My bride – 02

#WhereToGoNielOng
Place : ใต้ ทะเล
> ตอนที่ 1 <

หลังจากจัดการมื ้อเย็นที่เต็มไปด้ วยอาหารทะเลเรี ยบร้ อยแล้ ว ทุกคนก็แยกย้ ายกันกลับห้ อง เพราะ

มินฮยอนได้ จองเรื อเพื่อไปดำนำดูปะการังกลางทะเลไว้ ตงแต่ ั ้ เช้ า พวกเขาทังสี
้ ่คนที่เหลือก็ไม่ได้ มีใครไม่เห็น
ด้ วย กลับตืน่ เต้ นด้ วยซ้ำที่จะได้ ชื่นชมความงามใต้ ทะเลสักครัง้
โดยเฉพาะคนที่ไม่ได้ ลงน้ำมามากกว่าสิบปี อย่างองซองอูน่ะ
ร่างโปร่งในชุดนอนลายทางเดินออกมาจากห้ องน้ำ มือเรี ยวจับผ้ าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดผมเปี ยกชื ้น
ของตนเบาๆ พลันลมที่พดั เข้ ามาจากทางระเบียงทำให้ ซองอูต้องหันไปมอง ช่องว่างระหว่างบานเลื่อน
ขนาดเท่าตัวคนเดินเข้ าออกได้ เป็ นสาเหตุที่ทำให้ ลมพัดเข้ ามา
เขาจำได้ วา่ ตัวเองไม่ได้ เปิ ดบานเลื่อนทิ ้งไว้ นี่? ขโมยแอบย่องเข้ ามาหรื อไง
ชายหนุ่มมองไปทัว่ ห้ องอีกครัง้ นอกจากห้ องน้ำที่เขาเพิ่งออกมาเมื่อครู่ ก็ไม่มีที่ไหนในห้ องที่จะ
สามารถให้ คนหลบซ่อนได้ อีก
เมื่อมัน่ ใจว่าคงไม่มีใครอยู่ในห้ องนอกจากตัวเองอีก ซองอูก็เดินตรงไปปิ ดบานเลื่อนที่เปิ ดอ้ าไว้ อยู่
พลันหางตาก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มร่างสูงยืนอยูบ่ นโขดหินตรงชายหาด แม้ จะมองไม่เห็นหน้ าเพราะอยู่
ห่างไกลแต่ผมสีบลอนด์ออ่ นนัน่ ทำให้ เขาจำได้ ทนั ที
ผู้ชายที่พดู จาแปลกๆเมื่อตอนกลางวัน!
ทว่าเมื่อกระพริบตาอีกครัง้ ภาพตรงหน้ าก็เหลือเพียงโขดหินว่างเปล่า ทุกอย่างเงียบจนได้ ยินเสียง
น้ำทะเลซัดเข้ าหาฝั่ งเท่านัน้
...ผีหลอกรึเปล่าวะ
ซองอูรีบล็อคบานเลื่อนก่อนจะวิ่งมานอนคลุมโปงบนเตียง พยายามนึกถึงเรื่ องอื่นเพื่อลบภาพจำ
ก่อนหน้ านี ้ออกไปจากหัว ไม่ช้าคนตัวบางก็ผล็อยหลับไปด้ วยความเหน็ดเหนื่อย

เช้ าวันต่อมาซองอูและผองเพื่อนก็มาถึงที่นดั หมาย เรื อบรรทุกคนขนาดกลางจอดรออยูท่ ี่ทา่ มี

