกมา ในกฎเกณฑและขอบังคับของมันจากในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
ไมมี…ธาตุไมอีกแลว!
 พริบตานี้ ธาตุไมในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย เปนของคนเพียงผูเดียว!
หวังเปาเลอ!
นี่เกิดจากเมล็ดพันธุเตาเทานั้น คิดดูวาหากหวังเปาเลอกาวไปถึงธาตุไมขั้นสูงสุด
เชนนั้นไมวาจะเปนจักรพิภพสำนักเสริมหรือใจกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้น ธาตุไม
ก็จะตองตกอยูในมือของเขาแตเพียงผูเดียวอยางแนนอน!
 บทที่ 1225 เตานอกรีต
เหลาชนชั้นสูงในจักรพิภพเต าไมร ู สิ ้น ทุ กคนลวนสั ่น สะเทือ น โดยเฉพาะใน
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย ขณะที่ตนไมใบหญาและผูฝกเคล็ดวิชาธาตุไม
ทั้งหมดจิตใจสั่นสะทาน หวังเปาเลอที่นั่งขัดสมาธิถือสันโดษอยูที่นครดาวอังคารใหม
ในระบบสุริยะพลันลืมตาขึ้น
ในเวลานี้บริเวณรอบดานเต็มไปดวยตราผนึ ก ตราผนึกเหลานี้ กำลัง เคลื ่ อ น
เขาใกลเขาราวกับรางของหวังเปาเลอเปนหลุมดำ ทำใหตราผนึกที่กำลังเปลงแสง
ทั้งหมดลวนถูกดูดเขาไปในราง กอนสลายหายไปในรางเขา
แตความจริงแลว…ผนึกนับสิบลานที่ปรากฏขึ้นอยางราบรื่นในครั้งเดียวจาก
การทดลองนั บ ร อ ยครั ้ ง ของหวั ง เป า เล อ เวลานี ้ ไ ม ไ ด ส ลายหายไปแต อ ย า งใด
แตผสานรวมกันอยูในรางของเขากลายเปน…เมล็ดพันธุเตาอันหนึ่ง!
นี่ก็คือเมล็ดพันธุเตาธาตุไม
เปนเตาอันดับแรกในการฝกเตาแปดปรมัตถ เปนรากฐานเตาของเตาธาตุไมขั้นสูงสุด
เมื่อเมล็ดพันธุเตาสมบูรณ พลังธาตุไมทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
ก็ผุดขึ้นมาในการรับรูของหวังเปาเลอ เขารูสึกราวกับไดยอนกลับไปเปนเทพเจา
ที่ระลึกชาติอยู ณ ดาวเคราะหชะตา
เพราะเขาสามารถรับรูถึงการดำรงอยูของตนไมใบหญาทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
แหงเตาฝงซายได จนถึงขนาด…คลายกับเกิดความสัมพันธที่ยากจะตัดขาดกับตนไม
ใบหญาทุกตน ราวกับพวกมันสามารถกลายเปนดวงตาของเขา กลายเปนรางอวตาร
ของเขาไดตลอดเวลา
 ในเวลาเดียวกัน…ผูฝกวิชาพลังไมทุกคนไดกลายเปนดวงแสงจำนวนนับไมถวน
ผุดขึ้นในการรับรูของหวังเปาเลอ หากเขาตองการ ขอเพียงแคคิดก็สามารถตัดสิน
ชะตาชีวิตของคนเหลานี้ได
ดวงแสงสวางปกติในนั้นหรือดวงที่มืดสลัวยังดีอยู ไมไดรับผลกระทบทั้งหมด
ในทางกลับกัน…ดวงที่ยิ่งสุกสกาวก็ยิ่งไดรับผลกระทบจากหวังเปาเลอจนถึงขั้น
สามารถชี้บงการได จะใหอยูก็อยู จะใหตาย…ก็ตองยินยอมพรอมใจ
ในบางครั้ง ดูเหมือนวานอกจากชะตาชีวิตก็มีเสนชะตาชีวิตเพิ่มเขามาอีกอัน
ที่เปนแบบนี้ก็เพราะหวังเปาเลอนั้น เวลานี้คือตนกำเนิดของเตาพวกเขา
ยิ่งพวกเขาฝกมากเทาไรก็ยิ่งใกลหวังเปาเลอมากเทานั้น อีกทั้งยังไดรับผลกระทบ
จากเขาดวย และสุดทาย…หากตนกำเนิดชั่วราย ผูที่ฝกเตานี้ยอมไมตางกัน!
นี่ก็คือเตา!
นี่ก็คือผูเยี่ยมยุทธ!
นี่ก็คือเทพเจา!
ฝกเตาของขาก็ตองใหขาเปนนาย คอยรับใช!
เมื่อหวังเปาเลอรูสึกถึงสิ่งเหลานี้ ในใจก็เกิดสั่นไหวอยางรุนแรง ในที่สุดเขาก็
เขาใจความนัยที่บิดาของหวังอีอีกลาวไวแลว
วิชาของเขาใชสำหรับสังหาร แตไมตองรูลึก!
เพราะเจาไมมีวันรูวาตนกำเนิดเตาที่เจาฝกมีเงารางหรือไม หากมีเงารางเชนนั้น
ตัวมันมีจิตสำนึกหรือไม หากมีจิตสำนึกแลวทายที่สุดเปนดีหรือชั่ว
 อาจหมายความวา แทจริงแลวพริบตาแรกที่กาวเขาสูการฝกวิชาก็ไดมอบชีวิต
ออกไปแลว
แน น อนว า หากฝ ก ธรรมดาสามั ญ ไม ล ึ ก ซึ ้ ง ก็ ย ั ง ดี อ ยู  แต พ วกที ่ ฝ  ก ถึ ง ขั ้ น สู ง
ฝกมายาวนานชั่วชีวิต…ยากจะหนีพน!
นี่ก็คือความลับของจักรวาลแหงเตา!
นี่ก็คือความโหดรายของการฝกวิชา!
นี่ก็คือ…หวงจักรวาล!
เมล็ดพันธุดาราเตาของจื่อเยว บางครั้งก็เปนเพียงการยืมใชกฎขั้นสูงที่แทจริงของ
จักรวาลเทานั้น หากเทียบกันแลวยังหางอีกหลายขั้น
ลมหายใจหวั ง เป า เล า ถี ่ ก ระชั ้ น ขึ ้ น เล็ ก น อ ย หวนคิ ด ถึ ง ชี ว ิ ต นี ้ ข องตนก็ เ กิ ด
ความหวั่นกลัวและหวาดผวาขึ้นในจิตใจ ยิ่งเขาใจมหาเตามากขึ้นเทาไร เขาก็ยิ่ง
เคารพยำเกรง แตแกนเตาไมไหวหวั่น อีกทั้งความศรัทธาราที่มีตอเตายิ่งเพิ่มมากขึ้น
ยิ่งถลำลึกขึ้น
เวลานี้ เขาสัมผัสไดถึงเงื่อนไขกฎขั้นสูงของจักรวาลแลว จึงจะเรียกไดวาเปน
ผูเยี่ยมยุทธอยางแทจริง!
หวังเปาเลอรูสึกถึงความนากลัวและความหาวหาญของบิดาหวังอีอีอยางแทจริง
ในพริบตานี้เอง
“โลกแหงศิลานับเปนอะไรได ที่นอกโลกแหงศิลา ในจักรวาลที่กวางใหญไพศาล
ไรจุดสิ้นสุดที่แ ทจริงแหงนี้ บางทีมหาเทพก็อาจจะไมน ับวาเปนอะไร แตเป นที่
แนชัดวา พวกเขากาวไปสูขั้นสูงสุ ดแลว ถึ ง ขั ้ นกลายเป นต นกำเนิ ดของมหาเตา
เสนหนึ่ง หลายเสน หรือมากกวานั้น เมื่อถึงระดับของพวกเขา ความแข็งแกรงของ
ตนกำเนิดเตาจะเปนตัววัดทุกสิ่งอยางแทจริง” หวังเปาเลอพึมพำ
 หวังเปาเลอรูจักเตาธาตุไมของตัวเองดีวาตอนนี้เพิ่งแตะระดับขั้นสูงของจักรวาล
แตกลับมีพลังที่คาดไมถึงเชนนี้ หากกาวสูระดับขั้นสูงสุด ความนากลัวของมัน แคคิด
ก็ขนลุกแลว!
“ขาก็คงพาเตาธาตุไมไปสูขั้นสูงสุดจนถึงขั้นกลายเปนตนกำเนิดที่แทจริงได
อย า งมาก…ก็ แ ค ส ู ง สุ ด อยู  ใ นโลกแห ง ศิ ล าเท า นั ้ น และอั น ที ่ จ ริ ง …เมื ่ อ เที ย บกั บ
เตาธาตุไมของกฎขั้นสูงในนอกจักรวาลที่แทจริง เตาธาตุไมของขาในตอนนี้ก็เปนเพียง
กระแสสายเล็กๆ สายหนึ่งเทานั้น”
“มหาเตาแหงธาตุทั้งหา ที่ผานมา…ไมมีทางที่จะไมมีใครยึดครองตนกำเนิด…”
นัยนตาหวังเปาเลอทอประกายลึกลับ ในที่สุดก็เขาใจแลววาเหตุใดในแผนหยกของ
เตาแปดปรมัตถสุดทายถึงไดบันทึกวิธีเตาที่ลึกลับยิ่ง
วิชาเตานี้เรียกวา…เตานอกรีต!
ที่เรียกวาแปดปรมัตถ แทจริงแลวก็คือการเรียงลำดับหาสองหนึ่ง หาหมายถึง
ไรตัวตน สองหมายถึงสองขั้วตรงขามแหงตนกำเนิดเตา หนึ่งก็คือตัวแปร!
มหาเตาเจ็ดทางแรก ผูฝกตนตองเขาใกลตนกำเนิด แตก็ยังไมใชระดับตนกำเนิด
เหมือนเดินอยูบนเสนลวดที่อันตราย
เพราะเตานอกรีตยากดั่งพลิกฟา ถึงอยางไรเมื่อฝกวิชาเตาอื่นจนถึงระดับหนึ่ง
เชนนั้นแมจะละทิ้งวิถีเตา ทำลายปราณ แตก็ยังหลุดไมพนอยูดี เพราะกายเนื้อของ
ผูฝกตน ดวงวิญญาณเทพ แมแตตราผนึกที่มีอยู ขณะที่ฝกวิถีเตาของผูอื่น ก็จะถูก
ลบเลือนและแทนที่อยูตลอดเวลา ชั่วชีวิตไมสามารถควบคุมตนเองได!
ทวา เมื่อไรที่หวังเปาเลอทำตามวิถีเตานอกรีตไดสำเร็จ…หลบเลี่ยงอันตราย
เชนนั้นชวงเวลาสุดทายเขาก็สามารถจุดเตาทั้งเจ็ดกอนหนาใหลุกไหมขึ้นและใชเปน
เชื ้ อ เพลิ ง ได เ ช น กั น และในขณะที ่ เ ผาไหม ม ั น ก็ จ ะเป ด ทางให เ ต า ที ่ แ ปดราวกั บ
สะสมพลังรอวันระเบิด!
เตาที่แปดนี้จะเปนหัวใจคำสัญของเตาแปดปรมัตถ เพราะนั่นจะเปนมหาเตาสมบูรณ
ที่จะเปนของผูฝกอยางแทจริง!
“มิ น  า บิ ด าของหวั ง อี อ ี ถ ึ ง บอกว า ต น กำเนิ ด ของเต า แปดปรมั ต ถ ไ ม ม ี น าย
นั่นเปนเพราะ…ตนกำเนิดเตาสายนี้มีความเปนไปไดมากมาย ไมมีใครที่จะสามารถ
เรียกไดวาเปนนายของตนกำเนิดทั้งหลาย!”
คิดไดดังนี้ หวังเปาเลอก็ปลงตก ครูตอมาจึงจะสงบจิตสงบใจลงได
“โชคดีที่ขาฝกมาจนถึงตอนนี้ ยังไมเคยรูสึกถึงวิถีเตาไดลึกซึ้งถึงขั้นสุดมากอน…”
หวังเปาเลอสูดลมหายใจลึก เมื่อเมล็ดพันธุเตาธาตุไมในรางขยับเคลื่อน กระแสเตา
ออกจากราง เขาก็เพงมองตนเอง ดูตนกำเนิดเคล็ดวิชาที่ตนฝกในชาตินี้
หวังเปาเลอเห็นรางกายของตน แมกระทั่งดวงวิญญาณเทพก็ปรากฏเสนใย
จำนวนมากออกมา เสนใยแตละเสนคือเคล็ดวิชาพลังเทพที่เขาเคยฝก
แต ส  ว นใหญ แ ล ว ค อ นข า งตื ้ น มี เ พี ย งเส น ลึ ก ๆ ไม ก ี ่ เ ส น เท า นั ้ น รวมทั ้ ง เวท
วิญญาณเพลิงที่ตนเคยฝกและกฎแหงดาวเคราะหเตาจากแผนที่ดวงดาว เสนใย
นับหมื่นที่ลอยลองจากดวงดาวพิเศษนับหมื่นในนั้น
มันดูแนนขนัด แต…นอกจากเสนหนึ่งแลว เสนอื่นๆ ที่เหลือกลับ…ขาดทั้งสิ้น
ถึงขนาดไมมีทางไปตอ กลายเปนวัฏจักรปด
หวังเปาเลอเพงสายตา
หลังจากพินิจอยางละเอียด เขาพบวาเสนใยเหลานี้นาจะถูดตัดออกทั้งหมดใน
เวลาเดียวกัน หวังเปาเลอคาดเดาอยูในใจ อึดใจถัดมานัยนตาก็ฉายแววหดหู
เขาเดาคำตอบได แ ล ว ไม ว  า จะเป น เวลาหรื อ กลิ ่น อายที ่เ หลื อ อยู  ล ว นบอก
หวังเปาเลอวา…ผูที่ตัดเสนใยเหลานี้ก็คือบิดาของหวังอีอี
 และหนึ่งในนั้นที่ไมขาดเพียงเสนเดียว ก็คือเตาธาตุไม…ที่เพิ่งเกิดออกมา มันใหญ
และแข็ ง แรงหาสิ ่ ง ใดเปรีย บ สะเทื อ นฟ า สะเทื อ นดิ น เหมื อ นต น ไมส ู ง เสี ย ดฟ าที่
แผขยายออกไป
สวนปลายทางจะอยูที่ใด หวังเปาเลอไมเคยสัมผัสได แตเขารูสึกไดถึงแหลง
ตนกำเนิด…คลายกับไมมีจิต แตไมไดหมายความวาไมมีผูใดยึดครองแหลงกำเนิด
บอกเพียงคราวๆ วา…สิ่งที่ยึดครองแหลงกำเนิดเตาธาตุไมไมจำเปนตองเปนสิ่งที่มี
จิตสำนึก
และนี่ก็สอดคลองกับการคาดเดาของหวังเปาเลอ ถึงอยางไรธาตุทั้งหาก็เปน
มหาเตาขั้นสูง และตองเปนศิลารากฐานเพียงหนึ่งเดียวของทั้งหมด หากมีสิ่งที่มี
จิตสำนึกครอบครองอยูจริง เกรงวาจักรวาลคงตองวุนวายปนปวนอยางที่สุด
หวัง เปาเลอถอนหายใจโลง อก กระแสเต าสลายไป ร างที ่ น ั่ งขั ดสมาธิ คอยๆ
เงยหนา ขณะที่กำลังจะยืดกายลุกขึ้น ตอนนั้นเองใบหนาก็ตองเปลี่ยนสี ในใจเกิดการ
คาดเดาบางอยางออกมา
“เปนไปไดไหมวา…รางเดิมของขา ตะปูไมดำที่ตรึงอยูตรงหวางคิ้วมหาเทพ…คือ
แหลงกำเนิดเตาธาตุไมของมหาเตาทั้งหาธาตุ?”
 บทที่ 1226 ยั่วยุ
ความคิดนี้ ทำใหหวังเปาเลอเผยสีหนาประหลาด เขารูสึกวาไมใชเปนไปไมได
แม ค วามเป น ไปได จ ะไม ส ู ง มาก ถึ ง อย า งไรหากร า งเดิ ม ของตั ว เองเป น ธาตุ ไ ม
หนึ่งในหาธาตุของจักรวาลจริง เชนนั้น…เตาธาตุไมขั้นสูงสุดของตัวเองในตอนนี้
ทำไมถึงไดลมเหลวเปนรอยครั้งจึงจะเกิดเปนเมล็ดพันธุเตาไดละ
“ยิ่งกวานั้น หากรางเดิมของขาเปนธาตุไมจริง เชนนั้นจะเปนใครที่สามารถ
สั่งการใหตอกลงในหวางคิ้วของมหาเทพ อีกอยาง…ทำไมตองใชตนกำเนิดธาตุไมตอก
มหาเทพ?”
“ตามหลักการแลว ตนกำเนิดธาตุไมเดิมก็ลอยตัวอยูเหนือไปแลว เปนหนึ่งในกฎ
พื้นฐานในการสรางจักรวาล ไมนาเปนไปไดที่มีจิตสำนึกเปนของตัวเอง และเปนไปได
ที่จะมีคนไปสั่นคลอน…”
“นอกเสี ย จาก…ไม ม ี ค นสั่ น คลอนแล ว แต ด  ว ยจุ ด ประสงค บ างอย า งทำให
ตนกำเนิดธาตุไมลงมือเองตามสัญชาตญาณ เพราะมหาเทพลองสั่นคลอนตนกำเนิด
ทั้งหาธาตุ?” จากความคิดหนึ่ง ในหัวของหวังเปาเลอก็เกิดความรูสึกนึกคิดขึ้นมา
มากมาย กอนจะยิ้มออกมาทันที แมจะไมคิดวาเรื่องนี้เหลวไหลเกินไป แตก็ไมไดใสใจ
จริงจัง
ทายที่สุด เขาก็ยังคงรูสึกวานี่เปนเพียงการคาดเดาอยางหนึ่งเทานั้น
“เมล็ดพันธุธาตุไมกำเนิดขึ้น เตานี้ก็เปนแคขั้นแรก มองไดวาเปนระดับชั้นตน
ตอจากนี้ยังตองตระหนักรูอยูทุกขณะ จวบจนรับธาตุไมของจักรพิภพสำนักเสริม
หรือใจกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้นเขามาในตนกำเนิดธาตุไมของขา ก็จะกาวสูระดับ
ชั้นกลาง หากผสานรวมเขาไดทั้งหมดก็จะเปนชั้นมหาวัฏจักร”
 “ที่ขาตองการ ก็คือชั้นมหาวัฏจักรเทานั้น” หวังเปาเลอหรี่ตาลง หลังจากงึมงำ
เรื่องเตาธาตุไม การถือสันโดษของเขายังคงดำเนินตอไป เพิ่มพลังตนกำเนิดธาตุไม
ของตน และในเวลานี้ หลังจากที่ฝกเตาธาตุไม แมพลังปราณจะเพิ่มขึ้นไมมากเทาไร
แตทางดานการตอสูกลับเพิ่มสูงขึ้นไมนอย
ดานหนึ่งเปนเพราะวิถีเตาพินาศที่มีความทรงพลังแฝงอยู ทำใหหวังเปาเลอรูดีวา
หากใชขึ้นมาเมื่อไรก็จะตองเขยาขวัญไปทั่วอยางแนนอน
อีกดานหนึ่ง ก็เปนเพราะจากความเขาใจของเตา หวังเปาเลอในตอนนี้นับไดวา
กาวสูประตูระดับสูงของจักรวาลแลว การกระทำและคำพูด แมกระทั่งสายตาก็แฝง
ไวดวยกระแสเตาของเขา
สวนเลื่อนถึงระดับไหน หวังเปาเลอไมเคยประมือกับระดับจักรวาลจริงๆ มากอน
แมเขาจะมั่นใจอยูบาง แตก็ไมสามารถนำมาอางอิงได
“ไมตองรีบรอน…” หวังเปาเลอยิ้มนอยๆ ปดเปลือกตาลง จมสูการตระหนักรู
เตาธาตุไมอีกครั้ง จากนั้นในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย ตนไมใบหญาลวน
สั่นไหว ผูฝกเตาธาตุไมทั้งหลายก็ยิ่งเคารพยำเกรง
ยิ่งกวานั้น จากการถือสันโดษตระหนักรูของหวังเปาเลอ จิตสำนึกของเขาราวกับ
แยกแตกออกไปนับไมถวน ผสานรวมกับตนไมใบหญาแตละตน จับจองกาลเวลา
ที่ไหลไป
ความรูสึกผุดขึ้นในกนบึ้งจิตใจของผูฝกพลังธาตุไมแตละคน ยืมใชการรับรูสัมผัส
ของตัวผูฝกตนในการสัมผัสรับรูรองรอยวิถีเตาในโลกภายนอก
พูดไดวา เวลานี้ไมมีที่ใดไรหวังเปาเลอ
เวลาเคลื่อนผานไปอีกครั้ง สงครามที่เกิดขึ้นในใจกลางจักรพิภพเตาไมรู สิ้น
ขยายออกไปมากขึ้นเรื่อยๆ ระดับการสูรบก็เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ และสงผลกระทบเชนนี้
 สงครามระหวางจักรพรรดิสวรรคก็ถี่มากขึ้นเชนกัน
การลงมือของเทพอั ฐิ สุสานวิ ญ ญาณ นั กบุ ญ มื ด จั กรพรรดิ สวรรค ก วงหมิ ง
จักรพรรดิสวรรคตี้ซานและจักรพรรดิเสวียนหัวก็คอยๆ เพิ่มมากขึ้น อีกทั้งการปรากฏ
ของเต า สวรรค ส ำนั ก แห ง ความมื ด ทำให ว ั ฏ จั ก รไม เ กิ ด ขึ ้ น ผู  ต ายไม ส ามารถใช
เตาสวรรคๆไมรูสิ้นเกิดใหมได ดังนั้นขณะที่บาดเจ็บลมตาย…วิญญาณในแมน้ำแหง
ความมืดก็ยิ่งเยอะขึ้นหลายเทาตัว
นั่นทำใหสำนักแหงความมืดยิ่งแข็งแกรงขึ้น แตตระกูลไมรูสิ้นก็ประหลาดนัก
ทั้งๆ ที่รูวาหากเปนเชนนี้ตอไป สำนักแหงความมืดก็จะยิ่งแข็งแกรงและยิ่งใหญ ทวา
ก็ยังคงเลือกที่จะใหคนเขาไปในโมหินเลือดนี้
ทั ้ ง สองฝ า ยราวกั บ ตั ้ ง ใจยื ด เวลาตั ด สิ น สงคราม ต า งกำลั ง เดิ น ตามแผนการ
บางอยาง
ไมเพียงแคตระกูลไมรูสิ้นเทานั้น จักรพิภพสำนักเสริมและจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหง
เตาฝงซายก็ยากจะนิ่งดูดาย ตางสงสำนักตระกูลตางๆ เขารวมในสงคราม แมกระทั่ง
เหลาชนชั้นสูงก็ยังตองไปตามคำสั่งของตระกูลไมรูสิ้น
และก็มีผูที่พยายามเลี่ยงถวงเวลา แต…สำหรับสำนักเชนนี้ ตระกูลไมรูสิ้นก็ลงมือ
ปราบดวยความเด็ดขาดอยางไมลังเล ทำใหสำนักอื่นที่คิดจะหนีสงครามหวาดกลัว
สั่นเทิ้ม ทำไดเพียงออกรบ
โชคดีที่กลุมที่มีอำนาจอยางเชนสหพันธรัฐ และตระกูลใหญหาอันดับในจักรพิภพ
ยังมีคุณสมบัติและเบื้องลึกเบื้องหลังที่พอจะไมเขารวมได แตก็คาดวา จากระดับ
สงครามที่สูงขึ้นเรื่อยๆ เกรงวายิ่งชวงหลัง สำนักที่จะยืนหยัดตอแรงบีบคั้นก็คง
นอยเสียยิ่งกวานอย
ทวามองจากตอนนี้ สถานะของสหพันธรัฐยังคงเหนืออยูมาก เปนเพราะหวังเปาเลอ
ดังนั้นผูฝกตนที่ถูกมอบหมายใหไปรายงานสถานกาณในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นจึงไมได
รั บ ผลกระทบ ไม ว  า จะเป น ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น หรื อ สำนั ก แห ง ความมื ด ราวกั บ ตั ้ ง ใจ
หลบเลี่ยง
ทุกอยางกินระยะเวลาเชนนี้ไปสามป
ในสามปนี้ สำนักจำนวนมากในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายมีจำนวนคน
ลดลงอยางรวดเร็ว สงครามระหวางสำนักแหงความมืดและตระกูลไมรูสิ้นมีหลายครั้ง
ที่สง ผลกระทบอย างรุนแรงถึง ในจั กรพิ ภ พศั ก ดิ ์ สิ ท ธิ ์ แ ห ง เต า ฝ  ง ซ าย ถึ ง ขนาดที่
ครึ่งปกอน การตอสูของเทพอัฐิกับเสวียนหัวไดสูกันจนถึงเขตที่คอนขางลึ กของ
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย กระทบตออารยธรรมตางๆ นับพัน จนทำให
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายสั่นสะทาน
ทายที่สุดปรมาจารยแหงไฟเลือกลงมือเอง ปรมาจารยเตาเการัฐก็ใชวิชาพิเศษ
ปล อ ยกระแสเต า ข า มอากาศออกไปเปน แรงบี บ คั ้น ทำให เ ทพอั ฐิ แ ละเสวี ย นหั ว
สงบเสงี่ยมขึ้นบาง
ทวาหลังจากนั้น เสวียนหัวและเทพอัฐิกลับมองไปทางระบบสุริยะพรอมกัน
อยางไมไดนัดหมาย เสวียนหัวหรี่ตาลง เทพอัฐิกลับฉายแววดูถูกขึ้นในสายตา
“ถูกผูอื่นตีเขามาในประตูบานแลวยังไมปรากฏตัว ดูทาเจาแหงเตาสหพันธรัฐ
ยิ่งเดินลึกขึ้นก็ยิ่งขี้ขลาด”
บางทีการตอสูครั้งนี้อาจจะเปนการแอบหยั่งเชิงของทั้งสองคน ดังนั้นหลังจาก
หยุดลงมือแลว แมปรมาจารยแหงไฟและปรมาจารยเตาเการัฐจะปลอยแรงบีบคั้น
ออกมา แต ก  อ นที ่ พ วกเขาจะจากไปกลั บ ประมื อ กั น ขึ ้ น มาอย า งฉั บ พลั น อี ก ทั้ ง
การปะทะกั น ครั ้ ง นี ้ ก ็ ร วดเร็ ว มาก สิ ้ น เสี ย งคำรามก็ เ ข า ใกล ใ นเขตระบบสุ ร ิ ย ะ
อยางรวดเร็ว
 เห็นไดชัดวา…หวังเปาเลอถือสันโดษหลายป ไมไดปรากฏตัวตอเหลาชนชั้นสูง
ในโลกแหงศิลา ดังนั้นการหยั่งเชิงของตระกูลคงกระพันจึงเกิดขึ้น สวนเทพอัฐิก็เห็น
ไดชัดวาเลือกที่จะรวมมือมาหยั่งเชิงระบบสุริยะดวยความตองการของตนเอง
เห็นเชนนี้ ปรมาจารยเตาเการัฐจึงยั้งมือไวไมไปหามปรามและเฝาดูอยางใกลชิดแทน
สวนปรมาจารยแหงไฟกลับขมวดคิ ้วมุ น ยืดกายลื มตาขึ้ นจากการนั ่ง ขั ดสมาธิ ที่
ระบบสุริยะ
ทวาพริบตาตอมา…
ตนไมใบหญาทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายก็แผไอสังหารออกมา
ในพริบตา ตั้งตรงขึ้นราวกับมีดคมกริบที่ชี้ไปยังทองฟา อีกทั้งยังมีเสนแผกระจาย
ไปทั่วในความวางเปลา
เวลาเดียวกันผูฝกพลังธาตุไมทุกคนรางกายสั่นเทา ปรากฏน้ำวนขึ้นที่หวางคิ้ว
ในน้ำวนนี้ราวกับมีเสนใยลองหนลอยเขาไปในอากาศ
เพียงพริบตา นอกระบบสุริยะ เงารางของเทพอัฐิและเสวียนหัว ขณะที่กำลัง
ปะทะกั น อย า งดุ เ ดื อ ด ตอนนั ้ น เองร า งธรรมของหวั ง เป า เล อ ที ่ น ั ่ ง ขั ด สมาธิ อ ยู
นอกระบบสุ ร ิ ย ะ มื อ ขวาก็ ค  อ ยๆ ยกสู ง จากนั ้ น เส น ใยก็ พ ุ  ง ออกมาจากอากาศ
ทั่วทุกสารทิศไปรวมกันที่มือขวาของเขา ทายที่สุดก็กลายเปนนิ้วขนาดยักษที่เกิดขึ้น
จากเสนใยเตาธาตุไมจำนวนนับไมถวน
นิ้วนี้ใหญมาก คลายกับวาหากดารานิรันดรมาอยูตรงหนาก็มีขนาดแคปลายนิ้ว
เทานั้น ภายในเต็มไปดวยพลังธาตุไมจากจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย ในเวลานี้
หลังจากยกขึ้นก็หันไปทางรางของเทพอัฐิและเสวียนหัวที่กำลังใกลเขามา กอนกดลง
ไปในทันที
 สีหนาของเทพอัฐิและเสวียนหัวเครงเครียดขึ้นในพริบตา กอนจะแยกออกจากกัน
ไมตอสูกันอีกแตลงมือพรอมกันแทน ดานหลังเทพอัฐิมีโครงกระดูกมนุษยขนาดยักษ
ปรากฏขึ ้ น ด า นหลั ง เสวี ย นหั ว ก็ ป รากฏดอกบั ว สี ด ำที ่ ม ี ส ิ บ ห า กลี บ ดอกหนึ่ ง
ในแตละกลีบมีใบหนาบิดเบี้ยวที่สัมผัสกับนิ้วที่หวังเปาเลอกดลงมา
พริบตานี้ ทั่วทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้น เหลาชนชั้นสูงทั้งหลายตางจิตใจสั่นสะทาน
ใชทุกวิธีในการตรวจหาการตอสูนี้ และในดวงจิตเทพของทุกคน ตรงที่นิ้วธาตุไม
สัมผัสโดนกับระดับจักรวาลทั้ง สอง ความว างเปล าพั ง ถล ม ขณะที ่ เงี ย บไร เสี ย ง
มนุษยโครงกระดูกยักษเซถอย ดอกบัวของเสวียนหัวก็มลายหายไป เจาตัวเซถอยไป
เชนกัน ใครแพใครชนะ มองไมชัด สวนนิ้วนั้นกลับหยุดชะงักลง จากนั้นรางธรรม
ขนาดใหญของหวังเปาเลอก็ลืมตา
“เฉินชิงจื่อ เวยยางจื่อ ใหคำอธิบายกับผูแซหวังเดี๋ยวนี้!”
แทบจะเปนเวลาเดียวกับที่คำพูดของหวังเปาเลอลอยออกมา นอกจักรพิภพ
ศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย เทพอัฐิที่กำลังกาวออกจากที่นี่รางกายพลันสั่นสะทาน
เงารางเฉินชิงจื่อกาวออกมาจากขางตัวเขากอนยกมือขึ้นกดลงในทันทีดวยสีหนา
ไรความรูสึก ไมมีโอกาสใหเทพอัฐิไดอธิบายแมแตนอย
ทามกลางเสียงดังสนั่น รางเทพอัฐิแยกออกเปนชิ้นๆ แมพริบตาตอมาจะกลับมา
รวมกันอีกครั้ง แตก็เห็นไดชัดวาออนแรงลงไปไมนอย มันมองเฉินชิงจื่อดวยสีหนา
หวาดกลัวปดปากเงียบ จากนั้นเฉินชิงจื่อจึงพยักหนาไปทางจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหง
เตาฝงซาย กอนหมุนกายพาเทพอัฐิกาวเขาสูความวางเปลา ทางดานเสวียนหัว…
ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น ไร ป ฏิ ก ิ ร ิ ย าใดตอบโต ให เ สวี ย นหั ว ก า วเข า มาในความว า งเปล า
กลับตระกูลไมรูสิ้นดวยตัวเอง
เห็นเชนนี้ หวังเปาเลอผูถือสันโดษอยูที่นครดาวอังคารหลายปจึงเงยหนา
“ดูทา ตองออกไปเดินเลนขางนอกสักหนอยแลว”
 บทที่ 1227 กาวสู
ถื อ สั น โดษจนถึ ง ตอนนี ้ หวั ง เป า เล อ สั ม ผั ส ได ถ ึ ง ผู  ฝ  ก ธาตุ ไ ม ไ ด เ ยอะแล ว
และในเวลาเดียวกันก็มีแนวทางใหกับการเลือกเตาตอไปใหตัวเองแลวเชนกัน
ประเด็นสำคัญนั้นขึ้นอยูกับวาเขาจะสามารถหาสมบัติล้ำคาอันไหนในธาตุทองน้ำ
ไฟดินที่จะสามารถทำเปนเมล็ดพันธุเตาไดกอน สมบัติล้ำคานี้ ระหวางที่หวังเปาเลอ
ถือสันโดษ ไดรวบรวมความคิดของสัมผัสสวรรคธาตุไมและตนไมใบหญาในจักรพิภพ
ศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย และสำรวจทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
ในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายมีสมบัติล้ำคาอยางหนึ่งที่สอดคลองกับ
เงื่อนไขอยูจริง หวังเปาเลอไมแนใจวาสมบัติล้ำคานี้เรียกวาอะไร แตเขารูสึกไดวา…
สมบัติล้ำคาชิ้นนี้เปนธาตุน้ำที่อยูใน…สำนักเตาเการัฐ
จากการวิเคราะหของหวังเปาเลอ ของสิ่งนี้…นาจะเปนตัวนำที่ปรมาจารยเตาเการัฐ
ใชลองพยายามกาวสูระดับจักรวาล มีคาเหลือประมาณ สำหรับปรมาจารยเตาเการัฐ
แลวยิ่งเปนสิ่งเกื้อหนุนเตาของเขา ไมสามารถไดมางายๆ อยางแนนอน
สวนเตาธาตุไฟ ที่จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายไมมี แมตัวชวยฝกของ
ปรมาจารย แ ห ง ไฟจะเป น ไฟ แต จ ากการสั ง เกตของหวั ง เป า เล อ ไฟนี ้ ส  ว นมาก
จะมาจากคำสาป ไมใชจากเตาของตัวเอง
และเปลวไฟสีดำก็รวมอยูในนั้นดวย แตก็ยังคงเปนเตาของผูอื่น อีกทั้งจุดสิ้นสุด
ของต น กำเนิ ด มี จ ำกั ด ไม ใ ช ส ิ ่ ง ที ่ จ ะเผาไหม ไ ด ด ี จากการปรึ ก ษาหารื อ กั บ
ปรมาจารยแหงไฟ ปรมาจารยแหงไฟก็นึกถึงตำนานเรื่องหนึ่ง เลากันวา ที่จักรพิภพ
สำนักเสริมเคยปรากฏไฟชนิดหนึ่งขึ้น ไฟนี้ลุกไหมอยูในกาลเวลา เติบโตอยูในวันเวลา
ปรากฏขึ้นหลายครั้ง แตไมเคยไดยินวามีใครพิชิตได
 หวังเปาเลอรูสึกวา นี่อาจจะไมเปนอยางที่ตนคิดก็ได และไฟที่เขามี นอกจาก
เปลวไฟสีดำแลว ยังมีไฟอัคคีในอดีตชาติ สิ่งเหลานี้ทำใหหวังเปาเลอขบคิดเรื่อง
เตาธาตุอยูนาน
ยังมีเตาธาตุทอง ในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายก็ยังขาดสิ่งที่จะบรรจุ
เชนกัน แตหวังเปาเลอมีแผนสำหรับเตาธาตุทองแลว คลายกับวาอยูในจักรพิภพ
ศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย สวนอันสุดทายเตาธาตุดิน จากความรูสึกของหวังเปาเลอ
หรือบางทีอาจเปนเพราะความเกี่ยวของของเตาธาตุไมกับดิน เขารูสึกอยูลึกๆ วา…
ในตระกูลคงกระพันมีสิ่งที่เหมาะสมกับการบรรจุเตาของตนอยู
ทว า สหพั น ธรั ฐ ในตอนนี ้ น ั บ ว า เป น กลาง หากอยากได ส ิ ่ ง บรรจุ เ ต า เหล า นี้
เขาจำเปนตองมีเหตุผลในการลงมือ และขณะที่เขากำลังคิดวาจะหาเหตุผลอะไรดี
เทพอัฐิกับซวนฮวาก็มาพอดี
คนแรกเขารูสึกคาดไมถึงอยูบาง สวนคนหลัง…เขาไมแปลกใจหรือพูดไดวา
เปนอยางที่คิด!
และวิธียั่วยุและการมาของระดับจักรพรรดิสวรรคทั้งสองคนนี้ทำใหหวังเปาเลอ
เห็ น โอกาส ส ว นท า ที ข องเฉิ น ชิ ง จื ่ อ ก็ อ ดทำให ห วั ง เป า เล อ ถอนหายใจเบาๆ
ออกมาไมได ฝกไดถึงขั้นเขาแลว จะไมรูวาเทพอัฐิกับซวนฮวามาไดอยางไร เห็นได
ชัดวาคนแรกอยูในเจตนารมณของเขา
หรืออาจจะมีจุดประสงคอ ื่นอยู แตบางที…อาจจะเปน วิ ธีใ ช เขาเป น ตั ว ช ว ย
หวังเปาเลอ เพราะไมวาอยางไร จากสถานการณในตอนนี้ก็เปนเหตุผลที่ดีที่สุดที่
หวังเปาเลอจะลงมือ
ดังนั้น หลังจากหวังเปาเลอนิ่งเงียบไปอึดใจหนึ่ง ธรรมกายของเขาที่นั่งขัดสมาธิ
อยูที่นอกระบบสุริยะคอยๆ ลุกยืนขึ้นกาวไปทางทองฟา นาทีนี้สายตาจำนวนมาก
จับจองมา
 ปรมาจารย เ ต า เก า รั ฐ และมารเต า ของจั ก รพิ ภ พสำนั ก เสริ ม รวมทั ้ ง ตระกู ล
คงกระพันและสำนักแหงความมืดที่กำลังสูกันอยูทั้งสองฝาย เหลาชนชั้นสูงในโลก
แหงศิลา ในเวลานี้ลวนมองไปทางที่หวังเปาเลออยู
ภายใตสายตาจำนวนมากที่จองมองมา รางกายทรงพลังของหวังเปาเลอดูเล็กลง
ตามกาวที่ยางเดินไป จนกระทั่งเดินผานดาวเคราะหที่เตาเการัฐอยูก็กลายรางเปน
คนธรรมดาคนหนึ่ง เทาพลันหยุดชะงักเล็กนอย
การหยุดชะงักของเขาทำใหสีหนาของปรมาจารยเตาเการัฐเครงขรึมขึ้นในพริบตา
พลังปราณถูกกระตุนใหเคลื่อนวนโดยอัตโนมัติ แมแตวงแหวนปราณหนาประตูภูเขา
เตาเการัฐก็ถูกกระตุนขึ้นเชนกัน พลังบีบคั้นรุนแรงขุมหนึ่งแผออกมาจากหวังเปาเลอ
แผคลุมไปทั่วดาวเคราะหเตาเการัฐ
ทำใหเหลาผูฝกจิตใจสั่นสะทาน หวังเปาเลอไมแมแตจะปรายตาแล หลังจาก
ชะงักไปอึดใจ ทามกลางเสียงผอนลมหายใจ ก็เดินผานประตูภูเขาของเตาเการัฐ
มุงหนาไป…ชายเขตของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
หวังเปาเลอชะงักเทาอีกครั้งเมื่อถึงตรงนี้ เขาไมเคยมีความคิดที่จะออกจาก
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายจริงๆ มากอนเลย เวลานี้แววตานิ่งสงบราวกับกำลัง
อยูในหวงความคิด และการหยุดชะงักอีกครั้งของเขาก็ทำใหสายตาจำนวนมากที่จับ
จองเขาคอยๆ หรี่แคบลง
ในจักรพิภพสำนักเสริม มารเตาแหงสำนักเตาเจ็ดวิญญาณ นัยนตาหรี่ลงเพงมอง
จุดที่หวังเปาเลออยูพลางพึมพำวา
“ตอนนี้เจา…พลังตอสูอยูระดับไหนกันแน?”
การลงมือของเทพอัฐิกับซวนฮวา เขาดูไมออก ภาพฉากนั้นจะพูดวาหวังเปาเลอ
ชนะก็ไดหรือจะพูดวาเทพอัฐิกับซวนฮวาถอยออกมากอนก็ได
 สวนรายละเอียดปลีกยอย บางทีคงมีแตคนในเรื่องเทานั้นที่รูดีที่สุด
ในเวลาเดียวกัน ที่สำนักดาราจันทร ที่หนาน้ำตกดานหลังภูเขา ปรมาจารย
ดาราจันทรที่นั่งขัดสมาธิลืมตาขึ้น นัยนตาฉายแววคาดหวัง
และในใจกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้น เวลานี้ ผูอาวุโสตระกูลเซี่ยเพงสายตามอง
ตระกูลคงกระพันกอนมองไปทางหวังเปาเลอที่ยืนจมอยูในหวงความคิดที่ชายแดน
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
ขณะเดียวกัน ในตระกูลคงกระพัน ทันทีที่ซวนฮวากลับเขามาก็เลือกถือสันโดษ
ไมมีเสียงโตตอบใดๆ เรื่องนี้ดูแปลกอยูบาง
สวนทางปรมาจารยเตาไมรูสิ้นก็เงียบกริบราวกับตกอยูในเรื่องที่ไมสามารถ
รบกวนได แมแตจักรพรรดิสวรรคจีเจียที่เปนรางอวตารก็ไมรูสาเหตุที่แทจริง
จุดนี้ ผูอาวุโสตระกูลเซี่ยพอเดาไดคราวๆ จักรพรรดิสวรรคจีเจียกับจักรพรรดิสวรรค
กวงหมิง ที่นั่งสั่งการอยูที่ตระกูลคงกระพั น ก็เดาไดลางๆ เช น กั น คาดว าคงเปน
เฉินชิงจื่อถือโอกาสใชเรื่องนี้ปดบังเรื่องราวกอนลงมือ
ทำใหจักรพรรดิสวรรคกวงหมิงรูสึกเครียดอยูบาง เรียกจักรพรรดิสวรรคตี้ซาน
ที่รบอยูขางนอกใหกลับมาโดยเร็วที่สุด และเห็นไดชัดวาในเวลานี้ตี้ซานไมเห็นดวย
เขากำลังสูอยูกับกองทหารแนวหนาสุสานวิญญาณเหลาชนชั้นสูงระดับจักรวาลของ
สำนักแหงความมืดที่นอกแมน้ำแหงความมืดอยู
สนามรบมีพลังเทพมหาศาล วิถีเตาสั่นคลอนไปทั่ว ในศึกนี้ยังมีสองในสามที่อยู
ระดับกึ่งจักรพรรดิสวรรค สองคนนี้คนหนึ่งเปนคนเตาหยางจากตระกูลแกะนิ ล
ร า งเดิ ม ของเขาเป น แกะสี ด ำตั ว หนึ ่ ง ที ่ อ ยู  ต ั ้ ง แต ก ำเนิ ด โลก ป า เถื ่ อ นอย า งที ่ สุ ด
ทรงพลังจนนาหวาดกลัว หากไมใชเพราะสาเหตุพิเศษบางอยางเกรงวาคงก าวสู
ระดับจักรวาลไปนานแลว
อีกผูหนึ่งกลับเปนผูหญิง หญิงผูนี้สวมชุดกี่เพาสีดำที่ปกลายดวงตาขนาดเล็กๆ ใหญๆ
เต็ ม ไปหมดดู ป ระหลาดยิ ่ ง ชวนให ห วาดผวา นางก็ ค ื อ ปรมาจารย ท ี ่ ม าจาก
ตระกู ล เยาถง ลื อ กั น ว า ร า งเดิ ม ของนางเป น ดวงตาของชนชั ้ น สู ง ผู  ห นึ ่ ง ในจาก
ยุคกอนหนา จากการเปลี่ยนแปลงยุค ผูเยี่ยมยุทธผูนั้นมีดวงตาขางหนึ่งที่เก็บมา
จนถึงยุคนี้
สองคนนี ้ ล  ว นเปน ปราณที ่น  า สะพรึ ง ไมแ พ ร ะดั บจัก รวาล มี พ ลั ง ต อ สู  ร ะดั บ
จักรพรรดิสวรรค ในสนามตอสูนี้ พวกเขาทั้งสองก็สังเกตเห็นคลื่นดวงจิตเทพที่
จักรพรรดิสวรรคตี้ซานไดรับจึงมองตามไปดวย
“ก็แคเด็กนอยคนหนึ่ง กวงหมิงระวังเกินไปแลว” ตี้ซานเคยเจอหวังเปาเลอมา
ก อ น ในสายตาของเขา หวั ง เป า เล อ ในเวลานั ้ น ก็ เ หมื อ นกั บ มด หากไม ใ ช
เพราะเฉิ น ชิ ง จื ่ อ ห า มไว ดวงจิ ต เทพของเขาเพี ย งดวงเดี ย วก็ ส ามารถทำให เ ขา
วิญญาณดับสลายไดแลว
“หวังเปาเลอ?” ปรมาจารยเยาถงถามอยางลังเล
ไมทันใหตี้ซานตอบ เขาพลันหันหนาไปทางทองฟาอันหางไกลอยางกะทันหัน
คนเตาหยางกับถงเยาก็หันมองไปพรอมกันดวยเหตุบางอยาง สุสานวิญญาณของ
สำนักแหงความมืดหนาเปลี่ยนสีพรอมหันไปในพริบตา
วินาทีที่สายตาของพวกเขามองไป…ที่ชายแดนจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
หวังเปาเลอยกเทากาวออกมา ยางเขาสูใจกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้น กระแสเตา
ดวงจิตเทพพลันปะทุ ขณะที่กวาดไปทั่วทั้งใจกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้น เขาก็สัมผัส
ไดถึงสนามรบที่พวกตี้ซานอยู ที่นั่นมีคน เอยชื่อเขา!
แววตานิ่งสงบ กาวที่สองตอไป เปาหมาย…ก็คือสนามรบ!
 บทที่ 1228 นิ้วจันทรขางแรม
ในใจกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้น นอกแมน้ำแหงความมืด กองทัพสำนักแหงความมืด
กั บ พั น ธมิ ต รตระกู ล คงกระพั น กำลั ง สู  ร บกั น เต็ ม ไปด ว ยเสี ย งฆ า ฟ น พลั ง เทพ
จำนวนมาก คลื่นวิถีเตากระจายไปทั่วสารทิศ
ทวาเวลานี้ พริบตาที่หวังเปาเลอยกเทาและย่ำลงมา การสูรบของตี้ซานกับ
คนเตาหยางและปรมาจารยเยาถง รวมทั้งสุสานวิญญาณลวนเกิดกระแสคลื่นใน
สัมผัสสวรรค ตางมองไปโดยพรอมเพรียง
เมื่อเทียบกับตระกูลคงกระพันสามคนนั้น ความรูสึกของสุสานวิญญาณรุนแรง
กวามาก เพราะ…รางเดิมของเขาคือตนไมสุสานวิวาณตนหนึ่งพอดี และตนไมก็คือพืช
เดิมทีก็อยูในธาตุไม
แมเตาธาตุไมของหวังเปาเลอจะครอบคลุมอยูแคจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
แตจากกระแสเตาที่แผกระจายออกมาจากการมาในเวลานี้ก็ยังคงทำใหสุสานวิญญาณ
สัมผัสไดถึงพลังบีบคั้นรุนแรงและความคลุมคลั่งของสัมผัสสวรรคไดอยูเชนเดิม
แตเขาก็ไมไดแปลกใจเทาไร หรือพูดใหถูกก็คือ สุสานวิญญาณ…คือคนสวนนอยที่
สังเกตเห็นถึงแกนแทหลังจากไดเห็นหวังเปาเลอสัมผัสกับซวนฮวาแลว
จักรพรรดิสวรรคไมสามารถมองไดอยางทะลุปรุโปรงก็เปนเพราะพวกเขาไมไดฝก
เตาธาตุไม แต…เตาธาตุไมของสุสานวิญญาณทำใหเขาเขาใจดีวาทำไปหลังจากที่
ซวนฮวากลับไปแลวถึงถือสันโดษในทันที
เนื่องจาก…ซวนฮวาเองก็ฝกเตาธาตุไม!
ดอกบัวสีดำสิบหากลีบนั่น ไมวาจะมหัศจรรยอยางไร เปลี่ยนแปลงมาไดอยางไร
แตก็ยากที่จะเปลี่ยนแปลงเนื้อแทของมัน
 ดังนั้น แมซวนฮวาจะเปนระดับจักรวาล แตวินาทีที่สัมผัสเขากับหวังเปาเลอ
แกนแทก็ยังคงถูกทำใหสั่นสะเทือนจนเกิ ดแรงสั ่น สะเทือนที่ คนนอกไม ส ามารถ
สัมผัสไดและยากจะเขาใจขึ้นขุมหนึ่งในสัมผัสสวรรค
สุสานวิญญาณลวนเขาใจ ดังนั้นในเวลานี้เขาไมลังเลเลยแมแตนอย วินาทีที่
กระแสเตาของหวังเปาเลอแผออกมาก็ถอยหลังทันควัน สัญชาตญาณบอกเขาวา
หามเขาใกลหวังเปาเลอ
ความรูสึกที่ลึกที่สุดของเขาก็คืออีกฝายเปนดั่งน้ำวน หากตนเขาใกลก็จะถูก
กลืนเขาไป และกลิ่นอายที่แฝงอยูในน้ำวนนั้นก็เปนเหมือนตนกำเนิดของตัวเอง
แรงบีบคั้นที่ราวกับมาจากธรรมชาติแบบนั้น ทำใหเขามีความรูสึกเหมือนไรพลัง
นอกเสียจากวาจะสามารถใชเตานอกรีต หรือไมก็หวังเปาเลอถูก โคน ไมเชนนั้น
แรงบีบคั้นเชนนี้ก็จะอยูตลอดกาลอีกทั้งจะยิ่งแข็งแกรงขึ้นเรื่อยๆ
“คาดวาซวนฮวาในตอนนี้ก็คงรูสึกเชนเดียวกัน!”
และในขณะที่ถอยหลังออกมา นัยนตาตี้ซานก็ฉายรังสีฆาฟน ทองฟาสุดสายตาเขา
ในเวลานี้เกิดกระแสคลื่น หวัง เปาเล อในชุ ดสี ขาวสยายผมยาว เดิ น ออกมาจาก
ความวางเปลาทีละกาวดวยสีหนาเรียบเฉย เงารางเขาราวกับถูกวาดออกมา เริ่มจาก
โครงรางคอยๆ ชัดขึ้น จวบจนยางเขาสูสนามรบ พริบตาที่ปรากฏกายขึ้น กระแสเตา
ของเขาแผปกคลุมไปทั่วสารทิศ ทำใหทั้งสองฝายในสนามรบ ไมวาจะเปนสำนักแหง
ความมืดหรือพันธมิตรตระกูลคงกระพัน ตอใหเตาสวรรคของพวกเขาจะไมเหมือนกัน
แตพลังของธาตุทั้งหาคือรากฐาน ดังนั้นผูฝกตนทั้งสองฝายสีหนาแทบจะเปลี่ยนไป
ทั้งสิ้น ถอยหลังไปตามๆ กัน
สุสานวิญญาณรูสึกไดชัดมาก ถึงขนาดที่เมื่อเห็นเขา ในใจลึกๆ ก็มีความรูสึก
อยากจะเขาไปคำนับใน โชคดีที่ปราณของเขาลึกซึ้ง ยืมพลังเตาสำนักแหงความมืด
พยายามฝนถอยออกไปดวยความรวดเร็ว
 ภาพเหตุ ก ารณ น ี ้ ทำให ด วงตาของตี ้ ซ านค อ ยๆ หรี ่ ล ง ส ว นคนเต า หยางกั บ
ปรมาจารยเยาถงนัยนตากลับหดเล็กลง วิธีการปรากฏตัวของหวังเปาเลอ แมจะไมได
รูสึกประหลาดใจมากนัก แตหลังจากเผยตัวขึ้นกลับกอใหเกิดคลื่นเชนนี้ได จุดนี้…
พวกเขาทั้งสองทำไมได
และสิ ่ ง ที ่ ท ำให พ วกเขาทั ้ ง สอง หรื อ แม แ ต ท ุ ก คนในที ่ น ี ้ โดยเฉพาะตระกู ล
คงกระพันสั่นสะทาน ก็คืออึดใจที่สองหลังจากหวังเปาเลอปรากกฏตัวขึ้น เกิดระลอก
คลื่นไปทั่วทองฟา เสียงกรีดรองเสียงหนึ่งราวกับสะทอนอยูในสัมผัสสวรรคของทุกคน
ขณะที่ความวางเปลาบิดเบี้ยว พลันปรากฏดวงเกราะดำสีทองขนาดมหึมาตัวหนึ่ง
ที่เปยมดวยอานุภาพที่ทำใหดวงวิญญาณเทพของทุกคนสั่นระริกขึ้น
นี่…ก็คือเตาสวรรคของตระกูลคงกระพัน
เพราะการมาของหวังเปาเลอมันจึงออกมาเอง นัยนตาฉายแววคลุมคลั่ง อีกทั้ง
ยังเต็มไปดวยความอาฆาตแคน สงเสียงคำรามไปทางหวังเปาเลอไมหยุด ราวกับ
กำลังแคนเคืองที่หวังเปาเลอฉกพลังธาตุไมที่เปนของมันไป
“หนวกหู!” หวังเปาเลอสีหนาปกติ หลังจากมองไปรอบๆ ก็เอยพูดกับเตาสวรรค
ที่คำรามรองไมหยุดนั่นดวยเสียงราบเรียบ มือขวายกชี้ไปทางมัน
เตาสวรรคที่ราวกับเปนวิญญาณเทพในใจของผูอื่น สำหรับหวังเปาเลอก็เปนแค
สัตวเลี้ยงเลอคาที่ผูอื่นเลี้ยงเอาไวแคนั้น คนอื่นๆ ทำอะไรไมได แตไมรวมถึงเขา
การผสานรวมของเมล็ดพันธุธาตุเตาทำใหตัวหวังเปาเลอขึ้นสูระดับสูงมากแลว ดังนั้น
การชี้ครั้งนี้ แรงบีบคั้นพลันปรากฏขึ้น เพียงอึดใจก็ทำใหเตาสวรรคของตระกู ล
คงกระพันถอยไปอยางรวดเร็ว แมจะยังรองคำรามอยูแตมีความหวาดกลัวฉายขึ้น
ในแววตา
 ภาพฉากนี้ ก็ทำใหเกิดความสั่นไหวขึ้นในใจของผูฝกตนทั้งสองฝาย โดยเฉพาะ
คนเตาหยางกับปรมจารยถงเยายิ่งใจสะทาน ไมวาอยางไรพวกเขาก็คาดไมถึงเลยวา
เหตุใดตางเปนพลังระดับกึ่งจักรพรรดิสวรรคเหมือนกัน แตหวังเปาเลอ…กลับทำให
พวกเขาเกิดความรูสึกสั่นสะทานขึ้นในใจลึกๆ ได
ตองรูวา ถึงแมจะอยูตอหนาตี้ซาน พวกเขาทั้งสองก็ไมเคยเกิดความรูสึกแบบนี้
ขึ้นมากอน ทั่วทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้นพวกเขาจะมีความรูสึกแบบนี้ก็เฉพาะกับ
เฉินชิงจื่อและบรรพบุรุษไมรูสิ้นเทานั้น
และในวินาทีที่เกิดความสั่นสะทานขึ้นในใจทั้งสอง ไอสังหารในแววตาของตี้ซาน
พลันปะทุขึ้น เขากาวไปดานหนากาวหนึ่ง เลือนลางขึ้นในพริบตา ขณะที่ปรากฏตัวใน
พริบตาตอมาก็มาอยูดานหนาหวังเปาเลอแลว มือขวายกขึ้นและกดฝามือลงไปทาง
หวังเปาเลอทันที
และในขณะที่ฝามือกำลังจะกดลงไป ดานหลังเขาพลันปรากฏยอดเขาสูงเสียดฟา
ขนาดมหึมาขึ้นลูกหนึ่ง พลังปราณของเขาระเบิดออก กลิ่นอายเตาระดับจักรวาลแผ
ไปทั่วทองฟา ทำใหที่แหงนี้จูๆ ก็ตกอยูภายใตผนึกบางอยาง ในเขตแดนนี้ เตาของ
ตี้ซานกำลังขึ้นสูระดับสูงสุด สวนเตาของคนอื่นๆ กลับถูกกดผนึกไว
“เด็กนอย!!”
หวังเปาเลอสีหนานิ่งสงบ รับมือกับระดับจักรวาล เขาไมหลบ มือขวายกขึ้น
โบกไปดานหนา ฉับพลันนั้นเตาธาตุไมปรากฏขึน้ ทำใหผูฝกตนนับแสนของทั้งสองฝาย
ในสนามรบนี้ลวนตัวสั่นเทิ้ม ผูฝกตนเกินกวาครึ่งกลับมีเสนใยสีเขียวออกมาจากราง
นี่คือกฎของเตาธาตุไม เพราะธาตุทั้งหาเปนรากฐาน ดังนั้นในชีวิตของผูฝกตน
สว นมากยอ มตองสั มผั สกั บมั นบ าง และเพี ย งแค ส ั ม ผั ส ก็ จ ะมี ร องรอยอยู  ใ นร า ง
นอกเสียจากจะเปนเชนหวังเปาเลอที่ถูกคนตัดเสนใยขาด
 ไมเชนนั้น ในการตระหนักรูของหวังเปาเลอ รองรอยของเตาธาตุไมเหลานี้
ก็จะสามารถกลายเปนพลังของเขาทั้งหมด
ในเวลานี้แคชักนำเล็กนอย เสนใยสีเขียวที่ออกมาจากรางของผูฝกตนเกินครึ่ง
จากจำนวนนับแสนก็พุงเขาหาหวังเปาเลอในทันที หมุนวนอยางรุนแรงอยูตรงหนาเขา
จนเกิ ด เป น น้ ำ วน ขณะที ่ ส  ง เสี ย งดั ง สนั ่ น ก็ ไ ปพั น ฝ า มื อ ที ่ ต ี ้ ซ านกดลงมารวมถึ ง
ยอดเขามหึมาดานหลังเขาดวย
เวลาแคพริบตา แมตี้ซานจะมีความรูสึกราวกับถูกมัดไว หลังจากแคนเสียง
ภูเขาหินพัง ครืนลงมาเอง ขณะที่กำลั ง จะสะกดอี ก ครั ้ ง ทว าเงาร างหวั ง เป า เล อ
กลับหายไปจากที่เดิมกอนแลวกาวหนึ่ง
วินาทีที่เขาหายไป คนเตาหยางกับปรมาจารยเยาถงผงะไป กอนถอยหลังดวย
ความรวดเร็วโดยไมลังเลแมแตนอย ทวา…ยังคงสายไป หวังเปาเลอปรากฏตัวขึ้น
ที่ขางกายคนเตาหยางดวยสีหนาเยียบเย็น มือขวายกขึ้นชี้…ตำแหนงที่คนเตาหยาง
อยูกอนหนา แมในเวลานี้ตรงนั้นจะวางเปลา แตคำพูดสองคำเรียบๆ ที่ลอยออกมา
จากปากหวังเปาเลอสะทอนไปทั่วทั้งสี่ทิศ
“จันทรขางแรม”
เมื่อสองคำนี้ลอยออกมาก คนเตาหยางสีหนาตื่นตระหนก แมปราณจะยิ่งใหญแคไหน
แตตอนนี้ราวกลับถูกจำกัดไว นอกรางปรากฏกาลเวลาบิดมวน เงารางของเขาราวกับ
ถูกกาลเวลาดึงกลับไป วินาทีที่เวลายอนกลับ ปรากฏตัวอยูที่…สิบลมหายใจกอนหนา
จุดเดิมที่เขาเคยอยู
หรือก็คือ…จุดที่นิ้วมือของหวังเปาเลอชี้อยูในตอนนี้ ทำใหนิ้วของเขา…จรดลง
หวางคิ้วของคนเตาหยางพอดิบพอดี!
ตูม!
 บทที่ 1229 เงาจันทรสังหาร
เมื่อวิชาจันทรขางแรมปรากฏสูสายตาจักรพรรดิสวรรค ความลึกลับมหัศจรรย
ของมัน ทำใหสุสานวิญญาณที่หนีไปไกลแลวแตยังไมละสายตาไปจากสนามรบนี้
สีหนาเปลี่ยนไป
ไมเพียงแคเขาเทานั้นที่เปนเชนนี้ ตี้ซานก็เชนกัน ในเวลานี้เผยสีหนาเครียดขึง
อยางไมเคยเปนมากอน ทั้งจักรพรรดิสวรรคกวงหมิง ผูอาวุโสตระกูลเซี่ย มารเตาแหง
สำนักเตาเจ็ดวิญญาณ ปรมาจารยสำนักดาราจันทร และปรมาจารยของเตาเการัฐที่
จับตามองอยู
คนเหลานี้ที่อยูแถวหนาในจักรพิภพเตาไมรูสิ้น ในนาทีนี้ตางสั่นสะทานอยาง
รุนแรง
ถึงอยางไรคนหยางเตาก็ไมออนแอ สามารถสูกับระดับจักรวาลได แมจะไมใช
คูตอสู แตหากจะใหทำใหสาหัสหรือถึงขั้นฆาใหตาย สำหรับระดับจักรวาลก็ไมใช
เรื่องงาย ถึงขนาดที่ตองจายคาตอบแทนที่พอฟดพอเหวี่ยงเลยทีเดียว
แตตอนนี้…เตาจันทรขางแรมที่หวังเปาเลอ เผยใหเห็นกลับมีพลังนาอัศจรรย
ถึงขนาดใหความรูสึกราวกับกาลเวลาอยูในมือของหวังเปาเลอ เพียงแคขยับไปตามใจ
ก็ทำใหรางกายของคนหยางเตาคลายกับถูกควบคุม การสั่งการ…สงไปยังหนานิ้ว
ของหวังเปาเลอ
ทามกลางเสียงดังสนั่น คนหยางเตาสงเสียงคำรามลั่นฟา ในพริบตาก็ปรากฏ
เขาสีดำโคงสองเขาขึ้นบนหัว ราวกับจะขัดขืน ถึงอยางไรเขาก็เปนระดับจักรวาล
แมตอนนี้จะดูเหมือนไมพอ แตในขณะที่เกิดเสียงดังสนั่นสะทอนขึ้น เขาทนตออาการ
บาดเจ็บกระอักเลือด ทนตอเขาสีดำที่ออกมาจากรอยแตก ทายที่สุดก็ยังคงตอง
ถอยออกไปจากสนามรบอยางฝนทน ถอยออกไปสิบลี้ในพริบตา
ไมมีการหยุดชะงักใดๆ เคลื่อนยายในพริบตา หนีไปอยางไรรองรอย
 แม จ ะเป น เช น นี ้ แต ย ั ง คงสร า งความสั ่ น สะท า นในแก ผ ู  ค นอย า งมากมาย
ถึงอยางไรนี่…ก็เปนชนชั้นสูงที่มีพลังระดับจักรวาลที่มีอยูในตอนนี้ และคนชั้นสูง
แบบนี้…ตอหนาหวังเปาเลอ เพียงแคนิ้วเดียว…กลับไมกลาสูตอแลว
แมนิ้วนี้จะแฝงเลหเหลี่ยม แตก็ไมมีใครรู วา…หวัง เป าเล อยัง มี เลห ก ลอะไร
อีกหรือไม ถึงอยางไรไมวาจะเปนพลังระดับจักรวาลคนไหนก็มีเคล็ดวิชาลับดวยกัน
ทั้งนั้น
“หวังเปาเลอ!” นัยนตาตี้ซานฉายรังสีฆาฟน ไหวราง พยายามสลัดเสนใยเตาธาตุไม
คิดจูโจมหวังเปาเลอ แตพริบตาที่หวังเปาเลอโบกมือ ก็มีเสนใยจำนวนมากขึ้น ขณะที่
กำลั ง พั น รั ด เงาร า งของเขาก็ พ ลั น หายไปอี ก ครั ้ ง ปรากฏตั ว อี ก ครั ้ ง …อยู  ท ี ่ ข า ง
ปรมาจารยเยาถงที่ถอยหางออกไป
“เปนเจาที่ขานชื่อขา?” หวังเปาเลอน้ำเสียงราบเรียบ แตเมื่อลอยเขาหูของเยาถง
ก็ราวกับสายฟาฟาด ทำใหขณะที่นางหนาซีดเผือด รางกายสงเสียงดัง กลายเปน
หมอกมารถอยหลังออกไปดวยความรวดเร็วโดยไมลังเล
ขณะที่ไอหมอกหมุนวน ก็ราวกับเห็นดวงตาขางหนึ่งซอนอยูขางใน ที่เวลานี้
เต็ ม ไปด ว ยเส น เลื อ ด ราวกั บ สายตาสามารถมองทะลุ ไ ด ทำให ท  อ งฟ า ระหว า ง
หวังเปาเลอกับหมอกมารพังครืน และเมื่อพังถลมลงมา เสนเลือดในดวงตาก็มากขึ้น
เทาทวี คาดไมถึงวาขณะที่ถอยหลัง ก็จะสลายหายไป ราวกับตกลงไปในกาลเวลา
หายไปอยางไรรองรอย!
หวังเปาเลออุทานอยางแปลกใจ เปนครั้งแรกที่เขาเห็นวาในโลกแหงศิลายัง
สามารถใชวิชากาลเวลาอะไรทำนองนี้ไดดวย ในใจก็อดตื่นเตนขึ้นมาไมได ไมใชวิชา
จันทรขางแรม แตกลับยกมือขวาขึ้นกดลงไปยังจุดที่เยาถงหายตัวไปเบาๆ
 เวทแหงเงาจันทรพลันปรากฏ เพียงพริบตาก็ราวกับหยดน้ ำหลน ลงสู ผิ ว น้ ำ
เกิดเปนระลอกกระจายไปทั้วทั้งสี่ทิศ พริบตาเดียวนับรอยป และหวังเปาเลอก็กาวเทา
เขาไปในระลอกคลื่น
รอยปกอน ในทองฟาใจกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้น ปรมาจารยเยาถงกำลังควบมา
พริบตาตอมาเงารางหวังเปาเลอก็เดินออกมา หนึ่งนิ้วจรดลง ฟาถลมดินทลาย
สองรอยปกอน ปรมาจารยเยาถงกำลังถือสันโดษ แตเพียงพริบตาสีหนานาง
ก็เปลี่ยนไป อยากจะหลบก็สายไปแลว มือขางหนึ่งที่โผลออกมาจากอากาศกดลง
บนหวางคิ้วนาง
หารอยปกอน…
สามพันปกอน…
แปดพันปกอน…
สองหมื่นปกอน…
“เจาเปนใคร!” ในสายน้ำกาลเวลา เยาถงที่ยังไมถึงขั้นกึ่งระดับจักรวาลสงเสียง
กรีดรองโหยหวน ตรงหวางคิ้วนางมีนิ้วอันหนึ่งที่กำลังดึงดวงตาสีเลือดดวงหนึ่งออกมา
จากหวางคิ้วนาง
ทามกลางความนาเวทนา เวลาก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง มาสูจักรวาลสำนักแหงความมืด
มาจนถึงชวงตนของการกำเนิดจักรวาลผืนนี้ ในฐานะที่เปนซากดวงตาที่จักรวาล
ยุคกอนทิ้งไว เดิมลอยลองอยูในทองฟา พลังชีวิตขางในกำลังจะฟนตื่น แตนาทีตอมา
มีมือขางหนึ่งออกมาจากทองฟา ควาจับดวงตาดวงนี้ไวในมือ
กระแสเตาของหวังเปาเลอแผออก สะเทือนไปทั่วสารทิศอีกครั้ง
 ผูที่เฝามองศึกครั้งนี้ตางเกิดคลื่นลูกใหญขึ้นในจิตใจ ถึงขนาดที่มีคนลุกขึ้นยืน
เวลาลวงผานไปยี่สิบลมหายใจ
ดูเหมือนยี่สิบลมหายใจ แตในความเปนจริง…ในกาลเวลาไดผานไปนานแสนนานแลว
และเงารางของหวังเปาเลอก็กอขึ้นใหมจากความเลือนลาง เงารางยังคงเดิม
ทาทางยังคงเดิม มีเพียงในมือ…มีดวงตาที่แผกลิ่นอายโบราณเพิ่มขึ้นมา
และเบื้องหนา เขา…เดิมจุด ที ่ปรมาจารย เยาถงหนี ไ ป ในเวลาพลั น บิ ดเบี ้ ย ว
ปรมาจารยเยาถงไปและกลับมา พอปรากฏกายขึ้นก็กระอักเลือดคำโต มองไปทาง
หวังเปาเลอราวกับเห็นผี หากเปนคนอื่น บางทีอาจจะยังไมเขาในวาเกิดอะไรขึ้น
กับตัวเองดวยซ้ำ
ทวา เดิมนางก็ฝกเตาแหงกาลเวลา ดังนั้นในเวลานี้ยอมรูถึงความนากลัวของ
หวังเปาเลอและสิ่งที่ตนเจอมาอยางดี นาง…ที่ในสายน้ำแหงกาลเวลาถูกหวังเปาเลอ
ฆาไปไมรูกี่ครั้งตอกี่ครั้ง จนกระทั่งครั้งสุดทายที่ชวงตนของจักรวาลผืนนี้ ดวงจิต
ของตัวเอง ในนาทีที่ยังกำเนิดไมสมบูรณ ก็ถูกคนตรงหนานี้เอาไป
หากแคเอาไปก็ชางเถอะ ถึงอยางไรก็เกิดอยูที่กาลเวลา แตดัน…ถูกหวังเปาเลอ
พามายังยุคนี้เสียได ดวงตาที่อยูในมือของเขาในตอนนี้ก็คือแกนสำคัญของตัวเอง
และแก น สำคั ญ ของตนแต เ ดิ ม …ในเวลานี ้ ก ลั บ กลายเป น ภาพมายา ราวกั บ
เมื่อเทียบกันแลว แกนสำคัญของตนเปนของปลอม
ในนั้นแฝงไวดวยเตาแหงกาลเวลาที่ทั้งลึกซึ้งและซับซอนมาก ที่แมแตนางก็ไม
สามารถเขาใจไดอยางถองแท รูสึกเพียงวาหวังเปาเลอตรงหนานากลัวอยางที่สุด
“ทั้งเรียกขานชื่อขา ทั้งยังมีความสามารถอยูบาง งั้นก็เปนสาวรับใชขาแลวกัน”
หวังเปาเลอพูดขึ้นอยางสบายๆ พลางเลนดวงตาในมือ
ปรมาจารยเยาถงนิ่งเงียบ กมหนาอยางจำนนกอนกาวไปคำนับ
 “คารวะคุณชาย”
คลายกับทำเรื่องเล็กๆ ไมสำคัญ หวังเปาเลอไมสนใจเยาถง แตเงยหนามองไป
ทางตี้ซานที่ในเวลานี้สลัดหลุดจากเสนใยเตาธาตุไมออกมาแลว
อันที่จริง ตี้ซานหลุดออกมาตั้งนานแลว แตเตาแหงกาลเวลาของหวังเปาเลอ
ทำใหลึกๆ ในใจเขาเกิดความหวาดกลัวอยางรุนแรงขึ้น จึง…ไมลงมือ
แมตัวเองจะเปนระดับจักรวาล และอีกฝายจะเปนกึ่งระดับจักรวาล แตตอนนี้
เขาตระหนักไดอยางชัดเจนแจมแจงวาตัวเอง…ไมมั่นใจ!
พูดใหถูกก็คือ ไมมั่นใจเลยสักนิด!
“สหายตี้ซาน ระหวางเจากับขา ตองสูสักรอบไหม? ขามาที่นี่เพื่อเอาคำอธิบาย”
หวังเปาเลอเอยเรียบๆ
ตี้ซานนิ่งเงียบ อึดใจตอมาความวางเปลาดานหลังบิดเบี้ยว พลันปรากฏเงารางหนึ่ง
เดินออกมา…จักรพรรดิสวรรคกวงหมิง!
หลังจากเขาปรากฏตัวขึ้น ก็มองไปยังหวังเปาเลอดวยแววตาหวาดกลัวเชนกัน
แตวินาทีถัดมา นักบุญมืดระดับจักรวาลของสำนักแหงความมืดพลันปรากฏตัว
ขึ้นจากที่ไกลๆ จากนั้นสุสานวิญญาณที่หลบการตอสูคอยๆ หรี่ตาลง กอนระเบิดพลัง
ในสนามรบ
เพียงเวลาสั้นๆ กวงหมิงก็ดี ตี้ซานก็ชาง ก็ไดแตนิ่งเงียบ
อึดใจตอมา นัยนตาตี้ซานเผยแววเย็นเยียบ มองไปทางหวังเปาเลอพลางเอย
ออกมาชาๆ
“สหายหวัง ขาอยากจะดู พลังเทพอันอื่นของเจา”
 “สมปรารถนาเจา!” หวังเปาเลอยิ้มนอยๆ นิ้วมือขวาทั้งหาคลายออก ดวงตะวัน
ดวงหนึ ่ ง ปรากฏขึ ้ น ในฝ า มื อ เขาลางๆ และทั ่ ว ท อ งฟ า ทุ ก สารทิ ศ …สว า งไสวขึ้ น
ในพริบตา แตในความรูสึกของทุกคน พริบตานี้…กลับกลายเปนความมืดมิด!
มีเพียงเสียงของหวังเปาเลอที่ลอยออกมาเนิบๆ ดังกองไปทั่วฟาดิน
“คืนพินาศ”
 บทที่ 1230 ศึกเดียวปราบเทพ
คืนพินาศของหวังเปาเลอ แตกตางกับวิถีเตาของบิดาหวังอีอีอยูบาง แมจะเปน
วิชาสังหารเหมือนกัน แตเมื่ออยูในมือบิดาหวังอีอี เนื่องจากเดิมก็เปนเตาของเขา
ดังนั้นจึงยิ่งกวาง ยิ่งลึกซึ้ง ยิ่งแฝงความล้ำลึก
ส ว นทางหวั ง เป า เล อ เหตุ เ พราะความพยายามอดกลั ้ น อย า งยิ ่ ง ยวดที ่ จ ะ
ไมไปสัมผัสตนกำเนิดเตาคืนพินาศอยางลึกซึ้ง ทำใหในเวลานี้จึงมีพลังลึกไมพอ
แฝงความล้ำลึกไมเทา แต…พลังสังหารกลับไมลดลงแมแตนอย
เพราะ…ในคื น พิ น าศของหวั ง เป า เล อ ได ใ ส ว ิ ช าดวงเนตรป ศ าจของตั ว เอง
ใสเวทสังหาร ถึงขั้นผสานการสังหารที่รูในชีวิตนี้ทั้งหมดลงไปในคืนพินาศ
----
ซอนเพิ่มลงไปเชนนี้ ก็ทำใหวิชาคืนพินาศนี้ที่แตเดิมก็อยูบนพื้นฐานวิชาสังหาร
ก็ถูกหวังเปาเลอยกระดับขึ้นถึงขีดสุด
สุดยอดการสังหาร!
ทั ่ ว ทั ้ ง ท อ งฟ า ในนาที น ี ้ ทั ้ ง ๆ ที ่ ไ ม ม ื ด มิ ด แต ท ุ ก คนกลั บ รู  ส ึ ก มื ด มิ ด จนยาก
จะบรรยาย ดุจทองฟากอนฟาสาง อีกทั้งไมเพียงแคคนที่อยูตรงนี้เทานั้นที่รูสึกได
นาทีนี้…ไมวาจะเปนจักรพรรดิสวรรคจีเจียตระกูลคงกระพันที่นั่งสะกดอยู หรือ
ผูอาวุโสตระกูลเซี่ย หรือจะเปนมารเตาสำนักเตาเจ็ดวิญญาณ ปรมาจารยเตาเการัฐ
หรื อ ผู  ท ี ่ ม ี ค วามสามารถเฝ า ชมศึ ก ครั ้ ง นี ้ ล ว นเกิ ด ระลอกคลื ่ น ลู ก ใหญ ข ึ ้ น ใน
สัมผัสสวรรค!
วิชาคืนขางแรม เดิมทีก็ทำพวกเขาแสดงความประทับใจออกมาอยูแลว คลายจริง
คลายฝนยิ่งทำใหพวกเขาสั่นสะทาน แตเมื่อเทียบกัน… คืนพินาศที่หวังเปาเลอแสดง
ออกมายิ่งสะเทือนฟาสะทือนดิน ผูที่สัมผัสไดทุกคนลวนเกิดเสียงสนั่นฟาขึ้นในใจ
 ราวกับมีสิ่งอันตราย มีวิกฤตใหญ ความเปนความตาย ที่กำลังจะมาเยือนโลก
สุสานวิญญาณและนักบุญมืด ผูเยี่ยมยุทธระดับจักรวาลของสำนักแหงความมืด
ทั้งสองหนาเปลี่ยนสี รีบถอยหลังในทันทีโดยไรความลังเล สวนจักรพรรดิสวรรค
กวงหมิงที่ปรากฏตัวขางตี้ซานก็ผงะไป ขณะที่จะลงมือพรอมกัน แตตี้ซานขางกาย
กลับตะโกนดังลั่น
“กวงหมิง นี่เปนศึกของขา!” ในฐานะระดับจักรวาล ในฐานะจักรพรรดิสวรรค
แมจะเปนแคชั้นตน แตตี้ซานก็ยังคงเยอหยิ่ง เพราะเขาเปนผูที่ขึ้นสูระดับจักรวาล
ได เ ร็ ว ที ่ ส ุ ด ตั ้ ง แต ม ี ม าในประวั ต ิ ศ าสตร ต ระกู ล คงกระพั น อี ก ทั ้ ง นิ ส ั ย บ า อำนาจ
อีกทั้งเตาที่ฝกก็เปนภูเขา ทรงพลังยิ่ง เดิมก็อยูในเสนทางสะกดปราบอยูแลว ดังนั้น
เมื่อเจอกับการลงมือของหวังเปาเลอ ดวยนิสัยเขา ความเยอหยิ่งของเขา เตาของเขา
จึงไมยอมรับการชวยเหลือจากผูอื่น
“ก็  แ ค ร ะดั บ ดาราจั ก ร!!” แม ใ นใจตี ้ ซ านจะถู ก ทำให ส ั ่ น ไหวจนถึ ง ขั ้ น ตั ว สั่ น
แตศักดิ์ศรีของเขาไมยอมใหตัวเองกมหัว เวลานี้คำรามกองพรอมยกมือทั้งสองขึ้น
พลังปราณระดับจักรวาลก็ระเบิดออกมาสิบสองสวน พริบตาก็ปรากฏภูเขาลูกหนึ่ง
ขึ้นในทองฟาอันมืดมิด
ภูเขาที่ราวกับสามารถสะกดทุกสรรพสิ่งบนโลกได จนถึงขนาดที่แมแตทองฟา
ก็ไมสามารถค้ำยันดวงจิตภูเขาเทพของมันได ภูเขาลูกนี้…ใหญจนราวกับไรที่สิ้นสุด
วินาทีที่ปรากฏขึ้น พลังสะกดรุนแรงขุมหนึ่งระเบิดสนั่น ทำใหทุกคนสัมผัสไดถึง
แรงบีบคั้นอยางรุนแรง
ทองฟาถึงขั้นพังครืน รอยแตกราวปรากฏขึ้นรอบๆ ภูเขาและแตกขยายออกไป
เรื่อยๆ นี่…ก็คือเคล็ดวิชาลับของตี้ซาน ไมใชวิถีเตา ไมใชพลังเทพ แต เปน…ธรรมกาย
ของเขา!
 ในธรรมกาย ท า ทางตี ้ ซ านดู ด ุ ร  า ย ร า งกายเป น เหมื อ นจุ ด สำคั ญ ทำให
ภูเขาธรรมกายยิ่งทรงพลัง และรางในธรรมกายนี้ก็คือกายาเตาของตี้ซาน
เปนรากฐานตั้งมั่น!
จากการระเบิดพลังปราณของเขา ทั่วทั้งในกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้นสั่นสะเทือน
แมน้ำแหงความมืดไหลเชี่ยว กอใหเกิดพายุขึ้นในดาวเคราะหที่ตระกูลอารยธรรม
ตางๆ อยู ขณะที่เสียงดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ณ สนามรบ…เพราะความเขมขนรุนแรง
ของพลังวิถีเตาไดปรากฎหลุมยุบขึ้น ทำใหกฎทั่วทั้งใจกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
ลวนเอียงมาทางนี้ และขณะที่กฎทั่วทั้งใจกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้นกำลังเอียง พริบตา
ที่ธรรมกายตี้ซานสูงเสียดฟา…ในทองฟาอันมืดมิด จุดที่หวังเปาเลออยู ฉับพลัน…
ปรากฏแสงสวางขึ้น
หากเปรียบทองฟาเปนมหาสมุทร เชนนั้นก็เปนแสงสวางแรกบนมหาสมุทร!
หากเปรียบทองฟาเปนผืนดิน เชนนั้นนี่ก็คือแสงอรุณเบิกฟา!
หากไมนำไปเปรียบเทียบ เชนนั้นนี่ก็คือ…แสงแรกของสรรพสิ่งในจักรวางผืนนี้!
แสงสวางปรากฏ ความมืดมิดกระจายออก ทั่วทั้งทองฟาในเวลานี้สงเสียงดังสนั่น
ราวกั บ ความมื ด มิ ด กำลั ง หมุ น ตลบอยู  ใ ต แ สงสว า ง แต ไ ม ไ ด ม ี ล ำแสงเดี ย ว…
พริบตาตอมา แสงสองลำ แสงสามลำจวบจนนับไมถวน พลันระเบิดออกมาจาก
จุ ด เดี ย วกั น เมื ่ อ แสงทอส อ งไปทั ่ ว สารทิ ศ เมื ่ อ ความมื ด มิ ด ถู ก ไล ก ระจายหาย
อาทิตยแรก…ก็ปรากฏขึ้นกลางทองฟาที่มืดมิด
เหนือกวาดารานิรันดร แฝงไปด วยแสงสว างอั น ไร ท ี ่ สิ ้ น สุ ด แม จ ะเป นเพี ย ง
อาทิตยแรก ไมใชดวงตะวันที่สมบูรณ แตในเวลานี้ก็ยังทำใหจักรวาลที่มืดมิดแหงนี้
บิดเบี้ยวอยางรุนแรง เมื่อแสงสองถึงก็กระจายออกไป แมแต…ธรรมกายของตี้ซาน
ก็ไมมีคุณสมบัติอยูในชวงที่อาทิตยแรกกลายเปนดวงตะวัน
 ดังนั้นเพียงพริบตา เมื่อความมืดมิดหมุนวนไมหยุด เมื่อแสงสองมายังจักรวาล
ธรรมกายของตี้ซานที่แปลงเปนภูเขาเทพก็สงเสียงดังขึ้นมา ราวกับมันไดกลายเปนสิ่ง
ขั ด ขวางแสงสว า ง เมื ่ อ อาทิ ต ย แ รกลอยสู ง ขึ ้ น เรื ่ อ ยๆ นาที ท ี ่ ด วงตะวั น เกิ น ครึ่ ง
ภูเขาเทพก็รับไมไหวอีกตอไปจนเกิดรอยแตกราวออกมาทางหนึ่ง
เมื่อมีหนึ่ง ก็มีหมื่น!
เพียงพริบตารอยแตกก็ปรากฏขึ้นมาเรื่อยๆ ตี้ซานที่อยูขางในนัยนตาเต็มไปดวย
เสนเลือด ขณะที่คำรามลั่นระเบิดพลังปราณออกมาอยางสุดกำลังเพื่อยืนหยัดตอ
ทว า …สุ ด ท า ยความมื ด มิ ด ก็ ก ระจายหาย อาทิ ต ย แ รกถู ก กำหนดให ล อยขึ้ น เป น
ดวงตะวัน
ดังนั้น เมื่อดวงตะวันสมบูรณเต็มดวงลอยขึ้นสูทองฟา…ธรรมกายของตี้ซาน
ที่แปลงเปนภูเขาเทพก็พังทลายลงในทันที ขณะที่แตกเปนเสี่ยงๆ กายาเตาตี้ซาน
ในนั้นก็กระอักเลือกออกมาคำโต คิดจะถอยหลังแตกลับสายไป แสงตะวันทอสอง
ไปทั่วทองฟาและก็โอบเขาไวภายในดวยเชนกัน
“ทำลาย!” หวั ง เป า เล อ เอ ย เนิ บ ๆ เสี ย งดั ง สนั ่ น ไปทั ่ ว ฟ า ใจกลางจั ก รพิ ภ พ
เตาไมรูสิ้นเอียง กฏเกณฑของที่แหงนี้ลวนแตกราว ราวกับมีเสียงสะอื้นไหลอยมา
จากอากาศ ขณะที่สะทอนอยูในทองฟา ตี้ซานที่ถูกแสงตะวันโอบหุมไว ไมวาจะดิ้นรน
อยางไร ไมวาจะขัดขืนเชนไร รางธรรมกายของเขาก็ละลายจนเห็นไดดวยตา!
ทวาอยางไรเขาก็เปนคนเยอหยิ่ง ทามกลางความเจ็บปวดแสนสาหัส ก็ไมสงเสียง
กรีดรองใดๆ ออกมาแมแตนอย ทำเพียงเพงมองไปทางหวังเปาเลอ นัยนตาฉายแวว
ดุราย ราวกับกอนตายจะสลักหนาหวังเปาเลอไวในวิญญาณเทพ
แตจักรพรรดิสวรรคกวงหมิงจะยอมใหเกิดขึ้นไดอยางไร ในชวงสำคัญของความ
เปนความตาย เสนผมพลิ้วสยาย ระเบิดแสงออกมาจากราง เขาที่ใชชื่อกวงหมิง
[1]เปนฉายาเตา เตาที่ฝกก็เปนแสงเชนกัน
 ดังนั้น ในนาทีนี้ เมื่อพลังปราณระเบิดขึ้น รางกายไหวคราหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นที่
หน า ตี ้ ซ าน วิ น าที ท ี ่ ธ รรมกายของตี ้ ซ านกำลั ง จะแตกสลายก็ ร วบร า งดึ ง
ดวงวิญญาณเทพของเขาออกมากอนถอยออกไปดวยความรวดเร็ว
ช ว งเวลาเดี ย วกั น ในตระกู ล คงกระพั น ร า งอวตารเว ย ยางจื ่ อ ที ่ ก ลายเป น
จั ก รพรรดิ ส วรรค จ ี เ จี ย ก็ ป รากฏตั ว ออกมาเช น กั น แต ไ ม ใ ช ท ี ่ ก วงหมิ ง แต เ ป น
ที่ดานหนาของสุสานวิญาณกับนักบุญมืดที่กำลังเขาไปขัดขวาง มือยกขึ้นกด เสียงดัง
ลั่นฟา ทำใหสุสานวิญาณกับนักบุญมืดชาไปกาวหนึ่ง
พริบตาตอมา กวงหมิงพาตี้ซานที่เหลือแตดวงวิญญาณเทพออกมา จีเจียก็ถอย
ออกมาเชนกัน ทั้งสองไมมีคำพูดใด ขณะที่ถอยหลัง เงารางกาวเขาสูความวางเปลา
มุงไปขาหนาดวยความรวดเร็ว ไมหยุดชะงักเลยแมแตนอย
สุสานวิญาณกับนักบุญมืดแววตาวาววับรีบตามเขาไปในอากาศ สวนหวังเปาเลอ
เขายืนอยูที่เดิมมองเรื่องราวที่เกิดขึ้นไมลงมือตอ
ถึงอยางไร…เขาก็ไมใชระดับจักรวาล การใชวิชาคืนพินาศก็ไมไดงายดายขนาดนั้น
เขาไมสามารถใชครั้งที่สองไดในเวลาสั้นๆ หากกวงหมิงไมเขามาขวาง เขาสามารถ
ฆาตี้ซานไดจริง แตผลลัพธเชนนี้ บางทีอาจจะดีกวา
ตี้ซานจะอยูหรือตายไมสำคัญอีกตอไป ธรรมกายถูกทำลาย กายาเตาถูกสับ
หากเหลือแคเพียงดวงวิญญาณเทพก็เหมือนกับพลังปราณเขาถูกตัดไปแปดส วน
ไมไดมีอำนาจคุกคามอีกแลว
และตนก็ไมไดมีความคิดที่จะแตกหักกับตระกูลคงกระพันจริงๆ ในเวลาเดียวกัน
ยังไดเผยพลังตอสูของตัวเองเพียงพอที่จะแสดงอำนาจใหกริ่งเกรงแลว บทสรุปเชนนี้
ตรงกับความตองการของตัวเองมากกวา
เขายังตองการเวลาอีกหนอยที่จะทำใหแปดปรมัตถของตัวเองสมบูรณ
 ดังนั้นหลังจากมองทางที่จักรพรรดิสวรรคกวงหมิงไป หวังเปาเลอก็เอยเสียงเรียบ
ไปยังคลื่นดวงจิตเทพทั่วทั้งแปดทิศ
“สหายเตาทุกทานเห็นเรื่องตลกแลว” ขณะที่เสียงของเขากระจายไปทั่วฟา
ผูอาวุโสตระกูลเซี่ยนิ่งไปหลายอึดใจกอนตอบกลับ
“สหายเตา หากภายหนามีเวลาก็มาพูดคุยกันที่ตระกูลเซี่ยของขา!”
“สหายเตามีจิตเมตตา ไมมุงแตฆาฟนใหสิ้น เรื่องนี้ขาสำนักเตาเจ็ดวิญญาณ
สนับสนุนสหายเตา ตระกูลคงกระพันบุกเขาสหพันธรัฐของสหายเตาไมดูตามาตาเรือ
ตองมีคำอธิบาย!” มารเตาในจักรพิภพสำนักเสริมเอยออกมาชาๆ
หวั ง เป า เล อ สี ห น า เรี ย บเฉยพลางประสานหมั ด คารวะก อ นหมุ น กายไปทาง
ความวางเปลา กาวเดียวก็ปรากฏตัวขึ้นที่เขตแดนของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตา
ฝงซายกับใจกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้น กอนสาวเทากลับไปยังเตาฝงซาย
ศึกเดียว ปราบเทพ!

……………………………………….
[1] สวางไสว
 บทที่ 1231 ตนกำเนิดมหาเตาเดียวกัน
ศึกครานี้ใชคำวาปราบเทพจำกัดความก็ไมเกินเลยไป
แมกอนหนานี้หวังเปาเลอจะถูกคิดวามีพลังตอสูระดับจักรวาล แตเปนหลังจากที่
เขาเลื่อนระดับสูจักรพิภพสะกดหลายสำนักใหญรวมทั้งการศิโรราบของปรมาจารย
เตาเการัฐ ทวาเขาในตอนนี้ หากแคคนเดียว ระดับการใหความสำคัญของตระกูล
คงกระพันก็ไมไดสูงขนาดนั้น
แมแตมารเตาแหงสำนักเตาเจ็ดวิญญาณก็เกรงวาจะคิดแบบเดียวกัน ถึงอยางไร
ระดับกึ่งจักรวาลแบบหวังเปาเลอ จะเตาฝงซายก็ดี สำนักเสริมก็ดี หรือในใจกลาง
จักรพิภพเตาไมรูสิ้นลวนแลวแตมีดวยกันทั้งนั้น
อยางเชนคนเตาหยาง ปรมาจารยเยาถง ก็อยูในขั้นนี้ทั้งสิ้น
แมจะเปนชนชั้นสูงเชนเดียวกัน อยูในสภาวะที่ใกลถึงขีดสุดยอด แต…ถึงอยางไร
ก็ยังไมใชระดับจักรวาล การใหความสำคัญตอเขาอยางมากก็เปนเพราะเฝาสังเกต
เตาของเขาที่สมบูรณกวาใครๆ นี่ถึงจะเปนจุดที่พวกเขาใหความสนใจ แตก็เปน
แตการใหความสนใจเทานั้น สิ่งที่ทำใหเขาหวาดผวาอยางแทจริง อันที่จริงแลวคือ
ปรมาจารยแหงไฟกับสาขาของเขา ถึงอยางไรระดับกึ่งจักรวาลคนหนึ่งกับระดับ
กึ่งจักรวาลสองคนก็แนนอนวาตางกันมาก
ดังนั้นในชวงตน หวังเปาเลอไดรับความสนใจจากดานอื่นๆ สวนที่ทำใหเขา
โดดขึ ้ น มาอย า งแท จ ริ ง ก อ ความหวาดกลั ว มากขึ ้ น ให แ ต ต ระกู ล คงกระพั น ก็ คือ
เมล็ดพันธุเตาธาตุไมของเขาฉกชิงขอบเขตอำนาจเตาสวรรคตระกูลคงกระพัน ควบคุม
เตาธาตุไมไวทั้งหมด
เรื่องนี้สั่นคลอนไปทั่วจักรพิภพเตาไมรูสิ้น ถึงอยางไรเรื่องนี้ก็ยังไมเคยมีมากอน
ทำใหชนชั้นสูงทั้งหลายราวกับเห็นเสนทางไปตอจากเรื่องนี้
 และดวยเหตุนี้ ในใจของผูคนจำนวนมากสถานะของหวังเปาเลอจึงเหนือกวา
ปรมาจารยแหงไฟไปแลว กลายเปนคนที่นาจับตามองที่สุดในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหง
เตาฝงซาย หากสภาพการณเชนนี้มั่นคงกวานี้สักหนอย ก็จะดูนาเกรงขามมากกวานี้
แนนอน แตหลังจากที่หวังเปาเลอถือสันโดษนานป ไมไดลงมือ ดังนั้นจึงมีการคาดเดา
ตางๆ นาๆ ออกมา
จากการคาดเดาที่มากขึ้นทุกวี่ทุกวัน ก็มีการลองหยั่งเชิงของซวนฮวา
หลังจากที่หวังเปาเลอตระหนักได ก็เลือกที่จะแสดงพลังที่แทจริง สยบอยาง
เด็ดขาดไปเสียเลย
แตไมมีใครคาดถึงวาการหยั่งเชิงครั้งนี้ แมจะทำใหพวกเขาสมปรารถนาเห็น
พลังที่แทจริงของหวังเปาเลอ แต…พลังที่แทจริงที่แสดงออกมานี้กลับนาหวาดกลัว
อยางไมมีที่เปรียบ สั่นสะเทือนไปตามๆ กัน
เหมือนกับการตกปลา ไมมีใครคิดวาสิ่งที่ตกไดกลับเปนฉลามตัวหนึ่ง!
จันทรขางแรมเดิมก็นากลัวอยูแลว เงาจันทรก็ยิ่งเขยาขวัญ และคืนพินาศใน
ตอนสุดทาย…กลับทำลายลางความเขาใจจของทุกคนไปจนสิ้น เตาแสงแหงการ
สังหารอันสุดยอดนั้นกลับสามารถฆาระดับจักรพรรดิสวรรคไดโดยไรความเสียหาย
อยางคาดไมถึง
ตองรูวาระดับกึ่งจักรวาลคนอื่นๆ หากสูไมคิดชีวิตก็มีความสามารถที่จะพินาศ
ไปพร อ มกั บ จั ก รพรรดิ ส วรรค แต ก ็ ต  อ งสู  อ ย า งไม ค ิ ด ชี ว ิ ต เท า นั ้ น ถึ ง ขนาดมี
ความเปนไปไดสูงวาตนเองจะตาย จักรพรรดิสวรรคสาหัส
แตสิ่งที่หวังเปาเลอแสดงออกมา กลับเปน…ฆาฟนโดยไรบาดเจ็บ!
 นี่หมายความวา…ตางกันโดยสิ ้ น เชิ ง ถึ ง ขนาดที ่ ไ ม สามารถมองหวั ง เป าเล อ
เปนระดับกึ่งจักรวาลไดอีก นี่เปนระดับจักรวาลอยางสมบูรณโดยแทจริง ถึงขนาดที่
ดานการตอสูสามารถสะกดชั้นตนได!
ดังนั้น ศึกนี้ ก็คือศึกปราบเทพอยางแทจริง!
หลังศึกนี้ ระดับจักรวาลทั้งหมดในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นตางมองหวังเปาเลอเปน
ระดับเดียวกัน ถึงขนาดที่…ความหวาดกลัวในใจยังมากกวาจักรพรรดิสวรรคคนอื่นๆ
อีกดวย
หากเรียงลำดับพลังตอสู พลังที่แทจริงที่หวังเปาเลอแสดงออกมาในครานี้ก็นับวา
ไมมีอะไรใหละอายที่จะลำดับไวในระดับจักรวาลชั้นกลาง และที่จักรพิภพเตาไมรูสิ้น
ผูที่อยูในระดับจักรวาลชั้นกลางตอนนี้ก็มีเพียงสองคนเทานั้น!
จีเจียและมารเตา!
พวกเขาจัดอยูในลำดับที่สอง
คนอื่นๆ เชน กวงหมิง ซวนฮวา สุสานวิญญาณ นักบุญมืดและคนอื่นๆ ก็เปนแค
ชั้นตนเทานั้น จัดอยูในลำดับสาม
สวนชั้นปลายและผูที่สูงขึ้นไปกวานั้น…มีเพียงเวยยางจื่อและเฉินชิงจื่อสองคน
เทานั้นที่แสดงพลังตอสูระดับชั้นปลายออกมา
สวนผูอาวุโสตระกูลเซี่ยไมใชชั้นปลายแตกลับไมแพกัน ดังนั้นเขาจะอยูลำดับที่สอง
แตถูกจัดอยูในขั้นกึ่งลำดับหนึ่ง
หากมองเชนนี้ พลังแทจริงที่หวังเปาเลอแสดงออกมา ก็เหนือกวาชั้นตน เปนผูที่
อยูลำดับที่สองอยางแนนอนแลว
พลังแทจริงเชนนี้ทำใหตระกูลตางๆ ในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นเกิดคลื่นลูกยักษขึ้นในใจ
โดยเฉพาะจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย ยิ่งสำนักใหญทั้งหลายที่เคยลวงเกิน
สหพันธรัฐตางก็ใจระส่ำไมเปนสุขตั้งนานแลว
และเมื่อเปรียบกับพวกเขา ในเวลานี้ผูที่ใจเปนสุขที่สุดก็คือ…ซวนฮวา
หลังจากรับการโจมตีเตาธาตุไมจากหวังเปาเลอคราเดียว เขาดูเหมือนปกติดี
แต ใ นใจทั ้ ง ประหลาดใจทั ้ ง ตกใจ ดั ง นั ้ น หลั ง จากที ่ ก ลั บ มาถึ ง ตระกู ล คงกระพั น
เขาจึงเลือกถือสันโดษในทันที ปดกั้นการรับรูของตนเองทั้งหมด
เพราะ…เขาพบวาพลังปราณของตนเองใกลจะควบคุมไมอยูแลว ไมใชเลื่อนขั้น
แตเปน…ไหลออก!!
ราวกั บ หวั ง เป า เล อ ได ก ลายเป น ต น กำเนิ ด น้ ำ วน หลั ง จากที ่ เ ต า ของตนได
กระทบเขากับเขา ก็มีชีวิตชีวาอยางไมเคยเปนมากอน อีกทั้งยังยิ่งควบคุมยากขึ้น
เรื่อยๆ แตพวกนี้ยังไมใชสิ่งที่เขาหวาดกลัวมากที่สุด
สิ่งที่ทำใหเขาหวาดกลัวที่สุดก็คือสัมผัสสวรรคของตัวเองราวกับมีความคิดหนึ่ง
เพิ่มขึ้นมา ความคิดนี้คือจะศิโรราบใหแกหวังเปาเลอ อยากจะใกลชิดเขา และก็
ไมสามารถลบออกไปไดเลย ในใจเปนดั่งเมล็ดพันธุที่งอกเติบโตขึ้นมา
“ไมถูกสิ!”
“ความคิดนี้ไมไดเกิดหลังจากศึกนี้ แตกอนหนานั้นก็มีแลว บางเบามากจนตัวเอง
ก็สัมผัสไมได เมื่อเปนเชนนี้…ที่ขามีความคิดอยากจะไปหยั่งเชิงหวังเปาเลอถึงขนาด
ลงมือไป เปนเพราะ…ความคิดนี้กอกวนทั้งหมด!!” ซวนฮวาหนาซีดเผือด เมื่อฝกมา
จนถึงระดับเขาแลว ตอใหสามารถปดบังไดชั่วครูชั่วยาม แตก็ไมสามารถปดบังไดนาน
ตอนนี้เขาจะไมรูสาเหตุไดอยางไร…
“ตนกำเนิดมหาเตาเดียวกัน!!”
 ซวนฮวาสีหนาย่ำแยอยางยิ่ง เตาที่เขาฝกก็คือเตาธาตุไม เดิมคิดวาแมหวังเปาเลอ
จะชิงอำนาจของเตาสวรรคไปได แตพลังปราณของเขาไมใชระดับจักรวาล ไมมีผลตอ
ตัวเอง ถึงขนาดที่ในทางตรงกันขาม หากตนเองสามารถสะกดอีกฝายได ไมแนวา
จะแยงมหาเตามาจากเขาไดดวย
แตเขาไมเคยคิดเลยวาความคิดนี้ของตัวเองจะมีมาตั้งนานแลว ตอนนี้มองดูนาจะ
เปนนาทีที่เตาธาตุไมของอีกฝายกำเนิดขึ้น ตัวเองก็ไดรับผลกระทบแลว และตอนหลัง
ที ่ ป ระมื อ กั น อย า งประชิ ด สั ม ผั ส ถู ก เต า ระดั บ ผลกระทบจึ ง ระเบิ ด ออกมา
อยางกระทันหัน
‘’ขาจะยอมแพไมได! ‘’ซวนฮวาสีหนาบิดเบี้ยว เสนเลือดบนหนาผากปูดโปน
สะกดพลังปราณของตัวเองอยางเต็มที่ สะกดความคิดที่เกิดขึ้น สำหรับเขาแลวก็เปน
ดั่งจิตมาร!
ความจริงแลว ใชจิตมารจำกัดความนับวาเหมาะสมยิ่ง
หลังจากที่ผสานรวมเมล็ดพันธุเตาธาตุไม สำหรับหวังเปาเลอ สรรพสิ่งที่ฝกเตา
ของตน เดิมก็สามารถกลายเปนจิตมารได และการคิดวิเคราะหของซวนฮวาก็ไมผิด
ความคิดของเขานั่นมาจากหวังเปาเลอจริงๆ นาทีที่ผสานรวมเมล็ดพันธุเตาธาตุไม
หวังเปาเลอก็สัมผัสไดถึงซวนฮวาในในกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้นแลว
เพียงแตซวนฮวาเปนระดับจักรวาล ไมใชจะถูกควบคุมไดงายๆ เชนนั้น แตก็เปน
เพราะเขาฝกไดลึกซึ้งเชนกัน เตาลึกล้ำ ดังนั้น…เขาจึงหลบไมพน
และก็ทำใหเกิดเรื่องการมาของเขากับการสัมผัสกับตนจากการเปลี่ยนแปลง
อยางชาๆ ในชวงที่หวังเปาเลอถือสันโดษ เพียงแตหากไมไดรับความรวมมือจาก
เฉินชิงจื่อ หวังเปาเลอก็คงไมไดผลประโยชนมากเชนนี้ การลงมือของเฉินชิงจื่อทำให
พลังอำนาจของเขาพลิกขึ้นสูขีดสูงสุด
 กลับมาตอนนี้ วินาทีที่ยางเขาสูจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย หวังเปาเลอ
ก็สัมผัสไดถึงการดิ้นรนของซวนฮวา ปรายตากลับไปมองที่ไกลๆ กอนยิ้มออกมา
และไมสนใจอีก นำลูกแกวที่เหมือนลูกตาในมือกลับไปยังดาวอังคาร
หลังจากที่กลับมายังดาวอังคาร หวังเปาเลอยกมือขวาขึ้นโบก ปรมาจารยเยาถง
ก็ปรากฏขึ้นเบื้องหนา นัยนตาฉายแววกระวนกระวาย ทาทางเปยมเสนห กมหนา
คุกเขาคำนับที่ดานหนาหวังเปาเลอ จงใจอวดสวนโคงเวาสวนสะโพกออกมา ราวกับ
สำหรับเธอแลว นี่เปนปฏิกิริยาที่มีตอชนชั้นสูงอยางหนึ่งโดยสัญชาตญาณ
“บาวคารวะคุณชาย!”
“เจาไปตระกูลคงกระพัน เรียกหาคำอธิบายแทนขา”
"รับบัญชา! ‘’ปรมาจารยเยาถงตอบรับเสียงเบา ไหวรางเขาสูความวางเปลา
แลวหายไป
 บทที่ 1232 ดินแดนศักดิ์สิทธิ์สหพันธรัฐ
หวังเปาเลอตองการคำอธิบายอะไร เยาถงไมรูและก็ไมกลาถาม นางรูแคเพียง
ในใจตนคาดหวั ง ต อ เรื ่ อ งนี ้ อ ยู  บ  า ง…ถึ ง อย า งไรตนก็ เ ป น กึ ่ ง ระดั บ จั ก รวาล
ไม ใ ช ธ รรมดาๆ หากผู  อ าวุ โ สไม ร ู  ส ิ ้ น ลงมื อ บางที อ าจทำให ต นหลุ ด พ น สภาวะ
ที่ยากลำบาก กลับไปเปนอิสระดังเดิมได
แตนางก็ไมมั่นใจ เพราะแกนสำคัญของนาง…อยูในกำมือหวังเปาเลอ
ดังนั้นในเวลานี้เยาถงจึงไปพรอมกับความคิดซับซอนตางๆ นาๆ และวินาทีที่
นางหายไป หวังเปาเลอเงยหนามองดวยแววตาเรียบเฉย ดวงตาหรี่ลงนอยๆ
เขาไมไดเจาะจงสิ่งใดเปนคาตอบแทน คิดจะเอาสิ่งบรรจุเตาธาตุไมอันล้ำคาที่ตน
สัมผัสไดมาจากมือของตระกูลคงกระพัน เรื่องนี้ไมใชงายๆ ตองวางแผนอยางรัดกุม
เทานั้น…ดังนั้น หลังจากที่เขาไปใจกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้น สิ่งแรกที่หาเจอก็คือ
ตี้ซาน ในเวลาเดียวกันนี่ก็คือเหตุผลที่ตอนสุดทายเขาไมไลตามไป ปลอยตี้ซานไป
อยางฉลาดหลักแหลม
เตาของตี้ซาน คือภูเขา!
และภูเขากับดิน คลายกับ…หากสาวถึงตนตอก็เปนเตาธาตุดินอยางหนึ่ง
‘’บาดเจ็ บ สาหั ส จนเหลื อ แค ด วงวิ ญ ญาณเทพ หาเปลี ่ ย นเป น ตอนอื ่ น ก็ ยั ง
พอทำเนา ทว า เวลานี ้ ร บรากั บ สำนั ก แห ง ความมื ด เสี ย จั ก รพรรดิ ส วรรค
เปนคาตอบแทน…ตระกูลคงกระพันทนรับไมได เชนนั้น…คิดจะฟนฟูมันกลับมาก็มี
แคเพียง…ผสานรวมสมบัติล้ำคาที่ใกลเคียงกับเตาของมันเทานั้น ‘’แววตาหวังเปาเลอ
เปนประกาย!
 เรื ่ อ งนี ้ หากมี ใ ครสามารถมองใจหวั ง เป า เล อ ได อ ย า งทะลุ ป รุ โ ปร ง ก็
คงจะหวาดกลัวสุดขีด หากเขาไดวางแผนจากความคิดในใจของซวนฮวาตั้งแตแรก
จริง เชนนั้นการที่ซวนฮวาบุกเขามา หวังเปาเลอโมโหบุกเขาไปในใจกลางจักรพิภพ
เตาไมรูสิ้น เหตุเพราะซวนฮวาถือสันโดษ ดังนั้นจึงลงมือตอตี้ซานอยางหนัก เผยพลัง
ตอสูที่แทจริงของตนออกมา
เหตุการณตางๆ นี้…สำหรับการเดาใจคน สำหรับการวางแผนการณตางๆ ชาง
นากลัวเกินไปแลว!
หวังเปาเลอยิ้มนอยๆ เลิกหรี่ตา เรื่องนี้จะเปนการวางแผนตั้งแตเนิ่นๆ ของเขา
หรือมาถึงจุดนี้อยางจวนตัว นอกเสียจากตัวเขาเองก็ไมมีใครลวงรู
และความจริง คืออะไรก็ไ มสำคั ญ อี กแล ว สิ ่ ง ที่สำคั ญ ก็ คื อ…จุ ดประสงค ของ
หวังเปาเลอลุลวงไปครึ่งหนึ่งแลว ดังนั้นเขาก็ไมคอยจะใสใจสักเทาไรวาเยาถงจะได
คาตอบแทนอะไรกลับมา
เพราะไม ว า ตระกู ล คงกระพั น จะส ง อะไรมาเปน ค า ตอบแทน เขาก็ จ ะใช มั น
เป น ข อ อ า ง แสดงออกว า ไม พ อใจ จากนั ้ น …ก็ ใ ช ค วามเป น กลางในก อ นหน า
เปลี่ยนเปนหัวรุนแรงสักเล็กนอย
"จากการสูรบของสำนักแหงความมืดกับตระกูลคงกระพันที่ดูเหมือนไมเคยเลิกลา
แตกลับไมเคยล้ำเสนกัน ชางเหมาะสมที่จะใหขาล้ำเสนตระกูลคงกระพันสักนิด
เหลือเกิน…
คิดไดดังนี้ หวังเปาเลอจึงหลับตาเขาฌาณตอ สวนรางของเขากลับอยูที่บนโลก
ลืมตาทั้งสองขาง ลุกเดินไปทางที่อาจารยปรมาจารยแหงไฟอยู
เรื่องราวตอจากนี้ เขาจำเปนตองปรึกษากับอาจารย ในเวลาอันรวดเร็ว หลังจาก
หารือกับอาจารยเรียบรอยแลว สหพันธรัฐก็เปดประชุมพันธมิตร เหลาชนชั้นสูงจาก
อารยธรรมตางๆ ในระบบสุริยะก็ทยอยมารวมตัวกันที่ดาวโลก
 เวลาผ า นไปช า ๆ ระหว า งการประชุ ม ของพั น ธมิ ต ร เยาถงกลั บ มาถึ ง แล ว
ตลอดทางในใจนางรูสึกหดหูอยางหาที่เปรียบไมได แตก็ไรหนทาง การเดินทางไป
ตระกูลคงกระพันครั้งนี้ นางไมไดพบกับผูอาวุโสไมรูสิ้นผูนั้น บางทีอาจจะไมอยูจริงๆ
หรือบางที…ก็ไมอยากขัดใจกับหวังเปาเลอไปมากกวานี้เพราะนาง
ดังนั้นทายที่สุด นางจึงไดแตพาความซับซอนกลับมายังระบบสุริยะ ในเวลาเดียวกัน
ยังนำแหลงทรัพยากรจำนวนมากที่ตระกูลคงกระพันมอบใหกลับมาดวย พวกนี้…ก็คือ
คาตอบแทนที่ตระกูลคงกระพันมอบให
ตี ้ ซ านปราชั ย ให ห วั ง เป า เล อ เรื ่ อ งนี ้ ท ำให ห วั ง เป า เล อ มี ค ุ ณ สมบั ต ิ พ อควร
โดยเฉพาะการคงอยูของสำนักแหงความมืด ดังนั้นตระกูลคงกระพันจึงทำไดเพียง
อดกลั้นตอเรื่องนี้ ถึงอยางไรหวังเปาเลอก็มีหลักการอยูระดับนึง
และหลั ก การนี ้ … ส ว นมากแม จ ะไม ค  อ ยมี ผ ลต อ ผู  ท ี ่ อ  อ นแอนั ก แต ส ำหรั บ
ชนชั ้ น สู ง …มั ก จะมีผ ลที ่ ค าดไม ถ ึ ง เสมอ อี ก ทั ้ง บวกกั บ การเชื ้อ เชิญ ของผู  อ าวุ โ ส
ตระกูลเซี่ยและการสนับสนุนจากจักรพิภพสำนักเสริมและปรมาจารยเตาเจ็ดสำนัก
ในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นนี้ก็ปรากฏแววแตกแยกขึ้นมาลางๆ แลว
ดังนั้นในเวลานี้ หากไมสามารถปราบไดอยางทรงพลังเชนนั้นก็ไดแตกล้ำกลืน
ยืดเวลาออกไป
เห็นไดชัดวา…อยางแรกไมสอดคลองกับความเปนจริง ทั้งตองการพละกำลัง
พอสมควร ทั้งยังตองใชความแข็งแกรงที่มากพอ ตระกูลคงกระพัน…นอกเสียจาก
จะเปนผูอาวุโสออกคำสั่ง ไมเชนนั้นจักรพรรดิสวรรคคนอื่นๆ ก็ไมกลาเสี่ยง
ดังนั้นจึงมีเหตุการณเชนนี้ออกมา
เมื่อความคิดเหลานี้ผุดขึ้นมาในหัว วันที่เจ็ดที่เยาถงเดินทางกลับ ภายใตการ
แนะนำของปรมาจารยแหงไฟ การประชุมกลุมพันธมิตรระบบสุริยะก็ไดมติที่ตรงกัน
สำหรับเรื่องนี้
 ระบบสุริยะ…พนจากจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย ยิ่งพนจากนามพันธมิตร
ตระกูลคงกระพัน เพิ่มคำวาดินแดนศั กดิ ์ สิ ท ธิ ์ เข าไป เป น กลางจากในจั กรพิภพ
เตาไมรูสิ้นตลอดไป
ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แหงสหพันธรัฐ!
และประกาศตอทั่วทั้งจักรวาล ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เปดตอนรับทุกอารยธรรม
ทุกตระกูลทุกสำนักใหเขารวม
เมื ่ อ มติ น ี ้ อ อกมา ก็ เ กิ ด การเคลื ่ อ นไหวในจั ก รพิ ภ พเต า ไม ร ู  ส ิ ้ น ทั น ที ทำให
สำนั ก ตระกู ล จำนวนมากใจสั ่ น สะท า นไปตามๆ กั น เริ ่ ม แรกก็ ร ู  ส ึ ก เหลื อ เชื่ อ
เพราะหลายปมานี้ เรื่องการแยกตัวเห็นไดนอยมากเหลือเกิน
แตลองคิดดูดีๆ …ก็เหมือนวาสหพันธรัฐในตอนนี้ก็มีคุณสมบัติเชนนี้อยูจริงๆ
ในสภาพแวดลอมปจจุบันนี้ สหพันธรัฐมีหวังเปาเลอที่ติดอันดับแถวหนาสุดยอด
ชนชั้นสูงในจักรพิภพเตา ทั้งยังมีระดับจักรวาลอยางปรมาจารยแหงไฟกับเยาถง
อีกทั้งยังมีสมบัติล้ำคาอยางแผนเลื่อนโลกา
พลั ง อำนาจเช น นี ้ แยกตั ว จากวั ง วนของตระกู ล คงกระพั น ก็ เ หมื อ นอยู  ใ น
ความคาดหมาย!
เพี ย งแต แ ม เ รื ่ อ งนี ้ จ ะก อ เกิ ด ความสั ่ น สะเทื อ น และก็ ม ี ต ระกู ล สำนั ก เล็ ก ๆ
จำนวนไม น  อ ยมาแอบหารื อ กั บ สหพั น ธรั ฐ เพื ่ อ จะเข า ร ว ม แต ส ุ ด ท า ยตระกู ล
สำนักสวนมากในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายก็ยังคงเฝาสังเกตดวยความลังเล
เห็นไดชัดวาอิทธิพลอำนาจอันเนิ่นนานของตระกูลคงกระพันทำใหสำนักตระกูล
เหลานี้ไมกลาตัดสินใจงายๆ หากตระกูลคงกระพันโกรธเพราะเรื่องนี้จนเกิดศึกลาง
ตระกูลขึ้นมา พวกเขารับไมไหว
 ในเวลาเดียวกัน สำนักใหญจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายอยางเตาเการัฐ
ก็ลังเลตอเรื่องนี้เชนกัน แตในเวลาสั้นๆ ปรมาจารยเตาเการัฐรูสึกราวกับควาโอกาสได
ก อ นจะถ า ยทอดคำสั ่ ง ออกไปในทั น ที ประณามการกระทำของสหพั น ธรั ฐ นี้
อยางรุนแรง
สำนักใหญอื่นๆ ก็ทยอยกันขานรับ ในเวลาเดียวกันใจกลางจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
ไมไดแสดงความเห็นใดๆ ตอเรื่องนี้ แต…จักรพรรดิสวรรคกวงหมิงเปนผูนำตระกูล
คงกระพันมาดวยตัวเอง ที่นอกสนามรบที่เปดศึกกับสำนักแหงความมืด เลือกผูฝกของ
ตระกูลจำนวนหนึ่งปกหลักอยูที่ในเขตแดนจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
ในเวลาเดียวกันก็มีแรงบีบคั้นดวงจิตเทพที่เรียกไดวานากลัวอาจหาญดวงหนึ่ง
แผกระจายออกมาจากตระกูลคงกระพัน กวาดไปทั่วจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหง เต า
ฝงซาย ทำใหขณะที่สรรพสิ่งสั่นคลอน สุดทายดวงจิตเทพนี้ก็รอนลงที่นอกระบบสุริยะ
กอนแผแรงกดดันไปทางระบบสุริยะในทันที
สะเทือนเลือนลั่นไปทั่วทั้งระบบสุริยะราวกับจะถลม ธรรมกายของหวังเปาเลอ
เงยหนาลืมตามองไปทางทองฟาที่ดวงจิตเทพแผออกมา ขณะที่ดูเลือนราง ราวกับวา
เขาเห็นปลายทางของทองฟานั่น ในเมืองหลวงของตระกูลคงกระพัน มีดวงจิตเทพ
ดวงหนึ่งกำลังมองมาที่ตนดวยความเยียบเย็น
“ผูอาวุโสไมรูสิ้น” หวังเปาเลอหรี่ตาลงพลางเอยเสียงเบา
“หวั ง เป า เล อ อย า ให ม ากไป เจ า คิ ด จริ ง ๆ หรื อ ว า ข า จะไม ม ี ป  ญ ญาแบ ง ใจ
มาทำลายเจ า ได ?!” เสี ย งแค น เย็ น ชาที ่ แ ฝงความน า เกรงขามลอยออกมาจาก
ดวงจิตเทพกอนสลายหายไป
แมตระกูลคงกระพันจะไมแ สดงท าที ออกมา แต ไ ม ว าจะเปน การตั ้งมั่ นของ
จักรพรรดิสวรรคกวงหมิง หรือดวงจิตเทพของผูอาวุโสไมรูสิ้น
 ตางก็ทำใหตระกูลอารยะธรรมที่ในใจลึกๆ กำลังโลดแลนขึ้นมาเหลานั้นไมกลา
ติดตอกับสหพันธรัฐตอไปตามๆ กัน
และสหพันธรัฐในเวลานี้ ราวกับกำลังรับบทแสดงอยูคนเดียว แตอันที่จริง…
สิ่งเหลานี้ลวนอยูในความคาดหมายของหวังเปาเลอทั้งสิ้น
“คำเตือนนี้…ดูทาจะยังไมล้ำเสนสินะ” หวังเปาเลอหรี่ตา นัยนตาฉายแววลึกล้ำ
 บทที่ 1233 บุกเตาเการัฐ
“จักรพรรดิสวรรคกวงหมิงตั้งกองทัพอยูที่เขตแดน…”
“เตาเการัฐประณามสหพันธรัฐอยางเปดเผย!”
“สี่สำนักใหญตางลิงโลดไปตามๆ กัน เดินหนาถอยหลังไปพรอมๆ กับเตาเการัฐ…”
“ดวงจิตเทพผูอาวุโสไมรูสิ้นมาตักเตือนขา…” หวังเปาเลอผุดยิ้ม เพียงแตรอยยิ้มนี้
ชางเย็นเยียบ เขามองออกวาสหพันธรัฐยืนเดี่ยวเรื่องนี้ยังหางจากขีดจำกัดของ
ตระกูลคงกระพันอยูบาง ไมเชนนั้น ก็คงไมมีเหตุการณที่ดูอันตราย มุงดวยเจตนาราย
เชนนี้ แตเปนการมาปราบตนของตระกูลคงกระพันอยางสุดชีวิตแทน แตหากคิดเชนนี้
เปนกลางชั่วนิรันดรประโยคนี้จากมติประชุมสหพันธรัฐ เห็นไดชัดวามีผลอยูบาง
“ในเมื่อเปนเชนนี้…งั้นก็ยุตออีกหนอยก็แลวกัน ในเมื่อเฉินชิงจื่อชวยขาแลว
ดวยคุณธรรม…ขาก็ตองชวยเขาเสียหนอย” หวังเปาเลอนิ่งงัน สัมผัสถึงเมล็ดพันธุเตา
ธาตุไมของตนเอง
เมล็ดพันธุนี้ไดฝงลงในดวงวิญญาณเทพของรางตนเรียบรอยแลว หากอยากให
สำเร็จถึงระดับที่ตองการ สิ่งที่ตองการ…ไมใชการฝกอีกตอไป แตเปนการสัมผัสรับรู
รวมทั้งผสานรวมกับพลังเตาธาตุไมอื่นๆ
“ยังมีอีกวิธี ก็คือผสานรวมเมล็ดพันธุเตาทั้งหาธาตุ หากธาตุทั้งหาสมบูร ณ
เกิดการหมุนเวียนขึ้นเมื่อใด…เตาแหงธาตุทั้งหาก็จะกลายเปนดั่งกาลักน้ำ หากเปน
เชนนี้ จะสำนักเสริมหรือใจกลางจั กรพิ ภ พเต าไมรู สิ ้ น เต าแห ง ธาตุ ท ั ้ ง ห าในนั้น
ยอมกลายเปนตนกำเนิดของขาทั้งสิ้น!”
“ตอจากนั้น เตาธาตุดินยังตองพักไวกอน เตาอื่นๆ ก็ยังอีกไกล มีเพียง…สมบัติล้ำคา
บรรจุเตาธาตุน้ำเทานั้นแลว” หวังเปาเลอนัยตาวาววับมองไปทางเตาเการัฐ
 ดวยพลังปราณและการสัมผัสรูตนไมใบหญาของเขาในตอนนี้ เขารูสึกไดอยาง
ชัดเจนวาในเตาเการัฐมีสิ่งที่สามารถบรรจุเตาธาตุน้ำอยู สวนเปนอะไรนั้นเขาไมรู
แตความรูสึกไมผิดแน
“เตาเการัฐ!” หวัง เปาเลอเงียบงัน ไปหลายอึ ดใจ นั ย น ตาฉายแววเด็ดเดี่ยว
ในเวลานี ้ ห ลายสำนั ก อย า งเต า เก า รั ฐ ออกมาประณามกั น อย า งแข็ ง ขั น
จักรพรรดิสวรรคกวงหมิงปกหลักมั่นอยูดานนอก ผูอาวุโสไมรูสิ้นก็เพิ่งสะเทือนสยบ
หากตนจะหยุดเพียงเทานี้ก็พูดไมไดวาออนแอ
ดังนั้น หากจะโตกลับ หากจะลองหยั่งเชิงขีดจำกัดตอ ก็ตองตีเหล็กตอนรอนๆ
แสดงทาที…เปนผูที่ไมสามารถหยามเหยียดกันไดงายๆ ออกไป มีเพียงทางเดียว…
ถึงจะสยบลงได และก็สามารถชวยเหลือเฉินชิงจื่อไปพรอมๆ กันไดดวย บรรเทา
แรงกดดันของเขา อีกทั้ง…ยังทำใหทางดานตี้ซานไดสมบัติสวรรคเตาธาตุดินมาฟนฟู
พลังปราณของเขาไดอยางราบรื่นขึ้นดวย
“ข า นั บ ว า เป น แผนโจ ง แจ ง ไม ใ ช แ ผนลั บ ๆ ต อ ให ผ ู  อ าวุ โ สไม ร ู  ส ิ ้ น มองออก
นอกเสียจากไมทำ ไมอยางนั้น…สุดทายก็ยังตองจัดการแบบนี้อยูดี!” คิดไดดังนี้
ก็ไ ม ลัง เลอี ก ต อไป ไมไ ดขยับร างแท ของตน แต ธรรมกายที ่ อ ยู  น อกระบบสุ ร ิ ย ะ
หยัดกายขึ้นในทันที กอนกาวเขาไปทางความวางเปลา
เทาย่ำลง ทองฟาสนั่นครืน ระเบิ ดระลอกคลื ่น ไปทั ่วสารทิ ศ ธรรมกายของ
หวังเปาเลอปรากฏเปนขนาดมนุษยปกติ หายไปจากตำแหนงเดิม กอนปรากฏขึ้น
อีกครั้งที่…นอกดาราจักรของเตาเการัฐในฉับพลัน
จักรวาลโคจร สัมผัสสวรรคของสรรพสิ่งลวนถูกกระตุน เหลาชนชั้นสูงในระดับ
เดียวกันยิ่งมีสัมผัสเชื่อมกัน โดยเฉพาะยิ่งหวังเปาเลอที่ทรงพลังอยางมากในตอนนี้
ทุกอากัปกิริยาของเขาลวนไมสามารถปกป ดได พริบตาที่หายไปและปรากฏขึ้ น
หลายคนก็สัมผัสไดในทันที
 โดยเฉพาะผูอาวุโสเตาเการัฐพลันลืมตาขึ้นจากสถานที่ถือสันโดษอยูในทันที
นัยนตาฉายแววอาฆาต เมื่อมือขวาขยับยก อภิมหาวงแหวนปราณของเตาเการัฐ
ก็เริ่มขยับที่นอกประตูใหญในทันที
จากสายตาของหวั ง เป า เล อ เมื ่ อ วงแหวนปราณของเต า เก า รั ฐ เริ ่ ม เคลื ่ อ น
ดาราจักรเบื้องหนาพลันเปลี่ยนแปลงจนกลายเปนน้ำวนขนาดยักษขึ้น และภายในนั้น
ก็มีโซเกาเสนที่เปลงแสงสีทองบาดตาราวกับมังกรที่ขยับไปมา ดานบนเต็มไปดวย
ภาษาโบราณและแฝงกลิ่นสังหารอยางรุนแรงอยูภายใน
และในเวลาเดียวกันนี้ ตระกูลตางๆ ศิษยทุกคนทั่วทั้งในดาราจักรเตาเการัฐ
ล ว นนั ่ ง ขั ด สมาธิ ล ง มอบพลั ง ปราณของตนประสานเข า ในวงแหวนปราณ
เหลาชนชั้นสูงของเตาเการัฐอีกสวนก็ทยอยกันบินออกไปราวกับดวงดารา ระเบิดแรง
บีบคั้นของตนใหถึงขีดสูงสุดอยางตั้งใจ
ดานหลังพวกเขา ผูอาวุโสเตาเการัฐที่ถือสันโดษมานานป เมื่อในเวลานี้เริ่มเคลื่อน
วงแหวนปราณ ก็ออกจากสถานที่ถือสันโดษ ชุดคลุมยาวสีขาวตลอดราง เสนผม
ขาวโพลนแลดูไมธรรมดา นัยนตาราวกับมีประกายไฟ แผระลอกคลื่นออกมาจากราง
ตลอดเวลาดุจระลอกน้ำกระจายไปทั่วทุกสารทิศ
และบนหวางคิ้วเขาก็มีตราผนึกหยดน้ำหนึ่งหยด!!
ไมเพียงเทานี้ แทบจะเปนเวลาเดียวกับที่ประตูใหญเตาเการัฐเปดออก ในดาราจักร
เต า เก า รั ฐ พลั น ปรากฏแสงขนาดใหญ ย ากจะเปรี ย บสี ่ บ านประตู ในนาที นี้
พลันเปดออกทั้งหมด มีกองทัพผูฝกตนที่มาจากจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
และอีกสี่สำนักใหญพลันกาวออกมา มีจักรพิภพสำนักตางๆ รวมทั้งผูอาวุโสอีกทั้ง
ยังพกของล้ำคาออกมาดวย
 นาที น ี ้ ห า สำนั ก ใหญ ร  ว มมื อ กั น ทำให พ ลั ง ของวงแหวนปราณยิ ่ ง แข็ ง แกร ง
หลังจากโซเกาเสนปรากฏ ก็ยังมีมนุษยขนาดยักษ ขวานรบ กระถางสำริดสามขา
ขนาดยักษและสะเก็ดดาว
แตเพียงเทานี้ เห็นไดชัดวายั ง ไม ใ ช การเตรี ย มพร อมทั ้ ง หมดของเต าเก า รั ฐ
ที่ตอนแรกผูอาวุโสเตาเการัฐกลาออกมาประณามสหพันธรัฐ ยอมตองมีที่พึ่ง สวนที่พึ่ง
ของเขา…ไมจำเปนตองเดา ขอเพียงเปนผูที่คิดวิเคราะหไดก็ยอมรู
ก็คือ…จักรพรรดิสวรรคกวงหมิงที่ปกหลักอยูดานนอก
ดังนั้นก็แทบจะเปนเวลาเดียวกับที่หวังเปาเลอมาถึงเตาเการัฐ จักรพรรดิสวรรค
กวงหมิงที่อยูที่เขตแดนนัยนตาฉายแววเด็ดเดี่ยว นำกองทัพตระกูลไมรูสิ้นมุงเขาไปใน
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายทันที
นาทีนี้ สายตาของผูเยี่ยมยุทธทุกคูลวนมองมาเปนจุดเดียวกัน มารเตาแหงเตา
เจ็ดวิญญาณลุกยืนโดยพลัน นัยนตาวูบไหวราวกับกำลังชั่งน้ำหนัก ผูอาวุโสแหงสำนัก
ดาราจันทรเปดตาขึ้นชาๆ แววตาเครงขรึมวาบผาน
ผูอาวุโสตระกูลเซี่ยเงียบงัน ทวามือขวากลับผนึกมุทราขึ้นอยางรวดเร็ว ไรกระแสเวท
ใดเคลื ่ อ นไหว แต ห ากมี ค นตระกู ล เซี ่ ย ผู  ใ ดที ่ ท ี ่ ค ุ  น เคยกั บ เขาเห็ น เข า ล ว นต อ ง
สั่นสะทานขึ้นในใจ เพราะผูอาวุโสตระกูลเซี ่ยมีน ิสั ยอยางหนึ่ง ทุกครั้งที่เขาจะ
ตัดสินกระทำเรื่องใหญโตลวนเปนเชนตอนนี้
และยิ ่ ง เร็ ว เท า ไรก็ย ิ ่ง หมายความว า การตัด สิ น ใจนี ้ ย ิ ่ง สำคัญ มากขึ ้น เท านั้ น
เวลานี้…มือขวาเขาที่กำลังผนึกมุทราไดพราเลือนไปแลว…
ยังมีจีเจียในตระกูลคงกระพันรวมทั้งซวนฮวาที่ถือสันโดษ คนหนาเครงเครียด
คนหลังดวงตาทั้งสองขางแดงก่ำ มองไปทางสนามรบอยูในตราผนึก
และยังมีผูเยี่ยมยุทธของสำนักแหงความมืดที่ตางกำลังเฝามอง
 พูดไดวา…ศึกครั้งนี้ของสำนักแหงความมืดกับตระกูลคงกระพันราวกับไมใช
ทวงทำนองหลักของยุคนี้อีกตอไปแลว เปนหวังเปาเลอถึงจะถูก!
เขาถื อ สั น โดษไม อ อกมาก็ ช  า งเถอะ ตอนนี ้ ท ั น ที ท ี ่ อ อกมาก็ ก ระทำการใหญ
ติ ด ต อ กั น ครั ้ ง แล ว ครั ้ ง เล า อี ก ทั ้ ง เบื ้ อ งหลั ง ของทุ ก ๆ เรื ่ อ งยั ง ราวกั บ มี เ บื ้ อ งลึ ก
แตรูปแบบเชนนี้ก็ทำใหผูคนหวาดกลัวขึ้นอยางอดไมได และในขณะที่สายตาทุกคูของ
เหลาชนชั้นสูงมองมา ยามจักรพรรดิสวรรคกวงหมิงมาถึง อากาศเบื้องหน าเขา
พลันบิดมวน เงารางเยาถงกาวออกมาขวางอยูหนาจักรพรรดิสวรรคกวงหมิง
ในใจนางเวลานี้สับสนอยางที่สุด สีหนาย่ำแย แตก็ไมสามารถไมมาได ในหัวก็ผุด
ภาพที่หวังเปาเลอสั่งนางกอนหนานั้น
“ขัดขวางกวงหมิง!”
“คุณชาย ขา…ขาทำไมได นอกเสียจากทานจะคืนแกนสำคัญใหขา ขาถึงจะสูกับ
จักรพรรดิสวรรคได”
“ไมจำเปน ขัดขวางแคยี่สิบลมหายใจก็พอ”
“ยี ่ ส ิ บ ลมหายใจ” เยาถงกั ด ฟ น พริ บ ตาที ่ เ ห็ น กวงหมิ ง พลั ง ปราณปะทุ ขึ้ น
ทำใหกาลเวลารอบๆ บิดมวนกลายเปนผนึก
ในขณะเดียวกัน ผูอาวุโสเตาเการัฐเพงมองไปทางหวังเปาเลอที่นอกดาราจักร
พลางเอยเสียงต่ำ
“หวังเปาเลอ เจามาดวยเหตุใด? หากเหยียบเขามาในสำนักนี้ เจาและขา…
ไมตายไมเลิกรา!”
หวังเปาเลอที่ยืนอยูนอกดาราจักรเตาเการัฐนัยนตาระยับ ยกเทาขึ้นกาวไปทาง
วงแหวนปราณย่ำลงไปทันที!
เสียงเขาสะทอนไปทั่วทุกสารทิศ
“วันนี้หวังเปาเลอมาที่นี่ ทำลายเตาเการัฐ และนำของชิ้นหนึ่งไป!”
 บทที่ 1234 น้ำกำเนิดไม
ไมรูวาตั้งแตเมื่อไร หวังเปาเลอรูสึกไดวาตัวเองเปลี่ยนไปแลว เปลี่ยนเปนสุขุมลุมลึก
นิ่งมากกวาเดิม บางที…อาจเปนตั้งแตที่เขาตระหนักรูเตาเปนอิสระเปนตัวของตัวเอง
หรือบางทีเปนนาทีที่เขายางเขาสูจักรพิภพ แมสิ่งผูกมัดจะไมอยู แตเขาก็มองเห็น
ความหวัง
หรือบางทีเปนเขาที่ฝกมาจนถึงตอนนี้และแจมแจงความหมายของคำวาไมสับสน
ไดอยางลึกซึ้งแลว
การเปลี่ยนแปลงเชนนี้ หวังเปาเลอก็ไมรูวาดีหรือไมดี แตดีที่เขารูตัว…สวนคน
ที่ตนรัก ที่ตนใสใจ เขาไมเคยเปลี่ยน
แตในทางตรงกันขาม…สำหรับคนหรือเรื่องที่ไมเกี่ยวของเขาก็ยิ่งเย็นชาตอบ
ความรูสึกที่แตกตางกันคนละขั้วเชนนี้ทำใหหลายครั้งในสายตาคนนอกหวังเปาเลอ
ชางดูเย็นชาอยางที่สุด ดั่งเชนตอนนี้…ก็เปนเชนนั้น เมื่อหวังเปาเลอยกเทาไปทาง
วงแหวนปราณเตาเการัฐ วินาทีที่เทาย่ำลง วงแหวนปราณเตาเการัฐสั่นครืนดังสนั่น
ไปทั่ว โซเกาเสนในนั้นรวมทั้ง สะเก็ดดาว กระถางสำริดสามขาขนาดใหญ ขวานรบ
และมนุษยยักษ เงาที่ปรากฏขึ้นของมหาเตาทั้งหานี้สะทอนกอง
กระทั่งสะเทือนไปทั่วทั้งดาราจักรเตาเการัฐ ทำใหผูฝกตนและดวงดาราทั้งหมด
ในนั้นสั่นไหวอยางรุนแรง ผูฝกตนของหาสำนักจำนวนมากกระอักเลือด เหตุเพราะ
จุดยืนของแตละคนตางกันตางฉายแววอาฆาตแคนขึ้นในนัยนตา
สำหรับสายตาเชนนี้ หวังเปาเลอสัมผัสได แตเขาไดแตเงียบงัน การลงมือของ
ทั้งหาสำนักตอนที่เขาเลื่อนขั้น รวมทั้งทาทางยามที่ตระกูลคงกระพันหนุนหลังใน
ตอนหลังก็ไดตัดสินชะตาชีวิตของพวกเขาเอาไวเรียบรอยแลว
 ทวาทายที่สุดหวังเปาเลอก็ยังเปนคนที่มีหลักการและขอบเขต ดังนั้นเวลานี้
ขณะที่สาวเทากาวที่สองออกไปก็ไมไดแผพลังออกไปสั่นคลอนรากฐานของผูฝกตน
ทั้งหาสำนัก และไดประสานพลังทั้งหมดรวมไวที่เตาของหาสำนักในวงแหวนปราณ
เพียงพริบตา ทั่วทั้งทองฟาคำรามลั่น สะเก็ดดาวพังทลาย กระถางสำริดสามขา
แตกละเอียด ขวานรบกับมนุษยยักษก็ยืนหยัดไดอีกไมนานกอนระเบิดออก สิ่งสุดทาย
ที่ทลายลงก็คือโซเกาเสนของเตาเการัฐ
เมื่อเงามหาเตาทั้งหาสำนักพังทลายลง ภายใตพลังคลุมคลั่งนี้วงแหวนปราณ
ก็ปรากฎลางแตกราว รอยแตกขนาดใหญท างหนึ่ง แมตัวมันจะไมยินยอม แต ก็
ไมสามารถรักษารอยแตกแยกนี้ได เผยขึ้นที่เบื้องหนาหหวังเปาเลอ ทำใหเขามองผาน
รอยแตกเขาไปเห็นผูฝกตนของทั้งหาสำนักจำนวนมหาศาลอยูดานใน
ตอนนี้ เวลาเพิ่งผานไปสามลมหายใจ!
หวังเปาเลอสีหนาเรียบเฉยกาวที่สามตอไป เงารางกาวผานรอยแตก ปรากฏตัว
ขึ้นอีกครั้ง…ที่ในดาราจักรเตาเการัฐ และวินาทีที่เขากาวเขามา วงแหวนปราณ
ดานหลังเขา มหาเตาหาสำนักที่พังทลายอยูในคราแรก ดวยแรงฟนฟูอยางสุดพลังของ
แตละสำนักก็คอยๆ เกาะรวมกันใหมและผสานเขาดวยกันกลายเปนฝามือมหาเตา
ขางนั้นที่เคยปรากฏขึ้นที่นอกระบบสุริยะในตอนนั้น
ฝามือนี้มีพลังมหาศาลเต็มไปดวยพลังอันนาสะพรึง เวลานี้เคลื่อนออกมาจาก
วงแหวนปราณควาหมับไปทางหวังเปาเลอ ในขณะเดียวกัน เสียงคำรามหลายเสียง
สะทอนกองไปทั่วฟา ผูฝกตนจักรพิภพของหาสำนั กมากกว ายี่ สิ บคนปรากฏขึ้ น
รอบกายหวังเปาเลอ แตละคนตางระเบิดพลังปราณออกมาทั้งหมด เผยเคล็ดวิชาลับ
อันแข็งแกรงตีโอบไปทางหวังเปาเลอ
หากมองไกลๆ ฉากนี้ชางอกสั่นขวัญแขวน เหลาชนชั้นสูงจักรพิภพมากกวายี่สิบคน
รวมทั้งฝามือมหาเตา ราวกับกลายเปนวงแหวนประหารโอบลอมหวังเปาเลอไวภายใน
หากเพี ย งเท า นี ้ … บางที อ าจรั บ มื อ กึ ่ ง จั ก รวาลได แต ไ ม ม ี ท างสามารถจั ด การกั บ
ระดับจักรพรรดิสวรรคที่แทจริงได แตเห็นไดชัดวา…ฉากสังหารไมไดงายดายเชนนั้น
พริบตาตอมา ดานหลังเหลาชนชั้นสูงจักรพิภพกวายี่สิบคนนี้ไดปรากฏผูเฒาขึ้น
หาคน แตละคนลวนแฝงไวดวยกลิ่นอายของกาลเวลา และก็เปนผูอาวุโสของทั้ง
สี่สำนัก แมพวกเขาจะไมใชระดับกึ่งจักรวาล แตในจักรพิภพก็เปนผูแข็งกลานาสะพรึง
เชนกัน อีกทั้งแตละคนยังนำของดีของแตละสำนักออกมา กลายเปนแรงสังหารที่
นาหวาดกลัวอยางยิ่ง
สวนผูอาวุโสคนที่หาก็คือหุนเชิดผีดิบที่เตาเการัฐหลอมออกมา ที่มาลึกลับ
แตพลังตอสูที่ระเบิดออกมาก็นาสะพรึงเชนกัน ทั้งหาคนรวมมือกันกลายเปนแรง
บีบคั้นระลอกสอง ทำใหหวังเปาเลอที่ถูกลอมอยูดานในราวกับ…ถูกจี้ยากจะหนี
แตตอใหเปนเชนนี้ เตาเการัฐก็ยังไมรามือ เห็นไดชัดวาเตรียมพรอมมาอยางดี
ในพริบตา ผูฝกตนทั้งหาสำนักจำนวนมหาศาลนั ่งขั ดสมาธิลงพลางสงเสี ยงท อ ง
บทสวดประหลาดออกมา
บทสวดนี้แฝงดวยความหลุดพน ดูคลายเปนบทวัฏสงสาร แตความจริง…กลับเปน
บทสวดใหคนตายอยางหนึ่ง เปนวิชาลับของเตาเการัฐ สามารถเปนพลังเปลวธูป
ขุมหนึ่งไดเพื่อเจตนาฆาคน
หลักการของมันก็คือรวบรวมเจตนาสั ง หารของทุ กคนเปลี ่ ย นเป น ความเชื่ อ
และใชมันฆาสยบทุกสิ่ง เวลานี้เมื่อบทสวดจากผูฝกตนทั้งหาสำนักลอยลอง ไอหมอก
สีเทาหลายสายจากทั้งสี่ทิศมารวมกัน ทำใหจุดที่หวังเปาเลอถูกโอบลอมเกิดเปนน้ำวน
ขนาดยักษจากไอหมอกจำนวนมหาศาลนี้
 เสียงดังสนั่นไมหยุดหยอน ขณะที่สะทอนไปทั่วฟา ในประตูบรรพชนเตาเการัฐ
ผู  อ าวุ โ สเต า เก า รัฐ ที่ ห ว า งคิ ้ ว มี ผ นึ ก หยดน้ ำ จั บ จ อ งศึ ก นี้ ไ ด ก  า วออกจากสถานที่
ถือสันโดษ เวลานี้หรี่ตาลง มือขวาพลันเคลื่อนสูง เพียงพริบตาก็มีสายน้ำจำนวนมาก
ออกมาจากอากาศ กอนกลายเปนหอกน้ำแข็งเลมหนึ่งตรงเบื้องหนาเขาในทันที
หอกนี้เปนสีฟาทั้งเลม แวววาวโปรงใส ประกอบขึ้นจากน้ำแข็งเตา แฝงไวดวย
พลังมหาเตาของผูอาวุโสเตาเการัฐรวมทั้งผูฝกตน แมจะยังไมขวางออกไป แตจาก
กระแสคลื่นและกลิ่นอายของมันก็นาสะพรึง หากเปนเยาถงอยูที่นี่นอกจะเสียจาก
จะทุมสุดตัว ไมเชนนั้นก็เกรงวาจะตานทานไมไหวเชนกัน
ถึงอยางไร…ผูอาวุโสเตาเการัฐที่ในประตูใหญเตาเการัฐ เขาก็เปนระดับจักรวาล!
ซึ่งในเวลานี้ทำเพียงผสานรวมหอกน้ำแข็งตั้งทาเตรียมพรอม ยังไมลงมือในทันที
แตยิ่งเปนแบบนี้แรงกดดันก็ยิ่งมาก ราวกับมีผนึกพลังปราณ หากถูกเขาควาโอกาสได
ก็จะตองสะเทือนเลื่อนลั่นอยางแนนอน!
ถึงตอนนี้ เวลาไดผานไปแลวสิบลมหายใจ เมื่อเห็นการสังหารกำลังจะระเบิดออก
ทวาในเวลานั้นเอง…หวังเปาเลอที่ถูกลอมไวหลายชั้น นัยนตาวาววับ พลังเมล็ดพันธุ
เตาธาตุไมในรางพลันระเบิดออก พริบตา…ผูฝกตนทั้งหาสำนักจำนวนมหาศาลใน
สนามรบนี้ จำนวนไมต่ำกวาเจ็ดสวนรางกายลวนสั่นเทิ้มอยางรุนแรง
ในรางของพวกเขา จะมากจะนอยอยางไรก็ตองมีพลังเตาธาตุไม และทึ่ไดรับ
ผลกระทบมากที่สุดก็มีประมาณสองสวน ในดวงตาของผูฝกตนเหลานี้ไรการขัดขืน
ใดๆ เพียงพริบตาก็ขบถขึ้น ถึงขนาดมีผูฝกตนจักรพิภพสี่คนและผูอาวุโสจากหาสำนัก
หนึ่งคน
การขบถของพวกเขา ช า งเหนื อ ความคาดหมายจนพวกเขาก็ ร ู  ส ึก เหลื อ เชื่ อ
แตวินาทีนี้ราวกับไมสามารถควบคุมความคิดและรางกายได เพียงพริบตาเสียงดัง
สนั่นกองไปทั่วทุกสารทิศ และนาทีนี้ทั่วทั้งทองฟาก็เกิดความมืดมิดขึ้นในการรับรู
 “คืนพินาศ!” "ผูอาวุโสเตาเการัฐรูเคล็ดวิชาลับนี้ของหวังเปาเลออยูแลว ในเวลานี้
ไรความลังเล ขวางหอกน้ำแข็งในมือออกไปอยางสุดแรง ฉับพลันเสียงแหวกทองฟา
ดังลั่นเปนทาง หอกน้ำแข็งนี้ไดกลายเปนสายสีฟายาวเสนหนึ่ง แผกลิ่นอายมหาเตา
และกระแสระดับจักรวาล ราวกับสามารถทะลุผานทุกสิ่งอยาง พุงไปหาหวังเปาเลอ
เพียงพริบตา ขณะที่ทองฟากลายเปนสีดำ ขณะที่หอกน้ำแข็งไมผานเข ามา
ดานใน อาทิตยแรกเปลงกระจายออกมาจากตัวหวังเปาเลอกลายเปนแสงจำนวน
นับไมถวนระเบิดกระจายไปทั่วทั้งสี่ทิศในทันทีดุจทะเลแสงที่ทะยานซัด
ฝามือยักษที่เกิดจากมหาเตาหาสำนักไมสามารถยืนหยัดตอไดในทะเลแสงนี้
ก อ นแยกออกจากกั น ใหม ในเวลานี ้ ไ ด พ ั ง ทลายลงอี ก ครั ้ ง เหล า ชนชั ้ น สู ง ระดั บ
จั ก รพิ ภ พยี ่ ส ิ บ กว า คนนั ้ น ก็ ม ี ค นขบถ ภายใต ค วามวุ  น วายนี ้ ต  า งกระอั ก เลื อ ดไป
ตามๆ กัน ถึงขั้นที่มีหกคนถูกทะเลแสงกลืนหายไป
และผูอาวุโสหาสำนักผูนั้นก็เปนเชนเดียวกัน หนึ่งขบถ หนึ่งมอดมวย สามคนที่
เหลือตางกระอักเลือด ถอยหลังอยางบาคลั่ง สวนผูฝกตนหาสำนักที่สวดทองทั้งหมด
ก็เปนเชนเดียวกัน ภายใตทะเลแสงนี้ราวกับวันสิ้นโลกกำลังมาเยือนก็มิปาน
มีเพียงหอกน้ำแข็งที่กลายเปนทางสีฟาเสนนั้น ในเวลานี้เคลื่อนไหวในความ
มืดมิดกอนระเบิดไอสังหารรุนแรง ปรากฏขึ้นที่…หนาหวังเปาเลอ
นี่…ที่จริงแลวก็คือโอกาศที่ผูอาวุโสเตาเการัฐกำลังรออยู การเตรียมการทั้งหมด
กอนหนา การลงมือทั้งหมด ก็เพื่อเปนการหักลางเคล็ดวิชาลับของหวังเปาเลอทั้งสิ้น
เพื่อสรางจังหวะใหการลงมือของตน
“น้ำกำเนิดไม น้ำเปนมารดาของไม หวังเปาเลอ แมเจาจะมีเตาธาตุไม แตตัวผูเฒา
เช น ข า อยากจะเห็ น นั ก ว า เจ า จะใช อ ะไรสยบข า ชิ ง ของไป!” ผู  อ าวุ โ สเต า เก า รั ฐ
หัวเราะลั่น นัยนตาฉายรังสีฆาฟนอยางรุนแรง เขาอยากฆาหวังเปาเลอไมใชแค
วันสองวันแลว
ความจริงแลว เขาสามารถรับรูได หากตนฆาหวังเปาเลอจริงๆ และกลืนเตาของเขา
เชนนั้นตนก็จะสามารถกลายเปนระดับจักรวาลอยางแทจริงไดอยางแนนอน ไมวา
จะเปนทั้งในสำนักหรือนอกสำนัก!
และระดับจักรวาลเชนนี้ยังไมธรรมดาอีกดวย!
 บทที่ 1235 ขอบคุณมาก
เมื่อเสียงหัวเราะของปรมาจารยเกาเตาดังขึ้นพรอมการระเบิดของหอกน้ำแข็ง
เตาธาตุน้ำที่สั่งสมอยูก็แผออกมาจากรางของเขา มหาเตาที่เขาฝกฝนคือน้ำแข็ง
มีตนกำเนิดเดียวกับน้ำ ดังนั้นเมื่อเกิดการระเบิดของกระแสเตาชนิดนี้ขึ้น ผูฝกตนที่
ไดรับผลกระทบจากหวังเปาเลอเหลานั้นก็ตัวสั่นเทาราวกับเตาธาตุไมภายในราง
ถูกกอกวน
โดยเฉพาะหอกน้ำแข็งสีน้ำเงินนั่น มันขามผานความมืดมิดมาพรอมปลายดาบ
อัน ไรท ี่สิ้นสุดและกระแสเตาธาตุน ้ ำ แม ว าตอนนี้ ด านหลั งของหวังเป าเลอจะมี
ภาพมายาของดวงอาทิตยแรกอยู แตก็เหมือนจะขัดขวางเขาไดไมมากนัก เพราะวา…
ชั ่ ว พริ บ ตานี ้ เ อง บรรดาผู  ฝ  ก ตนทั ้ ง หมดของห า สำนั ก ทั ้ ง พวกจั ก รพิ ภ พก็ ด ี ห รื อ
พวกปรมาจารยที่เหลืออยูสองสามคนนั้นก็ชาง หรือเงาแหงมหาเตาของหาสำนัก
ที่พังทลายแลวก็ตาม ตอนนี้ทั้งหมดกลับมารวมตัวกันอีกครั้งคลายไมเสียดายอะไร
ทั้งสิ้น
อีกทั้งยังเกิดการเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนใหพลังทั้งหมดของหาสำนักกลายเปน
พันธนาการกดดันสยบมายังอวกาศที ่หวัง เป าเลออยู  สยบไวทั้งสี่ ทิ ศรอบตั ว เขา
สยบรางกายของเขา สยบวิญญาณเทพของเขา
ทำใหในชั่วขณะนี้เอง รางวิญญาณของหวังเปาเลอราวกับถูกแชแข็ง แตเมื่อ
หอกน้ำแข็งสีน้ำเงินนั่นพุงทะยานเขามาหาหวางคิ้ว สีหนาของหวังเปาเลอก็ยัง
เปนปกติ เขามองไปยังหยดน้ำที่หวางคิ้วของปรมาจารยเกาเตาแลวยิ้มขึ้นมา
“ความจริงแลวเมื่อกี้ขาหลอกเจา”
“ขาแซหวังมาที่นี่ก็เพียงเพราะอยากจะดูวาของที่ขาตองการคืออะไร”
 หวังเปาเลอเอยพรอมรอยยิ้ม พริบตาที่หอกน้ำแข็งสีน้ำเงินพุงมาถึง รอบตัว
ของเขาก็กลายเปนผืนน้ำ รางกายหายไปในชั่วพริบตา กลายเปนหยดน้ำหนึ่งหยด
รวงลงไปในผืนน้ำแลวกระเพื่อมเปนระลอกคลื่นหลายชั้น
วิชาเงาจันทรถูกใชออกมาทันที!
หอกยาวสีน้ำเงินสงเสียงหวีดแหลมเขามา ผนึกรอบกายทั้งหมดไรประโยชน
ในพริบตา มีเพียงการไหลกลับของเวลาเทานั้น และในพริบตานี้เอง…ระลอกคลื่น
แตละชั้นก็แผกระจาย
“ตราบใดที ่ ข  า มองเห็ น แล ว มั น ก็ เ ป น ของข า ” ท า มกลางความเลื อ นราง
ในกาลเวลา คลายกับมีเสียงอันเรียบเรื่อยของหวังเปาเลอดังขึ้นมา เขากำลังหลอก
ปรมาจารยเกาเตาแหงเตาเการัฐอยูจริงๆ
เขายอมรูดีถึงความเชื่อมโยงระหวางเตาธาตุน้ำและเตาธาตุไม และเขาใจดีวา
ที่นี่จะตองมีการซุมโจมตีมากมาย แลวเขาจะสะเพราไดอยางไร ดังนั้นสิ่งที่พูดมา
เมื่อครูนี้เพียงแคตองการทำใหปรมาจารยเกาเตาจดจอกับความเปนตายของตัวเอง
เทานั้น แตความจริงแลว…การที่หวังเปาเลอมาที่นี่ เกาเตาจะลมสลายหรือไมไมสำคัญ
สำคัญคือการไดของมา
และการจะไดของมานั้น แคอ าศั ย สั มผัสสวรรคมัน ยัง ไม พอ เขาจำเป นต อง
มองเห็นวัตถุที่สามารถบรรจุเตาธาตุน้ำดวยตาตัวเองแลวจดจำกลิ่นอายของมันดวย
จากนั้น…เขาก็จะใชวิชาบุปผากระจกไปนำมันมาจากกาลเวลาที่ยอนผานหลายป
การตอสูของผูเยี่ยมยุทธนั้นแตกตางกับการฆาฟนของผูฝกตน…ดูจากมุมมองของ
ระดับขั้น แมวาปรมาจารยของเตาเการัฐจะเปนระดับจักรวาล แตในดานจิตสัมผัส
เขายังคงเปนจักรพิภพ เรื่องวิชาการตอสูก็ยังไมถึงระดับเตา
 สวนหวังเปาเลอนั้นแตกตางกัน ระดับขั้นและจิตสัมผัสของเขากาวกระโดดไป
ตั้งนานแลว ความแตกตางระหวางเขากับปรมาจารยเตาเการัฐผูนี้ ความจริงแลว
ก็คือ…แตกตางที่ความเขาใจในเตาและความรูเรื่องตนกำเนิดวิชาเตาของทั้งจักรวาล
ความแตกตางระหวางความรูเชนนี้ มักจะสามารถตัดสินทุกอยางในการตอสูของ
ผูเยี่ยมยุทธได
อย า งเช น ในตอนนี ้ ก ็ เ ช น กั น …น้ ำ เสริ ม ไม อ ะไร ไม ข  ม ดิ น อะไร ห า ธาตุ
สงเสริมตอตานเติมเต็มซึ่งกันและกันอะไรพวกนี้ลวนไมสำคัญ ระดับการตอสูแตกตาง
กัน ความรูแตกตางกัน ปรมาจารยแหงเตาเการัฐยังหยุดอยูที่ระดับกายภาพ แต
หวังเปาลอ…อยูในระดับขั้นที่หนึ่งไปแลว
สถานที่ก็คือเตาฝงซาย
ดาราจักรก็คือเตาเการัฐ
สนามรบ…ก็คือนอกประตูภูเขาของเตาเการัฐ
แตหวงเวลาในบัดนี้กลับไมเหมือนเดิมแลว คลายจะมีแมน้ำกาลเวลาที่มองไมเห็น
สายหนึ่งไหลหลั่ง สวนหวังเปาเลอก็ไหลยอนไปทางที่แมน้ำไหลลงมาทีละกาวๆ
หนึ่งกาวเหยียบลงไปก็คือหนึ่งรอยป ระหวางการเดินทางนี้ เงารางของเขา
ไมไดขยับไหวเลย สิ่งเดียวที่เคลื่อนไหวมีเพียงการเปลี่ยนแปลงของกาลเวลารอบตัว
เทานั้น เปนเชนนี้ หนึ่งกาวตอหนึ่งกาว จากรอยปก็เปลี่ยนเปนหมื่นป
จนกระทั่งหวังเปาเลอจำไมไดแลววาตัวเองเดินมากี่กาวและใชวิชาเงาจันทร
ออกไปกี่ครั้งในที่สุด…ณ หวงเวลาจุดจุดหนึ่ง เขาก็สัมผัสไดถึงกลิ่นอายอันคุนเคย
 กลิ่นอายนี้เบาบางอยางยิ่ง กลาวไดวาหากหวังเปาเลอไมเคยเห็นรอยประทับ
ที่หวางคิ้วของปรมาจารยเกาเตาด วยตาตั วเองและเกิ ดความเข าใจล้ ำลึ กยิ ่ ง ขึ้ น
แลวละก็ แคอาศัยสัมผัสเชื่อมตอกอนหนานี้อยางเดียวคงไมอาจสัมผัส การปรากฏ
ของสิ่งนี้ในหวงกาลเวลาไดอยางแมนยำแน
“มันคือที่นี่” ขณะที่หวังเปาเลอเอยเสียงเบา ฝเทาของเขาก็หยุดลง ยามที่
ก ม หน า มองลงไปนั ้ น ภายในห ว งกาลเวลา เขาก็ ม องเห็ น ว า นอกประตู ภ ู เ ขาใน
ดาราจักรเตาเการัฐกอนหนานี้ไมรูตั้งกี่ปมีผูฝกตนคนเจ็ดแปดคนกำลังกลับมาจาก
โลกภายนอก
ขางหลังของพวกเขามีกอนน้ำแข็งขนาดยักษกอนหนึ่ง กอนน้ำแข็งนี้ดูลึกลับมาก
ไมอาจนำมาใสเขาไปในกระเปาคลังเก็บได ทำไดเพียงถูกพวกเขาใชวิชาเวทแปลงเปน
โซตรวนพันมัดแลวลากมันกลับมา
สีของกอนน้ำแข็งนั้นเปนสีฟาออน ใสกระจาง ขางในนั้น…ผนึกคนเอาไวหนึ่งคน
นั่นคือบุรุษหนึ่งคน สวมชุดเกราะทั้งราง ไมมีกลิ่นอายแหงชีวิตใดๆ เขาตายไปแลว
สถานะของเขาไมมีใครรู ประวัติความเปนมาของเขาก็ยอมยากจะเสาะหา แตไมวา
อยางไรก็สามารถมองออกไดวาคนผูนี้ไมธรรมดา
แมวาสายตาของหวังเปาเลอจะมองไปทางนั้น แตสิ่งที่เขามองดูกลับไมใชศพ
ชายวัยกลางคนคนนั้น แตเปนกอนน้ำแข็งที่ผนึกเขาเอาไว
“ก็คือของสิ่งนี้…” หวังเปาเลอเอยเสียงแผวเบา ยกมือขวาขึ้นชอนลงไปในแมน้ำ
แหงกาลเวลา ทันใดนั้นแมน้ำก็ไหลกลิ้ง ภาพดานในบิดเบี้ยวราวกับมีมือยักษขางหนึ่ง
ปรากฏขึ้นในหวงกาลเวลา มันควาจับกอนน้ำแข็งเอาไว กอนน้ำแข็งสลายไปโดยที่
ผูฝกตนรอบขางไมมีปฏิกิริยาใดๆ
 หวั ง เป า เล อ ไม ต  อ งการศพด า นในนั ้ น เมื ่ อ มื อ ขวาของเขายกขึ ้ น มาจากใน
แมน้ำแหงกาลเวลาโดยที่ในมือมีกอนน้ำแข็งยักษปรากฏขึ้น มันกำลังหลอมละลาย
อยางรวดเร็ว หลอมละลายไดรวดเร็วอยางยิ่ง เพียงไมกี่อึดใจสิ่งที่ปรากฏอยูในมือของ
หวังเปาเลอก็เหลือเพียงน้ำแข็งสีฟาขนาดเทาเล็บมือราวกับหยดน้ำเทานั้น
หวังเปาเลอหยิบน้ำแข็งกอนนี้แลวกมหนาจองมอง ผานไปพักหนึ่งก็คลายกับ
มีความคิดบางอยาง
“เหมือนน้ำตาหยดหนึ่ง”
หวังเปาเลอพึมพำ หยิบหยดน้ำตาขึ้นมาแลวกาวเดินออกจากแมน้ำแหงกาลเวลา
กาลเวลารอบกายไหลเคลื่อนในทันที จากนั้น…เมื่อเขาเดินออกมาโดยสมบูรณแลวก็
เกิดเสียงสั่นสะเทือนเลื่อนลั่น เสียงคำรามดังกอง เสียงกรีดรองก็ ยิ ่งใกลเข ามา
ตรงหนา!
นั่นคือ…เสียงการมาถึงของหอกยาวสีน้ำเงิน!
ขณะนี้เอง กาลเวลาก็กลับเปนปจจุบัน ผนึกของผูฝกตนหาสำนักรอบขางยัง
คงอยู เมื่อเห็นหอกยาวสีน้ำเงินเขามาใกล ผูที่หนาเปลี่ยนสีไปกลับไมใชหวังเปาเลอ
แตเปนปรมาจารยเกาเตาภายในประตูภูเขาของเตาเการัฐ
“เจา…เจาทำอะไร!!” สีหนาของปรมาจารยเตาเการัฐเปลี่ยนไปยกใหญ รางกาย
สั่นสะเทือนแลวกระอักเลือดออกมา ยกมือขวาขึ้นแตะที่หวางคิ้วของตนอยางรวดเร็ว
รอบประทั บ หยดน้ ำ ที ่ เ ดิ ม อยู  ต รงหว า งคิ ้ ว ของเขา…ตอนนี ้ ก ็ ย ั ง อยู  แต ก ลั บ
หมนแสงลงไปมาก และในมือของหวังเปาเลอก็มีกลิ่นอายแบบเดียวกันแผกระจาย
ออกมา การมาถึงของหอกยาวสีน้ำเงินเรงระดับความเขมขนของกลิ่นอายนี้ พริบตา
ที่เขามาใกล หอกยาวสีน้ำเงินดามนี้ก็…แทงลงไปยังมือขวาของหวังเปาเลอโดยตรง
พริบตานั้นเอง…มันก็ผสานเขาไปในน้ำแข็งสีฟาที่อยูกลางฝามือของเขา
 ทำให ก  อ นน้ ำ แข็ ง สี ฟ  า ที ่ เ หมื อ นหยดน้ ำ ตาก อ นนี ้ ม ี ป ระกายแสงพร า งพราว
สองขึ้นมาในตอนนี้เอง
กลับกัน รอยประทับหยดน้ำที่หวางคิ้วของปรมาจารยเตาเการัฐตอนนี้หมนแสง
ลงเรื ่ อ ยๆ สี ห น า ของเขาซี ด ขาว ยามที ่ ม องไปยั ง หวั ง เป า เล อ ก็ ค ล า ยมองเห็ น ผี
ความผันผวนของพลังฝกตนบนรางกายก็ควบคุมไมไดแลว เมื่อเขาเซถอยหลังโดย
ไมรูตัว หวังเปาเลอที่ถือกอนน้ำแข็งสีฟาอยูก็กาวเดินไปขางหนา
พริบตาตอมา เงารางของเขาก็หลุดพนจากผนึก เมื่อปรากฏตัวขึ้น…เขาก็ถลันมา
อยูในประตูภูเขาของเตาเการัฐแลวปรากฏตัวตอหนาปรมาจารยเตาเการัฐที่ถอยรนไป
“หวังเปาเลอ เจา…” สีหนาของปรมาจารยเตาเการัฐซีดเซียว ในใจปนปวน
จนถึงขีดสุด กำลังจะเอยปาก แตพริบตาตอมา…เขาก็มองเห็นมือซายที่หวังเปาเลอ
ยกขึ้นมากดลงที่หวางคิ้วของเขาโดยที่ไมอาจตอตาน ถึงขั้นไมอาจหลบหลีกไดเลย
ขณะที่เกิดเสียงกองกังวานดังอยูในหัว เขาก็ไดยินประโยคสุดทาย เปนเสียงของ
หวังเปาเลอ
“ขอบคุณมาก”
 บทที่ 1236 ทำไดไมเลว
หลังจากเฉินชิงจื่อกลายรางเปนเตาสวรรคสำนักแหงความมืดที่จุติมายังจักรพิภพ
เตาไมรูสิ้นแลว เมื่อเปนตายก็ไมมีโอกาสไดกลับมามีชีวิตใหมอีกครั้งแลว เรื่องนี้ไมวา
จะเปนตระกูลไมรูสิ้นหรือวาสำนักพันธมิตรอื่นๆ ลวนเปนเชนนี้ทุกประการ
เปนเพราะกฎการฟนคืนชีพถูกควบคุมไว นี่ก็คือตนเหตุของการกอสงคราม
ระหวางสำนักแหงความมืดกับตระกูลไมรูสิ้นครั้งนี้นั่นเอง ไมอยางนั้นละก็…ศึกครั้งนี้
ก็ไมจำเปนตองเกิดขึ้นดวยซ้ำ ดังนั้นในเรื่องนี้ เฉินชิงจื่อผูเปนเตาสวรรคสำนักแหง
ความมืดจึงมีกฎการควบคุมอยูในมือมากมาย อำนาจมากกวาครึ่งลวนใชไปกับสวนนี้
แมวาอำนาจของเตาสวรรคตระกูลไมรูสิ้นจะมีมากเชนกัน แตก็ยังขาดในดานนี้ไป
เล็กนอย
ดังนั้นทุกคนที่เสียชีวิตในชวงหลายปมานี้จึงตกตายกันจริงๆ ใชคำวาวิญญาณ
ร า งกายล ว นหายไปหมดมาบรรยายก็ ไ ม เ กิ น จริ ง เลย…ตั ว อย า งเช น ปรมาจารย
เตาเการัฐในตอนนี้ พริบตาที่มือซายของหวังเปาเลอสัมผัสกับหวางคิ้วของเขา เขาก็…
วิญญาณรางกายสลายหายไป รางวิญญาณถูกทำลายสิ้น!
ความจริงแลวหากเปลี่ยนเปนการตอสูธรรมดาทั่วไป ภายใตการรวมมือของ
หาสำนักใหญและการกดดันของกฎน้ำเสริมไมเชนนี้ ตอใหหวังเปาเลอจะใชคืนพินาศ
ออกมาก็ยากจะสังหารปรมาจารยเตาเการัฐที่รวบรวมพวกเขาเขามาในสำนักตน
และใชพลังตอสูระดับจักรวาลออกมาใหสิ้นซากไดอยางสะอาดหมดจดแบบนี้แน
ศึกครั้งนี้นับวาหวังเปาเลอมีเลหเหลี่ยม เขาใชคืนพินาศจัดการเคล็ดวิชาลับ
ของแตละสำนักเสียกอน จากนั้น ก็ ดึ ง แก น เต าของปรมาจารย เก าเต า หรื อ ก็ คือ
หยดน้ำตาเม็ดนั้นออกมาจากแมน้ำแหงกาลเวลา
 แมวาสิ่งที่เขาหยิบออกมานั้น โดยพื้นฐานแลวจะเปนภาพฉายมายา แต…ระหวาง
มายากับความเปนจริงมักจะแตกตางที่ความแข็งแกรงออนแอเทานั้น ในแงหนึ่ง
สามารถเปรียบเทียบโดยใชความลวงและความจริงได เมื่อความลวงแข็งแกรงยิ่งกวา
จนทุกคนเชื่อวาเปนจริงแลว เชนนั้นมันก็คือความจริง
กลับกัน…ความเปนจริงก็สามารถกลายเปนความลวงไดดวย
มายากับความจริงก็เชนเดียวกัน เมื่อจิตมายาแข็งแกรงยิ่งกวาความจริง แลว…
ใครคือตัวจริงและใครคือมายากันแน
คำถามนี้ไมอาจตอบไดงายๆ แตหวังเปาเลอใชวิชาเตาของตนพิสูจนขอนี้แลว
น้ำตามายาของเขาทำใหตัวของเกาเตาออนแอ เมื่อจัดการปรมาจารยเตาเการัฐ
ลวงหนาไดแลว ก็เปนผลใหในทายที่สุด ภายใตการไดเปรียบเสียเปรียบนี้ เกาเตารัฐ
ก็ไมใชระดับจักรวาลอีกตอไป เปนเพียงกึ่งจักรวาลเทานั้น
และกึ่งจักรวาล…สำหรับหวังเปาเลอแลว ฆาได…ไมยาก!
ทามกลางเสียงสะเทือนเลื่อนลั่นในชั่วขณะนี้เอง รางของปรมาจารยเตาเการัฐ
ก็สั่นระริก เขาฝนลืมตาจนถึงวินาทีสุดทาย เมื่อมองไปที่หวังเปาเลอ เขาก็ไมมี
ลมหายใจเกื้อหนุนใหเอยพูดแลว เมื่อภาพตรงหนาเลือนราง จิต ปราณ วิญญาณของ
รางกายเขาก็สลายหายไปทันที
ทามกลางการสูญสลายนี้ มองเห็นความแกชราของรางกายเขาไดดวยตาเปลา
คลายกับ ว า กาลเวลาหลายหมื่ น ป ไ หลผ า นตั วเขาไปในเวลาเพี ย งหนึ ่ ง ลมหายใจ
กายเนื้อของเขากลายเปนโคลนทันที จากนั้นกลายเปนเถาถานลอยลองแลวหายไป
จากประตูภูเขาของเตาเการัฐ
ตอนนี้เอง สนามรบรอบดานก็ เงี ย บงั น ในชั ่ วพริ บ ตา ผู  ฝ กตนของเต าเก า รั ฐ
แตละคนตัวสั่นเทา มองภาพตรงหนาอยางตะลึงงัน ดวงตาเผยความไมอยากเชื่อ
 ไมรูวาใครเปนคนแรกที่เอยขึ้นมา เสียงรองไหดังแผไปทั่วทั้งสี่ทิศ
“ทานปรมาจารย!”
“ทานปรมาจารย!!”
ขณะที่เสียงรองไหสะทอนไปทั่ว ผูฝกตนของเตาเการัฐแตละคนก็พากันคุกเขา
คำนับไปยังจุดที่ปรมาจารยเกาเตาสูญสลาย สีหนาเจ็บปวดถึงขีดสุด ความจริงแลว
ทั่วทั้งเตาเการัฐนั้นมีทานปรมาจารยเกาเตาเปนผูบุกเบิก ทำใหเตาเการัฐเดินจาก
สำนักเล็กๆ มาจนถึงทุกวันนี้
กลาวไดวาเขาใสใจศิษยทุกคนที่นี่ ถึงแมสำหรับโลกภายนอกแลวเขาจะเปน
โจรเฒาเหี้ยมโหดแกมโกงและถูกคนนับไมถวนเกลียดชัง แตสำหรับคนของเตาเการัฐ
เขาคือจิตวิญญาณเทพที่คุมครองทุกสิ่งทุกอยาง
ตอนนี้ วิญญาณเทพแตกดับ
ตอนนี้ การคุมครองหายไป
ตอนนี้ ความเชื่อพังทลาย
สิ่งที่ตามมาก็คือความสับสนไรที่สิ้นสุดและความหวาดกลัวตออนาคต ทำให
ศิษยเตาเการัฐทั้งหมดรูสึกขมปราในใจ
ทามกลางเสียงรองไหที่ดังกังวานไปทั่วทุกแหง สีหนาของหวังเปาเลอเปนปกติย่ิง
ไรซึ่งการเคลื่อนไหว และไมมีความเมตตา เพราะเขารูวาถาหากผูที่ตายในศึ กนี้
เปนเขาละก็ ปรมาจารยเกาเตาและสำนักเตาเการัฐก็คงไมเห็นอกเห็นใจตัวเขาแน
 “นี่ก็คือโลกแหงการฝกตน!” หวังเปาเลอกวาดตามองไปยังสี่สำนักใหญที่เหลือ
เมื่อสายตาของเขากวาดมองไป ผูฝกตนของสี่สำนักใหญก็ลวนกมหนาไมกลาสบตา
กับเขา แมจะแตปรมาจารยของทั้งสี่สำนักก็ตาม ลวนแตพากันหวาดกลัวอยูในใจ
รางกายสั่นเทาอยางควบคุมไมอยู
“จะยอมจำนนหรือไม” หวังเปาเลอเอยเสียงราบเรียบขณะที่พวกเขาตัวสั่นเทา
“พวกขา…ยอมจำนน!” เมื่อเสียงของเขาดังสะทอนไป ปรมาจารยจากสี่สำนัก
ก็ ด ู จ ะโล ง อก แต ล ะคนก ม หั ว คำนั บ ทั น ที แม แ ต ศ ิ ษ ย ข องแต ล ะสำนั ก ที ่ ต ิ ด ตาม
พวกเขามาดวยก็คุกเขาคำนับทั้งหมด เปนการคารวะใหแกหวังเปาเลอ
ขณะที ่ ผ ู  ฝ  ก ตนของสี ่ ส ำนั ก ใหญก  ม คารวะ หวั ง เป า เล อ ก็ เ งยหน า ขึ ้ น มองไป
ยังอวกาศ สายตาของเขาสองทะลุผานความวางเปลา มองไปเห็น…นอกดาราจักร
เต า เก า รั ฐ ในตอนนี ้ ม ี เ งาร า งแผ แ สงแรงกล า ร า งหนึ ่ ง ส ง เสี ย งกรี ด ร อ งเข า มาหา
แตกลับหยุดชะงักกะทันหันเมื่อปรมาจารยเตาเการัฐสิ้นชีพ
นั่นก็คือ…จักรพรรดิสวรรคกวงหมิง!
สีหนาของเขาย่ำแยถึงขีดสุด เขาจองเขม็งมายังดาราจักรตรงหนา มองสบตากับ
หวั ง เป า เล อ ภายในดาราจั ก รโดยมี อ วกาศขวางกั ้ น แล ว เอ ย คำรามเสี ย งต่ ำ ด ว ย
ความโกรธเกรี้ยว
“หวังเปาเลอ!!” เขามาชาไป ทางดานเยาถงทุมกำลังทุกอยางทำตามคำขอของ
หวังเปาเลอ รั้งตัวจักรพรรดิสวรรคกวงหมิงไวไมใชเวลาแคยี่สิบอึดใจ และยื้อเวลา
ใหกับหวังเปาเลอจนเพียงพอ
“ขาใหเวลาเจาสามอึดใจ ถายังไมหนี…ขาจะฟนเจา!” หวังเปาเลอเอยเสียงเรียบ
“หนึ่ง!”
 “เจา!!” ประกายแสงทั่วรางของจักรพรรดิสวรรคกวงหมิงสองสวาง พลานุภาพ
ระเบิ ด ออกมาในทั น ที ในดวงตาฉายให เ ห็ น ความดิ ้ น รน แต ส  ว นลึ ก แฝงไว ซึ่ ง
ความหวาดกลัว ขณะที่กำลังจะเอยพูด ทางหวังเปาเลอก็ตะโกนนับครั้งที่สองแลว
“สอง!”
เมื ่ อ ตะโกนออกมา ความเยื อ กเย็ น ในแววตาของเขาก็ ท ำให จ ิ ต ใจของ
จักรพรรดิสวรรคกวงหมิงสั่นไหว เขาสัมผัสไดถึงจิตสังหาร และเขาใจดีวาหวังเปาเลอ
ตรงหนามีพลังที่สามารถสังหารตัวเขาได และยิ่งเปนพวกฆาไดโดยไมลังเลอีกดวย
ดังนั้นตอนนี้แมในใจจะไมยินยอม แตรางกายก็ถอยหลังในพริบตา เวลาเพียง
ชั่วอึดใจก็ออกจากจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายไปแลว
“ส ง สาวใช ข องข า กลั บ มาด ว ย” ความเร็ ว ของจั ก รพรรดิ ส วรรค ก วงหมิ ง
แทบจะระเบิดออกมา ขณะที่ทะยานลาถอยมานั้น เสียงของหวังเปาเลอก็ดังขึ้น
จักรพรรดิสวรรคกวงหมิงไมลังเลแมแตนิด เขาโบกแขนเสื้อ พริบตาเดียวเยาถงที่กำลัง
จะตายก็ถูกโยนออกมาจากแขนเสื้อ
แต ใ นพริ บ ตาที ่ เ ยาถงถู ก โยนออกมา เห็ น ชั ด ๆ ว า เยาถงอ อ นแออย า งยิ่ ง
แตในแววตากลับมีความอาฆาตแคนแรงกลา ราวกับจะกระตุนพลังภายในรางขึ้นมา
อีกครั้ง นางตัวสั่นไหวแลวกลายเปนปากขนาดใหญทันที มันกัดลงไปที่แขนขวา
ของจักรพรรดิสวรรคกวงหมิงในพริบตา!
เสียงแกรกดังขึ้น!
มันรวดเร็วมาก อีกทั้งจักรพรรดิสวรรคกวงหมิงยังอยูภายใตการกดดันของ
หวังเปาเลออีก พลังจิตทั้งหมดลวนกำลังใชเพื่อปองกันหวังเปาเลออยู ไมไดสนใจ
เยาถงที่ถูกเขาทำรายตนนี้เลย บวกกับที่เยาถงก็มีพลังตอสูระดับจักรวาลอยู ดังนั้น
ภายใตเหตุผลแตละอยางนี้ ทั้งรางของจักรพรรดิสวรรคกวงหมิงจึงสั่นสะทาน สงเสียง
รองอูอี้ออกมาจากปาก ใบหนาซีดขาวในพริบตา มือขวาของเขาหายไปกวาครึ่งฝามือ!
 “เจา!!” สายตาของกวงหมิงเผยความบาคลั่งออกมา ตะโกนลั่นเสียงดัง เจ็บปวด
จนจิตสัมผัสของเขาสั่นสะเทือน
“ขาทำไม เจากลาฆาขาตอหนานายทานหรือ!” เยาถงก็เปนคนเถื่อนเชนกัน
ตอนนี้นางกลับไมลาถอย แตยืนอยูตรงนั้น กลืนกินครึ่งฝามือลงไป ทำใหรางกายตน
ฟนฟูอยางรวดเร็วจนสงเสียงแหลมคมออกมา
จักรพรรดิสวรรค กวงหมิง โมโหจนถึ ง ขี ด สุ ดแล ว แต เขาทำได เพี ย งอดทนไว
รางกายถอยกลับในพริบตา เพราะเงารางของหวังเปาเลอปรากฏขึ้นอยางเลือนราง
ระหวางเยาถงกับเขาแลว ทั้งยังอาปากกำลังจะตะโกนเลขสามออกมาอีก ดังนั้น
จั ก รพรรดิ ส วรรค ก วงหมิ ง จึ ง คำรามหนึ ่ ง เสี ย ง อดทนมั น ทุ ก อย า ง ก อ นหั น กาย
พุงทะยานจากไปอยางบาคลั่ง
มองตามเงารางที่จากไปของกวงหมิงแลว สายตาของหวังเปาเลอก็ส องวาบ
สุดทายก็ยังละทิ้งความคิดที่จะลงมือลงไป สวนเยาถงดานหลังของเขาในตอนนี้
ในแววตาเผยประกายแสงแปลกประหลาด นางก็ ม องไปยั ง กวงหมิ ง ที ่ เ ผ น แน บ
เหมือนหมาไรเจาของเชนกัน
นางไมเคยเห็นจักรพรรดิสวรรคเผนหนีเชนนี้มากอน นางก็คิดไมถึงดวยวาจะมี
วันหนึ่งที่ตนกลืนฝามือของจักรพรรดิสวรรคแลวอีกฝายจะทำไดเพียงคำรามเสียงต่ำ
แตกลับไมกลาโตกลับ
และทั้งหมดนี้ นางเขาใจดีวาไมใชเพราะตน แตเปนเพราะ…รางที่อยูตรงหนา!
ดังนั้นแวววตาของนางจึงเผยความคลั่งไคลออกมาทีละนอย ความคลั่งไคลนี้
มาจากหัวใจ มาจากวิญญาณเทพ ทำใหภายในใจของเยาถงเกิดความรูสึกแบบที่
ไมเคยมีมากอน นางคุกเขาคารวะตามความรูสึกนี้ทันที
“บาวคารวะคุณชาย!”
 “ทำไดไมเลว” หวังเปาเลอถอยสายตาที่มองดูเงารางจักรพรรดิสวรรคกวงหมิง
จนจากไปไกลกลั บ มา กวาดมองเยาถงไปคราหนึ่ ง แววตาเผยความชื ่ น ชม และ
ความชื่นชมในแววตาของเขานั้น สำหรับเยาถงแลว มันทำใหตัวของนางมีความรูสึก
เจิ ด จรั ส บางอย า งที ่ ไ ม เ คยมี ม าก อ นทั น ที ยามที ่ ค ุ ก เข า คารวะ…ก น ก็ ก ระดกสู ง
ยิ่งขึ้นดวย
 บทที่ 1237 เมล็ดเตาธาตุน้ำ
หากการตอสูระหวางหวังเปาเลอกับจักรพรรดิสวรรคตี้ซานเปนศึกสูเทพเจา
เชนนั้นศึกที่เขามาสังหารปรมาจารยเตาเการัฐไดทั้งๆ ที่หาสำนักใหญรวมมือกันและ
ทำใหหาสำนักยอมจำนน ก็เปนศึกสูจักรพรรดิ!!
จักรพรรดิแหงเตาฝงซาย!
ขณะนี้ ภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายอันกวางใหญ จึงไมมีเสียง
คัดคอนหวังเปาเลออีกตอไป
ขณะนี้ ภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายอันกวางใหญ หมื่นตระกูล
สำนักอีกนับไปถวน และอารยธรรมทั้งหลาย ลวนแลวแตถือเอาหวังเปาเลอเปน…
จักรพรรดิ!
สี่สำนักใหญเปนผูตอบรับกลุมแรกและเริ่มเดินทางมาสักการะ จากนั้นก็เปน
เตาเการัฐ…หลังจากปรมาจารยเฒาแตกดับไปแลว ถาหากพวกเขาคิดจะมีชีวิตอยู
ตอไป เชนนั้นก็จะตองกมหนาต่ำ และเตาเการัฐ…ก็ไมมีสิทธิ์จะเงยหนาขึ้นดวย ดังนั้น
หลังจากหวัง เปาเลอจากไปแลว บุคคลระดับสูงที่ เหลื ออยูใ นเต าเก ารั ฐก็ มี ท า ที
เหมือนกันอยางรวดเร็ว พวกเขากมหัวลงไปทาง…ระบบสุริยะ สหพันธรัฐ หวังเปาเลอ!
ขณะเดียวกันเตาเการัฐก็เปนพวกแรกในหาสำนัก…ที่เสนอตัวจะผสานดาราจักร
ของตนเขาไปในระบบสุริยะกอน แมวาจะเปนเรื่องที่ตองดำเนินการอยูแลว แตก็
มองออกไดวาผูมีอำนาจของเตาเการัฐมีทัศนคติเที่ยงตรงอยางยิ่งจริงๆ
เมื่อสี่สำนักเห็นเชนนี้ก็พากันรองขอสิ่งนี้ออกมาเชนกัน…
ระบบสุริยะในปจจุบันไมใชสิ ่ ง ที ่ สำนั กหรื อตระกู ลใดจะสามารถเขาร ว มได
และก็เปนเชนนั้นจริงๆ…เมื่อไดรับคำขอในเรื่องเหลานี้ หวังเปาเลอไมไดใหความสนใจ
เขามอบใหผูนำสหพันธรัฐอูเมิ่งหลิงเปนคนจัดการ
 สวนทางอูเมิ่งหลิงนั้น แมวาพลังฝกตนของเขาจะไมเพียงพอ แตทักษะของเขา
สูงอยางยิ่ง ทำใหผูมาเยือนจากหาสำนักไมไดรับประโยชนเพิ่มเติมแมแตนอยเมื่ออยู
ตอหนาเขา แตเขาก็เปนที่ยอมรับทางจิตใจดวย ถึงขั้นมีผูฝกตนหญิงสองสามคนที่อยู
ระดับจักรพิภพมีความสุขอยางมากตอนที่คบหาพูดคุยกับอูเมิ่งหลิง
เมื ่ อ เป น เช น นี ้ การพั ฒ นาของทั ้ ง สหพั น ธรั ฐ ของระบบสุ ร ิ ย ะจึ ง ดำเนิ น ไป
อยางราบรื่นอยางยิ่ง สวนทางอูเมิ่งหลิงก็มองหวังเปาเลอเปนลูกเขยบานตนตั้งนาน
แลว ดังนั้นทั้งหมดนี้จึงพิจารณาถึงความตองการของหวังเปาเลอเปนอันดับแรก
เมื่อหวังเปาเลอกลับมาและศึกษาหยดน้ำตาหยดนั้น เขาก็เสนอวาอยากจะให
โรงหลอของสำนักและตระกูลทั้งหลายหลอของอยางที่เขาตองการใหสำเร็จ อูเมิ่งหลิง
ก็จัดการเรื่องนี้ใหทันที ทั้งเขายังมีฐานะเปนองคประกอบแรกในการประเมินเพื่อ
เขารวมสหพันธรัฐดวย
และหวังเปาเลอก็ไมกังวลวาจะมีคนมองเห็นถึงเบาะแสผานโรงหลอพวกนั้นดวย
เพราะแก น ของมั น อยู  ท ี ่ เ ขา สิ ่ ง ที ่ ส ำนั ก และตระกู ล ทั ้ ง หมดต อ งทำมี เ พี ย งให
ความชวยเหลือเทานั้น แมวาพวกเขาจะตอลมหายใจใหกันและกัน แตสุดทายก็ไมมี
ทางฟนตัวกลับมาได
ดังนั้นในไมชา นักหลอมอาวุธเวททั้งหมดภายในตระกูลและสำนักทั่วทั้งจักรพิภพ
ศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายก็เริ่มยุงงวน ตราอักขระกึ่งสำเร็จรูปจำนวนมากจึงถูกสงไปอยู
ตรงหนาหวังเปาเลอในดาวอังคาร
ขณะเดียวกัน…จากความรุงโรจนของระบบสุริยะภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตา
ฝงซายนั้น สำนักเสริมก็ดี จักรพิภพใจกลางไมรูสิ้นก็ชาง ลวนไมไดเหยียบยางเขามา
ในเตาฝงซายแมแตนิด ถึงขั้นที่แมแตคำสั่งสงคราม…ก็ไมไดสงตอมาดวย
 สิ่งนี้ทำใหสถานะของหวังเปาเลอในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายมั่นคง
ยิ ่ ง กว า เดิ ม ทั ้ ง ยั ง ทำให ผ ู  ค นรู  ส ึ ก หวาดกลั ว รุ น แรงยิ ่ ง ขึ ้ น ดั ง นั ้ น …ระบบสุ ร ิ ย ะ
จึงเปลี่ยนแปลงไปอยางคึกคักเหลือแสน มีสำนักและตระกูลของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
แหงเตาฝงซายจำนวนมากเดินทางมาคารวะแทบจะทุกวัน
สวนเครือขายความสัมพันธของหวั งเป าเลอก็ย ากจะปกป ดเป นความลับได
จึงถูกสำนักเหลานี้รูเขา ดังนั้นสำนักวิชาเตาศักดิ์สิทธิ์จึงกลายเปนดินแดนศักดิ์สิทธิ์
ในหมูดินแดนศักดิ์สิทธิ์ พรอมกันนั้นนครศักดิ์สิทธิ์ก็เชนเดียวกัน
และยังมีเจาเยี่ยเหมิงกับโจวเสี่ยวหยาที่ยิ่งทำใหสำนักตระกูลเหลานี้บาคลั่ง
ตางพากันไปเยี่ยมเยียนและสงของขวัญใหญ ไมรองขออยางอื่น เพียงใหรูสึกคุนตา
สำหรั บ เรื ่ อ งพวกนี ้ เจ า เยี ่ ย เหมิ ง รู  ส ึ ก เบื ่ อ หน า ยเล็ ก น อ ย จึ ง กั ก ตนเสี ย เลย
แตทางดานโจวเสี่ยวหยากลับแสดงความสามารถที่แตกอนไมเคยมีออกมา ดานการ
จัดการเรื่องเหลานี้นางกลับมีระเบียบดียิ่ง มีของขวัญมอบกลับใหแกผูมาเยือน ทำให
แมวาผูมาเยือนจะไมไดพบนาง แตก็จากไปอยางซาบซึ้งใจอยางยิ่ง
เปนเชนนี้ ขณะที่สหพันธรั ฐหมุ น เวี ย นเปลี ่ ย นผั น ด วยความช ว ยเหลื อ ของ
อารยธรรมดวงเนตรสววรค แ ละอารยธรรมครามทองคำ และเมื ่ อ คำรอ งขอของ
อารยธรรมหลายต อ หลายแห ง ได ร ั บ การอนุ ม ั ต ิ ระบบสุ ร ิ ย ะจึ ง ถู ก เรี ย กว า
ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ไมจำเปนตองใหใครอื่นมาใหการยอมรับแลว
ถ า หากที ่ น ี ่ ไ ม ใ ช ด ิ น แดนศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ เช น นั ้ น ในเต า ฝ  ง ซ า ยตอนนี ้ ก ็ ไ ม มี
ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แลว
สวนทางหวังเปาเลอก็นับวาเขาสูชวงกักตนอีกครั้ง เมื่อศึกษาหยดน้ำหยดนั้น
อยางตอเนื่อง หวังเปาเลอก็ยิ่งแนใจวา…นี่คือหยดน้ำตาหนึ่งหยด!
 เพราะทุ ก ครั ้ ง ที ่ เ ขาใส ส ั ม ผั ส สวรรค เ ข า ไปก็ จ ะสั ม ผั ส ได ถ ึ ง ความรู  ส ึ ก พิ เ ศษ
บางอยาง คลายเศราโศกคลายดีใจ แตทายที่สุดก็เหมือนความวางเปลา ไมดีใจ
ไมเศราโศก ราบเรียบเงียบสงบยิ่ง
“นี ่ เ ป น หยดน้ ำ ตาที ่ ไ หลมาจาก…สิ ่ ง มี ช ี ว ิ ต สู ง สุ ด แบบไหนกั น ” แววตาของ
หวังเปาเลอเผยประกายแสงแปลกประหลาด เขาสัมผัสไดวาภายในหยดน้ำตาหยดนี้
แฝงไวซึ่งพลังชีวิตอันเขมขน ยิ่งมีความหมกมุนยึดติด ราวกับ…เปนน้ำตาแหงความรัก
ตามการวิเคราะหของเขา น้ำตาที ่ เหมื อนกั บ สารัตถะเช นนี้ น าจะไมไ ดมีแค
หยดเดียว แตยากจะมีเกินกวาสามหยด และในทุกหยดก็ตองแฝงไวซึ่งกระแสเตา
ไรที่สิ้นสุด
“เปนของจากโลกภายนอกอีกหรือ…” หวังเปาเลอกมหนามองดูน้ำตาที่กลางฝามือ
ขณะที่ครุนคิดอยูนั้น จูๆ สีหนาของเขาก็ขยับไหว เขารูสึกวาบนตัวเขามีของบางอยาง
ที่เหมือนกัน ตอนนี้ก็คลายจะแผคลื่นความผันผวนออกมา
หลั ง จากตรวจสอบตามคลื ่ นผั น ผวนนั ้น สายตาของหวั ง เป า เลอ ก็ เ ผยความ
สับสนงงงวย เขาหยิบตนเหตุของคลื่นผันผวนนั้นออกมา มันคือขวดเล็กๆ ใบหนึ่ง…
ขวดปรารถนา!
ขณะนี้ขวดปรารถนาสั่นสะเทือนดวยตัวมันเอง แตกลับไมมีความรอนไหลออกมา
เหมือนอธิษฐานขอพร ความรูสึกที่มอบใหหวังเปาเลอราวกับวา…เรื่องราวที่แฝงอยู
ในขวดเล็กใบนี้คลายจะมีเหตุตนผลกรรมกับหยดน้ำตาหยดนี้
ขณะที่หวังเปาเลอหรี่ตาลง เขาก็คลายจะไดยินเสียงแผวเบาดังออกมาจาก
ขวดใบเล็กไดรางๆ
“ที่แท น้ำตาหยดที่สามก็อยูที่นี่…”
หวังเปาเลอหรี่ตาลงแลวลุกขึ้นมาทันที เขาคำนับไปใหกับขวดปรารถนา
 “คารวะผูอาวุโส”
เขาจำเสียงนี้ได ที่กนแมน้ำแหงความมืด เขาติดหนี้บุุคณ…อีกฝาย
“ใชน้ำตานี้ใหเปนประโยชน…นับว าเจ าไดตอบแทนบุญคุ ณแลว” เนิ่นนาน
เสียงภายในขวดปรารถนาก็ดังออกมาอยางแผวเบาแลวคอยๆ สลายหายไป
สีหนาของหวังเปาเลอเครงขรึม เขากอบหมัดคำนับอีกครั้ง
จากนั้นก็เก็บขวดปรารถนาขึ้นมาแลวมองไปยังน้ำตากลางฝามือของเขาอีกครั้ง
ประกายแปลกประหลาดในแววตาของเขาเขมขนยิ่งขึ้น แมจะไมรูที่มาของของสิ่งนี้
แตเขาก็เขาใจแลววา น้ำตาหยดนี้…ไมธรรมดา
“ยั ง มี ห ุ  น ศพนั ่ น …” ดวงตาของหวั ง เป า เล อ ฉายแววครุ  น คิ ด หุ  น ศพตนนั้ น
เคยปรากฏขึ้นบนสนามรบที่เตาเการัฐ ไมมีจุดไหนนาสงสัย ดังนั้นความนาจะเปน
นอยสุดคือตัวของมันมีความแปลกประหลาด ความนาจะเปนมากสุดคือตอนที่อีกฝาย
มีชีวิตอยูก็ไดรับน้ำตาหยดนี้มาแลวผสานเขาไปในตัว เพื่อพยายามดูดซับพลังชีวิต
ใหตนฟนคืนชีพขึ้นมา
แตทายที่สุดแลว…ภายใตเหตุผลมากมาย เขาก็ยังลมเหลว
สวนที่วารายละเอียดเปนอยางไรนั้นหวังเปาเลอไมรู และมันไมใชจุดสำคัญที่เขา
ต อ งให ค วามสนใจในตอนนี ้ ด  ว ย ดั ง นั ้ น ไม น านเขาก็ ถ อนความคิ ด กลั บ มาแล ว
ผนึกมุทรา ตราประทับกึ่งสำเร็จรูปที่นักหลอมอาวุธเวทจากสำนักตระกูลในจักรพิภพ
ศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายหลอมขึ้นก็ถูกเขานำออกมา จากนั้นจึงเริ่มการหลอมกลั่น
ธาตุน้ำ!
การหลอมกลั่นครั้งนี้ยากลำบากมาก ดังนั้นตราประทับจึงตองมีจึงมีจำนวนมาก
จนนาตกใจ แตทุกครั้งที่ลมเหลวก็จะสรางความเสียหายบางอยางใหกับหยดน้ำตา
ถึงแมของสิ่งนี้จะไมธรรมดา แตถึงอยางไร…มันก็ยังไมดีเทารางจริงของเขา
 และหลังจากลมเหลวไปสามครั้ง หวังเปาเลอก็หยิบขวดปรารถนาออกมาแลววาง
ไวขางๆ จากนั้นจึงอธิษฐานมันตรงๆ เสียเลย
“ขาขออธิษฐาน แมวาการหลอมกลั่นของสิ่งนี้จะลมเหลวก็จะไมทำใหของสิ่งนี้
เสียหาย!”
เขาไมไดอธิษฐานใหทำสำเร็จตรงๆ เพราะความเปนไปไดของเรื่องนี้มีไมมาก
อีกทั้งยังมีทัศนคติไมมั่นใจอยูสักหนอย ดังนั้นเขาจึงไมอยากลอง และเนื่องจากเขา
รูวาการอธิษฐานไมใหของสิ่งนี้เสียหายจะตองสำเร็จอยางแนนอน และนั่นคือทัศนคติ
ของเขาเชนกัน
ความจริ ง ปรากฏเป น เช น นี ้ จ ริ ง ๆ หลั ง จากหวั ง เป า เล อ อธิ ษ ฐานแล ว
ขวดปรารถนาก็เงียบลงครูหนึ่งแลวแผไอรอนออกมา มันแพรกระจายไปรอบตัว
หยดน้ำตา เมื่อเห็นเชนนี้ หวังเปาเลอก็กระแอมไอหนึ่งที รูวานี่นับวาเปนกลอุบาย
อยางหนึ่ง ดังนั้นจึงลุกขึ้นคำนับแลวหลอมตอ
ก็เปนเชนนี้ เมื่อเวลาผันผานไป ภายใตความชวยเหลือของผูฝกตนนับไมถวน
ทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายและทามกลางตราประทับจำนวนมหาศาลที่
ถู ก ส ง มาให ไ ม ห ยุ ด นี ้ หวั ง เป า เล อ ล ม เหลวไปหลายสิ บ ครั ้ ง ในที ่ ส ุ ด หลั ง ผ า นมา
สามเดือน…เขาก็ทำใหตราประทับนับพันนับหมื่นหลอมเขาไปในหยดน้ำตาได ทำให
หยดน้ำตานี้มีประกายแสงสวางไสวในพริบตา แลวกลายเปน…เมล็ดที่บรรจุเตาธาตุน้ำ
เอาไว!
ทันใดนั้น ทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายก็สงเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น
ขอเพียงเปนเตาที่เกี่ยวของกับน้ำลวนแตสั่นสะเทือนทั้งหมด เตาสวรรคไมรู สิ้น
ก็ยิ่งรองคร่ำครวญออกมาอยางชัดเจน อำนาจของน้ำในรางมันถูกชิงไป…โดยภายใน
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย!
 บทที่ 1238 เจาแหงเตาฝงซาย
เตาฝงซายสั่นสะเทือนกึกกอง!
