ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΝΑ

H Prana είναι μια σανσκριτική λέξη που αναφέρεται στη ζωτική

δύναμη ή ενέργεια που διαπερνά όλα τα πράγματα στο σύμπαν.
Στον Ινδουισμό, τον Βουδισμό και τη φιλοσοφία της γιόγκα, η πράνα
πιστεύεται ότι είναι η θεμελιώδης ενέργεια που εμψυχώνει και συντηρεί
τη ζωή.
Σύμφωνα με αυτά τα συστήματα πεποιθήσεων, η πράνα ρέει μέσω των
ενεργειακών καναλιών του σώματος, γνωστά ως νάντις, και εισέρχεται
στο σώμα μέσω της αναπνοής, της τροφής και άλλων πηγών.
Η πράνα λέγεται ότι είναι υπεύθυνη για τη σωματική, ψυχική και
συναισθηματική υγεία ενός ατόμου και οι ανισορροπίες στην πράνα
μπορεί να οδηγήσουν σε ασθένεια.
Στη γιόγκα, η πραναγιάμα είναι μια πρακτική ελέγχου της αναπνοής
για την ενίσχυση της ροής της πράνα στο σώμα και διάφορες στάσεις
γιόγκα έχουν σχεδιαστεί για να εξισορροπούν και να ενεργοποιούν τα
ενεργειακά κέντρα του σώματος για τη βελτίωση της συνολικής
ευεξίας.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΒΕΝΤΑΤΑ
Η Vedanta είναι ένα φιλοσοφικό σύστημα και ένας κλάδος του
Ινδουισμού που βασίζεται στις Βέδες, οι οποίες είναι αρχαίες
ινδουιστικές γραφές.
Ο όρος Vedanta προέρχεται από δύο σανσκριτικές λέξεις: "Veda", που
σημαίνει γνώση ή σοφία, και "anta", που σημαίνει τέλος ή συμπέρασμα.
Έτσι, η Vedanta μεταφράζεται συχνά ως «το τέλος των Βεδών» ή «το
συμπέρασμα των Βεδών».
Η φιλοσοφία της Vedanta ασχολείται με την απόλυτη πραγματικότητα
ή αλήθεια (γνωστή ως Brahman) που underlies (διαπερνάει όλο) από
το σύμπαν και όλη την ύπαρξη. Σύμφωνα με τον Vedanta, η αληθινή
φύση του ατομικού εαυτού (γνωστού ως Atman) είναι ταυτόσημη με το
Brahman και ο στόχος της ανθρώπινης ζωής είναι να συνειδητοποιήσει
αυτή την ταυτότητα μέσω πνευματικών πρακτικών όπως ο
διαλογισμός, η αυτοδιερεύνηση (selfinquiry) και η αφοσίωση στον Θεό.
Η Vedanta χαρακτηρίζεται από την έμφαση που δίνει στην
αυτοπραγμάτωση ή την πραγματοποίηση του ατομικού εαυτού ως
πανομοιότυπου με το Brahman. Ο ατομικός εαυτός δεν θεωρείται ως
ξεχωριστός από την έσχατη πραγματικότητα αλλά μάλλον ως
έκφανσή της. Η συνειδητοποίηση αυτής της ταυτότητας επιτυγχάνεται
μέσω πνευματικών πρακτικών που βοηθούν κάποιον να ξεπεράσει τις
ψευδαισθήσεις της δυαδικότητας και να φτάσει σε μια κατάσταση
ενότητας με το σύμπαν.
Η φιλοσοφία της Vedanta έχει διατυπωθεί από αρκετούς σημαντικούς
δασκάλους και μελετητές σε όλη την ιστορία. Ο πιο εξέχων ανάμεσά
τους είναι ο Adi Shankaracharya, ένας Ινδός φιλόσοφος του 8ου αιώνα
που θεωρείται ο κορυφαίος εκφραστής της Advaita Vedanta (μη
δυαδική Vedanta).
Σύμφωνα με την Advaita Vedanta, υπάρχει μόνο μια απόλυτη
πραγματικότητα, και όλα τα άλλα είναι μια ψευδαίσθηση ή Μάγια. Ο
ατομικός εαυτός δεν είναι ξεχωριστός από το Μπράχμαν, αλλά
μάλλον, είναι μια έκφραση ή εκδήλωση του Μπράχμαν. Ο στόχος της
πνευματικής πρακτικής, λοιπόν, είναι να συνειδητοποιήσει αυτή την
ταυτότητα και να ξεπεράσει την ψευδαίσθηση της δυαδικότητας. Οι
διδασκαλίες του Shankara για την Advaita Vedanta είχαν βαθιά
