1

ΑΠΕΙΡΟ

Πάει καιρός
Που δεν ακούει κανένας
Εκεί πάνω.

Πολλοί οι κουφοί
Και θα µιλήσω πιο σιγά
Για τα κεριά
Που σιγολιώνοντας δακρύζουν
Όπως οι φοβισµένοι πόθοι.

Αυτιά ολόκλειστα.
Η εικόνα του άπειρου
Με πάει µακριά
Πιο µακριά.

Κλείνω τα µάτια
Και σε βλέπω
Μαζί να φτάνουµε
Εκεί που πρέπει.

Κάπου εκεί
Να σµίγουµε
Με ο,τι ως τώρα
∆ε µπορέσαµε.

Κοιµήσου εσύ.
Εγώ, θα κάνω όνειρα για σένα.

2
 ∆ΙΑΘΛΑΣΗ

∆ιαθλάται το φώς
Σαν παύουµε να κοιταζόµαστε
Στα µάτια.

Στιγµές, µορφές, εικόνες

Που απέστρεψαν το πρόσωπο
Να αναζητάµε µένουµε.

Εισβάλλει η νοσταλγία
Και αναδύει ερµηνείες,
Εξηγήσεις βολικές.

Σαν καλλιτέχνης του κακού

Την τέφρα όσων ζήσαµε
∆ιασκορπίζει απ’ τις ρωγµές
Της ατολµίας µας.

Θα ξαναγινεί φώς
Σα σµίξουµε
Τη νύχτα µε τον έρωτα.

3
 ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Σκηνικά µεταβαλλόµενα
Κατά τις άστατες κινήσεις
Του θυµικού.

Έλλειψη εµφανών πρωταγωνιστών

Πολλοί οι ακούσιοι κοµπάρσοι
Σε παραστάσεις χωρίς τίτλο.

Χαλεποί οι καιροί
∆εν αντέχουν µεγάλα όνειρα
Ούτε τέχνες περίπλοκες
Ούτε σκέψεις βαθιές.

Πώς να σταθεί το ύψος και το βάθος

Στα µονοδιάστατα τηλεοπτικά παράθυρα
Της καθηµερινότητας µας.

Οσµή οπίου κατακλύζει την ατµόσφαιρα.

Επιµελώς καλυµµένοι χαµωθεοί
Ορίζουν τους ρόλους.

Αποποιούµενοι κάθε ελπίδα σωτηρίας

Στο τραπέζι δεν καθόµαστε
Πλάι – πλάι.
Από πριν έχουµε πάρει διαζύγιο.

Εντασσόµαστε σε οµαδικούς ρόλους

Για να µπορούµε τουλάχιστον
Να µιλάµε µεταξύ µας
Έστω και µε λόγια δανεικά.

Ποινικοποιηµένη η ανοµοιότητα.
Εσχάτη ποινή η αποξένωση.
Ας διαλέξουµε
Τουλάχιστον την ψυχή µας.

4
 … ΠΑΝΤΑ ΣΤΕΓΕΙ, ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΕΙ, ΠΑΝΤΑ ΥΠΟΜΕΝΕΙ…

Σε σκέφτοµαι πάντα.

Σε φέρνει µέσα µου

Το θρόϊσµα των φύλλων
Που γεύονται την ανάσα του αέρα.

Οι µυρωδιές του µάη

Που περιπλανώνται
Σε αναζήτηση εραστών.

Σε σκέφτοµαι πάντα
Και σου µιλώ
Την ώρα που ανασταίνεται το φώς.

Τη στιγµή
Που το σούρουπο ζωγραφιζει ζευγάρια
Να κάθονται
Στα φωτισµένα µπαλκόνια
∆ραπετεύοντας από τον κόπο
Της µέρας.

Σε σκέφτοµαι πάντα
Και ακούσια
Ξορκίζεις τις θλίψεις µου
Με το απέραντο κοίταγµά σου
Σαν έρωτας του πρωινού.

Σε σκέφτοµαι πάντα
Όταν µυούµαι στις γραµµές σου
Που διατρέχουν
Τους δρόµους του µυαλού
Στις βραδινές προσευχές µου.

5
Σε σκέφτοµαι πάντα
Σαν χειροποίητο Όνειρο
Σαν τεράστια σειρά
Πολύχρωµων σχηµάτων
Που χαράζει πορεία.

Σε σκέφτοµαι πάντα στο ταξίδι

Που κάναµε µόνο µαζί
Με µεγάλες ταχύτητες
Ως τις όχθες του Ληθαίου
Και µε προίκισε
Με απέραντες µνήµες.

Σε σκέφτοµαι πάντα.

6
 ∆ΙΑΤΑΞΤΕ ΜΑΣ, ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Πρόβαλλε πρώτα η κοιλία σου

Μετά, εισήλθες όλος.

