Εμείς οι Χριστιανοί γνωρίζουμε την υφιστάμενη εξαιτίας της

αμαρτίας απομάκρυνση από τον Θεό και έχουμε ανάγκη της

λύτρωσης δια του Ιησού Χριστού καθώς και των Μυστηρίων της
Χάριτος. Κατά τον Πλωτίνο, ενυπάρχει στον άνθρωπο το «κέντρον
ψυχῆς», το οποίο παραδέχθηκαν ο Αριστοτέλης και άλλοι φιλόσοφοι
μετά από αυτόν, ως νοῦν ποιητικόν χωριστόν, ἀμιγῆ, ἀπαθῆ και ως
άκτιστο σημείο της ψυχής, μέσῳ του οποίου συντελείται η θέωση,
αφού ο άνθρωπος υψώνεται προς τον Θεό μετά από πολλή άσκηση,
προσευχή, ύψιστη αρετή και προσπάθεια.
Αυτό θέλει να εκφράσει με άλλα λόγια και ο Στ. Ράμφος
λέγοντας «H τελείωση ανοίγει την ψυχή επειδή προσθέτει αγάπη
στην πράξη μας. Τις βιοτικές ανάγκες μας αποφασίζει η υπέρλογη
πραγματικότης του πυρετού αυτής της ζωής. Δεν είναι το παν η ζωή·
το παν είναι η πληρότητα της ζωής. Στερούμενοι υπερβατικού
στόχου ενδέχεται να επιτύχωμε κοινωνική ισορροπία και ασφάλεια,
μένουμε πάντως αιχμάλωτοι ενός ιδιοτελούς Εγώ. Όπου
ανιδιοτέλεια εκεί έσχατο νόημα και όραμα ανώτερης ζωής»
Ο Απόστολος Παύλος το έχει ήδη διατυπώσει απλούστερα
στην προς Ρωμαίους Επιστολή του με δώδεκα και μόνον λέξεις: «ἡ
ἀγάπη τῷ πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται· πλήρωμα οὖν νόμου ἡ
ἀγάπη». Δηλαδή η αγάπη δεν κάνει κακό στον συνάνθρωπο. Διότι η
αγάπη είναι η εφαρμογή της εντολής. Έχει προηγουμένως αναλύσει
αυτό το σημείο λέγοντας ότι : «Μηδενὶ μηδὲν ὀφείλετε εἰ μὴ τὸ
ἀγαπᾶν ἀλλήλους. ὁ γὰρ ἀγαπῶν τὸν ἕτερον νόμον πεπλήρωκε· τὸ
γὰρ οὐ μοιχεύσεις, οὐ φονεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐκ ἐπιθυμήσεις, καὶ εἴ
τις ἑτέρα ἐντολή, ἐν τούτῳ τῷ λόγῳ ἀνακεφαλαιοῦται, ἐν τῷ,
ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν».
Ασφαλώς ο λόγος του Αποστόλου για το περιεχόμενο της
αγάπης κορυφώνεται στην Προς Κορινθίους Α΄ Επιστολή του, στο
κεφάλαιο 13, που έχει χαρακτηριστικά αποκληθεί Ύμνος της
Αγάπης. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι σαφέστατο: « ... Η
ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ
περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ
παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ,
συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα
ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει ...».