Zajrzyj na strony:

www.mlodysamuraj.pl

www.nk.com.pl

Znajdź nas na Facebooku

www.facebook.com/WydawnictwoNaszaKsiegarnia

Poznaj kolejne tomy w serii MŁODY SAMURAJ

http://www.nk.com.pl/mlody-samuraj/158/seria.html
W serii Młody samuraj:

Droga wojownika
Droga miecza
Droga smoka
Krąg ziemi
Krąg wody

W pr zygotow aniu:

Krąg ognia
Mojej matce
Mapa
 Prolog
Dokujutsu

J aponia, s ier pień 1612

– To najjadowitszy skorpion znany człowiekowi – wyjaśnił ninja, wyjmując duży czarny okaz
z drewnianej skrzynki, i położył go na drżącej dłoni uczennicy. – Uzbrojony, bezgłośny i śmiertelnie
groźny: zabójca doskonały.
Dziewczyna na próżno próbowała opanować dreszcz, kiedy ośmionogi stwór pełzł jej po skórze;
kolec jadowy lśnił w półmroku.
Klęczała przed ninja w ciasnej, rozjaśnionej blaskiem świecy izdebce pełnej ceramicznych słojów,
drewnianych skrzynek i niewielkich klatek kryjących trujące mikstury i proszki, rośliny oraz
zwierzęta. Ninja pokazał już uczennicy czerwone jak krew jagody, rozdętą rybę fugu, jaskrawo
ubarwione żaby, długonogie pająki i zwinięte węże z czarnymi kapturami – każdy eksponat był
zabójczy dla człowieka.
– Jedno ukłucie tego skorpiona wystarczy, by ofiara poczuła niewyobrażalny ból – ciągnął,
dostrzegłszy błysk lęku w oczach uczennicy. – Po konwulsjach następuje paraliż, utrata
przytomności i wreszcie śmierć.
Dziewczyna znieruchomiała jak głaz, wpatrzona w stworzenie wędrujące po jej ramieniu
w kierunku szyi. Ninja, nie zważając na grożące uczennicy niebezpieczeństwo, kontynuował wykład.
– W ramach szkolenia ninjutsu musisz opanować dokujutsu, sztukę trucizny. Kiedy zaczniesz
wypełniać misje, odkryjesz, że zabicie ofiary nożem powoduje bałagan i niesie zwiększone ryzyko
porażki. Trucizna działa ukradkiem, jest trudna do wykrycia, a podana w odpowiedni sposób, na
pewno będzie skuteczna.
Skorpion dotarł do szyi dziewczyny i wślizgnął się za zapraszającą zasłonę długich ciemnych
włosów. Uczennica odwróciła twarz jak najdalej od zbliżającego się zwierzęcia; z przerażenia
oddychała płytko i szybko. Ninja ignorował jej męki.
– Nauczę cię pozyskiwać trucizny z rozmaitych roślin i zwierząt i wyjaśnię, którymi można powlec
broń, a które podawać w potrawach i napojach – tłumaczył, przesuwając palcami wzdłuż boku
klatki, tak aby uwięziony wąż zaatakował jej pręty. – Musisz też wytworzyć w swoim ciele
odporność na trucizny, nic bowiem nie zyskasz, jeśli zadasz śmierć sobie.
Obrócił się i zobaczył, że uczennica unosi dłoń, by strącić skorpiona wtulonego w zagłębienie szyi.
Ledwie zauważalnie pokręcił głową.
– Na wiele toksyn istnieją odtrutki. Pokażę ci, jak je sporządzać. Na inne można się uodpornić,
przyjmując niewielkie ilości trucizny przez dłuższy czas. Są jednak i takie, na które nie ma
antidotum.
Wskazał maleńką ośmiornicę w niebieskie prążki, nie większą od pięści niemowlęcia,
umieszczoną w korytku wypełnionym wodą.
– Choć wygląda pięknie, ma jad tak silny, że zabija człowieka w ciągu paru minut. Sugeruję
podawać go w napojach, takich jak sake i sencha, bo jest pozbawiony smaku.
Uczennica nie potrafiła dłużej znieść bliskości skorpiona. Machnęła ręką, próbując go wytrząsnąć
z włosów, i krzyknęła, kiedy wbił kolec jadowy głęboko w jej dłoń. Ciało wokół rany natychmiast
zaczęło puchnąć.
– Pomóż mi... – jęknęła, kiedy jej ramię ogarnął palący ból.
Ninja przyglądał się bez współczucia wijącej się w konwulsjach dziewczynie.
– Przeżyjesz. – Chwycił skorpiona za odwłok i wrzucił go z powrotem do skrzynki. – Jest stary
i duży. To małych samic należy się obawiać.
Uczennica nieprzytomna osunęła się na podłogę.
 1
Gra

– Oszukujesz! – zawołała dziewczynka.

– Nie, wcale nie! – zaprotestował Jack, klęczący naprzeciw siostrzyczki w przydomowym
ogródku.
– Właśnie że tak! Powinieneś był klasnąć, zanim pozbierałeś kostki.
Jack przestał się spierać: jego niewinna mina nie zwiodła Jess. Bardzo kochał siostrę, drobną
siedmiolatkę o jasnoniebieskich oczach i mysioblond włosach. Wiedział jednak, jaka jest
skrupulatna, gdy chodzi o przestrzeganie zasad. Zazwyczaj słodka jak anioł, podczas gry stawała się
surowa i nieugięta, zupełnie jak ich matka w kwestii pomagania w pracach domowych.
Jack podniósł z ziemi pięć kostek owcy i zaczął jeszcze raz. Były wielkości niewielkich kamyków,
o brzegach wygładzonych od licznych rozgrywek, jakie stoczył z Jess w ciągu lata. Mimo duszącego
upału białe kości wydawały mu się dziwnie chłodne.
 – Założę się, że mnie nie pokonasz. Doszłam do dwójek! – zawołała dziewczynka.
Podejmując wyzwanie, Jack rozsypał cztery kostki na ziemi. Potem wyrzucił piątą wysoko
w powietrze, klasnął, szybko chwycił jedną z leżących w trawie i złapał tę spadającą. Powtórzył całą
procedurę z wprawą, aż znowu trzymał w dłoni wszystkie pięć kostek.
– Jedynki – powiedział.
Jess, na której nie zrobiło to wrażenia, z udawanym znudzeniem zerwała stokrotkę.
Jack na nowo rozrzucił kostki i ukończył drugą rundę paroma swobodnymi ruchami.
– Dwójki! – oznajmił, po czym znowu cisnął kostki w trawę. Potem wyrzucił jedną w powietrze
i klasnął, następnie zgarnął trzy i schwycił spadającą czwartą.
– Trójki! – wykrzyknęła Jess, nie umiejąc ukryć podziwu.
Jack wyszczerzył zęby i rozrzucił kostki ostatni raz.
W oddali grzmot przetoczył się ciężko po ciemniejącym niebie. Powietrze stało się duszne
i parne przed nadciągającą letnią burzą, lecz Jack nie zwrócił uwagi na zmianę pogody. Zamiast
tego skupił się na wyzwaniu, jakim było zebranie wszystkich pięciu kostek za jednym zamachem.
Rzucił jedną wysoko w powietrze i klasnął w chwili, kiedy rozległ się ogłuszający huk. Niebo
rozdarła poszarpana biała błyskawica, piorun uderzył w szczyt odległego pagórka, trafiając
w rosnące na nim drzewo. Płonęło krwistą czerwienią na tle ciemnych chmur. Jacka jednak gra
pochłonęła za bardzo, by dał się oderwać. Zgarnął cztery kostki i chwycił piątą, kiedy znajdowała
się zaledwie o szerokość dłoni nad ziemią.
– Udało mi się! Udało! Cztery za jednym razem! – wykrzyknął zachwycony.
Rozejrzał się tryumfalnie, ale Jess zniknęła.
Podobnie jak słońce. Groźne, czarne jak smoła, skłębione chmury mknęły po niebie.
Patrzył oszołomiony na nagłą furię żywiołów. Naraz uświadomił sobie ze zdumieniem, że we
wnętrzu jego zaciśniętej dłoni coś drgnęło, jakby kostki zaczęły się poruszać.
Ostrożnie rozchylił palce.
Gwałtownie wciągnął powietrze. Po jego ręce pełzły cztery maleńkie skorpiony.
Otoczyły piątą białą kostkę i wymierzyły w nią śmiertelnie groźne odwłoki; każdy kolec jadowy
ociekał zabójczą trucizną.
Jeden ze skorpionów zawrócił i pomknął w górę ramienia chłopca. Jack strząsnął go ogarnięty
dziką paniką, zrzucił pozostałe na trawę i na oślep rzucił się w stronę domu.
– Matko! Matko! – nawoływał, lecz zaraz przypomniał sobie o Jess. Gdzie jest siostrzyczka?
Zaczęły padać wielkie krople deszczu, ogród ogarnął cień. Chłopiec ledwie widział pięć kostek
porzuconych w trawie, nigdzie jednak nie dostrzegł śladu skorpionów ani siostry.
– Jess? Matko? – krzyknął, ile sił w płucach.
Nikt nie odpowiedział.
 W tej samej chwili usłyszał dobiegające z kuchni nucenie:

Kto obietnic nie wypełnia,*

Jest jak łąka chwastów pełna.
A gdy się rozplenią chwasty,
Jest jak łąka w śnieżnej zaspie...

Popędził do kuchni wąskim korytarzem.

Wnętrze domu tonęło w mroku, mroczne i wilgotne niczym grobowiec. Przez wąską szparę
w drzwiach sączył się promień światła. Dobiegał go głos matki, to słabnąc, to przybierając na sile
niczym powiew wiatru:

A gdy przejdą śnieżne burze,

Jest jak ptak, co siadł na murze.
A gdy ptak się z muru zerwie,
Jest jak jastrząb hen, na niebie...

Chłopiec przyłożył oko do szpary i zobaczył matkę w fartuchu siedzącą plecami do drzwi
i obierającą ziemniaki wielkim, zakrzywionym nożem. Izbę oświetlała samotna świeca, w jej blasku
cień noża na ścianie wyglądał niczym monstrualny samurajski miecz.

A gdy niebo ryknie grzmotem,

Jest jak lew, co siadł pod płotem...

Jack pchnął drzwi. Zgrzytnęły o podłogę z kamiennych płyt, lecz matka się nie obejrzała.
– Matko? – zapytał. – Słyszałaś mnie...?

A gdy płot się ugnie z trzaskiem,

Jest jak bat, co grzbiet twój chlaszcze...

– Matko! Czemu nie odpowiadasz?

Deszcz na zewnątrz zacinał teraz tak gwałtownie, że odgłos przypominał skwierczenie ryby na
patelni. Chłopiec przestąpił próg i zbliżył się do matki. Nadal siedziała plecami do niego i szybko
poruszając nożem, obierała ziemniak za ziemniakiem.

A gdy grzbiet ci z bólu ścierpnie,

Jest jak nóż wrażony w serce...

Jack pociągnął ją za fartuch.

– Matko? Dobrze się czujesz?
Z sąsiedniego pokoju dobiegł zduszony krzyk; w tej samej chwili kobieta odwróciła się do niego
i nagle przemówiła ostrym, skrzeczącym głosem:

A gdy w sercu krwi nie stanie,

Toś już zimny trup, mój panie!

Jack spoglądał wprost w zapadnięte oczy starej wiedźmy; jej tłuste siwe włosy roiły się od wszy.
Postać, którą wziął za matkę, sięgnęła nożem do jego gardła; obierka ziemniaka zwisała z ostrza
niczym zdarta skóra.
– Zimny trup, gaijinie! – wychrypiała zasuszona czarownica; jej cuchnący zgnilizną oddech
przyprawiał chłopca o mdłości.
Wybuchnęła okrutnym śmiechem, kiedy Jack rzucił się z krzykiem do wyjścia.
Z głębi domu słyszał pełen udręki płacz Jess. Wpadł do pokoju od frontu.
Wielki fotel, w którym zwykł przesiadywać ojciec, był zwrócony do ognia płonącego na kominku.
Migocące płomienie obrysowywały siedzącą na nim, spowitą płaszczem postać.
– Ojcze? – zapytał Jack z wahaniem.
– Twój ojciec nie żyje, gaijinie.
Wykręcony palec, sterczący z obciągniętej czarną rękawiczką dłoni, wskazał leżące twarzą w dół
ciało ojca, pokonanego i krwawiącego, w odległym kącie pokoju. Chłopiec aż się wzdrygnął na
makabryczny widok; podłoga zakołysała się niczym pokład statku.
Intruz jednym susem skoczył z fotela ku oknu z drobnych kwadratowych szybek; ściskał
w ramionach Jess.
Serce Jacka zamarło.
Jedno jedyne, zielone jak jadeit oko spoglądało gniewnie przez szparę w kapturze.
Nieznajomym, odzianym od stóp do głów w czarne shinobi shozoku, był Dokugan Ryu.
Smocze Oko. Ninja, który zamordował ojca Jacka, bezlitośnie prześladował chłopca, a teraz
porwał jego małą siostrzyczkę.
– Nie! – krzyknął Jack i rzucił się Jess na ratunek.
Ze ścian, niczym czarne pająki, wyroili się jednak kolejni ninja, by go powstrzymać. Chłopiec
walczył ze wszystkich sił, lecz miejsce każdego pozbawionego twarzy przeciwnika, którego pokonał,
natychmiast zajmował następny.
– Innym razem, gaijinie! – wysyczał Smocze Oko, odwrócił się i zniknął pośród srożącej się burzy.
– Wciąż pamiętam o rutterze.
 2
Rutter

Blade światło świtu sączyło się przez maleńkie okienko, a deszcz kapał leniwie z nadproża na
parapet.
W półmroku na Jacka spoglądało jedno jedyne oko.
Nie należało jednak do Dokugana Ryu.
Należało do lalki Daruma, którą sensei Yamada, nauczyciel zen, podarował chłopcu w pierwszym
tygodniu samurajskiego treningu w Niten Ichi Ryū, Jednej Szkole Dwojga Niebios w Kioto.
Minął ponad rok od brzemiennego w skutki przybycia Jacka do Japonii, kiedy to po ataku ninja
na statek pilotowany przez jego ojca chłopiec stał się rozbitkiem. Ocalał jako jedyny, został
uratowany przez legendarnego wojownika Masamoto Takeshiego, założyciela niezwykłej szkoły dla
samurajów.
Ranny, nieznający języka, bez rodziny i przyjaciół mogących się o niego zatroszczyć, Jack nie
miał innego wyboru, niż zdać się na łaskę swego wybawiciela. Szczególnie że Masamoto nie należał
do ludzi, których autorytet można podważać. Dowiódł zresztą swych szlachetnych intencji,
adoptując młodego cudzoziemca.
Oczywiście Jack marzył o powrocie do kraju i odnalezieniu siostry Jess, jedynej krewnej, jaka mu
pozostała. Ale marzenia często zmieniały się w koszmary, gdy w jego sny wkradał się wróg, Smocze
Oko. Ninja pragnął ruttera, należącego do ojca Jacka dziennika pokładowego zawierającego
wskazówki na temat nawigacji – za wszelką cenę, nawet gdyby oznaczało to zamordowanie chłopca.
Drewniana laleczka z okrągłą, malowaną twarzą gapiła się na Jacka w ciemności; jej jedyne oko
drwiło z kłopotów chłopca. Przypomniał sobie dzień, kiedy sensei Yamada zalecił mu pomalować
prawe oko lalki i wypowiedzieć życzenie – drugie oko miał pokryć farbą dopiero wtedy, gdy
życzenie się spełni. Jack z przerażeniem uświadomił sobie, że to pragnienie nie jest ani trochę
bliższe urzeczywistnienia niż na początku roku, kiedy malował prawe oko lalki.
Zdesperowany przewrócił się na brzuch i wtulił twarz w futon. Inni początkujący wojownicy
z pewnością usłyszeli jego krzyk przez cienkie, papierowe ściany maleńkiej izdebki w Shishi-no-ma,
Sali Lwów.
– Jack, wszystko w porządku? – Zza shoji dobiegł go szept.
Usłyszał, jak drzwi się odsuwają; poznał sylwetki swojej najbliższej przyjaciółki Akiko i jej kuzyna
Yamato, młodszego syna Masamoto. Cicho wślizgnęli się do środka. Akiko, w nocnym kimonie
z kremowego jedwabiu, z ciemnymi włosami związanymi z tyłu, uklękła przy posłaniu.
– Usłyszeliśmy krzyk – ciągnęła dziewczyna, z troską wpatrując się w jego twarz skośnymi
oczyma.
– Myśleliśmy, że może jesteś w niebezpieczeństwie – dodał Yamato, szczupły, lecz muskularny
chłopiec w wieku Jacka, o oczach brązowych jak kasztany i sterczących we wszystkie strony
czarnych włosach. – Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha.
Jack drżącą ręką otarł czoło i próbował uspokoić nerwy. Sen, tak żywy i realny, głęboko nim
wstrząsnął, a obraz porywanej Jess wciąż stał mu przed oczyma.
– Przyśnił mi się Smocze Oko... Włamał się do domu moich rodziców... Porwał moją
siostrzyczkę... – Przełknął z wysiłkiem ślinę, starając się opanować.
Akiko sprawiała wrażenie, jakby chciała wyciągnąć do niego rękę, wiedział jednak, że japońskie
maniery nie pozwalają na tak otwarte okazywanie uczuć. Zamiast tego posłała mu smutny uśmiech.
– To był tylko sen – zapewniła.
Yamato kiwnął na potwierdzenie głową i dodał:
– Niemożliwe, żeby Smocze Oko dotarł do Anglii.
– Wiem – przyznał Jack, biorąc głęboki oddech – ale ja też nie jestem w Anglii. Gdyby
Alexandria nie została zaatakowana, znajdowałbym się właśnie w połowie drogi do domu.
Tymczasem utknąłem na drugim końcu świata. Nie wiadomo, co się dzieje z Jess. Mną opiekuje się
Masamoto, ale ona nie ma nikogo.
Wzrok przesłoniły mu łzy.
– Ale czy twoją siostrą nie zajmowała się sąsiadka? – zapytała Akiko.
– Pani Winters jest stara – odparł chłopiec, kręcąc głową. – Nie ma siły pracować, a wkrótce
skończą się pieniądze, które zostawił jej ojciec. Poza tym mogła zachorować i umrzeć... tak jak moja
matka! Jess trafi do przytułku, jeśli nie będzie miała nikogo, kto się nią zajmie.
– Co to jest przytułek? – spytał Yamato.
– Coś jak więzienie, tylko dla żebraków i sierot. Będzie musiała tłuc kamienie na drodze,
rozplatać stare liny, a może nawet kruszyć kości na nawóz. Nie dają prawie nic do jedzenia, więc
w końcu trzeba walczyć o gnijące resztki, żeby przetrwać. To nie miejsce dla Jess!
Ukrył twarz w dłoniach. Nie mógł nic zrobić, by ocalić ostatnią bliską osobę. Tak samo jak
wtedy, kiedy ojciec potrzebował jego pomocy w walce z ninja, który wdarł się na statek. Jack
uderzył pięścią w poduszkę, zrozpaczony własną bezsilnością. Akiko i Yamato patrzyli w milczeniu,
jak wyładowuje gniew.
– Dlaczego Alexandria musiała natrafić na sztorm? Gdyby kadłub nie został uszkodzony, nie
wpadlibyśmy na mieliznę. Nie zostalibyśmy zaatakowani. Mój ojciec nadal by żył!
Nawet teraz chłopiec widział śliską od krwi pętlę z drutu, którą Smocze Oko zaciskał coraz
mocniej na szyi wyrywającego się Johna Fletchera. Jack przypomniał sobie, jak stał wrośnięty
w ziemię, sparaliżowany strachem, z nożem w bezwładnej dłoni. Ojciec chwytający powietrze,
z nabrzmiałymi żyłami na szyi, błagalnie wyciągający do niego rękę...
Wściekły, że nie potrafił się zmusić do działania, cisnął poduszką przez pokój.
– Jack, uspokój się. Jesteś teraz z nami, wszystko będzie dobrze – przekonywała kojąco Akiko.
Wymieniła zaniepokojone spojrzenie z Yamato. Nigdy nie widzieli przyjaciela w takim stanie.
– Nie, nie będzie dobrze – odparł chłopiec, wolno kręcąc głową i trąc oczy, by wymazać z pamięci
koszmarną wizję.
– Nic dziwnego, że źle sypiasz. Pod twoim futonem jest książka! – zawołał naraz Yamato, biorąc
do ręki oprawny w skórę tom.
Jack wyrwał mu go z dłoni.
Był to rutter jego ojca. Chłopiec trzymał go pod materacem. W ciasnym, pozbawionym mebli
pokoju nie było innego miejsca, w którym mógłby go ukryć. Rutter stanowił jedyne ogniwo łączące
go z ojcem; Jack był przywiązany do każdej strony, każdej notki i każdego słowa skreślonego przez
Johna Fletchera. Zawarte w dzienniku informacje miały wielką wagę, a chłopiec przysiągł zachować
je w tajemnicy.
– Spokojnie, Jack. To tylko słownik – rzucił Yamato, zaskoczony nagłą gwałtownością
przyjaciela.
Chłopak spojrzał na niego szeroko otwartymi oczyma, uświadamiając sobie, że Japończyk
pomylił rutter ze słownikiem portugalsko-japońskim podarowanym mu w poprzednim roku przez
zmarłego ojca Luciusa. Słownikiem, który zobowiązał się oddać przełożonemu duchownego, ojcu
Bobadilli w Osace...
Obie książki miały co prawda podobną skórzaną oprawę, ale w rękach Yamato spoczywał teraz
rutter ojca Jacka.
Chłopak nigdy nie powiedział Yamato prawdy o dzienniku pokładowym, nawet nie wspomniał
o jego istnieniu. I miał po temu ważne powody. Nie ufali sobie bardzo długo i do wydarzeń, które
rozegrały się podczas turnieju Taryu-Jiai, ich relacje były bardzo napięte.
Gdy Masamoto adoptował Jacka, Yamato zapałał do cudzoziemca natychmiastową niechęcią.
Tenno, starszy brat Yamato, został zamordowany; Yamato sądził, że Masamoto przygarnął Jacka
jako następcę swego najstarszego syna. Uznał, że obcy przybłęda próbuje mu ukraść ojca. Trzeba
było dopiero wspólnych zmagań, podczas których obaj omal nie zginęli, by Jack zdołał przekonać
Yamato, że to nieprawda, i zyskać w nim sprzymierzeńca.
Jack wiedział, że ryzykuje, wspominając o przedmiocie tak cennym jak rutter. Nie miał pojęcia,
co robić. Może jednak nadeszła pora, by powierzyć nowemu przyjacielowi tajemnicę?
– To nie jest słownik ojca Luciusa – wyznał.
– Więc co to jest? – spytał Yamato ze zdziwioną miną.
– Rutter mojego ojca.
 3
Życzenie

– Rutter twojego ojca! – wykrzyknął Japończyk i jego zaskoczenie ustąpiło miejsca

niedowierzaniu. – Przecież kiedy Smocze Oko napadł dom Akiko, twierdziłeś, że nic o nim nie wiesz!
– Skłamałem. Nie miałem wyboru.
Jack nie mógł się zdobyć na to, by spojrzeć przyjacielowi w oczy. Wiedział, że Yamato poczuł się
zdradzony.
Japończyk zwrócił się do Akiko.
– Wiedziałaś o tym?
Skinęła głową i zarumieniła się z zawstydzenia.
Yamato się nadąsał.
– Nie wierzę. To dlatego Smocze Oko ciągle wraca? Z powodu głupiej książki?
– Yamato, nie mogłam ci o tym powiedzieć – odezwała się Akiko, próbując go udobruchać. –
Obiecałam Jackowi, że nie zdradzę sekretu.
– Jak książka może być cenniejsza od życia Chiro? – spytał, zrywając się z miejsca. – Była tylko
pokojówką, ale służyła wiernie naszej rodzinie. Jack naraził nas wszystkich na niebezpieczeństwo
z powodu tego swojego ruttera!
Patrzył na chłopca z gniewem; w jego oczach błysnęła dawna nienawiść. Ku przerażeniu Jacka
ruszył do wyjścia.
– Zamierzam powiedzieć o tym ojcu.
– Proszę, nie rób tego – rzucił błagalnie Jack, chwytając go za rękaw kimona. – To nie jest
zwykła książka. Muszę ją ukrywać.
– Dlaczego? – spytał surowo Yamato i spojrzał z niechęcią na rękę przyjaciela.
Jack puścił go, lecz Yamato został w pokoju.
Chłopiec bez słowa podał mu książkę; Japończyk przerzucił kilka stron, bez zrozumienia
przebiegając wzrokiem mapy oceanów i gwiazdozbiorów oraz raporty morskie.
Jack ściszonym głosem wyjaśnił ich znaczenie.
– Rutter to dziennik pokładowy służący do nawigacji, opisujący bezpieczne trasy przez oceany
świata. Informacje te są tak cenne, że wielu ludzi zginęło, próbując je zdobyć. Obiecałem ojcu, że
nikomu o nim nie wspomnę.
– Ale dlaczego jest taki ważny? Czy to nie jedynie zbiór wskazówek?
– Nie. To znacznie więcej niż tylko mapa oceanów. Ojciec mówił, że to potężne narzędzie
polityczne. Ten, kto je posiada, może kontrolować szlaki handlowe między państwami. Co znaczy,
że każdy kraj dysponujący rutterem równie dokładnym jak ten, włada na morzach. Właśnie dlatego
pożądają go Anglia, Hiszpania i Portugalia.
– A co to ma wspólnego z Japonią? – spytał Yamato, oddając książkę. – Japonia nie jest taka
jak Anglia. Nie sądzę, żebyśmy w ogóle posiadali flotę.
– Nie wiem. Mnie polityka nie obchodzi. Chcę tylko pewnego dnia wrócić do Anglii i odnaleźć
Jess. Martwię się o nią – wyjaśnił Jack, pieszczotliwie gładząc skórzaną oprawę dziennika. – Ojciec
nauczył mnie używać ruttera, żebym tak jak on mógł zostać pilotem. Dlatego kiedy opuszczę
Japonię, rutter będzie moim biletem do domu. Moją przyszłością. To jedyne, co posiadam cennego.
Chociaż uwielbiam treningi drogi wojownika, w Anglii nikt nie potrzebuje samurajów.
– Więc co cię powstrzymuje przed wyruszeniem już teraz?! – rzucił wyzywająco Yamato, patrząc
na niego zmrużonymi oczyma.
– Jack nie może tak po prostu odejść – wtrąciła Akiko w imieniu chłopca. – Pozostaje pod opieką
twojego ojca, póki nie ukończy szesnastu lat. Musiałby uzyskać zgodę Masamoto-samy. Poza tym
dokąd by pojechał?
Yamato wzruszył ramionami.
 – Do Nagasaki – odpowiedział Jack.
Oboje spojrzeli na niego zaskoczeni.
– To port, do którego prowadził nas ojciec, zanim sztorm zepchnął statek z kursu. Może
znalazłbym tam żaglowiec płynący do Europy albo nawet do Anglii.
– A wiesz chociaż, gdzie leży Nagasaki, Jack? – zapytała Akiko.
– Mniej więcej... tu jest naszkicowana mapa.
Zaczął kartkować rutter.
– Na samym południu Japonii, na wyspie Kiusiu – wyjaśnił poirytowany Yamato.
Akiko położyła dłoń na dzienniku, przerywając poszukiwania Jacka.
– Jak się tam dostaniesz bez żywności i pieniędzy? Z Kioto wędrowałbyś tam co najmniej
miesiąc.
– Lepiej ruszaj w drogę natychmiast! – rzucił ironicznie Japończyk.
– Przestań, Yamato! Jesteście przyjaciółmi, pamiętasz? – skarciła go Akiko. – Jack nie może tak
po prostu pomaszerować do Nagasaki. Czyha na niego Smocze Oko. Tutaj chroni go twój ojciec,
a Masamoto-sama to chyba jedyny człowiek, którego ninja się obawia. Gdyby Jack samotnie
opuścił szkołę, mógłby zostać porwany... albo nawet zamordowany!
Umilkli wszyscy troje.
Jack schował rutter i przyklepał futon. Była to marna kryjówka dla tak cennego przedmiotu
i uświadomił sobie, że będzie musiał znaleźć pewniejszą, nim Smocze Oko powróci.
Yamato odsunął drzwi izdebki, zbierając się do wyjścia. Obejrzał się przez ramię i zapytał Jacka:
– Zatem ty powiesz o rutterze mojemu ojcu?
Chłopcy mierzyli się wzrokiem, napięcie między nimi rosło.
Jack pokręcił głową.
– Mój ojciec zadał sobie wiele trudu, by zachować istnienie dziennika w tajemnicy. Na pokładzie
statku trzymał go w specjalnej skrytce. Nawet kapitan nie wiedział gdzie. Jako jego syn mam
obowiązek chronić rutter – wyjaśnił, wiedząc, że jakimś sposobem musi przekonać Yamato. –
Rozumiesz, co to obowiązek. Jesteś samurajem. Ojciec kazał mi przysiąc, że dotrzymam sekretu.
Jestem związany tą obietnicą.
Yamato ledwie zauważalnie skinął głową, zasunął drzwi i obrócił się do Jacka.
– Teraz rozumiem, czemu nikomu nie powiedziałeś – przytaknął, rozluźniając zaciśnięte pięści;
jego złość nareszcie minęła. – Rozgniewało mnie, że mnie nie wtajemniczyłeś. Że mi nie ufasz.
Wiesz, że możesz mi ufać.
– Dziękuję, Yamato – odparł Jack i odetchnął z ulgą.
Japończyk usiadł obok niego.
– Nie rozumiem tylko, czemu nie możesz powiedzieć ojcu. Potrafiłby ochronić rutter.
 – Nie wolno nam – upierał się Jack. – Ojciec Lucius wyznał mi na łożu śmierci, że ktoś, kogo zna,
poszukuje ruttera i jest gotów mnie zabić.
– Dokugan Ryu, oczywiście – stwierdził Yamato.
– Owszem, Smocze Oko chce zdobyć rutter – zgodził się Jack – sam jednak mówiłeś, że ninja są
najmowani ze względu na umiejętności. Ktoś go opłacił, by wykradł rutter. Może to być ktoś znany
Masamoto-samie. Ojciec Lucius należał do jego otoczenia, więc nie mogę zaufać nikomu. Dlatego
uważam, że im mniej ludzi wie o istnieniu ruttera, tym lepiej.
– Chcesz powiedzieć, że nie ufasz mojemu ojcu? Podejrzewasz, że to on może pragnąć ruttera? –
spytał ostro Yamato, oburzony sugestią.
– Nie! – zapewnił szybko Jack. – Mówię, że gdyby Masamoto-sama go miał, mógłby zostać
zamordowany z tego powodu tak jak mój ojciec. A tego nie mogę ryzykować. Próbuję go chronić,
Yamato. Jak długo Smocze Oko wierzy, że to ja mam rutter, tylko mnie prześladuje. Dlatego
musimy dochować tajemnicy.
Jack widział, jak Yamato rozważa różne możliwości; przez jedną przerażającą chwilę zdawało mu
się, że przyjaciel zdradzi wszystko ojcu.
– W porządku. Obiecuję, że nic nie powiem – ustąpił Yamato. – Ale dlaczego sądzisz, że Smocze
Oko przyjdzie po niego znowu? Nie widzieliśmy ninja, odkąd próbował zamordować daimyo
Takatomiego podczas święta Gion. Może zginął. Akiko zraniła go bardzo poważnie.
Jack przypomniał sobie, jak przyjaciółka ocaliła mu życie tamtego wieczoru. Zauważyli ninja
wkradającego się do zamku Nijo, siedziby pana Takatomiego, i ruszyli w pościg. Smocze Oko
pokonał Jacka i groził, że utnie mu rękę, a wtedy Akiko rzuciła mieczem wakizashi, by mu w tym
przeszkodzić. Krótkie ostrze przeszyło bok ninja, lecz ten nawet nie drgnął. Gdyby Masamoto i jego
samuraje nie zjawili się w porę, Jack i Akiko nie uniknęliby zemsty zabójcy. Smocze Oko uciekł
przez mur zamkowy, wcześniej jednak przysiągł, że wróci po rutter.
Groźba ninja wciąż prześladowała Jacka i chłopiec nie wątpił, że jego wróg powróci. Ninja czaił
się gdzieś, czekając na sposobność.
Akiko miała rację. Jak długo Jack przebywał w Niten Ichi Ryū, znajdował się pod ochroną
Masamoto. Poza murami szkoły jednak groziło mu wielkie niebezpieczeństwo. Jeśli podróżowałby
samotnie, mógłby mówić o szczęściu, gdyby udało mu się dotrzeć do granic miasta.
Nie miał wyboru, jak tylko pozostać w Kioto, trenując w Niten Ichi Ryū. Musiał poznać drogę
miecza, jeśli kiedyś miał przeżyć podróż do domu.
Mimo wszystko na myśl o szlifowaniu swoich samurajskich umiejętności Jacka przeszedł dreszcz
podniecenia. Pociągały go dyscyplina i cnoty bushido, a wizja siebie jako samurajskiego wojownika
wydawała się niezwykle atrakcyjna.
– On żyje – powiedział na głos. – I jeszcze się zjawi.
Sięgnął po lalkę Daruma. Spojrzał wprost w jej jedyne oko i z powagą powtórzył życzenie.
– Lecz następnym razem będę gotowy na jego przybycie.
 4
Ziarnko ryżu

– Dlaczego przyniosłeś miecz? – skarcił go sensei Hosokawa, surowy samuraj o groźnym

spojrzeniu i szpiczastej bródce.
Jack spuścił wzrok na katanę. Wypolerowana czarna saya lśniła w świetle poranka,
przypominając o skrytym we wnętrzu, ostrym jak brzytwa mieczu. Speszony niespodziewaną
wrogością nauczyciela szermierki, pogładził kciukiem kamon ze złotym feniksem wytłoczony przy
rękojeści.
– Bo... to są zajęcia z kenjutsu, sensei – wyjaśnił z braku lepszej odpowiedzi, wzruszając
ramionami.
– Czy jeszcze któryś z uczniów ma katanę?
Jack zerknął na pozostałych uczniów siedzących rzędem wzdłuż ściany Butokuden, gdzie
trenowali kenjutsu, czyli drogę miecza, oraz taijutsu, walkę wręcz. Sala była ogromna: sufit
z drewnianych płyt i potężne kolumny z ciemnego cyprysa wznosiły się wysoko nad głowami
początkujących samurajów.
Jack znowu mógł się przekonać, jak bardzo się różni od pozostałych. Choć nie skończył jeszcze
czternastu lat, był najwyższy, miał błękitne jak niebo oczy i włosy tak jasne, że lśnił niczym złota
moneta w korcu miedziaków na tle ciemnowłosych kolegów. Mimo że pozwolono mu odbywać
trening samurajskiego wojownika w gronie Japończyków o oliwkowej skórze i oczach w kształcie
migdałów, na zawsze miał pozostać cudzoziemcem – czy też gaijinem, jak lubili go określać
wrogowie.
Rozejrzał się i stwierdził, że ani jeden z kolegów nie trzyma katany. Wszyscy przynieśli bokkeny,
drewniane miecze treningowe.
– Nie, sensei – przyznał stropiony.
Siedzący na końcu szeregu chłopak o dumnej postawie i posępnej urodzie, z wygoloną głową
i oczami o opadających powiekach, zaśmiał się z jego pomyłki. Jack zignorował Kazukiego; wiedział,
że rywal będzie zachwycony, jeśli on straci teraz twarz przed całą klasą.
Chociaż przekonał się do wielu japońskich zwyczajów – jak noszenie kimona zamiast koszuli
i bryczesów, kłanianie się na widok każdej napotkanej osoby i przepraszanie niemal za wszystko –
Jack wciąż nie potrafił się pogodzić z surową, zrytualizowaną dyscypliną życia w tym kraju.
Tego ranka, po nocy pełnej koszmarów, spóźnił się na śniadanie i już musiał przeprosić dwóch
senseiów. Wyglądało na to, że sensei Hosokawa będzie trzeci.
Jack wiedział, że sensei to sprawiedliwy, lecz wymagający nauczyciel, narzucający wysokie
standardy. Oczekiwał, że uczniowie będą przychodzić punktualnie, starannie ubrani i gotowi do
ciężkiej pracy. Sensei Hosokawa nie tolerował błędów.
Stał pośrodku przeznaczonej do treningu części dojo, rozległego prostokąta z podłogą
z lakierowanych na kolor miodowy drewnianych klepek, wpatrując się gniewnie w chłopca.
– Czemu więc sądzisz, że powinieneś nosić katanę, skoro inni tego nie robią?
Jack wiedział, że każda odpowiedź, jakiej udzieli, będzie niewłaściwa. Japońskie powiedzenie
głosiło: „Wystający kołek zostanie wbity młotkiem”, i chłopiec zaczynał rozumieć, że życie tutaj to
kwestia przestrzegania zasad. Nikt inny w klasie nie przypasał miecza. Wobec tego Jack był
wystającym kołkiem i należało go potraktować w odpowiedni sposób.
Miał wrażenie, że stojący obok Yamato chce się za nim ująć, lecz sensei Hosokawa posłał mu
ostrzegawcze spojrzenie i chłopak natychmiast zrezygnował.
Cisza, jaka zapadła w dojo, była niemal ogłuszająca. Jack słyszał, jak krew pulsuje mu w uszach;
łamał sobie głowę nad właściwą odpowiedzią.
Jedyne, co mu przychodziło na myśl, to wyznać prawdę. Masamoto podarował mu własne daishō,
parę mieczy symbolizujących władzę samuraja, za zasługi w zdobyciu przez szkołę zwycięstwa
podczas zawodów Taryu-Jiai oraz za odwagę, z jaką przeszkodził Smoczemu Oku w zamordowaniu
daimyo Takatomiego.
– Zwyciężyłem w Taryu-Jiai – zaryzykował. – Sądziłem więc, że wywalczyłem prawo, by ich
używać.
– Prawo? Kenjutsu to nie zabawa, Jack-kun. Zwycięstwo w jednych skromnych zawodach nie
czyni cię doświadczonym kendoką.
Jack umilkł pod płonącym spojrzeniem nauczyciela.
– Powiem ci, kiedy będziesz mógł przynieść katanę na zajęcia. Do tego czasu będziesz używał
jedynie bokkena. Zrozumiałeś, Jack-kun?
– Hai, sensei – zapewnił chłopiec. – Po prostu miałem nadzieję, że chociaż raz będę mógł użyć
prawdziwego miecza.
– Prawdziwego? – prychnął sensei. – Naprawdę sądzisz, że jesteś gotowy?
Jack wzruszył niepewnie ramionami.
– Chyba tak. Masamoto-sama dał mi swoje daishō, więc pewnie sądził, że tak jest.
– Nie jesteś jeszcze na zajęciach u Masamoto-samy – odparł Hosokawa, zaciskając dłonie na
rękojeści własnego miecza, aż pobielały mu kostki. – Jack-kun, trzymasz w dłoniach władzę nad
życiem i śmiercią. Potrafisz stawić czoło konsekwencjom swoich działań?
Zanim chłopiec zdążył odpowiedzieć, nauczyciel przywołał go ruchem.
– Chodź tutaj! Ty też, Yamato-kun.
Jack i wystraszony Yamato wystąpili z szeregu i zbliżyli się do senseia Hosokawy.
– Seiza – rozkazał i obaj uklękli. – Ty nie, Jack-kun. Chcę, żebyś zrozumiał, co to znaczy nosić
katanę. Wyciągnij miecz.
Jack wyjął z pochwy katanę. Klinga zalśniła; była tak ostra, że wydawało się, iż mogłaby rozciąć
spadający płatek wiśni.
Niepewny, czego oczekuje nauczyciel, przyjął postawę do walki. Trzymał miecz wyciągnięty
przed sobą, ściskając rękojeść obiema rękami. Stopy rozstawił szeroko, kissaki uniósł na wysokość
gardła wyimaginowanego przeciwnika.
Miecz Masamoto wydawał się niezwykle ciężki. Po roku treningów kenjutsu własny bokken stał
się przedłużeniem jego ramienia. Jack znał jego ciężar, dotyk; wiedział, w jaki sposób przecina
powietrze.
Ten miecz jednak był inny. Cięższy i groźniejszy. Zabijał już wcześniej ludzi. Jack naraz poczuł
w dłoniach ciężar jego krwawej historii.
Zaczynał żałować braku rozwagi, który spowodował, że zdecydował się przynieść broń.
Sensei z ponurą satysfakcją obserwował przestrach Jacka, po czym wyjął ziarnko ryżu ze swojego
inro, drewnianej kasetki przywiązanej do obi, i położył na czubku głowy Yamato.
 – Przetnij je na pół – rozkazał.
– Co? – wykrzyknął Yamato, szeroko otwierając oczy z przerażenia.
– Ale leży na jego głowie... – zaprotestował Jack.
– Zrób to! – ponowił rozkaz nauczyciel, wskazując ziarnko.
– Ale... ale... ja nie mogę...
– Sądzisz, że jesteś gotowy przyjąć odpowiedzialność, więc teraz masz szansę tego dowieść.
– Przecież mógłbym zabić Yamato! – zawołał Jack.
– To właśnie oznacza nosić miecz. Ktoś może zginąć. A teraz przetnij ziarno.
– Nie mogę – powtórzył Jack, opuszczając katanę.
– Nie możesz?! – krzyknął Hosokawa. – Rozkazuję ci, jako twój sensei, zamierzyć się i przeciąć
ziarnko na pół.
Sensei chwycił dłonie Jacka i ustawił miecz nad obnażoną głową Japończyka. Maleńkie ziarnko
ryżu wyglądało jak biała plamka w gęstwie czarnych włosów.
Jack wiedział, że klinga rozpłatałaby głowę przyjaciela niczym arbuz. Ręce drżały mu
niepowstrzymanie; Yamato rzucił mu zrozpaczone spojrzenie, z jego twarzy odpłynęła cała krew.
– ZRÓB TO NATYCHMIAST! – rozkazał Hosokawa, unosząc ręce Jacka.
Pozostali uczniowie przyglądali się temu z przerażeniem, ale i fascynacją.
Akiko patrzyła z lękiem. Jej najlepsza przyjaciółka Kiku, siedząca obok – drobna dziewczyna
o ciemnych włosach do ramion i orzechowych oczach – była bliska łez. Kazuki przeciwnie,
najwyraźniej rozkoszował się sytuacją. Szturchnął swojego wspólnika Nobu, rosłego chłopca
o budowie zawodnika sumo, i szepnął mu do ucha na tyle głośno, by Jack usłyszał:
– Założę się, że gaijin utnie Yamato ucho!
– Albo może nos! – zarechotał Nobu i odrażający uśmiech rozlał się po jego tłustej twarzy.
Miecz zadrżał. Jack poczuł, jak znika cała jego władza nad bronią.
– Ja... ja... nie mogę – wyjąkał. – Zabiłbym Yamato.
Pokonany, odłożył katanę na ziemię.
– Więc ja to zrobię za ciebie – odparł sensei Hosokawa.
Yamato, który odetchnął z ulgą, natychmiast zamarł znowu.
Sensei w ułamku sekundy wyciągnął własny miecz i zamachnął się, celując w głowę chłopca. Kiku
krzyknęła, kiedy ostrze dotknęło włosów Yamato. Jej głos odbił się echem po Butokuden.
Yamato padł na twarz, głową dotykając ziemi.
Jack zobaczył, jak ziarnko ryżu rozpłatane dwie części opada na podłogę dojo.
Yamato pozostał schylony w ukłonie, dygocąc jak liść i próbując odzyskać kontrolę nad
oddechem. Ostrze nawet nie musnęło jego głowy.
Jack stał bez ruchu, pełen podziwu dla umiejętności Hosokawy. Jakim był głupcem, podając
w wątpliwość ocenę nauczyciela. Teraz rozumiał odpowiedzialność, jaką jest noszenie miecza.
W jego rękach rzeczywiście spoczywał wybór między życiem a śmiercią. To nie była zabawa.
– Póki nie zdobędziesz całkowitej kontroli – zakończył sensei, wbijając w chłopca surowe
spojrzenie i chowając katanę do pochwy – nie posiadasz umiejętności dających prawo do noszenia
prawdziwej klingi. Nie jesteś gotów podążać drogą miecza.
 5
Krąg Trzech

– MŁODZI SAMURAJE! – zagrzmiał Masamoto, a jego głos poniósł się przez całą długość Chō-
no-ma, odświętnej sali jadalnej, która otrzymała swoją nazwę od ścian bogato ozdobionych
malowanymi motylami.
Uczniowie klęczący w równych rzędach wyprostowali się i przygotowali na inauguracyjne
przemówienie. Jack, któremu nogi już zaczynały cierpnąć w pozycji seiza, poruszył się, by lepiej
widzieć. Masamoto siedział na zwykłym miejscu, na podeście, za niskim stołem z lakierowanego na
czarno cedru. Blat był zastawiony czarkami parującej senchy.
Mężczyzna bez pośpiechu upił łyk ze swojej czarki, pozwalając słowom wybrzmieć w ciszy.
Masamoto, odziany w czerwone jak płomień kimono ozdobione kamonem złotego feniksa, cieszył
się wielkim autorytetem i głębokim szacunkiem zarówno swoich uczniów, jak i innych samurajów.
Jego charyzma była tak wielka, że Jack nie zauważał szkarłatnych blizn zniekształcających lewą
stronę jego twarzy niczym maska ze stopionego wosku. Chłopak widział jedynie niezwyciężonego
wojownika.
Po obu stronach Masamoto siedzieli senseiowie z Niten Ichi Ryū oraz dwaj samuraje, których
Jack nie znał.
– Dzisiejsza kolacja odbywa się na cześć naszego daimyo, pana prowincji Kioto, Takatomiego
Hideakiego – oznajmił Masamoto, kłaniając się pokornie mężczyźnie po swojej lewej stronie.
Wszyscy uczniowie i senseiowie uczynili tak samo.
Jack pierwszy raz miał okazję zobaczyć daimyo, któremu ocalił życie. Był to pogodny mężczyzna
o dużych, błyszczących oczach, z wąsikiem jakby nakreślonym szybkim pociągnięciem pędzla
i sporym, wydatnym brzuchem. Ubrany był w krzykliwe odświętne kimono ozdobione pięcioma
kamonami z białym żurawiem – dwoma na rękawach, dwoma na piersi i jednym na plecach.
Z szacunkiem skłonił głowę, odpowiadając na powitanie Masamoto.
Samuraj się wyprostował. Następnie podnieśli się senseiowie oraz uczniowie siedzący według
starszeństwa; ostatni unieśli głowy niedawno przyjęci.
– Takatomi-sama zaszczycił nas swą obecnością w uznaniu naszego zwycięstwa nad szkołą Yagyu
Ryū w zawodach Taryu-Jiai.
Uczniowie wydali donośny okrzyk.
– Zaś z wdzięczności za to, że przeszkodziliśmy próbie zamachu na jego życie, hojnie zwiększył
wsparcie dla Niten Ichi Ryū i zabezpieczył przyszłość naszej szkoły na czas nieokreślony.
Uczniowie zakrzyknęli trzy razy, klaszcząc w dłonie.
– TAKATOMI! – Klaśnięcie. – TAKATOMI! – Klaśnięcie. – TAKATOMI! – Klaśnięcie.
W odpowiedzi daimyo uśmiechnął się życzliwie i lekko skinął głową.
– Co więcej, obdarował naszą szkołę nową salą treningową: Taka-no-ma, Salą Jastrzębia!
Uczniowie głośno wyrazili swój zachwyt i natychmiast rozpoczęli ożywioną dyskusję. Kolejna sala
oznaczała, że być może będą się szkolić w nowej sztuce walki. Masamoto uniósł dłoń, nakazując
ciszę. Uczniowie natychmiast powściągnęli entuzjazm i samuraj podjął przemowę.
– Zanim rozpoczniemy ucztę, pozwólcie, że przedstawię naszego drugiego gościa.
Masamoto skierował uwagę wszystkich na wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyznę, którego
okrągłą głowę pokrywała gęstwa krótkich, kędzierzawych ciemnych włosów i równie kędzierzawa
broda.
– Sensei Kano to mistrz bōjutsu, który przybył z wizytą z Mugan Ryū, naszej siostrzanej szkoły
z Osaki. Pod jego kierownictwem nauczycie się bronić i atakować z użyciem kija bō. Sensei Kano to
człowiek wielkiego serca i jeszcze większych umiejętności. Nie moglibyście sobie życzyć lepszego
nauczyciela w sztuce bō.
Wydawało się, jakby potężny samuraj skurczył się pod deszczem pochwał. Skłonił się pokornie
obecnym, obejmując salę pustym spojrzeniem szarych niczym dym oczu, jak gdyby starał się
uniknąć wzroku zebranych.
Uczniowie powitali go z szacunkiem.
– I wreszcie, jak wiadomo niektórym spośród was, minęły już trzy lata od ostatniego Kręgu
Trzech...
Wyprężeni jak struny uczniowie zamarli, czekając z podnieceniem, co będzie dalej. Tylko Jack
nie wiedział, o czym mowa. Zerknął na Akiko, oczekując wyjaśnień, lecz podobnie jak reszta
uczniów, utkwiła wzrok w Masamoto.
– Dla tych, którym nie brak odwagi i zdolności, nadszedł czas, by dowieść, że są godni miana
samurajów z Niten Ichi Ryū. Jeśli zdołają tego dokonać, będą mogli podjąć naukę techniki Dwojga
Niebios.
Jack mgliście zdawał sobie sprawę z tego, co to jest Dwoje Niebios. Słyszał, że to sekretna
technika walki Masamoto i tylko najlepsi uczniowie dostępują zaszczytu, by zgłębiać ją
bezpośrednio pod kierunkiem wielkiego samuraja.
– Zgodnie z tradycją Krąg Trzech rozpocznie się, kiedy wiatry otrząsną kwiaty z gałęzi wiśni –
ciągnął Masamoto. – Ci z was, którzy uważają się za gotowych, by stawić czoło trzem wyzwaniom,
wobec umysłu, ciała i ducha, niech zgłoszą swoje nazwiska senseiowi Kyuzo później dzisiejszego
wieczoru. Kiedy spadnie pierwszy śnieg, odbędą się cztery próby dla sprawdzenia waszej siły,
umiejętności, inteligencji i odwagi. Pięcioro uczniów uznanych za najlepszych zostanie
dopuszczonych do Kręgu.
Masamoto rozłożył szeroko ręce i wydawało się niemal, jakby sam zmienił się w ognistego
feniksa.
– Ostrzegam jednak! Do Kręgu Trzech nie należy wkraczać lekkomyślnie. Kto pragnie ujść
z życiem, musi rozumieć siedem cnót bushido. – Wielki wojownik przerwał i objął spojrzeniem
uczniów. – Powiedzcie zatem, cóż to jest bushido?
– Prawość! Odwaga! Uczynność! Szacunek! Uczciwość! Honor! Wierność! – zagrzmieli zebrani
w Chō-no-ma.
Masamoto skinął głową z satysfakcją.
– Cnota odwagi będzie wam potrzebna najbardziej – ostrzegł. – Więc podczas nadchodzących
miesięcy treningów pamiętajcie o jednym: uczcie się dziś, by przeżyć jutro!
Wygłoszeniem maksymy szkoły samuraj zakończył przemówienie i studenci donośnie wyrazili mu
swoje oddanie.
– MASAMOTO! MASAMOTO! MASAMOTO!
Okrzyk ucichł i do sali weszli służący, niosąc kilka stołów z laki. Ustawiono je w dwóch szeregach,
ciągnących się przez całą długość Chō-no-ma. Jack zajął miejsce między Akiko a Yamato,
podekscytowany, że nie usadowiono ich przy samym wejściu. Nie byli już nowicjuszami, co
oznaczało, że przesunęli się o kilka symbolicznych miejsc bliżej głównego stołu.
Jack zawsze lubił uroczyste uczty. Dobre maniery wymagały, by obecność gościa uczcić wielką
rozmaitością potraw. Tym razem podano sushi wraz z tofu, makaronem, tempurą oraz wazami zupy
miso, marynowanej żółtej rzodkwi daikon i fioletowych bakłażanów. Czarki parującej senchy
przyniesiono z wielkimi ilościami ryżu piętrzącego się w misach. Pośrodku stołu królował
wypełniony po brzegi półmisek z pieczonym krojonym węgorzem w lepkim czerwonym sosie.
– Itadakimasu![1] – powiedział Masamoto.
– Itadakimasu! – odpowiedzieli uczniowie, ujęli hashi i zabrali się do pochłaniania przysmaków.
Choć Jack miał przed sobą suty, smakowity poczęstunek, dręczące pragnienie, by dowiedzieć się
więcej o Kręgu Trzech, nie pozwalało mu się skupić na jedzeniu. Wszyscy jednak byli zajęci
rozstawioną przed nimi ucztą.
– Jack, powinieneś spróbować unagi[2] – zasugerował Saburo, pulchny chłopiec o pospolitym
wyglądzie, którego krągła twarz wydawała się jeszcze krąglejsza z powodu wypchanych policzków.
Jack spojrzał podejrzliwie na przyjaciela, którego gęste czarne brwi podskakiwały, gdy
z zapałem przeżuwał szarą, włóknistą grudkę: wątrobę węgorza. „Nie wygląda szczególnie
apetycznie” – pomyślał Jack. Pamiętał jednak swoje pierwsze zetknięcie z sushi. Wpierw na myśl
o surowej rybie jego żołądek omal nie fiknął koziołka, lecz teraz rozkoszował się miękkim,
soczystym mięsem tuńczyka, makreli i łososia. Z wątrobą węgorza sprawa przedstawiała się jednak
inaczej.
– Jest bardzo zdrowa – zapewniła Akiko, nabierając do miski trochę ryżu, lecz nie sięgając po
rybę.
Jack ostrożnie ujął szarawą kulkę i włożył sobie do ust. Kiedy ją rozgryzł, omal się nie zakrztusił
z powodu intensywnego smaku. Miał wrażenie, jakby na języku eksplodowała mu setka wijących się
węgorzy.
Z wysiłkiem przywołał na twarz namiastkę uśmiechu i zaczął przeżuwać. „Lepiej, żeby wątroba
węgorza była zdrowa” – pomyślał.
– Kto się zgłasza do Kręgu Trzech? – spytał bezceremonialnie Saburo między jednym a drugim
kęsem, wypowiadając na głos to, o czym niewątpliwie myśleli wszyscy.
– Ja nie! – zawołała Kiku. – Słyszałam, że ostatnim razem jeden z uczniów zginął.
Siedzący obok niej Yori, drobny, nieśmiały chłopiec, spojrzał z przerażeniem szeroko otwartymi
oczyma i pokręcił energicznie głową.
– To tylko plotka rozgłaszana przez senseiów, żeby nas przestraszyć – zapewniła Akiko,
posyłając Yoriemu uspokajający uśmiech.
– Nie, wcale nie. Ojciec wyraźnie zabronił mi się zgłaszać – odparła Kiku. – Powiedział, że to
niepotrzebne narażanie się na niebezpieczeństwo.
– Ale czym właściwie jest Krąg? – zapytał Jack.
– Krąg Trzech – wyjaśniła Akiko, odkładając hashi – to trzy najwyższe szczyty łańcucha
górskiego Iga, gdzie początkujący samuraje muszą się zmierzyć z trzema wyzwaniami wobec
umysłu, ciała i ducha.
– A na czym polegają te wyzwania?
Pokręciła przepraszająco głową.
– Nie wiem. To tajemnica.
– Nieważne, na czym polegają – wtrącił Yamato. – Ojciec oczekuje, że ja się zgłoszę, więc pewnie
wszystko usłyszę od niego. A ty, Saburo? Zamierzasz wziąć udział w próbach?
– Zastanawiam się nad tym – odparł Saburo, przełykając kolejny kawałek unagi.
– Zapewne nie. Najwyraźniej za bardzo się boisz! A ty, Jack?
Chłopiec się zadumał, tymczasem Saburo siedział z otwartymi ustami, niepewny, czy powinien
zaprotestować.
– Nie wiem. Warto ryzykować? Rozumiem, że to droga do Dwojga Niebios, ale nadal nie jestem
całkiem pewien, na czym Dwoje Niebios właściwie polega.
– Jack, przecież widziałeś – zauważyła Akiko.
Spojrzał na nią zbity z tropu.
– Kiedy?
– Na plaży w Tobie. Pamiętasz, jak Masamoto-sama walczył z samurajem Godai? Używał katany
i wakizashi, a nie tylko samego miecza. To właśnie Dwoje Niebios. Technika jest niezwykle trudna
do opanowania, ale kiedy się jej nauczysz, stajesz się niezwyciężony.
– Ojciec stoczył ponad sześćdziesiąt pojedynków w czasie swojej pielgrzymki wojownika –
oświadczył z dumą Yamato. – Ani razu nie został pokonany.
Jack pogrążył się w myślach.
Przekonał się dobitnie, że musi zostać lepszym szermierzem. Gdyby zwyciężył w Kręgu Trzech,
miałby szansę trenować pod kierunkiem zarówno senseia Hosokawy, jak i Masamoto. Co więcej,
nauczyłby się używać dwóch mieczy! Ta myśl napełniła go nadzieją. Gdyby bowiem zdołał opanować
Dwoje Niebios, stałby się niepokonany jak Masamoto. Nie musiałby się już obawiać powrotu
Smoczego Oka.
– Czy wszyscy uczniowie, którzy zwyciężą w Kręgu, uczą się techniki Dwojga Niebios? – zapytał.
– Naturalnie – zapewniła Akiko.
Jack się uśmiechnął. Krąg Trzech w oczywisty sposób stanowił rozwiązanie jego dylematu.
– A więc wezmę udział.
 [1] Itadakimasu (jap.) – słowo wypowiadane przed rozpoczęciem jedzenia. Oznacza mniej więcej
to samo co „smacznego”, ale Japończyk wypowie je, nawet jeśli spożywa posiłek sam.
[2] Unagi (jap.) – słodkowodny japoński węgorz.
 6
Zaproszenie

– REI, SENSEI! – zabrzmiał okrzyk.

Kolacja dobiegła końca i uczniowie wstali, by się skłonić, kiedy senseiowie wychodzili z sali.
Orszakowi przewodził Masamoto w towarzystwie daimyo Takatomiego. Kiedy mijali Jacka, daimyo
przystanął.
– Jack-kun? Zakładam, że to ty, biorąc pod uwagę, że jesteś tu jedynym samurajem o jasnych
włosach – odezwał się Takatomi i jego życzliwy uśmiech stał się jeszcze szerszy.
– Hai, sensei – odparł Jack, kłaniając się niżej.
– Nie, nie jestem twoim nauczycielem. – Takatomi się roześmiał. – Chciałbym wszakże, żebyś
wraz z Akiko-chan i Yamato-kunem dotrzymał mi towarzystwa podczas cha-no-yu na zamku Nijo
jutro wieczorem.
Szmer zdumienia przebiegł wśród zgiętych w ukłonie uczniów. Nawet na niewzruszonej zwykle
twarzy Masamoto odbiło się zaskoczenie z powodu tak niezwykłej propozycji. Ceremonia herbaty
uchodziła za najczystszą formę sztuki, której opanowanie zajmuje lata, jeśli nie całe życie. Dla
ucznia, nie mówiąc już o cudzoziemcu, zaproszenie na cha-no-yu u samego daimyo stanowiło wielkie
wyróżnienie.
– Nie miałem dotąd sposobności, by osobiście wyrazić ci wdzięczność za powstrzymanie
Dokugana Ryu – ciągnął Takatomi. – Na ceremonii będzie nam towarzyszyć moja piękna córka.
Jak sądzę, poznałeś już Emi, wspominała bowiem o tobie przy paru okazjach.
Jack zerknął na wysoką, smukłą dziewczynę o długich, prostych włosach i ustach jak płatek róży.
Uśmiechnęła się słodko i tak życzliwie, że musiał się ukłonić ponownie, by ukryć rumieniec. Reakcja
nie uszła uwagi Akiko.
– Takatomi-sama, to dla nich zaszczyt przyjąć zaproszenie – odpowiedział Masamoto w imieniu
Jacka, po czym poprowadził daimyo przez Chō-no-ma i dalej w noc.

Po wyjściu senseiów salę wypełnił gwar podekscytowanych głosów. Uczniowie zbierali się
w grupkach, dyskutując o Kręgu Trzech i obserwując czujnie, kto zgłosi się pierwszy.
Sensei Kyuzo, mistrz taijutsu, niski jak karzeł mężczyzna o legendarnych umiejętnościach walki
wręcz, siedział przy głównym stole nad zwojem pergaminu. Czekał niecierpliwie na pierwszego
chętnego.
Jak miał w zwyczaju, wybierał orzechy z niewielkiej miseczki, po czym zgniatał je gołymi rękami.
Dokładnie tak samo przy każdej sposobności postępował z wiarą w siebie Jacka. Nauczyciel gardził
chłopcem i wcale nie próbował ukryć, że nie podoba mu się fakt, iż cudzoziemiec uczy się sekretów
japońskich sztuk walki.
Po chwili wahania do podwyższenia zbliżył się silny chłopiec o szerokich ramionach i opalonej
twarzy. Sięgnął po pędzel i skreślił na pergaminie swoje imię. Wkrótce potem podeszło trzech
następnych uczniów, po czym za ich przykładem podążył strumyczek chętnych.
– Chodźcie – zachęcił Yamato, ruszając w kierunku wydłużającej się kolejki.
Jack spojrzał na Akiko, szukając ostatecznej zachęty, lecz dziewczyna już ustawiła się w szeregu.
Powinien się domyślić. Akiko nie była zwykłą dziewczyną. Była samurajem, a jako siostrzenica
Masamoto odwagę miała we krwi.
Podszedł do przyjaciółki. Kiedy dotarli do stołu, przyglądał się, jak Akiko zapisuje swoje imię na
pergaminie serią pociągnięć pędzla, tworząc piękny, lecz tajemniczy wzór z japońskich znaków
kanji. Dla Jacka pozostawały niezrozumiałe.
Sensei Kyuzo wściekłym wzrokiem spojrzał na niego nad ramieniem dziewczyny.
– Ty chcesz wejść do Kręgu? – zapytał z cichym, pełnym niedowierzania prychnięciem.
– Hai, sensei – odpowiedział Jack, ignorując pogardę w głosie nauczyciela. Odstał swoje w kolejce
i nie zamierzał teraz rezygnować z powodu niechęci Kyuzo.
 – Gaijin nigdy nie uczestniczył w Kręgu – stwierdził samuraj, celowo i z naciskiem używając
pogardliwego określenia cudzoziemca.
– Więc to będzie pierwszy raz, sensei – odparowała Akiko, udając, że nie zauważyła rażącego
braku szacunku, z jakim nauczyciel potraktował Jacka.
– Podpisz się tutaj – rozkazał Kyuzo. – Za pomocą kanji.
Jack zawahał się i spojrzał na pergamin. Imiona wszystkich uczestników były starannie
wykaligrafowane japońskimi znakami.
Po ustach senseia przemknął okrutny uśmieszek.
– A może nie potrafisz? Zgłoszenie musi być napisane w kanji. Takie są zasady.
Ku bezsilnej złości Jacka Kyuzo odgadł prawdę. Chłopiec nie znał kanji. Potrafił pisać w miarę
swobodnie: jego matka była doskonałą nauczycielką. Ale znał jedynie alfabet łaciński. Wskazówki
Akiko oraz lekcje ojca Luciusa sprawiły, że potrafił mówić po japońsku, lecz miał tylko ograniczoną
styczność z kanji. W Japonii umiejętność pisania, shodo, stanowiła formę sztuki w takim samym
stopniu jak walka wręcz i szermierka. Jej opanowanie zajmowało lata.
Sensei Kyuzo napawał się skrępowaniem chłopca.
– To wstyd – oznajmił. – Może będziesz mógł przystąpić do zmagań za trzy lata, kiedy nauczysz
się pisać. Następny!
Stojący za nim uczeń odsunął go z drogi łokciem; Jack domyślił się bez trudu, że to Kazuki.
Dokuczał mu od pierwszego dnia w szkole samurajów. Teraz, kiedy Jack zyskał szacunek innych
uczniów, pokonując rywalizującą z nimi szkołę Yagyu Ryū w zawodach Taryu-Jiai, Kazuki korzystał
z każdej sposobności, by mu dokuczyć lub go upokorzyć.
– Nie martwiłbym się, gaijinie. – Kazuki uśmiechnął się złośliwie, wpisując własne imię w miejscu,
w którym powinno widnieć imię Jacka. – I tak cię tu nie będzie, kiedy rozpocznie się Krąg Trzech.
Jack obrócił się do niego, chociaż czuł, jak Akiko odciąga go na bok.
– Co to znaczy?
– Z pewnością słyszałeś nowiny? – spytał Kazuki z mściwym zadowoleniem. – Daimyo Kamakura
Katsuro postanowił wygnać chrześcijan z Japonii.
Zza jego ramienia wyjrzał Nobu. Machnął Jackowi ręką w pożegnalnym geście i się zaśmiał.
– Sayonara, gaijin!
– Zamierza zabić każdego gaijina, jakiego napotka w Japonii – dodał złośliwie Kazuki, po czym
obrócił się do Nobu; jego oczy błyszczały z tryumfem, że pierwszy przekazał Jackowi złą wiadomość.
– Nie zwracaj na nich uwagi – poradziła Akiko, kręcąc głową z niesmakiem. – Zmyślili wszystko.
Jack jednak nie mógł opędzić myśli, że w opowieści Kazukiego może się kryć ziarno prawdy.
Kamakura był daimyo prowincji Edo i przywódcą Yagyu Ryū, szkoły rywalizującej z Niten Ichi Ryū.
Był to okrutny, mściwy człowiek, dysponujący zbyt wielką władzą. W pamięć chłopca wrył się obraz
uradowanej twarzy daimyo obserwującego, jak jeden z jego samurajów ścina głowę staremu
sprzedawcy herbaty, tylko dlatego że nieszczęśnik nie usłyszał rozkazu, by się ukłonić. Mimo
zapewnień Akiko Jack zdawał sobie sprawę z tego, że Kamakura jest więcej niż zdolny wydać
rozkaz wygnania i śmierci dla cudzoziemców.
Gdyby to była prawda, udział chłopca w Kręgu Trzech tracił wszelkie znaczenie. Jego życie
znalazłoby się w większym niebezpieczeństwie niż dotąd, nie tylko ze strony Smoczego Oka i ninja,
lecz także ze strony Kamakury i jego samurajów.
„Może powinienem zacząć planować, jak się dostać do Nagasaki, zanim będzie za późno” –
pomyślał. Najpierw jednak musiał się dowiedzieć, czy Kazuki nie kłamie.
– Dokąd idziesz? – spytała Akiko, kiedy zdecydowanym krokiem ruszył w kierunku Chō-no-ma.
Spoglądając przez ramię na Kazukiego i Nobu, którzy wciąż jeszcze śmiali się złośliwie, odparł:
– Jak najdalej od tych dwóch!
 7
Randori

Jack leżał, niezdolny się poruszyć.