Ογκώδης, κραταιός
Τεράστιος όπως πάντα
Επιβλητικός, µελανοπώγων
Όλο βροντές
Jus primae noctis
Να εξασκήσεις.

Απρόσκοπτα σου προέκυψαν

Ιδέες και ιδέες
Και εντολές προς όλους
Νέες όπως και οι παλιότερες.

Εµείς κοιτάζαµε στα µάτια

Ο ένας τον άλλον
Και συµφωνούσαµε αναφανδόν.

Προς τι η διαφωνία όταν

Πετρώµατα αποσαθρώνονται.

Προσεκτικά µη ακούοντες
Πλήρεις αποριών γενναίων.

Πως θαυµατοποιεί η φύση

Και από παχιά λιπώµατα νευρώνων
Παράγει τόσο θόρυβο αυθάδη.

Ασθµαίνων ψέλλισες
Ακόµα δυο – τρεις λέξεις
Και απήλθες νικητής.

Σε είχε κουράσει
Τόση σκέψη αβαθής.

7
Μας ήταν ανεξήγητο
Που τόσο χρόνο
Έφαγες ξανά
Για να µην πεις τίποτε.

Τ’ όνοµά σου δοξασµένο

Αφεντικό, µεγάλε καβαλάρη
Επενδυτή.
Νάσαι καλά.

Μας έκανες πάλι

Και γελάσαµε
Σαν έκλεισες
Πόρτες, παράθυρα
Με τόση τέχνη.

Αυλαία !

8
 Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Προκατασκευάζουν ζωές
Οι εργολάβοι των ονείρων.
Την ενηλικίωση µας παραµονεύουν
Απαγορεύουν τις απορίες.

Βδέλυγµα η ζωή.
Κόσµους υπόσχονται απώτερους
Μεθοδικά, αθόρυβα
Τη φαντασία µας κηδεύουν
Φτηνές σερβίροντας εικόνες,
Θεάµατα, τελετουργίες
Αθανασίας υποσχέσεις.

Που να βρεθεί
Καιρός για εξέγερση
Στον αιώνα της ανάγκης.

Το τίποτα χειροκροτούµε από φόβο

Αφού ο,τι αντιστέκεται
Είναι εχθρός.

Μια όαση, µια όαση

Να αποκαθηλώσουµε
Τη σταυρωµένη ζωή
Λαίµαργα να απολαύσουµε
Το Μήλο της Εύας.

Μια όαση, µια όαση

Τόσο φορτίο να αποθέσουµε
Στους φονιάδες της ζωής
Πόλεµο να κηρύξουµε
Και συµπόνια
Γι’ αυτούς που εξαπατούνται.

9
Να αρνηθούµε
Αυτό που µας αρνείται
Να ονειρευτούµε
Να υπάρξουµε.

Στου τέλους µας και της αρχής

Τις σκοτεινές ανάµεσα τελείες
Το αιώνιο να χλευάσουµε.

Ξανά την ύπαρξη να σχεδιάσουµε

Παράδεισους διασύροντας
Που υπόσχονται
Της ανοησίας τελετάρχες.

Μια όαση, µια όαση θέλουµε

Με απορίες και γνώση
Να αναστήσουµε τη φαντασία.

10
 ΤΕΛΕΤΕΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

Ας µείνουν όλα έτσι

Όπως είναι τώρα
Υπνωτισµένα να απολαµβάνουν
το παιχνίδι της άµµου
Με τα πολύχρωµα βότσαλα.

Να συµµετέχουν στο σµίξιµο

Της κατάλευκης νεφέλης
Με τον ουρανό.

Να απορροφούν λαίµαργα
Το µουσικό πλησίασµα
Του δειλού κυµατισµού
Στην αυλή της ακτής
Που τον κοιτάει αδιάφορα δήθεν
Υποκύπτοντας πότε – πότε
Με χαµόγελο.

Ας µείνουν όλα έτσι.

∆υό ξεχασµένα
Φτερά περιστεριών
Κάτω απ’ τη σκιά
Των σµύρτων.

Τα χαράγµατα του κορµιού σου

Πλάι µου
Να κατακαίνε σαν πύρ
∆οκιµάζοντας
Όλες µου τις αντιστάσεις
Και τα προσχήµατα
Καθώς ανατριχιάζεις
Από σταγόνες θάλασσας
Που αποθέτω πάνω σου
Να σε δροσίσω και να καώ.

11
Ας µείνουν όλα έτσι
Ξεχασµένα από τη Μέριµνα
∆ιακοσµηµένα µε πολύτιµη ακινησία
Σαν έξοχα χαραγµένες γραµµές
Αιώνιων λόφων.

Παιχνιδίσµατα της ένωσης µας

Σα σβήνουµε το φώς
Και εξερχόµαστε
Να λάβουµε τη σφραγίδα
Μεταµεσονύκτιας µετάληψης.

