Απάθεια ή η αιώνια αγάπη του Θεού!

Γράφω αυτό το κείμενο με κάποια ψυχική ένταση! Μία φίλη μου, διαβάζοντας τις
αναρτήσεις περί δικαιοσύνης, με αγωνία με ρώτησε αν υπάρχει όντως έλεος...αν ο Θεός
τιμωρεί με διαφόρων ειδών συμφορές τις αμαρτίες μας (αυτά τα άκουγε από κηρύγματα)!
Πού πήγαν αδελφοί μου 2000 χρόνια κατήχησης; Τι ακούνε τα αυτιά των πιστών από κάθε
αθεολόγητο ιεροκήρυκα... που εξαπολύει τη μαυρίλα της καρδιάς του από άμβωνος; Από
ένα σημείο και πέρα το θέμα είναι ψυχαναλυτικό και όχι θεολογικό...ο κάθε ιεροκήρυξ
νιώθει ελεύθερος να «ξεράσει» τα κόμπλεξ του στο ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο
Χριστός... όχι το δικό του ποίμνιο...του Χριστού! Πρέπει αγαπητές και αγαπητοί να
συλλαβίσουμε εξ αρχής το χριστιανικό αλφάβητο...να πούμε τη θεολογική αλφαβήτα!

Θα προσπαθήσω να γράψω όσο πιο απλά γίνεται...αλλά και με θεολογική βάση. Ο

Τριαδικός Θεός είναι απαθής και αμετάβλητος. Τι σημαίνει αυτό; Δεν σημαίνει πως είναι
αναίσθητος και αδιάφορος, αλλά πώς δεν γίνεται αντικείμενο πάθους, αλλοίωσης: Ο ΘΕΟΣ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ. Είναι ο Παντοκράτωρ! Το απόλυτο Υποκείμενο κάθε ενέργειας, ο
ενεργών και ποτέ ενεργούμενο... δεν γίνεται αντικείμενο ενέργειας, δεν είναι παθητικός,
αυτό σημαίνει απαθής. Ο Θεός, δηλαδή, δεν επηρεάζεται από κάτι έξω αυτού. Εφόσον ο
Θεός είναι απαθής και εφόσον είναι η πηγή κάθε ζωής, χαράς και ευλογίας και εφόσον ο
Θεός, κατά τον Ιωάννη, είναι Αγάπη, αυτό σημαίνει πώς η αγάπη εκπηγάζει από το ίδιο του
το είναι! Η αγάπη είναι ο τρόπος της τριαδικής του ύπαρξης, ο Θεός δεν μπορεί παρά να
είναι αγάπη και μόνο αγάπη και ο Θεός δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό του!

Με λίγα λόγια, ο Θεός δεν περιμένει να αγαπηθεί για να αγαπήσει, αγαπά πρώτος, αγαπά
γιατί έτσι...γιατί αυτός είναι, αυτός είναι ο τρόπος της ύπαρξης του. Ο Τριαδικός Θεός έχει
την πρωτοβουλία της αγάπης. Αυτό σημαίνει απαθής! Εμείς οι άνθρωποι περιμένουμε
πρώτα να αγαπηθούμε για να αγαπήσουμε, έτσι ξεκινάμε τη ζωή μας, από την απόλυτη
εξάρτηση στη φροντίδα του άλλου...Η μαμά και ο μπαμπάς μας μαθαίνουνε την αγάπη! Και
όπως είπε και μία μεγάλη ψυχαναλύτρια (η Φρανσουά Ντολτό ή Άλις Μίλλερ, θα σας
γελάσω): Δεν μπορούμε να δώσουμε ως μεγάλοι αυτό το οποίο δεν πήραμε ως μικροί.
Πήραμε αγάπη; Θα δώσουμε αγάπη! Πήραμε μίσος και απόρριψη, τότε ή θα δώσουμε στον
κόσμο πίσω αυτά τα οποία μας έδωσε...θα του τα επιστρέψουμε στα μούτρα! Ή θα
γυρεύουμε σαν τους πεινασμένους για ψίχουλα αγάπης και αποδοχής. Ο Θεός όμως δεν
είναι ένα ψυχολογικό υποκείμενο που μεταβάλλεται στην πορεία του χρόνου ή που αλλάζει
διαθέσεις: ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΘΗΣ. Ο Θεός δεν λέει: «για κάτσε να δω, με αγαπάει ο τάδε ή η τάδε,
κάνει αυτά που λέω; Αν ναι, τότε και μόνο τότε θα τον αγαπήσω, αν όχι θα τον στείλω στην
κόλαση». Η απάθεια του Θεού εξασφαλίζει την αγάπη του ακόμα και για τους αμαρτωλούς,
διότι ο Θεός υπάρχει αγαπώντας. Δεν περιμένει να αγαπηθεί για να αγαπήσει. Και εφόσον
απαθής, άρα και η αμαρτία δεν είναι μια ενέργεια που προσβάλλει τον Θεό. Δηλαδή,
αμαρτάνοντας δεν παθαίνει ο Θεός κάτι!

