Aπροσδοκίες Dalla collezione Hail never (1988)

di
Κική Δημουλά

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.

Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.

Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.

Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.

Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
Άνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το ακράτητο όνομα τους semprevives
semprevives -- αιώνιες, αιώνιες
μην τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

Με ρωτάει ο καιρός
από πού θέλω να περάσει
πού ακριβώς τονίζομαι
στο γέρνω ή στο γερνώ.
Αστειότητες.
Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.

Νέα σου δεν έχω.

Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Όπως βρέχει χωρίς να βρέχει.

Όπως σκιά μου επιστρέφει σώμα.

Κι όπως θα συναντηθούμε μια μέρα
εκεί πάνω.

Σε κάποιαν αραιότητα κατάφυτη

με σκιερές απροσδοκίες
και αειθαλείς περιστροφές.
Τον διερμηνέα της σφοδρής
σιωπής που θα αισθανθούμε–μορφή εξελιγμένη της σφοδρής
μέθης που προκαλεί μια συνάντηση
εδώ κάτω– θα ’ρθει να κάνει ένα κενό.
Και θα μας συνεπάρει τότε
μια αγνωρισιά παράφορη–μορφή εξελιγμένη του αγκαλιάσματος
που εφαρμόζει η συνάντηση εδώ κάτω.
Ναι θα συναντηθούμε. Ευανάπνευστα, κρυφά
από την έλξη. Κάτω από δυνατή βροχή
ραγδαίας έλλειψης βαρύτητας. Σε κάποιαν
ίσως εκδρομή τού απείρου στο επ’ άπειρον∙
στην τελετή απονομής απωλειών στο γνωστό,
για τη μεγάλη προσφορά του στο άγνωστο∙
καλεσμένοι σε αστροφεγγιά προορισμού,
σε διασκεδάσεις παύσεων για φιλευδιάλυτους
σκοπούς και αποχαιρετιστήριες ουρανών
πρώην μεγάλες σημασίες.
Μόνο που ετούτη η συντροφιά των αποστάσεων
θα είναι κάπως άκεφη, ανεύθυμη
κι ας ευθυμεί εκ του μηδενός η ανυπαρξία.
Ίσως γιατί θα λείπει η ψυχή τής παρέας.
Η σάρκα.
Φωνάζω τη στάχτη
να με ξαρματώσει.
Καλώ τη στάχτη
με το συνθηματικό της όνομα: Όλα.

Θα συναντιέστε υποθέτω τακτικά

εσύ κι ο θάνατος εκείνου του ονείρου.
Το στερνοπαίδι όνειρο.

Απ’ όσα είχα το πιο φρόνιμο.

Ξεθολωμένο, πράο, συνεννοητικό.
Όχι και τόσο βέβαια ονειροπόλο
αλλά ούτε και φτηνά χαμηλωμένο,
όχι σουδάριο κάθε γης.
Πολύ οικονόμο όνειρο,
σε ένταση και λάθη.
Από τα όνειρα που ανάθρεψα
το πιο πονετικό μου: να μη
γερνάω μόνη.

Θα συναντιέστε υποθέτω τακτικά

εσύ κι ο θάνατός του.
Δίνε του χαιρετίσματα, πες του να ’ρθει
κι αυτό μαζί εξάπαντος όταν συναντηθούμε
εκεί, στην τελετή απονομής απωλειών.

Όσο δε ζεις να μ’ αγαπάς.

Ναι ναι μου φτάνει το αδύνατον.
Κι άλλοτε αγαπήθηκα απ’ αυτό.
Όσο δε ζεις να μ’ αγαπάς.
Διότι νέα σου δεν έχω.
Κι αλίμονο αν δε δώσει

Traduzione di Maria Allo

ASPETTATIVE
Dio che cosa ancora non è in serbo per noi.
Sono seduta qui a bagnarmi
Piove senza piovere
Proprio come quando un’ombra
ci restituisce un corpo.
Sono seduta qui e rimango qui.
Io qui, il mio cuore dall'altra parte della strada
e più lontano
il mio rapporto stanco con esso.
Affinché possiamo apparire numerosi
ognuno dei quali ci conta alla rovescia.

Nessuna notizia da parte vostra.

Tira vento nella stanza vuota.

Mi aggrappo alle vie
che devo scansionare.
Nessuna notizia da parte vostra.

La tua foto è stagnante.

Sembra che tu stia per arrivare
sorridendo o forse no.
Fiori secchi a lato
continuano a ripeterti
il loro nome indissolubile vivi
semprevivi -- eterno, eterno
nel caso dimentichi ciò che non sei.
Mi viene chiesto per tempo
come voglio che passi
esattamente come mi pronuncio
come spigolatura o invecchiamento.

Follia
Nessuna fine è mai articolata.
Non ho tue notizie.
La tua foto è stagnante.
Come piove senza piovere.
Proprio come un’ombra restituisce un corpo.
E così come ci incontreremo un giorno
Lassù
In qualche giardino spartano e incolto
con oscure aspettative
e giri sempreverdi.
Come interpreti dell'intenso
silenzio che sentiremo
-forma sviluppata dell'intensa
ebbrezza causata da un incontro
quaggiù - verrà un vuoto.

E allora saremo estasiati

da un'appassionata irriconoscenza
-forma sviluppata dell'abbraccio
di un incontro quaggiù.
Sì, ci incontreremo. Respiro fine, celato
forma di attrazione. In un acquazzone
di pesante assenza di gravità. Forse in un
viaggio dell'infinito ad infinitum;
alla cerimonia di consegna dei premi per la perdita al noto
per il suo grande contributo all'ignoto;
ospiti dello starlight di destination,
alle serate di gala per la cessazione delle cause di dissoluzione
e all'addio dei cieli
cieli, un tempo grandi.
Aspettatevi che questa compagnia di distanze
sarà un po' giù di morale, senza allegria
anche se la non-esistenza trova allegria dal nulla.
Forse perché l'anima della festa sarà assente.
La carne.
Invito la cenere
per disarmarmi.
Invoco la cenere
con il suo nome in codice: Tutto.

Vi incontrerete regolarmente, immagino

tu e la morte di quel sogno.
Il sogno dell'ultimo nato.
Di tutti quelli che ho avuto è stato il più educato.
Chiaro, gentile, comprensivo.
Non certo così sognatore
ma nemmeno inutile o meschino,
non un leccapiedi per tutti e tutte.
Un sogno molto parsimonioso,
per intensità ed errori.
Dei sogni che ho allevato
il mio più affettuoso: per non
invecchiare da solo.

Vi incontrerete regolarmente immagino

voi e la sua morte.
Salutalo, digli di venire
quando ci incontreremo lì, alla cerimonia di premiazione
lì, alla cerimonia di premiazione delle perdite.

Amami finché non vivrai.

Sì, sì, l'impossibile mi basta.
Una volta sono stato amato da questo.
Amami finché non vivi.
Perché non ho notizie di te.
E il cielo non voglia che l'assurdo
non mostri segni di vita.