พลังอำนาจของเตาสวรรคไมรูสิ้นไดสูญเสียกฎธาตุน้ำและกฎธาตุไมไปจาก
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายโดยสิ้นเชิง แมดูคลายจะขาดไปเพียงสองเตา
แตความจริงแลวน้ำเสริมไม เตาสองชนิดนี้สงเสริมกันและกันในแงหนึ่ง ทั้งยังสามารถ
ทำใหเตาธาตุไมบรรลุถึงขีดสุดแบบที่ใชคำวา ‘ไรที่สิ้นสุด’ มาบรรยายก็ไมเกินจริง
จุดนี้เอง เมื่อหวังเปาเลอควบรวมเมล็ดแหงเตาธาตุน้ำสำเร็จ ประสาทสัมผัสของ
เขาก็แรงกลาอยางยิ่ง เขาสัมผัสไดชัดเจนวาในทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
นี้ ขอแคเปนผูที่มีธาตุไมแฝงอยูในวิถีฝกตน ไมวาจะฝกฝนมานานเทาใดก็ลวนแต
อยูภายใตการควบคุมของเขาโดยสมบูรณ แคเพียงหนึ่งความคิดก็สามารถสังหาร
ทุกชีวิตจนสิ้นไดโดยใชธาตุไมพวกนี้เปนรากฐานแลว
ขณะเดียวกันเขาก็สัมผัสไดอยางแรงกลาวาสถานที่ที่เขาอยูนั้นมีพลังไมแข็งแกรง
อยางยิ่งจนสามารถสยบนับพันหมื่นวิชาเวทไดเลย
แตเตาธาตุน้ำก็แข็งแกรงเชนเดียวกัน เพียงแคขาดการหนุนนำเทานั้น ดังนั้น
นอกจากจะเปนพลังเทพที่คลายคลึงกันแตออนกวาเล็กนอยแลว สวนใหญตัวของมัน
ก็จะทำหนาที่เหมือนเปนแหลงกำเนิดที่ทำใหพลังไมแข็งแกรงยิ่งขึ้น
หวังเปาเลอเขาใจแลว ทันทีที่ตนควบรวมเมล็ดแหงเตาธาตุทอง แลวทองก็จะ
เสริมน้ำ ทีนี้ก็จะทำใหเตาธาตุน้ำบรรลุถึงระดับไรที่สิ้นสุดเหมือนกับเตาธาตุไมได
ขณะเดียวกัน นอกจากหาธาตุจะกดขมกันและกันแลว มันยัง สงเสริมกันและกัน
อีกดวย เมื่อเปนเชนนี้ ขณะที่เตาธาตุน้ำรุงโรจน ก็จะทำใหเตาธาตุไมกวางใหญไพศาล
ยิ่งขึ้นแลวขยายตัวเพิ่มระดับขึ้นอีกครั้ง
 ดวยหลักการแบบเดียวกันนี้ ถาหากวาตนควบรวมเมล็ดแหงเตาธาตุไฟขึ้นมา
เชนนั้น…ไมเสริมไฟ เมื่อเตาธาตุไฟกอตัวขึ้น พลังอันนาเกรงขามก็จะเพิ่มขึ้นจนถึง
ระดับที่นาตกตะลึงโดยตรงทีเดียว
“เตาแปดปรมัตถ…มินาถึงตองใชธาตุทั้งหามาเปนพื้นฐาน หาธาตุนี้ไมใชแค
รากฐานเท า นั ้ น ยิ ่ ง กว า นั ้ น คื อ ตั ว มั น ยั ง ส ง เสริ ม และกดข ม กั น และกั น พอเป น
วงจรเชนนี้ตอไป วันหนึ่งเมื่อขาทำใหธาตุทั้งหาครบสมบูรณไดละก็…” แววตาของ
หวั ง เป า เล อ เผยประกายแสงประหลาด ตั ว เขาเองก็ ไ ม อ าจคาดการณ อ ะไรได
เมื่อธาตุทั้งหาครบสมบูรณ เขาก็จะแข็งแกรงยิ่งกวานี้!
และนี่…ก็เปนเพียงรากฐานของเตาแปดปรมัตถเทานั้น เตาทั้งสามที่เหลือตอจากนี้
หรือพูดใหถูกก็คือ เตาอยางสุดทายจึงจะเปนการพัฒนาแบบกาวกระโดดที่แทจริง
เมื่อเขาสะสมเตาแปดปรมัตถจนครบทั้งหมดแลว
“เชนนั้นตอจากนี้…ก็คือการยกระดับครั้งแรกกอนการกาวกระโดดอยางแทจริง!”
หวังเปาเลอหรี่ตาลง ยกมือขวาขึ้น ขณะเดียวกันที่ดานนอกระบบสุริยะ รางธรรมกาย
ขนาดมหึ ม าที ่ น ั ่ ง ขั ด สมาธิ อ ยู  ก ลางอวกาศก็ ล ื ม ตาขึ ้ น มาทั น ที แ ล ว ยกมื อ ขวาขึ้ น
กอนกดลงเบาๆ ไปทางระบบสุริยะ
ขณะที่กดลงไป ทันใดนั้นระบบสุริยะก็สงเสียงสั่นสะเทือนขึ้นมา คลื่นผันผวน
ปรากฏขึ้นมามากมาย จากนั้น…แผนผนึกโลกาขนาดมโหฬารไรใดเปรียบที่ปกคลุม
ทั่วทั้งระบบสุริยะก็ปรากฏใหเห็นเดนชัด จะเห็นไดวาที่มุมหนึ่งซึ่งเคยขาดหายไปของ
แผนผนึกโลกา มีเงารางของจื่อเยวนั่งขัดสมาธิอยูตรงนั้น และจื่อเยวก็คลายจะรูสึกตัว
หลังจากเงยหนาจองมองมา นางก็คุกเขาคารวะ
“เปดแผนผนึกโลกา หมื่นโลกผสานรวม!” หวังเปาเลอเอยเสียงเรียบ เสียงของเขา
ดังสะทอนอยูในระบบสุริยะ สะทอนอยูในอวกาศ ทำใหอารยธรรมทั้งหลายที่มา
ยื่นขอเสนอผสานรวมเขากับระบบสุริยะในตอนนี้ตื่นตัวขึ้นมาทันที
 ผูนำของสหพันธรัฐอูเมิ่งหลิงและบุคคลระดับสูงของกลุมพันธมิตรก็เชนเดียวกัน
พวกเขาดำเนินการสงคำสั่งผสานรวมไปใหกับอารยธรรมตางๆ ที่รออยูนานแลวทันที
ดังนั้นในชั่วพริบตา ภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายก็มีอารยธรรมนอยใหญ
จำนวนเกินกวาแปดพันแหงจากตางที่ลวนสองแสงแรงกลาออกมา ในอารยธรรม
เหลานี้ มีหาอารยธรรมที่มีประกายแสงสวางไสวที่สุด
นั่นก็คืออดีตหาสำนักใหญซึ่งรวมไปถึงเตาเการัฐ!
แผนผนึกโลกาของระบบสุริยะคลายคลึงกับระบบพิกัด พริบตาที่ถูกหวังเปาเลอ
เป ด ออกมาก็ ไ ด ช ั ก นำอารยธรรมน อ ยใหญท ั ้ ง แปดพั น แห ง จากต า งพื ้น ที ่เ คลื ่ อ น
เขามายังระบบสุริยะ
ผูที่มาคนแรกก็คือ…เตาเการัฐ สำนักนี้ไมมีความลังเลใดๆ เปนพวกแรกที่เลือก
เชนนี้ พวกเขาผสานรวมเขาไปในระบบสุริยะโดยสมบูรณ จากนั้นก็เปนสี่สำนัก ตอมา
คืออารยธรรมนอยใหญแปดพันแหงที่ตามกันมาติดๆ
ระบบสุ ร ิ ย ะจึง คลา ยกั บ วัง น้ ำ วนขนาดมหึม าที ่ด ึ ง ดูด ทุ ก สิ ่ ง ทุก อยา งแล ว นำ
อารยธรรมแปดพันกวาแหงเขามาเก็บเอาไวขางในทั้งหมด ทำใหตัวของมันแผขยาย
อยางตอเนื่อง ขอบเขตขยายกวางใหญอยางบาคลั่งไปทั้งสี่ทิศ
ถาหากเปลี่ยนเปนอารยธรรมอื่น ตอนนี้คงประคองตอไปไมไหวและจะตอง
พั ง ทลายแน แต จ ุ ด ที ่ น  า ประหลาดของแผ น ผนึ ก โลกาก็ แ สดงออกมาชั ด เจน
อยางสมบูรณในตอนนี้เอง มันผนึกแกนของระบบสุริยะไว ทำใหแมวาจะแผขยาย
อยางตอเนื่องอยางไร ระบบสุริยะก็ยังคงเสถียรมั่นคงเชนเดิม!
ขณะเดียวกัน…เมื่อหาสำนักใหญและอารยธรรมแปดพันกวาแหงผสานเขามา
ขนาดของระบบสุริยะก็กาวกระโดดขึ้นในเชิงคุณภาพ สรรพชีวิตทั้งหมดภายใน
กลุมพันธมิตรลวนเลื่อนขั้นระดับชีวิตอยางใหญหลวงในชั่วขณะนี้เอง
 ไมตองพูดถึงคนอื่น ที่หวังเปาเลอไดรับประโยชนมากที่สุด เพียงแตพลังฝกตน
ของเขาล้ำลึกเกินไป รากฐานหนาแนนเกินไป ดังนั้นแมวาจะดูดซับพลังที่เกิดจาก
การผสานหมื่นโลกเขาไปมากกวาครึ่ง แตการขยับเขยื้อนของพลังฝกตนก็ยังเชื่องชา
เชนเดิม
แต…แมวาจะเชื่องชาอยางไรก็ยังเลื่อนระดับไปอยางมั่นคง มันคอยๆ บรรลุถึง
ขั้นสุดยอดของจักรพิภพชั้นตน แลวไปถึงจักรพิภพชั้นตนขั้นมหาวัฏจักรอยางชาๆ
จนกระทั่งทามกลางสายตาจากสำนักเสริมและตระกูลไมรูสิ้นรวมไปถึงสำนักแหง
ความมื ด ที ่ จ ดจ อ งมา และหลั ง จากอารยธรรมแปดพั น กว า แห ง ผสานเข า มา
โดยสมบูรณ ไปจนถึงชั่วขณะนี้ที่ระบบสุริยะมีขนาดเทียบเทากับหนึ่งในรอยของ
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายในพริบตา…
ตอนนั้นเอง รางกายของหวังเปาเลอสงเสียงสะเทือนกึกกองดังไปทั่วจักรพิภพ
ศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย ขณะที่เกิดเสียงดังสนั่นนี้ ธรรมกายของเขาก็แผประกายแสง
พรางพราวออกมาแลวขยายตัวอยางรวดเร็ว เมื่อขยายจนถึงขีดสุดแลว ประกายแสง
ภายในรางของเขาก็ไหลวน อานุภาพสะเทือนฟา สวนรางจริงของเขาก็เชนเดียวกัน
จักรวาลภายในรางคลายถูกผาฟาแยกดินจนขยายใหญอยางไรที่สิ้นสุด
สุ ด ท า ย…ชั ่ ว ขณะที ่ ด วงตาของร า งจริ ง หรุ บ เป ด ผมของเขาก็ ง อกยาวอย า ง
ไมมีขีดจำกัดจนแผสยายไปทั่วทั้งดาวอังคาร แผสยายไปถึงครึ่งหนึ่งของระบบสุริยะ
ผมของเขาพลิ ้ ว ไสวอยู  ใ นอวกาศ ในที ่ ส ุ ด พลั ง ฝ ก ตนของเขา…ก็ ท ะลวงจาก
จักรพิภพชั้นตน กาวเขาสู…
จักรพิภพชั้นกลาง!
พริบตาที่เลื่อนระดับจนถึงจักรพิภพชั้นกลาง อานุภาพบนรางของหวังเปาเลอ
ก็ปกคลุมทั่วทั้งระบบสุริยะที่กวางใหญไพศาลไมรูกี่เทาในปจจุบันทันที ประกายแสง
เจิดจาเสียดตา พราวพรางถึงขีดสุด
 ทำใหปรมาจารยแหงสำนักเตาเจ็ดวิญญาณกมหนาลง ทำใหจักรพรรดิสวรรค
สองสามคนของตระกูลไมรูสิ้นหายใจถี่รัว ทำใหปรมาจารยผูกอตั้งตระกูลไมรูสิ้นผูนั้น
ขมวดคิ้วมุน!
“ชั ้ น กลางขั้ น ที ่ ส าม…ดู จ ากพลานุ ภ าพของเขาแล ว ชี ว ิ ต นี ้ ค งจะต อ ง…
มุงสูสวรรค!” ในระบบสุริยะ อูนอยก็ตัวสั่นเทาเชนกัน สีหนาเผยความเคารพบูชา
โดยไมรูตัว เขากมหนาพึมพำ
ขณะที่ระบบสุริยะขยายตัวจนนาตะลึงและทุกคนถูกอานุภาพของหวังเปาเลอ
สั่นสะเทือนอยูนั้น ความคิดของหวังเปาเลอก็พลุงพลาน เขารูสึกถึงความแข็งแกรง
ของตนเอง รูสึกถึงความคิดที่เคลื่อนไหว และสามารถชักนำพลังอันนาสะพรึงของ
พายุจักรวาลได แตไมนานเขาก็นิ่งสงบลงเพราะนึกถึงเสนทางของเตาแปดปรมัตถ
ตอจากนี้ขึ้นมา
เพราะว า หลั ง จากคิ ด อย า งรอบคอบแล ว ก็ ย ั ง คิ ด ว า …หลั ง จากเต า ห า ธาตุ
เต็มสมบูรณแลว บางทีตนอาจจะเปนเจาแหงเตาธาตุไมก็ได
เพราะวา…เตาธาตุไมของเขา มันแตกตางไปโดยสิ้นเชิง!
“สุดทายจะเปนเชนที่ขาคาดเดาหรือไม เชื่อวาอีกไมนาน…ก็จะมีคำตอบแลว”
หวั ง เป า เล อ หรี ่ ต า ส ว นลึ ก ในแววตามีแ สงสวา งสดใสปรากฏขึ ้ น ประกายแสงนี้
แผขยายในพริบตาจนปกคลุมทั่วทั้งนัยนตาของเขาแลวไปกระตุนเมล็ดธาตุไมและ
เมล็ดธาตุน้ำภายในรางของหวังเปาเลอ
พริ บ ตาเดี ย ว ผู  ฝ  ก ตน จิ ต วิ ญ ญาณ ต น ไม ใ บหญ า และแม น ้ ำ ลำธารจำนวน
นับไมถวนทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายก็สงเสียงกองสะเทือนกึกกองขึ้นมา
ทั้งหมด ตอนนี้ทามกลางดวงดาวนับไมถวนมีแมน้ำลำธารมากมายไหลบากระหน่ำ
สิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่พึ่งพาน้ำเพื่ออยูรอดก็สั่นสะทานดวยเชนกัน
 ตนไมใบหญาสั่นไหว น้ำทะเลรองคำราม ผูฝกตนแทบจะทั้งหมดไมวาจะมีพลัง
ฝกตนระดับไหนลวนคุกเขาคำนับไปทางระบบสุริยะตามสัญชาตญาณในชั่วพริบตา
แววตาลวนเผยความเคารพและความคลั่งไคลออกมา
ที่นั่น…คือสถานที่แสวงบุญของพวกเขา
ที่นั่น…มีสุดยอดของชีวิตของพวกเขาอยู
ที่นั่น…ยิ่งมีตนกำเนิดแหงเตาของพวกเขา
ขณะนี้ทุกชีวิตคุกเขาคารวะ
ขณะนี้นภาสวรรคกมศีรษะ
ขณะนี้อวกาศเกิดระลอกคลื่นไรที่สิ้นสุด
สำนักเสริมกำลังเฝาดูอ ยู ตระกู ลไมรู สิ ้น กำลังเฝาดู อยู สำนั กแห งความมืด
กำลังเฝาดูอยู ชั่วขณะนี้…ทั่วทั้งจักรพิภพเตาไมรูสิ้นลวนกำลังเฝาดู!
เฝาดูการผุดขึ้นของจักรพรรดิสวรรคแหงเตาฝงซาย เฝาดูความนาตกตะลึง
ของเตาธาตุน้ำและธาตุไม ยิ่งเฝามองดู…ฉากที่กำลังจะเกิดขึ้นและไมเคยถูกเปดเผย
ออกมาตั้งแตอดีต…การถือกำเนิดของเจาแหงเตาฝงซาย!
“จากนี้ไ ป…จักรพิภพศักดิ์สิทธิ ์แ ห งเต าฝ งซ ายมี ขาแซ หวัง เป นผู  ปกครอง!”
ทามกลางสายตาของสรรพชีวิ ต หวั ง เป าเล อ ที ่ อ ยู  บ นดาวอั ง คารก็ ค อยๆ พู ดขึ้ น
ประโยคนี ้ ถ ู ก เผยแพร ผ  า นวิ ถ ี เ ต า ดั ง ก อ งกั ง วานอยู  ใ นใจของสรรพชี ว ิ ต ใน
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย กองกังวานอยูระหวางตนไมใบหญาและแมน้ำทะเล
กองกังวานไปทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์
“เจาแหงเตา!”
 “เจาแหงเตา!!”
“เจาแหงเตา!!!” ไมรูวาเสียงรองเรียกเสียงแรกนั้นดังมาจากทางไหน จากนั้น
เสียงรองเรียกก็คอยๆ ดังกระจายออกไป จากดวงดาราทุกดวง จากอารยธรรมทุกแหง
จากผู  ฝ  ก ตนทุ ก คน จากต น ไม ใ บหญ า ทุ ก ต น จากภายในท อ งทะเลและสายน้ ำ
ไรที่สิ้นสุด แพรกระจายไปทั่วทุกทิศ!
ตอนนี้เอง หวังเปาเลอก็กลายเปน…เจาแหงเตาฝงซายผูเหมาะควรแลว!
 บทที่ 1239 กุมอำนาจ
“ตอไป…ขาจะเปนผูกุมอำนาจ” ความในใจของหวังเปาเลอ คนนอกไมอาจลวงรู
เมื่อมาถึงระดับการฝกปรือเชนนี้ ตอใหเปนปรมาจารยตระกูลไมรูสิ้นหรืออดีตศิษยพี่
ของตนอยางเฉินชิงจื่อก็ไมมีทางมองเห็นทะลุปรุโปรง และยากจะประมาณการ
ผูเยี่ยมยุทธในระดับนี้ทุกคนลวนบรรลุถึงระดับที่ควบคุมโชคชะตาตนเองไดแลว
คนอื่นทำไดเพียงคาดเดาวิเคราะหกันเองจากรองรอยเทานั้น ไมอาจอาศัยวิชาเวท
พลังเทพเพื่อมาลวงรูความจริงได
จุดนี้ก็คือความแตกตางระหวางผูเยี่ยมยุทธกับผูฝกตน
ดังนั้นแลว ชั่วขณะที่หวังเปาเลอเอยประโยคนี้ออกไปและเสียงของเขาดังสะทอน
อยูในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายนั้น สรรพชีวิตของเตาฝงซายก็ลวนมีจิต
แหงการตอสูพุงสูงเทียมฟา ราวกับวาจะติดตามหวังเปาเลอไปทำสงครามคุมอำนาจ
ดวยกันจริงๆ อยางไรอยางนั้น
ส ว นภายในจั ก รพิ ภ พสำนั ก เสริ ม แววตาของปรมาจารย แ ห ง สำนั ก เต า
เจ็ดวิญญาณสวางวาบในทันใด และยิ่งฉายแววคาดหวังออกมาดวย!
สำหรับเขาแลว หวังเปาเลอไมใชศัตรู ขณะเดียวกันก็ยังมีความสัมพันธกับ
ศิษยลำดับที่สิบเจ็ดของสำนักตนอีกฝายอยู เรื่องที่เดิมทีเคยทำใหเขารูสึกโมโหและ
อับอาย ไดเปลี่ยนไปกลายเปนทำใหเขารูสึกชื่นชมถึงขั้นประทับใจดวยซ้ำศิษยลำดับ
สิ บ เจ็ ด ของสำนั ก ตนเป น ลู ก ชายของหวั ง เป า เล อ แม ว  า จะเป น ลู ก บุ ญ ธรรม
แตความสัมพันธเชนนี้…เห็นไดชัดวาไดเปรียบยิ่งกวาสำนักอื่นมากนัก
ดังนั้นเขาคิดวาตนกับหวังเปาเลอจึงนับวาเปนพันธมิตรไปโดยปริยาย เพราะวา…
พวกเขามีเปาหมายเดียวกัน ลวนทำเพื่อใหหลุดพนจากตระกูลไมรูสิ้น ปรมาจารยแหง
สำนักเตาเจ็ดวิญญาณอยากจะหลุดพนจากการควบคุมของตระกูลไมรูสิ้นตั้งนานแลว
เพียงแตกอนหนานี้เขาหัวเดียวกระเทียมลีบ ไมอาจทำได
 ตอใหเขาอยูระดับจักรวาลและถือไดวาเปนจอมพลัง แตจักรพรรดิสวรรคของ
ตระกูลไมรูสิ้นนั้นมีมากเกินไป ยิ่งกวานั้นยังมีปรมาจารยผูกอตั้งที่ล้ำลึกจนคาดเดา
ไมถูก ดังนั้นเขาจึงทำไดเพียงอดกลั้นมาหลายป แตในฐานะที่เปนระดับจักรวาล
จะยินยอมใหผูอื่นไดอยางไร
การปรากฏตัวของสำนักแหงความมืดทำใหเขามองเห็นความหวัง และการจุติ
ของหวังเปาเลอก็ยิ่งทำใหเขาคิดวาความหวังนี้ยิ่งใหญจนไมมีที่สิ้นสุดไปแลว ดังนั้น
เขาจึงหวังวาจะไดเห็นหวังเปาเลอบุกเขาไปในตระกูลไมรูสิ้น แลวบุกเบิกนานน้ำ
สีครามเพื่อตัวเขาและตัวเอง!
สวนตัวเขานั้นก็จะไมทำแคเฝาดู เขาไดเตรียมตัวพรอมลงมือตลอดเวลาอยูแลว
รอแค…โอกาสที่จะมาถึงเทานั้น
ขณะนี้เอง ยังมีอีกหนึ่งคนก็ทอดมองมาเชนกัน คนผูนี้คือปรมาจารยแหงสำนัก
ดาราจันทร เขานั่งขัดสมาธิอยูหนาน้ำตกและใหความสนใจกับเรื่องทั้งหมดดวย
แววตาของเขาไรความรูสึก แตถาหากมองอยางละเอียดๆ ก็จะเห็นวาสวนลึกใน
แววตาของเขา…มีความคาดหวังแบบเดียวกัน!
พร อ มกั น นั ้ น เสี ย งของหวั ง เป า เล อ ก็ ด ั ง มาถึ ง ภายในตระกู ล ไม ร ู  สิ้ น
ทำใหจักรพรรดิสวรรคสองสามคนนั้นของตระกูลไมรูสิ้นหนาเปลี่ยนสี โดยเฉพาะ
จักรพรรดิสวรรคกวงหมิง จิตใจของเขาผันผวนอยางมาก ตอนนี้ฝามือที่ฟนกลับมา
เหมือนเดิมมีอาการปวดแปลบแผขึ้นมา ในใจมีคลื่นลูกยักษซัดโหม ทำใหเขารอง
เสียงเบาออกมา
“ไมดีแลว ทางเสวียนหัว…” แทบจะในชั่วขณะที่เขาเอยขึ้นมา จักรพรรดิสวรรค
จีเจียก็กาวออกไปแลวหายตัวไปจากจุดเดิม กอนจะปรากฏตัวขึ้นที่…สถานที่กักตัว
ของจักรพรรดิสวรรคเสวียนหัว
 ขณะที่เขาปรากฏตัวนั้น ก็เปนเวลาเดียวกับที่เสวียนหัวรองคำรามบาคลั่งออกมา
การก อ ตั ว ของเมล็ ด เต า ธาตุ น ้ ำ ของหวั ง เป า เล อ และการระเบิ ด ของพลั ง ธาตุ ไ ม
ทำใหจิตใจของเสวียนหัวเกือบจะสูญเสียเกราะปองกันไป จากนั้นพลังฝกตนของ
หวังเปาเลอก็ทะลวงขึ้นมา คลายกับมีการโจมตีไรรูปกระแทกเขามาทำใหเสวียนหัว
ที่เดิมทีก็ยากจะตอตานได ทรุดทลายโดยพลัน
ขณะที่เสวียนหัวเปนบาผมเผายุงเหยิงอยูที่นี่ คนทั้งคนก็ผุดลุกขึ้นยืนราวกับ
อยากจะพุ  ง ออกจากสถานที ่ ก ั ก ตน พุ  ง ออกจากตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น แล ว เดิ น ทาง…
ไปสักการะบูชาที่จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย!
แต ก ลั บ ถู ก จั ก รพรรดิ ส วรรค จ ี เ จี ย ที ่ เ พิ ่ ง มาถึ ง ขั ด ขวางไว แ ล ว สยบตั ว เขาลง
ด ว ยพลั ง ทั ้ ง หมด ถึ ง อย า งไรเขาก็ เ ป น ร า งแยกของปรมาจารย ต ระกู ล ไม ร ู  สิ้ น
พลังฝกปรือสูงสงล้ำลึกยิ่งกวาเสวียนหัว ขณะนี้พอเขาใชพลังทั้งหมดออกมา ในที่สุด
ก็ทำใหจิตใจเสวียนหัวฟนคืนเปนปกติได แตอิทธิพลที่หวังเปาเลอมีตอเสวียนหัว
จะธรรมดางายดายขนาดนั้นไดอยางไร
ขณะที ่ เ ขาเดี ๋ ย วผุ ด เดี ๋ ย วล ม อยู  น ั ้ น แม ว  า สติ ป  ญ ญาบางส ว นของเสวี ย นหั ว
จะฟนกลับมาแลว แตเห็นไดชัดวาไมมั่นคงเลย โชคดีที่จักรพรรดิสวรรคกวงหมิง
ก็ปรากฏตัวตอจากนั้นแลวชวยจีเจียสยบไวดวยกัน ถึงไดทำใหเสวียนหัวตัวสั่นเทา
พรอมกับใบหนาซีดขาว นับวาฝนกดการคงอยูของจิตมารในรางของเขาไวได
แตในตอนนี้เอง…สีหนาของจีเจียกลับเปลี่ยนไปอีกครั้ง
“ตี้ซาน…” ขณะที่เสียงเขาดังออกมา ดวงตาของจักรพรรดิสวรรคกวงหมิงก็
หดเกร็ง อยางรุนแรง เขาหันหนาทอดมองไปไกลๆ ทั น ที ประกายแสงในดวงตา
ของเขาคลายมองทะลุสายธารดวงดาวไปยังดาราจักรดานหลังตระกูลไมรูสิ้นในตอนนี้
ทามกลางทะเลดวงดาวผืนนี้เอง ตี้ซานกำลังนั่งทำสมาธิ ตัวเขาหายดีไปมากกวาครึ่ง
อยางเห็นไดชัด
 กายเนื้อดั้งเดิมของตี้ซานถูกหวังเปาเลอสังหารไปแลว ดวงวิญญาณเทพของเขา
ก็ไดรับบาดเจ็บ แตตอนนี้เห็นไดชัดวาไดรับการรักษาอยางทรงพลังแลว ไมใชแค
กายเนื้อที่ถูกปนขึ้นใหมอีกครั้งเทานั้น คลื่นผันผวนของพลังฝกตนก็ถึงขั้นแข็งแกรง
ยิ่งกวาเมื่อกอนเล็กหนอยดวย
จินตนาการไดเลยวาทันทีที่พลังฝกปรือของเขาฟนคืนกลับมาทั้งหมด เกรงวาพลัง
ตอสูก็จะกาวกระโดดขึ้นสูระดับสูงยิ่งกวาระดับเดิมดวย
แตในตอนนี้เอง…ขณะที่จักรพรรดิสวรรคกวงหมิงและจักรพรรดิสวรรคจีเจีย
มองไปยั ง ตี ้ ซ าน ทางหวั ง เป า เล อ ที ่ อ ยู  ใ นดาวอั ง คารของระบบสุ ร ิ ย ะภายใน
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย แววตาจากรางจริงของเขาสองประกายจางๆ
กอนกาวออกมาฉับพลัน กาวหนึ่งเขาไปยังอวกาศ
เมื่อเทาของเขาแตะลงมา รางกายเขาก็พราเลือน เมื่อเงารางของเขาชัดเจน
ขึ้นอีกครั้ง เขาก็ออกมาจากดาวอังคาร ออกมาจากระบบสุริยะ ออกมาจากจักรพิภพ
ศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย แลวปรากฏตัวที่…จักรพิภพใจกลางไมรูสิ้น ปรากฏที่…
ดานหลังของตระกูลไมรูสิ้น ทามกลางทะเลดวงดาวที่ตี้ซานนั่งสมาธิอยู!
ที่นี่คือบริเวณดานหลังตระกูลไมรูสิ้นแลว ปกติหมื่นสำนักหมื่นและตระกูลไมกลา
กาวเขามางายๆ แตวันนี้…หวังเปาเลอเพียงกาวหนึ่งกาวก็ขามผานความเวิ้งวาง
จนมาถึงที่นี่แลว
และการปรากฏตัวของเขาก็ทำใหจักรพิภพใจกลางไมรูสิ้นเกิดคลื่นผันผวนรุนแรง
ทันที นั่นคือการปะทะชนของมหาเตากับมหาเตา เปนอิทธิพลจากเตาธาตุไมและ
ธาตุน้ำของหวังเปาเลอที่มีตอจักรพิภพใจกลางไมรูสิ้น
เพียงชั่วพริบตา ผูฝกตนตระกูลไมรู สิ้นจำนวนนับไมถวนก็พากัน ตัว สั ่ นเทา
คลายกับวาตอนนี้เอง พลังธาตุไมและน้ำภายในรางของพวกเขาลวนถูกชักนำ โชคดีที่
พลังแหงเตาสวรรคตระกูลไมรูสิ้นมาถึง จึงพอจะกำจัดมันไปได
 แตสุดทายแลว กระบวนการที่ยังเกิดขึ้นตออีกไมกี่อึดใจ…ทำใหตระกูลไมรูสิ้น
ไดรับผลกระทบ แมแตวงแหวนปราณระดับสุดยอดที่เกิดจากเสนเลือดของสำนัก
ก็ยังไดรับผลกระทบเชนกัน สวนทางหวังเปาเลอก็สามารถปรากฏตัวขึ้นที่นี่ไดอยาง
ราบรื่นไรใดเปรียบ
ไมแปลกเลยที่ตี้ซานจะเปนจักรพรรดิสวรรค เขารูสึกตัวทันที พริบตาที่เงยหนา
มองหวังเปาเลอ สีหนาของเขาก็เปลี่ยนไปยกใหญ การเปลี่ยนแปลงแบบเดียวกัน
ก็เกิดขึ้นกับกวงหมิงและจีเจียดวย แตตอนนี้คนทั้งสองไมอาจจากไปได เพราะทาง
เสวียนหัวนี้ จิตมารที่เดิมถูกบังคับสยบเอาไวกลับคลายถูกเสริมแรงขึ้นมาในตอนนี้
และคลายกับถูกเพรียกหา มันระเบิดออกมาทันใด ทำใหคนทั้งสองจำตองใชกำลัง
ทั้งหมดสยบเอาไวจึงจำสำเร็จ ทำใหไปชวยเหลือไมไดในระยะหนึ่ง
“หวังเปาเลอ!” ในแววตาของตี้ซานเผยความบาคลั่งออกมา เขาผุดลุกทันที
อุปนิสัยของเขามุทะลุ ตอนนี้เมื่อรับรูถึงอันตราย เขาก็ไมไดถอยหนี แตกระโจน
พุงออกจากทะเลดวงดาว คนทั้งคนกลายเปนยอดเขาไรที่สิ้นสุดพุงตรงไปสยบยัง
หวังเปาเลอ
“ตี้ซ าน ขาชื่นชมเจามาก” หวั ง เป าเล อกล าวราบเรี ย บ แม เขาจะสั มผั สกับ
จักรพรรดิสวรรคของตระกูลไมรูสิ้นมาหลายครั้ง แตตี้ซานผูนี้มีบุคลิกเปนของตัวเอง
จริงๆ ความเยอหยิ่งและยึดมั่นแบบนั้นชางเขากับการถูกเรียกวาเปนผูเยี่ยมยุทธ
เสียจริง
ดังนั้น สำหรับจอมพลังเชนนี้ หวังเปาเลอจึงเลือกใชวิชาเตาธาตุไมอันไรที่สิ้นสุด
ภายใต ก ฎไม เ สริ ม น้ ำ ในป จ จุ บ ั น นี ้ อ อกมา ถึ ง แม จ ะด อ ยกว า คื น พิ น าศ แต ก ็ น า
ตกตะลึง ยิ่ง เขาโบกมือ ทั่วทั้ง อวกาศส ง เสี ย งดั ง สนั ่ น เส น สายธาตุ ไ ม ห ลายเส น
ปรากฏขึ ้ น มาจากความว า งเปล า แล ว รวมตั ว รอบกายของหวั ง เป า เล อ โดยตรง
กอตัวเปนฝามือไมขนาดยักษขางหนึ่ง แลวตบลงไปที่ภูเขาขนาดมหึมาที่กำลังเคลื่อน
เขามาหาโดยตรง
 ในเวลาเดียวกัน หวังเปาเลอก็สังเกตเห็นคลื่นผันผวนของเตาสวรรคสำนักแหง
ความมืดปรากฏขึ้นมาในตระกูลไมรูสิ้นอยางแมนยำ และมีเสียงคำรามต่ำดังมาจาก
ที่ไกลๆ
“เฉินชิงจื่อ เจาวางแผนจะทำศึกตัดสินกับขาในวันนี้จริงๆ หรือ”
หวังเปาเลอเงียบงัน ไมไดพูดอะไร เพียงแตแววตาลึกล้ำอยูสักหนอย เขาลงมือ
รุน แรงยิ่ง กวาเดิม พลัง ฝกตนระดั บจั กรพิ ภ พชั ้ น กลางภายในร างระเบิ ดออกมา
โดยสมบูรณ เตาธาตุน้ำกลายเปนพลังตนกำเนิดของเตาธาตุไม มันโคจรจนถึงขีดสูงสุด
ภายใตหาธาตุสงเสริมกันนี้ ทำใหเตาธาตุไมเปนเหมือนกับดวงดาวดวงเดียวในอวกาศ
ที่สองสวางเจิดจรัส
พริบตาเดียวฝามือจากเตาธาตุไมก็ปะทะเขากับภูเขาลูกมหึมาที่เกิดจากตี้ซาน
อวกาศสะเทือนเลื่อนลั่น จุดที่ทั้งสองฝ ายปะทะกัน เกิ ดคลื ่น ผั น ผวนราวกั บ
ผลักภูเขาพลิกทะเลหลายชั้นพวยพุงขึ้นมาในทันที มันแผขยายเสียงดังลั่นไปทั่วทุกทิศ
ทุกที่ที่มันเคลื่อนผาน ภายในตระกูลไมรูสิ้นก็จะสั่นสะเทือน ถึงขั้นที่อวกาศก็ยัง
พังทลายลงมาและแตกสลายเปนเสี่ยงๆ
และสิ่งที่แตกสลายกอนใครก็คือ…ภูเขามหึมาที่เกิดจากตี้ซาน!
รอยราวหลายเสนแพรกระจายไปทั่วภูเขายักษลูกนี้โดยตรง มันแผขยายใน
ชั่วพริบตา และในอึดใจตอมา ภูเขากวางใหญไพศาลนาตะลึงคลายจะสยบสรรพชีวิต
หมื่นเตาไวไดลูกนี้ก็พังทลาย แตกสลายเปนเสี่ยงๆ
เงาโลหิตสายหนึ่งถูกพลังมหาศาลโจมตีเขาจากขางภายในภูเขาที่แตกละเอียดนี้
ขณะที ่ ถ อยร น ไป เลื อ ดก็ พ ุ  ง ออกมาไม ห ยุ ด ร า งกายคล า ยจะพั ง ทลายเป น
ชิ้นเล็กชิ้นนอย ตอนนี้ยังฝนประคองไวไดอยู และเงาเลือดนั่นก็คือ…ผูที่มีแววตา
ไมยินยอมและขมขื่นยิ่งกวาอยางตี้ซาน!
 บทที่ 1240 ฟนตัว
ไม ย ิ น ยอมก็ เ พราะความเย อ หยิ ่ ง ของเขาไม ย อมให เ ขาพ า ยแพ และยิ ่ ง เป น
เพราะวาในสายตาของเขานั้น หวังเปาเลอเปนแคชนรุนหลังคนหนึ่งเทานั้น ถึงขั้น
มีพลังฝกปรือแคระดับจักรพิภพ
แมวาเขาจะรูความลับ มากมายของโลกแห ง ศิ ลานี ้ และมองออกว าเต า ของ
หวังเปาเลอแตกตางไป แตสุดทายแลวก็ยังไมอาจยอมรับบทสรุปที่ตนพายแพให
อีกฝายติดตอกันถึงสองครั้งได โดยเฉพาะตอนนี้ กายเนื้อของเขาไดทานปรมาจารย
มอบของล้ำคามาสรางใหใหม ทำใหเตาของเขาสมบูรณแบบยิ่งขึ้น พลังฝกปรือก็สูงขึ้น
กวาเมื่อกอนนัก ถึงขั้นที่วาเปนเพราะการผสานรวมของสมบัติชิ้นนั้นจึงคลายได
เปดประตูบานใหญใหแกเขา ทำใหเขาราวกับมองเห็นเสนทางแหงอนาคต และกำลัง
จะคนพบทิศทางการทะลวงระดับของตนไดรางๆ แลว
แตวันนี้…ทุกอยางกลายเปนเถาถานก็เพราะหวังเปาเลอตรงหนา เขาเติบโตอยาง
รวดเร็วจนไมนาเชื่อ ศึกกอนหนานี้เขายังสามารถตอสูกับหวังเปาเลอไดอยูเลย ทวา
วันนี้…ทุกสิ่งทุกอยางลวนเปนแคพลังเทพหนึ่งสายเทานั้น!
ฝามือที่เกิดจากเตาธาตุไมนั้นแฝงไวซึ่งพลังอันไรขอบเขต ดวยความไรขอบเขต
ไมมีที่สิ้นสุดนี้เอง แมวาเตาภูผาของตนจะตอตานไวไดในชั่วขณะหนึ่ง แตสุดทาย
มันก็ไมไดไรที่สิ้นสุด จึงไมอาจดำเนินตอไปไดนาน
ดังนั้น ขณะที่เขารูสึกไมยินยอม กนบึ้งจิตใจก็มีความขมขื่นล้ำลึกแพรกระจาย
“นี่ไมใชชะตากรรมของขา!” ตี้ซานกรีดรองเจ็บปวด ขณะนี้ในดวงตาของเขา
กลับไมมีความบาคลั่งเชนเมื่อครูอีกแลว มันแผความหมนหมองออกมา เขายืนอยู
ในอวกาศ ราวกับลืมตอตานไปแลว
เพราะเขาเขาใจแลววาระหวางตนกับหวังเปาเลอนั้น แตกตางกัน…มากเกินไป
 แตความรูสึกหดหูนี้เกิดขึ้นในหัวของเขาเพียงไมกี่อึดใจเทานั้น จากนั้นก็ถูก
เขาขับไลไปทันที เพราะเขามองเห็นวาภายในรางกายที่ใกลจะแตกสลายเปนเสี่ยงๆ
ของตนมีดวงแสงสีดินเหลืองกำลังเปลงประกายออกมาอยางตอเนื่อง มันลอยอยู
กลางอวกาศรอบกาย ราวกับแสงดาวที่แตกตางออกไป แตก็เจิดจรัส
ราวกับชีวิตของเขา!
แมจะไมสมบูรณแบบ แตก็สวางสดใส
ในเมื่อเปนเชนนี้…แลวเหตุใดตองเสียดายชีวิต!
ความมืดหมนในแววตาของตี้ซานหายไป เขาเงยหนาหัวเราะลั่น รางกายลุกไหม
ในทันที เขาประคองตัวเองพุงไปยังหวังเปาเลออีกครั้ง ราวกับมอดที่วิ่งเขาสูเปลวไฟ!
หวังเปาเลอยืนอยูที่เดิม จองมองการมาถึงของตี้ซาน เขามองเห็นความมืดหมน
กอนหนานี้ของอีกฝาย และมองเปนประกายแสงที่พวยพุงขึ้นอีกครั้งดวย ยิ่งสัมผัส
ไดวา…ตอนนี้บนรางของตี้ซานมีเจตนารองขอความตายปรากฏออกมาดวย
ในชั่วขณะนี้เอง ที่ความวางเปลาอันไกลโพนก็มีเสียงคำรามโกรธเกรี้ยวดังออกมา
อยางฉับพลัน
“หวังเปาเลอ เจากลาสังหารจักรพรรดิสวรรคของขา ผูเฒาคนนี้ก็จะบดขยี้
สหพันธรัฐของเจาแน!”
แตในขณะที่คำพูดของเขาดังออกมา คลื่นผันผวนของเตาแหงความมืดก็แรงกลา
ขึ้นทันที ราวกับวาในความวางเปลาที่มองไมเห็นนั้น ตอนนี้เฉินชิงจื่อกำลังลงมือแลว
แมวาจะไมมีเสียงสะเทือนเลื่อนลั่นดังออกมา แตเสียงของปรมาจารยไมรูสิ้นก็ยัง
ทะลวงผานความวางเปลาและดังสะทอนไปทั่วทั้งแปดทิศ
“เฉินชิงจื่อ ถาตี้ซานดับสิ้น ศึกระหวางเจากับขาก็จะปะทุขึ้นมาเต็มกำลัง!”
 “ไมมีปญหา!” ผูที่ตอบกลับปรมาจารยไมรูสิ้นก็คือเสียงราบเรียบของเฉินชิงจื่อ
จากนั้นในความวางเปลาก็เกิดคลื่นผันผวนไรที่สิ้นสุดแพรกระจายไปทั่วทุกดาน
ทำใหตระกูลไมรูสิ้นสั่นสะเทือนกันทั้งสำนัก
หวังเปาเลอกลับเงียบงัน มองดูตี้ซานที่ตอนนี้พุงทะยานมาหาตนราวกับดาวตก
เขายกเทาขึ้นแลวกาวไปหาตี้ซาน ตรงผานอวกาศทันทีดวยความเร็วอันนาเหลือเชื่อ
แล ว ปรากฏอยู  ต รงหน า ตี ้ ซ านตรงๆ เขาไม ร อให ต ี ้ ซ านได ร ะเบิ ด ตั ว เองออกมา
มือขวาของเขายกขึ้นแลวชี้ไปที่ดานหนาของตี้ซานทันที
“จันทรแรม!”
ไมใชเงาจันทร แตเปนจันทรแรม
ไมไดกาวเขาไปในแมน้ำแหงกาลเวลา แตทำใหตี้ซานที่อยูตรงหนาวกกลับไป
เมื่อหลายสิบอึดใจกอนหนานี้!
ดวยการสนับสนุนจากเตาธาตุน้ำตนกำเนิด เวทจันทรแรมที่ใชออกมาทามกลาง
การระเบิดของเตาธาตุน้ำก็ขยับไหวในพริบตาทันที กระแสเตากาลเวลาแผกระจายไป
ทุกทิศทาง รางกายของตี้ซานถอยรนอยางไมอาจควบคุมได ทั้งหมดลวนไหลวก
กลับไป!
มีเพียงรางกายของหวังเปาเลอเทานั้นที่ไมไดยอนกลับ แตกาวเดินมาหนึ่งกาว
แลวปรากฏตัวขึ้นตรงหนาตี้ซานที่กลับไปยังหลายสิบอึดใจกอนหนานี้ที่เพิ่งจะไดรับ
บาดเจ็บและไมไดมีทาทีเหมือนตัวมอด จากนั้นเขาก็ยกมือขวาขึ้น เมื่อทิ้งมือลงมา
อีกครั้ง มันก็แทงเขาไปในทรวงอกของตี้ซานโดยตรง ขอมือจมลงไปแลวควาจับ
อยางรุนแรง
 ดวยการควาจับนี้ ทำใหดวงแสงสีดินเหลืองเหลานั้นที่แผออกมาจากในรางของ
ตี้ซานกระพริบวูบขึ้น พริบตาตอมามือขวาของหวังเปาเลอที่คลายจะแทงเขาไปในอก
ของตี ้ ซ านก็ ก ลายเป น หลุ ม ดำ นำพาดวงแสงที ่ แ ผ อ อกมาด า นนอกเหล า นั ้ น ไป
ทั้งหมดแลวถูกดูดซับเขามาทันที
สิ่งที่ถูกดูดไปดวยยังมีตนกำเนิดของดวงแสงสีดินเหลืองในรางของตี้ซานเชนกัน…
ทั้งหมดนี้พูดแลวยาว แตความจริงลวนเกิดขึ้นในชั่วอึดใจ พริบตาตอมามือขวาของ
หวังเปาเลอก็ถอนกลับมาจากทรวงอกของตี้ซานทันใด
ขณะที่เขาถอนมือขวากลับมานั้น รางกายของตี้ซานก็คลายกับลูกบอลลมรั่ว
มันแหงเหี่ยวในพริบตาแลวกลายเปนเถาถานทันที มีแควิญญาณเทพเทานั้นที่ยังอยู
ที่เดิม มันมองหวังเปาเลอและมือขวาของเขาดวยทาทางซับซอนอยางยิ่ง!
บนมือขวาของหวังเปาเลอ ตอนนี้มีของสิ่งหนึ่งเพิ่มขึ้นมา!
นั่นก็คือกอนโคลนสีเหลืองขนาดเทาฝามือหนึ่งกอน!
บนกอนโคลนนี้มีคลื่นความผันผวนมหาศาลแผออกมา ความรูสึกที่มอบใหคือ
เมื่อมองไปที่มันก็คลายมองเห็นโลก มองเห็นฟาดิน มองเห็นทั่วทั้งอวกาศ!
และยิ่งกวานั้นยังมีกลิ่นอายที่มีที่มาแบบเดียวกันกับจักรวาลผืนนี้ดวย มันอยูบน
ก อ นโคลนและแผ ก ระจายออกมาอย า งปกป ด ไม มิ ด ทำให แ ม ว  า หวั ง เป า เล อ จะ
เตรียมใจไวกอนแลวก็ยังตื่นตระหนก ดวงตาหดเกร็ง
ที่มาของสิ่งสิ่งนี้ พริบตาที่เขาสัมผัสมันก็รับรูไดแลว แต…ที่มาของมันอยูเหนือ
ความคาดหมายของเขานัก ครั้งนี้เขาบอกวาจะกุมอำนาจก็ทำจริงๆ แตมันไมใช
จุดสำคัญ เปนเพียงขออางเทานั้น
เปาหมายที่แทจริงของเขาก็คือทำเพื่อของสิ่งนี้
 นี่คือการแผนการยึดอำนาจ ตั้งแตครั้งแรกที่ทำรายตี้ซานก็ไดสรางสถานการณนี้
เอาไวแลว ตี้ซานเปนจักรพรรดิสวรรค อุปนิสัยและตนทุนลวนอยูระดับสูง ดังนั้น
หลังจากกายเนื้อของเขาถูกทำลายสิ้น ปรมาจารยไมรูสิ้นจะตองหาวิธีมาฟนฟูเขาแน
และเตาธาตุภูผากับเตาธาตุดินก็มีแหลงที่มาเดียวกัน ดังนั้นมีความเปนไปไดสูงที่
จะตองใชสมบัติล้ำคาธาตุดินเชนที่หวังเปาเลอสัมผัสไดทามกลางความมืดมิด
จุดนี้หวังเปาเลอเดาไดถูกตอง ดังนั้นเขาจึงใชพลังกดดันจากการทะลวงระดับฝกตน
ของเขาพุงมายังที่แหงนี้ทันที แตเขาไมคิดวาสมบัติล้ำคาเตาธาตุดินนี้กลับไมธรรมดา
ยิ่งกวาจินตนาการของเขาเสียอีก
สิ่งของที่สามารถกองกังวานไปทั่วทั้งจักรวาลและสามารถทำใหคนรูสึกเหมือน
จองมองดูฟาดินและโลกหลาได ของแบบนี้มีแค…แผนศิลาเทานั้น!
แผนศิลาที่ผนึกจักรวาลผืนนี้ไว!!
วัสดุของของสิ่งนี้ก็คือแผนศิลา พูดใหถูกก็คือของชิ้นนี้…เปนสวนหนึ่งของแผนศิลา!
หวังเปาเลอไมรูวาตระกูลไมรูสิ้นไดของสิ่งนี้มาไดอยางไร แตตอนนี้จิตใจของเขา
เกิดคลื่นผันผวนถาโถมแลว เขาจับกอนโคลนในมือแนน เมื่อเงยหนาขึ้น เขาก็มองดู
ตี้ซานที่มีสีหนาทาทางซับซอน
“ทำไมไมฆาขา!”
หวังเปาเลอไมพูดจา แตหันหนากลับไปยังความวางเปลา ไมวาจะเปนเพราะ
ชื่นชมในตัวตี้ซานอยูนิดหนอยหรือเปนเพราะเฉินชิงจื่อก็ตาม สุดทายแลวเขาก็ยัง
เลือกที่จะไวชีวิตตี้ซาน
“เฉิ น ชิ ง จื ่ อ แท จ ริ ง แล ว …เจ า คิ ด อะไรกั น แน ” หวั ง เป า เล อ พึ ม พำในใจแล ว
ถอนหายใจออกมา จากนั้นก็คอยๆ เอยขึ้นวา
 “ผูอาวุโสไมรูสิ้น ขาแซหวังมาที่นี่ไมใชเพื่อวางอำนาจ แตมาเพราะวาเมื่อครั้งนั้น
ตระกู ล ไม ร ู ส ิ้ น ของเจา รุก รานสหพั น ธรัฐ ของข า โดยไรเ หตุผ ล และคำอธิ บ ายว า
ขวางไมใหขารวมเตาฝงซายเปนหนึ่งเดียว”
“วันนี้ ขาแซหวังก็จะเก็บคำอธิบายนี้ไป ถาหากผูอาวุโสขุนเคืองก็สามารถมาหา
ข า ที ่ เ ต า ฝ  ง ซ า ยได เต า ฝ  ง ซ า ยของข า …มุ ม มองความเป น กลางในป จ จุ บ ั น ยั ง คง
เหมือนเดิม” พูดจบ หวังเปาเลอก็กอบหมัดคำนับแลวเดินไปยังอวกาศ เมื่อเขาจากไป
กลิ่นอายเตาแหงความมืดก็สลายหายไปชาๆ จนกระทั่งเงารางของหวังเปาเลอหายไป
จากตระกูลไมรูสิ้นแลว ในอวกาศของตระกูลไมรูสิ้น สีหนาของเวยยางจื่อดูไมได
เขาปรากฏตัวขึ้นมา
“เฉินชิงจื่อ…หวังเปาเลอ…” จิตสังหารวูบวาบอยูในแววตาของเขา แตสุดทาย
ก็ฝนกดลงไป
“ยังไมถึงเวลา…แตใกลแลว ใกลจะถึงแลว!” ผานไปครูหนึ่ง เวยยางจื่อก็หลับตาลง
สะบัดแขนเสื้อหอบใหญนำดวงวิญญาณเทพมืดหมนของตี้ซานกลับมา จากนั้นเงาราง
ก็เลือนหายไป
ภายในจักรพิภพสำนักเสริม ปรมาจารยแหงสำนักเตาเจ็ดวิญญาณถอนหายใจ
เขาเตรียมพรอมจะลงมือแลว ผลสุดทายกลับไมไดตอสู สวนหวังเปาเลอในตอนนี้
ก็ เ ตรี ย มพร อ มแล ว กระทั ่ ง เขาก า วเข า มาในจั ก รพิ ภ พศัก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์แ หง เต า ฝ  ง ซ าย
เขาก็หยุดฝเทาลง หันหนาไปมองยังจักรพิภพใจกลางไมรูสิ้น
“เวยยางจื่อ…เจารออะไรหรือ” หวังเปาเลอหรี่ตาลง เงียบงันอยูนานแลวมองไป
อีกดานหนึ่ง ที่นั่น…คือทางเขาไปยังสำนักแหงความมืดของอวกาศผืนนี้
“เฉินชิงจื่อ…ชีวิตนี้ของขาจะยังมีโอกาสเรียกเจาวา…ศิษยพี่…อยูหรือไม” กนบึ้ง
จิตใจของหวังเปาเลอซับซอนนัก เพราะอาจารย เขาจึงแตกหักกับเฉินชิงจื่อ
 แต ห ลั ง จากการช ว ยเหลื อ หลายครั ้ ง ของเฉิ น ชิ ง จื ่ อ หวั ง เป า เล อ ก็ ไ ม ใ ช ค น
ไรความรูสึก ในใจของเขาจะไมเกิดคลื่นถาโถมขึ้นมาไดอยางไร
จนกระทั่งผานไปพักหนึ่ง หวังเปาเลอก็ถอนหายใจแลวเดินไปยังระบบสุริยะ
ณ จุดที่สายตาของเขาจองมองไปกอนหนานี้ ที่ทางเขาสำนักแหงความมืด ตอนนี้
เงารางของเฉินชิงจื่อเดินออกมาจากความวางเปลาคลายมีคลายไมมี ทั่วรางสวมชุดดำ
มือหนึ่งถือกระบี่ไม มือหนึ่งถือสุรา
เขายืนอยูตรงนั้น จองมาที่นี่…มาที่เตาฝงซายเชนกัน
จากนั้นบนใบหนาเย็นชาของเขาก็คอยๆ เผยรอยยิ้มอบอุนออกมา
“โตแลว ปกปองตัวเองได ขาก็วางใจไดจริงๆ แลว ตอไป…ก็ถึงตาขาแลว!”
เฉินชิงจื่อเอยพึมพำ มองไปยังตระกูลไมรูสิ้น รอยยิ้มเลือนหายไป ความเย็นชาพวยพุง
เทียมฟา!
 บทที่ 1241 เตรียมการ
เปาหมายของเฉินชิงจื่อคืออะไรและเขาคิดอยางไร เรื่องนี้…หวังเปาเลอคาดเดา
ไดแคสวนหนึ่งเทานั้น ความคิดที่ล้ำลึกยิ่งกวานี้หวังเปาเลอไมอาจวิเคราะห ไ ด
แตเขาเขาใจบางอยางไดรางๆ วาเฉินชิงจื่อ…คลายพยายามทำอะไรบางอยาง หรือไม
ก็พิสูจนอะไรบางอยาง
เมื ่ อ ความคิ ด เหล า นี ้ ผ ุ ด ขึ ้ น มาในหั ว ของเขา หวั ง เป า เล อ ก็ ถ อนหายใจเบาๆ
แลวกาวเขาสูระบบสุริยะซึ่งแผขยายใหญโตจนเกือบจะไรที่สิ้นสุดหลังจากผสานรวม
แปดพันกวาอารยธรรมเขาดวยกันแลว
ระบบสุริยะในปจจุบันมีขอบเขตกวางใหญมาก จำนวนของดารานิรันดรก็มี
เกือบหมื่นดวง แตอยางไรก็ตาม ดารานิรันดรเหลานี้ลวนแนบมากับอารยธรรมใน
ดานหนึ่ง แมแตดารานิรันดรของหาสำนักใหญก็เหมือนกัน ดาวหลักจึงมีเพียง…
ดวงอาทิตยของสหพันธรัฐเทานั้น!
เมื ่ อ เที ย บดวงอาทิ ต ย ข องสหพั น ธรั ฐ กั บ ในอดี ต แล ว มั น เปลี ่ ย นแปลง
เชิ ง ด า นคุ ณ ภาพเช น กั น ขนาดของมั น ใหญ โ ตมโหฬารไร ใ ดเปรี ย บ เที ย บได กั บ
ดาราจั ก รแห ง หนึ ่ ง และแสงสว า งของมั น ก็ ย ิ ่ ง ส อ งสว า งไปไกล ขณะเดี ย วกั น
เปลวเพลิงในนั้นก็แทบจะเปนสีดำและแผอานุภาพนาสระพรึงนาหวาดกลัวออกมา
อานุภาพกดดันเชนนี้ตอใหเปนผูฝกตนระดับดารานิรันดรก็ไมอาจเขาใกลได
พอมองจากไกลๆ ก็จะรูสึกใจสั่นไหว ผูที่มีระดับต่ำกวาดารานิรันดรก็เชนเดียวกัน
มีเพียงอยูระดับจักรพิภพเทานั้นถึงพอจะเขามาคำนับดวงอาทิตยใกลๆ ได
ในทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย มีอยูสามคนเทานั้นที่มีสิทธิ์กาวเขามา
ในดวงอาทิตยของสหพันธรัฐไดโดยการอาศัยพลังฝกตนของตัวเอง
หนึ่งคือปรมาจารยแหงไฟ หนึ่งคือเยาถง พวกเขาทั้งสองคนถือวาอยูในระดับ
กึ่งจักรวาล เมื่อโคจรพลังเต็มที่ ก็สามารถรั้งอยูบนดวงอาทิตยไดในชวงสั้นๆ
สวนผูที่สามารถอาศัยและฝกบำเพ็ญอยูที่นี่ไดเปนเวลานาน มีเพียงแคหวังเปาเลอ
ดังนั้นสถานที่กักตนของเขาจึงยายจากดาวอังคารไปยังภายในดวงอาทิตยของ
สหพันธรัฐ ทำใหดวงอาทิตยของสหพันธรัฐ….รูจักโดยทั่วกันวาเปน….วังเตาของ
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
วังของเจาแหงเตา!
ยิ่งกวานั้น เนื่องจากการที่หวังเปาเลอไปวางอำนาจขางนอกหลังทะลวงระดับฝกตน
ทำลายกายเนื้อของตี้ซาน แลวกลับมาจากตระกูลไมรูสิ้นไดอยางปลอดภัย อีกทั้ง
ตระกูลไมรูสิ้นก็ไมไดมีคำกลาวใดๆ ตามมา จึงยิ่งทำใหชื่อเสียงบารมีของหวังเปาเลอ
ในจักรพิภพศักดิสิทธิ์แหงเตาฝงซายเพิ่มขึ้นจากเดิมที่สูงมากอยูแลว จนเปนเฉกเชน
จิตแหงเทพเจา
ตระกูลทั้งหลายในจักรพิภพศักดิ์สิทธแหงเตาฝงซายก็ยิ่งรูสึกตะลึง ในภายภาคหนา
ผู  ท ี ่ ม าขอผสานรวมด ว ยก็ จ ะยิ ่ ง มากขึ ้ น เรื ่ อ ยๆ ขณะเดี ย วกั น เนื ่ อ งด ว ยสถานะ
เจาแหงเตาในปจจุบันของหวังเปาเลอ เมื่อเตาฝงซายรวมเปนหนึ่ง เตาฝงซายก็จะทำ
ตามเจตจำนงของเขา กระทำตนเปนกลาง ไมสงผูฝกตนคนใดไปยังสนามรบของ
ตระกูลไมรูสิ้นอีก
ในเรื่องนี้ ตระกูลไมรูสิ้นก็ไมมีการโตตอบตามมา เลือกที่จะเงียบ
เวลาจึงเคลื่อนผานไปอยางเชื่องชาเชนนี้ การตอสูของสำนักแหงความมืดกับ
ตระกูลไมร ูสิ้นยัง คงดำเนิน ตอไป แต ก็ เป น อย างที ่ เ คย ล วนรั กษาขอบเขตไว ใ น
ระดับหนึ่ง ถึงขั้นที่เมื่อสังเกตดูการรบอยางละเอียดแลวก็จะพบวาการตอสูของทั้งสอง
ฝายกลับมีการยั้งกำลังมากขึ้นจากเดิมที่อยูในสถานการณยั้งกำลังอยูแลว
ราวกับ…กำลังเตรียมการ!
 ไมใชแคหวังเปาเลอ ที่สัง เกตเห็น จุ ดนี้ ปรมาจารยแหง สำนั กเจ็ ดวิ ญ ญาณที่
จักรพิภพสำนักเสริมและผูฝกตนสวนหนึ่งก็มองเห็นเคาลางนี้เชนกัน โดยเฉพาะ
เมื่อเวลาผานไป การตอสูระหวางสำนักแหงความมืดและตระกูลไมรูสิ้นกลับเกิดขึ้น
นอยลงเรื่อยๆ ราวกับวา…เปนความสงบกอนลมพายุ
ความสงบของสงครามกลับทำใหความตึงเครียดและความประหมากระจายอยูใน
จิตใจของคนความรูสึกไวทุกคน
“จะเริ่มสงครามกันจริงๆ แลวหรือ” หวังเปาเลอที่นั่งอยูในดวงอาทิตยของ
สหพันธรัฐลืมตาขึ้นจากสมาธิ เมื่อจองมองไปยังตระกูลไมรูสิ้น รอบกายของเขา
ก็มีอักขระโบราณนับไมถวนปรากฏขึ้น
อักขระโบราณเหลานี้แฝงไวซึ่งพลังเตาธาตุดินเขมขน ลอมรอบอยูบนศีรษะของ
หวังเปาเลอ และสิ่งที่ถูกอักขระโบราณพันลอมอยูก็คือกอนโคลนกอนนั้นที่เขาไดมา
จากรางของตี้ซาน…สามารถรองรับธาตุดินได!
หลังจากกลับมาจากการตอสูกอนหนานี้ กอนหวังเปาเลอจะกักตน เขาก็ออก
คำสั่งเตาใหรวบรวมนักหลอมอาวุธเวทจากทั่วทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายมา
สรางอักขระกึ่งสำเร็จรูปจำนวนมหาศาลใหแกเขา
จนถึงตอนนี้ เขาลมเหลวไปเลวหลายตอหลายครั้ง เสียอักขระโบราณไปมาก
เสียจนนาตกใจ ถาหากหวังเปาเลอไมใชเจาแหงเตาฝงซายละก็ เขาคงไมอาจรวบรวม
ทรัพยากรของทั่วทั้งเตาฝงซายได และความลมเหลวหลายครั้งพวกนี้ก็จะทำใหเขา
ดำเนินการตอไปไดยากมากๆ ถึงอยางไรความสูญเสียจากความลมเหลวในทุกๆ ครั้ง
ก็มีจำนวนมหาศาล แตสำหรับหวังเปาเลอซึ่งในปจจุบันที่เปนเจาแหงเตาฝงซาย
แลวนั้น ความเสียหายเหลานั้นไมนับเปนอะไร ยังไมไดแตะถึงขีดจำกัดของเขา
สิ่งเดียวที่ทำใหเขารอนใจมีเพียงกอนโคลนกอนนั้นแสดงอาการไมเสถียรออกมา
หลังจากลมเหลวไปครั้งแลวครั้งเลา
 “ถาเปนเชนนี้ตอไป เมื่อเกิดการลมเหลวอีกหลายรอยครั้ง ความไมเสถียรของ
สมบัติชิ้นนี้ก็จะยิ่งเพิ่มขึ้น…” หวังเปาเลอลังเลอยูในใจเล็กนอย แมเขาจะเชื่อวา
หากของสิ่ง นี้เปนสวนหนึ่งของแผ น ศิ ลาจริ งๆ เช น นั ้ น …ว ากั น ตามหลั กการแลว
ระดับความทนทานของมันนาจะไมถูกสั่นคลอนไดดวยความลมเหลวจากการหลอมสิ
แตถาเขาวิเคราะหพลาด ของสิ่งนี้ไมใชสวนหนึ่งของแผนศิลาและลม เหลว
อีกหลายรอยครั้ง ทันทีที่มันไมมั่นคงมากยิ่งขึ้น คุณภาพของมันก็จะเสียหาย อีกทั้ง
ถาหากเสียหายถึงระดับหนึ่งแลว คิดวาคงไมอาจนำมาเปนสิ่งบรรจุเตาไดอีก
“เตาแปดปรมัตถฝกฝนยากมากจริงๆ ทั้งยังกินพลังมากเกินไป” หวังเปาเลอ
สูดลมหายใจเขาลึก แมวาวันนี้เขาจะถือวาร่ำรวยอุดมสมบูรณแลว แตก็ยังรูสึก
เจ็บเขาเนื้ออยูบาง
ทวาก็ท ำอะไรไมไ ด เมล็ดของเต าธาตุ ดิน นี ้ จะต องหลอมรวมใหสำเร็จใหได
และเมื ่ อ ทำสำเร็ จ แล ว …แม ว  า จะไม ท ำให เ กิ ด วงจรส ง เสริ ม กดข ม กั น และกั น กั บ
เตาธาตุน้ำและเตาธาตุไม แตก็ทำใหพลังตอสูของหวังเปาเลอยกระดับไดอีกหนอย
โดยเฉพาะความหนาหนักของเตาธาตุดิน มันจะทำใหเกราะปองกันที่ตัวของ
หวังเปาเลอบรรลุถึงระดับอันนาตกตะลึง อีกทั้งการเปลี่ยนแปลงของมันก็สามารถ
ทำใหเกิดเตาภูเขาและหินจำนวนมาก อานุภาพก็จะยิ่งแข็งแกรง
ถึงอยางไร ตามปกติแลวธาตุไมและน้ำจะมีพลังชีวิตและนุมนวลกวา แมวา
จะมีเตาน้ำแข็งแฝงอยูดวยก็ตาม แตวากันตามตรงแลว การใชเตาธาตุดินเลื่อนระดับ
พลังตอสูก็ยังยอดเยี่ยมอยางที่สุดอยูดี
ในการวิ เ คราะห ด  ว ยตั ว เองของหวั ง เป า เล อ ในตอนนี ้ ไม ต  อ งพู ด ถึ ง
จักรพรรดิสวรรคตระกูลไมรูสิ้นและตี้ซานแลว เสวียนหัวก็ถูกตนปลูกฝงจิตมาร
และถือวาเปนกึ่งคนเสียสติ สวนจักรพรรดิสวรรคกวงหมิง…ดวยพลังตอสูในปจจุบัน
ของหวังเปาเลอ การทำลายคนผูนี้ไมใชเรื่องยาก
 มีเพียงจีเจียเทานั้นที่หวังเปาเลอไมเคยตอ สู ดวย แตกอนหนานี้ ตอนอยู  ใ น
ตระกูลไมรูสิ้นเขาก็เคยใชสัมผัสสวรรครับรูวาถึงอยางไรอีกฝายก็เปนรางแยกของ
บรรพบุรุษแหงไมรูสิ้น พลังตอสูนาตื่นตะลึง แมเขาจะสามารถสูไดหนึ่งครั้ง แตก็
ไมมีความมั่นใจวาจะชนะ เปนไปไดมากกวาอาจจะสูสี
“หลังจากฝกเตาธาตุดินสำเร็จแลว จีเจีย…ก็จะไมใชคูตอสูของขาอีกตอไป!”
หวังเปาเลอหรี่ตา ในใจจัดลำดับจอมพลังทั้งหมดภายในจักรพิภพเตาไมรูสิ้นทันที
“ผูที่แข็งแกรงที่สุดก็คือปรมาจารยผูกอตั้งไมรูสิ้นกับเฉินชิงจื่อ นาจะอยูระดับ
จักรวาลชั้นมหาวัฏจักร ตอมาก็คื อปรมาจารย ตระกู ลเซี ่ ย จากนั ้ น คื อจี เจี ยและ
ปรมาจารยสำนักเจ็ดวิญ ญาณ พวกเขาอยู  เกื อ บๆ ระดั บจั กรวาลชั ้ น กลางสู ง สุ ด
ยังไมถึงขั้นมหาวัฏจักร สวนขา…ก็นับวาอยูในระดับนี้เชนกัน สวนพวกกวงหมิง
เสวียนหัวเปนแคชั้นตนเทานั้น”
หวังเปาเลอครุนคิด ในใจมีความรอนรนปรากฏขึ้นมา เพราะเขาสัมผัสไดรางๆ
ถึ ง กลิ ่ น อายของเต า ธาตุ ม ื ด ภายในจั ก รวาลแห ง นี ้ ท ี ่ เ ข ม ข น มากขึ ้ น เรื ่ อ ยๆ และ
ความเขมขนเชนนี้…ก็หมายถึงการเตรียมการของสำนักแหงความมืดเสร็จสิ้นแลว
เรื่องนี้ตระกูลไมรูสิ้นไมอาจไมเตรียมตัวได คิดไปคิดมาก็คงกำลังเตรียมการอยู
เชนกัน จากการพัฒนาเชนนี้…เกรงวาอีกไมนาน ศึกใหญที่แทจริงของสำนักแหง
ความมื ด และตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น ก็ ค งจะปะทุ ข ึ ้ น มาโดยสมบู ร ณ และการปะทุ เ ช น นี้
นอกจากจะเปนศึกชี้ตายของผูฝกตนทั้งสองฝายและการกลืนกินกฎวิถีของเตาสวรรค
แล ว ในระดั บ ที ่ ส ู ง ยิ ่ ง กว า นั ้ น มั น ยั ง เป น ศึ ก ตั ด สิ น ของเฉิ น ชิ ง จื ่ อ กั บ ปรมาจารย
ผูกอตั้งไมรูสิ้นดวย
หวังเปาเลอในตอนนี้ยังไมมีสิทธิ์กาวเขาสูศึกตัดสินครั้งนี้ไดอยางแทจริง แตแมวา
เขากับเฉินชิงจื่อจะแตกแยก แตในสวนลึกของจิตใจแลว เขายังอยากเขารวมอยู
ถึงอยางไร…ถาหากเฉินชิงจื่อพายแพ สุดทายหวังเปาเลอก็ไมอาจใจทำใจ…เบิกตามอง
อีกฝายแตกดับและสลายกลายเปนเถาถานได
 เพียงแตการกอตัวของเมล็ดพันธุเตาธาตุดินนั้นยากลำบากมากเกินไป เตาธาตุไม
กอนหนานี้ก็เปน เพราะร างจริง ของหวั ง เป าเล อ เป น หมุ ดไม จึ ง สำเร็ จ ได ไ ม ย าก
เต า ธาตุ น ้ ำ ก็ ม ี ข วดปรารถนาอวยพรให จึ ง สำเร็ จ ได เ ช น กั น แต เ ต า ธาตุ ด ิ น นี้
โดยพื้นฐานแลวลวนตองอาศัยพลังทั้งหมดของตัวหวังเปาเลอมาลองดูครั้งแลวครั้งเลา
ถึงขั้นที่ตัวเขาเองก็ยังไมรูวาที่แทแลวตองทำถึงกี่ครั้งจึงจะสำเร็จ
“ไมอาจรอคอยเชนนี้ตอไปไดแลว…กอนที่จะเกิดศึกตัดสินของเฉินชิงจื่อกับ
ปรมาจารยผูกอตั้งไมรูสิ้น ขาจะตองทำอะไรสักอยาง” ขณะที่จดจองดูเมล็ดธาตุดิน
หวังเปาเลอก็หรี่ตาลง ดวงตาฉายประกายแสงเฉียบคมขึ้นแลวเอยพึมพำ
ผานไปสักพัก หวังเปาเลอก็ผนึกมุทรากะทันหัน แลวชี้ไปยังตระกูลไมรูสิ้น
ดวยมืออันสั่นเทา
“เสวียนหัว!”
 บทที่ 1242 เสวียนหัวผูนาเศรา
เสวียนหัวรูสึกวาตนชางนาสังเวชอยางยิ่ง
ตั้งแตครั้งกอนที่ไดรับคำสั่งใหเดินทางไประบบสุริยะ ณ เตาฝงซายเพื่อทดสอบ
ดูพลังที่แทจริงของหวังเปาเลอ เขาก็รูสึกวาตัวเองไดพบกับภัยพิบัติถึงตายของ
ชีวิตนี้แลว
ภัยอันตรายนี้ยิ่งใหญมากจนทำใหจิตใจของเขาพังทลาย
เมื่อไดรับอิทธิพลจากเตาธาตุไมของหวังเปาเลอ ภายในรางกายของเขาก็เกิด
จิตมารขึ้น ถาหากมารนี้เปนสายนอกรีตก็ดี มันยังพอมีวิธีแกไข แตจิตมารนี้ดันไมใช
สายนอกรีต มันมีอิทธิพลตอจิตใจและสติปญญาของเขาไมหยุดยั้ง ทำใหเขาเริ่มจะ
เกิดความคิดเคารพบูชาหวังเปาเลอขึ้นมา
ความคิดนี้แรงกลามากขึ้นเรื่อยๆ แมแตตัวของเสวียนหัวเองก็สังเกตเห็น เพียงแค
ดำเนินอยูนานกวาหนึ่งกานธูป แตตนก็ไมอาจใชพลังทั้งหมดสยบเอาไวได จากนั้น…
ตนในอีกหนึ่งกานธูปตอมาก็อาจจะไมใชตัวเขาในตอนนี้อีกแลว
รางกายไมเปลี่ยนแปลง ดวงวิญญาณเทพไมเปลี่ยนแปลง แตความรูสึกนึกคิด
ทั้งหมดพลิกผันไปโดยสิ้นเชิง เขาใกลจะพุงออกจากตระกูลไมรูสิ้นโดยไมสนอะไร
เพื่อไปหาหวังเปาเลอและคุกเขาคำนับอยูตรงหนาอีกฝายไดเลยดวยซ้ำ
แค ต  อ งการเพีย งหนึ ่ ง ประโยคของอี ก ฝ า ย ต อ ให เ ขาใหต นไปตาย ตนก็ ไ ม มี
ความลั ง เลสั ก นิ ด และจะดำเนิ น การทั น ที … เพราะว า การมี อ ยู  ข องอี ก ฝ า ยก็ คื อ
ตนกำเนิดเตาของตน เงารางของอีกฝายก็คือทั้งหมดในชีวิตนี้ของตน
 เขาไมอยากใหเปนเชนนี้ ดังนั้นจึงทำไดเพียงกักตน ไมไดตอตานมันทุกเวลา
แตการกอกำเนิดของเตาธาตุน้ำและการทะลวงพลังฝกปรือของหวังเปาเลอก็ทำให
จิตใจของเขาแทบจะสูญสลาย แมวาจะถูกจีเจียและกวงหมิงสยบเอาไวพรอมกัน
ทำใหเขาพอจะโลงอกไปได แตความโศกเศราในใจของเขามาจนถึงขีดสุดแลว
เพราะเขาตระหนักไดวาตัวเขานั้น…คงไมอาจเปลี่ยนแปลงสภาพการณเชนนี้
ไดแลว เวนเสียแต…หวังเปาเลอจะตกตาย ไมอยางนั้นการแตกสลายทางจิตใจเขา
ก็เปนเรื่องของเวลาแลว
แตเขาก็ฆาตัวตายไมได ดังนั้นจึงทำไดเพียงวางความคาดหวังไวที่ทานปรมาจารย
แตดวยความแปลกประหลาดของจิตมารเตาธาตุไมนั้น ภายในชวงสั้นๆ นี้แมแต
ทานปรมาจารยผูกอตั้งไมรูสิ้นก็ยากจะกำจัดมันได และหากคิดจะกำจัดมันโดยเร็ว
ก็มีแตตองจายคาตอบแทน
แลวศัตรูตัวใหญอยางสำนักแหงความมืดก็ดันอยูขางๆ ตระกูลไมรูสิ้นจึงตอง
ตื่นตัวระมัดระวัง ทานปรมาจารยผู กอ ตั ้งจึ งไมสะดวกจะฝนแกปญหาให เขาใน
ชวงเวลาเชนนี้ ดังนั้นจึงเกิดสถานการณอันนาสังเวชไรใดเปรียบของเขาแบบตอนนี้ขึ้น
“หวังเปาเลอ!!” ในหองลับ ยากนักที่เสวียนหัวจะสยบคลื่นผันผวนในใจของตน
ลงไปได เขาหอบหายใจหนักหนวง ตอนนี้เสื้อผาและผมเผายุงเหยิงยิ่ง คนทั้งคน
หมดสภาพอยางที่สุด อีกทั้งเขายังรูดวยวาตนมีเวลาพักหายใจหายคอแคชั่วครึ่ง
กานธูปเทานั้น จากนั้นก็ตองมาตอตานอีกครั้ง
และในชั่วครึ่ง กา นธูปนี้ สำหรั บเขาแล ว มั น เปรี ย บเสมื อ นรุ  ง อรุ ณแห ง ชี วิ ต
และเปนแรงผลักดันที่ประคับประคองจิตใจของเขา ทุกครั้งที่ถึงชวงเวลานี้ เขาก็จะ
สาปสงหวังเปาเลออยางบาคลั่งเพื่อระบายความเคียดแคนชิงชังถึงที่สุดในใจของเขา
ออกมา
 “หวังเปาเลอ ขาจะตองฆาเจา ไมใชแคฆาเทานั้น ขายังจะทำลายญาติมิตร
ทั ้ ง หมดของเจ า ด ว ย ทำลายวงศ ต ระกู ล ของเจ า ทำลายอารยธรรมของเจ า
ทำลายรองรอยการมีอยูทั้งหมดของเจา!!” ตอนนี้เสวียนหัวกำลังตะโกนคำรามเสียงดัง
อยางที่เคย แตคราวนี้…มีบางอยางแตกตางออกไป
ภายในดวงอาทิตยของสหพันธรัฐ ขณะที่หวังเปาเลอผนึกมุทราชี้ขึ้นหนึ่งนิ้ว
เสวียนหัวทางดานนี้ยังไมทันสาปสงเสร็จสิ้น สีหนาของเขาก็เปลี่ยนไปกะทันหัน
จิตมารในใจพลันระเบิดออกมาในชั่วขณะนี้เอง
“ยังไมถึงเวลานี่!!” เสวียนหัวตกตะลึงทันที เขารีบสยบเอาไว แตรางกายของเขา
ออนลา ยังไมไดพักหายใจหายคอเพื่อฟนฟูจิตใจ ทำใหการสยบในครั้งนี้ก็ยากลำบาก
ขึ้นมาทันที สิ่งที่เขารูสึกหวาดกลัวยิ่งกวาเดิมก็คือการระเบิดของจิตมารในครั้งนี้
แตกตางจากครั้งกอนๆ
การปะทุของจิตมารในครั้งกอนๆ คลายเกิดขึ้นมาเฉยๆ เหมือนกับสัญชาตญาณ
โดยที่ไมมีดวงจิตเขาไปควบคุม แตครั้งนี้…มันทำใหเสวียนหัวรูสึกราวกับวาภายในนั้น
มีดวงจิตบางอยางแฝงเรนเอาไวและกำลังเปนผูควบคุมจิตมารใหกระจายกลิ้งเกลือก
อยูในรางของเขา
ความเปลี่ยนแปลงเชนนี้ทำใหจิตมารรุนแรงขึ้นทันที แทบจะในชั่วพริบตาก็ทำให
เสนเลือดดำทั่วรางของเสวียนหัวปูดนูนพรอมรองคำรามออกมา ที่นาประหลาด
ยิ่งกวาคือขณะที่เขารองคำรามนั้น ในดวงตาของเขากลับมีความศรัทธาแรงกลา
คอยๆ ปรากฏขึ้นมา ราวกับใจของเขาเริ่มไดรับผลกระทบแลว
“ช ว ยด ว ย!” ร า งกายของเสวี ย นหั ว สั ่ น เทา พยายามฝ น ร อ งเรี ย กออกไป
ขณะเดียวกันนั้น จีเจียและกวงหมิงที่อยูภายในตระกูลไมรูสิ้นก็รูสึกผิดปกติ พวกเขา
มาปรากฏตัวอยูในหองลับสำหรับกักตนของเสวียนหัวทันที หลังจากเห็นสภาพของ
เสวียนหัวแลว สีหนาของพวกเขาสองคนก็เครงเครียด รีบไปลงมือชวยสยบเอาไวทันที
 เมื่อมีแรงภายนอกมาชวยเหลือ อีกทั้งจีเจียที่เปนรางแยกของปรมาจารยผูกอตั้ง
ไมรูสิ้นก็มีดวงจิตของตนมานานแลว แมมีสารัตถะเหมือนกับทานผูกอตั้งไมรูสิ้น
ในแงหนึ่ง แตก็ไมอาจมองวาเปนรางแยกบริสุทธิ์ได เพราะตัวเขามีปญญาวิญญาณ
ของตน เดิมก็แข็งแกรงมาก ดังนั้นในไมชาการระเบิดจิตมารของเสวียนหัวจึงคอยๆ
สงบลง
แตเมื่อรางกายของเสวียนหัวเริ่มผอนคลายจากการสั่นเทารุนแรงและสีหนา
ของเขาก็ไมดุรายอีกแลว ตอนนั้นเองดวงตาของเขาก็กลิ้งกลอก ปราณมืดสายหนึ่ง
ปะทุออกมาจากภายในรางของเขาแลวรวมตัวอยูกลางหนาผากโดยตรง มันควบแนน
อยูตรงนั้น พริบตาเดียวก็กลายเปนใบหนาเล็กจอย
ใบหนานี้…กลับเปนของหวังเปาเลอ
“ใครขัดขวางการกลับมาของผูศรัทธาขาแซหวัง!!” เมื่อใบหนานั้นกอตัวขึ้นมา
เสี ย งของหวั ง เป า เล อ ก็ ด ั ง ก อ งกั ง วานพร อ มอานุ ภ าพกดดั น สี ห น า ของ
จักรพรรดิสวรรคกวงหมิงเปลี่ยนไป เขาถอยหลังทันที สวนทางจีเจียก็ขมวดคิ้วมุนแลว
แคนเสียงเย็นออกมา
“เจาแหงเตาฝงซาย เรื่องของตี้ซาน ตระกูลไมรูสิ้นของขายังไมไดไปถามหา
คำอธิบายจากเจาเลยนะ ตอนนี้…เจาอยาไดทำเกินไปนัก!”
“จักรพรรดิสวรรคจีเจียหรือ ที่แทก็เปนเจาที่ขัดขวางที่กลับมาของผูศรัทธาในขา”
ใบหนาที่หวางคิ้วของเสวียนหัวมีประกายแสงวาบผานดวงตา เขามองสบตากับจีเจีย
พลังกดดันของจีเจียแผซานออกมาแลวคอยๆ พูดขึ้น
“เสวียนหัวคือจักรพรรดิสวรรคของตระกูลไมรูสิ้น ไมใชผูศรัทธาของเจา!”
ใบหนาที่หวางคิ้วของเสวียนหัวเงียบงันไปไมกี่อึดใจ จูๆ ก็ยิ้ม อีกหนึ่งประโยคที่
ดังขึ้นดวยวิธีการอันนาตกใจ
 “เจา…” นี่คือคำแรกของประโยคนี้ ไมใชแคดังออกมาจากปากของใบหนาที่อยู
ตรงหวางคิ้วของเสวียนหัวเทานั้น แตยังดังมาจากทางจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตา
ฝงซาย ในอวกาศอันไกลโพนอีกดวย
ผูที่เอยออกมาก็คือรางธรรมกายอันใหญมหึมาของหวังเปาเลอ…ซึ่งนั่งขัดสมาธิอยู
นอกระบบสุริยะภายในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายนั่นเอง
“บอกวา…” นี่คือคำที่สอง ขณะที่มันดังขึ้นนั้น เสียงที่อยูกลางอวกาศก็ราวกับ
เขามาใกลมากขึ้น นั่นคือรางธรรมกายของหวังเปาเลอ หลังจากยืนขึ้นแลวกาวไป
ขางหนา เขาก็ตรงมาอยูที่ชายขอบของจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายทันที
“ไมใช…” เสียงสะทอนกองของคำที่สามนี้ เมื่อฟงดูจากทิศทางแลว มันไมได
ดังมาจากเตาฝงซายอีกตอไป แตดังมาจากภายในจักรพิภพใจกลางไมรูสิ้นนี่เอง
ทำใหกวงหมิงหนาเปลี่ยนสียกใหญ สวนจีเจียก็มีจิตสังหารวาบผานดวงตา
“ก็ไมใชหรือ” สี่คำสุดทายคลายกับอัสนีสวรรค มันผาลงมาภายในตระกูลไมรูสิ้น
โดยตรงแลวสะเทือนกองไปทั่วทั้งแปดทิศ ทำใหภายในตระกูลไมรูสิ้นโกลาหลขึ้นทันที
และตอนนี้เอง รางของจีเจียก็เลือนราง หายวั บไปในพริ บตา เมื ่ อปรากฏตั ว ขึ้ น
เขาก็ อ ยู  ก ลางอวกาศของตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น มองเห็ น ร า งธรรมกายมโหฬารของ
หวังเปาเลอยางกาวเขามาจากที่ไกลๆ
“หวังเปาเลอ!!”
“ที่นี่คือตระกูลไมรูสิ้น เจาบุกเขามาตั้งหลายครั้งแลว นี่คือความเป นกลาง
ที่เจาบอกหรือ!” จีเจียโพลงออกมาดวยความโกรธ แมวาเขาจะเปนรางแยกของ
ปรมาจารยผูกอตั้งไมรูสิ้น แตตัวเขาก็มีดวงจิตเปนของตัวเอง ตอนนี้เมื่อความโกรธ
ลุกโชน จิตสังหารก็ปะทุออกมาโดยสมบูรณ
เปนเพราะในชวงครึ่งปสั้นๆ นี้หวังเปาเลอบุกเขามาซ้ำแลวซ้ำเลา ทำใหจิตสังหาร
ของตระกูลไมรูสิ้นพวยพุงขึ้นทันใด
“ขามาที่นี่ก็เพื่อมารับผูศรัทธาของขากลับไป” ธรรมกายของหวังเปาเลอเดินเขามา
เสียงดังกองราวกับอัสนีสวรรค ดังสนั่นไปทั้งแปดทิศ
“สวนความเปนกลางที่ขาบอกนั้น ถาหากวันนี้ตระกูลไมรูสิ้นของเจาขัดขวาง
ผูศรัทของขาละก็ เชนนั้น…ไมเปนกลางแลว ขากอสงครามกับตระกูลไมรูสิ้นของเจา
แลวอยางไร!”
เมื่อไดยินคำพูดของหวังเปาเลอ สีหนาของจีเจียก็ดูไมได ความจริงแลวตัวเขา
ไมคอยเขาใจความคิดของรางเดิมนัก ไมรูวาทำไมรางเดิมตองชะลอสถานการณศึก
จนทำใหหวังเปาเลอเติบโตขึ้นมา แลวยิ่งปลอยใหยั่วยุอยูหลายครั้ง ทำใหตระกูล
ไมรูสิ้นตองเอาหนาไปกวาดพื้น ยิ่งกวานั้นในวันนี้เขายังมาประกาศสงครามอี ก
ถึงอยางไรการบอกวาจะเปนกลางกอนหนานี้ก็เปนเรื่องที่ใครๆ ก็รูทั้งนั้นว ามัน
เปนไปไมได
ทั้งหมดนี้ สำหรับตระกูลไมรูสิ้นแลวสำคัญอยางยิ่ง แตดัน…ทางรางเดิมกลับ
เหมื อ นว า ไม ส นใจสถานการณ ข องตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น เลย และไม ส นใจว า หลั ง จาก
ตระกูลไมรูสิ้นตองอับอายขายหนาจะพาใหเกิดปฏิกิริยาลูกโซตามมาเปนชุดแลวทำให
มีคนเลียนแบบมากมาย
“รางเดิมชางโงเงา!” จิตสังหารในดวงตาของจีเจียรุนแรงขึ้น รางกายสั่นสะทาน
แลวพุงออกมากะทันหัน ทะยานไปยังหวังเปาเลอ
“หวังเปาเลอ ในเมื่อเจามาหาที่ตาย เชนนั้นวันนี้ขาจะทำใหเจาสมหวัง!”
ขณะเดียวกัน ภายในตระกูลไมรูสิ้นแหงนี้ บนดวงดาวที่อยูหางออกไปเล็กนอย
ผูกอตั้งไมรูสิ้นที่นั่งขัดสมาธิอยูกลางดวงดาวก็คอยๆ ลืมตาเหี่ยวยนของเขาขึ้น
มองไปยังจุดที่หวังเปาเลอกับรางแยกของตนอยูอยางสงบนิ่ง แตกลับทำเพียงแค
กวาดมอง ไมใหใหความสนใจแมแตนอย ราวกับวาในโลกของเขานี้
 หวังเปาเลอก็ดี รางแยกของตนก็ดี ลวนแตไมสำคัญทั้งนั้น สายตาของเขาจอง
มองไปยังสถานที่อันไกลโพนยิ่งกวา…
“ละครของขานาจะแสดงไปไดพอสมควรแลว ขาสรางโอกาสใหเจามากมาย
ขนาดนี้ เฉินชิงจื่อเอย…เจายังเตรียมตัวไมพรอมหรือ เหตุใดถึงยังไมลงมือเลา”
“ขา…รอไมไหวแลว”
 บทที่ 1243 ฤทธิ์เดช
ปรมาจารยผูกอตั้งตระกูลไมรูสิ้นกำลังสรางสถานการณ
สรางสถานการณอันสะเทือนฟา สรางสถานการณแหงมหาเตา!
ดังนั้นเขาจึงยอมทนตอพฤติกรรมหลายตอหลายครั้งของหวังเปาเลอ ไมสนใจ
เรื่องหนาตาและความออนแอของตระกูลไมรูสิ้น เพราะวา…ไมวาจะเปนอยางแรก
หรืออยางหลังก็ลวนไมสำคัญตอเขา
ไมสำคัญเลยสักนิด!
หวังเปาเลอตัวเล็กๆ แมเตาที่เขาฝกฝนจะไมธรรมดา แมดูจากรองรอยแลวจะ
เห็นไดชัดวามีเตาจากภายนอกเข ามาแทรกแซง อีกทั้งตัวตนของเขาก็ยังมี จ ุ ด ที่
นาสงสัย แตเรื่องพวกนี้ไมนับเปนอะไร ในสายตาของเขา แมวาเตาของหวังเปาเลอ
จะนาตะลึง แตกลับขาดฤทธิ์เดช ราวกับถูกแชแข็ง ดังนั้นขอเพียงแผนการของตน
สำเร็จผล ทุกสิ่งทุกอยางก็ไมสำคัญแลว
ตระกูลไมรูสิ้น…ก็ยิ่งไมนับวาเปนอะไร ที่นี่ยิ่งไมใชจักรวาลไมรูสิ้นที่แทจริงดวย
ในแงหนึ่งนั้น…คุณคาเดียวของตระกูลไมรูสิ้น ณ ที่แหงนี่ก็คือทำใหเตาของตัวเขา
สมบูรณเทานั้น
แตตอนนี้เขาไมตองการมันแลว ความกังวลและความหวงใยตอตระกูลนี้ถูกตัว
เขาตัดทิ้งไปนานแลว จากนั้นนำความคิดทั้งหมดมารวมกันเปนรางแยกรางหนึ่ง
สวนรางแยกนั้นจะมีหรือไมมีก็ได แมวาจะเปนตัวเขา แตก็ไมใชตัวเขา
“สำหรับขาแลว สิ่งที่สำคัญที่สุด…ก็คือการจากไป เฉินชิงจื่อเอย ขารอใหเจา
ลงมื อ ไม ไ หวแล ว ” ปรมาจารย ผ ู  ก  อ ตั ้ ง ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น หรื อ อี ก ชื ่ อ …เว ย ยางจื่ อ
นั่งขัดสมาธิอยูตรงนั้น ดวงตาของเขาหรี่ลงแลวเผยประกายแสงแรงกลาออกมา
เขารอคอยเรื่องนี้มาเนิ่นนานเหลือเกิน แผนการนี้ก็สรางขึ้นมาเนิ่นนานแลวเชนกัน
“จักรพรรดิแหงความมืดรุนแรกเปนตัวไรประโยชน ขาใหโอกาสเขา เขาก็ยังทำ
ลมเหลว แตเฉินชิงจื่อ เจา…คือความหวังของขา ขามีลางสังหรณวาเจา…จะตองทำ
สำเร็ จ ” มุ ม ปากของเว ย ยางจื ่ อ เผยรอยยิ ้ ม ออกมาแล ว ค อ ยๆ ป ด ลงตาอี ก ครั้ ง
เขาสัมผัสไดวา ใกลแลว ใกลแลว…
ใกลจะถึงเวลาที่เฉินชิงจื่อลงมือไมนานแลว
ขณะเดียวกันในตอนนี้ ภายในตระกูลไมรูสิ้น ขณะที่ธรรมกายของหวังเปาเลอ
กาวยางเขามา พลังฝกปรือของจีเจียก็ปะทุขึ้น อานุภาพกดดันแรงกลา เงารางราวกับ
สายรุงยาวพุงทะยานไปหาหวังเปาเลอ
ความเร็วสูงมาก หลังจากเขามาใกลในชั่วอึดใจ พลังมหาศาลก็ระเบิดออกมาจาก
รางของจีเจียแลวกลายเปนประกายกระบี่เกาเตาปรากฏขึ้นนอกรางกายของเขา
โดยตรง ทุ ก ประกายล ว นสะเทื อ นฟ า สะเทื อ นดิ น และแฝงไว ซ ึ ่ ง อานุ ภ าพไร ใ ด
เที ย มเที ย บได ก ั บ การโจมตี เ ต็ ม กำลั ง ของจั ก รพรรดิ ส วรรค ธ รรมดา ตอนนี้
มันพุงทะยานอยางฉับพลันมายังธรรมกายของหวังเปาเลอ
“เตาธาตุทองหรือ” หวังเปาเลอหรี่ตาลง นี่เปนครั้งแรกที่เขาไดประมือของ
จักรพรรดิสวรรคจีเจีย กอนหนานี้เขาไมรูวาเตาของอีกฝายคืออะไร ทำไดเพียงรับรูวา
อีกฝายแข็งแกรงมาก พอจะสูสีกับตัวเขาในปจจุบันได
“นาจะไมใช!” ธรรมกายของหวังเปาเลอเปลงประกายแสงเจิดจรัส มือขวา
กำเปนหมัดแลวชกออกไปตรงๆ พลังธาตุไมแผซาน ทำใหเกิดพลังชีวิตไรที่สิ้นสุด
ไปทั่วอวกาศทั้งสี่ทิศแลวกลายเปนตนไมใบหญาจำนวนนับไมถวนพัวพันเขาดวยกัน
เกิดเปนตาขายยักษ พุงไปหาเกากระบี่
 เพี ย งพริ บ ตาทั ้ ง สองฝ า ยก็ เ ข า ปะทะ ท า มกลางเสี ย งดั ง สนั ่ น สะเทื อ นฟ า
ตาข า ยยั ก ษ จ ากพื ช พรรณก็ พ ั ง ทลาย เก า กระบี ่ ห มน แสง แต ค วามเร็ ว ยัง คงเดิ ม
เห็นอยูวาเคลื่อนเขามาใกล แตพริบตาตอมา คุณสมบัติไรที่สิ้นสุดของพลังธาตุไม
ก็ปรากฏขึ้นอยางสมบูรณในชั่วขณะนี้เอง พลังไมที่แผขยายออกมาเหลานั้นรวมตัวกัน
อีกครั้ง แลวกลายเปนฝามือพืชขนาดมหึมาหนึ่งขางเขาปะทะกับเกากระบี่อีกครั้ง
เสียงดังสนั่นระเบิดขึ้นซ้ำสอง ฝามือพังทลาย แตเกากระบี่ก็ไมอาจทนรับได
เชนกัน มันระเบิดออกมาทันที แตชั่วพริบตาที่มันระเบิดออกมานั้น…ก็มีควันเกาสาย
ลอยออกมาจากเกากระบี่ที่แตกเปนเสี่ยงๆ ดวย มันบิดเบี้ยวราวกับงู แตกลับพุง
ตรงมาหาหวังเปาเลออยางรวดเร็วกะทันหัน!
“เตาธาตุมืด!”
ไอควัน ไอหมอก ไปจนถึงกลิ่นอายทั้งหมด ลวนเรียกไดวาเปนเตาธาตุมืด!
ดวงตาของหวังเปาเลอหดเกร็งรุนแรง รางของธรรมกายลาถอยทันทีโดยไมลังเล
มื อ ซ า ยกระแทกไปข า งหน า อย า งแรง ทั น ใดนั ้ น มหาสมุ ท รผื น ใหญ ก ็ ก  อ ตั ว ขึ้ น
ตรงหนาเขา มันพัดมวนคลื่นมหึมาเทียมฟากดดันไปทางควันเกาสายที่เขามาหา
โดยตรง
ทามกลางเสียงสะเทือนเลื่อนลั่นนั้น พริบตาที่ไอควันสัมผัสกับน้ำทะเลมันก็
จางหายไปทันที แตความจริงมันไมไดหายไป ทวากลายเปนอนุภาคเล็กๆ จำนวน
นับไมถวนแทรกซึมเขาไปในน้ำทะเลอยางคาดไมถึง แลวขามผานชองวางที่มองไมเห็น
ด ว ยตาเปล า เข า มา ความแปลกประหลาดนี ้ ท ำให ด วงตาของหวั ง เป า เล อ ทอ
ประกายแสง เขายกมือขวาขึ้นชี้ฉับพลันโดยไมลังเลสักนิด
“น้ำแข็ง!”
 ราวกับลมหนาวพัดโชย ความเย็ น เยื อกระเบิ ดขึ ้ น ในชั ่ วอึ ดใจ ในชั ่ วพริ บตา
คลื่นพิโรธก็กลายเปนสลักน้ำแข็งโดยตรง คลายกับสามารถปดผนึกทุกสิ่งทุกอยางได
ซึ่งรวมไปถึงอนุภาคของเตาธาตุมือที่พยายามผานเขามาภายในสลักน้ำแข็งนี้ดวย
แตเห็นไดชัดวา…ผนึกน้ำแข็งเชนนี้ก็ยังทำไดไมถึงจุดสูงสุด ในสัมผัสสวรรคของเขา
อนุ ภ าคเต า ธาตุ ม ื ด เหล า นั ้ น ราวกั บ ยั ง สามารถเคลื ่ อ นผ า นไปได เพี ย งแต ไ ด รั บ
ผลกระทบทำให เ ชื ่ อ งช า ไปนิ ด หน อ ยเท า นั ้ น แต น ั ่ น ก็ เ พี ย งพอแล ว ดวงตาของ
หวังเปาเลอทอประกายพราวพราง ขณะที่โบกมือ ดวงดาวแตละดวงดานหลังของเขา
ก็ เ ปลี ่ ย นแปลงทั น ที พริ บ ตาก็ ม ี ด วงดาราจำนวนนั บ ไม ถ  ว นปรากฏขึ ้ น ด า นหลั ง
ของเขาแลว
ในหมูดวงดาวเหลานี้ ดวงที่อยูใจกลางที่สุดก็คือดาวเคราะหเตาของเขา ตอนนี้
ประกายแสงของดาวเคราะหเตาปะทุออกมากะทันหัน ในนั้นยังมีกฎเกณฑพิเศษ
สายหนึ่งแฝงอยูและถูกหวังเปาเลอนำมาใช!
เตาแหงการลอกเลียน!
หลังจากฝกวิชามาจนถึงระดับอยางหวังเปาเลอ เขาก็ไดศึกษาถึงเต าพิ เ ศษ
ที่แฝงอยูในดาวเคราะหเตามานานแลว ถึงขั้นที่ สวนลึกภายในใจของเขายังคิดวา
เตานี้…มีประโยชนอยางยิ่ง
โดยเฉพาะหลังจากเขากลายเปนเจาแหงเตาแลว เมื่อกระแสเตาแผออกมาและ
สัมผัสไปถึงสรรพชีวิตได เตาแหงการลอกเลียนนี้จึงมีจิตแหงเตานับไมถวนสลักอยู
ภายใน เพียงแตเมื่อเทียบกับธาตุไมและน้ำภายในรางของเขาแลว เตาแหงการ
ลอกเลียนนี้ก็มีอานุภาพออนแอเกินไป และเมื่อใชวิชานี้ออกมาก็แสดงไดทีละครั้ง
เทานั้น
แมจะดูเหมือนเปนซี่โครงไก แตในกนบึ้งจิตใจของหวังเปาเลอคิดวาถาหากใชเตา
ชนิดนี้ดีๆ แลวละก็มันจะมีประโยชนสะเทือนฟาสะเทือนดินอยางยิ่ง
 ตัวอยางเชนในตอนนี้ กฎเกณฑที่เขาใชออกมาตอนนี้ไมไดลอกเลียนเตาธาตุมืด
ของจีเจีย แตเปน…แสดงกฎแหงเตาอยางหนึ่งที่เขาลอกเลียนมาไวตั้งนานแลว!
นั่นก็คือ…ธาตุทองแหงเบญจธาตุ!!
หวังเปาเลอไมไดไปหาสมบัติชั้นเลิศที่สามารถบรรจุเตาธาตุทองมา และไมได
กอเมล็ดธาตุทองดวย แตเขาไดลอกเลียนเตามาหลายอยาง และเตาธาตุทองก็ยอม
อยูในนั้น แมวาชองวางระหวางระดับจะใหญอยางยิ่ง อีกทั้งอานุภาพมันก็ไมอาจ
นำมาเทียบได ในระดับหนึ่งถือไดวาเปนการยืมพลังมาใช แต…ตอนนี้เอง มันกลับ
สำคัญอยางยิ่ง
เพราะวาทองหนุนน้ำ น้ำหนุนไม และน้ำคือตนกำเนิดของไม เมื่อมีกฎเกณฑของ
ทองเขามาก็ยิ่งเพิ่มพลังแหงตนกำเนิดอยางไรรูป และเมื่อมีการสงเสริมแบบไรรูป
เช น นี ้ ข ึ ้ น มา ก็ ส ามารถทำให เ ต า ธาตุ ไ ม ท ี ่ แ ข็ ง แกร ง ที ่ ส ุ ด ของหวั ง เป า เล อ ยิ ่ ง …
ยิ่งแข็งแกรงกวาเดิม!
เมื่อเตาธาตุไมแข็งแกรงมากขึ้น ก็จะควบแนนกลายเปน…เตาอีกชนิดหนึ่ง!
ดั ง นั ้ น ในพริ บ ตาต อ มา หลั ง จากวิ ช าลอกเลี ย นแสดงกฎเกณฑ ข องธาตุ ท อง
ออกมาแลว เตาธาตุน้ำในรางของหวังเปาเลอก็ระเบิดขึ้นกะทันหันและสงผลตอ
เตาธาตุไมของเขา ทำใหรอบกายของเขามีพืชพรรณจำนวนนับไมถวนปรากฏทันใด
พืชพรรณเหลานี้ปกคลุมไปครึ่งอวกาศของตระกูลไมรูสิ้นโดยตรง และยิ่งสงผล
ต อ ต น ไม ใ บหญ า ทั ้ ง หมดบนดวงดาวทุ ก ดวงภายในตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น ด ว ย และใน
ชั่วพริบตานี้เอง ทามกลางเสียงคำรามต่ำของหวังเปาเลอ เมื่อสายควันเกาสายของ
จี เ จี ย พุ  ง ผ า นทะเลน้ ำ แข็ ง ไปสั ง หารหวั ง เป า เล อ โดยฉั น พลั น นั ้ น เอง…พื ช พรรณ
บนดวงดาวภายในตระกูลไมรูสิ้นก็สั่นไหวขึ้นมา ตนไมใบหญาทั้งหมดในอวกาศก็
สั่นสะทานเชนเดียวกัน
ขณะที่พวกมันสั่นไหว…ลมก็พัดขึ้น!!
 ลมที่เดิมทีไมควรจะปรากฏขึ้นในอวกาศแหงนี้กลับปรากฏขึ้นเพราะอิทธิพลของ
วิชาเตาชนิดนี้!
นี่ก็คือ…เตาธาตุลม!
วิ ช าลอกเลี ย นก็ ส ามารถสร า งเต า ธาตุ ล มขึ ้ น มาได แต อ านุ ภ าพอ อ นเกิ น ไป
สวนเตาธาตุลมในตอนนี้แตกตางกัน มันเกิดมาจากพลังธาตุไมที่กอตัวเปนลมพายุ
มหึมาพัดโหมทั่วอวกาศในชั่วพริบตา มันปะทุขึ้นตรงหนาหวังเปาเลอทันที แลวปะทะ
เขากับสายควันเกาสายโดยตรง
เสี ย งสะเทื อ นลั ่ น ดั ง แผ ไ ปทั่ ว ทั ้ ง แปดทิ ศ สายควั น อั น ตรธาน เต า ธาตุ ล ม
สลายหายไป สีหนาของจีเจียขาวซีด รางกายเซถอยกะทันหัน แววตาของเขาเผย
ใหเห็นความไมอยากเชื่อ เดิมทีเขาคิดวาหวังเปาเลอจะใชวิชากาลเวลาออกมา หรือไม
ก็ใชเตาแสงสวางอันนาสะพรึงที่ใชสยบตี้ซานเมื่อคราวนั้น ซึ่งเขาก็มีวิธีการตอบโต
อยูในใจแลว
แตเขาคิดไมถึงวาการลงมือของหวังเปาเลอจะแตกตางจากที่เขาคาดไว
เตา…กลับสามารถนำมาใชเชนนี้ไดดวย สิ่งนี้ทำใหเขาตื่นตะลึงยกใหญและจิตใจ
สั่นสะทาน ถึงขั้นที่แมแตเวยยางจื่อที่นั่งสมาธิหลับตาอยูบนดวงดาวหางไกล ตอนนี้
ก็ยังลืมตาโพลงขึ้นมา เผยใหเห็นความตกใจในดวงตา
เพราะวา…การปรากฏตัวของเตาลอกเลียนทำใหเตาของหวังเปาเลอไมไดถูก
แชแข็งตายตัวอีกตอไป มีทักษะเพียงไมกี่อยาง แตกลับใชน้ำและไมเปนรากฐาน
แสดงฤทธิ์เดชที่ไมอาจจินตนาการออกมาได!
 บทที่ 1244 สงครามเริ่มโดยสมบูรณ
ภาพนี้ทำใหเวยยางจื่อเกิดอาการใจสั่นไหวขึ้นเปนครั้งแรก เพื่อทำใหแผนการ
สำเร็จ ตนจึงปลอยใหหวังเปาเลอเติบโตขึ้นมา นี่เขา…ทำพลาดไปหรือไม
“ไมเปนไร…สุดทายก็เปนแคตัวเสริมเทานั้น” แตไมนาน เวยยางจื่อก็สายหนา
ไมไปสนใจอีก เขากักตนตอ รอคอยใหฉากสุดทายในแผนการของเขาเปดการแสดง
ขณะเดียวกันนั้น บนสนามรบของตระกูลไมรูสิ้น จีเจียถอยรน สีหนาของเขา
ย่ ำ แย อ ย า งยิ ่ ง เขาจ อ งหวั ง เป า เล อ เขม็ ง ในใจมี ค วามคิ ด มากมายปรากฏขึ ้ น มา
ยกมือขวาขึ้นผนึกมุทราอยางรวดเร็ว ราวกับกำลังจะใชวิชาเทพของเขาออกมา
แตหวังเปาเลอเร็วกวา แทบจะในชั่วขณะที่จักรพรรดิสวรรคจีเจียจะใชพลังเทพ
ออกมาใหม หวังเปาเลอก็กาวเขามาตรงๆ แลวเขาตอสูกับจีเจียอีกครั้ง
เสียงดังสนั่นกึกกอง เงารางของทั้งสองคนพัวพันกันอยูกลางอวกาศ เจามาขาไป
ภายในชวงสั้นๆ ก็เกิดการพุง ปะทะกั น หลายพั น ครั ้ งแล ว ทุ กที ่ ท ี ่ เคลื ่ อนผ านไป
รอยแยกกลางอวกาศก็จะแผขยาย หลายบริเวณถลมทลายทันที
ระดับความรุนแรงชางนาตะลึงยิ่งนัก อีกทั้งหลังๆ มาความเร็วก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
จนถึงขนาดหากผูที่มองดูอยูมีขั้นฝกตนไมถึงระดับหนึ่ง ก็จะเห็นวิธีตอสูไดไมชัดเจน
ทำไดเพียงมองดูอวกาศแตกกระจายราวกับวันสิ้นโลกมาถึง
ขนาดที่ขณะตอสูกันอยูก็ยังมีเตาแหงกาลเวลาปรากฏขึ้นมา ทั้งสองคนกาว
เข า ไปในกาลเวลาพร อ มกั น แล ว ต อ สู  ก ั น ในอดี ต เรื ่ อ งนี ้ ส  ง ผลต อ ตระกู ล ไม ร ู  สิ้น
อย า งใหญ ห ลวง ตี ้ ซ านผู  โ ชคดี ท ี ่ พ ลั ง ฝ ก ปรื อ ฟ  น คื น มาส ว นหนึ ่ ง และกวงหมิ ง ที่
ปรากฏตัวขึ้นตองทุมพลังเขาสยบเต็มที่ ถึงจะแกไขผลกระทบที่ตามมาจากการตอสู
ของคนทั้งสองได
 “เหตุใดเขาแข็งแกรงขึ้นขนาดนี้!!” กวงหมิงจิตใจสั่นสะทาน มองไปที่อวกาศ
แววตาเผยความตื ่ น ตะลึ ง ออกมา ตี ้ ซ านที ่ อ ยู  ข  า งๆ ก็ เ งี ย บงั น ไม พ ู ด จา เขามี
ประสาทสัมผันที่รุนแรงยิ่งกวา เพียงแตในชวงครึ่งปนี้คลายกับวาพลังตอสู  ของ
หวังเปาเลอจะดุดันยิ่งกวาเมื่อกอนนัก
จนกระทั่งชั่วหนึ่งกานธูปตอมา กลางอวกาศ เงารางของหวังเปาเลอและจีเจีย
ปรากฏขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้…ทั้งสองลวนบาดเจ็บเหมือนกัน แววตาของหวังเปาเลอ
ฉายความเหี้ยมโหด แสงสวางบนรางกายสองวูบวาบชั่วพริบตา วิชาคืนพินาศ…ปะทุ
ออกมาบนรางของเขาทันที
พริบตาเดียวอวกาศก็กลายเปนสีดำสนิท แมแตทางฝงจีเจียก็คลายจะหลอมรวม
ไปกับความมืดดวย เมื่อประกายแสงบนรางของหวังเปาเลอแรงกลามากขึ้นเรื่อยๆ
แลวกอตัวเปนอาทิตยแรก ทันทีที่เขากระโจนรางขึ้นมา แสงสวางก็สาดสองไปทั่ว
ทุกทิศพรอมลานุภาพราวกับฉีกกระชากกำจัดความมืดมิด
ทันทีที่ใชวิชานี้ออกมา อวกาศก็สั่นสะเทือน จีเจียก็หนาเปลี่ยนสี แตแววตา
กลับมีความเหี้ยมโหดสองวาบ เมื่อโบกมือก็มีกระจกหนึ่งบานปรากฏขึ้นในมือแลว
กระจกบานนี้เรียบงายเกาแก เผยกลิ่นอายแหงกาลเวลาไรที่สิ้นสุด พริบตาที่
หยิบออกมา มันก็ขยายใหญขึ้นตรงหนาจีเจียแลวบังรางกายของเขาไวขางหลังทันที
ขณะเดียวกัน ผิวกระจกก็มีประกายแสงสองวาบ ทำใหแสงอาทิตยแรกที่หวังเปาเลอ
สรางขึ้นสะทอนลงมาบนผิวกระจก
เห็นไดชัดวากระจกใบนี้มีประวั ติ ศาสตร มากมาย อี กทั ้ ง ผิ วกระจกก็ ย ั ง เป น
สมบัติชั้นเลิศ ไมอยางนั้นคงไมอาจทำใหคืนพินาศสะทอนลงมาไดแน แมวา…ขณะที่
เกิ ด การสะท อ นแสงลงมานี ้ จ ะทำให ก ระจกสั ่ น สะท า นและผิ ว กระจกมี ร อยร า ว
แตสุดทาย…ก็ยังสะทอนแสงเขามาขางในแลวระเบิดขึ้นทันใด!
 ขณะที่เกิดการระเบิด กลางอวกาศก็มีดวงอาทิตยแรกปรากฏขึ้นมาสองดวง
คลายกับดวงอาทิตยทั้งสองกำลังแขง กันสองสวาง ทำใหความมืดมิดทั้งหมดใน
อวกาศแหงนี้ถูกกำจัดสิ้นสมบูรณในชั่วพริบตา จากนั้น…แสงสวางของอาทิตยแรก
ทั้งสองดวงนี้ก็เริ่มกลืนกินกันเอง!
วิ ธี ก ารต อ ต า นเช น นี ้ หวั ง เป า เล อ เพิ ่ ง เคยเจอครั ้ง แรก สี ห น า จึ ง ย่ ำ แย ทั นที
โดยเฉพาะเมื่อเขาคนพบวาอาทิตยแรกที่สะทอนออกมาจากผิวกระจกมีอานุภาพ
เหมือนกับดวงที่ตัวเขาใชออกมา ถึงขั้นที่วาเขายังเห็นตัวเองอีกคนยืนอยูในนั้นดวยซ้ำ
และสิ่งที่ทำใหเขาตกตะลึงยิ่งกวาก็คือ ตอนนี้ความรูสึกวาถูกแสงสวางทำราย
ไมไดมาจากตัวเขาเทานั้น แตยังมาจาก…ผิวกระจก หรือก็หมายความวา สิ่งที่สะทอน
มาจากผิวกระจกนี้ไมใชแคอาทิตยแรก แตยังมีอาการบาดเจ็บดวย!
อาการบาดเจ็บที่เขาสรางใหกับผิวกระจกก็ถูกสะทอนกลับมายังรางของเขาดวย
และอาการบาดเจ็บที่กระจกสรางใหเขาก็เชนเดียวกัน มันจึงเกิดเปนวงจรแบบหนึ่ง
หวังเปาเลอตองขมวดคิ้ว หลังจากพบวาอาการบาดเจ็บของเขารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
เขาก็มองเห็นรอยราวบนกระจกฟนกลับสูสภาพเดิม ดังนั้นเขาจึงโบกมือขวาขึ้น
สลายวิชาคืนพินาศทิ้งทันใด
“กระจกใบนี้แปลกประหลาด แตไมใชวาคืนพินาศทำลายไมได ทวาเปนเพราะ
พลังฝกตนของขาไมอาจเกื้อหนุน ไมอยางนั้นหากดันไปใหสุดละก็ จะตองทำให
กระจกใบนี้พังไปกอนไดแน!”
แทบจะพรอมกันกับที่หวังเปาเลอถอนคืนพินาศกลับ จีเจียก็ถอนกระจกใบนี้
กลับอยางรวดเร็วเชนกัน สีหนาเขาซีดขาวเหมือนกัน เห็นไดชัดวาสำหรับเขาแลว
การหนุนนำกระจกบานนี้ใชพลังมหาศาลมาก ตอนนี้เขาจึงจองมองไปยังหวังเปาเลอ
ดวยความซับซอน เขารูวาหากคิดจะสังหารอีกฝาย โดยพื้นฐานแลวเปนไปไมไดเลย
 จุดนี้เอง หวังเปาเลอก็สัมผัสไดเชนกัน ความแข็งแกรงของจีเจียผูนี้เหนือกวา
ที่เขาคาดเดาไวอยูสักหนอย วิถีเตาของคนผูนี้ราวกับมีอยูไมนอยเลย ทั้งยังไมวา
จะเปนเตาธาตุทองหรือเตาธาตุมืดกอนหนานี้ก็ไมใชธรรมดา โดยเฉพาะอยางหลังนั้น
ชางแปลกประหลาดยิ่งกวา
แตเมื่อเทียบกันแลว จุดแปลกประหลาดของกระจกบานนั้นตางหากถึงจะเปน
สวนสำคัญ
“ของสิ่งนี้…คือสมบัติอะไรกัน ไมรูวาจะนำมาเปนของบรรจุเตาใหขาไดหรือไม!”
หวังเปาเลอหรี่ตาลงแลวฝงความคิดนี้เอาไวในใจ เขามองไปรอบกาย การมาครั้งนี้
ของเขา ถาหากทำเพียงเทานั้นก็เหมือนจะชวยเหลือเฉินชิงจื่อไดไมมาก ดังนั้น
ในแววตาของเขาจึงมีประกายแสงจางๆ สองวาบ ตอนนี้รางเดิมภายในสหพันธรัฐของ
ระบบสุริยะกลางจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายก็ลืมตาขึ้นแลวแผกระแสเตา
ออกมาปกคลุมทั้งจักรพิภพเตาฝงซาย
“ตระกูลไมรูสิ้นขวางการกลับมาของผูศรัทธาเตาฝงซายของขา สำนักทุกแหง
ในเตาฝงซาย…ทำศึกกับตระกูลไมรูสิ้น!”
ทันทีที่คำสั่งนี้แพรออกไป ทั่วทั้งเตาฝงซายก็เคลื่อนไหวทันที หากเปลี่ยนเปน
กอนหนานี้ แมเตาเการัฐผูเปนสำนักอันดับหนึ่งแหงเตาฝงซายจะแพรคำสั่งนี้ออกมา
ก็จะมีการตอตานและความลาชาเกิดขึ้น แตดวยสถานะและอานุภาพของหวังเปาเลอ
ในปจจุบัน ทันทีที่คำสั่งนี้เกิดขึ้น ทุกสำนักในสหพันธรัฐของระบบสุริยะก็เคลื่อนไหว
เปนพวกแรก
สวนสำนักอื่นๆ ก็ไมมีความลังเลใดๆ เชนกัน พวกจอมพลังพากันออกเดินทาง
จนเกิดเปนกองทัพใหญ พุงเขามาใกลกับจักรพิภพใจกลางไมรูสิ้นอยางรวดเร็ว
สวนพวกที่อยูระดับจักรวาลก็ไดแผกระแสเตาออกมาในขอบเขตอันกวางใหญไพศาล
การเปลี ่ ย นแปลงครั ้ ง ใหญ ข องอวกาศเช น นี ้ แม ว  า จะมี จ ั ก รพิ ภ พขวางกั ้ น อยู
แตก็สามารถรับรูถึงพลังปราณได ดังนั้นแทบจะทันทีที่คำสั่งของหวังเปาเลอดังออกมา
และจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายเคลื่อนไหวออกศึก จีเจียจึงสังเกตเห็นในทันที
เขายังไมทันไดตอบสนองก็มีพลังปราณแปรปรวนระเบิดขึ้นมากะทันหันภายใน
จักรพิภพใจกลางไมรูสิ้น
และจุดที่มันระเบิดออกมาก็คือแมน้ำแหงความมืด!
ขณะที่แมน้ำแหงความมืดไหลซัด ระดับจักรวาลทั้งสามคนของสำนักแหงความมืด
ก็ พ ุ  ง ทะยานออกมาพร อ มกั น ยิ ่ ง กว า นั ้ น ยั ง มี ผ ู  ฝ  ก ตนของสำนั ก แห ง ความมื ด
จำนวนมากและวิ ญ ญาณในแม น ้ ำ แห ง ความมื ด ก็ พ ากั น พุ  ง ออกมาเช น เดี ย วกั น
จำนวนคนที่ลงมือในครั้งนี้มีมากจนกลายเปน…การทุมกำลังสุดแรง!
สีหนาของจีเจียอึมครึม เอยขึ้นกะทันหันวา
“ขอบคุณสหายเตา ไดโปรดลงมือเถิด!”
“สหายเตาจีเจีย ตัวขากับปรมาจารยผูกอตั้งของเจามีสัญญากัน หากยังไมถึง
เวลาลงมือ นอกเหนือจากนั้น…ศึกครั้งนี้ขาแซเซี่ยก็ไมตองการเขารวม” ผูที่ตอบกลับ
เขากลับเปนเสียงนิ่งสงบที่ดังมาจากอวกาศ
“เจา!!” จีเจียหนาเปลี่ยนสี กำลังจะเอยปากแตพริบตาตอมา…ภาพที่ทำใหจิตใจ
ของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลงขนาดใหญก็เกิดขึ้นแลว!
จั ก รพิ ภ พสำนั ก เสริ ม ภายในสำนั ก เต า เจ็ ด วิ ญ ญาณ ตอนนี ้ ป รมาจารย
เจ็ดวิญญาณผุดลุกขึ้นมา แววตาสองประกายแรงกลา เวลาที่เขารอคอยยังไมมาถึง
แตเขาไมอยากรออีกแลว เขากลับมองออกวาไมวาจะเปนหวังเปาเลอหรือวา
 สำนักแหงความมืด ก็เหมือนกับวาตอนนี้พวกเขากำลังเตรียมความพรอมสำหรับ
การลงมือของเฉินชิงจื่ออยู
“ในเมื่อเปนเชนนี้…ก็ลงมือเถอะ หากรอตอไปขาจะหงุดหงิดแลว!” ปรมาจารย
เจ็ดวิญญาณรองคำรามขึ้นฟา รางกายกระโจนสูอวกาศโดยตรง ลำตัวขยายใหญ
ในชั่วพริบตาคลายกับยักษ แลวกาวไปยังตระกูลไมรูสิ้น
ยิ่งกวานั้นเขายังก็เผยแพรคำสั่ง ประกาศไปทั่วทั้งสำนักเตาเจ็ดวิญญาณ
“ศิษยทุกคนของสำนักเตาเจ็ดวิญญาณ เดินทาง…ไปตระกูลไมรูสิ้น! พวกเรา…
กลับขางแลว!!”
ทันใดนั้นสำนักเตาเจ็ดวิญญาณก็เคลื่อนไหว ผูฝกตนจำนวนมากพุงออกไป
แววตาของแตละคนฉายแววกระหายอยากตอสูพวยพุงเทียมฟา ตามอยูดานหลัง
ปรมาจารยสำนักเตาเจ็ดวิญญาณ แลวเดินทางไปยังจักรพิภพในกลางไมรูสิ้น
ผูท ี่พุง ทะยานมาพรอมกันยัง มี สำนั กตระกู ลอื ่ น ๆ ของจั กรพิ ภ พสำนั กเสริ ม
จำนวนไมนอยอีกดวย ในพริบตา กลุมผูฝกตนก็โผบิน!
รางกายของกวงหมิงสั่นสะทาน สีหนาของตี้ซานหมนหมอง ดวงตาของจีเจีย
หดเกร็ ง ทั ่ ว ทั ้ ง ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ้ น ผู  ฝ  ก ตนทั ้ ง ตระกู ล ล ว นตกตะลึ ง ชั ่ ว ขณะนี ้เอง…
เตาฝงซายยกทัพ สำนักเสริมกลับขาง สำนักแหงความมืดออกรบ!
สงครามจึงปะทุขึ้นโดยสมบูรณ!
 บทที่ 1245 มาถึง
ชั่วขณะนี้เอง เตาฝงซายเดินทัพ สำนักเสริมเคลื่อนไหว สำนักแหงความมืดกำลัง
จะมาถึง
สำหรั บ ตระกู ล ไมร ู ส ิ ้ นแลว นี ่ ค ื อ หายนะอย า งหนึ ่ง ที ่ ไ มเ คยมีม าก อ น แม ว า
ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น จะมี ภ ู ม ิ ห ลั ง ที ่ ล ้ ำ ลึ ก และยั ง เป น ระดั บ เจ า ผู  ป กครองอย า งไร
แตเมื่อเผชิญหนากับการโจมตีจากสามฝายก็ไมมีทางปลอดภัยไรความเสียหายแน
โดยเฉพาะ…จนถึ ง ตอนนี ้ ป รมาจารย ผ ู  ก  อ ตั ้ง ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น ยัง ไม ป รากฏตั ว
ออกมาเลย เมื่อเปนเชนนี้ ระดับจักรพรรดิสวรรคของตระกูลไมรูสิ้นจึงฝายเสียเปรียบ
อยางแนนอน ถึงอยางไรเสวียนหัวก็ไมอาจออกรบได ตี้ซานก็ยังออนแออยางยิ่ง
มีเพียงกวงหมิงและจีเจีย…แตคูตอสูของพวกเขาไมใชแคผูเยี่ยมยุทธอยางหวังเปาเลอ
เทานั้น แตยังมีปรมาจารยสำนักเตาเจ็ดวิญญาณและระดับจักรวาลสามคนจาก
สำนักแหงความมืดดวย
สองตอหา จะชนะไดอยางไร!
ยิ ่ ง ไม ต  อ งพู ด ถึ ง การต อ สู  ข องระดั บ จั ก รพิ ภ พเลย ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น ก็ เ ป น ฝ า ย
เสียเปรียบเชนเดียวกัน ทั้งหมดนี้ทำใหสีหนาของจีเจียเปลี่ยนแปลงขั้นรุนแรงในทันที
เขารูสึกตอตระกูลไมรูสิ้นอยางล้ำลึกไมเหมือนกับเวยยางจื่อ และตอนนี้ในแววตา
ของเขาก็มีรอยเลือดแผกระจายอยู
“ร า งเดิ ม !!” ในช ว งวิ ก ฤตนี ้ เ อง จี เ จี ย พลั น เงยหน า ร อ งคำรามไปยั ง อวกาศ
แตกลับไมมีเสียงตอบกลับใดๆ ทำใหจีเจียหัวเราะ ดวงตาเผยความบาคลั่ง ทั้งราง
เกิดเสียงปงปงแลวกลายเปนหมอกควันกลุมหนึ่งทันที กอนพุงเขาไปหาหวังเปาเลอ
ยิ่งกวานั้นกวงหมิงกับตี้ซานทั้งสองคน ตอนนี้ลวนรูดีวาตระกูลไมรูสิ้นตกอยู
ในวิกฤตความเปนความตาย ตางก็พุงออกไปเชนกัน
 “จัดการหวังเปาเลอกอน!” ตอนนี้ทั้งสามมีความคิดแบบเดียวกัน ถึงอยางไร
การมาถึงของสำนักเสริมและสำนักแหงความมืดก็จำเปนตองใชเวลาอีกพักหนึ่ง
ทั้งยังไมใชระดับจักรวาลทุกคน มีแตระดับเชนหวังเปาเลอเทานั้นที่ใชประโยชน
จากเตา ธาตุน ้ ำและไม ไมสนใจเกราะป องกั น วงแหวนปราณของตระกู ลไม ร ู  สิ้ น
และมีความสามารถที่จะพุงผานเขามาไดในทันที
ดังนั้น สิ่งที่อยูตรงหนาของพวกเขาทั้งสามคนจึงมีแคทางเดียวคือจัดการหวังเปาเลอ!
และเมื่อสยบหรือทำใหหวังเปาเลอบาดเจ็บหนักกอนที่สำนักแหงความมืดและ
สำนักเสริมผูแข็งแกรงจะมาถึงไดแลวละก็ เชนนั้นวิกฤตของตระกูลไมรูสิ้นในวันนี้
ก็ใชวาจะจัดการไมได
ถึงอยางไร…แมวาทานปรมาจารยผูกอตั้งจะไมไดมา แตความนาเกรงขามของ
ตระกูลก็ยังอยู
หลังจากความคิดทั้งหมดนี้ปรากฏขึ้นในหัวของพวกจีเจียทั้งสามคน พลังฝกปรือ
ของพวกเขาทั้งสามก็ระเบิดออกมาโดยสมบูรณแลวกลายเปนสายรุงยาวสามสาย
พุงทะยานไปหาหวังเปาเลอ สวนหวังเปาเลอในตอนนี้ก็ยอมวิเคราะหทุกอยางได
ขณะที่เขาหรี่ตาลง รางกายก็กาวถอย ไมตอสูซึ่งหนากับจักรพรรดิสวรรคสามคน
เพราะมันไมจำเปน!
สิ่งที่เขาตองทำคือถวงเวลา ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเด็ดขาด ขณะที่หวังเปาเลอ
ถอยไป วิชาเงาจันทรก็ถูกใชออกมาทั น ที เขาถอยหลั ง ก าวตอ ก าว ระลอกคลื่ น
ปรากฏขึ้นเมื่อเทาเหยียบลงไปจนกระเพื่อมเปนกระแสเตาแหงกาลเวลา แลวกาว
เขาสูแมน้ำแหงกาลเวลาโดยตรง
สวนจีเจียและกวงหมิงรวมถึงตี้ซานก็ตามไปอยางรวดเร็ว พลังฝกปรือแผกระจาย
แลวกาวเขาไปไลลาอยางรวดเร็วในแมน้ำแหงกาลเวลาเชนเดียวกัน
 เสียงสะเทือนเลื่อนลั่นดังขึ้น ทันใดนั้นอวกาศของตระกูลไมรูสิ้นก็ระเบิดกระจาย
ไปทั่วทุกทิศ พรอมกันนั้นเงารางของหวังเปาเลอและพวกจีเจียก็หายไปจากสายตา
ของทุกคนที่จองมองอยู แตทั้งตระกูลไมรูสิ้นกลับมีคลื่นผันผวนไรรูปแผกระจาย
ออกมาเปนบางคราว เสียงดังสนั่นทั่วทุกทิศอยางตอเนื่อง แมกระทั่งการยุบสลายใน
แตละพื้นที่ก็เกิดขึ้นในอวกาศเชนกัน
ภาพแหงวันสิ้นโลกเชนนี้ทำใหคนตระกูลไมรูสิ้นมากมายตัวสั่นสะทาน ใจกลิ้ง
พลิ ก ตลบอย า งดุ เ ดื อ ด อี ก ไม น านฉากแบบหิ ม ะหนาเติ ม ซ้ ำ น้ ำ ค า งแข็ ง ก็ เ กิ ด ขึ้ น
ดานนอกตระกูลไมรูสิ้น ตอนนี้เกิดเสียงดังสนั่นขึ้นมาแลว
นั่นเปนเพราะมีคนกำลังโจมตีระลอกใหญอยูดานนอก!
ผูที่โจมตีมีทั้งหมดสี่คนลวนมาจากทิศทางตางกัน นั่นก็คือปรมาจารยสำนักเตา
เจ็ดวิญ ญาณและระดับจักรวาลทั้ งสามคนจากสำนั กแห งความมื ด พวกเขาสี ่ คน
เดินทางมาเร็วยิ่งนัก แตวงแหวนปราณก็ยากจะทำลายไดในเวลาอันสั้น ตอนนี้กำลัง
พากันทุมเต็มกำลังทำลาย ทำใหวงแหวนเกราะปองกันรอบดานของตระกูลไมรูสิ้น
บิดเบี้ยวขึ้นมาทันที
มันบิดเบี้ยวรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และเวลาก็ ผ านไปแล วหนึ ่ ง ก านธูป ทั น ใดนั้ น
กลางอวกาศภายในวงแหวนปราณของตระกูลไมรูสิ้นก็มีวังน้ำวนแหงหนึ่งปรากฏขึ้น
จากไหนไมรู ดวงวิญญาณเทพของตี้ซานพุงออกมาจากในนั้นทันที วิญญาณเทพ
ของเขาหมนแสง ถึงขั้นเสียหายไปอยางมาก นาเวทนาและสะบักสะบอมอยางยิ่ง
และยิ่งตอนที่พุงออกมานั้น แขนขวาของวิญญาณเทพของเขาก็ระเบิดออกทันที
และในชั่วขณะที่เขาบินออกมา วังน้ำวนที่เขาออกมาก็พังทลายทันใด เงารางของ
หวังเปาเลอพุงมาจากในนั้น ดูแลวก็สะบักสะบอมเล็กนอยเชนกัน และที่ดานหลัง
ของเขา จี เ จี ย ผู  ม ี ไ อสั ง หารพวยพุ  ง ก็ เ ดิ น ตามมาทั น ที แม ว  า ตั ว เขาจะบาดเจ็ บ
แตกลับยังไลตามอยางบาคลั่ง
 สวนดานหลังของเขาก็ยังมีกวงหมิงที่บินออกมาจากวังน้ำวน เพียงแตชั่วขณะที่
เขาบินออกมา เขาก็กระอักเลือด กายเนื้อเกือบจะพังทลาย เห็นไดชัดวาภายใน
แมน้ำแหงกาลเวลานั้น พวกเขาสามคนไดรวมมือกันตอสูกับหวังเปาเลอ เขากับตี้ซาน
ลวนบาดเจ็บสาหัส แตเมื่อเปดโอกาสใหจีเจียลงมือ สุดทายก็ทำใหหวังเปาเล อ
บาดเจ็บได
“หวังเปาเลอ!” จิตสังหารในดวงตาของจีเจียปะทุออกมา ความเร็วเพิ่มขึ้นอีกครั้ง
หวังเปาเลอหรี่ตา พลังตอสูของเขาและจีเจียพอๆ กัน ถาหากสองคนสูกันตัวตอตัว
ก็ดีไป แตนี่มีกวงหมิงและตี้ซานเพิ่มขึ้น สมดุลยอมเอนเอียง
แต…หากถวงเวลาตอไปเขาก็ยังมีความมั่นใจอยู ตอนนี้ขณะที่ถอยรนอยูนั้น
มือขวาของหวังเปาเลอก็ยกขึ้นกะทันหันแลวโบกไปยังดานหนา ปากก็ตะโกนออกมา
“เตาธาตุน้ำ!”
ในชั่วอึดใจ ผูคนทั่วทั้งตระกูลไมรูสิ้นที่ฝกฝนเพียงเตาธาตุน้ำก็ตัวสั่นเทากันหมด
ราวกับวาจิตแหงเตาถูกความวางเปลาดึงออกไปบรรจบที่ตนกำเนิด
ตนกำเนิดก็ยอมเปนหวังเปาเลอ ในพริบตาอาการบาดเจ็บของเขาก็ฟนกลับมา
มากกวาครึ่ง เขากำหมัดโจมตีไปยังจีเจียที่ไลตามมา หลังจากอีกฝายตานเอาไวได
หวังเปาเลอก็เอยขึ้นอีกครั้ง
“เตาธาตุไม!”
ภาพแบบเดียวกันนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้พลังธาตุไมมารวมกัน อวกาศคลายจะ
กลายเปนแผนดินใหญที่มีตนไมใบหญานับไมถวนเติบโตขึ้นมา ทำใหอาการบาดเจ็บ
ของหวังเปาเลอฟนขึ้นไมนอย เงารางสั่นไหว แลวหนีไปอีกครั้ง
 และตอนนี้วงแหวนเกราะกำบั ง ของตระกู ลไม รู  สิ ้ น รอบๆ ก็ บิ ดเบี ้ ย วรุ น แรง
ถึงขั้นที่มีจุดจุดหนึ่งออนยวบอยางยิ่ง ตรงนั้น…ก็คือจุดที่ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณ
และจักรพรรดิสวรรคสามคนของสำนักแหงความมืดเลือกที่จะรวมมือกันโจมตี
“รางเดิม!!” เมื่อเห็นเชนนี้ จีเจียก็รอนใจถึงขีดสุด เขาอดตะโกนรองเรียกอีกครั้งไมได
และในครั้งนี้ บนดวงดาราที่หางไกล เวยยางจื่อที่นั่งทำสมาธิอยูตรงนั้นในที่สุดก็
ลืมตาแลว
เขาจองมองทุกอยางบนสนามรบ มองเห็นพวกปรมาจารยสำนักเตาเจ็ดวิญญาณ
กำลังโจมตี และยิ่งมองเห็นหวังเปาเลอที่ถวงเวลาไมหยุด เขากระจางดียิ่งวาขอแคตน
ลงมือในตอนนี้โดยมีเปาหมายอยูที่หวังเปาเลอ บางทีอาจตองใชเวลาในการสังหารเขา
นิดหนอย แตการทำใหเขาบาดเจ็บสาหัสก็ยังทำไดงายๆ
แตถาหากทำเชนนี้ เกรงวาเฉินชิงจื่อก็คงจะเปดเผยตัวออกมาตอสูกับตนทันที
แมวาเขาจะรอคอยศึกครั้งนี้อยางยิ ่ง แต…สิ่งที่เขาตองการคือให เฉินชิ ง จื่ อ
เลือกลงมือในสถานการณที่ตัวเขามั่นใจเต็มรอย ไมใชการโจมตีกลับเพราะถูกบังคับ
แบบนี้
สองอยางนี้…มีความหมายแตกตางกันโดยสิ้นเชิง
“เพื่อ ทำใหเฉินชิงจื่อ มั่นใจยิ่งกว านี ้ เพื ่ อ ให การแสดงละครฉากนี ้ดี ยิ ่งขึ้น…
ตระกูลไมรูสิ้นในที่แหงนี้ ไมตองมีก็ชางปะไร” แววตาของเวยยางจื่อเย็นเยียบ
ไมมีความรูสึกแมแตนอย เขาหลับตาลงอีกครั้ง
และการที่เขาหลับตาลงเลือกไมตอบกลับก็ทำใหจีเจียสิ้นหวังทันที รางของเขา
สองแสงเจิดจรัสพรอมรอยยิ้มโศก แสงสวางนี้แรงกลามากขึ้นเรื่อยๆ แตรางกายของ
เขากลับแหงเหี่ยวอยางรวดเร็วแบบที่ตาเปลาก็ยังมองเห็น
ราวกับกำลังจะใชพลังเทพบางอยางที่กินพลังเกินควรอยางยิ่งออกมา ใชความออนแอ
ของพลังชีวิตแลกมาซึ่งวิชาเวทอันทรงพลัง ความรูสึกถึงวิกฤตปรากฏขึ้นในใจของ
หวังเปาเลอ ดังนั้นเขาจึงไมลังเล กาวเขาไปในแมน้ำแหงการเวลาอีกครั้ง
และพริบตาที่เขากาวเขาไปนั้น จีเจียก็ยกมือขวาขึ้น มือขวาทั้งมือของเขาระเบิด
ตรงๆ เลือดเนื้อกระจัดกระจายแลวรวมตัวกันกลายเปนงาวยาวที่เกิดจากเลือดเนื้อ
ดามหนึ่ง มันพุงทะยานไปยัง…หวังเปาเลอ!
มันรวดเร็วมากจนทำลายกาลเวลาแลวกระแทกเขาไปในแมน้ำ ภายใตเสียงดัง
อึกทึกสะเทือนไปทั้งอวกาศนี้ แมน้ำกาลเวลาทอนนั้นก็พังทลายทันที เงารางของ
หวังเปาเลอก็ลาถอยออกมาจากในนั้นแลวกระอักเลือดออกมา
แววตาของจีเจียมีจิตสังหารระเบิดออก เขาก็กำลังจะไลตามมาทามกลางเสียง
สะเทือนดังสนั่น
วิกฤตอยูตรงหนา แตตอนนี้…เสียงสะเทือนเลื่อนลั่นที่รุนแรงยิ่งกวาก็ดังมาจากที่
ไกลๆ ณ วงแหวนเกราะป อ งกั น ของตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น …ณ จุ ด ที ่ อ  อ นยวบซึ่ ง
พวกปรมาจารยสำนักเตาเจ็ดวิญญาณทั้งสี่คนรวมกันโจมตีพังลงมาแลว
 บทที่ 1246 เสวียนหัวกลับมา
ชิ้นสวนภาพมายาโปรงใสจำนวนนับไมถวนกระจัดกระจายจากจุดออนยวบไปยัง
อวกาศสวนในของตระกูลไมรูสิ้น ขณะที่มันแตกกระจาย ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณ
ก็ เ ป น คนแรกที ่ พ ุ  ง เข า มาแล ว ก า วเข า สู  อ วกาศส ว นในของตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น ทั น ที
เพิ่งจะเขามาไดเขาก็เงยหนาหัวเราะลั่นแลว
ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณมีรูปรางสูงใหญแข็งแรง แมวาผมจะเปนสีขาวทั้งหัว
แตพลานุภาพกลับยังคงทรงพลัง โดยเฉพาะเลื อดลมที ่ไ หวเวีย นไปทั่ วรางก็ชาง
กวางใหญไพศาลราวกับทองฟา เห็นไดชัดวาเตาของเขาจะตองเกี่ยวพันกับกายเนื้อ
แนนอน ใหความรูสึกวาไมเหมือนผูฝกตน แตเหมือนกับอสูรรายในรางมนุษย
“สหายเต าหวัง ผูเฒามาแลว !” ท ามกลางเสี ย งหั วเราะ ปรมาจารย เต าเจ็ ด
วิญ ญาณก็กาวใหญตรงไปหาจีเจีย ขณะที ่ ย  างก าว เขาก็ ย กมื อขวาขึ ้ น คว า จั บ ที่
ความวางเปลา ทันใดนั้นอวกาศหนาฝามือของเขาก็บิดเบี้ยว กระบองฟนหมาปา
ขนาดมหึมาดามหนึ่งคลายจะทะลวงผานอวกาศเขามาหาแลวถูกเขาควาเอาไวในมือ
จากนั้นก็ทุบไปทางจีเจียตรงๆ
“จีเจีย กินกระบองขาไปซะ!”
ทามกลางเสียงหัวเราะดังสนั่นของปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณ อานุภาพนั้น
ชางนาตะลึงยิ่ง หวังเปาเลอที่มองดูอยูก็เผยประกายแปลกประหลาดขึ้นในดวงตา
เขามองเตาของปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณผูนี้ออก มันนาจะเปน…เตาพละกำลัง!
ดังนั้นเขาจึงยืมกำลังเรงใหตนถอยอยางรวดเร็ว สวนทางจีเจีย ตอนนี้สีหนา
ดูไมดีเลย เหมือนรูสึกวาในคำพูดของอีกฝายแฝงไวซึ่งการดูหมิ่น
 โดยเฉพาะกระบองฟนหมาปาที่มีหนามแหลมผุดขึ้นมานับไมถวน ดูแลวอำมหิต
เป น ที ่ ส ุ ด ถึ ง ขั ้ น ยั ง มี ก ลิ ่ น คาวเลื อ ดเผยออกมา ยิ ่ ง กว า นั ้ น ยั ง มี ว ิ ญ ญาณคนตาย
นับไมถวนพันลอมอยูในนั้นแลวคำรามไรเสียง ถึงขนาดที่ตอนที่มันฟนทุบลงมา
อวกาศก็ยังฉีกขาดไดงายๆ บนนั้นยังแฝงไวซึ่งกระแสเตาอันนาตื่นตะลึงอีกดวย
ในชั่วพริบตา เมื่อปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณเดินทางมาถึง ไมวาจีเจียจะยินยอม
หรือไมก็จำตองลงมือเต็มกำลังแลวปะทะเขากับเขา ขณะเดียวกันนั้น ระดับจักรวาล
ทั ้ ง สามคนของสำนั ก แห ง ความมื ด ก็ ก  า วเข า มายั ง ส ว นในของตระกู ล ไม ร ู  สิ้ น
อยางรวดเร็ว เมื่อทั้งสามคนเขามา กลิ่นอายของเตาธาตุมืดก็พวยพุงบาคลั่ง และ
กำลังจะพุงเขาไปหาจีเจีย
แตในตอนนี้เอง เสียงคำรามแหลมสูงก็ดังมาจากความวางเปลา เตาสวรรค
ตระกูลไมรูสิ้น…กำลังจะมา
ดวงเกราะดำมหึมาตัวนั้นเพิ่งจะปรากฏตัวก็พุงเขาหาสำนักแหงความมืดทั้ง
สามคนแลว ทั้งยังมีจักรพรรดิสวรรคกวงหมิงกัดฟนโจมตีดวย ชั่วขณะนั้นจึงเกิดเสียง
ดังสนั่นลั่นฟา สวนการตอสูของปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณและจีเจียก็ปะทุจนดุเดือด
ถึงขีดสุดภายในเวลาอันสั้นแลว
แมวาจีเจียจะไดรับบาดเจ็บจากการตอสูกับหวังเปาเลอ ทั้งยังเสียพลังไปไมนอย
แตกอนหนานี้เขาไดใชเคล็ดวิชาลับออกมา ตอนนี้ประกายแสงทั่วรางจึงสองสวาง
แมวามือขางหนึ่งจะกลายเปนงาวลดการเสียพลัง แตรางสามหัวของตระกูลไมรูสิ้น
ที่เขาใชบนรางกายของตัวเองก็ทำใหเขาเสียพลังมากยิ่งกวาเดิม
ขณะนี้ เขาเขาโจมตีปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณโดยไมสนวาตองแลกดวยอะไรแลว
การตอสูทั้งสนามรบเดือดพลาน ทั้งยังเกิดขึ้นที่จักรพิภพใจกลางตระกูลไมรูสิ้น
แลวแผขยายออกมา ทำใหดวงดาวของตระกูลไมรูสิ้นไดรับผลกระทบอยางหนัก
 สวนหวังเปาเลอ ตอนนี้เขาตัวสั่นไหว เมื่อจัดระเบียบตัวเองเล็กนอยแลวเขาก็
หรี่ตา หลังจากใครครวญอยูไมกี่อึดใจก็พุงออกไป ไมไดพุงเขาสูสนามรบ แตกาวหนึ่ง
กาวเขาสูดาวเอกของตระกูลไมรูสิ้น
อวกาศที่ตระกูลไมรูสิ้นตั้งอยูนั้นมีดวงดาวอยูนับไมถวน ดาวเอกก็มีไมนอย
เชนกัน แตทิศทางของหวังเปาเลอกลับแมนยำ เขายึดตามทิศทางที่จิตใจนำพาไป
เขาไปใกลดาวเอกดวงนั้นอยางรวดเร็ว
ที่นี่…ก็คือสถานที่กักตนของเสวียนหัว
ในเมื่อไดฉีกหนาไปแลว หวังเปาเลอยอมไมปลอยเสวียนหัวไป แมวาจะออนแอ
ไปหนอยในสายตาของหวังเปาเลอ แตถึงอยางไรพลังตอสูของจักรพรรดิสวรรคระดับ
จักรวาลผูนี้ก็ยังมีประโยชนอยางยิ่ง
ดังนั้นตอนนี้หวังเปาเลอจึงเรงความเร็วขึ้น เมื่อเกิดเสียงดังสนั่น เขาก็กาวเขาไป
ในดาวเอกที่เสวียนหัวอยูทันที สำหรับเกราะปองกันของที่นี่และผูฝกตนของตระกูล
ไมรูสิ้น อยางหลังไมมีทางขัดขวางหวังเปาเลอไดเลย สวนอยางแรก เพียงทำให
หวังเปาเลอเสียเวลาไปสิบกวาอึดใจเทานั้นเขาก็เดินผานไปตรงๆ ไดแลว จากนั้น
จึงกาวไปยังยอดเขาแหงหนึ่งบนดวงดาว
เมื่อเสียงฝเทาดังขึ้น ภูเขาลูกนี้ก็สะเทือนเลื่อนลั่น บริเวณที่ฝาเทาของเขาเหยียบ
ลงพังทลาย ภูเขาทั้งลูกกลายเปนเถาถานทันที ยิ่งกวานั้นยังมีระลอกคลื่นแผกระจาย
ออกมา ทำใหแผนดินรอบขางสั่นสะเทือนแลวถลมลงมาทุกชั้น หวังเปาเลอที่ตอนนี้
นับวายืนอยูกลางอากาศเอนหนามองไปยังทิศทางหนึ่ง
“เสวียนหัว ยังไมมาพบขาอีกหรือ”
แทบจะพรอมกับที่หวังเปาเลอมายืนบนดาวดวงนี้ เสวียนหัวภายในสถานที่กักตน
ซึ ่ ง นั ่ ง ขั ด สมาธิ อ ยู  ใ นวงแหวนปราณ ด า นนอกร า งกายมี ม  า นแสงปกคลุ ม และ
กำลังตอตานจิตมารก็ตัวสั่นสะทานรุนแรง
 วงแหวนปราณเปดออกทั้งหมดแลว สวนมานแสงก็มีผลลัพธอัศจรรยที่สามารถ
ขวางกั้นดวงจิตเทพได นี่คือการเตรียมพรอมใหของจีเจียและกวงหมิงกอนจะจากไป
ทำใหเสวียนหัวพอจะกดตัวเองใหอยูที่นี่ได แตในชั่วพริบตานี้เอง จิตมารในรางของ
เขากลับปะทุอยางรุนแรงขึ้นมากะทันหัน
เมื่อมันปะทุขึ้น เสนเลือดดำทั่วรางของเสวียนหัวก็พองนูน แสดงใหเห็นถึง
ความดิ้นรนอยางเจ็บปวด ยิ่งกวานั้นยังมีปราณมืดมหาศาลไหลออกมาจากทวาร
ทั้งเจ็ดแลวลอมรอบรางกายเขา
“ขา…ไม…” เสวียนหัวกัดฟน พูดก็พูดไมออก เหงื่อเปยกชุมไปทั้งตัว เขายังคง
ตอตาน แสงของวงแหวนปราณใตรางสองสวางแรงกลา มานแสงก็เชนเดียวกั น
แตทุกอยางนั้น…เปลี่ยนไปทันทีหลังจากหวังเปาเลอเอยออกมา
การโจมตีอยางบาคลั่งระเบิดขึ้นภายในรางของเสวียนหัวตรงๆ หมอกมืดทะลวง
ออกจากทวารทั้งเจ็ดของเขา แลวรวมตัวกันเปนเงารางรางหนึ่งอยูตรงหนาเขา
เงารางนี้ไมใชหวังเปาเลอ แตเปน…รูปลักษณของเสวียนหัว ทวากลับมีกลิ่นอาย
ของหวังเปาเลอแผออกมา พูดใหถูกก็คือ เงาดำนี้…คือจิตมารของเสวียนหัว
ตอนนี้จิตมารดวงนี้กำลังหัวเราะ เงยหนาหัวเราะ
หลังจากหัวเราะเสร็จ มันก็กลายเปนหมอกดำแลวทะลวงเขาไปในทวารทั้งเจ็ด
ของเสวียนหัวอีกครั้งทันที แมวาเสวียนหัวจะขัดขวางมันเต็มกำลังแตก็ไมชวยอะไร
พริบตาตอมา รางกายของเขาก็สั่นสะทาน แลวนิ่งสงบทันใด ศีรษะของเขาก็กมลง
ไมขยับไหว
หลังผานไปประมาณสิบกวาอึดใจ เสวียนหัวก็คอยๆ เงยหนาขึ้น แววตากลับมา
กระจ า งชั ด เขายกมื อ ขึ ้ น โบก ฉั บ พลั น ม า นแสงนอกร า งกายก็ พ ั ง ลงมาทั น ใด
วงแหวนปราณรอบๆ ยิ่ง แตกเปนเสี ่ย งๆ ในชั ่ วพริบตา เสวี ย นหัวตบเสื ้อ ผาแลว
ลุกขึ้นยืน คลายหลุดพนจากพันธนาการ
 “หากรูแตแรกวาจะเปนเชนนี้ ไยกอนหนานี้ขาตองดิ้นรนหนักหนาดวย ที่แท…
การหลอมรวมกับมหาเตาก็ทำใหจิต ปราณ วิญญาณสดชื่นเชนนี้นี่เอง” เสวียนหัว
ยิ ้ ม อย า งพึ ง พอใจ ร า งกายเคลื ่ อ นไปข า งหน า กำลั ง จะออกจากสถานที ่ ก ั ก ตน
แตพริบตาตอมาก็มีโซมายาหลายเสนปรากฏขึ้นจากสี่ทิศทางแลวพันรอบตัวเขาทันที
คลายขวางไมใหเขาจากไป
สีหนาของเสวียนหัวอึมครึม แผพลังฝกตนออกมาทันใด คลื่นผันผวนของระดับ
จักรวาลแพรกระจายไปทั่วทุกทิศทันที ทำใหโซรอบๆ พังลงหลังจากฝนรั้นอยูไมกี่
อึดใจ และสิ่งที่พังทลายไปดวยยังมีหองลับที่เขาอยู มันทรุดตัวลงในชั่วพริบตาแลว
เกิดเปนซากปรักหักพังทันที เผยใหเห็นทองฟาเหนือศีรษะของเขา
เขาเงยหนามองฟา เสวียนหัวสูดลมหายใจลึก รางกายพุงขึ้นฟาแลวตรงไปยังจุด
ที่หวังเปาเลออยูทันใด เขายกขากาว เงารางหายวับในชั่วพริบตา เมื่อปรากฏตัวขึ้น…
เขาก็อยูหางจากหวังเปาเลอรอยจั้งแลว
เขาไมไดเขาใกลทันที หลังจากปรากฏตัวขึ้นตรงนี้ สีหนาของเสวียนก็เครงขรึม
ยิ่งขึ้น ทั้งยังจัดเสื้อผาใหเรียบรอย จากนั้นจึงเดินไปหาหวังเปาเลอทีละกาว จนกระทั่ง
อยูตรงหนาหวังเปาเลอหาจั้ง เขาก็หยุดฝเทาแลวคุกเขาคารวะหวังเปาเลอ
“เสวียนหัว คารวะเจาแหงเตา!”
หวังเปาเลอจองมองเสวียนหัว ใบหนาเผยรอยยิ้มบางๆ แลวเอยขึ้นชาๆ
“ศึกในอวกาศนั่น เจายินดีเขารวมหรือไม”
เสวียนหัวครุนคิดแลวเอยเสียงราบเรียบ
“แมวาจะเปนสหายเตากันมาหลายป แต…วิถีแตกตางกัน ยากจะเลี่ยงการตอสู”
 “ดี!” หวังเปาเลอหัวเราะฮาๆ รางกายสั่นไหวแลวบินไปยังอวกาศ เสวียนหัว
ตามอยูดานหลังเขา ทั้งสองกลายเปนสายรุงยาวสองสายกาวเขาสูอวกาศในทันที
จนมาอยูบนสนามรบ
และการปรากฏตัวของเสวียนก็ทำใหสายตาของทุกคนที่กำลังตอสูกันอยูหดเกร็ง
โดยเฉพาะกวงหมิงและจีเจีย รวมถึงตี้ซาน พวกเขามีสีหนาย่ำแยเสียยิ่งกวา
 บทที่ 1247 เวยยางจื่อมาถึง
เปนเพราะการมาถึง ของเสวี ยนหั วจึ ง ทำให ส ถานการณ ท ี ่เ ดิม สมดุ ลอยู  แ ล ว
โนมเอียงมากยิ่งขึ้น
ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณคนเดียวก็ทำใหจีเจียที่แผดเผาตัวเองไปรับมือไดยาก
มากอยูแลว ตอนนี้จึงมีสภาพยับเยินอยางยิ่ง รางสามหัวหกแขนก็เสียหายไปกวาครึ่ง
ส ว นตี ้ ซ านและกวงหมิ ง ก็ ย ิ ่ ง มี ส ภาพเช น นี ้ ตี ้ ซ านก็ ย ั ง บาดเจ็ บ จนถึ ง ที ่ สุ ด
วิญ ญาณเทพหมองหมนอยางยิ่ง ไม มี พลั งตอสู อี กแล ว ทางฝ  ง กวงหมิงก็เชนกัน
เขาเผชิญหนากับการโจมตีจากระดับจักรวาลสามคนของสำนักแหงความมืด เขาที่เดิม
บาดเจ็บอยูแลวกายเนื้อไมไดพังทลายรุนแรงอะไร ดวงวิญญาณเทพก็ไมตางจากของ
ตี้ซานสักเทาไหร
ดังนั้น…เมื่อหวังเปาเลอกลับมาอีกครั้งและเงารางของเสวียนหัวก็มาถึง มันจึงทำให
จิตใจของพวกเขาสามคนสั่นสะทานรุนแรง โดยเฉพาะอยางยิ่ง…พริบตาที่เสวียนหัว
มาถึงเขาก็โจมตีทันที เปาหมายยอมไมใชกวงหมิงและตี้ซานที่เจ็บหนัก แตเปน…
จีเจีย!
ในชั่วพริบตา จีเจียที่ถอยรนไมหยุดขณะที่ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณโจมตีใส
และไดอาศัยการเสียพลังมาฝนประคับประคองตัวอยูนั้น ก็ตกอยูในสถานการณ
อันตรายยิ่งยวดทันที เสวียนหัวใชพลังเตาธาตุไมไมยั้งมือเลยสักนิด วิถีเตาพลังเทพ
ปกคลุมไปทุกดาน
และยังมีระดับจักรวาลทั้งสามคนของสำนักแหงความมืด ตอนนี้ลวนไมสนใจ
กวงหมิงกับตี้ซานแลว พวกเขาพุงเขามาหาจีเจียจากทั้งสามทิศ ทำใหดวงตาของจีเจีย
ฉายแววสิ้นหวังออกมา เพราะวา…หวังเปาเลอไมไ ด ลงมือ แตเขายืนอยูตรงนั้ น
แผอานุภาพคุกคามออกมา ทำใหจีเจียที่เดิมก็ไมอาจประคองตัวเองตอไปไดไมมี
โอกาสแมแตจะหลบหนี
“รางเดิม!!” ในชวงวิกฤต จีเจียก็หัวเราะอยางนาเวทนา เขาคำรามเศราโศกขึ้นฟา
ไมเขาใจเลยวามีอะไรที่สำคัญ ไปกว า ความเป น ความตายของตระกู ลไม ร ู  สิ ้ น อี ก
เขากระจางแจงดีกวาวันนี้…ถาหากรางเดิมไมออกมา เชนนั้นเวลาตายของเขาก็คือ…
เวลาที่ตระกูลไมรูสิ้นจะหายไปจากจักรวาลแหงนี้แลว
ถึ ง อย า งไร…ตอนนี ้ก องทั พ ใหญท ี ่ม าจากสำนั ก เสริม เต า ฝ  ง ซ า ย และสำนั ก
แหงความมืดก็กำลังเขามาใกลแลว แมวาตองใชเวลาอีกพักหนึ่งจึงจะมาถึงก็ตาม
แตจินตนาการไดเลยวาอีกเวลาไมนานหรอก และทันทีที่มาถึง รองรอยทุกอยาง
ของตระกูลไมรูสิ้นก็คงถูกลบเลือนไปหมดแลว
เมื่อเห็นอยางนี้ หวังเปาเลอจึงมีสมาธิจดจอเต็มที่ พลังฝกปรือแผปกคลุมทั่วทุกทิศ
หากบอกวาปรมาจารยตระกูลไมรูสิ้นจะตองปรากฏตัวละก็ เชนนั้นก็มีโอกาสมากที่สุด
ที่จะปรากฏตัวในชวงเวลาตอจากนี้
แทบจะทันทีที่ความคิดนี้ของหวั ง เป า เล อ ผุ ดขึ ้ น มา จี เจี ย ก็ ย ิ ่ ง กรี ดร อ งสลด
คนทั้งคนพนเลือดออกมา ตอนนี้รางสามหัวหกแขนดั้งเดิมเหลืออยูเพียงหนึ่งหัว
หนึ่งแขน อีกสองหัวหาแขนที่เหลือถูกทำลายไปนานแลว พลังฝกตนของเขาก็ไมอาจ
ยับยั้งการรวงระดับเชนนี้ได เขาไมใชระดับจักรวาลชั้นกลางอีกตอไป แตตกลงมาอยู
ในระดับชั้นตน
เมื่อเปนเชนนี้ก็ยิ่งยืนหยัดตอไปไดยาก เพียงไมกี่อึดใจ กายเนื้อของจีเจียก็สงเสียง
กึกกองนาตะลึง มันแตกเปนเสี่ยงๆ ดวงวิญญาณเทพคลายจะหลบหนีไดยากเย็น
เหลือเกิน และกำลังจะถูกปรมาจารยเตาเกาวิญญาณที่ยิ้มเยาะอยูจับไวไดแลว
แตในตอนนี้เอง เสียงถอนหายใจเบาๆ แฝงความจนใจก็ดังกองมาจากอวกาศ
อันวางเปลา
 เมื่อเสียงถอนหายใจนี้ดังออกมา ทั่วทั้งอวกาศก็บิดเบี้ยวแลวปรากฏมือยักษ
มโหฬารข า งหนึ ่ ง ขึ ้ น มื อ ยั ก ษ ข  า งนั ้ น กึ ่ ง โปร ง ใส มั น ปรากฏขึ ้ น รอบตั ว ของ
พวกปรมาจารยเตาเกาวิญญาณแลวบีบแรงๆ โดยตรง
สีหนาของปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณเปลี ่ยนไป พลังฝกปรือระเบิดออกมา
โดยสมบู ร ณ แสดงให เ ห็ น ถึ ง พลั ง ต อ สู  ท ี ่ ท รงพลั ง ยิ ่ ง กว า ก อ นหน า นี ้ ถ ึ ง สามส ว น
เห็นไดชัดวา…การตอ สูกับจีเจียก อนหน านี ้ ตั้งแตตนจนจบเขาได กั กพลังเอาไว
เพื ่ อ ป อ งกั น สถานการณ ท ี ่ อ าจเกิ ด ขึ ้ น ส ว นระดั บ จั ก รวาลทั ้ ง สามคนของสำนั ก
แหงความมืดก็เชนกัน แตละคนลวนแสดงพลังตอสูที่เหนือยิ่งกวากอนหนานี้ออกมา
ในชั่วขณะนี้เอง แลวถอยรนในชั่วอึดใจ
ดังนั้น ทามกลางเสียงดังสนั่นสะเทือนฟาสะเทือนดินนี้ เมื่อทุกคนลาถอยออกไป
มือยักษที่ปรากฏขึ้นมาจากอากาศก็กวาดมวนจีเจียกลับ ผูที่ถูกนำไปดวยกันก็ยังมี
กวงหมิงและตี้ซาน และหลังจากมือยักษพาทั้งสามคนไปแลว ในที่สุดเงารางชราของ
เวยยางจื่อก็ปรากฏตัวขึ้นในความวางเปลา เขาเดินออกมาจากภาพมายาสูความเปน
จริงทีละกาวๆ
จนกระทั่ง ยืนอยูหางจากพวกปรมาจารย เต าเจ็ ดวิ ญ ญาณร อ ยจั ้ ง จึ ง หยุ ด ลง
สีหนาดูไมได แววตามีความจนปญญา แตกลับปกปดจิตสังหารที่พวยพุงไมอยู
“พวกเจาจะรังแกกันเกินไปแลว!”
“ปรมาจารยผูกอตั้งไมรูสิ้น!” ดวงตาของหวังเปาเลอหดเกร็ง รางกายสั่นไหวแลว
มาปรากฏตัวอยูขางกายปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณ ดานหลังของพวกเขาสองคนคือ
เสวียนหัวและระดับจักรวาลทั้งสามคนของสำนักแหงความมืด ตอนนี้พวกเขาหกคน
ลวนมีสีหนาเครงขรึม จองเขม็งไปยังเวยยางจื่อที่ปรากฏตัวหางไปรอยจั้ง
 ปรมาจารย ผ ู  ก  อ ตั ้ ง ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น ผู  น ี ้ น  า เกรงขามไม ธ รรมดา เขายื น อยู
กลางอวกาศ ผมสีขาวปลิวไสว เห็นอยูชัดๆ วาทั่วรางของเขาไมมีคลื่นผันผวนใดๆ
แผออกมา แตกลับทำใหพวกหวังเปาเลอหกคนคลายเผชิญหนากับอานุภาพกดดัน
ล้ำลึกราวหุบเหว
เมื่อเปนเชนนี้ การมีอยูของเขาจึงเหมือนกับหลุมดำที่กลืนกินทุกสิ่งทุกอยาง
ทุกคนที่เขาใกลลวนถูกเขาดูดพลังชีวิตไปจนถึงจิตปราณวิญญาณทั้งหมดโดยไมรูตัว
“นี่คือการกดขมของมหาเตา! ในวิถีของขาผูเฒา ขาไมรูเลย ไมเคยเห็นเขาใชมัน
มากอน!” สีหนาของปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณอึมครึม เขาเอยบอกหวังเปาเลอทันที
หวังเปาเลอพยักหนาเบาๆ เขาก็รับรูถึงจุดนี้เชนกัน กลาวใหถูกก็คือ นี่เปน
ครั้งแรกที่เขาไดเผชิญหนากับปรมาจารยผูกอตั้งตระกูลไมรูสิ้นดวยตัวเอง ตอนนั้น
อีกฝายเพียงใชดวงจิตเทพแทรกเขามาในวิญญาณเทพแลวเอยคำเตือน ตอนนี้สิ
คือการเผชิญหนาอยางแทจริง
อานุภาพที่มาจากบนรางของอีกฝายทำใหเมล็ดธาตุไมและเมล็ดธาตุน้ำในรางของเขา
สั่นสะเทือนขึ้นมา เพียงแตเมื่อเทียบกับอยางหลังแลว อยางแรกคลายจะแสดงพลัง
ตอตานอีกฝาย
“มหาเตาของปรมาจารยผูกอตั้งตระกูลไมรูสิ้น…สามารถสยบเมล็ดของเตาธาตุน้ำ
ของข า ได แต ก ลั บ ไม อ าจกดข ม เมล็ ด ธาตุ ไ ม ไ ด ” หวั ง เปา เล อ หรี ่ต าลง สั ง เกตดู
ปรมาจารยผูกอตั้งตระกูลไมรูสิ้นตรงหนา ในใจก็วิเคราะหคาดเดา พยายามหา
เบาะแสของกระแสเตาที่อีกฝายฝกฝนทั้งหมดออกมา
และเมื่อคนทั้งหกจดจองไปที่ปรมาจารยผูกอตั้งตระกูลไมรูสิ้นนั้น สายตาของคนหลัง
ก็หวาดมองมาที่พวกเขาทั้งหกเชนกัน มองผานรางของคนจากสำนักแหงความมืดทั้ง
สามคนไปโดยไมไดหยุด มีเพียงตอนที่มองปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณและหวังเปาเลอ
เทานั้นที่จะหยุดลง ในบรรดาทั้งสอง…เขาหยุดอยูที่หวังเปาเลอนานที่สุด
 “เตาธาตุไม เตาธาตุน้ำ…กลับไมอาจปกปดรอยประทับสำนักแหงความมืดบนราง
ของเจ า ได หวั ง เป า เล อ …ข า ควรเรี ย กเจ า ว า เจ า แห ง เต า ฝ ง ซ า ยหรื อ ว า บุ ต รของ
สำนักแหงความมืดกันละ” ปรมาจารยผูกอตั้งตระกูลไมรูสิ้นถอนหายใจแผวเบา
แลวเอยพูดชาๆ
“แตกตางกันหรือ เมื่อเทียบกันแลว พวกขาสงสัยยิ่งกวาอีกวาเตาของผูอาวุโส
เวยยางจื่อคืออะไร” หวังเปาเลอตอบอยางใจเย็น สีหนาเปนปกติ อันที่จริงไมใช
แคเขาที่เปนเชนนี้ ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณกับสำนักแหงความมืดทั้งสามคน
ที่อยูขางๆ ก็เชนเดียวกัน เห็นไดชัดวาสถานะของหวังเปาเลอไมใชความลับอะไร
ตั้งนานแลว
“เตาของขานะหรือ…” เวยยางจื่อเงยหนา สายตาล้ำลึกแลวทอดมองไปไกลๆ
จากนั้นก็ยิ้มบางๆ
“พวกเจา สามารถสัมผัสไดดวยตัวเอง” ขณะที่เอย เวยยางจื่อก็ยกมือขวาขึ้น
คลายตามแตใจ แลวคอยๆ กดไปทางพวกหวังเปาเลอทั้งหกคน
แตเมื่อกดลงมาครั้งนี้ อวกาศก็สั่นสะทาน เสียงสั่นสะเทือนดังติดตอกันเปนชุดๆ
ทันใดนั้นก็มันระเบิดขึ้นจากความวางเปลา ในการระเบิดนี้เอง อวกาศผืนนี้ก็คลายจะ
ทับซอนกัน ราวกับวามีความวางเปลาอีกหนึ่งชั้นรวงลงมากะทันหัน แลวสยบไว
ทุกสารทิศ สยบสรรพชีวิตไว ทั้งไมใชความวางเปลาเพียงชั้นเดียว แตในชั่วพริบตา
ความวางเปลาชั้นแลวชั้นเลาก็รวงตกลงมาตามๆ กัน ชั่วอึดใจก็มีเกินกวาสามสิบชั้น
แลว คลายกับวา…มีอวกาศสามสิบแหงที่เหมือนกับจักรวาลผืนนี้ตกลงมาอยางไรรูป
ขณะที่ทับซอนกับที่แหงนี้ ก็ยิ่งกลายเปนพลังบดขยี้ที่ไมอาจพรรณนา ราวกับสามารถ
บดขยี้ทุกสิ่งทุกอยางใหกลายเปนเถาถานไดทันที
พวกแรกที่ไดรับผลกระทบก็คือ ระดับจักรวาลทั้งสามคนจากสำนักแหงความมืด
สามคนนี้ตัวสั่นสะทานรุนแรงในพริบตา
 นั ก บุ ญ มื ด กระอั ก เลื อ ดออกมา เทพอั ฐ ิ ก ็ ม ี เ สี ย งแกร ก กรั ่ ก ดั ง มาจากลำตั ว
คนสุดทายนั้น กายเนื้อก็ยิ่งพังทลายระเบิดกระจายออกมาตรงๆ แมวาจะรวมกลับ
มาใหมไดอยางรวดเร็ว แตเห็นไดชัดวามีสีหนาหวาดกลัวและออนแอลงมาก
ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณก็หนาเปลี่ยนสี ระเบิดพลังฝกตนออกมาตอตานเต็มที่
หวังเปาเลอก็สัมผัสถึงพลังที่ราวกับไรที่สิ้นสุดนี้เชนกัน มันตกมาอยูบนกายเนื้อและ
วิญญาณเทพของเขาตรงๆ แลวพันรัดทุกอยาง เมล็ดเตาธาตุน้ำในรางก็ยิ่งสะเทือน
เลื่อนลั่น ทำใหความยืดหยุนทนทานของเมล็ดเตาธาตุไมระเบิดพุงเทียมฟาตอนนี้
เพื่อมาประคับประคองตัวมันเอง
“เตาแหงความวางเปลา!” ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณกัดฟนเอย
 บทที่ 1248 สูเวยยาง
ความแข็งแกรงของปรมาจารยผูกอตั้งตระกูลไมรูสิ้นแสดงออกมาใหเห็นโดย
สมบูรณในชั่วขณะนี้เอง เตาแหงความวางเปลาก็เหมือนกับกาลเวลา ลวนเปนมหาเตา
สู ง สุ ด ภายในจั ก รวาลแห ง นี ้ ท ั ้ ง นั ้ น ไม ใ ช ส ิ ่ ง ที ่ ค นธรรมดาจะหยั ่ ง รู  ไ ด ถึ ง ขนาด
คนไรโอกาสวาสนาใหญก็ทำไมไดแมแตจะสัมผัสถึง
โดยเฉพาะเวยยางจื่อ เห็นได ชัดวาเขามีสีหนาเปนปกติ คลายกับวา สำหรับ
เขาแล ว การแสดงมหาเต า ความว า งเปล า นี ้ ช  า งเป น เรื ่ อ งง า ยดายเหมื อ นกั บ
สัญชาตญาณ สามารถใชออกมาสยบกดดันไดตามตองการ
ขณะเดียวกันพลังฝกปรือระดับจักรวาลชั้นมหาวัฏจักรที่ผสานเขาไปดวย ก็ทำให
พวกหวังเปาเลอทั้งหกที่แมวาจะไมธรรมดาสามัญยังเกิดอาการคลายจิตใจถลมลงมา
เพราะพลังกดดันสายนี้ของเวยยางจื่ออยูดี
หวั ง เป า เล อ ยั ง ดี พลั ง ธาตุ ไ ม ภ ายในร า งแผ ก ระจายออกมาอย า งไม จ บสิ้ น
ชวยเขาหักลางพลังกดดันที่มาจากภายนอก ถึงยากจะทนรับ แตก็มีพลังใหตานทาน
ยังมีปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณที่เปนเชนเดียวกัน แมวาตอนนี้สีหนาของเขาจะ
ซีดขาว ตัวสั่นเทา แตแววตากลับมีจิตวิญญาณการตอสูลุกโชน กระบองยักษในมือ
ก็ยิ่งสงเสียงดังอื้ออึง คลายเผยความไมยินยอมในใจของปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณ
ออกมา
เพียงแต…ระดับจักรวาลทั้งสามคนของสำนักแหงความมืดกลับนาเวทนาอยางยิ่ง
เมื ่ อ อยู  ภ ายใต แ รงกดดั น นี ้ เป น เพราะพวกเขาทั ้ ง สามคน…ความจริ ง แล ว
ลวนมีขอบกพรองถึงชีวิตอยู กลาวใหถูกคือ พวกเขาไมใชคนมีชีวิต แตถูกแมน้ำแหง
ความมืดชุบชีวิตมาอีกครั้ง และได รั บการเสริ มพลั ง จากเจตจำนงเต าสวรรค แ ห ง
ความมืดอยางเฉินชิงจื่อ จากนั้นจึงกลับมาสูโลก
จึงหลีกเลี่ยงไมไดที่…สารัตถะจะไมเพียงพอ ปกติเมื่อตอสูกับระดับเดียวกันยังดีอยู
แตตอนนี้ตองเผชิญหนากับเวยยางจื่อผูทรงพลังจนนาตะลึง ทั้งยังถูกมหาเตาวางเปลา
กดดัน จึงทำใหขอบกพรองของพวกเขาสามคนขยายใหญขึ้นอยางไมมีสิ้นสุด
โดยเฉพาะสุ ส านวิ ญ ญาณ แม ว  า ร า งกายของเขาจะแข็ ง แกร ง กว า เทพอั ฐิ
อยูเล็กนอย แตเนื่องจากตนไมสุสานวิญญาณที่เปนรางจริงของเขาแหงเหี่ยวไปแลว
แมจะถูกชุบชีวิตก็ไมอาจเปลี่ยนแปลงได ดังนั้นเมื่อกายเนื้อพังทลายไปครั้งแรกแลว
แมวาจะกอตัวขึ้นใหมในทันที แตสารัตถะนั้นบาดเจ็บสาหัสอยางเห็นไดชัด
เมื่อเห็นเชนนี้ หลัง จากถูกเว ย ยางจื ่ อพาไป จากที ่ ไ กลๆ จี เจี ย และกวงหมิง
ก็มีกำลังใจมากขึ้น สวนตี้ซานมีแววตาซับซอน เก็บซอนความเหนื่อยลาเอาไวใน
สวนลึก หลังจากประสบกับเรื่องเหลานี้แลว สำหรับเขา สงครามแบบนี้นาเบื่อหนาย
เหลือเกิน แตกลับไมมีวิธีจะเปลี่ยนแปลง เขาจึงเงียบงัน
ทั้งหมดนี้กลาวแลวยาวยืด แตความจริงก็เกิดขึ้นในชั่วพริบตา เมื่อเวยยางจื่อ
ลงมื อ พวกหวั ง เป า เล อ ต า งก็ ไ ด ร ั บ บาดเจ็ บ รอบข า งส ง เสี ย งอึ ก ทึ ก กึ ก ก อ ง
ความวางเปลาที่ซอนทับและกอตัวเปนพลังบีบคั้นคลายเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ในชวงวิกฤต
ผมของหวังเปาเลอปลิวไสว ตาแดงก่ำ รองคำรามเสียงต่ำออกมา
“ทุกทาน ตองรวมพลังกันจึงจะทำได!”
“รวมพลัง!” ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณกัดฟน ยามที่เอยออกมา เขาก็พยายาม
ยกมือขวาขึ้น กระบองยักษในมือมีแสงจาบาดตาสองสวาง สวนพวกนักบุญมืดทั้งสาม
คนนั้นก็ทำเชนเดียวกัน มองจากไกลๆ ทั้งหกคนคลายกับแสงของหิ่งหอยบินอยูหนา
เวยยางจื่อที่เปรียบเสมือนพระจันทร คลายจะสูแสงกัน และคนแรกที่ระเบิดแสง
ออกมาก็คือหวังเปาเลอ
 ชั่วขณะนี้เอง พลังธาตุไมภายในรางของหวังเปาเลอพลันสั่นสะเทือนแลวแผขยาย
ไปทั่วรางแลวแผออกไปขางนอกทันที ทำใหพืชพรรณนับไมถวนปรากฏขึ้นมารอบๆ
ในชั่วอึดใจ ดอกไมเบงบานตลอดทาง เปนสีเขียวขจีหนึ่งผืน ทั้งยังไมไดผุดขึ้นใน
ความวางเปลาชั้นนี้เทานั้น แตยังแพรกระจายไปยังความวางเปลาหลายสิบชั้นที่
ซอนทับกันเหลานี้อยางรวดเร็ว
ทำใหภายในความวางเปลาทุกชั้นลวนมีตนไมใบหญางอกขึ้นมาอยางนาตะลึง
จนมันสั่นไหวเล็กนอย สวนเตาธาตุน้ำก็ระเบิดออกมาอยางไรขีดจำกัดในชั่วขณะนี้เอง
ขณะที่สรางพลังอันไรที่สิ้นสุดออกมา มือขวาของหวังเปาเลอก็ยกขึ้นทันใดแลวโบกซัด
ไปขางหนา
“คืนพินาศ!”
วิชาคืนพินาศถูกใชออกมาดวยมือของหวังเปาเลอในตอนนี้เอง เมื่อเขาโบกมือ
ความวางเปลาทั้งหมดไปจนถึงความวางเปลาทั่วทุกสารทิศก็กลายเปนสีดำสนิท
ในทันที
“คืนพินาศหรือ” ในความมืดมิดนี้เอง เสียงของเวยยางจื่อดังกอง ในน้ำเสียงแฝง
ไวซึ่งความสนอกสนใจ เห็นไดชัดวาเขาใหความสนใจกับวิชาคืนพินาศเชนนี้ของ
หวังเปาเลอมานานแลว
และชั ่ ว ขณะที ่ เ ขาเอ ย พู ด ออกมา ความมื ด สนิ ท รอบตั ว กลั บ สั ่ น สะท า น
อยางรุนแรง ตาเปลามองไมเห็น แตสัมผัสสวรรคกลับรับรูได ราวกับชั่วขณะนี้เอง
ความมืดมิดผืนนี้ไดกลายเปนผามานที่มีพลังยิ่งใหญอยูดานหลัง กำลังจะฉีกทึ้ง
ในชั่วอึดใจ พลังฉีกกระชากนี้ก็ระเบิดออกมาอยางที่ไมเคยมีมากอน ทามกลาง
เสียงอึกทึกกึกกอง ความมืดมิดรอบดานจากคืนพินาศกลับมีเสียงครืนครางดังออกมา
ทันที รอยแยกขนาดมหึมาปรากฏขึ้นอยูในความมืดมิดผืนนี้จริงๆ แลว
ราวกับมานถูกฉีกออกจนเผยใหเห็น…รางของเวยยางจื่อที่อยูหลังมาน!
“แคนี้เองหรือ” เวยยางจื่อคลายผิดหวังนิดหนอย แตพริบตาตอมา ดวงตาของเขา
ก็หดเกร็งเล็กนอย
เพราะวา…พริบตาที่เขาฉีกกระชากความมืดมิด อาทิตยแรกจากคืนพินาศของ
หวังเปาเลอก็โผลขึ้นมากะทันหัน ยิ่งเปนเพราะกอนหนานี้ตอนที่เอามาใชกับจีเจีย
ก็ถูกอีกฝายใชกระจกโบราณมาสกัดไว ดังนั้นครั้งนี้หลังจากหวังเปาเลอใชคืนพินาศ
ออกมา ดาวเคราะหเตาภายในรางก็สะเทือนดังกึกกอง เตาลอกเลียนระเบิดออก
พรอมระเบิดกฎเตาที่ลอกเลียนมาไวในรางของตนนานในชั่วขณะนี้เอง
กฎวิชานั้นก็คือเตาแหงแสง
เตาชนิดนี้ถูกหวังเปาเลอหลอมรวมเขามาในคืนพินาศและหลอมรวมเข ามา
ในอาทิตยแรกของคืนพินาศ ทำใหพลังของอาทิตยแรกระเบิดขึ้นอีกครั้ง แสงสวาง
ราวกับทองทะเล มันสาดสองไปทางเวยยางจื่อในทันใด
ยังไมจบ ทามกลางทะเลแหงแสงผืนนี้ ระดับจักรวาลทั้งสามคนของสำนักแหง
ความมืดก็ระเบิดพลังออกมาเต็มที่ แมวากอนหนานี้รางกายของพวกเราจะถูกกดดัน
แตเมื่ออยูภายใตวิชาคืนพินาศของหวังเปาเลอก็คลายลงแลว บวกกับการทุมกำลัง
ทั้งหมดของแตละคนอีก ดังนั้นตอนนี้จึงหลุดพนออกมาได
ในหมูพวกเขา สุสานวิญญาณกลายเปนรางจริงทันที กอตัวเปนตนไมสุสานวิญญาณ
ที่ใหญยักษไรใดเปรียบตนหนึ่ง ถึงขั้นที่มองเห็นไดวาบนนั้นมีศพจำนวนไมนอย
แขวนเอาไว ขณะที่มันสั่นไหว อักขระโบราณทั้งหมดก็ลอยออกมา ศพทั้งหมดก็ลืมตา
โพลงเชนกัน มันพัวพันรอบตนไมสุสานวิญญาณพรอมเสียงรองคำราม เกิดเปน
ลมพายุพุงสูความมืดมิดที่ถูกฉีกขาดจนเผยเงารางของเวยยางจื่อทันที
เทพอัฐิก็เชนกัน เขาเปลี่ยนเปนรางจริง กอตัวเปนมีดกระดูกขนาดมหึมาดามหนึ่ง
พรอมอานุภาพนาตะลึง ปราณพิฆาตแผกระจายอยางบาคลั่ง แลวฟนไปยังเวยยางจื่อ
 สวนนักบุญมืด ตอนนี้สองมือเขาทำมุทรา ปราณมวงทั่วรางแผกระจาย สุดทาย
ร า งกายเขาก็ ห ลอมละลายกลายเป น ไอหมอกทั ้ ง หมด เมื ่ อ ไอหมอกลอยอวล
มันก็กลายเปนผมยาวสีมวงพวงหนึ่งพุงไปหาเวยยางจื่อ
และยังมีปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณที่ตอนนี้ดวงตาโกรธเกรี้ยว รองคำรามแลว
กระโจนขึ้นไป กระบองในมือขยายใหญไรที่สิ้นสุดราวกับแฝงไวซึ่งพลังสะเทือนฟา
สะเทือนดิน ขณะที่ดานหลังของเขา ตอนนี้มีรอยประทับเตาสามสิบอันปรากฏขึ้น
กะทันหัน ทุกรอยประทับลวนมีเงารางเตาอยางละรางหนึ่งราง!
สุดทายพวกมัน ก็ เข ามาซอ นทั บกั บร างจริ ง และเงาซ อนทั บเหล านั ้ น ล ว นมี
ลั ก ษณะเหมื อ นกับ ตัว เขาทุ ก ประการ พลั ง ฝ ก ตนที่ ต ่ ำ ที ่ส ุ ด ก็ค ื อ ระดับ จั กรพิ ภพ
ชั้นมหาวัฏจักร ถึงขั้นที่ในนั้นยังมีเจ็ดตนที่เปนระดับจักรวาลทั้งหมด!
แมจะเปนเพียงชั้นตน แตเมื่อปรากฏตัวออกมาตอนนี้ก็ยังสั่นสะเทือนไปทั่วทุกสารทิศ
วิถีเตาของเตาเจ็ดวิญญาณใหความสนใจเรื่องการกลับชาติมาเกิด เปนการ
กลับมาสูโลกแลวบำเพ็ญใหม จุดนี้ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณก็ไมใชขอยกเว น
เพียงแตเขามาเกิดสามสิบกวาครั้งแลว และทุกครั้งก็ถือไดวายืนอยูในตำแหนงสูง
อยางยิ่ง มีอยูเจ็ดครั้งที่กาวสูระดับระดับจักรวาล เมื่อสะสมไปเรื่อยๆ จึงมีระดับสูงสุด
อยางระดับจักรวาลชั้นกลางในชาตินี้ได
เมื ่ อ ตอนนี ้ ร ะเบิ ด ออกมาจนถึ ง ที ่ ส ุ ด จึ ง ทำให พ ลั ง ต อ สู  ข องเขาเพิ ่ ม พู น ขึ้ น
อยางมากมายโดยตรง ขณะนี้เอง เขาก็เขามาใกลเวยยางจื่อดวยพลานุภาพกวาดลาง
ทุกสิ่งทุกอยาง
พรอมกันนั้นเอง อาทิตยแรกคืนพินาศของหวังเปาเลอก็เปลงแสงสวางไรที่สิ้นสุด
ราวกั บ กำลั ง จะผุ ด ขึ ้ น มาจากความมื ด มิ ด แล ว ขั บ ไล ค วามดำมื ด ทั ้ ง หมดออกไป
แสงสวางราวกับกระบี่ ฟาดฟนไปทั่วทุกทิศ
 กลาวไดวาชั่วขณะนี้ ทุกคนลวนแสดงเคล็ดวิชาลับที่ทรงพลังที่สุดของตนออกมา
เสียงดังสนั่นสะเทือนเลื่อนลั่นทันที ความวางเปลาหลายชั้นที่กดดันอยูบนรางของ
ทุกคนก็เริ่มจะพังทลาย ราวกับทนรับเจตจำนงเตาของพวกเขาทั้งหกคนไมได
ขณะที ่ เ กิ ด เสี ย งดั ง ก อ ง เมื ่ อ ความว า งเปล า แต ล ะชั ้ น แตกสลาย สี ห น า ของ
เว ย ยางจื ่ อ ก็ เ คร ง เครี ย ดขึ ้ น มาในชั ่ ว ขณะนี ้ เ อง เห็ น ได ช ั ด ว า การเผชิ ญ หน า กั บ
การรวมมือของคนทั้งหกนั้น ตอใหเปนเขาก็จำเปนตองรับมืออยางจริงจัง
“พวกเจ า มี ค ุ ณ สมบั ต ิ ไ ด เ ห็ น เต า อย า งที ่ ส องของข า ” เว ย ยางจื ่ อ เอ ย ช า ๆ
ยกมือขวาขึ้นแลวกดลงไปดานหนากะทันหัน
“พลัง!”
ทันทีที่เอยออกมา มือขวาของเขาก็ขยายใหญพรอมเสียงดังสนั่นในพริบตา
คลายกับวาสามารถปกคลุมความวางเปลาของอวกาศไดอยางไรอยางนั้น ราวกับ
ฝามือแหงวิญญาณเทพเจาตกลงมาฉับพลัน
 บทที่ 1249 มาถึง
ฝามือยักษทรงพลัง!
พลังยิ่งใหญสายหนึ่งระเบิดอยางมหาศาลขึ้นมาในฝามือขางนี้ เตาที่แฝงอยูบนนั้น
ก็รุนแรงยิ่งนัก นั่นก็คือเตาพลัง เนนที่จุดสูงสุดของพลัง คลายกับสามารถทำลาย
ทุกสิ่งกำจัดทุกอยางได
ดาบกระดูกที่แปลงมาจากเทพอัฐิเขาไปใกลเปนอันดับแรก แตแทบจะทันทีท่ี
เข า ใกล แ ละฟ น ทะลวงไปยั ง ฝ า มื อ นี ้ ด  ว ยเสี ย งดั ง สนั ่ น ดาบกระดู ก เล ม นี้
กลับสั่นสะเทือนรุนแรงขึ้นมาตัวเอง รอยร าวสายแล วสายเล าปรากฏขึ ้ น บนนั้ น
อยางคาดไมถึง
สวนตอนนี้ตนไมสุสานวิญญาณก็มาถึงทันที อักขระโบราณและซากศพที่แปลงมา
หรื อ แม แ ต ร  า งจริ ง ของต นไมส ุ ส านวิ ญ ญาณก็ ก  อ ตั วเป น ลมพายุ ก ระแทกเข ากั บ
ฝามือขางนั้นโดยตรง
เสียงดังกึกกองเทียมฟา อักขระโบราณจำนวนนับไมถวนพังทลายทันที ซากศพ
ก็ ส  ง เสี ย งกรี ด ร อ งระทมออกมา เถ า และควั น กระจั ด กระจาย ถึ ง ขนาดที ่ แ ม แ ต
รางจริงของตนไมสุสานวิญญาณก็คลายจะแตกเปนเสี่ยงๆ
เห็นไดชัดวา แคเพียงเทพอัฐิกับสุสานวิญญาณเดิมก็ไมมีทางสั่นคลอนมือยักษ
ของเวยยางจื่อไดเลยสักนิด แตในศึกครั้งนี้ ผูที่ใชเคล็ดวิชาลับออกมาไมไดมีแค
พวกเขาสองคน ในชั่วอึดใจ ผมยาวสีมวงที่แปลงมาจากนักบุญมืดก็เขามาใกลพรอม
เสียงหวีดหวิว มันไมไดโจมตีตรงๆ แตเขาไปพันรัดในชั่วพริบตา อีกทั้งเลือกพัน
เพียงนิ้วเดียวเทานั้น มันพันรัดเปนวงกลมจำนวนนับไมถวนอยางฉับพลัน ยิ่งกวานั้น
ยังมีการกัดกรอนรุนแรง ทำใหนิ้วมือที่ถูกมันพันเอาไวเกิดรอยดางดำขึ้นมาทันที
 สวนฝามือของเวยยางจื่อขางนี้ ในที่สุดตอนนี้เอง อานุภาพนาตะลึงของมันก็
หยุดนิ่งเล็กนอยกลางอวกาศและชาลงเพราะการรวมมือกันโดยไมเสียดายอะไรทั้งสิ้น
ของระดับจักรวาลทั้งสามคนจากสำนักแหงความมืด
ขณะที่มันเชื่องชาและเสียงอึ กทึ กดั ง สะทอนก องไม ห ยุ ด กระบองยั กษ ของ
ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณ หรือแมแตรอยประทับเตาสามสิบกวาตนดานหลังของเขา
ก็มาถึงแลว ขณะที่เกิดเสียงกัมปนาทดังสะเทือนฟา กระบองยักษดามนั้นก็สัมผัสกับ
ฝามือโดยตรง จุดที่มันทุบลงไปก็คือนิ้วที่ผมยาวของนักบุญมืดพันรัดเอาไว
รอยประทับเตากวาสามสิบตนดานหลังกลายเปนเงารางสามสิบรางที่ระเบิดพลัง
ฝกปรือออกมาทั้งหมดพรอมๆ กัน แตละรางพุงเขามาโจมตี ชั่วขณะนี้เอง จะสามารถ
มองเห็นถึงความแข็งแกรงของปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณได เขาอาศัยกำลังของคน
คนเดียวตานกับฝามือของเวยยางจื่อที่ยื่นขยายออกมาใหอยูที่เดิมตรงๆ
แมวารางกายของปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณจะสั่นระริก เสนเลือดดำที่หนาผาก
ปูดโปน พลังฝกตนทั้งหมดพลุงพลานออกมา แมแตกายเนื้อก็สงเสียงแกรกกรั่ก
อยางทนรับไมไหว แต…ฝามือของเวยยางจื่อกลับไมอาจดันเขามาไดอีกแมแตนอย
ตอนนี้นิ้วชี้บนนั้นสั่นเทารุนแรง จุดที่ถูกผมสีมวงพันรัดเอาไวถูกกัดกรอนอยางชัดเจน
และยังมีรอยประทับจากอดีตชาติของปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณ ทำใหนิ้วมือนิ้วนี้
บิดเบี้ยว ราวกับจะหักโคน
และการตอตานครั้งนี้ก็ยังไมจบสิ้น อึดใจตอมา…เงารางของเสวียนหัวที่ตลอดมา
ไม ร ู  ส ึ ก ถึ ง การมี อ ยู  ก ็ เ ปลี ่ ย นแปลงไปทั น ใด ขณะที ่ ล งมื อ พร อ มเสี ย งคำรามต่ ำ
เขาก็กลายเปนดอกบัวสีดำดอกหนึ่ง
เมื่อดอกบัวแหงเหี่ยว ในชั่วพริบตามันกลับกลายเปนพิษ จากนั้นก็พุงทะยานไป
ยังนิ้วมือที่บิดเบี้ยวนิ้วนั้นของเวยยางจื่อ มันอาบยอมทั้งนิ้วในชั่วอึดใจ ทำใหการ
กัดกรอนของนิ้วมือรุนแรงมากยิ่งขึ้น
 ทั ้ ง หมดนี ้ ล  ว นเกิ ด ขึ ้ น ในชั ่ วพริบ ตา แทบจะขณะเดี ย วกั บ ที ่ เ สวี ย นหั ว ลงมื อ
หวังเปาเลอก็คำรามเสียงต่ำออกมา แสงที่เกิดจากเตาลอกเลียนของเขาผสานเขากับ
อาทิตยแรกคืนพินาศ ตอนนี้อาทิตยแรกผุดขึ้นจนถึงที่สุด ประกายแสงนับไมถวน
ระเบิดออกมาจากขางในแลวเกิดเปนทะเลแสงอันนาสะพรึงพุงไปทำลายความมืดมิด
และฝามือของเวยยางจื่อ
ทะเลแสงผืนนี้เจิดจาบาดตายิ่งกวาที่เคย
มองจากที่ไกลๆ ทะเลแสงคลายจะกวาดมวนแหลงกำเนิดแสงมาทั้งหมด ราวกับ
สามารถชำระทุกอยางและลบเลือนทุกสิ่ง พลานุภาพสะเทือนฟาดังสนั่นออกมา
ปะทะเขากับฝามือพลังของเวยยางจื่อโดยตรง
ตอนนี้เองเสียงดังสนั่นก็สะเทือนแผไปทั่วทั้งอวกาศของตระกูลไมรูสิ้น ดวงดารา
จำนวนนับไมถวนสั่นสะเทือนขึ้นมา ทำใหสิ่งมีชีวิ ตมากมายหูอ ื้อ แมแตอ วกาศ
ก็ยังถลมลงมาในบริเวณกวางเชนกัน สำหรับทั่วทั้งจักรพิภพใจกลางไมรูสิ้นแลว
มันคลายกับวาวันสิ้นโลกกำลังมาถึง
และในบริเวณที่ทั้งสองฝายตอสูกันอยูก็เปนเชนเดียวกัน ฝามือของเวยยางจื่อ
สั่นสะเทือนทันใด ทั้งฝามือคลายจะถูกชำระลางในชั่วพริบตา มันคอยๆ โปรงใส
แตตอนนี้เอง เวยยางจื่อพลันรองฮึเย็นชาดังออกมา ฝามือของเขาก็บีบรัดในชั่วอึดใจ!
การบีบลงมาครั้งนี้ทำใหอวกาศสั่นสะเทือน เสียงหวีดแหลมดังกอง การพังทลาย
ที่ไมเคยมีมากอนแผกระจายออกมาจากจุดที่ทั้งสองฝายตอสูกันทันที หวังเปาเลอ
กระอักเลือด ตัวสั่นรุนแรง รูสึกเพียงแคมีพลังยิ่งใหญกวาดเขามาจากขางหนาราวกับ
ผลักภูเขาพลิกทะเล กอนพุงเขามาภายในรางของตนตรงๆ แลวกวาดผานไปทั่วราง
คอยๆ ทำลายพลังชีวิต รางกายของเขาก็พลันเซถอยอยางไมอาจควบคุมเพราะพลัง
อันยิ่งใหญสายนี้ เขาพนเลือดออกมาสามคำติดตอกัน โชคดีที่แมวาเมล็ดเตาธาตุน้ำ
ภายในรางจะถูกสยบ แตพลังธาตุไมยังคงมีมหาศาลอยางเดิม และในชวงวิกฤต
วิชาลอกเลียนของเขาก็เปลี่ยนไปเปนเตาธาตุทอง
 ดวยกฎทองเสริมน้ำที่พยายามเติมเต็มธาตุน้ำที่แหงผากไป จึงทำใหการหลั่งไหล
ของมันมีพลังและหลั่งเขาสูเตาธาตุไม ทำใหพลังชีวิตถูกฟนคืนมาสมบูรณ ขณะที่
พลังยิ่งใหญสายนั้นบุกเขาทำลาย มันก็ซอมแซมตัวเองใหมตอเนื่อง จึงทำใหพลัง
นาสะพรึงที่แพรเขามาในรางถูกกำจัดไปทีละชั้นๆ
สวนปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณนาหดหูยิ่งกวา รางกายกระเด็นไปเหมือนกับ
วาวสายขาด กระอักเลือดออกมามากถึงเจ็ดแปดคำติดตอกัน กระบองยักษในมือ
แตกกระจายแล ว กลายเป น เถ า ถ า นแล ว แต ใ นฐานะที ่ เ ป น ปรมาจารย ข อง
เตาเจ็ดวิญญาณและฝกบำเพ็ญมาไมรูตั้งกี่ป กลับชาติมาเกิดเปนผูเยี่ยมยุทธตั้ง
หลายสิบครั้ง เขาจึงยังมีจุดที่นาอัศจรรยของตัวเองอยู
ตอนนี ้ แ ม ว  า อาการบาดเจ็ บ จะสาหั ส แม ว  า พลั ง ยิ ่ ง ใหญ ภ ายในร า งสายนั้ น
จะทำลายพลังชีวิตทั้งหมด แตชั่วขณะนี้ แววตาของเขากลับดุดัน ยกมือขวาขึ้นและ
ใชนิ้วมือแตะที่หวางคิ้วของตน วาดลงมาอยางรวดเร็ว ทันใดนั้นรางกายของเขา
ก็ผาแยกเปนสองสวน
แตภายในรางกายที่กำลังฉีกแยกนี้กลับมีตัวเขาอีกคนกระโจนออกมา ราวกับ
ถอดเสื้อผาออกอยางไรอยางนั้น อีกทั้งเห็นไดชัดวารางกายออนวัยกวาสักหนอย
แตอานุภาพยังคงเดิม แมจะยังมีอาการบาดเจ็บอยู แตกลับไมสาหัส
วิธีการเชนนี้ แมวาจะแตกตางกับการฟนฟูพลังธาตุไมของหวังเปาเลอ แตผลลัพธ
ก็เหมือนกัน อาการบาดเจ็บของพวกเขาสองคนลวนอยูในขอบเขตที่สามารถรับได
ทั้งยังสูตอไดอีก
เพี ย งแต … ระดั บ จั ก รวาลสามคนจากสำนั ก แห ง ความมื ด เห็ น ได ช ั ด ว า ไม มี
วิ ช าเช น นี ้ อ ยู  ดาบกระดู ก ที ่ แ ปลงมาจากเทพอั ฐ ิ แ ตกสลายโดยสมบู ร ณ แม ว า
สารัตถะของเขาจะรวมตัวกันใหมแลวเกิดเปนเงารางขึ้น แตก็ดำรงอยูเพียงไมกี่อึดใจ
ก็สายหนาเบาๆ มองไปยังอวกาศอยางซับซอนแลวหลับตาลง รางกายแตกกระจาย
อีกครั้งแลวสลายหายไปในอวกาศ
 ระดับจักรวาล สิ้นชีพ!
ผูที่สิ้นชีพเชนเดียวกันก็ยังมีสุสานวิญญาณ อักขระโบราณทั้งหมดของเขาสลายสิ้น
ซากศพทั้งหมดลวนกลายเปนเถาถาน ตอนนี้ตนไมสุสานวิญญาณรางจริงของตัวเขา
ก็ ม ี ร อยแตกนั บ ไม ถ  ว น ยากจะประคองตั ว ต อ ได ถึ ง ขนาดที่ แ ม แ ต ร  า งกายก็ ยั ง
ไมอาจรวมขึ้นใหม มีเพียงเสียงถอนหายใจอันขมขื่นดังออกมาแลวแตกสลายจนสิ้น
มีเพียงนักบุญมืดเทานั้น แมวาผมสีมวงที่แปลงมาจากเขาตอนนี้จะขาดไปกวาครึ่ง
แตก็ยังมวนกระเด็นออกมา สุดทายรวมตัวกันเปนเงารางของเขา แววตาซับซอน
เชนกัน เงียบงันไมพูดจา
สวนโชคของเสวียนหัวดียิ่งกวา เขาถูกหวังเปาเลอกวาดมวนออกมาในชวงวิกฤต
ตอนนี้เมื่อหวังเปาเลอโบกมือก็ถูกปลอยตัวแลว แมวาจะบาดเจ็บสาหัส แตก็ไมมี
อันตรายถึงชีวิต เพียงแตแววตาที่มองไปยังเวยยางจื่อเผยใหเห็นความหวาดกลัว
ไรที่สิ้นสุด
แข็งแกรงเกินไปแลว!
สูกับพวกเขาหกคนดวยกำลังของคนคนเดียว กลับใชเพียงแคฝามือเดียวก็สังหาร
สองคนและทำใหเจ็บหนักทุกคนไดแลว เพียงแต…สำหรับเวยยางจื่อแลว ก็ไมใช
ไมมีคาตอบแทน
ฝามือที่เ กิ ดจากเต าพลัง ของเขาตอนนี ้ ห ายไปแล ว แขนเสื ้ อมื อ ขวาของเขา
กลายเปนเศษซากกระจัดกระจาย และยังมีนิ้วชี้มือขวาของเขา…ตอนนี้ขาดหาย
ไปแลว!
