Grecy wierzyli w wielu bogów, ich religia była więc politeistyczna.

Bogowie greccy, chociaż podobni

do ludzi, byli nieśmiertelni. Opiekowali się różnymi dziedzinami życia. Tworzeniem mitów, czyli
opowieści o bogach i herosach (bohaterach), zajmowali się poeci. Mity były tematem utworów
literackich i przedstawień teatralnych, zapewniały rozrywkę, objaśniały świat bogów i ludzi,
tłumaczyły początki obrzędów oraz wyjaśniały niezrozumiałe dla Greków zjawiska.

Na czele bogów stał Zeus. Jego znakami rozpoznawczymi były piorun, orzeł i tarcza. Według mitów
Zeus rezydował z najważniejszymi bóstwami na górze Olimp w północno‑wschodniej Grecji.
Dwanaście bóstw tworzyło tzw. panteon olimpijski i sprawowało władzę nad światem ludzi oraz
wszystkich innych bogów. Wieczną młodość i nieśmiertelność zapewniały im ambrozja i nektar.
Greccy bogowie, podobnie jak ludzie, bywali kapryśni, złośliwi czy nieszczęśliwie zakochani. Zdarzało
im się popełniać haniebne czyny: zdradzać, a nawet zabijać. Lubili ingerować w sprawy
śmiertelników i krzyżować im plany.

Grecy składali bogom ofiary, często ze zwierząt. Rytuałowi towarzyszyły modlitwy i śpiewanie
hymnów. Na ołtarzu palono w darze dla bóstwa wnętrzności i niejadalne części. Mięso gotowano lub
pieczono i spożywano na miejscu podczas radosnej uczty, w której, jak wierzyli Grecy, brało udział
czczone bóstwo. Najbardziej uroczystą i najkosztowniejszą ofiarą, składaną w czasie największych
świąt, była tzw. hekatomba, czyli ofiarowanie aż stu sztuk bydła.

Składano również ofiary płynne, czyli tzw. libacje. Libacja oznaczała ulanie bogom wina, oliwy, mleka
albo po prostu wody. Zwykle była dokonywana na ołtarzu, na ziemię wylewano płyny ku czci
zmarłych albo bogów podziemi.

Religijny wymiar miał w starożytnej Grecji sport, do którego Grecy przywiązywali wielką wagę.
Uważali, że jego aktywne uprawianie jest niezbędne zarówno dla ludzkiego zdrowia i higieny, jak i dla
odpowiedniego wyglądu, który cieszyłby oko ludzkie i radował bogów. Pełnią człowieczeństwa było
w ich opinii harmonijne połączenie fizycznego piękna i dobra.

Sport był także ważnym elementem życia społecznego i edukacji. W większości greckich miast
istniały gimnazjony, czyli zespoły budynków przeznaczonych do ćwiczeń fizycznych i umysłowych,
wyposażonych w biblioteki oraz sale, w których odbywały się wykłady i dyskusje. Edukacyjny
charakter gimnazjonów sprawił, że posługiwano się tym terminem w kolejnych epokach. Słowo
„gimnazjum” określało typ szkoły lub jeden z etapów edukacji, przede wszystkim starszej młodzieży.

Gimnazjony obejmowały przede wszystkim obiekty sportowe (stadiony do biegów, hipodromy, czyli
tory do wyścigów konnych, oraz palestry – place do uprawiania boksu i zapasów), a także szatnie,
łaźnie oraz baseny. Nadzorowali je specjalni urzędnicy. Grecy wierzyli, że opiekę nad gimnazjonami
sprawowali sami bogowie, zwłaszcza Hermes, którego posągi często w nich umieszczano.

W gimnazjonach higienę utrzymywano m.in. przy pomocy zakrzywionych, metalowych skrobaczek,

tzw. strigili. Po ćwiczeniach smarowano całe ciało oliwą, po czym dokładnie zeskrobywano ją ostrą
krawędzią przyrządu wraz z potem i brudem.