Κούβα 1962 Ουκρανία 2022 13

Σάκης Μουμτζής
22.10.2022 • 20:49

Τέτοιες ηµέρες, πριν από εξήντα χρόνια, ξετυλιγόταν η κρίση της Κούβας, που έφερε την
ανθρωπότητα στα πρόθυρα πυρηνικού ολέθρου. Τι έγινε τότε; Η Σοβιετική Ενωση επιχείρησε να
τοποθετήσει βαλλιστικούς πυραύλους στην Κούβα και οι ΗΠΑ προχώρησαν σε ναυτικό
αποκλεισμό του νησιού για να το αποτρέψουν. Οι πύραυλοι θα μπορούσαν σε ελάχιστο χρόνο να
πλήξουν τις μεγαλουπόλεις της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ. Τελικά επικράτησε η σύνεση και η
Σοβιετική Ενωση δεν εγκατέστησε τους πυραύλους και οι ΗΠΑ απέσυραν τους δικούς τους από την
Τουρκία.

Από πολλούς σχολιαστές συγκρίνεται η κρίση στην Κούβα με την εισβολή των ρωσικών
στρατευμάτων στην Ουκρανία. Υποστηρίζουν ότι όπως οι ΗΠΑ προχώρησαν στην πολεμική, στην
ουσία, πράξη του ναυτικού αποκλεισμού της Κούβας για να μην εγκατασταθούν οι σοβιετικοί
πύραυλοι, έτσι και οι Ρώσοι εισέβαλαν στην Ουκρανία για να αποτρέψουν την εγκατάσταση
νατοϊκών πυραύλων. Αυτή η σύγκριση είναι άστοχη και προσφέρει το φύλλο συκής στον Πούτιν.

Πρώτα πρώτα, στην Κούβα οι Σοβιετικοί είχαν ήδη εγκαταστήσει τις εξέδρες εκτόξευσης, όπως τις
κατέγραψε στις 14 Οκτωβρίου 1962 κατασκοπευτικό αεροπλάνο των ΗΠΑ. Ηταν θέμα χρόνου η
τοποθέτηση και των πυραύλων. Στην Ουκρανία, υπήρχε απλώς η πρόθεση της ουκρανικής
κυβέρνησης να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα δεχόταν στο έδαφός της
πυρηνικά όπλα. Δεύτερον, στην Κούβα το 1962 δεν υπήρξαν πολεμικές επιχειρήσεις. Στην
Ουκρανία, λόγω της εισβολής, υπάρχουν χιλιάδες νεκροί και τραυματίες, κατεστραμμένες πόλεις
και υποδομές, σε έναν πόλεμο που συνεχίζεται επί οκτώ μήνες. Τέλος, πριν από ακριβώς εξήντα
χρόνια βρέθηκαν μπροστά στον πόλεμο δύο πυρηνικές υπερδυνάμεις που ηγούνταν δύο
στρατιωτικών συνασπισμών. Υπήρχε μεν η ισορροπία του τρόμου, αλλά η παραμικρή αστοχία θα
μπορούσε να φέρει την καταστροφή. Σήμερα στην Ουκρανία, ανεξαρτήτως της πορείας των
επιχειρήσεων και του ηρωισμού των Ουκρανών, ο συσχετισμός δυνάμεων παραμένει συντριπτικά
υπέρ των Ρώσων, οι οποίοι μάλιστα απειλούν να κάνουν χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων.

Διά ταύτα, ουδεμία σύγκριση μπορεί να γίνει μεταξύ των δύο καταστάσεων. Αλλωστε, ο ίδιος ο
Πούτιν στο διαβόητο διάγγελμα-παραλήρημα δεν αμφισβήτησε το δικαίωμα της επιλογής
στρατοπέδου στην Ουκρανία, αμφισβήτησε τον λόγο ύπαρξής της ως έθνους.

Μετά τον Πούτιν, τι 14

Σάκης Μουμτζής
21.10.2022 • 20:51

Αναρωτηθήκαμε ποια θα είναι η διάδοχη κατάσταση, αν υπάρξει, στο καθεστώς Πούτιν; Σχεδόν
όλοι θα ικανοποιηθούμε με την πτώση του, αλλά δεν είναι βέβαιο πως αυτό που θα ακολουθήσει θα
είναι καλύτερο από αυτό που έφυγε. Υπάρχει, βέβαια, και η αισιόδοξη οπτική. Να έρθει στην
εξουσία της Ρωσίας μια ομάδα νέων πολιτικών, οι οποίοι θα επιζητήσουν την άμεση κατάπαυση
του πυρός και τη σταδιακή ομαλοποίηση των σχέσεων της χώρας τους με τη Δύση. Να
προκηρύξουν ελεύθερες και αδιάβλητες εκλογές και όλα να εξελιχθούν κατ’ ευχήν. Αυτό το
ονειρεμένο σενάριο πάσχει, γιατί δεν θεμελιώνεται σε καταστάσεις, σε πρόσωπα και κυρίως στην
ιστορία της Ρωσίας στον εικοστό αιώνα, που είχε δύο χρονικά ασήμαντες περιόδους με
δημοκρατικό πολίτευμα.

Σχεδόν πάντα οι αυταρχικοί ηγέτες –και ο Πούτιν είναι αυταρχικός ηγέτης που ρέπει προς τον
ολοκληρωτισμό– δεν εγκαταλείπουν την εξουσία διότι έχουν ηττηθεί στις εκλογές. Τις εκλογές
φροντίζουν πάντα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να τις κερδίζουν. Οι αυταρχικοί ηγέτες
ανατρέπονται. Και αυτοί που τους ανατρέπουν είναι άνθρωποι του παρασκηνίου και των σκοτεινών
μηχανισμών, πολλές φορές πολύ πιο ακραίοι και πολύ πιο σκληροί από αυτόν που ανέτρεψαν.

Στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί η Ρωσία να βρεθεί μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση. Ο
Πούτιν να απομακρυνθεί από την εξουσία από μια ομάδα σκληροπυρηνικών που, πέραν όλων των
άλλων, θα θελήσουν να κερδίσουν τον πόλεμο με την Ουκρανία στα πεδία των μαχών με κάθε
τρόπο. Και τότε οι ηγέτες του δυτικού στρατοπέδου θα βρεθούν μπροστά σε κρίσιμα διλήμματα και
θα πρέπει να λάβουν καθοριστικές αποφάσεις. Είναι φανερά τα πολιτικά αδιέξοδα που υπάρχουν
στο ζήτημα της αντικατάστασης του Πούτιν στην ηγεσία της Ρωσίας. Αυτός είναι παντελώς
αναξιόπιστος, καθώς παραπλάνησε όλους τους συνομιλητές του, ενώ η εναλλακτική του μπορεί να
αποδειχθεί πολύ χειρότερη. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Είναι επικίνδυνο για την ανθρωπότητα, μια πυρηνική υπερδύναμη να μη διαθέτει δημοκρατική
διέξοδο, ενώ συμμετέχει σε έναν πόλεμο. Συμπερασματικά, καλό είναι να κάνουμε δεύτερες
σκέψεις όταν, συναισθηματικά φορτισμένοι λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, επιζητούμε την
πτώση του Πούτιν, γιατί πιθανόν ο διάδοχός του να είναι χειρότερος.

Εχει άμυνες η δημοκρατία 14

Σάκης Μουμτζής
20.10.2022 • 20:48

Κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο ένα απόσπασμα ομιλίας του τέως κοσμήτορος ανθρωπιστικών και
κοινωνικών επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, που έγινε στο πλαίσιο εκδήλωσης για την
υποστήριξη του δολοφόνου της «17 Νοέμβρη» Δ. Κουφοντίνα. Ο τέως κοσμήτωρ, με πλούσια
«αντιφασιστική» – ακτιβιστική δράση, μέχρι και στη Γάζα πήγε, στην ομιλία του θεωρεί πως «ο
Κουφοντίνας είναι από τη δική μας πλευρά», ενώ εγκαλεί τη συστημική Αριστερά γιατί έχει
εγκαταλείψει τον, υπό προϋποθέσεις, ένοπλο αγώνα. Για να χρυσώσει το χάπι των αντιλήψεών του
χρησιμοποιεί τη λέξη «αντιβία». Μάλιστα, θα πήγαινε να διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Καράκας,
αλλά εμπόδισαν την επιβίβασή του στο αεροπλάνο, στην Κωνσταντινούπολη, οι ΗΠΑ. Δεν
σχολιάζω το γεγονός της επιλογής του συγκεκριμένου πανεπιστημίου, γιατί μιλάει από μόνο του.

Το ερώτημα που τίθεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αν η φιλελεύθερη δημοκρατία διαθέτει άμυνες
απέναντι σε όλους όσοι αγωνίζονται για την ανατροπή της ή ασπάζονται και προπαγανδίζουν την
ένοπλη πάλη. Η απάντηση είναι πως, πέραν των προβλέψεων του Ποινικού Κώδικα, τα
φιλελεύθερα πολιτεύματα δεν διαθέτουν και δεν πρέπει να διαθέτουν γραμμές άμυνας. Θυμάμαι
πριν από πολλά χρόνια, τη δεκαετία του 1970, ο Χαρίλαος Φλωράκης είχε πει το αλησμόνητο «στο
κόμμα μας ο καθένας μπορεί να λέει ελεύθερα την άποψή του, αρκεί να είναι σωστή». Στις
δημοκρατίες τέτοιοι περιορισμοί δεν υπάρχουν. Μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα και αυτοί που
αγωνίζονται για την ανατροπή της και μάλιστα να καταλαμβάνουν και δημόσια αξιώματα, όπως ο
κοσμήτορας-θαυμαστής του Κουφοντίνα. Αυτό είναι το μεγαλείο της δημοκρατίας. Οταν αρχίζουν
οι απαγορεύσεις και τίθενται όροι στην εκφορά του δημόσιου λόγου, τότε βαδίζουμε στα μονοπάτια
του αυταρχισμού, σε αυτό που ορθώς αποκλήθηκε «καχεκτική δημοκρατία».

Η Ιστορία έχει δείξει πως η λογική των περιορισμών στις ελευθερίες, υπό οποιοδήποτε πρόσχημα,
οδηγεί σε αδιέξοδο εντός του δημοκρατικού πολιτεύματος. Στο τέλος της διαδρομής υπάρχει ένα
άλλο πολίτευμα.

Συνεπώς, ο τέως κοσμήτωρ και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καράκας μπορεί να απολαμβάνει
τις ελευθερίες του στην Ελλάδα, υπερασπιζόμενος ακόμη και την ένοπλη πάλη, αλλά ας ρωτήσει
τον ομόλογό του στο Καράκας αν μπορεί και αυτός να εκφρασθεί εξίσου ελεύθερα.
Η αμετροέπεια ενός υπουργού 15
Σάκης Μουμτζής
19.10.2022 • 20:50

Οι πολιτικοί –θεωρητικά τουλάχιστον– θα πρέπει με τη δημόσια εικόνα τους και τον δημόσιο λόγο
τους να αποτελούν ένα υπόδειγμα για τους πολίτες. Οφείλουν, δηλαδή, να προσέχουν τι κάνουν και
κυρίως τι λένε. Είναι κατανοητή η τάση τους να συντονίζονται με το λαϊκό αίσθημα, καθώς έτσι
πιστεύουν ότι έρχονται πιο κοντά στον ψηφοφόρο, όμως αυτό δεν είναι το καθήκον τους.

Το καθήκον τους είναι να υπερασπίζονται τις αρχές και τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας,
της οποίας κυτταρικό στοιχείο αποτελεί το κράτος δικαίου. Δηλαδή το πλέγμα των θεσμών και των
νόμων που προστατεύουν τον πολίτη από την αυθαιρεσία της κρατικής εξουσίας και διαφυλάσσουν
την αξιοπρέπειά του. Πόσες φορές το λαϊκό αίσθημα δεν απαιτεί «κρεμάλες» και πόσες φορές δεν
ακούμε την έκφραση «να του κόψουν το χέρι», από ανθρώπους της διπλανής πόρτας που τους
κυριεύει η αγανάκτηση από τη δράση των κλεφτών!

