mmcybermedia.

com

cp
l m;c&
H aom
cs,&
f &
D u
G &
f ifr
h sm;
(ol&Jaumif;ararrsm;odkY)

ပခုကၠဴဦးအုန္းေဖ ဝတၳဳရွည္စာမူဆုရ စာေရးဆရာမ

cifMuLMuLwif
typing & pdf - lucky82
 mmcybermedia. com

ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း

စာမူခြင့္ျပဳခ်က္ - ၅၀၁၄၂၉၁၁၁၁

မ်က္ႏွာဖံုးခြင့္ျပဳခ်က္ - ၅၀၁၄၂၉၁၂၁၁

အုပ္ေရ - ၁၀၀၀ အုပ္

တန္ဖုိး - ၁၅၀၀ က်ပ္

ပံုႏွိပ္ျခင္း - ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀၁၂ ဇန္နဝါရီလ

မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီ - ခင္ၾကဴၾကဴတင္

ဒီဇိုင္း - ဆူးသစ္နီ

ကြန္ပ်ဴတာ - ျမတ္သူ (စြယ္ေတာ္ကန

ြ ္ပ်ဴတာ)

အတြင္းဖလင္ - စိတ္ကူးခ်ဳိခ်ဳိ

မ်က္ႏွာဖံုးႏွင့္ အတြင္းပံုႏွိပ္ - ေက်ာက္စိမ္းပံုႏွိပ္တုိက္၊ ဦးေက်ာ္စိန္၊ အမွတ္ ၁၇၁၊ ၃၃ လမ္း၊ ရန္ကုန္

စာအုပ္ခ်ဳပ္ - ကုိျမင့္

ထုတ္ေဝသူ - သင္းစာေပ၊ ေဒၚသင္းသင္းမြန္၊ ၁၀/ရတနာၿမိဳင္လမ္း၊ လွည္းတန္း၊ ရန္ကုန္

ျဖန္႔ခ်ိေရး - မိုးစက္စာေပ၊ တုိက္ (၇၈)၊ ၆ လႊာ(ဝဲ)၊ စက္႐ံုလမ္း၊ သာယာကုန္းရပ္ကြက္၊

မဂၤလာေတာင္ၫန
ြ ္႔

typing & pdf - lucky82 1

 mmcybermedia. com

အမွာစာ

သည္ဝတၳဳအတြက္ အမွာစာေရးရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိတာ အမွန္။ ဝတၳဳက ေရးၿပီးသည္မွာ

ႏွစ္အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ေခတ္ကာလႏွင့္ အလွမ္းကြာခဲ့ၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ မိခင္ဆုိသည္ ရွိခဲ့၊ ရွိၿမဲ၊ ရွိလတၱံ႔
ျဖစ္ပါသည္။

သမီးမ်ား (၃-ေယာက္)က သေဘာက်သည္။ ခံစားရသည္။ အဖြားရွိေနဆဲ စာအုပ္ျဖစ္ေစခ်င္သည္။

သူတို႔ေစတနာကို ေလးစားေသာအားျဖင့္ ျဖည့္စြမ္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။

မိခင္ဟူသည္ ေဟာင္းႏြမ္း ေဆြးေျမ့က်န္ရစ္ျခင္းမရွိပါ။

ဝတၳဳေခါင္းစဥ္ကို ျပန္လည္ေရြးေပးဟု ဆုိျပန္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စဥ္းစားရပါသည္။

ေတာင္ေပၚသူတုိင္း ခ်ယ္ရီပင္ႏွင့္ ခ်ယ္ရီပန္းကို ျမတ္ႏုိးၾကပါသည္။ ေျမျပန္႔လြင္ျပင္မွသူတိုင္းလည္း

ခ်ယ္ရီကို သိၾကႏွစ္သက္ၾကသည္။

ပင္စည္လည္း ပန္းရင့္၊ ပန္းပြင့္လည္း ပန္းရင့္၊ ရြက္ႏုလည္း ပန္းရင့္။

ခ်ယ္ရီရက
ြ ္ေႂကြကို ပင္ေျခရင္းမွာ မေတြ႔ႏုိင္။ ခ်ယ္ရီသည္ ရင့္ေရာ္၍ ရြက္ေျခာက္ေႁခြေလ့ မရွိပါ။
ခ်ယ္ရီရက
ြ ္မ်ား ရင့္ၿပီ၊ ႏြမ္းေျခာက္ျခင္း မျဖစ္မီ၊ ခူ စားပါသည္။ အေမြးအမွ်င္မရွိေသာ
စိန္းနက္ေမွာင္၊ အဝါေတာက္ေတာက္၊ ေျပာက္ၾကားခူေကာင္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ခူႀကီး၊ ခူေသးမ်ား၊
ခ်ယ္ရီရက
ြ ္ရင့္မ်ား ကုန္သည္ထိ စားၾကသည္။

ရြက္ရင့္မ်ား ကုန္၍ ႐ုိးတံက်ဲက်ဲက်န္ေသာ္ ခူမ်ားေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကပါသည္။

typing & pdf - lucky82 2

 mmcybermedia. com

ခ်ယ္ရီ၏ သံသရာျဖစ္ပါသည္။ ႏွင္းဖြဲဖြဲက် ေအးျမေသာကာလတြင္ ခ်ယ္ရီဖူးမ်ား

ေဝဆာေတာ့သည္။

မိန္းမသားဘဝသည္ ပန္း ကိုကိုယ္စားျပဳပါသည္။

စာေရးသူအေနႏွင့္ မိခင္ျဖစ္ခ့သ
ဲ ူမ်ား၊ ျဖစ္ဆဲသူမ်ား၊ ျဖစ္လတၱံ႔ေသာ မိခင္မ်ားကို ခ်ယ္ရီပင္ႏွင့္
သဘာဝတူသည္ဟု ခံစားပါသည္။

ေပးဆပ္ခံစားမႈမ်ား၊ နာက်င္ျခင္း ေဝဒနာမ်ားသည္ ခူ စားခံရျခင္းႏွင့္ တူညီပါသည္။

အားမာန္တင္း၍ ေအာင္ပဲြခံႏုိင္ျခင္းသည္ ပင္လံုးေဝဆာေသာ ခ်ယ္ရီပြင့္မ်ားႏွင့္ တူညီပါသည္။

ႏွင္းမႈံေဖြးေဖြး ေအးျမေသာ ရာသီကာလမွာ ေငးေမာရေလာက္ေသာ က်က္သေရရွိစာြ ၊

ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စမ
ြ ္းေသာ အလွတရားသည္ မိခင္၏ အားမာန္မွ ျဖစ္ထြန္းလာေသာ သားသမီးမ်ား၏
ေအာင္ျမင္မႈျဖစ္ပါသည္။

ခူ စားခံရေသာ ခ်ယ္ရီပင္၏ ၿပံဳးေပ်ာ္ၾကည္ႏူးမႈ၊ မခင္သစ္ ၏ ၿပံဳးေပ်ာ္ဝင့္ႂကြားမႈ။

စာေရးသူသည္ မခင္သစ္ ကဲ့သုိ႔ေသာ သူရဲေကာင္း ေမေမမ်ား အား ဂုဏ္ျပဳေရးသားျခင္း

ျဖစ္ပါသည္။

တုိက္တန
ြ ္းအားေပး ကူညီၾကေသာ သမီးမ်ား မေႏြးေႏြးထြန္း၊ မေမျပည့္ထြန္း၊ မအင္ၾကင္းထြန္းႏွင့္
ကိုဆူးသစ္နီ(စာေရးဆရာ)၊ မိခင္ေလာင္း မမိုးစက္(စာေရးဆရာမ)တုိ႔အား ေက်းဇူတင္ပါသည္။

ခင္ၾကဴၾကဴတင္

(၂၄.
၂၄. ၈.၂၀၁၁)
၂၀၁၁)

typing & pdf - lucky82 3

 mmcybermedia. com

"ဒီတစ္ခါ ေျပာင္းရမွာ ေသခ်ာတယ္ မခင္သစ္"

ထမင္းစားၿပီး၊ လက္ေဆးေရစစ္ရင္း ေျပာသြားသည့္ စကားသံက ပဲ့တင္ထပ္ၾကားေနသည္။

ရင္ေမာေသာေၾကာင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ အံႀကိတ္မိတာလည္း ခဏခဏ။
အုိးခြက္ပန္းကန္ေတြ ဘယ္လုိေဆးေၾကာမိမွန္းမသိ။ လုပ္ေနက်မို႔သာ လူႏွင့္လက္က
စက္႐ုပ္သဖြယ္ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။

သံေသတၱာေသာ့ဖြင့္သည္။ ျပန္႔ေနေအာင္ ျဖန္႔ထည့္ထပ္ထားေသာ ေငြစကၠဴေလးေတြကို

ေရတြက္ရင္း ေဘာ္လီအိတ္ထဲ ထည့္လုိက္သည္။

"ကေလးေတြ သိပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ႏုိးလာရင္ ခဏၾကည့္ေပးပါေနာ္. .."

ဟု အခန္းနီးခ်င္း မေအးၾကည္ကို မွာခဲ့သည္။ အေမးစကားသံကို မေစာင့္ေတာ့ဘဲ

စက္ဘီးနင္းထြက္ခ့သ
ဲ ည္။ လူရွင္းကားရွင္းခ်ိန္မုိ႔ အဆင္ေျပသည္။ ကုန္းဆင္းလမ္းမုိ႔ ျမန္သည္။
ျမန္ျမန္နင္း၊ ေက်ာင္းမဆင္းမီ အျမန္ေရာက္ဖို႔လိုသည္။ သိပ္ထားခဲ့ေသာ ကေလးႏွစ္ေယာက္
မႏုိးမီ။ ခါတုိင္းေတာ့ ညေန ၃း၃၀ ခန္႔ထိ အိပ္တတ္ၾကသည္။ ေဈးေရာင္းေနေသာ
မခါဥဆီေရာက္ေတာ့ ၁၂ နာရီခလ
ဲြ ုၿပီ။

"မခင္သစ္ ေမာႀကီးပမ္းႀကီးနဲ႔ ဘာျဖစ္လာတာလဲ"

မခင္သစ္တန
ြ ္းလာေသာ စက္ဘီးကို ဆီးဆြဲရင္း မခါဥေမးသည္။ မခင္သစ္ ေခၽြးမသုတ္အားပါ။
နဖူးမွ နားထင္ထိစီးလာေသာ ေခၽးြ မ်ားကို လက္ဝါးျဖင့္ သိမ္းသပ္ရင္း...

"မခါဥ... ဟုိတစ္ခါ ေျပာတဲ့ ေျမကြက္ကေလးဟာေလ... ရွိေသးလားဟင္"

"ဟင္. .."

မခါဥမွာ ထြားႀကိဳင္းလွသည္ေတာ့ မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ ေသးေကြးေသာေၾကာင့္ မခင္သစ္

ေမာ္ၾကည့္ရင္း ေမးရသည္။ မခါဥ ေတြေနသည္။ စဥ္းစားေနသည္။

"ေအာ္. .. အင္း... ၾကာေတာင္ၾကာၿပီေနာ္ မခင္သစ္ရယ္။ ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ ဟင္. .."

"လုိခ်င္လို႔ပါ မခါဥရဲ႕"

"ေနဦး... ေဈးဗန္းၾကည့္ထားေနာ္။ ကၽြန္မသြားေမးလုိက္မယ္။ ဝယ္တဲ့လူလာရင္ေရာင္းလုိက္"

typing & pdf - lucky82 4

 mmcybermedia. com

ေဈးဗန္းနား မခင္သစ္ထုိင္ရစ္သည္။ မုန္ညင္းႏွင့္ ေဂၚရခါးသီးပံုကို ေငးၾကည့္သည္။

မခါဥျပန္လာခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနသည္။ အခ်ိန္ကုန္သြားမွာ စုိးရိမ္ေနသည္။ အဆင္မေျပမွာလည္း
ေၾကာက္ေနသည္။ 'ျမန္ျမန္. .. ျမန္ျမန္ေလး မခါဥရယ္။ ေတာ္ၾကာ ကေလးေတြ ႏိုးမွျဖင့္ ဒုကၡ'
ဒူးေလးႏွစ္လံုးပိုက္၍ထုိင္ရင္း ေဈးဗန္းေပၚတက္လာေသာ ပုရြက္ဆိတ္နက္ေလးမ်ားကို
ေရတြက္ေနသည္။ တစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ အေတာ္မ်ားသည္။ အေကာင္ေပါင္း သံုးေလးဆယ္။
သားေကၽြးမႈ မယားေကၽြးမႈႏွင့္ သြားလာလႈပ္ရွားေနဟန္တူသည္။ ျငဳပ္သီးစိမ္းပံုကို ျဖတ္ၿပီး
မုန္ညင္းပြင့္ေလးေတြထဲ ဝင္သာြ းၾကသည္။ မုန္ညင္းပြင့္ဝါဝါမွ လက္က်န္ပန္းဝတ္ရည္ကို
စုုပ္ေနၾကဟန္တူသည္။ မခါဥမလာေသး။ အဆင္ေျပပါ့မလား။ ေရာင္းမ်ားေရာင္းပစ္လုိက္ၿပီလား။
ေျမကြက္ေထာင့္ကက
ြ ္ကေလး။ သားသတ္႐ံုႏွင့္ နီးေသာေၾကာင့္ လူေနေတာ့က်ဲသည္။
ရပ္ကြက္လည္း အသစ္၊ ေပ ၄၀ ေပ ၆၀ ေျမကြက္ေလးမုိ႔ အဆင္ေတာ့ေျပပါသည္။ အင္း...
ရထားလုိက္ရင္ဟု ေတြးရင္း မခင္သစ္ ရင္ေမာေနသည္။ သည္ေျမကြက္ေလးရမွ။ ကိုဘသိန္းက
ဒီတစ္ခါေျပာင္းရဖုိ႔ ေသခ်ာေနၿပီ။ ၿမိဳ႕စြန္ေတာ့ ၿမိဳ႕စြန္ေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အရမ္းႀကီးေတာ့ မေဝး။
ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ လုပ္မွဟု မခင္သစ္ေတြးရင္း ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္။အေတြးေတြက
ဟုိေရာက္သည္ေရာက္ ျဖစ္ေနသည္။

"မခင္သစ္..."

"ေအာ္. .. မခါဥ"

ေဈးခံုေပၚ မခါဥဝင္ထုိင္သည္။

"ဒီမယ္. .. ေျမေရာင္းမယ့္သူ"

အသားမည္းမည္းဝဝ၊ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက မခင္သစ္ကို ၿပံဳးျပသည္။ ျဖဴေဖြးေသာ

သြားမ်ားေပၚေနသည္။ သေဘာသကၠာယေကာင္းပံုပင္။ မခင္သစ္ ျပန္ၿပံဳးျပသည္။

"အေဒၚရယ္ ဘယ္ေလာက္န႔ဲ ေရာင္းမွာလဲဟင္. .."

မခင္သစ္ အသံကၾကည္လင္စူးရွေနသည္။

"ေသခ်ာဝယ္မွာလား...၊ ဝယ္မွာဆုိရင္ တစ္ခါထဲေျပာမယ္၊ ေဈးေတာ့မဆစ္နဲ႔ေနာ္"

မခင္သစ္ ရင္ထိတ္သာြ းသည္။ သူမ မဝယ္ႏုိင္မွာ စုိးရိမ္ေနသည္။ ၿပံဳးေတာ့ၿပံဳးျပေနမိသည္။

သုိ႔ေသာ္ ေလ်ာ့ရဲရဲ။ ေဈးမဆစ္န႔တ
ဲ ့ဲ. ..

"သံုးရာ့ငါးဆယ္ပဲ၊ မေလွ်ာ့ေတာ့ဘူး..."

typing & pdf - lucky82 5

 mmcybermedia. com

ေျပာလုိက္ေသာစကားေၾကာင့္ မခင္သစ္ဝမ္းသာသြားသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ သူမမွာ

ေငြငါးရာက်ပ္သာပါလာသည္။ ဒီထက္မပိုပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းေနရသည္။ ယခုေတာ့
ေဈးမဆစ္န႔ဲ သံုးရာ့ငါးဆယ္က်ပ္တ့။ဲ

"မဆစ္ပါဘူးအေဒၚ၊ သံုးရာ့ငါးဆယ္ဆုိလည္း သံုးရာ့ငါးဆယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္မွာပါ။

စာခ်ဳပ္စာတမ္းတို႔၊ ဂရံတို႔က ဘယ္လုိလုပ္မွာလဲဟင္"

မခင္သစ္ ဝယ္မည္ဆုိေသာေၾကာင့္ ေျမရွင္ေဒၚဘုမ ေဈးခံုေပၚ ဝင္ထုိင္လုိက္သည္။ ပုခံုးမွာ

လြယ္ထားေသာ လြယ္အိတ္ခပ္ညစ္ညစ္ထဲမွ စကၠဴအိတ္တစ္အိတ္ထုတ္သည္။ အဂၤလိပ္လုိ
ေရးထားေသာ စာရြက္ႏွစ္ရက
ြ ္ ထုတ္သည္။

"ေရာ့. .. အဲဒါ ေျမဂရံပဲ မခင္သစ္ရဲ႕..."

ဂရံစာရြက္ကို မခင္သစ္ယူလုိက္သည္။

"ဒါက... ေျမကြက္ရိွတ့ဲ ေျမပံုစာရြက္. .."

"ေနာက္မွ နာမည္ေျပာင္းလုပ္ေပါ့"

မခင္သစ္ ေခါင္းၿငိမ့္သည္။ ေဘာ္လီအိတ္ထဲမွာ ေငြစကၠဴမ်ားကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ေငြသံုးရာ့ငါးဆယ္

ေပးလိုက္သည္။ သူမလက္ထမ
ဲ ွာ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ က်န္ေသးသည္။ သူမစိတ္ႏွလံုးေပါ့ပါးေနသည္။
ေဒၚဘုမ သူမလိပ္စာကို ေပးသြားသည္။

"အိမ္ေဆာက္မွာလား မခင္သစ္"

မခင္သစ္ ထုိင္ရာမွ ထသည္။ လံုခ်ည္တင္းတင္းျပင္ဝတ္သည္။

"ေဆာက္ႏိုင္သေလာက္န႔ဲ ေဆာက္ရေတာ့မွာပဲ မခါဥရယ္"

"ကိုဘသိန္းက ေျပာင္းရေတာ့မွာ..."

"ဟုတ္လား... ဘယ္တ့လ
ဲ ဲ. .."

"မေျပာတတ္ဘူး မခါဥရယ္၊ ဒီတစ္ခါေျပာင္းရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရစ္မွျဖစ္မယ္"

စစ္ကိုင္းသူ မခင္သစ္က ကၽြန္မအစား ကၽြန္ေတာ္ဟု ေျပာေနက်ႏွင့္ ေျပာလုိက္သည္။

"သြားမယ္ မခါဥေနာ္။ ကေလးေတြႏိုးမွာစုိးလို႔"

"ေအး... ေအး... သြားေတာ့ မခင္သစ္"

typing & pdf - lucky82 6

 mmcybermedia. com

မေရြးႏွစ္ပိႆာ ဝယ္လုိက္သည္။ အသားပုိအသားစမ်ားကို စင္းေကာလုပ္ထားေသာ

ဆိတ္သားစင္းေကာ တစ္ပိႆာ ဝယ္လုိက္သည္။ စင္းေကာတစ္ပိႆာမွ ခုနစ္က်ပ္ပဲ ရွိသည္။
အၿမဲတမ္းမစားႏိုင္။ အာလူးႏွစ္ပိႆာဝယ္သည္။ ေဈးေတာင္ကို ဖင္ထုိင္ခံုကယ္ရီယာမွာ
ခ်ိတ္သည္။ ႀကိဳးႏွင့္ ခ်ီသည္။ အျပန္လမ္းသည္ အတက္လမ္း။ မခင္သစ္ေပါ့ပါးသြက္လက္စာြ
နင္းေနသည္။ သူမမွာ ေျမတစ္ကြက္ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ရထားၿပီ။ ေပ ၄၀ ေပ ၆၀ ေျမကြက္။
သည္ေျမကြက္သည္ သူမ၏ေနာင္ေရး။ အနာဂတ္။

သူမအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၁၂း၃၀ နာရီရွိၿပီ။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ အိပ္ဆဲ။

"ေဈးဝယ္လာတာလား မခင္သစ္။ ကေလးေတြ အိပ္တုန္း" ဟုဆီးႀကိဳေျပာသည္။

"ဟုတ္တယ္. .. မေအးၾကည္ရယ္။ အာလူးနဲ႔ဆိတ္သားေလး ဝယ္လာတာပါ"

အဝတ္ေဟာင္းေလးျပန္လဲရင္း မခင္သစ္ မီးဖုိထဲတန္းဝင္ရသည္။ ညေနစာခ်က္ရအံုးမယ္။

ဆိတ္သားစင္းေကာကို ငါးဆုပ္လံုးလုပ္ၿပီး ႏွပ္ရမည္။ အသားမစားရတာ ၾကာၿပီ။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းႏွင့္
ပဲပုပ္ေထာင္း။ ပဲျပဳတ္ခ်က္ႏွင့္ ခ်ဥ္ေရ။ ပဲဟင္းႏွင့္ ငါးပိေထာင္း။ ပဲဟင္းႏွင့္ မုန္ညင္းေၾကာ္၊
တစ္ပတ္တစ္ပတ္ သည္လုိပဲ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ရသည္။ ရတဲ့လစာႏွင့္ မိသားစုစားအုိးႏွင့္ အလ်ဥ္မီဖို႔
အေတာ္ႀကိဳးစားရသည္။

ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ ထမင္းၾကမ္းကို ပဲပုပ္ဟင္းႏွင့္ စားၾကလိမ့္မည္။ ညစာကို ခ်ဥ္ေရဟင္းႏွင့္

ဆိတ္သားလံုးခ်က္ႏွင့္ ေကၽးြ ရမည္။ ျငဳပ္ၾကက္သြန္ေထာင္းရင္း မခင္သစ္ ၿပံဳးေနသည္။ ေျမေဈးက
မိမိမွန္းသည္ထက္ သက္သာသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ ေဈးဖုိး ႏွစ္ဆယ္က်ပ္ေလာက္ အပိုသံုးႏုိင္ခဲ့ျခင္း
ျဖစ္သည္။ မနက္ေက်ာင္းမသြားခင္ မေရြးေလးဝယ္ေကၽြးႏိုင္ဦးမည္။ မေရြးတစ္ပိႆာ သံုးက်ပ္။
မီးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ထိုးထားေသာ ေရေႏြးအုိးဆူမွ ဆန္ထည့္မည္။ ျငဳပ္ဆံုကို လက္စသတ္ေဆးလုိက္သည္။
ေဆးေရကို ဒယ္အုိးႀကီးထဲ ထည့္ထားသည္။ သည္ေရႏွင့္ လံုးခ်က္ရမည္။

၃ နာရီခဲြေတာ့ ညစာထမင္းဟင္း က်က္ၿပီ။ ဟင္းထက္ဝက္ခြဲၿပီး ေနာက္ရက္ဖုိ႔ ခ်န္ထားလုိက္သည္။

က်န္ထက္ဝက္ကို ေရနည္းနည္းထည့္ၿပီး ဆီလည္ေရလည္ေလး ခ်လိုက္သည္။ ပ်ဥ္းေတာ္သိမ္ရက
ြ ္
အုပ္ထားေသာေၾကာင့္ ေမႊးေနသည္။

typing & pdf - lucky82 7

 mmcybermedia. com

သနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ႏုိးလာသည္။ တစ္ေယာက္က သံုးႏွစ္ေက်ာ္။

တစ္ေယာက္က တစ္ႏွစ္ေက်ာ္။ ေသးတယ္ၿပီး ဘီစကြတ္မုန္႔ေလးႏွစ္ခ်ပ္စီ လက္ထဲ
ထည့္ေပးလုိက္သည္။ ဧည့္ခန္းၾကမ္းျပင္မွာ စားရင္းေဆာ့ၾကသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးမွာ
တံခါးေလးႏွစ္ခ်ပ္သီးသန္႔ တပ္ထားရသည္။ ကေလးလိမ့္က်မွာ စိတ္ပူစရာမလုိေတာ့။

ကေလးေတြနားထုိင္ရင္း မနက္ေစာေစာ ေလွ်ာ္ထားေသာ အဝတ္တစ္ပံုကို ျဖန္႔ရင္းေခါက္ရသည္။

ညက် မီးေသြးမီးပူတစ္လံုးႏွင့္ တုိက္ရဦးမည္။

၄ နာရီထုိးေတာ့ တစ္စုတစ္ေဝးႀကီး ေက်ာင္းဆင္းျပန္လာသံ ၾကားရသည္။ ေျပာဆုိ

ေအာ္ဟစ္သံကို အေဝးကတည္းက မခင္သစ္ၾကားေနရသည္။ ႏုိ႔ညႇာေကာင္က တံခါးကို
ဆြဲကိုင္ရင္း လမ္းဘက္ေမွ်ာ္ေနသည္။ တစ္ေနကုန္ ကစားေဖာ္ေတြ ယခု ျပန္လာၿပီ။

ပုဆိုးစုတ္တစ္စ တံခါးေျခရင္း ခ်ေပးထားသည္။

"အေမ... ေနေကာင္းလား"

ကိုဦးက ပုဆုိးစကို ဆြဲ၍ ေလွကားေျခရင္းခံုမွာ ထိုင္ရင္း ေမးလုိက္သည္။

"အင္း... ေနေကာင္းတယ္. .. သားႀကီး"

ေျခေထာက္တြင္ ေပေနေသာ ဖံုမ်ားကို ပုဆုိးစုတ္ႏွင့္သုတ္ေနသည္။ ၿပီးမွ. ..

"ေရာ့. .. ကိုလတ္"

လြယ္အိတ္ကို စလြယ္သိုင္းလြယ္ထားေသာ ကိုလတ္ကိုေပးလိုက္သည္။ ေလွကားေျခရင္းခံုမွ

သားႀကီးထသြားေသာ ေနရာတြင္ ဝင္ထုိင္လုိက္သည္။

"လာ... ကိုေအာင္ ကိုလတ္လုပ္ေပးမယ္"

လြယ္အိတ္ကို ေက်ာမွပိုးထားေသာ ကိုေအာင္ ေျခေထာက္မွ ဖံုမ်ားကိုသုတ္ေပးလုိက္သည္။

ၿပီးေတာ့ ကိုေဆာင္အလွည့္၊ ကိုလတ္တစ္ေယာက္ထဲ သူ႔ထက္အငယ္မ်ားကို ေျခေထာက္
သုတ္ေပးေနသည္။ ေျခေထာက္ျဖဴျဖဴေလးတစ္စံု သူ႔ေရွ႕ေရာက္ေတာ့. ..

"စာေတြရလား ညီမေလး... ႐ုိက္ခံရေသးလားဟင္"

typing & pdf - lucky82 8

 mmcybermedia. com

သည္ေျခေထာက္ျဖဴျဖဴေလးသည္ တစ္ဦးတည္းေသာ ညီမေလး၊ ၆ ႏွစ္မျပည့္ေသး။ ညီအစ္ကို ၆

ေယာက္ေမြးၿပီးမွ ညီမေလးတစ္ေယာက္ပဲပါလာသည္။

"ရတာေပါ့. .. ကိုကိုပဲ ခြန္ေလးကို သင္ေပးလိုက္တာေလ၊ အဲတာ ေမးေတာ့ရတယ္"

ႏႈတ္ခမ္းရဲရႏ
ဲ ွာေခါင္းျပားျပား၊ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ ခြန္ေလးသည္ ရွမ္းမေလးႏွင့္ တူသည္။

"မမ... မမ"

ႏွင့္ ႏုိ႔ညႇာေကာင္ လွမ္းေအာ္ေနသည္။ လြယ္အိတ္ကို ထရံမွာ ခ်ိတ္ၿပီး ႏုိ႔ညႇာေကာင္ကို

ခြန္ေလးေကာက္ခ်ီသည္။

"ေမာင္ေလး... မမကို ေစာင့္ေနတာလား... ဟုတ္လား"

"အင္း... အင္း"

၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ကိုေအးက ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ သူ႔လက္ထဲမွ ဘီစကြတ္မုန္႔က်န္ေလးကို အစ္မျဖစ္သူ

ပါးစပ္ထဲ ထည့္ေပးလုိက္သည္။

"အဝတ္လလ
ဲ ိုက္ဦး သမီး၊ ၿပီးမွ ေဆာ့ခ်င္ေဆာ့. .."

အငယ္ေကာင္ကို ႏုိ႔တုိက္။ လက္တစ္ဖက္မွ အဝတ္ပံုကို ခံုေပၚတင္ရင္းမွ မခင္သစ္ေျပာလုိက္သည္။

ခြန္ေလးသည္ အက်ႌျဖဴႏွင့္ စကပ္ျပာေလး ဝတ္ထားသည္။

"ဟုတ္က့ဲ... အေမ..."

ကိုေအးကို ခါးထစ္ခြင္ခ်ီလွ်က္ အိပ္ခန္းထဲဝင္သြားသည္။ တစ္ဖက္ခန္းတြင္ ညီအစ္ကိုတစ္စု

အဝတ္လဲသံ ဆူညံေနသည္။

"ခၽြတ္ကာြ ... ေလွ်ာ္ရေအာင္"

"အက်ႌမေပပါဘူး ကိုႀကီးရာ"

"ေပေပ... မေပေပကြာ။ ေခၽြးေစာ္ေတာ့နံမွာပဲ. .. ဒီေလာက္ေဆာ့ေနတာ"

"မေဆာ့ပါဘူးဗ်ာ"

"ေဆာ့ပါ့ဗ်ာ... မျမင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မင္းတို႔ေက်ာင္းေဆာင္ပတ္ေျပးေနတာ..."

ကိုဦးျမင္သည္။ သူတုိ႔တကၠသုိလ္ဝင္တန္းႏွင့္ ၆တန္း၊ ၄ တန္းက သိပ္ေဝးလွသည္မဟုတ္။

ကိုေအာင္က ၆ တန္း၊ ကိုေဆာင္ႏွင့္ ကိုေမာင္ အမႊာႏွစ္ေယာက္က ၄ တန္း။ ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္

typing & pdf - lucky82 9

 mmcybermedia. com

ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကစားသံဆူညံေနတတ္သည္။ ညီေတြအသံကုိ ကိုဦး

မွတ္မိၿပီးျဖစ္သည္။

ညီေတြအားလံုး၏ အက်ႌေဘာင္းဘီမ်ားကို ကိုဦးေလွ်ာ္ေပးရန္ ေရစည္ပိုင္းနား စုပံုလုိက္သည္။

ကိုလတ္သည္ မႏုိင့္တႏုိင္ႏွင့္ ေရခပ္ထည့္ေနသည္။ သူသည္ သိပ္ၿပီး သန္မာထြားႀကိဳင္းလွသည္
မဟုတ္။ ၁၄ ႏွစ္သား စေကာစကအရြယ္မုိ႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

"ရတယ္ ကိုလတ္ရာ ၿပီးမွ ကိုႀကီးခပ္ပါ့မယ္. .. ထားလိုက္"

"ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္သေလာက္ ခပ္ထည့္ထားမယ္ေလ... ေတာ္ၾကာ အငယ္ေကာင္ေတြ

ေရခ်ဳိးၾကဦးမွာ..."

ေရပံုးေသးတစ္ပုံးႏွင့္ ကိုေအာင္ကလည္း ဝုိင္းကူခပ္ေနသည္။ ေရတုိင္မွ ေရလာတုန္း ခ်ဳိးၾက၊

ေလွ်ာ္ၾက၊ ေရခပ္ထည့္မွ အဆင္ေျပသည္။ ေရလာခ်ိန္သည္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မုိ႔ ေတာ္ေသးသည္။
မီးဖိုခန္းထဲမွ ေရစည္ထဲသို႔ ေရအျပည့္ခပ္ထည့္ေပးသည္။ သုိ႔မွ အေမ သက္သာလိမ့္မည္။
ဒန္အုိးႀကီးႏွင့္ ဇလံုႀကီးထဲ ေရထည့္လုိက္သည္။

"အေမ..."

အဝတ္ၿပဲခ်ဳပ္ေနေသာ ခင္သစ္ကို ကိုလတ္လွမ္းေခၚသည္။

"အေမ့အဝတ္ေလွ်ာ္စရာရွိေသးလားဟင္. .. ကၽြန္ေတာ္ေရခ်ဳိးရင္း ေလွ်ာ္လုိက္မယ္"

"မရွိဘူး ငါ့သားရဲ႕... အေမေရခ်ဳိးရင္း ေလွ်ာ္ၿပီးၿပီ။ ... ေရျမန္ျမန္ခ်ဳိးလုိက္ေတာ့. ..

အေအးမိေနၾကဦးမယ္"

စက္ေသြးသနပ္ခါးႏွင့္ ေက်ာက္ပ်ဥ္ေဘးမွ အေမေစာင့္ေနသည္။ ေရခ်ဳိးၿပီး တက္လာသမွ်

သနပ္ခါးလူးေပးေနသည္။ ကိုခုိင့္ေျခသလံုးမွာ အစင္းေၾကာင္းရာ နီရဲရဲေၾကာင့္. ..

"ဒါက... ဘာနဲ႔ခုိက္မိတာလဲကိုခုိင္"

ေျခသလံုးႏွင့္ ေပါင္တြင္ အစင္းေၾကာင္းမ်ား နီရဲလွ်က္ရွိသည္။ မခင္သစ္ေမးမွ ကိုခုိင္ ငံု႔ၾကည့္သည္။

စိန္နပန္ၿခံဳၾကားေျပးရင္း စိန္နပန္ဆူးႏွင့္ ျခစ္မိျခင္းျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ၿခံဳႀကိဳၿခံဳၾကား
ေျပးရင္း၊ ပုန္းရင္း ေဆာ့ရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္အသားကိုဆူးျခစ္မိျခင္း၊
အက်ႌေဘာင္းဘီဆူးျခစ္စုတ္ၿပဲျခင္းကေတာ့ ဆုိးသည္။

"စိန္နပန္ဆူး ျခစ္တာအေမ..."

typing & pdf - lucky82 10

 mmcybermedia. com

ႏွာေရတန္းလန္းႏွင့္ ကိုခုိင္ကိုၾကည့္ၿပီး မခင္သစ္ သက္ျပင္းခ်သည္။ စြပ္က်ုယ္စုတ္ႏွင့္

ႏွာေရသုတ္ေပးသည္။ ေယာက္်ားေလးပဲ... ဒီေလာက္ေတာ့ ေဆာ့မွာေပါ့ဟု ေတြးလိုက္ရသည္။
သူမမွာ သားေတြခ်ည္း ၈ ေယာက္။ သမီး ၁ ေယာက္။

"အက်ႌေဘာင္းဘီေရာ ၿပဲလာေသးလား"

"မၿပဲပါဘူး အေမ..."

ဆူးျခစ္ရာမ်ားကို သနပ္ခါးလူးေပးလုိက္သည္။ ယခုေတာ့ သူမသည္ အစုတ္အၿပဲ ခ်ဳပ္ရာတြင္

ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေဘာင္းဘီၿပဲ၊ ပုဆုိးၿပဲ၊ အက်ႌၿပဲ၊ ၾကယ္သီးျပဳတ္။

"ေတာ္႐ံုပဲ ေဆာ့ပါ ငါ့သားရယ္၊ က်ဳိးပဲ့လာပါ့မယ္"

"က်ဳိးေအာင္ေတာ့ မေဆာ့ပါဘူးဗ်ာ..."

ႏွာေခါင္းေလး တ႐ံႈ႕႐ႈံ႕ႏွင့္ ကိုခုိင္ျပန္ေျပာေတာ့ မခင္သစ္ စိတ္႐ႈပ္သြားသည္။

"ကဲ. .. သြားေတာ့ အဝတ္လဲေခ်ေတာ့"

ဟု တြန္းလႊတ္လုိက္ရသည္။ ခြန္ေလးသည္ ေဘာင္းဘီတုိေလးႏွင့္ မခင္သစ္နား ဒူးေထာက္ၿပီး

မ်က္ႏွာေမာ့ေပးသည္။ နဖူးဆံပင္ကို သပ္တင္ရင္း မခင္သစ္သည္ သနပ္ခါးလူးေပးသည္။
အသားျဖဴႏုေသာ သမီးသည္ ႏွာေခါင္းျပားေလးႏွင့္။ သမီးတစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ သူမအတြက္
တုိးတိုးေဖာ္ေတာ့ ရလိမ့္မည္။

"႐ုိက္ခံရေသးလား"

"ဟင့္အင္း အေမ... စာရပါတယ္"

"ႀကိဳးစားေနာ္"

"ဟုတ္က့ဲ... အေမ"

လက္ေတြပါ လူးေပးရသည္။ မိန္းကေလးမုိ႔ သားေတြထက္လွေစခ်င္သည္။ သား ၆ ေယာက္ေမြးၿပီး

၇ ေယာက္ေျမာက္မုိ႔ သမီးကို ခြန္ေလးဟု ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ သည္နာမည္ေလးတြင္ေနသည္။

အားလံုးတန္းစီၿပီး သနပ္ခါးလူး၊ အဝတ္လဲၿပီး ပန္းကန္ကိုယ္စီဆြဲရင္း ထမင္းၾကမ္းစားၾကသည္။

ပဲပုပ္ဟင္းနည္းနည္းစီႏွင့္ အဆာေျပစားၿပီး ဧည့္ခန္းၾကမ္းေျပာင္ေျပာင္တြင္ အႀကီးေတြက

typing & pdf - lucky82 11

 mmcybermedia. com

စားပြဲဝုိင္းခ်ၿပီး ေက်ာင္းစာလုပ္သည္။ အငယ္ေတြက ၾကမ္းေပၚဝမ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး

စာလုပ္ေနၾကသည္။ သခၤ်ာတြက္သူ၊ စာက်က္သူ၊ စာေမးသူႏွင့္ ဆူညံေနသည္။

ေတာက္တက္ေတာက္တက္ သြားေနေသာ ကိုေထြးကို မခင္သစ္ ေခၚထားရသည္။

အစ္ကိုေတြနားသြားၿပီး စာအုပ္ဆဲြ၊ ခဲတန္ဆြဲႏွင့္ ျပႆနာ ျဖစ္ၾကဦးမည္။ စာရြက္စုတ္တစ္ရြက္ႏွင့္
ခဲတံတုိတစ္ေခ်ာင္းေပးရင္း...

"လာ... သားေလး။ အေမ့နားမွာ စာေရးေနာ္. .. လာ... လာ"

သူမနားမွာ ထုိင္ရင္း ခဲတံကို လက္ထဲထည့္ေပးလုိက္ရသည္။ သူမကေတာ့ ဆန္ေကာတစ္ခ်ပ္ထဲ

ဆန္ထည့္ရင္း မနက္ျဖန္အတြက္ စပါးလံုးေကာက္ေနသည္။ တစ္ေန႔ကို ဆန္သံုးျပည္ေလာက္မွ
ေရြးမထားလွ်င္ မျဖစ္။ တစ္လတစ္လ ဆန္ တစ္အိတ္မွ မဝယ္လွ်င္ မခင္သစ္စိတ္မေျဖာင့္။
ကေလးေတြႏွင့္ မေလာက္ငမွာ အၿမဲစိတ္ပူေနမိသည္။ ငစိန္ဆန္ေကာင္းေကာင္း တစ္ျပည္
တစ္က်ပ္။ ဆန္သံုးအိတ္ဝယ္ၿပီးလွ်င္ တစ္ရာက်ပ္နီးပါး ကုန္သြားၿပီ။ သီးျခားသြားရည္စာ
အကုန္မခံႏုိင္။ ဆာလွ်င္ ထမင္းၾကမ္းစားက်င့္ေၾကာင့္ ဆန္ပိုကုန္သည္။ ကုန္ပါေစ။ ဆန္ေတာ့
ပိုပိုလွ်ံလွ်ံျဖစ္ေအာင္ ဝယ္ထားၿမဲ။ သည္ကေလးေတြ ထမင္းမွဝေအာင္ မစားရလို႔မျဖစ္။

ဒီၾကားထဲ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း ဧည့္သည္ေတြလာလုိက္လွ်င္ မခင္သစ္ ဗ်ာမ်ားရၿပီ။ ဆန္ေရြးရင္း

မခင္သစ္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ လူကသာ ၿငိမ္သက္သည္။ စိတ္က ဟုိေရာက္သည္ေရာက္။ ဒီေန႔
စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ ေျမကြက္ေလးဝယ္ထားၿပီ။ နာမည္ေျပာင္းရမည္။ ကိစၥမရွိ။ သည္ေလာက္ေတာ့
ကိုဘသိန္း လုပ္လိမ့္မည္။ သူပန
ဲ ားလည္သည္။ ဘယ္ေတာ့ ေျပာင္းရမည္မသိ။ ေရာက္တာၾကာၿပီ
ဆုိေတာ့ ေျပာင္းရမွာ ေသခ်ာလိမ့္မည္။ ေျပာင္းလုေျပာင္းလုႏွင့္ ကေလးမ်ားေသာ အိမ္ေထာင္မုိ႔
လူႀကီးေတြက ညႇာတာျခင္း ျဖစ္သည္။ မခင္သစ္ နားလည္ပါသည္။

ကိုဦးက တကၠသိုလ္ဝင္တန္း၊ ကိုလတ္က ရွစ္တန္း၊ လုိက္မေျပာင္းခ်င္ေတာ့။ အငယ္ေတြကလည္း

တစ္သီႀကီး ရွိေနေသးသည္။ အိမ္ေလးေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ေဆာက္မည္။ ေနာက္ဆံုး ဝါးကပ္မုိး
ထရံကာေလးေတာ့ ေဆာက္ႏိုင္မည္ထင္သည္။ သစ္ေဈးဝါးေဈးေလး ေမးစမ္းရဦးမည္။ စေန၊
တနဂၤေႏြမွာ သားေတြႏွင့္ ၿခံရွင္းမည္။ ဝါးေဈးကပ္ေဈးေမးမည္ဟု စဥ္းစားေနသည္။
အေကာင္အထည္ေဖာ္လွ်င္ ျမန္ျမန္ေဖာ္မွ။ ကေလးေတြ တစ္တြဲတြဲႏွင့္ မိမိသည္ ေခြးသအုပ္
(ေခြးသားအုပ္) မႀကီးသဖြယ္ ဒရြတ္သီေနလုိ႔မျဖစ္။ ေနစရာရွိဖုိ႔လိုသည္။ ပညာေရးရွိေသးသည္။
ေပါက္လႊတ္ပစ
ဲ ား မႀကီးေစခ်င္။ တန္တန္ရာရာ ပညာေလးေတြ ရေစခ်င္သည္။

typing & pdf - lucky82 12

 mmcybermedia. com

"အေမေရ... ကိုေအးရယ္ ခြန္ေလးခဲတံကို လုေနၿပီ"

ခြန္ေလးအသံကို ၾကားရသည္။

"လာ... လာ ညီေလး၊ ကိုလတ္ဆီလာ၊ မမဟာကို မလုရဘူးကြ"

ကုိေအးငိုသံ၊ သမီးေအာ္သံႏွင့္အတူ ကိုလတ္ေခ်ာ့သံေၾကာင့္ မခင္သစ္ ထမသြားေတာ့။ ေရြးၿပီး

ဆန္မ်ားကို သံပံုးထဲ ထည့္လုိက္သည္။ သံပံုတစ္ပံုးျပည့္လွ်င္ ရွစ္ျပည္။ ပံုးကိုဆြဲခါရင္း
လႈပ္ရမ္းလုိက္သည္။ စပါးလံုးေလးေတြ စုထားရသည္။ ငွက္ေလးစာေလး ပက္ႀကဲႏုိင္သည္။
ဆန္ကြဲေတာ့ သိပ္မထြက္လွ။ ဆန္က အက်ဳိးအေၾကနည္းသည္။ ဒီတစ္ဗန္းေရြးၿပီးလွ်င္ ပံုးျပည့္ၿပီ။

ကိုဘသိန္း ေရာက္မလာေသး။ ဘိလိယက္ကစားေနပံုရသည္။ အင္းေလ သူလည္း အိမ္ျပန္လာရင္

ကေလးေတြ တစ္ၿပံဳတစ္မႏွင့္ ဆူညံဆူညံ မ်က္ေစ့ေနာက္တယ္ထင္ပါရဲ႕ဟု ေတြးျပန္သည္။
လကုန္လွ်င္ လစာအကုန္အပ္၊ ေဆးလိပ္ဖိုး၊ ကြမ္းဖုိး၊ လက္ဖက္ရည္ဖုိး တစ္ဆယ္ေလာက္
ျပန္ထုတ္သည္။ သည္ကေလးေတြ တစ္ၿပံဳႏွင့္ သီးစားခေလး၊ လယ္ေထာက္ခေလး ရံဖန္ရံခါ
ရတာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္ေနရသည္။ ဒါလည္း မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မဟုတ္။ မရတာႏွင့္စာလွ်င္
ေတာ္လွၿပီဟု ေျဖရသည္။ မိမိလည္း ဘာမွမလုပ္ႏုိင္။ ယခု တစ္ေလာမရတာၾကာၿပီ။
အိမ္ေလးေဆာက္လွ်င္ေတာ့ စာေရးမွာမည္။ လူကိုယ္တုိင္သြားေတာင္းလွ်င္ ပိုျမန္သည္။
ကိုယ္တုိင္ဆုိလည္း မိမိကိုယ္တုိင္ သြားရမည္။ အင္း... မခင္သစ္ သက္ျပင္း႐ႈိက္မိသည္။
ႏုိ႔စို႔ကေလးေခၚသြားရမည္။ သူမအတြက္ သိပ္မလြယ္လွ။ ကိုဦးေခၚသြားလွ်င္ အႀကီးဆံုး ကိုလတ္ပဲ
က်န္ရစ္မည္။

ေျမဝယ္တာ ကိုဘသိန္း ဘာေျပာဦးမည္မသိ။ သူ႔ မတုိင္ပင္ဟု ေျပာေလမလား။ သူကလည္း

စိတ္ကတစ္မ်ဳိး၊ တုိင္ပင္ျပန္ေတာ့ သူ႔ခ်ည္းတတ္၊ သူ႔ခ်ည္းဆရာ... ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မၿပီးႏုိင္။ ခုေတာ့
ေငြေတာင္ေခ်ၿပီးၿပီ။ သူေျပာင္းရာမလုိက္လွ်င္ စိတ္ၿငိဳျငင္ဦးမည္။ မတတ္ႏုိင္။ သည္ကေလးေတြႏွင့္
ဟုိေျပာင္းသည္ေျပာင္း အေျခမခ်ႏိုင္သေရြ႕ ေျပာင္းရလုိက္ရင္း ပညာေရးေတြ
အားေလ်ာ့သာြ းႏိုင္သည္။ မခင္သစ္ မလုိက္ခ်င္ေတာ့။ သူမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္သည္ဟု ထင္သည္။
သားေတြႀကီးလာလွ်င္ေတာ့လည္း တစ္အားျဖစ္လာမွာေပါ့ဟု ေတြးသည္။ မိမိတုန္းက ၄-၅
တန္းေလာက္သာ တက္ခ့ရ
ဲ သည္။

"အေဖျပန္လာၿပီ... အေဖျပန္လာၿပီ"

ကိုခိုင့္အသံ... ကိုေဆာင္ႏွင့္ ကိုေမာင့္အသံမ်ား ဆူညံသြားသည္။

typing & pdf - lucky82 13

 mmcybermedia. com

"ကိုဦး... စက္ဘီးဖံုသုတ္ၿပီး သိမ္းလုိက္ေတာ့. .."

"ဟုတ္က့ဲ..."

မခင္သစ္ အိမ္ေရွ႕ထြက္လာသည္။ ကိုလတ္ သူ႔အေဖလက္ဆြဲအိတ္ကို စားပြဲေပၚတင္ေပးေနသည္။

ကိုေအာင္က သံပန္းကန္ေလးေအာက္ခံရင္း ေရတစ္ခြက္ခပ္ေပးေနသည္။

"ဘိလိယက္ဝင္ကစားေနတာနဲ႔ ေနာက္က်သြားတယ္"

ဟု မခင္သစ္ကို လွမ္းေျပာလုိက္သည္။

"ကိုလတ္... အေဖေရခ်ဳိးဖို႔ လုပ္ေပးလုိက္ေနာ္ င့ါသား..."

"ဟုတ္က့ဲ အေမ..."

အခန္းထဲဝင္ၿပီး ကိုဘသိန္း အဝတ္လဲသည္။ ေရလဲပုဆုိး တဘက္ႏွင့္ ဆပ္ျပာခြက္ကို ကိုင္ၿပီး

အေဖ့ေနာက္ကို ကိုလတ္လုိက္သြားသည္။ အေဖေရခ်ဳိးၿပီးေသာ ပုဆုိးႏွင့္ စြပ္က်ယ္ကို
ကိုလတ္ေလွ်ာ္ၿပီး လွမ္းလုိက္သည္။ တဘက္ကုိလည္ပင္းပတ္ၿပီး ကိုဘသိန္း အိမ္ေပၚ
တက္လာသည္။

ကိုေထြးကို ခါးထစ္ခြင္ရင္း ခြန္ေလးက အေဖ့ကို ၿပံဳးျပသည္။

"စာရလား ခြန္ေလး... အ႐ိုက္ခံရေသးလား"

"ရပါတယ္ အေဖရဲ႕... အ႐ုိက္မခံရပါဘူး"

သည္ႏွစ္မွ ေက်ာင္းစတက္ေသာ ခြန္ေလးကို အ႐ုိက္ခံရလားဟု ေန႔တုိင္း ေမးမိၾကသည္။

ကိုေထြးကလည္း အေဖ့ဆီ လက္မကမ္း၊ ခြန္ေလးလည္ပင္းကို ဖက္ၿပီး ပခံုးေပၚ
ေခါင္းတင္ထားသည္။ မ်က္လံုးေလး ပုတ္ခတ္လွ်က္ အေဖ့ကိုေတာ့ ၾကည့္သည္။

ကိုေအာင္ ကိုေဆာင္ ကိုေမာင္ႏွင့္ ကိုခိုင္တုိ႔ အိမ္ေရွ႕ထြက္ၿပီး ေဘာလံုးကန္ေနၾကသည္။

ဖိနပ္ပုံေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ကိုေအးေငးၾကည့္ေနသည္။ မိမိလည္း တစ္ေန႔ေတာ့ ကန္ရမွာေပါ့ဟု
ေတြးေနသည္။

ကိုဘသိန္း အဝတ္အစားလဲၿပီး ကိုယ္လိမ္းေပါင္ဒါေလးလူးလုိက္သည္။ စင္ေပၚမွာတင္ထားေသာ

ဝါးဘီးႏွင့္ ဆံပင္မ်ားကို သပ္တင္လုိက္သည္။ ဆံပင္ရွည္မ်ားက ေခါင္းလိမ္းဆီေၾကာင့္

typing & pdf - lucky82 14

 mmcybermedia. com

နားထင္ေဘးမွာ သပ္ရပ္စာြ ရွိေနသည္။ ဧည့္ခန္းရွိ ပက္လက္ကုလားထုိင္မွာ မထုိင္ခင္

ေဆးလိပ္ျပာခြက္ကို ယူလုိက္ရသည္။ ၿပီးမွ ေဆးေပါ့လိပ္ဖြာသည္။

လက္ထမ
ဲ ွ ဂရံစာရြက္ကို မခင္သစ္ေပးလုိက္သည္။ သနပ္ခါးဖံုဖံုလူးထားေသာ မခင္သစ္မ်က္ႏွာကို
ကိုဘသိန္းၾကည့္သည္။

"ေျမဂရံေလ... ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ေငြေခ်ခဲ့ၿပီ..."

ထရံေဘး ထုိင္ခံုမွာထိုင္ရင္း မခင္သစ္ေျပာသည္။ ကိုဘသိန္းက ဂရံစာရြက္ကို ဖတ္ေနသည္။

အဂၤလိပ္လုိ ၁၀ တန္းအထိ ကိုဘသိန္း ေက်ာင္းေနခဲ့ရသည္။

"နာမည္မေျပာင္းဘဲ ဝယ္တာလား။ စာခ်ဳပ္ေတြ ဘာေတြလည္း လက္မွတ္မထုိးဘူးေပါ့. .."

"အင္းေလ... ဂရံေပးလိုက္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေငြအေၾကေပးခဲ့တယ္။ သူ႔လိပ္စာက

အဲဒီထဲမွာေလ နာမည္ေျပာင္းရင္ သူ႔ဆီလာခဲ့တဲ့"

ဂရံလက္ထယ
ဲ ူခ့ၿဲ ပီး ေငြလည္း ေခ်ခဲ့ၿပီဆုိေတာ့ နာမည္ေျပာင္း ေလွ်ာက္လႊာတင္၊ အေရာင္းအဝယ္
စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရမွာပဲ ကိုဘသိန္းေတြးလိုက္သည္။

"အိမ္ေဆာက္ဖုိ႔ ေငြရွိလား..."

"ဘယ္ရွိမွာလဲဗ်ာ၊ သိသားနဲ႔ တစ္လနဲ႔တစ္လ မနည္းစားေနရတာ"

"ဒါဆုိ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ"

သူေျပာင္းလွ်င္ မခင္သစ္မလုိက္ခ်င္ေတာ့မွန္း ကိုဘသိန္း သိသည္။ ကေလးေတြတစ္ၿပံဳႏွင့္

သိပ္ေတာ့မလြယ္။ ေနရစ္ဖုိ႔က်ေတာ့ ေနစရာမရွိ။ ေျမရွိေပမယ့္ အိမ္ေဆာက္ရဦးမည္။
လြယ္လယ
ြ ္ႏွင့္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။

"ႏွစ္ေထာင္သံုးေထာင္ေလာက္ေတာ့ ကုန္မယ္ေနာ္"

"အင္း... ကုန္မွာေပါ့ဗ်ာ၊ အိမ္အက်ယ္ေပၚမူတည္မွာေပါ့"

ကိုဘသိန္းျပန္ေျပာသည္။ ဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္ ေဆာက္ႏုိင္မွာလဲ။ သိပ္က်ဥ္းလုိ႔လည္း မရ။

ေမြးထားတာကလည္း မနည္း။ ရွစ္ခါေမြး ကိုးေယာက္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ံုးအဖြ႔သ
ဲ ားေတြက သူ႔ကို
ကိုမ်ဳိးေအာင္ဟု ေခၚတတ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိက ႐ံုးအုပ္စာေရးႀကီး။

"ဒီစေန တနဂၤေႏြ သားေတြန႔ဲ ၿခံသာြ းရွင္းမယ္ ကိုဘသိန္းေနာ္. .. ထမင္းခ်ဳိင့္နဲ႔ သြားမယ္

"အကုန္ေခၚသြားမွာလား။ ေနပူထဲ ဘယ္နားသြားေနမွာလဲ"

typing & pdf - lucky82 15

 mmcybermedia. com

အင္း... ဟုတ္သားပဲဟု မခင္သစ္ ေခါင္းၿငိမ့္မိသည္။ ဒါဆုိ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရပါ့ဟု စဥ္းစားရျပန္သည္။

အႀကီးေတြေခၚသြားေတာ့ အငယ္ေတြခ်ည္း ထားမျဖစ္။ အငယ္ေတြပါေခၚေတာ့ ၿခံထဲေနစရာမရွိ။
ဒုကၡ။ သြားလုိက္ျပန္လုိက္ လုပ္ေနလို႔ မရ ေဝးသည္။

"ဒါဆုိ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ"

မခင္သစ္အေမးေၾကာင့္ ကိုဘသိန္း ေခါင္းကုပ္မိသည္။

"ခင္ဗ်ား သြားခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုယ္အိမ္ေစာင့္ရမွာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္လည္း သားေတြနဲ႔ ကိုယ္သြားၿပီး

တဲထုိးမယ္။ ေနာက္မွ ခင္ဗ်ားသြား"

ကိုဘသိန္းအစီအစဥ္မွာ ပုိေကာင္းသည္။

"အင္း... ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အငယ္ေတြ အိမ္ေစာင့္မယ္။ အႀကီးေတြ ေခၚၿပီး

ကိုဘသိန္းသြားလိုက္ေတာ့၊ ၿခံရွင္းၿပီးတဲထုိး၊ ေနာက္မွ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ လက္သမားတုိင္ပင္ရမွာပဲ"

ကိုဘသိန္းႏွင့္ မခင္သစ္တုိ႔ တုိင္ပင္သမွ် ကိုဦးႏွင့္ ကိုလတ္တုိ႔ နားေထာင္ေနၾကသည္။

အေမေျမဝယ္လုိက္မွန္း သိရၿပီမုိ႔ ဝမ္းသာသြားသည္။ ကိုယ့္အိမ္ေလးႏွင့္ ကိုယ့္ဖာသာ ေနရလွ်င္
အလြန္ေကာင္းသည္။ ဒီမွာေတာ့ အမ်ားႏွင့္တြဲေနရေသာ လုိင္းခန္း။ မိမိတို႔ ညီအစ္ကိုေတြက
ဆူၾက၊ ေအာ္ၾက၊ ေဆာ့ၾက။ အေမက တစ္ဖက္ခန္းကို အားနာသည္။ မိမိတုိ႔က အရြယ္ရလုိ႔
သိတတ္ အားနာတတ္ေပမယ့္ အငယ္ေကာင္ေတြက မရေသး။ ေျပာတုန္းခဏ ၿပီးလွ်င္
ေအာ္ဟစ္ဆူညံၿမဲ။

ညစာ အားလံုးဝုိင္းစားေတာ့ အေမ မစားေသး။ အငယ္ ၃ ေယာက္ကို အေမထမင္း

ခြံ႔ေကၽြးေနသည္။

"ဟား... ဆိတ္သားလံုးခ်က္ကြ. .. အရမ္းေကာင္း... ေမႊးေနတာပဲ. .."

ပန္းကန္ထမ
ဲ ွ ဆိတ္သားလံုးခ်က္ေၾကာင့္ ကိုခုိင္ေအာ္လိုက္သည္။

"အေမေဈးသြားတာလား"

ကိုဦးေမးသည္။ အေမသည္ သားသမီးမ်ားႏွင့္ ကိုဘသိန္းတို႔ ဝုိင္းထုိင္စားေသာက္ေနသည္ကို

ၾကည့္လွ်က္ ကေလးသံုးေယာက္ကို ထမင္းခြံ႔ေကၽြးေနသည္။

"အင္း... အေမေဈးေျပးေသးတာ"

typing & pdf - lucky82 16

 mmcybermedia. com

"မင္းတုိ႔အေမက ေဈးကိုအလကားေျပးတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ ဆိတ္သားတင္ ဝယ္လာတာ

မဟုတ္ဘူး။ ေျမဝယ္လာတာ"

ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးလုပ္ရင္း ကိုဘသိန္း ဝင္ေျပာသည္။ ခုမွ သိရေသာ ကိုေအာင္က...

"ဟုတ္လား အေမ... ေျမ... ဘာလုပ္ဖို႔လဲဟင္"

"သစ္ပင္စုိက္ဖို႔လား... အေမ... ဟင္"

ကိုေမာင္ဝင္ေမးသည္။ ကိုေဆာင္က သူ႔ညီပန္းကန္ထဲ သူ႔ဟင္းတံုးကို တစ္ဝက္ခြဲထည့္ရင္း

အေမ့ကိုလွမ္းၾကည့္သည္။

"ေျမ... ဘာလုပ္ရမွာလဲ ကိုေဆာင္ရာ အိမ္ေဆာက္ဖုိ႔ေပါ့ကြာ"

ေလးသံေအးႏွင့္ ကိုလတ္ဝင္ေျပာသည္။

"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ဒီအိမ္ရွိသားပဲ အေမကလည္း"

ကိုခုိင္ဝင္ေျပာသည္။ ေျပာရင္း ရႊက

ဲ ်လာေသာ ႏွာရည္ကို ႐ွဴး ကနဲ ႐ႈံ႕သြင္းလိုက္သည္။
ထမင္းကိုလည္း ပါးလုပ္ပါးေလာင္း စားေနသည္။ သူက ဗိုက္ရႊဲေလးႏွင့္ စားလံုးေကာင္းလွသည္။

"ဒီအိမ္က ကိုယ့္အိမ္ပိုင္ မဟုတ္ဘူး ကိုခိုင္ရ။ အေဖ့အလုပ္ေၾကာင့္ ရတဲ့အိမ္ ေနာ္... အေဖ

ဟုတ္တယ္မို႔လား ဟင္. .."

ကိုေအာင္ ဝင္ေျပာသည္။ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သားေပမယ့္ ကိုေအာင္လူရည္လည္သည္။

"အင္း... ဟုတ္တယ္ကြ"

အေဖ ဝင္ေထာက္ခံသည္။

"ဒါဆုိလည္း အိမ္က်ယ္က်ယ္ ေဆာက္ အေမရာ ေနာ္။ ဒါမွ ေကာင္းတယ္"

ကိုေဆာင္ဝင္ေျပာသည္။ သူတို႔ညီအစ္ကိုတစ္ေတြ တစ္ခန္းထဲ စုအိပ္ၾကရသည္။ ၁၀ ေပပတ္လည္

အိပ္ခန္း ၂ ခန္းသာပါသည္။ အေမက ဧည့္ခန္းမွာ အိပ္တာ မႀကိဳက္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ အိပ္ခန္းထဲမွာပဲ
စုအိပ္ေစခ်င္သည္။

"ေနာ္. .. အေမ က်ယ္က်ယ္ေဆာက္ေနာ္"

ကိုေဆာင္က သူ႔အေမကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ေျပာျပန္သည္။ အေမ ၿပံဳးေနသည္။

"ေအးပါဟယ္။ ဘယ္လုိေဆာက္ရမွန္း မသိေသးပါဘူး ငါ့သားရယ္"

typing & pdf - lucky82 17

 mmcybermedia. com

ၿငီးေျပာေလးႏွင့္ မခင္သစ္ ျပန္ေျပာသည္။ ေျမဝယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမရင္ထမ

ဲ ွာ
ေက်နပ္ေနသည္။ ျဖစ္ေအာင္ေဆာက္မည္ဟု သံႏၷိ႒ာန္ခ်ထားသည္။ ေျမေၾကာင့္ မိသားစုအားလံုး
ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကမွန္း သိရေသာေၾကာင့္လည္း သူမအားတက္ေနသည္။

"ဒီစေန တနဂၤေႏြမွာ သားတို႔အေဖနဲ႔ ၿခံထဲသြားၿပီး ရွင္းရမယ္ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ တဲေလးတစ္လံုး

ထိုးရမယ္ သိလား"

"ေဟး... ကၽြန္ေတာ္လည္း လုိက္မယ္"

"သမီးေရာ လုိက္ရမွာလား"

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဝုိင္းေမးၾကသည္။

"ကိုဦးရယ္ ကိုလတ္ရယ္ ကိုေအာင္ ကိုေဆာင္နဲ႔ ကိုေမာင္အထိပဲ လုိက္ကြာ"

အေဖဝင္ေျပာသည္။

"အေဖကလည္းဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုိက္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုပ္ႏိုင္ပါတယ္"

သူ႔နာမည္မပါေသာ ကိုခိုင္က ဝင္ေျပာသည္။ သူလည္း လုိက္ခ်င္သည္။

"ေနစရာမရွိဘူး ကိုခုိင္ရယ္ ေနပူထဲမွာ၊ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေလး အေမ့ကို

ဝုိင္းကူေပးလုိက္ဦးေလ၊ တဲထုိးၿပီးမွလုိက္ေပါ့"

အေဖ့စကားေၾကာင့္ ကိုခိုင္ၿငိမ္သြားသည္။ အစ္ကုိေတြအားလံုးသြားလွ်င္ အေမ့ကို

ကူသင့္မွန္းေတာ့ သူနားလည္ပါသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ ငါးရက္လံုး အေမတစ္ေယာက္ပဲ
အိမ္အလုပ္အားလံုး လုပ္ရရွာသည္။

"ဟုတ္က့ဲ အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္အေမ့ကို ဝုိင္းကူထားမယ္"

မ်က္လံုးေမွးေမွး ပါးေဖာင္းေဖာင္းႏွင့္ ကိုခုိင္က ေက်နပ္စြာ ေျပာလိုက္သည္။

"တဲထုိးၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္ စေန တနဂၤေႏြက် အေမတုိ႔အားလံုး ထမင္းခ်က္ၿပီး သြားၾကမယ္ေနာ္"

အေမ့စကားေၾကာင့္ အားလံုးၿပံဳးသြားသည္။

"ခြန္ေလးတုိ႔လည္း လုိက္ရမယ္ေနာ္ အေမ"

"လုိက္ရမွာေပါ့သမီးရဲ႕။ တဲမထုိးရေသးရင္ ေနပူမိၿပီး ဖ်ားနာေနၾကမယ္ ဟုတ္လား"

ကေလးသံုးေယာက္ ထမင္းေကၽြးၿပီးမွ ဝုိင္းသိမ္းစထမင္းဝုိင္းမွာ သူမ ဝင္စားသည္။ ခူးထားၿပီးေသာ

ထမင္းပန္းကန္ထမ
ဲ ွ သူမအတြက္ ဦးခ်ထားေသာ ဆိတ္သားလံုးေလးကို ဖဲ့လုိက္သည္။

typing & pdf - lucky82 18

 mmcybermedia. com

ကိုဦးႏွင့္ ကိုလတ္က အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ တုိက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာေနသည္။ ေန႔စဥ္ ခ်က္သမွ်

အုိးမ်ားကို အတြင္းအျပင္ ေျပာင္လက္ေနမွ အေမ သေဘာက်သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ညတုိင္း
တုိက္ခၽြတ္ေပးရသည္။ မီးဖုိျပာကို ေရပ်စ္ပ်စ္ႏွင့္ေဖ်ာ္ၿပီး အုိးဖင္ႏွင့္ အျပင္သားမ်ားကို
သုတ္လိမ္းရသည္။ ဒါမွ ေနာက္ရက္ အုိးတိုက္လွ်င္ လူသက္သာ၍ ေျပာင္လက္သည္။
သူတုိ႔ညီအစ္ကုိ မလုပ္ေပးလွ်င္ အေမသူမဘာသာ လုပ္မည္။ အေမပင္ပန္းမွာ စုိးေသာေၾကာင့္
သူတို႔ပဲ ေန႔စဥ္ ေဆးေၾကာတုိက္ခၽြတ္ေပးၾကသည္။ အုိးကို ျပာလူးေနစဥ္ ကိုဦးက ေရထဆြဲသည္။
အုတ္ကန္ထမ
ဲ ွေရကို မီးဖုိထဲ ဆြထ
ဲ ည့္သည္။ အုတ္ကန္ႏွင့္ အိမ္က နည္းနည္းလွမ္းသည္။
လုိင္းခန္းေတြ တြဲသံုးရေသာ ကန္ျဖစ္သည္။ ေရတုိင္က ႏွစ္ခန္းတြဲတစ္တုိင္၊ အုတ္ကန္က် ၄ ခန္း ၅
ခန္းေလာက္ သံုးရသည္။ ေရခပ္ထည့္မထားလွ်င္ မနက္ထမင္းခ်က္ရင္း အေမခပ္ထည့္ေနရမည္။

ထမင္းအုိး ဟင္းအုိးျပာသုတ္ၿပီးေတာ့ အေမစားၿပီးေသာ ပန္းကန္မ်ား ကိုလတ္ေဆးေပးသည္။

ထမင္းဟင္းမ်ားကို သန္႔ၿပီးမွ မခင္သစ္ ေၾကာင္အိမ္ထဲထည့္သည္။ ၾကမ္းေပၚက်ေနေသာ
ထမင္းလံုးမ်ားကို ေကာက္ၿပီး လွည္းက်င္းရျပန္သည္။ မီးဖုိခန္းထဲမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္
သန္႔စင္ေနသည္။ ကိုလတ္က မနက္အတြက္ ထင္းစီေပးေနသည္။

"ငါ့သား ထင္းသယ္ရင္ ၾကည့္ေနာ္။ ဟိုေန႔က အေမ ကင္းေတြ႔တယ္"

တစ္ေန႔ ထင္းယူရင္း ကင္းမလက္မည္းတစ္ေကာင္ မခင္သစ္ေတြ႔သည္။ မသတ္ခ်င္ေသာေၾကာင့္

ထင္းေခ်ာင္းႏွင့္ ေျခာက္လႊတ္လုိက္ရသည္။

"ထင္းမေလာက္လုိ႔ အေမသယ္တာလား..."