Uderzenie o podłogę dojo wypchnęło mu z płuc całe powietrze.
– Tak mi przykro – powiedziała Akiko, patrząc na niego z troską. – Nie chciałam cię rzucić tak
mocno.
– Nie... przepraszaj – wyjąkał, łapiąc z trudem oddech i starając się nie zwrócić zjedzonego
wcześniej śniadania. – To była... moja wina... że nie upadłem... jak należy.
Akiko przerzuciła go przez ramię niczym worek ryżu techniką znaną jako seoinage. Jej niezwykłe
umiejętności w walce nie były niczym zaskakującym. Jack wcześnie się nauczył, czym grozi
niedocenianie przyjaciółki – był świadkiem tego, jak bez niczyjej pomocy uporała się z dwoma ninja
jedynie za pomocą splecionego w węzły obi od kimona.
Sam także doskonale sobie radził z padami i powinien był wylądować bezpiecznie. Akiko jednak
powiedziała coś, co całkowicie go rozproszyło.
– Możesz powtórzyć? – zapytał, siadając ostrożnie.
– Bierzesz udział w próbach do Kręgu Trzech.
– Nie rozumiem. Jak to możliwe?
– Kiku cię wpisała – wyjaśniła Akiko z szelmowskim uśmieszkiem na twarzy. – Poprosiłam, żeby
umieściła twoje imię zamiast swojego.
Jack wytrzeszczył oczy z niedowierzaniem. Specjalnie dla niego dziewczyna naruszyła zasady
zgłoszenia.
Uśmiechnął się. Nauka techniki Dwojga Niebios nagle znowu była realna. Jego trening miał
teraz prawdziwy cel. A ponieważ do Kręgu Trzech dopuszczano jedynie pięć osób, wiedział, że
będzie musiał ciężko pracować, by znaleźć się w tym gronie.
– Czemu przerwałeś? – spytał surowo sensei Kyuzo, stając nad Jackiem i wbijając w niego
niechętne spojrzenie oczu podobnych do czarnych kamyków.
– Chciałem tylko złapać oddech, sensei – odparł chłopiec z szerokim uśmiechem, nie potrafiąc
ukryć radości, jaką mu sprawiła nowina Akiko.
Kyuzo spojrzał na niego podejrzliwie.
– Wstawaj! Czy jeszcze któryś z uczniów odpoczywa? Czy Kazuki-kun czuje się zmęczony?
Ruchem głowy wskazał ulubionego ucznia, który właśnie ciskał na ziemię Saburo brutalnym
seoinage swojego autorstwa.
– Nie, sensei – przyznał Jack przez zaciśnięte wargi.
– Ładny będzie z ciebie samuraj! – parsknął nauczyciel.
Obrócił się na pięcie i ruszył na środek Butokuden.
– Yame! – rozkazał.
Uczniowie przerwali trening i przyklękli na jedno kolano, by go wysłuchać.
– Taijutsu jest jak wrzątek: jeśli nie pilnujecie płomienia, szybko wystygnie! – ryknął Kyuzo.
– HAI, SENSEI! – krzyknęli uczniowie unisono.
– Nie bądźcie jak Jack-kun, który przerywa trening jedynie dlatego, że poczuł się zmęczony!
Jack poczuł, jak oczy wszystkich w dojo zwracają się ku niemu, i zapłonął gniewem. Dlaczego
sensei zawsze musi go wytykać palcem? Wielu innych uczniów nie było nawet w połowie tak
wprawnych jak on, a kilku przerwało trening na długo przed nim.
– Jeśli któryś z was chce wziąć udział w próbach do Kręgu Trzech, będzie potrzebował więcej
zapału i siły niż on. Chcecie się poddać?! – rzucił wyzywająco Kyuzo.
– NIE, SENSEI! – odparli wyczerpani uczniowie, dysząc szybko, w gi mokrych od potu.
– Dobrze. Zatem czas na randori! – oznajmił. – Ustawić się w rzędzie!
Uczniowie pośpiesznie uklękli wzdłuż ściany Butokuden, przygotowując się do pozorowanych
pojedynków.
– Podczas dzisiejszych zajęć chcę, żebyście ćwiczyli wyłącznie nage waza i katame waza – wyjaśnił
sensei Kyuzo, wymieniając rzut i chwyt, na których się skupiali przez ostatnich kilka lekcji.
– Kazuki-kun, będziesz pierwszy. Pokaż pozostałym, jak to się robi.
Kazuki zerwał się na nogi i zajął pozycję po prawej stronie nauczyciela.
– Twoim przeciwnikiem będzie... – zastanawiał się sensei Kyuzo, szarpiąc melancholijnie wąs pod
perkatym nosem – Jack-kun.
Chłopiec przeczuwał to od początku. Nie dostanie ani chwili wytchnienia. Zwykle lubił randori,
bo było ekscytujące i stanowiło wyzwanie. Kazuki jednak miał mściwy charakter. Podczas walki
pozorowanej ciosy miały być słabsze, kopnięcia zadawane z umiarkowaną siłą, rzuty wykonywane
z odpowiednią ostrożnością, a bloki zwalniane, kiedy tylko przeciwnik klepnął podłogę na znak
poddania. Kazuki jednak stosował techniki z pełną siłą i ignorował sygnały pokonanych.
Nie mając innego wyboru, Jack podniósł się z miejsca i stanął po lewej stronie senseia Kyuzo.
– Rei! – rzucił nauczyciel i obaj mu się ukłonili.
– Rei! – powtórzył, po czym Jack i Kazuki skłonili się sobie nawzajem, jak wymagała etykieta.
– Hajime! – ogłosił sensei i randori się rozpoczęło.
Rzucili się na siebie, próbując chwycić przeciwnika za połę lub rękaw gi i zyskać przewagę.
Niczym w pięknym, lecz brutalnym tańcu walczyli o dominację. Szarpali i popychali, obracali się
i zwodzili, starając się wybić nawzajem z równowagi, wypatrując sposobności do rzutu albo
podcięcia.
Pozostali uczniowie przypatrywali się z uwagą; Yamato i Saburo zaciskali pięści w milczącym
dopingu, Akiko niespokojnie szarpała fałdy gi.
Jack spostrzegł szansę ataku. Zwrócił całe ciało w stronę Kazukiego, by zastosować seoinage, lecz
przeciwnik skontrował natychmiast, skręcił biodra i postawił stopę za nogą Jacka, przygotowując
się do ataku.
Posunięcie dałoby efekt, gdyby Jack stracił równowagę, on jednak wciąż stał mocno na ziemi, po
czym naparł całym ciężarem ciała na Kazukiego, odpowiadając podcięciem od wewnątrz.
Japończyk omal nie upadł, lecz jakimś sposobem zdołał wyplątać nogę zza nogi Jacka. Zatoczył
się i Jack na niego natarł.
Za późno... Jack uświadomił sobie, że dał się oszukać.
Rzekoma utrata równowagi była sztuczką, mającą sprowokować przeciwnika do zbyt
energicznego ataku. Teraz Kazuki zastosował wobec Jacka rzut poświęcenia.
Padł na plecy, pociągając przeciwnika na siebie. Równocześnie wbił mu stopę w brzuch
i przerzucił go szerokim łukiem nad swoją głową.
Jack nie mógł uniknąć tomoe nage, przerzutu przez brzuch. Twardo wylądował na plecach i drugi
raz tego dnia całe powietrze uszło mu z płuc. Zanim zdążył złapać oddech, Kazuki przetoczył się na
niego i zablokował go chwytem za szyję.
– Bardzo pięknie, Kazuki – pochwalił z autu sensei Kyuzo. – Zobaczmy, czy go utrzymasz, aż
doliczę do dziesięciu.
Japończyk przydusił mocniej chłopca, prawe przedramię wparł mu w kark i zablokował jego
prawe ramię pod pachą. Rozpostarł szeroko nogi, po czym całym ciężarem przygniótł klatkę
piersiową Jacka i mocno przycisnął głowę do podłogi obok głowy przeciwnika.
Jack leżał przygwożdżony do ziemi.
– JEDEN! – zawołał sensei.
Spróbował wydostać się spod Kazukiego, zrzucić go z siebie; wolną ręką chciał go chwycić za gi.
– Zapomnij o tym, gaijinie! – wychrypiał mu Kazuki do ucha. – Nie ma na świecie siły, która by
mnie zmusiła, żebym cię puścił!
– DWA!
Jack z całej siły szarpnął się w przeciwną stronę, chcąc przetoczyć napastnika na plecy, Kazuki
jednak zbyt szeroko rozstawił nogi, a ciężar przeciwnika dodatkowo uniemożliwiał Jackowi
przeprowadzenie manewru.
– TRZY!
Chłopiec leżał bezradny; wyczerpał całą energię.
– Żałosne! – drwił Kazuki.
– CZTERY!
Rozwścieczony Jack wznowił wysiłki. Przesunął nogi jak najbliżej rozpostartych nóg Kazukiego,
przylgnął całym ciałem do przeciwnika. Próbował zahaczyć jego nogę i go odwrócić. Wyczuwając
ruch, Kazuki usunął się poza jego zasięg.
– Musisz się bardziej starać!
– PIĘĆ!
Jack wygiął plecy i odepchnął się stopami, tak by jego ciało utworzyło łuk. Zdołał utworzyć
niewielką szparę między plecami a podłogą i zaczął się przekręcać w kierunku Kazukiego, obracając
głowę tak, żeby się wyzwolić z uchwytu.
Kazuki znowu go przydusił, przyciskając jego ciało do podłogi.
– Wij się, ile chcesz. Przegrałeś!
– SZEŚĆ!
Jack rozpaczliwie zaczął się miotać jeszcze gwałtowniej, lecz Kazuki tylko wzmocnił żelazny
chwyt.
– Skoro już mnie słuchasz – szepnął mu do ucha – mam dla ciebie świeże nowiny. Pewien gaijin,
taki sam jak ty, został spalony żywcem przez daimyo Kamakurę.
 8
Poddanie

Jack miał wrażenie, jakby ktoś walnął go pięścią w głowę. Zaprzestał walki.
Czy była to kolejna wyssana z palca drwina Kazukiego? Jack nie miał jeszcze okazji porozmawiać
z Masamoto ani żadnym z senseiów i sprawdzić, czy pogłoski były prawdziwe. Czerpał jednak pewną
pociechę z faktu, że żaden z pozostałych uczniów, nie licząc Kazukiego i jego świty, nie słyszał
o skierowanych przeciw chrześcijanom poczynaniach daimyo Kamakury.
– SIEDEM!
– Podobno zanim skonał, ciało kawałkami odpadało mu od kości, jak z pieczonej świni. Wyobraź
to sobie, gaijinie!
Okrutne docinki przeciwnika pobudziły Jacka do zemsty. Stanął mu przed oczyma sztorm, który
uszkodził Alexandrię, i marynarz rażony piorunem. Chłopiec pamiętał cierpienie wyryte na twarzy
martwego mężczyzny i budzący mdłości odór spalonego ciała. Gniew zapłonął w nim znowu; poczuł
w żyłach falę adrenaliny.
– OSIEM!
Jednym ruchem wygiął ciało w łuk, oplótł obie nogi wokół nogi Kazukiego i wolną ręką chwycił
przeciwnika za głowę. Jego palce natrafiły na nozdrza przeciwnika; szarpnął ze wszystkich sił.
– DZIEWIĘĆ!
Kazuki stęknął z bólu i padł.
Jack wtoczył się na niego. Przytrzymał przeciwnika chwytem przez pierś; leżał w poprzek jego
ramion, a łokciem i kolanem blokował jego głowę.
Teraz to Kazuki musiał słuchać odliczania.
Przez skołtunione włosy, które oblepiły mu czoło, zauważył w przelocie Yamato i Saburo
dopingujących go w milczeniu. Mimo wyczerpania pozwolił sobie na delikatny uśmiech tryumfu.
– Jeden – zaczął odliczać bez przekonania sensei.
Kazuki leżał unieruchomiony.
– Dwa.
Niezauważalnie dla wszystkich zdołał uwolnić jedną rękę i zaczął uderzać Jacka w nerki.
– Trzy.
Tylko sensei Kyuzo widział doskonale poczynania Kazukiego, lecz nie zareagował, kiedy ten
zadał kolejny niezgodny z zasadami cios. Sensei spowolnił odliczanie.
– Cztery...
Kazuki uderzył znowu. Bok Jacka płonął z bólu i chłopak był zmuszony poluzować uścisk.
Japończyk odepchnął go i uwięził mocnym chwytem.
– To nie było miłe... tak szarpać za twarz! – warknął Kazuki. Leżał teraz na Jacku, jedno
przedramię opierając na jego karku, drugie zaś trzymając w poprzek gardła przeciwnika.
Niczym w imadle ścisnął szyję Jacka.
Chłopak zakrztusił się zaszokowany.
Nie mógł oddychać.
– Doskonale, Kazuki – pochwalił sensei Kyuzo, spostrzegając z zadowoleniem, że jego
protegowany odzyskał kontrolę nad sytuacją.
Bezczelnie ignorując narastającą brutalność randori, odwrócił się, by pouczyć klasę.
– Zwróćcie uwagę na przejście od przygwożdżenia do duszenia. To niezwykle skuteczny manewr
i gwarantuje uległość każdego przeciwnika.
Zachęcony, Kazuki zaczął dusić Jacka jeszcze mocniej z mściwym błyskiem w oku.
Jack miał wrażenie, że Japończyk miażdży mu gardło. W głowie pulsowała mu krew. Płucom
brakowało tlenu; ze wszystkich stron napierała na niego ciemność. Desperacko uderzył o podłogę
na znak, że się poddaje.
 Kazuki nie zareagował, przyglądał się tylko, sycąc się jego cierpieniem.
Jack był bliski utraty przytomności.
Kazuki jednak nadal go dławił.
Przed oczyma Jacka błysnęły gwiazdy i przez jedną przerażającą chwilę rysy Kazukiego
przesłoniła twarz Smoczego Oka. Mignęła mu głowa w czarnym kapturze z jednym zielonym okiem.
Klepanie o podłogę na znak poddania osłabło. Naraz z oddali, jakby z głębi mętnego stawu,
usłyszał krzyk Akiko:
– Sensei! On go zabije!
Kyuzo z umiarkowanym zainteresowaniem spojrzał na siniejące wargi Jacka, po czym oznajmił:
– Dość, Kazuki. Nie ma wątpliwości, że go pokonałeś...
Japończyk zwolnił uścisk i powietrze z powrotem napłynęło Jackowi do płuc.
Przełknął je niczym wodę. W momencie kiedy tlen dotarł do jego mózgu, wybuchnął mściwą
furią. Wiedziony wyłącznie instynktem przetrwania, pięścią uderzył Kazukiego w twarz. Pod siłą
ciosu jego przeciwnik zatoczył się do tyłu.
– YAME! – ryknął sensei Kyuzo, stawiając Jacka na nogi za kołnierz gi.
Wyszukał kciukiem punkt na jego szyi i nacisnął mocno. Jack poczuł paraliżujący ból. Jego ciało
zwiotczało niczym szmaciana lalka. Pozostałym uczniom wydawało się, że po prostu jest wyczerpany
po randori. Jack miał jednak wrażenie, że sensei Kyuzo wbił mu w kręgosłup rozpalony do białości
metalowy pręt.
– Co powiedziałem? – wysyczał Kyuzo z pogardą. – Tylko nage waza i katame waza. Od kiedy to
ciosy są częścią techniki zapaśniczej?
– A od kiedy... morderstwo... jest częścią randori? – odparował Jack przez zaciśnięte zęby,
walcząc ze skurczami bólu.
Kazuki leżał pośrodku dojo, ostrożnie dotykając rozciętej wargi, w gi zachlapanym własną krwią.
– Musisz się wiele nauczyć – skarcił Jacka sensei Kyuzo – przede wszystkim zasady fudoshin.
Jesteś zbyt niezrównoważony, by zostać samurajem!
Jack oniemiał nie tylko z powodu bólu, jaki mu zadał nauczyciel, lecz także niesprawiedliwości
całej sytuacji.
– Za karę za brak samokontroli – oznajmił Kyuzo, tak by słyszeli to wszyscy – wrócisz tutaj
w porze kolacji i wypolerujesz każdą klepkę w dojo. Nie położysz się spać dopóty, dopóki nie
skończysz. Zrozumiałeś?
– Ale, sensei, dziś wieczorem mam iść z wizytą do daimyo Takatomiego.
Sensei Kyuzo zagotował się ze złości, wiedząc, że nie może zakazać Jackowi uczestnictwa w tak
ważnym spotkaniu.
– Zatem jutro wieczorem!
 – Hai, sensei – zgodził się ponuro.
Nauczyciel nachylił się i mocniej wbił kciuk w punkt na szyi Jacka. Ciało chłopaka przeniknęła
kolejna fala nieznośnego bólu. Sensei Kyuzo przysunął usta do jego ucha i szepnął:
– Nie wiem, jak ci się udało wpisać swoje imię na listę kandydatów do Kręgu Trzech, ale
zapamiętaj to sobie: zadbam osobiście, żebyś nie został wybrany.
 9
Fudoshin

– Co to właściwie jest fudoshin? – jęknął Jack, rozcierając obolałą szyję, kiedy wraz z grupką
przyjaciół spacerował po obiedzie uliczkami Kioto.
– Nie jestem pewien – przyznał Yamato.
Chłopiec spojrzał pytająco na pozostałych, lecz Akiko w milczeniu pokręciła głową, równie zbita
z tropu. Saburo pogładził z namysłem podbródek, ale wyraźnie i on nie miał pojęcia, czym jest
fudoshin, bo szybko zabrał się znowu do jedzenia yakatori, szaszłyka z kurczaka, kupionego chwilę
wcześniej u ulicznego przekupnia.
– To znaczy „niewzruszony duch” – odezwała się Kiku.
Yori, wraz z nią wlokący się w tyle, kiwnął głową potakująco, jakby to wyjaśniało wszystko.
– Ale co to znaczy mieć „niewzruszonego ducha”? – dopytywał Jack.
– Mój ojciec mówi, że w fudoshin chodzi o panowanie nad uczuciami – odparła Kiku. – Samuraj
musi pozostać spokojny w każdej sytuacji, nawet w obliczu niebezpieczeństwa.
– A jak się nauczyć fudoshin?
– Nie wiem... Ojciec tylko objaśnia różne rzeczy, ale w nich nie szkoli.
Uśmiechnęła się przepraszająco, a wtedy wtrącił się Yori:
– Myślę, że fudoshin przypomina trochę bycie wierzbą.
– Wierzbą? – powtórzył Jack, marszcząc brwi ze zdziwienia.
– Tak, podobnie jak wierzba musisz zapuścić korzenie głęboko w ziemię, żeby się oprzeć burzy,
ale zarazem powinieneś poddawać się miękko wiatrom.
– Łatwiej powiedzieć, niż zrobić! – roześmiał się chłopiec. – Spróbuj zachować spokój, kiedy cię
duszą i opowiadają, że cudzoziemców pali się żywcem i że sam nie unikniesz takiego losu!
– Nie powinieneś słuchać Kazukiego, Jack – zauważyła Akiko, wzdychając z zatroskaniem. –
Wymyśla różne historie, żeby cię nastraszyć.
– Przykro mi – przerwał jej nieśmiało Saburo, przełykając ostatni kęs – ale Kazuki mówił
prawdę.
Oczy wszystkich zwróciły się na niego.
– Nie chciałem ci tego powtarzać, ale podobno daimyo Kamakura rzeczywiście zamordował
chrześcijańskiego kapłana. Widziałem na ulicy obwieszczenie...
Umilkł, widząc, jak krew odpływa Jackowi z twarzy.
Słuchając nowin przyjaciela, chłopiec poczuł, że mimo popołudniowego słońca po kręgosłupie
przebiega mu zimny dreszcz, jakby ktoś przeciągnął po nim soplem lodu. Kazuki powiedział zatem
prawdę. Jack musi się dowiedzieć więcej o tym zajściu. Już miał dopytać Saburo o szczegóły, kiedy
– wychodząc zza rogu na spory plac – ujrzał tuż przed sobą lśniącą klingę samurajskiego miecza.
Wojownik w ciemnobłękitnym kimonie z kamonem pędu bambusa unosił śmiercionośną broń.
Wszelkie myśli o Kamakurze i zabitym księdzu uleciały z umysłu chłopca jak zdmuchnięte.
Miecz jednak nie był wymierzony w Jacka, lecz w doświadczonego wojownika, w prostym
brązowym kimonie z kamonem przedstawiającym księżyc w nowiu i gwiazdę, stojącego bez ruchu
o trzy długości ostrza przed przeciwnikiem.
– Pojedynek! – pisnął radośnie Saburo, odciągając Jacka na bok. – Szybko, stańmy tutaj!
Na placu zebrał się tłum. Niektórzy zebrani mierzyli Jacka podejrzliwym wzrokiem i zasłaniając
usta dłońmi, szeptali coś do towarzyszy. Na widok jasnowłosego cudzoziemca w kimonie obejrzał się
nawet samuraj w błękitach, na chwilę zapominając o zbliżającym się pojedynku. Chłopiec nie
zwracał uwagi na to poruszenie. Przywykł do ciekawości, jaką budził, dokądkolwiek się udał.
– Witaj, Jack. Nie spodziewałam się tu ciebie zobaczyć.
Chłopak odwrócił się i spostrzegł Emi wystrojoną w eleganckie szmaragdowe kimono.
Towarzyszyły jej przyjaciółki, Cho i Kai, oraz starszy samuraj przydzielony do jej ochrony.
Dziewczęta i Jack z przyjaciółmi przywitali się ukłonami.
– Dlaczego walczą? – Jack zapytał Emi, kiedy zajęła miejsce u jego boku.
– Samuraj w niebieskim stroju odbywa musha shugyō – wyjaśniła.
Wojownik, którego zdekoncentrowało nadejście chłopca, był kilka lat młodszy od przeciwnika, na
oko trzydziestoletniego. Kimono miał zakurzone i wypłowiałe, twarz wysmaganą wiatrem i spaloną
słońcem.
– Co to jest musha shugyō? – zapytał Jack.
– Pielgrzymka wojownika. Po zakończeniu nauki samuraj udaje się w podróż po całej Japonii, by
sprawdzić swoją dzielność i udoskonalić umiejętności walki. Wojownicy wyzywają się na pojedynki,
by sprawdzić, który jest lepszy.
– Pokonany zostaje pozbawiony przytomności albo okaleczony, a czasem nawet zabity! – wtrącił
Saburo, jak na gust Jacka z trochę zbyt wielkim entuzjazmem.
– Zabity? Te pojedynki to dość idiotyczny sposób na sprawdzenie umiejętności.
– Cóż, jak inaczej wojownicy mieliby się dowiedzieć, ile są warci? – odparła rzeczowo Emi.
Jack skupił całą uwagę na samurajach przygotowujących się do walki. Obserwowali się
nawzajem. Obaj zwlekali z pierwszym ciosem. W południowym upale po policzku wojownika
w niebieskim kimonie spłynęła kropla potu, lecz nie zwrócił na to uwagi.
– Czemu nie atakuje? – zdziwił się chłopiec.
– Obaj starają się ukryć słabości – wyjaśnił Yamato. – Ojciec mi mówił, że nawet drobny ruch
potrafi zdradzić błąd w technice walki, co przeciwnik może następnie wykorzystać.
Tłum, wyczuwając rosnące napięcie, także zastygł w bezruchu. Ucichły nawet dzieci. Jedynym
dźwiękiem, jaki słyszeli, było bicie dzwonów świątynnych oznajmiających początek południowych
modłów.
Samuraj w błękicie poruszył się niespokojnie i nad placem zawirowały niewielkie obłoczki kurzu.
Jego przeciwnik trwał jednak nieruchomy jak posąg, z mieczem wciąż ukrytym w saya.
Wreszcie, kiedy umilkło ostatnie uderzenie dzwonu, starszy samuraj wyciągnął katanę płynnym
ruchem.
Tłum nieznacznie się cofnął.
Pojedynek się rozpoczął.
Samuraje zaczęli czujnie okrążać jeden drugiego.
Nagle wojownik w błękitnym stroju krzyknął: „Kiai!”.
Wywijając mieczem, natarł na przeciwnika. Ignorując ten popis brawury, mężczyzna w brązowym
kimonie przyjął pozycję i ustawił się bokiem. Jednocześnie uniósł miecz nad głowę, a potem opuścił
go za plecy, tak by przeciwnik nie widział klingi.
I czekał.
 – KIAAAIIIIIII!
Samuraj w niebieskim kimonie krzyknął znowu, mobilizując w sobie ducha walki, i przypuścił
atak. Ciął mieczem w szyję przeciwnika, pewien zwycięstwa.
Starszy samuraj nadal nie drgnął i Jack był pewien, że to koniec pojedynku.
W ostatnim momencie jednak samuraj w brązowym kimonie cofnął się, unikając morderczego
ostrza spadającego łukiem, i z krótkim okrzykiem „Kiai!” uderzył w nieosłonięty bok atakującego.
Przez długą jak wieczność chwilę obaj stali nieruchomo twarzą w twarz.
Żaden nie spuścił wzroku.
Jeden z mieczy ociekał krwią.
Panowała niepokojąca cisza, jak gdyby to sama śmierć zasłoniła wszystkim uszy. Milczał nawet
dzwon świątyni.
Potem z cichym jękiem młodszy wojownik przechylił się i padł martwy na ziemię. Chmura pyłu
wzbiła się wokół jego ciała, a potem rozwiała niczym ulatująca dusza.
Starszy samuraj jeszcze przez chwilę stał skupiony, by zyskać pewność, że pojedynek dobiegł
końca. Potem wyprostował się i strząsnął krew z klingi ruchem znanym Jackowi jako chiburi.
Schował miecz do pochwy i odszedł, nie oglądając się ani razu.
– Myślę, że to właśnie sensei Kyuzo rozumie przez fudoshin – szepnął Saburo z szacunkiem. –
Ten samuraj nawet nie mrugnął, kiedy ostrze opadało na jego głowę.
Jack jednak nie słuchał. Zafascynowany wpatrywał się w krew wsiąkającą w pylisty grunt.
Pojedynek przypomniał mu, jak bezwzględna i surowa potrafi być Japonia. Skoro wieść o śmierci
księdza była prawdziwa, także informacje o planie daimyo Kamakury, by pozbyć się chrześcijan,
musiały być prawdziwe. Pytanie brzmiało: ile jeszcze czasu Jack mógł być bezpieczny w tym
okrutnym kraju?
 10
Słowicza podłoga

– Uciekaj! – szepnęła ponaglająco Akiko wieczorem tego samego dnia. – Nadchodzą!

Jack wypadł z kryjówki pod schodami. Przemknął korytarzem do sali z malowidłem na jedwabiu
przedstawiającym dwa groźne tygrysy. Usłyszał za plecami krzyk i uświadomił sobie, że strażnicy
złapali dziewczynę. Teraz będą ścigać jego.
Odsunął shoji po przeciwnej stronie Sali Tygrysów, wyjrzał na korytarz i upewniwszy się, że jest
pusty, rzucił się do ucieczki. Na końcu skręcił w lewo, potem w pierwszą odnogę w prawo. Nie miał
pojęcia, dokąd zmierza, bowiem zamek daimyo stanowił istny labirynt pokojów i korytarzy.
Pędząc na palcach, żeby nie skrzypnęła żadna deska, minął dwoje zasuniętych drzwi, po czym
skręcił na lewo. Napotkał ścianę.
Dobiegł go głos strażnika; chłopiec obrócił się na pięcie. Korytarz był jednak pusty.
Jack cofnął się po własnych śladach do miejsca, w którym skręcił w prawo. Nasłuchiwał
zbliżających się kroków.
Martwa cisza.
Ostrożnie wyjrzał zza rogu.
Nie było tu okien i paliła się tylko jedna z papierowych latarni zawieszonych u belek.
W migotliwym półmroku majaczyło jedyne shoji na końcu korytarza.
Wysunął się zza rogu.
Jedna z jego stóp nie znalazła oparcia.
Krzyknął, czując, że spada. Desperacko rzucił się w bok, szukając uchwytu na ścianie. Palce
znalazły zaczepienie na drewnianej listwie; złapał się jej ze wszystkich sił.
Z przerażeniem stwierdził, że wisi nad ziejącą dziurą w podłodze z klepek. Ktoś odsunął pokrywę
zapadni, by schwytać w pułapkę nic niepodejrzewającego intruza.
Jack spojrzał w dół. Niskie stopnie prowadziły w nieprzeniknioną ciemność. Przeklinał samego
siebie za pośpiech. Łatwo mógł złamać nogę albo nawet skręcić kark. Oto dowód, że ucieczka jest
daremna.
Odzyskując opanowanie, cofnął się, aż znów oparł stopy na pewnym gruncie.
– Szybciej! Tędy!
Strażnicy usłyszeli krzyk i rzucili się w pościg.
Jack obszedł ostrożnie zapadnię i ruszył korytarzem. Słyszał kroki coraz bliżej.
– Nie ma go tu.
Przyspieszył, zerknął szybko na podłogę i w głąb korytarza. Prześladowcy wkrótce miną zakręt
i go zobaczą.
Dotarł do shoji, odsunął je i wślizgnął się do pomieszczenia.
Prostokątne wnętrze, w którym się znalazł, bez trudu mieściło dwadzieścia słomianych mat
tatami. Jack domyślił się, że to jakaś sala bankietowa. W głębi znajdowało się podwyższenie
z cedru, na którym leżał zabuton, a z tyłu na ścianie wisiała spora draperia przedstawiająca białego
żurawia w locie. Poza tym jasnobrązowe ściany były zupełnie nagie.
Żadnych okien. Żadnych innych drzwi. Żadnej drogi ucieczki.
Jack słyszał prześladowców nadbiegających korytarzem.
Znalazł się w pułapce.
Naraz spostrzegł, że żuraw zafalował lekko. W pomieszczeniu nie było okien i drzwi, zatem coś
innego niż wiatr musiało spowodować ruch...
Podszedł szybko, żeby przyjrzeć się draperii. Za jedwabnym malowidłem odkrył tajemną
kryjówkę. Bez zastanowienia przecisnął się przez otwór i zaciągnął draperię, by zasłonić wejście,
w chwili kiedy ktoś gwałtownie szarpnął shoji.
– Gdzie on jest? – zapytał jeden głos.
 – Nie mógł się rozpłynąć – odparł drugi, należący do kobiety.
Jack wstrzymał oddech. Słyszał, jak prześladowcy krążą po sali.
– Cóż, tu go nie ma – odezwał się znowu pierwszy głos. – Może zawrócił?
– Mówiłam, że powinniśmy sprawdzić pierwszy pokój. Chodź!
Shoji zasunęło się z cichym szmerem i głosy umilkły. Jack odetchnął z ulgą. Mało brakowało.
Gdyby go złapali, wszystko byłoby skończone.
W półmroku panującym w schowku zobaczył wąski tunel skręcający w lewo. Nie mając wyboru,
obrócił się i ruszył naprzód. Nie wiedział, dokąd trafi, lecz po paru zakrętach w przejściu zrobiło się
jaśniej; mętne światło przenikało przez półprzezroczyste ściany.
– Dokąd mógł pójść? – odezwał się głos tuż przy uchu Jacka.
Chłopiec zamarł i zaraz potem uświadomił sobie, że ukryte przejście biegnie równolegle do
jednego z głównych korytarzy. Przez papierową ścianę widział sylwetki prześladowców. Ponieważ
w przejściu było ciemno, nie mieli pojęcia, że ten, którego ścigają, znajduje się zaledwie o pchnięcie
nożem od nich.
– Spróbujmy tutaj. Nie mógł daleko uciec.
Jack usłyszał cichnący szmer bosych stóp, po czym ruszył dalej przejściem, aż zaskoczony dotarł
do kolejnego ślepego zaułka.
Przekonany, że tunel musi dokądś prowadzić, zaczął wodzić dokoła dłońmi w poszukiwaniu drzwi.
Próbował odsunąć płyty na ścianie, żadna jednak nie drgnęła. Silnie pchnął jedną, by się przekonać,
czy w ten sposób nie otworzy przejścia. Niespodziewanie dolna część ustąpiła i wytoczył się na
główny korytarz.
– Tam jest! – ktoś krzyknął.
Jack zerwał się błyskawicznie, kiedy fałszywa ściana wsuwała się na poprzednie miejsce. Biegł,
ile sił w nogach, skręcił w lewo, a potem w prawo w labiryncie korytarzy. Widząc wąskie schody,
wspiął się po nich w trzech szybkich skokach. Kiedy wylądował na najwyższym stopniu, schody się
uniosły, ciężar jego ciała uruchomił bowiem ukryty mechanizm. Wpasowały się w sufit i stały
całkowicie niewidoczne z korytarza w dole.
Choć Jack był zaskoczony niezwykłym wynalazkiem, zachował tyle przytomności umysłu, by
siedzieć cicho i nieruchomo. Prześladowcy, nieświadomi jego obecności, przebiegli w dole.
Cofnął się ostrożnie, a kiedy schody wróciły do poprzedniej pozycji, wrócił pustym teraz
korytarzem, aż natrafił na drzwi, których jeszcze nie sprawdzał. Zobaczył za nimi długi korytarz
z wypolerowaną na błysk drewnianą podłogą. Drewniana brama na jego końcu musiała prowadzić
na zewnątrz.
Mając do pokonania odległość nie większą od długości pokładu rufowego na statku, Jack był
pewien, że zdoła uciec z zamku daimyo. Ruszył w kierunku wyjścia, ledwie jednak dotknął stopą
podłogi, ta zaświergotała niczym ptak. Próbował stąpać ostrożniej, lecz niezależnie od tego, jak
delikatnie stawiał stopy, podłoga śpiewała przy każdym kroku, udaremniając próbę ukradkowej
ucieczki.
Usłyszał zbliżających się prześladowców.
Zaczął biec i podłoga zaśpiewała głośniej.
– Mam cię! – zawołał strażnik, chwytając chłopca za ramię. – Gra skończona.
 11
Złota Sala herbaciana

Jack pozwolił się poprowadzić z powrotem korytarzem, a następnie do sali bankietowej

z draperią przedstawiającą białego żurawia. Zaraz po wejściu uklęknął i skłonił się nisko, dotykając
głową tatami na znak szacunku wobec daimyo.
– A więc dałeś się pochwycić mojej słowiczej podłodze?
Takatomi siedział po turecku na cedrowym podwyższeniu, strzeżony przez sześciu samurajów
stojących wzdłuż ścian niczym kamienne posągi.
– Owszem – przyznał chłopiec.
– Doskonale! – wykrzyknął daimyo z uśmiechem zadowolenia na twarzy. – Słowicza podłoga to
nowy środek bezpieczeństwa w pałacu i moja największa duma. Ptasie świergoty są wywoływane
przez ukryte pod deskami metalowe zawiasy. Uruchamia je nacisk stopy. Dzięki temu nie można po
tej posadzce przemknąć niezauważenie. Myślę, że nasza mała zabawa „Ucieczka” dowiodła
skuteczności tego środka bezpieczeństwa.
– A ja bym się chciała dowiedzieć, ojcze – przemówiła Emi, klęcząca między Yamato a Akiko –
w jaki sposób Jack wydostał się z tego pokoju.
Chłopiec uśmiechnął się w duchu. Wraz z innymi podjął wyzwanie daimyo, by niepostrzeżenie
wydostać się z zamku, i choć nie udało mu się uniknąć wszystkich pułapek, wymykał się straży
dłużej od pozostałych.
– Emi-chan! – skarcił ją ojciec. – Nie wierzę, że moja własna córka nie spostrzegła drugich drzwi.
Jack zerknął przez ramię i przekonał się, że daimyo pokazuje ślepy korytarz po prawej stronie.
Wszyscy spojrzeli z zakłopotaniem. Takatomi gestem polecił jednemu z samurajów nacisnąć
środkową płytę. Ustąpiła z cichym trzaskiem, po czym obróciła się wokół pionowej osi.
Samuraj zniknął w mgnieniu oka.
Chwilę później ściana obróciła się ponownie i strażnik znów znalazł się w pomieszczeniu. Jack,
Akiko, Yamato i Emi spojrzeli po sobie, zaskoczeni widokiem ukrytego wejścia. Nawet teraz, kiedy
wiedzieli o jego istnieniu, ściana sprawiała wrażenie solidnej i niewzruszonej.
– Jak wspomniałem wcześniej, dzieci, zamek Nijo jest teraz ninjaodporny, lecz ostrożności nigdy
za wiele. Zawsze kiedy przyjmuję gości w tej sali, za ścianą stoi jeszcze jeden strażnik.
– Więc tak się wymknąłeś! – zawołała Emi, kręcąc głową z podziwem. – Nie chce mi się wierzyć,
że ty zauważyłeś wyjście, a my nie.
Jack już miał sprostować, lecz zmienił zamiar. Najwyraźniej daimyo sądził, że nikt nie odkrył
schowka za draperią z żurawiem.
Był to jego sekret. A teraz także Jacka.
– Dość już zabaw dzisiejszego wieczoru – oznajmił Takatomi. – Pora na cha-no-yu.

– Gospodarz nierzadko poświęca wiele dni każdemu drobiazgowi, by zyskać pewność, że

ceremonia będzie doskonała – wyjaśniła Emi ściszonym głosem.
Stali przed roji, maleńkim, wypielęgnowanym ogrodem, pozbawionym kwiatów, lecz skropionym
wodą, tak że omszałe skały, paprocie i kamienie lśniły niczym od porannej rosy. Emi weszła
pierwsza i usiadła na ławce, zapraszając Jacka, Akiko i Yamato, by się do niej przyłączyli.
– Tutaj zaczekamy – wyjaśniła cicho – by strząsnąć z siebie kurz świata.
Niecierpliwość Jacka rosła. Nieszczególnie lubił zieloną herbatę, wiedział jednak, że ceremonia
ma ogromne znaczenie. Emi próbowała mu wyjaśnić rytuał, lecz każda czynność, ruch i chwila
posiadały tak wiele symbolicznych znaczeń, że chłopiec niewiele z tego pojął.
– U podstaw ceremonii herbaty leżą cztery główne zasady – tłumaczyła. – Harmonia, szacunek,
czystość i spokój. Na najgłębszym poziomie powinieneś odnaleźć te właśnie uczucia w swoim sercu
i umyśle.
Kiedy siedzieli w milczeniu, napawając się spokojem roji, Jack zaczął rozumieć, co dziewczyna
miała na myśli. Cichy szmer płynącej wody brzmiał jak odległe bicie dzwonów, zaś prostota ogrodu
w dziwny sposób koiła umysł. Widok był niemal bajkowy i chłopiec poczuł, jak nastrój mu się
poprawia.
– Pamiętaj, Jack – szepnęła Emi po chwili milczenia – kiedy wejdziemy do środka, nie stawaj na
spojeniach mat. Nie wchodź na centralną tatami, gdzie znajduje się palenisko, ani jej nie dotykaj.
Przez całą ceremonię musisz pozostać na kolanach w pozycji seiza i nie zapomnij pochwalić zwoju na
ścianie, obejrzeć imbryka i paleniska oraz wyrazić się pochlebnie o czerpaku i pojemniku na
herbatę, kiedy zostaną ci pokazane.
– Tylko tyle?! – wykrzyknął z ironią chłopiec, któremu zakręciło się w głowie od licznych
nakazów etykiety.
– Nie martw się. Po prostu rób to co ja – uspokoiła go cicho Akiko, widząc, jak bardzo przyjaciel
się niepokoi.
Spojrzała na niego życzliwie i Jack nabrał otuchy. Mając przyjaciółkę u boku, chyba zdoła
uniknąć najbardziej zawstydzających błędów.
– Teraz nic już nie mówcie – poleciła Emi półgłosem, wygładzając kimono, kiedy pojawił się jej
ojciec.
Daimyo Takatomi, ubrany w proste białe kimono, zbliżył się wyłożoną czarnymi kamieniami
ścieżką. Przystanął przy sporym kamiennym basenie wśród skał i napełnił go czystą wodą ze
strumienia. Jack przyglądał się, jak daimyo sięga po leżącą obok zbiornika niewielką drewnianą
chochlę, nabiera nieco wody i myje ręce oraz usta. Po zakończeniu rytuału oczyszczenia przeszedł
przez furtkę chumon i w milczeniu, grzecznym ukłonem zaprosił gości. Odpowiedzieli w taki sam
sposób, po czym ruszyli w ślad za nim. Jak Emi wyjaśniła wcześniej Jackowi, chumon stanowiła
symboliczne przejście między światem fizycznym a duchowym cha-no-yu.
Kolejno ujmowali drewnianą chochlę i obmywali usta oraz dłonie, a następnie udali się ścieżką
do budynku, w którym odbywała się ceremonia herbaty. Drzwi pawilonu miały tylko kilka stóp
wysokości, więc musieli się pochylić. Emi tłumaczyła, że wejście jest niskie, by każdy uczestnik
ceremonii musiał skłonić głowę na znak, iż podczas cha-no-yu wszyscy są równi niezależnie od
statusu i pozycji społecznej. Sprawiało to także, że samuraj nie mógł wejść do środka z mieczem.
Jack był ostatni. Zdjął sandały i zanurkował do wnętrza. Kiedy się wyprostował, aż westchnął ze
zdumienia. Niewielki kwadratowy pokój był cały pokryty złoceniami. Chłopiec miał wrażenie, jakby
się znalazł we wnętrzu złotej sztaby. Nawet sufit pokryto płatkami cennego kruszcu. Jedyną
ozdobę stanowił zwój wiszący we wnęce. Tatami pokrywała kosztowna, cienka, jakby ją wykonano
z pajęczyny, szkarłatna tkanina. Niezwykłość pokoju przytłaczała zmysły.
Na podstawie wyjaśnień Akiko Jack nabrał przekonania, że pokoje przeznaczone do ceremonii
herbaty to skromne, proste pomieszczenia z drewna, z dekoracjami w stonowanych kolorach,
tymczasem ta sala była wspaniała ponad wszelkie wyobrażenie.
Akiko i Yamato wyglądali na równie oszołomionych i daimyo Takatomi był wyraźnie zadowolony
z ich reakcji. Gestem zaprosił, by uklękli obok niego.
Emi zbliżyła się do wnęki i długo podziwiała zwój, po czym usiadła przed paleniskiem i z
zachwytem spojrzała na imbryk. Akiko i Yamato odprawili ten sam rytuał; także Jack starał się
naśladować ich zachowanie.
Podszedł do niszy i obejrzał zwój. Prosty, a zarazem wyrafinowany, przedstawiał zimorodka na
bezlistnej gałęzi. Wzdłuż prawego boku widniał napis wykonany znakami kanji.
– Ichi-go, Ichi-e, „Jeden czas, jedno spotkanie” – odczytał inskrypcję Takatomi. – Zwój
przypomina mi, że każda ceremonia jest jedyna w swoim rodzaju i należy się rozkoszować tym, co
z sobą niesie.
Skinęli głowami na znak uznania dla jego mądrości.
– Napis może także oznaczać „Jedna szansa w życiu”. To przypomina, że w starciu na śmierć
i życie nie będzie okazji spróbować ponownie. Trzeba czerpać z życia pełnymi garściami.
„Ichi-go, Ichi-e” – powtórzył Jack w duchu. W słowach daimyo brzmiała prawda. Straciwszy tak
wiele, Jack wiedział, co to znaczy kruchość życia.
Takatomi wskazał, by chłopiec przyłączył się do pozostałych, potem rozpalił w palenisku węglem
drzewnym i dołożył do płomieni kadzidło. Wkrótce w powietrzu rozszedł się odurzający aromat
drzewa sandałowego.
Daimyo usunął się do sąsiedniej izdebki przez drzwi ukryte dyskretnie po jego prawej stronie,
zabrał czarną miseczkę na herbatę z bambusową trzepaczką, białą, płócienną ściereczkę i smukły
czerpak z kości słoniowej. Po powrocie starannie ułożył je obok dużego, owalnego naczynia na wodę
na środkowej tatami.
Następnie przyniósł drugą misę z wodą, bambusową chochlę i zieloną bambusową podstawkę
pod pokrywkę imbryka. Zasunął za sobą shoji i usadowił się w pozycji seiza.
Z należną ceremonią wyjął zza obi jasnopurpurową chustkę z cienkiego jedwabiu i zgodnie ze
zwyczajem zabrał się do wycierania czerpaka i czarki na herbatę. Skupienie, z jakim to robił, było
niezwykłe. Każdy ruch wydawał się Jackowi precyzyjny i symboliczny.
Przelewając za pomocą chochli gorącą wodę z imbryka do czarki, daimyo przemówił znowu.
– Gdy herbatę sporządza się z wody zaczerpniętej z dna umysłu, z bezdennej głębi, dopiero
wtedy możemy mówić o prawdziwej cha-no-yu.
Tak się zaczęła droga herbaty.*
 12
Tamashiwari

– Cztery godziny, by wypić czarkę herbaty! – wykrzyknął Jack, kiedy wracali do Shishi-no-ma
pod rozgwieżdżonym niebem.
– Tak, to naprawdę wspaniałe! – zachwycała się Akiko, błędnie biorąc jego niedowierzanie za
podziw. – Ceremonia była doskonała. Daimyo niewątpliwie ma talent do cha-no-yu, nieczęsto
spotyka się takiego mistrza sado. Powinieneś się czuć bardzo zaszczycony.
– Czuję się bardzo obolały! – mruknął Jack po angielsku, wciąż zdrętwiały, bo już po pierwszej
godzinie dostał skurczu łydek. – Niech Bóg broni, żeby herbata dotarła kiedyś do naszych
brzegów!*
– Przepraszam, co mówiłeś? – spytała dziewczyna.
– Powiedziałem, że w Anglii nie znamy jeszcze herbaty – przetłumaczył niedokładnie na
japoński.
 – Twoi rodacy potrafią żeglować tak daleko, a nie znają herbaty! Jakie to smutne, że jesteście
pozbawieni czegoś równie doskonałego.
– Mamy inne dobre napoje – bronił się Jack, choć musiał przyznać, że do trunków serwowanych
na pokładzie statku także trzeba się było przyzwyczajać.
– Och, na pewno są wyśmienite... ale co powiesz o Złotej Sali? – ciągnęła. – Pomyśleć, że daimyo
kazał kiedyś przewieźć cały pokój do pałacu cesarskiego dla rozrywki cesarza! Naprawdę spotkał
nas wielki zaszczyt.
Jack pozwolił Akiko mówić. Japończycy zwykle byli bardzo powściągliwi w ujawnianiu uczuć, więc
ucieszył się, widząc ją tak podekscytowaną. Podczas gdy dziewczyna omawiała ceremonię
z Yamato, Jack pogrążył się w rozmyślaniach o zamku Nijo. Zdumiewały go daleko posunięte
środki ochrony, jakie podjął daimyo. Takatomi był wyraźnie dumny z nowych zabezpieczeń
zainstalowanych po napadzie Smoczego Oka. Zaaranżował zabawę w ucieczkę, by dowieść ich
skuteczności.
Ninjaodporny – powiedział daimyo o zamku.
„Skoro tak – rozmyślał Jack – to skrytka za draperią z żurawiem stanowi najbezpieczniejsze
miejsce, by ukryć rutter przed Smoczym Okiem”. Zdecydowanie lepsze niż cienki futon w jego
izdebce czy Niten Ichi Ryū. Poza tym to w szkole przede wszystkim ninja będą szukać ruttera. Jack
zrozumiał, że nie ma wyboru: musi jakimś sposobem złożyć ponowną wizytę w zamku i ukryć w nim
dziennik pokładowy.

– KIAI! – krzyknęła Akiko.

Jej pięść trafiła w lity drewniany klocek.
I odbiła się...
Uderzenie wyglądało na niezwykle bolesne i Jack aż się skrzywił. Akiko tuliła do siebie dłoń
z oczyma pełnymi łez; jej radość z poprzedniego wieczoru ulotniła się bez śladu, nim minęły
pierwsze zajęcia tego dnia, taijutsu.
– Następny! – krzyknął sensei Kyuzo bez cienia współczucia.
Dziewczyna uklękła w szeregu, ustępując Jackowi miejsca przed krótką, prostokątną cedrową
deską. Była grubości kciuka i wydawała się nie do złamania gołymi rękami. Mimo to sensei Kyuzo
umieścił ją na dwóch nieruchomych klockach pośrodku Butokuden i polecił, by każdy z uczniów
spróbował ją rozbić pięścią.
Jak dotąd nikomu nie udało się jej nawet wyszczerbić.
Jack zacisnął prawą dłoń, przygotowując się do zadania ciosu. Ze wszystkich sił wbił pięść
w cedrową deskę. Bolesny dreszcz przeszył ramię chłopca. Z deski nie odłamała się nawet drzazga,
Jack za to poczuł, jakby strzaskał sobie wszystkie kości.
– Żałosne! – burknął sensei Kyuzo i lekceważącym gestem odesłał chłopaka do szeregu.
 Jack przyłączył się do pozostałych uczniów, rozmasowujących posiniaczone dłonie i obolałe
ramiona.
– Żelazo zawiera wiele zanieczyszczeń, które je osłabiają – tłumaczył sensei, ignorując cierpienia
uczniów. – Dzięki kuciu przekształca się w stal i zmienia w ostry jak brzytwa miecz. To samo
dotyczy samurajów. Uczniowie pragnący dowieść, że są godni dopuszczenia do Kręgu Trzech, będą
musieli rozbić trzy takie klocki naraz.
Kyuzo zaatakował nagle klocek. Gwałtownie się pochylając, wbił pięść w drewno z okrzykiem
„KIAI!”.
Cedrowa deska z głośnym trzaskiem pękła niczym pałeczka do ryżu.
– Jesteście zaledwie żelazem czekającym na przekucie w potężnych wojowników – ciągnął sensei
jak gdyby nigdy nic – zaś waszą kuźnią będzie tamashiwari, próba drewna.
Spojrzał znacząco na Jacka.
– Niestety, niektórzy mają więcej zanieczyszczeń niż inni – dodał, podchodząc do jednej
z potężnych kolumn podtrzymujących Butokuden.
Chłopiec zagryzł wargi, obiecując sobie, że nie da się sprowokować.
– Jak żelazo musicie się oczyścić ze słabości – wyjaśnił sensei Kyuzo, wskazując matę ze słomy
ryżowej przywiązaną sznurem do kolumny na wysokości piersi.
Uderzył w nią pięścią. Pod siłą ciosu kolumna zawibrowała niskim dźwiękiem.
– To makiwara. Umieściłem podobne na każdej kolumnie w tej sali. Macie w nie uderzać raz po
raz, by wzmocnić kości dłoni. To doskonałe ćwiczenie dla samurajów. Dwadzieścia uderzeń każdy.
Do dzieła!
Jack ustawił się za Saburo, który już się przygotowywał do zadania pierwszego ciosu.
– Raz! – krzyknął Saburo, dodając sobie sił. Jego pięść trafiła w słomianą matę. Rozległ się
chrzęst, a potem cichy jęk. Saburo z oczyma zmrużonymi z bólu odsunął się na bok, ustępując
miejsca Jackowi.
– Twoja kolej! – jęknął przez zaciśnięte zęby.

– Trzy deski! – wykrzyknął Saburo, który tego wieczoru przy kolacji z trudem mógł utrzymać
w dłoni hashi. Przebierał palcami, próbując rozruszać posiniaczoną rękę. – Cieszę się, że
w przeciwieństwie do ciebie nie chcę się dostać do Kręgu Trzech. Z jedną deską jest wystarczająco
trudno. Jak, u licha, można rozbić trzy?
– Uważasz próbę drewna za trudną? To dopiero początek. Będą nas oceniać także na podstawie
trzech innych prób – odparł Yamato, odstawiając miseczkę z ryżem.
Ruchem głowy wskazał główny stół, gdzie siedziała nauczycielka kyujutsu. Sensei Yosa, jedyna
kobieta samuraj wśród nauczycieli, instruktorka sztuki łucznictwa, wyglądała promiennie jak
zawsze. Rubinowa blizna przecinająca jej prawy policzek była dyskretnie zakryta pięknymi
czarnymi włosami.
– Słyszałem, że aby przejść próbę ognia sensei Yosy, trzeba zgasić świeczkę.
– To się nie wydaje skomplikowane – zauważył Jack. Zesztywniałą dłonią próbował podnieść
kawałek sashimi z półmiska.
– Nie, ale by dowieść swoich umiejętności przed wstąpieniem do Kręgu, musisz to zrobić za
pomocą strzały wypuszczonej z dużej odległości.
Chłopiec z wrażenia upuścił rybę.
– W takim razie żaden z was nie zostanie dopuszczony – zauważyła Kiku.
Jack z ponurą miną podniósł z obrusa swój kawałek sashimi. Kiku pewnie miała rację. Jego
własne umiejętności strzeleckie były w miarę przyzwoite, nie miał jednak wielkiej nadziei, że zdoła
dokonać takiego wyczynu.
– Wiecie, na czym polegają pozostałe dwie próby? Czy są łatwiejsze? – zapytał z nadzieją.
– Sensei Yamada przygotowuje próbę koanu – zdradziła Akiko. – Odpowiedź, jakiej udzielimy na
pytanie, posłuży do oceny naszego intelektu.
– Yori, lepiej uważaj – rzucił Saburo, unosząc brwi w wyrazie szczerej troski. – Jako mistrz
w rozwiązywaniu koanów możesz się dostać do Kręgu wbrew woli!
Yori spojrzał znad czarki zupy miso z przerażoną miną.
– Przestań się z nim drażnić! – skarciła Kiku.
Saburo przepraszająco wzruszył ramionami, po czym siorbiąc z apetytem, wrócił do jedzenia
makaronu.
– A na czym polega ostatnia próba? – zapytał Jack.
– To próba miecza senseia Hosokawy – odparła Akiko. – Sprawdza naszą odwagę.
– Słyszałem, że starsi uczniowie nazywają ją Rózgami – dodał Saburo.
– Dlaczego? – zdziwił się Jack.
– Nie mam pojęcia, ale z pewnością niedługo się dowiesz.
 13
Origami

– Czy ktoś może mi powiedzieć, co to jest? – zapytał sensei Yamada, wskazując lśniący, biały
papierowy kwadrat u swoich stóp.
Sędziwy mnich siedział po turecku, w swojej zwykłej pozie, na podwyższeniu w głębi Sali Buddy,
z dłońmi swobodnie złożonymi na kolanach. Smugi kadzidła tworzyły wokół jego postaci zasłonę
i splatały się z szarą pajęczyną brody, nadając mu wygląd ducha mogącego ulecieć z najlżejszym
powiewem.
Uczniowie, także siedzący w pozycji półlotosu, wpatrywali się w leżące przed nimi kartki
podobne do ogromnych płatków śniegu.
– Papier, sensei – prychnął Nobu z głębi sali, szczerząc się do Kazukiego w poszukiwaniu
aprobaty. Ten jednak tylko pokręcił głową nad głupotą przyjaciela.
– Nigdy nie zakładaj, że to, co oczywiste, jest prawdziwe, Nobu-kun – pouczył Yamada. – To jest
tym, ale też czymś znacznie więcej. Czym jeszcze to jest?
Nobu umilkł pod skupionym spojrzeniem nauczyciela. Jack wiedział, że sensei, choć wiekowy, był
niegdyś sohei, jednym z osławionych i budzących grozę mnichów wojowników z Enryakuji,
najpotężniejszego klasztoru buddyjskiego w Japonii. Krążyły pogłoski, że duch walki owych
wojowników był tak silny, iż potrafili zabić człowieka, nawet go nie dotykając.
Sensei Yamada klasnął w dłonie i zawołał: „Mokuso!”, dając uczniom znak do rozpoczęcia
medytacji. Podał im koan: „To papier, lecz czym jest jeszcze?”.
Jack umościł się na zabutonie, przygotowując się do medytacji zazen. Przymknął oczy, spowolnił
oddech i oczyścił umysł.
Jako chrześcijanin przed przybyciem do Japonii nigdy nie zetknął się z medytacją ani nawet
buddyzmem. Z początku trudno mu było pojąć tę praktykę i związane z nią pojęcia. Zastanawiał się
nawet, czy zważywszy na swoją wiarę, powinien medytować tak ochoczo, trzy rzeczy pomogły mu
jednak pozbyć się wątpliwości.
Po pierwsze, kiedy wspomniał o konflikcie wiary senseiowi Yamadzie, mnich wyjaśnił, że
buddyzm jest filozofią otwartą na wszelkie religie. Dlatego Japończycy nie czuli oporów przed
równoczesnym wyznawaniem szintoizmu – swojej rodzimej religii – praktykowaniem buddyzmu,
a nawet nawracaniem się na chrześcijaństwo.
– To wszystko nici jednego gobelinu – stwierdził sensei Yamada – tylko różniące się barwą.
Po drugie, Jack odkrył, że medytacja w dużym stopniu przypomina modlitwę. Jedna i druga
wymagały skupienia, spokojnego otoczenia oraz namysłu nad życiem i nad tym, jakie powinno ono
być. Jack zdecydował więc, że będzie myślał o medytacji jako po prostu innej formie modlitwy do
Boga.
Po trzecie, w trakcie szczególnie głębokiej medytacji zobaczył wizję motyla walczącego
z demonem i ta wizja pomogła mu zwyciężyć w pojedynku taijutsu podczas zawodów Taryu-Jiai.
To zachęciło chłopca, by otworzyć umysł na wszelkie możliwości i korzyści płynące z buddyzmu,
chociaż w głębi serca pozostał chrześcijaninem.
Dzięki codziennej praktyce zyskał wprawę, więc szybko skoncentrował umysł na leżącej przed
nim kartce, starając się rozwikłać tajemnicę koanu. Choć żadna odpowiedź nie zjawiła się od razu,
nie przejmował się tym. Wiedział, że oświecenie – satori, jak je nazywał sensei Yamada – wymaga
cierpliwości i głębokiego namysłu.

Zanim Yamada ogłosił koniec medytacji, wypaliła się pałeczka kadzidła, lecz Jack ani trochę nie
zbliżył się do satori.
– Mokuso yame! – powtórzył nauczyciel i ponownie klasnął w dłonie. – A zatem czy masz dla
mnie odpowiedź, Nobu-kun?
– Nie, sensei – wymamrotał Nobu, z zawstydzeniem spuszczając głowę.
 – Ktoś inny? – zachęcił Yamada.
Kiku nieśmiało podniosła rękę.
– Czy to kozo, sensei?
– Dlaczego tak sądzisz?
– Papier wyrabia się z włókien drzewa kozo – wyjaśniła.
– Błyskotliwa sugestia, ale wciąż myślisz zbyt dosłownie. A jeśli zrobię tak?
Sięgnął po kartkę i złożył ją kilka razy. Najpierw powstał mniejszy kwadrat, potem Yamada
zaczął zaginać arkusz w coraz wymyślniejszy sposób. Po kilku chwilach kawałek papieru zmienił się
w niewielkiego ptaszka.
Sensei położył model na podłodze, by wszyscy mogli go zobaczyć.
– Więc co to jest?
– Żuraw! – zawołała Emi z podnieceniem. – Nasz symbol pokoju.
– Doskonale, Emi. Składanie żurawia z papieru przypomina wprowadzanie pokoju: niektóre
kroki są bardzo trudne. Z początku mogą się nawet zdawać niemożliwe. Jednak dzięki cierpliwości
w końcu zawsze uzyskuje się coś pięknego. To właśnie jest sztuka origami.
Yamada sięgnął po nową kartkę z niewielkiego stosiku przed sobą.
– Pozwólcie zatem, że inaczej sformułuję pytanie, nad którym będziecie medytować. Koan brzmi
teraz: Czego nas uczy origami? Najpierw jednak popatrzcie uważnie, żeby każdy z was pojął, jak
zrobić własnego żurawia.
Powtórzył skomplikowaną sekwencję ruchów pozwalających złożyć ptaka. Składała się z ponad
dwudziestu kroków. Po wykonaniu ostatniego ruchu – pociągnięcia za sterczące końce, by powstały
skrzydła – na dłoni Yamady spoczął doskonały miniaturowy żuraw.
Jack tymczasem trzymał w ręce zaledwie pognieciony kawałek papieru.
Chłopiec uświadomił sobie, że origami jest znacznie trudniejsze, niż mogłoby się zdawać.
Rozejrzał się dokoła. Próby Yamato i Saburo okazały się równie nieudane i nawet model Akiko
wydawał się nieforemny: jedno skrzydło było znacznie większe od drugiego. Jedynym uczniem,
któremu doskonale udało się wykonać zadanie, był Yori; teraz pociągał żurawia za ogon, tak że
ptak machał skrzydłami.
– Wygląda na to, że niektórzy z was potrzebują więcej praktyki – zauważył sensei Yamada.
Położył przed sobą drugą kartkę. – Kto więc może mi powiedzieć, co to jest?
– Żuraw! – zawołali uczniowie chórem.
– Z pewnością nie! – zaprzeczył nauczyciel, kompletnie zbijając ich z tropu. – Użyjcie oczu
umysłu, nie tych, które macie w głowie.
Ujął kartkę i zaczął ją składać i wyginać, a jego palce zręcznie nadawały jej coraz bardziej
skomplikowany kształt. Uczniowie westchnęli z podziwu, widząc gotowy model.
 – Jak widać, to jest motyl – oznajmił sensei z szelmowskim uśmieszkiem, gdy na jego dłoni
spoczął owad jak żywy, miał nawet czułki. – Chcę, byście dziś wieczorem ćwiczyli składanie
papierowego żurawia, tak jak wam pokazałem. A gdy będziecie to robić, medytujcie nad tym, czego
was uczy origami.
Uczniowie zebrali kartki i wymaszerowali gęsiego z Sali Buddy.
– Pamiętajcie, że odpowiedź kryje się w papierze! – zawołał w ślad za nimi sensei.
Jack został z tyłu. Zaczekał, aż wszyscy wyjdą, i zbliżył się do Yamady.
– Wyglądasz na zmartwionego, Jack-kun. Co cię trapi? – spytał nauczyciel, składając motyla
i żurawia na ołtarzu u stóp wielkiego posągu Buddy.
Jack zebrał się na odwagę, by opowiedzieć o swoich osobistych lękach.
– Dowiedziałem się, że daimyo Kamakura kazał zabić chrześcijańskiego księdza. Czy to prawda?
Sensei Yamada skinął głową ze smutkiem.
– Także o tym słyszałem. Bardzo niefortunne zdarzenie.
– A więc daimyo zamierza wymordować wszystkich chrześcijan w Japonii?! – wykrzyknął chłopiec,
przerażony, że pogłoski były prawdziwe.
– Kto ci tak powiedział? – spytał sensei, unosząc brwi ze zdumienia. – O ile wiem, tamta śmierć
nie miała przyczyn religijnych. Kapłan przekupił dworskiego urzędnika i został ukarany za
przestępstwo. Niewątpliwie coś podobnego nie zdarzyło się nigdy wcześniej. Daimyo Kamakura
niechętnie odnosi się do cudzoziemców, ale to nie znaczy od razu, że wszyscy chrześcijanie są
zagrożeni.
– Ale słyszałem, że daimyo zamierza siłą usunąć cudzoziemców z Japonii – upierał się chłopiec. –
Czyli mnie też!
– Nie masz powodów do niepokoju – odparł Yamada z życzliwym uśmiechem. – Gdyby
Masamoto-sama uznał, że coś ci grozi, podjąłby kroki, by ci zapewnić bezpieczeństwo.
Jack uświadomił sobie, że nauczyciel ma rację, zaś jego pomysł samotnej ucieczki do Nagasaki
był bardzo głupi i zupełnie pozbawiony sensu, jak długo miał Masamoto za protektora. Wiedział też
jednak o ścisłej hierarchii władzy w Japonii. Kamakura, daimyo Edo, był człowiekiem wpływowym
i Jack zastanawiał się, czy Masamoto ma dość autorytetu, by chronić go przed wysoko
postawionym panem Kamakurą.
– Ale czy daimyo nie jest potężniejszy od samuraja? – zapytał. – Czy Masamoto-sama naprawdę
może mnie przed nim obronić?
– Mówimy o zapewne największym mistrzu miecza wszech czasów – odparł Yamada i zachichotał.
– Poza tym nawet gdyby daimyo Kamakura rozważał tak głupie posunięcie, nie zyskałby dla niego
poparcia. Cudzoziemcy są potrzebni w Japonii, bo przywożą cenne towary na wymianę.
Wstał i odprowadził Jacka do drzwi Sali Buddy. Ze szczytu kamiennych stopni wskazał dachy
zamku Nijo.
– Jak ci doskonale wiadomo, tutaj, w Kioto, panuje daimyo Takatomi. Odpowiada jednak nie
tylko za naszą prowincję. Współrządzi Japonią jako jeden z wyznaczonych regentów i cieszy się
wielką popularnością wśród samurajskich panów. Ceni chrześcijan i cudzoziemców. Prawdę mówiąc,
ceni ich tak bardzo, że jak słyszałem, postanowił się nawrócić na chrześcijaństwo. Nie pozwoliłby
więc, żeby coś podobnego zdarzyło się tutaj.
Sensei uśmiechnął się i uspokajająco położył Jackowi rękę na ramieniu.
– Jack, jesteś całkowicie bezpieczny.
 14
Intruz

Dzięki zapewnieniom senseia Yamady Jack byłby zapewne tego wieczoru w doskonałym
nastroju, gdyby Yamato nie przypomniał mu o karze senseia Kyuzo. Tak więc gdy wszyscy składali
papierowe żurawie i szukali rozwiązania koanu, chłopiec pracował ciężko, polerując klepkę po
klepce w treningowej części Butokuden.
Drewniana podłoga wydawała się bezkresna jak ocean, kiedy wcierał w nią olej, a jego cień
rozlewał się i cofał na podłodze niczym drobna fala.
– Rób to staranniej! – warknął sensei Kyuzo, który jadł kolację w ceremonialnej alkowie wielkiej
sali.
Kuszący zapach pieczonej makreli rozchodził się w powietrzu i Jackowi z głodu zaburczało
w brzuchu.
– Wrócę tu rano – oznajmił naraz samuraj, kończąc posiłek – i spodziewam się, że Butokuden
będzie lśnić. Inaczej ominie cię także śniadanie.
– Hai, sensei – wymamrotał chłopiec, kłaniając się tak nisko, aż dotknął czołem podłogi.
Bez względu na to, jak bardzo pogardzał nauczycielem, musiał mu okazywać szacunek.
Po wyjściu Kyuzo chłopak zabrał się z powrotem do dzieła. Chciał jak najszybciej skończyć
zadanie i postanowił, że jeśli okaże się to niezbędne, będzie pracował, aż zetrze palce do krwi,
a kolana zesztywnieją mu jak kamień.
Choć kara była niesprawiedliwa, praca przyniosła mu ukojenie. Przypomniały mu się czasy,
kiedy szorował pokład na Alexandrii. Chociaż oznaczało to trudzenie się w palącym żarze
tropikalnego słońca, praca nie była karą, lecz czynnością niezbędną dla utrzymania statku
w należytym porządku. Szorowanie pokładów było okazją do pieśni i zabawnych opowieści,
zawierano wtedy przyjaźnie i zapominano o troskach.
Pomyślał o Ginselu, swoim przyjacielu, którego pochłonął ocean. Tęsknił do jego towarzystwa.
Prawdę mówiąc, tęsknił za wszystkimi członkami załogi, nawet za bosmanem, który utrzymywał
posłuszeństwo groźbą batów.
Najbardziej jednak brakowało mu ojca. Jego śmierć pozostawiła w sercu ziejącą ranę. To do ojca
zawsze się zwracał o pomoc, to ojciec prowadził go i chronił, to ojciec w niego wierzył.
Jack otarł z oka łzę i wrócił do pracy.

Księżyc niemal dokończył wędrówkę przez nocne niebo, zanim chłopak wypolerował ostatnią
klepkę. Nad horyzontem na atramentowoczarnym niebie pojawiły się pierwsze oznaki świtu, kiedy
Jack wynurzył się z Butokuden, wyczerpany i bardzo głodny.
„Całe szczęście, że wkrótce śniadanie” – pomyślał, choć nieszczególnie się na nie cieszył. Zupa
miso, ryba na zimno i ryż wczesnym rankiem stawały mu w gardle. Jakże tęsknił za zwykłym
angielskim śniadaniem złożonym z chrupiących grzanek z masłem, smażonych jajek i szynki.
Kątem oka dostrzegł ruch po przeciwnej stronie dziedzińca. Z początku sądził, że wzrok go
zawodzi, bo kto mógłby nie spać o tej godzinie?
Skoncentrował się.
Jakiś cień przemknął wzdłuż Sali Lwów.
Ktokolwiek to był, nie chciał zostać zauważony. Odziana w czerń postać trzymała się tuż przy
murze i bezgłośnie skradała się ku wejściu do sali, w której sypiali uczniowie.
Jack wyostrzył wszystkie zmysły. Intruz wyglądał jak ninja.
Chłopiec cofnął się do wnętrza Butokuden i obserwował działania nieznajomego.
A więc Smocze Oko w końcu powrócił.
„Innym razem, gaijinie! Wciąż pamiętam o rutterze”. Słowa ninja zabrzmiały w pamięci Jacka.
Przeklinał samego siebie, że wciąż nie zorganizował ponownych odwiedzin w zamku Nijo, by ukryć
dziennik, i że naiwnie przyznał rację Yamato, że Smocze Oko musiał umrzeć od ran, skoro od
miesięcy nie dawał znaku życia.
Tymczasem wyglądało na to, że Dokugan Ryu nie umarł.
Akiko sugerowała, że ninja, jako zabójca do wynajęcia, został po prostu zatrudniony przez kogoś
innego i otrzymał nowe zadanie. Najwyraźniej właśnie je wykonał i powrócił, by dokończyć pierwsze
zlecenie.
Postać w czerni dotarła do drzwi; kiedy się odwróciła przed wejściem do Shishi-no-ma, blask
księżyca padł na jej twarz.
Chłopiec wstrzymał oddech z zaskoczenia. Widział ją tylko przelotnie, lecz przysiągłby, że to
Akiko.
 15
Sensei Kano

Jack popędził przez dziedziniec.