พนักงานอีกสองคนคอยดูแล
 “พวกมึง กูกบั จีฮนุ ไม่ดำน้ำนะ กูจะเก็บรูปบนเรื อสวยๆ” จินยองพูดพร้ อมกับชูกล้ องในมือ เสื ้อ
ฮาวายที่ใส่มาคูก่ นั กับจีฮนุ บ่งบอกว่าพร้ อมเที่ยวเต็มที่ ต่างกับพวกเขาที่ใส่ชดุ ธรรมดามา เพราะเดี๋ยวต้ อง
เปลี่ยนเป็ นชุดสำหรับดำน้ำแล้ ว
“โอเค งันก็
้ เหลือกู แจฮวาน ซองอู สามคนนะ” มินฮยอนพูด เมื่อได้ ข้อสรุปพวกเขาจึงขึ ้นเรื อเตรี ยม
ออกเดินทาง
เนื่องจากมินฮยอนคนต้ นคิดเรื่ องการมาดำน้ำอยากได้ รูปแนวปะการังน้ำลึก พวกเขาจึงต้ องเตรี ยม
ตัวสำหรับการดำน้ำที่มีความอันตรายอยูม่ ากหากไม่ชำนาญ ทังเรื้ ่ องอุปกรณ์การดำน้ำ และการส่ง
สัญญาณมือ
ขณะนี ้พวกเขาสามคนเปลี่ยนเป็ นชุดสำหรับดำน้ำเรี ยบร้ อยแล้ ว อุปกรณ์ทงหลายตั
ั้ งแต่
้ หน้ ากาก
ตีนกบ ถังออกซิเจนก็อยูบ่ นตัวแล้ วเช่นกัน
เรื อแล่นต่อไปอีกไม่นานก็มาจอดกลางทะเล นี่เป็ นจุดที่พวกเขาต้ องลงไป ซองอูมองลงไปแล้ วใจ
เต้ นตึกตักอย่างบอกไม่ถกู มันมีทงความตื
ั้ ่นเต้ นและความหวาดกลัวผสมกัน เขาเริ่ มไม่แน่ใจว่าการกระทำที
ท้ าทายตนเองแบบนี ้มันถูกแน่แล้ วหรื อเปล่า
แจฮวานที่เห็นอาการเพื่อนก็เอื ้อมมือมาจับมืออีกฝ่ ายไว้ ส่งสายตาผ่านหน้ ากากดำน้ำเป็ นเชิงให้
กำลังใจ เขาเชื่อว่าการดำน้ำครัง้ นี ้จะไม่มีอนั ตราย เพราะตอนลงไปใต้ น้ำพนักงานก็ต้องตามลงไปคอย
ควบคุมดูแลอยูแ่ ล้ ว แถมพวกเขาก็มีกนั แค่สามคน หากเกิดอะไรขึ ้นคงช่วยได้ ทนั ท่วงที
พนักงานปรบมือส่งเสียงเรี ยกความสนใจทุกคนไปมองที่ตน อีกฝ่ ายส่งสัญญาณมือบอกว่าให้ ขึ ้น
มาเจอกันในอีก 45 นาที มินฮยอน แจฮวาน และซองอูพยักหน้ าเข้ าใจ พนักงานคนนันจึ ้ งกระโดดลงน้ำไป
ก่อน ตามด้ วยมินฮยอน และแจฮวาน ซองอูที่เหลือเป็ นคนสุดท้ ายหันมาโบกมือให้ จินยองกับจีฮนุ ที่ยืนทำ
หน้ าลุ้นอยูบ่ นเรื อ ก่อนจะกระโดดตามลงไป
ตู้ม!
