Disclaimer

This is a work of fiction. Names, characters, places and incidents either are
products of the author's imagination or are used fictitiously. Any resemblance to
actual events or locales or persons, living or dead, is entirely coincidental.

First instalment of REVENGE Series.

(c) forevergoddess

Panimula
I have the most loving man in the world that I couldn't ask for more.

"Paul will you take Lorraine as your wife, will you pledge to share your life
openly with her, to speak the truth to her, in love? Will you promise to honor and
tenderly care for her, to encourage her fulfillment as an individual through all
the changes in your lives?" Ani Father.

He looked at me. Blissful. He had the happiest face in the whole world, I could see
that. There's no doubt, he loves me.

Wala akong iniwan na thoughts o anong pagsisisi na pakakasalan ko ang lalaking ito.
I've dreamed of him. Matagal nang naging kami pero pina-pangarap ko pa rin siya
araw-araw. Isang Paul Durano ng buhay ko. Who wouldn't dream of him?

"I do." Namula ako nang hinalikan niya ang kamay ko.

Ngayon ay sa akin ang mata ng mga tao, at maging si Father na nagkakasal sa amin,
"Lorraine, will you have this man, Paul, to be your wedded husband, to live
together in marriage, will you love him, comfort him, honor him, and keep him, in
sickness and in health, in sorrow and in joy, so long as you both shall live?"

I look at him. Blissful as he is. I gave him the most joyful smile that ever
created in this world.

"I do..." I answered.

We both smile. Ngumiti si Father sa aming dalawa bago magsalita.

"Let me announce to you the man and wife..." sabay lahad ng isang kamay kay Paul,
"you may kiss your wife." Ani Father.

Tuwang tuwa ako ng inaannounce ni father iyon. What a joyful day, isn't it? Ito na
ang simula ng bagong simula sa buhay namin. Mr. and Mrs. Paul Durano.

After one year of marriage.

I can say I am contented and delightful, and I admit, may mga problemang kinaharap
naming dalawa pero hindi ko 'yon ginawang sagabal sa pagsasama namin. It was like
living in a paradise with the person you always loved. It was never a misery for
me. We made the most of our marriage, it was amazing and I can say one of the best
things that happen to my life. I felt loved, I felt safe, and I felt I'm the
luckiest.

Ang akala kong pinakamasayang araw ng buhay ko ay magtatagal, pero nag iba ang
lahat, nagbago ang lahat...

"Saan ka galing?" Tanong ko.

"Work... saan pa ba Lorraine?" He seems not to care on my worries.

"Nagtatanong lang naman ako Paul, it's already 12 A.M. I was worried sick." I told
him.

"Nag overtime lang ako..." sumilay sa mukha niya ang pagkairita sa akin. "Darn
Lorraine! I'm fucking tired, tapos pagkadating ko uunahan mo pa ako ng bunganga mo!
Damn this life." Sabi nito bago ako tinalikuran.

Nanginig ako sa sinabi nya. Hindi ko naman aakalaing magagalit sya. Nagtatanong
lang naman ako diba? Pumasok sya sa kwarto at pabagsak na sinarado ang pintuan, na
sadyang kinabigla ko. Nakakatakot na si Paul, ibang-iba noong una pa kaming
nagkakilala. He changed after the year, he changed dahil hindi ko mabigay-bigay ang
kaisa-isa nyang hinihingi.

I just cried.

Kabanata 1
Lorraine Jimenez-Durano

"Mabuhay ang bagong kasal!" Sigaw ni Auntie Pia.

Pagkatapos ng Church Wedding ay dumiretso na ang lahat sa reception. Lahat sila

puro mga pagbati sa amin ng congratulations! Tinanggap naman namin 'yon lahat ni
Paul. Our parent's weren't here, and I also felt bad dahil hindi kumpleto ang
barkada ni Paul. Si Greg at Franz lang ang nakadalo, 'yong isa niyang kaibigan na
hindi ko pa nakikilala ay nasa U.S of A.

"Mabuhay!" Hiyaw ng lahat.

Lumapit sa akin ang aking pinsan na hindi ko aakalaing, ka-close ko na ngayon.

Binati niya kami ni Paul at hindi ko mapigilang maluha sa pagdalo nila ng asawa
niya.

"Ate Red salamat sa pagpunta niyo." Pagpapasalamat ko.

Kahit na buntis sya at kabuwanan na ay dumalo parin sa kasal ko. Pangalawang anak
na ito nila Kuya Drake, I can see they are very happy right now.

"Ano ka ba! Siyempre, I'm so happy for you. Gusto ko rin makita ang napakaganda
kong pinsan na naglalakad papunta sa lalaking magpapasaya sa kanya." Aniya.

Uminit ang pisngi ko dahil sa puri ng pinsan ko. Dati, natatakot ako sa kanya dahil
mataray ito, maldita, hindi pala salita pero pag pinrovoke mo naman, siguradong
manliliit ka naman sa sarili mo. She's the goddess of bravery and kamalditahan.
Well, she's amazing in her atittude.

"O sya, aalis na kami. Be a nasty girl sa honeymoon," kinurot pa ako sa tagiliran
at sabay kaming tumawa. "Buti ka pa, hindi ka gumaya saamin na nauna ang honeymoon
bago ang kasal." Ani Ate Red, tumawa si Kuya Drake may mga tips pa ito kay Paul na
sadyang nagpainis sa kaniyang asawa.

Binatukan naman siya ni Ate Red dahil do'n.

"Leche ka! Nag share ka na naman ng kalibugan mo! Tandaan mo Drake hindi ko ee-ere
ang bata kapag nakita ko ang pagmumukha mo sa Delivery Room." Inis nitong sabi.
Nakakatakot talaga siya pero natatawa ako sa kanilang mag asawa.
"Babe, wag ka namang ganyan. High blood ka nanaman eh!" Umakbay ito saka kumaway
paalis.

Nagtagal ng ilang oras ang reception. May programs at mga intermissions ng mga
kaibigan namin at mga nakakahabag na mga mensahe galing sa aming pamilya. Mostly,
kay Paul na side ang dumalo sa kasal namin. Other than, Ate Red's parents and his
husband ay wala na akong iba pang kakilala na pamilya na pwede kong imbitahan. Some
of them were living overseas so it would be hassles if I would invite them here.

"Wifey ko, alis na tayo." Ani Paul. Kanina pa niya sinasabi saakin.

"Huh? Hindi pa pwede hubby ko, nasa reception ba tayo." Paulit-ulit kong sagot sa
kanya.
"I want you now!" Matigas at nakakakiliti niyang sabi sa aking tainga, nanigas ako
bigla sa aking kinauupuan.

O bloody heavenly! Mangyayari na ang pinaghandaan ko ng isang buwan. Ang honeymoon.

Hindi ko alam pero inaabangan 'yon lagi ng mga bagong kasal dahil isa ito sa
intimate na parte ng inyong kasal. Pagkatapos sa simbahan, pasasalamat sa bisita,
ay ito ang pinakahuling parte ng inyong araw. Pagkatapos ng reception ay diretso na
kami sa airport patungong Russia.

Masakit.

Pag gising ko masakit ang nasa gitna ko. Hindi ako makapaniwala sa nangyari kagabi.
Napapangiti ako habang iniisip ang nangyari, YES we did it! Ganoon naman hindi ba?
Unang gabi. Unang pagpapalitan ng pagmamahalan sa kama.

Puyat ako nang dahil sa ayaw niyang tumigil. He was really aggressive, ni ayaw
niyang magpahinga kahit na napapapikit na ako. Hindi niya hinahayaang makatulog
ako, minsan nagrereklamo na ako minsan naman hinahayaan na sya. He can't get enough
of me. I smiled to the thought, I'm finally his wife and last night we know.
WE'RE BUILDING A FAMILY.

"Good morning wifey ko!" bungad sa akin ni Paul. Uminit ang pisngi ko ng marinig
iyon.

Yakap yakap niya ako ngayon.

I felt his warmed. I feel gorgeous being in this man's arms. Ang saya sa
pakiramdam. Paul, ah! Dreamboat.

"Good morning hubby ko!" sagot ko.

Gumalaw ito ng kaunti na ikinahawi ng kumot. Nahihiya pa rin ako. Nakita niya ulit
ang aking kabuuan. Gusto ko tuloy sumigaw. Gusto kong magtago o lumubog. Pero para
saan pa? Ang nangyari kagabi ay ginusto ko rin. Hinila ko na lamang ang kumot para
itago ang katawan ko. Masasanay naman siguro ako pagmatagalan na.

Tumawa siya sa reaksyon ko. Mas hinila ko pa ang kumot para maitago ng maayos ang
aking katawan. Nilalamon ako ng hiya at alam kong naiintindihan niya 'yon dahil una
pa naming ito. Nang makuha ko na ang lahat ng kumot ay nabigla ako sa aking nakita.
Yung ano niya. Yung... ni hindi ko ma bigkas kung ano.

I'm still virgin until last night, masaya ako na napunta sa pinakamamahal ko ang
una ko, kahit na matagal nang naging kami ngayon ay ibinigay ko na dahil asawa ko
na siya at karapat-dapat siya. Isang pagpapatunay na isa siyang totoong lalaki.
Makakapag-hintay at totoo sa nararamdaman.

"Nakakainis ka!" sabi ko. Sinapak ko braso nya. Umiwas na ako noong una pero
bumabalik ang mata ko doon sa kaniyang ano. Hindi ko matanggal-tanggal ang mata ko
doon.

Tumawa pa siya lalo. Nanliit ako, nakakahiya talaga ito. Ang awkward parin sa part
ko. Huminga akong malalim. Mahilig talagang mang trip itong asawa ko, pipikonin ka
hanggang pumala ka.

"You're turning red." He beamed. Teasing me with those smokin' eyes.

"Ewan ko sayo!" sigaw ko sa kaniya dahil sa hiya. Inayos ko ang pagtatapis ng kumot
at tumayo na. Sasabog na yata ako sa pamumula.

Narinig ko syang tumawa pa. Asshole. Pinulot ko ang bra at undie ko, kinuha ko rin
ang damit niya na nasa malapit lang sa akin at sinuot ito agad. Hindi gumalaw si
Paul sa kinahihigaan, nasisiyahan yata sa nakikita niya. He loves to embarrass me,
namumula daw kasi ako.

Lorraine, asawa mo na sya it's time for you get used of this.

"You look sexier on that wifey." Utas nito.

Natigilan ako at napatingin sa kanya na namumula pa. Malaki ang damit saakin, ni
hindi ko na kailangan mag shorts dahil natatabunan na nito ang undie ko. pero I
feel beautiful wearing it.

"M-mag oorder nalang ako ng agahan natin." Nauutal kong sabi.

Baguhan. Oo, alam ko 'yon. I've been in the relationship with him for years. Hindi
pa rin ako sanay and I thank God for giving him to me. He's a gift. Kahit masakit
pa ang aking gitna ay nag half run akong lumabas sa kwarto.

"I want Breakfast in bed wifey ko, I also want to eat you." Pahabol niyang sigaw
galing sa loob ng kwarto.

All the bloody blood in my body gathered in my face. Konti nalang sasabog talaga
ako. Kainis! He is teasing me so well.

Nandito kami sa St. Petersberg sa Russia. Dito ang napagplanuhang honeymoon namin
ni Paul, my dream place to travel. I went to Europe umpteen times. Also in U.S of A
noong buhay pa ang mga magulang ko. So, Russia is one of my dreams.

Maganda ang klima dito ngayon kaya sigurado akong mag e-enjoy kami, mas magiging
romantic pa ang honeymoon namin. I'll make sure of that.

Ako pala si Lorraine Jimenez - Durano, 23 years old. Heiress of Jimenez group of
companies. After my parents died, sa akin na pasa ang lahat ng responsibildad nila.
Asawa ako ng CEO ng Durano group of companies. In every business, there is arrange
maariage. Well, not all but we're one of the fortunate. Arrange marriage kami ni
Paul.

Pagbalik ko sa kwarto namin ay nakatulog ulit si Paul, marahil pagod pa talaga

siya. Buti naman kasi baka kapag nakita niya nanaman ako ay hilahin nanaman ako sa
kama. We'll make love again and again, no end. Well, I love the thought of it.

Nilapag ko sa lamesa ang pagkain naming. Lumapit ako sa kama na nakangiti, ang
gwapo pa rin nya kahit half open ang bibig nito. Humihilik pa ito. I find it
attractive. Dreamboat.
Ako na ang pinakamaswerteng babae sa buong mundo. "I love you." Bulong ko sa kanya,
habang pinaglalaruan ang kaniyang buhok.
"I love you, too" Sumagot ito.
Pagkatapos nakita kong sumilay ang kaniyang ngiti.
Sinapak ko siya sa balikat habang natatawa. "Nakakainis ka! Akala ko natutulog ka!"
Reklamo ko.

Ang kulit lang ng lahi nito.

"Ako matutulog?" Humalakhak siya. "No way! Hindi pa kita nabubuntis. Kaya buong
araw tayong gagawa. Hindi tayo matutulog!" Nag evil laugh pa sya ang baliw talaga
ng lalaking ito.

"Hindi ako papayag, mamamasyal tayo buong araw, hubby ko!"

"Honeymoon ito Wifey ko kaya hindi ka pwedeng umangal!" His voice became husky.

Nasa leeg ko na ang labi niya at binibigyan ako nga maliliit na halik. Napapapikit
ako. He is bringing me to paradise!
.
"H-hubby ko." Ungol ko.
"Hmmm?" Daing niya.

Umaakyat ang halik nito sa chin ko papunta sa tenga. Kaunti na lang ay bibigay na
talaga ako. Pero hindi pwede, gutom na gutom na ako at alam kong siya rin. Mas
inuna lang talaga niya ang landi niya. Shit! I like that word. LANDI.

"Let's eat first...breakfast in bed?" Mahina kong sabi.

"I'll eat you first...wifey ko." Patuloy nya sa panghahalik.

"But I'm hungry..." I told him, and then he stopped.
"Fine!" Puno ng pagtatampo ang boses niya kung kaya't ako naman ang natawa.

Ang cute nya talaga. Lalo na pagnagtatampo.

"Wag ka ng magtampo... you can take me all day after this!" Sabi ko na hindi ko
inaasahang lalabas sa bibig ko.

Ganito ba tayong mga babae? Lumalandi pag kasama ang mga partners natin? Kasi ito
ang nangyayari saakin ngayon. I, so love the feeling. It feels like ecstasy to me.
I felt like I'm living in the dreamland.
Lumiwanag ang mukha ni Paul sa sinabi ko at naging hyper ulit.

"You promise?" He smirks.

I nod for my yes. I always nod for him. All his need, I will give. All his wants,
I'll provide. Nakita ko ang pagsigla ng kaniyang mukha. His sweet. I wish for no
end. For everlasting. For forever. For infinity. I wish for them for us to be as
one till infinity.

"I love you, Lorraine. I'm mad. Madly smitten." He whispered against my ears.
"I love you too. This is what you do to me." I answered back as I kissed his lips.

Kabanata 2
Nandito parin kami sa St. Petersburg ni Paul, naglalakad. Nag-eenjoy sa mga view
dito. Magkayakap, habang eni-enjoy ang snow. Napakagandang pagkakataon na nandito
kami. How romantic for the newlywed like us right? Kinikilig ako sa mga halik niya,
sa mga yakap niya at mga lambing niya sa akin.

"Enjoying?" ani Paul.

Sa mga halik niya ba? "Of course!" Sagot ko na namumula na sa lamig at sa kilig,
sasabog na ba ako? Wag muna ngayon.

"You must be..." He kissed me once again.

Natawa nalang ako. Ang addict ng asawa ko, promise. Ganito siguro ang feeling ng
mga bagong kasal. 'Yon bang kayo lang dalawa sa malayong lugar, naglalambingan at
walang inaalala. That's why most of the couple flies overseas to seize the first
day of married life. There's no pressure from other people, only the two of you,
enjoying.

Buong maghapon kaming nag-ikot, nag food trip, nag langgaman ni Paul. Naiisip ko na
ang future namin ngayon pa lang. Magiging masaya kaming bubuo ng pamilya. I smile
to everything that I thought, I can't wait for it. Gusto ko ng maraming anak, mag
aalaga ako, magiging hands on ako sa pagiging wifey sa kanya at mommy sa mga
magiging anak namin.

"Daydreaming again?" he went to me.

Nagbibihis pa ako nang bigla niyang hinalikan ang aking balikat. It tickles me.
That tickling feeling, I can't help but shut my eyes and feel it gently. He is
starting with me again. Papagurin na naman ako buong gabi. Pwede pa ba ako
magreklamo? Nah! Ayoko rin naman dahil gusto ko 'to. I want to feel him all the
time, always. He can take me all night long. He can take me for like forever.

"I was thinking...baby, a lot of babies." I amusingly said.

I saw him smirked. Bumaba ang kaniyang mainit na kamay pababa sa aking tiyan.

"Wala pa bang laman?" Tanong niya habang hinahaplos ito.

"Ano ka ba? Dalawang araw pa lang," humalakhak ako sa sinabi niya. He wants a baby
so bad. "Darating din tayo diyan, magkakaroon din tayo ng baby." Pagsisigurado ko
sa kanya.

"We better have one, wifey!" Seryoso niyang sabi.

Pinigilan niya ang pagsusuot ko ng shorts, hinawi niya 'yon sa aking kamay at
itinapon sa malayo. What a tease, husband! Hinayaan ko siya. Sabagay, sagabal lang
ang mga ganiyan sa amin. O kaya, hindi na ako magsuot ng kahit ano. He was giving
me small kisses his breath makes me go high. I closed my eyes, wala ng pagtatalo
pa.

"Bigyan mo muna ako ng isang anak, Lorraine." Sabi niya. "A child and you, that's
all I need," he continued.

Then, we did it again and again.

Limang buwan na rin ang lumipas at hindi parin kami biniyayaan ng anak. I didn't
know what to do, or even what to say to Paul. Lagi itong nagtatanong sa akin at
tanging pag-iling o kaya paghihintay ang mga naibibigay kong sagot. I feel so
guilty, there's something wrong with me. We always do it, twice a day? Thrice? No
contraception, with balance diet and such. I did everything to be healthy. Wala
parin. Inip na inip na rin si Paul sa nangyayari.
Doon na nagsimula ang mga pagtatalo namin at pagiging cold na nito sa akin.

Tinatanong ko rin ang doctor kung bakit. Ano ang nangyayari, bakit wala paring
nabubuo sa tiyan ko. Maraming test ang ginawa sa akin. Kahit ano, para makakuha ng
mga kasagutan. And then, they told me, I have a problem. I am the problem here.

Binigyan din ako ng vitamins at kung anu-ano pang meds para daw mas lumakas ang
chance na magkakaanak din ako. But until now nothing happens, wala parin.

One day, Paul fumed mad about this issue.

"What? Hindi parin sya nabubuntis? What the hell?" Sigaw nito sa doktor na nagchi-
check up saakin.

"Sorry Mr. Durano, base sa aming examinations at observation hindi pa kaya ni misis
ang pagbubuntis. May konting problema sa kaniya, but I'm sure gagaling din siya, we
will help her." Kalma nitong sabi kay Paul.

Kahit sa sinabi na ng doktor ang sanhi at mga bagay na nagpapatunay na hindi ako
mabubuntis sa ngayon ay hindi napawi ang galit ni Paul. Galit na galit parin ang
pagmumukha nito. Hindi niya tinatanggap ang mga paliwanag, at sarado ang kaniyang
utak ukol dito.

"Lorraine!" binalingan niya ako tingin, "ano ba itong sinasabi niya ha? You can't
bear a child? Putangina! Ginawa mo akong tanga!" bulyaw nito sa akin.

Natakot ako sa inasal nito, bakit siya nagkakaganyan? Hindi ba dapat ay nilalapitan
niya ako ngayon at niyayakap? He would me feel better. He would explain to me
everything. He would try to console me and just wait until I get better. He would
cheer me up! But what is this? What's with the mad tone? I didn't understand him.
Something's wrong here.

"Sir kalma lang po tayo. Natatakot na ang asawa mo!" Pagtatanggol ng doktor saakin.

"GAWAN MO IYAN NG PARAAN LORRAINE! PUTANGINA, GAWAN MO IYAN NG PARAAN!" Sigaw pa

nito bago lumabas ng opisina ng doctor. Umuusok ang tainga't ilong.

Nabigla ako sa inasal niya. Ibang-iba na ito ngayon at nakakapanibago si Paul.

Hindi ko na siya maintindihan at nakakatakot na siya ngayon. Saan ba doon sa
eksplenasyon ng doctor ang hindi niya maintindihan? Hindi naman ako nagloloko hindi
ba? May pruweba galing sa doctor ang lahat.

May sakit ako at ginagawa ko ang lahat para gumaling. There's something wrong with
me so, I'll do whatever it takes to be better. Hindi naman ito panghabambuhay na
karamdaman. I'll give what he desire as soon as I'm healthy again.

"Okay ka lang Mrs. Durano?" Pag aalala ng doktor.

"I'm fine. H-he's just stress Doc, marami siyang iniisip at tsaka gustong gusto
niya na talaga magkaanak." Pagtatanggol ko sa asawa ko.

Tumikhim siya at tinignan ako ng maigi. "Hindi namang tama ang sigawan ka ng ganoon
misis..." aniya.

Nakakalungkot isipin na, dahil sa hindi ko pa kayang ibigay ang hinihiling niya. It
was my responsibility and I am liable for it. So, I understand him. He's a husband,
a man who wants a family. Naiintindihan ko 'yon.