แมวาจะไมมีเลือดไหลออกมา แตจุดที่มันหักไปก็มองเห็นไดชัดเจน ทั้งยังคลาย
จะไมอาจงอกขึ้นใหมได ทำใหเวยยางจื่อขมวดคิ้วมุน กมหนามองดู เมื่อเงยหนาขึ้น
ดวงตาก็ ม ี ป ระกายล้ ำ ลึ ก เผยออกมา จ อ งมองไปยั ง หวั ง เป า เล อ และปรมาจารย
เตาเจ็ดวิญญาณรวมถึงนักบุญมืด
 “หาธาตุฟนคืนอีกครั้ง ปอกเปลือกเมล็ดเตา พิษแหงความมืดมิด…”
“นาเสียดาย ถาหากพวกเจาแข็ งแกร งกวานี้ อี กหนอย บางที สิ ่ งที่ ข าเสียไป
อาจไมใ ชแคนิ้วมือหนึ่ง นิ้วก็ไ ด” เว ย ยางจื ่ อเอ ย ช าๆ ดวงตาเผยความเย็ นเยื อ ก
ยกเทาขึ้น กำลังจะกาวออกไป แตในพริบตาตอมา…เขาก็ถอนเทากลับแลวพลัน
เงยหนาขึ้นมองไปยังอวกาศ
“ในที่สุด…เจาก็มาแลว!”
กลางอวกาศ แมน้ำแหงความมืดไหลบาแลวพลุงพลานจากที่ไกลๆ เงารางหนึ่ง
รางสถิตอยูเหนือคลื่นน้ำ ผมยาวทั้งศีรษะ ชุดดำทั้งราง หนึ่งน้ำเตาสุรา หนึ่งกระบี่ไม
นั่นก็คือ…เฉินชิงจื่อ!
 บทที่ 1250 ศึกของเฉินชิง
แมน้ำแหงความมืดไหลบาราวกับแยกอวกาศออกเปนสองสวน ดานหลังแมน้ำ
แหงความมืด กลิ่นอายแหงความตายกลิ้งตลบเทียมฟา คลายจะมองเห็นเงารางของ
วิญญาณคนตายนับไมถวนกำลังเกลือกกลิ้งอยูในนั้นไดรางๆ
ดานหนาแมน้ำแหงความมืด อวกาศไมรูสิ้นเปลงแสงเจิดจรัสราวกับมีพลังชีวิต
มหาศาลกำลังระเบิดออกมาตานกับความตาย
เมื่อมองไป ดานหนึ่งคือไมรูสิ้น ดานหนึ่งคือมิติแหงความมืด!
ยิ่งกวานั้นและดานหลังของเฉินชิงจื่อก็มีกลิ่นอายแหงความตายแพรกระจาย
ออกมา ปลาสีดำมหึมาตัวหนึ่งโผลออกมาจากในนั้น แววตาเฉียบคม มันลอยมาอยูบน
เฉินชิงจื่อแลวมองลงไปยังไมรูสิ้น
ขณะเดียวกัน ภายในอวกาศของไมรูสิ้น ที่ขางกายของเวยยางจื่อ ดวงเกราะทอง
ขนาดมหึมาหาใดเปรียบตัวหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นพรอมเสียงรองคำราม มันมองไปยัง
ปลาสีดำตัวนั้นความไมเปนมิตรเต็มเปยม คลายกับวาทั้งสองเปนศัตรูโดยธรรมชาติ
ไมอาจอยูรวมกันได!
“เวยยางจื่อ”
“เฉินชิงจื่อ”
สายตาของทั้งสองฝายบรรจบกันอยางคุนเคย และการจองตากันก็ราวกับแฝงไว
ซึ่งพลังมหาศาล ทำใหอวกาศสั่นสะเทือนแลวเกิดรอยแยกขนาดใหญรอยแลวรอยเลา
เหมือนกับถูกฉีกขาด
 หวังเปาเลอและปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณรวมถึงนักบุญมืดทั้งสามคนถอยหลัง
ทันทีโดยไมลังเลแมแตนิด เมื่อออกมาหางแลว พวกเขาก็กระจางแจงดีวาการตอสู
ตอไปนี้ไมใชของพวกเขาอีกตอไป แตเปนของ…เฉินชิงจื่อ
สีหนาของหวังเปาเลอซับซอนเล็กนอย เขาลอบถอนหายใจออกมา ความจริงแลว
ครั้งนี้เขาจะไมลงมือก็ได แตสุดทายเขาก็ยังมาเขารวม เพราะเขาคิดจะสรางโอกาส
ลงมือใหกับเฉินชิงจื่อ
ตอนที่ทั้งสองคนกำลังเตรียมพรอมรบอยูนั้น วาตามหลักการแลว ฝายหลุดพลัง
ออกมากอนยอมเปนผูเสี ยเปรี ยบ โดยเฉพาะถ าหากตั วเขาบาดเจ็ บด วยยิ ่ ง แล ว
จะทำใหก็ยิ่งเสียเปรียบหนักเขาไปใหญ
และทางฝงเวยยางจื่อก็เปนผูที่จบการเตรียมพรอมรบกอนเพราะการโจมตีของ
หวังเปาเลอและปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณรวมไปถึงคนจากสำนักแหงความมื ด
สองสามคนนั ้ น แม ว  า อาการบาดเจ็บ จะไม ห นัก หนา แต น ิ ้ ว มื อ ที ่ห ั ก ไปก็ ไ ม อ าจ
ยอนกลับมาเขา
ตัดนิ้วขาดหนึ่งนิ้ว!
นี่คือขีดสุดที่พวกหวังเปาเลอสามารถทำไดในตอนนี้ แมจะเปนเชนนี้ แตก็ได
ทดสองพลังตอสูของเวยยางจื่อในทางออมดวย กลาวตามตรง มันสามารถทำให
ทางเฉินชิงจื่อมีแผนการอยูในใจได
“สิ่งที่ขาทำไดมีเพียงเรื่องพวกนี้แลว” หวังเปาเลอถอยไปเรื่อยๆ อยางเงียบงัน
และตอนที่พวกเขาสองสามคนถอยหลังมานั้น เสียงของเวยยางจื่อก็คอยๆ ดังกอง
พรอมความโชกโชนผันผวน
“เฉินชิงจื่อ ขาผูสูงสงรอเขามานานแลว” เวยยางจื่อไมสนใจการหนีไปของพวก
หวั ง เป า เล อ ทั ้ ง สามคน ตอนนี ้ ใ นสายตาของเขามี เ พี ย งเฉิ น ชิ ง จื ่ อ ส ว นคนอื ่ น ๆ
ลวนไมอาจเขามาอยูในสายตาของเขาได
 มีเพียงเฉินชิงจื่อหลังสืบทอดตำแหนงจักรพรรดิแหงความมืดเทานั้นถึงจะเปน
คนที่เขาสนใจและรอคอยมากที่สุด
แววตาของเฉิ น ชิ ง นิ ่ ง สงบ จดจ อ งไปยั ง เว ย ยางจื ่ อ ตรงหน า เขารู  ว  า การที่
หวังเปาเลอเปนผูยั่วยุเวยยางจื่อครั้งนี้ก็เพื่อสรางโอกาสใหกับตัวเขา เพื่อทำลาย
การสั่งสมกำลังของเวยยางจื่อ
อันที่จริง เรื่องนี้เปนประโยชนจริงๆ แมวาเขาจะมองออกไปรางๆ วาเวยยางจื่อ
มีจุดประสงคบางอยาง แตก็ยังสามารถทำใหเวยยางจื่อออนแอลงไปไดในระดับหนึ่ง
ทำใหตัวเขามองเห็นขีดจำกัดของอีกฝายได
สวนจุดประสงคของเขา เฉินชิงจื่อก็เดาออกไดเกินครึ่ง อีกฝายคาดหวังการตอสู
กับตน ถึงขั้นที่ใชคำวา ‘รีบรอน’ มาบรรยายถึงระดับความคาดหวังไดเลย
“ยืมมือของขาเพื่อจะไปจากโลกแหงศิลาหรือ…” แววตาของเฉินชิงเผยประกาย
คมกริบ
แมวาจะเดาได แตเขาก็ยังเลือกที่จะสูรบ ถึงขนาดที่วาถาหากพวกหวังเปาเลอ
ไมไดมาวัดขีดจำกัดของอีกฝายใหแกเขา สุดทายเขาก็ยังจะสู เพราะเตรียมการมา
จนถึงที่สุดแลว ตอไปถาหากยังไมสูและตัวเขาเองคิดไมตก เชนนั้น…ศึกกับเวยยางจื่อ
ก็จะกลายเปนจิตยึดมั่นของตัวเขาเชนกัน
“นี่ คือวิถีของขา!” เฉินชิงจื่อพึมพำในใจ พริบตาตอมาแววตาของเขาก็ระเบิด
ประกายแสงแรงกลา ตอนนี้เองจิตแหงการตอสูก็ยิ่งปะทุขึ้นมาในใจของเขากะทันหัน
รางสั่นไหว คนทั้งคนกลายเปนสายฟาสีดำสายหนึ่งฉีกกระชากอวกาศ แลวพุงทะยาน
ไปยัง…เวยยางจื่อ
เวยยางจื่อหัวเราะลั่นขึ้นฟา แววตาฉายแววตื ่น เตน ออกมา ขณะที ่ ก าวเทา
รางกายก็พุงออกมาเชนกัน ทุกกาวที่เหยียบลงก็เกิดเสียงดังสนั่นมาจากทั้งสี่ทิศ
เตาแหงความวางเปลาเขามาละชั้นๆ
เมื่อแตละชั้นรวงลงมาก็ทำใหอวกาศราวกับถูกแชแข็ง ชั่วพริบตาก็มีความวางเปลา
หลายสิบแหงซอนทับกันอยูในที่แหงนี้แลวขวางกั้นอยูตรงหนาเฉินชิงจื่อ แตกลับไมมี
ผลใดๆ ตอเวยยางจื่อแมแตนิด กลับทำใหความเร็วของเขาเพิ่มขึ้น ขณะที่ผนึกมุทรา
ก็มีเสียงกึกกองดังออกมา ความวางเปลาซอนทับกันเกินกวาหลายรอยชั้นไปแลว
ขณะที่ทั้งสองเขามาใกลกัน ปลาดำจากสำนักแหงความมืดและดวงเกราะทอง
ของตระกูลไมรูสิ้นก็สงเสียงกรีดรองแหลมแลวพุงออกมาเชนกัน พวกมันไมไดสูกัน
ในระยะประชิ ด แต แ ผ ก ฎเกณฑ แ ละวิ ช าเวทของตั ว เองออกมา ทำให อ วกาศ
สั่นสะเทือน มหาเตากูรอง กฎเกณฑและวิชาเวทที่แตกตางกันปะทะเขาดวยกัน
อย า งไร ร ู ป คลื ่ น ความผั น ผวนโหมซั ด กระจายไปทั ่ ว ทุ ก ทิ ศ แผ ข ยายไปทั ่ ว ทั้ ง
จักรพิภพเตาไมรูสิ้น
ไมวาจะเปนเตาฝงซายหรือสำนักเสริม ชั่วขณะนี้ลวนแตสั่นสะทานกันทั้งนั้น
ดวงตาของหวังเปาเลอก็หดเกร็ง เขาและปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณรวมถึง
นักบุญมืดพากันถอยหลังอีกครั้งแลวจองมองศึกครั้งนี้
เสียงอึกทึกกึกกองดังสะทอนไปทั่วฟา แมวาความเร็วของเฉินชิงจื่อที่กลายเปน
สายฟาดำจะนาตะลึง แตหวังเปาเลอก็ยังพอมองเห็นเงารางของเขาได ชุดดำพลิ้วไสว
ผมดำแผสยาย กระบี่ไมในมือขวาที่ยกขึ้นมาฟนทะลวงไปขางหนาในชั่วพริบตา
เสียงหวีดหวิดกึกกองดังตลอดทาง ความวางเปลาทับซอนหลายชั้นที่เดิมที
มองไมเห็นและกอนหนานี้สามารถขัดขวางพวกหวังเปาเลอไวได แตตอนนี้กลับขวาง
เฉินชิงจื่อไมไดเลย
ตอนนี้เมื่อกระบี่ไมเขาไปปะทะ มันก็แตกราวแลวถลมทลายมาตรงๆ ไมวาจะเปน
สิบกวาชั้น หรือวาหลายสิบชั้น หรือนับรอยชั้นก็ลวนไมแตกตาง มันแตกสลายทั้งหมด
พรอมเสียงหวีดหวิวของกระบี่ไม!
 ทามกลางเสียงดังสนั่น เฉินชิงจื่อในรางสายฟาดำไดทำลายการทับซอนของ
ความวางเปลาทั้งหมดจนสิ้นซากในทันที แลวมาปรากฏตัวอยูตรงหนาเวยยางจื่อ
กอนฟนกระบี่ลงไป!
เวยยางจื่อเงยหนาหัวเราะ จิตวิญญาณการตอสูในแววตาแรงกลาไรใดเปรียบ
“เฉินชิงจื่อ หวังวาเจาจะไม…ทำใหขาผิดหวัง!” ขณะที่เอย เวยยางจื่อก็ยกมือขวาขึ้น
เตาพลังปะทุออกมาทันใดแลวกดหนึ่งฝามือลงไปที่กระบี่ไมทันที
ฝามือของเขาขยายใหญอยางไรที่สิ้นสุดในชั่วพริบตา กลายเปนฝามือแหงพลัง
แบบกอนหนานี้ราวกับสามารถปกคลุมทั่วทั้งอวกาศได จากนั้นก็ปะทะเขากับกระบี่ไม
ของเฉินชิงจื่อ
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว คมดาบของกระบี่ไมสะเทือนฟาสะเทือนดิน แมวาฝามือ
พลังจะมีอานุภาพเทียมฟา แตในชั่วขณะที่ปะทะกันนั้น มันก็พลันสั่นสะเทือน แมวา
จะกำหมัดลงกะทันหันเพื่อมาหอหุมกระบี่ไมของเฉินชิงจื่อไวภายในก็ตาม แตใน
ชั่วขณะที่กำหมัด กระบี่ไมก็แทงทะลุทุกสิ่งทุกอยางออกมาตรงๆ จากภายในฝามือนี้
พรอมกับแสงเจิดจา
เลือดสาดกระเซ็น ฝามือแตกสลาย เงารางของเฉินชิงจื่อสงบนิ่ง หลังจากเขา
ปรากฏตัวขึ้นพรอมกระบี่ไม ชั่วพริบตาก็มาถึงตรงหนาเวยยางจื่อแลว เขายกมือขวา
ที่จับกระบี่ไมขึ้นมาแลวฟนตรงไปยังลำคอของเวยยางจื่อทันที
รวดเร็วยิ่งนัก!
การตัดตอนนั้นเฉียบคมอยางยิ่ง ราวกับไมมีทางถูกขัดขวางไดเลย สวนเวยยางจื่อ
ในตอนนี้ก็ดูจะหลบไดยาก ขณะที่จิตใจของพวกหวังเปาเลอสั่นสะเทือน พวกเขาก็
มองเห็นเงารางถือกระบี่ไมของเฉินชิงจื่อทะลวงผานขางกายเวยยางจื่อไปตรงๆ!
 จนกระทั่งดานหลังของเวยยางจื่อมีแสงเจิดจานับรอยสาย สายฟาดำสลายหายไป
จนเผยใหเห็นรางของเฉินชิงจื่อ สีหนาของเขาเปนปกติ แตแววตาก็ไมนิ่งสงบอีกตอไป
ทวาเผยใหเห็นความเครียดขึง มองไปยังเวยยางจื่อที่ยืนอยูที่เดิมและเสียแขนไป
หนึ่งขาง
เมื่อครูในชวงหัวเลี้ยวหัวตอหลังจากนั้น กระบี่เลมนั้นถูกพลังแปลกประหลาดที่
แผออกมาจากภายในรางของเวยยางจื่อบังคับเปลี่ยนทิศทาง ดังนั้นสิ่งที่เขาเสียไป
จึงไมใชหัว แตเปนแขน
มือขวาของเวยยางจื่อขาดออกจากรางกาย ถึงขั้นที่หลังจากขาดออกมาแลว
แขนที่ขาดไปก็คลายจะแบกรับพลังทำลายลางจากภายในไมได จึงเริ่มแตกสลาย แต…
เวยยางจื่อที่ยืนอยูตรงนั้น ตัวของเขากลับมีแขนขางใหมงอกออกมาเสียได
“สมกับที่ขาผูเฒารอมาหลายปเพื่อรอการตอสูครั้งนี้ เฉินชิงจื่อ…เจาไมทำใหขา
ผิดหวัง!” มุมปากของเวยยางจื่อเผยรอยยิ้มโหดเหี้ยม เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้น
เรื ่ อ ยๆ ในที ่ ส ุ ด มั นก็ ส ะทอ นก อ งอยู ใ นอวกาศ ทำให ค วามว า งเปล า สั่ น สะเทื อ น
จนแตกราวติดๆ กัน
แมแตนักบุญมืด เปนเพราะวาบาดเจ็บ ตอนนี้ทามกลางเสียงหัวเราะนี้ รางกาย
ของเขากลับทนรับไมไหว เกือบจะสยบอาการบาดเจ็บไวไมไดอยูแลว ปรมาจารย
เตาเจ็ดวิญญาณและหวังเปาเลอก็มีสีหนาอึมครึมในพริบตา
 บทที่ 1251 กระบี่ไม
เฉินชิงจื่อแข็งแกรงมาก เขาสามารถทำลายเตาแหงความวางเปลาและฝามือ
แหงพลังไดในหนึ่งดาบ แมวาอยางหลังจะขาดนิ้วมือไปหนึ่งนิ้วและไมสมบูรณก็ตาม
แตเขาก็สามารถใชกระบี่ไมหนึ่งดามทำลายทั้งมือไดในชั่วพริบตา ทั้งยังฟนแขนขวา
ของเวยยางจื่อไปดวย เรื่องนี้อธิบายถึงความนาสะพรึงของเฉินชิงไดเลย
แต…ทางดานเวยยางจื่อคลายจะนาสะพรึงยิ่งกวา แมวารางเดิมของเวยยางจื่อ
จะมีสามหัวหกแขน แต…พอแขนขาดไปขางหนึ่ง ไมวาจะเปนตระกูลไมรูสิ้นคนใด
ก็ยอมมีอานุภาพออนแอลง แตตอนนี้พลานุภาพของเวยยางจื่อกลับไมใชแคไมออนแอ
กลับกัน ขณะที่เสียงหัวเราะดังออกมา เขาก็ยิ่งแข็งแกรง
“เจาไมเหมือนกับตระกูลไมรูสิ้นคนอื่น” ดวงตาของเฉินชิงฉายแววดุราย จดจองไปที่
เวยยางจื่อแลวเอยขึ้นชาๆ
“ยอมไมเหมือน เดิมตระกูลไมรูสิ้นก็ไมมีรางเดิมอยูแลว สิ่งที่เรียกวาสามหัวหกแขน
นั้น…เปนเพียงชีพจรวิชาเทพเทานั ้น และชี พจรวิ ชาเทพนี ้ … ก็ ไม ได น ำมาแทนที่
โชคชะตา แตนำมา…ผนึกพลัง!”
“เฉินชิงจื่อ ใหขาผูเฒาไดเห็นขีดจำกัดของเจาหนอยเถอะ ดูวาเจาสามารถทำให
ชายชราผู  น ี ้ ป ลดผนึ ก ทั ้ ง หมดแล ว แสดงพลั ง ต อ สู  ท ี ่ แ ท จ ริ ง ออกมาได ห รื อ ไม ! ”
ความคาดหวั ง ในแววตาของเว ย ยางจื ่ อ เข ม ข น ยิ ่ ง ขึ ้ น ประกายแสงในดวงตา
เปลงออกมาพรอมเสียงหัวเราะลั่น ชั่วขณะนี้ ทั่วรางของเขามีแสงเจิดจาสาดสอง
ออกมาโดยมีศีรษะเปนแหลงกำเนิดในทันที
แสงนี้คลายกับอาทิตยแรก แตกลับแรงกลาเสียยิ่งกวา ราวกับวารางกายของเขา
กลายเปนแหลงกำเนิดแสงเพียงหนึ่งเดียวของทั้งจักรวาล เมื่อมันแผกระจายออกมา
ก็ทำใหรูสึกถึงความศักดิ์สิทธิ์ยากจะพรรณา
นี่คือ…เตาแสงแสวาง!
 “เวยยางจื่อผูนี้มีกี่เตากันแน” หวังเปาเลอหรี่ตาลง สีหนาของปรมาจารยเตา
เจ็ดวิญญาณขางๆ ก็เครงเครียดยิ่งกวาเดิม เมื่อพวกเขามองไป เวยยางจื่อก็กางแขน
ออก ทันใดนั้นแสงสวางบนรางของเขาก็กลายเปนทองทะเลและระเบิดสาดซัดไป
ทั่วทุกทิศ
“ตองขอบคุณศิษยนองเล็กของเจา คืนพินาศของเขามอบแรงบันดาลใจใหขา
ที่แทเตาแหงแสงก็ใชเชนนี้ไดดวย!” ทามกลางเสียงหัวเราะของเวยยางจื่อ ทะเลแสง
ที่แผซานอยูบนรางของเขาก็พุงไปจัดการกับเฉินชิงจื่อดวยอานุภาพสะเทือนฟา
สะเทือนดินตรงๆ
ในดวงตาของเฉินชิงจื่อมีประกายเย็นชาวาบผาน เขาไมไดหลบ แตคลายมือขวา
ออกแลวถือโอกาสผนึกมุทรา ชี้ไปที่กระบี่ไมที่ถูกเขาคลายออกจนมันพุงออกไป
ดวยตัวเอง
“รางที่สอง!” เพียงแคคำสามคำ แตพริบตาที่มันดังออกมาจากปากของเฉินชิงจื่อ
กระบี่ไมที่พุงออกไปดวยตัวเองก็โปรงใสในชั่วพริบตาราวกับไมมีอยูจริง!
เมื่อแสงทั้งหมดสัมผัสเขากับกระบี่ไมโปรงใส มันก็ทะลวงผานไปตรงๆ ไมกอเกิด
เปนอุปสรรคขวางกั้นกันและกันแมสักนิด เพราะความโปรงใสเดิมทีก็บรรจุทุกสิ่ง
ทุกอยางเอาไวอยูแลว
ในชั ่ ว อึ ด ใจ กระบี ่ ไ ม โ ปร ง ใสก็ ท ะลวงผ า นทะเลแห ง แสง พุ  ง ทะยานไปยั ง
เวยยางจื่อ สวนเตาแหงแสงสวางของเวยยางจื่อก็สงเสียงหวีดหวิวเขามาใกลกับ
เฉินชิงจื่อเพื่อบดขยี้เขาใหสิ้น
ฉากนี้รวดเร็วหาใดเปรียบ แมแตหวังเปาเลอหรือปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณ
ก็ทำไดเพียงฝนพยายามมองเห็นใหชัดเจนเทานั้น ชั่วพริบตา เสียงดังกองกังวาน
เทียมฟาก็สะทอ นกองไปทุกสารทิศ อวกาศในบริเวณที ่ทั ้งสองฝ ายสั มผัสกั นถู ก
ทำลายสิ้นโดยสมบูรณและเกิดเปนหลุมดำ
 แตหลุมดำที่สามารถกลืนกินทุกสิ่งทุกอยางแหงนี้ ในชั่วขณะนั้นกลับคลาย
สูญเสียพลังของตัวเอง ยากจะทำอะไรเฉินชิงจื่อกับเวยยางจื่อแมเพียงนิด
แต ท ะเลแสงนั ้ น ไม ธ รรมดาเลยจริ ง ๆ ตอนนี ้ ห ลั ง จากมั น แพร ก ระจายไปหา
เฉินชิงจื่อแลวก็ทำใหรางกายของเฉินชิงจื่อตองถอยรนออกไป รางกายคลายจะถูก
แทรกซึมอยางรวดเร็ว มองจากตาเปลาเห็นไดวากำลังจะถูกแสงสวางครอบคลุมไป
จนหมด โชคดีที่ในชั่วอึดใจก็มีปราณมืดที่มาพรอมความตายอันเขมขนแผซานออกมา
จากภายในรางของเฉินชิงจื่อ มันตอตานกับทะเลแสง ทามกลางการสยบและขับไล
ระหวางกันนี้เอง รางของเฉินชิงจื่อก็หยุดลงทันใด ไมใชแคไมถอยหลังตอ แตถึงขั้น
พุงออกมาอยางฉับพลัน
เขาพุงไปยังทะเลแสงตรงๆ และปลอยใหทะเลแสงแพรกระจายเขาไปในราง
โดยอาศั ย กลิ ่ น อายความตายมาต า นไว ความเร็ ว เขาสู ง มาก ถึ ง ขนาดเกิ น กว า
ความเร็วของกระบี่ไมเสียอีก พริบตาก็ไลตามมาทันแลวควาจับกระบี่ไมที่เขามาใกล
เวยยางจื่อได จากนั้นก็เคลื่อนมันไปที่ศีรษะของเวยยางจื่อดวยความเร็วที่รวดเร็วและ
นาสะพรึงยิ่งกวาเมื่อกอน!
ภาพนี้เกิดขึ้นอยางไมทันตั้งตัว คิดไมถึงวาเฉินชิงจื่อที่อยูใตทะเลแสงและคลาย
ไม อ าจประคองตั ว เองต อ ไปได จ ะพลิ ก สถานการณ ไ ด ใ นชั ่ ว อึ ด ใจ ถึ ง ขั ้ น ที่
ระเบิดความเร็วเกินจินตนาการออกมา แมแตทางดานเวยยางจื่อก็ยังใจแกวง
“เขาซอนพลังไว!!” ความคิดนี้เพิ่งจะลอยขึ้นมา รางของเฉินชิงจื่อที่ถือกระบี่ไม
ก็เขามาใกล เขาฟนไปยังศีรษะของเวยยางจื่อตรงๆ โดยไมลังเลสักนิด กระบี่ไม
ของเขายังคงโปรงใสเชนเคย ถึงขนาดที่ในชั่วขณะนี้เอง บนกระบี่ของเขายังระเบิด
พลานุภาพเหนือล้ำยิ่งกวาแตกอนออกมาอีกดวย
เห็นไดชัดวาการเปลี่ยนเปนโปรงใสเมื่อกี้ ไมใชรางที่สองที่ทำใหไมสมบูรณแบบทันที
เฉินชิงซอนพลังเอาไวจริงๆ ดวย และกระบี่ไมดามนี้…ภายใตการควบคุมของเขา
ก็เปนเชนเดียวกัน
 ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอยางระเบิดออกมา อวกาศสองสวาง แสงกระบี่ลนหลาม เงาราง
ของเฉินชิงจื่อวาบผานขางกายเวยยางจื่อไป เลือดพุงออกมาจากคอของเวยยางจื่อ
หัวของเขากระเด็นขึ้นสูง
ยังไมจบ หลังจากวาบผานตัวเวยยางจื่อไป แมวาเฉินชิงจะไมไดหัน กายมา
แต ม ื อ ถื อ กระบี ่ ไ ม ฟ  น ลงไปหนึ ่ ง พั น กระบี ่ อ ยู  ข  า งหลั ง ทุ ก กระบี ่ ท ี ่ ฟ  น ลงไป
มีพลังสะเทือนฟาระเบิดออกมา ทั้งหมดพุงไปโจมตีรางขาดหัวของเวยยางจื่อ
แตหนึ่งพันกระบี่นี้กลับไมไดแสดงพลังที่สมควรมีออกมา เพราะวา…ความวางเปลา
หลายชั้นกำลัง พุงเขามาถึง ในชั่วอึ ดใจ สิ ่ ง ที ่ สร างความว างเปล าเหล านี้ ขึ ้นก็คือ
มื อ ซ า ยของเว ย ยางจื่ อ ในชั ่ ว พริ บ ตา มื อ ซ า ยของเขาก็ ค ล า ยเป น แหล ง กำเนิ ด
ความวางเปลา ชั่วขณะเดียวความว างเปล านั บร อยชั ้ น ก็ ซ อนทั บกั น จนเกิ ดเปน
แนวขวางกั้น
แมจะเปนเชนนี้ แตเฉินชิงจื่อก็ไดเตรียมทาไมตายนี้มานานแลว ไมใชจะสามารถ
ทำลายกันไดงายๆ ความวางเปลานับรอยทับซอนกันของเวยยางจื่อจึงพังทลาย
โดยพลัน สิ่งที่ถูกทำลายไปดวยก็ยังมีมือซายของเขา
เขาใชสิ่งนี้เปนเครื่องแลกเปลี่ยน สุดทายก็สามารถทำลายทาไมตายของเฉินชิงจื่อได
ขณะเดียวกัน ลำตัวของเวยยางจื ่ อ ก็ ถ อยหลั ง กะทั น หั น ตอนนี ้ บนลำคอที ่ ไ ร หั ว
มีปราณมืดแผออกมาแลวกอตัวเปนหัวที่สอง ขณะเดียวกันมือซายที่เสียไปของเขา
ก็งอกออกมาใหมอีกครั้ง
อีกทั้ง ในชั่วขณะที่แขนซายข างใหม น ี ้ ปรากฏขึ ้ น มากลั บมี สายฟ าพั ว พั น อยู
พลานุภาพแข็งแกรงยิ่งกวาเดิม แต…ทั้งหมดนี้เมื่อเทียบกับหัวที่สองที่งอกออกมาแลว
เห็นไดชัดวาไมใชสวนสำคัญเลย
 พริ บ ตาที ่ ห ั ว ที ่ ส องของเขาปรากฏขึ ้ น ความว า งเปล า ก็ ส ะเทื อ นเลื ่ อ นลั่ น
อวกาศสั่นไหว ความชั่วรายดำมืดไรใดเทียมปะทุออกมาในพริบตา คลายกับไอมาร
เหมือนกับเตามาร แตกตางโดยสิ้นเชิงกับแสงสวางกอนหนานี้ และถึงขนาดทรงพลัง
ยิ่งกวาดวย
แมแตกลิ่นอายของเวยยางจื่อก็เปลี่ยนไปทันทีพรอมกับการปรากฏขึ้นของหัวที่สอง
ผมของเขาปลิวไสว ทาทางองอาจ ทั่วรางแผความชั่วรายไรที่สิ้นสุด เขายืนอยูตรงนั้น
ปราณมืดแผออกมานอกรางราวกับสามารถกัดกรอนจิตใจทั้งหมดได
“นาสนใจ!” เขาสั่นศีรษะ มุมปากของเวยยางจื่อเผยรอยยิ้มเหี้ยมออกมา เขามอง
ไปยังเฉินชิงจื่อที่มีสีหนาอึมครึมเล็กนอย และเฉินชิงจื่อก็มองเห็นเตาของเวยยางจื่อ
แลว
อันที่จริง ชั่วขณะนี้หวังเปาเลอกับปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณก็มองเห็นความจริง
แลวเชนกัน
เว ย ยางจื ่ อ มี ส ามหั ว หกแขน ทุ ก หั ว แฝงไว ซ ึ ่ ง มหาเต า หนึ ่ ง สาย ทุ ก แขน
ก็เชนเดียวกัน อยางเชนหัวที่ถูกตัดไปนั้นแฝงไวซึ่งเตาแหงแสงสวาง และหัวที่สองนี้
ก็เห็นไดชัดวาเบนไปทางสายมาร เปนเตาประเภทความมืด
ส ว นแขนของเขา สองข า งที ่ ถ ู ก เฉิ น ชิ ง จื ่ อ ตั ด ทิ ้ ง ไปนั ้ น ข า งหนึ ่ ง แฝงไว ซึ่ ง
เตาพละกำลัง อีกขางก็เปนเตาแหงความวางเปลา สวนแขนขางใหมที่งอกออกมานี้
เมื ่ อ เห็ น ว า มี ส ายฟ า พั ว พั น อยู  ก ็ ร ู  เ ลยว า มั น คื อ เต า อั ส นี นี ่ ย ั ง เป น แค ค รั ้ ง ที ่ ส อง
สิ่งสำคัญที่สุดคือ ทุกครั้งที่เวยยางจื่อเสียหัวหรือแขนไป พลังฝกปรือของเขาก็คลาย
ถูกปลดผนึกจริงๆ มันแข็งแกรงทรงพลังยิ่งกวาเดิม หากเปนเชนนี้ตอไปความยากที่จะ
เอาชนะก็จะเพิ่มขึ้นอยางไมมีที่สิ้นสุด
 หวังเปาเลอตัวสั่นเทาอยูเงียบๆ เขาเดินออกมาทันที ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณ
ก็กัดฟนพุงออกมาเชนกัน เดิมทีพวกเขาไมคิดเขารวมรบ แตเมื่อดูจากตอนนี้แลว
แมวาพลังชวยเหลือจะไมมากนัก แตก็ไมอาจทนดูตอไปได
“ดู เ ฉยๆ ก็ พ อ!” แต ข ณะที ่ ท ั ้ ง สองคนพุ  ง ออกมา เฉิ น ชิ ง จื ่ อ ก็ เ อ ย ขึ ้ น ทั น ใด
แววตาของเขามีความเย็นชาสองวาบ เขาจดจองไปยังเวยยางจื่อ ยกมือขวาขึ้นโบก
แลวเอยออกมา
“รางที่สาม!”
 บทที่ 1252 ฆาทั้งชีวิต
การฝกบำเพ็ญทั้งหมดในชีวิตของเฉินชิงจื่อ กอนที่จะผสานเขากับเตาธาตุมืด
เขามีอยูเพียงเตาเดียว!
และเตาชนิดนี้ไมใชเตาธาตุมืด
ความจริงแลวหลังจากทรยศสำนักแหงความมืด เขาก็ละทิ้งเตาธาตุมืดของตนไป
จากนั้นผานมาหลายปก็ไมไดฝกใหม ดังนั้นตั้งแตตนจนจบ เตาของเขา…ตั้งแตอดีต
จนถึงปจจุบัน จึงมีเพียง…เตากระบี่!
ทุกสิ่งทุกอยางลวนอยูบนกระบี่ไมในมือเขาเลมนี้ หนึ่งชีวิตแสวงหากระบี่นี้
หนึ่งชาติเดินเพียงหนึ่งเตา
ดังนั้นแมวาตอมาเขาจะผสานรวมกับเตาธาตุมืด แตสวนใหญแลวเพียงแคเปน
การหยิบยืมพลังเทานั้น เตากระบี่สิถึงจะเปนทุกอยางของเขา และกระบี่ไมที่อยูคู
กับเขามาเนิ่นนานเลมนี้ วัสดุของที่ใชก็ธรรมดาสามัญอยางยิ่ง
กลาวใหถูก มันคือแผนไมแผนหนึ่ง เปนแผนปายแผนหนึ่ง
ภรรยาผูถึงแกกรรมของเขาที่ทั้งชีวิตนี้เขาเคยเห็นเพียงวิญญาณ และเคยวาดภาพ
ใบหนายามอยูในโลกหลังความตายของนาง นี่ก็คือแผนปายของนาง ไมวาการที่
วิ ญ ญาณดวงนี ้ เ กิ ด ขึ ้ น มาจะเป น อุ บ ายก็ ด ี ห รื อ ความบั ง เอิ ญ ก็ ช  า ง สิ ่ ง เหล า นี้
ลวนไมสำคัญ สุดทาย…หลังจากไปเกิดใหมในอนาคต วิญญาณของภรรยาเขาก็จะ
สิ้นวาระไป สลายหายราวกับเถาถาน
ที ่ เ ขาทรยศสำนั ก แห ง ความมื ด แม ว  า จะไม ใ ช เ หตุ ผ ลนี ้ ท ั ้ ง หมด แต ส ุ ด ท า ย
ดวงวิญญาณนี้ก็ถือวาเปนตนเหตุชักพา และฝงลึกอยูในใจของเขา หลายปมานี้
ลวนไมเคยสูญสลาย
 ดังนั้น หลังจากเขาทรยศสำนักแหงความมืดแลวไปยังตระกูลไมรูสิ้น ยืนอยูหนา
แผนปายตอนที่ดวงวิญญาณดวงนี้ยังอยู เขาเงียบงันอยูนาน กอนนำแผนปายนี้จากไป
หลังจากนั้น ขางกายเขาก็มีกระบี่ไมเลมหนึ่งเพิ่มขึ้นมา
กระบี่นี้ติดตามเขามาจนถึงทุกวันนี้ แตในสายตาของเขาแลว เขาก็แยกไมถูก
เหมือนกันวาเตาของตนคืออะไร บางทีอาจจะเปนเปนเตากระบี่อยางหนึ่งจริงๆ ก็ได
เพราะเขาสัมผัสไดวาบนกระบี่ไมเลมนี้มีระดับขั้นอยูสามขั้น
ขั้นแรกก็คือรางกระบี่ไม สามารถรบไดหลายหมื่นพันครั้ง อยูยงคงกระพัน
ขั้นที่สองก็คือกลายเปนวิญญาณ ระเบิดอานุภาพออกมาหลายชั้น ไมสนใจเตาทุกใดๆ
ฟาดฟนสังหารทั้งหมด
สวนขั้นที่สามหรือก็คือรางที่สาม มันเคยปรากฏขึ้นในใจของเฉินชิงจื่อเทานั้น
ไมเคยแสดงใหโลกเห็น
เขาเรียกรางที่สามนี้วา…ความทรงจำ
แม จ ะชื ่ อ ว า ความทรงจำ แต ก ลั บ ไม เ กี ่ ย วอะไรกั บ กาลเวลาเลย ถึ ง ขนาดนี้
ไมมีความสัมพันธใดๆ กับมันเลยแมแตนิด เพราะวารางที่สามนี้…แมจะยังไมเคย
แสดงออกมา แตทุกครั้งที่ปรากฏขึ้นมาในใจเขาก็จะทำใหจิตสังหารของเขาพวยพุง
จนถึงระดับที่ยากจะพรรณนา
ดังนั้น นาจะเปนเตาสังหาร
เฉินชิงจื่อพึมพำ จองมองไปยังกระบี่ไมตรงหนา มองดูกระบี่เลมนี้สั่นระริก
ในชั่วขณะหนึ่ง บนนั้นมีเปลือกไมปรากฏขึ้นทีละชั้นๆ จนกระทั่งถึงชั้นสุดทายก็ทำให
อวกาศสั่นสะเทือน ทำใหสีหนาทาทางของเวยยางจื่อเปลี่ยนไปเพราะจิตสังหารนี้
และทันใดนั้นกระบี่ก็ระเบิดพลังมหาศาลออกมา
 จิตสังหารนี้สามารถสั่นคลอนไดทั้งแปดทิศ
จิตสังหารนี้สามารถสั่นสะเทือนดวงดาว
จิตสังหารนี้สามารถทำใหจักรวาลพรามัว!
“ความทรงจำในชีวิตนี้ของขา…ลวนเปนการเขนฆา” เฉินชิงพึมพำเสียงเบา
ไมไดมองไปยังเวยยางจื่อแตจดจองที่กระบี่ไม เขายกมือขึ้นจับกระบี่อยางนุมนวล
แลวกาวหนึ่งกาวไปขางหนากอนเหวี่ยงกระบี่ตามใจชอบ เกิดเปนประกายกระบี่
หนึ่งสายที่ทำใหอวกาศคลายจะมืดมิดในชั่วพริบตาและมีเพียงประกายแสงของ
กระบี่เลมนี้เทานั้นที่สองสวาง
มันพุงไปหาเวยยางจื่อที่หนาเปลี่ยนสีและตกใจจนพูดไมออกฉับพลัน
“นี่มัน…เตาอะไรกัน เตากระบี่หรือ ไมใช! เตาสังหารหรือ ก็ไมใช!” จิตใจของ
เวยยางจื่อสะเทือนกึกกอง นี่เปนครั้งแรกที่ในใจของเขารูสึกถึงวิกฤตแบบที่ไมเคยมี
มากอนหลังจากตอสูกับเฉินชิงจื่อมาจนถึงตอนนี้
แมวาหัวที่สองของเขาจะมีปราณมารมหาศาล แมวาพลังฝกตนและพลังรบ
ของเขาจะทรงพลังยิ่งกวาแตกอนอยางยิ่ง ทวาชั่วพริบตานี้เอง เขากลับถอยหลัง
เปนครั้งแรก
“กอนจะกราบเขาสำนักแหงความมืด บิดามารดาขาตายในสงคราม ขากราบเขา
สำนักแลวร่ำเรียนกระบวนวิชาสังหารคน…” เขาไมสนใจการถอยหลังหลบเลี่ยงของ
เวยยางจื่อ เฉินชิงจื่อยังคงเอยพึมพำ สุมเสียงแผวเบา คลายจะกองกังวานไปกับ
มหาเตาและดังสะทอนไปทั่วทั้งแปดทิศ แมแตปลาสีดำเตาสวรรคสำนักแหงความมืด
และดวงเกราะทองเตาสวรรคไมรูสิ้นก็ยังตัวสั่นระริก สีหนาฉาวแววเกรงกลัว
อันตรายไรที่มาทำใหภายในใจของพวกมันสั่นเทา
“หลังจากร่ำเรียนเสร็จแลว ขาก็ฆา!”
 “ฆาไปหนึ่งคาย ฆาไปหนึ่งกองทัพ ฆาไปหนึ่งประเทศ เพื่อเซนศพบิดามารดาขา”
เห็นอยูวาเสียงของเฉินชิงจื่อแผวเบาและเนิบนาบ แตคำพูดที่เอยออกมาทุกคำราวกับ
กอตัวเปนพลังกดดันมหาศาลทำใหเตาสวรรคตองถอยหลบ ทำใหเวยยางจื่อตอง
หลบหลี ก ไปเรื ่ อ ย แต ส ุ ด ท า ยยั ง ไมท ั น ที ่เ ขาจะหลบได อ ย า งสมบูร ณ คำพู ด ของ
เฉินชิงจื่อก็ดังขึ้นแลวกาวออกมาเปนกาวที่สาม ปราณกระบี่หนึ่งสายพุงมาถึงตัวเขา
ตรงๆ
เสียงสะเทือนเลื่อนลั่น ภายในวิกฤตถึงชีวิตอันแรงกลา เวยยางจื่อยกมือขวาขึ้น
แขนของเขาแผกระจายเมฆหมอกแปรผันออกมาในชั่วพริบตา แตยังไมทันที่เตา
ซึ ่ ง แฝงอยู  ใ นแขนของเขาจะถู ก ใช อ อกมาโดยสมบู ร ณ ปราณกระบี ่ ก ็ ม าถึ ง แล ว
มันวาบผานไปโดยพลัน แขนขวาของเวยยางจื่อก็พังทลายทันที
ความเจ็บปวดรุนแรงทำใหสีหนาของเวยยางจื่อพลันเปลี่ยนไปรวดเร็ว แมวา
มือขางใหมจะงอกออกมาพรอมกับลมพายุพัดกระจาย แตอันตรายถึงชีวิตแบบนั้น
ก็ยังทำใหเวยยางจื่อถอยหลังอีกครั้ง
“หลังจากนั้น ขาก็ไดพบกับอาจารยผูมีพระคุณ ไดรับการชี้แนะจากอาจารย
วางดาบไมฆาคน กราบเขาสูสำนักแหงความมืด…”
“ในสำนักแหงความมืด ขาสง วิ ญ ญาณคนตายข ามฟาก ดู แล วดี ง ามบริสุทธิ์
เดินทางเพื่อการกลับชาติมาเกิดของเตาสวรรค แตความจริงแลว…นี่ยังคงเปนการฆา
เพียงแตครั้งนี้ สิ่งที่ฆาคือวิญญาณ!” เฉินชิงจื่อแยมยิ้ม เพียงแตรอยยิ้มนี้ไมมีคลื่น
ผันผวนของความรูสึกใดๆ เลยสักนิด กระบี่ไมในมือกวาดผานไปพรอมคำพูดของเขา
จิตสังหารทำใหอวกาศเย็นยะเยือก เวยยางจื่อกรีดรองออกมา แขนพายุที่เพิ่งจะ
งอกออกมาของเขาพังทลายอีกครั้ง!
 “นี่มันเตาอะไรกันแน!!” เวยยางจื่อหนังศีรษะชา เขามองออกวาสภาวะของ
เฉิ น ชิ ง จื ่ อ ในตอนนี ้ แ ปลกประหลาดอย า งยิ ่ ง ดู เ หมื อ นอยู  ต รงนี ้ แต ค วามจริ ง
ก็ ค ล า ยไมไ ด อ ยู  และพลั ง เทพที่ ต นใชอ อกมากลั บไมอ าจสง ผลใดๆ ได เ ลย ทว า
แตละกระบี่ของอีกฝายลวนแตนำพาวิกฤตยากจะอธิบายมาใหกับเขา
“ขาเหนื่อยลาแลว การหายไปของภรรยาในชีวิตหลังความตายทำใหขาอยากจะ
ทำลายชีวิต ดัง นั้นขาจึง ทรยศสำนั กแห ง ความมื ด และในศึ กครั ้ ง นั ้ น ข าก็ ย ั ง ฆ า
ฆาเพื่อนรวมสำนักในวันเกากอนที่สำนักแหงความมืด ฆาผูฝกตนตระกูลไมรูสิ้น
ที่บุกรุกเขามา…”
“เดิมทีคิดวาเมื่อศึกนี้จบลง ขาจะไมฆาอีกแลว ไมคิดเลยวา…ในจักรวาลของ
ตระกูลไมรูสิ้น ขากลับเกิดการหวนนึกถึง หวนนึกถึงสำนักแหงความมืด หวนนึกถึง
ศิษยนองเล็ก หวนนึกถึงอาจารย…”
“ความทรงจำก็ เ หมื อ นยาพิ ษ เหมื อ นแมลงพิ ษ กลื น กิ น ทุ ก อย า งของข า
วิธีกำจัด…มีเพียงฆา!” สีหนาของเฉินชิงจื่อนิ่งสงบ แตคำพูดที่เอยออกมากลับทำให
คนที่ไดยินตกตะลึงอยูในใจ ปราณกระบี่มากมายยิ่งระเบิดออกมาอยางไรที่สิ้นสุด
ในช ว งวิ ก ฤตนี ้ เ อง สองมื อ ของเวย ยางจื ่ อ ผนึ ก มุ ท รา ตอนนี ้ ส องมื อ ของเขา
ก็คือสองแขนสุดทายจากหกแขน หนึ่งแขนคือสายฟา อีกหนึ่งแขนนั้น หลังจาก
งอกออกมาก็คลายเปนหลุมดำ แฝงไวซึ่งเตาแหงการกลืนกิน
ขณะนี้เมื่อทำมุทรา สายฟาก็ระเบิดออกมา การกลืนกินสะเทือนสวรรค ยิ่งมี
เงามารที่เกิดจากปราณมาร จึงเหมือนกับเทพมารมาเยือนและปรากฏกายอยูดานหลัง
ตัวเขา คลายกับสยบทุกสิ่งทุกอยางเอาไว
เสียงอึกทึกกึกกอง เมื่อปราณกระบี่มาถึง เงามารสั่นสะเทือน ปราณกระบี่ทุกสาย
ฉีกกระชากมันไปไมนอย สวนตัวของเวยยางจื่อก็ถอยรนไมหยุดยั้ง ดวงตามีความ
บาคลั่งปรากฏอยู
 “ขาฆาหมื่นตระกูล ขาฆาไมรูสิ้น ขาฆาแมทัพสวรรค ขาฆาจักรพรรดิสวรรค!”
“ขาเปนรอยป ฆาเปนพันป ฆาเปนหลายหมื่นป!”
“แต เ หตุ ใ ด ภายในใจของข า ยั ง ถู ก พิ ษ รุ ก ราน เหตุ ใ ด ข า ถึ ง ยั ง หวนนึ ก ถึ ง …
เพื่อเตาสวรรคสำนักแหงความมืดแลว ขาฆาหมื่นวิญญาณ เพื่อบรรลุถึงจุดสูงสุด
ขาฆาอาจารย ตอนนี้… ขาก็ฆามาจนถึ งโลกคนเปน ฆ าสิ ่ ง กี ดขวางทั้ งหมด ฆ า…
มหาเทพไมรูสิ้น!” เฉินชิงพลันเงยหนาขึ้น ชั่วพริบตานี้เองกระบี่ไมในมือก็มีจิตสังหาร
พุงถึงระดับสะเทือนฟาไมอาจบรรยายได ถึงขั้นมีรอยราวหลายเสนปรากฏอยูบนนั้น
ราวกับตัวมันยากจะทนรับไหว เมื่อเฉินชิงจื่อเงยหนาขึ้นแกวงดาบ กระบี่นี้ก็พุงออกไป
ทันใด
ปราณกระบี่รุนแรงไมรูจบยิ่งกวากอนหนานี้ฟนลงมาในชั่วอึดใจแลวตกลงบน
เงามารของเว ย ยางจื ่ อ ทั น ที เงามารสิ ้ น สลายในพริ บ ตาแล ว แตกเป น เสี ่ ย งๆ
ปราณกระบี่สองวาบ เคลื่อนผานลำคอของเวยยางจื่อ
ในชั่วพริบตา…หัวเตามารของเวยยางจื่อก็ถูกทำลาย!
แขนซายสายฟาถูกทำลาย!
แขนขวากลืนกินถูกทำลาย!
ตัวของเขา…พังทลาย!
“ขาคือเฉินชิงจื่อ เตาของขาคืออะไร เจารูหรือไม” อวกาศเงียบสนิท มีเพียง
เฉินชิงจื่อที่กมหนาลงเอยพึมพำเสียงเบา
กระบี่ไมในมือของเขาแตกสลายทีละนิดๆ แลวกระจัดกระจายอยูขางตัวเขา
มองจากไกลๆ ดูคลายกับดอกบัว
 บทที่ 1253 จักรพรรดิ
อวกาศเงียบสนิท มีเพียงเสียงของเฉินชิงจื่อดังกองไปทั้งแปดทิศ สะทอนอยูนาน
ไมจางหาย
“ขาคือเฉินชิงจื่อ เตาของขาคืออะไร เจารูหรือไม”
ทามกลางเสียงสะทอนกองนี้ กระบี่ไมแตกสลายแลวกลายเปนดอกบัวไมคอยๆ
กระจัดกระจาย แตกสลายออกจากกัน ไมกอรางขึ้นอีก สวนเฉินชิงจื่อตอนนี้เงียบงัน
มองดูเศษซากของกระบี่ไมที่สลายหายไป ไมรูวาคิดอะไรอยู
บางทีอาจกำลังหวนนึกถึงเรื่องเกา
“นี่…นี่…” ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณสีหนาซีดขาว ในใจมีคลื่นยักษสะเทือนฟา
ซัดโหม รางกายถอยหลังโดยไมรูตัว ราวกับแมวาตรงนี้จะอยูหางจากเฉินชิงจื่อ
มากแลว แตเขาก็ยังรูสึกไมปลอดภัย จึงถอยหลังมาตามสัญชาตญาณ
เปนเพราะพลังตอสูที่เฉินชิงจื่อแสดงออกมาเมื่อครูนี้มันเกินกวาที่เขาจินตนาการนัก
ไปถึงระดับที่ไมคาดคิด โดยเฉพาะ…เขาดูไมออกเลยวาสิ่งที่อีกฝายแสดงออกมานั้น
เปนเตาอะไร!
ดูคลายกับเตากระบี่ แตก็ไมเหมือน ดูคลายเตาสังหาร แตจิตใตสำนักบอกเขาวา
นั่นก็ไมใชเตาสังหาร!
เป น เพราะความไม ร ู  เ ช น นี ้ จึ ง ทำให จ ิ ต ใจของปรมาจารย เ ต า เจ็ ด วิ ญ ญาณ
สั่นสะทานรุนแรงเหลือล้ำ
ทางฝงนักบุญมืดก็เชนกัน แมวาเฉินชิงจื่อจะเปนตัวแทนของเตาธาตุมืด ทั้งตัวเขา
ก็ยังเปนเตาสวรรคของสำนักแหงความมืด แตนักบุญมืดก็ยังตัวสั่นระริก ราวกับตอนนี้
เขาไมใชผูเยี่ยมยุทธระดับจักรวาล แตเปนเชนมนุษยปุถุชน
 “นากลัวเกินไปแลว!!” ขณะที่นักบุญมืดเอยพึมพำอยูตรงนี้ หวังเปาเลอก็เงียบงัน
ความซับซอนในแววตาเขมขนยิ่งขึ้น คนอื่นดูไมออก แตเขาที่อยูตรงนี้ยังสามารถ
มองออกไดสวนหนึ่ง
“ไมใชเตากระบี่ ไมใชเตาสังหาร แตเปนความทรงจำ…หวนนึกถึงเรื่องอดีต
จนเกิดเปน…เตาอันสับสน”
“ดังนั้นสุดทายเขาจึงถามวาเตาของเขาคืออะไร…” หวังเปาเลอถอนหายใจแผว
นี่เปนครั้งแรกที่เขาไดรูวา ชีวิตอันสมบูรณแบบของเฉินชิงจื่อ ตอนนี้เมื่อดูแลว…บางที
อาจไมมีความสุขอยูเลยก็ได
อวกาศเงียบสงบ มีเพียงเฉินชิงจื่อยืนอยูตรงนั้น จนกระทั่งผานไปเนิ่นนาน
เขาก็เงยหนาขึ้น แววตาฉายแววสับสน ทอดมองไปยังที่ไกลๆ จากนั้นก็มองไปยัง
จุดที่รางกายของเวยยางจื่อแตกสลาย
“ออกมาเถอะ ขารูวาเจายังมีชีวิตอยู”
แทบจะทันทีที่เฉินชิงจื่อเอยออกมา บริ เวณที ่ ร างของเว ยยางจื่ อแตกสลาย
ก็พลันบิดเบี้ยว เงามายานับไมถวนปรากฏออกมาจากความวางเปลาแลวรวมตัวกัน
อย า งรวดเร็ ว ความน า เกรงขามไร ใ ดเปรี ย บและจิ ต แห ง จั ก รพรรดิ ส ะเทื อ นฟ า
สะเทือนดินระเบิดออกมาทันใด
ท า มกลางการระเบิ ด นี ้ เงามายาเหล า นี ้ ก ็ ร วมตั ว กั น อย า งรวดเร็ ว จากนั้ น
จะมองเห็นดวยตาเปลาวาเงารางของเวยยางจื่อกำลังกอตัวขึ้นมา เพียงแตเงาราง
ที่กอตัวขึ้นมาครั้งนี้แตกตางจากเดิมโดยสิ้นเชิง!
อาภรณยาวสีเหลืองทั่วราง ศี รษะสวมมงกุ ฏ จั กรพรรดิ ท าทางน าเกรงขาม
ไรโทสะ พลานุภาพของจักรพรรดิบนรางของเขารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แมวาเขาจะไมได
เคลื่อนไหวและไมไดเอยอะไร แตเขายืนอยูตรงนั้น จุดที่เขายืนก็คืออาณาเขตของเขา
ราวกับเมื่อสายตาของเขามองมา สิ่งมีชีวิตทั้งหมดลวนตองคุกเขาคำนับตอหนาเขา
 นี่ก็คือหัวสุดทายของเวยยางจื่อ!
แมวาหัวแหงแสงสวางและความมืดของเขาจะพังทลายไปแลว แมวาแขนทั้งหก
ของเขาก็ถูกทำลายดวย แตเขายังมีหัวสุดทายอยู และเตาที่แฝงอยูในหัวนี้
ก็คือเตาแหงจักรพรรดิ!
เตาชนิดนี้เปนที่ที่สารัตถะของเขาสถิตอยู ซึ่งมีที่มาจาก…มหาเทพ!
นักบุญมืดเปนคนแรกที่ทนรับไมไหว ในหัวของเขาเกิดเสียงอึกทึกกึกกองทันที
แลวเสียความรูสึกนึกคิดไป ตัวของเขาคุกเขาลงโดยไมรูตัว เพียงแตชั่วขณะที่กำลัง
คุกเขานั้น ลำตัวของเขาก็กลายเปนเถาถานแหลกสลาย
รางกายของปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณสั่นไหวรุนแรง หวังเปาเลอก็เชนกัน
เขาสัมผัสไดถึงอานุภาพมหาศาลที่แผออกมาจากรางของเวยยางจื่อแลวตกลงมาที่ตน
คลายกับมีเสียงเสียงหนึ่งรองเสียงต่ำอยางเผด็จการดังขึ้นในใจของเขา
“คุกเขา!”
“คุกเขา!!”
“คุกเขา!!!”
ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณรองคำราม ดวงตาแดงก่ำ คลายคิดจะต านทาน
อานุภาพกดดันและดวงจิตนี้ใหได แตสองขาของเขากลับคอยๆ งอลงอยางคุมไมอยู
จนเสนเลือดดำทั่วรางของปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณนูนขึ้น ไมอาจขัดขวางได
แตเขาก็เปนคนเหี้ยม เมื่อเห็นวาต านไม อยู  เขาก็ ระเบิ ดพลั ง ภายในร างออกมา
พรอมรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม
 พริ บ ตาต อ มา สองขาของเขาก็ เ กิ ด เสี ย งดั ง ก อ งแล ว ระเบิ ด แตกสลายทั น ที
เลือดและเนื้อกระจัดกระจาย ในที่สุดเขาที่เสียขาทั้งสองขางก็เงยหนาขึ้น ตอตาน
การบดขยี้สังหารจากดวงจิตของเวยยางจื่อไปได
สวนหวังเปาเลอ ตอนนี้เสนเลือดดำที่หนาผากก็เตนตุบเชนกัน ดวงตาแดงก่ำ
ดวยสีเลือด แตรางกายกลับยังอยูทาเดิม ไมไดบิดงอแมเพียงนิด เพราะดานหลัง
ของเขามีกระดานไมดำแผนหนึ่งปรากฏขึ้น!
ความเยอหยิ่งของเขาไมใชสิ่งที่เวยยางจื่อจะทำใหจำนนได!
รางเดิมของเขาก็ยิ่งไมใชสิ่งที่เวยยางจื่อจะเหยียบย่ำได!
ดวงจิตของเขา ชีวิตนี้ไมคุกเขาใหฟาดิน มีเพียงพอแม มีเพียงอาจารย!
ภาพนี้ดึงดูดสายตาของเวยยางจื่อในทันที และเปนครั้งแรกที่มองไปยังหวังเปาเลอ
ตั ้ ง แต ส ู  ก ั บ เฉิ น ชิ ง จื ่ อ มาจนถึ ง บั ด นี ้ แต เ พี ย งแค ก วาดมองเท า นั ้ น เพราะตอนนี้
สายตาของเฉินชิงจื่อกำลังจดจองมาแลวเอยชาๆ
“เจาเปนรางแยกของมหาเทพจริงๆ!”
“เฉินชิงจื่อ สิ่งที่เจาใชออกมากอนหนานี้คือเตาอะไร!” เวยยางจื่อเงียบไปครูหนึ่ง
ฉับพลันก็เอยขึ้น
“นั่นไมใชเตา” เฉินชิงจื่อสายหนาเบาๆ ไมไดพูดตอ แตหยิบน้ำเตาที่แขวนไว
ที่เอวขึ้นมาแลวดื่มเขาปากไปอึกใหญ จากนั้นจึงเอยเสียงเบา
“เวยยางจื่อ มีเพื่อนเกาคนหนึ่งของเจาอยากจะมาเยี่ยมเยียนเจาหนอย”
 “หืม” เวยยางจื่อหรี่ตาลง กำลังจะเอยพูด แตพริบตาตอมาสายตาของเขา
ก็หดเกร็งทันที เห็นเพียงแคเฉินชิงจื่อโบกมือ จากนั้นแมน้ำแหงความมืดดานหลัง
ของเขาก็ไหลบากระทันหันแลวมาบรรจบที่ตัวเขาทันใด ขณะที่มันไหลมาบรรจบ
ดานหลังของเขาก็กอเกิดเปนวังน้ำวนมหึมา
ภายในวังน้ำวนนี้มีเสียงดังอึกทึกดังออกมา และยิ่งมีเสียงกรีดรองคำรามมากมาย
แผกระจายไปทั้งแปดทิศ ทำใหผูที่ไดยินตางรูสึกปนปวนในใจ
“เวยยางจื่อ!”
“เจาออกไปไมได!”
“สำนักแหงความมืดของขามีภารกิจที่หามไมใหสิ่งมีชีวิตใดออกไปจากโลกแหงศิลา!”
“ขาผูเปนจักรพรรดิแมจะสวรรคตแลว แตการสืบทอดหนาที่ของขายังคงอยู
ทุกชาติทุกภพ เจาไมอาจจากไปได!”
ทามกลางเสียงคำรามนี้ เงารางมหึมาก็คอยๆ ผุดขึ้นมาจากภายในวังน้ำวน
ที่รวมขึ้นมาจากแมน้ำแหง ความมื ดด านหลั ง เฉิ น ชิ ง จื ่ อ เมื ่ อเงาร างนี ้ ปรากฏขึ้ น
อานุภาพจักรพรรดิแบบเดียวกันก็ปะทุอยางมหาศาลออกมาจากภายในนั้น
ทามกลางการระเบิดปะทุครั้งนี้ ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณก็ตกตะลึงจนพูดไมออก
“จักรพรรดิแหงความมืดหรือ!”
หวังเปาเลอก็ใจสั่นสะเทือนเชนกัน ตอนนี้เปลวไฟสีดำภายในรางพลุงพลาน
เหลือแสน มันปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา เมื่อมองไปยังวังน้ำวนแมน้ำแหงความมืด
เขาก็มองเห็นเงารางที่โผลออกมาทันที คนผูนั้นสวมอาภรณจักรพรรดิสีมวงทั้งราง
และสวมมงกุฎจักรพรรดิ แมวาใบหนาจะขาวซีด ไอความตายทั่วทั้งกายแพรกระจาย
แตอานุภาพกดดันและดวงจิตกลับแรงกลาไรใดเทียม
 เงารางนี้ หวังเปาเลอเคยเห็นแลว!
นั่นก็คือ…ศพของจักรพรรดิแหงความมืดซึ่งตอนนั้นอยูในโลงศพ ณ ดินแดนหลุมศพ
ที ่ ส  ว นลึ ก ของแม น ้ ำ แห ง ความมื ด และถู ก เฉิ น ชิ ง จื ่ อ นำออกไป…เพี ย งแต ต อนนี้
ศพนี้กลับคลายมีชีวิต!
แมวาชีวิตแบบนี้จะไมใชพลังชีวิต แตเปนไอความตาย แตสำหรับสำนักแหงความมืด
แลว เทานี้ก็เพียงพอ!
“จักรพรรดิแหงความมืด!” เวยยางจื่อหรี่ตาลงแลวเอยชาๆ
 บทที่ 1254 คำนับสามครั้งของจักรพรรดิแหงความมืด
หวังเปาเลออยูหางออกไป หลังจากมองดูภาพนี้ ดวงตาก็หดเกร็ง เมื่อพินิจดูอยาง
ละเอียดแลวเขาก็มั่นใจเต็มรอยวาเงารางที่เดินออกมาจากแมน้ำแหงความมืดก็คือ
ศพจักรพรรดิแหงความมืดที่ตนเห็นในโลงศพวันนั้น
เห็นไดชัดวาทางเฉินชิงจื่ออาจจะใช สมบั ติ ชั ้น สูงอะไรบางอยางหรือไม ก็ ใ ช
วิชายอนสวรรคสักอยางออกมา ถึงไดทำใหเขากลับมาเหมือนกับฟนคืนชีพ โดยเฉพาะ
อานุภาพกดดันที่แผออกมาจากรางของอีกฝายในตอนนี้ก็ไมไดดอยไปกวาเวยยางจื่อ
เลย ทั้งหมดนี้ทำใหหวังเปาเลอเดาไดวานี่คงจะเปนเคล็ดวิชาลับของเฉินชิงจื่อ
แทบจะทั น ที ท ี ่ ส ายตาของหวั ง เป า เล อ ทอดมองไป จั ก รพรรดิ แ ห ง ความมื ด
ผูเดินออกมาจากแมน้ำแหงความมืดก็จองมองอยางเย็นชาไปยังเวยยางจื่อดวย
ทาทางจริงจัง ไมพูดอะไรก็กอบหมัดคำนับอยางล้ำลึกไปยังเวยยางจื่อตรงๆ!
นี่ดูคลายกับเปนการคำนับธรรมดาๆ แตกลับทำใหสีหนาของเวยยางจื่อเปลี่ยนไป
อยางรุนแรง รางของเขาถอยรนเร็วรี่ หวังเปาเลอก็มองเห็นเคาเงื่อนแลวเชนกัน
เพราะถึงอยางไรสถานะของจักรพรรดิแหงความมืดก็คือจักรพรรดิ การคำนับของเขา
จะตองมีจุดแปลกประหลาดอยูแนๆ
ความจริงเปนเชนนั้นจริงๆ แทบจะทันทีที่จักรพรรดิแหงความมืดคำนับไปทาง
เว ย ยางจื ่ อ แม น ้ ำ แห ง ความมื ด ก็ ส ะเทื อ นสนั ่ น แม น ้ ำ ในนั ้ น ไหลกลิ้ ง หนั ก หน ว ง
ชั่วขณะนี้เอง ปราณมืดก็กวาดไปทั้งแปดทิศอยางบาคลั่ง ในชั่วพริบตา อวกาศของ
ทั่วทั้งจักรพิภพใจกลางไมรูสิ้นกลับถูกปราณมืดที่ราวกับผลักภูเขาพลิกทะเลพวกนี้
ปกคลุมไวจนสิ้น
เมื่อเกิดการปกคลุมหอหุม กลิ่นอายของจักรพิภพใจกลางไมรูสิ้นก็ผันผวนขึ้นมา
ราวกับกลายเปนมิติแหงความมืดอยางไรอยางนั้น
พลังชีวิตและสิ่งมีชีวิตทั้งหมดพากันตัวสั่นสะทานในระดับตางๆ กันขึ้นมาตอนนี้เอง
ผูที่ออนแอก็หมดสติไปทันที ตอใหเปนผูแข็งแกรงก็ยังมีคลื่นมโหฬารซัดโหมอยูในใจ
แมจะเปนปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณก็ไมอาจหลีกเลี่ยงได ตอนนี้สีหนาของเขา
ขาวซีด ตอตานไวเต็มกำลัง มีเพียงหวังเปาเลอเทานั้น เพลิงดำภายในรางลุกโชน
แบบที ่ ไ ม เ คยเกิ ด ขึ้ น มาก อ นในชั ่ ว พริ บ ตา ทำให เ มื ่ อ อวกาศแห ง นี ้ ก ลายเป น มิ ติ
แหงความมืด เขาจึงไมเพียงไมไดรับผลกระทบ กลับยังอิสระเบาสบายยิ่งกวาเดิม
ขณะเดียวกัน เมื่อเห็นวาปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณคลายจะทนไมไหว หวังเปาเลอก็
พลันโบกมือ เพลิงดำแผออกมาครอบคลุมปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณเอาไว แบงไป
ใหเขาเปนสวนใหญ จึงทำใหสีหนาของปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณฟนกลับมาบาง
เมื ่ อ มองไปยั ง หวั ง เป า เล อ ก็ ฉ ายแววซาบซึ ้ ง ออกมา จากนั ้ น ยามมองไปรอบตั ว
เขาก็รูสึกใจสั่นรุนแรง
“จักรพรรดิแหงความมืด…” ทาทางของปรมาจารยเจ็ดวิญญาณนั้นซับซอน
เพราะเขามองออกวาการคำนับครั้งนี้ของจักรพรรดิแหงความมืดไดทำใหอวกาศ
กลายเปนมิติแ หง ความมื ด และการระเบิ ดของปราณมื ด โดยรวมแล วส ว นใหญ
ไปกระจุกอยูที่เวยยางจื่อ เพียงสงผลตอสรรพชีวิตแคสองสวนเทานั้น แตตอให
เปนเชนนี้ ตนก็แทบจะทนรับไมไหว เห็นไดวาชองวางนั้นยิ่งใหญมากนัก
ขณะเดียวกัน เมื่อจักรพิภพใจกลางไมรูสิ้นกลายเปนมิติแหงความมืด พริบตา
ที่จักรพรรดิแหงความมืดเงยหนาขึ้นจากการคำนับ ทั่วทั้งมิติมืดก็มีเสียงกองกัมปนาท
ดั ง ขึ ้ น มา คล า ยกั บ การบี บ อั ด ปราณมื ด แปดส ว นรอบๆ รวมตั ว แล ว กดดั น ไปที่
เวยยางจื่ออยางพรอมเพรียง
พลังสยบกดดันนี้สะเทือนฟาสะเทือนดิน คลายกับหยิบทั้งมิติมืดขึ้นมาแลว
ทุบลงไปอยางไรอยางนั้น ความรุนแรงเชนนี้ตอใหเปนระดับจักรวาลก็ยากจะทน
รับไหว รางกายของเวยยางจื่อ สั่น สะเทือน อาภรณเหลืองทั่วร างขยับโดยไร ลม
ชั่วพริบตานี้ ในดวงตาของเขาก็ระเบิดประกายเจิดจรัสออกมา
 “ไมไดพบกับคำนับสามครั้งของจักรพรรดิแหงความมืดนานแลว!”
“แตปนั้นขาผูเฒาสามารถสังหารเจาได วันนี้ก็ทำไดเชนกัน!” ขณะที่เวยยางจื่อ
เอ ย พู ด พลั ง ในร า งก็ ป ะทุ อ อกมาทั น ใด ชั ่ ว ขณะนี ้ อ านุ ภ าพแห ง จั ก รพรรดิ ก ็ ยิ่ ง
พวยพุงมหาศาล จากนั้นเทาก็กาวไปขางหนาหนึ่งกาว
“สายตามองทางใด สรรพสิ่งลวนกลายเปนภาพจักรพรรดิ!”
แทบจะในพริบตาที่เทาของเขาเหยียบลงมา รูปภาพมายาอันงดงามหลากสีสัน
ภาพหนึ่งก็ปรากฎขึ้นใตเทาของเขา ภาพนี้ขยายใหญอยางไรที่สิ้นสุดในชั่วพริบตา
กวาดไปยังอวกาศทันที แผขยายอยางบาคลั่งไปทั้งสี่ทิศ แลวปกคลุมอวกาศตระกูล
ไมรูสิ้นแหงนี้โดยตรง แผขยายไปทั่วทั้งจักรพิภพใจกลางไมรูสิ้น
อานุภาพแหงจักรพรรดิไรใดเทียมแผกระจายออกมาจากบนภาพผืนนั้นพรอมกับ
อานุภาพนาเกรงขามสุดสะพรึง ถาหากกมหนามองลงมาจากที่สูงก็จะเห็นไดชัดเจนวา
ภายในภาพผืนนี้คลายจะวาดสายน้ำภูเขาและพื้นภูมิเอาไว
นั่นก็คือ…ภาพแผนที่อาณาจักร!
ชั่วขณะนี้เอง ภาพจักรพรรดิและปราณมืดก็ปะทะเขาดวยกันทันที
พริบตาตอมา เมื่อเวยยางจื่อยกสองมือขึ้น ทันใดนั้นภาพจักรพรรดิผืนนี้ก็ทะยาน
ขึ้นมาจากใตฝาเทาของเขา พุงขึ้นตานทานอานุภาพกดดันจากปราณมืด เมื่อพุงลง
ก็ยิ่งไปสยบกดดันมิติมืด
เสียงสะเทือนเลื่อนลั่นดังกองขึ้นมาทันที ทำใหอวกาศบิดเบี้ยว แปดทิศโกลาหล
ทั่วทั้งจักรพิภพใจกลางไมรูสิ้นลวนมีคลื่นผันผวนสะเทือนฟาโหมขึ้นมา การตอสูเชนนี้
ไมอาจใชวิชาเวทพลังเทพมาอธิบายไดแลว โดยพื้นฐานแลวมันคือการตอสูของ
กลิ่นอายพลัง เปนการปะทะกันของจักรพรรดิและความตาย
ในการตอสูนี้ หวังเปาเลอก็ลาถอยไปทันทีเชนกัน ถาหากมีแคปราณมืดก็ชางเถอะ
แตในนั้นยัง ผสานจิตแหง จักรพรรดิ ของเวย ยางจื่ อด วย คลื ่ น ผัน ผวนที ่ถู กชักนำ
ขึ้นมานั้น แมแตตัวเขาก็ยังรูสึกวาวิญญาณเทพสั่นสะทานรุนแรง
มีเพียงเฉินชิงจื่อเทานั้นที่ยังยืนอยูกลางอวกาศ เขากมหนาลงแลวจองมอง
ทุ ก สิ ่ ง ทุ ก อย า ง แต ถ  า หากมองดู ด ี ๆ แล ว คล า ยกั บ ว า ชั ่ ว ขณะนี ้ เ ฉิ น ชิ ง จื ่ อ กำลั ง
เหมอลอยอยู ราวกับจมอยูในความคิดบางอยาง
ดูเหมือนวาสองฝายที่ตอสูกันจะเปลี่ยนไปแลว ไมใชศึกของเขากับเวยยางจื่ออีก
แตเปนการตอสูของจักรพรรดิแหงความมืดกับไมรูสิ้น
พริบตาตอมา ทั่วทั้งอวกาศลวนสั่นสะเทือน การสยบกดดันของมิติมืดที่เกิดจาก
การคำนั บ ครั ้ ง แรกของจั ก รพรรดิ แ ห ง ความมื ด ก็ ถ ู ก ภาพจั ก รพรรดิ ท ำลายได
จักรพรรดิแหงความมืดมีสีหนาสงบนิ่ง กอนคำนับอีกครั้งใหกับเวยยางจื่อ!
คำนับครั้งที่สองของจักรพรรดิแหงความมืด!
หลั ง จากคำนั บ ลงไปแล ว ทั น ใดนั ้ น ภายในมิ ต ิ ม ื ด แห ง นี ้ ก ็ พ ลั น มี แ สงริ บ หรี่
หลายดวงปรากฏขึ ้ น คล า ยกั บ ดวงดาว ดวงแสงมี จ ำนวนนั บ ไม ถ  ว น ถึ ง ขั ้ น ที่
บนภาพจักรพรรดิก็ยังมีดวงแสงจำนวนไมชัดเจนปรากฎขึ้นมาเชนกัน
แสงริบหรี่แพรกระจายราวกับเพลิงดำและยิ่งเหมือนกับตะเกียงมืด ยิ่งกวานั้น
ดวงแสงเหล า นี ้ ก ็ ย ั ง ระเบิ ด ออกมาตามๆ กั น ในชั ่ ว พริ บ ตา แล ว ผลิ บ านออกมา
กลายเปน…ดอกไม!
ดอกไมเหลานี้มีสีดำและแผกลิ่นอายแหงความตายเขมขนยิ่งกวาเดิม กลีบดอกไม
คล า ยกั บ ใบหน า ผี ขณะที ่ ม ั น แพร ก ระจายไปทั ่ ว ทั ้ ง จั ก รวาล ก็ ม ี เ สี ย งหั ว เราะ
แปลกประหลาดที่แยกชายหญิงแกชราไมออกดังกองไปทั่วทั้งแปดทิศ
 “บุปผาดำ!” หวังเปาเลอดวงตาหดเกร็ง ดอกไมเชนนี้เขาไมเคยเห็นมากอน
แตในตำราของสำนักแหงความมืดในนิมิตมืดนั้น เขาเคยเห็นคำอธิบายของมัน
ในคำอธิ บ ายนั ้ น เขารู  ว  า มิ ต ิ แ ห ง ความมื ด มี ด อกไม ช นิ ด หนึ ่ ง มี ข  า วลื อ ว า
ดอกไมชนิดนี้แปลงมาจากดวงวิญญาณเทพของจักรพรรดิแหงความมืดองคแรก
ของสำนักแหงความมืด เบงบานหนึ่งหมื่นปและเหี่ยวเฉาหนึ่งหมื่นป และทุกครั้ง
ในชั ่ ว อึ ด ใจระหว า งที ่ ม ั น เบ ง บานและเหี ่ ย วเฉา มั น ก็ จ ะปล อ ยพลั ง สะเทื อ น
วิญญาณเทพออกมา
เพียงแตอานุภาพกดดันเชนนี้ไมไดนาตะลึงอยางในขาวลือ พูดไดเพียงพอใชได
เทานั้น
แต…แมวาอานุภาพกดดันของดอกไมหนึ่งดอกจะไมมากนัก ทวาเมื่อมองออกไป
บุปผาดำในที่แหงนี้เกรงวาจะมีจำนวนเปนลานลานดอก อีกทั้งราวกับมีกาลเวลา
ไหลผ า นพวกมั น ไปอย า งรวดเร็ ว พริ บ ตาเดี ย วเบ ง บาน และอี ก พริ บ ตาเดี ย ว…
ก็เหี่ยวเฉา!
เมื่อมันเหี่ยวเฉา พลัง นาสะพรึ ง ยากจะพรรณนาก็ พลั น ระเบิ ดพวยพุ  ง ไปยั ง
ภาพจักรพรรดิ ทำใหภาพจักรพรรดิผืนนั้นสั่นสะเทือนอยูชั่วขณะแลวเกิดรอยราว
ขึ้นทันที จากนั้นทามกลางเสียงดังกัมปนาท มันก็แตกกระจาย พังทลายเปนเสี่ยงๆ
ขณะที่มันพังทลายนั้น พลังที่สยบมิติมืดก็สลายไปเชนกัน ทำใหทั่วทั้งมิติมืด
แข็งแกรงขึ้นอีกครั้ง ปราณมืดปรากฏขึ้นจากทั่วทุกทิศ บุปผาดำผุดขึ้นมากมาย
ยิ่งกวาเดิมแลวเหี่ยวเฉาลงอยางตอเนื่อง มันเกิดขึ้นซ้ำแลวซ้ำอีก กอเกิดเปนพลัง
นาสะพรึงไรใดเปรียบสะเทือนเลื่อนลั่นไปทางเวยยางจื่อ
สีหนาของเวยยางจื่อไมนามอง รางกายถอยหลังอีกครั้ง มือขวายกขึ้นโบกไป
ขางหนาโดยพลัน ทันใดนั้นอาภรณเหลืองและมงกุฏจั กรพรรดิบนรางของเขาก็
สองประกายแสงเจิดจาเสียดตา
 ทำใหจิตจักรพรรดิบนรางของเขากวางใหญไพศาลอีกครั้ง ขณะที่มันปะทะกับ
พลังกดดันที่แผมาจากทั่วทุกทิศนั้น ดวงตาของเขาก็เปลงประกายเจิดจา ทาทาง
นาเกรงขาม ปากเอยเสียงดังยิ่งกวาอัสนี
“บัญชาจักรพรรดิ!”
“โลกานี้ไรความมืด!”
“กษัตริยตรัสคำไหนคำนั้น!”
เมื่อคำพูดของเวยยางจื่อดังออกมา เจตจำนงเตาภายในรางของเขาก็แผกระจาย
ความนาเกรงขามแสนสะพรึง เจตจำนงจักรพรรดิมหาศาลราวกับพลิกยอนวิถีเตา
เปลี ่ ย นแปลงกฎเกณฑ ส ง ผลต อ ทุ ก สิ ่ ง ทุ ก อย า งในอวกาศ และเขี ย นโครงสร า ง
ของอวกาศใหมจากรากฐาน ทำใหในชั่วพริบตา อวกาศผืนนี้ก็บิดเบี้ยวขึ้นมาทันที
บุปผาดำทั้งหมดในนั้นราวกับถูกลบเลือน ลวนแตสลายหายไปจนสิ้น!
ไมเพียงแคนั้น ยังมีปราณมืดทั้งหมดภายในอวกาศดวย ถึงขนาดที่เพลิงดำภายใน
ร า งของหวั ง เป า เล อ ก็ ไ ด ร ั บ ผลกระทบด ว ยเช น กั น ชั ่ ว พริ บ ตา…มั น ก็ ห ายวั บ ไป
หายไปแบบที่มองเห็นไดดวยตาเปลา!
สวนจักรพรรดิแหงความมืดก็เชนเดียวกัน รางกายลมหายใจของเขาออนแอ
อยางรุนแรงทันที ถึงขั้นที่บางสวนกลับเริ่มกลายเปนเถาถานไปแลว ภาพนี้ทำให
จิตใจของหวังเปาเลอพลิกตลบ แตพริบตาตอมา จักรพรรดิแหงความมืดก็ถอนหายใจ
แผวเบา แลวคำนับอีกครั้งไปยังเวยยางจื่อ!
นี่ก็คือ การคำนับครั้งที่สาม!
 บทที่ 1255 การตัดสินใจของเฉินชิงจื่อ
ทันทีที่คำนับลงไป รางของเวยยางจื่อก็สั่นสะเทือนรุนแรง แลวพนเลือดคำใหญ
ออกมาทันที
ภาพนี้ หวังเปาเลอดูไมคอยเขาใจอยูสักหนอย แตกลับไมไดสงผลตอการรับรูของเขา
หลังจากจักรพรรดิแหงความมืดคำนับครั้งที่สาม ก็คลายจะมีพลังที่อยูเหนือการรับรู
ของเขาส ง ผลต อ ทุ ก สิ ่ ง ทุ ก อย า งโดยรอบ และก็ เ พราะพลั ง สายนี ้ เ องที ่ ท ำให
เวยยางจื่อบาดเจ็บสาหัสในพริบตา
และเมื่อเวยยางจื่อบาดเจ็บสาหัส การสลายของปราณมืดในอวกาศผืนนี้จึงลาชา
ขณะเดียวกัน แหลงที่มาของปราณมืดที่รุนแรงยิ่งกวาก็ระเบิดออกมา และแหลงที่มา
นี้…ไมไดอยูรอบๆ แตอยูที่…ภายในรางของเวยยางจื่อ!
“คำนับครั้งที่สามของจักรพรรดิแหงความมืดชางดีนัก!” สีหนาของเวยยางจื่อ
ไมนามอง รางกายถอยหลังเร็วรี่ แตกลับกระอักเลือดออกมาไมหยุดอยางไมอาจ
ควบคุม ยิ่ง กวานั้นคือไมอาจสะกดกลั ้ น ปราณมื ดมหาศาลที ่ พวยพุ  ง ออกมาจาก
ภายในรางของเขาตอนนี้ไดดวย
ถาหากกลาววาคำนับครั้งแรกคือเปลี่ยนโลกใหกลายเปนความมืด คำนับครั้งที่สอง
บุปผาดำเบงบาน เชนนั้นคำนับครั้งที่สาม…ก็คือพลิกผันเปนตาย ปลูกฝงแหลงกำเนิด
ความมืด บังคับใหรางที่ถูกปลูกฝงเปลี่ยนเปนรางแหงความมืด
ตอนนั้นจักรพรรดิแหงความมืดก็เคยใชวิชานี้ เพียงขาดไปนิดเดียวก็จะสำเร็จแลว
แตสุดทายก็ยังพายแพ มาวันนี้เขาใชออกมาอีกครั้ง ทำใหปราณมืดภายในรางของ
เวยยางจื่อพลิกตลบรุนแรง ถึง ขั้นที ่เห็ นได ดวยตาเปลาวารางกายของเขากำลัง
แหงเหี่ยวอยางรวดเร็ว
ความตายกำลังอยูบนรางของเขา ครอบงำพลังชีวิตของเขา ราวกับการกลายเปน
ความมืดนี้ไมอาจยอนกลับได
 แคใชการคำนับครั้งที่สามออกมาก็เห็นไดชัดวาตองจายคาตอบแทนสูงมาก
เพราะเดิมทีรางกายของจักรพรรดิแหงความมืดเปนเถาเพียงสวนเดียว แตตอนนี้
รางกายสวนใหญของเขากลับกลายเปนเถาอยางชาๆ แลวกระจายออกไปขางนอก
แมวาพอมองจากไกลๆ ยังพอจะเห็นเปนรูปรางอยู แตก็จินตนาการไดเลยวา
คงอยูไดอีกไมนาน ทวาในดวงตาของเขากลับไมมีคลื่นความรูสึกผันผวนเลยสักนิด
เพียงจองมองไปยังเวยยางจื่อราวกับจะหยิบยืมโอกาสการฟนคืนชีพครั้งนี้มาลาก
เวยยางจื่อใหลงหลุมไปพรอมกับตนใหได และสำหรับเขา มันก็เพียงพอแลว
“จักรพรรดิแหงความมืด ถาหากเจายังสามารถใชไดแคของพวกนี้ละก็ เชนนั้น…
เจ า ก็ ย ั ง ไม ใ ช ค ู  ต  อ สู  ข องข า อยู  ด ี ” เว ย ยางจื ่ อ สั ม ผั ส ได ถ ึ ง ความเดื อ ดพล า น
ของแหลงกำเนิดความมืดภายในรางของเขา สัมผัสไดถึงพลังชีวิตกำลังถูกสับเปลี่ยน
เปนปราณมืดที่มีอยูกวาครึ่ง ในรางของเขาอย างรวดเร็ ว ขณะที ่ เขาเอ ย พู ดช าๆ
อาภรณเหลืองบนรางของเขาก็ขาดกระจายทันที
เมื่อมันกลายเปนเศษซากกระจายไปทั่ว มงกุฏจักรพรรดิบนศีรษะเขาก็พังทลาย
ไปเอง ไมมีมงกุฏจักรพรรดิและอาภรณเหลืองแลว ชั่วขณะนี้ จิตจักรพรรดิของ
เวยยางจื่อที่ทั้งรางสวมเพียงชุดขาวกลับไมเพียงไมลดลงเทานั้น แตไมรูวาเพราะ
เหตุใดถึงไดเขมขนยิ่งกวาเดิมขึ้นมาได
“ข า คื อ จั ก รพรรดิ เป น นิ ร ั น ดร ไ ม แ หลกสลาย!” ชั ่ ว พริ บ ตาที ่ ค ำพู ด สงบนิ่ ง
ดังออกมาจากปากเขา เตาสวรรคแหงตระกูลไมรูสิ้น ดวงเกราะทองที่กำลังตอสูอยูกับ
ปลาดำก็กรีดรองคำรามเสียงแหลมไปทั่วอวกาศ ชั่วอึดใจรางกายของมันก็กลายเปน
ลำแสงนับไมถวน กลายเปนทะเลแสง สงเสียงรองหวีดหวิวพุงไปยังเวยยางจื่อ
ภายในทะเลแสงแห ง นั ้ น มี ล ำแสงมากมายนั บ ไม ถ  ว น และลำแสงทุ ก สาย…
ลวนเปนวิชาเตา!
 มันคือกฎพลังและกฎเกณฑทั้งหมดที่อยูภายในจักรพิภพเตาไมรูสิ้น ตอนนี้
ตางพากันผสานเขาไปในรางของเวยยางจื่อ ทำใหจิตจักรพรรดิบนรางของเวยยางจื่อ
ปะทุออกมาจนถึงขีดสุดในชั่วพริบตา
จักรพรรดิ ควรเปนผูเฝามองฟาดิน!
จักรพรรดิ ควรปกครองสายธารดวงดาว!
จักรพรรดิ ควรสยบสรรพสิ่ง!
ไมวาจะเปนเตา หรือวิชา หรือวากฎ ทุกอยางลวนสมควรจะอยูภายใตสายตาของเขา
ตอนนี้มันเขามารวมกันคลายกับความสมบูรณแบบ ทำใหบนรางของเวยยางจื่อ
มีประกายแสงเจิดจาแรงกลาสาดสองออกมาเชนเดียวกัน
นี่ไมใชเตาแหงแสง แตเปนหมื่นเตารวมกาย หมื่นเตารวมจิต พลานุภาพและ
พลังของเขาก็พลันระเบิดออกมาในชั่วขณะนี้เอง ปราณมืดภายในรางถูกสยบลงไป
โดยพลัน สวนแหลงกำเนิดความมืดที่ถูกการคำนับครั้งที่สามปลูกฝงลงไปก็ราวกับ
เหี่ยวเฉา มันกระจัดกระจายอยางรวดเร็วแลวถูกชะลางจนสะอาดถึงที่สุด
แตในชั่วขณะนี้เอง จักรพรรดิแหงความมืดที่รางกายเกินครึ่งกลายเปนเถาถาน
ถึงขั้นที่ไมอาจคงรูปลักษณใหสมบูรณได เขากลับหันหนาไปมองเฉินชิงจื่อที่กมหนา
อยู  อ ย า งล้ ำ ลึ ก จากนั ้ น ราวกั บ สู ด ลมหายใจเข า ลึ ก แววตาเผยความเด็ ด เดี ่ ย ว
แลวคำนับลงไปหาเวยยางจื่อ!
นี่ก็คือ…การคำนับครั้งที่สี่!
ไมเคยมีมากอน ปนั้นก็ไมไดใชออกมา…การคำนับครั้งที่สี่!
 การคำนับครั้งนี้เพียงเกิดขึ้นไดแคครึ่งเดียวเทานั้น รางกายของจักรพรรดิแหง
ความมืดก็เกิดเสียงดังสนั่น คลายกับการพลังทลายจากขางใน เขากลายเปนเถาถาน
อยางรวดเร็ว ทำใหรางของเขาสลายจนสมบูรณ แตตอใหเปนเชนนี้…เถาถานที่มอง
รูปรางไมออกกลับคลายจะกมคำนับครั้งที่สี่…ไดสำเร็จ!
ทั้งยังมีเสียงของความโชกโชนผันผวนดังออกมาจากความวางเปลาแลวสะทอน
กองอยูในอวกาศรางๆ
“ผนึกจักรพรรดิ!”
การผนึกนี้ไมไดมีเจตนายึดบัลลังก แตเปนผนึกของตราผนึก!
พริบตาที่เอยออกมา รางกายของเวยยางจื่อสั่นสะทาน เมื่อเขาพลันเงยหนาขึ้น
กองขี้เถาที่รวมกันเปนมัดยาวก็ปรากฏขึ้นจากความวางเปลาอยูขางตัวเขา แลวเขามา
พันรัดเวยยางจื่อทันใดโดยอาศัยดวงจิตที่ไมมีทางขวางไดเปนพื้นฐาน
ไมวาเวยยางจื่อจะลาถอยเชนไร หมื่นเตาหมื่นวิชาภายในรางจะระเบิดออกมา
อยางไร ก็ไมอาจขัดขวางมัดยาวสายนี้ไดเลยสักนิด ในชั่วอึดใจ เขาก็ถูกมัดยาวที่เกิด
มาจากเถาถานนี้พันมัดรางกายไวทันทีแลวกลายเปนอักขระโบราณขนาดมหึมา
อั ก ขระโบราณนี ้ ใครก็ ต ามที่ ม องเห็ น สมองก็ จ ะมี ต ั วอัก ษรหนึ ่ง ลอยขึ ้ นมา
พรอมกับเสียงสะเทือนลั่นในวิญญาณเทพ
ผนึก!
“น า ขั น !” สี ห น า ของเว ย ยางจื ่ อ ไม น  า มอง ประกายแสงในดวงตาส อ งวาบ
กำลังจะใชวิชาจักรพรรดิของตนออกมา แตขณะนั้นเอง แมน้ำแหงความมืดก็ปรากฏ
ขึ้นในอวกาศคลายถูกชักพา มันซั ดกระหน่ ำราวกั บผลั กภู เขาพลิ กทะเล ขณะที่
เวยยางจื่อหนาเปลี่ยนสีรุนแรง พวกมันก็บรรจบกันอยูขางตัวเขาทันทีแลวไหลเขาไป
ในอักขระโบราณที่เปนตัวแทนผนึกแหงนั้น!
 จึงทำใหอักขระโบราณสวางไสว ระเบิดประกายแสงนาสะพรึงออกมาทันใด
คลายกับมีชีวิตขึ้นมาอยางไรอยางนั้น!
หลังจากผนึกที่ใชการสิ้นชีพของจักรพรรดิแหงความมืดเปนเครื่องแลกเปลี่ยนนี้
หลอมรวมเข า ไปในแม น ้ ำ แห ง ความมื ด แล ว ความยิ ่ ง ใหญ ข องอานุ ภ าพกดดั น
ที่เกิดขึ้นมาก็เหนือยิ่งกวาจินตนาการ และทำใหความรูสึกของเวยยางจื่อเปลี่ยนแปลง
อยางรุนแรงเปนครั้งแรกในแบบที่ไมเคยเกิดขึ้นมากอน
สิ่งที่ทำใหสีหนาของเขาเปลี่ยนไปไมใชแคผนึกกับแมน้ำแหงความมืดเทานั้น
แตยังมี…เฉินชิงจื่อที่เอาแตกมหนายืนอยูกลางอวกาศ และชั่วขณะนี้กำลังเงยหนา
ขึ้นชาๆ พรอมยกมือขึ้นมา
ในมือของเขาไมมีกระบี่ไม แตในสายตาของเวยยางจื่อราวกับมองเห็น…เงากระบี่ไม
ควบแนนขึ้นออกมาจากภายในรางกายของเฉินชิงจื่อ
“มันจบแลว” เฉินชิงจื่อพึมพำ มือขวาที่ยกขึ้นมาปลอยลงไปตามใจ และพริบตา
ที่มันตกลงไป เวยยางจื่อก็คำรามเสียงต่ำ ดิ้นรนสุดพลัง สวนลึกในดวงตายิ่งเผยให
เห็นความไมเชื่อและไมยินยอมออกมา
แตกลับไรประโยชน ตอจากนั้น…ปราณกระบี่สะเทือนฟาราวกับจะฉีกกระชาก
อวกาศใหไ ด มันฟาดฟนจักรพิภพแล วเคลื ่อนเข ามา ก อนวาบผ านหว างคิ้วของ
เวยยางจื่อในพริบตา
รางกายของเวยยางจื่อสั่นสะทาย ที่หวางคิ้วมีรอยแยกหนึ่งเสน เขานิ่งงันไป
คอยๆ เงยหนาขึ้น มองไปยังเฉินชิงอยางล้ำลึก ทันใดนั้นมุมปากก็เผยรอยยิ้มออกมา
รอยยิ้มนี้หายไป…ในพริบตา
 เพราะชั่วขณะนี้รางกายของเขา…ระเบิดออกมาตรงๆ แลวกลายเปนเถาถาน
กระจัดกระจายไปทั้ง แปดทิศ และเมื ่ อมั น สลายไป เส น สายที ่ เกิ ดจากกฎเกณฑ
พลังเตาทั้งหลายก็หลุดออกมาจากจุดที่รางกายของเขาพังทลาย จากนั้นเมื่อเกิด
เสียงรองคำรามของปลาดำจากสำนักแหงความมืดกลางอวกาศ เสนสายเหล า นี้
ก็พุงทะยานไปหาปลาดำ
เวยยางจื่อตาย เตาสวรรคไมรูสิ้นแตกสลาย อวกาศในตอนนี้มีเพียงเตาสวรรค
สำนักแหงความมืดเทานั้น ดังนั้นในตอนนี้ กฎเกณฑพลังไรเจาของเหลานี้จึงรวมเขา
ดวยกัน กำลังจะเขาไปใกลปลาดำและกำลังจะถูกดูดซับไปแลว
“รอเดี๋ยว!” เมื่อหวังเปาเลอเห็นภาพนี้ ในใจก็สั่นสะทาน เขามองเห็นรอยยิ้ม
กอนตายของเวยยางจื่อ ความจริงตอใหไมมีรอยยิ้มนี้ ที่สวนลึกภายในใจของเขาก็ยัง
มีขอสงสัยอยางหนึ่งผุดขึ้นมาอยูดี
นั่นก็คือ…ตั้งแตตนจนจบ เวยยางจื่อคลายจะตายไปงายเกินไปแลว!!
ดูเหมือนจะยากลำบาก แตความจริงแลว…ราวกับอีกฝายใหความรวมมือดวย
ตอนนี้เมื่อเห็นเสนสายของกฎเกณฑพลังวิชาเหลานั้นแลว ความรูสึกแบบนี้ในใจ
ของเขาก็ยิ่งแรงกลามากขึ้น
“ไมเปนไร ขาเดาแผนการของเขาได นี่คืออุบายของเขา และเปน…เรื่องที่ขารอคอย
มานานแลว ขาอยากจะรูวา เตาของขา…ที่แทมันคืออะไรกันแน เปาเลอ ดูแลตัวเอง
ดีๆ ดวย” เฉินชิงจื่อเอยเสียงเบา จองมองหวังเปาเลอคราหนึ่ง รอยยิ้มออนโยน
ยกมือขวาขึ้นโบก ทันใดนั้นปลาดำเต าสวรรคสำนักแหงความมืดก็ อาปากกวาง
กลืนเขาไปพรอมเสียงคำรามลั่น…
เสนสายของกฎเกณฑกฎพลังทั้งหมดเขาไปในปากของมันทันที!
 บทที่ 1256 การกลับมาของความมืด
ณ เวลานี้ เวยยางจื่อสิ้นชีพ!
ณ เวลานี้ เตาสวรรคตระกูลไมรูสิ้นลมสลาย!
ณ เวลานี้ ตระกูลไมรูสิ้นทั้งหมดในจักรวาลแหงนี้พากันตัวสั่นสะทานทันที
ราวกับมีกลิ่นอายของอะไรบางอยางที่มองไมเห็นหายไปจากรางของพวกเขา
เวยยางจื่อคือบรรพบุรุษของทั้งตระกูลไมรูสิ้น ถึงขั้นที่กลาวไดวาเพราะมีเขา
จึงมีตระกูลไมรูสิ้น!
และเตาสวรรคไมรูสิ้น เขาก็เปนคนสรางขึ้นมาเชนกัน มันเปนทั้งเครื่องมือ
และอาวุธศักดิ์สิทธิ์ในแงหนึ่ง ดังนั้นการตายของเขาจึงทำใหจิตใจของทุกชีวิตใน
ตระกูลไมรูสิ้นปนปวนรุนแรง และการลมสลายของเตาสวรรคก็ยิ่งทำลายโชคชะตา
ที่ประทับอยูบนตัวของคนในตระกูลไมรูสิ้นทั้งหมดไปดวย
ทำใหตระกูลไมรูสิ้นรวงตกลงมาจากสวรรค กลายเปนธรรมดาสามัญ!
ทั้งยังมีจีเจีย ในชั่วอึดใจที่เวยยางจื่อสิ้นชีพ รางวิญญาณของเขาที่เหลืออยูเพียง
วิญญาณเทพก็สั่นสะทานเชนกัน เขาอาปากอยากพูดอะไรบางอยาง แตไมทันแลว
ดวงวิญญาณเทพของเขากลายเปนเถาถานแลวสลายหายไปในจักรวาลทันที
ตระกูลไมรูสิ้นไมกลับเปนเชนแตกอนอีกตอไป!
ยิ่งกวานั้นในชั่วขณะนี้เอง เมื่อเสนสายของกฎเกณฑกฎพลังนับไมถวนที่เกิดจาก
การลมสลายของเตาสวรรคไมรูสิ้นถูกกลืนเขาปาก ผมของเฉินชิงจื่อก็แผสยายใน
ชั่วพริบตา พลานุภาพนาสะพรึงสายหนึ่งระเบิดยิ่งใหญอยูบนรางของเขา ยิ่งกวานั้น
ยังมีอานุภาพกดดันที่นากลัวยิ่งกวาเวยยางจื่อเมื่อกี้นี้เสียอีก และมันหลั่งไหลมายัง
จักรวาลแหงนี้ในชั่วพริบตา
อานุภาพกดดันของเขาคลายจะกลายเปนระลอกคลื่นไรรูปเคลื่อนผานไปทั้งแปดทิศ
ปกคลุมอดีตจักรพิภพใจกลางไมรูสิ้นแหงนี้ ปกคลุมเตาฝงซาย ปกคลุมสำนักเสริม
ปกคลุมตระกูลและสำนักทั้งหมด ปกคลุมดวงดาวและความวางเปลาทุกชนิด ปกคลุม
ทั่วทั้ง…โลกแหงศิลา!
ภายในโลกแหงศิลาเหมือนกับยอนไปในสมัยที่ถูกสำนักแหงความมืดปกครองในปน้ัน
กฎเกณฑกฎพลังทั้งหมดเริ่มตนใชศาสตร มื ดเปน ที ่เคารพและให ศาสตรม ืดเปน
เจาปกครองนับตั้งแตชั่วขณะนี้!
แมวาการฝกตนของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดจะเปลี่ยนแปลงไมมาก แตโดยพื้นฐานแลว…
ในสภาพแวดลอมเชนนี้ลวนแตตองมีการปรับเปลี่ยน ถาหากวาไมเปลี่ยนแปลง
รากฐานของวิถีเตาในรางของตนก็จะสั่นคลอน
กลิ่นอายแหงความตายแพรกระจายอยูในโลกแหงศิลาในชั่วอึดใจ อำนาจแหง
การกลับมาเกิดใหมเริ่มกลับคืนสูสำนักแหงความมืดตั้งแตชั่วขณะนี้เอง ราวกับ
ตอจากนี้ไป เรื่องของการสงขามอวกาศและปลดปลอยวิญญาณคนตายจะปรากฏขึ้น
ในโลกแหงศิลาอีกครั้ง
แมวาปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณจะตัวสั่นสะทาน แตในฐานะที่เปนฝายชวยรบ
เขาจึงไดรับการพรแหงโชคชะตาจากสำนักแหงความมืดเปนพิเศษอยางเห็นไดชัด
สองขาที่เดิมขาดหายไปงอกขึ้นใหมทันทีทามกลางปราณมืดที่ไหลหลั่งเขามาใน
ชั่วพริบตา ถึงขั้นที่พลังฝกตนของเขาก็พลันปะทุขึ้นมาทันใด มันกลับกระโจนขึ้นจาก
ระดับจักรวาลชั้นกลางสูงสุดเขาสูระดับจักรวาลชั้นปลาย!
ระดับขั้นเทากันกับปรมาจารยตระกูลเซี่ย!
ทั้งยังมีเสวียนหัว แมวาจะมาจากตระกูลไมรูสิ้น แตตอนนี้ก็ไดรับการตอบแทน
จากปราณมืดเชนกัน ขณะเดียวกั บที ่ อาการบาดเจ็ บหายเป น ปลิ ดทิ ้ ง ในพริ บตา
พลังฝกตนของเขาก็เพิ่มพูนขึ้นดวย
 มีเพียงตี้ซานและกวงหมิงสองคนเทานั้น เดิมทีลมหายใจก็เบาบางอยูแลว ตอนนี้
ยิ่งออนแอเขาไปใหญ ไมมีพลังดิ้นรนตอสูใดๆ ได และถูกบีบใหเปลี่ยนแปลงไปจาก
การระเบิดของปราณมืดนี้ดวย
แต ก ารเลื ่ อ นระดั บ ทั ้ ง หมดนั ้ น นอกจากเฉิ น ชิ ง จื ่ อ แล ว หวั ง เป า เล อ คื อ
ผูที่ไ ดประโยชนมากที่สุด แทบจะในชั ่ วพริ บตาที ่ ท ั ่ วทั ้ ง โลกแห ง ศิ ลามี ปราณมื ด
แผกระจาย กฎเกณฑกฎพลังทั้งหมดที่ฝกฝนอยูในรางของหวังเปาเลอและที่เกี่ยวของ
กับเตาสวรรคไมรูสิ้นก็พังทลายทันที ยิ่งกวานั้นในขณะเดียวกัน เมื่อเฉินชิงจื่อโบกมือ
กฎเกณฑของเตาธาตุไมและธาตุน้ำ รวมถึงเตาธาตุทอง ไฟ และดินทั้งสามเตาก็ถูก
ดึงออกมาจากเสนสายของกฎพลังที่เกิดขึ้นจากการลมสลายของเตาสวรรคไมรูสิ้น
ทันที กอนถูกสงไปใหแกหวังเปาเลอ
กฎพลังหาธาตุคือพลังอำนาจของเตาสวรรค ตอนนี้เมื่อมันหลอมรวมเขามา
เตาธาตุไมและธาตุน้ำของหวังเปาเลอก็พลันระเบิดออกมาในแบบที่ไมเคยมีมากอน
สิ่งที่เขาครอบครองอยูกอนหนานี้มีแคอำนาจไมและน้ำในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหง
เตาฝงซาย แตตอนนี้กลายเปนอำนาจตอทั่วทั้งโลกแหงศิลา ดังนั้นพลังที่พุงทะยาน
ขึ้นมาจึงนาตกตะลึงเปนธรรมดา
สวนสามเตาที่เหลือนั้น แมวาหวังเปาเลอจะไมไดกอเมล็ดพันธุ แตอำนาจมาถึงแลว
สำหรับเขามันก็เทากับการไดรับพลังอำนาจกอน สวนคุณสมบัติยอมเสริมไดงายดาย
ยิ่งกวาเดิม
กลาวไดวา ตอจากนี้ในกระบวนการกอเมล็ดเตาของเตาทั้งสาม เขาจะราบรื่น
ยิ่งกวากอนหนานี้มากยิ่งนัก ราวกับกาวเขาสูรถศึกที่นำไปสูดินแดนอันไรที่สิ้นสุด
สวนตั๋วรถ…คอยเสริมเขามาทีหลังก็ได
 การระเบิดที่ทุกสิ่งทุกอยางนี้นำมาทำใหพลังฝกตนของหวังเปาเลอพุงทะยาน
ทั น ที เขาก า วสู  ร ะดั บ ระดั บ จั ก รพิ ภ พชั ้ น กลางสู ง สุ ด เพลิ ง ดำบนตั ว ของเขา
ก็แผกระจายออกมาในชั่วพริบตา กลายเปนเปลวเพลิงสะเทือนฟา แผกระจายไป
ทั่วทั้งแปดทิศ แมแตปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณที่อยูขางกายก็ยังมีทาทางเปลี่ยนไป
แม ว  า ตอนนี ้ เ ขาจะเป น ระดั บ จั ก รวาลชั ้ น ปลาย แต เ มื ่ อ เผชิ ญ หน า กั บ เพลิ ง ดำนี้
หัวใจเขาก็เตนตุบแลวหลบเลี่ยงอยางรวดเร็ว
ราวกับวาเปลวเพลิงนี้คือวิชาชั้นสูงไรใดเทียมภายในโลกแหงศิลาในปจจุบัน
แตเมื่อเทียบกับพวกเขาแลว เฉินชิงจื่อคือคนที่พลังฝกตนพุงทะยานจนถึงขีดสุด
อยางแทจริง เขากลืนกินเตาสวรรคตระกูลไมรูสิ้น กลืนกินกฎเกณฑกฎพลังทั้งหมด
นอกจากหาธาตุลงไป ทำใหในชั่วพริบตา เตาสวรรคสำนักแหงความมืดก็บรรลุถึง
สุดยอด
แมจะไมมีหาธาตุ แตก็ยังเปนสุดยอด!
และความสุดยอดนี้ก็ครอบคลุมทั่วทั้งโลกแหงศิลาและผสานรวมกับเตาสวรรค
หรือควรกลาววากลิ่นอายที่แผออกมาจากภายในตัวเฉินชิงจื่อที่เปนเตาสวรรคได
ระเบิดดังกึกกองราวกับผลักภูเขาพลิกทะเล
พลั ง ฝ ก ตนของเขาเดิ ม ที ก ็ บ รรลุ ถ ึ ง ระดั บ ที ่ น  า ตะลึ ง อยู  แ ล ว ตอนนี ้ เ มื ่ อ เกิ ด
การระเบิดขึ้น แคเพียงกลิ่นอายก็ทำใหอวกาศสั่นคลอน พลังฝกตนของเขาเคลื่อนจาก
ระดับจักรวาลชั้นมหาวัฏจักรในชั่วอึดใจ ราวกับจะทะลวงขึ้นไป!
เสียงกองกัมปนาทดังสะเทือนฟาเหมือนกับหัวใจเตนดังออกมาจากภายในราง
ของเฉินชิงจื่อ มันสะทอนกองอยูในจิตใจของสรรพชีวิต ทำใหสิ่งมีชีวิตทั้ง หมด
ใจสั่นสะทานขึ้นมาในชั่วขณะนี้
ราวกับมีพลังบางอยางที่เหนือยิ่งกวาโลกแหงศิลากำเนิดออกมาจากเฉินชิงจื่อ
ณ เวลานี้!
 แตเห็นไดชัดวาการทะลวงเชนนี้ไมงายเลย หลังจากเสียงดังสนั่นราวกับใจเตน
สะทอนกองแลว แมวากลิ่นอายของเฉินชิงจื่อจะผันผวนพลิกผันรุนแรงจนทำให
โลกแหงศิลาสั่นสะทาน แตกลับไมพุงทะยานในระดับใหญนัก
ดวงตาของเฉิน ชิง จื ่อ มี ประกายจางๆ ส องวาบ เขาสั มผั ส ได ว  า ถึ ง แม ค วาม
พยายามกอนหนานี้จะลมเหลว แตนั่นก็เปนเพราะยังสะสมพลังทะลวงฝาโซตรวน
ไมเพียงพอ ตราบใดที่ตนดูดซับเตาสวรรคไมรูสิ้นที่กลืนกินมาจนสมบูรณแลว เชนนั้น
การทะลวงโซตรวนนี้ก็ไมใชเรื่องยากอะไร
“หลังจากระดับจักรวาล…คืออะไร” เฉินชิงจื่อพึมพำ เขาไมไดลองดูอี กครั้ง
ในทันที แตหันหนาไปมองหวังเปาเลอ
หวังเปาเลอก็ถูกเสียงกึกกองราวกับหัวใจเตนนั่นสั่นสะเทือนดวยเชนกัน ตอนนี้
กำลังจองสบตากับเฉินชิงจื่อ
ทามกลางความเงียบงัน หวังเปาเลอกมหนาคำนับใหกับเฉินชิงจื่อ เขาไมไดเอยอะไร
เฉินชิงจื่อก็ไมพูดอะไรเหมือนกัน เพียงแตประกายแสงในสวนลึกของดวงตามีความ
ออนโยนผุดขึ้นมาพรอมกับเสียงถอนหายใจแผวเบาในกนบึ้งจิตใจดวย
“ศิษยนองเล็ก…ชีวิตนี้ของศิษยพี่ใชเขนฆาสังหาร ทำเรื่องราวที่ไมรูถูกผิดลงไป
มากมาย”
“ใชชีวิตอยูทามกลางการเขนฆาและความเสียใจ ขาเหนื่อยลายิ่งนัก…”
“เข า รู  เ ป า หมายของเว ย ยางจื ่ อ ไม ม ี อ ะไรมากไปกว า การยื ม ร า งของข า
จะครอบครองก็ได หรือบรรลุตามแผนการบางอยางก็ดี เรื่องเหลานี้ไมเปนปญหา
หรอก…”
“เพราะวาขาก็คิดจะยืมเปาหมายของเขาเพื่อดูวาเตาของขาคืออะไร…”
 “ขณะเดียวกัน…ข าก็ต องทำภารกิ จ ของสำนั กแห ง ความมื ด ด วย คำพู ดของ
อาจารยกอนวาระสุดทายนั้น ขายังไมลืม”
“ขาก็รูตัวตนและที่มาของเจาเชนกัน ในเมื่อลิขิตวาเจาจะตองจากไปแลว…
เชนนั้นศิษยพี่ก็จะใชวิธีการของตัวเองไปผนึกพลังทั้งหมดที่ขัดขวางไมใหเจาจากไป
มันไมไรคาหรอกนะ…ความสัมพันธศิษยพี่ศิษยนองของเจากับขานะ”
“ขาไมรูหรอกวาขาจะทำไดหรือไม แตตอใหสุดทายขาจะลมเหลว แตคิดดูแลว…
ขาไดมอบโอกาสไปจากที่นี่ในอนาคตใหแกเจาดวย”
“เจาไปยั่วยุตระกูลไมรูสิ้นก็เพื่อทำใหขาเห็นพลังตอสูของเวยยางจื่อชัดๆ เชนนั้น
ขา…ก็จะทำใหเจาไดเห็น…วานอกโลกแหงศิลามีอันตรายและอุปสรรคอะไรอยู”
“บางที…นี่อาจเปนการจากลาตลอดกาล” เฉินชิงกมหนาพึมพำ คำพูดเหลานี้
เขาไมไดเอยกลาว เพียงดังกองอยูในใจเทานั้น เขามองดูหวังเปาเลอโคง คำนั บ
มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มออกมา
รอยยิ้มนี้มาพรอมกับความไมเสียใจและความแนวแน เขาหันหนาจองมองไปยัง
สวนลึกของอวกาศ จากนั้นเขาก็หลับตาลง นั่งขัดสมาธิอยูกลางอวกาศ เขาไปยอย
เตาสวรรคไมรูสิ้นที่กลืนกินเขาไปในรางอยางเต็มกำลัง
“เมื่อยอยสลายจนสมบูรณ นั่นก็คือวันที่ขา…เฉินชิงจื่อ จะทะลวงโลกาแสวงหาเตา!”
 บทที่ 1257 กาวสูสวรรค
หวังเปาเลอเงียบงัน สายตาของเฉินชิงจื่อนั้น เขามองเห็นอยูในดวงตา ความคิด
มากมายปรากฏขึ้นในใจของเขา สุดทายก็กลายเปนเสียงถอนหายใจแผวเบา แมวา
จะไมไดยึดติดเรื่องการตายของอาจารยอีก แตคำวาศิษยพี่นั้น เขากลับทำอยางไร
ก็พูดไมออก
สุดทาย เขาจึงทำไดเพียงกอบหมัดโคงคำนับต่ำใหกับเฉินชิงจื่ออีกครั้ง
จากนั้นหวังเปาเลอก็หันกายไปยังอวกาศ ไปยังเตาฝงซาย
เขารู  ด ี ว  า วั น ที ่ ศ ิ ษ ย พ ี ่ ท ะลวงระดั บ ก็ ค ื อ เวลาแสวงหาเต า และการแสวงหา
ภายในโลกแหงศิลานี้ กลาวจนถึงที่สุดแลว…ก็คือการเดินออกจากโลกแหงศิลาไปยัง
จักรวาลภายนอก มองดูอวกาศที่แตกตางจากที่แหงนี้
ดวยการฝกตนในปจจุบันของเขายังทำถึงจุดนีไ้ มได อีกทั้ง…เตาของเขาก็แตกตาง
กับของเฉินชิงจื่อ
หาธาตุยังไมสมบูรณแบบ ขณะเดียวกันการเลือกของเฉินชิงจื่อก็เต็มไปดวยความไมรู
บางทีอาจจะสำเร็จเขาจริงๆ และทำลายอุปสรรคขวางกั้นได แสวงหาเตาสำเร็จผล
แตก็มีความเปนไปไดที่…จะเกิดเรื่องไมคาดฝน
สวนสุดทายจะเปนอยางไรนั้น หวังเปาเลอไมกังวลใจไมได แตเขาเขาใจดีวา
กังวลไปก็ไมมีประโยชน นี่คือจิตยึดมั่นของเฉินชิงจื่อ และเปนทางเลือกที่เขาแสวงหา
มาตลอด
“ขอให…ปลอดภัย” หวังเปาเลอพึมพำ กาวหนึ่งกาวก็หายไป
 หลั ง จากหวั ง เป า เล อ ไปแล ว ปรมาจารย เ ต า เจ็ ด วิ ญ ญาณก็ โ ค ง คำนั บ ให กั บ
เฉินชิงจื่อแลวหันกายจากไป ตอนนี้อดีตจักรพิภพใจกลางไมรูสิ้นแหงนี้จึงเหลือเพียง
เงารางของเฉินชิงจื่อนั่งขัดสมาธิอยูในความวางเปลา แมน้ำแหงความมืดรอบตัวเขา
แปรผันเขามาพัวพัน กอนคอยๆ หอหุมตัวเขาเอาไวขางใน
เวลาเคลื่อนผานไปอยางชาๆ พริบตาก็ผานไปยี่สิบแปดปแลว
ยี่สิบแปดปไมมากไปสำหรับโลกแหงศิลา แตเกิดความเปลี่ยนแปลงใหญยิ่ง!
หลังจากตระกูลไมรูสิ้นรวงลงจากสวรรคและไมไดมีอิทธิพลเชนสมัยกอนอีก
โดยเฉพาะสำนักตระกูลหรือพวกอารยธรรมที่ เคยถูกพวกเขาล างสมองเมื่อ ก อ น
ตอนนี้แตกหักแลว สุดทายตระกูลไมรูสิ้นก็จำตองละทิ้งทุกอยาง พาทุกคนไปอยู
รวมตัวบนดาวบรรพบุรุษของพวกเขา จึงพอจะมีพื้นที่ใหอาศัยอยูได
และนี่…ก็คือการออกหนาครั้งสุดทายของปรมาจารยตระกูลเซี่ย ถึงไดปกปอง
ตระกูลนี้เอาไวได
นอกจากนั้น ปรมาจารยตระกูลเซี่ยมีฐานะเปนผูเยี่ยมยุทธสูงสุด แตกลับยัง
ไมเคยลงมือเลยสักครั้ง ไมวาจะเปนศึกในปนั้น หรือในชวงยี่สิบแปดปมานี้ก็ตาม
เขาคลายจะอยูเงียบๆ และถอมตัวต่ำไปพรอมกัน ตระกูลเซี่ยก็ไมไดขยายอาณาเขต
เพราะการลมสลายของตระกูลไมรูสิ้นดวย
ตรงกันขาม กลับทำตัวหดเล็กลงเรื่อยๆ ขณะเดียวกันก็เปนเพราะวาเขาไมได
ลงมือในปนั้น ดังนั้นไมวาจะเปนหวังเปาเลอหรือวาปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณ หรือ
สำนักแหงความมืดที่รุงโรจนดุจดวงอาทิตยบนทองฟาในโลกแหงศิลาปจจุบันนี้ก็ตาม
พวกเขาลวนไมเคยทำใหลำบากใจเลย
สวนสำนักแหงความมืด ในชวงยี่สิบแปดปมานี้ก็ไดกลายเปนสำนักใหญอันดับหนึ่ง
ของโลกแหงศิลาไปแลว อิทธิพลของพวกเขาแผคลุมไปทั่วทุกสารทิศ ไมดอยไปกวา
ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น ก อ นหน า นี ้ มั ก จะได เ ห็ น ศิ ษ ย ข องสำนั ก แห ง ความมื ด สวมชุ ด ดำ
มือถือตะเกียง และนั่งอยูบนเรือพาวิญญาณคนตายขามฟากในทุกๆ พื้นที่ได
การกลับชาติมาเกิดเปดออกแลว วิชาของสำนักแหงความมืดทุกอยางก็หมุนเวียน
ปรากฏอยู  ใ นสำนั ก แห ง ความมื ด เชน กั น ราวกั บ ทั ่ ว ทั ้ ง โลกแห ง ศิล าล ว นสงบสุ ข
ขึ้นมาแลว
กลับไปยังหวังเปาเลอที่จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย เขาไมไดกักตนบอยๆ แลว
เนื่องจากตนไดรับพลังอำนาจมา ดังนั้นความเร็วในการกอรูปของเมล็ดเตาธาตุดินของ
เขาจึงมีไมนอยเลย แตก็แคเร็วขึ้นอีกหนอยเทานั้น ไมอาจสำเร็จไดในชั่วขามคืน
แตการไดรับพลังอำนาจก็ทำใหแมวาหวังเปาเลอจะกอเมล็ดเตาลมเหลว ก็ไมสงผล
ตอคุณภาพวัตถุบรรจุเตาอีกตอไป เปนเชนนี้ก็เพียงพอแลว อีกทั้งหวังเปาเลอยังสัมผัส
ไดวาการกอตัวของเมล็ดธาตุดินใกลจะมาถึงแลว
และในชวงยี่สิบแปดปมานี้ สหพันธรัฐมีชีวิตชีวาขึ้นมามาก แมวาเวลายี่สิบแปดป
จะสั้นเมื่อนับตามทั้งจักรวาล แตก็ยังทำใหตำแหนงเจาผูปกครองเตาฝงซายของ
สหพันธรัฐฝงลึกเขาไปในใจของทุกคนแลว
ฐานะเจาแหงเตาของหวังเปาเลอก็เชนกัน สำหรับสำนักเสริมก็ดวย สำนักเตา
เจ็ดวิญญาณเปนเจาผูปกครองในแงหนึ่งอยูแลว ยิ่งกวานั้นปรมาจารยของพวกเขา
ก็รวมจักรพิภพสำนักเสริมเปนหนึ่งเดียว ถูกเรียกวาเจาแหงเตาสำนักเสริม
มีเพียง…สำนักดาราจันทรที่อยูหางออกไปเทานั้น เปนสวนที่ลึกลับที่สุดภายใน
จักรพิภพสำนักเสริม แมแตสำนักเตาเจ็ดวิญญาณก็ยังยินยอมในเรื่องนี้ เพียงแต
ถึงอยางไรคนที่มีคุณสมบัติรูจักสำนักดาราจันทรก็มีนอยมาก คนสวนใหญจะรูจักแต
เจ็ดวิญญาณ ไมรูจักดาราจันทร
 สวนหวังเปาเลอ เขาก็ลืมคำเชิญของปรมาจารยดาราจันทรเมื่อครั้งนั้นไปแลว
หกสิบแปดปของปนั้น ยังหางจากปจจุบัน…อีกสามสิบเอ็ดป
เวลาเคลื่อนเขามาใกลอยางรวดเร็ว
ขณะเดียวกันในชวงยี่สิบปมานี้ หวังเปาเลอก็ไปมาหลายที่ กลาวไดวาไมวา
จะเปนเตาฝงซายหรือสำนักเสริม อวกาศมากมายลวนเคยมีเงารางของเขาเดินผาน
เขากำลังตามหาสมบัติชั้นเลิศที่สามารถบรรจุธาตุทองและไฟได
แต น  า เสี ย ดาย สมบั ต ิ ช ั ้ น เลิ ศ สองชนิ ด นี้ เ ขาไม เ คยหาพบสั ก ที ส ว นอดี ต
จักรพิภพใจกลางไมรูสิ้นนั้น ในชวงยี่สิบแปดปมานี้ หวังเปาเลอก็ไปมาสามครั้ง
ครั้งแรก เขายืนอยูขางแมน้ำแหงความมืด ทอดมองไปยังสวนลึกของแมน้ำแหง
ความมืด ในความเลือนราง เขาสามารถมองเห็นเงารางรางนั้นจมลึกอยูในกนแมน้ำได
ครั้งที่สอง เขาจองมองอยูนาน สุดทายก็คำนับแลวจากไป
และครั้งที่สาม ตอนที่เขาจากไป เขาไมอาจสังเกตเห็นเลยวาดวงตาที่ปดอยูของ
เงารางในกนแมน้ำจะคอยๆ เปดออกแลวจองมองเขาจากไกลๆ
จนกระทั่งผานไปอีกหนึ่งป เมื่อปที่ยี่สิบเกามาถึง ปรมาจารยแหงไฟก็กักตน
พยายามทะลวงระดับอีกครั้งเพื่อกาวเขาสูระดับจักรวาล
หลังจากใชเวลาอยูกับครอบครัวมายี่สิบเกาป หวังเปาเลอก็กักตนใหมอีกครั้ง
เพื่อตระหนักรูถึงเมล็ดเตาธาตุดิน เขาสัมผัสไดวาการกอตัวของเมล็ดธาตุดินอยู
ไมไกลแลว
เวลาเคลื่อนผานอีกรอบ ครั้งนี้สั้นยิ่งกวา มันผานไปอีกหนึ่งป
สามสิบปหลังจากสงครามใหญครั้งนั้น วันนี้…จูๆ หวังเปาเลอที่กักตนอยูก็ลืมตาโพลง
เขาไม ไ ด ม องไปยั ง อั ก ขระโบราณมากมายที ่ แ พร ก ระจายอยู  ต รงหน า ซึ ่ ง ก อ
เมล็ดเตาธาตุดินไดเกินครึ่งแลว แตพลันเงยหนาขึ้น มองไปยังอวกาศ มองไปยัง
อดีตจักรพิภพใจกลางไมรูสิ้น มองไปยังแมน้ำแหงความมืดตรงนั้น มองไปยัง…เงาราง
ภายในแมน้ำแหงความมืด
แทบจะพรอมกันกับที่หวังเปาเลอจองมองไป ชั่วขณะนี้เอง ปรมาจารยเตา
เจ็ดวิญญาณ ปรมาจารยตระกูลเซี่ย และปรมาจารยของสำนักดาราจันทรก็ลวนจอง
มองไปยังแมน้ำแหงความมืด
แมน้ำแหงความมืดในตอนนี้ไหลบา เสียงสะเทือนกึกกองดังกังวานไปทั่วแปดทิศ
กลิ่นอายมหาศาลกำลังกอตัวขึ้นมาจากภายในนั้น กลิ่นอายนี้เพียงพอทำใหทั่วทั้งโลก
แหงศิลาสั่นสะเทือน ทำใหสรรพชีวิตสิ้นสติได
แตไมชา กลิ่นอายนี้ก็หายวับไปทันตา แมน้ำแหงความมืดก็ไมไหลเกลือกลิ้ง
อีกตอไป มันสงบลง แตกลับมีเงารางรางหนึ่งเดินออกมาจากแมน้ำแหงความมืดชาๆ
จนกระทั่งยืนอยูบนแมน้ำแหงความมืด
เสื้อคลุมดำทั้งตัว ผมยาวทั้งศีรษะ กระบี่ไมหนึ่งดาม น้ำเตาหนึ่งขวด เงาราง
อันคุนเคยนี้ปรากฏขึ้นในสายตาของพวกหวังเปาเลอ พวกเขาแตละคนลวนตกตะลึง
พวกเขามองไมทะลุ
ถากลาววาหากเฉินชิงจื่อคนกอนยืนอยูตรงนั้น แมวาจะทรงพลังไรใดเทียม
แตก็ยังมองเห็นคลื่นผันผวนของพลังฝกตนไดรางๆ ละก็ เชนนั้นเฉินชิงจื่อในตอนนี้
ก็คลายเปนเชนปุถุชนอยางแทจริง บนรางของเขาไมมีคลื่นผันผวนเลยแมแตนิด
สีหนาอารมณก็ไมไดเย็นชาเหมือนเมื่อกอน ออนโยนลงมาก
 แตกลับกัน เงารางที่ดูธรรมดาสามัญนี้กลับทำใหทุกคนที่มองมาสะทานในใจ
เพราะมองปราดแรกดูธ รรมดาสามั ญ แต ม องปราดที่ ส องกลั บ คล า ยจะมองเห็ น
วิญญาณเทพ
ความลึกลับที่ไมอาจพรรณนา ความทรงอานุภาพไมอาจคาดเดา เปนระดับที่ยาก
จะมองใหทะลุปรุโปรง!
“กาวสูสวรรคหรือ” ขางกายของหวังเปาเลอ เงารางของแมนางนอยกอตัวขึ้น
แลวมองภาพนี้อยางไมอยากเชื่อพรอมเอยพึมพำ
“ก็เหมือนจะไมใช…”
เมื ่ อ ได ย ิ น เสี ย งพึ ม พำของแม น างน อ ย หวั ง เป า เล อ ก็ ไ ม ไ ด ส นใจอะไรมาก
เพราะทุกอยางนี้ไมสำคัญ เลย สิ่ง สำคั ญ คื อ ในชั ่วพริ บตานี ้ ในใจของเขามี ความ
เจ็บปวดผุดขึ้นมา
เพราะเขารูวา หลังจากเฉินชิงจื่อทะลวงระดับแลว จะตองไปแสวงหาเตา
แตสุดทายแลวจะเปนการแสวงหาเตาหรือวาพลีชีพ ทุกอยางลวนเปนปริศนา
ดั ง นั ้ น หลั ง จากเงี ย บงั น ไป ร า งของหวั ง เป า เล อ ก็ ห ายวั บ ไปจากเต า ฝ  ง ซ า ย
เมื่อปรากฏตัวขึ้น…เขาก็มาอยูริม แม น ้ำแหง ความมื ด ห างจากเฉิ น ชิ งจื ่อ รอยจั้ง
มองไปที่เฉินชิงจื่ออยางซับซอนแลวเอยเสียงเบา
“ตองไปจริงๆ หรือ”
เฉินชิงจื่อหันหนามอง มองไปยังหวังเปาเลออยางอบอุนแลวแยมยิ้ม
“ศิษยนองเล็ก ศิษยพี่…ไปกอนเจาหนึ่งกาว ไปดูปลายสุดของโลกใบนี้ จะเพื่อเจาก็ดี
เพื่อตัวเองก็ดี ทายที่สุดตองมีชีวิตอยูอยางไมเสียใจ!”
“ขาไมเชื่อในโชคชะตา”
“แตถาขาลมเหลว ก็ไมจำเปนตองโศกเศราเพราะขา”
“เพราะวา…”
“นี่คือเสนทางของขา!”
 บทที่ 1258 ศิษยพี่
มองดูเฉินชิงจื่อ หวังเปาเลอก็เงียบงัน
ทุกคนลวนมีเสนทางของตัวเอง คนอื่นที่ไรอำนาจไมมีสิทธิ์ไปหยุดยั้ง ไมวาจะเปน
การแสวงหาเตาหรือวาพลีชีพ สำหรับผูฝกตนโดยเฉพาะผูฝกตนที่บรรลุถึงระดับเชน
พวกเขาแลว นี่…ก็คือการแสวงหาและเปาหมายของชีวิต
สุ ด ท า ยแล ว ล ว นต อ งเดิ น ก า วนี้ เ พื ่ อ ไปดู จ ั ก รวาลของโลกภายนอก ไปดู โ ลก
ที่แทจริง ไปสัมผัสวาสิ่งที่ตนฝกฝนมาหลายปขนาดนี้แทจริงมันคืออะไร ไปรับรูวา…
สิ่งที่ตนเสาะหานั้นคือเสนทางใด!
ดังนั้น ในใจของหวังเปาเลอจึงมีความซับซอน แตสุดทายคำพูดนับพันนับหมื่น
ภายในใจก็กลายเปนเสียงถอนหายใจแผวเบา
“ศิ ษ ย น  อ งเล็ ก เรี ย กข า ว า ศิ ษ ย พ ี ่ อ ี ก ครั ้ ง ได ห รื อ ไม ” เมื ่ อ มองเห็ น ถึ ง
ความแปรปรวนในกนบึ้งจิตใจของหวังเปาเลอ เฉินชิงจื่อก็ยิ้มออนจาง อบอุนเปน
อยางยิ่ง เขารูวาการเดินออกมาครั้งนี้ของตนนั้นนั้นหาไดรูถึง ผลลัพธไม บางที
อาจจะ…ตัวตายเตาสลาย ก็ยังไมรูแน
ดัง นั้นเขาจึง ไมหวาดกลัวอะไรและไม เสีย ใจด วย มี เพี ย ง…เสี ย ดายเล็ กนอย
เพราะเหมือนกับวาไมไดยินคำเรียกขานที่ทำใหตนรูสึกอบอุนและใหความรูสึกคลาย
กับวาการมีอยูของเขามีความหมายมานานแลว
ตั้งแตชั่วขณะที่อาจารยสิ้นชีพ มิตรภาพระหวางเพื่อนรวมสำนักของพวกเขา
ก็ถูกตัดขาด
และประโยคนี้เขาก็ไมเคยพูดมากอน มีเพียงแคตอนนี้เทานั้นที่เขาอยากไดยิน
คำวาศิษยพี่สองคำนี้อีกครั้งมากๆ กอนจะจากไป
 หวังเปาเลออาปาก แตคำสองคำนี้กลับคลายติดอยูในลำคอ สุดทายเขาก็เลือกที่
จะเงียบ แตกลับยกมือขวาขึ้นและตบเขาที่หวางคิ้วของตนอยางแรง
เมื ่ อ ตบลงไป ร า งกายของเขาก็ ส ั ่ น สะท า น ปราณมื ด รอบกายผั น ผวน
อวกาศคลายจะสั่นไหว กลิ่นอายบนรางของหวังเปาเลอพลันระเบิดออกมาขณะที่
ตัวสั่นสะทาน
ดวยการระเบิดนี้ ทำใหดานหลังของเขามีเงารางของอดีตชาติปรากฏขึ้นทันที
เปนเผาเทพอัคคีอันสะเทือนฟาสะเทือนดินผูนั้นกอน จากนั้นกลิ่นอายของผีดิบ
ก็ พ ุ  ง เที ย มฟ า ก อ นเป น ดาบเวทย เป น ความแค น จนกระทั ่ ง เมื ่ อ เงาร า งของ
กวางขาวนอยปรากฏขึ้น เงารางจากอดีตชาติเหลานี้ก็ยืนอยูเบื้องหลังของหวังเปาเลอ
ยืนอยูระหวางฟาดิน อานุภาพทรงพลังนาตะลึงเรื่อยๆ
ทุกๆ รางคลายจะแฝงไวซึ่งพลานุภาพไรที่สิ้นสุด
ทุกๆ รางคลายจะฉีกประชากทองนภาอันวางเปลา สยบทุกสารทิศ
เมื ่ อ พลั ง ฝ ก ปรื อ ของหวั ง เป า เล อ เพิ ่ ม ขึ้ น และห า ธาตุ ข องเข า ล้ ำ ลึ ก มากขึ้ น
รางอดีตชาติของเขาก็กาวกระโดดไปดวยเชนกัน ตอนนี้ขณะที่ฟาดินสั่นสะเทือนและ
เกิดการระเบิดเขยาอวกาศ หวังเปาเลอก็ยกมือขึ้นแลวประสานสิบนิ้วไวตรงหนาชาๆ
การเคลื่อนไหวเชื่องชาราวกับเรื่องที่เขากำลังจะทำนั้นยากเย็นตอเขาอยางยิ่ง
แตสองมือกลับมั่นคงเหลือเกิน มือทั้งสองคอยๆ เขามาใกลกัน รางอดีตชาติดานหลัง
ของเขาก็ซอนทับเขาดวยกันชาๆ
จนกระทั ่ ง มื อ ของหวั ง เป า เล อ สั ม ผั ส เข า ด ว ยกั น โดยสมบู ร ณ ใ นชั ่ ว พริ บ ตา
เงาอดีตชาติดานหลังของเขาก็ผสานรวมกันจนหมด ทามกลางความโกลาหลวุนวาย
พวกมันพัฒนากลายเปน…กระดานไมดำ!
มันแตกตางจากกระดานไมดำที่เคยปรากฏขึ้นกอนหนานี้ รางเดิมที่เคยถูกหวังเปาเลอ
แสดงออกมาหลายครั้งลวนเปนเงามายา มีเพียงครั้งนี้เทานั้น…ที่ไมใชภาพมายา!
แตเปนของจริง!
เพียงแตเห็นไดชัดวาตอใหพลังฝกปรือในปจจุบันของหวังเปาเลอจะไมสามัญ
แตเขาก็ยังไมอาจทำใหรางเดิมกระดานไมดำปรากฏออกมาอยางชัดเจนสมบูรณแบบ
ได ดังนั้นกระดานไมดำที่ปรากฏขึ้นนี้จึงมีบริเวณหนึ่งสวนเปนของจริง และอีก
เกาสวนยังคงเปนภาพมายา
เมื ่ อ กระดานไม ด ำปรากฏขึ ้ น แม จ ะเป น ของจริ ง แค เ พี ย งส ว นเดี ย ว แต ใ น
ชั่วพริบตามันก็ระเบิดกลิ่นอายสะเทือนฟาออกมา แผขยายเปนบริเวณกวาง ทำให
ทั่วทั้งโลกแหงศิลาสั่นสะเทือน ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณของจักรพิภพสำนักเสริม
ก็ใจแกวงไกว สีหนาเครงเครียด
และยังมีปรมาจารยสำนักดาราจันทรที่นั่งสมาธิอยูบนหนาผาหนาน้ำตกในเขต
ตองหามของสำนักดาราจันทรมาเนิ่นนานหลายปแลว ตอนนี้เขาก็ลืมตาขึ้น มองไปยัง
อวกาศ
“เวลา ใกลมาถึงแลว…” ขณะที่ปรมาจารยสำนักดาราจันทรเอยพึมพำเสียงเบา
กลิ ่ น อายเบื้ อ งหลั ง ของหวั ง เป าเล อ ก็ย ิ่ ง แผ ไ พศาล คล า ยกั บ ว า ตั วเขากลายเป น
แหลงกำเนิดที่ทำใหโลกแหงศิลาสั่นสะเทือนตอไป กนบึ้งจิตใจของสรรพชีวิตก็มี
ความเคารพบูชาไรที่มาผุดขึ้น
เฉินชิงจื่อเปนคนแรกที่ไดรับผล เขาที่ทรงพลังเชนนี้กลับตองถอยหลังไปสองสามกาว
แววตาฉายประกายเจิ ด จ า ขณะที ่ จ  อ งมองไปยั ง หวั ง เป า เล อ เขาก็ ม องไปที่
กระดานไมดำเชนกัน
 เขารูที่มาของศิษยนองเล็กของตน แตตอใหเปนเชนนี้ ตอนนี้เขาเมื่อเขาไดเห็น
กับตาตัวเอง ในใจก็ยังมีความผันผวนรุนแรงสาดซัด เขาเดาไดรางๆ วาหวังเปาเลอ
คิดจะทำอะไร สีหนาจึงพลันซับซอน
“ศิษยนองเล็ก เจา…”
เพียงแตเขายังไมทันไดเอยใหจบ สองมือที่ประสานเขาดวยกันของหวังเปาเลอ
ก็คลายออก เขาพลันยกมือขวาขึ้นไปยังของจริงหนึ่งสวนบนกระดานไมดำที่กอตัว
อยูเบื้องหลัง แลวกดลงไป ไมไดเอยคำพูดใด เพียงแตเสนเลือดดำปนหนาผากปูดโปน
ขึ้นมา แลวฉีกหักมันอยางแรง!
เสียงดังกึกกอง กระดานไมดำบริเวณหนึ่งสวนหักออกมาทันทีดวยความยินยอม
ของหวังเปาเลอเอง ถูกเขาบังคับหักเปนเศษไมขนาดเทานิ้วมือ!
หากดูรวมๆ แลว มันเปนเพียงแคหนึ่งในรอยของกระดานไมดำ แตเพราะวา
ตำแหนงสถานะของมันสูงอยางยิ่ง ดังนั้นแมจะเปนเศษไม แตก็เปนสมบัติชั้นเลิศ
สะเทือนฟาเชนกัน และแรงภายนอกก็ ไ ม อาจทำลายกระดานไม ดำนี ้ ไ ด มี เ พี ย ง
ตั ว มั น เองเท า นั ้ น …ถึ ง จะทำลายตั ว มั น ได และผลกระทบที ่ เ กิ ด จากการหั ก ย อ ม
ไมนอยเลย ดังนั้นในพริบตาตอมา กลิ่นอายบนรางของหวังเปาเลอก็ผันผวนรุนแรง
สีหนาขาวซีด
แตผลกระทบเชนนี้ไมไดคงอยูนาน ไมมีพลังแหงการกำเนิดใหม ดังนั้นหลังจาก
ใหเวลาพักหนึ่งหรือมอบโอกาสวาสนาใหหวังเปาเลอ มันก็ยังมีโอกาสจะฟนตัวได
ขณะนี้เขาควาจับเศษไมชิ้นนี้ไว หวังเปาเลอไมลังเล เมื่อเงยหนามองเฉินชิงจื่อ
เขาก็โยนออกไปทันใด ทำใหเศษไมชิ้นนี้พุงไปหาเฉินชิงจื่อตรงๆ
นี ่ เ ป น สิ ่ ง เดี ย วที ่ ห วั ง เป า เล อ สามารถทำได เขาไม อ าจเบิ ก ตามองเฉิ น ชิ ง จื่ อ
ทะลวงไปเชนนี้ได เขาสัมผัสไดถึงอันตรายดังนั้นเมื่อมาถึงจุดนี้ ดังนั้นเขาจึงมอบ
รางเดิมไมดำชิ้นหนึ่งออกไป
 ประโยชนใหญที่สุดของของสิ่งนี้ก็คือการสยบโชคชะตา และการสยบเชนนี้…
ถาหากใชกับตัวเองละก็ จะทำใหดวงวิญญาณเทพคลายถูกสยบเอาไว แตความจริง
แลวกลับถูกปกปองตางหาก
เมื่อเปนเชนนี้…ตอใหสุดทายแลวจะลมเหลว แตก็อาจจะ…ดำรงอยูไดเพราะ
จุดจุดนี้ ทำใหถึงแมวาดวงวิญญาณเทพจะแตกสลาย แตวิญญาณแทยังอยู มีโอกาส
ไดกลับชาติมาเกิด
เฉินชิงจื่อโบกมือ ไมไดเขาไปรับ แตหมุนเศษไมชิ้นนี้กลับไปตรงหนาหวังเปาเลอ
“ศิษยนองเล็ก ขาไมตองการของสิ่งนี้!”
“ไมไดใหทาน แตใหทานยืม จำไวละ…ตองเอามาคืนขา” หวังเปาเลอก็โบกมือ
เชนกัน เศษไมบินไปหาเฉินชิงจื่ออีกครั้ง
เฉินชิงจื่อเงียบงัน ผานพักครูหนึ่งก็ถอนหายใจแผวเบา หยิบเศษไมชิ้นนี้มาไว
ในมือ กำเอาไวแนน เขาเงยหนามองหวังเปาเลออยางล้ำลึกปราดหนึ่ง จูๆ ก็เอยขึ้น
“ศิษยนองเล็ก หลังขาจากไป ถาหากมีวันหนึ่งที่อวกาศกลายเปนสีเลือด…”
“นั่นหมายความวา ขาลมเหลวแลว”
“อวกาศสีเลือดเกิดมาจากเตาโลหิตของขา ภายในนั้นก็จะมีดวงจิตเทพของขาอยู
เจาสัมผัสถึงมันได ในดวงจิตเทพนั้น…มีคำพูดที่ขาอยากเอยตอเจา”
“ศิษยนองเล็ก ลากอน”
“ศิษยนองเล็ก โลกแหงศิลามีเกิดก็ตองมีดับ เหมือนหยินและหยาง หมื่นชีวิต
ในโลกลวนเปนเชนนี้ มีแสงสวาง ก็มีความมืด…เจารูหรือไมวาทำไมอาจารยถึงรับ
แคเจากับขาเปนศิษย…”
 “มีบางเรื่อง ถาหากขาทำสำเร็จแลว เจาก็ไมจำเปนตองแบกรับหรือรับรู ถาหาก
ขาลมเหลว…เปนเพราะศิษยพี่ไรความสามารถ เจาก็ตอง…เดินไปดวยตัวเองแลว”
“ศิษยนองเล็ก…ลากอน” เฉินชิงจื่อมองหวังเปาเลอที่กมหนาอยูอยางลึกซึ้ง
คราหนึ่งราวกับรออะไรบางอยาง แตรออยูหลายอึดใจ เขาก็ไมรอ สุดทายเขาก็
หั น กายพร อ มแววตาหมองหมน เดิ น ไปยั ง ความว า งเปล า หนึ ่ ง ก า วต อ หนึ ่ ง ก าว
แผนหลังอางวาง กำลังจะหายไปอยูรอมรอ
“ศิษยพี่!”
“รอดชีวิตกลับมา!” หวังเปาเลอเงยหนาฉับพลัน ใชพลังที่ยิ่งใหญที่สุดในชีวิต
รองตะโกนเสียงดังออกไป
เฉินชิงตัวสั่นไหว ในที่สุดเขาก็รอไดยินคำเรียกนี้แลว ขณะนี้เขาไมไดหันกลับไป
แตกลับมีเสียงหัวเราะดังสะทอนกอง ในเสียงหัวเราะมีความไมเสียใจ มีความแนวแน
มีความอิ่มเอม!
กาวหนึ่งกาว ก็เขาไปสูความวางเปลา!
 บทที่ 1259 นอกประตู
ความวางเปลาคืออะไร
คนมากมายลวนรับรู แตผูที่มองเห็นและสัมผัสไดอยางแทจริงนั้นกลับมีไมมาก
ความวางเปลาไมใชไมมีอะไร แตก็ไมใชความพราเลือน ยิ่งไมใชภาพมายา
ความวางเปลาคือชั้นลางสุดของอวกาศ ในแงหนึ่งกลาวไดวาเปนชั้นกำแพงกั้น
เพียงแตกำแพงกั้นนี้ใหญยิ่งนัก ถึงขนาดที่หลังจากกาวเขาไปแลวลวนมองไมเห็นสิ่งใด
แตมองไมเห็นไมไดหมายความวาไมมี
สิ่งที่อยูที่นี่คือความทรงจำของสรรพสิ่ง สามารถเปรียบเทียบไดกับมหาสมุทร
ที ่ ร วบรวมสติ ส ั ม ปชั ญ ญะ ที ่ แ ห ง นี ้ … ในทางหลั ก การแล ว สามารถมองเห็ น ชี วิ ต
ของวิ ญ ญาณที ่ เ คยมี อ ยู  ท ุ ก ตนได เพี ย งแต จ ำกั ด ให แ ค ค นตาย ส ว นคนเป น นั้ น
ยามอยูที่นี่จะมองไมเห็น เวนแตตัวเองมองตัวเองเทานั้น
แตก็เปนเพียงแคหลักการ เพราะความทรงจำในที่แหงนี้มีมากมายเหลือเกิน
แทบจะไมมีสิ่งมีชีวิตใดสามารถทนรับการหลอมรวมของความทรงจำกันกวางใหญ
ไพศาลนี้ได ดังนั้นยอมผลักไสมันไปตามสัญชาตญาณเปนธรรมดา เพราะอยางนั้น…
จึงมองเห็นและรับรูวาภายในความวางเปลาไมมีอะไร
นี่คือการปองกันตัวเองตามสัญชาตญาณ
แตเฉินชิงจื่อนั้นแตกตาง เขาไมรูวาพลังฝกปรือของตนเองตอนนี้อยูระดับไหน
กันแน แตเขารูวา…ในความวางเปลาแหงนี้ ถาหากตนตองการ ก็สามารถมองดู
ความทรงจำของสรรพสิ่งได
เหลานี้ลวนไมสำคัญ เพราะเขาไมอยากจะสิ้นเปลืองความคิดจิตใจ ไมอยาก
จะไปดูชีวิตของคนอื่น โดยเฉพาะอยางยิ่ง…ที่นี่ไมมีรองรอยของเวยยางจื่อ
 และเรื่องนี้…ไดพิสูจนการคาดเดาของเขาแลว
เวยยางจื่อ ความจริงนั้น…ยังไมตาย
นี่ก็ไมใชเรื่องสำคัญอีกเชนกัน เพราะเฉินชิงจื่อรับรูแผนการของเวยยางจื่อแลว
นี่คืออุบาย ถึงแมเขาจะรู แตก็ยังจะเดินไป
หากไมเดินแลวอยูในโลกแหงศิลาก็ใชวาจะทำไมได แตพฤติกรรมหลบเลี่ยงเชนนี้
นอกจากไมชวยอะไรในอนาคต ก็ยังทำใหตนสูญเสียจิตใจแสวงหาเตาดวย
สุดทายแลว…ที่ควรมาก็ตองมา ที่ควรเกิดก็ตองเกิด
“ศิษยนองเล็ก…เจาเปนแสงสวาง ขาเปนความมืด ถาหากขาสำเร็จ ความลับ
เกี่ยวกับความอมตะก็จะคงอยูชั่วนิรันดร เหตุตนผลกรรมทั้งหมด ขาจะแบกรับไว
คนเดียว ถาหากขาลมเหลวและสิ้นชีพ…” เฉินชิงพึมพำ สายหนาเบาๆ
“ก็ จ ะทำให เ จ า สมบู ร ณ ด  ว ย!” แววตาของเฉิ น ชิ ง จื ่ อ แน ว แน เผยให เ ห็ น
ความคาดหวังในอนาคต เงารางอยูในความวางเปลา กาวตอกาว คอยๆ เดินไปไกล
เหยียบผานความทรงจำอยูในชั้นลางของอวกาศแหงนี้
นี่คือหนทางการแสวงหาเตา
และเปนกระบวนการแสวงหาจิตใจเชนกัน
เมื่อกาวลงกาวแรก ความวางเปลาก็เกิดระลอกคลื่นกระเพื่อม ในระลอกคลื่นนี้
เฉินชิงจื่อมองเห็นภาพภาพหนึ่ง
ในภาพนั้น เปนหมูบานของปุถุชนที่อยูทามกลางกองไฟลุกโชน ในนั้นมีเด็กผูชาย
วัยเจ็ดแปดขวบอยูคนหนึ่ง สวมเสื้อผาขาดๆ รางกายผอมโซยิ่งนัก เขานั่งยองๆ
อยูหนาเปลวเพลิง สงเสียงรองไหนาอนาถใจออกมา
 เสียงรองไหมาพรอมกับความหมดหนทางและความสับสน ยิ่งกวานั้นยังระเบิด
ความเกลียดชังที่ถึงแมเพิ่งแตกหนอแตกลับเติบโตอยางรวดเร็ว
จากที่ไกลๆ จะมองเห็นกองทหารมนุษยกลุมหนึ่งมาพรอมกับความโหดเหี้ยม
กำลังหายเขาไปจากปลายภูเขา กองทหารกองนี้อันธพาลอยางยิ่ง มองเห็นรูปสลัก
ของงูดำตัวหนึ่งบนเสาธงเอียงๆ ไดรางๆ
ภาพหายไป เฉินชิงจื่อหลับตาลง เดินกาวที่สอง กาวที่สาม…ภาพปรากฏขึ้น
ใตฝาเทาของเขาภาพแลวภาพเลา
ภาพที ่ ส องคื อ เมื อ งหลวงของปุ ถ ุ ช น ภายในพระราชวั ง มี ซ ากศพเกลื ่ อ นพื้ น
ทหารทั้งหมดที่เหลืออยูลอมรอบรางของชายหนุมคนหนึ่ง เพียงแต…เห็นอยูชัดๆ วา
คนที่ถูกลอมนั้นเปนคนหนุม แตผูที่ตัวสั่นกลับเปนทหารรอบๆ
เมื่อชายหนุมกาวทีละกาว ทุกคนลวนถอยหลัง จนกระทั่งถอยจนถอยไมไดแลว
ที ่ ด  า นหน า ของชายหนุ  ม เขาก็ ม องเห็ น ตำหนั ก ใหญ ข องพระราชวั ง มองเห็ น
ชายวัยกลางคนนั่งหนาเขียวอยูบนบัลลังก
ดานหลังของชายผูนี้มีรูปสลักประจำอาณาจักร นั่นก็คืองูดำตัวหนึ่ง
พริบตาตอมา รูปสลักก็พังทลาย ทหารลมตาย ราชาสิ้นพระชนม!
ภาพที่สามคือสำนักอันกวางใหญแหงหนึ่ง ชายชราสวมชุดคลุมสีมวงคนหนึ่ง
กมหนามองชายหนุมที่คุกเขาคำนับอยูตรงหนาแลวเอยขึ้นชาๆ
“เจามีนามวาอะไร”
“เฉินชิง”
“ตอไป เจาชื่อวาเฉินชิงจื่อ สวนขา…ก็คืออาจารยของเจา” ชายชราเอยอยางสงบนิ่ง
เสียงนั้นดังเขาสูหูของชายหนุม ทำใหชายหนุมเงยหนาขึ้น มองไปยังชายชราตรงหนา
และมองเห็ น ด า นหน า ของสำนั ก แห ง นี ้ ท ี ่ อ ยู  ห ลั ง ชายชรา มี ห ิ น ก อ นใหญ ต ั ้ ง อยู
เขียนตัวอักษรมหึมาสีดำเอาไววา
สำนักแหงความมืด
“อาจารย…” เฉินชิงจื่อกาวลงไปกาวที่สาม ลืมตาขึ้น กมหนามองภาพใตฝาเทา
ของเขา ผานไปพักหนึ่ง เขาก็กาวเดินเปนกาวที่สี่ กาวที่หา กาวที่หก
ในระหวางทั้งสามกาวนี้ เขามองเห็นตนกำลังดูแลดวงวิญญาณคนตายในอวกาศ
ภายในสำนักแหงความมืด มองเห็นวาศิษยนองหนึ่งที่จูๆ ก็ถูกอาจารยพากลับสำนัก
ในวันหนึ่ง
บนรางของศิษยนองเล็ก เขาในตอนนั้นสัมผัสไดถึงความผันผวนพิเศษมากๆ
บางอยาง ความผันผวนนี้…ตนคุนเคยดีเหลือเกิน ราวกับวา…ไดเห็นตัวเองอีกคน
“เขาคือแสงสวาง ขาคือความมื ด…อาจารย ภารกิ จ ของสำนั กแห ง ความมืด
คือหยุดไมใหผูเปนอมตะออกไป แตทานกลับ…เปลี่ยนเปนขวางไมใหสิ่งมีชีวิตใดๆ
ออกไป”
“การขยายขอบเขตเชนนี้ความจริงแลวเปนการคุมครองแบบหนึ่ง และก็เปน…
ความรูเห็นเปนใจอยางหนึ่ง”
“รูเห็นเปนใจใหขา…และรูเห็นเปนใจใหศิษยนองเล็ก…”
“เพราะวา…เขาสืบทอดอมตะ สวนขา…ก็สืบทอดความอมตะเชนกัน การสืบทอด
ความอมตะเดิมทีก็ไมใชสถานะหนึ่งอยูแลว!”
 “ทานกับขาเหมือนกัน ลวนเบื่อหนายภารกิจนี้…ดังนั้นในการสำเร็จสมบูรณ
สุดทายของทาน ความจริง แลว…เป น ความรู  สึ กนึ กคิ ด สองอย างของตั วท า นเอง
พวกมันทำลายกันและกัน ศิษยนองเล็กไมรู ขาก็ไมอยากใหเขาแบกรับมากเกินไป…”
เฉินชิงพึมพำ กมหนาลง เดินตอไป
ทีละกาวๆ จนกระทั่งเขารูสึกไดรางๆ ทามกลางวิญญาณคนตายนับไม ถ ว น
จากนั้นก็จองมองไปยังดวงวิญญาณดวงหนึ่ง มองเห็นประกายแสงในดวงตาของ
เงารางของตนเองที่ทั้งมือเต็มไปดวยการสังหารในชั่วขณะที่สำนักแหงความมืด
ลมสลาย
แปลกตายิ่งนัก แตก็คุนเคยมากเชนกัน
ยังมีภาพอีกมากมาย สังหารจักรพรรดิสวรรค สังหารไมรูสิ้น สังหารหมื่นตระกูล
ทุกสิ่งทุกอยาง ทั้งชีวิตของเขาปรากฏขึ้นใตฝาเทาขณะที่เฉินชิงกาวเดินไป จนกระทั่ง
ภาพสุดทายที่ปรากฏขึ้นกลับเปนภาพเฉินชิงเงยหนารองตะโกนเสียงดังออกมา…
“ศิษยพี่ รอดชีวิตกลับมา”
“ขารับปาก” เฉินชิงจื่อพึมพำเสียงเบา เขาเดินมาจนถึงปลายสุดของความวางเปลา
กาวออกมากาวสุดทาย เมื่อกาวลงไป ทั่วทั้งความวางเปลาก็สั่นไหว อานุภาพกดดัน
ไมอาจบรรยายไดตกลงมากะทันหันแลวกลายเปนฝามือมหึมาขางหนึ่ง ตกลงมา
ขวางกั้นอยูขางหนาเฉินชิงจื่อ
ฝามือนี้มาจากดวงจิตของทั่วทั้งโลกแหงศิลา สิ่งนี้…แปลงมาจากมือของหลัวเทียน!
ยิ่งกวานั้นยังมีคลื่นปราณมืดผันผวนเขมขนสายหนึ่งแผออกมาจากในฝามือขางนี้ดวย
 “ขาคือเตาสวรรคของสำนักแหงความมืด จักรพรรดิแหงความมืดคนปจจุบัน
ภายในโลกแหงศิลา ภารกิจคือเจตจำนงที่สูงสุด!” เมื่อเผชิญหนากับฝามือขางนี้
เฉิ น ชิ ง ก็ พ ลั น เอ ย ปากบอก เมื ่ อ เอ ย คำพู ด ออกมา ปราณมื ด บนร า งของเขา
ก็ระเบิดทันใด ปลาดำที่หวางคิ้วสวางสดใส จองมองไปยังฝามือ
กลิ่นอายของทั้งสองฝายมาจากแหลงเดียวกันอยางเลือนราง ผานไปครูหนึ่ง
ในที่สุดฝามือนั้นก็คอยๆ สลายหายไป และเมื่อมันสลายไปแลว ประตูหินเกาแก
บานหนึ่งก็ปรากฏอยูตรงหนาเฉินชิงจื่อ
เขายืนอยูหนาประตู เฉินชิงจื่อเงียบงันอยูเนิ่นนาน สุดทายก็สะบัดแขนเสื้อ ทันใดนั้น
ประตู ห ิ น บานนี ้ ก ็ ค  อ ยๆ เป ด ออกไปข า งนอกกะทั น หั น เมื ่ อ มั น เป ด ออกมา
เฉินชิงจื่อก็มองเห็นดานนอกประตูหิน มันกลับมีความวางเปลาอีกผืนหนึ่ง
จุดที่ไรขอบเขตไรที่สิ้นสุดและไกลออกไป มีรอยราวขนาดใหญเส นหนึ ่ ง อยู
รอยราวนี้…ราวกับมีคนอยูขางนอกและพยายามกระแทกออก
“โลกแหง ศิลาแบง ออกเปน สามระดั บชั ้ น ชั ้ น แรก…คื อโลกใจกลางและเป น
จักรวาล ชั้นที่สอง…ก็คือกำแพงดานในของแผนศิลา และเปนความวางเปลาดานหลัง
ประตูเตาบานนี้เชนกัน สวนที่ที่ขาอยูก็คือจุดที่อยูระหวางใจกลางและกำแพงดานใน
สวนชั้นที่สาม…”
“รอยแยกนั้นคือกำแพงดานนอก และเปนชั้นที่สามดวย!”
เฉินชิงจื่อหรี่ตาลง ยืนอยูภายในประตู พริบตาที่กวาดมองไปดานนอก ทันใดนั้น…
ก็มีเงาโลหิตมหึมารางหนึ่งวาบผานนอกประตู ยิ่งกวานั้นภายในชั่วพริบตา เงาโลหิต
มากมายยิ่งกวานั้นก็วาบผานไปอยางรวดเร็ว เมื่อมองดีๆ เงาโลหิตเหลานั้นคลายกับ
หนวดเคราบนรางกายของสิ่งมีชีวิต
เพียงแตเปนเพราะสิ่งมีชีวิตนี้ตัวใหญยิ่ง ดังนั้นเพียงแคหนวดเคราก็มีขนาดมหึมา
นาตะลึงแลว!
 ขณะเดียวใน เมื่อเงาโลหิตเหลานั้นวาบผาน ก็ยังมีเสียงรองคำรามแหลมสูง
ดังออกมาดวย
เสียงนี้เพียงพอจะทะลุทะลวงดวงวิญญาณเทพแลวฉีกกระชากทุกสิ่งทุกอยาง
สั่นคลอนสรรพสิ่งทั้งหมด ถึงขั้นที่เมื่อระดับจักรวาลไดยินแลว ก็คงจะเลือดเนื้อ
แตกสลาย วิญญาณเทพพังทลายทันทีเปนแน!
“ผูที่เวยยางจื่อรอคอยก็คือเจาหรือ…”
“เปนทาน…ที่พยายามครอบงำศิษยนองเล็กของขาอยางนั้นหรือ”
“มหาเทพผูแทจริง!”
 บทที่ 1260 มหาเทพ
คำเรียกขานมหาเทพนี้ ทั้งชีวิตของเฉินชิงจื่อเขาใจผานสองวิถีอันแตกตางกัน
วิถีหนึ่งมาจากบัญชาของสำนักแหงความมืด คำบัญชาดังกลาวมีขอมูลจำนวนมาก
หนึ่งในนั้นมีคำเรียกขาน “มหาเทพ” คำนี้อยูดวย โดยเฉพาะหลังจากหลอมรวม
เตาสวรรคแลว เฉินชิงจื่อก็เขาใจไดมากขึ้น
มหาเทพที่วานี้ คือผูปกครองที่แทจริงของอาณาจักร
เขาไดยินวาดวงจิตเทพนี้แบง ออกเป น หนึ ่ ง แสนส ว น แตกกระจายไปทั ่ ว ทั้ ง
แสนจักรวาล จากนั้นกลายเปนจักรพิภพเตานับแสน ในทุกเขตจักรพิภพเตานั้น
อาณาจักรไมรูสิ้นไดกอกำเนิดขึ้นจากดวงจิตเทพที่ลองลอยพวกนี้
สวนรางกอนในโลกแหงศิลาเหลานั้น…ก็คืออาณาจักรไมรูสิ้นที่มีอยูมาไมนาน
เทาไหร พูดไดอีกอยางวาอาณาจักรนี้เพิ่งถือกอกำเนิดขึ้นเทานั้น อีกทั้งมีเพียง
จักรพิภพไมรูสิ้นตรงนี้ ความบังเอิญทางโชคชะตากลับทำใหมันมีการเปลี่ยนแปลง
และถูกรบกวนมากเกินไป
ในคราแรก การตอสูระหวางเซียนหลัวและกู สุดทายแลวกูหลบเรนจนมาถึงที่นี่
ทำใหสถานที่นี้กลายเปนเหมือนที่ซอนตัวของเขา แตหลังจากนั้นเขายังคงถูกหลัว
ตามสังหาร จึงใชแขนแปรสภาพเปนผนึกกอรางตั้งสำนักแหงความมืด เพื่อสืบทอด
บัญชาที่ตนเองมอบหมายเอาไว
หยุดยั้งไมใหเซียนจากไป ตองถูกผนึกอยูที่นี่ไปทุกชาติทุกภพ
หากวาหลัวมิไดรวงหลน บางทีการเปลี่ยนผันของศิลาก็คงเปนเชนนี้ตลอดไป
แตเมื่อหลัวแตกดับ ทำใหบัญชาทั้งหลายกลายเปนไมไรราก เมื่อใชพลังมาจนบัดนี้
ก็นับวารวงโรยแลว สิ่งที่เกิดขึ้นในโลกแหงศิลานั้นไดเปลี่ยนผันเปน…
 การถือกำเนิดใหมของตระกูลไมรูสิ้นอีกทั้งบุตรไมรูสิ้นก็ไดเกิดขึ้นมาจากการ
ฟนคืนความทรงจำบางสวน ในนี้นั้นยังมี…ผูสืบทอดบัญชาของสำนักแหงความมืด
ผูที่เกิดความเปลี่ยนแปลงและสั่นคลอนในจิตแหงเตาของตน
ดังนั้นแลว อาจารยของเฉินชิงจื่อและหวังเปาเลอ จึงเกิดความขัดแยงในกนบึ้งหัวใจ
เพราะหากวาไมมีเฉินชิงจื่อ หรือวาตัวหวังเปาเลอไมตื่นรูขึ้นมา หรือวาตื่นรู
แตถูกแยงชิงไป เชนนั้นชะตาของโลกแหงศิลานี้ ก็คงจะเหมือนกับจั กรพิภพเต า
นั บ แสนอื ่ น ๆ ก็ ค ื อ สุ ด ท า ยแล ว คื อ ตระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น เป น ผู  ถ ื อ ครองความรุ  ง โรจน
ส ว นบุ ต รไม ร ู  ส ิ ้ น ในแดนเต า นั บ แสนล ว นรู  แ จ ง เสมื อ นหนึ ่ ง ได น ิ พ พานก็ ไ ม ป าน
เสมื อ นกลื น กิ น ก็ ไ ม ป าน พวกเขากลื น กิ น ทั ้ ง จั ก รพิ ภ เต า จากนั ้ น กลายเป น
ผลแหงเตาหนึ่งที่แหวกทำลายสภาวะวางเปลา จากนั้นยอนคืนสูตัวมหาเทพ
เห็นไดชัดวา…อาณาจักรไมรูสิ้นแหงนี้เกิดปญหา
นี่คือขอมูลที่เฉินชิงจื่อทราบจากเตาสวรรคแหงความมืด และสำหรับเขาแลว
วิธีการที่ทำใหลวงรูไดอีกอยางหนึ่งนั้น กลับเปน…การสืบทอดจากตัวเซียนเอง
การสืบทอดแหงเซียน ไมไดมีแคสวนหนึ่งกลับมีสองสวน
หลังจากที่กูหนีเขาโลกแหงศิลาแลว ทราบดีวาหลัวยอมหาตัวเองพบเปนแน
ดังนั้นแลวในตอนที่เขาสูตระกูลไมรูสิ้นในยามนั้น เขาตัดกระแสจิตเทพของตนเอง
จากนั้นตนเองจึงกำหนดการสืบทอดแหงเซียน แบงเปนหนึ่งสวาง หนึ่งมืด
ที่วาสวางนั้นก็คือตนเอง กลายเปนปณิธานอันแข็งกลา
ที่มืดนั้นคือตนหนีเขาวัฏสังสาร จากนั้นใชความรูหนึ่งกลายเปนกระแสเซียน
เลือนหายไรลักษณ
 หลายขวบปใหหลัง…การสืบทอดแหงเซียนอยางลับๆ นี้ถูกเฉินชิงจื่อลวงรูเขา
ดังนั้นแลวในเวลาเพียงสั้นๆ เขาจึงแกแคนทำลายอาณาจักรอสรพิษดำ จนกระทั่ง
เขาตาหมิงคุนจื่อ ทามกลางความซับซอนแหงจิตเตานี้ หมิงคุนจื่อรับตัวเขาเปนศิษย
และความทรงจำแหงการสืบทอดเซียนลับๆ นี้ เฉินชิงจื่อก็ไดลวงรูเขาทามกลาง
ความทรงจำหลายทบ ระหวางที่เขาระลึกแคน และทามกลางจิตสังหารอันมึนงง
ภายหลังจากที่สำนักแหงความมืดสิ้นสลายแลว
ในยามนั้น เขาถึงเพิ่งรูวาตนเองเปนใคร
ในยามนั้น เขาก็ไดทราบที่มาของโลกแหงศิลา
และเป น ในยามนั ้ น เอง ที ่ เ ขาได ก ระจ า งว า …สิ ่ ง ที ่ อ าจารย ต  อ งการผนึ ก
ไมใชตนเองแตกลับเปน…มหาเทพ
เพราะการตื่นรูซึ่งการสืบทอดแหงเซียนของเขาในที่นี้ แฝงไปดวยความทรงจำ
ในความทรงจำนั้น…หลัวและกู เคยไปยังจักรวาลหนึ่ง จักรวาลนั้นเคยมีน ามว า
มิติแหงเตาตนกำเนิด
มิติแหงเตาตนกำเนิดดังกลาวใหญโตไรขอบเขต ในนั้นตั้งแตโบราณจวบจนบัดนี้
มีผูเยี่ยมยุทธถือกำเนิดทั้งสิ้นหนึ่งรอยแปดทาน ทุกทานลวนชื่อเสียงสะทานฟา
แตละคนกอกำเนิดพิภพของตนเอง และในบรรดาหนึ่งรอยแปดคนนี้ มีผูสูงศักดิ์
รายหนึ่ง…กวาดลางมิติตนกำเนิด สยบทั้งพิภพเตา และถูกขนานนามวา…มหาเทพ!
มหาเทพไร พ  า ย ข า งกายมั ก จะพานกแก ว ไปด ว ยตั ว หนึ ่ ง ในยามนั ้ น ได ร วม
การปกครองในมิติเตาตนกำเนิด หลั ง จากนั ้ น ภายใต เจตนารมณ แ ห ง มหาเทพ…
ไดเปลี่ยนมิติเตาตนกำเนิดใหมีชื่อใหมเปน…จักรพิภพเตาไมรูสิ้น!
 หลัวและกู ในยามนี้เนื่องจากโลกาตนกำเนิดของตนเองมาถึงขีดจำกัด ลวนคอยๆ
ทยอยกันเสาะหาสถานที่แตก็ถูกสยบเอาไวในที่นี้ หลังจากนั้นหลายป มหาเทพ
วางแผนฝกตนขั้นสุดทาย แตเนื่องจากเคราะหรายเจอพลังสะทอนกลับ ตะปูไมสีดำ
ชิ้นหนึ่งรวงจากนภาเขาเจาะทะลุกลางหวางคิ้ว ทำใหพลังฝกตนของมหาเทพนั้น
ยุ  ง เหยิ ง บ า คลั ่ ง และในยามนี ้ เ อง มิ ต ิ เ ต า ต น กำเนิ ด ที ่ ถ ู ก ปกครองมานานนั บ
กาลปาวสาน จึงผอนคลายลง
หลัวและกู เหตุเพราะเตาที่ถือครองนั้นมิใชอยูในมิติเตาตนดำเนิด ดังนั้นในยามที่
การปกครองหละหลวม จึงสำแดงพลังฝกปรือทั้งหมดเพื่อหลบหนีออกจากที่ นั้น
แตหลังจากหนีไปแลว บางทีผลการกลืนกินสะทอนกลับของมหาเทพนั้นกอเกิด
การเปลี่ยนแปลง หรือเหตุเพราะความบังเอิญทางโชคชะตา พวกเขาทั้งสองคนไดรับ
การสืบทอดแหงเซียน ดังนั้นแลวจึงไดมีการตอสูที่สะเทือนฟาสะเทือนดินนั้น!
หลังจากนั้น กูถูกผนึก และไดรับสืบทอดการสืบทอดแหงเซียนสวนใหญ แมวาจะ
ไมสมบูรณ แตก็มากกวาพลังฝกตนของหลัว สวนที่วาเขาไปที่ใดนั้น เฉินชิงจื่อไมทราบ
บางทีอาจจะไปเกิดใหมในมิติเตาตนกำเนิด หรือบางทีอาจจะกำลังตอสูบาคลั่ง
กับมหาเทพ เฉิงชิงจื่อไมทราบเชนกัน
แตจากการสืบทอดแหงเซียนนี้ เขาทราบวา…หลัวที่หลอมรวมกับการสืบทอด
แหงเซียน จะตองหลอมสกัดสมบัติสูงสงที่เรียกวาโลหิตจักรวาลออกมาได สมบัติสูงสง
นี้…คือสิ่งจำเปนสำหรับอีกระดับชั้นหนึ่ง
ของสิ่งนี้…หากวาผูอยูระดับเดียวกันไดไป จะกลายเปนยาศักดิ์สิทธิ์สำหรับรักษา
อาการบาดเจ็บ
“มหาเทพ…” เฉินชิงจื่อมองไปนอกประตูศิลา เห็นเงารางโลหิตลอยผานไป
ดวงตาของเขาทอประกายคมปลาบสามารถคาดเดาถึงตัวตนของอีกฝายไดทันที
 สำหรับเขาแลวเรื่องนี้ไมยาก ไมวาจะเปนเรื่องที่ไดรับสืบทอดมาหรือจากปราณ
บนรางอีกฝายในยามนี้ ไดอธิบายทุกอยางชัดแลว
และเกือบจะในพริบตาที่เฉินชิงจื่อเอยปาก เงารางโลหิตดานนอกก็เพิ่มความไวขึ้น ใน
พริ บ ตาถั ด มา ลู ก ตาขนาดมหึ ม าข า งหนึ ่ ง ปรากฏอยู  น อกประตู แ ทบจะในทั น ที
มันยึดครองพื้นที่ประตูศิลาเกือบทั้งหมด จากนั้นจองเฉินชิงจื่อในประตูศิลา
ดวงตานี้เปนสีดำปนเหลือง แสดงอารมณเย็นชาและไรความรูสึก อีกทั้งลูกตาดำ
ยังมีขนาดใหญมาก มองจากประตูเพียงโผลมาเพียงสวนหนึ่งเทานั้น แตหากยามนี้
มีคนอยูนอกประตูแลวมองมายังความวางเปลานี้ จะมองเห็นตะขาบตัวขนาดมโหฬาร
จนนาตื่นตะลึง ลำตัวสีโลหิตของมันมองไมเห็นวายาวเทาไหรกันแนกำลังมวนขดไปมา
อยูในความวางเปลานี้อยางไรชองวาง
รางสีโลหิต ทำใหรูสึกเหมือนจะแผขยายไปทั่วความวางเปลาได ปราณที่มัน
แผออกมานั้นกระจายไปทั่วทั้งแปดทิศ ในยามนี้ศรีษะของตัวตะขาบโลหิตกำลัง
ประจันหนากับประตูศิลา
“เจากลาออกมาไหม?” กระแสจิตครองฟาครองพิภพกระจายไปทั่วทิศ และเขาสู
ดวงวิญญาณเทพของเฉินชิงจื่อ
“หากรางตนของเจามา ขาอาจจะลังเลอยูบาง แตเจาในยามนี้…เปนเพียงแค
กระแสจิตหนึ่งเทานั้น…ในเมื่อเปนเชนนี้…ทำไมขาจะกลัวเลา” เฉินชิงจื่อคอยๆ
เอยปาก
นอกประตูศิลา ตะขาบสีโลหิตมองเฉินชิงจื่อ ครึ่งครูใหญถึงคอยหัวเราะออกมา
“ในเมื ่ อ รู จ ั ก ร า งต นของขา ผู ส ู ง ศั ก ดิ์ แต ย ั ง เลื อ กที ่จ ะมา หรื อ ว า เมล็ ดพั นธ
ที่ขาหวานไวตรงนั้น ไมอาจจะหลอมผลแหงเตาที่นี่ออกมาได…”
 “ตองพูดสักหนอย หลัวนั้นคือผูฝกตนที่แข็งแกรงที่สุดที่ขาผูสูงศักดิ์เคยพบ…
เขาที ่ ไ ด ร ั บ สื บ ทอดพลั ง เซี ย นส ว นใหญ แม จ ะพ า ยแพ ใ ห แ ก ข  า และถู ก ข า ชิ ง
โลหิตจักรวาลไป แตวา…เขาก็ยังหนีรอดไดทั้งที่บาดเจ็บสาหัส นาเสียดาย สุดทาย
เขาก็รวงหลนอยูดี”
“ในเมื่อเปนเชนนี้ เขาก็ยังทิ้งปญหาที่ทำใหขาผูสูงศักดิ์รังเกียจอยูดี อยางเชนเจา
คนที่อยูขางนอกแตเขามาไมไดคนนั้น อยางเชนหลายคนที่จับจองที่นี่จากสถานที่
หางไกลนั่น หรืออยางเชนในที่นี้…หลังขามาแลวถึงคอยทราบ ที่แทเปนสิ่งที่สรางมา
จากมื อ ขวาของมั น นี ่ ข จั ด ความสงสั ย ของข า เพราะเหตุ ใ ด…กระแสจิ ต นั บแสน
ที่ขาปลอยออกไปนั้น ถึงสงคืนผลแหงเตามาแคเกาหมื่นเกาพันเการอยเกาสิบเกาผล
สถานที่เดียวนี้…ที่ไมไดกลับมา”
“โลกทั ้ ง เก า แสนเก า พั น เก า ร อ ยเก า สิ บ เก า ได ก ลายเป น ผลแห ง เต า ทิ ้ ง สิ้ น
สวนแกนรากเดิมภายในนั้นถูกทำลายทิ ้ง โลกอันเปน เอกเช นนี ้…ถึง กั บทำให ข า
ผูสูงศักดิ์ตองสงกระแสจิตหนึ่งมาสำรวจกอนลวงหนาเปนการเฉพาะ”
“ไม น  า เชื ่ อ ว า จะได พ บผู  ฝ  ก ตนเช น เจ า ผู  ส ื บ ทอดบั ญ ชาแห ง หลั ว สื บ ทอด
พลังเซียนสวนนั้น หากเจาเติบโตตอไป จะไมกลายเปนหลัวอีกคนเหรอ?”
“ผูสูงศักดิ์ทราบอยูแลววาหลัวแมรวงหลน แตตนกำเนิดดาวเคราะหนั้นพิเศษ
ทำใหมีหลัวคนใหมกำเนิดขึ้น ในยามนี้เขาเองก็จับจองที่นี่อยู เชนนั้นหากพวกเจา
ทั้งสองพบหนา…จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นนะ” ตะขาบพูดเขาพูดเขาก็พลันเผยรอยยิ้มกวาง
 บทที่ 1261 สิบสามป
เมื่อไดยินเสียงหัวเราะจากตัวตะขาบ สีหนาของเฉินชิงจื่อยังคงเรียบนิ่งขณะที่
เดินมาขางประตู อาศัยพลังฝกปรือในยามนี้ของเขาสามารถรูไดวาดานนอกรอยแยก
แหงความวางเปลา มีเรือพายอยูลำหนึ่ง และมีเงารางสูงศักดิ์นั่งขัดสมาธิอยูบนนั้น
เงารางนี้ดุจทะเล แผขยายไพศาลไรขอบเขต เสียดายแตวาทวงทานี้แข็งแกรง
เกินไปจนเปนเหตุที่ไมอาจเขาใกล และครั้นลวงล้ำเขาไปในรอยแยกทั้งราง เกรงวา
ทั้งโลกศิลานี้ จะพลันแตกเปนสี่หาสวน แหลกสลายไปในพริบตา
แลวยังมีสายตานับไมถวนจากสถานที่หางไกลในหมูดารานั้นยังคงจองมาอยู
สำหรับสายตาพวกนี ้น ั้ น เฉินชิง จื ่ อไม เห็ น ความสำคั ญ ในบรรดานั ้ น สายหนึ ่ ง …
ยังแฝงดวยความรูสึกสับสน สงผลใหเกิดระลอกคลื่นภายในกายของเฉินชิงจื่อดวย
เขาเขาใจดี เกรงวา…นี่ก็คือหลัวตนใหม..ซึ่งตะขาบอันกอเกิดจากกระแสจิตมหาเทพ
ไดเอยเอาไว
แตนี่ก็ยังไมสำคัญ
กระแสจิตมหาเทพนั้นเห็นไดชัดวารออยูตรงนี้มานานเกินไปแลว ดังนั้นจึงพูดจา
ตั้งมากมายที่นี่ หรือสำหรับกระแสจิตของมหาเทพแลวเรื่องราวพวกนี้ไมไดเปน
ความลับอะไร ทวาไมวาอยางไรก็ตม นับไดวาไดแกปญหาขอมูลสำคัญที่ขาดไป
สำหรับการสืบทอดของเฉินชิงจื่อพอดี
แผนของบุตรไมรูสิ้น กอนหนานี้เขาเดาไดแลว ในยามนี้เมื่อมองไป ก็ไมได
แตกตางจากที่ตนคิดมากนัก ทั้งหมดเปนพวกมันจงใจแพเพื่อใหตนเองหลอมรวม
หลังจากนั้นก็จะใชพลังของตนเองในโลกนี้ออกจากโลกแหงศิลา และนำดวงจิตเทพ
รางตนที่อยูเบื้องหนาตนตรงนี้เขามาเชนกัน
 “แตวานี่…ก็ถือวาเปนแผนของขา เจาและขาลวนใชประโยชนไปมา แตขา…
กลับยืมพลังของเจาจนไดสมความปรารถนาสุดทายแลว” ในใจเฉินชิงจื่อพึมพำ
ดวงตาฉายประกายหมนทึมคราหนึ่งกอนจะขยับรางแลวกาวเทา…ออกจากประตูศิลา!
ในพริบตาที่กาวเทาออกไปนั้น ประตูศิลาก็ปดลงอีกครั้ง!
สวนความวางเปลานอกประตูนั้น ในยามนี้มีเสียงดังสะทานฟาดุดันกังวานขึ้น
มหาศึกที่ยิ่งใหญระดับภพ ไดเปดฉากขึ้นอยางยิ่งใหญทามกลางสายตาจำนวนมากที่
จับจอง!
การศึกครั้งนี้ คนในโลกแหงศิลาไมมีใครไดเห็น มีเพียง…เจาของดวงตาที่จับจอง
จำนวนมากจากนอกภพเทานั้น ถึงจะไดทราบรายละเอียดของการตอสูนี้
แมวาจะมองไมเห็น แตหวังเปาเลอก็พอสัมผัสได จริงๆ แลวไมไดมีเพียงแคเขา
เทานั้น พูดไดวาทุกสรรพชีวิตในโลกแหงศิลาลวนแตสัมผัสได เพราะวา…ในโลก
แหงศิลา ไมวาจะเปนในศูนยกลางหรือสำนักเตาฝายซาย สำนักเสริม ในหมูทองดารา
ในยามนี้ลวนแตเกิดกระแสกระเพื่อมรุนแรง
กระแสคลื ่ น นี ้ ส ะท อ นกลั บ ไปมา กลายเป น ลำแสง สำแสงหลากสี เ หล า นั้ น
กระแทกชนกันในอวกาศ แตกลับไม ก  อให เกิ ดเสี ย งใดๆ เว น เสี ย แต จ ะยกระดั บ
เปนผูฝกตนจักรพิภพเสียกอน ไมเชนนั้น เหลาผูฝกตนระดับต่ำกวาจักรพิภพก็ไมกลา
เหยียบยางเขาอวกาศ เพราะครั้นเมื่อเขาไป ทามกลางแสงที่แผขยายไปทั่วนี้ ก็จะตาย
หรือแตกดับไดในพริบตา
มีเพียงผูฝกตนจักรพิภพที่พอจะฝนขามผานหมูดาราไดในระยะสั้นๆ มีเพียงใน
ระดับจักรวาลที่พอจะบรรเทากระแสคลื่นนี้บาง แตก็ไมอาจจะขามผานไดในพริบตา
เหมือนแตกอนแลว
 ทั ้ ง โลกแห ง ศิ ล า เหมื อ นตกอยู  ใ นสภาวะถู ก ผนึ ก ระดั บ หนึ ่ ง เมื ่ อ เที ย บกั บ
ความงงงวยของผู  ฝ  ก ตนระดั บ ล า งและทั ่ ว ไปนั ้ น มี เ พี ย งผู  ฝ  ก ตนซึ ่ ง มี ร ะดั บ สู ง
ประมาณหนึ่งถึงไดเขาใจสาเหตุทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้
“ศิษยพี่…” หวังเปาเลอที่นั่งขัดสมาธิอยูบนดาวอังคารแหงนหนาขึ้นมองทองฟา
มองไปยังคลื่นแสงจำนวนนับไมถวนนั้น สุดทายแลวจึงถอนหายใจเบาๆ กอนจะ
หลับตา เริ่มตนหลอมรวมเมล็ดพันธแหงเตาปฐพีตอไป
เวลาก็คอยๆ ไหลผานไปเชนนี้
เวลาสิบปก็ผานไปอยางรวดเร็ว กำหนดเวลานัดของหวังเปาเลอและผูอาวุโส
สำนักดาราจันทร บัดนี้เหลือเพียงเกาปเทานั้น
แสงแห ง มวลดารายั ง คงส ง ระลอกคลื ่ น ออกมาเหมื อ นเก า แถมยั ง รุ น แรงขึ้ น
นี ่ ส ร า งแรงกดดั น ชนิ ด ที ่ เ หล า ผู  ฝ  ก ตนระดั บ จั ก รพิ ภ พเองก็ ไ ม อ าจข า มผ า น
ดาวเคราะหได ความรูสึกที่เหมือนฟาดินจะทะลาย เริ่มปรากฏออกมาเปนครั้งแรก
พาใหในใจของทุกคนนั้นรูสึกหมนเศรา
ในเวลาเดียวกันกฎและเกณฑแหงเตาสวรรคสำนักแหงความมืดก็เริ่มออนพลังลง
ทั้งหมดนี้ทำใหหวังเปาเลอไมสบายใจอยางมาก แตวาก็ไมไดมีอาการนี้เนิ่นนานนัก
ความรูสึกกดดันทั้งหลายเริ่มหายไป สวนพลังเตาสวรรคคอยฟนคืนดังเดิม
สวนลำแสงที่เหลืออยูเพียงสิ่งเดียวนั้นกลับเปลี่ยนแปลงรวดเร็ว ราวกับวาทองฟา
กลายเปนทะเลลำแสง ลำแสงเหลานั้นยังคงผลัดกันพุงชนกลืนกิน ทำลายลางทุกสิ่ง
และในเวลานี้เอง ผูที่สามารถเดินไปมาในอวกาศได ในทั้งโลกแหงศิลานี้ มีเพียง
ระดับจักรวาลเทานั้น สวนที่ผูพลังเตรียมจะกาวเขาสูระดับจักรวาลนั้น ก็ยังพอจะฝน
เดินทางเปนระยะสั้นๆ ฝาอวกาศได
 ความกังวลใจของหวังเปาเลอไมไดลดลงแมวาความรูสึกหดหูจะหายไปหรือ
กฎและเกณฑทั้งหลายจะฟนคืน กลับกันมันรุนแรงมากขึ้น ดังนั้นหลังผานไปอีกสามป
เมื่อเมล็ดพันธแหงเตาดินนี้เริ่มเปนรูปเปนราง แมวารางตนของเขายังรักษาสภาพ
หลอมรวมเอาไว แตรางเสมือนนั้นกลับไปจากระบบสุริยะแลวมุงไปยังดาวชะตา
กอนออกเดินทาง หวังเปาเลอก็หยิบเอา…กระบี่สำริดโบราณไปดวย!
หลั ง มาถึ ง ดาวชะตาแล ว หวั ง เป า เล อ ก็ ม ายั ง บริ เ วณที ่ ป ระมุ ข กฎสวรรค
เคยนั่งขัดสมาธิอยู ในที่นี้เขาก็ไดพบกับวานรเฒาอีกครั้ง
“เจามาแลว” วานรเฒานั่งอยูหนาสมุดชะตา เขาลืมตาขึ้นเอยเสียงแหบพรา
“ผูอาวุโส ขาคิดจะยืมหนังสือนี้สักครั้ง” หวังเปาเลอกำหมัดคำนับ
วานรเฒานิ่งเงียบ นานครึ่งครูเขาจึงโบกมือ จากนั้นสมุดแหงชะตาดานหลัง
ของตนก็ลอยขึ้นมาหาหวังเปาเลอ หลังจากหวังเปาเลอใชสองมือประคองรับแลว
เขาก็โคงคำนับอีกครั้งหันกายจากไป
เมื ่ อ เดิ น ทางออกจากเขตพิ ภ พเต า ศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ ฝ  า ยซ า ย เข า สู  ส ำนั ก เสริ ม
พริบตานั้นเอง เขาก็สัมผัสไดถึงสายตาที่พุงมาจากดินแดนไมรูจัก มาจากใจกลาง
จักรพิภพสำนักเสริม เขาทราบดีวา ที่นั่นคือสำนักดาราจันทร เวลาตามที่สัญญา
ยังมีอีกหกป การไปเยี่ยมเยียนกอนนั้นไรความหมาย แตวาหวังเปาเลอยังคงตรงมา
ที่นี่ เขากำหมัดคำนับใหจากระยะไกล
“ผูอาวุโสดาราจันทร หวังโหมวอยากขอยืมสมบัติล้ำคาของสำนักทานหนึ่งครา!”
หลังกระแสจิตสงออกไปไมนาน ลำแสงพิสุทธิ์ลอยออกมาจากสำนักดาราจันทร
มุงมายังหวังเปาเลอ สุดทายเมื่ออยูเบื้องหนาของเขาก็กลายเปนมวนกระดาษหนึ่ง
 เขาไมไดเปดมันออก เหตุเพราะปราณที่มวนกระดาษนี้แผออกมาอยูในระดับที่
สั่นคลอนเขาได ดังนั้นแลวหวังเปาเลอจึงหยิบมวนกระดาษขึ้นมาคำนับหันกายจากไป
หลังจากนั้นก็ไปยังสำนักเตาเจ็ดวิญญาณ เพื่อพบกับผูอาวุโสเจ็ดวิญญาณ
หลายวันใหหลังที่หวังเปาเลอจากมานั้น ดานขางเขามีกระบองเขี้ยวหมาปา
ขนาดยักษเพิ่มขึ้นมาหนึ่งอัน สิ่งนี้คือ…อาวุธสงครามประจำกายของผูอาวุโสสำนักเตา
เจ็ดวิญญาณ พละกำลังองอาจครั่นคราม โดยเฉพาะหลังจากที่ผูอาวุโสสำนักเตา
เจ็ดวิญญาณไดทำการหลอมยกระดับมัน ขึ้ นใหม ตอนนี้ระดับพลังของมันถึ ง ขั้ น
นาสะทานยำเกรง
หลังจากไดสมบัติล้ำคาพวกนี้แลว หวังเปาเลอก็ไปจากจักรพิภพเตาสำนักเสริม
ในครานี้ มันกลับไปอีกใจกลางจักรพิภพไมรูสิ้นอีกครั้ง ไปยัง…สถานที่ที่ไมเคยไป
มากอน ตระกูลเซี่ย
เกือบจะในเวลากับที่เขามายังดาวตนกำเนิดตระกูลเซี่ย ในหมูดารานอกดาว
ตนกำเนิดนั้น ตนตระกูลเซี่ยผูสวมชุดสีเขียวกำลังรออยูตรงนั้น ดานขางของเขายัง
ตามติดดวย…เซี่ยไหหยาง
ดวยการสนับสนุนของตนตระกูลเซี่ย เซี่ยไหหยางสามารถเขาสูดาวเคราะหได
อีกทั้งหลังจากเห็นหวังเปาเลอ นัยนตาเขาเผยประกายตาซาบซึ้ง แตใตกนบึ้งหัวใจนั้น
ถอนหายใจ เขามองหวังเปาเลอพลางประสานหมัดคำนับต่ำคราหนึ่ง
หวังเปาเลอเองก็เชนกัน หลังตอบแทนมารยาทแลวเขาก็หันกลับไปมองผูอาวุโสเซี่ย
อายุนั้นไมตรงกับที่เขาคิดเอาไว ตนตระกูลเซี่ยรายนี้ดูเผินๆ ไปแลวอายุประมาณ
กลางคน หลังจากประสานสายตากับหวังเปาเลอแลว ตนตระกูลเซี่ยพลันเอยปาก
เสียงทุมต่ำ
“ขารูถึงเหตุที่สหายเตามาแลว” เมื่อกลาวเขาก็โบกมือ จากนั้นธูปซึ่งแผดเผาไป
แลวกวาครึ่งดอกสีทองก็ปรากฎตัวขึ้นขางกายเขา พุงไปหาหวังเปาเลอ
 ธูปดอกนี้แผกลิ่นอายคุกคาม เหนือล้ำยิ่งกวากระบองเขี้ยวหมาปา แมไมถึงขึ้น
สมุดชะตา แตก็ไมตางกันมากนอย
หวังเปาเลอรับมาดวยอาการสำรวม เขาประสานมือคำนับตนตระกูลอีกครั้ง
หลัง จากสบสายตาเซี่ยไหห ยางและตน ตระกูลเซี ่ย แล ว เขาก็ ห ั น กายยิ่ งเดินก็ยิ่ง
จากไปไกล
เมื่อเงารางของเขาหายไปจนสิ้น เซี่ยไหหยางถอนหายใจ
“ความทรงจำเมื่อปนั้น ราวกับเปนคนละชาติภพ…ผูอาวุโส การที่หวังเปาเลอมา
ยืมสมบัติประจำตระกูลเรา นี่เพื่อใชประโยชนอันใดกัน?”
“เขาตองการไปยังจักรวาลอันวางเปลา ไปดูสักคราหนึ่ง” ตนตระกูลเซี่ยจองมอง
ทองฟา ครึ่งครูใหหลังจึงคอยเอยปาก
 บทที่ 1262 มาถึงอีกครั้ง
สิ ่ ง ที ่ ผ ู  อ าวุ โ สเซี ่ ย กล า วนั ้ น ถู ก ต อ ง จริ ง ๆ แล ว ไม เ พี ย งแค เ ขา ไม ว  า จะเป น
ประมุขกฎสวรรค หรือวาผูอาวุโสสำนักเต าเจ็ ดวิ ญญาณ หรื อว าต นตระกูลของ
สำนักดาราจันทรทานนั้น ลวนเดาเหตุสัมพันธออกตั้งแตที่หวังเปาเลอมาแลว
หากจะกลาววาในบรรดาผูเยี่ยมยุทธทั้งหมดในโลกแหงศิลาทุกทานกังวลเรื่อง
ผลการศึกละก็ หวังเปาเลอยอมเปนผูที่กังวลมากที่สุด
สรรพชีวิตสามารถรอคอยผลการตอสูนี้ได ผูเยี่ยมยุทธแตละทานสามารถเฝารอ
อยางเงียบๆ ได แตหลายขวบปที่หวังเปาเลอเฝารอนั้น ความกังวลในใจของเขา
ยิ่งมาก็ยิ่งทวี เขามิอาจรอไดอีก
เขาอยากใชความสามารถทั้งหมดที่ตนมี ทดลองดูอีกครั้ง ไปดูความคืบหนาของ
สงครามในครั้งนี้ดวยตาตัวเอง
แตหวังเปาเลอเขาใจดี อาศัยพลังฝกปรือของตนในยามนี้ ตอใหอยูในระดับสูงสุด
ของจักรพิภพขั้นกลางแลว หรือความสามารถในการตอสูเทียบเทาระดับจักรวาล
ขั้นกลางชั้นสูงสุดก็ตาม หรือตอใหแข็งแกรงกวานี้สักนิด ทวาเมื่อเทียบกับเฉินชิงจื่อ
แลวยังคงมีระยะหางคอนขางมาก
เฉินชิงจื่อที่หลอมรวมเตาสวรรคแลว ไดเขาไปอยูในระดับที่สะเทือนฟาสะเทือนดิน
ดังนั้นแลว…เมื่อทราบถึงพลังของตัวเองดีแลว หวังเปาเลอจึงไปหาทุกคนเพื่อขอยืม
สมบัติล้ำคาของพวกเขา
กระบี่สำริดโบราณ ประกายคมกริบบุกสังหาร สามารถตัดผานความวางเปลาได!
กระบองเจ็ดวิญญาณ พลังทำลายสะทานดารา บดขยี้สิ่งกีดขวางเปนผุยผง!
 สมุ ด แห ง ชะตา แฝงด ว ยวิ ช าแห ง เวลา ควบคุ ม ความทรงจำจั ก รวาล
สยบทุกกระแสจิต!
ภาพวาดดาราจันทร เรนลับเปนที่ยิ่ง หวังเปาเลอไมไดเปดออกดู แตอาศัยจาก
สัมผัสนั้น เขารูสึกไดวามวนภาพวาดนี้ผนึกกลิ่นปราณสะทานฟา ในเวลาที่สำคัญ
สามารถผนึกไดทุกสิ่ง!
ธูปตระกูลเซี่ย แฝงไปดวยโชคแหงความรุงโรจน ก็เหมือนกับการผงาดขึ้นของ
ตระกู ล เซี ่ ย ก็ เ หมื อ นกั บ ที ่ ใ นยามนี ้ ตระกู ล เซี ่ ย ยั ง คงไร ค วามเสี ย หายดุ จ เก า
กระแสแหงโชคแผซานทั่วอาณาเขต สิ่งนี้มีความสำคัญอยางมาก!
เมื่อมีสมบัติทั้งหาที่เปรียบเสมือนสมบัติล้ำคาที่สุดในโลกศิลาปจจุบันนี้แลว
หวังเปาเลอคอยมีความมั่นใจเพิ่มมากขึ้น ดังนั้นแลวโดยที่ไมลังเลสักนิด เขาก็พุงตัว
ไปยังสุดเขตของจักรวาลดวยเสียงอันดัง
แตแมจะอยากไปยังตรงสุดเขตของจักรวาลก็ตาม เขาก็ไมอาจกระทำไดโดยอาศัย
มิติชั้นนี้ ก็เหมือนคราแรกที่ตามหาจื่อเยว สถานที่ที่ไป จริงๆ แลวไมวาจะระดับชั้นใด
ก็ลวนแตเปนสุดเขตแลว
แตวาสถานที่นั้น…เห็นไดชัดวาไมใชที่ที่หวังเปาเลอมุงจะไปในครานี้ ที่ที่เขาคิด
จะไปไมใชสุดเขตจักรวาลตามความหมายปรกติ แตคือสถานที่วางเปลาซึ่งถูกทำลาย
ไปแลว
เมื่อพกพาความคิดนี้ หวังเปาเลอก็ทวีความเร็วขึ้น แมวาสำหรับลำแสงที่สาดสอง
ไปทั่วจักรวาล คลื่นทะเลลำแสงเหลานี้จะกระทบสรรพสิ่งทั้งหมด ทำใหเหลาสิ่งที่มี
วิญญาณทั้งหลายไมอาจเดินทางขามอวกาศได แตสำหรับหวังเปาเลอแลว แมจะมี
อุปสรรคเชนกัน แตหลังจากเคลื่อนกระแสปราณแลว ความเร็วของเขาก็ระเบิดออก
อยางนาอัศจรรย ในชั่วแลนลมหายใจนั้นเขาก็มาถึงสุดเขตแดนเกา หลังจากขามผาน
ตรงนั้นไปแลวก็คือเขตดวงดาราแตกสลาย เผยใหเห็นความวางเปลาดานหลัง
 และโดยไมมีความลังเลแมเล็กนอย ในพริบตานั้นหวังเปาเลอกระโจนเข าสู
ความวางเปลา เพียงแตวาเขาสัมผัสไดเลาๆ วา ความวางเปลาในที่นี้ คลายมิได
มีอยูจริง เพราะบรรดาผูที่เขามาอยูในเขตวางเปลาและทำไดถึงขนาดนี้ สิ่งที่จำกัด
พวกเขานั้นมิไดมีมากนัก
จริงๆ แลวหากผูฝกตนระดับจักรวาลผูใดลงมือ ก็สามารถฉีกมวลดาราออกแลว
เขาสูความวางเปลาที่ใดก็ได ในสวนของผูฝกตนระดับจักรพิภพ ลวนทำไดเชนกัน
ในเมื่อเปนเชนนี้ แสดงใหเห็นวาความวางเปลาใตจักรวาลนี้ มิใชเขตสิ้นสุด
“ความวางเปลาใตอวกาศ นาจะมีหลายชั้น…” หวังเปาเลอหรี่คา ความทรงจำ
ยามที่เขามองเฉินชิงจื่อจากไปเมื่อหลายปกอนหนาหวนระลึกขึ้นมา ในยามนั้นวิธีการ
ที ่ เ ฉิ น ชิ ง จื ่ อ ใช แม ว  า เขาจะมองไม เ ข า ใจทั ้ ง หมดแต เ ขาก็ ส ามารถมองออกถึ ง
เสนสายปลายเหตุได นาจะเปนการใชพลังชีวิตของตนบวกกับพลังของเตาสวรรค
หลอมรวมกับพลังบัญชาที่ไดรับสืบทอดเฉพาะตน จากนั้นกาวเขาสูมิติบุกเขาซากแหง
ความวางเปลาแทจริงไป
หวังเปาเลอทำไมไดถึงขนาดนั้น ดังนั้นสิ่งที่เขาทำไดจึงมีเพียงแคยืมพลังหมาน
ในยามนี ้ เ ขาเคลื ่ อ นกระแสจิ ต ในพริ บ ตานั ้ น กระบี ่ ส ำริ ด โบราณพลั น ปรากฏอยู
เบื้องหนาเขา ประกายอันคมปลาบของมันพลันปะทุขึ้นมา แลวฟาดไปยังเบื้องหนา
รุนแรง
การฟนลงครั้งนี้ ความวางเปลาสั่นหมุน รอยแยกขนาดใหญที่เหมือนฟนผา
ผิวทะเลไดบังเกิดขึ้นเบื้องหนาหวังเปาเลอ เขาขยับกายแลวพุงเขาไป ยิ่งมาก็ย่ิง
เพิ่มความเร็ว ไมรูวาพุงผานมาแลวกี่ชั้น เพียงแตวาเมื่อหันมองไปรอบกายแลว
ก็ยังคงเปนความวางเปลา
 “ยังไมพอ…” ในใจหวังเปาเลอพึมพำ เขาโบกกระบองเขี้ยวหมาปาของสำนักเตา
เจ็ ด วิ ญ ญาณ ในพริ บ ตาก็ ห ลอมรวมก อ เกิ ด เป น เสี ย งอสู ร คำรามขนาดยั ก ษ
ในชั่วพริบตากระบองนี้สาดแสงโชติชวง พุงไปยังความวางเปลาสยบทุกสิ่ง
การใชพลังสยบนี้ทำใหความวางเปลาสงสัญญาณเหมือนจะพังทลาย เมื่อรวม
เข า กั บ กระบี ่ ส ำริ ด โบราณ ในชั ่ ว กระพริ บ ตาก็ ก ระจายไปทั ่ ว เขตว า งเปล า นี้
หวังเปาเลอยิ่งทวีความเร็ว รีบเรงไปตลอดทาง ในความวางเปลาที่เหมือนหมอก
อันไรทิศนี้ ไมรูวาเขาวิ่งผานมานานกี่ชั้นหลังจากนั้น หวังเปาเลอถึงคอยหยิบเอา
ธูปแหงโชคของตนตระกูลเซี่ยออกมา
ธูปนี้ยังคงติดไฟ ทำใหเกิดกระแสพลังแหงโชคที่มองไมเห็น ไหลเขามารวมตัวกัน
จนกอเกิดกายภาพ ทันใดนั้นมันก็กลายเปนหอกยาวสีมวงเลมหนึ่งแลวพุงทะยาน
แหวกความวางเปลาไป
ในชั่วกระพริบตา สัญญาณการพังภินทของความวางเปลาเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
หลังจากสามสมบัติล้ำคาผลัดกันออกมาเชนนี้ หวังเปาเลอเองก็พยายามพุงไปขางหนา
ไมหยุด เวลาก็คอยๆ ไหลผานไปเชนนี้
ชั่วพริบตา…ก็ผานไปอีกสองป!
