Kay Selya nag-iisang sanlang naiwan sa akin,

at ‘di mananakaw magpahanggang libing.

Kung pagsaulan kong basahin sa isip

ang nangakaraang araw ng pag-ibig, Ang kaluluwa ko’y kusang dumadalaw

may mahahagilap kayang natititik sa lansanga’t ngayong iyong niyapakan;

liban na kay Selyang namugad sa dibdib? sa Ilog Beata’t Hilom na mababaw,

yaring aking puso’y laging lumiligaw.

Yaong Selyang laging pinanganganiban,

baka makalimot sa pag-iibigan; Di mamakailang mupo ng panimdim

ang ikinalubog niring kapalaran sa puno ng manggang naraanan natin;

sa lubhang malalim na karalitaan. sa nagbiting bungang ibig mong pitasin,

ang ulilang sinta’y aking inaaliw.

Makaligtaan ko kayang ‘di basahin,

nagdaang panahon ng suyuan namin? Ang katauhan ko’y kusang nagtatalik

kaniyang pagsintang ginugol sa akin sa buntung-hininga nang ika’y may sakit,

at pinuhunan kong pagod at hilahil? himutok ko noo’y inaaring-Langit,

Paraiso naman ang may tulong-silid.

Lumipas ang araw na lubhang matamis

at walang natira kundi ang pag-ibig, Liniligawan ko ang iyong larawan

tapat na pagsuyong lalagi sa dibdib sa Makating ilog na kinalagian;

hanggang sa libingan bangkay ko’y maidlip. binabakas ko rin sa masayang do’ngan,

yapak ng paa mo sa batong tuntungan.

Ngayong namamanglaw sa pangungulila,

ang ginagawa kong pang-aliw sa dusa, Nagbabalik mandi’t parang hinahanap,

nagdaang panaho’y inaalaala, dito ang panahong masayang lumipas;

sa iyong larawa’y ninitang ginhawa. na kung maliligo’y sa tubig aagap,

nang hindi abutin ng tabsing sa dagat.

Sa larawang guhit ng sintang pinsel,

kusang inilimbag sa puso’t panimdim