Królestwo Fiore. Neutralne państwo liczące siedemnaście milionów populacji.

Jest światem
magii. Tutaj magia na co dzień jest przedmiotem handlu. Jest to integralna część życia ludzi.
Są i tacy, którzy zarabiają magią na życie. Tacy ludzie nazywani są magami. Magowie
należą do różnych gildii, wykonując prace na zlecenie. W kraju jest niezliczona ilość takich
gildii. A w określonym mieście znajduje się określona gildia. Była sobie gildia, w której
kiedyś, a raczej nadal rodzą się legendy. Ta gildia zwie się… Fairy Tail!”

***

Miasto portowe Hargeon

Alicia od początku wiedziała, że nie powinna się zgadzać. Nie powinna zwracać uwagi na
błagalne spojrzenia Natsu i Happy’ego. Nie powinna dać się przekonać propozycji
postawienia babeczki karmelowej, którą tak kochała. Ale oczywiście musiała zignorować to
przeczucie i odpowiedzieć „Tak.”, bo jakżeby inaczej? Chociaż w sumie… mogło być gorzej.
Mogłaby utknąć w jednym pomieszczeniu z Erzą. Z tego nie miałaby szans wyjść bez
szwanku.

Mimo wszystko, dziewczyna zdecydowanie nie była w zbyt komfortowej sytuacji. Siedziała
w jednym przedziale pociągu ze swoim chorującym na chorobę lokomocyjną bratem – Natsu
i jego irytującym, niebieskim kotem ze skrzydłami. Jedynym powodem, dla którego jeszcze
nie popełniła samobójstwa był fakt, że chłopak oplatał ją rękami i nogami, przez co nie
mogła się ruszyć.

Siedzieli w takiej pozycji przez jakieś trzy godziny, do momentu, w którym pojazd zatrzymał
się, a Alicia i Natsu mogli wreszcie się z niego wygrzebać. To znaczy, dziewczynie udało się
wygrzebać, podczas gdy jej starszy brat doszedł jedynie do drzwi i runął na podłogę. Gdyby
nie interwencja Happy’ego (tego niebieskiego kota) i młodszej z rodzeństwa, zostałby w tym
pociągu do końca trasy pojazdu.

Szczerze mówiąc, gdyby ktoś zobaczył tą dwójkę na ulicy, w życiu nie domyśliłby się, że
patrzy na rodzeństwo. Nie byli do siebie ani trochę podobni. Natsu miał rozczochrane,
różowe włosy oraz szare oczy. Był niezwykle energiczny i cały czas pakował się w kłopoty.
Zawsze chodził z rozpiętą koszulką i tym swoim dziwnym, białym szalikiem. Alicia natomiast
była fioletowooką brunetką z włosami do ramion, której ubrania i parasolka wyglądały, jakby
dziewczyna zerwała się z jakiegoś pogrzebu. Nigdy nie pakowała się w kłopoty i nie miała
problemów z większością dziedzin związanych z nauką. Jakim cudem tak różna dwójka
osób była rodzeństwem? Tego nie wie nikt. Ale wszyscy, którzy ich znali wiedzieli, że-

***
Sklep magiczny

Yumi nienawidziła trzech rzeczy: pająków, herbaty i zakupów ze swoją obsesyjnie

zainteresowaną gildią Fairy Tail kuzynką o imieniu Lucy. Wiele razy błagała bogów o
usunięcie tych problematycznych przedmiotów (zgadza się, kupowanie także uważała za
przedmiot) ze swojego życia, ale nie! Oczywiście wszystkie jej obiekty nienawiści musiały
lgnąć do niej, jak komary do krwi. Pająki musiały znikąd spadać na nią z nieba, nieznajomi
bez przerwy proponowali jej herbatę, a Lucy nie odpuszczała i zabierała dziewczynę do
coraz to nowszych i dziwniejszych sklepów. Tak samo było tego dnia. Gdy tylko obie
przybyły do miasta Hargeon, Lucy siłą zaciągnęła Yumi do najbliższego sklepu magicznego.
Nic jej się nie spodobało, więc spytała sprzedawcę o inne zakłady z produktami dla magów,
ale odpowiedź także jej nie zadowoliła.

- Jest tylko jeden sklep magiczny w mieście?! – zapytała oburzona. Z taką miną naprawdę
wyglądała, jakby pochodziła ze zwykłej mieściny. Chociaż w sumie… z tymi blond, długimi
włosami i brązowymi oczami zawsze tak wyglądała. Zresztą z Yumi było podobnie. Miała
długie do pasa, biało-granatowe loki i czarne jak noc tęczówki. W żadnym aspekcie nie
przypominała arystokratki, którą – podobnie jak jej kuzynka – w rzeczywistości była. Lucy
pochodziła z szanowanego rodu Heartfilia, a jej towarzyszka wywodziła się z dynastii, która
dawniej rządziła Fiore – rodziny Raven.

- Tak. Ponieważ rybołówstwo jest bardziej opłacalne niż magia. – odpowiedział odrobinę
zdezorientowany sprzedawca – Tylko niecałe dziesięć procent mieszkańców zna się na
magii, więc sklep utrzymuje się głównie z podróżnych.

- A więc zmarnowałam tutaj czas… - westchnęła blondynka i spojrzała na czarnooką –

Znalazłaś coś ciekawego?

- Wiesz… - zaczęła niepewnie Yumi.

- No już, już, proszę tak nie mówić. – przerwał jej staruszek siedzący za ladą – Proszę się
rozejrzeć. Mam sporo nowiuśkiego towaru. – wyjął z szuflady jakąś różową kartę – Te
Magiczne Kolory są prawdopodobnie bardzo popularne wśród dziewcząt. W zależności od
nastroju ubrania zmieniają kolor. – potarł palcem przedmiot, a jego dawniej żółta bluza
została przefarbowana na fioletowy.