"မဟုတ္ပါဘူးေတာ္. .. ထင္းပံုၿပိဳလုိ႔ ျပန္စီတာပါ"

"ဒါဆုိ အေမ့သား ကိုခုိင္ပဲေနမွာ"

အေဆာ့သန္ေသာ ကိုခုိင္ပျဲ ဖစ္မည္ဟု ကိုလတ္ေတြးလုိက္ရင္း ေျပာသည္။

"အားမွ ထင္းပံုရွင္းဦးမယ္အေမ... ေတာ္ၾကာ ကင္းေတြရွိရင္ ရွိေနမယ္. .."

စဥ္းစဥ္းစားစား ကိုလတ္ေျပာလုိက္သည္။ ကင္းေတြရွိလွ်င္ မိမိတို႔ကလည္း လူမ်ားသည္။

အငယ္ေတြ ကင္းထုိးခံရလွ်င္ အခက္ဟု ေတြးေနသည္။

"ခု. .. မေမွာင္ေသးဘူး။ ရွင္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား အေမ... ဟင္"

ႏွာတံေပၚေပၚ မ်က္လံုးေမွးေမွးႏွင့္ ကိုလတ္က အေမ့ကို ေမးလုိက္သည္။

typing & pdf - lucky82 19

 mmcybermedia. com

"ေမွာင္ေတာ့မယ္ ငါ့သားရဲ႕ ရွိခ်င္မွလည္း ရွိေတာ့မွာပါ ေနာက္ေန႔ေပါ့"

အေမၿပံဳးရင္း ေျပာသည္။ သိတတ္ေသာ ကိုလတ္ကုိ အေမေက်နပ္ပါသည္။ ေမွာင္လုနီးၿပီမုိ႔

အိမ္ေအာက္မွာ ထားေသာ ထင္းပံုဝင္ရွင္းမွာ သူမစိတ္မခ်။ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ မဟုတ္ေတာ့။
အိမ္ေအာက္က တစ္ထုိင္ပဲ လြတ္သည္။ ထင္းေတြလည္း မ်ားသည္။ ခ်က္ခ်င္းမၿပီးႏုိင္မွန္းသိသည္။
အခ်ိန္ယူရမည္။ ထင္းခြျဲ ခမ္းတစ္ရာ ငါးက်ပ္ႏွင့္ တစ္ခါဝယ္လွ်င္ ေလးငါးလွည္းေတာ့ ဝယ္ရသည္။
ဝယ္ၿပီးအေနေတာ္ေလးေတြ ခြစ
ဲ ိတ္ရသည္။ ေနလွမ္းရသည္။ ၿပီးမွ အိမ္ေအာက္မွာ စီထားရသည္။
ကိုဦးဒုိင္ခံခဲြရသည္။ သူက ၁၆ ႏွစ္သား၊ ထြားက်ဳိင္းလွသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ သူအႀကီးဆံုးမုိ႔
အပင္ပန္းခံရွာပါသည္။ ကိုလတ္က နည္းနည္းေတာ့ ညႇက္ခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇြဲေကာင္းသည္။
သူလုပ္ႏိုင္သမွ် ညည္းညဴမႈမရွိဘဲ လုပ္သည္။ အငယ္ေကာင္ေတြက ဆင္းသယ္ၾကရသည္။
မခင္သစ္က ဒိုင္ခံစီရသည္။ မိသားစုအလုပ္ေတြႏွင့္ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္။

ေႂကြရည္သုတ္ ငါးဆင့္ခ်ဳိင့္ႀကီးႏွင့္ ထမင္းအျပည့္။ ဒန္သံုးဆင့္ခ်ဳိင့္ႏွင့္ င႐ုတ္သီးစိမ္းႏွင့္

ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ႏွစ္ခ်ဳိင့္၊ မွ်စ္ႏွင့္စားေတာ္ပဲျပဳတ္ေၾကာ္ တစ္ခ်ဳိင့္ထည့္လုိက္သည္။

အေဖက ကိုလတ္ႏွင့္ ကိုေဆာင္ကို ေရွ႕တစ္ေယာက္ ေနာက္တစ္ေယာက္ တင္နင္းသည္။ ကိုဦးက

ကိုေမာင္ႏွင့္ ကိုေအာင္ကို တင္နင္းသည္။ ကိုလတ္က ဆြဲျခင္းတစ္ျခင္း၊ ကိုေအာင္က
ဆြဲျခင္းတစ္ျခင္းစီ ေနာက္ကပိုက္ရင္း ထုိင္လုိက္သည္။

ကိုဘသိန္းလက္ထဲ ေငြႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္ မခင္သစ္ေပးသည္။

"တဲတစ္လံုးစာေတာ့ ေလာက္မွာေပါ့ေနာ္. .. သစ္ေဈးေလး ဝါးေဈးေလးလည္း ေမးခဲ့ ကိုဘသိန္း။

လက္သမားေရာေပါ့"

သံတူရြင္းႏွင့္ တူ၊ ဓားႏွင့္ေပါက္ျပားကိုင္ထားေသာ ကိုေဆာင္ႏွင့္ ကိုေမာင္ကိုၾကည့္ရင္း...

"ငါ့သားေတြ သတိန႔က
ဲ ိုင္ၾကေနာ္။ ခုိက္မိၾကမယ္။ အျပန္က် တူရြင္းတုိ႔ ဓားတို႔ ေပါက္ျပားတို႔ကို
မခါဥအိမ္မွာ အပ္ထားခဲ့ၾက"

ဟု မွာလိုက္ရေသးသည္။ သူတုိ႔ထက
ြ ္သြားၾကသည္။ ျပန္လာသည္အထိ မခင္သစ္ ေမွ်ာ္ရဦးမည္။
အဆင္ေျပမေျပ သိခ်င္သည္။ သူမ လုိက္လုိ႔လည္း မျဖစ္။ ဒီႏွစ္ရက္မွာ တဲေလးထုိးဖုိ႔ လုိသည္။
တဲထုိးၿပီးမွ သူမႏွင့္ ကေလးငယ္ေတြ လုိက္လုိ႔ရမည္။ ဒီေန႔ ေငြႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္ ေပးလိုက္ရသည္။

typing & pdf - lucky82 20

 mmcybermedia. com

တစ္ဘက္ရပ္တဲေလး ထုိးဖုိ႔ အိမ္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ သူမမွာ ေငြဘယ္ေလာက္ရွိမလဲဟု

ေတြးေနသည္။

"ကိုခုိင္ေရ... သား... ညီေလးေတြၾကည့္ထားေနာ္။ ေဆာ့ခ်ည္းမေနနဲ႔. .."

ေျပာရင္း သူမ အခန္းထဲဝင္လာသည္။ သံေသတၱာေလးကို ေသာ့ဖြင္လုိက္သည္။

အက်ႌပံုေအာက္မွာ ထားေသာ စကၠဴအိတ္ေလး တစ္လံုးကို ယူလိုက္သည္။

ငါးက်ပ္ တဆယ္က်ပ္တန္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ ငါးဆယ္က်ပ္တန္ႏွင့္ တစ္ရာက်ပ္တန္

ေငြစကၠဴေတြ အထပ္လိုက္။ အားလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရၾကည့္သည္။ စုစုေပါင္း
တစ္ေထာင့္ကိုးရာႏွင့္ ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တိတိရွိသည္။ ႏွစ္ခါျပန္ေရသည္။

ကတၱီပါအိတ္႐ႈံ႕ေလးတစ္လံုးကို ဆြထ
ဲ ုတ္လုိက္သည္။ သြန္ခ်လိုက္သည္။ တုိက္တံဆိပ္ ငါးမူးေစ့
ေရႊဒဂၤါးသံုးျပား၊ ငါးမူးသား ဆြႀဲ ကိဳးေလး ႏွစ္ကံုး။ တစ္မတ္သား လက္စြပ္ႏွစ္ကြင္း။ တစ္က်ပ္သား
လက္ေကာက္ႏွစ္ကြင္း။ အားလံုးေရာင္းလွ်င္ဟု မခင္သစ္ ေတြးေနသည္။ နားမွာဝတ္ထားသည့္
ေက်ာက္စိမ္းနားကပ္ေလးတစ္ရံပဲ ရွိေတာ့မည္။ ဒါေတြေရာင္းလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ရမည္မသိ။
ေရႊေဈးလည္း မခင္သစ္မသိ။ ေရႊ စုစုေပါင္း ငါးက်ပ္သားေလာက္ ရွိမည္။ မခါဥႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး
ေရာင္းလုိက္မည္။ အိမ္ေလးတစ္လံုးျဖစ္ဖို႔ အဓိကဟု သူမဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ သားေတြက
ေရႊဆင္စရာမလုိ။ ပညာတတ္ဖုိ႔ပဲ လိုသည္။ ခြန္ေလးပဲ နားကပ္ေလးတစ္ရံ ဆင္ထားသည္။
ေနာက္ခါလာေတာ့လည္း ေနာင္ခါေဈးျဖစ္လာမွာေပါ့ဟု အားတင္းလုိက္သည္။

ေငြႏွင့္ ပစၥည္းေလးေတြ ေနသားတက် ျပန္ထားၿပီး ေသတၱာကို ေသာ့ခတ္လုိက္သည္။

ဒီလအတြက္ သံုးစရာ ေငြငါးရာေလာက္ သူမလက္ထဲမွာ ရွိေနသည္။ ေလာက္ပါသည္။ ပိုေတာင္
ပိုေနႏုိင္ေသးသည္။ အိမ္ေဆာက္လွ်င္ေတာ့ ရွိသမွ် ကုန္မည္။

ေျမကြက္ကို ကိုဘသိန္း သိထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ၿခံမေရာက္ခင္ ေဈးအျပင္တန္းရွိ

ဝါးေရာင္းသည့္ဆုိင္သို႔ အရင္ဝင္သည္။ ဝါးေဈး၊ ကပ္ေဈး၊ ထရံေဈး ေမးရမည္။ သစ္ေဈးလည္း
သိခ်င္သည္။

typing & pdf - lucky82 21

 mmcybermedia. com

"ထရံက တစ္ေပကို ႏွစ္ဆယ့္ငါးျပားဗ်ာ၊ ဝါးကပ္က တစ္ကပ္က တစ္ပ်စ္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးျပား၊

ဝါးပိုးဝါးတစ္လံုး ႏွစ္ဆယ့္ငါးျပား၊ အခ်ဥ္ဝါးက ဆယ့္ငါးျပား လွည္းနဲ႔ပို႔ေပးမယ္ ကိုဘသိန္းရာ၊
လွည္းခ ႏွစ္က်ပ္ခပ
ဲြ ဲ က်မွာပါ"

ဝါးဆုိင္ပိုင္ရွင္ ကိုေဌးက ရွင္းျပသည္။ ကိုဘသိန္းႏွင့္ ကိုေဌးက ခင္မင္ၿပီးသူမ်ား ျဖစ္သည္။

"ဘာလုပ္မလို႔လဲ ကိုဘသိန္း။ အိမ္ေဆာက္မလုိ႔လား"

"ျပည္ေတာ္သာ ကြက္သစ္ထမ
ဲ ွာ မခင္သစ္ ေျမကြက္ေလး ဝယ္လုိက္လုိ႔ဗ်ာ။ အိမ္ေလး
ေဆာက္မလားလုိ႔ပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ တစ္ဘက္ရပ္တဲေလးေဆာက္ခ်င္လို႔. .."

"ေအာ္. .. ကြက္သစ္လား။ ေကာင္းပါတယ္ ေနာင္ေတာ့ စည္လာမွာပဲ တဲဆုိေတာ့ သိပ္မကုန္ပါဘူး။

ဝါးကပ္ဆယ့္ငါးပ်စ္ေလာက္၊ ဝါးပိုးတိုင္ ထူလုိက္ေပါ့၊ ႏွစ္လံုးပဲကုန္မယ္။ ဝါးပိုးဝါး ငါးလံုးေလာက္
ေပါက္ခင္းလုိက္၊ တန္းပ်စ္ဖို႔ အခ်ဥ္ဝါးခုနစ္လံုးဆုိ ရပါၿပီ ကိုဘသိန္းရဲ႕"

"ဝါးကပ္ ေလးက်ပ္ျပားငါးဆယ္၊ ဝါးဘုိး သံုးက်ပ္ျပားငါးဆယ္၊ အခ်ဥ္ဝါး ရွစ္လံုး တစ္က်ပ္ပဲထားေပး၊

ႏွီးလည္း ႏွစ္စည္းေလာက္ယူသြား၊ ျပားႏွစ္ဆယ္၊ လွည္းခနဲ႔ ဆယ့္တစ္က်ပ္န႔ဲ
ျပားခုနစ္ဆယ္က်တယ္"

က်သင့္ေငြကို ကိုဘသိန္းေပးလုိက္သည္။ ပစၥည္းေတြ လွည္းေပၚတင္သည္။ ထမင္းခ်ဳိင့္ႏွင့္

ေပါက္ျပား တူရြင္း ကိုလတ္ ကိုေအာင္ ကိုေဆာင္ႏွင့္ ကိုေမာင္တုိ႔ပါ လွည္းေပၚတက္ထုိင္ၾကသည္။
လွည္းႏွင့္သာြ းၾကမည္။

"သစ္ေဈးေရာ... ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ကိုေဌး"

"သစ္လား... သစ္မာဆုိရင္ တစ္တန္ကို ႏွစ္ရာႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္ရွိတယ္ ကိုဘသိန္း၊ သစ္နဲ႔လား"

"အင္း... အဆင္ေျပမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သစ္နဲ႔ပဲ ေဆာက္ခ်င္တယ္။ ဒါဆုိ ေနေရာေပါ့"

"ေကာင္းတယ္ ကိုဘသိန္း၊ သစ္န႔ဲေဆာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာ့ေပးမွာေပါ့"

ကိုေဌးက လုိလုိလားလား ေျပာလုိက္သည္။ တအိအိေမာင္းေနေသာ လွည္းေရွ႕ေက်ာ္ၿပီး

ကိုဘသိန္းတို႔ သားအဖ စက္ဘီးနင္းသည္။ လမ္းမွာ ေျမလမ္းပဲရွိေသးသည္။
သားသတ္႐ံုႀကီးရွိေနျခင္းက အေတာ္ဆုိးသည္ဟု ကိုဘသိန္းေတြးသည္။ ေဝးေတာ့ေဝးသည္။
သားသတ္႐ံုႀကီးကို ေက်ာ္ၿပီး ရပ္ကြက္စားကြင္းလ်ာထားေသာေနရာ ကြက္လပ္ႀကီးရွိသည္။
ထုိကြက္လပ္ႏွင့္ လမ္းျခားၿပီး မခင္သစ္ဝယ္ထားေသာ ေျမကြက္ရွိသည္။ ေထာင့္ကြက္ေလးမုိ႔
ေကာင္းပါသည္။ ျမက္ေတြေတာထေနသည္။ ၁ လမ္းႏွင့္ ၂ လမ္းက ပိုၿပီးအိမ္ေျခရွိသည္။
ေနာင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း စည္လာေပမည္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေျမကြက္လပ္ထမ
ဲ ွာ
စက္ဘီးေထာင္လုိက္သည္။

typing & pdf - lucky82 22

 mmcybermedia. com

လွည္းလာေအာင္ေစာင့္ရင္း ကိုဘသိန္းက ေဆးလိပ္ဖြာေနသည္။ အိမ္ကို အလယ္တည့္တည့္တြင္

ထားေဆာက္မည္ဟု လ်ာထားၾကည့္သည္။ ေလာေလာဆယ္ တစ္ဘက္ရပ္တဲေလးကိုေတာ့
ေရွ႕ဘက္ေထာင့္နားမွာ ေဆာက္ရမည္။

ေပါက္ျပားႏွင့္ ျမက္ေတြကို တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ေပါက္ၾကသည္။ ၁ လမ္းမွာေနေသာ မခါဥအိမ္မွ

ေပါက္ျပားတစ္လက္ သြားငွားရေသးသည္။ ဓားႏွင့္ရမ္း ေပါက္ျပားႏွင့္ေပါက္ရင္း
ေခၽြးပ်ံလာၾကသည္။ ေပါက္ၿပီးသမွ် ျမက္မ်ား သစ္ကိုင္းမ်ားကို ကိုေအာင္ႏွင့္ အမႊာႏွစ္ေယာက္
ဂံုနီအိတ္စုတ္တစ္လံုးႏွင့္ သယ္ၾကသည္။ ၿခံေရွ႕လမ္းေဘးမွာ ပံုၾကသည္။

ေနလည္းပူ၊ ေမာလည္းေမာ၊ ဆာလည္းဆာခ်ိန္မွာ ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္သြားၿပီ။

"ကဲ. .. နားစုိ႔ကာြ ။ ဝါးလုံးေတြ ျဖန္႔ခင္းၿပီးထုိင္ရင္း အေဖတုိ႔ ထမင္းစားၾကတာေပါ့"

မခါဥအိမ္မွ ဆြထ
ဲ ားေသ ေရတစ္ပံုးႏွင့္ ေဆးေၾကာသုတ္သင္ၿပီး၊ ထမင္းစားၾကသည္။ ထမင္းစား၍
အေတာ္ေလးအရွိန္ရလာမွ. ..

"မင္းတို႔အေမက... ဒီေန႔ၿပီးခ်င္တာကြ"

"ဟုတ္တယ္အေဖ... ဒီေန႔ၿပီးႏိုင္ရင္ ၿပီးေအာင္လုပ္ခဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို မွာတယ္"

ကိုဦး ဝင္ေျပာသည္။

"ခုမွ. .. ေျမရွင္းၿပီးၿပီ။ ဝါးလံုးေတြျဖတ္၊ တြင္းတူးတုိင္ထူၿပီးရင္ ၿပီးေလာက္ပါတယ္ေနာ္အေဖ"

"အင္း... ၿပီးေအာင္ေတာ့ လုပ္ၾကည့္တာေပါ့ ကိုလတ္ရာ၊ အေဖလည္း လုပ္ဖူးတာေတာ့

မဟုတ္ဘူး"

ကိုဘသိန္းဝန္ခံသည္။ ျမင္သာျမင္ဖူးသည္။ ကိုယ္တုိင္မလုပ္ဖူးခဲ့။ ခုမွ ဥစၥာရင္လုိ ဥစၥာရင္ခဲရျခင္း

ျဖစ္သည္။ ေပါက္ျပား ေပါက္ရေသာေၾကာင့္ လက္ဖဝါးေတြ နာေနသည္။ ကိုဦးႏွင့္
ကိုလတ္ကလည္း သူ႔ကိုညႇာသည္။ ေပါက္ျပားတစ္ေယာက္တစ္လက္ယူၿပီး သူတုိ႔ဖာသာ
ေပါက္သည္။ မိမိက ဓားႏွင့္ ခုတ္ျဖတ္႐ံုပင္။ လက္ေတြနာေနသည္။ ထမင္းစားရင္း ဇြန္းကိုင္ရာတာ
တင္းၾကပ္ၾကပ္ျဖစ္ေနသည္။

typing & pdf - lucky82 23

 mmcybermedia. com

ထမင္းစားၿပီး ေဆးလိပ္နည္းနည္းဖြာသည္။ ကိုဦးက ဝါးပိုးဝါးကို လႊႏွင့္ ထက္ပိုင္းျဖတ္ေနသည္။

ဝါးႏွစ္လံုး ျဖတ္လွ်င္ တုိင္ေလးတုိင္၊ ကိုလတ္ႏွင့္ ကိုေအာင္က သံတူရြင္းႏွင့္ က်င္းတူးေနၾကသည္။
အစုိဓာတ္ခံေျမေၾကာင့္ သိပ္ေတာ့ မခက္ခဲလွ။

"တစ္ေပခြဲေလာက္ဆုိ ရၿပီထင္ပါတယ္ကြာ"

ကိုေအာင္က လက္ေမာင္းတစ္ဆံုး နီးပါးရွိေနၿပီ။ ေျမဇာေကာ္တြင္ေနေသာ ကိုေအာင္က...

"ေတာ္ၿပီလား အေဖ... ဒီထက္နက္ေအာင္ တူးဦးမွာလား" ဟုေမာ္ၾကည့္ရင္း ေမးသည္။

"ေတာ္ၿပီ ကိုေအာင္ ရေလာက္ပါၿပီ"

ကိုဦး ျဖတ္ၿပီးေသာ ဝါးကို အရင္းအဖ်ားၾကည့္ၿပီး အရင္းကို ေျမထဲသုိ႔ ကိုဘသိန္း စိုက္လုိက္သည္။

ဝါးပင္ေပါက္သည့္အတိုင္း စိုက္ရသည္။ ေဇာက္ထုိးမျဖစ္ဖို႔ လုိသည္။ ဝါးလံုးကို
ကိုဘသိန္းကိုင္ထားေပးသည္။ ေကာ္တင္ထားေသာ ေျမဇာမ်ားကို ကိုလတ္ႏွင့္ ကိုေအာင္တုိ႔
လက္ျဖင့္ တြန္းဖုိ႔ေနသည္။ ကိုေဆာင္ႏွင့္ ကိုေမာင္က ေပါက္ျပားႏွင့္ တူးထားေသာ ေျမႀကီးမ်ား
သယ္လာၾကသည္။ ေျမက်င္းထဲသို႔ တူရြင္းႏွင့္ထု။ ကိုဘသိန္းက ဝါးလံုးကို ႏွဲ႔ၾကည့္သည္။
ေျမသိပ္ေအာင္ဖုိ႔၊ နာနာထု။ ဝါးလံုးခုိင္မတ္သြားၿပီ။ ေနာက္တစ္လံုး၊ အလ်ား ၁၀ ေပ၊ အနံ ၅
ေပရွိေသာ အကြာအေဝးတြင္ ဝါးေလးလံုး စိုက္ၿပီးေလသည္။ ဝါးေလးလံုး ေထာင္ၿပီး အမုိးပဲ
အရင္မုိးမွာလား၊ အခင္းပဲ အရင္ခင္းမွာလား၊ ကိုဘသိန္း စဥ္းစားေနသည္။
တဘက္ရပ္တဲေလးမ်ား၏ ျမင္ကြင္းကို ျပန္ျမင္ၾကည့္ေနသည္။ တေျပးညီမဟုတ္ ဦးေမာ့ၿပီး
နိမ့္ဆင္းရမည္။ ၿပီးမွ အေရွ႕ဖက္ကုိ ငိုက္ထားသည္။ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း ကိုဘသိန္း
ေငးေမာေနသည္။ တစ္ဘက္ရပ္တဲေလးေတာင္ လက္ေတြ႔ေဆာက္ၿပီဆုိ မလြယ္ပါလားဟု
ေတြးမိသည္။ ယခု မိမိစိုက္ထူထားသည့္ ဝါးေလးလံုးမွာ တစ္ညီတည္း။ ေနာက္ႏွစ္လံုးကို
နိမ့္ေအာင္ျဖတ္ဖုိ႔လိုသည္။ ကိုဘသိန္းေခါင္းကုတ္မိသည္။ မျဖစ္ေသး။

"ကိုဦး ေရွ႕ ၁ လမ္းက ကိုဖုိးခကို သြားေခၚကြာ။ အေဖေခၚတယ္လုိ႔ အားရင္လုိက္ခဲ့ပါလို႔

ဟုတ္လား"

"ဟုတ္က့ဲ အေဖ"

စက္ဘီးနင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ အေဖေခၚဆုိ ေခၚ႐ံုရွိသည္။ ကိုဖိုးခကို သိသည္။ မနက္ပိုင္း

လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရပ္ကက
ြ ္ထဲမွာ အေၾကာ္ေၾကာ္ေရာင္းသည္။ ကိုဖိုးခက ရပ္ကြက္ထဲ
ခုိင္းသူရွိလွ်င္ ေတာက္တုိမယ္ရ လုိက္လုပ္သည္။ ျမက္ေပါက္၊ ၿခံရွင္း၊ ၿခံစည္း႐ုိးကာ၊ သစ္ပင္ခုတ္၊
ထင္းခြဲ၊ ခုိင္းသမွ် အကုန္လုပ္သည္။ အေၾကာ္တဲကို ကိုဦးေရာက္ေတာ့ ရွင္းေနၿပီ။
ကိုဖိုးခတစ္ေယာက္တည္း ေဆးလိပ္တစ္တုိႏွင့္ ေတြ႔ရသည္။

"ဦးေလးခ အားလား... အေဖက ခဏလုိက္ခဲ့ဖုိ႔ ေခၚလုိ႔"

typing & pdf - lucky82 24

 mmcybermedia. com

"ေဟ... ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ။ အားပါ့ေမာင္ရာ ခုပဲ မင္းေဒၚႀကီး ဆုိင္သိမ္းသြားတာ..."

ေဆးလိပ္ကို ခဲရင္း စက္ဘီးကယ္ရီယာမွာ ထုိင္ၿပီးလုိက္လာသည္။

"ဘာလုပ္ဖုိ႔လက
ဲ ြ. .. မင္းတို႔ ဒီေရာက္ေနတာလား"

"ဟုတ္တယ္ ဦးေလးခ... မနက္ကတည္းက အေမဝယ္ထားတဲ့ ေျမကြက္ေလး လာရွင္းေနၾကတာ"

"ေျမဝယ္လုိက္တာလား... အိမ္ေဆာက္မလုိ႔ေပါ့။ ေကာင္းတယ္ကြာ ဒီရပ္ကြက္ ေနာင္ဆုိ

စည္ကားလာမွာပါ"

ေျပာရင္း ေရာက္လာၾကသည္။

"လာ... ကိုဖိုးခ... ဒီမွာ တဲထုိးေနတာဗ်ာ။ ဘယ္လိုဆက္လုပ္ရမွန္းမသိလုိ႔ ခင္ဗ်ားကို

ေခၚခုိင္းလုိက္ရတာ"

မွန္သည့္အတုိင္း ကိုဘသိန္းဝန္ခံသည္။ မိမိမတတ္ကၽြမ္းေသာ အလုပ္၊ သိ႐ံုျမင္႐ံုႏွင့္

မိမိလုပ္ႏိုင္မည္ဟု ဝုိးတဝါးအထင္သည္ လက္ေတြ႔ လုပ္ၾကည့္မွ ခက္ခဲမွန္း သိရသည္။
တိုင္ေလးလံုး ေထာင္ထားေသာ ေျမကြက္လပ္၊ ကိုဖုိးခၾကည့္သည္။

"ေစာေစာထဲက ေခၚေရာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္လုပ္ေပးမွာေပါ့"

"ကိုယ့္ဖာသာ ျဖစ္မယ္ထင္တာေရာ၊ အားနာတာေရာေၾကာင့္ မေခၚတာ ကိုဖုိးခေရ။

လက္ေတြ႔လုပ္မွ ခက္မွန္းသိရတယ္။ အျမင္ေတာ့ လြယ္သား။ မတတ္ဘဲနဲ႔ ရမ္းလုပ္လုိက္ရင္
ျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခုိင္ခုိင္ခံ့ခံ့ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ ကေလးေတြ ေနၾကတုန္း
ျပဳတ္က်ၿပိဳက်ရင္ ဒုကၡ"

"အင္း... အင္း"

လက္တစ္ဘက္ေထာင္ျပရင္း ကိုဖုိးခ ၿပံဳးသည္။ ေနာက္ဖက္က ဝါးႏွစ္လံုးကို ေျမႀကီးထဲမွ

ႏွဲ႔ထုတ္လုိက္သည္။ ကိုဦးႏွင့္ ကိုလတ္ ဝုိင္းကူသည္။ လႊတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ျဖတ္သည္။
အဆစ္အေပၚပိုင္းကို ဂြထုိးသည္။ ေအာက္ပိုင္းအဆစ္ေပၚမွ အေပါက္ေဖာက္သည္။
ေရွ႕ဝါးႏွစ္လံုးလည္း ျပန္လုပ္ရသည္။ အဆစ္ပိုင္းမွာ ဂြထုိးရသည္။ ေအာက္ပိုင္းမွာ
အေပါက္ေဖာက္သည္။ ဝါးေလးလံုး ျပန္ေထာင္သည္။ ေျမေဆာင့္သည္။ အခ်ဥ္ဝါးကို
အေနေတာ္ျဖတ္ၿပီး ဂြတန္းေပၚတင္လုိက္သည္။ ကိုဘသိန္းၾကည့္ေနသည္။ သည္လုိေတာ့
အဟုတ္. .. မိမိျဖင့္ စိတ္ကူးမေပၚ။ ႏွီးျဖာၿပီး ႏွီးႏွင့္တုပ္သည္။ ႏွီးစြဲဝုိင္းစြဲေပးၾကသည္။ ေအာက္ေျခ
တစ္ေပခန္႔အျမင့္ ဝါးဆစ္ေပါက္ထဲ အခ်ဥ္ဝါးသြင္းသည္။ အလ်ားလိုက္ တစ္လံုးစီ ထပ္တင္သည္။
ႏွီးႏွင့္တုပ္သည္။ အေပၚေအာက္ ဝါးတန္းေတြ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီး ျဖစ္သြားသည္။
ခြဲၿပီးသားဝါးမ်ားကို အမုိးတန္း ပစ္သည္။ ႏွီးတုပ္သည္။ ကိုဦး ဝုိင္းခ်ည္ေပးသည္။ ကိုလတ္အရပ္ႏွင့္

typing & pdf - lucky82 25

 mmcybermedia. com

မမီွေသာေၾကာင့္ ဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ အလ်ားအနံမွာ ဝါးတန္းေတြ၊ အိေပ်ာ့အိက်ေနမယ္ဟု

ကိုဘသိန္းေတြးသည္။ ကိုဖိုးခသည္ အေပၚပိုင္းမွ ျဖတ္ထုတ္လုိက္ေသာ ဝါးပိုင္းအပိုမ်ားကို
ညႇိၿပီးျဖတ္သည္။ ဂြလုပ္သည္။ ၿပီးမွ အလ်ားဘက္မွ ႏွစ္ျဖတ္စီသံုးၿပီး ေျမစုိက္ေထာင္သည္။
အနံဘက္မွ တစ္ျဖတ္စီ၊ ႏွစ္ျဖတ္စီ ပ်စ္ထားေသာ ဝါးတန္းႏွင့္ အံဝင္ဂြင္က်။ ႏွီးႏွင့္တုပ္လုိက္သည္။
အခင္းတန္းပ်စ္သည္။ ခုိင္သာြ းၿပီ။ ဝါးေပါက္ျခမ္းမ်ားခင္းသည္။ ခုန္းထြက္သမွ် လႊႏွင့္ျဖတ္သည္။
အခ်ဥ္ဝါးျဖတ္ပိုင္းမ်ားႏွင့္ ေရွ႕ဘက္ေနကာ လုပ္သည္။ ဝါးကပ္မ်ားကို စနစ္တက် မုိးရင္းႏွီးႏွင့္
တုပ္သည္။ သည္ေတာ့ကိုဘသိန္း ဝုိင္းလုပ္ႏိုင္ၿပီ။

"ေအး... ခင္ဗ်ားလုပ္ေတာ့လည္း ျမန္သားေနာ္. .."

ဟု ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ေနကာေလးမွာ ဝါးျခမ္းတန္းရင္း ကိုဖိုးခရယ္သည္။

"က်ဳပ္က ဒီလုိတမ
ဲ ်ဳိးထုိးေနက်ကိုး ဦးဘသိန္းရဲ႕ ဘယ္လုိလုပ္ရမယ္ဆုိတာ သိေနတယ္ေလ"

"ဟုတ္တယ္. .. ကၽြမ္းက်င္ရာလိမၼာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သားအဖေတြလုပ္ေနရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ၿပီးဖုိ႔

မလြယ္ဘူး..."

ဟု ကိုဘသိန္း ဝန္ခံပါသည္။ မိမိမလုပ္တတ္တာ ဝန္ခံဖုိ႔ ကိုဘသိန္း မရွက္ပါ။

တက္ေယာင္ကားလည္း မလုပ္ခ်င္ပါ။

"ၿပီးသြားၿပီေနာ္. .. အေမေတာ့ဝမ္းသာမွာပဲ. .."

ဟု ကိုေအာင္ကေျပာရင္း ဝါးၾကမ္းခင္းအသစ္စက္စက္ကို လက္ဖဝါးႏွင့္ ပြတ္ၾကည့္ေနသည္။

"အေဖ အကာေရာ မပါဘူးလားဟင္. .."

ကိုေဆာင္က ေမးသည္။

"မပါဘူး ကိုေဆာင္။ ဒါက ခဏတစ္ျဖဳတ္နားဖုိ႔ ေနဖုိ႔ပဲကြာ။ အကာ မထည့္ေတာ့ဘူး"

"ေအာ္. .."

အကာမပါေသာ တစ္ဘက္ရပ္တဲေလးကို ညီအစ္ကိုတစ္စု ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။

ကိုယ္တုိင္ျမက္ေပါက္ ေျမရွင္း ေျမတူးလုပ္ထားေသာ တဲေလး။ ဒါေတာင္ ဦးဖိုးခလာကူမွၿပီးသည္။
မိမိတို႔ မလုပ္တတ္ေသး။ ဦးဖုိးခက လက္သမားအၾကမ္းထည္ေလး ဘာေလးလုပ္တတ္ေသာ
လက္စ၊ လက္နရွိသူျဖစ္သည္။

"ဒါနဲ႔ ကိုဖုိးခ အိမ္တစ္လံုးေဆာက္ရင္ လက္သမားခ ဘယ္ေလာက္ယူတယ္ ၾကားလဲဗ်"

ကိုဘသိန္းေမးရင္း အိတ္ထမ
ဲ ွ ေဆးေပါ့လိပ္အသစ္တစ္လိပ္ ထုတ္ေပးလုိက္သည္။ ကိုဖုိးခ...
ေဆးလိပ္လွမ္းယူသည္။

typing & pdf - lucky82 26

 mmcybermedia. com

"ေန႔စားလား ပုတ္ျပတ္လား ဦးဘသိန္း" ဟု ကိုဖိုးခက ျပန္ေမးသည္။

"သူ႔အဖြ႔န
ဲ ႔သ
ဲ ူ ပုတ္ျပတ္လုပ္တာလည္းရွိတယ္။ ေန႔စားလုပ္တာလည္း ရွိတယ္။ ပိုင္ရွင္
သေဘာေပါ့ဗ်ာ..."

အင္း... ပုတ္ျပတ္မွ ပိုအဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္

"ဟုတ္တယ္ ဦးဘသိန္း၊ ပုတ္ျပတ္ဆုိေတာ့ ျမန္ျမန္ၿပီး၊ ျမန္ျမန္အပ္ေတာ့ ေငြရတာေပါ့ဗ်ာ"

ကိုဖုိးခ ေျပာျပသည္။

"သံုးပင္ ႏွစ္ခန္းဆုိ က်ဳပ္အထင္ေတာ့ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ သံုးရာေလာက္ ေပးရမယ္ဗ်"

ေဆးလိပ္ကို အားပါးတရ ဖြာ႐ႈိက္ရင္း ကိုဖိုးခေျပာသည္။ သံုးရာေတာ့ မေက်ာ္ဟု သူထင္သည္။

ေရွ႕ဘက္ထိပ္ ကိုရာေက်ာ္ႀကီး လက္သမားအဖြဲ႔ကို သူသတိရသြားသည္။ သိပ္လက္ရာ
အေကာင္းႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ ေစတနာရွိသည္။ မခုိမကပ္ဘဲ ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ လုပ္ေပးသည္။
သူ႔အဖြဲ႔က ညီတူသားေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။

"သစ္ခ်ည္းေဆာက္ရင္ တစ္ေဈး၊ ဝါးကပ္မုိးတာဆုိ တစ္ေဈး ျဖစ္မယ္ ဦးဘသိန္း" ဟု ကုိဖိုးခ

ေျပာသည္။ ဝါးဆုိင္ကိုေမးရန္ ကိုဘသိန္းစဥ္းစားလိုက္သည္။ ကိုဖိုးခေျပာတာႏွင့္ ဘယ္လုိ
အေနအထားရွိမည္ကို ခန္႔မွန္းရေပမည္။

"ေအးဗ်ာ... ကိုဖုိးခေရ ေရာ့. .. ခင္ဗ်ားလာကူလုိ႔ ေက်းဇူးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခ်ည္းဆုိ ေတာ္ေတာ္န႔ဲ

ၿပီးမွာ မႈတ္ဖူး"

ၿပံဳးရယ္ရႊင္ျမဴးစြာ ေျပာရင္း အိတ္ကပ္ထဲမွ က်ပ္တန္ ႏွစ္ရြက္ကို ကိုဖုိးခထံ လွမ္းေပးလိုက္သည္။

ကိုဘသိန္းေပးေသာ ေငြႏွစ္က်ပ္ကို ကိုဖုိးခ ယူလုိက္သည္။ ႏွစ္နာရီ သံုးနာရီကူ႐ံုႏွင့္
ေငြႏွစ္က်ပ္ရေသာေၾကာင့္ ဝမ္းသာသြားသည္။ ေန႔စားအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ တစ္ေန႔လံုး
သံုးက်ပ္ဆယ့္ငါးျပားသာ ရသည္။

"မနက္ျဖန္ေရာ လာၾကဦးမွာလား ဦးဘသိန္း။ က်ဳပ္ဘာလုပ္ထားေပးရမလဲ"

လုိလားစြာ ကိုဖုိးခ ေမးလုိက္သည္။

"ဒီကအျပန္ ဝါးဆုိင္က ကိုေဌးဆီမွာ ဝါးေဈးသစ္ေဈးလည္း ေမးမယ္။ လက္သမားခလည္း

စံုစမ္းဦးမယ္ ကိုဖုိးခေရ။ ၿပီးမွ မခင္သစ္နဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီး အိမ္ေဆာက္ဖို႔ လုပ္ရမွာ၊ ၿခံရွင္းထားရင္ေတာ့
ေကာင္းသားပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ဝိုင္းရွင္းမွာပါ"

"ဒါဆုိ. .. က်ဳပ္ၿခံရွင္းထားေပးမယ္"

typing & pdf - lucky82 27

 mmcybermedia. com

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သားအဖတစ္စု အေတာ္ပင္ပန္းသြားၾကသည္။ ေရမုိးခ်ဳိးၿပီး ေျခပစ္လက္ပစ္

နားၾကသည္။

"ေမာသြားၿပီလား ငါ့သားတုိ႔. .."

ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ေနၾကေသာ သားအဖတစ္စုကို မခင္သစ္ ေမးလုိက္သည္။

"အျပန္နင္းရတာ ေမာတာပါ အေမ... အတက္ေတြခ်ည္းဥစၥာ"

ကိုဦးက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးလုပ္ရင္း ေျပာသည္။

"ဒါေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆင္းေလွ်ာက္တာပါ အေမရာ"

ကိုေအာင္ ဝင္ေျပာသည္။ အတက္မုိ႔ မနင္းႏုိင္လွ်င္ ဆင္းေလွ်ာက္ရင္း ဝိုင္းကူတြန္းေပးရေသးသည္။

"သားတုိ႔တက
ဲ ၿပီးသြားၿပီလား"

ကိုဦးကို မခင္သစ္ ေမးလုိက္သည္။ ကိုဘသိန္းက ေဆးလိပ္ဖြာေနသည္။

"ၿပီးသြားၿပီ အေမ။ ဦးေလးခ ဝုိင္းကူမွပဲ ၿပီးေတာ့တယ္" ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ကိုဘသိန္းက

ေဆးလိပ္ကို ပါးစပ္မွ ျဖဳတ္လုိက္သည္။

"တစ္ဘက္ရပ္တဲေပမယ့္ လက္ေတြ႔လုပ္ၾကည့္မွ စမ္းတဝါးဝါး ျဖစ္ေတာ့တာေလ။ ဒါနဲ႔ ကိုဖုိးခ

ေခၚၿပီး လုပ္ခုိင္းရတယ္။ ေငြႏွစ္က်ပ္လည္း ေပးလုိက္ရတာေပါ့ကြာ..."

"အင္း... ကိုဖုိးခက လက္သမားေလး ဘာေလး တတ္တာကိုး ေကာင္းပါတယ္။

ျမန္ျမန္ၿပီးသြားေတာေပါ့"

မခင္သစ္ ေက်နပ္သာြ းသည္။

"တဲေလးက ေကာင္းတယ္ အေမ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တုိင္ ရွင္းလင္းၿပီး ဝုိင္းလုပ္ရတာ"

ကိုလတ္ ဝင္ေျပာသည္။

"ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အမႈိက္သယ္ရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာေရာ"

ကိုေမာင္ ဝင္ေျပာသည္။

"ဟုတ္ပါတယ္. .. သားတို႔အားလံုး တက္ညီလက္ညီ လုပ္လုိ႔ ၿပီးသြားတာ အေမသိတာေပါ့"

သားမ်ားကို မခင္သစ္ ခ်ီးက်ဴးလုိက္ပါသည္။

typing & pdf - lucky82 28

 mmcybermedia. com

လက္ထဲရွိသည့္ေငြႏွင့္ တြက္ခ်က္ေတာ့ ကိုဘသိန္းေရာ မခင္သစ္ပါ ေဝဖန္စရာေလးေတြ

ရွိလာၾကသည္။ ၿခံရွင္းခ၊ လက္သမားခ၊ သစ္ဖုိး၊ ဝါးဖိုး၊ ေရတြင္း၊ အိမ္သာ၊ ၿခံစည္း႐ိုးကာ
လုပ္ရမွာေတြ မ်ားသည္။ မိမိတို႔အင္အားႏွင့္ ႏုိင္မႏုိင္ ခ်င့္ခ်ိန္ေဝဖန္ရသည္။ အနိမ့္ဆံုးမွန္းထားမွ
တကယ္လုပ္ၾကည့္လွ်င္ တန္ဖုိးျမင့္တက္လာဦးမည္။

သံုးပင္ႏွစ္ခန္း အုတ္ဖိနပ္ခံၿပီးေဆာက္။ ဝါးကပ္မုိး၊ ထရံကာ၊ ပ်ဥ္ခင္း၊ လင္မယားႏွစ္ေယာက္

ေခါင္းခ်င္းဆုိင္၍ စဥ္းစားၾကသည္။

"လက္ထဲရွိတ့ေ
ဲ ငြႏွင့္ေတာ့ ေလာက္မယ္မထင္ဘူး မခင္သစ္"

သက္ျပင္းခ်ရင္း ကိုဘသိန္းေျပာသည္။

"ရွိတဲ့ေရႊေလးလည္း ေရာင္းလိုက္မယ္ဗ်ာ။ ဒါဆုိရင္ ေလာက္မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က

ပ်ဥ္ခင္းပ်ဥ္ကာေလး ေဆာက္ခ်င္တာ..."

မခင္သစ္ေျပာမိသည္။ ထရံကာထက္ ပ်ဥ္ကာေလးေတာ့ ေဆာက္ခ်င္သည္။ သည္အရပ္ေဒသက

အညာလုိမဟုတ္။ ခ်မ္းပါဘိႏွင့္။ ထရံႀကိဳ ထရံၾကားက ေလတုိးမည္။ ေအးစိမ့္မည္။ မခင္သစ္
ေၾကာက္သည္။ မိမိမွာ ကေလးေတြမ်ားလွသည္။

"ပ်ဥ္ကာဆုိ သစ္ဖုိးနဲ႔တင္ အေတာ္ကုန္မွာ မခင္သစ္၊ မလြယ္ဘူး"

ပိန္ပိန္ပါးပါး ကိုဘသိန္းကို မခင္သစ္ အမွတ္မဲ့ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ကိုဘသိန္းကို ျမင္သည္ေတာ့

မဟုတ္။ မိမိစိတ္အလ်ဥ္က အေဝးသို႔ေရာက္ေနသည္။ စစ္ကိုင္း၊ ရြာေထာင္မွာ မိမိ၏ငယ္စဥ္ဘဝ၊
မ်က္ေတာင္ကို တဖ်တ္ဖ်တ္ မခင္သစ္ ခတ္လုိက္သည္။

"ဒါဆုိလည္း ေလာက္သေလာက္ ပ်ဥ္ကာမယ္ဗ်ာ။ မေလာက္တဲ့ေနရာက် ထရံကာလုိက္မယ္"

ပါးလ်ားေသာ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ရင္း မခင္သစ္ ေျပာလုိက္သည္။ ကိုဘသိန္း

မ်က္ေမွာင္ခ်ီမိသည္။ ဝါးကပ္မုိး ထရံကာ၊ အိမ္ေလးတစ္လံုးအတြက္ မိမိတို႔သည္မွ် ခက္ခဲေနသည္။
ႏႈတ္ခမ္းအတြင္းသားကို နာနာကိုက္လွ်က္ ကိုဘသိန္းၿပံဳးသည္။

"ေတာ္ၾကာ တန္းလန္းျဖစ္ေနမယ္ေနာ္ မခင္သစ္။ ကိုယ္ေျပာင္းသြားလုိ႔ မၿပီးရင္ ဒုကၡ"

သတိေပးလိုက္သည္။ လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကို မခင္သစ္ တင္းတင္းဆုပ္ထားမိသည္။

"အေဖက ဘယ္ေတာ့ သြားရမွာလဲ ဟင္. .."

ကိုဦး ဝင္ေမးသည္။

typing & pdf - lucky82 29

 mmcybermedia. com

"မသိေသးဘူးေလကြာ။ အမိန္႔မွ မထြက္ေသးတာ ေျပာင္းမိန္ထြက္ရင္ ဝန္ထမ္းပဲ ကိုဦးရာ

အခ်ိန္ဆဲြေနလုိ႔ ဘယ္ရမွာလဲ"

အမွန္အတုိင္း ကိုဘသိန္း ရွင္းျပသည္။ ကိုလတ္က ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနသည္။ နားလည္ႏိုင္ေသာ

အရြယ္ေရာက္ေနသည့္ သားႏွစ္ေယာက္ကို နားလည္ေစခ်င္သည္။ နားလည္ထားမွ သိထားမွ
ရင္ဆုိင္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။

သစ္ရွစ္တန္ ဝယ္လုိက္တာႏွင့္ ေငြတစ္ေထာင့္ခုနစ္ရာ ကုန္သြားသည္။ ဒါေတာင္

ေဈးေလွ်ာ့ေပးေသာေၾကာင့္ ဝမ္းသာရသည္။ လက္သမားတစ္ဖြဲ႔ ငွားရသည္။ ၿခံစည္း႐ုိးသံုးမ်က္ႏွာ
အရင္ကာလုိက္သည္။ ေရွ႕တစ္မ်က္ႏွာကို ဖြင့္ထားလုိက္သည္။

"လုိေတာ့လုိဦးမယ္ ကိုဘသိန္း" ဟု လက္သမားဆရာ ကိုရာေက်ာ္က ေျပာသည္။ မဲေျပာင္ေသာ

အသားႏွင့္ ကြမ္းဝါးထား၍ ရဲေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားရွိသည္။

"ေအးဗ်ာ လုိတ့အ
ဲ ပိုင္းကို ထရံပက
ဲ ာမယ္ ကိုရာေက်ာ္။ ရွိတာေလးနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္ေဆာက္ရတာေလ"

"ဟုတ္တယ္ ကိုရာေက်ာ္။ တတ္ႏုိင္လုိ႔မဟုတ္ဘူး။ ေခၽြေခၽြတာတာ ေဆာက္ေပးပါဗ်ာ"

ဟု မခင္သစ္က ဝင္ေျပာသည္။ သူမရင္ထဲရွိသည့္အတုိင္း ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ မေလာက္မွာ

ပူပင္ေနသည္။ ရွိသမွ် လက္ဝတ္လက္စား ေရာင္းလုိက္ေသးသည္။ တစ္ေထာင့္တစ္ရာပဲ ရသည္။
ေနာက္ထပ္ေရာင္းဖုိ႔မရွိ။

ေန႔ေကာင္းရက္သာေရြးၿပီး ေျမႏႈတ္ၾကသည္။ ဘုန္းႀကီး (၃)ပါးပင့္သည္။ ပႏၷက္႐ုိက္ေတာ့ (၇)ရက္

သားသမီး ႀကိဳးကိုင္ၾကရသည္။ သူစိမ္းရွာဖုိ႔မလုိ။ မခင္သစ္ေမြးထားသည့္ သားေတြႏွင့္
ခုနစ္ေန႔ျပည့္သည္။ ရက္ေတာင္ ထပ္ေနေသးသည္။

"ဟုတ္ေပ့ဗ်ာ" ဟု ကိုရာေက်ာ္ သေဘာက်သြားသည္။

"ဧည့္ခန္းေရွ႕ဘက္မွာ ဘုရားေဆာင္ေလးေတာ့ ထည့္ေပးပါေနာ္ ကိုရာေက်ာ္"

ကိုရာေက်ာ္ ေခါင္းၿငိမ့္သည္။ ၃ ေပ ၅ ေပ ဘုရားေဆာင္ေလးတစ္ခု ထုတ္ေပးမည္ဟု

စိတ္ကူးလုိက္သည္။ ဘုရားေဆာင္တစ္ေဆာင္တစ္ခန္း သီးသန္႔မထားႏိုင္လွ်င္ ဧည့္ခန္းမွာပဲ
ဘုရားေဆာင္ေလး ထုတ္တာေကာင္းသည္။ ဧည့္ခန္းမွာထုိင္ရင္း ဘုရားကို သတိရႏုိင္သည္။
တရားကို သတိရႏုိင္သည္။

typing & pdf - lucky82 30

 mmcybermedia. com

မခင္သစ္တို႔ ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ခြန္ေလးႏွင့္ သားအမိသားအဖ ငါးေယာက္တြင္

အိပ္ခန္းတစ္ခန္း၊ သားေတြအတြက္ အိပ္ခန္းက်ယ္တစ္ခန္း။ ဧည့္ခန္း၊ ေၾကာင္အိမ္ႏွင့္
ပန္းကန္စင္ကို သားေတြ အိပ္ခန္းႏွင့္ ကပ္လွ်က္အခန္းမဖြဲ႔ဘဲ ၉ ေပတစ္ခန္းစာ ခ်န္ထားသည္။
ေအာက္ဖက္မွာ မီးဖုိေဆာင္။ မခင္သစ္သည္ ႐ုိး႐ိုးရွင္းရွင္းႏွင့္ မိသားစု ေနသာ႐ံုမွ် ရွိေပလိမ့္မည္။

အိမ္ေဆာက္ေတာ့ ေရတြင္းအရင္တူးသည္။ ၁၀ ေပေလာက္ႏွင့္ ေရေကာင္းေကာင္းထြက္သည္။

အုတ္စီၿပီး အုတ္ေဘာင္ခတ္သည္။ ေရအတြက္ မပူရေတာ့။

မခင္သစ္ အိမ္ေဆာက္သည့္ေနရာမွာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိလွ်င္ ကေလးေတြ တဝုန္းဝုန္းႏွင့္

ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနသည္။ ထမင္းအုိးေဟာင္းေတြ ယူလာၿပီး တစ္ေနကုန္ေနရင္း ဝင္းသန္႔ရွင္းေရး
လုပ္သည္။ သစ္ပင္ေလးေတြ စိုက္သည္။ ေရြေဘာ္စာေကာက္ၾကသည္။

"မီးေမႊးလုိ႔ေကာင္းတယ္ကြ. .."

"ဟုတ္တယ္ မီးေမႊးလုိ႔လယ
ြ ္တယ္"

ကိုလတ္စကားကို ကိုေဆာင္ႏွင့္ ကုိေမာင္ ေထာက္ခံသည္။ သစ္တုိသစ္စေတြ ေကာက္ၾကသည္။

တစ္ဘက္ရပ္တဲေလးမွာ ထုိင္ၾကရင္း...

"ေလာက္မွာေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး မခင္သစ္၊ ဒါေတာင္လွ်ာထုိးမခင္းႏုိင္ဘူး"

ကိုဘသိန္းေျပာသည္။ ႐ုိး႐ိုးၾကမ္းခင္းသာ ခင္းႏုိင္မည္ဟု လက္သမားဆရာ ကိုရာေက်ာ္ေျပာသည္။

တစ္အိမ္လံုး ၾကမ္းခင္းႏုိင္တာပဲ ေတာ္လွၿပီဟု ကိုဘသိန္း ေက်နပ္ရသည္။ ကိုဘသိန္း
စကားေၾကာင့္ မခင္သစ္ ေငးေနသည္။ မေလာက္လွ်င္ ထရံကာရလိမ့္မည္။ မိမိရြာျဖစ္ေသာ
ရြာေထာင္ကို စာေရးသည္။ မိမိရရွိမည့္ သီးစားခမရသည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ရွိၿပီ။ ဒီႏွစ္ေတာ့
ေပးျဖစ္ေအာင္ ေပးဖုိ႔ အိမ္ေလးေဆာက္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေငြလုိေနေၾကာင္း စာေရးထာသည္။
လူႀကံဳႏွင့္လည္း မွာထားသည္။ ရမွျဖစ္မည္။

"ကိုေအး... သံစူးမယ္ေနာ္။ ငါ့သားေတြ ညီေလးၾကည့္ၾကဦး"

ဝါးပံုၾကား သစ္ပံုၾကားသြားေနေသာ ကိုေအးကို မခင္သစ္ လွမ္းေအာ္သည္။ သစ္တုိသစ္စ

ေကာက္ေနေသာ ကိုေအာင္ ေျပးလာၿပီးခ်ီသည္။

"ေရာ့. .. အေမ့သား ေခၚထား ခဏခဏခ်ီပို႔ေနရတယ္"

ဟုေျပာရင္း မခင္သစ္နား လာခ်သည္။

typing & pdf - lucky82 31

 mmcybermedia. com

"တြားမယ္... တြားမယ္"

ကိုေအာင္ေနာက္ ေျပးလိုက္သာြ းသည္။ ေဘာင္းဘီတုိေလးႏွင့္ ၿခံစည္း႐ိုးရိပ္ခုိၿပီး ေဆာ့ေနေသာ

ခြန္ေလးက ကိုေအးကို လွမ္းေခၚသည္။ သူမကား ဝါးဆစ္ပိုင္းတုိေလးမ်ားႏွင့္ သစ္ရြက္မ်ား
ေထာင္းထုေခ်ရင္း ဟင္းရြက္သုပ္ ေရာင္းတမ္းကစားေနသည္။

"မမ အသုပ္စံုကို ကိုေအးဝယ္စားေနာ္ သိလား"

ေဆာင့္ေဆာင့္ထုိင္ရင္း ကိုေအး ေခါင္းၿငိမ့္သည္။

"ျခားမယ္. .. ျခားမယ္. .. ငါးရာဖုိး..."

မနက္စာ ထမင္းစားၾကေတာ့ တေပ်ာ္တပါး ရွိလွသည္။ ဆီနည္းနည္း ခရမ္းသီးအုိးကပ္ႏွင့္

ကုလားပဲပ်စ္ပ်စ္ခ်က္ထားသည္။ ကိုရာေက်ာ္တုိ႔ လက္သမာအဖြဲ႔ႏွင့္ ေပါင္းစားၾကသည္။
လူႀကီးနည္းနည္း ကေလးမ်ားမ်ား။

အုတ္ဖိနပ္ေပၚမွာ တုိင္စၿဲြ ပီးၿပီ။ အျမင့္တစ္ထုိင္လြတ္ အိမ္ေရွ႕ေလွကား ငါးထစ္။ ေနာက္ေလွကား

ငါးထစ္။

"ေနာင္ ခ်ဲ႕ခ်င္ရင္ ခ်ဲ႕လို႔ရပါတယ္။ ေဒၚခင္သစ္ ေရွ႕ေနာက္ေပါ့ ခ်ဲ႕လို႔ရေအာင္ ေျမခ်န္ထားတယ္"

ထညက္(ထန္းလွ်က္)ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္း စားေသာက္ၾကရင္း ကိုရာေက်ာ္ေျပာသည္။

"ကိုယ့္အိမ္ပိုင္ေလးဆုိေတာ့ ဘယ္လုိပဲေဆာက္ႏုိင္ ေဆာက္ႏိုင္ ေက်နပ္ၾကတာပဲဗ်။ တျဖည္းျဖည္း

ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ ျဖည့္စြက္ၾကတယ္"

ကိုရာေက်ာ္က သူ႔အေတြ႔အႀကံဳကို ေျပာျပသည္။ အိမ္ရွင္တုိင္း မိမိေဆာက္သည့္ အိမ္ကုိ

တန္ဖိုးထားၾကသည္။

"ရွိလုိ႔ ေဆာက္ႏုိင္တာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ"

ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ႀကိဳက္ေသာက္ရင္း မခင္သစ္ ေျပာမိသည္။

"သိပါတယ္ ေဒၚခင္သစ္ရယ္။ ဒီေလာက္ ေဆာက္ႏိုင္တာပဲ ေတာ္လွေရာေပါ့။ ေနစရာလိုတယ္ဗ်။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝမွာ နားခိုအိပ္စက္စရာ ေနရာမရွိရင္ ေခြးတုိးဝက္တုိး ဣေႁႏၵမရဘူး"

မိမိမွာ လူတစ္ေယာက္မက သားသမီးေတြ တစ္ေလွႏွင့္ သူတစ္ကာထက္ ေနရာပိုလိုသည္ဟု

မခင္သစ္ ေတြးပါသည္။ သည္တစ္ၿမံဳတစ္မႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းထံမွီခုိဖုိ႔ အိပ္မက္မွ်ပင္ မမက္ခ်င္။

typing & pdf - lucky82 32

 mmcybermedia. com

ၿပီးေတာ့ မိမိမွာလည္း အရင္းအခ်ာ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း မရွိ။ မိမိလည္း တစ္ဦးတည္းေသာ

သမီးျဖစ္သည္။ စားစရာမရွိတာ လူမသိပါဘူးေလဟု မခင္သစ္ အားတင္းလိုက္သည္။
ေနစရာေလးရွိလွ်င္ အုိးပိုင္အိမ္ပိုင္ေလးႏွင့္ ေနရလွ်င္ မိမိေက်နပ္ပါသည္။ အစိုးရေပးေသာ
အိမ္ခန္းက ကိုဘသိန္း ပင္စင္မယူခင္ထိသာ ေနခြင့္ရၾကသည္။ ပင္စင္ယူလွ်င္ အိမ္ပိုင္ႏွင့္
ေနႏုိင္လွ်င္ေန။ မေနႏုိင္လွ်င္ အိမ္ငွားေနရမည္။ မိမိ မိသားစုကို ဘယ္အိမ္ရွင္မွ
အိမ္ငွားခ်င္လိမ့္မည္ မထင္။

ကိုဘသိန္းမွာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား ရွိပါသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕လည္း ေတာင့္တင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္

မိမိကိုလည္းေကာင္း၊ မိမိသားသမီးကိုလည္းေကာင္း ဧည့္သည္ေန ဧည့္သည္စားသာ
သဒၶါပါလိမ့္မည္။ ၾကည္ျဖဴပါလိမ့္မည္။ လံုးဝဥႆံုမွီခုိဖုိ႔ဆုိလွ်င္ မည္သူမွ် တာဝန္ယူမည္မဟုတ္ပါ။
တရားပါသည္။ မခင္သစ္သိပါသည္။ နားလည္ပါသည္။ သို႔ေၾကာင့္လည္း မိမိဝန္ မိမိအားႏွင့္
မွ်ေအာင္ရွိသမွ် ႀကံဳး႐ုန္းၿပီး သည္အိမ္ေလးေတာ့ ေဆာက္ျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္ဖို႔
သံႏၷိ႒ာန္ခ်ထားျခင္းျဖစ္သည္။

တုိင္ထူၿပီး အကာကာၿပီ။ ေန႔လည္ပုိင္း ကေလးေတြသိပ္ၿပီး အိမ္ေဆာက္ေသာေနရာကို

စက္ဘီးတစ္စင္းႏွင့္ မခင္သစ္ ေရာက္လာတတ္သည္။

"သိပ္လည္း အပင္ပန္းမခံပါနဲ႔ ေဒၚခင္သစ္ရယ္။ စိတ္ခ်ပါ။ က်ဳပ္ေစတနာထားၿပီး လုပ္ေပးမွာပါ..."

ဟု ကိုရာေက်ာ္ေျပာမိသည္။

"သိပါတယ္ ကိုရာေက်ာ္ရယ္. .. ကၽြန္ေတာ္က အခ်ိန္ရတာနဲ႔ ေျပးလာၾကည့္တာပါ။

ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ရင္း ဝမ္းသာလြန္းလို႔ပါ"

မခင္သစ္ မ်က္ရည္ဝျဲ ပန္သည္။ သားသမီးေတြအတြက္ စားေရးေသာက္ေရး၊ ေနေရးထုိင္ေရးကို

ေတြးမိတုိင္း မိမိေသာကဝင္ရသည္။ အေမတစ္ေယာက္၏ ေသာကကို ဘယ္သူသိႏိုင္မွာလဲဟု
မခင္သစ္ အံႀကိတ္မိပါသည္။ ကိုဘသိန္းေတာင္ သိမည္မထင္။ သူသည္ ဖခင္တစ္ေယာက္မုိ႔
ဖခင္တစ္ေယာက္၏ ပူပန္မႈမ်ဳိးသာ ရွိပါမည္။ မိခင္တစ္ေယာက္လိုေတာ့ အေသးစိတ္ ပူပူပင္ပင္
ေၾကာင့္ေၾကာင့္ၾကၾက ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။

ေနစရာမရွိလို႔ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းအိမ္တစ္အိမ္ကို မွီခုိဖို႔သြားရလွ်င္. ..

"ဟဲ့. .. ဒီတစ္ၿပံဳႀကီး ဘယ္လုိေနလို႔ရမွာလဲ"

typing & pdf - lucky82 33

 mmcybermedia. com

ဟု အေျပာခံရမွာ ေတြးမိတုိင္း မခင္သစ္ ပူပါသည္။ ရွက္ရြံ႕ပါသည္။ မ်က္ႏွာငယ္ရမွာ

ေၾကာက္လွပါသည္။ မာနမထားႏုိင္ေသာဘဝမွာ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ၿပီး မိမိေရာ သားသမီးမ်ားပါ
အားငယ္ဝမ္းနည္းရင္း အားတင္းရမွာကို ေတြးမိတုိင္း မ်က္ရည္က်မိသည္။ ယခုေတာ့ သည္အပူမီး
ၿငိမ္းသြားၿပီ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ဘယ္ေဆြမ်ဳိးဆီမွ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ရင္း မွီခုိတြယ္တာစရာ မလုိေသာ
ဘဝကိုေတာ့ မိမိပိုင္ဆုိင္ပါၿပီ။ ဆားနဲ႔ပဲ စားရေစ။ မိမိသားသမီးမ်ားကို ကိုယ့္အိမ္တြင္းမွာ လူမသိ
သူမသိ ေခၽတ
ြ ာၿခိဳးၿခံႏုိင္ပါသည္။

စက္ဘီးေလးစီးရင္း တဲေလးထဲထုိင္ရင္း ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ တုိင္ထူထားေသာ အိမ္ကို

ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ တန္းေတြခ်ဳပ္လုိက္လွ်င္ ပံုစံေပၚလာေတာ့မည္။

"အမုိးအတြက္ ခင္ဗ်ားအိမ္ဆုိရင္ ဝါးကပ္သံုးရာေလာက္ ကုန္မယ္"

ဟု ကိုရာေက်ာ္ေျပာသြားတာ သတိရသြားသည္။ သံုးႏွစ္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဝါးကပ္လဲရလိမ့္မယ္။

သြပ္မုိးခ်င္ေပမယ့္ သြပ္ဖိုး မတတ္ႏိုင္။ စိတ္ကူးထဲမွာ သြပ္ေျပာင္ေျပာင္ေလး မုိးၾကည့္ေနမိသည္။
သြပ္မုိးလွ်င္ တစ္သက္ေတာ့ ေနေရာေပါ့ဟု ေတြးပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမ မတတ္ႏုိင္ပါ။ သိတာက
သိတာတျခား။ မရွိတာက မရွိတာဘဲ။ မခင္သစ္ၿပံဳးပါသည္။ အေဖႏွင့္အေမ့ကို သတိရမိသည္။
မိမိလက္ဖဝါးေလးမ်ားကို ၾကည့္လုိက္သည္။ ဘယ္ေလာက္ ထင္းေပါက္ေပါက္၊ ျမက္ႏႈတ္ႏႈတ္
အုိးတုိက္တုိက္ မိမိလက္ဖဝါးမ်ားမွာ ႏူးညံ့ေနၿမဲျဖစ္သည္။

"ဘယ္ေတာ့မွ မဆင္းရဲဘူး။ ခင္သစ္အသားအေရကိုၾကည့္၊ ႏူးညံ့ေနတာပဲ"

ဟု အေမေျပာခဲ့တာ သတိရသည္။ ခုေတာ့ မိမိဆင္းရဲေနပါသည္။ အေမသိလွ်င္

စိတ္အဆင္းရဲႀကီးစြာ ျဖစ္ရွာပါလိမ့္မည္။ အေဖႏွင့္အေမ မသိႏုိင္တာကိုပဲ မခင္သစ္
ဝမ္းသာလွပါသည္။ မိမိဆင္းရဲပင္ပန္းေနမွန္း မသိႏုိင္ရေအာင္ အေဖႏွင့္အေမ
အေစာႀကီးကတည္းက ေသသြားရွာပါၿပီ။ အေဖႏွင့္အေမသည္ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးအတြက္
တစ္သက္တာ ျပည့္စံုေအာင္ ရွာေဖြစုေဆာင္း အေမြေတြပံုေပးရစ္ခဲ့ၾကသည္။ မခင္သစ္
ကံဇာတာသည္ မိဘလက္ထက္မွာ အလြန္အားေကာင္းခဲ့သည္။

"သိပ္မၾကာဘူး ေဒၚခင္သစ္ ေနာက္ဆယ္ရက္ဆုိ ခင္ဗ်ားအိမ္ၿပီးၿပီ"

အနားေရာက္လာေသာ ကိုရာေက်ာ္စကားသံေၾကာင့္ မခင္သစ္ အေတြးျပတ္သြားသည္။

ခါးၾကားမွာ ထုိးထားေသာ တူကို လက္မွာေျပာင္းကိုင္ရင္း သစ္ပံုထဲမွ သစ္ေခ်ာင္းမ်ားေရြးေနသည္။

"သစ္မာမို႔ တစ္သက္ေတာ့ ေနေရာေပါ့ဗ်ာ။ ေရနံေလးသာ သုတ္သုတ္ေပးေတာ့..."

"ဟုတ္က့ဲ ကိုရာေက်ာ္။ ေရနံေတာ့ သုတ္ေပးရမွာပဲ"

typing & pdf - lucky82 34

 mmcybermedia. com

"ေရနံေရဝေတာ့ ပိုးလည္း ပူစရာမလုိေတာ့ဘူး"

လက္သမားဆရာတစ္ေယာက္၏ အေတြ႔အႀကံဳ။ ေရနံေရဝေနေသာ အိမ္မည္းမည္းသည္

အျမင္မလွေသာ္လည္း ပိုးထုိးမွာ ျခတက္မွာ မပူရေတာ့။ ေရနံေၾကာင့္ ပုိၿပီးခုိင္ခန္႔သည္။
ၾကာရွည္ခံသည္။ မိမိပုိင္ေသာ အိမ္တစ္အိမ္၊ ၾကာရွည္တည္တံ့ခုိင္ၿမဲဖုိ႔ အိမ္ရွင္မွာ တာဝန္ရွိသည္။
ေကာင္းသည္ထက္ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္း တာဝန္ယူအေလးထားရမည့္သူမွာ
အိမ္ရွင္တာဝန္ ျဖစ္ေလသည္။

"ဟဲ့. .. မခင္သစ္ေရ အိမ္သာအတြက္ လူေခၚလာၿပီ"

ကိုဖုိးခႏွင့္ ပါလာေသာ မည္းမည္းပိန္ပိန္လူတစ္ေယာက္ကို မခင္သစ္ ၾကည့္လုိက္သည္။

သည္ရပ္ကက
ြ ္က ဇလားအိမ္သာသံုးေသာ ရပ္ကြက္ျဖစ္သည္။ ကိုဖုိးခေခၚလာေသာသူသည္
ဇလားပံုး သန္႔စင္ေသာသူျဖစ္သည္။

"ေနာက္ ၁၄-၁၅ ရက္ဆို အိမ္ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနေတာ့မွာ။ အဲဒီခါက် အိမ္သာသံုးရင္ ေန႔စဥ္

ဇလားသြန္ဖုိ႔ ခုထက
ဲ စာရင္းေပးထားခ်င္လုိ႔ဗ်ာ"

မခင္သစ္ ေျပာလိုက္ပါသည္။

"ရပါတယ္... ခင္ဗ်ားတုိ႔ေနၿပီဆုိရင္ ကိုဖိုးခကေန တစ္ဆင့္ေျပာလိုက္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္

တာဝန္ယူပါတယ္"

ေဆးလိပ္တုိကုိ ပါးေစာင္ ဘယ္ညာလွ်ာထုိးေျပာင္းရင္း ေျပာသည္။ အသံက မပီဝုိးတဝါး။

သူမ်ားေတြေတာ့ တစ္အိမ္တစ္လ သံုးက်ပ္ေပးၾကရတယ္ ဟုဆက္ေျပာသည္။ ျမဴနီစပါယ္ခန္႔

လုပ္သားမွန္ေသာ္လည္း အိမ္ရွင္မ်ားမွ သီးသန္႔လုပ္အားခအျဖစ္ သဒၶါေၾကးေပးၾကသည္။
အညစ္အေၾကးကိုင္ရသည္။ သန္႔စင္ေပးရသည္။

"သူမ်ားေပးသလုိ ေပးမွာ။ စိတ္ခ်ပါ။ မွန္မွန္သာလာလုပ္ပါေနာ္"

မေနေသးခင္ကတည္းက မခင္သစ္ႀကိဳတင္မွာထားသည္။ စာရင္းေပးထားသည္။ မလုပ္လုိ႔မရေသာ

အလုပ္မ်ားျဖစ္သည္။ မိမိကိုယ္တုိင္လည္း လုပ္လုိ႔မရ။ သူတစ္ပါးအားကိုးရေသာေၾကာင့္
လုပ္ခ်င္ေအာင္ ေစတနာထားလာေအာင္ ျပဳမူေျပာဆုိဆက္ဆံရပါသည္။ ဆက္သြယ္ေပးေသာ
ကိုဖိုးခႏွင့္ အလုပ္သမားကို လက္ဘက္ရည္ဖိုး ႏွစ္ဆယ့္ငါးျပားစီ ေပးလိုက္သည္။

ၾကမ္းခင္းၿပီးၿပီ။ အိမ္ေရွ႕ပိုင္းကာၿပီးၿပီ။ အိမ္မုိးဝါးကပ္မ်ား မွာထားသည္မွာ ရခါနီးၿပီ။

ကိုဘသိန္းလည္း ေျပာင္းမိန္႔ထက
ြ ္လာသည္။ ေရႊေညာင္ကို ေျပာင္းရမည္။

typing & pdf - lucky82 35

 mmcybermedia. com

"ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေဆာက္တာ မွန္တာေပါ့ေလ"

ေျပာင္းမိန္႔ထက
ြ ္လာေၾကာင္း ကိုဘသိန္းေျပာေတာ့ မခင္သစ္ေျပာလုိက္သည္။ သနပ္ခါးမႈံမႈံ
လူးထားေသာ မခင္သစ္မ်က္ႏွာေလးမွာ ညက္ေနသည္။

"တကယ္မလုိက္ေတာ့ဘူးလား"

ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚ ထုိင္ေနေသာ ကိုဘသိန္းကိုၾကည့္ကာ မခင္သစ္ ေခါင္းခါသည္။

႐ံုးေစာေစာ ဆင္းလာေသာေၾကာင့္ အိမ္မွာလူရွင္းေနသည္။ ႏုိ႔စုိ႔ႏွင့္ ႏုိ႔ညႇာက အိပ္ေနၾကသည္။

"မလုိက္ေတာ့ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ေဆာက္ေနတာေပါ့"

"ေဝးေတာ့ ခဏခဏျပန္လာႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး မခင္သစ္"

မခင္သစ္ ဘာမွမေျပာပါ။ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့လည္း သားေတြႏွင့္ ျဖစ္ေအာင္ေနရမည္။ ဝင္ေငြပဲ

မိမိတို႔မွာ ဘာဝင္ေငြမွမရွိ။

"တစ္လတစ္ခါ လစာေတာ့ လႊဲေပးေပါ့ဗ်ာ"

ကိုဘသိန္းက ႐ံုးအုပ္စာေရးႀကီးလစာ ဘားဆံုးေနၿပီ။ သံုးရာ့ငါးဆယ္က်ပ္။

"အင္း... ကုိယ္သံုးဖုိ႔ ငါးဆယ္က်ပ္ေလာက္ခ်န္ၿပီး တစ္လကို သံုးရာေလာက္ေတာ့ ပုိ႔ႏုိင္ေအာင္

ပို႔ပါမယ္"

အိမ္တစ္လံုး သံုးရာက်ပ္ႏွင့္ မိသားစုဆယ္ေယာက္။

"အေဖေျပာင္းတာမလုိက္ရင္ ကေလးေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဦးမယ္"

ကိုဘသိန္း ေျပာမိသည္။

"နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရမွာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္တြဲတြဲ ေျပာင္းေနဖုိ႔ မိသားစု မနည္းဘူး။ ဒီေတာ့

သူတုိ႔ပညာေရးကရွိေသးတယ္။ ေနရာအတည္တက် ေနရမွ ပညာသင္ရတာ တည္ၿငိမ္တယ္"

"ေအးေလ မင္းသေဘာပါ မခင္သစ္ရာ"

ကေလးေတြ တစ္ၿပံဳႏွင့္ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာမွာ ေနရစ္မွာ စိတ္ခ်လွသည္ေတာ့ မဟုတ္။ အင္းေလ

သားေတြလည္း ႀကီးလာၾကၿပီပဟ
ဲ ု ကုိဘသိန္း စိတ္မခ်စိတ္ကုိ ေျဖလုိက္ရသည္။

typing & pdf - lucky82 36

 mmcybermedia. com

ကေလးေတြ ေက်ာင္းဆင္းလာေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ဆူညံေနသည္။ ကိုဘသိန္း ေျပာင္းမိန္႔

ထြက္မွန္းသိေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေမးၾကေျပာၾကျပန္သည္။ အားလံုးက ဒီတစ္ခါ
အေဖေျပာင္းလွ်င္ မလုိက္ေတာ့မွန္း သိထားၿပီးျဖစ္သည္။

"အေဖ... အေမမပါလာေတာ့ ဟုိမွာ ေနာက္မိန္းမ မယူနဲ႔ေနာ္"

ကိုေဆာင္သည္ ကိုဘသိန္းမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း မွာေလသည္။

"ဟ... ေကာင္. .. မင္း..."

ေဆးလိပ္မီးပြားကိုခါရင္း ကိုဘသိန္း အလန္႔တၾကားျဖစ္ရသည္။ လက္လႈပ္သြားေသာ

ေဆးေပါ့လိပ္က ပုဆုိးၾကား မီးပြားက်သည္။ ေပါင္ေတာင္ပူသြားသည္။ တစ္ထည္ေတာ့ သြားျပန္ၿပီ။

"မင္း... ဘယ္သူသင္ေပးတာတုန္း။ မင္းအေမသင္ေပးတာလား"

ကိုေဆာင္လက္ကို လွမ္းဆဲြရင္း ကိုဘသိန္းေမးလုိက္သည္။ ကိုဦးႏွင့္ ကိုလတ္တို႔ လန္႔ေနသည္။

အေဖစိတ္ဆုိးၿပီး ကိုေဆာင္ကို ႐ုိက္ေလမလားဟု စုိးရိမ္ေနသည္။ ကိုေဆာင့္ မ်က္လံုးေလး
ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ေနသည္။

"ကၽြန္ေတာ္က ဘာေၾကာင့္သင္ေပးရမွာလဲ။ ငါ့သား မင္းအေဖ့ကို စုိးရိမ္ေနတာလား" ဟု

ကိုေဆာင့္ကို ေမးလုိက္သည္။

"ဟုတ္တယ္ အေမရ ဟိုေန႔က ၿခံကိုသြားရင္း အေဒၚခါဥေမးတာေလ။ မင္းတို႔အေဖေျပာင္းရင္

လုိက္မသြားဘူးဆုိတ့၊ဲ မင္းတို႔အေဖက ႐ံုးအုပ္ႀကီး လူေခ်ာတဲ့။ ေတာ္ၾကာ ေနာက္မိန္းမ
ရေနမယ္တ့။ဲ အဲ့လုိေျပာတာ"

"ဟုတ္လား... အေဖယူမလုိ႔လား"

ဘုမသိ ဘမသိ ကိုခုိင္ဝင္ေမးသည္။ ကိုဘသိန္းမ်က္ႏွာကို စူးစူးစုိက္စုိက္ၾကည့္ေနသည္။

"မယူပါဘူးကြာ။ မင္းတုိ႔ေနရစ္တာလည္း ပညာသင္မပ်က္ရေအာင္ ေနရစ္တာပဲ။

အေဝးေျပာင္းသြားရတာနဲ႔ပဲ အေဖက ေနာက္မိန္းမတစ္ေယာက္ ယူရေတာ့မွာလားကြ. .."

ၿပံဳးရယ္ရင္း ကိုဘသိန္းေျပာသည္။ မခင္သစ္က ကိုဘသိန္းမ်က္ႏွာကို စူးစမ္းၾကည့္ေနသည္။

တစ္ခါမွ သူမ မစဥ္းစားခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာအသစ္။

"ကေလးေတြ တစ္ၿပံဳႀကီးနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္မိန္းမမွ မယူပါဘူးကြာ ပူမေနနဲ႔. .."

ကိုဦးႏွင့္ ကိုလတ္ အေဖ့ကုိၾကည့္သည္။ အေဖ့ေျပာပံုက ကေလးေတြ တစ္ၿပံဳႏွင့္

ယူမည့္မိန္းမေတြ႔လွ်င္ ယူမည္ဟု ေျပာသလုိျဖစ္ေနသည္။

typing & pdf - lucky82 37

 mmcybermedia. com

"ကေလးေတြ တစ္ၿပံဳႀကီးနဲ႔ ယူမယ့္မိန္းမေတြ႔ရင္ အေဖက ယူမလုိ႔လားဟင္"

သူတုိ႔ေမးခ်င္ေသာ္လည္း မေမးရဲေသာ ေမးခြန္းကို ကိုေအာင္ေမးေလသည္။ ကိုေအာင္ကို

ၾကည့္ရင္း အေဖ့မ်က္ႏွာတည္သာြ းသည္။ ရွစ္ခါေမြး၍ ကေလးကိုးေယာက္တိတိ မိမိမွာ ရွိသည္။

"ပူစရာမရွိ မပူစမ္းပါနဲ႔ ကိုေအာင္ရာ၊ မင္းတုိ႔အေဖ မေတြ႔ပါဘူးကြ"

ကိုေအာင့္အေမးကို သည္မွ်ႏွင့္ အဆံုးသတ္ေပးလုိက္သည္။ ေရႊေညာင္. ..။ ေရႊေညာင္မွ ၇

မုိင္အကြာမွာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရွိသည္။ ေတာင္ႀကီးမွာ အစ္ကိုဝမ္းကြဲမိသားစုရွိသည္။

ထုိင္ရာမွထ၍ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ မခင္သစ္ဝင္လာသည္။ ညေနစာအတြက္ ခ်က္ၿပီးေသာ္လည္း

မီးဖုိေခ်ာင္ထမ
ဲ ွာ ေခတၱထုိင္ေနမိသည္။ ကေလးေတြ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ေျပာသံမ်ားကို
စဥ္းစားေနသည္။

"ကဲ. .. ငါ့သားေတြ ေရခ်ဳိးၾကေတာ့ကြာ။ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူးေနာ္"

ဟု ေလွကားထက္မွ လွမ္းေအာ္လုိက္ရသည္။

"ခင္ဗ်ား ယီးတီးယားတားေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေနာ္ ကိုဘသိန္း။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကေလးေတြ တစ္ၿပံဳနဲ႔

တစ္ရပ္တစ္ရာြ မွာ ခင္ဗ်ားက ေတာ္သလုိေနေနရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒုကၡေရာက္မွာသိလား"

ကိုဘသိန္းမ်က္ႏွာကို စူးစမ္းၾကည့္ရင္း မခင္သစ္ေျပာလုိက္သည္။ ေျပာေသာ္လည္း

ခပ္တုိးတုိးမွ်သာ၊ ေရခ်ဳိးၿပီး သေကာင့္သားေတြ အိမ္ေရွ႕ဆင္းၿပီး ေဘာလံုးကန္ေနၾကသည္။

ေရခ်ဳိးၿပီးစ လန္းဆန္းေနေသာ ကိုဘသိန္းက ၿပံဳးလွ်က္. ..

"ကိုေဆာင္ စေပးလိုက္တာနဲ႔ မင္းလည္း ေရာဂါသစ္ရသြားၿပီလား မင္းေယာက္်ား ဒီေလာက္

မစြံပါဘူး မခင္သစ္ရယ္၊ ပူစရာမရွိ မပူပါနဲ႔"

"ပူရေသာ္ေကာဗ်ာ။ ကေလးတစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ဆုိ ဘာအေရးလဲ၊ အဲ. .. ကိုယ္ဖာသာကိုယ္

လုပ္ကိုင္စားႏုိင္ရင္လည္း မပူပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ..."

မခင္သစ္ေလသံက တိမ္သာြ းသည္။ ငိုခ်င္စိတ္ကို အံႀကိတ္ထားရသည္။

"ဘာမွမဟုတ္ဘဲ အလကား စိတ္မခ်မ္းသာေအာင္ကြာ။ ကုိယ့္သားသမီးေတြနဲ႔ ဒါေတြကိုပစ္ပယ္ၿပီး

မဟုတ္တာလုပ္ပါ့မလား မခင္သစ္ရယ္။ မင္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး"

typing & pdf - lucky82 38

 mmcybermedia. com

မခင္သစ္ ေခါင္းငံု႔ေနသည္။ အိမ္ေထာင္သက္ ၁၇-၁၈ ႏွစ္သည္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ အေျခခုိင္ေနၿပီဟုေတာ့

ထင္ရပါသည္။ ၁၈ ႏွစ္သမီးက အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ေသာေၾကာင့္ မိမိအသက္ ၃၆ ႏွစ္။ ကိုဘသိန္းက
မိမိထက္ ၂ ႏွစ္ႀကီးၿပီး ၃၈ ႏွစ္။ ၃၈ ႏွစ္ဆုိေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ အသက္သည္ ႀကီးၿပီဟု
မဆုိႏိုင္။ သားသမီး ၉ ေယာက္ရွိသည္မွန္ေသာ္လည္း ေနာက္ပါးက တန္းလန္းပါေနသည္မဟုတ္။
မိမိမွာသာ သားသမီးေမြးရေသာ ျပဳစုရေသာ ဒဏ္ေတြႏွင့္ မေၾကာ္ျငာဘဲ သိရေသာ မိန္းမဘဝ
ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ကေျပာမွ ေၾကာ္ျငာမွ သိႏုိင္ေသာ မင္းေယာက္်ား။ ေဖာက္ျပန္ခ်င္လွ်င္
ေၾကာ္ျငာေနလိမ့္မည္မထင္။ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ေမြးထားရေသာ္လည္း သူတို႔က အခြင့္အေရး
ပိုရေနေပသည္။

"ေအးေလ ေစာင့္ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိန္းမေတြက က်ားသနားမွ

ႏြားခ်မ္းသာရမယ့္ ဘဝကိုး"

ညည္းညည္းညဴညဴႏွင့္ မခင္သစ္ေျပာလိုက္သည္။

တစ္ေန႔ကပဲ ရြာေထာင္ လူႀကံဳႏွင့္ သီးစားခေငြသံုးရာပို႔ေပးသည္။ သို႔ေၾကာင့္ မခင္သစ္

စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည္။ အိမ္လည္း မုိးေနၿပီ။ ေဘးပ်ဥ္ကာၿပီးၿပီ။ အိမ္ပါတ္လည္ကာသည္ထိေတာ့
ေလာက္သာြ းၿပီ။ အခန္းဖြ႔လ
ဲ ိုေသးသည္။

"အခန္းဖြ႔က
ဲ ို ပ်ဥ္မေလာက္ရင္ ဝါးထရံကာမယ္ ကိုရာေက်ာ္ရယ္ ျဖစ္လား"

ကုိရာေက်ာ္ စဥ္းစားေနသည္။ အိမ္ရွင္၏ ေငြအင္အားအတုိင္း မိမိတုိ႔ ေဆာက္ေပးရသည္။

အခန္းဖြ႔က
ဲ ို ဝါးထရံကာလွ်င္ တံခါးက်ေတာ့ ျပႆနာ။ သိပ္ၿပီးလွလွပပ ခုိင္ခုိင္ခံ့ခံ့ ျဖစ္ဖုိ႔မလြယ္။
ဝါးဇလီသတ္တံမ်ားမို႔ ခုိင္လည္း မခုိင္ခ်င္။

"ဒါဆုိ တံခါးေတြ တပ္မယ့္ ေနရာပတ္လည္မွာ ပ်ဥ္ကေလးငါးေခ်ာင္းစီေလာက္ ႐ိုက္ရင္ေရာ

ကိုရာေက်ာ္"

တံခါးေပါက္ပတ္လည္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ႏွင့္ အေပၚပိုင္းတြင္ ပ်ဥ္႐ုိက္ၿပီး က်ည္းေဘာင္ေခြ

သစ္သားတံခါးတပ္။ ဒါလည္းျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု ကိုရာေက်ာ္ ေတြးလုိက္သည္။ လုပ္ေတာ့
မလုပ္ဖူးေသး။ အခန္းဖြ႔အ
ဲ ားလံုးကို တံခါးေပါက္ပတ္ခ်ာလည္ ပ်ဥ္ ၄-၅ ေခ်ာင္းစီႏွင့္ကာၿပီး
က်န္အပိုင္းကို ဝါးထရံဇလီသတ္ၿပီး ကာေပးလုိက္သည္။ ေတာင့္တင္းေသာ တံခါးေဘာင္ႏွင့္
တံခါးရြက္ႏွင့္ ထရံကာၿပီးျဖစ္သာြ းသည္။

"ဒီနည္းလမ္းမဆုိးဘူး။ ေနာင္ပ်ဥ္ဖုိးတတ္ႏိုင္ေတာ့မွ ထပ္ကာလိုက္ေပါ့"

typing & pdf - lucky82 39

 mmcybermedia. com

ဟု ကိုရာေက်ာ္အႀကံေပးသည္။ ပ်ဥ္ထပ္မဝယ္ႏုိင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ အတြင္းမွာ

ဝါးထရံကာလုိက္ရသည္။ အိမ္ေလးတစ္လံုးေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၿပီးသြားသည္။

"မုိးမက်ခင္ ေရနံေခ်းသုတ္ျဖစ္ေအာင္ သုတ္ေနာ္ ေဒၚခင္သစ္"

လက္သမားခ အေၾကရွင္းေသာေန႔၊ အိမ္အပ္ေသာေန႔မွာ ကိုရာေက်ာ္ ေျပာလုိက္သည္။

"ဟုတ္က့ဲ ကုိရာေက်ာ္၊ ကၽြန္ေတာ္လုပ္မွာပါ စိတ္ခ်ပါ... အိမ္ေရာ ဘုရားစင္ေရာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္

လုပ္ေပးခဲ့တ့အ
ဲ တြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားအတြက္ သီးသန္႔ဆယ့္ငါးက်ပ္ ပိုယူပါ"

ကိုရာေက်ာ္ ေက်နပ္သာြ းသည္။

"ေနာင္လဲ လိုရင္ေခၚဗ်ာေနာ္" ဟု ေလာကြတ္ျပဳမိသည္။

သားေတြအခန္းမွာ ခုတင္အစား ကြပ္ပစ္အရွည္ႀကီး ႐ုိက္ထားသည္။ အားလံုးတစ္စုတစ္ေဝးတည္း

တန္းစီအိပ္ၾကရမည္။ မိမိတို႔အခန္းမွာေတာ့ ကြပ္ပစ္ရွည္တစ္လံုး တစ္ေယာက္အိပ္ ကြပ္ပစ္တစ္လံုး
႐ုိက္ထားသည္။

ဧည့္ခန္းမွာ ဆက္တီေဟာင္းေလးေတြ ခ်ထားသည္။ ေၾကာင္အိမ္ေဟာင္းေလးတစ္လံုးႏွင့္

ထင္း႐ွဴးေသတၱာ ႏွစ္လံုးကို အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ထားလုိက္သည္။ သည္အခန္းက
အခန္းခြမ
ဲ ထား။ သည္အခန္းမွဆင္းလွ်င္ ေနာက္ေဖးေလွကား မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ ေရာက္ႏုိင္သည္။
အုတ္ခဲၾကမ္းခင္းထားေသာ မီးဖုိေခ်ာင္ကက်ယ္သည္။ ဝါးထရံကာထားသည္။ ထမင္းဟင္းခ်က္။
ထမင္းစားရန္ အဆင္ေျပသည္။ မီးဖုိေခ်ာင္မွထြက္လွ်င္ ေရတြင္း။ ေနာက္ေဖးဘက္ပတ္သြားလွ်င္
အိမ္သာ။ အိမ္သာကို မခင္သစ္မႀကိဳက္။ ဇလားအိမ္သာ။ ပ်ဳိ႕ခ်င္အံခ်င္ဖုိ႔ ေကာင္းလွသည္။
အားလံုးသည္လိုပဲေနေတာ့ မိမိလည္း သည္လုိပဲ ေနရမည္။ မႀကိဳက္တာေတာ့ အမွန္။

ဘုန္းႀကီးသံုးပါးပင့္ၿပီး အိမ္တက္ပရိတ္တရားနာသည္။ ရပ္ကြက္လူႀကီး၊ မခါဥတုိ႔မိသားစုႏွင့္

လက္သမားအဖြ႔ဖ
ဲ ိတ္ၿပီး ထမင္းေကၽြးလုိက္သည္။ ဘုရားေဆာင္ကို ဆီမီးထိန္ထိန္ထန
ြ ္းရင္း
ဘုရားပန္းတေဝေဝႏွင့္ ေတြ႔ရေတာ့ မခင္သစ္ၾကည္ႏူးရသည္။ ဘုရားတရားေက်းဇူးႏွင့္
မိမိတို႔မိသားစု ကိုယ္ပုိင္အိမ္ေလးႏွင့္ ေနရၿပီ။

typing & pdf - lucky82 40

 mmcybermedia. com

မခင္သစ္ အိမ္ေျပာင္းမည္ဆုိေတာ့ လုိင္းခန္းကလူေတြ အံ့ၾသၾကသည္။ အိမ္တစ္လံုး

ေဆာက္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ကေလးေတြ
တၿပံဳတစ္မႏွင့္ အိမ္ေဆာက္ႏုိင္ျခင္းကို အံ့ၾသေနၾကသည္။ မလုိသူက ေမးေငါ့ခ်င္သည္။

"မခင္သစ္တုိ႔မ်ား ပဲခ်က္စားၿပီး ဘယ္လုိအိမ္ေဆာက္ႏုိင္ပါလိမ့္"

"ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာမွရွိတာမဟုတ္ပါဘူး ေအ..."

ဟု ေဝဖန္သူရွိသလုိ. ..

"ေခၽြတာစားၿပီး စုေဆာင္းႏုိင္ေအာင္ လိမၼာလုိ႔ေပါ့ဟဲ့. .."

ဟု ခ်ီးက်ဴးသူလည္း ရွိေလသည္။

"ေအး မခင္သစ္ကို အတုခိုး၊ ကေလးေတြမ်ားသေလာက္ ခုဆုိ အုိးပိုင္အိမ္ပိုင္ေလးနဲ႔

ဘယ္ေလာက္ဟန္က်သလဲ။ မပူရေတာ့ဘူး။ မိန္းမလိမၼာေတာ့ ကိုဘသိန္းဆုိ ၿပံဳးေနတာပဲ"

"သူ႔လို ၿပံဳးခ်င္ရင္ သူ႔လိုရွာေပါ့"

"ဟ... စီးတဲ့ေရ ဆည္တ့က

ဲ န္သင္းတဲ့ မွတ္ထား။ ဘယ္ေလာက္ရွာရွာ မိန္းမက ေစ့စပ္ေသခ်ာၿပီး
စုေဆာင္းႏိုင္မွျဖစ္တာ"

"ဟုတ္ပါ့ေတာ္ စီးတဲ့ေရႀကီးက အင္န႔အ

ဲ ားနဲ႔ စီးပြားရွာတာကိုး။ က်ဳပ္က ဘယ္လုိဖန္ဆင္းရမွာတုန္း"

ဟု စကားမ်ားၾကေသာ လင္မယားလည္း ရွိလာေလသည္။

"သူ႔လုိ ကေလးေတြ တစ္ၿပံဳႀကီး အားတုိင္းေမြးၿပီး ပဲနဲ႔ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း လုပ္စားရတဲ့ ဘဝမ်ဳိးေတာ့

အားမက်ေပါင္" ဟု ေမးေငါ့သူလည္း ရွိသည္။

ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိေဝဖန္ ဘယ္လုိေျပာၾကေစ မခင္သစ္တုိ႔ မိသားစု အိမ္တစ္လံုး

ပိုင္သြားတာေတာ့ မျငင္းႏုိင္ၾကဘူး။ လုိသည္ျဖစ္ေစ မလုိသည္ျဖစ္ေစ အားက်စိတ္ေတာ့
တိတ္တခုိးဝင္လာရေပသည္။

"အေမ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ပုိင္သာြ းတာကို ေျပာၾကတယ္ေနာ္"

ကိုလတ္ေျပာသည္။

"ဘယ္လုိေျပာၾကလဲ ငါ့သားရဲ႕ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"

"ေအာ္. .. ဘယ္ကေငြန႔ေ
ဲ ဆာက္ၾကတာလဲ၊ စကတည္းကရွိၾကတာလားနဲ႔ ေမးၾကတယ္အေမ"

typing & pdf - lucky82 41

 mmcybermedia. com

မခင္သစ္ၿပံဳးမိသည္။

"ငါ့သား ဘယ္လုိေျဖလုိက္တုန္း"

"အေမကေတာ့ ေခၽြတာသံုးတာေတြ႔တာပဲ။ အေမ့မွာရွိတဲ့ ေရႊလည္း ေရာင္းရတယ္လုိ႔

ေျဖလုိက္တယ္အေမ"

မိမိအေျဖမွန္မွမွန္ပါ့မလားဟု အေမ့ကိုၾကည့္ရင္း ကိုလတ္ေစာင့္ေနသည္။ ပါးလ်ေသာ

ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ၿပံဳးရယ္ရင္း...

"ငါ့သားေျပာတာ မွန္တယ္။ အေမတုိ႔ ေခၽြတာစားၾကရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမ့ေရႊေလးေတြလည္း

ေရာင္းလုိက္ရတယ္"

ဟု သက္ျပင္းခ်ရင္း ေျပာလုိက္သည္။ သည္အိမ္ေလးတစ္လံုး ပိုင္ဆုိင္ဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္

စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ရ၊ ရင္ေမာခဲ့ရသည္ကို မည္သူမွ် မသိႏုိင္။

မိမိတုိ႔ပစၥည္းေတြသယ္ၾကေတာ့ လုိင္းခန္းအတူေနၾကသူမ်ား ဝိုင္းႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။

"အိမ္ပိုင္ယာပိုင္ေတြဆုိေတာ့ မ်က္ႏွာကိုေမာ့ေနတာေပါ့ေနာ္"

ဟု တစ္မ်ဳိး...

"လာလည္မယ္ေနာ္။ အိမ္လည္းလာၾကည့္မယ္"

ဟု ေျပာသူ. ..

"ဝမ္းသာတယ္ စိတ္ေအးသြားရတာေပါ့ မခင္သစ္ရယ္. .. အားက်လုိက္တာ" ဟု ဝမ္းသာသူလည္း

ရွိသည္။

မိသားစုအားလံုး အိမ္ေျပာင္းၿပီး ေနသားမက်မီ ကိုဘသိန္း ပစၥည္းထုပ္ပိုးရသည္။

အလုပ္ေျပာင္းအတြက္ ေရႊေညာင္သုိ႔သြားရမည္။ ကိုဦး၊ ကိုလတ္ ဝုိင္းလုပ္ေပးေနသည္။
အိပ္ယာလိပ္တစ္လိပ္ ေသတၱာတစ္လံုး။

"အေဖ... ထမင္းစားေတာ့ ဘယ္လုိစားမွာလဲဟင္"

"ထမင္းကို လေပးစားရမွာေပါ့ ကိုလတ္ရာ၊ ဒီလုိပဲ တစ္ခ်ဳိ႕စားၾကတာပဲ"

"အေဖ ဆင္းရဲမွာေပါ့"

typing & pdf - lucky82 42

 mmcybermedia. com

"ရပါတယ္ မင္းတို႔အေမကမွ မလုိက္ခ်င္တာကိုးကြ အဟား... ဟား"

ကိုဘသိန္း သေဘာက်စြာ ရယ္လုိက္သည္။ ကေလးေတြႏွင့္ မလုိက္တာမွန္ေၾကာင္း သူသိပါသည္။

မိမိလည္း လြတ္လတ
ြ ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ေနရတာေပါ့ဟူေသာ စိတ္ကေလးလည္း တစ္ေထာင့္
တစ္ေနရာမွ ဝင္လာသည္။ ကေလးေတြႏွင့္ သူမတစ္ေယာက္တည္း။ သည္ေဒသသည္ မခင္သစ္
ဇာတိမဟုတ္သလုိ မိမိဇာတိိလည္း မဟုတ္။ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာမွာ အေျခခ်မိၾကျခင္းသာ
ျဖစ္ပါသည္။ ေဆြမ်ဳိးညာတိရယ္လုိ႔ တစ္ေယာက္မွမရွိၾက။

"ခင္ရာေဆြမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ္ေကာင္းရင္ သူလည္းေကာင္းမွာေပါ့"

ဟု မခင္သစ္ယူဆသည္။ မိမိကမွ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း အားကိုးခ်င္ေသးသည္။ မခင္သစ္က မည္သူ႔မွ်

အားမကိုး။

"ကိုယ့္ရွိမွ ကိုယ္စားရတာ၊ ကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ္ႀကိဳးစားၾက"

ဟု သားေတြကို ဆံုးမေလ့ရွိသည္။ သူမဘဝနာခဲ့တာကို ကိုဘသိန္း အသိဆံုးျဖစ္သည္။

"ေအးကြာ... ကိုဦးနဲ႔ကိုလတ္က အႀကီးဆံုးပဲ။ အငယ္ေတြလည္း ေစာင့္ေရွာက္။ မင္းတို႔အေမလည္း

ဝုိင္းကူၾကေနာ္"

ကိုဘသိန္းမွာသည္။ အင္းေလ... မွာသာမွာသည္။ ကူၾကမည္ဆုိတာ သိပါသည္။ သားေတြ

သိတတ္ၾကသည္။ မိဘကိုလည္း ခ်စ္ေၾကာက္႐ုိေသတတ္ၾကသည္။

"အေဖဘယ္ေတာ့သာြ းမွာလဲ. .."

အဝတ္ေသတၱာကိုၾကည့္ရင္း ကိုခိုင္ေမးသည္။ ကိုေဆာင္၊ ကိုေမာင္ အမႊာႏွစ္ေယာက္က

ေလွ်ာက်ေသာ ေဘာင္းဘီကို မတင္ရင္း...

"႐ံုးပိတ္ရက္က် အေဖျပန္လာမွာလား"

ဟု ေမးၾကျပန္သည္။

"အေဖ မနက္ျဖန္သာြ းမွာ ကိုခုိင္ရ၊ ႐ံုးပိတ္ရက္ ျပန္မလာႏုိင္ဘူး ကိုေဆာင္ရဲ႕။ အေဝးႀကီးကြ"

ေရႊေညာင္ႏွင့္ ေမၿမိဳ႕(ျပင္ဦးလြင္) ေဝးမွေဝး။ ႐ံုးပိတ္ရက္ ျပန္လာဖုိ႔ မလြယ္မွန္း ကိုေဆာင္တုိ႔

မသိၾကေသး။

"မႏၲေလးထက္ ေဝးသလားအေဖ"

ကိုေမာင္က မႏၲေလးေရာက္ဖူးသည္။ သူ႔ဘႀကီး ကိုဘသိန္းအစ္ကို အိမ္လည္ဖူးသည္။

typing & pdf - lucky82 43

 mmcybermedia. com

"ေဝးတာေပါ့ကာြ ။ မႏၲေလးက တစ္နာရီခြဲႏွစ္နာရီ ကားစီးရင္ေရာက္တာပဲ။ အေဖဒီကေန

မႏၲေလးဆင္း ဘႀကီးတုိ႔ဆီ ခဏနားမယ္။ ေနာက္မိတၳီလာ သြားရမယ္။ မိတၳီလာမွာ
ဘႀကီးလတ္တုိ႔ဆီ တစ္ညဝင္အိပ္မယ္။ ေနာက္ရက္မွာ ေရႊေညာင္ကို သြားမယ္"

ခရီးစဥ္ကို ကိုဘသိန္း ရွင္းျပသည္။ မိတၳီလာ အစ္ကိုလတ္အိမ္တစ္ညအိပ္မည္။

"ေက်ာင္းပိတ္ရက္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လာလည္ရမွာလား"

ကစားရာမွ ကမန္းကတန္း ေရာက္လာေသာ ကိုေအာင္ ေမးသည္။

"မင္းတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေခၽးြ ခ်ည္းကြာ။ အဆင္ေျပရင္ အေဖစာေရးလုိက္မွာေပါ့"

ခြန္ေလးကေတာ့ သူ႔ဖုိးဝ႐ုပ္ေလးကို ရင္မွာပိုက္ရင္း ေျပာသမွ် ေငးေမာ နားေထာင္ေနသည္။

"ကိုင္း အေဖ့ပစၥည္းေတြ သိမ္းၿပီးပါၿပီကြာ။ မင္းတုိ႔အေမ တစ္ေယာက္ထဲ ဝုိင္းကူၾကဦး"

ဧည့္ခန္းမွာ ထုိင္ရင္း ကိုဘသိန္း ေဆးလိပ္ဖြာေနသည္။ အေရွ႕ဘက္မွာ ထုတ္ထားေသာေၾကာင့္

ဘုရားစင္က ေနေရာင္ႏွင့္ လင္းလက္ေနသည္။ ႀကိဳးစားပမ္းစား တုိက္ထားေသာ
ဧည့္ခန္းၾကမ္းျပင္က ဖေယာင္းသားတက္စျပဳေပၿပီ။ ဧည့္ခန္းေလးက က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း
ရွိပါသည္။ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ္လည္း ဆက္တီခံုေလးမ်ားက သပ္သပ္ရပ္ရပ္
နံရံမွာကပ္ထားသည္။ ဖိလစ္ေရဒီယုိေဟာင္းေလးက စားပြဲေသးေသးေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ေလး
ရွိေနသည္။ ေဟာင္းေသာ္လည္း အသံၾကည္သည္။ ဧည့္ခန္းကို ၾကည့္႐ံုႏွင့္ သူ႔အိမ္မွာ ကေလး
ကိုးေယာက္ရွိသည္ဟု မည္သူမွ် ထင္မည္မဟုတ္။ မခင္သစ္သည္ အနားမေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။
တလႈပ္လႈပ္တ႐ြ႐ႏ
ြ ွင့္ အလုပ္လုပ္ေနတတ္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကေလး ကိုးေယာက္ႏွင့္
ခ်က္ျပဳတ္ေလွ်ာ္ဖပ
ြ ္၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးေတြ ႏုိင္နင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာ္႐ံု မိန္းမလြယ္မည္မထင္။
သားေတြႀကီးလာလို႔ တစ္ဖက္တစ္လမ္း အကူအညီရလာသည္။ ငယ္စဥ္က မလြယ္။ နံနက္ ၃း၀၀
နာရီသည္ မခင္သစ္ အိပ္ယာထခ်ိန္ျဖစ္သည္။ မိမိကား အိပ္ေကာင္းဆဲ။ ကေလးေတြလည္း
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ဆဲ။ မခင္သစ္ အလုပ္လုပ္ေနၿပီ။ စဥ္းစားရင္း ကိုဘသိန္း
သက္ျပင္းခ်သည္။ အိမ္ေထာင္သက္ ၁၈ ႏွစ္မွာ မခင္သစ္ နားနားေနေန မရွိခဲ့။ ကိုဘသိန္း
သိသည္။

ကိုဘသိန္း ခရီးထြက္မည့္ နံနက္ေစာေစာ သားရွစ္ေယာက္ႏွင့္ သမီးတစ္ေယာက္ မခင္သစ္ပါ

ဧည့္ခန္းမွာ ထုိင္ၾကရင္း ကန္ေတာ့ၾကသည္။

ဆုေပးေတာ့ ကိုဘသိန္းရင္မွာ ဆုိ႔ဆုိ႔နစ္နစ္။ ေငြတစ္ရာ့ငါးဆယ္ မခင္သစ္ ထုတ္ေပးသည္။

typing & pdf - lucky82 44

 mmcybermedia. com

"မင္းမွာေရာ ရွိေသးရဲ႕လား။ ဒီေလာက္ေတာ့ မလုိပါဘူးကြာ။ လစာထုတ္ရက္လည္း နီးပါၿပီ"

ဟု ကိုဘသိန္း ေျပာမိသည္။

"ယူသာသြားပါ။ သူမ်ားရပ္ရာြ မွာ လုိေနရင္ အခက္ပဲ"

လကုန္ဖို႔ ၁၀ ရက္လုိေသးသည္။ မခင္သစ္လက္ထဲမွာ သံုးရာေလာက္ရွိသည္။

အိမ္ေဆာက္ၿပီးကတည္းက ဘာမွမရွိေတာ့။ အားေတာ့ငယ္သည္။ ဒါေပမယ့္ မိမိအိမ္မွာ
မိမိေနရသည့္ အသိစိတ္က အင္အားတစ္ခုကို ျဖစ္ေစသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မခင္သစ္
မာန္တင္းထားႏုိင္ပါသည္။

မႏၲေလးဆင္းဖုိ႔ ကားေရာက္လာေတာ့ ပစၥည္းေတြ ဝုိင္းတင္ၾကသည္။

"အေဖေရ... တာ့တာ"

"အေဖေရ..."

"အေဖေရ..."

ဟူေသာ အသံေပါင္းစံုကို လည္ျပန္နားေထာင္ရင္း၊ ၾကည့္ရင္း လက္ျပရင္းႏွင့္ ကိုဘသိန္း

ကားေပၚပါသြားသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွ အထြက္ မခင္သစ္ ေျပာလုိက္ေသာ စကားသံက
အားလံုးလႊမ္းရင္း ကိုဘသိန္း ၾကားေနသည္။

"ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၅ လ ရွိေနၿပီေနာ္" တဲ့။

ကိုဘသိန္း စဥ္းစားသည္။ ကိုေအး ၄ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္။ ကိုေထြး ၂ ႏွစ္မျပည့္ေသး။ ကိုေထြးသည္

ပညတ္သာြ းရာ ဓာတ္သက္မပါေတာ့။ အားလံုးထဲမွာ အေထြးဆံုးမဟုတ္ေတာ့။ မခင္သစ္ ရာဇသံ
ေပးလုိက္သည္။ သူမဗိုက္ထမ
ဲ ွာ ၅ လ ရွိၿပီတဲ့။ ဆယ္ေယာက္ေျမာက္ ကေလးသည္ ဘာေလးမ်ား
ျဖစ္မွာပါလိမ့္ဟု ေတြးရင္း ရင္ဖုိသြားျပန္သည္။ အင္း... ဒီမိန္းမ ေတာ္ေတာ္ေမြးႏုိင္တယ္ဟု
ေတြးမိျပန္ေတာ့ ေအးေလ သူတစ္ေယာက္ထဲ ေမြးႏုိင္႐ံုႏွင့္ မရေသးဟု ေတြးရင္း
ၿပံဳးခ်င္သာြ းသည္။ ခါတုိင္း ၂ ႏွစ္တစ္ေယာက္။ ဒီတစ္ခါ ကိုေထြး ၂ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးမွ ေမြးေတာ့မည္။
နည္းနည္းျခားသြားတယ္ဟု ေျပာလုိ႔ရႏုိင္သည္။ မိမိေရႊေညာင္မွာ ရွိတုန္း ေမြးလိမ့္မည္။
ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ ခြင့္တင္ၿပီး ျပန္ႏုိင္မည္မထင္။

typing & pdf - lucky82 45

 mmcybermedia. com

ကိုယ္ဝန္ရင့္လာေတာ့ မခင္သစ္ ေႏွးေကြးလာသည္။ သားေတြကလည္း ကိုယ္ဝန္ေပၚလာမွ

အေမ့မွာ ကေလးရွိမွန္း သိၾကသည္။

"အေမ... ဒီတစ္ခါ ဘာေလးေမြးမွာလဲ ညီမေလးေမြးဗ်ာ" ဟု ကိုခုိင္အားေပးသည္။ မခင္သစ္

ၿပံဳးေနသည္။ သူမကလည္း သမီးပဲလိုခ်င္သည္။ သားေတြခ်ည္း ရွစ္ေယာက္ရွိေနၿပီ။ သမီးေလး
ေမြးမွ ခြန္ေလးအတြက္ အေဖာ္ရမည္။ အစ္ကုိေတြေမာင္ေတြၾကားထဲ တစ္ေယာက္ထဲ
ေငါင္စင္းစင္း ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္သည္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ အားရွိသည္။

ကိုဦးႏွင့္ ကိုလတ္ကေတာ့ ခါတိုင္းထက္ ေစာေစာထၿပီး အိမ္အလုပ္ေတြ ဝိုင္းကူၾကသည္။

မနက္ပိုင္း ေက်ာင္းမသြားခင္ ကိုဦးေဈးသြားေပးသည္။

"ဆိတ္သားစင္းေကာေလး အေမ့ဖုိ႔။ သပ္သပ္ တစ္ဆယ္သား ဝယ္လာတယ္အေမ။

အေမအားရွိေအာင္ အသားစား"

ဟု အေမ့အတြက္ သပ္သပ္ဝယ္လာသည္။ မခင္သစ္ကလည္း အညႇီအေဟာက္ေတာ့

သိပ္မႀကိဳက္။ ေနာက္ၿပီး သူမတစ္ေယာက္တည္း စားရမွာ ၿမိဳမက်။ ဟုိသားထည့္ေပး၊
ဒီသားထည့္ေပးႏွင့္။

"အေမစားပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘာနဲ႔စားစား စားလုိ႔ရတယ္"

ဟု ကိုလတ္ေျပာသည္။ ကိုလတ္အေျပာက က်န္ကေလးမ်ားကိုပါ သတိေပးသလုိ ရွိေနသည္။

သူတုိ႔ပန္းကန္ထဲ အေမထည့္ေပးထားေသာ ဆိတ္သားဖတ္ေလးမ်ားကို အေမ့ပန္းကန္ထဲ
ျပန္ထည့္ေပးၾကသည္။ ေခၽတ
ြ ာရလြန္းေသာေၾကာင့္ အသားမစားႏုိင္တာၾကာၿပီ။ အိမ္ေႂကြး
မတင္ေသာ္လည္း ရြာေထာင္ဘက္က သီးစားခကလည္း ေနာက္ထပ္မရ။ ကိုဘသိန္း လစာလည္း
လဆန္း ၄-၅-၁၀ ရက္မွ ေရာက္တတ္သည္။

"အေမတစ္ေယာက္တည္းဆုိေတာ့ ၿမိဳမက်ပါဘူးကြာ"

ဆုိ႔ဆုိ႔နစ္နစ္ အေမေျပာမိသည္။

"စားသာစားပါ အေမရာ။ ၿမိဳက်ေအာင္သာစားပါ။ ပဲဟင္းဆုိင္ ႀကိဳက္ၿပီးသား"

ပဲဟင္းကို အားရပါးရ ထမင္းထဲဆမ္းရင္း ကိုေအာင္ေျပာလိုက္သည္။ သူက အစကတည္းက

အသားမႀကိဳက္။ အသီးအႏွံသာ ႀကိဳက္သူျဖစ္သည္။ သခြားသီးႏွင့္လည္း စားတတ္သည္။
ထန္းလွ်က္ႏွင့္လည္း စားတတ္သည္။

"ငါ့သားေတြ စာေမးပြန
ဲ ီးၿပီေနာ္ ႀကိဳးစားၾက။ အိမ္အလုပ္ေတြ ေလွ်ာ့လုပ္ၾက။ အေမလုပ္မွာေပါ့"

typing & pdf - lucky82 46

 mmcybermedia. com

မခင္သစ္ သတိေပးသည္။ စာေမးပြဲေတြ နီးၾကၿပီ။ မိမိကလည္း ေမြးလုၿပီ။ အတန္းတင္စာေမးပြဲေတြ

အၿပီး ကိုဦးတုိ႔ ၁၀ တန္း မေျဖမီ ေမြးမည္ထင္သည္။ ကိုဘသိန္းေတာ့ မလာႏုိင္ဟု စာေရးသည္။
မခင္သစ္လည္း မေမွ်ာ္ပါ။ သြားတာမၾကာေသးေသာေၾကာင့္ ခြင့္မရႏုိင္မွန္း သိပါသည္။

ကိုဦးစာေမးပြႏ
ဲ ွင့္ မိမိမီးဖြားခ်ိန္ ဆံုေနမွာကို မခင္သစ္စုိးရိမ္ေနသည္။ စာက်က္ပ်က္မည္။
အလုပ္႐ႈပ္မည္။

မခါဥ မိတ္ဆက္ေပးထားေသာေၾကာင့္ သားဖြားဆရာမႏွင့္ေတာ့ ဗုိက္အပ္ထားၿပီ။ မိမိအိမ္မွာပဲ

ေမြးမည္ဟု ေျပာထားသည္။ ကေလးအေနအထား အားလံုးမွန္သည္။ ကိုးေယာက္ေမြးထားေသာ
အေတြ႔အႀကံဳကလည္း ရွိသည္။ က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းသည္။

တကယ္တမ္း မခင္သစ္ဗုိက္နာေတာ့ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိ၊ ကေလးေတြ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္။

တစ္ၿခံေက်ာ္က မေၾကာ့စံကို ဆရာမေခၚခုိုင္းရသည္။ ဆရာမေရာက္ေတာ့ မခင္သစ္အႀကီးအက်ယ္
ဗုိက္နာေနၿပီ။ မီးဖုိထမ
ဲ ွာ ဒန္အုိးႀကီးႏွင့္ ေရေႏြးအသင့္ႀကိဳထားၿပီး ရွိေနသည္။ မေၾကာ့စံပါ
ဝိုင္းကူေပးသည္။ လြယ္လယ
ြ ္ကူကူ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲ ေမြးဖြားလိုက္ႏိုင္သည္။

"ေယာက္်ားေလးပဲ မခင္သစ္ေရ"

ေခါင္းကို ၾကပ္ၾကပ္ေပါင္းၿပီး မခင္သစ္ ႏွမ္းထုပ္႐ွဴေနသည္။ ေဘးနားလာခ်ေသာ နီတာရဲေလးကို

တစ္ခ်က္ငံု႔ၾကည့္လုိက္သည္။ သားခ်ည္း ကိုးေယာက္။

"ကၽြန္ေတာ္က မိန္းကေလးလုိခ်င္တာ သမီးအတြက္ အေဖာ္ရေအာင္ေလ... အခုေတာ့ အင္း...

သားေတြခ်ည္း"

ဟု ေျပာလုိက္မိသည္။ ေစာလည္း ေစာေမြးသည္။ ဗုိက္နာေစာေတာ့ မိန္းကေလးထင္သည္။

ေယာက္်ားေလးပဲ။ ကေလးေတြ တစ္ေယာက္မွ စာေမးပြဲမစစ္ရေသး။ ေရွ႕တစ္ပတ္မွ ေျဖၾကမယ္။
မိမိက မီးေနသည္။ မခင္သစ္ ေမာသြားသည္။

နႏြင္းလက္တစ္ဆုပ္ကို ေရေႏြးႏွင့္ေသာက္လုိက္သည္။ နႏြင္းတက္ကို ဝယ္ၿပီး ႀကိတ္ထားေသာ

နႏြင္းစစ္စစ္ျဖစ္သည္။ ဆရာမက တစ္ကိုယ္လံုး နႏြင္းလူးေပးသည္။ ခဏခ်င္းႏွင့္
မခင္သစ္တစ္ေယာက္ မီးေနသည္ဝါဝါဝင္း ျဖစ္သြားသည္။

typing & pdf - lucky82 47

 mmcybermedia. com

"ကဲ. .. သြားမယ္ မခင္သစ္။ မနက္ျဖန္မွ လာၾကည့္မယ္ေနာ္. .."

"ဟုတ္က့ဲ ဆရာမ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

မေၾကာ့စံကုိေတာ့ အဝတ္ေလွ်ာ္ဖုိ႔ တစ္ေယာက္ေလာက္ ငွားေပးဖုိ႔ ေျပာရသည္။

"ရပါတယ္ မခင္သစ္ရဲ႕ မေမာ္ရွိတယ္။ သူက အဝတ္ေလွ်ာ္လုိက္တာပဲ။ သူ႔ကို ေခၚခုိင္းေပါ့။

ထမင္းေတြ ဘာေတြလည္း ခ်က္ေပးတတ္ပါတယ္။ သူ႔ေတာ့ ေကၽြးရတာေပါ့"

"ရတယ္ ရတယ္ မေၾကာ့စံရယ္ အဆင္ေျပသြားဖုိ႔ပါပဲ"

ဟု ေျပာရသည္။ အေမ့အဝတ္မုိ႔ သားေတြကေတာ့ ေလွ်ာ္ရဖြပ္ရ မျငင္းၾက။ သို႔ေပမယ့္

မီးေနဝတ္ေတာ့ သားေတြကို ထိပင္မထိခုိင္း။ မိမိေမြးထားေသာ သားေတြကို ဘုန္းႏွင့္ ကံႏွင့္
ရွိေစခ်င္သည္။ သားေတြမုိ႔ အားနာရသည္။

ကိုေအးႏွင့္ ကိုေထြးက အေမ့နားလာထုိင္ၾကသည္။ အေမ ကေလးသစ္တစ္ေယာက္ ေမြးခ်ိန္မွာ

သူတို႔အိပ္ေနၾကသည္။ အိပ္ယာမွႏုိးေတာ့ ကေလးေသးေသးေလးကို အေမ့နားမွာ ေတြ႔ရသည္။
ကိုေအးသိသည္။ ကိုေထြးတုန္းက သူ သည္လုိပဲ ေတြ႔ခဲ့ဖူးၿပီ။ ကိုေထြးက မသိေသး။ သူ႔အတြက္
ဆန္းၾကယ္ေနသည္။ အႏွီးျဖဴထဲမွ ပုလုေကြးေလးကို သိပ္စိတ္ဝင္စားစြာ ၾကည့္ေနသည္။

"နီေရး... နီေရး..."

ႏွင့္ ကိုေအးေျပာျပေနသည္။

"နီေရးရား အေမ..."

"ဟုတ္တယ္ ကိုေထြးအတြက္ ညီေလး ေလ ခ်စ္လား..."

ဟု မခင္သစ္ေမးေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္သည္။

ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ဝင္းတံခါးအုတ္ခံုမွာ ထုိင္ရင္း ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသားေတြကို

ေငးေနၾကသည္။ အစ္ကိုေတြ ျပန္လာၾကသည္။

"နီေရး... နီေရး ရၿပီ။ အေမေမြးၿပီ"

ဟု ကိုေအး အားရဝမ္းသာ ေျပာသည္။ ညီအစ္ကိုတစ္စု ေျခသံဖြဖြနင္းရင္း အေမ့အခန္းထဲ

ဝင္ၾကသည္။ အေမသည္ သားငယ္ကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ခြန္ေလးက
လြယ္အိတ္ေလးပိုက္ရင္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထုိင္ေနသည္။ ခုဆုိ သူမမွာ ေမာင္ေလးသံုးေယာက္ရွိၿပီ။

typing & pdf - lucky82 48

 mmcybermedia. com

ကေလးေလးကို ကုိင္ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ မကိုင္ရဲေသး။ သိပ္ငယ္ေနေသးသည္။ အစ္ကိုေတြအားလံုး

ေျခဖြနင္း၍ ထြက္သာြ းၾကၿပီ။

အသံဗလံ မၾကားေအာင္ အားလံုးလုပ္ေနၾကသည္။ ကိုဦးက မီးျပန္ဖြၿပီး ထမင္းတည္ဖုိ႔

လုပ္ေနသည္။ ထမင္းအုိး တစ္လံုးပဲ ခ်က္ရမည္။ ဟင္းက မနက္က အေမခ်က္ထားသည္။
ငါးပိေကာင္ကို ထမင္းအုိးထဲ ေပါင္းေပးရမည္။

ကိုလတ္ေရငင္ေပးေနသည္။ အငယ္ေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေရခ်ဳိးေနၾကသည္။

အေစာဆံုး ခ်ဳိးၿပီးသြားေသာ ကိုေအာင္က ေက်ာက္ပ်ဥ္နားမွာ ထုိင္ေစာင့္ေနသည္။ သူ႔ေအာက္
အငယ္ေတြကို သနပ္ခါးလူးေပးဖုိ႔ ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

"ကိုေအာင္ ဘဲၾကားႀကီး မလူးနဲ႔ေနာ္"

ဟု ကိုခိုင္ တီးတုိးေျပာသည္။ အေမလူးမေပးႏုိင္လုိ႔ ကိုေအာင္လူးေပးတုိင္း သနပ္ခါးဘဲၾကား

ျဖစ္တတ္သည္။ ကိုခိုင္မႀကိဳက္။

"ေယာက္်ားပဲကာြ ၾကားၾကားေပါ့။ ဘာျဖစ္လဲ"

ဟု ေျပာရင္း လက္ခုပ္ထဲ ပါလာေသာ သနပ္ခါးႏွင့္ တစ္မ်က္ႏွာလံုး ပြတ္သပ္ေပးလုိက္သည္။

ကိုခုိင္သိသည္။ သည္အေတြ႔အႀကံဳမ်ဳိးႏွင့္ အလူးခံရလွ်င္ ဘဲၾကားပဲျဖစ္မည္။ သနပ္ခါးေတာင္
လူးမေပးတတ္ဘူး။ အေမနဲ႔ေတာ့ တျခားစီပဲဟု စိတ္ထဲမွာ ေရရြတ္ေနသည္။ သည္လုိဘဲၾကားႏွင့္
အေမေနေကာင္းသည္အထိ သည္းခံရမည္ထင္သည္။ ကိုလတ္လူးေပးလွ်င္ ေကာင္းသည္။
စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ အေမ့ေလာက္ လက္ရာမေကာင္းေပမယ့္ ကိုေအာင့္ထက္ေတာ့ သာသည္။

ကိုလတ္ေရခ်ဳိးရင္း အဝတ္ေလွ်ာ္ေနသည္။ သူအဝတ္္ေလွ်ာ္ဆဲ ကိုဦးထမင္းအုိးငွဲ႔သည္။ ထင္းမီးေတြ

ခ်ဲ႕ရင္း ထမင္းႏွပ္သည္။ ငါးပိေကာင္ႏွစ္ေကာင္ကို ပန္းကန္ျပားထဲ ဆီေလးနည္းနည္း ထည့္ၿပီး
ထမင္းထဲျမႇဳပ္လုိက္သည္။ အားေနေသာ မီးဖုိေပၚ ေရေႏြးအုိး တည္ထားလုိက္သည္။

"ကိုလတ္ ျမန္ျမန္လုပ္ အေအးမိေနဦးမယ္"

"ဟုတ္က့ဲ ကိုဦး"

ေလွ်ာ္ၿပီးအဝတ္မ်ားကို ႀကိဳးတန္းမွာ ကိုဦးလွမ္းေပးသည္။ ခဏေနလွ်င္ သူလည္း ေရခ်ဳိးမည္။

မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ ကိုလတ္ေရျဖည့္ေနသည္။ သူတုိ႔အားလံုး ေရမုိးခ်ဳိး အဝတ္လဲၿပီးေတာ့

typing & pdf - lucky82 49

 mmcybermedia. com

အေမႏုိးလာသည္။ အေမ့နား အားလံုး ဝုိင္းထုိင္ၾကသည္။ ကေလးေသးစုိမစို အေမစမ္းၾကည့္ရင္း

သားေတြကို ၿပံဳးၾကည့္ေနသည္။ အတံုးအတစ္ျဖစ္ေနေသာ သနပ္ခါးလက္ရာသည္
ကိုေအာင့္လက္ရာဟု မခင္သစ္သိသည္။

"တယ္လွၾကတာပဲ ကိုေအာင္လူးေပးထားတာေပါ့ ဟုတ္လား"

"ဟုတ္တယ္အေမ... ကိုခိုင္က ဘဲၾကားမႀကိဳက္ဘူးတဲ့"

"လွပါတယ္ သားရဲ႕"

ကိုခုိင္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း မခင္သစ္ ေျပာလုိက္သည္။

"အေမ... ေကာ္ဖီေသာက္မလား။ ထမင္းပူပူေလး စားမလား။ ကၽြန္ေတာ္ ငါးပိေကာင္

ေပါင္းထားတယ္"

ကိုဦးေျပာသည္။ မီးေနသည္မုိ႔ ထမင္းပူပူ ေစာေစာစားလွ်င္ ေကာင္းသည္။ အေမေမြးတုိင္း ကိုဦး

ျပဳစုေနက်ျဖစ္သည္။ မိမိသည္ သားအႀကီးဆံုး။ ကိုခိုင္တုိ႔ ခြန္ေလးတုိ႔ ေမြးေတာ့ မိမိသိတတ္ေနၿပီ။
ကူလုပ္ေနရၿပီ။ အေဖက လက္ဦးဆရာ။

"ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲကာြ ။ အေဖတုိ႔မွာ မိန္းမသူကိုယ္ခြဲမွ မရွိတာ"

ဟု အေဖေျပာသည္။ မီးေနဝတ္ပဲ မေလွ်ာ္ရ။ ကေလးအႏွီးအဝတ္အစားအားလံုး ေလွ်ာ္ရသည္။

မီးပူတုိက္ရသည္။ အေမသည္ မီးေနစဥ္ကာလသာ သက္သက္သာသာ နားရရွာသည္။ တစ္ခ်ိန္လံုး
တစ္ေနကုန္ မုိးမလင္းမီက မုိးခ်ဳပ္သည္အထိ အလုပ္ႏွင့္လက္ႏွင့္ မျပတ္။ မိမိတုိ႔
ႀကိဳးစားလုပ္ေပမယ့္ အေမ့ကိုေတာ့ မွီသည္မဟုတ္။ အေမမလုပ္ႏုိင္မီ နားရ႐ံုေလးသာ။

ဒီတစ္ခါေတာ့ အေဖမရွိေသာေၾကာင့္ ကိုဦးေခါင္းေပၚပုံက်လာသည္။ ဘာေတြလုပ္ရမလဲဟု

ျဖည္းျဖည္းစဥ္းစားၿပီး လုပ္ရသည္။ ညေနေစာင္းေတာ့ မီးေသြးအံုၿပီး မီးေသြးမီးဖုိကို အေမ့အခန္းထဲ
ထားေပးသည္။ ေျခဖဝါး လက္ဖဝါးေတြ အေမမီးကင္လိမ့္မည္။ မီးေသြးအပိုကို ျခင္းေတာင္းေလးႏွင့္
မီးညႇပ္ႏွင့္ အသင့္ထည့္ေပးလုိက္သည္။

"ေတာက္ေလွ်ာက္ အေမမီးလႈံမယ္မဟုတ္လား အေမ၊ နည္းနည္းလည္း ေအးတယ္ေနာ္" ဟု ကိုဦး

ေျပာလုိက္သည္။

"ေအး... ငါ့သားရယ္ မီးေသြးလည္း အေမဝယ္ထားၿပီးသားပါ။ ညဥ့္နက္ပိုင္း အိပ္ေတာ့ မလုိပါဘူး။

မနက္က်မွပဲ ေစာေစာေလး အေမမီးယူမယ္"

typing & pdf - lucky82 50

 mmcybermedia. com

ကိုဦး မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း မခင္သစ္ေျပာလိုက္သည္။ ကိုဦးစာေမးပြဲေျဖမည့္အခ်ိန္မွာ မိမိေသြးႏုဆဲ

ရွိဦးမည္။ အေမသက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။

စာလည္း က်က္ဦးေနာ္ ကိုဦး။ ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ေလာက္ဆုိ အေမ လုပ္ႏုိင္ပါၿပီ

"ရတယ္အေမ... ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ဆုိ အေမေသြးႏုေနဦးမွာ။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္"

"ကိုလတ္တုိ႔လည္း ေရွ႕အပတ္ ေျဖရေတာ့မွာ။ ေအးကြာ ဒီတစ္ခါ က်ဥ္းထဲၾကပ္ထဲ ေမြးလုိက္သလုိ

ျဖစ္သြားတာကိုး"

အားမလုိ အားမရ မခင္သစ္ ေရရြတ္မိသည္။ အငယ္ေတြ စာေမးပြဲေျဖလုဆဆ

ဲ ဲ။ ကိုဦးေျဖခ်ိန္လည္း
နီးခါမွ မိမိ မီးဖြားရသည္။ သားေတြကို သနားအားနာေနမိသည္။ ဧည့္ခန္းမွာ စာက်က္ေနၾကသံကို
ၾကားေနရသည္။

"ထမင္းဟင္းခ်က္ေပးဖို႔န႔ဲ အဝတ္ေလွ်ာ္ဖုိ႔ အေမ လူငွားထားတယ္။ မနက္ေစာေစာ လာလိမ့္မယ္

သိလားကိုဦး။ ငါ့သားက ေဈးေတာ့ ဝယ္ေပးလုိက္ေပါ့ ဟုတ္လား"

"လူငွားေတာ့ ပိုက္ဆံကုန္တာေပါ့ အေမရယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္"

ႏွမ္းထုပ္႐ွဴရင္းမွ မခင္သစ္ ေခါင္းခါသည္။

"ငါ့သားေတြ စာေမးပြန
ဲ ီးၾကၿပီ။ ဒါေလာက္ေတာ့ အကုန္ခံရမွာေပါ့။ ဒီ့ျပင္ေနရာ ေခၽြတာ႐ံုရွိတယ္။
အေမ့သီးစားခေလးမ်ား ရမလားလုိ႔ အေမလည္း ေမွ်ာ္ေနတာ"

မခင္သစ္ေျပာသမွ် မီးေသြးဖုိကို မီးဆြေပးရင္း ကိုဦးနားေထာင္ေနသည္။ အေမမွာ

ေငြမွရွိပါေလစဟု ေတြးပူမိသည္။

"ေငြေရာ ရွိရဲ႕လား အေမ... ဟင္. .."

ကိုဦးက အသားျဖဴသည္။ ႏွာတံေပၚသည္။ ကိုယ္ဟန္ ခပ္ေသးေသးႏွင့္ အရပ္ျမင့္ေသာေၾကာင့္

ၾကည့္ေကာင္းသည္။ မ်က္ခံုးထူ၍ နားရြက္ကားသည္။

"သိပ္မ်ားမ်ားေတာ့ ဘယ္ရွိမလဲ ငါ့သားရယ္။ ဒါေပမယ့္ လကုန္တဲ့ထိေတာ့ ေလာက္မယ္

ထင္ပါတယ္။ မင္းအေဖကလည္း ေဝးေတာ့ ေငြပို႔ရင္ ၾကာတယ္ေနာ္"

လဆန္း ၉ ရက္ ၁၀ ရက္မွ ေငြေရာက္တတ္သည္။ အနည္းအလ်ဥ္မီေအာင္ သံုးေနရသည္။

မီးဖြားေသာေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ အကုန္အက်မ်ားမည္။ မီးဖြားစရိတ္ရယ္လုိ႔ သပ္သပ္
ဖယ္မထားႏုိင္။

"မႏၲေလးက ဘႀကီးဆီ နည္းနည္းေလာက္ သြားေခ်းရမလား အေမ"

typing & pdf - lucky82 51

 mmcybermedia. com

ေငြမရွိမွာ ပူေသာေၾကာင့္ ကိုဦးေျပာလုိက္သည္။ ဘႀကီးသည္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္တည္းမုိ႔

ေခ်ာင္လည္ပါသည္။ ကိုဦးစကားေၾကာင့္ ကိုဦးမ်က္ႏွာကို မခင္သစ္ၾကည့္ေနမိသည္။ ခဲအုိႀကီး
ျဖစ္ေသာ္လည္း အကူအညီ မေတာင္းခ်င္။ ေတာင္းလို႔ေပးလွ်င္ ေကာင္းသည္။ မေပးႏုိင္လွ်င္
မိမိလည္း စိတ္ဆင္းရဲရမည္။ သူတစ္ပါးကိုလည္း အျပစ္တင္မိတတ္သည္။

ခြန္ေလးေမြးတုန္းက အကူအညီတစ္ခါ ေတာင္းဖူးသည္။ ကေလးေတြဖ်ားတာလည္း ပါသည္။

အမႊာညီအစ္ကိုက ဝက္သက္ေတြေပါက္ၿပီး ဖ်ားသည္။ ကိုခုိင္က ဝမ္းေလွ်ာသည္။ ကိုေအာင္က
ယားနာေတြေပါက္ေနသည္။ သည္ၾကားထဲ ခြန္ေလးကိုေမြးေတာ့ ေငြျပတ္ေနၿပီ။ ဘႀကီးဆီ
အကူအညီေတာင္းရသည္။

"ဒီတစ္ခါပဲ ကူညီႏုိင္မယ္။ မင္းတို႔ကေလးေတြ ဖ်ားနာတုိင္း ကေလးေမြးတုိင္းသာ ေငြေခ်းေနရရင္

ငါေတာ့ ေငြေခ်းလို႔ဆံုးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဘသိန္း"

ဟု ေျပာရင္း ေငြႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္ ေခ်းလုိက္သည္။

"ကိုကိုေျပာတာ ဟုတ္သားပဲ မခင္သစ္ရယ္။ ဒီေလာက္ ေမြးထားၿပီး ဖ်ားတုိင္း ေမြးတုိင္း

ေခ်းေနရရင္ ဘယ္လယ
ြ ္မလဲ။ ကိုယ့္ဖာသာ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္"

ဟု ေျပာသည္။ မီးတြင္းထဲမွာ ကေလးေတြကို ျပဳစုရင္း မခင္သစ္ မ်က္ရည္က်သည္။ မိမိမွာရွိစဥ္

ကိုဘသိန္း ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမတစ္ေတြကို မိမိေကၽြးေမြးခဲ့ေသာ ေက်းဇူးေတြရွိခဲ့ဖူးသည္။

ကိုကို႔ ေငြႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္ကို လကုန္ေတာ့ ျပန္ဆပ္ခုိင္းလုိက္ရသည္။ မီးေနသည္ ေကာ္ဖီမွ

မေသာက္ႏုိင္။ ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ထမင္းေရေသာက္ၿပီး ႏုိ႔ထြက္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။
ထမင္းျဖဴႏွင့္ ၾကက္သန
ြ ္နီကိုက္ၿပီး မီးေနထမင္းကို စားခဲ့ရသည္။

"ေအာ္. .. မေခ်းပါနဲ႔ ငါ့သားရယ္။ အေဖ့ဆီက ေငြပို႔မွာနဲ႔ဆုိ အေနေတာ္ပဲေနမွာပါ"

"မဟုတ္ဖူးေလ အေမလည္း ၾကက္သားေလး ငါးရံ႕ေျခာက္ေလး စားရတာေပါ့။ သိပ္ေခၽြတာေနရင္

အေမအားနည္းေနမယ္"

"ရပါတယ္ ကိုဦးရယ္။ ထမင္းရည္ခံထားေနာ္။ ငါးခူငါးပိေကာင္ေလးေတြ အေမဝယ္ထားပါတယ္။

မီးေနသည္ပဲ အသားစိုစိုေတြလည္း အေမ မစားခ်င္ပါဘူး"

ၾကာညိဳ႕ေမႊးေမႊးႏွင့္ ေၾကာ္ထားသည့္ ၾကက္သားျပဳတ္ေၾကာ္ နီနီရဲရဲေလးေတာ့ မခင္သစ္

စားခ်င္ပါသည္။

typing & pdf - lucky82 52

 mmcybermedia. com

"အေမအားရွိေအာင္ စားဖုိ႔ေတာ့ လုိတယ္္ေနာ္"

နႏြင္းဝါဝါၾကားမွ ျဖဴေနေသာ အေမ့ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ကိုဦးေျပာမိသည္။ ပိန္ပါးေသာ

အေမသည္ ေဖ်ာ့ေတာ့လွ်က္ရွိသည္ဟု ကိုဦးစိတ္ထဲ ထင္ေနသည္။ အသက္ႏွင့္စာလွ်င္
အေမ့ပါး႐ုိးေတြ ေပၚလြန္းသည္။ ေနာက္ၿပီး အေမ ကေလးႏို႔တုိက္ရဦးမည္။

စကားေျပာဆဲ ကိုလတ္ထမင္းခူးလာသည္။ ထမင္းပူပူတစ္ပန္းကန္ ငါးပိေကာင္ေပါင္း။

"ဆီ ဆမ္းအံုးမလား အေမ ဟင္. .."

ကိုလတ္ေမးသည္။

"ရတယ္ ငါ့သား ငါးပိေကာင္ထဲ ဆီေလးနဲ႔ပဲ အေမစားလို႔ ရပါတယ္"

အေမ့ဆီပုလင္းထဲမွာ ဆီသိပ္မရွိေတာ့မွန္း အေမမုိ႔ သိေနပါသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကို

ခံုေလးေပၚတင္ရင္း...

"မနက္ျဖန္ေတာ့ ဟင္းခါးေလးခ်က္မွ ထင္တယ္ေနာ္ ကိုဦး"

"ေအးကြ. .. ေမ့ေနလုိက္တာ"

နဖူးကိုလက္ဝါးႏွင့္ ႐ုိက္လွ်က္ ကိုဦးေျပာလုိက္ရွာသည္။ ေမ့မွေမ့။ အေမ့အတြက္

ဟင္းခါးအေရးႀကီးသည္။

"ေဈးက ဒန္႔ဒလြန္ရက
ြ ္ ဝယ္လာမယ္အေမ။ နက္ျဖန္ခါမွ ဟင္းခါးေသာက္ေတာ့ေနာ္"

"ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔လည္း ရပါၿပီကာြ အေရမ်ားမ်ားေသာက္ဖုိ႔ အဓိကပါ။ ဒန္႔ဒလြန္ရက

ြ ္
တစ္စည္းေလာက္သာ ဝယ္လာ ကိုဦး။ ခ်က္ေတာ့ မေမာ္ခ်က္ေပးလိမ့္မယ္"

"ဘယ္သူလဲ အေမ"

မၾကားဖူးေသာ နာမည္ေၾကာင့္ ကိုလတ္ေမးလိုက္သည္။ ကိုလတ္မ်က္လံုးမ်ားက အိပ္ေနေသာ

ကေလးငယ္ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။

"ေအာ္. .. အဝတ္ေလွ်ာ္ဖို႔န႔ဲ ထမင္းခ်က္ေပးဖို႔ အေမေခၚထားတာ ငါ့သားရဲ႕။ သားတုိ႔လည္း

စာေမးပြန
ဲ ီးေနၿပီမုိ႔လား။ စာက်က္ခ်ိန္မရဘဲ ေနမယ္"

"ပိုက္ဆံအပိုကုန္မွာေပါ့ အေမ"

typing & pdf - lucky82 53

 mmcybermedia. com

"တစ္လအတြက္ ႏွစ္ဆယ္အစိတ္ေတာ့ ေပးရမွာေပါ့ ငါ့သားရယ္။ တစ္လဆုိ ရပါၿပီ။

အေမလုပ္ႏုိင္ၿပီ"

တက္ႂကြစာြ မခင္သစ္ ေျပာလုိက္ပါသည္။

"စာေမးပြၿဲ ပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုပ္ႏုိင္ပါတယ္ အေမ။ ခုလည္း လုပ္လုိ႔ရပါတယ္ အေမရာ။

ေတာ္ၾကာ အေမ သိပ္ေခၽြတာေနရဦးမယ္"

မခင္သစ္ၿပံဳးရယ္လုိက္ေသာ္လည္း သိပ္ေတာ့ မပီျပင္လွ။ သိတတ္ေသာ သားေတြအတြက္

မခင္သစ္ ဝမ္းသာေက်နပ္ပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ စိတ္ေတာ့မေကာင္း။ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာရင္း မျပည့္မစံုႏွင့္
သားေတြ ႀကီးျပင္းလာရသည္။ တစ္ခုတည္းေသာ ကိုဘသိန္းဝင္ေငြကို မိမိတို႔မိသားစု
မွီခုိေနရသည္။

"အေဖ့ဆီလည္း အေမညီေလးေမြးတဲ့အေၾကာင္း စာေရးလုိက္ဦးမယ္ အေမေနာ္..."

ကိုလတ္ ေျပာလုိက္သည္။ အေမ ညီေလး ေမြးေၾကာင္းသိလွ်င္ အေဖလစာပို႔လွ်င္

ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟု ကိုလတ္ေတြးေနသည္။ ေအးေလ အေဖလည္း ပံုမွန္သံုးရာေတာ့
ပို႔ေနသည္။ လစာအျပင္ ဝင္ေငြရွိသည္ေတာ့ မဟုတ္။ အေဖ့အတြက္ ငါးဆယ္ပဲယူထားသည္။
လူတစ္ေယာက္ ငါးဆယ္က်ပ္ႏႈန္းႏွင့္ထား မိမိတို႔မိသားစုဆုိလွ်င္ ငါးရာ့ငါးဆယ္က်ပ္
ျဖစ္သင့္သည္ဟု တြက္ေနသည္။ ကိုလတ္သည္ သခၤ်ာေတာ္သည္။ နားရြက္ကားေသာေၾကာင့္ဟု
အေမက ခ်ီးက်ဴးသည္။ နားရြက္ကားတာခ်င္းတူတူ ကိုဦးက်ေတာ့ သခၤ်ာမေတာ္။ အဲတာက
ဝုိင္းဝုိင္းေလးမဟုတ္လုိ႔ဟု အေမေျပာေတာ့ ရယ္ရေသးသည္။ မိမိနားရြက္သည္
ကားကားဝုိင္းဝုိင္းေလး။

အေမ ေကာ္ဖီေသာက္တာ မေတြ႔ေသာေၾကာင့္ ကိုလတ္ စိတ္မေကာင္း။ ခါတုိင္းမီေနလွ်င္

မတ္ခြက္ႏွင့္ အေမေကာ္ဖီေသာက္တတ္သည္။ အခုေတာ့ ထမင္းေရပဲ ေသာက္ေနသည္။
သၾကားရယ္ ႏုိ႔ဆီရယ္ ေကာ္ဖီမႈန္႔ရယ္ရွိမွ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ကိုလတ္ေငးေနမိသည္။
အေဖပါ တစ္အုိးထဲဆုိလွ်င္ သည္မွ်ေခၽြတာရမည္မထင္။

ကိုဦးေဈးသြားေတာ့ ေငြႏွစ္က်ပ္ေပးလုိက္သည္။ ပဲပုပ္ေစ့ တစ္က်ပ္ဖုိး။ တစ္က်ပ္ဖုိးကို

ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္ႏွင့္ ဆယ္ခက
ြ ္ရသည္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးမွည့္မွည့္ ငါးဆယ္က်ပ္သား ဝယ္ရမည္။
အေမ့ဖို႔ ဒန္႔ဒလြန္ရက
ြ ္ တစ္စည္း ဝယ္ရမည္။ ဘာသားမွ ဝယ္လုိ႔မရ။ င႐ုတ္သီးစိမ္း ငါးျပားဖုိး
ဝယ္ရမည္။ ၾကက္သန
ြ ္ျဖဴ ႏွစ္ဆယ့္ငါးျပားဖုိး ဝယ္ရမည္။

typing & pdf - lucky82 54

 mmcybermedia. com

ေဈးဝယ္ၿပီး ကိုဦးေက်ာင္းသြားဖုိ႔ ျပင္သည္။ မေမာ္ကို ဟင္းခ်က္ဖုိ႔ အေမေျပာေနသည္။

အေမ့ကို အသားေလးမွ ဝယ္မေကၽးြ ႏုိင္ဘူး ကိုလတ္ရာ ဟု တီးတိုးေျပာလုိက္မိသည္။ ကိုလတ္

မ်က္ႏွာမေကာင္း။

"အေမ့မွာ ပိုက္ဆံ သိပ္မရွိေတာ့ဘူးထင္တယ္ ကိုဦးရဲ႕"

"ေအးကြ. .. ဒီေန႔မွ ၁၅ ရက္ပဲ ရွိေသးတယ္"

သန္ဘက္ခါဆုိ ကိုလတ္တို႔စာေမးပြဲ ေျဖရမည္။ အေဖ့ဆီက လစာ လာဖုိ႔ အေတာ္လုိေသးသည္။

ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူ သက္ျပင္းခ်မိၾကသည္။

"အေမ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္"

"ေအး... ေအး..."

အေမ့ကို ကိုလတ္ ကန္ေတာ့သည္။ အေမ့ကို အားလံုးႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး လြယ္အိတ္ကိုယ္စီလယ

ြ ္ရင္း
ထြက္လာၾကသည္။ ကိုဦးက ခြန္ေလးႏွင့္ ကိုခုိင္ကို ေရွ႕ေနာက္တင္ၿပီး စက္ဘီးႏွင့္
ေရွ႕ေနာက္သာြ းၿပီ။ ကိုလတ္တုိ႔ ညီအစ္ကိုတစ္သိုက္က ေျခလ်င္ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ကိုေအာင္
ကိုေဆာင္ႏွင့္ ကိုေမာင္တုိ႔က တင္းနစ္ေဘာလံုးေဟာင္းေလးကို တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ လုကန္ရင္း
ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ေက်ာင္းေရာက္တာႏွင့္ သူတုိ႔သံုးေယာက္ ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲျဖစ္ေနၾကၿပီ။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ကိုလတ္လည္း ဝင္ကန္လုိက္ေသးသည္။ အိမ္မွာ ခြန္ေလးထိ
ေက်ာင္းသားခ်ည္း ခုနစ္ေယာက္ရွိသည္။ မနက္ျဖန္ ခံုစီမွာမုိ႔ ေက်ာင္းပိတ္မည္။

ကိုေအးႏွင့္ ကိုေထြးကို မေမာ္ပဲ ေရမုိးခ်ဳိးေပးသည္။ သနပ္ခါးလူးၿပီး သိပ္ခုိင္းရသည္။ အိပ္ခ်ိန္မွာ

ေအးေအးေဆးေဆးအိပ္ၾကသည္။ ေန႔လည္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ေက်ာင္းသားေတြ ထမင္း
ျပန္စားၾကရင္း ဆူညံေနၾကသည္။ ခုေတာ့လည္း တိတ္ဆိတ္က်န္ရစ္သည္။

"အစ္မက သားေတြခ်ည္းေနာ္။ ကေလးေတြကလည္း လိမၼာၾကသားပဲ"

ဟု မေမာ္က ေျပာသည္။ မေမာ္သည္ အသားညိဳညိဳ၊ တုတ္တုတ္ခုိင္ခုိင္ႏွင့္ ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်တ္ဖ်တ္

အလုပ္လုပ္ရာတြင္ ျမန္သည္။

"ဒီလုိပဲ အစ္မရဲ႕၊ လုိတ့အ

ဲ ိမ္က ေခၚရင္သြားလုပ္ေပးရတယ္။ ျမန္ျမန္ၿပီးေတာ့ ၿပီးေရာေပါ့။
အဝတ္လျဲ ဖဴေအာင္ေလွ်ာ္ေပါ့။ ဆပ္ျပာလည္း ေခၽြတာရတယ္ေလ။ မကုန္သင့္ဘဲ မကုန္ေအာင္
လုပ္ေပးရတယ္"

typing & pdf - lucky82 55

 mmcybermedia. com

ပဲပုပ္ခ်က္ႏွင့္ ထမင္းကို အားပါးတရ နယ္စားရင္း ေျပာသည္။ မခင္သစ္၏ မီးေနအဝတ္ေတြေရာ

ကေလးေတြ အဝတ္ေတြပါ အားလံုးေလွ်ာ္ဖြတ္ၿပီးသြားသည္။

"စားၿပီးရင္ ဟိုဘက္လမ္းက အိမ္မွာ အဝတ္ေလွ်ာ္ေခ်ဦးမယ္ အစ္မ။ အဲဒီမွာေလွ်ာ္ၿပီးရင္

အစ္မဆီျပန္လာမယ္။ အဝတ္ေတြ ေျခာက္မွာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ မီးပူတုိက္ေပးၿပီးရင္ ညေနစာထမင္း
ခ်က္ေပးခဲ့မယ္"

သူမအစီအစဥ္ႏွင့္သူမ အံကိုက္ျဖစ္ေနပါသည္။ ေဆးေၾကာလွဲက်င္းၿပီး အိမ္ေရွ႕တံခါး

ဂ်က္ခ်ေပးခဲ့သည္။ မနက္ျဖန္ကေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္မည္။ စာေမးပြဲေျဖေတာ့လည္း
မနက္တစ္ခ်ိန္ ေန႔လယ္တစ္ခ်ိန္မုိ႔ အိမ္မွာ လူမျပတ္ေတာ့။ ဒီေန႔ေတာ့ သူမ ၾကက္အိပ္ၾကက္ႏိုးႏွင့္
အခ်ိန္ကုန္ရေပမည္။ အိပ္ယာမွထၿပီး ေနာက္ေဖးတံခါးပိတ္လုိက္သည္။ အျပင္မွာ အဝတ္ေတြ
တစ္ပံုတစ္ပင္ လွန္းထားသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ သတိထားေနရသည္။

အိပ္မေပ်ာ္ရန္ ဟုိေတြးသည္ေတြး ေတြးေနမိသည္။ သို႔ေၾကာင့္ အေတြးေတြက ဟုိေရာက္

သည္ေရာက္ ျဖစ္ေနသည္။ ေရႊေညာင္မွာရွိေသာ ကိုဘသိန္းဆီ ေရာက္သြားသည္။ ေရႊေညာင္ကို
ဘယ္လုိသာြ းရမည္ပင္ မခင္သစ္မသိ။ ေတာင္ႀကီးႏွင့္ နီးသည္ဟုသာသိသည္။ သူ႔အစ္ကို ဝမ္းကြဲ
အိမ္ေရာက္တာ ၃-၄ ေခါက္ရွိၿပီဟု စာထဲေရးထားသည္။ ေရႊေညာင္မွာ ထမင္းလခေပးစားရသည္။
တစ္လသံုးဆယ္က်ပ္၊ လက္ဘက္ရည္ပါတုိက္သည္။ အင္းေလ သည္လုိပဲ စားရေပမည္။ သူလည္း
တစ္လ ငါးဆယ္က်ပ္ႏွင့္ ေလာက္႐ံုပဲ ရွိေပလိမ့္မည္။ လစာက ၁၀ ရက္ေလာက္မွ ေရာက္မည္။
မခင္သစ္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ဆန္ရွိေနလုိ႔ ေတာ္ေသးသည္။ ကိုဘသိန္းလည္း တစ္ေခါက္မွ
ျပန္မလာႏိုင္ေသး။ ၄ လေက်ာ္ သြားၿပီ။ သားေတြကေတာ့ အေဖ့ကို သတိရေနသည္။
လူသာျပန္မလာႏိုင္ ရွိသည္။ သူ႔ကိုယ္ပြားတစ္ေယာက္ေတာ့ မိမိေမြးၿပီးျဖစ္သည္။

မိမိသာ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္ခ့ဲသည္။ မိမိကေမြးလုိက္သမွ် ဆယ္ေယာက္ရွိသာြ းေပၿပီ။

အေမ့တုန္းကေတာ့ သားသမီးနည္းလြန္းသည္။ မိမိတစ္ေယာက္ထဲကို ပုိးေမြးသလုိ
ေမြးခဲ့ရေလသည္။ အေဖႏွင့္ အေမ့ကို သတိရသြားသည္။ ရြာေထာင္မွာ မိမိတို႔ ျပည့္စံုႂကြယ္ဝစြာ
ေနခဲ့ၾကသည္။

"မခင္သစ္... မခင္သစ္"

ေခၚသံေၾကာင့္ အေတြးေတြ ျပတ္သြားသည္။ မခါဥအသံမွန္း သိသည္။ ေနာက္ေဖးဖက္က

လွည့္လာသည္။ အိပ္ယာမွထရင္း ေနာက္ေဖးတံခါးဖြင့္ေပးလုိက္သည္။

"ေမြးၿပီးၿပီဆုိ... မနက္ကမွ သိတာ"

typing & pdf - lucky82 56

 mmcybermedia. com

"လာ မခါဥ၊ မေန႔ေန႔လည္က ေမြးတာေလ"

"မခါဥလည္း မအားဘူးဆုိတာ သိေနလုိ႔၊ ညေနမွ သားေတြလာရင္ ေျပာခုိင္းလုိက္မယ္လုိ႔

စိတ္ကူးေနတာ"

"ဒီမယ္ ငါးရံ႕ေျခာက္ႏွစ္ျပား စားရတာေပါ့"

မခါဥ ငါးရံ႕ေျခာက္ႏွစ္ျပားကို ေၾကာင္အိမ္ထဲထည့္ေပးသည္။ မခင္သစ္ ဦးေဆာင္ဝင္သြားေသာ

အိပ္ခန္းထဲဝင္လိုက္လာသည္။ ဖာဖံုးေလးထဲထည့္ထားေသာ ကေလးငယ္ကို ငံု႔ၾကည့္သည္။

"ရွင့္လည္း သားေတြခ်ည္းေနာ္ အံ့ေရာ"

မခါဥ ၿပံဳးရင္း ေျပာသည္။ သားခ်ည္း ၉ ေယာက္ သမီး ၁ေယာက္။

"ကၽြန္ေတာ္က သမီးေလးရခ်င္တာ မခါဥရဲ႕"

မခါဥသိသည္။ သားေတြမ်ားေတာ့ သမီးလုိခ်င္သည္။ သူမမွာေတာ့ သမီး ၄ ေယာက္။

သားတစ္ေယာက္ပပ
ဲ ါသည္။ သမီးေတြကိုပဲ သားလုိခုိင္းေနရသည္။ မခင္သစ္လည္း သားေတြကို
သမီးလုိခုိင္းေနရမွာ ေသခ်ာသည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။

"ကိုဘသိန္း မလာႏိုင္ေသးဘူးလား"

"သိေတာင္ မသိေသးဘူး မခါဥရဲ႕။ သားေတြ ဒီေန႔မွစာထည့္ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕"

"အင္း... အင္း... သူ႔အတြက္ေတာ့ ႐ုိးေနၿပီထင္ပါတယ္"

မခါဥ စကားေၾကာင့္ မခင္သစ္ ငိုင္သြားသည္။ သားသမီး ၁၀ ေယာက္ ေမြးၿပီးမုိ႔ မိမိကို

႐ုိးခ်င္႐ုိးသြားေရာ့မယ္။ သူ႔ေသြးသားေတြကိုေတာ့ မ႐ုိးဘူးထင္ပါတယ္။ မိမိမွာ
သားဦးတုန္းကလည္း သားဦးမုိ႔ ခ်စ္ရသည္။ ဒုတိယ တတိယလည္း ထုိ႔အတူ။ ယခု ၁၀
ေယာက္ေျမာက္ နီတာေထြးေလးလည္း ခ်စ္ရသည္သာ။ ၁၀ ေယာက္ဆုိေတာ့လည္း ၁၀
ဦးအတြက္ မိမိေမတၱာေတြ တုိးပြားလာသည္မွာ အံ့ၾသစရာပင္ ေကာင္းေသးသည္။ ဒါသည္ပင္
အမိေမတၱာျဖစ္လိမ့္မည္ဟု မခင္သစ္ေတြးရင္း မ်က္ရည္ဝဲမိသည္။ ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္း၊
မျပည့္စံုျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ သားသမီးေတြကို ေမြးခဲ့ရသည္။ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ငဲ့ငဲ့ၾကားမွာ မရေကာင္းေစဟု
သေဘာမထားခဲ့ရ။ ရသမွ် မခ်ဳိ႕ငဲ့ေသာ ေမတၱာကို အျပည့္အဝေပးခဲ့သည္။ မိမိသည္
သားသမီးေတြအတြက္ ရွင္သန္းျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုဘသိန္းလည္း မိမိနည္းတူျဖစ္လိမ့္မည္ဟု
မခင္သစ္ ေတြးထင္ထားပါသည္။

"ဘာေန႔သားေလးလည္း မခင္သစ္ရဲ႕"

"ၾကာသပေတးသားေလး မခါဥ"

typing & pdf - lucky82 57

 mmcybermedia. com

"ေအာ္. .. ေကာင္းတယ္ေနာ္. .. အင္း... သားေတြခ်ည္းရွင္ျပဳ ရမွာကို မနည္းဘူး။ ကေလးေတြ

ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ကိုဘသိန္းဆီ လုိက္ၾကဦးမွာလား"

"မလုိက္ပါဘူး မခါဥရယ္။ ဒီအငယ္ေလးရွိေသးတာေလ။ သြားတယ္လာတယ္ဆုိတာ မလြယ္ဘူး။

ခရီးစရိတ္န႔ဲ ဟုိမွာ ေနေရးထိုင္ေရးရွိေသးတယ္"

တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ေခါင္းဝင္ကိုယ္ဆန္႔ မျဖစ္ႏိုင္။ အႀကီးေတြခ်ည္း

လႊတ္လို႔လည္းမရ။ အငယ္ေတြႏွင့္ အိမ္မွာ ကေလးငယ္ႏွင့္။ အငယ္ေတြခ်ည္း
လႊတ္လုိ႔လည္းမျဖစ္။ ဒီႏွစ္ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ကိုဘသိန္းဆီ ဘယ္သူမွ
သြားႏုိင္မည္မထင္။ သူလာမွပဟ
ဲ ု မခင္သစ္ေတြးလုိက္သည္။ အနည္းဆံုး သႀကၤန္႐ံုးပိတ္ရက္ေတာ့
လာႏုိင္မည္။

"ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ကေလးေတြမ်ားေတာ့ သြားရလာရမလြယ္ဘူး။ ဟုိမွာလည္း

စားေရးေနေရးကရွိေသးတယ္"

မခါဥေျပာပါသည္။

"ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္ေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ မခါဥရယ္။ တစ္ေယာက္ထဲသမားက လာမွာေပါ့။

သူကေတာ့ သြားရလာလြယ္တယ္ေလ"

"ဟုတ္ပါ့ မခင္သစ္ရယ္. .. ကိုဘသိန္းလာတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ခြင့္ရတဲ့အခါ လာမွာေပါ့။

မခင္သစ္န႔ဲ ကေလးေတြ လုိက္ဖုိ႔ေတာ့ သိပ္မလြယ္ပါဘူး"

ဟု မခါဥလည္း ေထာက္ခံမိရွာသည္။ ဒီေလာက္ကေလးေတြအမ်ားႀကီးႏွင့္ သူတစ္ပါးၿမိဳ႕မွာ

ေနေရးခက္သည္။ စားေရးလည္း ခက္သည္။ ဝယ္စားဖုိ႔လည္း မျဖစ္ႏုိင္။ ခ်က္စားဖုိ႔လည္း မလြယ္။

"ေဈးလာရင္လည္း ကိုဦးတုိ႔ကို ကၽြန္မဆုိင္ဘက္ ဝင္ခိုင္းေလ မခင္သစ္ရဲ႕။ အသီးအႏွံေလး

ေပါတဲ့အခါ ေပးလုိက္ရေအာင္။ ရွင္ကလည္း မဝင္ခုိင္းဘူး"

မခင္သစ္အားနာတတ္မွန္း မခါဥသိပါသည္။ အလကားေပးမွာ ယူရမွာလည္း ေၾကာက္တတ္သည္။

သူမဖာသာ မရွိ ရွိတာႏွင့္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ႐ုန္းကန္ရွာသည္။ ကေလးမ်ားေသာ မခင္သစ္ကို
မိန္းမခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။ သည္ကေလးေတြ တစ္ၿပံဳႏွင့္ ေျမေလးဝယ္။ အိမ္ေလးတစ္လံုး
ျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္ႏုိင္ေသာ အစြမ္းကို ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ မခါဥ၏ ေယာက္်ား ကိုလွသြင္ဆုိ
ခ်ီးက်ဴးမဆံုး။

"ေတာ္တယ္။ မခင္သစ္ ေတာ္တယ္"

ဟု အၿမဲေျပာတတ္သည္။

typing & pdf - lucky82 58

 mmcybermedia. com

"ရွိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး ကိုလွသြင္ရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အရင္ကတည္းက ရွိထားတဲ့

ေရႊေလးနည္းနည္းပါးပါးနဲ႔ တစ္ခါတစ္ရံမွ ရတတ္တဲ့ လယ္ေထာက္ခေလး သီးစားခေလးရထားတာ
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ စုထားတာေလးေတြ ရွိစုမဲ့စု အားလံုး အိမ္ေလးေဆာက္ေတာ့ ကုန္သြားပါၿပီ"

ကိုလွသြင္ႏွင့္ မခါဥတို႔လင္မယားကို မခင္သစ္ ေျပာျပပါသည္။ ေမၿမိဳ႕(ျပင္ဦးလြင္)

ေရာက္ကတည္းက ေဈးဝယ္ရင္း မခါဥတုိ႔ႏွင့္ ခင္မင္ခဲ့ၾကသည္။ ႏွစ္, လ ၾကာလာေတာ့
ခင္မင္မႈလည္း ခိုင္ၿမဲခ့ၾဲ ကသည္။

လခစားတစ္ေယာက္ အုိးပုိုင္အိမ္ပိုင္နဲ႔ ေနႏုိင္ဖို႔မလြယ္ဘူး မခင္သစ္ရဲ႕၊ ေနဖုိ႔လည္း

သိပ္စိတ္မကူးၾကဘူး။ ရတဲ့လုိင္းခန္းမွာေန။ မဟုတ္လည္း အိမ္ငွားေန၊ စိတ္မပူၾကဘူး။
ပင္စင္ယူေတာ့မွ အေျပးအလႊား ပူၾကတာေလ

ကိုလွသြင္ေျပာျပသည္။ အဆင္ေျပေနတုန္းေတာ့ ပူပန္ရမွန္း မသိႏုိင္ၾက။ အၿငိမ္းစားယူခ်ိန္

ပင္စင္လစာႏွင့္ အိမ္ငွားခႏွင့္ စားေသာက္ေရးႏွင့္ ဒုကၡႀကံဳရတတ္သူေတြ ေတြ႔ဖူးေနသည္။
စားေရးေသာက္ေရးအေရးႀကီးသလုိ ေနမႈထိုင္မႈလည္း အေရးႀကီးပါသည္။ ဣေႁႏၵသိကၡာႏွင့္
ေနႏုိင္ဖုိ႔လိုသည္။ ေျခသလံုးအိမ္တုိင္လို ကားတစ္စီးႏွင့္ ေနာက္တြဲယာဥ္မွာ ေနထုိင္လုိ႔ ရၾက႐ိုးမရွိ။
ကိုယ့္စည္းႏွင့္ ကိုယ့္ဝန္၊ ကိုယ့္အိမ္ယာေလးႏွင့္ ေနၾကရမွ ကိုလွသြင္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ
ဘဝင္က်ၾကသည္။

"ဟဲ့ အဝတ္ၿခိဳးၿခံ အစားၿခိဳးၿခံ လူမသိဘူး။ ေနစရာမရွိရင္ လူသိတယ္။ အဆင့္အတန္းမရွိေၾကာင္း

ေမာင္းခတ္စရာမလိုဘူး"

ဟု အဖြားတုိ႔ အေမတုိ႔ ေျပာၾကသတိေပးၾကသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ မခင္သစ္ေတာ္ပါသည္ဟု ကိုလွသြင္

ခ်ီးက်ဴးမိျခင္းျဖစ္သည္။

"သိပ္လည္း မခ်ီးက်ဴးပါနဲ႔ ကိုလွသြင္ရယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာက သူတစ္ကာထက္ ကေလးမ်ားေတာ့

ေနဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာခ်စရာ ေနရာကို အရင္လံုးပမ္းရတာေပါ့"

ဟု ႐ိုး႐ိုးေလးရွင္းျပတတ္သည္။ အေမတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သားသမီးေတြ ေနေရးကို ေစာစီးစြာ

ပူပန္စိတ္ႏွင့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္းကို ကိုလွသြင္ သေဘာက်ပါသည္။ ေပါ့ေပါ့ေန၊ ေပါ့ေပါ့စား
ေပါ့ေပါ့မေတြးဘဲ စားစရာမရွိေသာ္မွ ေနစရာရွိဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္တတ္ျခင္းကို ေလးစားရသည္။

"ေကာင္းပါတယ္ မခင္သစ္ရယ္ ဒီတစ္ၿပံဳနဲ႔ ကိုဘသိန္းေနာက္ တေကာက္ေကာက္လုိက္ေနဖုိ႔လည္း

မလြယ္လွဘူးေနာ္။ လုိင္းခန္းမရတ့ဲေနရာဆို အိမ္ငွားေနရမွာ။ ကိုယ့္အုိးကိုယ့္အိမ္ေလးနဲ႔ဆုိေတာ့
ဣေႁႏၵရတယ္။ ခြင့္ရတဲ့အခါ ကိုဘသိန္း ျပန္လာႏိုင္တာပဲဗ်ာ"

"မခင္သစ္ေရ အိမ္ေဆာက္ၿပီးတာကို ကိုလွသြင္ကေတာ့ တဖြဖြေျပာရင္း သေဘာက်ေနတာေလ"

typing & pdf - lucky82 59

 mmcybermedia. com

ဟု မခါဥကလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာျပသည္။ သည္လုိေဆာက္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု

မခါဥကိုယ္တုိင္ မထင္မိတာအမွန္။ အထင္မႀကီးဘူးဟု ဆုိခ်င္ဆုိ။ လခစားတစ္ေယာက္
ေျပေျပလည္လည္ စားႏိုင္မွန္းေတာ့ သိပါသည္။ ကေလးမ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္ အိမ္တစ္လံုး
ေဆာက္ႏိုင္မည္ေတာ့ လံုးဝမထင္။ မိမိတ႔ုိ မထင္မွတ္ေမွ်ာ္လင့္မထားသည္ကို မခင္သစ္
လုပ္ျပခဲ့ေလသည္။

"ဘယ္သူလာလုပ္ေပးလဲ မခင္သစ္ ဟင္. .."

မခါဥ ေမးမိသည္။ သူမမွာ သားေတြခ်ည္းရွိသည္။

"မေၾကာ့စံ ရွာေပးလုိ႔ မေမာ္ကို ခဏကူေပးဖုိ႔ ေျပာထားတယ္။ မခါဥရယ္. .. တစ္လေလာက္ေပါ့။

အဝတ္ေလွ်ာ္ မီးပူတုိက္ ထမင္းခ်က္ေပးဖုိ႔ေလ သားေတြက စာေမးပြဲေျဖရေတာ့မွာ"

"ေအာ္. .. ေအာ္... ေကာင္းတယ္။ မိေမာ္က စိတ္ခ်ရတယ္။ လုပ္လည္းလုပ္ေပးေနက်ပဲ"

"ဟုတ္တယ္ မခါဥ။ ျမန္လည္းျမန္ပါတယ္။ တစ္လတြက္ေပါ့ အစိတ္ေတာ့ေပးရတယ္"

ငွားသင့္လုိ႔ ငွားရျခင္းျဖစ္သည္။ ႏွေျမာေနလုိ႔မရ။ တစ္လျပည့္လွ်င္ အစိတ္ေပးရမည္။ ထမင္းကို

မိမိတို႔စားသလုိ ေကၽြးရသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးတုိင္း ေလွ်ာ္ဖြပ္ဖို႔ ငွားေနက်ျဖစ္သည္။
သည္အခါ မခင္သစ္နားရသည္။ သည္လုိနားရျပန္ေတာ့လည္း မနားခ်င္။ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေနရတာ
ပ်င္းရိေျခာက္ေသြ႔ေနသည္။ အိပ္ခ်ည္းလည္း မေနႏုိင္။ စာဖတ္လို႔လည္းမရ။ တတ္သမွ် မွတ္သမွ်
ဘုရားစာပဲ အဖန္တလဲလဲ ရြတ္ေနမိသည္။

"လိုတာရွိရင္ေျပာ မခင္သစ္ေရ"

ဟု ႏႈတ္ဆက္ၿပီး မခါဥျပန္သာြ းသည္။ မိမိတို႔အေပၚ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းႏွင့္

ခင္မင္ၾကေသာ မိသားစုျဖစ္သည္။ ကိုလွသြင္က ကုန္စိမ္းဒုိင္မွာ အလုပ္လုပ္သည္။
သမီးတစ္ေယာက္လည္း ကုန္စိမ္းေရာင္းသည္။ ေဈးမိသားစုလုိ ျဖစ္ေနၾကသည္။

စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္မွာ ဆူညံေအာင္ စာက်က္ၾကသည္။ ကိုခုိင္ႏွင့္ ခြန္ေလးက အရင္ဆံုး

ၿပီးသြားၾကသည္။ တစ္ေန႔လယ္လံုး ေဆာ့ၾကဆူၾကႏွင့္ မခင္သစ္ နားျဖစ္သည္။ အႀကီးေတြလည္း
တကုပ္ကုပ္ႏွင့္ စာက်က္ေနၾကရသည္။ ကိုလတ္တုိ႔ၿပီးလွ်င္ ကိုဦးေျဖရမည္။ ၁၀ တန္းမုိ႔
ကိုဦးအတြက္ အေရးႀကီးသည္။ စာေမးပြဲ ေျဖၿပီးသည့္ေနလယ္မွာ ကိုလတ္
စာအုပ္အေဟာင္းေတြကို လုိက္စုသည္။ ေနာက္ႏွစ္ဆက္သံုးရမည့္ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြကို
သီးသန္႔ဖယ္လုိက္သည္။ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ထားေသာ ဗလာစာအုပ္အေဟာင္းေတြ အကုန္စုသည္။
စာအုပ္ေဟာင္းပံုႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ ကိုလတ္ကို ၾကည့္ေနၾကသည္။

typing & pdf - lucky82 60

 mmcybermedia. com

"ဘာလုပ္မလုိ႔လက
ဲ ြ ကိုလတ္"

ကိုဦးကို ၿပံဳးျပရင္း...

"အသံုးမလုိေတာ့တ့ဲ စာအုပ္ေတြေလ ကိုဦး။ ျပန္ေရာင္းလုိက္မယ္။ ဒါဆုိ ပိုက္ဆံရမွာေပါ့

ဟုတ္ဖူးလား"

"ကိုေအာင္န႔ဲ ကၽြန္ေတာ္ သြားေရာင္းလုိက္မယ္ေလ"

ကိုဦးကို မေခၚခ်င္။ လူပ်ဳိအရြယ္မုိ႔ စာအုပ္ေဟာင္းေရာင္းလွ်င္ ကိုဦးရွက္ခ်င္ရွက္လိမ့္မည္ကို

ကိုလတ္ေတြးမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ အေမ့ကို စာေမးပြဲေျဖႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာၿပီးေနာက္
ကိုလတ္အလုပ္႐ႈပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ေတြကို လက္ဆြဲျခင္းေတာင္းထဲထည့္၊ ကိုေအာင္ကို
ေနာက္ခံုမွာ တင္ၿပီး ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ ေဈးဘက္ထြက္လာသည္။ မသြားမီ. ..

"ကိုလတ္မေရာင္းတတ္ရင္ အေဒၚ့ကိုေရာင္းခုိင္းေလ"

ဟု ကိုဦးမွာသည္။ အေဒၚဆုိသည္မွာ မခါဥကို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုဦး

သတိေပးလုိက္ေသာေၾကာင့္ မခါဥဆိုင္ရွိရာကို ကိုလတ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိေတြ စက္ဘီးတြန္းရင္း
ေရာက္လာၾကသည္။

"ဘာလဲဟ့ဲ ကိုလတ္ စာေမးပြၿဲ ပီးၾကၿပီလား"

"ၿပီးၿပီအေဒၚ၊ ဒီမယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ အေဒၚေရာင္းေပးမလားဟင္. .."

၁၄ ႏွစ္သား လူပ်ဳိေပါက္စဆုိေသာ္လည္း ကိုလတ္မ်က္ႏွာမွာ ႀကီးေကာင္မဝင္ေသး။ ကေလးငယ္

တစ္ေယာက္လုိ ပါးေဖာင္းေဖာင္း ႏွာတံေပၚေပၚႏွင့္ ႏုပ်ဳိဆဲသာရွိေသးသည္။ စက္ဘီးကို
ကိုင္ရပ္ေနေသာ ကိုလတ္ႏွင့္ စာအုပ္ျခင္းေတာင္းဆြဲထားေသာ ကိုေအာင္ကိုၾကည့္ရင္း မခါဥ
ရင္ထဲနစ္သာြ းသည္။

"လာ... ေရာင္းေပးမွာေပါ့။ မင္းတို႔ေရာင္းရင္ ဝယ္တဲ့သူက ေဈးႏွိမ္မွာ၊ အေဒၚ့က်သိေနေတာ့

မႏွိမ္ရဲဘူး။ ကဲ... ေပးစမ္း ဆြျဲ ခင္းေတာင္းႀကီး၊ ဘယ္သူလုိက္ခဲ့မလဲ၊ တစ္ေယာက္ေတာ့
အေဒၚဆုိင္မွာ ေစာင့္ရစ္မွ. .."

ထုိင္ရာမွထရင္း မခါဥေျပာလုိက္သည္။ ကုိလတ္လုိက္သြားမည္ဟု ေတြးရာမွ ကိုေအာင္ကို

ထားခဲ့လွ်င္ သူမ်ားဆုိင္ကပစၥည္း မေတာ္ေပ်ာက္လွ်င္ အခက္ဟု ေတြးမိေသာအခါ...

"ကိုေအာင္ မင္းလုိက္သာြ းေနာ္။ အေဒၚ့ဆုိင္ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနမယ္။ ကိုေအာင္က်ေတာ့

ငယ္ေတာ့ ေစာင့္ခ်င္မွ ေစာင့္တတ္မွာ"

"ေအး... ေအး... ဒါဆုိ ကိုလတ္ေစာင့္ရစ္။ လာ လူေလး အေဒၚတုိ႔ သြားရေအာင္"

typing & pdf - lucky82 61

 mmcybermedia. com

မခါဥ ေဈးဗန္းနားမွာ ထုိင္ရင္း ကိုလတ္က်န္ရစ္သည္။ စာအုပ္ေဟာင္းေတြ ဘယ္ႏွစ္ပိႆာရွိလဲ။

ဘယ္ေဈးရမလဲဟု ကိုလတ္ ေတြးေနသည္။ အေမ့ဖုိ႔ ၾကက္သားေလး ဝယ္ခ်င္သည္။ မီးေနသည္
အေမ ဘာဟင္းစိုစိုမွ စားေတြမေတြ႔ရ။ ငါးခူငါးပိေကာင္လည္း ကုန္သြားၿပီ။ မခါဥေပးေသာ
ငါးရံ႕ေျခာက္ေလး ဖုတ္စားတာလည္း ကုန္သြားၿပီ။ ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္ကို ကိုေအးႏွင့္
ကိုေထြးတုိ႔လည္း ဝုိင္းစားၾကသည္။ ဒန္႔ဒလြန္ရြက္ ဟင္းခါးနဲ႔ပဲ အေမစားေနသည္။
အေဖ့ဆီကလည္း မေရာက္လာေသး။ ေရာက္ဖုိ႔လည္း လုိေသးသည္။ လ မကုန္ေသး။

မခါဥႏွင့္ ကိုေအာင္တုိ႔ သုတ္သုတ္ျပန္လာၾကသည္။ ကိုေအာင္က ျခင္းေတာင္းလြတ္ကို ပုခံုးမွာ

ခ်ိတ္လာသည္။

"ကဲ. .. ကိုလတ္ေရ အားလံုးေပါင္း ၇ ပိႆာရွိတယ္။ တစ္ပိႆာကို ေလးက်ပ္ျပားငါးဆယ္ရေအာင္

မနည္းေျပာရတယ္ကယ
ြ ္။ ေရာ့ သံုးဆယ့္တစ္က်ပ္ျပားငါးဆယ္"

တစ္ဆယ္က်ပ္တန္ႏွင့္ အေႂကြေလးမ်ားကို ကိုလတ္လက္ထဲ မခါဥထည့္ေပးလုိက္သည္။

တစ္က်ပ္တန္ ငါးက်ပ္တန္ႏွင့္ တစ္ဆယ္က်ပ္တန္ေလးမ်ားကို ကိုလတ္ေရတြက္လုိက္သည္။
သံုးဆယ့္တစ္က်ပ္ျပားငါးဆယ္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေဒၚ၊ ကၽြန္ေတာ္ေဈးထဲခဏဝင္ၿပီး ျပန္ေတာ့မယ္ခင္ဗ်ာ"

"ေအး... ေအး... မင္းတို႔အေမေနေကာင္းတယ္ေနာ္"

"ဟုတ္က့ဲ..."

အကူအညီေပးရေသာေၾကာင့္ မခါဥ ေက်နပ္သြားသည္။

"ဟဲ့. .. ေနၾကဦး၊ ေရာ့ ဆြျဲ ခင္းထဲ ေဂၚရခါးသီးထည့္ယူသြားၾက၊ ေရာ့. .. င႐ုတ္သီးစိမ္းေလးလည္း

ယူသြား"

ထြက္လုဆဲဆဲ ညီအစ္ကိုကို ျပန္ေခၚၿပီး ေဈးဗန္းထဲမွ ေဂၚရခါးသီး ၁၀ လံုးႏွင့္ င႐ုတ္သီးစိမ္း

လက္တစ္ဆုပ္ထည့္ေပးလုိက္သည္။ တစ္ေယာက္က စက္ဘီးတြန္း၊ တစ္ေယာက္ ဆြဲျခင္းဆြၿဲ ပီး
ထြက္သာြ းၾကသည္။ အသားတန္းဘက္ ထြက္လာသည္။ ေန႔လယ္ေဈးမုိ႔ လူရွင္းေနသည္။
ၾကက္သားတန္းဘက္ ေရာက္ေတာ့. ..

"လာ... ေကာင္ေလးေတြ ဘာဝယ္မလုိ႔လဲ"

မုတ္ဆိတ္ဖားဖားႏွင့္ ေဖာ္ေရြစာြ ႏႈတ္ဆက္ေသာ ၾကက္သားသည္ကို ကိုလတ္ၾကည့္လုိက္သည္။

အေမ့ဖုိ႔ ၾကက္သားေလး နည္းနည္းဝယ္မည္။ ျခမ္းစိတ္ထားေသာ ၾကက္သားပံုကို
ကိုလတ္ၾကည့္သည္။

typing & pdf - lucky82 62

 mmcybermedia. com

"ဘယ္ေဈးေရာင္းလဲ ဦးႀကီး"

"တစ္ပိႆာ ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္"

"အစိတ္သားေပးဗ်ာ အသားမ်ားတာေလး ေပးေနာ္"

"ရတယ္... ရင္အုပ္ပိုင္းေပးမယ္"

အေနေတာ္ ရင္အုပ္ေလးတစ္ပုိင္းႏွင့္ ၾကက္ေခါင္းတစ္ေခါင္း အဆစ္ထည့္ေပးလုိက္သည္။

သံုးက်ပ္ဖုိး။ ဆိတ္သားစင္းေကာ တစ္ပိႆာ ေျခာက္က်ပ္ဖုိး ဝယ္လုိက္သည္။ ေန႔လယ္ပိုင္းမုိ႔
ပိုေပးလုိက္သည္။ စကၠဴကန္ေတာ့ေလးႏွင့္ ထုပ္ထားေသာ ပုစြန္ေျခာက္ထုပ္ေလး
တစ္ထုပ္ဝယ္သည္။ ျပားငါးဆယ္။ ငါးခူငါးပိေကာင္ ေဈးေမးသည္။ တစ္ပိႆာ ေျခာက္က်ပ္။
ငါးဆယ္သား ဝယ္လုိက္သည္။ အေကာင္ေတာ့ သိပ္မႀကီး။ အာလူး ႏွစ္ပိႆာ ဝယ္သည္။
တစ္ပိႆာ သံုးက်ပ္။ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ ေရခဲျခစ္ တစ္ေယာက္တစ္ခု ဝယ္စားၾကသည္။ တစ္ခု
ငါးျပား။ မေရြးတစ္ပိႆာ ဝယ္လုိက္သည္။ သံုးက်ပ္။ ဆယ့္သံုးက်ပ္ႏွင့္ ျပားကိုးဆယ္ ပိုသည္။

ကိုလတ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေခၽးြ သံရႊဲရႊဲ ျဖစ္ေနသည္။ အေမ့အိပ္ခန္းထဲ တန္းဝင္လာသည္။

အေမခုတင္ေဘးမွာ ကိုလတ္ထိုင္သည္။

"ငါ့သား စာအုပ္ေတြ သြားေရာင္းတယ္ဆုိ"

ကိုဦးေျပာထားေသာေၾကာင့္ အေမသိေနသည္။

"ဟုတ္က့ဲ အေမ... မလုိေတာ့ဘူး အေမရဲ႕"

"စာေမးပြက
ဲ ်ရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ"

"မက်ပါဘူး အေမရာ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ေျဖႏုိင္ၾကပါတယ္"

"ငါ့သားဖာသာ ေရာင္းတာလား"

"မဟုတ္ဘူး အေမ၊ အေဒၚေရာင္းေပးတာပါ"

"ကိုေအာင္န႔က
ဲ ၽြန္ေတာ္ ေရခဲျခစ္ တစ္ေယာက္တစ္ခု စားခ့ဲတယ္အေမ"

ကိုေအာင္က ဆြျဲ ခင္းႏွင့္ စေကာယူၿပီးတစ္ခုခ်င္း ထုတ္ေနသည္။

"ဆိတ္သားစင္းေကာလည္း ဝယ္ခ့တ
ဲ ယ္အေမ။ ညီေလးေတြ စားရတာေပါ့ေနာ္"

အေမ ေခါင္းၿငိမ့္ေနသည္။

typing & pdf - lucky82 63

 mmcybermedia. com

"အေမ့ဖုိ႔ ၾကက္သားအစိတ္သားဝယ္လာတယ္။ ငါးခူ ငါးပိေကာင္က ငါးဆယ္က်ပ္သား။

အေမ့ငါးပိေကာင္က ကုန္သာြ းၿပီ။ ပုစြန္ေျခာက္ေလးလည္း ျပားငါးဆယ္ဖိုး ဝယ္လာတယ္။
အေမဟင္းခါခ်က္ရင္ ခပ္ဖုိ႔။ အာလူးႏွစ္ပိႆာနဲ႔ မေရြးတစ္ပိႆာ ဝယ္လာတယ္။ ေကာ္ဖီမႈန္႔ရယ္၊
သၾကားရယ္၊ ႏုိ႔ဆီရယ္က သံုးက်ပ္က်တယ္အေမ။ ဒါက ပိုတဲ့ပိုက္ဆံ တစ္ဆယ္က်ပ္တန္ႏွင့္
ျပားကိုးဆယ္" ကိုလတ္က အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္လာေသာ ပိုေငြကို အေမ့ေပးလုိက္သည္။
ဆြဲျခင္းေတာင္းႏွင့္ စေကာကို မ,ထြက္သြားေသာ သားႏွစ္ေယာက္၏ ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ရင္း
လက္ဖဝါးထဲမွ ပိုက္ဆံေလးမ်ားကို မခင္သစ္ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။ မခင္သစ္ လက္ကေလး
ထံုေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးကို တင္းတင္းေစ့ရင္း မ်က္ရည္ဝဲေနသည္။

ၾကက္သားျပဳတ္ေၾကာ္ေလးႏွင့္ ဟင္းခါးပူပူေလးကို စားရေတာ့ သားေတြမျမင္ေအာင္ မခင္သစ္

မ်က္ရည္က်မိသည္။

"စား... အေမ ႏူးရဲ႕လားဟင္ ေကာင္းေရာ ေကာင္းရဲ႕လား။ ေဒၚေမာ္လာမွ ခ်က္ရင္ အေမမနက္မွ

စားရမွာ"

ကိုဦးေျပာေတာ့ မခင္သစ္ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း ၿပံဳးသည္။

"ႏူးပါတယ္... ငါ့သားလည္း စာက်က္ဦးေနာ္။ စာေမးပြဲနီးၿပီ"

မခင္သစ္ သတိေပးသည္။ ကိုဦး ၁၇ ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မည္။ ၁၀ တန္းေအာင္လွ်င္ အလုပ္တစ္ခုခု

လုပ္ႏုိင္မည္။ မိမိတို႔ အသက္႐ွဴေခ်ာင္ႏိုင္သည္။ က်ဴရွင္လည္း သီးသန္႔ေတာ့ ထားမေပးႏုိင္။
မသိလွ်င္ ဆရာေတြ သြားေမး။

"ႀကိဳးစားငါ့သားရယ္ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္သြားေအာင္ေနာ္"

မခင္သစ္ ခုတင္ေျခရင္းမွာထုိင္ရင္း ကိုဦးအေမ့ကို ၾကည့္သည္။

"ႀကိဳးစားပါတယ္ အေမ"

ဟု ျပန္ေျဖရသည္။ မိမိႀကိဳးစားပါသည္။ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ သခၤ်ာေတာ့ ေၾကာက္တာအမွန္။

အေဖရွိလွ်င္ အဂၤလိပ္စာ ေမးလုိ႔ရေသးသည္။ မခင္သစ္စားၿပီးေသာ ပန္းကန္ေတြကို
ကိုဦးသိမ္းသြားသည္။

၁၀ တန္း ႏွစ္ခ်င္းမေပါက္ေတာင္ (ခ)ကပါလွ်င္ အဆင္ေျပႏုိင္သည္ဟု မခင္သစ္ေတြးေနသည္။

typing & pdf - lucky82 64

 mmcybermedia. com

ဲ ီးေတာ့ ကိုလတ္တစ္ေယာက္ပဲ အလုပ္ေတြ သိမ္းက်ဳံးလုပ္ေနရသည္။ ကိုေအာင္က

ကိုဦး စာေမးပြန
ငယ္ေသးေတာ့ နည္းနည္းပဲ ကူႏုိင္သည္။ ေဆာ့ကလည္း ေဆာ့ခ်င္သည္။ အမႊာညီအစ္ကုိႏွင့္
ပူးေပါင္းမိလွ်င္ မီးပြင့္ေအာင္ ေဆာ့ၾကသည္။ ကိုေဆာင္ႏွင့္ ကိုေမာင္သည္ အမႊာပီပီ
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိလွ်င္ မည္သူမွပါစရာမလုိ။ ကိုေအာင္ႏွင့္ ကိုခုိင္က လာလာပူးေပါင္းရသည္။
ေလးေယာက္ေပါင္းေသာ္ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေဆာ့ၾကေလသည္။

ကိုဦး စာေမးပြဲ ေျဖၿပီးသြားသည္။

"သိပ္ေတာ့ အားရေအာင္ မေျဖႏုိင္ဘူး အေမ"

မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာႏွင့္ ကိုဦး ေျပာျပသည္။ အေမ့ကို မညာခ်င္။ ေျဖႏုိင္တယ္ေျပာၿပီး

မေအာင္ခ့လ
ဲ ွ်င္ အေမစိတ္ဆင္းရဲဦးမည္။ စကတည္းက အမွန္တုိင္း ေျပာထားတာ
ပိုေကာင္းပါသည္။ ကိုဦးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး မခင္သစ္ သက္ျပင္းခ်သည္။ သားငယ္ေလးကို
ႏုိ႔တုိက္ရင္း...

"ကံလည္း ရွိပါေသးတယ္ ငါ့သားရယ္ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ သိမွာေပါ့"

ဟု အားေပးေျပာျပရသည္။ ေနာက္ ၂ ရက္ ၃ ရက္ေနလွ်င္ မိမိလည္း တစ္လျပည့္ၿပီ။

အိမ္မႈကိစၥေတြကို တျဖည္းျဖည္း ထလုပ္ေနသည္။ မလုပ္ဘဲလည္း မေနႏုိင္။ ကိုဘသိန္းထံမွ
ေငြေရာက္လာၿပီ။ သားေတြထည့္ေသာစာ ရဟန္မတူေသး။ သားတစ္ေယာက္ တုိးမွန္း
မသိေသးေပ။ ေငြေရာက္လာလွ်င္ ဆန္ေလာက္ေအာင္ ဝယ္ထားလိုက္ရသည္။ ဆန္ အဓိက
ထားရသည္။ ထမင္းခ်က္စရာ မရွိေသာေၾကာင့္ မည္သူ႔ထံမွ ဆန္မေခ်းခ်င္။ ဆီ ၃ ပိႆာႏွင့္ ဆန္
၂ အိတ္၊ ဆန္ႏွင့္ဆီဝယ္ၿပီးမွ မခင္သစ္ စိတ္ေအးရသည္။ ဒီလ မေမာ္ကို အစိတ္ေပးရသည္။
ဆပ္ျပာလည္း အဝတ္ေလွ်ာ္မ်ားေတာ့ ပိုကုန္သည္။ သားေတြ ေက်ာင္းပိတ္တာႏွင့္ မိမိလည္း
မီးထြက္တာႏွင့္ အံကိုက္ပါပဲဟု ေတြးရင္း ဘာေတြထပ္ၿပီး ေခၽြတာရမလဲဟု စဥ္းစားေနမိသည္။
ေက်ာင္းဖြင့္လွ်င္ စရိတ္ေတြ တက္ဦးမည္။

အတန္းတင္စာေမးပြမ
ဲ ွာ ကေလးေတြအားလံုး ေအာင္ၾကသည္။ ကိုလတ္ ၉ တန္း၊ ကိုေအာင္ ၇
တန္း၊ ကိုေဆာင္ႏွင့္ ကိုေမာင္ ၅ တန္း၊ ကိုခုိင္ ၃ တန္းႏွင့္ ခြန္ေလး ၁ တန္းတက္ၾကရမည္။ ၁၀
တန္း ေအာင္စာရင္းထြက္သည္။ ကိုဦးက်သည္။ (ခ)စာရင္းလည္း မပါခဲ့။

ကိုဦးငိုသလုိ မခင္သစ္လည္း မ်က္ရည္က်ရသည္။ အငယ္ေတြလည္း စိတ္မေကာင္းၾက။

typing & pdf - lucky82 65

 mmcybermedia. com

"ငါ့သားႀကိဳးစားတယ္ဆုိတာ အေမသိပါတယ္။ ဒီႏွစ္ ဆက္ႀကိဳးစားပါ" ဟု မခင္သစ္ အားေပးသည္။

အံတင္းတင္းႀကိတ္ထားရသည္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ျပႆနာမ်ားအတြက္ ထာဝစဥ္
အားတင္းထားဖု႔ိ မခင္သစ္ သတိရွိေနသည္။ လံု႔လဝီရိယႏွင့္အတူ ကံတရားကလည္း
အေရးႀကီးပါသည္။ သားေတြ ေက်ာင္းစတက္မွ ကိုဘသိန္း ေရာက္လာသည္။ ကေလးေတြ
ဆူညံေပ်ာ္ျမဴးလုိက္သည္မွာ ပြက္ပက
ြ ္ညံေနသည္။ ေနာက္ေမြးေသာ သားေလး ကိုပုိပင္ ၅ လ
ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ ထူထူေထာင္ေထာင္ ခ်ီပိုးလို႔ရေနၿပီ။

ကိုပိုကို ရင္ခြင္ပိုက္ရင္း ကိုဘသိန္း တၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္ေနသည္။

"မႏၲေလးကို တာဝန္န႔လ
ဲ ာရင္း ခြင့္ေတာင္းလာရတာ။ သီးသန္႔ခြင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး"

ဟု ေျပာျပသည္။ ၄-၅ ရက္ေနၿပီး ျပန္ရမည္။

"အစ္ကိုလွရင္တုိ႔လည္း ေနေကာင္းၾကတယ္။ မမၿပံဳးကေတာင္ သတိရလို႔ မွာလုိက္ေသးတယ္

မခင္သစ္"

ကိုလွရင္သည္ ကိုဘသိန္းႏွင့္ ညီအစ္ကုိ ဝမ္းကြဲေတာ္ၾကသည္။

"သူ႔ကေလးေတြလည္း ႀကီးေနၾကၿပီ။ ေအးေလ... ကိုေအာင္တုိ႔ ညီအစ္ကိုနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းေတြေပါ့"

ကိုလွရင္ႏွင့္ မၿပံဳးၾကည္သားသမီးမ်ားမွာ မခင္သစ္သားေတြႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းရွိၾကမည္။ သူတုိ႔က

သား၂ ေယာက္ သမီး ၂ ေယာက္သာ ရွိၾကသည္။ ကိုလွရင္က အရာရွိမို႔ ျပည့္စံုၾကသည္။

"ကေလးေတြလည္း ေခၚခ်င္ေခၚဖုိ႔ေတာင္ ေျပာေနေသးတယ္။ သူတုိ႔အိမ္မွာ လာေနတဲ့"

ကိုဘသိန္း ရင္ခြင္ထက
ဲ ကေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ကိုပို႔ကိုယူၿပီး ပုခက္ထဲ ထည့္လုိက္သည္။

"ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ ေခၚသြားလုိ႔ရပါတယ္"

ဟု ကိုဘသိန္းဆက္ေျပာသည္။ မခင္သစ္ ဘာမွျပန္မေျပာ။ ေျပာလည္းမေျပာခ်င္။

"မင္း... နားကပ္ေရာ"

မခင္သစ္နားမွာ နားေပါက္ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနမွန္း ယခုမွ ကိုဘသိန္း ျမင္သည္။ မခင္သစ္

နားရြက္ကုိကိုင္ရင္း...

"ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ ေငြလုိတယ္ေလ... ေပါင္လုိက္ရတယ္"

ကိုဘသိန္း သက္ျပင္းခ်လုိက္မိသည္။ အိမ္မွာ ေငြပိုေငြလွ်ံမရွိမွန္း သူသိပါသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္လွ်င္

စာအုပ္ဖုိးကိုက အေတာ္ကုန္သည္။ မိမိကလည္း သံုးရာထက္ ပိုမပို႔ႏိုင္။

typing & pdf - lucky82 66

 mmcybermedia. com

"ရွိတဲ့ေငြထက
ဲ ပဲ ေရြးလိုက္ပါကြာ"

ကိုဘသိန္းေျပာမိသည္။ နားေပါက္ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနေတာ့ မျမင္ရက္။

"အင္း... ေရြးမွာပါ။ ႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္နဲ႔ ေပါင္လုိက္ရတာေလ"

သက္ျပင္းခ်ရင္း မခင္သစ္ေျပာပါသည္။ နားကပ္ေလးရွိေနေသးတာကို ဝမ္းသာေနရသည္။ မရွိလွ်င္

ဘယ္ကသြားရွာရမည္ မသိႏုိင္။

"ရေထာင္(ရြာေထာင္)ကလည္း ဘာမွ မလာဘူးလား"

"မလာဘူး။ အိမ္ေဆာက္တုန္းက သံုးရာတစ္ခါပို႔ေပးတယ္။ စာေတာ့ ထပ္ေရးထားတယ္။

ကိုဘသိန္းရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သြားမွ မသြားႏုိင္"

၄-၅ ရက္ေနၿပီး ကိုဘသိန္း ျပန္သာြ းသည္။ မခင္သစ္လည္း နားကပ္ေလးျပန္ေရြးၿပီး ပန္ထားသည္။

ေငြလုိေတာ့လည္း ထပ္ေပါင္တာေပါ့ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ ေရႊထက္ ေက်ာက္စိမ္းေလးက
အရည္ေကာင္းလွသည္။ အေမကိုယ္တုိင္ ေရြးဝယ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္လံုးထဲက
ျဖတ္ထားေသာ အေသြးတူ အရည္တူ ေက်ာက္စိမ္းျဖစ္သည္။

"သမီးအေနနဲ႔ ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔တည့္တယ္လို႔ ေဗဒင္ကေျပာလို႔ အၿမဲဝတ္ထား သိလား"

ဟု ေျပာၿပီး ဆင္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။

"ပြဲေတြဘာေတြ ရွိမွ စိန္တုိ႔ ပတၱျမားတို႔ ပန္၊ ဒီေက်ာက္စိမ္းေလးေတာ့ အၿမဲဝတ္ထားေနာ္။

အေဆာင္ေပါ့ ခင္သစ္ မွတ္ထား။ ေမ့မပစ္နဲ႔"

ဟု အေမေျပာခဲ့သည္။ သည္တုန္းကေတာ့ စိန္တုိ႔ ပတၱျမားတို႔ ဝတ္ဆင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ေပါမ်ားခဲ့သည္။

ကိုဘသိန္းတစ္ေခါက္ေရာက္လာသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကေလးေတြ ဒုတိယအစမ္းနီးၿပီ။

"ဒီေႏြေက်ာင္းပိတ္ရင္ေတာ့ လုိက္ခ့ၾဲ ကကြာ။ အလွည့္က်ေပါ့"

ေႏြေက်ာင္းပိတ္လွ်င္ သား ၃ ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ေရႊေညာင္ေခၚသြားဖို႔ ကိုဘသိန္း

စိတ္ကူးသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မလုိက္ေတာ့ဘူး အေဖ။ ဒီေႏြစာေမးပြဲၿပီးရင္ ႐ံုးတစ္႐ံုးမွာ လုပ္အားေပးမလားလုိ႔"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လက
ဲ ြ. .."

typing & pdf - lucky82 67

 mmcybermedia. com

"(ခ)စာရင္းကပါလည္း အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္မလားလုိ႔ အေဖ၊ မေအာင္ေတာ့လည္း အျပင္ကေျဖရင္

ရတာပဲ"

ကိုဦးက သူ႔စိတ္ကူးကို ေျပာျပသည္။ သူ႔ေအာက္က အငယ္ေတြရွိေသးသည္။ သူတို႔ပညာေရးကို

မိမိၾကည့္ဖုိ႔လုိသည္ဟု ထင္သည္။ အေမက ဘာမွမေျပာ။ ဒါေပမယ့္ အေမပင္ပန္းတာ
ကိုဦးသိေနသည္။ အေဖကလည္း ဘယ္ေတာ့ ျပန္ေျပာင္းရမည္မသိႏိုင္။ တစ္ကြဲတစ္ျပားစီေနရင္း
အေမ့မွာ ကေလး ၁၀ ေယာက္ႏွင့္ ႐ုန္းကန္ေနရသည္။ အေဝးမွာ အေဖလည္း ေခၽြတာရမည္ကို
ကိုဦးနားလည္ပါသည္။ အေဖက တစ္ေယာက္ထဲေနၿပီး ေခၽြတာရသည္။ အေမက မိမိတို႔သားသမီး
တစ္ၿပံဳႏွင့္ ေန႔စဥ္တက
ြ ္ခ်က္ၿပီး ေခၽတ
ြ ာရသည္။ ေက်ာင္းစရိတ္ႏွင့္ စားေသာက္စရိတ္။ ဒီၾကားထဲ
ကေလးေတြဖ်ားနာလွ်င္ အေမခက္ေတာ့သည္။

"ကိုဦးရာ ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ခ်င္ၿပီ"

ကိုလတ္ ေျပာသည္။ ဒီႏွစ္ကိုလတ္ ၉ တန္းေရာက္ၿပီ။

"ဘာျဖစ္လုိ႔လက
ဲ ြ။ မင္းအသက္န႔ဲ ဘယ္အလုပ္လုပ္လုိ႔ ရဦးမွာလဲ၊ ၁၈ ႏွစ္မွ မျပည့္ေသးတာ"

"ဟုတ္လား... ဒုကၡပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလားလုိ႔ စဥ္းစားေနတာ။

အေမလည္း ပင္ပန္းတယ္ေနာ္"

ကိုလတ္သက္ျပင္းခ်ရင္း ေျပာမိသည္။ ဝင္ေငြရေသာ အလုပ္ကို အေမမလုပ္ႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္

အိမ္မွာစားဝတ္ေနေရးအတြက္ လုပ္ရသည္။ ေငြက အေဖ့ဝင္ေငြတစ္ခုတည္း ရွိသည္။ မိမိတို႔
ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမကလည္း မ်ားလွသည္။ မိမိတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ အလုပ္လုပ္ႏုိင္လွ်င္
အေမ့အတြက္ အသက္႐ွဴေခ်ာင္လိမ့္မည္။ ဒီပံုဆုိ ၁၀ တန္းေအာင္ေတာင္ မိမိအသက္ (၁၈) ႏွစ္
မျပည့္ႏုိင္ေသး။ အခုမွ (၁၅) ႏွစ္ပဲရွိေသးသည္။ ကိုဦးက ကိုလတ္ကုိ ၾကည့္လိုက္သည္။
အငယ္ေပမယ့္ ကိုလတ္က မိမိထက္ မိမိမိသားစုအတြက္ ပူပင္တတ္သည္။ ယခုလည္း
မိမိမစဥ္းစားမိတာကို ကိုလတ္စဥ္းစားသည္။ ဒီႏွစ္ ၁၀ တန္းကို ေအာင္လွ်င္ (သို႔မဟုတ္) ခ
ကပါလွ်င္ေတာင္ မိမိအလုပ္ဝင္လုပ္ႏုိင္သည္။ အိမ္အတြက္ အေထာက္အကူရလိမ့္မည္။
အနည္းဆံုးေတာ့ (ခ)က ပါေအာင္ေတာ့ မိမိႀကိဳးစားရေပမည္။

"ပူမေနပါနဲ႔ ကိုလတ္ရာ။ ဒီႏွစ္ ကိုဦး ၁၀ တန္းေအာင္ရင္ အလုပ္ဝင္လုပ္မယ္။ ဒါဆုိ မင္းလည္း

စိတ္ေအးေအး ေက်ာင္းတက္ႏုိင္တာေပါ့။ အိမ္အတြက္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ဝင္ေငြ
တုိးတာေပါ့ကာြ ၊ ဟုတ္လား"

ကိုလတ္ မ်က္လံုးေတာက္ပသြားသည္။

"အေမ့အတြက္ပါ ကိုဦးရာ။ အေမပင္ပန္းတယ္ေနာ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအာင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမွာပါ။

ေအာင္လုိ႔ အသက္မီတ့အ
ဲ ခ်ိန္က် အလုပ္ဝင္လုပ္မယ္"

typing & pdf - lucky82 68

 mmcybermedia. com

ယတိျပတ္ ကိုလတ္ေျပာလုိက္ရွာသည္။ တကုန္းကုန္းႏွင့္ အေမအလုပ္လုပ္ေနရွာပါသည္။

အေမ့ပံုစံေလးႏွင့္ အေမ့အင္အားေလးႏွင့္ မိမိတုိ႔ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြအတြက္ ဒီမွ်လုပ္ႏိုင္
အပင္ပန္းခံႏုိင္တာကို မိမိအံ့ၾသပါသည္။ ခ်ီးက်ဴးပါသည္။ အေမ့ေမတၱာကို မိမိသိပါသည္။ အေမ
ပင္ပန္းဆင္းရဲခံေနသမွ် အေမ့ေမတၱာေတြမွန္း မိမိနားလည္ပါသည္။

"ဒါဆုိ ကိုလတ္န႔ဲ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ လုိက္မွာလား"

အေဖ့ေမးသံေၾကာင့္ ကိုဦးႏွင့္ ကိုလတ္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကသည္။

"ကိုဦး လုပ္အားေပးမွာဆုိ. .. အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရွိမွျဖစ္မွာ အေဖ။ အေမ့ကို ကူမယ့္သူမရွိဘဲ

ေနမယ္"

ကိုလတ္စကားေၾကာင့္ ကိုဘသိန္း စဥ္းစားေနသည္။ အႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ အိမ္မွာ

ရွိေနရမည္။ ကိုဦးလုပ္အားေပးေနလွ်င္. ..

"ေအး... ကိုေအာင္န႔ဲ အမႊာႏွစ္ေယာက္ လိုက္ခဲ့ေပါ့"

"ေဟး... လုိက္မယ္ လုိက္မယ္"

မခင္သစ္ကေတာ့ ဘာမွမေျပာ။ သူ႔သားေတြ သူေခၚသြားတာပဲ။ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့

သူထားမွာပါဟု စိတ္ခ်လုိက္သည္။ ရြာေထာင္က သီးစားခေငြ တစ္ရာ့ငါးဆယ္က်ပ္
ေရာက္လာသည္။ ရသမွ်ေပါ့ဟု မခင္သစ္ စိတ္ေျဖလုိက္သည္။ ဒီေငြေလး တစ္ရာ့ငါးဆယ္ကိုပဲ
ေျခေစာင့္လက္ေစာင့္ ထိန္းသိမ္းထားရသည္။ အေရးႀကံဳလို႔မွ မိမိမွာ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မရွိလွ်င္
မျဖစ္။ ေက်ာင္းလခလည္း ကိုလတ္ငါးက်ပ္၊ ကိုဦးေျခာက္က်ပ္ ေပးရသည္။ ဗလာစာအုပ္ကုန္လွ်င္
ခဲတံ၊ မွင္အုိးကုန္ၾကလွ်င္ မိမိတက
ြ ္ရ၊ ခ်က္ရေလွ်ာ့သံုးရၿပီ။ ေလွ်ာ့သံုးရလြန္းေသာေၾကာင့္
ကေလးေတြလည္း လဆန္းရက္ ေငြေရာက္သည့္ရက္ကေလးပဲ အသားဟင္းေလး စားရရွာပါသည္။
ညည္းညည္းညဴညဴမရွိ။ စားေနၾကတာကို ေက်းဇူးတင္ရသည္။

ကိုပိုေလး က်န္းမာသည္။ မတ္ရပ္စမ္းေနၿပီ။ ကေလးေတြ ဒုတိယအစမ္းေျဖဆဲမွာ ကိုဘသိန္း

ျပန္သြားသည္။

"စာေမးပြႀဲ ကီးေျဖၿပီးရင္ အေဖလာေခၚမယ္"

ဟု ေျပာသြာသည္။ ကိုေအာင္ႏွင့္ အမႊာညီအစ္ကို ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည္။

typing & pdf - lucky82 69

 mmcybermedia. com

မခင္သစ္ အိမ္ေလးသည္ ေနသားက် ေဆးသားဝၿပီး ထရံေတြ မဲေမွာင္ေနသလုိ

ဧည့္ခန္းၾကမ္းခင္းလည္း ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနသည္။ သည္ၾကမ္းေျပာင္ေျပာင္ကို မခင္သစ္
အလြန္ႏွစ္သက္သည္။ ဖံုမတင္ေအာင္ ေျခရာမထင္ေအာင္ အၿမဲတမ္း အဝတ္စုတ္တစ္စႏွင့္
ပြတ္တုိက္ေနတတ္သည္။ သူမ တကုန္းကုန္းႏွင့္ ပြတ္တိုက္ေနတာ ျမင္ေသာေၾကာင့္
သားေတြလည္း ေျခရာမထင္ေအာင္ ဂ႐ုစုိက္ၾကသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အိမ္ေရွ႕ကမတက္။
ေနာက္ေဖးေလွကားမွ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္တတ္ၾကသည္။

"ဧည့္ခန္းၾကမ္းေလး ေျပာင္ေနေတာ့ က်က္သေရတစ္မ်ဳိးရွိတာေပါ့ ငါ့သားတုိ႔ရယ္"

ဟု မခင္သစ္ေျပာေလ့ရွိသည္။ မရွိရွိတာေလးေတြကို ေျပာင္လက္သန္႔စင္ေနေအာင္

မခင္သစ္ထားေလ့ရွိသည္။ မက္ေမာတြယ္တာလြန္းေသာေၾကာင့္ မဟုတ္။ ရွိပစၥည္းကို စနစ္တက်
သံုးစြဲခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားစင္ကိုလည္း တတ္ႏုိင္သမွ်ေသာ ပန္းေရခ်မ္းႏွင့္
ၾကည္ညိဳဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ တတ္သမွ် ျပင္ဆင္ထားသည္။ သားေတြကိုလည္း ဘုရားမွန္မွန္
ရွိခုိးေစသည္။ လူႀကီးသူမကို ႐ုိ႐ုိေသေသ ဆက္ဆံေစသည္။

"ငါ့သားေတြ အေျပာ႐ိုင္း၊ အမူအရာ႐ုိင္းေတာ့ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ေနာ္"

ဟု မၾကာခဏ သတိေပးေလ့ရွိသည္။ မခင္သစ္သိပါသည္။ ျပည့္ျပည့္စံုစံုမရွိျခင္းက

သူမသားေတြကို ႐ုိေသက်ဳိးႏြံေစသည္။ ႐ုိေသက်ဳိးႏြံတတ္ျခင္းကို သေဘာက်ေသာ္လည္း
အားငယ္သိမ္ဖ်ဥ္းစိတ္ဝင္မွာေတာ့ သူမ စိုးရိမ္ပါသည္။

"႐ိုးသားမယ္ ႀကိဳးစားမယ္ေပါ့ ငါ့သားတို႔ရယ္။ အေမတုိ႔ ဆင္းရဲတာကိုေတာ့ အားမငယ္ၾကနဲ႔ေနာ္"

ဟု စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာေတာ့ သားေတြ မ်က္ႏွာမေကာင္းၾက။ အေမငယ္ငယ္က

ခ်မ္းသာခဲ့ပါတယ္ဟု ေျပာလွ်င္ သားေတြယံုၾကပါ့မလားဟု ေတြးရင္း မခင္သစ္
ရင္ထဲတစ္ဆုိ႔ေနသည္။ မခင္သစ္အားလံုးကို ေမ့ထားပါသည္။ လက္ရွိအေျခအေနကိုပဲ
အားတင္းလက္ခံထားသည္။ သားေတြကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ထားခ်င္ပါဘိဟု ေတြးမိေတာ့
အံႀကိတ္ရွာသည္။ မိမိအေမႏွင့္ အေဖက ထားႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။

အဝတ္ႏမ
ြ ္းၾကသည္။ အစားဆင္းရဲၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ႏြမ္းေသာအဝတ္ကို
ျဖဴစင္သပ္ရပ္ေအာင္ ေလွ်ာ္ဖပ
ြ ္သလုိ ပင္ပန္းခံၿပီး မီးပူတုိက္ေပးသည္။ ႏြမ္းေသာ္လည္း
သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းမႈႏွင့္ ေနတတ္ေၾကာင္း တစ္နည္းတစ္ဖံု သိေစခ်င္ပါသည္။ ေယာက္်ားေလးေတြ
ခ်ည္းမို႔ ၃-၄ စံုခ်ဳပ္ေပးလွ်င္ လွည့္ပတ္ဝတ္လုိ႔ရၾကသည္။ သည္လုိပဲ ဝတ္ၾကရွာပါသည္။

typing & pdf - lucky82 70

 mmcybermedia. com

ခ်မ္းသာဖူးေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲသည့္ဒဏ္ကို ပိုခံရသည္။ ႏႈိင္းယွဥ္လုိ႔ရသည္။ ဘဝကံ

အေၾကာင္းပဲဟု မခင္သစ္ ေျဖပါသည္။ အလွဴအတန္းမွ မလုပ္ႏိုင္ေသာဘဝကို မိမိေရာက္ေနသည္။
မရွိလုိ႔မလွဴရင္း မလွဴလို႔ မရွိရင္းႏွင့္ ခ်ာခ်ာလည္ေနေလသလားဟု ထင္မိသည္။
ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးသာ ဆြမ္းေလး၊ ဆြမ္းဟင္းေလး ဖဲ့ေလာင္း ဖဲ့လွဴေနရသည္။
ပဲျပဳတ္ခ်က္ေပါ့။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္ေပါ့။ တပည့္ေတာ္မတုိ႔ မိသားစုအားလံုး ဒါပဲစားရေတာ့
ဒါပဲလွဴႏုိင္သည္။ စိတ္မခ်မ္းသာ။ ႐ို႐ိုေသေသျပားျပားဝပ္ဝပ္ ရွိခုိးရင္း ဘုန္းႀကီးေပးေသာ ဆုကို
ခံယူရသည္။ ဒီေလာက္ေလးလွဴၿပီး နိဗၺာန္ခ်မ္းသာႏွင့္ မထုိက္တန္ပါဘူးေလဟု ရံဖန္ရံခါ
ေတြးမိတတ္ေသးသည္။ အစဥ္အၿမဲကေတာ့ သားသမီးေတြ၏ စားဝတ္ေနေရးအဆင္ေျပမႈကိုပဲ
နိစၥဓူဝ ေတြးေတာပူပန္ေနရသည္။ ေနေရးေတာ့ မပူပင္ရေတာ့။ ေနစရာအိမ္အမုိးအကာ
ေအာက္မွာ ေနထုိင္ရျခင္းကို အၿမဲေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ ဝင္းေလးၿခံေလးႏွင့္ အိုးအိမ္ေလးႏွင့္
သိကၡာရွိရွိ ေနႏုိင္သည္ကို ဘုရားေက်းဇူးပဲဟု ဝမ္းသာေနသည္။

က်ဴရွင္မတက္ႏုိင္ေသာ ကိုလတ္က အတန္းပိုင္ဆရာအိမ္ ညဥ့္အိပ္သြားၿပီး စာသင္ရေမးရသည္။

အတန္းပိုင္ဆရာက လူပ်ဳိမို႔ စာလာေမးေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို သူ႔အိမ္မွာ အိပ္ခုိင္းၿပီး
စာသင္ေပးသည္။

"ငါ့သားရယ္ ဆရာ့ဝတ္ႀကီးဝတ္ငယ္လည္း ျပဳစုေနာ္။ ပင္ပန္းခံၿပီး သင္ေပးရတာ။ ညပိုင္းဆုိတာ

လူတုိင္းရဲ႕ အားလပ္ခ်ိန္ နားခ်ိန္မို႔လား"

"ဟုတ္က့အ
ဲ ေမ... ကၽြန္ေတာ္ကူလုပ္ေပးပါတယ္။ ဆရာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္ပါတယ္"

"ငါ့သားတစ္ေယာက္တည္းလား"

"ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လည္း ပါပါတယ္ အေမ"

"ေအး... ေအး ႀကိဳးစားေနာ္င့ါသား၊ တစ္ႏွစ္တစ္တန္းေအာင္ေစခ်င္တာပဲ"

ဟု မခင္သစ္ေျပာမိသည္။

"ေအာင္ပါတယ္ အေမရယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္တန္းအတြက္ အေျခခံရေအာင္ ဆရာ့ဆီ

သြားသင္ေနတာပါ"

ေရွ႕ႏွစ္ေတြအတြက္ ကိုလတ္ႀကိဳၿပီး ႀကိဳးစားေနျခင္းျဖစ္သည္။

"ကိုဦးတစ္ႏွစ္က်သြားေတာ့ အေမ အေတာ္အားငယ္သြားတာ"

ကိုလတ္မ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး မခင္သစ္ ေျပာမိသည္။

typing & pdf - lucky82 71

 mmcybermedia. com

"ဒီႏွစ္ေတာ့ ကိုဦးလည္း ေအာင္မွာပါ အေမရာ အေတြ႔အႀကံဳလည္း ရသြားၿပီမုိ႔လား။ ဆယ္တန္းမွာ

တစ္ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားသားအေမရဲ႕"

"ေအးပါ အေမသိပါတယ္။ ႀကိဳးစားေပါ့ငါ့သားရယ္။ သားတို႔ေနာင္ေရးအတြက္ ညီေတြ

အတြက္ေရာေပါ့။ ေရွ႕က အစ္ကိုေတြက ႀကိဳးစားထားမွ ေနာက္က အငယ္ေတြက နမူနာ
ယူမွာေလ"

အႀကီးေတြေျခရာကို အငယ္ေတြနင္းလိမ့္မည္ဟု မခင္သစ္ ယူဆထားပါသည္။ သားႀကီးေတြ

ေျဖာင့္ေျဖာင့္လမ္းကို သားငယ္ေတြလည္း လုိက္ပါလိမ့္မည္။

"ငါ့သားေတာ့ အေမစိတ္ခ်ပါတယ္"

မခင္သစ္ၿပံဳးရင္း ေျပာသည္။ ကိုလတ္သည္ အသက္ငယ္ေသာ္လည္း ေအးေဆးစြာ

ႀကိဳးစားတတ္သည္။ ဇြဲရွိသည္။ က်ဳိးႏြံတတ္ျခင္းႏွင့္အတူ မခံခ်င္စိတ္လည္း ရွိသည္။ သည္သား
ထူးခၽြန္လိမ့္မည္ဟု အေမ ထင္ထားသည္။

"ကိုေအာင္ေရာ၊ ေက်ာင္းမွာ အေတာ္ေဆာ့ရဲ႕လား။ သူက စာေတာ့ သိပ္ဝါသနာမပါဘူးေနာ္"

ကိုေအာင္က ေပါ့ေပါ့ဆဆေနတတ္ လုပ္တတ္သည္။

သူလည္း တစ္ႏွစ္တစ္တန္းေတာ့ ေအာင္ပါတယ္ အေမရာ

"အတန္းငယ္ေသးတာကိုး ငါ့သားရဲ႕၊ နည္းနည္းအတန္းႀကီးလာရင္ က်ေနမွာစိုးတာ။

ငါ့သားသင္ေပးတာေရာ နားေထာင္ရဲ႕လား"

"ေထာင္ပါတယ္အေမ"

ဒါေပမယ့္ အပ်င္းထူတာ၊ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပ ေခ်ာင္ခိုခ်င္တတ္တာေတာ့ ထည့္မေျပာေတာ့။

အေမ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးသည္။

"ကိုေအာင္ အပ်င္းမႀကီးနဲ႔ကာြ ။ အေမသိရင္ စိတ္ဆုိးလိမ့္မယ္"

ဟု ေျပာရင္ေတာ့ ပ်ာပ်ာသလဲ လုပ္တတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေျပာတုန္းခဏ။

"ေတာ္ၿပီ ကိုလတ္ရာ။ ဒါေလာက္ဆုိ ရပါၿပီ"

ဟု လတ္စသတ္ခ်င္သည္။ တန္းလန္းထားခ်င္သည္။ အေပါင္းအသင္းမ်ားၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး

ေနခ်င္တတ္သည္။

"ဒီႏွစ္ ကိုဦးေအာင္ဖုိ႔လိုတယ္ ငါ့သားရဲ႕"

မခင္သစ္ေျပာလုိက္မိသည္။ ေအာင္ေစခ်င္သည္။ အခ်ိန္ႏွင့္ ေက်ာင္းစရိတ္၊ အသက္အရြယ္။

typing & pdf - lucky82 72

 mmcybermedia. com

"ေအာင္မွာပါ အေမရာ။ ကိုဦးလည္း ႀကိဳးစားပါတယ္"

"ေအး... ေအး... ငါ့သားေတြ ႀကိဳးစားၾကမွ အေမစိတ္ေအးရမွာ။ အေမတုိ႔ မိသားစုက မ်ားေတာ့

တက္ညီလက္ညီရွိမွ အေမတုိ႔ ေလွာ္ရင္းမနစ္မွာေလ။ သူမ်ားနဲ႔ တန္းတူရည္တူ ေနႏုိင္
စားႏုိင္ၾကမွာေပါ့ ငါ့သားရယ္။ ခုေတာ့ အေမတုိ႔က အေဖ့လုပ္စာ တစ္ခုတည္းနဲ႔
ရပ္တည္ေနၾကတာမုိ႔လား"

မခင္သစ္ေျပာမိသည္။ ဒီလိုတစ္ခါမွ မေျပာဖူး။ သားေတြငယ္ေသးေသာေၾကာင့္ ေျပာမျပျခင္း

ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ အတန္းလည္းႀကီးလာၿပီ။ အသင့္အတင့္လည္း ေတြးေခၚတတ္ၿပီဟု
သူမယံုၾကည္ပါသည္။

"စိတ္ခ်ပါ အေမရာ။ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားမွာပါ"

စာေမးပြဲေတြေျဖၿပီး ကိုေအာင္ ကိုေဆာင္ႏွင့္ ကိုေမာင္တုိ႔ကုိ ကိုဘသိန္းေခၚသြားသည္။ တစ္ေႏြလံုး

ေရႊေညာင္မွာ ထားမည္ဟု ေျပာသြားသည္။ ကိုပိုကို ႏို႔ျဖတ္လုိက္ေတာ့ မခင္သစ္ဗိုက္ထမ
ဲ ွာ
ေနာက္တစ္ေယာက္ ရွိေနၿပီ။

"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေပ်ာ္ၾကတယ္ အေမ။ အုိးငွားၿပီး ထမင္းခ်က္စားၾကတယ္။ အေဖက ခ်က္တယ္။

ေတာင္ႀကီးက အဘႀကီးရင္တုိ႔ဆီ တစ္ေခါက္ေရာက္တယ္။ ႀကီးႀကီးၿပံဳးကလည္း အေမတုိ႔ကို
သတိရပါတယ္တ့။ဲ ဒီမွာ စန္းစန္းတုိ႔ သန္းသန္းတုိ႔နဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္"

ကိုေအာင့္စာကိုဖတ္ၿပီး မခင္သစ္ေငးေနသည္။ ႀကီးႀကီးၿပံဳးက သတိရတယ္ဆုိေသာေၾကာင့္

ၿပံဳးခ်င္သာြ းသည္။ မိမိကလည္း သတိရပါသည္။ ရသမွ ဟိုးတုန္းကအေၾကာင္းေတြကို သတိရျခင္း
ျဖစ္သည္။ ၿပံဳးခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ မဲ့ၿပံဳးပဲၿပံဳးႏုိင္မည္ထင္ပါသည္။

ပုခံုးကိုလာဖက္ေသာ ကိုပုိကို ရင္ခြင္ထဲေထြးပိုက္လွ်က္။

"ငါ့သား ဆာေနၿပီလား။ ထမင္းစားမလား"

ဟု ေမးလုိက္သည္။

"အေမ... ထင္းဝယ္ဦးမလားတဲ့"

ထင္ေဖာက္သည္ လွည္း လာေမးသည္။ ကိုလတ္အသံေၾကာင့္. ..

"ေအး... င့ါသားေရ သံုးလွည္းစာေလာက္ ပုိ႔ေပးလုိ႔ေျပာလုိက္ကြာ။ ရွိေတာ့ရွိပါေသးတယ္။ အေမတုိ႔

ဝယ္ထားရေအာင္"

typing & pdf - lucky82 73

 mmcybermedia. com

ဟု မခင္သစ္ေျပာလုိက္သည္။ ဝယ္ေတာ့ထားရမည္။ ေႏြမွာ ထင္စုထားရမည္။ ထင္းစုိေတြမုိ႔

ခြဲၿပီးလွမ္း။ မုိးတြင္းမွာ ထင္းျပည့္စံုေနမွ ျဖစ္မည္။

"ဘယ္ေဈးတဲ့လဲ င့ါသား"

မီးဖုိထဲဝင္လာေသာ ကိုလတ္ကို မခင္သစ္ေမးလုိက္သည္။

"ခါတုိင္းလုိပဲ ငါးက်ပ္တအ
့ဲ ေမ။ ညေနလာပို႔မယ္တဲ့"

"ေအး... ေအး... ကိုဦးအားတဲ့ေန႔က်မွ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ ခြဲၾကတာေပါ့"

"ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္သေလာက္ ခြပ
ဲ ါ့မယ္အေမ။ ကိုဦးကလည္း ႐ံုးတစ္ဖက္နဲ႔မုိ႔လား"

"ျပန္လာေတာ့ေပါ့ကာြ "

မခင္သစ္ေျပာလုိက္ပါသည္။ ကိုဦးလုပ္အားေပးေနသည္။ ေန႔စဥ္ ႐ံုးတက္႐ံုးဆင္းေနရသည္။

အလုပ္သမားမွတ္ပံုလည္း တင္ထားသည္။ လုပ္အားေပးေနေသာေၾကာင့္ အလုပ္ခန္႔သည့္အခါ
အခြင့္အေရးပိုရသည္။ စာေမးပြဲ ေအာင္ပါေစဟု မခင္သစ္ ဆုေတာင္းေနရသည္။

ကိုလတ္တစ္ေယာက္ထဲ ထင္းမခြဲေစခ်င္။ ကိုလတ္က နည္းနည္းေတာ့ညႇက္သည္။

လူပ်ဳိေပါက္ေပမယ့္ ကေလး႐ုပ္ကေလးပင္ မေပ်ာက္ခ်င္။ ထင္းေပါက္ျခမ္းကို
ႏွစ္စိတ္သံုးစိတ္ရေအာင္ ခြဲရတာ သိပ္မလြယ္။ အစိုမုိ႔ ခြဲရလြယ္သည္ထား ထင္းျခမ္းသံုးရာကို ခြဖ
ဲ ုိ႔
တစ္ေယာက္ထႏ
ဲ ွင့္ မျဖစ္ေသး။

"ငါ့သား ႏုိင္သေလာက္ပဲ ျဖည္းျဖည္းခြဲပါ။ ထင္းေတြရွိပါတယ္။ အေမစုတ့သ

ဲ ေဘာနဲ႔ ဝယ္တာပါ။
ကိုဦးအားရင္လည္း ခြလ
ဲ ိမ့္မယ္ေနာ္"

"ဟုတ္က့အ
ဲ ေမ"

"ကၽြန္ေတာ္လည္း ခြမ
ဲ ယ္ဗ်ာ"

ကိုခုိင္ဝင္ေျပာသည္။ ေဆာ့ရာမွ မီးဖုိထဲေရဝင္ေသာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုခုိင္ ခြန္ေလးႏွင့္

ကိုေအးတုိ႔ ေဆာ့ေနရာမွာ ကိုေထြးလည္း ရွိေနသည္။ အေမ့နားမွာ ကိုပိုတစ္ေယာက္ပဲ
ကပ္ေနသည္။

"ခြဲေတာ့မခြန
ဲ ႔ဲ ငါ့သားလုပ္ခ်င္ရင္ ကူသယ္ေပးလုိက္ ဟုတ္လား"

"ဟုတ္က့အ
ဲ ေမ... ကိုလတ္ထင္းလာရင္ ကၽြန္ေတာ္ကူသယ္ေပးလုိက္မယ္။ အားရွိပါတယ္ဗ်။
ေတြ႔လား"

typing & pdf - lucky82 74

 mmcybermedia. com

ဘာမွမရွိေသာ လက္ေမာင္းသားကို ေကြးျပသည္။ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ႏွင့္ ကိုခိုင္ အသားညိဳသည္။

ဗုိက္ေလးရႊဲသည္။

တကယ္တမ္း ထင္းသယ္ေတာ့ ကိုခုိင္ေရာ ခြန္ေလးပါ ဝုိင္းသယ္ေပးၾကသည္။ ကိုေအးကလည္း

တစ္ဖက္တစ္ေခ်ာင္းစီဆဲြရင္း အႀကီးေတြ သံုးေလးေခါက္ သူတစ္ေခါက္ေတာ့ သယ္ရွာသည္။

"ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေတာ့ အလုပ္ေတြေခၚမယ္ေျပာတယ္ အေမ"

ညစာစားၿပီး အေမႏွင့္ ညီအစ္ကိုတစ္စု ဧည့္ခန္းၾကမ္းျပင္မွာ ဝုိင္းထိုင္ေနၾကသည္။

ကိုဦးေျပာလုိက္သည္။ ေအာင္စာရင္းေတြထြက္လွ်င္ အလုပ္ေတြ ေခၚၾကမည္။ မ်ားမ်ားေတာ့
မဟုတ္။ မိမိလုပ္အားေပးေနေသာ ႐ံုးမွာ စာေရး ၂ ေနရာပဲ လပ္သည္။ တခ်ဳိ႕႐ံုးမွာ ၁ ေနရာစီ။
အေရာင္းေဈးသည္ေနရာေတြေတာ့ လစ္လပ္တာရွိသည္။ ျပည္သူ႔ဆုိင္အေရာင္းေဈးသည္
ေနရာမ်ားျဖစ္သည္။ မိမိက ႐ံုးမွာပဲလုပ္ခ်င္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ရင္ေတာ့ ဝန္ေထာက္ႀကီးက ခန္႔ေပးမယ္ေျပာတယ္ အေမ"

"ဟုတ္လား ေအးကြယ္၊ ေက်းဇူးႀကီးပါတယ္။ ငါ့သားေအာင္ပါေစ။ အေမဆုေတာင္းေနပါတယ္"

"ေအာင္မွာပါ... အေမရာ။ ေနာ္ ကိုဦး။ ေျဖႏုိင္တာပဲ မဟုတ္လား"

အေမ့ကိုၾကည့္ရင္း ကိုဦးဘက္လွည့္ေမးလုိက္သည္။ အေမ့ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္သည္။

သို႔ေၾကာင့္ ကိုဦးထံမွ တဒဂၤျဖစ္ေစ အေမစိတ္ခ်မ္းသာႏုိင္သည့္စကားကို ၾကားခ်င္သည္။

"ေအးပါ ကိုလတ္ရာ။ ဒီႏွစ္ ငါေကာင္းေကာင္းေျဖႏုိင္ပါတယ္။ အေမရာ ေအာင္မွာပါ"

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားတင္းရင္း အေမ့ကုိလည္း အားေပးလိုက္သည္။

ကိုလတ္တို႔ အငယ္ေတြ အားလံုးေအာင္ၾကသည္။ ကိုဦးတိ႔ုေအာင္စာရင္းပဲ က်န္ေနသည္။

ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ စာအုပ္ဖုိးေတြ မခင္သစ္ တြက္ရျပန္သည္။ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ေတြေတာ့
အႀကီးအငယ္ဆင့္ကဲ သံုးႏုိင္တာလည္း ရွိသည္။ ထပ္ဝယ္ဖုိ႔ လုိတာလည္း ရွိသည္။

ကိုေအာင္၊ ကိုေဆာင္ႏွင့္ ကိုေမာင္တုိ႔ကို လူႀကံဳႏွင့္ ကိုဘသိန္း ထည့္လႊတ္လုိက္သည္။

သူကိုယ္တုိင္မလာႏုိင္၊ ခြင့္လည္းမရေတာ့ တာဝန္ႏွင့္ လာဖုိ႔လည္း မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

typing & pdf - lucky82 75

 mmcybermedia. com

"ေတာင္ႀကီးက ျပင္ဦးလြင္ထက္ ေအးတယ္ကြ။ ခုလုိညဆုိ ခ်မ္းေနတာပဲ။ ႀကီးႀကီးၿပံဳးတုိ႔အိမ္က

အက်ယ္ႀကီး။ မီးဖုိထားေတာ့ ေႏြးေနတာေပါ့"

ကိုေအာင္ ေျပာျပသည္။

"မစန္းတို႔ မသန္းတုိ႔လည္း ခင္ပါတယ္။ ႀကီးႀကီးကေတာင္ ေျပာေသးတယ္။ ဒီလုိလာမွ ေတြ႔ရတာ

ဒါမွလည္း တစ္ေယာက္န႔တ
ဲ စ္ေယာက္ မ်ဳိးမွန္းေဆြမွန္း သိၾကမွာတဲ့"

ကိုေအာင့္စကားကို မခင္သစ္ ၿပံဳးနားေထာင္ေနသည္။

"ေနာင္ႏွစ္က်ရင္ ကိုလတ္တုိ႔ လာခဲ့ပါလားတဲ့။ မမစန္းမွာတယ္"

ကိုေဆာင္ဝင္ေျပာသည္။

"ငါ့သားေတြ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခ့လ
ဲ ား"

"ေပ်ာ္ေတာ့ ေပ်ာ္ပါတယ္ အေမ... ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ပဲ ပိုေပ်ာ္တယ္။

သူမ်ားဆီမွာ ေနရတာ တစ္မ်ဳိးပဲ"

ေအးေဆးစြာေနတတ္ေသာ ကိုေမာင္က ေျပာလုိက္သည္။

"ကိုေဆာင္ပါလို႔သာ ကၽြန္ေတာ္လုိက္တာ"

အမႊာအစ္ကိုပါေသာေၾကာင့္ ကိုေမာင္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုေဆာင္မလုိက္လွ်င္

မလုိက္ဖုိ႔ေသခ်ာသည္။ တစ္ေန႔လံုး သူတစ္ပါးႏွင့္ ေဆာ့ေနရသည္။ ကိုယ့္ညီအစ္ကိုေတြကို
သတိရသည္။

"ကိုမုိးနဲ႔ ကိုတာေရာ မေတြ႔ဘူးလား"

"ေတြ႔တယ္အေမ။ ကိုမုိးနဲ႔လည္း ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။ စက္ဘီးနဲ႔ေလ"

ကိုေအာင္ဝင္ေျပာသည္။ ကိုမုိးက ႀကီးႀကီးၿပံဳး၏ အႀကီးဆံုးသား။ ကိုေမာင္ႏွင့္ ရြယ္တူ။

"အေဖလည္း စေနတနဂၤေႏြဆုိ ႀကီးႀကီးၿပံဳးတုိ႔အိမ္မွာ လာအိပ္တယ္ အေမ"

"ဒါဆုိ ငါ့သားတုိ႔ ေရႊေညာင္မွာထက္ မင္းတို႔ဘႀကီးရင္ဆီေနတာ မ်ားတာေပါ့ဟုတ္လား"

ေရႊေညာင္ေခၚသြားမယ္ဆုိၿပီး ကေလးေတြကို မၿပံဳးတို႔အိမ္မွာ ထားသည္ဟု မခင္သစ္

ေတြးမိသာြ းသည္။

"ဟုတ္တယ္ အေမ... ပထမေတာ့ ေရႊေညာင္မွာပဲ ခ်က္စားၾကတာ။ ေနာက္ေတာ့ အေဖလည္း

ပင္ပန္းတာနဲ႔ ႀကီးႀကီးၿပံဳးတုိ႔ဆီမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထားလိုက္တယ္ေလ"

typing & pdf - lucky82 76

 mmcybermedia. com

မခင္သစ္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ေနသည္။

"ငါ့သားက မခ်က္ဘူးလား"

ကိုေအာင့္ကို ေမးလုိက္သည္။

"ထမင္းအုိးပဲ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္တတ္တာေလ အေမရဲ႕။ ဟင္းက်ေတာ့ မခ်က္တတ္ေတာ့ဘူး"

မခင္သစ္ ေခါင္းၿငိမ့္သည္။ ကိုေအာင္ ဟင္းမခ်က္တတ္တာပဲဟု စဥ္းစားမိသာြ းသည္။ ဒါဆုိလည္း

အစ္ကိုလွရင္ဆီမွာ တစ္ေႏြလံုးနီးပါးေနၾကသည္ဟု သေဘာေပါက္ရသည္။

"ႀကီးႀကီးကေတာင္ မင္းအေမ ေမြးႏုိင္တယ္လို႔ ေျပာေသးတယ္ အေမ"

ကိုေမာင္ ဝင္ေျပာလုိက္သည္။ ဒီလုိေျပာတာမ်ဳိးကို ကိုေမာင္မႀကိဳက္။ ဘာေၾကာင့္

မႀကိဳက္မွန္းေတာ့ မိမိဖာသာ မသိ။

"ငါ့သားက ဘာျပန္ေျပာလုိက္လဟ
ဲ င္"

"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ညီအစ္ကိုမ်ားတာ ႀကိဳက္တယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္ေတာ့ ဟင္း... ႀကီးႀကီးက ၿပံဳးၿပီး

မ်ားတာႀကိဳက္ေတာ့ ဆင္းရဲတာေပါ့တဲ့ အေမ"

ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ရင္း ကိုေမာင္ေျပာေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြ လုိအပ္တာထက္

ပိုဝုိင္းေနသည္။

"ေနာက္ဆုိ အဲဒီအိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္သြားမေနဘူးအေမ"

ကိုေမာင္ ေျပာလုိက္သည္။ အေမ့ကို ကဲ့ရဲ႕သည္ဟု သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရွိေနသည္။

"အေဖ့ကိုေျပာျပေတာ့ အေဖက ရယ္ေနတယ္"

"အင္းေပါ့. .. င့ါသား အေဖက သူ႔အမ်ဳိးေတြကို ခ်စ္တာကိုး"

"အေမကေရာ..."

"ရပါတယ္သားရယ္ သူမွန္တာေျပာတာပဲ။ အေမတုိ႔မွာ သားသမီးမ်ားေတာ့ ဆင္းရဲတာအမွန္ပဲ

မုိ႔လား"

မခင္သစ္အားတင္းၿပံဳးရင္း ေျပာပါသည္။ ကိုလတ္ အေမ့မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနသည္။

"ဒါေပမယ့္ အေမ့မွာ သားသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား၊ ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲဆင္းရဲ

အေမ့သားသမီးေတြကို အေမခ်စ္တယ္"

typing & pdf - lucky82 77

 mmcybermedia. com

အေမ့နားကပ္လာေသာ ခြန္ေလးေခါင္းေလးမွ ဆံပင္မ်ားကို ပြတ္သပ္ရင္း မခင္သစ္ ေျပာသည္။

ငါ့သားသမီးေတြ အေနဆင္းရဲ၊ အစားဆင္းရဲတာမွန္ေပမယ့္ အေမ့ေမတၱာေတာ့
မဆင္းရဲေစရဘူးဟု မခင္သစ္ အားမာန္တင္းလုိက္သည္။

"ကံ. .. ကံရဲ႕အက်ဳိးကို ငါ့သားေတြ ႀကိဳးစားရင္ ေနာင္ေတာ့ ခ်မ္းသာမွာေပါ့ကာြ ။

တစ္သက္လံုးေတာ့ ဘယ္ဆင္းရဲေနပါ့မလား။ မဟုတ္ဖူးလား။ ငါ့သားေတြ ခ်မ္းသာဖုိ႔
ပညာတတ္ႀကီးေတြျဖစ္ဖုိ႔ အေမ အၿမဲဆုေတာင္းေနတယ္သိလား"

မ်က္ရည္ဝလ
ဲ ွ်က္ မခင္သစ္ၿပံဳးရင္း ေျပာပါသည္။ မခင္သစ္ ေခၽြတာမည္။ အဆငး္ရဲခံမည္။
လိမၼာေရးျခားရွိေအာင္ ဆံုးမမည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားမွာပါ အေမရာ ခုငယ္ေသးလုိ႔ ႀကီးလာရင္ အေမလည္း မပင္ပန္းေတာ့ဘူး"

ကိုေမာင္ ေျပာလုိက္သည္။ သူ႔စကားေၾကာင့္ ကိုဦးႏွင့္ကိုလတ္ပါ ကိုေမာင့္မ်က္ႏွာကို

ဝုိင္းၾကည့္ၾကသည္။

"တကယ္ေျပာတာ အစ္ကုိႀကီးရ။ သူမ်ားအိမ္သြားေနရတာ မ်က္ႏွာငယ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ

မသြားေတာ့ဘူး"

ကိုေမာင့္ရင္ထမ
ဲ ွာ ခံစားခ်က္ ပြင့္ထြက္လာပါသည္။ မခင္သစ္ နားလည္လုိက္ပါသည္။
ကိုေမာင္ကိုလည္း သနားသြားသည္။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ျပည့္႐ံုပဲ ရွိေသးသည္။ အမ်ဳိးေတြအိမ္မွာ
သြားၿပီးမေနခုိင္းေတာ့ဟု မခင္သစ္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္မွာ စရိတ္သက္သာေအာင္ သူတုိ႔အိမ္မွာ လာေနတယ္လို႔ ႀကီးႀကီးၿပံဳးက

ထင္တာ အေမရဲ႕၊ သိလား"

လက္သီးဆုပ္လွ်က္ ကိုေမာင္ေျပာသည္။

"ဟုတ္ရဲ႕လား ကိုေမာင္ရာ"

အံ့ၾသစြာေမးလုိက္မိသည္။ ရင္ထဲမွာလည္း အမ်ဳိးအမည္မသိႏုိင္ေသာ ခံစားခ်က္တစ္ခု

ျဖစ္ေပၚလာသည္။

"ဟုတ္တယ္ ကိုလတ္ရ။ ႀကီးႀကီးၿပံဳးပဲ ေျပာတာေလ"

"ဟင္. .. ဘယ္လုိေျပာသလဲ။ ငါမသိပါဘူး ကိုေမာင္ရာ"

"ကိုေအာင္က ဘယ္သိမွာလဲ။ ကိုကိုမုိးနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ေနတာကိုး"

ကိုေမာင္ ေဒါသႀကီးလာသည္။ ကိုေမာင္က စေနသား။

typing & pdf - lucky82 78

 mmcybermedia. com

"ဘာေျပာလဲ ငါ့သားရယ္"

တံေတြးကို ကိုေမာင္ၿမိဳခ်လုိက္သည္။ ႀကီးႀကီးၿပံဳးေျပာတာကို ျပန္စဥ္းစားေနသည္။

"ေႏြမွာ ႀကီးႀကီးတို႔ဆီ လာလည္ေနေတာ့ မင္းတို႔ ၃ ေယာက္စရိတ္ မင္းတုိ႔အေမ

သက္သာတာေပါ့ကာြ တဲ့"

ေအာ္. .. မၿပံဳး။ မခင္သစ္ ေတြးေငးမိေနသည္။ သည္လုိပဲ ေျပာတယ္ဟု ကိုေမာင္ေျပာေတာ့

မခင္သစ္ ယံုပါသည္။ ကေလးမုိ႔ လုပ္ႀကံေျပာတတ္သည္မဟုတ္။ ေျပာလုိ႔သာ
ျပန္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ သူမက ခ်မ္းသာျပည့္စံုေတာ့ သူေျပာအားရွိေပသည္။ မိမိသားေတြကို
စားစရိတ္သက္သာေအာင္ သူတစ္ပါးဆီ သြားေနခုိင္းတာမဟုတ္ေၾကာင္း မိမိဖာသာ သိပါသည္။
သူတုိ႔အေဖေခၚသြားျခင္း၊ သားေတြကို ဘာေၾကာင့္မ်ား မၿပံဳးတုိ႔အိမ္ ပို႔ပါလိမ့္ဟု မခင္သစ္
မစဥ္းစားတတ္။

"ကိုယ့္အိမ္မွာ စားႏိုင္ေနႏိုင္တာ ႀကီးႀကီးၿပံဳးသိဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္ အေမရာ"

မေက်မနပ္ႏွင့္ ကိုဦးေျပာမိသည္။ မရွိ ရွိ မိမိတုိ႔ျဖစ္ေအာင္ စားတတ္သည္။ ေနတတ္သည္။

"ငါ့သားေတြ သြားေနမိလုိ႔ အေျပာခံရတာေပါ့ကြာ။ မေနရင္ ဘာမွ ေျပာစရာမလုိဘူးေလ။

အေမတုိ႔ဘက္က မွားသြားတာေပါ့ကာြ "

သြားမေနလွ်င္ အေျပာခံရစရာမရွိ။ ေနမိေတာ့ အေျပာခံရသည္။ မေက်နပ္ျဖစ္ေနလုိ႔လည္း

မရေတာ့။ သြားေနမိသည္။

"မင္းအေမက အိမ္ေတာ့ေဆာက္ႏိုင္သားပဲ။ ဘယ္ေလာက္ကုန္လဲ။ ဘယ္ေလာက္က်ယ္လလ

ဲ ုိ႔
ေမးေသးတယ္အေမ"

"ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ေမးတယ္"

ကိုေဆာင္က ဝင္ေျပာသည္။ ႀကီးႀကီးၿပံဳးေျပာေသာစကားမ်ားကို ကိုေဆာင္ မသိလုိက္။ မိမိက

မမသန္းတုိ႔ႏွင့္ ေလေပးေျဖာင့္ေနတတ္တာ မ်ားသည္။

"ဘယ္ေလာက္ကုန္လဲေတာ့ မသိဘူး။ က်ယ္တာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ေနေလာက္ေအာင္

က်ယ္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္အေမ"

"ေအး... ေကာင္းတယ္ ကိုေမာင္က ေျပာတတ္သားပဲကြ။ မင္းေတာ္တယ္"

ကိုဦး ခ်ီးက်ဴးလုိက္သည္။ ကိုလတ္ေက်နပ္ေနသည္။

"ဒီေတာ့ ႀကီးႀကီးၿပံဳးက မင္းတို႔ခ်မ္းသာတာေလး ကုန္ၿပီထင္ေနတာတဲ့။ ဆင္းရဲခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး

ဖြတ္ထားတယ္ထင္တယ္တ့ဲ အေမ။ ႀကီးႀကီးၿပံဳးက အေမ့ကို မနာလုိျဖစ္ေနတာလားဟင္"

typing & pdf - lucky82 79

 mmcybermedia. com

ကိုေမာင္ေမးသည္။ အိပ္ေပ်ာ္သာြ းေသာ ကိုပိုကို ေပါင္ခြင္ေပၚသိပ္ရင္း...

"အေမခ်မ္းသာရင္ ငါ့သားေတြကို ျပည့္စံုခ်မ္းသာေအာင္ အေမထားႏုိင္တာေပါ့ကြာ။ အေမ

ခ်မ္းသာခ်င္ပါတယ္။ ငါ့သားေတြအတြက္ပါ။ အင္း မင္းတို႔ႀကီးႀကီးၿပံဳးကေတာ့ အေမ့အေပၚမွာ
စိတ္ထားမမွန္တာေပါ့ေလ"

မခင္သစ္ေျပာသမွ် သားေတြ နားလည္ေကာင္းမွ လည္ေပလိမ့္မည္။ မလည္ဖို႔ မ်ားပါသည္။

"သင္ခန္းစာေပါ့ ငါ့သားတို႔ရယ္. .. ေဆြမ်ဳိးအိမ္ေပမယ့္ ေနထုိင္စားေသာက္တာ ၾကာရွည္ဆုိရင္

မေကာင္းပါဘူး။ အေမကေတာ့ င့ါသားေတြကို ကိုယ့္အိမ္မွာပဲ ေနၾကတာပဲ ႀကိဳက္တယ္"

ကိုဘသိန္းေခၚသြားခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ ခြင့္ျပဳရသည္။ မိမိအလုိအတုိင္းဆုိ မသြားေစခ်င္။

သူ႔အေဖႏွင့္ သူ႔သားေတြ ေနတာ ဘာမွ် ကိစၥမရွိ။ ခုလုိ ေဆြမ်ဳိးအိမ္ပို႔ထားေတာ့
သည္လုိျပႆနာေတြ ၾကားရသည္။ ႀကံဳရသည္။ မခင္သစ္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ကိုဘသိန္းကို
ေျပာရမည္။ သူ႔အမ်ဳိးမုိ႔ ႀကိဳက္မည္မထင္။ ေရႊေညာင္မွာေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ေက်ာင္းပိတ္ရက္
ေရာက္လွ်င္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ေခၚမည္ဟု ေျပာထားသည္။ ယခုေတာ့ မျဖစ္ေတာ့။
ေရႊေညာင္မွာပဲ ထားခ်င္ထား။ ေတာင္ႀကီးေတာ့ သြားမထားရဟု ေျပာရပါလိမ့္မည္။ သားေတြ
ဝမ္းနည္းအားငယ္တာမ်ဳိး မႀကံဳရေစခ်င္။ ေဆြမ်ဳိးေတြႏွိမ္တာမ်ဳိးလည္း အခံရေစခ်င္။ မိမိတို႔
ဆင္းရဲေပမယ့္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းပဲ အဆင္းရဲခံပါမည္။ သူတစ္ပါး ေစာ္ကားေမာ္ကားခံရဖို႔အတြက္
မွီခုိေနရေလာက္ေအာင္ေတာ့ မဆင္းရဲေသးဟု မခင္သစ္ အံႀကိတ္မိသည္။

ကိုဦး (ခ)မွေအာင္သည္။ မေအာင္တာစာလွ်င္ ကိုဦးေက်နပ္သည္။ (ခ)မွေအာင္လွ်င္

အလုပ္လုပ္လုိ႔ရၿပီ။ မခင္သစ္လည္း ေက်နပ္ရပါသည္။ မေအာင္တာႏွင့္စာလွ်င္ (ခ)ႏွင့္
ေအာင္ေတာ့လည္း အလုပ္လုပ္ႏုိင္သည္။ အလုပ္လုပ္ရင္း စာေမးပြဲေျဖႏိုင္မည္။

ကိုဦး ေအာက္တန္းစာေရးတစ္ေနရာရေတာ့ မခင္သစ္ ဝမ္းသာေနသည္။ အဝတ္ေလး

သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ၿပီး ႐ံုးသြားသည့္ ကိုဦးကို ေက်နပ္ၿပံဳးႏွင့္ ၾကည့္ရသည္။ သားႀကီးတစ္ေယာက္
အလုပ္အကိုင္ေလး အတည္တက်ႏွင့္ လုပ္ႏုိင္သြားၿပီ။ ရာထူးရာခံႀကီးႏွင့္ မဟုတ္ေသာ္လည္း
သူ႔ပညာေလးႏွင့္ ထုိက္သင့္ရာ အဆင့္ ဝင္ေငြေလးရၿပီဆုိေတာ့ သူမ အသက္႐ွဴေခ်ာင္မည္
ထင္မိသည္။

typing & pdf - lucky82 80

 mmcybermedia. com

၁၀ တန္းေရာက္လာသည့္ ကိုလတ္ ႏွစ္စကတည္းက ႀကိဳးစားေနသည္။ ယခင္ကလုိ

သိပ္မေဆာ့ေတာ့။ ေႏြအထိ ညီေတြႏွင့္ ကြင္းျပင္ထဲ ေဘာလံုးကန္ဆဲရွိေသးသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္မွ
စာပိုႀကိဳးစားလာသည္။ အိမ္အလုပ္ေတြ သိပ္မလုပ္ေတာ့။

"စာပဲဖတ္ပါ ငါ့သားရယ္ အိမ္အလုပ္ေတြ အေမလုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ ကိုေအာင္လည္း

အေဖာ္ရလာပါၿပီ"

ဟု တားဆီးရသည္။

"ကိုေအာင္ကလည္း အိမ္အလုပ္ ဝိုင္းကူ ငါ့သားရယ္။ ဒါမွ ကိုလတ္ စာေျဖာင့္ေျဖာင့္

က်က္ႏိုင္ေအာင္ေနာ္။ ၁၀ တန္းဆုိေတာ့ အေရးႀကီးတယ္ကြ"

ဟု ကိုေအာင္ကို ေျပာရသည္။

"ဟုတ္က့ဲ အေမ... ကၽြန္ေတာ္ဝိုင္းကူပါ့မယ္"

၈ တန္းေရာက္လာသည့္ ကိုေအာင္လည္း ပိုသိလာသည္။ အေဖာ္ရလာသည္။

အမႊာညီအစ္ကုိလည္း ကိုေအာင္ႏွင့္ ဝုိင္းကူလုပ္ၾကသည္။ ေဆာ့ခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း
ေဆာ့ၾကသည္သာ။ ငယ္ေသးသည္။ ေယာက္်ားေလးမုိ႔ အေဆာ့မက္ ကစားမက္သည္။

"ကဲ. .. င့ါသားတု႔ိရာ ေဆာ့ၿပီးရင္ လုပ္ကြာ။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း အလုပ္ၿပီးရင္ ေဆာ့..."

ဟု ခြင့္ျပဳထားရသည္။

ကိုဦး လစာစထုတ္ရသည္။ ရသည့္လစာ ၁၂၆ က်ပ္မွ ႐ံုးျဖတ္ေငြ စုေၾကးႏွင့္ တစ္ရာ့တစ္ဆယ္က်ပ္

က်န္သည္။ ပထမဆံုးရသည့္ လစာေလးကို. ..

"အေမ... ေရာ့... ကၽြန္ေတာ့္လစာ..."

ဟုေပးရင္ ကိုဦးကန္ေတာ့သည္။

"သာဓု. .. သာဓု... သာဓုပါ ငါ့သားရယ္။ မိဘညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမအေပၚ သိတတ္မႈေၾကာင့္

ဘုန္းႀကီးပါေစ အသက္ရွည္ပါေစ"

ဟု မခင္သစ္ ဆုေပးရင္း မ်က္ရည္ဝဲေနရွာသည္။

"ငါ့သား ျပန္ယူထားဦး။ ႐ံုးမွာလုပ္ေနၿပီဆုိေတာ့ သံုးစရာလုိရင္ သံုးရတာေပါ့"

အေမ့လက္ထမ
ဲ ွ ပိုက္ဆံကုိၾကည့္ရင္း ဘယ္ေလာက္ယူထားရင္ ေကာင္းမလဲဟု ကိုဦး
စဥ္းစားသည္။ အေမ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း...

typing & pdf - lucky82 81

 mmcybermedia. com

"ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ယူထားရမလဲ အေမ။ အေမပဲ ေပးပါ"

တစ္ဆယ္က်ပ္တန္ေလး တစ္ရက
ြ ္ႏွင့္ ငါးက်ပ္တန္ တစ္ရြက္ကို အေမေပးသည္။ အေမေပးေသာ
ေငြကို ကိုဦး ယူလုိက္ပါသည္။ လက္ဘက္ရည္ တစ္ခြက္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးျပားမို႔ ေငြ
တစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္သည္ ကိုဦးအတြက္ မ်ားေနေပၿပီ။

မခင္သစ္လက္ထမ
ဲ ွာ ကိုးဆယ့္ငါးက်ပ္ ရွိေနေပၿပီ။ လဆန္းဆန္းခ်င္းရေသာ ကိုဦးလစာျဖစ္သည္။
သားလုပ္စာေၾကာင့္ မခင္သစ္ အသက္႐ွဴေခ်ာင္သြားသည္။ ခါတုိင္း လဆန္းေသာ္လည္း
ကိုဘသိန္းထံမွ ေငြမလာေသးေသာေၾကာင့္ သူမ ပ်ာယာခပ္ရသည္။ မီတာေၾကး၊ ေက်ာင္းလခ၊
မိလႅာခမ်ားေပးဖုိ႔ လဆန္းရက္တုိင္း စိတ္ပူရသည္။ ေနာက္ဆံုးရက္ မေရာက္မခ်င္း
ေငြမသြင္းႏုိင္ေသာ အေနအထားမွာ ရွိၿမဲ။

ကေလးေတြ ပထမအစမ္း ေျဖၿပီးခါနီးမွာ ကိုဘသိန္း ေရာက္လာသည္။

"ေနေကာင္းရဲ႕လား မခင္သစ္။ ဝလုိ႔လွလုိ႔ပါလား"

ဟု အိမ္ေပၚေရာက္တာႏွင့္ ေျပာျဖစ္သည္။ အငယ္ေတြပဲ ရွိသည္။ အႀကီးေတြ စာေမးပြဲေျဖ

သြားၾကသည္။

"သားေတြ ဒုတိယအစမ္း ေျဖၿပီးေလာက္မွာ ေမြးမွာပဲ"

ဟု မခင္သစ္ေျပာလုိက္သည္။ ဖ႐ံုေစ့ေလွာ္၊ ကြာေစ့ေလွာ္ေတြ ပါလာသည္။ သားေတြမုိ႔လားမသိ။

ဖ႐ံုေစ့ေလွာ္၊ ကြာေစ့ေလွာ္မ်ားကို အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး စားေလ့သိပ္မရွိ။ ညပိုင္း မိသားစု ဧည့္ခန္းမွာ
ဝိုင္းထုိင္ စကားေျပာၾကလွ်င္ေတာ့ စားျဖစ္ၾကသည္။ မိန္းကေလးေတြလုိ တခၽြတ္ခၽြတ္ေတာ့
မစားတတ္။

"စာေမးပြၿဲ ပီးလွ်င္ သားေတြေခၚသြားဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္နဲ႔ လာရင္း ဝင္လာတာ မခင္သစ္ရဲ႕ "

ၾကမ္းတုိက္ရင္းမွ ကုလားထုိင္တြင္ ထုိင္ေနေသာ ကိုဘသိန္းကို မခင္သစ္ ၾကည့္လုိက္မိသည္။

အလွည့္က်ေခၚမည္ဟု ေျပာထားေသာ စကားရွိေနသည္။

"ခင္ဗ်ားသားေတြက လုိက္မွာလား"

"လုိက္မွာေပါ့။ ဟုိတစ္ခါကတည္းက အလွည့္က်ေခၚမယ္ ေျပာထားတာပဲ။ မင္းသားေတြ

ဒုတိယအစမ္းေျဖၿပီဆုိ မင္းကေမြးၿပီးတာနဲ႔ လုိက္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး"

typing & pdf - lucky82 82

 mmcybermedia. com

တစ္ေခါက္တစ္ေခါက္ လာရတာမလြယ္။ ခုေတာင္ တာဝန္နဲ႔ ဖန္တီးလာရသည္။ ထမင္းစရိတ္၊

ခရီးစရိတ္က ရွိေသးသည္။

"ကိုလတ္ သူ႔ဆရာဆီ ညတုိင္းသြားအိပ္ၿပီး စာက်က္တယ္ ကိုဘသိန္းရဲ႕။ ကိုဦးကလည္း အလုပ္န႔ဲ

ကိုေအာင္တုိ႔ အငယ္ ၃ ေယာက္ ေႏြကပဲ လုိက္ၿပီးၿပီေလ"

မခင္သစ္ ရွင္းျပသည္။ မလုိအပ္ဘဲ တျခားကိစၥေတြကို ေျပာမေနခ်င္။

"ဟ... ဒါဆုိ ဘယ္သူမွ မလုိက္ေတာ့ဘူးလား။ ကိုယ္က တကူးတက လာေခၚရတာကြာ"

ကိုဘသိန္း ၿငီးေျပာေျပာလုိက္သည္။ သားေတြလုိက္မလားဟု လာေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုခုိင္၊

ခြန္ေလးႏွင့္ ကိုေအးက် ငယ္လန
ြ ္းသည္။ အႀကီးေတြႏွင့္ တြဲမွရမည္။

"ကိုေအာင္တုိ႔ ထပ္လုိက္အံုးမလား"

"လုိက္ၾကမယ္ မထင္ဘူးဗ်ာ။ ေရာက္ၿပီးၿပီပဲ"

မခင္သစ္ ေျပာလုိက္သည္။

"ထပ္လုိက္လည္း ရပါတယ္ဗ်ာ"

"အင္း... လုိက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုေအာင္ေတာ့ လုိက္ခ်င္ဦးမလားမသိ။ ကိုေဆာင္န႔ဲ

ကိုေမာင္ကေတာ့ လုိက္မွာ မဟုတ္ဘူး"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"

ကိုဘသိန္း အေမးေၾကာင့္ မခင္သစ္ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးကို တင္းတင္းေစ့လုိက္မိသည္။

ၾကမ္းကုန္းတုိက္ေနရာမွ ကိုယ္ကို ဆန္႔လုိက္သည္။

"မၿပံဳးက ေျပာတယ္တ့။ဲ မင္းတို႔ ၃ ေယာက္လုိက္လာေတာ့ အိမ္မွာ စားစရိတ္သက္သာတာေပါ့တ့။ဲ

ကိုေမာင္ ခင္ဗ်ားကို ေျပာတယ္မုိ႔လား"

ကိုဘသိန္း မ်က္ခံုးပင့္ၿပီး ၿပံဳးလုိက္သည္။

"မၿပံဳးက စတာပါကြာ။ ဒါကို ကိုေမာင္ကမွတ္ထားတာကိုး"

"စ စရာမဟုတ္ပါဘူး ကိုဘသိန္းရဲ႕။ သူမ်ားအိမ္သြားစားေနရေလာက္ေအာင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔

မဆင္းရဲေသးပါဘူးေလ"

"စတာပါကြာ။ စိတ္ဆုိးစရာ မဟုတ္ပါဘူး"

ကိုဘသိန္းက ေျပာသည္။

typing & pdf - lucky82 83

 mmcybermedia. com

"ခင္ဗ်ား စိတ္မဆုိးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဆိုးတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္သားေတြ စားရမယ့္

ေသာက္ရမယ့္မို႔ သူမ်ားအိမ္သာြ းေနခုိင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားပဲ ကိုယ့္ဖာသာ ေရႊြေညာင္မွာ
ေနမယ္။ ခ်က္ေကၽြးမယ္ဆုိလုိ႔ ထည့္လုိက္တာ"

စကားေျပာရင္း မခင္သစ္ သက္ျပင္း ႐ႈိက္လုိက္သည္။ ရင္ထဲမွ ခံျပင္းေဒါသမ်ား

လႈိင္းလုိႂကြလာသည္။

"သူမ်ားအိမ္သာြ းထားေတာ့ အေျပာခံရတာေပါ့"

ဟု ဆက္ေျပာလုိက္သည္။

"အမ်ဳိးပဲကာြ ။ သူစိမ္းမွ မဟုတ္တာ"

"သူစိမ္းေျပာရင္ ခံသာေသးတယ္။ အမ်ဳိးေျပာလုိ႔ ပိုနာတယ္ဗ်ာ။ မၿပံဳးလုိ မိန္းမက

ကၽြန္ေတာ့္သားေတြကို ေျပာရတယ္လုိ႔"

ေနာက္ပိုင္းစကားလံုးကို မခင္သစ္ တစ္လံုးခ်င္းေျပာသည္။ မခင္သစ္ေလသံေၾကာင့္ ကိုဘသိန္း

မ်က္ေမွာင္ကုပ္မိသည္။ ဆက္ေျပာလို႔ အေၾကာင္းမထူးမွန္း ကိုဘသိန္းသိသြားသည္။

"ဒါဆုိ သားေတြက မလုိက္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘဲ မင္းက မထည့္ခ်င္တာေပါ့ ဟုတ္လား"

သည္းသည္းမည္းမည္း ၾကမ္းကုန္းတုိက္ေနရာမွ ေခါင္းေထာင္ရင္း...