กระแสน้ำเย็นสัมผัสร่างกายผ่านชุดนักดำน้ำให้ ความรู้สกึ ดีอย่างบอกไม่ถกู นานแค่ไหนแล้ วที่เขา
ไม่ได้ ถกู โอบล้ อมด้ วยทะเลแบบนี ้
ซองอูทดลองหายใจใต้ น้ำโดยมีถงั ออกซิเจนช่วย เมื่อพบว่าไม่มีปัญหาอะไรจึงว่ายตามเพื่อนไปลึก
กว่าเดิม
ปะการังที่เต็มไปด้ วยฝูงปลาน้ อยใหญ่ด้านหน้ าเรี ยกรอยยิ ้มจากซองอูได้ เป็ นอย่างดี เขาหันไปส่ง
สัญญาณมือให้ แจฮวานว่าสวย ซึง่ อีกฝ่ ายก็ตอบกลับมาเป็ นเชิงเห็นด้ วย พอจะคุยกับมินฮยอนบ้ างก็เห็น
ฝ่ ายนันเอาแต่
้ ถา่ ยรูปจนลืมเพื่อนฝูง เขาได้ แต่สา่ ยหน้ าไปมาขำๆ
ในขณะที่ซองอูแหวกว่ายชมวิวใต้ ทะเลอยูน่ นั ้ เขาก็ร้ ูสกึ ได้ ถึงสายตาที่จ้องมองตนมาจากด้ านหลัง
จนต้ องหันไปมอง ทว่าเมื่อหันกลับไปก็เจอแต่ความว่างเปล่าและเงาดำของเขตน้ำลึกใต้ ลา่ งเท่านัน้
 …เดี๋ยวดิ เจอผีบนบกว่าน่ากลัวแล้ ว ยังจะมาเจอใต้ น้ำอีกหรอวะ
คนขี ้กลัวสะบัดหน้ าไปมาแรงๆ ก่อนจะหันกลับไปมองเพื่อนของตนอีกสองคน ซึง่ ขณะนี ้กำลังส่ง
สัญญาณมือให้ เขาขึ ้นไปบนผิวน้ำได้ แล้ ว
พนักงานที่คอยดูแลว่ายนำขึ ้นไปด้ านบนเป็ นคนแรก เพราะจะเป็ นคนคอยช่วยพยุงพวกเขาขึ ้นเรื อ
ต่อมาคือ มินฮยอน แจฮวาน และซองอูเป็ นลำดับสุดท้ าย
คนตัวบางตีขาไปมาในน้ำ ตีนกบช่วยให้ การเคลื่อนไหวคล่องแคล่วขึ ้นแม้ จะแบกถังออกซิเจนอยู่
ทว่าร่างกายที่ไม่คอ่ ยได้ เรื่ องของตนกลับทรยศขึ ้นมา ซองอูนิ่วหน้ าด้ วยความเจ็บเมื่อตะคริ วกินขาจนว่าย
น้ำต่อไม่ได้
เขามองไปบนผิวน้ำที่ใกล้ ถึงอีกไม่กี่เมตร แจฮวานขึ ้นไปบนผิวน้ำแล้ ว จะส่งเสียงเรี ยกคนอื่นก็ไม่ได้
ในเมื่อใส่หน้ ากากและอยูใ่ ต้ ผิวน้ำแบบนี ้ ความหวาดกลัวเริ่ มเข้ าเกาะกุมจิตใจ ร่างกายจมต่ำลงสูก่ ้ นทะเล
มากขึ ้นเรื่ อยๆ
วินาทีนนซองอู
ั้ คิดโทษตัวเองที่ซา่ อยากลงน้ำทังที
้ ่ไม่ได้ สมั ผัสมานาน เขาตระหนักแล้ วตอนนี ้ว่าตน
คงไม่ถกู กับทะเลจริงๆ ถึงขันจะจมน้ำตายถึ
้ งสองครัง้ สองครา และคราวนี ้ถ้ าไม่มีใครไม่ช่วยก็คงไม่รอด
อย่างแน่แท้
ซองอูหลับตาลง ปริมาณออกซิเจนในถังลดต่ำลงเต็มที พลันความรู้สกึ อบอุน่ แบบเดียวกับที่เคย
เจอตอนเด็กๆก็มาโอบล้ อมรอบตนไว้
เขาลืมตาขึ ้นมามองภาพตรงหน้ าแล้ วก็ต้องตกใจ ชายหนุ่มตัวใหญ่ที่เคยช่วยตนจากฝรั่งคนนัน้
กำลังกอดเขาไว้ ทงตั
ั ้ ว อีกฝ่ ายไม่ได้ ใส่ชดุ ดำน้ำ ไม่มีถงั ออกซิเจน ไม่มีหางเงือก ไม่มีครี บ ไม่มีอะไรเลย เป็ น
เพียงชุดธรรมดาเท่านัน้ แต่กลับว่ายน้ำได้ ราวกับไม่ได้ อยูใ่ ต้ ความลึกเกือบร้ อยฟุต
ชายคนนี ้มาอยูท่ ี่นี่ได้ ยงั ไง หายใจทางไหน หรื อไอ้ หมอนี่มนั มีเหงือก?
