e necrofi e I

r{.,
('

'Dit is een meesterwerkl

The Guardian
 Gabrielle Wittkop

De necrofiel
Vertaald uit het Frøns door Hester Tollenaør

Van Gennep Amsterdam

 Ter nagedachtenis aan C. D., die in de dood
is beland zoalsNarcissus in zijn spiegelbeeld.

Eerste drukjuni zor3

Oorspronkelijke titel en uitgave Le nécrophile, Régine Deforges,

r97z / Editions Gallimard, zoo5
@ zoo5 Editions Gallimard, Parijs
@ i Uitgeverij Van Gennep
Nederlandse vertaling Hester Tollenaar
Nieuwezijds Voorburgwal 33o, 1or2 Rw, Amsterdam
Ontwerp omslag Léon Groen
Drukwerk Bariet, Steenwijk
tsr.N 978946t642t27
NUR 3O2
 DE NECROFIEL

D oktober ry...

De grijzewimpers van het meisje werpen een grijze

schaduw op haar wang. Om haar lippen speelt de
ironische en sluwe glimlach van hen die er meer
van weten. Twee ontkrulde lokken omlijsten haar
gezicht en hangen neer tot op het festoen van haar
hemd, dat is opgetrokken tot onder haar armen en
een buik onthult die de blauwig witte kleur heeft
van bepaalde porseleinsoorten uit China. De ve-
nusheuvel, vlak en glad, glanst licht onder de lamp;
het lijkt of er een Iaagje zweet op ligt.
Ik heb haar dijen uit elkaar geschoven om de
vulva te bekijken, smal als een litteken en met door-
zichtige bleeþaarse lippen. Maar voorlopig is het
lichaam nog wat stijf, wat verkrampt, ik moet een
paar uur wachten, tot de warmte in de kamer het
zachtzal hebben gemaakt als was. Dus zal ikwach-
ten. Dit meisje is het waard. Ze is werkelijk een
beeldschone dode.

