Αρχιμανδρίτης Δημήτριος Πολιτάκης

Ιεροκήρυκας Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Κυριακή ΙΕ΄Ματθαίου
( Ματθ΄, κβ΄35 - 46 )

«Η Καινή Αγάπη»

Σήμερα ο ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει στο κείμενό του, ότι

ένας ερμηνευτής του νόμου, ένας νομικός, πλησίασε τον Χριστό με
διάθεση να Τον «πειράξει», να Τον προκαλέσει, να Τον φέρει σε
δύσκολη θέση, γι’αυτό Του έθεσε ένα ερώτημα που είχε σχέση με την
αξιολόγηση των εντολών : «Διδάσκαλε, ποία εντολή μεγάλη εν τω
νόμω;».
Η στάση του νομικού απέναντι στον Ιησού έδωσε την αφορμή σε
Εκείνον να μιλήσει για την αγάπη την οποία χαρακτήρισε βάση και
θεμέλιο της πνευματικής ζωής και δυνατότητα σωτηρίας.
Ο Ιησούς κάνει λόγο για την αγάπη προς τον Θεό αλλά και προς
τον κάθε άνθρωπο που είναι εικόνα του Θεού και αναφέρει συγκεκριμένα
: «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης
τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου,
καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Με την αγάπη ο άνθρωπος αποκτά την
ικανότητα της υπέρβασης του εγωϊσμού και δέχεται τη Χάρη του Θεού.
Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας ο άνθρωπος αγαπά τον
Θεό όταν αγαπά τον πλησίον του, το συνάνθρωπό του, τον οποίον
οφείλει να αντιμετωπίζει ως εικόνα του Δημιουργού. Δίκαια λοιπόν, ο
Ιωάννης ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής της αγάπης γράφει : «όποιος
ισχυρίζεται ότι αγαπά τον Θεό τον οποίο δεν έχει δει με τα μάτια του και
μισεί τον αδελφό του τον οποίο βλέπει, είναι ψεύτης.». Άρα, προϋπόθεση
της αγάπης προς τον Θεό είναι η αγάπη προς το συνάνθρωπο.
Ο Χριστός απέδειξε με τη ζωή Του, ιδιαίτερα με την εκούσια
σταυρική θυσία Του, ότι είναι Θεός αγάπης και αυτήν την «καινή αγάπη»
ζητά από όλους εμάς που ισχυριζόμαστε ότι πιστεύουμε τα λόγια Του και
ακολουθούμε το παράδειγμά Του.
 Η αγάπη αποτελεί θεϊκή αρετή, άλλωστε η ίδια η ύπαρξη του Θεού
είναι καρπός αγάπης. Η ενανθρώπισή Του, η αποκάλυψη της αλήθειας
από τον Ίδιο, η ίδρυση της Εκκλησίας και η θυσία Του πάνω στο Σταυρό
είναι απόδειξη της ατελεύτητης αγάπης Του προς το ανθρώπινο γένος.
Η αγάπη δεν αποτελεί ιδεολόγημα η φιλοσοφία αλλά στάση ζωής,
«ζωή εν μετανοία», που έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα να φέρει σε
συνάντηση τον άνθρωπο με τον Θεό και τανάπαλιν. Μία συνάντηση
μοναδική και σωτήρια που επιτυγχάνεται μέσα στη μυστηριακή ζωή, στο
κοινό Ποτήριο της Ζωής.
Η αγάπη προς τον Θεό προϋποθέτει την αγάπη προς τον πλησίον
τον οποίον οφείλω να δέχομαι και να αποδέχομαι χωρίς να περιμένω
ανταπόδοση, χωρίς να τον κρίνω ή να τον κατακρίνω. Όμως, για να
μπορέσω να αντιμετωπίσω σωστά το συνάνθρωπό μου, πρέπει πρώτα να
έχω αντιμετωπίσει κατάλληλα τις δικές μου αμαρτίες και τα ποικίλα
ελαττώματά μου, έτσι θα καταλάβω πραγματικά και θα αισθανθώ την
όποια πτώση του άλλου ανθρώπου με κατανόηση και υπομονή στα λάθη
και τις αδυναμίες του.
Η αγάπη προϋποθέτει ανιδιοτέλεια, λεπτότητα, ευγένεια, διάκριση,
ταπείνωση, διδακτική σιωπή και προσευχή. Με την έμπρακτη εφαρμογή
των προαναφερόμενων αναπαύουμε τον πλησίον και αναπαυόμαστε,
σώζουμε και σωζόμαστε, το θείο έλεος πλημμυρίζει την ύπαρξή μας και
η Χάρη του Θεού κατευθύνει τη ζωή μας.
Φίλοι μου ...
Για να αγαπήσουμε ειλικρινά τον Κύριο και Θεό μας πρέπει να
αγαπήσουμε το συνάνθρωπό μας όπως αγαπάμε τον εαυτό μας. Ο λόγος
του Χριστού δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας.
Για να αγαπήσουμε ειλικρινά τον Κύριο και Θεό μας πρέπει να
αποδεχτούμε το λόγο του Θεού που φανερώνει ότι η αγάπη προς όλους
πρέπει να είναι αυθεντική και ανιδιοτελής.
Για να αγαπήσουμε ειλικρινά τον Κύριο και Θεό μας πρέπει να
επιτρέψουμε στην «Καινή Αγάπη» να πλημμυρίσει την ύπαρξή μας.
Έτσι, θα γίνουμε χρήσιμοι στη σωτηρία των ανθρώπων ... και τη
δική μας.
Ας επιλέξουμε.