ความสงสัยผุดขึ ้นเต็มหัว อยากถามหลายเรื่ องแต่ตอนนี ้ตัวเองใกล้ จะหมดอากาศหายใจเต็มที มือ
ใหญ่ของชายผมบลอนด์เลื่อนมาถอดหน้ ากากเขาออก รวมถึงสายจากถังออกซิเจนที่เอาไว้ หายใจอีกด้ วย
ซองอูรีบกลันหายใจทั
้ นที
คนๆนี ้คิดจะฆ่าเขาหรื อไงกัน!!
มือเล็กเตรี ยมฟาดบนไหล่หนาของอีกฝ่ าย แต่กลับต้ องชะงักค้ างเมื่อคนตัวใหญ่ก้มหน้ าลงมา
ประทับริ มฝี ปาก เป็ นจูบที่คล้ ายกับการมอบอากาศหายใจให้ แต่ไม่ร้ ูทำไมเขาถึงรู้สกึ ว่ามันอ่อนโยน ลึกซึ ้ง
กว่า
คนตรงหน้ าถอนจูบออกพลางส่งยิ ้มให้ เขา ซองอูไม่เข้ าใจว่าหมอนี่จะส่งยิ ้มทำไม ทังที
้ ่เขากำลังจะ
ตายอยูแ่ ล้ วแท้ ๆ
 “ลองหายใจดูสิ” เสียงทุ้มแหบเอ่ย ซองอูตกใจที่อีกฝ่ ายพูดใต้ น้ำได้ จนเผลออ้ าปาก กลืนน้ำเข้ าไป
อึกใหญ่
เขาหลับตาปี๋ คิดว่าตัวเองคงจะสำลักน้ำตายแน่นอน แต่แปลกที่ไม่มีอาการอะไรเกิดขึ ้นเลย
“ลองหายใจดู เชื่อข้ า” ซองอูลืมตามามองคนพูดอีกครัง้ เนื่องด้ วยลมหายใจที่กลันไว้
้ กำลังจะหมด
เต็มที เขาจึงลองทำตามคำพูดอีกฝ่ าย
ปรากฏว่าเขาหายใจในน้ำได้ จริงๆ ซองอูมองหน้ าคนตัวใหญ่ด้วยความตะลึง
“ทำไม…”
“เพราะเจ้ าเป็ นเจ้ าสาวของข้ า”
“เดี๋ยวนะครับ ใครเป็ นอะไรนะ”
“เจ้ า” นิ ้วเรี ยวยาวชี ้มาทางเขา “เป็ น เจ้ าสาว ของข้ า” เสียงทุ้มแหบจงใจเน้ นคำว่าเจ้ าสาวอย่าง
ชัดเจนจนซองอูร้ ูสกึ ได้
“เอ่อ ไม่ใช่มงครั
ั ้ บ ผมเป็ นผู้ชาย อีกอย่างคุณเป็ นใครผมยังไม่ร้ ูจกั เลย” ซองอูตอบพลางใช้ ขาตีน ้ำ
ไปด้ วย อาการเป็ นตะคริวหายไปตังแต่้ เมื่อไหร่ไม่ร้ ู แต่ที่ร้ ูๆคือตอนนี ้ชักเมื่อยแล้ ว ซึง่ เหมือนคนตรงหน้ าจะดู
ท่าทางเขาออก มือใหญ่จงึ เลื่อนมาโอบเอวเขาไว้ อย่างถือวิสาสะเพื่อช่วยพยุงตัวเขาไว้
“เป็ นความผิดของข้ าที่ไม่ได้ แนะนำตัว ข้ าคือคังแดเนียล เป็ นตำรวจของเมืองใต้ สมุทร” แดเนียล
แนะนำตัวด้ วยรอยยิ ้ม
“เมืองใต้ สมุทร…หรอครับ?”
