Tiyo Simon

*medj info-ad na maniwala kay God ang dating*

*this info-ad-commercial-ish type of tiyo simon will be seen on the screen before and after the news program* ((idk tho,
actually))

*technically nag nanarrate lang si tiyo simon*

Characters: Tiyo Simon, Boy,Ina, Later-on dead girl, manika (hindi siya tao pero character kasi hahaha djk nilagay ko
lang XD)

Simula: (setting- nasa bahay pa lang sila, like gate or what)

Ina: Siyanga pala. Magbibihis din ako. Nakalimutan ko, kasi’y…diyan muna kayo ni Boy, Kuya…

(lalabas si ina tas boy ang tiyo simon na lang)

Boy: Tiyo Simon, totoo po ba ang sinabi ni ina na hindi kayo naniniwala sa Diyos?

Tiyo Simon: (mapapabuntong hininga) Hindi yan totoo boy, naniniwala ako sa Diyos

Boy: Eh, paano po iyon nasabi ni ina? Ano po ba ang nangyari sa inyo?

Tiyo Simon: Dati, ako ay isang masayahing tao (*flashes happy tiyo simon*)
Ngunit dahil sa palalang kondisyon ng aking kapansanan…. *medj lingon lingon sa paa* (*flashes situations of pilay-
helpless moments*)…Nagbago ang lahat. Tinalikuran ko ang Diyos at
aking pananalig (*flashes moments where tiyo simon is emotional and sad*) tapos may mga panahon na tinatanong ko
ang sarili ko ng :May pag-asa pa ba ako? Pag-asang maibalik ang lahat sa dati? Pero isang araw…………

(*pweds naman kahit di na sia magsalita dito rayt? Haha ganun ung ibang type ng mga info-ads churvaness*) (*flashes
the girl scene*) (*there’s a girl with a doll*) (*Tiyo Simon was there, somewhere in an isles, lost and confused, medj
magkalapit sila ng girl, MEDJ lang*) (*suddenly clumsy girl drops poor Barbie then doll was punta to the middle of the
road*) (*lingon lingon si tiyo simon hanggang mapunta ung focus nia sa girl*) (*girl goes after the doll*) (*there’s a car*)
(*Tiyo simon stood*) (*BANG*) (*girl died, holding her doll and there was a {[mischievous]-jk lang tlga yan} smile
written on her face*) (*Tiyo simon, ika ika walks toward the dead girl, grabs the doll, and was fascinated by the child’s
smile*) (*spoiler: he kept the doll :P*)

Tiyo Simon: Nang dahil sa aksidenteng iyon, natutunan ko ang aral ko. Nakita ko ang ngiti sa mukha ng namatay na bata.
Ngiting inocente at para bang hindi takot sa kamatayan. Sa mga oras na yun, natutunan ko na dapat sa mga panahon ng
pighati, pagdurusa at pagsubok, imbis na tanungin at tumiwalag sa ating pananalig at sa Diyos, kailangan natin Siyang
lapitan, kumapit sa Kanyang kamay sapagkat Siya lamang ang makaktulong sa atin at lubusang nakakaintindi sa atin.