Reconnecting the King with his head: The fall and

resurrection of the state in criminological theory

Simon Hallsworth, John Lea

First Published July 25, 2012 Research Article

https://doi-org.proxy.eap.gr/10.1177/1741659012444430

Article information 

Abstract

This article examines the relation between criminology and the state in the
postwar period. The article begins by looking at the role of the criminologist
in the emerging welfare state. Here the state was regarded as benevolent,
while the task of the criminologist was to help guide penal policy along
benevolent lines. We then chart the development of a more critical
approach to the state, now conceived as an authoritarian formation by
critical theorists who no longer considered themselves insiders. We then
trace a range of forces that worked to marginalise the state now
increasingly viewed as irrelevant. These include the triumph of
neoliberalism, the reception of Foucault’s work and globalisation theory on
mainstream criminological thinking. We conclude by drawing attention to
the reality of a post-welfare, neoliberal order, in which the state never went
away, and profile recent attempts to theorise its nature. In the context of
societies where state power is omnipresent in our lives, we suggest the
time has now arrived when we need to reconnect the body of the King with
his decapitated head.

Keywords 
globalization, governmentality, neoliberalism, social control, state

Whatever happened to the state in criminological theory? Up to the 1980s,

state analysis was considered integral to the study of crime and social
control, a legacy both of Marxism and the ascendency of the New Left
within academia during the 1960s. Such analysis, exemplified in books
 such as Policing the Crisis (Hall, Critcher, Jefferson, Clarke and Roberts,
1978), were also theoretically rich, drawing upon the insights of theorists
such as Poulantzas and Gramsci to forge an interpretation of the changing
nature of the state in the postwar period. Then the state literally vanished
as an object of criminological enquiry and, with the exception of Marxist-
inspired critical traditions, criminologists either forgot to talk about it, or
relegated it to the margins of their enquiries, viewing it either as irrelevant
to study or as a debilitated relic of a bygone age.

In this article we problematise this shift: the rise of and retreat from the
state. To accomplish this, we present a story in four stages. We begin in
the context of the post Second World War, welfare state settlement, an era
when the state was considered a benign actor and one which
criminologists could unproblematically work with and for. We then trace the
rise of a new critically informed approach to the welfare state as it began to
enter a period of crisis from the 1970s onward. Here the state began to be
perceived less as a benevolent actor and more as an authoritarian
formation. With particular reference to the work of Hall and his colleagues
we examine the development of this, the authoritarian state thesis, and
consider its various offspring. We then consider a range of forces that have
collectively worked to marginalise the analysis of the state within
criminology. These include the triumph of neoliberalism, the decline of
Marxism, the reception of Foucault’s work and the impact of globalisation
theory on criminological thought. Finally, we profile an emerging body of
critical work that not only attests to the continued significance of the state
but also casts considerable doubt on many of the criticisms that have been
made justifying its marginalisation. In the context of a criminological
tradition that still remains in hock to Foucault’s injunction that analysis
would proceed better by metaphorically cutting off the King’s head, we will
suggest that these developments invite us to rethink this approach. In the
context of societies where the state never disappeared and where state
power is omnipresent in our lives, we suggest the time has now arrived
when we need to reconnect the body of the King with his decapitated head.

Criminology and the Welfare State

Criminology was never by nature an outlaw science, it was from the
beginning a research tradition dedicated to the task of helping the state
identify and respond to the problems posed by criminality, where the
criminals in question were typically of the ‘usual suspect’ variety: young,
working class and male. Confronting the ignorance of public opinion from
below and political populism from above, criminologists, or more accurately
the various psychologists and legal theorists who worked within the domain
of penal policy-making, sought to provide expert opinion on crime and
about criminals in the context of a political field where their expertise
mattered and where, as a restricted policy elite, their views counted (Ryan
2003).

Within the developing welfare state this elite, by and large, conceived crime
as a social problem that had social causes that benevolent interventions
could engineer away. Working broadly within a positivistic tradition, crime
was conceived as a residual problem that an expanding welfare state,
committed to full employment and organised around Keynesian principles,
could address. Crime was low on the political agenda and its regulation
was seen as a largely apolitical technical issue (Downes and Morgan,
1994). While prisons existed, they were by and large viewed as relics of a
bygone era soon to be rendered obsolete by new cadres of experts
committed to the benevolent progress model of social change (Cohen,
1985).

Within the order of ‘penal welfarism’, as Garland would term this complex
(Garland, 2001), the state was not itself an object of enquiry. Criminology
was a discourse of the state and the criminologist someone who
unproblematically worked to ensure that the social response to crime
proceeded benevolently. Such optimism, however, would be short-lived as
the welfare settlement began to fracture and crime rates began their
seemingly inexorable rise upwards. While the crime experts employed
within bodies such as the Home Office remained, over time they would
begin to play a far less prominent part in the business of crime control.
Partly, they were crippled by what Jock Young identified as an ‘aetiological
crisis’ gathering pace from the 1960s in which mainstream criminology
found itself unable to reconcile rising crime rates with continued economic
 expansion and overall reductions of poverty (Young, 1987). Meanwhile new
players began to enter the field. Of particular relevance were new cadres of
law-and-order politicians who had little faith in the expertise of restricted
elites and who, in societies where crime control was becoming ever more
politicised, began to initiate a punitive turn in penal policy in which, from
being considered the solution to the problems posed by crime, penal
welfarism itself came to be viewed as part of the problem (Garland, 2001).
Against a backdrop characterised by a wider crisis of the welfare state,
intensifying class conflict and a new more authoritarian law-and-order
climate, the emerging state form itself would become the subject of
analysis by a new, critically informed and sociologically grounded group of
social scientists, not least among which were the new class of
criminologists who attended the new National Deviancy conferences of the
1970s. These sociologists by no means saw themselves as servants of the
state, nor did they view the state as a benevolent actor.

The Authoritarian State and its Offspring

It is in the work of Stuart Hall and his colleagues in the Birmingham School
that we witness the first comprehensive attempt to problematise the state,
a theme they substantively developed in their seminal work, Policing the
Crisis (Hall et al., 1978). Though formally an analysis of the social
response to a street crime wave, the book may be more accurately
understood as an attempt to grasp the cultural dynamics of the British state
as it began to mutate in a more authoritarian direction as the welfare state
settlement of the postwar years began to fracture in the 1970s. As this text
was pivotal to the development of critical criminology, a brief consideration
of its central argument is justified.

By the end of the 1970s the British state was confronting what Hall et al.,
drawing upon Gramsci, defined as an ‘organic crisis’ (Gramsci, 1971). In
effect, it could no longer reproduce the conditions necessary to sustain the
circuit of capital and thus capitalist accumulation. The postwar boom
economy had tilted towards recession and industrial decline, one
consequence of which would be Britain’s diminished status as a world
power. In the face of burgeoning economic crisis that would herald mass
industrial unrest, three-day weeks and eventually the destruction of vast
sectors of its primary manufacturing industry, the hegemonic consensus
that had been established in the welfare state began to fracture. The
recognition of workers’ organisations, extension of workers’ rights,
corporatist trends, the formation of an inclusive welfare state—the very
terms by which the postwar hegemony had been achieved—began to fall
apart. A state crisis was provoked in a context where capitalism’s failure as
an economic system was in danger of being openly revealed.

It was during this period of crisis where the existing hegemonic project was
failing that the beginning of a new one began to be forged. The medium of
transformation and the subject matter of Policing the Crisis was itself the
social response to what was presented through the media at the time as an
unprecedented crisis of law and order posed by a new category of deviant,
the black street ‘mugger’. Drawing upon Stan Cohen’s work but resituating
his analysis within a Marxist political economy, Hall et al. argued that the
sensational media reporting of black street theft derived, not from any
noticeable rise in street crime, but rather from a moral panic. The timing of
the moral panic was, Hall et al. affirmed, by no means accidental: this was
a panic with a purpose. What it would facilitate was a way of resolving the
organic crisis of the state by helping forge a new hegemonic equilibrium.

It would function this way because in the media identification of the ‘black
mugger’ a convenient scapegoat was devised upon which the collective
fury of British society could be harnessed and projected. Different classes
may well be opposed but street crime provided a point of negative
identification around which a class consensus could be constructed and
through it a disunited society would become unified in their fear and hatred.
Moreover, this unified public would also come to accept the state-driven
authoritarian ‘solution’ to the crisis as morally just and justified. This would
resolve itself into the derogation of ever more coercive powers to the
repressive apparatus of the state.

Through this scapegoating process a crisis that had its genesis in the
economic base was successfully displaced to the ideological
superstructure where it became reconstructed as a crisis over law and
order. In this act of ideological displacement the conditions were created
for what would become a new hegemonic equilibrium, and so a new
authoritarian state was born in what Stuart Hall would go on to define as
the forward ‘drift into a law and order society’.

The repression of mugging would subsequently become a blueprint for

what, under Thatcher, would became a neoliberal state formation in which
the politics of law and order would assume ever greater salience, where
greater powers were devolved to the police, while institutional safeguards,
such as civil liberties, were dramatically curtailed. Only, where Poulantzas
had read this form of ‘exceptional state’ construction as a process
characterised by ‘authoritarian statism’ (Poulantzas, 1975), Hall argued
instead that the assault on rights and liberties within the context of a
nominally democratic open society could better be read as ‘authoritarian
populism’. This term would then come to dominate his analysis of
Thatcherism and its success throughout the 1980s (Hall, 1988).

Developing further the account developed in Policing the Crisis, Hall

argued that the success of Thatcherism ultimately lay in its ability to garner
support from the very working class who had the most to lose from the
retrenchment of the welfare state and the attack on the trade unions her
government was otherwise pursuing. Thatcherism was successful because
through the appeal of its authoritarian populism it was able to condense a
wide range of popular discontents provoked by the reality of Britain’s stark
and visible decline in the postwar era. These were then successfully
articulated around a right-wing agenda which promised to ‘save’ the nation
through a series of ‘get tough’ ‘solutions’. These would include crushing the
unions and embracing a hard-line law-and-order rhetoric directed at various
‘enemies within’ (as Thatcher would memorably characterise her mission).
By embracing the public with an appeal to its innate conservatism, and by
promising to renew British society through a rampant neonationalist project
predicated on the protection of British sovereignty, Thatcherism
(understood as a new power bloc seeking hegemony) came to assume
intellectual dominance and moral authority in Britain. Its power base lay
both in the control that the Thatcher Government was able to command
through its control of state power, and also through the control it was able
to exercise through ‘the trenches and fortification systems of civil society’ to
mediate and cement its ideological appeal.

Both the arguments posed in Policing the Crisis and the centrality of

authoritarian populism were subsequently challenged within the Marxist
camp. Jessop, Bonnett, Bromley and Ling (1984) challenged Hall’s
assumption that the 1980s marked a watershed in the process of state
change and transformation by arguing instead that processes of continuity
in the postwar period were more dominant than the rupture and break Hall
claimed to have found. Jessop also challenged the degree to which
authoritarian populism resonated with the wider public, who by no means
bought into (for example) the attempt to cut welfare spending. It was more
the failure of Labour to effectively confront Thatcher and articulate a
compelling vision, Jessop argued, that best explained Thatcher’s electoral
success, than a populist appeal to their worst prejudice.