Ο Θεός δίνει, δίνει, δίνει άπληστα (τι άλλο είναι το δόγμα του ομοουσίου, αν όχι το
απόλυτο δόσιμο της ίδιας της ουσίας του Θεού, την οποία ο Πατέρας δίνει στον Υιό και στο
Πνεύμα;). Επίσης ο Θεός είναι αμετάβλητος, δεν ζει τη δίνη των ψυχολογικών και των
συναισθηματικών μεταπτώσεων των ανθρώπων, δεν αγαπά τον Αντρέα σήμερα και αύριο
επειδή ο Αντρέας αμάρτησε τον μισεί!!! Αγαπάει σταθερά, αδιάκοπα και αδιάπτωτα,
αιώνια: διότι ακριβώς δεν είναι ένα ον που μεταλλάσσεται στη ροή του χρόνου. Έλεος πια
με τον κάθε έναν ρασοφόρο ή θεολόγο ειδωλολάτρη που μετατρέπει τον Τριαδικό Θεό σε
πανίσχυρο και εμπαθή Δία ή σε πολεμοχαρή Άρη. Δεν άκουσαν ποτέ αυτοί οι κύριοι ότι
κάποιος Χριστός σταυρώθηκε συγχωρώντας, δεν τους το είπανε...δεν το είδαν στις ειδήσεις;
Ο Θεός δεν μεταβάλλει τις διαθέσεις του απέναντι στον άνθρωπο...αγαπά γιατί είναι Θεός
(δεν πας να έχεις σκοτώσει και τη μάνα σου....αλλά μην το κάνετε, δεν το συνιστώ)! Εδώ τον
γιο του σκότωσαν. Άρα ο Θεός δεν στέλνει ποτέ κανένα κακό γιατί δεν θα ήταν Θεός, δεν θα
ήταν ο (τριαδικός) εαυτός του! Όχι μόνο κακά δεν προέρχονται από τον Θεό, αλλά μόνο
καλά: «πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ
πατρὸς τῶν φώτων, παρ' ᾧ οὐκ ἔνι παραλλαγὴ ἢ τροπῆς ἀποσκίασμα», όπως λέει και ο
Ιάκωβος, στην επιστολή του. Εδώ μέχρι και ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει ότι ο Θεός στην
κόλαση θα δίνει αγάπη μέχρι και στον διάβολο, αλλά ο διάβολος δεν θα παίρνει! Και ο
Ισαάκ ο Σύρος μιλάει για τις φλόγες της κόλασης, που δεν είναι παρά η αγάπη του Θεού και
βιώνεται ως φωτιά από όσους παραμένουν κλειστοί σε αυτήν την αγάπη!

Κάτι τελευταίο και περί δικαιοσύνης, με λίγο πιο δογματικό τρόπο: η δικαιοσύνη είναι το
θέλημα του Θεού (όχι κάποιος αφηρημένος νόμος), το θέλημα του Θεού είναι να μοιραστεί
τη ζωή του με τους ανθρώπους, αμαρτία είναι ότι αντιστρατεύεται το θέλημα του Θεού και
ότι εμποδίζει τον σκοπό του! Άρα αμαρτία είναι να μην σωθεί ο αμαρτωλός, να μην χαρεί
την ζωή του Θεού. ΑΡΑ: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΙ Ο
ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ.