Η αμετροέπεια ενός υπουργού 15

Σάκης Μουμτζής
19.10.2022 • 20:50

Οι πολιτικοί –θεωρητικά τουλάχιστον– θα πρέπει με τη δημόσια εικόνα τους και τον δημόσιο λόγο
τους να αποτελούν ένα υπόδειγμα για τους πολίτες. Οφείλουν, δηλαδή, να προσέχουν τι κάνουν και
κυρίως τι λένε. Είναι κατανοητή η τάση τους να συντονίζονται με το λαϊκό αίσθημα, καθώς έτσι
πιστεύουν ότι έρχονται πιο κοντά στον ψηφοφόρο, όμως αυτό δεν είναι το καθήκον τους.

Το καθήκον τους είναι να υπερασπίζονται τις αρχές και τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας,
της οποίας κυτταρικό στοιχείο αποτελεί το κράτος δικαίου. Δηλαδή το πλέγμα των θεσμών και των
νόμων που προστατεύουν τον πολίτη από την αυθαιρεσία της κρατικής εξουσίας και διαφυλάσσουν
την αξιοπρέπειά του. Πόσες φορές το λαϊκό αίσθημα δεν απαιτεί «κρεμάλες» και πόσες φορές δεν
ακούμε την έκφραση «να του κόψουν το χέρι», από ανθρώπους της διπλανής πόρτας που τους
κυριεύει η αγανάκτηση από τη δράση των κλεφτών!

Ομως ένας πολιτικός, όταν μιλάει, πρέπει να βάζει στην άκρη το θυμικό του και ο λόγος του να
κινείται μέσα στο πλαίσιο που ορίζει το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Η πολιτεία δεν εκτελεί, η
πολιτεία δεν κόβει χέρια, αλλά μέσω της ανεξάρτητης δικαστικής εξουσίας επιβάλλει τις
προβλεπόμενες ποινές. Εξάλλου, καταστατική αρχή της δημοκρατίας είναι πως ο κατηγορούμενος
είναι αθώος μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή του.

Αναμφίβολα υπάρχουν ιδιαζόντως ειδεχθή εγκλήματα, που προκαλούν την κοινή γνώμη· ένα από
αυτά είναι η σεξουαλική κακοποίηση ή εκμετάλλευση ανηλίκου. Και σε αυτό το αδίκημα ισχύει το
τεκμήριο της αθωότητας.

Ως εκ τούτου, η άποψη υπουργού που υποστηρίζει τη διαπόμπευση του φερομένου ως δράστη πριν
αυτός καταδικαστεί, κινείται έξω από τις αξιακές συντεταγμένες του πολιτεύματός μας.

Το ηθικό λιντσάρισμα –γιατί περί αυτού πρόκειται– αντιβαίνει ούτως ή άλλως και στη θεωρία του
σωφρονιστικού μας συστήματος, το οποίο αποβλέπει όχι στο να εξοντώσει, αλλά να σωφρονίσει
και να επανεντάξει τους παραβάτες στην κοινωνία. Ο ποινικός μας κώδικας δεν προβλέπει σε
κανένα άρθρο του ως παρεπόμενη ποινή τη διαπόμπευση.

Αν το διαβόητο κοινό περί δικαίου αίσθημα θέλει να την επιβάλει, ο πολιτικός οφείλει να το
αγνοήσει και όχι να παρασυρθεί από αυτό.