"သားေတြကလည္း မလုိက္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မထည့္ခ်င္ဘူးဗ်ာ"

ပရိယာယ္ ဆင္မေနေတာ့ဘဲ မခင္သစ္ေျပာလုိက္သည္။ ေျပာင္ေျပာတာပဲ ေကာင္းသည္။

စကားလွေအာင္ ေျပာေနလည္း အပိုပါ။ သူ႔အမ်ဳိးအေၾကာင္း သူလည္း သိသင့္သည္။

"ငါ့သားေတြပက
ဲ ာြ ။ ငါလည္း အေဖေတာ္တာပါ။ သူမ်ားေစာ္ကားရင္ ခံပါ့မလား"

ကိုဘသိန္းစကားေၾကာင့္ မခင္သစ္ ႏႈတ္ခမ္းေလး မဲ့ရင္း ၿပံဳးသည္။

"တကယ္ေျပာတာကိုပဲ ခင္ဗ်ားက စတာလုိ႔ ျမင္ေနသမွ် ကၽြန္ေတာ့္သားေတြ ခံဘက္က

ခ်ည္းေပါ့ဗ်ာ။ ေတာ္ပါၿပီ တစ္ခါပဲ ေကာင္းပါတယ္"

မခင္သစ္ေလသံက ယတိျပတ္သည္။ ကိုဘသိန္း သက္ျပင္း႐ႈိက္လုိက္သည္။ ဒီမိန္းမ

မာနႀကီးလိုက္တာဟု ေတြးရင္း ရင္ထဲကေတာ့ မေက်နပ္။ မၿပံဳးေျပာတာ မိမိမသိတာအမွန္။
ကိုေမာင္ကေတာ့ ေျပာျပပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးေျပာမုိ႔ မိမိရယ္သာေနလုိက္သည္။
မခင္သစ္လုိေတာ့ စိတ္ဆိုး၊ ေဒါသမျဖစ္ခဲ့။ သူမအျမင္ သူမအထင္က မွန္ေနသလား
ေတြးလုိက္ေတာ့ စတာလား၊ အတည္လားဟု သံသယဝင္လာသည္။ ကိုဘသိန္း ေဆးလိပသ
္ ာ
ဖြာေနမိသည္။

typing & pdf - lucky82 84

 mmcybermedia. com

အိမ္မွာ ကိုဦးလစာေၾကာင့္ အသက္႐ွဴနည္းနည္းေခ်ာင္ေနသည္။ ကိုဦးလည္း ေဆးလိပ္ေသာက္စ

ျပဳလာသည္။

ကိုဘသိန္း ျပန္မည္ဆုိေတာ့ ဘယ္သူမွ လုိက္မည္မေျပာၾက၊ သီတင္းကၽြတ္

ေက်ာင္းပိတ္ထားေသာ္လည္း သူတို႔အာ႐ံုႏွင့္ သူတုိ႔ ေဆာ့ၾက၊ ကစားၾကသည္။ အိမ္အလုပ္
ဝုိင္းကူၾကသည္။

"အေဖနဲ႔ ဘယ္သူမွ မလုိက္ၾကဘူးလား"

ဟု ကိုဘသိန္း ေမးသည္။ အားလံုးတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးမွ

အေမ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္က ေရာက္ဖူးၿပီးၿပီ"

ဟု ကိုေမာင္ အဦးဆံုးေျဖသည္။ ကိုလတ္ေျဖစရာ မလုိ။ သူ႔ဆရာဆီမွာ စာက်က္ေနမွန္း

အေဖသိသည္။ အႀကီးေတြ မလႈပ္ေသာေၾကာင့္ အငယ္ေတြ ဘာမွ မေျပာၾက။

"ေအးပါကြာ။ မလုိက္ခ်င္လည္း ေနၾကေတာ့။ အေဖက မင္းတို႔ ေရာက္ဖူးေအာင္ ေခၚတာပါ"

ကိုဘသိန္းျပန္သာြ းသည္။ မိသားစုအားလံုး ေနသားက်ေနသည္။

"ဒီတစ္ခါ ညီမေလး ေမြးပါအေမ..."

ဟု အေမ့ဗိုက္ကိုၾကည့္ရင္း ခြန္ေလးေျပာလုိက္မိသည္။ အစ္ကိုေတြ ေမာင္ေတြ သူမမွာ မ်ားေနၿပီ။

ညီမေလး မရွိေသးဘူး။ မေမာ္ကိုလည္း ေျပာထားၿပီးၿပီ။ သားဖြားဆရာမလည္း ဗုိက္အပ္ၿပီးၿပီ။

ဒီတစ္ခါ မခင္သစ္ေမြးေတာ့ ညေနပိုင္း။ ကေလးေတြအားလံုး အိမ္ေရွ႕မွာ သြားေနခုိင္းရသည္။

"ေယာက္်ားေလးပဲ မခင္သစ္"

ဆရာမေျပာေတာ့ မခင္သစ္ ေမာသြားသည္။ ခြန္းေလးအတြက္ အေဖာ္မရေသး။ မေမာ္က

ေဘးမွကူလုပ္ေပးရင္း ရယ္ေမာေနသည္။

"ေနာက္တစ္ေယာက္က်မွ မိန္းကေလးေမြးေတာ့ အစ္မရယ္။ ခြန္ေလးမုိ႔ အေဖာ္ရေအာင္ေပါ့"

typing & pdf - lucky82 85

 mmcybermedia. com

ဟု ေျပာေနသည္။ အားလံုးအတြက္ ညီေလးတစ္ေယာက္ ထပ္တုိးသည္။ ေမြးၿပီးေတာ့လည္း

အားလံုး ဝမ္းသာၾကသည္။ ကိုညိဳဟု နာမည္ေပးလုိက္သည္။

ကိုညိဳ ၂ လေက်ာ္ေတာ့ စာေမးပြဲေတြစစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးမွ ကိုလတ္ ေျဖရသည္။ ကိုဦးလည္း ၁၀

တန္းထပ္ေျဖသည္။ အလုပ္လုပ္ရင္း ေျဖရသည္။ ကံစြပ္လုိစြပ္ျငားဟု သေဘာထားသည္။

သႀကၤန္႐ံုးပိတ္ရက္မွာ ကိုဘသိန္း ျပန္မလာ။ အလုပ္ႏွင့္ခရီးထြက္ရမည္ဟု စာေရးလုိက္သည္။

ကေလးတစ္သုိက္ လာသမွ်လူ၊ ႏြားပါမက်န္ ေရေလာင္းၾကသည္။ ႏွစ္ဆန္း တစ္ရက္မွာ အေမ့ကို
လက္အုပ္ခ်ီၿပီးကန္ေတာ့ၾကသည္။

ေက်ာင္းေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္သည္။ အားလံုး ေအာင္သည္။ မႏွစ္က ေက်ာင္းစေနေသာ

ကိုေအး သူငယ္တန္းေအာင္သည္။ ကိုေထြး ၄ ႏွစ္၊ ကိုပို ၂ ႏွစ္ရွိၿပီ။

ကိုညိဳကို ႏို႔တုိက္ရင္း အိမ္ေခါင္ကို မခင္သစ္ ၾကည့္သည္။ ဒီတစ္မုိးပဲ ခံေတာ့မည္။ ေနာက္တစ္မုိး

မေရာက္ခင္ ဝါးကပ္သစ္မုိးရမည္ဟု စဥ္းစားေနသည္။ မုိးမက်ခင္ ေရနံေခ်းသုတ္ဖုိ႔လည္း လုိမည္။
ေရနံေခ်းသုတ္လွ်င္ လူငွားတစ္ေယာက္ႏွင့္ သားေတြ ဝိုင္းကူႏုိင္သည္။ ရြာေထာင္မွ သီးစားခေလး
ေမွ်ာ္မိျပန္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က တစ္ရာ့ငါးဆယ္က်ပ္ ပို႔ထားသည္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ျပားမွ မလာ။
ရြာေထာင္ကို တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ သြားခ်င္သည္။ ၂ ႏွစ္ တစ္ေယာက္ေမြးေနရတာႏွင့္ ဘယ္မွ
မသြားႏုိင္။

ကိုလတ္ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္သည္။ သခၤ်ာဂုဏ္ထူးပါသည္။ ညီအစ္ကိုတစ္ေတြ ေပ်ာ္ၾကသည္။

မခင္သစ္ မ်က္ႏွာဝင္းပေနသည္။ ေမးသမွ် လူတုိင္းကို ေျဖရတာအေမာ။ ကုိလတ္ကို
ေငြတစ္ဆယ္က်ပ္တိတိ ဆုခ်လုိက္သည္။

"အေမ့မွာ ရွိရဲ႕လားဟင္။ ကၽြန္ေတာ္မလုိခ်င္ပါဘူး"

ဟု ဆယ္တန္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ကိုလတ္ေျဖရွာသည္။ အတင္းေပးမွ ယူသည္။

"ညီေလးေတြန႔ဲ ႐ုပ္ရွင္သာြ းၾကည့္ရမလား အေမ။ ဒီေငြနဲ႔ သြားမယ္ေနာ္"

typing & pdf - lucky82 86

 mmcybermedia. com

မခင္သစ္ ေခါင္းၿငိမ့္သည္။ ထမင္းစားၿပီး တျဗဳန္းျဗဳန္းတေျဗာင္းေျဗာင္းႏွင့္ အဝတ္လဲၾကသည္။

ပါးစပ္မပိတ္တမ္း စကားေျပာၾကသည္။ ကိုဦးကလည္း ရွိစုမဲ့စုေလးထဲမွ ကိုလတ္ကို
ငါးက်ပ္ဆုခ်သည္။

"အကုန္သံုးဗ်ာ ကိုလတ္"

ဟု ကိုေအာင္ တုိက္တန
ြ ္းလိုက္သည္။

"ဘယ္ျဖစ္မလဲကြ. .. နည္းနည္းေတာ့ စုထားဦးမယ္။ ေငြဆုိတာ စုထားရတယ္"

ကိုလတ္ႏွင့္အတူ ကိုေအးအထိ ပါသြားသည္။ ညီအစ္ကိုတစ္ေတြ တန္းစီၿပီး

အိမ္ေရွ႕ထြက္သာြ းၾကသည္။ ၁၂း၀၀ နာရီျပေသာ ေန႔လယ္ပြဲ ၾကည့္ၾကမည္။ ဆူညံဆူညံႏွင့္
ထြက္သာြ းေသာ ညီအစ္ကိုတစ္စုကို အိမ္ေပၚမွ မခင္သစ္ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ အစ္ကိုေတြၾကားမွာ
စကပ္ဝါဝါေလးႏွင့္ ခြန္ေလးက ဦးထုပ္ေလးေဆာင္းထားသည္။

ခုနစ္ဆယ့္ငါးျပားတန္းက လက္မွတ္ဝယ္သည္။ ငါးက်ပ္ဆယ့္ငါးျပား ကုန္သြားသည္။

ေနၾကာေစ့ေလွာ္ တစ္ေယာက္တစ္ထုပ္ ဝယ္သည္။ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ေယာက္
တစ္ပြဲစားၾကသည္။ တစ္ပႏ
ဲြ ွစ္ဆယ့္ငါးျပား။ စုစုေပါင္း ခုနစ္က်ပ္ႏွင့္ ဆယ့္ငါးျပားကုန္သြားသည္။
လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ၾကရင္းက နန္ယူဝင္ၿပီး ၾကက္သားႏွင့္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တစ္ထုပ္ဝယ္သည္။
ႏွစ္က်ပ္။

ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ အထုပ္ေလးကို ကိုေအာင္ဆြဲလာသည္။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္း အေၾကာင္း၊

ဇာတ္လိုက္အေၾကာင္း၊ တစ္လမ္းလံုး ေျပာလာသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေန ထမင္းအုိး
အေမတည္ေနၿပီ။

"အေမ့ဖုိ႔ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ ဝယ္လာတယ္ အေမ"

ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ထုပ္ကို ေျမႇာက္ျပရင္း ကိုေအာင္ေျပာသည္။ ကိုလတ္က ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ကို

ႏွစ္ပိုင္းခ်ဳိးရင္း ကိုေထြးႏွင့္ ကိုပိုကို တစ္ပိုင္းစီေပးလုိက္သည္။

"ဘယ္ေလာက္ကုန္ခ့လ
ဲ ဲ ငါ့သား"

"ကိုးက်ပ္န႔ဲ သံုးဆယ့္ငါးျပား ကုန္သာြ းတယ္ အေမ"

ကိုဦးေပးေသာ ငါးက်ပ္တန္ တစ္ရက

ြ ္ က်န္ေသးသည္။ ကိုလတ္ အဝတ္အစားလဲၿပီး ထမင္းအုိး
ငွဲ႔ေပးဖုိ႔ အေမ့နားထုိင္သည္။ ထမင္းအုိး မရေသး။

typing & pdf - lucky82 87

 mmcybermedia. com

"ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီဆိုေတာ့ ငါ့သား ဘာလုပ္မလဲ"

ေယာက္မေပၚတင္လာေသာ ထမင္းေစ့ေလးေတြကို လက္ႏွင့္စမ္းရင္း မခင္သစ္ေမးလုိက္သည္။

"႐ံုးအလုပ္လုပ္ဖုိ႔က အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္မွ ရမယ္အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ပါ အလုပ္လုပ္လုိက္ရင္ေတာ့

အိမ္မွာ ေခ်ာင္လည္မွာေပါ့ အေမရယ္"

သားျဖစ္သူ၏ ေစတနာစကားေၾကာင့္ မခင္သစ္ ဝမ္းနည္းသြားသည္။ သားငယ္ပါေသးတယ္ဟု

မခင္သစ္ ေတြးေနသည္။ ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးသည္။ ၁၇ ႏွစ္ မျပည့္ေသး။ ေျပာရမည့္စကားကို
ခ်ီတံုခ်တံု မခင္သစ္ စဥ္းစားေနသည္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ေစာင့္ၿပီး စာေရးတစ္ေနရာ
ဝင္လုပ္ခုိင္းမလား။ ဒါဆုိ အိမ္မွာေတာ့ အေတာ္ေလး ေျပလည္ေခ်ာင္ခ်ိလိမ့္မည္။ မိမိလည္း
မိသားစုစားေရး၊ ဝတ္ေရးအတြက္ သိပ္မပူရေတာ့။ အငယ္ေတြအတြက္ ပညာေရးလည္း
အဆင္ေျပမည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုလတ္ကေတာ့ စာေရးေလးဘဝ အသက္ငယ္ငယ္ႏွင့္ ႐ုန္းကန္ရမည္။
အလြတ္ေျဖလုိ႔ ဘြ႔ရ
ဲ လွ်င္ ႐ံုးအုပ္စာေရးႀကီးေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ေပမည္။ ကိုလတ္ကို
ေငးၾကည့္ေနသည္။ ကိုလတ္က ေယာင္းမတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ထမင္းအုိးေမႊေနသည္။ ဒီႏွစ္
နည္းနည္းထြားလာသည္။ ဆယ္ဘူးဝင္ထမင္းအုိးကို ကိုလတ္ႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္း ငွဲ႔ေနသည္။
ထမင္းအုိးကို မီးက်ီခဲေပၚတင္သည္။ မီးက်ီခဲအခ်ဳိ႕ကို အုိးဖံုးေပၚတင္သည္။ ထမင္းမ်ားေသာေၾကာင့္
ထက္မီးေအာက္မီးႏွင့္ ႏွပ္ရသည္။ မခင္သစ္ တံေတြးၿမိဳခ်လုိက္သည္။ မိမိစိတ္ကူးကို ကိုလတ္အား
ေျပာဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။

"ငါ့သား ဒီအက္(စ္)ေအ ေျဖပါလား"

ကိုလတ္ အေမ့ကိုၾကည့္လုိက္သည္။ အေမ့မ်က္ႏွာၿပံဳးေနသည္။

"ငါ့သား အသက္န႔ဲ မွီတယ္ေလ ေအာင္သြားရင္ ဘာမွ ပူစရာမရွိေတာ့ဘူး"

ဟု ဆက္ေျပာသည္။

"၄ ႏွစ္တက္ရမွာ အေမ။ အိမ္မွာလည္း သိပ္ေခ်ာင္လည္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္

အလုပ္လုပ္မလားလုိ႔"

ဟု ကိုလတ္ေျပာလုိက္သည္။ မိမိလည္း ေျဖခ်င္ပါသည္။ အတူေအာင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ

ေျဖမယ္ေျပာၾကေတာ့ မိမိဘာမွ မေျပာမိ။ အေမႏွင့္ အငယ္ေတြကို ငဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
မိမိတစ္ေယာက္ စရိတ္သာ အေမသက္သာမည္။ မိမိထံမွ အေထာက္အကူကို အေမမရႏုိင္။ မိမိ
အလုပ္လုပ္လွ်င္ ကိုဦးလို အလုပ္လုပ္လုိက္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အေမ့ကို ကူညီႏိုင္မည္။
အငယ္ေတြလည္း သိပ္ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ငဲ့င့ဲ မျဖစ္ေတာ့။

typing & pdf - lucky82 88

 mmcybermedia. com

"ငါ့သား ငယ္ပါေသးတယ္။ ဆယ္တန္းလည္း ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္တယ္ေလ။ င့ါသားဘဝ

ထူးခၽြန္ႏုိင္တာပဲ။ အေမတုိ႔ကို ငဲ့ရင္း နစ္မသြားေစခ်င္ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ ေျပလည္မႈကို
မၾကည့္န႔။ဲ ေရရွည္ကို အေမတို႔ စဥ္းစားရေအာင္ ဟုတ္လား"

မခင္သစ္ေျပာလိုက္သည္။ ယူနီေဖာင္းစိမ္းစိမ္း၊ ဦးထုပ္နီနီေလးေတြႏွင့္ သားအရြယ္ စစ္တကၠသုိလ္

ေက်ာင္းသားေလးေတြကို မိမိျမင္ေတြ႔ေနက်။

"အေမ သိပ္ပင္ပန္းေနမယ္ဗ်ာ"

ေခါင္းငံု႔ရင္း ကိုလတ္ေျပာလုိက္သည္။ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ႐ုန္းထြက္သလုိ ျဖစ္မွာစုိးရိမ္သည္။ ၄

ႏွစ္တက္ရမည္။ ကိုေအာင္ ၉ တန္းပဲ ရွိေသးသည္။ အငယ္ေတြက တစ္သီတစ္တန္း။ ကိုဦး
လစာလည္းမ်ားလွသည္ မဟုတ္။

"ရပါတယ္ ငါ့သားရယ္။ ငါ့သားအလုပ္မလုပ္ႏုိင္လည္း အေမတုိ႔ ဒီလုိ ႐ုန္းကန္ရမွာပဲ ဥစၥာ..."

ေလေအးေအးႏွင့္ မခင္သစ္ ေျပာလုိက္သည္။

"ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏုိင္တ့အ
ဲ ခ်ိန္မွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ အေထာက္အကူ ရတာေပါ့ အေမရာ"

"အေမ့သားထဲမွာ ေစာေစာစီးစီး ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္တာပဲကာြ ။

ဒီအခြင့္အေရးေတာ့ ရသင့္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ငါ့သား ဘာမွမစဥ္းစားနဲ႔။ ပူလည္းမပူန႔။ဲ
ဒီအက္(စ္)ေအ ေျဖဖို႔ ေလွ်ာက္လႊာတင္ေနာ္။ ႀကိဳးစားေျဖေပါ့"

မခင္သစ္ ဆံုးျဖတ္ေပးလုိက္သည္။ သူမသားအတြက္ သူမဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္ကန္လိမမ

့္ ည္ဟု
သူမတြက္ထားသည္။ စာေမးပြဲေအာင္ၿပီး ဒီအက္(စ္)ေအ ေလွ်ာက္လွ်င္ သူ မတရားရာ
က်ေနမည္လား။ ကိုလတ္ စိတ္ပူေနျခင္းျဖစ္သည္။

"ကိုဦးက ဘာေျပာမလဲ အေမ။ သူက် အလုပ္ေစာေစာ လုပ္ရတာဟင္"

မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ႏွင့္ ကိုလတ္ေမးရွာသည္။ အေမရယ္သည္။

"ေအာ္. .. ဟင္း... ဟင္း... ငါ့သားကလည္းကြာ ကိုဦးက အလုပ္သာလုပ္ရတာ။ ဆယ္တန္းမွ

မေအာင္ဘဲ။ သူသာ ငါ့သားလုိ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္လုိ႔ ဒီအက္(စ္)ေအ မွီရင္ အေမ
တက္ခုိင္းမွာေပါ့"

သူမရင္ထဲရွိသည့္အတုိင္း မခင္သစ္ ေျပာလိုက္သည္။ သားဆီက လုပ္အားႏွင့္ အက်ဳိးအျမတ္ထက္

သားေတြဘဝ ေရွ႕ေရးေကာင္းစားမွာကို မခင္သစ္ အလုိရွိပါသည္။ ျဖစ္ႏုိင္သည္ကိုသာ
သူမေတြးေတာျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႔က်က် လုပ္ေဆာင္ျခင္းကို သူမႀကိဳက္သည္။

typing & pdf - lucky82 89

 mmcybermedia. com

"ငါ့သားရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈက ငါ့သားအတြက္ အက်ဳိးအျမတ္ရေစတာပဲေလ ဒါတြက္ အေမ့ကိုလည္း

အားနာစရာမလုိဘူး။ သားတို႔ထူးခၽြန္ရင္ အေမဝမ္းသာတယ္။ ငါ့သား စစ္ဗုိလ္ႀကီးျဖစ္ရင္ အေမတုိ႔
ဂုဏ္ယူမွာေပါ့"

ၾကည္ႏူးေနေသာ အေမ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ငါ စစ္ဗိုလ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ဟု ကိုလတ္

သံႏၷိ႒ာန္ခ်လုိက္သည္။

ညပိုင္း လူစံုခ်ိန္ ကိုလတ္ ဒီအက္(စ္)ေအ ေျဖမည္ဟု အေမေျပာေတာ့ အားလံုးဝမ္းသာၾကသည္။

ေလာေလာလတ္လတ္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးျဖစ္ေတာ့မတတ္။ ပြက္ေလာဆူေအာင္ ေဝဖန္ၾက
ေျပာဆုိၾကသည္။

သူ႔ညီ ဒီအက္(စ္)ေအ ေျဖမွာကို ကုိဦးလည္း ဝမ္းသာေနသည္။

"မနက္ျဖန္ပဲ ေလွ်ာက္လႊာသြားေတာင္းေနာ္ ကိုလတ္။ ဘာေတြ မွတ္ရ ဖတ္ရမယ္ဆုိတာလည္း

ေမးခဲ့။ အေဖ့ဆီလည္း စာေရးရဦးမယ္"

ဟု ေျပာရင္း အခုတေလာ အေဖ့ဆီက စာအလာနည္းတာ သတိရသည္။ ေငြပို႔ရင္ေတာင္

ျဖတ္ပိုင္းေအာက္မွာပဲ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေလးပါသည္။ သီးျခားစာမလာတာ ၾကာၿပီ။
အေမလည္း ေျပာသံမၾကားဟု စဥ္းစားလုိက္ျပန္သည္။ အေဖ ေနမွေကာင္းရဲ႕လားဟု
စိတ္ပူသာြ းသည္။ အေဖလည္း မိသားစုႏွင့္ခြဲၿပီး တစ္ေယာက္ထဲေနရတာ ၾကာၿပီ။ အေဖ့ေနာက္ကို
ခဏတစ္ျဖဳတ္ေတာင္ အေမမလုိက္ႏုိင္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ အေဖေျပာင္းသြားၿပီးမွ
ကေလးႏွစ္ေယာက္ ထပ္ေမြးေသးသည္။ ကေလးငယ္ေတြ ဆက္ေနသည္။ ဘယ္လုိမွ အေမ
မလုိက္ႏုိင္။ အေမ့ခ်ည္းသြားလုိ႔လည္း မရ။ ကေလးေတြခ်ည္း ထားရစ္ခဲ့လုိ႔လည္း မရ။
ကိုဦးသက္ျပင္းခ်မိသည္။ ေရႊေညာင္႐ံုးမွာ ကိုဦးအသိတစ္ေယာက္ ရွိသည္။ တစ္ေလာကပဲ
႐ံုးေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ခင္မင္ၾကရသည္။ သူ႔ထံ အေဖ့အေၾကာင္း ေမးၾကည့္ဦးမည္ဟု
စိတ္ကူးလိုက္သည္။

"ေလွ်ာက္လႊာကို ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ သြားယူလိုက္မယ္ ကိုဦး။ သူတုိ႔လည္း

ေျဖၾကမွာေလ"

"ေအး... ေကာင္းတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေျဖဖို႔ေတာ့ မင္းအေတာ္ကို ႀကိဳးစားရမွာေနာ္ ကိုလတ္။

ေနာက္ၿပီး အရပ္န႔အ
ဲ ေလးခ်ိန္လည္း မွီဖုိ႔ ျပည့္ဖုိ႔လိုတယ္"

typing & pdf - lucky82 90

 mmcybermedia. com

ကိုလတ္ကိုၾကည့္ရင္း ကိုဦးေျပာလုိက္သည္။ အရပ္ ၅ ေပ။ (ယခင္သတ္မွတ္ခ်က္)

ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေပါင္ ၁၁၀ ေတာ့ ရွိရလိမ့္မည္။ ကိုလတ္နည္းနည္း ညႇက္သည္။ အရပ္ေတာ့
မွီမည္။ ၅ ေပ ေက်ာ္႐ံုေလးေတာ့ ရွိသည္။

"မ်ားမ်ားစားကြာ။ မနက္ေစာေစာထေျပး"

ဟု ကိုဦးေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္. ..

"ဟုတ္တယ္ ကိုလတ္ရ။ ေစာေစာေျပး ကၽြန္ေတာ္လည္း အေဖာ္လုိက္မယ္။ လက္ေတြ႔ေတြ

ဘာေတြ ေျဖဖို႔လည္း က်င့္ရေသးတာ"

ဟု ကိုေအာင္ အားေပးလုိက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအေဖက စစ္တကၠသုိလ္ေလ့က်င့္ေရးဆရာႀကီးတဲ့။ သူ႔ကိုသြားေမးၿပီး

လုပ္စရာရွိတာေတြ ႀကိဳလုပ္ထားရေအာင္"

"အေဖ့အသိေတြလည္း ရွိပါတယ္ကာြ ။ သိပ္စိတ္မပူပါနဲ႔။ ဇြဲရွိဖုိ႔ပဲ" ဟု အေမက ဝင္ေျပာသည္။

"ဟုတ္တယ္ အေမ... ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ဆီ စာေရးလိုက္ဦးမယ္။ ကိုလတ္လည္း ေရး

ေပါင္းၿပီးထည့္ရေအာင္"

ကိုလတ္ေရးေျဖေအာင္သည္။ တစ္အိမ္လံုး တၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္ေနၾကသည္။ အေဖ့ထံမွ

လူေတြ႔စစ္ေဆးျခင္း၊ ရန္ကုန္သာြ းေျဖရလွ်င္ သူကိုယ္တုိင္ ခြင့္ယူၿပီးလုိက္မည္ဟု စာေရးသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိုလတ္အားတက္သာြ းသည္။ တကယ္ေျဖေတာ့လည္း အေဖလုိက္လာသည္။
ျပင္ဦးလြင္ကို အေဖလာေတာ့ ကိုညိဳေလး ၉ လျပည့္သြားၿပီ။ ကိုလတ္ႏွင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္
ရန္ကုန္ဆင္းၾကရသည္။ အေမ့ကို ကန္ေတာ့သည္။

"ငါ့သားေလး ေအာင္ျမင္ပါေစကြယ္"

ဟု အေမဆုေပးရွာသည္။ အေမထြင္ေပးေသာ လမ္းကို အ႐ုိးေၾကေၾက အရည္ခမ္းခမ္း

မိမိၿပီးဆံုးေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္မည္ဟု ကိုလတ္ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။

ေငြယားေတာင္ဗုိလ္ေရြးမွာ ကိုလတ္တစ္ပတ္ၾကာ ေျဖရသည္။ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ပဲ

ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ေျဖႏုိင္ပါသည္။ ဗုိလ္ေရြးမွ ထြက္လာေတာ့. ..

"ေျဖႏုိင္ပါတယ္အေဖ... ေအာင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပူတာက အရပ္နဲ႔ အေလးခ်ိန္ပဲ"

typing & pdf - lucky82 91

 mmcybermedia. com

ဟု ေျပာလုိက္ရင္း ရယ္မိေသးသည္။ အရပ္တုိင္းေတာ့ မိမိအရပ္ ၅ ေပျပည့္႐ံုရွိသည္။

ကိုယ္အေလးခ်ိန္မမီ၊ နံနက္အေစာႀကီးကတည္းက ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီး ၄-၅ လံုးကို
ေရမ်ားမ်ားႏွင့္ ေမွ်ာထားရသည္။ ဗုိက္ထဲမွာ တင္းၾကပ္ေလးလံေနသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ေပါင္
၁၁၀ မွ ျပည့္႐ံုေလး။ သီသီေလး။ ဗုိက္ေလးခံၿပီး ငွက္ေပ်ာသီးစားမထားလွ်င္ ျပည့္ဖုိ႔မလြယ္။
ကံသီလို႔ေပါ့။

အိမ္ေရာက္လုိ႔ အေမ့ကိုေျပာျပေတာ့ အေမရယ္ေမာသေဘာက်သည္မွာ မ်က္ရည္ထြက္လုမတတ္

ရွိသည္။ ညီအစ္ကိုတစ္စုလည္း သေဘာက်ရယ္ေမာၾကသည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူ ေအာင္ပါေစဟု
ဆုေတာင္းၾကသည္မွာ အေမာသား။

"ငါ့သားတုိ႔ ေအာင္စာရင္း ဘယ္ေတာ့ထြက္မွာလဲဟင္"

"သႀကၤန္မတုိင္မီ ထြက္မယ္ေျပာတာပဲ အေမ"

ဘုရားရွိခုိးတုိင္း မခင္သစ္ ဆုေတာင္းေနသည္။ ဆုေတာင္းတစ္မ်ဳိးထပ္တုိးသြားသည္။

ကိုလတ္ စစ္တကၠသုိလ္တက္ေတာ့ လုိအပ္တာဝယ္ဖုိ႔ ႐ံုးမွ ေငြစုေငြေခ်းမွာ ကိုဦးေငြႏွစ္ရာက်ပ္

ေခ်းသည္။

"အေမ... တစ္လ ႏွစ္ဆယ္က်ပ္န႔ဲ တစ္ႏွစ္ဆပ္ရမယ္အေမ"

"ေအး... င့ါသားရယ္ လုိအပ္တ့အ

ဲ ခ်ိန္ ရတာပဲ ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ"

"ဟုတ္က့ဲ အေမ... လစာေတာ့ ေလွ်ာ့သြားမွာ"

"အေမ ေခၽတ
ြ ာသံုးရမွာေပါ့ ငါ့သားရယ္"

မခင္သစ္ ဆံုးျဖတ္ေသာ ေလသံႏွင့္ေျပာရသည္။ ေလွ်ာ့ရမွာေပါ့။ ေခၽြတာရမွာေပါ့ဟု

ေရရြတ္ေနသည္။ ေလွ်ာ့ရေခၽြတာရတာေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ကတည္းက ၾကာၿပီ။ မိမိမွာ ဒီလုိ
အစြမ္းအစေတြ ရွိလာတာပဲ ဝမ္းသာေနရသည္။

လိုအပ္တာေလးေတြ မျဖစ္မေန ဝယ္ေပးရင္း ေနတတ္ထုိင္တတ္ဖုိ႔၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတတ္ဖုိ႔

မခင္သစ္မွာေနသည္။

"စိတ္ခ်ပါအေမ"

typing & pdf - lucky82 92

 mmcybermedia. com

ကိုလတ္ ကတိေပးသည္။ အားလံုးႏွင့္ သင့္တင့္ေအာင္ ဆက္ဆံဖုိ႔ ဝန္မေလးပါ။ ေခၽြတာသံုးရမည္။

ႀကိဳးစားရမည္။ ဇြဲရွိရမည္။ မိမိဘဝေရွ႕ေရးေကာင္းစားဖုိ႔ႏွင့္ ႏုိင္ငံအတြက္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖုိ႔
မိမိအစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားရမည္ကို ကိုလတ္သိေနပါသည္။ မိမိအတြက္ အေမ ဂုဏ္ယူ
ဝမ္းေျမာက္ရပါမည္။

အိပ္ယာလိပ္ႏွင့္ ေသတၱာေလးကို ညီေတြက ဆြဲရင္း ထမ္းရင္း ကိုလတ္အေမ့ကို ကန္ေတာ့သည္။

တစ္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေနရေပမယ့္ အေတြ႔အႀကံဳသစ္ႏွင့္ သြားရေတာ့မည္မုိ႔ ရင္ထမ
ဲ ွာ ဝမ္းနည္းေနသည္။

"ႀကိဳးစားေနာ္ ငါ့သား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္. .. သည္းခံေနာ္ က်န္းမာေရးလည္း ဂ႐ုစိုက္..."

ဟု ဆုေတြေပးရင္း အေမမွာသည္။ ေက်ာင္းတက္စ ၃ လေတာ့ လံုးဝအျပင္မထြက္ရ။

အိမ္မွာ လူတစ္ေယာက္ေလွ်ာ့သာြ းေတာ့လည္း တရရႏွင့္ ေျပာရင္း သတိရေနၾကသည္။

အထူးသျဖင့္ ခြန္ေလးက ကိုလတ္ကို သတိရရွာသည္။

"ကိုကိုရွိရင္ စိတ္ရွည္ရွည္န႔ဲ စာသင္ေပးတယ္။ ကိုေအာင္က အားႀကီး စိတ္တုိတယ္။

သင္တာလည္း မေကာင္းဘူး"

ဟု မ်က္ရည္တလည္လည္ႏွင့္ ေျပာတတ္သည္။ ကိုေအာင္ ကိုယ္တုိင္က ေက်ာင္းစာဝါသနာ

ပါလွသည္မဟုတ္မွန္း မခင္သစ္ သိသည္။ သို႔ေၾကာင့္ စာသင္ေသာအလုပ္ကို
ကိုေမာင့္လလ
ႊဲ ုိက္သည္။

"ငါ့သားသင္ေပးပါကြယ္"

ဟု ေျပာရသည္။ ကိုေမာင္က စိတ္ရွည္သည္။ ေလသံခ်ဳိသည္။ အငယ္ေတြကို စာျပေပးဖုိ႔

ကိုေမာင့္တာဝန္ျဖစ္သာြ းသည္။ အရင္က ကိုလတ္ယူေသာ တာဝန္ျဖစ္သည္။

ကိုညိဳေလး တစ္ႏွစ္ခဲြရွိေတာ့ မခင္သစ္ ကိုယ္ဝန္သိသိသာသာ ေပၚလာေလၿပီ။

ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္။ ဇြမ
ဲ ေလွ်ာ့ေသာ ခြန္ေလးက...

"ဒီတစ္ခါေတာ့ ညီမေလးပဲ ေမြးေတာ့ေနာ္. .. အေမက ေမာင္ေလးေတြခ်ည္း ေမြးေနတာကိုး"

ဟု အျပစ္တင္သည္။

typing & pdf - lucky82 93

 mmcybermedia. com

ကိုလတ္ေဒါက္တင္ပက
ဲြ ို မခင္သစ္သြားေတာ့ ကိုယ္ဝန္ေၾကာင့္ မခင္သစ္ မ်က္ႏွာပူသည္။
ကိုဘသိန္းမလာႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မိမိသြားရသည္။ ကိုလတ္အားငယ္မွာ စုိးသည္။ မ်က္ႏွာငယ္မွာ
စုိးသည္။ မိမိဘက္မွ တာဝန္ေက်ရမည္။

၃ လအတြင္းမွာ ကိုလတ္အသားေတြ ညိဳသြားသည္။ အရပ္နည္းနည္း ထြက္ၿပီး ထြားလာသည္။

ကိုလတ္ေရာက္လာေတာ့ တစ္အိမ္လံုး အိမ္ေရွ႕ထြက္ႀကိဳၾကသည္။ ယူနီေဖာင္းစိမ္းစိမ္း၊
ဘယ္ရီကက္ နီညိဳေရာင္၊ ခါးေလးကုန္းရင္း။ မခင္သစ္ ၿပံဳးေနသည္။ သူမကိုယ္ဝန္က ေလးေနၿပီ။

"အေမေနေကာင္းတယ္ေနာ္"

႐ွဴးဖိနပ္ခၽြတ္ရင္းမွ ကိုလတ္ေမးသည္။

"ေနေကာင္းပါတယ္ င့ါသားရယ္"

ဟု ေျပာၿပီး

"ညေနျပန္ရမွာေပါ့ ဟုတ္လား။ မနက္ကေျပာရင္ ကုိေအာင့္ကို စက္ဘီးနဲ႔လာေခၚလုိ႔ရတာေပါ့ကြာ"

ဆက္ေျပာလုိက္သည္။

"ဒီေန႔က ပထမေန႔ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေျပာတတ္လို႔အေမ။ ေနာက္အပတ္ဆုိရင္ မနက္ ၈

နာရီေလာက္လာေခၚရင္ ရတယ္အေမ။ ညေန ၅ နာရီျပန္ဝင္ရမယ္"

"အင္း... ညေနက် ကိုေအာင့္ကို ပို႔ခုိင္း ငါ့သားအေဝးႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ရတာ"

အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ ၿမိဳ႕ကို ျဖတ္လာရသည္။

"ရပါတယ္အေမရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဒီထက္မက ေျပးရတာေလ"

ဟု ေျပာရင္း ကိုလတ္ အိမ္ေပၚတက္လာသည္။

"ကိုကို ဒီေန႔ ဆိတ္သားလံုး ခ်က္တယ္သိလား"

ကိုလတ္ခါးကို ဖက္ရင္း ခြန္ေလးေျပာသည္။

"စာေတြလုိက္ႏုိင္ရဲ႕လား ညီမေလး... ဟင္၊ ႀကိဳးစားေနာ္"

"ကိုေမာင္ သင္ေပးေနတယ္"

ကိုေအး၊ ကိုေထြး၊ ကိုပိုႏွင့္ ကိုညိဳေလးပါ ကိုလတ္ေပါင္ေပၚ တုိးေခြ႔ထုိင္ရင္း ယူနီေဖာင္းကို

ကိုင္ၾကည့္ေနၾကသည္။ သားေတြကို ေငးလွ်က္ မခင္သစ္ သေဘာက်ေနသည္။ သားအတြက္

typing & pdf - lucky82 94

 mmcybermedia. com

ပီတိျဖာေနသည္။ သည္သားတစ္ေယာက္ေတာ့ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ျဖစ္မည္ဟု တြက္ထားသည္။

ေရွ႕တစ္ေယာက္ နမူနာေကာင္းရွိလွ်င္ ေနာက္လူမ်ားလည္း အားက်ႀကိဳးစားလိမ့္မည္ဟု
သူမယံုၾကည္မိသည္။

ကိုဦးက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။ သူေျပာသမွ်

နားေထာင္ေနရေသာ္လည္း ထူပူေနရွာသည္။ ေျပာသူကလည္း ေျပာသာေျပာရသည္။
အားရဝမ္းသာ ေျပာျခင္းမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္းသည္ ေရႊေညာင္႐ံုးမွ ခြင့္ယူ၍
မိဘထံျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုဦး စက္ဘီးနင္းၿပီး အိမ္ျပန္လာသည္။ တစ္လမ္းလံုး
စဥ္းစားလာသည္။ အေမ့ကို ေျပာျပရမွာလား။ မေျပာျပရဘူးလားဟု ေဝခြဲမရျဖစ္ေနသည္။
အေမသိသင့္သည္။ သူမထက္ သိသင့္ေသာသူ မရွိဟု ကိုဦးထင္ပါသည္။ အေမ့မွာ
ကိုယ္ဝန္ရွိေနတာေတာ့ ကိုဦးသိသည္။ အေမသည္ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ ကေလးကို
ကိုယ္ဝန္လယ
ြ ္ထားသည္။

ကိုဦးအတြက္ တုိင္ပင္စရာလူမရွိ။ ကိုလတ္ျပန္လာဖုိ႔ တစ္ပတ္ေစာင့္ရမည္။ ေစာေစာကတည္းက

ေျပာထားတာ ေကာင္းမလား စဥ္းစားရင္း အေမကေလးမီးဖြားၿပီးမွ ေျပာလွ်င္ ပိုေကာင္းမည္ဟု
ျပင္ဆင္မိျပန္သည္။

စက္ဘီးကို အိမ္ေရွ႕မွာ ေထာင္ၿပီး ေသာ့ခတ္လုိက္သည္။ ေက်ာင္းသြားၾကေသာေၾကာင့္ အိမ္မွာ

လူရွင္းေနသည္။ ေက်ာင္းမေနေသးေသာ ကိုပို၊ ကိုေထြးႏွင့္ ကိုညိဳေလးသာ ရွိသည္။

"ငါ့သား ထမင္းစားျပန္လာတာလား"

"ဟုတ္က့အ
ဲ ေမ"

အႏီွးေဟာင္းေတြ ျပန္စီေခါက္ရင္း မခင္သစ္ေမးလုိက္သည္။ ကိုဦးေန႔လယ္စာ ထမင္း

ျပန္လာစားျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း လာမစား။ ထမင္းခူးၿပီး ပဲပုပ္ခ်က္ကို ပန္ကန္ျပားထဲ
ပံုထည့္လုိက္သည္။

"ကန္စြန္းရြက္ေလးေၾကာ္ထားေသးတယ္ ငါ့သားရဲ႕။ ေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ"

ထမင္းတစ္ပန္းကန္ကို ၅ မိနစ္ေလာက္ႏွင့္ ကိုဦးစားလိုက္သည္။ ပန္းကန္ေဆး၊ လက္ေဆးၿပီး

အိမ္ေပၚတက္လာသည္။ အဝတ္ေခါက္ေနေသာ အေမ့နားၾကမ္းျပင္မွာ ထုိင္လုိက္သည္။

typing & pdf - lucky82 95

 mmcybermedia. com

ေနာက္ခန္း ၾကမ္းျပင္မွာ ဖေယာင္းႏွင့္ ၾကမ္းမတုိက္ထားေသာ္လည္း ေရပတ္ဝတ္ႏွင့္ တုိက္ေနက်မို႔

ဖံုမရွိ။ အေရာင္မေတာက္ပတာပဲ ရွိသည္။

"ဘာေျပာမလုိ႔လဲ ငါ့သား"

မခင္သစ္ေမးလုိက္သည္။ ခါတုိင္း ထမင္းစားၿပီး ကမန္းကတန္း ျပန္ထြက္တတ္ေသာ ကိုဦးကို

အေၾကာင္းတစ္ခုခုရွိၿပီဟု မခင္သစ္ သိလုိက္သည္။

"ေအာ္. .."

"အင္း... ဘာလဲ"

"အ... ဟ... ဝါ... ပါ... အဲ"

ကိုဦး ေခါင္းကုပ္လုိက္သည္။ ဘယ္လုိေျပာရမလဲဟု စဥ္းစားမရျဖစ္ေနသည္။ အစခက္ေနသည္။

အကူအညီလည္း မရွိ။ ဆန္အိတ္ကို မွီေဆာ့ေနၾကေသာ ကိုေထြး ကိုပိုႏွင့္ ကိုညိဳေလးကို
ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ တဒဂၤေလာက္ သူတို႔လုိ တာဝန္မဲ့လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။

"ဘာလဲ င့ါသားရဲ႕"

"အင္း... အေဖ့အေၾကာင္း ေျပာမလုိ႔... အေမရဲ႕ "

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ... ေနမေကာင္းဘူး ၾကားလို႔လား"

ေနမ်ားမေကာင္းဘူးလားဟု မခင္သစ္ စိတ္ပူသြားသည္။ စာမလာတာ အေတာ္ၾကာၿပီဟု

သတိရသြားသည္။ မိမိမွာ အိမ္မႈကိစၥမ်ားႏွင့္ ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္။

"ေနေကာင္းတယ္အေမ... အဲ. .. ေရႊေညာင္မွာ အေဖ့ကို မိန္းမတစ္ေယာက္က... အဲ. ..

အေတာ္ႀကိဳက္ေနတယ္တ့ဲ. .."

ေျပာျဖစ္သာြ းၿပီ။ ကိုဦးေခါင္းငံု႔ေနသည္။ အေမ့မ်က္ႏွာကို ေမာ့မၾကည့္ခ်င္။ ဒီေလာက္ေျပာလွ်င္

အေမသိလိမ့္မည္။ မ်ားမ်ားေျပာစရာ မလုိဘူးထင္ပါရဲ႕ဟု ကိုဦးစဥ္းစားရင္း ရင္ထိတ္ေနသည္။
အားလံုးတိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။

"ဟုတ္ရဲ႕လား ငါ့သားရယ္"

မခင္သစ္အသံ အနည္းငယ္ ေျခာက္ေသြ႔ေနသည္။ မိမိမွာ ကေလးေတြ တန္းလန္းႏွင့္။ ကိုေထြး၊

ကိုပိုႏွင့္ ကိုညိဳေလးတုိ႔ ေဆာ့ေနၾကသည္။ ကိုညိဳေလး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ေနာက္ႏွစ္ဆို ကိုေထြး
ေက်ာင္းေနရေတာ့မည္။ အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္သလား။ သူကေရာ
ျပန္ႀကိဳက္ေနတာလားဟု မခင္သစ္ စဥ္းစားလိုက္သည္။ ႏွစ္ေတြေတာ့ ၾကာသြားၿပီ။ ကိုဘသိန္း

typing & pdf - lucky82 96

 mmcybermedia. com

ေရႊေညာင္ေရာက္တာ။ အင္း... မိမိေတာင္ ကိုပိုရယ္ ကိုညိဳရယ္ ေမြးၿပီးၿပီ။ ခု ဗိုက္ထမ

ဲ ွာ
ေနာက္တစ္ေယာက္။

မိမိကေတာ့ သူ႔အတြက္ ကေလးေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေမြးထုတ္ေနရသည္။

သူကေတာ့ သည္လုိလားဟု ေတြးၿပီး မခင္သစ္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္မိသည္။ အံႀကိတ္မိသည္။ ဟုတ္မွ
ဟုတ္ပါ့မလားဟု ေတြးရျပန္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သြားပုပ္ေလလြင့္ ေျပာတတ္တာမ်ဳိး ရွိသည္။

"ေသခ်ာရဲ႕လား ငါ့သားရယ္။ မင္း ဘယ္သူေျပာတာလဲ"

သည္ေတာ့မွ အေမ့မ်က္ႏွာကို ကိုဦးေမာ့ၾကည့္သည္။ ေသခ်ာတယ္ အေမဟု ေျပာရမည္။

ဘယ္လုိေျပာရမလဲ။ သူငယ္ခ်င္းက မိမိကို မညာပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အေဖ့စက္ဘီးေရွ႕ခံုေပၚမွာ
သည္မိန္းမကို တင္စီးေနတာေလ။ ဓာတ္ပံုရွိေနသည္။ မိမိအိပ္ေထာင္ထဲမွာ။ အေမ့ကို ဘယ္လုိမွ
ျပလို႔မျဖစ္။ သူငယ္ခ်င္းက ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဝါသနာအုိး။ မိမိကို သက္ေသႏွင့္ ျပသည္။ မယံုမွာစိုးလို႔
အေမရဲ႕ဟု စိတ္ထမ
ဲ ွ ေရရြတ္ေနမိသည္။

"ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေျပာတာ အေမ... ေသခ်ာတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္"

ေလသံေပ်ာ့ႏွင့္ ကိုဦးေျပာသည္။

မခင္သစ္ ငိုင္ေနသည္။ မေသခ်ာပဲ မေျပာႏုိင္ပါ။ သားတစ္ေယာက္က အေဖ့အေၾကာင္း

ေျပာကတည္းက ေသခ်ာလို႔သာ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ သည္သားကလည္း မိမိကို မဟုတ္ဘႏ
ဲ ွင့္
ေျပာလုိ႔မရ။ မခင္သစ္ သက္ျပင္း႐ႈိက္လုိက္မိသည္။ ခရီးေဝးလွသည္။ နီးမ်ားနီးလွ်င္
ေျပးသြားလိုက္ခ်င္သည္။ မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ေမးခ်င္သည္။ ဘယ္လုိလဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။

"အေမ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနလား ဟင္. .."

ကိုဦးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း...

"အင္း... အေမဘယ္လုိေျပာရမလဲ... ငါ့သားရယ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ ဒီထက္ပိုၿပီး

စိတ္မေကာင္းစရာ ဘယ္ရွိမလဲေနာ္"

ေျပာရင္း မခင္သစ္ ငိုသံပါလာသည္။ မိမိဘဝတစ္ခုလံုး ကုိဘသိန္းကို ပံုအပ္ထားသည္။ မိမိတုိ႔

အိမ္ေထာင္မွ ေမြးထားသည့္ ကေလးေတြကလည္း နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္။ ဝမ္းနည္း
ေၾကကြဲျခင္းႏွင့္ ေဒါသကို တစ္ၿပိဳင္တည္း ခံစားရသည္။

typing & pdf - lucky82 97

 mmcybermedia. com

"ဟုိလုိႀကီးေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး အေမရယ္။ ခဏတျဖဳတ္ ေနမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ ဟိုမိန္းမလည္း

ဘာမွ မသိဘူးထင္ပါရဲ႕"

စိတ္ေျပရာေျပေၾကာင္း ကိုဦးေျပာလုိက္သည္။ မိမိေျပာစကားသည္ စိတ္ေျဖဖို႔ထက္ ေတာင္ေရာက္

ေျမာက္ေရာက္ ျဖစ္ေနသည္ဟု စဥ္းစားမိေတာ့ စိတ္႐ႈပ္သြားသည္။ ႐ံုးခ်ိန္နီးေနၿပီ။ အေမ့ကို
တစ္ေယာက္ထဲ ထားခဲ့ရမွာလည္း ဝန္ေလးမိသည္။

"င့ါသားလည္း ႐ံုးျပန္ေတာ့ေလ"

"အေမ တစ္ေယာက္ထဲ. .."

စကားစကို ျဖတ္ထားမိသည္။

"ရပါတယ္ ငါ့သားရယ္. .. ငါ့သားအလုပ္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ကဲ. .. သြားေတာ့"

ကိုေထြး၊ ကိုပိုႏွင့္ ကိုညိဳေလးတုိ႔ကုိ အိပ္ယာေပၚတင္ေပးလုိက္သည္။ သူတို႔အိပ္ခ်ိန္မွန္း

သိၾကသည္။

"အိပ္ယာႏုိးမွ ဂခ်ားမယ္"

ကိုပိုေျပာရင္း မ်က္စိမွိတ္ထားသည္။

စေကာထဲ ဆန္ထည့္ၿပီး မခင္သစ္ ထုိင္ေနသည္။ ကိုဦးေျပာသမွ် စကားလံုး နည္းနည္းကို

အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ စဥ္းစားမိသည္။ အတည္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အေပ်ာ္လား။
အေပ်ာ္လုပ္သင့္သလား။ ဆန္သာေရြးေနသည္။ စပါးလံုးကို မျမင္။ အမဲစက္ကို မေတြ႔။ မိမိမွာ
သားေတြ တစ္ၿပံဳႀကီးႏွင့္။ သူႏွင့္ေမြးထားျခင္း။ လက္က ဆန္ေစ့ေတြကို ထုိးဆြေနမိသည္။ သူဒီလုိ
လုပ္သင့္သလား။ ကိုဘသိန္း ဒီလုိလုပ္သင့္သလားဟု ေတြးရင္း မ်က္ရည္က်လာသည္။ တန္းေပၚမွ
စြပ္က်ယ္စုတ္ကိုယူၿပီး ႏွာရည္ႏွင့္ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္လုိက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို
တင္းတင္းေစ့ထားလုိက္သည္။ မိမိ လုိက္မသြားလို႔လား။ အင္း... မလုိက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္
မလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုယ္ပာြ းေတြ တစ္ၿပံဳႀကီးကို မိမိေကၽြးေနရသည္။ ေမြးေနရသည္။
ျပဳစုေနရသည္။ ဝမ္းနည္းေၾကကြလ
ဲ ုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ယခုလည္း ေနာက္တစ္ေယာက္ ဗိုက္ထမ
ဲ ွာ
ရွိေနသည္။ ကိုဘသိန္းႏွင့္ ရသည့္ဗုိက္။ မိမိဘယ္သူႏွင့္မွ သြားမကျမင္း။ သူကေတာ့ မခင္သစ္
အံႀကိတ္လုိက္သည္။ ေတာ္. .. ေတာ္. .. ဟိုဒင္းျပဳတဲ့. .. ေယာက္်ားဟု က်ိန္ဆဲလုိက္သည္။

အေမ့ကို သတိရလုိက္သည္။

typing & pdf - lucky82 98

 mmcybermedia. com

"ဘသိန္းက ေအးပါတယ္ မခင္သစ္ရယ္ ႐ိုးလည္း ႐ိုးပါတယ္။ ညည္းထက္လည္း ၂ ႏွစ္ႀကီးတာ"

"ဟာ... အေမကလည္း ကၽန

ြ ္ေတာ္မယူခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့. .."

မခင္သစ္ စကားျဖတ္ထားသည္။ ရွက္တာလည္း ပါသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မယံုၾကည္တာလည္း

ပါသည္။

"ဘာျပဳလို႔လဲ အေမတုိ႔ေသသြာရင္ ညည္းတစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဘသိန္းက ညည္းအေပၚ

ေမတၱာထားရွာပါတယ္"

အေမ့အေျပာကေတာ့ ေခ်ာေနသည္။ ကိုဘသိန္းကို မခင္သစ္ သိသည္။ မႏၲေလးသား။

သူ႔မိဘညီအစ္ကိုေတြႏွင့္ လာလာလည္သည္။ မိမိကေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာပဲ ေနပါသည္။ မိဘေတြ
ခင္မင္ရင္းႏွီးၾကသည္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ ၅ ေယာက္မွ အလယ္လူျဖစ္သည္။

"ညည္းအေဖလည္း သေဘာတူတယ္ ခင္သစ္။ ဘသိန္း မိဘေတြလည္း သေဘာတူထားၾကတယ္"

"အေမရာ... ကၽြန္ေတာ့္လုိလူကို သေဘာက်တယ္ဆုိတာ လူကို သေဘာက်တာ ဟုတ္ရ႕ဲ လားဗ်ာ"

မခင္သစ္အေမးေၾကာင့္ ေဒၚေအးဘံု မ်က္ႏွာပ်က္သြားရွာသည္။ သည္သမီးက ေျပာစရာရွိ

အားမနာတတ္။ ရွင္းရွင္းေျပာတတ္သည္။

"ညည္းႏွယ္ေအ..."

ေဒၚေအးဘံု ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ။ ေမတၱာ က႐ုဏာေတာ့ ထားရွာမွာပါဟု ေတြးသည္။ ခင္သစ္

႐ုပ္ေလးကလည္း သန္႔ျပန္႔ပါသည္။ ႏုႏုညက္ညက္ ရွိသည္။ မိမိကလည္း
အိမ္ေထာင္ျပဳေစခ်င္သည္မဟုတ္။ ေရရွည္ေတြးလို႔သာ တုိက္တြန္းရသည္။ မိဘေတြ
စကားစရသည္။ သည္သမီးတစ္ေကာင္ႂကြက္။ မိမိတို႔ေသလွ်င္ တစ္မ်က္ႏွာထဲ။ ဘာလုပ္လုိ႔
လုပ္ရမည္ကို သိမည္မဟုတ္။

"ပစၥည္းမက္လုိ႔ ေနမွာပါ အေမရာ..."

မခင္သစ္ေျပာလုိက္သည္။ သည္လုိပဲ ျဖစ္ရမည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ မခင္သစ္ စကားေၾကာင့္

ေဒၚေအးဘံုလန္႔သာြ းသည္။

"ေအးေလ... ညည္းအတြက္ ရွိပစၥည္းအကုန္ပဲ ဥစၥာ။ မက္လည္း မက္ေပါ့။ ေမတၱာလည္း

ထားပါတယ္ ခင္သစ္ရယ္. .. တလြမ
ဲ ေတြးစမ္းပါနဲ႔. .."

ေဒၚေအးဘံု ဟန္႔တားလိုက္သည္။ ပစၥည္းမက္တယ္ဆိုလည္း မက္ခ်င္စရာ။ မိမိတို႔

ခ်မ္းသာျပည့္စံုေၾကာင္း လူတုိင္းသိသည္။ ရြာေထာင္ရသာႀကီး(ရြာသာႀကီး) ဒေဂါင္ေတာင္ဘက္
တစ္ေၾကာ လယ္ေတြ လက္ညႇိဳးထုိးမလြဲ။ လယ္ဧက ေထာင္ေက်ာ္ရွိသည္။ လယ္ႏွင့္ယာႏွင့္

typing & pdf - lucky82 99

 mmcybermedia. com

ဆက္မိေတာ့ လယ္သမား ယာသမားတုိ႔အတြက္ ဝယ္ျခမ္းစရာ ကုန္စံုဆုိင္ေလး

ဖြင့္ထားေသးသည္။ စပါးေပၚေပး၊ ကိုင္းေပၚေပး။ မိမိလယ္သမားေတြခ်ည္း။ ကိုင္းသမားေတြခ်ည္း။
ဒီျပင္ဆုိင္မဝယ္ မိမိဆီမွာပဲ ဝယ္သည္။ ဤသည္တုိ႔မွာ ရွိသမွ် မိမိေငြခ်ည္းလို ျဖစ္ေနသည္။
ေရႊေပါင္ခ်င္လည္း မိမိဆီ၊ ေငြေခ်းလွ်င္လည္း မိမိကပဲ ထုတ္ေခ်း။ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစားေတြ
မ်ားသည္။

မိမိတို႔တစ္သက္မဟုတ္ ခင္သစ္တစ္သက္ စားကုန္ဖုိ႔ သံုးကုန္ဖုိ႔ မရွိဟု ေဒၚေအးဘံု

တြက္ထားသည္။ သည္လုိမွလည္း ျဖစ္မည္။ ခင္သစ္ မ်က္ႏွာငယ္မွာစုိးသည္။ သည္သမီး
ဒုကၡေရာက္လုိ႔ မျဖစ္။ ဘသိန္းလည္း ေတာ္ပါသည္။ အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ အထက္တန္းေက်ာင္း
တက္ေနသည္။ ျဖဴျဖဴစင္စင္ႏွင့္ လူပံုသန္႔သည္။ ႐ုိးသားသည္။ ခင္သစ္ကို ပစၥည္းမက္႐ံုႏွင့္
လုိခ်င္တယ္ ေျပာလုိ႔မရ။ သူ႔မိဘေတြလည္း ျပည့္စံုသည္။ တုိက္ႏွင့္တာႏွင့္ ေနႏုိင္ၾကသည္။
ကုန္သည္ပစ
ဲြ ားျဖစ္သည္။ က႐ုဏာထားတာျဖစ္မည္။ သည္က႐ုဏာတရားကိုပဲ
မိမိသေဘာက်သည္။ ခင္သစ္အေပၚ ေမတၱာထား႐ံုႏွင့္ မရ။ က႐ုဏာတရားေလးပါ ထားသူမွ
ျဖစ္မည္။

"ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထလ
ဲ ည္း ျဖစ္ပါတယ္ အေမရာ။ ေတာ္ၾကာမွ ေဆးအတြက္
ေလးေနပါ့မယ္"

"ဘာမွ ေလးစရာမရွိဘူး။ လူႀကီးေတြစီစဥ္တာ ဘသိန္းကလည္း နာခံတယ္။ ညည္းလည္း

ျမင္ေတြ႔ေနတာပဲ။ မျမင္မေတြ႔ဘဲ ယူရမွာမွ မဟုတ္တာ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘာမွ
အျပစ္ေျပာေနစရာ မလုိပါဘူးေအ..."

မခင္သစ္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔ ရွိၿပီ။ ေဒၚေအးဘံု စိတ္ခ်ခ်င္သည္။ သူ႔အေဖကလည္း

သေဘာတူထားသည္။

"ေနပါဦး... အေမရာ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ရွိပါေသးတယ္ဗ်ာ။ ကိုယ့္ဖာသာ ေအးေအး

ေနစမ္းပါရေစ... အေမ့လူကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္ပါဦးမယ္"

"ဟဲ့. .. ဘာေမးမွာတုန္း"

"ေအာ္. .."

ၿပံဳးရယ္လွ်က္. ..

"ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္ေမတၱာရွိတာလား ေမးရမွာေပါ့. .. အေမရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္လုိ ဒုကၡိတကို

တကယ္ေမတၱာမရွိဘဲ ယူရင္ တစ္သက္လံုး ကၽြန္ေတာ္ပဲ ဒုကၡေရာက္မယ့္ဟာ..."

typing & pdf - lucky82 100

 mmcybermedia. com

ဟု ေျပာေတာ့ ေဒၚေအးဘံု မခင္သစ္ကို ေငးၾကည့္မိသည္။ ေအာ္. .. ဒီသမီးေလး

သနားစရာေလးဟု မ်က္ရည္ဝဲခ့ရ
ဲ သည္။ ေမြးစဥ္က အေကာင္း။ ဘာအျပစ္အနာအဆာမွမရွိ။ ၃
ႏွစ္သမီးေရာက္မွ ဖ်ားသည္။ အဖ်ားႀကီးလြန္းေသာေၾကာင့္ သူငယ္နာအေၾကာတက္ရင္း
ညာေျခေထာက္ တစ္ဖက္ ေကြးေကာက္သြားရွာသည္။ ကိုစံခ စိတ္ပူလုိက္ပံု ျပန္မေတြးခ်င္။

"မင္းကြာ... မင္းကြာ... ဘယ္လုိျဖစ္ရတာလဲ။ ငါ့သမီးေလး ျဖစ္ရေလ... ေခၚ... ေခၚ...

အေကာင္းဆုံး ေဆးဆရာေတြ ေခၚ..."

ေခၚပါသည္။ ျမန္မာဆရာ၊ အဂၤလိပ္ဆရာ၊ ေဆးတုိက္ေဆးေကၽြးေဆးထုိး ဘယ္လုိမွမရ။

ဒူးေခါက္ခက
ြ ္ေကြး၍ ေျခဖဝါးေလးမ်ား ကုပ္ဆင္းေနသည္။

လက္ႏွိပ္ဆရာေခၚႏွိပ္သည္။ တစ္ေယာက္မေကာင္း တစ္ေယာက္ေျပာင္း။ ပုဏၰားလက္ႏွိပ္ဆရာကို

အိမ္ေခၚသြားသည္။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္။ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္မဟုတ္။ အိမ္မွာ သူတုိ႔ဘာသာဘာဝ
ခ်က္ျပဳတ္စားဖုိ႔ ေနရာေပး၊ ဆန္ဆီေပး၊ ႏွိပ္ခေပးၿပီး ေခၚထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေန႔စဥ္ႏွိပ္။ ၅ ႏွစ္တိတိ
ႏွိပ္ေပးသည္။

ခင္သစ္၏ ဝဋ္နာ ကံနာဟုသာ သေဘာထားရေတာ့သည္။ ဒူးေလးေကြး ေျခဖ်ားေလးေရာ

ေျခဖမုိးပါ ကုပ္ဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ႀကီးလာရရွာသည္။ ဦးစံခေရာ ေဒၚေအးဘံုပါ သမီးေလး
လမ္းေလွ်ာက္တာ ျမင္တုိင္း တိတ္တိတ္ေလး ႀကိတ္ေဆြးၾကရသည္။ ျပန္မေကာင္းႏိုင္ေတာ့။
သည္ဘဝေလးႏွင့္ တစ္သက္လံုး ေနရေတာ့မည္။ ေက်ာင္းသြားလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ
ကုန္းကာကြက္ကာ ဇြႏ
ဲ ွင့္လမ္းေလွ်ာက္ရွာသည္။ ျမင္ရခ်က္ မသက္သာ။ ၄-၅ တန္းေရာက္ေတာ့
အပ်ဳိေပါက္ေလး ျဖစ္လာၿပီ။ ေက်ာင္းထြက္ခုိင္းလုိက္ရသည္။ ေသစာရွင္စာ တတ္လွ်င္ ေတာ္ၿပီ။
သြားရ လာရ ျမင္ရတာ စိတ္မေကာင္း။ ျမင္းလွည္းႏွင့္သြားခုိုင္းေတာ့လည္း မသြားခ်င္။
ငယ္ေသးေတာ့ က်ရာဘဝမွာ ေပ်ာ္ေနသည္။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္ဇာတိမို႔ ဘယ္သူမွ မကဲ့ရဲ႕။
ေနသာပါသည္။ အိမ္မွာ အသက္ သိပ္မကြာလွေသာ အေဒၚတစ္ေယာက္
အေဖာ္ေခၚထားေပးသည္။ ခင္သစ္ ေက်ာင္းထြက္ေတာ့ သူပါထြက္ရသည္။ မသန္းက်င္မွာ
မခင္သစ္ႏွင့္ အတူေန အတူစား အတူအိပ္ အေဖာ္လုပ္ရသည္။ ေဒၚေအးဘံု၏ ညီအစ္မ
တစ္ဝမ္းကြမ
ဲ ုိ႔ မခင္သစ္ အေဒၚေတာ္သည္။ ဒီျပင္ေဆြနီးမ်ဳိးစပ္ေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္။ မခင္သစ္ႏွင့္
အေဖာ္လုပ္ၾက ဝုိင္းကူၾကႏွင့္ လာေနသူေတြ ရွိပါသည္။ ရင္းခ်ာသူေတာ့ မရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္
ေဒၚေအးဘံု စိတ္မခ်ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္ခ်လုိက္လွ်င္ေတာ့ ခင္သစ္ေနာင္ေရးေရာ
စီးပြားေရးအတြက္ပါ မပူရေတာ့။

"ငါ့သမီး စိတ္ဆင္းရဲလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးေနာ္ ေအးဘံု"

typing & pdf - lucky82 101

 mmcybermedia. com

ဟု ဦးစံခ ယတိျပတ္ေျပာသည္။

ကိုဘသိန္းကို မခင္သစ္ေမးျဖစ္သည္။

"ခင္ဗ်ား... ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမတၱာရွိလို႔ လက္ထပ္မွာလား"

အေမးရဲသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း စုိးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ ေမးရမွန္း ကိုဘသိန္းနားလည္ပါသည္။

ေတ့ေတ့တင္တင္ ေမးခံရေသာေၾကာင့္ သူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္တာေတာ့ အမွန္။

"မင္းက ဒီေျခက်ဳိးမေလးကို ယူမယ္ဟုတ္လား ဘသိန္း"

ဟု သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမးၾကတုန္းက ကိုဘသိန္း ရယ္ေမာခဲ့ဖူးသည္။

"႐ုပ္ေလးေတာ့ လွပါတယ္။ မင္းကြာ... တစ္သက္လံုး ဒုကၡိတနဲ႔ ေပါင္းရမွာေနာ္"

သတိေပးသူက ေပးသည္။ မိဘေတြက သေဘာတူၾကသလုိ မိမိကိုယ္တုိင္လည္း

သေဘာက်ပါသည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ႐ုပ္ရည္ေလးႏွင့္ သနားစရာ ေကာင္းသည္။
သနားက႐ုဏာတရားႏွင့္ မခင္သစ္ကို အေဖတို႔ အေမတုိ႔ သေဘာတူေတာ့
မိမိေခါင္းၿငိမ့္လုိက္သည္။ ဒါကို သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဝဖန္ၾက၊ ဟားခ်င္သလုိ ေျပာဆုိၾကသည္။
ကိုဘသိန္း စိတ္ညစ္သာြ းသည္။ ဒီေကာင္ေတြ ဘယ္လုိခံစားၾကသည္မသိ။ မိမိကေတာ့ သနား
က႐ုဏာႏွင့္ ခံစားသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စိတ္ကူးခ်င္း မတူႏုိင္။ မိမိဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္
မိမိေပါ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္. ..

