XXIste SCHRIFTUUR

Bij verpletterend kaarslicht wordt een vadsige vlinder koud

afgedoucht. Chinese duivels steken hun ontstoken tenen in
koolzuurhoudende drankjes.

XXIIste SCHRIFTUUR

THE MILLERS TALE is wel van een grote Engelse. Met volronde
borsten, onengels gelijk een windvlaag die de zomer zacht langs
je dijen vlijt.
Als ik een brilslang was zou ik er iets anders van maken. Ik
zou gaan rijzen i.p.v. mijn vlees te verhangen. En dan? ... zou
ik je weten te vinden. THE END

XXIIIste SCHRIFTUUR
This is the end of the beginning. Ooit zal er verslag worden
gedaan over de snelheid van de schaduw.

Deze vreselijke trektocht was al voorbij voordat ie begon.

Ombra e luce, waarin duisternis wint, voeren een verbeten
strijd totdat de koelte verwarmt, de vorm zich aftekent.
Het gevoel rekent zich rijk en een zwellichaam verschijnt aan
de horizon. De geur van kamille vult de lucht. Een lawine van
zand. Kamelen trekken een spoor door de karavaan.
Een koude van worst luidt de klokken van begin tot eind.

XXIVste SCHRIFTUUR
De wulpse dame likt haar mondhoek zorgvuldig en belust op
Publiek toont zij haar ontstoken stokken. In haar sokken glinstert
een melkweg, verstoken van nageslacht.
Aangeleerd gedrag ketst uit haar ogen, haar geschubde huid zingt
een lied van verdriet. Onder haar voeten kreunen de wormen,
slechts in staat om chaos uit orde te vormen.
Zij weet niet wat het is, ontsluiting. Een fikse wind sours, die
je niet ophoudt? Natuurlijk zelden en zeldzaam. Op 66n hand te
tellen. Beter één wind in de lucht ontladen ...
Verstoken van poëzie pruttelt een windje tegen. Tegen haar
waakvlammetje. Een onduidelijke bron van geluid orkestreert in
rimpelige huid. Haar lallend vlees. De man onder de tafel heeft
inzicht in schaamte en voert de kanaries. In schaamte. Opdat zij
zingen steekt hij zonder aarzelen een tandenstoker in zijn dentale
zak. Nu controleert hij zijn vaginale floss. Rubber en onruststoker.

Vastberaden wipt hij op de dame toe. God kijkt door zijn dekbed.
Een coagulatie van ongeboren leven.