Kiedy dotarł do drzwi, odsunął shoji i zajrzał ostrożnie do wnętrza. Wszystkie lampy się wypaliły,
trudno więc było coś zobaczyć, ale korytarz wydawał się pusty.
Cicho ruszył przez część dla dziewcząt do izdebki Akiko. Kiedy tam dotarł, przekonał się, że drzwi
są lekko odsunięte. Zajrzał przez szparę do środka.
Dziewczyna spała głęboko, przykryta kołdrą na swoim futonie. Nie wyglądało to tak, jakby
dopiero znalazła się w pokoju.
Widząc przyjaciółkę śpiącą, Jack uświadomił sobie, jak bardzo jest wyczerpany, a do tego
wygłodniały i spragniony snu. Może wyobraził sobie intruza?
Postanowił, że porozmawia z Akiko rankiem, teraz bowiem myśl o własnym łóżku była zbyt
kusząca. Chwiejąc się, ruszył do swojej izdebki. Kiedy padał na futon, kręciło mu się w głowie.
Spojrzał na Darumę, nakazując sobie zasnąć, i po chwili poczuł, jak jego powieki stają się ciężkie.
Przysiągłby, że ledwie zmrużył oczy, kiedy w drzwiach stanął Yamato, a pokój zalał blask
porannego słońca.
– Pospiesz się, Jack! – zawołał, wyrywając go ze snu. – Przespałeś śniadanie, a sensei Kano
powiedział, że mamy się natychmiast zebrać w Butokuden. Mamy pierwszą lekcję sztuki bō.
Zostawiając za sobą gwarne Kioto, uczniowie przeszli przez szeroki drewniany most spinający
brzegi rzeki Kamogawa i ruszyli na północny wschód w kierunku góry Hiei. Choć zbliżał się koniec
lata, było ciepło i sucho, nieba nie zasłaniała choćby chmurka, a w ostrym porannym świetle
wypalone ruiny świątyń, widoczne gdzieniegdzie na porosłych lasem zboczach, połyskiwały jak
połamane zęby.
Olbrzymia postać senseia Kano, podobnego do góry, otwierała procesję; przy każdym kroku
uderzał w ziemię długim białym kijem bō. Jak owce podążające za pasterzem, uczniowie
maszerowali za nim w dwóch równych szeregach; rytmiczne uderzenia laski nadawały tempo ich
krokom.
Zgodnie z poleceniem zebrali się przed wejściem do Butokuden, by czekać na nowego
nauczyciela. Gdy zjawił się sensei Kano, Jack wraz ze wszystkimi obserwował, jak robotnicy od
samego rana kopią fundamenty pod nową Salę Jastrzębia. Nauczyciel przywitał ich krótkim
skinieniem głową, po czym kazał każdemu wybrać bō ze sporej wiązki opartej o ścianę we wnętrzu
sali. Opuścili szkołę raźnym krokiem.
Od tamtej chwili sensei nie odezwał się ani słowem.
Nim dotarli do stóp góry, słońce wspięło się wysoko na niebo. Forsowny marsz w połączeniu
z pyłem unoszącym się z drogi sprawiły, że wkrótce zrobiło się im gorąco i poczuli pragnienie, z ulgą
powitali więc chłodny cień cedrów, kiedy weszli do lasu i zaczęli wspinaczkę na górę Hiei.
Wędrując krętą ścieżką w górę zbocza, rozproszyli się nieco, więc Jack nareszcie znalazł
sposobność, by porozmawiać z Akiko.
– Jak myślisz, dokąd sensei Kano nas prowadzi? – spytał swobodnie.
– Sądzę, że do Enryakuji.
– Czemu właśnie tam? Czy nie mówiłaś, że świątynię zburzył samurajski generał?
– Owszem, generał Nobunaga.
– Więc co tam jest do oglądania?
– Nic. Poza ruinami kilkuset opuszczonych kaplic. Enryakuji to cmentarz od ponad czterdziestu
lat.
– Trochę dziwny pomysł, żeby nas tam zabierać na trening. – Jack przysunął się bliżej
i upewniwszy się, że nikt nie podsłuchuje, szepnął: – A przy okazji, co robiłaś wczoraj w nocy?
Akiko na okamgnienie zawahała się z odpowiedzią. Potem odparła ze wzrokiem wbitym
w ścieżkę:
– Składałam żurawie z papieru.
– Chodzi mi o to, co robiłaś tuż przed świtem – naciskał. – Jestem pewien, że cię widziałem przed
Shishi-no-ma. Byłaś ubrana cała na czarno jak ninja!
Na twarzy dziewczyny malowała się dziwna mieszanina niedowierzania i niepokoju.
– Musiałeś się pomylić, Jack. Spałam. Jak wszyscy.
– No cóż, widziałem kogoś i przysięgam, że ta osoba przypominała ciebie. Ale kiedy wszedłem do
środka, nikogo nie zauważyłem.
– Jesteś pewien, że sobie tego nie wyobraziłeś? – Zatroskana wpatrywała się w jego twarz. –
Wyglądasz na bardzo zmęczonego. Spałeś choć trochę ostatniej nocy?
Chłopiec ze znużeniem pokręcił głową i już miał zadać koleje pytanie, kiedy dogonili ich
uczniowie idący z tyłu.
Nadal obserwował przyjaciółkę kątem oka, lecz jej twarz nie zdradzała żadnych uczuć. Może
rzeczywiście się pomylił. Akiko nie miała powodu kłamać. Jeśli jednak to nie była ona, to kto?
STUK!
Jego rozmyślania przerwało ostatnie uderzenie laski senseia Kano. Uczniowie zatrzymali się
raptownie.
– Tutaj przejdziemy na drugą stronę – oznajmił nauczyciel. Głos miał niski i donośny, jak gdyby
w jego piersi rozbrzmiewał świątynny gong.
Uczniowie zgromadzili się wokół. Jack, z Yamato i Akiko u boku, ostrożnie wysunął się do
przodu. Mieli przed sobą przecinający las wąwóz, którego dnem płynęła bystra rzeka. Resztki
kładki sterczały nad otchłanią, lśniąc wśród wodnej mgiełki.
– Którędy przejdziemy, sensei? – spytał Yamato.
– Nie ma kładki? – zdziwił się Kano.
– Jest, sensei – odparł chłopiec, rozbawiony pytaniem. – Ale została zniszczona.
Nauczyciel uniósł oczy do nieba, jakby nasłuchiwał odległego dźwięku, po czym zapytał:
– A belka?
Niedaleko od kładki w poprzek rozpadliny leżał młody cedr; gałęzie obcięto, pień ociosano
z kory.
– Ale, sensei – zaprotestował Yamato drżącym głosem – pień jest szeroki ledwie na stopę...
porośnięty mchem... i mokry... Ktoś mógłby się poślizgnąć i spaść.
– Bzdura. Przejdziecie po nim. W rzeczy samej ty, Yamato-kun, pójdziesz pierwszy. Jesteś synem
Masamoto, prawda?
Chłopak aż otworzył usta, twarz pobladła mu odrobinę.
– Hai, sensei – przytaknął słabym głosem.
 – Doskonale, zatem pokaż nam drogę.
Zachęcająco szturchnął chłopca laską i Yamato z ociąganiem ruszył ku brzegowi wąwozu.
Zatrzymał się na krawędzi.
– Czemu jeszcze nie przeszedłeś? – spytał Kano.
– P-p-przepraszam... sensei – wyjąkał Yamato. – Ja... nie potrafię.
Jack wiedział, że przyjaciel cierpi na lęk wysokości. Odkrył to, kiedy wspinali się na wodospad
Szelest Piór podczas ostatniej próby w zawodach Taryu-Jiai. Fobia znowu dała o sobie znać.
– Bzdura. Jeśli się boisz wysokości, po prostu zamknij oczy – poinstruował sensei.
– Co? Zamknąć oczy?! – wykrzyknął chłopak, cofając się o krok.
– Właśnie. Musisz oślepnąć na przyczynę strachu.
Wszyscy spojrzeli na nauczyciela w osłupieniu. Myśl, żeby przejść po pniu, była dostatecznie
przerażająca, ale zrobić to jeszcze z zamkniętymi oczami? Czyste szaleństwo!
– To całkowicie bezpieczne. Mogę nawet iść pierwszy – odparł sensei Kano, zsuwając sandały
i nawlekając je na laskę. – Bardzo by mi jednak pomogło, gdyby ktoś mi wskazał, gdzie jest belka.
Uczniowie wymienili zdezorientowane spojrzenia. Pień był doskonale widoczny. Po chwili
wahania kilku wskazało prowizoryczny mostek.
– Nie ma sensu pokazywać palcem – wyjaśnił Kano. – Jestem niewidomy.
Jack, podobnie jak pozostali uczniowie, oniemiał. Sensei doprowadził ich do samego wąwozu bez
przewodnika i ani razu nie poprosił o wskazówki. Jak mógł nie widzieć?
Chłopiec przyjrzał się uważnie nowemu nauczycielowi. W całej postaci senseia Kano najbardziej
przyciągał uwagę wzrost: mężczyzna był o głowę wyższy od większości Japończyków. Jack spojrzał
jednak raz jeszcze i uświadomił sobie, że oczy Kano nie były zwyczajnie szare, lecz wyglądały na
zaćmione, jakby zasnuła je morska mgła.
– Przepraszam, sensei – odezwała się Akiko, która pierwsza odzyskała opanowanie. – Belka
znajduje się niemal na wprost przed tobą, nie więcej niż osiem shaku z przodu i dwanaście w lewo.
– Dziękuję – odparł nauczyciel, pewnym krokiem ruszając ku skrajowi przepaści.
Za pomocą bō odszukał jej krawędź, po czym skierował się w lewo, aż natrafił kijem na powalone
drzewo. Bez chwili wahania stanął na wąskim pniu. Trzymając kij przed sobą dla równowagi,
pokonał go w kilku swobodnych krokach.
– Właśnie byliście świadkami pierwszej lekcji – oznajmił z przeciwnego brzegu. – Ten, kto patrzy
oczyma serca, nie zaś tymi, które ma w głowie, nie musi się lękać.
Jakby w odpowiedzi na pełne mądrości słowa, promień słońca przebił sklepienie lasu, tworząc
niewielką tęczę w welonie mgły wirującej nad przepaścią.
– Teraz wasza kolej.
 16
Mugan Ryū

Uszy Jacka wypełnił huk rzeki, kiedy stanął nad otchłanią; drzazga strachu utkwiła głęboko
w jego sercu.
Nie widział przepaści ziejącej pod jego stopami niczym otwarta paszcza rekina. Z każdym
krokiem w nieznane jego pewność siebie rosła. Na Alexandrii nieraz wspinał się po olinowaniu
i jego stopy wczepiły się w śliski pień, jakby znowu stanął na rei.
Zdawał sobie też sprawę, że pozbawiony wzroku, musi polegać na pozostałych zmysłach.
Próbował więc ocenić swoje postępy, nasłuchując zmieniającego się natężenia szumu rzeki w dole.
W końcu natrafił stopą na trawiaste zbocze po drugiej stronie i podniósł powieki, zdumiony, że
zdołał przejść, ani razu nie otworzywszy oczu.
Teraz Akiko zbliżyła się do belki. Zwinnie pokonała jar w kilku szybkich krokach; na tle jej
nadzwyczajnej zręczności dotychczasowe osiągnięcia pozostałych uczniów wydały się nagle
niezgrabne.
Czekali na Yamato. On jednak uprzejmie przepuścił Emi. Przeszła w mgnieniu oka, więc stanął
z boku, pozwalając spróbować reszcie. Saburo poruszał się zrywami, nie odrywając stóp od pnia,
następny był Yori, a za nim Kiku. Nobu przeczołgał się, siedząc na pniu okrakiem, Kazuki
tymczasem przespacerował się swobodnym krokiem, nie zadając sobie nawet trudu, by zamknąć
oczy.
W końcu nie został nikt, kogo Yamato mógłby przepuścić.
– Nie bój się! – zawołał Jack. – Po prostu zamknij oczy, idź przed siebie i wszystko będzie
w porządku.
– Wiem! – odkrzyknął Japończyk z irytacją, lecz nadal stał na końcu pnia z kijem w drżących
rękach.
– Patrz oczyma serca i wierz w siebie, a nie będziesz musiał lękać się niczego – poradził sensei
Kano czekający na przeciwnym brzegu.
Yamato zacisnął powieki, odetchnął głęboko i stanął na pniu. Drobnymi kroczkami sunął
naprzód. W połowie drogi zachwiał się gwałtownie. Uczniowie wstrzymali oddech, myśląc, że
spadnie. On jednak odzyskał równowagę i podjął mozolną wędrówkę.
– Jesteś prawie na miejscu! – zawołał zachęcająco Saburo, kiedy Yamato znajdował się nie
więcej niż cztery kroki od brzegu.
Niestety, jego słowa odniosły skutek przeciwny do zamierzonego. Yamato otworzył oczy
i spojrzał w przepastną głębię. Panika spętała jego zmysły. Pospiesznie spróbował zrobić ostatni
krok i stopa ześlizgnęła mu się z pnia.
Krzyknął. Runąłby w przepaść głową w dół, jednak w chwili, gdy stracił równowagę, sensei
sięgnął kijem, podsunął go chłopcu pod pierś i wciągnął go na bezpieczny brzeg. Yamato skulił się
na trawie i wyglądał jak kupka nieszczęścia.
– Otworzyłeś oczy i wpuściłeś do serca strach, prawda? – zapytał Kano. – Wkrótce nauczysz się
nie ulegać tak łatwo temu, co widzisz.
Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się i poprowadził uczniów głębiej w las.
Jack, Akiko i Saburo podbiegli, by pomóc przyjacielowi stanąć na nogi, on jednak strząsnął ich
ręce ze złością, wściekły na siebie, że stracił twarz przed klasą.
– Jak, u licha, sensei Kano to zrobił?! – zawołał Jack, zdumiony błyskawiczną reakcją mistrza bō.
– Przecież nic nie widzi!
– Wszystko się wyjaśni, kiedy dotrzemy do klasztoru, Jack-kun – odpowiedział nauczyciel
z oddali.
Spojrzeli na siebie ze zdumieniem. Sensei znajdował się już poza zasięgiem wzroku, lecz mimo to
ich usłyszał.
 – W tej świątyni sensei Sorimachi, założyciel Mugan Ryū, Szkoły Bez Oczu, rozpoczął swój
trening – wyjaśnił sensei Kano. – Maksyma szkoły brzmiała: „Widzieć jedynie oczyma, to nie
widzieć wcale”.
Uczniowie słuchali posłusznie, stojąc w dwóch szeregach, z kijami przyciśniętymi do boku. Kano
zaprowadził ich na rozległy dziedziniec przed ruiną Kompon Chu-do, największej świątyni należącej
do niegdyś wielkiego i potężnego kompleksu klasztornego Enryakuji.
Długi, zagięty dach świątyni zapadł się w kilku miejscach, czerwone i zielone dachówki leżały
rozsypane na ziemi niczym łuski smoka. Połamane jak kości drewniane kolumny chyliły się pod
dziwnymi kątami, strzaskane, szczerbate mury ukazywały splądrowane kaplice i spękane kamienne
posągi. Klasztor był martwy.
A jednak głęboko w jego wnętrzu migotał pojedynczy płomyk, jak wyjaśnił sensei Kano, „wieczny
kaganek”. Latarnia zapalona przez kapłana założyciela Saichō ponad osiem stuleci wcześniej była
teraz doglądana przez samotnego mnicha.
– Wiara nigdy nie gaśnie – zauważył nauczyciel, po czym rozpoczął lekcję.
– Jako samurajscy wojownicy nie możecie dać się omamić temu, co widzicie. By pokonać wroga,
trzeba używać wszystkich zmysłów: wzroku, słuchu, dotyku, smaku i zapachu. Musicie w każdym
momencie stanowić jedność ze swoim ciałem, zachowywać doskonałą równowagę i pełną
świadomość każdej kończyny.
Sensei zwrócił się twarzą do Jacka; zamglone oczy spojrzały wprost na chłopca. Wrażenie było
niepokojące, jak gdyby nauczyciel jakimś sposobem zaglądał w głąb jego duszy.
– Pytałeś, Jack-kun, jak zdołałem uratować twojego przyjaciela. To proste. Wyczułem jego
panikę. Mój kij był w ruchu, zanim Yamato spadł. Usłyszałem, jak stopa poślizgnęła mu się na pniu,
a potem jego krzyk, wiedziałem więc dokładnie, gdzie się znajduje. Najtrudniej było zadbać, by nie
wpadł na któregoś z was na drugim brzegu!
Wśród uczniów przemknęła fala śmiechu.
– Jak jednak można wykorzystać podobne umiejętności wobec przeciwnika, którego nie można
zobaczyć? – spytał sceptycznie Kazuki.
– Zaraz pokażę – odparł sensei, zwracając niewidzące spojrzenie na chłopca. – Jak ci na imię?
– Oda Kazuki, sensei.
– Zatem Kazuki-kun, spróbuj mi ukraść inro, tak żebym nic nie spostrzegł, a będzie twoje.
Kazuki wyszczerzył zęby na takie wyzwanie. Pudełko na drobiazgi zwisało u obi nauczyciela:
łatwa zdobycz nawet dla najmniej wprawnego złodzieja.
Kazuki wymknął się z szeregu i wolno ruszył w kierunku senseia. Mijając Nobu, poprosił gestem
jego i jeszcze jednego ucznia, chudego, muskularnego, podobnego do patyczaka chłopca imieniem
Hiroto, by poszli z nim. Potem ruszył dalej, z Nobu u prawego, a Hiroko u lewego boku. Każdy
z nich zbliżał się do Kano z innej strony.
Od senseia dzieliły ich zaledwie cztery kroki, kiedy ten zamachnął się bō, po czym trafił Hiroto
w kostkę i zwalił go z nóg. Następnie obrócił się i dźgnął Nobu w kolana, zmuszając chłopca do
stanięcia w rozkroku. Wystarczyło jedno uderzenie w brzuch i zaskoczony grubas runął na ziemię.
Na koniec, bez chwili wahania, sensei zaatakował Kazukiego, celując wprost w jego gardło.
Kazuki zastygł w bezruchu i spanikowany przełknął głośno ślinę, kiedy koniec kija zatrzymał się
o włos od jego grdyki.
– Bardzo sprytnie, Kazuki-kun, wysłałeś kolegów na wabia. Jednak ten oto twój przyjaciel
cuchnie skwaśniałym sushi – wyjaśnił Kano i wskazał głową leżącego Hiroto. – Sam sapiesz głośno
jak młody smok, a tamten chłopak tupie niczym słoń! – dodał, wskazując Nobu, który leżał na
ziemi, masując obolały brzuch.
Uczniowie wybuchnęli niepohamowanym chichotem.
– Dość! – przerwał nauczyciel, gwałtownie ucinając śmiechy. – Pora zacząć trening, inaczej nigdy
się nie nauczycie walczyć na ślepo. Rozstawcie się tak, żebyście mogli swobodnie wziąć zamach.
Uczniowie posłusznie rozproszyli się po kamiennym dziedzińcu.
– Przede wszystkim musicie odnaleźć harmonię z bō, jego ciężarem i dotykiem. Chcę, żebyście
zakręcili kijami tak jak ja.
Wyciągnął przed siebie bō, trzymając go w połowie. Następnie zaczął go obracać w dłoniach.
Najpierw powoli, potem szybciej, aż w końcu wokół jego ciała widać było tylko rozmyty krąg.
– Kiedy nabierzecie wprawy, zamknijcie oczy. Nauczcie się wyczuwać ruch bō, zamiast polegać na
wzroku.
Uczniowie zaczęli wywijać kijami. Kilkoro od razu się pomyliło i upuściło broń.
– Zaczynajcie powoli. Najpierw opanujcie ruchy dłoni – doradził sensei.
Początkowo Jackowi trudno było przekładać dłonie. Oszołomiony z niewyspania, reakcje miał
spowolnione, a ruchy niezdarne.
Yamato przeciwnie, od razu zaczął wprawnie używać nowej broni, jakby urodził się z nią
w rękach. Już ćwiczył z zamkniętymi oczyma.
– Dobra robota, Yamato-kun – pochwalił sensei Kano, nasłuchując, jak kij chłopca świszcze
w powietrzu. Yamato uśmiechnął się; utrata twarzy podczas przekraczania wąwozu poszła
w niepamięć, gdy jako pierwszy uczeń opanował nową technikę.
Kilka chwil później także kij Jacka zawirował, chociaż nieco wolniej. Z upływem czasu chłopiec
nabierał pewności siebie i w końcu odważył się zamknąć oczy. Starał się wyczuwać broń, słyszeć ją,
tak by nie musieć na nią patrzeć.
Zwiększył szybkość ruchów.
Bō z każdym obrotem posyłał świszczącą falę powietrza.
 Opanował technikę!
– Auuuu! – krzyknął, czując ból w nodze.
Kij trafił go w goleń, wypadł mu z rąk i potoczył się z grzechotem po kamiennym dziedzińcu.
Chłopak pokuśtykał w ślad za nim.
Bō potoczył się i zatrzymał... u stóp Kazukiego.
Jack schylił się, by podnieść broń, nim jednak zdążył to zrobić, coś go uderzyło w tył głowy.
– Ostrożnie, gaijinie! – ostrzegł Kazuki, patrząc na niego z udawaną niewinnością.
Wzajemna nienawiść zapłonęła znowu i Jack napiął mięśnie, gotując się do walki.
– Nawet o tym nie myśl – szepnął Kazuki, oglądając się, czy senseia Kano nie ma w pobliżu. –
Nie zdołałbyś się do mnie choćby zbliżyć.
Podsunął Jackowi kij pod nos, zmuszając go tym samym do odchylenia głowy. Chłopiec cofnął
się, potem zamarkował ruch w lewo i zanurkował, chwytając swój bō drugą ręką. Kazuki jednak był
na to przygotowany i spuścił koniec własnego kija na palce przeciwnika, ponownie wytrącając mu
broń z ręki.
– Doradziłbym uczniowi, który wciąż upuszcza bō, żeby nie zamykał oczu, aż zyska większą
wprawę – poradził sensei Kano z przeciwnego końca dziedzińca.
Jack i Kazuki w milczeniu mierzyli się wzrokiem; każdy czekał, aż przeciwnik zrobi następny ruch.
– Czy masz oczy otwarte, czy zamknięte, jesteś nędzną namiastką samuraja – drwił Kazuki
półgłosem. – Nawet ty musisz zdawać sobie sprawę z tego, że nikt w szkole cię nie lubi. Twoi tak
zwani przyjaciele są dla ciebie uprzejmi, ponieważ Masamoto-sama sobie tego życzy.
Oskarżenie rozwścieczyło Jacka; ze wszystkich sił starał się zapanować nad gniewem.
– A uczeń, który ciągle gada, powinien wykorzystać swoją energię w bardziej pożyteczny sposób
– dodał znacząco sensei Kano.
Ziarno niepewności jednak zostało zasiane. Kazuki trafił w czuły punkt. Jack nie mógł zaprzeczyć,
że w złośliwościach rywala kryje się nieco prawdy. Po przybyciu do Japonii Yamato tolerował jego
obecność tylko z powodu nakazu ojca. Dopiero wydarzenia w trakcie turnieju Taryu-Jiai
przypieczętowały ich przyjaźń. No i Akiko. Choć była najbliższą przyjaciółką Jacka, ukrywała swoje
uczucia tak wprawnie, że chłopiec nie potrafił ocenić, czy jej życzliwość nie jest udawana.
Może Kazuki miał rację?
Choć dziewczyna zaprzeczyła, by to ona była tajemniczą postacią, którą widział ubiegłej nocy,
Jack miał wrażenie, że coś przed nim ukrywa.
Widząc emocje odbijające się na twarzy przeciwnika, Kazuki rozciągnął usta w uśmiechu.
– Wracaj do siebie, gaijinie – szepnął bezgłośnie.
 17
Zasiew

– Wracaj do siebie, gaijinie! Wracaj do siebie, gaijinie! Wracaj do siebie, gaijinie!

Jack siedział sparaliżowany strachem w fotelu ojca, patrząc, jak Smocze Oko wywija mieczem, raz
za razem wypisując te słowa na ścianie chaty rodziców. Czerwone litery niczym otwarte rany spływały
szkarłatnymi kroplami i chłopiec uświadomił sobie, że ninja używa zamiast atramentu krwi jego ojca.
Słysząc przybliżający się szmer, mocniej przycisnął rutter do piersi. Spojrzał w dół i zobaczył przed
sobą cztery skorpiony – każdy był wielkości pięści – pełznące po drewnianej podłodze, a potem
wspinające się po jego gołych nogach. Kolce jadowe połyskiwały w mroku...

– Idziesz?
Głos Akiko gwałtownie wyrwał go ze snu.
Usiadł i przetarł oczy w jasnym świetle poranka wlewającym się przez maleńkie okienko w jego
pokoju.
– Nie jestem... całkiem gotowy... Nie czekaj na mnie – odparł drżącym głosem, odchylając
przykrycie.
– Wszystko w porządku? – zapytała zza shoji.
– Czuję się świetnie... tylko jestem śpiący.
Nie była to jednak prawda. Akiko obudziła go z kolejnego sennego koszmaru.
– Zobaczymy się w Chō-no-ma na śniadaniu – dodał szybko.
– Postaraj się tym razem nie spóźnić – ostrzegła.
Po chwili z korytarza dobiegł go odgłos jej kroków.
Wstał, wciąż oszołomiony snem o Smoczym Oku i czterech skorpionach. Zastanawiał się, czy coś
oznacza, podobnie jak jego wcześniejsza wizja z motylem i demonem. Tamta wizja przyszła jednak
po medytacji. To zaś był koszmar senny: coś mroczniejszego, bardziej pierwotnego. Jack obiecał
sobie, że jeśli przyśni mu się znowu, porozmawia z senseiem Yamadą.
Zwinął futon i ostrożnie wsunął rutter między fałdy materaca. Wciąż nie zmienił kryjówki. Musi
jak najszybciej porozmawiać z Emi o ponownej wizycie w zamku. Problem w tym, że nigdy nie była
sama. Dwie przyjaciółki, Cho i Kai, chodziły za nią krok w krok niczym służące. Poza tym Jack
jeszcze nie wymyślił, w jaki sposób poruszyć temat, by nie zdradzać swego celu.
Pośpiesznie włożył treningowe gi i owinął się połami, upewniając się, że lewa zakrywa prawą.
Nie chciał się pomylić i wyglądać jak trup. Potem przewiązał się w pasie białym obi.
Zanim wyszedł na śniadanie i pierwszą lekcję tego dnia, zatroszczył się o bonsai stojące na
wąskim parapecie. Bardzo sobie cenił maleńką wiśnię, pożegnalny dar Uekiyi, ogrodnika z Toby.
Każdego dnia przypominała o życzliwości, jaką starzec okazał mu jego pierwszego lata w Japonii.
Starannie podlał drzewko, przyciął gałązki i obłamał zeschłe liście. Ten rytuał zawsze go uspokajał
i wkrótce okrutne drwiny usłyszane we śnie zbladły i ucichły do szeptu.
Tego ranka kilka miniaturowych listków bonsai zmieniło barwę z zielonej na złotobrązową
i ogniście czerwoną, zwiastując bliskość jesieni. Już tylko jedna pora roku dzieliła ich od dnia, gdy
nadejście pierwszego śniegu oznajmi początek prób kwalifikacyjnych do Kręgu Trzech, i senseiowie
wzmogli intensywność treningów, podwyższając stopień trudności oraz zmuszając uczniów do
przekraczania granic swoich możliwości. Jack naprawdę musiał się bardzo starać, by sprostać ich
wymaganiom.
Wsunął bokken za obi i zmobilizował siły, by stawić czoło dzisiejszym wyzwaniom.

– Jeszcze raz, czwarte kata! – rozkazał sensei Hosokawa.

Uczniowie świsnęli w powietrzu bokkenami, powtarzając ustaloną sekwencję ruchów. Zadali już
tego ranka setki ciosów, lecz Hosokawa był nieugięty.
Ręce Jacka płonęły z wysiłku, pot lał się z niego strumieniami, a bokken wydawał się ciężki jak
ołów.
– Nie, Jack-kun! – poprawił nauczyciel. – Kissaki zatrzymuje się na wysokości chudan. Rozcinasz
wrogowi brzuch, a nie próbujesz odrąbać mu stopy.
Jack, który zwykle wyróżniał się podczas zajęć z mieczem, z wielkim trudem dotrzymywał kroku
pozostałym uczniom. Obolałe kończyny nie chciały reagować, bokken wciąż opadał za nisko.
– Skup się! – skarcił go sensei. – Nie każ się znowu poprawiać.
Podszedł, chwycił chłopca za prawą rękę i uniósł ją tak, by bokken znalazł się na właściwej
wysokości. Ramiona Jacka dygotały z wysiłku.
– Te kata to podstawa kenjutsu – powtórzył z naciskiem Hosokawa, zwracając się teraz do całej
grupy. – Nie możecie biegać, nim się nie nauczycie chodzić. Jest rzeczą niezbędną, byście opanowali
te ruchy, aż zaczniecie je wykonywać instynktownie, a bokken stanie się częścią was samych. Gdy
miecz zmieni się w nie-miecz w waszych rękach, wtedy będziecie gotowi. Dopiero wówczas naprawdę
pojmiecie drogę miecza!
– HAI, SENSEI! – krzyknęli uczniowie.
Nauczyciel utkwił w Jacku surowe spojrzenie.
– Nie zapominaj, czego się nauczyłeś, Jack-kun. Do tej pory powinieneś już znać podstawy.

Strzała minęła cel i zniknęła wśród gałęzi starej sosny. Para synogarlic gnieżdżących się
w listowiu zagruchała z oburzeniem i odfrunęła, trzepocząc skrzydłami, na bezpieczny dach
Butokuden.
– To niewykonalne! – poskarżył się Jack, poddając się frustracji.
Niezbyt dobrze radził sobie z łukiem, w przeciwieństwie do Akiko, która pozornie bez wysiłku
trafiała nawet w najdalej ustawioną tarczę. Odkąd sensei Yosa podwoiła odległość i ustawiła tarcze
na samym końcu Nanzen-niwa, ani jedna z jego strzał nawet nie zbliżyła się do celu. Skoro chybił
z tej odległości, jakim cudem zdoła zgasić świecę?
Na domiar złego Kazuki i jego koledzy starali się go wytrącić z równowagi, głośno komentując
każdą nieudaną próbę.
Zorientowawszy się, że chłopiec ma problemy z celnością, nauczycielka kyujutsu podeszła bliżej
i jastrzębim wzrokiem oceniła jego postawę. Natychmiast spostrzegła przyczynę niepowodzeń.
– Odpręż się, Jack-kun – poleciła, kiedy odłożył łuk na miejsce i ukląkł w szeregu. – Trafienie
w cel jest nieistotne.
– Dla mnie jest ważne – upierał się chłopiec. – Chcę przejść próbę.
– Nie rozumiesz – odparła Yosa, uśmiechając się życzliwie na widok jego determinacji. – Porzuć
przeświadczenie, że musisz trafić. Kiedy łucznik nie myśli o celu, wtedy zaczyna podążać drogą łuku.
Jack zmarszczył czoło zbity z tropu.
– Ale czy nie spudłuję właśnie wtedy, kiedy nie będę o nim myślał? – zapytał.
 – W kyujutsu nie ma żadnej tajemnicy, Jack-kun – ciągnęła sensei, kręcąc głową. – Jak w każdej
innej dziedzinie sztuki, cały sekret kryje się w oddaniu, ciężkiej pracy i nieustannej praktyce.
„Ale przecież trenuję ze wszystkich sił – chciał odpowiedzieć – a nie widać, żebym robił postępy”.

Później tego samego dnia piąte nieudane papierowe zwierzę spoczęło zmięte u jego stóp.
Pozostali uczniowie skupieni siedzieli po turecku na zabutonach w Sali Buddy. Tego dnia
medytowali nad modelem żaby i słychać było jedynie cichy szelest niezliczonych arkuszy papieru.
Sensei Yamada raz jeszcze wyznaczył uczniom origami jako przedmiot medytacji zazen,
powtarzając koan: „Czego nas uczy origami?”. Nikt dotąd nie udzielił zadowalającej odpowiedzi.
– Spójrz, jak ja to robię, Jack – zaproponował Yori, obracając się, tak by przyjaciel mógł widzieć
jego ruchy.
Jack spróbował znowu, lecz rozdarł tylko cienki papier. Zaklął głośno po angielsku i Yori spojrzał
na niego zmieszany. Jack uśmiechnął się przepraszająco.
– Jak zdołam odpowiedzieć na koan senseia Yamady podczas próby, skoro nie umiem nawet
zrobić żaby z papieru? – poskarżył się, biorąc kolejną kartkę ze stosu.
– Nie sądzę, żeby miało znaczenie, co umiesz, a czego nie – poradził życzliwie Yori. – Żaba nie
jest najważniejsza. Pamiętasz, co powiedział sensei Yamada? Odpowiedź kryje się w papierze.
Spojrzał z zadowoleniem na swoją idealną żabę, po czym położył ją na podłodze obok równie
doskonałych modeli żurawia, motyla i złotej rybki.
– Ale z pewnością proces składania musi być pomocny – upierał się Jack i żałośnie pomachał
w powietrzu papierowym kwadratem. – Po co inaczej kazałby nam ćwiczyć origami? Wydaje mi się,
że zbyt wolno robię postępy.
Jack bardzo się niepokoił swoimi szansami podczas nadchodzących prób. W Kręgu Trzech było
miejsce tylko dla pięciu uczniów, więc gdyby którejś nie przeszedł, zaprzepaściłby możliwość nauki
techniki Dwojga Niebios.
– Nie oceniaj dnia po tym, jakie zebrałeś żniwo – powiedział mu do ucha cichy głos.
Sensei Yamada nachylił się i wyjął mu kartkę z rąk. Składał ją i zginał na oczach chłopca,
przekształcając w piękną różę w pełni rozkwitu.
– Sądź po ziarnach, które siejesz.

– Masz gorszy tydzień, to wszystko – powiedziała Akiko przy kolacji tego dnia, starając się
podnieść Jacka na duchu.
– Ale od prawie miesiąca nie trafiłem do tarczy – odparł i bez entuzjazmu wbił pałeczkę
w kawałek sushi, po czym sobie przypomniał, że to nieeleganckie.
– To tylko kwestia przyzwyczajenia się do odległości – pocieszył Yamato. – Nie pamiętasz, jak
dobrze sobie poradziłeś w kyujutsu podczas Taryu-Jiai? Potrafisz strzelać.
 – Pewnie masz rację – ustąpił Jack, odkładając hashi. – Mam jednak wrażenie, jakbym dotarł do
ściany. Nawet na lekcjach kenjutsu sensei Hosokawa wciąż stoi mi nad głową i poprawia każdy
najdrobniejszy błąd. Nieważne, jak bardzo się staram, wygląda to tak, jakbym wcale nie robił
postępów.
– Przecież słyszałeś, co powiedział sensei Yamada – przypomniał Yori. – „Nie oceniaj dnia po
tym, jakie zebrałeś żniwo...”
– Owszem, ale jakie ziarno właściwie sieję? – westchnął Jack, ukrywając twarz w dłoniach. –
Może Kazuki ma rację. Nie powinienem zostać samurajem.
– Chyba nie zacząłeś brać do serca tego, co on wygaduje?! – wykrzyknęła Akiko z irytacją. – On
zatruwa twój umysł! Oczywiście, że jesteś wart bycia samurajem. Masamoto-sama nie adoptowałby
cię i nie przyjął do swojej szkoły, gdyby uważał inaczej. Aby stać się prawdziwym samurajem,
potrzeba wiele czasu.

Jack spoglądał przygnębiony przez maleńkie okno swojej izdebki w Shishi-no-ma. Nocne niebo
przypominało zasłonę utkaną z gwiazd. Księżyc rzucał niesamowite światło, w którym budynki
Niten Ichi Ryū wyglądały jak wypłukane z barw.
Na horyzoncie kłębiły się burzowe chmury. Kolejno przesłaniały gwiazdy. Proporce modlitewne
u wejścia do Butsuden zatrzepotały jak żagle statku, kiedy lodowaty podmuch wiatru smagnął
otwarty dziedziniec.
Chłopiec zaczął sobie wyobrażać, że jest znowu z ojcem na pokładzie Alexandrii i uczy się
nawigować według gwiazd. W tej dziedzinie naprawdę miał talent. Pilotowanie przychodziło mu bez
wysiłku. Znał nazwy gwiazd oraz planet i potrafił ich używać do obliczenia pozycji i kursu statku
nawet na wzburzonym morzu.
Z urodzenia było mu przeznaczone zostać pilotem na statku. Nie samurajem.
Trudy życia w Japonii wydały mu się naraz zwiniętą sprężyną ukrytą w trzewiach, skręcającą się
coraz bardziej i lada chwila gotową pęknąć.
Wysiłek mówienia po japońsku każdego dnia. Sztywna etykieta japońskiego życia, z której
powodu miał wrażenie, jakby wciąż stąpał po kruchym lodzie. Nieznośnie powolne postępy
w treningach. Nieprzemijające niebezpieczeństwo spotkania ze Smoczym Okiem i pytanie, czy
kiedyś będzie mu zdolny stawić czoło. Bolesna tęsknota za rodzicami. Myśl o Jess – samotnej,
mogącej trafić do przytułku...
Pogrążony w rozpaczy, w ostatniej chwili zauważył kilka ciemno odzianych postaci przecinających
szkolny dziedziniec. Skrywając się w ciemności, przemknęły pod murem Butokuden i zniknęły we
wnętrzu.
Zdecydowany tym razem odkryć, kim są intruzi, Jack chwycił katanę i wybiegł z pokoju.
 18
Irezumi

– Akiko? Jesteś tam? – szepnął Jack przez papierowe drzwi jej pokoju.
Odpowiedź nie nadeszła. Odsunął shoji i zajrzał do środka. Dziewczyny nie było. Jej futon leżał
pusty, chociaż o tej porze powinna już spać.
„Może poszła do łaźni – pomyślał – albo...”
Zasunął drzwi i pośpieszył dalej. W pokoju Yoriego wciąż jeszcze płonęła latarnia.
– Yori? – zawołał.
Drobny chłopiec odsunął shoji.
– Widziałeś Akiko?
– Podczas kolacji, potem nie – odparł, kręcąc głową. – Nie ma jej w pokoju?
– Nie. Myślę, że poszła... – Jack umilkł, zbity z tropu widokiem niezliczonych papierowych żurawi
zaściełających podłogę. – Co robisz?
 – Składam żurawie.
– To widzę, ale origami w łóżku?! Zbyt poważnie traktujesz zalecenia senseia Yamady – rzucił
Jack oskarżycielsko. – Słuchaj, jeśli zobaczysz Akiko, przekaż jej, że poszedłem do Butokuden.
– Do sali treningowej? I ty mi zarzucasz, że zbyt wiele się uczę! – Yori zerknął podejrzliwie na
katanę. – Nie za późno, żeby ćwiczyć kata z mieczem?
– Nie mam czasu tłumaczyć. Po prostu przekaż to Akiko.
Jack popędził, nie czekając na odpowiedź Yoriego.
W drzwiach wejściowych zastanowił się przelotnie, czy nie ostrzec Yamato i Saburo, z pewnością
jednak spali, a on zmarnował już zbyt wiele czasu. Intruzi mogliby zniknąć, zanim wraz
z przyjaciółmi dotarłby do Butokuden.

Przebiegł przez dziedziniec. Burza zbliżała się szybko i lodowate porywy wichru przeszywały jego
cienkie nocne kimono niczym ostrze tantō. Przylgnął płasko do ściany i ostrożnie ruszył w kierunku
głównego wejścia do sali treningowej. Przywierając do drewnianej framugi, rozejrzał się za
intruzami.
W półmroku panującym w wielkiej sali zamajaczyło mu kilka zgarbionych postaci siedzących
w ciasnym kręgu w ceremonialnej wnęce. Z odległości nie mógł jednak rozpoznać twarzy ani
usłyszeć, o czym rozmawiają.
Pospieszył na tyły Butokuden, skąd mógł łatwo dosięgnąć zasłoniętego listewkami okna w niszy
za podwyższeniem. Najciszej, jak potrafił, uchylił drewnianą okiennicę. Zajrzał do wnętrza – miał
doskonały widok na wnękę.
Naliczył czworo intruzów. Wszyscy nosili kaptury, więc ich twarze skrywał cień. Przycisnął ucho
do listewek okna i słuchał.
– ...daimyo Kamakura zamierza wydać wojnę chrześcijanom – szepnął młody, lecz władczy męski
głos.
Przerwał mu ochrypły żeński głos.
– Gaijini to zagrożenie dla naszych tradycji i porządku społecznego Japonii.
– Ale jest ich tak niewielu. Jak mogliby stanowić zagrożenie? – spytał trzeci głos, wysoki i cienki
niczym dźwięk bambusowego fletu.
– Ich kapłani rozpowszechniają fałszywe wierzenia i za pomocą swoich kłamstw nawracają
szanowanych japońskich daimyo i ich samurajów – wyjaśnił męski głos. – Próbują rozbić nasze
społeczeństwo od środka. Chcą zniszczyć naszą kulturę, zdobyć władzę nad Japonią i jej
mieszkańcami.
– Ktoś musi ich powstrzymać! – wtrącił żeński głos.
– Daimyo zwołuje wiernych samurajów pod swój sztandar, przygotowując się do masowego ataku
na chrześcijan – wyjaśnił pierwszy głos. – Mój ojciec, Oda Satoshi, wstąpił w jego szeregi i przysiągł
wierność słusznej sprawie.
– Gaijini są zarodkiem wielkiej katastrofy i muszą zostać zgnieceni! – syknął jadowicie żeński
głos.
– Ale co my możemy zrobić? – odezwał się czwarty głos.
– Możemy przygotować się do wojny! – odparły równocześnie męski i żeński.
Jack ledwie mógł uwierzyć własnym uszom. Miał rację od samego początku. Sensei Yamada się
mylił. Zabójstwo księdza nie było odosobnionym przypadkiem. Stanowiło tylko początek. Daimyo
Kamakura zamierzał wymordować wszystkich chrześcijan w Japonii.
Jednak to fakt, że rozpoznał po głosie przywódcę tej tajemniczej grupy, ściął Jackowi krew
w żyłach. Był to Kazuki, który idąc w ślady ojca, nawoływał do wojny.
Na zewnątrz spadły pierwsze krople deszczu. Ulewa wkrótce zmieniła się w potop – po paru
chwilach chłopiec był przemoczony do suchej nitki i skostniały z zimna. Postanowił jednak zostać
i dowiedzieć się jak najwięcej o planach zebranych. Nie zważając na niewygodę, wytężał słuch, by
pochwycić rozmowę poprzez deszcz bębniący teraz uparcie w dach Butokuden.
– ...wszyscy chrześcijanie zostaną zmuszeni do wyjazdu pod groźbą śmierci – ciągnął Kazuki. –
Niektórzy spróbują się ukrywać, lecz naszym obowiązkiem będzie ich wyśledzić.
– A co z Jackiem? – zapytał cienki, wysoki głos. – Jego z pewnością chroni Masamoto-sama.
– Wielki Masamoto-sama ma poważniejsze troski niż los jakiegoś gaijina. Widzieliście go
ostatnio w szkole? Nie. Obowiązki wezwały go do daimyo Takatomiego. Jack nie mógłby go
obchodzić mniej.
– A bez samurajskiego opiekuna u boku – zadrwił żeński głos – wyśledzimy gaijina pod każdym
kamieniem, pod który wpełznie!
Nieoczekiwanie Jacka ogarnęło poczucie zagrożenia. Trening przed próbami do Kręgu Trzech
tak go zaabsorbował, że nie zwrócił uwagi na przeciągającą się nieobecność Masamoto. Dopiero
teraz sobie uświadomił, że niemal od miesiąca miejsce opiekuna przy głównym stole świeci pustką.
Ostatni raz widział samuraja, kiedy ten doglądał rozpoczęcia robót przy Sali Jastrzębia. Dokąd
wyjechał? Gdyby sytuacja nagle zrobiła się poważna, Jack nie miał w szkole nikogo obdarzonego
władzą, kto zechciałby go chronić.
– Musimy być gotowi, gdy nasz daimyo wezwie nas do broni – ciągnął Kazuki. – Taki jest cel
Bractwa Sasori. Teraz wszyscy zaprzysięgniemy wierność tej słusznej sprawie.
– Potrzebuję światła, żeby przeprowadzić rytuał inicjacyjny – zażądał ochrypły żeński głos.
Jack usłyszał stuk krzesiwa i w mroku rozbłysło parę iskier. Chwilę później w przestronnej sali
niczym samotny świetlik zapłonęła lampka oliwna.
Chłopiec wstrzymał oddech ze zdumienia. Migotliwy płomień oświetlił upudrowaną na biało
dziewczęcą twarz. Owalne oczy przypominały płonące węgle, krwiście czerwone wargi rozchyliły się,
ukazując pomalowane na czarno zęby. Jack natychmiast rozpoznał Moriko, dziewczynę samuraja,
która zmagała się z Akiko podczas Taryu-Jiai. Okrutna, bezwzględna wojowniczka, trenowała
w konkurencyjnej szkole Yagyu w Kioto. Nie mógł uwierzyć, że znalazła się w murach Niten Ichi
Ryū.
– Tak lepiej – warknęła, wyjęła z inro kałamarz oraz kilka bambusowych igieł i położyła je obok
lampy. Następnie odetkała niewielką buteleczkę sake i nalała do czarki nieco przejrzystego płynu.
Umieściła ją pośrodku kręgu. – A zatem kto pierwszy do irezumi?
– Ja – odparł Kazuki, rozchylając opończę i kimono na piersi.
Moriko obejrzała jedną z igieł, obracając ją wolno nad płomieniem. Zadowolona, zanurzyła ostry
koniec w kałamarzu. Drugą ręką napięła skórę Kazukiego powyżej serca.
– Zaboli – ostrzegła, przebijając skórę chłopca i umieszczając pod nią kroplę atramentu.
Kazuki skrzywił się, ale nawet nie jęknął. Moriko znowu zanurzyła igłę w tuszu i ponownie
nakłuła jego pierś. Pracowała wolno i metodycznie, dodając kolejne kropki do wzoru.
Jack widywał wcześniej podobną praktykę, kiedy marynarze z Alexandrii robili sobie tatuaże na
rękach. Zawsze był zdania, że ból to zbyt wielka cena za niezgrabny rysunek kotwicy albo imię
jakiejś ślicznotki, o której marynarz zapominał po przybyciu do kolejnego portu.
– Gotowe – oznajmiła Moriko, pokazując w uśmiechu czarne zęby.
– To nasz znak – wyjaśnił Kazuki z dumą, obracając się, tak by pozostali mogli zobaczyć. –
Sasori!
Jack z zaskoczenia wstrzymał oddech. Nad sercem Japończyka widniał mały czarny skorpion –
stworzenie z jego sennego koszmaru.
Choć chrześcijańskie wychowanie nakazywało mu nie wierzyć w przesądy, Jack nie potrafił
zignorować faktu, że zbieżność tego tatuażu i stworzenia z jego snu nie mogła być przypadkowa.
Kazuki uniósł czarkę.
– Kiedy i wy zostaniecie naznaczeni i wypijecie sake, staniecie się na zawsze członkami Bractwa
Skorpiona. Śmierć gaijinom! – wzniósł toast.
– Śmierć gaijinom! – powtórzyli jak echo pozostali, przysięgając wierność, i gorliwie rozchylili
kimona, by Moriko mogła ich wytatuować.
Zza murów Butokuden burza zagrzmiała z aprobatą.
Jack dygotał. Obejmował się ramionami, by zatrzymać choć trochę ciepła, i tulił się do ściany,
szukając osłony przed bezlitosną ulewą.
W jego umyśle, podobnie jak wśród żywiołów, panował chaos. Co powinien zrobić? Usłyszał
świadectwo, którego potrzebował. Japonia zwracała się przeciw cudzoziemcom. Jeśli ktoś nie
powstrzyma Kamakury, Jack stanie się wyrzutkiem. Wrogiem. Musi powiadomić Masamoto, ale
jak opiekun zdoła go ochronić przed tak potężną siłą?
 Rozległ się huk.
Poryw wiatru uderzył drewnianą okiennicą o framugę. Przestraszony chłopiec upuścił katanę,
która z brzękiem potoczyła się po kamiennym dziedzińcu i zniknęła w mroku.
– Ktoś tam jest! – zawołała Moriko z wnętrza sali.
W piersi Jacka narastała panika. Gorączkowo szukał broni, lecz słyszał, że Bractwo Skorpiona
zbliża się szybko.
Porzucając miecz, rzucił się do ucieczki.
 19
Walka na ślepo

Minął róg Butokuden, wiedział jednak, że nie zdoła pokonać dziedzińca niezauważenie dla
Kazukiego i jego Bractwa Skorpiona.
Rozejrzał się wokół i przekonał, że jedynym schronieniem w jego zasięgu jest plac budowy Sali
Jastrzębia. Rzucił się w jego kierunku i zanurkował w wypełniony wodą dół, świeżo wykopany pod
fundamenty. W tej samej chwili z Butokuden wypadło kilka postaci.
Wyglądając nad krawędzią błotnistego brzegu, obserwował ich poczynania. Pierwsza dwójka
obeszła salę treningową, druga tymczasem ruszyła w jego stronę. Zanurzył się głębiej w mętną toń.
Słyszał odgłos stóp zanurzających się w błocie, kiedy nadciągali. Przystanęli na skraju zalanych
fundamentów.
– Mowy nie ma, żebym tam wszedł – zaprotestował jeden głos.
– No, już! – rozkazał Kazuki. – Przyda ci się pretekst do kąpieli.
 Jacka dobiegły kolejne trzy mlaszczące kroki i spojrzał w górę. Tuż nad nim zamajaczyła tłusta
postać Nobu.
– Nie mogę iść dalej. Utonę! – poskarżył się chłopak, nieświadomy, że Jack znajduje się tuż-tuż.
– Żadnego z ciebie pożytku! Wracaj.
Nobu usłuchał go ochoczo, lecz potknął się i zachwiał na skraju dołu. Przez chwilę Jack myślał, że
chłopak wpadnie do wody, lecz szczęśliwie niezdara odzyskał równowagę.
– Myślisz, że to któryś z senseiów? – spytał Nobu, wolno podchodząc do Kazukiego.
– Nie – odparł tamten. – Sensei by nie uciekał! Ktokolwiek to jednak był, musimy go przekonać,
żeby wstąpił do bractwa. Albo uciszyć. Rusz się. Znajdźmy pozostałych.
Jack, drżący jednocześnie z zimna, strachu i gniewu, zaczekał, aż zyskał pewność, że Kazuki
i Nobu odeszli, po czym wypełzł z dołu. Choć marzył o powrocie do swej izdebki, najpierw musiał
odszukać katanę. Jak go pouczył Masamoto, miecz „nigdy nie może wpaść w ręce wroga”. Nie mógł
ryzykować, że znajdzie go Kazuki.
Pospieszył na tyły Butokuden, ale w ciemności i ulewie niemożliwością było dojrzeć cokolwiek.
Pełzał wokół na czworakach, modląc się, by jego ręce natrafiły na broń.
Naraz uświadomił sobie, że słyszy czyjeś kroki.
Choć za nic nie chciał zostawiać miecza, zrozumiał, że nie ma wyboru, jak tylko uciekać, póki to
możliwe.

Jack wyczuł cios ułamek sekundy wcześniej, nim został mocno trafiony w brzuch. Zatoczył się,
próbując złapać oddech. Kiedy starał się utrzymać na nogach, usłyszał poruszenie z lewej i obrócił
się, by stawić czoło przeciwnikowi.
Problem w tym, że nic nie widział. Ciemność spowijała go całkowicie. Słyszał jednak Kazukiego,
który prychnął ze śmiechu w głębi sali, oraz szelest przesuwających się stóp. Poza tym w żaden
sposób nie mógł przewidzieć, skąd nadejdzie atak.
Ni stąd, ni zowąd rozległ się świst broni zmierzającej ku jego głowie. Bardziej za sprawą
szczęśliwego trafu niż wprawy zanurkował w bok i uniknął uderzenia. Parując cios na ślepo,
zamachnął się gwałtownie. Chybił jednak i smagnął powietrze.
Zanim zdążył poprawić cios, został trafiony w golenie. Nogi ugięły się pod nim i runął na twarz.
Próbował się odtoczyć, ale był zbyt zdezorientowany. Stęknął z bólu, kiedy trafił ramieniem
w kamienistą ziemię.
– Yame! – zagrzmiał sensei Kano, przerywając walkę.
Jack zdjął opaskę i zmrużył oczy w jaskrawym blasku południowego słońca. Kazuki klęczał
w rzędzie wraz z resztą uczniów, napawając się porażką wroga.
– Przepraszam, Jack – tłumaczył się Yamato; także zsunął przepaskę z oczu i wyciągnął rękę, by
pomóc mu wstać. – Nie chciałem cię uderzyć tak mocno. Ale nie wiedziałem, gdzie jesteś...
 – Nie przejmuj się, wszystko w porządku – skrzywił się Jack, wstając samodzielnie.
– Dobra robota – pochwalił ich obu sensei Kano siedzący na wydeptanych stopniach świątyni
Kompon Chu-do.
Kolejny raz powiódł uczniów o świcie na górę Hiei na lekcję sztuki bō. Uważał, że długi spacer
poprawia kondycję, a górskie powietrze ma zbawienny wpływ na postępy uczniów.
– Słyszałem trzy nieudane ataki. A ty, Yamato-kun, byłeś bardzo świadomy swojego otoczenia.
Dwa trafienia w cel to godne pochwały jak na pierwszą próbę kumite na ślepo, lecz proszę, na
przyszłość kontroluj swoją siłę. Zdaje się, że Jack-kun dostał od ciebie niezłe baty. A teraz niech
spróbuje następna para.
Z wielką ulgą, że sesja pozorowanej walki dobiegła końca, Jack przekazał opaskę następnemu
uczniowi i ukląkł w szeregu między Yorim a Akiko. Rozcierał stłuczone ramię; jęknął, kiedy natrafił
palcami na siniec.
– Bardzo cię boli? – spytała dziewczyna, widząc jego cierpiętniczą minę.
– Nie, wszystko w porządku... ciągle tylko nie rozumiem, po co uczymy się walczyć z zawiązanymi
oczyma – odparł półgłosem – skoro wszyscy widzimy.
– Jak wyjaśniałem wcześniej, Jack-kun – przerwał mu sensei Kano, którego czułe uszy złowiły
komentarz z drugiego końca dziedzińca – widzieć samymi oczyma, to nie widzieć wcale. Na moich
lekcjach uczycie się nie polegać na wzroku podczas obrony. Kiedy tylko otwieracie oczy, zaczynacie
popełniać błędy.
– Ale czy nie robiłbym ich mniej, gdybym mógł zobaczyć, co zamierza przeciwnik? – zapytał
chłopiec.
– Nie, młody samuraju. Musisz pamiętać, że oczy są oknami do twego umysłu – wyjaśnił
nauczyciel. – Chodź i stań tu przede mną na stopniu, a pokażę ci, o co mi chodzi.
Sensei przywołał go gestem. Jack zbliżył się posłusznie.
– Spójrz na moje stopy – polecił sensei.
Chłopiec utkwił wzrok w sandałach nauczyciela i natychmiast dostał po głowie kijem.
– Przepraszam najmocniej, jestem niewidomy i czasem niezgrabny – tłumaczył się Kano. –
Proszę, obserwuj mój bō.
Jack wodził wzrokiem za białą laską, upewniając się, że nie zostanie trafiony znowu.
Tymczasem sensei kopnął go mocno w nogę.
– Auu! – krzyknął chłopiec, odskakując.
Uczniowie zachichotali, zakrywając usta dłońmi.
– Koniec lekcji – oznajmił Kano. – Teraz rozumiesz?
– Niezupełnie, sensei... – odparł Jack, rozmasowując obolałą goleń.
– Pomyśl! Jeśli patrzysz na stopy przeciwnika, kierujesz na nie całą uwagę, a jeśli patrzysz na
jego broń, skupiasz się na niej. A zatem kiedy patrzysz w lewo, zapominasz o prawej stronie,
a kiedy patrzysz w prawo – o lewej.
Sensei zaczekał, aż jego słowa zapadną uczniom w pamięć. Potem wskazał własne niewidzące
oczy.
– Cokolwiek rozważasz w swoim wnętrzu, znajduje to odbicie w oczach. Wróg to wykorzysta. By
walczyć, nie zdradzając swoich zamiarów, musicie się nauczyć walczyć bez polegania na wzroku.

Jack odłożył pędzelek. Po tym, jak został upokorzony przez senseia Kyuzo, ponieważ nie potrafił
zapisać w kanji swojego imienia, Akiko zaproponowała, że nauczy go podstaw kaligrafii. Gdy tylko
mieli trochę czasu przed kolacją, spotykali się w jej pokoju, gdzie pokazywała mu nowy ideogram
i właściwą kolejność ruchów potrzebnych, by go namalować.
Dziewczyna podniosła wzrok, zastanawiając się, czemu przyjaciel przestał jej słuchać w połowie
wyjaśnień na temat znaku określającego świątynię.
Jack nabrał powietrza. Pierwszy raz, odkąd odkrył istnienie Bractwa Skorpiona i zgubił miecz,
miał okazję porozmawiać z dziewczyną sam na sam. Nie wiedział, jak ją zagadnąć o tajemniczą
nieobecność ubiegłej nocy.
– Gdzie byłaś wczoraj wieczorem? – powiedział w końcu. – Nie zastałem cię w pokoju.
Zamrugała i zacisnęła wargi w odpowiedzi na jego niestosowną bezpośredniość.
– Nie wiem, jak jest w Anglii, ale w Japonii tego rodzaju pytań nie zadaje się damie – odparła
chłodno i zaczęła chować przybory do pisania. – Może należałoby dociekać, gdzie ty byłeś?
– Ja? W Butokuden...
– To wyjaśnia, czemu znalazłam to! – prychnęła, odsuwając drzwi ściennej szafy i wyjmując
katanę Jacka.
Chłopiec był wstrząśnięty zarówno szorstkością przyjaciółki, jak i nieoczekiwanym odnalezieniem
miecza.
Ubiegłego wieczoru, słysząc nadciągające kroki, wrócił biegiem do Sali Lwów z pustymi rękami,
w obawie że wraca Kazuki ze swoją bandą. Udał się do sali treningowej o pierwszym brzasku, lecz
miecza nie odnalazł. Uznał więc, że broń zabrał Kazuki, i zamartwiał się, pytając bowiem o katanę,
zdradziłby, że wie o Bractwie Skorpiona.
Jednak cudownym zrządzeniem losu miecz odnalazła Akiko. Wpatrywał się w nią z ciekawością
i zdumieniem.
– Dziękuję, Akiko. Wszędzie go szukałem – powiedział w końcu i skłonił się, by przyjąć broń.
– Jack, katana to twoja dusza – tłumaczyła poważnym tonem dziewczyna, udając, że nie zauważa
jego wyciągniętych rąk. – Zgubić ją to rzecz niewybaczalna. A wstyd jest jeszcze większy, biorąc pod
uwagę, że to dar Masamoto-samy i jego pierwszy miecz. Czemu nikomu nie powiedziałeś, że go
zgubiłeś?
 – Bo stało się to zaledwie wczoraj w nocy. Liczyłem na to, że zdołam go znaleźć. Akiko, proszę,
nie mów Masamoto-samie – błagał, zawstydzony swoim błędem.
Dziewczyna patrzyła na niego, nie okazując żadnych emocji, i Jack nie wiedział, czy jest
rozczarowana, czy też współczuje mu z powodu tej niedbałości. Jednak rysy dziewczyny złagodniały;
podała mu miecz.
– Nie powiem. Ale dlaczego leżał na tyłach Butokuden?
Jack zupełnie inaczej wyobrażał sobie tę rozmowę. Chciał się dowiedzieć, gdzie była Akiko i czy
słyszała o planach Kazukiego. Nie spodziewał się, że będzie musiał zdać sprawozdanie z własnych
działań.
– Znowu zobaczyłem obcych na dziedzińcu. Pomyślałem, że może ninja włamali się do szkoły –
wyznał, licząc na to, że jeśli odpowie szczerze, dziewczyna odwzajemni się tym samym. – Ale się
pomyliłem.
– Kto to był?
– Kazuki, Nobu, ktoś jeszcze i, nie uwierzysz, Moriko z Yagyu Ryū.
– Moriko? W naszej szkole? – powtórzyła zaniepokojona wieścią. – Powiadomiłeś Masamoto-
samę?
– Jeszcze nie. Wciąż nie wrócił, ale musimy mu powiedzieć. Nie tylko o Moriko, lecz także
o Bractwie Skorpiona, które założył Kazuki.
Słuchała w skupieniu, kiedy streszczał, czego się dowiedział na temat daimyo Kamakury
i Bractwa Skorpiona.
Po chwili namysłu odparła:
– Jack, wciąż krążą pogłoski o wojnie. O tym, że jeden daimyo groził drugiemu. W tej chwili
mamy okres pokoju i nie wydaje się prawdopodobne, by się skończył. Spotkałeś daimyo Kamakurę.
Jest porywczy i żądny władzy. Masamoto-sama często się skarży, że Kamakura wywołuje
niepokoje. Ale nigdy nic z tego nie wynika. U nikogo nie znajduje poparcia.
– To samo mówił sensei Yamada. Co jednak będzie, jeśli zyska zwolenników? – upierał się
chłopiec. – Co wtedy?
– Jack! Tu jesteś!
Podniósł wzrok, kiedy do pokoju wpadł Yamato, a za nim Saburo.
– Wyglądacie na bardzo zajętych – zauważył Yamato, podnosząc kartkę z kanji namalowanym
przez Jacka w ramach ćwiczeń. – Niedługo kolacja, a musimy się wykąpać. Co was zatrzymało?
– Jack widział Kazukiego w Butokuden wczoraj wieczorem – wyjaśniła Akiko zniżonym głosem,
gestem każąc Saburo zasunąć shoji. – Moriko, dziewczyna z Yagyu Ryū, robiła tatuaż Kazukiemu
i paru innym uczniom.
– Moriko? – spytał Yamato zaniepokojony. – Po co tu przyszła?
 – Podobno Kazuki stworzył bractwo, którego celem jest walka z gaijinami.
– Ale tatuaże? To znak więźniów! – wykrzyknął Saburo.
– Dawniej tak było – poprawiła Akiko. – Teraz jednak kupcy, a nawet niektórzy samuraje
stosują je jako symbol odwagi albo deklarację miłosną.
Saburo zachichotał i uspokajająco wyszczerzył zęby do Jacka.
– Nieważne, czym się trapisz, z pewnością nie musisz się obawiać gromady skazańców
i zakochanych.
– To nic śmiesznego – odparł chłopak. – Kazuki mówił poważnie. Uwziął się na mnie.
Yamato pokiwał głową z namysłem.
– Kazukiemu najwyraźniej się wydaje, że jest miejscowym przywódcą albo kimś podobnym.
Wiem, co trzeba zrobić: ja i Saburo zostaniemy twoją oficjalną strażą przyboczną.
– I postaramy się o spotkanie z Masamoto-samą, kiedy tylko wróci – dodała Akiko.
– Poza tym, Jack, powinieneś mniej się przejmować Kazukim, a bardziej tym, jak cuchniesz! –
dociął mu Yamato, rzucając w niego ręcznikiem. – Pospieszcie się, żebyśmy zdążyli wrócić z łaźni,
zanim podadzą kolację. Zgłodniałem.

Wzdychając z rozkoszy, Jack zanurzył się w parującą, gorącą wodę ofuro.

Swego czasu uciekał przed kąpielami. W Anglii uważano je za niebezpieczne dla zdrowia i pewny
sposób, by dostać biegunki. Pobyt w Japonii szybko sprawił, że chłopiec zmienił nastawienie, i teraz
ofuro stanowiła jeden z jasnych punktów jego dnia.
Wyszorował się i opłukał zimną wodą, a następnie wślizgnął do dużej, kwadratowej drewnianej
wanny pełnej wrzątku. Poczuł, jak się odpręża. Sensei Yamada i Akiko zlekceważyli jego obawy
związane z daimyo Kamakurą. Może noc w połączeniu ze srożącą się burzą zniekształciły jego ocenę
sytuacji. Może wojna Kazukiego stanowiła tylko wykwit wyobraźni młodego samuraja. A zresztą
z Yamato i Saburo u boku powinien być bezpieczny.
Pozwolił, by parująca woda rozluźniła jego mięśnie, złagodziła ból w stłuczonym ramieniu. Troski
zaczęły się rozwiewać, jakby się rozpuszczały w gorącej kąpieli. Po chwili wyszedł z wanny, wytarł
się i wraz z innymi ruszył na kolację.

– Jak ręka, Jack? – spytał Yamato, kiedy wraz z Saburo szli w stronę Chō-no-ma.
– Znacznie lepiej dzięki kąpieli, ale już ty się nie martw. Odpłacę ci jutro na kenjutsu! – odparł,
szturchając przyjaciela w ramię.
Yamato skrzywił się z udawanego bólu i obaj się roześmiali.
– Cóż za druzgoczący prawy hak! – skomentował jakiś głos za ich plecami. – Lepiej będę uważał.
Ich rozbawienie ulotniło się na widok Kazukiego nadchodzącego w towarzystwie Nobu i Hiroto.
Jack zacisnął pięści, przygotowując się do walki.
 Może jednak Bractwo Skorpiona było czymś więcej niż tylko zabawą. Może Kazuki naprawdę
wierzył, że jest lokalnym przywódcą.
 20
Bractwo Skorpiona

– Czego chcesz? – spytał ostro Yamato, stając pomiędzy Jackiem a zbliżającymi się członkami
bandy.
Dwie grupki mierzyły się wzrokiem.
Na szkolnym dziedzińcu zapadał zmrok, jedyne światło padało od wejścia do Sali Motyli. Inni
uczniowie przechodzili obok, nieświadomi zbliżającego się starcia; żadnego senseia nie było
w pobliżu.
Napięcie rosło; Yamato czekał na odpowiedź, wyzywając wzrokiem Kazukiego, by zrobił pierwszy
ruch.
– Kolacji – odparł Kazuki wesoło, po czym śmiejąc się, ruszył do sali wraz z przyjaciółmi.

Przez następny miesiąc Yamato i Saburo trzymali się u boku Jacka, choć, jak się zdawało,
niepotrzebnie. Członkowie Bractwa Skorpiona ignorowali chłopca, jakby nie istniał. Szczególnie
Kazuki sprawiał wrażenie znacznie bardziej zainteresowanego treningiem przed próbami do Kręgu
Trzech. Jack widział go kilka razy w Butokuden na dodatkowych zajęciach z senseiem Kyuzo.
Choć żaden z przyjaciół nie powiedział tego głośno, Jack wyczuwał, że zaczynają powątpiewać
w jego opowieść.
Masamoto wrócił do szkoły, lecz zanim chłopiec zdążył się z nim rozmówić, samuraj został
wysłany w podróż z kolejną misją od daimyo Takatomiego. Ponieważ jednak rzekome groźby nie
zostały zrealizowane, a Moriko nikt więcej nie widział w szkole, wydawało się, że spotkanie nie
miałoby większego sensu.
– Idę na spacer – oznajmił Jack, mijając pokój Yamato w drodze do wyjścia z Sali Lwów. – Muszę
się przewietrzyć przed snem.
– Tak późno wieczorem? – zdziwił się przyjaciel, marszcząc brwi. – Mam iść z tobą?
Widać było, że nie ma na to ochoty. Umościł się już na futonie; na dworze panował ziąb, a w
Shishi-no-ma było przyjemnie ciepło.
– Nie, nie kłopocz się. Dam sobie radę.
Potrzebował trochę czasu w samotności.
Po wyjściu na zewnątrz obszedł dziedziniec i w końcu przysiadł na jednej z belek, na których
wkrótce miała spocząć podłoga Sali Jastrzębia.
Nowy budynek szybko nabierał kształtu. Fundamenty zostały już ukończone, postawiono także
główne filary. Sala, choć o połowę mniejsza od Butokuden, będzie stanowić imponującą część szkoły.
Podobnie jak pozostali uczniowie, Jack zastanawiał się, jakiej nowej sztuki walki będzie się uczył
w jej murach. Jeśli zostanie w Japonii...
Choć rzekomo jego obawy związane z kampanią przeciw gaijinom były nieuzasadnione, nie mógł
zaprzeczyć, że niektórzy uczniowie zaczęli się do niego odnosić mniej przyjaźnie. Zawsze czuł się
izolowany z powodu swojej inności. Przez pierwszy rok nauki jego jedynym prawdziwym
sojusznikiem była Akiko, lecz po zwycięstwie w Taryu-Jiai większość uczniów go zaakceptowała.
Teraz wielu znowu zaczynało go ignorować, traktować jak powietrze.
Oczywiście było możliwe, że tylko to sobie wyobraził. Treningi stawały się coraz trudniejsze
i zaczął wątpić, czy uda mu się zakwalifikować do najlepszej piątki w zbliżających się próbach do
Kręgu Trzech. Bardzo się tym martwił, co mogło zniekształcić jego ocenę. Lecz czy naprawdę miał
choćby cień szansy na wstąpienie do Kręgu i zgłębienie techniki Dwojga Niebios?
Podniósł wzrok, szukając odpowiedzi na nocnym niebie, lecz tym razem znajome gwiazdozbiory,
których nazw nauczył go ojciec, nie dały mu pociechy. Noce stawały się coraz dłuższe, wkrótce
jesień ustąpi miejsca zimie i próby się rozpoczną.
– Ej, gaijinie! Gdzie twoje niańki? – zadrwił jakiś głos i Jack poczuł, jak serce łomocze mu
w piersi.
Obejrzał się i znalazł twarzą w twarz z Kazukim. Ostatnią osobą, jaką miał ochotę spotkać.
– Zostaw mnie w spokoju – powiedział i podniósł się z belki, zamierzając odejść.
Z ciemności wynurzyli się jednak inni uczniowie i otoczyli go kręgiem. Jack spojrzał w stronę
Shishi-no-ma, szukając pomocy, lecz nikogo nie zobaczył. O tej porze Akiko, Yamato i Saburo
pewnie leżeli już w łóżkach, jeśli nie spali.
– Zostawić cię w spokoju? – zadrwił Kazuki. – A dlaczego twoi rodacy nie mogą nas zostawić
w spokoju? Co niby robisz w naszym kraju, udając samuraja? Powinieneś porzucić głupie mrzonki
i wracać do siebie.
– Właśnie, wracaj do siebie, gaijinie! – powtórzyli jak echo Nobu i Hiroto.
Stojący kręgiem chłopcy zaczęli skandować:
– Wracaj do siebie, gaijinie! Wracaj do siebie, gaijinie! Wracaj do siebie, gaijinie!
Jack poczuł, jak twarz mimo woli oblewa mu rumieniec upokorzenia. Rozpaczliwie chciał wrócić
do siebie, do swojej siostry Jess, lecz trafił do obcego kraju, skąd teraz go wypędzano.
– Zostawcie... mnie... w spokoju!
Próbował się wyrwać z kręgu, lecz Nobu chwycił go i cisnął z powrotem do środka. Jack zderzył
się z innym chłopcem i został odepchnięty. Potknął się o belkę; padając na ziemię, chwycił połę
kimona stojącego obok ucznia i je rozdarł.
– Patrz, co narobiłeś! – krzyknął chłopak i kopnął go w nogę.
Jack zwinął się z bólu. Mimo to odruchowo spojrzał na odsłoniętą pierś przeciwnika.
– Co? Chcesz oberwać jeszcze raz? – spytał chłopak i zamierzył się do kolejnego kopnięcia.
– Myślę, że podziwia twój tatuaż, Gero – wtrącił Hiroto wysokim, cienkim głosem, w którym
Jack rozpoznał głos czwartego uczestnika ceremonii irezumi. – Wygląda pięknie, prawda? Wszyscy
takie mamy, wiesz? – Hiroto rozchylił kimono, ukazując podobiznę niewielkiego czarnego
skorpiona. Potem brutalnie kopnął Jacka w żebra.
Powtórzył cios i wszyscy członkowie bractwa zaczęli ze śmiechem pokazywać swoje tatuaże,
ustawiając się w kolejce do kopania.
– Puśćcie go! – rozkazał Kazuki. – Sensei idzie.
Chłopcy się rozbiegli.
Jack leżał, dygocąc z bólu, wściekłości i upokorzenia. Dobiegł go znajomy stukot laski na
kamiennych płytach i sensei Yamada zbliżył się, powłócząc nogami.
Wsparty na bambusowej lasce, spojrzał z góry na chłopca, podobnie jak niemal rok wcześniej,
kiedy Kazuki groził Jackowi po raz pierwszy.
– Nie powinieneś się bawić na budowie. To niebezpieczne.
– Dziękuję za ostrzeżenie, sensei – odparł rozgoryczony, starając się ukryć upokorzenie.
 – Znowu cię ktoś prześladuje?
Jack skinął głową i usiadł, oglądając posiniaczone żebra.
– Niektórzy koledzy z klasy chcą, żebym się poddał i wrócił do siebie. Kłopot w tym, że choćbym
chciał, nie mogę tego zrobić...
– Każdy potrafi się poddać, Jack-kun, to najprostsza rzecz na świecie – pouczył Yamada,
pomagając mu wstać. – Ale wytrwać, kiedy wszyscy się spodziewają, że ulegniesz, oto prawdziwa
siła.
Jack zerknął niepewnie na nauczyciela. W jego wzroku dostrzegł, że sensei w niego wierzy.
– Mógłbym cię spytać, kto to był – ciągnął Yamada – lecz niewiele by to pomogło. Musisz sam
staczać swoje wojny, jeśli kiedyś masz pewnie stanąć na nogach. A wiem, że dasz radę.
Nauczyciel towarzyszył mu do Shishi-no-ma. Nim odszedł do swojej kwatery, udzielił chłopcu
ostatniej rady:
– Pamiętaj, porażką jest jedynie nie próbować więcej.
Po odejściu Yamady Jack zastanowił się nad jego słowami. Może stary mnich ma rację. Musi
nadal walczyć. W przeciwnym razie pozostawało mu tylko się poddać. Do tego właśnie chciał go
skłonić Kazuki, a Jack nie zamierzał ulec rywalowi.
Patrząc na zimny sierp księżyca zawieszony nisko na niebie, chłopiec przysiągł sobie, że zacznie
trenować intensywniej. Będzie wstawał wcześnie rano i ćwiczył z mieczem. Poprosi Akiko, żeby mu
pomogła w łucznictwie. Musi zrobić wszystko, by trafić do piątki wybranych.
Musi poznać technikę Dwojga Niebios – jeśli nie po to, by się bronić przed Smoczym Okiem, to
dlatego żeby się przeciwstawić Bractwu Skorpiona.
Obrócił się, zamierzając wrócić do Sali Lwów i położyć się spać, kiedy spostrzegł Akiko, ubraną
w czerń, skręcającą za róg Butokuden. Zmierzała w stronę bocznego wyjścia ze szkoły.
Zaskoczony Jack miał teraz pewność, że się nie pomylił co do tożsamości widzianego kiedyś
w nocy intruza. To musiała być Akiko.
Przebiegł dziedziniec, starając się ją dogonić, ale zniknęła, zanim dotarł do furtki.
Na szczęście o tej późnej porze poza murami szkoły było pusto i kiedy spojrzał w lewo, spostrzegł
samotną postać skręcającą w zaułek na końcu uliczki. To musiała być ona, dokąd jednak szła
i czemu pod osłoną nocy?
Tym razem chciał uzyskać odpowiedź, więc pośpieszył w ślad za nią.
 21
Świątynia Spokojnego Smoka

Zaułek poprowadził Jacka w lewo, potem w prawo i chłopak wyszedł na niewielki podwórzec.
Akiko nigdzie jednak nie było widać.
Usłyszał kroki oddalające się przejściem po prawej. Podążał za ich odgłosem, aż pasaż otworzył
się na spory, obrzeżony drzewami dziedziniec. Chłopiec miał przed sobą świątynię z wygiętym
dachem pokrytym ściśle przylegającą zieloną dachówką podobną do łusek węża. Kamienne stopnie
wiodły ku podwójnym drzwiom z grubych bierwion.
Jack ostrożnie zbliżył się do wejścia. Nad drzwiami wisiała drewniana tablica z wyrzeźbioną
nazwą.
 Natychmiast rozpoznał ostatni znak jako „świątynię” i próbował sobie przypomnieć pozostałe
symbole kanji, których nauczyła go Akiko. Wydawało mu się, że pierwszy oznacza „smoka”, a drugi
„pokój”.
Na tablicy widniała nazwa Ryōanji.
Świątynia Spokojnego Smoka.
Spróbował otworzyć drzwi, lecz były zaryglowane.
Usiadł na stopniu, by się zastanowić, co dalej. Wtedy zauważył wąską szparę w ścianie obok
wejścia.
Mur wzniesiono z ułożonych na przemian ciemnych cedrowych płyt i bielonego kamienia. Jedna
z płyt niedokładnie przylegała do ściany. Jack przyłożył oko do szczeliny i zobaczył wewnętrzny
ogród. Rząd płaskich kamieni tworzył ścieżkę prowadzącą przez trawnik na drewnianą werandę po
przeciwnej stronie.
Chłopiec wsunął palce w wyrwę i płyta odsunęła się gładko. Przez ukryte wejście wślizgnął się za
mury. Może Akiko zniknęła w tym ogrodzie?
Wszedł na werandę i dotarł przez nią do miejsca, w któryn przylegała do długiego,
prostokątnego ogrodu zen z zagrabionych otoczaków, wśród których umieszczono piętnaście dużych
czarnych kamieni w pięciu nieregularnych grupach. W bladym świetle księżyca przypominały
łańcuch górski wynurzający się z morza chmur.
Ogród był pusty.
Za łukowym wejściem w głębi Jack dojrzał mniejszy kamienny ogródek ozdobiony jednym czy
dwoma krzakami. Na końcu przecinającej go ścieżki stała prosta, drewniana świątynia. Shoji były
zasunięte, ale przez papier washi przezierał krąg światła rzucanego przez świecę i chłopcu wydało
się, że słyszy dobiegające z wnętrza głosy.
Opuścił drewniany chodnik i ruszył na przełaj w tę stronę. Kamyki zachrzęściły pod jego nogami.
Głosy umilkły nagle i świeca zgasła.
Jack skoczył z powrotem na chodnik, przeklinając pośpiech, który kazał mu wybrać skrót przez
ogród. Ruszył okrężną drogą, trzymając się cienia. Potem ukrył się we wnęce niedaleko wejścia do
świątyni i czekał.