สำหรับเฉินชิงจื่อ ใชเพียงกาวเดียวก็สามารถเขาสูทะเลรวมกระแสจิตของเหลา
สรรพชีวิตได แตสำหรับหวังเปาเลอแลว เขาทำไมได ดังนั้นเขาจึงทำไดแคอาศัย
มหาสมบัติทั้งสามชิ้น และในวันหนึ่งเมื่อเวลาผานไปกวาสองป หลังจากเสียงอันดัง
ครั่นครามสะทานแปดทิศ ในความวางเปลาที่ไมรูหนาสักเทาใดนี้ ในที่สุดหวังเปาเลอ
ก็ฝาออกมาได!
ในพริ บ ตาถั ด มา หวั ง เป า เล อ ก็ เ หยี ย บย า งไปยั ง …เขตสุ ด แดนของจั ก รวาล
ซึ่งเปนเขตความวางเปลาที่แทจริงในโลกแหงศิลา
 เมื่อมองออกไป รอบดานลวนไมมีอะไรเลย มีเพียงความมืดมิด แตหวังเปาเลอ
ราวกับสามารถสัมผัสถึงความทรงจำของสรรพสัตวได
กระทั่งเขาไมจำเปนตองเหลือบมองดวยซ้ำ แทบจะในชั่วพริบตาที่หวังเปาเลอ
กาวเขาสูที่นี่ ราวกับวาความทรงจำและขอมูลมากมายไรที่สิ้นนั้น ตางพากันหลั่งไหล
เขามาจากรอบดานทวมฟามิดดิน ราวกั บจะพลิ กภู เขาคว่ำทะเล ราวกั บการมา
ของหวังเปาเลอกอใหเกิดวังวนหนึ่ง ไมวาเขาจะสมัครใจหรือไม เหลาความทรงจำ
ไมรูสิ้นที่เบียดแนนสถานที่นี้ก็จะพยายามดึงดันไหลเขามาหาเขา
และในพริบตาที่ถูกความทรงจำพุงชนนั้น แมวาพลังฝกปรือของหวังเปาเลอ
ไม ธ รรมดา แต ก ็ ย ั ง ได เ หมื อ นถู ก โจมตี อ ย า งรุ น แรงยิ ่ ง กระทั ่ ง ว า เกื อ บจะทำให
ดวงวิญญาณเทพของตัวเขาเองนั้นแหลกสลาย
พูดไดวาไมเพียงแคหวังเปาเลอที่เปนเชนนี้ หากเปลี่ยนเปนตัวคนอื่นๆ นั้น
ก็เปนเชนเดียวกัน ทั้งโลกศิลานี้…มีเพียงเฉินชิงจื่อ เนื่องจากเพราะเขาสูอีกระดับชั้น
ไปแลวถึงไดอยูที่นี่ไดอยางไรอุปสรรค
โดยเฉพาะ…นี่คือสิ่งที่หลัวทิ้งเอาไว เปนสถานที่ผนึกเตาสุดทาย!
ทวาหวังเปาเลอเองก็เตรียมตัวมาอยางเต็มที่ เกือบจะในพริบตาที่ความทรงจำนั้น
หลั่งไหลเขามา เขาก็เริ่มผนึกกระแสจิตเทพของตนเอง อีกทั้งยังหยิบสมุดแหงชะตา
ออกมา!
สิ่งแรกไมคอยมีประโยชนนัก แตวาสิ่งหลังนั้น…ดูจะมีผลอันนาอัศจรรยที่นี่
เกือบจะในพริบตาที่มันโผลออกมานั้น ก็ทำหนาที่ดูดกลืนความทรงจำสรรพสัตว
ในความวางเปลานี้แทนหวังเปาเลอ
สมุดแหงชะตา เดิมก็มีเพื่อบันทึกทุกสิ่ง ดังนั้นแลวในยามนี้ตอใหรับหนาที่ดูดซับ
แทนทั้งหมดแมตัวเลมจะสั่นสะทานไมหยุด ทวามันยังคงสองแสงสวางไสวเหมือน
ปรกติทุกประการ
 หวังเปาเลอหรี่ตาลง เขาถือสมุดแหงชะตาเดินไปดานหนาอยางชาๆ เพราะการ
มีอยูของสมุดแหงชะตา ดังนั้นจึงไมปรากฏภาพใดๆ ขึ้นใตเทาของเขา แตหลังจาก
เดิ น ไปได เ ก า ก า วนั ้ น …เขาก็ ม องเห็ น …ในความว า งเปล า ด า นหน า พลั น ปรากฎ
บานประตูหินที่ลักษณโบราณคร่ำครึขนาดยักษบานหนึ่ง!
ประตูหินบานนี้ปดอยู ไมมีที่ผลักเปด ดังนั้นแลวจึงมองไมเห็นวาดานหลังของ
ประตูหินนี้มีสิ่งใด แตในพริบตาที่ มองเห็ นประตูห ิน นี้ ในสมองของหวั งเป าเลอ
พลันปรากฏแรงสั่นสะเทือนรุนแรง ในพริบตานั้นราวกับจะกระจาง เขาพลันเขาใจ
ทันทีวา…
“ดานหลังประตูหิน คงจะเปนสถานที่ที่ศิษยพี่ตอสูอยู!”
“สวนคูตอสูของศิษยพี่…” ในระหวางที่สมองของหวังเปาเลิกพลิกคนอยูนั้น
พลันสมองของเขาคิดไปถึงภาพการปรากฎตัวของตะขาบตัวหนึ่งโอบลอมบนแผนศิลา
ซึ่งเขาไดพบเมื่อครั้นเดินออกจากโลกแหงศิลานี้บนดาวชะตา!!
ทามกลางความเงียบ ดวงตาหวังเปาเลอทอประกาย กำลังคิดจะกาวออกไป
แตในยามนี้…กระแสจิตเทพขนาดไพศาล พลันพัดบาเขามายังเบื้องหนาราวพายุคลั่ง
พลังรุนแรงพัดเขามา
“หยุด!”
หลังจากกระแสจิตนี้สะทอนไปมา ฝามือขนาดยักษอยางไรที่สิ้น ราวกับว า
จะครอบคลุมไปทั่วทั้งผืนความวางเปลาก็ปรากฏขึ้นเบื้องหนาหวังเปาเลอ นั่นคือ…
มือของหลัว
 บทที่ 1263 ลืมตา
“หามทุกคนผูคนออกไป หรือนี่จะหมายความวา หามใหทุกผูคนบุกเขามา?”
มองดูฝามือขนาดยักษเสียดฟาเบื้องหนาตนแลว ราวกับมีกระแสพลังขนาดพลิกภูเขา
ทะลายผืนฟาไหลบาเขามา ในเวลาเดียวกัน หวังเปาเลอทางนี้เองนั้นก็ถอยเทาไมหยุด
ในสมองเขาคิดเร็วรี่
มือขางนี้ หากใชเพียงตาเนื้อ มองดู เขาก็ สั มผั สได ถึ ง พลั ง ปราณสะท า นภพ
อั น โบราณ พลั ง ปราณนี ้ แ ข็ ง แกร ง ยิ ่ง ยามที ่ ห วั ง เป า เล อ มองดู แ ล วยั ง เหนื อ กว า
เฉินชิงจื่อเสียอีก
เพียงแตวา…ฝามือนี้ดูคลายเปนจอกแหนไรราก ภายใตพลังปราณอันแข็งแกรง
สะทานใจคน กลับซอนลักษณะการรวงโรยไมอยู
“เพราะหลัวรวงหลนงั้นเหรอ…” หวังเปาเลอคลายจะคิดได หากคิดจะทำลาย
มือขางนี้ทิ้ง อาจจะเสียเวลาและตองใชวิธีอยูบาง กลับมิใชเปนไปไมไดเสียทีเดียว
เพียงแตวา…ความเปนไปไดที่มากกวาคือยังไมทันที่ฝามือขางนี้จะสลายไป
ตนเองคงจะสิ้ นอายุ ขั ยไปเสีย กอน อี กทั ้ ง ในระหว างเวลาการต อ สู  น ี ้ ห ากตนเอง
ไมระมัดระวัง เกรงวาดวงวิญญาณเทพของตนนี้จะถูกทำลายจนสิ้นเชนกัน อีกทั้ง
การสิ้นเปลืองพลังเชนนี้ดูไปแลวไมคุมอยางมาก โดยเฉพาะขนาดของฝามือนี้ใหญยิ่ง
คงมีเอาไวเพื่อใชกันมิใหศัตรูภายนอกบุกเขามา ดังนั้นหวังเปาเลอที่ยืนอยูที่เกา
จึงนิ่งเงียบ
วิธีที่ดีที่สุด คือใชวิธีการใดสักอยางเพื่อใหฝามือนี้ยอมรับ แลวยอมใหตนเอง
ฝาออกไป
 “วิธีการที่ศิษยพี่ใช คงจะเปน การหลอมเต าสวรรค แ ห ง สำนั กแห ง ความมื ด
เพื ่ อ ให ไ ด ร ั บ การสื บ ทอดบั ญ ชา วิ ธ ี ก ารนี ้ ฝ  า มื อ นี ้ เ องคงยอมรั บ ปล อ ยผ า นได ”
ดวงตาหวังเปาเลอทอประกาย เขาเดาออกถึงวิธีการของเฉินชิงจื่อได ในใจกำลัง
พิจารณาวาจะใชวิธีการคลายคลึงกันฝาออกไป
ครึ่งครูใหหลัง หวังเปาเลอพลันกมหัวลงจากนั้นมองสมุดแหงชะตาเบื้องหนาตน
สำหรับสมุดแหงชะตาและความเปนมาของวานรเฒา เสือนอยและจื่อเยวนั้น
หวังเปาเลอในปจจุบันเขาใจดี พูดใหชัดๆ เดิมที่แลวพวกเขาไมไดเปนของสถานที่นี้
เดิ ม ที ใ นโลกแห ง ศิ ล า ไม ไ ด ม ี เ งาร า งและชะตาของพวกเขา แต ท ั ้ ง หมดนี้
เปนเพราะบิดาของพี่สาวตัวนอย เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งหลังทำใหแผนศิลานี้เกิดรอยแตก
ท า นผู  ส ู ง ศั ก ดิ ์ ร ายนั ้ น แม ว  า ตนเองจะแข็ ง แกร ง เป น อย า งมาก แต ต ั ว ศิ ล า
ยากจะตานรับไหว ดังนั้นแลวจึงไมอาจเขามาไดเอง หรือตอใหบุกเขามาจนทำใหศิลา
ตองพังทลายเกรงวาตัวเขาเองยังไมสนใจดวยซ้ำ แต…การฟนคืนชีพใหหวังอีอีนั้น
ก็จะลมเหลว และนี่คือสิ่งที่ผูสูงศักดิ์ทานนั้นรับไมได
ดังนั้น…เมื่อเขาควบคุมพลังจนเขามาที่นี่ไดกาวแรก ก็เพื่อใชวิถีเตาแหงเดือนป
สงตัวหวังอีอีเขามา อีกทั้งภายใตเตาแหงเดือนปและผลกระทบจากเวทกาลเวลา
เปลี่ยนแปลงดวงชะตาของโลกแหงศิลานี้ในทุกระดับ…เรียกไดวาสงมอบสิทธิในการ
ฉีกทำลายการบมเพาะของจักรวาลนี้สวนหนึ่ง ใหแกหวังอีอี
นี ่ ท ำให ภ ายหลั ง จากหวั ง อี อ ี ถ ู ก ส ง ตั ว มาผนึ ก อยู  ใ นโลกแห ง ศิ ล าไม น านนั ก
เหลามวลดาราภายในเปลี่ยนผัน ตระกูลไมรูสิ้นในยามแรกจึงพินาศไปอยางเงียบๆ
สรรพชีวิตนั้นภายใตจุดเชื่อมตอแหงธารเวลาคอยๆ หลั่งไหลกันเขามาอยูในโลก
แหงศิลา อีกทั้งหลังไดรับตัวตนในโลกแหงศิลาแลว แตละคนจึงคอยสั่งสมจนได
วิถีแหง การบมเพาะ ดัง นั้นจึง ไดมี ภ าพวาด จึ ง ได มี ห มึ กหยดแรกของสรรพชี วิ ต
ในคราเริ่มตน และไดมีโลกใบแรกของทุกคน
 อีกทั้ง…วานรเฒา เจาเสือนอย จิ้งจอกนอยและกวางขาวนอยทั้งหลาย…
ดังนั้นแลวในทุกระดับ พี่สาวตัวนอยหวังอีอีระหวางที่เตรียมตัวละทิ้งเงื่อนไข
และสัญญาในสถานที่นี้ สุดทายแลวหลังจากนางกลับชาติมาเกิดหลายตอหลายครั้ง…
ก็ยังคงมีสิทธิในการบมเพาะโลกแหงศิลานี้อยู
ไมวาสิทธินี้ในยามนี้จะหายไปแลว แตหากสืบสาวราวเรื่องไป แคตำแหนงของ
พี่สาวตัวนอยนี้ก็นับวาเพียงพอแลว
ความคิดไหลลื่น เมื่อตรึกตรองกระจางแลว หวังเปาเลอกมหนาลง ในสมองพลัน
สงเสียงเรียกเบาๆ
ครึ่งครูใหหลัง มีเสียงถอนหายใจดังออกมา พี่สาวตัวนอยที่สวมชุดกระโปรงยาว
สีขาว พลันปรากฏตัวอยูดานขางหวังเปาเลอในยามนี้ นางมองดูฝามือขนาดยักษ
ไรขีดจำกัดอันนาครั่นครามซึ่งแผไพศาลครอบทองฟา แลวก็มองหวังเปาเลอ กอนจะ
เงียบไปหลายอึดใจคอยเอยปากเสียงเบา
“เจาแนใจแลวเหรอ?”
“ขาแนใจ รบกวนพี่สาวตัวนอยดวย” หวังเปาเลอสีหนาเครงขรึม เขาประสานหมัด
กอนจะโคงคำนับลงต่ำ
“แตวา ประตูบานนี้ อยางมากขาก็…ทำไดแคเปดรอยแยกเทานั้น อีกทั้งเวลา
ยังสั้นนัก…” พี่สาวตัวนอยเอยเสียงเบา
หวังเปาเลอไมเอยคำใด ยังคงกมคำนับไมหยัดกาย
ครึ ่ ง ครู  ใ ห ห ลั ง พี ่ ส าวตั ว น อ ยถอนหายใจอี ก ครั ้ ง ดวงตาปรากฏแววเวทนา
นางไมไดเอยโนมนาวตอ แตกลับแหงนหนามองฝามือขนาดไพศาลเบื้องหนาตนเอง
ในเวลาเดียวกันก็สะบัดแขนเสื้อ สมุดแหงชะตาลอยเขามาอยูเบื้องหนาของนาง
 ในยามนี้ ตัวสมุดแหงชะตานั่นสั่นสะทานรุนแรง เผยใหเห็นคลื่นอารมณตื่นเตน
สวนพี่สาวตัวนอยยกมือขึ้นแลวคอยๆ ลูบมันแผวเบา
“ไมเจอกันนาน”
สมุดแหงชะตาสงเสียงรองดัง แสงอรามในยามนั้นพลันระเบิดออกมา พลันมีพูกัน
ดามหนึ่ง ปรากฏตัวออกจากภายในสมุดแหงชะตานี้ลอยเขาสูมือของพี่สาวตัวนอย
พู  ก ั น ด า มนี ้ เป น พู  ก  อ นที ่ ถ ู ก บ ม เพาะมาก อ น ประมุ ข กฎสวรรค ใ ช ม ั น ไม ไ ด
ทั้งโลกแหงศิลานี้ มีเพียงพี่สาวตัวนอยเพียงคนเดียวซึ่งเรียกพูกันดามนี้ออกมาได
เหตุ เ พราะนอกจากมั น จะแฝงถึ ง พลั ง จำกั ด แห ง การบ ม เพาะแล ว ยั ง แฝงด ว ย
ตราประทับของบิดา
“ในจักรวาลโลกแหงศิลา ขาไมมีความสามารถชวยเจาไดมาก แตวาเรื่องเล็กนอย
ตรงนี้ขาสามารถทำได ในเมื่อเจาขอรอง…ขาชวยเจาก็พอแลว” พี่สาวตัวนอยเอย
สีหนาเผยแววตาจริงจัง นางคอยๆ ยกมือขางที่ถือพูกันนั้นชี้มายังหวังเปาเลอแลว
ตวัดเบาๆ คราหนึ่ง
การตวัดนี้ ในพริบตานั้นพลังปราณบนรางหวังเปาเลอพลันเผยระลอกอันดุดัน
ออกมา ในพริบตานั้นระลอกคลื่นนี้ก็พลันหมุนเปลี่ยนรวดเร็ว ทั้งหมดภายในเวลา
ไมถึงชั่วพริบตาดี รางของหวังเปาเลอนั้นก็พลันปรากฏซึ่ง…ปราณของเตาสวรรค
สำนั ก แห ง ความมื ด กระทั ่ ง ว า กระแสพลั ง แห ง ชี ว ิ ต ของเขาเปลี ่ ย น มองไปแล ว
ที่แทเหมือนกับเฉินชิงจื่อ ทุกประการ!
แฝงไปด ว ยบั ญ ชาแห ง สำนั ก แห ง ความมื ด พร อ มพรั ่ ง หลอมรวมเต า สวรรค
แลวยังมีหนาที่ที่ไดรับสืบทอด
 จัดการเรื่องทั้งหมดนี้เสร็จ สีหนาของพี่สาวตัวนอยซีดขาวไมนอย แตผลลัพธ
กลับนาตกใจอยางมาก ในระหวางที่หวังเปาเลอในใจแอบตื่นตะลึงนั้น ฝามืออัน
ยั ก ษ ใ หญ เ บื ้ อ งหน า ของตนเห็ น ได ช ั ด ว า ภายใต ก ารสั ่ น สะท า นนี ้ ราวกั บ ลั ง เล
แตในหลายเจ็ดแปดอึดใจใหหลัง มันก็คอยๆ จางหายไปจากเบื้องหนาหวังเปาเลอ
และหวังอีอี เผยใหประตูศิลาเกาแกโบราณผืนนั้น…ที่อยูดานหลัง!
“ขอบคุณนะ” หวังเปาเลอมองดูพี่สาวตัวนอยที่สีหนาซีดขาว ในใจของเขา
รูสึกผิดเปนอยางมาก เอยปากเสียงเบา
“อีกสักครูคอยขอบคุณเถอะ” พี่สาวตัวนอยยิ้มแยม นางมองดูประตูศิลาเชนกัน
สี ห น า ค อ ยๆ เปลี่ ย นเป น จริ ง จั ง ขึ ้ น เรื ่ อ ยๆ ยกมื อ ที ่ ถ ื อ พู  ก ั น ขึ ้ น ช า ๆ ในครานี้
รางของนางเริ่มสั่นสะทาน เห็นไดชัดวากำลังจะลงมือตวัดซึ่งกินแรงคราหนึ่ง
การตวัดคราหนึ่ง ประตูศิลาพลันสงเสียงรองรุนแรงออกมา พูกันในมือของพี่สาว
ตัวนอยนี้ ถึงกับแหลกสลายอยางรับไมอยู มันกลายเปนลำแสงอีกครั้งยอนกลับเขาสู
สมุดแหงชะตา
สมุดเลมนี้ เริ่มมีแสงหมนทึมอย างรวดเร็ ว สวนพี่สาวตัวนอ ยตรงนั ้ นยามนี้
รางสั่นเอน สีหนายิ่งซีดขาวกวาเกา ถูกหวังเปาเลอประคองเอาไว แตวาพี่สาวตัวนอย
รีบเอยปากทันที
“มีเวลาแคชั่วอึดใจเดียว!” ในเวลาที่นางเอยออกมานั้น แผนศิลาที่สั่นสะทานเสียงดัง
ก็คอยๆ เผยใหเห็นถึงรอยแยกนั้น รอยแยกนี้จะคงอยูเพียงแคชั่วลมหายใจเดียว
แลวปดลงอีกครั้ง!
หนึ่ง ลมหายใจแมจะสั้ น แตก็ เพี ย งพอที ่ กระแสจิ ต ของหวั ง เป า เล อ จะเข า สู
รอยแยกแลว เขามองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกภายนอก เขามองเห็นวาในความวางเปลา
ไมรูสิ้นดานนอกนั้น ตะขาบตัวยักษเงารางสะทานใจคนสีโลหิตกำลังรัดพันเฉินชิงจื่อ
คลายกับจะดูดกลืน!!
 สวนเฉินชิงจื่อสีหนาซีดขาว ราวกับวาสิ้นสติไปแลว!
แต…ในพริบตาที่หวังเปาเลอสงกระแสจิตออกไปนั้น ตะขาบตัวนั้นเหมือนถูก
ชักนำมันพลันหันศรีษะมามองทันที ทำใหพลังที่สะกดเฉินชิงจื่อเอาไวนี้ผอนคลายลง
และเปลือกตาของเฉินชิงจื่อในยามนี้สั่นสะทานรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกัน ในชั่วแลนลมหายใจนี้ก็เพียงพอที่หวังเปาเลอจะโยนของออกไป
ชิ ้ น หนึ ่ ง และในตอนที ่ ก ระแสจิ ต เทพนี ้ แ ผ ข ยายออกไปก็ ไ ด ก ลายเป น พลั ง เทพ
กระแสหนึ่งกอนจะถูกตัดขาด!
ของชิ้นนี้…ก็คือมวนภาพดาราจันทรที่ตนตระกูลดาราจันทรมอบให สวนวิชาเทพ
ที่วากลับเปน…คืนพินาศ!
ผลลัพธเปนเชนไร ทั้งหมดไมมีทางทราบ เพราะรอยแยกของแผนศิลานี้ในยามนี้
พลันปดลงอีกครั้ง แตในพริบตาที่ปดลงนั้น..หวังเปาเลอพลันสัมผัสไดเลาๆ ไมรูวา
สังหรณพลาดไปหรือไม ราวกับมองเห็นวาเฉินชิงจื่อที่ถูกตัวตะขาบรัดพันดูดกลืน
อยูนั้น แผนตาสั่นสะทานเล็กๆ แลวพลันเบิกตาขึ้น!
ในเวลาเดี ย วกั น ยั ง มี เ งาร า งหนึ ่ ง บนนาวาอั น โดดเดี ่ ย วซึ ่ ง นั ่ ง ขั ด สมาธิ อ ยู
นอกโลกแหงศิลา ในพริบตานี้พลันลืมตาขึ้น
“อีอี…”
 บทที่ 1264 รางไรวิญญาณ
ผลลัพธเปนอยางไร หวังเปาเลอมองไมเห็นแลว
รอยแยกของประตูศิลา ในยามนี้นับวาปดลงสมบูรณ สวนเสียงที่เหมือนไดยิน
พลาดไปนั้นกลับสะทอนอยูในขางหูหวังเปาเลอ อีกทั้งยังมีขุมมหาพลังจากดานนอก
พัดเขามาราวพายุคลั่งหลังเสียงนี้ พัดผานทั้งแปดทิศ ตกกระแทกสูประตูศิลา
ตูม!
ประตูศิลาถูกโจมตีทำใหตัวประตูสั่นสะทานอยูครูหนึ่ง และทำใหความวางเปลา
ภายในศิลานี้เกิดความไมคงที่ ราวกับถูกคลื่นคลั่งพัดโหม สิ่งไมมีลักษณกลับเปนมี
อี ก ทั ้ ง ยั ง ปรากฏรอยแยกจำนวนหลายเส น ทำให ร ู  ส ึ ก ว า สถานที ่ น ี ้ ค ล า ยเกิ ด
ความโกลาหล อาศัยพลังฝกปรือของหวังเปาเลอในยามนี้คงยืนหยัดอยูไดไมนาน
ทำไดเพียงถอยหนีรวดเร็วออกมาใหหาง
การถอยหนีนี้ ยากจะประคองตอไปได เพราเหตุที่ความโกลาหลในสถานที่นี้
ตั้งแตแรกจนจบดำเนินไปนั้น ระดับความลำบากของมันเมื่อเทียบไปแลวยิ่งมาก็ยิ่ง
ทวีหนักขึ้นกวาเกามากเขามากเขา
นี่บีบใหหวังเปาเลอตองถอยหนีอยางเสียไมได หนีไปจากความวางเปลานี้ หนีไป
จากเขตสิ ้ น สุ ด นี ้ หนี ไ ปจากจั ก รพิภ พตรงนี ้ กลั บ เข า สู  ใ จกลางของโลกแห ง ศิ ลา
นั่นก็คือ…ในจักรพิภพเตา
ยามที่เงารางของเขากลับเขาปรากฏอีกครั้งใจกลางจักรพิภพไมรูสิ้น ทั้งจักรพิภพเตา
นั้นสั่นคลอนทันที ราวกับวามีกระแสพลั ง ที ่ พั น รั ดร างของเขาจากโลกภายนอก
ระเบิดออก ณ ที่นี้
ราวกับวากระแสปราณนี้ไมมีเจตนาราย และเปนเพียงแคกระแสหนึ่งเทานั้น
แมจะกอเกิดคลื่นลมทั้งจักรพิภพเตา แตก็คงอยูไดไมนานนักกลับมาเปนปรกติอีกครั้ง
 แตตอใหเปนเชนนี้ ก็ยังทำใหสภาวะจิตของสรรพชีวิตในจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
สั่นสะทาน ผูอาวุโสสำนักเตาเจ็ดวิญญาณและบรรดาระดับจักวาลอยางผูอาวุโส
ตระกูลเซี่ย ยิ่งสัมผัสไดชัดเจนตางพากันเบิกตาโพลง สายตานั้นปรากฎความรูสึก
สงสัยตื่นตะลึงยังยากจะกลบ
“เมื่อครู…” หวังเปาเลอซึ่งยืนอยูกลางหมูดาราพลันหันศรีษะ มองไปยังทิศ
หางไกลนั้น ในใจของเขายังคงพะวงอยูตรงบริเวณความวางเปลาดานหนาประตูศิลา
สิ่งที่คิดอยูในสมองนั้นคือภาพที่ศิษยพี่เฉินชิงจื่อถูกตะขาบสีเลือดตัวยักษพันรัดอยู
ในเวลาเดียวกันก็คลายจะไดยินอะไรผิดไป
“เป น พ อ ของข า ” ในสมองของเขา มี น ้ ำ เสี ย งเศร า ศร อ ยของพี ่ ส าวตั ว น อ ย
ลอยออกมา ในน้ำเสียงนั้นแฝงไปดวยความคะนึงหา
หวัง เปาเลอเงียบงั น ดวงตาของเขาค อยๆ ทอประกายวาบ แต แล วในเวลา
อันรวดเร็วก็หมนทึมอีกครั้ง เขารูดีวาบิดาของพี่สาวตัวนอยนั้นรออยูนอกโลกแหงศิลา
แต ก ็ เ ข า ใจดี ว  า อี ก ฝ า ยเข า มาไม ไ ด เพราะว า เมื ่ อ บุ ก เข า มา โลกแห ง ศิ ล านี ้ ก ็ จ ะ
แตกสลาย นี่กระทบตอกระบวนการฟนคืนชีพของพี่สาวตัวนอย
ดังนั้นแลวความเปนไปไดมากกวาก็คืออีกฝายจะไมบุกเขามา เมื่อเปนเชนนี้
ตอใหเขาไปรบกวนการศึกระหวางตะขาบสีเลือดและศิษยพี่เฉินชิงจื่อ เกรงวาก็คง
มีขีดจำกัดอยูดี
ชั ่ ง น้ ำ หนั ก ส ว นได ส  ว นเสี ย แล ว หวั ง เป า เล อ ก็ ท อดถอนใจเบาๆ คราหนึ่ ง
เขาทำสุดกำลังแลว เขาในยามนี้อยูอยูตรงใจกลางนั้นเนิ่นนาน ถึงคอยหันกายเขาสู
หมูดาว มุงหนากลับจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์เตาฝายซาย
สิ่งที่ควรมอง ไดเห็นแลว
สิ่งที่ควรทำ ไดทำแลว
 ในใจของหวังเปาเลอแมวายังมีความเสียใจ แตอยางมากสุดก็คือจิตใจยึดมั่น
ขุมหนึ่งเทานั้น
“ตอนนี้ขายังออนแอเกินไป!” ในใจหวังเปาเลอพึมพำ กาวหนึ่งเหยียบยางก็มาถึง
ยังภายในดาวอาคารของระบบสุริยะ มาถึงยังที่รางตนเขาอยู หวนรางแยกยอนคืน
รางตนพลันเบิกตาทั้งคูขั้นทันที หลังจากนิ่งคิดอยูครูหนึ่ง เขายกมือทั้งสองขึ้น จากนั้น
คอยๆ ดำเนินการหลอมเมล็ดพันธแหงเตาปฐพีเบื้องหนาของตนตอ
เวลาก็คอยๆ ไหลผานไปชาๆ โลกแหงศิลานั้นคอยๆ ฟนคืนสูความสงบอีกครั้ง
แมวาพายุคลั่งในอวกาศและแสงสีงดงามเหลานั้นยังคงอยู ระดับจักรวาลลงมานั้น
นับไดวาถูกตัดโอกาสในการขามอวกาศ แตก็เปนเพราะเหตุนี้เอง กลับกลายเปนวา
ในโลกแหงศิลานี้ความสงบสุขมั่นคงกลับบังเกิดขึ้น
สำหรับหวังเปาเลอ เมื่อทำสิ่งที่ตนเองทำไดทั้งหมดแลว ในระหวางที่หลอมสราง
เมล็ ด พั น ธ เ ต า ปฐพี ใจของเขาก็ ไ ม ป รากฏความคิ ด วุ  น วายและโดยช า ๆ ก็ ท ำให
เมล็ดพันธแหงเตาปฐพีนี้สำเร็จไปแลวถึงเกาสวนโดยประมาณ
และเวลาก็ผานไปอีกสามป เมล็ดพันธเตาปฐพีของหวังเปาเลอก็มาถึงระดับขั้นที่
เกาสิบแปดสวน ในวันนั้น รางกายของเขาพลันสะทาน
นี่มิใชเพราะเมล็ดพันธของเตาปฐพีสำเร็จ แตภายในใจของเขา การสั่นสะทานนี้
ทำใหหัวใจของเขาเตนระรัวขึ้นมาอยางรุนแรงฉับพลัน ราวกับวามีมือไรรูปสองขาง
ทะลุผานรางกายของเขา จากนั้นก็จับดวงวิญญาณของเขาเอาไว ทำใหรางหวังเปาเลอ
พลันเหน็บหนาวในเวลาเดียวกันเขาแหงนหนาขึ้น
และในเวลาเดียวกัน ความรูสึกหัวใจเตนระส่ำนี้ก็พลันแผซานไปทั่วทั้งสภาวะจิต
ของหวังเปาเลอ ราวกับมีกระแสจิตเทพขุมหนึ่ง มาจากเขตสิ้นสุดแหงความวางเปลา
อันไมรูวาไกลเทาไหรพุงผานหมูมวลดารา
พุงเขามายังจักรพิภพเตาศักดิ์สิทธิ์ฝายซาย พุงเขามาบนดาวอังคารของระบบสุริยะ
แลวพุงเขาสูใจกลาง…ดวงจิตเทพของหวังเปาเลอ
“เปาเลอ ขาแพแลว…”
ครั้นเมื่อกระแสจิตนี้เริ่มตน ก็คือคำพูดนี้ สวนเนื้อหาของคำพูดนี้นั้นทำใหในใจ
ของหวังเปาเลอพลันบังเกิดพายุคลั่งชนิดที่ไมเคยปรากฏมากอน ความใหญของพายุนี้
เหมือนจะกวาดทิ้งทั้งสวรรคและปฐพีเกาชั้นฟาไมปาน มันระเบิดขึ้นอยางบาคลั่งในใจ
ของหวังเปาเลอ รุนแรงจนถึงขีดสุดและในเวลาเดียวกันก็สงผลกระทบใหจิตวิญญาณ
ของหวังเปาเลอรูสึกเจ็บปวดขึ้นมาอยางควบคุมไมได
ความเจ็บปวดนี้ครอบงำไปทั้งระบบสุริยะ ครอบคลุมทั้งจักรพิภพเตาศักดิ์สิทธิ
ฝายซาย ปกคลุมไปไกลกวานั้น รวมถึงสรรพชีวิตในสถานที่แหงนี้ ในพริบตานั้น
ถูกความรูสึกนี้ระบาดเขา กอเกิดความรูสึกเจ็บปวด
รางของหวังเปาเลอสั่นสะทาน เขาแหงนหนามองทองฟา และมองเห็นสีสัน
อั น ตระการตาบนท อ งฟ า ในหลายสิ บ ป ม านี ้ ค อ ยๆ หายไป ความองอาจในนั้ น
คอยๆ หายไป พลังที่หามมิใหสรรพชีวิตขามเขตดารานั้นในยามนี้ก็เริ่มพังทลายลง
กลับมีแสงสีแดงชาด ราวกับพุงเขามาจากเขตสิ้นสุดของจักรวาลปรากฏขึ้น
ในชั่วเวลากระพริบตานั้นราวกับพายุรายก็ไมปาน ราวกับคลื่นโทสะ พลังอันพลิก
ภูเขาถลมทะเลนั้นทำการกวาดลางทั้งโลกแหงศิลา ราวกับวามีใครใชผืนผาขาวบาง
สีแดงผืนหนึ่งปกคลุมทั้งมิติจักรวาลนี้ โดยไมยกออก ทำใหทั้งจักรวาลของโลกแหง
ศิลานี้…ในยามนี้ ถูกปนเปอนจนกลายเปนสีแดง
จักรวาลสีแดงดุจดั่งโลหิต เปนตัวแทนความตายของศิษยพี่ ทำใหสรรพชีวิตใน
โลกแหงศิลาในยามนี้สัมผัสไดอยางรุนแรง ไมเพียงแคความเจ็บปวดของหวังเปาเลอที่
แผ ข ยายไปทั ่ ว ผู  อ าวุ โ สสำนั ก เจ็ ด วิ ญ ญาณ ผู  อ าวุ โ สตระกู ล เซี ่ ย ผู  อ าวุ โ สสำนั ก
ดาราจันทรและระดับจักรวาลของสำนักแหงความมืดลวนแตเงียบงัน
 แมพวกเขาไมไดรับกระแสจิตของเฉินชิงจื่อ แตมองดูไปในยามนี้ ทำใหพวกเขา
ลวนกระจางถึงสาเหตุแลว
ทองฟาสีแดงฉาน แถมดวยเจตนารายไมรูสิ้นหมุนควางบิดมิติ คอยๆ หลอมรวม
ลักษณกลายเปนตะขาบขนาดยักษ มั น โห คำรามพลางพุ  งเข ามาหาจั กรวาลโลก
แหงศิลา เจตนาชั่วรายนี้ทำใหเหลาสรรพชีวิตหลังจากนิ่งเงียบและเจ็บปวดแลว
ภายในใจบังเกิดความตื่นตะลึงขลาดกลัว
หวาดกลัวจักรวาลสีโลหิตนี้
“เปลี่ยนฟาแลว…” ในสำนักจันทรดารา เขตตองหามในภูเขาดานหลัง เบื้องหนา
น้ำตกนั้น ผูอาวุโสดาราจันทรพลันลืมตาแลวเอยเสียงเบา
บนดาวชะตา ประมุขกฎสวรรคกมหนาถอนหายใจยาวคราหนึ่ง
ตนตระกูลเซี่ยนิ่งเงียบ หลังจากนั้นพลันออกคำสั่งในวินาทีถัดมา ตระกูลเซี่ย
ปดตระกูล คนในตระกูลหามออกขางนอก
สำหรับหวังเปาเลอ ในยามนี้ความเจ็บปวดภายในใจสาหัสเปนที่สุด เขามอง
ทองฟาสีโลหิตสั่นสะทาน จากนั้นยกมือขวาขึ้นราวกับจะควาจับอะไรบางอยาง
แตกลับไมอาจหามกระแสจิตของศิษยพี่ใหญได มันคอยๆ จางหายไปจากสมอง
ของเขา
ในกระแสจิ ต นั ้ น ไม ไ ด ม ี เ พี ย งแค ป ระโยคนั ้ น ประโยคเดี ย ว นี ่ เ ห็ น ได ช ั ด ว า
กอนที่ศิษยพี่จะสิ้นชีพ เขาไดใชพลังปราณสุดทายสงคำสั่งเสีย กระแสจิตนี้ เขาบอก
หวังเปาเลอถึงทุกสิ่ง รวมถึงเรื่องแสงสวางและความมืด
ในเวลาเดียวกันเขาก็บอกตำแหนงหนึ่งใหแกหวังเปาเลอ ที่นั่น…คือมรดกที่เขา
เตรียมการไวลวงหนาเพื่อมอบแกหวังเปาเลอ
 เห็นไดชัดวา เขาไมอยากใหหวังเปาเลอตองมาแบกรับ ดังนั้นจึงไมไดแจงแก
อีกฝายลวงหนากลับมุงไปแกไขดวยตนเอง ทวายามนี้…เขาทำไมสำเร็จ
หวังเปาเลออารมณหดหู เขายกมือขวาขึ้นกอนจะปลอยลงอยางไมรูเนื้อรูตัว
ไมไดทันสังเกตุเลยวามือขวาของเขายามนี้กำหมัดแนนสั่นสะทาน มันบีบเขาแนน
และไมไดสังเกตุเลยวาเงารางของพี่สาวตัวนอยกำลังออกมาจากนั้นก็อยูขางเขา
อยางเบาๆ นางฟงคำพูดที่เอยออกจากปากหวังเปาเลอ น้ำเสียงนั้นเจือความแหบพรา
กระดาง แถมยังแฝงไปดวยอารมณปวดราวอันอธิบายไมได
“ศิษยพี่…”
และเกื อ บจะในทั น ที ก ั บ ที ่ ห วั ง เป า เล อ เอ ย ด ว ยน้ ำ เสี ย งรวดร า วสุ ด แสนนั้ น
ตรงจุดสิ้นสุดของโลกแหงศิลา ประตูแหงศิลาคอยๆ เปดออกชาๆ จากขางนอก
ทันใดนั้นเงารางสองเงาก็เดินเขามา
เงารางดานหนา เปนผูเยาวซึ่งสวมชุดยาวสีแดงรายหนึ่ง ผูเยาวนี้หนาตางดงามสงา
แตก็แฝงไปดวยความชั่วรายถึงที่สุด ราวกับวาสีสันบนรางนั้นคือตนตอแหงแสงสีชาด
ที่ปนเปอนไปทั่วทั้งโลกแหงศิลา ในยามนี้มุมปากเขายกยิ้มเบา ชะเงอไปมองเงาราง
ดานหลังแลวเอยออกมาคำหนึ่ง
“มีคนเรียกเจาอยู”
เมื่อมองตามสายตาของผูเยาวไปนั้น จะสามารถมองเห็น…เงารางที่ติดตามรางนี้อยู
ที่แทกลับเปน…เฉินชิงจื่อ!
เพียงแตวา เปนเพียงรางไรวิญญาณ!
 บทที่ 1265 กาวเขาไป
เสื้อผายังเหมือนเดิม หุนยังเทาเดิม ไมวารูปลักษณหรือทุกอยางดูเหมือนจะ
ไมตางกัน ความแตกตางเพียงอยางเดียว…คือการแสดงออกและสายตา
รางนี้…สีหนาไรอารมณ ดวงตาไรแววราวกับเปนเพียงซากศพ
หากมีผูเยี่ยมยุทธอยูที่นี่ ดวยดวงจิตเทพของเขาคงมองเห็น…วาบนรางของเฉินชิง
มีตะขาบยักษพันรัดอยู และขณะที่พันรัด รางครึ่งหนึ่งของมันก็ผสานเขากับเฉินชิง
เหมื อ นตอนที ่ ห วั ง เป า เล อ อยู  ท ี ่ ด าวชะตาและเห็ น ภาพอนาคตในสมุ ด แห ง
โชคชะตา…แตตอนนี้ภาพอนาคตเปลี่ยนไป คนที่ถูกชวงชิงไป…ไมใชเขาอีกตอไป
แตเปนเฉินชิง
ราวกับ…หายนะของเขาถูกเฉินชิงใชรางของตนรับแทนใหแลว
“มีคนกำลังเรียกเจาอยูนะ เจาจะไมตอบสักหนอยหรือ” เด็กหนุมชุดแดงหนา
เฉินชิงพูดยิ้มๆ สายตาเต็มไปดวยความชั่วรายเหมือนกำลังคุยกับเฉินชิง แตก็เหมือน
กำลังคุยกับตัวเอง
“ขาลืมไป เจาไมใชตัวเจาแลวนี่นา” เด็กหนุมยิ้ม แตหากสังเกตใหดีก็จะเห็นวา
ลึกๆ ของรอยยิ้มนั้นมีแววยั่วยุอยูเล็กนอย หลังจากกาวเขาประตูศิลา เขาก็หันหนาไป
มองยังนอกประตูศิลา สายตาเขาราวกับสามารถมองทะลุความวางเปลาดานนอก
ประตูศิลาได เขามองรอยราวขนาดมหึมารวมถึงรางที่กำลั่งนั่งมองเขาอยางเย็นชา
อยูบนเรือเดียวดาย
หลัง จากสบตากั บร างนั้ น เด็กหนุ  มก็ ห รี ่ ต าลง ก อนจะโบกมื อยั ก ษ หนึ ่ ง ครั้ ง
ประตูศิลาคอยๆ ปดลง แยกความวางเปลาดานนอกออกไปและตัดขาดสายตาของ
พวกเขาทั้งสอง ยามที่หันกลับมาก็เห็นฝามือยักษที่เกิดขึ้นระหวางความวางเปลา
ซัดสาดตรงหนาพวกเขาทั้งสอง
 “หยุด!”
“ฝามือหลัวหามไมใหขาผานไปหรือ” เด็กหนุมมองฝามือนั่นแลวอุทานออกมา
กอนที่รางจะกลายเปนสีเลือดตรงเขาหอหุมฝามือยักษนั้นไว
ทวาในวินาทีตอมาหลังเกิดเสียงดังสนั่น ฝามือยักษยังอยู แตหมอกเลือดจาก
เด็กหนุมกลับแตกกระเจิงไปรวมตัวกันที่ประตูศิลาอีกครั้งแลวแปลงกลับเปนราง
เด็กหนุมชุดแดงอีกครั้ง
ครั้งนี้ถึงแมเขาจะยังมีรอยยิ้ม ทวามันกลับเย็นยะเยือก ดวงตาเผยแสงสีแดง
เขากมหนามองหนาอกตน ตรงนั้น…มีบาดแผลขนาดใหญ แมมันจะกลับมาผสานกัน
อยางรวดเร็ว แตเห็นไดชัดวาสงผลกระทบกับเขาไมนอย
“เฉินชิงเอยเฉินชิง ใชชีวิตเจาสังเวยเพื่อแลกกับการโจมตีนี้ยอมสรางปญหาใหขา
ไมนอย… แตถึงกระนั้นก็ไมสามารถหยุดขาไดหรอก” เด็กหนุมพึมพำ ดวงตาสีแดง
พลั น เปล ง ประกาย ก อ นที ่ จ ะกลายร า งเป น หมอกเลื อ ดอี ก ครั ้ ง เพี ย งแต ค รั ้ ง นี้
มีหมอกเลือดสามสวนพุงเขาใสเฉินชิง หลังจากมันทะลวงเขาไปในดวงตาเฉินชิงแลว
อีกเจ็ดสวนที่เหลือก็กลายรางเปนตะขาบสีเลือดยักษพุงเขาไปพันรัดฝามือหลัว
“หลัวดับสิ้นไปแลว มือที่ไรรากจะหยุดขาไวไดนานแคไหนกัน!” หลังจากพูดจบ
ขณะที่ตะขาบสีเลือดพันรัดฝามือหลัวอยูนั้น เฉินชิงที่ถูกหมอกเลือดทะลวงเขาไปใน
ดวงตาก็ร าวกับถูกจุดเชื้อเพลิง แสงสี แดงจางๆ แผ ออกมา จากนั ้ น เขาก็ เดิ นไป
ขางหนาโดยไมพูดอะไร สวนฝามือหลัวก็ไมสนใจเฉินชิงทำใหเขาคอยๆ เดินไกล
ออกไปในความวางเปลาไดอยางราบรื่น
สงครามที่นี่ยัง คงดำเนิน ตอไป ภารกิ จ ของฝ ามื อหลั วไม ใ ช แ ค ป องกั น ไม ใ ห
สิ่งมีชีวิตในโลกศิลาออกไป แตยังตองปองกันไมใหใครเขามาดวย
 ในตอนที่การตอสูยังดำเนินตอไปนั้นเอง เฉินชิงผูซึ่งสูญเสียจิตวิญญาณและ
ถูกเด็กหนุมชุดแดงควบคุมก็เดินออกไปในความวางเปลาทีละกาว จนถึง…ใจกลาง
โลกศิลาและเปนในจักรพิภพเตา
แทบจะในพริ บ ตาที ่ เ ขาเหยี ย บเข า ไป สี แ ดงเลื อ ดของจั ก รวาลในโลกศิ ล า
ก็ระเบิดกลายเปนกระแสน้ำวนขนาดมหึมาราวกับพายุปกคลุมไปทั่วทั้งโลกศิลา
ทามกลางเสียงคำรามอยางตอเนื่อง รางของเฉินชิงปรากฏขึ้นที่ใจกลางกระแสน้ำวน
ชุดคลุมยาวของเขาเปลี่ยนเปนสีแดงฉานไปแลว
สีหนาทาทางไรอารมณนั่นก็เปลี่ยนไป เริ่มมีความวองไว เพียงแต…สิ่งที่เรียกวา
ความวองไวนั้นกลับเต็มไปดวยความชั่วราย โดยเฉพาะดวงตาของเขาที่ตอนนี้ไมใชแค
สีแดงจางๆ อีกตอไป แตเปนสีแดงฉานเลยทีเดียว
“ในที่สุดก็เขามา” เฉินชิงที่ถูกชวงชิงรางไประบายยิ้มจางๆ กอนจะเงยหนามอง
จักรวาล จักรวาลในสายตาเขาตอนนี้มีดวงตาสี่ตาลอยอยู
“สองขั้นสุดทายของกาวที่สามยังมีอีกอยางที่นาสนใจ สวนขั้นสุดทาย…” เฉินชิง
ที่ถูกชวงชิงรางไปหรี่ตามองไปยังระบบสุริยะและบนดาวอังคาร กอนจะสบตากับ
หวังเปาเลอที่แววตาเศราโศก ตัวสั่นเทิ้มในทันที
“เจานี่เอง” เฉินชิงที่ถูกชวงชิงรางยิ้ม
“เปาเลอ ขาคือศิษยพี่ของเจา จะไมมาหาขาหนอยหรือ”
เสียงเขาดังกองไปทั้งจักรวาลและดังเขาไปในสัมผัสสวรรคของหวังเป าเล อ
บนดาวอังคาร หวังเปาเลอนิ่งเงียบ ผานไปครูหนึ่งก็หลับตาลง ปดบังความโศกเศรา
เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาก็จองมองเมล็ดพันธุแหงเตาปฐพีตรงหนาและใชกำลังทั้งหมด
เพื่อหลอมมัน
 “ไมเปนไร เด็กนอย เดี๋ยวขาจะไปหาเจาเอง” เฉินชิงที่ถูกชวงชิงรางยิ้มแลว
ถอนสายตากลับไปกมมองรางกายตนราวกับพอใจมาก เขาหันกลับไปมองเขาไปใน
สวนลึกของกระแสน้ำวน ตรงนั้น…รางตนแบบของเขากำลังตอสูกับฝามือหลัวซึ่งเห็น
ไดชัดวาการตอสูครั้งนี้ไมสามารถจบไดในระยะเวลาสั้นๆ
แตไมเปนไร แมรางกายนี้จะยังมีปญหาบางอยางทำใหเขาไมสามารถชวงชิงราง
มาไดทั้งหมด และผสานดวงจิตเทพเขาไปไดบางสวนเทานั้น แตเขาก็รูสึกวาเพียงพอที่
เขาจะทำทุกอยางในโลกศิลาไดแลว
“เชนนั้นตอจากนี้…ก็หลอมทุกชีวิตในโลกนี้กลั่นวิญญาณโลหิตมาเสริ มพลัง
ดวงจิตเทพของขา รักษาอาการบาดเจ็บกอนหนานี้…”
“แลวก็ไปหาเจาหนูนั่น อีกครึ่งของเซียนรวมทั้ง…คนที่ผสานวิญญาณตะปูไมสีดำ
ตัวสุดทาย ทำลายทิ้งใหหมด!” เด็กหนุมชุดแดงที่ชวงชิงรางเฉินชิงไปแยมยิ้ม ขณะพูด
กับตัวเองก็ยกมือขวาขึ้นมา ทันใดนั้นสีแดงเลือดรอบตัวเขาก็มารวมตัวกันบนมือของ
เขาเกิดเปนกอนเลือดขนาดเทากำปน
เขาถือกอนเลือดเดินไปในจักรวาลแลวเหวี่ยงมือขวาไปทางดาราจักรอันไกลโพน
ทันใดนั้นกอนเลือดก็พุงตรงไปยังดาราจักรนั้น และไมกี่อึดใจดาราจักรนั้นก็เกิด
เสียงคำรามดังสนั่น แสงเลือดในนั้นพลันแผซานไปพรอมกับความทุกขทรมานของ
สิ่งมีชีวิตนับไมถวน อารยธรรมนั้นแตกสลายเปนชิ้นๆ ในเวลาเพียงสิบกวาอึดใจ
ทั้งดวงดาวในนั้นและสิ่งมีชีวิต ทุกสรรพสิ่งพังทลายลงในวินาทีนี้
หากมีใครกาวเขาไปในดาราจักรนั้นก็จะมองเห็นดวงดาวกำลังหลอมละลาย
สิ ่ ง มี ช ี ว ิ ต ทั ้ ง หลายกำลั ง เหี ่ ย วเฉา และเกิ ด เป น รอยเลื อ ดมหาศาลในที ่ สุ ด
เมื่อลอยออกมาจากดาราจักรที่แตกสลายนั้นก็มารวมตัวเปนกอนเลือดอยูขางกาย
เด็กหนุมชุดแดงอีกครั้ง หลังจากดูดกลืนอารยธรรมแลวกอนเลือดนั้นก็สีเขมขึ้นอยาง
เห็นไดชัด
 “ไมเลวนี่” เด็กหนุมชุดแดงยิ้มแลวกาวตอไป
เปนเชนนี้ตอไปจนเวลาผานไป 10 วัน
ใน 10 วันนี้เด็กหนุมชุดแดงทองไปในจักรวาลอยางไมเรงรีบ แตทุกอารยธรรมที่
เขาผ า นไปไม ว  า จะเล็ ก หรื อ ใหญ ล  ว นพั ง พิ น าศไปพร อ มกั บ การย า ฃก า วของเขา
ทุกสรรพสิ่งขางในลวนกลายเปนรอยเลือดและทำใหกอนเลือดนั้นสีเขมขึ้น
พื้นที่ที่เขาอยูนั้นคือพื้นที่ตอนกลางของไมรสู ิ้นในอดีต ดังนั้นในไมชา…เขาก็อาศัย
สัมผัสเชื่อมตอมาถึงตระกูลไมรูสิ้นที่กกลังย่ำแยลงเรื่อยๆ
เขาไมไดหยุดเพราะเห็นวาเปนตระกูลเดียวกัน ตรงกันขามเด็กหนุมชุดแดงที่
กำลั ง ตื ่ น เต น พลั น หยุ ด อยู  ท ี ่ ต ระกู ล ไม ร ู  ส ิ ้ น นานกว า ปกติ แ ละหลอมทุ ก อย า ง
อยางละเอียดยิ่งขึ้น
จนกระทั่งเขาจากไป ในโลกศิลาก็ไมมีตระกูลไมรูสิ้นอีกตอไป การปรากฏตัวของ
เขารวมทั้งการกระทำของเขาไดสั่นสะเทือนไปทั้งโลกศิลาแหงนี้
แต…ไมวาปรมาจารยตระกูลเซี่ยหรือปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณหรือปรมาจารย
สำนักดาราจันทรรวมทั้งหวังเปาเลอกลับยังนิ่งเงียบ
ทวาในความนิ่งเงียบนั้นราวกับมีพายุกำลังกอตัว!
 บทที่ 1266 ฟนชะตา
นิ่งเงียบเพราะความกะทันหันและความสับสนกับทุกสิ่ง
เพื่อเตรียมพรอมสำหรับการสำแดงพลังที่ยิ่งใหญยิ่งขึ้นในการตอสูที่ไมอาจเลี่ยง
ไมวาจะปรมาจารยตระกูลเซี่ยหรือคนของสำนักแหงความมืดหรือปรมาจารยเตา
เจ็ดวิญญาณรวมถึงหวังเปาเลอลวนชัดเจนแลววาวินาทีนี้…บุคคลที่ขวงชิงรางเฉินชิงที่
ปรากฏตัวอยูในโลกศิลาผูนี้คือศัตรูที่ใหญที่สุด!
หากไมสามารถสยบเขาได…บางทีจุดจบของโลกศิลาคงจะตองมาถึงอยางไมอาจ
เลี่ยงไดเปนแน
ไมมีใครอยากตายและนอยคนนักที่จะทนดูตระกูลของตนพังพินาศอยูเฉยๆ ได
ดังนั้น…ศึกครั้งนี้ตองสู ไมวาจะตองแลกกับอะไร
และในที่สุด…อีกสามวันถัดมา ขณะที่เด็กหนุมชุดแดงที่ชวงชิงรางเฉินชิงไป
ทองไปในจักรวาล การเตรียมการของปรมาจารยตระกูลเซี่ยก็เสร็จสิ้นเปนคนแรก
เขาจำต อ งทำให ส ำเร็ จ เพราะทิ ศ ที ่ เ ด็ ก หนุ  ม ชุ ด แดงกำลั ง มุ  ง หน า ไป…คื อ ที่
ที่ตระกูลเซี่ยตั้งอยู ดังนั้นในชั่วพริบตารางของปรมาจารยตระกูลเซี่ยก็หายวับไป
พรอมเสียงถอนหายใจดังกังวาน และมาปรากฏตัว…ตรงหนาเด็กหนุมชุดแดง
จั ก รวาลผั น ผวนจนเกิ ด ความบิ ด เบี ้ย ว เด็ ก หนุ  ม ชุ ด แดงหยุ ด ฝ เท า พร อ มกั บ
การปรากฏตัวของปรมาตระกูลเซี่ย ใบหนาเผยรอยยิ้มแปลกๆ และมองปรมาจารย
ตระกูลเซี่ย
“ฝกเตาชะตา? นาสนใจนี่”
 ปรมาจารยตระกูลเซี่ยเงียบ นัยนตาเปยแสงแรงกลาในฉับพลัน ไมมีปฏิกิริยา
ทางวาจาแตอยางใด สองมือพลันโบกสะบัด ทันใดนั้นหมอกแหงชะตาสีมวงก็ระเบิด
ออกมาจากร า งของเขา จากนั ้ น ก็ ห ดตั ว มารวมกั น ที ่ ด วงตาทั้ ง สองข า งและมอง
เด็กหนุมชุดแดง
ปรมาจารยตระกูลเซี่ยจองมองพรอมกับตัวสั่นเทิ้ม สิ่งที่เขาฝกคือเตาชะตาจริงๆ
และดวยพลังทั้งหมด เขาจึงเห็นชะตาบนรางเด็กหนุมชุดแดง ชะตานั้นเปนสีแดงฉาน
ซึ่งเปนตัวแทนของหายนะ ขณะเดียวกันก็ยังไรขอบเขต ตะขาบสีเลือดที่กอตัวขึ้นนั้น
ราวกับจะดูดกลืนทั้งจักรวาล
เหมือนกับวาเขาเพียงคนเดียวก็เหนือกวาทั้งจักรพิภพเตาแลว
สิ่งที่เรียกวาชะตานั้นเปนมายายากจะเอย แตโดยรวมแลวชะตากับโชคนั้ น
คลายกัน ผูมีชะตามั่งคั่งทำสิ่งใดก็ราบรื่น ขณะที่ผูอาภัพชะตาสะดุดตัวเองลมตลอด
เสนทาง บางครั้งยังถูกสิ่งของที่ตกลงมาจากฟาฟาดตาย หรือขั้นสุดจริงๆ แคหายใจ
ก็ยังสำลักตายได
สิ่งที่ปรมาจารยตระกูลเซี่ยฝกฝนคือเตาชะตา นั่นก็คือเหตุผลที่ตระกูลเซี่ยอยูรอด
มาจนถึงทุกวันนี้ไดนั่นเอง และเปนจุดสำคัญที่เขาเลือกชวยตระกูลไมรูสิ้นในตอนนั้น
ตระกูลไมรูสิ้นในตอนนั้นมีชะตาเหนือกวาสำนักแหงความมืดอยางเห็นไดชัด
ขณะเดียวกันที่เขาไมไดชวยเวยยางจื่อในครั้งนี้ก็เพราะเหตุผลเดียวกัน เขาเห็น
ความอาภัพชะตาของตระกูลไมรูสิ้นจึงไมอยากเขาไปขัดชะตา มันไมสอดคลองกับ
เตาของเขา
แตตอนนี้ตอใหไมสอดคลองกับเตาของตน มองแวบเดียวก็สัมผัสสวรรคปนปวน
จนแทบบา แตปรมาจารยตระกูลเซี่ยก็ยังคงยกสองมือขึ้นรวมชะตาสีมวงของตนให
กลายเปนดาบยาวแลวฟนลงบนหัวเด็กหนุมชุดแดง!
 “ฟน!”
ฟนชะตา!
ดูเหมือนฟนอากาศ แตจริงๆ แลว…สิ่งที่ฟนคือชะตาของคูตอสู
เด็ ก หนุ  ม ชุ ด แดงไม ไ ด ข ั ด ขื น เขายื น มองปรมาจารย ต ระกู ล เซี ่ ย อยู  ต รงนั้ น
พลางหัวเราะ ปลอยใหคูตอสูฟนชะตาของตน ทวาในวินาทีตอมา…รางกายเขาไมเกิด
การเปลี่ยนแปลงใดๆ ชะตาก็เชนกัน แตทางดานปรมาจารยตระกูลเซี่ยนั้น ในพริบตา
ที่ดาบยาวนั่นฟนลงมาก็ราวกับฟนถูกสิ่งที่ไมอาจทำลายไดจนตัวมันแตกละเอียด
เปนชิ้นเล็กชิ้นนอย
ส ว นปรมาจารย ต ระกู ล เซี ่ ย ก็ เ จอกั บ แรงสะท อ นกลั บ จนกระอั ก เลื อ ด
ปราณในตำนานออนแอลงอยางเห็นไดชัด
“หากเจาเปนขั้นที่สี่ การฟนนี้ก็คงตัดชะตาขาไดจริงๆ แตพลังขั้นที่สามกระจอกๆ
อยางนี้ยังกลาสูกับขาอีกหรือ” เด็กหนุมชุดแดงเหยียดยิ้มดูถูกและกาวไปขางหนา
ยกมือขวาขึ้น กอนที่หมอกเลือดจะกลายรางเปนตะขาบสีเลือดตรงหนาเขาและกำลัง
จะกลืนกินปรมาจารยตระกูลเซี่ย
ทวาในตอนนั้นเองปรมาจารยตระกูลเซี่ยที่ดูออนแอกลับมีแสงเย็นยะเยือกวาบ
ผานดวงตา กอนจะหยิบธูปกานหนึ่งออกมาปกในจักรวาลเบื้องหนา จากนั้นสองมือ
ทำผนึกมุทราอยางรวดเร็ว ดวงตากลายเปนสีมวงโดยพลัน สงเสียงคำรามต่ำ
“ชวงชิงชะตา!”
ในทันทีที่เอยขึ้น เศษดาบจากชะตาสีมวงที่ถูกเด็กหนุมชุดแดงพังไปก็เปลงแสง
ระยิบระยับพรางพรายในชั่วพริบตา และหยุ ดกระจัดกระจายก อนจะกลายเปน
แมลงปกแข็งสีมวงราวกับวามันสามารถกลืนกินทุกสิ่งได มันสงเสียงกรีดรองกอนจะ
เปลี่ยนทิศพุงไปยังเด็กหนุมชุดแดงอยางบาคลั่ง
มันเร็วมากจนเขาใกลเด็กหนุมชุดแดงไดในชั่วพริบตาและดูดกลืนชะตาของเด็กหนุม
ยามที่ดูดกลืน ธูปตรงหนาปรมาจารยตระกูลเซี่ยก็กำลังเผาไหมอยางรวดเร็ว
“หืม?” เด็กหนุมชุดแดงหยุดชะงัก กอนจะขมวดคิ้วเล็กนอยและกำลังจะโบกมือ
ทวาในวินาทีตอมามือขวาที่ยกขึ้นก็ตกลงขางตัว
เมื่อมันตกลงก็มีรางหนึ่งปรากฏตัวขึ้น พลังฝกตนระดับจักรวาลระเบิดขึ้น นั่นก็
คือเสวียนหัว เห็นไดชัดวาเขาแอบซอนตัวมาถึงที่นี่และตั้งใจลอบโจมตีในชวงเวลา
วิกฤติ หลังจากถูกเจอตัวเขาก็ทำไดเพียงขัดขวางดวยกำลังทั้งหมด
รางของเสวียนหัวระเบิดออกพรอมเสียงดังสนั่น แตเขาก็เปนคนโหดเหี้ยม แมตัว
จะระเบิดก็ยังสำแดงพลังเทพกลายรางเปนหมอกดำแลวกอตัวเปนปากขนาดใหญ
กลืนกินมือขวาของเด็กหนุมชุดแดง
ในตอนที่กำลังกลืนกินนั้นเอง อีกดานของเด็กหนุมชุดแดง จักรวาลถูกฉีกกอนที่
กระบองยักษอันหนึ่งจะโผลออกมาตอหนาเด็กหนุม
ดานหลัง กระบอง ปรมาจารย เต าเจ็ ดวิ ญ ญาณเดิ น ออกมาอย างโกรธเกรี ้ ย ว
มือขวาชกกระบองนั่นทำใหอานุภาพของมันแข็งแกรงยิ่งขึ้น
ทั้งสองลงมือพรอมกันจนทำใหชะตาของเด็กหนุมชุดแดงถูกแมลงปกแข็งสีมวง
ดูดกลืนไดไวขึ้น ธูปตรงหนาปรมาจารยตระกูลเซี่ยก็เผาไหมจนเกือบสุดปลาย
แตรางกายของเด็กหนุมชุดแดงก็แข็งแกรงจนนาเหลือเชื่อ แมกระบองจะมี
อานุภาพเทียมฟา แตเมื่อมันเขาไปใกลก็ถูกมือซายของเด็กหนุมควาไวไดกอน
“แคนี้?” เด็กหนุมชุดแดงผูชวงชิงรางเฉินชิงไปแคนหัวเราะเย็นชา กอนจะบีบมือขวา
อยางแรง ปากที่เกิดจากเศษชิ้นสวนรางกายเสวียนหัวพังทลายลงอีกครั้ง ดวงวิญญาณ
เทพแผซานและกำลังจะหนี ทวากลับถูกเด็กหนุมชุดแดงอาปากดูดกลืนมันเขาไป
ยามที่เคี้ยวก็ไดยินเสียงกรีดรองโหยหวนของเสวียนหัว
 สวนมือซายก็บีบเขาหากัน กระบองของปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณถูกเขาบีบ
จนระเบิดกระจายเปนชิ้นๆ แสงสีแดงวาววับอยูในดวงตากอนจะทะลวงหวางคิ้ว
ของปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณในทันที
ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณตัวสั่นเปนเจาเขา นัยนตาเผยแววดิ้นรน เด็กหนุมชุดแดง
วาบรางมาปรากฏตรงหนาปรมาจารยตระกูลเซี่ย ดวงตาฉายแสงแปลกๆ กอนจะมี
แสงสีแดงปรากฏขึ้นอีกครั้งและยิงทะลวงหวางคิ้วปรมาจารยตระกูลเซี่ยเขาไปเพื่อทำ
การชวงชิงราง
ทวาในพริบตาที่แสงสีแดงทะลวงเขาไป ดวงตาปรมาจารยตระกูลเซี่ยก็เผยแวว
ดุรายและคำรามเสียงต่ำ
“เผา!”
เมื่อเขาพูดออกมา ธูปตรงหนาก็เผาไหมเร็วขึ้นในฉับพลัน จนกระทั่งไหมหมดกาน
แมลงปกแข็งสีมวงที่แทรกซึมอยูในชะตาของเด็กหนุมชุดแดงก็สงเสียงกรีดรองบาดหู
และเผาไหมไปพรอมๆ กัน ในพริบตาก็แทรกซึมไปทั่วทั้งชะตาของเด็กหนุมทำให
ชะตาถูกเผาไหมไปดวย
นั่นทำใหเด็กหนุมชุดแดงขมวดคิ้ วมุ นและกำลัง โจมตี ทวาในวินาที ต  อ มา…
กระบี ่ ส ำริ ด โบราณก็ แ หวกออกมาจากความว า งเปล า กระบี ่ เ ล ม นี ้ แ หลมคม
ขณะเดียวกันตัวมันก็ยังบรรจุกฎเตาธาตุทองบางสวน พลังไมและพลังน้ำพลันระเบิด
ออกมาพรอมกัน
ธาตุทองกอกำเนิดน้ำทำใหเต าธาตุน ้ ำพวยพุ ง น้ำกอกำเนิดไม ทำใหพ ลั ง ไม
ทรงอานุ ภ าพ และจากนั ้ น เมล็ ด พั น ธุ  เ ต า ธาตุ ไ ฟยั ง ถู ก ดาวเคราะห เ ต า แปลง
จึงเกิดเปน…ไมกอกำเนิดไฟ!
การกอกำเนิดแตละขั้นยิ่งทำใหพลังธาตุไฟนาสะพรึงกลัว พรอมกับที่กระบี่สำริด
โบราณฟน…ชะตาของเด็กหนุมชุดแดง!
และกระบี่สำริดโบราณที่ผาความวางเปลาออกมาก็คือ…รางธรรมกายของหวังเปาเลอ!
ทุกสิ่งที่ทั้งสี่คนรวมกันทำก็เพื่อการโจมตีนี้!
ขางในมีเปลวไฟแหงการเผาไหมชะตา ขางนอกมีไฟจากธาตุทั้งสี่เกิดเปน…
พลังการฟนอันนาทึ่งของชะตา!
 บทที่ 1267 ยอดคน
อันที่จริงเด็กหนุมชุดแดงผูชวงชิ งร างเฉิน ชิ งไปมี ระดับการฝกตนเหนื อกวา
พวกหวังเปาเลอทุกคน อีกทั้งยังเหนือกวาเวยยางจื่อคนกอนมาก
ถึงอยางไร…รางกายของอีกฝายก็มาจากเฉินชิง ระดับการฝกตนขั้นสูงสุดของ
เฉินชิงก็ใกลจะถึงขั้นที่สี่แลว ตอนนี้ยังมีดวงวิญญาณเทพบางสวนของมหาเทพอีก
โดยรวมแลวแมจะยังไมถึงขั้นที่สี่อยางแทจริง แตก็เกือบจะถึงขีดสุดแลว
ดังนั้น…การตอสูกับศัตรูเชนนี้ หวังเปาเลอรูดี ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณกับ
ปรมาจารยตระกูลเซี่ยเองก็ชัดแจงวาพวกเขาไมมีทางเอาชนะได
บางทีหากใหเวลาพวกเขาอีกสักหนอยก็คงมีโอกาสอยูบาง แตก็เชนเดิม…หากรอ
ตอไปก็กลัววาอีกไมนานอีกฝายจะกลืนกินอารยธรรมทั้งหมดของจักรพิภพเตาไป
และพวกเขาก็คงไมแคลวโดนกวาดลาง
ดังนั้นศึกครั้งนี้…จึงตองสู
แตจะสูอยางไร สูแบบไหน ก็เปนเรื่องสำคัญที่ตองคำนวณและควบคุมใหได
ดังนั้นจึงมีแผนการตอสู…ศึกแหงชะตาของปรมาจารยตระกูลเซี่ย!
ชะตาเปนเรื่องลวงตาไมชัดเจน แตก็เพราะลวงตาของมันจึงเปนเรื่องลึกลับ
และเพราะความไมชัดเจนจึงไมคอยไดรับการปกปอง
และเมื่อชะตาเด็กหนุมชุดแดงถูกฟน แมจะไมไดทำรายที่รางกายเขา แตอีกฝาย
ก็อยูในโลกศิลาอยางไรรูปราง ในระดับหนึ่งมันก็เทากับกาวเดียวก็เดินลำบาก
ถึงอยางไร…ตอใหเปนผูแข็งแกรงไรเทียมทาน หากรางกายไมมีชะตา ทุกเรื่อง
ก็จะไมราบรื่น รางกายก็จะเสียหายอยางไมมีที่สิ้นสุด แตกับศัตรูทุกอยางจะราบรื่น
อยางที่สุด
 อีกประเด็นหนึ่งคือทันทีที่ชะตาเด็กหนุมชุดแดงถูกฟน กฎและขอบังคับใน
โลกศิลาจะยิ่งตอตานรางของเขาอยางไมมีที่สิ้นสุด
เหตุผลที่กอนหนานี้เขาไมถูกตอตานก็เพราะอาศัยรางกายของเฉินชิงซอนตัวอยู
ขางใน แตหากชะตาสลายไปก็เปนไปไดสูงวาเกราะปองกันของอีกฝายจะไรผล
ทั้งหมดคือจึงเกิดการโจมตีสี่คนติดครั้งนี้ขึ้น!
ขณะนี้ตอใหเด็กหนุมชุดแดงจะมีระดับการฝกตนที่นา ทึ่ง แตเขาก็ประมาทเกินไป
เมื่อกระบี่สำริดโบราณของหวังเปาเลอตกลงมา ไฟแหงชะตาของเด็กหนุมชุดแดงก็
ลุกโชนขึ้นในพริบตา มันเผาไหมมากขึ้น ล้ำลึกขึ้นและรุนแรงขึ้น
เพียงลมหายใจสั้นๆ ชะตาเขาก็ถูกเผาไปหนึ่งสวนแลวทำใหการตอตานจาก
กฎและขอบังคับของโลกศิลาเริ่มปรากฏขึ้น
แต ร ะดั บ การฝ ก ตนของเขาก็ แ ข็ ง แกร ง เกิ น ไป ขณะนี ้ ด วงตาเขาเป น สี แ ดง
แมชะตาจะถูกเผาไหมและเสียหายหนั ก แต เขาก็ ย ั ง มั ่ น ใจ มื อขวายกขึ ้ น มาโดย
ไมสนใจปรมาจารยตระกูลเซี่ยที่กำลังถูกตนชวงชิงรางและควาไปทางหวังเปาเลอ
“ขาไมไปหาเจา เจากลับมาถึงที่ดวยตัวเอง เชนนั้นก็ดี!” ขณะที่พูดมือขวาของ
เด็กหนุมก็เต็มไปดวยแสงสีเลือดและกำลังจะยิงใสตรงหนาหวังเปาเลอ
ดวงตาหวั ง เป า เล อ ดู ซ ั บ ซ อ น คนตรงหน า เขาเคยรู  จ ั ก สนิ ท สนมเป น อย า งดี
แตตอนนี้…คนใชแตวิญญาณไมใช
“ศิษยพี่…” พึมพำในใจ หวังเปาเลอขมกลั้นความสับสนไวในใจและกำลังจะโจมตี
ทว า ในตอนนั ้ น เอง…จู  ๆ สี ห น า เด็ ก หนุ  ม ชุ ด แดงก็ เ ปลี่ ย นไป บนหน า อกเขา
มีชองวางขนาดใหญปรากฏขึ้นอยางไมคาดคิด ชองวางนี้ดูเหมือนอยูบนกายเนื้อ
แตความจริงมันอยูในดวงวิญญาณเทพ
 เวลาเดียวกันกับที่ชองวางนี้ปรากฏขึ้น ก็ดูเหมือนจะเกิดการดิ้นรนปะทุขึ้นในราง
ของเฉินชิงทำใหเด็กหนุมชุดแดงที่ชวงชิงรางมาสั่นไปทั้งตัว
“เฉินชิง นี่เจายังอยูรึ เปนไปไมได!”
เมื ่ อ เห็ น เช น นี ้ ห วั ง เป า เล อ เองก็ ใ จสั ่ น อย า งรุ น แรง ดวงตาเผยความตกใจ
ขณะเดียวกันกับที่ดวงจิตเทพแผออกมาจากรางเฉินชิงที่ถูกชวงชิงไป
“ขาดับสิ้นแลว ไมจำเปนตองยั้งมือ นี่คือเคล็ดวิชาสุดทายที่ขาทิ้งไวในราง ขาเฉินชิง…
ตอใหตายไปก็ไมมีทางถูกผูใดชวงชิงรางได!”
“ดังนั้นกอนที่ขาจะออกสู ขาก็ไดทิ้งตราประทับไวในรางกายแลว หากขาพายแพ…
อี ก ฝ า ยไม ช  ว งชิ ง ร า งข า ไปก็ ไ ม เ ป น ไร แต ท ั น ที ท ี ่ ช ิ ง ไป…ก็ จ ะไม ม ี ว ั น หวนคื น !”
ดวงจิตเทพของเฉินชิงที่ถูกทิ้งไวกอนที่เขาจะจากไปกำลังดังสะทอนอยูในตอนนี้
รางกายของเขาก็ปรากฏรอยมากมาย รอยพวกนี้ลวนเปนสีเทาแผกระจายความ
เนาเปอย ขณะเดียวกันก็ทำใหรางกายของเขาคอยๆ สลายไปอยางไมอาจยอนกลับได
ขณะที ่ ม ั น สลายไป เด็ ก หนุ  ม ชุ ด แดงก็ เ ผยความตกใจออกมาเป น ครั ้ ง แรก
เขาคิดจะดิ้นรน แตรางกายเฉินชิงในตอนนี้ก็เหมือนกับกุญแจมือที่พันธนาการเขาไว
ราวกับกรงขัง เขาจึงไมสามารถหลบหนีไปได ทำไดเพียงสลายไปพรอมกับรางกายนี้
เมื่อเห็นเชนนี้ดวงตาหวังเปาเลอก็เต็มไปดวยความโศกเศรา แตก็ยังกัดฟน
ทะยานตัวขึ้นไป กอนจะยกมือขวาพรอมความบาคลั่งในดวงตา กระบี่สำริดโบราณ
พลันระเบิดพลังของมันในวินาทีนั้นเอง ระดับการฝกตนของเขาก็ปลดปลอยออกมา
ทั้งหมด แมเมล็ดพันธุเตาธาตุดินจะยังไมเสร็จสมบูรณ แตมันไมจำเปนอีกตอไปแลว
กฎของกระบี่สำริดโบราณบรรจบกับธาตุทั้งสี่กอตัวเปนกระบี่ตกใสเด็กหนุมชุดแดง
 “เฉินชิง!!!” เสียงคำรามอยางอาฆาตแคนดังออกมาจากปากเด็กหนุมชุดแดง
เขาไมสามารถเคลื่อนไหวรางกายได ขณะที่ดวงวิญญาณเทพกำลังดิ้นรนจนภายนอก
กลายเปนตะขาบสีเลือด แตไ มสามั น จะดิ ้ น รนอย างไร ครึ ่ ง หนึ ่ ง ของร างกายมัน
ก็ไมอาจออกมาจากรางกายที่กำลังเนาเปอยของเฉินชิงได
จนมองเห็ น โซ ท ี ่ พ ั น ธนาการตั ว มั น ไว วิ น าที ต  อ มา…กระบี ่ ส ำริ ด โบราณของ
หวังเปาเลอก็ฟนฉับ
ทามกลางเสียงคำราม เด็กหนุมชุดแดงที่ชวงชิงรางเฉินชิงไปก็พังทลาย กายเนื้อ
ฉีกเปนชิ้นๆ ดวงวิญญาณเทพฉีกเปนชิ้นๆ กายเนื้อทุกชิ้นลวนโอบลอมดวยเศษ
ดวงวิญญาณเทพทำใหไมสามารถหลบหนีได ทำไดเพียงเนาเปอยไปพรอมกับเศษ
กายเนื้ออยางรวดเร็วและกลายเปนเถาธุลีในที่สุด
ขณะที ่ ร  า งของเขาค อ ยๆ สลายไป หว า งคิ ้ ว ปรมาจารย เ ต า เจ็ ด วิ ญ ญาณกั บ
ปรมาจารยตระกูลเซี่ยตางเปนสีแดงและมีแสงสีแดงสองดวงพุงออกมา ไปบรรจบกัน
บนจักรวาลและกอตัวเปนรางของเด็กหนุมชุดแดง
เพียงแตรางนี้เลือนรางนัก อีกทั้งในทันทีที่ปรากฏตัวขึ้นมา พลังตอตานจากกฎ
และขอบังคับของโลกศิลาก็ถาโถมเขาใสทำใหรางนั้นยิ่งเลือนราง เขากำลังจะสลายไป
อยางสมบูรณ แตดวงตากลับฉายแววดุรายและสงางามเพงมองพวกหวังเปาเลอและ
ปรมาจารยตระกูลเซี่ย
เขายอมรับวาครั้งนี้ตนประมาทเกินไป เขาไมคิดวาเตาชะตาของปรมาจารย
ตระกูลเซี่ยจะสูงถึงเกือบถึงขั้นที่สี่เชนนี้
และไมคาดคิดวาธูปที่อีกฝายหยิบออกมาจะสรางเปลวไฟแหงชะตาเมื่อไหมหมดกาน
และยังมีการขัดขวางของปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณกับการโจมตีของหวังเปาเลอ
ในตอนสุดทายอีก!
 โดยเฉพาะอยางหลัง พลังโจมตีนั่นทำใหเขาตกใจ ทำใหชะตาของเขาเผาไหม
อยางรวดเร็ว แตสิ่งเหลานี้ยังไมใชสิ่งสำคัญที่สุด เพราะตอใหเปนเชนนี้ เขาก็ยังมั่นใจ
วาจะพลิกสถานการณได
แตเขาคิดไมถึงวาเฉินชิงที่ถูกเขาชวงชิงรางมาจะ…ทิ้งการตลบหลังที่เขาตรวจ
ไมพบไวในรางกาย!
หากคิดจะทำใหเขาตรวจไมพบ รองรอยการตลบหลังนี้ก็จำเปนตองลึกซึ้งมาก
คิดถึง ตรงนี้เด็กหนุมชุดแดงก็สีหน ามื ดมนลง ใจที ่ เคยดู ถู กเหยี ย ดหยามหมดไป
แทนที่ดวยความเครงขรึม
“ครั้งนี้เปนขาที่ประมาทเอง แต…อีกไมนาน ขาจะกลับมา ถึงเวลานั้น…ขาจะไม
ประมาทศัตรู และจะทำใหเต็มที่!”
คำพูดนั้นดังกองพรอมกับรางของเด็กหนุมที่เลือนรางมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง
หายไปในจักรวาล
เมื ่ อ ร า งของเขาหายไปจนหมด ปรมาจารย ต ระกู ล เซี ่ ย และปรมาจารย เ ต า
เจ็ดวิญญาณจึงโลงใจไดอยางแทจริง ยามที่ทั้งสองผินหนามองหวังเปาเลอก็เห็นวา
หวังเปาเลอสีหนาซับซอนและยังโศกเศราจึงเงียบไป
“เฉินชิง ยอดคน” ผานไปครูหนึ่งปรมาจารยตระกูลเซี่ยก็เอยขึ้นเบาๆ
อันที่จริงหลังจากเฉินชิงพายแพ ในใจพวกเขาก็เกิดความคับของใจไมมากก็นอย
เพราะถึงอยางไรการพายแพของเฉินชิงก็ทำใหเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นกอนกำหนด
ทวาเคล็ดวิชาสุดทายของเฉินชิงกลับทำใหพวกเขาพูดไมออก
“ศิษยพี่ขาเปนยอดคนอยูแลว!” หวังเปาเลอหลับตาขมกลั้นความโศกเศราไวขางใน
กอนจะลืมตาจากนั้นไมนานและเอยเสียงลุมลึก
 บทที่ 1268 สุดกำลัง
อยูอยางยอดคน ตายอยางวีรบุรุษ!
นี่ก็คือเฉินชิง
ขณะนี้ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณมองจุดที่รางเฉินชิงสลายไปอยางเงียบงัน
กอนจะโคงคำนับ ปรมาจารยตระกูลเซี่ยที่อยูขางๆ ก็มีสีหนาซับซอนและกมหัว
โคงคำนับอยางสุดซึ้ง
ยังมีเสวียนหัวที่อยูในระบบสุริยะ เขาสงรางธรรมกายมารวมตอสู รางตนแบบอยู
บนดาวอังคาร แมการพังทลายของรางธรรมกายจะทำใหเขาบาดเจ็บไมนอย แตก็ยัง
ไมถึงชีวิต ดังนั้นตอนนี้เขาจึงกมหัวคำนับมาทางสนามรบดวยใบหนาขาวซีด
คำนับ ยอดคน
คำนับ วีรบุรุษ
คำนับ เฉินชิง!
อันที่จริงในการตอสูครั้งนี้ หากไมมีเคล็ดวิชาสุดทายของเฉินชิง ตอใหพวก
หวังเปาเลอตอสูไดก็ตองบาดเจ็บหนักเปนแน ยิ่งกวานั้นยังทำใหศัตรูที่ไมมีทาง
เอาชนะไดออนแอลงจนสามารถสูได
แตตอนนี้เปนเพราะเคล็ดวิชาของเฉินชิง ดวงจิตของมหาเทพจึงพังทลายทำให
วิกฤติครั้งนี้ไดรับการแกไข แมทั้งหวังเปาเลอ ปรมาจารยตระกูลเซี่ยและปรมาจารย
เตาเจ็ดวิญญาณตางก็สัมผัสไดวาความจริงแลวมหาเทพที่แทจริงยังอยู และจากนี้
จะตองมีการตอสูที่ดุเดือดยิ่งกวา แตถึงอยางไร…พวกเขาก็ยังมีเวลาเตรียมการ
แม ก ารเตรี ย มการในระยะเวลาสั ้ น ๆ นี ้ อ าจจะไม ไ ด เ ปลี ่ ย นผลลั พ ธ ส ุ ด ท า ย
แต…บางทีการเตรียมการนี้อาจสงผลตออนาคตก็ได
 ดังนั้นไมวาอยางไร เวลาที่เฉินชิงมอบใหนี้ก็มีคายิ่งสำหรับพวกเขา โดยเฉพาะ…
การทำลายดวงจิตเทพบางสวนของมหาเทพยิ่งทำใหพลังตอสูของอีกฝายออนแอลง
ซึ่งนั่นเปนโอกาสของพวกหวังเปาเลอแลว
“ขาตองการเวลา!” จูๆ หวังเปาเลอก็เอยขึ้น
“วิธีที่ขาฝกตนเรียกวาเตาแปดปรมัตถ หาปรมัตถแรกคือเคล็ดวิชาหาธาตุ ตอนนี้
เตาธาตุน้ำและเตาธาตุไมสมบูรณแบบ เตาธาตุดินก็ใกลจะสมบูรณแบบแลว ยังเหลือ
เตาธาตุทองและเตาธาตุไฟ…”
“เมื่อทั้งหาธาตุสมบูรณแบบ พลังตอสูจะพุงสูจุดสูงสุด เกือบจะเทากับกอนที่
ศิษยพี่ขาจะจากไป…”
“แตไมรูวาจะมีเวลาเพียงพอหรือไม” หวังเปาเลอมองปรมาจารยตระกูลเซี่ยและ
ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณ
“ขามีวิถีเตาชะตารวมสมาชิกทุกคนในตระกูลเซี่ย อานุภาพนั้นเหนือกวาตัวขา
หลายเทานัก แต…ตองใชเวลาสามปจึงจะสำเร็จ อีกทั้งทันทีที่ใชมัน ขาก็จะตาย
ตระกูลเซี่ยก็จะดับสิ้น” ปรมาจารยตระกูลเซี่ยเอยขึ้นชาๆ หลังจากเงียบไป
“ขาเตาเจ็ดวิญ ญาณเกง เรื่องวิ ถี แห ง อดี ตชาติ รวมพลั ง ทั ้ ง หมดของสำนั กก็
สามารถระเบิดพลังตอสูไดเจ็ดเทาในพริบตา แตจะดำรงอยูไดในเวลาเจ็ดกานธูป
เทานั้น หลังจากนั้นวิญญาณของขาก็จะกระจายไป” ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณ
ถอนหายใจเบาๆ แลวพูดเสียงแหบแหงมองไปยังหวังเปาเลอเชนเดียวกับปรมาจารย
ตระกูลเซี่ย
พวกเขาทั้งสองเขาใจดีวาการตอสูในอนาคต ตนไมอาจกลายเปนผูที่มีอำนาจ
ตัดสินทุกอยางได ตอนนี้บางทีความหวังเพียงหนึ่งเดียวคงอยูที่หวังเปาเลอแลว
 แตราคาที่พวกเขาตองจายนั้นสูงเกินไป แมจะเขาใจดีวาหากไมทำเชนนี้ โลกศิลา
ก็ตองพังพินาศ ทุกสำนักทุกตระกูลลวนตองถูกทำลาย หากลองสูกันสักตั้งก็อาจพอมี
หวังบาง แตเรื่องของพวกเขาในตอนนี้ก็ ยังตองรอคำตอบจากหวังเป าเลออย าง
เลี่ยงไมได
“ข า ไม ไ ด ม ั ่ น ใจเต็ ม ร อ ย แต จ ะทำใหด ี ท ี ่ ส ุ ด …” หวั ง เป า เล อ หลั บ ตาครู  ห นึ่ ง
กอนจะลืมตาแลวเอยออกมา ปรมาจารยตระกูลเซี่ยและปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณ
มองหนากันและไมพูดอะไร
แตในตอนนั้นเองก็มีเสียงหนึ่งลอยมาจากที่ไกลๆ
“ยังมีขาอีกคนนะ!”
“ขามีวิชาหนึ่งเรียกวาคำสาปวิญญาณเพลิง สั่งสมมานานนับหมื่นป หากระเบิดมัน ไม
วาอีกฝายจะระดับการฝกตนใดลวนไดรับอิทธิพลจากมัน!” เสียงนั้นดังมาพรอมกับ
รางมายารางหนึ่งปรากฏตัวขึ้น นั่นก็คือ…ปรมาจารยแหงไฟ!
รางตนแบบของเขาไมไดมา นี่เปนเพียงรางแยกของเขาเทานั้น แตดวงตากลับ
ฉายแววมุงมั่นแนวแน การมาของเขาทำใหปรมาจารยตระกูลเซี่ยและปรมาจารยเตา
เจ็ดวิญญาณเผยแสงแปลกๆ ในดวงตา
เพราะถึงแมปรมาจารยแหงไฟจะไมใชระดับจักรวาล แต…วิถีคำสาปของเขานั้น
นาทึ่งมาก และที่สำคัญคือ…ตัวตนของเขา!
เขาคืออาจารยของหวังเปาเลอ ในเมื่อเขาเลือกที่จะตอสูแลกชีวิตเพื่อใหเวลาแก
หวังเปาเลอ เชนนั้นการโจมตีของหวังเปาเลอในครั้งนี้ยิ่งเต็มไปดวยอารมณ เชนนี้แลว
ทางหนีก็จะยิ่งแคบลง
 นี่คือสิ่งที่ปรมาจารยตระกูลเซี่ยและปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณกังวล พวกเขา
กังวลวาหลังจากที่ตนตายไปแลว หวังเปาเลอจะไมทุมสุดกำลัง แตจะใชวิธีอื่นขัดขวาง
พวกเขาแลวหนีเอาตัวรอดไปคนเดียว
ดังนั้นเมื่อเห็นปรมาจารยแหงไฟปรากฏตัว ในใจพวกเขาทั้งสองจึงตัดสินใจ
บางอยาง และคนที่มาไมไดมีแคพวกเขา แทบจะในทันทีที่ปรมาจารยตระกูลเซี่ย
และปรมาจารย เ ต า เจ็ ด วิ ญ ญาณตั ด สิ น ใจก็ ม ี เ สี ย งถอนหายใจดั ง สะท อ นมาจาก
ความวางเปลา
“เตาสวรรคสำนักแหงความมืดพินาศ เตาสวรรคไมรูสิ้นดับสูญ แตขา…สามารถ
แทนที ่ เ ต า สวรรค ส ยบบุ ค คลภายนอกได ใ นระยะสั ้ น ๆ แลกกั บ การเผาตั ว เอง
ถึงตอนนั้น…ขาจะโจมตีใหสุดฝมือ”
ในความวางเปลามีแสงเล็กๆ ปรากฏขึ้น กอนจะรวมตัวกันกลายเปนหนังสือเลมหนึ่ง
ตอหนาทุกคน บนหนังสือมีชายชราคนหนึ่งนั่งขัดสมาธิอยู นั่นก็คือ…ผูศักดิ์สิทธิ์
บนสวรรค
ภัยรายนี้เปนหายนะของทั้งโลกศิลา ถึงตอนนี้ไมวาจะตระกูลอะไร อารยธรรมไหน
สำนักใดลวนไมมีความหมายแลว
“ในเมื่อเปนเชนนี้ก็ลองกันสักตั้งแลวกัน หากสำเร็จ…ก็หวังวาสหายเตาจะไมลืม
ชดใชดวยการใหสำนักของเราอยูตอไป!”
“ปกปองสายเลือดของขา สายเลือดคนสุดทาย”
หลังจากปรมาจารยตระกูลเซี่ยและปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณเอยชาๆ ก็คำนับ
ให ห วั ง เป า เล อ แล ว หั น หลั ง เดิ น จากไปเพื ่ อ เริ ่ ม เตรี ย มการในส ว นของพวกเขา
ผู  ศ ั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ บ นสวรรค ม องหวั ง เป า เล อ อย า งลึ ก ซึ ้ ง สายตานั ้ น ดู เ หมื อ นจะมอง
หวังเปาเลอ แตก็ดูเหมือนจะมองขางกายเขามากกวา มองหวังอีอีที่คนนอกไมสามารถ
มองเห็นได
 หลังจากคำนับใหรางนั้นก็หายวับไป
ในจักรวาลตอนนี้เหลือเพียงหวังเปาเลอกับปรมาจารยแหงไฟ
“อาจารย ทาน…”
“ไมตองพูดหรอก วิถีคำสาปของขายังตองรอจนกวาโลกศิลาจะแตกสลายถึงใชได
หรือไง คนอื่นแลกได ขาก็ทำเพื่อศิษยของขาไดเชนกัน!” ปรมาจารยแหงไฟโบกมือ
อยางอิสระ
“เปาเลอ สูใหถึงที่สุดนะ!”
“สูใหถึงที่สุด…” หวังเปาเลอพึมพำ จากนั้นไมนานดวงตาก็เผยแสงคมกริบ
พรอมคำนับปรมาจารยแหงไฟ ทั้งสองกาวเดินไปยังระบบสุริยะพรอมกันและรางของ
ทั้ ง คู  ก ็ ค  อ ยๆ หายไป บนดาวอั ง คารในระยบสุ ร ิ ย ะ ร า งต น แบบของหวั ง เป า เล อ
ลืมตาขึ้น
ดวงตายังหลงเหลือความดุรายของรางธรรมกายและดูซับซอน
ไมรูวาตนกาวจากศิษยคนหนึ่งของสำนักวิชาเตาศักดิ์สิทธิ์มาถึงจุดนี้ตั้งแตเมื่อไร
เมื่อหวนนึกถึงเรื่องราวในอดีต ทุกอยางราวกับภาพฝน มีทั้งจริงและไมจริง
“อาจารยไปแลว ศิษยพี่ดับสูญ สำนักแหงความมืดพังทลาย ตระกูลไมรูสิ้น
ของที่นี่ก็แตกสลาย…ตอไปอาจารยเพลิงกัลปก็ตองแลกตัวเองกับคำสาป คนอื่นก็ยอม
แลกโดยไมลังเล…”
“ทุกอยางก็เพื่อสูกับมหาเทพ…”
“มหาเทพ…” หวังเปาเลอตาลุกวาวอยางอาฆาตแคน เมล็ดพันธุเตาธาตุดิน
ตรงหนาก็บรรจบสายใยสุดทายทามกลางความผันผวนของอารมณเขานั่นเอง
 วินาทีตอมาเมล็ดพันธุที่แผพลังแหงกฎและขอบังคับเตาธาตุดินก็ปรากฏขึ้น
ตรงหนาเขา พรอมแรงสั่นสะเทือนไปทั้งระบบสุริยะและเตาฝงซาย
เตาสวรรคไมอยู ตอนนี้จึงไมเกี่ยวกับการชวงชิงอำนาจ แตเปน…หวังเปาเลอ
ไดรับอำนาจใหม ในชั่วขณะหนึ่งสิ่งมีชีวิตที่ฝกฝนเตาธาตุดินทั้งหมดในจักรพิภพ
ศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายตางตัวสั่นเทิ้ม จิตใจแหงเตาสั่นคลอนและกมหัวเพื่อบูชาไปยัง
ทิศทางที่หวังเปาเลออยูอยางควบคุมไมได
พื้นดินสั่นสะเทือน ทามกลางหมูดาวที่สองแสงระยิบระยับ พลังปราณที่เหนือกวา
ครั้งกอนระเบิดแผกระจายออกมาจากดาวอังคารราวกับสามารถสยบทั่วทั้งเตาฝงซาย
สำแดงความยิ่งใหญของมัน!
“มหาเทพ หากการตอสูครั้งนี้…ขาสังหารดวงจิตเทพของเจาได ขั้นตอไปขาก็จะ
ไปสังหารรางตนแบบของเจาในโลกไมรูสิ้นที่แทจริง!”
“ขาแซหวังทำเรื่องใดยอมตัดตนไมเวนราก นี่คือ…คำปฏิญาณของขา!”
ขณะที่หวังเปาเลอกำลังพึมพำ ทันใดนั้นเสียงฟาผาราวกับจะระเบิดจักรวาลก็ดัง
สนั่นไปเกือบทั้งจักรพิภพ เสียงฟาผานี้ราวกับเปนสักขีพยานและดังไปถึงจุดสิ้นสุด
ความวางเปลา ดังไปถึงในสัมผัสสวรรคเด็กหนุมชุดแดงที่ตอสูกับฝามือหลัว
“หวังเปาเลอ!”
 บทที่ 1269 ปรมาจารยดาราจันทร
ในฐานะดวงจิตเทพที่มหาเทพสงมายังที่แหงนี้พรอมภารกิจสำคัญ ดวงจิตเทพนี้
จึงแข็งแกรงยิ่งนัก ถึงระดับขั้นที่สี่เลยทีเดียว
โดยพื้นฐานแลวพลังตอสูและระดับการฝกตนที่ดวงจิตเทพสำแดงออกมาได
ทั ่ ว ทั ้ ง จั ก รวาลก็ แ ทบจะไม ม ี ค ู  ต  อ สู  ม ากนั ก แล ว แค ม าตรวจสอบโลกสุ ด ท า ยที่
กระจัดกระจายอยูขางนอกและทำภารกิจใหสำเร็จก็มากเกินพอแลว
เด็กหนุมชุดแดงเองก็คิดเชนนั้น
หากทำไปตามลำดับทีละขั้น เขาก็ใกลจะไดทะลวงประตูศิลาในอนาคตอันใกล
ใชพลังอันเฟองฟูเขามาสยบฝามือ หลัว เขาไปยังใจกลางโลกศิ ลาและกวาดล าง
วิญญาณสุดทายของตะปูไมสีดำ
แตทุกอยางกลับพลิกผัน เฉินชิงโผลออกมาและตอสูกับเขา แมสุดทายตนจะชนะ
และยังชวงชิงรางเฉินชิงมาได แตรางของเขากลับบาดเจ็บสาหัสที่ยังไมหายดีมาจนถึง
วันนี้จากการสังเวยชีวิตของอีกฝาย
อาการบาดเจ็บสงผลกระทบกับดวงจิตเทพของเขาทำใหพลังตอสูและระดับลดลง
จนไมสามารถรักษาสถานะของขั้นที่สี่ไดตลอดเวลา แตก็เพราะชวงชิงกายเนื้อของ
เฉินชิงมา แมจะสูญเสียไปไมนอยแตก็ไดประโยชนมากมายเชนกัน
อยางแรกประตูศิลาไมจำเปนตองใหเขาโจมตีหลายครั้งก็เขามาไดแลว จากนั้น
กายเนื้อของเฉินชิงซึ่งฝามือหลัวเพิกเฉยทำใหหนีออกไปได นั่นทำใหเขาทำภารกิจ
สำเร็จไดอยางรวดเร็วและสำเร็จกอนเวลาที่ตั้งไวดวย
แตเขาไมคาดคิดวา…เขาจะตรวจไมพบเคล็ดวิชาที่เฉินชิงทิ้งไวในรางกายซึ่งนั่น
ไดกลายมาเปนกับดัก
 และกับดักนี้ยังทำลายดวงจิตเทพของเขาไปไดถึงสามสวน!
กอปรกับอาการบาดเจ็บของรางกายเรียกไดวาบอบช้ำรุนแรงทำใหระดับของเขา
ในตอนนี้ตกลงมาจากขั้นที่สี่แลว เปนเพียงจุดสูงสุดของขั้นที่สามเทานั้น
โชคดีที่ฝามือหลัวในตอนนี้ไรราก ในสภาวะที่ออนลาลงเรื่อยๆ และเหลือพลัง
อีกไมมาก แมระดับการฝกตนของเขาจะตกลง แตก็ไมสามารถขัดขวางไดนานเกินไป
แตเขาก็จำตองเครงเครียดเพราะในโลกศิลาตอนนี้ ฝายหนึ่งมีการเตรียมการมา
อีกฝายหนึ่งคือหวังเปาเลอ นั่นทำใหควมมั่นใจเต็มรอยของเขาลดเหลือเพียงบางสวน
เทานั้น
“เฉินชิง!!” เด็กหนุมชุดแดงกัดฟน นัยนตาเผยแววโกรธเกรี้ยวอยางถึงที่ สุด
การปรากฏตัวของอีกฝายทำใหทุกอยาง…ผิดแผนไปหมด
ทำใหสิ่งที่เปนไปไมได…เปนไปได!
“ตองจัดการใหเร็วที่สุด จะใหพวกนั้นมีเวลามากไปกวานี้ไมได!” เด็กหนุมชุดแดง
ตัดสินใจบางอยาง ตะขาบสีเลือดที่เขายิ่งดุรายขึ้นเรื่อยๆ การตอสูกับฝามือหลัว
ยิ่งรุนแรงขึ้นทำใหความวางเปลาสั่นสะเทือนไปทั่วทุกสารทิศไมหยุด และยังสง
ผลกระทบต อ จั ก รพิ ภ พเต า ใจกลางโลกศิ ล าด ว ย มั น ทำให ก ฎและข อ บั ง คั บ ใน
จักรพิภพเตาเกิดความปนปวน
ภายในดาวอังคารหวังเปาเลอถอนสายตาจากการเพงมองไปยังจักรวาลและ
ขมกลั้นจิตสังหารในดวงตา สีหนาเขาดูสงบนิ่ง เมล็ดพันธุเตาธาตุดินที่เปลงแสงสอง
ประกายอยูตรงหนาผสานเขากับรางของเขา
พลังแหงเตาธาตุดินแผซานไปทั่วทั้งรางหวังเปาเลอ แมเตาธาตุดินกับเตาธาตุไม
และเตาธาตุน้ำของหวังเปาเลอจะไมมีความสัมพันธกัน
 แตดาวเคราะหเตาของหวังเปาเลอสามารถสรางหมื่นวิถีได เมื่อหมุนเวียนเพียง
เล็กนอยจนเกิดเปนเตาธาตุไฟแลว ทันใดนั้นพลังปราณในรางกายเขาก็ปะทุขึ้น
น้ำกอกำเนิดไม ไมกอกำเนิดไฟ ไฟกอกำเนิดดิน!
สามจริงหนึ่งมายา นี่คือสี่ธาตุสี่เตา!
“เตาแปดปรมัตถสำเร็จไปสาม…” หวังเปาเลอหรี่ตา เขายังขาดเตาธาตุทองกับ
เตาธาตุไฟ และเขาก็คิดไวเรียบรอยแลว
เต า ธาตุ ท องนั ้ น ต อ งได พ บกั บ สิ ่ ง ที ่ น ำพาไปสู  เ ต า ที ่ เ หมาะสม หวั ง เป า เล อ
จะเลือกกระบี่สำริดโบราณ แตเมื่อเทียบกับสิ่งที่นำพาไปสูเตาทั้งสามของตนแลว
แมกระบี่สำริดโบราณจะมีคาที่สุดในจักรวาล แตก็ยังไมพอ
สวนเตาธาตุไ ฟนั้น เปลวไฟสี ดำคื อทางหนึ ่ ง เปลวไฟแห ง คำสาปที ่ อ าจารย
เพลิงกัลปเคยสอนก็คืออีกทางหนึ่ง แตไมวาอยางไรก็ยังนำพาไปสูเตาไดไมสมบูรณ
หากมีเวลามากพอ บางทีหวังเปาเลออาจจะเลือกทางอื่น แตสถานการณตอนนี้
มีเวลานอยนัก ดังนั้นหวังเปาเลอจึงเตรียมใจไวแลว เขาจะใชกระบี่สำริดโบราณ
หรือไมก็เปลวไฟแหงคำสาปเพื่อรวมธาตุทั้งหา
“แตกอนจะทำ ขายังจำเปนตองไป…สำนักดาราจันทรกอน!” ดวงตาหวังเปาเลอ
เผยแสงล้ำลึก
“ปรมาจารยขอเชิญ เจาในวัน ที ่ สิ บเก าเดื อนเจ็ ดในอี กหกสิ บแปดป ข างหนา
บนหนาผาของสำนักดาราจันทร เจอกัน!” คำพูดของหลี่หวานเออรในตอนนั้นผุดขึ้น
ในหัวหวังเปาเลอ
ตอนนี้เหลืออีกเจ็ดวันก็จะถึงเวลาที่ตกลงกันไว
 เมื ่ อ หวนนึ ก ถึ ง ความทรงจำเมื ่ อ 68 ป ก  อ น หวั ง เป า เล อ ก็ ถ อนหายใจ
การเปลี่ยนแปลงยิ่งใหญเกินไป ตัวเขาในตอนนั้นแมจะพลังตอสูแข็งแกรงแลว แตก็ยัง
ไมใชระดับสูงสุด
ตอนนั้น…อาจารยยังอยู ศิษยพี่ก็ยังอยู
ตอนนั้น…เขาไมรูวาทำไมอีกฝายถึงนัดใหไปที่นั่นและทำไมเวลาที่นัดกันไว
ถึงชางละเอียดและแปลกประหลาดนัก
ตอนนั้น…เขาไมรูตัวตนของอีกฝายและยิ่งไมรูวาอีก 68 ปตอมา โลกศิลาจะเกิด
อะไรขึ้นบาง
แตตอนนี้…พลังตอสูของเขามาถึงจุดสูงสุดของโลกศิลาแลว แตอาจารยไมอยูแลว
ศิษยพี่ก็ดวย
และเขาก็รูแลววาเหตุไดเวลานัดหมายของอีกฝายถึงไดเจาะจงเชนนี้ ดูทา…
ปรมาจารยดาราจันทรผูนี้คงจะมีพลังเทพอันนาอัศจรรยถึงมองเห็นอนาคตได
อีกทั้งในใจเขายังพอจะคาดเดาตัวตนของอีกฝายไดเกือบทั้งหมดแลว
หวังเปาเลอถอนหายใจเบาๆ ทามกลางความเงียบงัน กอนจะปดตาลง ปลอยให
เวลาเจ็ดวันผานไปดวยการทำสมาธิ จนกระทั่งวันที่เจ็ดมาถึง รางธรรมกายที่อยู
นอกระบบสุริยะก็ผุดลุกขึ้น กาวเพียงกาวเดียวก็มาถึงจักรพิภพสำนักเสริม
เมื่อเขามาในสำนักเสริม หวังเปาเลอก็กาวเดินอีกหนึ่งกาว คราวนี้…เขามาปรากฏ
ตั ว อยู  ใ นพื ้ น ที ่ ท ี ่ ม องไม เ หมื อ นกั น ด ว ยตาเปล า แม แ ต ด วงจิ ต เทพของผู  ฝ  ก ตน
ระดับจักรวาลก็ยังตรวจไมพบ เขามองดูจักรวาลอันวางเปลาตรงหนาและเห็นราง
คุนตาสองรางที่ดูเหมือนจะยืนอยูตรงนั้นนานแลวและกำลังโคงคำนับใหเขา
“ศิษยสำนักดาราจันทร หลี่หวานเออร ทำความเคารพเจาแหงเตา ศิษยมา
ตอนรับเจาแหงเตาเขาสูสำนักดาราจันทรตามคำสั่งของปรมาจารยขอรับ”
 “ศิษยสำนักดาราจันทร จั่วอี้ฟาน ทำความเคารพ…เจาแหงเตา”
“อี้ฟาน…” หวังเปาเลอกวาดตามองทั้งสองคนแลวหยุดอยูที่จั่วอี้ฟาน ใบหนา
คอยๆ เผยรอยยิ้มที่ไมไดเห็นมานานขึ้น
ความทรงจำในอดีตคอยๆ ผุดขึ้นมา จากนั้นไมนานหวังเปาเลอก็เดินเขาไป
กอดจั่วอี้ฟาน จั่วอี้ฟานเองก็สวมกอดหวังเปาเลอแรงๆ ดวยความตื่นเตน
สองพี่นองไดกลับมาเจอกันอีกครั้งหลังจากหางหายกันไปนาน
หลี่หวานเออรยืนยิ้มอยูดานขาง ไมไดเขาไปรบกวน จนกระทั่งเห็นทั้งสองรำลึก
ความหลังกันแลวจึงเอยขึ้นเบาๆ
“เปาเลอ ปรมาจารยรอเจาอยู”
หวังเปาเลอหันไปมองหลี่หวานเออรดวยแววตาซับซอน กอนจะเขาไปกอดเขา
อีกคน เมื่อคลายออมกอดอารมณของเขาจึงกลับมาเปนปกติ และเดินตามจั่วอี้ฟาน
กับหลี่หวานเออรไปยังจักรวาลอันวางเปลาตรงหนา เมื่อเหยียบกาวแรก จักรวาล
ก็เปลี่ยนไป ดวงดาวสีฟาขนาดมหาปรากฏแกสายตาหวังเปาเลอ
อันที่จริงหากเขาไมอยากไปตามทาง เพียงแคโบกมือก็สามารถยกทุกสิ่งที่ปกคลุม
สถานที ่ แ ห ง นี ้ อ อกไปได แ ล ว แต เ ขาไม ไ ด ท ำเช น นั ้ น ในฐานะแขกผู  ม าเยื อ น
เขากาวตามหลี่หวายเออรกับจวอี้ฟานเปนกาวที่สองก็มาปรากฏตัวอยูกลางทองฟา
ภายในดวงดาวสีฟา
พื ้ น ดิ น เขี ย วขจี มองเห็ น ภู เ ขา แม น ้ ำ ทะเลอั น กว า งใหญ ต ลอดจนอาคาร
สิ่งปลูกสรางตางๆ
“ยินดีตอนรับสูสำนักดาราจันทร” หลี่หวานเออรเอยเสียงเบา
หวังเปาเลอพยักหนาเล็กนอยกอนจะกวาดตามองรอบๆ และไปหยุดอยูบนยอดเขา
ที่ตรงนั้น เขามองเห็นรางหนึ่งกำลังนั่งหันหลังใหเขา
จุดที่รางนั้นนั่งอยูเปนหนาผา มีน้ำตกไหลอยูดานหนา เสียงน้ำไหลซูราวกับ
มีกระแสเตาแผซานไปทั่วบริเวณ หวังเปาเลอกาวเปนครั้งที่สามก็มาปรากฏตัว…
ขางกายคนคนนั้น
“เจามาแลว” แผนหลังนี้เผยใหเห็นความแปรผันของชีวิต แตน้ำเสียงกลับดัง
กังวานเหมือนกับจะผาเมฆหมอกเปนชิ้นๆ ขณะที่เอยออกมา เขาก็คอยๆ หันหนามา
สิ่งที่ปรากฏแกสายตาหวังเปาเลอคือใบหนาแกชราที่ไมคุนเคย
“ขาแซสวี่ นามลี่กั๋ว…ผูปกปองเตาใหนายนอยตระกูลเรา”
……
 บทที่ 1270 ความจริง
“เจาคือเสือนอย?” หวังเปาเลอเอยชาๆ แลวจองมองชายชราตรงหนา
“ทั้งใชและไมใช” ปรมาจารยสำนักดาราจันทรเอยตอบเสียงแหบแหง
“ขาอยูกับนายทานมาหลายป เคยเปนปศาจ เคยเปนวิญญาณดาบ ผานยุคสมัย
มานับไมถวน ขามผานมาทั้งทางชางเผือก และยินยอมดับสูญไปในทายที่สุดรวมตัว
เปนดวงจิตเทพอมตะแลวเขามายังโลกนี้พรอมกับนายนอยเพื่อปกปองเขา”
“พู ดถึง เรื่องนี้ เมื่อหลายปกอนบนดวงดาวที ่เจ าอยู  ข าเคยพบเจ าครั้งหนึ่ง
หุนตัวหนึ่งของเจาผานการดลบันดาลทำใหมันแปลกไป ดูทาหลายปมานี้มันนาจะเคย
ชวยเจาไดในระดับหนึ่ง”
“หลายปกอน?” หวังเปาเลอพึมพำในลำคอ จากนั้นไมนานก็ยกมือขวาขึ้นโบก
ทันใดนั้นหุนเชิดตัวหนึ่งก็ลอยออกมาจากกระเปาคลังเก็บ หุนเชิดตัวนี้…หวังเปาเลอ
ไมไดใชมันมาหลายปแลว มันคือหุนเชิดตัวแรกที่เขาทำขึ้น หลังจากนั้นรางกายของ
มันก็เกิดการเปลี่ยนแปลงมากมาย
“เปนหุนตัวนี้” ปรมาจารยดาราจันทรยิ้มเล็กนอย
เขามองหุ  น เชิ ด แล ว หั น ไปมองปรมาจารย ด าราจั น ทร สี ห น า หวั ง เป า เล อ
แปลกประหลาดอย า งห า มไม ไ ด เ พราะเขานึ ก ขึ ้ น ได ว  า หุ  น เชิ ด ตั ว นี ้ … ราวกั บ ใน
ความแปลกประหลาดของมันมีความชั่วรายบางอยางที่อธิบายไมได ที่ผานมาคูตอสู
ที่เขาไปของเกี่ยวกับมันลวนนาสังเวชยิ่งนัก ความชั่วรายนั้นแมจะไมสอดคลองกับ
ภาพลักษณตรงหนา แตภาพปรมาจารยดาราจันทรที่ยังสงางามราวกับเปนอมตะ
ก็ดูไมเขากันเชนกัน
หวังเปาเลอกาวถอยหลังอยางไมทราบสาเหตุ เมื่อจองมองสายตาของปรมาจารย
ดาราจันทรก็ยิ่งเครงขรึมมากขึ้นไปอีก
 “สหายเตาไมจำเปนตองกลัว กอนที่ขาจะดับสูญก็มีพลังพอจะตอสูกับเจาได
ตอนนี้ดวงจิตเทพไดกลับมาเกิดใหม แมจะเปนขั้นที่สามแลวก็ยังไมถือวาเปนคูตอสู
ของเจาไดหรอก” ปรมาจารยดาราจันทรเอยเสียงเบาและโบกมือ เบาะสานจากใบกก
สองเบาะก็ปรากฏขึ้นและวางลงที่เทาหวังเปาเลอ
“เชิญนั่ง”
หวังหวังเปามองเบาะสานอยางระแวง หลังจากใชดวงจิตเทพตรวจสอบจนแนใจ
แลวจึงนั่งลง ในหัวคิดไปตางๆ นานาถึงเหตุผลในการนัดหมายครั้งนี้
ขอตกลงเมื่อ 68 ปกอนคือการมาพบกันที่หนาผาในวันนี้ ตอนที่มาถึงหวังเปาเลอ
คิดวาตนคาดเดาตัวตนของอีกฝายไดแลว แตตอนนี้เขารูแลววาการคาดเดาของเขา
มีทั้งถูกและผิด
เขาเดาวาปรมาจารยของสำนักดาราจันทรคงจะเปนเสือนอยในตอนนั้น
แตเขาคิดไมถึงสานอกจากเสือนอยแลวยังมีอี กตัวตนหนึ่งซอนอยู ดังนั้น…
ขอตกลง 68 ปนี้แทนที่จะพูดวานัดหมายกับเขา เรียกวาเปนการเชิญหวังอีอีมาพบ…
เพราะ…นายทานคือใคร หวังเปาเลอพอจะเดาไดวาตองเปนพอของหวังอีอีแน
สวนที่เรียกวานายนอยรวมถึงหวังอีอีที่โผลออกมาจากหนากากในอกหวังเปาเลอใน
ขณะนี้ก็ยิ่งทำใหหวังเปาเลอเขาใจวาขอสันนิษฐานของเขาถูกตอง
“ทานลุงสวี่…” หวังอีอีพูดเสียงเบาพลางโคงคำนับปรมาจารยสำนักดาราจันทร
ตรงหนา
ปรมาจารยส ำนั ก ดาราจั นทรเ ผยรอยยิ ้ ม เล็ กๆ และจ อ งมองหวั ง อี อ ี อ ยู  น าน
รอยยิ้มของเขาก็ยิ่งออนโยน กอนจะเอยเบาๆ
“อีอี ถึงเวลาแลว”
 หวังอีอีอาปากเหมือนอยากพูดอะไรบางอยาง แตสุดทายก็เงียบไป
เมื่อเห็นเชนนี้จิตใจหวังเปาเลอก็เริ่มปน ปวน ขณะเดียวกันปรมาจารยดาราจันทร
ก็ละสายตาจากหวังอีอีมายังหวังเปาเลอ กอนจะผุดลุกขึ้นโคงคำนับใหหวังเปาเลอ
“ขอบคุณสหายเตาที่ปกปองนายนอยของเรา”
“ไมจำเปนตองขอบคุณ” หวังเปาเลอตอบเสียงแผว สายตาที่มองหวังอีอีออนโยนมาก
อาจกลาวไดวา…อีกฝายคือเพื่อนที่ติดตามเขามาทั้งชีวิตอยางแทจริง
ตั้งแตแรกพบจนถึงตอนนี้
“ผูอาวุโสนัดใหมาพบกันในวันนี้ ไมทราบวามีเรื่องใด” หวังเปาเลอสูดหายใจเขาลึกๆ
แลวถามดวยน้ำเสียงจริงจัง เขาอยากรูจริงๆ วาการนัดหมาย 68 ปนี้จะมีอะไรซอนอยู
กันแน
สีหนาปรมาจารยดาราจันทรเรียบนิ่งและยังคงกำมือโคงคำนับเชนเดิม
“ขาแซสวี่นัดสหายเตาใหมาพบในครั้งนี้มีดวยกันสามเรื่อง”
“หนึ่ง เพื่อตอนรับการกลับมาของนายนอยของเรา ทำใหดวงวิญญาณเทพของ
นายน อ ยสมบู ร ณ แ ละฟ  น คื น ชี พ …เตรี ย มการสำหรั บ การฟ  น คื น ชี พ ขั ้ น สุ ด ท าย”
ปรมาจารยด าราจัน ทรพ ูด พลางโบกมือ ขวา ทั น ใดนั ้น ความว า งเปล า ก็บ ิ ด เบี ้ ย ว
กอนที่เศษชิ้นสวนของแสงจะปรากฏขึ ้ น ส องสว างไปทั ่ วทุกสารทิ ศ ท องฟาเอง
ก็สองสวางจนทำใหที่แหงนี้กลายเปนทะเลแสง
และที่มาของทะเลแสงนี้ก็คือเศษชิ้นสวนเหลานั้น ชิ้นสวนเหลานั้นมารวมตัวอยู
ตรงกลางระหวางปรมาจารยดาราจันทรกับหวังเปาเลออยางรวดเร็ว และกอตัวเปน…
หนากาก!
 เมื่อเห็นหนากากปรากฏขึ้น หวังเปาเลอก็หายใจถี่ขึ้นเล็กนอยแลวหยิบหนากาก
ออกมาจากอกของตน มันสองแสงสวางจาแทบจะในทันทีที่หยิบออกมา ขณะที่
แสงพรางพรายถึงขีดสุด หนากากที่ไมสมบูรณทั้งสองก็ราวกับถูกดึงดูดเขาหากันชาๆ
ดวยแรงที่มองไมเห็น จนกระทั่งผสานเปนหนึ่งเดียว…
หนากากสมบูรณ!!
ไมมีรอยแตกหักใดอีก อีกทั้งยังมีพลังปราณอันนาทึ่งแผซานออกมาจากมัน
พลังปราณนี้มาพรอมกับความศักดิ์สิทธิ์ราวกับไมอาจลวงเกินได สามารถสยบได
ทั่วทุกสารทิศทำใหจักรวาลที่สำนักดาราจันทรตั้งอยูเกิดแรงสั่นสะเทือน จนกระทั่ง
สั่นสะเทือนไปทั้งจักรพิภพสำนักเสริม
“หนากากนี้คือสิ่งที่นายทานทำขึ้นเองกับมือ ตอนแรกที่ทำมันขึ้นมาก็ดูเหมือนจะ
สมบูรณดี ความจริงแลวมันมีรอยแตกราวอยูตั้งแตแรก เปนเศษชิ้นสวนเล็กๆ ทั้งหมด
17 ชิ้น แตละชิ้นลวนบรรจุเศษวิญญาณของนายนอยไวทำใหเศษวิญญาณของเขา
มีชีวิตตอไปไดอยูขางใน และทันทีที่…หนากากนี้สมบูรณอยางแทจริง ไมมีรอยราว
ใดอีก เศษวิญญาณทั้งหมดของนายนอยก็จะผสานกันและ…ฟนคืนชีพ!”
“แตการจะทำใหมันสมบูรณนั้นตองใชเคล็ดวิชาเฉพาะซึ่งจำเปนตองใชตัวยาหลัก
นั่นก็คือ…กระดูกเซียน!”
“มีเพียงเซียนที่สมบูรณเทานั้นที่สามารถสรางกระดูกเซียนในรางกายได”
“ดังนั้นเรื่องที่สองที่ขานัดสหายเตามาก็คือหวังวาสหายเตา…จะไดรับวิชาสืบทอด
แหงเซียนทั้งหมดและกลายเปนเซียนที่แทจริงโดยเร็วที่สุด”
“กอนหนานี้นายนอยติดตามอยูขางกายขา ใชดวงจิตเทพของขารักษาความ
สมบูรณของหนากากเพื่อรอคอยความสำเร็จของเจา”
 หวังเปาเลอฟงถึงตรงนี้ก็ดูปกติดี แตลึกลงไปในดวงตาของเขากลับมีแสงแหง
ความซับซอน เขาไมใชคนโง ตรงกันขาม…คนที่ผานเรื่องราวมามากมายอยางเขาได
ฝกฝนจิตใจจนเฉียบคมและสามารถตรวจจับบางอยางที่ซอนอยูในคำพูดนั้นได
เขาไมรูวาอีกฝายซอนอะไรไวและไมอยากเคนถามดวย เวลานี้เปลือกตาของเคา
ตกลงเล็กนอยเพื่อปกปดความซับซอนในดวงตาไวซึ่งการกระทำเหลานี้แมปรมาจารย
ดาราจันทรจะเปนคนที่มีจิตใจเฉียบคมเหมือนกันก็ยังไมสังเกตุเห็นแมแตนอยและ
ยังคงพูดตอไป
“สวนเรื่องที่สามคือรางวัล…” ปรมาจารยดาราจันทรพูดถึงตรงนี้ หวังอีอีที่อยู
ดานขางก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
“ทานลุงสวี่ อยาโกหกเขา”
ปรมาจารยดาราจันทรชะงักกอนจะมองหวังอีอี
“ขาไมอยากโกหกเขา ทานลุงสวี่…บอกความจริงเขาเถอะ” หวังอีอีเอยเสียงแผวเบา
หากฟงดีๆ จะไดยินวาเสียงของนางสั่นไหว เมื่อพูดเชนนี้ออกไปแลวนางก็ดูเหมือนจะ
ไมกลามองหวังเปาเลอ นางกมหนาเดินมาหยุดระหวางปรมาจารยดาราจันทรกับ
หวังเปาเลออยางเงียบๆ กอนที่หนากากที่ลอยอยูจะเขาไปใกลแลวนางก็ผสานราง
เขาไป
แผนหลังของนางดูขี้ขลาด โดดเดี่ยว และอยากหนีไปอยูลึกๆ เมื่อผสานเขาไป
แลวก็หายไปชาๆ…
ราวกับวานางไมอยากเผชิญกับเรื่องตอจากนี้
หวังเปาเลอเงยหนาขึ้น เปลือกตาที่ตกลงคอยๆ เบิกขึ้นอีกครั้ง เขามองหนากาก
แลวถอนหายใจเบาๆ
“แคกระดูกเซียนอยางเดียวยังไมสามารถผสานรอยราวหนากากไดใชหรือไม”
 ไมมีเสียงใดในหนากาก ตอนนี้ปรมาจารยดาราจันทรก็เงียบไปเชนกัน เขามอง
หนากากแลวมองหวังเปาเลอ ริ้วรอยบนใบหนาชัดเจนมากขึ้นอยางเห็นไดชัด
“ตองใชชะตากรรมของเจาดวย” ปรมาจารยดาราจันทรเอยเสียงทุมลึกหลังจาก
เงียบไปไมนาน
 บทที่ 1271 อดีตสุดขั้ว อนาคตสุดขั้ว ไรพันธนาการสุดขั้ว
หลั ง จากปรมาจารย ด าราจั น ทร พ ู ด ประโยคนั ้ น ออกไป หวั ง เป า เล อ ก็ เ งี ย บ
หนากากที่ลอยอยูกลางอากาศสั่นไหวเล็กนอย ขางในหนากาก สถานที่ซึ่งหวังเปาเลอ
มองไมเห็น แมนางนอยกำลังนั่งกอดเขาอยูที่มุมหนึ่ง ใบหนากมต่ำจนมองไมเห็น
อารมณของนาง แตเห็นไดวานางกำลังตัวสั่น
“ชะตากรรมหรือ…” หวังเปาเลอพึมพำ ไมวาจะเปนภารกิจในฐานะบุตรแหง
ความมืดหรือในการตอสูครั้งกอน เขาก็ ไ ด รู  จั กชะตาของปรมาจารย ตระกูลเซี่ย
ทำใหคำวา ‘ชะตากรรม’ ไมใชคำแปลกใหมอะไร
สิ่งที่เรียกวาชะตากรรมคืออดีตของคนคนหนึ่งและคืออนาคตของคนคนหนึ่ง
หากเปรียบชีวิตคนเราเปนเสนตรง เสนตรงนี้…ก็คือชะตากรรม
ตอนที่เขาเปนบุตรแหงความมืด หวังเปาเลอเคยไดกำหนดชะตากรรมใหคนอื่น
เขาจึงรูดีวา…คนที่สูญเสียชะตากรรมไปก็เทากับหัวและหางของเสนตรงนี้ก็หายไป
เหลือเพียงจุดเดียว
สวนหัวที่หายไปคืออดีต
สวนหางที่หายไปคือ อนาคต
เขายิ่งเขาใจดีวา…หากคิดจะเอาชะตากรรมในอดีตของคนคนหนึ่งก็ตองตามติด
อยูขางกายคนคนนั้นตลอดเวลาและเปนประจักษพยานแกทุกอยางในอดีตของเขา
“เปนแบบนี้นี่เอง” หวังเปาเลอเอยเสียงเบา หวนนึกถึงอดีตชาติมากมายของตน
นึกถึงทุกชีวิตในโลกนี้ จูๆ เขาก็ยิ้มแลวมองปรมาจารยดาราจันทร
“ยังมีอีกไหม”
ปรมาจารยดาราจันทรเงียบไปชั่วครูกอนจะสายหนาและพูดเสียงต่ำ
“มีแคนี้ ดูทาเจาจะไดมันมาจากนายทานแลว แตขารับปากกับเจาไดอยางหนึ่ง…”
“สามารถสูกับมหาเทพไดไหม” หวังเปาเลอมองปรมาจารยดาราจันทรอยางสงบนิ่ง
“ดวงจิตเทพของขาไดหวนกลับมาปกปองนายนอยจึงไมมีกำลังจะโจมตี…”
ปรมาจารยดาราจันทรถอนหายใจเบาๆ สีหนาก็ขอลุแกโทษเชนกัน
“ชางเถอะ สมบัติพิเศษของเตาธาตุไฟหรือเตาธาตุทอง เจามีไหม” หวังเปาเลอ
ไมสนใจและเอยถามเบาๆ
“มีอยูอยางหนึ่ง…” หลังจากตอบไปแบบนั้นก็ทำทาราวกับกำลังคนหา จากนั้น
ไมนานก็ยกมือขึ้นควาความวางเปลา ทันใดนั้นก็มีแทงเงินปรากฏขึ้นในมือเขา
แทงเงินนี้ขนาดเล็กมากและมีเพียงสองสามอันเทานั้นซึ่งก็ดูไมไดมีอะไรพิเศษ
และดู ธ รรมดามาก แต ห ากใช ด วงจิ ต เทพตรวจสอบก็ จ ะสั ม ผั ส ได ว  า ข า งในนั้ น
มีพลังปราณอันเขมขนผันผวนอยู
“สิ่งนี้คือสมบัติที่ขาแอบแลกเปลี่ยนกับครอบครัวตระกูลโจวในตอนนั้น ใหเจา
แลวกัน” ปรมาจารยดาราจันทรแอบถอนใจ เขารูดีวาหวังเปาเลอที่รูความจริงแลว
ยอมจิตใจไมสงบ แตนายนอยก็ยืนกรานจะไมปดบังเขา
นั่นยิ่งทำใหเขาขอโทษจากกนบึ้งหัวใจ
เขาโบกมือกอนที่แทงเงินเหลานั้นจะลอยไปหาหวังเปาเลอ หลังจากหวังเปาเลอ
ความันไวแลวก็เก็บลงกระเปาคลังเก็บโดยไมตรวจสอบ กอนจะผุดลุกขึ้นจากเบาะ
สานแลวโคงคำนับใหปรมาจารยดาราจันทร
“ขอบคุณผูอาวุโสที่ดลบันดาลหุนเชิดในตอนนั้น และขอบคุณผูอาวุโสที่ดูแล
หลี่หวานเออรกับจั่วอี้ฟาน”
 พูดจบหวังเปาเลอก็โคงคำนับใหอีกครั้ง เมื่อเขาลุกขึ้นก็หันไปมองหนากากที่
ลอยอยูในอากาศดวยแววตาล้ำลึก กอนจะหันหลังเดินจากไป
ขารูแลววาเหตุใดเจาถึงมาปรากฏตัวในอดีตชาติของขา
ขารูแลววาเหตุใดในโลกพวกนั้นถึงมีเงาของเจาอยูเสมอ
ขารูแลววาสิ่งที่เรียกวาโชคชะตา แทจริงคือเสนทางที่กำหนดไวแลว
ข า รู  แ ล ว ว า ทั ้ ง หมดนี ้ ค ื อ แนวหน า ของเส น ทางแห ง ชะตากรรม และวั น นี้
ชะตากรรมในอดีตของขาเปนของเจาแลว
แตขาไมโกรธ ไมโทษ ไมหมางเมิน
ขอบคุณที่ชวยพยุงขาขึ้นมาจากการลมตอนที่ขาเปนกวางขาว
ขอบคุณที่คอยปลอบโยนขาตอนที่ขาเปนผูฝกตนอาฆาต
ขอบคุณที่ใหเลือดขาตอนที่ขาเปนดาบปศาจ
ขอบคุณที่จองมองขาหลังจากขากลายเปนผีดิบ
ขอบคุณสำหรับออมกอดตอนที่อาจารยขาดับสูญ
ขอบคุณ ขอบคุณที่อยูเคียงขางขาทุกครั้งในทุกๆ โลก
ชะตากรรมในอดีตเจาเอามันไปแลว ชัตากรรมในอนาคตขาก็ใหเจาได แมตอจากนี้
ขาจะไมมีอดีตและไมมีอนาคต
แต…แบบนี้ก็ดี
 รอยยิ้มผุดกวางขึ้นในทุกยางกาวของหวังเปาเลอ จนกระทั่งเดินไปได 10 กาว
ความคิดในหัวก็กระจางชัด ระหวางที่กระแสเตาไหลเวียนไปทั่วทั้งราง พลังปราณ
อันนาอัศจรรยก็ระเบิดอยูบนรางของเขา
“อดีตคือเตา ดั่งความตาย!”
หวังเปาเลอพึมพำยิ้มๆ การระเบิดพลังปราณทำใหจักรวาลเหนือศีรษะเขาเกิด
ความปนปวนอยางนาตกใจจนเกิดเปนแมน้ำสายยาวออกมาอยางไมคาดคิด
แม น ้ ำ สายนี ้ ไ หลเชี ่ ย วกรากอย า งไร ข อบเขตราวกั บ สามารถครอบคลุ ม ได
ทั้งจักรวาล สวนปลายเชื่อมกับหวังเปาเลอ สวนที่มาของมัน…ไมไดอยูในโลกศิลา
แต…ทะลวงมาจากขางนอกโลกศิลา
ขางในแมน้ำสายนี้มีกฎซึ่งเกี่ยวของกับเวลา แตตางกันที่สิ่งที่อยูในนั้นมีเพียงอดีต
ทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับหวังเปาเลอ!
นี่เปนกฎใหม ไมใชเวลา ไมใชความตาย แตเปนเตาที่เกิดจากการหลอมรวมกัน
ซึ่งเปนของเขาแตเพียงผูเดียว!
เตานี้บรรจุอดีตของหวังเปาเลอ ในอนาคตหากมีผูฝกตนบังเอิญไดรับรูเตานี้
การพั ฒ นาระดั บ การฝ ก ฝนจะขึ ้ น อยู  ก ั บ ว า จะเดิ น ไปบนเส น ทางแห ง อดี ต ของ
หวังเปาเลอนี้ไปไดไกลแคไหน
เพราะ…กฎนี้ เตานี้ถูกสรางขึ้นจากอดีตของหวังเปาเลอ
แทบจะในพริบตาที่มันปรากฏขึ้นที่ขางหนาผาดานหลังเขา ปรมาจารยดาราจันทรที่มี
สีหนาซับซอนก็เงยหนาขึ้น แววตาตื่นตกใจ
“กฎใหมถือกำเนิด? เตาแจงเห็นความจริง?!”
 ไมใชแคเขาที่ตื่นตกใจ เด็กหนุมชุดแดงที่กำลังตอสูกับฝามือหลัวอยูตรงปลายสุด
ของความวางเปลาก็ยังมีสีหนาตื่นตระหนกแลวเงยหนามองทันที เห็นแมน้ำอัน
กวางใหญแผขยายมาจากดานนอกความวางเปลา พาดผานความวางเปลาไหลไปยัง
จักรวาลที่อยูใจกลางโลกศิลา
“นี่มัน…” เด็กหนุมชุดแดงแทบคลั่ง ที่ดานนอกโลกศิลา รางที่นั่งขัดสมาธิอยูบน
เรือเดียวดายก็คอยๆ เงยหนาขึ้นมาสีหนาไรอารมณตลอดมาก็เริ่มขยับ
แตทุกอยางยังไมจบสิ้น วินาทีตอมาเมื่อหวังเปาเลอกาวไปขางหนาอีกครั้งและ
พึมพำขึ้นมาอีกครั้ง แมน้ำแหงกฎอีกสายหนึ่งก็คำรามออกมา
“อนาคตคือเตา ดั่งความเปน!”
แมน้ำมายาที่ปรากฏขึ้นใหมนี้ก็เกี่ยวของกับเวลาเชนกันและมีบางอยางแตกตาง
ออกไปเช น กั น คลื ่ น ภายในไร ท ี ่ ส ิ ้ น สุ ด และเป น ตั ว แทนของอนาคต คาดเดา
การเปลี่ยนแปลงไมได ขณะเดียวกั นที่ มาของมั นนั ้น มาจากร างของหวั งเป าเลอ
ไมมีใครรูวาจุดสิ้นสุดอยูที่ใด
และเปนเตาที่เปนของเขาเพียงคนเดียวเชนกัน อนาคตของเขา!
ขณะนี ้ แ ม น ้ ำ มายาสองสายต า งคำรามสะท า นฟา สายหนึ ่ ง มาจากด า นนอก
ทะลวงเขาสูโลกศิลา มันไรที่มา มีเพียงจุดสิ้นสุดที่เชื่อมโยงกับหวังเปาเลอ สวนอีก
สายหนึ่งมีจุดสิ้นสุดที่ทะลวงออกไปดานนอกโลกศิลา ไมมีใครมองเห็นวาจุดสิ้นสุด
อยูที่ใด มีเพียงจุดเริ่มตนที่ผสานอยูบนรางหวังเปาเลอ
หากมองจากระยะไกลแมน้ำสองสายที่ทอดยาวไปทั่วทั้งโลกศิลานี้ก็ดูเหมือนเปน
สายเดียวกัน สิ่งที่เชื่อมโยงพวกมัน…คือหวังเปาเลอ
 "ตอนที่ขารูแจงถึงเตาแหงความมืดก็ไดละทิ้งโครงรางของชะตากรรมไปหลังจาก
ทุกชีวิตกลับมาเกิดใหม ปลอยใหทุกคนควบคุมชะตากรรมของตัวเองและไลตาม
วิธีแหงอิสรภาพของตน
วันนี้…ก็เปนไปตามวิถีของขาเชนกัน
จงเปนคนที่ไรพันธนาการ ไมมีอดีต ไมมีอนาคต และมีชีวิตอยูในปจจุบันเทานั้น"
หวังเปาเลอยิ้มอยางเปนอิสระ กอนจะโบกมือ แมน้ำมายาสายที่สามก็ไหลมาทันใด
แมน้ำสายนี้มีเขาเปนจุดเริ่มตนและมีเขาเปนจุดสิ้นสุด นั่นคืออิสระ นั่นคือ…
“ไรพันธนาการ!!!” ปรมาจารยดาราจันทรพึมพำ
“ไรพันธนาการ!!” เด็กหนุมชุดแดงสีหนาบิดเบี้ยว
“ไรพันธนาการ!” รางบนเรือเดียวดายดานนอกโลกศิลาเอยเสียงแผวเบา
“ไรพันธนาการ…” แมนางนอยที่กำลังกอดเขากมหนาอยูในหนากากเงยหนาขึ้น
และยิ้มออกมา
“เตาแจง เตาฝามือ เตาสองขั้นก็ไรพันธนาการ!” หวังเปาเลอสะบัดแขนเสื้อ
กอนจะกาวไปในจักรวาล ระดับการฝกตนพลันระเบิด…เตาแจง!
 บทที่ 1272 เซียนไรพันธนาการ
เตาแจงเห็นความจริงเรียกวาไรพันธนาการได!
ก็เหมือนกับอิสระคือรางกาย เสรีคือวิญญาณ รางกายและวิญญาณเปนอิสรเสรี
ก็คือไรพันธนาการ!
สวนเซียน…ก็ไรพันธนาการเชนกัน!
สำหรั บ หวั ง เป า เล อ อดี ต ไม อ าจเปลี ่ ย นแปลงได อนาคตไม อ าจคาดเดาได
ในเมื่อเปนเชนนี้…ก็อยากังวลอะไรกับมันเลย!
เป น เพราะจิ ต ใจปล อ ยวางได จ ึ ง ทำให เ ขารู  แ จ ง ยิ ่ ง ขึ ้ น แปลงอดี ต เป น กฎ
แปลงอนาคตเปนขอบังคับ ทำใหมันดำรงอยูระหวางสวรรคและโลกเปนรากฐานแหง
เตาของตนและเปนชะตากรรมที่จำเปนสำหรับการฟนคืนชีพของหวังอีอี
ชะตากรรมนั้นขามอบใหเจาได
ดวยความเต็มใจ!
ขาขอเพียงนับจากนี้ไป คนที่จะเดินขามผานจักรวาลคนนั้นไมตองการอดีต
ไมแสวงหาอนาคต อยูกับปจจุบันในสายตาเจากับขาและสิ่งมีชีวิตทั้งหลายเทานั้น
ความคิดของหวังเปาเลอแจมชัดขึ ้นเรื่อ ยๆ เสนผมยาวพริ้ วไหว กระแสเต า
ไหลเวี ย นไปทั ่ ว ร า งกาย ก อ นจะแผ ข ยายไปทั ่ ว ทุ ก สารทิ ศ ขณะเดี ย วกั น ระดั บ
การฝกตนของเขาก็กาวกระโดดอยางรวดเร็วเนื่องจากการรูแจงดังกลาว จากระดับ
จักรพิภพชั้นกลางทะลวงไปสูระดับจักรพิภพชั้นปลายและยังกาวตอไป
สำหรับผูเยี่ยมยุทธที่ฝกตนมาจนถึงระดับเขานั้นการทะลวงระดับการฝกตนไมใช
การสะสมพลังของตนอีกตอไป แตเปนการเขาใจโลก เขาใจจักรวาล เขาใจกฎเกณฑ
และเขาใจตัวเอง
 การบรรลุธรรมแหงเตา ทันทีที่ทำไดก็จะไดรับเตา!
และหวังเปาเลอในตอนนี้ก็กำลัง…ไดรับเตา!
อดีตที่หายไป อนาคตที่ถูกละทิ้งกลายเปนเตาของเขา และสองสวางแกจิตใจเขา
ทำใหเขามองเห็นเสนทางของตนและเสริมสรางจิตใจใหเขมแข็ง
ขณะกาวไปขางหนา กระแสเตาบนรางของเขาก็ยิ่งเขมขนขึ้นเรื่อยๆ สัญญาณ
ของการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพก็เริ่มปรากฏใหเห็นราวกับจะกาวจากกระแสเตาเปน
พลังปราณที่พิเศษยิ่งขึ้น
ปรมาจารยดาราจันทรที่ไดเห็นการเปลี่ยนแปลงของหวังเปาเลอกับตากำลัง
ตื่นตะลึงถึงขีดสุด เขาไมเคยเห็นเซียนมากอน แตในชีวิตนี้ก็เคยสัมผัสไดถึงสองครั้ง
ครั้งแรก…จากนายทานของเขาหรือพอของหวังอีอีนั่นเอง นั่นคือครึ่งเทพครึ่งเซียน
บนรางของเขามีกระแสประเภทเดียวกันนี้ครึ่งหนึ่ง
อีกครั้งหนึ่ง…เปนอีกคนหนึ่งที่เดินบนเสนทางแหงเซียนอยางชัดเจน แตกลับ
กาวเขาสูเสนทางของปศาจ
“นี่…คือเซียนหรือ!” ปรมาจารยดาราจันทรพึมพำ
“นี่คือเซียนไหมนะหรือ” คนที่ตอบเขาคือหวังเปาเลอที่กำลังกาวไปขางหนา
เสนผมปลิวไสวและกระแสเตาทั่วทั้งรางกำลังเกิดการเปลี่ยนแปลง
ขณะที่ตอบ เทาที่กำลังยกขึ้นก็หยุดชะงั กลง เขายืนหลังหลังใหปรมาจารย
ดาราจันทรอยูตรงนั้น
“ไมคือรากฐานเตา”
“น้ำคือแหลงกำเนิดเตา”
 “ทองคือปดทางหนีเตา”
“ดินคือสยบเตา”
“ไฟคือ…ทำลายลางเตา”
“หาธาตุเปนรากฐาน รูแจงอดีตและอนาคต กลายเปนเตาใหม…”
“และทั้งหมดนี้…เพียงเพื่อ…ปลดพันธนาการ!” หวังเปาเลอยิ้มนอยๆ ขณะที่พูด
กอนจะกาวเพียงกาวเดียว รางของเขาก็กาวเขาสูจักรวาล กระแสเตาพลันเสร็จสิ้น
การเปลี่ยนแปลงในวินาทีนั้นและกลายเปน…กระแสเซียน!
และในขณะที่กระแสเซียนนี้แผขยายออกไป ดานหลังหวังเปาเลอก็ปรากฏ…ไมสีดำ!
พลังปราณของไมสีดำคอยๆ เขมขนขึ้นราวกับผสานเขากับกระแสเซียนและ
คอยๆ เปนหนึ่งเดียวกัน
และทันทีที่กระแสนี้แผออกมา จักรวาลก็ไรสี โลกศิลาพลันสั่นสะเทือน ทุกชีวิต
ตางสมองวางเปลาไปในฉับพลัน เด็กหนุมชุดแดงที่ตอสูกับฝามือหลัวก็ตัวสั่นเทิ้ม
เปนครั้งแรก ความตื่นตระหนกอันหาไดยากยิ่งปรากฏตัวในดวงตาของเขา
ไมใชแตกระแสเซียนที่ทำใหเขาตื่นตกใจ แตเบื้องหลังกระแสเซียนนี้เก็บซอน…
พลังปราณอีกสายหนึ่งที่กำลังพุงพรวดราวกับถูกปลุกใหตื่นขึ้นมา
พลังปราณนั้น…มาจากไมสีดำ!
ขณะเดียวกันที่ดานนอกโลกศิลา รางที่อยูบนเรือเดียวดายนั้นก็กำลังเพงมองมา
เชนกัน และในที่สุดรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหนาของเขา ดวงตาเผยความคาดหวัง
กอนจะเอยออกมาเบาๆ
“ใกลแลว…ใกลจะถึงเวลาแลว”
 ทามกลางความสั่นสะเทือนไปทุกชีวิต ในจักรวาลนอกสำนักดาราจันทร เสนผม
หวังเปาเลอกระจัดกระจาย กระแสเซียนไหลเวียนไปทั่วทั้งราง กอนที่รางของเขา
จะพราเบลอ ทุกที่ที่เขากาวผานก็เหมือนกับจักรวาลไรความเสถียร รอยแตกราว
ปรากฏขึ้นใตฝาเทาเขาราวกับโลกนี้ไมสามารถทนตอการดำรงอยูของเขาไดอีกตอไป
และกำลังสั่นไหวอยางหนัก
คนสุดทายที่ไปถึงระดับนี้ไดคือเฉินชิง
“ไมตองกลัว” หวังเปาเลอยิ้มนอยๆ แลวเอยเบาๆ คำปลอบโยนนี้ไมใชเพื่อ
สิ่งมีชีวิตใด แตเพื่อ…โลกศิลา
“ขาไมท ำรายเจา” น้ำเสียงของหวัง เป าเลออบอุ  น และหลั ง จากพู ดออกไป
รอยแตกราวใตเทาของเขาก็คอยๆ หายเปนปกติ แรงสั่นสะเทือนจากทั้งโลกศิลา
ก็บรรเทาลงไมนอย แตสิ่งที่ตามมาคือรังสีแหงความไมยินยอม
ความไมยินยอมจากจักรวาลราวกับลวงรูไดสาเวลาที่หวังเปาเลอจะอยูที่นี่…กำลัง
จะหมดลงแลว
“ขาจะควบคุมพลังปราณของตัวเองไมใหไปถึงระดับที่เจารับไมได”
“จากนั้นก็รอขาจนกวาขาจะผสานเตาธาตุทอง หลอมละลายเตาธาตุไฟ…ขาจะพาเจา
ไปดวยกัน” เสียงอันนุมนวลของหวังเปาเลอทำใหแรงสั่นสะเทือนของจักรวาลคอยๆ
หายไป ความรูสึกสนิทสนมแผเขามาจากทั่วทุกสารทิศ โอบลอมรอบตัวหวังเปาเลอ
จนกลายเปนชะตาและหอหุมตัวเขาไว
นี่คือชะตาของทั้งโลกศิลา ขณะที่กำลังแทรกซึมอยูนั้น หวังเปาเลอก็เงยหนาขึ้น
ดวงตาของเขาราวกับมองทะลุทุกสิ่งอยาง และเมื่อเขาเห็นเด็กหนุมชุดแดงที่กำลัง
พันรัดฝามือหลัวอยูที่ปลายสุดความวางเปลาก็สายตาเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ
 “อยารีบรอน” ขมกลั้นความเย็นยะเยือกในดวงตาไดแลวสีหนาหวังเปาเลอ
ก็กลับมาเปนปกติ แมเขาในตอนนี้จะมีความมั่นใจในระดับหนึ่งวาสามารถสังหาร
เด็กหนุมชุดแดงได แตหวังเปาเลอไมอยากทำเชนนั้น เขาอยากมั่นใจเต็มรอยวา
ไมมีทางพลาดกอน
เพราะเตาของเขานั้นดูเหมือนจะสมบูรณ แตก็สมบูรณแคโครงสรางเท านั้น
ขางในยังมีจุดสำคัญอีกหลายจุดที่ยังไมสมบูรณ
เตาธาตุทองคืออยางที่หนึ่ง เตาธาตุไฟคืออยางที่สอง และยังมี…เตาเซียนอีก
สวนหนึ่งดวย
เตาของเซียนตามที่หวังเปาเลอเขาใจคือความหมายของมัน กระแสเซียนที่อยู
นอกรางกายในตอนนี้ก็คือการสำแดงตัวหลังจากความหมายผสานเขากับเตา แตใน
แงหนึ่ง มันยังไมถือวาสมบูรณอยางแทจริง
“หากขาเดาไมผิด สิ่งที่ศิษยพี่ทิ้งไวใหขา…นาจะเปนเตาอีกสวนหนึ่งของเซียน
และเปน…ทางสืบทอดไฟ”
“นั่นคงจะเปน…เซียนแหงไฟ”
“ไฟนี้สามารถหลอมธาตุทั้งหาใหเปนสิ่งถายทอดวิถีเตาของขาได” หวังเปาเลอ
หลั บ ตาลงและเป ด มั น ในวิ น าที ต  อ มาพร อ มกั บ โบกมื อ ทั น ใดนั ้ น แท ง เงิ น ที่
ปรมาจารยดาราจันทรมอบใหก็ปรากฏอยูในฝามือ
เมื่อใชร ะดับการฝกตนในปจจุ บั น ของหวั ง เป าเล อ มองดู แท ง เงิ น ธรรมดานี้
รวบรวมพลังปราณไวอยางนาอัศจรรย เหตุและผลของพลังปราณนี้มีที่มาเดียวกันกับ
ขวดปรารถนาของเขา
 “เหตุและผลจากคนคนเดียวหรือ” หวังเปาเลอพึมพำ กระแสเซียนไหลเวียน
ทันใดนั้นอักขระโบราณนับไมถวนก็พุงออกมาจากฝามือแผกระจายไปทั่วทุกสารทิศ
แทรกซึมไปทุกอณูของจักรวาลในสายตาเขา
อักขระโบราณเหลานี้คือสิ่งจำเปนสำหรับการหลอมเมล็ดพันธุเตา หลังจาก
แผ อ อกไป หวั ง เป า เล อ ก็ ท ุ บ กำป  น ขวาลงพื ้ น อย า งแรงจนกลายเป น หลั ม ดำ
ในพริ บ ตาเดี ย วอั ก ขระโบราณที ่ ก ระจั ด กระจายไปทั ่ ว ก็ แ ผดเสี ย งคำรามราวกั บ
สายฟาฟาด พลิกตลบราวกับทะเล
ในชั่วพริบตาก็มารวมตัวกันในกำปนหวังเปาเลอและหลอมรวมเขากับ…แทงเงิน
สองสามแทงนั้น หลังจากเขาไปทีละตัวก็ทำใหมันเปลี่ยนสภาวะไปอยางรวดเร็ว
อีกทั้ง ยัง มีชะตารอบๆ ตัวเพิ่มเขามารวมกั บระดั บ การฝ กตนในป จ จุ บั น ของเขา
เมล็ดพันธุเตาธาตุทอง…จึงใชเวลาไมนานเลย ทั้งหมดกินเวลาเพียงครึ่งกานธูปเทานั้น
และเมื่อหวังเปาเลอคลายกำปนอีกครั้ง เมล็ดพันธุเตาธาตุทองก็ปรากฏ!
การปรากฏตัวของมันทำใหโลกศิลาสั่นสะเทือนอีกครั้ง ขณะนี้ดวงดาวทุกดวง
อารยธรรมทั้งหมด สิ่งมีชีวิตทั้งหมด ทุกสิ่งที่เกี่ยวของกับกฎธาตุทอง แรธาตุก็ดี
เทพวัตถุก็ชาง ลวนสั่นสะทาน!
เพราะ…ธาตุทองแหงธาตุทั้งหามีแหลงกำเนิดแลวนับจากนี้!
สวนระดับการฝกตนของหวังเปาเลอก็ปะทุขึ้นมาในวินาทีนี้ดวย และกำลังจะ
ทะลวงขีดจำกัดปจจุบัน แตในพริบตาที่โลกศิลาไมสามารถทนรับได การปะทุนี้ก็ถูก
หวังเปาเลอสยบกลับเขารางกายไป ไมมีชองโหวแมแตนอย ขณะเดียวกันเขาก็เลือกที่
จะหลับตาลง
ไมอาจลืมตาได เพราะทันทีที่ลืมตาขึ้น…
จักรวาลจะแหลกสลาย ฟาดินจะถลมทลาย โลกศิลา…จะรับไมไหว!
 “ตอไป ไปที่ดินแดนที่ศิษยพี่ยกให” หวังเปาเลอที่กำลังหลับตาสามารถมองเห็น
ทุกสรรพสิ่งไดโดยไมตองใชดวงตา ขณะที่พึมพำก็กาวไปขางหนา กอนที่รางจะ
หายลับไป
 บทที่ 1273 อักขระเซียน
มีบางคนที่ลืมตาขึ้น แตในสายตาเขากลับเต็มไปดวยอุปสรรคและหมอกหนาทึบ
มากเกินไปจนมองเห็นไมชัดและไมรูวาประกายไฟแหงชีวิตอยูที่ใดหรืออาจเปนเพราะ
ตัวพวกเขาเองหรืออาจเปนเพราะสภาพแวดลอมและพันธนาการอันยุงเหยิง
คนพวกนี้อยูในโลกเปนสวนใหญ ไมอาจบอกไดวาพวกเขาไมมีความสุข แตก็ไมได
มีอิสระ บางทีพวกเขาอาจไมรู หรือบางทีอาจจะรู ชีวิตคือการฝกฝนที่ใชเวลาเปน
ปราณวิญญาณ แตพวกเขายังตองตระหนักรู ตรัสรูและรูแจงอยางตอเนื่อง
แตก็มีบางคนเชนกันที่กาวเดินไปในชีวิตนี้และคอยๆ ไปถึงอีกระดับ พวกเขาตาง
หลับตาลง แตโลกทั้งใบกลับชัดเจนยิ่งขึ้นในการรับรูของพวกเขาและยิ่งสัมผัสได
อยางแมนยำ เห็นชัด เห็นทะลุปรุโปรง งดงามยิ่งขึ้น มีสีสันมากขึ้นและเต็มไปดวย
ประกายไฟแหงชีวิต
คนประเภทนี้ก็มีไมนอยเชนกัน
สวนหวังเปาเลอเคยเปนคนประเภทแรก แตตอนนี้เปนประเภทหลัง และยัง
กาวเดินไปถึงจุดสูงสุดของเสนทางประเภทหลังดวย ไมใชแคการตรัสรูอยางยิ่งใหญ
แตยังรวมถึงจิตใจรูแจงเห็นจริง
ความทรงจำตลอดชีวิตที่ผานมาผุ ดขึ ้นในหั ว เงารางแตละคนแวบเข า มาใน
ความคิดหวังเปาเลอหลับตาขณะเดินไปในจักรวาลและเอยเบาๆ
“ชีวิตคือการฝกตน…ฝกใจ ฝกนิสัย ฝกตัวเอง”
ขณะพึมพำหวังเปาเลอก็หัวเราะออกมา รอยยิ้มของเขาไรเดียงสา ตรงไปตรงมา
และสงบสุข และหลัง จากทั้ง สามอย างผสานเข า ด ว ยกั น เส น ผมที ่ ปลิ วไสวขณะ
กาวเดิน…ก็พริ้วไหวอยูบนราง
 คอยๆ เดินไปยังสถานที่ที่ศิษยพี่มอบใหทีละกาวๆ
ดวงตาของเขาปดสนิทตั้งแตตนจนถึงตอนนี้ ไมจำเปนตองลืมตาและไมอาจลืมตาได
เขาไมรูวาระดับการฝกตนของตนในตอนนี้คือระดับใด บางทีอาจเปนระดับ
จักรพิภพชั้นมหาวัฏจักร หรืออาจจะมากกวานั้นอีกหนอยเปนระดับที่เรียกวาจักรวาล
หรือบางที…อาจเปนอีกระดับที่ไมมีใครรูจัก
ระดับนั้นนอกจากเขาแลว ในโลกศิลานี้คงมีเพียงศิษยพี่ที่ไปถึง
แมจะไมเขาใจระดับการฝกตนของตนมากนัก แตมีเรื่องหนึ่งที่หวังเปาเลอรูดีมาก
เขารูวาทันทีที่ตนลืมตาขึ้น ระดับการฝกตนที่เขาขมกลั้นอยูจะตองระเบิดออกมา
และจุดสูงสุดของการระเบิดเชนนี้ไมใชสิ่งที่โลกศิลาจะทนรับได
“รออี ก หน อ ย” หวั ง เป า เล อ ดู เ หมื อ นจะพู ด กั บ ตั ว เอง แต ก ็ ด ู เ หมื อ นพู ด กั บ
ความวางเปลา เหยียบเทาลงกาวเดิน วินาทีตอมารางของเขาก็ราวกับถูกลบหายไป
จากจักรวาล
เมื่อปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เขาก็มาอยูที่จุดสิ้นสุดของจักรพิภพสำนักเสริมแลว
ตรงนั ้ น คื อ จั ก รวาลอั น ไกลโพ น ที ่ ซ ึ ่ ง มี ด วงดาวเพี ย งไม ก ี ่ ด วง มี เ พี ย งสะเก็ ต ดาว
นับไมถวนที่ลอยเควงราวกับสายน้ำ ดวยแรงดึงดูดหรือแรงโนมถวงใดๆ ก็ตามทำให
มันไมกระจัดกระจายและแยกจากกัน แตกอตัวเปนวงแหวนศิลาขนาดมหึมาที่ไมอาจ
แยกหัวทายได
หากมองจากมุมสูงจะเห็นไดลางๆ วาสะเก็ดดาวที่อยูตรงนี้มีตนกำเนิดเดียวกัน
กลาวคือ…พวกมันเปนหนึ่งเดียวกัน
ราวกับวาหลายปกอนที่นี่มีดวงดาวขนาดใหญหรือสะเก็ดดาวมหาศาล แตกลับ
พังทลายลงอยางไมทราบสาเหตุจึงไดมีสภาพอยางที่เห็นตรงหนา
 หากเปลี ่ ย นเป น คนอื ่ น หลั ง จากมาที ่ น ี ่ แ ล ว แผ ด วงจิ ต เทพออกไปถึ ง ขี ด สุ ดก็
ไมอาจตรวจพบสิ่งผิดปกติใด แมแตระดับจักรวาลก็เชนกัน
ราวกับที่แหงนี้ธรรมดามาก กระทั่งหลายปมานี้มีผูฝกตนเคยเขามาในวงแหวน
สะเก็ดดาว แตทายที่สุดก็ไมพบสิ่งใดและยิ่งทำใหที่นี่คอยๆ ไมมีความลึกลับอะไร
ทวา…ในการรับรูของหวังเปาเลอขณะนี้ ทุกอยางในที่แหงนี้แตกตางออกไป
แมจะยัง คงเปนวงแหวนสะเก็ ดดาวและไม มี สิ ่ ง มี ค าอะไรซ อนอยู  ทั้ ง นอกและใน
วงแหวน แต…ที่นี่กลับมีกระแสเซียนบางเบาจนแทบจะตรวจไมพบ!!
กระแสเซียนนี้บางเบาเกินไป บางเบาจนถึงขั้นที่วาระดับจักรวาลก็ยังสัมผัสไมได
แมแตนอย บางเบาจนถึงขั้นที่สวตอใหเปนเวยยางจื่อคนกอนก็ยังไมรู แมกระทั่ง
หวังเปาเลอกอนหนาที่จะรูแจง ตอใหมีวิชาสืบทอดเซียนก็ยังไมไดอะไรเหมื อน
คนอื่นๆ
มีเพียงตอนนี้ที่ไดรูแจงแลวและกระแสเตาแปลงเปนกระแสเซียนแลว ดวยการ
อาศัยสัมผัสเชื่อมตอจากตนกำเนิดเดียวกัน หวังเปาเลอจึงสัมผัสไดถึงความแตกตาง
ของที่นี่
“ศิษยพี่ชาง…เปนอัจฉริยะจริงๆ” หลังจากสัมผัสไดไมนาน หวังเปาเลอก็เอย
เสียงเบา
แท จ ริ ง แล ว ที ่ น ี ่ ไ ม ไ ด ม ี อ ะไรสำคั ญ ซ อ นอยู  เพราะไม ม ี ค วามจำเป น แล ว
เพราะวงแหวนสะเก็ดดาวตรงหนาเปนสิ่งที่มีคาที่สุดแลว
เพราะ…หลายปกอนสิ่งที่อยูที่นี่ไมใชดวงดาวหรือสะเก็ดดาวยักษ แตเปน…
อักขระโบราณ!
 อักขระโบราณนี้แตกเปนชิ้นเล็กชิ้นนอยแลวกอตัวเปนกลุมสะเก็ดดาว สะเก็ดดาว
ทุกดวงในที่แหงนี้ลวนเปนสวนหนึ่งของอักขระโบราณนั่น อีกทั้งเมื่อมันเคลื่อนที่ไป
รอบๆ ตำแหนงของสะเก็ดดาวก็เบี่ยงเบนไปนานแลวเหมือนกับรูปภาพที่แตกกระจาย
เปนชิ้นเล็กชิ้นนอยและถูกจัดวางไวตรงหนามั่วๆ เหมือนกับตัวตอ
หากมีคนประกอบมันกลับเปนเหมือนเดิมไดอักขระโบราณก็จะปรากฏขึ้นในโลก
อีกครั้ง แต…ในสถานการณที่ไมรูวาอักขระโบราณเดิมเปนแบบไหนการประกอบมัน…
จึงแทบจะเปนไปไมไดเลย
สวนกระแสเซียนที่บางเบาจนแทบจะตรวจไมพบนั้นหากถูกคนพบก็จะตามหา
รูปแบบอักขระโบราณเดิมไดจากในการรับรู…ขอจำกัดเชนนี้ยังทำใหคนที่สามารถรับ
วิชาสืบทอดของเฉินชิงไดจึงมีเพียง…เซียนที่มีตนกำเนิดเดียวกันเทานั้น!
หลังจากรับรูทุกอยางแลว หวังเปาเลอก็เงียบไปครูหนึ่ง กอนจะยกมือขวาขึ้นชาๆ
โบกไปยังวงแหวนสะเก็ดดาวตรงหนาเบาๆ ทันใดนั้นกระแสเซียนบางเบาที่แทรกซึม
อยูในที่แหงนี้ก็มารวมตัวกันในทันทีและผสานเขากับมือขวาของหวังเปาเลอ หลังจาก
ถูกเขารวบรวมมาจนหมดแลว ในหัวเขาก็คอยๆ มีอักขระโบราณตัวหนึ่งปรากฏขึ้น
ทันทีที่อักขระโบราณนั้นผุดขึ้นในหัว จักรวาลโดยรอบก็เริ่มปนปวน มีเปลวไฟ
ที่มองไมเห็นซึ่งกลายเปนคลื่นความรอนออกมาจากทั่วทุกสารทิศทำใหจักรพิภพผืนนี้
บิดเบี้ยวและมืดสลัว
ความรูสึกกดดันก็แผขยายออกไปอยางหนาแนน
ผานไปสักพักมือขวาที่หวังเปาเลอยกขึ้นก็กระแทกกำปนชี้ไปทางวงแหวนสะเก็ดดาว
ตรงหนา ทันใดนั้นวงแหวนสะเก็ดดาวก็สั่นสะเทือนและกระจัดกระจายแยกออก
จากกัน
 และในพริบตาที่มันแยกออกจากกันนั่นเอง ดวงจิตเทพหวังเปาเลอก็แผขยาย
ออกไปครอบคลุมสะเก็ดดาวทุกดวง จากนั้นก็ควบคุมตามรูปรางอักขระโบราณที่
ปรากฏขึ้นในหัว เริ่ม…กูคืน!
เสี ย งคำรามและเสี ย งหวี ด หวิ ว ดั ง ไปทั ่ ว ทั ้ ง จั ก รพิ ภ พสำนั ก เสริ ม พร อ มกั บ
การเคลื ่ อ นที ่ ส ะเก็ ด ดาวนั บ ไม ถ  ว นและอั ก ขระโบราณนั ้ น ค อ ยๆ ฟ  น คื น กลั บ มา
ความปนปวนก็ยิ่งขยายออกไปทำใหสิ่งมีชีวิตในจักรพิภพสำนักเสริมตางใจสั่นสะทาน
รุนแรงในพริบตาเดียว
ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณเองก็หนาเปลี่ยนสี สัมผัสสวรรคกอคลื่นลูกใหญ
ระดับการฝกตนระดับจักรวาลเองก็ยังใจสั่นระริกอยางรุนแรง
ไมใชแคเขาคนเดียว ปรมาจารยสำนักดาราจันทรก็เชนกัน ตอใหเขาจะเคยมี
ระดับการฝกตนดีเลิศ แตตอนนี้จิตใจก็ยังสั่นเทิ้ม
ไม ว  า จะสั ่ น ระริ ก หรื อ สั ่ น เทิ ้ ม ก็ ล  ว นไม ไ ด เ กิ ด จากความเกลี ย ดชั ง แต เ ป น
สัญชาตญาณเหมือนกับตัวเองกลายเปนคนธรรมดากำลังเผชิญหนากับเทพเจาที่ถูก
ปลุกใหตื่น!
เทพเจาที่ไมอาจจองมองไดโดยตรง!
เทพเจาที่ไมอาจลวงเกินได!
เทพเจาที่ไมอาจขัดขวางได!
 บทที่ 1274 รากฐานเตาหาธาตุ
เมื่อมองไปรอบๆ จักรวาลอันไกลโพนของจักรพิภพสำนักเสริมแหงนี้ที่เหมือนกับ
กลุมสะเก็ดดาวนับไมถวนที่ดำรงอยูมาแตโบราณ บัดนี้กำลังเรียงตัวอยางรวดเร็ว
ทามกลางเสียงดังกึกกอง
เที ย บกั บ พวกมั น แล ว ร า งของหวั ง เป า เล อ ที ่ ล อยอยู  ต รงหน า ดู เ ล็ ก น อ ยจน
ไม ค วรค า ให เ อ ย ถึ ง แต ห ากหลั บ ตาแล ว สั ม ผั ส กั บ รั ศ มี ข องร า งหวั ง เป า เล อ นั้ น
เปล ง ประกายเหนื อ สิ ่ ง อื ่ น ใดราวกั บ เป น เจ า แห ง ทุ ก สรรพสิ ่ ง กำลั ง โบกมื อ และ
กลุมสะเก็ดดาวก็เรียงเปนแถวดวยตัวเอง
ความผันผวนแผขยายไปทั่วทั้งจักรพิภพสำนักเสริมสงผลใหทุกขีวิตใจสั่นสะทาน
ผู  ฝ  ก ตนจำนวนมากต า งใจสั ่ น ไหว ขณะเดี ย วกั น กลุ  ม สะเก็ ด ดาวนี ้ … ก็ ค  อ ยๆ
เชื่อมตอกันเปนอักขระโบราณ!
อักขระโบราณนี้เหมือนกับลูกไฟ ไมวาจะมองดวยตาเปลาหรือใชประสาทสัมผัส
ล ว นเป น ดั ่ง เปลวไฟราวกับ สามารถเผาทำลายได ท ุก สรรพสิ ่ง ครอบทั ้ ง จั ก รวาล
และพลังปราณของมันก็นาอัศจรรยราวกับเขยาจักรวาลได
ขนาดของมันก็นาอัศจรรย เผยใหเห็นความเกาแกและความผันผวนไมมีที่สิ้นสุด
เพราะมันปรากฏตัวทามกลางจักรวาล ความวางเปลาโดยรอบก็ราวกับมีกลิ่นอายของ
กาลเวลาซึ่งทำใหหวังเปาเลอที่ยืนอยูตรงหนามันรูสึกราวกับอยูในแมน้ำสายยาวแหง
กาลเวลา
“นี่คือ…อักขระโบราณที่ศิษยพี่ทิ้งไวใหขา” แมจะไมไดลืมตา แตหวังเปาเลอ
ก็ไดรับญาณทั้งหมดที่เขาตองการที่ จากบนอักขระโบราณตรงหนาอยางชัดเจน
จากนั้นไมนานเขาก็พึมพำเสียงเบา
อักขระตรงหนากับที่ปรากฏอยูในหัวเขาเหมือนกันทุกประการ!
 อีกทั้งในทันทีที่มันกอตัวขึ้น ไมใชแคจักรพิภพสำนักเสริมเทานั้นที่ตื่นตะลึง
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายรวมถึงจักรพิภพใจกลางก็เชนกัน ทั่วทั้งโลกศิลา
ตางกำลังรองคำราม ทั้งสิ่งมีชีวิตและไมมีชีวิตตางก็กำลังตัวสั่นเทา
เพราะนี่คือพลังเหนือโลกศิลา!
เพราะพลังนี้เกาแกถึงขีดสุด ไมใชของยุคปจจุบัน!
เพราะนี่คือ…เซียนที่หลัวและกูแยงชิงกันในตอนนั้น!
วิชาสืบทอดแหงเซียน!
สาเหตุ ท ี ่ เ ป น รู ป ลู ก ไฟก็ เ พราะวิ ช าสื บ ทอดนี ้ … เป น ตั ว แทนแห ง เปลวไฟ
เปลวไฟแหงเซียน!
บนอักขระนี้ หวังเปาเลอสัมผัสไดถึงพลังปราณแหงเซียนอันเขมขนซึ่งทำใหเขา
รูสึกคุนเคยมากราวกับเห็นเงารางของศิษยพี่อยูในนั้น แตสุดทายก็ถอนหายใจเบาๆ
“ไฟนี้…คือเมล็ดพันธุเตาธาตุไฟของขา!” เมื่อสัมผัสอักขระอันใหญโตตรงหนา
แลวหวังเปาเลอก็เอยออกมาเบาๆ กอนจะกวักมือเบาๆ ไปทางอักขระที่ประกอบขึ้น
จากสะเก็ดดาวนับไมถวนที่สั่นสะเทือนไปทั้งโลกศิลา
ทันใดนั้นอักขระสะเก็ดดาวอันตระการตาก็สั่นสะเทือนและกอตัวเปนสะเก็ดดาว
ของตัวมันเอง รอยราวพลันปรากฏขึ้นทันทีและมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากแทรกซึมไปทั่ว
ทั้งอักขระแลวก็เกิดเสียงคำรามดังสนั่นแลวกลุมสะเก็ดดาวก็พังทลายลง
ในพริ บ ตาที ่ ม ั น พั ง ทลายลงด า ยสี ท องก็ พ ุ  ง ออกมาจากข า งในสะเก็ ด ดาวที่
แตกกระจาย และพุง ตรงมาทางหวั ง เป า เล อ ทั ้ ง หมดนี ้ ด ู เ หมื อนยาวนาน แต ใ น
ความเป น จริ ง มั น เกิ ด ขึ ้ น เร็ ว ราวกั บ แสงฟ า แลบ วิ น าที ต  อ มา…เมื ่ อ ด า ยสี ท อง
มาบรรจบกัน อักขระสีทองขนาดเทาฝามือก็ลอยอยูบนฝามือหวังเปาเลอ
 สีทองสองประกายอักขระดั่งไฟ
โลกศิ ล าสั ่ น สะเทื อ นรุ น แรงยิ ่ ง ขึ ้ น ไฟอั ก ขระสี ท องกำลั ง แกว ง ไปมาราวกั บ
ปรารถนาจะผสานเขากับหวังเปาเลอ ขณะเดียวกันกระแสเซียนบนรางหวังเปาเลอ
ก็แผขยายออกมาเองราวกับมันเปนหนึ่งเดียวกับอักขระนี้อยูแลว ขณะนี้พวกมัน
ตางกระตือรือรนที่จะหลอมรวมเปนหนึ่งเดียว
เมื่อสัมผัสไดถึงเปลวไฟสีทองในมือ หวังเปาเลอก็เงียบไปครูหนึ่ง มือขวากำ
เขาหากันเล็กนอยจนกระทั่งอักขระไฟเซียนนั่นอยูในมืออยางสมบูรณ
ทั น ที ท ี ่ ส ั ม ผั ส กั บ มั น อั ก ขระไฟเซี ย นนั ่ น ก็ ผ สานเข า ไปในฝ า มื อ หวั ง เป า เล อ
และแผซานไปในรางกายเขา ในตอนนั้นเองในหัวหวังเปาเลอก็ปรากฏภาพสี่ดาน
ภาพแรกคือแสงสวางจา กำลัง พุ  ง ไปข างหน าในจั ก รวาลอั น มื ด มิ ด ด านหลั ง
แสงสวางจานั้น มียักษตัวหนึ่งที่ดูเหมือนสามารถแยกฟาเปดแผนดินไดกำลังไลตามไป
ดวยสีหนาไรอารมณ
ในไมชาดานหนาแสงสวางนั้นก็ปรากฏสนามรบขึ้นซึ่งแสงสวางนั้นก็ไมลังเล
แมแตนอย มันเรงความเร็วพุงเขาไปในสนามรบทันที และในพริบตาที่เขาไปใน
สนามรบแสงสวางนั่นก็แยกเปนสองสวน!
สวนหนึ่งสองประกายดั่งเดิม อีกสวนหนึ่งมืดมิดยากจะหาพบ แยกออกจากกัน
เปนสองทาง
ภาพแรกหายไปและในไมชาภาพที่สองก็ปรากฏขึ้น
ในภาพนั้นลำแสงที่มืดมิดจนแทบมองไมเห็นนั้นเงียบสงัดอยูในจักรวาลอันกวางใหญ
จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อเริ่มมีสิ่งมีชีวิตปรากฏขึ้นในโลกศิลา แสงนั้นก็หลอมรวมเขากับ
สิ่งมีชีวิตหนึ่งราวกับกลับชาติมาเกิดและเติบโตเปนผูใหญ
 ตั้งแตนั้นมาลำแสงนั้นก็ไดเกิดใหมครั้งแลวครั้งเลา มีทั้งคน พืช วิญญาณ…
จนกระทั่งผานไปนานเพียงใดก็สุดรู ตอนจบของภาพที่สองนี้คือทารกคนหนึ่งที่เกิด
ในหมูบานธรรมดา
ชื่อของทารกคือเฉินชิง
ดูถึงตรงนี้จิตใจหวังเปาเลอพลันซับซอนและถอนหายใจเบาๆ กอนจะมองดู
ภาพที่สามที่ผุดขึ้นในหัวตอไป ในภาพนั้น…คือสำนักแหงความมืดในอดีต เขาเห็น
ศิษยพี่เฉินชิงที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู วันหนึ่งจูๆ แสงในดวงตาก็ไมเหมือนเดิม แสงนั้น…
มืดมิดจนแทบมองไมเห็นเหมือนกับแสงที่แยกออกมาจากลำแสงสวางจานั่น
และภาพสุดทายคือหลังจากผานไปเนิ่นนาน เฉินชิงกำลังยืนอยูดานหลังจุดที่
หวังเปาเลอยืนอยูในตอนนี้และกำลังจองมองกลุมสะเก็ดดาวที่แตกกระจาย
ภาพทั้งสี่สิ้นสุดลงแคนี้
แมภาพเหลานี้จะไมมีเสียง แตหวังเปาเลอก็เขาใจทุกอยาง แสงสวางกับยักษใน
ภาพแรกก็คือกูกับหลัว
กูเขามาในจักรพิภพเตาไมรูสิ้น หลัวจึงปดผนึกที่นี่ แตเขาไมไดสังเกตเห็นวา
หลังจากกูเขามาแลวก็แยกออกเปนสองสวน สวนหนึ่งสวาง สวนหนึ่งมืดมิด
วิ ช าสื บ ทอดของแสงสว า งกลายเป น นั ก เล า เรื ่ อ งและได พ บกั บ ชะตากรรม
ของหวังเปาเลอ สุดทายก็ถูกเขาเก็บเกี่ยวไป
สวนวิชาสืบทอดของความมืดมิดนั้นเวียนวายตายเกิดอยูหลายครั้ง สุดทาย
เมื่อไดมาอยูกับเฉินชิงก็ไดปลุกความทรงจำขึ้น…บางทีนี่อาจเปนสาเหตุที่เฉินชิง
กบฏตอสำนักแหงความมืดในตอนนั้น ภารกิจของสำนักแหงความมืดคือปองกันไมให
เซียนจากไป แตเมื่อถึงยุคของอาจารยก็ถูกอาจารยเปลี่ยนใหกลายเปนปองกันทุกคน
และที่สำคัญคือ…ไปตกอยูกับตระกูลไมรูสิ้นซึ่งก็ไมรูวาเปนความบังเอิญหรือตั้งใจ
 “อาจารยรับศิษยสองคน ลวนเปนผูสืบทอดเซียน…” หวังเปาเลอเอยเบาๆ
เขาเขาใจอะไรขึ้นมากแลว เกรงวา…อาจารยคงจะเปนคนที่รูมากที่สุดและบางที
อาจารยก็อาจตองการทำลายภารกิจของสำนักแหงความมืด
“ดังนั้นสุดทายอาจารยถึงชวยเติมเต็มศิษยพี่และสุดทายศิษยพี่ถึงเลือกที่จะ
จากไป ยินยอมทำใหขาสมบูรณแบบ…”
หวังเปาเลอถอนหายใจ เขาใจทุกอยางแลว แมจะมีรายละเอียดอีกมากที่เขา
ยังไมรู แตนั่นก็ไมสำคัญแลว สิ่งสำคัญคือ…เขาเองก็เลือกที่จะจากไปเชนกัน
เพื่อโลกศิลา เพื่ออาจารย เพื่อศิษยพี่ เพื่อแมนางนอย เพื่อทุกคนและเพื่อตัวเอง…
“สงครามครั้งนี้ ใกลแลวสินะ” เจตนาอันแรงกลาปะทุขึ้นบนรางหวังเปาเลอที่
กำลังหลับตา เขายกมือขวาขึ้นมา ไฟอักขระเซียนที่เขาจับไวในมือเปลงแสงเล็ดลอด
ออกมาจากนิ้วมือแผขยายไปทั่วทุกสารทิศ
เมล็ดพันธุไฟหาธาตุเริ่มกอตัว!
ทันทีที่มันกอตัว พลังของหวังเปาเลอก็ปะทุขึ้นฟา เพราะวา…เตาหาธาตุของ
เตาแปดปรมัตถนั้นมีเมล็ดพันธุเตาเหนือกวาผูบุกเบิกกฎเตานี้มากเกินไป!
เตาธาตุทองของเขาเปนสิ่งเดียวที่นอกจักรพิภพสูงสุดขาดแคลน ไดรับศรัทธา
สูงสุดและอยูยงคงกระพัน!
เตาธาตุน้ำของเขาคือน้ำตาหยดหนึ่งซึ่งบรรจุอารมณและความเพียรพยายาม
ไหลผานคืนวันนับแตอดีต ตนกำเนิดลึกลับหายาก!
เตาธาตุดินของเขาแปลงมาจากมุมหนึ่งของโลกศิลา ในระดับหนึ่ง…หากจะพูดวา
มันเปนสวนหนึ่งของหลัวก็เหมาะสมแลว!
 เตาธาตุไฟของเขากำลังกอตัวอยูในขณะนี้ นั่นคือวิชาสืบทอดไฟแหงเซียนจึงยอม
เขยาขวัญไปทั้งแผนดิน!
เตาธาตุไมของเขายิ่งไมตองพูดถึง เรียกไดวาเปนเตาแรกและเปนเตาของชีวิตเขา
หวังเปาเลอสันนิษฐานไวแลววาบางที…รางตนแบบของเขา…เปนตนกำเนิดไมแหง
ธาตุทั้งหา…นอกจักรวาลอันกวางใหญไรที่สิ้นสุดจริงๆ
เปนรากฐานเตาที่ไมเคยมีมากอน!
 บทที่ 1275 สงครามจุติ
หากจะใชคำวาสุดยอดรากฐานแหงเตาก็ไมเกินจริง!
ขณะนี ้ ส ุ ด ยอดรากฐานแห ง เต า นี ้ ข าดเพี ย งตั ว เชื ่ อ มสุ ด ท า ยเท า นั ้ น ทั น ที ที่
ไฟแหงเซียนรวมตัวกลายเปนเมล็ดพันธุเตาก็แสดงถึงความสมบูรณของธาตุทั้งหา
แสดงถึงรากฐานแหงเตาแปดปรมัตถของหวังเปาเลอเสร็จสมบูรณแลว!
จักรวาลรองคำรามสั่นสะเทือนไปทั่วทุกสารทิศ เสนผมของหวังเปาเลอขยับ
ไหวเองโดยไรลม รวมถึงชุดที่เขาใสอยูดวยแมดวงตาที่ปดอยูจะไมไดลืมขึ้น แตบนราง
ของเขากลับเปลงแสงสวางยิ่งกวาดวงตา
มือขวาที่ยกขึ้นคลายฝามือออก เปลวไฟสีทองพลันลุกโชนขึ้นบนฝามือ แตหาก
สังเกตดีๆ จะเห็นวาสิ่งที่เรียกวาเปลวไฟนี้ความจริงแลวเกิดจากการรวมตัวของ
อักขระสีทองนับไมถวน อักขระเหลานั้นกำลังซอนทับและหลอมเข าดวยกั น กั น
อย า งต อ เนื ่ อ งจนสามารถจิ น ตนาการได ว  า เมื ่ อ อั ก ขระในมื อ เขาหลอมรวมเป น
หนึ่งเดียวกันจนหมด มันก็จะกลายเปน…เมล็ดพันธุเตา!
กระบวนการเปลี ่ ย นหนึ ่ ง เป น หมื ่ น และเปลี ่ ย นหมื ่ น กลั บ มาเป น หนึ ่ ง นี ้ คื อ
การกอกำเนิดเมล็ดพันธุเตาธาตุไฟ!
หากเที ย บกระบวนการสำคั ญ นี ้ ก ั บ สิ บ ระดั บ กระบวนการตอนนี ้ ไ ด ม าถึ ง
ระดับสามแลว และแผขยายไประดับสี่อยางรวดเร็ว อีกทั้งในกระบวนการนี้ยังทำให
พลังปราณบนรางหวังเปาเลอเพิ่มขึ้นอยางตอเนื่อง
ระดับการฝกตนของเขาผันผวนขึ้นเรื่อยๆ ดวงวิญญาณเทพก็ยิ่งรายกาจขึ้น
กระแสเซียนบนรางก็เขมขึ้นถึงขีดสุดเชนกัน ทุกอยางเกี่ยวกับเขากำลังปะทุขึ้น
ในเวลานี้
แข็งแกรงขึ้นเรื่อยๆ!
 ความวางเปลาก็มาถึงขีดกำจัดราวกับไมอาจทนไดอีกตอไป แมหวังเปาเลอ
จะหลับตาอยูและขมกลั้นการทะลวงขั้นของระดับการฝกตน แตจักรวาลโดยรอบ
ก็ยังคงปรากฏรอยราวมากขึ้นเรื่อยๆ
รอยร า วแผ ข ยายไปครึ ่ ง จั ก รพิ ภ พสำนั ก เสริ ม ทำให ป รมาจารย ด าราจั น ทร
หนาเปลี่ยนสี ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณก็ตื่นตระหนก
“โลกกำลังจะทนไมไหวแลว!!”
เมื่อเห็นรอยราวมากขึ้นเรื่อยๆ ในชวงเวลาวิกฤตินี้ หวังเปาเลอก็ยกมื อ กด
หวางคิ้วตัวเอง
“ผนึก!”
ฉั บ พลั น หู ส องข า งของเขาก็ ถ ู ก ป ด ผนึ ก เอง รู ท วารทั ้ ง เจ็ ด คื อ จุ ด รั บ รู  ข อง
ดวงวิญญาณเทพกับโลกภายนอก ในเมื่อปดสองตาแลวยังไมอาจขมกลั้นไดก็ปด
อีกสองหู!
เมื่อหูถูกปดผนึก พลัง ปราณก็ ถู กระงั บลงในทัน ที ไมใ ห มัน แผ ขยายออกไป
มากเกินไป รางกายของเขาสงเสียงคำราม กอนที่รอยราวทั่วจักรวาลจะคอยๆ หายไป
สวนกระบวนการหลอมเมล็ดพันธุเตาธาตุไฟเซียนนั้นก็ไดทำใหเกิดมวลคลื่น
ลูกใหญไปทั่วทั้งจักรพิภพสำนักเสริม
ดวงดาวทุกดวงตางกำลังสั่นสะเทือนและสิ่งมีชีวิตทุกชนิดตางจิตใจสั่นสะทาน
จะความวางเปลาก็ดี เศษฝุนผงก็ชาง ในวินาทีนี้ลวนราวกับไดรับอิทธิพลรุนแรง
และขอบเขตของอิทธิพลนี้ยังทะลุจักรพิภพสำนักเสริมไปยังจักรพิภพใจกลาง
ปรมาจารยตระกูลเซี่ยที่กำลังถือสันโดษรวบรวมวงแหวนชะตาอยูในจักรพิภพใจกลาง
สังเกตเห็นในทันที เขาหับขวับมองไปทางจักรพิภพสำนักเสริม ดวงตาไหวคลอน
เขาสั ม ผั ส ได ถ ึ ง ความผั น ผวนไปทั ่ วทั ้ง จั ก รวาลได อ ย า งชั ด เจน ความรุ น แรงของ
ความผันผวนนี้ทำใหเตาชะตาของเขาสั่นคลอนไมนอย
“เปนหวังเปาเลอ!” ปรมาจารยตระกูลเซี่ยสูดหายใจเขาลึกๆ แมความสั่นไหว
ในดวงตาจะคอยๆ หายไป แตความเครงขรึมก็คอยๆ ปรากฏแทนที่ แตสุดท าย
ก็กลายเปนถอนหายใจเบาๆ
ระดับของหวังเปาเลอในตอนนี้คือสิ่งที่เขาใฝฝนมาตลอดแมยามหลับ แตเขาก็
รูดีวาเตาของตนหยุดกาวหนาไปแลว ตอนนี้ทำไดแคถอนหายใจเล็กนอยและจิตใจเขา
ก็โลงขึ้น เพราะเขาไมจำเปนตองใชชีวิตของตนหลอมวงแหวนชะตาอีกแลว หายนะ
ที ่ โ ลกศิ ล ากำลั ง จะต อ งเผชิ ญ มี ค นที ่ เ หมาะสมกว า ปรากฏตั ว แล ว หากอี ก ฝ า ย
ยังไมสามารถหยุดยั้งหายนะได ตอใหเขาสละชีวิตตนไปก็เปลาประโยชน
และขนาดตัวเขายังไดรับอิทธิพลขนาดนี้ ยิ่งไมตองพูดถึงผูฝกตนคนอื่นๆ ใน
จักรพิภพใจกลางที่ตางกำลังสัมผัสไดถึงความปนปวนของรางกายตนอยูในขณะนี้
นั่นคือความผันผวนจากเพลิงชีวี ไฟแบงออกเปนจริงและปลอม และเพลิงชีวีนั้น
นั บ เป น ส ว นหนึ ่ ง ของไฟ อั น ที ่ จ ริ ง ในระหว า งธาตุ ท ั ้ ง ห า ดู เ หมื อ นจะแยกจากกั น
แตหลังจากถึงจุดสูงสุดแลวก็ยากที่จะแยกธาตุใดเปนธาตุใด และมีจุดเชื่อมโยงกัน
ในทายที่สุด
มหาเตาเปนเชนนี้ วิถีการฝกตนก็เปนเชนนี้
เวลานี้ทามกลางเสียงรองคำรามจากจักรพิภพใจกลาง และการหลอมเมล็ดพันธุ
เต า ธาตุ ไ ฟของหวั ง เป า เล อ ยั ง มี อ ี ก คนที ่ ส ั ม ผั ส ได ถ ึ ง ความผั น ผวนนี ้ นั ่ น คื อ
รางแยกมหาเทพที่กำลังตอสูกับฝามือหลัวอยูในความวางเปลา
 เด็ ก หนุ  ม ชุ ด แดงที ่ เ ป น ร า งแยกนั ้ น กำลั ง ต อ กรกั บ ฝ า มื อ หลั ว ในฉั บ พลั น
ก็สังเกตเห็นพลังปราณที่มาจากโลกศิลาก็อดหนาเปลี่ยนสีไปอีกครั้งอยางหามไมได
กอนหนานี้ยามที่เขาสัมผัสไดถึงกระแสเซียนของหวังเปาเลอก็ตกตะลึงมากแลว
ตอนนี้ยังสัมผัสไดถึงความผันผวนจากไฟนั่น โดยเฉพาะพลังปราณที่บรรจุอยูขางในไฟ
จนเขารูสึกกลัวนั่นทำใหสีหนาเด็กหนุมชุดแดงเปลี่ยนไปอยางสิ้นเชิง
“เปนเชนนี้ตอไปการจะสยบที่นี่และหวนคืนกลับมาคงไมอาจทำไดเปนแน…
จะเสียเวลาไปมากกวานี้ไมไดแลว!” เด็กหนุมชุดแดงสีหนาบิดเบี้ยว ความกังวล
ที่หาไดยากยิ่งผุดขึ้นในใจ แววตายิ่งทวีความดุดัน รางกายสงเสียงดังออกมาครั้งหนึ่ง
กอนจะกลายรางเปนหมอกเลือดเขมขนเขาหอหุมฝามือหลัวไวดวยทาทางบาคลั่ง
เวลาผ า นไปพลั ง ปราณของหวั ง เป า เล อ ยั ง คงแทรกซึ ม และแผ ข ยายไป
อยางตอเนื่อง ทุกสรรพสิ่งยิ่งสั่นสะทานมากขึ้น การหลอมเมล็ดพันธุเตาธาตุไฟ
สำเร็จไปสี่สวน หาสวนและหกสวน!
การหลอมเมล็ดพันธุ ก าวหนาไปพร อมกั บระดั บการฝ ก ตนของเขาที ่ ก ็ ก ำลั ง
กาวหนาไมหยุดและมาถึงจุดสูงสุดที่โลกศิลาจะรับไดอีกครั้ง รอยราวปรากฏขึ้น
อีกครั้ง และคราวนี้ไมไดปรากฏแครอบตัวหวังเปาเลอเทานั้น แตแทรกซึมพลังปราณ
ของมันครอบคลุมจักรพิภพสำนักเสริมและจักรพิภพใจกลาง
นั่นทำใหผูฝกตนในจักรพิภพสำนักเสริมและจักรพิภพใจกลางที่กำลังสั่นสะทาน
กลายเปนอกสั่นขวัญแขวน เมื่อเงยหนามองทองฟา ความหวาดกลัวตามสัญชาตญาณ
และความรูสึกถึงวันโลกาวินาศผุดขึ้นในใจพวกเขาในทันที
“จักรวาล…จักรวาลจะแตกสลายแลว!”
“นี่มันอะไรกันแน ทองฟาแตกราวไปหมด!!”
 ทามกลางความโกลาหลของทุกขีวิต หวังเปาเลอในจักรพิภพสำนักเสริมก็ยกมือ
ขึ้นอีกครั้ง
“ผนึก!”
คราวนี้เขาปดผนึกจมูกตัวเอง!
รูทวารทั้งเจ็ดถูกปดผนึกไปแลวหก วิธีนี้ทำใหรอยราวไมขยายเพิ่มในทายที่สุด
แตพลังปราณในรางกายเขายังคงปะทุและนาสะพรึงกลัวขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งหมดนี้เปนเพราะรากฐานแหงเตาของเขาแข็งแกรงเกินไปถึงขั้นผิดปกติแลว!
พลังปราณของเขาไดแทรกซึมไปทั่วทั้งจักรพิภพใจกลางแลวและเริ่มแผขยาย
ไปยังจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย การหลอมเมล็ดพันธุเตาธาตุไฟก็สำเร็จไป
เจ็ดสวนแลว!
จักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซายเปนสถานที่ที่รากฐานของหวังเปาเลอตั้งอยู
สถานที ่ แ ห ง นี ้ ถ ู ก ครอบครองโดยระบบสุ ร ิ ย ะมานานแล ว ดั ง นั ้ น ในพริ บ ตาที่
พลังปราณไฟเซียนของหวังเปาเลอมาถึง เหลาผูฝกตนในจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตา
ฝ  ง ซ า ยทุ ก คนจึ ง ไม ไ ด เ คราะห ร  า ยมากนั ก แต ก ลั บ นั ่ ง ขั ด สมาธิ ล งและสั ม ผั ส ถึ ง
ความผันผวนของรางกายตนอยางสุดกำลัง ขณะเดียวกันดวงตาของพวกเขาก็ฉายแวว
กระตือรือรน
ในเวลาเดียวกันเด็กหนุมชุดแดงที่ตอสูกับฝามือหลัวอยูนั้นก็บาคลั่งถึงขีดสุด
ไมรูวาเขาใชเคล็ดวิชาใด แตมันสงผลตอรางกายของเขาอยางเห็นไดชัด อานุภาพ
จึงยิ่งนาอัศจรรย รางกายสงเสียงคำรามและกอตัวเปนตราประทับสีเลือดซึ่งทำให
ฝามือหลัวสั่นสะทานจนเผยชองโหวในพริบตา
เด็กหนุมชุดแดงอาศัยชองโหวนั้นแปลงเปนแสงเลือดเขมขนแลวพุงจากความวางเปลา
ไปยังแกนกลางของโลกศิลาทันที
 “หวั ง เป า เล อ ภารกิ จ ของข า คื อ กวาดล า งเจ า ไม ว  า อย า งไร ต อ ให ส ู ญ เสี ย
อั ก ขระเชื ่ อ มต อ ระหว า งตั ว ข า กั บ ร า งต น แบบเพื ่ อ ปราบฝ า มื อ หลั ว ข า ก็ ไ ม อ าจ
ปลอยใหเจาอยูตอไปได!” ใบหนาเด็กหนุมชุดแดงกลายเปนแสงสีเลือด ดวงตา
ดูบาคลั่งและแฝงจิตสังหารถึงขีดสุด กอนจะพุงตรงไปยังจักรวาลโลกศิลา!
ตอนนั้นเองภายในโลกศิลาในจักรพิภพสำนักเสริม หวังเปาเลอคอยๆ เงยหนาขึ้น
สองหู สองตาและจมูกถูกเขาปดผนึกดวยตัวเอง แตก็ไมสงผลตอการรับรูของเขา
เขาสัมผัสไดวาไฟเซียนของตนหลอมสำเร็จไปแปดสวนแลว
และสั ม ผั ส ได ว  า ในความว า งเปล า มี พ ลั ง ปราณเลื อ ดสายหนึ ่ ง กำลั ง เข า มา
ใกลโลกศิลาอยางรวดเร็ว!
 บทที่ 1276 หาธาตุสำเร็จ
“จะมาแล ว หรื อ ” "หวั ง เป า เล อ ที ่ ป  ด ผนึ ก ดวงตา หู แ ละจมู ก กำลั ง เงยหน า
ประสาทสัมผัสของเขาครอบคลุมไปทั้งโลกศิลาและเขาสัมผัสไดถึงพลังปราณเลือดที่ดู
เหมือนจะกำลังทะลุจักรวาลมาดวยความเร็วอันนาอัศจรรย ในการรับรู พลังปราณนี้
กอตัวเปนตะขาบขนาดมหึมา ความโหดรายและความบาคลั่งที่ไมอาจบรรยายไดเผย
ออกมาตลอดทางที่ขามผานความวางเปลา ราวกับจะฉีกทุกสิ่งที่ขวางหนา
คนที ่ ส ั ง เกตเห็ น ความผิ ด ปกติ น ี ้ เ หมื อ นกั น คื อ ปรมาจารย ต ระกู ล เซี่ ย
ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณรวมถึงปรมาจารยสำนักดาราจันทร
เมื่อทั้งสามสัมผัสไดถึงพลังปราณเลือดก็สีหนาเครงขรึมขึ้นทันใด รางแตละคน
กะพริบและหายไปจากสถานที่ถือสันโดษทันที
ตอนนี้เมล็ดพันธุเตาธาตุไฟของหวังเปาเลอเพิ่งหลอมไปไดแปดสวน อีกสองสวน
ที่เหลือยังตองใชเวลาอีกสักพักถึงจะเสร็จสิ้น อีกทั้งเขายังสัมผัสไดถึงวาแมรูทวาร
ทั้งเจ็ดของตนจะเหลืออีกหนึ่งรูที่ยังไมไดปดผนึก แตก็ใกลถึงขีดจำกัดแลว ตอให
ปดผนึกทั้งหมดก็ยังไมอาจสกัดการปะทุและการกาวหนาของระดับการฝกตนได
ขีดจำกัดที่โลกศิลาจะรับไดก็จะถูกทำลายเชนกัน
แตสีหนาหวังเปาเลอยังไมเปลี่ยนมากนัก กอนที่เขาจะหลอมเมล็ดพันธุเตาธาตุไฟ
เขาไดเตรียมการไวบางแลว ตอนนี้เขายังไมทำอะไรเพื่อหยุดการกาวหนาของระดับ
การฝกตน แตหลอมเมล็ดพันธุเตาธาตุไฟตอไปและระดับการฝกตนก็ยังปะทุไมหยุด
ในไมชาพลังปราณของเขาก็ครอบคลุมไปทั้งจักรพิภพศักดิ์สิทธิ์แหงเตาฝงซาย
และการคลอบคลุมไปถึงเตาฝงซายไดยอมหมายถึงทั้งโลกศิลาตกอยูในอาณาเขต
พลังปราณของเขาแลว
สำนักเสริม เตาฝงซาย จักรพิภพใจกลางลวนถูกพลังปราณของหวังเปาเลอแทรกซึม
ทุกชีวิตและผูฝกตนที่ฝกตนตามวิถีกฎแหงไฟตางรองคำรามอยูในใจ นั่นก็เพราะ
เตาแหงวิถีการฝกตนของพวกเขามีตนกำเนิดแลว
ตนกำเนิดนี้กลายเปนที่สุดแหงเตาของพวกเขา
จักรวาลแผดเสียงคำราม โลกศิลาสั่นสะเทือน ในที่สุดเมล็ดพันธุเตาธาตุไฟ
ตรงหนาหวังเปาเลอสำเร็จไปเกาสวน เหลืออีกแคสวนเดียวเทานั้น…
ระดับการฝกตนของเขาก็ปะทุขึ้นอีกครั้ง รอยราวปรากฏขึ้นเปนวงกวาง คราวนี้
มันแตกราวไปทั่วทั้งโลกศิลาจนทุกชีวิตแหงนหนามอง
ความรูสึกถึงวันโลกาวินาศผุดขึ้นในจักรวาล เมื่อเห็นวาโลกศิลากำลังจะรับไมไหว
หวังเปาเลอก็ยกมือขวาแตะหวางคิ้ว
ทันทีที่แตะลงไป รางของเขาก็สั่นเทิ้ม และเกิดเงาซอนทับบนรางกายเขาทันที
ขณะที่ตัวสั่นเทิ้มนั้นเอง เงารางมายาที่ซอนทับอยูนั้นก็ผุดลุกขึ้นและเดินไปรอบๆ
มีทั้งหมด 10 ราง ลวนเปนรางแยกของหวังเปาเลอทั้งสิ้น
กระบวนทาสารัตถะ!
กระบวนทานี้สืบทอดมาจากเฉินชิง หลังจากหวังเปาเลอชำนาญแลวมันก็ชวยเขา
ไดมากทีเดียว อยางในชวงเวลาสำคัญเชนนี้มันก็ไดสำแดงอานุภาพสูงสุดแลว
แบงระดับการฝกตน!
วินาทีตอมาเมื่อรางสารัตถะเดินออกมา ในรางตนแบบจึงไมอาจขมกลั้นระดับ
การฝกตนไดอีกตอไป มันไหลเวียนและผสานเขาไปในรางแยกทั้งสิบ ทำใหรางแยก
ทั้งสิบระเบิดระดับการฝกตนขึ้นในพริบตา ในเวลาเพียงไมกี่อึดใจก็สูงถึงระดับที่นาทึ่ง
เมื่อเทียบกับตอนที่หวังเปาเลอยังไมมีเซียนไรพันธนาการ
 รางแยกทั้งสิบก็เชนกัน
หากมีใครเห็นภาพนี้คงจะตกตะลึงสุดขีด รางแยกทั้งสิบในตอนนี้มีพลังตอสูที่
ทรงพลังมาก ถึงอยางไรกอนที่หวังเปาเลอจะรูแจงเซียนไรพันธนาการ รางของเขา
ก็ถึงจุดสูงสุดดานพลังตอสูของโลกศิลาอยูกอนแลว
รางแยกทั้งสิบตางเปนเชนนั้น แตพวกเขาก็เกิดจากระดับการฝกตนสวนหนึ่งของ
หวังเปาเลอเทานั้น ซึ่งหากคำนวณดูแลว พลังการตอสูที่แทจริงของหวังเปาเลอ
ในตอนนี้ไดไปถึงจุดที่นาสะพรึงกลัวแลว
ขณะเดียวกันระดับการฝกตนของรางตนแบบหวังเปาเลอถูกแบงแยกออกไปและ
ปดผนึกรูทวารทั้งหก ความผันผวนภายในรางกายที่ทำใหโลกศิลาไมอาจรับไดก็
ออนลงในที่สุด รอยราวเริ่มประสานตัว
โลกศิลาก็เหมือนบอลลูนลูกหนึ่ง สิ่งที่จะทำใหมันระเบิดไมไดมีแตอากาศขางใน
ยังมีวัตถุดวย อยางเชนพอของหวังอีอีหรือหวังเปาเลอ พวกเขาก็เหมือนกับดาบยาว
อันแหลมคมที่ซึ่งความยาวของมันเกินขอบเขตของบอลลูนไป ดังนั้นทันทีที่มันปรากฏ
ขึ้นก็จะทะลวงและพังทลายทุกอยาง
แตหากดาบยาวเลมนี้แบงแยกเปนหลายเลม ความยาวของมันก็ยอมลดลง ดังนั้น
แมจำนวนจะเพิ่มมากขึ้น แตโลกศิลาก็ยังพอรับได
เพียงแตการรับนี้ก็มีขีดจำกัด อีกทั้งผูฝกตนจากขางนอกกับผูฝกตนทองถิ่น
ก็แตกตางกัน ดังนั้นพอของหวังอีอีจึงไมอาจเขามาได เพราะระดับความแข็งแกรงของ
เขานั้นไมเหมือนกับระดับของสิ่งมีชีวิตอีกตอไปแลว รางแยกเพียงรางเดียวก็ไมใชส่ิงที่
โลกศิลาจะรับได
ขณะที่กระบวนทาสารัตถะของหวังเปาเลอกำลังทำงานอยูนั้น รางแยกจาก
ดวงจิ ต เทพของมหาเทพก็ ท ะลวงผ า นกำแพงกั ้ น ระหว า งจั ก รวาลโลกศิ ล าและ
ความวางเปลาเขามาในโลกศิลาพรอมกับเสียงคำรามดังกองไปทั่ว
 และในพริบตาที่เขากาวเขามานั้นเอง จักรวาลพลันบิดเบี้ยว ปรมาจารยเตา
เจ็ดวิญญาณเปนคนแรกที่กาวออกมาดวยสีหนาเครงขรึม และยกมือขวาขึ้นทันที
โดยไมลังเล ทันใดนั้นก็มีกระบองยักษปรากฏขึ้นพุงตรงไปยังเด็กหนุมชุดแดง
กระบองยั ก ษ น ี ้ ต  า งจากแต ก  อ น มั น ถู ก ล อ มรอบด ว ยดวงดาวที ่ ห ดเล็ ก ลง
จำนวนมากทำใหอานุภาพของมันพุงถึงขีดสุด เมื่อมันปรากฏตัวขึ้น จักรวาลพลัน
สั่นสะเทือนอยางรุนแรง
ในเวลาเดียวกันรางของปรมาจารยตระกูลเซี่ยก็กาวออกมาดวยสายตาแนวแน
สองมือทำผนึกมุทรา เคล็ดวิชาแหงชะตาพลันไหลเวียนในรางกายและมีกำยาน
ปรากฏขึ้นตรงหนาและติดไฟทันที กอตัวเปนเสนยาสูบจำนวนมากพุงตรงไปยัง
เด็กหนุมชุดแดง
เสนยาสูบเหลานี้บรรจุชะตาอนันต ฟนได สยบได ผนึกได!