“ใช่ เจ้ าอยากไปดูหรื อไม่ ข้ าจักพาไป”
“คือ ผมมาดำน้ำกับเพื่อน เห้ ย! จริงด้ วย ป่ านนี ้พวกนันตามหาผมกั
้ นแย่แล้ วมัง”้ ซองอูที่นกึ ขึ ้นได้
ว่าตนไม่ได้ ตามขึ ้นไปบนผิวน้ำก็รีบว่ายน้ำไปทางด้ านบน ทว่ากลับโดนแดเนียลดึงแขนเอาไว้ เสียก่อน
“ข้ าร่ายมนต์ใส่เพื่อนเจ้ าแล้ ว พวกเขาจะคิดว่าเจ้ าไม่ได้ มาด้ วยจนกว่าจะเจอหน้ าเจ้ าอีกครัง้ เจ้ า
ต้ องไปกับข้ า แลหากอยากกลับขึ ้นไปบนฝั่ ง ข้ าจะมาส่งในอีกห้ าวัน ซึง่ เป็ นวันที่พวกเจ้ าต้ องเดินทางกลับ
พอดี” คนตัวบางหันมองชายหนุ่มตัวใหญ่ที่พดู ด้ วยสีหน้ าจริ งจัง แม้ เขาจะสงสัยว่าทำไมอีกฝ่ ายถึงรู้ข้อมูล
เขามากมายขนาดนี ้ แต่เรื่ องที่เขาอยากถามก็มีเยอะไม่แพ้ กนั
ซองอูคิดหนักอีกรอบ เขาควรจะไว้ ใจคนๆนี ้ดีไหม หรื อจะกลับขึ ้นฝั่ งไปหาเพื่อนดี
“ถ้ าผมไม่ไปกับคุณล่ะครับ”
“ไม่ได้ เจ้ ารับจูบจากข้ าไปแล้ วก็ต้องไปกับข้ า” ซองอูอยากถามว่ามันเกี่ยวกันตรงไหน แต่เมื่อเห็น
แววตากึ่งเว้ าวอนของอีกฝ่ ายแล้ วก็ปฏิเสธไม่ลง
 “เพื่อนผมจะไม่สงสัยจริงนะครับ คงไม่คิดว่าผมตายไปแล้ วอะไรพวกนี ้หรอกใช่มย”
ั้
“เชื่อใจข้ าเถิด มนต์ของชาวเราไม่เคยทำงานพลาด”
“แล้ วที่นนั่ … มีข้าวกินมัยครั
้ บ พอดีผมหิว” ซองอูลบู ท้ องแบนๆของตนเพื่อยืนยันว่าหิวจริ งจัง ซึง่
การกระทำนัน่ เรี ยกรอยยิ ้มจากแดเนียลได้ เป็ นอย่างดี
“มีหลายอย่างจนเจ้ าตามกินไม่หมดแน่นอน”
“อืมมม งันรบกวนด้
้ วยนะครับ ผมเองก็มีเรื่ องอยากถามคุณหลายเรื่ องเลย”
“ได้ ข้ าจะตอบจนกว่าเจ้ าจะเบื่อหน้ าข้ าเลยเชียว เด็กน้ อย”
มือใหญ่เอื ้อมมากอบกุมมือเล็กไว้ ก่อนจะพากันแหวกว่ายดำดิ่งลึกลงสูใ่ ต้ สมุทร ซองอูไม่ร้ ูวา่ ทำไม
ตัวเขาถึงลงมาลึกขนาดนี ้ได้ โดยไม่โดนความดันน้ำทำให้ หมดสติ แต่กลับรู้สกึ สบายราวกับอยูใ่ นห้ องแอร์
เย็นๆ
แปลกจริงๆนัน่ ล่ะ ทังเขา
้ ทังคนที
้ ่กำลังว่ายนำเขาอยูต่ อนนี ้
เอาเถอะ ขอแค่ไม่โดนฆ่าแกงก็พอ ยังไงเขาก็พ้นจากความตายมาได้ สองครัง้ แล้ วนี่

เขาว่ายน้ำตามแดเนียลมาถึงถ้ำหนึง่ ที่มีลกั ษณะคล้ ายทางเข้ า น่าแปลกที่เมื่อเข้ าถ้ำนี ้มาแล้ วกลับ

ไม่มีน้ำ เป็ นอากาศเหมือนอยูบ่ นบกปกติ แตกต่างกับเมื่อครู่อย่างสิ ้นเชิง