After Hall and his colleagues’ intervention, critical criminology by and large
came to accept the vision of the authoritarian state as this had been
articulated in Policing the Crisis. In Phil Scraton’s edited collection
(Scraton, 1988), the British state is predominantly presented as a coercive
formation which mobilises the mechanisms of the criminal justice system
for the purpose of class, gender and ethnic repression against
what Hillyard (1993) would subsequently come to term various ‘suspect
communities’. From an analysis of state transformation the focus of critical
criminology began to shift towards charting the way the criminalisation
process was being enacted against various deviant groups by the state
apparatus and registering the harms it occasioned along the way. The state
in the process came to be seen as little more than a perennial authoritarian
formation that was inherently violent. Critical criminology registered the
effects of this violence and sought to celebrate all forms of resistance
against it.

The endgame of this line of analysis would resolve itself into several
tendencies, both supportive and critical. The analysis of resistance would
become the focus of various ‘underdog’ forms of sociology. Youth
subculture, in particular, became the favoured object of analysis. Its stylistic
 innovations were celebrated and subsequently explained as indicative of a
culture of resistance. This form of analysis would result in one of the other
great achievements of the Birmingham School, Resistance through
Rituals (Hall and Jefferson, 1976), the themes of which are still reproduced
today in cultural criminology (Ferrell, 2004; Ferrell and Sanders, 1995). The
authoritarian state thesis also provoked renewed interest in the study of
state crime, where the state was now treated as no more than a criminal
actor in its own right. The work of Tony Ward and Penny Green today
exemplify this tradition (Green and Ward, 2004). Finally, having challenged
the legitimacy of criminal law and beyond that the repressive apparatus of
the state, critical criminologists have sought to discover alternative
approaches by and through which social harms could be addressed and
resolved without recourse to state repression. Abolitionism, in this sense,
emerged as a replacement discourse to criminal justice for critical
criminology (de Haan, 1990; Hulsman, 1986).

There remained however another critical response to the authoritarian state

thesis, Left Realism. Its proponents also came from the critical
criminological tradition, only their relationship to the state would differ
significantly from that of a critical tradition that had forsaken any and all
attempts to do business with it and who condemned those who did as
literally feeding from the state’s ‘trough’ (Scraton, 1988). In retrospect, Left
Realism may be seen as the last attempt on the part of a liberal left to
reason with the state. Arguing that crime was far more than a discursive
construction of the powerful, Left Realists sought to humanise the business
of crime control by problematising the question ‘what is to be done about
law and order’ (Lea and Young, 1984). Their solution: a radical democratic
politics of law and order grounded on the assumption that the state and its
relationship to crime could be and needed to be changed. While New
Labour under Blair would embrace the need to ‘get real’ about crime, the
punitive neoliberal response that would follow bore very little relevance to
the socialist agenda that Left Realists advocated. Left Realists were quickly
consigned to the margins.

The Criminological Retreat from the State

 The expulsion of liberal criminology from the policy-making apparatus of
the state was reflected in the rise of a ‘crime science’ wholly divorced from
social science (Clarke, 2010). This, in turn, was a consequence of the
triumph of neoliberalism and the crisis of the welfare state. It reflected the
material reality of political regimes that were seeking to inflict privatisation
across the public sector and which spoke openly about the need to cut
back on welfare and ‘roll back the state’.

But at the same time within critical criminology the study of the state began
to wither. The theoretical landscape was also changing, and in ways that
would further marginalise the state and its analysis. Of these, four bear
consideration.

The Retreat from Class and Capital

First, there was a general disenchantment with Marxism and its key
assumptions, part of what Ellen Meiksins Wood (1986) termed ‘a retreat
from class’. Various proponents of ‘post Marxism’ attacked its status as a
master narrative. The ascendancy of identity politics along with forms of
poststructural theory also helped intensify a retreat from the study of social
class. In the UK this process of disenchantment was reflected in
developments ranging from the collapse of the magazine Marxism
Today to the defeat of the trade unions by the Thatcher governments. On a
larger scale the tendency was reinforced by the collapse of the Soviet
Union and the triumph of free market capitalism under American
hegemony. While a Marxist-inspired critical criminology continued, it
remained at the margins of the discipline.

The retreat from class was part of a general retreat from capitalism as the
key driver of social development. Emphasis shifted from late
capitalism (Mandel, 1975) to late modernity (see Garland, 2001; Young,
1999, 2007) which, while providing perceptive analysis of the anomie,
fragmentation and uncertainty of contemporary society, tended to
underemphasise the rootedness of these developments in the concrete
dynamics of capitalist development. The result was a lack of focus on
neoliberalism as a distinct articulation of state strategy. In his materialist
 contribution to the rehabilitation of the state as an instrument for the control
and oppression of the poor, Loïc Wacquant (2009: 303) emphasises that:

it is not the generic ‘risks and anxieties’ of ‘the open, porous, mobile society
of strangers that is late modernity’ that have fostered retaliation against
lower-class categories … but the specific social insecurity generated by the
fragmentation of wage labour.

The Foucault Effect

The second major transition that would help stimulate the movement away
from the state was the reception of Foucault’s work and the huge influence
the ‘Foucault effect’ had on theory and practice. Though by no means
hostile to a Marxist tradition in which he was also a major force, Foucault’s
work challenged many Marxist assumptions about the centrality of the
state. It was a challenge played out on many fronts. His analysis of the
disciplines, understood as grounded upon generative power, was
developed as a direct challenge to a Marxist tradition which he saw as
overemphasising state power as a negative expression of force and
coercion (Foucault, 1979). In place of a focus on the state understood as a
juridical regime, Foucault stressed the importance of governmentality and
governance. This, understood as ‘the conduct of conduct’, was a process
occurring on a plurality of levels, micro and macro, and by a variety of
agencies besides the state, including families, communities, a wide variety
of non-state actors and private entities (Johnston and Shearing,
2003; Singh, 2005). The state was relegated to the status of simply one of
a number of actors in this process whose role could be easily
overemphasised. This theoretical sidelining was subsequently embraced
by Foucault’s followers, who had little trouble in further marginalising the
state in their own analysis where its death was described variously as the
‘rolling back’ of the state, the retreat of its functions from ‘rowing’ to
‘steering’ (Osborne and Gaebler, 1992) and the ‘death of the social’ (Rose,
1996).

In criminology many of these tendencies were reflected in the study of the

increasing role of non-state organisations in crime prevention,
management of prisons, supervision of offenders and in the role of private
 policing. Thus in major texts in critical criminology over the last twenty
years—e.g. Cohen (1985), Garland (2001) and Zedner (2009)—Foucault’s
legacy can clearly be seen in the diminished role of the state in such
analysis. Garland recognises the centrality of the state but his key
emphasis points to a more nebulous ‘culture of control’ (Garland, 2001).
Zedner refers to the emergence of a ‘security society’ (Zedner, 2009).
Meanwhile Johnston and Shearing (2003) take the marginalisation of the
state to its logical conclusion in their work on ‘nodal security’. The state
remains only in the distance as the ultimate repository of legitimate
coercion and legal title to property rather than as the central agency of
social control.

Globalisation and the ‘Withering of the State’

The third tendency that would conspire to marginalise the state was the
growing body of literature on globalisation where this was theorised as a
force that was fatally weakening the coordination powers of nation-states,
not only over their economies but also over such matters as cultural values
and population movements. With new global flows in capital, technology,
culture, information and people, the image of the nation-state as a self-
contained socioeconomic and political structure appeared to belong to a
stage in modernity that was fast disappearing. Franko Aas summarises
well the underlying thinking:

The various global flows, modalities, and ‘scapes’ challenge the idea that
we are dealing with homogenous, territorially delineated units of research
indeed if we ever have been. They challenge ‘the assumptions about the
nation state as a container of progress (Sasson 2007). (Franko Aas, 2010:
431)1

For criminologists interested in issues of transnational global security and

international organised crime, the effect has been to marginalise the state
as a debilitated relic, desperately aspiring to exercise sovereignty in a
world where the porosity of the border renders such attempts meaningless.
This view now prevails in studies of transnational policing and international
security as well as in the developing field of cybercrime and eco-crime. In
what, for many, appears a de-bordering world, the traditional distinctions
 between internal and external security that once defined the modus
operandi of the national state have become all but obsolete; likewise,
traditional conceptual distinctions between crime, warfare and punishment.
Bodies involved in the social control of global risks have also hybridised in
the face of these globalising forces, again reinforcing the idea that the state
as conventionally imagined is no longer an appropriate vehicle through
which to assess these tectonic shifts.

As a thesis about the ‘withering away of the state’, globalisation can muster
some powerful arguments, specifically in relation to the state’s incapacity to
regulate these new global flows. Such stark limits can be seen in the
state’s inability to regulate the huge wealth hidden in offshore tax havens
(Sheptycki, 2000); in the inability of western states to curb the supply and
consumption of illegal drugs—despite their formal commitment to build
‘drug-free societies’; and their inability to successfully draw to a conclusion
foreign policy adventures in states such as Afghanistan and Iraq.

If we consider the progressive privatisation of crime control functions away

from the state and into a burgeoning private sector, coupled with the
introduction of market solutions into policy arenas like health and security,
once considered the prerogative of the state, then these forces all work to
suggest that the nation-state can no longer be considered the central
provider of security and social control. Cumulatively what these trends
have worked to enforce is a climate where the state is typically examined in
terms of what it has lost and can no longer do rather than in terms of what
it now does.

The Return of the State

The problem is that the state never went away. Nor did it stand still. Indeed,
many of the developments which were seen as heralding its demise were
only possible through the decisive exercise of state power. What appeared
as decline and debilitation was in fact part of the process of mutation and
rearticulation (Crawford, 2006; Hallsworth and Lea, 2011; Lea 2002).
Furthermore, it is no exaggeration to assert that the global economic crisis
unfolding since 2007 has decisively settled the issue of the continued
 centrality of the state as an instrument of both economic and social policy
and a decisive actor in the international system. What concerns us here is
how this has been reflected in the way various tendencies in criminology
have sought to refocus on the state. In what follows we conclude by looking
at three adaptive responses to the state as these have been undertaken
respectively by liberal criminologists, administrative criminologists and
critical criminologists.

Seeking Readmittance: The Case of the Evicted Liberal

Elite

Many criminologists have continued to resent their eviction from the

corridors of power consequent on the decline of liberal criminology as a
state discourse and its displacement by ‘crime science’ and other fashions.
There is currently an attempt to demonstrate continued relevance so that
liberal criminology too might be readmitted to the corridors of power. This,
in our opinion, is the significance of the agenda of public criminology. While
some, like Elliot Currie (2007), see public criminology as implying a radical,
possibly oppositional political mobilising role, writers such as Loader and
Sparks (2011) envisage the re-creation of a public sphere within which
criminology will be able to influence policy.