[z]
 GABRIELLE WITTKOP
ß oktober ry...
Gisteravondheeft het meisje een gemene streekmet
me uitgehaald. Ik had het kunnen weten, met die
glimlach van haar. Terwijl ik binnengleed in haar
vlees dat zo koud, zo zacltt,zo heerlijk nauw was als
alleen doden kunnen zijn, opende het kind ineens
een oog, glazigals dat van een octopus, en spuwde
met een afschrikwekkend borrelgeluid een zwart
braaksel van een mysterieus vocht over me heen.
Uit haar mond, wijd open als in een Gorgonen-
masker, bleef een stroom sap komen, waarvan de
geur zich verspreidde in de kamer. Het hele gebeuren
bedierf mijn genot enigszins. Ik ben gewend aan
betere manieren, gewoonlijk ziin de doden ProPer.
Bij hun heengaan hebben ze zích al ontdaan van
hun uitwerpselen, zoals men zichbntdoet van een
smadelijke last. Hun buik klinkt hol en hard als
een trom. Hun indringende, zuivere geur is die
van de zijdevlinder. Een geur die afkomstig lijkt uit
het hart van de aarde, het rijk waar muskuslarven
tussen de wortels dwalen, waar micaplakken ijzig
zilverglanzen,daarwaarhetbloedvantoekomstiç
chrysanten opborrelt, tussen het korreliç turf en
tsl
DE NECROFIEL
het zwavelige slijk. De geur van de doden is die
van de terugkeer tot de kosmos, van de hoogste
alchemie. Want niets is zo schoon als een dode, en
met hetverstrijken van de tijd wordt hij alleen maar
schoner, tot hij de zuivere eindstaat bereikt van die
grote ivoren pop met de verstilde lach en de eeuwig
in ons allemaalzlt.
gespreide benen die
Zeker twee uur moet ik b"t g zijn geweest met
het schoonmaken van het bed en het wassen van
het meisje. Die kleine braakster van ranzige inkt
heeft echt het temperament van een octopus. Het
lijkt erop dat ze zich van al haar gif heeft ontdaan,
zeLigt braaf op de lakens. Die valse glimlach. Die
kleine handen met kleine nageltjes. Een uit het niets
opgedoken blauwe bromvlieg landt steeds weer op
haar dijen. Ik krijg snel genoeg van het meisje. Ze
behoort niet tot de doden van wie ik met pijn in
mijn hart afscheid neem, zoals van een vriend bij
wie men met verdriet weggaat. Zehadvast een vi-
lein karakter, ik zou erop durven zweren. Af en
toe komt er nog een diep geborrel uit haar dat me
wantrouwen inboezemt.
tgl
 GABRIELLE WITTKOP
4 oktober ry..
Vannacht, toen ikhet meisje in een plastic zakwilde
stoppen om haar bij Sèvres in de Seine te gooien,
zoals ik in deze gevallen de gewoonte heb te doen,
slaakte ze ineens een zucht van wanhoop. Moei-
zaamenlangdurig siste de svan Sèvres tussen haar
tanden, alsof ze een onverdraaglijk verdriet voelde
vanwege het naderende afscheid. MUt hart kromp
ineen van diep medelijden. Blijkbaar had ik de ne-
derige en stugge charme van het kind geen recht
gedaan. Ik wierp me op haar, bedekte haar met
kussen, schuldbewust als een ontrouwe minnaar.
Ik haalde een borstel uit de badkamer en deed haar
haar, dat mat en broos was geworden, ik wreef haar
lichaam in met oliën en parfums. En ik heb het
kind nog ik weet niet hoeveel keren bemind, tot
de dag het raam achter de gesloten gordijnen wit
deed oplichten.
Ito]
DE NECROFIEL
5 oktober ry...
De weg naar Sèvres is de wegvan alle vlees en daar
kan de braakster met haar gezucht niets aan ver-
anderen. Helaas!
z november ry..
Dag van de doden. Geluksdag. De begraafplaats
van Montparnasse was vanmorgen een indrukwek-
kende grauwschildering. De rouwende menigte ver-
drong zich in de lanen, tussen de volle glorie van de
chrysanten, en de lucht had de bittere, bedwelmende
smaak van de liefde. Eros en Thanatos. Al die ge-
slachtsdelen onder de grond, wordt daar weleens
aan gedacht?
De avond valt snel. Hoewel het de dag van de
doden is, ga ikvanavond niet de deur uit.
Ik herinner het me nog. Ik was net acht. Op
een novemberavond zoals deze hadden ze me aI-
leen gelaten in mijn kamer, waar de duisternis om
zich heen greep. Ik was bang, want in huis heerste
Iu]
 GABRIELLE WITTKOP
een vreemd komen en gaan, mysterieus gefluister,
waarvan ik voelde dat het te maken had met de
ziekte van mijn moeder. Ik voelde vooral dat ze
me vergeten waren. Ik durfde het licht niet aan te
doen, ik weet niet waarom, en bleef zitten, stil en
angstig in het donker. Ik verveelde me. Ter aflei-
ding en troost begon ik mijn broek los te knopen.
Ik vond er dat warme en zachte ding dat altijd bU
me was. Hoe mijn hand ontdekte wat de juiste be-
weging was, weet ik niet, maar ik werd ineens in
een draaikolk van heerlijkheden gezogen waarvan
ik dacht dat niets ter wereld me er ooit nog uit kon
krijgen. Diep verbaasd ontdekte ik welke rijkdom
aan genot in mijn eigen vlees besloten lag en hoe
mijn proporties veranderden op een manier die ik
kort daarvoor niet voor mogelijk had gehouden. Ik
versnelde mijn bewegingen en mijn wellust groeide,
maar juist toen ik zou worden verzwolgen door een
golf die uit mijn diepste binnenste leekte komen en
tot boven mezelf zoauitstijgen, klonk een haastige
pas op de gang, waarna de deur openzwaaide en het
licht naar binnen viel. Bleek en verwilderd stond
mijn grootmoeder op de drempel, zo hevig ontdaan
dat ze niet merkte in wat voor staat ik me bevond.
Itzl
DE NECROFIEL
Arm kind! |e moeder is overleden.' Daarna pakte ze
mijn hand en trok me snel met zich mee. Ik droeg
een matrozenpakje met een betrekkelijk lange kiel,
zodatmijn gulp, die ik niet meer dicht had kunnen
doen, gelukkig niet te zien was.
Mijn moeders kamer zatvol mensen en baadde
in een schemerduister. Ik zagmijn vader op zijn
knieën zltten bij het hoofdeinde van het bed, hui-
lend, met zijn hoofd in de lakens gedrukt.In eerste
instantie herkende ik mijn moeder nauwelijks in de
vrouw die veel mooier, groter, jonger en waardiger
ieek dan ik haar gekend had. Grootmoeder snikte.
'Geef je moeder nog een kus,' zei ze, terwijl ze me
een duwtje in de richting van het bed gaf. Ik ging
op mijn tenen staan bij de prachtige vrouw tussen
het wit van de lakens. Ik drukte mijn lippen op
haar wassen gezicht, legde mijn armpjes om haar
schouders, ademde haar benevelende geur in. Het
was de geur van de zijdevlinders die de biologieleraar
op school aan ons had uitgedeeld en die ik in een
kartonnen doosje opkweekte. De zuivere, droge,
muskusachtige geur van bladeren, larven en stenen
kwam uit de mondvan mijn moeder en had zichal
als een parfum verspreid door haar haar. En ineens
lr¡ l
 GABRIELLE WITTKOP
maakte de onderbroken wellust zich weer meester
van mijn kindervlees, overrompelend snel. Tegen
mama's heupen gedrukt voelde ik een heerlijke be-
roering door me heen gaan, terwijl ikvoor de eerste
keer vloeide.
Arm kind!' zei grootmoeder, die geen idee had
wat mijn gezucht veroorzaakte.
5 november ry.
Er wordt altijd beweerd dat z1j die de doden bemin-
nen lijden aan anosmie. Voor mij geldt dat geenszins,
mijn neus bespeurt moeiteloos de meest uiteenlo-
pende geuren, hoewel ilç zoals de meeste mensen, zo
gewend ben aan de geur van mijn eigen omgeving
dat ik die niet meer gewaarword. Het zou kunnen
dat mijn appartement doordrongen is van de reuk
van de zijdevlinder zonder dat ik het merk.
De huishoudsters lijken nergens last van te hebben
wanneer ze de antiekzaak schoonmaken die ikvan
mijn vader heb geërfd. Hoogstens af en toe wat vaag
lr+l
DE NECROFIEL
gemopper op de oude troep, de stofnesten, de o zo
lelijke breekbare spullen die je voor veel minder geld
nieuwkunt kopen. Maar in mijn eigen appartement,
op de vijfde verdieping, geeft hun gedrag me wel te
denken. Achterdochtig kijken ze in alle hoeken. Stie-
kem houde î ze me in de gaten, err ze snuiven vooral
de geurvan het appartement op, met rollende ogen.
Ze snuiven en snuiven, zoeken in hun geheugen,
vinden niets waar ze iets mee kunnen, snuiven nog-
maals, tot ze worden bevangen door een vreemd ge-
voel van onbehagen. Dan veranderen ze in een soort
opgejaagde beesten en slaan op de vlucht. Als ik ze
weer aan het werk probeer te krijgen, geven ze me
met een angstige blikvage antwoorden en schudden
het hoofd wanneer ik ze meer loon bied. Ik plaats
een advertentie in de kranten en we beginnen weer
van voren afaan. Toch durfde een van de vrouwen
me op een dag te vragen waarom ik altijd zwarte
kleding droeg terwijl ik niet in de rouw was. Een
andere, heel jong en toch al vetzuchtig, van wie ik de
naam vergeten ben, vertelde in een buurtwinkel dat
ik naar vampiers stonk. Altijd diezelfde, onzinnige
verwarring van twee schepsels die toch zo wezenlijk
van elkaar verschillen, de vampier en de necrofiel,
Irs ]
 GABRIELLE WITTKOP
de dode die zichvoedt met levenden en de levende
die van doden houdt. Al kan ik niet ontkennen dat
het parfum van de zijdevlinder na een paar dagen
verandert in een geur als die van brandend metaal,
die steeds scherper wordt en uiteindelijk zo benau-
wend is als de stankvan ingewanden. Ieder van die
stadia heeft zljn charmes - hoewel het laatste het
afscheid aankondigt - maar ik zou het niet in mijn
hoofd halen om het vlees te eten van een van mijn
geliefde doden, of zijn bloed te zuigen.
De conciërge verbaast zich er allang niet meer over
dat ik geen'vriendinnetje' heb. En aangezien er ook
nooit een'vriendje' opduikt, heeft ze eenvoudigweg
de conclusie getrokken dat ik een soort ]ozefben,
een triest figuur. Des te beter. Er zijnzaken die het
begrip van die simpele ziel te boven zouden gaan.
Mijn vriendjes met hun anussen zo ijzig als munt,
mijn exquise minnaressen met hun marmerble-
ke buiken, ik haal ze 's nachts op, met mijn oude
Chevrolet, terwijl de wereld slaapt, en breng ze op
dezelfde manier weer weg, naar de Pont de Sèvres
of de Pont dAsnières.
I16]
DE NECROFIEL
3 december ry...
Vanmorgen, toen ik met mijn correspondentie bezig
was, stelde een klant me een vraag die me veront-
rustte. Het was een man van een jaar ofveertig, rood
aangelopen en kalend, gekleed als een advocaat of
een directeur. Met een zoekende blik had hij de meu-
bels bekeken, het porselein, de schilderijen en vooral
de curiosa. Uiteindelijkkwam hijbij mijn tafel staan:
'Mag ik u vragen, meneer, of u weleens interessante
netsukes binnen krijgt? Dan denk ik vooral aan die
van Koshi Muramato.'In een flits ontmoetten onze
blikken elkaar. Hoeveel mensen zljn er die Koshi
Muramato kennen, de achttiende-eeuwse meester
die zich ínzljn atelier op Kyushu geheel toelegde op
doden-netsukes? Door wolven gesodomiseerde dode
vrouwen, fellatio bedrijvende succubi, masturberen-
de skeletten, als addernesten in elkaarverstrengelde
lijken, spoken die foetussen verslinden, courtisanes
die zich spietsen aan de hardheid van een dode...
'Het spijt me,' antwoordde ik. 'Mensen die werk
van die meester bezitten, doen dat niet snel van de
hand. Maar als u mij uw adres geeft, zou ih als ik
iets vind, u kunnen...'
[ry1
 GABRIELLE WITTKOP
Hij weigerde zo kortaf dat ik vermoedde dat hij
had begrepen dat ik hem nooit zoiets zou verkopen.
Netsukes van Koshi Muramato hou ikvoor mezelf!
Maar iemand die zulke objectenverzameltmoet een
necrofrel zijn en de man intrigeerde me.
'Wilt u misschien een andere keer terugkomen?'
stelde ik voor.
'Ikwoon niet in Parijs. Ikkom hier weinig.'
Waarop hij gedag zeienvertrok. Het zou me niet
hebben tegengestaan een gesprekje met hem te voe-
ren over de doden-netsukes, wat woorden met hem
te wisselen, hoe onbeduidend ook, hem eenglimlach
van verstandhouding toe te werpen. Niet om elkaar
beter te leren kennen, maar om hem duidelijk te
maken dat ik hem begreep. Meer niet. Want ook al
kunnen necrofrelen elkaar herkennen - ze zijn zeer
zeldzaam-,zezoekenelkaar niet op. Ze hebben de
definitieve keuze gemaakt om zich afzljdigte hou-
den en hun liefdes zijn niet in woorden te vatten. We
leven aþzonderd en vormen niet de schakel tussen
leven en dood. Die bestaat niet. Leven en dood zijn
voor eeuwig met elkaar verbonden, onlosmakelijk,
zoals water vermengd met wijn.
Ik kon niet helpen dat ik moest lachen alsof ik
lrsl
DE NECROFIEL
hem een poets had gebakken toen ikuit mijnvestzak
een netsuke haalde die ik altijd bij me draag. Hij
is nog geen drie centimeter groot en er staan twee
vlezigeboeren op aþbeeld die lustig de oogkassen
van een doodshoofd neuken.
4 december ry...
Door het bezoek van de liefhebber van netsukes
moest ik denken aan de paar ontmoetingen waarbij
de necrofilie van anderen zich aan me openbaarde.
Iets wat niet vaak voorkomt, noch erg onthutsend
is, eerlijk gezegd.Ik herinner me een begrafenis-
plechtigheid die ik bijwoonde toen ik een jaar of
twintig was. Die keer overigens niet uit liefhebberij,
maar uit beleefdheid; het betrof een ver familielid
wiens afzichtelijke uiterlijk en afstotelijke karakter
me iedere zin ontnamen om zijn kist te bezoeken.
Het gebeurde tijdens de absoute, de priester droeg
psalmenvoor, een paarvrouwen snikten. Hetwas er
bedompt en de katafalkinhetmidden nambijna alle
ruimte van het privékapelletje in; een geur als die
lrgl
 GABRIELLE WITTKOP
van de zijdevlinder mengde zich subtiel met die van
de bloemen, kaarsen en wierook.Ikzagmeteen dat
ik niet de enige was die dat merkte. Ikzatin een van
de piepkleine zijbeuken, waar een dichte duisternis
heerste, hoewel ik er toch nog een onopvallend stel
kon ontwaren dat rouwkleding droeg, maar waar-
van ik vermoedde - ik weet niet waarom - dat het
gekomen was uit liefhebberij. De muziek, de treur-
zarLgen en de zijdevlindergeur hadden gewoonlijk
zeker een specifieke uitwerking op de man, want ik
hoorde zijn vrouw hem een concrete vraag in het oor
fluisteren over de staat waarin hij zich bevo nd. Ze ge-
bruikte een plat woord, kazernetaal,zo onverbloemd
dat het me verbijsterde. Volgens mij kwam er nog
een haast onmerkbare handeling aan te pas, maar
dat weet ik niet zeker. Of ze waren te beschroomd
om verder te gaan, ofze bevonden zich liever in de
intimiteit van een kamer, de twee haastten zich in
ieder geval de kapel uit. De zwarte kleding van de
vrouw streek langs me in het voorbijgaan. Zehad de
starre en melkachtige ogen van een blinde.
Die twee waren halfslachtige necrofielen en hun
neiging kwam niet eens in de buurt van echte passie.
Maar er zijn er ook die nergens voor terugdeinzen,
Izo]
DE NECROFIEL
waarbij ik moet denken aan een ongelukkige ont-
moeting die ik had op de begraafplaats van Mont-
martre, nog geen jaar geleden.
Er was een actrice begraven die ik kende omdat ze
een klant van me was geweest, een vrouw die mooi
noch lelijkwas en in al haar onbeduidendheid waar-
schijnlijk nooit heftige gevoelens had losgemaakt.
Zodra ik wist dat ze dood was, verlangde ik hevig
naarhaar. Het stortregende toen ikaankwam op de
begraafplaats, wat mijn taak niet vergemakkelijkte.
Ik brak de schuur open waar het tuingereedschap
stond, zoals ik steevast doe, om een schop te pakken.
Ik ga altijd zeer snel te werk en heb nooit meer dan
een uur nodig om de kuil uit te graven, erin af te
dalen, met een koubeitel de kist te openen en met de
dode uit het graf te klimmen middels een zorgvuldig
uitgedachte techniek. Dan rest me nog het lijk naar
de auto te verplaatsen, waarbij de enige moeilijkheid
is dat ikhet over een muur moet trekken, met behulp
van een touw.
Die nacht werden mijn handelingen tegengewerkt
door de hevige regen: de aarde, volgezogen met wa-
ter, was zwaat. Maar er was door de meteorologen
twee weken neerslag voorspeld en zo lang kon ik niet
[zt)
 GABRIELLE WITTKOP
wachten. Terwijl ik moeizaam met mijn last uit de
glibberige kuil kwam, zaglk een man die me van
achter een grafsteen stond te bekijken. Zijn hoeki-
ge silhouet, met een gedrongen nek, stak duidelijk
af tegen de nachtelijke hemel. Een onbeschrijflijke
angst maakte zich van me meester. Die man zou
me achtervolgen, me vermoorden misschien. Of
liever nog, hij zou me verraden. Zonder te weten
wat ik deed, liet ik mijn actrice liggen en ging er zo
snel als ik kon met de schrik om het hart vandoor.
Ik sprong over de muur en pas toen ik thuis was,
kwam ik langzaam tot bedaren. Er was niemand
achter me aan gekomen, dat wist ik zeker. Die man
kon niets tegen me beginnen.
De volgende dag wachtte me bij het lezen van
de krant een afschuwelijke verrassing. Op de be-
graafplaats van Montmartre was het lijk van een
bekende actrice aangetroffen, ontkleed, opengereten
en vreselijk toegetakeld. De regen had ieder spoor
weggespoeld. Dus die afgrijselijke man die me had
begluurd, had de vruchten geplukt van mijn inspan-
ningen. Wat een verschrikking! Ik begon te huilen
van pijn en woede.
[zz]
DE NECROFIEL
zz december t9.
Vanmorgen ben ik een ommetje gaan maken op
de begraafplaats van Ivry die er onder de sneeuw
bekoorlijk bij lag als een ornament van suikerwerh
vreemd verdwaald in een volkswijk. Terwijl ik een
weduwe het graf van de overledene zag opsieren
met een klein kerstboompje, bedacht ik ineens hoe
zeldzaamde vrouwen in zware rouw zijn geworden,
met hun golvende sluiers en overigens vaak blonde
haren, die een jaar of twintig geleden nog rondwaar-
den over de necropolen. Het waren meestal - maar
niet altijd prostituees die hun vak uitoefenden
-
achter monumentale familiegraven, met een ronduit
deprimerend gebrek aan vaardigheid en oprechtheid.
Vlees voor weduwnaars.
I JAnUør|9.
Ikvier Nieuwjaar in goed gezelschap: een conciërge
uit de Rue de Vaugirard, overleden aan een embolie.
(Dat soort details kom ik vaak te weten tijdens de
lztl
 GABRIELLE WITTKOP
begrafenis.) Het oude dametje is zeker geen schoon-
heid, maar ze is uiterst innemend, makkelijk ver-
plaatsbaar, stil, soepel en charmant, ondanks haar