"Kakausapin ko nalang po sya Doc, lalamig din ang ulo nun." Tanging sagot ko,
tumikhim lang ito at may kinuhang papel sa drawer niya.

"Lorraine, tinitignan pa namin ulit ang kalagayan mo. Wag kang mag aalala, gagaling
ka rin. Just follow the prescriptions, and you'll be fine..." Sabi nito.

May binigay itong envelope, dahan dahan niyang pinaliwanag saakin ang kalagayan ko.
Kung bakit hindi ako makabuo, anong nangyayari sa eksaminasyon, pati sa
irregularity sa akin. Binibigyan nya ako ng mga options sa pwede ko pang gawin.

Hindi lang ako makangiti ng totoo dahil iniisip ko ang pwedeng gawin ni Paul
saakin. "Lorraine, wag kang masyadong magpapastress mas makakatulong iyan,
magkakaroon tayo ng malaking tsyansa na gagaling ka!" Aniya, I smiled.

"Thank you, Doc." Tumayo na ako at nagpaalam,

Pagkarating ko sa labas ay wala na siya. I also tried in the parking lot, in the
thought that he is waiting for me there. Gumuho ang pag-asa sa akin nang makitang
wala si Paul doon. He just left her sick wife, how funny I am.

Mag isa nalang akong pupunta sa mall at mamimili ng pagkain at groceries. Nalungkot
ako bigla sa inaasal ng asawa ko, sana kumalma na siya, sana okay lang sya, sana
mahal niya parin ako. Damn! What's wrong with me? Masyado akong matamlay, all I
think is negative.

"Of course Lorraine. You're just paranoid." Pilit akong ngumiti. Sumakay ako ng
taxi papunta sa Mall at namili.

Alas singko ng hapon ako nakauwi. Masyado akong mabubusisi sa mga binibili ko kaya
medyo natagalan talaga ako. The house was unlocked when I entered that would
probably mean, my husband's inside.

Lumakas nanaman ang kabog ng dibdib ko, tila mayroon ng takot saakin sa tuwing uuwi
ako o kaya makikita ko si Paul. Iniisip ko na pwede niya akong saktan, pwede niya
akong pagsalitaan ng masasama. Huwag naman sana.

"That was awesome Paul, heaven!" May narinig akong boses ng babae sa taas.

Most importantly sa kwarto naming mag asawa.

"You love it?" Mahina pero naririnig ko parin, sabi ni Paul.

WHAT IS HAPPENING IN OUR ROOM? Kumalabog ang puso ko.

"You dumbass why asking me such, of course! It is." Malandi nitong utas.

Nagsimula na akong manginig at nagsitaasan na ang mga balahibo ko. Dahan dahan
akong pumanhik sa kwarto, and there... I saw them, palabas na ng kwarto, parang
walang nangyari they were smiling a lot.

When they saw me, Paul changed his facial expression. He was joyful and then, it
became dark. Ang babae naman ngumiti lang ng parang aso. Satisfied!

"Bye Paul, see you in the office" She kissed my husband's lips and smirk at me.

Namumula na ang mata ko, sa galit at luhang nagpipigil na lumabas. How dare her do
that in front of that man's wife.

"Hi legal wife, goodbye!" Inirapan niya ako nagdahan-dahan bumaba, gamit ang killer
heels niyang tumutunog ang takong nito.
Making me more mad, angry and cruel. I swear I've never been this mad before, until
now.

"STOP!" I shouted.

I look at my husband's face. I saw no reactions in his eyes. As if he never cared.

Binalingan ko ang babae. Lumingon ito saakin at ngumisi. She's damn beautiful than
I. She's damn white as snow than I. She's so damn that I felt the insecure. She's
almost next to perfect.
.
"Yes?" She grinned.

Who the hell, she think she is? I disdain her for being disgraceful. Hindi niya ba
alam kung kaninong pamamahay ito? Does she lose her self-value? Kilala niya ako,
alam niyang asawa ako ni Paul. She's unbelievable. Ang kapal niya para pumunta dito
at halikan pa ang asawa ko.

"You whore!" Mabilis ko siyang sinugod at sinampal. She shouted hard when I did it.
"Fuck!" She hissed.

Hinila ko ang buhok niya, hinila pababa ng hagdan. She is shouting my man's name
pero walang Paul ang lumaban sa kaniya. I know I'm better than this, damn, I'm a
CEO. I won't downgrade myself with this, but I can't help. Sumabog na ang loob ko
sa pagkadismaya sa asawa ko, tapos malalaman mo pang ganito. Who wouldn't do this?

"You, sick wife! How dare you?" sigaw nito sa akin, manlalaban pero hindi ko 'yon
ibibigay sa kaniya.

"Wanna be a mistress huh? Not in my territory!" Sinampal ko siya at tinulak palabas

ng bahay namin, not my territory, not Paul.

I closed the door harshly and sit, my tears can't stop falling. Hindi ko aakalaing
magagawa saakin ito ng asawa ko. With that kind of a perfect woman no one will ever
reject or even ignore. Wala akong kalaban laban, abala ako sa paghahanap ng paraan
para magkaanak, and then siya? May kasama ng lumabas sa kwarto?

He can't do that to me again. Tumingin ako sa taas kung saan naroroon si Paul. I
saw him turned his back and enter the room. Wala man lang siyang pakialam sa
nangyari?

Damn, Paul! I'm the wife here. The legit wife. I need an explanation after all.
"PAUL." Tawag ko sa kaniya.

Tumalikod bigla ng higa si Paul saakin. I felt stabbing my own heart. Hindi man
lang ba siya mag-e-explain sa akin? Wala ba siyang sasabihin? I have the right to
know. I do have the rights, right?

"P-Paul, who was-" Hindi ko natapos ang sasabihin ng bumangon ito. Hindi ko
maituloy dahil matalim niya akong tinitigan. "P-Paul..." I said, crying.

Sinampal niya ako. It was a very hard slap.

"Pinagdududahan mo ba ako Lorraine?" Nagulat ako sa testimonyang lumabas sa bibig

niya.

Pinagdududahan? Is that the right word to say?

"K-kasi Paul, she went out with-" Another slap went to my face, so hard. Napahawak
ako sa pisngi ko. Dumadaloy na ang luha ko pero nagpapakatatag ako. Kailangan ko ng
sagot. He needs to answer me.

"Putangina Lorraine! Is that an issue?" Galit nitong utas.

Why is he harsh and defensive in his action? I need to push my sentiment here. I
have the right to know. "P-Paul... She kissed you!" I sob to him.

"It was an accident," ani Paul. He heaved in disbelief. "You know what I'm out of
here... sakit ka sa ulo." Kumuha ito ng damit at madaliang nagbihis.

I look at him weeping. Accident? Issue? Slaps? What is happening to my husband? Ano
ang gagawin ko? Ano ang pwede kong gawin? I'm damned and hurt. He left without
looking and saying goodbye at me.

He bang the door loudly. Nagulat pa ako, napahiga ako sa kama. Binalot ang sarili
paa, I cry the hell out of me.

Kabanata 3
Kinalimutan ko na ang nangyari noong isang araw. Naniniwala kasi akong maaayos pa
kami ni Paul. It was just a misunderstanding. He was pressured and exhausted with
work. Naiintindihan ko naman na malaking kompanya ang hinahawakan niya. Ako naman
home-based work lang. Nandito sa bahay ang office ko. I'm handling a company, too.
Napupunta lang ako sa company for board meetings.

Naghahanda ako ng agahan ngayon para sa aming mag-asawa. Dinamihan ko na din ang
niluluto ko dahil gusto kong ipagbaon ang asawa ko ng lunch.

♬♬I want love that will last, forever... I want last that will last...♬♬

"Lorraine!" Sigaw ni Paul.

Napatalon ako sa sigaw na 'yon. Agad akong pumanhik patungo sa taas at nakita ko
siyang hindi maayos-ayos ang tie niya.

I smiled. Hindi talaga siya marunong niyan. That's wife's duty. I can help but beam
at this small thing. Kailangan niya ako. That's the entire thought. He needs me,
always. That is why I'm here.

"Don't smile. You annoy me, Lorraine." He said with exasperation.

Napasimangot ako bigla. He's acting like an arse. Hindi ba pwedeng ngumiti ang
asawa niya? Minsan talaga ako na ang naiinis sa asawa ko. He's an asshole. I want
to punch his face. Pero mahal na mahal ko siya. I will never change the fact that
I'll always love him.

Nang matapos ako sa pag-ta-tie at pagsu-suot ng coat niya ay bumaba na kami.

"Kumain ka na Paul, naghanda ako ng maraming pagkain para sayo!" Pa-anyaya ko sa

kaniya.

I saw how annoyed he is. "Sa office na!" Malamig nitong tugon.

"Gano'n ba? Nagluto pa naman ako ng marami teka lang..." mabilis kong tinahak ang
kusina. But he never gave a damn, hindi niya ako pinansin at patuloy na naglalakad
palabas. Mabilis ko siyang tinahak. I won't give up without giving a try. "Teka
lang Paul... here. I thought of packing you lunch!" I beamed.
He just gave it a stare. He doesn't give a damn for this. I heaved a sigh of
disbelief. "Paul naman..." I pleaded, hesitantly.

Natigilan naman ito na naiirita. Ilang sandal ay tinanggap ito. He did that for me
to stop forcing him around like an idiot.

"You're annoying Lorraine." Sabi nito.

I became stone with his stoniness. He's expressionless. He's not impressed. Hindi
ko nalang 'yon pinakinggan instead ay ihahatid ko nalang siya sa sasakyan niya.
This is wifely duties!

"A-anong oras ka uuwi?" Tanong ko sa kaniya.

Pinapasok niya ang mga papers niya at nilapag na parang walang halaga ang lunchbox
na hinanda ko. Nahulog ulit ang mundo ko. Wala itong pakialam. And that's because
he's still mad at me. Of course, I can't give him a child.

"I can go home anytime I want Lorraine, don't ask me! You fucking irritates me
Lorraine, kay aga aga pa! Magtigil ka nga!" a tone with annoyance, "and don't you
dare question me, Lorraine. And don't you dare leave this house or else..." Dugtong
nito bago ako pinagbagsakan ng pinto at umalis.

Kumaway nalang ako at ngumiti ng mapakla. Masama bang magtanong sa sariling asawa?
He's too cold. I felt the cold. Hindi ko nga aakalaing nandirito parin ako. I mean,
I'm a big woman. I own big companies. I'm educated. I do have all I want in life. I
know better, right? But this is marriage all about. This is just another phase of
marriage, why will I give it up? Hindi naman niya ako sinasaktan physically, kaya
kinakaya ko pa. This is just a small problem though.

I went inside the house and eat. And then my office is calling.

"Hello?" Sagot ko sa tawag.

"Good morning ma'am, the presentation is ready. The board meeting will be at ten."
Crissa said, the secretary.

"Ah! Thank you Criss... I'll be there..." Tinignan ko ang orasan. It's still 8 in
the morning. I still have time for a review. This is just a piece of cake.

09:00. Handa na akong umalis ng bahay hindi ko narin ipapaalam kay Paul na aalis
ako dahil hindi naman ako mawawala ng matagal. Hindi niya parin malalamang lumabas
ako ng bahay. Isa pa, trabaho din naman ang pupuntahan ko. Kahit ganoon ay
kinakabahan pa rin ako. I just don't know which of the both: about the presentation
or my husband finding out I went out.

"Early bird, Mrs. Durano. Coffee? Or early milk tea?" Bungad saakin ng secretary ko
pagkadating ko sa office.

"The second choice please..." I answered. I like honey dew milk tea, with tapioca
noodles.

"Right away, Ma'am. Nasa office na ang mga kakailanganin mong papeles ma'am." Sabi
nito at umalis na.

Chingkee Tea is not just far from here.

Pumasok na ako at nagpakabusy na ulit. I miss this room. Once in a week lang ako
pumunta sa office. Nagsimula na kong pirmahan ang mga papers at mag analyze ng mga
business proposals. Kahit na pinagbabawal ng doktor na magpagod wala rin akong
magagawa may mga empleyado pa akong umaasa sa kompanya. This is the reason why I
stayed at home.

I just can't give up this company. Well, merging the company with Durano is not yet
set. Still, consulting with the lawyers with some matters. Kahit na mag-asawa na
kami ni Paul ay maraming concerns ang board members and I can't risk for anything.
Not now, but I'm working on it.

Twenty minutes after, Crissa popped up in my office.

"Here's your Honeydew Milk tea, ma'am." Nilagay niya ito sa gilid ng lamesa.

Six in the evening na ako nakauwi ng bahay. It was a stressful day yet all
business. The presentation went well, I worked on with some things and I invited
some Crissa and others for a snack. I enjoyed the company. It feels like going back
to my younger years. My parents forbade me to have friends. They thought those
people will just use me for money. That's their principle.

Madilim pa ang labas at loob ng bahay kaya napahinga ako ng malalim dahil wala pa
ang asawa ko. Sigurado akong mamayang hating gabi pa iyon uuwi.
I went inside, and exhaled with disappointments. The thoughts were striking me
again. Was it good, I was not caught by my husband or was it too bad knowing he'll
come home late again.

"WHERE HAVE YOU BEEN?" Nagulat ako sa boses na umalingawngaw sa tahimik naming
pamamahay.

Nanlaki ang mata ko. Half of me was shocked and the half was victorious,
triumphant. He went home... earlier than I thought.

"P-Paul!" nilingon ko siya.

"What did I told you Lorraine?" mariin nitong pagkakasabi.

That tone was scary. Nagsimula ng mangatog ang mga binti ko iyong dibdib ko para na
akong sasabog at mahihimatay na ako sa kaba. Nakakatakot ang timpla ng mukha ng
asawa ko. He can kill someone or me anytime.

"P-Paul kasi-" I loud slap stopped my whole world.

"ANG SABI KO WAG KANG LALABAS NG BAHAY!" Sinigaw niya sa tenga ko na halos
ikinabingi ko.

"Paul, I have a board meeting. I have to attend-" I was stopped again. Nakatikim
ulit ako ng isang sampal.

Humagulgol na akong hinahaplos ang mahapdi kong mukha.

"WAG NA WAG MO AKONG SINASAGOT NG MGA KASINUNGALINGAN LORRAINE! WALA AKONG PAKIALAM
SA PEKE MONG BOARD MEETING!" Hinila nito ang buhok ko hinawakan ng isang kamay niya
ang baba ko. "UNAHIN MONG BIGYAN AKO NG ANAK, IYON ANG OBLIGASYON MO! Wag na wag ko
ulit maririnig ang mga alibi mo Lorraine dahil talagang masasaktan na kita."
Tinulak niya ako't naupo sa lapag.

That was a loud shock hell out of me. I never lied to him. I never did. What
happened to the supportive man I've loved? The tears won't stop falling. She went
blank as of this moment. Something went wrong here.
He left. He never went out of the room after that confrontation. At that time,
pinili kong tanggapin na stress lang din siya at nag-alala. I'm his sick wife,
remember Lorraine?

I knock the door. He needs to eat. Ayaw kong masabihan na pinababayaan ko ang asawa
ko. On the third knock, I found no response. So, I called several times.

"ANO BA LORRAINE! HINDI KA BA MARUNONG MAKIRAMDAM? NATUTULOG ANG TAO!" iritado

niyang bungad sa akin.

I was intimated. "K-Kakain na kasi Paul." Napayuko ako.

And then, I found the space between us. I just discovered that just now. How far is
he is to me. Bakit ba kami nagkakaganito? Masyado na kaming malayo sa isat isa.

"WALA AKONG GANA, SINO BANG MAKAKAROON KUNG ANG KASAMA MO AY ISANG BABAENG BAOG?"
Singhal niya sa akin.

That was a stab to me. How could he say that in front of me? Kaya kong patunayan na
magbibigyan ko siya ng anak. What is he acting like an asshole here?

"P-Paul gagaling din-" Hindi ko natapos ang sinasabi dahil binasakan na ako ng
pinto.

I went blank again. Nahulog ang aking panga sa inaasta ng aking asawa. Damn! How
could this horrible thing happen to us? He became impatient and brutal. My body
went numb and I was like waiting for a miracle here. He loves me right? I mean,
we're married of course. This is just a phase. Mahal na mahal ko ang asawa ko at
kahit mababaliw na ako dito sasamahan ko parin siya.

Biglang bumukas ang pinto. Lumabas si Paul na hindi ako nililingon. Bihis na bihis.

"Saan ka pupunta Paul?" I asked.

Damn! We need to talk.

"Malayo! Malayo sa babaeng hindi ako mabigyan ng anak!" Sigaw nito sa akin.

Nanlaki ang mata ko. Nanikip ang dibdib ko sa sinabi niya. Is he running away from
me? Iiwan niya ba ako.

"What? Paul! Why are you acting like this? Ginagawa ko ang lahat."

"GINAGAWA LORRAINE?" He advanced to me. "GINAGAWA? PUTANGINA BAKIT WALA PARIN?"

Galit nitong utas.

I want to win in this argument. I can't lose him. I will never lose him. This is
just a problem. Pinagdadaanan 'to ng mga mag-asawa.

"Malapit na Paul," I said in frustrations. "malapit na mabibigyan na rin kita.

Please, bumalik ka na sa dati... don't be hard on me." I found myself kneeling,
holding his hand tight.

Hindi ko nakita ang simpatiya niya. It was heartbreaking.

"Dapat lang Lorraine! Dahil kung hindi iiwan na kita!"

Tinanggal nito ng marahas ang kamay ko sa kaniya padabog itong bumaba at padabog
ding umalis ng bahay.

Sumakit ang dibdib ko tumigil din ang pag ikot ng mundo ko sa narinig. Iiwan nya
ako? Iiwan ako ni Paul paghindi ko pa siya mabibigyan ng anak? It was a hardest
words I've heard from him.

Nagsimula na akong magalit sa sarili ko. Kinamumuhian ko ang sarili ko. Kung sa
simula pa lamang ay naibigay ko na ang anak na hinihingi niya sana masaya kami
ngayon. I hate myself! I hate you Lorraine. Gumawa ka ng paraan Lorraine you can't
live like this forever.

"Paul... I'll do everything I can, just don't leave me." I cried in frustration.

Kabanata 4
Alas dos na ng madaling araw, hinihintay ko parin ang asawa ko kahit na alam ko
namang magagalit 'yon sa akin. He's always mad at me, at all times. Pero hindi rin
ako makakatulog dahil iniisip ko siya.

Nasaan siya ngayon? Sinong kasama niya? I'm inquiring myself again. Wala naman
akong maibigay na sagot. All because, I know nothing about my husband's life
further than before. Si Eunice na naman ba kasama niya? Lasing na ba siya? Wala
akong alam. Ako ang asawa pero wala akong hold sa kaniya. How hilarious of me.

Puro paghihintay lang ang kaya kong gawin. I could do nothing after that. I'm just
a wife and incapable. Nasa sofa lang ako at naghihintay lang nang...

"LORRAINE!" Sigaw ng lalaking kumakalabog sa pinto ng bahay.

Hindi pa agad ako nakagalaw sa kinauupuan ko.

"LORRAINE!" Galit na galit niyang sigaw.

Tsaka lang ako napatayo sa kinauupuan at patakbong pagbubuksan ang asawa ko. He
went home and he was looking for me. It was new to me!

"P-Paul..." Untag ko habang pinagbubuksan siyan ng pinto pero hindi niya ako
pinansin at naglakad lang papunta sa kusina.

"You're drunk again Paul?" sambit ko.

Nag-aalala na ako sa kaniya kaya sinundan ko siya sa kusina. I need to speak to

him. He needs to hear me out now. Alcohols are no good for him.

Instead na sagutin ako ay hinarap niya ako at pinagtaasan ng boses. "Ano bang
pakialam mo? Sino ka ba sa tingin mo?"

Napapikit ako sa sakit ng pagkakasabi niya. Pinipiga ang puso ko habang

umaakingawngaw ang mga salitang 'yon sa sistema ko. It was a stab straight to my
soul. It was hurting me so much. Bago ako makabawi ay lumunok ako para hindi magiba
ang boses ko.

"A-ano ka ba Paul!? Asawa mo ako si Lorraine... lasing ka na talaga." Aakma kong

hahawakan ang braso niya para alalayan.

Iniwas niya katawan sa akin at pa sayaw-sayaw itong naglalakad. "Ah! Ikaw si

Lorraine? 'Yong babaeng baog?" narinig ko pa ang paghalakhak niyang tagos sa aking
buto. He's mocking and insulting me to the bits.
"Hindi ako baog! Paul ilang beses ko bang sasabihin iyan sayo?" Iritado kong sagot.

Mas lumalakas ang halakhak niya, para bang ilang milyong karayom ang tumutusok sa
akin sistema. He likes mocking me. "Ano ka ba? Wag ka ng mag maang-maangan diyan.
Baog ka at hindi mo ako kayang bigyan ng anak."

Nang napalapit ito sa lababo ay nagsimula na itong magsuka kasabay din doon ang
pagluha ko. Nainsulto ako. Hindi ko 'yon ipagkakaila dahil tagos na tagos ang mga
sinabi niya sa dibdib ko. I was never insulted. Bago ko naipasa sa aking pangalan
ang kompanya ng mga magulang ko ay ginawa ko ang lahat para mapantayan o malagpasan
ang kaya kong gawin para sa kompanya. I was never insulted back then. Ngayon lang
at sa mismong asawa ko pa.

Hindi na ito nagsalita pa dahil sinusuka niya lahat ng nakain at nainom niya sa
buong araw. All I can hear is his groan of pain. Siguro ay masakit ang ulo niya o
anuman. Lumapit ako sa kaniya hinahaplos ang likod niya.

"Ilabas mo iyan lahat..." untag ko.

Tumigil si Paul sa pagsuka at binalingan ako ng tingin. "Fuck shit Lorraine! Get
your filthy hand off me!" Marahas niya akong tinulak buti nalang may bagay akong
nahawakan kaya di ako tuluyang natumba.

He felt appalled of me touching him. This time I felt enrage. The rage in my system
wants to slap him hard for being an asshole to his wife. Who does he thinks he is?
Yes, a husband. Of course, shit!

"Paul, palagi ka nalang bang ganyan?" Sigaw ko sa kaniya.

Can't he give me just a little respect? I'm his wife here!

Marahas niya akong tinulak sa pader ng kusina. Nagimbal ang buong sistema ko sa
ginawa niya. Marahas din niyang sinira ang damit ko. Para siyang hayop na
nakikipag-agawan ng pagakain. Hinubad niya ang lahat-lahat sa akin ngyaon.

Hubo't hubad niya akong sinunggaban ng halik. Mariin akong napapikit, lumalagpas na
siya sa limitasyon niya. His kisses were hard and hurting. I can taste my blood in
my mouth. Ang akala ko ay magugustuhan ko ang mga labi niya sa labi ko, pero
nasasaktan na ako sa bawat paglapat nito sa akin. This is already beyond his
limitation.

Tinutulak ko siya, kahit na nauubusan na ako ng lakas ay tinutulak ko siya. I give

all of my strength. Hangga't sa natanggalan ang labi nito saakin, ngumisi pa ito. I
slap him hard. God! I never felt this kind of thing. Ramdam ko ang pandidiri at
sakit sa aking dibdib. 'Yon bang hindi na ito ang gusto ko pero pinipilit na niya.
It was never love... It was lust and anger.

"Paul... bakit ka ganiyan?" Sigaw ko sa kaniya.

Umiyak ako sa harapan niya. Hindi pa rin ito lumingon sa akin at ninamnam ang
malakas kong sampal. I got pissed! Really, really pissed. Hindi na 'yon kusang
loob! It was all about anger and aggressiveness!

Huminga ako ng malalim at dinuro-duro na siya. "RESPECT ME. MAKE LOVE TO ME. I DONT
NEED YOUR ANGER. I DONT NEED YOUR LUST. I NEED YOUR RESPECT AND LOVE!" sigaw ko.

Nang makabawi na siya sa ginawa ko ay diniin ang katawan ko sa pader. Hinihawakan

niya ang dalawang braso ko ay mahigpit na kinukuyom ang kaniyang kamay. It made me
moan with pain.
"Sinisigawan mo na ako ngayon ah?!" Galit niyang untag. Umiwas ako ng tingin sa
kaniya at pinagsisihan ang pagsampal at mga sinabi ko kanina. Hindi ako nakasagot.
Nanginginig ang labi ko. It made him mad ape. "FUCK YOU!" sigaw niya.

Hinila niya ang buhok ko at dinala ako sa lababo. Gamit ang isang kamay ay binara
niya ito at pinuno ng tubig. Nanlaki ang mata ko sa kaniyang ginagawa. Lumakas ang
tibok ng puso ko at natataranta na.

"P-Paul! My God Paul... what will you do? Paul? No Paul? Paul!" Natakot ako dahil
alam ko na ang gagawin nito sa akin.

Ngumisi ito at pinatay ang gripo. Lumuha pa ako at nilabas ang takot at pangamba sa
dibdib. He's out of his mind now. I lost him! He's not Paul.

"Don't worry Lorraine. You'll have fun!"

Umiiling ako at pilit lumalayo. "No Please... No-"

Nilunod niya ang ulo ko sa tubig habang tinutulak niya ang ulo ko at likod. Para
akong nalagutan ng hininga. Pabigla niya itong ginawa kung kaya't hindi ako
nakahinga agad bago masubsob sa tubig. Wala akong naririnig sa ilalim ng tubig kung
hindi ang mga tawa niyang napakalakas. Tuwang-tuwa siya sa ginagawa niya at hindi
niya alintana kung makakapatay siya.

Tumatalon-talon ako. Pilit kong inaabot ang ulo o kamay ni Paul para bigyan siya ng
mensahe at ilang saglit lang ay pinakinggan niya ang nais kong ipahatid. Hinila
niya ang ulo ko paahon sa tubig. That was the longest times of my life. Sa sobrang
taas ay naaalala ko pa kung paano ko tinikom ang bibig ko at nagpigil ng hinga para
hindi malunod. It was the scariest and the longest time of my life! He's devil.
Fuck, my husband, Paul Durano is evil.

"Sa susunod... wag na wag mo akong sisigawan. Wag na wag kang tatanggi sa anong
gusto ko!" sabi nito bago ako sinubsob ulit sa lababo na puno ng tubig.

Pumapasok na sa aking ilong ang mga tubig. Hindi ko na kinaya pa wala akong
kakayahan pang lumaban. Is he going to kill me? Why? DAHIL HINDI KO SIYA MABIGYAN
NG ANAK? FUCK! Ganoon ba 'yon? Ginagalaw ko na ang paa at umiiling ng malakas dahil
nauubusan na ako ng hangin. Hindi ko na kaya! Please Paul, love me again... save
me! Let's make it right. Hindi sa ganitong paraan masisira ang relasyon natin.

Damn! I love you too much and I'm willing to do everything. For the love of God,
awake him from his forbidden attempt. Let me live! I'm willing to do everything.
Ilang sandali pa ay pinakinggan niya ang aking hiling.

Inahon ako ni Paul. Basang basa ang katawan at ang sahig. Nahawakan ko ang leeg ko
dahil feeling ko wala na akong kakayahang mabuhay pa. Binabawi ko ang nawawala kong
hangin. Umuubo ako, lahat ng mailabas kong tubig sa ilong ay nilabas ko. Ramdam ko
ang binggit ng kamatayan sa mga oras na iyon. Muntikan na niya akong mapatay.

"Ano Lorraine?" Panunuya niya. "Are you hurt? Is it fun?" Tumawa siya ng malakas.
"P-Paul..." I wailed.
Hindi siya nakinig. Tumatawa lang ito ng malakas. Damn! Nakakatakot na siya.

"Hmm..." Ungol ko nang hiniga ako sa sahig ni Paul.

Hinahalikan niya ang dibdib ko.

"This is fun!" he groaned, as he was conquering my whole skin.

I couldn't believe myself now. I was so mad at him but I was betrayed by my own
body, when he kneels down. He is giving me what he deserve... the lust and no one
else. I moaned in pleasure. His kiss was my sensation. I hate this betrayal of
mine. What is happening to me? Why am I letting him touch whenever I'm mad? I'm so
mad at him.

Bumaba ang mga halik nito pababa sa katawan ko. 'Yong mga paa ko ay di mapakali
gumagalaw sila na parang atat na atat silang makarating sa sukdulan ko. I shut my
eyes and let him do what he want.

"Uh!" I shouted when he inserted his tongue to mine.

He was taking me... my whole system. He made me shout and moan louder and louder.

Nabigla ako ng bigla itong magsalita. The tone was so gentle it made me cry for
for. "Kailan mo na ba kasi ako bibigyan ng anak?"

Sa lahat ng sinasabi kong pagbabago niya, pagiging matigas sa akin, pagiging

harmful nito sa akin ay dahil lang sa iisang rason. Ito ay hindi ko talaga siya
mabigyan ng anak. Sa tingin ng iba ay masyado lamang itong mababaw pero hindi. This
is an issue-a problem. Isang taon na kami pero wala pa rin. Alam ko ito lang talaga
ang issue niya saakin bakit siya nagkakaganito. I should give him a chance-his
chance, because it's my fault.

So, I change my mind. I will stay by his side, until I can bear a child for him.
"I-I promise you... I will give you want you want..."

Napapakagat ako ng labi habang sinasalubong ang mga pagpasok niya. A tear escape
from my left eye. All I can see was pain and lust in his eyes. Martyr ako! That's
all I can say. It's because I love him-I really do love him I would never leave
him. We can still work out with this issue. Giving up is not an option.

World, you can slap my face all you can. But I'm staying with him... even if he
will hurt me a billion times.

The Wife's Grief: Kabanata 5

L O R R A I N E

Nagising na ako ng naramdaman ko ang sobrang panginginig sa katawan para bang nasa
America ako at nakahiga sa snow. Niyakap ko ang sarili ng mahigpit para atang nasa
maling lugar ako at nakahiga. I opened my eyes when I felt something wet.

"Bakit nandirito parin ako?" Napatayo ako dahil hubo't hubad na nakahiga sa basang
sahig.

I felt disappointed. Hindi man lang ako kinarga ng asawa ko para sa kwarto man lang
matulog o kayay ginising man lang para naman desenteng kama ang mahihigaan. I felt
stabbed in my heart how can he be this hard and harsh on me. Gusto kong iparealize
sa utak ko ang mga dahilan para iwan nya ang asawa.

"No Lorraine, he was drunk last night. Hindi nya ito sinasadya." Kumuha ako ng mop
at pinunasan ang basang sahig.

Nilinis ko din ang lababo at ang buong kusina dahil sa magulo na ito.

"LORRAINE!" Sigaw ng asawa ko agad naman akong umaripas ng takbo papunta sa galit
ko nanamang asawa.

"B-Bakit Paul?" Bigla nalang akong nakaramdam ng sakit sa ulo medyo nahihilo ako.
"What the fuck Lorraine! Hindi mo hinanda ang mga damit ko ngayon? Damn you!" He
hissed in front of me.

Napayuko ako mukhang wala ako sa sarili kagabi at nakalimutan ko talaga.

"S-Sorry, ihahanda ko na..." Agad naman akong gumalaw para kumuha ng plantsa.

Gosh! How can I be this irresponsible? Nagkakaroon na ng dahilan si Paul para iwan
ako.

"No! Wag na! Putangina." Marahas niya akong hinila at dinikit sa pader ng kwarto,
malakas ang kalabog ko kaya nasaktan ako.

"P-Paul." Napahikbi ako sa inasal nya, kay aga-aga.

"Pagsasawaan mo na kita!" He grin and kissed me.

Masakit ang bawat kagat nito sa labi ko. He squeezed my left breast na naging
dahilan kung bakit ako napaungol... sa sakit. Aangal sana ako but he didnt gave me
a chance to do that. He went down and gave me little mark on my neck which makes me
moan with pain. He bite anywhere at para syang bampirang humihigop ng dugo.

"S-Stop it!" I whispered. It wasn't neither love nor lust from Paul. It's anger.

"Not so fast..." Dahil bago pa itong ligo at nakatuwalya lang ay agad nyang
tinanggal ito. He was grinning hell.

Nasaktan ako ng hinila nya ng marahas ang buhok ko at pinaupo humapdi ang pwetan ko
sa pwersahang pagpapaupo. I think nagmumuo na ang mga pasa sa buong katawan ko
bugbog sarado na ako at hindi ko alam kelan ako ulit mauuntog. He was laughing
demon, nagsimula ng tumulo ang mga luha ko at humikbi na.

"I know you want this..." He chuckled and pinaglaruan ang pagkalalaki niya sa mukha
ko.

WALANG RESPETO! He was treating me like a slut, whore... like a prostitute. Umiiwas
ako habang sideways niyang winawagayway ang ano nya sa mukha ko. Parang hindi niya
ako asawa, parang hindi ako babae sa harapan nya.

"T-Tama na... Paul." I cried, iniiwas ng mukha ang ano nya.

"No! You deserve this, you don't know how deserving you are." He laughed.

Gusto ko ng manlaban. This is too much. Ngayon hindi ko na ito matitiis pa, mahal
na mahal ko ang asawa and I took risk for this marriage, it's not working... even 5
months ago matagal na pero nagpakamartyr ako.

"I hate you dumbass!" Sigaw ko.

Tumawa lang sya ng sobrang lakas, ngayon alam kong kinamumuhian ko ang asawa ko, I
hate him by means of hurting me but not the means of loving. Napasinghap nalang ako
ng may naramdaman mainit na likido sa ulo ko tumutulo pababa.

That was smelly and disgusting. Inihian nya ako lalo akong naiyak sa ginawa nya.

"Nawalan ako ng gana naiihi ako. Akala ko kubeta pasensya na Lorraine..." Tumawa
itong malupit nyang binatawan ang buhok ko.
Akala koy ubos na ang buhok ko sa kakahablot nito saakin meron pa pala. Sana
kinalbo nalang nya ako para wala na syang maihahablot saakin. Umalis sya at bumalik
sa CR, ako naman ay yakap-yakap ang sarili nangangmoy ako at diring-diri. Hindi ko
mawari kong tao pa ba si Paul sa ginawa nya, kung kagabi ay gusto kong maniwala na
dahil saakin kaya sya nagkakaganyan. Pero ngayon di ko na halos makilala ang
lalaking minahal ko.

He is so different; he is not Paul I used to love.

Tumayo ako at hinablot ang tuwalyang ginamit ni Paul kanina. I wrapped my body on
it. Huminga ako ng malalim di ko na kaya I want to leave this house. Kahit na may
isang parte saakin na ayaw, na wag lumisan dahil asawa ko parin sya. But what can I
do?

He is damn violent and evil. I can't live like this any longer.

Hinanda ko parin ang gagamitin ng asawa ko sa trabaho his bus attire and
paperworks. Hangga't nandirito ako sa bahay na ito responsibilidad ko parin ang
asawa ko. My heart wants to take good care of him but my body won't work anymore.
This time, I want my brain to decide not my heart.

Pinagluto ko sya ng pagkain sa kusina. I wonder what takes him so long in his room?
Kung dati ay ayaw na ayaw kong maaga syang umaalis ng bahay, but now he has to
leave. Dahil aalis na ako sa pamamahay na ito. Magpapakalayo muna maghahanap ng
paraan paano ko sya mapapabalik saakin.

Humagulgol ako bigla habang nakatunganga sa pagkain. Bakit ba nagkaganito ang

sitwasyon namin gusto kong itanong sa kanya kung mahal pa ba nya ako? Bakit hindi
nya mahintay hintay na magkaanak kami? Kasama ba ito sa mga cliche stories kong
nababasa?

Wala namang hawak si Paul sa kompanya namin. YES! I am richer than him but what is
mine, is his. Impossible, but what's his reason? Nagsawa ba sya bigla saakin? Hindi
ko na alam naghahalo-halo na ang lahat ng takot at pangangamba sa dibdib ko.

"Is this food?" Sininghalan ako ni Paul, kumakain na sya ngayon at hindi
nagugustuhan ang hinain ko.

"That's your favorite Paul." Umigting na naman ang malaking takot saakin alam ko
dahil sa umiiyak ako at nakasimangot nawalan ng lasa ang niluto ko.

"FUCK LORRAINE!" Nawalan na lang ng gana at tinapon ang mga nakahain sa harapan,
iyong grasya tinaboy nya.

What an arse? Paul is dead, this is not him. I confirm and decided.

Tumayo sya sinipa ang kinauupuan ko, natumba ang upuan at halos mawalan ako ng
malay sa pagkakauntog ko sa sahig. Kumalabog ng malakas ang ulo ko, naiyak ako na
nakahawak dito. Ang sakit... sobrang sakit. Para itong mababasag sa sobrang sakit.

"Iyan ang bagay sayo, you ruined my day Lorraine!" Hindi ito nakuntento at hinila
ang buhok ko kahit nakahiga ako.

Para akong batang pinaglaruan, pinatayo at sinampal.

"Paul, tama na... ayoko na." Impit kong sabi.

"Anong ayaw mo na Lorraine? Anong ayaw mo na?" Singhal nito saakin.

"AYOKO NA SA PAMAMAHAY NA ITO, AYOKO NANG MAKASAMA KA, AYOKO NANG MAGKAANAK SAYO,
AYOKO NA SAYO!" Isang napalakas na sampal ang inabot ko, tumilapon ako sa glass
namin malesa.

Ang sakit, puno ng sakit ang buong katawan ko.

"WAG KANG MAGPATAWA LORRAINE, HINDI PA KITA NAPAGSASAWAAN! WALA KANG KARAPATANG
SIGAWAN AKO!" Hinablot nya ang beywang ko at hinarap sa kanya, halos di ko sya
makita.

Halos wala na akong makita, dumidilim ang mundo ko.

"S-Set me free..." Iyan ang lumabas sa bibig ko at humagulgol ulit.

Tumawa siya ng malakas. "Funny Lorraine, hindi kita bibigyan ng kalayaan. Wala ka
ng kalayaan pa, mamatay at mabubulok kang kasama ako habambuhay." Tawa nito sa
tinulak ko, bumagsak ang katawan ko sa sahig.

Dumidilim ang mata ko at sumasakit ang ulo, naramdaman ko ulit ang lamig sa buong
katawan. Napapapikit na ako, di ko na kaya pa.

"TUMAYO KA DYAN!" Sigaw ni Paul, habang sinisipa ako.

Pero di na ako makasagot, wala narin akong masyadong marinig sa sinasabi nya.
Tuluyan na akong nawalan ng malay. Nagising ako ng puno ng bali sa katawan, di ko
maigalaw ang leeg ko pati na ang beywang ko, samahan mo pa ang isang binti ko. He
tortured me, he was a sadist. I am living in hell, with a demon.

"Arrgh..." Ungol ko sa sakit.

Pinilit kong tumayo sa malamig sa sahig, hindi niya ako nilipat man lang sa kwarto.

Napamura nalang ako sa naramdamang init sa katawan, iyong hininga ko na halos

mapaso ako sa sobrang init nito. I have a high fever kaya bigla nalang bumigay ang
katawan ko kanina, isama pa ang pananakit ni Paul saakin.

Kahit na halos sumakit na ang lahat saakin ay tumayo parin kayo, humahawak sa mga
bagay na hin di binigay para may balanced parin ako, kailangan ko ng umalis dito.

Papatayin nya ako pagpinagpatuloy ko pa ang pagiging martyr ko. Marami akong
pagkakataon noon pero di ko ginawa, sising-sisi ako na ngayon pa na may nangyari na
saaking masama.

Pumunta ako sa kwarto at naligo naamoy ko pang ihi ay panlalamig ko dahil halos
buong araw akong walang saplot, walang disenteng nasuot. Napapaiyak ako sa tuwing
naaalala kong pananakit nya this past days, dati alam kong napipigilan nya ang
pananakit, sampal lang ang dumadaplis sa pisngi ko pero ngayon ay hindi na,
bayolente na sya ngayon.

I cried much more ng sinilip ko ang sarili sa salamin, nanginginig ang labi ko at
pulang pula na ang mata ko. I saw my whole damn body, full of bruises. Mga pasa at
pamamaga sa katawan, I pity my face kung dati ay pinupuri at pumupugay ako dito
pero ngayon hindi na. Awa at paghihinagpis ang laman ng mukha ko ngayon.

Hindi na ako ito, wala ng Lorraine Jimenez na dati ay masaya at maganda. Namatay
nalang sya bigla, mabubuhay pa ba ito? Sa tingin ko hindi na. Habambuhay ko ng
dadalhin itong mukhang ito.

"What happen to you, Lorraine?" I ask myself, hinahaplos ko ang pamamaga dulot ng
sampal ni Paul sa kaliwang pisngi.

Sugat sugat kong mga labi at kalmot, namumula din ang leeg ko at may mga balat pa
itong kinagat ni Paul. Hindi na ako natutuwa.

Tumalikod ako at paika-ikang lumabas ng bathroom at nag ayos ng damit, I have to be

this faster namalayan kong mahaba pala ang tulog ko at maggagabi na. Baka maabutan
ako ni Paul. Sasaktan nanaman ako nun, natrauma ata ako at natatakot na sa kanya.

"Where will I go?" Ayokong malaman ni mama ang nangyari saakin, si Ate Red.

Pwede kaya ako sa kanila gayong may pamilya na ito?

Agad kong inabot ang telepono at tatawagan si ate Red o si kuya Drake, sila lang
meron ako ngayon sana ay matulungan nila ako. I cried in dismay ng hindi tumutunog
ang telepono sa kwarto, hinanap ko ang phone ko but it's nowhere to be found.

What the hell is happening, umaripas ako ng baba kasama ang mga gamit ko. Ang bigat
ng dibdib ko, I felt like I'm trapped.

"Gosh!" Bubuksan ko na ang pinto pero nakalock ito sa harapan, halos magwala ako at
mabaliw. He can't do this to me.

Hindi ako nawalan ng pag asa at pumunta sa likod ng bahay malapit sa kitchen.

"There's still a way... dont give up." I cried, in hurry to the back door.

Napasabunot ko ang sarili ng walang pintong mabubuksan ko, nakalock din ito. Kahit
anong gawin ko, lumilinga ako sa mga bintana. I was swearing! may grills na ito,
welded metal at cover. Gosh, there's no way I can escape.

Napaupo ako at nangisay, I'm dead mamamatay ako dito. Dito ako mamamatay kasama
siya, dito ako mababaliw at dito ako pagbubuhatan pa ng kamay ni Paul.

"Escaping?" Narinig kong sabi ng mala-demonyong lalaki na nakilala ko.

"Damn you!" Pagod na pagod ako at may sakit pero di ko ininda at sinugod sya ng
suntok at sampal.

I can't believe it. He can do this to me. His own wife, bukod sa anakan ako ANO PA
BA ANG KAILANGAN NYA SAAKIN?

"There is no way, you can escape, I'll make your life miserable with me... I'll
make you leave in hell. Mabubuhay ka ng walang kwenta. Iyan ang nararapat sayo."
Tinaboy niya ako at umalis.