- Mam już taki. – powiedziała znudzona Lucy, podczas gdy sprzedawca dalej bawił się
magiczną kartą krzycząc „O tak!” – Szukam jakichś silnych kluczy do bram.

- Bram, tak? – zainteresował się staruszek, a blondynka spojrzała na niego pełnym nadziei
wzrokiem – Są bardzo rzadkie…

Nagle uwagę dziewczyny przykuł pojemnik ze srebrnym kluczem. Oczy jej zabłysły.

- To mały szczeniaczek, Biały Pieseczek! – uśmiechnęła się od ucha do ucha. Yumi ciężko
było uwierzyć, że jest kuzynką tak zmiennej osoby.

- Ten akurat silny nie jest… - skomentował sprzedawca.

 - Dobra, dobra. – zignorowała to brązowooka – Ile kosztuje?

- Dwadzieścia tysięcy kryształów.

- Ciekawe ile kosztuje? – powtórzyła.

- Już mówiłem, dwadzieścia tysięcy kryształów.

Lucy chwilę się zastanowiła, usiadła na ladzie i przybrała najbardziej uwodzicielską pozę,
na jaką było ją stać.

- No weź, ile tak naprawdę kosztuje, przystojniaczku? – zapytała najsłodszym możliwym

tonem. Yumi naprawdę nie była w stanie uwierzyć, że to jej kuzynka.

***

Yumi i Lucy właśnie wyszły z magicznego sklepu i skierowały się do centrum Hargeon.
Druga z wymienionych zdecydowanie była nie w humorze i gdyby wzrok mógł zabijać,
blondynka byłaby winna masowemu morderstwu.

- Dał mi tylko tysiąc kryształów upustu. – żaliła się kuzynce, która miała jej coraz bardziej
dość – Czyli mój wygląd jest wart tylko tyle?

- Nie załamuj się, Lucy. – spróbowała pocieszyć ją białowłosa – Jestem pewna, że jest wart
dużo więcej.

- Tanio! – brązowooka kompletnie ją zignorowała – Wkurzyłam się.

„Nie zauważyłam, wiesz?” – pomyślała jej towarzyszka.

- A jeszcze bardziej się wkurzyłam, bo to się dzieje naprawdę. – nagle blondynka całkowicie
się uspokoiła i spojrzała pod katedrę. Yumi powędrowała wzrokiem w to samo miejsce. Stał
tam jakiś człowiek, prawdopodobnie mag, wokół którego stał całkiem spory tłum – Sławny
mag przybył do miasta?!

- To Salamander-sama! – krzyknęły jakieś przebiegające obok dziewczyny.

- Salamander? – zapytała Raven.

- Ten od magii ognia, której nie można kupić w żadnym sklepie? – podekscytowała się Lucy
– Jest w tym mieście?!

Blondynka natychmiastowo zapomniała o złości, sprzedawcy i swojej kuzynce, a następnie

pobiegła w stronę tłumu.

- Hej! – krzyknęła Yumi – Zapomniałaś o mnie! Lucy!

***

Alicia od jakiejś godziny razem z Natsu i Happym błąkała się po ulicach Hargeon. Nadal nie
mogła uwierzyć, że zgodziła się na tą głupią propozycję swojego brata. Kimkolwiek ten
„salamander” by nie był, zdecydowanie nie mógł to być Igneel. Co wielki smok mógłby robić
w portowym miasteczku? Mimo wszystko, widząc pełne nadziei spojrzenie różowowłosego,
nie miała serca mu o tym powiedzieć.

- Niech to, znowu musiałem jechać pociągiem. – żalił się Natsu.

- Nic nie poradzisz na chorobę lokomocyjną. – skomentowała czarnowłosa poprawiając

swoją fryzurę – Wracać też tak będziemy.

- Cooooo?! – zapytał jej towarzysz – Jak to?! Nie możesz nas przenieść w powietrzu czy
coś?

- Oczywiście, że nie! – odrzekła fioletowooka – Nie będę marnować swojej magii na takie
błahostki.

- Masz po prostu lęk wysokości. – skomentował Happy, który po zobaczeniu wkurzonego

spojrzenia Alicii ukrył się za szarookim – To znaczy…

- Umieram z głodu… - przerwał im różowowłosy – Nie masz jakichś pieniędzy albo czegoś
do jedzenia, Alice?

- Nie zdążyłam zapakować. – odpowiedziała dziewczyna – Mam przy sobie tylko parasolkę i
swoje klucze do bram.

- Wiesz, zawsze możemy upiec tego twojego lisa. – mruknął niezadowolony chłopak.

- srae-chan nie jest do jedzenia! – krzyknęła brunetka kompletnie innym tonem niż
wcześniej i zdzieliła brata po głowie – Zwariowałeś?!

Natsu kompletnie to zignorował i spojrzał przed siebie dużo poważniejszym wzrokiem. Alicia
miała wrażenie, że atmosfera nagle się oziębiła.

- Happy, Alice. – zaczął szarooki – Tym „salamandrem” jest Igneel, co nie?

Fioletowookiej zastygła krew w żyłach. Nie było szans, żeby plotki opisywały smoka. Na
szczęście z opresji wybawił ją kot.

- Jasne! Wątpię, by ktoś inny mógłby być nazywany ognistym smokiem.

Czarnowłosa odetchnęła z ulgą. W takich momentach naprawdę cieszyła się z faktu, że ich
niebieski towarzysz jest razem z nimi.

Nagle, tuż przed wyjściem z alejki ich wzrok napotkał spory tłum dziewczyn, z którego
słychać było piski typu „Salamander-sama!”, „Jesteś taki wspaniały!” albo „Rozpal mnie!”.
Teraz brunetka nabrała całkowitej pewności, że ten „ognisty smok” nie był Igneelem.
Niestety jej brat nie był na tyle inteligentny i bez wahania, razem z Happym rzucił się w
kierunku grupki. Alicia westchnęła i poszła spokojnym krokiem za nim.