Πολύτιµη φωτογραφία
Που σκίσαµε µε δάκρυα
Γιατί µας έκαιγε τα χέρια
Και ξαναµαζέψαµε αµέσως
Κοµµάτι – κοµµάτι, στοργικά
Με λυγµούς θρηνώντας
Την ανοησία µας.

Ξαναφέρνοντας κοντά
Ο,τι επιπόλαια αφήσαµε.

12
 ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ

Ανάστησέ µε
Με τους ποταµούς των βουβών µου δακρύων
Γιατί µε καταλύουν
Κάθε φορά που θυµάµαι.

Με τα χέρια
Που µου απλώνονται άδολα
Γιατί µε χρειάζονται.

Με τη θλίψη
Που βλέπω πίσω
Από τα απρόθυµα χαµόγελα των φύτρων µου
Γιατί θέλουν
Να ασφαλιστούν στην αγκαλιά µου.

Με τα τεράστια κενά καθίσµατα

Στις παρέες µε φίλους
Γιατί είναι ανερµήνευτες
Αυτές οι απουσίες.

Με τις µεγάλες απώλειες σε µάχες

Που προς στιγµή κερδήθηκαν
Με κόπο πολύ,
Γιατί µου ανήκει µια πόλη.

Με την προϊούσα συρρίκνωση µου

Γιατί θέλω
Να εκτείνω τα όρια µου.

Με το απρόοπτο στένεµα του ορίζοντα

Γιατί ποθώ το άπειρο.

13
Με τις κενές νύχτες µου
Γιατί δεν επαρκεί η γονιµότητα
Των καταδυναστευµένων ονείρων.

Ανάστησέ µε
Με τον ιδρώτα του προσώπου µου
Γιατί ρέει ακατάπαυστα στο χρόνο.

Με την αγάπη που δεν έλαβα

Γιατί θέλω να δώσω.

Με την έλλειψη του θαύµατός σου

Γιατί δεν είµαι
Παιδί κατώτερου αιώνα.

Ανάστησέ µε
Με τη θλίψη που µε τρυγάει
Γιατί θέλω να θερίσω.

Με την ταπείνωση που µε συνθλίβει

Γιατί θέλω να υψωθώ.

Με το φόβο
Που µου στερεί µιάν Ιθάκη
Γιατί θέλω ν’ αγκαλιαστώ.

Με την πολυδιάστατη απουσία της

Που µε στερεύει
Γιατί θέλω να διασταλώ.

14
Ανάστησέ µε
Με τις ανυπόφορα απούσες παρουσίες
Που υποµένω άφωνος
Γιατί θέλω να κραυγάσω.

Ανάστησέ µε
Για να µε δικαιώσεις
Που σε δηµιούργησα.

15
 ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Απόγευµα
Ο ήλιος προς τη δύση.
Χαράζω κύκλους γύρω µου
Να µε ξανάβρω
Τώρα που γαληνεύει.

Λάθος πυξίδες
Και δωρεάν αισθήµατα αφειδώς.
Χίµαιρες.
Κατά παραγγελίαν όνειρα
Και αυταπάτες.
Μεγάλες επενδύσεις σε ανθρώπους
Και επτώχευσα.

Ούτε η εξοµολόγηση
Με φίλεψε µε θαύµα.
Και χάθηκα
Και µ’έχασα.

Απόγευµα.
Αρχίζει η παράσταση για δύο
Καλησπερίζω τη µοναξιά.

16
 ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΟ

Πες µου εσύ

Πώς να σε φτάσω
∆ίχως λέξεις και νοήµατα.

Σάλπιγγας ήχοι
Το νου µου κατακλύζουν.
Η κόγχη σου αφροδίτη
∆υναστεύει τις νύχτες µου.

Άνθη λωτού ανοίγουν

Στην επιφάνεια νερών
Που αντανακλούν ακτίνες
Της µορφής σου
Να εκκολάπτει αύρα
Κτήσης αφανέρωτης.

Γλώσσα από το µέλλον να θηλάζει

Και εµπειρίες φωτός ορέγοµαι
Θυµό να προκαλέσω στους θεούς µου.

Ανακτηµένος ο παράδεισος
Αυθόρµητα η λαγνεία ελεύθερη
Αθώα, δίχως όρια
Τύψεις απορρίπτει ταπεινές.

17
Πεντάγραµµα γεµίζω µε σηµεία
Σαν εµβλήµατα του µυστικού
Που θα κρατήσω
Σα γύρεις πλάι µου
Να διαστείλεις
Τα επίπεδα του κόσµου
Και να βαφτίσεις
Τη στιγµή της ένωσης
Αιώνια, κορυφαία.