Such a view can be admired for its integrity; however, as Loïc Wacquant
has wryly commented, Loader and Sparks’s text is:

missing a meaty chapter on the neoliberal institutional ecology within which

criminological knowledge is now being produced, validated and
appropriated (or ignored). (Wacquant, 2011: 442)

In a similar way Roger Matthews (2009) offers a ‘re-fashioned realist

criminology’ underpinned by the philosophy of critical realism and with a
focus on ‘policy relevance’. He is well aware that ‘what we are seeing is the
growth of an interventionist state’ (2009: 350) and sees one of the aims of
critical realism as understanding why certain control strategies are
introduced by the state. Nevertheless, in the stress on policy relevance the
burden appears to fall almost entirely on criminology to develop
‘theoretically informed interventions employing an appropriate
 methodology’ (2009: 343). Policy relevance, it seems legitimate to assume,
is something to be determined by the state. Yet it is difficult to see how
realism can be critical without a clearer focus on the fact that ‘relevance’ is
itself heavily influenced by prevailing power relations and in the present
context. A critical realism must be oriented to a critique precisely of those
power relations and the strategies of the neoliberal state within which they
are embodied, rather than seeing them as either benevolent or, at least,
non-repressive (see Matthews, 2005; O’Malley, 2000).

Reconnecting the King with his Head: The Return of

Critical Theory

In conclusion, there is considerable cause for optimism regarding the

renewal of critical theory in criminology. For a growing constituency of
radical criminologists, reflecting wider developments, the issue is no longer
the importance of the state as such but the dynamics and contours of new
forms of social and penal control being developed by the neoliberal state.
The worst economic and social crisis since the Second World War has
reinforced this shift of focus and underlined once and for all the centrality of
the state in the management of economic crisis and its consequences. The
effect in radical criminology has been that a number of debates in
existence for some time—the rise of risk management, urban security and
surveillance, varieties of the ‘punitive turn’ in penal systems—achieve a
new salience as aspects of what Wacquant (2010) has usefully termed
‘neoliberal state-crafting’.

A growing number of scholars are exploring aspects of the emerging

authoritarian consensus built around the punitiveness infusing the
established penal and welfare systems of Europe and the US (Bell,
2011; Wacquant, 2009). But most important, there is a growing awareness
of the emergence of new varieties of coercion, focused on marginalised
populations, within the interstices of liberal democracy (see, for
example, de Giorgi 2006, 2010; Hallsworth and Lea, 2011). The latter has
led to a useful debate, for example, with Wacquant over the relative
importance of the penal system in relation to a spectrum of other agencies,
both public and private, through which the new control mechanisms of the
 neoliberal state are being established (Lea and Hallsworth, 2012; Meyer,
2010).

The centrality of the state has been reconfirmed and the task of critical
criminology in relation to the state is now clearer than it has been for some
time: to document and understand the new forms of regulation and
coercion that are emerging in the fields of penality, security and crime
control. This project, we conclude, is integral to any attempt to (re)develop
‘new deviancy’ for new, new times.

Funding
This research received no specific grant from any funding agency in the
public, commercial, or not-for-profit sectors.

Notes

1.It should be noted that here that Franko Aas is summarising the debate.
As she subsequently makes clear, far from globalisation withering the
state, such developments have created the preconditions for a significant
coercive reasserton of state power and authority, a view commensurate
with our own.

References
Bell, E. (2011) Criminal Justice and Neoliberalism. London: Palgrave Macmillan.
Google Scholar | Crossref

Clarke, R. (2010) Crime science. In: McLaughlin, E., Newburn, T. The Sage Handbook of
Criminological Theory. London: Sage Publications Ltd, 271–284.
Google Scholar | Crossref

Cohen, S. (1985) Visions of Social Control: Crime, Punishment and

Classification. Cambridge: Polity.
Google Scholar

Crawford, A. (2006) Networked governance and the post-regulatory state? Steering, rowing

and anchoring the provision of policing and security. Theoretical Criminology 10: 449–479.
Google Scholar | SAGE Journals | ISI

Currie, E. (2007) Against marginality: Arguments for a public criminology. Theoretical

Criminology 11: 175–190.
Google Scholar | SAGE Journals | ISI
de Giorgi, A. (2006) Re-thinking the Political Economy of Punishment: Perspectives on Post-
Fordism and Penal Politics. Aldershot, UK: Ashgate.
Google Scholar

de Giorgi, A. (2010) Immigration control, post-Fordism, and less eligibility. Punishment &

Society 12: 147–167.
Google Scholar | SAGE Journals

Downes, D., Morgan, R. (1994) Hostages to fortune? The politics of law and order in post-
war Britain. In: Maguire, M., Morgan, R., Reiner, R. (Eds.) The Oxford Handbook of
Criminology. Oxford: Oxford University Press.
Google Scholar

Ferrell, J. (2004) Cultural Criminology Unleashed. London: GlassHouse.

Google Scholar | Crossref

Ferrell, J., Sanders, C. (1995) Cultural Criminology. Boston, MA: Northeastern University

Press.
Google Scholar

Foucault, M. (1979) Discipline and Punish : The Birth of the Prison. Harmondsworth,

UK: Penguin.
Google Scholar

Franko Aas, K. (2010) Global criminology. In: Mclaughlin, E., Newburn, T. (Eds.) The Sage
Handbook of Criminological Theory. London: Sage Publications Ltd.
Google Scholar | Crossref

Garland, D. (2001) The Culture of Control : Crime and Social Order in Contemporary
Society. Oxford: Clarendon.
Google Scholar | Crossref

Gramsci, A. (1971) Selections from the Prison Notebooks. Hoare, Q., Nowell Smith, G.
(Trans.). London: Lawrence & Wishart.
Google Scholar

Green, P., Ward, T. (2004) State Crime: Governments, Violence and

Corruption. London: Pluto Press.
Google Scholar

de Haan, W. (1990) The Politics of Redress: Crime, Punishment, and Penal

Abolition. London: Unwin Hyman.
Google Scholar
Hall, S. (1988) The Hard Road to Renewal : Thatcherism and the Crisis of the
Left. London: Verso.
Google Scholar

Hall, S., Jefferson, T. (Eds.) (1976) Resistance through Rituals: Youth Subcultures in Post-
war Britain. London: Hutchinson/Centre for Contemporary Cultural Studies, University of
Birmingham.
Google Scholar

Hall, S., Critcher, C., Jefferson, T., Clarke, J., Roberts, B. (1978) Policing the Crisis:
Mugging, the State, and Law and Order. London: Macmillan.
Google Scholar | Crossref

Hallsworth, S., Lea, J. (2011) Reconstructing Leviathan: Emerging contours of the security

state. Theoretical Criminology 15: 141–157.
Google Scholar | SAGE Journals | ISI

Hillyard, P. (1993) Suspect Community: People’s Experience of the Prevention of Terrorism

Acts in Britain. London: Pluto Press.
Google Scholar

Hulsman, L. (1986) Critical criminology and the concept of crime. In: Bianchi, H., van
Swaaningen, R. (Eds.) Abolitionism: Towards a Non-repressive Approach to
Crime. Amsterdam: Free University Press.
Google Scholar | Crossref

Jessop, B., Bonnett, K., Bromley, S., Ling, T. (1984) Authoritarian Populism, ‘Two Nations’
and Thatcherism. New Left Review 1(147).
Google Scholar

Johnston, L., Shearing, C. (2003) Governing Security: Explorations in Policing and

Justice. London: Routledge.
Google Scholar

Lea, J. (2002) Crime and Modernity. London: Sage Publications Ltd.

Google Scholar

Lea, J., Hallsworth, S. (2012) Bringing the state back in: Understanding neoliberal security.
In: Squires, P., Lea, J. (Eds.) Criminalisation and Advanced Marginality: Critically Exploring
the Work of Loic Wacquant. Bristol, UK: Policy Press.
Google Scholar | Crossref

Lea, J., Young, J. (1984) What Is to be Done about Law and Order? Harmondsworth,
UK: Penguin Books/The Socialist Society.
Google Scholar
Loader, I., Sparks, R. (2011) Public Criminology? London: Routledge.
Google Scholar

Mandel, E. (1975) Late Capitalism. London: New Left Books.

Google Scholar

Matthews, R. (2005) The myth of punitiveness. Theoretical Criminology 9: 175–201.

Google Scholar | SAGE Journals | ISI

Matthews, R. (2009) Beyond ‘so what?’ criminology: Rediscovering realism. Theoretical

Criminology 13: 341–362.
Google Scholar | SAGE Journals | ISI

Meyer, M. (2010) Punishing the poor—a debate: Some questions on Wacquant’s theorising

the neoliberal state. Theoretical Criminology 14: 93–103.
Google Scholar | SAGE Journals | ISI

Osborne, D., Gaebler, T. (1992) Reinventing Government. New York: Addison-Wesley.

Google Scholar

O’Malley, P. (2000) Criminologies of catastrophe: Understanding criminal justice on the

edge of the new millenium. Australian and New Zealand Journal of Criminology 33: 153–
167.
Google Scholar | SAGE Journals | ISI

Poulantzas, N. (1975) Political Power and Social Classes. London: New Left Books.

Google Scholar

Rose, N , (1996) The death of the social? Refiguring the territory of government. Economy
and Society 25: 327–356.
Google Scholar | Crossref | ISI

Ryan, M. (2003) Penal Policy and Political Culture. Winchester, UK: Waterside Press.

Google Scholar

Sasson, S. (2007) A Sociology of Globalisation. London: Norton.

Google Scholar

Scraton, P. (Ed.) (1988) Law, Order, and the Authoritarian State. Milton Keynes, UK: Open
University Press.
Google Scholar

Sheptycki, J.W.E. (2000) Issues in Transnational Policing. London: Routledge.

Google Scholar
Singh, A.M. (2005) Private security and crime control. Theoretical Criminology 9: 153–174.
Google Scholar | SAGE Journals | ISI

Wacquant, L. (2009) Punishing the Poor: The Neoliberal Government of Social

Insecurity. Durham, NC: Duke University Press.
Google Scholar | Crossref

Wacquant, L. (2010) Crafting the neoliberal state: Workfare, prisonfare, and social insecurity.
Sociological Forum 25: 197–220.
Google Scholar | Crossref | ISI

Wacquant, L. (2011) From ‘public criminology’ to the reflexive sociology of criminological

production and consumption: A review of Public Criminology? by Ian Loader and Richard
Sparks. British Journal of Criminology 51: 438–448.
Google Scholar | Crossref | ISI

Wood, E.M. (1986) The Retreat from Class: A New ‘True’ Socialism. London: Verso.
Google Scholar

Young, J. (1987) The tasks facing a realist criminology. Crime, Law and Social Change
11: 337–356.
Google Scholar

Young, J. (1999) The Exclusive Society: Social Exclusion, Crime and Difference in Late
Modernity. London: Sage Publications Ltd.
Google Scholar

Young, J. (2007) The Vertigo of Late Modernity: London: Sage Publications Ltd.

Google Scholar | Crossref

Zedner, L. (2009) Security. London: Routledge-Cavendish.