"ေမတၱာတရားေရာ... က႐ုဏာတရားေရာထားလုိ႔ေပါ့. .. မခင္သစ္ရယ္. .. ဘာျပဳလုိ႔လဲ"

ဟု ျပန္ေျဖရသည္။

"မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမ သေဘာတူတယ္ဆုိလုိ႔ ခင္ဗ်ားသေဘာလည္း ေမးၾကည့္ရတာေလ။

ေတာ္ၾကာမွ အ႐ုိးမ်ားတယ္ ေခ်းခါးတယ္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ဗ်"

မခင္သစ္ အေျပာပြင့္လင္းပါသည္။ ဒန္းေပၚမွာ မခင္သစ္ ထုိင္ေနသည္။ စကၠဴပန္း႐ံုေအာက္က

ခံုတန္းမွာ ကိုဘသိန္း ထုိင္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္က ေျခက်ဳိးဒုကၡိတေနာ္။ မယူခင္ကတည္းက စဥ္းစား ကိုဘသိန္းရဲ႕။

တစ္သက္လံုးဆုိေတာ့ အခ်ိန္ေတြကလည္း အၾကာႀကီး"

မန္က်ည္းပင္ႀကီးမွာ ေဝဆာႀကီးမားလွသည္။ မန္က်ည္းပင္ရိပ္ေၾကာင့္ ဒန္းေပၚမွာ ေနမထုိး။

တြဲေလာင္းက်ေနေသာ မန္က်ည္းသီးေတာင့္ေလးမ်ားကို မခင္သစ္ ေမာ္ၾကည့္ရင္း ေျပာေနသည္။

typing & pdf - lucky82 102

 mmcybermedia. com

သူမ စဥ္းစားႏုိင္သမွ် ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိဘဝ ေရႊမရွား၊ ေငြမရွား၊ စားဖို႔ေနဖုိ႔ အသင့္။

အေႁခြအရံလည္း မ်ားသည္။ ေဆြနီးမ်ဳိးစပ္ေတြ သူစိမ္းေတြ အျပည့္ရွိသည္။

"က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္လည္း သေဘာတူထားၿပီးသားပါ မခင္သစ္ရဲ႕"

ကိုဘသိန္း ဝန္ခံပါသည္။ ထုိစကားေၾကာင့္ မခင္သစ္ ၿပံဳးေနသည္။ ေျမျပင္ေပၚ ေျခေထာက္ခ်ၿပီး

ဒန္းလႊဲသည္။ သူမေျခေထာက္မွာ ေရႊေျခက်င္း ဝတ္ထားသည္။ ေရႊေျခက်င္းႏွင့္ ေျခက်ဳိးမေလးကို
ကိုဘသိန္း ေငးၾကည့္ေနသည္။ သူမဘဝ ျပည့္စံုသမွ် လွ်ံေတာင္ေနသည္။ အပူအပင္
အေၾကာင့္အက် လံုးဝမရွိ။

ဒါဆုိ မခင္သစ္မွာ ေျပာစရာမရွိ။ မိမိလို ဒုကၡိတကို သေဘာက်သည္ဟု ကိုယ္တုိင္ ေျပာမွျဖင့္

ေနာက္ထပ္ ေစာဒကတက္စရာ မရွိေတာ့။ တစ္ေယာက္တည္း သမီးမုိ႔ ေမြးခ်င္းမရွိ။ ဒီ. ..
ကုိဘသိန္းပဲ အားကိုးရမည္။ အေဖတုိ႔ အေမတုိ႔ သေဘာတူထားသည္။ မိသားဘသားပီပီ
ေတာင္းရမ္းယူမည္။ ၿပီးေရာေပါ့ေလဟု မခင္သစ္ေတြးပါသည္။ ဒုကၡိတမွန္း သိထားရက္ႏွင့္
ယူမည္ဆုိေတာ့လည္း ကိုဘသိန္း ေမတၱာေစတနာကို မခင္သစ္ အထင္ႀကီးရသည္။ ေအးေလ...။

ဆန္ေစ့ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း မခင္သစ္ ေဒါသႀကီးလာသည္။ ၾကာသြားလို႔ထင္သည္။ ေျပာခဲ့သမွ်

ႏွစ္ေတြၾကာလုိ႔ ေမ့သာြ းၿပီ။ မိမိလည္း ကေလးေတြေမြးရလြန္းလို႔ ပုိၿပီး ခ်ည့္နဲ႔လာၿပီထင္သည္။
ခုလည္း ဗုိက္ထမ
ဲ ွာ တစ္ေယာက္ လႈပ္ေတာင္လႈပ္ေနၿပီ။

အေမရယ္ လာၾကည့္ပါဦးဟု တီးတုိးေရရြတ္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ အေမ မၾကည့္ႏုိင္မွန္း မခင္သစ္

သိပါသည္။ မခင္သစ္တုိ႔ လက္မထပ္ခင္ကတည္းက အေမကြယ္လြန္ခဲ့သည္။

ဒုတိယကမာၻစစ္ျဖစ္ေတာ့ မခင္သစ္တုိ႔ ဘုမသိ ဘမသိ ေျပးပုန္းၾကရသည္။

စစ္ကိုင္းေတာင္႐ုိးတစ္ေလွ်ာက္ နီးစပ္ရာ ေခ်ာင္ေတြမွာ ခုိၾကရသည္။ ကိုးကြယ္ေသာ
ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားရွိရာ ေက်ာင္းမွာ မိသားစု ေရႊ႕ေနၾကရသည္။ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ုိးက
ေအးခ်မ္းပါသည္။ ဘုရားရိပ္မွာ တရားရိပ္မွာ ဆုိးဆိုးဝါးဝါး စစ္ေဘးဒဏ္ကို မခံရဘဲ
ေက်ာ္လန
ြ ္ခ့ၾဲ ကသည္။

typing & pdf - lucky82 103

 mmcybermedia. com

သို႔ေသာ္ မခင္သစ္ ဖခင္ႀကီးမွာ စစ္ကိုင္းေရဆိပ္မွာ ေရဆင္းခ်ဳိးရင္း ေရနစ္ေသဆံုးရွာသည္။

အေလာင္းကိုပင္ ျပန္မေတြ႔ရေတာ့။

"ရွာၾကပါ... ရွာၾကပါ... ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္"

ဟု ေဒၚေအးဘံု ရွာေဖြေလသည္။ ေလွေတြပိုက္ေတြႏွင့္ ဆြဲ၍ ရွာၾကေသာ္လည္း ျပန္မေတြ႔ေတာ။

ဦးစံခသည္ သူရွာေဖြခ့ေ
ဲ သာ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားကို ဇနီးႏွင့္သမီးအတြက္ ထားခဲ့ၿပီး လူ႔ေလာကမွ
ထာဝစဥ္ ထြက္ခာြ သြားေလသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အျဖစ္ဆုိးေၾကာင့္ ေဒၚေအးဘံု ေျဖမဆည္
ျဖစ္ရသည္။

"မခင္သစ္ရယ္ အေမ မေျဖႏုိင္ပါဘူး"

ဟု တတြတ္တတ
ြ ္ ေျပာရင္း ေန႔စဥ္လုိလုိ ငိုရွာသည္။ ခႏၶာကိုယ္ေဝဒနာ စိတ္ေဝဒနာတုိ႔ စုေပါင္းၿပီး
ဦးစံခႏွင့္ ၃ လေလာက္ ျခားၿပီး ေဒၚေအးဘံု ဆံုးသည္။

"အေမေရ... အေမရဲ႕... အေဖ့ေနာက္လုိက္သြားၿပီလား... ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထပ

ဲ ဲ
ထားရက္တာလား..."

ဟု ႀကံဳးေအာ္ရင္း မခင္သစ္ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစြာ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေလသည္။ သူမတစ္ေယာက္ထဲ

က်န္ရစ္တာ အမွန္ပင္။ အေမ့. .. အေဖ အဖုိးတစ္ေယာက္သာ ရွိေတာ့သည္။ အဖုိးကို
အေမျပဳစုခ့သ
ဲ ည္။ သို႔ေသာ္ အဖုိးမွာ အဖြားမိေထြးတစ္ေယာက္ ရွိေလသည္။

အိမ္ေထာင္ဦးစီး လူႀကီးမိဘမရွိေတာ့ေသာ ဘဝတြင္ မခင္သစ္ အားငယ္ရသည္။ ေခ်ာင္မွာပင္

အေမ့ကို သၿဂႋဳဟ္ရသည္။ အေဖႏွင့္အေမသည္ ၃ လျခားၿပီး စစ္ဒဏ္ေရွာင္ရင္း မခင္သစ္ကို
စြန္႔သြားၾကေလသည္။

ေရႊေပါင္ ေငြေခ်း အတြင္းပစၥည္းမွန္သမွ် မခင္သစ္ကို အေမအပ္သြားသည္။

"ခင္သစ္ ေရႊေတြ လက္ဝတ္လက္စားေတြကိုလည္း ေခါင္းအံုးထဲမွာ အေမထည့္ထားတယ္ေနာ္။

သည္ေခါင္းအံုးကို ယူထား"

ေလးလံလွေသာ မႈိ႕ေခါင္းအံုးႀကီးကို မခင္သစ္လက္သုိ႔ အေမအပ္သည္။ ၂ လအတြင္း

ပိန္ခ်ဳံးသြားေသာ အေမ့ကို ၾကည့္ၿပီး မခင္သစ္ မ်က္ရည္က်သည္။

typing & pdf - lucky82 104

 mmcybermedia. com

"မငိုနဲ႔ ခင္သစ္။ အေမမေနရေတာ့ဘူး။ လိမ္လိမ္မာမာေနရစ္ေနာ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ လက္ဝတ္

လက္စားေတြကို ကိုယ္န႔မ
ဲ ကြာထား။ ဟုတ္လား။ အေမခ်ဳပ္ေပးတဲ့ ေဘာ္လီအက်ႌအိတ္ေတြထမ
ဲ ွာ
ထည့္ထားရဲ႕လား"

"ထည့္ထားတယ္ အေမ..."

"ေအး... ေအး၊ ေခတ္ႀကီးက လူေတြကို ယံုလုိ႔မရေတာ့ဘူးေနာ္။ သတိထား"

အေမမွိန္းေနသည္။ အေမ့အသက္ ဘာမွမႀကီးေသး။ မိမိပင္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္မျပည့္ေသး။ မိမိအား

စြန္႔ခြာလုဆဲဆဲ အေမ့ကိုၾကည့္ရင္း မခင္သစ္ ေၾကကြဲရသည္။ မသန္းက်င္မွာ အေမ့ေျခရင္းတြင္
တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ငိုေနသည္။ သူမသည္ မိမိႏွင့္အတူေန အတူစားၿပီး အေမ့အရိပ္ခုိရင္း ႀကီးျပင္းလာသူ
ျဖစ္သည္။ ေခါင္းအံုးႀကီးကို ဖက္ထားလွ်က္ႏွင့္ မခင္သစ္ ငိုေနသည္။

အေမဆံုးေတာ့ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း အကူအညီျဖင့္ အသုဘခ်ရသည္။ ကိုဘသိန္း မိဘေတြလည္း

လာသည္။ သူတို႔လည္း စစ္ေျပးရင္း စစ္ကိုင္းေခ်ာင္တြင္ နီးစပ္ရာမွာ ေနၾကသည္။

၄-၅ လရွိေတာ့ ကိုဘသိန္းႏွင့္ လက္ထပ္ေပးဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ မိဘေတြ စီစဥ္ခဲ့ၿပီးမို႔ မခင္သစ္

မျငင္းပါ။ မိမိမွာ အားကိုးအားထားလည္း မရွိ။ ပစၥည္းေတြလယ္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ဖုိ႔ လုိေလသည္။
မိမိတစ္ေယာက္ထႏ
ဲ ွင့္ ဘယ္လုိမွမျဖစ္ႏိုင္။

လက္ထပ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ မခင္သစ္ ျပႆနာတက္သည္။ လက္ဝတ္လက္စားေတြ ဝတ္ဖုိ႔

အဖြားမိေထြးက သတိေပးသည္။ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ုိးကေခ်ာင္မွာ မဂၤေဆာင္ျခင္းျဖစ္ေပမယ့္
ရွိပစၥည္းေတာ့ ထုတ္ဝတ္ရသည္။ မခင္သစ္၏ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ကို ရတနာႏွင့္ ဖံုးလႊမ္းဖုိ႔ အဖြားမိေထြး
စိတ္ကူးပါသည္။ ငယ္ရယ
ြ ္သူမုိ႔ မခင္သစ္လည္း ဝတ္ခ်င္သည္။ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိသည္။
မိမိဘဝႏွင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝျခင္းကို သိေတာ့သိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျပခ်င္ေသးသည္။
နည္းနည္းေတာ့ ႂကြားဝါခ်င္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေမေပးခဲ့ေသာ ေခါင္းအံုးႀကီးကို ခ်ဳပ္႐ုိးေျဖသည္။
အနီးတြင္ မည္သူမွ်မရွိ။ မသန္းက်င္မွာ အေမဆံုးၿပီး မၾကာမီ မခင္သစ္ႏွင့္ မေနေတာ့ဘဲ
သူမေဆြမ်ဳိးမ်ားရွိရာ ေခ်ာင္ကို ေျပာင္းသြားသည္။ မခင္သစ္ သိပါသည္။ မသန္းက်င္ကို
အေမဆင္ထားေသာ ႀကိဳးတစ္ကံုး၊ လက္ေကာက္ ၃ ရံႏွင့္ လက္စြပ္၊ နားကပ္တုိ႔ကို အၿပီးအပိုင္
ေပးလုိက္သည္။ မိမိပိုင္ထမ
ဲ ွ ေရႊဘီးကုပ္ေလးတစ္ေခ်ာင္းကို သီးသန္႔ေပးလုိက္သည္။
တုိးတိုးေဖာ္လည္း မလုိေတာ့ပါဘူးဟု မခင္သစ္ ေတြးမိပါသည္။ ကိုဘသိန္းႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးလွ်င္
မသန္းက်င္ အေနခက္မည္။ ေခါင္းအံုးခ်ဳပ္႐ိုးမ်ားကို ကပ္ေၾကးႏွင့္ ထုိးျဖတ္ေနသည္။

typing & pdf - lucky82 105

 mmcybermedia. com

အလ်ားဘက္မွ ထုိးျဖတ္ၿပီး အသစ္စက္စက္ လဲမႈိ႕မ်ားအတြင္း လက္ႏႈိက္လုိက္သည္။ မခင္သစ္

မ်က္ေမွာင္ကုတ္မိသည္။ လဲမႈိ႕မ်ားအတြင္းမွ ပင္နီၾကမ္းႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားေသာ အိတ္မ်ားကို
ဆြဲထုတ္လုိက္သည္။ ဘုရား... ဘုရား...

အေမထားရစ္ေသာ ေရႊထည္ပစၥည္းမွန္သမွ် အိတ္ကေလးမ်ားထဲတြင္ အျပည့္ရွိေနရမည္။ ယခု

အိတ္တစ္လံုးမွာ တစ္ခုႏွစ္ခုႏွင့္ ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ားသာ ရွိေနသည္။ ျမတ္စြာဘုရား... မခင္သစ္
ဘုရား တ မိသည္။ ေထာ့က်ဳိးျဖစ္ေနေသာ ေျခေထာက္ကိုမွ အားမနာ။ လွ်င္ျမန္ေသာ အဟုန္ျဖင့္
ေျပးဆင္းလာခဲ့သည္။ ေျမလမ္းႏွင့္ ဂဝံေက်ာက္ေတြကို မည္သုိ႔ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့သည္မသိ။
မိမိေနေသာ ရတနာေခ်ာင္ႏွင့္ အေတာ္လွမ္းသည့္ ၿမိဳင္လွေခ်ာင္ကို ခဏေလးႏွင့္
ေရာက္လာသည္။

"ဟဲ့. .. သန္းက်င္. .. ဟဲ့. .. သန္းက်င္"

မခင္သစ္ ေဒါသေတြ ငယ္ထိပ္ေရာက္ေနသည္။ စူးရွေသာ အသံႏွင့္ အရပ္ပတ္ဝန္းက်င္

မ်က္လံုးေဝ့ၾကည့္သည္။ ဘယ္မွာလဲ သန္းက်င္. .. ညည္းကလြဲရင္ ဒီပစၥည္းေတြ ဘယ္သူမွ
မယူႏိုင္ဘူး။ သိလည္း မသိၾကဘူး။ အေမေသခါနီးတြင္ ဒီေခါင္းအံုးကို မိမိအားျပသည္။ အပ္သည္။
ထုိအခ်ိန္က အေမ့ေျခရင္းမွာ ေခါင္းဆုိက္ရင္း သန္းက်င္ငိုေနသည္။ အေမရယ္ မိမိရယ္
သန္းက်င္ရယ္ ဒါပဲရွိသည္။ က်န္အမ်ဳိးအေဆြ ဘယ္သူမွမရွိ။ အေမအားလံုးကို
အေဝးသြားခုိင္းထားသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိမိႏွင့္အတူေန အတူႀကီးလာသည့္
သန္းက်င္တစ္ေယာက္သာ အခန္းထဲမွာရွိသည္။ ပစၥည္းေတြျပေတာ့ သူမလည္း ျမင္သည္။
ေရႊထည္ေတြခ်ည္း အေမသီးသန္႔ ထားျခင္းျဖစ္သည္။ စိန္ႏွင့္ေက်ာက္ပါသည့္ အထည္ေတြက
မိမိေခၽြးခံအက်ႌမွာ အိတ္ေတြထပ္ၿပီး ထည့္ခုိင္းထားသည္။ အေမ့အက်ႌထဲ ထည့္ထားသည့္
ပစၥည္းေတြ လြယ္ပိုးရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရသည္။ ယခုေတာ့ အေမ အေျမာ္အျမင္မွန္ေပသည္။
ေရႊထည္ေငြထည္ မရွိေတာ့။ သန္းက်င္ခုိးၿပီး ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ အစားထုိးထားသည္။

အတြင္းခန္းထဲမွ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းႏွင့္ ထြက္လာေသာ သန္းက်င္ကို ျမင္လုိက္သည္ႏွင့္. ..

"ဟဲ့. .. သူခုိးမ... ငါ့ပစၥည္းေတြကို ညည္းခုိးထားၿပီေပါ့ဟုတ္လား... သူခုိးမ... ကဲဟာ"

"ျဖန္း... ျဖန္း..."

"ကဲ. .. ဟာ"

"ျဖန္း... ျဖန္း..."

typing & pdf - lucky82 106

 mmcybermedia. com

"ခုိးအံုး... ခုိးအံုး..."

"ျဖန္း... ျဖန္း..."

ေဒါသထြက္ေနေသာ မခင္သစ္၏ လက္ဖဝါးသည္ သန္းက်င္ပါးေပၚသို႔ အရွိန္ျပင္းစြာ

တျဖန္းျဖန္းႏွင့္ က်ေနေလသည္။

"ငါ့လုိ အက်ဳိးမဆီကေတာင္ ညည္းခုိးရက္တယ္ေနာ္။ ခုိးရက္တယ္ ညည္းကိုလည္း အျပည့္အစံု

ေပးရက္န႔ဲ"

ဟု ေအာ္ဟစ္ေျပာေနမိသည္။ မသန္းက်င္ကား မလႈပ္။ ငုတ္တုတ္ခံေနသည္။ ဝန္လည္း မခံ။

ျငင္းလည္း မျငင္း။ အမွန္ေတာ့ ဝန္ခံစရာလည္း မလုိ။ မခင္သစ္ အလုိလုိသိေနသည္။ တျခားသူ
ဘယ္သူမွ မျဖစ္ႏုိင္။ မသန္းက်င္မွ တပါး သူတစ္ပါး ခုိးႏိုင္သူမရွိ။ အေမ့တူမ သစၥာဖ်က္ေလသည္။
မိမိအေပၚလည္း ရက္စက္ေလသည္ဟု ဝမ္းနည္း ေဒါသထြက္ရသည္။ အေဖႏွင့္ အေမ
မရွိေတာ့သည့္ေနာက္ မိမိႏွင့္သံေယာဇဥ္အရွိဆံုး အတူေနလာသည့္ မသန္းက်င္ေတာင္ မိမိအေပၚ
သနားက႐ုဏာႏွင့္ ညႇာတာျခင္းမရွိ။ မိမိပစၥည္း ခုိးရက္ေလသည္ဟု ဝမ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းလည္း
ျဖစ္ေနရသည္။ အားကိုးရာမဲ့လည္း ခံစားရသည္။ မခင္သစ္ ခ်ဳံးပြဲခ် ငုိေႂကြးရင္း ၿမိဳင္လွေခ်ာင္မွ
ဆင္းေျပးလာခဲ့သည္။ မသန္းက်င္ကား အေမေပးခဲ့သည့္ အတြင္းပစၥည္း ေရႊသား
လက္ဝတ္လက္စားမ်ဳိးစံု တစ္ပိႆာခန္႔ကို အပိုင္စီး ခုိးယူလုိက္ၿပီျဖစ္သည္။ သူခုိးကို သိသည္။
ျပန္ေတာင္းရမွန္း မခင္သစ္နားမလည္။ ႀကီးသူေတြကလည္း ျပန္လည္ေတာင္းရန္ သင့္ေၾကာင္း
ေပးသင့္ေၾကာင္း ဦးစီးေဆာင္ရက
ြ ္ေပးသူ မရွိခဲ့။ အေတြ႔အႀကံဳ ႏုနယ္ငယ္ရယ
ြ ္ေသာ မခင္သစ္သည္
မိမိ၏ ပစၥည္းခုိးသူကို သိရက္ႏွင့္ ပစၥည္းျပန္မရေတာ့။ လက္က်န္ေရႊထည္ေလး ၄-၅
ဆယ္သားခန္႔ကို အိတ္မ်ားအတြင္းမွ ထုတ္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္သာ က်ႏုိင္ေတာ့သည္။
မခင္သစ္အတြက္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားကို အေဖ အေမတုိ႔ႏွင့္အတူ ေျမျမဳပ္သၿဂႋဳဟ္
လုိက္ရသည္ဟု ခံစားရသည္။ မရွိေတာ့။ အားလံုးမရွိေတာ့။ သြားၾက စိတ္နာသည္။

ဆန္ေရြးရင္း မခင္သစ္ မ်က္ရည္က်ေနသည္။ မိမိႏွင့္ မထုိက္လုိ႔ေပါ့ေလဟု ေျဖေတြး

ေတြးရေသာ္လည္း ျပန္လည္စဥ္းစားမိတုိင္း မ်က္ရည္က်ရသည္။ သည္တုန္းကေတာ့ ကိုဘသိန္း
ရွိေနသည္။ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေနသည္။ အတြင္းပစၥည္းေရႊထည္မရွိေတာ့ေပမယ့္
က်န္ပစၥည္းေတြ ရွိေသးသည္။ လယ္ေတြယာေတြ ရွိေသးသည္။ မိမိေနေသာ တုိက္လည္းရွိသည္။
ပစၥည္းအလံုးစံုႏွင့္ လူပါပံုၿပီး ကိုဘသိန္းကို လက္ထပ္ခဲ့သည္။ ဒုကၡိတေပမယ့္ အမ်ားနည္းတူ
လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏုိင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရသည္။ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ မွီခုိကပ္ရပ္ေနသည့္
ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြကလည္း ရွိေနဆဲ။ စစ္ေအးေတာ့ ရေထာင္(ရြာေထာင္) တုိက္မွာ
ျပန္ေနၾကသည္။ မခင္သစ္ ေယာင္းမေတြပါ ေနၾကသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လူကိုးေယာက္

typing & pdf - lucky82 107

 mmcybermedia. com

ဆယ္ေယာက္စာ အုိးကို မခင္သစ္ အကုန္ခံရသည္။ သည္ၾကားထဲ ကိုဘသိန္း ကုန္ကူးသြားမည္

ဆုိေသာေၾကာင့္ အတြင္းပစၥည္းတခ်ဳိ႕ကို ေရာင္းေပးလုိက္ရသည္။ ျမစ္ႀကီးနားဘက္
ေက်ာက္တူးသြားသည္။ သြားေနက် လူမ်ားႏွင့္ လုိက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကုိဘသိန္းသြားေနစဥ္
ရွိသမွ် အမ်ဳိးအေဆြမ်ားကို မခင္သစ္ ေကၽြးထားရသည္။ အားလံုးထုိင္စား။ လယ္ေတြလည္း
ဖိဖိစီးစီး မလုပ္ႏုိင္။ လံုးဝျပန္မၾကည့္ႏုိင္။ အေဖတို႔ရွိစဥ္ကလို မိမိကို ေလးစားခန္႔ညားၿပီး ထြက္သမွ်
ေပးလိမ့္မည္ဟု မခင္သစ္ မယံုစားပါ။ သို႔ေသာ္ မိမိဘာမွ မတတ္ႏုိင္။ သဒၶါလုိ႔ေပးသေလာက္ေပါ့ဟု
စိတ္ကုိေျဖရသည္။ မိမိမွ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ဘဲဟု ေလာဘကို သတ္ရေလသည္။
လက္ထိလက္ေရာက္ ရင္ခြင္ထပ
ဲ ိုက္မိၿပီး ပစၥည္းေတာင္ ခုိးယူေတာ့ ပါသြားေလသည္။ ေတြးမိတုိင္း
နာပါသည္။

ေယာကၡမမိသားစုကို မႏုိင္ရင္ကာ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးရသည္။ အရင္က အေႁခြအရံေတြႏွင့္ ယခု

မိမိတစ္ဦးတည္း အုိးႀကီးခြက္ၿပဲကို မလုပ္စဖူး။ မခ်က္စဖူး ခ်က္ရသည္။ မ်က္ရည္က်ရင္း ထမင္းအုိး
ငွဲ႔ရသည္။ မႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေမွာက္က်သည့္အခါမ်ဳိးမွာ ကုန္းၿပီး ေအာ္ဟစ္ ငုိယုိခ်င္စိတ္
ေပါက္သည္။ သို႔ေသာ္ မိမိသည္ သူတစ္စိမ္း ေယာကၡမေဆြမ်ဳိးအလယ္မွာ ေရာက္ေနသည္။
အားတင္းထားရသည္။ ခင္သစ္အသံုးမက်ဟု အေျပာမခံႏုိင္။ မိမိ အိမ္မွာလာေနေသာ္လည္း မိမိက
တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သည္။ လင္ညီအစ္မ ကိုဘသိန္းအစ္ကို ကိုဘၿငိမ္း မိန္းမ ဆင့္ဆင့္ကေတာ့
ေဈးဝယ္ေပးပါသည္။

"ေဈးဝယ္ရင္ မမဆင့္ရယ္ တစ္ခါထဲပဲ ခုတ္ထစ္ခုိင္းပါေနာ္။ ခင္သစ္မွာတယ္ေျပာပါ။ ကၽြန္ေတာ္

မခုတ္တတ္ဘူး"

ဟု တီးတုိးေျပာရသည္။ အေဖအေမ့ေက်းဇူးမကင္းသူမ်ားႏွင့္ မိမိကို သိၾကသူမ်ားခ်ည္းျဖစ္သည္။

သိၾကေသာေၾကာင့္ မခင္သစ္ တစ္ေယာက္ မီးဖုိေခ်ာင္ဝင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနရသည္ကို သနားက႐ုဏာ
သက္ၾကရင္း အတင္းလည္းေျပာၾကသည္။ မိဘလက္ထက္က ဒုကၡိတသမီးေလးကို
ေရႊေပၚျမတင္ထားခဲ့သည္ကို လူတုိင္းသိၾကသည္။ စစ္ေဘးဒဏ္ႏွင့္ ေျပးရင္းမိဘဆံုးတာလည္း
သိသည္။ မသန္းက်င္ ပစၥည္းခုိးတာလည္း သိသည္။ ခုိးသူကို သိရက္ႏွင့္ ျပန္မရတာလည္း
သိၾကသည္။ မခင္သစ္ကို သနားၾကသည္။ ကိုဘသိန္းႏွင့္ ယူၾကၿပီး အေျခအေနမပ်က္ေသာ္လည္း
အိမ္ေထာင္ရွင္မ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ဦးစီးရင္း ေယာကၡမေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားကို တစ္ပင္တစ္ပန္း
ျပဳစုေကၽြးေမြးေနတာလည္း ျမင္ၾကသည္။ သူ႔အင္ သူ႔အားေလးႏွင့္ မမွ်ေအာင္ ႐ုန္းကန္ေနရသည္။

"ေအာ္. .. မခင္သစ္ ကံဆုိးတယ္ဟ့ဲ. .."

ဟု ေဒၚေအးဘံုသူငယ္ခ်င္းေတြ ေရရြတ္ၾကသည္။

typing & pdf - lucky82 108

 mmcybermedia. com

ျမစ္ႀကီးနားဘက္က ကိုဘသိန္းျပန္လာေတာ့ အိမ္ေရွ႕ေပါက္ဝမွာ မခင္သစ္ ဝမ္းသာအားရ

ႀကိဳပါသည္။ သူ႔ေဆြမ်ဳိးေတြၾကားမွာ မိမိတစ္ေယာက္ထဲ ေနရတာထက္ သူႏွင့္ဆို အားရွိသည္။

"ကဲ. .. ခင္သစ္ေရ ျမင္းရထားခ ေပးလုိက္ပါဦး"

ဟု ေလသံသ့သ
ဲ ့ႏ
ဲ ွင့္ ကိုဘသိန္းေျပာသည္။ ကိုဘသိန္းအသံႏွင့္ ဟန္၊ ျမင္းရထားခေတာင္
ဆီးေပးရၿပီမုိ႔ ပါသြားသမွ် ကုန္ရင္း လူေတာင္အႏုိင္ႏုိင္ ျပန္လာရသည္ဟု မခင္သစ္
နားလည္ရသည္။ ကိုဘသိန္းႏွင့္ပါလာေသာ ကခ်င္ျပည္နယ္ငွက္ဖ်ားကို အေတာ္ကုလုိက္ရသည္။
လူလည္း ယဲ့ယ့က
ဲ ်န္သည္။ ကိုဘသိန္းကိုၾကည့္ရင္း ေယာကၡမေျပာသည္။

"သားေကၽြးမႈ မယားေကၽြးမႈဆုိေတာ့ ဒီလုိဒုကၡခံၿပီး ရွာရတာေပါ့. .. ဟယ္"

မခင္သစ္ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ရင္း မ်က္ခံုးပင့္မိသည္။ သားေကၽြးမႈ မယားေကၽးြ မႈကို ကိုဘသိန္း ရွာသည္။

ဟုိမွာ ဘယ္လုိေနထုိင္ၿပီး ရွာေနရသည္ကို မိမိမသိႏုိင္။ မိမိအတြက္လည္း ဘာမွ ကိုဘသိန္း
ရွာေဖြတာ ပါမလာခဲ့။ ရွိပစၥည္း အေဖအေမေပးရစ္ခဲ့ေသာ မိမိပိုင္ပစၥည္းေတြ ကုန္သြားတာပဲ
မိမိသိသည္။ မိမိလည္း အိမ္မွာ သူတို႔ကိုခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးရသည္။ ထမင္းအရံသင့္၊
ဟင္းအရံသင့္၊ လက္ေဆးစား႐ံု၊ ဗုိက္ထဲသြင္း႐ံုပဲ လုပ္ရသည္။ မိမိမွာ ကိုယ္ဝန္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဒုကၡိတ
ေထာ့က်ဳိးမို႔ မၾကည့္ရက္ မျမင္ရက္သူ မရွိ။ မခင္သစ္ မ်က္ရည္က်သည္။ အေမတုိ႔ရွိလွ်င္ ဒီလုိ
ဆက္ဆံမည္မထင္။ မိမိလည္း ဒီလုိပင္ပန္းဆင္းရဲဒုကၡမ်ဳိး ခံရမည္မဟုတ္။

"ခင္ဗ်ားသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပစၥည္းကုန္တယ္။ အေျပာခံရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္. .. စားဖုိ႔ရွာတာတဲ့။

ဟင္း... အေတာ္ေကာင္းတဲ့စကားပဲ" ဟု ကိုဘသိန္းကို ေျပာျဖစ္သည္။

"မင္းကလည္းကြာ... မိဘဆုိေတာ့ ေျပာမွာေပါ့ကြာ။ သူ႔သား ပင္ပန္းတာ ဘယ္ၾကည့္ရက္ပါ့မလဲ"

အိပ္ယာထဲ ပက္လက္လူက ေျပာသည္။

"သားပင္ပန္းတာ မၾကည့္ရက္ဘူး... အင္း... အင္း... ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္သြားခုိင္းတာ

မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အေဖာ္ေကာင္းလို႔ ကိုယ့္ဖာသာ သြားတာ။ ၿပီးေတာ့ အရင္းအႏွီးက ကၽြန္ေတာ့္
ပစၥည္းေတြပါ"

ခပ္တည္တည္ႏွင့္ မခင္သစ္ ေျပာသည္။ ကိုဘသိန္း မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။ ပါး႐ိုးနား႐ိုးေတြ

ေခ်ာင္က်ေနသည္။ ငွကဖ
္ ်ားဒဏ္ေၾကာင့္ အသားအေရဝါက်င္ေနသည္။

"မိဘဆုိေတာ့ ပင္ပန္းတာ မၾကည့္ရက္ဖူး။ ေထာ့က်ဳိးမ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားမိသားစုေတြကို

ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာ ေနရတာကို ကၽြန္ေတာ့္အေမသာျမင္ရင္ ဟင္း..."

ေျပာရင္း စကားစကို ျဖတ္လိုက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့. .. မၾကည့္ရက္တဲ့ မိဘမွ မရွိေတာ့တာဘဲ"

typing & pdf - lucky82 109

 mmcybermedia. com

မခင္သစ္ ငိုသည္။

"အေမ... ငိုေနတာလား"

ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းဆင္းလာၾကသည္။ ကိုခိုင္ေမးသည္။ မခင္သစ္

မ်က္ရည္သုတ္လုိက္သည္။ မိမိအေတြးလြန္သြားသည္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ကို သတိမထားလိုက္။

"ဟုတ္ပါဘူးကြာ... မ်က္စိထဲ ဆန္မႈန္႔ဝင္လုိ႔သားရဲ႕ ေက်ာင္းေတာင္ဆင္းၿပီ"

ကိုခိုင့္ကိုၿပံဳးၾကည့္ရင္း မခင္သစ္ ေျပာလိုက္ပါသည္။ မီးဖုိဘက္ ဆင္းရသည္။ မိမိညစာထမင္းခ်က္ဖုိ႔

ေနာက္က်သြားၿပီ။

"ေပး... အေမ ကၽြန္ေတာ္ မီးေမႊးၿပီး ဆန္ေဆးလုိက္မယ္"

ေက်ာင္းဝတ္စံုလၿဲ ပီးေသာ ကိုေအာင္က ဆန္ဗန္းကိုဆြဲယူသြားသည္။

"အေမ... နားခ်င္နား... ထမင္းတစ္အုိးပဲ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္လုိက္မယ္ေနာ္"

"ေအး... ေအး... ငါ့သားရယ္ ဒါဆုိလည္း အေမလွဲေနဦးမယ္ေနာ္"

အိပ္ယာထဲမွာ မ်က္လံုးကိုယ္စီဖြင့္ေနေသာ အငယ္ေတြကို ခြန္ေလးေခၚသြားသည္။ သားငယ္ေတြ

အိပ္ယာမွာ မခင္သစ္ ဝင္ေခြလုိက္သည္။ ရင္ထဲမွာ ေမာေနသည္။ ကိုယ္ဝန္ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ခႏၶာ
ေသးေသးေလးမွာ ေလးလံေနသည္။

ဖြားမိေထြးကလည္း မိမိစိန္ထည္ ေရႊထည္ေတြ အဖုိးကို အပ္ထားသမွ် အပိုင္စီးသြားသည္။

ကိုဘသိန္းေနေကာင္းေတာ့ ကိုယ္တုိင္လယ္လုပ္မည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ျပန္သည္။ ေယာကၡမထီးေရာ
ေယာကၡမပါ မ်က္ေစာင္းထုိးၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လည္း မႏၲေလးက သူတုိ႔တုိက္ကို
ျပန္သြားၾကၿပီ။

လယ္ယာသံုးပစၥည္း အသစ္က ျပန္စရသည္။ ထြန္ထယ္မ်ား အားလံုးဝယ္ရသည္။

မိမိေရႊထုတ္ျပန္သည္။ ကိုယ္တုိင္လယ္ဆင္းလုပ္ေတာ့ မိမိမွာ ကိုဦးေမြးၿပီ။ ကိုလတ္ ကိုယ္ဝန္ရွိစ။
လယ္ထလ
ဲ ိုက္ေနၾကသည္။ ကိုဘသိန္း လယ္ထြန္ဆင္းရင္း ကိုယ္တုိင္လုပ္သည္။ လူငွားရသည္။
ထြန္ၿပီးထယ္ၿပီး စိုက္ၿပီးေတာ့ မိသားစု ျပန္ၾကေတာ့မည္။ အုိးခြက္ပန္းကန္ေတြ ေဆးေၾကာ
အဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္ဖပ
ြ ္ၿပီး မနက္ျဖန္ျပန္မည္။

typing & pdf - lucky82 110

 mmcybermedia. com

ကံဆုိးသည္။ မိမိတို႔လည္း တဲေဆာက္ၿပီး လယ္တဲေနသူတုိင္း ဓားျပတုိက္ခံရသည္။

သားအဖႏွစ္ေယာက္ ပူလန
ြ ္းေသာေၾကာင့္ စြပ္က်ယ္ေလးႏွင့္ အိပ္ေနရာ ဓားျပတုိက္ခံရေတာ့
စြပ္က်ယ္ႏွင့္ ပုဆုိးစုတ္သာ က်န္ရစ္သည္။ ေျပာင္ေအာင္တုိက္ခၽြတ္ထားေသာ အုိးခြက္ႏွင့္
ေလွ်ာ္ဖြပ္ၿပီး အဝတ္အစား ေစာင္ျခင္ေထာင္ပါ ယူသြားသည္။ ေရႊတုိေရႊစ ရွိသမွ် ေငြပါ
ပါသြားသည္။

"အင္း... လူကို ဘာမွလုပ္မသြားေသးတာ ကံေကာင္းတယ္"

ဟု မခင္သစ္ ေျပာလိုက္သည္။ အားလံုး ကံတရားအတုိင္းပါပဲဟု ေတြးရသည္။ မိမိတစ္သက္

သံုးစားမကုန္ေအာင္ ထားရစ္ေသာ မိဘအေမြအႏွစ္ကို မိမိခံစား၊ စံစားထုိက္သူမဟုတ္ေၾကာင္း
မခင္သစ္ ေရးေရးမွ် သေဘာေပါက္လာသည္။

"လာစမ္းဟဲ့ ေလာကဓံ ႀကံဳးခံ႐ံုေပါ့"

ဟု မခင္သစ္ ေႂကြးေၾကာ္ရသည္။

ျခင္ေထာင္ အမုိးျဖဴျဖဴသည္ မခင္သစ္မ်က္စိထဲမွာ တရိပ္ရိပ္ ေျပးေနသည္။ ႐ုပ္ပံုကားခ်ပ္မ်ားသည္

႐ုပ္ရွင္ျပသလုိ မိမိမ်က္စိထမ
ဲ ွာ ထင္ျမင္ေနသည္။ စိတ္သည္ အာ႐ံုကို ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းသည္။
အတိတ္သည္ မိမိဘဝတြင္ ခါးသည္းနာၾကည္းစရာေတြႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ မိမိဝမ္းဗုိက္ထမ
ဲ ွာ
ကေလးငယ္က တုိးေဝွ႔လႈပ္ရွားေနသည္။ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဦးမည္။ မိမိခႏၶာကုိယ္ႏွင့္
အရြယ္အစားႏွင့္ မလုိက္ေအာင္ မိမိသားသမီးေတြ ေမြးဖြားရသည္။ ကိုယ္ဝန္ရွိတုိင္း ကိုယ္ဝန္၏
အေလးခ်ိန္ကို မိမိလယ
ြ ္ပိုးထားရသည္မွာ သာမန္မိန္းမသားတစ္ဦးထက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲတာ အမွန္။
မိမိသည္ ကိုယ္ကို ကိုင္းထြက္ရင္း ေလွ်ာက္ရသည္မုိ႔ ကိုယ္ဝန္သည္ မိမိဝမ္းဗုိက္ကို တြဲလြဲခုိလွ်က္
လုိက္ပါရသည္။ မိမိခႏၶာကိုယ္ကို ဘယ္ေျခေထာက္တစ္ဘက္ေပၚ အားျပဳၿပီး
ေထာ့က်ဳိးေထာ့က်ဳိးႏွင့္ ဒူးေပၚအားျပဳရင္း ကုန္း၍ ေလွ်ာက္ရသည္။ ကိုေဆာင္ႏွင့္ ကိုေမာင္
အမႊာတုန္းက ေယာက္်ားပုဆုိးႏွင့္ ဗုိက္ကို သုိင္းၿပီးေက်ာမွာ ခ်ီထားရသည္။ သို႔မွသာ
လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္သည္။

"က်ဳိးသာ က်ဳိးတာ ေမြးသဟဲ့"

ဟု လင္ညီအစ္မမ်ားက ခ်ီးမြမ္းခ်ီးေခ်ာက္ေျပာသည္ကို မိမိၾကားပါသည္။ မိမိကလည္း ၂ ႏွစ္

တစ္ေယာက္ မွန္မွန္ေမြးသည္။ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ားၾကားမွ မိမိတုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရး
ၿမဲသည္ထက္ ၿမဲမည္ဟု မိမိယံုၾကည္ခဲ့သည္။ မိမိသည္ တစ္ေကာင္ႂကြက္စစ္စစ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
စည္းစိမ္ဥစၥာလည္း မရွိ။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းလည္း နတၳိ။ မလွဴႏိုင္ မတန္းႏိုင္သာရွိမည္။

typing & pdf - lucky82 111

 mmcybermedia. com

သားေတြခ်ည္း ေမြးထားသမွ် ၁၀ ေယာက္တိတိ။ သမီးတစ္ေယာက္။ ဗုိက္ထဲမွာ ဘာေလးမွန္း

မသိရေသးတာက တစ္ေယာက္။ မခင္သစ္ သက္ျပင္းခ်လုိက္သည္။ မိမိအေပၚမွာ
စာနာေထာက္ထားပါဦးေတာ့ဟု အသံမထြက္ဘဲ ညည္းညဴမိသည္။ သူက...
လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးရသည္။ သူပင္ပန္းတာလည္း မွန္ပါသည္။ မိမိကေရာ...။ သက္ေသာင့္သက္သာ
မရွိပါဟု မခင္သစ္ေတြးသည္။ အေတြးေတြ ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္။ အေဖႏွင့္အေမ
ကြယ္လန
ြ ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း မိမိဘဝ ဘယ္ခါမွ နားနားေနေနမရွိခဲ့။

"သားေတြႀကီးလာရင္ေတာ့. .."

ဟု အံႀကိတ္ရင္း အားမာန္တင္းထားမိသည္။ မိမိရဲ႕သားေတြ. ..

"အေမ..."

႐ံုးဆင္းလာေသာ ကိုဦး အခန္းထဲဝင္လာသည္။ မခင္သစ္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္သည္။

"ေအာ္. .. ငါ့သား ျပန္လာၿပီလား"

ခုတင္ေျခရင္းမွာ ကိုဦးဝင္ထုိင္သည္။ အေမ့ေျခဖဝါးကို ကိုင္လုိက္သည္။ အေမ့ေျခဖဝါးတစ္ဖက္က

ပကတိ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ရွိသည္။ တစ္ဖက္က ေျခဖမုိး အ႐ုိးေတြ ခံုးကာ ေျခဖဝါးခြက္ဝင္ေနသည္။
ေျခဖ်ားေျခေခ်ာင္းေလးေတြႏွင့္ ေထာင္ခါ ထိန္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ ဖေနာင့္မခ်ႏုိင္။
သာမန္ထက္ ညႇက္ေသာ အေမသည္ ကုန္းကာၫႊတ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ရေသာေၾကာင့္ ပိုမုိ၍
ပုျပတ္ေသးေကြးရွာသည္။ အေမ့ခႏၶာကိုယ္မွာ အသားရယ္လ႔ုိ သိပ္မရွိ။ ပါးလႊာေသာ အေရျပား
ႏုႏုသာ ရွိသည္။

"စိတ္မဆင္းရဲပါနဲ႔ အေမရယ္. .. ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ။ အသိအကၽြမ္းလည္း

ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္"

ဟု ေျပာမိျပန္သည္။ မေရရာ မေသခ်ာေသာ အားေပးမႈႏွင့္ ေျပာေနေသာ ကိုဦးမ်က္ႏွာကို

မခင္သစ္ ၾကည့္ေနသည္။ သားေတြအားလံုးထဲမွာ ကိုဦးသည္ သူ႔အေဖႏွင့္ မ်ားစြာတူညီသူ
ျဖစ္သည္။

"အေမ ခံႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္ ငါ့သားရယ္။ ေသခ်ာသည္ျဖစ္ေစ၊ မေသခ်ာသည္ျဖစ္ေစ

ၾကားထားသိထားေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီေပါ့ကြာ။ ခံႏုိင္ရည္ရွိဖုိ႔ လိုတာပါပဲ။ မပုပ္ဘဲနဲ႔ မေပၚဘူး
မဟုတ္ဘန
ဲ ႔ဲ မေက်ာ္ဘူး ငါ့သားရဲ႕ "

မခင္သစ္ ေလသံေအးႏွင့္ ေျပာပါသည္။ ပက္လက္အေနအထားႏွင့္ အိပ္ေနေသာေၾကာင့္

ဗုိက္ကေလးေဖာင္းေနသည္။ လႊာခ်င္းေစာင္ေလး ၿခံဳထားေသာ္လည္း သိသာပါသည္။
အေမ့ဗုိက္ေလးကို ကိုဦးတစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည့္မိသည္။ အေမ ေနာက္တစ္ေယာက္ ေမြးဦးမည္။

typing & pdf - lucky82 112

 mmcybermedia. com

မသန္မစြမ္းႏွင့္ အေမ သူတုိ႔ညီအစ္ကိုတစ္စုကို မရွိရွိတာႏွင့္ ေကၽြးေမြးရင္း ပညာတတ္ႀကီးေတြ

ျဖစ္ေစခ်င္မွန္း ကိုဦးသိသည္။ မိမိသည္ သားအႀကီးဆုံး။ ဉာဏ္ရည္မေကာင္းေသာေၾကာင့္ ၁၀
တန္းမွာ တစ္ေနသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ကိုလတ္တစ္ေယာက္ စစ္တကၠသိုလ္ေရာက္သြားေပလုိ႔။
ဒါအတြက္ အေမ စိတ္ခ်မ္းသာလိမ့္မည္ဟု ကိုဦးေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ မိမိမေရာက္ေသာ္လည္း မိမိညီ
ေရာက္သာြ းသည္။ အေမ့အတြက္ မိမိလည္း စိတ္ခ်မ္းသာပါသည္။ သက္ျပင္းကို မွ်င္းခ်ရင္း
အေမ့ကို ၿပံဳးျပလုိက္သည္။

"အေဖလည္း ၾကာၿပီဆုိေတာ့ ျပန္ေျပာင္းရေတာ့မယ္ ထင္တယ္ေနာ္ အေမ..."

"ငါ့သားက မင္းအေဖေျပာင္းသြားတာ ကိုပိုတစ္သက္ရွိေသးတာကြာ။ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ပဲ

ရွိေသးတယ္ေလ"

အခ်ိန္ေၾကာင့္ ေျပာင္းလႊတ
ဲ တ္လွ်င္ ေဝးကြာျခင္းသည္ ေျပာင္းလဲတတ္လွ်င္ မ်က္စိေအာက္မွာ
ထားမွ စိတ္ခ်ရေတာ့မည္။ မခင္သစ္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ေျခရင္းဘက္နံရံမွာ ကေလးေတြ
ကပ္ထားေသာ ခင္သန္းႏုပံုေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ၿပံဳးၿပံဳးေလး ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး ရပ္ေနသည္။

"အေဖ့ဆီကို ကၽြန္ေတာ္စာေရးလိုက္ရမလား အေမ"

"ဘာေရးမွာလဲ ငါ့သားရဲ႕"

"ေအာ္. .."

ကိုဦး စကားထစ္သာြ းသည္။ ဘာေရးရမွာလဲဟု စဥ္းစားေနမိသည္။ အေမ ဘယ္လုိ

ျဖစ္ေစခ်င္မွာပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားရျပန္သည္။ အေဖ အျမန္လာဟုသာ ေရးခ်င္ေတာ့သည္။

"ခြင့္ရရင္ ျပန္လာဖုိ႔ ေရးမလားလို႔ပါ အေမ။ ကိုလတ္ ဒီအက္(စ္)ေအ တက္ခြင့္ရမွ အေဖတစ္ခါမွ

မေတြ႔ရေသးဘူးေနာ္"

ကိုဦးစကား သိပ္ေတာ့ အဆက္အစပ္မရွိ။

"ေနပါေစ ငါ့သားရယ္ မင္းတုိ႔အေဖ ခြင့္ယူလို႔ရရင္ ျပန္လာမွာပါ။ အခ်ိန္တန္လို႔ ျပန္လို႔ရရက္န႔ဲ

ျပန္မလာရင္ မျပန္ခ်င္လို႔ေပါ့ ငါ့သားရယ္"

မခင္သစ္ စကားသံက တစ္လံုးခ်င္း ျပတ္ျပတ္သားသား ျဖစ္ေနသည္။ မိမိမွာ ဘယ္ကအားေတြ

ဝင္လာသည္မသိ။ အမွန္တရားေၾကာင့္ သတၱိရွိလာသည္။ ခြန္အားဝင္လာသည္ဟု မခင္သစ္
ယံုၾကည္သည္။

"ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္ စာမေရးရေတာ့ဘူးလား အေမ"

ကိုဦးေမးသည္။

typing & pdf - lucky82 113

 mmcybermedia. com

"ေရး႐ိုးေရးစဥ္ပဲ ေရးေပါ့ငါ့သားရယ္။ ျပန္လာပါ။ ဘာညာေတာ့ ေရးမေနနဲ႔ ဟုတ္လား"

ကိုဦး အခန္းထဲမွ ထြက္သာြ းသည္။ ေစာင္ေလးကို ရင္ေခါင္းထိ ဆြဲၿခံဳရင္း မခင္သစ္

ေစာင္းအိပ္လုိက္သည္။

အေဖႏွင့္ အေမထားရစ္ေသာ မိမိအတြက္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈသည္ ကုသုိလ္ကံ မပါေသာေၾကာင့္

မတည္ၿမဲခ့ေ
ဲ ပ။ လူသခၤါရ ပစၥည္းသခၤါရ ဆုိသည္မွာ မိမိအဖုိ႔ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ကိုယ္ေတြ႔
သိျမင္ခံစားရေသာ အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ေလသည္။

"ခင္သစ္ရယ္. .. ညည္းတစ္သက္ စားမကုန္ သံုးမကုန္ပါဘူးေအ ညည္းသားေျမးအထိ စားပါေလ့

သံုးပါေလ့။ လိမ္လိမ္မာမာသာ ႀကိဳးစားရွာေဖြစုေဆာင္းပါ"

ဟု ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ကုိ ဖြာရင္း စိတ္အားထက္သန္စြာ အေမေျပာခဲ့ပါသည္။ ေအာ္. .. အေမ

မိမိသားေျမးေတြ တစ္သက္မဟုတ္ပါ။ ခင္သစ္တစ္သက္ပင္ စားဖုိ႔ သံုးဖုိ႔ မရွိေတာ့။ အေဖႏွင့္ အေမ
ေသဆံုးၿပီးကတည္းက မိမိမွာ ဘာမွမရွိေတာ့။ ဒီေလာက္ထိ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ႀကီး
ကုန္ခမ္းသြားလိမ့္မည္ဟု မထင္ပါ။ ယခုေတာ့ သားသမီးေတြ တစ္ၿပံဳတစ္မႏွင့္ မိမိဘဝကို
အေမျမင္လွ်င္. ..

ေခါင္းအံုးေပၚတြင္ ခင္သစ္ မ်က္ရည္မ်ား တစိမ့္စိမ့္က်ေနသည္။ ငိုမွန္းမသိဘဲ ငိုေနျခင္းျဖစ္သည္။

အားကိုးအားထားရယ္လုိ႔ မိမိမွာ ဘာမွ မရွိသလုိ ခံစားေနရသည္။ အရြယ္မေရာက္ေသးေသာ
သားေတြ ငယ္ေသးေသာ သားေတြ မိမိကုိယ္တုိင္ကလည္း ဘာမွ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္။
စီးပြားဥစၥာကလည္း မရွိေတာ့။ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မက် အလွ်ံပယ္ေနခဲ့ရေသာ ဘဝကို
တမ္းတသည္ေတာ့ မဟုတ္။

သုိ႔ေသာ္ မိမိသားသမီးေတြအတြက္ တစ္ေၾကာ့ေလာက္ေတာ့ ျပန္လည္ ပိုင္ဆုိင္လိုက္ခ်င္သည္။

သားေတြအားရွိေအာင္ ျပလုိက္ခ်င္သည္။ မခင္သစ္ အံႀကိတ္မိသည္။ ကိုဘသိန္းအေၾကာင္း
စဥ္းစား၍ ရင္ထမ
ဲ ွာ နာလာသည္။ ေယာက္်ားသည္ မိန္းမထက္ ေဖာက္ျပန္လယ
ြ ္ေလသည္ဟု
သေဘာေပါက္ရသည္။ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားေတာ့လည္း တြဲတိတြဲပိုး ဘာမွမပါ။ စိတ္လတ
ြ ္
လူလြတ္ဘဝကို ပိုင္ဆုိင္ၾကေသာ မင္းေယာက္်ားမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ
ေယာက္်ားဘဝကို အားက်ပါသည္။ ေနာင္ျဖစ္ေလရာ မင္းေယာက္်ားေကာင္း ေယာက္်ားျမတ္ျဖစ္ဖို႔
ဆုေတာင္းပါသည္။ ေဖာက္လဲြေဖာက္ျပန္ လုပ္တတ္ေသာ ေယာက္်ားဘဝေတာ့ မရခ်င္။

typing & pdf - lucky82 114

 mmcybermedia. com

စြန္႔ပစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူးဟု ေတြးရင္းအားတင္းရသည္ကို ရြံမုန္းမိသည္။ သည္လုိအားမ်ဳိး

ေမြးယူရမည္။ မိမိဘဝကို နာက်ည္းမိသည္။ စြန္႔ပစ္ခဲ့လွ်င္ဟု မခင္သစ္ မေတြးပါ။ စြန္႔ပစ္လုိ႔ မရပါ။
မိမိမစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ဟု အဓိကမထားပါ။ မိမိသားသမီးမ်ားကို ဦးစားေပး စဥ္းစားရသည္။
ဖခင္စြန္႔ပစ္ခံရေသာ သူမ်ားအျဖစ္ မိမိသားသမီးမ်ားကို မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ဖခင္၏
အရွိန္အဝါေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းေစခ်င္ပါသည္။ မခင္သစ္ သက္ျပင္းခ်ရင္း မ်က္ရည္မ်ားကို
လက္ဖမုိးႏွင့္ သုတ္ပစ္လုိက္သည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဝင္လာလွ်င္ အခက္။

ဒီအေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ကို တုိင္ပင္သင့္လဲဟု မခင္သစ္ စဥ္းစားသည္။ မိမိအိမ္တြင္းေရး ျဖစ္သည္။

သားေတြကလြလ
ဲ ွ်င္ မတုိင္ပင္သင့္ဟု ဆံုးျဖတ္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ျမင္ျမင္ထင္ထင္
တြဲျပသြားၾကေနဟန္တူသည္။ ဆိတ္ကြယ္ရာမရွိေသာ မေကာင္းမႈကို ျပဳေလသည္ဟု မခင္သစ္
စဥ္းစားရင္း ကိုဘသိန္း၏ ရွိခ့ဖ
ဲ ူးေသာ ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာတုိ႔ကို ႏွေျမာမိသည္။
သားေတြသိေတာ့ အထင္ေသးခံရဦးမည္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ေစ အထင္ေသးစိတ္ေတာ့ ဝင္မွာပဲဟု
ေတြးမိရင္း မ်က္ရည္က်မိျပန္သည္။ မိမိဂုဏ္သိကၡာမွ မိမိျပန္လည္မေထာက္ထားျခင္းကို
အ့ံၾသမိပါသည္။ တဒဂၤသည္ ဘဝအတြက္ အေရးႀကီးမွန္းေတာ့ သိသင့္သည္ထင္ပါသည္။
အေပ်ာ္သေဘာဆုိေသာ္ တစ္ဖက္မိန္းမသားဘဝကို စာနာသင့္လွသည္။ အတည္တက်
ဆုိလွ်င္လည္း မိမိႏွင့္ သားေတြမ်က္ႏွာကို ေထာက္ထားသင့္သည္။

မိန္းမသားတိုင္း ခင္ပန
ြ ္းအားကိုး၍ တစ္ဘဝလံုး ပံုအပ္ယံုၾကည္ၾကသူေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။
မိမိသည္လည္း မိန္းမသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ၿပီး
တစ္ေယာက္ ေမြးဖြားျဖစ္တည္လာေသာ သားသမီးမ်ားခ်ည္း တစ္ဆယ့္တစ္ေယာက္ ရွိသည္။
ဗိုက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္။ စာနာေထာက္ထားသင့္ပါသည္။ သိသင့္ပါသည္။

"ကိုဘသိန္းရယ္. .. ခင္ဗ်ားႏွယ္ သားေတြခ်ည္းေမြးထားၿပီး နမူနာေကာင္းေလးေတာ့

ျပသင့္ပါတယ္ဗ်ာ"

အသံထက
ြ ္ၿပီး ညည္းညဴမိသည္။ မခင္သစ္ ႏွပ္သုတ္လုိက္သည္။ ဒီဘဝေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲဟု
မိမိသေဘာထားႏုိင္ပါသည္။ မခင္သစ္ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိသည္။
စိတ္ကိုေလွ်ာ့ဦး မခင္သစ္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆံုးမလုိက္သည္။ ေလွ်ာ့. .. ေလွ်ာ့
သားေတြအတြက္။ သူစိမ္းေပမယ့္ ကိုယ္ မစိမ္းႏုိင္ေသး။ စိမ္းလုိ႔မျဖစ္ေသး။ သား ၁၀ ေယာက္
ေမြးၿပီးမွ တစ္ခုလပ္ဘဝကို မိမိခံယူလုိ႔မျဖစ္။ ခင္သစ္ဆုိတာ တစ္ေကာင္ႂကြက္။ မိမိအတြက္
အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူးဟု ရင္နာနာႏွင့္ ေတြးပစ္လုိက္သည္။ သားေတြအတြက္ေတာ့

typing & pdf - lucky82 115

 mmcybermedia. com

အေၾကာင္းဟုတ္သည္။ အေဖ ရွိကိုရွိရမည္။ သူ မုိက္ဝံ့ေပမယ့္ မိမိမမုိက္ဝံ့ေသး။ မမုိက္ႏုိင္ေသး။

ဆုိးလုိက္တ့ဲ ကံဟု ေတြးပစ္လုိက္သည္။

"အေမ... ထမင္းစားၾကမယ္"

ကိုေအာင္လာေခၚသည္။ ေစာင္ၿခံဳကို လွပ္၍ မခင္သစ္ ထထုိင္သည္။ မနက္က ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းႏွင့္

ပဲပုပ္ေထာင္းထားသည္။ ဝုိင္းအျပည့္ေနရာယူထားၾကသည္။ ခြန္ေလးနားမွာ ဝင္ထုိင္လုိက္သည္။

"ဘယာေၾကာ္ဝယ္ၿပီး သုပ္လုိက္တယ္ အေမ"

ကိုဦးေျပာသည္။ ကိုေထြး၊ ကိုပိုႏွင့္ ကိုညိဳေလးတုိ႔ ထမင္းဇလံုကုိယ္စီ စားပြဲဝုိင္းေလးႏွင့္

စားေနၾကသည္။ အငယ္ဆံုးေတြအတြက္ တစ္ဝုိင္း။ ဘယာေၾကာ္၊ ခ်ဥ္ေရဟင္း၊ ပဲပုပ္ေထာင္းေတြ
အေမ့ပန္းကန္ထဲ ပံုေနသည္။ ဦးခ်ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အေမ ခပ္ထည့္၊ ထပ္ထည့္စရာ မလုိေတာ့။
ဦးခ်ထားတာႏွင့္ပဲ ေလာက္ပါသည္။ ကိုယ္ဝန္ေၾကာင့္ မခင္သစ္ ထမင္းစားလုိ႔ ၿမိန္ပါသည္။
သားေတြ ဝုိင္းရံေနေသာ ထမင္းပြမ
ဲ ွာ သူမအတြက္ ခ်မ္းေျမ့ေစပါသည္။

"သန္ဘက္ခါ စေနဆုိေတာ့ ကိုလတ္လာမယ္ အေမ"

သတိတရ ကိုခုိင္ေျပာသည္။

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားႀကိဳရမလား... အေမ"

ကိုေမာင္ေမးသည္။ စက္ဘီးကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ စီးတတ္ေနၿပီ။ စီးတတ္ေနေသာေၾကာင့္

ေဝးေဝးလံလံ နင္းခ်င္သည္။

"ငါ့သားတစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး"

"ကိုေဆာင္ေရာ သြားမွာပါ အေမရာ"

"ငါ့သားရယ္... မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ သြားမွေတာ့ ကိုလတ္က ဘယ္လုိလုိက္မွာလဲ"

မခင္သစ္ အေမးေၾကာင့္ ကိုေမာင့္ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ စူသြားၾကသည္။ အျပန္မွာ

သံုးေယာက္စီးျပန္ရမည္။ မိမိလည္း နင္းႏုိင္မွာမဟုတ္။ ဒီေတာ့ ကိုလတ္နင္းရမည္။ ယူနီေဖာင္းႏွင့္
ကိုလတ္စက္ဘီးနင္းရလွ်င္ ဟန္မက်ေသး။ ဘိုေကတုိတုိကို ကိုေမာင္ပြတ္ေနမိသည္။

"ကိုေဆာင္န႔ဲ ကိုေမာင္တစ္စီးစီသာြ းကြာ။ ငါက တစ္စင္းနဲ႔လုိက္မယ္။ ဒါဆုိ အျပန္မွာ ကိုလတ္ကို

တင္နင္းခဲ့လုိ႔ရတာေပါ့. .."