Ομως ένας πολιτικός, όταν μιλάει, πρέπει να βάζει στην άκρη το θυμικό του και ο λόγος του να
κινείται μέσα στο πλαίσιο που ορίζει το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Η πολιτεία δεν εκτελεί, η
πολιτεία δεν κόβει χέρια, αλλά μέσω της ανεξάρτητης δικαστικής εξουσίας επιβάλλει τις
προβλεπόμενες ποινές. Εξάλλου, καταστατική αρχή της δημοκρατίας είναι πως ο κατηγορούμενος
είναι αθώος μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή του.

Αναμφίβολα υπάρχουν ιδιαζόντως ειδεχθή εγκλήματα, που προκαλούν την κοινή γνώμη· ένα από
αυτά είναι η σεξουαλική κακοποίηση ή εκμετάλλευση ανηλίκου. Και σε αυτό το αδίκημα ισχύει το
τεκμήριο της αθωότητας.

Ως εκ τούτου, η άποψη υπουργού που υποστηρίζει τη διαπόμπευση του φερομένου ως δράστη πριν
αυτός καταδικαστεί, κινείται έξω από τις αξιακές συντεταγμένες του πολιτεύματός μας.

Το ηθικό λιντσάρισμα –γιατί περί αυτού πρόκειται– αντιβαίνει ούτως ή άλλως και στη θεωρία του
σωφρονιστικού μας συστήματος, το οποίο αποβλέπει όχι στο να εξοντώσει, αλλά να σωφρονίσει
και να επανεντάξει τους παραβάτες στην κοινωνία. Ο ποινικός μας κώδικας δεν προβλέπει σε
κανένα άρθρο του ως παρεπόμενη ποινή τη διαπόμπευση.

Αν το διαβόητο κοινό περί δικαίου αίσθημα θέλει να την επιβάλει, ο πολιτικός οφείλει να το
αγνοήσει και όχι να παρασυρθεί από αυτό.

Ποια Τουρκία θέλουν οι Τούρκοι 16

Σάκης Μουμτζής
18.10.2022 • 20:51

Είναι προφανές, νοµίζω, ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων θέλει µια Τουρκία
φιλειρηνική, δημοκρατική, που να σέβεται τις διεθνείς συνθήκες, να επιζητεί σχέσεις καλής
γειτονίας με την Ελλάδα και όλους τους γείτονές της. Μια Τουρκία πλήρως και χωρίς
αμφιταλαντεύσεις ενταγμένη στο δυτικό στρατόπεδο. Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι τι Τουρκία
θέλουμε εμείς οι Ελληνες –άλλωστε, η βούλησή μας δεν επηρεάζει τους γεωστρατηγικούς
σχεδιασμούς των τουρκικών ελίτ– αλλά τι Τουρκία θέλουν οι Τούρκοι πολίτες. Στις δημοκρατίες,
τα κόμματα προβάλλουν στα προγράμματά τους την εικόνα που θέλουν να δώσουν στη χώρα τους
και οι πολίτες αποφασίζουν. Αλλος τρόπος για να εκφράσουν την άποψή τους δεν υπάρχει. Αυτή η
προτροπή «ας αποφασίσουμε τι Ελλάδα θέλουμε, τι παιδεία θέλουμε ή τι αστυνομία θέλουμε…
κ.λπ.» είναι άνευ νοήματος. Αυτές τις αποφάσεις τις λαμβάνουν οι κοινοβουλευτικοί μας
εκπρόσωποι, που με την ψήφο μας στέλνουμε στη Βουλή.