επίδραση στην ινδική κουλτούρα και πνευματικότητα και έχουν επίσης
επηρεάσει πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που ενδιαφέρονται
για την ανατολική φιλοσοφία και πνευματικότητα. Τα σχόλιά του για
τις Ουπανισάδες και άλλα κείμενα Βεδάντα θεωρούνται από τα έργα
με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ινδική φιλοσοφία.
Μια άλλη εξέχουσα προσωπικότητα στην ιστορία της Vedanta είναι ο
Ramanuja, ένας Ινδός φιλόσοφος του 12ου αιώνα που σχετίζεται με τη
σχολή Visishtadvaita (μη δυϊσμός με διακρίσεις;). Οι διδασκαλίες του
Ramanuja τονίζουν την ιδέα της παράδοσης στον Θεό και της
αφοσίωσης στον Θεό ως μέσο για την επίτευξη αυτοπραγμάτωσης.
Στη σχολή Visishtadvaita, η απόλυτη πραγματικότητα θεωρείται ως
ένας προσωπικός Θεός (γνωστός ως Vishnu), ο οποίος
χαρακτηρίζεται από άπειρη αγάπη και συμπόνια.
Ο ατομικός εαυτός θεωρείται ως μια ξεχωριστή οντότητα που
εξαρτάται από τον Θεό για την ύπαρξη και την απελευθέρωσή του.
Στόχος λοιπόν της πνευματικής πρακτικής είναι η καλλιέργεια της
αφοσίωσης στον Θεό και η παράδοση στο θέλημα του Θεού.
Άλλες εξέχουσες προσωπικότητες στην ιστορία της Vedanta
περιλαμβάνουν τον Madhva, ο οποίος ίδρυσε τη σχολή του Dvaita
Vedanta (δυιστική Βεδάντα) και τον Swami Vivekananda, ο οποίος
συνέβαλε στη διάδοση της Vedanta στη Δύση.
Οι διδασκαλίες του Madhva τονίζουν την ιδέα μιας θεμελιώδους
δυαδικότητας μεταξύ του ατομικού εαυτού και του Θεού. Σύμφωνα με
τον Madhva, ο ατομικός εαυτός είναι θεμελιωδώς διαφορετικός από
τον Θεό και εξαρτάται από τον Θεό για την ύπαρξη και την
απελευθέρωσή του. Ο στόχος της πνευματικής πρακτικής, επομένως,
είναι να καλλιεργήσει την αφοσίωση στον Θεό και να εκτελέσει πράξεις
υπηρεσίας προς τον Θεό.
Οι διδασκαλίες του Vivekananda έδωσαν έμφαση στην πρακτική
εφαρμογή της Vedanta στην καθημερινή ζωή. Πίστευε ότι ο στόχος της
πνευματικής πρακτικής δεν ήταν απλώς να επιτύχει την
αυτοπραγμάτωση αλλά και να χρησιμοποιήσει αυτή τη
συνειδητοποίηση για να υπηρετήσει την ανθρωπότητα και να εργαστεί
για τη βελτίωση της κοινωνίας. Στη σύγχρονη εποχή, η Vedanta
συνεχίζει να είναι μια ζωντανή φιλοσοφία με επιρροή, τόσο στην Ινδία
όσο και σε όλο τον κόσμο.
ADVAITA VEDANTA
Η Advaita Vedanta είναι μια μη δυϊστική σχολή φιλοσοφίας εντός της
ευρύτερης παράδοσης Vedanta του Ινδουισμού. Ο όρος «Advaita»
σημαίνει «μη διπλός» ή «όχι-δύο» και η κεντρική διδασκαλία αυτής της
σχολής είναι ότι υπάρχει μόνο μια απόλυτη πραγματικότητα, γνωστή
ως Μπράχμαν, και οτιδήποτε άλλο είναι μια ψευδαίσθηση ή Μάγια.
Η προέλευση της Advaita Vedanta μπορεί να εντοπιστεί στον 8ο αιώνα
μ.Χ. και στις διδασκαλίες του Adi Shankara, ενός μεγάλου Ινδού
φιλοσόφου και θεολόγου που θεωρείται ο ιδρυτής της σχολής. Ο
Σάνκαρα έγραψε πολλά σχόλια στις αρχαίες ινδουιστικές γραφές
γνωστές ως Ουπανισάντ και άλλα κείμενα Βεδάντα και οι διδασκαλίες
του είχαν βαθιά επίδραση στον Ινδουισμό και την ινδική φιλοσοφία.
Σύμφωνα με την Advaita Vedanta, το Brahman είναι η απόλυτη
πραγματικότητα και είναι η πηγή κάθε ύπαρξης. Το Brahman