***

Yumi poczuła się odrobinę zawiedziona. Ten „potężny mag” nie prezentował się zbyt dobrze.
Miał czarne włosy i oczy, a na sobie nosił bordowe spodnie oraz ciemnofioletową pelerynę.
Był brzydki, irytujący, słaby i źle się ciemnookiej kojarzył. A na dodatek kompletnie nie
szanował przestrzeni osobistej innych! (To nie tak, że sama dziewczyna ją szanowała, ale
chciała po prostu znaleźć coś przeciwko niemu) Wkurzały ją też te dwa pierścienie, które
znajdowały się na jego palcach. Pachniały bardzo dziwnie. Sądząc po reakcji Lucy i innych
obecnych tam osób, jeden z nich miał w sobie zaklęcie miłości. Teoretycznie czarnooka
byłaby w stanie je zdjąć, ale w całej tej irytującej sytuacji jakoś o tym wszystkim zapomniała.

Yumi nawet nie spostrzegła się, kiedy stojąca obok niej blondynka zaczęła patrzeć na
„potężnego maga” z uwielbieniem. Gdy tylko białowłosa to zobaczyła, zaczęła trząść swoją
kuzynką i krzyczeć „Nie poddawaj się!”, „Wciąż jesteś jeszcze młoda!” oraz „Nie umieraj!”.
Tłum dziewczyn był tak zajęty „Salamandrem-sama”, że nawet tego nie zauważył. Może to i
dobrze?

Nagle przez tłum przepchnął się jakiś różowowłosy chłopak z szarymi oczami, który ubrany
był w czarno-złote spodnie, kamizelkę w tym samym kolorze, czerwony płaszcz oraz biały,
dziwny szalik.

- Igneel! – zawołał nowoprzybyły z wyrazem niepohamowanej radości na twarzy. Nagle jego

mina się zmieniła i zapytał – Kim, u licha, jesteś?

Lucy natychmiast wyrwała się spod wpływu zaklęcia, a czarnowłosy zgiął się w pół, jakby
został dotkliwie zraniony. Po chwili jednak się uspokoił.

- Wystarczy, jeśli powiem „Salamander”? – „Dziwny szalik”, jak nazwała szarookiego Yumi,
był już dwadzieścia metrów dalej – Już poszedł!

Z tłumu wypadło kilkoro dziewczyn, które zaczęły szarpać i bić różowowłosego krzycząc
„Aleś niegrzeczny!”, „Taa! Salamander-sama jest niesamowitym magiem!” i „Przeproś go!”.

- Co z nimi nie tak? – jęknął chłopak.

- No już… dajcie już spokój… - powiedział „potężny mag” zakrywając twarz dłonią – Nie
miał niczego złego na myśli.

- Jakiż on miły! – westchnęły jego fanki.

Brunet wyjął skądś białą tabliczkę, podpisał się na niej, a następnie podał ją szarookiemu ze
słowami „Masz autograf. Możesz się pochwalić znajomym.”. Różowowłosy spławił go,
jednocześnie zostając wrogiem publicznym numer jeden wśród tłumu zgromadzonych
dziewczyn. Jak nietrudno było się domyślić, skończył w śmietniku.
W tym samym czasie „Salamander” odleciał na swoim fioletowym płomieniu.

- Dzisiaj wieczorem urządzam przyjęcie na moim statku! – krzyknął na odchodne – Czujcie

się zaproszone!

Tłum rozszedł się. Lucy i Yumi powoli ruszyły w kierunku „Dziwnego szalika” chcąc mu
podziękować, jednak ktoś ich uprzedził. Tym kimś była fioletowooka brunetka ubrana w długi
do kolan, czarny płaszcz, białą koszulkę i bardzo ciemne spodnie w nieokreślonym kolorze.
Na ramieniu dziewczyna opierała czarną, zdobioną parasolkę. Nowoprzybyła podała
chłopakowi dłoń i pomogła mu wstać.

- Kim, do diaska, był ten koleś? – zapytał szarooki. Czarnowłosa jedynie wzruszyła
ramionami, a niebieski kot, który wziął się dosłownie znikąd zawtórował jej.

- Jest naprawdę obrzydliwy, co? – powiedziała blondynka, która już stała koło chłopaka.
Yumi nawet nie zauważyła, jak tam podeszła – Wielkie dzięki.

Białowłosa natychmiast podbiegła do kuzynki.

- Hę? – zdziwił się różowowłosy.

***

Yumi, Lucy, „Dziwny szalik”, tajemnicza brunetka i niebieski kot usiedli przy stole w jednej z
pobliskich restauracji. Blondynka obiecała, że postawi swoim wybawcom (chociaż dwoje z
nich nic nie zrobiło) jedzenie i jakiś napitek. Różowowłosy oraz jego błękitny towarzysz
zamówili niewiarygodne ilości strawy, a fioletowooka zadowoliła się jedynie frytkami i dwoma
małymi kawałkami kurczaka. Dziwna jakaś.

- Nazywam się Lucy, a to moja kuzynka Yumi. – zaczęła rozmowę brązowooka – Miło mi
was poznać!

- Aye! – krzyknął kot. Od kiedy koty gadają? Czy białowłosą coś ominęło?

- Natsu, Happy i Alicia, tak? – upewniła się skonsternowana blondynka.

- Zgadza się. – odpowiedziała właścicielka czarnej parasolki jednocześnie waląc „Dziwnego

szalika”, który według ich słów był jej bratem w głowę – Zachowuj się, Natsu!