Nikt się nie pojawił.

Upłynęła cała wieczność, nim chłopiec postanowił zaryzykować i zajrzał do wnętrza. Wolno
podkradł się do shoji i odsunął je odrobinę. Otoczyła go woń świeżo spalonego kadzidła. Na
niewielkim kamiennym podwyższeniu stał posążek Buddy otoczony ofiarami z owoców, ryżu i sake,
lecz poza tym świątynia była pusta.
– Czym mogę służyć? – zapytał władczy głos.
Jack odwrócił się jak fryga, z sercem w gardle.
Stał przed nim mnich w szaro-czarnej szacie. W średnim wieku, muskularny i krępy, miał
wygoloną głowę i czarne, błyszczące oczy. Chłopcu przemknęła przez głowę myśl o ucieczce, lecz
w postawie mężczyzny było coś sugerującego, że nie jest to dobry pomysł. Mnich roztaczał aurę
morderczego spokoju. Końce palców trzymał złączone jak do modlitwy, lecz jego dłonie sprawiały
wrażenie równie zabójczych jak dwa ostrza tantō.
– Ja... szukałem znajomej – wyjąkał Jack.
– W środku nocy?
– Owszem... niepokoiłem się o nią.
– Coś jej grozi?
– Nie, ale nie wiedziałem, dokąd idzie...
– I ją śledziłeś?
– Tak – przyznał i naraz poczuł wstyd niczym uderzenie w twarz.
– Powinieneś szanować prywatność innych, chłopcze. Gdyby znajoma cię potrzebowała,
poprosiłaby, żebyś jej towarzyszył. Nigdzie jej nie widać, więc chyba pora, byś sobie poszedł.
– Tak. Przepraszam. Popełniłem błąd... – przyznał Jack i skłonił się nisko.
– Błędem jest dopiero coś, co robisz po raz drugi – przerwał mnich, lecz jego twarz pozostała
surowa. – Błędy to lekcje mądrości. Ufam, że dzisiejszy czegoś cię nauczy.
Nie mówiąc już nic więcej, odprowadził chłopca do głównej bramy i gestem nakazał mu odejść.
– Nie spodziewam się tu ciebie więcej zobaczyć.
Potem zamknął podwójne drzwi i Jack został sam na kamiennych stopniach.
Ruszył wolno w drogę powrotną, rozmyślając nad swoim postępowaniem. Mnich miał rację. Po co
w ogóle śledził Akiko? Dotąd nie zawiodła jego zaufania. Kiedy prosił, żeby nikomu nie wspomniała
o rutterze, tak właśnie zrobiła. On tymczasem, śledząc ją, nie uszanował jej prywatności. Ogarnął
go wstyd.
Mimo to dręczyły go wątpliwości. Akiko zaprzeczyła, by gdzieś wychodziła nocą. Jaki tajemniczy
powód sprawiał, że kłamała?
Po powrocie do Sali Lwów, mijając izdebkę dziewczyny, mimo woli zajrzał do środka. Uświadomił
sobie, że poszedł do Świątyni Spokojnego Smoka za kimś innym.
Akiko bowiem spała głęboko na swoim materacu.
 22
Festiwal Klonowych Liści

– A ja myślałem, że kwiaty wiśni wiosną były piękne – zauważył Jack, spoglądając w zachwycie
na klony, gdy spacerowali po ogrodach świątyni Eikan-do.
Akiko zaprowadziła tam przyjaciół, by mogli wziąć udział w obchodach momijigari, święta
podobnego do wiosennego przyjęcia hanami, lecz odbywającego się jesienią, kiedy liście klonów
zmieniają się jak za dotknięciem zaczarowanej różdżki. Widok zrobił na Jacku wielkie wrażenie.
Zbocza gór płonęły czerwienią, złotem i oranżem, jak daleko sięgał wzrokiem.
– Chodźmy na górę do Tahoto – zaproponowała dziewczyna, wskazując trzypiętrową pagodę
niczym włócznia przebijającą płomienny baldachim drzew. – Roztacza się stamtąd piękny widok.
Jack, Yamato, Saburo, Yori i Kiku wspięli się za nią na najwyższy poziom, skąd mogli podziwiać
klony w dole. Każdy liść był piękny i delikatny jak płatek śniegu.
– Wspaniałe, nieprawdaż? – Niski, dudniący głos odezwał się zza ich pleców.
 Odwrócili się i zobaczyli senseia Kano, mistrza bōjutsu. Choć niewidomy, najwyraźniej także
podziwiał rozciągający się w dole pejzaż.
– Tak... ale przecież sensei nic nie widzi, prawda? – zapytał Jack, mając nadzieję, że nie obrazi
nauczyciela.
– Jack-kun, życie nie ogranicza się do tego, co można zobaczyć – odparł nauczyciel. – Nie widzę
drzew, ale i tak mogę się rozkoszować momijigari. Smakuję kolory, wdycham zapach pulsujących
życiem klonów i wyczuwam rozkład listowia. Słyszę szelest opadających liści niczym trzepot skrzydeł
miliona motyli. Zamknijcie oczy, a zrozumiecie, o czym mówię.
Poszli za jego radą. Z początku Jacka dobiegały tylko niewyraźne szmery, wkrótce jednak
wyłowił wśród nich podobny do bębnienia kropel deszczu odgłos spadających liści. Właśnie zaczynał
się cieszyć nowym doświadczeniem, gdy nagle dobiegł go śmiech.
– Przestań! – zawołała Kiku.
Otworzył oczy i przekonał się, że to Saburo łaskocze dziewczynę gałązką w ucho. Chwyciła garść
opadłych liści i rzuciła mu w twarz, lecz trafiła też w Yamato. Po chwili wszyscy przyłączyli się do
szalonej bitwy.
– Czas spędzony na śmiechu, to czas w towarzystwie bogów – zauważył melancholijnie sensei
Kano i oddalił się, pozostawiając rozbawionych młodych samurajów dokazujących wśród liści.

Resztę popołudnia spędzili, zwiedzając rozległe świątynne ogrody. Przechodzili po drewnianych

mostkach i okrążyli wielki staw, po którym odwiedzający pływali łódkami, grając na harfach koto
i podziwiając jesienne widoki.
Jack spostrzegł Kazukiego i jego towarzyszy w łódce na przeciwnym brzegu. Nie zauważyli go,
bo zbyt dobrze się bawili, chlapiąc na siebie wodą. Potem na jednym z mostków spostrzegł Emi.
Nareszcie będzie miał okazję porozmawiać z nią sam na sam.
– Zaraz was dogonię – oznajmił pozostałym, zmierzającym ku niewielkiej świątyni po drugiej
stronie stawu. – Muszę o coś zapytać Emi.
Yamato i Akiko przystanęli. Dziewczyna uniosła brwi ze zdumieniem, nic jednak nie powiedziała.
– Szybciej, wy troje! – zawołał Saburo. – Po tym jak obejrzymy ostatnią świątynię, możemy
wynająć łódkę i popływać.
Yamato się zawahał. Jack wiedział, że przyjaciel wciąż sobie wyrzuca, że nie był przy nim, kiedy
Kazuki i jego banda dopadli go przy Sali Jastrzębia. Od tamtej pory ani na chwilę nie zostawiał
Jacka samego.
– Musimy ruszać – ponagliła Akiko, odchodząc. – Spotkamy się w drodze powrotnej.
– Gdybyś nas potrzebował, będziemy niedaleko – zapewnił Yamato i podążył z ociąganiem za
dziewczyną.
Jack patrzył w ślad za nimi. Akiko w miodowym kimonie wyglądała jak liść porwany z nurtem
strumienia. Chłopiec pospieszył do Emi. Stała na mostku, podziwiając drzewo wyciągające gałęzie
nad powierzchnią wody, podobne do języka ognia. Skłoniła się na jego widok.
– Podoba ci się momijigari? – zapytała z uśmiechem.
– Tak. A tobie? – odparł, odwzajemniając ukłon.
– Bardzo. To moja ulubiona pora roku.
Jack spojrzał na pobliski klon, zastanawiając się, co powiedzieć.
– Czy w twoim kraju macie podobne widoki? – spytała dziewczyna.
– Czasami – odparł, podziwiając liść szybujący w powietrzu ku powierzchni stawu. – Ale
przeważnie pada deszcz...
Zapadło niezręczne milczenie. Jack zbierał się na odwagę, by przedstawić swoją prośbę.
– Mogę cię prosić o przysługę?
– Naturalnie.
– Mógłbym odwiedzić znowu pałac twojego ojca?
Spojrzała na niego i w jej oczach odbiło się zdumienie.
– Z jakiegoś szczególnego powodu?
– Owszem... Podczas wizyty przy okazji ceremonii herbaty widziałem draperie z tygrysami.
Chciałbym je obejrzeć znowu.
Obmyślił starannie odpowiedź, kiedy jednak wypowiedział ją na głos, wymówka wydała mu się
nieprzekonująca i aż się skrzywił z zawstydzenia.
– Nie wiedziałam, że interesujesz się sztuką – rzuciła Emi i kąciki jej ust uniosły się
w szelmowskim uśmiechu.
Kiwnął głową.
– Z pewnością uda się to zorganizować. Naturalnie będę musiała porozmawiać z ojcem po jego
powrocie.
– Naturalnie – przytaknął Jack.
Usłyszał cichy śmiech; odwrócił się i zobaczył, że Cho i Kai dogoniły przyjaciółkę i chichoczą,
zasłaniając usta dłońmi.
– Muszę już iść – powiedziała Emi, skłoniła się i przyłączyła do przyjaciółek oraz podstarzałego
opiekuna.
Chłopiec patrzył, jak odchodząc, szepczą do siebie, oglądają na niego przez ramię i znowu
wybuchają chichotem. Czy podsłuchały, o czym rozmawiał z Emi? A może śmiały się dlatego, że
przyłapały ich sam na sam? Ze względu na bezpieczeństwo ruttera musiał utrzymać wizytę na
zamku w tajemnicy, więc było mu nie na rękę, gdyby dziewczyny zaczęły plotkować na ten temat.
Słońce już zachodziło; złote promienie połyskiwały na wodzie i przeświecały przez liście klonów
niczym przez barwne papierowe latarnie. Jack w roztargnieniu otworzył inro otrzymane od daimyo
Takatomiego i wyjął obrazek, który Jess przed trzema laty podarowała ojcu, kiedy wyruszał
z Jackiem z doków Limehouse do Japonii. Zawsze nosił z sobą ten rysunek, by mu przypominał
o siostrzyczce.
Rozwinął kartkę, postrzępioną i wytartą od częstego oglądania. Spojrzał na podobizny członków
rodziny zalane cętkami światła. Letnia sukienka siostry, czarne włosy ojca związane w kucyk, on
sam z trzy razy za dużą głową osadzoną na patykowatym ciele i wreszcie anielskie skrzydła matki.
„Pewnego dnia wrócę do domu” – obiecał sobie.
Zamknął oczy. Słuchając wiatru szepczącego wśród drzew i plusku falującej wody, potrafił sobie
niemal wyobrazić, że jest na statku zmierzającym do Anglii. Wizja tak go pochłonęła, że nie
spostrzegł, jak nadeszli koledzy.
Otoczyli go cicho.
– Podziwiasz swoje ostatnie momijigari, co?
Zaskoczony, odwrócił się i stwierdził, że stoi nie naprzeciw Akiko i przyjaciół, lecz Kazukiego oraz
Bractwa Skorpiona.
– Słyszałeś, że zginął kolejny cudzoziemski kapłan? – rzucił Japończyk, jakby mówił o pogodzie. –
Nauczał swoich zwolenników, by słuchali Kościoła, nie zaś daimyo. Wierni samuraje ukarali zdrajcę,
podpalając jego dom z nim w środku. Niedługo pozbędziemy się was wszystkich.
– Zmiataj, gaijinie, nim noga ci się powinie! – rzucił Nobu i brzuch zatrząsł mu się ze śmiechu. Był
zachwycony swoją rymowanką.
Jack cofnął się, lecz natrafił na poręcz mostu.
– Sam jeden? – zaśmiał się Hiroto. – Bez ochrony? Myślałem, że ostatni raz czegoś cię nauczył...
a może trzeba cię znowu kopnąć w żebra, żebyś zapamiętał?
Jack nic nie odpowiedział; wiedział, że Hiroto wystarczy byle pretekst, by go uderzyć.
– Kot odgryzł ci język? – zasyczała rozbawiona Moriko. – Czy jesteś zbyt głupi, by zrozumieć, co
mówimy?
Jack starał się zachować spokój. Przeciwnicy mieli przewagę liczebną, lecz tym razem nie pozwoli
się zastraszyć.
– Nikt nie lubi gaijinów – warknęła Moriko, obnażając czarne zęby. – Są brudni, głupi i brzydcy.
Spojrzał tylko na nią. Był ponad takie zaczepki.
Dziewczyna, rozwścieczona brakiem reakcji, splunęła mu pod nogi.
– Co my tu mamy?! – spytał Kazuki, wyrywając chłopcu z ręki rysunek Jess.
Jack rzucił się na niego.
– Oddawaj!
Nobu i Hiroto złapali go za ramiona i unieruchomili.
– Popatrzcie tylko. Zdolny ten Jack, co? Nauczył się rysować – drwił Kazuki, unosząc kartkę
w powietrzu, by wszyscy mogli ją zobaczyć.
– Oddaj to NATYCHMIAST, Kazuki! – krzyknął, szamocząc się w uchwycie.
– Po co ci te bazgroły? Są okropne. Zupełnie jak narysowane przez małą dziewczynkę!
Jack zatrząsł się z gniewu, gdy Kazuki pomachał mu obrazkiem przed nosem.
– Pożegnaj się ze swoim arcydziełem, gaijinie.
Rzucił kartkę w powietrze.
Jack patrzył w udręce, jak rysunek odlatuje niesiony lekkim wiatrem.
– Patrzcie! Gaijin zaraz się rozpłacze jak dziecko! – pisnęła Moriko i członkowie bractwa
wybuchnęli śmiechem.
Chłopiec ledwie słyszał drwiny. Wyrywał się rozpaczliwie z uścisku Nobu i Hiroto, patrząc, jak
jedyna pamiątka po Jess ulatuje w niebo. Kartka uniosła się wysoko nad stawem i zaplątała
w gałęzie klonu.
– Zostawcie go! – zawołał ostro Yamato, wbiegając na most z Akiko i resztą przyjaciół.
Jack poczuł lekką ulgę. Przynajmniej nie będzie walczył samotnie.
– Puść Jacka! – nakazała Akiko, ciągnąc Hiroto za ręce.
– Patrzcie, przyjaciółka gaijina! – zadrwił Kazuki, mierząc ją pogardliwym spojrzeniem. – Zrób,
o co prosi. Dajmy im szansę, by pokazali, co są warci. Skorpiony!
Na jego rozkaz członkowie bandy stanęli w pozycjach do walki naprzeciw przyjaciół Jacka.
Yamato i Saburo się nie cofnęli, Yori jednak zadrżał na widok przeciwnika dwa razy większego od
siebie. Moriko zmierzyła lekceważącym spojrzeniem Kiku, podeszła do Akiko i zasyczała jej w twarz
jak dzika kotka:
– No, śmiało! Zrób pierwszy ruch! – prowokowała, obnażając czarne zęby i wyginając palce
o paznokciach spiłowanych jak szpony. – Daj mi tylko pretekst, a przyozdobię cię blizną!
 23
Przełamać deskę

Akiko przyjęła pozycję, przygotowując się do obrony. Wiedziała z doświadczenia, że Moriko

walczy nieczysto. Wtem mostek zadrżał, uderzony z wielką siłą kijem bō. Wszyscy zamarli.
– Czyżby jakiś problem? – zapytał sensei Kano. – W tak pięknym otoczeniu nie ma potrzeby
podnosić głosu.
Nobu i Hiroto natychmiast puścili Jacka.
– Nie, sensei – odparł przyjaźnie Kazuki. – Jack zgubił obrazek i trochę się martwi. Doszło do
nieporozumienia, ale już wszystko wyjaśniliśmy. Prawda, Jack?
Chłopak popatrzył na niego z wściekłością, ale niewiele mógł zrobić. Nie mógł udowodnić, że go
napadli. A sensei Kano nie widział przecież, co się naprawdę stało.
– Tak – mruknął bezbarwnym głosem, ze spojrzeniem utkwionym w Kazukiego.
– Doskonale rozumiem sytuację – stwierdził Kano. – Chyba pora, żebyście wracali do szkoły.
 Kazuki gestem przywołał członków Bractwa Skorpiona i odeszli bez słowa.
Jack z rozpaczą spojrzał na rysunek siostry zaplątany wśród najwyższych gałęzi drzewa. Mimo
wprawy we wspinaczce na maszty w żaden sposób by go nie dosięgnął. Gałęzie złamałyby się pod
jego ciężarem.
– Nie martw się – pocieszała chłopca Akiko, zauważywszy żal w jego oczach. – Przyniosę ci ten
obrazek.
Z niesamowitą gracją odbiła się od poręczy mostu i chwyciła najniższego konara klonu.
Podciągnęła się wyżej, po czym śmignęła w górę niczym wiewiórka. Bez lęku przemknęła po
najwyższej gałęzi i chwyciła trzepoczący papier.
Potem z wielką zręcznością zsunęła się z drzewa i zeskoczyła na most. Z ukłonem podała Jackowi
rysunek Jess.
Chłopcu zabrakło słów, zdołał jedynie skłonić głowę na znak wdzięczności. Pozostali byli równie
zaskoczeni zręcznością koleżanki.
– Zawsze lubiłam wspinać się po drzewach – powiedziała Akiko w ramach wyjaśnienia i ruszyła
w stronę szkoły, nie oglądając się za siebie.
Skąd się wzięły jej niezwykłe umiejętności? Niczego podobnego nie uczono w Niten Ichi Ryū.
Zwinność dziewczyny przywiodła Jackowi na myśl ninja, sfruwających niczym nietoperze
z olinowania Alexandrii, oraz jedynego człowieka, który wspinał się po murze jak pająk: Smocze
Oko.
Czy to ćwiczyła podczas swych nocnych wycieczek? Umiejętności ninja?
Lecz to nie miało sensu. Samuraje nienawidzili ninja i wszystkiego, co tamci sobą
reprezentowali, i z pewnością ninja myśleli to samo o samurajach. Który ninja zechciałby uczyć
samuraja swoich sztuczek? Sama myśl o tym była niedorzeczna. Poza tym tylko mężczyźni zostawali
ninja. Jack z miejsca odrzucił ten pomysł.

ŁUP!
Pięść Kazukiego strzaskała cedrową deskę, rozbijając ją na dwa kawałki.
Cała klasa zaczęła gromko wiwatować, kiedy jako pierwszy uczeń zdołał tego dokonać podczas
treningu przed próbami do Kręgu Trzech.
Nie był jednak jedynym, któremu tego ranka powiodło się w tamashiwari. Opłaciły się
nieustanne treningi z makiwarą narzucone przez senseia Kyuzo w ciągu ostatnich miesięcy; Hiroto,
Goro, Yamato, a potem Emi i Akiko zdołali przełamać po jednej desce. Uczniowie pojęli, że
z czasem jedna deska zmieni się w dwie, a w końcu w trzy wymagane podczas próby drewna.
Jack właśnie się przygotowywał do próby, kiedy sensei Kyuzo zawołał nagle:
– REI!
Uczniowie skłonili się i do Butokuden wszedł Masamoto. Jacka zbiła z tropu niespodziewana
wizyta opiekuna.
– Sensei Kyuzo – odezwał się Masamoto, robiąc uspokajający ruch dłonią – prowadź lekcję,
jakby mnie tu nie było. Chciałem tylko ocenić postępy w treningach.
Kyuzo skłonił się i zwrócił w stronę uczniów.
– Jack-kun, wystąp! – rozkazał.
Chłopiec wyszedł na środek Butokuden i zaczekał, aż sensei umieści cedrową deskę na
podpórkach. Następnie Kyuzo położył na niej drugą.
– Ale... – zaczął chłopiec.
Nauczyciel zamknął mu usta piorunującym spojrzeniem.
Jack jęknął w duchu. Kyuzo obiecał, że zrobi wszystko, by zniweczyć jego szanse na wejście do
Kręgu Trzech. Właśnie chciał pokazać Masamoto jego porażkę.
Jack widział, że Yamato i Akiko są równie oburzeni niesprawiedliwością, nie mogli jednak nic
powiedzieć.
Chłopcu pozostało jedynie udowodnić, że sensei Kyuzo źle go ocenia.
Podczas treningów zrozumiał, że technika tamashiwari to coś więcej niż tylko brutalna siła.
Wymagała całkowitego oddania, koncentracji i skupienia.
Musiał uderzyć nie w drewno, lecz poprzez nie.
Siła pochodziła z całego ciała, nie tylko z ramienia.
Musiał skupić swoje ki, energię duchową, i za pośrednictwem pięści przekazać je przedmiotowi,
w który uderzał. I co najważniejsze, musiał szczerze uwierzyć, że jest zdolny przełamać deskę.
Jack przywołał cały gniew, bezsilność i nienawiść, jakich doświadczył wobec senseia Kyuzo,
Kazukiego i Bractwa Skorpiona, po czym skierował je w deskę. Z wybuchową siłą, która zaskoczyła
nawet jego samego, wbił pięść w drewno, krzycząc: KIAIIIII!
Z hukiem donośnym jak wystrzał armatni obie deski rozprysnęły się, aż drzazgi poleciały
w powietrze.
Na chwilę zapadła pełna podziwu cisza, po czym uczniowie zaczęli klaskać.
Jack był w euforii. Fala adrenaliny popłynęła przez jego żyły, kiedy nagle wyrzucił z siebie całą
frustrację. Przez krótką chwilę czuł się niepokonany.
Oklaski umilkły, lecz jedna para dłoni nadal uderzała o siebie.
– Imponujące! – pochwalił Masamoto, występując naprzód. – Dobrze szkolisz swoich uczniów,
senseiu Kyuzo. Mogę na chwilę pożyczyć Jacka?
Nauczyciel skłonił się na znak zgody, lecz Jack dostrzegł w jego oczach bezsilną złość.
Samuraj przywołał chłopca gestem i wyprowadził go na zewnątrz.
– Od jakiegoś czasu nie miałem sposobności z tobą porozmawiać – zaczął, kiedy mijali pole
budowy Sali Jastrzębia, gdzie kilku cieśli przybijało deski podłogi i montowało belki stropowe.
Poszukali schronienia przed hałasem w Południowym Ogrodzie Zen. – Jak sobie radzisz jako młody
samuraj? – zapytał Masamoto.
Jack, wciąż naładowany energią po tamashiwari, odpowiedział:
– Wspaniale, ale trening jest trudniejszy, niż oczekiwałem.
Masamoto się roześmiał.
– Trening jest łatwy. To twoje oczekiwania czynią go trudnym – zauważył. – Muszę prosić
o wybaczenie, że nie było mnie przez znaczną część roku, by ci służyć wskazówkami, ale sprawy
kraju okazały się ważniejsze. Z pewnością to rozumiesz.
Chłopiec skinął głową. Uznał, że samuraj ma na myśli Kamakurę i kampanię antychrześcijańską.
Pojawiły się kolejne doniesienia o prześladowaniach w Edo – Kazuki zadbał, by Jack dowiedział się
o każdym wypadku. Teraz chłopiec zaczął się zastanawiać, jak palący musiał się stać ten problem,
że pochłonął aż tyle czasu Masamoto.
– Dobra wiadomość jest taka, że opanowaliśmy sytuację i do końca roku będziesz mnie widywał
znacznie częściej – dodał samuraj i uśmiech rozjaśnił zdrową część jego twarzy.
– Więc daimyo Kamakura został powstrzymany? – wyrzucił gwałtownie Jack, nie potrafiąc ukryć
ulgi w głosie.
– Kamakura? – powtórzył opiekun i jego uśmiech znikł. – Więc słyszałeś o tej sprawie?
Popatrzył przenikliwie; jego spojrzenie było przeszywające niczym stalowe ostrze. Przez moment
Jackowi przemknęło przez myśl, że niepotrzebnie się wyrwał.
– Nie ma powodu, byś się przejmował takimi sprawami – ciągnął samuraj, gestem nakazując
chłopcu, by usiadł obok niego na werandzie wychodzącej na ogród zen i ozdobny kamienny
wodospad. – By jednak uspokoić twoje obawy, zdradzę w największej tajemnicy, że daimyo
Takatomi potrzebował moich usług przy uporaniu się z... jak by to powiedzieć, różnicą zdań
w kwestii rządzenia krajem oraz tego, kto powinien być mile widziany na naszych brzegach. Moją
misją było poznać stanowisko władców innych prowincji w tej sprawie. Znaczna większość opowiada
się po naszej stronie. Nie masz się czego obawiać.
– A co z zamordowanymi księżmi i rozkazem daimyo Kamakury, by zabić wszystkich chrześcijan
i cudzoziemców, którzy nie wyjadą?
– Mogę cię zapewnić, że to tylko uprzedzenia jednego daimyo.
– Lecz czy nie znajdą posłuchu wśród innych władców? – nalegał Jack. – Gdyby się tak stało,
niewątpliwie znalazłbym się w niebezpieczeństwie i mógłbym zginąć, nim zdołam wrócić do domu.
– Wrócić do domu? – powtórzył jego słowa samuraj, unosząc brwi ze zdumienia. – Przecież tu jest
twój dom.
Chłopiec nie wiedział, co odpowiedzieć. Nie mógł zaprzeczyć, że przywykł do Japonii, lecz to do
Anglii należało i zawsze będzie należeć jego serce.
 – Jesteś moim synem – ciągnął Masamoto z dumą. – Nikt nie ośmieli się ciebie skrzywdzić. Poza
tym jesteś teraz samurajem; jeszcze kilka lat treningu i nie będziesz potrzebował mojej ochrony.
Klepnął Jacka mocno po plecach i się roześmiał.
Chłopiec zmusił się do uśmiechu. Masamoto nigdy o nic nie prosił w zamian za swoją dobroć
i Jack wiedział, że sprzeciwienie się opiekunowi byłoby największą obrazą, jakiej mógłby się
dopuścić. Rzuciłby samurajowi w twarz całą jego hojność. Niezależnie od tego, jak bardzo pragnął
wracać do domu i odnaleźć Jess, był winien swemu opiekunowi życie, a jako samuraj – także służbę.
Postanowił, że zaczeka na stosowną chwilę i poświęci się opanowaniu techniki Dwojga Niebios.
Potem, gdy dowiedzie, że potrafi się obronić, poprosi samuraja o pozwolenie na wyjazd.
– Rozumiem, Masamoto-sama – powiedział, skłaniając głowę z szacunkiem. – Martwiłem się
jedynie, że sytuacja wymyka się spod kontroli. Mimo to jestem zdecydowany dostać się do Kręgu
Trzech i nauczyć się Dwojga Niebios.
– Oto samurajski duch, którego oczekiwałem. Rozumiem, jak bardzo musisz tęsknić za rodzinnym
krajem – przyznał. – Lecz przysiągłem na pamięć twojego ojca i honor mego drogiego zmarłego
syna Tenno, że się tobą zajmę. Odpowiadam za ciebie. I jesteś całkowicie bezpieczny.
Mimo obaw, że kampania Kamakury okaże się ponad władzę Masamoto, Jack wiedział w głębi
serca, że opiekun będzie walczył w jego obronie do ostatniego tchu.
Samuraj spojrzał na niego z troską na twarzy.
– Doszły mnie słuchy, że doświadczyłeś nieprzyjemności ze strony innych uczniów. Czy to
prawda?
Jack skinął głową.
– Ale to nic, z czym bym sobie nie poradził – dodał szybko.
– Jestem tego pewien – odparł Masamoto, z dumą przyjmując to śmiałe zapewnienie. –
Niemniej jednak teraz, kiedy wróciłem, dam jasno do zrozumienia, że w swojej szkole nie będę
tolerował prześladowania ani uprzedzeń. Zarazem chciałbym ci udzielić rady, która dobrze mi
posłużyła w młodości.
Jack nigdy nie widział samuraja w takim nastroju. Surowego, poważnego, władczego – tak. Ale
ojcowskiego? To było coś nowego. Boleśnie zatęsknił za swym ojcem.
– Wiem, jakie to trudne być innym. Tamci w gruncie rzeczy zazdroszczą ci zdolności
szermierczych i umiejętności samurajskich, lecz jeśli będziesz ignorował drwiny, dadzą ci spokój.
– Ale jak mam się nie przejmować? – spytał chłopiec. – Przecież nie zdołam się wtopić
w otoczenie.
– A ja? – spytał Masamoto, obracając się tak, by maska czerwonych blizn pokrywająca lewą
stronę jego twarzy stała się w pełni widoczna.
Chłopiec milczał.
 – Osiągniesz spokój poprzez fudoshin – pouczył samuraj. Zanurzył palec w kamiennej misie
i patrzył na kręgi rozchodzące się po powierzchni wody, niknące po chwili. – Zamiast dawać się
ponosić swoim uczuciom i być ich zakładnikiem, pozwól im się rozpłynąć niczym literom kreślonym
na powierzchni wody. Nikt cię nie zrani, jeśli na to nie pozwolisz.
 24
Próby drewna i ognia

Mętne zimowe słońce wzniosło się nad horyzont, ukazując świat pobielony śniegiem. Wygięte
okapy Butsuden zostały przykryte przez białe czapy i szkoła sprawiała dziwnie spokojne wrażenie,
gdy nagła zmiana pór roku stłumiła wszelkie dźwięki.
Oddech Jacka skłębił się w powietrzu jak dym, kiedy chłopiec przeciął lodowate powietrze
kataną.
Odkąd Kazuki z Bractwem Skorpiona zaatakował go w Sali Jastrzębia, co rano wstawał wcześnie
i trenował kenjutsu w Południowym Ogrodzie Zen, powtarzając każde kata sto razy przed
śniadaniem – tak jak sobie obiecał. Sensei Hosokawa zabronił mu przynosić miecz na zajęcia, lecz
to nie znaczyło, że chłopiec nie może używać katany podczas ćwiczeń w wolnym czasie. Postanowił,
że zwycięży podczas próby miecza, niezależnie od tego, co oznaczają tajemnicze Rózgi.
Potem udawał się do Butokuden i uderzał w makiwarę pięćdziesiąt razy każdą pięścią, hartując
kości przed próbą drewna. Uderzał w owiniętą słomą kolumnę tak mocno, że podczas śniadania
ręce wciąż jeszcze mu drżały i z trudem mógł utrzymać hashi.
Popołudniami po zajęciach towarzyszył Akiko w ogrodzie, kiedy ćwiczyła kyujutsu,
przygotowując się do próby ognia. Między jednym strzałem a drugim korygowała jego postawę,
udzielała wskazówek, jak trafiać do tarczy, i pomagała „zapomnieć” o celu. Niekiedy chłopcu
udawało się trafić. Potem, jeśli starczyło czasu, sprawdzała jego znajomość kanji i uczyła go nowych
znaków.
Kiedyś podczas tych nieoficjalnych lekcji Jack zagadnął ją o nadzwyczajne zdolności we
wspinaczce, lecz odparła lekko, że to naturalna umiejętność, wyśmiała jego sugestie o treningu
ninja i ucięła dyskusję, wołając: „Taki ze mnie ninja jak z ciebie Japończyk!”.
Jack odwiedzał nawet Yoriego podczas wieczornego rytuału robienia papierowych żurawi, licząc,
że w ten sposób zwiększy swoje szanse w czasie próby koanu senseia Yamady. Opanował różne
sposoby składania papieru i doszedł do wniosku, że origami to całkiem kojące zajęcie – choć nadal
nie pojmował, po co Yoriemu tak wiele papierowych ptaków. Maleńka izdebka tonęła w setkach
białych modeli.
Dzięki wszystkim obowiązkom życie Jacka w Japonii nabrało regularnego rytmu i dzień po dniu,
cegła po cegle, zaczął rozbijać niewidzialny mur, jaki napotkał na drodze swego samurajskiego
treningu. Wiedział, że zrobił postępy – lecz czy na tyle duże, by zapewniły mu miejsce w Kręgu?
Gdyby nie Kazuki i Bractwo Skorpiona, czułby się niemal zadowolony ze swego życia w szkole.
Dzięki zarządzeniu Masamoto nie spotkały go już żadne fizyczne ataki ze strony członków bandy,
nie powstrzymało ich to jednak od drwin, obelg lub szeptania przy każdej sposobności: „Wracaj do
siebie, gaijinie!”. Przed tego rodzaju zaczepkami Masamoto nie mógł go chronić. Przeciw nim
chłopiec musiał stosować fudoshin.
Początkowo pozwalał, by puste pogróżki po nim spływały, stało się to jednak trudniejsze, gdy
coraz liczniejsi uczniowie zaczęli sympatyzować z Kazukim. Wyglądało na to, że w szkole nastąpił
rozłam na tych, którzy akceptują cudzoziemców, oraz przeciwników obcych.
Chłopiec zaczął się zastanawiać, czy Masamoto powiedział mu całą prawdę o wpływach
Kamakury w Japonii. Mimo obietnicy, że teraz już pozostanie w szkole, samuraj w ciągu ostatnich
trzech tygodni był dwukrotnie wezwany przez daimyo Takatomiego i Jack parę razy natknął się na
kolegów rozprawiających o kolejnym chrześcijaninie prześladowanym lub wygnanym przez daimyo
Kamakurę i jego samurajów. Za każdym razem rozmowa milkła, po czym zawstydzeni dyskutanci
odchodzili pod byle pretekstem. Jack był głęboko przekonany, że choć wielu uczniów nadal go lubi,
po prostu nie może sobie pozwolić na to, by ich łączono z cudzoziemcem. Szybko się przekonał, kogo
naprawdę może zaliczyć do grona przyjaciół.
Unosząc miecz do ostatniego cięcia w tej sesji, usłyszał za plecami suchy chrzęst śniegu. Obrócił
się szybko, spodziewając się zobaczyć Kazukiego lub któregoś z jego wspólników.
– Podejrzewałam, że cię tu znajdę – powiedziała Akiko.
Była otulona w kilka kimon, lecz zimowy chłód tajał od jej życzliwego uśmiechu.
Jack opuścił miecz i schował go do pochwy.
Dziewczyna powiodła wzrokiem po grubym kobiercu spadłego przez noc śniegu.
– Wiesz, co to oznacza, prawda?
Skinął głową.
– Nadszedł czas prób do Kręgu Trzech.

Później tego ranka, podchodząc do trzech desek ułożonych starannie pośrodku Butokuden,
modlił się, by wszystkie podjęte wysiłki pomogły mu pomyślnie przejść próby. Musiał się dostać do
piątki najlepszych, pech jednak chciał, że selekcja zaczęła się od najtrudniejszego zadania:
tamashiwari.
Nikt dotąd nie rozbił trzech desek i Jack wiedział, że ma tylko jedną szansę.
Cała szkoła zgromadziła się pod ścianami Butokuden, by patrzeć. Wszyscy umilkli, kiedy Jack
przyjął pozycję do ciosu.
Roztarł dłonie, by je rozgrzać. Były zimne, choć poranne słońce sączyło się przez zasłonięte
listewkami okna. Próbował przywołać tamtą wybuchową energię, którą znalazł w sobie, gdy
w obecności Masamoto rozbił dwie deski.
Sensei Kyuzo, oficjalny sędzia podczas tej próby, stanął z boku ze skrzyżowanymi ramionami.
– Uderzysz, kiedy będziesz gotów – rzucił z irytacją. – Czyli nigdy – dodał zniżonym głosem, gdy
Jack unosił pięść.
Chłopiec próbował zignorować te słowa, lecz ta próba wytrącenia go z równowagi zburzyła jego
koncentrację. Na dnie jego umysłu została zaszczepiona myśl, że nie jest gotowy; że trzy deski to
zbyt wiele i nie zdoła ich rozbić.
BUM!
Jego pięść zderzyła się z drewnem. Pierwsze dwie deski pękły, lecz trzecia warstwa cedru
wytrzymała i dłoń chłopca odskoczyła gwałtownie, posyłając w górę ramienia falę paraliżującego
bólu.
Przez dojo przemknął szmer rozczarowania.
Jack masował pulsującą rękę, wściekły na siebie, że pozwolił senseiowi Kyuzo zburzyć swój
spokój. Właśnie ten okruch zwątpienia zaważył o jego porażce.
Pospiesznie skłonił się z szacunkiem Masamoto, wraz z pozostałymi senseiami obserwującemu
zmagania z ceremonialnej alkowy. Tego ranka opiekun wrócił do szkoły specjalnie na próby i po
podróży wydawał się zmęczony i rozdrażniony. Jego blizny nabiegły krwią i wolno pokręcił głową,
równie rozczarowany występem, jak jego podopieczny.
 Klękając z powrotem w rzędzie wśród trzydziestu uczniów biorących udział w próbach, Jack
pochwycił grymas zadowolenia na twarzy senseia Kyuzo.
– Nie martw się – szepnęła Akiko, która także poniosła porażkę w tamashiwari. – Wciąż jeszcze
mamy trzy próby, by dowieść naszych umiejętności.
Jej słowa podniosły chłopca na duchu. Zaraz jednak stracił humor, gdy zobaczył, że Kazuki
podejmuje wyzwanie przy wtórze okrzyków zachęty.
Sensei Kyuzo zastąpił złamane deski nowymi i szepnął coś protegowanemu na ucho.
Kazuki skinął raz głową, po czym skupił uwagę na zadaniu. Z wyrazem niezachwianej
determinacji roztrzaskał wszystkie trzy, aż drzazgi wzleciały w powietrze.
Uczniowie wybuchnęli gromkimi wiwatami, Masamoto i sensei klaskali z większym
opanowaniem. Nawet Jack musiał przyznać, że wyczyn robi wrażenie. Kazuki skłonił się elegancko
Masamoto; potwierdził swoją pozycję w szkole jako pierwszy uczeń, który przeszedł próbę.

Dojo sprzątnięto i przygotowano do próby ognia sensei Yosy. Na jednym końcu umieszczono
tarczę, a przed nią wysoki drewniany lichtarz z cienką białą świecą ustawioną tak, by knot
znajdował się na wysokości środka tarczy.
Uczestnicy próby przygotowywali się na przeciwnym krańcu Butokuden: wybierali łuki ze
stojaka i sprawdzali, czy strzały są w dobrym stanie.
Jack podszedł po łuk dla siebie, lecz Kazuki, Hiroto i Goro wepchnęli się przed niego i zabrali
lepsze egzemplarze. Jedyny łuk, jaki pozostał, nosił już ślady zużycia i miał najlepsze lata za sobą.
Jack sprawdził siłę naciągu i zorientował się od razu, że broń straciła wiele mocy.
– Pierwsza próba, pod nadzorem senseia Kyuzo, sprawdzała siłę – oznajmił Masamoto
zgromadzonym uczniom. – Siłę ciała i siłę umysłu. Następną poprowadzi sensei Yosa i ta pozwoli
ocenić wasze umiejętności oraz technikę.
Sensei Yosa wstała i podeszła do tarczy; jej długie czarne włosy połyskiwały na tle szkarłatnego
jak krew kimona. W ręce trzymała płonącą drzazgę, którą zapaliła knot. Świeca zamigotała
i zbudziła się do życia; płomień przypominał maleńki płatek.
– Wasze zadanie polega na zgaszeniu świecy – wyjaśniła nauczycielka. – Każdy ma dwie próby.
– Powodzenia – szepnął Yamato do Jacka.
– Chyba będę potrzebował czegoś więcej – odparł chłopiec, patrząc na swój łuk.
Odległość od tarczy była równa długości Południowego Ogrodu Zen, co czyniło strzał trudnym,
nawet jeśli nie wzięło się pod uwagę konieczności zgaszenia świecy.
Pierwszy wystąpił Goro. Rozdrażnienie, jakie ogarnęło Jacka przy wyborze łuku, zniknęło na
widok tragicznego występu przeciwnika. Fala śmiechu ogarnęła widzów, gdy pierwsza ze strzał
chłopca chybiła celu i odbiwszy się od kolumny, o włos minęła sensei Yosę.
Teraz nadeszła kolej Akiko.
 Dziewczyna starannie obejrzała bambusowy łuk i strzały z piórami jastrzębia, które dostała od
sensei Yosy na początku lata. Jako jedyna uczennica posiadająca własny łuk nie musiała walczyć
o te należące do szkoły. Ustawiła się przed tarczą, nałożyła strzałę na cięciwę i uniosła broń nad
głowę. Zrobiła to wszystko ze swobodą i elegancją przywodzącą na myśl samą sensei Yosę.
Pierwsza strzała trafiła w środek tarczy z głośnym stuknięciem, podobnym do uderzenia serca.
Na chwilę zapadła pełna podziwu cisza.
Akiko nie musiała próbować po raz drugi. Jej strzał był tak precyzyjny, że wydawało się, iż
strzała przepołowiła płomień, nim opierzone lotki go zgasiły.
Butokuden utonęło w ogłuszających oklaskach.
Występ dziewczyny przyćmił osiągnięcia pozostałych. Kolejni kandydaci starali się strzelić
najlepiej, jak potrafili, lecz nikt nie dorównał Akiko. Yamato trafił do celu dwukrotnie, ale nie
ugasił płomienia. Występ Kazukiego robił większe wrażenie: jego druga strzała musnęła świecę
i niemal przecięła ją na pół. Jednak ku uldze Jacka płomień nie zgasł. Nawet Emi, zwykle nie
gorsza od Akiko, nie zgasiła świecy, choć trafiła za każdym razem. Tylko Hiroto po pierwszym
niepowodzeniu odniósł sukces: jego druga strzała utrąciła knot, gasząc płomień.
Przyszła kolej Jacka.
Kazuki, Akiko i Hiroto z powodzeniem przeszli próby i mieli spore szanse dostać się do Kręgu
Trzech, więc chłopiec odczuwał rosnącą presję.
Musi zostać wybrany. Musi się sprawdzić.
Musi poznać technikę Dwojga Niebios.
Maksymalnie się koncentrując, zajął pozycję do strzału. Skupił się na maleńkim płomyku, nie
większym od pączka róży, w odległym krańcu sali. Naciągnął łuk, przechodząc płynnie przez kolejne
fazy, jak go uczyła Akiko, i wypuścił pierwszy pocisk.
Skrzywił się rozczarowany. Strzała wbiła się w tarczę dobrą szerokość dłoni poniżej środka.
Niewielka siła naciągu łuku skróciła jej lot. Jack przesunął się nieco, by to zrekompensować. Ze
wszystkich sił skupił się na tańczącym płomyku i już miał wypuścić drugą strzałę, gdy przypomniały
mu się słowa sensei Yosy: „Kiedy łucznik nie myśli o celu, wtedy zaczyna podążać drogą łuku”.
Pojął wreszcie, o co chodziło nauczycielce. Tak bardzo skoncentrował się na migocącym
płomieniu, że nie spostrzegł swojego spięcia.
Przestał skupiać się na celu, pozwolił myślom płynąć swobodnie i zwiesił łuk. Zaczął raz jeszcze,
starannie przygotowując się do strzału. Z wydechem wypuścił strzałę. Śmignęła przez dojo ku
płomieniowi.
Trafiła w środek tarczy.
Wszyscy obecni wpatrywali się w świecę i drżącą tuż ponad nią strzałę. Płomień zamigotał
krótko i paru uczniów zaczęło klaskać, lecz ich przedwczesny aplauz umilkł, gdy świeca na powrót
obudziła się do życia.
Chwilę później lotki ogarnął ogień, niczym w złej wróżbie.
Jack poniósł porażkę w drugiej próbie.
 25
Więcej niż kawałek papieru

Przycupnięty na zabutonie przed ceremonialną alkową w sali Butokuden, sensei Yamada

nachylił się, by wysłuchać drobnej uczennicy o krótko ściętych ciemnobrązowych włosach. Szepczącą
mu do ucha dziewczyną była Harumi, która mimo drobnej budowy ku zaskoczeniu wszystkich
rozbiła trzy deski podczas próby drewna. Udzieliła odpowiedzi na pytanie w próbie koanu, skłoniła
się i czekała na werdykt senseia Yamady; jej okrągła, blada twarz przypominała buzię
porcelanowej lalki.
Po chwili namysłu zrezygnowany nauczyciel pokręcił głową i odesłał ją do szeregu.
– Czy nikt nie potrafi udzielić senseiowi Yamadzie zadowalającej odpowiedzi? – spytał surowo
Masamoto, gniewnym spojrzeniem mierząc klęczących przed sobą kandydatów do Kręgu Trzech.
Jego oburzenie faktem, że nikt nie zdołał sprostać trzeciej próbie, było widoczne; blizny nabiegły
czerwienią. – Chcecie powiedzieć, że w moim dojo nie znajdzie się ani jeden uczeń obdarzony
intelektem i przenikliwością godnymi samuraja?
Odpowiedziała mu pełna zawstydzenia cisza; uczestnicy z każdą sekundą okrywali się większym
wstydem.
Jack podobnie jak inni skłonił głowę. Choć dzięki Yoriemu z łatwością potrafił zrobić
papierowego żurawia, żabę i złotą rybkę, rozwiązanie zagadki nadal mu umykało. Kiedy nadeszła
jego kolej, na sugestię, iż origami uczy cierpliwości, sensei Yamada z ociąganiem pokręcił głową.
– Zatem w próbie może wziąć udział każdy początkujący samuraj z Niten Ichi Ryū – oznajmił
Masamoto. – Nie tylko ci, którzy pragną wejść do Kręgu Trzech. Czy ktoś wie, czego uczy nas
origami?
Pozostali uczniowie zesztywnieli, kiedy oczy samuraja przeczesywały ich szeregi, domagając się
rozwiązania. Nie ośmielali się drgnąć, by zagniewany Masamoto nie uznał, że znają odpowiedź.
Napięcie stawało się nie do zniesienia, hańba okryła teraz wszystkich milczących.
Samuraj już miał wybuchnąć, gdy wśród szeregów zawstydzonych uczniów uniosła się drobna
dłoń.
– Tak, Yori-kun? Znasz odpowiedź?
Chłopiec pokornie skinął głową.
– Wystąp zatem i weź udział w próbach.
Przydreptał szybkim, choć niepewnym krokiem, niczym mysz szukająca kryjówki.
– Zatem, Yori-kun – zachęcił sensei Yamada; jego pomarszczona twarz była życzliwa
w przeciwieństwie do przerażającego oblicza Masamoto. – Zdradź mi swoją odpowiedź.
W sali zapadła cisza, kiedy wszyscy wytężyli słuch, chcąc pochwycić słowa Yoriego.
Chłopiec skończył wyjaśnienia, cofnął się i skłonił. Yamada spozierał na niego, nawijając na palec
pasmo siwej brody. Bardzo wolno przeniósł spojrzenie na Masamoto i jeden raz kiwnął głową, a na
jego twarzy pojawił się szeroki, szczerbaty uśmiech.
– Doskonale – rzucił Masamoto i jego gniew ulotnił się w mgnieniu oka. – Przynajmniej jeden
początkujący wojownik potrafi myśleć jak na prawdziwego samuraja przystało. Yori-kun, oświeć
swoich rówieśników odpowiedzią godną Niten Ichi Ryū.
Yori wyglądał na przerażonego. Zawsze cichy, aż się zatrząsł na myśl o wystąpieniu przed całą
szkołą.
– Odwagi, młody samuraju. Mów!
Głos chłopca zabrzmiał jak przerażony pisk.
– Nic... nie jest tym, czym się wydaje.
Przełknął z wysiłkiem ślinę, by odzyskać panowanie nad głosem.
– Tak jak kawałek papieru w sztuce origami staje się czymś więcej niż kawałkiem papieru,
zmienia się w żurawia, rybę lub kwiat, tak samo... tak samo...
 – ...samuraj nigdy nie powinien pomniejszać swoich możliwości i poddawać się w obliczu trudów
życia – podjął sensei Yamada, chcąc wspomóc ucznia, nim ten kompletnie się zagubi i umilknie. –
Powinien dążyć do tego, by zostać kimś więcej, niż się wydaje na pierwszy rzut oka; powinien
przekraczać swoje ograniczenia.
Chłopiec kiwnął głową z wdzięcznością i dokończył cicho:
– Tego właśnie uczy nas origami.

– Rózgi to wasza ostatnia próba – ogłosił sensei Hosokawa, przechadzając się po dojo naprzeciw
uczestników klęczących z szacunkiem w szeregu. – Próba odwagi, ostatnia szansa, by dowieść, że
jesteście godni Kręgu Trzech. A sądząc po poprzedniej próbie, wszyscy macie wiele do
udowodnienia.
Część treningowa Butokuden była pusta, nie mieli żadnych wskazówek, co ich czeka.
– Waszym zadaniem jest przejść z jednego końca Butokuden na drugi – ciągnął nauczyciel,
wskazując trasę prowadzącą przez środek dojo.
„To się nie wydaje zbyt trudne” – pomyślał Jack, zerkając na Yamato, który, jak się wydawało,
uważał dokładnie tak samo. Akiko jednak spojrzała na obu i pokręciła z powątpiewaniem głową,
dając do zrozumienia, że w próbie chodzi z pewnością o coś więcej niż zwykły spacer.
– Rózgi to próba miecza, więc należy przynieść bokken. Jeśli zdołacie przejść Rózgi i dotrzeć do
końca sali, zaliczycie próbę. Teraz proszę wszystkich uczestników o opuszczenie dojo.
Jack i reszta kandydatów się zawahali. Czym się różni ta próba od innych, że muszą wyjść?
– NATYCHMIAST! – rozkazał sensei.
W mgnieniu oka poderwali się na nogi i wymaszerowali z Butokuden.
– Zaczekajcie na dziedzińcu, aż zostaniecie wezwani – polecił Hosokawa, wrócił do dojo i zamknął
za sobą wielkie drewniane wrota.
– Jak myślicie, co zaplanował? – spytał Yamato, kiedy dygocąc, czekali po kostki w śniegu.
Słyszeli odgłosy poruszeń i szuranie wielu stóp.
– Może urządza tor przeszkód – podsunął Jack.
– Albo wypuszcza tygrysa gaijinożercę! – warknął Hiroto i wraz z Kazukim wybuchnęli śmiechem.
Chłopiec obrócił się do nich; nerwy miał napięte przed czekającym go zadaniem. Próba miecza
była dla niego ostatnią sposobnością, by się sprawdzić. Jego jedyną szansą.
– Oszczędzaj energię na Rózgi – poradziła Akiko, upewniając się, że jej bokken tkwi bezpiecznie
u boku. – Sensei Hosokawa nie bez powodu trenował nas tak ostro.
Jack usłuchał i zajął się własnym mieczem.
– HIROTO-KUN! – zawołał sensei z wnętrza Butokuden.
Śmiech Hiroto umilkł jak ucięty nożem, wąskie usta Japończyka nagle zacisnęły się z napięcia.
Ruszył śmiało przez dziedziniec, nie potrafił jednak ukryć dreszczu niepokoju, kiedy dotarł do
wejścia. Gdy tylko znalazł się w środku, drzwi sali zamknęły się ze złowróżbnym trzaskiem.
Pozostali na zewnątrz. Uczniowie czekali, nasłuchując.
Przez chwilę nie docierało do nich nic prócz cichego szmeru płatków śniegu sypiących się
z zimnego szarego nieba. Potem z dojo dobiegło grzmiące KIAI!, następnie odgłosy walki i głośny
krzyk.
Chwilę później zapadła martwa cisza.
Uczestnicy spojrzeli na siebie wstrząśnięci.
Czekali, spodziewając się usłyszeć coś jeszcze, lecz Hiroto nie wydał już żadnego dźwięku.
– YAMATO-KUN! – skinął głową sensei Hosokawa, otwierając drzwi i przerywając ciszę.
Yamato wziął trzy głębokie oddechy i skierował się przez dziedziniec do sali. Jack rzucił mu
krzepiące spojrzenie, lecz przyjaciel ledwie na nie odpowiedział.
Myślami był już w środku, całkowicie skupiony na czekającej go próbie.
Drzwi zamknęły się znowu.
Cisza panująca w dojo drażniła nerwy i przypominała Jackowi spokój poprzedzający
najgwałtowniejsze sztormy.
Nagle powietrze przeszyły okrzyki, odgłosy walki i miękki, głuchy odgłos uderzenia bokkena
w ciało.
Tym razem zdawało się, że walka ciągnie się w nieskończoność, nim z sali dobiegł donośny
gardłowy wiwat.
Następnie rozległ się głos senseia Hosokawy:
– EMI-CHAN!
– Powodzenia – odezwał się Jack.
Dziewczyna uśmiechnęła się ciepło, lecz jej oczy zdradzały lęk.
– Pamiętaj, co napisano na draperii w Sali Tygrysów – dodał, licząc na to, że doda jej otuchy. –
„Jeśli nie wejdziesz do jaskini tygrysa, nie schwytasz jego młodych”.
Emi zniknęła we wnętrzu Butokuden.
– Kiedy odwiedziłeś Salę Tygrysów w zamku Nijo? – spytała Akiko lekko napiętym głosem. –
Nie byliśmy tam podczas ceremonii herbaty.
– Nie. Wróciłem tam przy innej okazji.
– Co takiego? Tylko z Emi?
– No cóż... tak – wymamrotał Jack. – Chciałem dokładniej obejrzeć zamek.
Akiko ściągnęła wargi, kiwnęła głową i wbiła wzrok w niebo, koncentrując się na płatkach śniegu
sfruwających na ziemię.
W sali rozległ się okrzyk kiai! Emi i niedługo potem wezwano następnego uczestnika. Następnie
weszło jeszcze kilku, aż sensei Hosokawa zawołał:
 – AKIKO-CHAN!
Jack posłał jej życzliwy uśmiech, ale patrzyła wprost przed siebie, idąc do wejścia. Miał nadzieję,
że dziewczyna nie gniewa się na niego za to, że jej nie powiedział o drugich odwiedzinach u Emi.
Czemu zresztą miałaby się złościć? Wiedział, że sama nie mówiła mu o wielu rzeczach.
Na dziedzińcu śnieg padał nadal, osiadając na ramionach i głowach czekających. Jack usłyszał
kilka razy okrzyk kiai! Akiko, zagłuszający odgłosy walki. Myślał, jak daleko dotarła, aż nad
Butokuden zapadła nagle złowroga cisza.
Kurcząca się gromadka oczekujących słuchała w napięciu, czyje nazwisko zostanie wywołane.
W końcu zostali tylko Jack i Kazuki. Ignorowali jeden drugiego, bo zdenerwowanie przed próbą
obu dawało się we znaki.
– KAZUKI-KUN!
Kazuki poprawił gi i śmiałym krokiem ruszył do wejścia.
– Powodzenia! – zawołał Jack pod wpływem impulsu.
Kazuki spojrzał przez ramię z posępnym uśmiechem na twarzy.
– Tobie też – dodał z niezwykłą u niego życzliwością. – Przyda się nam obu.
Po czym wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi.
Sądząc po krzykach, jakie się wkrótce rozległy, radził sobie całkiem nieźle, lecz Jack nazbyt
zesztywniał z zimna, by przejmować się tym, jak idzie rywalowi.
– JACK-KUN!
Wreszcie wezwany, próbował rozmasować ciało i nieco je rozgrzać. Nie wiedział, czy dygocze
bardziej z zimna, czy z obawy. Chwycił rękojeść bokkena, próbując się opanować.
Minął drzwi dojo i rozpoczął próbę.
 26
Rózgi

Jack obawiał się ruszyć.

Wzdłuż obu ścian dojo stali rzędem uczniowie Niten Ichi Ryū, na pierwszy rzut oka wyglądający
na komitet powitalny. Tworzyli wąski korytarz ciągnący się od wejścia do czekającego na
przeciwnym krańcu senseia Hosokawy.
Za szeregami w różnych punktach Jack zauważył pozostałych uczestników prób do Kręgu Trzech.
Wyglądali, jakby dostali solidne baty – niektórzy rozmasowywali posiniaczone ramiona, inni
ścierali krew z twarzy. Spostrzegł Akiko, stała w połowie długości sali. Nie wyglądało, żeby odniosła
poważne rany, ale trzymała się za bok i krzywiła się z bólu przy każdym ruchu.
– Witamy – przywitał go sensei Hosokawa z odległego końca sali. – Proszę, podejdź do mnie,
byśmy mogli zacząć.
Chłopiec ostrożnie zrobił krok naprzód.
 Nic się nie stało.
Zerknął w bok na krzepkiego ucznia ze starszej klasy. Tamten nie zwracał na niego uwagi.
Jack zrobił kolejny krok, lecz oba rzędy pozostały nieruchome jak kamienie. Może naprawdę był
to tylko komitet powitalny i Rózgi zaczną się dopiero wtedy, gdy stanie naprzeciw senseia
Hosokawy. Ruszył w stronę nauczyciela, lecz w tej samej chwili usłyszał za sobą okrzyk KIAI!
A potem świst bokkena.
Odruchowo zrobił unik i drewniany miecz o włos minął jego ramię. Jack obrócił się i wyciągnął
własną broń, by się zasłonić przed ponownym atakiem. Natarł na niego starszy uczeń; teraz znowu
się zamierzył, celując w głowę.
Jack skontrował, blokując cios, i ciął przeciwnika w brzuch. Uderzenie odebrało chłopakowi dech.
Zgiął się wpół. Jack kopnął go mocno w bok i przeciwnik upadł na ziemię.
Ledwie zdążył się rozprawić z pierwszym napastnikiem, z szeregu wyskoczyła dziewczyna, która
pchnęła go w brzuch drewnianym tantō. Jack odskoczył w bok, sparował atak ręką i wytrącił jej nóż
z dłoni. Przesunął się ku odsłoniętej stronie jej ciała i ciął bokkenem po niskim łuku. Podskoczyła,
by uniknąć ciosu, lecz Jack w ostatniej chwili uniósł ostrze i trafił ją w kostkę. Dziewczyna straciła
równowagę i wylądowała niezgrabnie na ziemi.
Cichy szmer ostrzegł go o ataku zza pleców. Rzuciło się na niego dwóch uczniów. Natarli
równocześnie. Jeden celował w głowę Jacka, a drugi w brzuch.
Nie mając czasu na zastanowienie, chłopak odruchowo zanurkował pod bokkenami i przetoczył
się między atakującymi. Kopnął w kolano chłopaka po lewej, aż tamten się zatoczył. Potem kopnął
w tył. Drugi przeciwnik, trafiony w nerki, runął na ziemię jak kamień.
Coraz więcej napastników wybiegało z szeregu i Jack musiał mieczem torować sobie drogę,
odpierając atak za atakiem. Wszystkie dodatkowe treningi teraz przyniosły owoce. Każdy ruch
miecza płynnie przechodził w następny, bokken śmigał w powietrzu, Jack z niesamowitą precyzją
wyprowadzał kolejne cięcia.
Z każdą nową falą ataków chłopiec stawał się jednak odrobinę wolniejszy, trochę słabszy.
Ogarnęło go przerażenie, kiedy sobie uświadomił, że Rózgi zaplanowano tak, by nie dało się ich
ukończyć bez szwanku. Nie chodziło o sprawdzenie zręczności w posługiwaniu się mieczem. Chodziło
o odwagę i ducha przetrwania za wszelką cenę.
Pokonał już trzy czwarte drogi i zrównał się z Kazukim, noszącym paskudne rozcięcie na lewym
policzku. Rywal obserwował postępy Jacka spod spuszczonych powiek, jedno oko miał zapuchnięte.
Równie daleko zaszedł tylko Yamato, lecz najwyraźniej nikt nie dotarł do senseia Hosokawy.
Mając cel w zasięgu wzroku, Jack rzucił się naprzód, lecz drogę zagrodziła mu dziewczyna
wywijająca bō. Kij wirował w jej dłoniach niczym tańczący derwisz. Po zwinności ruchów Jack
osądził, że przeciwniczka jest szybka jak kobra. Zasięg broni dawał jej dodatkowo wyraźną
przewagę. Chłopak nie mógł się zbliżyć. Robił uniki, lecz nie zdołał trafić przeciwniczki.
Dziewczyna dźgnęła z szybkością błyskawicy, trafiając go prosto w żołądek. Jack poczuł, jak
wywracają mu się wnętrzności. Poderwała kij w górę, uderzając z dołu w podbródek. Chłopak
zobaczył wszystkie gwiazdy i mało nie zemdlał. Instynktownie zdołał jednak unieść bokken i jakimś
sposobem odbił cios w szyję.
Zatoczył się w tył, parując kolejne ataki, aż trafiła go w dłoń trzymającą miecz i bokken potoczył
się po podłodze dojo.
Bezbronny, mógł jedynie uskakiwać, kiedy atakowała. Chciał się prześlizgnąć, lecz wtedy kolejny
uczeń stojący w szeregu złapał go od tyłu.
Dziewczyna z bō wyszczerzyła zęby i wychyliła się, by zadać ostatni cios.
W ostatniej chwili Jack nadepnął na nogę trzymającego go napastnika i wywinął się tak, że
przeznaczony dla niego cios kija trafił tamtego w brzuch. Chłopak krzyknął zaskoczony i wypuścił
Jacka z uścisku.
Jack jednym płynnym ruchem chwycił bokken napastnika i ze wszystkich sił uderzył dziewczynę
po ręce. Bō upadł na ziemię.
Jack odepchnął napastniczkę ramieniem i rzucił się ku końcowi szeregu.
Udało mu się!
Stawił czoło Rózgom.
Zdołał ukończyć próbę.
Posiniaczony i poobijany, dumnie stanął przed senseiem Hosokawą, który odpowiedział na jego
spojrzenie zadowolonym skinieniem. Jack mógł tylko liczyć na to, że to wystarczy, by został
wybrany do Kręgu Trzech. Skłonił się nauczycielowi na znak szacunku.
Co dziwne, nie usłyszał wiwatów zebranych. Z pewnością niechęć do gaijinów nie zakorzeniła się
tak głęboko, by pozostali uczniowie zlekceważyli jego wyczyn? Wtem kątem oka spostrzegł, że
sensei przenosi ciężar ciała. Coś świsnęło w powietrzu.
Następne, co usłyszał, to słowa:
– Ile razy powtarzałem...
 27
Werdykt

– ...żebyś nie opuszczał gardy!

Te słowa były dla Jacka równie bolesne jak cios bokkena, który trafił go w kark. Nieprzytomny
chłopak osunął się na ziemię.
Ta próba nie kończyła się, gdy uczeń stawał twarzą w twarz z senseiem Hosokawą.
Sensei Hosokawa był ostatnią próbą.

Trzymając się za zesztywniałą szyję, Jack stał wśród kandydatów do Kręgu Trzech zebranych
w trzech rzędach pośrodku Butokuden. Wyglądali, jakby wrócili z wojny; nikt nie uniknął obrażeń.
Reszta uczniów siedziała w pozycji seiza pod ścianami sali, zaś Masamoto i senseiowie Hosokawa,
Yosa, Kyuzo oraz Yamada zgromadzili się w kręgu w ceremonialnej alkowie i cicho dyskutowali.
Sensei Kano klęczał z boku, biały kij bō oparł o pobliską kolumnę. Jako nauczyciel bawiący
z wizytą w Niten Ichi Ryū nie brał udziału w obradach, Jack widział jednak, że mężczyzna
przysłuchuje się im uważnie.
Wyglądało na to, że proces wyboru przebiega gładko, naraz jednak rozgorzała gorąca dyskusja
i samuraje podnieśli głosy.
– Sprzeciwiam się! – zawołał sensei Kyuzo, waląc twardą jak kamień pięścią w drewnianą
podłogę. – Nie ukończył próby.
Oczy i uszy wszystkich skupiły się na nauczycielach i mimo starań Masamoto urywki sporu dały
się wyraźnie słyszeć.
– ...twoja opinia jest nieco stronnicza – Masamoto oskarżył senseia Kyuzo, gdy rozdrażnienie
wzięło górę nad dyskrecją.
– Możesz uczciwie zapewnić, że ty jesteś bezstronny? – przerwała mu sensei Yosa.
– To nie ma nic do rzeczy. Chłopak nie przeszedł próby. Nie możecie naginać zasad dla jednej
osoby!
Masamoto uniósł dłoń, prosząc o spokój.
– Dosyć. Skoro mój głos budzi kontrowersje, wycofuję go...
Sprzeczka trwała jednak nadal, lecz w postaci szeptanych, stłumionych ripost, tak że uczniowie
nie mogli jej dłużej słyszeć. Jack stracił wszelką nadzieję. Sensei Kyuzo obiecał, że zrobi wszystko,
co w jego mocy, by przeszkodzić chłopcu w dostaniu się do Kręgu.
– A jakie jest twoje zdanie, senseiu Kano? – zwrócił się po chwili Masamoto do mistrza bō. –
Utknęliśmy w martwym punkcie i potrzebujemy twojego głosu.
Rosły samuraj nachylił się i wyraził swoją opinię. Wkrótce potem spór został najwyraźniej
rozstrzygnięty, bo nauczyciele podjęli przyjaźniejszą rozmowę, choć sensei Kyuzo wciąż miał minę
kwaśną jak ocet.