περιγράφεται ως άπειρο, αιώνιο και αμετάβλητο και χαρακτηρίζεται
ως καθαρή συνείδηση και ευδαιμονία. Ο ατομικός εαυτός, ή Άτμαν,
δεν θεωρείται ξεχωριστός από το Μπράχμαν αλλά μάλλον ως
έκφανσή του. Ο στόχος της πνευματικής πρακτικής είναι να
συνειδητοποιήσει αυτή την ταυτότητα και να ξεπεράσει την
ψευδαίσθηση της δυαδικότητας.
Στην Advaita Vedanta, ο κόσμος και όλα τα φαινόμενα του
αντιμετωπίζονται ως ψευδαίσθηση ή Μάγια. Αυτή η ψευδαίσθηση
προκαλείται από άγνοια ή avidya, η οποία εμποδίζει τα άτομα να
συνειδητοποιήσουν την πραγματική τους φύση ως πανομοιότυπη με το
Brahman. Στόχος της πνευματικής πρακτικής είναι να ξεπεραστεί αυτή
η άγνοια και να επιτευχθεί αυτοπραγμάτωση, η οποία χαρακτηρίζεται
από την άμεση εμπειρία του Μπράχμαν.
Η Advaita Vedanta τονίζει τη σημασία της μελέτης της γραφής,
ιδιαίτερα των Ουπανισάντς και της Μπαγκαβάντ Γκίτα, ως μέσο
κατανόησης της φύσης της πραγματικότητας και επίτευξης
αυτοπραγμάτωσης. Η πρακτική του διαλογισμού και της
αυτοδιερεύνησης είναι επίσης σημαντική, καθώς βοηθά τα άτομα να
αναπτύξουν τη διορατικότητα και τη σαφήνεια που απαιτούνται για
να συνειδητοποιήσουν τη μη διττή φύση της πραγματικότητας.
Η Advaita Vedanta είχε μια βαθιά επίδραση στην ινδική φιλοσοφία και
πνευματικότητα και έχει επηρεάσει πολλούς ανθρώπους σε όλο τον
κόσμο που ενδιαφέρονται για την ανατολική φιλοσοφία και
πνευματικότητα. Οι διδασκαλίες της έχουν ερμηνευτεί με ποικίλους
τρόπους από διαφορετικούς στοχαστές και μελετητές, και υπάρχουν
πολλές σχολές και υποσχολές της Advaita Vedanta.
Μερικές από τις βασικές διδασκαλίες της Advaita Vedanta
περιλαμβάνουν:
Μη δυϊσμός: Υπάρχει μόνο μια απόλυτη πραγματικότητα, το Brahman,
και όλα τα άλλα είναι μια ψευδαίσθηση.
Ταυτότητα του ατομικού εαυτού και του Μπράχμαν: Ο ατομικός
εαυτός δεν είναι ξεχωριστός από το Μπράχμαν αλλά μάλλον μια
έκφανσή του.
Ο κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση: Ο κόσμος και όλα του τα φαινόμενα
θεωρούνται ως μια ψευδαίσθηση ή μια Μάγια.
Η άγνοια είναι η αιτία του πόνου: Η άγνοια ή avidya είναι η αιτία του
πόνου και εμποδίζει τα άτομα να συνειδητοποιήσουν την πραγματική
τους φύση.
Αυτοπραγμάτωση: Στόχος της πνευματικής πρακτικής είναι η επίτευξη
αυτοπραγμάτωσης, η οποία χαρακτηρίζεται από την άμεση εμπειρία
του Μπράχμαν.
Μελέτη των γραφών: Η μελέτη της γραφής είναι ένα σημαντικό μέσο
για την κατανόηση της φύσης της πραγματικότητας και την επίτευξη
αυτοπραγμάτωσης.
Πρακτική του διαλογισμού και της αυτοδιερεύνησης: Η πρακτική του
διαλογισμού και της αυτοδιερεύνησης είναι σημαντική για την
ανάπτυξη της διορατικότητας και της σαφήνειας που είναι απαραίτητη
για την συνειδητοποίηση της μη διττής φύσης της πραγματικότητας.
Συνολικά, η Advaita Vedanta είναι ένα φιλοσοφικό σύστημα με ισχυρή
επιρροή, που προσφέρει μια μοναδική προοπτική για τη φύση της
πραγματικότητας και τον απώτερο στόχο της ανθρώπινης ζωής. Οι
διδασκαλίες της έχουν εμπνεύσει αμέτρητα άτομα ανά τους αιώνες και
συνεχίζουν να αποτελούν πηγή έμπνευσης και καθοδήγησης για
πνευματικούς αναζητητές σε όλο τον κόσμο.