- Ałaaaaa! – zawył chłopak – Pszepłaszam, Alice! – następnie zwrócił się do Lucy –

Jehzdeź baghdzo mihaa.

- Nie ma sprawy… nie spieszcie się i jedzcie… - wymamrotała brązowooka – Mam na myśli
to, że wszędzie jest jedzenie…

Yumi zaczęła w duchu śmiać się z reakcji swojej kuzynki oraz interesującej relacji Natsu i
Alicii.
 - Widzisz, ten cały „salamander” używał czaru uroku. – zaczęła jasnowłosa – Innymi słowy –
zaklęcia powabu. To zaklęcie sprawia, że zakochujesz się w jego użytkowniku, ale jego
sprzedaż została zakazana lata temu. Posunąłby się tak daleko jedynie dla sławy? Co za
straszliwy palant.

- A ty dałaś mu się omamić. – przerwała jej czarnooka z uśmiechem na ustach.

- Zamknij się! – zarumieniła się blondynka – Wracając. – spojrzała w stronę Natsu,

Happy’ego i Alicii – Dzięki waszemu wtrąceniu urok ustąpił, więc to jest mój wyraz
wdzięczności.

- Rozumiem. – odpowiedziała brunetka ze znudzonym wzrokiem – Lubicie marnować swój

czas.

- Wiem, że na takie nie wyglądamy, ale ja i moja kuzynka jesteśmy magami. – Lucy
kompletnie zignorowała fioletowooką – Chociaż nie dołączyłyśmy jeszcze do żadnej gildii. A
tak, gildie to miejsca, gdzie gromadzą się magowie, by wymieniać się informacjami i
przyjmować zlecenia. Nie możesz być uznawany za prawdziwego maga, dopóki nie
dołączysz do gildii. Ale, ale… gildii na świecie jest cała masa i trudno jest się dostać do tych
najpopularniejszych! Tam, gdzie ja chcę się dostać jest wielu wielkich magów! – brązowooka
aż skręcała się z ekscytacji – Oj, co ja zrobię? Chcę dołączyć, ale na pewno będzie ciężko.
Oj, przepraszam! Ciągle gadam tylko o magach i takich tam. Dla was to pewnie bełkot, co? –
Yumi zauważyła, że na te słowa Alicia lekko się uśmiechnęła – Ale dołączę do tej gildii bez
względu na wszystko. Razem z kuzynką oczywiście. Pewnie mają tam wiele ciekawych
zadań.

- Serio? – zapytał Natsu.

- Dużo gadasz. – skomentował kot.

- Prawda. – powiedziała blondynka – Wygląda na to, że szukaliście kogoś.

- Aye! – odpowiedział Happy – Igneel!

- Słyszeliśmy, że Salamander zawitał do tego miasta, więc chcieliśmy sprawdzić. –

wytłumaczył różowowłosy – Jednak to był ktoś inny.

- Nawet nie wyglądał jak Salamander. – dopowiedział niebieski towarzysz.

- Słysząc o ziejącym ogniem smoku pomyślałem, że to może być Igneel.

- Co za człowiek wygląda jak smok ziejący ogniem? – spytała Lucy.

- To nie jest człowiek. – rzekł Natsu – Igneel to prawdziwy smok.

Blondynka zrobiła jedną z tych swoich min, które oznaczają „Hę?”.

- Aye! – zawtórował chłopakowi Happy – Jest prawdziwym smokiem.

- Co?! – krzyknęła brązowooka. Trudno było się jej dziwić. Istoty takie jak smoki były bardzo
rzadko spotykane. Trzeba było się długo naszukać, żeby takiego znaleźć – Więc istnieją
jeszcze jakieś poza Leve?

- Leve? – po raz drugi w tej rozmowie odezwała się Alicia.

- Tak. – odpowiedziała Yumi – To smoczyca, która jest dla mnie jak matka. Niestety gdzieś
się zgubiła.

- Więc… - zaczęła brunetka - …jesteś Zabójczynią Smoków?

- Zgadza się. – czarnooka kiwnęła głową – Skąd wiedziałaś? Też jesteś magiem?

- Kto wie… - westchnęła właścicielka czarnej parasolki – Może tak, może nie…

- Wracając. – przerwała im Lucy – Co coś tak wielkiego jak smok miałoby robić w środku
miasta?!

Happy i Natsu zrobili miny, jakby dopiero teraz zdali sobie z tego sprawę, a fioletowooka
zaśmiała się cicho.

- Nie róbcie miny, jakbyście dopiero teraz to sobie uświadomili! – krzyknęła na nich
blondynka. Po chwili jednak się uspokoiła i dodała – Tak czy inaczej, na nas już pora, ale wy
nie spieszcie się z jedzeniem.

Brązowooka wstała i ciągnąc ze sobą swoją kuzynkę skierowała się do wyjścia. Gdy obie
dziewczyny były tuż przy drzwiach, „Dziwny szalik” oraz kot również wstali i opadli na ziemię
w formie ukłonu.

- Dziękujemy za posiłek! – zawołali jednocześnie, tym samym wprawiając Lucy w

konsternacje.

- Przestańcie już! – nawrzeszczała na nich dziewczyna – Zawstydzacie mnie! – następnie

dodała już spokojniejszym tonem – No już… wtedy mnie uratowaliście, więc jesteśmy kwita.

- Ale nie próbowaliśmy ci pomagać, czy coś. – powiedział zmartwiony różowowłosy.

- Aye. – dopowiedział Happy – Irytujące.

- Już wiem! – zawołał Natsu i wyjął skądś autograf „Salamandra” – Możesz wziąć to! –
podał przedmiot szarookiej.

- Kto by to chciał?! – krzyknęła na niego blondynka.

***
Yumi i Lucy siedziały na ławce w parku i przeglądały „Tygodnik Czarodzieja” szukając
wzmianki o Fairy Tail – gildii, do której obie chciałyby jak najszybciej dołączyć. Żadna z nich
nie wiedziała, co w tej konkretnej gildii było szczególnego. Może to ich ciągłe sprawianie
kłopotów? Może posiadanie osoby takiej, jak Mirajane? Może była to charyzma każdego z
jej członków? A może wszystkie te rzeczy? Nieważne, jaki był tego powód. Ważne było
jedynie to, że gildia wróżek była naprawdę niezwykła i wspaniała.

- Fairy Tail znowu coś zgotowało? – zaśmiała się blondynka widząc kolejny artykuł
poświęcony ich ulubionemu zgrupowaniu magów – Gang złodziei Devona został rozbity,
niszcząc przy okazji siedem budynków. Znowu przesadzili!

- Są świetni, co nie? – spytała białowłosa przewracając stronę – O, plakat z Mirajane!

- Jak można się dostać do Fairy Tail? – zapytała brązowooka – Może powinnam złożyć
jakieś podanie? – rozmarzyła się – Gildia magów, Fairy Tail. Jest najlepsza!

- Więc chcecie dołączyć do Fairy Tail? – Yumi i Lucy odwróciły głowy w stronę, z której
dobiegał głos. Stał tam „Salamander” w pozycji głębokiego zamyślenia.

- Salamander! – krzyknęły jednocześnie kuzynki.

- Właśnie was szukałem. – powiedział mężczyzna – Chciałem was osobiście zaprosić na

przyjęcie na moim statku.

- Twój urok na mnie nie podziała! – zawołała blondynka pewnym tonem – Jego słabym
punktem jest zrozumienie! Nie działa na ludzi, którzy o nim wiedzą!

- Tak myślałem. – odrzekł brunet – Jak tylko cię zobaczyłem, wiedziałem, że jesteś magiem.
Bez znaczenia, jeśli przyjdziecie na imprezę.

- Nie ma mowy. – kategorycznie odmówiła brązowooka – Nie na imprezę takiego buraka.

- Buraka? – zdziwił się „Salamander”.

- Mówię o twoim uroku. – wyjaśniła Lucy – Tak bardzo chcesz być popularny?

- Daj spokój, to tylko ceremonia. – mężczyzna mrugnął do niej – Po prostu chciałem poczuć
się gwiazdą.

- Jak ktoś tak głupi jak ty może być znanym magiem? – zastanowiła się blondynka
jednocześnie wprawiając swoją kuzynkę w stan głupawki.

- Chciałyście dołączyć do Fairy Tail, prawda? – upewnił się brunet, a brązowooka i

białowłosa aż podskoczyły z podekscytowania, które nagle je ogarnęło – Nie słyszałaś o
Salamandrze z Fairy Tail?

- Słyszałam. – odpowiedziała Lucy nie będąc w stanie powstrzymać ekscytacji – Jesteś

jednym z magów Fairy Tail?!
- Zgadza się. – rzekł „Salamander” – Jeśli chcesz dołączyć, mogę szepnąć słówko
mistrzowi gildii.

- Zapowiada się niezła imprezka, co? – blondynka natychmiast zmieniła swoje nastawienie i
zaczęła się niebezpiecznie przybliżać do mężczyzny.

- Łatwo cię rozgryźć, wiesz o tym? – skomentował jej zachowanie brunet.

- Naprawdę będę mogła dołączyć do Fairy Tail? – zapytała rozradowana brązowooka.

- No jasne. – odpowiedział mag – Ale w zamian ani mru-mru o uroku.

- Jasna sprawa! – w mig zgodziła się Lucy.

- W takim razie, do zobaczenia na przyjęciu! – zawołał „Salamander” odlatując na swoim

czarnym płomieniu.

- Tak jest! – wykrzyknęła blondynka – Słyszałaś, Yumi?! Dołączymy do Fairy Tail!

- Tak! – zawtórowała jej białowłosa – Chwila…

Obie dziewczyny zamrugały i spojrzały po sobie.

- Dałyśmy się na pseudo urok?

***

Nastał wieczór. Ptaki już dawno przestały śpiewać swoje pieśni i wróciły do swoich gniazd,
ludzie pozamykali się w swoich domach, a nocne stworzenia powychodziły z norek na łowy.
Alicia, Natsu oraz Happy stali sobie oparci o barierkę punktu widokowego. To znaczy, kot i
różowowłosy stali, bo brunetka siedziała na ławce w pewnej odległości od „przepaści”.

- Ale się nażarłem! – zagaił rozmowę szarooki.

- Aye! – zawtórował mu ich błękitny towarzysz.

Fioletowooka jedynie westchnęła i zamknęła oczy licząc, że uda jej się zasnąć. Zmieniła
pozycję na leżącą i zatopiła się w myślach, z których prawdopodobnie nigdy by się nie
wybudziła, gdyby nie krzyki jej brata.

- Czy… - zaczęła Alicia - …ty… właśnie… śmiałeś mnie obudzić?!

- Nie czas na złość! – krzyknął Natsu – Ten gość… „Salamander”… podszywa się pod
maga Fairy Tail!

- Słucham?! – brunetka natychmiast wstała na równe nogi – Chcesz powiedzieć, że… - jej
twarz zmieniła wyraz na złość - …obudziłeś mnie tylko i wyłącznie po to?!
- On narusza godność naszej gildii! – bronił się różowowłosy – Nie wkurza cię to?!

- Oczywiście, że wkurza! – wrzasnęła na niego fioletowooka – Ale możesz się tym zająć
później! Albo beze mnie! – zakryła twarz dłonią – Naprawdę… cały czas robisz zamieszanie.
– wstała – Chodź, zajmijmy się tym.

- Jej! – zawołał Natsu – Jesteś najlepsza, Alice-chan!

- Oczywiście. – zgodziła się z nim czarnowłosa – Przecież jestem najpotężniejszym magiem

Fairy Tail z wyjątkiem naszego mistrza.

***

Tymczasem, na statku w osobnym pokoju Yumi, Lucy i „Salamander” rozmawiali sobie przy
soku owocowym. Blondynka za nim nie przepadała, a białowłosa miała chorobę morską,
więc ostatecznie tylko brunet cokolwiek pił.

Według czarnookiej były tylko dwa plusy tej sytuacji: dołączenie do wymarzonej gildii i
nowe, eleganckie ubrania. Yumi miała na sobie ciemnogranatową sukienkę na ramiączkach,
która sięgała jej do kolan, a jej towarzyszka wybrała bordową suknię z jedwabiu.

- Lucy-chan i Yumi-chan, tak? – zapytał mężczyzna – Jakie piękne imiona.

- Dziękujemy. – odpowiedziała brązowooka.

- Zacznijmy może od toastu. – czarnowłosy pstryknął palcami, a kropelki napoju wzniosły

się w powietrze i powędrowały w kierunku blondynki i ciemnookiej – Teraz otwórzcie szeroko
usta, a krople owocu powolutku się wleją…

Yumi pochyliła głowę tak, aby uniknąć drobinek wody, a jej kuzynka strzepnęła krople ręką.

- Co to ma znaczyć? – zezłościła się blondynka – To magia uśpienia, prawda?

- Bystra jesteś. – odrzekł „Salamander”.

- Nie zrozum mnie źle. – powiedziała Lucy – Chcemy dołączyć do Fairy Tail, ale żadna z
nas nie ma zamiaru zostawać twoją dziewczyną. – spojrzała na białowłosą – Prawda, Yumi?

- Mhm. – przytaknęła jej czarnooka, która była już całkowicie zielona na twarzy – Nie mamy
takich zamiarów.

- Niesforne dziewczynki z was… - gdy tylko brunet to powiedział, kurtyny, które oddzielały
ten pokój od reszty statku podniosły się. Za nimi stała banda zbirów trzymających ze sobą
nieprzytomne kobiety. Część z nich wydała się białowłosej znajoma – byli to uciekinierzy z
różnych bardziej znanych gildii. Teraz dziewczyna wreszcie zrozumiała, skąd kojarzyła
„Salamandra” – naprawdę nazywał się on Bora i został wydalony z Titan Nose dawno temu.
Nie było szans, żeby ktoś taki należał do Fairy Tail. To wszystko była pułapka!
- Co jest, u licha?! – krzyknęła blondynka.

- Witajcie na moim pokładzie. – rzekł Bora z pewnym siebie uśmiechem – Muszę was teraz
prosić, byście były spokojne aż dopłyniemy do Bosco… panienki.

- Bosco? – zapytała się Yumi, która pomimo okropnego samopoczucia nie mogła się
powstrzymać przed zgrywaniem idiotki – Ale co „bosko”? W jakim sensie „bosko”?

- Bosco! – wrzasnęła Lucy – Taka kraina! – następnie zwróciła się do bruneta – Co z Fairy
Tail?! Inaczej się umawialiśmy!

- Daj se siana! – krzyknął na nią Bora – Od teraz jesteście naszym towarem!

- To… - zaczęła brązowooka – Więc inne dziewczyny…

- Oto nasz Salamander-sama! – krzyknął jeden ze zbirów.

- Dawno nie trafiła się nam taka sztuka! – zawołał inny.

- Niech was… - blondynka sięgnęła do kieszeni, aby wyjąć swoje klucze. Jako mag
gwiezdnej energii była bez nich bezużyteczna. W tym samym czasie białowłosa zapaliła
swoje ręce bardzo jasnym światłem. Korzystała z utraconej magii zabójców smoków, a
dokładniej magii światła.

Bora zauważył ruch nadgarstka Lucy i udaremnił jej wysiłki używając swojego czarnego
ognia. Klucze poleciały w powietrze i wpadły prosto w ręce mężczyzny.

- Klucze do bram? – powiedział – Więc jesteś magiem gwiezdnej energii? Mogą jej używać
jedynie magowie z kontraktem. Mówiąc prościej, dla mnie są bezwartościowe – wrzucił
trzymany przedmiot do wody.

Z oczu brązowookiej zaczęły kapać łzy.

- Jesteś najgorszym magiem, jakiego widziałam! – krzyknęła blondynka i spojrzała na

kuzynkę – Yumi, zrób coś!

- Wiesz… - zaczęła czarnooka - … chciałabym, ale… mam chorobę morską. I chce mi się
wymiotować.

- Jesteś bezużyteczna! – wydarła się na nią Lucy.

- Przepraszam! – białowłosa uniosła ręce w obronnym geście – To nie było zamierzone!

Nagle przez sufit wpadła dwójka osób i jakiś kot. Yumi rozpoznała w nich Natsu, Alicię i
Happy’ego. W białowłosej zapalił się płomyczek nadziei, ale został on szybko zgaszony, bo
różowowłosy położył się na ziemi z wyrazem bólu spowodowanego chorobą morską, a
brunetka poszła pod ścianę i chyba zasnęła.
 - Tak, jak myślałem. – wybełkotał szarooki, którego żołądek był obecnie ściskany przez
chorobę lokomocyjną – Nie dam rady.

- Porażka! – skomentowała Lucy – A Alicia to co?

- Ja służyłam tylko za transport. – powiedziała fioletowooka – Reszta należy do was.

Powodzenia. – i znowu zasnęła.

- Lucy, Yumi, co wy wyprawiacie?! – krzyknął do nich niebieski kot.

- Happy! – zawołała blondynka – Oszukał nas! – wskazała na Borę – Powiedział, że

pomoże mi dołączyć do Fairy Tail! – dopiero wtedy dokładnie przyjrzała się istocie – Chwila,
od kiedy masz skrzydła?

Faktycznie, Happy’emu nagle znikąd wyrosła para białych, pierzastych skrzydeł.

- Później o tym pogadamy! – spławił dziewczynę kot – Wynośmy się stąd! – oplótł Lucy
swoim ogonem i podniósł ją do góry – Alicia?

- Mhm… - mruknęła brunetka, jednocześnie łapiąc Yumi za tył sukienki, otwierając swoją
parasolkę i wznosząc się w niebo.

- Ty… - powiedziała białowłosa – Miałam rację, jesteś magiem!

- Zgadza się. – odrzekła fioletowooka – Posługuję się utraconą magią zabójców bogów.
Dokładniej magią pogody.

- Magią pogody? – spytała czarnooka – Istnieje coś takiego?

- Tak. – Alicia chyba się zirytowała – To połączenie magii lodu, ognia, wody oraz nieba.

Nagle Yumi zauważyła, że przestały unosić się w powietrzu. Spojrzała na towarzyszkę.

Spała. Dziewczyny zaczęły spadać, aż w końcu wpadły do morza tuż obok Lucy i
Happy’ego, którzy wpadli tam chwilę wcześniej.

- Alicia! – zaczęła krzyczeć białowłosa – Obudź się, no!

- Nie ma szans. – powiedział niebieski kot – Wpadła w bardzo głęboki sen. Zawsze tak ma
po użyciu magii.

- Utopi się! – zawołała ciemnooka – Nie przeżyje tego!

- Więc przytrzymaj jej głowę ponad wodą. – Happy uśmiechnął się – Nie widzę problemu.

W tym samym czasie blondynka wyjęła swoje klucze i aktywowała jeden z nich – wodnika.

- No to jazda! – krzyknęła – Otwórz się, Bramo do Wazy Skarbów! Wodnik!

Z wody wyłoniła się niebieskowłosa kobieta z rybim ogonem. Nowoprzybyła miała na sobie
granatowy stanik od stroju kąpielowego, złoty diadem oraz cztery bransolety z tego samego
metalu.

- Ryba! – podekscytował się kot – Super!

- Jestem magiem gwiezdnej energii. – wyjaśniła Lucy – Używam kluczy do bram, by

przywołać Gwiezdne Duchy z innego wymiaru. – brązowooka odwróciła się i wskazała na
okręt, którym jeszcze przed chwilą płynęła – Wodniku! Użyj swej mocy i poślij ten statek na
brzeg!

Yumie wiedziała, jak to się skończy więc złapała Alicię tak, żeby brunetka miała głowę jak
najdalej od wody i zamknęła oczy. Wodnik prychnęła, czym zdenerwowała blondynkę, ale
ostatecznie wykonała polecenie i stworzyła falę, która zmyła zarówno okręt, jak i grupę
uwięzioną w wodzie na brzeg.

- Coś ty sobie myślała? – wkurzyła się Lucy, gdy już razem z resztą znalazła się na plaży –
Jak mogłaś mnie też spłukać?

- Wybacz, nie trafiłam. – odpowiedziała niebieskowłosa – Przez przypadek spłukałam i

statek.

- Celowałaś we mnie?! – krzyknęła blondynka.

- Nie wzywaj mnie przez jakiś czas. – kompletnie zignorowała ją wodniczka – Jadę na
tygodniowe wakacje z moim chłopakiem. – spojrzała właścicielce kluczy prosto w oczy – Z
moim chłopakiem.

- Nie musiałaś tego powtarzać! – zirytowała się brązowooka.

- Hej, Lucy, może nie powinienem był wtedy przepraszać? – zapytał się Happy.

- Powinieneś był. – Yumi nawet nie zauważyła, że brunetka podniosła się z ziemi –
Przeprosić zawsze należy.

- O, obudziłaś się! – zawołał niebieski kot – Masz zamiar pomóc Natsu w walce?

- Nie. – odpowiedziała Alicia – To jego sprawa, nie moja. Aczkolwiek jeśli zginie, moim
zadaniem będzie go pomścić.

- Cóż za wiara we własnego brata… - skomentowała blondynka.

- Nie zrozum mnie źle, Lucy-san. – powiedziała fioletowooka – Wierzę, że mój brat jest w
stanie bez problemu pokonać tego typa. Po prostu, gdyby ten „Salamander” okazał się
groźniejszy niż wygląda, chcę, żebyście wiedziały, że to ja go zabiję.

- Straszne… - wymamrotała brązowooka.

- A teraz wybaczcie. – brunetka wstała i zarzuciła swoją jakimś cudem nienaruszoną
parasolkę na ramię – Idę pooglądać walkę Natsu. Chce ktoś ze mną?

- Ja! – zawołała Yumi. Alicia złapała ją za tył sukni, a następnie wzniosła je obie w powietrze
i usadowiła na jakimś niskim dachu, skąd miały idealny widok na różowowłosego i Borę.

- Jesteś magiem z Fairy Tail? – zapytał „Dziwny szalik” stojąc na podwyższeniu i patrząc z
góry na czarnowłosego. Jego spojrzenie nie wyrażało żadnych emocji, ale głos był pełny…
złości. Nienawiści. Gniewu.

- Może. – krzyknął „Salamander” – Co ci do tego?! – zwrócił się do towarzyszy – Bierzcie

go, chłopcy!

- Się robi!

- Niech no przyjrzę się twej buźce… - rzekł Natsu głosem pełnym takiego jadu, jakiego Yumi
w życiu nie słyszała. Chłopak szybkim ruchem zrzucił z siebie płaszcz. Członkowie bandy
Bory rzucili się na niego, lecz on wciąż pozostawał w bezruchu.

- Natsu! – zawołała Lucy gdzieś z dołu.