Ωδή σου αφιερώνω

Ας γράψουν µουσική
Οι ζωγραφιές σου.

∆είχτης της φωτιάς

Οι καπνοί των στίχων
Που στεφανώνουν
Τέσσερις ακτίνες.

18
 ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κόσµους αναζητάµε νέους

Λες και θέλουµε
Πολλές ζωές να ζήσουµε.

Σε αισθήµατα και πάθος

Συνταξιδιώτες ψάχνουµε.

Αφού τα όνειρα επιτρέπονται

Σοφία αιώνων απορρίπτουµε.

Ερωτευόµαστε
Και µας λεηλατούν
∆υό µάτια
Που νοµίζουµε αλλιώτικα.
Φωνή που το πρωί έχει ξεχάσει
Ο,τι εύκολα υποσχέθηκε
Κορµί που λέµε µας ανήκει.

Συνταξιδιώτες ψάχνουµε
Κι είµαστε τυχεροί
Για λίγο
Αν συµπέσουν δυό πορείες.

19
Αυτό που λαχταράµε
Εχθρός µας γίνεται τις πιο πολλές φορές
Αφού προσωρινά παραχωρεί
Χαµόγελα και σώµα
Όµως ποτέ
Το πάθος της καρδιάς.

∆εν κοινωνεί.
Λαµβάνει αυτάρεσκα.
Ανέξοδα εκχωρεί ελπίδες
Ώσπου να µας στερέψει.

Ερωτευόµαστε
Και σαν επίλογος
Η ανάσταση αναστέλλεται.

20
 POST COITUM

Είµαστε ο,τι είµαστε.

Στις θορυβώδεις παρέες

Που ατέρµονα συζητούν
Περί παντός ακατάληκτα
Συνουσιαζόµενες
Με τους ασύµµετρους ήχους των φωνών.
Στη συνεύρεση
Με τις δυναµικότερες εξεγέρσεις
Της σκέψης.

Στα ταξίδια
Στις φωτεινές κηλίδες του ουρανού
Που πορεύονται αγνοώντας µας
Τις ανέφελες νύχτες.

Στις ανοδικές πορείες

Σε καταπράσινα ύψη.

Τότε που αναζητούµε

Αρµονία και τάξη
Καθώς βυθίζεται η όραση µας
Σε τρικυµιώδες πέλαγος.

Στη νηνεµία του σκόπιµα απλανούς

Βλέµµατος.

Όταν ολοκληρώνεται η επαφή

Με τις ποιο απογειωµένες
Φαντασιώσεις.

Όταν εξορισµένες ψυχές

Αναζητούν τη σεισάχθεια.

21
Την ώρα της κάθαρσης
Που το γλυκό και το πικρό
Συνυπάρχουν
Και γεύονται
Ένα ήρεµο δάκρυ.

Είµαστε ο,τι είµαστε

Και προ πάντων µόνοι.

Αναπάντεχες Θεϊκές επιφάνειες

Αναστάσιµες συµβαίνουν µόνο
Στα έπη και στα παιδικά παραµυθία
∆ια χειρός
Αθώων η ποιητών.

Γιαχβέ Σαβαώθ
Θεέ των όπλων
Μάθε πως είµαστε
Ο΄τι είµαστε
Και προ πάντων µόνοι.

22
 ΒΟΤΣΑΛΟ

Τόση γαλήνη, τόσο φώς

Απλόχερα διαχέει
Η υπέροχη θάλασσα
Που τραγουδάει ερωτευµένη
Στ΄ ακρογιάλι δωρίζοντάς του
Κάτασπρα βότσαλα
Θαυµάσια σχήµατα
Πολύχρωµα όστρακα.

∆ανείζοµαι παρασυρµένος
Και αποθέτω µε ευλάβεια
Στις χούφτες µου
Λίγο απ’ όλα.

Και πάνω – πάνω

Ένα τέλειο Χ λευκό
Που χάραξε ο αιθέρας
Σ’ ένα κόκκινο βότσαλο.

Σαν χρίσµα, σαν χρησµός

Που ανταποκρίνεται
Σε µυηµένο βλέµµα
Σαν διακλάδωση
Του απίθανου µε την ανάγκη.

Αποτύπωση
της διασταύρωσης των δρόµων µας.
Που µε ξάφνιασε
Και µ’ αναγέννησε.

Ίσως, αδιόρατη υπόσχεση

Πως κάπου – κάποτε
Θα συµπορευτούµε ξανά.
Η µήπως,
Τίποτε απ’ όλα αυτά
Και απλά, µε στοιχειώνεις.

23
 ΑΙΩΝΙΑ ∆ΙΑΜΑΧΗ

Ανταύγειες πολύχρωµες
Στο βάθος του ορίζοντα.

Το φώς µε το σκοτάδι
∆ίνει µάχη
Να ζήσει ακόµα
Κι ας νυχτώνει.