ทั้งหมดนี้ดูเหมือนเชื่องชา แตในความเปนจริงเร็วดั่งสายฟาแลบ เพียงพริบตาเดียว
พวกเขาทั้งสองก็คำรามขึ้นพรอมกัน
“ไสหัวไป!” เด็กหนุมชุดแดงกำลังหัวเสียอยางหนักและวิตกกังวลมาก หลังจาก
เขามายังโลกศิลาแลวความรูสึกของเขาก็ยิ่งทวีความชัดเจนขึ้น ความผันผวนจากจุดที่
หวังเปาเลออยูนั้นเหมือนกับเปลวไฟลูกใหญในคืนมืดมิด สะทานฟาสะเทือนดิน
และนาสยดสยอง ขณะเดียวกันก็ทำใหเขารูสึกถึงอันตรายแบบที่ไมเคยเปนมากอน
อันตรายครั้งนี้ยิ่งใหญกวาตอนที่เฉินชิงนำมาใหเขาเสียอีก
ดังนั้นเขาจึงโบกมือเพื่อสำแดงเคล็ดวิชาลับโดยไมลังเล รางกายแปลงเปนพายุ
สีเลือดกวาดลางไปทั่วทุกสารทิศ กระบองยักษพังทลาย เสนยาสูบชะตาถูกตัดขาด
ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณกับปรมาจารยตระกูลเซี่ยตางกระอักเลือดสดออกจากปาก
และไมสามารถหยุดเด็กหนุมชุดแดงไดอีกตอไป
 แตก็ไมใชวาไมไดผลอะไรเลย ฉับพลันที่พวกเขาทั้งสองลมกลิ้ง แสงดาบพลัน
สวางวาบบนจักรวาล สองสวางพรางพรายราวกั บ จะทำให ท ั้ งจั กรวาลสว างไสว
มันปรากฏขึ้นตรงหนาเด็กหนุมชุดแดง
ดาบนั้นกวาดไปหนึ่งครั้งทำใหรางเด็กหนุมชุดแดงที่กำลังพุงไปขางหนาตองถอย
รนไปกะทันหัน แตก็ไมอาจหลบพนจึงถูกแสงดาบนั้นฟนลงบนรางกายจนรางกาย
แยกเปนสองสวน แตในไมชามันก็กลั บมารวมตั วกัน ยิ ่ ง ทำให สีห น าปรมาจารย
สำนักดาราจันทรที่มาพรอมกับแสงดาบนั้นเครงขรึมมากขึ้น
“ดาบนี่…คุนๆ นะ…” เด็กหนุมชุดแดงที่รางกลับมาเปนเชนเดิมแหงนหนามอง
ปรมาจารยสำนักดาราจันทรอยางบาคลั่ง
“แตยังไมพอหรอก!” ระหวางที่พูด รางของเด็กหนุมชุดแดงก็แยกออกจากกันเอง
ฉับพลันเงารางตะขาบสีเลือดก็ปรากฏกายขึ้นพรอมแผดเสียงกรีดรองสะทอนไปใน
จิตใจทุกคน มันพุงเขาใสทั้งสามคนทันที
จักรวาลพลันปนปวน หวังเปาเลอกำลังหลอมเมล็ดพันธุเตาธาตุไฟซึ่งกำลังจะ
สำเร็จจากเกาสวนเปนสิบสวน ทำใหหลังจากสำนักเสริม เตาฝงซายและจักรพิภพ
ใจกลางถูกหอหุมแลวก็เกิดรอยราวแผขยายไปทั่วทุกซอกทุกมุมอยางรวดเร็ว
ระดับการฝกตนของเขากาวหนาอยางนาทึ่ง พลังปราณของเขากวางขวางและ
สงางาม!
สวนรางแยกนั้นก็ถูกเขาแยกออกมาอีกสิบรางลอมรอบรางของเขาไวราวกับ
กลุมดาวลอมรอบดวงจันทร!
เมล็ดพันธุเตาธาตุไฟก็เรงความเร็วในการหลอมขึ้นในทันที เกาจุดหนึ่ง เกาจุดสาม
เกาจุดหา…
จนกระทั่งเกาจุดเกา…
 บทที่ 1277 อาวุธ
โลกศิ ล ากำลั ง เดื อ ดพล า น จั ก รวาลกำลั ง ร อ งคำรามมาจากทุ ก สารทิ ศ
การเปลี่ยนแปลงอยางรุนแรงเชนนี้ ดานหนึ่งมาจากสงครามที่รางแยกมหาเทพ
อยูในขณะนี้ อีกดานหนึ่งเปนเพราะการหลอมเมล็ดพันธุเตาของหวังเปาเลอ
อย า งหลั ง นั ้ น ส ง ผลกระทบใหญ ก ว า มาก ถึ ง ขนาดทำให ร  า งแยกมหาเทพ
หวาดกลัวจนเนื้อเตน รูสึกไดถึงเคาลางหายนะจนเด็กหนุมชุดแดงยิ่งบาคลั่งเขาไปอีก
เขาพยายามสลัดพวกปรมาจารยตระกูลเซี่ยเพื่อจะขัดขวางหวังเปาเลอ
เพียงแต…หากมีแคปรมาจารยตระกูลเซี่ยกับปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณสองคน
เขาคงสยบไดอยางงายดาย แต…มีปรมาจารยสำนักดาราจันทรเพิ่มมาอีกหนึ่งคน
ดาบสะท า นฟ า ของอี ก ฝ า ยทำให ฝ  า ยเด็ ก หนุ  ม ชุ ด แดงหวาดกลั ว อยู  ใ นใจ
แมอานุภาพของดาบจะไมไดถึงขนาดทำลายลางเขาได แตทั้งสามคนตางจับมือกัน
ขัดขวางเขาทุกวิถีทาง และทายที่สุดก็ดึงรางเขาไวที่เดิม ไมอาจหนีไปไหนได
นั่นยิ่งทำใหเขาวิตกจริตขึ้นเรื่อยๆ และควบคุมความบาคลั่งไวไมได ขณะกรีดรอง
คำรามก็แปลงกายเปนตะขาบสีเลือดดูชั่วรายจนจักรวาลของโลกศิลากลายเป น
สีแดงฉาน
การตอสูดำเนินตอไป สวนอีกดานหนึ่งหวังเปาเลอที่กำลังหลอมเมล็ดพันธุ
เตาธาตุไฟอยูในจักรพิภพสำนักเสริมก็ไดมาถึงชวงเวลาสำคัญของชีวิตแลว
หากเมล็ดพันธุเตาธาตุไฟเซียนเสร็จสมบูรณ มันจะไมใชแคเปนตัวแทนของ
กฎแหงไฟและเปนตนกำเนิดเทานั้น แตยังหมายถึง…ธาตุทั้งหาของเขาสมบูรณแลว
และการระเบิดหลังจากมันสมบูรณแลวนั้นยอมรุนแรงกวาแตกอนมาก
แมในดานระดับก็ไมเหมือนกัน
 และเพราะเหตุ น ี ้ เ อง ความเร็ ว ในการหลอมขั ้ น สุ ด ท า ยจึ ง ยากจะสำเร็ จ ใน
ชั่วพริบตา และในขณะนี้ก็มีสายตามากมายกำลังจองมองมายังโลกศิลา
หนึ่งในนั้นมาจากในสำนักดาราจันทร นั่นก็คือแมนางนอยหวังอีอี ในใจนาง
ทั้งสับสนและรูสึกผิด สายตาที่จองมองไปยังจุดที่หวังเปาเลออยูนั้นแนวแนเด็ดเดี่ยว
เมื่อกมหนาลงในมือนางก็ปรากฏบางอยางที่คลายกับแผนหยกมายา แผนหยกนี้
บิดเบี้ยวราวกับอยูในหวงกาลเวลา
“เตี่ย…ขาเสียใจ หากสุดทายแลวเขา…ทานจะลงมือไหม”
ขณะที่แมนางนอยพึมพำเสียงเบาอยูนั้น ดานนอกโลกศิลา ในจักรวาลอันกวางใหญ
ไรของเขต รางที่นั่งอยูบนเรือเดียวดายกำลังเงยหนาขึ้น ดวงตามีความสับสนเชนกัน
แตสุดทายก็ถอนหายใจเบาๆ
“นี่คือทางเลือกของเจาหรือ”
“เตี่ย นี่คือทางเลือกของขา”
“…” รางนี้ไมไดเอยอะไร แตกลับหลับตาลง
ในเวลาเดียวกันภายในจักรวาลอันกวางใหญ ทุกสายตาตางมองมาที่จุดนี้ราวกับ
สิ่งที่กำลังจะเกิดที่นี่สำคัญมากสำหรับพวกเขา
“อาวุธ…กำลังจะเปนรูปเปนรางแลว” ไมรูวาใครกำลังพึมพำจนสะทอนอยูในหัว
เจาของสายตาทุกผูคน บางคนเงียบ บางคนถอนหายใจ สวนรางบนเรือเดียวดายนั้น
ลืมตาขึ้นและแคนเสียงเย็นชา
“สหายเตาหวัง แมขาแทบจะไมมีสวนเกี่ยวของกับการบรรลุเตาของเจา แต…
นี่เพื่อพวกเราทุกคน เหตุใดถึงตองปฏิเสธดวย” เสียงแกชราดังขึ้นอีกครั้ง
 “ไปซะ!” คนที่ตอบเขาคือรางที่นั่งอยูบนเรือเดียวดาย สายตาเฉียบคมพรอมกับ
คำพูดสองคำนั้นทำใหเกิดเสียงดังสะทอนกลับมาจากจักรวาลอันไกลโพนทันทีราวกับ
พื้นที่ตรงนั้นพังทลายลงและเสียงแกชรานั่นก็หายไป
รางบนเรือเดียวดายเงยหนา ไมสนใจจักรวาลที่พังทลายไปเมื่อครูแตอยางใด
แตกลับจองมองศิลาขนาดมหึมาที่แตกราวตรงหนา จากนั้นไมนานก็เอยเสียงเบา
“แซหวังเปนหนี้เจา เพราะฉะนั้นทุกคนที่พยายามจะใชชะตากรรมของเจ า
ขาจะชวยกำจัดมันเอง”
ในพริบตาที่รางนั้นเอยออกมา เด็กหนุมชุดแดงในโลกศิลาก็ระเบิดเคล็ดวิชาลับ
แปลงกายเปนทะเลเลือดกวลาดลางไปทุกทิศทุกทาง
ปรมาจารยตระกูลเซี่ยกระอักเลือ ด กายเนื้อไมอ าจทนรั บการพัง ทลายนี้ ไ ด
ปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณก็เชนกัน โชคดีที่ปรมาจารยสำนักดาราจันทรสกัดไว
ทำให พ วกเขาสองคนไม ไ ด ว ิ ญ ญาณแตกสลาย ส ว นเด็ ก หนุ  ม ชุ ด แดงก็ ไ ม ม ี เ วลา
มาสั ง หาร เขาที ่ ก ำลั ง วิ ต กจริ ต และร อ นใจสุ ด ๆ แปลงกายเป น ทะเลเลื อ ดและ
กวาดไปยัง…จักรพิภพสำนักเสริมที่หวังเปาเลออยู
มันเร็วมาก เพียงพริบตาเดียวก็ขามผานจักรพิภพใจกลางไปแลว สีแดงเลือดปกคลุม
ไปทั่วทั้งจักรวาล ทุกชีวิตตางสัมผัสไดถึงพลังปราณเลือดอันเขมขนที่มาจากระหวาง
ฟาดินไดอยางชัดเจน
ผืนดินกำลังแตกระแหง ทุกชีวิตกำลังเหี่ยวเฉา ทุกสิ่งในโลกศิลาราวกับถูกยอมสี
แมแตศิลาขนาดมหึมาที่ลอยอยูในจั กรวาลยั ง กลายเป น สี แ ดงฉานอย างรวดเร็ ว
จนมองเห็นไดดวยตาเปลา
เหมือนกับกอนอิฐที่ถูกเผาจนเปนสีแดงที่พรอมจะระเบิดไดทุกเมื่อ มันปรากฏ
รอยราวขึ้นทีละรอยและกระจายไปอยางรวดเร็ว ภาพนี้ทำใหทุกสายตาที่จองมอง
มายังที่แหงนี้ยิ่งใจจดใจจอ รางที่นั่งอยูบนเรือเดียวดายยกมือขวาขึ้นมา
 ในพริบตาที่ความสนใจจากโลกภายนอกเพิ่มมากขึ้นนั่นเอง ทะเลเลือดจาก
รางแยกมหาเทพที่เต็มไปดวยความบาคลั่งสยบทุกสิ่งยิ่งระเบิดจิตสังหารออกมา
มากขึ้น ทามกลางกลิ่นอายความรวงโรยของทุกสิ่ง เขาไดขามผานจักรพิภพใจกลาง
มาถึงในจักรพิภพสำนักเสริมแลว ในวินาทีตอมา…เขาก็ปรากฏตัว…ในจักรวาลที่
หวังเปาเลอกำลังนั่งขัดสมาธิหลอมเมล็ดพันธุเตาธาตุไฟ!
“ตาย!” เสียงคำรามที่ไมเหมือนเสียงมนุษยแผซานไปถึงจิตใจทุกคน ทะเลเลือด
พลันกอตัวเปนฝามือยักษขนาดเทาจักรวาล
ทุกชีวิตในจักรพิภพสำนักเสริมตางเห็นภาพนี้กันอยางชัดเจน พวกเขาแหงนหนา
ขึ้นก็มองเห็นทองฟาที่ถูกยอมเปนสีเลือดไดกลายเปนสวนหนึ่งของฝามือยักษไปแลว
อาการสั่นเทามาจากจิตวิญญาณและความหวาดกลัวจากสัญชาตญาณทำใหไมมีใคร
กลาพูดอะไร ทำไดแคตัวสั่นเทิ้ม!
ตอนนี้ฝามือยักษกำลังกวาดไปทางหวังเปาเลอที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยูตรงนั้น
อยางรวดเร็ว จนลอมรอบรางหวังเปาเลอราวกับจะทำใหเขาและจักรวาลที่เขาอยู
รวมถึงสวนเล็กๆ ของจักรพิภพสำนักเสริมแหงนี้มอดไหมเปนจุณอยูในฝามือ
ทวาในพริบตาที่ฝามือนี้จะจับเขาและแผดเสียงดุรายของรางแยกมหาเทพออกมา
นั้นเอง…หวังเปาเลอก็เงยหนาขึ้นดวยสีหนาสงบนิ่งแลวเอยเบาๆ
“ไฟ”
เมล็ดพันธุเตาธาตุไฟเซียนตรงหนาเขา…เสร็จสมบูรณแลว!
วินาทีที่มันเสร็จสมบูรณก็เปลงแสงเจิดจากอตัวเปนประกายเพลิงขนาดมหึมา
ส ง อิ ท ธิ พ ลไปทั ่ ว ทั ้ ง โลกศิ ล า ทำให ท ั ้ ง ไฟจริ ง และไฟมายาทั ้ ง หมดในโลกศิ ล า
สั่นไหวราวกับกำลังเคารพบูชา มันโผลขึ้นมาทางทิศตะวันตก ขนาด…ใหญไมแพ
ฝามือยักษนั่น
 “ดิ น ” ยั ง ไม จ บแค น ั ้ น หวั ง เป า เล อ เอ ย ออกมาเป น คำที ่ ส อง ฉั บ พลั น ศิ ล า
ขนาดมหึมาที่ดูลวงตา แตก็ดูมีอยูจริงก็วางอยูทางทิศเหนือของเขา
ทันทีท ี่ศิลานี ้ออกมา พื้นดินทั ่ วทั ้ ง โลกศิ ล าพลั น สั ่ น สะเทื อน วั ตถุ และผู  ค น
ที่เกี่ยวของกับดินตางโหรองเคารพบูชาอีกครั้ง แมแตดวงดาวยังเปลี่ยนวิถีการโคจร
และเริ่มขยับราวกับวา…โลกศิลากำลังจะมีชีวิต!
“ทอง” คำที ่ ส ามดั ง ก อ ง ทหารหลายพั น ล า นนายและกฎที ่ เ กี ่ ย วข อ งต า ง
สั่นสะทานและแผดเสียงกรีดรอง เสียงของพวกเขาแฝงการเจาะทะลวงที่อธิบายไมได
เหมือนกับ…เสียงรองอันบาคลั่งของโลกศิลา!
ทางทิศใตก็มีแทงเงินปรากฏขึ้น!
แมแทงเงินนี้จะเล็ก แตบนนั้นมีรางหนึ่งที่มองเห็นหนาไมชัดปรากฏขึ้น รางนั้น…
สวมชุ ด คลุ ม เต า บนแขนเสื ้ อ มี ร ู ป หม อ หลอมโอสถ การปรากฏตั ว ของเขาทำให
พลังปราณทองพุงทะยานขึ้น
 บทที่ 1278 กาวสูสวรรค?
ตอนนี้กฎไฟ ดิน ทองปะทุขึ้นติดๆ กันสรางแรงกดดันมหาศาลราวกับสามารถ
สยบไดทั้งจักรวาล เปนผลใหฝามือยักษสีเลือดสั่นอยางรุนแรงเมื่อมันเขาใกล
มองจากที่ไกลๆ ฝามือยักษนี ้ย ิ่งใหญร าวกับจะครอบครองทั้ง จั กรวาล ทว า
เมื่อจะจับหวังเปาเลอความเร็วก็ลดลง จนกระทั่งวินาทีที่เตาธาตุทองปรากฏขึ้น
ฝามือยักษนี้ก็เหมือนกับถูกยึดไวกับที่ ไมสามารถเคลื่อนไหวตอได
เหมือนกับมีสิ่งกีดขวางที่มองไมเห็นขัดขวางระหวางฝามือยักษกับหวังเปาเลออยู
ราวกับความวางเปลาแข็งตัว ทำใหฝามือยักษอยูในภาวะกลืนไมเขาคายไมออก
ภาพนี้ทำใหเด็กหนุมชุดแดงหน าเปลี ่ยนสีแ ละยังทำให ปรมาจารยทั้ ง สามที่
ไลตามมาจากจักรพิภพใจกลางดวงตาหดแคบ พวกเขาไมไดเขาไปใกลมากเกินไป
ทำแคมองดูอยูหางๆ แตถึงกระนั้นจิตใจก็ยังสั่นสะทานอยางรุนแรง
อาการสั่นสะทานไมไดมาจากฝามือยักษสีเลือดที่ดูเหมือนจะทุบทำลายทุกอยางได
แตมาจากพลังปราณที่แผซานออกมาจากรางหวังเปาเลอ
พลังปราณนี้ทำใหทั้งโลกศิลาสงเสียงคำรามราวกับไมอาจทนรับไหว สวนหวังเปาเลอ
มีสีหนาสงบนิ่ง ไมมีอารมณใดๆ แมแตนอย พวกเขาเฝารอวันนี้มาเนิ่นนานเกินไปแลว
ขณะนี้ทิศตะวันตกคืออักขระไฟเซียน ทิศเหนือคือศิลา ทิศใตคือรางมายาบน
แทงเงิน ซึ่งทำใหจักรวาลสั่นสะเทือนรุนแรง
ทวาทุกอยางยังไมสิ้นสุดแคนั้น วินาทีตอมาหวังเปาเลอที่กำลังหลับตาก็เอย
ออกมาเบาๆ เปนคำที่สี่ และเปน…เตาที่สี่!
“น้ำ!”
 ทันทีที่เอยขึ้น ทางทิศตะวันออกของหวังเปาเลอพลันปรากฏหยดน้ำตาหยดหนึ่ง
ซึ่งมีขนาดเล็ก ทวาในพริบตาที่มันปรากฏขึ้ น กลั บทำให ทั ่วทั ้งจั กรวาลเป ย กชื้ น
นอกจากนี้ยังมีอารมณโศกเศราที่ยากจะอธิบายครอบคลุมไปทั้งโลกศิลา
กระทบตออารมณของทุกชีวิต ปนปวนผู ที ่ฝ กตนตามวิ ถี กฎแหงน้ำทั ้ ง หมด
และยังทำใหแมน้ำและทะเลทั้งหมด รวมถึงทุกสิ่งที่เกี่ยวกับน้ำกูรองไปตามๆ กัน
สุดทายพลังแหงเตาธาตุน้ำจากจักรวาลมารวมตัวกันเปน…ใบหนาขนาดมหึมา
ใบหนานี้พราเลือน มองไมชัดวาเปนชายหรือหญิง เห็นเพียงแคเสนใยน้ำนับไมถวน
กอตัวเปนเสนผมยาวกลายเปนทางชางเผือก ขณะเดียวกันหยดน้ำตานั้นก็สวางวาบ
อยูที่หางตาของใบหนานั้น
ในเวลาเดียวกันการปรากฏตัวของเตาธาตุน้ำก็เขยาขวัญฝามือยักษนั่นทำให
ฝามือยักษที่ดูเหมือนถูกขัดขวางอยูนั้นเริ่มพังทลายและเริ่มทนรับตอไมไหว เด็กหนุม
ชุดแดงดานในหนาเปลี่ยนสีไปอยางสิ้นเชิง ทวาดวงตาที่บาคลั่งกลับยิ่งแยลงไปอีก
เมื่อเห็นเคล็ดวิชาลับของตนไมสามารถทำอะไรคูตอสูได เขาก็สงเสียงกรีดรองแหลม
บาดหู ทันใดนั้นฝามือยักษนั้นก็ดิ้นไปมา
ทันใดนั้นเขาก็แปลงเปนตะขาบสีเลือดอีกครั้งและพุงเขาหาหวังเปาเลออีกครั้ง
ครั้งนี้พลังปราณบนรางเขาก็ยิ่งนาพิศวงราวกับมาพรอมพลังปราณเหนือระดับที่
สามารถทะลวงผานความวางเปลาได หากมองจากที่ไกลๆ ตะขาบสีเลือดตัวนี้…
ก็เหมือนกับกระบี่คมที่ใชตัวตะขาบเปนตัวกระบี่!
กระบี่ตัวนี้หวีดเสียงแหลมบาดหูและสงเสียงหึ่งๆ มันฟนคืนสภาพจากที่กำลังจะ
พังทลาย และเมื่อมันพุงเขามาก็พุงหัวตานสิ่งกีดขวางไปหาหวังเปาเลอ
หวังเปาเลอหลับตาลงและคอยๆ เงยหนาขึ้น ไมจำเปนตองมองประสาทสัมผัส
ของเขาก็รับรูทุกสิ่งรอบตัวได ในพริบตาที่กระบี่ตะขาบเขามาใกล เขาก็เอยคำที่หา
ออกมา
 “ไม!”
เตาธาตุไมเปนเตาสารัตถะของหวังเปาเลอและเปนเตารากฐานของตัวเขา อีกทั้ง
ยังเปนรางกายของเขาดวย ทันทีที่เอยออกมา ทั้งสี่ทิศก็ถูกยึดครองโดยมีเขาเปน
จุดศูนยกลาง จากนั้นไมสีดำขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้น
การปรากฏตัวของมันทำใหฟาดินเปลี่ยนสี จักรวาลพลิกกลับ แรงระเบิดที่อธิบาย
ไมไดพลันปะทุขึ้นจากพื้นดิน และขณะที่ระเบิดอยูนั้นเอง ไมสีดำก็เปนจากมายา
เปนของจริง รูปรางของมันเหมือนกับไมกระดานสีดำและเหมือนตะปูไมสีดำดวย
บนตัวไมแผกลิ่นอายเกาแกโบราณ
ความรูสึกเกาแกหมุนเวียนผลัดเปลี่ ยนกาลเวลานั ้นเหนือ กว าอี กสี่ธ าตุ ม าก
เหลือเกิน ราวกับวาเมื่อเทียบกับอีกสี่ธาตุแลว ไมสีดำนี้…ถึงจะเรียกวาเปนนิรันดร
อยางแทจริง!
เสียงคำรามดังไปทั่วจักรวาล และในตอนนั้นเอง เด็กหนุมชุดแดงกรีดรอง กอนที่
กระบี่ยาวจากตัวตะขาบจะแผแสงเลือดเจิดจาราวกับจะแขงกับหวังเปาเลอ แทงทะลุ
ทุกสิ่งมาปรากฏตัวตรงหนาเขาและแทงเขาไปอยางแรง!
ในเวลาเดียวกันเสียงคำรามที่ดังไปทั่วจักรวาลและเสียงหัวใจเตนระรัวของ
ทุกชีวิตก็ผสานเปนหนึ่งเดียวกัน เมื่อเตาหาธาตุปรากฏออกมาหมดแลว ระดับการ
ฝกตนของหวังเปาเลอ…ก็ระเบิดทะลักครั้งใหญในวินาทีนั้นเอง
ระดั บ การฝ ก ตนของเขาเหมื อ นกั บ ว า มาถึ ง ขี ด จำกั ด ในพริ บ ตาที ่ เ สี ย งแตก
ละเอียดดังกองอยูในหู กระแสเตาของหวังเปาเลอก็ไดครอบคลุมทุกตารางนิ้วของ
โลกศิลาไวหมดแลว
หาธาตุ…เสร็จสมบูรณ!
รากฐานของเตาแปดปรมัตถเสร็จสมบูรณแลว!
 ระดับการฝกตนเทาไร หวังเปาเลอไมไดสนใจแลว คนที่ไมมีอนาคต ไมมีอดีต
มีเพียงปจจุบันอยางเขานั้นมีเรื่องที่สนใจไมมากแลว มือขวายกขึ้นแลวหนีบสองนิ้ว
เล็กนอย กระบี่ยาวสีเลือดที่พุงเขามาก็ถูกหนีบไวระหวางนิ้ว
กระบี่นั้นสั่นเล็กนอย ทันใดนั้นก็เกิดเสียงปริแตกดังกองสะเทือนฟา กระบี่สีเลือด
เกิ ด รอยร า วจากจุ ด ที ่ ห วั ง เป า เล อ หนี บ ไว แ ละกระจายออกไปอย า งรวดเร็ ว
พริบตาเดียวก็แตกราวไปทั่วทั้งเลม กระบี่เลมนี้…พลันระเบิดเปนชิ้นเล็กชิ้นนอย
กระบี่ยาวกลายรางเปนชิ้นสวนตะขาบและชิ้นสวนตะขาบเหลานี้ก็พังทลาย
กลายเปนหมอกสีเลือดพลิกตลบและสุดทายก็รวมตัวกันเปนรางเด็กหนุมชุดแดง
อยูไกลๆ
ทันทีที่ปรากฏกาย เขาก็กระอักเลือดกอนใหญออกจากปาก ใบหนาขาวซีด
ขณะเดียวกันความไมอยากจะเชื่อก็ปรากฏขึ้นบนใบหนาอยางควบคุมไมได แตก็ถูก
แทนที่ดวยความบาคลั่งในวินาทีตอมา
“กาวสูสวรรคงั้นหรือ?!”
“ในโลกนี ้ ไ ม ม ี ผ ู  ใ ดที ่ ก  า วสู  ส วรรค ไ ด เศษวิ ญ ญาณไม ส ี ด ำอย า งไรก็ เ ป น แค
เศษวิญญาณ แมตอนนี้เจาจะถูกปลุกใหตื่น แต…เจาเกี่ยวโยงกับโลกนี้ล้ำลึกเกินไป
หากทำลายโลกนี้ เจาก็จะไรรากไรตนกำเนิด เกิดเองดับสูญเอง!” ขณะที่พูด เด็กหนุม
ชุดแดงก็ยกสองมือขึ้นสะบัดอยางแรง ทั น ใดนั ้ น ข างหลั ง เขาก็ เกิ ดกระแสน้ ำวน
กระแสน้ำวนนี้เปนสีเลือด ขางในดูเหมือนมีดวงตาคูหนึ่งซอนอยู
สัมผัสไดถึงความเย็นชาและความสงางามในดวงตาที่เปดอยูคูนั้นราวกับวา
เจาของดวงตาคูนี้เห็นทุกสิ่งไรคา
ราวกับมาจากที่ไกลแสนไกล ราวกับเปนนิรันดร สงผลใหทุกชีวิตในโลกศิลา
สมองวางเปลาราวกับสูญเสียพลังชีวิตของตนไปแลว
 ซึ่งยิ่งทำใหโลกศิลาที่กำลังสั่นสะเทือนยิ่งทวีรอยแตกราวไปอยางรวดเร็ว ราวกับ
เปลือกไขที่กำลังจะแตก…จุดจบกำลังจะมาถึง!
ทั้งหมดนี้เกิดจากสายตาในกระแสน้ำวนนั้นทั้งสิ้น
“มหาเทพ…” หวังเปาเลอพึมพำเบาๆ กอนจะลุกขึ้นชาๆ รอบกายรายลอมไป
ดวยไฟ น้ำ ดิน ทอง ทามกลางเตาธาตุดินของตัวเขาเอง เขากาวไปขางหนาและสะบัด
มือขวาอยางแรง
ทันใดนั้น…จักรวาลก็บิดเบี้ยว สิ่งรอบตัวแปรเปลี่ยน ดวงดาวหายไป จักรวาลหายไป
จุดที่พวกเขายืนอยู…กลายเปนความวางเปลา!
ที่แหงนี้ไมใชแกนโลกศิลา แตเปนชั้นที่สองของโลกศิลา
“จะมีประโยชนอะไร ที่นี่พัง ทลาย โลกศิ ลาก็ พั ง ทลาย เศษวิ ญ ญาณไม สี ดำ
ขาจะคอยดูวาเจาจะทำอยางไร!” เด็กหนุมชุ ดแดงหัวเราะอย างบาคลั ่ง ดวงตา
ในกระแสน้ำวนดานหลังเขาเหมือนจะเบิกตากวางขึ้น
แต ใ นตอนนั ้ น เอง…หวั ง เป า เล อ เงยหน า ขึ ้ น เต า แห ง ธาตุ ท ั ้ ง ห า รอบตั ว
พลันหมุนเวียน ทำใหตัวเขาพราเลือน และเอยเสียงล้ำลึกดังกองไปทุกหนทุกแหง
“หาธาตุ จุติ!”
 บทที่ 1279 สงครามกลับชาติมาเกิด
โลกศิลาไมสามารถทนรับการระเบิดเต็มกำลังของหวังเปาเลอได ยิ่งไมตองพูดถึง
การตอสูระหวางเขากับมหาเทพเลย แมหวังเปาเลอจะไมรูวารางแยกมหาเทพเขามา
ในโลกศิลาไดโดยไมทำใหเกิดการลมสลายไดอยางไร แตคิดดูแลวนาจะเกิดจากวิธีลับ
ที่พิเศษมากชนิดหนึ่ง
ขณะเดียวกันก็ตองเกี่ยวของกับ…จักรพิภพไมรูสิ้นในตอนนั้น
ถึงอยางไรหากมองยอนกลับไปที่ ต น กำเนิ ด จั กรพิ ภ พเต าไม รู  สิ ้ น ที ่ ต อ สู กับ
จักรพิภพเตาไพศาลในตอนนั้น ตัวมัน…ก็เปนหนึ่งในดวงจิตนับแสนของมหาเทพ
แปลงมา
ดังนั้นตอใหตอนนั้นกูจะหนีเขาไปในสนามรบ หลังก็ใชมือขวาปดผนึกที่แหงนี้ให
กลายเปนศิลา แตเมื่อสืบสาวเรื่องราวถึงแกนแทแลว โดยพื้นฐานแลวที่แหงนี้ยังคง
เปนหนึ่งในดวงจิตดั้งเดิมของมหาเทพอยูดี
บางทีนี่อาจเปนเหตุผลหลักวาทำไมรางแยกของมหาเทพถึงอยูที่นี่และไมทำให
โลกนี้ลมสลาย
อยางไรก็ตามไมวาควาาจริงจะเปนเชนไรก็ไมสำคัญสำหรับหวังเปาเลอแลว
การตอสูระหวางเขากับรางแยกมหาเทพในครั้งนี้ ไมวาจะดวยเหตุผลใดลวนไมอาจ
ทำไดในโลกจริง
หวังเปาเลอปลอยใหโลกศิลาลมสลายไมได ดังนั้นการตอสูครั้งนี้…จึงเปนเพียง
การตอสูระหวางกระแสเตา ดวงจิตเทพและจิตวิญญาณ แตถึงแมการตอสูครั้งนี้จะดู
เหมือนเปนภาพลวงตา แตเมื่อวิเคราะหถึงแกนแทแลวก็รวมอยูในการกลับชาติมา
เกิดใหมไดดวย
 การบุกเบิกโลกใหมในหวงมายานั้ น การกลั บชาติ มาเกิ ดในโลกนี ้น ั ้น ใช การ
เผชิญหนาระหวางการเกิดใหมเปนปจจัยหลักที่กำหนดทุกสิ่ง นี่…ก็คือพลังพิเศษที่
หวังเปาเลอไดรับหลังจากธาตุทั้งหาเสร็จสมบูรณ
คนที่ทำเชนนี้ไดมีแตผูเยี่ยมยุทธเทานั้น อยางหลัวและกูในตอนนั้นก็ตอสูในการ
เกิดใหม และสุดทายกูก็เปนใายพายแพจึงทำไดเพียงหลบหนีไป
ขณะนี้ก็เชนกัน ขณะที่หวังเปาเลอสะบัดมือ เตาแหงธาตุทั้งหาทอง ไม น้ำ ไฟ ดิน
ของเขาก็ปะทุขึ้นกอตัวเปนกระแสน้ำวนขนาดมหึมาปกคลุมไปทั้งความวางเปลา
กระแสน้ำวนนี้ดูเหมือนจะสามารถกลืนกินไดทุกสิ่งอยาง ทำใหทั้งเขาและรางแยก
มหาเทพ…จมดิ่งลงไปในพริบตา
แมรางแยกมหาเทพที่แปลงกายเปนเด็กหนุมชุดแดงจะไมอยากตอสูในการเกิดใหม
เพราะสำหรั บเขาแคท ำลายโลกศิ ลาด วยการเสีย สละตนเองก็ท ำให ห วัง เป า เล อ
กลายเปนพลังที่ไรรากไดแลวและยอมไรกำลัง ไมอาจสงผลตอการรักษาและการปลุก
มหาเทพไดอีกตอไป
แต…เขาก็พลาดโอกาสที่ดีที่สุดไปแลว ขณะเดียวกันรางของเขาก็ไมใชจุดสูงสุด
ทั้งหมดนี้ทำใหเขาไมสามารถยืนหยัดตัวเองและดวงจิตตอหนาการเกิดใหมของธาตุ
ทั้งหาของหวังเปาเลอได จึงจำตองถูกดึงเขาสูการเกิดใหม
และหากจะหาตอตอของทุกสิ่งก็จะพบวา…มันเกี่ยวของกับที่ศิษยพี่เฉินชิงของ
หวังเปาเลอออกไปลวงหนาในตอนนั้น
อาจกลาวไดวาหากเฉินชิงไมออกไปลวงหนาและใชการตายของตัวเองสรางความ
เสียหายใหเด็กหนุมชุดแดง สถานการณตอนนี้จะเปนอยางไรก็ยากจะคาดเดา บางที
อาจไมมีอะไรเปลี่ยนไปเลย หรือบางที…นี่คือฟางเสนสำคัญที่ทำใหเกิดความไมสมดุล
 ความจริงจะเปนเชนไรตอนนี้ก็ไมมีใครมีพลังพอจะคิดคำนวณได ตอนนี้ทุกชีวิต
ในโลกศิลาลวนสัมผัสสวรรคคำราม พวกของปรมาจารยตระกูลเซี่ยก็เชนกัน ราวกับ
ถูกพรากวิญญาณไปแลว
แม ส ายตาที ่ ม าจากมหาเทพตั ว จริ ง จะถู ก ดึ ง เข า ไปในกระแสน้ ำ วนแล ว
แตชวงเวลาสั่นๆ ที่มันดำรงอยูก็ยังคงทำใหทั้งโลกศิลาราวกับหยุดหมุน
ไมวากฎหรือขอบังคับใดก็ราวกับถูกแชแข็งไปแลว
มีเพียงปรมาจารยสำนักดาราจันทรและแมนางนอยที่เปนคนนอกเทานั้นที่ยัง
สามารถรักษาจิตใจใหเปนปกติได และกำลังสนใจการตอสูที่เกิดขึ้นในความวางเปลา
แมจะมองไมเห็นสนามรบ เห็นเพียงกระแสน้ำวนในความวางเปลากำลังหมุนวน
สายฟาแลบกะพริบวาบเรื่อยๆ บางก็เปนสีเลือด บางก็พลังปราณของธาตุทั้งหาปะทุ
แตจากการเปลี่ยนแปลงเหลานี้ พวกเขาก็พอจะสันนิษฐานไดวาฝายใดกำลังไดเปรียบ
ตอนนี้สีเลือดถูกกดขมไวอยางเห็นไดชัด พลังปราณของธาตุทั้งหาในกระแสน้ำวน
แผ ข ยาย เงาของธาตุ ท ั ้ ง ห า ราวกั บ จะสยบทุ ก สิ ่ ง เข า ปกคลุ ม เหนื อ กระแสน้ ำ วน
โดยเฉพาะ…เมล็ดพันธุเตาธาตุน้ำ น้ำตาหยดนั้นใสดุจคริสตัล สองแสงเจิดจรัสเหนือ
อีกสี่ธาตุ
ใบหนาเลือนรางของหญิงสาวปรากฏอยูในกระแสน้ำวน
ที่เปนเชนนี้ก็เพราะ…เตาเกิดใหมของธาตุทั้งหานั้นแทจริงแลวเปนภาพมายา
ของโลกทั้งหาซึ่งแตละโลกประกอบขึ้นจากแตละเตา
ดูลวงตาแตก็ดูไมลวงตา
ในเวลานี้เตาแรกที่สำแดงฤทธิ์คือการเกิดใหมของเตาธาตุน้ำ
 โลกในการเกิดใหมประกอบดวยน้ำทะเลทั้งหมด ทะเลนี้กวางใหญ ไมมีจุดเริ่มตน
ไมมีจุดสิ้นสุด คลื่นในทะเลพลิกมวนราวกับจะพุงสูทองฟา จากที่ไกลๆ จะเห็นวา
ในทะเลมีรูปปนขนาดใหญยืนอยู
รูปปนนั้นเปนรูปมนุษยดูยิ่งใหญมาก สองเทากำลังเหยียบกนทะเล รางกาย
ครึ่งหนึ่งอยูเหนือน้ำทะเลราวกับกำลังค้ำฟา สองแขนกำลังจับตะขาบยักษที่กำลัง
ดีดดิ้นไมหยุด
ใบหนาของรูปปนนั้นเหมือนกับหวังเปาเลอไมมีผิด เขากำลังหลับตา แตความสงางาม
นั้นกลับยิ่งใหญกวาความเปนจริงมาก ตอนนี้ฟาแลบแปลบปลาบ ทะเลโหมกระหน่ำ
ตะขาบที่ถูกรูปปนหวังเปาเลอจับไวสงเสียงกรีดรองบาดหู
ขณะแผดเสียงรอง มันก็ระเบิดพลังรุนแรงออกมา เทาหยุบหยับบนรางของมัน
เปนเหมือนมีดคมพันรัดรอบแขนของรูปปนจนเกิดรอยขีดขวนสีขาว สงเสียงเฉียบคม
แกรกกรากดังไมหยุด
แตรูปปนนั้นกลับไมแยแสวารอยสีขาวบนแขนตนจะปรากฏมากขึ้นเรื่อยๆ และ
ไม ว นใจว า รอยสี ข าวเหล า นี ้ ก ำลั ง จะทำให ร  า งแตกสลาย รู ป ป  น นั ้ น ยั ง คงสี ห น า
ไรอารมณ สองมือที่จับตะขาบไวออกแรงฉีกมันมากขึ้นราวกับจะทำใหรางของตะขาบ
ตัวนี้กระจุยกระจาย!
“หวังเปาเลอ!!” ความเจ็บปวดเจียนตายยิ่งทำใหตะขาบตัวนี้ทวีความบาคลั่ง
มันยิ่งดิ้นรนมากขึ้น หมูมวลหมอกสีเลือดผุดพรายไปทั่วบริเวณทำใหสีของน้ำทะเล
เริ่มเปลี่ยนไป แมแตตัวรูปปนเองก็เริ่มผุพัง
แตสุดทาย…ตะขาบสีเลือดก็ยังดอยกวา ขณะที่พลังเทพของมันเปลี่ยนทะเลให
กลายเปนทะเลเลือดและกัดเซาะรูปปนไปเกือบเกาสวนนั้นเอง สองมือของรูปปน
ก็ฉีกดึงจนเกินกวาขีดจำกัดที่ตะขาบจะรับได รางของตะขาบพลันฉีกเปนสองทอน
พรอมเสียงดังสนั่น
 เสียงกรีดรองดังกึกกอง ตะขาบที่ถูกฉีกออกเปนสองทอนก็ไดสำแดงความพิเศษ
ของมันออกมาในชวงเวลาแหงความเปนความตายนี้เอง อาศัยชวงเวลาที่รูปปนผุพัง
และพริบตาที่สองมือของรูปปนแยกออกจากกัน รางกายสองทอนของมันก็พังทลาย
ลงดวยตัวเองและกลายเปนเศษชิ้นสวนนับลานกระจายไปรอบๆ บางก็จมลงใตทะเล
บางก็หนีเขาไปในความวางเปลา
และขณะกระจายตัวออกไปมันก็แบงตัวอีกครั้งและกระจายตอไป เปนแบบนี้ซ้ำๆ
…ภายในเวลาสั้นๆ ก็มีจำนวนมหาศาลเกินจะนับไดกระจายไปทั่วทั้งโลกการกลับมา
เกิดของเตาธาตุน้ำ
ส ว นรู ป ป  น นั ้ น ขณะที ่ ต ะขาบสลายตั ว ก็ ด ู เ หมื อ นจะสู ญ เสี ย พลั ง ชี ว ิ ต ไป ค อ ยๆ
ขยับไมได และคอยๆ นั่งลง ตั้งแตสวนเอวขึ้นไปเริ่มจมลงสูทะเลราวกับกำลังจะจมน้ำ
จนกระทั่งสวนหัวจมลงสูทะเล ดวงตาที่ปดอยูตลอดเวลาก็…ลืมขึ้นทันใด!
ชั่วอึดใจนั้น ฟาดินพลัน เปลี่ยนสี!
วินาทีนั้น ลมพายุโหมกระหน่ำ!
พริบตานั้น จักรวาลรองคำราม!
วินาทีนั้น จักรวาลตื่นตะลึง!
ทุกสิ่งทุกอยางเกิดขึ้นเพราะ…ดวงตาคูนั้นลืมขึ้น และเสียงจากปากของรูปปนที่
ดังกองไปทั่วทั้งโลกแหงเตาธาตุน้ำ
“เจา หนีไมพนหรอก”
 บทที่ 1280 เตาธาตุไฟสยบ
โลกที่เกิดจากธาตุน้ำมีอาณาเขตกวางใหญไรขีดจำกัด ในทางทฤษฎีมันไมมี
ขอบเขตเนื่องจากทุกสิ่งที่นี่ลวนเปนการกลับมาเกิดมายา
สิ่งที่อยูในนี้มีเพียงสิ่งที่เกิดจากกฎแหงน้ำ เชน ทะเล ธารน้ำแข็ง ฝนที่ตกลงมา
เปนตน แต…ทั้งหมดนี้ก็เปลี่ยนไปเพราะการพังทลายของตะขาบสีเลือด
รางที่พังทลายของเด็กหนุมชุดแดงแตกกระจายหลายชิ้นจนไมอาจคำนวณไดใน
ระยะเวลาสั้นๆ และทุกชิ้นสวนที่แตกออกมาก็ไดแทรกซึมไปทั่วทั้งโลกแหงเตาธาตุน้ำ
แลว
แทบจะในทันทีที่พวกมันปรากฏตัวขึ้นก็กลายเปนสิ่งมีชีวิตที่บางเหมือนกัน
บ า งแตกต า งกั น ดั ง นั ้ น …จึ ง เหมื อ นกั บ ว า สิ ่ ง มี ช ี ว ิ ต ได ถ ื อ กำเนิ ด ขึ ้ น แล ว ภายใน
ระยะเวลาสั้นๆ นี้เอง ในโลกแหงเตาธาตุน้ำจึงปรากฏชีวิตขึ้น
ในทะเลมีปลาและกุง มีสัตวย ั กษ มี สิ ่ ง ของลอยอยู  มี สาหร ายและทุ กอย าง
สวนบนทองฟาก็ปรากฏนกทุกชนิด พื้นดินเกิดเปนธารน้ำแข็งและเริ่มปรากฏสัตว
ตางๆ จนกระทั่ง…ปรากฏมนุษย
ยิ่งไมตองพูดถึงพืชพันธุตางๆ สีสันของโลกูเปลี่ยนไปเพราะพวกมันปรากฏตัวขึ้น
ยิ่งกวานั้นในการเปลี่ยนแปลงนี้ ทุกชีวิตที่ปรากฏขึ้นในโลกแหงเตาธาตุน้ำนี้ตางมี
เจตจำนงเหมือนกัน
นั่นก็คือ…ทำลายที่นี้ หลบหนีออกจากที่นี่ ฉีกทึ้งทุกสิ่ง ทำใหการเกิดใหมของ
เตาธาตุน้ำพังทลาย เพื่อพลิกสถานการณ และการเปลี่ยนแปลงทุกอยางในโลก
เตาธาตุน้ำก็เสร็จสิ้นในเวลาเพียงแคประโยคเดียว
ประโยคนั้นคือหาคำที่ดังออกมาจากรูปปนที่จมลงสูทะเล
 “เจา หนีไมพนหรอก”
หลังจากเอยประโยคนี้ออกไปก็ดูเหมือนภายในโลกแหงเตาธาตุน้ำจะมีเสียง
สะทอนกลับมา เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ และซอนทับกันมากขึ้น เรื่อยๆ ราวกับว า
สิ่งมีชีวิตตางกำลังเอยประโยคนี้ออกมาเชนกัน…
บางทีอาจตองลบคำวาราวกับวาออกไป เพราะ…ในพริบตาที่หาคำนี้ดังออกมา
ในโลกแหงเตาธาตุน้ำที่เต็มไปดวยสิ่งมีชีวิตนี้ จูๆ…ก็มีสิ่งมีชีวิตปรากฏตัวเพิ่มขึ้น
มีปลากุง มีสัตวยักษ มีสิ่งของลอย มีนก สัตว กระทั่งมนุษยเหมือนกัน
มีพืชพันธุ กระทั่งสิ่งมีชีวิตที่ไมอาจมองเห็นไดดวยตาเปล าก็ กระจายตั ว ไป
ทุกพื้นที่ และทุกชีวิตที่แปลงกายมาจากเด็กหนุมชุดแดงก็…เริ่มตอสู!
ขณะนี้หากยืนดูจากมุมสูงไมวาจะพลังมากหรือพลังนอยก็จะเห็นวากำลังเกิด
สงครามที่สงผลกระทบมหาศาลไปทั่วทั้งโลกแหงเตาธาตุน้ำ
เหตุที่เรียกวาสงครามก็เพราะทุกชีวิต ทุกการดำรงอยูตางกำลังฟาดฟนกันอยู
ในตอนนี้!
จะเห็น…ในทะเล ปลากำลังกินกุง กุงกำลังกลืนสิ่งลอยน้ำ
จะเห็น…ปลาใหญกำลังกินปลาเล็ก สัตวยักษกำลังกินปลาใหญ
จะเห็น…สาหรายกำลังพันรัดฉีกกินกันและกัน
จะเห็น…นกทุกตัวบนทองฟากำลังตอสูกันเอง
จะเห็น…ทวีปบนธารน้ำแข็ง สัตวตางๆ กำลังกรีดรอง พืชพันธุพันรัด สิ่งมีชีวิต
กำลังแผดเสียงคำราม
 การเขนฆานับไมถวน การกลืนกินนับไมถวนพบเห็นไดในทุกๆ พื้นที่ แมแต
สิ่งมีชีวิตที่ขนาดเล็กจนมองไมเห็นดวยตาเปลาก็กำลังตอสูกัน
เมื่อครูสัตวปาที่เพิ่งฉีกทึ้งสัตวเล็กก็ถูกสัตวรายกัดเขาที่คอ วินาทีตอมาก็มี
ยักษแหงพงไพรตบฝามือลงมาบดขยี้สัตวรายตัวนั้น ยังไมสิ้นสุดแคนั้น อึดใจตอมา…
กลุมลมสีดำก็พัดมาแทรกซึมเจายักษ จะเห็นไดวามีแมลงเล็กๆ นับไมถวนอยูใน
กลุมลมสีดำนั้น ทั้งกัดทั้งฉีก และเมื่อกลุมลมสีดำนั้นพัดผานไป เจายักษก็ไมเหลือ
แมแตกระดูก
และกลุมลมสีดำนั้นก็ไมไดพัดไปไหนไกลก็ถูกฝนที่ตกลงมาทำลายทิ้ง
ฝนนั้นยังคงอยูไดไมนาน หลังจากตกลงมาก็ถูกสิ่งมีชีวิตที่เผาผลาญทะเลเพลิง
ดวยเปลวเพลิงที่เกินกำลังของมันระเหยไปทั้งหมด…
ซ้ำแลวซ้ำเลา ไรจุดเริ่มตน ไรจุดสิ้นสุด สิ่งมีชีวิตในโลกแหงเตาธาตุน้ำก็ลดลง
อยางรวดเร็ว
และเมื่อจบการตอสูแตละครั้งจะมีประโยคหนึ่งที่สะทอนออกมา
“เจา หนีไมพนหรอก”
ไมรูวาประโยคนี้ดังขึ้นกี่ครั้งแลวในชวงระยะเวลาสั้นๆ นี้ จนกระทั่งมารวมตัวกัน
ในที่สุดราวกับกลายเปนเสียงของเตาสวรรค สะทอนไปมาอยูในโลกนี้อยางเปน
นิรันดร
“เจา หนีไมพนหรอก”
ราวกับเปนคำสาปทุกชีวิตและทุกวัตถุที่แปลงมาจากตะขาบสีเลือดลดลงอยาง
รวดเร็ว แมสิ่งมีชีวิตที่แปลงมาจากหวังเปาเลอจะลดลงไปดวย แตเมื่อเทียบกันแลว
ก็ยังไดเปรียบกวามาก
 ในเวลาเดี ย วกั น ทะเลของโลกแห ง เต า ธาตุ น ้ ำ ที ่ ถ ู ก ย อ มเป น สี เ ลื อ ดก็ ค  อ ยๆ
ฟนกลับมา รูปปนที่จมลงสูทะเลก็คอยๆ โผลขึ้นมาทามกลางคลื่นโหมกระหน่ำอีกครั้ง
เมื่อสวนที่โผลขึ้นมานั้นใกลจะถึงตำแหนงตาของรูปปนแลว อีกทั้งเสียงเอย
ประโยคนั้นก็ดังกังวานราวกับฟาแลบ ในพริบตาที่ทั้งโลกกำลังปะทุไมหนุดนั้น…
เสียงกรีดรองสะเทือนฟาดินก็ดังมาจากปากของทุกสรรพสิ่งที่แปลงมาจากตะขาบ
สีเลือดที่เหลืออยู
ในเวลาเดียวกันทุกสรรพสิ่งที่แปลงจากตะขาบสีเลือดก็เหมือนกับสัมผัสไดถึง
อันตรายจึงระเบิดตัวกลายเปนเสนยาสูบสีแดงขนาดตางกันไปและพุงจากทุกสารทิศ
ไปรวมตัวกันบนทองฟา ฉับพลันนั้นก็กอตัวเปนรางตะขาบอีกครั้ง ตะขาบตัว นี้
กรีดรองสะบัดรางกายแลวเชื่อมสวนหัวกับหางเขาดวยกัน
เมื่อมันกลายเปนวงกลม ภายในวงกลมก็ปรากฏกระแสน้ำวนขึ้น…ดวงตาจาก
รางจริงของมหาเทพก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
สายตาของเขาเต็มไปดวยอำนาจบารมีเหลือลน ในพริบตาที่เขามองมายังโลก
ทั้งโลกก็สั่นสะเทือนราวกับกำลังจะทนรับไมไหว สิ่งมีชีวิตที่แปลงมาจากหวังเปาเลอ
ตางพังทลายกลายเปนเสนดายนับไมถวนและผสานเขาไปในรูปปนกลางทะเลใน
ชั่วพริบตา ทำใหรูปปนนั้นยิ่งลอยสูงขึ้น สวนหัวโปลพนน้ำ ดวงตาที่กำลังเบิกกวาง
กวาดมองไปยังสายตาของมหาเทพ สายตาที่มองไมเห็นสัมผัสกันทันใด
การปะทะสายตากันกอใหเกิดพลังมหาศาลแผขยายไปรอบบริเวณ ทุกที่ที่มัน
ผานไปลวนทำลายทองฟา ทำลายธารน้ำแข็ง ทำลายทองทะเล จนโลกแหงเตาธาตุน้ำ
แตกกระจายราวกับฟองอากาศ
ตะขาบสีเลือดกะพริบรางกลายเปนแสงเลือดและกำลังจะพุงออกไป สวนรูปปน
หวังเปาเลอก็เต็มไปดวยรอยราว เห็นไดชัดวาสายตาของมหาเทพมีอิทธิพลตอเขามาก
เพียงใด
 แตในตอนที่ตะขาบสีเลือดกำลังจะหนีออกจากตรงนี้นั้นเอง หวังเปาเลอก็เอย
เสียงทุมต่ำ
“ไฟ…แหงธาตุทั้งหา!”
ทันทีที่เอยขึ้น โลกแหงเตาธาตุน้ำที่แตกกระจายดั่งฟองอากาศก็พลิกกลับทันที
และกลายเป น ไฟที ่ ด ู เ ป น นิ ร ั น ดร อี ก ทั ้ ง ท า มกลางไฟนี ้ ย ั ง แผ ป ณิ ธ านแห ง เซี ย น
สะทานฟาสะเทือนดินออกมาดวย
ปณิธานนี้เคลื่อนไหวรวดเร็ว ดวยความไรพันธนาการหอหุมตะขาบสีเลือดที่กำลัง
จะหนีอีกครั้ง และโลก…ก็เปลี่ยนไปในพริบตา ทะเลกลายเปนทะเลเพลิง ธารน้ำแข็ง
กลายเปนภูเขาไฟ ทองฟากลายเปนสีเปลวไฟกดทับสวนหัวของตะขาบสีเลือดไว
และสกัดทางหนีของตะขาบสีเลือด!
หากมองจากที่ไกลๆ ทองฟาที่กำลังรวงหลนราวกับพยายามจะบดขยี้ทุกสิ่ง
หากสังเกตอยางละเอียดถี่ถวนจะเห็นวาทองฟาผืนนี้…ก็คืออักขระยักษตัวหนึ่ง
และบนอักขระนี้ก็มีใบหนาของหวังเปาเลอปรากฏอยู
“เจา หนีไมพนหรอก”
 บทที่ 1281 ดินแหงธาตุทั้งหา
ทองฟาคำราม!
ทองฟาที่กลายเปนอักขระกำลังสงเสียงคำราม อักขระนั้นเหมือนจะบดขยี้ทุกสิ่ง
ทุกที่มี่มันผานไปจะทำใหทองฟารวงหลน ความวางเปลาพังทลายและสงเสียงปริแตก
เห็นไดดวยตาเปลาวาโลกทั้งใบดูเหมือนจะหดเล็กลงจนจินตนาการไดวาหาก
อักขระบนทองฟายังคงตกลงมาอยางตอเนื่องและฟาดินสัมผัสกันเมื่อไหรก็จะบดขยี้
ทุกสิ่งขางในจนหมดสิ้น และรวมถึง…ตะขาบสีเลือดดวย
ภาพนี้เผยความครอบงำไมรูจบราวกับไมวาเจตจำนงใดก็ไมอาจขวางกั้น ไมอาจ
หลบเลี่ยง ไมอาจตอกร!
โลกแหงเตาธาตุไฟก็เปนเชนนี้แล
อักขระทองฟาลดต่ำลง ทะเลเพลิงลุกโชน โลกทั้งใบดูเหมือนแทรกซึมไปดวย
ปณิธานแหงไฟ แตในความรอนอันแผดเผานี้ก็มีกระแสเซียนอยูดวย
ทะเลเพลิงบาคลั่ง กระแสเซียนไรพันธนาการสุขสงบ
พลังปราณที่ดูเหมือนจะขัดแยงกันอยางสิ้นเชิงทั้งสองนี้ปะปนกันอยูตลอดเวลา
ทำใหโลกแหงเตาธาตุไฟเกิดความบิดเบี้ยว และการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้กอเกิดเปน
พลังสยบสองเทาสำหรับตะขาบสีเลือด
สวนหนึ่งมาจากการสยบทองฟา อีกสวนหนึ่งมาจากการขัดแยงกันของทะเลเพลิง
และกระแสเซียน
อยางแรกมีผลกับกายเนื้อ อยางหลังมีผลกับจิตวิญญาณ
อีกทั้งยังตางจากโลกแหงเตาธาตุน้ำ ที่นี่แมตะขาบสีเลือดจะแปลงเปนทุกสรรพสิ่ง
ก็ไมสามารถอยูรอดในโลกที่เต็มไปดวยความขัดแยงและบิดเบี้ยวได
“บัดซบ บัดซบ บัดซบเอย!!” ในชวงเวลาวิกฤตินี้ตะขาบสีเลือดแผดเสียงกรีดรอง
รางกายกะพริบวาบแปลงจากตะขาบเปนยักษทันที ยักษตัวนี้มีสีแดงทั้งตัว สีหนา
บิดเบี้ยว มันยกสองมือขึ้นพรอมเสียงคำรามกระแทกอักขระทองฟาที่กำลังตกลงมา
อยางแรง สองเทาก็เหยียบลงไปในทะเลเพลิงราวกับยืนอยูตรงจุดต่ำสุดของโลกใบนี้
เมื่อมันลงมาทะเลเพลิงก็สงเสียงคำราม แผนดินสั่นสะเทือน ทองฟาที่กำลังตกลงมาก็
หยุดชะงัก
อยางไรก็ตามรางของยักษสีเลือดตนนี้ก็สงเสียงคำรามออกมาเชนกันราวกับ
ค้ำยันการบดขยี้ของทองฟาไว มันเปนเรื่องยากมากสำหรับเขา แตสุดทายเขาก็
ยันทองฟาไวได เลือดพุงพลานอยูในรางกาย เรี่ยวแรงดูเหมือนจะยิ่งมากขึ้นดวย
เจตนาจะสะทอนแรงบดขยี้จากทองฟากลับไป
ขณะที่ทองฟาคำรามอักขระก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ใบหนาของหวังเปาเลอบนนั้นก็ยิ่ง
ชัดเจนขึ้น หลังจากมองยักษตนนี้อยางเย็นชาแลวก็เอยเสียงเบา
“จมูก เปด!”
ทันทีที่เอยขึ้น ใบหนาหวังเปาเลอบนอักขระก็ขยับจมูกเล็กนอยและสูดหายใจเขา
แรงๆ ทันใดนั้นฟาดินพลันสั่นสะเทือน ลมแรงพลันปรากฏขึ้นกวาดไปทั่วทุกสารทิศ
เพียงอึดใจเดียวก็กลายเปนพายุ เมื่อลมพัดแรงและไฟโหมกระหน่ำ ทะเลเพลิงก็มาถึง
จุดสูงสุด มันลอยขึ้นจากพื้นดินและปกคลุมโลกทั้งใบอยางสมบูรณ
ขณะเดียวกันผนึกก็คลายออก พลังแหงอักขระบนทองฟาพลันปะทุขึ้น มันสองแสง
เจิดจาและพลังจมดิ่งก็เพิ่มขึ้น
แมยักษสีเลือดจะกรีดรองและตอตานดวยกำลังทั้งหมด แตก็ไมอาจยืนหยัดไดนาน
หลัง จากผานไปไมกี่อึดใจทองฟ าที ่ ร องคำรามก็ ก ดลงมาจนร างของยั ก ษ ไ ม อ าจ
ตานทานพลังอันนาสะพรึงกลัวนี้ไดและคอยๆ กมตัวลง
ทะเลเพลิงรอบๆ ก็โหมกระหน่ำมากขึ้น คลื่นความรอนแผขยายเขมขนขึ้นไปอีก
ราวกับจะเปลี่ยนที่นี่เปนหมอลอมโอสถและหลอมละลายทุกสิ่ง
กระทั่งเสียงปริแตกดังขึ้นเรื่อยๆ รางของยักษตนนี้ก็เกิดรอยราวมากขึ้นเรื่อยๆ
และกระจายไปทั ่ ว ทั ้ ง ตั ว ในที ่ ส ุ ด สุ ด ท า ยท า มกลางเสี ย งกรี ด ร อ งร า งของเขาก็
แตกกระจายเปนชิ้นเล็กชิ้นนอย
และเมื่อมันแตกกระจายเปนชิ้นเล็กชิ้นนอยอักขระทองฟาก็ตกลงมือดวยพลัง
อันนาทึ่ง บดขยี้ความวางเปลา บดขยี้ทุกสรรพสิ่งและสัมผัสกับทะเลเพลิงบนพื้นดิน
ในที่สุด
แตทุกอยางยังไมสิ้นสุดแคนั้น
ในพริบตาที่ฟาดินบรรจบกัน จูๆ ก็มีกอนนูนโปงพองขึ้นระหวางฟาดิน มองจะ
ระยะไกลฟาดินดูเหมือนแปงสองแผนที่ถึงแมจะผสานเขาดวยกัน แตขางในกลับมี
ถุงขนาดใหญที่ไมอาจบดขยี้หนือหลอมละลายได และที่นาตกใจคือมันกำลังขยาย
ใหญขึ้นเรื่อยๆ!
หากมองทะลุฟาดินเขาไปก็จะเห็นวาสวนที่นูนขึ้นมานั้นก็คือกระแสน้ำวนสีเลือด
และภายในกระแสน้ำวนนั่นก็คือเคล็ดวิชาลับที่เด็กหนุมชุดแดงใชมาหลายครั้งแลว
ดวงตามหาเทพ
เพียงแตเมื่อเทียบกับสองครั้งกอน ดวงตาในกระแสน้ำวนครั้งนี้ดูเลือนรางลง
อยางเห็นไดชัด แตถึงจะเลือนราง พลังอันนาสะพรึงกลัวของมันก็ยังคงทำใหโลกแหง
เตาธาตุไฟทนรับไมไหวอยางรวดเร็ว สงผลใหทองฟาและพื้นดินเกิดรอยราวราวกับ
ปกคลุมตอไปไมไหวแลว
 “แครางแยกรางเดียว แตสายตาจากจักรวาลอันไกลโพน…มีพลังเชนนี้เลยหรือ”
ในตอนนี้ฟาดินกำลังจะพังทลายนั้นเอง เสียงหวังเปาเลอก็ดังกองพรอมถอนหายใจ
เบาๆ รางมายาของเขาปรากฏขึ้นในความวางเปลา และกมหนาลงมองสวนนูนพองใน
ฟาดินที่ผสานตัวกันที่ขยายใหญขึ้นเรื่อยๆ ราวกับกำลังจะแตกออก
แทบจะในเวลาเดียวกับที่หวังเปาเลอเอยขึ้น ฟาดินของโลกแหงเตาธาตุ ไ ฟ
ก็พ ัง ทลายจากสวนนูนพองนั่นแตกออกกลายเป นเศษชิ ้น เล็ กชิ ้น น อยนั บไมถวน
กระแสน้ำวนสีเลือดปรากฏกาย มันขยายตัวอีกครั้งดวยความเร็วที่นาตกใจเหมือนกับ
จะปกคลุมหวังเปาเลอ
รัศมีสีเลือดเจิดจาแผขยายไปในความวางเปลาจนสะทอนไปถึงจักรวาลโลกศิลา
สงผลใหทุกสรรพสิ่งตื่นตะลึง
พวกปรมาจารยสำนักดาราจันทรที่กำลังติดตามการตอสูครั้งนี้ลมหายใจถี่กระชั้นขึ้น
เล็กนอย แมแตสายตาจากนอกโลกศิลาก็ยังเพงสมาธิขึ้นไมนอย
อันที่จริงกระแสน้ำวนสีเลือดนี้ขยายตัวเร็วเกินไป เมื่อเทียบกับมันแลว หวังเปาเลอที่
อยูขางๆ ดูเปนเพียงเศษธุลี แตในตอนที่ทุกสายตากำลังจับจองมาทางนี้มากขึ้นนั้นเอง
หวังเปาเลอก็สายหนา สายตาที่สงบนิ่งแตเดิมก็ฉายแววโหดเหี้ยมฉับพลัน
“เชนนั้นแลวสายตาจากรางจริงมหาเทพจะอยูไดนานแคไหนกันนะ” พูดจบ
หวังเปาเลอก็ยกมือขวาขึ้นควาไปทางกระแสน้ำวนสีเลือดที่ยังคงปะทุไมหยุด!
“ดิน…แหงธาตุทั้งหา!”
เมื่อหวังเปาเลอเอยขึ้นและมือขวาควาไป ทันใดนั้นเศษชิ้นสวนฟาดินจากโลก
แหงเตาธาตุไฟก็พลิกมวนกลับราวกับเวลาไหลยอนกลับ มันแตกออกมาอยางไร
ก็กลับไปรวมตัวกันใหมอยางนั้น
 เพียงแตครั้งนี้มันไมไดกลับไปรวมตัวเปนหาดินของโลกแหงเตาธาตุไฟ แต…
มันกลับไปปะติดปะตอกันพรอมเสียงหวีดหวิวราวกับจะกอตัวเปนศิลาที่ห  อ หุ ม
กระแสน้ำวนนี้ไว!
แมกระแสน้ำวนจะขยายตัวเร็วมาก แตศิลาที่ถูกประกอบเขาดวยกันเร็วกวา!
มองจากที่ไกลๆ เศษชิ้นสวนเหลานี้ก็ดูเหมือนสิ่งกอสรางที่กำลังปะติดปะตอกัน
อยางรวดเร็ว…จากหนึ่งสวนเปนสามสวน เปนหาสวน เจ็ดสวน เกาสวน…
และ…สิบสวน!
ทันใดนั้นกระแสน้ำวนก็หายไป ศิลากอนยักษเขามาแทนที่ในความวางเปลา!
โลกแหงเตาธาตุดินกอตัว!
“สยบอีกครั้ง!” ดานนอกโลกแหงเตาธาตุดิน หูที่ปดผนึกของหวังเปาเลอก็เปดออก
รางกายกลายเปนรุงทอดยาวเขาไปในศิลายักษ
 บทที่ 1282 หรือเปนหายนะ
ภายในโลกแหงเตาธาตุดินมีลมพายุโหมกระหน่ำ เสียงกรีดรองดังไมหยุด
ที่นี่ไมมีฟาดิน มีเพียงทรายสีเหลืองกวางไกลสุดลูกหูลูกตา และกระแสน้ำวนจาก
เด็กหนุมชุดแดงก็กำลังบาคลั่งถึงขีดสุด มันปลอยสายฟาสีเลือดฟาดไปทั่วบริเวณ
ขณะเดียวกันก็หมุนเร็วราวกับอยากจะทะลวงทรายสีเหลือง ทำใหโลกแตกสลาย
หากมองจากที่ไกลๆ กระแสน้ำวนสีเลือดนี้ก็ดูเหมือนแหลงมลพิษขนาดมหึมา
ที่พยายามจะสรางมลพิษใหกับทุกสิ่ง ขณะเดียวกันความวางเปลาโดยรอบก็กำลัง
บิดเบี้ยวเปนแนวกวาง
มวลคลื่นอันนาสะพรึงกลัวแผซานออกมาจากกระแสน้ำวน พลังของคลื่นนั้น
สามารถทำลายลางระดับจักรวาลทุกคนในโลกศิลาได อยางเชนพวกของปรมาจารย
ตระกูลเซี่ยนั่นเอง หากพวกเขาอยูที่นี่ ยังไมตองเขาใกลมันหรอก แคเพียงเหลือบตา
มองก็จะเกิดการบาคลั่ง สติสัมปชัญญะพังทลาย
พวกเขาไมอาจมองมันตรงๆ ได ขณะนี้ในกระแสน้ำวนมีสายตาของมหาเทพอยู…
มันจึงนับเปนเทพเจา
แตถึงกระนั้นก็ยังยากที่เด็กหนุมชุดแดงจะหลบหนีไปได กรวดทรายรอบๆ พัดปกคลุม
อยางบาคลั่ง สงผลใหเสียงกรีดรองของเด็กหนุมในกระแสน้ำวนยิ่งทวีความวิตกจริต
มากขึ้น
ที่เปนเชนนั้นก็เพราะวาภายในโลกแหงเตาธาตุดินแหงนี้ยังมีเทพเจาอีกคนหนึ่ง
นั่นก็คือหวังเปาเลอ!
ภายในโลกแหงเตาธาตุดินมีกรวดทรายมากมายนับไมถวนและทุกเม็ด…ลวนมี
เจตจำนงของหวังเปาเลออยูขางใน ใบหนาหวังเปาเลอที่ปรากฏบนเม็ดทรายกำลัง
กวาดมองไปทั่วราวกับจะกวาดลางทุกสิ่งและฝงกลบกระแสน้ำวน
 เสียงคำรามดังกึกกอง การตอกรระหวางทรายสีเหลืองกับกระแสน้ำวนทำให
ทั้งโลกสั่นสะเทือน
บนทองฟามีทรายสวนหนึ่งมารวมตัวกันกลายเปนรางหนึ่ง นั่นก็คือหวังเปาเลอ
เขาจองมองกระแสน้ำวนดานลางดวยสายตาล้ำลึก
หวังเปาเลอรูดีวาหากไมมีสายตาของมหาเทพ ดวยพลังตอสูในปจจุบันของเขา
แลวก็สามารถสยบรางแยกเด็กหนุมชุดแดงของเขาไดไมยาก ถึงอยางไรเด็กหนุม
ชุดแดงนี่ก็ไมใชระดับสุดยอดแลว ทั้งออนแอลงหลังจากเจอกับศิษยพี่เฉินชิง และยัง
บาดเจ็บที่ไมอาจรักษาไดในระยะเวลาสั้นๆ นี้อีกดวย
ดังนั้นทั้งสยบและสังหาร ลวนทำไดทั้งสิ้น
แตการปรากฏตัวของสายตาคูนั้น แมแตหวังเปาเลอก็ยังสะพรึงกลัว อันที่จริง
หากเขาประมาทไปเพียงนิดเดียว โลกศิลาก็คงลมสลาย ตอใหเขาสามารถสังหาร
เด็กหนุมชุดแดงไดในที่สุด แตจุดจบเชนนี้ก็ไมใชสิ่งที่หวังเปาเลอตองการ
เขาสูญเสียอดีตกับอนาคตไปแลว หวังเปาเลอไมตองการสูญเสียโลกศิลาแหงนี้ไปอีก
นอกจากนี้…หวังเปาเลอที่มาถึงระดับในปจจุบันนั้นสัมผัสไดถึงความสัมพันธ
ระหวางตนกับโลกศิลาแลว ความสัมพันธเชนนี้เกี่ยวโยงผูดมัดอยางลึกซึ้งนับตั้งแตที่
รางตนแบบของเขาเริ่มถูกจักรพิภพเตาไมรูสิ้นเพรียกหาในจักรพิภพเตาไมรู สิ้น
ที่แทจริง ในการตอสูระหวางจักรพิภพเตาไมรูสิ้นกับจักรพิภพเตาไพศาลแลว
นี่คือเคล็ดวิชาของมหาเทพ และเปนวิธีรักษาตัวเขาดวย
ดั ง นั ้ น หากโลกศิ ล าล ม สลาย ตั ว หวั ง เป า เล อ เองก็ จ ะได ร ั บ ผลกระทบอย า ง
ใหญหลวงไปดวย
ในทำนองเดียวกันยังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่โลกศิลาไมสามารถลมสลายได นั่นก็คือ…
โลกศิลาเปนเสนดายเพียงเสนเดียวที่เชื่อมโยงกับมหาเทพ!
 หลายปกอนยุคสมัยอันเนิ่นนาน บาดแผลของมหาเทพและตะปูไมสีดำที่ปรากฏ
บนหวางคิ้วของเขาทำใหเขาแทบพินาศ แตเขาก็ยังคิดหาวิธีรอดไดทางหนึ่ง นั่นก็คือ
แยกเปนแสนดวงจิตเทพ สรางเมล็ดพันธุและกระจายมันไปในจักรวาลอันกวางใหญ
หนึ่งแสนดวงจิตนี้กอกำเนิดเปนหนึ่งแสนโลกหรือก็คือหนึ่งแสนจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
หลังจากแตละโลกกำเนิดขึ้นก็ทำพิธีอัญเชิญไมสีดำ นำตะปูไมสีดำที่ตรึงไวกลาง
หวางคิ้วมหาเทพแบงเปนหนึ่งแสนสวนผูกติดกับจักรพิภพเตาไมรูสิ้นทั้งหนึ่งแสนโลก
จุดประสงคก็เพื่อทำลายพลังสะกดที่มาจากไมสีดำ
และวิธีเอาตัวรอดนี้ก็ประสบความสำเร็จ นอกจากโลกศิลาแลว จักรพิภพเตาไมรูสิ้น
อีก 99,999 จักรพิภพลวนถือกำเนิดตระกูลไมรูสิ้น มีเวยยางจื่อ กลืนกินโลกทั้งใบ
ไดสำเร็จ รวมถึง…พลังของไมสีดำหนึ่งในแสนนั้นดวย
หลังจากนั้นเวยยางจื่อเหลานี้ก็นำโลกที่พวกเขาอยูรวมเขาดวยกันกลับมาเปน
จักรพิภพไมรูสิ้นที่แทจริงและกลับมาเปนรางมหาเทพ เขาสูกระบวนการตอบแทน
และทำใหอาการบาดเจ็บของมหาเทพฟนฟูขึ้น ขณะเดียวกันตะปูไมสีดำบนหวางคิ้ว
ของเขาก็จะออนกำลังลง
อย า งไรก็ ต ามแม จ ั ก รพิ ภ พเต า ไม ร ู  ส ิ ้ น 99,999 จั ก รพิ ภ พจะกลั บ มารวมกั น
ไดสำเร็จ แตตราบใดที่มีเพียงจักรพิภพเดียวที่ไมสำเร็จ ตะปูไมสีดำบนหวางคิ้วของ
มหาเทพก็ไมสามารถจัดการไดอยูดี
หากฝนบังคับทำลายตะปูไมสีดำบนหวางคิ้ว แมผลกระทบจะไมถึงตาย แตมันจะ
ทำใหเขาไมมีโอกาสทะลวงขั้นที่สูงกวานี้ไดอีก และอยางหลัง…ก็คือสาเหตุที่ทำใหเขา
ถูกตะปูไมสีดำตรึงไวนั่นเอง
ดังนั้นในแงหนึ่งก็สามารถมองตะปูไมสีดำเปนหายนะอยางหนึ่งที่หากจะขึ้นไปถึง
ระดับสูงอยางแทจริง…มันก็เปนหายนะที่ไมอาจหลีกเลี่ยงได!
 หายนะไมสีดำ!
หากมหาเทพเอาชนะหายนะไดสำเร็จ เขาก็จะทะลวงขั้นได
แตนาเสียดาย การปรากฏตัวของโลกศิลาทำใหโอกาสเอาชนะหายนะครั้งนี้ลดลง
ประการแรกเพราะกูและหลัวทำใหที่แหงนี้เกิดตัวแปร ประการที่สองเพราะ
พอของหวังอีอีทำใหตัวแปรนี้ยิ่งขยายเปนวงกวาง แนนอนวายังมีแรงผลักดันจากใคร
บางคนที่ไมทราบจุดประสงคอยูดวย ดังนั้นสุดทายแลว…วิวัฒนาการของโลกศิลาจึง
คอยๆ ตางไปจากชะตากรรมที่ดวงจิตมหาเทพมอบให
และนี่จึงไดนำไปสูการเติบโตของหวังเปาเลอ รวมถึงกำเนิดจิตใตสำนึกของเขา
ดังนั้นหลังจากมหาเทพทราบเรื่องนี้จึงไดแยกรางออก และนั่นก็คือการมาถึงของ
เด็ ก หนุ  ม ชุ ด แดง สำหรั บ เขานั ้ น ต อ งแก ไ ขให ท ุ ก อย า งกลั บ สู  ว ิ ถ ี เ ดิ ม หรื อ ไม ก็ …
ตองทำลายโลกศิลาทิ้งไปเพื่อทำใหการเชื่อมโยงเหตุตนผลกรรมระหวางที่แหงนี้กับ
มหาเทพตัดขาดจากกันอยางสิ้นเชิง
แมวาการตัดขาดอยางหลังจะทำใหมหาเทพพายแพในการเอาชนะหายนะครั้งนี้
แตหากไมตัด โลกศิลา…จะกลายเปนจุดออนรายแรงของมหาเทพที่รางกายเกี่ยวโยง
กับมัน
ดังนั้นการปรากฏตัวของหวังเปาเลอไดทำใหทันทีที่ฝายเด็กหนุมชุดแดงพายแพ
ไมวาจะทำอยางไรลวนตองพบกับความสูญเสียครั้งใหญ
หวังเปาเลอเหมือนกับ…อาวุธ เปนอาวุธที่ทำใหมหาเทพไมสามารถเติมเต็ม
ไดสมบูรณ อีกทั้งยังเกิดจุดออน
เรื่องเหตุตนผลกรรมพวกนี้ แมหวังเปาเลอจะไมเขาใจอยางถองแท แตก็เดาได
เกินครึ่ง สำหรับเขาไมวาจะเปนเชนไร โลกศิลาก็จะลมสลายไมได
 ฉะนั้นสิ่งที่ห วัง เปาเลอจำเปน ตองทำก็ คื อทำให สายตาจากมหาเทพอ อ นลง
ดวยการเกิดใหมของธาตุทั้งหา ทำใหสายตานั้นคอยๆ ออนแอลงจนไมสงผลใดๆ
ตอโลกศิลาอีก ซึ่งนั่นก็คือ…ตอนที่เด็กหนุมชุดถูกสยบและสังหารสิ้นนั่นเอง
ฝายเด็กหนุมชุดแดงนั้นเขายอมเขาใจทุกอยางชัดเจนกวา ดังนั้นในโลกแหงเตา
ธาตุน้ำจึงคิดจะหลบหนีไป ในโลกแหงเตาธาตุไฟจึงยิ่งพยายามออกไปไมวาจะดวย
วิธีใดก็ตาม
นี่เปนทางรอดเดียวที่เขามี
จะถูกหวังเปาเลอสยบ หรือ…จะพุงออกไปจากการเกิดใหมของเตาทั้งหาธาตุและ
ทำลายโลกศิลาเพื่อหยุดการสูญเสียของตน แมรางตนแบบจะเอาชนะหายนะไมได
แตก็จะไมมีจุดออนอีกตอไป!
ความเสี ย ใจที ่ ย ิ ่ ง ใหญ ท ี ่ ส ุ ด ของเขาคื อ ก อ นหน า นี ้ ไ ม ไ ด ท ำลายโลกศิ ล า
อยางเด็ดขาด ถึงอยางไร…นี่ก็เปนความหวังที่รางของเขาจะทะลวงขั้นได หากไมใช
ทางเลือกสุดทาย เขาก็ไมอยากทำ
และความคิดนี้ก็ไดนำพาเรื่องราวตางๆ มาสูที่ที่เปนอยูในตอนนี้
ขณะที่จองมองอยู หวังเปาเลอก็หรี่ตาลงแลวจูๆ ก็ยกมือขึ้น ทันใดนั้นทั้งโลก
แหงเตาธาตุดินก็รองคำราม เม็ดทรายนับไมถวนรวมตัวกันตรงหนาเขาอยางรวดเร็ว
และกอตัวเปนฝามือยักษที่ดูเหมือนจะปกคลุมไดทั้งทองฟา กดลงไปยังกระแสน้ำวน
สีเลือดดานลาง!
 บทที่ 1283 เหตุตนผลกรรมยอนกลับ
โลกแหงเตาธาตุดินยังไมเพียงพอที่จะสยบเด็กหนุมชุดแดงได หวังเปาเลอรูเรื่องนี้ดี
แตเปาหมายของเขาก็ไมไดคิดจะจัดการทุกอยางใหจบในโลกแหงเตาธาตุดินอยูแลว
สิ่งที่เขาจะทำคือลดทอนพลังสายตาจากมหาเทพเรื่อยๆ และเมื่อสายตามหาเทพ
ออนแอลงอยางไรที่สิ้นสุดนั่นก็คือเวลาแหงการสังหารเด็กหนุมชุดแดง
“การตอสูครั้งนี้ ขาเอาชนะได” ขณะพึมพำ เม็ดทรายที่มารวมตัวกันก็กอตัวเปน
ฝามือยักษอันนาสะพรึงกลัวก็ตกลงบนกระแสน้ำวนสีเลือดพรอมเสียงคำรามลั่น
กระแสน้ำวนสีเลือดนั่นพลันหดตัวลงทันทีราวกับถูกฝามือยักษเตาธาตุดินของ
หวังเปาเลอบดขยี้ แตเห็นไดชัดวาเด็กหนุมชุดแดงไมยินยอม เสียงกรีดรองดังออกมา
จากนั้นกระแสน้ำวนสีเลือดก็ระเบิดออก สายตาจากมหาเทพขางในก็ยิ่งแข็งแกรง
อยางสุดจะพรรณนา มันจับจองมาที่หวังเปาเลอ
เพียงเหลือบตามองก็ฟาดินสั่นสะเทือน ฝามือยักษก็แตกกระจายเปนชิ้นเล็กชิ้นนอย
ทันที อีกทั้งเม็ดทรายทุกเม็ดก็ยังดูราวกับทนรับสายตานั่นไมไหวและแตกเปนเสี่ยงๆ
กลายเปนเถาธุลี
จนกระทั่งฝามือเตาธาตุดินราวกับถูกลบทิ้งไป จากนั้นสายตาจากมหาเทพก็ตกลง
บนรางของหวังเปาเลอในที่สุด
หวังเปาเลอตัวสั่น ตรงหนาพลันปรากฏภาพวาดที่ไมเหมือนกันขึ้นมาสองภาพ
ภาพหนึ่งคือรางขนาดมหึมารางหนึ ่ง กำลังนั ่ง ขั ดสมาธิอยูใ นที่ มื ดมิด รางนั ้ นแผ
ความกดดันอันนาสะพรึงกลัวไปทั่ว บัดนี้รางนั้นกำลังเงยหนา ดวงตาที่ดูเหมือน
บรรจุจักรวาลไดมองมาที่เขาอยางเย็นชา
ดวงตาเย็นชา รางกายดั่งเทพเจา!
 สวนอีกภาพหนึ่งคือภาพเด็กหนุมชุดแดงที่ผมกระเซิง ทาทางชั่วชา ดวงตาบาคลั่ง
ในกระแสน้ำวน สองคน สองภาพปรากฏอยูในดวงตาซายและขวาของหวังเปาเลอ
กอนจะซอนทับกันเปนภาพเดียวในวินาทีตอมา
ในพริบตาที่มันรวมกันเปนหนึ่งเดียว รางกายหวังเปาเลอก็รองคำราม กอนที่พลัง
โจมตีที่อธิบายไมไดจะจูโจมจิตใจ ดวงวิญญาณเทพและจิตใตสำนึกก็ราวกับใกลจะ
พังทลาย ในเวลาเดียวกันโลกแหงเตาธาตุดินที่มีรากฐานมาจากเขาก็เริ่มพังทลายลง
ไปดวย
เมื่อเห็นโลกกำลังจะแตกสลาย ดวงตาในกระแสน้ำวนสีเลือดคูนั้นก็ฉายแววชั่วราย
ขึ้นมาฉับพลัน เด็กหนุมชุดแดงที่อยูขางในทำใหกระแสน้ำวนยิ่งใหญขึ้นเรื่อยๆ ราวกับ
จะฉีกโลกใบนี้ออกจากกัน
ในตอนนั้นเองจูๆ หวังเปาเลอที่ยกมือซายขึ้นแลวเอยเสียงต่ำ
“กระบวนทาสารัตถะ!”
ทันทีที่เอยขึ้นความวางเปลารอบตัวหวังเปาเลอก็บิดเบี้ยวทันที รางที่เหมือนเขา
ทุกประการจำนวนหนึ่งพลันปรากฏตัวขึ้น นี่ก็คือรางแยกที่เกิดจากการขมกลั้นระดับ
การฝกตนกอนหนานี้นั่นเอง
ทันทีที่ปรากฏตัวขึ้น ทุกรางก็ระเบิดแสงเจิดจาราวกับดวงอาทิตย กอนจะพุงตรง
ไปยังกระแสน้ำวนสีเลือดที่ขยายตัวไมหยุดดานลาง
เสียงคำรามพลันดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเผชิญหนากับการโจมตีจากรางแยกหวังเปาเลอ
เด็กหนุมชุดแดงในกระแสน้ำวนก็หนาเปลี่ยนสี อันที่จริงสงครามระหวางเขากับ
หวังเปาเลอในตอนนี้ไดครอบงำจิตใจไปหมดแลว อีกทั้งเคล็ดวิชาลับที่เขาใชยังเพิ่ม
พลังดวงตาเขาไปใหล้ำลึกยิ่งขึ้นโดยไมสนวาตองแลกกับสิ่งใด เดิมทีเขาตั้งใจจะฮึดสู
อยางเด็ดเดี่ยวพลิกแพเปนชนะจึงไมสามารถแยกพลังจิตออกมาไดเลย
เพราะฉะนั้นการโจมตีจากรางแยกเหลานี้ยอมสงผลกระทบและความผันผวนแกเขา
หากมีเพียงแคนี้ก็ไมเทาไหร เขายังสามารถจัดการไดอยู เขาจะเล็งเปาไปที่
หวังเปาเลอเหมือนเดิมเพื่อทำใหดวงวิญญาณเทพของหวังเปาเลอแตกสลาย
ทวา…หวังเปาเลอที่ปลอยรางแยกออกมามากมายนั้น ในพริบตาที่รางแยก
ปรากฏตัว ระดับการฝกตนของเขาก็พุงทะยานขึ้นอีก ถึงอยางไร…รางแยกพวกนั้น
ก็เปนสิ่งที่เขาผนึกไวดวยตัวเอง ตอนนี้เมื่อเปดผนึกออกจนหมดจึงไดระเบิดแสงเจิดจา
เหนือทุกสรรพสิ่งราวกับกลายเปนแหลงกำเนิดแสงแหงแรกของโลกใบนี้ก็ไมปาน
การระเบิดพลังแหงแหลงกำเนิ ดแสงนี้ สง ผลให ฝ ายเด็ กหนุ มชุ ดแดงที่ ไ ด รั บ
ผลกระทบจากร า งแยกไปแล ว ไม ส ามารถคงสภาพดวงตาไว ไ ด อ ย า งก อ นหน า นี้
จึงออนแอลงในพริบตา
และความออนแอในพริบตาเดียวนี้ก็ทำใหทุกอยางตรงหนาหวังเปาเลอกลับมา
ชัดเจนดังเดิม แมความหวาดกลัวจะยังคงหลงเหลืออยู แตจิตสังหารในดวงตาก็รุนแรง
ไมแพกัน เขาสะบัดมือขวาขึ้นกะทันหัน
“ทอง…แหงธาตุทั้งหา!”
ทันทีที่เอยขึ้น ทุกอยางรอบตัวก็ไมไดเปลี่ยนไปแตอยางใด ยังคงเปนโลกแหงเตา
ธาตุดินที่กำลังพังทลายอยางตอเนื่อง ภาพนี้ทำใหเด็กหนุมชุดแดงในกระแสน้ำวน
สีเลือดเผยแสงเจิดจาในดวงตา กอนจะยิ่งระเบิดพลังรุนแรงขึ้นอีก
“หวังเปาเลอ ดูทาธาตุทองของเจาจะสูขาไมไดนะ!” เสียงเด็กหนุมชุดแดงดังลอยมา
กระแสน้ำวนสีเลือดก็สงเสียงคำราม กอนที่รางแยกหวังเปาเลอจะกระเด็นออกไป
ทั้งหมด มันขยายตัวตอไป ขณะเดียวกันสายตาจากรางตนแบบมหาเทพก็แผแรง
กดดันอันนาสะพรึงกลัวออกมาอีกครั้ง
 สงผลใหโลกแหงเตาธาตุดินยิ่งพังทลายอยางรุนแรงราวกับพรอมจะแตกสลายได
ทุกเมื่อ
“นั่นเปนเพราะเจาไมเขาใจ…วาธาตุทองของขาคืออะไร” หวังเปาเลอยังมีสีหนา
สงบนิ่งเมื่อตองเผชิญหนากับการลมสลายของโลกแหงเตาธาตุดินและคำพูดของ
เด็กหนุมชุดแดง กอนจะวางมือขวาลง
นั่นเปนการกระทำที่เรียบงาย ดูไมมีอะไร ทวาในพริบตาที่หวังเปาเลอวางมือลง
ไปนั้นเอง…
เด็กหนุมชุดแดงในกระแสน้ำวนสีเลือดหนาเปลี่ยนสีกะทันหัน
“นี่มัน…”
ไมรอใหเขาเอยจนจบก็เกิดแสงสีเงินออกมาจากความวางเปลารอบกระแสน้ำวน
สีเลือดทันใด มันรวมตัวกันอยางบาคลั่งตรงกระแสน้ำวน แสงเหลานี้มากมายเหลือ
คณานับ หากมองดวยตาเปลาจะดูหนาแนนไรที่สิ้นสุด ดูเหมือนมันจะถักทอและ
กอตัวเปนกระบี่ยาวสีเงินสองทอนที่ปลายกระแสน้ำวนสีเลือดทั้งสองขาง
พูดใหชัดเจนคือสวนหนึ่งคือปลายกระบี่ สวนหนึ่งคือดามกระบี่ สวนตรงกลาง…
ก็คือตัวกระแสน้ำวน จะเห็นไดวาจุดเชื่อมตอระหวางกระแสน้ำวน ปลายกระบี่
และดามกระบี่เกิดรอยราว
รอยราวนั้นขยายใหญขึ้นเรื่อยๆ อีกทั้งเสนสีเงินจำนวนมากหลั่งไหลมารวมตัวกัน
ที่ตรงนี้และกอตัวขึ้นเปน…ตัวกระบี่!
ชวงเวลาที่ตัวกระบี่กำลังกอตัว กระแสน้ำวนสีเลือดก็สงเสียงคำรามราวกับ
ถูกตัดขาด…เปนสองสวน!
 ยังไมจบแคนั้น ขณะที่มันถูกตัดเปนสองสวน กระบี่สีเงินที่กอตัวเสร็จสมบูรณก็
ยกขึ้นลอยไปยังหวังเปาเลอ มันเล็กลงเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงตรงหนาหวังเปาเลอและ
หวังเปาเลอก็ความันไว มันก็กลายเปนขนาดปกติ
มือที่ถือกระบี่ก็ยกขึ้น จากนั้นกระบี่ก็กลายเปนเสนสีเงินแผกระจายไปทั่ว…
นั่นเปนภาพที่หากมีใครพบเห็นจะตองตกตะลึงจนตาคาง
เพราะ…ทั้งหมดนี้ดูเหมือนไมสมเหตุสมผล แต…หากมองยอนกลับไปที่ภาพนี้…
ก็จะพบวาทุกอยางสมเหตุสมผลยิ่ง!
ยกมือขึ้น กระบี่รวมตัว ตัดเปนสองสวน กระบี่กระจาย
โลกแหงเตาธาตุทองนั้นไมเหมือนคนอื่น
“นี่ก็คือโลกแหงเตาธาตุทองของขา หรือเรียกวา…เหตุตนผลกรรม” หวังเปาเลอ
กมหนามองกระแสน้ำวนสีเลือดที่แยกเปนสองสวนดวยสายตาลึกลับ
 บทที่ 1284 คำเดียวกำหนดเตา
ขณะเดียวกันกับที่หวังเปาเลอเอยขึ้น เสียงคำรามก็ดังออกมาจากในกระแสน้ำวน
สีเลือดที่ถูกตัดออกจากกัน สายฟาสีเลือดกะพริบวาบอยูระหวางกระแสน้ำวนทั้ง
สองสวนอยางตอเนื่อง
เสียงกรีดรองยิ่งพุงทะยานขึ้นฟา หากสังเกตดีๆ จะเห็นวาดวงตามหาเทพใน
กระแสน้ ำวนสีเลือดก็ถูกฟนขาดออกจากกั น ด วยเช น กั น นอกจากนี ้ ใ บหน าของ
เด็กหนุมชุดแดงก็ถูกฟนขาดจากกลางหวางคิ้ว
ขณะนี้สายฟาเพิ่มจำนวนขึ้น กระแสน้ำวนก็ดูเหมือนจะใชพลังทั้งหมดเพื่อ
รวมเขาดวยกันอีกครั้ง
หวังเปาเลอที่กำลังจองมองทุกอยางเงยหนาขึ้นอยางไมสนใจอะไรราวกับมองไป
ไกลแสนไกล สายตาเขา…เหมือนกับไมไดมองโลกใบนี้ แตเปนนอกโลกศิลา
แตทุกการกระทำนั้นก็หายวับไปในฉับพลันจนยากจะสังเกตเห็น วินาทีตอมา
เขาก็ ก  ม มองกระแสน้ ำ วนสี เ ลื อ ดต อ นั ย น ต าปรากฏความเย็ น ชาอย า งชั ด เจน
เขาบอกตั ว เองในใจว า การกลั บ มาเกิ ด ของธาตุ ท ั ้ ง ห า ดำเนิ น มาถึ ง ธาตุ ท ี ่ ส ี ่ แ ล ว
เหลือเพียงธาตุไมเทานั้นที่ยังไมไดสำแดงออกมา และเตาธาตุไม…ก็เปนเตาสารัตถะ
เปนเตารากฐานของเขา ขณะเดียวกันก็เปนเตาที่แข็งแกรงที่สุด
ดังนั้นเขาตองสรางโอกาสที่จะระเบิดเตาธาตุไมของตนออกมาไดอยางสมบูรณ
และตอนนี ้ … ดวงตามหาเทพที ่ ถ ู ก สี ่ ธ าตุ ก  อ นหน า ตั ด กำลั ง ลงอย า งต อ เนื ่ อ งได
ไรแรงกดดันอันนาสะพรึงกลัวไปหมดแลว และตอนนี้…ก็เปนเวลาที่เขาจะใชเตา
ธาตุไมแลว
วินาทีตอมาเมื่อกระแสน้ำวนสีเลือดพยายามจะกลับมารวมตัวกันนั้นเอง หวังเปาเลอก็
ยกมือขวาขึ้น ทันใดนั้นทั้งโลกก็รองคำราม ดานหลังเขาพลันปรากฏไมขนาดใหญ
ขึ้นมาชิ้นหนึ่ง
 และนี้ก็คือไมแหงชีวิตของหวังเปาเลอ ตะปูไมสีดำ!
ไมนี้สีดำสนิทแผพลังปราณเกาแกโบราณ อีกทั้งยังมีความรูสึกถึงวันคืนอันไรที่
สิ้นสุดแผออกมาจากบนไมสีดำ สงอิทธิพลตอความวางเปลาไปยังจักรวาล สงผลให
โลกทั้งใบราวกับยอนไปในสมัยโบราณ
อีกทั้งสายฟาสีดำก็ไดปรากฏขึ้นพรอมไมสีดำแผไปทั่วทุกสารทิศและยิ่งปรากฏ
มากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด…ก็แทรกซึมและแทนที่จักรวาล
จักรวาลกลายเปนทะเลสายฟา!
หากมองขึ้นไปจะพบวาสายฟาสีดำนั้นบาคลั่งถึงขีดสุด และไมสีดำที่ลอมรอบดวย
สายฟาก็กำลังแผแรงกดดันอันนาสะพรึงกลัวออกมาเหมือนกับ…พลังแรกแหงจักรวาล
สามารถใหกำเนิดทุกสิ่งและทำลายทุกสิ่งได
หวังเปาเลอตรงหนาไมสีดำเมื่อเทียบกับไมสีดำทั้งแผนและสายฟาเหล านั้น
ตัวเขาเปนดั่งเศษธุลีไรชีวิต ในความรูสึกของคนนอกราวกับวาทุกสวนของเขา ทั้งหมด
ของเขาตางผนึกรวมเขากับไมสีดำไปแลว
ไมสีดำคือเขา เขาคือไมสีดำ
รัศมีดั่ง รุง สะเทือนฟ า ดัง ไปยัง ความว างเปล าของโลกศิ ลา ส ง ผลให ท ุ ก ชี วิ ต
ในจักรพิภพทยอยตื่นจากการถูกสายตามหาเทพตรึงจิตวิญญาณ ทั้งหมดตางเกิด
คลื่นลูกใหญขึ้นในสัมผัสสวรรคราวกับไดเห็นเทพเจา
ไมวาระดับการฝกตนใด ไมวาสิ่งมีชีวิตใดลวนตัวสั่นสะทาน
พลังปราณนี้ไดแผขยายออกมาจากโลกศิลาเชนกัน สงผลใหสายตาจากนอกโลกศิลา
ที่กำลังใหความสนใจทางนี้ยิ่งทวีความสนใจยิ่งขึ้น
 ในตอนนั้นเอง…หวังเปาเลอตรงหนาไม สี ดำเงีย บไปครู หนึ่ง จากนั้นมือ ขวา
ที่ยกขึ้นก็คอยๆ วางลง
ตูม!
ทันทีที่วางมือลง ความวางเปลาพลันเกิดเสียงคำราม โลกศิลาสั่นสะเทือนอยาง
รุนแรง ไมสีดำดานหลังเขาเคลื่อนสายฟาซึ่งมีมันเปนศูนยกลางลงไปยังกระแสน้ำวน
สีเลือดดานลางชาๆ!
เมื่อมองใกลๆ นี่คือไมสีดำขนาดมหึมากำลังจุติ แตหากมองจากที่ไกลๆ …ไมสีดำนี้
ก็คือตะปูหนึ่งตัวกำลังเขาไปใกลกระแสน้ำวน เขาไปใกลเด็กหนุมชุดแดงที่อยูขางใน
ดวยสายฟาที่มาพรอมรัศมีที่ไมอาจหยุดยั้ง ไมอาจหลบหนี
กระแสน้ำวนสีเลือดที่กำลังกลับมารวมตัวกันก็ดูเหมือนไมอาจทนรับแรงกดดัน
อันนาสะพรึงกลัวนี้ไดจึงสั่นสะเทือนอยางรุนแรงและหยุดรวมตัวกันทันที แมแต
กระแสน้ำวนที่ถูกตัดแบงเปนสองสวนก็ยังเกิดรอยราว
เด็กหนุมชุดแดงที่ถูกฟนที่หวางคิ้วกำลังตื่น ตระหนกสุ ดขี ด เขาสัมผัสได ถึง
อันตรายอยางรุนแรง สัมผัสไดถึงความตายที่อยูใกลแคเอื้อม
ราวกับสวมเสื้อผาบางๆ แตอยูในปาอันหนาวเหน็บ รูสึกหนาวสั่นจากภายใน
สูภายนอก ขณะเดียวกันความทรงจำจากรางตนแบบก็ถูกปลุกใหตื่นขึ้น
ภาพตะปูไมสีดำสะกดรางตนแบบในตอนนั้นผุดขึ้นในใจเด็กหนุมชุดแดง
“เจ า ไม ม ี ท างสะกดข า ได เ ป น ครั ้ ง ที ่ ส องหรอก!” เด็ ก หนุ  ม ชุ ด แดงกรี ด ร อ ง
อยางโกรธจัด เขารูวาตนผสานกระแสน้ำวนไมทันแลวจึงสะบัดมือทั้งสองขางแรงๆ
ทันใดนั้นกระแสน้ำวนสีเลือดที่ถูกตัดเปนสองสวนก็กลายรางเปนกระแสน้ำวนสีเลือด
สองวง
 ตั ว เขาเองก็ แ บ ง เป น สองส ว นและกลายร า งเป น ตั ว เองสองร า งเช น กั น
กระแสน้ำวนทั้งสองเริ่มหมุนพรอมกัน ขางในปรากฏดวงตามหาเทพวงละหนึ่งขาง
การปรากฏตัวของดวงตาทั้งสองภายใตการอุทิศตนของเด็กหนุมชุดแดง และ
เคาโครงใบหนาเลือนรางทำใหหากมองจากที่ไกลๆ สิ่งที่ปรากฏอยูดานลางตะปูไม
สีดำคือใบหนาขนาดมหึมา!
ใบหนานั้นเหมือนกับเวยยางจื่อ เหมือนกับเด็กหนุมชุดแดง นั่นคือ…ใบหนา
ที่แทจริงของมหาเทพ!
แมสวนอื่นๆ บนใบหนาจะเลือนราง แตดวงตาคูนั้นกลับมีพลัง เมื่อเสียงกรีดรอง
ของเด็กหนุมชุดแดงดังกองไปทั่ว ใบหนามหาเทพก็ราวกับอาปากสงเสียงกรีดรองขึ้น
ไปยังตะปูไมสีดำดานบนไปดวย
เสียงกรีดรองจนทองฟาแตกกระจาย ระเบิดกำลังทั้งหมดราวกับเดิมพันดวยชีวิต
ไดกอตัวเปนพลังโจมตีจนตะปูไมสีดำสั่นสะเทือนเล็กนอย แตพลังไมไดหยุดชะงัก
แตอยางใด เมื่อมันอยูเหนือหวางคิ้วของใบหนายักษนั้นขึ้นไป 10 จั้งจึงคอยๆ หยุดลง
เพราะถูกสกัดกั้นจากพลังที่ใบหนามหาเทพระเบิดออกมา
“สะกด!” แทบจะในพริบตาที่ตะปูไมสีดำถูกสกัด หวังเปาเลอก็เปดรูทวารทั้งเจ็ด
รางสารัตถะทั้งหมดรอบตัวเขาตางรวบรวมพลังตะโกนเสียงดัง
ทั น ที ท ี ่ เ อ ย ขึ ้ น ฟ า ดิ น พลั น ร อ งคำราม จั ก รวาลแหลกสลาย ตะปู ไ ม ส ี ด ำ
พลันทะลวงผานปราการของใบหนามหาเทพ ทวาในตอนนั้นเองใบหนามหาเทพก็
พรามัวและกลายรางเปนเด็กหนุมชุดแดง โดยไรความบาคลั่งอยางกอนหนานี้ มีแต
ความสงบนิ่ง เขาเอยวา
“ขามหาเทพ ที่สุดแหงจักรวาล จุดเริ่มตนกฎ ผูฆายอมฆาตัวตาย!”
ประโยคสุดทายรวม 18 คำ ทุกคำที่เอยออกมา ใบหนามหาเทพจะหรี่แสงลงทีละนิด
หลังจากเอยจบดวงตาของใบหนามหาเทพก็เหมือนกับสละพลังทั้งหมดและจางสนิท
อยางไรก็ตาม แมดวงตาจะหรี่แสงลง แตทั้ง 18 คำที่เอยออกไปนั้นกลับมีพลังที่
อธิบายไมถูก โลกศิลาสงเสียงกึกกอง จักรวาลอันกวางใหญดานนอกสั่นไหว ในจำนวน
กฎนับอนันตดูเหมือนจะมีกฎอีกขอหนึ่งปรากฏขึ้น กฎนั้นก็คือประโยคนี้นั่นเอง
มั น หลอมรวมเข า กั บ วิ ถ ี เ ต า นั บ หมื ่ น ที ่ ส  ง ผลต อ โลกศิ ล า ทำให ภ ายในโลกศิ ล า
เกิดกฎเตาขอนี้ขึ้นไปดวย
ซึ่งนี่มันมากกวาคำพูดเกิดเปนกฎแลว นี่มัน…คำเดียวกำหนดเตา!
 บทที่ 1285 ขอบเขตความรู
ความแตกตางที่เปนพื้นฐานที่สุดระหวางออกกฎตามคำพูดกับคำพูดกำหนดเตา
ก็ ค ื อ กฎเวทที ่ ค นแรกรวบรวมมาทั ้ ง หมด คล า ยกั บ ว า ไม ม ี ส ิ ่ ง ใดที ่ ไ ม อ าจทำได
แตบนความเปนจริงลวนเปนกฎที่มีมาบนโลกแตเดิมที
และคนหลัง ก็สรางเรื่องขึ้นมาตั้งแตตนจนจบ เพื่อที่เขารวมใหได และ…เมื่อได
เขารวม ก็จะคงอยูตลอดไป
ทั้งสองฝายเปนเชนผูสืบทอดและผูกอตั้ง ดูคลายกัน เพียงแตเปนคุณสมบัติที่
แตกตาง
เวลานี้คำกำหนดเตาที่ชายหนุมสีโลหิตใชออกมา มีพลังจนนาตระหนก สงผล
กระทบตอโลกแหงศิลายิ่งนัก ทำใหโลกแหงศิลาสั่นไหวอยางรุนแรง เรื่องที่กุขึ้นนั้น
เปนกฎที่เกิดจากความวางเปลา จากภายนอกสูภายใน มาบรรจบภายในโลกแหงการ
เวียนวายของเตาธาตุไมของหวังเปาเลอ
ภายในโลกแหงการเวียนวายของเตาธาตุไม เวลานี้เสียงคำรามกองกัมปนาท
ตะปูไมดำที่อยูเหนือใบหนามหาเทพที่จำแลงมาจากชายหนุมสีโลหิตไปสิบจั้ง เวลานี้
ก็สั่นอยางรุนแรงเชนกัน ราวกับจะรับไวไมไหว ตรงขอบของมันเริ่มเกิดรอยแตก
คล า ยกั บ ถู ก ทำลาย จนแตกเป น เสี ่ ย งๆ กระจายออกไปรอบด า นแล ว ก็ ส ลายไป
เพียงไมกี่อึดใจก็ถูกทำลายไปกวาเจ็ดแปดสวน
ทำใหความวางเปลารอบดานมันกลายเปนความขมุกขมัว ดวยเพราะถูกฉาบไป
ดวยการทะลายของไมขนาดใหญ
โดยเฉพาะเปนไมมหึมานี้ เวลานี้เมื่อมองไปแลว ยากเกินกวาที่จะเรียกมันวาเปน
ไมมหึมาเหมือนเป นทอ นไมม ากกว า กระทั ่ ง มองจากไกลๆ ก็ มิ ใ ช ตะปู อี ก ต อ ไป
เหมือนเปนไมฝอยเสียมากกวา
 และยังคงแหลกสลายไปอยางตอเนื่อง
ดูเหมือนในเวลาไมนาน ไมดำนี้ถูกพังทะลายจนเปนเถาธุลี
เหตุการณจากภายนอก ไมวาจะเปนผูใดมองไป ตางก็มองออกวาหวังเปาเลออยู
ทามกลางวิกฤตและความออนแออยางรุนแรง กระทั่งชีวิตก็อยูบนเสนดาย
อยางไรก็ตาม ไมดำเปนรางของเขา เมื่อไมดำถูกทำลายอยูตรงนี้ เชนนั้นรางของ
หวังเปาเลอเอง ก็ยากนักที่จะดำเนินตอไปได
โดยเฉพาะการพลิกกลับทั้งหมดนี้เร็วเกินไป ในโลกหาธาตุสี่เตากอนหนานั้น
หวัง เปาเลออยูเหนือการครอบครองอย างชั ดเจน แต เวลานี ้ … ภายในเต าธาตุไม
สารัตถะของเขา นึกไมถึงวาจะถูกลมลางลงอยางสมบูรณ
เห็นไดชัดวา ทั้งหมดนี้ไมสมเหตุสมผล และเรื่องเกิดอยางผิดปกติ ตองเปนเพราะ
ปศาจ
อันที่จริงก็เปนเชนนั้น ทันใดนั้น ชายหนุมสีโลหิตที่จำแลงมาจากใบหนาของ
มหาเทพ ก็กลาวออกมา
“หวังเปาเลอ ทายที่สุดเจา…ก็เปนเพียงซากวิญญาณ ครานี้…เจาไมอาจชนะได
เจารูหรือไม ที่จริงขารอคอยมาตลอด รอการเวียนวายเตาธาตุไมของเจา”
“นี่ก็คือเหตุผลที่ขาไมไดใชคำกำหนดพลังเทพนี้ออกมา ในสี่เตาของเจากอนหนานั้น”
“ขาดูเจาสำแดงการเวียนวาย ดูเจาโดดเดน ดูเจา…พังพินาศ หวังเปาเลอ ขา…
ชนะแลว!” ชายหนุมสีโลหิตที่กลายจากใบหนามหาเทพ เวลานี้ออนแอยิ่ง แตกลับ
ไมปรากฏความบาคลั่งบนใบหนาเลยแมแตนอย มีแตเพียงความสงบนิ่ง
 ดูเหมือนความบาคลั่งที่เคยเกิดขึ้นทั้งหมดเปนเรื่องเท็จ ตั้งแตตนจนจบ ตั้งแตเขา
สังเกตวาระดับฝกตนของหวังเปาเลอเพิ่มขึ้น และตั้งแตเริ่มเขาสูโลกแหงศิลา สิ่งที่ทำ
หรือสิ่งที่เปนทั้งหมด ภายใตความบาคลั่งนั้น ลวนเปนเชนที่ผานมา ความเงียบสงบที่
ไมเคยเปลี่ยนแปลง
รอคอยเตาธาตุไมและเทพจุติของหวังเปาเลออยางสงบ
สำแดงพลังที่แข็งแกรงที่สุดของตนเองออกมาในเตาธาตุไมนี้อยางสงบ หมัดเดียว
กำหนดแพชนะ
ทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในโลกเต าธาตุไ ม รวมทั้งเวลานี้ คำพูดที ่ร าบเรี ย บชอง
ชายหนุมสีโลหิต ทำใหเกิดการสั่นสะเทือนอยางรุนแรงขึ้นนอกโลก
เวลานี้ ทองฟาจักรวาลใหญที่นอกโลกแหงศิลา สายตาแตละคูจองมาจากทองฟา
พกพาความผันผวนแหงอารมณ ดวยพลังกดดันของผุที่มองมา ทองฟารอบด าน
โลกแหงศิลาดูเหมือนจะรับไวไมไหว และเริ่มบิดเบี้ยว
และความบิดเบี้ยวนี้ยิ่ง รุนแรงขึ ้ น และแผ ขยายไปถึ ง ศิ ลา ทำให ดู เหมื อ นมี
สัญญาณวาศิลาจะพังไดทุกเมื่อ ยิ่งภายใตการบรรจบกันของสายตาเหลานั้น แลวยัง
ถูกสียงชราของบิดาหวังอีอีที่คำรามเย็นยะเยือกทะลายทองฟากอนหนานั้น เวลานี้
แฝงไปดวยความมืดมนและแผออกไปรอบดาน
“ขยะ!”
น้ำเสียงนี้พกความเย็นชา ยังมีความเคืองแคน กระทั่งแฝงไปดวยความเกียจชัง
เวลาเดียวกับคำพูดนี้สงออกมา ภายนอกโลกแหงศิลานี้ เงาสายหนึ่งมาพรอมกับ
เสียงสะทอนกองรวมกันออกมา นั่นคือชายชราผูหนึ่ง รางสวมชุดคลุมยาวสีมวง
รางกายมีสภาพกึ่งลวงตา คลายกับสามารถหลอมรวมกับทองฟา แตก็ยังถูกทองฟา
สะทอนสงจางๆ
ในขณะนี้เขาสามารถเห็นไดถึงความมืดมนที่แสดงออกมาบนใบหนาที่ไมชัดเจนนัก
และยิ่งหลังจากคำกลาว ชายชรานี้ก็หันหนามองไปทางบิดาหวังอีอี ที่นั่งอยูบนเรือ
เดียวดาย
“สหายเตาหวังเรื่องไดมาถึงตรงนี้แลว พวกเราก็ไดใหโอกาสแกเขาแลว หรือเจา
ยังตองการรั้งขาไวรอใหแผนการลมเหลวหรือ”
บนเรือเดียวดาย บิดาของหวังอีอีเงยหนาขึ้น ดวงตาเย็นชา ไรอารมณแอบแฝง
ราวกั บ จิ ต ใจเงี ย บสงบ ในขณะนี ้ แม ว  า หวั ง เป า เล อ จะเสี ย เปรี ย บ และสามารถ
พลาดพลั้งไดทุกเมื่อ แตก็ยังคงไมเปลี่ยนแปลงเลยแมแตนอย
เขาไมไดกลาวสิ่งใด เพราะ…เวลานี้มีเสียงที่หนาวเหน็บ เต็มไปดวยความมุงมั่นใน
การสั ง หาร ในขณะนี ้ … ได ค  อ ยๆ แพร ก ระจายออกมาจากภายในโลกแห ง ศิ ล า
อยางฉับพลัน
“เจาบอกสิ ผูใดเปนขยะ”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกไป บิดาของหวังอีอีมิไดมีสีหนาไมคาดฝนใดๆ หันหนาไปมอง
กระทั่งชายชราผูนั้นถึงกับผงะไป รีบมองไปทางโลกแหงศิลา วินาทีตอมานัยนตาเขา
ก็พลันหรี่ลง
เห็นเพียง…เหนือศิลาขนาดมหึมาที่ลอยอยูบนทองฟา วินาทีนี้…พลันก็ปรากฎ
ใบหนาหนึ่งออกมา ใบหนานี้…ก็คือหวังเปาเลอ
แตทามกลางการรับรูของชายชรา แยกแยะไดชัดเจนวาขณะนี้หวังเปาเลออยูใน
การเวียนวายของเตาธาตุไมของโลกแหงศิลา ในการคำนวณของมหาเทพ เผชิญหนา
กับวิกฤตที่จะถูกกวาดลาง แตใบหนามหึมาที่อยูตรงหนานี้ ทำใหเขารูสึกวาแข็งแกรง
กวาเงารางในการเวียนวายเตาธาตุไม กระทั่ง…มีคุณสมบัติในการกระตุนตนเอง
อีกดวย
 “เจา…” สีหนาชายชราเปลี่ยนไป
“ที่ตอสูอยูภายในการเวียนวายเตาธาตุไม เปนเพียงรางอวตารของเขา” ภายใน
เรือเดียวดาย บิดาของหวังอีอีกลาวอยางแผวเบา
“เจาเขาใจวา เขาตอสูกับมหาเทพอยางเต็มกำลัง แตอันที่จริง…”
“อาวุธนักรบในสายตาของเจา คือสหายนอยในสายตาของขา เห็นไดชัดวาไดมี
การคาดการณไวแลว ดังนั้นเขากำลังตกปลา โดยใชรางอวตารมหาเทพเปนเหยื่อลอ…
ปลาตัวใหญที่พยายามสงผลตอเสรีภาพของเขา”
“สหายเตาจิว ขอบเขตความรูของเจายังไมเพียงพอ”
ขณะที่บิดาหวังอีอีกลาวออกมา สีหนาชายชรายิ่งไมนาดู สายตายังคงยังมีความ
ยากที่จะเชื่อ มองไปบนศิลาที่เวลานี้มีใบหนาหวังเปาเลอลอยอยู
“ขาไมเชื่อ มหาเทพแมจะถูกคุกคาม ถึงตอนนี้ก็ยังคงหลับไหล แตสัญชาตญาณ
ของเขาดวงจิตเทพที่จำแลง ก็ไมใชสิ่งที่คนสามัญจะสามารถตอตานได แมวาจะเปน
นักรบแหลงไม หากเปนเพียงซากวิญญาณ ก็ตองใชพลังทั้งหมดจึงจะได”
“ดังนั้น เจาไมอาจมีพลังหลงเหลือมาจำแลงอยูขางนอก ขณะที่กำลังคุกคาม
ดวงจิตมหาเทพอยู เจา…”
“เจ า หมายถึ ง เขาหรื อ ” ใบหน า หวั ง เป า เล อ บนศิ ล า ไม ร อให ช ายชรากล า ว
เอยขัดจังหวะชายชราออกมาเบาๆ ราวกับกำลังสะบัดมือ ครูตอมา ภายในโลก
แหงศิลา การเวียนวายเตาธาตุไมก็ราวกับลูกปดลูกหนึ่ง และภายนอกลูกปดนี้คือ
ความวางเปลาไรที่สิ้นสุด เวลานี้ความวางเปล าก็มวนหมุน โดยตรง ทั น ใดนั้น…
ความวางเปลาทั้งหมดก็เคลื่อนไหวขึ้นมา ครอบคลุมไปทางโลกเวียนวายของเตา
ธาตุไม
เหตุการณนี้ตกอยูในสายตาของชายชรา ทำใหจิตใจของเขาคำรามกอง เพราะยืนอยูที่
มุมมองของเขามองไปที่โลกแหงศิลาที่เกิดขึ้นทั้งหมดในเวลานี้…ความวางเปลาที่
มวนหมุนอยูนั้น ก็คือฝามือขนาดมหึมาขางหนึ่ง
การครอบคลุมที่วา ในความเปนจริงก็คือฝามือมหึมานี้ กำเดียว…ก็สามารถหอบ
ทั้งโลกเวียนวายเตาธาตุไมไวในฝามือแลว
เวลาเดียวกับที่ไมอาจทนการตอสูไดอีกตอไป ฝามือมหึมานี้ แผออกไปนอกโลก
แหงศิลา และปรากฎอยู…ตอหนาชายชรา!
มองไปไกลๆ กำปนที่ยื่นออกมาบนศิลา กวางใหญจนนาตระหนก ความผันผวน
กระจายออกจากมันเผยความหมายแหงบุพกาลที่ไมสิ้นสุด ราวกับมาจากบรรพกาล
อันไกลโพน ยิ่งมีพลังชีวิตที่หนาแนนกำลังระเบิดอยูภายใน
“หัตถแหงหลัวหรือ เจา…เจาหลอหลอมโลกแหงศิลาแลวรึ!” สีหนาชายขรา
เปลี่ยนไปอยางสิ้นเชิง อุทานอยางไมรูตัว
 บทที่ 1286 อยามากวนใจขา
ความเปนมาของโลกแหงศิลา เต็มไปดวยความลึกลับสำหรับผูที่ไมรู แตสำหรับ
หวังเปาเลอรวมทั้งเหลาเทพเคารพสูงสุดภายนอกศิลาเหลานี้ มิใชสิ่งลึกลับแตอยางไร
ที่นี่ เดิมทีก็คือหัตถขวาของหลัวจำแลง
เดิ ม ที ม ี เ สถี ย รภาพมาก แต ด  ว ยความเสื ่ อ มของหลั ว ทำให ก ารผนึ ก กดนี้
ไมไดดำเนินตอไปจนถึงรากฐาน เชนไมที่ไรรากและคอยๆ เหี่ยวเฉา จึงทำใหหัตถขวา
แหงหลัวก็ยิ่งออนแรงลง สูญเสียพลังที่มันพึงมีไป
นี่ก็คือเหตุใด ทั้งๆ ที่หลัวสามารถตอสูกับมหาเทพได แตหัตถซายของเขากลับ
สามารถเพียงฝนตอตานรางอวตารมหาเทพ กระทั่งสุดทายยังถูกหลบหลีกไปได
ในทายที่สุด หัตถหลัวก็ไมมีพลังชีวิตแลว
แต ต อนนี ้ … ในสายตาของชายชรา หั ต ถ ย ั ก ษ ม หึ ม าที ่ ย ื ่ น ออกมาจากศิ ล านี้
แตกตางยิ่งกับที่เขาเคยมองจากไกลๆ ไมเหี่ยวแหงมืดมนอีกตอไป แต…เต็มไปดวย
พลังชีวิต
พลังชีวิตนี้เห็นชัดวายอมเปนไปไมไดที่จะมาจากหลัวที่เสื่อมถอย แตมาจาก…
หวังเปาเลอ
และนี่ก็เปนสาเหตุที่ชายชราเสียงแหบแหง เพราะสามารถทำไดถึงจุดนี้ มีเพียง
หลอหลอมโลกแหงศิลาเทานั้น จึงจะสำเร็จได มีเพียงนำโลกแหงศิลาหลอมเปน
สวนหนึ่งของตน จึงจะรวมเขาสูรางได และตอพลังชีวิตใหมัน
เรื่องนี้ ทำใหชายขราเกิดความหวาดกลัวขึ้นในใจ ความหวาดกลัวของเขายอม
มิใชระดับฝกตนของหวังเปาเลอ อันที่จริงดูไปแลวขั้นที่สี่ยังไมเพียงพอที่จะทำใหตน
สั่นคลอนได
 สิ่งที่ทำใหเขาหวาดกลัว คือสถานะของหวังเปาเลอรวมทั้งการตกปลาที่อีกฝาย
แสดงออกมากอนหนานั้น
“ทัณฑแหงธาตุไม…” ชายชราหรี่ตา แลวพึมพำอยูในใจ
ที่มาของไมดำ เขายอมรูดี นี่คือเตาธาตุไมสารัตถะจำแลงเปนหนึ่งในหาธาตุ
สารัตถะที่เปนตนกำเนิดภายในจักรวาลอันยิ่งใหญไรที่สิ้นสุดนี้ มันคือสุดยอดของ
ธาตุไม แหลงกำเนิดของกฎเตาธาตุไมการฝกตนของสรรพสัตว และเปนการแสดงถึง
หายนะในเวลาเดียวกัน
ดวยเพราะหาธาตุสารัตถะแตดั้งเดิมนี้ ตนเองก็ไมไดมีความรู หรืออาจกลาวไดวา
แทบจะไมอาจเกิดความรูอยางแทจริง
ดังนั้น พวกมันจะไมสงผลตอผูฝกตนในการฝกเตาของเขา ไดแตเพียงขับดันไป
ตามสัญชาตญาณ สำหรับสิ่งมีชีวิตที่พยายามปลอมแปลงตรรกะที่กนบึ้งของจักรวาล
หายนะแหงการจุติดับสูญ
เพียงแตตั้งแตอดีตจวบจนปจจุบัน มีเพียงผูเดียวเทานั้นที่ถูกหายนะแหงการ
จุติดับสูญ นั่นก็คือมหาเทพ
และหากมหาเทพเอาชนะหายนะไดสำเร็จ สรรพสัตวภายในจักรวาลกวางใหญ
กระทั่งเทพเคารพสูงสุดเหลานั้น ก็ตองศิโรราบ นี่คือสิ่งที่เขาไมยินยอม และก็เปน
สาเหตุที่เขาโนมนาวผูอื่น ทำใหผูอื่นยินยอมรวมมือกับเขา
ในทางกลับกัน เมื่อมหาเทพพายแพ หมื่นวิถีที่ถูกเขากักไวจะคืนกลับ และ
ลมเหลวตามไปดวย แตผูที่ถึงขั้นเทพเคารพสูงสุด ตางก็สามารถมีโอกาสตระหนักรู
ถึงเวลานั้น…บางทีอาจมีมหาเทพองคใหม ที่จะถือกำเนิดในหมูพวกเขา
 ดังนั้นจึงมีแผนนักรบธาตุไมที่ใช ภายใตการนำของเขา และโลกแหงศิลาที่ผนึก
หัตถหลัว ความพิเศษของมันในตอนแรก จึงเปนธรรมดาที่จะเลือกแผนการนี้มา
ดำเนินการที่นี่
ตามแผนการแตเดิมที หวังเปาเลอจะฉีกกระชากอาวุธของมหาเทพ หากเขา
ทำสำเร็จ มหาเทพพายแพในการกาวผานหายนะ และลมเหลวดวยตนเอง
หากหวังเปาเลอพายแพ ก็สามารถทำใหมหาเทพเกิดการเสียเปรียบปางตาย
ไมอาจไปถึงขั้นวัฎจักร และมีความเปนไปไดที่จะลมเหลว
ในเวลาเดียวกัน เพราะความพิเศษของแหลงแหงธาตุไม แทบจะไมอาจเกิด
ความรูอยางแทจริง ดังนั้นแผนการนี้ จึงเพิ่มชั้นปราการปองกันที่ไรการควบคุม และ
แมเขาจะเห็นเสนทางการเติบโตของหวังเปาเลอดวยตาตนเอง ก็ไมมีสาเหตุใหไปใสใจ
เกินไป
สำหรับเขาแลว นั่นเปนเพียงอาวุธอยางหนึ่ง แมจะมีความรุ แตความรูนี้…สุดทาย
การเติบโตมีจำกัด ไมมีสิ่งใดตองกังวล เพราะในทางทฤษฏี อีกฝาย…ไมใชของจริง
ดวยสาเหตุบางอยาง เขา…แมจะยืนอยูตอหนาตนเอง ก็ไมอาจเห็นตนได
เหมือนเปนสองมิติ
แตทั้งหมดนี้ ดวยบุตรสาวของเทพเคารพสูงสุดผูหนึ่ง ปรากฎการเบี่ยงเบน
หากเปนเทพเคารพสูง สุดทานอื่นก็ ชางเถอะ แต กลั บเป น เทพเคารพสู งสุ ด ผูนี้…
พลังและสถานะ เหนือกวาปกติ เทพเคารพสูงสุดทานอื่นที่ถูกตนโนมนาว ยอมจำนน
ตอพฤติกรรมของเทพเคารพสูงสุดผูนี้
นี่คือความเบี่ยงเบนแรก และตอนนี้…ก็ปรากฎความเบี่ยงเบนที่สอง
การเติบโตของนักรบธาตุไมนี้ เกินกวาแผนที่วางไว ที่ใชรางอวตารมหาเทพเปน
เหยื่อลอ เพื่อหมายจะตกปลา และยิ่งกวานั้น..ยังเห็นตนแลว
 นี ่ ท ำให เ กิ ด ระลอกคลื ่ น พลิ ก ฟ า ลู ก ใหญ ภ ายในใจของเขา ทำให เ ขารู  เ ข า
แผนการ…ไรการควบคุมแลว
นักรบธาตุไมไรการควบคุมแลว
"นี่เปนไปไมได…เซียน เปนเซียน! ชายชราหายใจถี่รัว พลันก็เหมือนจะนึกสิ่งใด
ขึ้นมาได มองไปยังใบหนาของหวังเปาเลอเหนือศิลานั้นอีกครั้ง สายตาของเขาก็เผย
ความสับสน
เขาเข า ใจแล ว สาเหตุ ข องการไร ค วบคุ ม บางที … อาจเป น ภายในจั ก รวาล
กวางใหญนี้ แตไหนแตไรมาก็มีการสืบทอดแหงเซียนดำรงอยู
หากกลาววาแผนการที่เขาใช เปนกรอบที่แนนอนแทบจะไมอาจถูกทำลายได
เชนนั้นเซียน…เพราะการลองลอยของเขา จึงอิสระไรการควบคุม
สองคนขัดแยงกัน และฝายหลังเห็นไดชัดวา…แข็งแกรงกวา
“เซียนของจักรวาลอันกวางใหญนี้…ที่แทคือสิ่งใด” ชายชรานิ่งเงียบ บิดาหวังอีอี
ยังคงเงียบสงบ หวังเปาเลอเองก็นิ่งงันเชนกัน
หัตถแหงหลัวที่ยื่นออกมาจากโลกแหงศิลา ในสายตาของชายชราดูกวางใหญ
ไรขอบเขต พลังชีวิตหนาแนน แตในสายตาของหวังเปาเลอกลับไมเปนเชนนั้น
สิ่งที่หัตถแหงหลัวแผออกมา ไมใชพลังชีวิต แตเปน…ปราณแหงความมืด
ปราณแหงความมืด…ที่หนาแนนจนถึงขีดสุด
เพราะ นี่คือปราณแหงความมืดที่กลายมา เพราะ…สิ่งที่หวังเปาเลอตระหนัก มิใช
เพียงธาตุทั้งหา
 สามเตาหลังของแปดเตาปรมัตถ เขาไดตระหนักกอนหนาธาตุทั้งหาขั้นสูงสุด
หลังจากธาตุทั้งหา ก็เปนหยินหยาง หลังจากหยินหยางแลว คือลองลอย
หยินสูงสุด หยางสูงสุด และลองลอยสูงสุด!
เพียงแตยังขาดหยางสูงสุด และหวังเปาเลอก็ยากที่จะไดรับ ดังนั้นลองลอยนี้
จึงยังไมถึงขั้นสูงสุด แตหยินสูงสุด..เขาไดครอบครองแลว นั่นคือเตาแหงการดับสูญ
ของสำนักแหงความมืดที่กลายมาจากการหลอมรวม
ดังนั้นจึงปรากฎการเปลี่ยนแปลงที่ทำใหชายชราและชายหนุมสีโลหิตตางไมอาจ
คาดเดาได การฝกตนของหวังเปาเลอไมใชหาเตา แตเปนหกเตาครึ่ง
ครึ่งเตาที่เกินออกมาคือลองลอย
หกเตาครึ่งนี้ ทำใหรางอวตารของเขาแข็งแกรงที่สุด จึงสามารถตอสูกับชายหนุม
สี โ ลหิ ต ได ในเวลาเดี ย วกั น ก็ เ ป น เพราะครึ ่ ง เต า ล อ งลอยนั ้ น ทำให ห วั ง เป า เล อ
เกิดคำถามตอการดำรงอยูของตนเอง
เขาตองการรู ที่แทแลวมีคนมากมายเทาใดที่ติดตามการตอสูนี้
ที่แทมีคนมากมายเทาใด พยายามมีอิทธิพลตอตนเอง
เขาอยากจะรู เนื้อแทไมดำของตนเอง ที่แทแลวมาจากทางใด
และสิ่งที่ผูอื่นกลาว เขาก็ไมเชื่อ ดังนั้นเขาตองการตกปลา
ดวยการใชรางอวตารของมหาเทพเปนเหยื่อ ไปดูวา มีผูใดมา
เขาตองการดู เชนเดียวกับปนั้นในสมุดแหงโชคชะตาของประมุขกฎสวรรค
ในขีดจำกัดเขาก็ดิ้นรนไปดูโลกภายนอกเชนกัน ในเวลานี้เขาก็เปนเชนนี้ เขาตองการ
เห็นผลลัพธ
 ดังนั้น หวังเปาเลอไดซอนรางตนแบบเอาไว หลอมรวมโลกแหงศิลา…อยางเงียบๆ
เพราะเขารู ไมวาตนเองจะเห็นสิ่งใด โลกแหงศิลา ก็เปนรากเหงาของตน ดังนั้น
เขาตองการนำโลกแหงศิลามาไวในกำมือกอน
เวลานี้ เขาเห็นแลว
หลังจากความเงียบงัน หวังเปาเลอพลันก็ยิ้มออกมา ในแววตาที่สับสนของชายชรา
เขายกหัตถแหงหลัวที่กำการเวียนวายเตาธาตุไมขึ้น บีบเบาๆ
เสียงแควกดังขึ้นอยางชัดเจน แตเหมือนจะสามารถสั่นคลอนจิตวิญญาณ ราวกับ
จะส ง ออกมาจากเบื ้ อ งลึ ก ของจั ก รวาล และยั ง เหมื อ นจะก อ งกั ง วานจากที ่ น ี ่ ถึ ง
สวนนอกสุดของจักรวาล ทำใหจิตใจของชายชราสั่นไหว ยังทำใหสายตาทั้งหมดที่
จดจองติดตามที่นี่ บรรจบกันจากทุกทิศทุกทางของความวางเปลา
เวียนวายดับสูญ!
“เจาตองการใหเขาตาย ขาไดทำสำเร็จแลว”
“เชนนั้นจากวินาทีนี้เปนตนไป…”
อยาไดมากวนใจขา"
เสี ย งของหวั ง เป า เล อ ต่ ำ ลึ ก ขณะที ่ ถ  า ยทอดสู  จ ั ก รวาล ใบหน า เหนื อ ศิ ล า
ได เ ลื อ นหายไปพร อ มกั บ หั ต ถ แ ห ง หลั ว เสี ย งก อ งกั ง วานในขณะนี ้ ว ิ ธ ี ก ารปะทุ
ที่สั่นสะเทือนความวางเปลา และในระหวางที่ความผันผวนกระจายออกไปรอบๆ
อยางบาคลั่ง ศิลา…ก็ถูกแทนที่ดวยไมยักษสีดำจำแลง
ไมยักษ ตั้งตระหงานอยูในทองฟา
 บทที่ 1287 โลกของเขา
ทองฟาเงียบสงัด
บิดาของหวังอีอีบนเรือเดียวดายไมไดกลาวสิ่งใด ชายชราที่อยูหางไกลก็เปน
เช น นั ้ น เพี ย งแต ใ นเวลานี ้ ส ี ห น า เปลี ่ ย นไปหลายครั ้ ง แต ส ุ ด ท า ยก็ ย ั ง เกิ ด
ความหวาดกลัว มองไปที่ไมยักษที่ตั้งตระหงานอยูในทองฟาอยางลึกซึ้ง และยังมองไป
ที่รางที่อยูบนเรือเดียวดาย แลวเลือกที่จะจากไป
แมเขาจากไป แตกลับมีผูใหมมาถึง
เงารางเลือนรางสายหนึ่ง ราวกับจะสามารถกวาดไปบนทองฟา การบรรจบจาก
ทั่วสารทิศอยางไรสุมไรเสียง ตรงไปที่ขางรางของบิดาหวังอีอีบนเรือเดียวดาย กอเปน
โครงราง นั่นคือบุรุษผูหนึ่ง
ใบหนาเห็นไดไมชัดเจนนัก เห็นแตเพียงผมยาวปลิวไสว ราวกับเสนผมแตละเสน
ดุจธารดารา นอกจากนี้แลว กลับมีเพียงเสื้อผาของรางนี้ที่โบกสะบัด และที่มุมหนึ่ง
ปรากฎตราหมอหลอมโอสถ
“แปดเตาปรมัตถหรือ” รางนี้มองไมดำที่ทองฟา เอยเสียงเบา ราวกับจะกลาวกับ
ตนเอง และก็เหมือนกำลังไตถาม
“แปดเต า ปรมั ต ถ ” สี ห น า บิ ด าหวั ง อี อ ี บ นเรื อ เดี ย วดายเป น ปกติ ตอบกลั บ
อยางราบเรียบ
“ขาเคยไดยินแตธาตุทั้งหาเปนหาปรมัตถแรก จากนั้นสองปรมัตถก็ ตามมา
ตามลำดับ สุดทายตอนนี้…สหายนอยนี้ไดยกระดับดูเหมือนจะตระหนักรูถึงขั้นสุดยอด
แลว ปรมัตถที่หกนี้…เจาสามารถเขาใจทะลุปรุโปรงแลวหรือ” เงารางนิ่งไปสักพัก
คอยๆ เอยปาก
 “เตาธาตุทองมีกรรมแหงทาน ใยตองถามขา” บิดาของหวังอีอีบนเรือเดียวดาย
สีหนาไมเปลี่ยนแปลง กลาวเบาๆ
“แมจะเปนเชนนี้ แตแปดเตาปรมัตถขาไมคอยคุนเคยกับปรมัตถที่หกของเขา
แตหลัวแหงการลมเหลว เปนเตาธาตุมืดดับสูญเปนที่สั่งสมหยินหรือ” รางนั้นเงียบไป
เปนครู แลวมองไปทางบิดาหวังอีอี
“ไมเพียงเทานั้น” คราวนี้บิดาหวังอีอีเงียบไปนานมาก จึงไดตอบกลับดวยเสียงต่ำลึก
“เขายังนำอดีต หลอมรวมเขาภายในตัว ทำใหปรมัตถที่หกนี้ ถึงจะเปนหยินแหง
ความมืดขั้นสูงสุด ก็เปนขั้นสูงสุดในอดีต”
“เมื่อเปนเชนนี้…ปรมัตถที่เจ็ดของเขา ก็แคคิดก็รูไดวาตองเปนหยางศักดิ์สิทธิ์ปรมัตถ
และก็เปนขั้นสูงสุดในอนาคต..ดูเหมือนทั้งสองปรมัตถ แตที่จริงคือสี่ปรมัตถ มินา
มินาเลา…” รางที่มุมเสื้อมีตราหมอหลอมโอสถ ถอนหายใจเบาๆ ไมไดกลาวให
มากความ หันรางคอยๆ กาวไปทางความวางเปลา เมื่อลดฝเทาลงก็กระจายตัวอีกครั้ง
และหายไปในทองฟา
เพียงแต ขณะที่รางเขากำลังจะสลายไปหมดสิ้น เสียงของเขายังคงสงออกจาก
ภายในความวางเปลา และเขาหูบิดาของหวังอีอีบนเรือเดียวดาย
“ศิษยพี่หวัง แปดเตาปรมัตถเปนสิ่งที่บรรพชนเซียนสรางขึ้น เซียนอาวุโสผูนี้
จะมีที่มาเดียวกับเซียนของสหายนอยเปาเลอหรือไม”
ดูเหมือนไตถาม แตคำพูดสงมาหลังจากจากไปแลว เห็นชัดวา…ไมอยากได
คำตอบ หรืออาจกลาววา ไมตองการคำตอบ
บิดาของหวังอีอีบนเรือเดียวดาย คอยๆ เงยหนา ไมไดกลาวสิ่งใด แตดวงตากลับลึกล้ำ
กระทั่งหลังจากนั้นอีกนาน เขาจึงไดมองไปยังไมดำที่ทองฟาใหมอีกครั้ง สายตาล้ำลึก
จางหายไป และถูกแทนที่ดวยความอบอุน
 เขาสามารถนิมิตไดถึงบุตรสาวของตน แลวจึง…จากไป
ขณะที่รอคอยอยูที่นี่ ภายในไมดำที่เคยอยุในโลกแหงศิลา หวังเปาเลอเดินไป
บนทองฟา มองดูจักรวาลที่เคยเขาใจวาไรขอบเขต มองจักรวาลผืนนี้ที่เคยเขาใจวา
ดวงดารานับไมถวนรวมทั้งชะตาชีวิตที่ไมอาจคำนวณ หวังเปาเลอถอนหายใจบางเบา
“ขาไมมีอดีต และไมมีอนาคต” หวังเปาเลอพึมพำเสียงเบา อดีตและอนาคตของเขา
กลายเปนโชคชะตา มอบใหแกแมนางนอย แตในเวลาเดียวกัน นี่ก็กลายเปนเตา
ของเขา
และเต า ต อ งแบกรั บ ไว เช น ดี ย วกั บ เต า แห ง ธาตุ ท ั ้ ง ห า ต อ งการสิ ่ ง ที ่ แ บกรั บ
อดีตและอนาคตก็ตองการเชนเดียวกัน
ดังนั้น เขาจึงนำเตาแหงหยินดำมืดดับสูญ กลายเปนการแบกรับอดีตของตน
เตานี้กวางใหญไพศาล และในระดับหนึ่ง…ความมัวเมาในการดับสูญที่มาจากหลัว
ผูฝกตนที่เขยาฟาผูนี้
“ขาก็ตองการบางสิ่งเพื่อแบกรับเตา สิ่งนี้…ขาไดคาดเดาไวแลว” หวังเปาเลอ
กลาวกับตัวเองเบาๆ กมมองไปทางทองฟา สายตาเปลี่ยนเปนออนโยน
“ดังนั้น ตอนนี้สิ่งเดียวที่ขามี ก็คือปจจุบัน…รวมทั้ง โลกของขา” ขณะที่กลาว
หวังเปาเลอไดเดินมาถึงในโลกแหงศิลาที่เคยอยูภายในไมดำ ดินแดนที่ลึกลับที่สุด
ที่นี่…มีดวงดาราดวงหนึ่ง เรียกวาดาวชะตา
ที่นี่…มีดวงจิตดวงหนึ่งไดถูกสรางขึ้น เรียกวาประมุขกฎสวรรค
ประมุขกฎสวรรค มีสมุดเลมหนึ่ง
เรียกวา…สมุดแหงโชคชะตา
 แต ล ะก า วที ่ ห วั ง เป า เล อ เดิ น สู  ด าวชะตา คราวนั ้ น ที ่ เ ดิ น สู  ย อดเขา ที ่ น ั ่ น …
ประมุขแหงสวรรคนั่งขัดสมาธิ ดวงตาลืมขึ้น มุมปากปรากฎรอยยิ้ม จองไปที่ราง
หวังเปาเลอที่คอยๆ ใกลเขามา
“นับตั้งแตเกิดสติขึ้น ก็มีเสียงบอกขา วา…วันหนึ่ง ขาจะไดเห็นดวงจิตเทพจุติ
อยางแทจริง เสียงนั้นบอกขา เมื่อขาไดเห็นดวงจิตเทพ ขาจะหลุดพน”
“ขารอคอยมาตลอด” ประมุขกฎสวรรค ก ล า วเสี ย งเบา จากนั ้ น ก็ ล ุ กขึ ้ น ยื น
โคงคำนับ…ไปทางหวังเปาเลอ
ในการคำนับนี้ รางของเขาเลือนราง ทั่วทั้งดาวชะตาลวนเลือนราง ดวงดารา
คอยๆ จางหาย กลายเปนสมุดขนาดมหึมาที่ลอยอยูในทองฟา!
และประมุขกฎสวรรคก็เลือนหาย กลายเปนวานรเฒา คำนับไปทางหวังเปาเลอ
แลวสลายไปอีกครั้ง ราวกับจากไปจากที่แหงนี้
และในเวลาเดี ย วกั น สมุ ด แห ง โชคชะตาสั ่ น ไหว ค อ ยๆ ลอยมาอยู  ต รงหน า
หวังเปาเลอ ราวกับจะรอใหเขาหยิบไป
หวังเปาเลอยืนอยูหนาสมุดแหงโชคชะตาไมไดรีบหยิบไป หันไปมองทองฟา
แลวเอยเบาๆ
“พวกเจา ยินยอมใหขาพิทักษจากนี้ไปหรือไม”
เสียงนี้บางเบาแทๆ แตเมื่อสงออกไป กลับดังกองไปทั่วทั้งโลกของไมดำในทันที
ดังกองในดวงดาราแตละดวงในโลกนี้ และในจิตสำนึกของแตละชีวิต
ทำใหขณะนี้ ทุกสิ่งในโลกทั้งหมดสัมผัสได กลายเปนเสียงกองกังวานอยูภายในใจ
สะเทื อ นจิ ต วิ ญ ญาณ และยิ ่ ง ไปกว า นั ้ น ภายในจิต ใจก็ป รากฎ…ชีว ิ ต ทั้ ง หมดของ
หวังเปาเลอ
 พวกเขาเห็นถึงความสุขของหวังเปาเลอ เห็นถึงการเติบโต เห็นถึงความทุกขโศก
เห็นถึงความบาคลั่ง และยังเห็นถึงความมุงมั่นของเขาที่จะพิทักษโลกนี้
นี่คือสิ่งที่เขามี สามารถเปนความงดงามของเขาเอง
หลังจากนั้นอีกนาน เสียงตอบรับของสรรพสัตวก็สงออกมา จากภายในโลกแหงศิลา
“ยินยอม!”
“ยินยอม!”
“ยินยอม!”
ขณะนี้ ตนไมใบหญาก็ดี ผูฝกตนก็ชาง ไมวาจะเปนคนสามัญ อสูรราย จนถึงเขา
ลำธาร กระทั่งดวงดารา สรรพสัตวลวนกำลังตอบรับ จิตสำนึกสายแลวสายเลาสงมา
ไมขาด บรรจบกันอยางตอเนื่อง ทำใหสมุดแหงโชคชะตาที่อยูกับหวังเปาเลอ คอยๆ
สองประกายระยิบระยับออกมา
ทามกลางการตอบรับนับไมถวนในความสวางไสวนี้ หวังเปาเลอไดยินเสียงจาก
คนสนิทและสหายของระบบสุร ิยะ เขาไดยินถึงความตื่นเตน ของอาจารย ไดยิน
ความตื่นเตนของสหายเกา
ภายในนั้นมีเจาเยี่ยเหมิง มีจั่วอี้ฟาน มีหลินเทียนหาว มีตูหมิน…
ไมเพียงแตระบบสุริยะ ไมวาจะเปนเตาฝายซายหรือสำนักเสริม หรือวาเขตแดน
ศูนยกลาง ลวนเปนเชนนี้ มีผูที่เขาคุนเคย และก็มีผูที่เดิมทีเปนปฎิปกษกับเขา
แตเวลานี้ ทั้งหมด…กำลังตอบรับ
กระทั่งสุดทาย ปรมาจารยตระกูลเซี่ยะและปรมาจารยเตาเจ็ดวิญญาณ หลังจาก
ถอนหายใจในความเงียบ ก็ออกปากตอบรับ
 และโลกแหงศิลาก็ปะทุแสงทอประกาย หลังจากคำกลาวของพวกเขา กระทั่ง
สุดทาย…ภายในดินแดนแหงการลมสลาย ก็ตอบรับออกมาเชนเดียวกัน ทั้งโลก
แหงศิลา เสียงทั้งหมดหลอมรวมไวดวยกัน กลายเปนเสียงแหงความยิ่งใหญไพศาล
นั่นคือเสียงแหงสรรพสัตว และก็เปน…เสียงแหงโลกจิตวิญญาณของโลกแหงศิลา
“ยินยอม!”
ทันทีที่เสียงนี้ปรากฎขึ้น โลกแหงศิลาก็สลายไปแลว ทั้งหมดที่มี ตางกลายเปน
แสงสายแลวสายเลา มาจากทั่วสารทิศ บรรจุบนสมุดแหงโชคชะตานี้ ในหนาสมุด
ภายใน กลายเปน…อักษร
สมุดยอมกอจากอักษร
สมุดเลมนี้ก็คือโลกนี้
และสายตาของหวังเปาเลอในขณะนี้ก็ปรากฎแสงแหงความพากเพียร คอยๆ
ยื่นมือขวาของตนออกไปทางสมุดแหงโชคชะตา
ไวบนฝามือ
ทันใดนั้น สมุดแหงโชคชะตากลายเปนกระแสแสง ตรงมาที่ฝามือของหวังเปาเลอ
เล็กลงเรื่อยๆ กระทั่งสุดทายเมื่อตกลงบนฝามือของเขา แทนที่ลายมือของหวังเปาเลอ
และหลอมรวมกับมันอยางสมบูรณ
เวลาตอมา ฝามือขวาของหวังเปาเลอกำลงอยางระวัง
ราวกับกำอัญมณีล้ำคา
เขาแหงนหนาขึ้น สิ่งที่เขาเห็น ไมมีทองฟา ยิ่งไมมีดวงจิตเทพ
 มีความวางเปลาไรที่สิ้นสุด คลายกับหลุมดำที่ไมมีแรงสูบ และในความวางเปลา
ผืนนี้ นอกจากเขา…ยัง มีเงารางหลายสายที ่ อยู  ไ กลๆ ที ่ อยู  ต่ ำกว าระดั บของเขา
กำลังมองเขาอยางเงียบๆ
เงาร า งหลายสายนั ้ น ที ่ น ำโดยแม น างน อ ย ข า งร า งของนางมี ป รมาจารย
สำนักดาราจันทร ยังมี…วานรเฒาตัวหนึ่งและจิ้งจอกตัวหนึ่ง
หวังเปาเลอกมศีรษะเปนเวลานาน ไมไดไปมองรางของแมนางนอย แตมองไป
ทางฝามือของตนเอง ในฝามือขนาดสามนิ้วนั้น บรรจุดวย…
โลกของเขา
 บทที่ 1288 ไมเคืองแคนไมเสียใจ
กำปนสามฉื่อไรเทพเจา
ฝามือสามนิ้วคือโลกมนุษย
หวังเปาเลอเงยหนาขึ้น แลวกมหนาจองมองโลกบนฝามือ สายตาของเขาตกไปที่
แตละมุมของลายมือ แตละรางวิญญาณ
ทั่วทั้งโลกแหงศิลา ลวนอยูในสายตาของเขา เขาเห็นแตละรางที่คุนเคย มีญาติ
ของเขา ทานอาจารยของเขา คนรักของเขา สหายของเขา และยังมีผูที่เคยเปน
ปฎิปกษตอเขา
หวังเปาเลอเห็นอดีตของพวกเขา และก็เห็น…ภายโลกแหงศิลานี้ อนาคตที่มี
ขีดจำกัด แตสืบสาวเรื่องราวไปแลว ทั้งหมดของทั้งหมดนั้น เวลานี้ลวนเปนอักษร
บนสมุด
อักษรที่แทจริง
บางที ไมเพียงแตสมุดแหงโชคชะตาเลมนี้ นอกจากสมุดเลมนี้แลว อาจจะยังมี
หนาสมุดเลมหนึ่งที่กวางใหญกวา
นี ่ ไ ม ส ำคั ญ สิ ่ ง สำคั ญ ก็ ค ื อ …อารมณ ค วามรู  ส ึ ก ที ่ แ ฝงอยู  ข  า งใน เต็ ม ไปด ว ย
ความทรงจำของชีวิตเขา
ความทรงจำเหลานี้ ราวกับเปนภาพอยูในจิตใจของเขา แวบผานไปภาพแลวภาพเลา
ตั้งแตถือกำเนิด ตั้งแตเวลานี้ อารมณทั้งหมด การตอสูทั้งหมด ความสับสนทั้งหมด
ความทรงจำทั้งหมด และฉากสุดทาย อยูบนเรือบิน ในหองเสบียงของหองโดยสารบน
เรือบิน รางเจาอวนนอยถือนองไก กัดกินอยางสบายอารมณ
ปนั้น การลดความอวน เปนสิ่งที่เขารองขอมาตลอดชีวิต
 ปนั้น การเปนผูนำของสหพันธรัฐคือความใฝฝนมาทั้งชีวิตของเขา
ปนั้น อัตชีวประวัติเจาพนักงานระดับสูงเลมหนึ่ง เปนเกณฑชีวิตที่เขาหมายมาด
เวลาผานไปไมนาน เขาก็ไมตองการลดความอวนแลว
เวลาผานไปไมนาน เขาก็ไรความใฝฝน
เวลาฝานไปไมนาน อัตชีวประวัติเจาพนักงานระดับสูงเลมนั้น ปกคลุมไปดวยฝุน
อยูในกระเปาคลังเก็บ
“เวลาผ า นไปไม น าน ข า …ก็ ไ ม เ ป น ข า อี ก ต อ ไปหรื อ ” หวั ง เป า เล อ พึ ม พำ
ถอนหายใจเบาๆ ยกมือขวาขึ้นและสะบัดเบาๆ ตรงหนา
สะบัดนี้ สะบัดภาพในใจออกไป
สะบัดนี้ ทำความทรงจำที่ผานไปใหเลือนราง
สะบัดนี้ จะฝงทุกอยางที่เคยเปน
และในทำนองเดียวกัน สะบัดนี้ ก็ไดขจัดหมอกที่อยูตรงหนา ในความวางเปลา
ที่ถูกทำลาย ราวกับจะฮึกเหิมขึ้นอีกครั้ง
สะบัดนี้ ภายใตความหวังใหม หงสที่ถูกฝงทามกลางเปลวเพลิง ก็เคยอยูในวัยเยาว
ดวยนิพพานที่อยูภายใน ตองเปนหงสอมตะ
ขายินยอมใหปกลุกไหม เพราะตราบใดที่มุงมั่น ขายังคงสามารถโบยบินอยูบน
ทองฟาสีคราม
ขาหมายมาดจะลอยลอง!
 หวังเปาเลอเงยหนาขึ้นอีกครั้ง ภายใตการโบกสะบัด ความวางเปลารอบดาน
ไดสลายไป
สิ่งที่ปรากฎอยูในสายตาหวังเปาเลอ คือสิ่งที่เขาโหยหากอนหนานั้น…จักรวาล
อันยิ่งใหญ
จักรวาลที่แทจริง!
สามารถทำใหเขาคืนชีวิตจากนิพพาน และแสวงหาจักรวาลจากปณิธานที่สูงขึ้น
ทองฟาอันล้ำลึก แสงดาวระยิบระยับ กฎเกณฑและกฎเวทนับไมถวนเต็มไปทั่ว
ทุกซอกทุกมุมของจักรวาลนี้ กฎของที ่ น ี ่ เขมงวดกว า แตกต างจากโลกแห ง ศิลา
กฎของที่นี่เหนือกวา และเตาของที่นี่…สมบูรณแบบกวา
หวั ง เป า เล อ สู ด หายใจเข า ลึ ก กล า วให ช ั ด ก็ ค ื อ สิ ่ ง ที ่ เ ขาสู ด ไม ใ ช ล มหายใจ
แตเปน…รองรอยแหงเตาที่มาจากจักรวาลอันยิ่ง ใหญ นี ้ รองรอยที่กลายมาจาก
กฎเกณฑและกฎเวทเหลานี้ เขาสูปากของเขาไปตามลมหายใจ ผสานเขาไปภายใน
รางของเขา ดูเหมือนเตาภายในรางของเขากำลังตอบรับ
ชั่วอึดใจ เตาแหงธาตุทั้งหาบนราง ยิ่งสองประกายขึ้นมา ราวกับจะเพิ่มความ
สมบูรณแบบอยางตอเนื่อง คอยๆ กอตัวเปนกระแสวนขนาดมหึมาอยูรอบตัวเขา
กระแสวนคอยๆ หมุนและขยายวงขึ้นเรื่อยๆ หวังเปาเลอที่อยูภายใน หลังจากที่
จิตใจแนวแนแลว จึงเริ่มเผชิญกับทั้งหมดนี้
เวลานี ้ ม องจากไกลๆ คล า ยจะกลายเป น ผื น ทะเลวิ ญ ญาณ และท า มกลาง
ทะเลวิญญาณ…หวังอีอียืนจองมองหวังเปาเลออยูตรงนั้นอยางเงียบๆ ขางๆ นาง
ปรมาจารยสำนักดาราจันทรรวมทั้งวานรเฒา ยังมีจิ้งจอก ตางก็กำลังจองมอง
เพียงแตวาความยำเกรงในสายตาของจิ้งจอกจะล้ำลึกกวาผูอื่น
ไมมีผูใดกลาว จิ้งจอกไมกลา วานรเฒาหลับตา ในดวงตาปรมาจารยสำนักดาราจันทร
มีความสับสน สวนแมนางนอยหวังอีอี เวลานี้เหมือนจะอึกอัก ดวยเพราะนี่เปน
ครั้งแรกที่นางและหวังเปาเลอพบกันหลังจากแยกจาก
แตสุดทาย นางก็ไมรูวาควรกลาวสิ่งใด จึงเลือกที่จะนิ่งเงียบ
ทามกลางความเงียบงันนี้ กระแสวนทะเลวิญญาณเงียบสงบ มีเพียงรางบนเรือ
เดียวดายที่นอกทะเลวิญญาณ เวลานี้นัยนตาเผยความกังวล แมเขาจะเปนเทพเคารพ
สู ง สุ ด แม ร ะดั บ ฝ ก ตนของเขาจะเป น สุ ด ยอดในหมู  เ ทพเคารพสู ง สุ ด แม ค วาม
เย็นยะเยือกของเขาจะสามารถผนึกทองฟา แตสุดทายเขา…ก็คือบิดาผูหนึ่ง
บิดาที่รอคอยติดตามมานานนับปเพื่อชวยบุตรสาวของตน และเวลานี้…ทุกสิ่งทุกอยาง
กำลังถูกเปดเผย ดังนั้นแมจะเปนเขา ก็เปนเชนคนธรรมดาผูหนึ่ง จิตใจยอมกังวล
กับผลไดผลเสีย
เพราะเขารูวา เวลาสำคัญไดมาถึงแลว
เพี ย งแค เ วลาอัน ยาวนาน เขาก็ ร อจนผ า นพ น มาแล ว แม เ ห็ น ได ช ัด ว า กำลั ง
จะสิ้นสุด แตทุกการไหลเวียนของแตละลมหายใจ ชางยาวนานสำหรับเขา
เวลาผานไปเชนนี้ หลังจากผานไปครึ่งกานธูป ในทะเลวิญญาณที่ไหลวนไมหยุด
แตกลับเงียบสงบ หวังเปาเลอที่ยืนอยูจุดศูนยกลาง แหงนหนาขึ้นอยางแนวแน
เวลานี้ลมหายใจบนรางเขาไมสม่ำเสมอ มิใชเปนการสอดประสานของการเปดโปง
และซอนเรน แตเปน…เหมือนเมฆที่สามารถลองไปตามลมอยางไรคำพูด ผูจองมองมา
จากหัวใจ
เต า แห ง ธาตุ ทั ้ง ห า ภายในรา งเขา ขณะที ่ ผ สานรวมกับ ร อ งรอยแห ง เต า ของ
จักรวาลอันยิ่งใหญ ไดเกิดการเปลี่ยนแปลงอยางมหัศจรรย เหมือนกำลังแปรรูป
 เต า ของโลกแห ง ศิ ล าเป น สิ ่ ง ไม ส มบู ร ณ แ บบ แม ห วั ง เป า เล อ จะเป น หนึ่ ง
ในผูสมบูรณที่สุด และจิตสำนึกในอดีตชาติ ไดแผไปถึงภายในจักรวาลอันยิ่งใหญ
ที่เคยติดตอกับโลกภายนอก แตทายที่สุด…เมื่อเทียบกับเตาที่แทจริงของจักรวาล
อันยิ่งใหญ เขายังคงมีขอบกพรอง
แตเวลานี้ ขอบกพรองนี้กำลังไดรับการชดเชยสวนที่ขาดหาย กำลังเติมเต็มอยาง
รวดเร็ว เขาไมจำเปนตองควบคุมการฝกตนอีกตอไป เวลานี้ระดับการฝกตนที่ปะทุขนึ้
อยางรวดเร็วภายในรางกายที่กวางใหญไพศาล
เพียงแตการปะทุนี้ ไมอยูในขั้นสุดยอด แตเปนขั้นพื้นฐาน
หาธาตุพื้นฐานยิ่งหนักแนน
และพื ้ น ฐานที ่ ห นั ก แน น หาใดเที ย บชนิ ด นี ้ ได น ำพาให เ ต า สู ง สุ ด ในอดี ต
แผกระจายไปเทียมฟา เชนเดียวกับเตาสูงสุดในอนาคตก็เปนเชนนี้
หยินสูงสุด หยางสูงสุด ก็เปนเชนเดียวกัน
และเมื่อดูโดยรวม จะเรียกวาหกเตาครึ่ง แตที่จริงเปนแปดเตาครึ่ง
สิ่งที่สำคัญกวาก็คือ เวลานี้การลองลอยของหวังเปาเลอ ก็ยิ่งชัดเจนขึ้น
เรียกวาลองลอย ความเปนจริง…ก็เปนสัมผัสเซียนของเขา
เนื่องจากพื้นฐานขยายออกไปเรื่อยๆ ยอมเหนือกวาในอดีตหลังจากการปะทุ
เวลานี้ขณะที่สัมผัสเซียนแผขยายอยางตอเนื่อง ผมของหวังเปาเลอก็ขยับเองโดยไรลม
เสื้อคลุมยาวสีขาวก็ยิ่งปลิวไสว บุคคลิกของเขาก็คอยๆ ใหความรุสึกแปลกแยกจาก
ผูชมรอบขาง
ดูเหมือนมิใชมนุษย
 “มิใชมนุษยอยางแนนอน” หวังเปาเลอพึมพำ เงยหนาขึ้น
หลังจากจากกันไปนาน เปนครั้งแรกที่เขามองไปทางแมนางนอย มองไปทางสตรี
ในอดีตชาติที่ติดตามเขา
จากนั้นดวยทาทางที่อึกอักรวมทั้งสายตาที่เต็มไปดวยความสับสนของหวังอีอี
หวังเปาเลอยิ้มแลว
ฟนที่ขาว ผมที่ยาว เสื้อขาวบนราง รอยยิ้มที่ราวกับแสงตะวัน อบอุนยิ่งนัก
“ขามาชวยเจา”
เมื่อกลาวออกไป มือขวาของหวังเปาเลอยกขึ้น คอยๆ สงออกไป
การสงครั้งนี้ ที่สงคืออดีตของเขา
การสงครั้งนี้ ที่สงคืออนาคตของเขา
การสงครั้งนี้ ที่สงคือชะตากรรม…ของเขา
นี่คือขอตกลงกับทานพอหวัง แตเขายินยอมพรอมใจ
ไมเคืองแคน
ไมเสียใจ
 บทที่ 1289 ขอบคุณยิ่ง
บาดแผลของหวังอีอี ที่แทคือสิ่งใด มาจากที่ใด และเหตุใดความแข็งแกรงดังเชน
ทานพอหวังที่เปนเทพเคารพสูงสุด ก็ไมอาจชวยรักษาได มีเพียงเซียนเทานั้นจึงจะ
ชวยได
เรื่องนี้แมหวังเปาเลอจะไมเขาใจ แตก็พอคาดเดาได
“บางที อาจเกี่ยวของกับหลัว” หวังเปาเลอพึมพำอยูในใจ เรื่องนี้ไมมีคำตอบ
นอกจากทานพอหวังจะบอกใหรู
แตหวังเปาเลอไมเชื่อ…การปรากฎตัวของตนเองภายในโลกแหงศิลา ชางเปน
ความบังเอิญ
เพราะ…หากไมมีการมาของหวังอีอี และการปรากฎตัวของบิดาของนาง เชนนั้น
ถึงแมโลกแหงศิลาจะเปนมือขวาหลัวจำแลง ทายที่สุดตนเองก็ยากที่จะไดชัยจากการ
ตอสูก ับดวงจิตเทพของมหาเทพ
มีความเปนไปไดสูงที่เขาจะเปนเชนเดียวกับศิษยพี่เฉินชิงจื่อ
ในเวลาเดียวกัน ถึงแมวาเรื่องจะมีความนาจะเปนเพียงเล็กนอย ที่ตนเองจะ
เอาชนะดวงจิตมหาเทพได และไมอาจจะทองเที่ยวตอไปไดอีก และยากที่จะหนีจาก
การเปนเสนทางสูอาวุธนักรบ
กลาวไดว า การเปลี่ยแปลงมากมายของที ่ น ี ่ นอกจากหั ต ถ ห ลั วจำแลงนอก
ปายศิลาแลว สิ่งสำคํญที่สุด…ก็คือการมาของพอลูกหวังอีอี ดังนั้น หากกลาววา
นี่ไมเกี่ยวของกับหลัว หวังเปาเลอก็คงไมเชื่อ
โดยเฉพาะเขารูอยูแลววา หลังจากที่หลัวตอสูกับกู เคยโจมตีกลับจักรพิภพเตาไมรูสิ้น
ตอสูกับมหาเทพแตลมเหลว เชนนั้น…เปนไปไดไหมวา กอนที่จะตอสูกับมหาเทพ
หลัวไดรวบรวมเซียนแลวกวาครึ่ง และตนเองก็ไดมาถึงขั้นสุดยอด และไดทิ้งคำ
ชี้แนะไว
คำชี้แนะนี้ ก็คือสาเหตุของการบาดเจ็บของหวังอีอี และก็เปนเพราะคำชี้แนะนี้
ทำใหหลังจากที่เขาเองลมเหลวมาหลายป ยังคงสามารถทำใหทานพอหวัง มาเสาะหา
ความเปนอมตะที่นี่
ดังนั้นสำหรับมหาเทพ ก็ฝงแผนสังหารไปหลังจากนั้นหลายป
ความจริงเปนเชนนี้หรือไม หวังเปาเลอไมรู และเขาก็ไมตองการจะรู ดวยนี่ไมสำคัญ
เพราะไมวาอยางไร การชวยรักษาหวังอีอีเปนการเลือกที่ไมเคืองแคนไมเสียใจ
ของเขา เวลานี้ขณะที่สะบัดมือ ร างของเขาก็ สั ่น เทา ปรากฏการพร าเลื อนและ
ทับซอน และในไมชาก็มีเงารางหนึ่งเดินออกมาจากรางของเขา
รางนี้คือหวังเปาเลอ แตดูเหมือนจะหนุมกวา และหากมองใหถี่ถวน ราวกับจะ
สามารถมองเห็นกระบวนการเติบโตทั้งหมด เห็นทารก เด็กนอย และชายหนุมจากใน
รางนี้
และยังหมายถึงทุกสิ่งในอดีตชาติ
ดูเหมือนนับจากจุดนี้เปนตนไป ทุกสิ่งในกาลขางหนา ตางก็รวมกันอยูในรางนี้
ที่สุดก็ทำใหความพราเลือน ที่รางนี้เปลี่ยน คลายกลุมแสงสีดำ
หันหนาไปมองรางที่เปนตัวแทนอดีตของตนเอง หวังเปาเลอจองมองอยูนาน
สุดทายก็หัวเราะ ขณะที่ยกมือขวาขึ้น ทันใดนั้นกระบี่ยาวลวงตาเลมหนึ่งก็ปรากฎอยู
เหนือศีรษะเขา
กระบี่นี้ ก็คือกระบี่สำริดโบราณที่แทงทะลุตะวัน แตเห็นไดชัดวาดวยโลกแหงศิลา
หลอมรวมเขากับฝามือของหวังเปาเลอ กระบี่เลมนี้…ก็ไมเหมือนเดิมแลว
“ตัดเถอะ” หวังเปาเลอกลาวเสียงเบา ทันทีที่กลาวออกไป กระบี่สำริดโบราณนี้
พลันก็ฟนออกไป
ดูเหมือนฟนไปบนความวางเปลา แตที่ฟน…คือหวังเปาเลอและกรรมทั้งหมดใน
อดีตของเขา
ราวมีฟารองคำราม คลายกับสายฟาฟาด ทองฟารอบดานสั่นไหวอยางรุนแรง
ในขณะที่กระแสวนกระเพื่อม รางของหวังเปาเลอสั่นเบาๆ เมื่อดูไป รางในอดีต
ของเขาไมมีสวนเชื่อมตอกับเขาอยางสิ้นเชิงแลว
ขณะที่สะบัดมือ รางในอดีตกลายเปนแสงสีดำสายหนึ่ง ตรงไปที่…หวังอีอีที่กำลัง
กัดริมฝปากลางอยู
หวังอีอีตองการหลบซอน แตนางทำไมได
เพราะในเวลานี้ดูเหมือนนางยังคงอยู แตที่จริงแลว …นางอยูภายในลูกปดเม็ดหนึ่ง
รางลวงตาของหวังอีอีที่ปรากฎอยูดานนอกหายไปพรอมกับการมาถึงของแสงดำ
ตัวแทนรางในอดีตของหวังเปาเลอ ลูกปดปรากฎออกมา และแสงดำนี้หลอมรวมเขา
ภายในลูกปดทันที
วินาทีตอมาลูกปดก็แตกออก
รางที่ประกอบไปดวยเลือดเนื้อ เวลานี้ไดกอขึ้นอยางชาๆ ภายใตการหลอเลี้ยง
จากแสงสีดำที่กลายมาจากรางในอดีตของหวังเปาเลอ ในที่สุดรางจริงของแมนางนอย
ก็ถูกหลอหลอมออกมา ปรากฎอยูตอหนาหวังเปาเลอในขณะนี้
สมบูรณแบบ ไรที่ติ
 แตมันเหมือนภาพวาดที่ไรซึ่งชีวิต
หวังเปาเลอสูดหายใจเขาลึก วินาทีตอมา รางกายของงเขาก็พราเลือนปรากฏ
เงาทับซอนขึ้นอีกครั้ง ในไมชาก็มีเงารางที่สองเดินออกมา
เงารางนี้พอปรากฎ แสงสีขาวก็สวางไสวไรสิ้นสุด นั่นคืออนาคต
ภาพลวงตานับไมถวนในนั้นแวบผาน มีสุขใจ โศกเศรา ตั้งตระหงานเหนือทองฟา
และลมหายใจที่ฝงอยูในนพภูมิ ภาพนับไมถวนนี้ สองประกายอยางตอเนื่อง ทำให
รางนี้ยิ่งสวางไสว รุงโรจนเรืองรอง
เขามองไปที่รางแหงอนาคตของตน เห็นไดชัดวาชวงเวลาในการจองมองครั้งนี้
ขาดอดีตมากเกินไป ดูเหมือนหวังเปาเลอไมสนใจตออนาคต
ราวกับเมื่อเทียบกันแลว เขาดูจะหวงอดีตที่ผานไปของตนมากกวา ดังนั้นพลัน
ละสายตา ยกมือขวาขึ้นสะบัดลงไปอีกครั้ง
เสียงคำรามดังขึ้นอีก กระบี่ยาวฟนลง อนาคต…ขาดสะบั้น
รางกายของหวังเปาเลอสั่นขึ้นอีกครั้ง สีหนาคอยๆ ซีดขาวไปบาง แมจะฟนคืน
อยางรวดเร็ว แตดูไปแลว รางของเขาราวกับจะผอมบางลงมาก
ขณะที่เงยหนาขึ้น เขาเห็นรางแหงอนาคตของตนกลายเปนแสงขาว พุงตรงไปที่
รางแทของแมนางนอย คลุมไปทั่งรางนาง และหลอมรวมสูรางกายอยางชาๆ ทำให
รางกายหวังอีอีคอยๆ ปรากฎพลังชีวิต
หวังเปาเลอยิ้มแลว จองมองไปที่หวังอีอีอยางลึกซึ้ง ในสายตาของเขา ภายในราง
ของหวังอีอีในเวลานี้ แมอดีตและอนาคตของตนสอดประสาน แตกลับไมไดหลอมรวม
ดวยกัน
มีสติวูบหนึ่งมาจากรางแทของหวังอีอี ราวกับกำลังตอตานอยางสุดกำลัง และขับไล…
 “หัวใจนี้ก็พอเพียง” หวัง เปาเล อยิ ้ มอย างเป น สุ ข มื อทั ้ ง สานประกบกั น อยู
ขางหนาอยางชาๆ กลาวเสียงเบา
“ชะตากรรม…”
ชั่วอึดใจ ขณะที่เขากลาวออกมา และขณะที่สองมือประกบกัน อดีตและอนาคต
ของเขาภายในรางหวังอีอี ก็ปะทุขึ้น และหลอมรวมเขาดวยกันในทันที
แสงสองสาย สายหนึ่งสีดำ และสายหนึ่งสีขาว เวลานี้หลังจากที่ประสานเขา
ดวยกัน กลับกลายเปนไมใชสีเทา
แตเปนสีสันตระการตา งดงามสดใส
ดวยเหตุนี้จึงเปนชะตากรรม
ชะตากรรม ที่ไมอาจเปลี่ยนแปลง
ชะตากรรม ที่ไมเหมือนเชนเคย
ในขณะที่ทั้งสองสีหลอมรวมเขาดวยกัน เติมเต็มเขาไปในความหลงใหลของ
หวังเปาเลอ ทำใหเขารักษาพลังชีวิตที่สมบูรณ และแฝงดวยสัมผัสอมตะ
“ใหเจา” หวังเปาเลอเอยเสียงเบา รํศมีหลากสีที่ปะทุออกมาจากภายในรางหวังอีอี
คลุมรางของนางไวขางใน ความผันผวนของวิญญาณก็กระจายออกมาในขณะนี้
ปรมาจารยสำนักดาราจันทรที่อีกดานหนึ่ง สับสนวุนวายอยูในใจ แตความตื่นเตน
ก็คงอยูเชนกัน สัมผัสไดถึงความผันผวนของพลังวิญญาณของประมุขนอยในขณะนี้
เขาเขาใจ ประมุขนอย…กำลังจะตื่นขึ้น
 วานรเฒาและจิ้งจอกนอย เวลานี้ตางก็เงียบงัน เพียงแตวานรเฒาขณะอยูใน
ความเงี ย บงั น ยั ง มองไปทางหวั ง เป า เล อ ด ว ยความสะท อ นใจ ขณะที ่ ค นหลั ง …
กลับตกตะลึง
เพียงแต…เมื่อผานไปหลายอึดใจ ความผันผวนของพลังวิญญาณบนรางหวังอีอี
ก็ยิ่งรุนแรงขึ้น แตกลับไมตื่นขึ้น กระทั่งมีสัญญาณหยุดชะงัก เหตุการณนี้ ทำให
ปรมาจารยสำนักดาราจันทรรอนรนอยูบาง
“ยังไมยอมฟนหรือ…” หวังเปาเลอยถอนใจเบาๆ สายตาออนโยนลงเงยหนาขึ้น
มองความวางเปลาทางดานหลังของหวังอีอี ที่นั่น…เวลานี้มีเรือเดียวดายลำหนึ่ง กำลัง
คอยๆ เขามา
รางที่ยืนอยูบนเรือ ก็คอยๆ ปรากฎออกมา
“ท า นประมุ ข !” ทั น ที ท ี ่ ป ระมาจารย ส ำนั ก ดาราจั น ทร เ ห็ น ร า งนี ้ พลั น ก็ รี บ
กมศีรษะลงคำนับ
วานรเฒาและจิ้งจอกนอย ตางก็กมศีรษะ
รางนี้ยกขากาวออกจากเรือเดียวดาย และพยักหนาไปทางปรมาจารยดาราจันทร
รวมทั้งวานรเฒาจิ้งจอกนอยกอน จากนั้นก็ยืนอยูขางรางหวังอีอี ยกมือขวาขึ้นแตะไป
ที่หวางคิ้วของหวังอีอี
“อีอี ยังไมฟนหรือ”
รางของอีอีพลันสั่นไหว ขนตากระพริบเบาๆ น้ำตาไหล อีกนานจึงลืมตาขึ้นอยางชาๆ
สิ่งแรกที่เห็น ไมใชบิดาของตน แตเปนรางในชุดขาว…ที่อยูหางไกล
ทานพอหวังไมไดสนใจ ลูบศีรษะบุตรสาวอยางปลอบประโลม เมื่อหันรางไปทาง
หวังเปาเลอ ทาทางเครงขรึม ประสานหมัด…คำนับไปทางหวังเปาเลอ
 “ขอบคุณสหายเตา!”
“ทานอาวุโสเกรงใจไปแลว ผูนอยขอตัวกอน” หวังเปาเลอกมศีรษะ กลาวเสียงเบา
หันรางเดินไปทางทองฟาอยางโดดเดี่ยว
ไมมีอดีต ไมมีอนาคต เดิมทีเขายังมีศิษยพี่ แตศิษยพี่สิ้นแลว เวลานี้ดูเหมือนเขา
ไมเหลือสิ่งใดอีกนอกจากโลกในฝามือ
หวังอีอีมองไปที่ดานหลังของหวังเปาเลอ รางของนางสั่นสะทาน กำลังจะเอยปาก
บิดาของนางที่อยูขางๆ ก็กลาวออกมาเบาๆ
“เปาเลอ วิญญาณของเฉินชิงจื่อศิษยพี่เจา ไดถูกขาชวยไวกอนที่จะแตกสลาย
ตอนนี้การฟูมฟกในเสร็จสิ้นแลว เจาตองการจะวาดวิญญาณหวลกลับชาติดวยตนเอง
หรือไม”
หวังเปาเลอที่เดินไปไกล รางกายพลันสะดุง หันรางมาทันที มองไปทางบิดาหวังอีอี
ในขณะที่รางกายสั่นเทา โคงคำนับไปทางอีกฝาย
“ขอบคุณ ทานผูอาวุโส!”
 บทที่ 1290 สนทนามรรคาเตา
อักษรทั้งสี่นี้แฝงไปดวยเสียงสะทานแลวยังอารมณที่ไมอาจพรรณนาออกมา
เปนคำพูด นอกจากนี้ยังมีความรูสึกขอบคุณอันไรขีดจำกัดของหวังเปาเลอ ด วย
ในชีวิตของหวังเปาเลอ ผูที่สรางอิท ธิพ ลใหแ ก เขาได นั้ นมี จำนวนไม นอ ย แต ว า
ในบรรดาคนผูนี้ ผูที่มีอิทธิพลตอเขามากที่สุด…ในนั้นยอมรวมศิษยพี่อยูดวยแน
ตั้งแตที่ไดเริ่มพบกัน ประสบการณที่ไดรับระหวางนั้น และความขัดแยงพรอมทั้ง
คลี ่ ค ลายในช ว งเวลาท า ยๆ ทุ ก สิ ่ ง ทุ ก อย า งล ว นพั ฒ นาความรั ก สมานระหว า ง
ศิ ษ ย พ ี ่ ศ ิ ษ ย น  อ งของทั ้ ง สอง ฝ ง แน น ท า มกลางกาลเวลาเหล า นี ้ กระจายอยู  ทั่ ว
ในความทรงจำ
พวกเขา แม เ ป น ศิ ษ ย พ ี ่ ศ ิ ษ ย น  อ ง แต ก ็ เ ป น สหายเต า สหายร ว มมรรคาเต า
ดังนั้นแลว หลังจากไดยินคำพูดของทานพอหวัง นี่จึงทำใหหวังเปาเลอสั่นสะทาน
อยางหนัก เจตนาดังเดิมที่จางหายหวนกลับคืนดั่งพายุคลั่ง ทำใหเขาผูที่สูญเสีย
ทั้งอดีตและอนาคตจนกลายเปนคนเงียบงันไปเชนนี้
พลันบังเกิดคลื่นซัดโหมขึ้นใหมภายในใจ ราวกับผืนน้ำทะเลสาบ ปรากฏระลอกคลื่น
ราวกับภูเขาที่น้ำแข็งกลบฝง เริ่มหลอมละลาย ระลอกคลื่นและการหลอมละลายนี้
หลั ง จากที ่ ท  า นพ อ หวั ง รั บ การคารวะจากหวั ง เป า เล อ แล ว ก็ โ บกมื อ คราหนึ่ ง
พลันปรากฏลูกปดมุกซึ่งมีรางวิญญาณบรรจุอยูลอยเขามาหาหวังเปาเลอ
สุ ด ท า ยแล ว มั น ก็ ห ยุ ด อยู  เ บื ้ อ งหน า เขาในลั ก ษณะเกื อ บจะแนบเนื้ อ
ดวยระยะหางอันใกล เมื่อหวังเปาเลอเพงมองมัน ในพริบตานั้นราวกับวาตัวเขาได
ขามผานกาลเวลา
นี่คือลูกปดมุกที่แผแสงประกายรุงเจ็ดสี ในนั้นราวกับมีเสนสายควันเจ็ดสี
กำลังพันรัดกัน แมวาสีสันจะมากมาย แตก็ไมอาจปดบังไดวาทามกลางกลุมควัน
เหลานี้ มีวิญญาณของเฉินชิงจื่อที่นั่งขัดสมาธิอยู
 เขาหลับตาอยูในนั้น ทาทางคลายกับกำลังหลับลึก หมอกควันเจ็ดสีลอยอยู
รอบรางวิญญาณ ราวกับวาพวกมันคือสารบำรุงสำหรับเพาะเลี้ยงวิญญาณนี้ และ
ทุกครั้งที่วนผานรางวิญญาณไป ก็จะสงผลใหรางวิญญาณนี้มองเห็นดวยตาชัดมากขึ้น
อีกสวน
ลูกปดมุกเชนนี้ หวังเปาเลอเคยเห็นมาแลว กอนหนานี้รางวิญญาณของหวังอีอี
ก็อยูในลูกปดมุกประเภทนี้เชนกัน เพียงแคคิดก็ทราบไดแลววาของสิ่งนี้ล้ำคาเพียงใด
และมีเพียงสมบัติล้ำคาสูงสุดเชนนี้จึงจะมีพลังเอาชนะชะตาฟาได สามารถรวบรวม
วิญญาณแตกซานเอาไวขางใน อีกทั้งเพาะเลี้ยงจนเริ่มมีกระแสวิญญาณกอกำเนิด
และในเสนสายหมอกควันทั้งเจ็ดสีนี้เอง
อาศัยพลังฝกปรือของหวังเปาเลอยามนี้ เขาก็สามารถมองออกไดวา ทุกเสนสายนั้น
แฝงไปดวยกฎและเกณฑ ทุกเสน…แฝงไปดวยชีพจรอันไรขีดจำกัด กลาวใหกระจาง
ก็คือ…เตาเจ็ดสาย
พลั ง ฝ ก ปรื อ เฉพาะทางของเต า เจ็ด อั ต ลั ก ษณน ำมาชว ยฟ  น ฟูว ิ ญ ญาณของ
เฉินชิงจื่อ นี่คือเตาที่ดูดกลืนมาจากจักรวาล การลงทุนครั้งนี้ นาแตกตื่นสะทานฟา
เห็นน้ำหนักความสำคัญไดชัดเจน
หลังจากเพงมองเนิ่นนาน หวังเปาเลอก็ยื่นมือออกมาประคองลูกปดมุกของ
เฉินชิงจื่อเอาไว เขาคอยๆ กำมันเขาสูฝามือเบาๆ ผสานเขากับโลกของตน ในยาม
ที่แหงนหนา หวังเปาเลอมองทานพอหวังอีกครั้ง จากนั้นประสานมือพลางโคงตัว
ลงต่ำเพื่อคำนับหนึ่งครา
“โลกแห ง ศิ ล ายั ง ไม ส มบู ร ณ หากอยากให ม ั น สมบู ร ณ ต อ งใช ก าลเวลา
อันยาวนานเพื่อชำระลาง เหตุนี้…วิญญาณของศิษยพี่เจา หากกำเนิดใหมในโลก
แหงศิลาคงจะมีอนาคตจำกัด ทวาเขา…เมื่อถือครองพลังเตาหลากชนิด อนาคตคง
ไมพบขีดจำกัดใดๆ อีก” บิดาของหวังอีอีมองหวังเปาเลอกอนจะเอยปากชาๆ
 “เขาจำเป น ต อ งอยู  ใ นโลกที ่ ส มบู ร ณ ก ว า นี ้ และกฎแห ง เต า สมบู ร ณ ก ว า นี้
อยางเชน…บานเกิดของขา” กลาวถึงจุดนี้ ทานพอหวังตางเรียกเรือลำนั้นออกมา
อีกดานวานรเฒาและจิ้งจอกนอย แลวยังมีปรมาจารยดาราจันทร ทุกคนตางรีบ
ติดตามไป
มีเพียงหวังอีอีเทานั้นที่ยืนมองหวังเปาเลออยูที่เดิม ทาทางคลายกับกำลังคิดวา
จะเอยสิ่งใดออกมา “อีอี” ไมทันรอใหนางเอยคำ เสียงของบิดาก็ลอยเขามาเสียแลว
หวัง อีอีจมอยูในภวัง ค จากนั้นนางจึ ง ก มหน าแล ว เดิ น ไปยั ง นาวาลำนั ้ น กระทั่ ง
หลังกาวเทาขึ้นสูเรือแลว นางจึงรวบรวมความกลาพันมองไปทางหวังเปาเลอทันที
“เจาอวน สุดทายแลวเจาจะมาหรือไมมา!” คำเรียกขานนี้ ทำใหหวังเปาเลอ
ลนลานอยูบาง เขาไมไดยินแมนางนอยเรียกตนเชนนี้มานานแลว หลังจากเงียบไป
หลายอึดใจ หวังเปาเลอก็เผยยิ้ม “บนเรือที่นั่งพอหรือไม?”
แมจะกลาวเชนนี้แตเทาก็กาวไปกอนแลว เขามุงไปทางเรือแลวกระโจนขึ้นไป
จักรวาลแหวกออกราวระลอกคลื่นเปดทาง นาวาเดียวดายลำนี้คอยๆ ขยับมุงหนา
เคลื่อนไปยังนานฟาอันหางไกล แมมองไปแลวเหมือนจะชา แตเมื่อเคลื่อนไปขางหนา
ทิวทัศนร อบดา นพลั น บิ ด เบี้ ยว ภาพมายาแต ละฉากทอแสงเรื องรอง ในบรรดา
ภาพเหลานี้ สามารถมองเห็นดาวเคราะหแตละดวง ระบบดาวแตละแหง รวมถึง
จักรวาลแตละแหง
“นี่คือมหาจักรวาลเชนนั้นหรือ…” หวังเปาเลอนั่งอยูบนเรือลำนั้น หันหนา
มองออกไปดานนอกเรือ ในดวงตาทอประกายแปลกประหลาด เขาเขาใจดี เรือลำนี้
ไมไดชาเลยแมเพียงนิด เพราะวาความเร็วของมันอยูในระดับที่ยากจะจินตนาการออก
เร็วหรือชายากจะแยกแยะได แนนอนวามาตรที่ใชวัดไดนั้น ยอมไมใชตัวเขาเอง
หากแตเปน…ใชวัตถุที่เห็น
 ราวกับวาทานพอหวังที่ยืนอยูตรงหัวเรือสัมผัสไดถึงความคิดของหวังเปาเลอ
เขาเอยปากโดยไมหันมามอง “เจารูแจงไดเพียงแคสวนเดียว เจาลองสัมผัสดูอีก
สักหนอย ที่เคลื่อนไหวนั้น…ที่แทคือสิ่งใด”
หวังอีอีกะพริบตา นางพยายามสะกดความสับสนในหัวใจ ดวงตาเผยประกาย
ครุนคิด นางกวาดตามองจักรวาลนอกลำเรือ สวนหวังเปาเลอเองก็ผงะไป เขาเริ่มจาก
มองไปดานนอกกอน แตวาสุดทายก็เบนสายตากลับแลวมองเรือที่ตนเองโดยสารอยูน้ี
จากนั้นดวงตาก็คอยๆ เผยแววตกตะตึง เขาพบวา เรือลำที่ตนอยู ตั้งแตเริ่มตน ไมได
ขยับแมแตนิดเดียว “ที่เคลื่อนไหวอยู…ไมใชลำเรือ แตเปน…จักรวาลผืนนี้!!”
ระหวางพึมพำ หวังเปาเลอก็แหงนหนาขึ้น มองไปยังเงาหลังของบิดาหวังอีอี
ในใจนั้นพลันบังเกิดแรงสั่นสะทานรุนแรง เขาไมอาจจินตนาการไดเลยวา สุดทายแลว
ตองถือครองระดับพลังมากขนาดไหน ถึงสามารถ…ทำใหจักรวาลพลิกหมุนเบื้องหนา
ตนเอง จากนั้นทำใหความเร็วของตนอยูในระดับสูงสุดจนยากจะพรรณนาออกมาได
“ความเร็วของผูฝกตนก็มีพลังจำกัด ดังนั้นหลายครั้ง ในยามที่เจาสัมผัสรูไดวา
ความเปนจริงสามารถกระโจนออกมาได เมื่อมองปญหาจากอีกมุมหนึ่ง เจาจะพบวา…
การฝ ก ตน ที ่ แ ท แ ล ว ง า ยดายนั ก ” เสี ย งของท า นพ อ หวั ง ดั ง เข า สู  ห ู ข องหวั ง อี อี
และหวังเปาเลอ
รายแรกนั้นดวงตามึนงง แสดงใหเห็นวาไมคอยเขาใจเทาไร แตรายหลังนั้น…
ดวงตาพลั น ทอแสงรุ น แรงเจิ ด จ า ราวกั บ ว า ประตู บ านใหญ ไ ด เ ป ด ออกในสมอง
ของเขาแลว หลังจากการไขเปดนี้ ภายในใจของหวังเปาเลอพลันกระเพื่อมรุนแรง
พลังแหงเตาหาวิถีที่อยูบนรางของเขาสองแสงเรืองรอง เตาแหงอดีตและอนาคต
แมจะกลายเปนหลุมวางเปลาไปแลว แตในยามนี้มันก็ไดกลายเปนแสงสีขาวดำ
ครอบคลุมไปทั่ว หาวิถี ไมสำคัญ อดีตและอนาคต ไมสำคัญ หยินมืดมิดและหยาง
อันศักดิ์สิทธิ์ ไมสำคัญ ทุกอยางนี้คือความคิดคับแคบ การฝกตนที่แทจริงแลวนั่นคือ…
 “หมื่นสรรพสิ่งทั้งหลายนี้ ทุกสิ่งมีไวใหแกขา!” หวังเปาเลอพลันแหงนหนา
แลวเอยปากเสียงเบา
“กลายเปนตนกำเนิด คือรากฐานของการเหยียบขึ้นสวรรค หากสัมผัสไดถึง
จุดที่เจาพูดมานี้ และสามารถกระทำไดถึงขั้นนี้ เจาก็จะมาถึงขั้นที่หาของการฝกตน”
ทานพอหวังหันหนาจากนั้นก็มองหวังอีอีที่ยังคงมึนงงอยู ถอนหายใจออกมา
ครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นจึงมองหวังเปาเลอดวยแววตาเผยประกายชื่นชม
“แลวขั้นที่หกเลา?” หวังเปาเลอถามขึ้นทันที
“ขั้นที่หก?” ทานพอหวังแววตาล้ำลึก เขามองไปยังความวางเปลาอันหางไกลนั้น
“ผูเยี่ยมยุทธที่อยูถึงขั้นที่หาทั้งหลายนั้น ถือครองขั้นที่หกอันแตกตางกันไป บางทาน
ก็สรางจักรวาลขึ้นใหม จากนั้นก็เริ่มตนกาวเดินที่หกเจ็ดแปดจากมุมมองนั้นของตน
ฉูดฉาดเกินความจำเปน ขาไมชอบ”
“มีบางที่กลายเปนโลกไปเสียเอง จากนั้นใชพลังพิทักษเปนหัวใจเตา ดังนั้น
ทุกคนจึงอยูมีเพียงเขาที่หายไป แตตราบใดที่เรื่องราวของเขายังคงอยู เขาก็จะคงอยู
ตลอดไป มีชีวิตอยูในอดีต พลังฝกปรือไรขีดจำกัด”
“มีบางที่ถือเอาสิ้นสลายเปนแหลงพลัง หากสรรพสิ่งคงอยูนิรันดร เตาของเขา
ก็จะไมสมบูรณ แตยิ่งไมสมบูรณมากเทาไร เขาก็ตองกลับชาติมาเกิดใหมครั้งแลว
ครั้งเลาเพื่อแสวงหาจุดบกพรองนั้น สวนตนเองแนนอนวายอมเดินไปไดไกลขึ้น”
“แลวยังมีบางคน ใชเหตุผลตนกรรมเขาสูวิถีเทพ นี่ตรงขามกับอดีต เขาอยูในอนาคต
ไมมีเริ่มตนไมมีสิ้นสุด”
“เชนนั้นมหาเทพเลา?” หวังเปาเลอครุนคิด จากนั้นจึงเอยถาม
 “มหาเทพ?” ทานพอหวังยิ้ม “หากวาพวกเรานำจักรวาลอันมากมายเหลานี้
หลอมรวมเปนมหาจักรวาลอันใหญโตไรขีดจำกัดของมัน และเปรียบมันเปนโตะ
ตัวหนึ่ง มีบางคนที่ศึกษาวาจะสรางโตะนี้ไดอยางไร มีบางคนครอบครองอดีตของ
โตะตัวนี้ แลวยังมีบางคนคิดทำลายโตะตัวนี้ แลวก็มีบางคนที่ควบคุมความเปนไปของ
โตะตัวนี้”
“เชนนั้นมหาเทพ เขายอมคิดอยากกลายเปนโตะตัวนี้ ทำใหผูที่เดิมคิดศึกษา
ไมอาจศึกษาได ผูคิดทำลายไมอาจกระทำได ผูที่คิดจะควบคุมอดีตและอนาคต
ก็ไรหนทางจะควบคุม ในเวลาเดียวกัน…เขายังคิดจะกลืนเหลาคนพวกนี้ใหกลายเปน
สวนหนึ่งของตนเอง”
หวั ง เป า เล อ ดวงตาหดลี บ หลั ง จากนิ ่ ง เงี ย บไปครู  ห นึ ่ ง เขาก็ ถ ามขึ ้ น มา
อยางอดไมได “เชนนั้นผูอาวุโส…ทานเลา?”
 บทที่ 1291 ผูฝกเซียน
“ขาหรือ?” บิดาของหวังอีอีหัวเราะยิ้มๆ
“เจาลองเดาสิ”
สีหนาของหวังเปาเลอแปลกประหลาด เขาไมคิดวาทานพอหวังซึ่งกอนหนานี้
ใหความรูสึกเขมงวดมาโดยตลอดจะมีดานแบบนี้ดวย ดังนั้นหวังเปาเลอจึงลังเล
เล็กนอย กอนจะเอยปากเสียงเบาดวยทาทีไมแนใจ
“ทานจะคว่ำโตะ?”
เมื่อไดยินคำพูดของหวังเปาเลอ หวังอีอีก็ชำเลืองมองเขาครั้งหนึ่ง ในสวนของ
ผูเปนบิดานั้นกลับยิ้มกวางมากขึ้น การฟนคืนชีพของบุตรสาวราวกับทำใหนิสัยของ
เขามีชีวิตชีวาขึ้นมาจากแตกอนพอควร ในระหวางที่แยมยิ้ม ทานพอก็หมุนตัวไมสนใจ
ผูเยาวทั้งสองอีก แตมีคำพูดหนึ่งลอยเขาสูหูของหวังเปาเลอและหวังอีอี
“หากเจ า ไร ห นทางทำให อ ี อ ี ฟ   น คื น ชี พ ล ะ ก็ หากการคว่ ำ โต ะ สามารถทำได
เชนเดียวกัน เชนนั้น…เจาโตะนี้ หวังโหมวยอมตองคว่ำ หากใครกลาขวาง ขาจะ
สังหารมันเสีย ไมวาเปนใคร!”
แมมหาเทพจะอยูจุดสูงสุด หากเขากลาขวางขา หวังโหมวแมไมเคยประมือกับมากอน
แต…ใครจะรูวาขาสังหารไมได?"
“เตาของขา…มีเพียงอารมณเทานั้น”
หวังเปาเลอเงียบสนิท เขามองเงารางเบื้องหนาอยางลึกซึ้งครั้งหนึ่ง คำตอบของ
อีกฝายทำใหเขาจมอยูในภวังค ในยามนี้กนบึ้งหัวใจนั้นพลันบังเกิดระลอกคลื่น
เขากำลังคิด…หากเปนตนเอง จะทำเชนไร
 “สังหารทุกผูที่ขัดขวางความสุขของขา” หวังเปาเลอพึมพำในใจ ดวงตาพลันมี
ประกายแสงทอวาบ ทางเลื อ กของเขาไม ว  า จะเป น ในแง ใ ดล ว นคล า ยกั บ ของ
ทานพอหวัง เขาไมไดสนความมีอยูของโตะ อีกทั้งยังไมสนตนตอที่มา
สิ่งที่เขาสนใจ คือความเปนอิสรเสรี ไมถูกผูกมัดบังคับ
เห็นไดชัดวา วิธีการคงอยูของมหาเทพในตอนนี้ ไดกลายเปนอุปสรรคขวาง
เสนทางมรรคาของเขา ระหวางเขาและมหาเทพ ไมวาอยางไรก็ตาม สุดทายยอมอยู
คนละฝายกันแลว
แมหวังเปาเลอเลือกยอมแพ แตหากมหาเทพตื่นขึ้นมาเมื่อใด ก็มีความจำเปนตอง
สยบเขา เพราะรางของหวังเปาเลอตอนนี้…ไดกลายเปนตนตอขัดขวางมรรคาของ
อีกฝายแลว
ในพริบตาที่มหาเทพปรารถนาจะเปนมหาจักรวาลนั้น แกนกำเนิดของไมไดตอกตรึง
ลงหวางคิ้ว และกลายเปนผนึกไมกระดานสีดำนั่นเอง ระหวางพวกเขาทั้งสองคน
พลันปรากฏเหตุผลตนกรรมแลว
ทามกลางกาลเวลานับไมถวนที่ไหลผาน ไมไดชะลางเหตุผลตนกรรมนี้จนสิ้น
กลั บ กั น …นานวั น เข า มั น ก็ ย ิ ่ ง เข ม ข น เพราะว า …แม เ วลาจะผ า นไปก็ จ ริ ง แต
ความขัดแยงระหวางพวกเขานั้น กลับดำเนินตอเนื่องตลอดเวลา
ไม ว  า จะการเป น ปรป ก ษ ก ั บ ตั ว มหาเทพเอง หรื อ กระแสความคิ ด นั บ แสนที่
กลายเปนโลกา ก็เปนเชนเดียวกัน
“ไมสังหารมหาเทพ ก็ไมอาจเสพสุขได” หวังเปาเลอหรี่ตา จากนั้นเขาก็เก็บงำ
ประกายตาคมปลาบนี้ไว สุดทายแลวจึงคอยหลับตาลงทั้งหมด
 หวังอีอีที่อยูอีกดานหนึ่ง กลับฟงไมเขาใจคำพูดของทานพอหวังและหวังเปาเลอ
นางกำลังรูสึกวาคำพูดของคนทั้งสอง สำหรับนางแลวคลายจะเขาใจไดแตเมื่อเอามา
ผสมรวมกัน ไดกลายเปนเรื่องลึกซึ้งเรนลับ ทำใหนางในยามนี้ ฟงแลวสมองเกิด
ความมึนงงนัก
นี่ไมใชครั้งแรกที่หวังอีอีรูสึกเชนนี้ แทจริงแลวในความทรงจำของนาง ระหวางที่
ติดตามบิดาของตนเอง มีหลายครั้งที่เกิดสถานการณนี้ขึ้น เพียงแตวาตลอดเวลา
ที่ผานมา ขางกายนางนั้นไมไดมีคนอื่นๆ ดังนั้นแลวนางจึงไมมีตัวเปรียบเทียบ นี่ทำให
นางไมไดรูสึกอะไรมากมายนัก กระทั่งยังคิดวาสิ่งที่บิดามารดาพูดนั้นเรนลับยากเขาใจ
หากเปลี่ยนเปนผูอื่นก็คงจะฟงไมเขาใจเหมือนกัน
แตในยามนี้…เริ่มไมเหมือนกันแลว
นี่ทำใหตัวนางผูหยิ่งทะนง รับไมไดอยูบาง หลังสังเกตวาหวังเปาเลอหลับตาจึง
แสรงทำเปนวาเขาใจขึ้นมาบาง เลือกหลับตาลงเชนกัน
เพียงแตวา การที่หวังเปาเลอเงียบลงครั้งนี้ก็เพื่อยอยเตาที่แฝงอยูในคำพูดของ
ทานพอหวัง อีกทั้งเพื่อยืนยันเสนทางของตนเอง สวนการหลับตานี้ของหวังอีอี…
ตัวนางเองไมรูดวยซ้ำวาคิดอะไร
ทั้งหมดนี้ ลวนตกอยูภายใตการรับรูของทานพอหวัง เขาถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง
สีหนาเผยใหเห็นความเหนื่อยหนายแตก็รักถนอมไปในตัว
ก็เปนเชนนี้ หลังจากที่รอบดานของนาวาปรากฏภาพมายาพราเลือนจำนวน
นับไมถวน การเคลื่อนตัวของจักรวาลนี้ก็ไดอยูในระดับที่ยากจะจับสังเกตไดอีก
ไม ร ู  ว  า ผ า นไปนานเท า ไร ราวกั บ เป น เพี ย งชั ่ ว ลมหายใจเดี ย ว และก็ ร าวกั บ
ศตวรรษหนึ่ง
 ในมหาจักรวาลนี้ หลังจากขามผานจักรวาลผืนนอยจำนวนมากแลว ในที่สุด…
จักรวาลนี้ก็หยุดเคลื่อนไหว มันคอยๆ ชาลงจนกระทั่งความเร็วกลับเขาสูปกติ ขางหู
ของหวังเปาเลอก็มีเสียงของทานพอหวังดังขึ้นมา
“มาถึงแลว”
ยามที่ไดยินเสียงนี้ หวังเปาเลอพลันเบิกตา เขามองไปยังทองฟา แตตอใหเปน
พลั ง ฝ ก ตนและสมาธิ ข องเขาในยามนี ้ ก ็ ย ั ง ต อ งสั ่ น สะท า นเพราะภาพที ่ ม องเห็ น
เบื้องหนา ดวงตาทั้งสองของเขายามนี้พลันเบิกกวางขึ้น
ที่อยูใจกลางหมูดวงดารา ไมแนวาจะเปนดาวพระเคราะหทั้งหมด
ภาพที่สะทอนออกมาจากในแววตา สามารถมองเห็นไดชัดเจน…เพราะที่อยู
เบื้องหนาหวังเปาเลอในตอนนี้ มันคือมหาทวีปอันใหญยักษจนยากจะบรรยาย
มหาทวีปนี้ใหญเหลือเกิน ราวกับหากเทียบกับโลกแหงศิลาไปแลว โลกแหงศิลา
คงมีขนาดเพียงหนึ่งในหมื่นของมันเทานั้น อีกทั้งมันยังไมหยุดนิ่งๆ แตกลับเคลื่อนไหว
ด ว ยความเร็ ว สู ง ตำแหน ง ตรงรอยต อ ของมั น นั ้ น ก อ เกิ ด ความพร า เลื อ นราวกั บ
ภาพมายา
ไมเพียงแคนี้ ดวงดาวนอยใหญที่รายลอมอยูนั้นก็มีจำนวนมหาศาล ราวกับวา
มหาแผนดินนี้คือใจกลางและพวกมันก็โคจรตอเนื่องกัน เห็นชัดวาทามกลางวันเวลาที่
เคลื่อนผานระหวางที่มหาทวีปเคลื่อนตัว ก็ไดดึงดูดดาวบริวารพวกนี้ไว
ในเวลาเดียวกัน ยังมีชีพจรขนาดมโหฬารยากจะพรรณนา ผืนดินนี้แผไพศาล
ออกมาไมหยุด ราวกับภูเขาไฟยามราตรีกาลอันมืดมิด โชนแสงสีแดงจาทามกลาง
ทองฟาราตรี ทำใหจักรวาลนี้งดงาม
เพียงแคกวาดตามองก็สัมผัสไดถึงพลังแหงชีวิตขั้นสูงสุดโจมตีเขามา อีกทั้ง
ขาวสารที่มันพัดเขามานี้ยังทำใหสมองของหวังเปาเลอเกิดเสียงอึกทึกทันที
หากเปนเพียงเชนนี้ก็แลวไป แตสิ่งที่ทำใหหวังเปาเลอตกใจนั้น ก็คือมหาแผนทวีป
อันยิ่งใหญสะทานภพ มันยังมีดาวเคราะหพิเศษระดับสูงเกาดวงลอยอยูดวย ราวกับ
เป น ดวงอาทิ ต ย ท ี ่ ข  า มไปอี ก ระดั บ แล ว พวกมั น ควบคุ ม เหล า ดวงดาวไว
และครอบครองมหาทวีป
ทุกดวงดารานั้นพาใหหวังเปาเลอรูสึกวาพลังไมไดแตกตางจากตนมากนอย ถึงกับวา
มีสองดวงในนั้นทำใหเขาสัมผัสถึงอันตราย
อี ก ทั ้ ง ใจกลางของอาทิ ต ย เ ก า ดวงนี ้ ยั ง มี ร ู ป สลั ก ศั ก ดิ ์ ส ิ ท ธิ ์ ข นาดมโหฬาร
ตั้งตระหงานอยู ความสูงของมันนาครั่นคราม รูปสลักนี้เห็นไดชัดวามันคือ…ทานพอ
หวังที่อยูเบื้องหนา!