DVAITA VEDANTA
Η Dvaita Vedanta είναι μία από τις τρεις κύριες σχολές της Vedanta,
ένα παραδοσιακό σύστημα της ινδουιστικής φιλοσοφίας. Η λέξη
«dvaita» σημαίνει «δυϊσμός» και αυτή η σχολή σκέψης τονίζει την
ύπαρξη δύο ξεχωριστών πραγματικοτήτων: του Θεού και της ατομικής
ψυχής.
Σύμφωνα με τον Dvaita Vedanta, ο Θεός (Brahman) και η ατομική ψυχή
(jiva) είναι ξεχωριστές και αιώνιες οντότητες και ο απώτερος στόχος
της ανθρώπινης ζωής είναι να επιτύχει την αφοσίωση στον Θεό και να
συγχωνευτεί μαζί Του.
Αυτή η σχολή σκέψης τονίζει επίσης τη σημασία του κάρμα (πράξεων)
και τις συνέπειες αυτών των πράξεων στον καθορισμό του
πεπρωμένου κάποιου. Ο ιδρυτής της Dvaita Vedanta ήταν ο
Madhvacharya, ένας φιλόσοφος και θεολόγος του 13ου αιώνα από τη
Νότια Ινδία. Έγραψε πολλά έργα για τη φιλοσοφία, τη θεολογία και τη
βεδική λογοτεχνία και οι διδασκαλίες του συνεχίζουν να επηρεάζουν
τον Ινδουισμό μέχρι σήμερα.
Οι διδασκαλίες της Dvaita Vedanta μπορούν να συνοψιστούν στα εξής:
Δυϊσμός: Η Dvaita Vedanta τονίζει την έννοια του δυϊσμού, που
σημαίνει την ύπαρξη δύο ξεχωριστών πραγματικοτήτων: του Θεού και
της ατομικής ψυχής. Σύμφωνα με αυτή τη σχολή σκέψης, ο Θεός και η
ατομική ψυχή είναι αιώνιες και διακριτές οντότητες.
Υπέρτατο Όν: Η Dvaita Vedanta πιστεύει στην ύπαρξη ενός Υπέρτατου
Όντος ή Θεού, ο οποίος είναι ο δημιουργός και ο συντηρητής του
σύμπαντος. Αυτό το Υπέρτατο Όν περιγράφεται ότι έχει άπειρες
ιδιότητες, όπως παντογνώστης, παντοδύναμος και παντογνώστης.
Jiva: Η Dvaita Vedanta θεωρεί την ατομική ψυχή (jiva) ως ξεχωριστή
οντότητα από τον Θεό. Το jiva είναι αιώνιο και έχει τη δική του
μοναδική ταυτότητα, συνείδηση και ελεύθερη βούληση.
Κάρμα: Η Dvaita Vedanta τονίζει την έννοια του κάρμα, που σημαίνει
ότι οι πράξεις μας έχουν συνέπειες. Οι καλές πράξεις οδηγούν σε καλές
συνέπειες και οι κακές πράξεις οδηγούν σε κακές συνέπειες. Ο νόμος
του κάρμα λειτουργεί σε αυτή τη ζωή και στην επόμενη.
Bhakti: Η Dvaita Vedanta τονίζει τη σημασία της μπάκτι ή της
αφοσίωσης στον Θεό ως απώτερο στόχο της ανθρώπινης ζωής. Είναι
μέσω της αφοσίωσης στον Θεό που μπορεί κανείς να επιτύχει την
απελευθέρωση από τον κύκλο της γέννησης και του θανάτου και να
συγχωνευθεί με τον Θεό.
Χάρη: Η Dvaita Vedanta διδάσκει ότι είναι τελικά η χάρη του Θεού που
επιτρέπει σε ένα άτομο να επιτύχει την απελευθέρωση. Παρόλο που
ένα άτομο πρέπει να ασχολείται με πνευματικές πρακτικές, μόνο μέσω
της χάρης του Θεού μπορεί κανείς να επιτύχει τη φώτιση.
Γραφές: Η Dvaita Vedanta θεωρεί τις Βεδικές γραφές ως την απόλυτη
αυθεντία σε πνευματικά θέματα. Αυτές οι γραφές θεωρούνται ότι είναι
θεόπνευστες και περιέχουν τη γνώση που είναι απαραίτητη για την
επίτευξη της απελευθέρωσης.