ogen die naar binnen gevallen zijn als bij een pop.
Ze hebben haar kunstgebit weggehaald, waardoor
haar wangen hol zijn, maar toen ik haar had ontdaan
van haar afschuwelijke nylon hemd, trakteerde ze
me op de borsten van een jonge vrouw ferm, zacht
en volkomen gaaf: haar nieuwjaarscadeau.
Het beminnen krijgt met haar een bepaalde rust.
Ze zet mijnvlees niet in vuur en vlam, ze verkwikt het.
Terwijl ik meestal heel gulzig probeer de tijd - die
te snel verstrijkt-, iedere seconde die ik doorbreng
met de doden, zo goed mogelijk te benutten, ben ik
vannacht naast haar gaan liggen, om een paar uur te
vrouw met een
slapen, als een echtgenoot naast zijn
arm onder haar ranke nek geschoven en een hand
op haar schoot, die me enig genot had geschonken.
Het dametje heet Marie-Jeanne Chaulard. Een
naam die de gebroeders Goncourt hadden kunnen
waarderen.
Haar borsten zijn echt voortreffelijk. Door ze naar
elkaar toe te duwen ontstaat een smalle doorgang,
vlezig en eindeloos zacht.
[z+]
DE NECROFIEL
Ik streel teder haar grijze, dunne, naar achteren
getrokken haar, haar hals en haar schouders, waarop
nu een zilverachtig slijm, zoals slakken achterlaten,
ligt te drogen...
77 lAnUArt 7Q...
Mijn kleermaker - een kleermaker van de oude
stempel, die zich nog respectvol opstelt en me aan-
spreekt in de derde persoon kon het uiteindelijk
-
niet laten om me voor te stellen minder somber
gekleed te gaan. 'Want zwart,hoe elegant ook, doet
treurig aan.' Dan is het juist de kleur die bij me
past, want ik ben treurig. Treurig omdat ik altijd
aßcheid moet nemenvan degenenvan wie ikhoud.
De kleermaker glimlacht naar me in de spiegel. De
beste man denkt dat hij mijn lichaam kent, omdat
hij weet waar in mijn broek ik mijn mannelijkheid
stop en vol verbazing heeft ontdekt dat ik uitzon-
derlijkgespierde armen heb voor een man met mijn
beroep. Als hij eens wist waar sterke spieren ook toe
kunnen dienen... Als hij eens wist hoe ik die man-
lzsl
 GABRIELLE WITTKOP
nelijkheid gebruik waarover hij ooit in zijn schrift
heeft genoteerd dat ik die links draag...
z februari ry..
Een klant zei vanmorgen iets moois over een ze-
ventiende-eeuwse Portugese scheepskist:'Prachtig!
Het lijkt wel een doodkist!' Zeheefthem overigens
gekocht.
D met 19...
Ik kan geen mooie vrouw of aantrekkelijke man
zien zonder haar of hem meteen dood te wensen.
Vroeger, in mijn adolescentie, deed ik dat zelfs vurig,
hartstochtel|k. Ik had een buurmeisje dat drie of
vier jaar ouder was dan ih een grote brunette met
groene ogen, en dat ik vrijwel dagelijks zag. Hoe-
wel ik haar begeerde zou ik het niet in mijn hoofd
hebben gehaald om zelfs haar hand maar aan te
lz6l
DE NECROFIEL
raken. Ik wachtte, hoopte op haar dood, die het
middelpunt van al mijn gedachten werd. Shall I then
say that I longed with an earnest and consuming
desire for the moment of Morella's decease? I did.
Meer dan eens maakte alleen al een ontmoeting
met het meisje - ze heette Gabrielle - een onvoor-
stelbare opwinding in me los, maar ikwist dat die
zou vervlie gen zodraik een eerste stap zou zetten.
Dus ging ik urenlang in mijn hoofd alle gevaren en
alle manieren van sterven af die Gabrielle konden
overkomen. Graag beeldde ik me haar in op haar
sterfbed en stelde ik me heel precies de omstandig-
heden en de omgeving voor, de bloemen, de kaarsen,
de doodsgeut de bleke lippen en de weggedraaide
ogen achter de niet helemaal gesloten oogleden.
Toen ik haar een keer toevallig tegenkwam op de
trap, zagik dat mijn buurmeisje bij haar mondhoek
een droeve rimpel had. Ik was jong, verliefd en
romantisch, dus iktrok meteen de conclusie datze
een geheime neiging tot zelfmoord had. Snel zocht
ik de beslotenheid van mijn kamer op, liet me op het
bed vallen en gaf me over aan eenzaamgenot. Voor
mijn dichte ogen zag ik Gabrielle zacht heen en weer
schommelen, hangend aan een haak in het plafond.
lzzl
 GABRIELLE WITTKOP
In een wit kanten gewaad bungelde haar lichaam
aan het koord, en af en toe draaide het, waardoor
ik haar van alle kanten kon bekijken. Haar gezicht
vond ik erg mooi, al hing het voorover en was het
halfbedekt door haar haar, dat een elegante scha-
duw wierp over haar enorme, bijna zwarte tong,
die haar open mond vulde als opgegeven braaksel.
Haar matbruine, niet onfraaie armen hingen aan
haar licht ontwrichte schouders, haar blote voeten
waren met de punten naar binnen gedraaid.
Deze fantasie haalde ik me steeds weer voor de
geest, zonder er iets aan te veranderen, net zo vaak
als mijn begeerte verlangde en lange tijd beleefde
ik er onstuimig genot aan. Tot Gabrielle de stad
verliet; doordat ik haar niet meer zag,vergatik haar
uiteindelijh en het beeld dat me zo veel genoegens
had geschonken, verloor op den duur ook zijn uit-
werking.
lzsl
DE NECROFIEL
j augustus t9...
Henri, op zijnzesde gestorven aan de roodvonk - ik
loop nooit ook maar het nietigste kwaaltje op -, is
een zoel mannetje. Zijn lichaam is gemaakt om mee
te spelen, om orgasmen mee te hebben, zelfs al moe-
ten de spelletjes en de orgasmen plaatsvinden aan de
buitenkant. Het kind is zo nauw dat ikvan de diepere
geneugten moet afzien, anders zou ik ons beiden be-
zeren. Tevergeeß heb ik het geprobeerd met allerlei
verschillende technieken, waarvan ik er sommige heel
naïefvoor onfeilbaar hield. Maar Henri is verrukkelijk
zoals hij is. De binnenkantvan zijn dijen, enigszins hol,
biedt ruimte voor een bijnavolmaakte gemeenschap.
Aangezien hij jammer genoeg al in eenvergevorderd
stadium is, zal ik het kind niet lang kunnen houden.
Ik ontzie hem dan ook niet enaarzel geen moment
om met hem te ravotten in hete baden die helaas, ik
weet het, zijn aftakeling versnellen. Zijnvlees wordt
met het uur zachter, zijn buik wordt groenig, zakt
in en wemelt van de onaangename gassen waarvan
grote bellen uiteenspatten in het badwater. Erger
nog: zijn gezicht versombert en hoort niet meer bij
hem; ik herken mijn kleine Henri niet meer terug.
[zg]
 GABRIELLE WITTKOP
7 augustus 19...
Gisteravond heb ik afscheid genomen van Hen-
ri, wiens geur onverdraaglijk werd. Ik had een
sterk geparfumeerd bad voor hem bereid, zodat
ik zijn kleine, aftakelende lichaam nog één keer
tegen me aan kon drukken. Henri had een verras-
sing voor me, want van de doden kun je van alles
verwachten - neem bijvoorbeeld de borsten van
Marie-|eanne, en zo kan ik er nog wel een paar
bedenken. Eindelijk stond hij me toe binnen te drin-
gen in zijn vlees dat de zachtheid had gekregen
van smeltende was: zijn manier om ons aßcheid
te verlichten. Ik heb hem gedroogd met een badla-
ken, hem het pyjamaatje van blauw flanel waarin
ik hem had gevonden weer aangetrokken, en ziin
bruine lokken gladgestreken, die in het badwater
bijna zwart leken. In de auto hield ik hem dicht bij
me, ik ondersteunde hem met mijn ene hand en
reed met de andere. Ik ging niet hard, ik had geen
haast om mijn bestemming te bereiken. Zoals altijd
in dit soort gevallen, voelde mijn hart zwaar.'Nee,
nog niet,'zei iktegen mezelf. Ikreed over de Seine
bij Saint-Cloud, maar pas toen ik bij Maisons-Laf-
[¡o]
DE NECROFIEL
flte was, had ik voldoende moed verzameld. Later
reed ik Parijs weer binnen in de lange optocht van
groentehandelaars, de geur van geplette kruiden,
het getoeter, het schijnsel van de koplampen. Plot-
seling zag ik in de achteruitkijkspiegel dat mijn
gezicht doorweekt was van de tranen.
zo november 19..
Vanavond blijf ik thuis; ik heb geenzinom mensen
te zienen zou het liefst vanmiddag al de winkel slui-
ten. Het is vandaag vi er jaar geleden dat ik afscheid
moest nemen van Suzanne.
Ik hield toen nog geen dagboek bij en ik wil nu graag
het verhaal van mijn ontmoeting met Suzanne op
papier zetten om het nogmaals te beleven.
Hetbegon allemaal dramatisch en dreigend, van
begin af aan liepen we samen gevaar, voor elkaar
en door elkaar. Het was een zachte herfstavond, een
beetje mistig, de trottoirs waren glad van de natte
bladeren. November heeft altijd iets onverwachts
[¡r]
 GABRIELLE WITTKOP
voor me in petto, zelfs als het altijd al voorzien was.
Ikwas Suzanne gaan halen op de begraafplaats van
Montparnasse. Ik wachtte. Reikhalzend, zoals altijd.
Ik wist alleen hoe ze heette, datze zesendertig was,
getrouwd en niet werkte. Mijn nieuwsgierigheid
naar haar was groot. Alles verliep volgens plan en
het kostte me geen moeite haar over het hek te
hijsen; ze was klein en slank. Ik dacht dat ik maar
een meter of tien over de Boulevard Edgar-Quinet
hoefde te lopen naar de Rue Huyghens, waar ik
mijn auto had geparkeerd, maar vermoedelijk had
de mist me op een dwaalspoor gebracht, want ik
zagalsnel dat ik een heel stukvoorbij het punt dat
ik in gedachten had gehad uit de begraafplaats was
gekomen. Ikliep zo snel mogelijk, blij dat Suzanne
niet zwaar was, tot ik ineens bijna een hartstilstand
kreeg. Twee patrouillerende agenten kwamen mijn
kant op. Ze gingen niet hard, maar ik zouze niet
kunnen vermijden; het genadeloze geknars van hun
wielen kwam al duidelijk dichterbij. Haar stevig
omhelzend duwde ikSuzanne tegen de muurvan de
begraafplaats. Goddank droeg ze nietzoh vreselijk
lijkwaad, maar gewoon een jersey pak met stads-
schoenen. Terwijl de wielen doorknarsten, bescheen
lzzl
DE NECROFIEL
de lichtbundelvan een zaklamp onze onderbenen:
die van een zoenend stel. Achter mij de vijandige
wereld, de smerissen, de onwetendheid, de haat.
Vóór mij de onbekende vrouw met haar gezicht in
de schaduw van het mijne, de vrouw die Suzanne
heette en voor wie ik mijn ondergang riskeerde,
omwille van de liefde. Er leek geen einde aan het
moment te komen, totdat een stem, die al weg-
stierf in de richtingvan Boulevard Raspail, bromde:
'Godsklere, lekkere plek voor een stelletje. ..'
Het leek eeuwen te duren voor ik uit de staat
van verlamming kwam die de angst had veroor-
zaakt - onbeweeglijk als in een nachtmerrie -, voor-
dat ik weer kon lopen en uiteindelijk bij mijn auto
kwam. Hoewel ik niet zo dom was om de waarde
van dingen te meten aan de moeite die het kostte
om ze te bemachtiçn, wist ik al dat deze beproe-
ving zou worden gecompenseerd door onzegbare
zaligheden.
Suzanne... Een burgermeisje met keurig gekap-
te blonde haren en een gestippelde blouse onder
een klassiek pak. Ze hadden haar haar trouwring
afgenomen. Die droeg haar man nu, kapot van ver-
driet - of misschien niet - tussen de kamerplanten,
[¡¡]
 GABRIELLE WITTKOP
het buffet en het televisietoestel, ergens in een ap-
partement in de Rue de Sèvres.
Rue de Sèvres... Pont de Sèvres...
Mooi was ze niet, ze was het waarschijnlijk ook
nooit geweest, maar wel lief, met haar wipneus-
je en haar van prachtige verbazing opgetrokken
wenkbrauwen. Want de dood had haar vermoe-
delijk verrast, misschien tussen het boodschapPen
doen en het bakken van een taart in, zomaar ineens
weggerukt, met een hartaanval of iets van dien aard.
Geen spoorvan strijd of opluchting, niets. Alleen de
verbazing om dood te zijn. Suzanne had een zachte
huid en amandelvormig nagels. Toen ik haar blouse
uitdeed, zag ik dat ze zorgvuldig geschoren oksels
had.. Ze droeg ondergoed van crêpe de Chine, van
een veel hogere kwaliteit dan haar pak, waar ik een
waardigheid, een loffelijke vrouwelijke preutsheid,
uit afleidde. Aan haar lichaam was te zien datze er
altijd met een soort ascese voor had gezorgd, een
zaclúaar dige ascese, b e schaafd en welwillend.
Suzanne... De lelie... Iedere keer dat er een nieu-
we drempel wordt overgegaan, is er zuiverheíd.Zij
was over de drempel van de dood gestapt.
Van begin af aanhad ikvoorvoeld wat Suzanne
lt+l
DE NECROFIEL
voor mij zou betekenen. Daarom deed ik snel de
verwarming uit, hoewel ikkouwelijkben, en liet ik
de geniepige tochtstromen binnen die ieder vertrek
in een tel en voor lange tijd vrieskoud maken. Ik
bereidde het ijs en hield alles bij Suzanne weg wat
haar kon beschadigen. Behalve mezelf helaas!
Ik ging bij haar staan, ongeduldig als een jonge
echtgenoot. Haar heerlijke zijdevlindergeur was
precies goed. Ik droeg Suzanne naar mijn bed. Met
een trillende hand deed ikhaarbh en haar slipje uit.
Ik kreunde van ongeduld, mijn begeerte stond op
springen en ik kon het moment van bezitten niet
meer uitstellen. Ik stortte me op de bekoorlijke dode,
en zonder zelß haar jarreteþrdel of haar kousen
uit te doen nam ik haar met een onstuimigheid en
een bruutheid die ik volgens mij nog nooit eerder
had ervaren.
De voþnde morgen ging ik naar de conciërge
om haar te verzoeken me door niemand te laten
storen. Ik beweerde dat ik een urgente en moeilijke
opdracht had, de restauratie van een uiterst kostbaar
schilderij, werk dat ik trouwens nooit zelf doe. Ze
leekme maar half te geloven en sloeg me gade met
een vreemde blik.
[¡s ]
 GABRIELLE WITTKOP
Ik sloot me op met Suzanne. Bruiloft zonder mu-
ziek en zonder bloemen, in mijn ijskoude kamer
waar het licht aanbleef. De telefoon nam ik niet op.
Een of twee keer werd er, ondanks mijn verbod; aan
de voordeur gebeld. Met bonzend hart en ingehou-
den adem stond ik doodstil in de donkere hal, tot
alles bereid om mijn schat te verdedigen.
Iklegde zakken ijs om Suzanne heen. Vaakspren-
kelde ik eau de cologne over haar geziclú, dat won-
derbaarlijk gaaf was, afgezien van de vettige glans
die over de jukbeenderen komt te liggen en het ietsje
scherper worden van de neus van de doden. Drie
dagen na haar aankomst deed Suzanne ineens haar
mond open, alsof ze iets wilde zeggen. Ze had mooie,
regelmatige tanden. Ik zei toch al dat de doden vol
verrassingen zitten? Ze zijn zo goed voor ons, de
doden...
Twee weken lang was ik onbeschrijflijk gelukkig.
Onbeschrijfl rjh maar niet volmaakt, want de vreug-
de komt nooit zonder de pijn van het besef van de
tijdelijkheid, ieder geluk draagt de kiem van het
einde in zich. Alleen de dood, mijn eigen dood, zal
me bewijden van de nederlaag, de wond die de tijd
ons toebrengt.
[¡6]
DE NECROFIEL
Met Suzanne probeerde ik alle mogelijke geneug-
ten uit, ik kreeg er geen genoeg van. Ik streelde haar
overal, likte teder haar geslacht, graasde er gretig,
dook in en uit haar, steeds weer, als ik niet de voor-
keur gaf aan de geneugten van Sodom. Suzanne liet
dan een zacht gesis horen, uit bewondering of lichte
ironie, leek het wel, een schijnbaar eindeloos gesis:
sss... de s van Sèvres...
Suzanne, mijn mooie lelie, de vreugde van mijn
ziel enmijn vlees, kreeg een paarsachtige huid met
barstjes. Ik legde meer zakken ijs om haar heen. Het
liefst wilde ik haar voor altijd houden. Ik hield haar
twee weken, waarin ik nauwelijks sliep, at wat er
nog in de koelkast stond en soms te veel dronk. Het
getikvan de klokken, het gekraakvan de lambrise-
ringkregen iets bijzonders, zoals altijdwanneer de
dood aanwezig is. De dood is een grote wiskundige
die de variabelen van een probleem hun exacte
waarde geeft.
Terwijl de tijd verstreek en het stof alles bedek-
te met een assig laagje, groeide mijn wanhoop
over het onvermijdelijke afscheid van Suzanne.
De gekste ideeën kwamen in me op. Vooral een
ervan liet me niet meer los. Ik had Suzanne moe-
ltzl
 GABRIELLE WITTKOP
ten ontvoeren naar het buitenland, dacht ik bij
mezelf, meteen de eerste avond, nog voordat ik
haar tot mijn maîtresse had gemaakt. Ik zou haar
hebben laten balsemen en haar altijd bij me heb-
ben kunnen houden. Dat zouhemels zijn geweest.
In plaats daarvan was ik stom geweest, stom en
slecht, te dom om me te beheersen en mijn ge-
not uit te stellen, door de onbehouwenheid van
mijn geslacht was ik een lichaam kwijtgeraakt dat
voor eeuwig mijn hart en zintuigen had kunnen
bevredigen. Nu was het te laat, ik kon Suzanne
niet meer laten balsemen. Spijt en verdriet hielden
me in een verstikkende greep. Maar nauwelijks
had ik bedacht dat het te laat was en dat ik alles
verpest had, of ik wierp me alweer aan de voeten
van mijn minnares en drukte mijn lippen overal
op haar benen, waar het weggeschoren donslaagje
aan het teruggroeien was. De lust kreeg meer vat
op me dan het verdriet, en al snel was ik opnieuw
verstrengeld met Suzanne, mijn mond op haar
mond, mijn buik op de hare.
Ikwas zo in de ban van mijn passie en mijn ver-
driet dat ik me niet meer waste of schoor, en in de
spiegels zagikeen spierwit, woest bebaard gezicht,
[¡s]
DE NECROFIEL
met diepliggende en roodomrande ogen. Zittend aan
het bed van Suzanne, een fles binnen handbereik
en gehuld in wollen vesten tegen de kou, stelde ik
me voor dat ik in mijn eigen graf lag. De geluiden
van buiten, gedempt door de gesloten gordijnen,
drongen nauwelijks tot me door: alleen soms het
gedreun van een vrachtwagen of het geluid van aÊ
valbakken die 's morgens in alle vroegte over het
trottoir worden getrokken.
Op de laatste avond heb ik Suzanne gewassen en
haar weer haar frjne ondergoed aangedaan en haar
keurige pak, dat iktwee weken geleden in een staat
van euforie had uitgetrokken. Gewikkeld in een
plaid heb ikhaar naar de auto gedragen. Groene Su-
zanne,blauwe Suzanne, volgens mij albezeten. Toen
ikhaar in de Seine liet glijden, gaf ik eèn schreeuw
die nagalmde alsofhij van een andere planeet kwam.
Het was alsof mijn hart uit me werd gerukt, alsof
mijn geslacht werd afgescheurd.
Haar lichaam, twee weken lang bevochtigd met
mijn zweet en volgestopt met mijn zaad, mijn le-
ven, mijn dood, alles vermengd in Suzanne. In haar
kwam ikde Hades binnen, methaarwerd ikmeege-
sleurd tot in het oceaanslib, raakte ikverstrikt in de
[¡s]
 GABRIELLE WITTKOP DE NECROFIEL