Google Scholar | Crossref

Author biographies

Simon Hallsworth is Professor of Sociology at University Campus

Ipswich, United Kingdom, where he is also Head of the School of Applied
Social Sciences. He is author of Street Crime (2005) and was co-editor
of The New Punitiveness: Trends, Theories, Perspectives (2005). He has
written on penal change and development and is engaged in research
conducted into violent street worlds and street organizations.
 John Lea is Visiting Professor of Criminology at the University of Brighton,
United Kingdom. He is author (with Jock Young) of What Is to Be Done
about Law and Order? (1984) and has published on issues concerning
crime and criminal justice in postmodern society and racism in criminal
justice agencies. His most recent book is Crime and Modernity (Sage,
2002).

View Abstract
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Επανασύνδεση του Βασιλιά με το κεφάλι του: Η πτώση και η

ανάσταση του κράτους στην εγκληματολογική θεωρία Simon
Hallsworth, John LeaFirst Δημοσιεύτηκε στις 25 Ιουλίου 2012
Ερευνητικό άρθρο
https://doi-org.proxy.eap.gr/10.1177/1741659012444430
Πληροφορίες άρθρου Πλήρης πρόσβαση Αφηρημένη Αυτό το
άρθρο εξετάζει τη σχέση εγκληματολογίας και κράτους στη
μεταπολεμική περίοδο. Το άρθρο ξεκινά εξετάζοντας τον ρόλο του
εγκληματολόγου στο αναδυόμενο κράτος πρόνοιας. Εδώ το κράτος
θεωρούνταν καλοπροαίρετο, ενώ το καθήκον του εγκληματολόγου
ήταν να βοηθήσει στην καθοδήγηση της ποινικής πολιτικής σε
ευνοϊκές γραμμές. Στη συνέχεια, σχεδιάζουμε την ανάπτυξη μιας
πιο κριτικής προσέγγισης για το κράτος, η οποία θεωρείται πλέον
ως αυταρχικός σχηματισμός από κριτικούς θεωρητικούς που δεν
θεωρούσαν πλέον τους εαυτούς τους μυημένους. Στη συνέχεια,
ανιχνεύουμε μια σειρά δυνάμεων που εργάστηκαν για να
περιθωριοποιήσουν το κράτος που τώρα θεωρείται όλο και
περισσότερο άσχετο. Αυτά περιλαμβάνουν τον θρίαμβο του
νεοφιλελευθερισμού, την αποδοχή του έργου του Φουκώ και τη
θεωρία της παγκοσμιοποίησης στην κύρια εγκληματολογική
σκέψη. Ολοκληρώνουμε εφιστώντας την προσοχή στην
πραγματικότητα μιας νεοφιλελεύθερης τάξης μετά την πρόνοια,
στην οποία το κράτος δεν χάθηκε ποτέ, και περιγράφουμε
πρόσφατες απόπειρες θεωρητικοποίησης της φύσης του. Στο
πλαίσιο των κοινωνιών όπου η κρατική εξουσία είναι πανταχού
παρούσα στη ζωή μας, προτείνουμε ότι έφτασε η στιγμή που
πρέπει να επανασυνδέσουμε το σώμα του Βασιλιά με το
αποκεφαλισμένο κεφάλι του. Λέξεις-κλειδιά παγκοσμιοποίηση,
κυβερνητικότητα, νεοφιλελευθερισμός, κοινωνικός έλεγχος,
κράτος Τι έγινε με το κράτος στην εγκληματολογική θεωρία;
Μέχρι τη δεκαετία του 1980, η ανάλυση του κράτους θεωρούνταν
αναπόσπαστο μέρος της μελέτης του εγκλήματος και του
κοινωνικού ελέγχου, μια κληρονομιά τόσο του μαρξισμού όσο και
της άνοδος της Νέας Αριστεράς στον ακαδημαϊκό χώρο κατά τη
δεκαετία του 1960. Τέτοιες αναλύσεις, όπως παραδειγματίζονται
σε βιβλία όπως το Policing the Crisis (Hall, Critcher, Jefferson,
Clarke and Roberts, 1978), ήταν επίσης θεωρητικά πλούσια,
βασιζόμενη στις γνώσεις θεωρητικών όπως ο Πουλαντζάς και ο
Γκράμσι για να σφυρηλατήσουν μια ερμηνεία της μεταβαλλόμενης
φύσης του το κράτος στη μεταπολεμική περίοδο. Στη συνέχεια, το
κράτος κυριολεκτικά εξαφανίστηκε ως αντικείμενο
εγκληματολογικής έρευνας και, με εξαίρεση τις μαρξιστικές
παραδόσεις κριτικής, οι εγκληματολόγοι είτε ξέχασαν να μιλήσουν
για αυτό, είτε το έβαλαν στο περιθώριο των ερευνών τους,
θεωρώντας το είτε ως άσχετο προς μελέτη είτε ως ένα
εξασθενημένο λείψανο μιας περασμένης εποχής. Σε αυτό το άρθρο
προβληματίζουμε αυτή τη στροφή: την άνοδο και την αποχώρηση
από το κράτος. Για να το πετύχουμε αυτό, παρουσιάζουμε μια
ιστορία σε τέσσερα στάδια. Ξεκινάμε στο πλαίσιο του μετά τον
Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, της διευθέτησης του κράτους
πρόνοιας, μιας εποχής που το κράτος θεωρούνταν καλοήθης
παράγοντας και μια εποχή με την οποία οι εγκληματολόγοι
μπορούσαν να δουλέψουν απροβλημάτιστα με και για. Στη
συνέχεια, παρακολουθούμε την άνοδο μιας νέας κριτικά
ενημερωμένης προσέγγισης για το κράτος πρόνοιας καθώς άρχισε
να εισέρχεται σε μια περίοδο κρίσης από τη δεκαετία του 1970 και
μετά. Εδώ το κράτος άρχισε να γίνεται αντιληπτό λιγότερο ως
καλοπροαίρετος παράγοντας και περισσότερο ως αυταρχικό
μόρφωμα. Με ιδιαίτερη αναφορά στο έργο του Hall και των
συναδέλφων του εξετάζουμε την εξέλιξη αυτής της, της
αυταρχικής κρατικής θέσης, και εξετάζουμε τους διάφορους
απογόνους της. Στη συνέχεια, εξετάζουμε μια σειρά δυνάμεων που
έχουν εργαστεί συλλογικά για να περιθωριοποιήσουν την ανάλυση
του κράτους στο πλαίσιο της εγκληματολογίας. Αυτά
περιλαμβάνουν τον θρίαμβο του νεοφιλελευθερισμού, την παρακμή
του μαρξισμού, την αποδοχή του έργου του Φουκώ και τον
αντίκτυπο της θεωρίας της παγκοσμιοποίησης στην
εγκληματολογική σκέψη. Τέλος, παρουσιάζουμε το προφίλ ενός
αναδυόμενου σώματος κριτικών εργασιών που όχι μόνο πιστοποιεί
τη συνεχή σημασία του κράτους, αλλά θέτει επίσης σημαντικές
αμφιβολίες για πολλές από τις κριτικές που έχουν διατυπωθεί
δικαιολογώντας την περιθωριοποίησή του. Στο πλαίσιο μιας
εγκληματολογικής παράδοσης που εξακολουθεί να κολλάει στην
προσταγή του Φουκώ ότι η ανάλυση θα προχωρούσε καλύτερα
κόβοντας μεταφορικά το κεφάλι του Βασιλιά, θα προτείνουμε
αυτές οι εξελίξεις να μας καλέσουν να ξανασκεφτούμε αυτήν την
προσέγγιση. Στο πλαίσιο των κοινωνιών όπου το κράτος δεν
εξαφανίστηκε ποτέ και όπου η κρατική εξουσία είναι πανταχού
παρούσα στη ζωή μας, προτείνουμε ότι έφτασε η στιγμή που
πρέπει να επανασυνδέσουμε το σώμα του Βασιλιά με το
αποκεφαλισμένο κεφάλι του. Εγκληματολογία και Κράτος
Πρόνοιας Η εγκληματολογία δεν ήταν ποτέ από τη φύση της
παράνομη επιστήμη, ήταν από την αρχή μια ερευνητική παράδοση
αφιερωμένη στο καθήκον να βοηθήσει το κράτος να εντοπίσει και
να ανταποκριθεί στα προβλήματα που θέτει η εγκληματικότητα,
όπου οι εν λόγω εγκληματίες ήταν τυπικά της ποικιλίας των
«συνήθων ύποπτων»: νέοι, εργατικοί και άνδρες.
Αντιμετωπίζοντας την άγνοια της κοινής γνώμης από τα κάτω και
τον πολιτικό λαϊκισμό από πάνω, οι εγκληματολόγοι, ή
ακριβέστερα οι διάφοροι ψυχολόγοι και νομικοί θεωρητικοί που
εργάστηκαν στον τομέα της χάραξης ποινικής πολιτικής,
προσπάθησαν να παράσχουν εμπειρογνώμονες για το έγκλημα και
για τους εγκληματίες στο πλαίσιο ένα πολιτικό πεδίο όπου η πείρα
τους είχε σημασία και όπου, ως περιορισμένη πολιτική ελίτ,
μετρούσαν οι απόψεις τους (Ryan 2003). Μέσα στο αναπτυσσόμενο
κράτος πρόνοιας αυτή η ελίτ, σε γενικές γραμμές, αντιλήφθηκε το
έγκλημα ως ένα κοινωνικό πρόβλημα που είχε κοινωνικές αιτίες
που β.

θεαματικές παρεμβάσεις θα μπορούσαν να εξαφανιστούν.