- Nie martw się. – uspokoił ją Happy – Powinienem był ci wcześniej powiedzieć, że Natsu
też jest magiem.

- Ha?! – krzyknęły blondynka i białowłosa w tym samym momencie (tak, Yumi pomimo
odległości słyszała każde słowo. Niebieski kot miał tendencję do zbyt głośnego mówienia).

Zbiry podbiegły do różowowłosego, który wreszcie postanowił się ruszyć i zaatakować

przeciwników. Zamachnął się pięścią i powalił na ziemię swoich wrogów. Sądząc po sile z
jaką to zrobił, zbyt szybko nie wstaną.

- Jestem Natsu z Fairy Tail! – oznajmił – I nigdy wcześniej cię nie widziałem!

- Fairy Tail? – zapytała brązowooka.

- Jak to? – czarnooka spojrzała na Alicię – Więc ty też…

- Tak. – odpowiedziała brunetka – Nigdy nie słyszałaś o najpotężniejszym magu Fairy Tail?

- Słyszałam… - zdziwiła się Yumi – Czekaj… to ty?!

- Zgadnij. – fioletowooka wyciągnęła skądś wachlarz i zakryła nim usta – Mam tylko
nadzieję, że nic ci się nie stanie przez tak intensywne myślenie.

- Skąd ty wytrzasnęłaś ten wachlarz?! – krzyknęła białowłosa, jednak zdała sobie sprawę,
że kompletnie zapomniała o toczącej się walce. Odwróciła wzrok na stat… przepraszam,
wrak. W miejscu, gdzie przed chwilą stał różowowłosy, teraz palił się ogromny płomień –
Natsu!

- Nie martw się. – uspokoiła ją Alicia – Nic mu nie jest.

Czarnooka nie poczuła się ani odrobinę bardziej spokojna. Pomimo, że krótko znała
brunetkę, domyślała się, że jest ona osobą, dla której „nic mu nie jest” oznacza tyle co „jest
w okropnym stanie, ale ma jeden procent szans na przeżycie”.

- Żadna przyjemność pokonać takiego gadułę jak ty. – skomentował Bora.

- Ohyda. – rozległ się głos z płomieni – Ty tak na poważnie z tą magią ognia? Gorszego
ognia nie jadłem.

Alicia… miała rację. Natsu nic nie było. Spokojnie stał i jadł sobie ogień (Yumi to specjalnie
nie zdziwiło, bo sama, jako Zabójczyni Smoków żywiła się światłem). Jedynym, co ją
zszokowało był fakt, że chłopak również posługuje się utraconą magią. I to tak kompatybilną
z tą, która należy do niej!

- Dziękuję za posiłek. – różowowłosy uśmiechnął się pewnie.

- K-k-k-k-kim on jest? – spytał jeden z bandy Bory.

- Teraz, kiedy zjadłem, jestem pełny sił – kontynuował szarooki – Nadchodzę! – zacisnął
swoje ręce w pięści i złączył je – Karyuu no Houkou! – nabrał powietrza i dmuchnął kulą
ognia doprowadzając przy okazji do poważnych zniszczeń.

Gdy kurz opadł, Natsu i „Salamander” byli jedynymi osobami, które stały.

- B-bora-san… - zaczął jeden z leżących – Widziałem wcześniej tego gościa… różowe

włosy i łuskowaty szalik… to musi być on! Jest prawdziwym…

- Salamandrem! – dokończyła za niego Lucy.

- Zapamiętaj to dobrze… - obie ręce różowowłosego zapłonęły żywym ogniem – Tacy są

magowie z Fairy Tail! – zaczął biec.

- Reddo Shawā! – krzyknął Bora, a z jego dłoni w stronę „Dziwnego szalika” poleciały
czarne płomienie. Oczywiście spudłował, a Natsu dobrze to wykorzystał skacząc na niego i
uderzając go.

- Pożera ogień i nim uderza? – zapytała blondynka – Czy to naprawdę magia?

- Płuca smoka oddychają płomieniami. – wyrecytował Happy – Z kolei łuski smoka je topią.
A szpony smoka są w nie przyodziane. To starożytne zaklęcie zmieniające poszczególne
części ciała w smoczy organizm.

- Co to jest? – zainteresowała się Lucy.

 - Pierwotnie była to magia do walki ze smokami. – wyjaśnił kot – Magia Smoczego Zabójcy!
Igneel nauczył tego Natsu.

- To samo, co u Yumi! – krzyknęła zszokowana brązowooka.

Walka w tym czasie ani odrobinę nie zwolniła. Przeciwnicy rzucali nawzajem w siebie
płomieniami. Jedyna różnica była taka, że Natsu je zjadał, a Bora musiał ich unikać, co
powodowało u niego spore zmęczenie.

- Posłuchaj, palancie! – krzyknął różowowłosy – Zwędzę cię na chrupko! – znowu złączył

ręce w ten sam sposób – Żryj to! Karyuu no Tekken! – tym razem brunet nie był w stanie
tego uniknąć. Spadł z płomienia, na którym dotychczas latał i został wyrzucony w środek
miasta. Przegrał.

W tamtej chwili wszystko byłoby idealnie, gdyby nie to, że przynajmniej połowa miasta
została zniszczona. No cóż, życie.

Alicia podniosła się i spojrzała na Yumi.

- Chcesz dołączyć do Fairy Tail, co nie? – spytała.

- Tak! – zawołała białowłosa – Pomożesz mi z tym?

- W takim razie… - brunetka uśmiechnęła się – Witaj w gildii!

Czarnooka ucieszyła się i zaczęła skakać z radości. Niestety nie trwało to zbyt długo, bo
przybiegło wojsko i całą piątką musieli uciekać. Mimo wszystko, dla Yumi był to jeden z
najlepszych dni w życiu!