Paleogeografia – nauka zajmująca się odtwarzaniem warunków geograficznych

występujących na Ziemi w przeszłości geologicznej, np. rozmieszczeniem

lądów i mórz;
Stratygrafia – nauka badająca wiek skał oraz ich występowanie w czasie i
przestrzeni;
Paleontologia – nauka zajmująca się organizmami żyjącymi w minionych
epokach geologicznych.

Wiek względny skał i zjawisk geologicznych ustala się w odniesieniu do wieku

innych skał lub zjawisk – dlatego używa się określeń skały starsze lub skały
młodsze. Natomiast wiek bezwzględny podaje się w latach wskazujących na to,
ile czasu upłynęło od danego wydarzenia.

Podczas ustalania wieku względnego skał stosuje się między innymi:

1. metodę stratygraficzną – w której rolę odgrywa wzajemne ułożenie

skał. Im głębiej są położone, tym starsze są. Ta zasada może być jednak
stosowana jedynie na obszarach niezaburzonych tektonicznie.
2. metodę tektoniczną – polega na analizie niezgodności w ułożeniu
warstw skalnych. Umożliwia odtwarzanie chronologii procesów
geologicznych na danym obszarze według następujących zasad:
– deformacja skał jest młodsza od najmłodszej skały, którą obejmuje;
– intruzje magmowe są młodsze od skał, które przecinają
3. metodę paleontologiczną – pozwala ustalić wiek skał na podstawie
znajdujących się w nich:
– skamieniałości, czyli szczątków roślin i zwierząt z minionych okresów
geologicznych;
– śladów pozostawionych przez organizmy.

Podczas ustalania wieku bezwzględnego skał stosuje się między innymi:

1. metodę izotopową – opiera się na prawie rozpadu promieniotwórczego

i polega na określeniu liczby jąder w danej próbce, które uległy
rozpadowi, co z kolei umożliwia oszacowanie czasu powstania tej próbki.
Ważniejszymi metodami izotopowymi są:
 – metoda uranowo–ołowiowa
– metoda radiowęglowa 14C
2. metodę dendrochronologiczną
3. metodę sedymentologiczną