“ต่อจากนี ้ไม่มีน้ำแล้ วหรอครับ” ซองอูเอ่ยถามคนข้ างกายด้ วยความสงสัย
“ใช่ เมืองของเราอยูใ่ ต้ สมุทรก็จริง แต่น้ำเป็ นเพียงตัวเชื่อมกับทางเข้ าเท่านัน”
้
“อ่อ มินา่ คุณถึงไม่มีหางเป็ นเงือกหรื ออะไรพวกนัน้ เพราะคุณไม่ต้องใช้ นี่เอง” ซองอูพมึ พำกับตัว
เองเบาๆ แต่ทางเดินที่เงียบสนิททำให้ แดเนียลได้ ยินได้ ไม่ยาก
“เจ้ าคิดถูกแล้ ว เงือกเป็ นคนละเผ่ากับพวกข้ า หากเจ้ าอยากไปดูข้าก็พาไปได้ เผ่าเราเป็ นพันธมิตร
กัน”
“จริ งหรอครับ ว้ าว อยากเห็นเงือกตัวเป็ นๆๆ” น้ำเสียงตื่นเต้ นของซองอูทำให้ คนตัวสูงกว่าหัวเราะ
ออกมาอีกครัง้
“วันนี ้ก็ชมเมืองข้ าไปก่อนแล้ วกัน ถึงแล้ ว”
เมื่อเดินมาถึงทางออกถ้ำคนตัวบางก็ต้องอ้ าปากค้ างด้ วยความทึง่ ภาพตรงหน้ าคล้ ายกับตลาดที่มี
คนเดินมากมายราวกับมด การแต่งตัวแตกต่างจากมนุษย์บนบกที่เขาเคยเห็น ราวกับย้ อนอดีตไปหลายสิบ
ปี อีกทังสี
้ ผมของคนเมืองนี ้ก็แปลกตา เขาแทบหาคนผมดำไม่เจอเลย แต่สีเหมือนแดเนียลนี่มีให้ เห็นเยอะ
มาก หรื อว่าจะเป็ นเทรนด์ของคนเมืองนี ?้
เสียงพูดคุยของผู้คนเพิ่มความมีชีวิตให้ กบั ภาพตรงหน้ า สิ่งก่อสร้ างบ้ านเรื อนกระจายกันไปทัว่ ตาม
ที่ตา่ งๆ ซองอูก้าวเท้ าเข้ าไปด้ านใน สอดส่องสายตามองสิ่งที่ไม่เคยเห็นด้ วยความอยากรู้จนเกือบชนคนอื่น
ดีที่แดเนียลคอยเดินตามหลัง คอยดูแลซองอูอยูต่ ลอด
“ที่นี่คือเมืองของข้ า เจ้ าชอบหรื อไม่” แดเนียลก้ มตัวลงเล็กน้ อย กระซิบข้ างหูเล็กที่เพลิดเพลินกับ
การชมสิ่งของรอบตัว
“ชอบมากเลยครับ ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี ้มาก่อนเลย” ซองอูหนั มายิ ้มตาหยีให้ คนตัวสูง จมูก
เล็กๆนัน่ ดมกลิ่นฟุดฟิ ด ก่อนจะพุง่ ตรงไปยังโซนอาหารอย่างรวดเร็ ว
แดเนียลยกยิ ้ม เด็กน้ อยของเขาเมื่อโตขึ ้นแล้ วดูทา่ จะซนไม่ใช่เล่น เจ้ าตัวจะเข้ าใจถึงสถานะตัวเอง
มากแค่ไหนตอนที่เขาบอกว่าอีกฝ่ ายเป็ นเจ้ าสาว
เจ้ าสาวที่วนั หนึง่ ต้ องแต่งงานเข้ าหอด้ วยกัน ใช้ ชีวิตอยูร่ ่วมกันฉันสามีภรรยา
เขาละทิ ้งความคิดในหัวไปชัว่ คราวเมื่อมือเล็กๆนัน่ กวักเรี ยกเขาไปจ่ายเงิน แก้ มขาวเคี ้ยวอาหาร
ตุย่ ๆเสียจนเขาอดเอ็นดูไม่ได้ มือใหญ่เอื ้อมไปลูบหัวเล็กเบาๆ
“ฟ้าจะมืดแล้ ว รี บกลับบ้ านกันเถิด”
“ครับผม!”