May iiiyak pa ba ako after this all? Masyadong masasakit ang inabot ko sa kanya,
but I still love him. Sarap kong patayin, sampalin... pero iyon parin ang
nararamdaman ko.

"Bakit Paul? Hindi ko lubos maisip na dahil di kita mabibigyan ng anak ay

nagkakaganito ka na. What will you do if I gave you a child?" I asked, crying
begging he'll answer 'I'll give you what you deserved Lorraine, to love you and
give you a happy family'.

Nahihibang na ako, pero God forbidden sake I am damn loving my husband so much, na
sakit nasasaktan na ako't gusto ng lumisan. My heart is still for him, damn me... I
know.
"I'll leave you and your company will be named after me... uubusin ko kung anong
meron ka, anong meron sayo!" And there he leaves me, with hurt and pain.

What did he just said? He'll leave me forever and kukunin nya ang kompanya ko? I
was questioned. What is really gotten him?

"I love you but I will never give you want you want..." I murmured and cried.

The Wife's Grief: Kabanata 6

L O R R A I N E

Nasa isang sulok ako ng kusina, para bang nababaliw sa iisipin kung ano ang pwede
kong gawin. Ang kusina ang sandalan ko sa lahat, sa tuwa, sa takot, at sa iyak ng
buhay ko. Dito ako komportable kaya dito ko binibuhos lahat ng nararamdaman ko.

"Paano ako makakatakas dito? There's no way...Pero ayoko ring mabulok ako dito!"
nasabi ko nalang.

Wala narin talaga akong pag asang makalabas, dahil sa nakakandado ako dito. Mula sa
bintana, maging sa mga pintuan. Dead in, dead zone kumbaga. Pagkatapos ng pananakot
nito saakin ay umalis ito ulit, sigurado akong mamaya pa iyon makakauwi.

Mag iinom at mambababae, hindi ako tanga para di iyon malaman. Pero dati
nagpapakamartyr lang ako, hindi ko hinahayaang pagdudahan ang asawa. Gaya ng
pagkadakip ko kay Eunice at kay Paul na lumabas sa kwarto. Alam ko na, di ako bobo
para magtanong pa ulit kung anong ginawa nya. Akala ko aamin sya sa kasalanan kaya
ko sya tinanong nun, ngunit sampal at singhal ang inabot ko.

Eunice is the Mistress itself, and she doesn't care. Kaya pala ang lakas ng loob
nyang magsalita ng mga ganung bagay saakin, dahil alam nyang kahit anong mangyari
sya ang binabalikan ng asawa ko.

Damn her, dapat ay kinalbo ko sya at hiniwaan ng kutsilyo sa mukha para kahit doon
man lang ay makaganti ako. Nalunod ako sa pagmamahal na pag aakalang totoo at
aalagaan para hindi mabasag, pagtutuunan ng atensyon para di mabulok agad. Pero
gaya lang pala ito ng mga imitasyong gamit, pagnapunit, pagnabasag wala na...iyon
na iyon hindi na mabubuo pa, itatapon nalang basta basta dahil wala ng pakinabang.
Ganoon ako sa kanya, di sya magbigyan ng anak at ngayoy pinapahirapan nya.

"What was that?" nagulat kong sabi, bigla kasing may kumalabog.

Napatayo nalang ako sa kaba, nandyan na ba si Paul? Lasing nanaman ba? Kailangan ko
ng magtago, sigurado akong pagnakita ako ay sasaktan nanaman ako. Buong araw akong
bugbog sarado kaya ayoko nang madagdagan pa ito. Masakit parin ang buong katawan
ko, sa tingin ko ay ikakamatay ko na pag napagbuhatan nanaman nya ako ng kamay.

"Uhmmm" I heard him moaned.

I am supposedly running, finding some place to hide pero hindi ko iyon ginawa.
Lumabas ako sa kusina at hinanap ang ungol na iyon. Dahan-dahan akong naglakad,
nilibot na ng mata ko ang buong salas at dining area....pero wala akong makita
doon.

"Daaaamn, uhmm" narinig ko nanaman ang isang ungol na hindi nanggagaling sa boses
ni Paul.

Lumingon ako sa taas, my tears fell and grief for awhile. Akala ko ay tanggap ko ng
may iba sya, pero bakit pagnakikita ko...sa dalawang mata ko pa ay puno ng sakit at
pagguho ng mundo ang nararamdaman ko. I saw them entered our room, kissing ang
having the best time of them. Paul and the mistress...Eunice, nakita ko ang mga
galaw, ang pagkakahawak nito sa beywang ni Eunice, napakamaalaga, he touch him with
care like a fragile one.

Ako na yata ang pinakatangang tao sa mundo ng pumunta ako sa itaas at nakikinig sa
mga nangyayari sa aming kwarto, they're doing it. The moans and shout, I never
heard those from him when we made....when we sex. The name he is calling....the
tone of his voice, the loving and the pleasure. It makes me fall into more pieces,
napaupo nalang ako sa gilid ng pinto. How can they make love, shout their names
while the real wife, the legal wife is mourning....full of sorrow and fears?

"He...Paul never loved me, ever since" I murmured, wala naring boses na lumalabas
sa lalamunan ko. Namaos ako sa lahat ng pinagdaanan ako.

Nakaupo lang ako at naghihintay na lumabas ang asawa kong lumabas, umaasang
magbibigay ng paliwanag, sasabihin saakin na naglalalaro lang sila ng poker games
sa kwarto. Sa sobrang nakakabaliw na ay iyan ang iniisip ko, hindi na ba ako
nagsawa? Madaling sabihin na itigil na, umalis at iwan sya sabihin kong nakaalis na
ako dito, nakalayo sa pananakit nya pero alam ko sa sarili na babalik at babalik
ako dito para makasama lang sya.

Nasasaktan ako sa mga nangyayari, sinasaktan nya ako, halos patayin sa mga
malalakas nyang hampas ng kamay, mga sabunot sa buhok, pagtutulak sa akin,
paglulunod saakin sa tubig. But my heart never stops loving him, mauntog man ako at
mabagok, magkaamnesia siguro akoy sa kanya parin ang balik ko. Our hearts never
learned, they never learn kaya nandyan ang utak para magkontrol sa mga ginagawa
natin. But they never learn gagawa ng gagawa ito ng paraan para magpapatanga ulit.

"Honeeey, I'll wait for you outside....oh!" napaangat ang ulo ko sa paglabas ng
isang babaeng pinakauna kong mapapatay.

It was the same scene just like 5 months ago. Pinilit ko parin maging masaya sa
kabila ng panloloko nito, pero ito na, hindi na ako masaya sa mga nangyayari, kahit
hindi na nya ako mahal. Ako ang asawa, ako ang may karapatan, ako ang priority, ako
ang inaalagaan, ako ang minamahal, ako ang inuuwian, ako kasama habambuhay.

"You again...." I screamed, sa sobrang galit ko ay sumugod na ako.

Hinablot ko ang buhok nya at pinaghihila ito, hindi ko parin sya binigyan ng
pagkakataon para makalaban.

"You desperate Wife, my hair...Gosh!" aray nya sa pagsabunot ko.

"You whore mistress, you have no dignity" sigaw ko, ang isang kamay ko ay
sinasampal sya. Malakas, mas malakas sa binibigay saakin ni Paul.

"Paaaaaul..fvck Paaaaul!" sigaw nito, humihingi ng tulong kay Paul. Tinulak ko sya
sa pader hinila ang damit nya, exploding her breast dahil nahablot ko rin ang bra
nito.

"Ang kapal mo, asawa ko ang kinakama mo, asawa ko ang hinihingan mo ng tulong..."
galit na galit kong sigaw, wala nang natira saakin, ang asawa ko, ang buhay ko.
It's because of her ang kapal ng pagmumukha, walang respeto sa sarili at sa taong
ng may asawa.

"Ouch! Damn you, yeah? asawa mo? Dont make jokes desperate wife. Aaargh!"
panlalaban nito.
"Ikaw pa ang may tapang na sabihin iyan saakin, I'm THE WIFE, WE GOT MARRIED! IKAW
ANO KA BA? KABET?" galit na galit kong bulyaw di ako matigil sa paghahablot sa
kanyang buhok.

"Dont make joke, arrrgh my face sht. You're the wife, maybe...pero ako ang
binabalikan, damn sht of you, AKO ANG MAHAL AT MINAMAHAL! NOW, WHAT ARE YOU!?"
maanghang itong sabi, hindi ko napigilan pa ang sarili. Ihuhulog ko na sya sa
hagdan para matapos na ang kabaliwan ng asawa ko sa kanya....para.

Para ano? Lorraine? Para bumalik sayo? I laughed at my own thought, nababaliw na
yata ako.

"Fvck....stay away from her" nagulat nalang ako sa pagkakahila saakin, oh my god, I
have lost my sanity. Ako pa ang mali ngayon, where's my power being a wife?

Tumilapon ako sa gilid ng hagdan ng tinulak nya ako ng napakalakas, gosh, what has
gotten me? Alam kong hindi ako tutulungan ng asawa ko, alam ko na sa paningin nya
ay ako ang mali. Papanigan nya ang kabet nya. God, what is happening? I'm losing my
reasons to live.

"Paul...." I cried.

"Eunice... Are you okay?" mas lalo akong lumuha ng si Eunice ang pinagtuunan nya ng
pansin, hinahaplos ang bawat kalmot ko sa kanya, inayos pa nito ang buhok nya.
Sinaksak ang dibdib ko ng milyong-milyong kutsilyo sa sobrang sakit sa
nasasaksihan.

"Yeah...I'm, fine" lumuluha nitong sabi, hinahawakan nito ang dibdib na lumuwa.

"Paul...what are you doing, Paul" hindi nya ako pinakinggan at inuna si Eunice,
pinasok ito sa kwarto at marahas nitong sinarado ang pinto.

That was it, that's what I gained. Ako ang asawa, ako ang pinagtataksilan, ako pa
ang masama. I should laugh at that, it's really funny.

"WHAT THE FVCK LORRAINE!!!" lahat ng naiiwan kong lakas sa katawan ay naubos na
nang lumabas si Paul sa kwarto namin at namumula sa galit.

"Paul...." I pleaded, crying.

"You. You have no rights to touch nor hurt her Lorraine" matigas nitong sabi,
padabog itong lumapit saakin.

He was now the living satan, ito ang pinakanakakatakot sa lahat, I never been this
scared before, not like this. His face is now ready to kill anyone....me. Marahas
nyang hinablot ang buhok ko, pinatayo which I can't do it right now, I'm too weak.
Naubos na ang pinakaiingatan kong lakas, nothing left. Now, it is hurting me more.
Halos maubos ang buhok ko sa kakahila nya, para akong batang hindi marunong
maglakad, I was crawling...unable to stand.

"FVCK YOU! FVCK YOU!" he hissed.

"Paul...please tama na. It wasnt my fault, she's a mistress...I have my rights" I

cried hard. Hinihila nya parin ang buhok ko, he can't hear anything right now, even
my cries. Dumilim na ang paningin nya, for him...I'm black.

"Dont you dare talk about your rights Lorraine, I didnt gave you
anything....nothing" sa office ko ay pumasok kami.
Halos ikamatay ko na ang bawat hampas ng kamay nito sa mukha ko, bawat paghila ng
buhok. I thought hindi na ako humihinga, bigla nalang akong nabaliw sa sakit na
tinatamo. I was pleading him to stop, my cries and shout was never heard. He was
deaf to hear me, he is a demon, evil....devil.

"PAUL...Please stop di ko na kaya" I pleased him, namamaos na talaga ako dahil sa

hindi ko kinaya.

"No Lorraine, I will never stop!" galit niyang inuntog ang ulo ko sa lamesa,
napaaray ako sa sobrang sakit.

I felt....the blood, the pain.

"Putangina ka, how dare you touch her? Pagbabayaran mo ang ginawa mo" Iniipit nya
ang pisngi ko sa lamesa at diniin ang pagkakadikit nito. Masakit, sobrang sakit.

I cried everything....ayoko na, pagod na pagod na ako. Inaangat nya ang mukha ko at
marahas na hinalikan, wala na akong lakas ni kahit pagtakom ng bibig ko ay di ko na
magawa pa. Pagod na pagod na pagod na ako, sagad na sagad na. Tinayo nya ako at
hinubad ang damit ko, walang iniwan pati ang undies ko ay punit na. Namilipit ako
sa sakit na napaupo ako bigla, pero hawak hawak nya ang buhok ko. Nahila nya ito at
pilit akong pinapatayo.

"Aanakan kita, bibigyan mo ako ng anak. Magiging akin ang kompanya mo, saakin na
ang lahat ng meron ka" tinulak nya ako sa pader, na aking ikinahiga wala na talaga
akong kakayahan pa.

Hinubad nito ang suot at minaltrato ako, hindi na ako nanglaban wala na akong
magagawa. Makakatikim lang ako ng sakit pag ginawa ko iyon, pumikit ako sa pagod at
sa kakaiyak. Mamamatay na ako dito, tatanggapin ko nalang iyon ito na ang kapalaran
ko wala na akong takas.

_______

I woke up feeling all this pain in my body at dahil din sa pagbuhos ng tubig ni
Paul saaking katawan. Malamig ang tubig at may mga ice cubes ba ito na may
kalakihan. Ano nanaman ba ang ginawa ko? Nagsisimula na akong manginig at umiyak,
not today please hindi la bumabalik ang lakas ko.

"Hey, wife...." rinig na rinig ko ang kabet na nagsasalita.

Nanahimik ako, ayokong makatanggap nanaman na sampal.

"How do you like your new necklace?" sabi nito na puno ng panunuya.

Nagulat ako at kinapa ang leeg ko, isang kakaibang bagay na halos sumakal na
saakin. Natulala ako at hinihimas ito, ano ito? Bakit nandito ito.

"I can see in your eyes the happiness, hahahaha you called me bitch right? Do you
really know what it means? Now if you do, let me call you your name.....Bitch!"
hindi ito necklace, isa itong bagay na nilalagay sa leeg ng aso para di ito
makatakas, namilog ang mga mata ko.

Tumawa ito ng malakas at hinapit naman ni Paul ang beywang ni Eunice, napayuko ako
sa nakita. I dont want to see this, I'm dying...ikakamatay ko, di ko kaya. They
were kissing in front of me, my husband and his mistress. I can't bare it any
longer; I cried habamg niyayakap ang sarili nanlalamig ako.

"Hmmm, that was lovely" ungol ni Eunice, naramdaman ko ang paglapit nito saakin.
Madilim ko syang tinignan, tumawa lang sya na parang demonyo.

"Eh ito, Lorraine? Nakikita mo?" parang isang remote control ng laruan.

Hindi ko sya sinagot.

"Ohmy. A CEO of Jimenez Group of Companies doesn't know this toy?" sinampal nya
ako ng malakas at tumawa.

Aakma akong susugod when something grounds in my body. Nanginig ako, isang malakas
na boltaheng kuryente ang dumaloy sa katawan ko. They laughed so loud....both of
them.

"Try to run away.....or touch me...this will help you kill yourself slowly by
slowly" tumawa ito, masaya sila sa ginagawa saakin. Para akong naparalyze sa
panginginig, di ko maramdaman ang sariling katawan.

Mag demonyo sila, mga demonyo ang sama sama! Walang mga puso, walang mga kaluluwa.
Mga tuso't demonyo.

The Wife's Grief: Kabanata 7

L O R R A I N E

Nasa guess room ako ngayon at hubo't hubad sa kadahilanang dito ako pinaghihila ng
dalawa at kinulong, katatapos ko lang maligo at wala akong makitang tuwalya o damit
man lang dito. Malakas ang ihip ng aircon at kahit comforter dito ay wala. Nasa
gilid ako ng kwarto nakaluklok I have nothing to find, na nanginginig ako.

Nawawala ang remote at hindi ko maabot ang mataas na pader na kinalalagyan ng AC

umiiyak ako habang nanginginig, this is torture at hindi pa sila tapos sa
pagpapahirap saakin. Napatayo ako ng nakita kong bumukas ang pinto ng kwarto. Sa
wakas, sana ay palabasin ako dito ni Paul. Gutom narin ako at kanina lang
nanghihinalo, ano ba ito?

Slow killing? Hindi ba nila pwedemg gawin na mercy killing nalang? Kung ganito lang
din pala ang kalalabasan ng buhay ko, I rather die early.

"Paul..." utas ko ng sya ang niluwa ng pinto, lumapit ako pero di na nakalapit ng
matalim nya akong tinignan.

"You...dressed up!" may tinapon syang mga damit at gamit sa kama. What is the
meaning of this?

"Paul, bakit? Pwede naman akong pumunta sa kwarto natin at doon na magbihis ah?"
sabi ko na naluluha, hindi ako bobo para di makaintindi pero masakit saakin ang
ginagawa nya.

"Wala ka nang karapatan na pumasok sa kwarto ko, you are no longer my wife. You
have my last name and it's disgusting..." galit nitong sabi, napahawak na lamang
ako sa bibig at hinayaang lumandas ang mga luha ko.

"But...we...We are married, P-Paul, I am your...wife" I cried, he pushed me in bed

at sinuntok ang tiyan ko.

I cried in pain.

"Dont you ever....mention that again, Lorraine, tapos na tayo wala na tayo" sabi
nito saakin, his hands are in my cl¡t playing it violently nasasaktan ako bawat
galaw nito saakin.

"P-Paul," ungol ko sa sakit.

He didn't listen, he hardly entered his whole damn hand in mine. Inipit ko ang labi
ko sa sakit, this is....not him, gagahasain niya ako.

"S-Stop it" pinilit kong umupo at itulak sya, pero malakas sya at pinasok labas ang
5 FINGERS saakin. He slapped me hard that made me lie on the bed again.

Wala akong nagawa, he was so strong na kahit anong pilit kong gawin ay di ko na sya
napigilan. He zipped down his pants and violently entered mine. Ayoko na, masakit
ang ginagawa nitong pagpasok labas nya saakin. Sinamahan pa nya ng mga kamay nito
make me moaned in pain, hindi ito makatao, no love nor lust.....more like
anger...cruelty and violence.

Niyakap ko ang tuhod ko na nakahiga, matapos nyang gawin saakin ay mas naramdaman
ko ang pananakit, he did it to me 5 times and hindi ko na nakayanan hindi nya ako
pinatulog at inulit ulit pa nya ito.

"Maghanda ka, darating ang nga kaibigan ko....mag d'dinner sila dito. Cook
everything you know" matigas nitong utos.

Hindi ako sumagot dahil sa tinatamasang sakit. I can't speak napipi ako bigla.

"Fvck I'm talking to you Lorraine" marahas nya akong pinatayo, umaray ako sa
sobrang sakit. Naramdaman ko nalang ang mga dugo, dulot ng mga sugat sa loob ko.

Hindi parin ako sumagot.

"You know what to do, nakabukas ang mga pinto...At wag na wag kang gagawa ng bagay
na ikakagalit ko Lorraine pagna trace ng GPS na tumatakas ka saakin, hindi ako
magkakamaling ipindot ito at papahirapan ka habambuhay" pinakita nya ang remote
control, kaya bigla nalang akong natakot.

Akala ko ay makakatakas na ako paglabas dito pero napagplanuhan na pala nya ang
lahat. Wala na akong kawala sa kanya? Ano nalang kaya ang gagawin ko? Isa lang ang
naisip ko na gagawin para makatakas sa impyernong ito.

Paglabas ko ay wala na si Paul maging ang kabet, I love calling her that name, na
kahit na hindi ako mahal ng asawa ko torture parin sa kanya na ako ang inuuwian ni
Paul, na kahit sya ang mahal pinagtataksilan parin sya dahil sa ginagawa ni Paul
saakin,

ginagahasa niya ako....such a torture on her, pareho lang kami ng pinagdadaanan.

I checked the fridge kulang ang ingredients pati sa mga cabinets. Kailangan ko
talagang lumabas para mag grocery....kinuha ko ang wallet ko at nagbihis ng
simpleng panlakad, I also hid all my bruises through the power of powders,
concealers and rogue lipsticks. I look myself in the mirror smiled half-heartedly.

"Still stunning.....as usual, Lorraine" I walk out the room.

Pagbaba ay agad kong cheneck ang mga plugs wires and turn off all the switched. I
went out the house....

"Now...where's my car?" I saw it at the garage, feel ko tuloy ilang dekada akong
nakakulong dahil nanibago ako sa mukha ng paligid.
I drove to the mall.

"Sht. full parking area..." I tried in robinsons.

I backed out so nakapunta ako sa ibang mall, medyo puno-puno na pero may
naparkingan naman ako.

"This is better..." I smiled, entering the mall.

I was overthinking things while walking, nakakakuha din ako ng atensyon ng mga tao,
dahil sa leeg ko. Hindi ko alam kong iniisip nila na bagong fashion ito or ano but
bahala sila. Bangag na bangag akong naglalakad, iniisip ko na nandito na ako sa
labas. I am free to runaway, but this....something in my neck.

Pag natrace ako ni Paul, sigurado akong pahihirapan ako nitong nasa leeg ko. Medyo
mabigat sya kaya nahihirapan ako.

Paano ba ako makakalaya?

"Fvck!" sigaw ng lalaki.

Wala na talaga ako sa sarili at parang baliw na naglalakad ay nakabangga ako. Dahil
sa wala akong masyado pang lakas ay muntikan na akong matumba, buti nalang I still
managed myself. Nawawala na ako sa wisyo at maging ang mundo ay hindi na umaayon
saakin.

"Sorry" isang simpleng sagot ko sa lalaki, nagmadali akong tumalikod ng sinamaan

ako ng tingin.