Πολιορκούν τα σύννεφα
Της µέρας την ψυχή
Που αιµορραγεί
Και αποµακρύνεται
Να κάνει κύκλο.

Ανήµπορος εγώ θεατής

Χωρίς φωνή
Στην τελευταία θέση.

Ταπεινός ο θεός µου.

Μεγάλα θαύµατα δεν κάνει.

24
 ΣΕ ΒΛΕΠΩ

Σε βλέπω να χάνεσαι
Στην αχλύ των καιρών
Στην άκρη του δρόµου
Που σε αποσπά
Σα να µη γίνεται αλλιώς.

Στενεύει η µορφή σου

Γυµνή από χρώµατα.
∆ε χώρεσες το πάθος
Στην έκπληξη αντιστάθηκες.

Τόσοι καινούργιοι δρόµοι

Και δεν τόλµησες.

∆εν απόρησες
∆εν έψαξες
∆εν άνοιξες φεγγίτη.

Στην αγορά εκτίθεσαι ξανά

Σε αναζήτηση
Αδέσποτων ερώτων
Που αγκοµαχούν
Χωρίς ορίζοντα.

Τη λάγνα πλησιάζεις βήµα – βήµα

Φωτιά των σαρκοβόρων
Που η µορφή τους
Υπνωτίζει στη στιγµή.

Στο αιώνιο λάθος

Ενδίδεις ξανά.

25
Πόσον καιρό δεν ξαναείδα
Τα µάτια σου να λάµπουν.

Με παιδικές τις απορίες

Σε ακινησία τιµωρηµένος
Παραµένω.

Ας ήταν να µη γνώριζα.
Φοβάµαι για σένα.

26
 ΟΥΤΟΠΙΕΣ

Ιαµατικές πηγές
Με θαµώνες τα καλλίτερα οράµατα
Οι ουτοπίες µας.

Εντευκτήριο
Των πιο εξαγνισµένων ιδανικών
Που δεν αποζητούν
Έλεος και θεαρέσκεια
Γιατί θαυµατοποιουν από µόνες
Χωρίς κανοναρχήµατα.

Φασµατικές γραµµές
Που διεγείρουν µε ένταση
Την ωχρά κηλίδα των ελπίδων
Και µας κάνουν παιδιά.

Είδωλα φανταστικά
Που κάποτε χάνονται
Στο µεσουράνηµα του ήλιου.

Ξανασυµβαίνουν ανέλπιστα
Λαβωµένες αλλά αµετανόητες
Περιφρονώντας τον όφη
Λες και αναζητούν
Το δρόµο για την αθανασία
Κρατώντας το χέρι µας σφιχτά.

Τις ακολουθούµε αναπτερωµένοι

Κι ας υποπτευόµαστε
Την τύχη τους.

27
Γιατί χρειαζόµαστε σκιά
Να µας δροσίζει
Από τον καύσωνα της µαταιότητας.

Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

Να µας υπνωτίζει
Σα µυστική ενατένιση
Της χαµένης ιερότητας της ζωής.

Σαν ιεροφάνεια του ουσιαστικού

Και των ανεκπλήρωτων
Προσδοκιών.

Οι ουτοπίες µας.

Αµετανόητοι υποκινητές
Των εξεγέρσεών µας.

Ερωτευµένες µε το αδύνατο
Εκτοξεύουν την όραση µας
Πέρα από τα όρια
Της ταπεινής ανάγκης
Εξερευνούν αθέατες περιοχές.

28
 ∆ΕΚΑ ΑΜΑΡΤΙΕΣ

Χωρίς γονυκλισία
Να ανανήψουµε
Από τις αµαρτίες µας.

Με προσευχή στη ζωή

Και φόβο για την αγιοσύνη.

Με µιαν εξέγερση
Οµοούσια και αδιαίρετη
Με το εδώ.

Γεµάτοι δέος
Για ο,τι αντικρίζουνε τα µάτια
Και ανάβει σπίθες
Στο θόλο του κρανίου.

Μη τυφλωθούµε
Την πλάτη αδιάφορα γυρίζοντας
Σε ισχυρές κραυγές αγάπης.

Μη χρεοκοπήσουµε
Σαν ανεύθυνοι επισκέπτες ψυχών
Παραλήπτες ειδικών αισθηµάτων
Που εισπράττουν αχόρταγα
Και ύστερα λένε πως
Ποτέ δε ζήτησαν.

Μην κουφαθούµε
Σαν αδιάφοροι ακροατές ήχων
Του ήλιου που δύει
Της σελήνης που αναδύεται
Της φωνής που πνίγει συναισθήµατα
Αδηµοσίευτου πάθους.

Μη φτωχύνουµε
Καταφρονώντας αυτό
Που είναι καλλίτερο µας.