เมื่อมาถึงบ้ านเขาก็ให้ ซองอูไปอาบน้ำ จัดหาชุดให้ อีกฝ่ ายเสร็ จสรรพ ก่อนจะเรี ยกแม่บ้านมาจัด

โต๊ ะ เตรี ยมอาหารค่ำให้ พวกเขาทังสองคน
้
ร่างบางเดินออกมาจากห้ องน้ำด้ วยสภาพหัวเปี ยกจนแดเนียลส่ายหน้ า กวักมือเรี ยกอีกคนมานัง่
ใกล้ ๆเพื่อที่คนจะได้ เช็ดผมให้
“เหตุใดจึงไม่เช็ดผมให้ แห้ ง หากเจ้ าไม่สบายขึ ้นมาจะทำอย่างไร” เขาอดดุคนตัวเล็กที่นงั่ ทำหัวด๊ อก
แด๊ กไปมาไม่ได้
“ก็ผมหิวนี่ครับ”
“เจ้ าพึง่ กินไปเองนะ”
“ยังไม่อิ่มเลยครับ” ไม่วา่ เปล่ามือขาวยังถกเสื ้อโชว์พงุ แบนๆของตน แต่หารู้ไม่วา่ การกระทำเมื่อครู่
มันทำให้ แดเนียลเห็นอะไรๆที่มนั อยูส่ งู เหนือท้ องขึ ้นไปอย่างไม่ตงใจ
ั้
 “ข้ าเข้ าใจแล้ วๆ ให้ แม่บ้านเตรี ยมอาหารไว้ ที่ห้องครัวแล้ ว เจ้ าเอาเสื ้อลงเถิด” ชายหนุ่มผมบลอนด์
เสหน้ ามองไปทางอื่น ใบหูแดงขึ ้นเล็กน้ อย ทว่ามือใหญ่ก็ยงั คงทำหน้ าที่ของมันต่ออย่างดี ไม่นานผมของ
ซองอูก็แห้ งเกือบหมด
เขาพาคนตัวเล็กมายังโต๊ ะกินข้ าว แอบดีใจที่ซองอูกินอาหารของเมืองเขาแล้ วชมว่าอร่อยไปเสียทุก
อย่าง ทังที
้ ่วตั ถุดิบแปลกจากอาหารข้ างบนเมืองมนุษย์มากพอตัว
แบบนี ้แหละดีแล้ ว กินง่ายอยูง่ า่ ย เหมาะกับการเป็ นเจ้ าสาวของเขาที่สดุ

หลังจากมื ้ออาหารผ่านพ้ นไปเขาก็พาคนตัวเล็กมานัง่ มองเมืองที่ระเบียง ดูทา่ อีกฝ่ ายจะ

เพลิดเพลินกับแสงไฟยามค่ำคืนมากถึงได้ มองนู่นมองนี่แล้ วยิ ้มไม่หยุด
“รู้สกึ อย่างไรบ้ างหรื อเจ้ า”
“ดีมากครับ ขอบคุณสำหรับวันนี ้นะครับ” ซองอูหนั มาตอบเขาด้ วยรอยยิ ้มจนคนแก่กว่ายิ ้มตาม
“แล้ ว…เจ้ ามีอะไรจักถามข้ าหรื อไม่”
“อ้ อ มีหลายเรื่ องมากครับ เยอะจนผมนึกไม่ออกแล้ วตอนนี ้ แหะๆ คุณช่วยเล่าให้ ผมฟั งหน่อยได้
มัยครั