Medyo natakot ako, ang fierce kasi ng titig nya.

"Hey, lady you dont just walk away...just like that" hinawakan ako ng lalaki sa
braso at hinarap sa kanya.

"I said sorry, narinig mo naman siguro....now let me leave?" pagtataray ko, I just
dont feel like talking to others....strangers.

Magulo utak ko at nagbabago ang mood ko, naiirita ako bigla.

"You did? I dont think you mean it....look lady, wala ka sa sarili I suggest you go
home and rest" mariin nitong sabi, nainis ako bigla.

Go Home? I dont even have a home, ang asawa ko nangangaliwa, sinasaktan ako,
minamaltrato at lahat lahat na...mygod, I dont have a home....I can't rest, my
husband loves to give me bruises and pains.

I can't rest! Tinignan ko ang lalaki puno ng galit, how dare him. Oo makisig sya at
masasabi kong gwapo at ngayon lang ako makakita ng isang diyos...isang hari pero
how dare him. Wala syang alam sa buhay ko, hindi dapat nya ako kinakausap.

"Tapos ka na? Goodbye" mataray kong sabi at umaripas ng alis.

Inaliw ko muna ang sarili sa mga stores na pinuntahan ko, I even bought a scarf for
my neck. Dahil sa bawat paghakbang ko ay nakukuha ko ang atensyon nila, my neck is
getting famous.

Habang naglalakad ay kinakabahan ako feel ko kasi may sumusunod pero sa bawat
paglingon ko ay wala naman akong nakikilala o nahihinalaang nakasunod. Damn this
overthinking nababaliw na yata ako.

"Kumusta na kaya ang kompanya ko!?" napaisip ako, dadaan ako doon mamaya at
bibigyan ng instruction si Crissa.

Naglalakad parin ako sa kawalan, walang laman ang utak ko. Naiingayan din ako sa
mga tao dito, hearing those noises makes me feel sick, hindi ako makapag isip ng
maayos. Hindi ko alam kung saan ako patungo pero napapalinga ako sa tuwing
naramamdaman kong may sumusunod. Kanina pa ito, nang iinis na ito ramdam ko talaga.

I look back when....

"Sht" someone grabbed my hand and pulled me.

"Ahhhhhh!" napahiyaw ako at nakaramdam ang matigas na bagay.

"What has gotten you? Magpapakamatay ka ba?" sigaw ng lalaki saakin.

Everyone gasped. Muntikan na akong mahulog sa escalator, masyado akong tulala at

hindi namamalayang hahakbang na ako sa pababang escalator. Napalakas ang tibok ng
puso ko.

Napalayo ako bigla sa katawang yumakap saakin, nagulat din ako di ko alam na
muntikan na akong mamatay, kanina pa ay iniisip ko kung paano ako magpapakamatay ng
muntikan ng mangyari ay kumalabog ng napakalakas ang dibdib ko, aside from Paul may
kinakatakutan pa pala ako.

Death.

"S-sorry" nanlambot ang mga tuhod ko at nagbabadya ng tumulo ang luha ko.

"Ano ba ang problema mo sa buhay huh? Wala ka sa sarili and ginawa mo pa ang mall
na ito para maging suicide site mo?" galit nitong utas.

My tears fell. Masyado akong nahihibang sa mga nangyayari saakin, mula sa trabaho
hanggang kay Paul lahat-lahat wala man lang akong masabihan sa mga problema ko, I
am really hopeless.

"Sorry....I'm sorry" tinakpan ko ang mukha at humagulgol na ng iyak.

"Shhh....you come with me, I'll make you rest" pinatahan nya ako at aakmang
dadalhin sa sinasabi nyang magpaparest saakin.

But.

"W-wag na...." natatakot ako pagnatrace ako ni Paul "Okay na ako, nagising ata ako
sa muntikan kong pagpapakamatay, s-salamat nalang" pinahid ko ang luha at umatras
sa kanya.

"Are you sure?" pag aalala nito, I nod.

"S-salamat ulit...." I left.

______

"Ma'am Lorraine..." gulatang na bungad saakin ni Crissa.

"Hi" I smiled before I entered my room.

"I called you yesterday pero walang sumasagot....okay lang po ba kayo ma'am?" pag
aalalang tanong nito.

I nod in response. Pero hindi ito masyadong kumbesido.

"I'm fine...naging busy lang sa buhay asawa" sagot ko lang para makuntento sya.

"Hmm, okay ma'am. May ipaguutos po ba kayo? And by the way, pumunta dito si ma'am
Red Rodriguez, like I do di karin daw nya macontact she doesnt know where you live
kaya nag ewan sya ng message, here's your papers ma'am" sabi nito.

"Salamat talaga Crissa, I owe you everything....thank you. Wala na akong iuutos"
tangi kong sagot.

Tumango ito at umalis.

I picked the paper from Ate Red, and read.

Are you alright? Call me.

- REVR

As soon as I finished reading, I call ate Red sana mapagbigyan nya ako sa sasabihin
ko.

"This is Red, may I help you?" sa telepono ako tumatawag ngayon at ito ang bungad
nya.

"Ate Red...." I said.

"Fvckdom shtness, Lorraine" mura nito, di talaga mawawala iyon sa kanya.

"Ate Red...pwede ba kitang pakiusapan?" I need her, kailangan ko sya.

"What? Where? When? Sht Lorraine, are you still fine?" Sambit nito, pag aalala.

"Ate, I dont have time...dito nalang sa phone. And yes, I'm fine. Hihingi sana ako
ng pabor sana ay okay lang sayo" Huminga ako ng malalim.

"What is it?" pagtatanong nito.

Nakauwi ako ng maayos, I mean walang nangyaring masama saakin. Kahit na natanggalan
na ako kaunti ng problema ay parang ang bigat parin ng pasanin ko. Wala parin akong
kasiguraduhan sa buhay, gusto kong sabihin kay ate Red ang kalagayan ko ngayon pero
ayokong madamay sya problema ko, sigurado akong sa kasakiman ni Paul ay sasaktan
nya sila ate Red. Sa aming ang gyerang mag asawa ito, kami lang dapat ang nasa
labanan.

Pagkadating ko ay agad kong inasikaso ang ihahanda ko sa dinner nila Paul, pupunta
ba dito si Eunice? Dahil kung Oo ipaghahanda ko sya ng makakain na sigurado akong
ikakamatay niya agad. Siguro ay wala dahil mga kaibigan iyon ni Paul, alam nitong
kasal sya hindi nya pwede ibalanadara ang kabet nya dito. Ang kapal din ng
pagmumukha.

"Ano tapos ka na ba?" nagulat ako sa bagong dating, putangina kay bago-bago lang
lumabas sa utak ko ang kakapalan ng babaeng ito. What the sht? nandito sya?

"Sino ka para magsalita na parang ikaw ang may ari ng bahay na ito bitch?" mataray
kong tanong.
Humalukipkip ito at tinaasan ako ng kilay, sinamahan pa nya ng mala-asong ngiti.

"You are calling me a bitch? pero sino nga ba ang bitch saatin ngayon?" ngumuso sya
sa bagay na nakalagay sa leeg ko.

"Ah? ganun ba? Akala ko ay sa sobrang kakapalan mo ay sasabihin mong ikaw ang asawa
kung makaasta ka?" patuloy kong tinatapos ang mga niluluto.

"Oh yeah? Ako ang mahal ni Paul, and you as his wife never given a power on
him...pity on you" panunuyang utas nito.

Uminit ang ulo ko, nadadala ako sa pang iinis nya. Aba't pasalamat sya di ko sya
kayang saktan dahil makakatikim ako kay Paul, pero di parin natatapos dito ang
labanan may bibig pa akong panglaban.

"Talaga? Ikaw ang mahal?How will you explaine the fact na saakin sya umuuwi and
noting ako ang pinakasalan" pumula sya sa galit.

"Stop it, bitch" inis nito.

"Marahil hindi ako ang mahal pero nakakaawa ka parin Eunice, tuwing gabi ako ang
hinahanap, tuwing umaaga ako ang nag aalaga sa kanya, nag aayos, nagpapakain or
heaven....ako ang kasama nya sa kama, ARAW-ARAW GABI-GABI" pinapatuloy ko ang
panunuya habang sya ay naninigas sa galit.

"You...you stop it!" tatalikod na ito at aalis, pero di ako nagpatinag.

"Oh wait are you informed na pinagsawaan namin ang isat isa kanina lang? o
sorry....kailan ba schedule mo sa asawa ko? Once a week? Mygosh" I smirk when I saw
her gritted her teeth, ramdam ko ang galit sa kanya.

"You....arghhh bitch" susugurin sana ako ni Eunice, pero may narinig akong sigaw.

"LORRAINE!" He shouted.

Tinignan ko ang babaeng kabet, gusto kong tumawa sa nakakatawa nyang reaksyon. I
told her....ako parin ang asawa, kahit papaano ay kailangan ako ng asawa ko.

"Excuse me mistress, my husband needs me....as I need him more, our bodies I say"
iniwan ko ang niluto at umalis.

I grin. Hindi lang ako ang nahihirapan sa buhay. Kasama din kita Eunice, kasama din
kita.

The Wife's Grief: Kabanata 8

L O R R A I N E

Tumungo na ako sa itaas para puntahan ang tumatawag na asawa ko. Napangiti nalang
ako sa kadahilanang di ko maintindihan, parati nya akong sinasaktan minamaltrato.
Pero di kahit konti ay di nawala ang pagmamahal ko, kahit na napapagod na ako.
Kailangan na yata akong magpacheck up sa ospital kung may sira na ba itong utak ko.

"Paul bakit?" utas ko pagpasok.

"Ayusin mo ang kama...pati narin ang ibang mga kwarto dito sila matutulog" walang
emosyon nitong sabi. Nawala nalang ng sigla dito sa puso ko, bakit ba kung maka
asta sya ay parang katulong nya lang ako?
"Hoy! Nakikinig ka ba?" bulyaw nito saakin.

"Ah...Oo Paul, gagawin ko na" sagot ko na nakasimangot.

"Tss" tinalikuran nya ako at marahas na sinarado ang pinto. Nagulat nalang ako sa
inasta nya. Lagi nalang kelan ba sya mawawalan ng inis saakin?

Sinimulan ko ng ayusin ang kwarto namin...noon, napapaluha nalang ako habang

hinihimas ang kama kung saan kami gumagawa ng pamilya noon, yung mga pagkakataong
nagkukulitan at naglalaro kami ng habulan dito sa kwartong ito. Napapangiti ako ng
mapakla, matapos ang isang taong pagsasama ay nandirito kami ngayon. Nag aaway at
sinaksaktan nya, malungkot isipin sabayan mo pa ang suluterang babaeng Eunice na
iyon.

"Tama na Lorraine, pagod ka na sa kakaiyak" inalis ko ang luha gamit ang kamay,
saka umalis ng maayos na ang kwarto namin....noon

Sinunod ko ang paglilinis sa dalawang kwartong nakalaan para sa bisita namin. Dahil
malalaki naman ang mga kama ay siguradong kasya ang dalawang tao sa iisang kwarto
ang ayaw naman ng katabi ay sa kabilang kwarto. Ginagamit ko ang isa kaya di pwede.
Inayos ko ang bed sheet ang mga unan nilagyan ko nalang ng manly scent para feel
nila ang at home.

Matapos kung tapusin ang paglilinis ay bumaba na ako para tapusin ang paghahanda sa
mga pagkain. Pero iba ang nadatnan ko nanigas ako sa kinatatayuan habang
pinagmamasdan silang dalawa. Nagkukulitan at naghahalikan sa salas namin, kitang
kita ko kay Paul ang kakaibang affection kay Eunice.

"Hey, wife" napayuko ako ng kumaway saakin si Eunice, nakita nila na nasasaksihan
ko ang ginagawa nila.

Umiling ako at umalis na sa kinatatayuan, sana ay di nalang ako tumigil at tinignan

sila. Binalikan ko ang kusina at isang nakakagimbal na pangyayari ang aking nakita.
Napaupo ako at lumuha ng makita na ang mga pagkain ay natapon at gulong-gulo na
kusina ko. Iyong mga pinaghirapan ko ay natapon, lahat ng mga putaheng inihanda ko
ay wala na.

"Oh god, Lorraine what happen? What did you do?" maangmaangan ng salaring animal.
Alam ko sya ang may gawa nito, punong-puno na ako sa kanila. Ubos na ubos na ang
pasensya ko.

"Fvcking bitch" sumugod ako sa kanya at hinila ang buhok nya.

Iyong grasyang pagkain, hindi ko na hahayaang magreyna-reynahan dito sa pamamahay

ko, kabet sya kaya dapat sya ang tumahimik, sya ang umakto sa kanyang estado sa
bahay na ito. Hindi ko na kakayanin pang pakisamahan sya, saktan man ako ni Paul
atleast makahiganti man lang ako sa kanya, feelingera sya na nga ang kerida sya pa
ang makapal ang mukha.

Kinuha ko ang apron ko at tinakpan ang bibig nya, papahirapan ko muna sya bago
malaman ni Paul ang ginawa ko sa kanya. Nagsimula na syang sumigaw sa mga sampal
ko, sinamahan ko pa ang malakas na hatak at tulak hanggang sa madulas sa sahig.

"Ikaw ang kabet ikaw ang lumugar, ikaw ang nakikihati ikaw ang umalala sa estado
mo!" sinampal ko sya at hinila pa ang kanyang buhok.

"Fvck Lorraine" hindi ako natakot pero tinigil ko ang pagsabunot, tinulak ko sya sa
pader at umatras.
Hindi ko na hahayaang masaktan ako ni Paul, kailangan ko ng lumaban kahit papaano.
Depensahan ang sarili ko at magkaroon ng karapatan sa bahay na ito, alilain man ako
ni Paul pero may hangganan hindi iyong ako ang nasasaktan ng sobra-sobra. Dumikit
ako sa mga utensils banda kung nasasaan ang magiging kasangga ko ngayon. Nakita
kong umapoy sa galit si Paul saakin at binalingan ako na parang papatay.

"Sige. Subukan mo akong saktan, lumapit ka Paul...hindi ako magkakamaling isaksak

ito sa baga mo!" tinutok ko ang kutsilyo sa kanya, kaya naman nakita kong nanigas
sya.

"No Paul, wag kang matakot sa kanya. Sinaktan nya ako...can't you see?" impit na
iyak ni Eunice.

"Sige...lumapit ka pa, Paul punong-puno na ako. Alilain mo ako, gawing katulong at

ano pa...tatanggapin ko dahil asawa mo ako pero ang makipagsisikan dito anf kabet
mong iyan at saktan ako ay hindi ko makakayanan pa" umiiyak ako habang tinututok
ito sa kanya.

"Paul...do something!" hiyaw ni Eunice na pilit na tumatayo ako naman ay

nanginginig sa kinatatayuan.

"Shut up...Eunice shut up!" galit nitong utas, biglang sumaya ang aking dibdib sa
inasta nito kay Eunice.

"Ang kusinang ito...teritoryo ko ito, akin ito. Wala kang karapatang pumasok dito
at ipagtatapon ang mga pinagluluto ko!" galit kong utas.

"What?" bumalik sya kay Eunice, gulat sa nakita sa paligid.

"Pagsabihan mo iyang babaeng iyan, nakakahiya naman sa bisita mo ano...paparating

na, sinira lahat ang pagkain at ngayon Paul, anong gagawin mo? Anong ipapakain mo
sa kanila? ang pananakit mo saakin? You better do something about it!" ngumisi ako,
sa pagkakataong ito naipagtanggol ko ang sarili. May nagawa ako para sa sarili.

"Eunice..." matigas nitong sabi.

"What? Kakampihan mo sya ngayon? Sinaktan nya ako!" pinilit nitong tumayo at di
makapaniwala sa ginagawa ni Paul.

"Sht" mura nito at ginulo ang buhok, ako ay ngumisi habang tinututok ang kutsilyo.
Napabitaw nalang ako ng padabog na umalis si Paul sa harapan ko, hindi man lang
tinulungan si Eunice...ngumisi ako nagalak sa nangyayari.

"Fvck you...fvck you bitch!" nakatayo na ito at inayos ang sarili. Bigla nalang
itong nawalan ng lahat kay pagewang gewang itong umalis sa kusina ko.

"Ano ka ngayon?" sabi ko at ngumisi lang, she shout in her frustration, kawawa kang
babae ka sayang ang ganda mo kerida ka lang.

Pagkaalis ng dalawa ay napaupo ako sa gulat at panginginig I just can't believe na

nagawa ko iyon, ang isang bagay na hindi ko inaasahang magagawa. Kung hindi kaya
nagpatinag si Paul, nasaksak ko kaya sya? Nagawa ko kaya syang saktan? Alam kong
hindi hindi ko iyon magagawa, pananakot ko lang iyon pero I am somehow felt relief
na walang lumapat na matigas na kamay saaking pangangatawan.

"You somehow did your best Lorraine....something you can do for now" I exhaled hard
at tinignan ang paligid.
Niligpit ang mga kalat at mga pagkaing natapon, buti nalang ay hindi nya naisipang
galawin ang mga kawaling pinanggamitan ko sa pagluluto kaya may mga natira paring
pwede kong ihain para sa mga bisita. Ngumiti ako, tignan natin mamaya Eunice kung
sino ang mapupuri at sino ang kikilalanin saating dalawa. Hindi maialis ang ngiti
sa labi ko habang sinasalin ang ibang pagkaing pwede ko pang maihanda.

"PARE!" narinig kong hiyawan ng mga lalaki sa salas namin, napalinga ako doon at
nakita ang dalawang kaibigang kararating lang.

"Shet Eunice...you're here?" sabi ng isa nyang kaibigan, ngayon ko pa lang ito
nakilala. Si Greg lang ang pumunta sa kasal namin.

"Of course, mawawala ba ako?" ngumiti ito at bumeso sa dalawa, bigla nalang akong
sumimangot sa pagiging close ni Eunice sa dalawa.

"Wait, Paul nasaan ang bagong reyna ng barkada?" biglang sabat ni Greg, doon
biglang nahulog ang mundo ni Eunice.

Bumalik nalang ang sigla ko sa narinig. Sabi ko na Eunice diba? Ako ang nasa tamang
estado, ako ang nasa tamang kinalalagyan. Ngumisi ako habang dinadala ang mga
pagkain sa hapag kainan, nakausap ko na si Paul na konti lang ang ibiling pagkain
dahil may maihahain pa ako. Sumang ayon naman ito, narinig ko rin kanina na
nagtatalo ang dalawa. What a relief....naipagtanggol din ako ng asawa.

"Hey, Lorraine?" bungad saakin ni Greg, lumapit ito saakin at beneso ako. Isa sya
sa mga manliligaw ko noong college ako, hindi ako makapaniwalang kay Paul pala ang
bagsak ko.

"Hey Greg, looking gorgeous!" I complement bigla naman itong namula na parang bata
at natawa.

"Damn, I know you are married but geez, you still have an effect in me....thank
you, same as you gumaganda ka lalo Lorraine" pabalik nyang complement saakin.

Tumawa kaming dalawa. Bigla nalang may lumapit saakin at bigla nalang hinablot ang
aking kamay, nagulat ako sa inasta nito.

"I'm Francis....call me Franz, engchantee mon amour!" (Nice to meet you, my love)
may pagpupugay ang mata nito bago hinalikan ang aking palad, namula nalang ako sa
ginawa nya.

Natawa ako sa kanya.

"Fvck You Franz....wag mo akong lamangan dyan sa french mo!" binatukan sya ni Greg
at binawi ko na ang kamay.

"Kasalanan ko bang mas gwapo ako sayo?" sabi ni Franz, mukhang may pagkamayabang
pala itong bagong kilala.

"Ulol, gago ka...mas nauna ako sayo kay Lorraine!" inis na sabi ni Greg.

"Ikaw ba pinakasalan?" panunuya ni Franz, tumawa nalang ako ng nagkainisan ang

dalawa. Mukhang may bago na akong mga kaibigan dito.

"Gago!" utas ni Greg.

Hinayaan ko sila at bumalik sa kusina, nakita ko si Paul na malalim akong

tinitignan at the same time mas natuwa ako kung paano namumula ngayon si Eunice,
such a heaven for me.
"Hey boys let's have a long chichat in the salas!" aya ni Eunice, pero hindi ito
pinansin ng dalawa instead na lumapit saakin.

"Tutulungan kita ms. gorgeous" pagsunod ni Franz.

"Gago...ako na ang tutulong" hindi ko na alam kung ano ang gagawin sa dalawang ito.

Ready na ang hapag kainan, pero may hinihintay yata sila. Isang kaibigan din na
kakauwi lang daw galing US ilang araw ng nasa Pilipinas pero ngayon lang daw nila
makakasama ulit. Katulad din ba sya kela Greg na makulit? Tatlo na ba silang mag
aagawan saakin? Ang feeler ko naman, shemay lang. Hindi alam ng barkada ang
nangyayari sa bahay na ito, ni hindi nila napapansin ang distansya naming dalawa ni
Paul at pagkakalapit ni Eunice sa isat isa. Nagugulantang ako sa paraang wala ba
silang pakialam.

Nasa kusina ako habang hinahanda ang maiinom nila, habang ang dalawang makukulit ay
kausap si Paul at Eunice doon sa salas. Biglang may narinig kaming doorbell,
marahil ang pinakahihintay nilang bisita. Biglang bumungaw ang kerida sa kusina at
ngumisi.

"Yaya, you open the gate" kanyang feelingerang utos,tinitigan ko lang sya, how dare
she named me like that?

"Paul...ayaw daw ni Lorraine oh!" sigaw nito, kaya naman padabog kong nilapag ang
baso, yaya? mas mukha pa syang katulong kesa sa akin noh!

"Si Paul lang pala katapat mo" she laughed, bitchly inirapan ko lang at binangga
syang umalis.

Napa 'ouch' sya pero di ko pinansin.

Padabog kong binuksan ang pinto at maluwang na pinagbuksan ang bagong dating...na
sya naman ikinatulala ng aking sistema. Napaawang ang bibig ko sa lalaking bagong
dating...

The Wife's Grief: Kabanata 9

L O R R A I N E

Matamang nagkatitigan kami ng lalaking bagong dating, nakapasok na pala ito ng gate
at naipark ang sasakyan. Bukod pa sa ibang detalye ay masasabi kong isa syang hari
sa paningin ko, maliban kay Paul ay halatang mas malamang pa ang kakisigan ng taong
ito. Maganda ang built ng katawan, matikas, iyong mata niya ay parang
kumikinang....hindi ko mawari pero nagsitigilang gumalaw ang mundo ko.

"Zac, Pare!" nagising nalang ako sa katotohanang bigla umamba si Franz at Greg sa
harapan ko.

"Mga gago!" humalakhak ito, muli akong napatingin sa kanya.

Ito ang unang pagkakataong nakita ko syang ngumiti, nakakawala ng pagod,

napakageniune nito. Nang magtama ulit ang mga mata namin ay sumimangot nalang ito,
biglang nagsalubong ang kilay peri di ko maipagkakailang ang gwapo nya parin kahit
ganoon. This was the man who helped me live until now....the mall man, as I
remember. Umiwas nalang ako ng tingin at naunang pumunta sa salas. Nagkagulo ang
buong salas sa ingay at pangungumustahan nila, natatawa nalang ako sa gagaguhang
taglay ni Greg at Franz.
"Pare, tagal mong nanatili sa US huh?" utas ni Greg, ako naman ay nakikinig lang.

"You know, business...nag take ako ng exam sa US before we graduate highschool at

alam mo na genius kaya....US agad" natawa ako dahil may yabang pala itong taglay.

Ngumingiti ako habang inaayos ang hapag kainan para sa kanila narinig ko nalang
silang nagbabangayan na parang bata, nag iingay na parang ilang dekadang hindi
nagkita. Nagimbal ako dahil bigla nalang akong naging interesado sa kanya. Iling-
iling....god Lorraine, you are married woman. That's your husband's bestbud for
pete's sake. Lumayo at unti at inayos ang buhok ko dahil baka mahalatang may
tinatago ako sa leeg, mahirap na.

"Oy, yaya is done here..." tumaas ang blood pressure ko ng nagfeeling nanaman ang
babaeng ito. "Boys, let's eat na!" sigaw nito at nauna ng umupo.

Inirapan ko nalang gagawa pa ako ng paraan kong paano ko mapapaalis ang babaeng
iyan sa pamamahay ko.

"Uy, kanina ko pa gustong matikman ang luto ni misis Durano!" katagang ikinangisi
ko, ang alam ng barkada ay okay kami ni Paul ako ang asawa kaya ako angrm reyna.

"Ulol ka Franz, matagal ng magaling itong si Lorraine.." binatukan nito si Franz

habang sumusubo ng pagkain.

Nakakatawa talaga silang dalawa, nag iinisan at nagpipikunang walang

magkakasakitan. Uupo na sana ako ng makita si Zac....the mall man, standing behind
Franz.

"Ahm, Zac dito ka oh!" hindi ko alam saan nanggaling ang mga salitang iyon pero
inaya ko syang umupo katabi ko.

"Flirty sht" I heard the mistress murmured.

Umiling ako at di sya pinansin, magkaharap kami ng upuan ni Eunice at alam kong
mainit nya ako tinitinignan. Bahala sya, no one knows her existence. Kahit
magpapansin pa sya, wala syang magagawa ako ang reyna at nandirito sya sa teritoryo
ng kalaban malamang ang reyna ang pinagsisilbihan at sinasamba. She is just a bitch
intruder.

As soon as he was sitted, hindi ko na maigalaw ang katawan ng maayos, nanigas

nalang ito at di na mapakali ang puso ko sa lakas ng tibok, ano ba itong
nararamdaman ko? Nanginginig ang mga labi ko at nabibingi sa katahimikan ang tenga
ko, shocks! I still need to do something.

"Let's eat?" I announced, actually ang pagkakasabi nun ay para saamin nila Paul
dahil nauna na ang dalawa.

"Hmmm Lorraine, sht lang sana ako nalang pinakasalan mo, grabe ang sarap!" utas ni
Franz habang patuloy na kumakain.

"Gago, wag kang magsalitang puno ang bibig" sagot ni Greg.

"Ikaw gago ka, kanina ka pa huh? Palagi ka nalang may sinasabi pag si Lorraine na
ang pinupuri at inuutas ko!" natawa nalang ulit ko sa kanila, aso't puso at parang
bata.

"Pakialam mo?" sagot ni Greg.

"Paul..." natigilan ako ng sabay kaming napahawak ni Eunice sa mechadong paborito

ni Paul.

Tinitigan ko sya at sinasabihan sa mata na 'BACK OFF, I'M THE WIFE' pero di ito
nagpatinag dahil sinasabi rin ng mata nya ay 'SHUT UP, AKO ANG MAHAL' halos sumuko
ang sistema ko dahil doon. Tama ba talaga ang katangang iyon para sa kanya? AKO,
AKO ANG ASAWA! Pero bakit ayaw nyang isaksak sa utak nya na wala syang laban doon?
Ako ang legal ako ang papanigan ng batas, pero sa puso ba ni Paul? Ako ba ang
papanigan?

"Wifey ko, bigyan mo ko nyan" natigilan ako at napalingon sa kanya. Teka nabingi ba
ako o ano? Tama ba iyong pangalang tinawag saakin? 'Wifey ko'? ang matagal na
pangalang di na natatawag saakin. Pero okay narin ito, what should I asked more?
Minsan lang ito, marahil ay pagpapanggap. Kaya ngumiti nalang ako ng mapakla at
pinagsandukan sya.

"Ito hubby KO oh! Afritada? Carbonara narin....ito pang Chicken Cury, kanin oh!"
pagkakataon ko na itong pagsilbihan ang asawa ko. Hindi ko talagang maitatanging
mahal ko pa ang asawa ko.

"HAHAHAHA pinapataba mo ba ako Wifey ko?" malambing nitong sabi, humahalakhak.

"Huh? Hindi naman ah, ikaw talaga. Ito pa hubby KO oh!" abot ko sa chicken fillet
sa kanya. Ngayon ko lang ulit ako nakatawa ng totoo, iyong kasiyahan na matagal ko
ng hinangad ulit sa asawa ko.

Nag ingayan lang kami buong kain, dalawang tao lang ang hindi ko man lang narinig
na nagsalita, ang sobrang galit na si Eunice at si.....Zac.

"Grabe busog na busog ako!" maligayang pagtayo ni Franz sa upuan.

"Lord, salamat....may asawa akong magaling sa kusina!" inakbayan pa ako ni Paul na

sadyang ikinamula ko.

"Naks! Edi ikaw na ang lecheng maswerte. Kung ako nalang sana ang sinagot ni
Lorraine noon eh" ngumisi ito saakin ako naman ay umiling nalang ulit. Epekto yata
ng pagkakabusog.

Nagtawanan nalang silang tatlo habang iniiwan ang hapagkainan, I saw Eunice was
turning red and walked out. I wish this will never end, na palaging may bisita para
maging asawa din sya saakin. Iyon lang ang tanging hiling ko, ngumiti nalang ako ng
mapakla. Kumalabog nanaman ng malakas ang dibdib ko habang hindi makatayo sa
kinauupuan.

"Are you two acting?" matigas nitong sabi, lalo akong di makagalaw.

Anong nalalaman nya? Mostly anong naoobserbahan nya? Nakakatakot sya, bigla nalang
akong nanginig sa kinauupuan. Walang lumalabas na boses sa bibig ko, and trully
ayokong magsalita. Sana pipi nalang ako, sana nawalan nalang ako ng dila.

Napasinghap nalang ako, this is my chance. I LOVE MY HUSBAND but I knew I can't
stay here with him, not a long time, sa kadahilanang ayoko ring masaktan pa,
somehow napapaisip akong makatulong itong katabi ko para makalaya. I need to leave
and be free ayokong nakatali at nasasaktan, I STILL LOVE MY HUSBAND so much but I
need my freedom.

Baka makatulong sya saakin para makatakas ako kay Paul, baka magawan nya ito ng
paraan para makawala na ako sa bastardo kong asawa. Lumingon ako sa kanya at
hinanda ang mga salitang ilalabas sa bibig ko, this is my only chance the only
person who can help me. But what if isumbong nya ako kay Paul paani kung katulad
siya ni Paul? Napayuko ako at napipi nalang. I can't trust him, I mean... I still
dont know him at all. Bestbud sila ni Paul may tsansang magkamali ako ng galaw.

Umiling ako di pwede. Not him, Lorraine.

"Mag asawa kami, di ito teleserye" tumayo ako ng hindi iniinda ang kaba at takot sa
katabi.

Hindi ito nagsalita at tumayo din pati pagtayo nya parang slow motion lang, iniisip
ko tuloy kung teleseye ba ito. Hindi pinansin at dahan-dahang kinuha ang mga
ginamit naming mga pinggan. Tahimik lang din itong umalis sa hapag. Bumuntong
hininga nalang ako, naramdaman ko ang tense sa di malamang dahilan.

"Kalma lang Lorraine, kanina ka pa!" sabi ko sa sarili.

Narinig kong nagsimula na silang magkasiyahan sa salas. Nagkkwentuhan sila at

magsisigawan, rinig na rinig ko ang barkada nila masaya silang nagtutugtugan. Buti
pa sila ay may samahan talaga, iyong buong barkada. Pero ako ba? May kaibigan ba
ako bukod kay Crissa?

"Shocks!" biglang nahulog ang pinggan na hawak ko dahil sa taong bumungad nalang sa
harapan ko.

"tss" sagot lang nito at tinignan ang pinggan ang nahulog.

"Ahm...Zac, a-anong ginagawa mo dito?" di ako mapakali kung anong uunahin, ang
pinggang nahulog o ang lalaking ito.

"You should try to fix yourself first" tinuro nya ang dugong tumatagas sa binti ko.

Bigla akong naupo dahil ngayon ko lang naramdaman ang hapdi.

"Palagi ka ba talagang wala sa sarili?" pagalit nya akong tinungo.

Hindi ako mapakali sa ginawa nya, nagwawala ang kalamnan ko ang dibdib ko malakas
ang kalabog ng hinaplos nya ang binti kong may sugat. Wala itong emosyon habang
inaalis ang dugo, pero di ko mapigilang mapatitig sa madilim nitong mukha.

"A-ako na...O-okay lang to!" natataranta ako, hindi ko na mahanap ang kaluluwang
kong maliwaliw.

"Yeah right" hindi ako pinansin at binuhat ako.

Halos masigaw ako sa ginawa nya, seriously. Konting galos lang ito, malayo sa mga
sapak at sampal ni Paul sa kanya. Nilapag niya ako sa mesa ng kusina. Matamang
tinignan ang sugat ko, hindi ko alam pero umiinit ang pisngi ko sa iyong mga mata
nya....iyong mga paglapat ng kamay nya saakin, nakakabaliw.

"What's this?" bigla kong nasampal ang kamay nya ng hinawakan ang metal sa leeg ko.

"Wala!" inayos ko ang buhok at tinago ito ulit, sa totoo lang ay nabibigatan na ako
dito. Kailan pa ba ito tatanggalin ni Paul?

Naging tahimik ang paligid bigla.

"Hey Zac what's taken...OMygosh!" isang gulatang na Eunice ang dumungaw sa kusina.

"It will stop bleeding" katatapos lang nyang itali ang panyo nito sa binti ko.
Yumuko ako, shet lang kakaibang kiliti at pakiramdam ang ginawa nya, it took me a
deep perseverance para mapagtagumpayan ang mga ginagawa nyang hindi nagrereact.

"S-salamat" sabi ko.

Inayos nito ang sarili aat tumalikod, binuksan ang fridge at kumuha ng maraming
ice. Sa akto nito parang wala lang sa kanya ang pagtulong saakin, habang ako ay
marami nang pinag iisip sya wala lang.

"Damn you bitch, inaakit mo ba si Zac?" sigaw ni Eunice at lumalapit saakin.

"Shut up Eunice" nagimbal ako ng pinagtanggol ako nito.

"Zac, you must stay away from her. She's a flirt whistledick, whimpybitch. Gosh
Zac" ginulo pa nito ang buhok sa inis.

"You should watch your mouth Eunice, you dont own the place" tumalikod na ito,
dala-dala ang ice.

I smiled. May nagparamdam narin kay Eunice ang feeling of un-belongingness.

"Tiring day" sambit ng dalawa habang tumutungo sa mga kwartong inilaan para sa
kanila, mga lasing narin sila.

"Eunice you should so home" nasa harapan nila akong tatlo habang pinapaalis ni Paul
ang kabet.

She dont deserve to be treated nice. Ngayong araw na ito ay nakalaan para saakin,
kalayaan para saakin. Nagmamaktol itong umalis ng bahay. Ni hindi man lang hinatid
ni Paul, should I start flirting my husband again? Malay ko, baka mapabalik ko sya
saakin.

"Let's call this a night bro" tapik sa likod ni Paul sa kanya.

"Ge" umalis na silang dalawa.

Ako naman ay nilinis ang salas at naghugas muli ng mga pinggang pinanggamitan nila.
Ang gulo ng bahay at kailangan ko pang linisin ito. Bukas nalang pagkagising ko, I
have to wake up early. Agad akong pumasok sa kwarto ko at hindi na nagatubiling
buksan ang ilaw, hinubad ang damit, mahaba ang araw na ito and I deserve a bath.

"Ang init naman" I announced, matapos maligo.

Hindi ko maabot ang aircon at tinamad na akong magbihis, I locked the door and
hubad na humiga sa left part ng kama. I need a rest.

"Hmmm...." I felt something hard, wrapping my body.

Mabango at nakakaadik ito, I kept pushing myself on the hard 'thing' unang
pagkakataong nakaamoy ako ng ganito at may kung anong humahalik sa ulo ko. I feel
tensed in all the sudden, I heard a heartbeat. Dinikit ko pa ang sarili, hindi ako
nagkakamali.

Dahan dahan akong dumilat. My eyes widen...too wide in shock!

This can't be happening?

The Wife's Grief: Kabanata 10

T H I R D P E R S O N

Bago makatulog ang lalaki ay may nakita syang pumasok sa kwarto, di sya ito
masyadong maaninag kung sino dahil sa depotang lasing na ito. Wala narin itong
lakas para magsalita pa kaya hinayaan niya nalang. Pumikit nalang ito at sumasabay
na sumasakit ang kanyang ulo, "deputek na mga barkadang meron ako" napaisip nya
habang nakapikit.

"P..Paul" napamulat nalang ito bigla ng may narinig na iyak ng isang babae. "Sino
ba to? Eunice? Dito natutulog ang babaeng yon? Katabi ko? Puta!" lumabas sa utak
nya.

"Eu..." uuyugin sana nito dahil ayaw nyang katabi ito.

"Paul...Please wag mo akong saktan" natigilan nalang ito sa hikbi ng isang babae.

Hindi kaboses ni Eunice kung hindi ay kay Lorraine. "Paanong napunta ito sa tabi
ko?" gulat nyang usad sa isip, Naisip nyang nalasing din kanina si Lorraine kaya di
na nito kayang umabot sa kwarto nila.

"Wag...Paul, masakit na. Tama na!" naaninag ng lalaki na nagaganip ito, malagim na
panaginip.

"Lorraine, hoy Lorraine" nakaramdam ito ng pag aalala sa babae, napabangon ito at
sinusubukang gisingin si Lorraine.

"Fvck!" namurang sigaw nito ng may nahawakan itong hindi dapat.

Binuklat nya ang kumot na bumabalot sa babae at napaiwas ng tingin "Bakit ko pa ba

binuklat na alam ko namang nakahubad sya, putang!" binalik nya ang pagkakabalot
nito sa kanya. Nahinga ng malalim ng biglang sumakit ang puson. Umiling ito at nag
isip ng ibang bagay, ngayon lang sya tinamaan ng ganito. Posible bang tumayo ang
ano mo sa isang iglap lang?

Ilang minuto ng pagkalma ay binalik ang ulirat sa naghihinalong babae. Hindi narin
nya alam anong gagawin, masama ang panaginip ni Lorraine at walang syang magawa
para mapagising ito. Inabot nya ang lampshade sa tabi ni Lorraine at binuksan,
natingin sya sa makinis na mukha ng babae, hindi nya maipagkakailang maganda ang
asawa ng matalik nyang kaibigan, inosente at maamo.

"Tama nga si Greg, maswerte nga ang gagong iyon...." hinaplos nya ang mukha nito at
pinagmamasdan.

"W-wag mo akong iwan" patuloy nitong iyak, nagkaroon ng awa ang lalaki sa babae,
kaakibat ng kanyang kagandahan ay ang kitang-kitang mabibigat na pasanin.

"Shhhh" sinuklay nito ang buhok at inihiga sa kanyang bisig.

Hindi nya alam kung bakit nya iyon ginawa, mas mainam na ang asawa nito ang
magpatahan at hindi sya. Ngunit sa mga oras na iyon, walang Paul ang naririyan para
patahanin sya, walang Paul na umaalalay sa kanya. Siya lang siya lang ang naririto,
naramdaman nya ang init ng katawan ng babae habang unti-unti na itong tumatahan.
Napangiti nalang ang lalaki "I'll keep you warm" napapikit nalang ito kasabay sa
pagtulog ni Lorraine.

Umaga na ang mahimbing parin ang tulog ni Lorraine sa kanyang bisig, mas lalo
nitong nakita ang kagandahang taglay nito, na ulol siya ng konti ng makita itong
ngumiti. Napailing siya, hindi maaari. Hindi pwede, hindi sya dapat maging attached
sa babaeng ito. "For god seeking sake, she's your buddies wife" umiling ito ulit.
Sa ilang minutong pagpikit niya ulit ay binalikan nyang tingin ang babae dahil sa
hindi sya mapakali at gumalaw ito.

"Z..Zac?" bumalikwas ng upo at layo si Lorraine sa bumungad sa kanyang lalaki.

"Paanong naririto si Zac?" naisip nito, nasinghap sya. Nahirapang huminga at

sumisikip ang dibdib. Hindi makapaniwalang pag gising nya ay ibang lalaki ang
katabi nya sa kama. "Nalasing ba ako kagabi? Hindi naman ako uminom huh?" isip nito
at napako sa kinauupuan. Bigla nlang nagbago ang takbo ng damdamin nya ng malakas
na malakas kung tumibok ang puso nya. Pagbugso-bugso at ayaw tumigil, marahil sa
pagkagulat at sa kakaibang affection dito sa lalaking kaharapan nya.

"Fvck Lorraine...what are these?" nagulantang nalang ito sa paghawak ni Zac sa

kanyang mga braso.

"Ouch..." ungol ni Lorraine ng masaktan sya sa ginawa ni Zac.

He has seen her body. half of her body. She was half-naked ng hindi namamalayan, sa
pagtayo nito at pagkapako sa kinauupuan ay di nya namalayang nalalaglag ang tanging
bumabalot sa katawan nya. Umakyat ang dugo sa pisngi nya ng mawari na nya ang
lahat. Maging si Zac ay nagulat sa nangyari, napasinghap din ito at biglang
hinahangaan ang katawang kanyang nakita.

"Sht Zac, umiwas ka ng tingin!" tinulak nya si Zac ng bahagya at dali-daling kinuha
ang kumot.

"Ang tanga mo, Lorraine" namumula sya habang nagkakandarang maghanap ng maisusuot
sa kanyang hubad na katawan. "Fvck Elizier, what happen to you? What is happening
to you? sht sht" halos magulo nito ang buhok. Napatayo sya pero hindi tumitingin sa
nagbibihis na si Lorraine.

"Z...Zac. T-tapos na, sorry" napayuko si Lorraine na takang ikinaharap ni Zac.

"Why are you saying sorry?" kunot-noong tanong nya.

"F...For bothering you, hindi ko alam na dito ka natutulog. I should have known"
hindi parin ito umaangat ng tingin kay Zac.

"Lorraine, I want you to answer my question" madilim nitong utas kay Lorraine,
paunti-unti itong lumalapit sa kanya.

"Ah...ano, mamaya nalang. Maghahanda pa ako ng" aakma na itong aalis, pero hinila
sya ni Zac.

"Sinasaktan ka ba ni Paul?" isang tanong na nagpatigas kay Lorraine sa kanyang

kinatatayuan.

Tumigil ang mundo nya sa tanong na iyon, sinasaktan ba siya ni Paul? Totoo ba iyon?
Iyan ang lumalabas sa utak ni Zac habang inaaral ang reaksyon ng babae. Hindi ito
mapakali ang kanyang mga mata at nanginig ang mga binti.

"Answer me, Lorraine. What's this? GPS dog necklace designed? Lorraine you better
tell me what's going on" pinako ni Zac ang mukha ni Lorraine sa kanya at matamang
binabasa ang mga luhang nagbabadyang magsihulugan.