VISISHTADVAITA

Η Visishtadvaita είναι μια σχολή φιλοσοφίας στον Ινδουισμό που δίνει

έμφαση στην έννοια της ενότητας μεταξύ της ατομικής ψυχής (jiva) και
της Υπέρτατης Ψυχής (Brahman). Είναι ένα από τα τρία μεγάλα
σχολεία της Vedanta, μαζί με το Advaita και το Dvaita. Ο όρος
«Visishtadvaita» σημαίνει «μη δυϊσμός με ιδιότητες» και αναφέρεται
στην ιδέα ότι η ατομική ψυχή δεν είναι εντελώς ξεχωριστή από την
Υπέρτατη Ψυχή, αλλά μάλλον είναι μια ειδική έκφανσή της. Σύμφωνα
με αυτή τη φιλοσοφία, η ατομική ψυχή είναι διακριτή από το σώμα και
τον νου, αλλά δεν είναι ξεχωριστή από την Υπέρτατη Ψυχή.
Ο ιδρυτής της Visishtadvaita ήταν ο φιλόσοφος Ramanuja, ο οποίος
έζησε στη νότια Ινδία τον 11ο και 12ο αιώνα μ.Χ. Οι διδασκαλίες του
Ramanuja τόνιζαν τη σημασία της αφοσίωσης στον Θεό και της
εκτέλεσης καλών πράξεων ως μέσο για την επίτευξη πνευματικής
απελευθέρωσης.
Η Visishtadvaita είχε σημαντική επιρροή στις θρησκευτικές και
φιλοσοφικές παραδόσεις της Νότιας Ινδίας, ιδιαίτερα στη λατρεία της
θεότητας Vishnu και των αβατάρ του. Η φιλοσοφία είχε επίσης
επιρροή στη διαμόρφωση των παραδόσεων του Σρι Βαϊσνάβα και
άλλων αιρέσεων του Ινδουισμού.
Οι διδασκαλίες της Visishtadvaita μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:
1. Το Brahman είναι η απόλυτη πραγματικότητα: Η Visishtadvaita
επιβεβαιώνει την ύπαρξη του Μπράχμαν ως την έσχατη
πραγματικότητα. Το Brahman είναι η πηγή όλης της δημιουργίας
και διαποτίζει ολόκληρο το σύμπαν.
2. Το Jiva είναι μέρος του Brahman: Σύμφωνα με τη Visishtadvaita, η
ατομική ψυχή ή jiva δεν είναι ξεχωριστή από το Brahman αλλά
είναι μέρος του. Το Jiva είναι μια αντανάκλαση του θείου και
μοιράζεται την ίδια ουσία με το Brahman.
3. Η Μάγια είναι η αιτία της άγνοιας: Η Μάγια είναι η ψευδαίσθηση
που μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο ως ξεχωριστό
από το Μπράχμαν. Είναι η αιτία της άγνοιας και της δουλείας.
4. Η Bhakti είναι ο δρόμος προς την απελευθέρωση: Η Bhakti ή η
αφοσίωση στον Θεό θεωρείται το κύριο μέσο για την επίτευξη της
απελευθέρωσης στη Visishtadvaita. Αυτό περιλαμβάνει την