Η Τουρκία μπορεί να κυβερνάται με τρόπο αυταρχικό, όμως τον Ιούνιο θα διεξαγάγει εκλογές κι
εκεί οι πολίτες της θα αποφασίσουν για την τύχη της πατρίδας τους. Είναι ανησυχητικό και τραγικό
το γεγονός ότι κανένα από τα κόμματα που θα εισέλθουν στην τουρκική βουλή δεν προτάσσει στον
προγραμματικό του λόγο την επιδίωξη άριστων σχέσεων με την Ελλάδα στο πλαίσιο των
υπαρχουσών διεθνών συνθηκών. Μάλιστα, δύο ηγέτες των κομμάτων της αντιπολίτευσης –ο
Κιλιτσντάρογλου και η Ακσενέρ– εγκαλούν τον Ερντογάν όχι γιατί απειλεί την Ελλάδα, αλλά γιατί
δεν υλο-ποιεί τις απειλές του.

Μπορεί οι Τούρκοι πολίτες πλειοψηφικά –όπως έδειξε μια τελευταία δημοσκόπηση– να τρέφουν
φιλικά αισθήματα για την πατρίδα μας, όμως στην κάλπη δεν θα βρουν κόμμα που θα
εκπροσωπήσει αυτή τη διάθεσή τους. Αρα, μετά τις τουρκικές εκλογές να μην περιμένουμε, όποιο
και αν είναι το αποτέλεσμα, να αλλάξει θεαματικά προς το καλύτερο το επίπεδο των διμερών
σχέσεων Ελ-λάδας – Τουρκίας.

Είναι δε σαφές πως τις σχέσεις δύο κρατών δεν τις καθορίζει η ιδανική αντίληψη που έχει η μια
χώρα για την άλλη, αλλά τα δεδομένα που διαμορφώνονται από την πραγματικότητα. Στη χάραξη
εξωτερικής πολιτικής δεν έχουν θέση οι αιθεροβάμονες, αλλά οι ψυχροί πραγματιστές.

Yπάρχουν και οι ηττημένοι 16

Σάκης Μουμτζής
16.10.2022 • 20:49

Είθισται να ασχολούμαστε σχεδόν πάντα με τους νικητές των εκλογικών αναμετρήσεων,

αναλύοντας πώς και γιατί κέρδισαν και πολύ σπάνια να ασχολούμαστε με τους ηττημένους.
Μάλιστα, τις περισσότερες φορές ούτε οι ίδιοι οι ηττημένοι ασχολούνται με τις αιτίες της ήττας
τους, καθώς φοβούνται μήπως η απόδοση ευθυνών οδηγήσει σε έναν κύκλο εσωστρέφειας.
Εξαίρεση σε αυτήν την πρακτική αποτελεί το ΚΚΕ το οποίο σε κάθε εκλογικό αποτέλεσμα βλέπει
να επιβεβαιώνεται η γραμμή του κόμματος.

Η ήττα της Νέας Δημοκρατίας ήταν αναπόφευκτη γιατί το 1981 λύθηκαν διαφορές που έρχονταν
από τη φορτισμένη δεκαετία του 1960.

Σήμερα, βλέποντας με ψυχρή ματιά το αποτέλεσμα της 18ης Οκτωβρίου 1981, μπορώ να πω ότι
ήταν αναπότρεπτο από τη στιγμή που ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος
Καραμανλής, αποφάσισε να μεταβεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας, με τις αυξημένες
αρμοδιότητες που παρείχε στον θεσμό το Σύνταγμα του 1975. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου
ασυγκράτητο βάδιζε προς την εξουσία, καθώς εξέφραζε τη ριζοσπαστικοποίηση του πλειοψηφικού
τμήματος της ελληνικής κοινωνίας και το αίτημα της «αλλαγής» είχε λάβει παλλαϊκό χαρακτήρα.
Κανένας ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας δεν θα μπορούσε να αντιπαλέψει με αυτό που ερχόταν,
πολύ δε περισσότερο ο Γεώργιος Ράλλης, ένας πολιτικός που αδυνατούσε –και λόγω της
μετριοπαθούς ιδιοσυγκρασίας του– να παρακολουθήσει τον εκρηκτικό τρόπο που πολιτευόταν ο
Ανδρέας Παπανδρέου. Ο Γεώργιος Ράλλης ήταν πρωθυπουργός σε λάθος εποχή, κατάλληλος για
μια άλλη χώρα με αμβλυμένα τα πολιτικά πάθη. Είναι χαρακτηριστικό πως η απαίτησή του σε
ανοικτή προεκλογική συγκέντρωση της Νέας Δημοκρατίας, να μην αποδοκιμάζεται ο ηγέτης του
ΠΑΣΟΚ, αντί να επαινεθεί έγινε θεατρική επιθεώρηση.