ik in het kalksteen, raasde ik door

algen, verstijfde jo december ry...
de aders van het koraal...
Thuis viel ik neer op het bed, waar een lijken- Gezien bij mijn buurman, de boekhandelaar, een
geur hing. Ik was meteen weg, bevangen door achttiende-eeuwse gravure - een non die door een
een dodelijke slaap, wiegend op dezelfde donkere monnik wordt genomen -, die me deed denken aan
golven -
maretenebrarum - die Suzannewiegden, een idioot voorval van een jaar oftien geleden.
Suzanne, mijn lief.
Ik was naar Melun gegaan voor zaken, die ik veel
sneller had afgehandeld dan verwacht. Omdat ik
met de trein reisde, had ik nog ruim twee uur te
t december ry.. overbruggen. Nu wist ik dat er een Besnijdenisvan
Gentile Bellini hing in de kapel van de zusters van
Ik heb geen hekel aan mijn werk het doodsbleke Saint-Thomas-de-Villeneuve, in de noordelijke ga-
ivoor, het lijkwitte aardewerk, de spullen van de lerij om precies te zijn. Omdat de nonnen niet aan
doden, de meubels die ze hebben vervaardigd, de de clausuur zijn onderworpen, is hun kapel toegan-
schilderijen die zehebben gemaakt, de glazen waar- kelijkvoor het publiek. De eigenares van het restau-
uit ze hebben gedronken toen zevanhet leven geno- rant waar ik het middagmaal had gebruikt, had me
ten. Echt, het vak van antiquair is nagenoeg ideaal naargeestige dingen verteld over de hysterie en de
voor de necrofiel. buitengewone gemeenheid van de nonnen jegens
de weeskinderen aan wie ze onderdak boden. Het
klooster lag aan de rand van de stad.
Het was benauwd warm, er hing onweer in de
lucht, en de wereld leek in slaap. Het tuinhek stond
wijd open, evenals de deur van de kapel, waar ik

[+o] [+r]
 GABRIELLE WITTKOP
ongezien naarbinnen ging. De trap naar de galerijen
was meteen rechts en ik ging er direct naartoe. De
Besnijdenis stelde me teleur, het doekwas rond r89o
gerestaureerd door een of andere lompe kladschilder.
Hij had de personages in het tafereel nieuwe kleren
aangetrokken, de gebouwen veranderd, en tapijt-
dikke gordijnen toegevoegd bij de ramen, waardoor
voorheen een stukje Venetiaans landschap te zien
was. Het was jammerlijk.
Voordat ik me weer naar beneden begaf, ging ik
tegen de balustrade van de galerij geleund staan,
vanwaar ik met één oogopslag de hele beneden-
verdieping kon overzien. In de centrale gang stond
een lijkbaar op een verhoging, waarop een non lag
die waarschijnlijk even alleen was gelaten door de
zusters die haar bewaakten. Hoewel ze dood was,
voelde ik een sterke afkeer van deze non, met haar
buik zo opgeblazen als een leren drinkzak en haar
gezicht dat leek te zijn getekend door Daumier. Ze
droeg het habijtvan haar orde en de zusters hadden
haar een kroonvan grote papieren rozen opgezet om
aan te geven datzenog maagd was. Van alle doden
die ik heb gezienwas deze non de enige voor wie ik
geen sympathie of genegenheid voelde: de valsheid
l+zl
DE NECROFIEL
droop van haar af.Ikbekeekhet beeld met ongenoe-
gen en verbaasde me er alleen over dat een necrofiel
zo vaak de dood tegenkomt, zoals een dronkaard
zo vaak de fles en een gokker zo vaak de kaarten.
Precies op dat moment kwam er een mannetje met
een lange neus dat eÍ zeer vroom ultzag de kapel
binnen; hij knielde bij het altaar en sloeg een kruis
met het wijwater. Toenzaghij de lijkbaar en er leek
een schok door hem heen te gaan, juist toen een
indrukwekkende donderslag ratelde en een plotse
stortbui de kapel leek te willen binnendringen. Het
mannetje aarzelde even, maar liep toen snel naar
de deur om hem dicht te doen, evenals die van de
sacristie. Vervolgens, door het noodweer beschermd
tegen ieder onverwachts bezoeh keek hij naar links
en rechts om zich ervan te verzekeren dat hij alleen
was, maar zonder zijn blik op de galerijen te rich-
ten. Gerustgesteld stortte hij zichop de christelijke,
minstens zeventigjarige maagd, nadat hij een klein
rood en bollig lid, zoals die van Pompejische sa-
ters, tevoorschijn had gehaald, dat hij hijgend in
haar stak. Toen hem dat was gelukt, copuleerde hij
als een razende met de non, die bij iedere vanzijn
stoten piepte als een loopse muis, terwijl de kroon
l,+ll
 GABRIELLE WITTKOP
van papieren rozen naar haar nells was afgezakt en
opsprong op de maat van het kleppende geluid van
de rozenkrans. Het mannetje was volstrekt geen
doorgewinterde necrofiel, hoogstens iemand die
vond dat het nooit te laat was om aan iets te begin-
nen. Eigenlijk denk ik dat het de gelegenheid was
die de dief had gemaakt, en dat hij zijn acute be-
hoefte net zo goed op een geit had kunnen botvieren.
Stampend, springend en schreeuwend alsof zijn oren
werden afgesneden volbracht het mannetje zijn rit,
onder het gepiep van de non en de rollende trom
van hemelse donderslagen. Daarna fatsoeneerde
hij zich enigszins bedremmeld, zette de kroon van
neprozen terug waar hij hoorde en schoof het habijt
van de bruid des Heren weer naar beneden, waarna
hij zich stiekem uit de voeten maakte.
Ik wachtte nog even en toen het onweer voorbij
was gedreven, ging ik ook naar buiten. Het tafe-
reel, dat iets weg had van een boeren-fabliau,had
me vermaakt, ik zag er een komische allegorie in
van de christelijke wereld waar het heidendom bin-
nendrong. Heiligschennis zegt mij allang niets meer.
l++l
DE NECROFIEL
7 januari ry.
Over alle mogelijke soorten seks wordt gepraat, be-
halve een. Necroûlie wordt niet getolereerd door
overheden, niet geaccepteerd door de opstandige
jeugd. De necroûele liefde, de enige die helemaal
zuiver is, want zelfs de amor intellectualis, die grote
witte roos, wil beantwoord worden. Geen tegenpres-
tatie voor de verliefde necrofiel, hij geeft zichzelf
zonder iets in een ander los te maken.
Af en toe - meestal na mijn nachtelijke uitstapjes -
hitst de schandaalpers de publieke opinie op. Dan
worden belachelijke theorieën aangevoerd, waarbij
de medicijnenstudenten worden genoemd die in
het verleden lichamen voor hun vivisecties gingen
halen op de begraafplaats van Clamart, of deresur-
rectionists uit het victoriaanse tijdperk. Een brood-
schrijver die bijzonder op dreef was, waagde het zelfs
om kannibalistische orgieën te vermoeden, zoiets
als de uitspattingen van de menseneter Minski.
Wat maakt het uit. Het is niet genoeg om schuch-
ter te zijn, zoals ik, je moet uiterst voorzichtig zijn.
Ik heb vaak het gevoel dat ik word bespied, in
de gaten word gehouden. Vooral door dienend
[+s]
 GABRIELLE WITTKOP
personeel, huishoudsters, conciërges, winkeliers
in de buurt. En door agenten natuurlijk. Vooral
door agenten.
g maart t9.
Herodotus vertelt ons dat voorname vrouwen 'na
hun dood niet meteen worden overgedragen aan
lijkbalsemers, net zo min als heel mooie ofbekende
vrouwen. Dat gebeurt pas na drie ofvier dagen.Zo
probeert men te voorkomen dat de balsemers de
vrouwen misbruiken'.
De oudste van de schaarse verwijzingen in de kro-
niekvan de mensheid naar deze onschuldige passie,
die sommigen pervers noemen. Maar o wat zijn die
'drie of vier dagen'naïef!
l+øl
DE NECROFIEL
70 mex 79..
Gisteren probeerde een van mijn klanten, een jonge
en charmante pianist, me te verleiden. We dronken
samen thee op de kleine sofa in de bibliotheeh een
krap meubelstuk. Ik nam zijn twee aþdwaalde,
mooie handen in de mijne en gaf ze lachend terug
aan hun eigenaar, als iemand die een vogelpaartje
weigert.
'Maar, Lucien... Houdt u dan niet van jongens?
En ik dacht...'
'O, jawel, natuurlijk houd ik van jongens. Zelfs
ook van vrouwen.'
En omdat ik echt niet kon zeggeî: 'Ik zou je rol-
lende ogen, je zwijgendelippen en jeijzige geslacht
heerlijk vinden als je dood was. Helaas ben je zo
impertinent om nog in leven te zTjn', vervolgde ik
hypocriet: 'Maar ik ben een bezet man en ik zou
geen problemen willen veroorzaken. Helaas.'
Hij geloofde me heel voorkomend.
Í+z)
 GABRIELLE WITTKOP
7Jurury---
Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik me Suzanne
voor de geest haal, haar borsten met de grote licht-
bruine halo's, haar holle buih als een tent tussen
de twee punten van haar heupen gespannen, haar
geslacht, waarik maar aan hoef te denken of het
mijne komt al in beroering. In welke zeeschelp is
het ivoor van haar botten inmiddels opgegaan?
t juli ry..
Het verblijf van de juffrouw van Ivry heeft me vol-
ledig uitgeput en het enige waar ik nog zin in heb
is alleen slapen.
Ik had haar grafbij toeval ontdekt toen ik ter ver-
pozing een rondje over de begraaþlaats was gaan
maken: een heel vers graf, er stond zelfs nog geen
naam op. Nieuwsgierigvroeg ikme af wie erin zou
kunnen liggen en ik nam me voor om's nachts te-
rug te komen. Het bleek een kist te bevatten van
[+8]
DE NECROFIEL
inferieur dennenhout - dat zijn precies de meest
handelbare - waarin een vrouw lag die ik met ge-
maknaar mijn huis vervoerde. Mijn liefdes kennen
een moment dat niet in woorden te vatten is, het
moment namelijkdat ikvoor het eersthet gezichtzie
van de partner die het lotvoor me heeft aangewezen,
wanneer ik me gretig over de gelaatstrekken buig
die ik al snel door en door zalkennen.
Ze moet een jaar of veertig, vijfenveertig zijn
geweest, al is het waar dat de dood een stuk jon-
ger maakt. Een volkse vrouw waarschijnlijk een
naaister, want haar linkerwijsvinger was eeltig en
duizenden keer door een naald geprikt. Het viel
me ook op dat zeteveelvel om de botten van haar
handen had; dik, waterig bijna, lag het in dikke
plooien op haar kootjes. De vrouw was donker als
een zigeunerin: haar oogleden, de punten van haar
borsten en haar geslacht waren diepbruin, paars-
sommiç champignons
achtig, zoals het fluweel van
of door de vorst getroffen hortensia's. Een dikke,
glanzige astrakan vacht bedekte haar oksels en haar
schaamstreek. Maar vooral had ze een fabuleuze
snor: twee zwarte kommab, smal en soepel, die haar
mond omlijstten en naar beneden liepen tot onder
[+g)
 GABRIELLE WITTKOP
aan haarwang, wreed als dievan Gengis Khan. Een
origineel personage, dat stond vast. Al snel zou ik
er overigens achter komen dat ze meer originele
trekjes had. Ze was nog maagd, zoals ik ontdekte
zodrazehetniet meerwas. Had ze mannen eng of
afstotelijk gevonden? }J.ad ze een voorkeur gehad
rroor vrouwen? Met die snor als een zweepsnoer...
Met dat bijzonder mannelijke deel van haar vrouwe-
lijkheid: een harde, stevige amandel boven de plooi
van haar schaamlippen...
Mijn maagd van Ivry had vooral een verwarrende
eigenaardigheid. Het leek of ze, nuze dood was, haar
lange abstinentie wilde wreken. Nooit eerder was
ik een geslacht tegengekomen dat zo eigenzinnig
was als het hare, het leidde in het dode lichaam een
indrukwekkend zelßtandig en raadselachtig leven.
Soms dijde het uit als een kogelvis en voelde het
alsof ik in een grote diepte verzeild was geraakt, en
soms greep het me ineens vast, omklemde het me en
zoog het aan me, galzigklakkend. Een andere ver-
ontrustende eigenaardigheid: mijn zaad verdween
spoorloos in haar, op mysterietze wljze geabsor-
beerd door deze sponsvrouw deze vleesetende plant.
Een paar dagen lang liet ik me verleiden door de
lsol
DE NECROFIEL
onstuimige maagd van Ivr¡ hoewel ik ook bang
voor haar was, alsof ze schijndood was en ieder
moment haar ogen kon openen om me, tot leven
gewekt door mijn vloeistof te verslinden. Haar on-
rust nam trouwens met de dag toe, maar gelukkig
werd de geruststellende zijdevlindergeur navenant
sterker.
Op een avond deed mijn minnares bruusk haar
mond open, zoals Suzanne ooit had gedaan. Maar
omdat de maagd van Ivry geen nette opvoeding had
genoten, gaapte ze als een leeuw, waarbij ze meteen
haar onregelmatige en slecht verzorgde gebit liet
zien. Toen ik een andere keer wilde ontsnappen aan
haar venijnige geslacht en haar achteringang nam,
bestookte ze me met een reeks onbetamelijkheden
die me de lust ontnamen. Hoewel ik niet echt een
punt maak van dat soort voorvallen, heb ik ze uit-
eindelijk liever niet. Maar de maagd van Ivry had
zeker prettige kanten en ik zal de geneugten die ze
me heeft geschonken niet snel vergeten.
Tochkomtaan alles een eind. Mejuffrouw; ikdank
u voor uw bezoek en uw gezelschap. Het was me
een genoegen, maar zelfs met alle trucjes van uw
vrouw-zijn kunt u niet uit me halen wat niet meer
I sr]
 GABRIELLE WITTKOP
in me zit. Compleet geleegd vraag ik me af of u niet
een ofandere succubus bent...
z4
Ik begin terug te verlangen naar mijn maagd van
Ivr¡ mijn dode-levende wier vurige vlees zo be-
dreven het mijne omsloot en mijn vloeistof opzoog.
Iets wat een mens geen twee keer meemaakt in zijn
leven, geen twee keer in zijn dood. .. Melancholisch,
omdat ik zelfs haar naam niet ken. Magie die me
ontglipt. Nevermore.
Ik heb deze vrouw niet voldoende gewaardeerd.
Ben ik ironisch geweest, met die ironie die enkel
door trieste armelui als dekmantel wordt gebruikt?
Ben ik vergeten - vergeten betekent: nalaten te voe-
len, een stommiteit van de ziel en het lichaam
ik dan vergeten dat ik iedere keer verliefd word?
Op een dag liep ik toevallig achter twee Duitse stu-
dentes en ikhoorde de ene tegen de andere zeggen:
'. . .denn jedesmal verliebe ich mich heillos.. .' Dat zou
ik over mezelf ook kunnen zeggeî.Ich auch,leider,
Isz]
DE NECROFIEL
ich auch.. . De waarheid is dat ikte zwakben geweest
om me tegenover mezelf te schamen voor die vreem-
de maagdmet de snor, mijn Kirgizische prinses met
de samentrekkende en zingende schede. Natuurlijk
hield ik van haar. . . Maar misschien moet ik bepaal-
juli ry... de woorden niet gebruiken, want het schijnt dat die
door de necrofiel, zoals hij wordt afgeschilderd in
het clair-obscur van de collectieve verbeelding, niet
mogen worden gebezigd.
Trouwens, een aangenaam voorval, een paar da-
gen geleden. Een'lijkje voor de lol'1, van een jaar of
achttien, twintig, helaas ernstig toegetakeld door een
ongeluk. Maar sereen, broederlijk. Een vriend die
ik Perzikhuid noem, hoewel hij anders heette en de
perzikhuid in kwestie, die niet meer op de zijne leeþ
enkel een noodzakelijk omhulsel was.
- ben
r Het Franse z n Petit ffiort Pour ríre verwijst naar een gedicht
van Tristan Corbière [vert.].
Is¡ ]
 GABRIELLE WITTKOP
2 sePtember ry...
Een enigszins vervelend, enigszins onverwacht avon-
tuur.
Ik wilde de dag gaan doorbrengen in het bos van
Fontainebleau, want het was prachtig weer en ik
had geen zin om in de winkel opgesloten te zitten.
Onderweg stopte ik even in Barbizon. Toen ik langs
een bakkerij liep, zag ik een briefe hangen: 'Gesloten
wegens overlijden.'Omdat ik in het zwartgekleed
was en van buiten kwam, had ik de aandacht getrok-
ken van een oud vrouwtje dat op haar ellebogen uit
het raam keek. Waarschijnlijk dacht ze datikvoor
de begrafenis was gekomen. In wezen hadzegelijk,
ik kom altijd voor begrafenissen, voor het eeuwige
rouwfeest, voor de dodenbruiloft. De dood weet me
van verre aan te trekken, dwars door onbekende
labyrinten.
'U bent te laat,' zeihetvrouwtje, 'hij is gistermid-
dag begraven. Zo'nmooie man! Wat een pechl Het
stuur van zijn busje is zo, hier bij hem naar binnen
gegaan.'
Ze wees naar haar bovenbuik. Ik bedankte de
Ís+l
DE NECROFIEL
vrouw en ging weg. Op de vitrine van de bakker had
ikzijn naam zien staan.'Pierre,'zei iktegen mezelf.
Pierre, een mooie man...
Slechts flarden kan ikme van de middagvoor de
geest halen. Ik was alle besef van tijd kwijt en liet
mijn wachten niet bepalen door mijn horloge' maar
door het licht. Het licht... MUn vijand... Waarom
had ik de naam Lucien gekregen, ih die het licht niet
verdragen kon? De tijd leek noglangzamer te gaan
doordat ik niet in mijn vertrouwde omgeving was.
Ik sliep wat in de auto en toen ikwakker werd,zag
iktot mijnverbazingdat het al twee uur's morgens
was. Hoe de begraafplaats van Barbizon eruitziet
kan ikniet navertellen, heel doorsnee waarschijnlijk'
met parelkronen en huilende engeltjes. Moeiteloos
vond ik het verse graf, een hoop bloemen erop, bij
elkaar geveegd als een hooiberg. De aarde woelde
ik gemakkelijk om en ook het openen van de kist,
die me ongebruikelijk groot leeh was niet moeilijk.
Een mooie man. ..Mijn hemel! Hij was zeker twee
meter lang en bijpassend fors. Ze hadden waar-
schijnlijk geprobeerd hem te redden in het zieken-
huis, want eenbreedverband met in het midden een
waterige vlek omsnoerde zijn monumentale torso,
lssl
 GABRIELLE WITTKOP
dat dichtbegroeid was met bruine krulhaartjes. Nog
nooithadikzoh kalme dode gezien, met een ietwat
grol Romeins profiel en een huid zo zacht en wit
als het meel waaruit hijjarenlang het brood van de
levenden had gekneed. Ik wist meteen dat het on-
mogelijk zou zljn om Pierre in één keer te verplaat-
sen. Het lukte me met enorm veel pijn en moeite
wel om zijn lichaam half uir de kist te krijgen. Tot
mijn schaamte moest ik ter plekke genot aan hem
beleven, in de vijandige openbaarheid, omringd
door de gevaren van het toeval. Want het verbodene
verlangt muren die beschermen tegen de ademtocht
van het aardse, gordijnen die beschutten tegen het
oog van de sterren.
Pierres hoofd bonkte regelmatig tegen het hout
van het zijschot; zijn torso maakte een draai zoals
je weleens bij verwrongen bomen ziet, terwijl zijn
middel in een knikgevouwen tegen de randvan de
kist lag, waardoor zijn achterste omhoogstak en zijn
lange sterke benen ontwricht raakten. Ik merkte
dat Pierre, toen hij nog in leven was, vaak moest
hebben toegelaten wat hU *ü als dode toestond.
Dat
maakte me niet uit, maar ik werd somber van de
ongepastheid van zijn houding, de smalheid van zijn
lsol
DE NECROFIEL
graf, de rat die plotseling voorbijschoot... Voordat
ik Pierre verliet, legde ikhem zo goed en zo kwaad
als het ging terug in zijnkist en sloeg de slippen van
zijn lijkwade over hem heen. }Iij zag eruit als een
'Christus in zijn graf, omhelsd door een profane
lozef.van Arimathea.
Dit is eergisteren gebeurd. Het lijkt wel twintig
jaar geleden. Het was de enige keer dat ik een van
mijn dode vrienden niet de zachtheidvan mijn bed
en de rust van mijn kamer heb kunnen bieden.
n januari ry...
'|érôme B. Vijftien j aar. Zonder beroep. Woonachtig
aan de Avenue Henri-Martin. Begraafplaats van
Passy. Tweeuur's middags.'
Gaan kijken.
lstl