Δουλεύοντας ευρέως μέσα σε μια θετικιστική παράδοση, το
έγκλημα θεωρήθηκε ως ένα υπολειπόμενο πρόβλημα που θα
μπορούσε να αντιμετωπίσει ένα διευρυνόμενο κράτος πρόνοιας,
δεσμευμένο στην πλήρη απασχόληση και οργανωμένο γύρω από τις
κεϋνσιανές αρχές. Το έγκλημα βρισκόταν χαμηλά στην πολιτική
ατζέντα και η ρύθμισή του θεωρήθηκε ως ένα σε μεγάλο βαθμό
απολιτικό τεχνικό ζήτημα (Downes and Morgan, 1994). Ενώ
υπήρχαν οι φυλακές, θεωρούνταν σε μεγάλο βαθμό ως λείψανα
μιας περασμένης εποχής που σύντομα θα καταστούν παρωχημένες
από νέα στελέχη ειδικών που δεσμεύονται στο καλοπροαίρετο
μοντέλο προόδου της κοινωνικής αλλαγής (Cohen, 1985). Μέσα
στην τάξη της «ποινικής ευημερίας», όπως θα έλεγε ο Garland
αυτό το σύμπλεγμα (Garland, 2001), το κράτος δεν ήταν το ίδιο
αντικείμενο έρευνας. Η εγκληματολογία ήταν ένας λόγος του
κράτους και του εγκληματολόγος κάποιος που εργάστηκε χωρίς
προβλήματα για να εξασφαλίσει ότι η κοινωνική απάντηση στο
έγκλημα προχωρούσε καλοπροαίρετα. Μια τέτοια αισιοδοξία,
ωστόσο, θα ήταν βραχύβια καθώς ο οικισμός κοινωνικής πρόνοιας
άρχισε να σπάει και τα ποσοστά εγκληματικότητας άρχισαν να
ανεβαίνουν φαινομενικά αδυσώπητη. Ενώ οι εμπειρογνώμονες του
εγκλήματος που απασχολούνταν σε φορείς όπως το Υπουργείο
Εσωτερικών παρέμειναν, με την πάροδο του χρόνου θα άρχιζαν να
διαδραματίζουν πολύ λιγότερο σημαντικό ρόλο στον έλεγχο του
εγκλήματος. Εν μέρει, ακρωτηριάστηκαν από αυτό που ο Jock
Young αναγνώρισε ως μια «αιτιολογική κρίση» με ρυθμό
συγκέντρωσης από τη δεκαετία του 1960, όπου η επικρατούσα
εγκληματολογία βρέθηκε ανίκανη να συμβιβάσει τα αυξανόμενα
ποσοστά εγκληματικότητας με τη συνεχιζόμενη οικονομική
επέκταση και τη συνολική μείωση της φτώχειας (Young, 1987).
Στο μεταξύ νέοι παίκτες άρχισαν να μπαίνουν στον αγωνιστικό
χώρο. Ιδιαίτερης σημασίας ήταν τα νέα στελέχη πολιτικών του
νόμου και της τάξης που είχαν ελάχιστη πίστη στην τεχνογνωσία
των περιορισμένων ελίτ και που, σε κοινωνίες όπου ο έλεγχος του
εγκλήματος γινόταν όλο και πιο πολιτικοποιημένος, άρχισαν να
ξεκινούν μια τιμωρητική στροφή στην ποινική πολιτική στην
οποία, από Θεωρούμενος η λύση στα προβλήματα που θέτει το
έγκλημα, η ίδια η ποινική ευημερία άρχισε να θεωρείται μέρος του
προβλήματος (Garland, 2001). Σε ένα πλαίσιο που χαρακτηρίζεται
από μια ευρύτερη κρίση του κράτους πρόνοιας, την εντεινόμενη
ταξική σύγκρουση και ένα νέο πιο αυταρχικό κλίμα νόμου και
τάξης, η ίδια η αναδυόμενη κρατική μορφή θα γινόταν αντικείμενο
ανάλυσης από μια νέα, κριτικά ενημερωμένη και κοινωνιολογικά
θεμελιωμένη ομάδα κοινωνικοί επιστήμονες, μεταξύ των οποίων
ήταν και η νέα τάξη εγκληματολόγων που παρακολούθησαν τα νέα
συνέδρια National Deviancy της δεκαετίας του 1970. Αυτοί οι
κοινωνιολόγοι σε καμία περίπτωση δεν έβλεπαν τους εαυτούς
τους ως υπηρέτες του κράτους, ούτε έβλεπαν το κράτος ως
καλοπροαίρετο παράγοντα. Το αυταρχικό κράτος και οι απόγονοί
του Είναι στο έργο του Stuart Hall και των συναδέλφων του στη
Σχολή του Μπέρμιγχαμ που γινόμαστε μάρτυρες της πρώτης
συνολικής προσπάθειας προβληματοποίησης του κράτους, ένα
θέμα που ανέπτυξαν ουσιαστικά στη θεμελιώδη εργασία τους,
Policing the Crisis (Hall et al., 1978). Αν και τυπικά είναι μια ανάλυση
της κοινωνικής απάντησης σε ένα κύμα εγκληματικότητας στο
δρόμο, το βιβλίο μπορεί να γίνει ακριβέστερα κατανοητό ως μια
προσπάθεια κατανόησης της πολιτιστικής δυναμικής του
βρετανικού κράτους καθώς άρχισε να μεταλλάσσεται προς μια πιο
αυταρχική κατεύθυνση, καθώς ο οικισμός του κράτους πρόνοιας
του Τα μεταπολεμικά χρόνια άρχισαν να σπάνε τη δεκαετία του
1970. Καθώς αυτό το κείμενο ήταν καθοριστικό για την ανάπτυξη
της κριτικής εγκληματολογίας, δικαιολογείται μια σύντομη
εξέταση του κεντρικού του επιχειρήματος. Στα τέλη της
δεκαετίας του 1970 το βρετανικό κράτος αντιμετώπιζε αυτό που ο
Hall et al., βασιζόμενος στον Gramsci, όρισε ως «οργανική κρίση»
(Gramsci, 1971). Στην πραγματικότητα, δεν μπορούσε πλέον να
αναπαράγει τις απαραίτητες συνθήκες για τη διατήρηση του
κυκλώματος του κεφαλαίου και συνεπώς της καπιταλιστικής
συσσώρευσης. Η μεταπολεμική άνθηση της οικονομίας είχε κλίνει
προς την ύφεση και τη βιομηχανική παρακμή, μια συνέπεια των
οποίων θα ήταν η μειωμένη θέση της Βρετανίας ως παγκόσμιας
δύναμης. Μπροστά στην εκρηκτική οικονομική κρίση που θα
προανήγγειλε μαζικές βιομηχανικές αναταραχές, τριήμερες
εβδομάδες και τελικά την καταστροφή τεράστιων τομέων της
πρωτογενούς μεταποιητικής βιομηχανίας, η ηγεμονική συναίνεση
που είχε εδραιωθεί στο κράτος πρόνοιας άρχισε να σπάει. Η
αναγνώριση των εργατικών οργανώσεων, η επέκταση των
δικαιωμάτων των εργαζομένων, οι κορπορατιστικές τάσεις, ο
σχηματισμός ενός κράτους πρόνοιας χωρίς αποκλεισμούς -οι ίδιοι
οι όροι με τους οποίους είχε επιτευχθεί η μεταπολεμική ηγεμονία-
άρχισαν να καταρρέουν. Μια κρατική κρίση προκλήθηκε σε ένα
πλαίσιο όπου η αποτυχία του καπιταλισμού ως οικονομικού
συστήματος κινδύνευε να αποκαλυφθεί ανοιχτά. Ήταν κατά τη
διάρκεια αυτής της περιόδου της κρίσης όπου το υπάρχον
ηγεμονικό εγχείρημα απέτυχε και άρχισε να σφυρηλατείται η αρχή
ενός νέου. Το μέσο μεταμόρφωσης και το θέμα της αστυνόμευσης
της κρίσης ήταν το ίδιο η κοινωνική απάντηση σε αυτό που
παρουσιάστηκε μέσω των ΜΜΕ εκείνη την εποχή ως μια άνευ
προηγουμένου κρίση νόμου και τάξης που τέθηκε από μια νέα
κατηγορία παρεκκλίνων, τον «κλέφτη» του μαύρου δρόμου.
Βασιζόμενος στο έργο του Stan Cohen αλλά επαναφέροντας την
ανάλυσή του σε μια μαρξιστική πολιτική οικονομία, ο Hall et al.
υποστήριξε ότι η συγκλονιστική αναφορά των μέσων ενημέρωσης
για κλοπές σε μαύρους δρόμους δεν προήλθε από κάποια
αξιοσημείωτη αύξηση του εγκλήματος στο δρόμο, αλλά μάλλον
από μια ηθικήπανικός. Η χρονική στιγμή του ηθικού πανικού ήταν,
ο Hall et al. επιβεβαιώθηκε, καθόλου τυχαία: ήταν ένας πανικός με
σκοπό. Αυτό που θα διευκόλυνε ήταν ένας τρόπος επίλυσης της
οργανικής κρίσης του κράτους βοηθώντας στη σφυρηλάτηση μιας
νέας ηγεμονικής ισορροπίας. Θα λειτουργούσε με αυτόν τον τρόπο,
επειδή στον προσδιορισμό των μέσων ενημέρωσης του «μαύρου
ληστή» επινοήθηκε ένας βολικός αποδιοπομπαίος τράγος πάνω
στον οποίο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και να προβληθεί η
συλλογική οργή της βρετανικής κοινωνίας. Διαφορετικές τάξεις
μπορεί κάλλιστα να είναι αντίθετες, αλλά το έγκλημα του δρόμου
παρείχε ένα σημείο αρνητικής ταύτισης γύρω από το οποίο θα
μπορούσε να οικοδομηθεί μια ταξική συναίνεση και μέσω αυτής
μια διασπασμένη κοινωνία θα ενοποιηθεί στο φόβο και το μίσος
τους. Επιπλέον, αυτό το ενιαίο κοινό θα αποδεχόταν επίσης την
καθοδηγούμενη από το κράτος αυταρχική «λύση» στην κρίση ως
ηθικά δίκαιη και δικαιολογημένη. Αυτό θα κατέληγε στην
παρέκκλιση ολοένα και πιο καταναγκαστικών εξουσιών στον
κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους. Μέσω αυτής της
διαδικασίας αποδιοπομπαίου τράγου μια κρίση που είχε τη γένεσή
της στην οικονομική βάση μετατοπίστηκε με επιτυχία στο
ιδεολογικό εποικοδόμημα όπου ανακατασκευάστηκε ως κρίση
νόμου και τάξης. Σε αυτήν την πράξη ιδεολογικής μετατόπισης
δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για αυτό που θα γινόταν μια νέα
ηγεμονική ισορροπία, και έτσι γεννήθηκε ένα νέο αυταρχικό
κράτος σε αυτό που ο Stuart Hall θα όριζε στη συνέχεια ως την
«μετατροπή σε μια κοινωνία νόμου και τάξης». Η καταστολή της
κλοπής θα γινόταν στη συνέχεια ένα σχέδιο για αυτό που, υπό τη
Θάτσερ, θα γινόταν ένας νεοφιλελεύθερος κρατικός σχηματισμός
στον οποίο η πολιτική του νόμου και της τάξης θα έπαιρνε όλο και
μεγαλύτερη σημασία, όπου μεγαλύτερες εξουσίες ανατέθηκαν
στην αστυνομία, ενώ θεσμικές διασφαλίσεις, όπως π.χ. οι
πολιτικές ελευθερίες, περιορίστηκαν δραματικά. Μόνο, όπου ο
Πουλαντζάς είχε διαβάσει αυτή τη μορφή κατασκευής