Είναι γνωστό πως η Νέα Δημοκρατία αποκατέστησε τη δημοκρατία, συνεπικουρούμενη –στο μέτρο
των δυνάμεών της– από την ανανεωτική Αριστερά, έλυσε το πολιτειακό και ενέταξε την Ελλάδα
στην τότε ΕΟΚ. Δηλαδή σφράγισε τη Μεταπολίτευση, κι όμως στις εκλογές του 1981 συνετρίβη.
Εκτιμώ πως δεν έγινε κάτι λάθος από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας που οδήγησε σε αυτή τη
μεγάλη ήττα. Ηταν αναπόφευκτη γιατί το 1981 λύθηκαν διαφορές που έρχονταν από τη φορτισμένη
δεκαετία του 1960. Τα εκλογικά αποτελέσματα-τομές διαμορφώνονται όταν η προσδοκία συναντάει
το αίτημα για ιστορική δικαίωση.

Λογιστές και πολιτικοί 17

Σάκης Μουμτζής
15.10.2022 • 20:52

Η Αγκελα Μέρκελ, απαντώντας στις κατηγορίες που της προσάπτει το Politico ότι με την πολιτική
της ενδυνάμωσε τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, επέμενε πως άριστα έπραξε, γιατί το ρωσικό
φυσικό αέριο ήταν πιο φθηνό από το υγροποιημένο. Φαίνεται πως δεν αντιλήφθηκε για ποιο λόγο
κατηγορείται από πολιτικούς και σχολιαστές παγκοσμίου κύρους. Η κατηγορία είναι πως, ως
ηγέτις, χάθηκε μέσα στα δέντρα και δεν μπόρεσε να δει το δάσος. Δηλαδή, δεν αντιλήφθηκε πως με
την προμήθεια φυσικού αερίου από τη Ρωσία, αφενός, ευθύνεται για την ενεργειακή εξάρτηση της
χώρας της και, αφετέρου, συνέβαλε στην ενίσχυση της πολιτικής επιρροής του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο
οποίος χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, ακόμη και στρατιωτικά, προς τούτο. Ο τρόπος σκέψης της
Μέρκελ αποτυπώνει την αντίληψη που έχει για την πολιτική. Μια λογιστική διαχείριση που
αποβλέπει στην επίτευξη θετικών οικονομικών επιδόσεων και παραβλέπει τις τυχόν πολιτικές
συνέπειες, σε όλα τα επίπεδα, συγκεκριμένων οικονομικών επιλογών. Η διαχείριση των αριθμών,
όσο αποτελεσματική και αν είναι, δεν χαρακτηρίζει τους ηγέτες. Οι ηγέτες έχουν όραμα στο οποίο
εντάσσουν, για να μην πω υποτάσσουν, την οικονομική τους πολιτική, που τη διαχειρίζονται οι
αρμόδιοι συνεργάτες τους. Η οικονομία υποτάσσεται πάντα στην πολιτική.

Ο αντίλογος είναι πως τα όσα προσάπτουν στη Μέρκελ αποτελούν κριτική εκ του αποτελέσματος.
Αυτό είναι λάθος, γιατί συνεχώς ακούγονταν φωνές και μέσα από την Ευρώπη, αλλά κυρίως από
τις ΗΠΑ, που την προειδοποιούσαν πως με τη συγκεκριμένη πολιτική καθιστά και την πατρίδα της
και την Ευρωπαϊκή Ενωση ομήρους στους σχεδιασμούς του Πούτιν. Η Μέρκελ, όμως, γοητευμένη
από τις θηριώδεις επιδόσεις της γερμανικής οικονομίας, έκλεινε τα αυτιά της σε αυτές τις
προειδοποιήσεις. Και τώρα απολογείται. Μάλιστα, για να υποστηρίξει τις θέσεις της, δήλωσε πως
και η Σοβιετική Ενωση την εποχή του Ψυχρού Πολέμου ήταν ένας αξιόπιστος οικονομικός εταίρος
στην παροχή φυσικού αερίου. Συγκρίνει, ωστόσο, ιστορικά ανόμοιες περιόδους. Στον Ψυχρό
Πόλεμο υπήρχαν δύο στρατόπεδα συμπαγή και η Σοβιετική Ενωση ήταν μια συντηρητική
υπερδύναμη. Σήμερα η Ρωσία του Πούτιν είναι μια αναθεωρητική – επιθετική χώρα, που
προσπαθεί να ξαναγίνει υπερδύναμη με όπλο το φυσικό αέριο.