เรื่องราวพวกนี้ทำใหในใจของหวังเปาเลอกอเกิดความสะพรึง และที่ทำใหเขา
ตะลึง หนักยิ่ง กวาก็คือ…เบื้องหนารู ปสลั กยั กษ ใ หญ …ยั งมี สะพานขนาดยั กษอยู
11 แหง!
พวกมันทอดยาวไปสูความวางเปลา เชื่อมตอระหวางมิติแหงความจริง เมื่อมองจาก
ระยะหางเขาไป จะเห็นคลายขั้นบันได แตละขั้นที่เหยียบยางนั้นยิ่งใหญสะทานภพ
และสะพานทั้ง 11 แหงนี้ก็เผยกลิ่นอายโบราณตระการตา ราวกับวามันตั้งอยู
คูฟาดิน ตั้งอยูรวมกับจักรวาล และไหลผานมาพรอมกระแสเวลา อีกทั้งยังไมมีวี่แวว
ความผุกรอน ประกายแสงดาวนั้นกระจายทั่ว แตกลับไรรอยดางพรอยแมเพียงนิด
พวกมัน มีนามหนึ่งที่กองสะทอนไปทั่วมหาจักรวาล
พวกมัน มีชื่อเรียกขานทามกลางสรรพชีวิตในจักรวาลนี้
“นี่ คือสะพานสูสวรรค”
“กอนหนานี้พวกมันพังทลายไปแลว แตหลังจากนั้นขาหวังโหมวเปนผูบูรณะ
สรางมันขึ้นมาใหม 11 แหงจากเดิม 9 แหง ในบรรดานี้เกาเสนคือเสนทางสูสวรรค”
 “หลังจากนั้นแตละเสนทางที่เพิ่มขึ้นมา ก็คือเพิ่มอีกหนึ่งกาวของการฝกตน!”
เสียงของทานพอหวังแฝงไปดวยกฎกระจายไปทั่วทั้งแปดทิศ ทำใหสะพานทั้ง 11 สาย
ยามนี้แผประกายแสงเรืองรองรุงโรจน ราวกับกำลังตอนรับการกลับมาของเขา
แตในยามที่สะพานสูสวรรคพวกนี้สองแสงนั่นเอง สภาวะจิตของหวังเปาเลอ
ก็รองคำราม กอนที่หวังอีอีซึ่งอยูอีกดานหนึ่งจะเอยปากเสียงเบา
“เจาอวน…ยินดีตอนรับสู…บานเกิดของขา ดินแดนแหงเซียน”
 บทที่ 1292 สองป
ดวงดาราแปลกหน า ท อ งนภาไม ค ุ  น เคย มหาทวี ป แปลกใหม โลกแปลกตา
บนทองฟา แสงอาทิตยทั้งเกาสายสาดสองหมื่นจั้ง
แตมหาทวีปนี้กลับไมไดรอนระอุเพราะดวงอาทิตยทั้งเกาเลย หนึ่งปมีสี่ฤดู
แบงแยกชัดเจนในที่แหงนี้ เพราะวา ดินแดนเซียนนั้น ยิ่งใหญโดยแทจริง ดูเหมือนวา
ตอใหมีพระอาทิตยเกาดวงฉายแสงเจิดจาก็ไมอาจสงผลอะไรตอมันไดแมแตนอย
ราวกับวาเมื่อเทียบกับดวงอาทิตยเหลานั้นแลว ตัวมันตางหาก…ที่มีการคงอยูเปน
นิรันดร
สวนอาทิตยก็มีหนาที่โคจรลอมรอบมันเทานั้น ในจุดนี้ กลับตาลปตรจากสิ่งที่
หวังเปาเลอไดรูในโลกแหงศิลาทั้งสิ้น และดวยความรวดเร็ว เขาก็ไดเขาใจ ภายใน
ดินแดนเซียนอันกวางใหญไพศาล แบงออกไดเปน 72 เขต ในอาณาเขตทุกแหงนั้น
มี 8,000 แดนดิ น ทุ ก อาณาแดนมี แ บ ง ใหญ เ ล็ ก ใหญ เ ล็ ก ที ่ ใ หญ น ั ้ น ใหญ ย ิ ่ ง กว า
โลกแหงศิลา ดังนั้นการเปรียบเทียบวา “ไพศาล” ราว “จักรวาล” ใชสองคำนี้มา
อธิบาย เกรงวาจะไมเหมาะสมนัก
ในเวลาเดียวกัน ทุกดินแดนก็มีเมืองใหญนับรอยหัวเมืองตั้งอยู เมืองใหญเชนนี้
ลักษณะคลายกับอสูรยักษที่กำลังจำศีล รูปลักษณของพวกมันแตละตัวแตกตาง
ราวกับมีชีวิตจริงๆ ราวกับดำรงอยูจริง เพียงแตกำลังนิทรา หากอสูรเหลานี้ตื่นขึ้น
ยอมนาสะพรึงสะทานฟาดิน ตำนานกลาวขานวา อสูรยักษทุกตัวเหลานี้ แทจริงแลว
มีชีวิต แตถูกผูเยี่ยมยุทธแหงดินแดนเซียนดึงเอาพลังชีวิตไป จากนั้นจึงผนึกพวกมัน
เอาไวใหกลายเปนเมือง
ทว า ดิ น แดนที ่ ย ิ ่ ง ใหญ ส ะท า นใจคนนี ้ ในนั ้ น กลั บ มี จ ิ ต วิ ญ ญาณแห ง ชี ว ิ ต อยู
แมมีจำนวนไมมากนัก แตก็เปนจำนวนที่ยากเกินกวาจะใชตัวเลขทางดาราศาสตร
ไปคิดคำนวณได ดวยเหตุอันไพศาลนานัปการ ผนวกเขากับพลังวิญญาณหนาหนัก
ทำใหการฝกตนในที่นี้เปนเรื่องสามัญ
 สวนเหลาผูเยี่ยมยุทธ…จากจำนวนที่นับไดในตอนนี้ ก็นับวาถือกำเนิดมาไมนอย
อีกทั้ง หลัง จากกาลเวลาผานพนและประวั ติ ศาสตร ไ ด เข าที ่ เข าทาง จำนวนของ
ผูเยี่ยมยุทธยอมมากขึ้นเปนธรรมดา และสิ่งที่เปนตัวแทนไดเหมาะสมที่สุด…ก็คือ
ดวงอาทิตยทั้งเกาบนฟากฟา
“เทพผูยิ่งใหญทั้งเกา…” หวังเปาเลอพึมพำสะทอนออกมาในแดนดินที่ 8,000
ของเขตแดนแรก บนยอดเขาเดียวดายนอกเมือง เวลานี้ผานไปแลวสองปนับตั้งแต
ที่เขามาถึงดินแดนแหงเซียน
สองปกอนหนา เขาติดตามสองพอลูกมาถึงมหาทวีปแลว จากนั้นก็ถูกเชิญไปยัง
บานของหวังอีอี ดูผิวเผินแลวเหมือนบานธรรมดาแหงหนึ่ง แตบนยอดเขากลับมี
ถ้ำหนึ่งอยูดวย ในถ้ำแหงนี้ ในนั้นมีโลกใบหนึ่ง และนั่นคือบานของหวังอีอี
ในที่นั้น หวังเปาเลอไดพบกับมารดาของหวังอีอี สตรีผูอบอุนออนโยน นัยนตา
ของนางราวกับสามารถเอยคำพูดได นางปฏิ บั ติ ต อเขาด วยความอบอุ  น ดวงตา
ทอประกายความเมตตา นัยนตานี้เมื่อทอดมองเขาและหวังอีอี ยิ่งเจือความออนโยน
ในที่แหงนั้น หวังเปาเลอไดรับรูวาหวังอีอีมีพี่ชายคนหนึ่ง จากบานไปหลายป
ออกไปหาประสบการณขางนอกและยังไมกลับมา ทั้งหมดนี้ทำใหหวังเปาเลอคิดถึง
บิดามารดาและคิดถึงนองสาวตนเอง ที่ยังดีนั้นคือ พวกเขาทั้งหมดยังอยู แมวาจะอยู
ในมิติที่อยูกลางฝามือหนึ่ง แตก็นับวาปลอดภัยดี
หลังจากที่พำนักอยูบานตระกูลหวังมาไดระยะหนึ่งแลว หวังเปาเลอก็ปฏิเสธ
เรื่องที่ทานแมหวังจัดแจงอยางมีมารยาท เขาออกเดินทางคนเดียว เพื่อตองการ
แสวงหาสถานที่ที่ศิษยพี่จะกลับชาติมาเกิด
ในเวลาเดียวกัน เขาอยากไปดู อยากจะเดินไปในโลกอันไมคุนเคยนี้ เขาจำได
ตลอดวา กอนออกเดินทาง ทานพอหวังไดเอยกับเขาประโยคหนึ่ง
 “เจาในตอนนี้ แมวามีคุณสมบัติจะกาวสูสวรรค อีกทั้งยังมีพลังตอสูที่สามารถ
ทะยานสูสวรรคได แต…จิตเตาของเจาและหวงการยึดติด ยังไมสมบูรณเพียงพอ
ในตอนที่เจาเตรียมทุกอยางเสร็จแลว สามารถมาพบขาได ขาจะเบิกทางสูสวรรค
ใหแกเจา”
หวังเปาเลอคอมตัวลงต่ำ เขาบอกลาภูเขา บอกลาถ้ำแหงนี้และคนตระกูลหวัง
เขาออกเดินทางในโลกแหง นี้ ทวา…ดิ น แดนเซี ย นกว างใหญ เกิ น ไป ต อให อ าศั ย
พลังฝกปรือของหวังเปาเลอ ก็ยากที่จะสำรวจพื้นที่ทั้งหมดไดในเวลาสองป
ดังนั้นหลังจากที่เดินชมทัศนียภาพโดยคราวๆ ของมหาทวีปแลว กอนเวลา
จะครบสิบเดือน หวังเปาเลอก็เลือกสถานที่นี้ใหเปนเปนสถานที่ที่ศิษยพี่กลับชาติ
มาเกิด
สถานที่นี้ เขานำวิญญาณของศิษยพี่ออกมา แลววาดเคาหนาเปนรูปลักษณของ
ชาติ ท ี ่ แ ล ว อาศั ย วิ ช าเต า ของตนเป ด วั ฏ สงสาร ส ง อี ก ฝ า ยเข า ไปข า งใน ให ถื อ
กำเนิดใหมในเมืองใตภูเขาขางลาง เพราะความมึนงงในครรภนั้น ตองรอจนกวา
พลังฝกปรือของศิษยพี่จะถึงระดับหนึ่งกอนเขาจึงจะไดความทรงจำของชาติกอน
กลับมา
แตหวังเปาเลอไมไ ดร ีบ ทุกวันเขานั่งอยู บนยอดภู เขาแหง นี้ ความคิดคำนึ ง
ลองลอย สภาวะจิตจับจองแตในเมือง ในตระกูลคหบดีที่ไมนับวาร่ำรวยมากมาย
ตระกูลหนึ่ง หลังสัมผัสไดวาศิษยพี่ใหญจุติในรางมารดาแลว ลมปราณจึงคอยๆ
นิ่งสงบ นี่ราวกับเปนความเคยชินของหวังเปาเลอและกลายเปนสิ่งที่เขายึดมั่น
ในเวลาเดียวกัน เขาก็สัมผัสไดถึงพลังเตาซึ่งอยูในทุกแหงหนของดินแดนเซียน
ในสายตาของเขา ดินแดนเซียนยิ่งใหญไรที่สิ้นสุด มีวังวนนาสะพรึงอยูหลายสิบแหง
ในบรรดานั้นที่แข็งแกรงที่สุดมีเกาแหง ทั้งหมดนี้เกาะเกี่ยวกับดวงอาทิตยบนทองฟา
ทั้งเกา ในดวงอาทิตยทั้งเกานี้ทุกดวงลวนมีพลังที่จะกาวขึ้นสูสวรรค
 โดยเฉพาะสองดวงในบรรดานั้น หวังเปาเลอสัมผัสไดชัดเจนวามีเจตนาอันตราย
ในสวนของวังวนอื่นๆ แบงตัวกระจายไปทั่วทั้งสี่ทิศ พลังฝกปรือไมนับวาอยูขั้นสี่
แตก็ลวนอยูสูงสุดของขั้นสาม อยูในจุดที่เตรียมจะยางขึ้นขั้นสี่แลว แตก็มีขอยกเวน
มีวังวนที่แข็งแกรงที่สุดที่ไมไดแขวนตัวอยูบนฟา
แตในสายตาของหวังเปาเลอ วังวนที่อยูในทิศเหนือของมหาทวีปนี้ มีขุมพลังที่
ไมดอยไปกวาพลังของดวงอาทิตยที่แข็งแกรงที่สุดในนภา คนผูนี้…เห็นชัดวาอยูขั้นสี่
“สิบทานงั้นหรือ” หวังเปาเลอแหงนหนา มองดูดวงอาทิตยทั้งเกา คนเหลานี้
เห็นไดชัดวาเปนผูเยี่ยมยุทธของดินแดนเซียน รอบกายของพวกเขาทุกคนแฝงไปดวย
รองรอยแหงเตาอันสะทานสะเทือนใจ ภายหลังจากรูแจง ภายหลังจากสูดลมหายใจ
ก็ดึงเอาพลังเตาภายในจักรวาลเขามาหาตน ดวยเหตุนี้จึงกอเกิดวังวนขึ้น
ทวาในยามนี้หวังเปาเลอทราบตั้งแตแรกแลววา ระดับจักรพิภพในโลกแหงศิลานั้น
แทจริงแลวหากเทียบกับภายในดินแดนเซียนแลว เปนเพียงขั้นสามเทานั้น และ
ขั้นสามเชนนี้ ในดินแดนเซียน…มีจำนวนไมนอยเลย
เขาเพงมองกอนที่เหมือนพระอาทิตยทั้งเกาบนทองฟาและวังวนที่ปรากฏอยู
หวังเปาเลอเขาใจกระจาง เหลาผูเยี่ยมยุทธเหลานี้ก็เล็งเห็นตัวเองกลายเปนวังวนหนึ่ง
เชนกัน! เพราะวาพลังฝกปรือของเขา ไมวาจะพูดจากความเขาใจใด ก็กลายเปน
ระดับขั้นที่สี่แลว กระทั่งในบรรดาขั้นที่สี่ดวยกัน ระยะหางระหวางชั้นก็มีแตกตาง
แคระดับหนึ่ง แตที่เปนเอกลักษณและหาไดยากคือผูที่ไดแรงหนุนจากจักรวาล
เต า เช น นี ้ เมื ่ อ เดิ น ไปจนสุ ด ทางก็ ก ลายเปน ตน กำเนิด พลัง และเป น ขั ้นที ่ สี่
และการสนับสนุนทั้งหมดนี้ แทจริงแลวเปนการขยายกำลัง สามารถทำใหผูฝกตน
ต่ำกวาขั้นหกในมหาทวีปแหงนี้ได และมีพลังฝกตอสูแข็งแกรงมากขึ้น
หากคิ ด อยากทำให ไ ด จ ุ ด นี ้ แท จ ริ ง แล ว มี ห นทางหลายวิ ธ ี การเหยี ย บขึ้ น
สะพานสูสวรรคก็นับเปนหนทางหนึ่ง
 ดังนั้นแลว หวังเปาเลอเขาใจอยางยิ่ง หากตนเองเหยียบเขาสูสะพานสูสวรรค
เชนนั้นพลังฝกตนของเขาก็จะยิ่งทะยานสูง อีกทั้งพลังการตอสูจะเพิ่มระดับขึ้น
อีกมาก
แตเขากลับเขาใจดีวา ทานพอหวังกลาวไดถูกตองแลว จิตเตาความยึดมั่น
ของตนยังไมหายไป เขาตองการอยูเปนเพื่อนศิษยพี่ เดินบนเสนทางของมนุษยสัก
ชวงระยะหนึ่ง
อยากจะอยูเคียงขางบิดามารดาในโลกกลางฝามือนั้น ไปเที่ยวเทียนหลุนเลอ
อีกสักครั้ง แลวยังมีเจาเยี่ยเหมิง โจวเสี่ยวหยาและหลี่หวานเออร… ยังมี…แมนางนอย
เรื่องราวเหลานี้คือสิ่งที่เขายังไมอาจตัดขาดได ดินแดนเซียนมอบความรูสึกสงบนิ่ง
ใหแกเขา ทำใหมีโอกาสที่จะตัดขาดจาก
อีกทั้งผูคนในที่นี้ ไมไดมีความคิดเปนอื่นใด ดานหนึ่งเนื่องจากเขาเปนแขก
อีกดานหนึ่งคือทานพอหวังเปนผูพามา กอปรกับเหตุที่วาเขาคือผูมีพระคุณชวยชีวิต
หวังอีอีแลว ทำใหตั้งแตเริ่มจนจบ เจตจำนงของดินแดนเซียนรวมไปถึงความแข็งแกรง
จำนวนมากลวนเต็มไปดวยไมตรีตอเขา
ในเวลาเดียวกัน ระหวางเวลาสองปมานี้ นอกจากหวังอีอีที่ออกมาขางนอก
บอยๆ ผูเยี่ยมยุทธในดินแดนเหลานี้ รวมถึงพระอาทิตยที่อยูกลางทองนภา ก็มีจำนวน
ไมนอยเลยที่อาศัยวิธีการตางๆ นานา มาปรากฏกายอยูเบื้องหนาเขา และจะมาก
จะนอยแตละคนก็เก็บซอนประกายตาประหลาดใจและความคิดที่จะตองการประเมิน
อยางล้ำลึก
ราวกับวา…กำลังดูลูกเขยที่มาเยี่ยมบาน โดยเฉพาะในบรรดานี้มีอยูคนหนึ่ง
ทามกลางลมฝน ก็มาอยูหลายครั้ง… อยางเชนในชวงเวลานี้…ทองฟาที่สดใสแตเดิม
ก็มีฝนโปรยลงมา น้ำเสียงเปยมความหาวหาญ เจือมากับเสียงหัวเราะทามกลาง
เม็ดฝนที่รวงหลนจากที่ไกลๆ
“เตาสวรรคของดินแดนเซียนขี้โมโห ไมใชเพราะปนั้นขาตะคอกเจาไปหนอยหรือไง
หลายปมานี้ ทุกครั้งที่ขาโผลออกมาเจาจะตองตอนรับดวยสายฝน?” ………
 บทที่ 1293 ชำระลาง
น้ำเสียงนี้องอาจหาใดเปรียบ อีกทั้งยังแฝงไปดวยความโอหัง ราวกับเมื่อเอย
คำพูดออกมาจะสามารถทำใหฟาดินสะเทือนได
ในยามนี้เสียงดังกอง ทามกลางเม็ดฝนที่หลั่งริน ในขอบฟาหางไกลนั้นปรากฏ
เงารางหนึ่งเดินเขามา เงารางนี้สูงใหญอยางมาก สวมชุมคลุมกษัตริยสีมวง แมศีรษะ
จะไมไดประดับกวานแลวปลอยเสนผมใหพัดปลิวสยาย แตกลับใหความรูสึกเยอหยิ่ง
อีกทั้งรางของเขานั้นแมหนาตาจะดูหยาบกระดางทวาดวงตานั้นดุจดารา ทำให
ผูพบเห็นจิตใจเคลิบเคลิ้มหลงลืมทุกสิ่ง ทำไดเพียงจองมองดวงตาอันงดงามกระจาง
คูนั้นของเขา
ยามนี้เมื่อเขาเดินมา ดานบนศีรษะเห็นชัดวามีสายฝน แตไมมีแมแตหยดเดียว
ที่ตกกระทบรางของเขา ราวกับวาในสถานที่ทั้งหมดนี้ แมกระทั่งหยาดน้ำที่หลั่งริน
ลงมาก็ไมอาจแปดเปอนเขาไดสักนิด
ตรงจุดนี้ หวังเปาเลอทำไมได แตแรกก็เปนไปไมไดอยูแลว เพราะจากระดับ
พลังของหวังเปาเลอในปจจุบัน อยาวาแตหยาดฝนเลย ตอใหเปนกระแสพลังเทพ
คุกคาม ก็ไมมีทางที่จะทำใหเขาอยูในระดับที่ไมอาจยับยั้งไดเลยสักนิด
กระทั่งหากเปลี่ยนเปนผูฝกตนขั้นรากฐานตั้งมั่นสักคน ก็สามารถหลบฝนใน
โลกุตระได แตวา…ชายที่ปรากฏตัวทามกลางสายฝนนี้ ไมวาจะเปนการโคจรพลัง
ของเขา การตัดขาดจากโลกภายนอก หยาดฝนเหลานี้ก็ยังคงมอบความชุมชื้นไร
สุมเสียงดุจเกา ราวกับถูกแบงกั้นโดยสมบูรณ บางทีนี่อาจไมเกี่ยวของกับพลังการตอสู
แตเปนเหตุเพราะระดับพลังฝกตนแตกตางเปนสำคัญ
ยามนี้เห็นไดวา ชายรางใหญผูมาเยือนหลายตอหลายครั้งในระหวางสองปนี้
พลังฝกตนของเขาตองอยูระดับสี่เปนแน!
 ในเวลาเดียวกัน ฝนนี่ก็ไมปกติเลยจริงๆ หากมองมายังยอดเขาที่หวังเปาเลอ
อยูจากระยะไกล จะสามารถมองเห็ น ได ชั ดเจนว ามี เพี ย งอาณาบริ เวณรอบด า น
หลายรอยจั้งเทานั้นที่มีฝน
แตในสวนบริเวณนอกรอยจั้งไปนั้น ไมมีฝนสักครึ่งหยด อีกอยาง…หวังเปาเลอ
ที่อยูทามกลางสายฝน ตอนนี้เสื้อผาหนาผมลวนเปยกปอน ไมอาจใชวัตถุใดๆ กันได
ทั้งหมดลวนเปลาประโยชน
แตในครั้งแรกที่อีกฝายมาเยือนเมื่อปที่แลว หลังจากไดอาบฝน หวังเปาเลอ
ก็ ค ล า ยเข า ใจบางอย า ง ตอนนี ้ เ ขาแหงนหน า มองชายร า งสู ง ใหญ ท ี ่ เ ดิ น เข า มา
แลวลุกขึ้นพรอมคอมกาย “นอมพบผูอาวุโสซือถู”
ระหว า งที ่ ก ล า ว หยาดฝนก็ ห ลั ่ ง ริ น ออกจากเส น ผมของเขา ไหลผ า นแก ม
จนกระทั่งรวมกันอยูตรงตำแหนงคาง กลายเปนหยดน้ำฝน รวงกระทบดินเปนสาย
มีบางสวนที่ไหลไปเปยกปกเสื้อ
“ฮาๆ เจาอวนนอย พวกเราพบกันอีกแลว”
ในตอนที่หวังเปาเลอกลาวออกไป ชายสูงใหญที่เดินเขามาก็หัวเราะเสียงดัง
เขาเดินมาขางหนาพรอมกอดหวังเปาเลอเอาไว
“นี่ก็เพิ่งเดือนเดียวเทานั้น…” หวังเปาเลอเอยปากยิ้มๆ ชายสูงใหญเบื้องหนาตน
หลังจากคลายออมกอดอันสนิทสนมนี้ เขาก็เช็ดหยาดฝนบนหนากอนจะสะบัดมือ
“หนึ่งเดือนก็นานนัก มาๆๆ เจาอวนนอย ครั้งที่แลวขาจงใจยอมใหเจา มาครั้งนี้
ขาจะสูกับเจาอยางเอาจริงแลว” ชายรางสูงใหญเอย
เขานั่งอยูขางหนาหวังเปาเลอพลางโบกมือ จากนั้นกระดานหมากก็ปรากฏ
เม็ ด หมากเม็ ด หนึ ่ ง ถู ก เขาหยิ บ ออกมา ราวกั บ กลั ว ว า จะถู ก แย ง ชิ ง เป ด กระดาน
หมากตัวนั้นรีบวางลงทันที
 หวังเปาเลออมยิ้ม ผูอาวุโสซือถูเบื้องหนาเขานี้ กลาวใหกระจาง เขาไดพบเจอ
ทั้งสิ้นเจ็ดครั้งแลวในเวลาสองป ในครั้งแรกที่มานั้น อีกฝายสนทนากับเขาอยูนาน
ราวกับมาดูวาตนเองเปนเชนไร
หลังจากนั้นกอนจากไปยังถามเขาเหมือนไมไดใสใจอีกประโยคหนึ่งวาเลนหมาก
เปนหรือไม หวังเปาเลอนั้นเลนไมเปน กฎของหมากในโลกแหงศิลาและที่แหงนี้
แตกตางกัน แตก็สอบถามดวยความสงสัย จากนั้นผลลัพธก็… ในตอนที่ทั้งสองพบกัน
ครั้งแรก ฝายหนึ่งตื่นเตนระริกระรี้ อีกฝายพยายามร่ำเรียน แตเขา…สุดทายกลับเปน
ผูชนะ นี่ทำใหซือถูอดรนทนไมไดอยูบาง ดังนั้นจึงมีครั้งที่สอง ครั้งที่สามและสี่
ตามมา…
ทุกครั้ง หวังเปาเลอชนะ ตัวเขาเองรูสึกเหนือความคาดหมายไปบาง บางที
อาจเพราะตนเองไมเคยพบพรสวรรคทางดานนี้มากอน หรือไมก็อาจจะเปนเพราะ
ฝมือของผูอาวุโสซือถูทานนี้ ในดานหมากนั้นออนดอยเกินไป… ก็เปนเชนนี้
ยามนี้เขาปรากฏตัวมาเจ็ดครั้งแลว หวังเปาเลอไมไดสนใจน้ำฝนที่ไหลอาบแกม
เขาหยิ บ เม็ ด หมากขึ ้ น วางลงบนกระดาน หลั ง จากนั ้ น จึ ง รอด ว ยความเคารพ
ผูอาวุโสซือถูเบื้องหนาเขา เปนคนที่ลงหมากไดเชื่องชามาก ผลก็คือ ทุกครั้งก็เปน
เชนเดียวกัน
หนึ่งกานธูปใหหลัง ซือถูถึงคอยลงหมาก หวังเปาเลอเองไมไดมีทาทีเหนื่อยหนาย
แมแตนอย เขาหยิบหมากวางลงไปอีกครั้ง จากนั้นก็รอคอย ทุกอยางเปนเชนนี้
เวลาล ว งผ า นไปสามวั น แลว … มองเห็ น หมากวางอยู ก ว า ครึ ่ง ของกระดาน ซื อ ถู
ทางดานนั้นก็นั่งคิดเนิ่นนาน
หวังเปาเลอใชมือปาดน้ำฝนออกจากศีรษะ หลังจากลองกวาดตาดูรอบหนึ่ง
ก็เอยปากเสียงเบา “ผูอาวุโส ดูทาทานจะพลาดไปทาหนึ่งอีกแลว”
 ซือถูจองมองกระดานแลวก็เงียบไปครูหนึ่ง เขาลังเลไมรูวาควรจะลงเชนใด สีหนา
ทาทางคอยๆ เผยความเสียใจออกมาทีละนอย แลวแหงนหนามองทองฟา
“ตกพอหรือยังนะ? ไสหัวไป” หลังจากกลาวจบ ฟาดินก็กองคำราม บนทองนภา
เมฆพัดมวนเปนชั้น ทำใหหวัง เปาเล อรู  สึ กได ว าในพริ บตานั ้ น ท องฟ าคล ายกั บ
แสดงอารมณเบิกบานอยู ราวกับวาไดกลั่นแกลงจนพอใจแลว ไมนานชั้นเมฆก็หายไป
และฝนจึงหยุดลง เห็นสายฝนหยุดลงในที่สุด
พลังภายในของหวังเปาเลอก็พลันเปลี่ยน ชายเสื้อและเสนผมในพริ บตานั้น
ไม อ ั บ ชื ้ น อี ก ท า มกลางความสดชื ่ น นี ้ เขาลุ ก ขึ ้ น มองชายร า งสู ง ใหญ เ บื ้ อ งหน า
กอนจะโคงคำนับลงคราหนึ่ง “ขอบคุณผูอาวุโสที่ตามใจขา”
ชายรางสูงใหญหอปาก กอนจะโบกมือแลวเก็บกระดานหมากกลับ “รอบนี้
สถานการณไมดี รอจนขาไปนอนสักรอบ ตื่นแลวมาสูกับเจา” กลาวจบ ชายราง
สูงใหญนี้ก็บิดขี้เกียจแลวลุกขึ้นทำทาจะจากไป
“บุญคุณของผูอาวุโส ผูเยาวซาบซึ้งยิ่งนัก” หวังเปาเลอถอนหายใจยาวเหยียด
กอนจะคำนับอีกครั้ง
“บุญคุณ?” ชายรางสูงชะงัก
“ผูอาวุโสอยาไดปดบังอีกเลย ตั้งแตครั้งที่สองที่ทานมา ผูเยาวก็ทราบแลว”
นัยนตาหวังเปาเลอใสกระจาง เอยปากเสียงเบา
“เจารูสิ่งใดงั้นหรือ?” ชายรางสูงเอยถามดวยความฉงน
“เจ็ดครั้งที่ผูอาวุโสมา เจ็ดครั้งที่ฝนตก ฝนนี้ไมปกติ ฝนชวยสลายจิตอาฆาตของ
คนหนึ่งได อีกทั้งยังสลายเหตุผลตนกรรมตนเองได สามารถหลอเลี้ยงจิตวิญญาณ
ตนเองได สามารถทำใหสภาวะจิตของผูเยาวสงบนิ่งมากขึ้น”
 “หากจนบัดนี้ ผูเยาวยัง มิรูความ ว านี ่ คื อ โอกาสบ มเพาะที ่ ผู  อาวุ โ สมอบให
เพื่อชวยผูเยาวตัดอาวรณที่มีตอจิตเตาและความยึดติดนี้ เชนนั้นผูเยาวก็ไมมีคาควรให
เลนหมากกับทานแลว”
“แทจริงแลว อานุภาพของฝนนี้สะทานใจผูคนนัก ผูเยาวในยามนี้สภาวะกลับ
อยู  ใ นความสงบสุ ข ในส ว นการรู  แ จ ง แห ง เต า นั ้ น ลึ ก ซึ ้ ง กว า สองป ก  อ นหน า มาก
ในตอนนี้จะตัดอาวรณแหงจิตเตาเชนไร เริ่มคิดไดบางแลว”
หวังเปาเลอเอยดวยความจริงใจ กอนจะคำนับอีกครั้ง
ไดยินคำพูดนี้ของหวังเปาเลอ ชายรางสูงใหญก็มีทาทางเหลอหลาเล็กนอย
กอนจะกะพริบตาแลวไอคอกแคกครั้งหนึ่ง “มิผิด! ก็เปนเชนนี้!”
“ไอหยา เจาเด็กนี้ใชได ขาซอนเสียแนบเนียนปานนี้ เจาเขาใจจิตใจงดงามและ
ความเหนื่อยยากของขาไดเร็วขนาดนี้เชียว”
ชายรางสูงใหญระหวางที่ไอกลบเกลื่อนนั้น ในใจพลันเกิดความรูสึกประหลาด
ขึ้นมา ทวาสีหนาก็ยังไมแสดงออก จึงไดแตแสรงหัวเราะฮาๆ ที่แทเรื่องก็เปนเชนนี้
แสดงทาทางวาตนมีอะไรแอบซอนลึกซึ้งอยู
“ขอบคุณผูอาวุโสมากขอรับ ผูเยาวรูแจงไดเชนนี้ เปนเพราะตอนที่อีอีอยูที่
บานเกิดของผูเยาว นางก็แอบใชวิธีการเชนนี้ชวยผูเยาวอยูหลายครั้ง” หวังเปาเลอ
เอยอยางซาบซึ้ง
ชายรางสูงใหญในครั้งนี้ไมอาจปดบังความแปลกใจไดอีก อารมณนี้ปรากฏขึ้น
และโดยไมรูตัวเขาก็แหงนหนามองไปยังถ้ำที่พำนักของบานตระกูลหวัง หลังจาก
พึมพำดวยคำพูดที่มีเพียงแคเขาที่ไดยิน ก็กระแอมไอออกมาหนึ่งครั้ง ราวกับตองการ
จะเอยบางอยาง
 แต แ ล ว ตอนนั ้ น เอง…เสี ย งร อ งไห แ ผ ว เบาของทารกก็ ล อยมาจากในเมื อ ง
อันหางไกล เสียงนี้ไมนับวามีคาอันใดในเมืองอันกวางขวางนี้ อีกทั้งตัวเมืองก็ มี
ขนาดใหญมากยอมไมมีใครสนใจและยากจะแยกแยะได
หากแตหวังเปาเลอกลับเพงความสนใจทั้งหมดไปยังบานหลังหนึ่ง ในตอนที่
ไดยินเสียง หวังเปาเลอรางกายพลันสั่นสะทาน เขาหันขวับกลับไปมอง
ในพริบตานั้น ทารกคนหนึ่งไดถือกำเนิดขึ้นในบานหลังนี้ “ศิษยพี่…” หวังเปาเลอ
ทอดมอง ครูหนึ่งก็เผยรอยยิ้มเบิกบานออกมา
 บทที่ 1294 นักพรตเตา
เวลาผันผาน พริบตาเดียวหาปก็ผานไป
ในเขตแดนหนึ ่ ง ของดิ น แดนเซี ย น ณ เมื อ งแห ง หนึ ่ ง เมื อ งนี ้ เ มื ่ อ มองห า งๆ
จะคลับคลายกับรางของหอยทากยักษตัวหนึ่ง กระแสพลังเซียนแผออกมาจากที่นั่น
ชาๆ บนเปลือกของหอยทากตัวนี้ก็คืออาณาบริเวณของเมืองทั้งหมด
ราวกั บ ว า บนร า งของมั น มี ก ระแสเหนี ่ ย วนำ ทำให เ ปลื อ กนั ้ น ตั ้ ง ตระหง า น
แตสำหรับมนุษยที่อาศัยอยูบนตัวมันนี้ ทุกสิ่งเปนปกติ ทองฟาก็คือทองฟา ไมมีอะไร
แตกตาง
ภายในเมืองขนาดมโหฬารนี้เอง มีอารามเตาเพิ่มขึ้นมาหนึ่งหลัง ลักษณะนั้น
ไมไดดึงดูดความสนใจของผูคนมากนัก ขนาดของมันเล็กมาก แตสำหรับหลายคน
อารามเตากลับมีความสำคัญอยางยิ่ง
ในดินแดนเซียนนี้ คนจำนวนมากจะพาเด็กนอยที่อายุเหมาะสมเขาสูอารามเตา
เพื่อเบิกเนตรเขาสูวิถีฝกตน สำหรับดินแดนเซียนแลว วิธีฝกตนนั้นเปนเรื่องปกติ
ก็เหมือนกับสถานศึกษาในโลกแหงศิลา เด็กนอยในโลกใบนี้เมื่ออายุไดประมาณหนึ่ง
ก็จะตองเขาไปเบิกเนตรในอารามเตา
การมี อ ยู  ข องอารามเต า นั ้ น เพื ่ อ คั ด สรรผู  ม ี ค ุ ณ สมบั ต ิ ด ี จากนั ้ น ก็ ส  ง ไปยั ง
สำนักศึกษาที่ สูง ขึ้นอีกระดับ คอยๆ ส ง ไปตามลำดั บขั ้ น สุ ดท ายแล วก็ เพื ่ อ การ
เจริญเติบโตของดินแดนเซียน เพื่อสั่งสมบารมีใหแกตนเอง
ในระหวางกระบวนการนี้ มีเรื่องราวบันดาลใจมากมายเกิดขึ้นเผยแพรไปทั่วทั้ง
ดินแดนเซียนแหงนี้ ทำใหในทุกๆ ป เด็กที่อายุไดประมาณหนึ่งจากทุกสารทิศในเมือง
จะแสวงหาอารามเตาเฉกเชนที่นี่เพื่อไปเบิกเนตร กลาวไดวา การมีอยูของอารามเตา
แทจริงแลวคือสถานที่ที่เหลาผูฝกตนจากโลกมนุษยจำนวนมากไดสัมผัสกับวิถีเตาเปน
ที่แรก
 อารามเตาสวนมากในดินแดนเซียนลวนสรางจากสำนักใหญทั้งสิ้น อีกทั้งวิชา
ก็ เ ป น ระเบี ย บแบบแผน ดั ง นั ้ น แล ว อย า ว า แต บ ิ ด ามารดาที ่ ม ี ท ั ้ ง พละกำลั ง และ
ทรัพยากรเลย ตอใหเปนตัวผูฝกตนดวยกัน สวนมากก็เลือกที่จะสงบุตรหลานของตน
เขาสูอารามเตา
ทวา ระหวางอารามเตาดวยกันเองนั้น ยอมมีทั้งดีและชั่ว ทั้งหมดดูไดวาหลอเลี้ยง
เมล็ดพันธเชนไรออกมาไดมาก ใชวิธีนั้นตัดสิน ดังนั้นแลวยิ่งอารามเตาไหนที่มีชื่อเสียง
ในดานดีและโดงดัง ตระกูลที่สงลูกหลานมาก็ยอมมากขึ้นเทานั้น
ในเมืองที่มีลักษณะคลายหอยทากแหงนี้ อารามเตาปรากฏขึ้นนับแตหาปกอน
แมวาจะไมไดวิเศษมากนัก แตสามปกอนหนานี้ กลุมเด็กที่ทางอารามเตาอบรม
ออกไปกลุมแรก ถึงกับมีสิบกวาคนที่ถูกสำนักระดับหนึ่งรับตัวเอาไว ดังนั้นแลว
ชื่อเสียงของอารามเตาแหงนี้จึงคอยแพรกระจายไปทั่วทั้งสี่ทิศ
ในทุกเขตแดนของดินแดนเซียนนั้นมีสำนักเตามากมายเหลือคณานับ อีกทั้ง
ในหนึ่งเขตแดนแปดพันหัวเมือง จำนวนคนก็ยังมากลน ดังนั้นหากถูกสำนักเตาที่มีชื่อ
ระดับหนึ่งรับตัวไว เห็นไดชัดวานั่นดีเพียงใด อีกอยางจำนวนเด็กที่สำนักเตาชั้น
แนวหนาเปดรับในแตละปก็นอยมาก เงื่อนไขเขมงวดอยางยิ่ง ดังนั้นแลว การถูก
รับตัวในครั้งเดียวถึงสิบกวาคนก็เปนที่ประจักษแลววาสามารถดึงดูดความสนใจคน
ไดมากมาย
แม เ ด็ ก ที ่ เ หลื อ จะไม ไ ด ถ ู ก สำนั ก ชั ้ น หนึ ่ ง รั บ ตั ว ไป แต ก ็ ถ ู ก คั ด สรรเข า สำนั ก
สามลำดับแรกเชนกัน คลายกับวาสำนักนี้เขามาตัดสวนแบงทั้งหมดแลวรับเขาไป
อยางไรอยางนั้น
เรื่องครั้งนี้จึงสรางความฮือฮาทั ่วเมืองในทั นที เพราะนี่คือการรับเข าเรี ย น
ในระดับสิบเมือง หากเปลี่ยนเปนอารามเตาอื่นเกรงวายากจะทำถึงจุดนี้ได
 กระทั่ง ยังมีเสียงร่ำลือวา เหลาเมล็ดพันธุที่ผานการอบรมจากอารามเตาแหงนี้
ลวนเปนคนที่บรรดาสำนักชั้นนำวางแผนจะรับเอาไวทั้งหมด แตกลับถูกสำนักอื่น
คัดคานรุนแรง อิจฉาตาริษยา ดังนั้นแลวจึงไดแตยอมตัดใจรับแคสวนหนึ่ง
เมื่อเทียบกับสิ่งนี้ก็ทำใหชื่อเสียงของอารามเตายิ่งแพรสะพัด ในบรรดาเด็กนอย
เมื่อสามปกอนนั้น ถึงกับมีคนผูหนึ่งซึ่งเปนผูสืบทอดของนักพรตเตาในอารามแหงนั้น
ถูกรับตัวไปโดยสำนักสูงสุด ยอดสำนักสวรรคเรนลับอยางเหนือความคาดหมาย
เรื่องนี้กลายเปนที่เลาลือไปทั่ว และทำใหในใจผูคนสั่นสะทาน
ดังนั้น ระยะสองปใหหลัง การรับเด็กเขามาของอารามเตาจึงมีตระกูลจำนวนมาก
ที่เขามายื้อแยง ดวยเพราะกลัววาบุตรหลานของตนจะเสียโอกาสนี้ ในเวลาเดียวกัน
ผูฝกตนจำนวนมากก็เริ่มเสาะหาประวัติของอารามเตาแหงนี้ แตยิ่งสืบคนก็ยิ่งสงสัย
สิ ่ ง ที ่ แ ตกต า งจากอารามอื ่ น ที ่ ม ี น ั ก พรตเต า สามถึ ง ห า คนหรื อ มากกว า นั ้ น ก็ คื อ
ในอารามเตาแหงนี้…มีนักพรตเตาเพียงคนเดียว
กลาวใหชัดเจนก็คือ ในอาราม ทั้งในและนอกมีอาจารยเพียงคนเดียว คนผูนี้
เปนที่เรียกขานกันวานักพรตเตาหวัง ในสวนชื่อจริงวาอยางไรนั้นไมมีผูใดทราบ
ประวัติความเปนมาลึกลับ พลัง ฝ กปรื อเร น ลั บ ราวกั บว าทุ กอย างเป น ความลั บ
ไปเสียหมด ไมวาผูที่ใครรูจะเสาะหาสักเทาไร แตกลับไมพบขอมูลของนักพรตเตาหวัง
ผูนี้เลยแมเพียงนิด
ราวกับวา…ผูที่ลวงรูทั้งหมด เกรงที่จะกลาวถึงและเอยปาก และตอใหเอยขึ้นมา
บางในบางครั้ง ครั้ง ผูที่ไ ดยินก็เลื อ กที ่ จ ะหุบปากอยู  ดี ในไม ช า เรื ่ องนี ้ จึ งทำให
อารามเตาแหงนี้เรนลับยิ่งกวาเกา
เปนที่แนนอนวานักพรตเตาที่อาศัยอยูในอารามเรนลับแหงนี้ ยอมเปน…หวังเปาเลอ
หาปกอนหนา ในตอนที่พบวาศิษยพี่ไดกลับชาติมาเกิดใหมนั้น หวังเปาเลอก็จาก
ยอดเขาเดียวดายมายังเมืองใหญ เลือกสถานที่ที่ไมหางจากบานของศิษยพี่มากนัก
ซื้อจวนหลังหนึ่งเอาไว และจากนั้นก็สรางขึ้นเปนอารามเตา
 เขารูความหมายของอารามเตาที่มีตอดินแดนเซียนแหงนี้ดี ความคิดแรกเริ่มนั้น
ก็คือเฝาคอยจนศิษยพี่ใหญเติบใหญในระดับหนึ่ง จากนั้นก็จะรับเขามาเบิกเนตรให
ดวยตนเองแลวถายทอดวิชาของสำนักแหงความมืดให
ในสวนการรับเด็กคนอื่นๆ ก็เปนแคการกระทำตามอำเภอใจเทานั้น และในสวน
ของการแกงแยงกลุมเด็กๆ เมื่อสามปกอนของสำนักใหญชั้นนำทั้งหลาย ขาวลือ
ภายนับไมถวนเหลานั้น ตามที่หวังเปาเลอเขาใจแทจริงแลว เปนเพราะบรรดาผูอาวุโส
ของสำนักใหญทราบถึงการมีตัวตนอยูของเขา ดังนั้น…จึงคิดผูกสัมพันธดวยวิธีนี้
นี่รวมถึงยอดสำนึกที่สูงสงที่สุดในเขตที่หนึ่ง ผูกอตั้งของสำนักนี้มีพลังอยูระดับสี่แลว
และเปนหนึ่งในอาทิตยกลางนภาทั้งเกาบนฟากฟา
เมื่อคิดเชนนี้ก็เปนเรื่องธรรมดา แมเรื่องราวนี้จะทำลายความสงบของเขา
บางสวน แตหวังเปาเลอก็ไมไดสนใจมากนัก ในเมื่อมาถึงดินแดนแหงนี้แลว เขายอม
ไมปฏิเสธที่จะเหลือเหตุผลตนกรรมอยูที่นี่ไวบาง ก็เหมือนในตอนนี้ ภายในอารามเตา
ที่มิไดใหญโต หลังจากสงเด็กๆ ที่มาเบิกเนตรที่นี่ไปหมดแลว
หวังเปาเลอที่อยูในชุดนักพรตก็แหงนหนาขึ้นดวยจิตใจอันสงบ เขามองไปยัง
ปาตนอูถงที่อยูนอกประตูใหญของอารามเตา กิ่งไมประดับไปดวยใบไม สีเขียวกึ่งแดง
เหลานั้น รวงหลนเมื่อถู ก สายลมพั ด ลงมาส วนหนึ ่ ง ราวกั บถู กอารามเต า แห ง นี้
นอมนำ มีจำนวนไมนอยที่ลอยเขามาขางใน พัดมวนอยูบนพื้น คลายไมยินยอม
จะจากไป พวกมันหมุนอยูรอบกายหวังเปาเลอ เขาไมไดหันไปมองใบไมเหลานั้น
นัยนตาของหวังเปาเลอไมขยับเขยื้อน
ในพริบตานั้นเขาก็มองเห็นบานหลังหนึ่งที่อยูไกลออกไป ลมหนาวพัดโชย สิ่งที่
หอบมาไมไดมีเพียงแคบรรยากาศของฤดูใบไมรวง แตยังมีเสียงเด็กเล็กเลนหัวเราะ
สนุกสนานในบานหลังนั้นดวย เมื่อไดยินเสียงนี้ สีหนาของหวังเปาเลอพลันฉายแวว
ออนโยน
 เขาหยิบไมกวาดขึ้นกวาดใบไมที่ลอยเขาอารามเตา คอยๆ กวาดไปตามมุมของ
อาราม หลังจากเสียงกวาดซาๆ ขามผานพื้นผิวไปไมหยุดนั่นเอง ทั้งโลกก็คลายจะ
สงบนิ่งขึ้นทันที
กระแสเตาขุมหนึ่ง อยูบนรางของหวังเปาเลอ บางปรากฏบางซอนเรน นั่นคือ
ความนิ่งเงียบและสงบสุข วันเวลาเชนนี้คอยๆ ผานไปในทุกวัน ฤดูใบไมรวงคอยๆ
ผันผาน จนกระทั่งยามเย็นวันหนึ่งที่หิมะแรกโปรยปราย หวังเปาเลอที่กวาดหิมะ
อยูในจวน ในใจก็เกิดระลอกคลื่นหนึ่งเขามา
เขาแหงนหน า หน า ประตู ใ หญ ข องอารามเต า บั ด นี ้ ม ี เ สี ย งเคาะประตู ดั ง
ลอดออกมา
ดานนอกอาราม ชายหญิงวัยกลางคนคูหนึ่ง ในมือถือของขวัญเบิกเนตรกำลัง
จูงมือเด็กชายอายุประมาณหาขวบที่ยืนตื่นเตนอยูตรงนั้น
“นักพรตหวัง ผูเยาวเฉินอวิ๋นลั่ว นี่คือบุตรนอยของขาเฉินชิง อยากจะกราบ
เขาอารามเตาของทาน ไดรับการเบิกเนตรจากทานนักพรต ยังคงขอใหนักพรตชวยให
สมปรารถนาดวย”
หลังจากประตูใหญของอารามเตาเปดออก ยามที่เงารางของหวังเปาเลอปรากฏ
สู  ส ายตาของคนในครอบครั ว ทั ้ ง สาม ชายหนุ  ม ผู  น ั ้ น ก็ ด ึ ง แขนภรรยาด า นข า ง
ใหคอมคำนับลงต่ำแกหวังเปาเลอครั้งหนึ่ง
มีเพียงเด็กชายคนนั้น ที่เบิกตากลมโตขึ้นมามองหวังเปาเลออยางใครรู ราวกับ
จะเอยอะไรบางอยาง แตถูกบิดาดานขางถลึงตา กอนจะดึงใหโคงคำนับลงเชนกัน
หวังเปาเลอเบนกาย หลบการคำนับของเด็กชายครั้งนี้ เขาจองดวงตาของเด็กชาย
ผูนั้น สีหนาเผยรอยยิ้มออนโยน
แลวเอยขึ้นมาเสียงเบา มันเปนคำพูดที่เด็กชายไดยินเพียงคนเดียว “ขายินดี
อยางยิ่ง ที่จะชวยเบิกเนตรในชาตินี้ใหแกทาน”
 บทที่ 1295 ในชาตินี้
หวังเปาเลอพึมพำเสียงเบา เสียงนี้ของเขา สองสามีภรรยาเฉินอวิ๋นลั่วไมอาจ
ไดยิน ผูที่ไดยินมีเพียงเด็กนอยที่มองหวังเปาเลออยางใครรู เขาไดยิน แตแมวา
จะฟงไมเขาใจ ทวาไมรูเพราะเหตุใด สวนลึกในใจของเขา พริบตานั้นพลันปรากฏ
ความรูสึกหนึ่งวา แมคนผูนี้จะแปลกหนา แตก็มีกระแสความอบอุนอันคุนเคยอยูดวย
กระแสความอบอุนนี้รอนลวกอยางยิ่ง มันอาบทวมหัวใจของเขา ทั้งภายในราง
จิตวิญญาณ พริบตานั้นขวบปที่ขามผานของหวงเวลาฟาดินนี้ ในสถานที่ที่หิมะแรก
โปรยปรายก็เปลี่ยนเปนอบอุนขึ้นโดยพลัน ราวกับวา นักพรตเตาเบื้องหนา ทำใหเขา
รูสึกอบอุน ปลอดภัย ราวกับวา เงารางเบื้องหนานี้ ทำใหเขาคิดถึงอยางมาก และ
อยากจะอยูเคียงขางอีกฝาย
ทามกลางความอบอุนนี้ สองสามีภรรยาเฉินอวิ๋นลั่วสัมผัสไดถึงความเมตตาและ
ยอมรับของหวังเปาเลอ คลายกับพวกเขาถูกอิทธิพลของความอบอุนโดยรอบนั้น
เชนกัน ในใจทวมทมดวยความยินดี พวกเขาคอมตัวใหหวังเปาเลออยางซาบซึ้ง
กอนจะพาเด็กนอยจากไป
กอนหนาจากไปนั้น เด็กนอยที่ถูกบิดาจูงมือไวก็หันหนากลับมามองถึงสามครั้ง
สุดทายแลว ในตอนที่หันกลับมา เขาก็ทนไมไหวอีก มองเงารางภายในอารามเตานั้น
แลวเอยปากเสียงดัง “นักพรตเตา พวกเรา…เคยพบกันหรือไม?”
เสียงที่จูๆ ก็เอยขึ้นมานี้ทำเอาสองสามีภรรยาเฉินอวิ๋นลั่วตระหนกอยางยิ่ง
แตสายตาคาดโทษของบิดาและสายตาตื่นลนลานของมารดานั้นกลับไมไดทำให
เด็กนอยหันหลัง
เขายั ง คงมองอารามเต า อยู  ร าวกั บ รอคำตอบ “เคยพบ…” หวั ง เป า เล อ ยิ้ ม
แลวพยักหนาให
ทวาในใจนั้นพึมพำเสียงเบา “ในชาติที่แลวของทาน”
 “เยี่ยมเลย” เด็กนอยดวงตาทอประกาย แตดวยความที่เปนเด็กจึงกลับเปนปกติ
อยางรวดเร็ว ทามกลางสายตาลุแกโทษของบิดามารดาและรอยยิ้มอันอบอุนของ
หวังเปาเลอ สมาชิกในบานทั้งสามคนก็ออกเดินไปไกลแลว และโดยไมรูเนื้อรูตัว
เสียงอบรมบุตรชายของเฉินอวิ๋นลั่วก็ดังลอยมากับสายลม
มองจากไกลๆ ทองฟาเปนสีเทา เกล็ดหิมะโปรยปรายกระจายไปทั่วเมือง ราวกับ
กำลังสวมชุดยาวสีขาวพิสุทธิ์ใหแกเมืองแหงนี้ นอกจากความงดงามแลว ดานนอก
อารามเตา สมาชิกในบานเฉินอวิ๋นลั่วทั้งสาม เงารางของพวกเขาคอยๆ พราเลือน
ทามกลางลมหิมะ
ภายในอารามเตา หวังเปาเลอยืนอยูขางประตู ในมือยังคงถือไมกวาด เขาแหงนหนา
เพงมอง รอยยิ้มบนหนายิ่งกวางขึ้น กระทั่งเกล็ดหิมะนั้นปดบังภาพเบื้องหนาไปจนสิ้น
รางกายและวิญญาณของเขาก็ราวกับไดเติมเต็มเพิ่มขึ้นทามกลางหิมะนี้
ครั้งนี้หิมะตกเปนเวลาหนึ่งเดือน สำหรับโลกของคนธรรมดา หิมะที่ตกตอเนื่อง
หนึ่งเดือนอาจกอใหเกิดโศกนาฏกรรม แตสำหรับดินแดนแหงเซียนนั้น นี่กลับเปน
เรื่องธรรมดา
แมหิมะจะตกเชนเดิม แตก็ไมอาจตานทานการเบิกเนตรของเด็กนอยได ทุกวัน
ในยามเชา เด็กนอยทั้งหลายในอารามจะรีบมาตามกำหนดเวลา เพื่อมาฟงเทศนา
จากนักพรตเตาในอารามแหงนี้ เฉินชิงก็เปนหนึ่งในนั้น
เขาชอบบรรดาสหายขางกาย ชอบเออรยาที่อยูโตะขางๆ แลวก็ยิ่งชอบนักพรตเตา
ที่อบอุนออนโยนทานนี้ การสอนของหวังเปาเลอ ไมไดแตกตางจากอารามเตาอื่นๆ
มาก ลวนอธิบายเรื่องการตื่นรูของการฝกตน
หลักเตานี้ ยากจะใชคำพูดที่เด็กฟงแลวเขาใจมาอธิบาย แตบนรางของเขากลับ
แผกระแสเตาออกมาบางเปนบางครั้ง ภายใตอิทธิพลของกระแสเตา แมวาเด็กๆ
จะไมไดเขาใจทั้งหมด แตก็มีความเขาใจแบบคราวๆ อยูบาง
 มันจะตกผลึกอยูในความทรงจำสวนลึกของพวกเขา และในอนาคตภายหลัง
พวกเขาเติบใหญ หลังจากที่พวกเขาฝกตนแลว กระแสเตาและการรูแจงที่เกิดขึ้นใน
ยามเบิกเนตรก็จะกลายเปนเหมือนตะเกียงสองทางใหการฝกตน และตะเกียงนำแสง
ที่วา บัดนี้ไดสองสวางโชติชวงเปนพิเศษในใจของเฉินชิงแลว
เขาประหลาดใจวาสหายตัวนอยคนอื่นๆ เหตุใดจึงฟงไมคอยเขาใจนัก เพราะวา
คำพูดของนักพรตเตาผูออนโยนสำหรับเขาแลว ทุกประโยคนั้นคลายวาตนจะเขาใจ
ไดทั้งหมด ก็เปนเชนนี้ วันเวลาคอยๆ ผันผาน ในขั้นตอนการเบิกเนตร
หนึ่งปก็ผานไป เฉินชิงหกขวบแลว เมื่อเปรียบเทียบกับเด็กคนอื่นๆ ตั้งแตปแรก
เป น ต น มา ระหว า งที ่ เ ฉิ น ชิ ง กำลั ง เรี ย นรู  น ั ้ น มั ก จะถามคำถามของตนเอง และ
ทุกคำถามนั้น นักพรตผูออนโยนก็จะชวยตอบใหแกเขา อีกทั้งแววตายังฉายประกาย
ชื่นชม นี่ทำใหเฉินชิงยิ่งเฝาคอยเสนทางแหงการฝกตนอยางมาก
ในเวลาเดียวกันระหวางที่เรียนรูกระแสเตา สิ่งที่เขาไดรับนั้นก็มีมากขึ้นทุกขณะ
พรอมกันนั้น…ในฐานะที่เปนสหายรวมเรียนของเขา เด็กคนอื่นๆ ในกลุมก็ลวนไดรับ
ประโยชนเชนเดียวกัน
“ทานนักพรต ทำไมบนโลกเราจึงมีปราณวิญญาณดวยเลา?”
“เพราะวาตนไม สรรพสัตว เจาและขา ทุกหมื่นสรรพสิ่งในฟาดินแหง นี ้ มี
วิญญาณ ดังนั้นในจักรวาล…ก็มีวิญญาณเชนเดียวกัน และวิญญาณนี้ก็คือปราณ
ของมัน”
“ทานนักพรต เตาคือสิ่งใด?”
“เตานั้นไมสำคัญ ก็เหมือนกับยามที่เจากลับบานอยางไรเลาเฉินชิง เดินกลับได
ดวยเสนทางมากมาย ทุกๆ เสนทางนั้นลวนแตกตาง ดังนั้น” เตา “หรือ” เสนทาง
“ก็ยอมแตกตาง กลับบานคือสิ่งสำคัญที่สุด ดังนั้นแลวในสวนของ” เตา
 “…ตามความเขาใจของขา หลังจากที่เจามีทิศทางแลว ดังนั้นเจาจึงไดเลือก
เสนทางที่จะเดิน”
“ทานนักพรต หากวาทิศทางที่ขาเลือก ไมมีเสนทางเลา?”
“เชนนั้นก็เบิกทางใหแกตนเอง หาทางกลับบาน”
หวั ง เป า เล อ มองเฉิ น ชิ ง อย า งล้ ำ ลึ ก คราหนึ ่ ง ตอบเสี ย งเบา เฉิ น ชิ ง คล า ยมี
ความคิดบางอยาง สวนคำถามของเขานั้นยังมีอยูมากมาย
หลังจากนั้นเวลาก็ไดผานเลยไป เปนอีกปที่ผานพน เฉินชิงที่อายุครบเจ็ดปแลว
ในใจนั้นเมื่อขอสงสัยทั้งหมดของเขาไดรับการอธิบาย
ในวันเกิดอายุครบเจ็ดปของเขานี้ ก็ไดรูแจงทางวิญญาณ การเบิกเนตรในวัยเด็ก
เปาหมายสุดทายคือการทะลวงทางวิญญาณ ก็เหมือนกับการควาจับพลังปราณ
สายหนึ่งของจักรวาล ทำใหมันกลายเปนสวนหนึ่งของรางกาย
กลาวโดยทั่วไปนั้น เด็กจำนวนมากก็จะฝาทะลวงทางวิญญาณนี้ในชวงระหวาง
อายุหกถึงเจ็ดปในอารามเตานั่นเอง ระหวางนี้ ชาเร็วไมอาจบงบอกถึงคุณสมบัติ
การทะลวงวิญญาณของเฉินชิงนี้มีบางสวนที่แตกตางอยูบาง ในระหวางการ
เบิกเนตรสองป หวังเปาเลอเหลือทิ้งพลังเตาสำนักแหงความมืดไวในใจของเขาแลว
ภายหลังจะเลือกหรือไมนั้น ยอมตองดูทางเลือกของตัวเฉินชิงเอง
และในวันเดียวกันนั้น หวังเปาเลอก็มอบของขวัญวันเกิดใหเฉินชิงชิ้นหนึ่ง
นั่นคือ…ลูกปดรางมายาของพระอาทิตยทั้งเกาดวง อีกทั้งตราประทับมายาชิ้นหนึ่ง
ตราประทับนี้รูปรางคลายพระจันทร พวกมันลอยไปอยูขางกายเฉินชิง
ในวันนี้…เปนชวงฤดูหนาว เหมือนกับตอนที่เขามาในยามนั้น นี่เปนหิมะแรก
ทามกลางพายุฝน
 เฉินชิงจองมองตราประทับพระจันทรและอาทิตยเกาดวงที่อยูรายลอม ดวงตา
เผยประกายความหลงใหล เขามองหวังเปาเลอ
“เลือกมาชิ้นหนึ่ง ใหกลายเปนมรรคาเตาแรกเริ่มของเจาในชาตินี้” เฉินชิง
เงียบไปชั่วครู เขามองไปรอบดาน กอนจะมองหวังเปาเลอแลวถามอยางลังเล
“ขาติดตามทานไดหรือไมขอรับ?” หวังเปาเลอยิ้ม เขาลูบหัวของเฉินชิงกอนจะ
เอยปากเสียงเบา “แตอีกไมนานขาตองไปทำเรื่องเรื่องหนึ่ง ดังนั้นเจาเลือกกอนแลว
รอขากลับมา”
เฉินชิงพยักหนา จากนั้นกวาดตามองดวงอาทิตยทั้งเกาที่รายลอมและตรา
ประทับจันทรนั้น โบกมือครั้งหนึ่งก็ควาตราประทับจันทรเขามา
“งั้นขาเลือกอันนี้”
หลังจากที่เขาเลือกแลว เสียงหัวเราะดังก็ลอดขามฟากฟา เงารางของซือถู
พลันปรากฏอยูกลางฟาเดินเขามาทีละกาว
สวนเมฆหมอกดานหลังนั้นมองไปรางๆ จะเห็นเงารางไพศาลเกาเงา ตางทอดถอนใจ
พยั ก หน า มาทางหวั ง เป า เล อ หลั ง จากนั ้ น หวั ง เป า เล อ จึ ง ยกยิ ้ ม ทั ก ทายกลั บ
กอนพวกเขาจะคอยๆ จากไป มีเพียงซือถูที่กาวเขามากาวใหญ หยุดอยูขางกาย
หวังเปาเลอและเฉินชิง หัวเราะฮาๆ
“เปาเลอ สายตาของเฉินชิง นั ้ น เหนื อ กว าเจ ามากที เ ดี ย ว ข าไม ไ ด ร ั บ ศิ ษ ย
มาหลายปมากแลว ในปนั้นฝนรับมาครึ่งหนึ่ง สอนสั่งไปๆ มาๆ ก็ไดผูสูงศักดิ์มา
หนึ่งราย” ซือถูยิ้มกวาง
หวังเปาเลอเองก็หัวเราะ หลังจากนั้นสีหนาก็เปลี่ยนเปนจริงจัง เขาคอมกายลง
คำนับซือถูต่ำหนึ่งครา “ลำบากผูอาวุโสแลว”
“มีขาอยู ทุกอยางจงวางใจ เฉินชิง พวกเราไปกันเถอะ”
 กลาวจบ ซือถูก็โบกมือ พัดมวนเฉินชิงขึ้นสูฟากฟา
“ทานนักพรต…” บนทองฟา มีเสียงตัดไมขาดของเฉินชิงดังลอยมา ในสายตา
ของเขาอารามเตาแปรเปลี่ยนเปนเล็กจอย
สวนเมืองเองก็เล็กเชนกัน มีเพียงเงารางของนักพรตเตาที่ยังโบกมืออยูนั้น
กลับยังคงเดิม “เจาหนูอยาอาลัยอาวรณไป ศิษยนองของเจามีเรื่องตองไปจัดการ
เกรงวาไมนานก็กลับมาแลว” ซือถูเอยยิ้มๆ
“ศิษยนองของขา?” เฉินชิงผงะ
“ใชแลว ขาไมกลาเปนอาจารยคนแรกของเจาหรอก ขอเปนแคครึ่งหนึ่งพอแลว
เพราะวาเจาคือศิษยที่หวังเปาเลอรับไวแทนอาจารย ขายินยอมใหเจาเปนศิษยพี่
ดังนั้นแลวเจาตัวนอย เจาก็พยายามฝกตนเขาเลา”
“หา…” ดวงตาเฉินชิงเผยประกายมึนงง คิดอยากจะพูดอีกครั้ง ดวงตาของเขา
จองมองไปยังตัวเมืองที่อยูหางออกไปเรื่อยๆ จนไมมองไมเห็นมันอีก
ในอารามเตานั้น ลมพายุยังคงเดิม หวังเปาเลอยืนอยูตรงนั้น มองเห็นเงาราง
ที่คอยๆ หางออกไปของศิษยพี่ ทองฟามีเกล็ดหิมะรวงโปรยปราย ราวกับตกกระทบ
หัวใจของเขา กลายเปนระลอกคลื่นแผซานออกทั่วจิตวิญญาณ เนิ่นนาน เนิ่นนาน
รอยยิ้มของหวังเปาเลอก็ยิ่งความอบอุน
เขาหั น กายแลว เดิน จากไปยัง ที ่ห า งไกล ที ล ะก า ว ที ล ะก า ว… ในชาติ ก อ น
ทานยืนอยูเบื้องหนาขา บังลมบังฝนใหแกขาในชวงเริ่มตนฝกตน ทำใหลมหนาวเหน็บ
นั้นไมอาจกระทบกายขา ทำใหลมฝนนั้นสาดไมถึงวิญญาณของขา ไมวาชีวิตของขา
จะดำเนินไปเชนไร เงารางของทานก็ยังคงคอยแอบดูแลจากเบื้องบน ในชวงเวลา
อันตรายก็ยื่นมือเขาชวย เบิกเสนทางอันวางเปลาใหแกขาไดเดินโดยราบรื่นและสุขใจ
เพราะวา ขาคือศิษยนองของทาน เพราะวา ทานคือศิษยพี่ของขา
 เงารางอันสูงใหญของทาน ในสายตาของขาเหมือนไมใหญตนหนึ่ง ในหลายเวลา
ทานคลายกับไมไดเปนศิษยพี่แตกลับเปนอาจารยเสียมากกวา แตก็เหมือนจะเปน
พี่ชายแทๆ ของขาดวย
ขาไมอาจลืมครั้งที่ทานปรากฏตัวขึ้นครั้งแรกได รางสวมชุดคราม สุราหนึ่งไห
กระบี่ไ มเลม หนึ่ง เสนผมโบกไสว ราวกั บ กระบี ่ ราวกั บเทพเซี ย น ไมแปดเปอน
ไมสามัญ ขาไมอาจลืม เงารางที่จากไปของทาน เสื้อครามนั้นกลายเปนสีดำ ไหสุรา
กลายเปนสุราขุน กระบี่ไมกลับรอยตำหนิ ทุกสิ่งทุกอยางลวนปรากฏ รอยปริแตก
ขามองทานสลายไปทามกลางความวางเปลา ขาทราบ การที่ทานไปแสวงหา
เตาของตนนั้น นี่ก็เปนเพราะ…เพื่อศิษยนองผูไมไดความนี้
เพื่อไปตรวจสอบเสนทางที่แตกสลาย ในยามนี้ เมื่อมองทาน ในสมองของขา
ความทรงจำปรากฏความทรงจำของชาตินั้นโดยไมรูเนื้อรูตัว มีทานคอยรักหวงใยขา
มีทานคอยปกปองขา มีทานคอยเมตตาขา และมีทาน ขาถึงมีรอยยิ้ม ไมวาจะเปน
เฉินชิง(陈青) หรือเฉินชิง (尘青) “ในชาตินี้ ขาจะคอยปกปองทานทุกดาน”
“ในชาตินี้ ขาจะพาทานเขาสูเตา” “ในชาตินี้ ขายังคงเปนศิษยนองของท าน”
…………………………………..
 บทที่ 1296 ยอนรอยคะนึง
เดินอยูทามกลางฟาดิน ฤดูกาลทั้งสี่ ขามผานชีวิตมนุษย หวังเปาเลอเดินไปเชนนี้
ไปขางหนาทีละกาวๆ ยิ่งเดินหัวใจของเขาก็ยิ่งสงบ ยิ่งเดิน จิตวิญญาณของเขาก็ยิ่งสุข
สงบพบความสันติมากขึ้น และยิ่งเดิน สายตาของเขาก็ยิ่งล้ำลึก
เวลาคอยๆ ไหลผาน พายุหิมะเปลี่ยนเปนลมฝน แสงจันทรเขาแทนที่พระอาทิตย
ทิวากลายเปนราตรี วนเวียนเชนนี้ร่ำไป หวังเปาเลอไมรูวาตนเองขามผานกี่เขตแดน
เดินไปในแดนดินมากเทาไร พบพานภูเขาและทะเลกี่ที่ตอกี่ที่แลว
จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาก็มองเห็นสะพานแหงหนึ่ง สะพานนี้ ปรากฏอยูเบื้องหนาเขา
สูงสงราวสวรรค ยิ่งใหญสะทานจิตใจ ไพศาลเหลือพรรณนา รูปสลักโบราณ อักขระที่
ไมเคยพบ กอนศิลาเขียวดำรวมไปถึงอสูรที่อยูรายลอมนั้นทำใหสะพานแหงนี้ ราวกับ
ถูกเสกสรรขึ้นมาโดยจักรวาลเอง
แม ไ ม อ าจเรี ย กได ว  า งดงาม แต ใ นความหยาบกระด า งของมั น แฝงไปด ว ย
ความนาเกรงขามมากมาย! กลิ่นปราณพุงเขามาทำใหหวังเปาเลอที่ยืนอยูตรงหนา
สะพานดังกลาวหัวใจสั่นสะทาน ในเวลาเดียวกันก็มีเจตจำนงอันเกาแกราวกับสายลม
ที่พัดโบกขามกาลเวลาโบราณนับหมื่นปกอนหนา ดังกองไปรอบกายหวังเปาเลอ
ราวกับจะพาเขาทองฝนกลับสูบรรพกาล ไปยังตนกำเนิดอันปาเถื่อนรกราง
ทามกลางเสียงหวีดหวิวของสายลม ราวกับสัมผัสไดถึงเสียงเพลงขลุยอันอางวาง
ดังสะทอนไปทั่ว และทามกลางเสียงร่ำไหซึ่งสะทอนกองนี้ ในสายตาของหวังเปาเลอ
ก็มองเห็นเงารางคอยๆ ปรากฏขึ้นบนสะพาน เงารางเหลานี้สวนมากเปนผูฝกตน
แตละคนลวนแฝงดวยกระแสพลังฝกตนในระดับที่สั่นสะเทือนฟาดินได
พวกเขา…ปรากฏกายอยูบนสะพาน ในชวงวันเวลาอันแตกตาง กาลเวลาอันผิดแผก
ตางเดินอยูบนสะพานนี้ไปเรื่อยๆ
 “นี ่ ก ็ ค ื อ …” ชั ่ ว อึ ด ใจให ห ลั ง หลั ง จากที ่ เ งาร า งบนสะพานเหล า นั ้ น ค อ ยๆ
พราเลือนจางหาย ในตอนที่สะพานนี้ปรากฏขึ้นในสายตาของหวังเปาเลออีกครั้ง
เขาก็เอยปากพึมพำเสียงเบา “สะพานสูสวรรค ” ผูที่เอยคำพู ดนี ้ย อมมิ ใ ช
หวั ง เป า เล อ แต เ ป น ท า นพ อ หวั ง …ผู ท ี ่ ไ ม ร ู  ม าปรากฏตั ว อยู  ข  า งกายหวั ง เป า เล อ
ตั้งแตเมื่อใด
ทานพอหวังสวมเสื้อชุดขาวพิสุทธิ์ เสนผมขาวโพลน ดวงตาสงบนิ่ง เขาแหงนหนามอง
สะพานสูสวรรคนี้เชนเดียวกัน
หลังจากนั้นก็มองหวังเปาเลอที่ยามนี้ประสานมือคารวะมาทางเขา “เปาเลอ
เจามาครั้งนี้ เตรียมตัวมาแลวหรือ?”
หวังเปาเลอครุนคิด กอนจะสายหนาเอยปากเสียงเบา “ยังคงขอใหผูอาวุโส
ใหเวลาขาอีกสั กหนอย จิตเตาแห ง ความยึ ด ติ ดของข า บั ดนี ้ ย ั ง ขาดอี กเล็ ก น อ ย
จึงจะสมบูรณ”
“ไมมีปญหา ขาจะรอเจาอยูที่นี่” ทานพอหวังมองหวังเปาเลอครั้งหนึ่งกอนจะ
พยักหนา แลวนั่งขัดสมาธิหลับตาอยูบนสะพานแหงนั้น
หวังเปาเลอคอมกายลงอีกรอบ เขานั่งขัดสมาธิอยูเบื้องหนาสะพานนั้นเชนกัน
จากนั้นก็ยกมือขวาขึ้นมองไปยังฝามือของตน มองไปยังโลกมนุษยขางในแลวคอยๆ
หลับตา
วิญญาณกลับสูตนทาง ในฐานะที่เปนศิษยนอง บุญคุณที่ศิษยพี่เมตตาตอง
ตอบแทน นี่คือเจตนาของหวังเปาเลอและเปนเหตุผลของเขา เชนเดียวกัน ในฐานะ
มนุษย ความกตัญูนั้นสำคัญอยางยิ่ง
ดังนั้น…เบื้องหนาสะพานสูสวรรคนี้ หวังเปาเลอทิ้งรางเนื้อไว ณ ที่นี่
 สวนวิญญาณของเขากลับเขาสูโลกแหงฝามือ หวนสูโลกแหงศิลา แลวเขาไปยัง
ระบบสุริยะ กลับไปยัง…โลก บิดามารดาของเขา บัดนี้แกชรา
แม ว  า เคราะห ภ ั ย ในโลกแห ง ศิ ล าไม ไ ด ก ระทบมายั ง ระบบสุ ร ิ ย ะมากนั ก
แตกาลเวลาที่เคลื่อนคลายก็ยังทำใหเสนผมสีดำของบิดามารดาหายไป อีกทั้งทิ้ง
รอยตีนกาไวใหพวกทาน การกลับมาของหวังเปาเลอทำใหบิดามารดาทั้งสองยินดี
อยางยิ่ง ในสวนของนองสาวหวังเปาเลอนั้นแตงงานไปนานแลว ใชชีวิตธรรมดาสามัญ
แมการมีอยูของหวังเปาเลอจะทำใหชีวิตของพวกเขาไมเหมือนคนทั่วไป แตโดย
สรุปแลว ก็มีความสุขดี มองเห็นบิดามารดามีความสุข แลวยังมองเห็นนองสาวสุขใจ
หวังเปาเลอเองก็เบิกบาน
เวลาคอยๆ ผานไปชาๆ ภายในโลกแหงศิลา บนโลกมนุษย การกลับมาของ
หวังเปาเลอครั้งนี้ราวกับเขากลายเปนคนธรรมดาทั่วไป เขาเคียงขางบิดามารดา
เพื่อเดินทางในชวงเวลาสุดทายของชีวิตมนุษยในชาตินี้
แตละวันพนผาน เสนผมสีขาวของบิดามารดาเพิ่มมากขึ้น จนกระทั่งสุดทาย…
พวกเขาจับมือของหวังเปาเลอ ภายใตการทอดถอนใจของบิดา คำกำชับของมารดา
คำปลอบประโลมเสียงเบาของหวังเปาเลอ
สองผูชราก็คอยๆ หลับตาลงอยางเนิบชา หวังเปาเลอมีหนทางฝนชะตาฟา
แนนอน เขามีกระทั่งวิธีที่จะใหบิดามารนั้นมีชีวิตอันเปนนิรันดรอยูในโลกแหงศิลา
แตคำเสนอแนะนี้กลับถูกทั้งสองปฏิเสธ เขาสัมผัสไดถึงความยินยอมของผูชราทั้งสอง
พวกเขา…เพียงแคอยากใชชีวิตธรรมดาที่เหลืออยางสงบ หลังจากนั้นเกิดใหม
และเริ่มตนชีวิตใหมอีกครั้ง ชีวิตของทุกคน ยอมตองมีสิทธิตัดสินใจเรื่องของตนเอง
ตอใหเปนบุตรของคนผูนั้น ก็ไมสมควรนำความปรารถนาของตนไปบังคับ หากเปน
เชนนี้…ก็ไมนับวากตัญูแลว ความปรารถนาเดียวของมารดา
 ก็คือหลังจากเกิดใหมนั้น ยังคงไดเกิดเปนคนรักของบิดาหวังเปาเลออีกครั้ง
ได ม ี ค วามรั ก ในชี ว ิ ต อั น แตกต า งกั น ไป แต ล ะชาติ ภ พล ว นอยู  เ คี ย งคู  ก ั น สำหรั บ
ความปรารถนานี้ บิดาของหวังเปาเลอคลายตองการจะคัดคานในชวงเวลาสุดทาย
ของชีวิต แตกลับถูกภรรยาถลึงตามอง ดังนั้นเขาจึงหลับตาลงอยางวางาย
นี่มิใชความตาย แตเปนการเดินทางรอบใหม ดังนั้นแลวไมอาจเจ็บปวดใจ
ทำไดเพียงแคอวยพรเทานั้น แตหวังเปาเลอก็ยังอดไมได น้ำตาปรากฏขึ้นในดวงตา
ของเขา แตสีหนานั้นกลับยิ้มละมัย
เขาวาดหนาศพดวงวิญญาณของบิดามารดาตน กอนจะกำหนดดวงชะตาแลว
ส ง กลั บ เข า วั ฏ สงสาร ก็ เ หมื อ นกั บ ตอนที ่ ส  ง ศิ ษ ย พ ี ่ รอจนกระทั ่ ง ชาติ ถ ั ด มาของ
บิดามารดาไดถือกำเนิดขึ้นแลว มองดูพวกเขา รอยยิ้มของหวังเปาเลอก็ยิ่งออนโยน
แลวยังมีนองสาว หวังเปาเลอจัดการบางสิ่งที่เหลือเอาไวใหนาง จะตัดสินใจเชนไรตอง
แลวแตนองสาวของเขาแลว
เมื่อทำสิ่งเหลานี้เสร็จ ในใจของหวังเปาเลอก็ยิ่งสงบ หลังจากนั้นเขาก็ไปเดินอยู
ในนครศักดิ์สิทธิ์ ทองฟากระหน่ำเม็ดฝน ในชวงเวลาที่เดินผานนี้บนถนนผูคนบางตา
ทองฟายามนี้มองไป ดูขมุกขมัว
ทามกลางสายฝนและความมืดทึมนี้เอง หวังเปาเลอเดินไปทีละกาวๆ จนกระทั่ง
กำลังจะกาวขามถนน เขาหยุดกาวเดินแลวหันกลับไป มองดานหลังตนเอง ตรงหัว
มุมถนนดานหลังของตน เงารางงดงามรางหนึ่งยืนอยูในมือของนางถือรมกันฝนสีแดง
กะโปรงยาวสีขาว จับจองมายังตน
เมื่อดวงตาประสานไดประมาณสามอึดใจ หวังเปาเลอจึงคอยยกยิ้มไปทาง
เงารางนั้น เขาประสานมือกอนจะโคงตัวลงต่ำครั้งหนึ่ง เงารางนั้นจมอยูในความเงียบ
นางเก็บรม เผยใหเห็นใบหนางดงามของหลี่หวานเออร นางยอมใหสายฝนซัดสาด
บนตัว กอนจะกมตัวลงคำนับคืนใหแกหวังเปาเลอ โดยมีถนนนี้กั้นขวาง
 หลั ง จากคำนั บ แล ว ทั ้ ง สองคนหั น กาย เดิ น จากั น ออกไปไกล หวั ง เป า เล อ
เดินออกจากนครศักดิ์สิทธิ์ เดินไปยังสำนักเตานครศักดิ์สิทธิ์ ในหุบผาดานหลั ง
ของสำนั ก เต า มี เ ส น ทางเดิ น ป า สายเล็ ก สองข า งทางล ว นเต็ ม ไปด ว ยดอกท อ
บานสะพรั่ง งดงามตระการตา ฝนในที่นี้ราวกับจะหยุดลง คลายไมกลารบกวน มีเพียง
เสียงลมพัดหวิวโบกมาเรื่อยๆ ทำใหเหลาดอกไมนั้นรวงหลนโบยบิน แลวลอมรอบอยู
ทั่วบริเวณของเงารางงดงาม ราวกับวากำลังแขงขันประชันกลิ่นหอม ไมยินยอม
จากไป
“ตองไปแลวหรือ?” โจวเสี่ยวหยาถามเสียงเบา
“ใชแลว” หวังเปาเลอเอยตอบ
“คงตองพูดวาแลวเจอกันสินะ” โจวเสี่ยวหยาเงียบลง ไมนานก็เอยปากเสียงดัง
แลวเจอกัน ยังมีโอกาสไดเจอกัน
“แลวเจอกันนะ” หวังเปาเลอยิ้ม กอนจะพยักหนาหนักแนน
ชวงเวลาที่ดอกทอเริงระบำนี้เขาหันกายจากไปโดยไมไดคารวะ จากไปจาก
สำนักเตาศักดิ์สิทธิ์ บอกลาปรมาจารยแหงไฟผูเปนอาจารยและผูสนิทชิดเชื้อคนอื่น
สุ ด ท า ยแล ว เขาก็ ม าถึ ง ภูเ ขาลูก หนึ ่ง ภู เ ขานี ้ ง ดงาม ตั ้ ง อยู ใ นที่ ส ู ง สุ ดและ
มีหิมะปกคลุม ทองฟายังคงมีหิมะโปรยปราย พรางพราวระยิบระยับ ใหความรูสึก
ศักดิ์สิทธิ์ประหนึ่งเทพ บนยอดเขานั้นมีกระทอมไมแหงหนึ่ง ยามที่หิมะตกมองไปแลว
ราวกับบานไมหลังนี้สวมชุดเจาสาวอันบริสุทธิ์ขาวสะอาด ในกระทอมที่ขาวสะอาด
ดุจชุดเจาสาวนี้ สตรีนางหนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิอยู สีหนามุงมั่น ราวกับวาการฝกตนนั้น
คือวิถีที่นางพึงกระทำไปชั่วชีวิต
นางก็คือเจาเยี่ยเหมิง ในตอนที่หวังเปาเลอมาถึงนั้น เจาเยี่ยเหมิงก็เบิกตาทันที
สีหนางดงามเปนเอกลักษณของนางเผยรอยยิ้มสดใสราวดอกไม เอยปากเสียงเบา
 “เปาเลอ สิ่งใดคือคูเตาบำเพ็ญ?”
“หนทางฝกตนนั้นโดดเดี่ยว ตองการมือประคองไประหวางทาง สหายเตาที่เดิน
ไปจนสุดทางดวยกัน เปนทั้งเพื่อน อาจารย และคูรัก ใหความสนิท อาวรณและ
คะนึงหา” หวังเปาเลออมยิ้มตอบ
“ประเสริฐ” เจาเยี่ยเหมิงแยมยิ้ม รอยยิ้มของนางงดงามสงา สายตาสงบสุข
“ประเสริฐ” หวังเปาเลอเองก็ยิ้มเชนกัน
เขานั่งอยูขางกายเจาเยี่ยเหมิงกอนจะปดตาลง ในยามที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
เขาก็ ไ ม อ ยู  บ นโลกนี ้ แ ล ว วิ ญ ญาณกลั บ คื น สู  ด ิ น แดนเซี ย น มองดู ท  า นพ อ หวั ง
ที่นั่งขัดสมาธิอยูบนสะพาน
นัยนตาของหวังเปาเลอใสกระจาง เขาเอยปากเสียงเบา
“ผูอาวุโสรอนานแลว ผูเยาว…เตรียมตัวพรอมแลว”
 บทที่ 1297 บรรลุเตา
ทานพอหวังนั่งขัดสมาธิอยูบนสะพานสูสวรรคคอยๆ ลืมตาทั้งสองขึ้น แลวมอง
หวังเปาเลออยางสงบจากนั้นจึงพยักหนา
เขาที่ยังคงนั่งขัดสมาธิอยูนั้นพลันยกมือขวาขึ้นมาชี้ไปยังสะพานสวรรคดานหลัง
กอนจะโบกมือสงๆ ครั้งหนึ่ง ภายใตการโบกมือครั้งนี้ ฟาดินเปลี่ยนผัน ลมเมฆ
พัดหมุน เกิดเสียงดังกองกังวานไปทั่วแปดทิศ
ในเวลาเดียวกัน สะพานสวรรคเสนแรกนี้ก็พลันมีแสงสองจานับหมื่นจั้ง ศิลาแผนหนึ่ง
ปรากฏขึ้นขางสะพานจากความวางเปลาควบรวมจนกอเกิดขึ้นมา พลังปราณโบราณ
เขมขนแผกระจายไปทั่ว ความรูสึกของกาลเวลาไหลผานเริ่มแผขยายไดชัดเจน
กวาเกา สะทอนทั่วทั้งแปดทิศ
ภายในบริเวณโดยรอบพลันปรากฏวังวนขึ้น วังวนนี้ยิ่งใหญนัก มโหฬารเกิน
พรรณนา แลวยังครอบคลุมทั้งทองฟา แตหากมองไปแลว…ก็จะพบวาดินแดนเซียน
แหงนี้ไมพบความเปลี่ยนแปลงแมแตนอย ราวกับทุกอยาง เปนแคความเขาใจผิด
อยางไรอยางนั้น
ในวั ง วนที ่ ย ากจะมี ค นพบเห็ น ยามนี ้ ก ระแสบางอย า งกำลั ง เคลื ่ อ นไหว
ดานหวังเปาเลอที่อยูกลางวังวนนั้น สภาวะจิตของเขาถูกเหนี่ยวนำ แตเขาก็สงบลง
อยางรวดเร็วกอนจะมองไปยังสะพานเบื้องหนา ศิลาที่ควบรวมคอยๆ ปรากฏรอย
อักษรขึ้นชาๆ มันเปนอักขระที่เขาไมรูจัก หวังเปาเลอไมเคยพบเห็นมากอนแนนอน
ทวาในยามที่เขาทอดมองนั่นเอง อักขระนั้นก็ปรากฏในสมองของเขา ราวกับวา
เขาเขาใจมันไดทันที
“สะพานสูสวรรค ความวางเปลาทำลายมรรคา วิญญาณไมดับสิ้น สรรพชีวิตเคารพ”
 คำทั้งสิบสองคำนี้ ทุกคำลวนเผยใหเห็นพลังอันสูงสงซึ่งสามารถสั่นสะทาน
จิตวิญญาณของหวังเปาเลอ เขารูสึกวาลมที่อยูรอบดานคลายจะขยายตัวแรงขึ้น
วังวนหมุนวนเร็วยิ่งกวาเกา เวลาและกลิ่นอายเกาแกนี้ก็สัมผัสไดรุนแรงมากขึ้น
ในเวลาเดียวกันกับที่สภาวะจิตของเขาถูกวลีทั้งสิบสองคำนี้ดึงดูด เสียงดังสะทานภพ
ก็ เ กิ ด ขึ ้ น อี ก ครั ้ ง ทั น ใดนั ้ น อี ก ด า นหนึ ่ ง ของแผ น ศิ ล า ก็ ป รากฏแผ น ศิ ล าที ่ ส อง
ควบรวมกัน ขนาดของมันไมไดแตกตางจากศิลาแผนแรกมากนัก แตใหความรูสึก
คุกคามหนักกวา
เมื่อปรากฏแลว ก็ราวกับวาดินแดนเซียนแหงนี้จะสั่นคลอนไปดวย บนนั้น
มีสิบสองคำปรากฏอีกครั้ง “เจตจำนงสูงศักดิ์ สั่นสะทานวัฏสงสาร จิตวิญญาณ
จักรวาล เสียงเรียกของหมื่นมรรคา!”
เมื่อมองเห็นคำทั้งสิบสองบนศิลาแผนที่สองแลว ในใจของหวังเปาเลอคลายถูก
พายุซัดโหม ในชวงจังหวะนั้นราวกับเขามองเห็นภาพวาด ในภาพวาดนั้นมีเงาราง
ที่เขาคุนเคยอยู ชวงเวลากอนหนานี้หลายตอหลายครั้ง เงารางนี้ชูมือขึ้นเบื้องหนา
สะพาน แล ว รวมพลั ง อั น เร น ลั บ จากทั ้ ง จั ก รวาลกอปรเป น แผ น ศิ ล า จากนั ้ น จึ ง
ตวัดพูกัน เขียนคำทั้งสิบสองนี้ลงไป เมื่อทุกคำปรากฏขึ้นก็มากพอจะทำใหฟาดิน
สั่นสะเทือน
กระทั่งหลังจากคำทั้งสิบสองเรียบเรียงเสร็จแลว ทองนภาก็พลันปรากฏลำแสง
เจิดจา ราวกับจักรวาลนั้นกอเกิดคลื่นใหญนาตื่นตะลึง อีกทั้งผูที่เขียนคำทั้งสิบสอง
ก็หันหนามาในตอนนี้เอง พริบตานั้นหวังเปาเลอจึงไดเห็น คนผูนี้ก็คือ…ทานพอหวัง!
ฉากเบื้องหนาในพริบตาก็หายไป หวังเปาเลอหายใจกระชั้น เขาเหลือบไปมอง
ทางทานพอหวังที่นั่งขัดสมาธิอยูอีกดานหนึ่ง มองดวงตาอันแสนสงบของอีกฝาย
ในสมองพลันปรากฏภาพความทรงจำหลายปกอน ในตอนที่เขาเพิ่งมาถึงดินแดน
เซียนแหงนี้
 บนทองนภาที่เขามองสะพานทั้งสิบเอ็ดสาย อีกฝายไดเอยคำพูดอยางสงบไววา
“สะพานนี้ เคยพังมาแลวในกาลกอน หลังจากนั้นเปนหวังโหมวที่บูรณะมัน
ขึ้นใหม จากเดิมเกาสายเปลี่ยนเปนสิบเอ็ดสาย ในบรรดาเกาสายนั้นก็คือเสนทางสู
สวรรค”
เวลาผ า นไปเนิ ่ น นาน หวั ง เป า เล อ จึ ง ถอนสายตาแล ว มองไปยั ง สะพานอี ก
ครั้งหนึ่ง ดวงตานั้นทอแสงแรงกลา เขาไมไดเอยคำใด แตกลับขยับกายแลวพุงตัว
เขาไปหาสะพานสูสวรรคแหงแรกทันที ความเร็วนั้นชานัก แตกาวเพียงหกเกาก็มาถึง
หนาสะพานแลว เมื่อเหยียบยางที่เจ็ดเขาไป ขาขวาของหวังเปาเลอก็กาวเขาสู
สะพานแรก
ในพริบตาที่กาวเขาสูสะพาน ระลอกคลื่นในตาของหวังเปาเลอพลันหยุดชะงัก
เขาสัมผัสไดอยางชัดเจนวา ตอนนี้รางกายและจิตวิญญาณของตนราวกับยกระดับขึ้น
ราวกับมีพลังกฎของฟาดินขนานใหญ กระแสแหงหมื่นเตา หลอมรวมมาจากทุกทิศ
มาจากทั้งจักรวาลและตกลงบนสะพานแหงนี้กอนจะกระจายตัวออกไป มันพุงตัว
มายังรางของเขาอยางบาคลั่ง
หวั ง เป า เล อ ไม เ คยสั ม ผั ส ถึ ง ความรู  ส ึ ก เช น นี ้ ม าก อ น อี ก ทั ้ ง กระแสเต า อั น
เต็ ม เป  ย มนี ้ เ มื ่ อ หลอมรวมกั บ พลั ง กฎ ก็ ท ำให จ ิ ต วิ ญ ญาณของหวั ง เป า เล อ พลั น
ระเบิดขึ้นมา มันสะเทือนฟาดิน ภายใตการระเบิดรุนแรง
ความเขาใจของเขาที่มีตอกฎทั้งหลายพลันกระจางชัดมากขึ้นดวยความเร็วที่
ยากจะเชื่อได มันพุงทะยานขึ้น ธาตุทั้งหาในกายของเขาบริบูรณกวาเดิม พลังปราณ
ภายใตการปะทะหลอมรวมของกระแสเตาจำนวนนับไมถวนก็หลอมรวมกับธาตุทั้งหา
ภายใต พ ายุ อ ั น บ า คลั ่ ง นี ้ เ อง และยั ง มี ค วามรู  ส ึ ก อบอุ  น ก อ ร า งขึ ้ น เรื ่ อ ยๆ
มันกระจายไปทั่วทั้งราง กอเกิดกระแสอบอุนของดวงตะวันสาดปกคลุมรางกายที่
เหน็บหนาวโดยไมรูตัว
คลายกับวาในชวงเวลากอนหนานี้ แมดูไปแลวเขาจะสมบูรณแบบ ทวาแทจริงแลว
ไมวาจะเปนทางดานรางกายหรือจิตวิญญาณยอมมีจุดบกพรองอยูบาง เหมือนขาด
ชิ้นสวนบางอยาง แตในยามนี้ ชิ้นสวนพวกนั้นไดเติมเต็มสมบูรณแลว
ทั้งหมดนี้ ทำใหรางของหวังเปาเล อซึ่ งเหยี ยบย างขึ ้น สะพานสู สวรรค เ ป น
ครั้งแรก ทำไดเพียงยืนนิ่งไมขยับเขยื้อน หลับตาทั้งสองขางหยุดยืนอยูตรงหัวสะพาน
ระหวางขั้นตอนนี้ กินเวลาทั้งสิ้นประมาณหนึ่งกานธูป
จากนั้นหวังเปาเลอจึงคอยๆ สัมผัสไดถึงกระแสแหงเตาและพลังของกฎที่ไหล
อยูในรางกายของเขาอยางเนิบชา ตอนที่เขาลืมตานั้น ดวงตาราวกับมีเงารางของ
ทองฟาแฝงอยู พลังปราณบนรางยกระดับขึ้นแลว ทวีความแข็งแกรงเพิ่มมากขึ้น
เมื่อสัมผัสได หวังเปาเลอก็เห็นระยะหางนั้นเ ขาเพิ่งจะกาวขึ้นสะพานมาเพียงแค
หนึ่งกาว
นี่ทำใหหวังเปาเลอรูสึกวา ทั้งบนและลางสะพานนั้น ตนเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
ตอนอยู  ล  า งสะพาน เขาแม แ ข็ ง แกร ง แตก ็ ม ี ข ี ด จำกั ด หากแต เ มื ่ อ อยู บ นสะพาน
เขารูแจงกฎทุกสิ่ง หลอมรวมกระแสเตานับไมถวน ไรขีดจำกัด ดังนั้น…จึงแข็งแกรง
มากขึ้น!
นี่ทำใหในตอนที่หวังเปาเลอกมหัวลงไปมองสะพานสูสวรรคใตฝาเทาของตนเอง
สายตาของเขาจึงเจือประกายประหลาด
“นี่นะหรือ…สะพานสูสวรรค?” หวังเปาเลอพึมพำเบาๆ
ดวงตานั ้นคมปลาบ เขากาวเท า ต อไปมุ  ง เข าสู  สะพานสู  สวรรค แหง แรกนี้
ทีละกาว ทุกครั้งที่กาวเดิน เขาก็สัมผัสไดลึกซึ้งกวาเกา การรูแจงของเขาทะยานขึ้น
รางกายของเขาเองผอนคลายลง และที่สำคัญที่สุดก็คือจิตวิญญาณของเขาเองก็คลาย
จะปลอดโปรงมากขึ้นเรื่อยๆ ในทุกยางกาว
 เมื่อเปนเชนนี้ เขาที่เดินอยูบนสะพานก็ยิ่งกาวเดินเร็วขึ้น ลมปราณทวีความ
นาตื่นตระหนกในทุกการเหยียบยาง กระทั่งสุดทาย ตอนที่ยืนอยูตรงสุดปลายของ
สะพานแหงแรก ลมปราณบนรางของหวังเปาเลอก็ยิ่งใหญไพศาล สะทอนไปทั่ว
แปดทิศอยางรุนแรง ทำใหวังวนรอบดานตอนนี้หมุนควางกวาเกาดวยความรุนแรง
ถึงขีดสุด
เพราะนี่คือการสนองคุณที่มาจากสะพานแหงแรก ทามกลางแรงหนุนของ
กฎฟ า ดิ น ที ่ เ ปลี ่ ย นแปลง และกระแสเต า จำนวนนั บ ไม ถ  ว นนั ้ น มั น สลั ก ลงใน
จิตวิญญาณของหวังเปาเลอโดยไมอาจดับสูญในทันที และที่สำคัญกวานั้นก็คือ ตอนนี้
รางของหวังเปาเลอไดห ลอมรวมเปน เนื้อ เดี ยว ราวกับนี่คือ ความสมบูร ณ นี่คือ
สะพานสูสวรรคเสนทางแรก!
ประโยชนของมันคือใหผูฝกตนไดลองสัมผัสพลังแหงกฎทั้งหมดภายในจักรวาล
กระแสเต า ทั ้ ง หมดนั ้ น แม เ หมื อ นจะเข า ใจเพี ย งคร า วๆ แต ก ็ เ พี ย งพอแล ว ที ่ จ ะ
เบิกเจตนาแหงเตาของผูฝกตน เปลี่ยนขีดจำกัดเปนไรขีดจำกัด
สำหรับหวังเปาเลอแลว สะพานเสนแรก แลวยังมีการสนองคุณอีก นี่นับวา
เปนการ…บำรุงเตา!
หวังเปาเลอที่มาจากโลกแหงศิลา ในโลกที่กฎและเตาไมสมบูรณแหงนั้น แมวา
เขาจะฝกมาไดจนถึงขีดสุดของคำวาสมบูรณ และยังไดรับการเสริมแตงหลังมายัง
มหาจักรวาล แตเขามีชีวิตมาจากโลกแห งศิ ลา ดั ง นั ้ น แล วหากกล าวกั น โดยตรง
เขาก็ยังคงมีจุดบกพรองอยูเล็กนอย และยากที่จะซอมแซมมันในเวลาสั้นๆ
แตในยามนี้ หลังจากที่เขาเดินมาจนถึงสุดทางของสะพานแหงแรก รางของเขา
ยังมีรางเตา จิตวิญญาณของเขาก็ไดกลายเปนวิญญาณเตา ทุกสิ่งนั้น สมบูรณแลว!
หวังเปาเลอรางกายสั่นสะทาน เขายืนอยูตรงปลายสะพานพลางแหงนหนามอง
ไปยังเสนทางหางไกล
 หวังเปาเลอสามารถมองเห็นมันได สะพานที่สองเบื้องหนา แลวยังมีสะพาน
ที ่ ส ามและถั ด ไปจากนั ้ น เป น สะพานยั ก ษ ท ี ่ ม ี ข นาดใหญ ร าวกั บ สายรุ  ง หลั ง สู ด
ลมหายใจเข า ลึ ก หวั ง เป า เล อ จึ ง ขยั บ กาย เดิ น ลงจากสะพานที ่ ห นึ ่ ง จากนั้ น
กระโจนเหาะไป
 บทที่ 1298 ไมอาจเอยคำ
มองจากระยะไกล ไมวาจะเปนสะพานแหงที่สองหรือวาสะพานแหงที่สามหรือสี่
ดานหลัง และสะพานที่สิบเอ็ดซึ่งอยูหางออกไปอีกนั้น บนนั้นลวนมีเงารางมายา
จำนวนหนึ่ง
ทวา ยิ่งออกเดินไปเรื่อยๆ ก็จะเงารางพวกนี้นอยลง ในบรรดานั้นบนสะพานแหง
ที่เกายังมีเงารางสิบสาย แตเมื่อมาถึงสะพานแหงที่สิบ กลับมีเพียงสองเทานั้น และใน
สะพานสุดทาย…กลับมีเพียงเงารางเดียว!
เงารางเหลานี้สภาพเลือนรางนัก ยิ่งเดินไปดานหลังมากเทาไรก็ยิ่งพบวามอง
ไมชัดเจนขึ้นเทานั้น หลังเพงมองเงารางเหลานี้ หวังเปาเลอก็เขาใจ คนพวกนี้…บางที
อาจเปนเหลาคนที่เคยขามผานสะพานนี้มากอน จึงเหลือเงารางของแตละคนทิ้งไว
“หลังผานไปแลว สะพานนี้…บางทีอาจเหลือเงารางของขา” หวังเปาเลอพึมพำ
เงารางกลายเปนเสนรุงสียาว ควบตะบึงไปเบื้องหนา ระหวางสะพานสูสวรรค
เสนที่หนึ่งละสองนั้น ดูแลวไมไดตั้งอยูหางกันมาก ทวาความเปนจริงนั้น ระยะหาง
ระหวางทั้งสองกลับไพศาลนัก อีกทั้งระยะหางนี้ยังแฝงไปดวยพลังของเตาแหงมิติ
ดังนั้นตอใหเปนพลังฝกปรือระดับหวังเปาเลอก็ยังคงตองบินไปอีกหลายวันถึงจะมายัง
สะพานแหงที่สองได
หลังจากเขาใกลแลว หวังเปาเลอก็เห็นสะพานแหงที่สองชัดเจนเบื้องหนาตน
เมื่อเทียบกับแหงแรกไปแลว สะพานแหงที่สองใหญกวามาก ทั้งยังมีระดับสูงมากกวา
หลายเทา ในเวลาเดียวกันก็ดูกวางใหญกวา
หวังเปาเลอที่ยืนอยูหนาสะพานนั้นเทียบกับขนาดของสะพานแหงนี้ ตัวเขา
ชางเล็กจอยไมอาจเทียบได แตการที่เขายืนอยูตรงนี้ก็สัมผัสไดวาพลังปราณที่แผซาน
ออกมาจากรางกลับเหนือล้ำกวาสะพานที่สองมากทีเดียว
 เพราะวา…ตัวเขาไมเหมือนกับผูฝกตนคนอื่นๆ ที่มายังสะพานแหงที่สอง เมื่อผูอื่น
มาที่นี่ ตัวของผูนั้นยังไมไดขามสูสวรรค จึงตองอาศัยพลังของสะพานชวยใหบรรลุ
ขั้นสุดทาย
แตหวังเปาเลอนั้นแตกตาง พลังการตอสูของเขา แทจริงแลวถือวาไดขามผาน
ระดับสวรรคแลว หากแตสิ่งที่เขาตองการคือแรงหนุนจากสะพานแหงนี้ เพื่อให
พลังการตอสูของตนแข็งแกรงขึ้น ดังนั้นแลว เงารางของหวังเปาเลอที่อยูเบื้องหนา
สะพานแหงที่สองจึงยิ่งใหญสะเทือนฟาดิน และโดยไมรูตัว
พลังปราณบนรางของเขาที่สำเร็จการขามผานสะพานแรกมาได ก็ทำใหสะพาน
ที่สองบังเกิดเสียงกองดังสะเทือนเลื่อนลั่น
“ที่แทก็ไมสามัญ” ทานพอหวังที่นั่งขัดสมาธิอยูหนาสะพานแหงแรกแหงนหนา
มองหวังเปาเลอ ดวงตาฉายแววชื่นชม
สวนดานขางนั้นมีเงารางเพิ่มมาอีกหนึ่งคือ หวังอีอี
นางกำลังจองมองหวังเปาเลอที่อยูเบื้องหนาสะพานแหงที่สองหางออกไปไกล
นัยนตาฉายประกายความเปนหวง กอนจะหันหนามามองบิดาของตน
“ทานพอ…สะพานแหงที่สองนี้…”
“สะพานแหงที่สอง สำหรับเขาแลวไมเกิดอุปสรรคสิ่งใด ขาตองการใหโอกาสเขา
บมเพาะ ยังไมถึงเวลา”
หวั ง โหม ว ถอนหายใจก อ นจะอธิ บ าย ระหว า งที ่ ส องพ อ ลู ก กำลั ง พู ด คุ ย กั น
อยูนั้นเอง
หวั ง เป า เล อ ที ่ ย ื น อยู  เ บื ้ อ งหน า สะพานแห ง ที ่ ส องก็ ย กเท า ขึ ้ น เดิ น ไปบนนั้ น
อยางรุนแรง ในพริบตาที่ฝาเทารุดเหยียบลงไป รางกายของเขาก็เกิดเสียงดังสนั่น
ราวกับถูกขุมพลังอันไรลักษณโจมตีเขามา
 มันกวาดไปทั่วรางของเขาราวกับจะตองการตรวจสอบวาเขามีคุณสมบัติที่จะ
ขึ้นสะพานหรือไม แลวยังมีกระแสจิตเทพระเบิดออกจากสะพานแหงที่สองนี้ครอบงำ
ทั้งสภาวะจิตของหวังเปาเลอ ราวกับจะตรวจสอบวา เตา พลังจิต รางกายนี้สมบูรณ
หรือไม
หวั ง เป า เล อ ขมวดคิ ้ ว เล็ ก น อ ย เขาไม ช อบการถู ก ตรวจสอบทั ้ ง ในและนอก
อย า งละเอี ย ดเช น นี ้ แต เ มื ่ อ คิ ด ว า ตนนั ้ น เป น แขกของดิ น แดนแห ง เซี ย น และ
สะพานแหงนี้ก็ไมใชสะพานธรรมดา แตเปนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของดินแดนเซียน ดังนั้น
ตอ ใหไ มชอบใจสักเทาไร แตหวังเป าเล อก็ ต องพยายามสะกดอารมณ ปล อ ยให
สะพานนี้ตรวจสอบตอไป
ทวา…หลังจากสะพานตรวจสอบเสร็จสิ้น ดวยความรวดเร็วก็มีขุมพลังตอตาน
ระเบิดออกมาจากสะพานแหงที่สองทันที นี่ทำใหหวังเปาเลอรูสึกวา แมรางกาย
สภาวะจิต และเตาของตนจะสมบูรณ หากแต…เพราะไมใชผูฝกตนของดินแดนเซียน
ดังนั้นจึงไมมีคุณสมบัติจะขึ้นสูสวรรค อีกทั้งกระแสพลังขับไลนี้ ก็ระเบิดออกมาเปน
พลังนาหวาดผวาจากสะพานแหงที่สองพุงเขามาที่ขาขวาของหวังเปาเลอที่กำลัง
เหยียบยางบนสะพาน ราวกับตองการยกขาของเขาขึ้น
“เอ?” หวังเปาเลอคิ้วกระตุก ขาขวาของเขาคลายเปนหินไปแลว มันเหยียบอยู
บนนั้นไมอาจขยับเขยื้อนได เห็นดั ง นี ้ เขาจึงหัน หน าไปมองสองพอลูกที่ อยูหนา
สะพานแหงแรก
“ผูอาวุโส สะพานนี้…” หวังเปาเลอเอยไมทันจบ
“หากมีอุปสรรค ตองทำเชนไร?”
คำตอบที ่ ม อบให ห วั ง เป า เล อ ก็ ค ื อ ดวงตาล้ ำ ลึ ก ของหวั ง โหม ว และน้ ำ เสี ย ง
ราบเรียบ “สังหาร!”
หวังเปาเลอที่ขาเพียงขางเดียวคางอยูบนสะพานนั้น ดวงตาทอประกายวาบ
 “หากไมยินยอม จะทำเชนไร?” หวังโหมวถามซ้ำ
“สยบมัน!” หวังเปาเลอเอยคำนี้ออกมาโดยไมลังเล
ในเวลาเดียวกันขณะที่เอยปาก แววตาของเขาก็ยิ่งลุกโชน
“ผูอาวุโส ผูเยาวเขาใจแลว ทวา…กอนหนานี้ผูเยาวยังเอยไมทันจบ สิ่งที่ตองการ
พูดก็คือ หากวาผูเยาวไมทันระวังทำลายสะพานแหงนี้พัง…ขอผูอาวุโสอยาไดโกรธ”
หวังโหมวมื่อไดยินประโยคนี้กลับยิ้มกวาง น้ำเสียงอารมณดีกระจายไปแปดทิศ
สีหนาของเขาเปนสุข ราวกับวาในหลายขวบปมานี้ไมไดหัวเราะเชนนี้นานแลว
“หากวาเจาทำได ไมมีปญหา!”
อี ก ด า นหวั ง อี อ ี ท ี ่ ไ ด ย ิ น ประโยคนี ้ เ ช น กั น ราวกั บ นางระลึ ก ถึ ง ความทรงจำ
บางอยางได ดวงตาพลันเบิกกวาง รีบควาจับแขนเสื้อของบิดาเอาไว คิดอยากกลาว
อะไรสักอยางแตดูเหมือนวาทานพอของตนจะไมสนใจ หลังจากนางลังเลอยูครูหนึ่งจึง
ไมไดเอยสิ่งใดออกมา
และเพราะคำวา “ไมมีปญหา” นี้ลอยออกมานั่นเอง พริบตานั้นลมปราณของ
หวังเปาเลอก็ระเบิดออก เขาหันกายกลับ ไมสนใจกระแสขับไลของสะพานแหงที่สอง
ไมวามันจะตอตานแคไ หน เทาขวาของเขาในเมื ่ อ เหยี ย บขึ ้ น ไปแล วจึ ง ขยั บ กาย
กระโจนเขาสูสะพานเต็มตัว
เมื่อเหยียบเขาไป ทั้งสะพานก็สั่นสะทาน ตอบโตรุนแรงกวาเกา ราวคลื่นทะเล
ซัดโหม แตกลับไมอาจทำอะไรหวั ง เป า เล อ ได ส ั ก นิ ด ยิ ่ ง แรงสยบรุ น แรงขึ ้ น ก็ ยิ่ ง
สะทานสะเทือนขวัญ
ทวาเขาก็ยังเดินไปเรื่อยๆ ออกเดินไปทีละกาวยังสะพานแหงที่สองราวกับเดิน
ชมนกชมไม หลังจากทุกยางกาวนั้น สะพานแหงที่สองก็สั่นสะทานรุนแรงขึ้นราวกับ
ยางกาวของหวังเปาเลอคือแรงกดดันที่มาสูมัน
 ตอนนั้นเองก็มีรอยแตกราวสายหนึ่ง ปรากฏขึ้นใตฝาเทาหวังเปาเลอ!
ในเวลาเดียวกัน กระแสขับไลจากสะพานแหงนี้พลันระเบิดออกมาราวกับเปน
ขุมพลังกดทับขนาดยักษขุมหนึ่ง ทำใหทั้งราง จิตใจ และเตาของหวังเปาเลอที่สมบูรณ
มาตั้งแตสะพานแหงแรกนั้นราวกับถูกหลอมลาง ลมปราณของเขา ยามที่ออกเดิน
ก็ยิ่งไพศาลมากขึ้น ขยายออก รุนแรงมากขึ้น! และสุดทาย ทามกลางเสียงครืนโครม
ของฟาดิน ทั้งดินแดนเซียนก็เกิดเสียงดังลั่น
หากคนปกติขามสะพาน จะตองสูงศักดิ์ แตหากคนไมธรรมดาขามนั้น จะตอง
เอาชนะ! หากเจาไมยอมรับขา เชนนั้นขาจะสยบเจา! หากเจาขัดขวางขา เชนนั้น
ขาจะสังหารเจา!
สิ่งใดที่เรียกวาความสำราญ มิใชการหลีกเรน มิใชการฝากฝง มีเพียงพลังเทานั้น
จึงจะสามารถมีชีวิตอยางสุขสำราญไดแทจริง! นี่สิคือความสำราญ และนี่สิคือเซียน!
ทามกลางเสียงดังสนั่น พริบตานั้นเงารางของหวังเปาเลอก็ขยายใหญ มันปรากฏ
อยู  บ นท อ งฟ า ของดิ น แดนเซี ย นแห ง นี ้ เหล า สรรพชี ว ิ ต สามารถเห็ น ร า งของเขา
และสะพานใตรางได ในพริบตานี้ สะพานแหงที่สองราวกับตองการ…ขัดขวาง!
แมจ ะไมยินยอมแต ก็ไ มอ าจอดทนได เพราะพลั ง ปราณของหวั ง เป าเล อ นั้ น
สะทานสะเทือนนัก แตเจาสะพานแหงที่สองนี้กลับยังคงระเบิดพลังขับไลออกมา
ในพริบตาดินแดนเซียนก็ปรากฏขึ้นในดวงจิตเทพของหวังเปาเลอ นี่คือพลังสงเสริม
ทั้งหมดซึ่งสะพานแหงที่สองมี มันชวยเพิ่มเสริมดวงจิตเทพ หรือจะกลาวใหกระจาง
ชัดกวานั้นคือชวยเพิ่มพูนปณิธาน กระแสจิตครอบคลุมไดมหาศาลเทาไร ขอมูลที่ได
รับมาก็ยิ่งมากเทานั้น อีกทั้งยังตองการปณิธานอันหาวหาญเขมแข็งจึงจะมีจิตเทพ
อันสงบนิ่งได
ในยามนี้ดวงจิตเทพของหวังเปาเลอ รูปลักษณของดินแดนเซียนนั้นแปรเปลี่ยน
ภายใน 72 อาณาเขต ไดกลายเปนยักษเกราะทองทั้งสิ้น 72 ราง
 ทุกรางลวนมองไปยังทองฟาดวยสีหนาเขมงวด ภายในกายของยักษทั้ง 72 นี้ก็มี
จักรวาล 8,000 เคลื่อนไหวหมุนเวียนอยูดานใน และภายในเขตของแตละจักรวาล
ก็ยังมีอสูรดุดันตางลักษณจำนวน 108 ตัวอยูดวย ในยามนี้พวกมันโหคำรามมายัง
หวังเปาเลอ หรือจะกลาวใหชัดเจนคือ เสียงโหคำรามนี้เปนเสียงรองขอใหชวย! คลาย
วาพวกมันสามารถสัมผัสไดถึงกระแสจิตเทพของหวังเปาเลอ จึงวิงวอนใหหวังเปาเลอ
ปลดปลอยพวกมันใหเปนอิสระ!
ในตอนนี้เอง ทุกเมืองในดินแดนเซียนก็สั่นสะทานรุนแรง ทำใหเหลาผูฝกตน
จำนวนมากจากทุกแหง หนทะยานออกมา ยามที ่ พวกเขามองมาทางเงาร างของ
หวังเปาเลอ ผืนดินก็ยิ่งสั่นสะทานรุนแรงกวาเกา เงารางของอสูรยักษแตละราง
พลันปรากฏลัก ษณม ายาออกมาจากแต ละเมื อง ล วนกู  คำรามโหยหวนขอความ
ชวยเหลือพรอมกันไปยังฟากฟา
ฉากนี้ สำหรับผูฝกตนในดินแดนเซียนแลว ไมไดแปลกประหลาดนัก ในเวลา
อันรวดเร็วก็มีผูฝกตนกรีดรองลืมตัว
“มีคน…มีคนกำลังขึ้นสูสวรรค!”
“คนผูนี้ ไดเห็นการขามผานสวรรคแลวครั้งหนึ่ง!”
“ใครกัน ทำไมถึงรูสึกแปลกหนาเชนนี้”
สำหรับผูฝกตนในดินแดนเซียน ฉากนี้แมวาจะหากไดยาก แตก็เกิดขึ้นนับไมถวน
แลวแลวในจำนวนขวบปที่ผานมา ทวาระยะหางแตละครั้งนั้นเนิ่นนานไปหนอย
ดังนั้นหลายคนจึงยังไมทันไดมีปฏิกิริยาขึ้นมาในครั้งแรก
และในเวลาอันรวดเร็ว เสียงกรีดรองตกใจก็ดังขึ้นอยางตอเนื่อง มันสะทอน
ออกมาจากแตละแหงในดินแดนเซียน หวังเปาเลอไมไดสนใจความวุนวายพวกนั้น
ยามนี้เขาสัมผัสไดวาดวงจิตเทพของตนกำลังขยาย สามารถสัมผัสไดถึงปณิธานที่
แนวแนกวาเกา
 ฝาเทาของเขากาวเดินเร็วยิ่งขึ้น ลมปราณก็แสดงพลังจนถึงขั้นสูงสุด แววตา
ทอประกายคมปลาบสะเทือนฟาดิน จิตใจเบิกบานอยางมาก และในขณะที่เขากำลัง
จะกูรองนั่นเอง พริบตาถัดมา… หลังจากที่เทาเหยียบยาง ทามกลางเสียงอื้ออึง
ซึ่งสะทอนไปทั่วดินแดนนั้น สะพาน ก็พังทลาย
สรรพชี ว ิ ต ทั ้ ง หลายในดิ น แดนเซี ย น พริ บ ตานั ้ น …เงี ย บสนิ ท ทุ ก สายตาที่
แหงนมองทองนภาพลันเบิกกวาง ทาทางเหมอลอย กระทั่งเหลาอสูรที่รองขอใหชวย
ในทีแรกก็พลันเงียบเสียง สีหนาฉายแววหวาดผวา ตางพากันหดศีรษะราวกับไมกลา
สงเสียงรองอีก
หวังเปาเลอสายหนา เขาหันไปมองหวังโหมวที่อยูหนาสะพานแหงแรกอยาง
รูสึกผิด สีหนากระอักกระอวน
“ผูอาวุโส…” “เจาทำพังเขาแลวจริงๆ”
หวัง โหมวเงียบไปครูหนึ่ง กอนจะถอนหายใจ ส วนหวั ง อี อี ท ี ่ อยู  ข างๆ ได แ ต
กะพริบตาปริบๆ นางไอแคกๆ ออกมา แลวไมกลาวสิ่งใดเลย
 บทที่ 1299 ถามใจ?
“นี่มัน…ผูอาวุโส ขามิไดตั้งใจ…” หวังเปาเลอรูสึกผิด คิดดูแลวอาจเปนเพราะ
เมื่อครูตนเองอารมณเบิกบานไปหนอย ดังนั้นจึงกาวเทาเร็วเกินไปจนทำใหสะพานพัง
ในเวลาเดี ย วกั น ใจก็ ห ดหู  เขาไม ท ั น คาดคิ ด เลยจริ ง ๆ ว า สะพานแห ง ที ่ ส อง
จะไมแข็งแกรงขนาดนี้ แทจริงแลวมิใชสะพานแหงที่สองไมแข็งแกรง หากสืบสาว
ราวเรื่องแลว เหตุก็เพราะพลังตอสูของหวังเปาเลอยามนี้เกินกวาระดับสี่ทั่วไปตั้งนาน
แลวตางหาก
ดังนั้น…การขับไลของสะพานแหงที่สองยอมทำใหรางกายและดวงจิตเทพของเขา
ถูกกำราบ และกอเกิดกระแสตอตาน ราวกับวาสะพานนั้นตองทำศึกกับหวังเปาเลอ
รอบหนึ่ง บัดนี้…มันจึงพังทลาย
“เจาเดินตอไปเถอะ!” หวังโหมวถอนหายใจ
เขาโบกมือ พริบตานั้นสะพานแหงที่สองซึ่งพังทลายเปนชิ้นเล็กชิ้นนอยเมื่อครู
ก็ ร าวกั บ ย อ นเวลา พวกมั น พั ด ม ว นมาจากสี ่ ท ิ ศ แปดด า นด ว ยความเร็ ว จากนั้ น
จึงประสานกันแลวยอนคืนกลับเปนเชนเดิมในพริบตา!
เมื่อมองจากที่ไกลๆ สะพานแหงที่สองบนทองฟานี้ก็ยังดูยิ่งใหญนาเกรงขาม
เหมื อ นเก า กระทั ่ ง ไม ว  า จะมองด ว ยตาเปล า เช น ไร ก็ เ หมื อ นกั บ ก อ นหน า ที ่ ยั ง
ไมพังทลายทุกประการ ไมไดมีความแตกตาง
ทวาหากมองและสัมผัสอยางละเอียด ละก็ ยังคงจับสังเกตไดอยูวาสะพาน
ที ่ ส องซึ ่ ง ผ า นการฟ  น คื น มานี ้ พลั ง ปราณของมั น อ อ นด อ ยลงอยู  บ  า ง ท า มกลาง
การสัมผัสของหวังเปาเลอ สะพานแหงที่สองซึ่งถูกบูรณะซ้ำอีกครั้งก็ลดแรงตานทาน
ตอตัวเขาไปไมนอยเมื่อเทียบกับกอนหนา ราวกับมันยินยอมแลวอยางไรอยางนั้น
ยอมลดพลังของตนลงและยอมใหหวังเปาเลอยืนอยูบนตัวมัน
 อีกทั้งหวังเปาเลอในรอบนี้ก็ยังออนโยนลงไมนอย เขาคอยๆ ยกขาขึ้นจากนั้น
ก็กาวเดินอยางระมัดระวังไปยังสุดปลายของสะพานแหงที่สอง สายตาระวังไมให
สะพานตองพังลงอีกครัง้
หวัง เปาเลอลอบถอนหายใจ เขามองไปยั ง สะพานแห ง ที ่ ส ามห างซึ ่ ง อยู  ไ กล
และใหญยิ่งกวา คิดจะกาวจากไปจากสะพานแหงที่สอง
แตในตอนนั้นเอง… รางกายของหวังเปาเลอพลันชะงักรุนแรง มีกระแสความคิดหนึ่ง
ภายใตสวนลึกในใจของเขางอกเงยขึ้นมาอยางรวดเร็ว มันขยายใหญขึ้นดวยความเร็ว
อันนาตื่นตะลึง
ความคิดนี้ มาจากสิ่งที่เขามองเห็น สะพานสูสวรรคอันหางไกลที่ใหญสะทานใจ
คนนั ้ น ทุ ก สะพาน ไม ว  า จะเป น สะพานที ่ ส ามหรื อ สี ่ แปดหรื อ เก า กระทั่ ง
สะพานสุดทาย ราบกับวาสะพานเหลานี้พริบตานั้นพลันเปลี่ยนรูปลักษณ หางไกล
ออกไปมากกว า เก า ทำให ห วั ง เป า เล อ ต อ งเพ ง มองมั น และตั ว เขานั ้ น ตอนนี้
ก็แปรเปลี่ยนเปนเล็กจอยอยางมาก เมื่อเปรียบเทียบระยะหางระหวางสะพานแลว
ราวกับมันถูกขยายจนถึงขีดสุด ราวกับวาสะพานเหลานี้ ไดกลายเปนยอดเขาที่ไมอาจ
ปายปน
สวนระยะหางระหวางตัวเขาและสะพานก็ไกลแสนไกล จนความคิดที่อยากจะ
ลมเลิกกอตัวขึ้นในใจทันที เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้นก็เหมือนถูกเล็งขยายกลายเปน
แรงขับดันอันรุนแรงแผซานไปทั้งกาย คลายกับตนนั้นไมอยากจะทำสิ่งใดอีกแลว
ในโลก คลายแสวงหาขออางใหตัวเองมากมายโดยไมรูตัว
สิ่งที่เกิดขึ้นกับหวังเปาเลอในยามนี้ก็เปนเชนนั้น มีเสียงจำนวนนับไมถวน
พลันระเบิดขึ้นในสมองของเขา เสียงเหลานี้บอกกับเขาวา อยาเดินตอไปอีกเลย
ใหเขาไปจากที่นี่ ใหเขาละทิ้งการขามสะพานสูสวรรคเอาไว ณ ที่แหงนี้
 ในตอนนี้ หวังเปาเลอยืนอยูตรงปลายสุดของสะพานแหงที่สอง เห็นไดชัดวา
แคกาวออกไปก็จะขามผานแลว แตเขากลับยืนอยูตรงนั้น ไมขยับเขยื้อนราวกับถูก
ขุมพลังไรรูปชั้นหนึ่งขวางกั้น บดบังเสนทางเบื้องหนาทำใหเขายากจะกาวเดินได
ใตสะพานแหงที่หนึ่ง หวังโหมวกำลังเพงมอง สวนหวังอีอีในยามนี้สีหนาเปน
กังวล กระทั่งเหลาเงารางจำนวนนับไมถวนในดินแดนเซียนก็มองเห็นฉากนี้เชนกัน ฃ
“ถามใจ…” หวังโหมวเอยปาก
เขาเขาใจกระจาง ไมวาจะมองในแงใด นี่สิถึงจะเปนการทดสอบจากสะพาน
สูสวรรค และนี่คือสิ่งแรกที่เขาเตือนใหหวังเปาเลอเติมจิตเตาของตนใหสมบูรณใน
ครั้งแรก เพราะเขาทราบดีวา หากขามดานนี้ไมได เชนนั้น…ตอใหพลังฝกปรือจะสูง
เพี ย งใด พลั ง ต อ สู  จ ะเข ม แข็ ง แค ไ หนก็ ไ ม อ าจข า มผ า นสะพาน เวลาไหลผ า นไป
อยางเชื่องชา
เนิ่นนานใหหลัง หวังเปาเลอที่ยืนอยูตรงสุดสะพานที่สองก็คอยๆ แหงนหนาขึ้น
มองไปยังสะพานที่สามจนกระทั่งถึงสะพานสุดทายที่อยูหางออกไปไกล จากนั้นก็
กมหนามองเทาของตน แลวยกยิ้ม
“ในใจมี ค วามสำราญ แล ว ต อ งถามมากมายไปทำไมเล า ?” กล า วแล ว ก็
ยกเทาขวาขึ้น ออกเดินจากสะพานแหงที่สอง ขามผานมัน มุงหนาตอไปยังสะพาน
แห ง ที ่ ส าม ที ล ะก า ว ที ล ะก า ว เมื ่ อ ก า วแรกเริ ่ ม ต น รอบด า นของเขาก็ ก  อ เกิ ด
ระลอกคลื่น กาวที่สองเริ่มตน ระลอกคลื่นนี้ก็ราวกับรอยวงน้ำ
มันขยายตอไปจนกระทั่งกาวที่สามที่สี่ จากนั้นสะพานแหงที่สามอันหางไกล
ก็พราเลือน ราวกับวาโลกที่เขาอยู ในพริบตาก็กลายเปนโลกมายา
แตฝเทาของหวังเปาเลอกลับไมชะงัก เขาเพียงแคปดตาลง จากนั้นจึงกาวเดิน
กาวที่หา กาวที่หก กาวที่เจ็ด… รอบดานพลันเลือนราง กระทั่งเมื่อกาวที่แปดแลว
 ทุกสิ่งก็หายไปกลายเปนความวางเปลาไรที่สิ้นสุด กระทั่งไมมีแมแตเสียง ราวกับ
ทุกสิ่ง หยุดนิ่ง หวัง เปาเลอกาวเดิ น ก าวที ่ เก าท ามกลางความเงี ย บสงั ด เมื ่ อ เท า
เหยียบยางลงไปพริบตาแรก ก็ราวกับเขาไดขามเสนกั้นบางอยาง เดินผานธารเวลา
ระยะหนึ่ง จากโลกหนึ่งเดินเขาสูอีกโลกหนึ่ง โลกที่หยุดนิ่งพลันเคลื่อนไหว
พริ บ ตานั ้ น เสี ย งจำนวนมหาศาลก็ ถ าโถมเข า มาจากทั ้ ง สี ่ ท ิ ศ หวั ง เป า เล อ
หยุดฝเทา เขาไดยินเสียงอึกทึก ไดยินเสียงหวีดหวิว ไดยินเสียงของเม็ดฝน ไดยินเสียง
วุนวายรอบดาน แลวยังเสียงจำนวนนับไมถวนที่แยงชิงกันก็ปรากฏขึ้น
ในสมองของหวังเปาเลอพลันปรากฏฉากมากมาย นอกจากเสียงเหลานี้แลว
ยังมีลำแสงขนาดยักษรวมตัวกันอยูบริเวณเปลือกตาของเขา มันขยายแสงมากขึ้น
เรื่อยๆ ทำใหบริเวณนอกเปลือกตาปรากฏภาพลำแสงที่ดึงดูดสายตาภาพหนึ่ง
ในเวลาเดียวกัน กลิ่นหอมเปนระลอกๆ ก็ลอยเขาสูจมูกของเขา เขาสัมผัสไดถึง
ความคุนเคยและในเวลาเดียวกันก็ไดกลิ่นหอมของน้ำเย็นหลอวิญญาณ ทั้งหมดนี้
เปนสิ่งที่หวังเปาเลอคุนชินอยางมาก จนกระทั่งหลงเหลือความทรงจำ ตอใหเขาไมได
ลืมตาแตเขาก็สัมผัสได
นี่ก็คือ…ความทรงจำของตัวเขาเอง
เปนภาพที่อยูบนเรือบินซึ่งมุงหนาไปยังนครศักดิ์สิทธิ์ เชนเดียวกัน หวังเปาเลอ
ในยามนี้ เขาใจเหตุผลตนสายของสะพานแหงที่สามแลว สะพานแหงที่สามทดสอบ
จิตเตาของเขา
ทางทฤษฎีนั้นก็คือนำความทรงจำของตัวเขาออกมาสรางเปนจิตมาร หากวา
จิตเตาเขมแข็ง เมื่อเดินไปเรื่อยๆ ตอใหมีภาพฉากปรากฏขึ้นมาในสมอง ตนก็จะ
ไมสะทกสะทานเหมือนเกา ยอมสามารถเดินบนสะพานแหงที่สามได
ทวาเมื่อลืมตา หรือจิตใจนั้นเกิดระลอกคลื่น ก็หมายความวาโอกาสที่จะไดเดิน
บนสะพานแหงที่สามนี้ ลดนอยลงไปดวย
 “นี่มันปไหนแลว เรื่องจิตมารพรรคนี้ ตกยุคแลวนา…” หวังเปาเลอเห็นภาพ
ความอบอุนพวกนี้แลวก็ถอนหายใจกอนจะพึมพำ
“อี ก อย า ง การทดสอบเช น นี ้ สำหรั บ ผู  ฝ  ก ตนที ่ ย ั ง ไม เ ข า ระดั บ สี ่ อ าจจะมี
ประโยชน แตกับขา…ไรประโยชน”
หวังเปาเลอผิดหวังเล็กนอย เขาสายหนากำลังจะละทิ้งความสนใจทุกอยางแลว
เดินตอไป แตในยามที่เขากาวเทานั้นเอง สวนลึกในใจก็เกิดความคิดหนึ่ง
“ในเมื่อสะพานนี้สามารถทำใหความทรงจำกลับมาได หากวาใชกับสมุดชะตา
แลวก็เรื่องเทพทั้งหลายที่ขาไดประสบมาเมื่อปนั้น เชนนั้น…จะสามารถยืมใชได
หรือไมนะ?” คิดถึงตรงนี้ หวังเปาเลอก็ใจเตน
หลังจากที่คิดอยูครูหนึ่ง ภายใตสายตาของทานพอหวังและหวังอีอี อีกทั้ง
สรรพชีวิตบนดินแดนเซียนซึ่งกำลังมึนงงนั้นเอง
หวังเปาเลอก็…ถอยหลังจากมา เขาถอยเกาฝเทาในครั้งเดียว หลังจากนั้น…
ก็เดินไปขางหนาอีกเกาครั้ง ราวกับวายังไมพอใจ หวังเปาเลอทำซ้ำอีกรอบ เขาเดิน
กลับไปกลับมาเชนนี้
ภาพที่สัมผัสไดเปลี่ยนแปลงไปตลอด กลายเปนภาพในชาติกอนๆ โลกแหงศิลา
ปรากฏขึ้นมาอยางตอเนื่อง
เขายังสามารถมองเห็นไดวาในกาลเวลาอันหางไกลกอนหนานี้ การตอสูระหวาง
หลั ว และกู  มองเห็ น ฉากที ่ ไ ม ก ระดานสี ด ำร ว งหล น กระทั่ ง เขายั ง มองเห็ น
ฉากในจักรวาลตนกำเนิดที่แทจริง ยามไมกระดานรวงหลนและปกลงไปในฉากนั้น
แตหวังเปาเลอยังไมพอใจ เขาตองการดูใหมากกวานี้ ตองการมองความทรงจำ
ที่ลึกไกลกวานั้นของตนเอง!
 จนกระทั ่ ง สี ห น า ของหวั ง อี อ ี แ ปลกประหลาด ส ว นหวั ง โหม ว เบื ่ อ หน า ย
เหลาผูเฝาชมที่อยูบนดินแดนเซียนนั้นลวนแตเหมอลอย
ตอนนั้นเองหวังเปาเลอก็ชะงัก มุมปากยามนี้เผยใหเห็นรอยยิ้ม “สำเร็จแลว” ฃ
ระหวางที่กลาวนั้น เขาพลันลืมตาขึ้นมา มองภาพเบื้องหนาของตน นั่นมิใช
ภาพเรือบินของสำนักเตาศักดิ์สิทธิ์อีกแลว แตกลับเปน…จักรวาลอันไพศาล! อีกทั้งที่นี่
ก็ไมเหมือนกับใจกลางของจักรวาล ราวกับวาเปนสุดเขตของจักรวาลเสียมากกวา
เพราะวา…ไกลออกไปนั้นมีหลุมขนาดยักษอยูแหงหนึ่ง!
หากนำจักรวาลนี้มาเปรียบเทียบกับลูกบอลแลว ดินแดนเซียนรวมถึงทองฟา
ที่อยูของมหาเทพและเหลาดารานั บไม ถ วนก็ คื อภายในลู กบอลลู กหนึ ่ ง เช นนั้ น
ตำแหนงที่หลุมดำตั้งอยูนี้ ยอมตองเปน…นอกจักรวาล!
 บทที่ 1300 ที่มา
“ที่นี่…” มองทุกอยางรอบดานแลว หวังเปาเลอก็หรี่ตาทันที
เขาในตอนนี้ระดับการฝกตนไมธรรมดา อีกทั้งสิ่งที่ปรากฏตรงหนาก็เปนฝาย
ดึ ง ดู ด มาเอง เพราะฉะนั ้ น สติ ป  ญ ญาจึ ง แจ ม ชั ด ขณะเดี ย วกั น เขาก็ ร ู  ด ี ว า
ทุกอยางในตอนนี้เกิดขึ้นเนิ่นนานแลว มันฝงอยูในสวนลึกของความทรงจำ
หรื อ กล า วให ถ ู ก คื อ ฝ ง อยู  ใ น…ความทรงจำของร า งต น แบบ ถึ ง อย า งไรหาก
เทียบกับตะปูไ มสีดำบนรางตนแบบของเขาแล ว ความทรงจำก็ เหมือนสายน้ำที่
ทอดยาว และเขา ณ ที่แหงนี้ก็เปนเพียงการตื่นขึ้นที่ปลายของแมน้ำ
ดังนั้นความทรงจำในจิตใตสำนึกนี้จึงเปนเพียงหยดเดียวในมหาสมุทรเมื่อเทียบ
กับรางตนแบบ แตเมื่อระดับการฝ กตนเพิ ่ มขึ ้ น เขาก็ มี คุ ณสมบั ติ ใ นการติ ดตาม
ความทรงจำในโบราณกาลของตนแลว
โดยเฉพาะเมื่อมีพลังแหงการเหยียบสะพานสูสวรรค ทุกอยางจึงกลายเปนเรื่องงาย
สวนสิ่งที่ปรากฏตรงหนาหวังเปาเลอก็คือความทรงจำโบราณกาลที่ใกลจะถึง
จุดสิ้นสุด เพราะหวังเปาเลอสัมผัสไดวาการยอนอดีตของสะพานสูสวรรค…มีจุดสูงสุด
อยูตรงนี้
ไมสามารถยอนกลับไปไดไกลกวานี้อีกแลว
ขณะเดียวกันหวังเปาเลอที่เดินออกมาจากโลกแหงศิลาและกาวสูสะพานสูสวรรค
ความเขาใจและรูแจงในชวงไมกี่ปที่ผานมาบนดินแดนเซียน ทำใหมีความคิดที่แมนยำ
เกี่ยวกับจักรวาลทั้งหมดมากยิ่งกวาเดิม
จักรวาลผืนนี้อาจเคยมีชื่อ ทวาตอนนี้ไดถูกหลงลืมไปแลวจึงเรียกกันงายๆ วา
มหาจักรวาล
 มหาจักรวาลนี้ดูกวางใหญไรจุดสิ้นสุด ดินแดนเซียนเปนเพียงสวนเล็กๆ ของมัน
เทานั้น รวมถึงมิติเตาตนกำเนิดที่เปนที่อยูอาศัยของมหาเทพดวย
ขณะเดียวกันยังมีบานเกิดของเซียนและกู จักรพิภพของผูเยี่ยมยุทธอีกมาก
ที่ดูเหมือนจะเปนจักรวาลที่สมบูรณ แตในความเปนจริงลวนอยูในมหาจักรวาลผืนนี้
ทั้งสิ้น
และมหาจักรวาลผืนนี้ก็ไมไดไรจุดสิ้นสุดจริงๆ ตอนพำนักอยูที่บานของหวังอีอี
หวังเปาเลอเคยถามหวังโหมวและไดเรียนรูจากความเกาแกของดินแดนเซียนและ
การรูแจงของตนวามหาจักรวาลผืนนี้มีขอบเขต
และนอกมหาจักรวาลก็ยังมีมหาจักรวาลอื่นอยูดวย
“จักรวาลที่พวกเราอยูเปรียบเสมือนใบไมที่ลอยอยูในทะเลสาบ นอกจากใบไม…
และนอกจากทะเลสาบอันกวางใหญแลว ยังมี…ใบไมอีกมากมาย และที่ขอบใบไม
แตละใบลวนมีแนวกั้นที่แทบจะไมอาจทำลายได”
นี่คือสิ่งที่ทานพอหวังบอกกับหวังเปาเลอในบานของเขา
ไมไดมีบทสนทนาตอกันมากนัก แตหวังเปาเลอก็มีความรูสึกวาทานพอหวัง…
คงจะเคยออกจากใบไมนี้ ทองไปในทะเลสาบและทองไปในใบไมใบอื่นมาแลว
“แนวกั้นหรือ…” หวังเปาเลอครุนคิดพลางเงยหนามองชองโหวยักษบนจักรวาลที่
อยูไกลออกไป เห็นไดชัดวาตรงนั้น…คือแนวกั้นขอบเขตของมหาจักรวาล
อีกทั้งชองโหวนั้นยังดูเหมือนถูกพลังบางอยางระเบิดออก จะระเบิดจากขางใน
หรือขางนอกก็ไมอาจทราบได
“เชนนั้นทำไมความทรงจำเกาแกจากรางตนแบบที่ขาสืบยอนมาถึงเปนภาพนี้…”
หวังเปาเลอหรี่ตา
 “หรือวาชองโหวยักษนี่เกี่ยวของกับรางตนแบบของขา หรือวารางตนแบบของขา
เปนคนทำ เชนนั้น…รางตนแบบของขาทำลายแนวกั้นจากขางในมหาจักรวาลออกไป
หรือ…ทำลายจากขางนอกเขามากันละ”
หวังเปาเลอคิดถึงตรงนี้ก็ไมอาจสงบจิตใจไดอีก ขณะที่มวลคลื่นปนปวนจิตใจ
เขาก็กะพริบรางวาบมาถึงชองโหวยักษนั่นทันที
ดวงจิ ต เทพแผ ข ยายออกไปนอกช อ งโหว ย ั ก ษ ทว า ในพริ บ ตาต อ มากระแส
ความรูสึกอันตรายที่อธิบายไมไดสายหนึ่งพลันปะทุขึ้น สงผลใหหวังเปาเลอถอยกลับ
สีหนาประหลาดใจยากจะกลาว
เขามีความรูสึกราวกับวาขางนอกชองโหวมีอันตรายใหญหลวง แตจะจากไปเชนนี้
หวังเปาเลอก็ไมคอยจะเต็มใจนัก ดังนั้นหลังจากไตรตรองดูแลว สายตาของเขาก็เผย
ความมุงมั่น มือขวาพลันยกขึ้นโบกสะบัดไปขางหนา
“จันทรขางแรม!”
ดวยระดับการฝกตนของหวังเปาเลอในปจจุบัน อานุภาพการใชจันทรขางแรม
จึงแข็งแกรงขึ้นกวาในตอนนั้นมาก เสียงคำรามดังสนั่นพรอมกับแมน้ำแหงกาลเวลา
สายยาวทอดปกคลุมไปทั่วทุกสารทิศ ภาพตางๆ ผุดขึ้นอยูในแมน้ำสายนั้น แตละภาพ
ลวนเปนพื้นที่แหงนี้
แมหวังเปาเลอจะอาศัยพลังของสะพานสูสวรรคเพื่อยอนรอยความทรงจำโบราณกาล
ที่รางตนแบบยากจะสัมผัสได แตพลังของสะพานสูสวรรคเองก็มาถึงจุดสิ้นสุด ดังนั้น
ในทางทฤษฎีจึงไมสามารถใหพลังยอนรอยแกหวังเปาเลอไดอีก ทวารางกายของ
หวังเปาเลอเองก็ไมธรรมดา เมื่อแสดงวิชาจันทรขางแรมออกมา กาลเวลาของพื้นที่นี้
จึงหมุนยอนกลับอีกครั้ง
 แมการยอนเวลาเชนนี้จะเทียบกับพลังของสะพานสูสวรรคไมได แตก็เหมือนกับ
เสนทางรอยจั้งที่เดินมาแลว 99 จั้ง แมอีกหนึ่งจั้งสุดทายจะไมไดยาว แตกลับเปน
จุดสำคัญอยางยิ่ง
ดังนั้นเมื่อพลังแหงจันทรขางแรมแสดงจนถึงขีดสุด แมแตรางของหวังเปาเลอที่อยู
ณ ที่แหงนี้ก็ยังเริ่มลวงตา และในตอนที่ดูเหมือนวาจะทนไมไหวอีก ไมรูวากาลเวลาใน
แมน้ำแหงกาลเวลาที่กอตัวจากเคล็ดวิชาจันทรขางแรมผานไปนานเพียงใด ในภาพ
ที่เหมือนกันทุกประการนับไมถวนนั้นจูๆ …ก็มีรูปหนึ่งที่ไมเหมือนกับรูปอื่นปรากฏขึ้น
ในภาพนั้น พื้นที่แหงนี้ไมมีชองโหวยักษ!
ร า งของหวั ง เป า เล อ ในตอนนี ้ เ ลื อ นรางไปแล ว กว า ครึ ่ ง แต เ มื ่ อ เห็ น ภาพนี้
จิตวิญญาณพลันกระตุกและหยุดลงทันที พริบตาตอมาโลกตรงหนาของเขาก็ถูก
ภาพนั้นเขามาแทนที่
ในภาพนี้จุดที่เคยมีชองโหวดูปกติดีทุกอยาง แตพริบตาตอมา…ตรงนั้นก็ปรากฏ
ระลอกคลื่น ปรากฏรอยแยก กอนจะมีแสงสีแดงสองผานออกมาจากรอยแยกนั้น
ยังไมทันที่หวังเปาเลอจะมองใหชัดเจนก็เกิดเสียงราวกับจะแยกฟาดินออกจากกัน
ดังออกมาจากรอยแยก
ทันใดนั้นพื้นที่ที่เต็มไปดวยรอยแยกก็พังทลายลงและกลายเปนชองโหวยักษ
ทามกลางเศษชิ้นเล็กชิ้นนอยนับไมถวน หวังเปาเลอมองเห็นไมสีแดงขนาดมหึมาจาก
ขางในรอยแยกพุงออกมา
ไมยักษนี้ใหญเกินไป รัศมีสีแดงที่เปลงออกมาจากมันสะทอนไปทั่วจักรวาล
ราวกับโลหิต…
 พริบตาตอมาไมยักษก็พุงเขามาในมหาจักรวาลไถลไปสูความวางเปลาอันไกลโพน
พรอมกับเสียงคำรามที่รุนแรงขึ้น การบุกรุกเขามาสงผลใหเตาหมื่นวิถีในมหาจักรวาล
รองคำรามทันที ราวกับมันตองการจะรวมตัวกลายเปนหนึ่งในเตาหมื่นวิถีพวกนั้น
อีกทั้งเมื่ออยูไกลออกไป รัศมีสีแดงของไมยักษก็หายไปอยางรวดเร็ว มันโปรงแสงราว
กับจะหายไปกับจักรวาล
“มาจากนอกมหาจักรวาลหรือ!” หวังเปาเลอใจสั่นไหวอยางรุนแรง ดวงตา
พลันเบิกกวางเผยความประหลาดใจจนถึงกับตกใจดวยซ้ำ ดวยระดับการฝกตนและ
ความเยือกเย็นของเขาในปจจุบันนับเปนเรื่องยากที่จะแสดงอารมณเชนนี้ออกมา
แตความจริงคือ…เมื่อไมยักษเขาสูมหาจักรวาลอยางสมบูรณอีกทั้งยังลอยออกไป
ไกลโพน เขาจึงเห็นรูปรางหนาตามันชัดๆ พรอมกับรัศมีที่คอยๆ โปรงแสง นั่นทำให
หวังเปาเลอตื่นตกใจและถึงกับตัวสั่นเมื่อเห็น…
ในไมยักษนั่นดูเหมือนวาจะ…มีศพอยูรางหนึ่ง!
ศพนั้นกำลังสลายตัวอยางรวดเร็วราวกับวา เมื่อไมยักษหลอมรวมเขากับเตา
หลอมรวมเขากับจักรวาล ศพนั้นก็จะหลอมรวมเขากับไมยักษนั่นดวย
ไมสีดำ…ที่ซึ่งไมใชไมกระดาน และไมใชตะปู แตเปน…
โลงศพ!
โลงศพที่มีศพนอนอยูในนั้น!
โลงศพที่มีศพลึกลับจากนอกมหาจักรวาล!
จิตใจหวังเปาเลอสั่นไหว ภาพตรงหนาหายไปในพริบตา เมื่อทุกอยางกลับมา
เปนปกติ รางของเขาก็มายืนอยูบนสะพานที่สามแลว และไมใชหัวสะพาน แตเปน
ปลายสะพาน ทวา อารมณของเขากลับเปลี่ยนไปมาไมหยุด ลมหายใจถี่กระชั้น
“ขา…คือจิตใตสำนึกของไมสีดำที่ตื่นขึ้น หรือศพนั่น…มาเกิดใหมกันแน?”
 บทที่ 1301 ดวงอาทิตยดวงที่สิบเอ็ด
ภาพที่ไดเห็นจากการอาศัยพลังแหงสะพานสูสวรรคกับพลังวิชาจันทรขางแรม
ของหวังเปาเลอคือ คลื่นพายุโหมกระหน่ำซึง่ ทำใหใจยากจะสงบ
เพราะกอนหนานี้จิตใตสำนึกและการสรุปของเขา รางตนแบบนั้นเปนเพียง
ไมสีดำขนาดมหึมา เปนสารัตถะแหงไมของมหาจักรวาลผืนนี้ ตอมาถูกใชเปนอาวุธ
แปลงเปนตะปูไมสีดำจุติขึ้นในมิติเตาตนกำเนิดและตอกลงบนหวางคิ้วมหาเทพ
ในกระบวนการนี้ เขายังไมมีจิตใตสำนึก หรือจะกลาวใหถูกคือจิตใตสำนึกที่เปน
ของหวังเปาเลอยังไมถือกำเนิด จนกระทั่งการตอตานของมหาเทพดวยการแปลงเปน
หนึ่งแสนดวงจิตเทพ ตะปูไมสีดำก็เชนกัน นี่เปนเหมือนกับการเปดโอกาสทำให
ตะปูไมสีดำในหนึ่งแสนโลกเกิดจิตใตสำนึกนับแสนขึ้น
หวังเปาเลอก็เปนเพียงหนึ่งในนั้น อีกอยางดูแลวในตอนนี้ก็เปนเพียงเขาคนเดียวดวย
ดั ง นั ้ น เขาจึ ง มี ค ุ ณ สมบั ต ิ ท ี ่ จ ะก า วมาถึ ง ระดั บ นี ้ มี ค ุ ณ สมบั ต ิ … ที ่ จ ะตามหา
ตนกำเนิดที่แทจริง ทวาหวังเปาเลอก็ไมคาดคิดเลยสักนิดวา ตอนนี้ทุกอยางที่ตนเคย
คิดจะเกิดจุดเปลี่ยนครั้งใหญและความเปนไปไดอันไรขอบเขต
“หาก…ขายังคงเปนจิตใตสำนึกของไมสีดำที่ตื่นขึ้น เชนนั้นศพในโลงนั่นเปนใครละ”
“หาก…ขาไมใชไมสีดำที่ตื่นขึ้น แตเปนศพนั่นกลับมาเกิดใหม แลว…ขาเปนใคร
กันแน”
หวังเปาเลอนิ่งเงียบ สิ่งที่เขาเขาใจมาจนถึงทุกวันนี้แทบจะเกิดความสับสนนอยมาก
แตตอนนี้ดวงตาของเขากลับวางเปลา หวังเปาเลอยืนเงยหนามองจักรวาลอยูที่ปลาย
สะพานที่สาม สิ่งที่เขากำลังมองไมใชสะพานสูสวรรคอื่น ไมใชหวงแหงกาลเวลา
แตกำลังมองโลงศพสีดำที่คอยๆ หายไปในภาพความทรงจำของเขา
 ตอนนี้เขายังรูสึกถึงมันไดอยางชัดเจน ทามกลางการสืบยอนความทรงจำเมื่อครู
ตอนที่เห็นโลงศพนั่น มันก็ไกลออกไปเรื่อยๆ และโปรงแสงขึ้นเรื่อยๆ อีกทั้งตอนที่
มันคอยๆ หลอมรวมเขากับความวางเปลา ศพที่หลอมรวมอยูขางในอยางรวดเร็วนั่น
ก็ยิ่งชัดเจนขึ้น
ความชัดเจนนี้เพิ่มความสับสนใหแกหวังเปาเลอ
เพราะการเพงมองก็คือหนึ่งในประสาทสัมผัสสำหรับเซียนผูเยี่ยมยุทธเชนกัน
มันสามารถดำรงอยูไดจริง ราวกับการเพงมองนี้คือเสนเชื่อมโยงระหวางเขากับศพนั่น
และในพริบตาที่มันเชื่อมโยงกันและกัน ความรูสึกคุนเคยซึ่งไมอาจอธิ บ าย
ก็สงผานมาจากโลงศพ เมื่อยอนกลับไปที่ตนทาง หวังเปาเลอจึงพบวา…ความคุนเคยนี้
ไมไดมาจากโลงศพเพียงอยางเดียวเทานั้น แตมาจาก…ศพที่กำลังหลอมรวมอยูขางใน
นั้นดวย
เหมือนกับไดเห็นตัวเองอีกคน
ลักษณะของศพนั้นดูยากมาก มองออกแควาเปนเพศชาย ในเวลาเดียวกันสายตา
ที่เชื่อมโยงกันก็ไดสงผานความเสียใจและความทุกขทรมานอยางลึกซึ้งจากศพนั่นมา
หลอมรวมอยูในใจเขาดวย
หากเปรียบหัวใจของคนเปนดั่งทะเลสาบ ความเสียใจและความทุกขทรมานใน
ขณะนี ้ ก ็ ค ื อ หยดหมึ ก ที ่ ต กลงสู  ท ะเลสาบจนเกิ ด ระลอกคลื ่ น ขณะเดี ย วกั น
หมึกหยดนั้นก็ดูเหมือนจะสงผลตอทั้งหัวใจของหวังเปาเลอ
เขาจ อ งมองจนกระทั ่ ง โลงศพไม ส ี ด ำหลอมรวมเข า กั บ จั ก รวาลจนหมดสิ้ น
เมื่อศพที่อยูขางในหลอมละลาย โลงศพก็ดูเหมือนจะถูกผนึกปดตายและกลายเปน
ไมสีดำในที่สุด…
 และไมสีดำนี้ก็คลายจะกอเกิดความสัมพันธอันใกลชิดกับจักรวาลผืนนี้ และ
กลายเปนตนกำเนิดมหาเตา
ความทรงจำดำเนิ น มาถึ ง ตรงนี ้ ก ็ เ ลื อ นหายไป หวั ง เป า เล อ ยื น เงี ย บอยู  บ น
ปลายสะพานที่สาม
หวังโหมวเองก็นิ่งเงียบ แตสายตาล้ำลึกกลับมีแสงแปลกประหลาด สวนหวังอีอี
ที่อยูขางๆ กำลังมองหวังเปาเลอบนสะพานที่สามดวยความสับสน กอนจะมองไปทาง
บิดาของตนแลวเอยถามเสียงต่ำ
“ทานพอ หวังเปาเลอเขา…เปนอะไรหรือ”
“เขา… ก็ทำใหขาประหลาดใจมากเชนกัน” หวังโหมวเอยเสียงเบา
“ประหลาดใจมาก?” หวังอีอีตกตะลึง นางรูจักบิดาของตนดี รูฐานะของบิดาใน
มหาจั ก รวาลแห ง นี ้ และยิ ่ ง เข า ใจวิ ธ ี ก ารพู ด ของบิ ด า จึ ง ตกใจมากที ่ บ ิ ด าพู ด ว า
ประหลาดใจ อีกทั้งยังมีคำวามากเสริมเขาไปดวย
“เขาทำใหขานึกถึงคนคนหนึ่ง” หวังโหมวไมไดเอยตอ เพราะหวังเปาเลอที่ยืนอยู
บนปลายสะพานที่สามในตอนนี้ไดคลายความสับสนในดวงตาแลว และกำลังกาวเดิน
จากสะพานที่สามไปยังสะพานที่สี่ที่หางออกไปทีละกาว
ยิ่งกาวเดินระยะทางจากสะพานที่สี่ก็ใกลเขามาเรื่อยๆ ฝเทาของหวังเปาเลอ
มั่นคงมากขึ้น ความสับสนในดวงตาก็ยิ่งลดนอยลง
“ขาจะเปนจิตใตสำนึกไมสีดำก็ดี…”
“เปนศพเกิดใหมก็ชาง…”
“เรื่องพวกนี้ไมสำคัญ!”
 “อดีตและอนาคตถูกขามอบใหอีอีไปหมดแลว เชนนั้นขาเปนใคร มาจากไหนแลว
อยางไรกันเลา”
“ขาคือหวังเปาเลอ”
“เตาของขาคือไรพันธนาการ!”
“เชนนั้น…จะวาวุนไปไย!” ขณะที่หวังเปาเลอพึมพำอยูในใจก็กาวไปขางหนาและ
เมื่อเสียงคำรามดังกึกกอง เขาก็มายืนอยูที่หัวสะพานที่สี่แลว
นัยนตาของเขากลับมากระจางชัดอยางสมบูรณ ราวกับมีกระแสเทพอันมั่นคง
ลุกโชน คลายเปลวไฟอยูขางในรูมานตา
“สำรวจจิตใตสำนึกสินะ เจาสะพานสู สวรรค ตัวดี!” หวังเปาเลอยืน อยู  ตรง
หัวสะพานที่สี่และสูดหายใจเขาลึกๆ จิตใจไรซึ่งกิเลสตัณหา ฝเทาไรความลังเลราวกับ
สัมผัสสวรรคของตนถูกชำระลาง เมื่อจิตใจของตนมั่นคงก็กาวขึ้นไปบนสะพานที่สี่
ตอนนี้รางของเขาสูงใหญไรขอบเขต ฝเทายางกาวอยางมั่นคง พลังปราณบนราง
พลันระเบิดขึ้นอี กครั้ง ในสายตาของทุ กชี วิ ตในดิ น แดนเซี ย น สะพานเป นเพี ย ง
กระดาษ ภาพที่ดึงดูดความสนใจไดมากที่สุดพลันปรากฏขึ้น
ขณะกาวไปขางหนา พลังปราณของเขาก็เพิ่มขึ้นอีกครั้งและกลายเปนที่นาตกใจ
มากขึ้นเรื่อยๆ สงผลใหเสียงคำรามของดินแดนเซียนรุนแรงขึ้นกวาเกา จนกระทั่ง
หวังเปาเลอเดินมาถึงปลายสะพานที่สี่ ความผันผวนในรางกายของเขาก็ทำใหจักรวาล
บิดเบี้ยวและพราเลือนไปทุกทิศทาง ทั้งยังมีรัศมีสวางจาถึงขีดสุดปะทุออกมาจากราง
ของเขา
ราวกับวากำลังจะมีดวงอาทิตยอีกดวงหนึ่งถือกำเนิดขึ้นในดินแดนเซียน!
ในเวลาเดียวกันดวงอาทิตยทั้งสิบของดินแดนเซียนพลันมืดดับไปเสียแปดดวง
คลายไมอาจ…เทียบรัศมีได!
ทั้งหมดนี้ทำใหผูฝกตนของดินแดนเซียนจำนวนมากพูดไมออก รางของหวังเปาเลอ
กาวขามสะพานที่สี่ไปแลว และเพียงกาวเดียวเขาก็กาวขามระยะทางอันไรที่สิ้นสุดไป
ถึงสะพานที่หา
รางของเขาเปลงรัศมีมากขึ้นขณะเดินไปยังปลายสะพานที่หาทีละกาว
เมื่อเขาใกลจะถึงปลายสะพานที่หา รัศมีบนรางหวังเปาเลอก็ยิ่งพรางพราย
ดวงอาทิตยดวงที่สิบเอ็ดไดถือกำเนิดขึ้นในดินแดนแหงเซียนอยางชัดเจนแลวขณะนี้
กระทั่งหวังเปาเลอไปถึงปลายสะพานที่หา ดินแดนเซียนก็สั่นสะเทือนอยางรุนแรง
ทันที
อสูรรายนับไมถวนพลันรองคำราม ผูฝกตนนับไมถวนกูรองอยูในใจ ดวงอาทิตย
ดวงที่สิบเอ็ดกำลังสองแสงระยิบระยับสะเทือนแผนดิน!
“เด็กคนนี้ไมธรรมดา!” ดวงตาหวังโหมวเปลงพลังและกระซิบแผวเบา ความชื่นชม
ในตัวหวังเปาเลอมาถึงขีดสุด
“การสำรวจจิตใตสำนึกผานไปแลว ตอจากนี้…ก็คือ พิสูจนเตา!”
 บทที่ 1302 พิสูจนเตา
นับแตสะพานสูสวรรคถือกำเนิดขึ้นความลึกลับและความยิ่งใหญของมันล้ำลึก
ถึง ขีดสุด ในมหาจักรวาลผืนนี้ สิ่ง ที ่ สามารถพิ สู จ น ร ะดั บ การก าวสู  สวรรค ไ ด นั้ น
มีเพียงหยิบมือ และสะพานสูสวรรคที่มีฐานะอยูในหนึ่งนั้นจึงยอมนาอัศจรรย
ขณะเดียวกันสะพานสูสวรรคนี้ยังมีจุดที่พิเศษอยางยิ่ง มันไมเพียงสามารถพิสูจน
การฝกตนระดับการกาวสูสวรรคได แตยังเปนเหมือนเครื่องขยายเสียง ทำใหวิถีเตา
ของผูฝกตนที ่กาวขามสะพานและเต าหมื่ น วิถี ก อ ตั วเป น ปราณกั ง วาน ส ง ผลให
ผูเยี่ยมยุทธที่กาวขามสะพานนี้มีพลังตอสูเพิ่มขึ้นมหาศาล
ตามหลักการแมจะไมใชวาไมมีใครรู แตตอใหเขาใจก็ยากที่จะลอกเลียนแบบได
อยูดี ผูที่มีคุณสมบัติเหมาะสมเพียงหนึ่งเดียวมีเพียงบิดาของหวังอีอี
เพราะสะพานที่ครั้งหนึ่งเคยพังทลายถูกเขาสรางขึ้นใหมดวยตัวเอง อีกทั้งยังสราง
เพิ่มขึ้นอีกสองสะพานบนฐานรากเดิมดวย
การทำสิ่งแรกไดนั้นก็ไมธรรมดาแลว การทำอยางหลังจึงนับวานาอัศจรรยยิ่งกวา
ดัง นั้นในมหาจักรวาลผืนนี้ ความเข าใจในสะพานสู สวรรคของหวั งโหมวจึง
ไมมีใครเทียบได
เขารูดีวาการขามสะพานแหงแรกคือทำใหผูฝกตนรูแจงเตาทั้งหมดในจักรวาล
เหมือนเปนการเปดทาง ทำใหตัวผูฝกตนยิ่งสมบูรณขึ้น สะพานนี้ ใครก็ตามที่มีระดับ
การฝ ก ตนในระดั บ หนึ ่ ง ก็ ม ี ค ุ ณ สมบั ต ิ ท ี ่ จ ะเหยี ย บมั น ได แต ต ั ้ ง แต ส ะพานที ่ ส อง
เปนตนไปนั้นจะแตกตาง เฉพาะผูที่มีสายเลือดดินแดนเซียนเทานั้นจึงจะมีคุณสมบัติ
กาวตอได ดังนั้นจุดสำคัญของสะพานแหงที่สองก็คือการทดสอบ หรือจะเรียกวา
ธรณีประตูก็พอจะคลายคลึงกัน
 ดังนั้นกอนหนานี้หวังเปาเลอจึงถูกตอตานอยางรุนแรง หากเปลี่ยนเปนคนอื่นที่
ไม ใ ช ค นของดิ น แดนเซี ย นจะต อ งถู ก สกั ด อยู  ต รงนี ้ เ ป น แน แต ห วั ง เป า เล อ เอง
ก็ไมธรรมดาเชนกัน
ดังนั้นภายใตเจตจำนงและฝเทาของเขา แมสะพานที่สองจะพังทลายก็ยังไม
สามารถหยุดยั้งได จนตองยอมรับในคุณสมบัติของเขาในท ายที่ สุดและเป ดทาง
กาวสูสวรรคอยางแทจริงใหหวังเปาเลอ
นี่จึงเกิดการ ‘สำรวจจิตใตสำนึก’ เปนครั้งแรกของสะพานสูสวรรค
เมื่อหัวใจเตาสมบูรณจึงจะสามารถเดินลงจากสะพานที่สองและเดินขึ้นสะพาน
ที่สามได และมีเพียงผูที่หัวใจเตามั่นคงเทานั้นจึงจะเดินขามสะพานที่สามไปยัง
สะพานที่สี่ได
นอกจากนี้ยังจำเปนตองใหหัวใจเตาอยูบนพื้นฐานของความสมบูรณและมั่นคงจึง
จะสามารถกาวลงจากสะพานที่สี่และไปยังสะพานที่หาไดเชนกัน
ทั้งหมดนี้หวังเปาเลอทำไดแลว ระดับการฝกตนของเขาหลังจากกาวขามสะพาน
มาอยางตอเนื่องก็ปะทุเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พลังการตอสูก็เชนกัน พลังปราณบนราง
ยิ่งทะยานขึ้นฟา จนเรียกไดวาหากเทียบระหวางเขาในขณะนี้กับเขาตอนกอนหนา
จะกาวขามสะพาน มันอาจไมตางกันมาก แตตอนนี้แมจะยังไมถึงขนาดบดขยี้ได ทวา
ก็สามารถสยบได
เพราะกอนจะขามสะพานมีเพียงพลังของคนคนเดียว ทวาตอนนี้สามารถยืมพลัง
จากเต า หมื ่ น วิ ถ ี ใ นจั ก รวาลและปราณกั ง วานจากมหาจั ก รวาลมาใช ไ ด แม ว  า …
การยืมพลังเชนนี้จะยากลำบากอยูบาง แต…นี่ก็ไมใชเคล็ดวิชาทั่วไปของขั้นที่สี่แลว
นี่คือขั้นที่หา!
ตอใหเปนตนกำเนิดแหงเตาแลวอยางไร พลังเตาหมื่นวิถีที่ยืมมาจากมหาจักรวาล
ก็ยอมสยบไดทั้งสิ้น
 แตนี่ก็ไมใชสิ่งที่ทุกคนที่อยูบนสะพานที่หาจะทำได โดยปกติแลวการเหยียบ
สะพานที่หาก็แคทำใหเกิดดวงอาทิตยขึ้นบนดินแดนเซียนเทานั้น อิงจากชื่อของ
ดินแดนเซียนแลวก็เปนเพียงมหาจักรพรรดิสวรรค
ไมใชขั้นที่สี่ แตเปนระดับใกลเคียง
แตเนื่องจากรากฐานรางกายหวังเปาเลอแข็งแกรงเกินไป สะพานที่หาของเขาจึง
แตกตางจากผูอ่ืน ไมเพียงแตปรากฏดวงอาทิตยดวงที่สิบเอ็ดขึ้นในดินแดนเซียน
เทานั้น ทวารัศมีรางกายของเขายังนาทึ่งจนคาดไมถึงดวย
นี่ก็คือเหตุผลที่หวังโหมวเอยคำพูดไมธรรมดานั่นออกมา
เพราะผูที่สรางสะพานสูสวรรคขึ้นใหมเองกับมืออยางเขารูดีวา จะความสมบูรณ
ของรางกายในสะพานแรกก็ดี การรับรองคุณสมบัติในสะพานที่สองก็ดี หรือจะ
การสำรวจจิตใตสำนึกในสะพานที่สามถึงหา ทั้งหมดนี้…ในความเปนจริงเปนเพียงการ
ยกระดับรายละเอียดขางในของผูฝกตนเทานั้น
ยิ่งรายละเอียดลึกซึ้งก็ยิ่งยกระดับไดมาก!
บทบาทของการขยายจริงๆ ไดเริ่มขึ้นนับจากนี้ และการยกระดับรายละเอียด
ทั้งหมด การขยายทั้งหมด ทายที่สุดแลวก็มีไวสำหรับ…การระเบิดของสะพาน!
หาสะพานแรกลวนเปนการสั่งสมพลัง!
หกสะพานหลังถึงจะเปนการกาวสูสวรรค!
ยิ่งสั่งสมพลังไดลึกซึ้งเทาไร การกาวสูสวรรคก็จะยิ่งแข็งแกรงเทานั้น!
“อยางแรกสำรวจจิตใตสำนึก อยางหลังพิสูจนเตา หวังเปาเลอ ขอขาดูหนอยสิ
เจ า …จะไปได ส ั ก กี ่ ส ะพาน!” หวั ง โหม ว มองหวั ง เป า เล อ บนปลายสะพานที ่ ห า
ดวยสายตาเฝารอ
 การพิสูจนเตา เริ่มได!
หวังเปาเลอเงยหนากาวออกไปขางหนาหนึ่งกาว ตอนนั้นเองสะพานที่หาพลัน
เกิดเสียงรองคำรามทันที หวังเปาเลอซึ่งอยูระหวางสะพานที่หาและหกยิ่งเปลงรัศมี
มากขึ้น ผูที่มาถึงจุดนี้ไดอยางเขายอมรูวิธีที่จะไปตอ
“ทอง!” หวังเปาเลอดวงตาวาววับพรอมเอยเสียงต่ำ
พริบตาที่เสียงเขาดังขึ้น บนรางก็ระเบิดกฎแหงทองอันนาสะพรึงกลัวออกมา
กฎนี ้ ไ ม ไ ด ไ ร ร ู ป ร า งอี ก ต อ ไป แต ม ั น กลายเป น ด า ยสีท องนั บ ไม ถ ว นพั น ไปรอบๆ
หากมองจากที่ไกลๆ ดายพวกนี้กำลังถักทอเปนโครงสรางวัตถุหนึ่ง
ซึ่งนั่นก็คือแทงเงิน
เห็นไดชัดเจนวาเปนสีเงินแตกลับเปลงแสงสีทอง ความขัดแยงอันนาประหลาดนี้
ทำใหผูพบเห็นตางดวงตาพรามัว อีกทั้งยามนี้กฎแหงทองนับไมถวนจากมหาจักรวาล
ที่กำลังสั่นสะเทือนก็กองกังวานราวกับไดรับพร ทำใหกฎแหงทองบนรางหวังเปาเลอ
ทวีความยิ่งใหญยิ่งขึ้น
และทามกลางความยิ่งใหญนี้เอง หวังเปาเลอก็กาวไปอีกกาว เหยียบยางลงบน
ความวางเปลาและไปปรากฏตัวขึ้นที่กลางสะพานที่หก!
มาถึงตรงนี้พลังปราณของเขาก็ปะทุขึ้นอีกครั้ง อานุภาพแหงกฎทองก็ดูเหมือนจะ
ยกระดับขึ้นจนเห็นไดวา…แทงเงินนั่นกำลังหลอมละลาย ทุกอยางเกิดขึ้นในชั่วอึดใจ
พริบตาตอมาแทงเงินก็หลอมรวมเปนหนึ่งเดียวกับหวังเปาเลอไปแลว!
ฟ า ดิ น ร อ งคำราม จั ก รวาลป  น ป ว น กระแสน้ ำ วนขนาดมหึ ม าปรากฏขึ้ น
นอกดินแดนแหงเซียน สงผลใหเหลาผูเยี่ยมยุทธในมหาจักรวาลรับรูถึงมันไดจาก
ระยะไกล และทยอยแผดวงจิตเทพมาราวกับกำลังรับชมเตา
 ขณะที่ดึงดูดความสนใจจากสายตาและดวงจิตเทพมานับไมถวน หวังเปาเลอที่ยืน
อยูกลางสะพานที่หกกลับขมวดคิ้วเล็กนอย เขากมมองสองเทาของตนและพบวา
มันไมสามารถยกขึ้นมาได
“เตาธาตุทอง เพราะขาไมใชตนกำเนิดที่แทจริง ดังนั้น…เจาไมมีทางชวยพาขา
ขามสะพานนี้ไปไดเลยหรือ…”
“ไมมีปญหา” ดวงตาหวังเปาเลอสวางวาบ มือขวาสะบัดลงไปหนึ่งครั้ง ทันใดนั้น
หมอกน้ำก็แผขยายไปทั่วทุกสารทิศ แผขยายเต็มทองฟา ปกคลุมดินแดนเซียน อ
หากมองจากระยะไกลมันเปนรูปทรงหยดน้ำ หรือกลาวใหถูกมันก็คือน้ำตาหยดหนึ่ง
เมื่อหมอกน้ำกระจายตัวออก กฎแหงน้ำก็จุติขึ้นและเสริมพลังทันที มันหลอมละลาย
รูปแบบดั้งเดิมของตน แลวหลอมรวมเขากับรางหวังเปาเลอเชนเดียวกับกฎแหงทอง
จากนั้นฝาเทาของเขาก็ยกขึ้นและกาวไป
รางของเขา…ขามสะพานที่หกมายืนอยูระหวางสะพานที่หกและเจ็ดในทันที!
“ตอไปคือเตาธาตุดิน!”
 บทที่ 1303 ยกระดับ
เตาธาตุทองและน้ำขามผานสะพานที่หก
ไมใชวาเตาไมแข็งแกรง แตเปนเพราะการรูแจงของหวังเปาเลอยังไมถึงระดับ
ตนกำเนิด แทจริงแลว…เตาแหงธาตุทั้งหานั้นโดยพื้นฐานไมสามารถฝกฝนจนถึงระดับ
ตนกำเนิดได เพราะนั่นไมสอดคลองกับกฎของมหาจักรวาล
ธาตุทั้งหาคือเตาสำคัญของตรรกะพื้นฐานของมหาจักรวาล ไมใชสิ่งที่ผูฝกตน
จะควบคุมได อยางมากที่สุด…ก็ถึงระดับที่หวังเปาเลอกำลังทำในตอนนี้ ดูเหมือน
จะกลายเปนตนกำเนิด แตความจริงแลวเปนเพียงหนึ่งในนั้น ไมใชหนึ่งเดียว
ความตางของทั้งสองอยางนี้ก็คือตนกำเนิดปลอมกับตนกำเนิดที่แทจริง
เรื่องพวกนี้หวังเปาเลอที่เดินขามสะพานมาถึงตรงนี้รูดี เขาจึงไมไดแปลกใจ
ขณะนี้แมจะยืนอยูระหวางสะพานที่หกและเจ็ด แตเขาก็ยังสะบัดมือขวาลง ทันใดนั้น
เตาธาตุดินก็จุติขึ้น
รอบตั ว พลั น มี ศ ิ ล าขนาดมหึ ม าควบแน น จากสภาวะลวงตาแปรเปลี ่ ย นเป น
ของแข็งอยางรวดเร็ว กฎแหงเตาธาตุดินแผขยายออกไปทั่วทุกสารทิศกูกองไปทั้ง
จักรวาล
ในไม ช  า ศิ ล านี ้ ก ็ ห ลอมละลายเข า กั บ หวั ง เป า เล อ เหมื อ นกั บ ทองและน้ ำ
ขณะเดียวกันก็ดูเหมือนจะกลายเปนเสนดายนับไมถวนกระจายไปทั่วจักรวาลราวกับ
เชื่อมโยงกับสารัตถะแหงดินในมหาจักรวาล
เปรียบเหมือนดานหนึ่งเปนทะเลสาบ ดานหนึ่งเปนมหาสมุทร ทั้งขนาดและความลึก
ตางกัน เมื่อเกิดชองทางระหวางกัน น้ำในมหาสมุทรก็พุงไปที่ทะเลสาบอยางรวดเร็ว
ในที่สุดไมเพียงแตทะเลสาบจะใหญขึ้น แตหลังจากใหญขึ้ นแลว…มั นก็รวมเป น
หนึ่งเดียวกันไมแยกจากกันอีก
 นี่ก็คือการพิสูจนเตา
เตาธาตุทองเปนเชนนี้ เตาธาตุน้ำเปนเชนนี้และเตาธาตุดินในตอนนี้ก็เปนเชนกัน!
ดังนั้นในกระบวนการนี้เตาธาตุดินของหวังเปาเลอจึงยิ่งเพิ่มขึ้นอยางรวดเร็ว
ดูดซับและเติบโต ในที่สุดฝเทาของเขาก็ไมหยุดนิ่งอีกตอไปราวกับมีพลังใหมและ
กาวไปขางหนาทีละกาว
สิบจั้ง รอยจั้ง พันจั้ง…
กฎเต า ธาตุ ด ิ น ของมหาจั ก รวาลพรั ่ ง พรู ค อยสนั บ สนุ น และผสานเข า ไป
อยางตอเนื่อง สงผลใหรางของหวังเปาเลอขยายใหญขึ้น หนาขึ้นและนากลัวขึ้น!
ดั ง นั ้ น ขณะก า วไปข า งหน า พลั ง ปราณบนร า งของเขาจึ ง ปะทุ ข ึ ้ น ไม ห ยุ ด
ดวงอาทิตยดวงที่สิบเอ็ดที่ปรากฏขึ้นในดินแดนเซียนก็ยิ่งเปลงแสงเจิดจา จนกระทั่ง
หวังเปาเลอกาวไปถึงสะพานที่เจ็ด และกาวขึ้นไป พริบตานั้นดวงอาทิตยดวงที่สิบเอ็ด
ก็สองสวางถึงขีดสุด
ทุกคนที่กำลังมองหวังเปาเลออยูพลันรองคำรามอยูในใจ
“สะพานที่เจ็ด!”
“เขา…ไปถึงสะพานที่เจ็ดแลว!”
ทามกลางความตกตะลึงของทุกชีวิต หวังเปาเลอที่กำลังเดินบนสะพานที่เจ็ด
ดวงตาเจิดจา เขาสัมผัสไดว าเตาธาตุ ท อง เต าธาตุ น ้ ำและเต าธาตุ ดิ น ของตนได
หลอมละลายเขากับรางกายอยางสมบูรณพรอมกับการพิสูจนเตาของสะพานสูสวรรค
นี่คือการหลอมรวมและเปนการเปลี่ยนแปลงอยางหนึ่งดวย
จากเตาแหงธาตุทั้งหาของโลกศิลาแปรสภาพเปน…ธาตุทั้งหาของมหาจักรวาล!
 มันทำใหเขาสังเกตเห็นไดอยางชัดเจนวาเตาทั้งสามของตนไมไดแยกจากกันอีก
และเตาแหงธาตุทั้งหาในรางก็หลอมรวมเขาไปในธาตุทั้งหาของมหาจักรวาลแลว
กลายเปนหนึ่งในตนกำเนิดของมัน
แมจะเปนเพียงหนึ่งในนั้น แตก็นับวาเปนขีดสูงสุดที่ผูฝกตนจะบรรลุไดแลว
ระดั บ การการฝ ก ตนของเขาไม เ หมื อ นเมื ่ อ ก อ น พลั ง ต อ สู  ข องเขาก็ ต  า งออกไป
เพราะเขาในตอนนี้ไมใชแคแสดงเตาธาตุทอง เตาธาตุน้ำ เตาธาตุดินไดดวยพลัง
ของตนเพียงอยางเดียวเทานั้น ยังมี…พลังแหงสามธาตุของมหาจักรวาลดวย
ทั้งหมดอยูภายใตการควบคุมของเขา!
“เจาสะพานสูสวรรคตัวดี!” แสงในดวงตาหวังเปาเลอเจิดจารุนแรงขึ้น ไมมีผูใด
ไมชอบความรูสึกที่รางกายแข็ง แกร ง หวั ง เป าเล อก็ เช น กั น เขาอยากแข็ ง แกร ง
เพราะแบบนั้นเขาจึงจะไรพันธนาการ
ดังนั้นหลังจากไปถึงกลางสะพานที่เจ็ดแลว หวังเปาเลอก็สะบัดมือขวาลงทันที
เมื่อตระหนักไดวาพลังที่เหลืออยูไมเพียงพอ
“เตาธาตุไฟ!”
ทันทีที่เอยขึ้น ไฟลุกโชนพลันระเบิดขึ้นรอบตัวเขา เปลวเพลิงนี้ยิ่งใหญไรที่สิ้นสุด
แตสิ่งที่แผออกมาไมใชความรอน กลับเปน…กระแสเซียนและวิชาสืบทอด
เพราะนี่คือเพลิงเซียน และเปนไฟแหงคบเพลิง!
แมมันจะเปนเพียงหนึ่งในเตาธาตุไฟ แตก็เปนไฟเหมือนกัน หลังจากปรากฏตัวขึ้น
มันก็กระตุนปราณกังวานของไฟแหงธาตุทั้งหาในมหาจักรวาลทันที พวกมันเชื่อมโยง
กันในพริบตาและภาพของสามธาตุกอนหนานี้ก็ปรากฏขึ้น
มองจากที่ไกลๆ ทะเลเพลิงแทรกซึมไปทั้งสะพาน รวมถึงจักรวาลที่อยูไกลออกไปดวย
แต…แมทะเลเพลิงจะสวางโชติชวงก็ยังไมอาจซอนรางหวังเปาเลอได ราวกับทะเล
เพลิง นี้เป นเพี ยงการจั ดฉาก ทำให ร  างของหวัง เป า เล อ ยิ ่ ง น าเกรงขาม และเมื่ อ
ทะเลเพลิงกับรางของเขาหลอมรวมเขาดวยกันแลว เทาของเขาก็ยกขึ้นยางกาวไปยัง
ปลายสะพานอีกครั้ง
ความเร็วไมมาก แตฝเทากลับมั่นคงอยางยิ่ง เชนเดียวกับการปะทุของระดับ
การฝกตน ทามกลางสายตานับไมถวน เขาก็มาถึง…ปลายสะพานที่เจ็ดในเวลาไมนาน
หางจากทางลงเพียงหนึ่งกาว!
สะพานสู  ส วรรค ม ี จ ุ ด พิ เ ศษอย า งหนึ ่ ง นั ่ น ก็ ค ื อ ไม ว  า สะพานใด ในด า น
ความแข็งแกรงการกาวขามกับการเดินผานนั้นแตกตางกันอยางสิ้นเชิง ดังนั้นสายตา
ที่มองหวังเปาเลอจึงยิ่งเครงขรึมขึ้นทันที
แตความเครงขรึมเหลานี้…ไรความหมาย
เพราะ…หวังเปาเลอที่เดินมาถึงปลายสะพานที่เจ็ดไมไดรั้งรอแมแตนอย เขากาว
ตรงไป…ดวยทาทีสบายๆ เดินผานสะพานที่เจ็ดไปยังความวางเปลาระหวางสะพานที่
เจ็ดและแปด
เสียงเซ็งแซพลันโพลงออกมาดวยความตกใจไปทั่วทั้งดินแดนเซียนทันที
“ไปสะพานที่แปดแลว!”
“เขา…เขาจะไปไดกี่สะพานกันนะ”
หวังโหมวที่จองมองรางหวังเปาเลอยิ่งมีสายตาคาดหวังยิ่งกวาเดิม ขณะเดียวกัน
มหาจักรพรรดิสวรรคทั้งหมดบนดินแดนเซียนตางก็เกิดการคาดเดาทำนองเดียวกัน
 แมแตตัวหวังเปาเลอเองก็เชนกัน ขณะนี้เขายืนอยูในความวางเปลาระหวาง
สะพานที่เจ็ดและแปด เงยหนามองสะพานที่แปดที่อยูไกลๆ แลวพึมพำเบาๆ
“หากธาตุทอง ธาตุไฟ ธาตุน้ำ ธาตุดิน สนับสนุนขาใหผานมาไดสองสะพาน …
เตาธาตุไมของขาจะพาขาไปไดไกลแคไหนกันละ”
“เตาธาตุไม!” พริบตาตอมาหวังเปาเลอก็ยกสองมือขึ้นพรอมเอยเสียงต่ำ
ตอนนั้นเองที่เขาเอยขึ้น สะพานทั้งเจ็ดดานหลังก็พลันสั่นสะเทือนรุนแรงอยางที่
ไมเคยเปนมากอน ราวกับสะพานสูสวรรคทั้งเจ็ดกอนหนานี้ไมอาจทนรับได
แม แ ต ส ะพานที ่ แ ปดก็ ย ั ง สั ่ น สะเทื อ น มี เ พี ย งสะพานที ่ เ ก า ที ่ ไ ม ไ ด เ กิ ด การ
เปลี่ยนแปลงมากนัก
หากแตดินแดนเซียนใตรางหวังเปาเลอเวลานี้กลับสงเสียงรองคำรามรุนแรง
เสียงอสูรรายนับไมถวนชะงักกึกทันที เพราะขณะนี้…ทองฟาพลันบิดเบี้ยว
เพราะขณะนี้จักรวาลเกิดระลอกคลื่น
เพราะขณะนี้พื้นที่เกือบทั้งหมดของมหาจักรวาลกำลังสั่นไหว!
ดวงจิตเทพของผูเยี่ยมยุทธทั้งหลายตางตื่นตกใจและรีบเพงมองมาจากทุกสารทิศ
ของมหาจั ก รวาล และเมื ่ อ ดวงจิ ต เทพของพวกเขามาถึ ง พวกเขาก็ ไ ด เ ห็ น ว า …
ท า มกลางจั ก รวาลนอกดิ น แดนเซี ย นในตอนนี ้ … มี ไ ม ข นาดมหึ ม า…ไม ต  า งจาก
ดินแดนเซียนปรากฏขึ้น!
เสนดายนับไมถวนถักทอขึ้นเปนตาขายยักษที่ปกคลุมไปทั่วทั้งมหาจักรวาล
ทำใหไมนี้กลายเปนสวนหนึ่งของมันอยางไมอาจแยกออก และเสนดายทุกเสนบน
ตาขายก็คือ…กฎ!
มองดูไมนี้อีกครั้ง สีของมันดำสนิทเหมือนกับโลงศพ!
 แรงกดดันที่อธิบายไมไดแผซ าน อี กทั ้ ง ยั งมี ความเศร าโศกและทุ กข ทรมาน
แทรกซึมไปในจักรวาลพรอมกับที่ไมปรากฏขึ้นดวย
“สารัตถะเพียงหนึ่งเดียวแหงไมในจักรวาลผืนนี้!” บิดาของหวังอีอีเงยหนา
พรอมเอยเสียงเบา
 บทที่ 1304 สะพานที่เกา
ตอนนี้เมื่อมองไปรอบๆ จักรวาลนอกดิ น แดนเซี ย นแล ว มั น ถู กปกคลุ ม ด ว ย
ตาขายยักษใหญไรที่สิ้นสุด ตาขายยักษนี้ใหญโตมากจนดูเหมือนจะครอบคลุมไดทั้ง
มหาจักรวาล มันปรากฏขึ้นในทุกภูมิภาคในมหาจักรวาล
ตาขายยักษนี้ก็คือกฎ
เสนดายแตละเสนมีทั้งหนาและบาง แตทุกเสนลวนเปนกฎ
และในดินแดนเซียน ไมสีดำกลางตาขายก็ยิ่งชัดเจน แมแตลายไมก็ยังมองเห็นได
ดวยตาเปลา โดยเฉพาะแรงกดดันที่แผออกมาจากไมสีดำนั้นไดสงผลใหคนที่สัมผัสถึง
มันตางรองคำรามอยูในใจ
แมแตดายกฎบนตาขายรอบๆ ไมสีดำก็ยังเทียบไมได ทำใหไมสีดำเขยาขวัญไป
ทุกสารทิศ
และตอนนี้ไมสีดำก็กำลังจมลงชาๆ ทามกลางเสียงคำรามดุรายราวกับกำลังจะ
แตะตองดินแดนเซียน
ทุกคนที่ไดเห็นภาพนี้ยอมตื่นตกใจ รางกายสั่นเทิ้มรุนแรง ผูเยี่ยมยุทธซึ่งเปน
ตัวแทนของดวงอาทิตยที่กำลังลอยอยูบนทองฟาในดินแดนเซียนตอนนี้ก็เชนกัน
ในความรูสึกของพวกเขา ไมสี ดำที ่ปรากฏรอบดิ นแดนเซีย นนั้ นสมจริงมาก
พลังแหงการจุติของมันก็ยิ่งสมจริง กระทั่งรูสึกวาหากไมสีดำนี้จมลงมา ดินแดนเซียน
คงจะมืดมิดในชั่วพริบตา
“นี่…นี่มัน…”
“ตองหยุดไมนั่น!”
 เสียงอุทานดังมาจากดินแดนเซียนอยางตอเนื่อง แมแตซือถูที่เคยเลนหมากรุกกับ
หวังเปาเลอก็ยังปรากฏตัวขางหวังโหมวบิดาของหวังอีอีดวยทาทางเครงขรึมยิ่ง
ในเวลาเดียวกันภายในดวงอาทิตยสิบเอ็ดดวงนั้น ดวงอาทิตยสองดวงที่สวาง
พรางพรายกวาของหวังเปาเลอก็ออกมาจากถ้ำที่พักและจองมองมาทางทองฟาอยาง
เครงขรึม ปลอยพลังกดทับรุนแรง
ในการรับรูของพวกเขา ไมนี้แฝงภัยคุกคามรุนแรง หลังจากจมลงมาจะตองสราง
ผลกระทบใหดินแดนเซียนเปนแน และทั้งดินแดนเซียนในตอนนี้มีเพียงสองคนที่
จิตใจแจมกระจาง สีหนาปกติ หนึ่งในนั้นคือบิดดาของหวังอีอี
เขาจองมองไมสีดำนอกทองฟาอยางสงบ หลังจากพึมพำประโยคแรกแลวก็เอย
ประโยคที่สองออกมา
“แตนาเสียดาย…ที่ไมสมบูรณ”
“ไมสมบูรณ?” ซือถูที่ยืนถัดจากบิดาของหวังอีอีชะงักไปครูหนึ่ง หากใชพลัง
ฝกปรือของเขาในตอนนี้มองไป ไมสีดำที่ปรากฏอยูตอนนี้เปนของจริง ขณะเดียวกัน
ก็ดูเปนหนึ่งเดียวกันและไมมีวี่แววของความไมสมบูรณเลย
“ใช นี่เปนเพียงการฉายภาพมายาที่ดูเหมือนจริงเทานั้น” บิดาของหวังอีอีกลาว
ตอบเสียงเบา
“ฉายภาพ…” ซือถูยิ่งใจสั่นสะทานมากขึ้น และในขณะเดียวกันหวังเปาเลอที่ยืน
อยูระหวางสะพานที่เจ็ดและแปดก็ถอนหายใจเบาๆ
ไมสีดำนี้เกิดจากสารัตถะแหงไมของเขา ดังนั้นเขาจึงสัมผัสไดอยางชัดเจนวา
ไมสีดำที่ปรากฏอยูนอกดินแดนเซียนในขณะนี้ไมไดมีอยูจริง
ดังนั้นใจเขาจึงเขาใจกระจาง สีหนาเรียบเฉย
 แตเพราะความเชื่อมโยงกับไมสีดำอยางไมอาจแยกออกจากกันไดจึงสัมผัสได
อยางชัดเจน หากแตบิดาของหวังอีอีนั้นตางจากเขาอยางเห็นไดชัด จากจุดนี้ยังทำให
เห็นถึงความนากลัวของเขาดวย
“หากนี ่ เ ป น เพี ย งภาพฉาย เช น นั ้ น ไม ข องจริ ง …อยู  ไ หน” ซื อ ถู ท ี ่ ย ื น อยู  ล  า ง
สะพานที่หนึ่งเอยขึ้น จากนั้นก็ครุนคิด กอนจะหันขวับไปทางทองฟา สายตาราวกับ
มองทะลุจักรวาลไปยังที่ที่หนึ่ง
“ตรงนั้นไง” ทานพอหวังเอยเสียงเบา พรอมกับหวังเปาเลอที่ยืนอยูระหวาง
สะพานที่เจ็ดและแปดก็หันมองไปยังจุดหนึ่งในมหาจักรวาลโดยอาศัยสัมผัสเชื่อมตอ
ภายในใจ
และแทบจะในทันทีที่เขาหันไปมอง…
จุ ด หนึ ่ ง ในจั ก รวาลที ่ ส ายตาเขาทอดมองก็ ร าวกั บ มี ห มอกสี แ ดงกว า งใหญ
ไรขอบเขต หมอกนั้นยังคงมวนตัวราวกับวามันไมไดหยุดมาเปนเวลานานแลว
และขางในหมอกนั้นปรากฏเงาราง 108 ราง แตละรางลวนยิ่งใหญสะทานจิตใจ
ภายในรางแตละรางลวนมีจักรวาลที่ตางกัน
รางทั้ง 108 รางนี้ยืนลอมกันและกันราวกับจัดเรียงเปนรูปแบบ หากมองจาก
มุมสูงจะเห็นไดอยางชัดเจนวารูปแบบนี้…เปนรูปมนุษย
และใจกลางรางมนุษยก็คือตำแหนงของจุดตันเถียน ที่ตรงนั้น…เปนแกนของ
หมอกสีแดง สายตาและดวงจิตเทพไมอาจมองทะลุไดราวกับไมอาจแยกออกจาก
ทุกสิ่ง
และในพื้นที่อันเปนเอกเทศแหงนี้กลับมี…รางที่ 109 อยูอยางนาประหลาด!
 คนผูนี้นั่งทำสมาธิ รูปรางหนาตาไมชัด ทั่วทั้งรางปกคลุมไปดวยหมอกแดง
มีเพียงบริเวณหนาผากที่เห็นไดชัดเจนกวาสวนอื่น จะเห็นไดวาตรงนั้น…มีตะปูไมสีดำ
ตอกอยูตรงกลาง!
พลังที่แผออกมาจากตะปูไมสีดำนี้ทำใหบริเวณรอบๆ บิดเบี้ยวจนหมอกสีแดง
ไมอาจแทรกซึมเขาไปตรงนั้นได ทำไดเพียงสัมผัสอยูภายนอก แตหมอกสีแดงก็ดูจะ
ไมยินยอมใหเปนเชนนั้น มันมวนตลบและพยายามครอบคลุม
บางที… อาจเปนเพราะหมอกพลุ  ง พล านตรงใจกลางจึ ง ส ง ผลให ห มอกสี แ ดง
พลิกตลบไมหยุดมานานหลายป
“สถานที่ที่รางตนแบบอยูอยางแทจริง!” หวังเปาเลอดวงตาหดแคบ หลังจาก
เงียบไปครูหนึ่งและเงยหนาขึ้น ดวงตาเผยแววมุงมั่น กอนจะยกเทากาวลงไปขางหนา
หนึ่งกาว
ยามที่เทายกขึ้น ภาพฉายไมสีดำกลางจักรวาลนอกทองฟาก็ลดระดับลงรวดเร็ว
จนนาตกใจ ขณะที่ผูคนในดินแดนเซียนตื่นตกใจอยูนั้น พริบตาที่เทาของหวังเปาเลอ
วางลง ไมสีดำก็รวงลงมาอยางสมบูรณ มันรวงกระทบดินแดนเซียน กระทบสะพาน
สูสวรรคและกระทบศีรษะหวังเปาเลอ!
แผนดินไมไดสะเทือน ทองฟาไมไดถลมอยางที่ทุกคนจินตนาการไว ทามกลาง
ความตื่นตกใจของทุกชีวิต ไมสีดำสัมผัสกับหวังเปาเลอและ…หลอมรวมเขาไปในราง
ของเขาอยางเงียบเชียบ!
เห็นไดชัดวารางของหวังเปาเลอเปนดั่งเศษธุลีเมื่อเทียบกับไมสีดำ เห็นไดชัดวา
ไมสีดำยิ่งใหญกวาดินแดนเซียน ทวาในตอนนี้ราวกับประสาทสัมผัสและดวงตาไดรับ
ผลกระทบ ไมสดี ำขนาดมหึมาหลอมรวมเขาไปในรางหวังเปาเลอชั่วพริบตา
อึดใจตอมาเทาของหวังเปาเลอก็วางลงอยางสมบูรณแลว
 ยางกาวนี้กาวขามความวางเปลาระหวางสะพานที่เจ็ดและแปด กาวขามหัว
สะพานที่แปด กาวขามปลายสะพานที่แปด และกาวขามความวางเปลาระหวาง
สะพานที่แปดและเกา…ขามพน…ทุกสะพาน
และมาอยูบนสะพานที่เกา!!
หากแตไมใชที่หัวสะพาน กลับเปน…ปลายสะพาน!!
เมื่อรางของหวังเปาเลอปรากฏขึ้นตรงปลายสะพานที่เกา ทั้งโลกพลันตกตะลึง
กอนที่ความโกลาหลมากมายจะทะยานสูง
“สะ…สะพานที่เกา!!”
“กาวเดียว…ขามพนทุกสะพาน!”
“ไมใชขามพนทุกสะพาน แตจากสะพานที่เจ็ดถึงสะพานที่เกาตางหาก!!”
ทามกลางความโกลาหล หวังเปาเลอบนปลายสะพานกลับมีความเศราโศกผุดขึ้น
ในใจ เขารูดีวาเปนเพราะการปรากฏตัวของไมสีดำเปนเพียงภาพฉาย ไมใชของจริง
จึงไมอาจทำใหเขาไปถึงสุดสะพานที่สิบเอ็ดไดในพริบตาเดียวและหยุดลงอยูตรงนี้
ขณะนี้แมเขาจะยืนอยูบนปลายสะพานที่เกาแลว แตหวังเปาเลอก็สัมผัสไดวา
เสนทางขางหนายังมีอุปสรรคใหญหลวง สงผลใหเทาของเขา…ยากที่จะยกขึ้นไปตอ
“ทานพอ เขา…จะหยุดแลวหรือ” หวังอีอีที่ยืนอยูขางสะพานแหงแรกเอยเสียงเบา
“ของขวัญของขายังไมทันไดมอบให ยอมไมมีทางหยุด” ผูเปนบิดาสีหนาสงบนิ่ง
ตั้งแตแรกจนถึงตอนนี้
 บทที่ 1305 ของกำนัล
สะพานที่เกานั้นทั้งศักดิ์สิทธิ์และเต็มไปดวยความนาเกรงขามสำหรับทุกชีวิตบน
ดินแดนเซียน เพราะนับแตโบราณมาคนที่ไปถึงจุดนี้ไดมีเพียงสี่คนเทานั้น!
สี่คนนี้หนึ่งคือเจาแหงดินแดนเซียน สวนอีกสามคนที่เหลือคือมหาจักรพรรดิสวรรค
ทั้งสามที่แข็งแกรงที่สุด
ทวา ตอนนี้มีเพิ่มมาอีกคนแลว!
ในเวลาเดียวกันดวงอาทิตยดวงที่สิบเอ็ดบนดินแดนเซียนก็เปลงแสงเจิดจาอีกครั้ง
แสงสวางวาบราวกับจะปกคลุมโลกทั้งใบดวยแสงของมัน
ในแสงรัศมีหมื่นจั้งนี้ หวังเปาเลอที่ยืนอยูตรงปลายสะพานที่เกาก็ดวงตาเปลง
ประกายไมแพกัน เขาสัมผัสไดถึงพลังตอตานที่อยูขางหนา สัมผัสไดวารางกายราวกับ
ถูกแชแข็งจนไมอาจกาวเทาตอไปได
ราวกับ…เสนทางสูสวรรคของเขาไดสิ้นสุดลงตรงนี้
“จะหยุดตรงนี้ไมได!” หวังเปาเลอเคนเสียงต่ำ กอนจะคอยๆ เงยหนาขึ้น ตอนนี้
แสงในตาเขาเปลี่ยนไปทันที ประกายระยิบระยับในรูมานตาราวกับหมึกหยดลง
กลางน้ำ กอระลอกคลื่นไปทั่วทุกสารทิศ
ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็กลายเปนสีดำ ไอมรณะสายหนึ่งแผออกมาจากรางกาย
ปกคลุมไปทั่วบริเวณ ขณะเดียวกันไอปราณประหลาดนี้ก็ทำใหหวังเปาเลอที่ยืนอยู
ตรงนั้นดูไมเหมือนคนที่ยังมีชีวิต แตเหมือนกับศพ!