29
Μη ναυαγήσουµε
Σε πορείες στο άγνωστο
Με τιµονιέρη
Ορµές της στιγµής.

Μη βυθιστούµε
Σε αιώνιο πένθος
Σβήνοντας το γέλιο ανθρώπου
Που νικάει το φόβο
Και ανασταίνει τη ζωή.

Μην ανατινάξουµε
Την ύπαρξη µας
Υπνοβατώντας µε υποσχέσεις
Μετακόσµιας µακαριότητας.

Μην απέχουµε
Από ο,τι θέλουµε πολύ.

Μη σε ξεχάσω
Όταν δε θα σε βλέπω
Και δε θα ξέρω
Τίποτε για σένα.

30
 ΠΑΡΑ∆Ι∆ΟΜΑΙ

Μη χτυπάς µε τόση ένταση

Το κλειστό µου παράθυρο.

Ασε µε στη στέρηση της εικόνας σου.

Να αποτοξινωθώ δια παντώς επιδιώκω
Από τον ίµερο.

Να καθηλώσω τη νοµιµοφροσύνη
Των προσωρινών αισθήσεών µου
Να νηστέψω.

Να ανανήψω από την εγκόσµια σκόνη

Ανεξίτηλος
Μη χτυπάς
∆εν ακούω.

Μου αρκεί το κατακόκκινο του ήλιου

Που µε διαπερνά
Ως τις άκρες των δακτύλων µου
Όταν τον περιεργάζοµαι
Με τα µάτια κλειστά.

Σωρεύω ενέργεια
Για να εκτιναχθώ µακριά σου
Μεταµορφώνοµαι σε κύµα.

Τώρα τοποθετώ το νόµισµα

Κάτω από τη γλώσσα
Των παλιών µου προσδοκιών.

31
Νυµφεύοµαι τη σαγήνη
Της καθαρής νοητικής τελετουργίας
Που θα µε γεννήσει
Από το πλευρό της Ρέας.

Καπνός, οµίχλη
Και πιο πέρα ο ήλιος.

Το κεφάλι
Αναδύεται νέο
Από το σώµα του.

Παραδίδοµαι στο νεογέννητο Φάνη.

Και µου παραδίδονται χωρίς αντίσταση

Μυστικοί ήχοι
Παράφοροι, οµόκλινοί µου.

Στο ύψωµα των πνευµάτων

Ανασυντίθεµαι.

32
 Η ΑΙΩΝΙΑ
ΑΙΩΝΙΑ ΠΑΡΘΕΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ

Άσε µε να γίνω εραστής

Των ωρών σου
Γεµάτος δέος υποκύπτω
Στον αρχηγό της µοίρας
Και αναλαµβάνω
Περιττούς κινδύνους.

Κοίταξέ µε για να σωθώ.

Προσήκουσα θέλω
Να καταθέσω προσφορά
Στον ουρανό των µατιών σου.

Να µυηθούµε µαζί
Στα µυστικά οράµατα
Της µνήµης.

Να ξορκίσουµε µαζί
Το αδιέξοδο φάντασµα
Της βαρύτητας που καθηλώνει
Την αγία παρόρµηση.

Έλα να ασελγήσουµε µαζί

Στο σώµα όσων µοιάζουν
Αδύνατα.

Για να µπορούµε να επανέλθουµε

Στην αιώνια παρθενία των προθέσεων
Πιο πλήρεις
Πιο σηµαντικοί
Πιο ωραίοι.

33
 ΤΥΡΒΩ∆ΗΣ ΡΟΗ

Το τίναγµα των φτερών

Μιας πεταλούδας µακριά
Μεταβάλλει απρόσµενα
Την οπτική µου γωνία.

∆ιαλύει την εγωιστική

Συνέπεια των αρχών µου
Και καθορίζει αυτόµατα
Τη µοίρα όλων µου
Των προσπαθειών.

Αναπλάθει εντονότερο
Το πράσινο των φυλλωµάτων
Στη γειτονία.
Ξαναπλάθει τον κόσµο.

Ο χώρος µου και ο χρόνος

Μεγεθύνουν τις διαστάσεις τους.

Αποπειρώνται να επωάσουν
Ωριµότερη τύχη
Που θα πάψει να παίζει
Ανεύθυνα µε το τόπι της.

Εγκαταλείπω την παράλυση

Του τροφοσυλλέκτη αυτοπροσδιορισµού.
Αποφασίζω να δράσω.

34
 ΕΜΠΟ∆ΙΣΜΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ

Μυρωδικά πολλά και βότανα

Ωραία αρώµατα και χρώµατα
Με επιµέλεια συγκέντρωσα
Να σου προσφέρω σαν σε δω
Και ένα κοµµάτι, το πιο µεγάλο,
Της ψυχής µου.