Nagtatalo ang utak ni Lorraine, sasabihin ba nya o hindi? Hindi sya sigurado kung
mapagkakatiwalaan nya ang lalaki. Tama bang manira ng relasyon ng pagkakaibigan?
Siya ba ang papanigan nito pag nalaman nya ang totoo? Sasagipin ba sya kung
sakaling magsasabi ito ng totoo? Mga tanong iyang ang naglalaro sa utak nya,
natakot nalang itong muli at nanginig.

"Lorraine?" galit na tono ni Zac, gustong malaman ang katotohonan.

May nalalaman na ito, pero gusto nitong manggaling sa bibig ng babae. Kasabay nito
ay ayaw nya ring manghimasok sa kanilang mag asawa dahil buhay nila iyon, pero tama
bang pabayaan nyang may naaargabyado? May nasasaktan at sinasaktan? Kahit kaibigan
niya si Paul hindi sya mag aatubiling kalabanin ito kung totoo man ang mga hinala
nya. Huminga ng malalim si Lorraine at matamang tinignan si Zac.

"Zac... Lorraine" nagkasabay na sabi ni Lorraine at bulabog na katok ng pinto sa

kwarto nya.

"Paul" napalingon ang dalawa si pinto.

Kinabahan bigla si Lorraine, umawang ang bibig at pinipigilan ang kabog ng puso
niya. Sa tuwing naririnig nya ang boses ni Paul ay parang na t'trauma ito, biglang
natatakot, biglang napapaliit sa sarili.

"Let's not talk about it, Please Zac ayokong mag isip si Paul ng masama tungkol sa
pagkakatulog nating dalawa sa iisang kwarto" tumigil ito ang bumigat ang
pakiramdam.

"Lorraine...Gumising ka na!" pang apat na kalabog ni Paul na pinto sa sadyag

napatalon kay Lorraine.

"I...Ito na Paul, lalabas na" Nataranta ito bigla at hinawakan si Zac sa braso.

"Please...hide" Nagpaawang tingin ito sa kanya at humingang malalim na lumapit sa

pinto, dahan dahang binuksan.

Dinungaw ang ulo para hindi kita ang tao sa loob, umuusok na si Paul ng makaharap.

"Anong oras na Lorraine? Gising na sila Greg, puta! Saan mo pinatulog si Zac wala
sya sa mga kwarto. Pinauwi mo ba?" Galit nitong utas sa asawa.

"Sorry...nalate lang ng gising" hindi pa naman siya sinasaktan pero naluluha nalang
ito bigla.

Nagkaroon na talaga sya ng malaking takot kay Paul simula ng pananakit nito sa
kanya. Bumigat ang pakiramdam nya ng hindi nya nasabi kay Zac ang totoo, hindi nya
alam kung anong mangyayari pero kung si Zac lang ang makakatulong sa kanya sa mga
oras na iyon ay sasabihin nya na. Pero parang na kay Paul parin ang mga alas ngayon
at hindi nya nasabi pa.

"Eh ano pang tinutunganga mo dyan? Maghanda ka na ng agahan!" muntikan nang

pagbuhatan ng kamay si Lorraine ng marinig na tinatawag sya ng mga kaibigan.

Napamulat si Lorraine napahinga ng maluwang at hindi sya nasaktan umagang-umaga pa

naman.

"Pare saan ka galing? Saan ka natulog?" napaiwas si Lorraine ng tingin ng dumating

si Zac sa main door ito dumaan.

"Dyan lang....Katabi nyo ako mga gago kayo! Maaga lang akong nagising" rason nito,
naririnig lang sya ni Lorraine at nakaramdam ng matamang pagmamasid.

"As I was saying, how about Bukidnon? or Iligan? magaganda lugar doon, the falls
and pools and such" pinag uusapan nila ngayon ang two-day trip sa dalawang napiling
lugar.

"Lorraine saan mo gusto?" napatalon sya ng natanong ni Paul, nasaan na ang 'wifey
ko?'

"Sa Iligan nalang siguro...o kaya sa Cagayan de Oro" sagot nitong hindi mapakali,
nasa pareho parin sila ng posisyon sa pag upo wala lang si Eunice.

"CDO is also nice...pwede, nice one Lorraine" nagsimula nanaman ang dalawa sa
pagtatalo kay Lorraine, halatang crush nga nila ito.

Nang nagkaayaang umuwi ay di parin sila umiimik ni Zac, ayaw narin nyang maungkat
iyon dahil narin sa takot nito kay Paul at sa mga pwedeng mangyari na ikakasira ng
relasyon nilang pagkakaibigan. Pabalik na nga kusina si Lorraine, ng hinablot ni
Paul ang buhok nya.

L O R R A I N E

"Putangina kang babae ka, anong ginagawa ni Zac sa kwarto mo?" Nagulantang ako sa
sinabi ni Paul paano nya nalaman?

"Paul...." Nagsimula na akong umiyak.

"You sap sucking bitch? Akala mo hindi ko malalamang nilalandi mo si Zac?

Wh0re....SLUT!" Sinuntok nya ang tiyan ko at sinampal sa sadyang ikinatumba ko.

"Hindi totoo iyan, di ko nilalandi si Zac" nagmakaawa akong umiiyak.

"Eunice told me, you are planning to seduce Zac? Ano malaki ba? Sumagot ka?"
sinikmurahan ako ni Paul na sadyang ikinasakit ng katawan ko.

"Paul...." hinila ni Paul ang buhok ko at dinala sa bathroom ng groundfloor.

"Dito ka...." Humagulgol ako ng ginapos ako ni Paul sa bathtub at pinaagos ang
tubig. Mainit....nakakapaso. "Magtanda ka sa kalandian mo, ikaw ng baog ikaw pa ang
may ganang pumatos ng iba...SLUT!" sinampal ako nito habang iniiwan ako dito sa
mainit ng tubig.

I cried....napapaso na ako.

The Wife's Grief: Kabanata 11

L O R R A I N E

Matapos na isang oras ay namatay ang tubig at ilaw sa buong CR dumilim at natakot
ako bigla. Hindi ko maigalaw ang katawan ko dahil nakatali pa ako, isang oras ko na
ring sinusubukang makawala kaya unti-unti ko nang natatanggal ang tali sa katawan
ko. Sobrang init ng tubig pero hindi iyong tipong malalapnos ang balat mo, ramdam
kong namumula lang ito, mahapdi sya.

"Sa wakas" nasabi ko ng tuluyan ko ng matanggal ang mga tali, agad akong umalis at
hinang-hina sa CR.

"Paul?" tawag ko sa asawa ko paglabas ko.

May ilaw dito, maliwanag ang buong bahay at tahimik. Wala si Paul, kakaalis lang
nya. Pinatay niya ang switch ng ilaw sa CR at sa connection ng tubig. But he never
untied me, hindi parin sya naawa saakin kahit papaano. Nanginginig akong nakatayo
sa labas ng CR, matapos ang mahapding oras sa bathtub ito nanaman pinapalibutan ako
ng ginaw. Nanginginig anv tuhod ko konting-konti nalang ay matutumba na ako.

Hinawakan ko ang collar sa leeg, mas bumigat ito at tumunog ito kanina, it means
namatay ang GPS dahil sa tubig o kaya'y ubos na ang batterya. This is my chance,
nanginig lalo ang katawan ko, AN EAGERNESS I want to escape, this is the chance I
have. Wala ng bawian ito, ito na ang pagkakataon ko.

"I have to get out of here" lumandas na ang mga luha ko.

Nagsimula na akong maglakad ng dahan-dahan sa kusina para kumuha ng mga gamit na

gagamitin ko. I cried grabbing all the utensils I guess I can use. Kailangan ko ng
makatakas dito, I need all my courage today.

"Please...Please bumukas ka" iyak ko habang tinutuhog ang kutsilyo sa door knob.

Umiyak at nanghihinalo, sabi na nga ba hindi aalis si Paul hanggat di ako

nakukulong dito. Inalog alog ko na, I already used my force para mabuksan ko sya.
This is so impossible.

"Please...parang awa mo na, Lord set me free" I tried pushing the knife to hard.

Inikot-ikot ko ang pag tuhog dito, pero ayaw....nanginginig ang kamay ko habang
kinukuha ang tinidor, please this time....set me free. I need this....Lord God bare
with me. Iniyak ko na ang lahat ang sakit at mga pasakit. Ininda ko ang lahat, ano
pa bang susunod? Wala ng natitira saakin.

"Oh my God...Oh my God" I shouted, frustrated na frustrated ako.

Hindi ko maipasok ang tinidor dahil sa sobrang lakas ng tibok ng puso ko.
Nanghihina ako at the same time para akong nababaliw na, maginaw na at patuloy ang
pagtulo ng tubig sa mga mata ko. Nanlalabo na at gustong-gusto ko ng lumaya.
Napatingin ako sa dalawang kamay ko habang hawak ang kutsilyo at ang tinidor
kasabay ang pagtagaktak ng mga dugo.

"Oh my God...Please Oh my God" paulit-ulit kong sambit, iniiyak ko ang bawat

paghihinalo at ginagawa ko na ang lahat para makalabas dito.

"ARRRRRRRGGGGHHH!" Napaupo ako na naging hysterical. Nababaliw na ako, hindi na ako

matitino.

Ang sakit iyong damdamin ko ang katawan ko at ang utak ko. Umiling ako hinambunot
ang buhok ko sa inis. Wala akong magawa, napalingon ako sa bintana. Mabibigat ang
damit ko dahil basang basa ako, agad akong pumunta doon dalang-dala kutsilyo.

"Parang awa nyo na....I want freedom" humagulgol ako habang kinikiskis ang kutsilyo
sa metal na nagkukulong saakin.

Sugat sugat na ang mga kamay ko, gamit ang kutsilyo doon ko. Inaayog ko ito kahit
na alam kong impossible na, kahit konti ay walang nangyari sa bintana. Naibato ko
nalang ang kutsilyo at pinahid sa ang mga luha ko, pero ayaw nyang tumigil. Patuloy
ito at sobrang nakakabaliw na.

"Why can't I be happy?" umiyak lang ako ng umiyak, nasa corner lang ako at
niyayakap ang sarili.

I closed my eyes feeling all this pain, ang mapupula kung katawan ang mahahapdi
kong sugat at ang basag na basag kong puso.

"LORRAINE?" bigla akong natakot sa umalingangaw na boses galing sa kabubukas lang

na pinto.

Paul.

"LORRAINE?" nagpigil ako ng hikbi, ang lakas ng kabog ng puso ko. Takot na takot
ito....malakas ang kalabog.

"FVCK LORRAINE....WHERE ARE YOU?" nanggagalaiti ito sa galit.

Sa boses...sa buo at galit nyang boses, papatayin nya ako sa mabibigat nyang kamay.

"ISA!" napatalon ako sa bilang nya, hindi ko na mapigilan ang takot at iyak ko.
LALONG LUMALALA!

"GO OUT LORRAINE, OR ELSE....DALAWA" dahil sa frustration at kabaliwan ay napatayo

ako.

"P-Paul" lumalandas pa lalo ang mga luha ko at nangangatog na.

"PUTANGINA KA!" agad syang sumugod saakin, bigla akong napaatras sa

corner....deadzone, walang ng takas pa.

I saw him fist. Kitang kita ko ang mga ugat nito, at paglumapat ito sa mukha ko ay
ikakasabog na ng bungo ko. Napapikit ako ng isusuntok na nya ang kamay nya saakin.

"WAAAAAG!"sigaw ko pa.

Naramdaman ko ang malakas na suntok nito sa pader. Napaiyak ako sa lakas ng epekto
nito. Dahan-dahan ako dumilat na sana di nalang I saw his face covered with anger
and cruelty.

"DEPUTA KANG BABAE KA! WALA KANG SILBI! BAKIT NAKAPANGALAN SA RODRIGUEZ NA IYON ANG
PANGANGALAGA NG PESTENG KOMPANYA MO?" his jaw clenched, he is apoplectically angry.
In a ballistic form in a boiling anger that was it.

Namilog ang mata ko. I knew this will happen, and it happened too soon! I exhaled
of pain and fear.

FLASHBACK

"Ate, I dont have time...dito nalang sa phone. And yes, I'm fine. Hihingi sana ako
ng pabor sana ay okay lang sayo" huminga ako ng malalim.

"What is it?" pagtatanong nito.

"A-ano kasi..." nanginginig ang labi ko, habang binibigkas iyon.

"I'll be leaving the care of my company to you" isang kalma at klaro kong
pagkakasabi.

"WHAT? WHAT THE FVCK LORRAINE?" as expected, magmumura ito.

"Kung pwede lang naman sayo ate....Paul and I will be spending our time with each
other" hinawi ko ang scarf at hinahaplos ang collar. Sorry ate Red, for lying.

"Puta naman Oo, Lorraine may asawa't mga anak na ako. I hate BUSINESS you know
that" alam ko tumataas ang kilay nito at umuusok na sa galit.

"Sorry ate...okay lang kung ayaw mo" I lose my hopes, sya nalang ang makakatulong
saakin para maisalba ang kompanya ko laban sa asawa kong gustong akinin ang lahat
ng meron ako.

"YOU KNOW WHAT? THIS IS WHISTLED*CKIN SHT, ngayon ka lang humiling sa tanang buhay
mo. O sge....BULLSHT" kung makapagmura talaga itong pinsan ko wagas.

"Thank You so much Ate, youre the best, starting today you'll be acting as the CEO,
temporarily" I announced to her.

"YEAH WHATEVER, SIMULAN MO NG ILEGALIZED ANG MGA PAPELES, KAKAUSAPIN KO PA ANG

PESTE KONG ASAWA...PUTANGINA KA DRAKE HINDI GANYAN ANG PAGPATAY NG ANAK" I heard
her saying thay before she dropped the phone.

Natawa nalang ako dito sa kanilang mag asawa at the same I envy them, for they are
having a very beautiful ang wonderful family. Nagmamahalan silang dalawa, si Ate
Red na kakaiba ang ugali but there is Kuya Drake na umuunawa sa kanya. Which is
opposite to mine?

"Yes Lorraine?" pinatawag ko si Crissa.

"Call my lawyers, may ipapagawa ako sa kanila, right now" I bitterly smiled.

"Yes Lorraine" malumanay nitong pagsagot at umalis.

You want my company Paul? NO WAY! MAGKAKAMATAYAN MUNA TAYO, hawak mo man ako sa
leeg, but you can never have company. OVER MY DEAD BODY. Pinaghirapan ito ng mga
magulang ko, pinalago at minahal. Inalagaan at inaruga....pinagkatiwalaan nila
akong ipagpapatuloy ang magandang reputasyon at rank sa market, I just can't give
this to him.

Wala kang makukuha saakin Paul.

End of FLASHBACK

"WHAT?" he furiously shouted.

"WALA KA NG MAGAGAWA PAUL, WALA NA" I confidently said.

Bigla nalang akong tumilapon sa sahig ng naglapat ang malaki at mabigat nitong
kamay sa pisngi ko.

"YOU WORTHLESS WOMAN! YOU FVCKING BITCH, YOU.....YOU SHIZNIT" nanginig ako sa lakas
ng impak ng sampal nya.

Namula ito at mahapdi kong hinahaplos.

"YOU WILL NEVER GET WHAT YOU WANT" it takes deep courage to shout that in his face.

Paatras ako na pahiga dahil sa mabigat na yabag ng paa ni Paul na patungo saakin, I
still somehow feel the fear....mostly pain. Namataan ko nalang ang kutsilyo, that
will help alot of defending myself.

"Oh really Lorraine? MATAPANG KA NA?" ngumisi ito, dahan-dahan at nakakatakot

nitong papunta saakin.

Iniba ko na ang direksyon ko, then in a moment the knife was in my hand, I handed
the courage to stab him pag lumapat ang kamay nito sa balat ko.

"WALA KANG MAKUKUHA SAAKIN" sa loob-looban ko ay takot na takot ako, sobrang takot
sa kanya.

"LALAMUNIN MO RIN...." sumugod sya saakin and gulped in his life, hindi nya natapos
ang sasabihin dahil natututok ko na ang kutsilyo sa adam's apple nya.

"SIGE SAKTAN MO AKO, GO PAUL HURT ME! HINDI KA NA MAKAKAHINGA MAMAYA PAG GUMALAW KA
PA" I cried.

"F-Fvck y---" then we both stops breathing when we heard a bell.

"Paul?" A loud knock awoke the silence of the house.

Umalingawngaw ang pagkatok ng pamilyar na boses. I skipped a beat hearing his

voice, bakit ngayon ka pa dumating. Bakit palagi kang nahuhuli, my heart was crying
now. Nanginginig kong binitawan ang kutsilyo, Paul backed out. He was tensed in
awhile, namutla ito at di mapakali ang mata.

"ZAAAAAAAAAAAC!" I shouted.

Nataranta si Paul at agad akong sinuntok sa tiyan ng makabwelo, I dont have the
knife when he did that, what a very wrong move.

"WALA KA PARIN KUMPARA SAAKIN LORRAINE" tinakpan nya ang bibig ko at kinargang
itapon sa bodega ng bahay namin.

I cried helplessly. Lord God let me out of here!

The Wife's Grief: Kabanata 12

"Zaaaaaaaaaac!" sigaw ng babae sa loob.

Nataranta si Zac hindi mapakali dahil sa narinig na sigaw. 'Anong nangyayari sa

loob?' isip nya.

"Si Lorraine ba iyon?" kumatok pa sya ng kumatok pero walang nagbubukas.

"Paul?" hanap nya sa kaibigan.

"Lorraine? Putek!" di sya magkandamayaw sa nangyayari sa loob. Totoo ba ang hinala

nya?

Kinalabog nya ang pinto at makalaunan ay may lumabas na lalaki. Kumunot ang noo
nya, nandito si Paul. Anong ginagawa nito kay Lorraine. Palaging ganyan ang
naglalaro sa utak nya.

"Zac..Pare?" galak na bungad ni Paul.

Luminga ito ng pinagbuksan ni Paul ng pinto. 'Nasaan si Lorraine?' walang Lorraine

na nahanap ng mga mata nya.

"What's up dude? Namiss mo ko agad?" humalakhak si Paul at inakbayan sya.

Hindi nya pinansin si Paul at inikot parin ang buong mata sa loob ng pamamahay ng
kaibigan. Wala lang nakitang Lorraine, kaya nilingon nya ang kaibigan at matama
itong tinignan.

"Are hurting your wife?" mga salitang na ikinamilog ang mata ni Paul.

Mga salitang di inaasahang lalabas sa mismong bibig ni Zac. Napaatras sya ng konti.
Malalim ang titig ni Zac sa kaibigan. Sigurado na sya ngayon na may nangyayari sa
bahay na ito. Kailangan nyang kompirmahin agad kay Paul, harap-harapan sa kaibigan.

"Woooh! Pare, what are you talking about?" maputla na si Paul, marami naring
naglalaro sa utak nya.

"I heard your wife shouted, where is she?" hindi parin tinatanggal ang matamang
mata sa kaibigan.

"What the fvck Pare. Why would I hurt my wife? Where's your sanity?" nakabawi si
Paul doon.

Nawala ba talaga? Ano bang pakialam nya sa mag asawa? Sino ba sya para manghimasok
sa buhay ng iba? Ano ba ang katibayan nya? Hinala lang ang katibayan ni Zac. Which
is very invalid, hindi papanigan, walang papansin. He just lost his reasons, ang
mga akala lang at pagdududa lang ang nasa kamay nya.

"Fvck I think I did just lost my mind" tumingin ito sa kaibigan at pumeke ng ngiti.

Bilang lalaki hindi ugali nila ang humingi ng tawad sa kapwa lalaki. Mahirap sa
kanila ang humingi ng tawad. Mahirap ilabas sa bibig, nasasaktan ang ego nila.
Manganganib ang pride nila. Pumeke din ng ngiti si Paul.

"Stress ka lang siguro pare" he led his buddy on the salas.

"Puta! Mukha nga" he again fake a smile and sitted.

"Rhum? Light? Drinks?" umalis sa kinatatayuan si Paul at pumunta sa bar malapit sa

salas nila.

"Light lang pare. Babalik pa ako sa trabaho" nag unat si Zac at pumikit.

"Anong pinunta mo?" nagsalin ito ng maiinom sa glass.

"Gusto ko lang makipag inuman sa gago kong kaibigan" pumikit lang ito.

"You should have texted me, like the old times...Bar. You know what you're not like
this" panunuya ng kaibigan.

True enough. Hindi ganito si Zac, pag ayaw niya kahit walang pasabi ay wala lang sa
kanyang may maghihintay. He's a poker guy and never deals with other people. Sila
Paul ang palaging kasama nito at sa kanila lang sya nakikisama.

"I want a drink with you....may mali ba dun?" dumilat ito at tinignan ang reaksyon
ng kaibigan.

Lie. Nandito sya para icheck si Lorraine, nababagabag sya buong araw. Hapon na
silang umalis kanina at ramdam nyang hindi sya mapakali. Curious ito sa asawang
hindi natutulog sa kwarto ng mag asawa, he knew na hindi lasing ang babae. Why does
she had something metal in her neck? Bakit may mga pasa ito sa katawan?

"I missed the all times pare" humalakhak ito, he handed the two glass by one hand
and the light alcohol he had.

"Baduy!" humalakhak narin si Zac to ease pressure of the atmosphere.

"Gago, hindi ako makakapag asawa kung baduy ako!" pagdepensa sa sarili.

Then it came to his.

"Where's your wife?" nakuha na ni Zac ang inuman at nilagok.

Bumalik ang simpleng kaba na naramdaman ni Paul.

"W-wala. Kasama mga kaibigan nya" sabi nito ng nakabawi.