«εξαιρετικού κράτους» ως διαδικασία που χαρακτηρίζεται από
«αυταρχικό κρατισμό» (Poulantzas, 1975), ο Hall υποστήριξε αντ'
αυτού ότι η επίθεση στα δικαιώματα και τις ελευθερίες στο
πλαίσιο μιας κατ' όνομα δημοκρατικής ανοιχτής κοινωνίας θα
μπορούσε καλύτερα. να διαβαστεί ως «αυταρχικός λαϊκισμός».
Αυτός ο όρος θα κυριαρχούσε στη συνέχεια στην ανάλυσή του για
τον Θατσερισμό και την επιτυχία του κατά τη διάρκεια της
δεκαετίας του 1980 (Hall, 1988). Αναπτύσσοντας περαιτέρω τον
απολογισμό που αναπτύχθηκε στο Policing the Crisis, ο Hall
υποστήριξε ότι η επιτυχία του Θατσερισμού έγκειται τελικά στην
ικανότητά του να συγκεντρώσει υποστήριξη από την ίδια την
εργατική τάξη που είχε τα περισσότερα να χάσει από την
περιστολή του κράτους πρόνοιας και την επίθεση στα συνδικάτα. η
κυβέρνησή της κατά τα άλλα επιδίωκε. Ο θατσερισμός ήταν
επιτυχής επειδή μέσω της έλξης του αυταρχικού λαϊκισμού του
μπόρεσε να συμπυκνώσει ένα ευρύ φάσμα λαϊκών δυσαρέσκειών
που προκλήθηκαν από την πραγματικότητα της έντονης και ορατής
παρακμής της Βρετανίας στη μεταπολεμική εποχή. Αυτά στη
συνέχεια διατυπώθηκαν με επιτυχία γύρω από μια δεξιά ατζέντα
που υποσχόταν να «σώσει» το έθνος μέσω μιας σειράς «δύσκολων»
«λύσεων». Αυτά θα περιελάμβαναν τη συντριβή των συνδικάτων
και την υιοθέτηση μιας σκληρής ρητορικής νόμου και τάξης που
απευθύνεται σε διάφορους «εχθρούς μέσα» (όπως θα χαρακτήριζε
η Θάτσερ αξέχαστα την αποστολή της). Αγκαλιάζοντας το κοινό με
μια έκκληση στον έμφυτο συντηρητισμό του και υποσχόμενος να
ανανεώσει τη βρετανική κοινωνία μέσω ενός αχαλίνωτου
νεοεθνικιστικού σχεδίου που βασιζόταν στην προστασία της
βρετανικής κυριαρχίας, ο Θάτσερισμός (εννοούμενος ως ένα νέο
μπλοκ εξουσίας που επιδιώκει την ηγεμονία) έφτασε να αποκτήσει
πνευματική κυριαρχία και ηθική εξουσία στη Βρετανία. Η βάση της
εξουσίας της βρισκόταν τόσο στον έλεγχο που η κυβέρνηση
Θάτσερ μπορούσε να διοικήσει μέσω του ελέγχου της κρατικής
εξουσίας, όσο και μέσω του ελέγχου που μπορούσε να ασκήσει
μέσω «τα χαρακώματα και τα συστήματα οχύρωσης της κοινωνίας
των πολιτών» για να μεσολαβήσει και να εδραιώσει την ιδεολογική
της έφεση. Τόσο τα επιχειρήματα που τέθηκαν στο Policing the
Crisis όσο και η κεντρική θέση του αυταρχικού λαϊκισμού
αμφισβητήθηκαν στη συνέχεια εντός του μαρξιστικού
στρατοπέδου. Οι Jessop, Bonnett, Bromley και Ling (1984)
αμφισβήτησαν την υπόθεση του Hall ότι η δεκαετία του 1980
σηματοδότησε ένα ορόσημο στη διαδικασία αλλαγής και
μετασχηματισμού του κράτους, υποστηρίζοντας αντ' αυτού ότι οι
διαδικασίες συνέχειας στη μεταπολεμική περίοδο ήταν πιο
κυρίαρχες από τη ρήξη και τη ρήξη που ο Hall ισχυρίστηκε ότι είχε.
βρέθηκαν. Ο Τζέσοπ αμφισβήτησε επίσης τον βαθμό στον οποίο ο
αυταρχικός λαϊκισμός είχε απήχηση στο ευρύτερο κοινό, το οποίο
σε καμία περίπτωση δεν εξαγόρασε (για παράδειγμα) την
προσπάθεια περικοπής των δαπανών πρόνοιας. Ήταν περισσότερο
η αποτυχία των Εργατικών να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τη
Θάτσερ και να διατυπώσουν ένα συναρπαστικό όραμα, υποστήριξε
ο Τζέσοπ, αυτό που εξηγούσε καλύτερα την εκλογική επιτυχία της
Θάτσερ, παρά μια λαϊκιστική έκκληση για τη χειρότερη
προκατάληψη τους. Μετά την παρέμβαση του Hall και των
συναδέλφων του, η κριτική εγκληματολογία σε γενικές γραμμές
αποδέχτηκε το όραμα του αυταρχικού κράτους όπως αυτό είχε
διατυπωθεί στο Policing the Crisis. Στην επεξεργασμένη συλλογή
του Phil Scraton (Scraton, 1988), το βρετανικό κράτος
παρουσιάζεται κυρίως ως ένας καταναγκαστικός σχηματισμός που
κινητοποιεί τους μηχανισμούς του συστήματος ποινικής
δικαιοσύνης με σκοπό την ταξική, το φύλο και την εθνική
καταστολή ενάντια σε αυτό που ο Hillyard (1993). θα ονομαστούν
στη συνέχεια διάφορες «ύποπτες κοινότητες». Από μια ανάλυση
του μετασχηματισμού του κράτους, το επίκεντρο της κριτικής
εγκληματολογίας άρχισε να μετατοπίζεται προς τη χάραξη του
τρόπου με τον οποίο η διαδικασία ποινικοποίησης θεσπιζόταν
εναντίον διαφόρων αποκλίνων ομάδων από τον κρατικό μηχανισμό
και καταγράφοντας τις βλάβες που προκάλεσε στην πορεία. Το
κράτος στην πορεία έγινε αντιληπτό ως κάτι περισσότερο από
έναν αιώνιο αυταρχικό σχηματισμό που ήταν εγγενώς βίαιος. Η
κριτική εγκληματολογία κατέγραψε τα αποτελέσματα αυτής της
βίας και προσπάθησε να γιορτάσει όλες τις μορφές αντίστασης
εναντίον της. Το τελικό παιχνίδι αυτής της γραμμής ανάλυσης θα
επιλύονταν σε διάφορες τάσεις, τόσο υποστηρικτικές όσο και
κρίσιμες. Η ανάλυση της αντίστασης θα γινόταν το επίκεντρο
διαφόρων «αουτσάιντερ» μορφών κοινωνιολογίας. Η νεανική
υποκουλτούρα, ειδικότερα, έγινε το αγαπημένο αντικείμενο
ανάλυσης. Οι στυλιστικές του καινοτομίες γιορτάστηκαν και στη
συνέχεια εξηγήθηκαν ως ενδεικτικές μιας κουλτούρας
αντίστασης. Αυτή η μορφή ανάλυσης θα είχε ως αποτέλεσμα ένα
από τα άλλα μεγάλα επιτεύγματα της Σχολής του Μπέρμιγχαμ, την
Αντίσταση μέσω Τελετουργικών (Hall and Jefferson, 1976), τα
θέματα του οποίου αναπαράγονται ακόμη σήμερα στην πολιτιστική
εγκληματολογία (Ferrell, 2004, Ferrell and Sanders, 1995). ). Η θέση
του αυταρχικού κράτους προκάλεσε επίσης ανανεωμένο
ενδιαφέρον για τη μελέτη του κρατικού εγκλήματος, όπου το
κράτος αντιμετωπίζονταν πλέον ως ένας εγκληματικός
παράγοντας από μόνος του. Το έργο των Tony Ward και Penny
Green σήμερα αποτελεί παράδειγμα αυτής της παράδοσης (Green
and Ward, 2004). Τέλος, έχοντας αμφισβητήσει τη νομιμότητα του
ποινικού δικαίου και πέρα από αυτό τον κατασταλτικό μηχανισμό
του κράτους, οι κριτικοί εγκληματολόγοι προσπάθησαν να
ανακαλύψουν εναλλακτικές προσεγγίσεις μέσω και μέσω των
οποίων οι κοινωνικές βλάβες θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν
και να επιλυθούν χωρίς την προσφυγή στην κρατική καταστολή. Η
κατάργηση, με αυτή την έννοια, εμφανίστηκε ως αντικαταστάτης
της ποινικής δικαιοσύνης για την κριτική εγκληματολογία (de
Haan, 1990; Hulsman, 1986). Παρέμεινε ωστόσο μια άλλη κριτική
απάντηση στην αυταρχική κρατική θέση, ο Αριστερός Ρεαλισμός.
Οι υποστηρικτές του προέρχονταν επίσης από την κριτική
εγκληματολογική παράδοση, μόνο που η σχέση τους με το κράτος
θα διέφερε σημαντικά από αυτή μιας κριτικής παράδοσης που είχε
εγκαταλείψει όλες τις απόπειρες να συναλλάσσεται μαζί του και
που καταδίκαζε αυτούς που το έκαναν ότι τρέφονταν
κυριολεκτικά από το κράτος. γούρνα» (Scraton, 1988). Εκ των
υστέρων, ο αριστερός ρεαλισμός μπορεί να θεωρηθεί ως η
τελευταία προσπάθεια εκ μέρους μιας φιλελεύθερης αριστεράς να
συζητήσει με το κράτος. Υποστηρίζοντας ότι το έγκλημα ήταν
πολύ περισσότερο από μια λεκτική κατασκευή των ισχυρών, οι
αριστεροί ρεαλιστές προσπάθησαν να εξανθρωπίσουν τη δουλειά
του ελέγχου του εγκλήματος θέτοντας προβληματικά το ερώτημα
«τι πρέπει να γίνει για τον νόμο και την τάξη» (Lea and Young,
1984). Η λύση τους: μια ριζοσπαστική δημοκρατική πολιτική του
νόμου και της τάξης που βασίζεται στην υπόθεση ότι το κράτος
και η σχέση του με το έγκλημα θα μπορούσαν και έπρεπε να
αλλάξουν. Ενώ οι Νέοι Εργατικοί υπό τον Μπλερ θα αγκάλιαζαν
την ανάγκη να «πραγματοποιηθούν» το έγκλημα, η τιμωρητική
νεοφιλελεύθερη απάντηση που θα ακολουθούσε είχε πολύ μικρή
σχέση με τη σοσιαλιστική ατζέντα που υποστήριζαν οι αριστεροί
ρεαλιστές. Οι αριστεροί ρεαλιστές οδηγήθηκαν γρήγορα στο
περιθώριο. Η Εγκληματολογική Υποχώρηση από το Κράτος Η
εκδίωξη της φιλελεύθερης εγκληματολογίας από τον μηχανισμό
χάραξης πολιτικής του κράτους αντικατοπτρίστηκε στην άνοδο
μιας «επιστήμης του εγκλήματος» εντελώς διαχωρισμένη από την
κοινωνική επιστήμη (Clarke, 2010). Αυτό, με τη σειρά του, ήταν
συνέπεια του θριάμβου του νεοφιλελευθερισμού και της κρίσης
του κράτους πρόνοιας. Αντικατόπτριζε την υλική πραγματικότητα
των πολιτικών καθεστώτων που επιδίωκαν να προκαλέσουν