Σε περιµένω εδώ ακίνητος

Σα µ΄εύρεις θα δηλώσω υποταγή
Στου γέλιου σου το θαύµα
Που κινητοποιεί
Τις στροφορµές της ύπαρξής µου
Και ήχους αυλών.

∆εν φτάνεις κάν κοντά.

Θριαµβικά διέρχεσαι αδιάφορα
Να γευµατίσεις θηραµάτων
Γενναία συγκοµιδή.

Να ξεφαντώσεις
Ευνουχίζοντας το αστροπαιχνίδισµα
Μαγευτικού ουρανού.

35
Πώς να µονοµαχήσω.
Γόνιµα πάθη έχει µόνο
Η φαρέτρα µου
Σηµαδεµένα µε πανσέληνο.

Κλαδί αγριελιάς
Κερδίζει η φαντασία µου και πάλι
Που µε νίκησε
Ταπεινωµένη από το ξύπνηµα
Που εξάτµισε οράµατα και µύθους.

36
 ΓΙΑΤΙ

Με ποιό κλήρο
Μοιράζεται το γιατί.

Αυτό που µεταλαµβάνουµε

Στην αρχή και το τέλος
Της σύντοµης πορείας µας.

Αθώο και ένοχο για πολλά

Αιτία άθλων
και τροφή του ιδρώτα.

Πελώριο
Όταν οι πύλες ανοίγουν
Και η πόλη
Έτοιµη να καταληφθεί.

Χωρίς στοργή
Ωρύεται στους δούλους του
Όταν
∆εν βρίσκουν εξηγήσεις.

37
 ΑΚΤΙΝΕΣ Χ

Χροιά θαυµάσιων ήχων µουσικής

Άλικο χρώµα ιβίσκου
Χαράκτης τέλειος σε χάραξε.

Ρυθµός του πόθου µανικός

Που λαχταράει και αναπολεί
∆ίχως να σκέφτεται είσαι.

Ιχώρ, αιθέριος χυµός

Βέλη του φτερωτού παιδιού
Ακονίζεις
Που αδιαφορούν για θέση
Και για χρόνια.

Σύµπαν στροβίλων δυνατών

Της ποιό σπουδαίας πλάνης µου
Αφήνοµαι και συνεργείς.

Τιτάνας φύτεψε πυρσούς

Κάτω από τα βλέφαρα
Να πυρπολείς
Και να δανείζεις φώς.

Ιχνηλατείς τις νύµφες στον Ευρώτα

Και γίνεσαι αρχή
Καινούργιων δρόµων.
Ακολουθώ σαν κλεφτής.

Νάµα, ανταµοιβή για κάθε οδύνη

Τον φόβο τον προδότη
Αποκαλύπτεις και γιατρεύεις.

Αγκάλιασµα που δεν τολµώ

Να ανταποδώσω
Άνευ όρων υποκύπτω
Και αναδύοµαι σε στίχους.

38
 ΑΛΓΟΡΙΘΜΟΣ

Φωτογραφίες σου κλέβω

Να σε χωρέσω µέσα από τις στιγµές
Των καιρών σου.

Εκεί που το βλέµµα σου

Αγγίζει αινίγµατα
Ανάµεσα στο ναι και το όχι.

Στην απεραντοσύνη
Του ηλίανθου
Που πολιορκεί τον ήλιο.

Κατανυκτικά, µε απορία
Να αγγίξω
Τον κόσµο σου
Μέσα από εικόνες αγέρωχων,
Γκρεµισµένων σπιτιών
Που χαϊδεύει το πράσινο.

Όταν διασχίζεις το χιόνι

Κρατώντας Ανθή
Και χαµόγελο.

Να σε χωρέσω θέλω
Όπως τη µοναξιά
Ένα µικρό πουλί
Που νοσταλγεί τον ορίζοντα.

Σαν µια Αγια µορφή

Που αναπαύεται
Σχεδόν αθώα
Χαϊδεύοντας τριαντάφυλλο.

39
Να σε βρω
Στο µελαγχολικό βλέµµα
Κατάλευκου κύκνου.
Στο ξωτικό που χορεύει.

Να σε µπορέσω
Σ΄ έναν χορό που πάντα
Είναι δύο µαζί.

40
 ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΓΗ

Σαγήνη το όµορφο πέταγµα τους

Στην κορυφή του ουρανού.

Αιωρούνται στο θόλο

Συµµαχώντας µε τον αέρα
Και την αφέλειά µας
Που παρατηρεί την ωραία µορφή,
Το φωτεινό βλέµµα
Που πάει µακριά
Και ακινητοποιεί το νηφάλιο λόγο.

Φθίνει η ένταση της όρασης µας

Καθηλωµένη απ’ την εικόνα τους
Και παύει να διεισδύει
Γητεµένη.