4 ianuari ry...
Het was druk op de begrafenis van férôme, waar
ik naartoe was gegaan om zijn graf makkelijker te
kunnen vinden. En ook uit interesse, nieuwsgie-
righeid en medeleven. Heerlijke droge kou. De hele
beau monde van het zestiende arrondissement, in
kasjmieren overjassen en nertsmantels. Ik zat naast
een oude dame met een paarse hoed die aan één
stuk door kwebbelde. 'Twee dagen een ziekte waar-
vanze denken dat hij niet dodelijk is en ineens is't
afgelopen hij had netzo'ngoed trimester achter de
rug op school wat een verdriet voor de ouders die
arme Charles en vooral die arme Zouzou jawant u
weet misschien niet dat hij zijn moeder nooit mama
noemde maar Zoazou die twee waren onvoorstel-
baar dol op elkaar en u bent u een familielid kende
u |érôme?'
Ik antwoordde dat ikzijnleraar Latijn was, maar
de oude dame pakte meteen de draadvan haar mo-
noloog weer op.
De ouders. Hij, broodmager,zeer elegant, verloren
in zijn verdriet als in een vreemd land. Zij, een jonge
vrouw met blauwe, van het huilen gezwollen ogen
lssl
YE IIEVAVfIEL
en een weelderige bos kastanjebruin haar dat nog
zichtbaar was onder haar zwarte sluier.
Een dikke vent, als worstvlees in zljn gevoerde
mantel geperst, liep naar het graf en droeg met een
zogenaamd afgeknepen stem een lijkrede voor die
hij had gekopieerd van Bossuet. Hij was de leraar
Latijn. De echte.
t Nachts parkeerde ik mijn auto in de Rue
Pétrarque en weer verliep alles vlekkeloos. Het is
alsof ik de bescherming geniet van Hermes, pa-
troon van de dieven en begeleider van de doden. Hij
inspireert me tot allerlei listen, hij zorgt dat mijn
hartstochtelijk beminden in een handomdraai op
mijn bed komen te liggen.
férôme. Hij is net zo groot als ik, maar zo dun
dat ik met twee handen bljnazijn heupen kan om-
sluiten. Hij weet niet waar hij zijn lange armen
moet laten of wat hij met zijn benen aan moet,
slungeliger dan een veulen. Zijn borst, zijn haar en
zijn spitse gezichthebben eenziltesmaak, alsof ze
doorweekt zijn geweest van de tranen, maar zijn
geslacht smaakte, tot ik het had gereinigd met mijn
speeksel en gedroogd met mijn strelingen, heel vies
naar lavendel.
lsgl
 GABRIELLE WITTKOP
Ik zie |érôme. Ik haal hem even terug uit het rijk
van de duivel. Zijn privébadkamer kijkt uit op de
bomen in de straat. Hij is 'hip' ingericht, want dat
wilde hij en Zouzou doet alles wat hij wil, het is er
altijd rommelig, met flessen waar hij de dop vergeet
op te doen en overal rondslingerende stukken Engelse
zeep.}Jíj heeft zelß een nutteloos elektrisch scheer-
apparaat, ergens onder in een la, Zouzoa hoeft het
niet te weten, ze zolJ er alleen maar om Iachen. Ze
loopt zomaar naar binnen, zonder te kloppen. Tetouijl
hij zljntanden poetst, ziethij in de spiegel boven de
wastafel haar glimlachende blauwe ogen. Ze knijpt in
zijn billen, woelt door zljnhaar,geeft hem een kus in
zijn neþ tussen zijn schouders, daarwaarzijnwervels
uitsteken, en maakt zich dan snel uit de voeten. Hij
komt achter haar aan, zijn mond vol tandpasta, en
gooit haar een handdoek achterna, die met een doffe
ploftegen de deurvalt die ze netheeft diclrtgetrokken.
Met de benen gespreid op zijn bidet wast |érôme
zichlang,heel lang, met lavendelzeep. Wanneer hij
zijn ogen sluit, ziethij eenvrouwvoor zich,metkas-
tanjebruin haar dat om een leegte heen valt waarin
hij geen gezichtkan plaatsen. HU probeert zichvan
alles in te beelden, hij zoekt naarstig als een insect
[6oJ
DE NECROFIEL
naar het gezicht en denkt het ineens te zien, maar
hij kan het niet, hij kan het niet.
$ Januan 19...
Vannacht heb ik de fauteuil in mijn kamer tegenover
mijn geliefde grote Venetiaanse spiegel gezet.Ik heb
|érôme op schoot genomen en zacht in zijn ztlver-
glanzende nek gebeten, tussen zijn schouders, daar
waar Zotzou hem waarschijnlijk altijd plagerig kuste.
Tussen de grljze varens van de spiegel, omringd door
zagiklérõme als een levensgrote
de berijpte ranken,
marionet dansen op het ritme van mijn begeerte.
ú januari ry...
Jérôme. ]heronimus. In zijn Tuin der lusten heeft
)heronimus Bosch twee mannen geschilderd die
met bloemen spelen. Een van hen heeft tere bloem-
kroontjes in de anus van zijn makker gestoken.
[6r]
 GABRIELLE WITTKOP
Vanavond heb ik cypripedium gehaald bij de bloe-
mist en er mijn Jérôme mee getooid, wiens vlees al
dezelfde tinten zwavelgroen, bruin en paars als die
van de orchideeën begint te vertonen. Zowel het
vlees als de bloemen hebben een vettige glans, alsof
ze plakkerigzijn;beide hebben ze de triomfbereikt
van materieinzljnopperste staat, in uiterste vervol-
making van zichzelf, die voorafgaat aan de gisting
van de ontbinding. Languit op zijnzljlljktférôme
te liggen slapen, zijn geslacht in de kelkvan een cy-
pripedium gestoken, bevloeid door de nectar, terwijl
een cascade van bleekblauwe bloesem naar buiten
valt uit het beurse bruin om zijn geheime roos.
Ik had verwacht dat Jérôme de ogen van zijn moe-
der had, maar toen ik een verslapt ooglid omhoog-
trolç ontdekte ik een diepgroene, olijfbruine iris:
dezelfde tint als aan de kleverige binnenkant van
de clpripediums.
l,6z)
DE NECROFIEL
zo januari ry...
|érôme teruggegeven aan de nacht, Jérôme terug-
gegeven aan de diepten, met welke stroom ga je
afwaarts, dronken boot?
En ih ik zal binnenkort in de dood belanden zoals
Narcissus in zljn spiegelbeeld.
ry april ry..
Vanmorgen wemelde het in mijn appartement van
de blauwe bromvliegen. Waar kwamen die ineens
vandaan? De huishoudster was er net en haalde
bij de drogist een verdeþingsmiddel. Wat een ver-
schrikking. Het tapijt lagbezaaid met zoemende
lichaampjes, overal stapte je erop, en ondertussen
vulde het appartement zich met een chemische lucht
die niet door de ramen naar buiten was te krijgen.
De huishoudster mompelde aan één stuk door
vage verwensingen die allemaal dreigend klonken:
'Niet normaal meer. . . Het moest ervan komen. . . Dit
Í6zl
 \tllltlf'röLL-11 ìryl I I Ã.(JP
is de drupp eI. . . Zo is het. . . Ik vind het maar niks. . .'
enz. Weer eentje die er de brui aan gaat geven.
4 april ry...
Bij Tristan Corbière een alleraardigste uitdrukking
tegengekomen:'Klaarkomen als een gehangene.'
z mei ry..
Alweer bijna vier dagen geleden dat ik afscheid heb
genomen van Geneviève en haar kind. Als ze me
hadden gezienen opgespoord, zoals ikvreesde, zou-
denze inmiddels wel voor mijn deur hebben gestaan.
Toch waren de laatste uren slopend.
Ik was de jonge vrouw gaan halen op de begraaÊ
plaats van Pantin, een treurige plek. Hoe ze gestor-
ven was, wist ik niet, en ik was dan ook zeer verrast
dat ik haar aantrof met een ba\ in haar armen. Ik
kon de intieme tussenkomst niet echt waarderen.
lø+l
DE NECROFIEL
Geneviève was werkelijk heel kr"p. Zehadwaar-
schijnlijk veel geleden, niet alleen met haar arme,
toegetakelde lichaam, maar vooral met haar ziel,
want op haar gezicht stond het verdriet te lezen dat
alleen zij kennen die in wanhoop heengaan. Haar
doorschijnende teint en haar bleke, volle borsten
vond ik mooi. Maar met haar geslacht viel niets te
beginnen, een vreselijk ding waar ik liever niet naar
keek. Voorzichtig had ik Genevièves lichaam omge-
draaid, en glijdend in het duistervan haarprachtiç
achterste kwam ik'als een gehangene'klaar in het
doolhof dat vrij is van de valstrikken en kwellingen
van de voortplanting.
Doelloos streelde ik enþ tijd de baby, een jon-
getje dat juist helemaal niet mooi was, met zljnver-
kreukelde gezicht, zijn verschrompelde ledematen
enzijngrote hoofd. Maar zijn ijskoude zachte vlees
en de zijdevlindergeur die hij sterk uitwasemde in-
spireerden me al snel tot meer gericht geravot. Ik
legde de naamloze b"by op mijn schoot, met zljn
hoofd op mijn knieën en zijn beentjes recht om-
hoog, waarbij zijn voeten bijna mijn borst raakten.
Ikduwde mezelf simpelwegtussen zijn dijen, maar
merkte al snel dat ik daar geen enkel genot aan zou
Ios]
 u.A.rttl'lt1l-I..ts wr I I I(uP
beleven. Het vlees was zo wee als melksoep. Toch
hield ik dom koppig vol, steeds sneller bewegend,
tot de ontknoping, die me geenszins in vervoering
bracht. Een nog dommere zíeldanik zou misschien
hebben gerefereerd aan Gilles de Rais, niet zozeer
vanwege het kind als wel vanwege de gekozen hou-
ding, die in de hand werkte dat ik klaarkwam op de
buikvan degene die overigens niet mijn slachtoffer
was. Ik hou niet van Gilles de Rais, een man met
een haperende seksualiteit, eeuwig jongetje datzich
steeds weer in anderen van het leven beroofde. Ik
walg van Gilles de Rais. Eén ding is pas echt vuil:
het leed dat we kunnen veroorzaken. Geneviève en
haar kind heb ik niet lang bij me gehouden, maar
de geschiedenis kreeg een staartje, of had dat met
een beetje pech zeker kunnen krijgen.
Ik liet de tas los waar ik ze samen in had gestopt,
in elkaars armen, zodat niets ze van elkaar kon
scheiden, tot hun botten door de stroom zouden
worden opgeslokt, poreus en broos zouden worden
als puimsteen, zouden verbrokkelen en oplossen, om
te worden herboren als kalk in zeesterren. Zodraze
onderwaterverdwenen waren, hoorde ikin de nach-
telijke stilte deuren slaan en geroep weerklinken. Op
[66]
DE NECROFIEL
de waterkant zag ik mannen mijn richting uit komen
rennen.'Hé, hallo! Hé!''Daar! Daar!' Waarschijnlijk
hadden arbeiders van de gasfabriek me gezien. Ze
kwamen achter me aan als honden achter een haas,
en net als de haas rende ikzigzaggend door de stra-
ten van het nachtelijke Levallois. Soms kwam hun
geschreeuw gevaarlijk dichtbij, en dan ineens leken
ze mijn spoor weer bijster te zijn; ik hoorde hoe ze
elkaar riepen, elkaar tips en bevelen gaven. De mu-
ren met verscheurde affiches, de dichte loodswanden
en de verlaten fabrieksgebouwen trokken in een
droomsnelheid langs me. Ik wist niet waar ik was
en rende razendsnel door de wirwar van vijandiç
straten, panisch dat ik in een doodlopende steeg te-
recht zou komen. En ineens, wonder boven wonder:
mijn oude vertrouwde Chewolet, koets van al mijn
huwelijken, keurig langs het trottoir geparkeerd.
Terwijl ik de auto startte, zagiknog net een groep
mannen op een hoek staan, druk bewegend in het
licht van een lantaarn: Once more saved!
[6zl
 GABRIELLE WITTKOP
$ Jun ry..
Al ruim een maand in Napels, blij om enige tijd ver
weg te zijnvanParijs. De zaak heb ik toevertrouwd
aan een waarnemer die hem al eens eerder prima
heeft beheerd, vier jaar geleden, toen ik in Nice ver-
bleef. Om eerlijk te zljn was ik behoorlijk van mijn
stuk geraakt door de nachtelijke achtervolging in
Levallois. Ik rook gevaar. En daarbij had ik veel
zin om Napels weer te bezoeken, de meest maca-
bere stad die er is, Napels, de ingang van de Hades.
Men speelt er met de doden alsof het grote poppen
ziljn. Ze worden gebalsemd, begraven, opgegraven,
gewassen, mooi gemaakt en gekapt, er worden groe-
ne of rode lampjes in hun oogkassen gestopt, ze
worden in nissen in de muur geplaatst, of rechtop
gezet in glazen doodskisten. Ze worden aangekleed
en uitgekleed, en niets ziet er zo vreemd uit als die
stijve mummies in hun te krappe kleding, met hun
henneppruiken op en een boeket van stoffige was
in de hand. De koninginnenvan Aragon in de San
Domenico Maggiore,lelijke heksen van bruin leer,
verschrompeld in hun kisten. De koster tilt het dek-
sel op metzijnene hand en houdt de andere op voor
[68]
DE NECROFIEL
een fooi, Hermes en Mercurius tegelijk. Maar al
die mummies zijn te verdroogd om aantrekkelijk
te zijn en mijn zinnen te prikkelen. Het ontbreekt
ze aan het innerlijke gewoel van net begonnen me-
tamorfosen.
Napels... Nog geen honderd jaar geleden werd
er met lijken door de straten geparadeerd, zoals in
het antieke Rome. Tegenwoordig kom je er alleen
prachtige lijkkoetsen tegen, geflankeerd door enor-
me lantaarns en getooid met zìüarte struisvogelveren.
z juli ry..
Intermezzo alf improwiso... Ik had het klooster
van Santa Chiara bezocht en nam, onderweg naar
de Corso Umberto, de prachtige trap in de Pendi-
no Santa Barbara, een door Malaparte beschreven
steeg waar alleen vrouwelijke dwergen wonen. De
dwergen, afzichtelijh mismaakt, vaakkaal en soms
met kinderen in hun armen, bundeltjes grijzevod-
den, leven er te midden van het geschreeuw en het
gekrioel. Als grote holbewonende insecten wonen
legl
 GABRIELLE WITTKOP
ze in bassi, raamloze kamers die direct op straat
uitkomen, allemaal hetzelfde, met een groot door
een roze sprei bedekt bed, een televisie en vrome
plaatjes.
Bij een van die bøssi blokkeerde een groep dwer-
gen de doorgang op de trap, ze stonden op een
droevige toon druk te praten, en de dames die het
verdrietigst leken, zaten binnen in het donkere hol,
waar de lampen waren ontstoken alsof het diep in
de nacht was. De dood had hier aangeklopt en mijn
hart maakte zijnvertrouwde sprongetje. De dwerg-
vrouwen kwamen me trouwens meteen vertellen dat
een van hen, hun lieve vriendin Teresa, ten hemel
was gevaren. Ik stelde voor dat ik me bij hen zou
voegen om Teresa een laatste eer te bewijzen, met een
wake. Uitzinnig enthousiast, zelß voor Napolitaanse
begrippen, gingen ze akkoord.
Het asgrauwe en gerimpelde gezicht van Teresa,
onder een kroon van onontwarbare klitten in plaats
van haar haar, kon net zo goed dertig als vijfen-
zeventigjaar oud zhjn. Ze hadden haar een soort
eerstecommuniejurk aangedaan, die opgetrokken
zattot aan haar oren omdat ze gebocheld was. Een
paar vriendinnen waren op het bed geklommen en
lzol
DE NECROFIEL
druk met haar in de weer, friemelend en frunni-
kend; ze gavenhaar een kus, trokken een lok uit de
onmogelijke klittenbos, streelden haar wangen en
streken een vouw in haar jurk glad, terwijl ze ooÍ-
verdovend bleven kakelen als in een kippenhok. Ik
begreep dat Teresa was aangereden door een auto
terwijl ze deYia Sedile di Porto overstah dat haar
bovenbenen waren aþrukt ett ze helemaal was
leeggebloedvoordat ze haar hadden kunnen heþen.
Een dwerg heeft inderdaad vast niet veel bloed. Ze
hadden drukgebaren gemaakt, veel geschreeuwd en
allerlei adviezen gegeven, maar toen de ambulance
kwam, had Teresa haar laatste adem al uitgeblazen.
Zehadden haar naar huis gedragen, waar haar
vriendinnen haar hadden gewassen, gekamd en
gekleed. Zehadden Teresa in het wit gestoken om-
dat ze, zo beweerden ze, als maagd was gestorven.
Maagd of niet, ik moet toegeven dat ze me hevig
opwond, vooral omdat ik al lange tijd niet had ge...
Vanwege het slechte weer had ik gelukkig een
regenjas meegenomen, die ik over mijn arm droeg
en waarmee ik mijn opgewonden staat kon ver-
bergen. Ik vroeg me alleen af hoe ik Teresa kon
wegvoeren uit zoh drukke buurt en zonder auto tot
lztl
 GABRIELLE WITTKOP
mijn beschikking. Terwijl de dwergvrouwen door-
kletsten, smeedde ik allerlei plannetjes, het ene nog
absurder dan het andere. De hitte was verstikkend.
Het middaguur naderde. De stemmen werden lijzi-
ger en dikker in de bedompte lucht. Frituurgeuren
bereikten het doodsbed, en dat bleef niet onopge-
merkt bij de dwergvrouwen. Hun geweeklaag begon
te haperen, af te zwakken. Een van hen had het
over koffie zetten. Toen onderbrak ikhen en stelde
voor dat ze eenrouwmaal zouden gebruiken in het
naburige restaurant, mits ze hun gastheer konden
verontschutdiçn dat hij verstekliet gaan: hij zou de
wake doen, zodat zij het afscheidsdiner met elkaar
konden houden. Verrukt namen zehetaanbod aan,
en toen ik een kwartier later terugkwam uit het res-
taurant, waar ik had gereserveerd voor hun festijn,
stonden ze al klaar met hun zwartsatijnen sjaals
om en vreemde, antieke hoedjes getooid met irissen
van crêpe op hun hoofd. Ze heetten me welkom met
blije gilletjes en waaierden uit door de Pendino als
een zwerm kraaien.
Ik was alleen met Teresa. Ik deed de deur dicht
en knoopte Langzaam,heel rustig, mijn stropdas los.
ltzl
DE NECROFIEL
ß juli ry.
Zojuist een bezoek gebracht aan Capodimonte, het
park met zijn bemoste tritons en het lange, gele kas-
teel achter groepjes palmbomen, dat een prachtige
collectie schilderijen herbergt. La Morte de Petrone
van Pacecco de Rosa. .. Een bewogen werk dat echter
onverschilligheid uitstraalt; mooie, heldere kleuren,
maar geen enkel gevoel voor het onderwerp. Althans,
niet het mijne.
Hier in Napels liet Gaius Petronius Arbiter, een
vooraanstaande heer, een groot dichter, een in het
nauw gebracht man, zijn aders doorsnijden door
zijn arts. Zijn concubines en zijn Griekse slaven, die
hun tong in zijn mond lieten glijden enzijndoor de
stoom van het bad ontkrulde haar streelden, om-
ringden hem; hij zag hun blik verdwijnen achter
een sluier, omdat zljnzichtdoofde als een lamp. Hij
hoorde hun liefkozende woorden opvliegen naar
een andere planeet, omdat hLj zelf de aarde ging
verlaten. Ze ondersteunden hem met hun armen
en hij had waarschijnlijk nog genoeg tijd om zijn
eenzaamheid tot zich door te laten dringen. Terwijl
hun tedere glimlachen hem deden bezwijken, voelde
lzEl
 GABRIELLE WITTKOP
hij hoe hun handen zich sloten om zijn lid, dat al
futloos was, want de enige kracht nog die uit hem
spoot, zatin een helderrode koraalstaaf die in een
perfecte boog zijn pols met het zilveren bassin ver-
bond. Hij voelde hoe de leegte zich verspreidde door
zijn aders, hoe de nacht binnendrong in zijn vlees,
van zijn oorlellen tot zljn lange vingerkootjes die
zwichtten onder het gewicht vanzijnringen, terwijl
de danseressen hun vulvat tegen zijn lijf plakten als
scheþdieren tegen een schip, enzijnefeben met hun
vingers zijn intieme plekken beroerden. Drijvend
in zijn badwater als in moedervocht voelde Gaius
Petronius Arbiter het leven net zo traag uit hem
sijpelen als het ooit in hem was gekomen.
Zo moet de dood zijn.
5 augustus t9...
Catacomben van San Gaudisio. Die van Parijs zijn
er niets bij, je moet naar Napels komen om zoiets te
zien. De catacomben, baroken fabelachtig, strekken
zich uit over een enorme lengte en er wordt zelß
lz+l
DE NECROFIEL
beweerd dat sommige vergeten gangen in verbin-