ကိုေအာင္ ဝင္ေျပာလုိက္သည္။

"ကိုဦး သြားစရာရွိလား ဟင္. .."

typing & pdf - lucky82 116

 mmcybermedia. com

တစ္ဆက္တည္း ကိုဦးကို ေမးလုိက္သည္။

"စေနလား... မရွိပါဘူးကြာ။ အေမ့ကိုကူၿပီး ထမင္းခ်က္ အဝတ္ေလွ်ာ္ေပးဦးမယ္"

စေနေန႔မွာ ကိုလတ္လာမည္။ သားလတ္အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း မခင္သစ္ အဝတ္ေတြ

ေခါက္ေနသည္။ ကိုလတ္ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ ေငြေခ်းထားရသည္။ ဆပ္လုိ႔မေၾကေသး။
တစ္လႏွစ္ဆယ္က်ပ္ႏွင့္ အတုိးပါ တစ္ႏွစ္ဆပ္ရမည္။ ၃-၄ လရွိၿပီ။ ကိုဘသိန္း လစာ သံုးရာက်ပ္မွာ
ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ပို႔ေနသည္။ ကိုဦးလစာေလးကလည္း မိသားစုအတြက္
အဆင္ေျပေနေသာေၾကာင့္ မိမိသတိေပါ့ခဲ့သည္။ မ႐ုိးသားေသာေၾကာင့္ လစာ ေလွ်ာ့ပို႔ေနမွန္း
ယခုမွ စဥ္းစားမိေတာ့သည္။ အၾကားပဲရွိသည္။ မိမိမ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ေတာ့ မဟုတ္။ မ်က္ျမင္
ကိုယ္ေတြ႔မဟုတ္ဘဲ စြပ္စဲြရန္ေထာင္ဖုိ႔ ခက္သည္။ အေလးထားမႈေတြ ေလ်ာ့သြားသည္ဟုေတာ့
တြက္လုိ႔ရသည္။ အရင္ကလို စာ မၾကာခဏ မလာ။ လစာမွာ ႏွစ္ဆယ္ေလ်ာ့ အစိတ္ေလ်ာ့
ျဖစ္လာသည္။ လူလည္း မၾကာခဏ မေရာက္လာေတာ့။

မိမိမွာ သူ႔ကိုယ္ပာြ း သူ႔ကိုယ္စားေတြအနားမွာ ရွိသည္ဟု ျပဳစုရင္း ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးရင္း

ေက်နပ္ေနရသည္။ တာဝန္အရ အေဝးမွာ ခြဲေနရသည္။ တစ္ေန႔ေန႔ မိသားစုထံ ျပန္လာလိမ့္မည္။
စင္းလံုးေခ်ာ ေတြးထင္တက
ြ ္ဆထားသည္။ ယခုမွားသြားၿပီထင္သည္။ ကိုဦးသိတာ ဘယ္ေလာက္
ၾကာၿပီမသိ။ မိမိကို သည္မွ်သာ အေပၚယံေလာက္သာေျပာသည္။ သားသိထားသမွ် မေမးရဲ
မေမးဝ့ံ မေမးခ်င္။ ကိုဦးသိသမွ် မိမိသိသမွ် ေျပာဆုိစြပ္စြဲေတာ့ ဒီေယာက္်ားက ဝန္ခံမွာလားဟု
မခင္သစ္ စဥ္းစားေနသည္။ ဝန္မခံလွ်င္ ဝန္ခံလာေအာင္ သက္ေသရွာရေတာ့မည္။ လက္ဆုပ္
လက္ကိုင္ ျပရေတာ့မည္။ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပလို႔ ဝန္ခံလွ်င္ မိမိဘာမ်ား ဆက္လုပ္ရမည္
မသိႏုိင္။ ကြာႏိုင္မွာလား။ ကြဲႏိုင္မွာလား။ ဝန္ခံျခင္း၊ ဝန္မခံျခင္းအတြက္ မိမိမွာ
ဘာမွ်ထူးျခားမသြားတာေတာ့ ေသခ်ာေနသည္။ သည့္ထက္ ေသခ်ာတာ တစ္ခုရွိသည္။
ကိုဘသိန္းကို မိမိကာြ ရွင္းမေပးႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိအတြက္မဟုတ္ေတာင္ သားေတြအတြက္
သူ႔ကို လိုအပ္ပါသည္။ မိမိဘဝ ကံဆုိးေလျခင္းဟု စဥ္းစားရင္း အံႀကိတ္မိသည္။

မိမိေရႊေတြ ခုိးယူခံရသည္။ မိမိရွိပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ကိုဘသိန္းေက်ာက္စိမ္းသြားတူးလို႔ ကုန္ခဲ့သည္။

လယ္လုပ္ရင္း ဓားျပတုိက္ခံရလို႔ ကုန္သည္။ စားရင္းေသာက္ရင္း တတိတိကုန္သည္။ မိမိပိုင္
တုိက္အိမ္ေလးကို ေရာင္းခ်၍ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း ကုန္ရသည္။ လယ္လုပ္သူ လယ္ပိုင္ခင
ြ ့္
ေပးရင္း မိမိအေမြလယ္ေတြယာေတြ အားလံုး လက္လြတ္ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရသည္။ ရံဖန္ရံခါ သူတို႔
ေစတနာထားလို႔ရလွ်င္ မိမိဝမ္းသာခဲ့ရသည္။

typing & pdf - lucky82 117

 mmcybermedia. com

မိမိမွာ ဘာဆုိဘာမွ မရွိသည္ကို သိပါလွ်က္ မိမိခံႏုိင္ရည္ရွိခဲ့သည္။ ေနေပ်ာ္ခဲ့သည္။

သားေတြတစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေမြးဖြားရင္း မိသားစုနပ္မွန္စား၍ ေက်နပ္ခဲ့သည္။ မိမိသည္
ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ငဲ့င့ဲ ေနထုိင္ခဲ့ရသူ တစ္ေယာက္လုိ က်ဳိးႏြံၿခိဳးၿခံစြာ ေနထုိင္ႏုိင္ခဲ့သည္။

သို႔ပါလွ်က္ ကိုဘသိန္းသည္ မိမိအေပၚ သစၥာမဲ့ႏုိင္ျခင္းအတြက္ နာက်င္ခံစားေၾကကြဲရသည္။

သားသမီးေတြအတြက္ မိမိတို႔ လက္တြဲညီညီ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ရမည္ဟု မခင္သစ္
နားလည္ထားသည္။ ခရီးတစ္ဝက္က လမ္းခြဲထြက္လို႔ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ကိုဘသိန္းသိသင့္ပါသည္။
မိမိတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ထန
ြ ္းလာေသာ သားသမီးေတြအတြက္ မိမိတို႔မွာ တာဝန္အျပည့္ရွိေနသည္။
သူတို႔ က်န္းမာေရး၊ နာေရးဖ်ားေရးကစ ပညာေရး၊ တုိးတက္ႀကီးပြားေရး၊ သူတို႔ေျခေထာက္ေပၚမွာ
သူတို႔ ခုိင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္ႏုိင္ေရးထိ စြမ္းအားရွိသမွ် တာဝန္ယူရမည္ဟု မခင္သစ္
ခံယူထားပါသည္။ မိမိတို႔ ေမႊးထားသည့္ မီးေလးေတြေလ။ မီးပံုႀကီး ဆက္လက္ေလာင္ကၽြမ္း
ေတာက္ပရွင္သန္ေနဖုိ႔ မိမိတို႔ မီးစာေကၽြးရမည္ဟု မခင္သစ္ ေတြးရသည္။ သူက မိမိထက္
စာတတ္သည္။ ေတြးေခၚႏုိင္သည္။ အလုပ္လုပ္ရင္း အျမင္က်ယ္သူျဖစ္သည္။ သုိ႔ပါလွ်က္
ပြဲေတြ႔အမွားႏွင့္ ႀကံဳေနၿပီထင္သည္။ သူ႔အမွားေၾကာင့္ မိမိသားေတြ ေလာင္ကၽြမ္းေၾကမြလြင့္ေပ်ာက္
မသြားေစရ။ ရွင္သန္ေတာက္ပႏုိင္ဖုိ႔ မိမိ ႀကိဳးစားရပါမည္။

သားေတြ အဝတ္ပံုကို ထပ္ရင္း လက္သီးဆုပ္ႏွင့္ ထုလုိက္မိသည္။ ခင္သစ္ ခင္သစ္ ညည္းမွာ

ေငြမရွိ၊ ေရႊမရွိ၊ ဂုဏ္မရွိ၊ ဘာမွမရွိဘူး သိပ္ေသခ်ာသည္။ ရွိေနသည့္ ေယာက္်ားေတာင္ မေသမခ်ာ
မေရမရာ ျဖစ္ေနသည္။ အားတင္းထားစမ္းပါ ခင္သစ္ရယ္။ နင့္မွာ သားေတြရွိသည္။
သည္သားေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးသည္။ သူတို႔အတြက္
မိမိရွင္သန္ရဦးမည္။ သူတို႔အတြက္ မိမိရွိေနဖုိ႔ လုိေသးသည္။ ဒီလုိပဲ ကိုဘသိန္းလည္း ရွိေနဖုိ႔
လိုသည္။ သည္သားသမီးေတြကို အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ဖုိ႔ မိမိေမြးခဲ့ျခင္းမဟုတ္။ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး
ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရဦးမည္။ အားတင္းထားရပါဦးမည္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ျပန္လာပါလိမ့္မည္။ ထုိအခါ ကိုဘသိန္း ေျဖရွင္းခ်က္ေပးမည္ ထင္ပါသည္။

သို႔မဟုတ္လည္း မသိဖာသာ ၿပီးဆံုးေကာင္း ၿပီးဆံုးသြားလိမ့္မည္။ ဒီလုိကိစၥမ်ဳိးမွာ ဝန္ခံရဲသူ
ရွားသည္။ အထူးသျဖင့္ ေယာက္်ားေတြ ဝန္မခံတတ္ေသာ ျပႆနာျဖစ္သည္။
အခ်ိန္ေတြၾကာေသာ္ မိမိလည္း အသည္းနာျခင္းလည္း ေပ်ာက္သြားလိမ့္မည္ဟု မခင္သစ္
တြက္လုိက္သည္။ ေဝဒနာ ေပ်ာက္သြားျခင္းကိုသာ မခင္သစ္ ေမွ်ာ္လင့္သည္။ အမာရြတ္ကေတာ့

typing & pdf - lucky82 118

 mmcybermedia. com

ေပ်ာက္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ မိမိသိပါသည္။ မိမိသားသမီးေတြအတြက္ အမာရြတ္ တင္ခံပါမည္။

တစ္ျပင္လံုး ျပန္႔ခ်င္ျပန္႔ပါေစေတာ့။ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ အဆုိးဝါးဆံုး ေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း
သစၥာၿမဲေသာ အိမ္ေထာင္သည္မိန္းမတုိင္း သိႏုိင္ပါလိမ့္မည္။

"ဒီဘဝေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒီမွ်ပဲ ဆံုးပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာင္းပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေၾကာင္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သားေတြအတြက္ေတာ့ ဖခင္ေကာင္း ျဖစ္ပါဗ်ာ"

ဟု မခင္သစ္ လက္အုပ္ခ်ီရင္း ဆုေတာင္းလုိက္မိသည္။ မိမိအတြက္ ကိစၥမရွိေတာ့ပါ။

အေလးမထားေတာ့ပါ။ သားေတြအတြက္ပဲ သမီးေတြအတြက္ပဲ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။
တင့္တယ္ေစခ်င္သည္။ မိမိမွာ ဆံုး႐ႈံးစရာ မရွိေတာ့ပါ။ ေနာက္ဆံုး ပိုင္ဆုိင္မႈတစ္ခုပင္ ဆံုး႐ႈံးၿပီဟု
သိၿပီးျဖစ္ေနသည္။ ခံစားေနရသည္။ မခင္သစ္အတြက္ ဆံုး႐ႈံးမႈမွန္သမွ် အံ့ၾသဖြယ္
ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ဘာမ်ား ထူးၿပီး ေလ်ာ့စရာ
ရွိေတာ့မွာလဲဟု စိန္ေခၚလုိက္သည္။

ဘုရားစင္ေရွ႕သုိ႔ မခင္သစ္ ေလွ်ာက္လာသည္။ လက္အုပ္ခ်ီရင္း ဆုေတာင္းေနသည္။ ခံႏုိင္ရည္

ခြန္အားေပးဖို႔ ဆုေတာင္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မိမိအတြက္ မေပးလွ်င္ရွိပါေစ။ မိမိ
သားသမီးေတြအတြက္ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာ ေပးေစခ်င္သည္။ သူတုိ႔ဘဝေလးေတြ
လွပေစခ်င္သည္။ ဘဝအစ မလွလွ်င္ ရွိပါေစ။ ဘဝအလယ္ႏွင့္ ဘဝအဆံုး လွပတင့္တယ္
ျပည့္စံုေစခ်င္လွသည္။ မိမိဘဝ အစ လွခဲ့ပါသည္။ ခင္သစ္ဘဝ အစ ျပည့္စံုခ်မ္းသာခဲ့သည္။
ျပည့္စံုခ်မ္းသာေသာ ဘဝမွာပင္ ခင္သစ္အား ဒုကၡိတဘဝမွာ ရွိေစခဲ့သည္။ မိမိဘဝ ဝဋ္ေႂကြးဟု
လက္ခံပါသည္။ မိမိသားသမီးေတြဘဝအစ မျပည့္စံုလွ်င္ ရွိေစ ႀကိဳးစားပါမည္။ ဘဝအလယ္ႏွင့္
ဘဝအဆံုးမွာ ထုိက္တန္ေသာ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာေလးေတြ ရေစခ်င္ပါသည္။ ရွိေစခ်င္ပါသည္။
မခင္သစ္ ဆုေတာင္းပါသည္။ မိမိမွာ ေမတၱာကလြဲလွ်င္ သားသမီးမ်ားအတြက္ ပံု႐ံုေပးဖုိ႔
ဘာမွမရွိမွန္း သိေနပါသည္။ ရွိရွိသမွ် ေမတၱာေတာ့ အကုန္ပံုေပးပါသည္။ အရွင္ဘုရား
သိေစခ်င္ပါသည္။ ေနာက္ဆုတ္ရင္း ကုလားထုိင္ေပၚ ထိုင္ခ်လုိက္သည္။

ဆိတ္သားဟင္းကို အာလူးမ်ားမ်ားႏွင့္ ေရာခ်က္ထားသည္။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းရည္ ခ်က္သည္။

ျငဳပ္သီးေျခာက္ကိုေလွာ္ၿပီး ၾကက္သြန္ျဖဴဆားႏွင့္ ေထာင္းထားသည္။ လဆန္းရက္မုိ႔
ကိုဦးလစာေၾကာင့္ ဣေႁႏၵမပ်က္ ဟင္းေကာင္းေလးခ်က္စားႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္လတစ္ခါေတာ့
သားသမီးေတြ စားပါေစဟု မခင္သစ္ ခ်က္ရသည္။ ကိုခုိင္က အစားမက္သူပီပီ မခင္သစ္အနီးမွ
မခြာေတာ့။ ဒီေန႔ သူ ထမင္းစားေကာင္းေတာ့မည္ဟု ေတြးေနသည္။

"ငါ့သား... စာႀကိဳးစားရဲ႕လား"

typing & pdf - lucky82 119

 mmcybermedia. com

ကိုခိုင္ေခါင္းကို ပြတ္ရင္း မခင္သစ္ ေမးသည္။

"ႀကိဳးစားပါတယ္ အေမရဲ႕။ ပထမအစမ္းတုန္းက အဆင့္ ၁၀ ရတာပဲ"

ပထမအစမ္းမွာ အဆင့္ ၁၀ ရသည္။ ခြန္ေလးက ၅ ရသည္။ ခြန္ေလးက ပိုၿပီးဉာဏ္ေကာင္းသည္။

ႀကိဳးလည္းႀကိဳးစားသည္။

"ခြန္ေလး ၅ ရတယ္ေလ ငါ့သားလည္း ႀကိဳးစားမွေပါ့"

ႏွာေခါင္းမွ ႏွပ္ကို ႐ႈံ႕သြင္းရင္း...

"ခြန္ေလးက ေတာ္တာကိုး အေမရ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႀကိဳးစားမွာပါ"

မခင္သစ္ မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ကိုခုိင္ေျပာသည္။ ႀကိဳးစားဖုိ႔ အေမတတြတ္တတ

ြ ္
ေျပာေလ့ရွိသည္။

"အေမ့မွာ... ဒီျပင္ဥစၥာပစၥည္းေတြ အေမြေပးစရာမရွိဘူးေနာ္ ငါ့သားတုိ႔။ ေက်ာင္းေနတုန္း

စာႀကိဳးစား။ ပညာရေအာင္ယူၾက။ ယူတဲ့သူရမွာပဲ"

ဟု ကိုခုိင္တုိ႔ ညီအစ္ကိုတစ္ေတြကို မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိမွန္း ကိုခုိင္သိပါသည္။

"ရတနာသံုးပါး၊ မိဘဆရာ႐ိုေသတတ္ဖုိ႔၊ လိမၼာေရးျခားရွိဖုိ႔ စာတတ္ဖုိ႔ ဒီသံုးမ်ဳိးပဲ အေမြအျဖစ္

အေမေပးႏုိင္မွာေနာ္။ ဒီျပင္ေပးစရာ အေမ့မွာ ဘာမွမရွိဘူး"

မိမိရခဲ့ဖူးေသာ မၿမဲေသာ ပစၥည္းဥစၥာအေမြအေၾကာင္း မခင္သစ္ မေျပာေတာ့ပါ။

ကိုယ္တုိင္ႀကိဳးစားရင္း ရေစခ်င္သည္။

"ႀကိဳးစားမွာပါ အေမရာ ကိုလတ္လုိေလ ဒီအက္(စ္)ေအ ေရာက္ေအာင္လုပ္မယ္။

စစ္ဗုိလ္ႀကီးလုပ္ၿပီး အေမ့ကို ေက်းဇူးဆပ္မယ္ေနာ္"

ကိုခုိင့္ေခါင္းကို မခင္သစ္ ပြတ္သပ္ေနမိသည္။

"အေမ့ကို လုပ္မေကၽြးခ်င္ေနပါ ငါ့သားရယ္။ ငါ့သားေတြ ႀကီးပြားခ်မ္းသာၿပီး မပင္မပန္း

လုပ္ကိုင္စားေသာက္တာ ျမင္ရရင္ အေမေက်နပ္ပါၿပီ"

မ်က္ရည္ဝဲရင္း မခင္သစ္ ေျပာမိသည္။

"အေမ့မွာ ငါ့သားေတြကို ေပးစရာ ေမတၱာကလြဲရင္ ဘာမွမရွိပါဘူးေလ"

မခင္သစ္ အသံက တုန္ခါေနသည္။ ေမတၱာကလြဲလွ်င္ ဘာမွ်မရွိေသာမိမိဘဝကို မိမိသာ

အသိဆံုးျဖစ္သည္။ ျဖဴစင္ေသာ မိမိေမတၱာ၊ ေစတနာေၾကာင့္ မိမိသားသမီးေတြ

typing & pdf - lucky82 120

 mmcybermedia. com

လိမၼာေရးျခားရွိပါေစ။ ႐ုိး႐ုိးသားသားႏွင့္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာပါေစဟု အခါခါသစၥာျပဳ

ဆုေတာင္းပါသည္။

အိမ္ေရွ႕မွာ ဆူညံဆူညံအသံမ်ားေၾကာင့္ တံခါးဝကို ကိုခုိင္လွမ္းၾကည့္သည္။ ထုိ႔ေနာက္

ထေျပးသည္။

"ကိုလတ္ လာၿပီ အေမ..."

ဟု ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္လုိက္ေသးသည္။ အနည္းငယ္... ညႇက္ေသာ္လည္း

ယူနီေဖာင္းေၾကာင့္ ဝင့္ထည္ဟန္ေပၚလွ်က္ရွိေသာ ကိုလတ္ အေမ့ေရွ႕ေရာက္လာသည္။

"ေနေကာင္းလား အေမ..."

ဟု ေမးရင္း မခင္သစ္အနီးမွာ ဖင္ထုိင္ခံုေလးယူၿပီး ထုိင္လုိက္သည္။ အသားေတြညိဳၿပီး

ၾကမ္းေနေသာ ကိုလတ္ကို အေမၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးသည္။

"ေနေကာင္းပါတယ္ ငါ့သားရယ္ ညိဳလုိ႔ မဲလို႔ပါလား"

"ေနပူထမ
ဲ ွာပဲ ေနရတာမ်ားတယ္ အေမရဲ႕"

ကိုလတ္ အိတ္ကပ္ထႏ
ဲ ႈိက္သည္။ ဆယ္တန္ေလးေတြ အထပ္လုိက္ထုတ္လုိက္သည္။
ေက်ာင္းစတက္လုိ႔ တစ္လတစ္လရသည့္ လစာထဲမွာ စုထားေသာ ေငြမ်ားျဖစ္သည္။
မိမိအသံုးစရိတ္၊ စာအုပ္ဖိုး၊ မုန္႔ဖုိးကို ေခၽြတာသံုးၿပီး စုထားသည္။ ရသည့္လစာက ငါးဆယ္က်ပ္ခန္႔။
၈ လျပည့္ၿပီ စုစုေပါင္း ဆယ္တန္ေလး တစ္ရာရွိသည္။

"ေရာ့ အေမ... ကၽြန္ေတာ္ရတဲ့လစာထဲက စုထားတာ။ တစ္လမွ တစ္ဆယ္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလာက္မုိ႔

အေမ့ေပးရတာ မေကာင္းလုိ႔ ခုမွ တစ္ရာျပည့္လို႔ ေပးတာအေမ"

ကိုလတ္ကို မခင္သစ္ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ရသည့္လစာေလးထဲမွ မစားရက္မေသာက္ရက္

စုထားရမွန္း မခင္သစ္ သိသည္။ သား၏ သိတတ္နားလည္မႈေၾကာင့္ မခင္သစ္ ဝမ္းသာေသာ္လည္း
မျပည့္စံုေသာ မိမိတို႔ဘဝေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းသြားသည္။

"မင္းရတာမွ နည္းနည္းေလး လုိတာသံုးပါ ငါ့သားရယ္"

ဟု ေျပာမထြက္ႏုိင္ေသာ မိမိအျဖစ္ေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ ဆုိ႔နစ္ေနသည္။ ေက်ာင္းမွာေငြလုိသည္ဟု

ေက်ာင္းတက္ကတည္းက တစ္ခါမွ ကိုလတ္ မေတာင္းဖူးေသး။ သူ႔ဖာသာ ရသည့္ လစာေလးႏွင့္
ေလာက္ငွေအာင္ သံုးစြဲေနထုိင္သည္။ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာသည္။ သူ႔အတြက္ အိမ္မွာဝန္မတက္ေအာင္
ႀကိဳးစားေနသည္။ စုၿပီး မိမိကိုေပးေနျပန္သည္။

typing & pdf - lucky82 121

 mmcybermedia. com

"ကၽြန္ေတာ္ အဝတ္လဲဦးမယ္ အေမ။ ကိုဦး အဝတ္ေလွ်ာ္ေနတာ သြားၿပီး ကူဦးမယ္ေနာ္"

"ေအး... ေအး... ငါ့သား"

ညီအစ္ကိုတစ္စု ေရတြင္းနားမွာ ဆူညံေနသည္။ ခြန္ေလးႏွင့္ ကိုေအးအသံကိုလည္း တစာစာ

ၾကားေနရသည္။ ကိုလတ္လာေသာေၾကာင့္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ စံုၿပီးေပ်ာ္ေနၾကသည္။

"ကိုလတ္ အရပ္နည္းနည္း ရွည္လာတယ္"

ဟု ကိုေမာင့္ေျပာသံကို ၾကားရသည္။ အသံမ်ားကို နားေထာင္ရင္း လက္ထမ

ဲ ွာ
ဆယ္တန္ေလးေတြကို မခင္သစ္ ၾကည့္ေနမိသည္။ သည္ႏွစ္မုိးမက်မီ အိမ္မိုးရမည္။
မမုိးလို႔မျဖစ္ေတာ့။ ၃ ႏွစ္ရွိသာြ းၿပီ။ ေရနံေခ်းလည္း သုတ္ရဦးမည္။ ႏွစ္တုိင္း ေရနံဝေနဖုိ႔လိုသည္။

"ကိုလတ္ေရ... ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းလား"

ကိုေမာင့္အသံ။

"ပင္ပန္းတာေပါ့ကာြ ။ ညအိပ္ရင္ လူကိုေမာေနေရာ။ ဘယ္လုိအိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းကို မသိဘူး။

မနက္က်လည္း အေစာႀကီးထရတာ။ ငါေတာ့ တစ္ခါမွ အိပ္ေရးဝတယ္ မထင္ပါဘူးကြာ"

ေအးေဆးေသာ ကိုလတ္အသံကုိ ၾကားရေသာေၾကာင့္ မခင္သစ္ ၿပံဳးရသည္။ ေအာ္. ..

ပင္ပန္းရွာမွာဟု သနားၾကင္နာေနမိသည္။ ပင္ပန္းၾကမ္းတမ္းေသာ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ဘဝအတြက္
႐ုန္းရကန္ရဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ေပးသလုိမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား။ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေနၾကသည္မွာ
ဘဝေပးတာဝန္မုိ႔ ေအာင္ျမင္စာြ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ဖုိ႔ မခင္သစ္ ဆုေတာင္းပါသည္။ ကိုဦးကေတာ့
စာေရးေလးႏွင့္ သူ႔ခရီးကို စရင္း စာေရးေလးဘဝႏွင့္ ဆံုးေတာ့မည္ ထင္သည္။ စာေမးပြဲေတြ
ေအာင္ေအာင္ေျဖႏုိင္ပါမွ ဘြ႔ေ
ဲ လးရ၊ လုပ္ငန္းခြင္ ရာထူးတုိးတက္ေပလိမ့္မည္။ ေနာက္ႏွစ္ဆုိ
ကိုေအာင္ ၁၀ တန္းေရာက္မည္။ အေပါင္းအသင္းမ်ားၿပီး စာမွာ သိပ္အေလးအနက္မထားခ်င္မွန္း
မခင္သစ္ သိပါသည္။

ေရတြင္းနားမွာ ကိုဦးႏွင့္ ကိုလတ္ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ စကားေျပာေနသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္

မီးဖိုတံခါးဝဖက္ကို ကိုဦးလွမ္းလွမ္းၾကည့္သည္။ အေမထြက္လာမွာ စုိးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

"အဲဒါပဲ. .. ကုိလတ္ရ"

"ဟုတ္လုိ႔လား ကိုဦးရာ..."

ကိုဦးစကားအဆံုးတြင္ ကိုလတ္ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။

"ေသခ်ာတယ္"

typing & pdf - lucky82 122

 mmcybermedia. com

ေခါင္းကိုၿငိမ့္ၿပီး ေသခ်ာေပါက္ ေျဖလုိက္ရသည္။ ကိုလတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ မမွန္ဘဲႏွင့္ ကိုဦး

မေျပာႏုိင္ေၾကာင္း သိသည္။ အေမစိတ္ဆင္းရဲေပလိမ့္မည္။ အေဖ့ႏွယ္ ဘယ္လုိျဖစ္တာပါလိမ့္ဟု
စဥ္းစားရင္း သက္ျပင္းခ်မိသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ စိတ္တင္းက်ပ္မႈေၾကာင့္ ကိုလတ္
မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး နီရဲေနသည္။

"အေမဘာေျပာလဲ ဟင္. .. ကိုဦး"

"ပထမေတာ့ ၿငိမ္ေနတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အေမ့မွာ ခံႏုိင္ရည္ရွိပါတယ္တဲ့။ အဲ့လုိေျပာၿပီး

ပံုစံမပ်က္ ေနတာပဲ ကိုလတ္ရ။ အေဖ့ဆီစာေရးရမလားဆုိေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းပဲ ေရးတဲ့။ ဘာမွ
ထည့္မေရးနဲ႔တ့ဲ"

"ေအာ္. .."

ေသးေကြးေသာ အေမ့ခႏၶာကိုယ္ေလးအတြက္ ႀကံ့ခုိင္ေသာ စိတ္ဓာတ္ရွိေနသည္။ အေဖသည္

အေမ့ကို စိမ္းကားႏုိင္ေသာေၾကာင့္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။ အေနနီးစပ္ေသာေၾကာင့္မ်ားလား။
ဒါဆုိလည္း အေနမနီးေအာင္ အေဖေနသင့္သည္ဟု ေတြးရင္း ကိုလတ္ငိုင္ေနမိသည္။ အေမ့ကို
သနားသည္။ မိမိတုိ႔တစ္ေတြကို ျပဳစုရင္း အေမပင္ပန္းေနၿပီ။ ေမြးဖြားရ၊ ႏုိ႔တုိက္ရ၊ ႀကီးျပင္းေအာင္
ေမြးရ၊ ခ်က္ျပဳတ္ရ ေကၽးြ ရ။ ေထာ့က်ဳိးေထာ့နင္းသြားရင္း တစ္အိမ္လံုး အေမ့ေျခရာ၊
အေမ့လက္ရာေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ အေမ့အေၾကာင္း အေဖက မိမိတို႔ထက္ ပိုသိႏုိင္ပါသည္။
အေဖသည္ အေမ့ကို ေမတၱာက႐ုဏာထား၍ လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းဟု မိမိနားလည္ထားပါသည္။

"ငါ့သားတုိ႔ ခုထိ မၿပီးၾကေသးဘူးလား"

အေမ့ေအာ္သံႏွင့္အတူ တဲတံခါးဝမွ အေမေပၚလာသည္။ လက္ထဲမွ ပုဆုိးကို ေရညႇစ္ရင္း...

"ၿပီးၿပီအေမ... ေရပါတစ္ခါတည္း ခ်ဳိးလုိက္လို႔ ၾကာသြားတာ"

"ေအး... ေအး... အဝတ္လဲေတာ့ ထမင္းစားရေအာင္"

"ဟုတ္က့ဲ အေမ..."

ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အငယ္ေတြ ကိုယ္စီေဆာ့ၾကသည္။ ကိုညိဳေလးပဲ အေမ့ကို ကပ္ေနသည္။

ကိုေထြးႏွင့္ ကိုပိုတုိ႔က စကၠဴေတြ ညႇပ္ရင္း ေဆာ့ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုညိဳေလးလည္း
သူ႔အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္နားသြားၿပီး စကၠဴေလွလုပ္တာ ထုိုင္ၾကည့္ေနသည္။

"ကိုဦး ေျပာျပလား ငါ့သား... ဟင္"

ကိုညိဳေလးတို႔ ညီအစ္ကိုကိုၾကည့္လွ်က္ မခင္သစ္ ေမးလုိက္သည္။

typing & pdf - lucky82 123

 mmcybermedia. com

"ဟုတ္က့ဲ အေမ"

"ငါ့သားလည္း သိထားသင့္ပါတယ္ေလ။ လူဆုိတာ အမွားကို လုပ္တတ္ၾကတာ အံ့ၾသစရာေတာ့

မဟုတ္ပါဘူး"

မခင္သစ္ ေလသံ ေအးေဆးပါသည္။ တည္ၿငိမ္ပါသည္။

"ငါ့သား စိတ္ထဲဘယ္လုိမွ မထားနဲ႔ေနာ္။ ကိုယ့္အေဖကိုလည္း အၾကည္ညိဳမပ်က္နဲ႔။ ပ်က္ရင္

ငါ့သားတုိ႔ပဲ အေဖကို ေစာ္ကားရာက်ေနမယ္။ ငရဲမယူနဲ႔"

"ဟုတ္က့ပ
ဲ ါ အေမ... အေဖျပန္လာမွာပါ အေမ"

"အင္း... ျပန္လာမွာပါ။ အေမသိပါတယ္။ သားေတြရွိတယ္ေလ အေမ့အေပၚ

စိတ္ကုန္သာြ းရင္ေတာင္ ငါ့သားေတြ ရွိေသးတာကိုး။ ဒီသံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြကို ဘယ္သူျဖတ္လို႔
ရပါ့မလဲ"

ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈႏွင့္ မခင္သစ္ ေျပာလုိက္ပါသည္။ ဟုတ္သည္။ သူ႔သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြေၾကာင့္ သူ

ျပန္လာပါလိမ့္မည္။ မိမိတစ္ႀကိဳးတစ္မွ်င္က မေႏွာင္ဖြဲ႔ႏုိင္ေသာ္ ရွိပါေစ။ သူ႔ေသြး သူ႔သားမ်ား၏
သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ားမွာ သူ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ဖုိ႔ ခက္ေပလိမ့္မည္။ ယခုအခ်ိန္ေတာ့ ေသြးပူေကာင္း
ပူေနေပမည္။ အခ်ိန္တန္ေသာ္ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ သတိရလာလိမ့္မည္။

ဒုတိယအစမ္းမတုိင္မီ မခင္သစ္ မီးဖြားသည္။ တနလၤာေန႔. .. တနလၤာသမီးေလး...။

"မိန္းကေလး... မိန္းကေလး..."

ဟု သားဖြားဆရာမ မေၾကာစံ အားရဝမ္းသာ ေျပာလုိက္သည္။ မခင္သစ္ ေမြးသမွ်

ေယာက္်ားေလးခ်ည္း။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမွန္းသိသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္
ဝမ္းသာသြားသည္။

"မိန္းကေလးလား ဆရာမ"

ေလသံႏွင့္ မခင္သစ္ ေမးမိသည္။ သမီးေလးေပါ့။ ခြန္ေလးအတြက္ ညီမေလး အေဖာ္ရေပၿပီ။ သမီး

၂ ေယာက္ သား ၁၀ ေယာက္။ ပက္လက္လွဲေနေသာ မခင္သစ္ မ်က္ဝန္းေထာင့္မွ
မ်က္ရည္ပူစီးေၾကာင္းေလး စီးဆင္းလာသည္။ မီးဖြားရေသာ ေဝဒနာတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။

ဆရာမႏွင့္ မေမာ္တို႔ လုပ္ေပးစရာရွိသမွ် လုပ္ကိုင္ေပးၿပီး ဆရာမျပန္သြားသည္။

typing & pdf - lucky82 124

 mmcybermedia. com

"ခါတုိင္းလိုပဲ တစ္လေတာ့ လာကူေနာ္ မေမာ္. .."

"စိတ္ခ် အစ္မ... ခုလည္း ညေနစာခ်က္ေပးၿပီးမွ ျပန္မယ္"

မေမာ္ မီးဖုိေခ်ာင္ ဝင္သာြ းသည္။ မခင္သစ္ မွိန္းေနသည္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္သြားသည္။

လဆန္းပိုင္းက လစာေငြ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္က်ပ္ပဲ ပို႔တာ သတိရမိျပန္သည္။ ကိုဦးလစာသာမရွိလွ်င္
သည္လူအုပ္ႏွင့္ ေတြးပင္မေတြးရဲ။ ေအာ္. .. ကိုဘသိန္း မိမိႏွင့္ သားေတြကို
အငတ္ထားခ်င္စိတ္ေတာ့ ရွိမည္ဟု မထင္ရက္ပါ။ ကိုဦး လစာရေနေသာေၾကာင့္
ေလွ်ာ့ပို႔ေနသည္ဟု မိမိတက
ြ ္ပါသည္။

စာေမးပြဲေတြၿပီး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ကိုဘသိန္း ျပန္လာသည္။ ခြင့္ (၂)ပတ္ ယူခဲ့သည္။

ကိုလတ္လည္း ဧၿပီလ ေက်ာင္းပိတ္ထားသည္။ မိသားစုအားလံုး စံုသည္။ ေႏွာင္းေႏွာင္းေလး
ရယ္တတ္ၿပံဳးတတ္ေနၿပီ။ အားလံုးက ခ်စ္ခင္ယုယစြာ ခ်ီၾကပိုးၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ခြန္ေလး
သူ႔ညီမေလးကို အလြန္ခ်စ္သည္။

"ညီမေလးတစ္ေယာက္ထဲ ခြန္ေလးနဲ႔ အေဖာ္ျဖစ္မွာ"

ဟု မၾကာမၾကာ ေျပာသည္။ နာမည္ပင္မေခၚဘဲ ညီမေလးဟုသာ ေခၚသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္

ညီမေလးဟု တြင္ေနသည္။ ေသးေသးက်စ္က်စ္ေလးႏွင့္ က်န္းမာသည္။ မခင္သစ္
သက္သာေနသည္။ အမႊာႏွစ္ေယာက္ ငယ္စဥ္က မခင္သစ္ အလြန္ပင္ပန္းသည္။ ႏွစ္ေယာက္
တစ္ၿပိဳင္ထဲ ႏုိ႔တုိက္ရသည္။ ဖ်ားလွ်င္ ႏွစ္ေယာက္တြဲဖ်ားသည္။ အနာစိမ္းေတြ ေပါက္ေတာ့လည္း
အတူေပါက္သည္။ ခါးဝတ္လံုခ်ည္ေတာင္ ႀကိဳးႏွင့္ခ်ည္ထားရသည္။ ခါးေတာင္းမက်ဳိက္ရ႐ံု
တမယ္ရွိေတာ့သည္။ ယခုအခ်ိန္ျပန္ေျပာလွ်င္ေတာ့ ရယ္ႏုိင္ေမာႏုိင္ပါသည္။ အမႊာႏွစ္ေယာက္
မတ္တပ္ေျပးေတာ့ ကိုခုိင္ေမြးကင္းစ၊ ေမာလုိက္ရသည့္ျဖစ္ျခင္း။ ေတြးပင္မေတြးခ်င္။ အႀကီးေတြ
ဝက္သက္ေပါက္၊ အငယ္ေကာင္ ေက်ာက္ထုိးနာရင္း ဘယ္ႏွစ္ည ငုတ္တုတ္မုိးလင္းမွန္း မသိ။

ကိုဘသိန္းေရာက္လာေတာ့ ႐ံုးေငြစုေငြေခ်းမွ ေငြသံုးရာက်ပ္ ေခ်းလာခဲ့သည္။ မခင္သစ္လက္ထဲ

ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္က်ပ္ ထည့္သည္။

"အိမ္မုိးဖုိ႔ ဒါနဲ႔ပဲ မုိးပါကြာ။ ေနာက္ေလေတြေတာ့ လစာေရာ့(ေလ်ာ့)မယ္ေနာ္"

မခင္သစ္ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ဘဲ ေျပာသည္။

"ခင္ဗ်ား လစာျဖင့္ ေရာ့ေရာ့(ေလ်ာ့)ေနတာ ၾကာေပါ့ဗ်ာ..."

မေျပာပါဘူးဟု စဥ္းစားထားလွ်က္ႏွင့္ ေျပာျဖစ္သြားသည္။ ေျပာမိမွ မထူးေတာ့။

typing & pdf - lucky82 125

 mmcybermedia. com

"ဘာေတြသံုးေနလို႔ တစ္လ တစ္လ ေလးဆယ္ငါးဆယ္ ေလ်ာ့ရတာလဲ" ဟု ဆက္ေမးျဖစ္သည္။

"အင္း... ဟုိကုန္ သည္ကုန္ပါပဲကာြ ေခၽြတာရင္းနဲ႔ ကုန္တာေလ..."

မပီဝုိးတဝါး ေျဖသည္။

"ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ထဲ တစ္ရာေလာက္ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုအတြက္ ခက္တာေပါ့ဗ်ာ"

"ကိုဦးလစာမေပးဘူးလား..."

"ေအာ္. .. ေပးတာေပါ့ ကိုဘသိန္းရယ္။ ေပးေပလုိ႔သာေပါ့။ မေပးမ်ားမေပးရင္

ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ေနရမွာ၊ ကိုဦးလစာေလးရတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ေလ်ာ့ပိုတာ ဘာမွမထူးဘူး ၾကပ္ၿမဲ
ၾကပ္တာပဲ"

တစ္ဖက္ကတုိးသည္။ တစ္ဖက္က ေလ်ာ့သည္။ ဘာမွမထူး။ မိမိမွာေတာ့ ဒံုရင္းဒံုရင္းပါပဲဟု

မခင္သစ္ ေတြးပါသည္။ ေငြလုိလွ်င္ နားကပ္ေလး ေပါင္လုိက္။ ျပန္ေရြးလိုက္။
သံသရာလည္ေနသည္။ မီးမဖြားမီ ရြာက ေငြေလး ႏွစ္ရာက်ပ္ ပို႔လုိက္ေသာေၾကာင့္ ခံသာသည္။
မိမိလက္ထဲ မစားရက္ မသံုးရက္ ခ်န္ထားေသာ ေငြေလး တစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္က်ပ္ခန္႔ ရွိသည္။
လံုးဝမသံုး။ ရွိသည္ဟု တြက္မထား။ သီးစားခေလးရေတာ့ ထပ္ျဖည့္ထည့္ထားသည္။ မိမိ မိသားစု
တစ္ဆယ့္ေလးေယာက္အတြက္ ေငြႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္က်ပ္ခန္႔ မိမိစုထားသည္။ ေသေရးရွင္ေရး
ဖ်ားေရးနာေရး သားသမီးေတြအတြက္ ျဖစ္သည္။

ကိုဘသိန္း မ်က္ႏွာကြက္ခနဲ ပ်က္သာြ းရသည္။ ေဆးေပါ့လိပ္တုိ ေထာင္းေထာင္းထဖြာရင္း...

"တစ္ေယာက္ထဲေနေတာ့ ပိုကုန္တယ္ မခင္သစ္ရဲ႕။ စားရေသာက္ရတာ အာသာမေျပေတာ့လည္း

ဟိုဟာဝယ္စား၊ ဒီဟာဝယ္စားမိတာလည္း ရွိေသးတာကိုး"

ကိုဘသိန္းစကားေၾကာင့္ မခင္သစ္ ႏွာေခါင္းေလး မသိမသာ ႐ႈံ႕မိသြားသည္။ အာသာမေျပလုိ႔

သြားရည္စာတင္ ဝယ္စားတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာဟု စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္မိသည္။
ဘယ္လုိသာြ းေရစာေတြမ်ား လက္လီဝယ္စားေနပါလိမ့္ဟု မေတြးခ်င္ဘဲ ေတြးမိသည္။ ဘာမွ
မေတြးခ်င္။ ဘာမွ မေျပာခ်င္။ သို႔ေသာ္ မိန္းမဆုိေတာ့လည္း မေနႏုိင္။ သားသမီးေတြလည္း
အနီးအနားမွာမရွိေသာေၾကာင့္ ေျပာျဖစ္သည္ ထင္ပါသည္။ ကိုလတ္ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး
အိမ္ေရွ႕ေျမႀကီးမွာ ေဆာ့ေနၾကသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ၾကားထားသလို ေမးရရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားေျဖခ်င္မွ ေျဖမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မေမးေတာ့ပါဘူး။

ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္မ်က္ႏွာေတာ့ ေထာက္ပါ ဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို မေထာက္ထားခ်င္

typing & pdf - lucky82 126

 mmcybermedia. com

ေနပါ။ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုလပ္ ျဖစ္သြားမွာထက္ ကၽြန္ေတာ့္သားသမီး

တစ္ၿပံဳႀကီး အေဖမရွိတာေတာ့ မျဖစ္ေစရဘူးဗ်ာ"

နင့္လာေသာ တံေတြးကို မခင္သစ္ ၿမိဳခ်လိုက္သည္။ မခင္သစ္ စကားေၾကာင့္ ကိုဘသိန္း

အလန္႔တၾကား ျဖစ္သာြ းရွာသည္။ ဒီမိန္းမေတာ့ ဘာေတြေျပာပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားရင္း အိမ္ထက
ဲ
အိမ္ျပင္မထြက္တတ္ေသာ သူမုိ႔ စုိးရိမ္စိတ္ေလ်ာ့သြားသည္။

"ညည္းဘာေတြ ေျပာေနတာတုန္း မခင္သစ္ရဲ႕။ က်ဳပ္က ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာေတြမ်ား

မေထာက္ထားဘဲ ေနလို႔လဲ"

"ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ား အသိဆံုးပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာခ်င္ဘူး။ စိတ္တူသေဘာတူ

တည္ေထာင္ထားတဲ့ အိမ္ေထာင္ႀကီးဗ်... ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ အပ်က္မခံႏိုင္ဘူး"

မခင္သစ္ မ်က္ႏွာ တင္းေနသည္။ သံႏၷိ႒ာန္ခ်ထားပါသည္။

"ဘယ္သူက ပ်က္ေအာက္ဖ်က္ေနလို႔လည္း မခင္သစ္ရဲ႕။ ခင္ဗ်ားလည္း ေတာေျပာေတာင္ေျပာ

ေျပာတတ္ေနၿပီထင္တယ္ ဟုတ္လား... ဟား... ဟား... ဟား... ဟား"

ကိုဘသိန္း ရယ္ပစ္လုိက္သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မရွင္း။ ဒီမိန္းမ ဘာကို သံသယဝင္ေနတာလဲဟု

စဥ္းစားေနသည္။ ဆက္စပ္ၾကည့္ေနသည္။

"ေအးေလ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ။ သိေအာင္ေျပာထားတာ ကိုဘသိန္းရဲ႕။

ကၽြန္ေတာ့္သားသမီးေတြကိုေတာ့ အေဖမရွိေအာင္ မလုပ္ဖူးလို႔ ေျပာၿပီေကာ။ ခင္ဗ်ားဖာသာ
တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ခ်င္လည္း ဆန္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေမြးထားတဲ့
သားသမီးေတြ မ်က္ႏွာေထာက္ရမယ္ မေလွ်ာ့ဘူးဗ်..."

မခင္သစ္ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာလိုက္သည္။ ကိုဘသိန္း ၾကက္သီးထသြားမိသည္။ မခင္သစ္

သိသည္။ ဘယ္လုိသိပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားရင္း မ်က္ေမွာင္ကုပ္မိသည္။ လံုလွၿပီဟု ထင္ခ့သ
ဲ ည္။
ဘယ္တုန္းကတည္းက ေပၚေနမွန္းမသိ။ ေပၚမိမွ မထူးဘူးဟု ေရွ႕တုိးလွ်င္ လြယ္မည္မထင္။
တစ္ကယ္တန္း ေရွ႕တုိးဖုိ႔ မလြယ္မွန္းလည္း ကိုဘသိန္း သိသည္။

"ကိုယ္လည္း ျပန္ေျပာင္းႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္ မခင္သစ္ရဲ႕၊ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္ဆုိ

ေျပာင္းလို႔ရေတာ့မွာပါ"

မိမိစကားေၾကာင့္ မခင္သစ္ ဝမ္းသာေလမလားဟု သူမမ်က္ႏွာကို ၾကည့္မိသည္။ တည္ၿငိမ္လွ်က္

ရွိသည္။

"ဘာလဲ ညည္းဝမ္းမသာဘူးလား..."

"ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမွာ ခင္ဗ်ား ခဏေလာက္ေနၾကည့္ပါလား"

typing & pdf - lucky82 127

 mmcybermedia. com

ေအးစက္ေသာ မခင္သစ္ေလသံေၾကာင့္ ကိုဘသိန္း စိတ္တုိသြားသည္။ အခ်ိန္အခါႏွင့္

အေျခအေနကို နားမလည္ေသာ မိန္းမဟု စိတ္ထဲမွ အျပစ္တင္လုိက္သည္။ သူတုိ႔သိခ်င္တာက်
အလြန္သိသည္။ မိမိတစ္ေယာက္ထဲေနရတာ ဘယ္ေလာက္ၿငီးေငြ႔ေျခာက္ေသြ႔လဲ မသိႏုိင္ၾက။

"အစ္ကိုသိန္းလည္း အိမ္လမ
ြ ္းေနၿပီလား။ စားေလ ဘာစားခ်င္လဲ ေစာကို အားမနာနဲ႔။ စားခ်င္တာ
ခ်က္ေကၽြးမယ္"

"အစ္ကိုသိန္း အဝတ္ေတြ ကိုယ့္ဖာသာ ေလွ်ာ္မေနနဲ႔။ ေစာဆီယူလာ"

"မီးပူပါ တစ္ခါတည္း တုိက္ထားလိုက္တယ္ အစ္ကိုေရ... ေရာ့ ယူသြားေတာ့"

"အစ္ကို႔မိန္းမလည္း တစ္ခါမွ လုိက္မလာဘူးေနာ္။ အစ္ကိုကေတာ့ ဒီမွာ တစ္ေယာက္ထဲ

အေနဆင္းရဲ၊ စားရေတာ့ ေစာတုိ႔ဆီမွာ"

အေျပာေလးမ်ား။

"ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ အစ္ကိုေရ... တစ္ေယာက္ထဲ အထီးက်န္ရတာ ဘယ္ေလာက္

ခံစားရတယ္ဆုိတာ ေစာသိတယ္ေနာ္"

"ေရာ့. .. ေဟာဒါ အစ္ကို႔အတြက္ ေစာခ်န္ထားတာ ေကာက္ညႇင္းခြက္ေၾကာ္န႔ဲ

ထညက္(ထန္းလွ်က္)ရည္ တုိ႔စား အစ္ကို..."

ဟုိေန႔က လူႀကံဳရွိလုိ႔ ေဆးေပါ့လိပ္မွာလုိက္တာ အစ္ကိုေသာက္ေနက် တံဆိပ္ က်ားပ်ံမေကာက္ပဲ

"အစ္ကို ေနမေကာင္းဘူးလား။ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းဘူး။ ဇက္ေၾကာတက္ရင္

ေစာႏွိပ္ေပးမယ္ေနာ္ ေျပာပါ အစ္ကုိရဲ႕။ ေစာမ်ား အားနာစရာမဟုတ္ပါဘူး"

အၾကင္နာ အယုအယေလးမ်ား။

"အစ္ကိုေရ ေဈးဘက္ႀကံဳရင္ ေစာလိုက္ခဲ့မယ္။ ဝယ္စရာေလး ရွိလို႔"

"စက္ဘီးက ကယ္ရီယာမပါေတာ့လည္း ေရွ႕က ထုိင္႐ံုရွိေတာ့တာေပါ့ အစ္ကုိရယ္ ဘာျဖစ္လဲ။

အစ္ကို ေစာတုိ႔အိမ္မွာ ထမင္းလစာေပးစားေနတာ လူတုိင္းသိပါတယ္"

"ဒီဆန္းေဒး အားရင္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရေအာင္ အစ္ကို။ ၫြန္႔ဝင္းကား သိပ္ေကာင္းတာပဲ"

"ေရာ့. .. အစ္ကို ေနၾကာေစ့ အိမ္ကို သတိရေနလား ေမ့ထားလုိက္စမ္းပါ အစ္ကုိရာ။ ေရာက္ရာ

အရပ္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနပါ။ ေစာေတာင္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ေသးတာ အစ္ကိုက ေယာက္်ားပဲ
ဟင္း... ဟင္း..."

typing & pdf - lucky82 128

 mmcybermedia. com

ေပးတတ္ေသာ အခြင့္အေရးေလးမ်ား မိမိလည္း ယူခဲ့ပါသည္။ ေယာက္်ား တစ္ခါေသ၊ ေယာက္်ား

တစ္ခါကြထ
ဲ ားေသာ အိမ္ရွင္သမီးရွိသည့္ အိမ္မွာ မိမိ ထမင္းလစာေပး စားျဖစ္ခဲ့သည္။

"အစ္ကို႔႐ံုးက မေျပာင္းဘဲေနလို႔ရရင္ ဒီမွာပဲ ေနေတာ့ေပါ့။ အစ္ကိုရယ္ ေျပာင္းမေနနဲ႔ေတာ့ေလ"

"အစ္ကို႔အိမ္ကို ဒီလုိပဲ လစာပို႔ေပးေနေပါ့ကြယ္။ ျဖစ္တာပဲ မဟုတ္လား..."

နည္းေပးလမ္းျပတုိက္တန
ြ ္းမႈေတြက ကိုဘသိန္းကို ေတြေဝေစပသည္။ ထာဝရမဟုတ္ေသာ္လည္း
တစ္ခါတစ္ရံ အားလံုးကို ေမ့ေပ်ာက္ရင္း စိတ္ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္သလုိေတာ့ ျဖစ္ပါသည္။

လစာေလွ်ာ့ပို႔ျဖစ္တာ စာရွည္ရွည္ မေရးျဖစ္တာေလးေတြ ရွိလာသည္။ ကိုဦးလစာရွိသည္။

အိမ္ေထာင္သက္ ဒီေလာက္ရမွေတာ့ စာရွည္ရွည္ေရးစရာ သိပ္မလုိေတာ့ပါဘူးဟု
အေလ်ာ့တက
ြ ္ႏွင့္ ကိုယ့္ကိုအားေပးသည္။

"ေစာတုိ႔ဆီမွာ အလုပ္မေျပာင္းေတာ့ဘဲ တစ္သက္လံုး ေနေတာ့ အစ္ကိုရာ"

ဟု ေျပာလာသည္။ ကိုဘသိန္းကို အိပ္မက္မွ လန္႔ႏုိးေစသည့္ စကားမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္သက္လံုး

ဆုိေတာ့ ကိုဘသိန္း စဥ္းစားရသည္။ လစာကို ခြဲေထာက္ရင္းေနလို႔ရသည္။ ေစာသည္ ႏုပ်ဳိ၍
ျပည့္တင္းသည္။ ထူးထူးျခားျခားလွသည္ေတာ့ မဟုတ္။

"ဒီတစ္ခါ ခြင့္ျပန္ရင္ စဥ္းစားခဲ့ေနာ္"

တုိက္တန
ြ ္းေသာ စကားကို ေစာေျပာခဲ့သည္။ ေျပာင္းဖုိ႔စကားကို ကိုဘသိန္းေျပာေတာ့ မခင္သစ္
ဝမ္းသာပံုမျပ။ အခြင့္အေရးေပးတာေတာင္ မယူခ်င္တဲ့ မိန္းမဟု စိတ္ထဲမွ အျပစ္တင္လိုက္မိသည္။

"မေျပာင္းဘဲ ေနခ်င္လည္း ရတယ္ မခင္သစ္ရဲ႕"

ဟု ေျပာၾကည့္သည္။ တုန္႔ျပန္မႈကို ေစာင့္ေနသည္။

"ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားသေဘာပဲ။ အခ်ိန္တန္လို႔ အိမ္ျပန္လာႏိုင္ရက္နဲ႔မွ မျပန္လာခ်င္ရင္

ဘာေၾကာင့္ဆုိတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသိဆံုးေနမွာေပါ့။ ခင္ဗ်ားမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလး
တစ္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆုိတာေလးေတာ့ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ ေၾကျငာသင့္ပါတယ္"

မခင္သစ္ ထုိင္ရာမွ ထသည္။

"မိန္းမတစ္ေယာက္န႔ဲ ကေလးတစ္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္လို႔ ႐ုိး႐ုိးသားသားပဲ ေျပာျပ။

ရက္စက္တတ္တ့ဲ မိန္းမေတာင္ ကိုယ္ခ်င္းစာမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး ထပ္ျဖည့္ေျပာပါဦး။ ခင္သစ္ဆုိတ့ဲ
မိန္းမဟာ ေျခက်ဳိးဒုကၡိတပါလုိ႔၊ သနားခံခ်င္လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး ကိုဘသိန္းရဲ႕၊ အရွိကုိ
အရွိအတုိင္း သိဖုိ႔လိုတယ္ထင္လုိ႔ပါ"

typing & pdf - lucky82 129

 mmcybermedia. com

ဟု ဆက္ေျပာၿပီး အိပ္ခန္းထဲဝင္ခ့သ
ဲ ည္။ ေႏွာင္းေလး အိပ္ေနသည္။ ဒီမွ်ေျပာရ႐ံုႏွင့္ ရင္ထမ
ဲ ွာ
ရွင္းမသြား။ သို႔ေသာ္ လံုးဝမေျပာရတာႏွင့္စာလွ်င္ အနည္းငယ္ေတာ့ ေပါ့သြားသည္။ ေျခေထာ့နင္း
ဝင္သြားေသာ မခင္သစ္ကို ကိုဘသိန္း ေငးၾကည့္ေနသည္။

"ကေလး ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္န႔ဲ ဒုကၡိတ ေျခက်ဳိးမိန္းမ..."

ဟူေသာ စကားသံမ်ား နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ မိမိေျပာမျပမိတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။

မိန္းမႏွင့္ ကေလးေတြရွိသည္။ ဒီမွ်ပဲ ေျပာျပျဖစ္သည္။ သနားက႐ုဏာႏွင့္ မိမိလက္ထပ္ယူခဲ့သည္။
သူမပိုင္ဆုိင္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာေတြ မတည္ၿမဲခဲ့။ ရန္သူမ်ဳိးေဘးႀကံဳသလုိ မိမိလည္း ျဖဳန္းခဲ့သည္။
တစ္ခြန္းမွ အျပစ္မတင္။ ေနာက္ဆံုး အလုပ္မလုပ္မျဖစ္ မိမိဝင္လုပ္ရင္း သည္လစာႏွင့္ ခ်ဳိ႕ငဲ့စာြ
ေနခဲ့ၾကသည္။ သားသမီး မ်ားလွေသာေၾကာင့္ ပုိလွ်ံသည္မရွိ။ မခင္သစ္သည္ ဒုကၡဟူသမွ်
ရင္စည္းခံရွာသူ ျဖစ္သည္။ သူေဌးသမီးပါဟု ဘုရားစူးက်ိန္ေျပာေတာ့ ယံုမည့္သူ မရွိႏုိင္။

"ကိုဦး လစာရေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက ေရာ့(ေလ်ာ့)ပို႔ေတာ့ ဘာမွ မထူးဘူး ၾကပ္ၿမဲၾကပ္တာပဲ"

ဟု ေျပာေသာစကားႏွင့္ အပူအပင္မရွိ ျပည့္စံုစြာေနခဲ့ေသာ မခင္သစ္ဘဝကို သတိရမိသည္။

သက္ျပင္းလံုးႀကီးကို ကိုဘသိန္း ခ်ပစ္လုိက္သည္။ သူမဘဝကို ခ်မ္းသာျပည့္စံုေအာင္
စြမ္းေဆာင္မေပးႏုိင္သည့္အျပင္ ႏွိပ္စက္သလုိျဖစ္ေနေပသည္။ မခင္သစ္သည္ အာခံႏိုင္စမ
ြ ္း၊
မာနထားႏိုင္စမ
ြ ္း မရွိေသာ မိန္းမမ်ဳိးျဖစ္သည္။ မိဘ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း မရွိ။ ပစၥည္းဥစၥာ မရွိ၊
ပညာမရွိေသာ တစ္ေကာင္ႂကြက္ျဖစ္သည္။ သားေတြႀကီးလွ်င္ေတာ့ သားမာန္တက္ခ်င္တက္မည္။
ယခုေတာ့ ဘုစုခ႐ုေတြအတြက္ မာနကို ခဝါခ်ထားေသာ မိန္းမသားသာ ျဖစ္ေလသည္။

ကိုဘသိန္း သံႏၷိ႒ာန္ခ်လုိက္သည္။ အေျပာင္းအေရႊ႕ေလွ်ာက္လႊာေတြ ေခၚေတာ့မည္။ ခြင့္ျပဳလွ်င္

မိမိလည္း ျပန္ေျပာင္းဖုိ႔ တင္မည္။ ဘူမိနက္သန္ေနရာမွန္သည္ ျပင္ဦးလြင္သာ ျဖစ္သည္။
စိတ္အလုိလိုက္ခ့မ
ဲ ိျခင္းအတြက္ ရွက္သြားသည္။ မိမိတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သြားသည္။ က်ပ္တည္း
ခ်ဳိ႕ငဲ့စြာ ႐ုန္းကန္ေနရရွာေသာ မခင္သစ္ႏွင့္ သားသမီးမ်ားကို တဒဂၤေမ့ထားမိသည္။
မခင္သစ္အတြက္ မိမိသည္ တစ္ဦးတည္းေသာ အားကိုးအားထားရာျဖစ္ေၾကာင္း မိမိသိပါသည္။
သို႔ပါလွ်က္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈသည့္ႏွယ္ ျဖစ္သြားရသည္။ ကိုဘသိန္း ေၾကကြဲသြားသည္။
စာနာေထာက္ထားမႈ က႐ုဏာတရားတို႔ ရင္ထဲမွာ ျပန္လည္ႏိုးထလာသည္။

"ကၽြန္ေတာ့္သားသမီး ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ကို အေဖမရွိဘူးဆုိတာ မျဖစ္ေစရဘူး..."

ဟု ေျပာခဲ့ေသာ မခင္သစ္စကားကို သေဘာက်သည္။ မိမိသားသမီးေတြကို အေဖရွိလွ်က္ႏွင့္

အေဖမရွိေသာ ဘဝ မျဖစ္ေစရဟု ကိုဘသိန္း ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္. ..

typing & pdf - lucky82 130

 mmcybermedia. com

ခုတင္ေပၚထုိင္လွ်က္ႏွင့္ ေႏွာင္းေလးကို မခင္သစ္ ႏုိ႔တုိက္ေနသည္။ ကိုဘသိန္း တံခါးဝမွာ

ရပ္လုိက္သည္။

"ခြင့္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အေျပာင္းအေရႊ႕ ေလွ်ာက္လြႊာတင္လုိက္မယ္ မခင္သစ္. .."

ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးၾကည့္ေနေသာ ကိုဘသိန္းကို မခင္သစ္ ေမာ့မၾကည့္။

"ဒါေတာ့. .. ခင္ဗ်ားသေဘာပဲ"

ဟု ခပ္ေအးေအး ျပန္ေျပာသည္။ မခင္သစ္ တည္ၿငိမ္ေနသည္။ မိမိပေယာဂေၾကာင့္

ဆံုးျဖတ္ရတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစခ်င္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အျပစ္တင္မခံခ်င္။ ကိုယ့္အသိစိတ္ဓာတ္ႏွင့္
ကိုယ္သာ အေကာင္းဆံုးဟု မခင္သစ္ ယူဆသည္။ အမွားအမွန္ကို မခြဲျခားတတ္သည့္
အရြယ္မဟုတ္။ အိမ္ေထာင္ႀကီးတစ္ခု၏ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ သားသမီးမ်ား၏ ဖခင္။

"ေအးေလ... ကိုယ့္သေဘာမုိ႔ ေျပာတာပါပဲ။ ေလွ်ာက္လႊာတင္လုိက္ရင္ ႏွစ္ျပည့္ၿပီဆုိေတာ့ ဒီကိုပဲ

ျပန္ေျပာင္းရမွာပါ"

"ေဟး... အေဖ ျပန္ေျပာင္းရေတာ့မွာလား"

ေရေသာက္ဖုိ႔ အိမ္ေပၚတက္လာေသာ ကိုခုိင္သည္ ကိုဘသိန္း စကားကို နားစြန္နားဖ်ား

ၾကားသည္ႏွင့္ ေအာ္လုိက္သည္။ ေအာ္လုိက္ရင္းမွ ကိုဘသိန္းခါးကို ဖက္ထားလွ်က္...

"အေဖမျပန္ရေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္. .."

ဟု ဆက္ေမးလုိက္ရွာသည္။ ကိုဘသိန္းက ေခါင္းငံု႔ရင္း...

"ျပန္ရဦးမွာ ကိုခုိင္ရ... ဟုိေရာက္ရင္ ဒီကို ျပန္ေျပာင္းဖို႔ ေလွ်ာက္လႊာတင္ရမယ္။ ေနာက္ ၄-၅

လဆုိ အေဖျပန္ေရာက္ေတာ့မွာပါကြ"

"ဟုတ္လား... ေဟး... အေဖျပန္လာမွာ..."

ကိုခုိင့္ေအာ္သံေၾကာင့္ တျဗဳန္းျဗဳန္းႏွင့္ အိမ္ေပၚတက္လာၾကသည္။ မခင္သစ္ တံခါးဝတြင္

စုၿပံဳတုိးေခြ႔ၾကည့္ၾကသည္။

"ဘာျဖစ္တာလဲ..."

ဟု ကိုေအာင္ ေမးသည္။

"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ... အေဖဒီကို ျပန္ေျပာင္းဖုိ႔ ေလွ်ာက္လႊာတင္မယ္လို႔ ေျပာေနတာပါ"

"ဟုတ္လား အေဖ..."

typing & pdf - lucky82 131

 mmcybermedia. com

ကိုလတ္က ကိုဘသိန္း မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ျပန္ေမးသည္။

"ေအး..."

ကိုလတ္ ဝမ္းသာသြားသည္။ အေဖျပန္ေျပာင္းလာရေတာ့မည္။ အေမ့မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္သည္။

အေမ၊ ကိုလတ္ႏွင့္ ကိုလတ္ေနာက္မွာ ရပ္ေနေသာ ကိုဦးတု႔ိ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုမိၾကသည္။
က်န္အငယ္ေတြက ၾကားထဲမွ တုိးေနၾကသည္။ တုိးေခြ႔ေနေသာ သားေတြၾကားမွာ အေဖသည္
ယိမ္းယိမ္းယိုင္ယိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ "ဟ... ေကာင္ေတြရ..." ဟု ခြန္းဆင့္ ေအာ္ေနသည္။

ကိုဦးႏွင့္ ကိုလတ္လည္း အငယ္ေတြၾကား ဇြတ္တုိးရင္း အေမ့ခုတင္နား ေရာက္လာၾကသည္။

ဝဲလာေသာ မ်က္ရည္ႏွင့္ သားႀကီးႏွစ္ေယာက္ကို အေမ ေမာ္ၾကည့္သည္။

သည္သားေတြ ႀကီးလာရင္... အေမအားကိုးႏိုင္ေတာ့မွာပါဟု မခင္သစ္ ေတြးေနသည္။ အခုေတာ့

မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရွိသင့္ရွိထုိက္တဲ့ မာနေတာင္ ေလွ်ာ့ထားပါသည္။

ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ပါးသိုင္းေမႊး ေပါက္စျပဳေနသည့္ ကိုေအာင္၊ လူပ်ဳိေပါက္စျဖစ္လာသည့္

အမႊာညီအစ္ကို အရပ္ထက
ြ ္လာေသာ ကိုခုိင္။ အေမ့အတြက္ အေဖာ္ရစျပဳလာသည့္ ခြန္ေလး။
မသိနားမလည္ေသးေသာ၊ အပူအပင္ လံုးဝမရွိေသးေသာ ကိုေအး၊ ကိုေထြး၊ ကိုပိုႏွင့္ ကိုညိဳ၊
ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲေဆာ့ကစားရာမွ တက္လာၾကေသာ သနပ္ခါး ေခၽြးစီးေၾကာင္းႏွင့္ အေမ့သားမ်ား။

သား ဆယ္ေယာက္ႏွင့္ သမီးတစ္ေယာက္ သူမ၏ ခုတင္ေပၚမွာ ခုတင္အနီးမွာ ဝိုင္းအံုရင္း

ေပ်ာ္ေနသည္။ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ သမီးသည္ သူမ၏ ရင္ခြင္ထဲမွာ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္
ရွိေနသည္။

ကိုဘသိန္းသည္ တံခါးဝတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ ရပ္ေနရာမွ တေရြ႕ေရြ႕ လွမ္းရင္း သားေတြ

အေနာက္ဘက္သုိ႔ ေရာက္လာသည္။

typing & pdf - lucky82 132