ไอมรณะพลิกตลบอีกครั้ง หมอกสีดำแผออกมาจากรูขุมขนบนรางหวังเปาเลอ
มันแผขยายแทรกซึมไปรอบๆ อยางรวดเร็ว มาพรอมความเนาเปอยและความตาย
นี่คือ…เตาแหงหยินมืดของหวังเปาเลอ!
 ขณะนี้ทุกสายตาที่กำลังมองหวังเปาเลอลวนรูสึกถึงระลอกคลื่นตางระดับกันไป
เพราะขณะที่หมอกสีดำแทรกซึมไปทั่ว มันก็ไดมารวมตัวกันเปนรูปปนขนาดมหึมา
กลางทองฟาเหนือสะพานที่เกา!
รูปปนนี้…เหมือนหวังเปาเลอทุกประการ เพียงแตสวมชุดคลุมสีดำทั่วทั้งราง
สีหนาเย็นชาราวกับไมมีอารมณใดอยูภายใน มือขางหนึ่งถือหนังสือคลายขางใน
หนังสือนั้นกำหนดความตายได มองจากที่ไกลๆ เต็มไปดวยความคลุมเครือ
“รางเตาแหงความตาย!”
“ตามตำนานกลาววาหลังจากเตาแหงความตายกลายเปนหนึ่งในตนกำเนิดก็ได
กลายรางเปน…เจาแหงความมืด!”
“นี่…หรือวานี่คือรางของเจาแหงความมืด”
พริบตาที่ผูฝกตนดินแดนเซียนจิตใจสั่นไหวอยางรุนแรงนั้นเอง…รูปปนที่กอตัว
จากหมอกสีดำก็กาว…ไปขางหนา!
ยางกาวนี้สะเทือนฟาดินอยางยิ่ง สงผลใหจักรวาลรองคำราม มหาจักรวาล
ผันผวนรุนแรง
ยางกาวนี้สั่นสะเทือนไปทั่วทุกสารทิศ สงผลใหเจาของสายตาทุกคูใจสะทานวาบ
ยางกาวนี้เหมือนกับการกาวจากสามัญไปยังเทพเซียน นั่นคือ…มหาวัฏจักรของ
ขั้นที่สี่ นั่นคือ…สัญญาณของการกาวสูขั้นที่หา!
ขณะนี้เสียงคำรามดังกองไปทั่วทองนภา ทองฟาพลันซีดจาง เมฆหมอกพลิก
มวนกลับ ตามมาดวยเสียงแกรกที่ไมอาจปกปดไดดังมาจากทองฟาคลายมีสิ่งกีดขวาง
บางอยางถูกทำลาย รางของรูปปนนั้นกาวขามจากปลายสะพานที่เกาไปปรากฏตัวที่
ความวางเปลาระหวางสะพานที่เกาและสิบ
 พริบตาที่มันเหยียบลงมา รางนั้นก็ดูเหมือนจะหมดพลังจนไมสามารถยืนหยัด
ตอไปไดอีก แลวกลับกลายเปนหมอกสีดำอีกครั้งราวกับถูกลมพัดปลิว เผยใหเห็น…
รางของหวังเปาเลอขางในรูปปนยักษ!
“มหาวัฏจักรของขั้นที่สี่หรือ” หวังเปาเลอยืนอยูระหวางสะพานที่เกาและสิบ
ดวยสีหนาสงบ หลังจากรูสึกถึงสภาพของตนในยามนี้ เขาก็มีความรูสึกที่แนชั ด
บางอยาง เขาในตอนนี้ใชเพียงนิ้วเดียวก็กำจัดตัวเขาในอดีตไดแลว
ทั้งสองมีชองวางตางกันมากเกินไป
ตัวเขาในอดีต แมจะเปนเตาแปดปรมัตถ แตก็เปนแคขั้นที่สี่ มีเตาธาตุไมเพียง
อยางเดียวและเปนสารัตถะของรางตนแบบจึงเปนสารัตถะตามธรรมชาติ แตเตา
ธาตุอื่นๆ ที่ดูเหมือนจะเปนตนกำเนิด แทจริงแลวไมใช เปนเพียงพลังของรางกาย
เทานั้น
แตตัวเขาในตอนนี้ ทุกๆ การเคลื่อนไหว ทอง ดิน น้ำ ไฟลวนเปนตนกำเนิด
แมจะเปนเพียงหนึ่งในตนกำเนิดของธาตุทั้งหา แตก็มีธาตุอื่นที่แบงปนกับตน ทวา…
นี่ก็เปนจุดสูงสุดของธาตุทั้งหาที่ผูฝกตนสามารถบรรลุไดแลว
ในสภาวะปกติไมมีผูใดสามารถแยกธาตุทั้งหาออกมาใชเดี่ยวๆ ได
แตเตาธาตุไมของหวังเปาเลอทำได!
กอปรกับเตาแหงหยินมืดของเขาเชื่อมโยงกับเตาแหงความตายของมหาจักรวาล
และกลายรางเปนเจาแหง ความมื ด ดังนั้นเขาในตอนนี ้แมจะยังอยู ขั ้น ที่ สี่ แต…
กลับสามารถสยบขั้นที่สี่ดวยกันไดแทบทั้งหมด!
คนอื่นนั้นสวนใหญลวนเปนตนกำเนิดเตาเพียงเตาธาตุเดียว แตหวังเปาเลอเปน
ตนกำเนิดเตาหาธาตุ อีกทั้งยังเปนตนกำเนิดที่แทจริงของเตาธาตุไม เชนนี้แลวหาก
ขั้นที่สี่มาอยูตรงหนาเขาก็มีเพียงการถูกสยบเปนผลลัพธสุดทายเทานั้น
 อาจกลาวไดวาหวังเปาเลอในขณะนี้คือขั้นที่สี่ที่แข็งแกรงที่สุด ไมใชแคหนึ่งในนั้น
แต…นี่ยังไมใชจุดสิ้นสุดของหวังเปาเลอ เขาที่ยืนอยูระหวางสะพานที่เกาและสิบ
เวลานี้ไดเงยหนามองสะพานที่สิบ ดวยระดับในปจจุบันของเขาจะสามารถมองเห็นวา
บนสะพานที่สิบมีเงารางอยูสามราง
ทั้งสามรางนี้ลวนไมใชคนแปลกหนาสำหรับหวังเปาเลอ สองทานที่ยืนอยูบนหัว
สะพานที่สิบก็คือมหาจักรพรรดิสวรรคทั้งสองของดินแดนเซียน ซึ่งครั้งหนึ่งเคยทำให
หวังเปาเลอเกิดความรูสึกอันตรายมาแลว
สวนคนที่ยืนอยูกลางสะพานที่สิบก็คือ…ซือถูที่เคยเลนหมากรุกกับเขา
สวนที่ปลายสะพานนั้นไมมีใคร และบนสะพานที่สิบเอ็ดซึ่งเปนสะพานสุดทาย
ก็ไมมีใครเชนกัน
ซึ่งนั่นมีสองความหมาย อาจเพราะไมมีใครเคยไปถึง หรืออาจเพราะ…ไปถึง
อยางสมบูรณแลวจึงไมทิ้งเงารางไว
แตไมวาอยางไรสิ่งที่สายตาหวังเปาเลอเห็นอยูตอนนี้ก็คือ จากกลางสะพานที่สิบ
ไปไมมีใครเลย
“ขา จะเดินบนสะพานที่สิบไดไหมนะ” หวังเปาเลอหรี่ตา เขารูดีวาสะพานที่เกา
เปนตัวแทนของขั้นที่สี่ สะพานที่สิบเปนตัวแทนของ…พลังฝกปรือขั้นที่หา!
ขอเพียงกาวขึ้นไปไดก็แสดงวาตนนับเปนขั้นที่หาแลว หากเดินไปถึงตรงกลาง
ก็แสดงวาขั้นที่หาฝกปรือไปครึ่งหนึ่งแลว และหากเดินไปถึงปลายสะพานไดก็แสดงวา
ระดับขั้นที่หานี้สมบูรณแลว
แตหวังเปาเลอไมมั่นใจ เตาของเขา…ถูกใชไปหมดแลว
แมจะยังเหลือเตาหยางศักดิ์สิทธิ์ แตกลับไมมีอะไรมารองรับเตา ไรพันธนาการเชนกัน
 “นาเสียดาย…” หวังเปาเลอถอนใจเบาๆ แตแลวในตอนนั้นเอง
บิดาของหวังอีอีที่กำลังนั่งทำสมาธิอยูขางสะพานแหงแรกก็เอยขึ้น
“เปาเลอ เดินตอไป!”
ไดยินเชนนี้ แววตาหวังเปาเลอพลันวูบไหว ครุนคิดอยูครูหนึ่ง รางของเขาก็
ก า วไปข า งหน า ระหว า งนั ้ น พลั ง ปราณบนร า งก็ เ ปลี่ ย นไปทั น ที หยิ น มื ด สลาย
ความมีชีวิตชีวาอันเขมขนสายหนึ่งพลันปะทุออกจากราง
นี่คือ…เตาตรงขามของเตาแหงหยินมืด…เตาแหงหยางศักดิ์สิทธิ์!
เตานี้เปนเตาที่เขมงวดและศักดิ์สิทธิ์สูงสุด ทันทีที่ใชมันความสูงสงจึงพุงทะยาน
แสงสวางของมันสยบทุกแสงในใตหลา ความมีชีวิตชีวาสยบทุกความตาย!
แตนาเสียดาย…ที่มันเปนเพียงมายา ไมมีรางจริง เหมือนกับแหนไรรากลอยบนผิวน้ำ
ดูเหมือนจะแข็งแกรงแตความจริงแลวเปนเพียงภายนอกเทานั้น!
เพราะในเต า แปดปรมั ต ถ ข องหวั ง เป า เล อ นอกจากไร พ ั น ธนาการแล ว
เตาหยางศักดิ์สิทธิ์ก็ไมมีสิ่งรองรับเตา ตอนที่เขาอยูในโลกแหงศิลา หวังเปาเลอตามหา
มันไมเจอจึงทำใหเตานี้ไมอาจสมบูรณได
ทวา ตอนนี้…ในพริบตาที่เตาหยางศักดิ์สิทธิ์ของหวังเปาเลอแผออกมา บิดาของ
หวังอีอีที่อยูลางสะพานแหงแรกก็คอยๆ ยกมือขวาขึ้น กอนที่หินรูปรางประหลาดจะ
ปรากฏอยูในมือของเขา
หินกอนนี้มีขนาดเทากำปน มันแผพลังอันสูงสงออกมา เห็นไดชัดวาไมใหญ
แตใ หความรู  สึ กไร ที ่ สิ้ น สุ ด หากพิน ิจ ใหละเอี ย ดจะเห็ น ว ามั น มีร อยจำนวนมาก
และวัสดุของมัน…ดูเหมือนจะเปนอยางเดียวกันกับสะพานสูสวรรค!!
 “นี่คือหินสะพานที่เหลืออยูตอนที่ขาแซหวังสรางสะพานที่สิบเอ็ด มอบใหเจา…
เปนสิ่งรองรับเตา!” ขณะที่กลาวหวังโหมวก็สะบัดมือ หินสะพานกอนนั้นพลันระเบิด
แสงแรงกลาและพุงไปยังหวังเปาเลอ!
พุงเขาใกลและหลอมรวมในพริบตา!
หวังเปาเลอตัวสั่นอยางรุนแรง เตาหยางศักดิ์สิทธิ์พลันระเบิด!
 บทที่ 1306 ทิศทาง
เตาแหงหยินมืดเรียกไดวาเปนหยินสูงสุด เปนของเตาแหงความตายในโลก และ
ผูที่ควบคุมมันทามกลางภัยพิบัตินับไมถวนจะมีฉายาหนึ่งและเปนเพียงฉายาเดียว
นั่นก็คือ…เจาแหงความมืด
กำหนดความตาย กำหนดการเกิดใหม ตัดเหตุดับเตา
เชนเดียวกับมหาเตาแหงธาตุทั้งหา เตาแหงความตายนี้ไมสามารถมีตนกำเนิด
เพี ย งแหล ง เดี ย วได ต อ ให ผ ู  เ ยี ่ ย มยุ ท ธ ฝ  ก ตนถึ ง ระดั บ สู ง สุ ด ก็ ย ั ง กลายเป น เพี ย ง
หนึ่งในตนกำเนิดเทานั้น
อยางหวังเปาเลอในตอนนี้ เตาแหงหยินมืดของเขาก็เปนเชนนั้น อาศัยพลังเสริม
และกำลังขยายของสะพานสูสวรรคเชื่อมโยงกับเตาแหงความตายของมหาจักรวาล
ดั่งผิวน้ำตางระดับที่มาเชื่อมกันจนเกิดความสมดุล ดวยเหตุนี้หยินมืดของหวังเปาเลอ
จึงกลายเปนหนึ่งในตนกำเนิด
ตอนนี้…เตาแหงหยางศักดิ์สิทธิ์ก็เชนกัน
เดิมทีเพราะเตานี้ไมมีสิ่งรองรับ ทุกอยางจึงเปนเพียงมายา มีเพียงรัศมีเปลง
ประกาย แตไรสสาร ทวา…เมื่อทานพอหวังมอบหินกอนนั้นให ทุกอยาง…ก็เปลี่ยนไป
หิ น ก อ นนี ้ ม ี ค วามพิ เ ศษในตั ว มั น เอง มั น คื อ ส ว นหนึ ่ ง ของสะพานที ่ ส ิ บ เอ็ ด
และสามารถใชสรางสะพานสูสวรรคได จึงไมจำเปนตองกลาวถึงความนากลัวและ
ความลึกลับของมัน
ถึงอยางไร…สะพานที่สิบเอ็ดนั้น หากผานไปไดก็จะเปนการยืนยันถึงขั้นที่หกของ
พลังฝกปรือ ระดับเชนนี้ทั่วทั้งมหาจักรวาลหาไดยากอยางยิ่ง และทุกคนในนั้นลวนมี
คุณสมบัติ…ในการชิงตำแหนงเจาแหงมหาจักรวาล
 ดังนั้นหินสะพานที่มาจากการสรางสะพานที่สิบเอ็ดนี้จึงมีมูลคาสูงยากตอการ
จินตนาการ ขณะเดียวกันดวยความพิเศษของมันจึงเหมาะแกการเปนสิ่งรองรั บ
เตาของหวังเปาเลออยางยิ่ง
“นำสมบัติของขั้นที่หกมาเปนตัวรองรับเตาขั้นที่หา…” ซือถูขางกายหวังโหมว
ดวงตาลึกล้ำ กอนจะเอยขึ้นเบาๆ
“เยี่ยมไปเลย! เจาไมเสียดายมันจริงๆ…มีสิ่งนี้อยู ขั้นที่หาของเขาก็จะมั่นคง
มิเชนนั้นขั้นที่หาของเด็กคนนี้คงไมอาจขามไปได” ซือถูอุทาน เขาเขาใจทุกอยางจึงยิ่ง
มีอารมณรวมกับการไดเห็นดาวมฤตยูลุกโชนกับตาตัวเองครั้งนี้วาเปนการใจกวาง
เพียงใด
ของกำนัลนั้นไมใชหินสะพาน แตเปน…พลังฝกปรือหนึ่งขั้น!
นี่คือโอกาสที่ผูคนนับไมถวนใฝฝน!
“ขาติดหนี้เขาครั้งหนึ่ง ดังนั้นนี่คือสิ่งที่เขาสมควรไดรับ อีกอยาง…” บิดาของหวังอีอี
มองไปยังหวังเปาเลอที่อยูระหวางสะพานที่เกาและสิบ
“เดิมทีเขาก็อยูระหวางขั้นที่สี่กับหาอยูแลว แมกอนหนานี้กฎเตาโลกแหงศิลา
ของเขาจะไมสมบูรณ ทำใหพลังตอสูไมอาจไปถึงระดับที่ควรจะเปนได แต…ระดับ
ของเขาถึงแลว ในเมื่อเปนเชนนี้เหตุใดขาจะตองตระหนี่ดวยละ” หวังโหมวตอบอยาง
สงบนิ่ง
ซือถูพยักหนาอยางครุนคิด แทจริงแลวตอนที่เขาเจอหวังเปาเลอเปนครั้งแรก
ก็ตระหนักถึงสภาวะของหวังเปาเลอแลว พูดงายๆ คือหวังเปาเลอในตอนนั้นอยู
ตรงกลางระหวางขั้นที่สี่กับหา แตเพราะกฎเตาไมสมบูรณจึงไมอาจใชพลังตอสูได
ตามควร และสะพานสูสวรรค…ความจริงแลวก็คือการเติมเต็มใหเขาไดรับพลังตอสู
ขั้นที่สี่อยางแทจริง
 อีกอยางกับหินสะพานในตอนนี้…ซือถูสามารถจินตนาการไดวาอีกไมนานใน
มหาจักรวาลผืนนี้จะมีผูเยี่ยมยุทธขั้นที่หาเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน!
“ขั้นที่หา…ทุกสรรพสิ่งลวนมีมาใหขาไดใชสอย” ขณะที่ซือถูบนพึมพำ หวังเปาเลอ
ที่อยูระหวางสะพานที่เกาและสิบไดหลอมรวมเขากับหินสะพาน แสงบนรางของเขา
เจิดจายิ่งกวาเดิม
ขณะที่รัศมีแผขยาย พลังชีวิตอันยิ่งใหญที่อธิบายไมไดดูเหมือนจะแผซานไปเกือบ
ทั้งมหาจักรวาลจนเกิดเสียงคำรามดังมาจากทุกทิศทาง มันมารวมตัวกันรอบตัวเขา
พลังหยางศักดิ์สิทธิ์พลันปะทุขึ้น
ทองนภาเหนือรางหวังเปาเลอพลันปรากฏ…สะพานมายา!
สะพานนั ้ น ดูไ ม ต า งจากสะพานสู ส วรรค แ มแ ตน อ ย มั น ลอยอยู ต รงนั ้ น ด ว ย
รัศมีทวมทน สงผลใหทุกชีวิตบนดินแดนเซียนจิตใจปนปวนขึ้นมาในพริบตา
หวัง เปาเลอก็เงยหนามองเชนกัน สั มผั สถึ งความสมบู รณของเต าแห งหยาง
ศักดิ์สิทธิ์พลางจองมองสะพานมายาที่เขาทำขึ้น นี่…ไมใชสะพานสูสวรรค
แมจะดูเหมือนกันทุกประการ แตบทบาทของมันไมใชเพื่อเสริมพลังสะพานสูสวรรค
กลาวใหชัดเจนคือสะพานนี้…ใชรองรับเตาและเปนทางเชื่อม
รองรับเตาแหงหยางศักดิ์สิทธิ์ของเขา ปลายดานหนึ่งเชื่อมกับเตานี้ สวนปลาย
อีกดาน…เชื่อมกับเตาแหงชีวิตในมหาจักรวาล
เชนเดียวกับเตาแหงความตาย เตาแหงชีวิตก็ไมอาจถูกควบคุมอยูในมือคน
คนเดียวได แตอาศัยหินสะพานรองรับ ในพริบตาที่เชื่อมตอกัน เตาแหงหยางศักดิ์สิทธิ์
ของหวังเปาเลอก็กลายเปนหนึ่งในตนกำเนิดไดสำเร็จ
 ดวยความสมบูรณของเตา ความรูสึกทรงพลังอยางที่ไมเคยเปนมากอนผุดขึ้นใน
ใจหวัง เปาเลอราวกับทุ กสิ่ง ในสายตาเขาล ว นเปลี ่ ย นไป ไม ใ ช ของจริ ง ขนาดนั้ น
แตมีความลวงเชนภาพมายาอยูดวย
“จุดสิ้นสุดของเตา ทุกสิ่งวางเปลาหรือ” ขณะพึมพำ หวังเปาเลอก็ยกเทากาวไป
ยังสะพานที่สิบ ทันทีที่วางเทาลง เงาสะพานเหนือศีรษะก็คอยๆ ลดระดับลงมา
ทางเขา หลังจากเงาสะพานนี้กับรางกายของเขาหลอมรวมเขาดวยกันอยางสมบูรณ
พลังปราณบนรางหวังเปาเลอก็ปะทุขึ้นอีกครั้ง
ธาตุทั้งหารายลอม อยูดวยกันไมวาเปนหรือตาย!
หลังจากเทาของเขาวางลง หวังเปาเลอ…ก็กาวขามระหวางสะพานที่เกาและสิบ
มาปรากฏตัวที่หัวสะพานที่สิบ!
ยังไมหยุดแคนั้น เมื่อยางกาวอีกครั้ง รางของเขาก็ขามไปครึ่งสะพานมาปรากฏ
ตัวอยูกลางสะพานที่สิบและดูเหมือนจะกาวตอไดอีก หากแตวากาวนี้…กลั บทำ
อยางไรก็ไมสามารถยกเทาขึ้นได
“ถึงขีดจำกัดแลว…” หวังเปาเลอพึมพำ กอนที่ฟาดินจะสงเสียงคำราม ทองฟา
พลันเกิดระลอกคลื่น มหาจักรวาลดูเหมือนกำลังสั่นไหว ทุกชีวิตในขณะนี้ตางตอง
กมหนาลง ทั่วทั้งมหาจักรวาลในตอนนี้ผูที่สามารถเงยหนามองเขาไดมีเพียงคนที่อยู
ระดับเดียวกันและเหนือกวาเทานั้น ผูอื่น…ไมมีสิทธิ์
“ขาในตอนนี้ยังไมอาจขามสะพานที่สิบเอ็ดได” หวังเปาเลอเงียบเสียง เขาสัมผัส
ไดถึง สภาวะของตนในตอนนี ้ว า ต างจากก อ นหน ามาก ก อนจะข ามสะพานที ่ สิ บ
เตาที่เขาควบคุมไดคือธาตุทั้งหา ความตายและชีวิต
แตตอนนี้…ทุกสรรพสิ่ง ทุกเตาในจักรวาลลวนเอามาใชไดทั้งหมด!
 แมจะเอามาใชไดไมสมบูรณ แต…ผูเยี่ยมยุทธขั้นที่สี่ทุกคนที่อยูตรงหนาเขา
ลวนถูกสยบไดเพียงปลายนิ้วสัมผัส นี่คือการสยบซึ่งปราบทั้งระดับและเตา
ขณะสัมผัสตัวตน หวังเปาเลอก็สังเกตเห็นดวงจิตเทพในมหาจักรวาลที่มารวมตัว
กันที่นี่ไดอยางชัดเจนเปนครั้งแรก เขาจึงเงยหนามองจักรวาลของมหาจักรวาล
เขา…เห็นวาในที่ไกลออกไปมีดินแดนหนึ่งอยู มันดูคลายกับดินแดนเซียน บนนั้น
ดูเหมือนจะมีรางหนึ่งกำลังพยักหนานอยๆ ให
รางนั้นแผเคราะหกรรมที่ไมอาจพรรณนาไดออกมา แตไมใชเคราะหกรรมของเขา ดู
เหมือนวาการดำรงอยูของอีกฝายเปนสวนหนึ่งของเตาแหงโชคชะตาของมหาจักรวาล
นอกจากนี้ในอีกทางหนึ่ง หวังเปาเลอก็มองเห็นกระดาษแผนหนึ่งที่ซึ่งบนนั้น
มีเหตุผลตนกรรมอันเขมขนอยู เด็กหนุมสวมชุดคลุมผาไหมกำลังนั่งขัดสมาธิอมยิ้ม
ใหเขาอยูบนนั้น
หวังเปาเลอเขาใจกระจางในทันทีวามันเกี่ยวของกับสิ่งรองรับเตาธาตุทองของตน
ขณะเดียวกันเขาก็ยังเห็นอีกรางหนึ่ง คนผูนี้นัยนตาซับซอน คลายจะถอนใจ
คลายจะอุทาน และกำลังมองมาทางเขาเชนกัน
รางเหลานี้มีไมเยอะนัก มีเพียงแปดรางเทานั้น
และหลังจากทอดมองไปทีละคนแลว สุดทายสายตาหวังเปาเลอก็หยุดอยู ที่
ใจกลางมหาจักรวาล ที่ตรงนั้น…หมอกสีแดงเขมขนขจรขจายปกคลุมทุกสิ่ง ปดกั้น
เหตุผลตนกรรม แตกลับไมอาจปกปดความคุนเคยและสัมผัสเชื่อมตอที่แผออกมา
จากในนั้นได
“รางตนแบบของขา…อยูตรงนั้น”
 “จักรพิภพเตาไพศาล…ของมหาเทพ หรือเรียกวามิติเตาตนกำเนิด” หวังเปาเลอ
เพงมอง ที่ตรงนั้น…คือที่ที่เขากำลังจะไปตอจากนี้
จากความคุนเคยและสัมผัสเชื่อมตอ เขามีความรูสึกวาหากตนกาวอีกเพียง
กาวเดียวก็จะสามารถเขาไปในจักรวาลที่ถูกหมอกสีแดงปกคลุมอยูไดแลว
 บทที่ 1307 คอยๆ
จักรวาลผืนนั้นแยกตัวเปนเอกเทศจากทุกสิ่ง เนิ่นนานมาแลว…ไมมีผูใดสามารถ
เขาไปไดราวกับมันเปนสถานที่ตองหามของมหาจักรวาล
แตในตอนนี้หวังเปาเลอกลับสัมผัสไดอยางชัดเจนวาตรงนั้น…มีความรูสึกคุนเคย
อยูสองอยาง ขณะนิ่งเงียบ เขาหลับตาลง กอนที่ลางสังหรณอันแรงกลาจะผุดขึ้นในใจ
ราวกั บ ขอเพี ย งเขาก า วไปทางนั ้ น เพี ย งก า วเดี ย ว ทั ้ ง กายและจิ ต วิ ญ ญาณก็ จ ะ
หลอมรวมเขาไปในนั้น
การหลอมรวมเช น นี ้ ค ื อ การผสานอย า งสมบู ร ณ ค ล า ยว า หากเดิ น ไปเช น นี้
เขาจะกลายเปน…สวนหนึ่งของจักรวาลผืนนั้น
เหตุที่เปนเชนนี้ก็เพราะความรูสึกคุนเคยทั้งสองเหมือนกับพิกัดที่แมนยำที่สุดใน
มหาจักรวาล หนึ่งมาจาก…รางตนแบบของเขา อีกหนึ่งมาจาก…โลกแหงศิลาที่ถูกเขา
ผสานเขากับตัวเอง
โลกแหงศิลาเดิมถูกเรียกวา…จักรพิภพเตาไมรูสิ้น
มันคือหนึ่งในแสนดวงจิตเทพของมหาเทพที่แปลงมา ดังนั้นจะโลกแหงศิลาก็ดี
หรือรางแยกมหาเทพในนั้น แทจริงแลวลวนเปนสวนหนึ่งของมหาเทพทั้งสิ้น
ตามแผนเดิมของมหาเทพ ดวงจิตเทพมหาเทพที่ถือกำเนิดขึ้นภายในจักรพิภพ
เตาไมรูสิ้นที่แปลงมาจะผสานเขากับจักรพิภพเตาไมรูสิ้นและกลายเปนสิ่งดำรงอยูที่
เปนปริศนา กอนจะกลับไปยังมิติเตาตนกำเนิดและหลอมรวมเขากับรางตนแบบของ
มหาเทพอยางแทจริง
นี่คือกุญแจสำคัญในการฟนตัวของมหาเทพ
 ทวาหวังเปาเลอกลายเปนเหตุบังเอิญ กระนั้น…ไมวาอยางไรระหวางเขากับ
มหาเทพก็ยังมีความเชื่อมโยงกันอยางใกลชิด การเชื่อมโยงนี้…ทำใหยากที่จะระบุ
ตัวตนที่แทจริงของหวังเปาเลอได
เขาไม ใ ช แ ค ด วงจิ ต เทพหนึ ่ ง ของไม ส ี ด ำ แต ย ั ง …เป น ส ว นหนึ ่ ง ของมหาเทพ
อยางแทจริงดวย
ผานไปนานหวังเปาเลอที่ยืนอยูบนสะพานที่สิบก็ลืมตาขึ้น เขาลมเลิกความคิด
ที่จะกาวตอ เพราะหากเขาไปเชนนี้มันจะเปดเผยเกินไป เกรงวาทันทีที่เขาไป…
ตนอาจไปกระตุนความสนใจตามสัญชาตญาณของมหาเทพเขา
เหมือนกับแสงไฟที่จูๆ ก็ปรากฏขึ้นในคืนอันมืดมิด มันสะดุดตาเกินไป
ความเดนชัดเชนนี้ไมดีตอหวังเปาเลอ กลับกันมันจะยิ่งทำใหเกิดสถานการณ
เลวร า ยขึ ้ น ด ว ย…แม ม หาเทพจะหลั บ ใหล แต ถ ึ ง อย า งไรสั ญ ชาตญาณก็ ย ั ง อยู
หวังเปาเลอไมแนใจวาหลังจากตนเขาไปอยางอวดเบงเชนนี้จะเปนการกระตุนกลไก
บางอย า งทำให ส ั ญ ชาตญาณของเขาออกมากำจั ด ความโกลาหล กลื น กิ น แล ว
หลอมรวมเขากับรางของตนหรือไม
ดังนั้น…วิธีที่ปลอดภัยที่สุดคือเขาไปในมิติเตาตนกำเนิดอยางลับๆ
คิดถึงตรงนี้หวังเปาเลอก็กมหนาลง รางที่ยืนอยูบนสะพานที่สิบพลันพราเลือน
ในฉับพลัน แตขณะที่พราเลือนนั่นเอง รางของเขาก็คอยๆ มาปรากฏตัวตรงหนา
ทานพอหวัง หวังอีอีและซือถูขางลางสะพานที่หนึ่ง
พราเลือนและปรากฏกายเกิดขึ้นพรอมกันเหมือนกับมือสองขาง ขางหนึ่งถือ
ยางลบ ขางหนึ่งถือพูกัน แลวลงมืออยางพรอมเพรียง
 ภาพนี ้ ด ู ไ ม น  า ประหลาดใจขนาดนั ้ น แต ค วามจริ ง แล ว เมื ่ อ มองไปทั ่ ว ทั้ ง
มหาจักรวาล นอยคนนักที่จะทำได สิ่งนี้เกี่ยวของกับการประยุกตใชเตาหลายแบบ
ทั้งความวางเปลา เวลา ชีวิตและความตาย รวมถึงการสำแดงเตาทั้งหกประเภท
และแตละประเภทลวนตองมีพลังแหงตนกำเนิด
การใชทุกเตาอาจเปนเรื่องที่ดูเหมือนงายและสามารถทำไดสำเร็จ ทวามีเพียง…
ผูเยี่ยมยุทธที่มีพลังขั้นที่หาเทานั้นที่จะทำไดสบายๆ
ขั้นที่สี่ควบคุมตนกำเนิดเตาหนึ่งเตา
ขั้นที่หาทุกสรรพสิ่งในจักรวาลสามารถเรียกใช
เชนนี้เมื่อรางของหวังเปาเลอหายไปจากสะพานที่สิบอยางสมบูรณ รางของเขา
ลางสะพานที่หนึ่งก็ปรากฏตัว เขาหายใจเขาลึกๆ ในพริบตาที่ปรากฏกายก็หันไป
โคงคำนับใหทานพอหวังทันที
“ขอบคุณผูอาวุโส!”
หวังอีอีดวงตาวูบไหวและตองการจะเอยบางอยาง แตเห็นบิดาตนและทานลุง
ที่อยูขางๆ จึงไมไดกลาวอะไร ดานซือถูก็กำลังกวาดตามองหวังเปาเลอเหมือนจะยิ้ม
แตก็ไมยิ้ม กอนจะหันไปมองหวังอีอี แลวกระแอมหนึ่งทีและไมเอยอะไรเชนกัน
ฝายทานพอหวังก็ยังสีหนาสงบเหมือนอยางเคย สายตาจับจองทั่วรางหวังเปาเลอ
ราวกับจะมองใหทะลุทั้งนอกและใน
หวังเปาเลอตกใจ แตไมนานก็สงบลงและไมพยายามหลบเลี่ยงสายตาอีกฝาย
ไมนานทานพอหวังก็พยักหนานอยๆ กอนจะเอยเบาๆ
“จะไปเมื่อใด”
 คำถามนี้กะทันหันมากแตหวังเปาเลอก็เขาใจไดวาเขากำลังถามตัวเองวาจะไป
มิติเตาตนกำเนิดเมื่อไร
เขาครุนคิดอยูครูหนึ่งแลวตอบดวยน้ำเสียงแผวเบา
“วางแผนวาจะไปในเร็ววันนี้”
“ไปอยางไร” ทานพอหวังเอยถามอีกครั้ง
“ขางกายผูเยาวมีสหายอยูคนหนึ่ง ดูแลวตอนนี้คงจะเปนขั้นที่หาสงออกมาจาก
ในมิติเตาตนกำเนิด ดังนั้นบนรางของเขาจะตองมีรองรอยการกลับไป ผูเยาวนาจะ
ตามรองรอยนี้ไปได” หวังเปาเลอเอยชาๆ โดยไมปดบัง
“วิธีนี้ไมปลอดภัย” ทานพอหวังสายหนา หลังจากไตรตรองแลว เขาก็สะบัดมือขวา
ทั น ใดนั ้ น แผ น หยกสี ฟ  า ก็ ห ลุ ด ออกมาจากความว า งเปล า เขาชี ้ ใ ห ม ั น ตรงไปที่
หวังเปาเลอ
หวังเปาเลอควาไว กอนจะมองผูอาวุโส
“วิธีนี้ใชความฝนเขาสูเตา ผูฝกตนสามารถทำใหความฝนของตนเปนจริงได
ในระดับหนึ่ง เหมาะแกการเดินทางไปในที่ลับตาและเหมาะกับการซอนตัว”
“คนผูนั้นในมิติเตาตนกำเนิดคือผูที่แข็งแกรงที่สุดซึ่งถือกำเนิดขึ้นในยุคแรกของ
มหาจักรวาล เมื่อเทียบกับเขาแลว พวกเรา…ลวนแตเปนผูที่มาทีหลัง”
“พวกขาบรรลุเตาครั้งแรก เขากำลังหลับใหลและตอนนี้เขาก็ยังหลับใหลอยู
ขาไมเคยไปในที่ที่เขาอยูเลย”
“และระหว า งเจ า กั บ เขาก็ ม ี เ หตุ ผ ลต น กรรม เหตุ ผ ลนี ้ แ ละต น กรรมนี้
ไมมีประโยชนที่คนอื่นจะเขาไปยุงเกี่ยว เพราะนี่คือเรื่องของเจา คือเตาของเจา
เจาตองแกไขมันดวยตัวเอง”
 “ถาสำเร็จ เจาจะไรพันธนาการนับแตนี้ไป” ทานพอหวังกลาวจบก็ลุกขึ้นหมุนตัว
เดินจากไป ซือถูหันไปยิ้มใหหวังเปาเลอและกำลังจะเอยบางอยางบาง แตเสียงของ
หวังโหมวก็เอยมาจากที่ไกลๆ
“ซือถู เหลาอุนแลว หากกลับไปชาจะเสียรสชาติ”
ซือถูไดยินก็หัวเราะดังลั่น กอนจะเดินนำหนาหวังโหมวออกไป
ดานลางสะพานแหงแรกในตอนนี้เหลือเพียงหวังเปาเลอกับ…หวังอีอี
“เปาเลอ…” หวังอีอีเอยเสียงเบา
“แมนางนอย เดินเปนเพื่อนขาสักหนอย ดีไหม” หวังเปาเลอสงยิ้มใหหวังอีอี
นางจองมองหวังเปาเลอ กอนจะคอยๆ เผยรอยยิ้มแลวพยักหนา
“เจาจะไปไหน”
“ขาอยากไปหา…ศิษยพี่สักหนอย”
“ขาจะไปกับเจา”
เวลานี้พระอาทิตยกำลังตกดิน เมื่อสะพานสูสวรรคกลับมาสงบดังเดิม ทุกชีวิตบน
ดินแดนเซียนก็คอยๆ ละสายตาไป แมจิตใจจะยังคงปนปวนอยางรุนแรง แตพวกเขา
ก็รูวาการกาวสูสวรรคไดสิ้นสุดลงแลว
และขางลางสะพานแหงแรกที่พวกเขามองไมเห็นนั้น เวลานี้รางของหวังเปาเลอ
และหวั ง อี อ ี ค  อ ยๆ เดิ น ไกลออกไปท า มกลางแสงตะวั น ที ่ ห ลงเหลื อ อยู  ค ล า ยกั บ
ภาพวาดอันงดงาม
แสงระเรื่อสีทองทำให ภ าพวาดนี ้ อบอุ  น อย างยิ ่ ง ณ เวลานี ้ สะพานสู  ส วรรค
อันเกาแกก็ดูเหมือนไดกลายเปนสวนหนึ่งของฉากหลัง
 แมทั้งสองจะไมไดอยูใกลกันมากเกินไปเหมือนกับมิตรภาพแทจริง หากแตเมื่อ
เดินไกลออกไป เงาในแสงสายัณหก็ยืดยาวออก ราวกับกำลัง…เชื่อมเขาดวยกัน
ไกลออกไปชาๆ
 บทที่ 1308 เตาแหงความฝน
ดิ น แดนเซี ย นมี 17 ภู ม ิ ภ าค ในเขตที ่ 39 มี อ าณาจั ก รทั ่ ว ไปอยู  น ั บ ร อ ยแห ง
เรียกไดวาทุกเมืองในเขตนี้ก็คืออาณาจักร
มีอาณาจักรยอมมีกษัตริย และเมื่อมีกษัตริย…ก็ยอมมีองคชาย
เพียงแตเมื่อเทียบกับอาณาจักรอื่นแลว เมืองที่ 43 ของเขตที่ 39 ซึ่งเรียกขานกันวา
อาณาจักรจาวนั้น กลับตางไปจากอาณาจักรอื่น เพราะที่นี่…มีองคชายเพียงผูเดียว
ไมวาเวลาจะผานไปกี่ป ไมวากษัตริยจะสับเปลี่ยนกันเชนไร แตองคชายไมเคย
เปลี่ยน ไมวากษัตริยองคไหนขึ้นครองราชยก็ลวนรักษาประเพณีนี้ไว และยังให
ความเคารพเกรงใจองคชายผูนี้มาก
แมจะถูกอาณาจักรอื่นรุกรานและสายเลือดของราชวงศถูกแทนที่ แตตราบใดที่
ไมเปลี่ยนชื่ออาณาจักรดวยตนเองและยังเลือกที่จะใชชื่ออาณาจักรจาว ทุกอยางก็จะ
เปนเชนเดิม
ดังนั้นในเมืองที่ 43 นี้จึงมีคำกลาวมาแตโบราณ
สงบตานอำนาจราชวงศ ไมยั่วยุจวนซือถู
จวนของหวั ง โหม ว นี ้ ก ็ ค ื อ ที ่ พ ำนั ก ของซื อ ถู แม จ ะไม ไ ด ม ี พ ื ้ น ที ่ ก ว า งขวาง
เทาพระราชวัง แตก็ไมไดตางกันมากนัก เสาแกะสลักและอิฐกอดวยหยกข างใน
เต็มไปดวยความหรูหรา ทหารยามมากมาย สาวใชนับไมถวน
โดยเฉพาะนางบำเรอรองเลน เต น รำ องค ชายฝานกั ๋ วผู  น ี ้ ชมชอบการเต น รำ
จึง มีนางบำเรอมากยิ่งกวาทหารเวรยามและสาวใช ทำให จ วนหวัง แหง นี ้มองไป
ทางไหนก็เจอแตหญิงงามรายลอม เสพสมโลกีย
 แมตอนนี้เจาของจวนจะไมอยู  หากแต ท ั ้ ง จวนก็ ย ั ง เต็ มไปด วยเสี ย งหั ว เราะ
รองเลนเตนรำกันสนุกสนาน และเปาหมายของการรองรำทำเพลงของพวกนางก็คือ
เด็กหนุมที่นั่งอยูในหองโถง
หองโถงนี้กวางขวางดั่งพระราชวัง ประดับดวยเสามังกรขดกายขนาดใหญ 99 ตน
แตละตนลวนเปนสีทอง มังกรที่แกะสลักอยูบนนั้นราวกับมีชีวิต และหากเขาไปใกล
แลวก็จะไดยินเสียงมังกรครวญครางดังลอยมาดวย
สวนพื้นนั้นลวนเปนอิฐหินทำจากหยกเซียนชั้นยอดปูทอดยาว สงผลใหหองโถงนี้
เต็มไปดวยปราณเซียน ยิ่งไมตองกลาวถึงแหลงกำเนิดแสงในปากมังกรทั้ง 99 ตน
เลย…
แหลงกำเนิดแสงเหลานั้นลวนเปนไขมุกล้ำคาแฝงดวยพลังปราณอันนาอัศจรรย
จนสามารถจิ น ตนาการได ว  า หากไข ม ุ ก เม็ ด ใดเม็ ด หนึ ่ ง อยู  ข  า งนอกคงจะกระตุ น
ความบาคลั่งของผูฝกตนไดมากมาย
แตในที่แหงนี้มันเปนเพียงแหลงกำเนิดแสงเทานั้น
ทั้งหองโถงนี้กวางใหญและหรูหรา ขณะเดียวกันเด็กหนุมที่นั่งอยูตำแหนงสูงสุด
กลับดูเหนื่อยหนาย
เด็กหนุมผูนี้สวมชุดจีน นั่งขมวดคิ้วทำสมาธิอยูบนที่นั่งซึ่งประดับประดาดวย
อัญมณีหรู ดานลางมีองครักษยืนอยูสองฝง แตละคนมีสีหนาแนวแน พลังฝกปรือ
ไมธรรมดา แววตาเยือกเย็น ดุดันและเด็ดขาด แตหากพินิจใหถี่ถวนแลวจะเห็นไดวา
พวกเขากำลังดูแลเด็กหนุมคนนั้นอยู
ราวกับวาขอเพียงเด็กหนุมเอยคำเดียว พวกเขาก็สามารถชักดาบสังหารทั้งหองโถงได
 พื้นที่หองโถงระหวางองครักษสองฝงในตอนนี้เต็มไปดวยนางบำเรอหลายรอยคน
กำลัง รองรำทำเพลง และนักดนตรี ห ลายร อยคนกำลั ง ดี ดฉิ น เป น ทำนองไพเราะ
ทั้งหมดนี้มีเพียงคำวาฟุมเฟอยที่สามารถใชอธิบายสถานที่แหงนี้ได
แตไมวาการละเลนจะตื่นตาเพียงใด เด็กหนุมก็ยังคงขมวดคิ้ว เห็นเชนนี้องครักษ
ที่ยืนอยูดานหนาสุดจึงหันไปมองนางบำเรอเหลานั้นแลวเอยเบาๆ
“เปลี่ยน!”
ทั น ที ท ี ่ เ อ ย ออกมา เหล า นางบำเรอก็ ท ยอยถอยออกไป จากนั ้ น …สตรี ง าม
ดั่งนางฟานางสวรรคอีกกลุมหนึ่งก็เขามาจากนอกประตูและเริ่มรายรำ
เห็นเชนนั้นเด็กหนุมก็ถอนหายใจยาวเหยียด เขาก็คือเฉินชิงนั่นเอง
หลังจากมาที่นี่พรอมกับซือถู ซือถูก็ไดถายทอดพลังเทพอยางหนึ่งใหเขา พลังเทพนี้
ไมมีชื่อเรียก แตจากที่ซือถูบอกกลาว เขาตองผานการทดสอบทางโลกทั้งหมดกอน
ถึงจะสามารถฝกฝนใหบรรลุทางธรรมได
ดังนั้นตั้งแตวันที่สองที่เขามา การทดสอบก็เริ่มขึ้น
สุราที่หายากที่สุดในโลก อาหารชั้นยอดที่สุดในโลก หญิงงามมากมายนับไมถวน
ความมั่งคั่งที่ไมมีวันหมด รวมทั้งอำนาจชี้เปนชี้ตายไดภายในคำเดียว
ทุกสิ่งที่ทุกผูคนใฝฝนถึงวางอยูตรงหนาเขา รอใหเขาฝกฝน…
ทวา ตอนนี้ขณะที่เขาฝกฝนดวยความเบื่อหนายอยูในหองโถงนั้น กลับไมมีใคร
สังเกตเห็นรางสองราง ของหญิงชายคูหนึ่งซึ่ง ไมรูวาพวกเขาปรากฏตัวขึ้นเมื่อใด
ทั้งสองก็คือหวังเปาเลอและหวังอีอี
สีหนาของทั้งคูเผยความประหลาดใจที่แตกตางกัน
 “เปาเลอ การฝกฝนของศิษยพี่เจา…พิเศษดีนะ”
“…” หวั ง เป า เล อ ไม ร ู  จ ะกล า วคำใด หลั ง จากครุ  น คิ ด อยู  ค รู  ห นึ ่ ง ก็ เ อ ย
อยางยากลำบาก
“ผูอาวุโสซือถูทำเชนนี้คงมีจุดประสงค บางทีนี่อาจเปนการทดสอบหัวใจเตา
กระมัง”
“เจาดูอิจฉานะ” หวังอีอีเอยเรื่อยเปอย
“ไมมีอะไรจีรัง ทุกสิ่งลวนประดิษฐขึ้น” หวังเปาเลอยิ้มอยางไมแยแส สายตา
ออนโยนมองผานนางบำเรอเหลานั้นไปยังเด็กหนุมที่นั่งอยูไกลๆ
จากนั้นไมนานเขาก็ถอนสายตากลับแลวสูดหายใจเขาลึก กอนจะหมุนตัวออกเดิน
“ไปกันเถอะ”
“ไมไปพบหนอยหรือ” หวังอีอีที่เดินตามอยูดานหลังเอยถาม
“ยอมมีวันนั้น” หวังเปาเลอยิ้มกอนจะเดินออกจากหองโถง หวังอีอีก็ยิ้ม ออกมา
แลวหันกลับไปมองเด็กหนุมบนที่ประทับ กอนจะหมุนตัวจากที่นี่ไปพรอมหวังเปาเลอ
ในพริบตาที่รางของพวกเขาเดินออกจากหองโถงไปแลว เด็กหนุมเฉินชิงก็เงยหนา
มองไปทางปากประตูหองโถงอันวางเปลา เห็นไดชัดวาไมมีอะไรอยูตรงนั้น แตไมรูวา
ทำไมเขาถึงมีความรูสึกบางอยางคลายกับวาคนสำคัญของเขากำลังจากไป
หวังเปาเลอไปแลว ไปพรอมกับหวังอีอี พวกเขาไปยังภูเขาทางตะวันออกสุดของ
ดินแดนเซียน มองดูพระอาทิตยขึ้นจากตรงนั้น ไปยังทะเลทางตะวันตกสุด มองดู
พระอาทิตยตกจากตรงนั้น
 ไปยั ง ป า ทึ บ ทางเหนื อ สุ ด เด็ ด เถาวั ล ย ท ี ่ เ รี ย กว า กระชากวิ ญ ญาณจากที ่ นั่ น
และไปยังที่ราบทางใตสุด โรยเมล็ดพันธุดอกไมที่เรียกวาโอบความฝน
สุดทายพวกเขาก็ ก ลับไปจุด เริ ่ ม ต น ซึ ่ ง ก็ คื อ ล างสะพานสู  สวรรค สะพานแรก
ที่ตรงนั้นหวังเปาเลอนำเถาวัลยกระชากวิญญาณถักทอเปนมงกุฎดอกไม แลววางลง
บนศีรษะหวังอีอี
“ดูแลตัวเองดีๆ เพราะอดีตและอนาคตของขาอยูกับเจา”
หวังอีอีนิ่งเงียบ นางจองมองหวังเปาเลอเนิ่นนาน กอนจะพยักหนา หวังเปาเลอ
โบกมือ นางจึงหันหลังเดินจากไป แตเดินไปไดสิบกวากาวนางก็หันกลับไปมองอีกครั้ง
และเห็นแผนหลังของหวังเปาเลอที่กำลังนั่งทำสมาธิ
เดินไปไดหลายสิบกาวก็หันกลับไปมองอีกเชนเดิม
จนกระทั่งรอยกาว พันกาว หมื่นกาว…นางหันกลับไปมองอยูหลายครั้งหลายครา
จนรางนั้นเลือนราง หวังอีอีจึงถอนหายใจเบาๆ กอนจะสัมผัสมงกุฎดอกไมบนศีรษะ
แลวเดินจากไป
ดานลางสะพานแหงแรกในตอนนี้ มีเพียงหวังเป าเลอ นั่ง ขั ดสมาธิอยู ตรงนั้ น
เพียงคนเดียว ในมือเขาถือแผนหยกที่บันทึกเคล็ดวิชาพลังเทพหนึ่งเอาไว
เคล็ดวิชานั้นเรียกวาเตาแหงฝน
สำหรับผูฝกตนขั้นที่สาม เตาแหงฝนนั้นลึกลับและเขาใจยากอยางยิ่ง สำหรับ
ขั้นที่สี่ก็งายขึ้นบางเล็กนอย สำหรับขั้นที่หาที่ฝกฝนจนถึงระดับที่สามารถใชหมื่นเคล็ด
ไดแลวนั้น การฝกฝนเตาแหงฝนนี้จึงใชเวลาเพียงชั่วพริบตา
ชั่วอึดใจนั้นหวังเปาเลอก็เขาใจกระจางแลว รางของเขาคอยๆ เลือนรางจน
กลายเปนภาพมายาราวกับกำลังหลับใหลและอยูในหวงฝน
 โลกแหงความฝนคือจักรวาลผืนหนึ่ง ในจักรวาลนั้นมีหมอกสีแดง ในหมอกนั้น
มีจักรวาลยอย 108 แหง และหนึ่งในนั้น…ก็คือที่ที่ความฝนของเขาเริ่มตนขึ้น
 บทที่ 1309 เมืองในฝน
สำหรับอารยธรรมทั้งหลายในจักรพิภพนับไมถวนของมหาจักรวาล สถานที่
ที่หวังเปาเลอมาเยือนคือสถานที่ที่ในชีวิตนี้พวกเขาไมอาจเขาถึงได
กลาวไดวาสิ่งมีชีวิตเกือบทั้งหมดในมหาจักรวาลนี้ไมมีทางรูไดเลยวา ในจักรวาล
ที่พวกเขาอาศัยอยูนั้นมีพื้นที่ตองหามอยางมิติเตาตนกำเนิดนี้อยูดวย
เพราะมันเกาแกมากเกินไป กาลเวลาที่แฝงอยูในนั้นสามารถสืบยอนไปไดถึง
จุดเริ่มตนของมหาจักรวาล ดวยเหตุนี้มันจึงลึกลับและคาดเดาไมได
มีอารยธรรมเพียงไมกี่แหงที่เกาแกพอๆ กับประวัติศาสตรของมหาจักรวาลที่
สามารถบันทึกเรื่องนี้ไวเปนจุดเล็กๆ ในตำราหายาก
หากมีความสามารถในการจัดระเบียบบันทึกของอารยธรรมโบราณเหลานี้เขา
ดวยกัน ก็จะเจอรองรอยของเจาแหงมิติเตาตนกำเนิดจากบันทึกเหลานั้น
สิ่งมีชีวิตแรกที่ถือกำเนิดขึ้นในยุคเริ่มจักรวาล
จั ก รวาลอั น อิ ส ระพร า งพราวดวงดารา มหาเทพถื อ กำเนิ ด ขึ ้ น หลั ง จากนั้ น
คอยๆ กดขี่ขมเหงสิ่งมีชีวิตแตละราย
แข็งแกรง ไรพาย
ครอบงำ บาคลั่ง
มิ ต ิ เ ต า ต น กำเนิ ด ที ่ เ ขาอยู  น ั ้ น เปรี ย บเสมื อ นคุ ก ผู  ท รงพลั ง ที ่ ถ ู ก เขาข ม เหง
ลวนไมอาจจากไปไดตลอดกาล ทำไดเพียงเชื่อฟงคำสั่งถักทอจักรวาลของตนอยูในนั้น
จนกลายเปนจักรวาลยอย 108 แหง
 และจั ก รวาลทั ้ ง 108 แห ง นี ้ ก็ ถ ู ก ถั ก ทอเข า ด ว ยกั น กลายเป น ส ว นหนึ ่ ง ของ
เจาแหงมิติเตาตนกำเนิดผูนั้น
ไมมีใครรูวาเหตุใดเจาแหงมิติเตาตนกำเนิดผูนี้ถึงตองสยบผูทรงพลังทั้ง 108 คน
ที่ถือกำเนิดขึ้นหลังจากการกำเนิดของเขาไวในจักรวาลของเขาเอง
แมจะมีการคาดเดา แตสวนใหญตางคิดวานี่อาจเกี่ยวของกับเคล็ดวิชา
แตความจริงคืออะไร นอยคนนักจะรู
ทั้งหมดนี้คือคำอธิบายเกี่ยวกับมหาเทพและมิติเตาตนกำเนิดของเขาในบันทึก
ของอารยธรรมตางๆ
บันทึกเหลานี้ลวนจบลงเหมือนกัน นั่นคือ…มหาเทพผูนี้เปนบาและตองการหลอม
รวมกฎหลักของมหาจักรวาล ดวยเหตุนี้จึงเกิดหายนะไมหาธาตุ
จนถึงตอนนี้ขาวลือเกี่ยวกับเขาคอยๆ หายไปกับกาลเวลา มิติเตาตนกำเนิด
ก็คอยๆ เลือนหายไปจากความทรงจำของทุกชีวิต
หลังจากนั้นผูที่เกงพอจะรับรูถึงสถานที่และประวัติศาสตรนี้จึงมีเพียงผูที่ฝกฝน
จนถึงขั้นที่หาเทานั้น
และมีเพียงพวกเขาที่สามารถรับรูถึงการมีอยูของมิติเตาตนกำเนิดตรงใจกลาง
มหาจักรวาล
เพราะที่นั่น…ไมมีกฎ ไมมีขอบังคับ ไมมีรองรอยเตาราวกับวางเปลาโดยสิ้นเชิง
ในทำนองเดียวกันแมพวกเขาจะทราบถึงสถานที่แหงนี้แลวและยังพบรองรอย
จากเบาะแสเหลานั้น ทวา…นับแตโบราณมาไมเคยมีใครรอดชีวิตออกมาได
ไมมีเลย
 หมอกสีแดงแยกตัวเปนเอกเทศจากทุกสิ่ง ทุกคนที่เหยียบเขาไปลวนหายสาบสูญ
ผูที่มีความสามารถพอจะเหยียบเขาไปและออกมาไดอยางแทจริงมีเพียงหยิบมือ
และสำหรั บ พวกเขา มิ ต ิ เ ต า ต น กำเนิ ด เป น อาณาเขตของผู  ท รงพลั ง เก า แก ผ ู  นั้ น
ไมมีเหตุผลที่จำเปนตองเขาไป อีกอยางพวกเขาเองก็ไมตองการใหเกิดการตอ สู
ที่ไมจำเปนขึ้น ดังนั้นจึงไมมีใครยางกรายเขาไปโดยงาย
เพราะหากเกิดการตอสู…มหาจักรวาลจะลมสลาย
ทวา วันนี้หวังเปาเลอกลับใชเคล็ดวิชาเตาแหงฝนจากดินแดนเซียนไปจุติที่…
มิติเตาตนกำเนิดอันลึกลับและเกาแก
เพราะการเขามาดวยเตาแหงฝนนั้นตางจากการเขามาจริงๆ มันอยูระหวาง
ภาพลวงตาและความเปนจริง ดังนั้นเมื่อแสดงวิชาเตาแหงฝนออกมา จิตใตสำนึก
ของหวังเปาเลอก็ทะลุผานจักรวาลลอยเขาไปในมิติเตาตนกำเนิดที่ปกคลุมไปดวย
ไอหมอกแดง ตอนนั้นเองโลกที่เขาเห็นก็เริ่มแปลกตาไปจากเดิม
ไมใชรางผูเยี่ยมยุทธ 108 คนที่ถักทอกันเปนจักรวาลอยางตอนที่มองมาจาก
สะพานสูสวรรค แตเปนแผนที่ดวงดาวที่กอตัวจากดวงดาวนับไมถวน
ดวงดาวอันไรจุดสิ้นสุดสะทอนเขามาในการรับรูของหวังเปาเลอเหมือนกับ
การมองทองฟาตอนกลางคืนบนโลกมนุษย ทวา…ดวงดาวเกือบทุกดวงในที่แหงนี้
ลวนมืดสลัวราวกับสามารถดับสูญไดทุกเมื่อ มีเพียงไมกี่ดวงเทานั้นที่ดูเหมือนยัง
สามารถสองแสงเลือนรางไดตอไป และหากสังเกตดีๆ ก็จะพบวามีเพียงหาดวงเทานั้น
ที่ความสวางยังคงปกติ
สิ่งนี้ทำใหหวังเปาเลอลังเลเล็กนอยและใชเวลาจดจอกับมันอยูเนิ่นนาน ผูที่ฝก
เตาแหงฝนมาแลวอยางเขาเขาใจพื้นฐานดวงดาวเหลานี้ดี
 “ใชเตาแหงฝนเขามาในที่แหงนี้ ตอนนี้ขาจึงไมใชรางจริง เปนเพียงจิตใตสำนึก
เทานั้น ขาสัมผัสโลกภายนอกไมได ไมไดยิน มองไมเห็น…แลวสิ่งที่เรียกวาดวงดาว
พวกนี้ก็ไมใชดวงดาวที่แทจริงดวย พวกมัน…คือความฝน”
“ดวงดาวทุ ก ดวงคื อ มิ ต ิ ม ายาของสิ ่ ง มี ช ี ว ิ ต ยิ ่ ง แสงสว า งมากก็ ย  อ มแสดงว า
มิติมายายิ่งมั่นคงมาก”
“หากจะเขาไปในมิติเตาตนกำเนิ ดอย างแท จริง ขาจำเปนตองผสานเข า กั บ
ความฝนเสียกอน ตามหาเจาของความฝนในความฝนนี้ สืบหาเปาหมายแลวปลุกเขา
ใหตื่น…ทันทีที่เขาตื่นขึ้นมาและมิติมายาแตกสลาย ชวงเวลานั้นที่ภาพลวงตาและ
ความเปนจริงมาบรรจบกัน ขาก็จะ…จุติขึ้นที่นี่อยางสมบูรณ”
ขณะครุน คิดหวัง เปาเลอก็หยั ่ ง รู  แ สงดาวนั บไม ถ วนพวกนั ้ น เขาเพิ กเฉยต อ
ดวงดาวที่มืดสลัวเปนอันดับแรก ในความฝนเชนนี้มันเสี่ยงที่จะพังทลายไดทุกขณะ
เปนไปไดดวยซ้ำวาทันทีที่เขาเขาไป มิติมายาก็จะแบกรับไมไหว ซึ่งหากเรื่องนี้
เกิดขึ้นจริง หวังเปาเลอก็จะตามหาเจาของความฝนไมทันและไมสามารถสืบหา
เปาหมายไดอยางแมนยำ
ดังนั้นการพังทลายดังกลาวจึงไมมีประโยชน อีกทั้งทันทีที่ลมเหลวจิตใตสำนึก
ของเขาก็จะหายไปดวย
ดวงดาวหาดวงที่เสถียรที่สุดจึงเปนเปาหมายแรกของหวังเปาเลอ ทวาในตอนที่
การหยั ่ ง รู  ข องเขาแผ ก ระจายออกไปและกำลั ง จะเลื อ กผสานเข า ไปนั ่ น เอง จู ๆ
หวังเปาเลอก็ใจกระตุกวูบ การหยั่งรูสืบหาเปาหมายไวที่ดาวดวงหนึ่งที่ถึงแมจะไมได
มืดสนิทแตก็เหมือนจะอยูไดอีกไมนาน
แสงของดาวดวงนั้นใหความรูสึกคุนเคยกับหวังเปาเลอ
“พลังปราณของอูนอย?”
 ในพริบตาที่การหยั่งรูของหวังเปาเลอกวาดไปยังแสงของดาวดวงนี้ เขาก็สัมผัสได
ถึงพลังปราณของอูนอยซึ่งแสดงใหเห็นวาเจาของความฝนนี้เกี่ยวของกับอูน อย
หรือกลาวใหถูกคือในความฝนของคนคนนี้มีอูนอยอยูดวย
หวังเปาเลอครุนคิด จากนั้นเขาก็ละทิ้งดวงดาวทั้งหาที่ดูเหมือนจะเสถียรที่สุด
พุงเปาหมายไปยังแสงดาวที่มีพลังปราณของอูนอยในทันที ตอนนั้นเอง…ก็ผสาน
เขาไป
ไมรูวาผานไปนานเพียงใด ราวกับเพียงชั่วอึดใจ แตก็ราวกับทั้งชีวิต
ประสาทสัมผัสที่หายไปคอยๆ กลับมา หวังเปาเลอสัมผัสไดถึงลมเย็นพัดผาน
ผิวหนัง
ประสาทการรับกลิ่นก็กลับมา เขาไดกลิ่นหอมสดชื่นของดินหลังฝนตก ตามมา
ดวยประสาทการไดยิน เสียงฝเทา เสียงเม็ดฝนและเสียงจอแจดังมาจากสถานที่ใกลๆ
และไกล
สุดทายหวังเปาเลอก็ลืมตาขึ้น
เขาเห็นพระอาทิตยบนทองฟากำลังถูกกอนเมฆบดบัง เห็นสายฝนตกจากทองฟา
ลงไปในแอ ง น้ ำ เล็ ก ๆ มากมายบนพื ้ น ดิ น จนเกิ ด ระลอกคลื ่ น นั บ ไม ถ  วน เขาเห็ น
คนจำนวนมากถือรมเดินผานไปผานมาอยูตรงหนา
โลกตรงหนาคอยๆ ชัดเจนขึ้น และในที่สุด…เมืองขนาดใหญก็สะทอนอยูใน
ดวงตาหวังเปาเลอ เมืองนี้มีประชากรมากมาย แมฝนจะตกแตก็ยังคึกคักและมี
ชีวิตชีวามาก
ตอนนี้หวังเปาเลอยืนอยูบนถนนสายหนึ่งในเมือง มือถือรมกระดาษน้ำมันคันหนึ่ง
 ผานไปครูใหญเขาก็สูดหายใจเขาลึก กอนจะเหยียดมือซายออกจากรม สัมผัสกับ
ความเย็นจากเม็ดฝนที่ตกกระทบผิวหนัง แลวเงยหนาขึ้น จากที่ไกลๆ หวังเปาเลอก็ได
เห็นพระราชวังแหงหนึ่ง บนนั้น…มีรูปสลักขนาดมหึมาตั้งอยู
รูปสลักนั้นคือนกแกวที่เหมือนจริงราวกับมีชีวิต
“อาณาจักรพิภพทมิฬ” หวังเปาเลอพึมพำเสียงเบา
 บทที่ 1310 ฝนของใคร?
ชื ่ อ อาณาจั ก รพิ ภ พทมิ ฬ นี ้ หลั ง จากที ่ ห วั ง เป า เล อ เคยได ย ิ น จากอู  น  อ ยเมื่ อ
หลายป ก  อ นก็ ค  น หาอยู  น าน กล า วให ถ ู ก คื อ ในโลกแห ง ศิ ล าก็ เ คยมี อ าณาจั ก ร
พิภพทมิฬมากอน ทวาอาณาจักรพิภพทมิฬนั้นไมใชอาณาจักรพิภพทมิฬเดียวกัน
จนกระทั่งวันนี้ ออมวนรอบใหญ กลับไดมาในอาณาจักรพิภพทมิฬที่แทจริง
ดวยวิธีเชนนี้
มองรูปสลักของพระราชวังที่ไกลออกไป มองผูคนบนทองถนนที่เดินขวักไขว
แมจะอยูท ามกลางสายฝน ในใจหวัง เป าเล อก็ สั ่ นไหว เขาเห็ น ในฝู งชนมีเงาราง
โดดเดี่ยว มีชายหญิงอิงแอบใตรมคันเดียวกัน มีผูรีบรอนเดินทาง และก็มีผูที่เดิน
ทอดนองอยางยินดีปรีดา
เขาเห็นพอคาที่กำลังกางเต็นทคาขาย เห็นนักรองหญิงที่ใชพัดบังใบหนาครึ่งลาง
มองผูคนที่เดินอยูนอกหนาตาง เห็นแมที่ดึงหูเด็กดื้อในสวนที่ไกลออกไป และที่
ไกลออกไปกวานั้นก็มีองครักษกลุมหนึ่งเดินผานไป
ยังมีขี้เมาที่นอนในตรอก แมจะถูกความเย็นของน้ำฝนปลุกตื่นแตก็ไมลุกขึ้น
ทำเพียงบนงึมงำกอนพลิกตัวนอนตอ ยังมีโจรลักเล็กขโมยนอยทามกลางฝูงชน และ
ที่ไกลกวานั้นยังมีพอคามั่งคั่งที่เดินออกมาจากจุดที่นักรองหญิงอยูดวยใบหนาแดงก่ำ
สิ่งเหลานี้สะทอนสูนัยนตาหวังเปาเลอ เขาหลับตาลง
เสียงเซ็งแซคอยๆ คืบคลานไปในสัมผัสสวรรคของเขา มีทั้งเสียงย่ำเดิน เสียงฝน
ตกกระทบพื้น เสียงเรียกลูกคาของพอ ค า และเสียงหัวเราะเฮฮาของเด็กน อ ยที่
เลนสนุกทามกลางสายฝน
รูปแบบชีวิตผูคนราวกับภาพวาด ปรากฏขึ้นมุมหนึ่งในใจของหวังเปาเลอเวลานี้
 เสียงตางๆ นานา ที่ไดยินสอดประสานเปนโลกใบนี้ ขณะที่สะทอนสูสัมผัสสวรรค
ของหวังเปาเลอ เขาที่ถือรมกระดาษน้ำมันลืมตามองเด็กนอยที่มัดผมจุกตรงหนา
ในใจก็รูสึกทอดถอนยิ่งนัก
เด็กคนนี้กำลังไลตามเพื่อน วิ่งผานหนาหวังเปาเลอไป แมจะเปยกฝนจนตัวชุมแต
ก็ยังคงสนุกสนาน แมจะหกลมเปรอะน้ำฝนบนพื้นก็ยังคงลุกขึ้นวิ่งตอไปอยางราเริง
เพียงแตหลังจากวิ่งไปอีกหลายกาว คลายกับวารูไดถึงหวังเปาเลอ บางทีอาจรูสึกวา
ในโลกที่ไมหยุดนิ่งนี้ ราวกับปรากฏผูที่หยุดนิ่งจึงรูสึกประหลาดกอนหันกลับไป
มองเขาคราหนึ่ง
เด็กนอยนัยนตากระจางใส สีหนาอยากรูอยากเห็น เมื่อประสานสายตาเขากับ
หวังเปาเลอก็แลบลิ้นใสเขากอนวิ่งไปไกล
มองเงาหลังเด็กนอยที่ลับตาไปตรงมุมถนนแลว หวังเปาเลอก็ยกยิ้ม ทุกๆ สิ่งใน
ที่แหงนี้เกิดอยูในมิติมายาของใครผูหนึ่งในมิติแหงเตาตนกำเนิด ความฝนนี้ชาง
เหมือนจริง แมโลกในหวงมิ ติ ฝ นนี ้ จ ะมี เพี ย งคู เมื อง แต ใ นคู เมื องนี ้ ไ ม ว าจะเป น
อิฐกำแพงหรือผูคนทั้งหลายลวนสมจริงอยางมาก
“มีเพียงตั้งมั่นอยางลึกล้ำถึงจะสรางมิติฝนที่สมจริงเชนนี้ได” หวังเปาเลอพึมพำ
แหงนมองไปทางพระราชวัง ผูที่สามารถถักทอมิติมายาเชนนี้ออกมาได นอกจาก
ความตั้งมั่นแลวยังตองมีพลังอันนาสะพรึงอีกดวย
มีเพียงเชนนี้ถึงจะสามารถสรางมิติมายาที่มีคูเมืองพระราชวังสมจริง ถึงขั้นที่
ทำใหคนยากที่จะแยกแยะและลุมหลงไดงายๆ
ทำไดถึงขั้นนี้ที่อาณาจักรพิภพทมิฬนาจะมีไมมาก หวังเปาเลอใชดวงจิตเทพ
กวาดดู มีแคเพียงในพระราชวังเทานั้นที่มีรองรอยพลังงานขุมหนึ่งกำลังหลับใหลอยู
 รองรอยพลังงานขุมนี้แข็งกลานัก แมจะเปนระดับปราณของหวังเปาเลอตอนนี้
ก็ยังรูสึกวาแกรงกลายิ่งกวาสถานะของเขา…เดาไดงายมาก คนผูนั้นก็คือบิดาของ
อูนอย จักรพรรดิเสวียนเฉิน!
“นี ่ ค ื อ มิ ต ิ ฝ  น ของจั ก รพรรดิ เ สวี ย นเฉิ น ?” หวั ง เป า เล อ ไม ค  อ ยมั ่ น ใจเท า ไร
จากความเข า ใจของเขา จั ก รพรรดิ เ สวี ย นเฉิ น สามารถถั ก ทอมิ ต ิ ฝ  น คู เ มื อ ง
ที่มีพระราชวัง สรรพสิ่งที่ราวกับของจริงเชนนี้ไดแนนอน ทวานี่ยังไมใชจุดสูงสุด
จากการสัมผัสรูที่หวังเปาเลอมีจากกาวที่หา หากจักรพรรดิเสวียนเฉินตองการละก็
เขาทำไดถึงถักทออวกาศผืนหนึ่งออกมาไดเลย
ดังนั้นขณะที่พึมพำ หวังเปาเลอที่ถือรมกระดาษน้ำมันในมือจึงกาวไปขางหนา
ยางกาวนั้นไมไดรีบรอน เดินอยูในสายฝน เดินไปทางพระราชวัง ระหวางทางเขา
ปรากฏอยูในสายตาของฝูงชนจำนวนมาก ทวาเพียงพริบตาก็ไมมีใครจดจำเขาไดเลย
สักนิด
ราวกับมิติมายานี้ทุกอยางลวนมีตรรกะที่กำหนดไว การมาของหวังเปาเลอไมมาก
พอที่จะกอกวนมันได เขาจะอยูหรือไมอยูมิติมายาก็ยังคงเคลื่อนตอไป
ดำเนินไปเชนนี้ ทามกลางสายฝน หวังเปาเลอเดินไปเรื่อยๆ จนผานมุมถนน
ผานถนนใหญ และสุดทายก็ปรากฏอยูที่หนาพระราชวัง เขายืนแหงนหนามองรูปสลัก
นกแกวขนาดใหญที่ดานบน
ขณะที่ดูเลื อนรางก็ร ู สึ กเหมื อ นคิ ดไปเอง ราวกั บตอนนี ้ น กแก ว ตั วนี้ ก ็ ก ำลั ง
กมมองมายังตนเชนกัน
จองมองเปนเวลานาน หวังเปาเลอราวกับจมอยูในความคิด กอนถอนสายตากลับ
ยกเทาขึ้น เมื่อย่ำลงอีกครั้ง รางของเขาก็หายวับไปจากนอกพระราชวัง แลวปรากฏ
ขึ้นอีกครั้งที่ตำหนักแหงหนึ่งในพระราชวัง
 ที่นี่คลายกับเปนหองหนังสือของจักรพรรดิเสวียนเฉิน วางเต็มไปดวยมวนหนังสือ
ไมไผ ที่ดานหลังโตะยาวขนาดใหญหรูหราโออา หวังเปาเลอเห็นจักรพรรดิเสวียนเฉิน
นั่งอยูตรงนั้นราวกับภูเขายักษลูกหนึ่ง
รูปรางสูงใหญ ทาทางนาเกรงขาม สวมชุดสีน้ำเงินเรียบงาย เวลานี้กำลังนั่ง
กมหนาอานหนังสือมวนไมไผในมืออยูตรงนั้น ทาทางดูสงบ ทวาในรางของเขาราวกับ
มีพายุที่สามารถทำลายลางทุกสรรพสิ่ง แมเพียงสายตาที่ทอดมองก็สามารถสราง
ความเสียหายเหมือนกับตนไดมองเห็นสิ่งที่ไมควรเห็น
เหมือนกับเตาของรางนี้นากลัวเกินไป มีกฎเกณฑอันนาสะพรึง ราวกับวังวน
ขนาดใหญที่สามารถดูดกลืนทุกสิ่ง
แมหวัง เปาเลอจะเปนวัง วนเช น กัน แต เมื ่ อเที ย บกั บเขาแล ว นั ่ น ก็ ย ั ง ไมพอ
ทำไดเพียงปกปองไมใหตนไดรับผลกระทบ
ในเวลานี้ ทั่วทั้งตำหนัก นอกจากจักรพรรดิเสวียนเฉินและหวังเปาเลอแลวก็
ไรเงารางผูใดอีก เงียบสงัดมาก
หวังเปาเลอนิ่งเงียบ เขามองจักรพรรดิเสวียนเฉิน สัมผัสถึงแรงบีบคั้นอันเปยมลน
ที่แผมาจากเขา ขณะที่เฝาสังเกตอยางเงียบเชียบ จักรพรรดิเสวียนเฉินที่นั่งอยูตรงนั้น
ก็เอยขึ้นทันที
“เจาไมควรมา”
เมื่อคำพูดลอยออกมา เสียงฟาผาสะทอนกองทองฟาดานนอก สายฟาฟาดลง
หลายสาย ทำใหเกิดแสงวาบขึ้นในเมฆดำที่บดบังอาทิตยยามอัศดง
หวังเปาเลอหรี่ตายังคงนิ่งเงียบเชนเดิม เขาเพียงหันหนามองดานนอกตำหนัก
ในเวลานี้ตรงนั้นมีผูเยาวคนหนึ่งสวมชุดคลุมยาว เทาขางหนึ่งกาวเขามาในตำหนัก
แลวแตกลับลังเล เอยเสียงเบาอยางระมัดระวัง
 “ทานพอ ขา…”
ชายหนุมผูนี้ก็คืออูนอยในความทรงจำของหวังเปาเลอ กลิ่นอายบนรางของเขา
แตกตางจากสรรพสิ่งในคูเมืองแหงนี้อยูบาง ดูวองไวปราดเปรียวกวามาก
“ออกไป” อูนอยยังไมทันกลาวจบก็ถูกจักรพรรดิเสวียนเฉินที่นั่งอยูตรงนั้นเอยขัด
เสียงเย็นชาลอยมาขณะยังคงกมหนา
“ทานพอ ขา…ขาอยากออกไป ขาไมอยากอยูที่นี่ ขา…”
“ไปซะ!” จั ก รพรรดิ เ สวี ย นเฉิ น เสี ย งดั ง ขึ ้ น ท อ งฟ า ด า นนอกก็ ย ิ ่ ง กระหน่ ำ
โครมครามจนอูนอยตกใจหนาซีด หดเทาที่กาวเขาไปในตำหนักกลับมาทันที ขณะที่
ไดแตรับคำ สีหนาแดงก่ำก็คลายกับเก็บกลั้นความนอยใจและความโมโห ปรายตามอง
หวังเปาเลอครั้งหนึ่งกอนหมุนตัวจากไป
หวังเปาเลอขมวดคิ้วเล็กนอย มองเงาหลังอูนอย เขารูสึกวาอีกฝายดูแปลกไปจาก
สิ่งที่อยูในมิติฝนนี้
“สหายเตามาที่นี่ ไมวาเจาจะมาดวยเหตุใด ที่นี่ก็ไมตอนรับ เจาจะไปหรือไม?”
พริบตาที่หวังเปาเลอหันมองเงาหลังอูนอย ดานหลังของเขาก็มีเสียงเย็นยะเยือกที่แฝง
ไอสังหารลอยมา
จักรพรรดิเสวียนเฉินที่นั่งกมหนาอยูตรงนั้นตลอดเวลา ตอนนี้คอยๆ เงยหนาขึ้น
นัยนตาคลายกับมีสายฟา มองหวังเปาเลออยางเยียบเย็น
หวังเปาเลอหันกลับไปมองจักรพรรดิเสวียนเฉิน คิ้วขมวดมุนอีกครั้ง เดิมเขาคิด
วานี่คือมิติฝนของจักรพรรดิเสวียนเฉิน และสิ่งที่เห็นก็สอดคลองกับการคาดเดาของ
ตนอยูทีเดียว แตอูนอยเมื่อครู…ดันวองไวปราดเปรียวกวาสิ่งมีชีวิตอื่นๆ
“นี ่ เ ป น มิ ต ิ ฝ  น ของใครกั น แน ?” หลั ง จากพึ ม พำครู  ห นึ ่ ง ก็ ป ระสานมื อ คำนั บ
จักรพรรดิเสวียนเฉิน
 “รบกวนแลว” กลาวจบก็หันกายจากไป
สายตาจักรพรรดิเสวียนเฉินทอดมองที่หวังเปาเลอตลอดเวลา จนกระทั่งเงาราง
ของเขาหายลับไปแลวถึง ถอนสายตากลับมาแลวกมหน าลงอีกครั้ง อานหนัง สื อ
มวนไมไผในมือนิ่งๆ ไมขยับเขยื้อน
และในเวลานี้ ดานนอกพระราชวัง ในตรอกที่นอยคนจะสนใจเสนนั้น ขี้เมา
วัยกลางคนผูถูกสายฝนกระทบจนตื่นกอนพลิกกายนอนตอก็บนงึมงำออกมา
“ทำไมฝนตกอีกแลวเลา ชางรบกวนฝนหวานของขาเสียจริง…”
 บทที่ 1311 เจาเปนทั้งรางวัลและดานเคราะห
แมกลุมเมฆดำบนทองฟายังคงหนาแนน แตสายฝนกลับไมไดยิ่งตกยิ่งแรง ยังคง
รักษาระดับเปาะแปะปรอยๆ อยูตลอด ราวกับบนชั้นเมฆนั้นมีเซียนผูหนึ่งที่กำลังบิด
อยางชาๆ ไมออกแรงสักเทาไร
ดังนั้น เมื่อมองจากไกลๆ แมฉากฝนจะกลายเปนมานมุก แตก็มีความสวยงามตาง
ออกไป ทำใหทั่วทั้งคูเมืองตกอยูทามกลางความขมุกขมัวดั่งภาพลวงตาที่ปรากฏ
กลางน้ำราวกับเปนของจริง
ฟ า ค อ ยๆ มื ด ลง บางที อ าจเป น เพราะอาทิ ต ย ย ามอั ศ ดงถู ก กลุ  ม เมฆบดบั ง
แสงจึงลอดออกมาจากกลุมชั้นเมฆไมมากนัก ทำใหยามตะวันรอนนี้มีเพียงสวนที่
ถูกแสงสองถึงเปนปกติ สวนที่อื่นๆ ราวกับถูกความมืดคืบคลานเขามาอยางรวดเร็ว
เสียงเซ็งแซของผูคนบนทองถนนยังคงเดิม พอคาและเด็กนอยก็ยังเปนเหมือน
ตอนที่หวังเปาเลอลืมตามอง ดูไมแตกตางสักเทาไรนัก และชายขี้เมาในตรอกนั้นที่
พลิกตัวนอนกรนก็กำลังฝนหวาน
“นาสนใจ” ในพระราชวัง หวังเปาเลอกาวเดินไปอยางไมเรงรอน สีหนาเปนปกติ
มีเพียงนัยนตาที่ฉายแววครุนคิดวาบผาน
“มิติฝนนี้ราวกับแฝงความนัยลึกซึ้ง” หวังเปาเลอพลันชะงักเทา หันหนามอง
ตำหนักที่จักรพรรดิเสวียนเฉินอยู ดวยพลังปราณของเขาในตอนนี้ยอมมองออกวา
จักรพรรดิเสวียนเฉินนั้นผิดปกติ
ดูคลายไมคอยปราดเปรียวเทาไรนัก ราวกับมีแมแบบกำหนด ถูกวางพฤติกรรม
และคำพูดคำจาไวกอนแลว เปนเหมือนกับสรรพสิ่งนอกพระราชวังแหงนี้ ที่เห็นแค
ปราดเดี ย วก็ ส มจริ ง ราวกั บ มี ช ี ว ิ ต ทว า เมื ่ อ พิ น ิ จ ให ล ะเอี ย ดก็ เ ป น เหมื อ นกั บ
จักรพรรดิเสวียนเฉินทั้งสิ้น
 “มีเพียงอูนอย…” ขณะที่หวังเปาเลอพึมพำแลวเดินไปขางหนากาวหนึ่ง พริบตา
ตอมาเงารางของเขาก็หายไปทันที กอนจะปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งที่ตำหนักขางแหงหนึ่ง
เห็นอูนอยที่กลับมาอยางรอนรนดวยความนอยใจและปนปง
แทบจะเปนเวลาเดียวกับที่หวังเปาเลอเห็นอูนอย อูนอยเองก็เห็นหวังเปาเลอ
เทาหยุดชะงักกอนเอยออกมา
“เจาไมควรมา”
เมื่อคำพูดนี้ลอยมา ความปราดเปรียวบนรางของเขาราวกับวิ่งหนีไป แลวหายลับ
อยางไรรองรอย ทั้งรางกลายเปนเหมือนจักรพรรดิเสวียนเฉิน อารมณความรูสึก
นัยนตาก็หายไปกลายเปนราบเรียบ
หวังเปาเลอหรี่ตาลงทันที เลิกสนใจอูนอยกอนไหวรางครั้งหนึ่งพรอมตะปบลงบน
กระหมอมของอูนอย เขารูสึกไดวาเมื่อครูนี้ ความคลองแคลวปราดเปรียวบนรางเขา
ราวกับไดกลายเปนจิตสำนึกสายหนึ่งที่กำลังจะลอยจากไปดวยความเร็วรี่
แตจิตสำนึกที่ปราดเปรียวสายนี้ซับซอนมาก เมื่อหวังเปาเลอควาได จิตสำนึกนี้
ก็ดูเหมือนถูกจับไว ทวาพริบตาตอมากลับหายไปอยางไรรองรอย ทำใหหวังเปาเลอ
เลิกคิ้ว
“เปนสีสันหนึ่งเดียวในภาพขาวดำงั้นหรือ?”
“จิตสำนึกนี้อยูในรางใคร ผูนั้นก็จะปราดเปรียวคลองแคลวราวกับมนุษยจริง
สวนเจาของมิติฝนก็คือเจาของของจิตสำนึกสายนี้”
หวังเปาเลอพลันเขาใจกระจาง ถือโอกาสเดินไปทางทองฟา เพียงไมกี่กาวก็ออก
จากพระราชวังกอนปรากฏขึ้นอีกครั้งที่กลางทองนภาของคูเมืองแหงนี้ เขากมหนา
มองไปทางคูเมือง คนหารองรอยของของจิตสำนึกปราดเปรียวสายนั้น
 หวังเปาเลอหาตำแหนงของมันพบแทบจะในพริบตา ประกายวาววับพาดผาน
นัยนตา จับจองอยูที่รางชายขี้เมาซึ่งกำลังนอนกรนหลับลึกอยูในตรอกแหงหนึ่ง
ทวาพริบตาที่หวังเปาเลอกำลังจะเขาไป ตอนนั้นเองสิ่งมีชีวิตทั้งหลายในคูเมือง
แหงนี้ ไมวากำลังทำอะไรอยูลวนเงยหนาขึ้นทั้งหมด ทั้งคนเดินถนน พอคา เด็กเล็ก
นักรอง เวลานี้ตางเงยหนามองมายังหวังเปาเลอที่อยูบนฟา
“เจาไมควรมา”
“เจาไมควรมา”
“เจาไมควรมา”
คำพูดแบบเดียวกันลอยออกมาจากทุกคนที่เงยหนามองหวังเปาเลอในคูเมืองแหงนี้
เมื่อประสานเขาดวยกันก็เปนดั่งการคำรามของคูเมืองราวกับระเบิดกองฟา ราวกับ
พายุโหมซัดสาด สะเทือนเลื่อนลั่นฟาดิน
กลายเปนอุปสรรคแข็งแกรงขุมหนึ่งที่ราวกับจะขัดขวางดวงจิตเทพของหวังเปาเลอ
และในเวลาเดียวกันก็มีแรงขับไลอันนาสะพรึงขุมหนึ่งระเบิดสนั่นขึ้น แรงขับไลนี้
มาจากสิ่งมีชีวิตแหงนี้ ราวกับดวยการประสานรวมกันของดวงจิต พวกเขาไดเขาใช
แทนเตาสวรรค ใชแทนกฎเกณฑ
ดั ง นั ้ น การไม ต  อ นรั บ ของพวกเขาได ส  ง ผลให โ ลกผื น นี ้ ก ลายเป น แรงขั บ ไล
หวังเปาเลอแทน
หวังเปาเลอมุนคิ้ว มือขวายกขึ้นชาๆ ขณะที่กำลังจะสะกด ตอนนั้นเองเสียงไอ
คอกแคกก็ลอยออกมาจากชายขี้เมาในตรอกแหงนั้น
จากนั้น โลกใบนี้ก็กลับมาเปนดังเดิมทันที ราวกับทุกคนลืมการโหรองกอนหนา
ทยอยกันกลับคืนเปนปกติ ขณะเดียวกัน เปลือกตาปรือปรอยของชายขี้เมาก็ลืมขึ้น
ชาๆ และพริบตาที่ดวงตาทั้งสองขางเปดขึ้น…
 สายฝนที่ตกลงในคูเมืองแหงนี้พลันหยุดลง แมกระทั่งสิ่งมีชีวิตก็เปนเชนเดียวกัน
เพิ่งจะฟนคืนกลับมา คนเดินถนนที่กำลังรีบเรงไมขยับเขยื้อน พอคาที่หยิบของให
ลูกคาก็คางเติ่งในทาหยิบของ เด็กนอยที่เริงราก็หยุดอยูในทาวิ่งเชนเดียวกัน
แววตาลึกล้ำพาดผานนัยนตาหวังเปาเลอ เขาสาวเทาลงมาจากทองฟาไปยัง
ตรอกเสนนั้น ยืนอยูหนาชายขี้เมาที่ในเวลานี้ลุกขึ้นจากทาเอนนอนอยูในทานั่งพิง
กำแพง
ผมเผาของเขากระเซอะกระเซิง ดวงตาขมุกขมัว รางกายเต็มไปดวยกลิ่นสุรา
แตก็ยังพอมองออกไดอยางเลือนรางวาเหมือนกับจักรพรรดิเสวียนเฉินไมผิดเพี้ยน
เมื่อเห็นเชนนี้ ดวงตาหวังเปาเลอก็กระจางใส ในใจไดคำตอบแลว คนตรงหนาถึง
จะเปนจักรพรรดิเสวียนเฉินตัวจริง นี่คือมิติฝนของเขา สวนคนที่อยูในพระราชวังผูนั้น
ก็เปนแคตัวเองในความฝนของคนผูนี้เทานั้น ลวนเปนมายา
ชายขี้เมาในเวลานี้ศีรษะเอียงพิงกำแพงพลางหยิบกาสุราขางกายขึ้นมา เมื่อดื่มน้ำเมา
ที่เหลือไมมากไปอึกหนึ่งก็พนลมหายใจผสมกลิ่นสุราออกมายาวๆ กอนมองไปยัง
หวังเปาเลอ
“เจาวางมากจนมารบกวนฝนหวานผูอื่น หากไมใชเพราะบนตัวเจามีกลิ่นอาย
ไมไดเรื่องของลูกขา ขาคงไลเจาออกไปแตแรกแลว”
“ผูอาวุโส ขออภัยที่รบกวน” หวังเปาเลอประสานมือคารวะเอยอยางราบเรียบ
“เขามิติฝนมาที่นี่ ตามหาเจาของความฝน เจาจะยืมใชมิติฝนเขาไปในมิติแหงเตา
ตนกำเนิด?” ชายขี้เมาเขยากาสุราในมือไปมากอนโยนไปขางๆ
“ผูอาวุโสโปรดชวยเหลือดวย” หวังเปาเลอไมแปลกใจที่คนตรงหนารูสิ่งเหลานี้
สำหรับชนชั้นสูงอยางจักรพรรดิเสวียนเฉิน เรื่องราวตางๆ เพียงปราดเดียวก็มองทะลุ
ปรุโปรง
 “ฟาใกลมืดแลว” ชายขี้เมาเอยตอบทันที คำพูดนี้ดูไมเกี่ยวของกับบทสนทนา
กอนหนา กอนปดตาลง
“หืม?” หวังเปาเลอหรี่ตา ขณะที่กำลังจะเอยปาก ทวาพริบตาถัดมาสีหนาก็ตอง
เปลี่ยนไป ดวงจิตเทพกวาดไปทั่วเมือง เวลานี้เมฆดำบนฟาไดบดบังแสงอาทิ ตย
สุดทายจนมิด พื้นดินมืดสลัว ขณะเดียวกันสิ่งมีชีวิตที่เดิมถูกหยุดคางไว ตอนนี้
ก็ฟนคืนกลับมาทั้งหมดแลว
แต… สีหนาทาทางของพวกเขากลั บแตกต างไปจากตอนกลางวั น โดยสิ ้ น เชิ ง
อิงแอบอยูดวยกัน คูรักที่อยูใตรมกระดาษน้ำมันคันเดียวกันระหวางเดินไปเบื้องหนา
พลันทะเลาะกันขึ้นมา สีหนาทั้งคูดูนาเกลียดพนคำวาราย
เด็กนอยที่กำลังเลนซุกซน เพียงพริบตาก็ดูดุรายตบตีกัน
อีกทั้งพอคาที่กำลังคาขายอยูก็ควักมีดออกมาจากอกอยางกะทันหัน กระโจนไปทาง
ลูกคาแทงออกไปอยางโหดเหี้ยม
แมแตนักรองที่เดิมกำลังรองรำทำเพลงก็เชนกัน ราวกับกลายเปนปศาจราย
ทุกๆ คนทั่วทั้งคูเมืองลวนเปนเชนนี้ คูเมืองตอนกลางวันสามัคคีสงบสุข ยามค่ำคืนราว
กับเปนเมืองปศาจ
เสียงคำราม เสียงกรีดรอง เสียงกนดา เสียงบาคลั่งลวนระเบิดออกมาในเวลานี้
กลางวันดั่งมิตรภาพ
กลางคืนชั่วรายอยางยิ่ง
เหตุการณฉากนี้ทำใหเกิดคลื่นลูกยักษขึ้นในใจของหวังเปาเลอ เขาไมเขาใจ
ตองเปนสภาพจิตใจแบบไหนกันถึงจะสามารถทำใหเกิดภาพดีและรายกลับไปกลับมา
เชนนี้ใหเกิดขึ้นในความฝนได
 “ในฝนนี้ แตละคนลวนมีดานดีและดานราย” ชายขี้เมาหลับตาลงทาทางคลาย
ละเมอพูด ไมรูวาคลำหยิบกาสุราอีกกาหนึ่งมาจากตรงไหนขางกาย
“เจาอยากใชขาเปนทางผานไปจากที่นี่ เขาสูมิติแหงเตาตนกำเนิด เชนนั้น
เจาตองตอบคำถามขาขอหนึ่งกอน เจาวา…”
“ขาดีหรือชั่ว?”
“หากเดาถูก ขาจะยอมฟนตื่นใหเจ าเข าไปในมิ ติแหงเตาตน กำเนิด หากเดาผิ ด
หวังวาเจาจะจากไป เจา…ไมควรมา”
หวั ง เป า เล อ มองไปยั ง ชายขี ้ เ มา เงี ย บงั น ครู  ใ หญ ก  อ นเงยหน า มองไปทาง
พระราชวัง
“มองวาดีก็ดี มองวาชั่วก็ชั่ว อยูกับความคิดของทาน”
เมื่อคำพูดนี้ลอยออกมา ทวงทาที่กำลังจะยกกาสุราของชายขี้เมาพลันชะงัก
นิ่งงันไปทั้งราง ครูตอมาดวงตาที่ปดอยูคอยๆ เปดออก เสนเลือดแผกระจายแฝงดวย
ความซับซอนยากจะเอื้อนเอย กอนมองไปยังหวังเปาเลออีกครั้ง
“เปนเจาจริง สินะ…” ชายขี้เมางึ มงำพลางยิ ้ มเฝ  อ น มื อขวายกโบกเต็ ม แรง
เพียงพริบตาโลกที่คูเมืองอยูพลันพรามัวทันที ราวกับฟองอากาศที่แตกละเอียด
เริ่มจากขอบทั้งสองกอนคอยๆ จางหายไป
หวั ง เป า เล อ ขมวดคิ ้ ว คำพู ด เมื ่ อ ครู  ข องจั ก รพรรดิ เ สวี ย นเฉิ น ทำให เ ขารู  สึ ก
ประหลาดชอบกล
“ผูอาวุโสหมายความเชนไร?”
ชายขี้เมาไมตอบ แตกลับหัวเราะรา หัวเราะไปหัวเราะมา โลกใบนี้ก็ยิ่งพรามัว
กระทั่งตรอกที่พวกเขาอยูก็เริ่มจะเลือนหายไป
 มีเพียงเสียงหัวเราะที่ซับซอนและฝดเฝอนของเขาที่สะทอนกองอยู
“เดิมเฝาตะเกียงน้ำมันเดินทางธรรม กลับติดอยูในโลกวุนวายดวยสุรา สามชาติ
มีโชคไดพบเจา เจาเปนทั้งรางวัลและดานเคราะห…”
“ผูอาวุโส?” สัมผัสสวรรคของหวังเปาเลอสั่นสะทาน ถอยคำนี้ทำใหความรูสึก
ประหลาดในใจทวีความรุนแรงขึ้น
“ขาถามเจาอีกสักขอ” ทั้ง คูเมื องนี ้ แม แ ต ตรอกเส น นี ้ เวลานี ้ ล วนจางหาย
รางของชายขี้เมาก็เชนเดียวกัน แตขณะที่เขากำลังจะจางสลายไปจนสิ้น ชายขี้เมา
ก็มองหวังเปาเลอพรอมเอยขึ้นวา
“เจาละ? ดี ชั่ว หรือ…ขึ้นอยูกับความคิดเหมือนกัน?”
 บทที่ 1312 วานอนสอนงาย
เมื่อไดยินคำถามของชายขี้เมา หวังเปาเลอนัยนตาลึกล้ำไมไดตอบกลับ เขามอง
ชายขี้เมาและโลกที่กำลังจางหายไปตรงหนาดวยแววตาราบเรียบ จนกระทั่งผานไป
หลายอึดใจ ทั่วทั้งคูเมืองก็ร าวกับฟองอากาศที่แ ตกละเอีย ด สลายลงกลายเป น
ความวางเปลา
และขณะเดียวกับที่มันแตกสลาย พริบตาที่มิติมายากับความเปนจริงตัดสลับ
วิ ช าเต า แห ง ฝ น ของหวั ง เป า เล อ ก็ เ ริ ่ ม เคลื ่ อ นตั ว ขึ ้ น อย า งเป น ไปตามธรรมชาติ
ควาโอกาสตัดสลับสายนั้นพรอมปดตาลง
ในขณะเดียวกัน รางหลักของหวังเปาเลอที่นั่งขัดสมาธิอยูที่ใตสะพานดินแดนเซียนใน
เวลานี้ รางกายคอยๆ เลือนราง คลายกับการคงอยูของเขาเปนดั่งภาพวาดที่ตอนนี้
กำลังถูกคนลบไปทีละนิด
เมื่อถูกลบจนเลือนหายไปหมด ในมิติแหงเตาตนกำเนิด หวังเปาเลอที่อยูที่นี่
คอยๆ เปดตาขึ้นชาๆ รางกายเขาเริ่มมีเลือดมีเนื้อขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งพริบตา
ที่ดวงตาทั้งสองของเขากะพริบเปดและปดอยางเต็มที่…
เขาไมไดอยูในมิติฝนแลว
สิ่งที่เห็นตรงหนา…กลายเปนโลกแปลกตาทันที!
ท อ งฟ า ที ่ น ี ่ ร าวกั บ เปลวเพลิ ง แดงก่ ำ ไร ใ ดเปรี ย บ คล า ยกั บ ชโลมด ว ยเลื อ ด
ใหความรูสึกชั่วรายยากจะบรรยายแกผูคน
สวนพื้นดินเต็มไปดวยความแหงแลง ไมมีแมแตตนหญาและแทบจะไรรองรอย
ของสิ่งมีชีวิต ถึงขนาดที่วาแมแตซากปรักพังก็ไมมีเขาสูสายตาเลยสักนิด
ราวกับที่นี่เปนเขตหวงหามของสิ่งมีชีวิต
 เปลาเปลี่ยว แหงขอด คลายเปนทวงทำนองหลักของที่แหงนี้ กระทั่งสายลม
ที ่ โ ชยมาก็ ใ ห ค วามรู  ส ึ ก หยาบกร า นแก ผ ู  ค นยามกระทบกาย ทำให ห วั ง เป า เล อ
รูสึกคลายกับกำลังถูกพัดสลาย
“ลมที ่ น ี ่ … แฝงด ว ยกฎพิ เ ศษบางอย า ง คล า ยกำลั ง ดู ด พลั ง ชี ว ิ ต ของข า ”
หวังเปาเลอสัมผัสอยูเงียบๆ ครูหนึ่ง มองไปรอบๆ อีกครั้งกอนปลอยดวงจิตเทพ
ออกไปอยางรวดเร็ว แผปกคลุมไปทั่วบริเวณ
เขาอยากจะดู ว  า ที ่ น ี ่ เ ป น เขตแดนแบบใดกั น แน แต ช ั ด เจนว า ในจั ก รวาลนี้
มีแรงยับยั้งอยู แมแตพลังปราณของหวังเปาเลอก็ปลอยออกมาไดเพียงบางสวน
เทานั้น
แมจะเปนเพียงบางสวน แตก็กวางพอแลว ขนาดพอๆ กับโลกแหงศิลา
และในเขตจิตของเขา พื้นดินยังคงเหมือนเดิมไมเปลี่ยนแปลง ตั้งแตตนจนจบ
ไมมีสิ่งมีชีวิตปรากฏขึ้นมาเลยแมแตนอย
หวังเปาเลอหรี่ตา ไหวรางระเบิดพลังบินไปที่หางไกลดวยความรวดเร็ว เมื่อบินไปได
สองชั่วยามคิ้วก็คอยๆ ขมวดมุน
เพราะดวยความเขาใจกอนมาของเขา ในมิติแหงเตาตนกำเนิดมีจักรวาลที่เกิด
จากผูเยี่ยมยุทธ 108 ทานอยู ตามหลักการแลว เวลานี้ตนควรจะอยูที่ใดสักแหงใน
จักรวาลนี้ แตการบินดวยความเร็วสองชั่วยาม แมดวงจิตเทพจะถูกยับยั้งจากที่แหงนี้
อยูบาง ทวาก็เพียงพอแลวที่จะบิยวนจักรวาลได ยิ่งไมตองเอยถึงพื้นดินผืนเดียว
แหงนี้เลย
ทวาจวบจนถึงตอนนี้ สิ่งที่รับรูก็คือ ที่แหงนี้ไมเปลี่ยนแปลงไปเลยแมแตนอย
และก็ไมถึงสุดเขตพื้นดิน สิ่งมีชีวิตที่นี่ยังคงไรรอยรอยใดๆ
 “ไมคอยถูก ที่นี่ไมควรไรสิ่งมีชีวิต…ไมเชนนั้นที่ขาเห็นในเตาแหงฝนทั้งหมด
กอนหนานั้น ดวงแสงมากมายมหาศาลนั่นจะเปนใคร?”
หวังเปาเลอยืนอยูใตทองฟาสีแดงก่ำ กมหนามองพื้นดิน ผานไปอึดใจก็แหงนหนา
มองฟา ในเมื่อผืนดินแหงนี้ราวกับไมมีจุดสิ้นสุด เชนนั้นเขาจะลองไปดูทองฟาแทน
คิดไดดังนี้ หวังเปาเลอก็ลอยขึ้นสูงทันที มุงไปยังทองฟาที่แดงก่ำดวยความ
รวดเร็ว ทวาทองฟาผืนนี้ก็ชางประหลาดอยางยิ่ง คลายกับไมมีจุดสิ้นสุดเชนกัน
ไมวาหวังเปาเลอจะไปตออยางไร แมจะเขาไปในทองฟาจนลึก รอบดานเต็มไปดวย
แสงสีแดง แตก็ไมสามารถทะลุออกไปไดอยูดี
ราวกับโลกใบที่เขาอยูนี้เหมือนไมมีขีดจำกัด ทุกๆ ที่ลวนเปนที่ที่ยากจะกาว
ออกไป
ถึงขนาดในตอนทาย เหตุเพราะแสงสีแดงเขมขนเกินไปจนเกิดการเปลี่ยนแปลงนอยๆ
กลายเปนหมอกสีแดง แตเขาก็ยังคงติดอยูขางในหาทางออกไมเจอ
นี่ทำใหหวังเปาเลอคิ้วขมวดมุนยิ่งขึ้น นัยนตามีประกายเยียบเย็นพาดผาน
หยุดนิ่งครูหนึ่ง มือขวายกสูง เตาแปดปกมัตถในรางปะทุ ขณะที่พลังแหงธาตุทั้งหา
ไหลเคลื่อน ขณะที่เขากำลังจะระเบิดโลกใบนี้อยางไมออนขอ
ตอนนั ้ น เอง สี ห น า หวั ง เป า เล อ ก็ เ คร ง ขรึ ม ภายในเขตดวงจิ ต เทพของเขา
เกิดระลอกคลื่น หากเปรียบดวงจิตเทพเปนดั่งผืนน้ำ เชนนั้นระลอกคลื่นตอนนี้
ก็เหมือนกับมีกอนหินตกลงไป เกิดระลอกคลื่นเล็กๆ ขึ้นมา
แทบจะเปนเวลาเดียวกับที่รูสึกถึงระลอกคลื่นนี้ ดวงจิตเทพของหวังเปาเลอ
ก็เล็งเปาหมายไวอยางรวดเร็ว รับรูไดอยางชัดเจนวาในหมอกแดงแหงนั้น ตอนนี้
มีเงารางหนึ่งอยูกอนพุงเขาไปหาอยางเร็วรี่
 เงารางนี้ประหลาดอยางยิ่ง ทั้งๆ ที่เมื่อเปรียบกับความเร็วของหวังเปาเลอแลว
ตางกันอยางเห็นไดชัด แตพลังปราณของหวังเปาเลอในเวลานี้ กลับมองเห็นเขา
ไมชัดเจน
รู  ส ึ ก เพี ย งรางๆ ในตอนที ่ ส ั ม ผั ส ได ราวกั บ ความรู  ส ึ ก ของอี ก ฝ า ยแฝงด ว ย
ความยินดี ถึงขนาดในความรูสึกของตนยังไดรับผลกระทบ เกิดความสุขลอยขึ้นมา
อีกทั้งขางหลังของเงารางนี้ ก็ปรากฏอีกสองเงารางที่เลือนรางเหมือนกันกำลัง
ไลกวดดวยความรวดเร็ว เงารางสองร างนี ้ ย ั ง พิ สดารกว าความรู  สึ กยิ น ดี ร  า งนั้ น
เพราะหากพูดใหถูก พวกเขา…ไมใชเงารางของมนุษยที่สมบูรณเสียแลว
ในความรูสึกของหวังเปาเลอ ผูที่ไลตามทั้งสองคนนี้รางกายคลายกับอยูระหวาง
จับตองไดและจับตองไมได ขณะที่จับตองไดก็พอแยกแยะเปนรางคน แตยามที่จับ
ตองไมไดกลับหายไปอยางไรรองรอย ทิ้งไวเพียงทำนองเสียงที่หวังเปาเลอไมเคยไดยิน
มากอนสองเสียง หนึ่งเร็ว หนึ่งชา ผานไปในสัมผัสสวรรคของเขา
หวังเปาเลอหรี่ตา เมื่อสังเกตอยูครูหนึ่งก็รูสึกไดวาเงารางทั้งสามที่กำลังรุกไลใน
เวลานี้กำลังจะออกจากเขตดวงจิตเทพของตน ดังนั้นนัยนตาจึงทอประกายวาบ
กาวออกไปกาวหนึ่งและหายไปทันที
และปรากฏขึ้นอีกครั้งที่ตรงกลางของเงาร างทั้ง สาม การปรากฏตัวของเขา
กะทันหันเกินไป ทำใหผูที่ถูกไลกวดตกตะลึง สวนผูที่ไลตามทั้งสองก็ไมตางกัน
เมื่อถึงตรงนี้ ไมรูเพราะเหตุใด ดวยดวงตา หวังเปาเลอก็เห็นพวกเขาไดอยาง
ชัดเจนแลว ผู ที่ถูกไลฆาเปนเด็กหนุ  ม สี ห น าขาวซี ด ดู ธรรมดา แต ไ ม รู  ว  าทำไม
เมื่อเห็นเขา ความรูสึกยินดีปรีดาในใจหวังเปาเลอก็เพิ่มขึ้นอยางชัดเจน
สวนผูที่รุกไลทั้งสอง ดูแลวเปนวัยกลางคน สีหนาเยียบเย็น ใหความรูสึกโอหัง
และถือดีบางอยาง
 ทั ้ ง สองคนดู เ หมื อ นจะเหี ้ ย มกว า หน อ ย ทั ้ ง ๆ ที ่ ห วั ง เป า เล อ ก็ ป รากฏตั ว ขึ้ น
อย า งกะทั น หั น แต เ มื ่ อ ผงะไป ความเร็ ว กลั บ ไม ต กลงแม แ ต น  อ ย และพุ  ง ไปยั ง
หวังเปาเลอทันที ขณะที่พุงทะยานนั้น เงารางทั้งสองก็เลือนรางกอนจางหายไป
มีเพียงทำนองสองเสียงที่พุงมาทางหวังเปาเลอดวยความเร็วดังชัดใกลเขามามากขึ้น
“พวกเขาเปนพลังเทพแบบไหน?” หวังเปาเลอประหลาดใจ หันไปมองเด็กหนุมที่
ถูกไลฆาพรอมเอยถาม
เมื่อถามจบ ดวยเสียงที่ดังเขามาในหูของหวังเปาเลอ รางกายของเขากลับเกิด
อาการถูกควบคุม ถึงขั้นมีพลังประหลาดขุมหนึ่งผุดขึ้นในรางของเขาอยางปาเถื่อน
ราวกับจะระเบิดฝงเขา
หวังเปาเลอทึ่งเปนอยางมาก สำหรับทำนองเสียงทั้งสองแลวก็เหมือนกับพลัง
ของสัตวราย เหมือนกับเห็นไสเดือน เขาสัมผัสมันอยางถี่ถวนครูหนึ่ง
ขณะเดียวกัน ผูที่ถูกไลนั้น ชัดเจนวาไมรูวาหวังเปาเลอเปนใคร นัยนตาจึงเปน
ประกาย ยิ้มเยาะในใจ
“เจอผูร่ำรองแหงเมืองปรารถนาเสียง กลับใหทวงทำนองรายไปตามอำเภอใจ
คนผูนี้นาจะเปนคนโบราณที่เพิ่งจะฟนตื่น ชางโงเขลาเสียจริง มีที่ไหนที่เจอหนาก็ถาม
แบบนี้ มีแตคนโงถึงจะบอกตามจริง” เด็กหนุมแคนเสียง แววตาเหมือนมองคนตาย
คลายกับรูไดวาพริบตาตอมา ผูที่มาอยางประหลาดนี้จะตองตกตายอยางแนนอน
กอนหันหนาเพิ่มความเร็วหนีไป
และในขณะที่เขาไหวราง พริบตาที่เหาะไปไม ถึง สิ บจั ้ง ทำนองเสียงทั ้ ง สอง
ดานหลัง…ก็หยุดลง
หลั ง จากตะลึ ง งั น เด็ ก หนุ  ม หั น กลั บ ไปตามสั ญ ชาตญาณ พริ บ ตาที ่ เ ห็ น ฉาก
เหตุการณดานหลังอยางชัดเจน ดวงตาพลันเบิกกวางราวกับเห็นผี
 “เจาเจาเจา…”
เวลานี้ หวังเปาเลอที่เขาเห็นกำลังยืนอยูตรงนั้น ในงามนิ้วของมือขางหนึ่งกำลัง
จับโนตดนตรีทั้งสอง สังเกตดวยความสนใจ ดีดดึงเลนไมหยุด
สวนโนตดนตรีทั้งสอง ตอนนี้มันสั่นไหวอยางรุนแรงราวกับหวาดกลัวสุดขีด
สงเสียงโอดครวญขณะดิ้นรนทำใหทวงทำนองเปลี่ยนไป
เมื่อครู เสียงดนตรีทั้งสองไดพุงชนพลังที่ยิ่งใหญของเขาอยางดุดันป าเถื่อน
จากนั้น…พวกมันก็เริ่มสั่นไหวอยากจะถอยกลับ แตเห็นไดชัดวาไมทันแลว
“พวกเขาเปนพลังเทพแบบไหน?” เมื่อเห็นเด็กหนุมที่โดนไลฆาหยุดลง หวังเปาเลอก็
เงยหนาถามดวยความจริงจังอีกครั้งทามกลางเสียงโหยหวนดิ้นรนของตัวโนตทั้งสอง
เด็กหนุมสูดลมหายใจลึก หลังจากสับสนลังเลอยูครูหนึ่งก็เอยตอบอยางเชื่อฟง
“ผู  อ าวุ โ ส พวกเขาเป น ผู  ฝ  ก ตนของเมื อ งปรารถนาเสี ย ง ฝ ก เคล็ ด วิ ช าเสี ย ง
เสียงที่ไดยินทั้งหมดเปนสภาพพลังเคล็ดวิชาของพวกเขาทั้งนั้น ผูที่ฝกจนถึงระดับหนึ่ง
สามารถกลายรางเปนเสียงสัมผัสได เปนอมตะ ไมตายไมดับ”
เด็กหนุมตอบอยางละเอียด
 บทที่ 1313 วิญญาณจักรพรรดิ
“เมืองปรารถนาเสียง?” หวังเปาเลอครุนคิด ในโลกมิติแหงเตาตนกำเนิ ดนี้
จากความเข า ใจที ่ ผ  า นมาของเขา คล า ยจะต า งกั น อยู  บ  า ง โดยเฉพาะรู ป แบบ
การฝกเสียงเพลง แมกอนหนานั้นหวังเปาเลอจะเคยเห็นจากผูฝกตนแตละคนใน
โลกแหงศิลา หากแตชัดเจนวาจากเนื้อแทและคุณประโยชนนั้นแตกตางจากผูฝกตนนี้
โดยสิ้นเชิง
“เมื่อฝกจนถึงระดับหนึ่ง จะสามารถเปลี่ยนตัวเองใหกลายเปนบทเพลงเลื่อนลอย
ทอนหนึ่งไดงั้นหรือ” การฝกที่แปลกใหมเชนนี้ ทำใหหวังเปาเลอรูสึกสนใจกฎเกณฑ
ของมัน สวนเรื่องเปนอมตะนิรันดร ไมตายไมดับ เขาไมเชื่อ
ทวาในใจเขาเวลานี้ บางทีอาจเปนเพราะการตอบอยางละเอียดของอีกฝาย
หรือจะดวยสาเหตุอื่น จึง เกิดความรู  สึ กดี ต อเด็ กหนุ  มตรงหน า ถึ ง ขนาดรู  สึ กได
อยางชัดเจนวาความยินดีปรีดาในใจตนดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นอยูบาง
ทำใหเขารูสึกประหลาดใจ ดวงตาคอยๆ หรี่ลง จับดึงตัวโนตสองตัวที่ระหวางนิ้ว
ทำใหเกิดเสียงจากความเศราโศกดังขึ้นอีกครั้ง หลังจากใชพลังขุมนี้ตีแตกความยินดี
ปรีดาในใจ หวังเปาเลอก็เอยถามวา
“แลวเจาละ?”
เด็กหนุมชะงักครูหนึ่ง แตดวยนิสัยดีงามที่มี ทำใหเขาลืมเรื่องที่ตนวิจารณ
คนโงเขลากอนหนาไปอยางงายดาย และโดยรวดเร็วก็คลอยตามแตโดยดี
“ขาเปนผูฝกหนึ่งในสาขาของสวนมงคล ฝกเตาฝายสุข แคขยับมือขยับเทา
ก็สามารถปลอยความเบิกบานใจออกมากระจายใหแกทุกคนได จากเนื้อหาของ
คัมภีรแหงความสุข เมื่อฝกจนถึงขั้นสุดยอดไดอยางเจาแหงความสุข ก็จะทำให
สิ่งมีชีวิตบนโลกทั้งหมดมีความสุขอยางบาคลั่ง”
 “เตาฝายสุข?” หวังเปาเลอกำลังจะซักถามตอ ทวาตอนนั้นเอง หมอกสีแดง
บริเวณรอบๆ พลันบิดมวน เกิดเสียงฟารองติดตอกันดังมาจากที่ไกลๆ
และไมเพียงเทานี้ ขณะที่เสียงฟารองลอยแววมา เมื่อหมอกสีแดงที่บิดมวน
ปรากฏตาขายขนาดใหญสีทองหนึ่งอันขึ้นรางๆ คลายกับกอตัวขึ้นจากทุกสารทิศ
กำลังพุงเขามาทางนี้ดวยความรวดเร็ว
ภาพฉากนี้ทำใหนัยนตาหวังเปาเลอวาววับ พลางถามเด็กหนุม
“นี่คืออะไรอีก?”
เด็กหนุมก็ตะลึงไปเชนกัน สีหนางงงวย
“หรือวาเปนชนชั้นสูงของเมืองปรารถนาเสียงตามมาอี กหรือ? เปนไปไม ไ ด
ไมเคยไดยินมากอนวาในเมืองปรารถนาเสียงมีผูฝกเสียงฟารอง…”
“ตอใหมีจริงๆ ก็ไมถึงขั้นที่ตองไลตามขามาถึงนี่”
“ที่นี่อยูในความวางเปลาใตผืนดินแลว นอกจากคนโบราณที่ยังไมฟนตื่นเหลานั้น
ก็ไ ม ม ีสิ่งมีชีวิตอื่นใดอีก หรือวามีคนโบราณฟ นตื ่น อี กแลว?” เด็ กหนุ  มแปลกใจ
ที่เอยมาไมใชแกลงหลอก แตเขาไมเขาใจจริงๆ
เพราะจากความเขาใจของเขา เรื่องคนโบราณฟนตื่นมีไมบอยนัก ตอนนี้เห็นได
คนหนึ่งก็นับวาเห็นไดนอยมากแลว หากยังบังเอิญเจอคนที่สองก็ยิ่งนอยเสียยิ่ง
กวานอย
ดวยประสบการณและสายตาของหวังเปาเลอก็มองออกวาเด็กหนุมคนนี้งงงันจริงๆ
เขาหรี่ตาลง หลังจากเก็บโนตดนตรีที่จับเปนมาทั้งสองตัวแลวก็ควาเด็กหนุมกอน
ไหวราง ถอยหลังไปเตรียมออกจากอาณาเขตนี้
 เพราะลางสังหรณของเขา ในเวลานี้เสียงฟารองที่แววมาแตไกลดวยความเร็ว
ใหความรูสึกอันตราย และพลังที่สามารถทำใหเขาเกิดความรูสึกอันตรายเชนนี้ได
ตองไมธรรมดาแนนอน
แตวา…พริบตาที่หวังเปาเลอถอยหลัง ไมรูเพราะเหตุใด คลายการกระทำของเขา
ถูกเสียงฟารองที่ใกลเขามารูเขาแล ว เสี ย งฟ าร องพลั น กระหน่ำคลั ่ ง ในตอนนั้น
ความเร็วปะทุสูงขึ้น และพริบตาตอมา ทามกลางไอหมอกที่กระจายออก หอกยาว
สี ด ำเล ม หนึ ่ ง วนล อ มสายฟ า สี ม  ว งก อ นแหวกไอหมอกด า นหน า และพุ  ง เข า หา
หวังเปาเลอทันที
หอกเลมนี้ราวกับผากระบอกไผ เร็วจนเกิดภาพติดตา เกิดแรงกดดันเทียมฟา
แฝงไวดวยพลังทำลายลาง พริบตาที่ปรากฏก็เกิดเสียงสนั่นไปทั่วบริเวณ โดยเฉพาะ
พลังทำลายลางที่แผกระจายออกมานั้นเทียบไดกับพลังสุดยอดขั้นสี่เลยทีเดียว
มันพุงไปทางเบื้องหนาของหวังเปาเลอในอึดใจตอมา จนเหมือนจะทะลุออกไป
แต ช ั ด เจนว า เพี ย งเท า นี ้ ย ั ง ไม พ อที ่ จ ะให ห วั ง เป า เล อ กลั ว ได แทบจะเป น
พริบตาเดียวกับที่หอกยาวเลมนี้เขามาใกล เตาแปดปรมัตถของหวังเปาเลอก็ปะทุขึ้น
มือซายชูไปขางหนาควาหอกยาวที่พลังรุนแรงไวทันที!
ไมวาหอกยาวเลมนี้จะดุดันปาเถื่อนอยางไร ไมวาจะดิ้นรนกระเสือกกระสน
อยางไร มือซายของหวังเปาเลอก็เปนดั่งคีมเหล็กคีบมันไว จากนั้นเหวี่ยงอยางรุนแรง
ทำใหหอกยาวเลมนี้เบนทิศกลับไปทางทิศที่มา โจมตีกลับไปในเสนทางนั้น อีกทั้ง
ยังเร็วกวาเดิม รุนแรงกวาเดิม!
ทามกลางเสียงแหลมยาวที่ดังขึ้น ขณะที่หอกยาวนี้พุงไปยังทิศทางเดิมแลว
ในไอหมอกก็ถูกทะลวง
 ไมกี่อึดใจ เมื่อเสียงดังสนั่นลอยดังออกมา เงารางที่สวมชุดคลุมยาวกับหนากาก
สีขาวก็ปรากฏ ตอนที่เขาปรากฏกาย ภายในไอหมอกบริเวณรอบดานก็ผุดตาขาย
สีทองขนาดใหญขึ้น ตอนนี้มันก็ยิ่งปรากฏชัดขึ้นจนครบถวนแลว
หวังเปาเลอหรี่ตามองฉากนี้ ขณะเดียวกันเด็กหนุมที่ถูกเขาจับอยูในมือขวา
เวลานี้ดวงตาเบิกกวางคลายกับนึกอะไรบางอยางออก สีหนาเปลี่ยนจากสับสนเปน
หวาดกลัว และเปนความหวาดผวาอยางรวดเร็วกอนรองเสียงหลงออกมา
“วิญญาณจักรพรรดิ!”
“สวรรค นี่…นี่คือวิญญาณจักรพรรดิ!”
“วิญญาณจักรพรรดิคืออะไร?” หวังเปาเลอเอยถามทันที
“วิญญาณจักรพรรดิคือสาวกของเตาสวรรคในตำนาน ไมตายไมดับ และก็จะ
ไมปรากฏตัวที่บนโลก แบบนี้ไมถูกสิ ทำไมแมกระทั่งวิญญาณจักรพรรดิก็ปรากฏตัว
ออกมาแลว เลากันวาภารกิจของเขามีเพียงขอเดียว นั่นก็คือฆาลางเตาที่มาจาก
ภายนอก…” เอยถึงตรงนี้ เด็กหนุมก็เงียบเสียง หันมองหวังเปาเลออยางโงงม นัยนตา
ฉายแววสั่นไหวรุนแรง
“เจา…เจาไมใชคนโบราณ? เจาคือ…ผูที่มาจากภายนอก?”
“ฆาลางผูที่มาจากภายนอก ไมตายไมดับ?” หวังเปาเลอครุนคิด มองผูฝกตน
ที ่ ส วมหน า กากและชุ ด คลุ ม สี ข าวตรงหน า ในเวลานี ้ เ หยี ย บสายฟ า มาอย า ง
สะเทือนเลื่อนลั่น ตัวเขาไมหลบหลีก
เพราะพริบตาตอมา ที่ดานขางภายในไอหมอก หลังจากเสียงหวีดแหลมลอยมา
อยางฉับพลัน หอกยาวที่ถูกหวังเปาเลอโยนออกไปเลมนั้นก็ทะลวงหมอกสีแดงและ
ทะลุออกไปทันที ทั้งยังเร็วกวากอนหนาอีกมาก พริบตาที่ปรากฏก็เขาใกลเงาราง
สีขาวที่เดินมาทางหวังเปาเลอ
 เงารางสีขาวผูนี้รูสึกไดทันที พลันไหวรางคิดจะหลบ ทวากลับสายไปเสียแลว
เพียงพริบตา เมื่อเสียงดังสนั่นสะทอนกอง หอกยาวเลมนั้นก็ทะลุทรวงอกเขาและ
ระเบิดรางเขาออกเปนจุณทันที
ชายหนุมตะลึงงันไปอีกครั้ง
ทวา ทาทางหวังเปาเลอกลับไมผอนคลายลงแมแตนอย คิ้วขมวดมุนยิ่งกวาเกา
เพราะแควิญญาณจักรพรรดิขั้นสี่เพียงผูเดียวยังไมพอที่จะทำใหเขาเกิดความรูสึก
อันตรายขึ้นมาอยางตอนกอนหนาได โดยเฉพาะหลังจากที่เวลานี้วิญญาณจักรพรรดิ
ไดตายลง ความรูสึกอันตรายของเขาไมเพียงไมลดลง แตกลับยังรูสึกหนักอึ้งขึ้นอีก
อึดใจตอมา หวังเปาเลอมองไปทางจุดที่วิญญาณจักรพรรดิแตกสลายลงทันที
มานตาของเขาพลันหดแคบ เพราะตรงนั้นวิญญาณจักรพรรดิที่แตกสลายไมเพียง
ไมดับสลายอยางแทจริง มันกลับ…เกิดรวมรางขึ้นใหมจากเลือดเนื้อที่แตกกระจาย
ออกไปในฉับพลัน
วิญญาณจักรพรรดิสองคน!
สองคนเหมือนกันไมมีผิดเพี้ยน เปนวิญญาณจักรพรรดิระดับสุดยอดขั้นที่สี่!
 บทที่ 1314 ภายใตหนากาก
“แยกราง?” ดวงตาหวังเปาเลอคอยๆ หรี่แคบลง แตไมนานก็คิดไดวานี่ไมใช
การแยกราง เพราะหากเปนการแยกร างจริ ง เช น นั ้ นวิญญาณจั กรพรรดิสองคน
ที่ปรากฏตัวออกมา ในรองรอยพลังงานไมควรเปนสุดยอดขั้นที่สี่เหมือนกับกอนหนา
คอนขางเหมือน…เสียงเพรียกมากกวา
หากตายไปหนึ่งก็จะเพรียกหาออกมาสอง ลองคิดดูหากสองคนนี้ตายลงก็เปนไป
ไดสูงวาอาจจะออกมาเปนสี่ วนซ้ำไปมาเชนนี้จนถึงขั้นที่เรียกวาเปนอมตะไมดับ
“แตก็แตกตางจากสุดยอดขั้นที่สี่แบบปกติอยูบาง” หวังเปาเลอมองวิญญาณ
จักรพรรดิที่ผสานรวมออกมาสองคนนั้นอยางครุนคิดระหวางที่เด็กหนุมเตาฝายสุข
ขางกายกำลังตัวสั่นกระวนกระวาย
ไมวาจะเปนที่ดินแดนแหง เซี ยนหรื อเที ยบกั บตั วเอง หวั ง เป าเล อไมไ ด รู สึก
แปลกใหม ก ั บ ขั ้ น ที ่ ส ี ่ ดั ง นั ้ น เขาจึ ง สั ง เกตได อ ย า งรวดเร็ ว ว า วิ ญ ญาณจั ก รพรรดิ
ตรงหนานี้มีจุดบกพรอง
พวกเขาดู เ หมื อ นขั ้ น ที ่ ส ี ่ ทว า แท จ ริ ง แล ว ก็ เ หมื อ นคั ด ลอกวางออกมา
ขาดจิตวิญญาณ เปนเหมือนหุนเชิดที่สรางขึ้นมาเสียมากกวา และขั้นที่สี่แบบนี้
ถึงแมจะมีพลังแตก็หางชั้นกันไมนอยเลยทีเดียว
ไมตองกลาวถึงหวังเปาเลอ ตอใหดินแดนแหงเซียนขั้นที่สี่มาสักคนหนึ่งก็สามารถ
ขยี้วิญญาณจักรพรรดิไปไดหนึ่งคนแลว
“ยิ ่ ง ไปกว า นั ้ น …เสี ย งเพรี ย กเช น นี ้ ไม ม ี ท างที ่ จ ะไม ม ี จ ุ ด สิ ้ น สุ ด ” แม ใ นใจ
จะคาดการณไวแลว แตในโลกมิติแหงเตาตนกำเนิดที่แปลกประหลาดแบบนี้ กอนที่
จะไดขอมูลที่ครบถวนของที่นี่ หวังเปาเลอไมคิดจะเผยฐานะของตัวเองใหมากไป
เขารูดีวาตนใชเตาแหงฝนเขามาในจักรวาลแหงนี้ ในบางมุมก็คือการลักลอบเขามา
จุดประสงคที่ทำแบบนี้ก็เพื่อไมใหมหาเทพรูตัว จากนั้นก็ลุลวงแผนการที่จะตัด
เหตุตนผลกรรมของตน
และการวิเคราะหของหวังเปาเลอ มหาเทพในตอนนี้เปนไปไดสูงวาอยูในชวงหลับลึก
ดังนั้นความนาจะเปนที่เขาจะทำสำเร็จก็นับวาสูงมากทีเดียว
เดิมทีแผนการนี้ก็คือกอนที่มหาเทพจะรูตัว เดินไปขางหนาเขา ผสานเขาไปใน
ตะปูไมดำและโจมจีเขาใหถึงแกชีวิต
ดูเหมือนงายดาย แตเมื่อจะทำจริงแลวก็ตองปรับเปลี่ยนไปตามโอกาส
แตวาไปวามา สุดทายแลวความจำเปนที่จะปกปดก็ยังตองทำตอไป และการลอง
หยั่งเชิงก็ยังคงตองมี ดังนั้นเมื่อความคิดเหลานี้ลอยเขามาในหัว พริบตาที่วิญญาณ
จักรพรรดิทั้งสองเงยหนาและพุงมาทางหวังเปาเลอดวยความรวดเร็ว หวังเปาเลอ
ก็ถอยหลังอยางฉับพลัน
ดวยความรวดเร็วและหลบหลีกออกจากอณาเขตนี้ไปกอน จึงชนเขากับตาขาย
สีทองที่ปรากฏขึ้นในหมอกสีโลหิตดานหลังเขา
ตอนนั้นเองที่ชนเขากับตาขายทอง หวังเปาเลอก็เดินพลังเต็มที่ แตกลับไมปลอย
ออกมาทั้งหมด และเก็บกลับมาทันทีที่เมื่อโดนตาขายทองดานหลัง
จากการสัมผัสในชั่วอึดใจนี้ หวังเปาเลอก็หยั่งเชิงขีดทนรับของตาขายทองนี้ได
ทันที เขามั่นใจ เมื่อรวบรวมพลังของตนเปนจุดเดียว ดวยเตาแปดปรมัตถก็สามารถ
ทำลายมันไดฉับพลันแลวหนีออกไป
เมื่อหยั่งเชิงจุดนี้ไดแลว หวังเปาเลอก็หรี่ตาแคบลง แตกลับไมรีบรอน นัยนตา
ฉายแววเย็นเยียบวาบผาน กอนพุงเขาหาวิญญาณจักรพรรดิทั้งสองคนที่ไลตามมา
“เจา เจา เจา…เจาจะพุงไปเองทำไมเลา ทำไมไมหนีละ” เด็กหนุมที่ถูกหวังเปาเลอจับ
ไวอยูในมือขวารองโหยหวนออกมา
ดวยความรูความเขาใจของเขา วิญญาณจักรพรรดิก็เหมือนกับวิญญาณเทพ
ที่ไมสามารถตอกรและไมอาจสบประมาทได เปนตัวแทนของเตาสวรรคแหงโลกทั้งใบ
แตคนบาที่จับตนมาทั้งเปนกลับลงมือแลวยังเลือกจะลงมืออีกรอบ
ทำใหขณะที่เขารองโหยหวน ความหวาดกลัวก็แผซานไปทั่วสัมผัสสวรรค
บางที เ ป น เพราะรู  ส ึ ก ว า เสี ย งโหยหวนของเขาไม น  า ฟ ง ขณะที ่ ห วั ง เป า เล อ
พุงออกไปก็เก็บวิชาพลังเทพของเด็กหนุมผูนี้ลงในกระบอกแขนเสื้อ ความเร็วไมตก
พริบตาก็ปะทะเขากับวิญญาณจักรพรรดิทั้งสอง
ท า มกลางเสี ย งดั ง สนั ่ น กฎเต า ธาตุ น ้ ำ ใกล บ ั ง เกิ ด ขึ ้ น ปกคลุ ม ไปทั ่ ว สารทิ ศ
วิญญาณจักรพรรดิทั้งสองคนรางพลันแข็งคางคลายกับวิถีเตาและโลหิตในรางกาย
กำลังไหลยอนกลับ รางพลันหยุดชะงัก
ตอนนี้ก็คือคนตาย
หวังเปาเลอสาวเทาเขามาใกล นิ้วชี้ขวากลายเปนเงา แตะลงหวางคิ้วบนหนากาก
ของวิญญาณจักรพรรดิทั้งสอง เสียงดังสนั่น หนากากรวมทั้งกะโหลกของพวกเขา
พังทลายลงไปพรอมๆ กัน
หวังเปาเลอขมวดคิ้ว เดิมทีเขาคิดจะทำลายแคหนากากกอน ดูวาอีกฝายหนาตา
อยางไร แตหนากากนี้ราวกับวาผลึกติดอยูกบั ใบหนาของพวกเขา ไมสามารถแยกจาก
กันได
“ไมดูก็ได” หวังเปาเลอแคนเสียงเย็น ขณะที่โบกมือ พลังกดตานปะทุขี้นอีกครั้ง
ทั่วบริเวณ กอนบดรางวิญญาณจักรพรรดิทั้งสองจนแหลกละเอียด
 พริบตาตอมา เลือดเนื้อที่ถูกหวังเปาเลอบดละเอียดเหลานั้นก็รวมตัวเขากันใหม
กอนปรากฏออกมาเปนวิญญาณจักรพรรดิสี่คน ยังคงใสหนากากเชนเดิม เงียบกริบ
ไมพูดจาเชนเดิม แววตาวางเปลา พุงมายังหวังเปาเลอ
ในเวลาอันสั้น จากสี่เปนแปด แปดเปนสิบหก จากนั้นสามสิบสอง…
หวังเปาเลอยังคงสูตอ ลงมือลื่นไหลเปนธรรมชาติ สังหารอยางตอเนื่อง ทวา
หัวคิ้วเขายิ่งขมวดแนนขึ้นเรื่อยๆ จวบจนในตอนที่วิญญาณจักรพรรดิปรากฏขึ้นจนถึง
หกสิบสี่คน…ลมหายใจหวังเปาเลอก็เริ่มถี่กระชั้นขึ้นบางแลว
แมวิญญาณจักรพรรดิเหลานี้จะหางชั้นกับขั้นที่สี่แทจริงอยูมาก ไรจิตวิญญาณ
เปนดั่งเทพวัตถุ แตขอดีเรื่องจำนวน สำหรับภายนอกโลกถือวานากลัวเทีย มฟ า
เลยทีเดียว
พอที่จะทำลายลางกลุมอำนาจใหญทั้งหลายไดเลย
ถึงขนาดสามารถกลาวไดวา มองไปทั่วทั้งจักรวาลผืนใหญแหงนี้ รวมทั้งทุกเขต
แดนดินแดนแหงเซียน เกรงวาจำนวนขั้นที่สี่แทจริงก็คงไมถึงหลายสิบ
ดังนั้นถึงแมพลังของหวังเปาเลอจะถึงขั้นที่หา แตตอนนี้ความรูสึกอันตรายก็ยังคง
เพิ่มขึ้นอยู โดยเฉพาะ…วิญญาณจักรพรรดิเหลานี้ดูเหมือนจะไมมีทางสังหารไดหมด
และสิ ่ ง ที ่ ท ำให ห วั ง เป า เล อ รู  ส ึ ก อั น ตรายยิ ่ ง กว า นั ้ น ก็ ค ื อ ตอนที ่ จ ำนวน
วิญญาณจักรพรรดิออกมาถึงหกสิบสี่ตัว เขารูสึกไดรางๆ วามีรองรอยพลังงานขุมหนึ่ง
ที่คลายมีคลายไมมีอยูในสถานที่อันหางไกลที่ไมรูจัก เหมือนคนที่กำลังนอนหลับลึก
เปลือกตาขยับนอยๆ คลายใกลจะตื่น
และความรูสึกที่รองรอยพลังงานนี้ใหแกเขาก็คือ…มหาเทพที่เขากำลังตามหา!
“ทำตอไมไดอีกแลว!”
เมื่อลองทดสอบระดับการแบงตัวของวิญญาณจักรพรรดิแลว เกรงวาหนึ่งรอยกวาตัวก็
คงไมใชปญหา และในเวลาเดียวกันก็ไดหยั่งเชิงออกมาแลววาการแบงตัวที่มากเกิน
ของวิญญาณจักรพรรดิสามารถเปนตัวกระตุนในการปลุกมหาเทพใหตื่นขึ้นได ดังนั้น
หวังเปาเลอจึงเลือกที่จะถอยทันที
รางกายสงเสียงดังโครมทีหนึ่ง ชนเขากับตาขายสีทองขนาดใหญ ทำใหตาขาย
ขนาดใหญนี้พังทลายในพริบตา ขณะเดียวกัน วิญญาณจักรพรรดินับสิบก็ไลตามมา
ผูที่อยูหนาสุด พริบตาที่ตาขายใหญพังทลายลงก็มาถึงเบื้องหนาหวังเปาเลอและกำลัง
จะลงมือ
หวั ง เป า เล อ นั ย น ต าวาววั บ มื อ ขวาพลั น ยกสู ง ตอนนี ้ เ องปลายนิ ้ ว ของเขา
กลับปรากฏแสงสีขาวสวางดุจกระดาษสะทอนแสง กอนแตะลงบนหวางคิ้วของ
วิญญาณจักรพรรดิที่เขามา
เปนกฎแหงกระดาษ
นี่ก็คือสิ่งที่หวังเปาเลอคิดได วิธีที่จะสามารถถอดหนากากวิญญาณจักรพรรดิ
ออกมาไดก็คือทำใหหนากากกลายเปนกระดาษ!
เมื่อปลายนิ้วแตะลง กฎแหงกระดาษพลันปรากฏ พริบตาวิญญาณจักรพรรดิ
ที ่ ไ ล ต ามมาผู  น ั ้ น หน า กากบนหน า ก็ บ างลงและกลายเป น กระดาษในทั น ที
กอนปลิวรวงลงมาจากใบหนาคลายกับไมสามารถติดอยูได พรอมปรากฏใบหนา…
ที่เมื่อหวังเปาเลอเห็นเขาก็เกิดสายฟานับแสนฟาดใสลงบนหัว
ใบหนานั้น…แมจะไรความรูสึก แมจะเฉยชา แมจะซีดขาวผิดปกติ แตเมื่อเทียบ
กับใบหนาหวังเปาเลอแลว…
มันเหมือนกันอยางกับแกะ!!
 บทที่ 1315 โลกสามระดับชั้น
ในหัวของหวังเปาเลอเกิดเสียงดังสนั่น ทั่วทั้งจิตใจเกิดคลื่นยักษเทียมฟาซัดโหม
เดิมทีจากระดับการฝกตนและประสบการณของเขา เขาไมมีทางที่จะถูกสั่นคลอน
ไดงายดายขนาดนี้
แต…ภาพตรงหนานั้นเหนือความคาดหมายของเขาอยางสมบูรณ ทำใหตอนนี้
ในใจของหวังเปาเลอเกิดความสับสนดานการรับรูขึ้น
คาดไมถึงวารูปลักษณของวิญญาณจักรพรรดิจะเหมือนตัวเขาไมมีผิด
คำตอบของความหมายนี้ทำใหแคคิดนิดเดียวหวังเปาเลอก็ตองหายใจหอบถี่แลว
และเวลาก็มีไมพอใหเขาไดคิดอะไรมากมาย ตอนนี้เมื่อมองลึกลงไปที่ใบหนาของ
วิญญาณจักรพรรดิซึ่งโผลออกมาหลังหนากากที่กลายเปนกระดาษแลวหลุดออก
หวังเปาเลอก็ถอยหลังไปกระแทกเขากับตาขายยักษสีทองที่ดานหลัง
เสียงดังสนั่นสะเทือนฟาสะเทือนดิน ตาขายยักษสีทองถูกหวังเปาเลอกระแทกจน
เกิดชองวาง รางของเขาราวกับสายฟาฟาด ถอยหลังเพียงชั่วพริบตาก็ทะลวงตาขาย
ออกไปได
เขารวดเร็วอยางยิ่ง ระเบิดความเร็ วจนถึง ขี ดสุดทัน ที พริ บตาก็ หายไปจาก
หมอกแดงของโลกภายนอก เมื่อบินออกไป หวังเปาเลอก็เก็บพลังฝกตนและซอน
กลิ่นอายลมหายใจทั้งหมด ถึงขนาดที่วิญญาณจักรพรรดิเหลานั้นที่ไลตามเขามาจาก
ภายในตาขายก็ยังสูญเสียรองรอยของหวังเปาเลอไปหลังจากไลตามอยูระยะหนึ่ง
ราวกับจับตำแหนงเขาตอไมไดอีก หลังจากคนหาอยูพักหนึ่งก็เริ่มสงบลงแลว
พากันหลอมรวมเขาไปในหมอกแดงจนหายลับไป
 สวนทางดานหวังเปาเลอ หลังจากเก็บงำกลิ่นอายแลว เขาก็เรงความเร็วขึ้นจาก
ในหมอกแดงราวกับมีจุดหมายที่แนนอน แตความจริงตอนนี้ทั้งหัวของเขามีแตใบหนา
ของวิญญาณจักรพรรดิผุดขึ้นมา ไมสามารถลบออกไปไดแมแตนิด
“นี่มันผิดปกติอยางยิ่ง!”
“อยางแรก…จากการคาดการณกอนหนานี้ของขา วิญญาณจักรพรรดิเปนขั้นสี่
ที่ไมสมบูรณ หรือกลาวใหถูกก็คือ วิญญาณจักรพรรดิควรจะเปนการดำรงอยูประเภท
หุนเชิดอะไรทำนองนั้น และจุดกำเนิดของมัน…ก็คือตัวของมหาเทพ”
“เช น นั ้ น ก็ ส ามารถอนุ ม านได ว  า วิ ญ ญาณจั ก รพรรดิ น  า จะเป น ส ว นหนึ ่ ง ของ
มหาเทพ”
“นี่อธิบายไดถึงเหตุผลที่ตรงนี้มีขั้นสี่ปรากฏตัวขึ้นมากมาย ถึงอยางไรระดับแบบ
มหาเทพก็สามารถแบงแยกดวงจิตเทพแสนดวงออกมาเปนจักรพิภพกวางใหญไพศาล
แสนแหงได เชนนั้น…การมีหุนเชิดมากมายขนาดนี้ปรากฏตัวขึ้นก็ไมใชเรื่องเหนือ
ความคาดหมาย”
“สวนเรื่องที่ทำไมถึงไดเหมือนตัวขาไมมีผิดนั้น…มีความเปนไปไดสองอยาง”
หวังเปาเลอหรี่ตาลง ประกายเฉียบคมแฝงอยูในแววตา
“ความเปนไปไดอยางแรกคือเพื่อที่จะตอตานการปลนชิงธาตุไมมาจากหาธาตุ
มหาเทพจึงกระจายไปอยูในจักรพิภพกวางใหญแสนแหงยกเวนโลกแหงศิลาที่ขาอยู
และจักรพิภพทั้ง 99,999 แหง ที่เหลื อก็ กลายเป นผลแหง เต าจากความสำเร็จใน
ขั้นสุดทายของเขา”
“ผลแห ง เต า แต ล ะผลล ว นกลายเป น วิ ญ ญาณจั ก รพรรดิ ใ นที ่ แ ห ง นี ้ สาเหตุ
ที่หนาตาเหมือนกับขาก็เพราะวา…ถาไมใชความบังเอิญละก็ ขาก็นาจะเปนสวนหนึ่ง
ของพวกเขาดวยเชนกัน พวกเขาลวนเปนขา ขาก็เปนพวกเขา…”
 หวังเปาเลอเงียบงัน การอนุมานเชนนี้เขาคิดวาสมเหตุสมผลมาก แตก็ไมรูทำไม
ในหัวจึงปรากฏความเปนไปไดอยางที่สองขึ้นมาอยางอดไมได
“รางเดิมของมหาเทพหนาตาเปนอยางไร…จะเหมือนกับขาหรือไม…” สำหรับ
ความเปนไปไดขอนี้ หวังเปาเลอไมอยากและไมกลาที่จะคิด ดังนั้นหลังจากเงียบงัน
ไปนาน เขาก็สูดลมหายใจลึก
“ความเปนไปไดอยางที่สองนี้เปนแคความคิดเรื่อยเปอยของขาเทานั้น นาจะ
ไมใชเรื่องจริง…จะตองไมใชเรื่องจริง!” หวังเปาเลอหลับตาลง ไมนานก็ลืมตาแลว
กลบฝงความคิดทั้งหมดไวที่กนบึ้งจิตใจ เขาโบกมือขวาขึ้น แลวปลอยเด็กหนุมจาก
เตาสายสุขที่ถูกตนเก็บไวในแขนเสื้อออกมา
ทันทีที่เด็กหนุมถูกปลอย เขาก็มีอาการงุนงงสับสนเปนอยางแรก จากนั้นก็นึกได
ถึงภาพกอนหนานี้ จึงมองซายมองขวาและหนาเปลี่ยนสีทันที หลังพบวารอบตัวไมมี
วิญญาณจักรพรรดิแลว เขาก็ชะงักนิ่ง ในใจโลงอก แตตอจากนั้นเปลี่ยนเปนความ
ตกตะลึงเมื่อพบวาหวังเปาเลอไมบาดเจ็บเลยสักนิดเดียว
“ผูอาวุโส…”
“พูดมา คนโบราณที่เจาพูดกอนหนานี้คืออะไร แลวยังมี ทำอยางไรถึงจะเขาไป
ในโลกที่เจาอยูได!” หวังเปาเลอมองเด็กหนุม น้ำเสียงสงบนิ่ง เอยชาๆ
คำพูดเรียบนิ่งของหวังเปาเลอสรางแรงกดดันใหญหลวงใหกับเด็กหนุมผูนี้มาก
ตอนนี้เขาเขาใจอยางถองแทแลววาคนที่อยูตรงหนาไมใชคนโบราณที่ตื่นขึ้น แตเปน
คนที่มาจากโลกภายนอก ทั้งยังทรงพลังในระดับที่นากลัวอีกตางหาก
เกรงวาแคเพียงสายตาก็พอจะฆาตนไดแลว
 สำหรับตัวตนเชนนี้ เด็กหนุม ไม กล าป ดบั ง แม แต น ิ ด และไม กล ามี ความคิ ด
วอกแวกใดๆ ดวย เขาเพียงพยายามทำตัวเชื่อฟงใหไดมากที่สุด แลวบอกเรื่องที่ตัวเอง
รูทั้งหมดออกไป
เด็ ก หนุ  ม ไม ร ู  จ ั ก มิ ต ิ แ ห ง เต า ต น กำเนิ ด และไม ร ู  จ ั ก โลกที ่ ต นอยู  มองจาก
โลกภายนอก จักรวาลมีอยู 108 แหง แตในความรูของเขา ที่นี่มีอยูเพียงแผนดินเดียว
แผนดินนี้ไรขอบเขตไรที่สิ้นสุด วากันวามีเพียงแคไมกี่คนเทานั้นที่สามารถเดินไป
จนถึงสุดขอบโลก
แตโลกที่มีคนเพียงไมกี่คนเดินไปจนถึงสุดขอบแหงนี้กลับไมไดมีแคชั้นเดียว
ในความรูของเด็กหนุมตั้งแตเล็กจนโต โลกแบงเปนสามชั้น
ชั้นที่หนึ่งเรียกวาโลกนิทรา
ชั้นที่สองเรียกวาโลกโลกา
ชั้นที่สามเรียกวาโลกสุสาน
สถานที่ที่เขาอาศัยนั้นอยูในชั้นที่สอง สวนชั้นที่หนึ่ง สำหรับเขาแลวมันคือตำนาน
เปนที่ที่ไมเคยไป ทั้งยังบอกกันวาเปนโลกที่วิญญาณจักรพรรดิอาศัยอยู
สวนบริเวณที่อยู ณ ตอนนี้ ตามคำพูดของเด็กหนุม มันคือสวนระหวางชั้นที่สอง
และชั ้ น ที ่ ส าม หากลงไปอี ก ก็ เ ป น โลกสุ ส านแล ว และพวกคนโบราณก็ ม าจาก
โลกสุสานนี้
ส ว นเรื ่ อ งเล า เกี ่ ย วกั บ โลกสุ ส านนั ้ น มี ม ากมาย หนึ ่ ง เรื ่ อ งที ่ แ พร ห ลายอย า ง
กวางขวางที่สุดก็คือ ฟาดินในอดีตนั้นแตกตางจากที่เห็นในปจจุบัน ที่นั่นมีหมื่นเตา
คอยโตแยงกัน ผูแข็งแกรงมากมายราวกับเมฆา
 แตกลับเกิดภัยพิบัติปริศนาครั้งหนึ่ง ทุกอยางในอดีตจึงถูกกลบฝง ดังนั้นจึงเกิด
เปนโลกสุสานขึ้นมา ในนั้นไมไดฝงไวเพียงแคอารยธรรมเทานั้น แตยังฝงผูฝกตน
ในคราวนั้นเอาไวดวย
แมวาผูฝกตนสวนใหญลวนกลายเปนเถากระดูกไปแลว แตสุดทายก็ยังมีบางสวน
ที่อยูในสภาวะนิทรา พวกเขาจะตื่นขึ้นมาทีละคนๆ จากนั้นก็ออกจากโลกสุสาน
แลวตระเวนมาถึงโลกโลกาชั้นที่สอง
คนเหลานี้ลวนถูกเรียกวาคนโบราณ และพวกเขาแตละคนลวนแข็งแกรงอยางยิ่ง
“ดังนั้น คนโบราณเหลานี้จึงกลายเปนกลุมอิทธิพลหลักฝายที่สามในโลกโลกา
ชั้นที่สอง พวกเราเรียกกลุมอิทธิพลของพวกเขาวา…เมืองโบราณ”
“สวนอิทธิพลหลักอีกสองฝายนั้นแบงเปนเจ็ดแกนหลักที่เกิดจากเจ็ดอารมณ
อั น ได แ ก สุ ข โกรธ กั ง วล รั ก ใคร เศร า โศก หวาดกลั ว สะเทื อ นใจ และ
หกเมืองปรารถนาซึ่งฝกตนจากปรารถนาทั้งหกอันไดแก รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส
และอารมณ”
“ผูอาวุโส ขานั้นเปนผูฝกตนจากเตาแหงสุขในเจ็ดอารมณขอรับ”
“สวนผูร ่ำรองกอ นหน านี้น ั้ น พวกเขาเป น ผู  ฝ  ก ตนของเมื องปรารถนาเสี ย ง
หนึ่งในหกปรารถนาขอรับ!”
“เปนเพราะเจาแหงเตาสายสุขของขาถูกเจาแหงปรารถนาเสียงสยบไว ดังนั้นเตา
สายสุขของขาจึงเสื่อมถอย แตละสำนักสาขาทำไดเพียงซอนตัวแลวพยายามอยูรอด”
“สวนที่วาจะออกไปจากที่นี่เพื่อเขาสูโลกชั้นที่สองไดอยางไรนั้น สำหรับพวกขา
แลวงายดายอย างยิ่ง เพียงแคตอ งชั กนำกฎเกณฑ พ ลั ง เต า จากนั ้ น ก็ จ ะถู ก พลั ง
ชักนำเขาไปเองขอรับ” เด็กหนุมพูดถึงตรงนี้ก็แอบชำเลืองมองหวังเปาเลออึกๆ อักๆ
 หวังเปาเลอทาทางครุนคิด กอนหนานี้เขาลองมาหลายวิธีแลว แตก็ไมอาจออกไป
จากพื้นที่ไอหมอกผืนนี้ไดเลย ตอนนี้ดูแลวนาจะเปนเพราะกฎเกณฑพลังแตกตางกัน
จึงไมอาจถูกชักนำเขาไปได
ขณะที่หวังเปาเลอครุนคิดอยูตรงนี้ ทางฝงเด็กหนุมก็คลายชั่งใจ เขากัดฟนรุนแรง
แลวโพลงขึ้นวา
“ผูอาวุโสจะเขาไปในโลกโลกาชั้นที่สอง ก็จำเปนตองฝกฝนกฎเกณฑใหตรง
ตามที่กำหนด ผูนอยยินดีแบงเตาสายสุขของตัวขามาเปนเมล็ดพันธุเพื่อมอบให
ผูอาวุโสฝกตนตระหนักรูขอรับ”
 บทที่ 1316 ปติยินดี
เขาสามารถพูดประโยคนี้ออกมาได เห็นไดชัดเลยวาเด็กหนุมคนนี้ยังนับวา
เฉลียวฉลาด เขารูดียิ่งวาความคิดระแวดระวังไปทุกเรื่องนั้นไมมีประโยชนกับจอมพลัง
ที่สามารถจับกุมผูร่ำรองสองคนไดสบายๆ และหนีมาไดอยางปลอดภัยหลังจากชักนำ
วิญญาณจักรพรรดิมา
โดยคราวๆ แลวในสายตาของอีกฝ าย ความเปนความตายของตนขึ้ นอยู  กับ
หนึ่งความคิด สามารถเปลี่ยนไดทุกเมื่อแคเพราะเรื่องเล็กๆ บางอยาง เขาจะเปน
หรือตายเดิมทีก็ไมอาจคาดเดาไดเลย
แต ต อนนี ้ เห็ น ได ช ั ด ว า อี ก ฝ า ยวางแผนจะเข า ไปในโลกาชั ้ น ที ่ ส อง ดั ง นั้ น
เมื่อเห็นวาไมมีวิธีเขาไป การกลืนกิน หรือการหลอมรวม หรือการยึดตนเอาไวก็นา
จะเปนตัวเลือกแรกของอีกฝาย
หากเปลี ่ ย นเขาไปอยู  ใ นตำแหน ง ของอี ก ฝ า ย เขาก็ จ ะทำเช น นี ้ เ หมื อ นกั น
และความตางระหวางทั้งคูก็ทำใหเขาไมมีปญญาจะตอกรดวยอยูแลว ถึงขั้นที่หาก
กลาวเกินจริงอีกสักหนอย แคความสามารถจะระเบิดตัวเองตอหนาอีกฝายก็เกรงวา
จะไมมีดวยซ้ำ
ดัง นั้น แทนที่จะรอใหอีกฝายเปน คนตัดสิ น ใจ ไม สู  ตนเอ ย ปากเสนอวิ ธี การ
แกปญหาอยางอื่นใหเขาแทนกอนดีกวา
ในเมื่อตัดสินใจจะทำตัวเชื่อฟงนาเอ็นดูแลว เชนนั้นก็จงเชื่อฟงนาเอ็นดูใหถึงที่สุด
ขณะเดียวกันเขาก็เชื่อวา ดวยความแข็งแกรงของอีกฝาย การจะสังหารตน
หรือไมไมใชเรื่องสำคัญ สำหรับผูแข็งแกรงเชนนี้ การแกปญหาตางหากถึงจะเปน
จุดสำคัญ
สวนกระบวนการ…ไมใชเรื่องสำคัญเทาไร
 หวังเปาเลอคลายยิ้มคลายไมยิ้ม เขาเหลือบมองเด็กหนุมปราดหนึ่ง สำหรับ
ความคิดจิตใจของคนผูนี้ จากประสบการณของเขา แคมองปราดเดียวก็มองออกได
ทะลุปรุโปรง แววตาจึงฉายแววชื่นชมออกมา ไมไดพูดตอบทันที แตยกมือขวาขึ้น
แลววาดไปยังไปยังอากาศชาๆ
เมื่อลดมือลงไป ขณะที่เด็กหนุมจากเตาแหงสุขตกตะลึงอยูนั้น ฉับพลันบนราง
ของหวังเปาเลอก็มีคลื่นผันผวนปรากฏขึ้น หลังจากเด็กหนุมสัมผัสถึงคลื่นผันผวนนี้
ความวิตกในใจของเขาในตอนแรกก็หายไปในชั่วพริบตา และมีความปติยินดีกำเนิด
ขึ้นมา สิ่งนี้ทำใหเขาเบิกตากวางทันที
ยั ง ไม ทั นที ่เ ขาจะได เ อ ย ปาก หวั ง เป า เลอ ก็อ าศั ย เต า ลอกเลี ย นแบบของตน
นำเตาสายสุขเขามา กอนกาวหนึ่งกาวไปยังความวางเปลา ตองการใชพลังงานสายนี้
เพื่อกาวเขาไปในโลกาชั้นที่สอง
แต ช ั ่ ว ขณะที ่ ห วั ง เป า เล อ ก า วลงไปนั ้ น เงาร า งของเขาก็ พ ร า เลื อ นราวกั บ
จะผสานรวมเขาไปในพริบตา สีหนาของหวังเปาเลอขยับไหว เทาที่กำลังจะกาวลงไป
หยุดนิ่งอยูตรงนั้น ครูหนึ่งจึงคอยๆ ถอนมันกลับมา
จากนั้น ทามกลางความเงียบงัน เขาเงยหนาทอดมองไปยังอวกาศอันหางไกล
สายตาฉายแววครุนคิด
ชั่วพริบตาเมื่อครูนี้ แมวาเขาจะเลียนแบบเตาสายสุขไดสำเร็จและหลอมรวมเขาไป
ในรางแลว แตเมื่อกาวเทา เขากลับสัมผัสไดถึงสิ่งกีดขวาง ทำใหรับรูไดชัดเจน
อยางยิ่งวา ขอเพียงตนกาวออกไปหนึ่งกาว ก็จะเขาสูภายในสิ่งกีดขวางและเขาสู
โลกชั้นที่สองตามที่เด็กหนุมพูดทันที
สิ่ง กีดขวางนั้นคลายจะเปนประตู ใ หญ ของโลกชั้ นที ่สอง และกุ ญ แจสำหรับ
ประตูใหญนี้ก็มีอยูสิบสามชิ้น แบงเปนเจ็ดอารมณหกปรารถนาทั้งสิบสามกฎเกณฑ
 สวนวิธีการที่คนโบราณเขามาในโลกชั ้ น ที ่ สองนั ้ น หวั ง เป าเล อก็ คาดเดาได
สวนหนึ่งเชนกัน
ดังนั้น เขาจึงใชเตาลอกเลียน แมวาจะไดรับกุญแจมาสำเร็จ แตที่แหงนี้คือ
มิติแหงเตาตนกำเนิด สิ่งที่เขาลอกเลียนมา สุดทายก็ไมไดสมบูรณแบบอยางที่สุด
ดังนั้นชั่วพริบตาที่กำลังจะกาวเทาลงไป ความระแวดระวังในใจของหวังเปาเลอ
ก็ตื่นตัวขึ้น เขามีลางสังหรณวาขอเพียงตนกาวเทาลงไป พลังผันผวนที่ดึงดูดมาได
คงจะนาตะลึงยิ่งกวาการปรากฏตัวของวิญญาณจักรพรรดิเสียอีก
“ถึงขนาดเปนไปไดวาจะมีวิญญาณจักรพรรดิหลายรอยหลายพันตนปรากฏ
ขึ้นมาพรอมกันดวยซ้ำ” หวังเปาเลอขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาวิเคราะหคาดเดาถึงสาเหตุที่
วิญญาณจักรพรรดิปรากฏตัวขึ้นไดแลว
นั่นก็เพราะ…เตาจากโลกภายนอก
ภายในมิติเตาตนกำเนิดแหงนี้ กฎเกณฑที่สามารถใชไดนาจะมีอยูเพียงสิบสี่ชนิด
สิบสามชนิดแรกคือ เจ็ ดอารมณ หกปรารถนา ส วนชนิ ดสุ ด ท ายเห็ น ได ชั ดว า เป น
วิถีฝกตนของคนโบราณในที่แหงนี้นั่นเอง แมวาหวังเปาเลอจะยังไมกระจางชัดนักวา
รายละเอียดของมันคืออะไร แตเขาก็เดาไดคราวๆ แลววานาจะเปนเตาสารัตถะที่
เกี่ยวของกับสายเลือด
การถือกำเนิดขึ้นที่นี่ ไมวาจะเปนยุคสมัยไหนลวนมีสายเลือดอยูในรางกาย และ
สายเลือดนี้สามารถทำใหพวกเขาไมถูกจำกัดหลังจากฟนขึ้นมา
นอกเหนื อ จากกฎเกณฑ ส ิ บ สี ่ ช นิ ด นี ้ ทั น ที ท ี ่ ม ี ก ฎเกณฑ อ ย า งอื ่ น ปรากฏขึ้ น
ภายในมิติแหงเตาตนกำเนิด ก็จะถูกตัดสินใหเปนผูที่มาจากภายนอก และชักนำ
วิญญาณจักรพรรดิมา
วิญญาณจักรพรรดิ เปนทั้งวิญญาณเทพ และเปนทั้งผูคุมครอง
 และตามการคาดเดาของหวังเปาเลอ จำนวนวิญญาณจักรพรรดินั้นนาจะขาดแค
ตนเดียวก็จะครบหนึ่งแสนตน
ดั ง นั ้ น ว า กั น ตามหลั ก การแล ว ถ า หากมี ผ ู  แ ข็ ง แกร ง ที ่ ส ามารถเพิ ก เฉยต อ
วิญญาณจักรพรรดิขั้นที่สี่ชั้นยอดจำนวนหนึ่งแสนตนเดินทางมายังที่แหงนี้ เชนนั้น
คนผูนี้ก็สามารถเดินเขาไปอยูตอหนามหาเทพที่กำลังหลับใหลไดในทันที
เพียงแตผูแข็งแกรงเชนนี้ หวังเปาเลอไมรูวาบิดาของหวังอีอีจะทำไดหรือไม
แตจากพลังฝกตนในปจจุบันของตัวเขาแลว หวังเปาเลอไมอาจทำไดเลย
ดังนั้นหลังจากครุนคิดอยูพักหนึ่ง หวังเปาเลอก็มองไปยังเด็กหนุมจากเตาแหงสุข
ผูนั้นแลวพยักหนา
เด็กหนุมขมกลั้นความตกตะลึงภายในใจจากการที่เตาแหงสุขพุงขึ้นมาบนรางของ
อีกฝายกอนหนานี้เอาไว หลังจากสูดหายใจลึก เขาก็รีบแยกกฎวิชาแหงสุขภายในราง
ออกมาหนึ่งสายโดยไมเสียดายอะไรทั้งสิ้น แลวรวมกันเปนเมล็ดพันธุสีแดงเมล็ดหนึ่ง
ลอยออกมาจากหนาอก
เมื ่ อ เมล็ ด พั น ธุ  น ี ้ ล อยออกมา ก็ เ ห็ น ได ช ั ด ว า ร า งกายของเขาอ อ นแอลง
แตการเคลื่อนไหวทั้งหมดไมไดลังเลแมแตนอย ถึงขั้นที่หลังจากสงเมล็ดเตาสายสุข
มาอยูตรงหนาหวังเปาเลอจนสมบูรณแลว เขายังตัดการเชื่อมตอกับเมล็ดพันธุนี้
อยางเด็ดขาดอีกดวย
หวังเปาเลอยกมือขึ้น จับเมล็ดเตาสายสุขตรงหนาเอาไวดวยสองนิ้ว ดวงตาฉาย
ประกายแปลกประหลาด มานตาแผขยายอยางรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ทำใหเมล็ด
สายสุขตรงหนาขยายขึ้น แลวแผขยายอีกครั้ง ขยายใหญอีกครั้ง
หลังจากทำแบบเดิมซ้ำๆ อยูหลายรอบ ในที่สุดเขาก็มองเห็นวาแกนกลางภายใน
เมล็ดเตาสุขที่รวมตัวขึ้นจากกฎเกณฑเตาสายสุขเมล็ดนี้กลับมี…อักขระโบราณพิเศษ
อยางหนึ่ง
 อักขระนี้ดูเหมือนกับใบหนายิ้ม
เมื่อเขาผสานจิตลงไป ก็คลายไดยินเสียงหัวเราะมากมายดังออกมา สัมผัสไดถึง
ความปติยินดีของฟาดินและสรรพชีวิต ความรูสึกรุนแรงเชนนี้ทำใหหวังเปาเลอตกอยู
ในภวังค จนกระทั่งผานไปพักหนึ่ง เมื่อเมล็ดเตาสายสุขที่ปลายนิ้วมือของเขาหายไป
เพราะถูกหลอมเขาไปในรางเรียบรอย หวังเปาเลอก็สูดลมหายใจลึก
เขาหลับตานิ่งคิดไปครูหนึ่ง จากนั้นจึงลืมตาขึ้นมาทามกลางความประหมาวิตก
ของเด็กหนุมผูนั้น ความปติยินดีที่สมจริงยิ่งกวากอนหนานี้แพรกระจายอยูบนรางของ
เขาอยางเลือนลาง เหมือนกับวาพอเห็นเขาแลวก็ยิ้มมีความสุขอยูในใจอยางอดไมได
ถึงขั้นทำใหเด็กหนุมออนแอผูนั้นมีปฏิกิริยารุนแรงยิ่งกวาเดิม คนทั้งคนยืนอยู
ตรงนั้นราวกับโงงม พลางหัวเราะไรเสียงออกมาคลายหยุดตัวเองไมอยู ทั้งรางของเขา
ก็ยังผอนคลายลงมาก พลังฝกตนนิ่งสงบ ไมมีการตื่นตัวแมแตนอย
เมื่อเห็นเชนนี้ หวังเปาเลอก็ตกใจเชนกัน
“วิถีสุขในเจ็ดอารมณชางดีนัก ดูเหมือนจะออนโยน แตความจริงทรงพลังมาก
หากฝกเตานี้จนถึงจุดสูงสุด ก็จะทำใหสรรพชีวิตคลั่งไคลเพราะมันได ผานไปที่ใด
ทุกชีวิตลวนสิ้นสติกันทั้งหมด”
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หวังเปาเลอก็ควาเด็กหนุมที่ยิ้มโงงมและสูญสิ้นความรูสึกนึกคิด
จนหมดสติไปทามกลางความปติยินดี จากนั้นก็กาวเขาไปยังหมอกแดงตรงหนา ครั้งนี้
เขาไมรูสึกถึงความอันตรายเชนนั้นอีกตอไป หลังจากกาวลงไปอยางราบรื่นแลว
เขาและเด็กหนุมที่ถูกเขาความาดวยก็หายตัวเขาไปในหมอกแดงพรอมกันทันที
ข า มผ า นสิ ่ ง กี ด ขวาง เมื ่ อ ปรากฏตั ว ขึ ้ น …ภาพของฟ า ดิ น แห ง ใหม ร าวกั บ
ผืนภาพวาดก็ปรากฏขึ้นตรงหนาหวังเปาเลอ!
 บทที่ 1317 เขาสูโลก
ทองนภาสีฟา แผนดินใหญสีดำ
บนภูเขาอุดมไปดวยสีเขียวขจี ลมพัดออนโชย พาใหตนไมใบหญ าพลิ ้ ว ไหว
พรอมกับทำใหอาภรณของเงารางที่นั่งอยูบนยอดเขาและกำลังทอดมองไปที่ไกลๆ
ปลิวไสว พัดผมยาวสยาย ทำใหเกิดความรูสึกลองลอยสงางามแบบหนึ่งขึ้นมา
ใตภูเขาคือหุบเขาแหงหนึ่ง มองเห็นบานซึ่งสรางจากไมจำนวนหนึ่งและผูคน
ที่อยูอาศัย เหมือนกับหมูบาน
ขนาดของหมู  บ  า นแห ง นี ้ ไ ม ใ หญ น ั ก บ า นเรื อ นมี อ ยู  เ พี ย งไม ก ี ่ ส ิ บ หลั ง
จำนวนประชากรที ่ อ าศั ย อยู  ก ็ ไ ม ถ ึ ง หนึ ่ ง ร อ ยคน ดู แ ล ว สงบสุ ข อย า งยิ ่ ง ราวกั บ
ทั้งหมูบานลวนเต็มเปยมไปดวยความชื่นมื่น
เมื่อมองลงมาจากยอดเขาก็จะมองเห็นเด็กนอยสามถึงหาคนกำลังวิ่งไปมาอยูใน
หมูบานอยางเริงรา บางครั้งก็เงยหนาขึ้นแลวแอบลอบมองไปยังยอดเขา
“เตาแหงสุข ดีงามยิ่งนัก” บนยอดเขา เงารางที่นั่งอยูตรงนั้นถอนสายตาที่มองไป
ยังที่ไกลๆ กลับมา ขณะมองดูหมูบานเชิงเขาและเอยพึมพำนั้น ก็สัมผัสไดวาที่เชิงเขา
มีคนกำลังกาวเขามาชาๆ
ไมนาน ดานหลังของเขาก็มีเสียงแสดงความเคารพดังขึ้น
“ผูอาวุโส เหลาเด็กๆ ที่เชิงเขาไดเก็บดอกไมภูเขามาใหทาน พวกเขาอยากจะมา
มอบใหทานดวยมือตัวเอง แตไมกลาขอรับ” ผูที่เอยขึ้นก็คือเด็กหนุมสายเตาแหงสุข
ผูนั้นที่ถูกหวังเปาเลอจับตัวมานั่นเอง
ตอนนี้สีหนาทาทางของเขาเปยมความเคารพ ในมือถือดอกไมสดกำหนึ่ง
 เงารางบนยอดเขาหันหนากลับมายิ้มบางเบา หลังจากฝกฝนเตาแหงสุข รอยยิ้ม
บนใบหนาของเขาก็เพิ่มขึ้นมากตามไปดวย ความปติยินดีทั่วรางของเขาแพรกระจาย
มากขึ้น ตอใหเปนเด็กหนุมที่พบเจอมาหลายครั้งก็ยังสิ้นสติจนตองยิ้มออกมาอยาง
อดไมได
“ขอบคุณพวกเขาแทนขาดวย” เงารางบนยอดเขาโบกมือ ดอกไมก็เคลื่อนเขา
มาแลวถูกเขาวางเอาไวขางเทา เขาควบคุมกฎแหงสุขภายในรางไว จึงพอทำให
เด็กหนุมผูนั้นมีสติขึ้นมาไดแลวรีบคำนับ จากนั้นก็ลงเขาไป
เมื่อเดินลงจากเขาแลว เขาก็อดหันไปมองเงารางบนภูเขาอีกหลายรอบไมได
โดยเฉพาะเมื่อมองไปยัง ภาพที่ใ บหญ าเขี ยวขจีรอบตัวอี กฝ ายพลิ้ วไหวอั ตโนมั ติ
ทามกลางสายลม ภายในใจเขาก็เต็มไปดวยความทอดถอนใจ ไมรูเลยวาอีกฝาย
เปนคนมีความสามารถสูงอยูแลวหรือวาเหมาะสมจะฝกฝนเตาสายสุขเปนพิเศษกันแน
สรุปคือ เขาฝกฝนวิชาเตาสายสุขมาไดไมกี่เดือน กลับฝกฝนจนความปติสุขพุงระดับ
ที่สามารถแทรกซึมไปยังสรรพชีวิตไดแลว
แมวาระดับนี้จะไมใชระดับที่สูงที่สุด แตทั่วทั้งสำนักนี้ ก็มีเพียงผูอาวุโสชั้นสูง
เทานั้นถึงจะทำได
และเงารางบนยอดเขาผูนั้นก็คือ หวังเปาเลอนั่นเอง
เขามายังโลกาชั้นที่สองของมิติเตาตนกำเนิดไดหลายเดือนแลว
ในช ว งไม ก ี ่ เ ดื อ นที ่ผ  า นมา เขาเก็ บ งำกลิ ่ น อายทั ้ ง หมด ไม ไ ด ใ ช พ ลั ง กฎจาก
โลกภายนอกเลยสักนิด จมจอมอยูทามกลางการตระหนักรูเตาสายสุขและไดรับ
ประโยชนมามากมาย
ขณะเดียวกัน ในชวงไมกี่เดือนนี้เอง ในที่สุดเขาก็รับรูและเขาใจในโลกใบนี้ได
คอนขางรอบดานแลว
 โลกใบนี้ มีอยูเพียงสิบสี่กฎเกณฑจริงๆ ซึ่งก็คือเจ็ดอารมณหกปรารถนาและ
วิชาโบราณแบบดั้งเดิม และมีเพียงกฎเกณฑทั้งสิบสี่อยางนี้เทานั้นถึงจะถูกอนุญาตให
ใชออกมาในที่แหงนี้
นอกเหนื อ จากนี ้ หากใช เ ต า ของกฎเกณฑ อ ย า งอื ่ น ก็ จ ะดึ ง ดู ด ให
วิญญาณจักรพรรดิปรากฏตัวออกมาไลฆาอยางแนนอน และเมื่อเกิดเรื่องประเภทนี้
มากขึ้น หวังเปาเลอก็เดาไดวาจะตองเกิดเหตุการณที่รายแรงยิ่งกวานี้แน
ถึงขั้นมีความเปนไปไดวาจะทำใหมหาเทพตื่นจากการหลับใหล
ดังนั้น หากไมมีเหตุสุดวิสัย หวังเปาเลอก็ไมอาจใชวิชาจากโลกภายนอกได นี่ก็
เปนสาเหตุที่เขามายังที่แหงนี้ไดหลายเดือนและรั้งอยูที่นี่มาโดยตลอด และเตาสายสุข
ก็จะกลายเปนวิชาที่เขานำมาใชแทน
กฎเกณฑทั้งสิบสี่ชนิดของโลกใบนี้ก็ไมไดผุดขึ้นมาจากอากาศ มันไมตางจาก
คำแนะนำกอนหนานี้ของเด็กหนุมสักเทาไร โลกใบนี้มีขุมอำนาจสามฝาย แบงเปน
เจ็ดอารมณและหกปรารถนา และยังมีเมืองโบราณอีก
แตก็ยังมีบางเรื่องที่หวังเปาเลอเพิ่งเขาใจหลังจากมาถึงที่แหงนี้ นั่นก็คือ…
ความขัดแยงของเจ็ดอารมณและหกปรารถนา
กลาวใหถูกคือ โลกใบนี้เคยมีเจ็ดอารมณเปนผูครอง จากนั้นหกปรารถนาก็เกิด
ตามมา หลังจากเจ็ดอารมณพายแพครั้งใหญก็ถู กตัดสินให เปน กบฏ จากนั้นถู ก
หกปรารถนาไล ล  า ตอนนี ้ เ วลาผ า นไปเนิ ่ น นานหลายป สายเลื อ ดทั ้ ง เจ็ ด ของ
เจ็ดอารมณก็เสื่อมสลายกันจนถึงที่สุดแลว
ตัวอยางเชนเจาแหงสุขของเตาสายสุข เขาถูกเจาปรารถนาของเมืองปรารถนา
เสียงจัดการผนึกเอาไว สวนเจ็ดอารมณที่เหลือ สวนใหญกระจัดกระจายกันอยูใน
โลกแหงนี้ แตละแหงพากันเก็บซอนตัวเอง
 สวนหกปรารถนาก็พัฒนาขึ้นอยางตอเนื่อง และแข็งแกรงมากขึ้นจนกลายเปน
เจาที่ทรงพลังที่สุดในโลกใบนี้ แตนาแปลกที่เมืองซึ่งเกิดขึ้นจากหกปรารถนากลับไมใช
หกเมือง แตเปนหาเมือง
เจาปรารถนาก็เชนกัน มีเพียงหาคน
เมืองปรารถนาอารมณที่เปนหนึ่งในนั้นไมมีอยูแลว กลาวอีกนัยหนึ่งคือไมมีอยูใน
โลกแลว ยิ่งกวานั้นยังมีขาวลือวา ในหมูหกปรารถนา เจาปรารถนาอารมณก็ยัง
ไมมาถึง
เรื่องภายในโดยละเอียดนั้น หวังเปาเลอยังไมรู สิ่งที่เขารูทั้งหมดเปนเพียง
เรื่องที่คนสวนใหญบนโลกใบนี้รูเทานั้น ขณะเดียวกันหวังเปาเลอก็คาดเดาเกี่ยวกับ
การฝกตนของเจาแหงหกปรารถนาไดบาง
แตละคนนาจะมีพลังเกือบถึงขั้นหาทั้งสิ้น ถึงขั้นที่ไมแนวาอาจแข็งแกรงกวา
เพราะวา…นอกจากสถานะเจาปรารถนาของพวกเขาแลว ยังมีสถานะอีกหนึ่งอยาง
ดวย
นั่นก็คือ…ศิษยแหงจักรพรรดิ
เรื่องเหลานี้มีบางอยางบันทึกไวในตำรา บางอยางหวังเปาเลอก็ไดยินมาจากปาก
ของผูอาวุโสชั้นสูงในหมูบานตอนที่มาถึงเมื่อไมกี่เดือนกอนแลวลงเขาไปคารวะ
โลกใบนี้มีวิญญาณเทพเจาหนึ่งองคมาตั้งแตสมัยโบราณ
นามของวิญญาณเทพเจาองคนี้มีอยูนามเดียว
จักรพรรดิ!
วิญญาณจักรพรรดิคือองครักษผูคุมครองเทพองคนี้ และเจาแหงหกปรารถนา
ก็คือ ศิษยของเทพองคนี้
 แตวาวิญญาณเทพหลับใหลมาโดยตลอด บางครั้งบางคราวจึงจะตื่นขึ้นมา ดังนั้น
มนุษยโลกจึงไมอาจสัมผัสได แตสถานที่ที่วิญญาณเทพองคนี้หลับใหลนั้นมีผูพิทักษ
อยูคนหนึ่ง ผูพิทักษคนนี้อยูเหนือกวาศิษยแหงจักรพรรดิ ยามที่วิญญาณเทพหลับใหล
เขาก็ควบคุมโลกทั้งใบไว
พลังฝกตนของเขา…ไมอาจคาดคะเน ตามที่ผูอาวุโสชั้นสูงในหมูบานทานนั้น
บอกมา เมื่อนานมาแลว เจาแหงเจ็ดอารมณ เคยรวมมือกัน ตอ สู กั บผูพิทักษ ผู  นี้
แตกลับพายแพ ถูกผูพิทักษผูนี้ทำใหบาดเจ็บสาหัส
จึงไดสรางโอกาสใหหกปรารถนารุงเรืองขึ้น
ทุกอยางนี้ทำใหหวังเปาเลอยิ่งไมอาจกระทำบุมบามได เขาเดาไดวาวิญญาณเทพ
ที่วานี้ก็คือมหาเทพ สวนผูพิทักษ…เขาก็ไมรูวาเปนรางแยกของมหาเทพหรือไม
แตเมื่อคาดเดาจากพลังแลว คลายจะไมใช เห็นไดชัดวาผูพิทักษคนนี้แข็งแกรงกวา
ถึงขั้นเปนรองแคมหาเทพก็ใชวาจะเปนไปไมได
ดั ง นั ้ น เขายั ง ต อ งตรวจสอบอี ก ที คิ ด จะหลอมรวมเข า กั บ โลกใบนี ้ ใ ห ไ ด
อยางสมบูรณ มีเพียงทำเชนนี้เทานั ้น จึง จะมีโ อกาสไปอยู  ตรงหน ามหาเทพแลว
ผสานเขาไปในหมุดไมดำเพื่อแกไขเหตุตนผลกรรมกับเขา
“บางทีหากมองจากโลกภายนอก จักรวาลทั้ง 108 แหงของมิติเตาตนกำเนิดแหงนี้
อาจไมมีอยูจริง แตความจริงที่นี่ไดหลอมรวมเปนหนึ่งโดยสมบูรณไปแลว”
ขณะที่ครุนคิดอยูนั้น หวังเปาเลอก็หลับตาลง ตระหนักรูถึงกฎเกณฑแหงเตา
สายสุขตอไป
ขณะเดียวกันนั ้น ในระดับชั้น ที ่ สู ง ยิ ่ ง กว าโลกใบนี ้ โลกชั ้ น ที ่ ห นึ ่ ง ในตำนาน
‘โลกนิทรา’ ที่แหงนี้ไมมีกลางวัน แผนดินใหญเต็มไปดวยซากปรักหักพังและซากศพ
ราวกับวาความตายและความแหงแลงคือทวงทำนองหลักของสถานที่แหงนี้
 ท า มกลางกองซากปรั ก หั ก พั ง ผื น นี้ ม ี ร ู ป สลั ก ตั ้ ง ตรงอยู  ท ี ่ น ั ่ น รู ป สลั ก นี ้ คื อ
นกแกวขนาดยักษตัวหนึ่ง
บนหัวนกแกวมีคนชุดคลุมดำนั่งขัดสมาธิอยู ชุดคลุมยาวของเขาตัวใหญมาก
ไมเพียงครอบคลุมสวนหัวของคนผูนี้เทานั้น แตยังแผกระจายลงมาคลุมรูปสลักไปเสีย
ครึ่งตัว
ราวกับวาวันเวลาในที่นี้ไรที่สิ้นสุด และชั่วขณะนี้เอง คนชุดคลุมดำก็ คอยๆ
เงยหนาขึ้น ความดำมืดที่ถูกชุดคลุมดำปกคลุมอยูนั้นพลันมีแววตาปรากฏขึ้นมา
มันจองมองไปยังแผนดินใหญ ราวกับกำลังเสาะหา
ผานไปพักหนึ่ง ดวงตาที่เปดขึ้นและคลายคนหาไมสำเร็จผลก็ปดตาลงอยางชาๆ
อีกครั้ง
 บทที่ 1318 หญิงชุดเขียว
ขณะเดียวกัน หวังเปาเลอที่นั่งสมาธิอยูบนยอดเขาในโลกาชั้นที่สองก็คลาย
สัมผัสถึง เขาเงยหนามองฟา หรี่ตาลง
เมื่อครูนี้เขาคลายรูสึกเหมือนถูกดวงจิตเทพกวาดผานไปลางๆ แตดวงจิตเทพ
ดวงนี้ขาดจิตวิญญาณ ลักษณะเหมือนเครื่องจักรอยางยิ่ง ราวกับแคมุงตรวจหา
กฎเกณฑจากโลกภายนอกเทานั้น
สวนทางดานหวังเปาเลอ ตอนนี้ทั่วกายไมวานอกในลวนเต็มไปดวยกฎเกณฑแหง
เตาสุข เวลาไมกี่เดือนทำใหกฎเกณฑจากโลกภายนอกในตัวของเขาถูกเก็บซอนเอาไว
โดยสมบูรณนานแลว
จุดนี้สัมพันธกับการฝกตนขั้นหาของเขาอยางยิ่ง เพราะเขามีหมื่นเตาเพียบพรอม
ดังนั้นเมื่อควบคุมไดอยางรอบคอบ เขาจึงทำไดถึงขั้นสูงสุด เก็บซอนเอาไวอยาง
สมบูรณแบบ
ถาหากเปนขั้นที่สี่ เนื่องจากมีแหลงกำเนิดแคเตาเดียว พัวพันล้ำลึกเกินไป
จึงไมอาจเก็บซอนไวไดโดยสมบูรณเหมือนอยางหวังเปาเลอ
“ภายในมิ ต ิ เ ต า ต น กำเนิ ด แห ง นี ้ เบื ้ อ งหลั ง ล้ ำ ลึ ก อย า งยิ ่ ง …” หวั ง เป า เล อ
ถอนสายตาที่มองไปยังทองนภากลับมา หลับตาลง นั่งสมาธิตอ ทำใหเมล็ดเตาแหงสุข
ภายในรางแผกิ่งกานสาขานับไมถวนออกมาและเติบโตอยางตอเนื่องอยูในตัว
วันเวลาเคลื่อนผานไปอยางชาๆ เชนนี้ ไมนานก็ผานไปสามเดือนแลว ตอนนี้
กฎเกณฑเตาสุขของหวังเปาเลอบรรลุถึงระดับที่สมบูรณแบบมากยิ่งขึ้น ขณะเดียวกัน
ก็สัมผัสไดถึงความดีงามของชาวบานในหมูบานเชิงเขาเชนกัน ราวกับผูที่ฝกฝน
เตาแหงสุขสวนใหญจะเปนคนจิตใจดี ซึ่งสิ่งนี้เกี่ยวของกับสารัตถะของกฎเกณฑ
ชนิดนี้ดวย
 ความดีงามเชนนี้ หวังเปาเลอก็ยอมรับเชนกัน
แต…เห็นไดชัดวาแบบของความดีงามนั้นไมใชสิ่งหลักในมิติเตาตนกำเนิดแหงนี้เลย
ก็เหมือนกับคบเพลิงที่จุดขึ้นในยามค่ำคืนมืดมิด หากขมความมืดไวไมได ผลสุดทาย
ก็มีแตตองถูกมองเปนตัวประหลาด และดับลงในความมืดอยูดี
หมูบานสาขาของสายเลือดแหงเตาสุขก็เชนเดียวกัน ในยามค่ำคืนหลังผานไป
ไมกี่วัน หวังเปาเลอที่นั่งสมาธิอยูบนยอดเขาพลันลืมตาโพลง จองมองไปยังเทือกเขา
หางไกล
ดูแลวที่แหงนั้นมีความมืดปกคลุมไวทั้งผืน ราวกับไมมีสิ่งผิดปกติ ไดแตอาศัย
แสงจันทรออนจางมองดูเงาดำที่เกิดจากตนไมใบหญา ทวา…มันเงียบงันเกินไป
บางทีอาจเปนเพราะความเงียบนี้จึงทำใหหูของหวังเปาเลอคลายไดยินเสียงรอง
ละครแปลกพิกลดังขึ้นไดลางๆ
“ความตายไมมาเยือน…”
“เงาแผนหลังมักอยูเสมอ…”
นั่นเปนเสียงของหญิงสาวคนหนึ่ง เต็มไปดวยความคับแคนใจและความพิศวง
ยิ่งกวานั้นคือมีความอัดอั้นตันใจ เหมือนเก็บซอนความไมยินยอมอันแรงกลาและ
เสียงคำรามรองเอาไว แตกลับไมอาจปลดปลอยออกมาได
เมื่อดังเขาสูหูของหวังเปาเลอ เขาก็สั่นไปทั้งกาย ราวกับเวลานี้หัวใจถูกฝามือ
ที่มองไมเห็นกุมเอาไวและกำลังบีบชาๆ คลายจะบดขยี้ใหแหลกและฉีกทึ้งเสนเลือด
ที่เชื่อมตอกับมันออก กอนจะกระชากออกมาจากในรางทั้งยังเปนๆ
ยิ่งกวานั้นในชั่วพริบตานี้เอง ที่เทือกเขามืดมิดไกลๆ ตรงหนาของหวังเปาเลอ
คาดไมถึงวาตอนนี้มันจะกลายเปนกึ่งโปรงใสขึ้นมา แสงจันทรที่เดิมออนจางก็คลาย
สองทะลุผานความกึ่งโปรงใสนี้ไปได ทำใหโลกใบนี้เหมือนจะแจมชัดกวาแตกอนมาก
 เมื่ออาศัยจากความแจมชัดนี้ก็จะมองเห็นวา…มีหญิงสาวสวมชุดกระโปรงยาว
สีเขียวผมดำคลุมบา กำลังกมหนาเดินจากกลางเทือกเขา รูปรางของนางสูงใหญมาก
คาดไมถึงวาจะสูงเทาๆ กับภูเขา ทั้งยังมองเห็นหยดเลือดไหลลงมาจากใบหนาที่ถูก
ผมดำปกคลุมของนางชาๆ
รอบตัวของนางก็ยิ่งมีเงารางเลือนลางหลายรางลอยอยู เงารางเหลานี้บางครั้งก็
จะกลายเปนทวงทำนองเพลง บางครั้งก็กลับมาเปนมนุษย พวกมันคอยๆ เดินเขา
มายังหมูบานเชิงเขาที่หวังเปาเลออยูพรอมกับหญิงสาวผูนี้
เสียงเพลงยิ่งชัดเจนมากขึ้น
“ทำลายความคะนึงหา จนสลายกลายเปนฝุนผง…”
“ใครหนอรอผูใดกลับมา…”
ไมวาเดินผานไปที่ใด ภูเขากึ่งโปรงใสรอบๆ ก็จะถูกหยดเลือดอาบยอมเปนสีแดง
พืชพรรณทุกอยางเหี่ยวเฉา ความอาฆาตแคนในน้ำเสียงแรงกลามากยิ่งขึ้น ในตอนนี้
ความคิดเศราโศกที่อัดอั้นอยูคลายจะมาถึงจุดสูงสุด และใกลจะระเบิดออกมาแลว
จิตใจของหวังเปาเลอกูรองขึ้นอีกครั้ง กฎเตาแหงสุขภายในรางแพรกระจายใน
พริบตา เขาหรี่ตาลง จองมองไปยังสตรีชุดเขียวที่เดินมาจากที่ไกลๆ จากความเขาใจ
เกี่ยวกับโลกใบนี้ เขาไมจำเปนตองเดาก็รูที่มาของอีกฝายแลว
นั ่ น ก็ ค ื อ ผู  ฝ  ก ตนของเมื อ งปรารถนาเสี ย ง แต เ ห็ น ได ช ั ด ว า ครั ้ ง นี ้ ไ ม ไ ด อ ยู
ระดับเดียวกับสิ่งที่เขาเจอในหมอกแดงเลยสักนิด อยางหลังเปนแคทวงทำนองเพลง
หนึ่งทอนเล็กๆ เทานั้น ไมใชบทเพลงสมบูรณ
แตสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ไมใชแคบทเพลงที่สมบูรณยิ่งกวา แตยังมีเนื้อเพลงปรากฏ
มาดวย
 ถึงขั้นสงผลกระทบตอจิตใจของเขาได เห็นไดชัดวาสถานะของหญิงชุดเขียวผูนี้
จะตองเปนผูเยี่ยมยุทธภายในเมืองปรารถนาเสียงอยางแนนอน
“มาหาขาหรือ หรือวามาทำลายสาขาเตาสายสุขที่เชิงเขากันละ” ดวงตาของ
หวังเปาเลอสองประกายเยือกเย็น ภายในหุบเขาดานลางภูเขาที่เขาอยู ผูฝกตนของ
สายเลือดเตาแหงสุขก็ตื่นขึ้นมาแลวเชนกัน เสียงแหงความปติมากมายพรอมกับ
ความยินดีปรีดาพลันลนทะลักไปทั่วทั้งสี่ทิศทันที ราวกับดวงไฟที่ถูกขมเอาไวใน
ความมืด แตกลับไมยอมดับแสง และฝนยืนหยัดตอไป
ยิ่งกวานั้น เมื่อความปติยินดีนี้แผกระจายกลายเปนวิชาเคลื่อนยายชนิดหนึ่งและ
กำลังจะถูกใชออกมาตอจากนั้น จะเห็นมานแสงนุมนวลหนึ่งชั้นผุดขึ้นมาจากเสนขอบ
ของหุบเขา ราวกับกลายเปนมานกำบัง
ในฐานะที่เปนสาขาสายตรงของสายเลื อดแห ง สุ ข แม ว าป จ จุ บั น จะอ อ นแอ
แตเปนเพราะถูกไลฆามาหลายป ก็ยอมมีวิธีปองกันตัวเองอยูบาง และการเคลื่อนยาย
ผานพลังความสุขก็คือหนึ่งในนั้น
เมื่อมานแสงเชื่อมเขาดวยกันจนเกิดเปนมานกำบังโดยสมบูรณแลว ก็เปนเวลาที่
การเคลื่อนยายจะเริ่มตนขึ้น
แตเห็นไดชัดวาผูร่ำรองจากเมืองปรารถนาเสียงที่มาในครั้งนี้แข็งแกรงเกินไป
เสียงเพลงแฝงความพิศวงและความอาฆาตแคน มันสงผลกระทบตอจิตใจของผูคน
ทั้งหมดในหมูบานโดยตรง ทำใหหัวใจของผูฝกตนสายเลือดสาขาเตาแหงสุขคลายถูก
จับเอาไว ขณะที่พวกเขาสีหนาซีดขาว พลังชีวิตก็ไหลหายไปอยางรวดเร็วราวกับจะ
แหงเหี่ยว
สิ ่ ง นี ้ ท ำให ว ิ ช าเต า ของพวกเขาถู ก โจมตี แ ละได ร ั บ ผลกระทบ การเป ด ใช
วิชาเคลื่อนยายก็ไมอาจทำใหสำเร็จไดในชั่วอึดใจ ยิ่งกวานั้นยังมีความบิดเบี้ยวใน
ความผันผวนของเสียงเพลง ทำใหมานแสงที่ผุดขึ้นมาเหลานั้นสอแววพังทลาย
 หวั ง เป า เล อ ถอนหายใจแผ ว เขาอาศั ย อยู  ท ี ่ น ี ่ ม าครึ ่ ง ป ทั ้ ง เขาก็ ย ั ง ยอมรั บ
หมูบานแหงนี้แลวดวย และตอนนี้ไมวาอีกฝายจะมาหาตนหรือมีเปาหมายเดิมเปน
หมูบานแหงนี้ก็ตาม เขาก็ไมมีเหตุผลจะยืนนิ่งดูดายอยูขางๆ
ดั ง นั ้ น ในชั ่ ว พริ บ ตาที ่ ม  า นแสงเคลื ่ อ นย า ยของหมู  บ  า นเกิ ด ความบิ ด เบี ้ ย ว
หวังเปาเลอก็มองไปยังหญิงสาวชุดเขียวที่เดินมาจากที่หางไกลชาๆ ใบหนาเผยรอยยิ้ม
แทบจะในชั ่ ว ขณะที ่ ร อยยิ ้ ม ของเขาปรากฏขึ ้ น นั ้ น กฎเกณฑ แ ห ง สุ ข ก็ พ ลั น
ระเบิดออกมาจากรางของเขา กอนกอตัวเปนคลื่นอารมณผันผวนไรรูป แผกระจายไป
รอบตัวฉับพลัน
ไมวาผานไปที่ใด ตนไมใบหญาที่เหี่ยวเฉาเหลานั้นก็คลายจะมีพลังชีวิตขึ้นมาใหม
เทือกเขาที่ถูกเลือดอาบยอมก็เหมือนถูกชะลางใหกลายเปนสีเดิม ถึงขั้นที่แมแตฟาดิน
กึ่งโปรงใสแหงนี้ก็ถูกบังคับใหกลับมาเปนเหมือนเดิมในชั่วขณะนั้นเชนกัน
สวนหญิงชุดเขียวที่เดินมาจากไกลๆ ผูนั้นก็ชะงักฝเทา ผูฝกตนร่ำรองที่ลอยอยู
รอบตัวนางเจ็ดแปดคนแยมยิ้มออกมาอยางควบคุมไมไดทันที บทเพลงของพวกเขา
ถูกขัดจังหวะ พริบตาที่รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนราง…วิญญาณก็ถูกทำลาย
เพราะอาศัยโอกาสชั่วพริบตานี้ มานแสงของหมูบานเชิงเขาก็เชื่อมตอกันจนเสร็จ
สมบูรณ วงแหวนปราณเคลื่อนยายทำงานออกมาทันใด และขณะที่ผูฝกตนสาขา
เตาแหงสุขในหมูบานเคลื่อนยายหนีไปนั้น หญิงชุดเขียวที่ชะงักฝเทาผูนั้นก็คอยๆ
เงยหนาขึ้น
ภายใตแสงจันทร มองเห็นใบหนาของหญิงผูนั้นผานชองวางระหวางกลุมผมสีดำ
ใบหนานั้น…มีเลือดออกจากทวารทั้งเจ็ด ยิ่งกวานั้นที่ลำคอก็ยังมีรอยช้ำสีดำลึก
หนึ่งรอย
 ดวงตาของนางลึกและพรามัว ราวกับวาในแววตามีเงารางของหญิงสาวผูหนึ่งอยู
อยางเลือนราง ราวกับมีนักรองละครกำลังรายรำและรองเพลงอัดอั้นคับแคนใจยิ่ง
กวาเดิมออกมา
“ฝนยามค่ำหวาดโคมสารทสองแสง…”
“สองเวทีวางเปลาจนสวางไสว…”
“ที่ควรมา ลวนไมมา…”
“ที่ควรอยู ลวนไมอยู…”
 บทที่ 1319 เมล็ดพันธุเตา
เสียงนี้เคียดแคนไรใดเทียบทียม แสดงถึงความเกลียดชังยากจะบรรยาย
ความเกลียดชังเชนนี้แมวาจะเปนเพียงความรูสึกที่เผยออกมาผานบทเพลง
แตก็คลายสงผลตอความเปนจริง ทำใหทั้งแปดทิศในขณะนี้เต็มไปดวยความรูสึก
อั ด อั ้ น ตั น ใจแรงกล า ราวกั บ อากาศเหนี ย วหนื ด ขึ ้ น มาเสี ย อย า งนั ้ น ทำให ผ ู  ค น
รูสึกหายใจลำบาก ถึงขั้นที่มีภาพนากลัวที่สุดเทาที่เคยเห็นมาในชีวิตภาพแลวภาพเลา
ปรากฏขึ้นมาในหัวอยางหยุดไมอยู
แมแตเทือกเขาโดยรอบ ก็เปลี ่ ย นเป น กึ ่ งโปร งใสอีกครั้ ง ถึ ง ขนาดเกิดความ
บิดเบี้ยวขึ้นมา เหมือนกับพื้นที่สวนนี้ถูกปรับเปลี่ยน คลายกอเกิดเปนรูปทรงเวที
การแสดงอยางเลือนราง
และตัวเอกของเวทีละครแหงนี้ก็คือหญิงชุดเขียวที่กำลังเดินชาๆ ทวารทั้งเจ็ด
มีเลือดไหล แววตามาพรอมกับความเคียดแคน และมีน้ำเสียงเปยมความเกลียดชั
งผูนั้น สวนผูฝกตนของเมืองปรารถนาเสียงคนอื่นๆ ขางกายนาง ตอนนี้ลวนเผยสีหนา
เครงขรึมออกมาจากเงารางที่เขามาเปลี่ยนในชั่วพริบตาเชนกัน พวกมันพยายาม
ทุมเต็มกำลังแผกระจายเสียงดนตรีออกมาเพื่อทำใหมีฤทธิ์อาบยอมมากกวาเดิม
ขณะเดียวกันนั้น วงแหวนปราณเคลื่อนยายของหมูบานเชิงเขาสาขาเตาสุขที่
กำลังจะเคลื่อนยายจากไปก็ไดรับผลกระทบไปดวย เห็นอยูชัดๆ วาเงารางของผูฝกตน
ที่อยูในนั้นพราเลือน แตเสียงเพลงกลับเหมือนกลายเปนมือที่มองไมเห็น ยื่นไปควา
พวกเขาไว ราวกับจะฉุดลากใหกลับมาจากการเคลื่อนยาย ถึงขั้นมองเห็นไดวามี
ผู  ฝ  ก ตนสายเลื อ ดเต า สุ ข จำนวนไม น  อ ย เงาร า งค อ ยๆ แจ ม ชั ด ขึ ้ น มาจาก
ความพราเลือน ราวกับอีกไมนานก็จะถูกเคลื่อนยายยอนกลับมาจริงๆ
พรอมกันนั้น ในเวทีละครที่แปลงมาจากทุกอยางรอบตัวทั้งแปดทิศแหงนี้ ตอนนี้
พืชพรรณทุกชนิดลวนเหี่ยวเฉาในพริบตา ความตายปกคลุมไปทั่ว
 เหมือนกับวานี่คือเวทีละครที่ไมควรมีอยูในโลกคนเปน บทละครที่เลนอยูนั้น
ก็ไมควรจะใหคนเปนไดยินไดเห็นเชนกัน
ภาพนี้ทำใหหวังเปาเลอหรี่ตาลง ในแววตามีประกายแสงสองวาบ แตใบหนา
กลับแยมยิ้ม
รอยยิ ้ ม นี ้ เ ป  ย มด ว ยแสงอาทิ ต ย แฝงไว ซ ึ ่ ง พลั ง ชี ว ิ ต ต อ สรรพสิ ่ ง ยิ ่ ง กว า นั้ น
ยังมีความมองโลกในแงดีตอชีวิตมนุษยดวย มันกอเกิดเปนพลังแพรเชื้ออยางหนึ่ง
ที่สงผลตอทั้งรอบดานเชนเดียวกัน ทำใหพืชพรรณบนภูเขาที่เขาฟนกลับมาจาก
สภาพเหี่ยวเฉากอนหนานี้ในชั่วอึดใจ แลวแผขยายไปดานนนอก ปะทะกับเวทีละคร
ที่หญิงผูนั้นสรางขึ้น
ความปติ สรางรอยยิ้ม สงมาจากใจ แพรกระจายไปทั้งแปดทิศ
นี่คือกฎเกณฑของเตาสายสุข ความยินดี ปติ ไรหวงไรกังวล ทั้งเรียบงายและ
ไมไรเดียงสา
ความเรียบงายเชนนี้เปนเพราะมีอยูในทุกคน ความไมไรเดียงสาเชนนี้เปนเพราะ
ถึงทุกคนจะมีอยู แตก็มักจะหายไปตามกาลเวลา เมื่อมีประสบการณมากขึ้น ความสุข
ก็เหมือนจะลดลงไปชาๆ เชนกัน
เมื่อเทียบกันแลว มักจะเปนวัยเด็กที่รอยยิ้มจริงใจมากที่สุด และสอดคลองกับ
สารัตถะแหงเตาสายสุขมากที่สุด แตหวังเปาเลอในตอนนี้ คนทั้งคนดูแลวคลายกับ
เด็กที่กำลังฟงละครอยู รอยยิ้มจริงใจอยางยิ่ง ความสุขไมมีการปกปดไวแมแตนอย
เมื่อเปนเชนนี้ หญิงชุดเขียวที่เดินเขามาผูนั้นก็ชะงักฝเทาลงโดยไมรูตัว สุดทาย
นางยืนอยูหางจากหวังเปาเลอไปหลายรอยจั้ง เงารางที่สูงพอๆ กับภูเขาคลายไมอาจ
กาวไปขางหนาตอไดอีกแลว สีหนาใตผมดำบิดเบี้ยว ราวกับกำลังดิ้นรน
 สวนผูฝกตนเมืองปรารถนาเสียงคนอื่นๆ ขางกายนางนั้น ขณะนี้แมวาจะพยายาม
ถายทอดบทเพลงเต็มกำลัง ทวาภายใตความปติและรอยยิ้มของหวังเปาเลอ แตละคน
ก็ไมอาจหลีกเลี่ยงหรือหยุดยั้งไมใหถูกแพรเชื้อสุขได เงารางคอยๆ เปลี่ยนกลับจาก
สภาวะทำนองเพลงแลวแยมยิ้มออกมา ยิ้มไปยิ้มมา รางกายของแตละคนก็สูญเสีย
แรงกำลัง กอนรวงหลนลงมาจากกลางอากาศ
หลังหลนลงมาที่พื้นก็ไมขยับเขยื้อนอีก มีเพียงใบหนาที่ยังประดับรอยยิ้มและ
ความพึงพอใจไวเทานั้น
เมื่อเห็นภาพนี้ หวังเปาเลอก็ครุนคิด
มองไปยังที่ไกลๆ ภาพที่ปรากฏอยูระหวางฟาดินในตอนนี้แปลกประหลาดอยางยิ่ง
เวทีละครมายาที่กอเกิดจากเทือกเขาและปาไมราวกับถูกตัดเปนสองสวน รางของ
หญิงชุดเขียวและหวังเปาเลอยืนอยูที่ใจกลางของทั้งสองสวนนี้พอดี
การเผชิญหนาของพวกเขาทำใหทั้งสี่ทิศบิดเบี้ยวตลอดเวลา แตเห็นไดชัดวาถึงแม
เสียงเพลงของหญิงชุดเขียวผูนั้นจะแปลกพิสดาร แตเมื่อเทียบเรื่องระดับขั้นกับ
หวังเปาเลอแลว นางยังหางชั้นอยูมาก
ถาไมใชเพราะหวังเปาเลอไมอยากใชวิชาจากโลกภายนอกออกมาละก็ หรือพูด
ใหถูกคือ ไมไดใชพลังของตัวเองเลยสักนิด แคอาศัยความสุขที่ตระหนักรูมาไดในชวง
หลายปนี้เทานั้น ไมอยางนั้นการสังหารหญิงชุดเขียวผูนี้ก็เปนเรื่องงายดายยิ่ง
ดังนั้นจึงเห็นผลลัพธไดชัดเจน เปนเพราะตอนนี้ผูฝกตนเมืองปรารถนาเสียง
รอบตัวหญิงชุดเขียวผูนี้ตกตายดวยรอยยิ้มไปตามๆ กัน หมูบานดานหลังหวังเปาเลอ
จึงเริ่มโคจรวิชาเคลื่อนยายอีกครั้ง เงารางที่กอนหนานี้ไดรับผลกระทบก็เริ่มกลับมา
พราเลือนใหมแลว
 เมื่อเห็นวาการเคลื่อนยายใกลจะเสร็จสิ้น หญิงชุดเขียวที่ถูกวิชาเตาสายสุขของ
หวังเปาเลอหยุดไวก็พลันถอนหายใจแผวเบา และเมื่อเสียงถอนหายใจดังขึ้น ไมใชแค
เนื้อเพลงเทานั้น แตบทเพลงก็ยังระเบิดออกมาในชั่วอึดใจนี้เชนกัน
ความอัดอั้นที่มีอยูกอนหนานี้และความอาฆาตแคนทั้งหมดราวกับพุงขึ้นมา
ฉับพลันทามกลางเสียงถอนหายใจแผวเบาและเสียงเพลงที่เพิ่มระดับขึ้นมาทันที
ราวกับวาสวนหนึ่งของทอนสำคัญในบทเพลงปะทุออกมาในชั่วพริบตา
“ที่ควรมา ลวนไมมา…”
“ที่ควรอยู ลวนไมอยู…”
“ที่ควรรัก ลวนไมรัก…”
ชั่วขณะหนึ่ง ความอาฆาตแคนที่ระเบิดออกมานี้ก็ทำใหเวทีละครที่เกิดขึ้นจาก
เทือกเขารอบๆ เปลี่ยนจากภาพมายาเปนของจริง เหมือนกับมีเวทีละครมาตั้งไวจริงๆ
รางลวงตาหลายรางผุดขึ้นมารอบตัวหญิงชุดเขียว ขณะที่พวกมันเริ่มรายรำ ฝเทาของ
หญิงชุดเขียวก็กาวมาหาหวังเปาเลออีกครั้ง
ความพิศวงพุงถึงจุดสูงสุด นาสะพรึงเขยาขวัญ
ผานไปที่ใด ทองฟาลวนสิ้นสีสัน ฟาดินเหี่ยวเฉา
ไดยินที่ใด จิตใจกลิ้งเกลือก ชีวิตสูญหาย
หวังเปาเลอนั่งขัดสมาธิอยูบนยอดเขา ความสุขรอบตัวเขาเบาบางลงไปมาก
แมวารอยยิ้มบนใบหนาจะไมเปลี่ยนแปลง แตการถอนหายใจก็ยังอยูในใจเขาเนิ่นนาน
ไมสลายหายไป สุดทายภาพชุดแตงงานก็ผุดขึ้นในหัวของเขา
 “ดนตรีมีจิตใจ…ชื่อของบทเพลงนี้อาจจะเปนชุดแตงงาน” หวังเปาเลอสายหนา
แล ว ลุ ก ขึ ้ น ยื น เขาไม ค ิ ด จะอยู  ท ี ่ น ี ่ ต  อ การเคลื ่ อ นย า ยที ่ ด  า นหลั ง ตอนนี ้ ส ำเร็ จ
ไปมากกวาครึ่งและบรรลุถึงสภาวะที่ไมอาจยอนกลับไดแลว
และเขาก็ตองยอมรับวาในสถานการณที่ไมอาจใชพลังของตัวเองเชนนี้ แคอาศัย
วิชาแหงสุขที่ตนตระหนักรูในชวงไมกี่เดือน เขาก็ยากจะจัดการหญิงชุดเขียวที่เปยมไป
ดวยความอาฆาตคนนี้ได
ความแค น และความเกลี ย ดชั ง ของอี ก ฝ า ยหลอมรวมเข า ไปในบทเพลง
โดยสมบูรณแลว ทำใหบทเพลงนี้พิสดารจนถึงขีดสุด การที่สามารถทำไดถึงขั้นนี้
ทั ้ ง ยั ง เกิ ด เป น บทเพลงที ่ ส มบู ร ณ แ บบ คิ ด ไปคิ ด มา…สถานะของหญิ ง ผู  น ี ้ ใ น
เมืองปรารถนาเสียงก็คงเปนรองแคเจาปรารถนาแหงเสียงผูนั้นแน
ผูฝกตนแบบนี้ เวลานี้หวังเปาเลอไมอยากของเกี่ยวมากนัก ดังนั้นหลังจากลุกขึ้น
มาแลว เขาก็ไมไดมองไปยังหญิงชุดเขียวที่เดินมาหาคนนั้นอีก ตัวเขากาวสูทองฟา
หางไกล กำลังจะจากไป
แตในชั่วขณะที่กำลังจะจากไปนั้นเอง ความเคียดแคนในแววตาของหญิงชุดเขียว
ก็รุนแรงขึ้นอีกครั้ง ชั่วอึดใจเสียงเพลงก็เปลี่ยนไปอีกรอบ มันไมไดเปนทำนองขึ้นๆ
ลงๆ อีกตอไป แตกลายเปนทวงทำนองโสตแหงเตา
ราวกับเสียงคำรามและเสียงกรีดรองกลายมาเปนบทเพลงนี้ ชางแหลมคมนัก!
