 Vaksina konjugate pneumokokale (PCV13).

 Kjo vaksinë është gjithashtu pjesë e

programit rutinë të vaksinimit (WHO) të rekomanduar nga OBSH dhe CDC për fëmijët
më të vegjël se 2 vjeç. Doza shtesë rekomandohen për fëmijët nga mosha 2 deri në 5 vjeç
që janë në rrezik të lartë të sëmundjes pneumokokale, duke përfshirë fëmijët që kanë
sëmundje kronike të zemrës ose mushkërive ose edhe kancer.
 Vaksina polisakaride pneumokokale (PPSV23). Fëmijët më të rritur dhe të rriturit që
kanë nevojë për mbrojtje nga bakteret pneumokokale mund ta marrin këtë vaksinë. CDC
rekomandon vaksinën PPSV23 për të gjithë të rriturit mbi moshën 65 vjeçare; për të
rriturit më të rinj dhe fëmijët e moshës 2 vjeçare e sipër që kanë sistem të dobët imunitar
ose sëmundje kronike si sëmundjet e zemrës, diabeti ose anemia drapërocitare; dhe për
këdo që nuk ka shpretkë.
 Vaksina e konjuguar meningokokale. Është e rekomanduar që një dozë e vetme t’u
jepet fëmijëve të moshës 11 deri në 12 vjeçare, me një vaksinë përforcuese që jepet në
moshën 16 vjeçare. Nëse vaksina jepet për herë të parë midis moshës 13 dhe 15 vjeçare,
rekomandohet përforcuesi midis moshës 16 dhe 18 vjeçare. Nëse injeksioni i parë jepet
në moshën 16 vjeçare ose në moshë më të vjetër, nuk nevojitet përforcues.
 Kjo vaksinë mund t’u jepet edhe fëmijëve nga mosha 2 muajshr deri në moshën 10
vjeçare, të cilët janë në rrezik të lartë të meningjitit bakterial ose që kanë qenë të
ekspozuar ndaj dikujt me këtë sëmundje. Përdoret gjithashtu për të vaksinuar njerëz të
shëndetshëm, por të pavaksinuar më parë, të cilët janë ekspozuar në shpërthime.

 Konkluzioni

 Meningjiti është një inflamacion i lëngut dhe tre membranave që rrethojnë trurin dhe
palcën kurrizore. Meningjiti mund të ndodhë kur lëngu që rrethon këto membrana
infektohet.

 Ekzistojnë disa lloje të ndryshme të meningjitit, duke përfshirë meningjitin viral,

bakterial dhe fungal.

 Meningjiti mund të jetë mjaft i rrezikshëm nëse nuk trajtohet shpejt dhe mund të
shkaktojë vdekjen.

 Në një shënim pozitiv, vaksinat, kryesisht për meningjitin bakterial, janë të disponueshme
për para-adoleshentët dhe adoleshentët, si dhe për këdo që mund të jetë në një rrezik më
të lartë të zhvillimit të gjendjes.

Poliomeliti
Poliomielit (poliomieliti) është shumë ngjitëse semundje infektive. Nëse nuk trajtohet,
mundet shpie deri në vdekje për shkak të paralizës së rëndë që mund të sulmojë mushkëritë dhe
organet e frymëmarrjes dhe t'i bëjë ato jofunksionale. Megjithatë, ekziston një vaksinimi kundër
poliomelitit, kështu që kjo sëmundje ka qenë shumë e rrallë në Gjermani që nga vitet 1960.

Çfarë është poliomieliti?

Poliomielit (poliomieliti), ose thjesht poliomieliti, është shumë ngjitës semundje
infektive transmetohet nga llojet I, II dhe III të poliovirusit. Pas kontraktimit të sëmundjes,
paraliza mund të mbetet ose madje shpie deri në vdekje. Normalisht, sëmundja virale është
gjithmonë e ethe. Paralizat janë shkaktuar nga palca kurrizore, i cili preket nga poliirusët dhe
kontrollon lëvizjet. Në parim, poliomieliti është bërë i rrallë në vendet e industrializuara që nga
viti 1960 dhe futja e vaksinimit oral parandalues. Sëmundja e fundit në Gjermani e shkaktuar nga
një virus i egër u raportua në vitin 1990. Sidoqoftë, mbulimi i vaksinimit në shoqëri është në
rënie të vazhdueshme. Në më shumë se 95 përqind të rasteve, poliomieliti kalon pa u vërejtur dhe
pa simptoma. Në rreth një përqind të rasteve, paraliza e përshkruar ose meningjit ndodh, e cila
mund të lërë dëm të përhershëm.

Shkaqet

Poliomieliti (poliomieliti) kontraktohet përmes ARN-së viruset nga grupi i poliovirusit. Këto

janë shumë ngjitëse dhe transmetohen fekale-orale. Infeksioni është i krahasueshëm me
transmetimin e hepatit A, pra, dikush infektohet duke pirë pije ose ushqim të ndotur. Nga ana
tjetër, infeksioni nga kollitja, teshtitja ose puthja, është i rrallë. Periudha e inkubacionit është
mjaft e gjatë për poliomielitin; mund të duhen tre deri në 35 ditë për të shpërthyer. Sëmundja
përparon në dy faza. Pas infeksionit, viruset shumohen në trup dhe shfaqen simptoma jospecifike
të sëmundjes, si p.sh. dhimbje koke, dhimbje në gjymtyrë, humbja e oreksit, diarre, ethe, dhe
vështirësi në gëlltitje. Pas kësaj faze të parë të sëmundjes, ndodh një interval pa simptoma
dhe viruset pushtojnë qendrën sistemi nervor, duke shkaktuar fazën e dytë të sëmundjes.
Simptomat e kësaj faze më pas përfshijnë muskujt dhimbje në përgjithësi, posaçërisht dhimbje
prapa, paralizë, ndjeshmëri e shtuar ndaj stimujve, dhe meningjit.