Υµνεί, βλέπει οράµατα

Σχεδιάζει πτήσεις
Ως τη στιγµή που
Ο αφόρητος φίλος πόνος
Την επαναφέρει.

Προσωρινά υψώνεται
Ώσπου να συντριβεί
Στα Βραχιά της ανθρώπινης αλήθειας.

41
Εκεί που βρίθουν οι πληγές
Κάνιστρα διαλυµένων προσφορών
Και υπόλοιπα ψυχών
Αυτών που πίστευαν
Πως δε µπορεί τα πράγµατα νά είναι έτσι.

Γεράκια.
Όταν πεινάνε γοητεύουν
Θυσίες και εγκατάλειψη ορέγονται
Κάνοντας κύκλους γύρω σου
Πριν το επόµενο θήραµα
Οσµιστούν.

42
 ΤΑ ΧΡΕΗ ΜΑΣ

Με τόκο αποπληρώνουµε
Τα χρέη των ελπίδων µας
Σε δόσεις µακροπρόθεσµες.

Τους µύθους µας

ο χρόνος περιπαίζει
Και κάθε τόσο
Μας γυρνάει στο παρελθόν
Για να ξεφύγει εκείνος
Προς το µέλλον.

Ο,τι µας εγκατέλειψε

Θέλουµε και δεν θέλουµε.
Mα διανύουµε ξυπόλητοι
την απόσταση ανάµεσα,
µε ναι και όχι.

Μέχρι να εκποιήσουµε
Της µνήµης µας την προίκα
Στον αιώνιο παλιατζή
Με αντίτιµο διόδια για το όχι.

43
 ΑΠΡΟΣΙΤΑ

Έξω από τη Γή µεταναστεύουµε

Με αποσκευές γεµάτες προσδοκία
Και ορθάνοιχτη ψυχή.

Όµως,
Τα µάτια µας κλειστά.

Όλα όσα θέλουµε πολύ

Κι ας ξέρουµε πως
∆ε µπορεί να µας ανήκουν
Μας διαλέγουν
Μας ξαγρυπνούν
Μας δυναστεύουν.

Αγάλµατα αµίλητα θεών

Που αγνοούν τις ικεσίες.

Ξύλινο το σπαθί
Στη µάχη µε το απρόσιτο
Και καταδικασµένα σε επανάληψη
Αισθήµατα.

Ανέφικτη υπόσχεση ερωτευµένων

Που ανταλλάσσουν άστρα
Νοµίζοντας
Πως βηµατίζουν προς το µέλλον.

Όταν ξυπνήσουµε
Άδεια θρήνου µας δίνει
Η λογική και οι Ερινύες
Που τόσο χρόνο
Ακινητοποιηθήκαµε αφύσικα
Για να χαράξουµε
Περίεργα όµορφα σχήµατα
∆ίπλα στο κύµα.

44
 ΙΕΡΑ ΣΩΜΑΤΑ

Πόσες µάταιες ιστορίες

Σε σώµατα γραµµένες
Και πόσες δεν πρόλαβαν
Ακόµα να γραφούν.

Μικρές και µεγαλύτερες

Που σµίλεψαν η σύµπτωση και εµείς
Με τη µυστήρια σκόνη συνεργό
Που µας καθοδηγεί από ψηλά.

Εκείνα που αργότερα

Μοίρα βαφτίζουµε
Και πεπρωµένο.

Αγκυλωµένοι
στις στενές µας διαστάσεις
Αυτό που φαίνεται εισπράττουµε.

Αυτό που είναι

Να µάθουµε αργούµε.
Και ίσως
∆εν το µαθαίνουµε ποτέ.

Σώµατα ιερά τριγύρω µας

Ιδιοκτήτες µύθων κοινοχρήστων.
Από απόσταση,
µας φαίνονται υπέροχα
τα πιο πολλά.

45
Αναισθητικά και υπνογόνα
που διαφηµίζονται πολύ
µε βουλιµία απορροφούν
και απολαµβάνουν.

Το οξυγόνο του εγώ

∆ηµοπρατούν
Σε γυµναστήρια
Και ινστιτούτα αισθητικής
Με κέρδος ένα εµείς
αβάσταχτα οµοιόµορφο.

∆ώρα δεν ανταλλάσσουν

Πλέον µεταξύ τους.
Ούτε δροσίζονται
µε αποστάγµατα
Ωραίας µνήµης.

Μην πλησιάζουµε πολύ.

Καραδοκεί η ασφυξία
Της αδιέξοδης εξάρτησης
Από αισθήσεις
Αποδέκτες µόδας.

Το ιδιαίτερο ας ψάξουµε.
Εκεί που ακούγεται
Η αλήθεια των φωνών
Που ιδροκοπούν για
Ένα σήµερα και αύριο
Με νόηµα.

46