ιδιωτικοποιήσεις σε όλο τον δημόσιο τομέα και που μιλούσαν
ανοιχτά για την ανάγκη περικοπής της πρόνοιας και «ανατροπής
του κράτους». Αλλά την ίδια στιγμή μέσα στην κριτική
εγκληματολογία η μελέτη του κράτους άρχισε να μαραζώνει. Το
θεωρητικό τοπίο άλλαζε επίσης, και με τρόπους που θα
περιθωριοποιούσαν περαιτέρω το κράτος και την ανάλυσή του.
Από αυτά, τα τέσσερα λαμβάνονται υπόψη. Η υποχώρηση από την
τάξη και το κεφάλαιο Πρώτον, υπήρξε μια γενική απογοήτευση με
τον μαρξισμό και τις βασικές του υποθέσεις, μέρος αυτού που η
Ellen Meiksins Wood (1986) ονόμασε «μια υποχώρηση από την
τάξη». Διάφοροι υποστηρικτές του «μετα-μαρξισμού» επιτέθηκαν
στο καθεστώς του ως κύριου αφήγημα. Η άνοδος των πολιτικών
ταυτότητας μαζί με τις μορφές μεταδομικής θεωρίας βοήθησαν
επίσης να ενταθεί η υποχώρηση από τη μελέτη της κοινωνικής
τάξης. Στο Ηνωμένο Βασίλειο αυτή η διαδικασία απογοήτευσης
αντικατοπτρίστηκε σε εξελίξεις που κυμαίνονταν από την
κατάρρευση του περιοδικού Marxism Today έως την ήττα των
συνδικάτων από τις κυβερνήσεις Θάτσερ. Σε μεγαλύτερη κλίμακα,
η τάση ενισχύθηκε από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης
και τον θρίαμβο του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς υπό την
αμερικανική ηγεμονία. Ενώ μια κριτική εγκληματολογία
εμπνευσμένη από το μαρξισμό συνεχιζόταν, παρέμεινε στο
περιθώριο της πειθαρχίας. Η υποχώρηση από την τάξη ήταν μέρος
μιας γενικής υποχώρησης από τον καπιταλισμό ως τον βασικό
μοχλό της κοινωνικής ανάπτυξης. Η έμφαση μετατοπίστηκε από
τον ύστερο καπιταλισμό (Mandel, 1975) στην ύστερη
νεωτερικότητα (βλ. Garland, 2001; Young, 1999, 2007) ch, ενώ
παρείχε οξυδερκή ανάλυση της ανομίας, του κατακερματισμού και
της αβεβαιότητας της σύγχρονης κοινωνίας, έτεινε να
υπογραμμίσει τη ρίζα αυτών των εξελίξεων στη συγκεκριμένη
δυναμική της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το αποτέλεσμα ήταν η
έλλειψη εστίασης στον νεοφιλελευθερισμό ως μια ξεχωριστή
άρθρωση της κρατικής στρατηγικής. Στην υλιστική συμβολή του
στην αποκατάσταση του κράτους ως μέσου ελέγχου και
καταπίεσης των φτωχών, ο Loïc Wacquant (2009: 303) τονίζει ότι:
Δεν είναι οι γενικοί «κίνδυνοι και οι ανησυχίες» της «ανοιχτής,
πορώδης, κινητής κοινωνίας των ξένων που είναι η ύστερη
νεωτερικότητα» που έχουν ενθαρρύνει τα αντίποινα εναντίον των
κατώτερων κατηγοριών… αλλά η συγκεκριμένη κοινωνική
ανασφάλεια που δημιουργείται από τον κατακερματισμό της
μισθωτής εργασίας. Το φαινόμενο Φουκώ Η δεύτερη σημαντική
μετάβαση που θα βοηθούσε στην τόνωση της απομάκρυνσης από
το κράτος ήταν η υποδοχή του έργου του Φουκώ και η τεράστια
επιρροή που είχε το «φαινόμενο Φουκώ» στη θεωρία και την
πράξη. Αν και σε καμία περίπτωση δεν ήταν εχθρικό προς μια
μαρξιστική παράδοση στην οποία ήταν επίσης σημαντική δύναμη,
το έργο του Φουκώ αμφισβήτησε πολλές μαρξιστικές υποθέσεις
σχετικά με την κεντρική θέση του κράτους. Ήταν μια πρόκληση σε
πολλά μέτωπα. Η ανάλυσή του για τους κλάδους, η οποία
θεωρήθηκε βασισμένη στη γενετική δύναμη, αναπτύχθηκε ως
άμεση πρόκληση σε μια μαρξιστική παράδοση την οποία θεωρούσε
ότι υπερτονίζει την κρατική εξουσία ως αρνητική έκφραση βίας
και καταναγκασμού (Foucault, 1979). Αντί της εστίασης στο κράτος
που νοείται ως νομικό καθεστώς, ο Φουκώ τόνισε τη σημασία της
διακυβέρνησης και της διακυβέρνησης. Αυτό, κατανοητό ως «η
συμπεριφορά», ήταν μια διαδικασία που λάμβανε χώρα σε πολλά
επίπεδα, μικρο και μακροοικονομικά, και από διάφορους φορείς
εκτός από το κράτος, συμπεριλαμβανομένων των οικογενειών,
των κοινοτήτων, μιας μεγάλης ποικιλίας μη κρατικών φορέων και
ιδιωτικών οντότητες (Johnston and Shearing, 2003· Singh, 2005).
Το κράτος υποβιβάστηκε στην ιδιότητα απλώς ενός από έναν
αριθμό παραγόντων σε αυτή τη διαδικασία του οποίου ο ρόλος θα
μπορούσε εύκολα να υπερτονιστεί. Αυτός ο θεωρητικός
παραγκωνισμός στη συνέχεια αγκαλιάστηκε από τους οπαδούς του
Φουκώ, οι οποίοι δυσκολεύτηκαν να περιθωριοποιήσουν
περαιτέρω το κράτος στη δική τους ανάλυση, όπου ο θάνατός του
περιγράφηκε ποικιλοτρόπως ως «πίσω» του κράτους, υποχώρηση
των λειτουργιών του από το «κωπηλατικό» στο « steering»
(Osborne and Gaebler, 1992) και ο «θάνατος του κοινωνικού» (Rose,
1996). Στην εγκληματολογία πολλές από αυτές τις τάσεις
αντικατοπτρίστηκαν στη μελέτη του αυξανόμενου ρόλου των μη
κρατικών οργανώσεων στην πρόληψη του εγκλήματος, τη
διαχείριση των φυλακών, την εποπτεία των παραβατών και στο
ρόλο της ιδιωτικής αστυνόμευσης. Έτσι σε μεγάλα κείμενα της
κριτικής εγκληματολογίας τα τελευταία είκοσι χρόνια—π.χ. Cohen
(1985), Garland (2001) και Zedner (2009)—Η κληρονομιά του
Foucault μπορεί ξεκάθαρα να φανεί στον μειωμένο ρόλο του
κράτους σε μια τέτοια ανάλυση. Ο Garland αναγνωρίζει την
κεντρική θέση του κράτους, αλλά η βασική του έμφαση δείχνει μια
πιο νεφελώδη «κουλτούρα ελέγχου» (Garland, 2001). Ο Zedner
αναφέρεται στην εμφάνιση μιας «κοινωνίας ασφαλείας» (Zedner,
2009). Εν τω μεταξύ, οι Johnston και Shearing (2003) οδηγούν την
περιθωριοποίηση του κράτους στο λογικό της συμπέρασμα στην
εργασία τους για την «κομβική ασφάλεια». Το κράτος παραμένει
μόνο σε απόσταση ως η τελική αποθήκη του νόμιμου
εξαναγκασμού και του νόμιμου τίτλου ιδιοκτησίας παρά ως ο
κεντρικός φορέας του κοινωνικού ελέγχου. Παγκοσμιοποίηση και
«μαρασμός του κράτους» Η τρίτη τάση που θα συνωμότησε για να
περιθωριοποιήσει το κράτος ήταν η αυξανόμενη βιβλιογραφία για
την παγκοσμιοποίηση, όπου θεωρήθηκε ότι ήταν μια δύναμη που
μοιραία αποδυνάμωσε τις συντονιστικές δυνάμεις των εθνικών
κρατών, όχι μόνο στις οικονομίες τους αλλά και σε θέματα όπως οι
πολιτιστικές αξίες. και μετακινήσεις πληθυσμών. Με νέες
παγκόσμιες ροές σε κεφάλαιο, τεχνολογία, πολιτισμό,
πληροφορίες και ανθρώπους, η εικόνα του έθνους-κράτους ως
αυτόνομης κοινωνικοοικονομικής και πολιτικής δομής φαινόταν
να ανήκει σε ένα στάδιο της νεωτερικότητας που εξαφανιζόταν
γρήγορα. Ο Franko Aas συνοψίζει καλά την υποκείμενη σκέψη: Οι
διάφορες παγκόσμιες ροές, οι τρόποι και τα «τοπία» αμφισβητούν
την ιδέα ότι έχουμε να κάνουμε με ομοιογενείς, εδαφικά
οριοθετημένες μονάδες έρευνας, αν όντως ήμασταν ποτέ.
Αμφισβητούν «τις υποθέσεις για το εθνικό κράτος ως δοχείο
προόδου (Sasson 2007). (Franko Aas, 2010: 431)1 Για τους
εγκληματολόγους που ενδιαφέρονται για ζητήματα διεθνούς
παγκόσμιας ασφάλειας και διεθνούς οργανωμένου εγκλήματος, το
αποτέλεσμα ήταν να περιθωριοποιηθεί το κράτος ως
εξασθενημένο λείψανο, που φιλοδοξεί απεγνωσμένα να ασκήσει
κυριαρχία σε έναν κόσμο όπου το πορώδες των συνόρων καθιστά
τέτοιες απόπειρες άνευ νοήματος. Αυτή η άποψη επικρατεί πλέον
σε μελέτες διακρατικής αστυνόμευσης και διεθνούς ασφάλειας
καθώς και στον αναπτυσσόμενο τομέα του εγκλήματος στον
κυβερνοχώρο και του οικολογικού εγκλήματος. Σε αυτόν που, για
πολλούς, φαίνεται ένας κόσμος χωρίς σύνορα, οι παραδοσιακές
διακρίσεις μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας που
κάποτε καθόριζαν τον τρόπο λειτουργίας του εθνικού κράτους
έχουν γίνει σχεδόν παρωχημένες. ομοίως, παραδοσιακές
εννοιολογικές διακρίσεις μεταξύ εγκλήματος, waτιμωρία και
τιμωρία. Φορείς που εμπλέκονται στον κοινωνικό έλεγχο των
παγκόσμιων κινδύνων έχουν επίσης υβριδοποιηθεί απέναντι σε
αυτές τις παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις, ενισχύοντας και πάλι την
ιδέα ότι το κράτος όπως φανταζόμαστε συμβατικά δεν είναι πλέον
το κατάλληλο όχημα για την αξιολόγηση αυτών των τεκτονικών
αλλαγών. Ως διατριβή για το «μαρασμό του κράτους», η
παγκοσμιοποίηση μπορεί να συγκεντρώσει ορισμένα ισχυρά
επιχειρήματα, ειδικά σε σχέση με την ανικανότητα του κράτους να
ρυθμίσει αυτές τις νέες παγκόσμιες ροές. Τέτοια αυστηρά όρια
μπορούν να φανούν στην αδυναμία του κράτους να ρυθμίσει τον