Pojedyncze klaśnięcie niczym wystrzał armatni odbiło się echem po Butokuden i Masamoto
oznajmił:
– Nadszedł czas!
Wszyscy uczniowie zastygli w napięciu, kiedy sędziowie z nieprzeniknionymi twarzami zajęli
miejsce naprzeciw. Kamon szkoły, rzeźbiony i złocony feniks, wznosił się dumnie ponad ich głowami.
– Młodzi samuraje! Składamy pokłon wszystkim, którzy wzięli udział w próbach.
Masamoto objął przelotnym spojrzeniem trzy rzędy uczniów; siła jego wzroku sprawiła, że mieli
wrażenie, jakby przyjrzał się każdemu z osobna.
– Rozważyliśmy starannie wasze dzisiejsze wyniki. Piątka uczniów wybranych do Kręgu Trzech
to ci, którzy ukończyli przynajmniej jedną próbę, we wszystkich zaś postępowali jak przystało na
samurajów, okazując ducha prawdziwego bushido – wyjaśnił. – Kiedy wywołam wasze imiona,
występujcie naprzód, by usłyszeć ocenę.
 Jack porzucił wszelką nadzieję i dał się pochłonąć gorzkiemu rozczarowaniu. Uświadomił sobie,
że ponieważ nie ukończył próby, przez wiele najbliższych lat Krąg Trzech pozostanie dla niego
odległym marzeniem, zaś technika Dwojga Niebios – tajemnicą.
– Emi-chan – ogłosił Masamoto.
Dziewczyna, utykając, wyszła z szeregu i stanęła naprzeciw samurajów; Rózgi najwyraźniej
odcisnęły na niej swoje piętno.
– Dobrze sobie poradziłaś. Jesteś doskonałą kyudoką i choć przelękłaś się Rózeg, wielkie
wrażenie zrobiło na nas, że odzyskałaś opanowanie w obliczu zagrożenia. To wymagało odwagi.
Jednakże twój ogólny wynik nie był dość dobry, by ci zapewnić miejsce w Kręgu. Jestem pewien, że
twój ojciec zgodziłby się z nami w tej kwestii. Trzy głosy przeciw wobec dwóch za.
Emi-chan skłoniła się sędziom. Kiedy Jack patrzył na dziewczynę, która kulejąc, wracała pod
ścianę sali, zaświtało mu w głowie, jak wielkim wyzwaniem jest Krąg Trzech, skoro odrzucono
nawet córkę jednego z fundatorów szkoły.
Poczucie rozczarowania ogarnęło wszystkich obecnych, kiedy kolejnych sześciu kandydatów
także nie zostało zaakceptowanych. Jack poczuł się nieco lepiej, widząc, jak wysoko ustawiono
poprzeczkę.
– Tadashi-kun – powiedział Masamoto.
Krzepki chłopak o szerokich ramionach i ciemnych, wygiętych brwiach wystąpił przed szereg.
Jack rozpoznał w nim ucznia, który jako pierwszy wpisał się na listę chętnych do prób.
Masamoto kiwnął głową.
– Niezwykły duch podczas wszystkich zadań, szczególnie w czasie tamashiwari. Szkoda, że
zostałeś pokonany pod koniec Rózeg, lecz to nie ma znaczenia. Cztery za do jednego przeciw.
Wszedłeś do Kręgu.
Uczniowie wydali donośny okrzyk. Przynajmniej jeden z kandydatów okazał się dostatecznie
dobry. Tadashi z szerokim uśmiechem na twarzy skłonił się na znak szacunku, po czym zajął miejsce
pośrodku dojo. Radość nie trwała jednak długo, bo kolejnych siedmiu chętnych zostało szybko
odrzuconych jeden po drugim.
Następnie Masamoto wezwał Akiko.
Podeszła do sędziów i Jack skrzyżował palce za plecami, cicho życząc jej powodzenia.
– Cóż mogę powiedzieć? Jako jedyna zgasiłaś świecę pierwszą strzałą – pochwalił samuraj. Jack
widział, jak sensei Yosa uśmiechnęła się promiennie do swojej protegowanej. – Lecz podczas Rózeg
udało ci się dotrzeć jedynie do połowy. Wydawałaś się nieco roztargniona w czasie walki. Doprawdy
spodziewaliśmy się po tobie czegoś więcej.
Dziewczyna zagryzła wargę, a Jack poczuł, jak zasycha mu w ustach. Czyżby to jego obcesowa
uwaga o wizycie na zamku z Emi zdekoncentrowała Akiko?
 – W pozostałych próbach wykazałaś jednak tak wspaniałego ducha bushido i wewnętrzną moc –
ciągnął Masamoto – że byłoby niesprawiedliwością odmówić ci szansy. Trzy głosy do dwóch. Proszę,
dołącz do Tadashiego.
Butokuden znowu wypełniły wiwaty. Akiko tkwiła w miejscu, zaskoczona decyzją, i dopiero po
paru chwilach odzyskała opanowanie, skłoniła się i usiadła obok kolegi.
Kolejnych dziesięciu kandydatów – w tym Goro, ku satysfakcji Jacka – dołączyło do licznej grupy
odrzuconych, zbierającej się na obrzeżach sali. Przeszła tylko jedna osoba: Harumi, drobna
dziewczyna o twarzy lalki, która odniosła zaskakujący sukces w próbie drewna. Pozostały już tylko
dwa miejsca.
Wezwano Kazukiego.
Jack patrzył, jak rywal wychodzi na środek, z raną na policzku i napuchniętym okiem.
– Nadzwyczajny występ pod każdym względem. Wszyscy za. Wchodzisz do Kręgu.
Kazuki był pierwszym kandydatem uhonorowanym jednogłośną decyzją. Zatryumfował w oczach
wszystkich senseiów i sądząc z wiwatów, jakie zabrzmiały w sali, wszyscy widzieli w nim faworyta
podczas zmagań. Mimo panującej między nimi wrogości Jack był zmuszony przyznać, że Kazuki
sprawił się doskonale i zasługuje na swoją pozycję.
Zostało tylko jedno miejsce i trzech kandydatów: Yamato, Hiroto i Jack. Chłopiec, pewny swej
porażki, modlił się w milczeniu, by Yamato zatryumfował nad Hiroto.
– Yamato-kun! – zawołał Masamoto.
Yamato wystąpił naprzód, trzymając się za bok i oddychając przez zęby krótkimi, bolesnymi
sapnięciami. Zerknął lękliwie na ojca.
– Stwierdzam z dumą, że podczas Rózeg walczyłeś jak prawdziwy Masamoto, więc decyzja nie
przyszła mi łatwo. Ponieważ jednak w żadnej z prób nie odniosłeś jednoznacznego zwycięstwa,
komisja zagłosowała trzy przeciw do dwóch za. Przykro mi, ale nie wybrano cię do piątki.
Oczy Yamato rozszerzyły się z rozpaczy. Wyglądał, jakby chciał się zapaść pod podłogę dojo.
Jack nie wierzył własnym uszom. To o Yamato senseiowie musieli się spierać, nie o Jacka. Dlatego
Masamoto oddał swój głos senseiowi Kano. Decyzja musiała być dla samuraja wielkim zawodem.
Yamato zwiesił głowę i przeszedł na skraj sali; rozczarowanie sobą było widoczne w każdym jego
znużonym kroku.
Masamoto wymienił imię Jacka.
Chłopak przygotował się na nieuniknione.
– Jack-kun, decyzja w twojej sprawie wywołała wiele kontrowersji. Byłem zdania, że okazałeś
podczas prób ducha prawdziwego bushido i dlatego zasłużyłeś, by wejść do Kręgu Trzech. Muszę
jednak okazać bezstronność, szczególnie że jesteś moim przybranym synem, a w istocie nie
zaliczyłeś żadnej z prób.
 Jack wiedział teraz z całą pewnością, że Hiroto go pokonał. Marzył jedynie, by formalności
dobiegły końca i mógł dołączyć do Yamato w kącie sali, opiekun mówił jednak dalej:
– Nie ukończyłeś Rózeg. Nikt jednak w historii szkoły nie dotarł do końca szeregu, co tobie się
udało. Sensei Hosokawa był pod ogromnym wrażeniem twoich umiejętności. Zaliczył próbę, mimo
błędu, który popełniłeś na samym końcu. Były jednak głosy sprzeciwu. Dlatego zgodziliśmy się
przekazać ostateczną decyzję senseiowi Kano.
Więc jednak to nie o Yamato senseiowie się spierali. Od samego początku chodziło o niego. Jack
poczuł skierowane na siebie wielkie szare oczy mistrza bō i choć miał świadomość, że mężczyzna nie
widzi, zdawał sobie sprawę z tego, że sensei obserwuje go wszystkimi pozostałymi zmysłami.
– Nie muszę ci przypominać, że Krąg Trzech jest nie tylko trudny, lecz także niebezpieczny.
Może się nawet okazać śmiertelnie groźny. Dlatego nie podejmujemy decyzji lekko. Biorąc
wszystko pod uwagę, sensei Kano uważa, że zasługujesz na przyjęcie do Kręgu, lecz jedynie pod
warunkiem, iż przejdziesz pod jego kierunkiem dodatkowy trening.
Przez chwilę Jack nie był pewien, czy dobrze usłyszał. Czy to znaczy, że został przyjęty do
Kręgu?
Potem uczniowie zaczęli klaskać, choć nie z takim entuzjazmem, jak w wypadku Kazukiego
i pozostałych wybranych. Jack jednak o to nie dbał. Znalazł się w Kręgu, a Hiroto nie! „Kara za
kopnięcie w żebra” – pomyślał, kiedy nieprzyjaciel wymykał się do kąta, mierząc go wściekłym
wzrokiem.
– Chcę ponownie przypomnieć wszystkim kandydatom, którzy się nie zakwalifikowali, że już
przez fakt udziału w próbach dowiedli, iż mają odwagę samurajskich wojowników – powtórzył
Masamoto i na potwierdzenie skłonił głowę przed grupą zebraną na obrzeżach sali w dowód
szczerego szacunku.
Potem zwrócił się do pięciorga szczęśliwców na środku: Tadashiego, Akiko, Harumi, Kazukiego
i Jacka.
– Dla pięciorga, których czeka dalsza podróż, mam tę oto radę. W walce pomiędzy silnym ciałem
a silną techniką zwycięży technika. W walce pomiędzy silną techniką a silnym umysłem wygra
umysł, bo zdoła odnaleźć słaby punkt przeciwnika. Choć wielu z was zbliża się do pojęcia tej prawdy,
tylko jeden uczeń posiadł wiedzę konieczną, by to osiągnąć.*
Kazuki pozwolił sobie na pełen samozadowolenia uśmiech, pewien, że nadchodząca pochwała
będzie skierowana do niego. Uśmiech jednak zmienił się w grymas niedowierzania, gdy Masamoto
dokończył:
– Yori, wystąp naprzód. Dołączysz do Kręgu.
Wszyscy westchnęli z niedowierzaniem i rozejrzeli się za wyróżnionym. Stojący najbliżej
wypchnęli ociągającego się Yoriego i chłopiec niechętnie wyszedł na środek, przerażony i bezradny
jak nowo narodzone jagnię.
 28
Włamanie

– Wciąż nie mogę uwierzyć, że cię uderzył, kiedy mu się kłaniałeś, Jack – powiedział Saburo
następnego dnia, gdy odpoczywali między zajęciami w Południowym Ogrodzie Zen.
Zebrali się na drewnianej werandzie wychodzącej na kamienny wodospad i leżące kamienie.
Ogród okrywała tak gruba warstwa śniegu, że przypominał miniaturowy krajobraz ośnieżonych
górskich szczytów wyłaniających się spośród białych obłoków.
Jack uśmiechnął się boleśnie i pomasował kark w miejscu, w którym trafił go bokken.
– Pojedynek z senseiem Hosokawą był ostatnim etapem Rózeg – przypomniała Akiko, grająca
z Kiku w ohajiki, grę polegającą na rzucaniu płaskim jak moneta kamykiem, tak by trafić nim
w inny i wyeliminować go z gry. – Ukłoniłbyś się w połowie walki?
– Nie, ale musisz przyznać, że to było z jego strony dość podstępne.
– Hm, nadal nie rozumiem, czemu Jack został przyjęty, a ja nie – mruknął Yamato, ponuro
rozgarniając śnieg bokkenem. – Jeśli chcecie znać moje zdanie, to protekcja, dlatego że jest gai...
– Yamato! – zawołała Akiko, patrząc z oburzeniem na kuzyna. – Jack dotarł dalej niż
którykolwiek uczeń w historii Rózeg. Zasługuje na miejsce w Kręgu.
– Przepraszam – mruknął chłopak. – Wciąż jeszcze jestem trochę obolały po tym wszystkim.
Odsunął bluzę gi, by obejrzeć fioletowe sińce pokrywające prawy bok. Jack uświadomił sobie, że
przyjaciel musiał otrzymać niezwykle silny cios podczas Rózeg. Rozumiał też, że Yamato bardzo się
wstydzi porażki. Zignorował obrazę, licząc na to, że te zdarzenia nie zniszczą ich przyjaźni.
– Założę się, że to boli – powiedział Saburo i by potwierdzić przypuszczenie, dźgnął Yamato
palcem.
– Auu! – krzyknął tamten, odpychając rękę kolegi.
– Mazgaj – dociął mu Saburo.
– Zobaczymy, jak spodoba ci się to!
Zaczął okładać przyjaciela pięściami. Pozostali wybuchnęli śmiechem, kiedy Saburo wykonał
efektowne salto i z werandy przeniósł się na śnieg.
– Zapominasz, że znosiłem cały ten ból i odbyłem wszystkie treningi na darmo! – krzyknął
Yamato, zeskoczył także, chwycił garść śniegu i rzucił przyjacielowi w twarz.
– Zostaw go, Yamato – skarciła Akiko, zaniepokojona, że kuzyn zaczyna wyładowywać na
otoczeniu swój gniew.
– Łatwo ci mówić. Ty i Jack jesteście w Kręgu. Ja nie!
– Nie zapominaj... o Yorim! – prychnął Saburo, nieustannie atakowany kanonadą ciosów
i śniegowych kul.
– A właśnie. Gdzie on jest? – spytała szybko Kiku, próbując odwrócić uwagę Yamato od coraz
zajadlejszej walki.
Chłopak znieruchomiał.
– Niewdzięczny mały geniusz siedzi tam. – Wskazał powykręcaną sosnę na końcu ogrodu o pniu
wspartym na drewnianym szczudle.
Yori przycupnął pod ośnieżoną gałęzią. Z obojętnym wyrazem twarzy pociągał papierowego
żurawia za ogon i patrzył, jak ptak rusza skrzydłami. Choć przyjaciele starali się podnieść go na
duchu, od zaskakującego werdyktu w Butokuden poprzedniego dnia nie odezwał się słowem.
– Naucz się przegrywać z klasą – rzuciła Akiko. – Yori nie brał udziału w próbach i wcale nie
chciał zostać wybrany do Kręgu.
– Więc czemu tak się stało? Sensei powiedział, że tylko pięcioro uczniów będzie dopuszczonych
do Kręgu. Mnóstwo innych dałoby sobie uciąć rękę za dodatkowe miejsce. Na przykład ja. –
Yamato puścił Saburo i zaczął nerwowo otrzepywać kimono ze śniegu.
– Przeszedł próbę, Yamato. Przykro mi, ale ty tego nie dokonałeś.
 – Wiem – przyznał chłopak i znów usiadł zgarbiony na werandzie. – Tyle że Yori nie uczestniczył
przecież w próbach sprawności. Skąd senseiowie wiedzą, czy jest gotowy?
– A czy my wszyscy jesteśmy? – spytał Jack.
– Cóż, ty nie. Niewiele brakowało, a by cię nie dopuścili – wytknął mu szybko przyjaciel.
– Racja. Dlatego muszę brać dodatkowe lekcje u senseia Kano – tłumaczył się Jack.
– Będziesz ich potrzebował.
– Owszem. I będę potrzebował twojej pomocy, jeśli się zgodzisz.
– O co ci chodzi? – spytał ostrym tonem Yamato, patrząc mu w oczy.
– Sensei Kano poradził, żebym znalazł partnera do treningów. Miałem nadzieję, że ty nim
zostaniesz.
Yamato zastanawiał się chwilę nad odpowiedzią i Jack podejrzewał, że odmówi ze względu na
urażoną dumę.
– Zgódź się. Będzie jak za dawnych czasów w Tobie – nalegał.
Japończyk zrozumiał, co stoi za propozycją Jacka, i zdobył się na uśmiech.
– Dzięki, Jack. Jasne, że się zgadzam. Wiesz, że nie przepuściłbym okazji, żeby ci przylać!

Później tego wieczoru Jack usłyszał, że Yori szlocha w swoim pokoju. Uznał, że przyjaciel
potrzebuje towarzystwa, i zastukał do jego drzwi.
– Proszę. – Yori pociągnął nosem.
Jack odsunął shoji. Ledwie zdołał wejść do środka – ciasną izdebkę Yoriego zaściełały żurawie.
Chłopiec wciąż gorączkowo składał nowe.
Jack odgarnął papierowe ptaki i usiadł. Przyjaciel nie zwracał na niego uwagi, więc postanowił
mu pomóc. Kiedy jednak skończył piąty model, nie potrafił dłużej pohamować ciekawości i zagadnął
Yoriego:
– Po co ci tyle żurawi? Przecież rozwiązałeś koan.
– Senbazuru orikata[3] – usłyszał posępną odpowiedź.
– Co to takiego? – spytał, marszcząc czoło ze zdziwienia.
– Według legendy – wyjaśnił Yori, zirytowany, że Jack mu przeszkadza – każdemu, kto złoży
tysiąc żurawi, spełni się życzenie.
– Naprawdę? A jakie jest twoje?
– Nie domyślasz się...?
Jack podejrzewał, że zna życzenie Yoriego, lecz nie wypytywał już dłużej. Jego przyjaciel
najwyraźniej nie był w nastroju do pogawędki. Ponieważ rozmowa się urwała, wstał, by
rozprostować nogi, i podszedł do niewielkiego okna. Wyjrzał na dziedziniec i zapatrzył się na płatki
śniegu mknące przez nocne niebo. Wiedział, czego on by sobie zażyczył, gdyby starczyło mu
cierpliwości na wykonanie tysiąca żurawi. Tego samego, o co prosił Darumę.
Jego myśli pobiegły ku Jess. Co w tej chwili robi jego mała siostrzyczka? Miał nadzieję, że już
wstała i siada do śniadania z panią Winters. Nie chciał rozważać innych możliwości.
Aby nie zatruwać panującego w izdebce nastroju własnymi niewesołymi myślami, znowu zabrał
się do pracy. Sięgnął po kawałek papieru, by złożyć kolejnego ptaka.
Stos kartek szybko się wyczerpał; Yori cicho podziękował za pomoc. Choć nadal się nie
uśmiechał, wydawał się mniej przybity swoim położeniem i przestał płakać. Jack pożegnał go
i ruszył do siebie. Odsunął shoji izdebki i zamarł.
Jego sypialnia została wywrócona do góry nogami.
Futon leżał rozwinięty i wypatroszony; odświętne kimono, gi do treningów i bokken zostały
porozrzucane na podłodze; lalkę i bonsai strącono z parapetu, tak że drzewko leżało teraz na boku
z odsłoniętymi korzeniami i rozsypaną wokół ziemią.
W pierwszej chwili Jack pomyślał, że sprawcą jest Kazuki. Właśnie czegoś takiego należało się
spodziewać po nim lub członkach Bractwa Skorpiona. Chłopak rozejrzał się po pokoju, by sprawdzić,
czy nic nie zginęło. Z ulgą znalazł miecze od Masamoto pod kimonem i zauważył rysunek siostry,
zgnieciony, lecz nietknięty, pod doniczką od bonsai, obok rzuconego w kąt pudełka inro. Następnie
zajrzał pod futon i zrozumiał, co zginęło.
Jak burza ruszył pustym o tej porze korytarzem do pokoju Kazukiego i gwałtownie odsunął
shoji.
– Gdzie to jest? – rzucił oskarżycielsko.
– Co? – odparł z oburzeniem Japończyk, który właśnie polerował lśniący, czarno-złoty samurajski
miecz, który otrzymał od ojca w nagrodę za przyjęcie do Kręgu.
– Wiesz dobrze, o czym mówię. Oddawaj!
Kazuki spojrzał wściekle na intruza; lewe oko wciąż miał opuchnięte i sine po ostatniej próbie.
– Wynoś się z mojego pokoju! – rozkazał. – Co byłby ze mnie za samuraj, gdybym cię okradł?
Może gaijin tak by postąpił, ale Japończyk nigdy.
Dostrzegłszy rozpacz Jacka, uśmiechnął się złośliwie i dodał:
– Jeśli się dowiesz, kto to zrobił, przypomnij, żebym mu podziękował.
Jack zaklął. Arogancki Kazuki najwyraźniej nie miał nic wspólnego z włamaniem. Może winnym
był Hiroto, mszczący się za porażkę w próbach. Jack rozejrzał się po pustym korytarzu i zamarł.
Z jego izdebki wykradała się postać od stóp do głów odziana na biało. W ręce ściskała książkę
oprawioną w skórę.
– Stój! – krzyknął Jack.
Podobne do czarnych kamyków oczy wwiercały się w niego. Niesamowita postać cicho
przemknęła korytarzem, a potem wyślizgnęła się na zewnątrz Shishi-no-ma.
 Jack rzucił się w pogoń. Minął zaskoczonych uczniów, którzy wyjrzeli sprawdzić, co się dzieje,
i wybiegł w zimną noc.
Zauważył, że postać przecina dziedziniec, i popędził za nią.
– Oddawaj! – wołał za napastnikiem.
Postać dotarła do skraju dziedzińca i skoczyła na mur szkoły. Jack wspiął się za złodziejem
i chwycił go za skraj białej bluzy. Szarpnął ze wszystkich sił, lecz dostał kopniaka w pierś i padł
w śnieg. Oszołomiony, mógł jedynie patrzyć, jak włamywacz wspina się po murze z kocią
zręcznością.
Odziana na biało postać, nie oglądając się, zniknęła w śnieżnej nocy.

[3] Senbazuru orikata (jap.) – Tysiąc żurawi.

 29
Fortel

– Naprawdę myślisz, że to był Smocze Oko? – spytał Yamato, pomagając Jackowi sprzątnąć
pokój. – Minęło sporo czasu, odkąd pokazał się ostatnio.
Jack wygładził rysunek siostry i strzepnął z niego ziemię, która wysypała się z doniczki. Zwykle
trzymał obrazek w inro, więc intruz musiał gruntownie przetrząsnąć izdebkę.
– To na pewno on, choć tym razem posłał wspólnika. Chyba że zdołał sobie wyhodować drugie
oko! – odparł z drwiną, przypominając sobie parę ciemnych źrenic patrzących na niego przez szparę
w kapturze ninja.
– Ale kto słyszał o białym ninja? To z pewnością przebranie. Jesteś pewien, że to nie ktoś
z Bractwa Skorpiona chciał ci spłatać figla? No wiesz, ninja zawsze ubierają się na czarno.
– W nocy tak – przerwała Akiko, która nagle stanęła w wejściu w nocnym kimonie o barwie róży.
– Na śniegu byliby jednak równie widoczni jak w pełnym słońcu. Shinobi shozoku służy do
maskowania się i ukrywania, więc noszą czarne stroje nocą, białe zimą i zielone w lesie.
– Gdzie się podziewałaś do tej pory? – spytał Jack, rozzłoszczony, że przyjaciółki nie było, kiedy
potrzebował pomocy.
Zrobiło się bardzo późno i z wyjątkiem Yamato oraz Akiko uczniowie znudzili się i położyli do
łóżek. Nikt poza Jackiem nie widział białego ninja. Chłopcu to odpowiadało. Chciał uniknąć pytań.
Powiedział nawet Saburo, że to Hiroto przetrząsnął pokój. Wolał nie zdradzać istnienia ruttera
kolejnej osobie.
– Kąpałam się – odparła dziewczyna i wstrząśnięta rozejrzała się po splądrowanej izdebce. – Co
tu się stało? Czy coś zginęło?
– Smocze Oko wrócił – wyjaśnił Jack, podnosząc miecze. – I tak, coś zostało zabrane.
– Chyba nie rutter?! – wykrzyknęła.
Pokręcił głową.
– Nie. Japoński słownik ojca Luciusa. Ten, który dostałem od niego w Tobie i miałem przekazać
ojcu Bobadilli z Osaki. Wygląda na to, że nie uda mi się dotrzymać obietnicy.
– Po co ktoś miałby zabierać słownik? – spytał Yamato, marszcząc brwi ze zdziwienia.
– Nie sądzę, by szukał słownika – odparł Jack, podnosząc Darumę, po czym ustawił ją na
dawnym miejscu na parapecie obok bonsai. – Na pierwszy rzut oka słownik można pomylić
z rutterem. Zostawiłem go pod futonem na przynętę. Ktokolwiek go zabrał, nie zauważy różnicy,
póki nie zajrzy do środka. Widocznie zaskoczyłem ninja w trakcie poszukiwań.
– Co takiego? Był tu z tobą w pokoju? – spytał z niedowierzaniem Yamato. – Czemu go nie
zauważyłeś?
– Musiał mi wisieć nad głową – wyjaśnił Jack i zadrżał. – Widzisz te wilgotne plamy nad
drzwiami? To ślady po stopniałym śniegu. Ninja musiał się ukryć pomiędzy belką a sufitem.
– To możliwe – zgodziła się Akiko. – Ninja od dzieciństwa uczą się wspinaczki i akrobacji.
Podobno potrafią zawisnąć na gałęzi drzewa na jednym palcu.
– Skąd to wszystko wiesz? – spytał z podziwem Yamato.
– Więc gdzie jest teraz rutter, skoro Smocze Oko go nie zabrał? – ciągnęła dziewczyna, ignorując
pytanie kuzyna.
Jack się zawahał. Nie chciał odpowiadać. Kiedy odwiedził zamek Nijo z Emi, zdołał wymknąć się
na chwilę pod pretekstem odwiedzenia toalety. Miał akurat tyle czasu, by ukryć rutter za draperią
z białym żurawiem. Dziennik był bezpieczny w doskonałej kryjówce, lecz tylko tak długo, jak długo
nikt o niej nie wiedział.
– Jack, zaufaj nam – zachęcała go Akiko. – Poza tym pomożemy go chronić, jeśli będziemy
wiedzieć, gdzie jest. Smocze Oko na pewno szybko odkryje pomyłkę i wróci po rutter.
Chłopiec przyglądał im się jeszcze przez chwilę. Byli jego przyjaciółmi. Najbliższymi przyjaciółmi.
Musiał im wierzyć. Poza tym Akiko miała rację. Mogli mu pomóc. Nie powie im jednak wszystkiego
– jeszcze nie.
– Pamiętasz, jak wspomniałem, że wróciłem z Emi do zamku Nijo...?
– Owszem – odparła dość chłodno.
– Przepraszam, że ci wtedy nie powiedziałem, ale jestem pewien, że ty też nie mówisz mi
wszystkiego – dodał popędliwie, pozwalając, by oskarżenie zawisło przez moment w powietrzu. –
Tak czy inaczej, miałem powody, by się wybrać tylko z Emi. Ukryłem rutter na zamku.
– Na zamku? Czemu właśnie tam? – spytał Yamato.
– Daimyo Takatomi zadbał o to, by zamek był ninjaodporny. Czy jest lepsza kryjówka przed
kimś tak przebiegłym jak Smocze Oko?
– Nie wierzę, że to zrobiłeś – powiedziała ostro Akiko, spoglądając na niego ze złością, jakby się
dopuścił najgorszej zbrodni.
– O co ci chodzi? – zdziwił się Jack. – To najbezpieczniejsze miejsce. Czemu na mnie patrzysz,
jakbym kogoś zamordował?
– Bo naraziłeś na niebezpieczeństwo daimyo Takatomiego! – wyjaśniła, z niedowierzaniem
kręcąc głową nad bezmyślnością przyjaciela. – Teraz Smocze Oko włamie się do zamku, by zdobyć
rutter.
– Jakim sposobem? Nawet gdyby spróbował, zdradziłaby go Słowicza Podłoga. Straże
schwytałyby go, zanimby się zbliżył do daimyo – protestował chłopiec. – Poza tym co może grozić
Takatomiemu, skoro tylko my troje wiemy o kryjówce? Smoczemu Oku nigdy nie przyjdzie do
głowy szukać ruttera w zamku Nijo, a my z pewnością mu tego nie doradzimy.
 30
Lepkie dłonie

– Zdradzić wam tajemnicę? Nie jestem naprawdę niewidomy...

Jack domyślał się od początku. Mistrz bō udawał. To wyjaśniało, jakim sposobem zdołał
doprowadzić uczniów w góry, oszukać Kazukiego i z taką wprawą posługiwać się kijem. Po prostu
nabrał wszystkich, twierdząc, że jest ułomny.
– ...ja tylko nie widzę – dokończył sensei Kano swoim głębokim, dźwięcznym głosem.
– Nie rozumiem – odezwali się Jack i Yamato równocześnie; w lodowatym zimowym powietrzu
z ich ust buchały wielkie kłęby pary.
Wrócili do ogrodów przy świątyni Eikan-Do. Wspaniałe szkarłaty i oranże jesieni zniknęły, a ich
miejsce zajęły nagie szkielety drzew przyprószone zimowym śniegiem. Cała trójka siedziała na
kamiennej ławce obok smukłego drewnianego mostka. Staw pośrodku ogrodu i szeroki strumień
płynący w dole zamarzły, ale wyżej na zboczu wciąż szemrał wodospad.
 – Ludzie myślą, że widzenie oznacza postrzeganie świata za pomocą oczu. Lecz czy widzenie
naprawdę na tym polega? – spytał sensei Kano, końcem laski wskazując rozciągającą się przed nimi
panoramę.
Podniósł ze ścieżki kilka otoczaków i podał swoim uczniom.
– Kiedy oglądacie kamień, dotykacie go zarazem dłonią umysłu. Widzenie jest w równym
stopniu dotykaniem i patrzeniem, lecz ponieważ zmysł wzroku dominuje, umyka wam waga dotyku.
– Ale jak w ogóle można nauczyć się walczyć, jeśli się nie widzi? – spytał Yamato.
– Ułomność nie oznacza niezdolności – odparł sensei, rzucił kamyk w powietrze, po czym uderzył
w niego kijem. Kamyk wylądował na zamarzniętej powierzchni stawu i śmignął po lodzie. – Oznacza
jedynie konieczność przystosowania. Musiałem używać innych zmysłów. Nauczyłem się odnajdować
drogę w życiu dotykiem. Nabrałem wprawy w węszeniu niebezpieczeństwa i smakowaniu strachu
w powietrzu. I nauczyłem się słuchać otaczającego świata.
Wstał i zbliżył się do strumienia.
– Zamknijcie oczy, a pokażę, o co mi chodzi. – Mówiąc to, podkreślał każdy krok uderzeniem
laski o ziemię. – Podczas naszych zajęć zamierzam was ćwiczyć w technikach wrażliwości. Nauczycie
się używać wszystkich zmysłów prócz wzroku. Potraficie zgadnąć, gdzie stoję?
Jack i Yamato wyciągnęli ręce.
– Otwórzcie oczy. Czy wasze przewidywania były słuszne?
– Hai, sensei – odparli równocześnie, wskazując nauczyciela na mostku.
– Tak sądziłem. Jeśli mnie słyszycie, wiecie, gdzie się znajduję. Zamknijcie znowu oczy.
Wychwytując odgłosy wydawane przez przeciwnika, nie zapominajcie, że dźwięki tła także mogą
wam zdradzić jego pozycję. Ciało ludzkie rzuca dźwiękowy cień podobny do cienia w blasku słońca.
Jeśli nauczycie się wyławiać słuchem pustą przestrzeń pośród odgłosów tła, zdołacie określić
pozycję napastnika, nawet jeśli będzie się zachowywał cicho. Posłuchajcie więc dźwięków wokół
siebie i powiedzcie, gdzie się przesunąłem.
Jack próbował śledzić słuchem mistrza bō, lecz ponieważ sensei Kano przemieszczał się teraz
bezgłośnie, chłopak nie był w stanie ocenić jego ruchów. Skupił się więc na dźwiękach, które do
niego docierały.
Na oddechu Yamato.
Szmerze wodospadu.
Odległym gwarze miasta.
Śpiewie samotnego ptaka w wierzchołkach drzew.
Naraz... przysiągłby, że wodospad odrobinę ścichł.
– Mistrz stoi przed wodospadem – odgadł.
– Doskonale. Jesteś bardzo spostrzegawczy, Jack-kun – pochwalił Kano, kiedy chłopcy na powrót
otworzyli oczy. – Każdego dnia będziemy zaczynać od tego ćwiczenia, aż nauczycie się rozpoznawać
cień dźwiękowy w prawie każdym otoczeniu. A teraz przejdźmy do technik dotykowych chi sao.
– Chi sao? – zdziwił się Yamato. – Co to znaczy? To nie po japońsku.
– Nie, po chińsku. Chi sao oznacza „lepkie dłonie” – wyjaśnił Kano. – To technika, której
nauczyłem się od niewidomego chińskiego wojownika w Pekinie.
Jack szturchnął przyjaciela i szepnął:
– Uczył ślepy ślepego, co?
Obaj się roześmieli. Yamato najwyraźniej otrząsnął się z rozczarowania, że nie został wybrany do
Kręgu Trzech, przeprosił za swoje zachowanie poprzedniego dnia i przyjaźń chłopców znowu się
umocniła.
– Można tak powiedzieć, Jack-kun – odparł sensei Kano, po czym mocno stuknął uczniów kijem
po głowach za zuchwałość. – Lecz chi sao to wrota do zrozumienia sztuk walki: wrażliwości, refleksu,
zgrania w czasie, koordynacji i pozycji w przestrzeni. Dzięki tej technice nauczycie się hamować
naturalny odruch, by odpowiadać siłą na siłę, a zaczniecie poddawać się atakowi i zmieniać jego
kierunek. I co najważniejsze, nauczycie się widzieć za pomocą dłoni. Podejdź tutaj, Jack-kun, i stań
przede mną w pozycji do walki.
Kiedy chłopiec wykonał polecenie, Kano przykląkł na jedno kolano, by znaleźć się na jego
poziomie. Następnie oparł obie dłonie na ustawionych do bloku rękach Jacka, tak że jego pozycja
stanowiła lustrzane odbicie pozycji chłopca.
– Chcę, żebyś mnie zaatakował. Dowolnym kopnięciem lub uderzeniem. Stoisz tak blisko, że
chyba uda ci się trafić ślepego starca.
Jack nie był przekonany, lecz mimo to spróbował. Zdecydował się na prosty i szybki cios w twarz.
Natychmiast stracił równowagę; jego ręka została unieruchomiona, zaś pięść senseia Kano
znalazła się tuż przed jego twarzą; kostki dłoni nauczyciela miał niemal wparte w czubek nosa.
– Spróbuj jeszcze raz.
Tym razem Jack chciał zastosować kopnięcie po łuku w żebra, lecz nim zdążył je wykonać, sensei
Kano uderzył go w ramię. Chłopiec musiał zrobić krok w tył, by odzyskać równowagę. Nauczyciel
wymierzył w jego szyję cios dłonidzidy, ale zatrzymał dłoń w ostatniej chwili.
Zaskoczony Jack przełknął ślinę.
Przegrał, zanim zdążył w ogóle zadać cios. Tak jakby sensei Kano potrafił mu czytać w myślach.
– Jak sensei to zrobił? – spytał zdumiony.
– Słucham cię rękami. Wyczuwam palcami, gdzie koncentrujesz siłę, i kiedy zaczynasz
wykonywać ruch, blokuję go, przekierowując twoją własną energię, a potem nacieram w odpowiedzi
– wyjaśnił. – Też się nauczysz tej techniki. Z czasem będziesz w stanie zmodyfikować kierunek
ataku, nim twój przeciwnik dokończy pierwszy ruch.
 Sensei Kano podniósł się i gestem poprosił Yamato, by zajął jego miejsce.
– Na początek chcę, byście po prostu utrzymywali ze sobą kontakt. Poruszajcie przedramionami
po okręgu – tłumaczył, prowadząc ich ręce. – Bądźcie odprężeni. Próbujcie wyczuć ruchy
przeciwnika i znaleźć lukę w obronie. Główna zasada chi sao brzmi: powitaj, co nadchodzi;
odprowadź, co odchodzi, i atakuj przy każdej utracie kontaktu.
Początkowo Jackowi i Yamato szło opornie i musieli zaczynać kilka razy, zanim zdołali osiągnąć
względną płynność.
– Nie, nie pochylaj się, Jack-kun – pouczał sensei Kano. Opierał ręce na ramionach jego
i Yamato, by ocenić ich postępy. – Kluczem chi sao jest pozostać w równowadze i się odprężyć.
Wyobraźcie sobie, że jesteście pędami bambusa na wietrze. Bądźcie zakorzenieni, lecz elastyczni.
Z czasem zaczniecie rosnąć i nabierać sił.

Zimowe słońce wisiało nisko na niebie, gdy sensei Kano ogłosił koniec treningu. Kontynuowali
według tego samego planu każdego popołudnia, aż Jack czuł się tak zmęczony, jakby ręce miały mu
odpaść. Stopniowo jednak obaj odnaleźli rytm i ruchy po okręgu stały się szybsze i płynniejsze.
– Doskonale, chłopcy – pochwalił mistrz bō, kiedy wędrowali przez uginające się od śniegu
ogrody i zamarznięte strumienie w stronę Niten Ichi Ryū. – Za parę lekcji nauczę was
unieruchamiać ręce przeciwnika i dostrzegać luki w obronie, które umożliwią wam atak. Wkrótce
zaczniecie trenować chi sao z zawiązanymi oczami.
– Nigdy się tego nie nauczę! – prychnął Yamato. – Już teraz ledwie daję radę, a co dopiero,
kiedy będę miał opaskę na oczach!
Nauczyciel, nie wypadając z rytmu, odwrócił się nagle i ruszył prosto przez zamarznięty staw.
– Uwaga! – ostrzegł Jack.
Pod ciężarem Kano na brzegach pojawiły się promieniste pęknięcia, lecz, co niewiarygodne, lód
wytrzymał.
– Bylibyście zdumieni tym, ile możecie osiągnąć! – zawołał przez ramię do zaskoczonych uczniów
– gdybyście tylko mieli odwagę uwierzyć w siebie i zaufać swoim zmysłom.
 31
Yuki gassen

– Jak ci idą treningi? – zapytał Tadashi.

Siedział obok Jacka i pozostałych uczniów na kamiennych stopniach Butsuden. Tadashi jako
pierwszy został wybrany do Kręgu Trzech i po ceremonii uprzejmie przedstawił się pozostałym
kandydatom. Trenował w parze z Jackiem walkę mieczem i szybko się zaprzyjaźnili.
– Zdaje mi się, że dobrze – odparł chłopiec. – Chociaż sensei Kano jest wymagający. Mam
nadzieję, że zdążę się przygotować na czas.
Wiosna miała nadejść zaledwie za dwa miesiące, a z nią pora kwitnienia wiśni zwiastująca
rozpoczęcie Kręgu Trzech. W efekcie senseiowie zaczęli coraz więcej wymagać od uczniów. Jack
i pięciu pozostałych wybrańców przygotowywali się do Kręgu już od ponad miesiąca i podobnie jak
Jackowi wszystkim przydzielono prywatnych nauczycieli. Mistrzem Yoriego został sensei Yamada.
Akiko i Harumi trafiły pod skrzydła sensei Yosy, zaś Kazuki trenował intensywnie pod kierunkiem
senseia Kyuzo. Jack, oprócz lekcji z senseiem Kano, wraz z Tadashim uczył się pod czujnym okiem
senseia Hosokawy.
– A ty, mały wojowniku? – zapytał Yoriego Tadashi.
Chłopiec milczał i dalej wpatrywał się w gruby kobierzec śniegu pokrywający szkolny dziedziniec.
Tadashi szturchnął Jacka i spytał bezgłośnie, czy z Yorim wszystko w porządku. Jack kiwnął
i wskazał palcem na swoją głowę, by wyjaśnić, że jego przyjaciel zamyślił się głęboko.
– Sensei Yamada powiedział, żebym nie zjadał słonia na obiad – odezwał się w końcu Yori.
Wszyscy wytrzeszczyli na niego oczy, zbici z tropu tym oświadczeniem. Jack zaczął się
zastanawiać, czego właściwie sensei Yamada uczy swego podopiecznego.
– Jak niby ma ci to pomóc w Kręgu Trzech? – zdziwił się Saburo. – To przecież niemożliwe zjeść
słonia.
– Oczywiście, że nie – przytaknęła Kiku, kręcąc głową z irytacją. – Czy ty nie pojmujesz nic
z tego, czego nas uczy sensei Yamada?
– Rozumiałbym, gdyby nie mówił zagadkami...
– Sensei poradził Yoriemu, żeby nie martwił się Kręgiem Trzech, a skupiał na każdym zadaniu
po kolei – wyjaśniła Kiku. Widząc osłupienie Saburo, ciągnęła: – Innymi słowy, jeśli podzielisz
wielką potrawę na małe kęsy, zdołasz ją zjeść i nie udławisz się jak świnia!
– Rozumiem! – zawołał Saburo. – Czemu nie powiedziałaś tak od razu?
– Doskonała rada – zgodził się Tadashi – ale czy ktoś wie, na czym właściwie polegają wyzwania
Kręgu Trzech?
Wszyscy pokręcili głowami. Poza tym, że nazwa Kręgu odnosiła się do trzech najwyższych
szczytów łańcucha górskiego Iga, przebieg prób wobec umysłu, ciała i ducha pozostawał tajemnicą.
– Wydaje mi się dziwne, że przygotowujecie się do czegoś, o czym nie macie pojęcia –
skomentował Yamato, skopując śnieg z niższego stopnia. Wyraźnie nadal się zadręczał, że nie
został wybrany do Kręgu Trzech, choć starał się tego nie okazywać.
– Sensei Yamada mówi, że w tym właśnie rzecz. Człowiek lęka się jedynie nieznanego – wyjaśnił
Yori i jego drobne dłonie zadrżały na samą myśl. – Przygotowujemy się na nieznane.
Nagle śnieżka uderzyła Jacka w policzek.
Chłopak krzyknął zaskoczony; twarz paliła go z zimna.
– Trafiony! – krzyknął znajomy głos.
Jack otarł śnieg z twarzy i spojrzał z niechęcią na Kazukiego, który pojawił się na dziedzińcu
w towarzystwie przyjaciół. Bawili się, rzucając śnieżnymi kulami.
Kazuki przysiadł, kiedy Moriko, dzika kotka z rywalizującej szkoły Yagyu Ryū, zamierzyła się na
niego. Pisnęła, gdy trafił ją dwukrotnie raz za razem. Jack nie był pewien, czy Japończyk celował
w niego specjalnie, czy po prostu spudłował, rzucając w Moriko. Gromadka bawiła się w najlepsze.
 Jack ze zdziwieniem dostrzegł zgarbione sylwetki kuzynów Kazukiego. Raiden i Toru, bliźniacy,
zaatakowali chłopca podczas przyjęcia hanami rok wcześniej. Wyglądało na to, że Kazuki nie tylko
wciąga do Bractwa Skorpiona uczniów konkurencyjnej szkoły, lecz także ma czelność zapraszać ich
na teren Niten Ichi Ryū w biały dzień.
– Kazuki, zgubiłeś inro – rzucił swobodnie Tadashi, sięgając za siebie, by zgarnąć warstwę śniegu
z wyższego stopnia i za plecami ulepić kulę.
Japończyk odruchowo rozejrzał się za drewnianą szkatułką. Poniewczasie zorientował się, że dał
się nabrać. Śnieżka Tadashiego trafiła go prosto w twarz. Krzyknął z zaskoczenia, kiedy połowa kuli
utkwiła mu w ustach.
Tadashi uśmiechnął się szelmowsko do Jacka i obaj wybuchnęli śmiechem. Przyłączyli się do nich
pozostali, nawet przyjaciele Kazukiego.
– Na nich! Do ataku! – prychnął chłopak, wypluwając śnieg.
Zachęceni do działania członkowie Bractwa Skorpiona zaczęli rzucać śnieżkami jak szaleni. Jack
i Tadashi próbowali uniknąć kanonady, lecz na próżno. Byli całkowicie odsłonięci i wiele pocisków
trafiło w cel.
Inni uczniowie Niten Ichi Ryū, widząc, że zaczyna się śniegowa bitwa, zgromadzili się na
dziedzińcu.
– Patrzcie, mamy widownię! – zawołał Kazuki i po twarzy przemknął mu szczery uśmiech. –
Zabawimy się w yuki gassen?
– Jasne! – zgodził się natychmiast Tadashi, zgarniając więcej śniegu.
Tłum zaszemrał z podnieceniem; liczba widzów rosła, w miarę jak rozchodziła się wieść
o pojedynku na śnieżki. Nawet robotnicy wznoszący Salę Jastrzębia odłożyli narzędzia, by
popatrzeć.
– Na czym polega yuki gassen? – spytał Jack, widząc, że kilka grupek uczniów zaczyna wznosić na
dziedzińcu wysokie do pasa ściany ze śniegu.
– Celem jest zdobycie bokkena przeciwnej drużyny – wyjaśnił Yamato, kiedy Tadashi zaczął
skopywać śnieg na wielki stos parę kroków od stopni Botsuden. – Każda drużyna ma
dziewięćdziesiąt kul. Można się kryć za osłonami, ale jeśli zostaniesz trafiony śnieżką, odpadasz
z gry.
Tadashi wyjął bokken i wbił go pionowo w śniegową górkę niczym pozbawione flagi drzewce.
Po drugiej stronie dziedzińca Kazuki zrobił to samo, po czym wybrał pięcioro przyjaciół do swojej
drużyny. Ukryli się pod uginającym się od śniegu okapem prawie ukończonego dachu Sali
Jastrzębia.
– Kto chce być w naszej drużynie? – zapytał Tadashi.
– Na mnie nie liczcie – zastrzegła natychmiast Kiku i szybko usunęła się na aut.
 – Cóż, w takim razie zostaje sześcioro – odparł chłopak, patrząc na Akiko, Yoriego, Saburo,
Jacka i Yamato. – Mamy drużynę.
Zaczęli przygotowywać arsenał kul śniegowych. Wkrótce wokół bokkena leżało sześć równych
stosów.
– Gotowi? – zawołał Tadashi do Kazukiego.
– Chwileczkę – odparł tamten, odwracając się. – Omawiamy taktykę.
– A jaka jest nasza taktyka? – spytał Yori bojaźliwie.
Tadashi obejrzał pole bitwy. Pośrodku prostokątnego dziedzińca wznosiła się wysoka do pasa
śniegowa ściana. Po obu stronach, nieco cofnięte, znajdowały się dwie krótsze osłony, prócz tego
parę niewielkich pagórków i wreszcie wysokie do pasa, półokrągłe mury otaczające bokkeny każdej
z drużyn.
Chłopak zmarszczył brwi.
– Kazuki jest sprytny, umieścił swój bokken tuż przy Sali Jastrzębia i terenu budowy, byśmy nie
mogli ich zajść od tyłu.
Drużyna spojrzała na własny bokken, niebezpiecznie odsłonięty na taki atak.
– W porządku, oto plan. Yori i Yamato, zostaniecie na tyłach, by bronić bokkena. – Yamato
chciał zaprotestować, lecz Tadashi tłumaczył dalej: – Potrzebujemy kogoś silnego za plecami, a ty,
Yamato, jesteś chyba najlepszym rzucającym wśród nas. Saburo i Akiko, zajmiecie środkową
pozycję, żeby osłaniać Jacka i mnie, kiedy ruszymy do ataku.
Wszyscy kiwnęli głowami na zgodę i zajęli pozycje wyjściowe.
Kazuki i jego drużyna wydali głośny okrzyk, po czym rozdzielili się i rozstawili na dziedzińcu.
Nobu i Raiden zostali z tyłu, a Goro i Moriko przesunęli się na środek, pozostawiając Kazukiemu
i Hiroto miejsce z przodu.
– Kto będzie sędziował?! – zawołał Tadashi.
– Ja – zadeklarowała Emi, wynurzając się z tłumu.
Przywołała skinieniem przywódców drużyn.
Kazuki i Tadashi stanęli naprzeciw siebie.
– Pamiętajcie, że to pokojowa rozgrywka, a moje decyzje są ostateczne – oznajmiła i spojrzała
im obu w oczy, by się upewnić, że rozumieją.
Jack natychmiast rozpoznał w niej naturalny autorytet rodu Takatomich.
– Jak brzmią nazwy waszych drużyn? – spytała.
– Skorpiony – ogłosił Kazuki z dumą, unosząc broń do góry.
Z autu rozległ się okrzyk wiernych kibiców.
– A twoja drużyna, Tadashi?
Chłopak obejrzał się przez ramię na Yamato.
 – Drużyna Feniksa – odparł i tłum zaczął wiwatować.
Jack zobaczył, jak Yamato z uśmiechem kiwa głową. Tadashi dokonał dobrego wyboru: feniks
był kamonem rodu Yamato.
– Zajmijcie pozycje – poleciła Emi i podnieceni widzowie znowu wznieśli radosne okrzyki. – Do
rozpoczęcia yuki gassen: pięć... cztery... trzy... dwa... jeden... start!
 32
Skorpiony kontra Feniks

W powietrzu śmignął rój kul i Jack zanurkował za najbliższy śnieżny murek.

– ODPADA!
Z tłumu rozległy się głośne owacje i przez moment chłopiec myślał, że został wyeliminowany.
Potem zobaczył, jak Saburo otrzepuje z piersi ślady po dwóch śnieżkach. Przyjaciel skłonił się bez
entuzjazmu i zgarbiony wycofał z pola gry.
– Jack! Z prawej! – ostrzegła Akiko.
Wykorzystując odejście Saburo, Hiroto podkradł się do przodu i Jack znalazł się dokładnie na
linii jego rzutu.
Uchylił się, kiedy śnieżka świsnęła mu obok głowy. Rzucił w odpowiedzi dwie kule, ale spudłował
i trafił w widzów. Z tłumu rozległy się gwizdy i buczenie. Chłopak cofnął się za śniegowy pagórek po
lewej, w biegu rzucając na oślep kule.
 – Napadną nas, jeśli nie zaatakujemy! – Tadashi starał się przekrzyczeć coraz głośniejsze
skandowanie zwolenników Drużyny Skorpiona.
Rzucił przy tym kilka śnieżek w skradającą się z prawej strony Moriko.
– ODPADA! – krzyknęła Emi.
Moriko udała, że nie słyszy, i dalej ciskała białymi kulami.
– ODPADASZ! Albo przegrywacie!
Dziewczyna kopnęła ze złością pobliski śnieżny murek i zasyczała na Emi. Kibice Feniksa
zabuczeli, widząc jej niehonorowe zachowanie.
– Kryj mnie! – krzyknął Jack i rzucił się pędem, by dołączyć do Tadashiego pod środkowym
murkiem. Akiko i Yori zasypali przeciwników gradem pocisków. Trzy z nich trafiły Raidena, który
niezgrabnie wychylił się zza osłony, by rzucić w Jacka.
– ODPADA! – ogłosiła Emi.
Drużyna Skorpiona odpowiedziała kanonadą śnieżek. Chwilę później z tyłu rozległ się pisk bólu.
– ODPADA!
– Używają lodowych kul! – krzyknął Yori. Wielki guz szybko wyrastał mu na czole, kiedy
chwiejnie schodził z pola walki.
Tadashi spojrzał na Jacka niepewnie.
– A ja sądziłem, że to pokojowy pojedynek.
Podniósł się i szybko obrzucił drużynę Kazukiego serią pocisków. Reszta Drużyny Feniksa
przyłączyła się, lecz mimo śmiałej ofensywy długi rzut Kazukiego wyeliminował Akiko. Na szczęście
lodowa kula trafiła ją w rękę, a nie w twarz.
Zostali tylko Jack, Tadashi i Yamato przeciw czwórce Skorpionów.
Tadashi spostrzegł, że Nobu próbuje zanieść lodowe pociski Kazukiemu. Zaatakował
błyskawicznie i zdołał dwa razy trafić Nobu w siedzenie.
– ODPADA!
– Szkoda, że my nie mamy lodu – skomentował Tadashi, uśmiechając się chytrze do Jacka.
– Albo chociaż śnieżek, skoro o tym mowa – odparł chłopak. – Skończył mi się zapas.
Choć liczba zawodników się wyrównała, głównym problemem Drużyny Feniksa był kurczący się
zapas pocisków. Tadashi zasygnalizował, że zostało mu tylko pięć, lecz mimo to oddał trzy Jackowi.
Naraz spostrzegł nienaruszony stos kul Saburo obok bokkena i pokazał gestem, że zamierza je
przejąć. Jack osłaniał więc Tadashiego, gdy ten biegł zygzakiem w stronę zapasu śnieżek,
bombardując Kazukiego. Blisko celu Tadashi rzucił się szczupakiem, lecz mimo to trafiły go dwie
lodowe kule Hiroto i Goro.
– ODPADA!
Tupnął ze złością, po czym zszedł z pola. Po drodze dyskretnie wskazał Jackowi, gdzie ukrywa się
jeden z członków Drużyny Skorpiona. Jack kiwnął głową na znak, że rozumie.
– Skorpiony! Skorpiony! Skorpiony! – skandowali kibice drużyny Kazukiego, prawie zakrzykując
niewielką grupę zwolenników rywali.
Bokkena Feniksów bronił już tylko Jack z Yamato.
Yamato dał znak, że zabrakło mu śnieżek. Jack wskazał stos Saburo. Japończyk wziął głęboki
oddech i popędził w tamtą stronę. Wślizgnął się za półkolistą osłonę i lodowy pocisk przemknął mu
tuż nad głową.
Kiedy jednak chciał przekazać Jackowi kilka śnieżek, wystawił się na atak Goro. Ten wychylił się
zza osłony. Jack, ostrzeżony przez Tadashiego, skorzystał z okazji i cisnął w Skorpiona śnieżką.
Trafił celnie, lecz zbyt późno: Goro zdążył rzucić kawałkiem lodu w Yamato.
– ODPADA! ODPADA! – zawyrokowała Emi, wykluczając z dalszej gry Goro i Yamato.
Zostało dwóch przeciw jednemu.
Jack wyjrzał zza muru, próbując określić pozycje Kazukiego i Hiroto. Wycofali się pod swój
bokken i siedzieli bezpiecznie ukryci za półokrągłą śnieżną ścianą, knując, w jaki sposób zdobyć
bokken Feniksów.
Jackowi została ostatnia śnieżka. Jakim cudem zdoła pokonać obu? Rzucił się biegiem
w kierunku zapasu Saburo, lecz pod kanonadą lodowych pocisków musiał szukać schronienia za
najbliższym pagórkiem. W tym momencie jego wzrok padł na potrzaskane resztki jednej z lodowych
kul. W środku był ukryty kamień. Skorpiony używały nie tylko lodu: teraz ich pociski były
podwójnie niebezpieczne.
Jack nie wiedział, co robić. Miał tylko jedną śniegową kulę. Mógł próbować się dostać do stosu
Saburo, lecz z pewnością zostałby trafiony i poważnie ranny. Mógł się poddać, lecz Kazuki i tak
obrzuciłby go niebezpiecznymi pociskami. Albo mógł...
Ostrożnie wyjrzał zza pagórka i spostrzegł idealny cel. Uchylił się przed przelatującą śnieżką,
chwycił parę garści śniegu i ugniatał go długo, powiększając ostatni pocisk, aż powstała duża
lodowa kula. Potem, wytężając wszystkie siły, cisnął ją wysoko nad głowami Kazukiego i Hiroto.
Zwolennicy Skorpionów zawyli głośno, widząc ten niecelny rzut.
Jack nie zwracał na nich uwagi. Obserwował, jak kula spada na dach Sali Jastrzębia. Uśmiechnął
się z satysfakcją, kiedy wolno zaczęła się staczać po stromych dachówkach.
– Żałosne! – zawołał radośnie Kazuki.
Nie widział jednak, jak kula nabiera szybkości, zbierając po drodze śnieg. Kiedy dotarła do
okapu, nagromadzony śnieg osunął się w dół lawiną. Kazuki i Hiroto podnieśli wzrok w samą porę,
by ją zobaczyć. Chwilę później tkwili w zaspie po szyję, po czym – gdy więcej śniegu zsypało się
z dachu – raptownie zniknęli z oczu, budząc wielkie rozbawienie widzów.
Jack wyszedł zza osłony, zbliżył się bez pośpiechu do bokkena Drużyny Skorpiona i uniósł go
wysoko nad głowę w zwycięskim salucie.
– Ogłaszam, że Drużyna Feniksa wygrała! – zawołała Emi, uśmiechając się do niego szeroko.
Pozostali podbiegli i unieśli Jacka w powietrze do wtóru wiwatów widowni.
– Fantastyczne! – krzyczał Yamato.
– Genialne! – wtórował mu Tadashi, klepiąc Jacka po plecach.
Radość ze zwycięstwa przerwały drwiny Drużyny Skorpiona.
– Gaijin oszukiwał!
– Grał niehonorowo!
– Zasady w żadnym miejscu nie nakazują, by śnieżkami rzucać tylko bezpośrednio w przeciwnika!
– oznajmił Tadashi, zagłuszając krzyki nieprzyjaciół. – Wygraliśmy bezdyskusyjnie.
Jack nie potrafił powstrzymać uśmiechu, patrząc na odkopywanych spod śniegu Kazukiego
i Hiroto. Pokonał Skorpiony.
Jego uśmiech zbladł jednak, kiedy wściekły i zawstydzony Kazuki krzyknął tak głośno, by
wszyscy słyszeli:
– Gaijinie, zapłacisz za to życiem!
 33
Mushin

– Zabiję cię! – ryknął samuraj.

Jack stracił głowę. Nagły atak zupełnie go zaskoczył.
Sensei Hosokawa oszalał, w jego ciemnych oczach nie było litości, płonęły żądzą mordu. Nacierał
na chłopca z ostrą jak brzytwa kataną i Jack uświadomił sobie, że za moment zostanie rozpłatany
jak świnia, a jego wnętrzności wypłyną na podłogę dojo.
Zaledwie parę chwil wcześniej trenował z Tadashim w Butokuden, przygotowując się do wyzwań
Kręgu, mających się rozpocząć zaledwie za miesiąc. Nagle błysnęła stal, a kiedy się obrócił, ujrzał
Hosokawę pędzącego z obnażonym mieczem.
Sensei uderzył z szybkością błyskawicy; katana świsnęła, raniąc pierś i brzuch chłopaka.
Przerażony Jack spuścił wzrok, obawiając się tego, co zobaczy. Nie ujrzał jednak swoich
wnętrzności na ziemi. Nie został nawet draśnięty. Uszczerbku doznał jedynie jego obi. Rozcięty pas
opadł na podłogę.
– Nie żyjesz – stwierdził sensei Hosokawa.
Chłopiec z wysiłkiem opanował szok; nie mógł wykrztusić słowa. Stopniowo sobie uświadamiał, że
atak stanowił brutalną lekcję.
– Zbyt długo się zastanawiałeś – ciągnął nauczyciel, chowając miecz do pochwy. – Opanował cię
strach i to sprawiło, że się zawahałeś. Jeśli się wahasz podczas bitwy, giniesz.
Popatrzył na uczniów, upewniając się, że zrozumieli ostrzeżenie.
– ...Myślałem, że sensei oszalał – wyjąkał Jack, nagle odzyskując zdolność mowy. Drżał
z zaskoczenia oraz wstydu, że dał się zwieść. Czuł się upokorzony. – Naprawdę sądziłem, że sensei
chce mnie zabić!
– Nie zamierzałem, lecz kiedyś ktoś zaatakuje cię naprawdę – odparł poważnie nauczyciel. –
Trzy błędy samuraja to strach, wątpliwości i zmieszanie. Popełniłeś wszystkie trzy.
– Więc nie jestem dość dobry? To chce mi sensei powiedzieć? – burknął, uświadamiając sobie
z irytacją, że nie poczynił żadnych postępów. – Czy kiedykolwiek będę? Zawsze coś jest nie tak
z moją techniką. Czemu nie staję się lepszy?
– Opanowanie drogi miecza to długa podróż – wyjaśnił życzliwie Hosokawa. – Pośpiech jedynie
przybliża twoją śmierć. Ichi-go, Ichi-e. Słyszałeś wcześniej tę maksymę?
Chłopiec skinął głową, przypominając sobie kaligrafię na zwoju w złotym pokoju herbacianym
daimyo Takatomiego.
– Jedna szansa w życiu. Tylko na tyle możesz liczyć podczas walki na miecze. – Sensei spojrzał
mu w oczy. – Chcę ci dać tę szansę.
Jack wbił wzrok w swoje stopy, zawstydzony wybuchem, choć nauczyciel jedynie próbował mu
pomóc.
– Podczas Rózeg chodziło wyłącznie o fudoshin – ciągnął sensei Hosokawa. – Próba miała
sprawdzić, czy potraficie panować nad własnym ciałem oraz umysłem w walce, której nie można
wygrać. Wtedy potrafiłeś okazać fudoshin, lecz teraz strach i zmieszanie wywołane moim atakiem
sprawiły, że się zawahałeś. Musisz nauczyć się patrzyć śmierci w oczy i reagować natychmiast. Bez
strachu. Bez niepewności. Bez wahania. Bez wątpliwości.
– Ale skąd miałem wiedzieć, że sensei mnie zaatakuje? Skoncentrowałem się na treningu
z Tadashim.
– Mushin – odparł Hosokawa.
– Mushin?
– Mushin oznacza stan „nie-umysłu”.
Sensei zaczął się przechadzać tam i z powrotem, jak zawsze podczas wykładu.
– Kiedy samuraj staje naprzeciw wroga, nie wolno mu myśleć o wrogu; nie wolno mu myśleć
o sobie; nie wolno mu myśleć o ciosach przeciwnika. Samuraj, który opanował mushin, nie jest
spętany myślą, jaki ruch powinien wykonać za chwilę. Działa intuicyjnie. Mushin to spontaniczne
rozumienie sytuacji.
– Ale skąd mam wiedzieć, jak się potoczy walka? Sensei chce powiedzieć, że samuraj powinien
umieć zajrzeć w przyszłość?
Hosokawa zachichotał rozbawiony tą sugestią.
– Nie, Jack-kun, chociaż tak się może wydawać. Musisz wyszkolić swój umysł, by stał się jak
woda: swobodnie płynął ku każdej możliwości. To idealny stan: wojownik w czasie walki nie
oczekuje niczego, lecz jest przygotowany na wszystko.
– Jak mam się nauczyć mushin?
– Najpierw musisz trenować cięcia wiele tysięcy razy, aż będziesz je wykonywać odruchowo, bez
udziału woli, bez wahania. Aż twój miecz stanie się „nie-mieczem”.
Chłopiec zerknął na Tadashiego, który stał w milczeniu, chłonąc każde słowo. Jack się
zastanawiał, czy kolega pojmuje, co to jest „nie-miecz”.
– Nie rozumiem – przyznał, licząc na to, że nie wyjdzie na głupca. – Jak moja katana może się
stać „nie-mieczem”? Jak może przestać istnieć?
– Twoim celem jest osiągnięcie jedności z bronią.
Hosokawa szybko wyciągnął z pochwy katanę i uniósł ją w powietrze.
– Gdy miecz istnieje jedynie w twoim sercu i umyśle – powiedział, końcem klingi dotykając piersi
Jacka w miejscu, w którym bije serce – staje się „nie-mieczem”. Kiedy bowiem zadajesz cios, nie
uderzasz ty, lecz miecz w dłoni twego umysłu.
Jack pojął tylko niewielką część wyjaśnień nauczyciela. Mistrz miecza przekazywał mu
umiejętności niezbędne do przeżycia, lecz chłopiec miał zarazem wrażenie, jakby sensei
zatrzymywał się w pół drogi. Skoro Jack zasługuje na to, by wstąpić do Kręgu Trzech, a pojęcie
„nie-miecza” jest takie ważne, czemu Hosokawa nie pozwoli mu trenować z prawdziwą bronią?
– Ale, z całym szacunkiem, jeśli sensei nie pozwala mi używać prawdziwej katany, jak mój miecz
może się stać „nie-mieczem”?
Rysy nauczyciela nagle stwardniały na kamień.
– Kiedy zaczniesz pojmować mushin, pozwolę ci trenować z prawdziwym mieczem.
Jack zobaczył nową iskierkę nadziei. Gotowy rozpocząć trening „nie-umysłu”, zapytał:
– Ile czasu zajmie mi opanowanie mushin?
– Pięć lat – odparł Hosokawa.
– Tak długo! Nie mogę czekać pięciu lat! – zmartwił się chłopiec. – A gdybym pracował bardzo
ciężko?
– Wtedy będziesz potrzebował dziesięciu lat.
Zaskoczony nielogiczną odpowiedzią, Jack spytał:
– No dobrze, a gdybym poświęcił mushin każdą chwilę?
– Wtedy potrzebowałbyś dwudziestu lat.
 34
Ganjitsu

Olbrzymi dzwon świątynny, wielki jak głaz, zabrzmiał sto ósmy raz, a jego głęboki, dźwięczny
głos poniósł się echem przez noc. Spirale kadzidlanego dymu wiły się w powietrzu, a świece
migotały w każdym kącie Sali Buddy niczym niebiańska konstelacja.
Jack stał w milczeniu z pozostałymi uczniami, czekając, aż wielki drewniany młot – serce dzwonu
– znieruchomieje.
– POWODZENIA W CAŁYM NADCHODZĄCYM ROKU! – ogłosił Masamoto.
Odziany w uroczystą szatę w płomiennoczerwone feniksy, stał przed olbrzymim brązowym
posągiem Buddy.
W Niten Ichi Ryū obchodzono Ganjitsu, święto wyznaczające początek nowego roku. Jack odkrył,
że Japończycy świętują nadejście nowego roku nie pierwszego stycznia, jak większość mieszkańców
Zachodu, lecz według chińskiego kalendarza: parę tygodni później, tuż przed nadejściem wiosny.
 Zaszczyt uderzenia w świątynny dzwon ostatni raz, z chwilą wybicia północy, przypadł senseiowi
Yamadzie, który klęczał teraz przed kaplicą Buddy, by uprosić o błogosławieństwo dla szkoły.
Wystrojeni w najlepsze szaty uczniowie stali w kolejce wijącej się wzdłuż ścian sali niczym
wysadzany klejnotami smok. Jack miał na sobie jedwabne kimono o barwie burgunda, które dostał
od Hiroko, matki Akiko, w dniu wyjazdu z Toby. Było ozdobione wizerunkiem feniksa, kamonem
rodu Masamoto wyszytym cienką złotą nicią i połyskującym przy każdym ruchu chłopca. Jego strój
wyglądał jednak blado w porównaniu z szatami Akiko. Dziewczyna miała wpiętą we włosy
purpurową orchideę i wspaniałe kimono mieniące się żółcią, zielenią i błękitem, które sprawiało
wrażenie, jakby utkano je z setek motylich skrzydeł.
– Dlaczego uderza się w dzwon sto osiem razy? – spytał Jack, kiedy czekali w kolejce na pierwsze
błogosławieństwo w nowym roku. Buddyjskie rytuały wciąż wydawały się dziwaczne wychowanemu
po chrześcijańsku chłopcu.
Akiko nie odpowiedziała. Kiedy na nią spojrzał, myślami błądziła daleko, ze wzrokiem wbitym
w przestrzeń. Twarz miała bledszą niż zwykle.
– Dobrze się czujesz? – spytał.
Zamrugała i wróciła do rzeczywistości.
– Tak, nic mi nie jest.
Jack przyglądał się jej chwilę dłużej. Uśmiechnęła się, widząc jego niepokój, lecz oczy wciąż miała
zamglone.
Obok niej Yori poprawiał rękawy kimona, zbyt obszernego na jego drobne ciało. Odpowiedział
na pytanie Jacka zamiast przyjaciółki.
– Buddyści wierzą, że człowiek cierpi z powodu stu ośmiu pragnień lub przewin. Z każdym
uderzeniem dzwonu jedno z nich zostaje zmazane, a błędy minionego roku wybaczone.
„Co za dziwny sposób odpuszczania grzechów” – pomyślał Jack, wychowany w wierze, że tylko
Bóg Ojciec i Chrystus, jego syn, mają moc je wybaczać. Mimo sceptycyzmu miał wrażenie, że bicie
dzwonu wciąż brzmi mu w uszach.
Naraz uświadomił sobie, że to sensei Yamada stuka delikatnie w wielką mosiężną misę, zarazem
wybijając hipnotyczny rytm na drewnianym klocku, i nuci coś cicho każdemu uczniowi. Wydawało
się, jakby misa śpiewała; dźwięk rozbrzmiewał raz po raz.
Kiedy nadeszła ich kolej na błogosławieństwo, Akiko szepnęła:
– Rób to, co ja.
Jack zastanawiał się, czy powinien uczestniczyć w buddyjskiej ceremonii, uświadomił sobie
jednak, że wobec rosnącej niechęci do chrześcijan i cudzoziemców najlepiej dla niego będzie jak
najbardziej wtopić się w otoczenie. Uznał, iż okazywanie, że chętnie przyjmuje japońskie zwyczaje,
pomoże mu zyskać przychylność Japończyków. Poza tym sensei Yamada powiedział kiedyś, że
religie stanowią „nici jednego gobelinu, jedynie różniące się barwą”.
Uważnie obserwował, jak Akiko podchodzi do dużej urny wypełnionej piaskiem, bierze pałeczkę
kadzidła ze stojącej obok skrzynki i zapala ją od świecy. Wbiła patyczek obok całego lasu kadzideł,
z których powodu urna przypominała wielką, dymiącą poduszeczkę na igły. Następnie dziewczyna
skłoniła się dwukrotnie brązowemu Buddzie, dwa razy klasnęła w dłonie i znowu oddała pokłon.
Sensei Yamada przywołał ją skinieniem. Uklękła przed nim, skłoniła się raz jeszcze, po czym
ofiarowała mnichowi orchideę jako ofiarę.
Jack uświadomił sobie nagle, że nie przyniósł żadnego podarunku dla Buddy. Nadeszła jednak
jego kolej i nie mógł już temu zaradzić. Podszedł więc do urny, a gdy gęsta fala drzewnego kadzidła
napełniła jego nozdrza, powtórzył rytuał za Akiko. Następnie ukląkł i skłonił się niezgrabnie przed
Yamadą.
– Wybacz, senseiu – zaczął, kłaniając się raz jeszcze na znak przeprosin – ale nie mam nic do
ofiarowania.
– Nie martw się, Jack-kun. Nie jesteś obznajomiony ze wszystkimi naszymi zwyczajami – odparł
stary mnich, uśmiechając się pogodnie. – Najdoskonalszy dar, jaki można ofiarować, stanowi
szczere i czyste serce. Jest dla mnie oczywiste, że to je właśnie przyniosłeś do ołtarza, i w zamian
obdarzę cię błogosławieństwem na nadchodzący rok.
Buddyjska mantra popłynęła z jego ust:

Jak łagodny deszcz napełnia strumienie,

a te uchodzą do rzek i łączą się w oceany...

...gładkie niczym jedwab słowa splatały się z podzwanianiem śpiewającej misy i Jack poczuł, że
oczy mu się zamykają...

...Tak niech moc każdej chwili twojej dobroci płynie w świat, by przebudzić i uzdrowić
wszelkie istnienia...

...każde uderzenie w drewniany klocek odzywało się echem w uszach chłopca, aż poczuł, że
odpływa, a cała jego istota wibruje delikatnie...

...Żyjące teraz, minione i mające się dopiero narodzić.*

 Otworzył oczy, mając spokojny umysł i serce wypełnione bezmierną radością.
Mistrz zen ukłonił się na znak, że udzielił błogosławieństwa. Jack podziękował i podniósł się, by
odejść, lecz wiedziony impulsem przemówił:
– Senseiu, mogę o coś zapytać?
Stary mnich skinął głową.
– Muszę szybko opanować mushin, lecz nie rozumiem, czemu im ciężej będę nad tym pracował,
tym więcej czasu mi to zajmie.
– Odpowiedź brzmi: zwolnij – odparł Yamada.
Jack utkwił wzrok w nauczycielu, zdziwiony kolejną sprzecznością.
– Ale czy nie potrwa to jeszcze dłużej?
Sensei pokręcił głową.
– Przeszkodą jest niecierpliwość. Jak w każdej sytuacji, jeśli spróbujesz iść na skróty, to nie
osiągniesz celu równie pewnie, a może nawet nie osiągniesz go wcale.
Jack pojął, o co chodzi mistrzowi, i Yamada się uśmiechnął, widząc błysk zrozumienia w jego
oczach.
– Więcej pośpiechu, mniej szybkości, młody samuraju.