Ευεξήγητη χαιρεκακία 18
Σάκης Μουμτζής
14.10.2022 • 20:51

Η επίσημη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για ήττα του Κυριάκου Μητσοτάκη και για
επιβράβευση της Τουρκίας αναφορικά με την απόρριψη, σε αυτή τη φάση, της τροπολογίας
Μενέντεζ για την αναβάθμιση των τουρκικών F-16. Υπάρχει ένα σοβαρό ενδεχόμενο ο συντάκτης
της ανακοίνωσης να αγνοεί τις πολυδαίδαλες διαδικασίες του αμερικανικού συστήματος λήψης
παρόμοιων αποφάσεων, κάτι που δεν συγχωρείται. Αν δεν γνώριζε, ας ρωτούσε ή ας σιωπούσε.
Αυτή είναι η καλή εκδοχή γι’ αυτήν την όχι και τόσο κολακευτική για τον ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωση.
Γιατί υπάρχει και η άλλη εκδοχή με την οποία εξηγείται η δόση χαιρεκακίας που ήταν έκδηλη στο
ύφος της σχετικής ανακοίνωσης.
Ως γνωστόν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστα –για να μην πω καθόλου– έχει συμβάλει στην επίτευξη
συναίνεσης επάνω στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Αρχίζοντας από το πώς
αντιμετώπισε τη βίαιη απόπειρα παράνομης εισόδου χιλιάδων μεταναστών στον Εβρο έως την
επαμφοτερίζουσα στάση που τήρησε στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και στο πώς
αντιμετώπισε τις στρατιωτικές συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ. Η αντίληψη του άκριτου «όχι σε
όλα» διαπερνά και τις ευαίσθητες περιοχές της εξωτερικής πολιτικής και της εθνικής άμυνας.

Είναι επόμενο, λοιπόν, αυτό το κόμμα να μην επιχαίρει για τις εθνικές επιτυχίες, είτε γιατί έχει μιαν
εντελώς διαφορετική αντίληψη για το τι είναι εθνική επιτυχία, απόρροια των ιδεολογικών του
καταβολών, είτε γιατί η αντιπολιτευτική τακτική του αυτό επιβάλλει. Αποτέλεσμα, να μην υπάρχει
διαμορφωμένη η απαραίτητη εθνική συναίνεση. Αυτή η εθνική συναίνεση, που έχει λάβει τη μορφή
της εθνικής συστράτευσης, υπάρχει στην ελληνική ομογένεια των ΗΠΑ, όπως εκφράστηκε με την
παρέμβαση του Εντι Ζεμενίδη, εκτελεστικού διευθυντή του HALC. O Εντι Ζεμενίδης
κατακεραύνωσε την πρόσφατη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας πως με τα όσα υποστηρίζει
επιβεβαιώνει τη θέση της Τουρκίας ότι η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται πίσω από την άρνηση των
ΗΠΑ να αναβαθμίσουν τα τουρκικά F-16. Ενώ, συνεχίζει, το βάρος όλης αυτής της εκστρατείας το
φέρουν ελληνικές και φιλελληνικές ομάδες λόμπι και φιλέλληνες-μέλη του Κογκρέσου.

Μπορεί να ήταν λίγο άκομψος ο συσχετισμός του ΣΥΡΙΖΑ με το πρακτορείο Ana-dolu, αλλά κι
αυτοί ας προσέχουν τι λένε.