παράδοση στον Θεό και την ανιδιοτελή υπηρεσία.
5. Το κάρμα και η Τζνιάνα είναι επίσης σημαντικά: Εκτός από το
μπάκτι, η Βισισταντβάιτα τονίζει επίσης τη σημασία του κάρμα ή
της ορθής δράσης και της τζνάνα ή πνευματικής γνώσης.
6. Η σημασία της χάρης: Η Visishtadvaita υποστηρίζει ότι η
απελευθέρωση μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της χάρης του
 Θεού. Δεν είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τις
προσπάθειες του αφοσιωμένου.
7. Ο στόχος της ζωής είναι να επιτύχει το moksha: Ο απώτερος
στόχος της ζωής στη Visishtadvaita είναι να επιτύχει το moksha ή
την απελευθέρωση από τον κύκλο της γέννησης και του θανάτου.
Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της συνειδητοποίησης της αληθινής
φύσης κάποιου ως τμήματος του Μπράχμαν και μέσω της χάρης
του Θεού.

ΜΠΡΑΧΜΑΝ
είναι η απόλυτη πραγματικότητα, το Απόλυτο ή η απόλυτη πηγή του
σύμπαντος και όλης της ύπαρξης.
Το Brahman θεωρείται άπειρο, αιώνιο και αμετάβλητο, πέρα από τις
δυαδικότητες του χρόνου, του χώρου και της αιτιότητας. Συχνά
περιγράφεται ως η υποκείμενη ουσία ή υπόστρωμα όλων των
πραγμάτων και πιστεύεται ότι είναι η αιτία και ο συντηρητής του
σύμπαντος. Σύμφωνα με την ινδική φιλοσοφία, το Μπράχμαν δεν είναι
μια προσωπική θεότητα, αλλά μάλλον μια απρόσωπη, διάχυτη και μη
δυϊστική πραγματικότητα που είναι πέρα από την ανθρώπινη
κατανόηση. Θεωρείται ότι είναι ο απώτερος στόχος της ανθρώπινης
ύπαρξης να συνειδητοποιήσει αυτή την ενότητα με το Μπράχμαν και
να επιτύχει την πνευματική απελευθέρωση, η οποία αναφέρεται ως
Μόκσα ή Νιρβάνα.
Οι Ουπανισάδες, που θεωρούνται τα φιλοσοφικά και πνευματικά
κείμενα του Ινδουισμού, περιγράφουν το Μπράχμαν ως Σατ-Τσιτ-
Ανάντα, που σημαίνει ύπαρξη, συνείδηση και ευδαιμονία.
Το Brahman απεικονίζεται επίσης μερικές φορές ως ένας κοσμικός
ήχος, γνωστός ως AUM ή OM, που αντιπροσωπεύει την ουσία όλης
της δημιουργίας και την απόλυτη πραγματικότητα.
Το Brahman είναι μια κεντρική έννοια στον Ινδουισμό και η κατανόησή
του θεωρείται απαραίτητη για την άσκηση της ινδουιστικής
πνευματικότητας και φιλοσοφίας.