Śnieg zniknął z dziedzińca przed salą, zaś nabrzmiałe pączki wiśni zwiastowały bliskie nadejście
wiosny. Jack, Akiko i pozostali poszli do Sali Motyli, gdzie obchody Ganjitsu miały trwać do świtu.
W Chō-no-ma stoły zastawiono misami zupy ozoni i półmiskami, na których piętrzyły się wysokie
stosy lepkich białych ciasteczek z ryżu, zwanych mochi. Kilka grupek uczniów zaczęło już ucztę.
Niewielki tłumek zebrał się wokół dwóch dziewcząt, które chichocząc głośno, pośrodku sali odbijały
do siebie drewnianymi łopatkami opierzoną lotkę. Jack zauważył, że buzię jednej z dziewcząt
pokrywają duże czarne kropki.
– O co tu chodzi? – spytał, zajmując miejsce przy wolnym stole.
– Grają w hanetsuki – wyjaśniła Akiko, nalewając każdemu czarkę parującej senchy. – Jeśli nie
trafisz w lotkę, znaczą ci twarz tuszem.
Rozległy się wiwaty i kolejne śmiechy, kiedy dziewczyna znowu nie trafiła i musiała nadstawić
policzek pod kolejny atramentowy kleks.
– Mogę się do was przyłączyć? – spytał Tadashi, niosąc talerz ryżowych ciasteczek.
Yamato i Saburo przesunęli się i zrobili mu miejsce obok Jacka.
– Proszę, poczęstuj się – zachęcił nowo przybyły, podsuwając Jackowi mochi.
Chłopiec wbił zęby w ciastko. Choć smaczne, było też bardzo lepkie i okazało się trudne do
przełknięcia. Tadashi roześmiał się i klepnął Jacka w plecy, by się nie zadławił. Chłopiec wypił kilka
łyków senchy.
Tadashi poczęstował ciastkami pozostałych. Wszyscy zajadali z apetytem, lecz Jack zauważył, że
Akiko nie tknęła jedzenia. Po chwili zobaczył, jak Kazuki i Bractwo Skorpiona zajmują miejsca przy
stole naprzeciw.
Kazuki zerknął przelotnie na wroga. Jego przyjaciele zaczęli uprzątać ze stołu talerze, Kazuki
tymczasem rozkładał na blacie talię kart. Skupili się blisko, kiedy wybrał kartonik z osobnej kupki
i coś z niego odczytał. Natychmiast zaczęło się gorączkowe chwytanie kart ze stołu i zabrzmiały
hałaśliwe, gwałtowne przechwałki pozostałych uczestników.
– W co oni grają? – chciał wiedzieć Jack.
– W obake karuta – odparł Tadashi, odstawiając zupę. – Jedna osoba czyta wskazówki,
a pozostałe mają je dopasować do legendarnej postaci albo potwora namalowanych na którejś
z odwróconych kart. Ten, kto zgromadzi najwięcej kart, wygrywa.
– Pokażę ci grę, której powinieneś spróbować – oznajmił Yamato, dopijając senchę. –
Fukuwarai.
– Fuku-co? – powtórzył Jack.
Lecz przyjaciel gestem przywołał go do miejsca, w którym grupka uczniów tłoczyła się wokół
zawieszonego na ścianie konturu twarzy. Śmiali się z dziewczyny z zawiązanymi oczami, próbującej
umieścić usta we właściwym miejscu. Sądząc z tego, że nos i oczy tkwiły w okolicach podbródka, nie
szło jej najlepiej.
– Śmiało, Jack – zachęcił Yamato, kiedy dziewczyna przyczepiła usta na czole rysunku. –
Spróbuj.
Zawiązał przyjacielowi oczy i wręczył papierowe usta. Następnie ustawił go trzy kroki od
pustego papierowego oblicza i parę razy obrócił w miejscu.
Kompletnie zdezorientowany Jack zastanawiał się, jakim cudem w ogóle znajdzie twarz, nie
mówiąc o umieszczeniu ust tam, gdzie należy.
– Nie ma szans – usłyszał słowa Tadashiego. – Nawet nie patrzy we właściwą stronę!
Wtedy właśnie przypomniały mu się słowa senseia Kano: „Widzieć jedynie oczyma, to nie widzieć
wcale”. Wykorzystując umiejętności zdobyte w ciągu paru ostatnich miesięcy treningu wrażliwości,
zaczął nasłuchiwać szeptów w tłumie, by na podstawie zmian w odgłosach tła ocenić, gdzie znajduje
się papierowa twarz. Obracał się, aż gwar rozmów nieco ścichł, i odgadł, że stoi naprzeciw ściany.
Następnie wyobraził sobie twarz, zrobił trzy śmiałe kroki naprzód i przyczepił usta.
– Dobra robota. Teraz oczy i nos.
Yamato obrócił go znowu, a następnie podał mu pozostałe elementy. Raz jeszcze Jack zaczął
„nasłuchiwać” twarzy, wykorzystując wszystkie zmysły prócz wzroku, by odgadnąć właściwy
kierunek. Gdy skończył, zapadła pełna niedowierzania cisza. Potem wszyscy zaczęli klaskać.
– Jak on to zrobił? – Tadashi zagadnął Yamato. – Z pewnością oszukiwał. Jack, naprawdę nic nie
widziałeś?
 Chłopiec pokręcił głową i zdjął opaskę. Miał przed sobą wizerunek twarzy o idealnych
proporcjach. Trening chi sao z senseiem Kano najwyraźniej przynosił efekty.
– Zwykłe szczęście – wyjaśnił Yamato i konspiracyjnie szturchnął Jacka łokciem. Wrócili do stołu
i przyłączyli się do przyjaciół. Akiko nie było wśród nich.
– Gdzie Akiko? – zapytał Jack.
– Powiedziała, że nie czuje się dobrze, i poszła się położyć – odparła Kiku. – Wspomniała, że
chyba zaszkodziło jej coś, co wypiła.
– Ktoś do niej zaglądał? – spytał chłopiec, przypominając sobie, jak blada była dziewczyna
podczas ceremonii i jak niewiele zjadła.
Wszyscy pokręcili głowami. Zaniepokojony, przeprosił towarzystwo i ruszył do Sali Lwów.
Pokój Akiko był pusty. Jack sprawdził łaźnię i toalety. Tam także nie znalazł przyjaciółki.
Pomyślał, że może wróciła na ucztę. Już miał iść z powrotem do Sali Motyli, kiedy zauważył
samotną postać wymykającą się ze szkoły przez boczną furtkę.
Wybiegł w ślad za nią i trafił w sam środek karnawału.
 35
Hatsuhinode

Na ulicach Kioto kłębili się rozbawieni mieszkańcy, w świątyniach zaś tłoczyli się wierni. Każde
wejście przyozdobiono gałęziami sosny i śliwy oraz pędami bambusa, by zaprosić opiekuńczego
ducha toshigami, który zsyła błogosławieństwo na dom. W drzwiach zawieszano też splecione
sznurki ozdobione kawałkami białego papieru, co miało odegnać złe demony.
Jack zauważył Akiko przemierzającą chwiejnym krokiem ulicę. Choć mnich upomniał go, by
szanował prywatność przyjaciółki, za bardzo niepokoił się, dokąd dziewczyna idzie, mimo iż źle się
czuje, by zostawić ją samą sobie. Ruszył przez tłum, podążył za nią bocznym zaułkiem, potem przez
plac targowy, aż dotarł na wielki, obrzeżony drzewami dziedziniec pełen ludzi. Wpadła na niego
gromadka pijanych samurajów i stracił Akiko z oczu.
– Z drogi! – wybełkotał jeden z wojowników, chwytając go za połę kimona.
Nachylił się; jego oddech cuchnął sake.
 – Gaijin! – rzucił Jackowi w twarz. – Co tu robisz? To nie twój kraj.
– Lepiej go zostaw – doradził inny członek gromadki, niepewnym gestem wskazując kamon
feniksa na kimonie chłopca. – On jest od Masamoto. No wiesz, ten młody gaijin samuraj.
Pijak puścił chłopca, jakby jego ubranie parzyło.
– Ucieszę się, kiedy daimyo Kamakura oczyści Kioto, jak to zrobił z Edo – warknął samuraj, po
czym zataczając się, zniknął w tłumie z przyjaciółmi.
Spotkanie wstrząsnęło Jackiem. Aż do tej pory nie zdawał sobie sprawy z tego, jak się naraża,
wędrując samotnie po zaułkach Kioto. Na terenie szkoły był względnie bezpieczny. Poza jej murami
chroniła go jedynie reputacja Masamoto, a nie mógł polegać tylko na tym, że wszyscy rozpoznają
kamon jego opiekuna. Musiał odszukać Akiko, zanim się wpakuje w gorsze tarapaty.
Rozejrzał się nerwowo wokół, lecz większość świętujących była zbyt pochłonięta zabawą, by
poświęcić mu więcej niż przelotne spojrzenie. Naraz rozpoznał miejsce, w którym się znalazł. Miał
przed sobą kamienne stopnie i wygięty zielony dach Świątyni Spokojnego Smoka.
– Czemu mnie śledzisz?
Jack obrócił się błyskawicznie.
Z tłumu wyłoniła się szara jak popiół twarz Akiko. Dziewczyna patrzyła mu prosto w oczy
– Kiku powiedziała, że źle się poczułaś... – odparł.
– Jack, potrafię o siebie zadbać. Coś mi zaszkodziło, to wszystko. – Mierzyła go surowym
spojrzeniem. – Poza tym chodziłeś za mną już wcześniej, prawda?
Jack skinął głową, czując się jak przestępca złapany na gorącym uczynku.
– Doceniam twoją troskę – ciągnęła dziewczyna, choć w jej głosie nie było życzliwości – ale
gdybym chciała, byś wiedział, dokąd idę, tobym ci powiedziała.
Zrozumiał, że utracił jej zaufanie.
– Ja... bardzo przepraszam, Akiko – wyjąkał. – Nie chciałem. Tylko...
Zabrakło mu słów i wbił wzrok w swoje stopy, by uniknąć jej spojrzenia.
– Tylko co? – zapytała.
– Ja... zależy mi na tobie i się martwiłem. – Słowa wymknęły mu się nieoczekiwanie. – Odkąd
trafiłem do Japonii, wciąż się o mnie troszczysz. Jesteś moją jedyną prawdziwą przyjaciółką. A co ja
zrobiłem dla ciebie w zamian? Przepraszam, że za tobą szedłem, ale byłaś chora i sądziłem, że
możesz potrzebować pomocy. Czy ja dla odmiany nie mogę czasem zaopiekować się tobą?
Chłód w spojrzeniu Akiko zniknął i dzielący ich lodowaty dystans stopniał.
– Naprawdę chcesz wiedzieć, dokąd idę? – zapytała cicho.
– Nie, jeśli nie chcesz mi powiedzieć – odparł i odwrócił się, by odejść.
– Ale powinnam to zrobić. Powinieneś wiedzieć – nalegała dziewczyna, kładąc dłoń na jego ręce,
by go zatrzymać. – Dzisiaj są urodziny mojego małego braciszka.
 – Jiro? – spytał zdziwiony, przypominając sobie radosnego brzdąca, z którym zaprzyjaźnił się
w Tobie przed ponad rokiem.
– Nie, mojego drugiego brata. Na imię mu Kiyoshi. – Oczy się jej zaszkliły. – Niestety, nie ma
go już wśród nas, więc szłam do świątyni, by się za niego pomodlić. Skończyłby dzisiaj osiem lat.
„Tyle ma Jess” – pomyślał Jack i poczuł w sercu ukłucie bólu.
– Bardzo mi go brakowało przez ostatni rok – ciągnęła Akiko – więc szukałam duchowej pociechy
u kapłana, jednego z mnichów ze Świątyni Spokojnego Smoka.
Chłopiec poczuł się teraz podwójnie winny. To był prawdziwy powód jej tajemniczych zniknięć.
Opłakiwała braciszka.
– Przepraszam... Nie wiedziałem...
– Nie ma powodu przepraszać – przerwała i ruchem głowy dała znać, by wspiął się za nią po
schodach do świątyni. – A może wejdziesz ze mną do środka i odmówisz błogosławieństwo dla
mojego brata? Potem moglibyśmy iść na górę Hiei; akurat będzie pora na hatsuhinode.

Akiko przytuliła się mocniej do Jacka, żeby się zagrzać.

Siedzieli tylko we dwoje pod osłoną muru zburzonej świątyni na skraju Enryakuji, patrząc na
Kioto, które leżało w dolinie u ich stóp, ukryte w porannej mgle. Dygotali w lodowatym górskim
powietrzu, lecz w duchu Jack czuł krzepiące ciepło.
W Świątyni Spokojnego Smoka odwiedzili niewielką kapliczkę. Akiko krótką chwilę rozmawiała
na osobności z mnichem, a potem oboje złożyli ofiarę dziękczynną i pomodlili się za Kiyoshiego.
Dzieląc to doświadczenie, Jack pierwszy raz poczuł się włączony w prywatne życie dziewczyny. Miał
wrażenie, jakby ktoś uchylił zasłony, ukazując nadzwyczajny, delikatny gobelin.
Poznawszy przyczynę nocnych wypraw Akiko, Jack znów poczuł się swobodnie w jej
towarzystwie. Fakt, że dziewczyna wybrała na pocieszyciela tajemniczego mnicha, wydał mu się
zaskakujący, kim jednak był, żeby podawać w wątpliwość wybory przyjaciółki? Wciąż go dziwiła jej
zagadkowa umiejętność chodzenia po drzewach, lecz pewnie, jak mówiła, posiadała naturalny dar.
Bez względu na wyjaśnienie Jack cieszył się, że znowu są sobie bliscy.
Wspięli się krętą drogą po stromym zboczu i teraz czekali na hatsuhinode, pierwszy wschód
słońca w nowym roku.
– Pierwszy dzień jest jak klucz otwierający nowy rok – wyjaśniła w rozmarzeniu Akiko; jej
oddech tworzył mgiełkę w zimnym powietrzu. – To czas nowych początków. Myślimy o minionym
roku, grzebiemy to, co złe, i wspominamy, co dobre, a potem podejmujemy noworoczne
postanowienia. Gdy robimy coś po raz pierwszy, przykładamy do tego szczególną wagę: składamy
pierwszą wizytę w świątyni, oglądamy pierwszy wschód słońca, znaczenie ma też pierwszy sen.
– Co jest takiego ważnego w pierwszym śnie? – zapytał Jack.
– Przepowiada szczęście na najbliższy rok.
 Sennym wzrokiem spojrzała mu w twarz i ziewnęła, kiedy zmęczenie po całonocnym czuwaniu
wreszcie dało o sobie znać. Jej twarz, choć wciąż blada, po odwiedzinach u mnicha nabrała życia
i zdawało się, jakby dobre samopoczucie wracało Akiko z nadejściem nowego dnia.
– Dobrych snów – szepnęła.
Przytuliła się mocniej i wkrótce usnęła na jego ramieniu.
Jack siedział w ciszy, słuchając porannego chóru ptaków, kiedy padły na nich pierwsze promienie
noworocznego słońca.
 36
Sieć się rozszerza

Akiko leżała nieruchomo u stóp góry.

Nie była to jednak góra, którą Jack znał. Ogromny czarny stożek wulkanu o wierzchołku pokrytym
śniegiem i lodem wyrastał z ziemi, dominując nad okolicą.
Chłopiec stał na kamienistej ścieżce wijącej się przez posępną okolicę ku spoczywającej na ziemi
dziewczynie z dużym, karbowanym liściem w dłoni. Pomiędzy Jackiem a Akiko przemykały cztery
czarne skorpiony, poruszając odwłokami z kolcami jadowymi, a ich zajadłe czarne oczy błyszczały.
Samotny jastrząb szybował po pustym niebie, wydając żałobny, chrapliwy krzyk. Nagle jeden ze
skorpionów podpełzł do dziewczyny i uniósł odwłok, by wbić kolec w jej serce.
– AKIKO! – krzyknął Jack...
– Jestem tutaj – usłyszał jej cichy, delikatny głos szepczący mu do ucha.
Otworzył gwałtownie oczy.
 Zwieszające się gałęzie wiśni tworzyły baldachim tak gęsto pokryty białoróżowymi kwiatami, że
przesłaniały jasnobłękitne niebo i ocieniały ich przed wiosennym słońcem.
Podniósł się.
Akiko siedziała obok. Yamato i Kiku byli tam także, oparci o pień przyglądali mu się z troską.
Teraz sobie przypomniał, gdzie jest. Była pełnia wiosny i udali się do jednego z licznych ogrodów
Kioto na hanami, czyli oglądanie kwitnących drzew.
Powiał południowy wiatr i płatki posypały się na ziemię niczym deszcz; niektóre osiadły na
włosach dziewczyny.
– Wszystko w porządku. To był tylko sen – uspokajała, strząsając płatki. – Znowu ten sam?
Jack kiwnął głową; w ustach zaschło mu z przerażenia. Tak, to był ten sam sen, który miał na
początku nowego roku. Opowiedział go Akiko następnego dnia, choć nie potrafił zdradzić jej roli,
jaką odgrywała w wizji. Zwrócił się więc po radę do senseia Yamady i mistrz zen wyjaśnił
przepowiednię: „Góra, którą widziałeś, to góra Fudżi. Ponieważ to nasz najwyższy szczyt i siedziba
wielu potężnych duchów, jej pojawienie się w twoim śnie zwiastuje szczęście. Jastrząb oznacza siłę
i bystrość, zaś liść, który mi opisałeś, przypomina liść oberżyny. Jego nazwa, nasu, może też
oznaczać osiągnięcie czegoś wielkiego. To ci dobrze wróży na przyszłość”.
Jack, który do przybycia do Japonii nie wierzył w prorocze sny, odetchnął z ulgą, słysząc dobrą
wróżbę senseia. Stary mnich jednak mówił dalej:
– Z drugiej strony, obecność skorpionów często symbolizuje zdradę, mogącą uniemożliwić
osiągnięcie szczytnego celu. Co więcej, liczba shi uchodzi za bardzo pechową. Słowo „cztery” może
także oznaczać „śmierć”.
– Musisz to zobaczyć! – krzyknął Saburo, przerywając rozmyślania chłopca.
Saburo podbiegł zdyszany do drzewa, z Yorim depczącym mu po piętach. Wskazał wielką
drewnianą tablicę, którą właśnie ustawiano na ulicy. Wyszli z ogrodu, by się jej przyjrzeć z bliska.
– To obwieszczenie – wyjaśnił Yamato Jackowi. – Informuje: „Przyjmę wyzwanie od każdego,
kto się zgłosi. Wpisz swoje imię i miejsce pojedynku pod tym znakiem. Sasaki Bishamon”.
– Sprytne – zauważyła z ironią Kiku. – Samuraj odbywający pielgrzymkę wojownika, który
w dodatku nosi imię Boga Wojny!
– Myślicie, że uda się nam zobaczyć pojedynek? – entuzjazmował się Saburo, markując walkę
z niewidzialnym przeciwnikiem.
– Nie będzie nas tutaj – przypomniała Akiko, kiedy kolejny poryw wiatru zdmuchnął kwiaty
z drzew, zasypując ziemię białym dywanem.
Przekwitanie znaczyło, że nareszcie nadszedł czas rozpoczęcia Kręgu Trzech.
Jack nie mógł się doczekać. Rozpaczliwie pragnął odkryć, na czym polegają wyzwania. Od dnia,
gdy został wybrany, trenował tak ciężko, że teraz czuł się niczym napięta lina, mogąca pęknąć lada
chwila.
– Ale obwieszczenie dopiero co wywieszono – upierał się Saburo. – Będziemy w górach Iga tylko
parę dni. Z pewnością wrócimy na czas, by zobaczyć choć jedną walkę.
Kiku posłała mu surowe spojrzenie.
– Jeśli przeżyje pierwszą.

Jack wyczuł nadciągający cios. Uchylił się, tak że ramię napastnika śmignęło mu koło ucha, po
czym skontrował uderzeniem grzbietem pięści w głowę.
Yamato przewidział ten ruch, cofnął się poza zasięg ciosów przeciwnika i machnął ręką
w kombinacji bloku i ciosu krawędzią dłoni. Jack chwycił ramię przyjaciela, unieruchomił i uderzył
pięścią na wprost. Yamato wywinął się, uchylił przed atakiem, po czym odpowiedział ciosem pięści-
młota w nasadę nosa.
Cały czas utrzymywali ze sobą kontakt.
Cały czas szukali luk w obronie przeciwnika.
Mimo że mieli zawiązane oczy.
– Doskonale, chłopcy – pochwalił sensei Kano, który nonszalancko stał oparty o biały kij
w jednym z bocznych ogrodów świątyni Eikan-Do, gdzie odbywała się lekcja chi sao. – Ale
wyczuwam, że bawicie się ze sobą. Walczcie na śmierć i życie!
Mistrz trenował ich bezwzględnie w miesiącach poprzedzających rozpoczęcie Kręgu Trzech i obaj
chłopcy opanowali biegle technikę lepkich dłoni, podobnie jak umiejętność korzystania z innych
zmysłów niż wzrok. Jack umiał wyłowić cień dźwiękowy, czy to w lesie, czy w zaułkach Kioto, choć
nadal uważał zadanie za niewykonalne w cichym pokoju.
To były ostatnie zajęcia, podczas których chłopiec miał dowieść, że jest gotów do Kręgu Trzech.
Skupił się na śledzeniu ruchów Yamato. Byli godnymi siebie przeciwnikami, więc ich ataki stawały
się coraz szybsze. Cios. Blok. Pchnięcie. Unik.
Jack wyczuł, jak Yamato przenosi ciężar ciała, lecz cofając stopę, spóźnił się o ułamek sekundy.
Yamato podciął mu nogę i Jack się zachwiał. Wystarczyła zaledwie chwila roztargnienia. Otwartą
dłonią Yamato uderzył Jacka w głowę i chłopak stracił równowagę. Nie mając się czego uchwycić,
runął do wody.
Sensei Kano polecił im walczyć na wąskim mostku spinającym brzegi strumienia, który wpadał
do świątynnego stawu. Ostatni trening i ostatni sprawdzian.
Yamato zwyciężył.
Jack został pokonany.
Wynurzył się, dysząc. Ponieważ dzień był upalny, strumień wydawał się lodowato zimny i Jack
wydostał się na brzeg, dygocząc jak liść na wietrze.
– Wciąż masz problem z równowagą, Jack-kun, lecz mimo to jesteś gotów – oznajmił sensei
Kano. – Będziemy musieli nad tym popracować, kiedy wrócisz z Kręgu Trzech. Każę ci walczyć bō
z zawiązanymi oczyma na belce. To powinno ci wyostrzyć zmysły, inaczej wyrosną ci skrzela od
ciągłych kąpieli!
Nauczyciel zachichotał z własnego żartu i odszedł w głąb ogrodu. Yamato także wyszczerzył
zęby; Jack rozumiał dlaczego. Przyjaciel nie tylko pokonał go w chi sao, lecz także był najlepszym
uczniem w klasie w walce bō. Na treningu zwyciężał za każdym razem, nawet jeśli miał zasłonięte
oczy, a Jack nie.

Ukończywszy ostatni sprawdzian, Jack pośpieszył w towarzystwie Yamato do Niten Ichi Ryū, by
się spakować przed czekającą go następnego dnia znojną wspinaczką w góry Iga.
Kiedy stanęli w bramie szkoły, Jack zauważył Hiroto i Goro pochylających się nad drobnym
chłopcem z młodszej klasy. Mały patrzył na nich i energicznie kręcił głową. Goro pchnął go mocno
w pierś i malec zatoczył się, uderzając głową w ścianę. Wybuchnął płaczem.
Jack i Yamato podeszli szybko.
– Zostaw go w spokoju – rozkazał Jack, chwytając Goro za rękę.
– Nie wtrącaj się, gaijinie! – ostrzegł Hiroto, nacierając na niego.
– Nic z tego – odparł Yamato, stając między Hiroto a przyjacielem. – I nie nazywaj Jacka
gaijinem, chyba że chcesz mieć ze mną do czynienia.
Nastąpił pat; malec nerwowo wodził wzrokiem od jednego do drugiego, czekając, kto wykona
następny ruch.
– Pożałujesz wtykania swojego wielkiego nosa w nasze sprawy – pogroził Hiroto, dźgając Jacka
w pierś cienkim jak patyk palcem. Gestem przywołał Goro i obaj się oddalili.
– Nie zrobili ci krzywdy? – spytał Jack malca, kiedy członkowie Bractwa Skorpiona zniknęli.
Chłopiec pociągał nosem, tłumiąc szloch i rozcierając stłuczoną głowę. Popatrzył na Jacka
oczyma zaczerwienionymi od łez i wyrzucił z siebie gwałtownie:
– Powiedzieli, że jestem zdrajcą; że już nie jestem Japończykiem, nie jestem godny miana
samuraja i zostanę ukarany, jeśli się nie wyrzeknę swojej wiary.
– Czemu im przeszkadza, że jesteś buddystą?
– Nie jestem tylko buddystą. Rok temu moja rodzina nawróciła się na chrześcijaństwo.
Jack był wstrząśnięty. Choć docierały do niego coraz liczniejsze pogłoski o prześladowaniach
chrześcijan i wypędzaniu gaijinów w całym kraju, zawsze zakładał, że były to działania skierowane
przeciw cudzoziemcom wyznającym chrześcijaństwo. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że dotyczą
także chrześcijan Japończyków. Skoro ataki zdarzały się w murach Niten Ichi Ryū, mógł sobie tylko
wyobrażać, jak źle przedstawiają się sprawy w pozostałej części kraju. Piesza podróż w góry Iga na
próby Kręgu Trzech nie wydawała się już kuszącą perspektywą – była bardzo ryzykowna.
 37
Wyzwanie wobec ciała

Krople deszczu raziły skórę niczym ostre odłamki szkła.

Wąski szlak, wydeptany przez końskie kopyta i stopy licznych wędrowców, zmienił się
w błotniste grzęzawisko. Brnęli przez nie w ślimaczym tempie. Wysokie drzewa po obu stronach
wznosiły się ku niebu przesłoniętemu ciężkimi ciemnymi chmurami, które tłumiły słabnące światło
mijającego dnia. Podróżnych ogarniał coraz większy niepokój, kiedy krętą drogą zmierzali przez
zalesioną przełęcz ku miasteczku Iga Ueno. Mroczna puszcza mogła w sobie kryć wiele
niebezpieczeństw: groźne zwierzęta, jak na przykład dziki, ale też bandy rozbójników i grabieżców.
Kolumna uczniów wlokła się ze znużeniem; przewodzili jej Masamoto i sensei Hosokawa na
koniach. Choć do Kręgu Trzech przyjęto tylko sześciu kandydatów, do kibicowania zaproszono
wszystkich chętnych. Mniej więcej połowa uczniów szkoły zdecydowała się przyłączyć do wyprawy.
Teraz wielu żałowało tej decyzji.
 Raptem coś poderwało się z poszycia i pomknęło ku senseiowi Hosokawie.
Miecz samuraja zalśnił w półmroku.
I znieruchomiał, kiedy nad głową wojownika przeleciał czarno opierzony cietrzew. Na szczęście
nie był świadomy, jak blisko otarł się o śmierć.
Masamoto wybuchnął śmiechem.
– Wystraszyłeś się nędznej ptaszyny, przyjacielu? Czy zamierzałeś coś upolować na kolację?
Jack zauważył, że także sensei Yosa sięgnęła po broń, a teraz ostrożnie zwolniła cięciwę
i schowała strzałę do kołczana. Prawdę mówiąc, ze wszystkich nauczycieli tylko Kano pozostał
odprężony, jakby od początku wiedział, że nic im nie grozi.
– Czemu senseiowie są tacy nerwowi? – spytał Jack, przyspieszając kroku, by dogonić Akiko.
Co prawda sam także nie czuł się spokojny. Choć znajdował się pod bezpośrednią opieką
Masamoto, obawiał się, że jakiś przypadkowy samuraj wierny daimyo Kamakurze spróbuje go
przegnać z Japonii, czy to pokojowo, czy za pomocą miecza.
– Przechodzimy przez ziemie ninja – szepnęła Akiko.
W wyobraźni Jacka każdy cień w lesie nagle miał oczy. Dostrzegł jakiś ruch, lecz okazało się, że
to jedynie kołysząca się gałąź. Za jego plecami Yamato, Saburo, Yori i Kiku, którzy podsłuchali
rozmowę, zerkali nerwowo na boki; mały Yori zbladł jak prześcieradło.
– Ta okolica to domena klanów Iga – ciągnęła dziewczyna ściszonym głosem. – Co więcej,
w tutejszych górach ninja znaleźli schronienie, gdy generał Nobunaga próbował ich zniszczyć przed
trzydziestu laty. Sprowadził ponad czterdzieści tysięcy żołnierzy przeciw mniej więcej czterem
tysiącom ninja. Mimo to ninja przetrwali, a gdzieś w tych górach znajduje się kryjówka Dokugana
Ryu.
– Skąd to wszystko wiesz? – spytał Jack.
– Z opowiadań, pogłosek, od senseiów... – urwała, po czym wskazała horyzont przed sobą. –
Patrzcie, jesteśmy prawie na miejscu. To Hakuhojo, Zamek Białego Feniksa.
Przez deszcz i mgłę Jack zobaczył, że szlak doprowadził do niewielkiej polany otoczonej
pierścieniem gór. W dali zamajaczyły białe, drewniane ściany i szare dachówki trzypiętrowego
zamku. Mgła szybko się podniosła i budowla zniknęła niczym widmo pośród burzy.
Zanim dotarli do przedmieść Iga Ueno, zapadła noc i widzieli teraz jedynie blask latarń
płonących w zamkowych komnatach.
Jack z ulgą wkraczał do bezpiecznego miasta. Podróż z Kioto była ciężka i podobnie jak wszyscy
był przemoczony, zmarznięty i zmęczony. Plecy zesztywniały mu od dźwigania bagażu, mięśnie
bolały od brodzenia w błocie. Marzył o kwaterze w świątyni, gorącej kąpieli, kolacji i długim śnie.

– Wstawaj! – warknął surowo sensei Kyuzo, kopiąc śpiącego chłopca. – Krąg Trzech zaraz się
zacznie!
 Jack wygramolił się z posłania z załzawionymi oczami. Spał nie dłużej niż godzinę, kiedy
senseiowie zaczęli budzić kandydatów do Kręgu. Ruszył korytarzem za mistrzem taijutsu i dotarł do
głównej świątyni, ciemnej, wykładanej drewnem sali oblanej miękkim światłem latarni.
W pomieszczeniu zwracał uwagę wielki drewniany posąg Buddy, emanujący tak wielką duchową
energią, że wydawał się żywy.
Chłopiec wraz z pozostałymi ustawił się w szeregu przed kaplicą i został powitany przez grupę
mnichów o wygolonych głowach, w lśniącobiałych szatach. Stali w kilku rzędach i nucili mantrę
brzmiącą, jakby ją śpiewano od początku czasu.

...om amogha vairocana mahamudra

manipadma jvala pravarttaya hum...

– To Mantra Światła – szepnął z szacunkiem Yori. Stał obok Jacka, mnąc nerwowo ukrytego
w dłoni papierowego żurawia. – Jej słowa zawierają mądrość Buddy prowadzącą mnichów ku satori.
Jack skinął głową i posłał przyjacielowi krzepiący uśmiech. W rzeczywistości dygotał ze
zdenerwowania i podniecenia. Po czterech próbach i kilku miesiącach treningów miał wreszcie
przystąpić do Kręgu Trzech i podjąć trzy wyzwania: wobec umysłu, ciała i ducha.
Naraz jego serce ogarnęły wątpliwości. Czy niecierpliwość, by poznać technikę Dwojga Niebios,
nie zaćmiła jego osądu? Czy rzeczywiście jest gotów? Czuł się bardzo znużony po podróży i naraz
sobie uświadomił, że uniemożliwienie kandydatom wyspania się to fortel, którego celem jest
wytrącenie ich z równowagi przed pierwszym etapem. Wyzwanie Kręgu Trzech już się rozpoczęło.
Popatrzył wzdłuż szeregu na Akiko. Choć jej wzrok był pełen determinacji, ciemne kręgi pod
oczami świadczyły o tym, że także ona jest wyczerpana po długiej wędrówce. Obok stała Harumi,
druga z wybranych dziewcząt. Wyglądała na równie zmęczoną. Na końcu czekał zaś Tadashi. Skinął
Jackowi głową i uniósł zaciśniętą pięść, dodając mu odwagi. Po chwili wmaszerował Kazuki i stanął
obok Jacka, lecz zignorował go całkowicie.
Prowadzeni przez Masamoto nauczyciele weszli i zajęli miejsca po jednej stronie świątyni.
Następnie zjawili się uczniowie przybyli jako kibice i uklękli za ich plecami w czterech równych
rzędach. Pieśń mnichów dobiegła końca i ucichła jak odgłos fali, a wtedy najwyższy kapłan wstał, by
powitać zgromadzonych. Twarz miał starą i pomarszczoną, lecz jego ciało zdawało się twarde jak
kamień. Podobnie jak posąg Buddy promieniował potężną wewnętrzną energią.
– Witaj w świątyni Tendai, Masamoto-sama – odezwał się pogodnym głosem człowieka żyjącego
w zgodzie ze sobą.
– Dziękuję, że pozwoliłeś nam się tu zatrzymać jako twoim pokornym gościom – odparł samuraj
z ukłonem. – Pozwól, że ci przedstawię naszych kandydatów do Kręgu Trzech. Niech dowiodą siły
swego umysłu, ducha i ciała.
Szerokim gestem wskazał Jacka i pozostałych. Kapłan przyjrzał się sześciu młodym samurajom;
na koniec jego wzrok padł na cudzoziemca. Skupione spojrzenie starego mnicha zahipnotyzowało
chłopaka. Było głębokie jak studnia i nieskończone jak niebo; wydawało się, że kapłan wie o Jacku
wszystko. Jack zaś czuł, jakby popatrzył w oczy bóstwa.
– Zaczniemy od wyzwania wobec ciała – ogłosił kapłan.
Podszedł i kolejno pobłogosławił kandydatów słowami, których Jack nie rozumiał, lecz w których
wyczuwał wielką moc. Gdy skończył, wystąpiło sześciu nowicjuszy, każdy z kubkiem wody, miską
cienkiej zupy miso i niewielką kulką ryżu. Wręczyli je kandydatom. Uświadamiając sobie, jaki jest
głodny, Jack w mgnieniu oka wypił zupę i wodę oraz pochłonął ryż.
Następnie otrzymali po trzy pary słomianych sandałów, białą szatę, nóż w pochwie, linę, książkę,
papierową latarnię i podłużny słomiany kapelusz o kształcie podobnym do łodzi. Mnisi pomogli
kandydatom przebrać się w nowe szaty, przywiązali im kapelusze na głowach i wsunęli sandały na
ich bose stopy.
Odbyło się to bez słowa wyjaśnienia.
– Po co to wszystko? – szepnął Jack do mnicha, który pomagał mu włożyć dziwny strój.
Mnich, właśnie obwiązujący go w pasie liną, podniósł wzrok.
– Szaty, których kolor jest w buddyzmie barwą śmierci, mają wam uzmysłowić, jak blisko granic
życia się znajdziecie – szepnął. – Lina znana jest jako „sznur śmierci”. Wraz z nożem przypomina
nowicjuszom o obowiązku odebrania sobie życia, jeśli nie zdołają ukończyć pielgrzymki – czy to
przez powieszenie, czy za pomocą stali.
Chłopiec ucieszył się, że nie jest mnichem, więc ta zasada go nie obowiązuje.
Po ukończeniu przygotowań zapalono latarnie i wyprowadzono sześcioro kandydatów na ciemny
dziedziniec świątyni. Deszcz osłabł, lecz zerwał się lodowaty wicher i Jack zadrżał mimo woli.
Kapłan, osłonięty parasolem trzymanym przez jednego z mnichów, przywołał ich na środek
dziedzińca. Cała szóstka zgromadziła się wokół niego, drżąc w kręgu światła latarni, z twarzami
ściągniętymi i pełnymi niepokoju.
– Macie ukończyć zaledwie jeden dzień z pielgrzymki Tysiąca Dni, jaką moi mnisi w Tendai
odbywają jako element duchowego treningu – oznajmił. – W naszej świątyni wierzymy, że
wyzwanie to góra, zaś jej szczytem jest oświecenie. Zdobądźcie górę, a osiągniecie satori.
Wskazał w mrok. Na tle skłębionych chmur w blasku błyskawicy Jackowi zamajaczył zarys góry.
– Wejdziecie na pierwszy szczyt z Kręgu Trzech i wrócicie, modląc się w każdej z dwudziestu
świątyń zaznaczonych w przewodnikach, które otrzymaliście – wyjaśnił kapłan. – Podejmiecie to
wyzwanie samotnie. Nie wolno wam się zatrzymywać na sen. Nie wolno wam jeść. I musicie wrócić
do świątyni, nim pierwszy promień słońca zajrzy w oczy drewnianego Buddy.
Mnich spojrzał kolejno na wszystkich; wydawało się, że wzrokiem sięga dna ich duszy.
– Gdy usłyszycie, że mnisi kończą Mantrę Światła, będzie to znak, że przybywacie za późno.
 38
U kresu sił

Jack dotarł do granic swoich możliwości.

Nie mógł dalej iść. Jego ciało odmówiło posłuszeństwa, dręczyły go rozpacz i poczucie
osamotnienia, kiedy słyszał, jak słomiane sandały raz za razem z pluskiem nurzają się w błocie.
Deszcz, który osłabł na początku wyzwania, teraz zmienił się w gwałtowną ulewę i chłopiec
przemókł do ostatniej nitki. Jego stopy przypominały bryły lodu, druga para sandałów właśnie się
rozpadała, a mięśnie płonęły mdlącym bólem.
Lecz nie mógł się zatrzymać.
Nie było mu wolno.
– By dotrzeć do szczytu, musicie się wspinać na górę krok po kroku – oznajmił najwyższy kapłan
sześciorgu kandydatom do Kręgu przed rozpoczęciem wyzwania wobec ciała. – Podczas wędrówki
będziecie się zmagać z bólem, lecz pamiętajcie, że to tylko oznaka wysiłku, jaki wkładacie
w zadanie. Musicie pokonać tę barierę.
Jack jednak czuł, że ból jest zbyt wielki, by go znieść. Biegł przez ponad pół nocy. Był głodny
i osłabł z wyczerpania; energia z nędznego ostatniego posiłku już się wypaliła, a on odwiedził
zaledwie czternaście z dwudziestu kaplic, do których miał dotrzeć przed świtem.
Chwiejnie posuwał się dalej.
Lecz piętnastej świątyni wciąż nie było nigdzie widać. Z pewnością musiał ją już minąć. Zaczął
wątpić, czy poznanie techniki Dwojga Niebios jest warte takiej fizycznej udręki. Wszystkie siły uszły
z jego ciała, duch osłabł, a rozum doszedł do głosu i zaczął kusić, by ulec.
„Zdobądźcie górę, a osiągniecie satori” – powiedział kapłan.
Jack nie dbał już jednak o oświecenie. Marzył tylko o łóżku; o tym, by było mu ciepło i sucho.
Czuł, że zwalnia.
Wyzwanie było nie do pokonania. Jak miał znaleźć drogę wśród górskich szlaków, zdradliwych po
deszczu, w kompletnej ciemności? Oczekiwano, że przejdzie odległość równą szerokości kanału
dzielącego Anglię od Francji jedynie z papierową latarnią i przewodnikiem zawierającym instrukcje
dotarcia do dwudziestu kaplic.
Drogi nie dało się skrócić, bo kaplice należało odwiedzić w określonej kolejności, a na dowód
zebrać w przewodniku odciski drewnianych stempli. Jack żałował, że w pobliżu nie ma nikogo, kto
by mu wskazał, którędy podążać, i udzielił słowa zachęty, lecz kandydaci wyruszali pojedynczo,
w krótkich odstępach czasu odmierzanych wypaleniem pałeczki kadzidła. Był samotny w swoich
cierpieniach.
Wątpił, czy bez żywności i snu komukolwiek uda się dotrzeć do głównej kaplicy, nim pierwsze
promienie świtu zajrzą w oczy drewnianego Buddy.
Chwyciła go w szpony rozpacz i osłabiła resztki determinacji. Natrafił stopą na coś twardego
i runął na twarz.
Padł na kolana, pokonany.
Latarnia – która cudownym zrządzeniem losu wciąż płonęła mimo deszczu – oświetliła stary
nagrobek porośnięty mchem. Wzdłuż całego szlaku widniały miejsca pochówku mnichów, którzy
poddali się w czasie pielgrzymki.
Jack spojrzał na linę i nóż u pasa. To nie będzie jego los, nieważne jak rozpaczliwa stanie się
sytuacja.
Spróbował się podnieść, lecz wysiłek okazał się zbyt wielki i chłopiec osunął się na czworaki
w błoto. Jego ciało przestało walczyć.
Złamało go już pierwsze wyzwanie Kręgu Trzech.

Nie wiedział, jak długo leżał w ulewnym deszczu, nim w jego pamięci rozbrzmiał głos senseia
Yamady: „Każdy potrafi się poddać, to najprostsza rzecz na świecie. Ale wytrwać, kiedy wszyscy się
spodziewają, że ulegniesz: oto prawdziwa siła”.
Uchwycił się tych słów niczym liny ratunkowej. Sensei miał rację. Musi iść dalej. To jego droga
do celu, jakim jest zostanie samurajskim wojownikiem. Jego ścieżka do poznania techniki Dwojga
Niebios i bycia niezwyciężonym.
Zaczął się czołgać przez błoto.
Rozkazał sobie zapomnieć o bólu w stopach i kolanach.
Musiał ukończyć wyzwanie wobec ciała.
Przywołał myśl, że nocne zadanie odpowiada zaledwie jednemu dniowi pielgrzymki Tysiąca Dni,
jaką mnisi Tendai muszą przejść w ramach duchowego szkolenia. Najwyższy kapłan wyjaśnił, że
w ciągu siedmiu lat jego uczniowie przebiegają odległość równą obwodowi ziemi. Przez ostatnie
cztery stulecia tylko czterdziestu sześciu ukończyło niezwykły rytuał, lecz starzec stanowił żywy
dowód, że to możliwe. On był czterdziestym szóstym. Skoro zdołał wytrwać przez tysiąc dni, Jack
z pewnością może to zrobić przez jedną noc.
Chłopiec uniósł głowę, by chłodny deszcz zmył mu błoto z twarzy. W mroku promień latarni
zalśnił na murze piętnastej kaplicy, stojącej przy ścieżce w odległości zaledwie paru kroków.
„Nie próbuj zjeść słonia na obiad”.
Powiedzenie pojawiło się znikąd i Jack roześmiał się z pozornie absurdalnej rady, jakiej sensei
Yamada udzielił Yoriemu. Teraz ją rozumiał.
Dzieląc trasę na krótsze odcinki i zmagając się z nimi kolejno, może zdoła ukończyć wyzwanie.
Skupił się na piętnastej kaplicy jako pierwszym możliwym do osiągnięcia celu. Strumyczek energii
popłynął przez jego ciało; chłopiec podniósł się na nogi. Zrobił jeden niepewny krok, potem
następny; każdy przybliżał go do celu.
Kiedy dotarł do świątyni, pozwolił sobie na chwilę radości i odmówił krótką modlitwę. Jej słowa
napełniły go optymizmem. Z nowym zapasem determinacji, który pozwolił zapomnieć
o dolegliwościach, podstemplował przewodnik i wyruszył ścieżką ku następnemu celowi, szesnastej
kaplicy.
Biegł. Przełamał barierę bólu, o której wspominał najwyższy kapłan. Zrobił jednak nie więcej niż
dwadzieścia kroków, gdy w ciemności ujrzał parę ślepi.
Upiorne widmo wydało zdławiony ryk i ruszyło prosto na Jacka.
 39
Yori

Chłopak ledwo zdołał uniknąć zranienia – w ostatniej chwili rzucił się w zarośla na boku drogi.
Kły o włos minęły lewą nogę Jacka. Zwierzę przemknęło tuż obok i zniknęło w ciemnościach.
Chłopiec leżał, ciężko dysząc. Słuchał, jak upiorne pochrząkiwanie cichnie, aż w końcu zagłuszyła
je burza. Uciekając, upuścił latarnię, która leżała teraz w błocie zgnieciona i bezużyteczna, ze
zgaszonym płomieniem.
Co miał począć? Był środek nocy, a w gęstym lesie widział przed sobą zaledwie na parę stóp.
Z pewnością zabłądziłby na zboczu, gdyby próbował znaleźć drogę na dół. Przypomniał sobie, że
znajduje się w samym środku ziem ninja. Szanse, że ukończy wyzwanie, nie mówiąc o szczęśliwym
powrocie z góry, były bliskie zeru.
Ponieważ wyruszył jako ostatni, nie było też sensu czekać, aż ktoś go odnajdzie. Gdyby został na
miejscu, groziło mu, że zginie od przejmującego zimna.
 Jego sytuacja nie mogła być gorsza. Zbyt zmęczony, by płakać, zapłonął gniewem. Wstał
i zataczając się, ruszył ścieżką.
Nie pozwoli się pokonać górze.
Przeżyje.
Wpadł na drzewo.
Zaklął, lecz się nie zatrzymał. Przypomniał sobie lekcję, jakiej przed rokiem udzieliła mu lalka
Daruma podczas Taryu-Jiai. Siedem razy w dół, osiem razy w górę.
Dał sobie chwilę na ochłonięcie i zrozumiał, że powinien wykorzystać techniki, których go nauczył
sensei Kano podczas treningu wrażliwości. Z wyciągniętymi rękami zaczął dotykiem i słuchem
szukać drogi przez las.
Pierwszy raz w życiu musiał się zmierzyć z tym, czego Kano doświadczał na co dzień, i jego
podziw dla niewidomego nauczyciela wzrósł tysiąckrotnie. Życie mistrza bō było nieustającą
wędrówką przez ciemny las, a przecież się nie poddawał.
Jack znów podjął walkę.
Minął zakręt ścieżki i zauważył w ciemności migotliwe światło. Kiedy się zbliżył, usłyszał cichy
jęk. Przyspieszył kroku. Zobaczył jakąś postać leżącą w błocie; poznał Yoriego.
– Co się stało? Wszystko w porządku? – spytał, podchodząc.
– Zaatakował mnie dzik – jęknął Yori; jego twarz skąpana w blasku papierowej latarni była
blada.
Jack skierował na niego promień światła. Yori miał dużą ranę na prawym udzie. Mocno krwawiła
i Jack wiedział, że musi jak najszybciej znieść przyjaciela z góry, w przeciwnym razie Yoriemu grozi
śmierć. Oddarł rękaw szaty i ciasno obwiązał udo chłopca.
– Myślisz, że uda ci się wstać?
– Próbowałem... Nic z tego – stęknął Yori, mrużąc oczy z bólu. – Idź po pomoc.
– Nie mogę cię tu zostawić. Już się trzęsiesz z zimna. Trzeba cię natychmiast sprowadzić z góry.
– Ale nie mogę iść...
– Właśnie że możesz – odparł Jack, obejmując go ręką w pasie. – Złap mnie za szyję.
Z wielkim wysiłkiem postawił Yoriego na nogi.
– Będę cię spowalniał – zaprotestował chłopiec. – Przegrasz.
– I tak zabłądziłem. Przez tego głupiego dzika straciłem latarnię. Potrzebujemy siebie
nawzajem. Nie rozumiesz? Razem mamy szansę dojść do końca – przekonywał Jack, uśmiechając się
dla dodania mu otuchy. – Będę cię podpierał, jeśli przytrzymasz latarnię, żeby nam oświetlić drogę.
Zrobili kilka niepewnych kroków, zataczając się. Yori krzyknął z bólu, kiedy wpadli na drzewo.
– To nie ma sensu – wydyszał. – W tym tempie nigdy nam się nie uda.
– Uda się. Musimy tylko znaleźć rytm.
 Jack odwrócił wzrok, by przyjaciel nie zauważył zwątpienia w jego oczach.
„Wiódł ślepy kulawego – pomyślał. – Jakie szanse mamy tak naprawdę?”

Zgubili drogę.
Uznali, że najbezpieczniej i najszybciej dotrą na dół, podążając szlakiem, który im wyznaczono.
Posuwali się całkiem szybko i nabrali otuchy, bo bez większych problemów znaleźli kolejne cztery
kaplice. Dwudziesta jednak wciąż pozostawała przed nimi.
– Według przewodnika należy skręcić w prawo przy kamiennej latarni i dojść do strumienia –
zauważył Jack.
Wyczerpany i sfrustrowany, miał ochotę wyrzucić książkę. Dotarli do skrzyżowania czterech
ścieżek. Lecz w otrzymanych wskazówkach nie było wzmianki o rozstajach.
– Więc gdzie ta kamienna latarnia?
– Może ją przeoczyliśmy? – spytał Yori słabo.
– Zaczekaj tu – polecił Jack, sadowiąc go na najbliższej skale. – Sprawdzę jeszcze raz. Minęliśmy
kilka ścieżek.
Cofnął się po własnych śladach i w końcu znalazł kamienną latarnię zasłoniętą liśćmi. Gałęzie
złamano niedawno, więc nie był to przypadek: znak został przez kogoś celowo zamaskowany.
– Sprawka Kazukiego! – mruknął z niesmakiem. Właśnie takiego nieuczciwego fortelu należało
się spodziewać po rywalu chcącym zapewnić sobie sukces kosztem Jacka.
Czując z gniewu przypływ sił, wrócił biegiem po Yoriego.

Zanim dotarli do strumienia, nad którym stała dwudziesta kaplica, rozpadła się ostatnia para
sandałów Jacka. Przy każdym kroku czuł teraz ostry ból w lewej stopie, lecz próbował to ukryć
przed przyjacielem.
– Weź moje – powiedział Yori, zsuwając z nóg własne sandały.
– A ty?
– Nie mogę iść dalej.
Zielonkawobiałą twarz chłopca pokrywała lśniąca warstewka potu i Jack widział, że chłopiec
stracił wiele krwi.
– Właśnie że możesz – powtórzył Jack, dźwigając przyjaciela mimo przytłaczającego
wyczerpania. – Sensei Yamada powiedział mi kiedyś, że „porażką jest jedynie nie próbować więcej”.
Musimy iść dalej.
– Ale już prawie świt.
Jack spojrzał na niebo. Deszcz ustał i horyzont zaczynał się rozjaśniać. W dolinie w dole
majaczyła szaro-biała sylwetka Zamku Białego Feniksa.
– Widzę zamek. Odwiedziliśmy wszystkie kaplice i musimy się jedynie dostać do świątyni. Uda
się nam. To już niedaleko.
Jack poczuł, że ciało przyjaciela staje się w jego ramionach wiotkie niczym szmaciana lalka.
– Nie ma sensu, żebyśmy przegrali obaj – wydyszał Yori, oddychając szybko i płytko. – Idź dalej
sam. Dokończ Krąg.
Wyczerpany Jack dał się niemal przekonać tej gorączkowej logice. Krąg miał go doprowadzić do
poznania Dwojga Niebios. Krąg był kluczem. Jack od roku pracował na ten cel zbyt ciężko, by teraz
pozwolić, żeby okazja prześlizgnęła mu się między palcami. Samotnie wciąż jeszcze mógł odnieść
sukces.
Przyjrzał się bladej twarzy przyjaciela i uśmiechnął się smutno. Resztką sił, jakie mu pozostały,
zarzucił sobie Yoriego na ramiona.
– Krąg może poczekać.
 40
Oczy Buddy

Jack osunął się w ramiona Akiko.

Przy głównym wejściu świątyni pospiesznie zbierali się uczniowie chcący zobaczyć ubłoconego
Jacka niosącego na plecach rannego przyjaciela. Dwóch mnichów zabrało nieprzytomnego Yoriego.
Poranne słońce muskało już dachy świątyni, lecz nie dotarło jeszcze na dziedziniec. Jack zadrżał
mimowolnie z chłodu.
– Co się stało? Gdzie byłeś? – dopytywała Akiko z niepokojem malującym się na twarzy, kiedy
Jack opadł na kolana, zbyt zmęczony, by stać na posiniaczonych i zakrwawionych stopach. –
Wróciliśmy wiele godzin temu.
Chłopiec nie odpowiedział. Patrzył tylko na Kazukiego, który zbliżył się i stanął za jej plecami.
Rywal był umyty i wystrojony w czystą szatę. Wyglądał świeżo, nocne wysiłki niemal nie odcisnęły
na nim śladu. Ze skrzyżowanymi rękami przyglądał się zmaltretowanemu Jackowi z rozbawionym
zaciekawieniem.
Jack zadygotał na całym ciele, nie z zimna jednak, lecz z furii.
– Przez twoje oszustwa mało nie zginął Yori! – wydyszał.
– Majaczysz, gaijinie. Nie oszukiwałem. Skończyłem pierwszy, bo jestem najlepszy – odparł
Kazuki z drwiącym śmiechem. – To ty przegrałeś. Nie obwiniaj mnie, żałosny gaijinie.
– Jeszcze nie przegrał! – ostro odparła Akiko, patrząc na niego ze złością. – Słońce nie sięgnęło
oczu Buddy. Jack wciąż jeszcze ma czas. Śmiało, Jack.
I nie dbając o błoto lepiące się do jej świeżej szaty, zaczęła na pół nieść, na pół wlec chłopca
w kierunku schodów głównej świątyni.
– NIE! ZOSTAW GO! – rozległ się krzyk.
Dziewczyna zamarła. Jack uniósł głowę i zobaczył na szczycie schodów najwyższego kapłana
odzianego w białe szaty, który wyciągał rękę, rozkazując im się zatrzymać. Za jego plecami przez
odsunięte shoji chłopiec widział ukrytego w cieniu drewnianego Buddę.
– Nie możesz mu pomagać. Jeśli chce pozostać w Kręgu, musi dokończyć pielgrzymkę o własnych
siłach.
– Ale nie zdoła tego zrobić – powiedziała błagalnie dziewczyna.
– On o tym decyduje, nie ty. Połóż go na ziemi – polecił kapłan.
Akiko delikatnie puściła Jacka i odsunęła się o krok z oczyma pełnymi łez.
Chłopiec klęczał na miejscu. Wyczerpanie przygniatało go do ziemi, jakby dźwigał na barkach
ciężar całego nieba. Posąg Buddy był oddalony nie więcej niż o pięćdziesiąt kroków, lecz dla niego
równie dobrze mógłby się znajdować na drugim końcu świata. Jack poświęcił resztki energii podczas
rozpaczliwego maratonu, by uratować Yoriemu życie.
We wnętrzu świątyni mnisi zaczęli śpiewać Mantrę Światła i Jack widział, jak wszyscy uczniowie,
senseiowie oraz sam Masamoto czekają na jego decyzję. Najwyższy kapłan przywołał chłopca
ruchem dłoni, po czym obrócił się i wszedł do świątyni, jakby się spodziewał, że Jack podąży za nim.
Lecz chłopiec tego nie zrobił.
Nie mógł.
Po prostu nie miał siły. Tym razem wiedział, że to nie bariera bólu, którą można przełamać. To
było jak przepaść, rozległa pustka bez energii, otchłań, której nie sposób przeskoczyć.
Kazuki przykląkł obok niego z aroganckim uśmiechem i szepnął mu do ucha:
– Nigdy ci się nie uda.
Słońce dotarło do połowy dachu świątyni i Jack widział, jak wolno przesuwa się po dachówkach.
Kazuki miał rację. Dotarcie do Buddy na czas wymagałoby nadludzkiego wysiłku.
Zniechęcony spuścił wzrok. Wyczerpany zapatrzył się na wędrującą w poprzek jego drogi
mrówkę, wlokącą liść pięć razy większy od siebie. Ciągnęła i szturchała brzemię, lecz się nie
poddawała, choć zadanie przerastało jej siły.
„Porażką jest jedynie nie próbować więcej”.
Słowa senseia Yamady rozbrzmiały w pamięci chłopca. Podniósł wzrok i napotkał spojrzenie
starego mistrza zen w drzwiach świątyni. Jego oczy promieniowały wiarą w chłopca.
– Śmiało, Jack! Dasz radę! – zawołał Yamato, zbiegając po stopniach z Saburo u boku.
– Śmiało, Jack! – powtórzył Saburo jak echo.
– To nie tak daleko – zachęcała Akiko z wyciągniętymi rękami, rozpaczliwie próbując dodać mu
sił.
Herkulesowym wysiłkiem, wspierany okrzykami zachęty przyjaciół, Jack wstał. Zachwiał się,
przy każdym kroku powtarzał jak mantrę: „Porażką jest jedynie nie próbować więcej. Porażką jest
jedynie nie próbować więcej. Porażką jest jedynie...”.
Wlokąc stopy po ziemi, sunął naprzód. Nogi miał ciężkie, jakby do każdej przykuto kulę
z łańcuchem. Bardziej zataczał się, niż szedł, lecz każdy krok przybliżał go do celu.
Dotarł do stopni świątyni i zaczął się po nich piąć. Przyjaciele wykrzykiwali słowa zachęty, lecz
w uszach chłopca brzmiały one jak odległy szum fal. Jedyne, co słyszał, to nieustającą mantrę
mnichów odzianych w białe szaty. Im bliżej podchodził, tym głośniej rozbrzmiewała; wsączała się
w jego mięśnie niczym eliksir.
Stanął w progu świątyni.
Lecz słońce także go dosięgnęło.
Wzniosło się ponad łańcuch gór i teraz oświetlało jasno ścianę w głębi; w smugach wędrujących
ku oczom Buddy wirowały drobinki kurzu.
Uczniowie obserwujący z napięciem nadludzkie wysiłki Jacka milczeli jak zaklęci; patrzyli, jak
zatacza się ku kaplicy.
Wyciągnął rękę w chwili, kiedy promienie dosięgły oczu Buddy. W tym samym momencie mnisi
umilkli. Chłopiec poczuł chłodny dotyk drewna i gładkość brzucha Buddy. Uśmiechnął się lekko, po
czym runął u stóp posągu.

– Nie da się pokonać góry. Można jedynie pokonać siebie – zaczął najwyższy kapłan, kiedy po
obiedzie wszyscy znowu zebrali się w świątyni. – Pierwsze wyzwanie Kręgu Trzech było
sprawdzianem dla waszych ciał, miało je doprowadzić do granic wytrzymałości. Pięcioro z was
zdołało dotrzeć do świątyni, nim pierwsze światło świtu zajrzało w oczy Buddy, i w ten sposób
dowiedliście, że panujecie nad własnym ciałem.
Jack zachwiał się na nogach; z wyczerpania kręciło mu się w głowie. Nakarmiono go, napojono
wodą i pozwolono mu odpocząć, lecz wkrótce został obudzony i sprowadzony na powrót do świątyni
z pozostałymi kandydatami do Kręgu.
– Wyzwanie powinno wam uświadomić, że to umysł włada ciałem. Ciało będzie podążać naprzód
tak długo, jak długo umysł pozostanie silny.
Kapłan zmierzył ich kolejno nieprzeniknionym wzrokiem, by się przekonać, czy pojęli tę lekcję.
– Gdy to sobie uświadomicie, nie będzie granic tego, co jesteście zdolni osiągnąć. Niemożliwe
stanie się możliwe, jeśli tylko wasz umysł w to uwierzy. Ta prawda stanowi istotę drugiego
wyzwania Kręgu. Wcześniej jednak chciał przemówić Masamoto-sama.
Samuraj wstał i zbliżył się do uczniów; ogarnął ich spojrzeniem, przyjmując dumną i władczą
postawę.
– Jestem zaszczycony, mając tak dzielnych samurajów w swojej szkole. Duch Niten Ichi Ryū
płonie jasno w każdym z was. – Prawą ręką ścisnął Jacka za ramię; chłopiec poczuł ogromną siłę
wielkiego wojownika. – Dziś jednak ów płomień płonął najjaśniej w sercu Jacka-kuna.
Oczy wszystkich skierowały się na chłopca.
Jack nie wiedział, gdzie podziać wzrok, w końcu spojrzał wprost w pokrytą bliznami twarz
Masamoto, który odwzajemnił spojrzenie z ojcowską dumą.
– Jack-kun okazał prawdziwe bushido. Kiedy poświęcił szanse na własne zwycięstwo, by pomóc
w potrzebie drugiemu samurajowi, dowiódł cnoty wierności. Kiedy zniósł tegoż samuraja z góry,
dowiódł odwagi. Pokonał nie tylko samego siebie, lecz także górę, odmawiając jej życia Yoriego.
Uczniowie skłonili się równocześnie, wyrażając szacunek dla wyczynu Jacka.
Chłopiec rozejrzał się ukradkiem dokoła, skrępowany, że znalazł się w centrum uwagi. Akiko
uśmiechnęła się do niego ciepło; Tadashi, wyraźnie wyczerpany po pierwszym wyzwaniu, zdobył się
jedynie na krótkie skinienie głową w uznaniu osiągnięcia przyjaciela. Yoriego nie było wśród nich.
Dochodził jeszcze do siebie pod opieką mnicha słynącego z wiedzy medycznej. Jackowi powiedziano,
że trochę potrwa, nim jego przyjaciel wyzdrowieje, lecz wszyscy byli dobrej myśli, bo ziołowe
medykamenty działały.
– Nie możemy jednak potraktować chłopaka wyjątkowo z powodu jego zmęczenia – przerwał
najwyższy kapłan, kłaniając się z szacunkiem Masamoto. – Ścieżka mnichów Tendai nigdy nie
dobiega końca, zatem wyzwanie dla umysłu musi się rozpocząć niezwłocznie.
 41
Umysł ponad materią

Grzmiący wodospad toczył swe wody z drugiego co do wysokości szczytu gór Iga. Spływał
kaskadami przypominającymi długi biały welon. Przez stulecia wyżłobił w zboczu góry wąską
rozpadlinę, jak gdyby jakieś bóstwo potężnym ciosem topora rozrąbało skałę na pół.
Mnisi, uczniowie i senseiowie stali szerokim półkolem wokół wzburzonego basenu u stóp
wodospadu. Trzymając się za ręce, modlili się do górskich duchów i prastarego kami wodospadu,
podczas gdy najwyższy kapłan recytował buddyjskie błogosławieństwo i rozsypywał sól w rytuale
oczyszczenia.
Jack, ubrany w czystą białą szatę, przyglądał się temu wraz z innymi kandydatami, równie jak
on przerażonymi drugim wyzwaniem. Mieli stać na płaskiej skalnej platformie pod wodospadem
przez czas potrzebny na spalenie pałeczki kadzidła, przeciwstawiając rwącemu strumieniowi jedynie
siłę umysłu. Groziło im, że umrą z zimna w lodowatych strugach wody.
 Skończywszy rytuał, kapłan polecił gestem pięciorgu młodym samurajom, by ustawili się
w rzędzie wzdłuż skalnej półki za wodospadem.
Jack szedł pierwszy: przywarł do ściany, uważając, by się nie poślizgnąć na śliskim kamieniu.
Wokół unosiła się wilgotna mgiełka i cienka mnisia szata wkrótce przylgnęła mu do ciała. Zimne
powietrze go orzeźwiło, lecz nie miał ochoty wejść pod lodowatą kaskadę. Za zasłoną wody
zamajaczyły mu zniekształcone sylwetki widzów. Czuł się, jakby zaglądał do domu wariatów
w piekle.
Pozostali byli tuż za nim, z przerażeniem i respektem wpatrywali się w rozpędzone strugi. Naraz
najwyższy kapłan ruchem ręki dał znak, że próba się zaczyna. Pięciu kandydatów skłoniło się
równocześnie, zeszło z półki i stanęło pod grzmiącym wodospadem.
Jack omal nie zemdlał, gdy w ułamku sekundy ogarnął go paraliżujący chłód.
Musiał przezwyciężyć impuls nakazujący mu, by uciec, kiedy twarde jak grad strumienie opadły
na jego głowę. Próbował się opierać naciskowi, lecz mięśnie bombardowane wodą stały się twarde
i napięte.
Nie ma takiej siły na świecie, która pozwoli mu dotrwać, aż wypali się kadzidło.
Gorączkowo powtarzał mantrę, której go nauczono dla odpędzenia uczucia zimna, lecz na próżno.
Był zbyt osłabiony po poprzednim wyzwaniu. W jego umyśle zapanowała pustka, nie mógł
zaczerpnąć tchu i dygotał. Spostrzegł jak przez mgłę, że Harumi uciekła z półki: siła wodospadu
okazała się dla niej zbyt wielka. Jack czuł, że sam jest bliski tego, by się poddać.
Desperacko próbował wytrwać, chcąc przynajmniej pokonać Kazukiego. Na próżno jednak. Jego
ciało nie chciało dłużej znosić smagnięć lodowatej wody. Będzie musiał zrezygnować.
A jednak jego stopy nie drgnęły.
Jakaś siła na samym dnie jego duszy rzuciła wyzwanie wodospadowi. Rzuciła wyzwanie jego
własnej woli.
„Niemożliwe stanie się możliwe, jeśli tylko wasz umysł w to uwierzy”.
Jack zmobilizował się w duchu po raz ostatni, próbując oderwać umysł od przeszywającego bólu.
Znowu przywołał mantrę, choć wątpił, czy buddyjska inkantacja pomoże chrześcijańskiemu sercu
znaleźć dość wiary. Mimo to powtarzał słowa coraz szybciej, aż zlały się w nieprzerwany ciąg:

Mój umysł jest bez granic,

horyzont nie ma końca,
słońce nie zachodzi nigdy,
niebo nie zna kresu...

Zdumiewające, lecz skupiając umysł na mantrze, poczuł, jak w jego ciele zachodzi przemiana.
Z każdą frazą mięśnie stawały się bardziej rozluźnione i elastyczne, tak że uderzenia wody
przestały boleć. Przez krótką chwilę miał wrażenie, że nie bombardują go lodowate strugi,
a obmywa go delikatne górskie źródełko.
Potem przestał czuć cokolwiek.
Stan ów był niezwykły także dlatego, że Jack odsunął daleko zmartwienia. Nie zależało mu już
na niczym. Uświadomił sobie, że za sprawą mantry osiągnął jeden z niezwykłych buddyjskich
stanów medytacyjnych. Doświadczył dziwnego wrażenia, że niezależnie od wyznawanej wiary jego
świadomość otwiera się na otaczający wszechświat.
Stracił poczucie czasu.
Czy pałeczka kadzidła już się wypaliła?
Chwilę później zdekoncentrował się, gdy potrącił go Tadashi umykający spod wodospadu. Ciało
Jacka w mgnieniu oka ogarnął lodowaty ziąb. Mimo wysiłków, by wrócić do poprzedniego stanu,
musiał się poddać.
– Ud-d-dało mi się? – wyjąkał, wynurzając się spod wodnej zasłony.
– Jasne, że tak, przemarznięty idioto! – odparł Yamato, śmiejąc się z niedowierzaniem i podając
mu suchą szatę. – Tkwiłeś tam całe wieki. Mnich zapalił już drugą pałeczkę kadzidła.
– A-A-Akiko? – spytał, dygocząc.
– Ciągle jeszcze stoi, razem z Kazukim.
Sylwetki dziewczyny i Kazukiego prześwitywały przez wodną kaskadę niczym duchy. Jack
pogodził się z faktem, że Kazuki znowu go pokonał, lecz to nie znaczyło, że rywal musi ostatecznie
zwyciężyć.
„Śmiało, Akiko! – kibicował w duchu. – Pokonaj Kazukiego!”