ding staan met de catacomben van San Gennaro.
De vrouwen komen hier de gunsten vragen van de
'zielen uit het Purgatorium', zoals ze de helse mach-
ten heel naïef noemen, en de cultus van de botten
bedrijven. De schedels, meestal opgewreven metwas,
getooid met pruiken en uitgestald op kleine privé-
altaartjes, door gelovigen die trouwens volslagen
vreemden zijn, worden actiefverhandeld door de be-
wakers. De sfeer in de heidense catacomben - want
datzijnze - is onwezenlijk. De gefluisterde gebeden,
de schaduwen van de vrouwen die het kaarslicht op
de macabere rotswanden werpt, de skeletten en de
aangeklede mummies in hun nissen, de geur van
de beenderen en de offergaven vormen een onbe-
schrijfelijke omgeving. Ik was meteen enthousiast.
Toen ikeen stille ganginliep, werd mijn aandacht
getrokken door een gelovige die met iets stiekems
bezig leek. Het was een klein vet vrouwtje, zoals ze het
daar allemaal zijn. Waarschijnlijk een jaar of dertig
en uit de middenklasse, misschien de echçnotevan
een kleine winkelier of een lage ambtenaar. Met een
knie op de zetelen haar ellebogen op de leuning van
een stoel bracht ze, met haar achterste omhoog en
[zs]
 GABRIELLE WITTKOP
haar nek uitgestrekt, haar gezicht zo dicht bij een op
een ojiefliggend doodshoofd dat zehetkon aanraken.
Het profiel van de wouw en dat van de schedel sta-
ken duidelijk af tegen het roodachtiç schijnsel van
een lamp, de mond van de één als een zuignap op
de glimlach van de ander. Het was de wouw gelukt
tussen de kaken te dringen met haar tong, die ik in
het tegenlicht wild likkend en kronkelend over de tan-
den van de dode zaggaaî, en die gebogen en puntig
was als een koraalhoorntje, het oude fallische sym-
bool dat de Napolitanen dragen tegen het boze oog.
Nu eens trok de vrouw haar tong, die ik er op-
vallend hard en vlezig uit vond zien, terug tot tegen
de voortanden van de dode, waarbij ze langs de
buitenkant van de tanden streek als een hand over
een klavier, en dan weer duwde zehaar tong zo ver
mogelijk naar binnen om de binnenkant van de
kiezen en het verhemelte te likken.
Omdat ze helemaal opging in haar genot had.ze
me niet dichterbij horen komen. Ikbekeekhaar een
tijdje, totze ineens merkte dat ik er was en met een
gil opsprong.
'U heeft van mij niets te vrezen,' zeí1k,'maar zotJ
u nog eens willen doen wat u net deed?'
bøl
DE NECROFIEL
Achterdochtig keek de vrouw me aan. Ik herhaal-
de mijn vraag en Ik zag de gloed van een idee dat
briljant vond over haar gezichttrekken:
ze vast zelf
Als iemand me ziet, zegikdat u me ertoe gedwon-
gen hebt.'
Ik moet toegeven dat de onverholen sluwheid
waarmee ze de situatie had weten te keren me even
van mijn stuk bracht. Maar zonder verder uit te
weiden had ze zich alweer op haar schedel gestort,
de ogen half gesloten en haar tong uitgestoken.
De vreemde situatie en plek hadden, in combi-
natie met de euforie die ik had ervaren toen ik de
catacomben was binnengegaan, een uitwerking die
viel te verwachten bij een necrofiel. Ik verlangde
naar deze vrou% zelfs al was ze levend. Ik schoof
haar zwarte jurk omhoog en ontdekte nadat ik een
katoenen slip naarbeneden had getrokken een groot
achterwerk dat glanzend en lichtbleek was als de
kaarsen die om ons heen stonden. Het voelde nog
zachter aan dan het eruitzag. Ik stak mijn hand in
haar spleet en had tot mijn schrik een opalen vloei-
stof op mijn vingers toen ik hem eruit haalde - de
doden scheiden zoiets niet af -, wat me misschien
zou hebben ontmoedigd als het niet had geroken
lzzl
 GABRIELLE WITTKOP
naar de zee, ziîîebeeld en zuster van de dood. Zo
wakkerde de gedachte dat ieder vlees de kiem van
zljnvernietiging in zich draagt mijn verlangen naar
deze vrouw weer aan, maar toen ik een dieper con-
tact probeerde, verging de lust me als een kaarten-
huis dat instort bij de eerste aanraking. Met een van
woede verwrongen gezícht draaide de vrouw zich
naar me om: 'Ik ga zeggeî dat u heeft geprobeerd
me te verkrachten.'
Waarom ze inhaar ontgoocheling zoh dreigement
moest uiten, weet ik niet. Ik maakte me in ieder
gevalzo snel mogelijk uit de voeten.
In mijn appartement in Posillipo werd ik plots
overmand door verbittering en verdriet. Ik zou wil-
len leven en sterven, maar ik kan leven noch sterven.
Is dat het Hof van Getsemane?
D september ry.
Waaromweetikniet, maar toen ikvanmorgen mijn
stropdas knoopte, moest ik ineens denken aan het
oude beeld van mijn buurmeisje toen ik een jonge-
lzsl
DE NECROFIEL
ling was, de Gabrielle die ik zo graag opgehangen
voor me z g, met haar in een laatste extase wegge-
draaide ogen.
ú oktober ry...
Ik zou bijna denken dat Hekate een welwillende
blik op me heeft geworpen. De dood verwent me,
onvermoeibare leverancier voor mijn genot, dat al-
leen onvervuldkanblijven door mijn eigen domheid.
Heel lang geleden heb ik misschien weleens gedacht
aan het geluk dat de gelijktijdige aanwezigheidvan
twee lichamen me zou verschaffen, en misschien
in mijn hoofd weleens een tableau vivant voor me
gezien, of liever gezegd een stilleven. Iets waarop
ik hoe dan ook niet echt rekende, een vergeten her-
senschim, teruggegeven aan de nacht die dromen
opslokt.
Wat dom van mij dat ik niet in wonderen gelootde.
Vanavond wil ik alle verwikkelingen van het avon-
tuur precies opschrijven zodat ik ze niet vergeet,
lzgl
 GABRIELLE WITTKOP
want alles gebeurde zo snel en zo onverwacht dat
ik voel dat mijn geheugen gevaar loopt. Al heb ik
altijd het gevoel dat een deel van mezellof mijn hele
wezen, gevaar loopt door een vage dreiging. Of door
de dreiging van een dreiging.
Ik was naar Sorrento geweest en stopte op de te-
rugweg in Vico Equense om een glas wijn te drinken
in een hotel waar ikvaker kom. De gelegenheid ligt
op een klif en biedt uitzicht op een kleine baai, die
bereikbaar is met een lift waarvan de wanden altijd
druipen van het vocht. Omdat het een doordeweekse
dag was en al buiten het hoogseizoen, hoewel de
zee nog warm genoeg was, waren het hotel en het
privéstrand uitgestorven. Er was een soort woestijn-
stilte neergedaald over het terras, de bar en de eet-
zaal. Eensoort sluier vooral, van terughoudendheid,
stijfheid. In de hal zag ik de eigenaar langslopen met
een vreemde uitdrukking op zijn gezicht De obers
fluisterden tegen elkaar. Toen Giovanni, die mij
meestal bedient, me mijn wijn kwam brengen, vroeg
ik hem waar de spanning vandaan kwam die ik
dacht te voelen. Snel keek hij naar links en rechts, en
antwoordde: 'Dat komt door de twee Zweden, broer
en zus, die vanmorgen uit het water zijn gehaald.
lsol
DE NECROFIEL
Terwijl ze konden zwemmen als vissen, die twee!
Een van hen moet onwel zijn geworden, waarna de
ander te hulp wilde schieten. Tj"...verdronken, dat
laat je niet onberoerd... alsofze het expres hebben
gedaan, omdat ze niet alleen wilden sterven. . . Maar
wat een pech voor het hotel!'
Verder vertelde hij me dat de twee zwemmers
meteen na het ongeluk waren opgevist maar dat
ze niet meer gereanimeerd konden worden, dat de
nodige stappen alwaren ondernomen in Napels om
het consulaat van Zweden de ouders te laten inlich-
ten - die zouden waarschijnlijk met het vliegtuig
komen, dacht Giovanni - en dat de twee drenkelin-
gen misschien zelfs zouden worden vervoerd naar
hun eigen land om er te worden begraven. Voorlo-
pig lagen ze in de kleine grot bij het strand, omdat
daar buiten het seizoen toch niemand kwam en de
kleedhokjes al waren weggehaald.
Het leek of al mijn bloed naar mijn hart stroomde.
Ik zette een masker van verveelde onverschilligheid
op en deed alsof ik me in iets anders interesseerde.
Zotthet mogelijk zijn,vroegik me af. Zou het? En
zo ja, hoe dan?
Ik moest een feilloos plan uitwerken.
Binnen een uur had ik dat gedaan. Ik verliet het
[8r]
 GABRIELLE WITTKOP
hotel en nam de berijdbare weg naar de top van de
Faito, om er de duisternis af te wachten. Het was me
duidelijk dat de onderneming veel gevaren kende.
Een plotseling blaffende hond, een ontmoeting met
de inktvisvissers die bijna iedere nacht met grote
lampen hun buit gaan ophalen, iedere onverwachte
onderbreking kon mijn plan doen uitlopen op een
catastrofe. Maar ik was vastbesloten. Ik moest alleen
zorgeî dat ik snel en koelbloedig handelde. Terwijl
ik in het gewone leven nerveus, labiel en extreem
emotioneel ben, beschik ik over een flinke voorraad
kalmte en slagvaardigheid wanneer ik een dode
moet gaan halen. Dan word ik een ander mens, in-
eens een vreemdeling voor mezelf en tegelijkertijd
meer mezelf dan ooit. Ikben niet langer kwetsbaar,
niet langer ongelukkig, ik bereik als het ware de
kwintessens van mezelf, ik vervul de taak die het
lot voor me heeft voorbestemd.
Tegen tienen begon hetzo hard te regenen dat
het gevaar van vissers die gaan lampare op slag was
verdwenen. Het leek me een gunstig voorteken. Twee
uur later nam ik de weg naar Seiano, waar een betere
aanlegsteiger is dan bij Vico. Ik liet de auto achter in
een busgarage, een donkerbruine en roestige loods
lszl
DE NECROFIEL
met olievlekken op de grond, die nooit dichtgaat
omdat de deur niet goed meer sluit.
Er staan tegenwoordig alleen nog een paar krak-
kemikkige huizen van hoogstens tweehonderd of
driehonderd jaar oud op de plek waar zich ooit de
villa van Seianus bevond. Nergens brandde licht,
alleen de lantaarn op de punt van de pier knipperde
zwakjes, zoals iedere avond. Het enige wat ik hoorde,
was het gekletter van de regen en de branding tussen
de rotsen. Ik liep naar een bootje dat ik's middags
al had zien liggen, een oude kuip van houten plan-
ken die ik geluidloos losmaakte. Ik roeide naar het
strand van het hotel. Daar waren alle lichten ook uit.
Omdat ik er over de keien niet kon komen, deed ik
mijn broek uit, maakte de boot vast aan een rotspunt
en waadde door het water, dat tot aan mijn boven-
benen kwam, naar de grot. De nacht, het gefluister
van de regen, de stem van de zee en vooral de ge-
dachte aan wat ikging ontdekken, bedwelmden me
als alcohol. Ik tilde het zell op waaronder de twee
lichamen lagen en droeg ze eerTvoor een naar het
bootje. Daarna ging ik terug naar Seiano, zohard
roeiend als ik kon. Ik had nog geen tijd gehad om
mijn doden te bekijken, maar ze voelden licht aan
[8¡ ]
 GABRIELLE WITTKOP
als kinderen. Wederom verliep alles voorspoedig, al
moest ik iedere handeling twee keer verrichten. Ik
droeg de Zweden naar de auto, waar ik wel enige
moeite had ze naar binnen te krijgen. Ze warcn aI
stijf, maar het lukte me uiteindelijk om ze diagonaal
over de achterbank te leggen, tegen elkaar aan, ver-
borgen onder een deken.
Ik moet zeggen dat de lift omhoog nemen naar
mijn appartement een van de hachelijkste momen-
ten van de onderneming was. Dat probleem heb ik
trouwens ook alti¡d in Parijs en ik overweeg geregeld
om een appartement op de begane grond te huren
kopen dat handiger is voor mijn liefdesbetrekkingen.
Toen ik de jonge Zweden op mijn bed had geïn-
stalleerd, voelde ik me rijkelijk beloond voor alle
moeite die ik had gedaan . Ze wareneen jaar of zes-
tien, zeventien en ik had nog nooit zoiets moois
gezien als die twe e s amen . Z e leken onb es ch
veel op elkaar ,zonder twijfel waren het tweelingen.
De dood had hun gebruinde huid, waar een bijna
onzichtbaar laagje zout op lag, een goudtint gege-
ven die ongewoon bleek was, zoals de kleur van
een kaarsvlam. Allebei hadden ze een lang, seks-
loos lichaam - de bescheiden mannelijkheid van
ls+l
DE NECROFIEL
de jongen, en de borsten van het meisje die vrij-
wel niet-bestaand maar onvoorstelbaar begeerlijk
waren en me deden denken aan ik weet niet welk
engelachtig wezen. Hun krachteloze, zilverblonde
haar, de afwezigheid van wenkbrauwen boven hun
hevig gezwollen oogleden, hun uitstekende jukbeen-
deren - zoals die van ontvleesde schedels - en de
vervagende kleur van hun smalle paarse lippen: uit
alles bleek hun dodelijke predestinatie. Ze waren
vreemden in de wereld van de levenden, gemaakt
om te sterven, en de dood had hen van begin afaan
of met verve voorzien van zijn kenmerken.
Nu ze bij me zijn, durf ik nauwelijks dicht bij hun
schoonheid te komen.
Buiten is een storm opgestoken en de bomen in
Pausilippo zwiepen heen en weer. Enorme wolken
rollen door de hemel. De roedel van Hekate komt
rij felij k jankend voorbij.
lssl
 GABRIELLE WITTKOP
t7 oktober ry.
Ik heb hetzelfde gedaan als voor Suzanne: het per-
soneel weggestuurd, iedere interruptie verboden,
de verwarming uitgedaan en koude lucht laten bin-
nenstromen. Natuurlijk voel ik voor mijn mooie
engelen bij lange na niet de tedere genegenheid en
liefde die me verbonden met Suzanne, maar hun
pracht ontroert me en ikwit zelangbij me houden.
ß oktober ry...
Ikheb ze in elkaars armen gelegd, teder met elkaar
verstrengeld, de lippen van de broer tegen die van
de zus, het ingeslapen geslacht van de een tussen
de tere schaamlippen van de ander, dicht tegen de
spleet, zo bleek en zo fijn dat ik moest denken aan
die van het inktvismeisje, de braakster van zwart sap.
Ikwilde dat hun lichamen, die elkaar zo vaakheime-
lijk moeten hebben geroepen in het leven, eindelijk
met elkaar verenigd zouden zijnin de dood. Want
ik wist dat die twee van elkaar hadden gehouden als
[86]
DE NECROFIEL
de hemel van de aarde. Hij had haar meegetrokken
uit liefde, de diepte in, naar het zout en de algen,
het schuim en het zand, naar de kwallen die zich
roeren onder het oog van de maan en vervloeien
aIs zaad. Niet bij mij vierden ze hun verheven ver-
bintenis, maar precies toen ze, vastgeklampt aan
elkaar, gelijktijdig hun laatste adem uitbliezen in een
gedeelde extase, verenigd in het water zoals ooit in
het moedervocht, de baren van de zee en de baar-
moeder, herenigd in hun einde zoals ze versmolten
waren in hun oorsprong. Ze hadden hun kosmische
waarheid bereikt, ver van de leugenachtige wereld
van de levenden. Lange tijd keek ik naar ze, dank-
baar voor hun pracht als voor een verleende gratie.
Geen moment kwam het in me op om tussenbeide
te komen, om hun vereniging te verstoren met de
vervuilende aanraking van mijn levende vlees.
lszl
 ('Àö.tf.l.tsLl--ts w[l lKOP
20 oktober ry...
Mijn kuise voornemens hebben me gisteravond
even in de steek gelaten, ik
geef het toe. Ik was bij
hen gaan zittenop het bed en uit speelsheid beet ik
zachtjes in de nek van de jongen - of was het die
van het meisje? -, precies daar waar hij begint, net
onder de schedel, waar ik de rand van de hersenpan
onder mijn bovenlip voelde. Onwillekeurig begon
mijn mond aan een heerlijke reis, zacht langs de
wervelkolom naar beneden en naar boven bewe_
gend, zoals men door een grillig landschap trekt
waarin de lichte glooiingen als vanzelf overgaan in
de grotere golvingen van de bergen en de vlaktes.
Zo gingik van de ruigte van de rug naar de vallei
van de lendenen, krachtig en gevoelig
- een plek die
me altijd diep raakt - voordat ik mijn reis vervolgde
naar het kleine dorre plateau dat vlakvoor het ravijn
van geneugten ligt. Ook mijn handen volgden het
traject van mijn tong, als een onverschillige achter_
hoede. Tijdens de hele tocht bleef mijn geslacht on_
bewogen, het was voor mij niet meer dan een zedig
strelen. Maar toen mijn vingers het dal achter de
taille bereikten en mijn nagels langs die ene wervel
[8s]
DE NECROFIEL
streken die stilletjes sterk is omdat hij door osmose
de agressie van ceintuurs heeft geabsorbeerd, maak-
te de lust zich van me meester met een brute kracht
waarvan ik het bestaan vergeten was. Als een beze-
tene stak ik driftig mijn hoofd onder een dij - van
het meisje ofvan de jongen? - en plakte mijn mond
tegen het hemelse punt waar hun geslachten elkaar
raakten. Hun geslachten: twee kleine weekdieren,
zacht en teer en bedekt onder het laagje dauw dat
op de huid van de doden verschijnt wanneer het
vlees gaat bederven. Door de opwinding was ik
in een soort waan geraakt, en nauwelijks begon
ik gepassioneerd de plek te likken waar de twee
prachtige doden mijn verlangen bijeenbrachten, of
ik dacht dat ik zelf doodging en bevloeide mezelf
kreunend. En behoorlijk onverwachts trouwens,
want het was me al maanden niet meer gelukt om
in extase te geraken.
lsgl
 GABRIELLE WITTKOP
22 oktober ry.
Mijn engeltjes stralen een regenboog uit. Wat zijn
ze mooi. Hun eenwording: Trionfo della Morte...
z8 oktober ry..
Zo nu en dan verander ik hun houding, want mijn
mooie doden met hun witte nagels gaan achteruit.
Ze hebben hun droevige donkere monden geopend,
hun halzen knakken als door de vorst aangetaste
stelen, hun huid slaat paarsig en groen uit, hun ge-
slachtsdelen vervormen.
De droge geur van de zijdevlinder ben ik allang
vergeten,.h_"],t! r" de geur van rottend vlees die
zich verspreidt. Een plas van hetzelfde zwarte sap
als het inktviskind uitspuwde, verspreidt zich onder
de buik van mijn engeltjes, ranzige inkt die door
het matras heen dringt en op de grond drupt, een
hevig stinkend vocht dat me benevelt als dat van
de mandragora. De vloeistof komt langzaam uit
Iso]
DE NECROFIEL
ze, zoals water uit een oeroude bron, hij klokt met
een beschroomde stem over de rand van hun inge-
wanden, spat op en sijpelt naar beneden. Hun ogen
vallen naar binnen, de schedel in, zoals ooit die van
de heerlijke, oude Marie-feanne. Het is alsof ik al
mijn doden terugvind in hen, ook al heeft geen van
allen die ik heb liefgehad ooit zoh vergevorderde
staat bereikt. Zelfs de kleine Henri niet.
jo oktober ry..
Voor de derde keer al wordt er druk aan mijn deur
geklopt en aangebeld. Slecht teken. De conciërge
roept me: 'Don Luciano! Don Luciano!'Ikhoor ge-
fluistet gepraat, ingehouden geschreeuw, het geluid
van voetstappen.
Ik wil niet naar buiten. Sinds gisteren heb ik niets
meer gegeten, maar het doet er niet toe. Ikheb nog
wat whisky en kraanwater, zijhet vreselijk gechlo-
reerd. Soms denk ik dat ik mijn engeltjes overeind
zie komen en door het appartement zie lopen, waar-
bij ze goed opletten of ik niet kijk.
lsrl
 uåDÃl_cLIr-ú wll I lt(Jr