เวทีละครก็ยังทนรับไมไหว เมื่อเสียงอันแหลมคมนี้ระเบิดออกมา มันก็พังทลาย
ในพริบตา เงารางที่รายรำรอบๆ ทั้งหมดแตกกระจายในชั่วอึดใจ แมแตผูฝกตน
เมื อ งปรารถนาเสี ย งเหล า นั ้ น ที ่ เ หลื อ อยู  ข  า งกายหญิ ง ชุ ด เขี ย วก็ ย ั ง ทนรั บ ไม ไ หว
พากันกรีดรองครวญคราง กอนที่รางกายจะแตกสลายเปนเสี่ยงๆ ทันที
 ทุกสิ่งทุกอยางนี้ราวกับกลายเปนของบำรุงใหหญิงชุดเขียว ทำใหเสียงแหลมคมที่
นางรองออกมาตอนนี้ราวกับทะลุทะลวงสิ่งกีดขวางบางอยาง ทำใหฟาดินสิ้นสีสันและ
หมนแสงไปในชั่วขณะนี้เอง
เปนครั้งแรกที่สีหนาของหวังเปาเลอผูเตรียมจะเดินไปไกลเปลี่ยนไป ฝเทาหยุดลง
และหันหนามา ดวงตาฉายแววแปลกประหลาด
“นี่คือ…กลิ่นอายของเมล็ดพันธุเตาอยางนั้นหรือ”
 บทที่ 1320 ปลุกผูพิทักษ
เมล็ดพันธุเตาไมใชของแปลกหนาสำหรับหวังเปาเลอ
ตอนที่เขาอยูที่โลกแหงศิลาคราวนั้น ในกระบวนการฝกฝนเตาแปดปรมัตถ
เขาตองเสาะหาสิ่ง ของหลายอยางที ่ สามารถบรรจุ เมล็ ดเต าได กล าวให ถู กก็ คื อ
สมบั ต ิ ช ั ้ น เลิ ศ ที ่ ม ี ก ฎเกณฑ ต  า งกั น พวกนี ้ น ั บ ว า เป น แค ข องกึ ่ ง สำเร็ จ รู ป เท า นั้ น
จำเปนตองมีวิชาเตาของเขารวมบรรจุลงไปดวย จึงจะถูกเรียกวาเปนเมล็ดพันธุเตาได
แต ต อนนี ้ เสี ย งอั น แหลมคมของหญิ ง ชุ ด เขี ย วกลั บ คาดไม ถ ึ ง ว า จะทำให
หวังเปาเลอรูสึกเชนนี้ ถึงขั้นกลาวไดวา เสียงในตอนนี้ไมใชเมล็ดพันธุเตากึ่งสำเร็จรูป
อีกแลว แตเปนเมล็ดพันธุเตาที่แทจริง
“ผูหญิงคนนี้เปนวัตถุดิบที่เหมาะจะบรรจุเตาปรารถนาเสียงที่สุด เมื่อกฎแหง
ปรารถนาเสี ย งที ่ น างมี อ ยู  ผ สานรวมกั บ ตั ว นางโดยสมบู ร ณ แ ล ว ก็ จ ะทำให น าง
กลายเปนเมล็ดพันธุเตา!”
“นี่ไมนาจะเกิดขึ้นตามธรรมชาติ วิธีการเชนนี้…นาจะถูกคนเพาะปลูกเอาไว!”
ดวงตาของหวังเปาเลอฉายประกายแปลกประหลาด ดวยพลังฝกตนและความรู
ของเขา มองปราดเดียวก็เห็นถึงขอบกพรองแลว ทุกสิ่งทุกอยางของหญิงชุดเขียวผูนี้
จะตองถูกคนสรางไว หรือกลาวใหถูกคือ นาง…เปนแคเตาหลอม
เตาหลอมไวเพาะเลี้ยงเมล็ดพันธุเตา
และผูฝกตนที่มีความสามารถจะทำใหนางกลายเปนเตาหลอมนั้น เห็นไดชัดวา
ก็เปนผูฝกตนในสายปรารถนาเสียงเชน กั น เจาปรารถนาเสี ยงผู นั ้น ยอ มมี ค วาม
เปนไปไดมากที่สุด
 แนนอนวาผูฝกตนปรารถนาเสียงคนอื่นก็เปนไปได แตไมวาอยางไร อีกฝาย
จะตองเปนคนระดับยอดในเมืองปรารถนาเสียงแนนอน
“นาสนใจนี่”
หวังเปาเลอหรี่ตา ในใจเปลี่ยนความคิดอยางรวดเร็ว การใชคำวาสมบัติชั้นเลิศ
มาบรรยายเมล็ดเตาก็ไมใชเรื่องเกินจริง ถึงขั้นที่วาในแงหนึ่งนั้น หากมีคนไดมันไป
แลวหลอมรวมเขาสูราง ก็สามารถบรรลุถึงระดับอันนาเหลือเชื่อดานการตระหนักรู
กฎเกณฑปรารถนาเสียงไดเลย
สวนหวังเปาเลอนั้น หากเขาไดมันมาแลวใหเวลาพักหนึ่ง เขาถึงขั้นสามารถ
สั่นคลอนตำแหนงของเจาแหงปรารถนาเสียงผูนั้นแลวกลายเปนแหลงกำเนิดของ
กฎเกณฑปรารถนาเสียงเองไดเลย
เมล็ดพันธุเตาก็เหมือนกับกุญแจดอกหนึ่ง
กุญแจสูแหลงกำเนิด
“แตก็ยังมีความเสี่ยง…” สายตาของหวังเปาเลอฉายแววลังเล ถาเขาลงมือโจมตี
อาศัยแคกฎเกณฑเตาสุขที่ตระหนักรูไดไมกี่เดือน ไมมีทางจัดการกับหญิงชุดเขียวผูนี้
แลวหลอมเมล็ดพันธุเตาไดแน
เขาจำเปนตองใชพลังของตัวเองจึงจะทำเรื่องนี้ได แตถาเปนอยางนั้น เขาก็ตอง
เผชิญหนากับความเสี่ยงสองอยาง
ความเสี่ยงแรกนั้นมาจากคนของเมืองปรารถนาเสียงที่ทำใหหญิงชุดเขียวคนนี้
กลายเปนเตาหลอมและปลูกฝงเมล็ดพันธุเตาไว แมหวังเปาเลอจะไมรูวาเขาเปนใคร
แตก็มีขอบเขตแคบมาก เพราะตองเปนผูฝกตนระดับสูงแนนอน
เมื่อตนเก็บผลของอีกฝายไป เหตุตนผลกรรมกับศัตรูอันตรายถึงตายก็จะเกิดขึ้นทันที
อีกฝายจะตองโมโหและทำทุกอยางเพื่อตามหาตัวเขาแน
 ความเสี่ยงเชนนี้ แมวาจะยุงยาก แตหวังเปาเลอกลับไมไดสนใจนัก สิ่งที่ทำใหเขา
ลังเลจริงๆ คือความเสี่ยงอยางที่สอง ซึ่งมาจาก…สัมผัสรับรูของวิญญาณจักรพรรดิ
และสัญญาณการตื่นขึ้นของมหาเทพ
แตเมล็ดพันธุเตาปรากฏอยูตรงหนา ทั้งเปนไปไดมากวาจะเปนเสนทางเตาสายที่
สองในการผสานรวมกับโลกใบนี้ของตน ดังนั้นหลังจากครุนคิดดูแลว สายตาของเขา
ก็ฉายแววตัดสินใจออกมาอยางรวดเร็ว
ทั้งหมดนี้ดูคลายจะยาวนาน แตความจริงลวนเปนความคิดจิตใจของหวังเปาเลอ
ทั้งนั้น ทั้งกระบวนการเกิดขึ้นแคไมกี่อึดใจ หลังจากตัดสินใจได เมื่อเสียงแหลมคม
ดังกองอยูรอบตัวเขา แววตาของเขาก็สองวาบ มองไปยังหญิงชุดเขียว
ยิ่งกวานั้นยังมีเตาแปดปรมัตถพลันเคลื่อนโคจรอยูภายในรางของเขา ทำให
ตอนนี้เสียงแหลมคมที่ดังมาจากหญิงสาวใบหนาบิดเบี้ยวในสายตาของเขากลายเปน
ทวงทำนองแบบรูปธรรม
ทวงทำนองนี้ทั้งมีรูปรางคลายอักขระ และเหมือนกับแผนหลังของหญิงสาว
เพียงปราดมองก็ทำใหจิตใจของผูคนจมดิ่งอยูในนั้น ไมอาจหลุดพน ตอนนี้กำลัง
สงเสียงหวีดหวิวพุงมาหาเขาพรอมกับอานุภาพทำลายลางทุกสิ่ง อาบยอมทุกทิศทาง
เมื ่ อ เข า มาใกล ใ นชั ่ ว พริ บ ตา ท ว งทำนองนี ้ ก ็ ค ล า ยจะแทรกซึ ม เข า ไปในตั ว
หวังเปาเลอ มันทะยานมายังหวางคิ้วของเขา ถึงขั้นที่เมื่อทวงทำนองนี้เขามาใกล
ในสายตาของหวั ง เป า เล อ ก็ ค ล า ยเห็ น มั น แผ เ ส น สายจำนวนนั บ ไม ถ  ว นออกมา
กำลังจะเจาะเขาไปในรางของหวังเปาเลอแลว
และเสียงที่มันแผออกมาจนดังเขาสูจิตใจของหวังเปาเลอก็ไมไดมีแค ความ
เคียดแคนหรือความทรมานจากความเกลียดชังเทานั้น แตยังแฝงไวซึ่งความดีงาม
เสียงหัวเราะ เสียงรองไห และเสียงของสัตวราย
 ยังมีเสียงของสิ่งแปลกปลอมไรสัญญาณชีวิตอีกดวย เสียงนี้คลายรวบรวมเสียง
ของทุกสิ่งทุกอยางในฟาดินมาผสานไวดวยกัน ราวกับเสียงแหงธรรมชาติ แตก็นา
พิศวง มันทะยานเขามาใกลหวังเปาเลอ
หากเปนคนอื่น ตอนนี้คงจะสูญเสียตัวตนแลวสิ้นสติอยูในกฎเกณฑของปรารถนา
เสี ย งแบบนี ้ ไ ปแล ว แต พ ลั ง ฝ ก ตนของหวั ง เป า เล อ กำหนดไว แ ล ว ว า เป น เพี ย ง
เมล็ดพันธุเตา มันจึงไมอาจสั่นคลอนวิญญาณเทพของเขาได
ดังนั้น ในชั่วพริบตาที่ทวงทำนองใกลถึงหวางคิ้วนั่นเอง มือขวาของหวังเปาเลอ
ก็พลันยกขึ้นแลวระเบิดกฎเกณฑแหงเตาธาตุดินออกมาฉับพลัน ดวยพลังแฝงรวม
และผสานของธาตุดิน เพียงหนึ่งฝามือก็จับทวงทำนองนั้นอยูมือไดแลว
ตอนนี้หากมีคนนอกอยูที่นี่ ก็จะเห็นหวังเปาเลอยกมือขึ้นควาอากาศ แตพริบตา
ตอมา ทวงทำนองที่คนนอกไมอาจสัมผัสรูไดกลับมาปรากฏอยูระหวางนิ้วมือของ
หวังเปาเลอพรอมกับดิ้นรนบิดเบี้ยวอยู
มันอยากจะหลบหนี แตสองนิ้วของหวังเปาเลอกลับแข็งแรงอยางนาอัศจรรย
การโคจรวิชาแหงเตาดินก็ยิ่งผนึกมันไวแนนหนากวาเดิม
ขณะเดียวกัน หญิงชุดเขียวที่รองเสียงหวีดแหลมก็พลันหยุดชะงัก ตอนนี้เอง
รางกายก็คลายถูกลมพัดผานแลวสลายหายไปตรงๆ
เมื่อนางสลายหายไป เทือกเขารอบดานก็กลับเปนปกติในชั่วพริบตา หวังเปาเลอ
เก็บทวงทำนองนี้ไวอยางไมลังเลแมแตนิด แลวสลายพลังแหงเตาดินของตนทันที
กอนจะสงพลังแหงเตาสายสุขใหแพรกระจายไปทั่วราง
แตก็ยัง…สายไป
 ชั่วอึดใจที่เขาใชพลังของตนออกมา ดวงจิตเทพมากมายก็พุงจากจุดที่เหนือกวา
เกาสวรรคแลวตรึงเขาไว พริบตาตอมา ขณะที่พลังสุขของหวังเปาเลอแผกระจาย
รอบกายเขากลับมีเงารางของวิญญาณจักรพรรดิหลายรางปรากฏขึ้นแลว
ขณะนี้ทองฟาคำรามลั่น คลื่นผันผวนเทียมฟาแผทั่วทุกทิศ ยิ่งกวานั้นยังมีสายฟา
สีดำเหมือนฟาพิโรธฟาดมายังโลก
“เร็วขนาดนี้เลยหรือ!” สีหนาของหวังเปาเลอนิ่งขรึม รูวาการตอกรกับวิญญาณ
จักรพรรดิเหลานี้ไมมีประโยชน รางกายจึงถอยหลังรวดเร็วโดยไมลังเล แลวพุงออกมา
ทันที สวนวิญญาณจักรพรรดิเหลานั้นที่ดานหลัง ตอนนี้ตางพากันเงยหนาขึ้น สองตา
ดานหลังหนากากสีขาวเย็นชา กลายเปนสายรุงยาวหลายสายพุงตามหลังเขาไป
ไลโจมตีอยางฉับพลันโดยไมสนวาจะทำใหโลกตกตะลึงอยางไร
เมื ่ อ ผ า นไปที ่ ใ ด อากาศก็ จ ะส ง เสี ย งครื น ครางออกมาแล ว เกิ ด รอยแยกขึ้ น
ก อ นจะพั ง ทลายท า มกลางเสี ย งสะเทื อ นลั ่ น ของแผ น ดิ น ทำให ส ั ต ว ป  า มากมาย
นับไมถวนตัวสั่นเทาดวยความหวาดกลัว ถึงขั้นที่ดึงดูดสัมผัสรับรูของผูแข็งแกรง
ทั้งหมดในโลกใบนี้ไดแลวดวย
แตนี่ก็ยังไมใชสิ่งที่อันตรายที่สุด
สิ่งที่ทำใหหวังเปาเลอรูสึกหนังศีรษะชาขึ้นมาในชั่วพริบตาก็คือสายตาที่ราวกับ
ทะลวงทองฟา และมองมาจากโลกอีกใบนั่นตางหาก
เจาของสายตานี้ก็คือชายชุดคลุมดำที่นั่งขัดสมาธิอยูที่โลกชั้นแรกบนหัวของ
รูปสลักนกแกวผูนั้น ตอนนี้เขาที่นั่งสมาธิอยูตรงนี้พลันลืมตาขึ้น เผยใหเห็นนัยนตา
สีโลหิต
แตหากมองดูดีๆ แลวจะเห็นวาถึงแมนัยนตาคูนี้จะเปนสีแดงชาด ทั้งยังแฝง
ความบัาคลั่งเอาไว แตกลับคลายจะไรแวว เหมือนกับทาทางของพวกไมตายซาก
อยางยิ่ง แตตอนนี้กลิ่นอายนาสะพรึงบนตัวเขากลับระเบิดออกมาฉับพลัน
ครั้นระเบิดออกมาแลว ทั่วทั้งโลกชั้นที่หนึ่งก็เกิดลมพายุโหมกระหน่ำ เมื่อลมพายุนี้
มาบรรจบกับ กลับกอเกิดเปนมือยักษที่เกิดขึ้นจากลมพายุ มันยื่นไปยังโลกชั้นที่สอง
ดานลางดวยอานุภาพสะเทือนฟาสะเทือนดิน เขยาขวัญสรรพชีวิต!
 บทที่ 1321 หลอมเตา
ในโลกาชั้นที่สอง ขณะที่หวังเปาเลอควบทะยานอยูกลางอากาศ ตอนนี้เอง
เขาก็เงยหนาขึ้นมองไปบนฟา ความรูสึกใจเตนรัวแรงแผซานไปทั้งกาย
ตอใหทองฟาในตอนนี้ดูคลายไมมีอะไรเปลี่ยนแปลง แมจะมีคลื่นผันผวนและ
เกิดรอยแยก แตก็เปนเพราะอานุภาพกดดันของวิญญาณจักรพรรดิเหลานั้นที่ตาม
ไลลาอยูดานหลังของเขา
แตความรูสึกใจเตนรุนแรงมันแรงกลาเกินไป ทำใหหวังเปาเลอตองหรี่ตาลง
พลังฝกตนโคจรเคลื่อนไปที่สองตา ชั่วขณะนั้นทองฟาที่เขาจองมองก็ไมเหมือนเดิม
เล็กนอย
บนฟาราวกับมีลมพายุตกลงมาจากฟากฟา เมื่อพินิจอยางละเอียดแลว ดวงตา
ของหวังเปาเลอก็หดเกร็งขั้นรุนแรง เขารับรูไดวาลมพายุที่พุงมาหานี้ คาดไมถึงวา
จะมีรูปรางเปนมือยักษ
อีกทั้งอานุภาพกดดันที่แผออกมาจากมัน แมแตตัวเขาก็ยังรูสึกหวาดกลัวผิดปกติ
“นี่ไมใชพลังของขั้นที่หา!” ชั่วพริบตา สมองของหวังเปาเลอก็นึกถึงเรื่องเลา
เกี่ยวกับโลกใบนี้ที่ตนไดยินมาจากผูอาวุโสชั้นสูงของสาขาเตาสายสุขขึ้นมา
ในเรื่องเลานั้น ผูที่อยูเหนือยิ่งกวาศิษยแหงเทพเจายังมีผูพิทักษคนนั้นอยู
ผูพิทักษคนนี้คอยคุมครองจิตเทพเจาที่หลับใหล…
“กลิ่นอายนี้ทำใหขารูสึกกลัว แลวยังรูสึกคุนเคยอยูบาง แตมันไมเหมือนกับ
ความรูสึกแบบที่มหาเทพมอบใหขา ดังนั้นจึงเปนไดแค…ผูพิทักษคนนั้น!”
 “ผูพิทักษที่มีพลังฝกตนขั้นหก…” หวังเปาเลอถอนหายใจอยูในใจ แตกลั บ
ไมเสียใจตอการตัดสินใจกอนหนานี้ จากการคาดเดาของเขา การไดเมล็ดพันธุเตานั้น
มาจะทำใหตัวเขาผสานรวมกับโลกใบนี้ไดดียิ่งขึ้น และตองมีสวนชวยมากมายแน
ทว า ตอนนี ้ เ ขาไม มี เ วลาคิ ด อะไรมากแล ว ร า งพลั น พร า เลื อ นในชั่ วพริ บตา
แมน้ำแหงกาลเวลาปรากฏขึ้นตรงหนาของเขาทันที หวังเปาเลอกาวเขาไปในนั้นตรงๆ
โดยไมลังเลแมแตนิด
ทันทีที่ใชกฎเกณฑจากโลกภายนอกขึ้นในที่แหงนี้จะทำใหเกิดการปราบปราม
แตตอนนี้เขาถูกไลฆาอยูแลว ดังนั้นสำหรับหวังเปาเลอ มันจึงไมไดตางกันสักเทาไร
ทันใดนั้น เมื่อกาวเขาไปในแมน้ำแหงกาลเวลา ตัวเขาก็หายวับไปในพริบตา
ชั่วขณะตอมา ในหวงเวลาที่ตางกัน เงารางของหวังเปาเลอก็เคลื่อนไหววูบวาบไป
ขางหนาอยางตอเนื่องอยูในโลกใบที่สองแหงนี้
พลังฝกตนของวิญญาณจักรพรรดิพวกนั้นแตกตางจากเขา มันเอาชนะไดแค
ดานจำนวนอยางเดียว ดังนั้นเมื่อหวังเปาเลอไมเขาไปตอสูหรือเขนฆาทำลายพวกมัน
แต ห ลบหนี ด  ว ยความเร็ ว เต็ ม กำลั ง ข อ บกพร อ งของวิ ญ ญาณจั ก รพรรดิ ก ็ ย  อ ม
ถูกเปดเผยออกมาเปนธรรมดา
พวกเขาตามลาหวังเปาเลอไมได
เมื่อเปนเชนนี้ หลังจากเคลื่อนไหววูบวาบอยูในแมน้ำแหงกาลเวลาไปสิบกวา
อึดใจ หวังเปาเลอก็สลัดวิญญาณจักรพรรดิเหลานั้นหลุดไดอยางสมบูรณ
แต…มือยักษที่มาจากโลกชั้นที่หนึ่งซึ่งเกิดจากลมพายุของชายชุดคลุมดำผูนั้น
กลับไมสนใจกาลเวลา ไมวาหวังเปาเลอจะเดินทางอยูในแมน้ำแหงกาลเวลาสายนี้
อยางไรก็ตาม มันก็ยังคงอยูเสมอ
ยังอยูในกาลเวลาทุกหวงขณะ ยังคงสถิตอยูเนืองๆ
 ถึงขั้นที่หลัง จากหวัง เปาเลอเคลื ่อนไหววูบวาบอยูในแม น้ ำแหง กาลเวลาไป
หลายสิบหวงขณะแลว สีหนาของเขาก็พลันอึมครึม เงยหนามองทองฟา มองเห็น
มือยักษที่เกิดจากลมพายุนั่นกอตัวเปนรูปรางสมบูรณแลวพุงมาจะควาตัวเขา
“แมจะเปนขั้นที่หก แตคิดวาอาศัยหนึ่งฝามือก็จะสยบขาไดอยางนั้นหรือ” เดิมที
หวั ง เป า เล อ ไม อ ยากเผชิ ญ หน า กั บ มั น เพราะจะเป น การเป ด เผยกฎเกณฑ ข อง
โลกภายนอกมากเกินไป ทำใหเขารูสึกไมสบายใจโดยสัญชาตญาณ
แตตอนนี้ ฝามือขางนี้ติดหนึบเหมือนไขในกระดูก เอาแตไลตามไมลดละ หลบหนี
ตอไปก็ไรประโยชน คิดจะซอนตัวอีกครั้งก็ตองทำลายมือยักษขางนี้ใหพังทลายไป
เสียกอน ทำเชนนี้จึงจะมีสิทธิไปหลบซอนตัวขณะเกิดชองวางตอนที่อีกฝายกำลังใช
พลังเทพออกมาอีกรอบ
เมื่อคิดถึงตรงนี้ สายตาของหวังเปาเลอก็ฉายแววตัดสินใจได เขาไมหนีอีกตอไป
แตแววตาระเบิดจิตวิญญาณแหงการตอสูออกมาอยางฉับพลัน ตอนที่มือยักษขางนั้น
มาถึง วิชาแปดปรมัตถภายในรางก็ถูกใชออกมาเต็มกำลัง เมื่อยกมือขึ้น เงามายาของ
แทงเงิน เงาแหงหยดน้ำตา อักขระเพลิงเซียน และกายาแผนศิลาก็ปรากฏขึ้นมาทันที
รางทุกรางลวนสะเทือนฟาสะเทือนดินทั้งสิ้น แตหวังเปาเลอไมไดใชสารัตถะแหงไม
ออกมา ในมิติเตาตนกำเนิดนี้มีขอจำกัดตอพลังธาตุไมอยู แตแมหาธาตุจะขาดไปหนึ่ง
ทวาเมื่อหยินหยางแหงความเปนความตายของหวังเปาเลอถูกใชออกมา พรอมกับ
การระเบิดของพลังแหงความมืดมรณา และทันทีที่เงามายาอันทรงอานุภาพคลาย
เหยี ย บย า งสะพานสวรรค แ ต แ ท จ ริ ง มิ ไ ด เ หยี ย บย า งสะพานสวรรค ป รากฏขึ้ น
พลังที่รวมอยูบนรางของหวังเปาเลอก็บรรลุถึงระดับที่นาตะลึงแลว
ยิ่งกวานั้น พลังที่มีสิ่งเหลานี้เปนพื้นฐานและชักนำหมื่นเตาแหงจักรวาลออกมานี้
ก็กอเกิดเปนตาขายแหงกฎเกณฑของตนเองมารวมกัน กลายเปนเงารางมหึมาสูงใหญ
เทาแผนฟาทันที
 เงารางนี้ก็คือ รางเตาของหวังเปาเลอนั่นเอง
ขณะที่ฝามือนั้นเขามาจับ รางเตาที่เกิดจากหมื่นเตาของหวังเปาเลอก็ชกหมัด
ไปยังมือยักษที่พุงมาหาทันที!
หมัดนี้ตอยไปพรอมพลังตอสูของขั้นหาในตัวเขา ทำใหแมน้ำแหงกาลเวลา
เกิดการยอนกลับจนพังทลาย หลังจากเขาปะทะกับฝามือลมพายุนั่นแลว แมน้ำ
แหงกาลเวลาก็รับไมไหว ระเบิดออกมาทันใด
สิ่งที่ระเบิดไปดวยยังมีฝามือลมพายุนั่น กับรางเตาของหวังเปาเลอ
ทั้งสามอยางระเบิดออกมาพรอมกันทันที
ขณะที่เสียงดังสนั่น รางเตาของหวังเปาเลอก็พังทลาย ฝามือลมพายุแตกสลาย
และแมน้ำแหงกาลเวลากลายเปนเศษซากนับไมถวนกระจัดกระจายไปทั่ว ที่โลก
ชั้นที่หนึ่ง แววตาของชายชุดคลุมดำที่นั่งขัดสมาธิอยูบนรูปสลักนกแกวก็สองประกาย
สีแดงวาบขึ้นมาโดยพลัน ตัวเขาผุดลุกขึ้นมาจากทานั่งทันที กอนเอนไปขางหนา
มองลงไปยังดานลาง
แทบจะพรอมกันกับที่เขาเอนกาย ในแมน้ำแหงกาลเวลาที่สลายเปนเศษนับไมถวน
หนึ่งในนั้นมีเงารางของหวังเปาเลอวาบผานแลวหลุดออกจากแมน้ำแหงกาลเวลาไป
เมื่อปรากฏอีกครั้งก็กลับมาอยูในปจจุบัน ณ สถานที่อีกแหงในโลกชั้นที่สอง
ที่นี่หางไกลจากเทือกเขากอนหนานี้มากนัก
หลังจากปรากฏตัว สีหนาของหวังเปาเลอก็ซีดขาว แตแววตากลับนิ่งสงบอยางยิ่ง
เขาโคจรกฎเกณฑแหงสุขภายในรางจนถึงขีดสุดอยางรวดเร็ว มันเติมเต็มทุกสวน
ทุกมุมทั่วรางกาย ปกปดกฎเกณฑจากโลกภายนอกของเขาเอาไว
 แตแมจะเปนเชนนี้ ความรูสึกอันตรายที่มาจากทองฟาก็ยังคงคางคาไมจางหาย
ดังนั้นเขาจึงไมลังเล นำเมล็ดเตาแหงกฎเกณฑปรารถนาเสียงออกมาทันที จากนั้น
กดมันไวที่หวางคิ้ว ผสานเขาไปในรางกาย
เมื่อผสานมันลงไป ภายในรางของเขาก็คลายมีอสนีสวรรคระเบิดขึ้นจนเกิดเสียง
สะเทือนลั่น แตสีหนาทาทางของหวังเปาเลอก็ยังไมเปลี่ยนแปลง ผานไปพักหนึ่ง
เขาก็มุดลงสูสวนลึกของผืนดินใตฝาเทาตรงๆ
ในสวนลึกของผืนดิน ทามกลางดินโคลน หวังเปาเลอราวกับถูกฝง เขานั่งขัดสมาธิ
ไม ข ยั บ เขยื ้ อ น กลิ ่ น อายภายในร า งถู ก เก็ บ จนหมด ไม เ ผยออกไปแม เ พี ย งนิ ด
พรอมกันนั้น กฎเกณฑสองชนิดอยางสุขและเสียงภายในรางก็เหมือนน้ำไฟไมเขากัน
เริ่มตอตานกันและกันแลว
และการตอตานของพวกมันก็ยังปกคลุมรองรอยของกฎเกณฑจากโลกภายนอก
ภายในร า งของหวั ง เป า เล อ ไว อ ย า งสมบู ร ณ ทำให ร  อ งรอยของเขาถู ก ลบทิ ้ ง ไป
อยางแยบยล
หากยั ง ถู ก ฝ า มื อ ลมพายุ น ั ่ น ตรึ ง เป า หมายอยู  ต ลอดล ะ ก็ ต อ ให ห วั ง เป า เล อ
บรรลุมาถึงขั้นนี้ ก็ยากจะตัดรองรอยพวกนั้นใหหมดได แตเมื่อฝามือพังทลาย ก็ทำให
สภาพถูกตรึงเปาหมายของเขาเกิดจุดตัดขาด
นี่ก็คือโอกาสที่หวังเปาเลอสรางขึ้นมาใหตัวเอง
และขณะที่กฎเกณฑสองชนิดอยางสุขและเสียงภายในรางของเขาตอตานกันและกัน
อยูนั้น บนทองฟาของโลกชั้นที่สองก็มีใบหนาขนาดยักษคอยๆ โผลออกมา
ใบหนานี้เต็มไปดวยความนาเกรงขาม แววตาสีแดงชาด ขณะที่ดวงตาฉายแวว
เย็นชาไรความรูสึกก็แฝงไวซึ่งลมพายุเชนกัน เห็นชัดวามันขัดแยงกันอยางยิ่ง แตเมื่อ
อยูบนหนาของเขากลับไมมีความไมเขากันแมแตนอย
 เมื่อมันปรากฏขึ้นมา ผูแข็งแกรงทั่วทั้งโลกาชั้นที่สองตางก็ใจสั่นสะทานกันทั้งสิ้น
พวกเขาเงยหน า ขึ ้ น จากที ่ ต  า งๆ มองไปยั ง ใบหน า บนฟ า ด ว ยความเคารพบู ช า
กอนกมหนาลงต่ำ
หวังเปาเลอที่อยูในสถานะซอนตัวไมอาจมองไปที่ใบหนานั้นได สำหรับเหลา
จอมพลังแลว เมื่อไดเห็นก็จะเกิดเปนเหตุตนผลกรรม ดังนั้นเขาจึงไมรูวาอีกฝาย
หนาตาเปนอยางไร
แตในกนบึ้งจิตใจของเขามีคำตอบอยูบางแลว
“เตาแหงฝนของขาที่เขาไป…ก็คือฝนของเขาอยางนั้นหรือ ผูพิทักษจิตแหงเทพเจา…
จักรพรรดิเสวียนเฉิน”
บนทองฟา ใบหนาที่ปรากฏขึ้นมาก็คือ…จักรพรรดิเสวียนเฉิน
 บทที่ 1322 รางแยกอิสระ
เหมื อ นกั บ จั ก รพรรดิ ใ นพระราชวั ง ในเต า แห ง ฝ น ของหวั ง เป า เล อ ตอนนี้
เสวียนเฉินที่โผลใบหนาไรอารมณขึ้นมาบนฟาสีหนาเครงขรึม มีเพียงดวงตาเทานั้นที่
แตกต า งไป สิ ่ ง ที ่ เ ปล ง ออกมาไม ใ ช ค วามน า เกรงขาม แต เ ป น ลมพายุ ท ี ่ แ ฝงอยู
ใตประกายแสงสีแดงก่ำ
ราวกับเบื่อหนายโลกและสะกดกลั้นความบาคลั่งเอาไว แตเห็นอยูชัดๆ วาทั้งที่
ควรจะมีอารมณความรูสึกมาก แตกลับกลายเปนความเย็นชาแบบที่ไมอาจปกปด
บางทีอาจเปนเพราะความไมเขากันนี้จึงทำใหผูแข็งแกรงทั้งหมดในโลกาชั้นที่สอง
พากันเงยหนาขึ้น พรอมจิตใจที่สั่นสะทาน
แม ว  า ผู  แ ข็ ง แกร ง ในโลกาชั ้ น ที ่ ส องแห ง นี ้ จ ะมี ม ากมาย เจ็ ด อารมณ ก ็ ดี
หกปรารถนาก็ ช  า ง และยั ง มี เ มื อ งโบราณลึ ก ลั บ แห ง นั ้ น อี ก แต ต  อ งพู ด เลยว า …
ทั้ง หมดนี้ เมื่ออยูตอหนาจักรพรรดิ เสวี ย นเฉิ น ผู  มี พลั ง ฝ กตนอยู  ใ นขั ้ น ที ่ ห กเปน
อยางต่ำนั้น พวกเขาลวนสามารถถูกบดขยี้ได
เพราะวาเขาอยูเหนือกวาศิษยแหงเทพเจา เปนผูพิทักษจิตแหงเทพเจา และในแงหนึ่ง
เขาก็เปนตัวแทนของกฎเกณฑขอสุดทายของโลกใบนี้
ตอนนี้ใบหนานี้มองลงมายังสรรพชีวิตบนผืนพิภพจากบนฟา ราวกับกำลังเสาะหา
จนกระทั่งเวลาผานไปครึ่งกานธูป ก็เห็นไดชัดวาใบหนานี้ไดคลาดกับรองรอยของ
หวังเปาเลอไปแลว มันจึงคอยๆ เลือนหายไป
ในโลกชั้นที่หนึ่ง ชายชุดคลุมดำผูยืนอยูบนรูปสลักนกแกวนั่งลงอีกครั้ง กมหนา
แลวหลับตา
เมื่อใบหนานั้นหายไป วิญญาณจักรพรรดิที่หวังเปาเลอดึงดูดมาพวกนั้นก็พากัน
สลายตัวเชนกัน โลกทั้งใบคอยๆ ฟนกลับมาเปนเหมือนเดิม เมื่อแสงอาทิตยแรกของ
วันตอมาสาดสองไปทั่วโลกา ทุกอยางก็กลับเปนปกติอยางสมบูรณ
 โลกยังคงหมุนไป สรรพชีวิตยังคงฝกบำเพ็ญ แตบรรยากาศแปลกประหลาดกลับ
เริ่มแพรกระจายอยูในโลกาชั้นที่สอง เปนเพราะเรื่องเมื่อคืนนี้ แมวาคนนอกจะไมรู
รายละเอียด แตอาศัยการคาดเดาก็ยังเดาออกไดประมาณหนึ่ง
ผูที่สามารถดึงดูดวิญญาณจักรพรรดิและทำใหผูพิทักษปรากฏตัวไดนั้น มีเพียง…
คนที่มาจากภายนอก
แมวาเรื่องนี้จะพบไดยากในโลกชั้นที่สอง แตก็ใชวาจะไมเคยมีมากอน ดังนั้น
ผู  ฝ  ก ตนประจำถิ ่ น จำนวนมากขึ ้ น จึ ง เริ ่ ม แลกเปลี ่ ย นการคาดเดา ขณะเดี ย วกั น
ยามรุงอรุณภายในเมืองปรารถนาเสียงก็มีเสียงฉินดังแววมาจากที่ใดสักแหง
เสียงดีดฉินนี้มาพรอมกับความโกรธเกรี้ยว ยิ่งกวานั้นคือไมยินยอม หลังจากมัน
ดังขึ้นมาก็แผคลุมไปทั่วทั้งเมือง ทำใหทองฟาเหนือเมืองปรารถนาเสียงมีเมฆครึ้ม
ปกคลุมในพริบตา กอนที่ฝนหาใหญจะตกลงมา
ไมนานมีก็มีคำสั่งถูกถายทอดออกมา ผูฝกตนเมืองปรารถนาเสียงจำนวนมากจะ
ไดรับเงินรางวัลนำจับที่เรียกไดวาสูงมากทีละคน
และเปาหมายของรางวัลนำจับนี้ก็คือตามหาชิงหลิง!
ชิงหลิงก็คือหญิงชุดเขียวที่ถูกหวังเปาเลอสังหารและไดเมล็ดเตามาคนนั้นเอง
เมื่อเกิดเรื่องสั่นสะเทือนขึ้นในเมืองปรารถนาเสียงและมีผูร่ำรองจากปรารถนา
เสียงจำนวนมากออกมา โลกาชั้นที่สองซึ่งเดิมอยูในความสมดุลก็เริ่มสอแววเสียสมดุล
ขึ้นมาชาๆ
ขณะที่ฝนหาใหญของโลกภายนอกกำลังจะบังเกิด ณ พื้นที่เปลาเปลี่ยวหางไกล
แหงหนึ่งในโลกชั้นที่สอง ที่แหงนี้ไมใชเทือกเขา แตเปนทะเลทรายไรขอบเขตแหงหนึ่ง
ทวามันแตกตางจากทรายเหลืองดั้งเดิม เพราะทะเลทรายที่นี่เปนสีมวง
 กรวดทรายสีมวงกอเกิดเปนมหาสมุทรทรายสีมวงผืนหนึ่ง ทำใหที่นี่ทั้งดูแหงแลง
ขณะเดียวกันก็มีความอัศจรรยนาพิศวงอยูบาง
เพราะทุกคนที่เขาใกลหรือเดินเขามาที่นี่ ลวนตองไดกลิ่นคาวเลือด และรั้งอยูที่นี่
ไมอาจกลับไปได
ที่แหงนี้ ในโลกชั้นที่สองเรียกวา จื่อหมัว
ตามตำนานเล า ว า เมื ่ อ หลายป ก  อ น มี จ อมพลั ง ผู  ห นึ ่ ง ถู ก ฆ า ตายในที ่ แ ห ง นี้
เลือดของนางชุมโชกไปทั่วทั้งทะเลทราย ทำใหทะเลทรายแหงนี้กลายเปนสีมวง
ขณะเดี ย วกั น เนื ่ อ งจากที ่ แ ห ง นี ้ ม ี ก ารยั บ ยั ้ ง อั น แรงกล า อยู  จึ ง ส ง ผลกระทบต อ
พลั ง ฝ ก ตนของผู  ฝ  ก ตนที ่ ก  า วเข า มาที ่ น ี ่ นอกจากนี ้ ใ นความเปล า เปลี ่ ย วก็ ย ั ง มี
ความแหงแลง และมีจอมพลังมาตรวจสอบดูเพื่อใหแนใจวาที่นี่ไมมีโอกาสวาสนาใดๆ
ดวยเชนกัน
ดังนั้น พื้นที่แหงนี้จึงยากจะมีเงาคนปรากฏ
แตในสวนลึกใตผืนดินของทะเลทรายสีมวงแหงนี้ หวังเปาเลอกลับนั่งสมาธิอยูที่นี่
ไมขยับเขยื้อน ทั้งจิตและกายลวนจมอยูกับการผสานระหวางกฎเกณฑเตาแหงสุข
และปรารถนาเสียงภายในราง
การผสมผสานเช น นี ้ ตามหลั ก การแล ว สามารถเร ง ให เ ร็ ว ขึ ้ น ได แต ก ารเร ง
ความเร็วจะทำใหเกิดขอผิดพลาดบางอยางตอการปกปดกฎเกณฑในตัวหวังเปาเลอ
ดังนั้นหวังเปาเลอจึงไมรีบรอน แตปลอยใหกฎเกณฑทั้งสองอยางตอตานกันอยาง
คอยเปนคอยไปภายในราง
เขารูดีอยางยิ่งวา ครั้งแรกที่ใชพลังจากโลกภายนอก เขาดึงดูดแควิญญาณจักรพรรดิ
เทานั้น แตตอนใชครั้งที่สองกลับทำใหผูพิทักษผูนั้นปรากฏตัวได เมื่ออนุมานไดเชนนี้
เขาก็เชื่อวาหากตนใชกฎเกณฑของโลกภายนอกออกมาเปนครั้งที่สาม หรือกลิ่นอาย
ของเขาถูกตรึงเปาหมายไวไดอีกครั้ง เชนนั้นเขาก็ไมมีทางถอยแลว
 แตพลังฝกตนของเขาตอนนี้ยังไมพอจะไปตอกรกับผูพิทักษคนนั้น และเปาหมาย
ที่เขามายังมิติเตาตนกำเนิดแหงนี้ก็ไมใชการกวาดลางครั้งใหญในทันที
“จำเปนตองแกปญหาสองอยาง…”
“หนึ่งคือตองหาวิธีไปอยูหนามหาเทพใหได”
“สวนอยางที่สองคือผูพิทักษคนนั้น…” หวังเปาเลอที่นั่งสมาธิอยูใตพื้นดินคอยๆ
ลืมตาขึ้น มันสองประกายวาบอยูใตพื้นดินอันมืดมิด
“จักรพรรดิเสวียนเฉิน…ฝนของเขา การเปลี่ยนแปลงครั้งสุดทายและคำถาม…”
หวังเปาเลอเงียบงัน เขานึกถึงคำพูดเรื่องความดีความชั่ว รูสึกแปลกๆ กับคำถามใน
คราวนั้นของอีกฝาย ตอนนี้เมื่อลองไตรตรองดูแลว ความรูสึกแปลกประหลาดก็ยิ่ง
แรงกลามากขึ้น จนเกิดความรูสึกรุนแรงอยางเลือนราง
ความดีและความชั่วเชนนี้ดูแลวคลายจะเปนคำถามเรียบงาย แตแฝงความหมาย
ลึกซึ้งอยางยิ่ง
ทามกลางความเงียบงัน หวังเปาเลอกมหนามองดูรางกายของตน สัมผัสไดถึงการ
ตอตานระหวางกฎเกณฑสองชนิดในรางกาย ครุนคิดอยูพักหนึ่ง เขาก็มีตัวเลือก
ในใจแลว
ในเมื่อไมอาจเผยรางจริงไดงายๆ เชนนั้นวิธีที่ดีที่สุดก็คืออยูที่นี่เพื่อหลีกเลี่ยงการ
คนหาของอีกฝาย จากนั้นวิธีที่มีประสิ ท ธิ ภาพมากที่ สุดในตอนนี ้ก็ คือ กลายเปน
รางแยกออกไปขางนอก
แตรางแยกธรรมดานั้นมีเหตุตนผลกรรมอยูกับรางจริง ทันทีที่ถูกพบเห็น รางจริง
ก็ยังคงถูกตรึงตำแหนงอยูดี ดังนั้นรางแยกนี้จะตองไมมีเหตุตนผลกรรมเกี่ยวพันกับ
รางจริง
ในแงหนึ่งนั้น…มันจึงเทากับการสรางรางแยกอิสระออกมา
 และอิสระก็มักจะเสี่ยงตอการกบฏ แตความเสี่ยงเชนนี้ สำหรับหวังเปาเลอที่อยู
ขั้นหาแลว ใชจะแกไขไมได
ดังนั้นหลังจากครุนคิดเรียบรอย หวังเปาเลอก็หลับตาลง พริบตาตอมา รางกาย
ของเขาก็เกิดเงาซอนทับขึ้น จากนั้นรางแยกรางหนึ่งก็คอยๆ รวมตัวขึ้น หายวับไปจาก
ใตพื้นดินในพริบตา
ไมนานนัก ที่ชายขอบทะเลทรายสีมวงแหงนี้ก็มีเงารางรางหนึ่งเดินออกมา
รางนี้ดูผอมบางอยางยิ่ง มองไมเห็นถึงความคลายคลึงกับหวังเปาเลอแมแตนอย
ไมวาจะเปนหนาตาหรือกลิ่นอาย พลังฝกตนก็คลายอยูระดับวิญญาณจุติเทานั้น
แตแววตากลับแฝงความเยียบเย็นเอาไว หากมองดีๆ แลวจะเห็นวาในความเยียบเย็น
นี้มีไ อสัง หารและความโหดเหี้ยมอยู  คล ายกั บว าภายในร างของเขาได ผนึ ก พลั ง
ทำลายลางโลกเอาไว
นี่ก็คือ รางแยกพิเศษที่หวังเปาเลอสรางขึ้น
ร า งแยกนี้ ค ื อ สภาพที ่ ห วั ง เป า เล อ อ า งอิ ง มาจากวิ ญ ญาณจั ก รพรรดิ จนแล ว
กอเกิดขึ้นเปน…รางแยกอิสระไรคลื่นอารมณผันผวนจนเกินไป
ในแงหนึ่ง ตัวเขากับวิญญาณจักรพรรดิคลายคลึงกันมาก แตสวนที่แตกตางกัน
ก็คือ…ไมรูวาใครมีอำนาจการควบคุมวิญญาณจักรพรรดิ เพราะมหาเทพยังหลับใหล
อยู แตวิญญาณเตาของหวังเปาเลอนี้ อำนาจการควบคุมอยูที่ตัวเขาเอง
“เชนนั้นตั้งแตนี้เปนตนไป ขา ก็คือหวังเปาเลอคนใหม” ขณะนี้ รางแยกที่เดิน
ออกจากทะเลทรายสีมวงหันไปปราดมองทะเลทรายแวบหนึ่ง กอนหัวเราะเสียงเย็น
ออกมาหนึ่งคราแลวกาวเดินไปยังที่หางไกล
 บทที่ 1323 ผูกมิตร
“หวั ง เป า เล อ คนใหม ห รื อ ” ที ่ ส  ว นลึ ก ใต พ ื ้ น ดิ น ของจื ่ อ หมั ว หวั ง เป า เล อ
ผูนั่งขัดสมาธิอยูตรงนั้นหัวเราะออกมา ไมไดไปสนใจ
รางแยกเปนอิสระอยางแทจริง ไมมีเหตุตนผลกรรมใดๆ กับอดีตของหวังเปาเลอ
เลยแมแตนอย แตถาบอกวามีอยูจริง ก็คงเปนเพราะกฎเกณฑแหงสุขและกฎเกณฑ
ปรารถนาเสียงที่แพรกระจายอยูในรางของหวังเปาเลอตอนนี้ ที่อาจจะยังมีอยูในตัว
รางแยกไมมากก็นอย
แตเรื่องนี้ไมเปนปญหา เดิมทีกฎของเตาทั้งสองชนิดนี้ก็เปนสิ่งที่มีอยูในโลก
ชั้นที่สองแหงนี้อยูแลว ไมนับวาเปนเหตุตนผลกรรมของตัวเขา
มีเพียงความสัมพันธแคอยางเดียวจริงๆ ซึ่งก็คือ…ตั้งใจจะกำจัดเหตุตนผลกรรม
กับมหาเทพเหมือนกัน
แคเรื่องนี้ก็เพียงพอแลว
“บางทีการใชทาทีที่เยือกเย็นขึ้นและเด็ดเดี่ยวขึ้นก็อาจจะคลี่คลายสถานการณ
ไดดีขึ้นก็ได” หวังเปาเลอจองมองรางแยกที่เดินไปไกลแลว จากนั้นจึงหลับตาลงชาๆ
สำหรั บ เขาแล ว สำเร็ จ คื อ ดี ท ี ่ ส ุ ด ถ า ร า งแยกล ม เหลวก็ ไ ม เ ป น ไร คิ ด ว า ตอนนั้ น
ตนคงจัดการภัยแฝงเรื่องกฎเกณฑของโลกภายนอกในตัวเขาไดเรียบรอยแลว
เมื ่ อ ถึ ง ตอนที ่ เ ขาผสานกฎเกณฑ แ ห ง สุ ข และกฎเกณฑ ป รารถนาเสี ย งได
อยางสมบูรณ เขาก็สามารถเดินออกไปไดอีกครั้งโดยไมตองกังวลวาจะถูกตรึงตำแหนง
หรือถูกตามหาตัวเลย
เปนเชนนี้ หลังจากรางจริงของหวังเปาเลอหลับตาลง ทั้งรางก็จมลงไป สวนรางแยก
ของเขาตอนนี้อยูนอกทะเลทราย เดินทางไปไกลอยูบนผืนโลก
 เขาไมมีความคิดจะทำตัวไมเปนจุดสนใจแบบหวังเปาเลอรางจริง ตอนนี้รางแยก
ไมมีความผันผวนทางอารมณแมแตนอย เขาแผพลังฝกตนระดับวิญญาณจุติออกมา
ทั่วราง พรอมเรงความเร็วพุงฉิวไปขางหนา
ไรจุดหมายปลายทาง
รางแยกของหวังเปาเลอก็ไมรูวาตนตองไปที่ใด โลกใบนี้กวางใหญ และตัวเขาก็ยัง
ไมคุนเคยกับที่นี่อ ยางยิ่ง ดังนั้นตามความคิ ดของเขาแลว ตอนนี้ตนจำเป นต อ ง
สอบถามผูฝกตนประจำถิ่นสักคน
เวลาเคลื่อนผาน ขณะที่หวังเปาเลอเรงเดินทางรวดเร็วไปพรอมกับความคิดเชนนี้
ไมนานก็ผานมาแลวสี่วัน
ในชวงสี่วันนี้ ไมวาเขาผานไปที่ใดก็ไมเห็นแมแตเงาผูฝกตนสักคนเดียว ผืนดิน
คอยๆ เปลี่ยนจากสีมวงเขม จนกระทั่งเขาวันที่หา สีของพื้นดินก็เริ่มเปนสีเหลืองออน
มีตนไมใบหญามากขึ้น
หวังเปาเลอที่กำลังเรงเดินทางกวาดมองผืนแผนดิน ขณะที่กำลังจะเดินทางตอ
ไมชาสีหนาของเขาก็เปลี่ยนไป เขาหันไปมองดานขวา ที่ปาในบริเวณหางไกลตรงนั้น
คลายจะมีรองรอยผันผวนของกฎเกณฑอยู
หลังจากปราดมอง หวังเปาเลอก็หันหนาเปลี่ยนทิศทาง พุงตรงไปยังพื้นที่แหงนั้น
แตเมื่อเขามาใกลปาผืนนี้ กลับมีเสียงทะลวงอากาศดังขึ้นมาในพริบตา
หวังเปาเลอไมขยับขา รางกายสวนบนเอนหลบไปดานหลัง หางตามองเห็นเงาดำ
ถลั น บิ น ผ า นหน า ตนไปตรงๆ บนยอดของต น ไม ย ั ก ษ ต  น หนึ ่ ง ที ่ ไ กลๆ มี ร  า งของ
คนผูหนึ่งปรากฏขึ้น
 เขาคือชายชรารางกายผอมแหงราวกับลิงคนหนึ่ง สวมเสื้อผาสีดำ พลังฝกตนอยู
ระดับวิญญาณจุติชั้นกลาง ตอนนี้กำลังนั่งยองๆ อยูบนยอดไม ดวงตาสาดประกาย
สีมรกต หลังจากจองหวังเปาเลอเขม็ง เขาก็เอยเสียงแหบแหงวา
“ผูมาเปนใคร!”
“ผูฝกตนจากเมืองโบราณ” หวังเปาเลอเอยอยางสงบนิ่ง ไมไดบอกชื่อแซของตน
ออกไป ประกายแสงในดวงตารวมตัวกันแลวจองมองชายชรา
“เมื อ งโบราณหรื อ ที ่ น ี ่ ไ ม ต  อ นรั บ เจ า ออกไปเดี ๋ ย วนี ้ ” ชายชราหรี ่ ต าลง
เลียริมฝปาก เสียงแหลมคมเล็กนอย
หวังเปาเลอกวาดมองอยางเย็นชาปราดหนึ่ง กอนมองไปยังปาผืนนั้นที่อีกฝาย
ขวางไมใหตนเขาไป เขาสัมผัสไดลางๆ วาในปายังมีสายตาอีกสามคูกำลังจองมาที่
ตนเอง ทั้งยังแฝงเจตนารายเอาไว และจมูกของเขาก็ไดกลิ่นหอมแปลกประหลาด
เชนกัน
กลิ่นหอมนี้ไมรูวาปรุงมาจากเนื้อสัตวอะไร แมจะจางมาก แตทันทีที่จมูกของ
หวังเปาเลอไดกลิ่น รางกายของเขาก็รูสึกอยากกินขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ คลายกับวา
ตัวเขากำลังหิวกระหาย
คิ ด ไปคิ ด มาคนพวกนี ้ น  า จะกำลั ง ปกป อ งของแปลกประหลาดนั ่ น อยู  ท ี ่ นี่
หากเปลี่ ยนเปน ร างจริง ของเขา บางที อาจจะรู  สึ ก สนใจอยู  บ  าง แต ห วั ง เป า เล อ
ในขณะนี้ไมสนใจ
“ขอแผนที่ของแถวนี้ใหขา แลวขาจะไป” หวังเปาเลอถอนสายตากลับแลวเอย
บอกตรงๆ
 ชายชราชุ ด ดำขมวดคิ ้ ว มุ  น คำพู ด ของอี ก ฝ า ยทำให เ ขารู  ส ึ ก ตะลึ ง เล็ ก น อ ย
แตสวนใหญเปนความแปลกใจ ดังนั้นหลังจากประเมินหวังเปาเลออยูสองสามที
เขาก็สะบัดมือขวา โยนแผนหยกไปให หลังจากหวังเปาเลอความาไดก็ใชดวงจิตเทพ
กวาดมอง กอนหันกายจากไป
แตในชั่วขณะที่หวังเปาเลอเดินหางจากที่นี่ไปไมกี่สิบจั้ง ภายในปาไมแหงนั้น
พลันมีเสียงทุมต่ำดังขึ้น
“สหายเตาจากเมืองโบราณ ไดพบถือวามีวาสนา อยากจะเขามาเสวยสุขดวยกัน
สักหนอยหรือไม”
แทบจะทันทีที่เสียงนี้ดังขึ้น ชายชราชุดดำผูนั้นก็หรี่ตาและหายตัววาบคลายทำไป
เพราะเสียงนี้ จากนั้นจึงกลายเปนเงาติดตาที่รวดเร็วจนนาตะลึง แลวมาปรากฏตัวอยู
หนาหวังเปาเลอ ขวางทางเขาเอาไวทันที
“หมายความวาอยางไร?” หวังเปาเลอหยุดชะงักฝเทา ใบหนาไรอารมณ เอยขึ้น
อยางนิ่งสงบ
“ไมไดหมายความวาอะไร แคอยากจะผูกมิตรเทานั้น” ผูที่ตอบหวังเปาเลอไมใช
ชายชราชุดดำตรงหนา แตเปนชายที่อยูตรงกลางในหมูผูฝกตนสามคนที่บินออกมา
จากในปาขณะนี้
ผูฝกตนสามคนนี้คลายอยูในวัยกลางคน สองคนในนั้นมีพลังฝกตนระดับวิญญาณจุติ
ชั้นตน มีเพียงคนที่พูดอยูเทานั้น เมื่อพลังฝกตนของเขาผันผวนก็เปดเผยกลิ่นอายของ
ระดับวิญญาณจุติชั้นปลายออกมา
ตอนนี้เมื่อเขามองหวังเปาเลอ สายตาก็สองประกายความโลภ ถึงขั้นเลียริมฝปาก
ดวยซ้ำ เจตนารายเต็มไปหมด
 “ออ” สีหนาของหวังเปาเลอไมไดเปลี่ยนไปแมแตนอย ขณะที่เขาพยักหนา
รางกายของเขาก็ระเบิดพลังทันที มันเหนือกวากอนหนานี้ยิ่งนัก แทบจะในชั่วพริบตา
ขณะที ่ ท ั ้ ง สี ่ ค นยั ง ไม ท ั น ได ม ี ป ฏิ ก ิ ร ิ ย าอะไร เขาก็ ม าอยู  ข  า งกายชายชราชุ ด ดำ
กอนยกมือขวาจับคอของชายชราเอาไวแลวกระชากอยางแรง ขณะเดียวกันก็ยกเขา
ซายเตะไปที่เปาของชายชราหนักๆ
เสี ย งแควกดั ง ขึ ้ น เมื ่ อ ชายชรากรี ด ร อ งลั ่ น เลื อ ดเนื ้ อ ทั ่ ว ร า งของเขาตั ้ ง แต
บนลงลางก็พราเลือน แมแตขั้นวิญญาณจุติก็ถูกทำลายทันที เหลือเพียงหัวที่ถูก
หวังเปาเลอถืออยูในมือเทานั้น เมื่อเขาหันไปมองผูฝกตนทั้งสามที่หนาเปลี่ยนสี
ยกใหญ ก็โยนมันไปให
“จะผูกมิตร ก็ตองมีมารยาทยามพบปะ ขาแซหวังรีบรอนเดินทางจึงไมทันได
เตรียมตัว เชนนั้นก็ใชหัวนี้เปนของขวัญแลวกัน”
ในบรรดาผูฝก ตนขั ้นวิญ ญาณจุ ติ สามคนนั ้ น นอกจากวิ ญ ญาณจุ ติ ชั ้ น ปลาย
ที่พูดจากอนหนานี้แลว สองคนที่เหลือก็พากันถอยหลังหลายกาวตามสัญชาตญาณ
สายตาที่มองหวังเปามีความหวาดกลัวแรงกลา
สามารถสังหารวิญญาณจุติคนหนึ่งไดในชั่วอึดใจ ในความคิดของพวกเขา นี่เปน
ศัตรูแกรงที่ไมอาจลวงเกินไดเลย
แมแตผูฝกตนระดับวิญญาณจุติชั้นปลายในตำนานผูนั้นก็สะอึกอยูในใจ หลังจาก
สู ด หายใจลึ ก แล ว ทำให ร อยยิ ้ ม ของตนดู เ ป น คนดี ข ึ ้ น มาหน อ ย เขาก็ โ ค ง คำนั บ
พลางกลาววา
“สหายเตาเกรงใจแลว ขาชอบมารยาทเชนนี้มาก ในปาเตรียมหุงหมอเนื้อสัตว
เอาไว แลวยังมีเหลาชั้นดีอีก เชิญ!”
หวังเปาเลอไมขยับเขยื้อน ปราดมองผูฝกตนระดับวิญญาณจุติชั้นปลายคลายยิ้ม
คลายไมยิ้ม แลวเอยราบเรียบ
 “ผูกมิตรจำเปนตองมีมารยาทการพบปะ ของขวัญขาละ” กลาวจบหวังเปาเลอ
ก็ปรายตามองลำคอของผูฝกตนที่ถอยรนไปพวกนั้น
เมื่อเห็นสายตาของหวังเปาเลอ ทั้งสองคนก็หนาเปลี่ยนสี รางกายถอยหลัง
อีกครั้ง โคจรพลังฝกตนเต็มที่
ผูฝกตนระดับวิญญาณจุติชั้นปลายผูนั้นก็หนาเปลี่ยนสีเชนกัน หลังจากเห็น
ผูฝกตนทั้งสองคนถอยรน ความคิดที่อยูในใจก็เปลี่ยนไปอยางรวดเร็ว เขาคิดวา
หากเปนตัวเองคงไมอาจสังหารอยางคลองแคลวฉับพลันเชนนี้ไดขณะที่มีระดับ
วิญญาณจุติชั้นกลางเพงสมาธิจดจออยูแน ดังนั้นในเมื่อคนที่อยูตรงหนาสามารถทำได
เขาก็รูแลววาตนไมใชคูตอสู
ทั้งตัวเขายังเปนฝายยั่วยุกอน ดังนั้นหากไมจัดการใหดี วันนี้จะตองเกิดวิกฤต
ถึงชีวิตแน เขาหรี่ตาลง สะบัดมือขวา ปายคำสั่งแผนหนึ่งปรากฏขึ้นในมือ
“ป า ยเข า เมื อ งปรารถนารส ในนั ้ น ยั ง มี จ ำนวนเข า เมื อ งอยู  ส องครั ้ ง ให เ ป น
ของขวัญ ดีหรือไม”
 บทที่ 1324 เมืองปรารถนารส
หวั ง เปา เล อ เหลือ บมองป า ยคำสั่ ง ไม ไ ด ถ ามอะไรมาก เขายกมื อ จั บ อากาศ
ทันใดนั้นปายคำสั่งก็พุงมาหา พอจับไวไดหวังเปาเลอก็เก็บมัน จากนั้นจึงมองไปที่
ขางในปาที่ซึ่งสงกลิ่นหอมแปลกประหลาดออกมา
เมื่อผูฝกตนระดับวิญญาณจุติชั้นปลายผูนั้นเห็นหวังเปาเลอเก็บปายคำสั่งไปแลว
ในใจก็โลงอกเล็กนอย แตความระแวดระวังยังคงอยู เขาเอยอยางเกรงอกเกรงใจ
“สหายเตา เชิญ”
กลาวพลาง ตัวเขาก็เอียงไปดานขาง ไมกลาเดินนำหนาและหันหลังใหหวังเปาเลอ
แตรอใหเขาเดินไปดวยพรอมกัน ตอนนี้ผูฝกตนระดับวิญญาณจุติชั้นตนสองคนที่อยู
อีกสองดานก็พากันแผพลังมากขึ้น ไมไดแสดงเจตนาโจมตี แตปองกันเปนหลัก
หวังเปาเลอไมสนใจการกระทำของคนทั้งสาม ตอนนี้เขาเดินเขาไปในปาเพียง
ชั่วแวบเดียว ผูฝกตนระดับวิญญาณจุติชั้นปลายที่อยูขางๆ ก็กาวไปพรอมกัน แทบจะ
ในชั่วพริบตา ทั้งคูก็เขามาอยูในปาและมองเห็นที่มาของกลิ่นหอมประหลาดแลว
มันคือหมอใหญสูงราวหนึ่งคนกวาๆ ทั้งใบเปนสีเขียว ดานบนสลักสัญลักษณและ
อักขระเอาไว ทั้งยังแผกลิ่นอายเกาแกออกมาพรอมกัน อักขระเหลานั้นคลายแฝง
ความล้ำลึก ซึ่งเขากันกับสัญลักษณดานบน ทำใหหมอนี้สงเสียงคำรามต่ำออกมา
ราวกับมีสิ่งมีชีวิตที่ครอบครองพลังยิ่งใหญกำลังกระแทกโจมตีจากขางในหมอใบนี้
ไมหยุดในชั่วขณะนี้ มันพยายามพังหมอใบนี้ออกมา แตกลับยากจะฝาออกมาได
ทำไดเพียงถูกหมอใหญหลอมละลายอยางตอเนื่อง จนสงกลิ่นหอมฟุงชวนทองไส
ปนปวนออกมา
ขณะเดียวกัน รอบดานยังมีรองรอยของการตอสูอยางเห็นไดชัด และยังมองเห็น
ศพหลายศพอยูไกลๆ ดวย
 ภาพนี้ทำใหหวังเปาเลอเลิกคิ้ว ขณะกาวเดินเขาก็แผดวงจิตเทพมากวาดมองขาง
ในหมอใหญใบทันที เห็นชัดเจนวาขางในหมอใบนี้มีเสนสีทองหนึ่งเสนที่มีลักษณะ
เหมือนกับหนวดเคราหรือเสนผมของสิ่งมีชีวิตกำลังถูกตมอยูในหมอ
บางทีน้ำที่นำมาตมเดิมอาจจะใสไรสี แตตอนนี้มองดวยตาเปลาก็เห็นชัดวา
สีของมันเปลี่ยนไปอยางชาๆ จนกลายเปนสีทองออน กลิ่นหอมก็เขมขนมากขึ้นเรื่อยๆ
เชนกัน
“นี่คือ…” หวังเปาเลอหรี่ตาลง อาศัยความรูกวางขวางของรางจริง แตกลับ
ไมรูอยูดีวานี่คือสิ่งมีชีวิตใด แตเขาสัมผัสไดวาหากกินเจาสิ่งนี้เขาไป มันจะบำรุง
กายเนื้อและมอบประโยชนที่นับวาไมเลวให
สำหรับเขา มันมีประโยชนแบบธรรมดา แตสำหรับผูฝกตนระดับวิญญาณจุติแลว
มันไมตางอะไรจากสมบัติล้ำคา
ขณะที่หวังเปาเลอกำลังประเมินหมอใหญใบนี้อยู ผูฝกตนระดับวิญญาณจุติชั้นปลายก็
สังเกตดูหวังเปาเลอเชนกัน เมื่อเห็นวาสีหนาของหวังเปาเลอยังเหมือนเดิมราวกับ
ไมมีความคิดโลภเพราะหนวดอัศจรรยเสนนี้แลว จิตใจของเขาก็นับวาสงบลงเล็กนอย
ถึงกับลอบถอนหายใจออกมา นึกเสียดายวากอนหนานี้เห็นอยูชัดๆ วาอีกฝายกำลัง
จะจากไป แลวเหตุใดตนถึงตองคิดหยุดเขาไวดวย
ผลสุดทายดันไปหยุดเทพสังหารตนหนึ่งเสียได
ตอนนี้เขาตั้ง สติ โบกมือใหแสงสี ฟ าบิ น ออกมาจากกระเป าคลัง เก็บ ของตน
กอนกลายเปนหุนเชิดลักษณะเหมือนเด็กคนหนึ่ง เขาถือชามทองแดง เดินไปตักของ
จากดานหนาหมอใบนั้นมาบางสวน จากนั้นจึงสงไปตรงหนาหวังเปาเลอ
“สหายเตา ของสิ่งนี้มีผลบำรุงดีนัก เชิญ”
 ใบหน า ของหวั ง เป า เล อ ไร อ ารมณ เขารั บ มาแล ว ก็ ด ื ่ ม มั น เข า ปากทั น ที
จากคุณสมบัติของรางจริง ไมวาคำสาปก็ดี ยาพิษก็ชาง ลวนแตไมมีผลกับตัวเขา
มานานแลว
แมวาเขาจะเปนแครางแยกก็ยังเปนเชนนี้เหมือนกัน
เมื่อซุปรอนอุนๆ ตกถึงทอง มันก็กลายเปนกระแสอบอุนแผซานไปทั่วกาย ดวงตา
ของหวังเปาเลอสวางขึ้นมาอยางอดไมได แมวาประสิทธิภาพของซุปถวยนี้แทบจะไมมี
ผลอะไรตอเขามากมาย แตรสชาติของมันกลับอรอยล้ำเลิศอยางที่ไมเคยไดลิ้มลอง
มากอน
“ขออีกชาม” หลังจากดื่มจนหมดแลว หวังเปาเลอก็เลียริมฝปากแลวเอยบอก
ตอนนี้ผูฝกตนระดับวิญญาณจุติชั้นปลายผูนั้นพลันรูสึกเจ็บปวดเล็กนอย แตยังให
หุ  น เชิ ด เต า ไปตั ก มาเพิ ่ ม อี ก หนึ ่ ง ชาม จากนั ้ น เขาก็ ท ำแบบเดี ย วกั น มานั ่ ง ข า ง
หวังเปาเลอแลวลิ้มรสมัน
สวนผูฝกตนระดับวิญญาณจุติชั้นตนสองคนก็ทำไดเพียงยืนกลืนน้ำลายอยูตรงนั้น
เปนเชนนี้ หวังเปาเลอและผูฝกตนระดับวิญญาณจุติชั้นปลายก็ดื่มกันอยาง
ขาชามเจาชาม ดื่มไปพลาง หวังเปาเลอก็คลายเอยถามไปเรื่อย เนื่องจากกอนหนานี้
เขาบอกวาตนเปนผูฝกตนจากเมืองโบราณ ดังนั้นผูฝกตนระดับวิญญาณจุติชั้นปลาย
จึงไมไดคิดมากกับคำถามของหวังเปาเลอ ถึงอยางไรทั้งหมดนั่นก็เปนแคเรื่องความรู
เบื้องตน ไมจำเปนตองปดบังเพื่อทำใหความขัดแยงรุนแรงขึ้น
ดั ง นั ้ น หลั ง ผ า นไปหนึ ่ ง ชั ่ ว ยาม เมื ่ อ หนวดทองในหม อ ใบนั ้ น หลอมละลาย
จนสมบูรณ ซุปเนื้อกลายเปนสีทอง ทั้งยังถูกพวกเขาทั้งสองดื่มลงไปเกือบแปดสวน
หวังเปาเลอก็ไดรับสิ่งที่เขาตองการเชนกัน
ตัวอยางเชนเขารูแลววาหนวดสีทองนี้มีชื่อวาหนวดอัศจรรย ของสิ่งนี้คืออะไรกันแน
ผูฝกตนคนนั้นก็ไมรูแนชัด รูแตวาสิ่งมีชีวิตเชนนี้เปนวัตถุดิบที่มีเฉพาะในเมือง
ปรารถนารส ทุกๆ ปจะมีการจำกัดการซื้อขาย และตองทำภารกิจที่เมืองปรารถนารส
ออกประกาศใหสำเร็จเสียกอนจึงจะมีสิทธิซื้อได
หนวดที่พวกเขามีอยูตรงนี้ไมไดซื้อ แตปลนชิงมา ดังนั้นจึงเก็บของสิ่งนี้ยาก
เลยแกไขดวยการนำไปทำอาหาร พวกเขาไมมีเวลาเหลือมากนัก ทำไดเพียงหุงตม
อยูที่เดิมหลังฆาชิงสมบัติมาเทานั้น
ตอนนั้นเองจึงมีกลิ่นหอมประหลาดโชยออกมา ทำใหชายชราชุดดำที่ตายดวยมือ
ของหวังเปาเลอผูนั้นไปคอยขวางไวขางนอก
ขณะเดียวกัน สำหรับเรื่องปายคำสั่งเขาเมืองของเมืองปรารถนารส หวังเปาเลอ
ก็ ไ ด ร ั บ คำตอบที ่ ต นต อ งการเช น กั น ห า งจากที ่ น ี ่ ร าวๆ หลายแสนลี ้ ก ็ จ ะเป น
เมืองปรารถนารสซึ่งเปนหนึ่งในเจ็ดเมืองที่ใหญที่สุดในโลกแลว
แมวาเมืองนี้จะไมไดปดประตูตลอดป แตก็มีเงื่อนไขเขมงวดสำหรับคนเดิน
ทางเขาออกซึ่งจะตองมีปายคำสั่งพิเศษ จึงจะเขาและออกจากเมืองได อีกทั้งภายใน
ปายคำสั่งทุกปายลวนมีจำกัดจำนวนครั้งและเวลาที่พักอยูในเมือง หากเวลาพัก
หมดแลวและยังไมจากไป ก็จะถูกเมืองปรารถนารสลงโทษ
อีกทั้งหลังจากจำนวนครั้งถูกใชไปหมดแลว ก็ตองทำภารกิจเพื่อเติมจำนวนครั้ง
ของปายคำสั่ง ไมอยางนั้นก็ไมมีสิทธิเขาเมืองอีกตอไป
“เมืองปรารถนารสคือสวรรคของพวกผูฝกตนอยางขา” ผูฝกตนระดับวิญญาณจุติ
ชั้นปลายที่นั่งอยูตรงขามกับหวังเปาเลอทอดถอนใจออกมา
“ที่นั่น ขอเพียงเจาจายคาตอบแทน ก็จะไดอาหารรสเลิศที่ไมอาจจินตนาการ
และอาหารรสเลิศทุกชนิดก็ลวนทำใหการฝกตนของเจาเพิ่มพูนขึ้นไดดวย”
 “โดยเฉพาะเทศกาลสวาปามในวันแรกของทุกเดือน ทั่วทั้งเมืองจะกูกองรองยินดี
แคไดกลิ่นหอมก็บำรุงวิญญาณเทพไดแลว พอนับวันดูก็คือวันนี้เอง นาเสียดายที่ขา
ยังมีธุระอื่น ไปไมทันแลว…”
เมื่อไดยินคำพู ด ของผู ฝ กตนที ่ อยู  ตรงหน าและสั ม ผั สได ถึ ง ความรู  ส ึ ก ชื ่ น ชม
ตอเมืองปรารถนารสของอีกฝาย หวังเปาเลอก็รูสึกสนใจขึ้นมา เห็นวาดื่มซุปไปได
พอสมควรแลว เขาก็ลุกขึ้นยืน กอนเอยลาทามกลางสายตาลอบแปลกใจของผูฝกตน
ผูนั้น
กระทั่งหวังเปาเลอเดินไปไกลแลว ระดับวิญญาณจุติชั้นปลายผูนี้ก็โลงอกไดอยาง
แทจริง สหายอีกสองคนที่ไมกลาเขามาใกลก็รีบพุงเขามาตักซุปกินทันที ขณะที่รูสึก
หดหูก็มีความยินดีอยูดวยเชนกัน อยางนอยที่สุดก็ยังเหลือ…
พวกเขากินจนหมดดวยความเร็วขั้นสุด จากนั้นทั้งสามก็รีบเก็บหมอใหญแลว
จากไปอยางรอนรน
ดานหวังเปาเลอในตอนนี้กำลังเดินทางอยูบนฟา พุงตรงไปยังเมืองปรารถนารส
ตามทิศทางที่ไดรับมา หากเปลี่ยนเปนผูฝกตนคนอื่น แมวาระยะทางหลายแสนลี้
จะไม ถ ื อ ว า ไกลเท า ไร แต ก ็ ต  อ งใช เ วลาสั ก หน อ ย อี ก ทั ้ ง ที ่ น ี ่ ย ั ง มี ข  อ จำกั ด และ
การขวางกั้นวิชาเคลื่อนยายดวย
แตสำหรับหวังเปาเลอแลว เรื่องเหลานี้ไมใชปญหา และเปนเชนนี้เอง หลังผานไป
หนึ่งชั่วยาม ดานหนาหวังเปาเลอที่กำลังทองทะยานอยูบนฟา บนพื้นที่ระหวางฟาดิน
ไกลๆ นั่น เขาก็มองเห็น…เมืองใหญมหึมาชวนใหใจสั่นสะทาน!
ทั่วทั้ง เมืองเหมือนกับหมอใบใหญย ั กษ ด านนั ้ น มี เสี ย งอึกทึ กจอแจปะทุขึ้น
อยูไกลๆ ก็ยังไดยิน และสิ่งที่เห็นไดชัดเจนที่สุดก็คือควันสีเขียวเปนหยอมๆ ที่กำลัง
ลอยขึ้นฟามาจากภายในเมืองแหงนี้ แลวกอตัวเปนเมฆครึ้มกอนใหญอยูบนทองฟา
สายฟามากมายแลบผานกอนเมฆ เสียงฟารองดังลั่น
 แตกลับสะกดกลั้นเสียงกูรองภายในเมืองไมไดเลย ราวกับวาตอนนี้…ภายในเมือง
แหงนี้กำลังจัดงานฉลองยิ่งใหญขึ้น
และจะมองเห็นไดวาที่นอกเมืองมีผู ฝ กตนจำนวนมากกำลัง ตอ เปนแถวยาว
เขาเมืองกันอยางตอเนื่อง
“เมืองปรารถนารส” หวังเปาเลอหรี่ตา พุงไปฉับพลัน
 บทที่ 1325 เทศกาลสวาปาม
หลังจากมองดูทั้งหมดนี้แลว หวังเปาเลอก็หรี่ตาลง รางกายหายวาบ ชั่วพริบตา
ก็ปรากฏตัวอยูกลางกลุมผูคนพรอมเดินตามฝูงชนเขาประตูเมือง
เมื่อเขามาใกล กลิ่นหอมอวลชวนน้ำลายสอที่ลอยมาจากในเมืองก็ทำใหผูฝกตน
สวนใหญที่ตอแถวเขาเมืองอยูหายใจถี่รัวเล็กนอย
แม จ ะส ง ผลต อ หวั ง เป า เล อ น อ ยมาก แต ค วามผั น ผวนที ่ เ กี ่ ย วข อ งกั บ
ความปรารถนาเชนนี้ก็ยังชวนใหนึกถึงความทรงจำเรื่องการกินของรางจริงในวัยเด็ก
ขึ้นมา
มันทำใหหวังเปาเลออดลูบคลำกระเปาคลังเก็บไมได นาเสียดายที่ผานมาหลายปแลว
ดานในจึงไมมีน้ำเย็นหลอวิญญาณ
“จู  ๆ ก็ ค ิ ด ถึ ง ขึ ้ น มา…” ขณะที ่ ห วั ง เป า เล อ ถอนหายใจ เขาก็ เ งยหน า มอง
ประตูเมืองที่อยูไกลๆ แมที่นี่จะมีทหารรักษาการณอยู แตก็ไมไดสนใจคนเขาเมือง
พวกนี้ ทวากลับมีมานแสงบังอยูที่ประตูเมือง
เห็นไดชัดวามันคือเทพวัตถุอยางหนึ่ง ผูที่กาวผานมานแสงเขาเมืองทุกคนลวน
ไดรับการระบุปายคำสั่งและจำนวนครั้งการใชงานโดยอัตโนมัติ ผูที่มีคุณสมบัติ
ตรงตามเงื่อนไขยอมผานไปไดโดยไมถูกขัดขวาง แตบางครั้งก็จะมีคนที่พยายาม
จับปลาในน้ำขุนอยูเชนกัน
คนเหลานี้ลวนถูกขวางเอาไวขางนอกโดยไมมีขอยกเวน ถายังวอแวอยูอีกละก็
ทหารรักษาการณเหลานั้นก็จะลงมือโยนคนพวกนี้ออกไปไกลๆ
สิ่งที่ทำใหหวังเปาเลอสนใจไมใชคนที่ถูกโยนออกไปเหลานั้น แตเปนมานแสง
เทพวัตถุนั่นตางหาก และถึงแมทหารรักษาการณเหลานี้จะสวมชุดแบบมาตรฐาน
 แตดูจากเกราะอันหรูหราและใบหนาทาทางดูมีสงาราศีแลว ก็คลายกับไดกินของ
บำรุงชั้นยอดที่ยังไมยอยสลายเขาไป สีหนาของแตละคนเต็มเปยมดวยความเยอหยิ่ง
ยามกวาดตามองคนเขาเมือง สวนใหญก็จะมีประกายเหยียดหยามเล็กนอย
จากความเข า ใจในธรรมชาติ ม นุ ษ ย ข องหวั ง เป า เล อ แล ว สิ ่ ง ที ่ ท ำให
ทหารรักษาการณมีพฤติกรรมเชนนี้ สวนใหญเปนเพราะพวกเขารูสึกเปนเจาของและ
ภาคภูมิใจตอเมืองแหงนี้ ถึงไดประพฤติตนเชนนี้ออกมา
ยิ่งทำใหหวังเปาเลอรูสึกสนใจตอเมืองปรารถนารสมากขึ้นไปอีก
ไมนานนัก หลังจากกลุมคนเขาเมืองที่หวังเปาเลออยูเดินผานมานแสงเขาไป
ทีละคนๆ จนมาถึงคราวของหวังเปาเลอ เขาก็กาวเขาไปใกลกับมานแสงโดยไมลังเล
แมแตนอย และในชั่วขณะที่กาวเขาไป เขาก็สัมผัสไดวาปายสิทธิเขาเมืองที่ตนไดมา
กะพริบวูบ จากนั้นในหัวก็มีดวงจิตเทพดวงหนึ่งดังขึ้น
“เจ็ดวัน หนึ่งครั้ง”
ดวงจิ ต เทพนี ้ เ ย็ น ชาเหมื อ นเครื ่ อ งจั ก ร ไม ม ี ค วามผั น ผวนทางอารมณ ใ ดๆ
เห็นไดชัดวามันมาจากเทพวัตถุของประตูเมือง สิ่งที่บอกมาก็กระชับเรียบงายอยางยิ่ง
ทำใหหวังเปาเลอรูวาตนสามารถรั้งอยูในเมืองนี้ไดเจ็ดวัน ขณะเดียวกันก็เหลือสิทธิ
เขาเมืองอีกแคครั้งเดียว
“นาสนใจนี่” เขาพึมพำอยูในใจ หวังเปาเลอเดินออกจากมานแสง กาวเขาไปในเมือง
แทบจะทันทีที่เขาเขาสูเมืองนี้ กลิ่นหอมฟุงตลบก็พุงเขามาหา ขณะเดียวกันยังมี
เสียงกูรองราวกับอีกเดี๋ยวก็จะดังกึกกองไปทั่วทั้งหูของหวังเปาเลอแลว
เขามองเห็นวาที่ถนนสายหลักขางหนาในเมืองอันกวางใหญแหงนี้ ตอนนี้กำลัง
มีผูคนสวมชุดสีสันสดใส ทาทางตลกขบขันจำนวนมากโหรองพลางกาวไปขางหนา
 คนสวมชุดสีสันสดใสเหลานี้พิเศษอยางยิ่ง ตัวของพวกเขาโปงพอง โดยเฉพาะ
คนที่อยูดานหนาสุด ไมไดตางจากสมัยนั้นที่หวังเปาเลออวนที่สุดเลยสักนิด คนทั้งคน
ดูแลวคลายกับภูเขาเนื้อลูกหนึ่ง
ภูเขาเนื้อคนนี้ไมไดเดินดวยตัวเอง แตถูกผูฝกตนสวมชุดสดใสหลายสิบคนแบกอยู
ส ว นด า นหน า อาคารมากมายบนสองข า งทางตอนนี ้ ล  ว นมี ผ ู  ค นนั บ ไม ถ  ว น
เบียดเสียดกัน มองดูภูเขาเนื้อและขบวนแหพรอมสงเสียงโหรองกันทั้งคณะ
ขณะที่ฝูงชนจากสองขางทางกูรองอยูนั้น บางคราวกลุมคนสวมชุดสีสันสดใสใน
ขบวนแหบนถนนหลักก็โยนอาหารปรุงสุกตางๆ ออกมา เนื้อเอย ผลไมเอย ผักเอย
และยังมีของกินไดจำพวกโอสถบำรุงอีกดวย กอนจะถูกกลุมคนที่อยูสองขางทาง
พากันแยงชิงแลวกินเขาไป
ดูคลายจะสนุกสนาน แตภาพนี้กลับมีความประหลาดแฝงอยู
เพราะว า …นอกจากกลุ  ม ขบวนแห ท ี่ ส วมชุ ด สี ส ั น สดใสแล ว แทบทุ ก คนจาก
สองขางทางตางก็…ผอมโซมีแตกระดูก ใบหนาเหลืองซูบ ในดวงตามีเสนเลือด ยิ่งตอน
กินอาหารก็เผยความตะกละตะกลามออกมา
ถึงขั้นที่หวังเปาเลอยังเห็นวามีหลายคนฆากันเองเพียงเพื่อเนื้อชิ้นหนึ่ง และคนที่
ตกตายเพราะฝูงชนรอบขางแนนขนัดเกินไปเหลานั้นก็ไมอาจลมลงไดเลย แตถูกอัด
เอาไวตรงนั้น ดูแลวยิ่งแปลกพิลึกไปใหญ
ราวกับ…ทุกคนลวนเปนบาไปหมด
ยิ่งกวานั้นที่ดานหลังของกลุมขบวนแหชุดสีสันสดใสยังมีคนผอมแหงติดกระดูก
จำนวนมากกวาเดินตามคณะมา ตลอดทางตางโหรอง ตลอดทางตางยื้อแยงอาหาร
และเมื่อคณะขบวนแหไปไกลแลว
 คนที่อยูสองขางทางก็พุงเขาไปอยูในฝูงชนที่อยูขางหลังอยางรวดเร็ว แลวตาม
ขบวนแหไป ราวกับงูยักษที่ตัวยาวขึ้นไมหยุดและกำลังทะลักไปขางหนา
หวังเปาเลอหรี่ตาลง ในสภาพแวดลอมเชนนี้ การมีอยูของเขาแทบจะไมมีใครให
ความสนใจดวยซ้ำ ดังนั้นแมเขาจะเขาไปในฝูงชนแลวเดินตามกลุมคนไปดวย ก็ไมมี
ผูฝกตนคนไหนใสใจ
เปนเชนนี้ ขณะที่สังเกตการณและกาวไปขางหนาพรอมกัน เวลาก็เคลื่อนผานไปชาๆ
สองชั่วยามตอมา ขณะที่ขบวนแหเคลื่อนตัว ฝูงชนที่ตามอยูขางหลังก็เพิ่มมากขึ้น
เรื่อยๆ จนแนนขนัด คงจะมีมากถึงหลายลานเลยทีเดียว แมแตหวังเปาเลอที่อยูใน
สภาพแวดลอมเชนนี้ยังรูสึกเวียนหัวเพราะเสียงกูกองอื้ออึงที่ดังขึ้นเรื่อยๆ
ขนาดเขายังเปนเชนนี้ แลวนับประสาอะไรกับคนอื่น เมื่อเทียบกับหวังเปาเลอที่
สามารถสะกดกลั้นเอาไวไดแลว คนที่ทำไมไดยอมมีอยูมากมาย อีกทั้งเมื่อไมอาจ
ตานทานก็เหมือนกับติดเชื้อ จะเสียสติอยูในอาการวิงเวียน พฤติกรรมก็จะยิ่งคลอยไป
กับคนหมูมากเปนธรรมดา
สวนอาหารที่ถูกโยนมาใหนั้น หวังเปาเลอไมเคลื่อนไหว สัญชาตญาณบอกเขาวา
อาหารเหลานี้มีปญหา และก็เปนเชนนี้ เมื่อผานมาสองชั่วยาม จูๆ ขบวนแหขางหนาก็
หยุดลง เสียงโหรองหายวับอยางรวดเร็ว แลวกลายเปนความเงียบงัน
หวังเปาเลอแผดวงจิตเทพออกมา เขามองเห็นทันทีวาตอนนี้จุดที่อยูขางหนา
ขบวนแหคือแทนบูชาขนาดใหญ ทั่วทุกทิศรอบแทนบูชาลวนมีกลุมขบวนแหอออยู
ตลอด ผูนำตางเปนคนที่เหมือนกับภูเขาเนื้อ และดานหลังก็มีคนผอมแหงจำนวนมาก
ตามอยูเหมือนกัน
ราวกับ…คนทั้งเมืองรวมถึงคนนอกลวนมารวมตัวกันที่นี่
และบนแทนบูชานั้น เดิมทีมันวางเปลา แตตอนนี้ขณะที่ประกายแสงกะพริบวาบ
เงารางมหึมาก็ปรากฏตัวขึ้น
 คนผูนี้สูงถึงพันจั้งและสั่นสะเทือนจิตใจของผูคนไปพรอมกัน เปนเพราะรูปราง
จึงทำใหความรูสึกกดดันจากตัวเขานาตะลึงยิ่งกวาเดิม
ถาหากเทียบกับคนธรรมดาแลว หากการที่คนอวนแปดคนที่ถูกผูคนแบกไวจาก
แปดทิศทางรอบแทนบูชาถูกเรียกว าภู เขาเนื ้ อ เช น นั ้ น ตอนนี ้ พอนำมาเที ย บกับ
ยักษใหญสูงพันจั้ง พวกเขาก็เหมือนกับเด็กทารกอยางไรอยางนั้น
ในแงหนึ่ง ยักษใหญสูงพันจั้งผูนี้ไมอาจนับวาเปนมนุษยแลว แตเปนเนื้อชิ้นหนึ่ง
ที่ใหญยิ่งกวาทุกสิ่งทุกอยางทุกกระเบียดนิ้ว!
คลื่นผันผวนของพลัง ฝกตนที ่เที ยบไดกั บขั ้น หาสู ง สุดแผ ออกมาจากตั วของ
กอนเนื้อชิ้นนี้ ชางสะเทือนฟาสะเทือนดิน กดดันทุกผูคนยิ่งนัก
“คารวะเจาปรารถนา!” เมื่อเสียงรองคำรามของเจาอวนทั้งแปดจากแปดทิศรอบ
แทนบูชาดังขึ้น ทุกคนที่อยูรอบๆ ก็เปนบาขึ้นมา แววตาคลั่งไคล พากันตะโกนรอง
เสียงดังลั่น
ขณะที่ทุกคนตะโกนรองอยูนั้น กอนเนื้อบนแทนบูชาก็คอยๆ ยกมือขวาอัน
นาสะพรึง ขึ้นมาแลวกดลงไป ทัน ใดนั ้ น รอบข างก็ เงี ย บงั น อี กครั ้ ง ขณะเดี ย วกั น
เสนสีทองนับไมถวนก็กอตัวเปนกลุมกอน แลวปรากฏขึ้นกลางอากาศอยางไรสุมเสียง
มันคือหนวดทองที่หวังเปาเลอเคยกินไปไมรูตั้งกี่ครั้งนั่นเอง ตอนนี้กำลังกอตัว
เปนกลุมกอนใหญยักษ หนวดทั้งหมดในนั้นลวนดิ้นไปมา ดูแลวนาสะพรึงอยางยิ่ง
 บทที่ 1326 โชคดีวันเปดราน
ชั่วขณะที่หนวดสีทองพวกนี้ปรากฏขึ้นมา หวังเปาเลอก็ไดยินเสียงกลืนน้ำลาย
ดังมาจากกลุมคนนับลานรอบๆ ทันที ยิ่งกวานั้นยังสัมผัสไดถึงความหิวกระหาย
เขมขนแพรกระจายอยางบาคลั่งอยูในเมือง
ราวกับวาทุกคนลวนถูกกลุมหนวดสีทองนั่นดึงดูดกันหมด
เมื่อความหิวกระหายของฝูงชนเขมขนขึ้นเรื่อยๆ ใบหนาที่แทบถูกฝงไวกวาครึ่ง
ของกอนเนื้อบนแทนบูชาก็คลายแยมยิ้ม มันคอยๆ อาปาก กอนสูดหายใจเขาไป
เมื่อเขาหายใจ ทันใดนั้นความกระหายอยากรอบดานก็พุงทะลักไปทางเขาแลว
ถูกดูดเขาไปในปาก ภาพนี้คนอื่นมองไมเห็นและสัมผัสไมได เพราะความกระหาย
อยากนั้นไรรูป
แตสำหรับหวังเปาเลอแลว ดวยระดับชั้นของรางจริง จึงตัดสินไดเลยวาแมตอนนี้
จะเปนรางแยกก็ยังสัมผัสถึงได ทำใหเขามองเห็นภาพนี้ชัดเจน ดวงตาจึงหรี่ลงอยาง
อดไมไหว
“ใชเทศกาลแบบนี้มาดูดซับความกระหายอยากเพื่อฝกตน…” ขณะที่หวังเปาเลอ
ครุนคิดอยูนั้น เมื่อกอนเนื้อมหึมาผูนั้นดูดซับความกระหายอยากไปมากกวาครึ่งแลว
เขาก็หยุดดูดกินคลายพึงพอใจอยางยิ่ง กอนจะเริ่มดูดซับจากพวกภูเขาเนื้อทั้งแปดคน
นอกแทนบูชา
ตอจากนั้นก็สูบจากกลุมคนชุดสีสันสดใสที่อยูดานหลังภูเขาเนื้อ หลังดูดซับเขาไป
รอบแลวรอบเลา ก็เห็นไดชัดวาความกระหายอยากที่อยูรอบดานนอยลงไปมาก
แตในไมชา ความกระหายอยากก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ราวกับวาในที่แหงนี้ ความปรารถนา
แทบจะไรที่สิ้นสุด
 ขอเพียงผูคนรอบดานมีความปรารถนา มันก็จะเกิดขึ้นมาอยางแนนอน แตเมื่อ
ความปรารถนารอบที่สองผุดขึ้น ฝูงชนรอบๆ ก็รูสึกออนลา และในความออนลานี้…
หลักๆ แลวมาจากวิญญาณและรางกายของพวกเขาเอง
หากพินิจอยางถี่ถวนแลวจะเห็นวา รางกายของคนสวนใหญในฝูงชนหลายลาน
คนนอกแทนบูชาผายผอมลงหลังความปรารถนารอบสองปรากฏขึ้น สติจิตใจอยูใน
สภาพตื่นเตนคลั่งไคล ไมมีสติรับรูถึงความออนลาของตนเลย
“นี่มันเมืองกินคน!” แววตาของหวังเปาเลอมีประกายแสงวาบผาน ขณะเดียวกัน
เมื ่ อ ดู ด ซั บ ผู  ฝ  ก ตนในกลุ  ม คนสวมชุ ด สี ส ั น สดใสอย า งต อ เนื ่ อ งจนเรี ย บร อ ยแล ว
กอนเนื้อบนแทนบูชาก็สะบัดมือ ทันใดนั้นกลุมหนวดสีทองพลันระเบิดกลายเปน
เสนหนวดจำนวนนับไมถวน แผกระจายไปทั้งแปดทิศราวกับจะหลบหนี
“ประชาชนของขา ไปสนุกกับอาหารของพวกเจาสิ”
น้ำเสียงเคลิบเคลิ้มดังออกมาจากกอนเนื้อและสงผลไปทั่วทั้งเมือง ทำใหแทบจะ
ทุกคนที่อยูรอบๆ ลวนบาคลั่งกันอยางสมบูรณแลวรองคำรามออกมา
“สวาปาม!”
“สวาปาม!!”
“สวาปาม!!!”
ขณะที่สงเสียงคำรามรอง คนหลายลานที่บาคลั่งแลว ก็พลันกระจายตัวไปยื้อแยง
เสนหนวดเหลานั้นกันสุดชีวิต ทำใหตั้งแตใจกลางเมืองไปจนถึงทั้งแปดทิศเริ่มเกิด
ความโกลาหลแผไปทั่วเมือง
หวังเปาเลอมองกอนเนื้อบนแทนบูชาที่ตอนนี้รางกายเริ่มเลือนรางแลวหายตัวไป
ดวยแววตาล้ำลึก รวมถึงพวกผูฝกตนชุดหลากสีและภูเขาเนื้อทั้งแปดคนที่คอยๆ
เคลื่อนตัวไปไกลพรอมกับฝูงชนดวย
“แมเมืองแหงนี้จะวิกลจริต แตกลับเหมาะแกการซอนตัวอยางยิ่ง” ทามกลางฝูงชน
หวังเปาเลอครุนคิดอยูในใจ ตอนนี้สิ่งที่เขาตองทำก็คือผสานเขากับโลกแหงนี้
และกฎเกณฑที่ปรากฏขึ้นกลางความอลหมานของเมืองปรารถนารสก็ทำให
หวังเปาเลอมีความคิดที่จะซอนตัว ถึงอยางไรเมืองอื่นๆ ก็อยูหางจากที่นี่ไกลเกินไป
และจะเหมาะสมหรือไมก็ยังไมแนนอนนัก
ในเมื่อเปนเชนนี้ การเลือกเมืองปรารถนารสเปนที่ปกหลักจึงเปนความคิดที่
สะดวกที่สุดในตอนนี้ของหวังเปาเลอ
“คิดจะซอนตัวอยูที่นี่ อันดับแรกตองจัดการปญหาเรื่องระยะเวลาอาศัยอยู
เสียกอน” กอนหนานี้ตอนที่หวังเปาเลอติดตามฝูงชนเขามา เขาก็สังเกตเห็นว า
ในเมืองมีรานรวงจำนวนมาก แมสวนใหญจะเปนประเภทรานอาหาร แตก็คลายจะมี
ที่อยูอาศัยดวยเชนกัน
ดังนั้นสิ่งที่แขวนอยูตรงหนาของเขาก็คือ ขอเพียงมีเงินตราของที่นี่มากพอ และ
ทำภารกิจเพื่อเพิ่มเวลาอยูที่นี่ใหเสร็จสิ้นเปนบางครั้ง ทั้งหมดนี้ก็แกปญหาไดแลว
สำหรับเงินตราของที่นี่ แมศิลาวิญญาณจะใชได แตเห็นไดชัดวาหนวดสีทองที่
ลอยลองอยูเต็มฟาในตอนนี้มีคามากยิ่งกวา
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หวังเปาเลอก็วาบกายมาปรากฏอยูท ี่มุมถนนไกลๆ ขณะที่
ยกมื อ ขวาขึ ้ น หนวดสี ท องหนึ ่ ง เส น ก็ ถ ู ก เขาคว า มาไว ใ นมื อ ทั น ที เมื ่ อ เก็ บ เข า
กระเปาคลังเก็บแลว หวังเปาเลอก็เดินหนาตอ
สำหรับคนเหลานี้แลว หนวดทองจับไดยากมาก ทวาหวังเปาเลอกลับไดมา
อยางงายดาย ดังนั้นในไมชา เขาก็จับมาไดมากกวารอยเสนแลว
ระหวางนี้ เขามองเห็นความบาคลั่งของผูคนในเมืองดวยเชนกัน
 บอยครั้งก็เกิดเรื่องถึงชีวิตอยูเนืองๆ เพียงเพราะเสนหนวดสีทองเสนเดียว ถึงขั้น
ที่เขายังเห็นคนผอมโซเจ็ดแปดคนฆากันตาแดงก่ำแลวตกตายไปดวยกัน
เรื่องผูแข็งแกรงกินผูออนแอก็ยิ่งเปนกฎของที่นี่ไปแลว กลิ่นคาวเลือดคอยๆ
แพรกระจายอยูในเมืองแหงนี้ ยิ่งกวานั้นยังไปกระตุนผูคน ทำใหเสนหนวดที่ยัง
ลอยอยูเปอนเลือดจนเปนสีแดงไปเสียสวนใหญ
หวังเปาเลอไมคอยชอบเสนหนวดแบบนี้นัก จึงไมอยากไปจับมัน แตแมเขาจะไม
อยากทำ ก็ยังมีหนวดสีโลหิตหนึ่งเสนบินมาหาหวังเปาเลอที่กำลังเดินอยูบนถนนเอง
จากนั้นผูฝกตนตาแดงผอมโซหลายสิบคนก็ตามกันมา ไอสังหารของแตละคน
พวยพุง ไลโจมตีมายังหวังเปาเลอ
ถึงขั้นที่ในหมูคนเหลานี้ยังมีผูฝกตนระดับวิญญาณจุติอยูสามคนกำลังมาถึงแลวดวย
ดวงตาของหวังเปาเลอฉายประกายเยือกเย็น กำลังจะโจมตี แตสีหนาพลันขยับไหว
จูๆ เสนหนวดสีเลือดที่บินมาหาเขาเสนนั้นก็ถูกมือซีดขาวขางหนึ่งซึ่งยื่นออกมาจาก
รอยแยกประตูของรานคาขางๆ ควาเอาไปกอน
เมื่อเสนหนวดสีเลือดถูกควาไป รอยแยกประตูก็เปดออกชาๆ เผยใหเห็นเงาราง
ของเจาอวนนอยคนหนึ่งขางใน เขายื่นหัวออกมากินเสนหนวดสีเลือดนั่นเขาปาก
กลืนลงไปจนหมด พลางประเมินกลุมคนขางนอกไปดวย
“ทุกทานมาเขาพักหรือวามากินอาหารหรือ” ขณะที่มองประเมินอยูนั้น เจาอวนนอย
ก็กลืนเสนหนวดสีเลือดลงไปในปาก กอนเอยถามพรอมรอยยิ้ม
ตอนนี้ผูที่ไลตามหนวดสีเลือดเหลานั้นพากันหยุดฝเทาทีละคน มองเจาอวนนอย
อยางหวาดกลัว แลวกาวถอยหลังทามกลางความเงียบงัน ไมนานก็จากไป
 “ลูกคาผูนี้ ทานละ จะเขาพักหรือกินอาหาร” เขาไมสนใจคนที่ถอยไปเหลานั้น
เจาอวนนอยยิ้มตาหยีมาใหหวังเปาเลอ แววตามีแสงวาววับที่ซุกซอนไวอยางล้ำลึก
วาบผานไป
หวัง เปาเลอกวาดมองเขาแลว หั น กายกำลั ง จะเดิ น จากไป แต ชั ่ วขณะต อ มา
เงารางของเจาอวนนอยก็วาบมาปรากฏตัวอยูตรงหนาหวังเปาเลอ เขายังคงเอยดวย
รอยยิ้มหยี
“ทานลูกคา มาถึงประตูแลวเหตุใดไมเขาไปลองหนอยละ บนถนนเสนนี้นะ
รสชาติที่รานขาอรอยที่สุดแลว”
ขณะที่เอย ประตูรานก็เปดกวางมากยิ่งขึ้น ภายในนั้นไมมีตะเกียง มืดสนิท
มีเสียงหอบหายใจที่กลั้นเอาไว ราวกับโลกภายในประตูกลายเปน ปากใหญ ค อย
กลืนกินผูคน รอใหอาหารมาสงถึงที่
“ตองเขาไปหรือ” หวังเปาเลอเอียงคอถาม
เจาอวนนอยพยักหนายิ้มตาปด ความวาววับในแววตาปดไมมิดแลว ขณะเดียวกัน
เมื่อฝูงชนรอบขางทั้งหมดที่เดินผานมาเห็นภาพนี้เขาก็รีบหลบเลี่ยงไปไกลเชนกัน
“ถาขาไมไปละ” หวังเปาเลอเอยถามอยางสงสัย
“เชนนั้นพวกเราก็จะไมมีความสุขนะสิ” เจาอวนนอยเอยพรอมรอยยิ้ม
“ก็ได” หวังเปาเลอพยักหนา ในเมื่ออีกฝายเชื้อเชิญเขาอยางจริงจังเชนนี้ เขาคิดวา
หากตนปฏิเสธก็ออกจะไรเหตุผลไปสักหนอย ดังนั้นจึงหันกายเดินไปยังประตูใหญ
“พนักงานทั้งหลาย เปดราน” เจาอวนนอยยิ้มกวางยิ่งขึ้น เขาตะโกนเสียงดัง
เขาไปในประตู จากนั้นเดินตามหวังเปาเลอไปที่ประตูใหญดวยกัน
 ในฝูงชนหางไกลมีผูมาจากภายนอกแบบเดียวกับหวังเปาเลออยู หลังจากเห็น
ภาพนี้ สีหนาก็ซับซอนขึ้นมา พวกเขารูดีวาในวันเทศกาลสวาปาม จุดที่อันตรายที่สุด
ของเมืองแหงนี้ไมไดมาจากเจาแหงปรารถนากับกลุมขบวนแห ยิ่งไมใชการแยงชิง
ระหวางกันและกันดวย แตมาจาก…รานคาทุกรานในเมืองแหงนี้
ในยามปกติ ผูคนที่เดินเขาไปในรานพวกนี้คือลูกคา
แตในวันเทศกาลสวาปาม ผูที่เดินเขาไป…ก็คือวัตถุดิบอาหาร
แตไมมีใครสังเกตเห็นเลยวา ตอนนี้ใบหนาของหวังเปาเลอที่เดินหันหลังให
พวกเขาเข าไปยัง ประตู ใหญ ก ลั บมี ท  าทางคล ายยิ ้ มคล า ยไม ย ิ ้ ม ประกายสี เ ลื อ ด
ในแววตากำลังกระโดดโลดเตน…
สวนเจาอวนนอยที่เชิญเขามาอยางจริงใจผูนั้นยอมไมรูเชนกันวาผูที่เขาเชิญให
เขาไป…เปนการมีอยูแบบไหน
“เปดรานแลว” หวังเปาเลอแยมยิ้ม กาวเขาไปในประตูรานบานใหญมืดสนิท
 บทที่ 1327 ขาดเจาของหรือเปลา
เดินตามเงารางของหวังเปาเลอเขาไปในประตูใหญของรานคา หลังจากถูกกลืน
โดยปากที่ดูอึมครึมนี้แลว ตรงหนาของเขาก็มืดลงเล็กนอย กอนเดินเขาไปในราน
คลายเดินทะลุผานสิ่งกีดขวาง
รานคาแหงนี้ไมใหญนัก มีโตะอาหารตั้งอยูเจ็ดแปดตัว เนื่องจากเปนวันเทศกาล
จึงไมมีลูกคาอยู สิ่งที่สะทอนเขาสูสายตาของหวังเปาเลอมีเพียงพนักงาน ผูจัดการราน
กับพอครัวเทานั้น
ผูจัดการรานเปนสตรี รางกายไมไดผอมโซ แตมีสวนเวาสวนโคง แตงตัวคอนขาง
ยั่วยวน เสื้อผาเปดเผยมาก ทั่วรางแผเสนหยั่วเยาของหญิงสาวโตเต็มวัยออกมา
ตอนนี้นางนั่งอยูบนโตะตัวหนึ่ง ขาขางหนึ่งเหยียบลงบนเกาอี้ขางๆ แววตา
มีประกายสีแดง เลียริมฝปาก เมื่อมองเห็นหวังเปาเลอเดินเขามา นางก็หัวเราะตื่นเตน
ออกมาโดยไมรูตัว
“โอ คิดไมถึงวาในเทศกาลสวาปามจะมีลูกคานอยตัวหอมขนาดนี้มาหา”
ขางกายผูจัดการรานสาวมีคนแคระผูหนึ่ง หนาตาของคนแคระผูนี้อัปลักษณพิลึก
แมวาตัวเขาจะไมไดกลมกลิ้งเหมือนเจาอวนนอยนอกประตู แตรูปลักษณภายนอก
นาเกลียดนากลัวและเจตนารายที่แผออกมาก็เพียงพอจะทำใหคนสวนใหญมองเห็น
เขาครั้งแรกก็รูสึกตกใจไดแลว
และยังมีชายฉกรรจรางทวมมือถือมีดทำครัวเปอนเลือดยืนอยูไมไกล ดวงตาของ
ชายผูนี้เล็กมาก ถึงขั้นที่หากไมมองใหดีๆ ก็แทบจะมองไมเห็นดวงตาของเขาเลย
มีเพียงเสียงหายใจหนักหนวงดังออกมาจากปากของเขาเทานั้น คลายใกลจะ
ขมกลั้นตัวเองไมไดแลว ยามมองมาที่หวังเปาเลอ ลำคอของเขาก็เคลื่อนไหวบีบรัด
อยางเห็นไดชัด
 หวังเปาเลอมองผูฝกตนเมืองปรารถนารสแปลกประหลาดทั้งสามคนตรงหนา
ในใจสงบนิ่ง ใบหนาเผยรอยยิ้มราบเรียบออกมาแลวเอยเสียงเบา
“วันนี้รานปดหรือ ทำไมไมมีลูกคาคนอื่นเลยละ และขายังอยากถามอีกสักขอ
ที่นี่พวกเจาขาดเจาของหรือเปลา”
“เจาของหรือ” ผูจัดการรานหญิงหัวเราะลั่น
“ลูกคานอยชางนาสนใจจริงๆ วันนี้เปนวันซื้อ ยอมไมเปดรานใหคนนอก แตกลิ่นหอม
บนตัวเจาที่พวยพุงมาเชนนี้ชางเปนวัตถุดิบชั้นดีเชียวละ ยกเวนใหเจาสักครั้งแลวกัน”
ผูจัดการรานพูดพลางเตะคนแคระขางๆ ไปทีหนึ่ง
“นิ่งทำอะไรอยู ยังไมเอาวัตถุดิบไปเก็บไวในหองเก็บของอีก จำไววาหามทำ
เสียหาย ใหราคาเต็มครบสมบูรณไวจะดีกวา”
คนแคระผูนั้นแสยะยิ้ม ประกายชั่วรายในแววตาพลันปะทุขึ้นมา คนทั้งคน
กลายเปนเงาวาบทะยานไปหาหวังเปาเลอ พรอมกันนั้น ชายฉกรรจก็รองคำรามลั่น
แลวกาวเทากาวใหญพุงมาหาหวังเปาเลอ
ขณะเดียวกัน หลังจากหวังเปาเลอกาวเขามาในราน ความโลภในดวงตาของ
เจาอวนนอยที่อยูดานนอกก็ไมอาจปกปดไดอีกตอไป เขาเลียริมฝปาก มองกลุมคนที่
จองมารอบๆ หัวเราะแสยะไปทีหนึ่ง กอนกาวไปยังประตูใหญ หนึ่งกาวเขาราน
จากนั้นประตูรานก็ปดลงชาๆ
ฝูงชนรอบดานพากันกมหนาลง รีบเรงเดินหนีไปไกล
แตในชั่วหาถึงหกอึดใจที่เจาอวนนอยกาวเขาไปในประตู ฝูงชนยังไมทันไดเดินหนี
ไปถึงไหน จูๆ ประตูรานที่ปดลงก็มีเสียงดังปงปงออกมา คลายมีคนกำลังตอสูกันอยู
ในนั้นและพยายามเปดประตูหนี
 ฝูงชนรอบๆ ที่ยังไปไหนไดไมไกลไดยินเสียงแลวก็หันกลับมามอง คนเขาเมือง
จากภายนอกเผยความหวาดกลัวออกมาในแววตา พวกเขาจินตนาการไดเลยวาตอนนี้
ภายในราน เจาหนุมที่เพิ่งเดินเขาไปผูนั้นคงกำลังเจอกับการปฏิบัติอยางย่ำแย
ไรใดเทียมแน
แมวาตอนนี้จะตอสูเพื่อพังประตูออกมา แตเห็นไดชัดวาเปนไปไมได ตอให
พังประตูไดจริงๆ ก็ถูกลากกลับไปใหม
เรื่องเปนเชนที่พวกเขาคาดเอาไวจริงๆ ชั่วขณะตอมา แมประตูใหญสงเสียงดังลั่น
จนรอยแยกถูกฝนเปดออก พรอมมีรางรางหนึ่งดิ้นรนคลานออกมาจากขางใน
แต…หลังจากมองเห็นคนที่คลานออกมาชัดๆ ฝูงชนรอบๆ ที่ยังไมไปไหนและ
มองดูอยูก็ลวนเบิกตาโพลง สีหนาไมอยากเชื่อและตกตะลึงปรากฏขึ้นมาอยางไมอาจ
ควบคุมได
การคาดเดาของพวกเขาทั้งถูก และก็ผิดเชนกัน สวนที่ถูกคือตอใหพังประตู
ออกมาก็จะถูกดึงกลับไปจริงๆ สวนเรื่องที่ผิด…อยูที่คน
ตอนนี้ผูที่ดิ้นรนคลานออกมาขางนอกจากในรอยแยกของประตูไมใชชายหนุม
ผูนั้นที่พวกเขาเห็นกอนหนานี้ แตเปน…เจาอวนนอยที่เมื่อครูยังยิ้มเยาะนั่นเอง
ขณะนี้ใบหนาของเจาอวนนอยเต็มไปดวยเลือด ความกระหยิ่มใจหายไปนานแลว
รอยยิ้มเยาะก็ลบไปอยางสมบูรณ สิ่งที่ปรากฏอยูบนใบหนาของเขาคือความหวาดกลัว
อย า งที ่ ไ ม เ คยมี ม าก อ น ความหวาดกลั ว นี ้ ค ล า ยจะเหนื อ กว า ความปรารถนา
มันแจมชัดอยูบนหนาของเจาอวนนอยเปนพิเศษ
ราวกับวาโลกหลังประตูบานนั้นมีความนาสะพรึงกลัวอยู ทำใหทั้งหัวของเขา
ตอนนี้มีเพียงความคิดเดียว นั่นก็คือการพยายามคลานออกมาใหเร็วที่ สุ ดเท า ที่
จะทำได พุงออกมาเต็มกำลัง
 แต… พริบตาที่เจาอวนนอยคลานออกมาจากรอยแยกประตู ใ หญ ไ ด ครึ ่ ง ร า ง
มื อ ขาวสะอาดข า งหนึ ่ ง ก็ ย ื ่ น ออกมาจากข า งในแล ว คว า ผมของเจ า อ ว นน อ ยไว
กอนดึงกลับเขาไปในประตูใหญชาๆ
“ชวยดวย ชวยขาดวย!!” เจาอวนนอยกรีดรองอนาถ ความกลัวในแววตาระเบิด
จนถึงที่สุด สองมือพยายามจับพื้น คิดจะหยุดรางกายเพื่อตานกับมือที่ควาผมของตน
ขางนั้นใหได
แตความตางระหวางสองฝายมีมากเกินไป ขณะที่เกิดเสียงสวบสาบ พื้นก็ถูก
สองมื อ ของเจ า อ ว นน อ ยจิ ก จนเกิ ด รอยลึ ก แต ร  า งกายของเขายั ง ถู ก มื อ ข า งนั้ น
ลากกลับไปอยางแรง
เสียงดังปง ประตูปดลง ในนั้นไมมีเสียงใดเล็ดลอดออกมาอีก
ภาพนี้ทำใหฝูงชนรอบๆ หนังศีรษะชาหนึบ รูสึกแคความนาสะพรึงขางในรานคานั้น
เหนือกวาที่จินตนาการ แตละคนรีบเรงความเร็วเดินจากไปทันที ไมชาบริเวณโดยรอบ
ก็วางเปลา
และตอนนี้เอง เมื่อฝูงชนจากไปอยางรีบเรงพรอมกับที่คนบาคลั่งทั่วทั้งเมือง
ตามหนวดสีทองจนใกลจะจบสิ้นแลว ภายในรานคาที่ไมมีใครใหความสนใจแหงนี้
หวังเปาเลอกำลังนั่งอยูบนเกาอี้ ตรงหนามีโจกหนึ่งชาม เขาหยิบชอนมาตักกินชาๆ
ด า นหน า ของเขาคื อ คนแคระที ่ ก  อ นหน า นี ้ ม ี ท  า ที ช ั ่ ว ร า ย ทว า ตอนนี ้ ต าหายไป
ข า งหนึ ่ ง แขนขาดไปครึ ่ ง ท อ น ขาหั ก สองข า ง ร า งกายสั ่ น ระริ ก กำลั ง กระโดด
โลดเตนอยู ทาทางกระโดดโลดเตนชางเหมือนกับตัวตลกในคณะละครสัตว ขณะที่
กระโดดอยู เลือดก็สาดกระเซ็นไมหยุด เนื่องจากขาหักทั้งสองขาง ดังนั้นทุกครั้ง
ที ่ ก ระโดดก็ ท ำให เ ขาเจ็ บ ปวดจนถึ ง ขี ด สุ ด หากมี ค นอื ่ น อยู ท ี ่ น ี ่ แ ล ว เห็ น ภาพนี้
จะตองตะลึงลานเปนแน
 สวนชายฉกรรจผูนั้นก็นั่งนิ่งอยูตรงนั้น เนื้อไขมันทั่วรางสั่นเทิ้ม สองมือตบเขาที่
ลำคอของตนไมหยุด สงเสียงรองเหมือนตีกลองออกมา คลายเปนดนตรีประกอบ
แตบนคอของเขามีรอยแผลขนาดใหญหนึ่งรอย ทุกครั้งที่ตบลงไปลวนทำให
บาดแผลฉีกขาดมากขึ้น ทำใหขณะที่สีหนาของชายฉกรรจขาวซีด พลังชีวิตของเขา
ก็ไหลหายไปอยางรวดเร็วดวย
และยัง มีผูจัดการรานหญิงผูน ั้ น ความเย ายวนคึ กคั กไม มี อยู  บนตั วของนาง
แมแตนิดอีกตอไป ตอนนี้นางนั่งนิ่งอยูบนพื้น ดานหนาคือเจาอวนนอยที่ใบหนา
เต็มไปดวยเลือด ทั้งสองตัวสั่นเทิ้ม กำลังตบบองหูของอีกฝายเต็มแรง
เจาหนึ่งที ขาหนึ่งที เสียงตบเพี๊ยะๆ ดังอยูในรานคา คลายสอดประสานไปกับ
เสียงตีกลองของชายฉกรรจผูนั้น
เพราะวาตองใชกำลัง ดังนั้นตอนนี้หนาทั้งคูจึงไมเหลือเคาเดิมเสียสวนใหญ
แมแตลำคอก็ยังหัก นาอนาถถึงที่สุด
แตพวกเขาทั้งสี่กลับไมกลาดิ้นรนแมแตนอย บางคราวยามมองไปที่หวังเปาเลอ
ผูกินโจกอยางนิ่ง สงบ สีหนาก็มีความหวาดกลั วอย างที ่ ไ ม เคยมี มาก อน ราวกั บ
กำลังมองดูภูตผีปศาจ
ผานไปพักหนึ่ง หวังเปาเลอก็วางช อนลง พึง พอใจกับรสชาติ ของโจ กชามนี้
อยางยิ่ง จากนั้นจึงเอยเสียงเรียบ
“ขาอยากถามหนอย ตอนนี้รานแหงนี้ยังขาดเจาของอยูหรือไม”
ทั้งสี่คนพยักหนาหัวแทบหลุด
 บทที่ 1328 เมืองเหมือนสำนัก
เมื่อเห็นทุกคนในรานยินดีตอนรับตนขนาดนี้ หวังเปาเลอก็เผยรอยยิ้มออกมา
กอนกวาดมองไปรอบดาน มองดูรานคานี้แลวเขาก็รูสึกทอดถอนใจขึ้นมา
ตนนับวามีกิจการเปนของตัวเองในเมืองแหงนี้แลว
“แลวก็ วัตถุดิบที่พวกเจาพูดถึงเมื่อครูนี้คืออะไร” หวังเปาเลอเช็ดมุมปาก
กวาดมองคนทั้งสี่
ทั้งสี่ไมกลาปดบังแมแตนอย ไมชาก็ตอบคำถามหวังเปาเลอทีละขอ
ที่บอกวาวัตถุดิบอาหารนั้น ความจริงแลวไมไดกินคนจริงๆ เรื่องเชนนี้แมจะอยูใน
เมื่องปรารถนารสก็ยังพบเห็นไดนอยมาก สาเหตุที่เมื่อครูพวกนี้เห็นหวังเปาเลอแลว
เกิดความโลภก็เพราะไดกลิ่นอายของเตาสุข
รางแยกรางนี้ของหวัง เปาเลอนั ้ น เนื ่ อ งจากแบ ง ออกมาจากร างจริ ง ดั ง นั้ น
ยอมปนเปอนกลิ่นอายของกฎเกณฑแหงสุขอยูบางเปนธรรมดา และกลิ่นอายนี้
สำหรับผูฝกตนเมืองปรารถนารสแลว มันเหมือนกับอาหารโอชะชั้นเลิศ แคไดกลิ่น
ก็เพิ่มความอยากอาหารขึ้นมาก
ดังนั้นพวกเขาจึงเกิดความโลภ หลังจับตัวหวังเป าเลอ ก็ เตรีย มจะใชว ิ ธ ี ก าร
หลอมกลั่นดึงเอากลิ่นอายแหงสุขภายในรางของเขาออกมาสนองความกระหายอยาก
ของตน
ขณะเดียวกันหากนำไปขาย ราคาก็จะสูงลิ่วอยางยิ่ง ความจริงแลวไมใ ชแ ค
กลิ่นอายแหงสุขเทานั้นที่เปนเชนนี้ แตเจ็ดอารมณก็เชนกันลวนเปนอยางนี้ทั้งสิ้น
สำหรับผูฝกตนเมืองปรารถนารสแลว เตาแตละอยางลวนเปนรสชาติโอชะชั้นยอด
 แตเห็นไดชัดวาถึงอยางไรสี่คนในรานคาแหงนี้ก็คิดไมถึงวาวัตถุดิบที่พวกเขาเห็น
วาไมเลวอยางยิ่งผูนี้ จะเปลี่ยนตัวตนเปนเหมือนภูตผีปศาจ จัดการพวกเขาไดใน
พริบตา
โดยเฉพาะ…จากการอธิบายของพวกเขาตอนนี้ ก็สังเกตเห็นไดทันทีวาชายหนุม
ที่นั่งอยูตรงนั้นซึ่งเปรียบเหมือนฝนรายกลับฉายความเสียดายออกมา
สิ่งนี้ทำใหทั้งสี่ใจสั่นสะทานยิ่งกวาเดิม
เมื่อสังเกตเห็นทาทางของคนทั้งสี่ หวังเปาเลอก็สายหนา
“ที่แทก็เปนแบบนี้ ไมเหมือนกับที่ขาคิดเอาไวเลย นาเสียดายอยูสักหนอย…”
ขณะที่หวังเปาเลอกลาว สายตาก็กวาดมองบนรางคนทั้งสี่ สุดทายก็จดจองอยูที่
เจาอวนนอยที่แมใบหนาจะบวมเปง เลือดเนื้อปะปนจนพราเลือน แตเห็นไดชัดวา
มีรางกายขาวๆ นุมๆ
เมื่อสายตาคูนี้กวาดมองมา ทันใดนั้นมันก็ทำใหสีหนาของทั้งสี่คนซีดขาวเขาไปใหญ
ในใจสั่นสะทาน อดคาดเดาไมไดวาอีกฝาย…เสียดายที่ตรงไหน
“เสียดายที่วัตถุดิบอาหารไมใชเนื้อคน…”
“ตองเปนเชนนี้แน”
“นี่มันคนบาชัดๆ!”
โดยเฉพาะเจาอวนนอยที่ถูกหวังเปาเลอจองมองเปนคนสุดทาย ตอนนี้ใกลจะรอง
คร่ำครวญออกมาอยูรอมรอ ความหวาดกลัวในดวงตาราวกับจะทำใหเขาตกใจตาย
ไดเลย
ขณะที่ทั้งสี่ตัวสั่นเทิ้มพลางมองหนากันและกัน ตอนนี้เอง ระหวางพวกเขาก็ไมมี
ความต า งเรื ่ อ งฐานะอะไรทั ้ ง สิ ้ น อี ก พนั ก งานก็ ด ี พ อ ครั ว หลั ง ร า นก็ ด ี แม แ ต
ผูจัดการราน ตอนนี้ลวนเปนนักโทษต่ำตอยเหมือนกัน สีหนาทาทางหวาดกลัวไมอาจ
ปกปด
ขณะนี ้ ท  อ งฟ า ภายนอกเริ ่ ม มื ด ลงแล ว จุ ด สิ ้ น สุ ด ของเทศกาลใกล จ ะมาถึ ง
เสียงอึกทึกคึกครื้นที่มีอยูเดิมก็เริ่มเงียบสงบลงชาๆ รานคามากมายเริ่มแขวนโคม
แม จ ะยั ง ไม เ ป ด ทำการ แต เ มื ่ อ มองไป แสงโคมในเมื อ งค อ ยๆ กลายเป น
ประกายดวงดาว มากขึ้นเรื่อยๆ
แตการมาถึงและความเงียบสงบของยามค่ำคืนกลับยิ่งทำใหบรรยากาศภายใน
ร า นกดดั น ขึ ้ น มา บางที อ าจเป น เพราะตกใจกั บ สายตาและความเสี ย ดายของ
หวัง เปาเล อ จึง ทำใหผูฝ  ก ตนทั้ง สี ่ ซ ึ ่ ง รวมถึ ง ผู  จ ั ด การร า นรู  ส ึ กหวาดผวามากขึ้ น
ยามตอบคำถามตอๆ มาของหวังเปาเลอก็ยังมีความหวั่นวิตกรุนแรง พูดจาอึกอัก
พรอมทั้งไมกลาปดบังแมแตนิด
นี่ทำใหหวังเปาเลอรูจักเมืองปรารถนารสแหงนี้รอบดานมากขึ้น ถึงอยางไร
ความรูเกี่ยวกับเมืองปรารถนารสของคนทั้งสี่ก็ถูกรวมเขาดวยกัน แมหวังเปาเลอ
จะไมคุนเคยกับเมืองปรารถนารส แตหลังจากรูเรื่องทั้งหมดแลว เขาก็เขาใจมันขึ้น
ไมนอยเลย
ตัวอยางเชน ผูฝกตนในเมืองที่มีสิทธิอาศัยอยูระยะยาวทั้งหมดอาจมาจากหลายๆ
เมืองดวยซ้ำ แมแตเมืองโบราณก็มีคนไดรับสิทธิอาศัยอยูในเมืองปรารถนารสเชนกัน
และการไดรับสิทธิเชนนี้ก็ยากลำบากไมนอย จำเปนตองแลกมาดวยการอุทิศ
ระดับหนึ่งถึงจะได
 แตขอแคไดมาแลวก็จะไดรับประโยชนไมนอยเลยทีเดียว เพราะตราบใดที่อาศัย
อยูในเมือง พลังฝกตนจะเพิ่มพูนขึ้นชาๆ และถากินของในเมืองปรารถนารสละก็
ประโยชนที่ชวยเสริมดานการฝกตนก็จะมีมหาศาล
ขณะเดียวกัน หากเปดรานคาของตนในเมื องแห งนี้ สั ญ ญาร านเดิ มที ก็เปน
คำแนะนำ และคำแนะนำนี ้ ก ็ ส ามารถทำให ผ ู  ฝ  ก ตนตระหนั ก รู  … กฎเกณฑ ข อง
เมืองปรารถนารสได
กฎเกณฑ เ ช น นี ้ ต  า งหากจึ ง จะเป น รากฐานของเมื อ งปรารถนารส และ
เปนสัญลักษณเมืองปรารถนารสสายตรง
สวนจะตระหนักรูไดอยางไรก็ตองมีอาหารเลิศรสตางๆ อยูในมือกอน ยิ่งอาหาร
ของร า นอร อ ยเท า ไร ชื ่ อ เสี ย งและคนที ่ ก ระหายอยากเข า มากิ น ก็ ย ิ ่ ง มาก
เจาของรานคากับพนักงานทั้งหมดก็จะไดประโยชนจากเรื่องนี้มหาศาล
“คนนอกมาอยูในเมืองปรารถนารสก็เพื่ออาหารโอชะตางๆ ที่จะทำใหการฝกตน
เพิ่มระดับขึ้น แตสำหรับผูฝกตนของกฎเกณฑปรารถนารสแลวนั้น สิ่งที่ตองการคือ
ดูดซับความคิดกระหายอยากของผูคน” ผูจัดการรานหญิงเอยเสียงสั่น
หวังเปาเลอไดยินเรื่องเหลานี้แลวก็ครุนคิด กอนถามคำถามอื่นๆ อีกนิดหนอย
ตัวอยางเชนเรื่องระดับชั้นและโครงสรางของผูฝกตนในเมืองปรารถนารสแหงนี้
กลาวโดยสรุปแลว เมืองปรารถนารสสามารถมองเปนสำนักใหญขนาดมหึมาแหงหนึ่ง
ไดเลย และภายในสำนักนี้ก็มีศิษยนับไมถวน แตสวนมากลวนเปนศิษยนอก มีเพียง
ผูที่มีรานรวงของตัวเองเทานั้นถึงจะเปนศิษยสายใน
ศิษยในเชนนี้ ในเมืองปรารถนารสเรียกวาผูอิ่มทอง
และศิษยนอกที่อยูต่ำกวาผูอิ่มทองก็แบงออกเปนสองประเภท ประเภทแรก
เรียกวาผีหิวโหย ประเภทที่สองเรียกวาผูยากจน
อยางแรกนั้นมีจำนวนมากที่สุด พวกคนบาคลั่งผอมโซหนังหุมกระดูกที่หวังเปาเลอ
เห็นอยูขางนอกกอนหนานี้สวนใหญเปนผีหิวโหย และคนที่ดีกวาพวกเขาขึ้นมา
เล็กนอยก็คืออยางหลัง
แต ก ็ ม ี ข  อ จำกั ด เช น กั น ดั ง นั ้ น เมื ่ อ มองโดยรวมแล ว ในแง ห นึ ่ ง นั ้ น ผู  ฝ  ก ตน
สองประเภทที ่ อ ยู  ใ นเมื อ งปรารถนารสก็ ค ื อ แหล ง ฝ ก บำเพ็ ญ ของผู  ฝ  ก กฎเกณฑ
ปรารถนารสนั่นเอง
ก็ เ หมื อ นกั บ ระดั บ ชั ้ น ของการโกงกิ น เหนื อ กว า ระดั บ ผู  อ ิ ่ ม ท อ งยั ง มี อี ก
หนึ่งระดับชั้นอยู ถูกเรียกวาผูมีกิน
คนประเภทนี้ พ วกเขามั ก จะมี ความคิ ด เปน ของตั วเองในเรื ่อ งกฎเกณฑ แ ห ง
ปรารถนารส ทั้งยังกาวล้ำหางไประยะหนึ่ง รานอาหารไมอาจตอบสนองการฝก
บำเพ็ญของพวกเขาไดแลว ดังนั้นสวนใหญจึงเลือกเลี้ยงดูคนรับใชที่สามารถใหความ
กระหายอยากในปริมาณมากๆ กัน
อยางเชนผูคนในกลุมขบวนแหเหลานั้น ซึ่งก็คือคนประเภทผูมีกินนั่นเอง
ถัดจากผูมีกิน ยังมีอีกหนึ่งระดับชั้น พวกนี้นับวาอยูระดับสูงของเมืองปรารถนารส
พวกเขาถูกเรียกวาสาวกเนื้อ ผูที่สามารถฝกฝนกฎเกณฑปรารถนารสจนบรรลุถึง
ระดับนี้ไดนับวามีไมมาก
ทั้งเมืองปรารถนารสก็มีแคไมกี่สิบคนเทานั้น เนื่องจากวิธีการฝกตนแบบพิเศษ
จึงทำใหผูฝกตนประเภทนี้มักจะกักตนเปนสวนใหญ นอยนักที่จะออกมาขางนอก
จึงพบไดไมบอย
ตรงกันขาม ผูฝกตนระดับสูงที่พบเห็นไดงายกวาก็คือ…เจาแหงสวาปามผูเปนรอง
เพียงเจาปรารถนาเทานั้น
 กอนหนานี้ตอนที่หวังเปาเลออยูในขบวนแห ภูเขาเนื้อแปดคนที่ถูกแบกที่เขาเห็น
ก็คือเจาสวาปามของเมืองปรารถนารสนั่นเอง แตละคนลวนมีพลังตอสูนาสะพรึงของ
ขั้นที่สี่อยู
และผูอยูจุดสูงสุดของเมืองปรารถนารสก็มีเพียงผูเดียว ซึ่งก็คือ…ผูกอตั้งเมืองนี้
ครอบครองแหลงกำเนิดกฎเกณฑแหงปรารถนารส ผูปรากฏตัวอยูบนแทนบูชารูปราง
เหมือนกอนเนื้อผูนั้น…เจาแหงปรารถนา
“ดูจากโครงสรางแลว ความจริงเมืองปรารถนารสแหงนี้ก็คือสำนักแหงหนึ่ง
แตไมมีกฎสำนักมากมายก็เทานั้น” เมื่อฟงถึงตรงนี้แลว หวังเปาเลอก็หรี่ตา
 บทที่ 1329 ผูเหมาะสม
เมืองปรารถนารสที่เหมือนกับสำนักแหงหนึ่งเชนนี้ ทั้งยังไมมีกฎสำนักเปนกรอบ
เป น เกณฑ อ ะไร ช า งเป น สถานที ่ ท ี ่ เ หมาะจะให ต นซ อ นตั ว อย า งยิ ่ ง นอกจากนี้
หวังเปาเลอยังมองออกวา เมืองปรารถนารสคลายไมมีใครถูกมองวาเปนศัตรูเลย
ตามหลักการแลวทุกคนจากขางนอกสามารถเขามาในเมืองไดหลังจากไดรับสิทธิ
จึงทำใหคนดีเลวปะปน
สิ่งที่พวกเขาตองการคือความเปดกวางและตองการใหคนมากมายหลั่งไหล
เขาสูที่นี่ สวนอาหารเลิศรสก็เปนเพียงวิธีการและรูปแบบการฝกตนอยางหนึ่ง ยิ่งมีคน
มากมายอุทิศความกระหายอยากใหพวกมัน ก็จะยิ่งทำใหผูฝกกฎเกณฑปรารถนารส
ภายในเมืองไดประโยชนมากมาย
บางทีอาจเปนเพราะเงื่อนไขเหลานี้จึงทำใหภายในเมืองปรารถนารสดูคลายจะ
สับสนวุนวาย แตที่จริงกลับมีรูปแบบของกฎบางอยาง
ที่นี่ชีวิตคนไมมีความหมายอะไรนัก
สิ่งที่มีความหมายอยางแทจริงคือตองสามารถปกปองตนเองได
“นาสนใจ” เมื่อคิดเรื่องทั้งหมดนี้แ ลว ใบหนาของหวังเป าเลอ ก็ย ิ้มออกมา
เขาพบวาตนคอนขางจะชอบเมืองปรารถนารสแหงนี้ ที่สำคัญที่สุดคือ ที่นี่เขามีกิจการ
อยูหนึ่งแหง
“แลวคำแนะนำของรานแหงนี้อยูไหน” หวังเปาเลอหรี่ตา มองไปยังผูจัดการรานหญิง
ที่ตอนแรกยังงดงามเปยมเสนห แตตอนนี้กลับจำเคาลางเดิมไมได
 ผูจัดการรานหญิงจะกลาปฏิเสธไดอยางไร เมื่อไดยินแลวก็รีบตบอกของตนทันที
ตอนนั้นเองแสงสีแดงก็เปลงออกมาจากภายในราง แลวลอยมารวมตัวกันอยูตรงหนา
นางชาๆ จนเกิดเปนปายคำสั่งเลือนรางปายหนึ่ง
บนป า ยคำสั ่ ง แผ น นี ้ ม ี อ ั ก ขระโบราณจำนวนมากสอดประสานกั น อยู
ทำให ช ั ่ ว พริ บ ตาที ่ ผ ู  ค นปราดมองไปก็ ค ล า ยจะมองเห็ น อาหารโอชะของโลก
จนความอยากอาหารพุงขึ้นมาอยางควบคุมไมได
แมแตเจาอวนนอยกับคนแคระและพอครัวผูนั้น ตอนนี้ลวนแลวแตมีสภาพ
นาเวทนาอยางยิ่ง แตหลังจากเห็นปายคำสั่งนี้แลว ลมหายใจก็หอบถี่ขึ้นมาราวกับ
ควบคุมเอาไวสุดกำลัง
แตเห็นไดชัดวาการควบคุมเชนนี้ไมอาจทำไดนานนัก หากแสดงปายคำสั่งออกมา
นานๆ เกรงวาทั้งสามคนคงอดไมไดที่จะพุงไปแยงชิงโดยไมสนอะไรทั้งสิ้นแน
เขากวาดมองสีหนาของทุกคน หวังเปาเลอครุนคิด ยกมือขวาขึ้นควา ทันใดนั้น
ปายคำสั่งเลือนรางก็พุงมาหาหวังเปาเลอ เมื่อถูกเขาจับเอาไวในมือแลว สายตาของ
ทุกคนในที่นี้ก็ถูกดึงดูดใหมองไปโดยสัญชาตญาณ
หวังเปาเลอถือปายคำสั่งไวพลางสัมผัสตระหนักรูครูหนึ่ง นัยนตามีประกายแสง
วาบผาน คำแนะนำนี้… ในความคิ ดของเขา ความจริ ง มั น ก็ คื อเมล็ ดพั น ธุ  เต าที ่ มี
ขนาดเล็กและเปราะบางอยางยิ่งเทานั้น
และเมื่อเทียบกับเมล็ดพันธุเตาของจริง ของสิ่งนี้นับวาเปนแคกิ่งยอยที่เล็กจอย
อยางยิ่ง ไมเหมือนแมแตหนึ่งในหมื่นสวน ใชคำวา ‘เสนเตา’ มาบรรยาย บางที
อาจเหมาะยิ่งกวา
แตแมจะเปนเชนนี้ มันก็ยังทำใหผูคนสามารถเชื่อมตอกับกฎเกณฑแหงปรารถนารส
หลังจากตระหนักรูได แตเรื่องการตระหนักรูการฝกตนนั้น ถาหากเปรียบเทีย บ
กฎเกณฑปรารถนารสเปนแมน้ำสายหนึ่ง เชนนั้นตอนนี้เสนเตาเสนนี้ก็เหมือนกับ
ตนกลาเล็กๆ ที่มีรากเชื่อมตอกับแมน้ำสายนี้นั่นเอง
แตเนื่องจากตนกลาออนแอและมีขอจำกัด ดังนั้นระดับการดูดซับจึงไมสูง
สวนผูจัดการรานหญิง ในเวลานี้ น ั้ น เปน เพราะสงคำแนะนำออกไป ตัว นาง
จึงออนแอลงไมนอย แตหวังเปาเลอสัมผัสไดชัดเจนวา ถึงแมภายในรางของอีกฝาย
จะไม ม ี ค ำแนะนำอยู  แ ล ว ทว า บางที อ าจเป น เพราะเคยตระหนั ก รู  อ ยู  ห ลายป
ตัวของนางจึงยังสามารถตระหนักรูกฎเกณฑแหงปรารถนารสไดอยู
แคความเร็วและประสิทธิภาพลดลงไปมาก
“ดูทาการฝกตนของโลกใบนี้จะใชเมล็ดพันธุเตาเปนพื้นฐาน รูปแบบการตระหนักรู
กฎเกณฑก็เชนเดียวกัน” หวัง เปาเล อนึ กถึ ง กฎเกณฑ แห ง สุ ขและกฎเกณฑ แ หง
ปรารถนาเสียง ซึ่งลวนเปนเชนเดียวกับกฎเกณฑแหงปรารถนารสตรงหนา
หลังจากเงียบงันไปพักหนึ่ง หวังเปาเลอก็โบกมือขวาทันที ทันใดนั้นปายคำสั่ง
ของกฎเกณฑแหงปรารถนารสที่อยูกลางฝามือก็แทรกซึมเขาไปในฝามือของเขา
เหมือนกับละลาย หลังจากเคลื่อนตัวอยูในราง มันก็กลายเปนวังน้ำวนขนาดเทา
เล็บมืออยูที่บริเวณตันเถียน
เมื่อวังน้ำวนปรากฏ ความรูสึกหิวโหยขั้นรุนแรงก็เกิดขึ้นในรางของหวังเปาเลอ
ราวกั บ ตอนนี ้ แ ม จ ะมี อ าหารเลิ ศ รสมากมายเหมื อ นภู เ ขาทะเลกองไว ต รงหน า
เขาก็สามารถกลืนลงไปไดหมด
และถาไมมีอาหารมาจัดการกับความหิวโหยนี้ ความหิวก็จะถูกกักไวขางในแลว
ดูดซับพลังชีวิตของผูฝกตนไปเอง
 ความรูสึกนี้ยากจะขมกลั้นอยางยิ่ง เพียงพอจะทำใหคนธรรมดาเปนบาไดเลย
แตสำหรับหวังเปาเลอแลว มันยังอยูในขอบเขตที่ทนรับไหว ดังนั้นหลังจากลูบทอง
ของตน เขาก็สยบความรูสึกนี้ไวได จากนั้นก็เงยหนาขึ้น ปราดมองไปยังผูจัดการหญิง
คลายยิ้มคลายไมยิ้ม
พอเขาปราดมองมา ผูจัดการหญิงก็ตัวสั่นรุนแรงยิ่งกวาเดิม แววตาเผยความ
ไม อ ยากเชื ่ อ นางรี บ คำนั บ ลงอย า งรวดเร็ ว โขกศี ร ษะไม ห ยุ ด พู ด อะไรไม อ อก
เพราะหวาดกลัวและประหมาเกินไป
สาเหตุที่เปนเชนนี้ก็เพราะกอนหนานี้ ตอนสงคำแนะนำออกไป ในใจนางก็เกิด
ความเพอฝนอยางหนึ่ง นางจงใจไมพูดถึงผลขางเคียงหลังจากหลอมรวมคำแนะนำ
เดิมทีคิดวาสามารถอาศัยเรื่องนี้มาพลิกสถานการณได
ถึงอยางไรก็เปนเพราะคนอื่นไมเคยหลอมรวมกับคำแนะนำมากอน ดังนั้นจึงไมรูวา
ทันทีที่ผสานเขาไปแลวจะเกิดอะไรขึ้น เรื่องนี้ในเมืองปรารถนารสเดิมก็เปนความลับ
ในระดับหนึ่งอยูแลว
ปนั้นตอนที่นางผสานรวมเขาไป แมจะถูกเตือน แตก็เปนเพราะไมไดเตรียมตัวอยาง
เหมาะสม จึงเกือบถูกคำแนะนำสะทอนกลับใสทั้งตัวแลว ดังนั้นนางจึงเขาใจวา
ต อ ให ค นตรงหน า จะแข็ ง แกร ง ปานใดก็ ย ากจะปลอดภั ย ไร เ รื ่ อ งราว ทั น ที ท ี ่ เ ขา
ถูกสะทอนกลับ ก็จะเปนโอกาสดีที่สุดที่นางจะพลิกกระดานตอบโต
แตอยางไรนางก็คิดไมถึงวาการสะทอนกลับที่นางคิดวานากลัวอยางยิ่ง เมื่ออยูบนตัว
ของอีกฝาย มันกลับไมปรากฏใหเห็นแมแตนอย สิ่งนี้ทำใหความหวังเสนสุดทายในใจ
ของนางพังทลาย ขณะนี้หลังจากถูกหวังเปาเลอกวาดมองมา ความอยากอยูรอดจึง
รุนแรงถึงขีดสุด
“ทำความสะอาดที่นี่ใหเรียบรอย พรุงนี้เปดทำการตามปกติ”
 หวังเปาเลอถอนสายตากลับไป เมื่อลุกขึ้นโบกมือ พันธนาการสี่สายก็แผออก
มาแลวบินเข าไปในร างของคนทั้ง สี ่ ติ ดตรึ ง ดวงวิ ญ ญาณเทพของพวกเขาเอาไว
โดยสมบูรณ จากนั้นเขาจึงบิดตัวอยางเกียจครานแลวเดินขึ้นไปชั้นสอง
ชั้นที่หนึ่งของรานคาคือรานอาหาร ชั้นที่สองจึงจะเปนที่พัก ตอนนี้เขาเดินขึ้น
บันไดและผลักประตูหองพักหลักออกแลว แตจูๆ หวังเปาเลอก็เอยขึ้นวา
“ขาชอบฟงดนตรี คืนนี้ใหเจารองเพลงถึงเชา” กลาวจบหวังเปาเลอก็ผลักประตู
เดินเขาไป
จนกระทั่งเงารางของเขาหายลับไปแลว คนทั้งสี่ที่ชั้นลางก็ตัวสั่นเทา มองหนา
กั น และกั น ล ว นแต ม องเห็ น ความจนใจของแต ล ะคนได จากนั ้ น คนแคระผู  นั้ น
ก็กระโดดโหยงขึ้นมาไปอยูตรงหนาเจาอวนนอยทันที กอนตบหนาเขาไปฉาดหนึ่ง
ตบจนรางของเจาอวนนอยกระเด็นไปกระแทกกับผนังตรงๆ ยังไมจบ พอครัว
ชายฉกรรจ ก ็ ท ำเช น เดี ย วกั น เขาเดิ น เข า ไปเตะอย า งแรง เตะจนเจ า อ ว นน อ ย
กระอักเลือดออกมาแลวลมลงไปอีกดาน
“เจาตาบอดหรือไง กลับพาดาวมรณะเชนนี้เขารานได!”
สภาพของเจาอวนนอยอนาถอยางยิ่ง รูสึกเสียใจเชนกัน แตกลับไมอาจคัดคานได
ถึงอยางไร…ก็เปนเขาเองจริงๆ ที่บังคับใหหวังเปาเลอเขามาในราน
“พอครัวพูดไดไมผิด ตาของเจามืดบอดแลวจริงๆ” ขณะที่เจาอวนนอยพยายาม
คลานขึ้นมา เสียงแผวเบาก็ดังมาจากตรงหนาของเขา เจาอวนนอยหนาเปลี่ยนสี
หลบหลี ก ไม ท ั น การ ผู  จ ั ด การร า นหญิ ง ปรากฏตั ว อยู  ต รงหน า เขา นางยกนิ ้ ว มื อ
ของมือขวาขึ้นแทงลงไปที่ตาขวาของเจาอวนนอยแลวควักออกมาเต็มแรง
 เจาอวนนอยกำลังจะกรีดรอง คนแคระผูนั้นก็มาอยูขางหลังแลวอุดปากเอาไว
แนน ทำใหเจาอวนนอยไมอาจสงเสียงรองออกมาได ทำไดเพียงตัวสั่นเทิ้มรุนแรง
ปลอยใหผูจัดการรานหญิงควักลูกตาของเขาออกมา แลวปอนใหคนแคระที่อยูขาง
ตัวเขา
“ลากออกไปซะ สั่งสอนใหดี” จากนั้น ทามกลางความโหดเหี้ยมของคนแคระ
และพอครัว ผูจัดการรานหญิงก็เอยเสียงเบาแลวไมดูตอ แตนั่งอยูขางๆ ถอนหายใจ
ออกมา กอนเริ่มรองเพลง
เสี ย งเพลงแสนคั บ แค น ใจพร อ มกั บ ความอั บ จนป ญ ญาและเสี ย งที ่ ส ั ่ น ระรั ว
ก็สะทอนกองอยูในรานเนิ่นนาน
ในหองพัก สีหนาของหวังเปาเลอเยือกเย็น ไมยินดียินราย นั่งทำสมาธิอยู
ในโลกวิปริตที่เต็มไปดวยความปรารถนา สิ่งที่จำเปนคือเจาตองโหดเหี้ยมยิ่งกวาผูอื่น
 บทที่ 1330 น้ำเปนสุข
เสียงเพลงดังอยูทั้งคืน
เชาวันรุงขึ้น เมื่อประตูใหญของรานเปดออกและแสงแดดสองเขามา พื้นรานคา
ก็สะอาดสะอานไรไรฝุน โตะเกาอี้ก็เชนกัน ไมมีรองรอยเสียหายแมแตนิด
มีเพียงพนักงานดูแลลูกคาสองคน คนหนึ่งสีหนาซีดขาวเดินกะโผลกกะเผลก
แตในปากเคี้ยวอะไรบางอยางอยูตลอด เคี้ยวไมหยุด ไมกลืนลงไปสักที สวนอีกคน
จากอวนก็ผอมลง ทั้งยังตาบอดหนึ่งขาง สีหนาย่ำแยอยางยิ่ง
สวนพอครัวนั้น เนื่องจากไมไดเผยตัวออกมาจึงมองไมเห็น แตก็ไดกลิ่นคาวเลือด
จางๆ มาจากครัวดานหลังอยางเลือนราง และยังมีเสียงคลายสับเนื้อดังฉับๆ
นอกจากนั้น ผูจัดการรานหญิงผูงามล้ำเปยมเสนหก็ยังมีสีหนาหอเหี่ยว เสียงแหบแหง
เล็กนอย รอยยิ้มก็ดูฝนใจอยางยิ่ง สิ่งเหลานี้ทำใหลูกคาประจำของรานที่มาเยือนใน
วันธรรมดาประหลาดใจมาก
แต พ วกเขาก็ ไ ม ไ ด ค ิ ด อะไรนั ก มี ค นเข า มาอยู  เ นื อ งๆ กิ น อาหารตามปกติ
ขณะพูดคุยกัน แลวจากไปทีละคน จนกระทั่งยามเที่ยงตรง ลูกคาในรานก็คอยๆ
เพิ่มมากขึ้น แมจะไมเต็มราน แตก็มีอยูเจ็ดแปดสวน
ในจำนวนนั้นมีทั้งชาวเมืองปรารถนารสและมีคนจากภายนอก ดูทาทางปกติมาก
เหมือนกับวาหากไมใชวันเทศกาล ความโกลาหลวุนวายของเมืองปรารถนารสก็จะถูก
เก็บซอนเอาไว ไมปรากฏออกมางายๆ
สวนความผิดปกติของพนักงานและผูจัดการในรานก็ไมมีใครสนใจ กระทั่ง…
เมื ่ อ มี ค นจากภายนอกสองสามคนซึ ่ ง ไม ใ ช ช าวเมื อ งเมื อ งนี ้ ก  า วเข า มาในร า น
อยางระมัดระวัง สายตาของพวกเขากวาดมองรอบๆ เปนพักๆ จดจองพิจารณาอยูที่
คนแคระกับเจาอวนนอยอยูบอยๆ
 หากเปนในยามปกติ คนแคระกับเจาอวนนอยคงไมยอมแลว แตวันนี้พวกเขา
คลายจะเปลี่ยนนิสัย ปลอยใหตนถูกประเมิน พลางยกอาหารไปใหดวยทาทีเศราซึม
กอนจะจากไปเงียบๆ
ภาพนี ้ ท ำให ค นนอกไม ก ี ่ ค นนั ้ น พากั น ตกใจ เมื ่ อ วานพวกเขาเห็ น กั บ ตาว า
หวังเปาเลอถูกบีบบังคับใหเขาราน ที่มาวันนี้ก็เพราะความแปลกประหลาดของ
เมื่อวาน ทำใหเกิดความสงสัยใครรู จึงมาดูสถานการณสักหนอย
ถึงอยางไรหลังจากเทศกาลผานไป ความอันตรายจากรานคาของเมืองปรารถนารส
ก็ลดลงไปมาก
ตอนนี้เมื่อเห็นทั้งหมดนี้แลว คลื่นยักษในใจคนนอกสองสามคนนี้ก็โหมซัด รับรูไดวา
ชายหนุมที่เขามาในรานเมื่อวานผูนั้นไมใชคนธรรมดา แตดูแลวแมวาพนักงานในราน
กับผูจัดการรานจะบาดเจ็บ ทวากลับยังมีชีวิตอยู ดังนั้นในใจของคนสองสามคนนี้
จึงเริ่มคาดเดาวา สุดทายชายหนุมผูนั้นจะน้ำนอยแพไฟและกลายเปนวัตถุดิบอาหาร
ไปแลวหรือไม?
แตขณะที่คนนอกเหลานี้กำลังครุนคิดอยูในใจ ประตูหองพักที่ชั้นสองก็เปดออก
หวังเปาเลอคอยๆ กาวมายืนอยูบนระเบียงแลวกมหนามองลงไปขางลาง
การปรากฏตัวของเขาดึงดูดความสนใจของลูกคาชั้นลางไดทันที ตางก็พากัน
เงยหนาขึ้นไปมอง คนนอกสองสามคนนั้นก็เชนกัน หลังจากเห็นหวังเปาเลอแลว
พวกเขาก็รีบเก็บสายตากลับไปอยางวองไว
ขณะเดียวกันนั้น คนแคระตัวสั่นสะทานอยางเห็นไดชัด เขาสงอาหารอยาง
ขยั น ขั น แข็ ง มากกว า เดิ ม ส ว นเจ า อ ว นน อ ยก็ ก ระตื อ รื อ ร น สุ ด ใจ เช็ ด โต ะ ที ่ เ ดิ ม
สะอาดเอี่ยมอองทั้งไมมีคนใชเต็มกำลัง และยังมีผูจัดการรานผูนั้นก็คลายคึกคักขึ้น
กมหนาทำบัญชีเร็วรี่ ทาทางจริงจังเหนือใคร
แมแตเสียงฉึบฉับที่ครัวดานหลัง ตอนนี้ก็ยังดังชัดเจนยิ่งกวาเดิม…
 หวั ง เป า เล อ ทอดมองทั ้ ง หมดนี ้ แ ล ว สู ด หายใจลึ ก สั ม ผั ส ได ถ ึ ง กลิ ่ น อาย
ความกระหายอยากจางๆ มันแพรกระจายไปทั่วรานแลวลอยเขามาหาเขา หลังถูกเขา
สูบเขาปากแลวก็ผสานเขากับวังน้ำวนที่ตันเถียน
ความพึงพอใจแรงกลาทำใหจิตใจของหวังเปาเลอกระปรี้กระเปราขึ้นมาไมนอย
เขาเริ่มรูสึกสนใจการฝกกฎเกณฑปรารถนารสยิ่งกวาเดิม
การฝกตนเชนนี้ มันแปลกพิสดาร แตขณะเดียวกันเขาก็ชอบมาก
ทวานาเสียดายที่กลิ่นอายความกระหายอยากของที่นี่ไมเขมขน แคหวังเปาเลอ
สูบเขาไปไมกี่คำก็สูบจนกลิ่นอายเหลานี้หมดสิ้นแลว สิ่งนี้ทำใหหวังเปาเลอรูสึก
เสียดายอยูในใจ เมื่อคิดถึงวันเทศกาลเมื่อวาน คนทั้งเมืองตางมารวมตัวกันที่แทนบูชา
กลิ่นอายแหงความกระหายอยากเขมขนเสียจนไมอาจจินตนาการไดเลย
“กฎเกณฑปรารถนารสเชนนี้ หากฝกฝนไดจนถึงขีดสุด หมื่นชีวิตทุกสรรพสิ่งก็จะ
ถูกควบคุม…เพราะความปรารถนาเชนนี้ เดิมก็เปนสวนหนึ่งในชีวิตอยูแลว”
“เจ็ดอารมณหกปรารถนาเดิมก็ลวนเปนเชนนี้…” หวังเปาเลอสัมผัสรสชาติ
วั ง น้ ำ วนแห ง ความปรารถนาภายในร า ง จากนั ้ น ก็ ห ั น กายเดิ น กลั บ เข า ห อ งพั ก
ขณะครุนคิด
การจากไปของเขาทำใหคนแคระและเจาอวนนอยในราน รวมไปถึงผูจัดการหญิง
ลอบโลง อก เชนนี้เอง เวลาก็เคลื่ อนผ านไปช าๆ ไม น านก็ มาถึ ง ยามเย็ น เวลานี้
หวังเปาเลอปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง หลังดูดซับกลิ่นอายแลวก็กลับหองพักอีกรอบ
จนกระทั่งยามค่ำ หลังจากปดรานแลว ค่ำคืนไรสุมเสียง พรอมกับความประหมาวิตก
ของพวกพนักงาน
 เวลาผานไปแตละวัน ในไมชา หวังเปาเลอก็เปนเจาของรานมาแลวแปดวัน
ในแปดวั น นี ้ ทุ ก ครั ้ ง ที ่ เ ขาโผล ห น า ออกมาล ว นเป น การดู ด ซั บ กลิ ่ น อายแห ง
ปรารถนารส ชวงเวลาอื่นลวนไมหือไมอือ ทำใหพวกคนแคระเริ่มจะผอนคลายขึ้นบาง
แตในคืนวันที่เกาที่พวกเขาคิดวาจะเงียบงันไรเรื่องราวเหมือนเดิม หลังปดราน
เงารางของหวังเปาเลอก็ปรากฏขึ้นที่ชั้นหนึ่ง เมื่อเขานั่งลงบนเกาอี้ คนแคระและ
เจาอวนนอย รวมถึง ผูจัดการรานกั บพ อครั วที ่ อยู  ชั ้ น หนึ ่ ง ก็ รู  สึ กประหม า ขึ ้ น มา
โดยสัญชาตญาณ
“ขาไมพอใจมาก” หวังเปาเลอนั่งอยูบนเกาอี้และเอยเสียงราบเรียบ
“กิจการของรานนี้แยเกินไป”
เมื่อหวังเปาเลอเอยออกมา คนแคระก็หยุดเคี้ยว เจาอวนนอยกมหนา พอครัว
หันไปมองผูจัดการรานหญิง สวนใบหนาผูจัดการรานหญิงก็เผยทาทางไมไดรับ
ความเปนธรรม นางกมหนาตอบคำ
“นายทาน สถานการณชวงสองสามวันมานี้นับวาดีแลว…”
เขาไมไ ดสนใจคำพูด ของผูจ ั ดการร า นหญิ ง หวั ง เป าเล อยกมื อ ขึ ้ น หยิ บกระเป า
คลังเก็บออกมาโยนไวบนโตะ
“พรุงนี้ใหเปดขายของสิ่งนี้” กลาวจบ หวังเปาเลอก็ลุกขึ้นเดินกลับหองพัก
หลังจากเขาเดินไปแลว พวกคนแคระก็มองหนากันแลวเขาไปใกลโตะทันที
กอนจะหยิบกระเปาคลังเก็บขึ้นมาดวยความสงสัย พอเปดออกก็เห็นทันทีวาขางใน
มีขวดขนาดเล็กอยูหลายรอยขวด
ในขวดทุกใบลวนมีน้ำอยูครึ่งขวด
 “นี่คือ…” พอครัวสงสัย ยกขึ้นเปดออก หลังดมอยูครูหนึ่งก็ดื่มเขาไปหนึ่งอึก
จากนั้นดวงตาพลันเบิกโพลง ชั่วพริบตาใบหนาอัปลักษณก็แยมยิ้มออกมาโดยไมรูตัว
แววตาเต็มไปดวยความเคลิบเคลิ้ม
เมื่อคนแคระและเจาอวนนอยเห็นภาพนี้เขาก็รีบหยิบสองขวดขึ้นดื่มโดยเร็ว
ไมนานรางกายก็สั่นสะทาน เผยทาทางแบบเดียวกันออกมา จนทำใหดวงตาของ
ผูจัดการรานหญิงเปลงประกาย นางหยิบขึ้นมาจิบอึกหนึ่ง พริบตาตอมาก็หายใจ
หอบถี่ทันที
“หวานอมเปรี้ยว มีฟองอากาศเล็กนอย ที่สำคัญที่สุดคือในนั้นมีกลิ่นอายแหงสุข!”
นี่ก็คือ…น้ำเย็นหลอวิญญาณ!
ที่มือของหวังเปาเลอในหองพักก็มีอยูหนึ่งขวดเชนกัน หลังดื่มลงไปหนึ่งอึก
แววตาของเขาก็มีประกายแปลกประหลาดวาบผาน เดิมทีเขาคิดจะทำตัวคอมต่ำ อ
เก็ บ งำอยู  ใ นเมื อ งปรารถนาเสี ย งสั ก หน อ ย แต เ มื ่ อ เข า ใจเรื ่ อ งกฎเกณฑ แ ห ง
ปรารถนารสแลว หวังเปาเลอก็คิดวาการทำตัวคอมต่ำนั้นแกไขปญหาไมได
หากสามารถปกหลักอยูในเมืองปรารถนารสและไดกฎเกณฑแหงปราถรถนารส
มามากกวานี้ มันจะมีประโยชนตอตัวเขามากยิ่งขึ้น ดังนั้นเขาจึงผสานกลิ่นอายแหง
กฎเกณฑสุขในรางเขาไปในน้ำเย็นหลอวิญญาณ จนเกิดเปนเครื่องดื่มชนิดนี้
การใชเจ็ดอารมณเปนวัตถุดิบไมใชเรื่องหายากในเมืองปรารถนารส แตนอกจาก
รานคาชั้นยอดสามถึงหาแหงที่สามารถจัดหาสวนผสมที่เปนหนึ่งในเจ็ดอารมณได
ทั้งปแลว บางครั้งสวนใหญรานคาอื่นจะจัดหามาไดเพียงเล็กนอยเทานั้น
ถึงอยางไร สายเลือดของเจ็ดอารมณสวนใหญลวนซอนตัว หาเจอยากอยางยิ่ง
และเนื่องจากกฎเกณฑแหงสุขถูกผูร่ำรองแหงปรารถนาเสียงเพงเล็ง หลายปมานี้
จึงถูกทำลายไปอยางตอเนื่อง เหลือเพียงพวกไมสมบูรณ
 ซึ่งแทบจะถูกทำลายจนสิ้นอยูแลว ดังนั้นจึงยิ่งมีนอยเขาไปใหญ ตอใหบางครั้ง
ถูกจับมาได แตก็ไมเหมือนกับหวังเปาเลอที่อาศัยการตระหนักรูของตนก็สามารถ
สรางเตาออกมาไดอยางไรที่สิ้นสุด
ดังนั้น แทบจะเดาไดเลยวาเมื่อเปดขายน้ำเย็นหลอวิญญาณ รานคาแหงนี้จะตอง
คอยๆ มีชื่อเสียงขึ้นแนนอน
สิ่งนี้ทำใหดวงตาของพวกผูจัดการรานหญิงกับคนแคระสวางไสวในทันที
 บทที่ 1331 เปนที่นิยม
เพียงแตเรื่องที่หวัง เปาเลอ สามารถจั ดหาน้ ำเย็ นหลอวิญญาณไดไ มจ ำกั ดนี้
พวกผูจัดการรานยังไมรู ดังนั้นแมวาดวงตาจะสวางไสว แตสิ่งที่พวกเขามองเห็น
มากกวานั้นคือความดังระเบิดในชั่วพริบตา
แทจริงแลวพวกเขาก็ไมเคยคิดดวยซ้ำวาจะใชวัตถุดิบประเภทเจ็ดอารมณไดใน
ระยะยาว ถึงอยางไรเรื่องแบบนี้ในเมืองปรารถนารสก็มีเพียงรานอาหารยอดนิยม
ชั้นเลิศแคสามสี่รานเทานั้นจึงจะทำได
และรานอาหารแบบนี้ เบื้องหลังมักจะมีเจาแหงสวาปามอยูหนึ่งคน
ถึงขั้นที่กลาวไดวามีเพียงเจาแหงสวาปามเทานั้นจึงจะมีสิทธิครอบครองราน
ในเมืองแหงนี้ที่ใชเจ็ดอารมณเปนวัตถุดิบระยะยาวโดยไมถูกผูอื่นสอดแนมแยงชิงไป
ดังนั้น พวกผูจัดการรานและคนแคระในตอนนี้จึงไมไดรับรูเลยวาน้ำเย็นหลอ
วิญญาณที่อยูตรงหนาพวกเขาจะทำใหเกิดลมพายุแบบไหนกับรานคาแหงนี้ไดบาง
แตเรื่องเหลานี้ลวนอยูในการพิจารณาของหวังเปาเลอแลว
นี่เปนการตัดสินใจหลังจากเขาชั่งน้ำหนักอยูถึงเจ็ดแปดวัน บางครั้งการซอนตัว
ก็ไ ม จ ำเปนตองทำตัวคอมต่ำ เสมอ บางที การทำให ตนมี ค ามากขึ ้ น ก็ อ าจจะเป น
การซอนตัวที่ดีขึ้นก็ได ดังนั้นการเสนอขายน้ำเย็นหลอวิญญาณจึงเปนเพียงจุดแรกเริ่ม
ในแผนการของหวังเปาเลอ
ไมนานก็ผานไปหนึ่งคืน เมื่อเปดรานใหมในเชาวันตอมา ลูกคาเกาที่มักจะมา
ประจำทุกคนตางแปลกใจอยางมากเมื่อพบวาพนักงานและผูจั ดการร านได ขจั ด
ความเสื่อมโทรมของเมื่อหลายวันกอนไปแลว แตละคนเปลี่ยนเปนกระฉับกระเฉง
ขึ้นมา รอยยิ้มบนใบหนาไมเคยหายไปเลย
 ขณะเดียวกัน นอกจากอาหารยามปกติแลว คนแคระและเจาอวนนอยผูนั้นยัง
แนะนำเครื่องดื่มที่ชื่อวาน้ำเย็นหลอวิญญาณใหกับลูกคาอยางตอเนื่อง เนื่องจาก
ราคาไมแพงมาก ดังนั้นจึงมีผูฝกตนสวนหนึ่งลิ้มชิมดู
แตหลัง จากดื่มไปคำแรก ผูฝ กตนที ่ ลองซื ้ อ ดู เหล านั ้ น ก็ ตั วสั ่ น ระริ กกั น หมด
อยางไมมียกเวน ดวงตาเบิกกวาง ยากจะปกปดความเคลิบเคลิ้มในแววตา ใบหนา
ก็ยิ่งมีรอยยิ้มประดับอยูไมมากก็นอย
ทันใดนั้น ภาพนี้ก็ทำใหคนที่ไมไดลองพากันแปลกใจ บางคนไปซื้อมาหนึ่งขวด
ดวยความสงสัย และพริบตาตอมาก็มีทาทางเหมือนกัน
ผานไปพักหนึ่งถึงมีคนถอนหายใจยาวเหยียด
“กฎเกณฑแหงเจ็ดอารมณ!”
“นี่คือ…กลิ่นอายแหงสุขหรือ”
“คาดไม ถ ึ ง ว า จะมี เ ครื ่ อ งดื ่ ม ของกลิ ่ น อายแห ง สุ ข อยู  ของสิ ่ ง นี ้ … ส ง ผล
อยางนาตะลึงตอการฝกตนของพวกเรา”
หวังเปาเลอสังเกตไดนานแลววาเจ็ดอารมณและหกปรารถนาของโลกใบนี้ตอตาน
กันและกัน และสวนมากการตอตานเชนนี้จะปรากฏอยูในรูปแบบของการกลืนกิน
และผสานรวม ฝายตรงขามลวนกลายเป น ของบำรุ ง ชิ้ น ใหญเพื ่ อเพิ ่มพลั งให ตน
แข็งแกรงขึ้นไดทั้งนั้น
นี่ก็คือหนึ่งในเหตุผลที่เจ็ดอารมณตองหลบซอนตัวอยูในโลกใบนี้และเกือบจะ
สูญสิ้นเผาพันธุ
ดวยเหตุนี้ หลังจากไดลิ้มรสความอัศจรรยของน้ำเย็นหลอวิญญาณแลว ยอดขาย
ก็ยอมเพิ่มขึ้นตาม แตเมื่อคืนหลังจากไดน้ำเย็นหลอวิญญาณมา พวกผูจัดการราน
ก็ปรึกษากันแลววาจะจำกัดปริมาณขาย
 ดานหนึ่งคือพวกเขาไมรูวาน้ำชนิดนี้ผลิตไดไมจำกัด อีกดานคือเปาหมายทุกอยาง
ที ่ ใ ช ส  ว นผสมนี ้ ก ็ เ พื่ อ ดึ ง ดู ด กลิ ่ น อายแห ง ความกระหายอยากให ม ากขึ ้ น ดั ง นั้ น
การจำกัดปริมาณการขายจึงไมใชสิ่งที่รานของพวกเขาริเริ่มทำ ที่รานอื่นๆ ก็เกิดขึ้น
บางเปนบางครั้ง
ดังนั้น ผูฝกตนที่คิดจะซื้อขวดที่สองหลังจากซื้อไปแลวหนึ่งขวดจึงถูกบอกกลาว
เรื่องนี้อยางรวดเร็ว แมจะรูสึกเสียดายและเกิดความปรารถนา แตพวกเขาก็เขาใจดีวา
เรื่องนี้มีแตตองรอ
เปนเชนนี้ เมื่อยามเที่ยงและยามเย็นมาถึง จากการนำน้ำเย็นหลอวิญญาณ
มาขายก็นับวาทำใหเกิดการเคลื่อนไหวในสวนเล็กๆ ของเมืองปรารถนารสแหงนี้แลว
แตเนื่องจากมีปริมาณนอยเกินไป บวกกับรานไมไดเปนที่รูจัก ดังนั้นขอบเขตที่เกิด
การเคลื่อนไหวจึงเล็กมาก ทั้งไมไดดึงดูดความสนใจของรานอื่นๆ รอบดานดวย
แต…เรื่องใดก็ตามที่มีจุดระเบิดและยิ่งสั่งสมอยางเพียงพอแลว ก็ลวนสามารถ
แผคลื่นผันผวนนาตะลึงไดทั้งนั้น น้ำเย็นหลอวิญญาณก็เชนกัน พอผานไปสิบวัน
ขณะที่รานคาจำกัดปริมาณไวที่หนึ่งรอยขวดตอวัน เรื่องนี้ก็คอยๆ แพรกระจายไป
ผูคนที่เคยลิ้มลองทั้งหมดยิ่งรูสึกกระหายมากขึ้น ดังนั้นในไมชา…นอกรานคาแหงนี้
ก็เริ่มมีคนมาตั้งแถวในยามค่ำคืนแลว
การตอแถวเชนนี้ ในแงหนึ่งมันคือการประชาสัมพันธที่ดีที่สุด ทำใหผูคนที่
เดินผานไปทั้งหมดลวนรูสึกแปลกใจสงสัย โดยเฉพาะเมื่อผานไปอีกเจ็ดแปดวัน
กลุมคนที่มาตอแถวนอกรานยามเย็นมีจำนวนมากถึงหลายรอยคนแลว ในที่สุดเรื่องนี้
ก็ทำใหเกิดความปนปวนที่รุนแรงยิ่งกวาเดิมขึ้นมาในระดับหนึ่ง
รานรวงรอบๆ เริ่มเคลื่อนไหวแลวพากันมาตรวจสอบ เปนเพราะผูคนตอแถว
มากมายขนาดนี้ ความกระหายและกลิ่ นอายแหงปรารถนารสของพวกเขาจึ ง ยิ่ ง
เขมขนขึ้นเรื่อยๆ ทำใหคนอื่นๆ ไมอาจไมสนใจ
เชนเดียวกัน การที่คนมาตอแถวก็ทำใหหวังเปาเลอผูเปนเจาของรานดูดซับกลิ่นอาย
แหงปรารถนารสไดอยางราบรื่นยิ่งขึ้น กฎเกณฑแหงปรารถนารสภายในรางเพิ่มพูน
อยางรวดเร็ว
แมแตผูจัดการรานกับพวกคนแคระก็ยังไดประโชนมากมาย แมจะเสียรานคาไป
แตตอนนี้สารอาหารของการฝกตนที่พวกเขาดูดซับทุกวันๆ กลับมีมากกวาตอน
ยังมีรานแบบเมื่อกอนเสียอีก
ใชความรุนแรงสามารถทำใหรางกายยอมจำนน แตผลประโยชนกลับทำใหจิตใจ
ของผูคนจำนนอยางสมบูรณ อยางพวกผูจัดการรานก็เชนกัน พวกเขาไมเคียดแคน
หวังเปาเลออีกแลว ถึงขั้นที่ถาหากหวังเปาเลอเสนอตัวจะจากไป พวกเขาก็จะยัง
ไมเห็นดวยดวยซ้ำ
ผลประโยชนที่เพิ่มขึ้นมาทำใหพวกเขาทุมเทแรงใจปกปองยิ่งกวาตัวหวังเปาเลอ
เองเสียอีก
ในไม ช  า กิ จ การของร า นรอบๆ ก็ ต กต่ ำ เพราะเรื ่ อ งนี ้ แต พ วกเขาไม ค ิ ด ว า
น้ำเย็นหลอวิญญาณจะมีอยูไดนาน อีกทั้งเรื่องเชนนี้รานรวงไมนอยลวนเคยทำ
มาทั้งนั้น มากสุดหนึ่งเดือนก็จะหายไปแลว
ดัง นั้น พวกเขาจึง เลือกจะสังเกตดู ความนิย มของร านค าขางๆ จนกระทั่ง…
ความรอนแรงของน้ำเย็นหลอวิญญาณยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีก กินเวลานานกวาหนึ่งเดือน
ไปแลว จำนวนคนที่มาตอแถวก็ยิ่งพุงไปถึงหนึ่งพันคน เรื่องนี้จึงนับวาโดงดังอยูใน
เมืองปรารถนารสเปนวงกวาง
ในที ่ ส ุ ด ร า นค า อื ่ น โดยรอบ ก็ น ั ่ ง ไม ต ิ ด ผู  ท ี ่ เ ข า มาหาเรื ่ อ งพวกแรกสุ ด ก็ คื อ
รานที่อยูใกลกับพวกเขาที่สุดนั่นเอง พนักงานกับผูจัดการรานนั้นเฝาดูคนที่ตอแถว
อยูขางนอก จนถึงยามค่ำก็พังประตูบุกรุกเขาไป
 เมื่อประตูรานปดลง ขางในก็ไรเสียง คนที่เฝาดูอยูดานนอกก็ลวนสังเกตดูอยู
บอยๆ แตจนกระทั่งยามเชา ดานในก็ไมมีความเคลื่อนไหวแมแตนิดเดียว
กระทั่งถึงเวลาเปดทำการ เจาอวนนอยที่ตาบอดไปขางหนึ่งก็เดินออกมาอยาง
เยอหยิ่ง หลังจากเปดประตูรานและเปดกิจการตามปกติ ผูฝกตนที่ตอแถวอยูดานนอก
ถึงหายใจเขาลึกเมื่อพบวาพนักงานในรานมีเพิ่มขึ้นมา
ไมกี่คนที่เพิ่มเขามาก็คือผูฝกตนจากรานขางๆ ที่บุกเขาไปเมื่อคืน พวกเขา
แตละคนลวนทอแท แววตามีความหวาดกลัวขณะยังออนแรง
พร อ มกั น นั ้ น …ขนาดของร า นก็ ใ หญ ข ึ ้ น ด ว ย ไม ร ู  ว  า เชื ่ อ มกั บ ร า นข า งๆ
จนกลายเปนรานเดียวกันตั้งแตเมื่อไร
เรื ่ อ งนี ้ ท ำให ล ู ก ค า ที ่ ต  อ แถวอยู  เ หล า นั ้ น รู  ส ึ ก ตกใจไปตามๆ กั น ยิ ่ ง กว า นั้ น
พวกผูฝกตนจากรานอื่นๆ ที่มาเฝาดูอยูที่นี่ก็สูดหายใจลึก ทันใดนั้นก็ไมกลากระทำ
การบุมบามอีกแลว
เปนเชนนี้ เวลาผานไปอีกหนึ่งเดือน น้ำเย็นหลอวิญญาณเหมือนกับฝนตกชุมฉ่ำ
อยูในเมืองปรารถนารส ในใจของผูฝกตนเกือบครึ่ง มันกลายเปนขาวลือที่ดังระเบิด
ที่สุดในเขตตะวันออกของเมืองปรารถนารส
ตอนนี้เอง ในเขตตะวันออก ณ รานอาหารขนาดใหญแหงหนึ่งก็กำลังจับตามองที่
แหงนี้ดวยสายตาละโมบ
“ไปสงขาว บอกใหมอบสูตรกับวัตถุดิบจากกฎเกณฑแหงสุขมาซะ ไมอยางนั้น…
จะไมไดเห็นทองฟาของวันพรุง นี้” คำพูดราบเรี ยบดังออกมาจากในร านอาหาร
ขนาดใหญแหงนี้
 บทที่ 1332 รางแหงปรารถนา
ยามค่ำวันนั้น ในรานของหวังเปาเลอบรรยากาศเครงเครียด
ผูจัดการรานหญิงเจาเสนหกับพวกคนแคระจดจองไปยังเกล็ดหนึ่งชิ้นที่วางอยู
บนโตะ ดวงตาฉายแววหวั่นวิตกขึ้นมา ตรงขามพวกเขามีคนอยูสี่คน
ในหมูคนสี่คนนี้มีสองคนรูปรางกำยำเปนพิเศษ และยังมีเด็กหนุมแตงตัวแบบ
พนักงานกับชายชราหนึ่งคน ตอนนี้พวกเขาลวนมีสีหนาขมขื่น พลางเหลือบมองไปที่
ชั้นสองเปนบางคราว
คนเหล า นี ้ ก ็ ค ื อ คนที ่ เ ดิ ม มาจากร า นข า งๆ เป น เพราะพั ง ร า นเข า มาในวั น นี้
จนถูกหวังเปาเลอเจรจาอยางเปนมิตรไปรอบหนึ่ง สุดทายก็ตัดสินใจเขารวมกับ
ครอบครัวนี้อยางซาบซึ้งใจ และมอบรานของตนใหดวยความเต็มใจ เพื่อใหกิจการ
น้ำเย็นหลอวิญญาณแพรหลาย พวกเขาจึงทุมเทแรงใจของตนออกมา
แตตอนนี้สายตาของพวกเขากลับหวั่นวิตก เห็นไดชัดวาเกล็ดบนโตะชิ้นนั้ น
มีความหมายแตกตางกันมากสำหรับพวกเขา
“ถูกเกล็ดโลหิตเพงเล็งแลว…”
“เกล็ดโลหิตอยูเหนือผูอิ่มทองอยางพวกเรา เขาเปนถึงผูมีกิน เหตุใดจะตอง
จดจองรานเล็กๆ ของพวกเราดวย”
“ลำพังเกล็ดโลหิตก็ทำใหคนหนังศีรษะชาไดแลว ยิ่งไมตองพูดถึงวาเบื้องหลังของ
เขายังมีสาวกเนื้ออยูคนหนึ่งดวย!”
ทุกคนปรึกษากันเสียงเบา สายตาที่มองไปยังชั้นสองก็บอยขึ้น จนกระทั่งผานไป
พักหนึ่ง ขณะที่พวกเขาวิตกกังวลอยูตรงนี้มากขึ้น เรื่อยๆ ประตูหองพักชั้นสอง
ก็เปดออก หวังเปาเลอเดินออกมาจากขางใน
 ชั่วพริบตาที่มองเห็นรางของหวังเปาเลอ ทุกคนที่อยูชั้นลางก็กมหนาลงพรอมกัน
และโคงคำนับใหกับหวังเปาเลอ
“คารวะนายทาน”
หวังเปาเลอใบหนาปราศจากอารมณ กาวลงจากบันไดทีละขั้นๆ กลิ่นอายบนราง
แผออกมาเดี๋ยวจริงเดี๋ยวเลือนราง ทำใหคนทั้งแปดใจสั่นสะทาน ไมกลาเงยหนาขึ้น
มองเห็นเพียงเทาของหวังเปาเลอเทานั้น เมื่อเขาเดินลงมาจากบันได ก็มาปรากฏตัว
อยูดานหนาของพวกเขาแลว
สาเหตุที่เปนเชนนี้ก็เพราะเกรงกลัวสวนหนึ่ง และยังมีอีกสวนมาจากอานุภาพ
กดดันบนตัวของหวังเปาเลอซึ่งรุนแรงเกินไป ทำใหตอนนี้แมอยูใกลก็ยังรูสึกหายใจ
ลำบาก พลังฝกตนในรางคลายถูกสยบเอาไว
ทั้งหมดนี้คอยๆ เพิ่มขึ้นมาหลังจากหวังเปาเลอดูดซับคำแนะนำของรานแหงที่สอง
ควบคูไปกับการขายน้ำเย็นหลอวิญญาณ รวมถึงคนที่อยากมาซื้อขางนอกก็มีเพิ่มขึ้น
เรื่อยๆ
เขาเดินมาอยูตรงหนาทุกคน หวังเปาเลอไมเอยอะไร ทำเพียงหยิบเกล็ดบนโตะ
ชิ้นนั้นขึ้นมาแลวเดินไปที่ประตูราน กระทั่งตอนที่ผลักประตูออก เขาถึงเอยพูดเสียง
ราบเรียบออกมาหนึ่งประโยค
“พวกเขา…จะไมไดเห็นทองฟาวันพรุงนี้” กลาวจบ หวังเปาเลอก็กาวเทาออก
จากราน จนเขาจากไปแลว ทุกคนในรานถึงไดกลาเงยหนาขึ้น ทั่วกายเปยกโชกดวย
เหงื่อเย็น แตละคนมองหนากัน ลวนแตมองเห็นความเกรงกลัวในแววตาของอีกฝาย
“นายทานเขา…ตอนนี้ระดับฝกตนเขาคืออะไร เขามีที่มาอยางไรกันแน”
“นากลัวเหลือเกิน เวลาแคไมกี่เดือน แตเหตุใดตอนที่ขาพบหนานายทานถึงได
รูสึกเหมือนเจอกับเจาสวาปามละ”
 “ทุกคน ที่มาของเจานายไมใชสิ่งที่พวกเราจะรูได แตครั้งนี้ บางทีอาจจะเปน
โอกาสดีท ี่พวกเราจะไดรุง โรจนในเมื องปรารถนารสก็ ไ ด น ะ! หากเจ านายกำจั ด
เกล็ดโลหิตไดแลว พวกเราจะตองไดเขาตาเจาสวาปามแน…” ผูจัดการรานหญิง
เลียริมฝปาก แววตาฉายประกายประหลาด นางในตอนนี้ยอมจำนนอยางสมบูรณแลว
คนอื ่ น เมื ่ อ ได ย ิ น คำพู ด ของนางก็ เ งี ย บเสี ย งลง แววตาค อ ยๆ เผยประกาย
ทะเยอทะยานออกมาตามๆ กัน
ไมมีใครพูดตอ ในรานเงียบสงัด ทุกคนลวนรอคอยผลลัพธ
เรื่องทุกอยางในราน หวังเปาเลอไมสนใจ ตอนนี้เขาเดินอยูบนถนนของเมือง
ปรารถนารส ท อ งฟ า มื ด มิ ด ภายในอาคารรอบๆ มี เ สี ย งกลื น กิ น ดั ง ออกมาเป น
บางคราว แตยามที่หวังเปาเลอเดินผาน เสียงเหลานี้ก็จะหยุดลงกะทันหัน คลายกับ
ติดอยูที่คอ ไมกลาสงเสียงออกไปแมแตนอย
บางครั้งบางคราวก็มีสายตาหลายสายเปดขึ้นมาในความมืด หลังกวาดมองมาที่
หวังเปาเลอ สายตาเหลานั้นก็คลายออกทันที แลวรีบถอนสายตากลับมากอนถอยหาง
อยางรวดเร็ว คลายกลัววาถาหนีชาจะถูกกลืนลงไป
ทั ้ ง หมดนี ้ เ ป น เพราะบนร า งของหวั ง เป า เล อ แผ ก ลิ ่ น อายน า สะพรึ ง ออกมา
เหมือนกับวังน้ำวน มันดึงดูดความกระหายอยากที่ลอยอยางอิสระทั้งแปดทิศมาหา
การผสานรวมกับรานที่สองทำใหเมล็ดพันธุปรารถนารสในตัวของหวังเปาเลอ
กลายเปนวังน้ำวนกวางใหญไพศาลมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะเดียวกันการดูดซับกลิ่นอาย
แหงปรารถนารสในชวงหลายเดือนมานี้ก็ทำใหวังน้ำวนแหงนี้ขยายใหญ พรอมกับให
กำเนิดผลึกแกวสีดำกอนหนึ่ง
ของสิ่งนี้กำเนิดมาจากกฎเกณฑจริงๆ ชั่วขณะที่มันกอตัวขึ้นก็ทำใหกฎเกณฑของ
โลกภายนอกทั้ง หมดในตัวของหวั ง เป าเล อกลายเป น พลั ง ที ่ แ ข็ ง แกร งที ่ สุ ดที ่ เขา
สามารถใชออกมาไดในขณะนี้
 “ขาเรียกสภาวะในตอนนี้วา รางแหงปรารถนา” หวังเปาเลอพึมพำเสียงเบา
ไมยินดียินราย เขาเดินชาๆ ถาหากตอนนี้มองลงมาจากฟาสูงก็จะเห็นอยางชัดเจนวา
รางกายของหวังเปาเลอหายไป แลวแทนที่ดวยวังน้ำวนสีดำสนิทขนาดมหึมา
ราวกับรางแหงปรารถนาเติบโตขึ้นอยางไมหยุดยั้ง ทำใหชาวเมืองทุกคนรอบดาน
ก ม หน า ตั ว สั ่ น เทากั น หมด จนเกิ ด เป น ความเงี ย บสงั ด ราวกั บ เผชิ ญ หน า กั บ
วิญญาณเทพเจา นอมสงใหเขาเดินจากไปไกล
เป น เช น นี ้ หวั ง เป า เล อ ยิ ่ ง เดิ น ยิ ่ ง ไกล กลิ ่ น อายบนร า งก็ ย ิ ่ ง แรงกล า มากขึ้ น
วังน้ำวนสีดำที่ปรากฏขึ้นมาก็ยังใหญโตมหาศาลเขาไปใหญ สวนเปาหมายของเขา
ตลอดมาลวนไมเคยเปลี่ยนแปลง นั่นก็คือ…รานอาหารระดับสี่ที่เปลงประกายวาววับ
หรูหราอลังการอยางยิ่งซึ่งตั้งอยู ณ ปลายสุดของถนนสายนี้
ขณะเดียวกัน ชั้นสามของรานอาหารระดับสี่แหงนี้ ผูฝกตนวัยกลางคนที่นั่งสมาธิ
อยูตรงนั้นลืมตาโพลง ผูฝกตนผูนี้มีผมสีเลือด ทั่วรางเต็มไปดวยเกล็ด คนทั้งคนดูแลว
เหมือนกับอสูรราย แตนัยนตากลับเปลงประกาย ตอนนี้กำลังจองมองไปนอกหนาตาง
ด ว ยระดั บ ฝ ก ตนของเขาแล ว ตอนนี ้ แ ค ม องปราดเดี ย วก็ เ ห็ น วั ง น้ ำ วนสี ด ำ
นาสะพรึงกลุมนั้นคอยๆ เขามาใกล วังน้ำวนแหงนี้ทำใหสีหนาของเขาเปลี่ยนแปลง
กะทันหัน ดวงตาหดเกร็งทันที ลมหายใจถี่รัวเล็กนอย กำลังจะผุดลุกขึ้น แตพริบตา
ตอมา จูๆ ภายในวังน้ำวนสีดำที่เขามองเห็นก็…มีดวงตาคูหนึ่งปรากฏขึ้น
นัยนตาคูนั้นไมมีอารมณแมแตนอย คลายกับหวงนรก มันจองมองเขามาแตไกล
และการจองมองนี้ก็มอบเสียงกูรองขึ้นในหัวและทำใหโลกของผูฝกตนคนนี้พรามัว
คนทั้งคนราวกับเสียสติ ตกอยูในสภาวะสับสน
จนเขาไมทันสังเกตเห็นเลยวาวังน้ำวนกลุมนั้นที่เขาเห็น เดิมทียังอยูหางไกล
แตในชั่วอึดใจก็คลายหายวาบมาปรากฏอยูดานนอกประตูรานอาหารแหงนี้แลว
 เมื ่ อ มั น เข า มาใกล ร า นอาหารเปล ง ประกายวาววั บ หรู ห ราอลั ง การแห ง นี้
พลันถูกปราณมืดที่แผออกมาจากวังน้ำวนสีดำปกคลุม ยิ่งกวานั้นขณะที่มันเขา
ปกคลุม เสียงประตูรานอาหารก็ดังสนั ่นแล วแตกกระจายเปนเสี่ยงๆ จนกระทั่ง
พังทลายและปลิวออกไป
เงารางที่กอตัวจากทะเลแหงความมืดอยางสมบูรณแบบคลายกับฝนรายจาก
ขุมนรกกำลังยกขากาวเขาไปในราน เมื่อเทาเหยียบลงไป ปราณมืดที่พันอยูบน
เทาขางนี้ก็สลายหายไปกับพื้นอยางรวดเร็ว ผานไปที่ใด ทุกสิ่งลวนแตแหงเหี่ยว
ขณะเดียวกันปราณมืดเหลานี้ก็คลายกับผีปศาจ มันกลายเปนเกลียว พริบตาก็พันรัด
รางของพนักงานหลายสิบคนที่กำลังหนาเปลี่ยนสีรุนแรงในชั้นที่หนึ่งของรานอาหาร
ทันที
จากนั้นมันก็ยกพวกเขาขึ้นสูง ไมวาจะดิ้นรนหรือรองขอความชวยเหลืออยางไร
ก็ไมมีประโยชน ขณะที่เงารางจากทะเลแหงความมืดเดินมา ยามที่พวกเขากำลัง
กรีดรองนาเวทนาจนเสียงดังออกไปนอกราน พวกเขาก็ถูกแผดเผาในแบบที่มองเห็น
ไดดวยตาเปลา จนกระทั่งกลายเปนเถาถาน…
คลายกับวาความปรารถนาในรางกายติดไฟ!
มี เ พี ย งเสี ย งน า สั ง เวชดั ง แผ อ อกไปนอกร า นเท า นั ้ น เนิ ่ น นานก็ ย ั ง ไม ห ยุ ด
สั่นสะเทือน ชาวเมืองที่ตัวสั่นเทาอยู รอบๆ ทุ กคน ทำให พวกเขาพากั น ก ม หนา
ทำความเคารพ
 บทที่ 1333 ปกหลัก
“ขาชอบที่นี่” เสียงหัวเราะทุมต่ำของหวังเปาเลอดังออกมาจากทะเลแหงความมืด
ตอนนี้เมื่อเขากาวเขาไปเต็มตัวแลว ดานนอกประตูที่พังทลาย ปราณมืดพวยพุง
เขามาอยางดุเดือด อาบยอมทุกตารางนิ้วของรานอาหารชั้นหนึ่ง ขณะที่มันกำลัง
ทำใหทุกสิ่งทุกอยางผุพัง เปลวไฟสีเขียวก็ปรากฏขึ้นมาและเริ่มแผดเผา
ขณะที่เกิดการเผาไหมขึ้น หวังเปาเลอก็เดินไปยังบันได ขึ้นไปทีละขั้นๆ ทุกขั้นที่
เหยียบลงไป บันไดตรงนั้นก็จะกลายเปนเถาถานแตกสลาย แตรานอาหารรานนี้กลับ
ยังคงอยู ไมมีรองรอยพังทลายแมแตนอย
เชนนี้เอง หวังเปาเลอเดินไปถึงชั้นสอง ชั้นสองของรานแหงนี้มีหองแยกสวนตัว
อยูหลายหอง ตอนนี้ในชั่วพริบตาที่เขากาวลงไป ประตูหองแยกทั้งหมดพลันเปดออก
ผูฝกตนหลายคนตาแดงก่ำ พุงออกมาจากขางใน ทะยานไปหาหวังเปาเลอ
แตยังไมทันไดเขาใกล ในทะเลแหงความมืดบนตัวของหวังเปาเลอก็พลุงพลาน
ดีดดิ้นไปมา กอนจะมีเงาหมอกหลายสายคลายกับผีรายพุงออกมา แตละตัวบินวอน
อยางดุดัน กอนจะถลันไปหาพวกผูฝกตน ผานไปที่ใด เสียงรองนาเวทนาก็ดังกอง
ขึ้นมาอีกครั้ง ครั้นถูกสัมผัสเขา รางกายของผูฝกตนเหลานั้นก็เหี่ยวแหงไปตามๆ กัน
จนกระทั่งสลายหายไป
เหลือเพียงเงาวิญญาณหลายสิบรางเทานั้น ตอนนี้พวกมันกรีดรองไรเสียงออกมา
พรอมแผกลิ่นอายแหงปรารถนาอันเขมขน เดินตระเวนอยูที่ชั้นสอง สุดทายก็กลับมา
อยูตรงหนาหวังเปาเลอ แลวคืบคลานมาหาทีละตนๆ
“กฎเกณฑ แ ห ง ความกระหายอยาก หลั ง จากตระหนั ก รู  ถ ึ ง ระดั บ หนึ ่ ง แล ว
ก็ ส ามารถสร า งฝ น ร า ยของตั ว เองออกมาได ฝ น ร า ยแห ง ความปรารถนาเหล า นี้
ไมวาจะโยนตัวไหนเขาไปในโลกใบเล็ก ก็ลวนทำใหโลกแหงนั้นกลายเปนทะเลทุกข”
 หวังเปาเลอสายหนา โบกมือขึ้น ชั้นที่สองก็ผุพังทั้งหมด เทาของเขาเดินไปยัง
ชั้นที่สาม ในชั้นที่สามมีอยูแคสามหอง
และเมื่อฝนรายแหงความปรารถนาเหลานี้พวยพุงเขาไป หองทั้งสามก็กลายเปน
เถาถานและเผยใหเห็น…เงารางของผูฝกตนสามคนที่นั่งสมาธิอยูในนั้น
สองคนเปนชายชรา หนึ่งคนมีเกล็ดโลหิตลักษณะเหมือนอสูรราย
ตอนนี้รางกายของชายชราทั้งสองสั่นกระตุกราวกับอยากจะลืมตาแตไมอาจทำได
ทำไดเพียงปลอยใหฝนรายแหงความปรารถนาเขามาใกล อย างตะกละตะกลาม
สอดแทรกเขาไปอยางดุเดือดผานรูขุมขนและทวารทั้งเจ็ดของพวกเขา
สวนเกล็ดโลหิตนั้น หลังจากหวังเปาเลอกาวขึ้นมายังชั้นที่สาม อักขระบนเกล็ด
ที่หวางคิ้วก็เปลงประกายราวกับกำลังตอตาน จึงพอจะฝนลืมตาขึ้นมาได ทำใหเห็น
นัยนตาที่เต็มไปดวยสีเลือดกำลังมองมายังหวังเปาเลออยางตื่นตระหนก
“นี่ของเจาหรือ” หวังเปาเลอเอยเสียงราบเรียบ เขาสะบัดมือ เกล็ดโลหิตที่นำมา
จากบนโตะในรานก็ลอยไปอยูตรงหนาเกล็ดโลหิต
เกล็ดโลหิตตัวสั่นเทิ้ม ลูกตาของเขาคลายดิ้นรนเพื่อมองขึ้นไปดานบน แตใน
ขณะที่เขาพยายามมองขึ้นไปนั้น เสียงถอนหายใจก็คอยๆ ดังออกมาจากชั้นที่สี่ของ
รานอาหารแหงนี้
“สหายเตา เจาทำเกินไปหนอยแลว หากจากไปตอนนี้ ขาผูเฒาจะทำเปนวา
เรื่องทุกอยางไมเคยเกิดขึ้น”
ขณะที่เอย เพดานกั้นระหวางชั้นสามและชั้นสี่ของรานอาหารก็พราเลือนใน
ชั่วพริบตา ดานบนของหวังเปาเลอเผยใหเห็น…รางที่อยูบนชั้นสี่
 เงารางนี้คลายคลึงกับเขา ดำมืดไรใดเทียบเทียม เหมือนกับวังน้ำวนกลุมหนึ่ง
ทำไดเพียงมองเห็นรางๆ ในนั้นมีคนนั่งสมาธิอยูกลางไอหมอกกลิ้งเกลือก ตอนนี้เอง
ก็มีดวงตาคูหนึ่งซึ่งมองตรงมายังหวังเปาเลอ
ขณะเดี ย วกั น ภายในวั ง น้ ำ วนของร า งร า งนี ้ ฝ น ร า ยแห ง ความปรารถนา
แบบเดียวกันหลายสิบตนก็แผขยายออกมาทีละตัวๆ มันรองคำรามไปทางหวังเปาเลอ
ทำใหฝนรายแหงปรารถนารอบตัวหวังเปาเลอเงยหนาขึ้น จิตสังหารของแตละตน
ระเบิดออกมาคลายเจอกับศัตรูตัวฉกาจ
สีหนาของหวังเปาเลอเปนปกติ ไมไดกลาวอะไร แตตอนนี้เมื่อเกล็ดโลหิตมองเห็น
เงารางบนชั้นสี่ปรากฏตัวขึ้นมาแลวก็โลงอกอยางเห็นไดชัด แตเกล็ดที่ลอยอยูตรงหนา
เกล็ดโลหิตพลันระเบิดออก กอนกลายเปนหนามแหลมคมทะลวงไปยังหวางคิ้วของ
เกล็ดโลหิตในพริบตา แลวไประเบิดในรางของเขาตอ ทำใหเกล็ดโลหิตไมมีเวลาแมแต
จะกรีดรอง รางวิญญาณของเขาแตกสลายทันที
ภาพนี้เห็นไดชัดวาทำใหเงารางบนชั้นสี่โกรธเกรี้ยวขึ้นมา
“รนหาที่ตาย!” เมื่อเสียงอื้ออึงเหมือนสายฟาดังขึ้น เงารางบนชั้นสี่ก็คลายลุกขึ้น
จากทานั่งขัดสมาธิ ทันใดนั้นวังน้ำวนที่เขาอยูก็ขยายใหญอยางฉับพลัน มันกลายเปน
ยักษตัวสูงถึงยี่สิบกวาจั้งสะเทือนฟาดินทันที
ทั่ว