Monoloog tast:

Als ik in mijn bed lig en droom, voel ik niks meer. Helemaal niets. Ik wil
weer voelen zoals ik deed. Ik wil weer over het grind in de achtertuin lopen en
dekiezels langs me tenen heen voelen glijden. Ik mis mijn handen op dedeurklink
en het harde hout van de deur zelf. Ik wil weer voelen hoe het is omde drempel
onder je voeten te voelen, om je vingers langs de gespikkeldemuur open te halen
en met mijn blote voeten over het hoge tapijt te sloffen.Ik wil het gladde marmer
van het keukenaanrecht voelen en de tempratuur van de verwarming door me
lijf heen voelen. Ik wil alles voelen. De vorm vanhet fruit dat elke ochtend
anders is, het zachte croissantje dat op een zondagochtend net uit de oven komt.
Het water uit de kraan dat mijn vingers omhulten het drinken in mijn mond voelen
vloeien. Het eten dat mijn keel in schuiften het kloppen van mijn hart. Ik wil de
stoffen bank voelen die inzakt als jeerop gaat zitten en het bijzettafeltje dat nooit
veranderd. Het ruwe van eenschilderij dat zich telkens anders laat zien. Ik
wil mijn haren die door mijnhanden glijden voelen. En de borstel door
mijn haar die de klitten verdrijft. Ik wil weer een lach op mijn gezicht
voelen, die tevoorschijn komt als iets mijgelukkig maakt. En een traan als het
onweer mij onzeker maakt. Een wereldop de tast. Wat en lust.