Η Άλωση της Τριπολιτσάς

 Η Τριπολιτσά ήταν την εποχή εκείνη το σημαντικότερο διοικητικό, στρατιωτικό και οικονομικό
κέντρο της Πελοποννήσου με ιδιαίτερη στρατηγική σημασία, καθώς ήλεγχε τις οδούς προς τις
άλλες μεγάλες πόλεις της Πελοποννήσου.
 Σύμφωνα με τον Τόμας Γκόρντον, οι κάτοικοι της πόλης πριν από την επανάσταση, ανέρχονταν
σε 15.000, εκ των οποίων 7.000 Έλληνες και 1.000 Εβραίοι.
 Η Τριπολιτσά προστατευόταν από τείχος μήκους 3,5 χλμ., ύψους περίπου 4 μ. και πάχους 2 μ.
στη βάση και ενός περίπου πιο πάνω. Είχε πύργους με διπλές πολεμίστρες, και τριάντα κανόνια,
λίγα από τα οποία ήταν σε καλή κατάσταση. Το τείχος, που είχε επτά πύλες, δεν ήταν σε
κλασικό κυκλικό σχήμα. Υπήρχε επίσης ένα μικρό τετράγωνο φρούριο στο εσωτερικό του
τείχους, σε ένα νοτιοδυτικό ύψωμα, ακρόπολις τρόπον τινά. Παρά την οχύρωσή της αυτή, η
Τριπολιτσά ήταν περισσότερο ευάλωτη από τα υπόλοιπα κάστρα της Πελοποννήσου, γιατί
βρισκόταν καταμεσής μιας πεδιάδας, γιατί το τείχος ήταν φτιαγμένο από απλές χωρίς ενίσχυση
πέτρες αλλά κυρίως επειδή δεν μπορούσε να ελπίζει σε οποιαδήποτε υποστήριξη από
[1
θαλάσσης.

Άλωση της Τριπολιτσάς[3] ή σφαγή της Τριπολιτσάς[4][5][6][7] ονομάζεται στη νεότερη ελληνική ιστορία η
κατάληψη της πόλης της Τρίπολης στις 23 Σεπτεμβρίου 1821, έξι μήνες μετά από την έναρξη της
επανάστασης του 1821. Την κατάληψη ακολούθησε σφαγή του πληθυσμού, παρά την αντίθεση του
Κολοκοτρώνη και των περισσότερων καπεταναίων. Από την σφαγή εξαιρέθηκαν οι Αλβανοί
υπερασπιστές της πόλης, οι οποίοι είχαν στο μεταξύ συνθηκολογήσει με τους Έλληνες. Για το ίδιο
γεγονός χρησιμοποιείται ο συνοπτικός τίτλος Απελευθέρωση της Τριπολιτσάς.[8][9]

Με την άλωση της Τριπολιτσάς εδραιώθηκε η δυναμική της Ελληνικής Επανάστασης, δεδομένου ότι
έφερε την επικράτηση των Ελλήνων σε όλη την Πελοπόννησο, πλην ορισμένων φρουρίων. Η Οθωμανική
αυτοκρατορία, μετά από την αποτυχημένη εκστρατεία του Μαχμούτ Πασά Δράμαλη, ο οποίος
επιχείρησε την ανακατάληψη της Πελοποννήσου τον Ιούλιο του επομένου έτους, τελικά πέτυχε να
ανακαταλάβει την πόλη της Τρίπολης τον Ιούνιο του 1825 με τον Ιμπραήμ Πασά, αποτέλεσμα το οποίο
ανέτρεψε η κατοπινή Ναυμαχία του Ναυαρίνου.