Akiko z trudem utrzymywała równowagę na śliskiej skale i Jackowi zamarło serce, kiedy się
zachwiała. Szczęśliwie mimo bombardujących ją strug znowu stanęła pewniej.
Naraz, bez ostrzeżenia, Kazuki zgiął się wpół i upadł.
Dwaj mnisi podbiegli, wynieśli go spod wodospadu i zaczęli energicznie rozcierać grubą szatą.
Kiedy chłopiec doszedł do siebie i chwiejnie podniósł się na nogi, cała szkoła zaczęła oklaskiwać jego
bohaterskie wysiłki. Jack przyłączył się do aplauzu, bardziej jednak na znak poparcia dla Akiko.
Nadal stała pod strugami wody, zjednoczona z wodospadem, z rękami zaciśniętymi przed sobą. Jej
wargi poruszały się nieustannie, gdy powtarzała mantrę.
„Jak długo jeszcze wytrwa?” – zastanawiał się chłopiec.
Rozsądek podpowiadał, że powinna już stracić życie. Druga pałeczka kadzidła wypaliła się do
końca i właśnie zapalano trzecią. Dziewczyna przetrwała dwa razy dłużej, niż wymagano.
– Zabierzcie ją stamtąd natychmiast! – rozkazał najwyższy kapłan, patrząc z niepokojem na
dopalające się kadzidło.
 Akiko wynurzyła się zza zasłony tryumfująca i radosna. Podeszła do Kiku, która szybko owinęła
ją szatą. Jack pospieszył do niej i łamiąc japońskie zasady, zaczął rozcierać jej dłonie, by im
przywrócić ciepło. Co dziwne jednak, choć dziewczyna drżała lekko, jej ciało było ciepłe w dotyku,
jak gdyby kąpała się w gorących wulkanicznych źródłach, nie zaś pod lodowatym wodospadem.
Jack uniósł brwi zdumiony, lecz Akiko tylko uśmiechnęła się pogodnie.
Pozostawiwszy Kiku, by zajęła się przyjaciółką, Jack wraz z Yamato przyłączył się do pozostałych
uczniów czekających po przeciwnej stronie jeziora. Gdy mijał najwyższego kapłana i Masamoto,
mimo woli podsłuchał ich rozmowę.
– Naprawdę niezwykłe – mówił kapłan. – Nigdy w całym życiu nie widziałem, by ktoś wytrwał
dłużej niż ta dziewczyna. Niewątpliwie uczyła się kontroli umysłu od wielkiego mistrza.
– Zgadzam się – przytaknął Masamoto. – Senseiu Yamado, wykonałeś niezwykłą pracę, trenując
naszych kandydatów.
Yamada lekko pokręcił głową i jego przenikliwe oczy zwróciły się z ciekawością na Akiko.
– Nie jest to umiejętność, której nauczałem podczas swoich zajęć.
– W takim razie posiada rzadki talent – pochwalił najwyższy kapłan.
Odwrócił się, by przemówić do uczniów, obejmując pełnym namysłu spojrzeniem pozostałych
kandydatów do Kręgu. Harumi stała z boku z przyjaciółkami, starającymi się ją pocieszyć.
– Życie wymaga od nas niekiedy czynów, które wydają się niewykonalne – zaczął. – Zawsze
jednak pamiętajcie, że granice istnieją tylko w waszych umysłach. Przesuwając granice tego, w co
wierzycie, możecie osiągnąć niemożliwe.
Ruchem głowy wskazał Akiko i Jack poczuł, jak jego serce napełnia się dumą z jej wyczynu.
– Ta dziewczyna to żywy dowód, że możecie rozszerzyć swój umysł poza wszystko, do czego
wydaje się wam zdolny. Umysł zaś, gdy raz się rozszerzy, nigdy nie powraca do poprzednich granic.
To wyzwanie ma was nauczyć bycia panem swojego umysłu, a nie jego sługą. Ta wiedza pomoże
wam bardzo w jutrzejszym wyzwaniu wobec ducha.
 42
Pierwsza krew

– Dostałem twoją wiadomość – odezwał się Jack, rzucając skrawek papieru pod stopy Kazukiego.
– Czego więc chcesz?
Rywal tylko się uśmiechnął; przypominał kota, któremu zdobycz właśnie wpadła w łapy. Stał
oparty nonszalancko o miejską studnię. Zbudowana z kamienia, ze starym drewnianym cebrzykiem
uwiązanym na linie, rzucała się w oczy na pustym miejskim placu Iga Ueno, ze wszystkich stron
otoczonym przez sklepy i piętrowe drewniane domy.
Sklepy były już zamknięte: okna zasłonięto okiennicami, drzwi zaryglowano, mieszkańcy nie
krążyli więc po okolicy. Nie licząc samotnego wieśniaka śpieszącego pustą ulicą, by umknąć przed
nadciągającą burzą, miasteczko wydawało się zupełnie opuszczone.
– Nie wierzę, że jesteś tu sam – powiedział Jack, rozglądając się po ciemnych zaułkach. – Gdzie
twoje Bractwo Skorpiona?
 Liścik, który Jack znalazł po kolacji wsunięty pod drzwi sypialni, zawierał żądanie, by stawił się
na spotkanie sam na sam z Kazukim. Akiko próbowała go odwieść od tego pomysłu, chłopak czuł
jednak, że honor nakazuje mu pójść, choć nie miał pojęcia, jakie plany ma jego rywal.
W przeciwnym razie uznano by, że się boi. Zostałby napiętnowany jako tchórz.
Poza tym chciał rzucić wyzwanie Kazukiemu z powodu Yoriego.
Japończyk zbliżył się o krok, tak że stanęli oko w oko.
– Nie znoszę cię, gaijinie – wysyczał; w nadchodzącym zmierzchu jego oczy o opadających
powiekach skryły się w cieniu. – I nie lubię, kiedy mnie oskarżają o oszukiwanie. Łatwo pokonam
cię w Kręgu bez uciekania się do oszustw.
– Ty bezwstydny kłamco! Obaj wiemy, że oszukiwałeś z całą pewnością! – wykrzyknął Jack,
któremu krew zawrzała w żyłach na wspomnienie Yoriego leżącego z gorączką w łóżku, ze
spuchniętą nogą.
– Nie kłamię – odparł Kazuki głosem napiętym z oburzenia. – Nie oszukiwałem i skoro o tym
mowa, niczego też nie ukradłem! Nie osądzaj mnie według swoich gaijińskich miar. Pochodzę
z szanowanego rodu. Jestem samurajem z urodzenia i wychowania. W przeciwieństwie do ciebie.
Dwoma ostatnimi słowami niemal plunął Jackowi w twarz.
– Przez twoje oskarżenia w obecności całej szkoły straciłem twarz. Wezwałem cię tutaj, by bronić
honoru. Wyzywam cię na pojedynek. Do poddania jednej ze stron albo do pierwszej krwi.
Jack nie odpowiedział od razu. Choć wielkie krople deszczu zaczęły padać z zachmurzonego
nieba, wpatrywał się w Kazukiego, rozważając dostępne opcje.
Był pewien swych umiejętności w walce wręcz, szczególnie po treningach chi sao z senseiem
Kano. Prawdę mówiąc, zapadający zmrok jedynie zwiększał jego szanse na zwycięstwo. Ale Kazuki
pracował ciężko podczas prywatnych lekcji z senseiem Kyuzo i siła Japończyka oraz zaawansowana
znajomość taijutsu mogły mu dać nad Jackiem przewagę. Przyjęcie wyzwania mogło mieć tragiczne
konsekwencje. Jednak wycofanie się zostałoby uznane za uwłaczające, a chłopak nie miał złudzeń,
że przeciwnik nie zawaha się przed rozpuszczaniem wieści o jego tchórzliwym poddaniu.
Biorąc to wszystko pod uwagę – czy w ogóle miał wybór?
Jedno spojrzenie w oczy Kazukiego upewniło go, że przeciwnik zamierza walczyć bez względu na
odpowiedź.
Niebo przecięła błyskawica. Zamek Białego Feniksa na chwilę wynurzył się z mroku: upiorne
widmo na tle horyzontu. Burza rozsrożyła się nad ich głowami, deszcz zmienił się w ulewę bębniącą
głośno na pobliskich dachach, a lodowaty wiatr targał płócienne szyldy przy markizach sklepów.
Kazuki, pozornie nie zważając na nawałnicę, czekał na odpowiedź.
Jack kiwnął głową na znak zgody.
Japończyk się uśmiechnął.
 – Stójcie! – zawołała Akiko, pędząc w ich kierunku przez deszcz.
Tuż za nią biegli Yamato i Saburo. Choć Jack się upierał, że pójdzie sam, poczuł ulgę na widok
wiernych przyjaciół.
– Nie ufałeś mi, prawda, gaijinie? – warknął Kazuki. – Nieważne, miło będzie mieć widownię.
Skorpiony!
Wskazał mroczny zaułek i z cienia wynurzyli się członkowie Bractwa Skorpiona. Jack uświadomił
sobie z przerażeniem, że będzie to walka nie do jego pierwszej, lecz ostatniej krwi.
Napastnicy otoczyli chłopca i jego przyjaciół. Wtem Kazuki roześmiał się i gestem nakazał swoim
sprzymierzeńcom, by się wycofali.
– To sprawa honorowa między mną a gaijinem. Nie ma potrzeby, żeby mieszali się inni –
oznajmił, przekazując Nobu swój bokken. – Przysięgam na honor mojego rodu, że będę
przestrzegał kodeksu samurajskiego. Żadnej broni. Walczymy do pierwszej krwi.
Akiko zwróciła się do Jacka i wyszeptała błagalnie:
– Nie rób tego. Wiesz, że Kazuki łamie zasady podczas randori. Sądzisz, że zadowoli go twoja
pierwsza krew? Będzie chciał z tobą skończyć raz na zawsze.
– Właśnie przysiągł na honor swojej rodziny – odparł chłopiec, podając Saburo płaszcz od
deszczu. – Uważa się za prawdziwego samuraja. Nie złamie bushido.
– Jack, nie rozumiesz, prawda? Już zapomniałeś o kamieniach w śniegowych kulach? Wobec
ciebie nie obowiązują go zasady. Jesteś gaijinem.
Jacka zabolało użycie przez Akiko pogardliwego miana. Choć wiedział, że nie zrobiła tego
z okrucieństwa, nazwanie go gaijinem głęboko go zraniło. Raz jeszcze mu przypomniano, że
nieważne, jak dobrze wyuczy się języka, jak dobrze pozna Japonię i jej zwyczaje, jak doskonale
będzie przestrzegał etykiety i opanuje sztuki walki – tylko dlatego, że nie urodził się
Japończykiem, i tak na zawsze pozostanie obcym, nawet dla Akiko.
Wbrew intencjom dziewczyny jej uwaga umocniła w Jacku ducha walki. Dowiedzie, że jest
samurajem, lepszym niż oni wszyscy.
Oddał Yamato swój bokken i wystąpił naprzód.
– Wykończ go, Kazuki! – dopingował sprzymierzeńca Hiroto, kiedy przeciwnicy stanęli twarzą
w twarz w ulewnym deszczu.
Jak nakazywała tradycja, Kazuki skłonił się przed Jackiem.
Chłopak odwzajemnił ukłon. Japończyk nie zamierzał jednak grać czysto. Nie czekał, aż Jack się
wyprostuje, i kopnął go w twarz. Ten ledwie zdążył zareagować. Zablokował kopnięcie, lecz zatoczył
się do tyłu.
Kazuki natarł, próbując przełamać desperacką obronę Jacka. Chłopiec schylił się, unikając ciosu
po łuku, i odpowiedział dwoma uderzeniami w tułów. Jego wysiłki przyniosły tylko tyle, że oberwał
kolanem w udo. Musiał się wycofać.
– Śmiało, Jack! Dasz mu radę!
Zamarkował kopnięcie, w chwili kiedy Kazuki zaatakował. Fortel się udał i Japończyk opuścił
osłonę, chcąc zablokować atak. Jack przeszedł do natarcia morderczą kombinacją ciosów.
Wieńczące je uderzenie grzbietem dłoni trafiło Kazukiego w szczękę.
Oszołomiony Japończyk cofnął się chwiejnie, poślizgnął na błotnistym gruncie i wylądował na
siedzeniu.
Yamato i Saburo zaczęli wiwatować.
– Zwyciężyłem – oznajmił Jack, dysząc ciężko ze zmęczenia.
– Jeszcze nie...
– Krwawisz.
Kazuki przetarł dłonią wargi, z których spływała strużka krwi rozmywana przez deszcz.
– Sam się ugryzłem w język – burknął. – To się nie liczy jako pierwsza krew.
Po czym rzucił Jackowi w oczy garść błota. Odwróciwszy uwagę przeciwnika, w tej samej chwili
zerwał się na nogi i zadał mu cios w twarz. Chłopcu zadzwoniło w głowie i poczuł smak własnej krwi
z rozciętej wargi.
– Ale to tak – oznajmił Kazuki z mściwą radością.
Nie przerwał jednak walki. Obsypał Jacka gradem uderzeń. Chłopiec odruchowo zastosował
zasady chi sao i uniósł ręce w obronnym geście, dotykając ramion przeciwnika.
Wyczuwał ruchy Kazukiego. Zdołał się uchylić przed serią ciosów i spróbował kontry. Usłyszał,
jak Japończyk zaklął z bezsilnej złości, gdy zorientował się, że przeciwnik potrafi walczyć na ślepo.
Jack przez chwilę sam był zaskoczony swoimi umiejętnościami, potem jednak dostał w szczękę
niespodziewanym uderzeniem po łuku.
Wybity z rytmu, wpadł w panikę. Przytłoczyła go świadomość, że naprawdę musi walczyć, nie
widząc, i kolejny cios Kazukiego trafił go w brzuch. To nie był sparing z Yamato. Kazuki walczył
inaczej i Jackowi coraz trudniej przychodziło przewidywanie jego ruchów.
Stracił zupełnie kontakt z gardą przeciwnika. Ułamek sekundy później niespodziewanie poczuł,
że upada, i po chwili wylądował z pluskiem w wielkiej kałuży.
Kazuki rzucił się na niego.
Nim Jack zdążył nabrać tchu, Japończyk złapał go za szyję i wcisnął pod wodę. Chłopak
zakrztusił się, kiedy usta wypełniło mu błoto. Szarpiąc się dziko, zdołał unieść głowę nad
powierzchnię i złapać haust powietrza. Mętna woda wypłukała mu z oczu resztę błota i spostrzegł,
że członkowie Bractwa Skorpiona przytrzymują Akiko i jego pozostałych przyjaciół.
– Utopisz go! – krzyknęła dziewczyna, szarpiąc się z Hiroto, by się uwolnić.
– Doskonały pomysł – odparł Kazuki i ponownie wepchnął Jacka pod powierzchnię.
 Uszy chłopca wypełniał teraz jedynie plusk błotnistej wody. Przypomniał mu się ostatni raz,
kiedy Kazuki go dusił. Gdyby sensei Kyuzo nie przerwał wtedy randori, Japończyk kontynuowałby
dławienie, aż Jack by zemdlał.
Tym razem jednak nie pilnował ich nauczyciel.
Kazuki naprawdę mógł go zabić.
Fudoshin.
Słowo rozbłysło mu w pamięci, kiedy wynurzył się znowu.
Kazuki zaśmiał się, zachwycony zwycięstwem, po czym chwycił Jacka mocniej i wcisnął go pod
wodę ostatni raz.
„Samuraj musi pozostać spokojny w każdej sytuacji, nawet wobec niebezpieczeństwa”.
Przemknęły mu przez głowę nauki senseia Hosokawy.
„Musisz się nauczyć patrzyć śmierci w twarz...”
Walcząc ze strachem, Jack odzyskał panowanie nad sobą i wbrew naturalnemu instynktowi
pozwolił swojemu ciału zwiotczeć.
Usłyszał krzyk Akiko:
– Zabiłeś go! Zabiłeś!
Kazuki puścił go natychmiast, uświadamiając sobie nagle, że posunął się za daleko.
Jack leżał nieruchomo jeszcze przez moment.
Potem gwałtownie zerwał się z kałuży.
Całkowicie zaskoczył przeciwnika; uderzył go łokciem w twarz i wtoczył się na niego. Przejmując
kontrolę na sytuacją, chwycił Kazukiego za głowę, potem wcisnął jego twarz w błotnistą kałużę.
– PODDAJ SIĘ! – oznajmił surowo. – PODDAJ SIĘ, OSZUŚCIE!
Uniósł głowę Japończyka, by pozwolić mu zaczerpnąć powietrza, i zanurzył znowu.
– Przyznaj, że oszukiwałeś. Przyznaj, że zamaskowałeś latarnię!
Tym razem przytrzymał go dłużej.
– Że co zrobiłem? – wydyszał Kazuki, próbując opanować narastającą panikę.
– Nie udawaj idioty. Opowiedz wszystkim, jak przykryłeś gałęziami kamienną latarnię. Przyznaj,
jakim niehonorowym samurajem jesteś! – zażądał Jack, wpychając głowę Kazukiego pod wodę
między kolejnymi zdaniami.
– Ja nie... – wybełkotał Japończyk; jego głos brzmiał ochryple i szorstko. – Nie oszukiwałem...
Wyprzedziłem Akiko i Tadashiego podczas wyścigu. Nie mogłem tego zrobić!
– Kłamca! – odparł Jack i znowu wepchnął go w wodę.
– JACK, PRZESTAŃ! – krzyknęła Akiko, wyrwała się wreszcie Hiroto i rzuciła w stronę
przyjaciela, by go odciągnąć. – To prawda.
Jack się zawahał.
 – Ja widziałam kamienną latarnię – wyjaśniła.
Spojrzał na nią i natychmiast zrozumiał, że dziewczyna nie kłamie. Nagle wszystkie jego
podejrzenia wydały się bezpodstawne. Puścił Kazukiego i pozwolił się odciągnąć Akiko. Usiadł,
patrząc z osłupieniem na drżącego rywala.
Kazuki przetoczył się na bok, wypluwając błotnistą wodę.
– To Tadashi szedł przed tobą – ciągnęła Akiko. – On musiał oszukiwać. To by wyjaśniało, czemu
podczas wyzwania dla umysłu potrącił mnie pod wodospadem. Wtedy sądziłam, że nie zrobił tego
specjalnie, ale teraz nie jestem pewna.
– Tadashi... na mnie też wpadł – przyznał Jack. Elementy układanki zaczynały do siebie
pasować. – Ale również uznałem to za przypadek.
– Najwyraźniej niesłusznie! – warknął Kazuki, rzucając mu jadowite spojrzenie.
Jack poczuł się zawstydzony i zdradzony. Oskarżył Kazukiego o oszustwo, nie mając właściwie
dowodów. Wyciągnął wnioski oparte jedynie na złej opinii o rywalu, a tymczasem od początku
winien był Tadashi, którego uważał za przyjaciela. Postąpił nie lepiej niż Kazuki, poniżający go
tylko dlatego, że był gaijinem.
– Ja... przepraszam – powiedział, choć słowa dławiły go w gardle i każde wydawało się ciężkie jak
ołów. – Nie oszukiwałeś. Pomyliłem się.
Kazuki podniósł się chwiejnie na nogi z pomocą Nobu i Hiroto. Spojrzał z góry na Jacka z czystą
odrazą w oczach.
– Racja, gaijinie. Pomyliłeś się. Ale nie popełnij kolejnego błędu: zemszczę się.
Jack poczuł, jak lodowaty dreszcz przebiega mu po plecach, lecz, co dziwne, nie była to reakcja
na groźbę wroga. Jej przyczyną było wyraźne wrażenie, że jest obserwowany.
– Widzieliście? – szepnął Nobu, wskazując nad ramieniem Kazukiego na pobliski dach.
Wszyscy się odwrócili i wbili wzrok w deszczową noc.
W ciemnościach nie było widać nic, nawet Zamku Białego Feniksa.
Sekundę później błyskawica przecięła niebo i przez jedną przerażającą chwilę na tle skłębionych
chmur zobaczyli postać w czerni.
Grzmot rozległ się w tej samej chwili, gdy Nobu z napiętą ze strachu twarzą wrzasnął:
– NINJA!
 43
Ucieczka

Rozbiegli się w różne strony.

Jack, Akiko, Yamato i Saburo pomknęli przez śliski od błota plac w kierunku bocznej uliczki
prowadzącej do świątyni. Kazuki i pozostali członkowie Bractwa Skorpiona skierowali się
w przeciwną stronę, zmierzając do zamku. W biegu Jack zerknął w górę i zauważył kilka cieni
przemykających po dachach.
– Szybciej! – przynaglił. – Jest ich cała banda.
Przyspieszyli jeszcze bardziej i lada moment mieli znaleźć schronienie w bezpiecznym zaułku,
kiedy Saburo poślizgnął się i runął twarzą w błoto.
– Uciekajcie! – krzyknął Yamato i zawrócił, by pomóc przyjacielowi.
Jack i Akiko popędzili przed siebie i wpadli w uliczkę w tej samej chwili, gdy ninja zeskoczył
z okapu. Zerkając przez ramię, chłopiec spodziewał się zobaczyć, jak zabójca rusza za nimi w pościg.
Ninja pozwolił im uciec, lecz odciął drogę ucieczki Yamato i Saburo.
– Spotkamy się w świątyni! – zawołał Yamato, wlokąc Saburo w stronę innej uliczki.
Akiko pociągnęła Jacka naprzód.
– Szybciej! Zgubimy ninja w zaułkach.
Skręcili w lewo, potem w prawo i znowu w prawo, aż dotarli do zamkniętego dziedzińca,
z którego prowadziło tylko jedno nieoświetlone przejście.
– Chyba się udało – szepnęła dziewczyna, oglądając się przez ramię, czy nie widać pogoni.
Jack przeczesywał wzrokiem ciemną przestrzeń podwórca, lecz dostrzegł tam jedynie dużą
drewnianą beczkę na wodę i mały krzew w glinianej donicy stojącej w rogu. Zajrzał w mroczne
przejście, gdzie deszcz ściekał strumieniami z okapów, lecz nie wynurzył się stamtąd żaden wróg.
Wymknęli się niebezpieczeństwu; chłopiec odetchnął z ulgą.
– Myślisz, że to Smocze Oko? – szepnął do Akiko.
Przyłożyła palec do warg, przepatrując dziedziniec.
Raptem ni stąd, ni zowąd dwóch ninja zmaterializowało się na tle nocnego nieba; wywinęli salta
w powietrzu i wylądowali między Jackiem a Akiko.
– UCIEKAJ! – krzyknęła dziewczyna, kopiąc bliższego napastnika.
Trafiła go prosto w krocze; osunął się na ziemię ze słabym jękiem. Akiko okręciła się
z szybkością błyskawicy i po łuku kopnęła drugiego ninja w głowę.
Ten jednak, szybszy od towarzysza, schwycił jej stopę w powietrzu. Potem uniósł ramię,
zamierzając złamać dziewczynie kończynę miażdżącym ciosem przedramienia.
Akiko zareagowała bez wahania. Odbiła się, zrobiła salto w tył i drugą stopą uderzyła
napastnika w szczękę.
Głowa ninja odskoczyła w tył; puścił nogę. Dziewczyna śmignęła w powietrzu i zgrabnie
wylądowała na okapie.
Jack stał jak wrośnięty w ziemię, zaskoczony jej zwinnością.
– UCIEKAJ! – rzuciła rozkazująco, przekrzykując burzę.
Naraz na dachu pojawiło się kolejnych dwóch napastników i natarło na Akiko.
W pierwszym odruchu Jack chciał się wspiąć po beczce, by jej pomóc, lecz ninja, ten trafiony jako
pierwszy, podniósł się i ruszył biegiem w jego stronę.
Chłopiec bez wahania chwycił donicę i cisnął nią w przeciwnika. Doniczka trafiła go w głowę;
wojownik osunął się na ziemię i legł nieprzytomny wśród glinianych skorup.
Jack zaczął biec w kierunku beczki, lecz tym razem na jego drodze stanął drugi zabójca. Chłopcu
pozostało jedynie uciekać wąskim przejściem.
Zanurkował w ciemność, zatrzymując się jedynie na chwilę, by spojrzeć na Akiko. Dziewczyna
strąciła z dachu jednego ninja, drugi jednak gonił ją, zmuszając do skakania z budynku na budynek.
Jack pomodlił się, by ocalała.
Potem rzucił się do ucieczki.

Wstrzymał oddech i starał się nawet nie drgnąć.

Ninja przemknął obok, nieświadomy, że ofiara kryje się w mroku ledwo widocznej wąskiej
szczeliny między dwoma domami. Jack odczekał jeszcze kilka chwil. Gdy prześladowca nie wracał,
chłopiec odprężył się trochę. Chwilowo zdołał się wymknąć, lecz co robić dalej?
Był bezpiecznie ukryty, lecz zarazem został schwytany w pułapkę ślepego zaułka. Gdyby pojawił
się ninja, Jack nie miałby dokąd uciec.
Zadrżał z zimna i strachu. Nad głową widział jedynie wąski pasek nocnego nieba: skłębione
chmury wciśnięte między dwa walące się budynki. Deszcz spływał kaskadami z dachów, jego szum
odbijał się echem od ścian, jakby Jack znalazł się w ciasnej podziemnej pieczarze.
Zadrżał znowu pod wpływem tego samego przykrego uczucia, że ktoś go obserwuje, jakie go
ogarnęło na placu.
Obrócił się.
Miał przed sobą jedynie mroczną pustkę ślepego przejścia.
Mimo to nie potrafił się otrząsnąć ze złowróżbnego wrażenia.
Zajrzał znowu do głównego pasażu. Pusto.
Wycofał się do bezpiecznej kryjówki i próbował przekonać samego siebie, że to tylko
wyobraźnia, bo nerwy ma napięte do granic.
Objął się ramionami, by się rozgrzać. Miał nadzieję, że Akiko także wymknęła się ninja. Byłoby
wspaniale, gdyby obojgu udało się przeżyć noc. Wiedział, że dziewczyna potrafi o siebie zadbać, lecz
miał też świadomość, że ninja są bezlitośni w pościgu.
Deszcz osłabł i Jack podniósł wzrok z nadzieją, że burza przechodzi.
Lecz ulewa wcale nie minęła.
Przycichł jedynie jej szmer. Jak gdyby za plecami chłopca przesunął się cień pochłaniający
dźwięki.
Wyostrzone zmysły ostrzegały go wyraźnie. Zaschło mu w ustach, oddech uwiązł w gardle.
Bardzo wolno odwrócił głowę i raz jeszcze wbił wzrok w mrok ślepego zaułka.
Nic nie zobaczył.
Potem ciemność jakby zgęstniała: Jack spozierał w czerń skrywającego rysy kaptura ninja... Stał
twarzą w twarz z przerażającym Smoczym Okiem.
 44
Przesłuchanie

W duszy chłopca rozległ się bezgłośny krzyk nakazujący ciału działać.

UCIEKAJ! UCIEKAJ! UCIEKAJ!
Było jednak za późno.
Gdy tylko zwrócił się w stronę wroga, Smocze Oko uderzył z szybkością skorpiona. Palce ninja
niczym szpony wpiły się w ciało Jacka. Pięć szybkich ciosów i chłopak stał się bezbronny. Jego ciało
ogarnął paraliż.
– Co... mi... zrobiłeś? – wyjąkał, dysząc ciężko.
– Bądź cicho albo unieruchomię ci także usta – ostrzegł szorstko Smocze Oko.
Złączył palce w kształt podobny do głowy węża i czubkami nacisnął punkt na skórze nad sercem
Jacka.
– Jeśli powtórzę uderzenie, umrzesz. – Ninja wyszeptał te słowa z sadystyczną przyjemnością. –
To Dotyk Śmierci. Nazwa, która napawa każdego samuraja zgrozą.
Jack zamknął oczy, odmawiając półgłosem Ojcze nasz.
– Muszę ci wyznać, że można wykorzystać tę technikę do znacznie subtelniejszych celów niż
zabójstwo – ciągnął Smocze Oko i wyszukał kciukiem punkt poniżej obojczyka chłopaka. – Można
z jej pomocą wywołać niewyobrażalne cierpienia...
Jack otworzył szeroko oczy i wydał zduszony krzyk, kiedy ninja wbił mu w skórę czubek kciuka.
Ból był przeszywający; chłopak miał wrażenie, że w piersi zagnieździł mu się rój os. Omal nie
zemdlał, lecz nagle Smocze Oko zwolnił ucisk. Ból zelżał, lecz nie minął zupełnie. Jack czuł, jakby
pod jego skórą umieszczono parzące pokrzywy.
Smocze Oko przyglądał mu się chwilę. Jack byłby przysiągł, że pod czarnym kapturem dostrzega
uśmiech.
– Gdzie jest rutter?
– Został skradziony – wyrzęził oszołomiony Jack.
– To nie był rutter! Nie próbuj kłamać.
Ninja chwycił go, tym razem za prawą rękę, i odnalazł jakiś punkt w połowie bicepsa. Jack poczuł
na ramieniu niewyobrażalny nacisk. Paznokcie wydawały się odłamkami szkła wbitymi pod skórę;
palce pulsowały tak, że myślał, iż eksplodują. Ogarnęła go fala mdłości. Lecz znowu Smocze Oko
przerwał, nim chłopak stracił świadomość.
– Torturowałem wielu ludzi. Potrafię sprawić, byś cierpiał nad wszelkie wyobrażenie...
Ujął w dłonie twarz Jacka i utkwił w nim spojrzenie jedynego oka. Nie było w nim najmniejszego
śladu litości.
– Rutter jest ukryty w zamku Nijo, prawda? – zapytał obojętnie Smocze Oko.
Oczy Jacka rozszerzyły się z przerażenia. Skąd ninja to wie? Czy któryś z przyjaciół zdradził?
– Nie musisz odpowiadać, gaijinie. Twoje oczy zdradzą mi wszystko. Gdzie?
Zacisnął dłonie na skroniach Jacka, umieścił jeden palec tuż poniżej oka chłopaka, a drugi na
jego szczęce. Spojrzenie złowrogiego zielonego oka wwiercało się w twarz ofiary.
– Wyjawisz mi to – oznajmił złowróżbnie ninja.
Chwilę później Jack poczuł, jakby rozżarzony do białości żelazny szpikulec przeszył jego oko
i czaszkę. Ból był większy niż żar tysiąca ognisk, zbyt wielki, by chłopiec zdołał choćby krzyknąć.
Opadł z resztek sił, tylko ciche jęki dobywały się z jego ust.
Potem katusze zelżały.
– To nic w porównaniu z mękami, jakie będziesz cierpieć każdego dnia, jeśli wypuszczę cię
żywego. Czułeś ten ból?
Jack skinął słabo głową, łzy płynęły mu po policzkach.
– Może jeszcze narastać niczym żar w piecu, aż oszalejesz z cierpienia. Tylko ja mogę go
uśmierzyć. Pytam ostatni raz. Gdzie jest rutter?
Przesunął palce na twarzy chłopca.
– Nie, proszę... – jęknął błagalnie Jack.
Poczuł, jak jego opór łamie się niczym drzewo podczas burzy. Liczył tylko na to, że zamek
daimyo Takatomiego jest zabezpieczony przed atakiem ninja. Nawet gdyby chłopiec zginął tej
nocy, istniała szansa, że jego dręczyciel zostanie przyłapany na gorącym uczynku i nareszcie
ukarany za swoje występki.
– Za... draperią z białym żurawiem na ścianie... w sali bankietowej Takatomiego – wyjąkał,
zbierając resztki sił.
– Świetnie. A teraz wyjaśnij, czym jest rutter?
Jack zamrugał, niepewny, czy się nie przesłyszał.
– To dziennik pokładowy mojego ojca służący do nawigacji – odparł zbyt oszołomiony, by
dociekać, jak to możliwe, że Smocze Oko nie wie, co właściwie ma ukraść.
– Tyle wiem. Mój zleceniodawca upiera się, że rutter toruje drogę do władzy skuteczniej niż
morderstwo. Wytłumacz dlaczego.
Chłopiec nie odpowiedział.
Smocze Oko zwiększył nacisk. Jack skrzywił się i poczuł, jak jego wola kruszeje znowu.
– To klucz do oceanów znanego świata. Kraj, mający rutter w swoim posiadaniu, kontroluje
szlaki handlowe i włada na morzach. Wpływa na losy świata.
W miarę wyjaśnień Jack zaczynał rozumieć zainteresowanie Smoczego Oka władzą, jaką daje
rutter. Ninja został wynajęty, nie był jednak głupcem. Dowiedziawszy się, dlaczego dziennik
pokładowy jest taki ważny, być może rozważał jego przydatność dla własnych celów.
– Okazałeś się więcej niż pomocny – oznajmił Smocze Oko. – Lecz teraz nie masz dla mnie żadnej
wartości. Dotrzymuję jednak obietnic, więc uwolnię cię od cierpień. Dotyk Śmierci jest bardzo
bolesny, lecz szybki. Może nawet nie poczujesz, gdy pęknie ci serce.
Puls Jacka szaleńczo przyspieszył, wszystko w nim wołało, by uciekał, kiedy ninja złożył dłoń
w kształt głowy węża i wymierzył w jego pierś.
To koniec, uświadomił sobie chłopiec. Oto twarz śmierci: pozbawiona rysów czarna maska
z jedynym zielonym okiem. Wpatrywał się w nią i czuł tylko strach. Potem lekki uśmiech wykrzywił
jego pobladłe wargi.
– Z czego się śmiejesz, gaijinie? – spytał ninja, zaskoczony brawurą ofiary.
Lecz uśmiech Jacka stał się szerszy, gdy sobie uświadomił, że wysiłki Smoczego Oka okażą się
koniec końców próżne. Najważniejsze informacje w rutterze były chronione szyfrem wymyślonym
przez ojca. Tylko Jack potrafił je odczytać. Bez klucza pozwalającego złamać szyfr rutter był
zupełnie bezwartościowy. Układanka, w której brakuje najważniejszego elementu.
 Jack uświadomił sobie, że dziennik pokładowy może go ocalić jak lina rzucona tonącemu
marynarzowi.
– Zabij mnie, a wiedza zawarta w rutterze zginie ze mną – powiedział, pokrzepiony tą
świadomością.
– Jest zaszyfrowany, tak? – odparł Smocze Oko, nie tracąc rezonu. – To bez znaczenia. Znam
chińskiego kryptologa, który potrafi odczytać wszystko.
Po tych słowach zadał cios; w sercu Jacka zgasła ostatnia nadzieja.
 45
Dim Mak

Serce Jacka tłukło się o żebra, jakby chciało się wyrwać na zewnątrz poprzez ciało i kości. Płuca
zdawały się ściśnięte, jak gdyby wokół piersi chłopca owinął się wąż, wyciskając z niej całe
powietrze. Jack osunął się po ścianie budynku w grząskie błoto i leżał, dygocząc i oddychając
ciężko.
Smocze Oko przyklęknął, by podziwiać swoje dzieło.
– Masz tyle czasu, co ryba wyjęta z wody, nim twoje serce się zatrzyma – stwierdził, odgarniając
chłopcu z czoła jasne włosy niemal czułym gestem. – Byłby z ciebie wielki samuraj, gaijinie, ale nie
mogę pozwolić, by ten los się wypełnił. Może w innym życiu...
Jack już nie słuchał. Oddech świszczał mu w uszach niczym wiatr w jaskini; czuł, jak krew pulsuje
w jego ciele, spływając do cichnącego serca.
Stuk... stuk... STUK.
 Smocze Oko odwrócił się gwałtownie. Majaczyła przed nim potężna postać podobna do górskiego
niedźwiedzia.
– Odejdź, ślepcze – ostrzegł ninja, dostrzegłszy długą białą laskę w ręce nieznajomego. – Nie
zobaczysz tu nic ciekawego.
Zaśmiał się zimno z własnego ponurego żartu.
– Czuję zapach krwi – odparł mężczyzna z niesmakiem.
Mimo oszołomienia Jack poznał głęboki, dźwięczny głos senseia Kano.
– Nie tylko twojej, lecz także twoich licznych ofiar, ninja. Jakże pogardzam takimi jak ty.
– Zjawiasz się zbyt późno, by uratować chłopca – syknął Smocze Oko i ukradkiem wysunął zza
pasa shuriken, widząc, że samuraj podchodzi bliżej. Cisnął w senseia Kano zabójczą srebrną
gwiazdką. – Oraz samego siebie, skoro o tym mowa!
Shuriken leciał, wirując z cichym świstem.
Sensei nie miał czasu się uchylić. Zamiast tego wysunął przed siebie kij; srebrna gwiazdka
utkwiła w drewnie dokładnie na wysokości jego gardła.
– Przewidywalne – zadrwił Kano.
Następnie dźgnął laską w kierunku Smoczego Oka, celując w brzuch. W wąskim zaułku ninja
mógł jedynie przylgnąć płasko do ściany. Z trudem uniknął ataku. Sensei Kano z szybkością
błyskawicy uderzył znowu. Ninja próbował odparować natarcie, lecz koniec bō trafił go w żebra.
Stęknął z bólu i się zatoczył.
Słabnący Jack śledził wzrokiem nauczyciela, który przestąpił nad nim i spychał przeciwnika coraz
dalej w głąb przejścia.
Ninja znalazł się w pułapce.
Kij był zbyt długi, a sensei Kano zbyt szybki, by Smocze Oko zdołał się obronić. Chłopiec
uświadomił sobie, że ninja wkrótce nie będzie miał się gdzie cofnąć, a wtedy samuraj zada
morderczy cios.
Jednak życie Jacka także szybko dobiegało kresu. Miażdżący ból w piersi przybrał na sile;
chłopiec oddychał urywanie. Czuł, jakby głowa lada chwila miała mu pęknąć niczym skorupka jajka.
Jego świadomość ogarniała ciemność, zapuszczająca czarne macki w pole widzenia. Jack liczył tylko,
że starczy mu życia, by zobaczyć jeszcze, jak sensei Kano pokonuje mordercę jego ojca, pozornie
niezwyciężonego Dokugana Ryu.
Kano dźgnął kijem w krocze przeciwnika. Tym razem Smocze Oko skoczył w powietrze, szeroko
rozstawił nogi i zaparł się o ściany budynków po obu stronach. Bō śmignął w dole, nie czyniąc mu
krzywdy. I choć zdawało się to niemożliwością, ninja przebiegł nad głową Kano, odbijając się od
ścian.
Samuraj zamachnął się kijem w górę.
 Smocze Oko zdołał przemknąć nad nim niczym karaluch. Jackowi raptem wydało się, że krople
deszczu zmieniły się w żelazne igły. Patrzył, jak sypią się z nieba, i słyszał brzęk, gdy spadały na
ziemię. W końcu sobie uświadomił, że to nie złudzenie. Ninja rozrzucił wokół metalowe kolce,
zaprojektowane tak, by jedno ostrze zawsze sterczało w górę.
Smocze Oko dotarł do wejścia pasażu i zeskoczył na ziemię.
– Śmiało, ślepcze. Zobaczmy, jak walczysz na otwartej przestrzeni – rzucił wyzywająco.
Sensei Kano rzucił się korytarzem w stronę ninja. Jack próbował go ostrzec przed
niebezpieczeństwem, lecz zdołał jedynie wydać słaby jęk. W ostatniej sekundzie Kano wbił koniec
kija w błoto i przeskoczył nad chłopcem. Wylądował zgrabnie w wejściu do pasażu, unikając
morderczej zasadzki.
– Tetsu-bishi, jakie to banalne – skomentował.
Jack rozpaczliwie pragnął się roześmiać wobec porażki Smoczego Oka, lecz ból okazał się zbyt
wielki.
Rozwścieczony ninja uderzył dłonią-dzidą w gardło samuraja. Kano odbił cios bō, potem
zamachnął się po łuku, mierząc w tułów przeciwnika.
Dziwne, lecz ninja nie próbował uniknąć ciosu. Przyjął go i zablokował kij między tułowiem
a ramieniem. Szarpnął potem za laskę bō, korzystając z zaskoczenia Kano. Sensei się zachwiał.
Smocze oko go pchnął. Mistrz utrzymał się na nogach, lecz zrobił o jeden krok za dużo i natrafił
stopą na metalowy kolec. Tetsu-bishi przebił cienką podeszwę sandała i utkwił w ciele.
Kano opadł na ziemię, jęcząc.
Smocze Oko w ułamku sekundy znalazł się obok. Nadepnął na kij i przełamał go na pół. Potem
z całej siły kopnął, mierząc w twarz samuraja. Jack usłyszał trzask łamanej kości; trysnęła krew.
– Naprawdę sądziłeś, że mnie pokonasz? – spytał Dokugan Ryu i chwycił Kano za głowę,
zamierzając odsłonić jego gardło, by zadać morderczy cios. – Nie wiesz, że w kraju ślepców jednooki
jest królem?
Z szybkością kobry uderzył kantem dłoni w tchawicę samuraja.
Sensei odruchowo zablokował atak. Chwycił Smocze Oko za przegub, przytrzymał jego rękę
i dźgnął go w twarz ciosem dłoni-dzidy. Ninja ledwie zdołał uniknąć tej kontry, zdążył jednak
uderzyć pięścią z góry w szeroką pierś samuraja. Dzięki przewadze siły sensei Kano przyjął cios.
Przez mgłę nieznośnego bólu Jack obserwował, jak obaj wojownicy zmagają się zwarci
w morderczym pojedynku chi sao. Wiedział, że ten, kto pierwszy popełni błąd, zginie.
Szybkość ataków i kontr sprawiała, że chłopiec widział ich ręce jako rozmazane smugi.
Umiejętności mężczyzn były równie wielkie, więc każdy cios napotykał blok, a każdy zwód na
kontrę. Żaden z przeciwników nie ustępował.
– NINJA! – rozległ się krzyk.
 Smocze Oko zerknął w górę głównego zaułka i spostrzegł nadciągającą straż przednią samurajów
z zamku. Odsunął się od senseia Kano, odbił potężnie od ściany i jednym skokiem wylądował na
dachu. Spojrzał jeszcze na Jacka i warknął:
– Nie będzie następnego razu, gaijinie. Przynajmniej dla ciebie!
Chwilę później zniknął, cień pośród nocy.
Samuraj dokuśtykał do miejsca, w którym chłopiec siedział, oparty o ścianę.
– Co on ci zrobił?
Jack ledwie mógł oddychać. Świat stał się mętny i odległy, twarz nauczyciela majaczyła jakby na
końcu długiego, ciemnego tunelu. Serce wciąż waliło mu mocno, lecz coraz wolniej. Chłopiec miał
wrażenie, że lada chwila pęknie.
– Dotyk... Śmierci – wydusił z siebie jakimś cudem.
– Dim Mak! – westchnął przerażony sensei Kano.
Natychmiast przesunął dłońmi po ciele Jacka. Przechylił chłopca do przodu i pięcioma szybkimi
uderzeniami czubkami palców nacisnął na kluczowe punkty na plecach i piersi.
Niczym świat wiosną, ciało chłopca obudziło się gwałtownie do życia.
Jack wciągnął wielki haust powietrza, kiedy jego płuca odżyły. Ucisk w piersi zniknął, jakby
otwarły się wrota potężnej tamy, i krew popłynęła przez ciało życiodajną falą. Wzrok mu powrócił;
zobaczył nad sobą zakrwawioną, brodatą twarz senseia Kano, badającego mu puls na szyi.
– Już wszystko dobrze, może sensei przestać – powiedział chłopiec słabo, kiedy nauczyciel zaczął
mu rozmasowywać pierś.
– Nie mogę. Muszę się upewnić, że twoje ki płynie swobodnie.
– Ale skąd sensei wie, co robić?
– Nauczyłem się mrocznej sztuki zwanej Dim Mak od tego samego niewidomego chińskiego
wojownika, który mnie szkolił w chi sao – wyjaśnił spokojnie Kano.
Po chwili zajął się kończynami chłopca.
– Dim Mak jest podstawą techniki ninja znanej jako Dotyk Śmierci. Wyobraź go sobie jako
odwrotność akupunktury. Podczas gdy akupunktura leczy poprzez ucisk odpowiednich punktów
i ośrodków nerwowych, Dim Mak niszczy. Miałeś niezwykłe szczęście, że udało ci się przeżyć, młody
samuraju.
Ostrożnie wziął osłabionego Jacka na ręce niczym młodego niedźwiadka.
Wcześniej jednak poświęcił chwilę, by wyjąć ze stopy zakrwawiony metalowy kolec.
– Pewnie zatruty – mruknął, badając go dotykiem. – Zatrzymam go zatem, by poszukać
antidotum.
 46
Mnich z Góry

Tadashi podbiegł do Jacka. Blady i spocony, z oczyma wielkimi jak spodki, wyjąkał coś
niezrozumiałego i padł zemdlony.
Jack spojrzał na zdrajcę. Nie miał wiele współczucia dla dawnego towarzysza treningów
i fałszywego przyjaciela, który dwukrotnie go oszukał podczas wyzwań Kręgu Trzech. Tadashi
zasłużył na swój los.
Podbiegło dwóch mnichów i postawiło nieprzytomnego chłopca na nogi. Jeden chlusnął wodą,
próbując go ocucić. Tadashi parsknął, otworzył oczy, krzyknął, jakby ujrzał coś przerażającego,
i zemdlał znowu.
Uczniowie zaczęli szeptać gorączkowo, zastanawiając się, co podczas wyzwania wobec ducha
mogło spowodować tak wielki wstrząs i przerażenie kolegi.
– Co tam jest? – spytał Kazuki najwyższego kapłana, wskazując urwisty szczyt najwyższej góry
w łańcuchu Iga.
Trzeci wierzchołek wznosił się nad niewielką, trawiastą płaszczyzną, na której stali teraz
kandydaci do Kręgu Trzech, otoczeni przez wojowników z Zamku Białego Feniksa na wypadek
kolejnego ataku ninja.
– Nie pytaj siebie, co jest na szczycie góry; zapytaj, co jest po drugiej stronie – odrzekł
tajemniczo mnich. Potem wskazał Jacka. – Ty będziesz następny.
Chłopiec wystąpił naprzód, lecz przytrzymała go Akiko, kładąc mu dłoń na ręce.
– Jesteś pewien, że powinieneś?
– Zbyt daleko dotarłem, by teraz zawrócić – odparł.
Lecz niski, schrypnięty głos i szkliste spojrzenie dobitnie świadczyły, że jest wyczerpany fizycznie
i duchowo.
– Przecież omal nie zginąłeś zeszłej nocy – dodała błagalnie, ściskając go za rękę.
Podniesiony na duchu jej troską, zapewnił:
– Sensei Kano powiedział, że nic mi nie będzie. Zresztą po tym ostatnim wyzwaniu będę mógł
wypoczywać do woli.
– Jeśli je przejdziesz pomyślnie. Widziałeś, w jakim stanie wrócił Tadashi. Cokolwiek się tam
kryje, nie jest przeznaczone dla bojaźliwych. Nie jesteś niepokonany, Jack, nieważne jak bardzo
byś tego pragnął.
– Potrafię to zrobić – powtórzył chłopiec, w równym stopniu by dodać odwagi Akiko, co sobie.
Puściła go i skłoniła się, by ukryć lęk.
– Bądź ostrożny. Nie strać życia, spiesząc ku życiu.

Przed wspinaczką na górę Jack otrzymał jedynie czystą białą szatę. Zapytał, czy może zabrać
miecze albo przynajmniej nieco wody, lecz najwyższy kapłan odparł:
– Wszystko, czego potrzebujesz, masz już ze sobą.
Kiedy ruszył krętą ścieżką prowadzącą ku szczytowi, pozostali uczniowie zaczęli wiwatować,
życząc mu szczęścia w ostatniej próbie nad próbami. Zauważył Yamato, Kiku i Saburo
wykrzykujących słowa zachęty, a za ich plecami Emi oraz jej przyjaciółki machające z entuzjazmem.
Potem minął szereg senseiów i ukłonił się z szacunkiem kolejno każdemu z nich. Kano nie było
wśród nauczycieli. Dochodził do siebie w świątyni pod nadzorem mnicha medyka. Mistrz bō słusznie
podejrzewał, że metalowy kolec jest zatruty. Gdy oczyszczono i zabandażowano mu ranę, wypił
cuchnące odrażająco antidotum przyrządzone przez mnicha. W efekcie przechorował całą noc.
Wymiotując po raz czwarty do stojącego obok wiadra, mistrz bō ze śmiechem zapewnił Jacka, że to
część procesu oczyszczenia.
Ostatni w szeregu stał sensei Yamada. Mistrz zen wystąpił i podał Jackowi małego żurawia
origami.
 – Od Yoriego – wyjaśnił z pogodnym uśmiechem. – Chciał, żebyś go ze sobą wziął na szczęście.
Prosił też, by ci przekazać, że czuje się znacznie lepiej i jutro wróci z nami do Kioto.
– To wspaniała nowina – ucieszył się Jack, ujmując papierowego ptaka. – Ostatnia rada,
senseiu?
– Podążaj za ścieżką, a nie pobłądzisz.
– To wszystko? – zdziwił się chłopiec, zaskoczony prostotą odpowiedzi mistrza zen.
– Czasem to wszystko, czego potrzeba.

Ścieżka była kamienista, wiła się po zboczu stromym zygzakiem. Okruch skały wyprysnął pod
stopą chłopca i niewielka lawina pyłu i kamieni z grzechotem potoczyła się w dół drogi.
Zatrzymał się na upragniony odpoczynek i usiadł na skraju ścieżki. Wczorajsza burza dawno
minęła i gorące wiosenne słońce grzało jego obolałe kości.
Nad głową jastrząb szybował po czystym, błękitnym niebie, co przypomniało Jackowi
wyjaśnienie snu, które usłyszał od senseia Yamady. Ptak symbolizował siłę i bystrość. Z pewnością
był dobrym znakiem.
Spoglądając na szeroką nieckę doliny, chłopiec widział uczniów obserwujących go z trawiastej
platformy. Tu w górze panowały cisza i spokój, powietrze było orzeźwiające i czyste. „ Z wysokości
życie nabiera innej perspektywy” – pomyślał. To, co wielkie, stało się małe; jego troski zniknęły
w oddali, a horyzont obiecywał nowe początki.
Kiedy sensei Kano przyniósł go do świątyni po ataku ninja, Jack stwierdził z ulgą, że Akiko jest
już na miejscu cała i zdrowa, wraz z Yamato, Saburo i wszystkimi pozostałymi, nie wyłączając
Kazukiego.
Zarówno Jacka, jak i samuraja zaprowadzono pospiesznie do świątynnego medyka, by ich
zbadał. Podczas gdy sensei wymiotował po oczyszczającym wywarze, chłopiec otrzymał środek
uspokajający, który uśmierzył ból i pozwolił mu zasnąć. Odpływając w sen, podsłuchał, jak
Masamoto omawia atak ninja z oficerem dowodzącym z Zamku Białego Feniksa. Dowódca był
przekonany, że napad został zorganizowany przez miejscowy klan. Jack półprzytomnie wymamrotał
imię Smoczego Oka i dowódca skinął głową, jakby już o tym słyszał. Zapewnił samuraja, że podobne
ataki klanu Dokugana Ryu zdarzają się często podczas wizyt dygnitarzy takich jak Masamoto.
Rankiem chłopiec się dowiedział, że podjęto jednogłośną decyzję, by kontynuować Krąg Trzech.
Masamoto oznajmił, że żaden klan ninja nie powstrzyma Niten Ichi Ryū przed dopełnieniem
starożytnej samurajskiej tradycji. Ochraniani przez uzbrojonych strażników Jack i troje pozostałych
uczestników prób zostali zaprowadzeni na miejsce, z którego mieli wyruszyć ku trzeciemu
i ostatniemu wyzwaniu.
Chłopiec spojrzał na stromy szczyt wymierzony w niebo niczym grot strzały. Gdzieś tam, wysoko,
kryło się wyzwanie wobec ducha.
 Co przeraziło Tadashiego tak bardzo, że wrócił jako drżący strzęp człowieka? Jack nie wierzył,
by wyzwanie miało się okazać gorsze od Dotyku Śmierci, kiedy to serce niemal eskplodowało mu
w piersi.
Cudownym zrządzeniem losu przeżył.
O włos.
Głowa wciąż pulsowała mu bólem, ciało zdawało się obite żelaznym prętem. Serce waliło mocno,
lecz Jack był wdzięczny, iż wciąż biło.
Spojrzał w stronę Kioto, zastanawiając się, czy Smocze Oko wyruszył już w drogę do zamku Nijo,
by ukraść rutter. Uświadomił sobie, że teraz będzie musiał opowiedzieć o dzienniku Masamoto.
Potem jednak sobie przypomniał, że ninja uważa go za martwego. Smocze Oko nie musi się śpieszyć
po skarb spoczywający bezpiecznie w skrytce. Chłopcu przyszło do głowy, że gdyby zdołał dotrzeć
do Kioto, zanim ninja wykona swój ruch, wciąż jeszcze mógłby ocalić rutter.
Ta świadomość dodała mu sił i podjął wspinaczkę z nową nadzieją w sercu.

Zawahał się u wejścia do jaskini.

Kilka flag modlitewnych trzepotało na górskim wietrze, lecz poza tym szczyt wydawał się
posępny i bezludny. Było oczywiste, że ścieżka prowadzi ku mrocznej szczelinie w zboczu góry, lecz
Jack wciąż zwlekał. Czarny otwór w skalnej ścianie wydawał się równie zapraszający jak
rozdziawiona paszcza węża.
Lecz przecież dotarł aż tutaj. Nie było sensu zawracać.
Wszedł do wnętrza. W chwili kiedy przekroczył granicę między światłem a ciemnością, ciepło
słońca zastąpił wilgotny chłód.
Poczekał, aż oczy przyzwyczają mu się do mroku, i przekonał się, że jaskinia ma postać
wyboistego tunelu wcinającego się głęboko w serce góry. Korytarz zakręcał i ginął w czarnej jak
smoła ciemności. Jack obejrzał się ostatni raz na niewielki krąg słonecznego światła wskazujący
drogę na zewnątrz, minął zakręt i wkroczył w nieznane.
Przez kilka chwil nie widział zupełnie nic. Nawet własnej dłoni wyciągniętej przed twarzą.
Pokonując pragnienie, by uciec, ostrożnie zanurzał się coraz głębiej w czerń.
Nie miał pojęcia, jak daleko zaszedł, kiedy ściana, wzdłuż której krzywizny podążał, nagle
zniknęła. Przez szeroką szczelinę chłopiec zobaczył ognisty czerwony poblask. Z obawą wszedł do
niewielkiej pieczary.
Krzyknął przerażony.
Pochylał się nad nim wielki, zniekształcony cień istoty z olbrzymią pałką w dłoni.
– Witaj, młody samuraju – rozległ się cichy głos.
Jack odwrócił się jak fryga; odziany w szafranową szatę mnich o krągłej, łysej głowie, chudej szyi
i dziecinnym uśmiechu dokładał gałązki do ognia.
 Wśród płomieni stał imbryk, bulgocząc wesoło.
– Właśnie parzę herbatę. Masz ochotę się napić?
Chłopiec nie odpowiedział. Wciąż był wstrząśnięty pojawieniem się drobnego człowieczka,
którego groteskowy cień zdawał się żyć własnym życiem.
– Najlepsza sencha, jaką można znaleźć w Japonii – zachęcał mnich, gestem dłoni zapraszając, by
usiadł.
– Kim jesteś? – zapytał Jack, ostrożnie zajmując miejsce po przeciwnej stronie trzaskającego
ogniska.
– Kim jestem? Doskonałe pytanie: trzeba całego życia, by na nie odpowiedzieć – odparł mnich,
sypiąc herbaciane liście do kipiącego czajnika. – Mogę ci powiedzieć, czym jestem. Jestem
Yamabushi.
Chłopiec spojrzał pytająco.
– Znaczy to dosłownie „ten, który się kryje na górze” – wyjaśnił staruszek, dokładając do ognia –
lecz wieśniacy nazywają mnie Mnichem z Góry. Niekiedy przychodzą po duchową poradę albo
wróżbę.
Wyjął imbryk z ognia i nalał nieco wodnistego, zielonkawego płynu do prostej brązowej czarki.
Podał chłopcu parującą senchę.
– Nie wiesz, kim jesteś, póki nie odkryjesz, jak się tym kimś stałeś.
Choć Jack nie lubił zielonej herbaty, z grzeczności przyjął naczynie. Upił łyk. Herbata
smakowała gorzko. Z pewnością nie była to najlepsza sencha, jakiej kosztował. Mimo to uśmiechnął
się uprzejmie i napił się znowu, chcąc jak najszybciej opróżnić czarkę. Rozglądając się po pieczarze,
stwierdził, że jest pusta, nie licząc wykutej w skale kapliczki otoczonej migocącymi świeczkami
i pałeczkami kadzidła.
– Czy to ty jesteś wyzwaniem dla ducha? – spytał.
– Ja? Naturalnie, że nie – zachichotał mnich, a jego śmiech odbił się od skalnych ścian
niesamowitym, drwiącym echem. – Jesteś nim ty.
 47
Walka duchów

Czarka w dłoni Jacka stopiła się i wolno spłynęła na ziemię niczym gorąca smoła. Chłopiec ze
zdumieniem podążył wzrokiem za lepką masą, potem spojrzał pytająco na Mnicha z Góry.
Chudy starzec uśmiechnął się pogodnie, jak gdyby nigdy nic; jego szafranowa szata przybrała
teraz intensywnie pomarańczową barwę, głowa przypominała cytrynę dojrzałą pod
śródziemnomorskim słońcem. Oczy błyszczały niczym posypane gwiezdnym pyłem, uśmiech stał się
szeroki jak księżyc.
– Co się dzieje? – zawołał Jack w panice.
– Co się dzieje? – powtórzył mnich, a jego słowa zabrzmiały w uszach chłopca przeciągle
i niewyraźnie; ciągnęły się jak melasa. – Doskonałe pytanie, które musisz zadać swojemu stwórcy,
gdy go spotkasz.
Jack miał zawroty głowy. Wtem pieczara urosła do rozmiarów katedry, a jej skalne ściany
zdawały się poruszać, jakby w oddechu. Krąg świec wokół kapliczki zmienił się w wielobarwną tęczę
zostawiającą po sobie poblask, gdy odwracał wzrok. Ogień oddzielający Jacka od mnicha zaryczał
nagle. Rozgrzane do białości palenisko stało się zbyt jasne, by w nie patrzeć.
Chłopiec przetarł oczy, próbując przepędzić szalone wizje.
Kiedy ośmielił się znowu otworzyć powieki, z ognia został przygasający żar, a mnich zniknął.
Pozostał tylko przewrócony imbryk.
Co się wydarzyło? Czy umysł spłatał mu figla? Czy było to następstwo dotyku śmierci?
Rozejrzał się wokół za starcem, lecz pieczara była pusta.
Akiko miała rację. Jack przecenił swoje możliwości, decydując się na ostatnie wyzwanie. Był zbyt
wyczerpany, by mu stawić czoło, więc zaczęło mu się mącić w głowie.
Podniósł czajnik.
Naczynie pisnęło i Jack upuścił je przerażony. Imbrykowi wyrosły naraz setki cienkich czarnych
nóżek niczym stonodze i pomknął do kąta, jakby w wielkim przerażeniu. Zanim chłopak zdążył się
nad tym zastanowić, jego uwagę przykuł głośny trzask tuż za plecami.
Zmusił się, by odwrócić głowę.
Krzyk uwiązł mu w gardle. Jacka zalała fala grozy i paniki.
Olbrzymi czarny skorpion, wystarczająco duży, by pożreć konia, mknął po spągu jaskini w stronę
Jacka. Chłopiec zamarł sparaliżowany strachem. Stworzenie podpełzło bliżej i przyglądało się mu.
– To nie jest rzeczywiste, to nie jest rzeczywiste, to nie jest rzeczywiste... – powtarzał
gorączkowo Jack.
Skorpion uniósł potężne szczypce i się zamachnął. Trafił w pierś; Jack poleciał na ścianę pieczary.
– To jest rzeczywiste, to jest rzeczywiste... – wyjąkał, podnosząc się na nogi.
Skorpion zaatakował znowu: odwłok z kolcem jadowym wymierzonym w serce Jacka świsnął
w powietrzu.
Chłopak zanurkował w prawo i kolec trafił w skalną ścianę. Stwór uderzył znowu, lecz Jack
przetoczył się po spągu, w ostatniej chwili unikając ukłucia.
Zerwał się i rzucił ku szczelinie w ścianie, ale skorpion był szybszy i odciął mu drogę ucieczki.
Potwór, świadom, że jego ofiara znalazła się w pułapce, przybliżał się wolno, trzaskając szczypcami
i wywijając kolcem niczym zatrutą włócznią.
Przyparty do ściany w głębi Jack nie miał się gdzie ukryć. Schylił się po skalny okruch;
porzucony na ziemi, leżał zmięty papierowy żuraw Yoriego.
Origami.
„Nic nie jest tym, czym się wydaje”.
Niespodziewanie przypomniał sobie, że podjął się wyzwania wobec ducha. Najwyższy kapłan
pouczał, by się stali „panami swego umysłu, nie zaś jego sługami”.
 Czy skorpion jest rzeczywisty – nie miało znaczenia.
Umysł chłopca wierzył, że tak. A więc...
„Tak jak kawałek papieru w origami staje się czymś więcej niż kawałkiem papieru, zmienia się
w żurawia, rybę lub kwiat, tak samuraj nigdy nie powinien lekceważyć swoich możliwości i uginać
się pod presją życia”.
Odpowiedź Yoriego na koan rozbłysła w pamięci Jacka niczym latarnia morska. Musi wytężyć
siły i stać się czymś więcej, niż się na pozór wydaje, przekroczyć własne naturalne ograniczenia.
Ryknął wyzywająco na skorpiona.
Stwór się zawahał.
Po czym natarł w morderczym szale.
Jack ryknął głośniej, jakby był lwem, i zamachnął się pięścią. Teraz jednak jego dłoń była
uzbrojona w pazury. Odtrącił odwłok potwora, po czym jak kot skoczył na jego grzbiet.
Skorpion miotał się i stawał dęba, lecz Jack trzymał się mocno, wczepiony pazurami w jego
pancerz. Stwór dźgał jak szalony kolcem, ale Jack umykał na boki.
Po kolejnym ataku skoczył na głowę przeciwnika, lecz w ostatniej chwili z niej umknął. Dla
skorpiona było już jednak za późno: nie zdążył zmienić kierunku ataku. Stwór wbił kolec we własne
oko – pozbawioną powieki zieloną kulę świecącą w ciemności.
Oślepiony, miotał się z potwornego bólu, wydając niesamowity, przenikliwy skrzek niosący się
echem po jaskini. Naraz zagłuszył go huk gromu i ogień zapłonął znowu, jasny jak słońce.
Skorpion zniknął, a Jack siedział naprzeciw Mnicha z Góry rzucającego w płomienie garście
sproszkowanego kadzidła, od którego płomień zmieniał barwę na jasnofioletową. W powietrzu
unosiły się kłęby oszałamiającego, pachnącego lawendą dymu.
– Masz ochotę spróbować? – zapytał starzec, podając chłopcu czarkę cytrynowego płynu.
Jack odmówił, bojąc się upiornych wizji, jakie mógłby wywołać napój.
– Radziłbym jednak wypić – nalegał mnich. – Wraz z kadzidłem osłabia działanie herbaty.
Chłopiec usłuchał i po paru chwilach poczuł, że jego zmysły wracają do równowagi.
– I? – zapytał, kiedy mnich zaczął nalewać do imbryka wodę na świeży napar.
– I co? – zdziwił się Mnich z Góry.
Jacka zaczynał irytować sposób bycia starca.
– Zdałem?
– Nie wiem. Zdałeś?
– To ty przygotowałeś wyzwanie dla ducha, więc z pewnością ty decydujesz.
– Nie. Sam sobie wybrałeś przeciwnika. Poznać swoje lęki, to poznać siebie. – Mnich odstawił
imbryk i spojrzał chłopcu w oczy. – Kluczem do zostania wielkim samurajem i w czasie pokoju, i w
czasie wojny jest wolność od strachu. Jeśli pokonasz to, co cię przeraża, staniesz się panem swoich
lęków.
Ruchem dłoni wskazał Jackowi drogę do wyjścia.
– Wybacz, muszę się przygotować na przybycie następnego gościa.
Chłopiec skłonił się zdezorientowany i ruszył ku szczelinie.
– Jack-kun! – zawołał Mnich z Góry, kiedy chłopiec dotarł do otworu.
Jack zamarł, próbując sobie przypomnieć, kiedy zdradził mnichowi swoje imię.
– Musisz zrozumieć: ci, którzy ukończą pomyślnie wyzwanie wobec ducha, nie stają się wolni od
strachu, lecz po prostu dłużej nie obawiają się bać.

Jack stał na trawie obok Akiko i Kazukiego. Słońce promieniowało cudownym ciepłem, a trzy
najwyższe szczyty w łańcuchu Iga wystrzelały majestatycznie w jasnobłękitne niebo.
Uczniowie, senseiowie i mnisi ze świątyni utworzyli wokół trojga zwycięzców trzy koncentryczne
kręgi. Na znak najwyższego kapłana klasnęli trzy razy, po czym wznieśli trzykrotny wiwat, a ich
krzyk odbił się echem w dolinie.
Serce Jacka wezbrało dumą. Udało mu się. Na przekór wszystkiemu podołał wyzwaniom.
Przeżył.
Obrócił się do Akiko i spostrzegł, że dziewczyna stara się pohamować łzy, a jej oczy błyszczą ulgą
i zachwytem. Kiedy wróciła z góry, chłopiec z radością wysłuchał opowieści, jak pokonała swego
wewnętrznego demona, chmarę nietoperzy wampirów, z pomocą ducha opiekuńczego,
śnieżnobiałego sokoła. Jack pomyślał, jakie to stosowne, że obrońcą Akiko jest ptak słynący ze
zwinności, elegancji ruchów i nieomylnego instynktu. Dziewczyna z równym zachwytem przyjęła
wieść, że duch Jacka przybrał postać lwa.
Nastąpiło pełne napięcia oczekiwanie, kiedy Kazuki wspiął się na szczyt i zniknął w jaskini. Długo
się nie pojawiał i Jack, wbrew bushido, liczył w duchu, że Japończyk nie sprosta ostatniemu
wyzwaniu. Ledwie jednak pojawiła się ta myśl, arcyrywal powrócił tryumfalnie. Jack nie dowiedział
się, jaką formę przybrał duch opiekuńczy Kazukiego, sądził jednak, że był to wąż lub równie
jadowite stworzenie.
– Młodzi samuraje, Krąg się dopełnił – oznajmił najwyższy kapłan, przyłączając się do trojga
zwycięzców. – Wasze umysły, ciała i duchy na zawsze złączyły się w nieprzerwane koło.
Zachęcił gestem, by połączyli dłonie, tworząc czwarty i ostatni wewnętrzny krąg. Jack i Kazuki
z ociąganiem chwycili się za ręce i Akiko mimo woli roześmiała się z ich zażenowania.
– Choć teraz wasze ciała i umysły zostały zahartowane przez wyzwania – ciągnął kapłan –
pamiętajcie zawsze, że to, co najważniejsze dla samuraja, to nie trzymany w dłoni miecz ani
zawarta w głowie wiedza, lecz to, co kryje się w sercu. Duch jest bowiem waszą prawdziwą tarczą.
Jeśli wasz duch jest mocny, to zdołacie osiągnąć wszystko.
 48
Pojedynek

Akiko otworzyła szeroko oczy, wstrząśnięta propozycją Yamato.

Znajdowali się z powrotem w Niten Ichi Ryū, w izdebce Jacka w Sali Lwów. Poranna podróż
z gór Iga przebiegła spokojnie, tym przyjemniejsza za sprawą tryumfu w Kręgu Trzech
i wspaniałego wiosennego słońca, które opromieniło ich powrót do domu.
Jack wciąż czuł się zmęczony i bolały go wszystkie mięśnie, lecz po rozkosznym śnie, pierwszym
wolnym od koszmarów od długiego czasu, czuł się jak nowo narodzony. W istocie był przekonany, że
za parę dni zatęskni do treningów. Jednak dyskusja, jaką toczyli w tej chwili, zmroziła go do szpiku
kości.
Opowiedział Yamato i Akiko o spotkaniu ze Smoczym Okiem i teraz rozważali, co począć
w sprawie ruttera. Na każdą wzmiankę o ninja serce Jacka podskakiwało w piersi, gdy sobie
przypominał mroczne spotkanie z zabójcą.
 – Mówię poważnie – upierał się Yamato. – Dokugan Ryu sądzi, że Jack nie żyje. Możemy go
zaskoczyć.
– Nie – sprzeciwiła się Akiko. – Nigdy nie zdołasz zaskoczyć ninja. Są wyszkoleni w zastawianiu
pułapek. Smocze Oko instynktownie wyczuje, że coś jest nie tak.
– A niby czemu? – spytał Yamato. – Poza tym jeśli nie dopadniemy go teraz, znowu zaatakuje
Jacka.
– Najpierw powinniśmy zabrać rutter – zasugerował chłopiec, zapalając się do planu przyjaciela.
– Dziś wieczorem idziemy na zamek daimyo Takatomiego świętować zakończenie Kręgu Trzech.
Możemy się wymknąć w trakcie i ukryć dziennik w innym miejscu, zanim wpadnie w ręce Smoczego
Oka.
– O ile już nie wpadł – zauważyła Akiko, kręcąc głową w desperacji. – To nie zabawa. To się
dzieje naprawdę. Krąg nie uczynił cię nagle niezwyciężonym, Jack. Natomiast Smocze Oko taki się
wydaje. Wymyka się za każdym razem i nikt go nigdy nie pokonał. Dlaczego sądzisz, że tym razem
tobie się to uda?
– Właśnie o to mi chodzi: póki go nie zabijemy, póty będzie stanowił zagrożenie – przekonywał
Yamato z zapałem.
– Czemu tak się upierasz przy tym głupim pomyśle z pułapką? To czyste samobójstwo – odparła
dziewczyna. – Jakbyś chciał coś udowodnić.
– Bo chcę! – zawołał chłopak, zaciskając pięści; dał się ponieść emocjom, zapalał się coraz
bardziej. – Nie tylko Jack pragnie zemsty. Dokugan Ryu zamordował mojego brata Tenno.
Zapomniałaś? Honor rodu Masamoto wymaga, by ten przeklęty ninja zginął. To moja szansa, by
się sprawdzić.
Wyglądało na to, że Yamato całkowicie dał się porwać gniewowi, który Jack już w swoim czasie
poznał.
– Uspokój się, Yamato – przerwał przyjacielowi i dotknął jego ręki.
– Uspokoić się?! – wybuchnął Japończyk, wyrywając dłoń. – Sądziłem, że ze wszystkich
samurajów ty mnie zrozumiesz. Smocze Oko zamordował twojego ojca, podobnie jak mojego brata.
Tu nie chodzi tylko o ciebie i twój cenny rutter, Jack. Ja też cierpię. Każdego dnia. Tylko nie mam
niczego, czego ninja pragnie. Już odebrał mi jedynego brata!
Zapadła pełna napięcia cisza.
Jacka ogarnął wstyd. Nigdy wcześniej nie spojrzał na sytuację Yamato z tej perspektywy.
Zawsze skupiał się na własnym trudnym położeniu. Szukał sposobu, by bezpiecznie wrócić do domu
bez wsparcia Masamoto, zamartwiał się o los małej siostrzyczki, opłakiwał śmierć ojca i zastanawiał
się, jak się obronić przed Smoczym Okiem. Yamato cierpiał równie mocno. On także stracił
najbliższego członka rodziny.
 – Nie pomyślałem... – zaczął Jack.
– Przepraszam... – powiedziała Akiko i się skłoniła.
Yamato uniósł rękę na znak zgody i odetchnął głęboko, by się uspokoić.
– Zapomnijcie o tym. Wybaczcie, że dałem się ponieść żalowi. – Ukłonił się przepraszająco
Jackowi i Akiko. – Nie powinniśmy ze sobą walczyć. Powinniśmy walczyć ze Smoczym Okiem. To on
jest wszystkiemu winien. I zawsze był.
– Jack, nie sądzisz, że nadeszła pora, by powiedzieć Masamoto o rutterze? – zasugerowała
dziewczyna.