้ บ” ซองอูเกาหัวพลางหัวเราะแห้ งๆไปด้ วย เขาส่ายหน้ าเล็กน้ อยกับท่าทางเด็กทะเล้ น
“เอาเรื่ องไหนก่อนล่ะ”
“เอาตังแต่
้ …ทำไมผมถึงเป็ นเจ้ าสาวของคุณเลยได้ มยครัั ้ บ คุณใช่คนเดียวกับที่ชว่ ยชีวิตผมตอน
เด็กมัย้ แล้ วทำไมหน้ าคุณเหมือนเดิมเลยทังที
้ ่ผา่ นมาเป็ นสิบปี ”
แดเนียลยิ ้มขำ นี่ขนาดนึกไม่ออกยังถามรัวขนาดนี ้ ถ้ านึกออกเขาคงต้ องตอบคำถามถึงเช้ า
ทว่าในขณะที่กำลังจะตอบคำถามอีกฝ่ ายนัน้ เขาก็ได้ รับโทรศัพท์จากหัวหน้ าใหญ่วา่ มีโจรบุกปล้ น
บ้ านท่านผู้ครองเมือง ทำให้ ต้องออกไปปฏิบตั ิหน้ าที่กะทันหัน
“ข้ ามีเรื่ องต้ องไปทำ เจ้ าจงอยูแ่ ต่ในบ้ าน หลับไปเลยก็ได้ ไม่ต้องรอข้ า เข้ าใจหรื อไม่” แดเนียลสวม
ชุดเครื่ องแบบด้ วยความเร่งรี บ พลางหันมาบอกเด็กน้ อยที่จ้องมองตนตาแป๋ ว
“คุณจะไปไหนครับ”
“มีเหตุเร่งด่วนเล็กน้ อย เจ้ าอย่าได้ กงั วล เข้ านอนเสีย แล้ วข้ าจักกลับมา” มือหนาลูบหัวเล็กแผ่วเบา
อีกฝ่ ายพยักหน้ ารับแต่แววตาเป็ นกังวลจนแดเนียลต้ องรวบคนตัวบางมาในอ้ อมกอด
“ไม่มีอะไรที่เจ้ าต้ องกลัว”
“ฮื่อ รี บกลับมานะครับ” แดเนียลผละตัวออกจากอ้ อมกอด รี บเร่งออกไปเมื่อมีโทรศัพท์เข้ ามาอีก
ครัง้
 ซองอูมองตามอีกฝ่ ายจนกระทัง่ ลับตา เขาจึงเดินกลับมาที่ระเบียงอีกครัง้ มองวิวยามค่ำคืนของ
เมืองใหญ่อีกครัง้ ทว่าหางตากลับเหลือบไปเห็นชายสวมชุดดำพันผ้ าปิ ดหน้ ามิดชิดกำลังแบกถุงผ้ าใบใหญ่
วิ่งตามหลังคาบ้ านประมาณ 4-5 คน เขาเห็นบางคนถือปื นด้ วย ซ้ำยังกำลังวิ่งมาทางนี ้อีกต่างหาก
หรื อว่าจะเป็ นพวกโจรที่เขาแอบฟั งผ่านโทรศัพท์คณ
ุ แดเนียลเมื่อกี ?้
มือเรี ยวล้ วงเข้ าในกระเป๋ า หมายจะหยิบโทรศัพท์มาโทรบอกแดเนียล แต่ลืมไปว่าตอนดำน้ำตนไม่
ได้ พกอุปกรณ์อย่างอื่นนอกจากอุปกรณ์ดำน้ำมาเลย