3l oktober ry. Nog maar één.

Ik klk op mijn horloge. Over een paar uur is het
Ze hebben zojuist iets onder mijn deur door gescho- november.
ven, ikhoorde het minuscule geritsel heel duidelijk. November, die altijd iets onverwachts voor me
In de deuropening van de kamer zie ik op het don- in petto heeft, zelß als het altijd al voorzien was...
kere marmer van het halletje al een dreigende witte
platte punt liggen, nog half op de drempel, een pijl
die mijn wereld verbindt met die van de levenden.
Langzaam loop ik ernaartoe, buig voorover en
trek eraan, hopend dat hij in een rookwolk op zal
gaan, als een slecht waanbeeld. Maar nee. Een be-
richt. Ik wil het niet lezen in de slaapkamer, de tem-
pel van de dood, en ook niet in de salon, maar op
een banale pleh de badkamer of de keuken. Het
wordt de keuken. Terwijl ik de envelop openmaak,
weet ik al wat erin zit.Aanmaning van de questure,
zoals het hoofdbureau van de politie hier heet, van-
wege 'een zaak die u aangaat'. Internationale vaktaal,
Esperanto voor uitschot. 'Een zaak die u aangaat'...
Ikleg het papier op de keukentafel,langzaam, heel
Iangzaam, en zodra het gelige formulier vol officiële
stempels en vingerafdrukken het geplastificeerde
tafelblad raakt, weet ik dat er nog maar één zaak is
die mij aangaat.