τεράστιο πλούτο που κρύβεται στους υπεράκτιους φορολογικούς
παραδείσους (Sheptycki, 2000). στην αδυναμία των δυτικών
κρατών να περιορίσουν την προσφορά και την κατανάλωση
παράνομων ναρκωτικών—παρά την επίσημη δέσμευσή τους να
οικοδομήσουν «κοινωνίες χωρίς ναρκωτικά»· και την αδυναμία
τους να καταλήξουν επιτυχώς σε περιπέτειες εξωτερικής
πολιτικής σε κράτη όπως το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Αν
σκεφτούμε την προοδευτική ιδιωτικοποίηση των λειτουργιών
ελέγχου του εγκλήματος μακριά από το κράτος και σε έναν
αναπτυσσόμενο ιδιωτικό τομέα, σε συνδυασμό με την εισαγωγή
λύσεων αγοράς σε τομείς πολιτικής όπως η υγεία και η ασφάλεια,
που κάποτε θεωρούνταν προνόμιο του κράτους, τότε όλες αυτές
οι δυνάμεις εργάζονται για να προτείνουν ότι το έθνος-κράτος δεν
μπορεί πλέον να θεωρείται ο κεντρικός πάροχος ασφάλειας και
κοινωνικού ελέγχου. Σωρευτικά, αυτό που έχουν εργαστεί για να
επιβάλουν αυτές οι τάσεις είναι ένα κλίμα όπου το κράτος
εξετάζεται τυπικά ως προς το τι έχασε και δεν μπορεί πλέον να
κάνει παρά με το τι κάνει τώρα. Η Επιστροφή του Κράτους Το
πρόβλημα είναι ότι το κράτος δεν έφυγε ποτέ. Ούτε έμεινε
ακίνητο. Πράγματι, πολλές από τις εξελίξεις που θεωρούνταν ότι
προαναγγέλλουν τον θάνατό του ήταν δυνατές μόνο μέσω της
αποφασιστικής άσκησης της κρατικής εξουσίας. Αυτό που
φαινόταν ως παρακμή και εξασθένηση ήταν στην πραγματικότητα
μέρος της διαδικασίας μετάλλαξης και επαναάρθρωσης (Crawford,
2006· Hallsworth και Lea, 2011· Lea 2002). Επιπλέον, δεν είναι
υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση που
εκτυλίσσεται από το 2007 έχει ρυθμίσει αποφασιστικά το ζήτημα
της συνεχιζόμενης κεντρικής θέσης του κράτους ως μέσου
οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής και καθοριστικού
παράγοντα στο διεθνές σύστημα. Αυτό που μας απασχολεί εδώ
είναι πώς αυτό αντανακλάται στον τρόπο που διάφορες τάσεις της
εγκληματολογίας επιδίωξαν να εστιάσουν εκ νέου στο κράτος. Στη
συνέχεια καταλήγουμε εξετάζοντας τρεις προσαρμοστικές
απαντήσεις στο κράτος όπως αυτές έχουν αναληφθεί αντίστοιχα
από φιλελεύθερους εγκληματολόγους, διοικητικούς
εγκληματολόγους και κριτικούς εγκληματολόγους. Αναζητώντας
την Επανεισδοχή: Η περίπτωση της εκδιώκουσας φιλελεύθερης
ελίτ Πολλοί εγκληματολόγοι συνέχισαν να αγανακτούν με την
έξωσή τους από τους διαδρόμους της εξουσίας ως συνέπεια της
παρακμής της φιλελεύθερης εγκληματολογίας ως κρατικού λόγου
και της εκτόπισής της από την «επιστήμη του εγκλήματος» και
άλλες μορφές. Επί του παρόντος, γίνεται μια προσπάθεια να
επιδειχθεί η συνεχής συνάφεια, έτσι ώστε η φιλελεύθερη
εγκληματολογία να μπορεί επίσης να γίνει εκ νέου αποδεκτή στους
διαδρόμους της εξουσίας. Αυτή είναι, κατά τη γνώμη μας, η
σημασία της ατζέντας της δημόσιας εγκληματολογίας. Ενώ
ορισμένοι, όπως ο Elliot Currie (2007), βλέπουν ότι η δημόσια
εγκληματολογία υπονοεί έναν ριζοσπαστικό, πιθανώς
αντιπολιτευτικό ρόλο κινητοποίησης, συγγραφείς όπως οι Loader
και Sparks (2011) οραματίζονται την εκ νέου δημιουργία μιας
δημόσιας σφαίρας εντός της οποίας η εγκληματολογία θα μπορεί
να επηρεάσει πολιτική. Μια τέτοια άποψη μπορεί να θαυμαστεί για
την ακεραιότητά της. Ωστόσο, όπως σχολίασε ο Loïc Wacquant, το
κείμενο των Loader και Sparks είναι: λείπει ένα βαρετό κεφάλαιο
για τη νεοφιλελεύθερη θεσμική οικολογία εντός της οποίας η
εγκληματολογική γνώση παράγεται, επικυρώνεται και ιδιοποιείται
(ή αγνοείται). (Wacquant, 2011: 442) Με παρόμοιο τρόπο ο Roger
Matthews (2009) προσφέρει μια «ανακαινισμένη ρεαλιστική
εγκληματολογία» που υποστηρίζεται από τη φιλοσοφία του
κριτικού ρεαλισμού και με έμφαση στη «συνάφεια της πολιτικής».
Γνωρίζει καλά ότι «αυτό που βλέπουμε είναι η ανάπτυξη ενός
παρεμβατικού κράτους» (2009: 350) και βλέπει έναν από τους
στόχους του κριτικού ρεαλισμού να κατανοήσει γιατί εισάγονται
ορισμένες στρατηγικές ελέγχου από το κράτος. Ωστόσο, στην
έμφαση στη συνάφεια των πολιτικών, το βάρος φαίνεται να πέφτει
σχεδόν εξ ολοκλήρου στην εγκληματολογία για την ανάπτυξη
«θεωρητικά τεκμηριωμένων παρεμβάσεων που χρησιμοποιούν μια
κατάλληλη μεθοδολογία» (2009: 343). Η συνάφεια της πολιτικής,
φαίνεται θεμιτό να υποθέσει κανείς, είναι κάτι που πρέπει να
καθοριστεί από το κράτος. Ωστόσο, είναι δύσκολο να δούμε πώς ο
ρεαλισμός μπορεί να είναι κριτικός χωρίς μια σαφέστερη εστίαση
στο γεγονός ότι η ίδια η «συνάφεια» επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό
από τις επικρατούσες σχέσεις εξουσίας και στο παρόν πλαίσιο.
Ένας κριτικός ρεαλισμός πρέπει να προσανατολίζεται σε μια
κριτική ακριβώς αυτών των σχέσεων εξουσίας και των
στρατηγικών του νεοφιλελεύθερου κράτους μέσα στο οποίο
ενσωματώνονται, αντί να τις βλέπει ως καλοπροαίρετες ή,
τουλάχιστον, μη κατασταλτικές (βλ. Matthews, 2005· O' Malley,
2000). Επανασύνδεση του Βασιλιά με το κεφάλι του: Η επιστροφή
της κριτικής θεωρίας Συμπερασματικά, υπάρχει σημαντικός λόγος
αισιοδοξίας σχετικά με την ανανέωση της κριτικής θεωρίας στην
εγκληματολογία. Για μια αυξανόμενη εκλογική ομάδα
ριζοσπαστικών εγκληματολόγων, βλΜε τις ευρύτερες εξελίξεις,
το ζήτημα δεν είναι πλέον η σημασία του κράτους αυτού καθαυτού,
αλλά η δυναμική και τα περιγράμματα των νέων μορφών
κοινωνικού και ποινικού ελέγχου που αναπτύσσει το
νεοφιλελεύθερο κράτος. Η χειρότερη οικονομική και κοινωνική
κρίση από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ενίσχυσε αυτή τη
μετατόπιση εστίασης και υπογράμμισε μια για πάντα την κεντρική
θέση του κράτους στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης και των
συνεπειών της. Το αποτέλεσμα στη ριζοσπαστική εγκληματολογία
ήταν ότι μια σειρά από συζητήσεις που υπάρχουν εδώ και αρκετό
καιρό -η άνοδος της διαχείρισης κινδύνου, της αστικής ασφάλειας
και επιτήρησης, ποικιλίες της «τιμωρητικής στροφής» στα ποινικά
συστήματα- επιτυγχάνουν μια νέα προεξοχή ως πτυχές του
Wacquant ( 2010) έχει χαρακτηριστεί χρήσιμα «νεοφιλελεύθερη
κρατική κατασκευή». Ένας αυξανόμενος αριθμός μελετητών
διερευνά πτυχές της αναδυόμενης αυταρχικής συναίνεσης που
οικοδομήθηκε γύρω από την τιμωρία που εμφυσά τα καθιερωμένα
ποινικά συστήματα και συστήματα πρόνοιας της Ευρώπης και των
ΗΠΑ (Bell, 2011· Wacquant, 2009). Αλλά το πιο σημαντικό, υπάρχει
μια αυξανόμενη συνειδητοποίηση της εμφάνισης νέων ποικιλιών
εξαναγκασμού, εστιασμένων σε περιθωριοποιημένους
πληθυσμούς, μέσα στα διάκενα της φιλελεύθερης δημοκρατίας
(βλ., για παράδειγμα, de Giorgi 2006, 2010· Hallsworth and Lea,
2011). Το τελευταίο οδήγησε σε μια χρήσιμη συζήτηση, για
παράδειγμα, με τον Wacquant σχετικά με τη σχετική σημασία του
ποινικού συστήματος σε σχέση με ένα φάσμα άλλων φορέων,
δημόσιων και ιδιωτικών, μέσω των οποίων θεσπίζονται οι νέοι
μηχανισμοί ελέγχου του νεοφιλελεύθερου κράτους ( Lea and
Hallsworth, 2012· Meyer, 2010). Η κεντρική θέση του κράτους
επιβεβαιώθηκε και το καθήκον της κριτικής εγκληματολογίας σε
σχέση με το κράτος είναι πλέον σαφέστερο από ό,τι ήταν εδώ και
αρκετό καιρό: να τεκμηριώσει και να κατανοήσει τις νέες μορφές
ρύθμισης και καταναγκασμού που αναδύονται στους τομείς της
ποινής, ασφάλειας και ελέγχου του εγκλήματος. Αυτό το έργο,
συμπεραίνουμε, είναι αναπόσπαστο σε κάθε προσπάθεια
(επανα)ανάπτυξης «νέας παρέκκλισης» για νέους, νέους καιρούς.
Χρηματοδότηση Αυτή η έρευνα δεν έλαβε συγκεκριμένη
επιχορήγηση από κανένα φορέα χρηματοδότησης στον δημόσιο,
εμπορικό ή μη κερδοσκοπικό τομέα. Σημειώσεις 1. Πρέπει να
σημειωθεί ότι εδώ ότι ο Franko Aas συνοψίζει τη συζήτηση. Όπως
διευκρινίζει στη συνέχεια, μακριά από την παγκοσμιοποίηση που
μαραζώνει το κράτος, τέτοιες εξελίξεις έχουν δημιουργήσει τις
προϋποθέσεις για μια σημαντική αναγκαστική επαναβεβαίωση της
κρατικής εξουσίας και εξουσίας, μια άποψη ανάλογη με τη δική
μας.