Jack klęczał przed Masamoto, senseiem Hosokawą i senseiem Yamadą w Sali Feniksa;
namalowany na jedwabiu płonący ptak wynurzał się zza ich pleców niczym anioł zemsty.
– Bardzo mnie uradowały twoje zmagania w Kręgu Trzech, Jack-kun – oznajmił Masamoto,
odstawiając czarkę z senchą i patrząc na chłopca z podziwem. – Jesteś moim przybranym synem
i czuję dumę jak prawdziwy ojciec.
Chłopiec musiał zamrugać, by odegnać łzy wywołane wzmianką o ojcu i nieoczekiwaną pochwałą
opiekuna. Przez cały pobyt w szkole samurajów tęsknił za zachętą i wsparciem, jakich nie szczędził
mu John Fletcher, a także szelmowskim, pełnym aprobaty mrugnięciem ojca, dobrą radą,
uściskiem jego silnych jak ocean ramion. Życie Jacka przez ostatnie dwa lata pozbawione było tych
cennych chwil.
– Wniosłeś do Kręgu Trzech prawdziwe cnoty bushido: wierność, prawość i odwagę – ciągnął
samuraj – i z radością oczekuję dnia, gdy będę mógł cię osobiście nauczyć techniki Dwojga Niebios.
Serce podskoczyło Jackowi w piersi. Nareszcie zacznie używać mieczy Masamoto. Nareszcie
stanie się niezwyciężony.
– Przejdźmy jednak do sedna dzisiejszego spotkania – dokończył samuraj, poważniejąc. – Czy
chcesz mi coś powiedzieć?
Pytanie zaskoczyło chłopca. Skąd Masamoto wie?
Wraz z Akiko i Yamato dyskutowali właśnie, czy mu opowiedzieć o rutterze, kiedy Jack został
wezwany do Sali Feniksa. Zanim wyruszył na niespodziewane spotkanie, całą trójką zgodzili się, że
należy wyznać samurajowi tajemnicę ruttera. Chłopiec zdawał sobie sprawę, że konsekwencje tego
kroku będą poważne, i nalegał, by przyjaciele trzymali się z boku. Nie było powodu, by także oni
ponieśli karę. Zamierzał ukryć, że Akiko i Yamato byli wplątani w sprawę, twierdzić, że nie
wiedzieli o istnieniu dziennika pokładowego.
Po tak gorących pochwałach i zapewnieniach o ojcowskiej dumie z ust Masamoto uniesienie,
jakie Jack odczuwał jeszcze przed chwilą, zastąpiły wyrzuty sumienia. Wstydził się przyznać
opiekunowi, że go okłamał.
– Dziękuję, Masamoto-sama, za życzliwe słowa – zaczął, kłaniając się nisko – lecz na nie nie
zasłużyłem.
Samuraj pochylił się, unosząc brew z zaciekawieniem.
– A czemuż to nie?
– Znam powód, dla którego ninja zaatakował nas w górach Iga. I wiem, kim był ten ninja. To
Smocze Oko. Ja byłem celem. A właściwie rutter mojego ojca.
– Co to takiego? – spytał sensei Hosokawa.
Jack opowiedział całej trójce o dzienniku pokładowym, wyjaśnił, jak piloci używali go do
nawigacji, wytłumaczył jego znaczenie dla handlu i polityki krajów europejskich.
– Wybacz, Masamoto-sama, że nie powiedziałem ci prawdy – wyznał chłopiec. – To rutter był
powodem, dla którego Smocze Oko zaatakował dom Hiroko w Tobie. Powinienem był ci wtedy
wszystko powiedzieć, ale przysiągłem ojcu, że nikomu nie wspomnę o dzienniku. Nie wiedziałem,
komu mogę ufać, i obawiałem się, że jeśli będziesz miał rutter, staniesz się celem ataków Smoczego
Oka zamiast mnie.
Samuraj patrzył surowo. Kamienne oblicze niewiele zdradzało, lecz chłopiec zauważył, że blizny
na twarzy opiekuna zaczynają czerwienieć. Wyraz twarzy senseia Hosokawy był równie surowy.
Jedynie sensei Yamada spoglądał na Jacka życzliwie, a w jego oczach błysnęło współczucie dla
trudnego położenia chłopca.
– Będziemy musieli uporać się z tą kwestią jutro – oznajmił oschle Masamoto. – Niestety,
wcześniej trzeba omówić pilniejszą sprawę.
Jack zastanawiał się, co może być ważniejsze od sprzeniewierzenia się piątej cnocie bushido
poprzez okłamanie swojego opiekuna.
Samuraj skinął głową senseiowi Hosokawie. Mistrz miecza sięgnął po spory zwój i pokazał go
chłopcu.
– Wyjaśnij to! – zażądał Masamoto.
Jack spojrzał na papier. Wielki plakat był zapisany znakami kanji. Nauczony podstaw
japońskiego pisma przez Akiko, chłopiec rozpoznał wśród znaków swoje imię.
– Co to jest? – zapytał.
Trzej samuraje wymienili zaskoczone spojrzenia.
– Odpowiedź na wyzwanie – odparł Masamoto, jakby to wyjaśniało wszystko.
Jack w dalszym ciągu wpatrywał się pytającym wzrokiem w zwój.
– Odniosłeś sukces w Kręgu Trzech, lecz twoja wiara we własne umiejętności wydaje się nieco
przesadna – zauważył ponuro sensei Hosokawa. – Skąd przyszło ci do głowy pojedynkować się na
miecze z nieznanym samurajem odbywającym musha shugyō?
Zaskoczony chłopiec podniósł wzrok na nauczyciela. Z pewnością samuraje zażartowali sobie jego
kosztem. Lecz ich poważne twarze przekonały go, że to nieprawda.
 – Ja... nie godziłem się na żaden pojedynek – wyjąkał.
– Tu na dole widnieje twoje imię; nazywasz siebie Wielkim Jasnowłosym Samurajem – odparł
sensei Hosokawa, wskazując kanji. – Sasaki Bishamon, wojownik, o którym mowa, przyjął twoje
wyzwanie. Oczekuje cię jutro przed zachodem słońca.
Niedowierzanie odebrało Jackowi mowę. To się nie dzieje naprawdę. Nie zgłaszał się do udziału
w żadnym pojedynku. Nie zamierzał ryzykować życiem, walcząc z jakimś samurajem tylko po to, by
udowodnić, który z nich lepiej opanował sztuki walki. A z pewnością nie z wojownikiem noszącym
imię boga wojny!
Zamierzał jedynie odzyskać rutter – jeśli Masamoto pozwoli mu udać się wieczorem do zamku
Nijo na obchody zakończenia Kręgu Trzech. Choć opiekun odłożył ocenę sprawy dziennika
pokładowego do następnego dnia, groźba wisiała nad głową Jacka niczym katowski topór.
A teraz musiał dodatkowo stawić czoło perspektywie pojedynku.
– Ja tego nie napisałem – tłumaczył się, patrząc błagalnie. – Nie mogę walczyć z tym
samurajem.
W głowie kręciło mu się z przerażenia. Pojedynek mógłby się dla niego zakończyć kalectwem,
a nawet śmiercią. Kto mógł go narazić na coś takiego?
Kazuki.
Japończyk przysięgał, że się zemści. To było to. Jack musiał docenić inteligencję rywala.
Posunięcie było tak eleganckie, tak w stylu Kazukiego.
– Jeśli nie ty, to kto? – zapytał Masamoto.
Jack już miał wypowiedzieć imię wroga, kiedy sobie przypomniał, że fałszywie oskarżył go
o oszustwo w Kręgu. Jak bardzo się wtedy pomylił. Mógł się pomylić także tym razem, pochopnie
wyciągnąć wnioski na podstawie własnych uprzedzeń.
Wbił wzrok w podłogę i wolno pokręcił głową.
– Nie wiem.
– W takim razie stoimy przed trudnym dylematem – odparł samuraj, w zamyśleniu upijając łyk
senchy. – Całe Kioto widziało twoje imię i nazwę szkoły na ogłoszeniu. Jeśli wycofasz się teraz,
okryjesz wstydem nie tylko siebie, lecz także ród Masamoto i Niten Ichi Ryū.
– Nie moglibyście wyjaśnić, że to pomyłka? – spytał chłopiec błagalnie.
– To niczego by nie zmieniło. Twoje wyzwanie zostało przyjęte.
– Ale z pewnością jestem zbyt młody, by się pojedynkować!
– Ile masz lat? – zapytał sensei Hosokawa.
– W tym miesiącu kończę czternaście – odparł Jack z nadzieją.
– Ja stoczyłem pierwszy pojedynek, mając trzynaście – wspomniał Masamoto z nutką dumy. –
Przeciwko niejakiemu Arimie Kibeiowi, sławnemu mistrzowi miecza tamtych czasów. On także
wywiesił ogłoszenie, że oczekuje wyzwań. Byłem wtedy porywczym młodzieńcem, więc oczywiście
się wpisałem. Prawdę mówiąc, dostrzegam w tobie wiele własnych cech, Jack-kun. Przynajmniej
czasami. Dlatego, muszę przyznać, jestem nieco rozczarowany, że w rzeczywistości to nie ty rzuciłeś
wyzwanie, i jeszcze bardziej rozczarowany, że mnie okłamałeś.
Chłopiec poczuł, jak policzki czerwienieją mu ze wstydu; nie potrafił spojrzeć opiekunowi w oczy.
– Tak czy inaczej – podjął Masamoto – o zachodzie słońca przyniesiesz zaszczyt szkole
i dowiedziesz, że jesteś potężnym młodym samurajem z Niten Ichi Ryū.
Jackowi opadła szczęka ze zdumienia.
– Ale ja nawet jeszcze nie trenowałem z prawdziwym mieczem!
– To bez znaczenia – odparł Masamoto z lekceważącym machnięciem ręką. – Kiedy rzuciłem
swoje pierwsze wyzwanie, pokonałem Arimę bokkenem.
W tym momencie chłopiec uświadomił sobie, że nie ma wyboru. Musi walczyć z samurajem.
– Wygląda na to, że nareszcie spełniły się twoje marzenia. Niecierpliwość, by użyć mieczy na
zajęciach, zemściła się na tobie – zauważył sensei Hosokawa z drwiącym uśmiechem. – Na twoim
miejscu jednak nie martwiłbym się zbytnio. Widziałem, jak ćwiczyłeś z kataną w Południowym
Ogrodzie Zen. Jesteś w niezłej formie. Możliwe, że przeżyjesz.
„Możliwe?” – pomyślał Jack, zaniepokojony lekceważącym podejściem senseia.
Liczył na to, że ma większe szanse.
 49
Scena walki

Młody samuraj leżał w drgawkach w pyle, krew tryskająca z rany na szyi rozlewała się po ziemi
miniaturowymi czerwonymi rzekami.
Tłum wył i gwizdał, domagając się więcej.
Zrozpaczony losem młodzieńca Jack stał na skraju prowizorycznej widowni, ściskając rękojeść
miecza tak silnie, że pobielały mu kostki, a metalowe menuki boleśnie wrzynało się w dłoń.
Spoglądał w oczy samuraja i widział, jak życie gaśnie w nich niczym płomień dopalającej się
świeczki.
– Następny! – ryknął przerażający wojownik, który stał zwycięski pośrodku pola. Samuraj
odbywający musha shugyō nosił purpurowo-białą hakamę. Uniósł katanę wysoko w powietrze,
a następnie opuścił szybkim ruchem, strząsając z ostrza krew przeciwnika – chiburi.
Yamato wypchnął przyjaciela naprzód.
 – Woła ciebie, Jack.
– Czy to nie wspaniałe?! – rzucił Saburo, wpychając sobie do ust obanyaki, aż słodki sos
wypełniający ciastko popłynął mu po brodzie.
– Jak możesz tak mówić?! – wykrzyknęła Akiko.
– Zobaczymy pojedynek! Nie sądziłem, że uda się nam wrócić na czas z Kręgu Trzech.
– Saburo... – wtrącił Jack, wstrząśnięty nieczułością przyjaciela. – Za chwilę zginę.
– Wcale nie – chłopiec uśmiechnął się jowialnie, lekceważąc tę myśl. – Masamoto ustalił z twoim
przeciwnikiem, że pojedynek będzie toczyć tylko do pierwszej krwi. Może zarobisz szramę, ale cię
nie zabije.
– Poprzednia walka też miała być do pierwszej krwi!
Saburo otworzył usta, lecz najwyraźniej żadna odpowiedź nie przyszła mu do głowy, bo bez
komentarza ugryzł kolejny kęs obanyaki.
– Tamten samuraj po prostu miał pecha – włączył się Yamato, starając się uspokoić Jacka. –
Zrobił krok w przód w złym momencie i został trafiony w szyję. Przypadek, to wszystko. Ciebie to
nie spotka.
Choć przyjaciel próbował mu dodać otuchy, chłopca nie opuszczały wątpliwości.
– Jack! – zawołał znajomy głos i tłum się rozstąpił, przepuszczając drobnego chłopca.
Yori przykuśtykał bliżej z pomocą Kiku.
– Powinieneś leżeć w łóżku – zbeształ go Jack. – Twoja noga...
– O mnie się nie martw – przerwał mu Yori, wsparty na lasce. – Zresztą musiałem przyjść, bo ty
byłeś przy mnie, kiedy cię potrzebowałem. Poza tym mam coś dla ciebie.
Podał mu papierowego żurawia. Model był maleńki, mniejszy niż płatek wiśni, lecz o idealnym
kształcie.
– Dzięki – odparł Jack – ale już jednego od ciebie dostałem.
– Owszem, lecz ten jest szczególny. Nareszcie skończyłem senbazuru orikata. To jest tysięczny
żuraw. Ten, który niesie życzenie.
Wydawało się, że przez chwilę maleńki ptak w dłoni Jacka zatrzepotał z nadzieją.
– Modlę się, by moje życzenie cię ochroniło, tak jak ty ocaliłeś mi życie – wyjaśnił Yori
z błyskiem w oczach.
Wzruszony współczuciem przyjaciela Jack się ukłonił, potem delikatnie wsunął żurawia w fałdy
obi.
Zbliżył się Masamoto.
– Gotowy?
Chłopiec skinął głową bez przekonania.
– Nie musisz się obawiać. Moje pierwsze miecze przyniosą ci szczęście – dodał mu otuchy
samuraj. – Będą ci dobrze służyć. Pamiętaj tylko, by starannie oceniać odległość od przeciwnika.
Niech wejdzie w twoją strefę ataku. Sprowokuj go. Lecz cokolwiek robisz, nie pozwól, by on cię
zwabił w swoją.
Jack ukłonił się na znak, że docenia radę.
– Jeśli okażesz w walce odwagę – dodał samuraj, mówiąc tak cicho, by nikt inny nie dosłyszał –
może odzyskasz honor i mój szacunek.
Masamoto wrócił na swoje stanowisko w pierwszym rzędzie widowni. Jack poczuł jeszcze większą
presję, by zwyciężyć. Otrzymał szansę, by się zrehabilitować w oczach opiekuna.
Podszedł do niego sensei Kano.
– Jak stopa, senseiu? – zapytał chłopiec.
Kano się roześmiał.
– Za to cię lubię, Jack-kun. Zawsze myślisz przede wszystkim o innych. A co z twoim trudnym
położeniem? Wkrótce zapadnie zmierzch, prawda? Próbuj więc atakować wroga z takiej strony, by
zachodzące słońce świeciło mu w oczy.
Objął chłopca i po chwili wypuścił z ociąganiem, ustępując miejsca sensei Yosie.
– Nie wychylaj się poza środek ciężkości i zachowaj równowagę. Wierzę, że przeżyjesz –
powiedziała. Potem czule dotknęła jego policzka grzbietem dłoni. – Lecz jeśli z winy tamtego
samuraja włos spadnie ci z głowy, naszpikuję go strzałami jak poduszeczkę na szpilki!
Zdawało się, jakby każdy chciał udzielić Jackowi rady, nawet sensei Kyuzo, który zmierzając
w stronę pozostałych senseiów, rzucił gwałtownie:
– Ichi-go, ichi-e. Masz tylko jedną szansę. Niech się nie okaże ostatnia.
Niski, podobny do napiętej sprężyny człowieczek wyszczerzył się do chłopca, jakby uśmiech go
bolał, i odszedł.
Jack nie poczuł się ani trochę lepiej po radzie mistrza taijutsu, a nastrój jeszcze mu się pogorszył
na widok nadciągającego dumnym krokiem Bractwa Skorpiona pod przewodnictwem Kazukiego
i Moriko, której blada jak kreda twarz podkreślała czerń zębów.
Naraz Kazuki podszedł i się skłonił.
– Powodzenia, Jack – powiedział poważnie.
– Eee... dziękuję – wyjąkał chłopiec, zaskoczony szczerością rywala. Może jednak to nie Kazuki
wpisał go na listę?
Japończyk zapytał z niewzruszonym wyrazem twarzy:
– Mogę dostać twoje miecze, kiedy z tobą skończy?
Skorpiony zachichotały niepowstrzymanie, zachwycone swoim żartem, a potem, zaśmiewając się,
odeszły gromadą.
Akiko niespodziewanie ujęła rękę Jacka, by go pocieszyć.
 – Nie zwracaj na nich uwagi. Nie zapominaj, co powiedział najwyższy kapłan: to duch jest twoją
prawdziwą tarczą.
– Fudoshin! – podsunęła pomocnie Kiku. – Także tego będziesz potrzebował w walce.
– I pamiętaj, czego nas nauczył sensei Kano – dodał Yamato. – Oczy są oknami umysłu, więc
postaraj się walczyć, jakbyś nie widział.
– Jadłeś? – spytał Saburo, podsuwając chłopcu szaszłyk z kurczaka. – Samuraj nie powinien nigdy
walczyć z pustym żołądkiem, wiesz.
Jack pokręcił głową, przerażony do głębi lawiną dobrych rad.
W tej właśnie chwili Emi przecisnęła się przez tłum i wręczyła mu bukiecik żółtych i czerwonych
kamelii.
– Na szczęście – szepnęła mu do ucha. – Nie spóźnij się na przyjęcie dziś wieczorem.
Akiko wsunęła dłoń pomiędzy nich i z wdziękiem zaproponowała, że potrzyma kwiaty. Emi
uśmiechnęła się uprzejmie i podała jej bukiet, choć w jej oczach błysnęła złość.
– Nadszedł czas, Jack-kun – powiedział sensei Hosokawa, wzywając go na scenę pojedynku,
gdzie samuraj odbywający musha shugyō czekał już z mieczem w dłoni.

– Mushin – szepnął chłopcu do ucha Hosokawa, po tym gdy przedstawił go oficjalnie

przeciwnikowi, Sasakiemu Bishamonowi.
– Przecież sensei mówił, że opanowanie mushin zajmie mi lata – zaprotestował Jack, kiedy
Hosokawa ostatni raz sprawdzał za niego miecz.
– Nie masz już czasu – odparł nauczyciel, patrząc mu w oczy. – Trenowałeś ciężko i ukończyłeś
Krąg. Jak długo podczas tej walki niczego się nie będziesz spodziewał i będziesz gotowy na
wszystko, tak długo mushin będzie w twoim zasięgu. Niech twój miecz stanie się nie-mieczem.
Po tej ostatniej radzie oddał chłopcu katanę i zostawił go samego twarzą w twarz
z przeciwnikiem pośrodku skropionej krwią sceny pojedynku.
Z bliska Sasaki Bishamon wyglądał zupełnie jak bóg wojny, którego imię nosił. Na jego obu
rękach widniały szramy podobne do długich, martwych węży, oczy miał bezwzględne i nieczułe,
jakby wykuto je z granitu. Nawet jego postawa świadczyła o doświadczeniu w walce. Mieczem
wyrąbywał sobie drogę podczas wędrówki przez Japonię.
Co jednak zaniepokoiło Jacka najbardziej, to kamon wyszyty na bluzie gi i białej opasce na czole
mężczyzny. Krąg utworzony przez cztery czarne skorpiony.
Chłopcu stanął przed oczyma pierwszy sen nowego roku; przypomniał sobie wyjaśnienia senseia
Yamady. Skorpiony symbolizowały zdradę. Liczba cztery oznaczała śmierć. Walczył z Bractwem
Skorpiona, zmierzył się ze skorpionem podczas wyzwania dla ducha, a teraz widział go w herbie
rodowym samuraja. Czy czwartym skorpionem był sam samuraj?
– Widzę, że jesteś gotowy na swój pogrzeb. Jaki stosowny strój, gaijinie – zaśmiał się samuraj,
wskazując na pierś chłopca.
Zmieszany Jack spuścił wzrok na swoje gi. Przebierając się w pośpiechu do pojedynku, założył
prawą połę na lewą i wyglądał jak trup przygotowany do pochówku! Czemu nikt nie zauważył tego
wcześniej?
– Niedługo będzie o jednego gaijina mniej na świecie! – krzyknął ktoś w tłumie.
– Postaraj się, by jego pierwsza krew była ostatnią! – zawołał inny widz.
Rozległa się kakofonia wiwatów i gwizdów; widzowie najwyraźniej byli podzieleni na zwolenników
i wrogów gaijinów.
Krzyki przybierały na sile; z powodu hałasu, upału oraz zamieszania Jack nie mógł się
skoncentrować. W jego głowie szalała istna trąba powietrzna od natłoku rad, jakie otrzymał. Zaczął
dyszeć nerwowo; widząc jego panikę, sensei Yamada zbliżył się, powłócząc nogami.
– Weź głęboki oddech. Musisz się skupić na walce.
– Nie mogę, senseiu. On mnie zabije. Powiedz, co robić.
– Nikt nie udzieli ci mądrzejszej rady niż ty sam – odparł Yamada i uspokajająco położył dłoń na
drżącej ręce chłopca, przekazując mu swój spokój. – Polegaj na radach, których byś udzielił komuś
na swoim miejscu. Zastanów się, jak by one brzmiały.
– Chodź no tu, niedorosły uliczniku! Dość marnowania czasu! – krzyknął samuraj i tupnął.
– Nie bój się strachu – odparł chłopiec bez wahania.
Sensei kiwnął głową.
– No właśnie. Pamiętaj: ten samuraj to człowiek z krwi i kości. Nie żaden Mnich z Góry.

Powietrze zrobiło się przeraźliwie suche. Jack czuł, jakby miał język oblepiony pyłem. Próbował
oblizać wargi, lecz strach sprawił, że gardło wyschło mu na wiór.
W gasnącym świetle dnia końce wymierzonych w siebie kissaki połyskiwały czerwono-złoto.
Chłopak ostatni raz poprawił dłonie na rękojeści. Katana Masamoto, choć cięższa od jego bokkena,
była doskonale wyważona, jej stal – ostra, a klinga – godna zaufania. Przez minione miesiące
ćwiczeń Jack wykonał tyle cięć, że mógłby przysiąc, iż miecz szepcze do niego.
Stopniowo ogarnął go spokój.
Nie był już przerażony, lecz napięty niczym sznur. Podczas wyzwania wobec ducha stawił czoło
własnemu strachowi i go przecież pokonał.
Przypomniał sobie słowa senseia Hosokawy: Trzy błędy samuraja to strach, wątpliwości
i zmieszanie.
Pokonał strach.
Przemógł zmieszanie.
Pozostały tylko wątpliwości.
Przyjrzał się uważnie okrutnej twarzy przeciwnika. Oczy mężczyzny nie zdradzały żadnych uczuć.
 Nie po raz pierwszy Jack spoglądał w twarz śmierci.
Tym razem jednak się nie zawaha.
Zauważył, że samuraj trzyma kissaki odrobinę za nisko, odsłaniając się na cios w szyję.
Ruch klingi był tak szybki, że obserwującym widzom przypominał spłoszonego ptaka zrywającego
się do lotu. Jack zbił miecz przeciwnika i uderzył.
Ostrze świsnęło w powietrzu.
I chybiło.
Wszystko to bowiem stanowiło część planu samuraja. Sprowokował Jacka, pozornie odsłaniając
się na cios, po czym skontrował.
Głośny krzyk rozpaczy wyrwał się Akiko, Emi i pozostałym, kiedy miecz samuraja dosięgnął celu.
 50
Nie-miecz

Jedynie niezwykle wielkie szczęście sprawiło, że Jack nie został nadziany na miecz przeciwnika
jak na rożen. Ostrze przeszyło luźny bok gi, rozcięło bluzę i o włos minęło ciało. Przeszło tak blisko,
że chłopiec poczuł na skórze dotyk twardej, chłodnej stali.
Głupiec! Głupiec! Głupiec!
Przeklinał siebie, uciekając od przeciwnika i przy okazji rozdzierając na strzępy gi. Pośpiesznie
zwiększył dystans dzielący go od samuraja.
Co radził Masamoto?
„Cokolwiek robisz, nie pozwól się zwabić w pułapkę”.
A właśnie na to przed chwilą pozwolił.
Samuraj spojrzał rozczarowany na obnażony bok Jacka.
– Czy gaijini nie krwawią?
 Przez tłum przebiegł śmiech.
– Jasne, że nie! – zawołał któryś z widzów. – Gaijini są jak robaki!
Rozgorzał spór, gdy jedni domagali się krwi chłopca, inni zaś bronili jego honoru.
Jack poczuł, jak wzbiera w nim gniew na hipokryzję widzów. Zdawało się, że większość nie ma
pojęcia o bushido. Gdzie był ich szacunek? Honor? Życzliwość? Moralna prawość?
Dowiedzie swojej odwagi i pokaże im, co to znaczy być samurajem!
Jak się nauczył od Masamoto, wypchnął swój gniew na powierzchnię umysłu i pozwolił mu się
rozpłynąć niczym kręgom na wodzie.
Uspokoił oddech i zastanowił się nad strategią.
W pierwszym starciu dał się zwieść.
Wiedział, że nie może znów ulec.
Tym razem zaczeka na samuraja, sprowokuje go, by wszedł w strefę jego ataku. Choć w duchu
Jack był teraz całkowicie spokojny, udawał roztargnionego.
Pozwolił, by jego miecz zadrżał. Markując chęć ucieczki, krążył tak długo, aż stanął plecami do
słońca i przeciwnik musiał mrużyć oczy, patrząc w jego stronę.
– Proszę... nie zabijaj mnie – jęknął błagalnie.
Sasaki Bishamon pokręcił głową z niesmakiem. Z tłumu rozległo się buczenie; Jack zauważył, jak
Masamoto zwiesił głowę, zawstydzony haniebnym poddaniem wychowanka.
– Jesteś żałosny. To tyle, jeśli chodzi o Wielkiego Samuraja Gaijina – warknął wojownik,
potrząsając mieczem. – Tym razem skończę twoje męki.
Zbliżył się wolnym, niespiesznym krokiem i uniósł wysoko katanę do ciosu, wyraźnie zamierzając
przelać nie tylko pierwszą, lecz także ostatnią krew chłopca.
Jack pozwolił swoim myślom płynąć jak woda.
Mushin.
Bez umysłu.
Przestał zważać na gniewne pomruki tłumu.
Bez dźwięku.
Pozwolił, by zbliżający się samuraj zamarł w bezruchu.
Bez roztargnienia.
Pozwolił, by miecz w jego dłoni stał się jednością z sercem.
Bez miecza.
Samuraj uderzył bez litości.
Wydawało się, że czas zwolnił, kiedy w umyśle chłopca pojawiła się nagle wiedza, jak będzie
wyglądał atak wojownika. Wiedział dokładnie, gdzie samuraj skierował swój miecz. Wiedział, kiedy
wkroczyć pod łuk zataczany przez ostrze, by uniknąć trafienia. Wiedział, gdzie i kiedy uderzyć.
 Wiedział, że to dłoń umysłu kieruje teraz jego kataną.
Zareagował intuicyjnie.
Trzy szybkie ruchy i pojedynek był zakończony.
Z taką samą precyzją, z jaką sensei Hosokawa przepołowił ziarnko ryżu, Jack przeciął obi
samuraja, spodnie hakama i opaskę na jego czole.
Najpierw obi mężczyzny osunęło się na ziemię.
Potem hakama legły w pyle.
Na koniec ku ziemi poszybowała opaska z kamonem skorpiona rozciętym dokładnie na pół.
Samuraj z rykiem natarł na chłopca, unosząc miecz, głodny zemsty.
– Pierwsza krew! – ogłosił Masamoto, szybko wkraczając pomiędzy walczących, by przerwać
pojedynek.
Wojownik zamrugał z niedowierzaniem. Maleńki strumyczek krwi spływał mu po czole w miejscu,
w którym Jack zadrasnął go czubkiem kissaki.
– Najmocniej przepraszam – powiedział chłopiec, kłaniając się, by ukryć uśmiech. – Nie chciałem
cię zranić.
Któryś z widzów zachichotał.
Potem przyłączył się drugi. I kolejny. Wkrótce cały tłum rechotał na całe gardło, a wiele kobiet
kiwało pokonanemu wojownikowi małymi palcami. Mężczyźnie zaświtało powoli w głowie, że
spodnie hakama opadły mu do kostek. Rozejrzał się wokół, upokorzony utratą twarzy. Osłaniając
się strzępami odzienia, uciekł z pola walki.

Jacka otoczyli przyjaciele i gromada uczniów Niten Ichi Ryū, przekazujących z entuzjazmem
gratulacje.
Do chłopca docierało niewiele z tego, co mówiono. Umysł miał pochłonięty tym, co się wydarzyło
w czasie pojedynku. Mushin. Opanował mushin. A przynajmniej go doświadczył. I co ważniejsze,
przez krótką chwilę miecz istniał w jego sercu. Stał się jego częścią.
Miecz naprawdę był duszą samuraja.
Tłum się rozstąpił, by przepuścić Masamoto i senseia Hosokawę.
– Mistrzowski fortel, Jack-kun. Sam dałem się zwieść – pochwalił opiekun. – Jeśli nie możesz
pokonać przeciwnika siłą fizyczną, musisz oszukać jego umysł. Zasłużyłeś na mój szacunek.
– Rozumiem, Masamoto-sama – odparł chłopiec, kłaniając się i dziękując Bogu, że kłamstwo na
temat ruttera zostało mu wybaczone.
Kiedy znowu podniósł wzrok, stał przed nim Hosokawa. Mierzył Jacka przenikliwym
spojrzeniem, w zamyśleniu szarpiąc ostro zakończoną bródkę. Potem mistrz miecza się uśmiechnął,
szeroko i z dumą.
– Jack-kun, jesteś gotowy. Dowiodłeś, że naprawdę rozumiesz drogę miecza.
 51
Kunoichi

Noc była niezwykle ciepła, a w sali panował zaduch, więc Jack pocił się nieprzyjemnie, szukając
w ciemności ruttera.
Z odległej Wielkiej Sali w pałacu daimyo Takatomiego, gdzie wszyscy zgromadzili się, by
świętować ukończenie Kręgu Trzech, dobiegały wysokie, śpiewne dźwięki bambusowego fletu
przeplatane rozwibrowanym brzdąkaniem lutni shamisen.
– Nie ma go tu! – powiedział Jack z paniką w głosie.
– Jesteś pewien? – spytał Yamato.
– Tak. Zostawiłem go na górnej framudze – przekonywał chłopiec, wynurzając się zza jedwabnej
draperii z białym żurawiem, zawieszonej na ścianie sali bankietowej. – Zniknął.
– Pozwól mi sprawdzić – zaofiarowała się Akiko.
Wspięła się na cedrowe podwyższenie i zajrzała do skrytki.
 Cała trójka wymknęła się z przyjęcia, zostawiając Saburo i Kiku, by się opiekowali Yorim. Mieli
zamiar odzyskać rutter i wrócić, nim ktokolwiek zauważy ich nieobecność. Masamoto, który
dowiedział się o istnieniu dziennika, chciał go zobaczyć osobiście i poprosił, by Jack przyniósł go
następnego ranka. Chłopiec się zgodził, choć nie zdradził swej kryjówki, nie chcąc jeszcze bardziej
rozgniewać samuraja.
Wyglądało jednak na to, że przybyli za późno. Smocze Oko zdążył ukraść rutter.
– Jak mu się udało dostać do ninjaodpornego zamku? – zastanawiał się zrozpaczony chłopak,
siadając z rezygnacją na podłodze.
– Jack!
Uświadomił sobie mgliście, że Akiko podsuwa mu coś pod nos.
– Tego szukałeś? – Uśmiechnęła się, zamachała owiniętą w nieprzemakalne płótno książką, po
czym położyła ją chłopcu na kolanach. – Po prostu spadł na podłogę.
– Jesteś... – zaczął Jack, lecz zabrakło mu słów, by wyrazić ulgę i radość.
Muzyka w Wielkiej Sali zamilkła; w ciszy rozległ się śpiew ptaka.
Słowik.
Uśmiech na twarzy Jacka zbladł, kiedy chłopiec przypomniał sobie o niezwykłym systemie
alarmowym wbudowanym w podłogę.
Jego rosnące przerażenie niczym w lustrze odbiło się na twarzach Akiko i Yamato.
Ktoś nadchodził.

– Szybko! Ukryj rutter – poleciła dziewczyna.

Słowicza podłoga śpiewała przy każdym kroku nieznajomego.
Jack nie miał wyboru. Umieścił dziennik z powrotem na framudze i pozwolił, by draperia opadła
na miejsce.
Dźwięki wydawane przez podłogę umilkły.
Intruz stał za drzwiami shoji.
Spojrzeli na siebie. Co robić? Jeśli to strażnik, mogą udawać, że zabłądzili, lecz jeśli nie, czy nie
powinni się przygotować do walki?
Shoji zostało odsunięte.
Na korytarzu przed nimi klęczała jakaś postać, sylwetka z twarzą ukrytą w cieniu.
Nikt się nie poruszył.
Jack zauważył, że draperia na ścianie wciąż lekko faluje i siłą woli rozpaczliwie nakazywał jej
znieruchomieć.
Postać skłoniła się i wstała.
Do sali weszła piękna kobieta w zielonym jak jadeit kimonie, o długich włosach upiętych wysoko
na głowie i przytrzymywanych ozdobną szpilką.
 – Daimyo uznał, że może przydałby się wam poczęstunek na waszym prywatnym przyjęciu –
wyjaśniła cicho, stawiając na tatami niewielką tacę z imbrykiem i czterema porcelanowymi
czarkami.
Zaprosiła ich gestem, by usiedli.
Oszołomieni, lecz z pewną ulgą, usłuchali wszyscy troje. Jack przyglądał się, jak służąca rozlewa
senchę do trzech czarek. Uśmiechnęła się miło, podając mu pierwszą; ani na moment nie spuszczała
z jego twarzy oczu lśniących niczym czarne perły.
Jack nie pił; czekał, aż zostaną obsłużeni pozostali.
Słowicza podłoga zaśpiewała znowu i wszyscy zamarli.
Kobieta wyjęła zza obi wachlarz w czarnej metalowej oprawie i rozłożyła go, ukazując piękny,
ręcznie malowany obraz przedstawiający zielonego smoka owiniętego wokół zamglonych gór.
– Dość ciepło dziś – zauważyła, wachlując się. – Musicie być spragnieni.
Jack, któremu zaschło w ustach ze strachu na odgłos zbliżającego się drugiego gościa, uniósł
czarkę do ust.
Drzwi shoji odsunęły się ponownie i weszła Emi.
– Ojciec się dziwi, gdzie wszyscy jesteście – oznajmiła; na jej twarzy odmalowało się lekkie
oburzenie, że nie zaproszono jej na prywatne zebranie. – Chciałby... A ty kim jesteś? – Utkwiła
w kobiecie spojrzenie, po czym stwierdziła zimno: – Nie służysz u nas.
Nim ktokolwiek zdążył zareagować, kobieta cisnęła w dziewczynę tacą, rozlewając herbatę.
Taca, wirując, śmignęła w powietrzu niczym wielki kwadratowy shuriken i trafiła Emi w szyję.
Nieprzytomna dziewczyna osunęła się na ziemię.
– Kunoichi! – zawołała Akiko i zrobiła przewrót, by się odsunąć od oszustki.
– Nie pij tego, Jack! – krzyknął Yamato, wytrącając przyjacielowi czarkę z rąk. – Trucizna!
Osłupiały chłopiec wbił wzrok w tatami, z której unosiły się wąskie pasma gryzącego dymu
w miejscach, w których rozlała się herbata.
– Kobieta ninja? – spytał z niedowierzaniem, podnosząc wzrok na piękną nieznajomą. Sądził, że
jedynie mężczyźni zostają ninja.
Kobieta zatrzasnęła wachlarz i zamachnęła się oprawą z utwardzonego metalu, celując w głowę
Jacka. Yamato rzucił się, by zasłonić przyjaciela, i odepchnął go. Metalowy koniec wachlarza trafił
go jednak w skroń. Japończyk osunął się bez przytomności na ziemię.
Kunoichi zerwała się na nogi, przeskoczyła nad ciałem Yamato i natarła na Jacka. Kiedy uniosła
rękę do kolejnego ciosu, Akiko kopnięciem po łuku wytrąciła jej wachlarz z dłoni.
Ninja natychmiast odpowiedziała kopnięciem w brzuch. Siła ciosu odrzuciła Akiko przez całą
długość sali.
W krótkiej chwili zamieszania Jack zdołał wstać. Widok pokonanych przyjaciół leżących dokoła
obudził w nim wściekłość, która dodała mu sił do ataku.
Kobieta ninja cofnęła się przed jego kopnięciem z obrotu. Przykucnęła, unosząc dłoń do głowy.
Włosy spłynęły na jej plecy jak czarna chmura i w tej samej chwili jakaś błyskawica pomknęła ku
prawemu oku Jacka.
Chłopiec cofnął się niezgrabnie, uchylając się przed ostrą szpilką; lśniący koniec zamajaczył mu
tuż przed twarzą.
Ninja dźgnęła ponownie, lecz chybiła.
Jack obserwował śmigającą stalową szpilkę, gdy naraz stanęły mu w pamięci słowa senseia
Kano: „Naucz się walczyć bez oczu”. Odruchowo podążył wzrokiem za połyskującą bronią, lecz
gwałtowny zamach ninja był jedynie manewrem rozpraszającym.
Kiedy chłopiec zwrócił się do niej twarzą, trzymała przy ustach otwartą dłoń i wydmuchnęła mu
w oczy chmurę lśniącego, czarnego pyłu.
Mieszanina piasku, trocin i pieprzu sprawiła, że łzy strugą popłynęły mu po policzkach.
Świat zniknął w mroku.
Jack został oślepiony.
 52
Sasori

– Akiko! Nic nie widzę!

Dziewczyna śmignęła przez salę, by go chronić; Jack usłyszał świst szpilki i głuchy odgłos
zderzających się rąk, kiedy Akiko zablokowała kolejny atak kunoichi. Wydawało mu się, że
dziewczyna zrobiła wykop, bo usłyszał, jak ninja zatoczyła się, jęknąwszy, jakby nagle uszło jej
z płuc powietrze.
Z oczu tryskały mu gejzery palących łez, tak że musiał zacisnąć powieki z bólu. Pozbawiony
wzroku, mógł jedynie śledzić odgłosy walki Akiko z kunoichi w odległym kącie sali.
– Uważaj! – krzyknęła dziewczyna.
Uniósł rękę, próbując na ślepo nawiązać kontakt z napastniczką i użyć umiejętności chi sao, lecz
kunoichi się wymknęła. Skupiając się na odgłosie jej urywanego oddechu, określił miejsce, gdzie się
znajdowała, lecz Akiko wskoczyła pomiędzy nich, by przyjąć na siebie niewidoczny cios ninja. Teraz
chłopiec nie mógł atakować – obawiał się, że trafi w przyjaciółkę.
Wydawało mu się, że złowił cichy szmer jedwabnej draperii i odgłos lekkich kroków. Potem
wyczuł, jak cedrowe podwyższenie, na którym stał, ugięło się nieco pod czyimś ciężarem.
Obrócił się szybko, unosząc ręce, by osłonić twarz.
Jego ramiona zderzyły się z pięścią, która miała go trafić w potylicę. Wykorzystując
umiejętności chi sao, przesunął dłońmi wzdłuż zgiętego ramienia przeciwnika i ciosem dłoni-dzidy
uderzył w gardło. Jego pchnięcie zostało zbite kontrą w postaci bloku i ciosu. Chłopiec w mgnieniu
oka wyczuł łuk kontry i zbił ją blokiem do wewnątrz, przesunął rękę po ręce napastnika i grzbietem
pięści uderzył w twarz.
Mocno trafił przeciwnika w szczękę.
Kontakt był silny i bolesny, lecz nieznajomy tylko się roześmiał zimnym, urywanym charkotem,
brzmiącym jak dźwięk tępej piły więznącej w drewnie.
Jack stracił kontakt z napastnikiem, który cofnął się poza jego zasięg.
– Imponujące, gaijinie – wysyczał Dokugan Ryu – choć jeszcze bardziej imponujące jest to, że
wciąż żyjesz. Powinieneś być ninja, nie samurajem!
Serce chłopca ścisnęło się boleśnie. Bliskość Smoczego Oka sprawiła, że całe jego ciało się skuliło,
z płuc uszło powietrze.
– Nie boję się ciebie! – powiedział, siląc się na brawurę.
– Oczywiście, że się boisz – odparował ninja, okrążając go wolno. – Jestem bólem, który nocą
wsącza się w twoje kości. Spopielającym ogniem płonącym w twojej krwi. Twoim najgorszym
koszmarem. Mordercą twojego ojca!
Zaatakował tak szybko, że Jack dał się zaskoczyć. Ninja uderzył go u nasady ramienia i fala
mdlącego bólu przemknęła przez prawą rękę chłopca. Zatoczył się; miał wrażenie, jakby ramię
włożono mu do rozpalonego do białości pieca.
– Tracę czas – warknął ninja, jakby znudzony torturowaniem ofiary. – Mam to, po co
przyszedłem.
Wśród bólu Jack uświadomił sobie mgliście, że dostrzega kształty niczym cienie w szarej mgle.
Cierpienie zmusiło jego umysł do koncentracji; zaczął odzyskiwać wzrok.
– Sasori, przestań się bawić z dziewczyną! – rozkazał Smocze Oko. – Zabij ją, a potem gaijina.
Jack zamrugał, by odpędzić łzy, i po lewej zobaczył niewyraźną sylwetkę zakapturzonego ninja
na tle zamglonej ściany.
– Nie rozczaruj mnie znowu, gaijinie. Tym razem pozostań martwy.
Słysząc dokładnie, gdzie znajduje się wróg, Jack kopnął go z obrotu w głowę.
Jego stopa przecięła powietrze, nie napotykając oporu.
Smocze Oko zniknął.
 Z czyichś ust dobiegło ciche westchnienie, a zaraz potem chłopiec usłyszał odgłos ciała
padającego na ziemię.
– Akiko! – krzyknął.
Żadnej odpowiedzi.
– Akiko? – powtórzył, bojąc się o jej życie.
– Twoja śliczna przyjaciółeczka nie żyje, gaijinie – zadrwiła kunoichi. – Wbiłam zatrutą szpilkę
w jej uroczą szyjkę.
Serce Jacka ogarnął chłód boleśniejszy od tortur, jakimi go dręczył Smocze Oko.
Rzucił się na morderczynię Akiko. Nie dbał już o nic; nie zastanawiał się, co robi. Po prostu
zaatakował.
Ninja próbowała stawić czoło wściekłemu natarciu.
Cios za ciosem spadały na nią niczym grad.
Przedramię Jacka trafiło w zastawę kunoichi, wytrącając jej z ręki zabójczą szpilkę, która
poleciała przez pokój.
Zwiększył jeszcze siłę ciosów. Napastniczka zaczęła się cofać. Zaatakował z całą mocą bocznym
kopnięciem, trafiając ją w pierś. Padła na wznak, lądując twardo na podwyższeniu i krzyknęła.
– Stawaj do walki! – ryknął Jack, z oczyma mokrymi od palących łez, wywołanych jednak nie
przez oślepiający proszek, lecz przez rozpacz.
Odpowiedź nie nadeszła.
Otarł oczy. Kontury były zamglone, lecz jako tako widział znowu.
Kunoichi leżała skulona bez ruchu na podwyższeniu.
„Nie mogłem jej kopnąć aż tak mocno – pomyślał chłopiec – nie na tyle mocno, by ją zabić”.
Ostrożnie podszedł o krok i trącił kobietę stopą. Żadnej reakcji. Jej czarne oczy były mętne
i pozbawione życia, perłowy blask zniknął.
Jack odwrócił ciało.
Ozdobna szpila sterczała z pleców kunoichi niczym kolec skorpiona. Zabita własną trucizną.
„Sasori – pomyślał otępiały. – Smocze Oko nazwał ją Sasori”.
Skorpion.
Choć próbował temu zaprzeczyć, jego sen się sprawdził.
Cztery skorpiony.
Gang Kazukiego. Wyzwanie dla ducha. Wojownik. Kunoichi.
Liczba cztery oznaczała śmierć. Lecz to nie jego śmierć zapowiadał sen. Chodziło o Akiko.
Opadł na kolana, ledwie zauważając zniszczenia na sali bankietowej. Yamato powoli dochodził do
siebie wśród odłamków potłuczonych czarek. Emi nadal się nie poruszyła, szyję miała posiniaczoną
i spuchniętą, ale Jack widział, że dziewczyna oddycha.
 Draperię z białym żurawiem zdarto ze ściany i schowek ział otworem, czarny i pusty niczym
oczodół w trupiej czaszce.
Smocze Oko zdobył rutter.
Jack podczołgał się do Akiko.
Leżała nieruchoma na tatami, na jej szyi widniał czerwony punkt w miejscu, w które wbito
szpilkę. Jack, szlochając spazmatycznie z rozpaczy, tulił w ramionach jej martwe ciało.
 53
Droga smoka

– NAZYWASZ SIEBIE SAMURAJEM?!

Masamoto nie potrafił dłużej pohamować gniewu.
Zachował zimną krew, gdy znaleziono Jacka i jego kolegów w sali bankietowej. Spokojnie
zorganizował oddział poszukiwawczy za Smoczym Okiem, jak też dodatkową ochronę dla daimyo.
Z opanowaniem zapewnił bezpieczny powrót uczniom do Niten Ichi Ryū. Nie stracił kontroli nad
sobą, nawet kiedy Jack wyjaśniał, dlaczego ukrył rutter na zamku daimyo.
Teraz jednak zaczął krzyczeć na chłopca, leżącego na brzuchu na podłodze Sali Feniksa. Jack
dygotał przy każdym surowym słowie wypowiadanym przez samuraja; każde raniło niczym ostrze
katany.
– Poświęciłeś przyjaciół, nadużyłeś mojego zaufania, a nade wszystko wystawiłeś na szwank życie
daimyo, wszystko z powodu ruttera swojego ojca!
 Masamoto mierzył Jacka piorunującym spojrzeniem, gotując się z gniewu, niezdolny, by wyrazić
swoją furię w pełni. Z każdą chwilą pełnej napięcia ciszy blizny na jego twarzy czerwieniały coraz
bardziej.
– Mogłem wybaczyć ci kłamstwo, lecz jak mam zlekceważyć to? Uczyniłeś zamek daimyo celem
ataku ninja! – powiedział niemal szeptem, jakby się obawiał, że zapalczywość w głosie może go
sprowokować do gwałtownego zachowania. – Sądziłem, że rozumiesz, co to znaczy być samurajem.
Masz zobowiązania wobec mnie i wobec daimyo. Złamałeś kodeks bushido! Gdzie była twoja
wierność? Gdzie był twój szacunek? Czy opiekując się tobą, nie dowiodłem, że możesz mi ufać?
Masamoto miał łzy w oczach. Myśl, że Jack mógł mu nie ufać i go nie szanować, rozczarowała
wielkiego samuraja najbardziej.
– ZEJDŹ MI Z OCZU!

Jack siedział na gałęzi starej sosny w rogu Nanzen-niwa. Ukryty w mroku, z rozpaczą kopał
drewniany pal podpierający drzewo coraz mocniej i mocniej, aż drżały gałęzie.
Spojrzał na nocne niebo, pragnąc, by go pochłonęło, lecz gwiazdy także nie przyniosły mu
pociechy. Przypominały jedynie, jak bardzo jest samotny i zagubiony. W Japonii zmieniły się
nastroje i cudzoziemcy nie byli już mile widziani. Nie tylko był obcym w kraju, w którym mieszkał,
lecz także stracił sympatię swego jedynego obrońcy. Zraził do siebie Masamoto.
Nie miał dokąd uciekać ani gdzie się ukryć.
Smocze Oko w końcu dostał w swoje ręce rutter ojca.
Jack przeklinał swoją głupotę. Swoją porażkę.
Zawiódł pamięć ojca, bo nie miał już ruttera.
Zawiódł małą Jess, bo stracił ich jedyne dziedzictwo, jedyny przedmiot, który mógł go zawieść do
domu i zabezpieczyć ich przyszłość.
Zawiódł przyjaciół, bo nie umiał ich obronić.
Stracił wszystko, co miał najcenniejszego.
Z twarzą ukrytą w dłoniach, szlochając gwałtownie, zastanawiał się, czy powinien opuścić szkołę
od razu, czy zaczekać do rana.
– Nie wszystko stracone, młody samuraju. Nie rozpaczaj.
Podniósł wzrok, wciąż zapłakany. Nawet nie słyszał, kiedy starzec się zbliżył.
Sensei Yamada, wsparty na lasce, przyglądał mu się z troską, w zamyśleniu nawijając na kościsty
palec pasmo długiej, siwej brody.
– Nocna burza, to wszystko – powiedział łagodnie, starając się ukoić choć trochę smutek chłopca.
– Z czasem gniew mu minie i znowu zobaczy w tobie samuraja, którym jesteś. Wszystko zostanie
wybaczone.
– Jak to możliwe? Przecież go zdradziłem – lamentował Jack, którego słowa samuraja zraniły
tak głęboko, że przysiągłby, iż popłynęła krew. – Okazałem mu brak szacunku. Zawiodłem jego
zaufanie. Postąpiłem wbrew duchowi bushido, którym Masamoto kieruje się w życiu.
– Jack-kun, ty oddychasz duchem bushido.
Stary mistrz zen położył dłoń na ramieniu chłopca i poklepał go lekko.
– Chodź ze mną – polecił, wyprowadzając go z sosnowego cienia w słabe światło malejącego
księżyca. – Przechadzka rozjaśni ci w głowie.
Jack na ślepo ruszył u jego boku niczym duch, nieobecny myślami, lecz mimo to słuchając rad
senseia.
– Nie mogę się pogodzić z tym, że skłamałeś Masamoto-samie o rutterze, lecz dowiodłeś swojej
szczerości, wyznając to z własnej woli – zaczął Yamada, końcem laski odsuwając kamień ze ścieżki. –
Niefortunnie wybrałeś zamek na miejsce ukrycia swojego cennego dziennika. Nie przemyślałeś
dostatecznie konsekwencji tej decyzji.
Jack poważnie pokiwał głową.
– Jestem jednak głęboko przekonany, że decyzja, by ukryć rutter na zamku, nie wynikała ze złej
woli ani chęci zaszkodzenia daimyo. Wierność opiekunowi i szacunek dla jego osoby kazały ci
uwierzyć, że kłamstwo jest bezpieczniejsze od prawdy, a zamek lepiej chroniony niż szkoła. Bez
względu na to, jak mylne były twoje wnioski, starałeś się chronić Masamoto-samę, wypełnić swój
obowiązek. I Masamoto-sama niewątpliwie wkrótce to sobie uświadomi.
Dotarli do jednego z większych głazów leżących w ogrodzie; sensei pogładził gładki kamień.
– Jesteś nieustępliwy jak ta skała, Jack-kun. Twoja śmiałość w zamierzeniach i wiara, że sam
uporasz się z problemami, przypominają Masamoto-samie jego własną młodość. On także był
gwałtownym i niezależnym duchem.
Sensei posłał chłopcu surowe spojrzenie, aż Jack spuścił wzrok.
– Dlatego jego uczucia były tak gwałtowne. Masamoto-sama widzi w tobie samego siebie. Nie
jest rozgniewany. On się boi. Boi się stracić kolejnego syna przez tego demona Dokugana Ryu.
Mistrz zen poprowadził Jacka do wyjścia z ogrodu, a potem przez pusty dziedziniec Niten Ichi
Ryū. Każdy kamień odbijał światło księżyca, tak że plac przypominał powierzchnię oceanu
zmarszczoną podmuchem wiatru, kiedy zmierzali w kierunku Sali Buddy.
– Sądzisz, że złamałeś kodeks bushido?
Chłopiec kiwnął głową, zbyt przygnębiony, by mówić.
– Cóż, mylisz się. To, co osiągnąłeś dzisiejszego wieczoru i podczas poprzednich spotkań z ninja,
dowodzi, że jesteś samurajem ponad wszelką wątpliwość. Twoja odwaga w obliczu
niebezpieczeństwa jest godna najwyższej pochwały. Uczynność wobec innych oraz współczucie dla
przyjaciół wiążą cię z nimi i ochraniają. One właśnie dodają ci sił do walki wbrew wszelkim
przeciwnościom. To postawa prawdziwie godna szacunku. Kwintesencja bushido.
 Zaczęli się wspinać po kamiennych stopniach do Sali Buddy. Jack poczuł się pokrzepiony
mądrością senseia; miał wrażenie, że każdy jego krok zmazuje kolejne przewinienie.
– Zawsze robiłeś to, co uważałeś za słuszne. To pierwsza cnota bushido, prawość. Dobroć serca to
jedyna rzecz, której Dokugan Ryu nigdy nie zdoła ci odebrać. Jak długo ją zachowasz, ninja cię nie
pokona.
– Ale popełniłem niewybaczalny błąd – zaprotestował Jack – i nie zdołam go naprawić.
– Nie ma czegoś takiego jak błąd, młody samuraju.
Yamada wprowadził go do Butsuden. Wielki brązowy Budda siedział pogrążony w milczącej
modlitwie, w otoczeniu migocących świec i żarzących się czerwono pałeczek kadzidła. Dzwon
świątynny wisiał nieruchomo nad głową posągu niczym niebiańska korona i Jack zastanawiał się,
czy sto osiem uderzeń wystarczyłoby, by go rozgrzeszyć w oczach Buddy z wszystkich popełnionych
występków. Najpierw jednak musiał odpowiedzieć przed swoim Bogiem.
– Błędy to nasi mentorzy – wyjaśnił sensei Yamada, kłaniając się przed statuą. – Jak długo
uznajesz je za błędy, uczą cię życia. Każdy z nich mówi ci coś nowego o tobie samym. Pamiętaj:
porażką jest jedynie nie próbować więcej. Liczy się odwaga, by walczyć dalej.
Chłopiec ukłonił się i żarliwie modlił się o błogosławieństwo zarówno Boga, jak i Buddy.
Sensei gestem zaprosił go, by wszedł do bocznej salki Butsuden.
– Możesz ją teraz zobaczyć.
W niewielkiej izdebce było jasno od blasku świec. Jack skłonił głowę i wszedł do wnętrza
przesyconego zapachem białej szałwii i kadzidła.
Akiko leżała na grubym futonie ubrana w piękne, kremowo-złote jedwabne kimono haftowane
w bladozielone pędy bambusa.
Chłopiec podszedł cicho i klęknął u jej boku.
Wyglądała, jakby spała. Delikatnie ujął dłoń dziewczyny. Wydawała się chłodna w dotyku.
– Więc twój pierwszy sen przepowiadał przyszłość – szepnęła Akiko schrypniętym, lecz silnym
głosem.
– Masz szczęście, że żyjesz – odparł, z uczuciem ściskając jej rękę.
– Góra Fudżi, jastrząb i liść nasu – zaśmiała się słabo dziewczyna. – Sensei Yamada miał rację,
przyniosły nam szczęście. Czego więcej można chcieć?
„Wyjaśnienia” – pomyślał Jack, lecz nie powiedział tego głośno. To nie była pora na pytania
o cudowne ocalenie Akiko.
Kiedy sensei Yamada i sensei Kano układali ją w Sali Buddy, by odzyskała siły w spokoju,
podsłuchał ich rozmowę na temat dokujutsu, sztuki trucizny ninja. Nauczyciele zgodzili się, że ktoś
nauczył dziewczynę, jak uzyskać odporność. Jack podejrzewał, że maczał w tym palce mnich ze
Świątyni Spokojnego Smoka. Przypomniał sobie, że Akiko wydawała się chora w dzień nowego
roku. Powiedziała Kiku, że pewnie zaszkodziło jej coś, co wypiła, i udała się prosto do mnicha po
pomoc. Czy jej stan był spowodowany próbą uodpornienia się na truciznę? Akiko będzie musiała mu
wiele wyjaśnić, lecz teraz Jack czuł jedynie radość, że dziewczyna żyje.
– Tak mi przykro, Akiko. Powinienem był cię posłuchać. Nieważne, co twierdzi sensei Yamada,
popełniłem głupi błąd, że nie...
– Jack, to nie była twoja wina – przerwała, delikatnie kładąc mu palec na ustach. – To Smocze
Oko popełnił błąd, pozostawiając cię przy życiu.
Przywołała go bliżej i przyciągnęła jego twarz ku swojej.
Ich policzki się zetknęły i Jack poczuł na skórze ciepły oddech dziewczyny. Na krótką chwilę
poczuł się całkowicie spokojny, bezpieczny w jej ramionach.
Akiko szepnęła mu do ucha:
– Musisz odzyskać rutter. Musisz podążyć drogą smoka.
 Informacje na temat źródeł

Książka zawiera odsyłacze do następujących cytatów; ich źródła podano poniżej:

1. Stara dziecięca rymowanka „Kto obietnic nie wypełnia” („A man of words and not of deeds”), jak
się uważa, pochodzi ze sztuki Johna Fletchera (dramatopisarz, 1579–1625, współczesny
Szekspirowi) pod tytułem Lover’s Progress („Deeds, not words”, akt III, scena 6).
2. „Gdy herbatę sporządza się z wody zaczerpniętej z dna umysłu, z bezdennej głębi, dopiero wtedy
możemy mówić o prawdziwej cha-no-yu” – Toyotomi Hideyoshi (samuraj daimyo, 1537–1598).
3. Herbata została pierwszy raz przywieziona do Anglii około roku 1652 przez kupców
holenderskich, którzy zaczęli ją sprowadzać do Europy zaledwie w roku 1610. Anglia stosunkowo
późno weszła do grona miłośników tego napoju.
4. „W walce pomiędzy silnym ciałem a silną techniką zwycięży technika. W walce pomiędzy silną
techniką a silnym umysłem wygra umysł, bo zdoła odnaleźć słaby punkt przeciwnika” – Taisen
Deshimaru (nauczyciel japońskiego buddyzmu soto zen, 1914–1982).
5. „Żyjące teraz, minione i mające się dopiero narodzić” – na podstawie tradycyjnego buddyjskiego
błogosławieństwa i hymnu uzdrawiającego (anonim).
 Podziękowania

Składam głęboki ukłon i słowa podziękowania następującym osobom, najważniejszym członkom

zespołu Młodego samuraja: Charliemu Vineyowi, mojemu agentowi, za wskazówki dotyczące serii
w skali międzynarodowej oraz niesłabnące oddanie dla mojej pracy; Shannon Park, pani redaktor
z wydawnictwa Puffin, która wprawnie przejęła miecz od Sarah Hughes i dokonała
najstosowniejszych cięć oraz sugestii; Louise Heskett, której pasja, oddanie i entuzjazm są godne
najdzielniejszego samuraja; Adele Minchin i Penny Webber za wdrożenie ogromnej kampanii
promocyjnej i podbicie szerokich mas oraz wszystkim pracownikom wspaniałego wydawnictwa
Puffin Books, szczególnie Francesce Dow; Pippie Le Quesne za wczesne wskazówki i sugestie;
Tessie Girvan z ILA za odkrywanie wciąż nowych krajów, by w nich opublikować serię o Młodym
samuraju; sensei Akemi Solloway za hojne wsparcie serii o Młodym samuraju (czytelnicy,
odwiedźcie proszę solloway.org); Trevorowi Wilsonowi z firmy Authors Abroad za najwyższe
zaangażowanie przy organizacji promocji; Ianowi, Nikki i Steffi Chapmanom za cudowne poparcie;
senseiowi Davidowi Asnellowi z dojo Shin Ichi Do za doskonałe szkolenie oraz wskazówki; mojej
mamie za to, że jest moją największą fanką; mojemu tacie, bez którego te książki nie byłyby tak
inteligentne; i mojej żonie Sarah, dzięki której wszystko było warte wysiłku. Na koniec wszystkim
bibliotekarzom i nauczycielom wspierającym tę serię (jesteście moim tajnym oddziałem ninja!) oraz
czytelnikom książek o Młodym samuraju – dziękuję, że kupujecie moją książkę, czytacie ją
i przysyłacie mi e-maile oraz listy, opowiadając, jak bardzo się wam podobała. Dzięki wam moja
ciężka praca się opłaciła.
 Słownik japoński

Bus hido

Bushido, co znaczy „droga wojownika”, to japoński kodeks postępowania podobny do kodeksu

rycerskiego. Wojownicy samurajscy mieli się stosować do siedmiu zasad moralnych, zarówno
podczas treningu sztuk walki, jak i w codziennym życiu.

Cnota pierwsza: gi – prawość

Gi to umiejętność podejmowania właściwych decyzji z moralnym przekonaniem oraz traktowania
w sposób uczciwy i jak równych sobie wszystkich ludzi, bez względu na kolor skóry, rasę, płeć i wiek.
Cnota druga: yu – odwaga
Yu to zdolność poradzenia sobie mężnie i śmiało w każdej sytuacji.

Cnota trzecia: jin – uczynność

Jin to połączenie współczucia z hojnością. Ta cnota wiąże się z gi i chroni samuraja przed
wykorzystywaniem swoich umiejętności w sposób arogancki lub dla zdobycia przewagi nad innymi.

Cnota czwarta: rei – szacunek

Rei oznacza uprzejmość i właściwe zachowanie wobec innych. Ta cnota nakazuje traktować
wszystkich z uszanowaniem.

Cnota piąta: makoto – uczciwość

Makoto nakazuje być uczciwym zarówno wobec siebie, jak i innych. Oznacza postępowanie w sposób
moralnie słuszny i robienie wszystkiego najlepiej, jak się potrafi.

Cnota szósta: meiyo – honor

Meiyo oznacza pozytywne nastawienie umysłu, za którym jednak musi iść właściwe postępowanie.
Sukces jest godnym szacunku celem, do którego należy dążyć.

Cnota siódma: chungi – wierność

Chungi stanowi podstawę wszystkich cnót; bez wierności i oddania bieżącemu zadaniu oraz innym
ludziom nie można liczyć na osiągnięcie pożądanych rezultatów.

Kr ótki pr zew odnik po w ym ow ie japońs kich s łów

Samogłoski w języku japońskim wymawia się bardzo podobnie jak w języku polskim.

W użytej tu transkrypcji Hepburna, najczęściej używanej do transliteracji na alfabet łaciński

języka japońskiego, występują znaki diakrytyczne w postaci kreski nad samogłoskami „o” i „u”.
Należy je wymawiać po prostu nieco dłużej.

Spółgłoski w języku japońskim także w bardzo małym stopniu różnią się od polskich.

Zastosowana tu transkrypcja została stworzona na potrzeby wymowy anglosaskiej, tak więc:

„j” – wymawiamy jak „dź” w wyrazie „dźwig”

„y” – jak „j” w wyrazie „ja”
„ch” – jak „ć” w wyrazie „ćma”
„ts” – jak „c” w wyrazie „cuma”
„sh” – jak „ś” w wyrazie „śledź”

J ęzyk japońs ki jes t językiem z w ym ow ą s ylab iczną:

Przykłady sylabicznego wymawiania imion bohaterów książki:

A – ki – ko
Ya – ma – to
Ma – sa – mo – to
Ka – zu – ki

Słow nik
b ō kij do walki
b ōjuts u sztuka bō
b okken drewniany miecz
bushi do droga wojownika
Butokuden Sala Cnót Wojennych
Buts uden Sala Buddy
cha-no-y u dosłownie „spotkanie na herbatę”
chi sao lepkie dłonie (lub „klejące się dłonie”)
chi bur i wytarcie krwi z ostrza miecza
Chō-no-m a Sala Motyli
chudan środek
dai my o feudalny władca
dai shō komplet mieczy: długi – katana – i krótki – wakizashi; tradycyjne uzbrojenie samuraja
Di m Mak Dotyk Śmierci
dojo sala ćwiczeń
dokujuts u sztuka trucizny
f udoshi n dosłownie „nieporuszone serce”, duch niewzruszonego spokoju
f uk uwar ai zabawa dziecięca podobna do „Doczep ogon osłu”
f uton japońskie łóżko: płaski materac ułożony bezpośrednio na podłodze wyłożonej matami
tatami i zwijany na dzień
gaijin cudzoziemiec, barbarzyńca (określenie pogardliwe)
Ganji tsu święto Nowego Roku
gi strój do treningu
hai tak
haji me komenda do rozpoczęcia walki
hak ama część tradycyjnego stroju japońskiego przypominająca szerokie, długie do ziemi
spodnie
H akuhojo Zamek Białego Feniksa
hanami oglądanie rozkwitłych kwiatów wiśni japońskiej (sakury)
hane tsuk i tradycyjna gra japońska podobna do badmintona
hashi pałeczki do ryżu
hatsuhi node jedna z czynności wykonywanych po raz pierwszy w nowym roku, np. pierwsza
wizyta w świątyni
i nr o tradycyjne japońskie wielowarstwowe (jak matrioszka) pudełko na drobne przedmioty
i r e z umi rodzaj tatuażu
k ami w religii szinto: duch przebywający w przedmiocie czy też roślinie, także duch przodka
kam on rodowy herb
k anji chińskie ideogramy używane w japońskim systemie pisma
k ata ustalona sekwencja ruchów w sztukach walki
k atame waz a techniki chwytu
katana długi miecz
kendoka trenujący walkę mieczem
kenjuts u Sztuka Miecza, tradycyjne style walki japońskim mieczem
k i energia życiowa
k i ai dosłownie „skoncentrowany duch”; w sztukach walki: okrzyk w celu skupienia energii przy
wykonywaniu techniki
k i ssak i koniec miecza
koan buddyjskie pytanie mające pobudzać intuicję
k oz o morwa
k umi te sparing
k unoi chi kobieta ninja
kyudoka adept sztuki łucznictwa
kyujuts u sztuka łuku
m akiw ar a wyściełany słup do ćwiczenia ciosów
me nuk i ozdobny wzór na rękojeści katany
mochi pączek ryżowy
mok uso medytacja
momi ji gar i święto oglądania liści klonu jesienią
M ugan Ryū Szkoła Bez Oczu
musha shugy ō pielgrzymka wojownika
mushi n stan „nie-umysłu” osiągany przez wojownika
nage waz a techniki rzutu
nasu bakłażan, oberżyna
ninjuts u sztuka podstępu
Niten Ichi Ryū Jedna Szkoła Dwojga Niebios
ni wa ogród
obak e k ar uta japońska gra w karty (karty z wizerunkami potworów)
obany ak i tradycyjne japońskie pączki z nadzieniem z fasoli
obi tradycyjny japoński pas
of ur o kąpiel
ohaji k i gra, w której używa się niewielkich żetonów, podobnych do monet
or igam i sztuka składania papieru
oz oni tradycyjna zupa podawana w dzień Nowego Roku
r andor i sparing
r e i wezwanie do wykonania ukłonu
r oji japoński ogród
Ryōanji Świątynia Spokojnego Smoka
sado droga herbaty
s ake wino ryżowe
sak ur a japońska wiśnia
s as or i skorpion
s ator i oświecenie, objawienie
s aya pochwa miecza
s ayonar a do widzenia
s eiza pozycja siedząca na ziemi (kolana i stopy dotykają podłoża)
s enb azur u or ikata tysiąc żurawi
s encha zielona herbata
s ens ei nauczyciel
s eoinage rzut przez plecy
s haku tradycyjna japońska jednostka miary, ok. 30 cm
s ham is en instrument muzyczny z trzema strunami
s hi liczba cztery lub śmierć
s hinob i s hozoku strój ninja
Shis hi-no-m a Sala Lwów
s hodo droga pisma, kaligrafia japońska
s hoji japońskie przesuwane drzwi
s hur iken rodzaj broni, metalowa gwiazdka do rzucania
s ohei mnich wojownik
taijuts u sztuka ciała (walka wręcz), tradycyjne sztuki walki bez broni
Taka-no-m a Sala Jastrzębia
tam as hiw ar i próba drewna; rozbicie deski
tantō nóż
Tar yu-J iai zawody w sztukach walki między szkołami
tatam i mata na podłogę
tem pur a owoce morza lub warzywa smażone w głębokim tłuszczu
tets u-b is hi niewielki, ostry metalowy kolec
tof u twaróg sojowy
tom oe nage przerzut przez brzuch
tos higam i duch Nowego Roku
w akizas hi krótki miecz noszony przy boku
w as hi japoński papier
yakator i kawałki smażonego kurczaka nabite na patyk
yuki gas s en bitwa na śnieżki
yam e stop
Yam ab us hi Mnich z Góry, dosłownie „ten, który kryje się na górze”
zab uton poduszka do siedzenia
zazen medytacja w pozycji siedzącej

Japońskie imiona własne składają się zwykle z nazwiska rodowego, po którym następuje imię,
inaczej niż w świecie zachodnim, gdzie imię poprzedza nazwisko. W feudalnej Japonii nazwiska
wyrażały pozycję społeczną i przekonania religijne danej osoby. Zwracając się do kogoś, na znak
szacunku dodajemy do jego nazwiska – albo imienia w sytuacjach mniej oficjalnych – przyrostek
„san” (podobnie jak w języku polskim „pani” czy „pan”), zaś w wypadku osób o wyższej pozycji –
„sama”. W odniesieniu do nauczycieli w Japonii używa się określenia sensei, zwykle po nazwisku,
lecz w cyklu Młody samuraj zachowano europejską kolejność. Zwracając się do chłopców i dziewcząt,
stosuje się odpowiednio formy „kun” i „chan”.
 Origami: Jak zrobić żurawia z papieru

J ak zr ob ić papier ow ego żur aw ia, opis ują A kem i Sollow ay ( z dom u

Tanaka) i Rob yn H ondow

Najpierw przygotuj dużą kwadratową kartkę, z jednej strony kolorową, a z drugiej białą. Na
wszystkich rysunkach cieniowana część odpowiada stronie barwnej, zaś linie kreskowane –
zagięciom. Upewnij się, że wszystkie zagięcia są mocno zaznaczone, przeciągając po nich
paznokciem kciuka.

Krok 1. Połóż kartkę na stole białą stroną do spodu. Złóż po przekątnej i rozprostuj. Następnie
powtórz to z drugą przekątną.
Krok 2. Odwróć papier, tak aby kolorowa strona znalazła się na spodzie. Złóż go na pół wzdłuż
jednego boku, by powstał długi prostokąt, i rozprostuj. Następnie powtórz to samo z drugim
bokiem i ponownie rozprostuj.

Krok 3. Połóż kartkę kolorową stroną na dół i złóż razem wszystkie cztery rogi. Wygładź papier
tak, aby otrzymać mniejszy kwadrat, wielkości jednej czwartej kartki.

Krok 4. Zagnij do środka trójkątne skrzydełka z prawej i lewej strony, by uzyskać kształt latawca.
Potem je rozprostuj.
Krok 5. Zagnij w dół górny róg modelu, mocno zaznacz zgięcie i rozprostuj.

Krok 6. Chwyć dolny koniec górnej warstwy i pociągnij do góry, by powstała forma o kształcie
łódki. Przygładź linie zagięcia, by boki łódki ułożyły się płasko, tworząc równoległobok. Mocno
zaznacz linie zagięcia.

Krok 7. Odwróć model i powtórz kroki 4, 5 i 6. Całość powinna teraz przypominać równoległobok.
Krok 8. Górny wierzchołek równoległoboku powinien być niepodzielony, a dolny – przypominać
nogi. Zagnij wierzchnią warstwę obu „nóg” do środka.

Krok 9. Odwróć model i zagnij „nogi” także z tej strony. Równoległobok przypomina teraz latawiec.

Krok 10. Zagnij obie „nogi” do góry, mocno zaznacz linie zgięcia i rozprostuj.
Krok 11. Chwyć prawą „nogę”, rozprostuj ją i odwróć zagięcie wzdłuż linii środkowej na drugą
stronę. Zagnij „nogę” do góry i umieść wewnątrz części podobnej do latawca, a następnie wygładź.
Powtórz to samo z drugą „nogą”.

Krok 12. Otrzymałeś dwa wąskie szpice sterczące w dwie strony. Utworzą one głowę i ogon
żurawia. Ujmij szpic z prawej strony i zagnij jego koniec w dół, potem odwróć zgięcie i mocno ściśnij,
tworząc dziób ptaka.

Krok 13. Utwórz skrzydła, zaginając je ku dołowi.

Krok 14. Na koniec pociągnij za skrzydła i dmuchnij w otwór znajdujący się u spodu, by nadać
ptakowi ostateczny kształt.

„Gratulacje! – mówi sensei Yamada. – Niełatwo zrobić żurawia, ale musicie pamiętać, że aby
zostać prawdziwym samurajem, trzeba się uczyć wiele lat”.

Informacja o prawach autorskich: instrukcje opracowała sensei Akemi Solloway, wykładowca

kultury japońskiej i najstarsza córka rodu samurajskiego, solloway.org; rysunki autorstwa Robyn
Hondow, origami-fun.com.
 Tytuł oryginału angielskiego Young Samurai: The Way of the Sword
Text copyright © Chris Bradford, 2009
All rights reserved
The moral right of the author has been asserted

© Copyright for the Polish edition by Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, Warszawa 2010
© Copyright for the Polish translation by Hanna Pasierska, 2010
Cover illustration by Paul Young

First published in Great Britain in the English language by Puffin Books Ltd, 2009

Redaktor prowadzący Joanna Wajs

Opieka redakcyjna Joanna Kończak
Korekta Roma Sachnowska, Malwina Łozinska, Ewa Mościcka
Przygotowanie pliku do konwersji Agnieszka Dwilińska-Łuc

ISBN 978-83-10-12460-9

Plik wyprodukowany na podstawie Młody samuraj. Droga miecza, Warszawa 2010

www.naszaksiegarnia.pl

Wydawnictwo NASZA KSIĘGARNIA Sp. z o.o.

02-868 Warszawa, ul. Sarabandy 24c
tel. 22 643 93 89, 22 331 91 49,
faks 22 643 70 28
e-mail: naszaksiegarnia@nk.com.pl
Plik ePub przygotowała firma eLib.pl
al. Szucha 8, 00-582 Warszawa
e-mail: kontakt@elib.pl
www.eLib.pl