Igz]
 'Il¿ þan geen mooíe vrouru o-f aantrelekelijke nøn
zíen zonder haar of hem nrcteen dood te utensen.,

Lucien is antiquair en verzamelaar in parijs.

HU ir een liefhebber van Japanse nersukes
- en van doden, die h¡ meeneemt naar de
halßchaduw van zijn appartement. Of ze nu
Henri heten of Suzanne,één ding hebben ze
gemeen: de blauwbleke huid, de starre blik,
de geluidloze lippen. En allen worden ze be-
mind.

In elegante dagboekaantekeningen tekent Lu-

cien zijn affaires mer de doden op. De necrofiel,
een schandaalroman rit tg7z, is nu voor het
eerst in het Ncderlands vertaald. Een inge-
togen geschreven macaber kleinood, waarin
Gabrielle Wittkop ons laat kennismaken met
het verboden genot van een tedere minnaar
wiens tragiek het is dat hij telkens weer, en
al na enkele dagen, aßcheid moet nemen van
zijn geliefcle.

'Een juweeltje.'- k Fþaro

l )t' I ;r'rr.st' ( i.rb'iellt' Wittk.p ( rr;:.-:.':) \\ :ìs (,elì i.eelzi jtlis st'lr li j fìtt'r' r'.rr r
11)nìllì\. r'erllllcn ('lì e\\iì\'\. lll llt't tìoor-tlt,nrrzi\ [rr,zt,tte l):rr-i \(
r't'n lrorrroreksrrt'lt' | )tritst' tlt'rt'r.tcur. tlit. zr, [rij zit lr I
DE NECROFIEL
ortlt't'tlrukt'll ('t) rìì('t rr it' zij rr,r tlt, oor.log ttrlutr..lr,. WITTXOP. GABRIELLE