Η Vedanta και η Yoga μοιράζονται πολλές ομοιότητες και έχουν επίσης

μερικές σημαντικές διαφορές. Μερικές από τις βασικές ομοιότητες και
διαφορές είναι:

Ομοιότητες:

Τόσο η Vedanta όσο και η Yoga προέρχονται από την αρχαία Ινδία και
έχουν ισχυρά θεμέλια στην ινδική φιλοσοφική παράδοση.

Και τα δύο συστήματα αναγνωρίζουν την ύπαρξη μιας τελικής

πραγματικότητας που είναι πέρα από τους περιορισμούς του ατομικού
εαυτού.

Τόσο η Vedanta όσο και η Yoga αναγνωρίζουν τη σημασία των

πνευματικών πρακτικών, όπως ο διαλογισμός, για την επίτευξη της
απελευθέρωσης.

Και τα δύο συστήματα τονίζουν τη σημασία των ηθικών αρχών και

της ενάρετης συμπεριφοράς ως θεμέλιο για την πνευματική πρακτική.
Τόσο η Vedanta όσο και η Yoga αναγνωρίζουν τους περιορισμούς της
ανθρώπινης νόησης στην κατανόηση της τελικής πραγματικότητας και
τονίζουν τη σημασία της άμεσης εμπειρίας.

Διαφορές:

Ενώ η Vedanta είναι πρωτίστως ένα φιλοσοφικό σύστημα που δίνει

έμφαση στη μελέτη των κειμένων και στην αυτοδιερεύνηση, η γιόγκα
είναι κατά κύριο λόγο ένα σύστημα προσανατολισμένο στην πρακτική
άσκηση που δίνει έμφαση στις σωματικές στάσεις, τον έλεγχο της
αναπνοής και τον διαλογισμό.

Η Vedanta είναι μη δυϊστική και διδάσκει ότι υπάρχει μόνο μια τελική
πραγματικότητα, ενώ η γιόγκα είναι δυϊστική και αναγνωρίζει την
ύπαρξη τόσο του ατομικού εαυτού όσο και της τελικής
πραγματικότητας.

Η Vedanta διδάσκει ότι ο ατομικός εαυτός είναι τελικά ταυτόσημος με

την έσχατη πραγματικότητα, ενώ η Γιόγκα διδάσκει ότι ο ατομικός
εαυτός είναι διαφορετικός από την τελική πραγματικότητα.

Η Vedanta τονίζει τη σημασία της γνώσης και της αυτοδιερεύνησης ως

μέσο για την απελευθέρωση, ενώ η Γιόγκα τονίζει τη σημασία της
πρακτικής και της πειθαρχίας.
Η Vedanta επικεντρώνεται περισσότερο στη διανοητική κατανόηση της
τελικής πραγματικότητας, ενώ η γιόγκα εστιάζει περισσότερο στην
άμεση εμπειρία της τελικής πραγματικότητας μέσω του διαλογισμού
και άλλων πνευματικών πρακτικών.

Συνοψίζοντας, η Vedanta και η Yoga μοιράζονται πολλές ομοιότητες,

όπως η αναγνώριση μιας απόλυτης πραγματικότητας, η σημασία των
πνευματικών πρακτικών και η έμφαση στην ηθική συμπεριφορά.
Ωστόσο, διαφέρουν στην προσέγγισή τους στην πνευματική πρακτική,
στην κατανόησή τους για τη σχέση μεταξύ του ατομικού εαυτού και
της τελικής πραγματικότητας και στην έμφαση που δίνουν στη γνώση
έναντι της πρακτικής.