Lie. Lorraine's doesnt have friends. She's not allowed to have one. At wala pang
nangahas na kaibiganin sya. She's like a viral disease, nilalayuan. Tumango lang si
Zac kahit na ramdam nyang may kasama pa silang iba dito sa bahay nya.

Ang buhok niya, ang amoy nito. Ang makinis nitong balat. Ang maamo nitong mukha,
ang kalungkutan sa mga mata nito na kahit nasa trabaho na sya ay di nya malimutan.
Di nya matanggal sa sariling sistema. "Putangina paano ko ba tatapusin to?" kanina
palang ay di na nya mawalay ang pag iisip sa babae. "Deputa! May asawa na sya"
pabalik balik din sa utak niya.

Ang lakas ng iyak at pulso ni Lorraine ay ramdam na ramdam nya sa buong bahay. She
is anywhere else in this house and he don't know where to find her.

"Oh dala nyo na ba ang lahat?" sigaw ni Franz.

Lorraine's POV

Pagkaalis ni Zac noong isang gabi ay mas lalo pa akong napaiyak, dahil hindi bya
ako hinanap naniwala ba sya agad na wala ako bahay? Nasaan na ang hinala nya? Zac
nasaan? Ilang araw ding hindi umuuwi si Paul. That night buong gabi at buong umaga
akong gutom, he went home a bit to set me free and locked the whole damn house.

And left.

"Gago manahimik ka nga, nagpapahinga si Lorraine oh?" sigaw ni Greg.Nasa barge kami
ngayon papunta sa isang Island na pagmamay ari ni Zac.

"Ikaw ang manahimik dyan! Baka magising si Lorraine" singhal ni Franz kay Greg.

Kanina pa ako di makapagpahinga sa mahabang byahe dahil sa kaingayan ng dalawa.

Hindi ko narin aalamin kung sino ang tumititig saakin sa malayo dahil sa naiinis
ako sa kanya.

"Hoy Zac? Dito ka" nasa gitna akong nakaupo sa dalawang maingay na ito.

Nang lumingon ako para tignan ang reaksyon ni Zac ay wala lang ito. He is pissing
me off. Kasama din namin ang nakakairitang si Eunice na kanina lang buntot ng
buntot sa asawa kong leche.

Nasa CDO kami kanina. Bumyahe kami ng malayo galing sa Laguindingan Airport para
makita kung anong meron sa White Water Rafting na sinasabi nila. Kahit na bwesit na
bwesit ako sa mga kasama ko. Nandyan sina Greg at Franz para magpasaya saakin. They
are really annoying at dahil doon nagpapasalamat ako, I'm thinking how pissed I am
with them, than presumably thinking the bastard husband, his asshole friend and the
whistled*ckin sht mistress.

After an hour

"Sht is that Camiguin over there?" sigaw nanaman ni Franz.

He's a fine man in my eye but why so annoying? Napalingon nalang ako sa malayo, I
can see Mt. Hibok-Hibok at my north. Napanganga nalang ako sa ganda nito!
"Enjoying?" I jump in my sense.

Paglingon ko ay wala na ang mga kasama ko. Namilog nalang din ang mata ko sa
nakita.

"Zac?" nawala bigla ang gana ko sa ganda ng tanawin ng nakita ko sya.

Lumingon ako sa ganda ng palibot ng island. Umiling ako ng maisip, bakit ko ba

sinisisi kay Zac ang lahat? He had nothing to do with me. I'm not his friend but my
husband, paano nya tutulungan ang babaeng walang kwenta tulad ko? Lumandas bigla
ang mga luha sa pisngi ko. I am hopeless, no freedom. Forever exile. No guarantee!

"Hey are you crying?" inangat nito ang mukha ko.

"D-dont touch me" sinampal ko ang kamay nya at umiwas ng tingin.

Dont act like you care Zac. Coz it hurts like hell. Umaasa ako eh, sa bawat pag
aalala sa kanyang mga mata ay bigla akong umaasa....yun pala umaasa lang ako sa
wala. At dahil kaibigan nya si Paul, matalik na kaibigan. He is dangerous
everything he will do is dangerous.

"Lorraine...." nilapit nyang muli ang kamay. As I did again, I slapped it.

I must be careful. Hindi ako magpapadala, itatak ko sa utak ko hindi nya ako
tutulungan. He cannot do anything for me, dahil kalaban sya.

"ANO BA ANG KAILANGAN MO SAAKIN HUH?" I can't control my temper and my pain.

It is bursting.

"Gusto mong malaman? Huh? Lorraine??" hinawakan nya ang magkabilang braso ko hinara
ng tuwid sa kanya.

"PLEASE! If it will hurt me like hell....Please dont say it" umiwas ako ng tingin.

Naninikip na ang dibdib ko.

"NO Lorraine. I'm going to say this in your eyes...." matalim nya akong tinitigan
hypnotizing my sense to return my eyes to him.

Natameme ako at hindi binabalik.ang titig sa kanya. I almost trust this man. And
now, kahit di pa nya alam na PINAGKAKATIWALAAN ko sya, he is starting to betray me.

"Is your husband....Lorraine look at me" lumingon ito sa paligid at huminga ng

malalim.

"ZAC! Saan mo ako dadalhin?" Hinila nya ako sa mala paraisong tanawin.

Hindi ito nakinig saakin at patuloy lang ang paghila hanggang sa makarating kami sa
isang maliit na kweba. It's......enchanting.

"Isang tanong isang sagot" he pushed me on the wall of the cave.

Nawalan ako ng hangin bigla. Nanikip ang dibdib ko at nahirapang huminga. Hindi
magkandamayaw ang katawan ko! Ngayon lang ako kinabahan ng ganito.

"Sinasaktan ka ba ng asawa mo Lorraine? SAY THAT IN MY EYES!" malakas at buong

boses nyang sinigaw sa harapan ko.
I tensed. That was the most trickies question I ever heard. Lumakas ang tibok ng
puso ko. Nanginginig ang tuhod at katawan ko. Mygod! Humagulgol ako, patuloy na
lumalandas ang mga luha at di ko mapigil-pigilan.

"Y-yes" I griefed.

-------

Add me on FB: ForeverGoddess On Wattpad

Join my group: Dyosangpangkalawalan Stories

PM.me.for.dedics :)

The Wife's Grief: Kabanata 13

Lorraine's POV

"Y-yes" I griefed. Nawala nalang ako ng lakas bigla. Nanlambot ang tuhod ko at
sinusubukang mag iwas tingin.

Dahan-dahan nabitawan ni Zac ang mga kamay ko, napalayo sya ng konti at matama
akong tinignan. Parang iniisa-isa nya ang lahat ng nalalaman nya. Lahat ng iniisip
nyabay binibigyan nya ng kongklusyon. Napaawang ang bibig nya habang binabalik ang
tingin saakin. Napahawak ako sa bibig ko habang humahagulgol, finally I already
said it. Pero anong gagawin nya? tutulungan nya ba ako? Matama nya akong tinitignan
at nagtatanong ito.

"Putang gago sya" he fist in anger.

Hindi ako makasagot at hinayaan lang syang tinititigan ako. Namumula narin ang
mukha nya sa galit, mukhang lumaki nalang bigla ang galit nya sa kaibigan. Pinilit
kong ngumiti ng mapakla sa kanya at umiwas ng tingin ulit. Binalik nya ako sa
pagkakapako bigla-bigla nagulat nalang ako, malagim nya akong tinitigan. Puno ng
galit at puot, mas natakot ako sa kanya.

"Sinasaktan ka na, ginagago ka na bakit di mo man lang pinaalam?" Galit na sabi ni

Zac. Anong idadahilan ko? Anong sasabihin ko? Humarap ako sa kanya at galit ring
tinignan.

"MAHAL KO ANG ASAWA KO" isang salitang pumukpok sa sarili kong puso.

MAHAL KO NGA BA? Natulala ako ng tumawa sya, malakas at nakakabaliw na tawa. Hindi
makapaniwala ang mukha nito, hindi sya makapaniwala sa lahat.

"MAHAL? Nagpapatawa ka ba Lorraine? ANG MANHID MO! O sige mahal mo siya, pero mahal
ka ba niya? Ano to?" turo nya sa metal sa leeg ko.

Sumakit ang lalamunan ko sa sinabi nya, nawalan ang ng lakas para nagsalita
naubusan ako ng mga magagandang mga salita.

"Makatao ba yan? Asal asawa ba yan Lorraine? Ito?" Turo nya sa mga pasang
natatanggap ko kay Paul.

"Tumigil ka na, wala karin namang magagawa. Nandito na, martyr na kung martyr tanga
kung tanga. Pero kahit anong gawin ko wala akong magawa, nakatali ako sa leeg.
Isang hakbang ko pa lang palabas ng bahay, ikakamatay ko na!" sigaw ko sa kanya,
nasa dalampasigan kami ng aaway.
Bumuntong hininga ulit ito at hinarap sa kanya.

"How do you love?" mata sa mata nitong utas.

"I love my husband" isang matigas at concrete na sagot. Napasubunot nalang ito sa
sariling buhok, asar na asar na ito. Mga salita ring "kung pwede lang kumidlat,
natamaan ka na"

"PESTENG PAGMAMAHAL IYAN LORRAINE, Sinasaktan ka, minamaltrato ka, hinaharap-

harapang pang gagago ka na, ang isasagot mo MAHAL MO ANG ASAWA MO? That's invalid,
kitang kita mo. Sa dalawang mata mo ang lahat Lorraine, wake up!" sigaw nya sa
akin.

Lumandas na ang mga luha ko, sa sakit na nadarama ko. I was lying all the time
saying "I still love my husband" I am not happy, no longer having a joyful life
from the start. Sadyang tanga lang ako at naniwala. Sadyang di ko lang kilala ang
sarili ko kaya ako nakatali sa kanya. Sadyang hindi ako marunong mahal kaya ako
nasasaktan ngayon.

"Hindi mo alam kung gaano ko kagustong magkaroon ng kalayaan Zac. Pero wala akong
kaibigan, wala akong pamilyang masasabihan. Hawak nya ako sa leeg Zac" napaupo ako
sa buhangin habang iniisip lahat ng pinagdaanan ko.

Huminga ito ng malalim at lumuhod para magkapareho kami ng level. Kinuha nya ang
atensyon ko at napatingin sa kanya.

"Ano ba ako Lorraine? Sino ba ako? Ano bang silbi ko? Lorraine you can tell me
everything...Lorraine you can trust me" matamang sabi nya.

"Yun nga Zac eh! Bakit ba kasi ngayon ka pa dumating? Ang sakit-sakit na! The
damage has done, marami ng nangyari, nasaktan na ako at nasaksihan na ang lahat,
bakit ngayon ka lang?" pinagsusuntok ko ang dibdib nya habang sinisisi sya kung
bakit ngayon lang sya.

"I'm sorry... sorry Lorraine, I shouldve known this! Ang gago ko lang talaga"
pinatigil nya ang kamay ko at niyakap.

"Pagod na pagod na ako. Gusto ko ng sumuko, ayoko na" ngayon lang ako nakapaglabas
ng lahat-lahat ng nararamdaman ko, ngayon lang ulit. Natanggalan ako ng konting
balat ng hinanakit.

"I will help you, iaalis kita sa pagkakataling iyan. Trust me, makakalaya karin sa
kalupitan nya" humiwalay ako sa kanya at tinignan ang mga mata nya.

Tell me these things are your jokes! Please Zac para maihanda ko na ang sarili kong
umasa't masaktan ulit.

"I swear, I will" that words assured me.

"Bakit ka niya sinasaktan?" nasa batuhan kami at doon naglalakad, nakikinig sa

malakas na hampas ng mga alon.

"Hindi ko rin alam, at first I just thought it's my 'bearing a child problem' but
later on napagtanto ko na parte lang iyon sa dahilan" kwento ko sa kanya,
nagtatalon ako sa mga malalaking bato siya naman ay pasunod-sunod lang.

"I didnt know Paul was like that....matagal na kaming tropa nyan, and he had
changed alot" sagot naman nito.
"Well, hindi ko rin alam kung anong nangyari sa kanya. Wala rin akong alam"
tinignan ko ang kabuuan ng isla, simply amazing, I can see.

"Bakit di ka umaalis sa puder nya? Other reason....than your one sided shtty love"
malamig nitong sabi.

I chuckled, interesado much?

"hmmm, aside from this metal in my neck. Our house internet connection, landline
phone were disconnected. The windows were welded with metals and the doors were
locked no way to escape, I'm trapped" ngumiti ako ng mapakla.

"That bastard, how could he be..." his jaw clenched, humigpit din ang kamao nito.
Galit na galit sya.

"That's how he play of me, torture and furious. Malulutong at sapol dito....dito sa
dibdib. You know this metal thing in my neck? I am b¡tching right? Bagay ba?"
natawa ako sa kawalan.

Kumunot ang noo nyang naglalakad lang, tila nag iisip. Magkailang saglit ay
nilingon nya ako't matamang tinitigan.

"You want to escape now?" tanong nito, salitang bumabagabag saakin, matagal ko ng
gusto kahapon, bukas at ngayon kahit sa anong paraan basta ay makatakas na ako.
Yumuko lang ako't nalungkot na kalagayan ko.

"Pagtumakas ako ay mat'trace ng GPS nito kung saan ako hahanapin, once he found me
he will connect something here and electricify me to death, isnt it surprising?" I
kid a laughed.

Hindi na ito sumagot kaya di na ako nagpatuloy pa sa pagk'kwento ayoko na ring

isipin ang mga bagay na iyon. Masasaktan lang ako. Sagad na sagad na ako! Gemme a
break. Tumigil kami sa isang malaking bato at umupo, nakikita ko galing dito ang
palubog na araw. Sa unang pagkakataon ay nasaksihan ko rin ito, kung dati ay
pangarap kong kasama si Paul ngayon ay sana makasama ko lang ang lalaking mamahalin
ko.

"Ang ganda!" mangha kong sabi.

Ngumiti lang si Zac at nagagalak akong nakikisaksi sa paglubog ng araw. It's so

amazing...catchy....mindblowing. Nakaramdam nalang ako ng saya at konting pagluwang
sa nararamdaman, di ko alam pero ramdam kong malapit na akong lumaya. Na sana ay
tuparin ni Zac ang pangako nya, kung kailangan kong magtiis ngayon para bukas ay
magtagumpay....gagawin ko.

"Let's go back?" pag aaya ni Zac.

Tuluyang dumilim, nakikita ko ang mga ilaw galing sa Camiguin Island. Kumikinang
sabayan mo pa ng magagandang tubig. Gusto ko na dito, walang problema, walang
nananakit, nakakahinga ka nga maluwang.

"Sige" he handed my palm, inaalalayan akong pababa sa malaking bato.

There is something electrify me a second. Kuryenteng nakakakiliti, iyong tipong

nagpapalakas ng pintig ng puso. I just dont understand the feeling and I must
refuse this one. Natatakot na akong mahulog ulit, napapagod na akong masaktan. I
frown, binawi ko ang kamay ng makababa na.
"Lorraine? Where have you been?" kalma at pigil-galit na utas ni Paul.

"I showed her the island, what's wrong with that?" buo ang boses ni Zac sa
pagsagot.

"Whooooah! Zac, wag mong sabihing may crush karin kay Lorraine. Damn, I hate
competition. Especially you!" natatawang sabi ni Greg.

"S-sige magluluto na ako" mautal-utal kong sabi at iiwas na sana sa magbabarkada.

Nagimbal nalang ako ng may humablot na dalawang kamay sa dalawang braso ko, sadyang
ikinatigas sa kinatatayuan.

"You don't have to leave Lor-you stay with me wifey ko" he have said respectively.

I froze for a sudden. Why do I have a feeling na may mangyayaring masama habang
nagbabakasyon kami? Unang inabot ng paglingon ko ay si Paul na madilim na tinignan
ang kaharap. Sa kabilang dako ay napalingon ako sa lalaking matamang nakikisagot ng
titig sa kaibigan.

"Zac" ang tanging lumabas na.pangalan sa bibig ko.

"Hands off Zac. You're hurting my wife" buong lakas akong hinablot ni Paul at
bumangga sa kanyang bisig.

Nag iba ang klima ng buong paligid, isang malakas na bagyo ang darating.
Kinakabahan ako sa pwedeng mangyari. Sa kabilang dako ay bigla akong kinikilabutan
ako sa bawat paglapat ng balat ni Paul saakin. I just knew....I fell out of love.

I don't love my husband anymore.

________

Add me on FB: ForeverGoddess On Wattpad

Join the group: Dyosangpangkalawakan Stories

Vote, comment and PLEASE RECOMMEND! labyow :)

The Wife's Grief: Kabanata 14

Lorraine's POV

"DEPUTA KA NAMAN PALA EH!" aakmang susugod na si Paul kay Zac.

Kanina ko lang din sya inoobserbahan, binabara nya si Paul sa lahat ng mga
sasabihin nito. Bukambibig nya ang mga bagay na nalalapit sa pagmamaltrato ng asawa
ko saakin. Kanina lang din sya nagkukuyom ng kamay, nagtitimpi na baka masugod nya
si Paul na hindi nag iisip.

"Waaaag, Paul. Please wag mo ng patulan!" nag iinuman sila sa labas ng mansion ni
Zac. Pinipigilan ko si Paul dahil lasing na, lasing narin sina Greg at Franz.

"Tss" ngumisi ito umiling. Ginagambala ako ng anumang pwersa para sa dalawang ito.
Ayaw magpaawat.

"PARE WAG NA WAG MO AKONG GINAGAGO HUH?" marahas nyang nilayo ang pag alalay ko sa
kanya.
"Ano ba Paul. Matulog na tayo" hindi rin ako nagpaawat at inalalayan parin sya.

"HINDI AKO LASING PUTA KA!" tinulak ulit ako at pulang-pula na.

"Hindi ka nga lasing pare!" ngumisi lang ulit ito at tinungga ang alak nya.

"Please!" dinilatan ko ng mata si Zac. "Tama na please, lasing na ang asawa ko!
Matulog na tayo, ikaw din lasing na" wala na talaga si Paul, nakapikit ang isang
mata nito at tumatawa sa kalasingan.

Dumilim ang mukha ni Zac, tila nawalan ng gana at tumayo na lang. Muntikan na itong
natumba pero hindi ko sya matulungan dahil naka alalay ako sa bastardo kong asawa.
Umismid ito at nagsimula ng umalis na pageywang-gewang. I have this urge na
tulungan sya, na sa pagkakataong ito sya ang kakampi ko at di itong inaalalayan ko.
Pero hindi naman ako iyong sobrang samang tao para pabayaan ang taong nanakit
saakin, I am hurt and pain but it doesnt mean, mananakit din ako.

He is still my husband.

"Do not sleep with me" tulak saakin ni Paul nang maihatid ko sya sa kamang nakalaan
sana para saaming mag asawa.

"Good Night" walang gana kong sabi at naglakad ng lumabas.

"You sl^t....stay away from Zac" I heard him said, paglingon ko ay nakapikit ang
mata nya.

Hindi ko nalang pinansin at tuluyang lumabas bumuntong hininga, galit na galit si

Paul kay Zac dahil lasing ito pero pagkabukas ay siguradong nakalimutan na nito ang
nangyari ngayon. Hindi rin ako makapaniwalang mababara lang ni Zac ng mga bagay
bagay si Paul. Mukhang nagkaroon pa ito ng galit sa kaibigan dahil sa pinagtapat ko
sa kanya ang nangyayari saakin.

"Paano mo nagagawang alalayan ang taong nananakit sayo?" napatalon ako ng may
nagsalitang lalaki sa likuran ko.

"Z-zac" utal kong sabi habang nililingon sya.

Malalim akong tinignan sa mata walang emosyon at namumula ang mukha nya, dahil sa
nakainom narin ito. Napasok nalang sa utak ko na sa kabila ng pasakit na hinatid
saakin ni Paul ay natitirang awa din ako sa kanya. Dahil siguro ay naawa lang
talaga ako, walang mag aalaga sa kanya. Hindi ko alam, dahil siguro ay kanina pa
ako pinaghihigpitan ni Paul ayaw nya akong umaalis sa tabi nya. Kanina pa din
nawawalan ng gana si Eunice dahil sa ginagawang paghihigpit ni Paul saakin.

"You sleep now" sabi nito at pagewanggeywang siyang palakad papunta marahil sa
silid nya.

"Z-zac" sabi ko ng muntikan na syang matumba, kaya agad agad ko syang inalalayan sa
pagtayo.

Bigla nalang nag out of balance ang paa ko sa bigat nya, kaya naisandal nya ako sa
pader. Natulala ako nang nagkatitigan kami, nahirapan akong huminga sa mga oras na
ito. Lumalalim ang hinuhugutan ng hininga ko at bilog na bilog ang mata kong
tinititiga n sya. Malapit lamang ang mukha namin at nahihirapan akong gumalaw,
nanigas na ako sa kinatatayuan. What is happening to me? Kanina pa ako nakakaramdam
ng kung ano. I can feel his hard breathing, iyong mga mata nya ay ayaw matanggal
saakin.
"I-I'll take you to your room" mag iilang saglit ay lumabas din ito sa bibig ko.

Siguro ay nahirapan narin ako sa pagkakaayos ng kinatatayuan ko, nasa beywang ko

ang kamay ni Zac at hindi hinahayaang mahulog. Hindi mahigpit pero alam mong ligtas
ka sa pagkakahawak nya. Hindi ko na makontrol ang lakas ng pintig ng puso, para
nalang akong natamaan ng kung ano at nagiging abnormal na ang pintig ng puso ko.
Inayos nya ako sa pagkakatayo at tumikhim.

Umiwas ako ng tingin at inayos ang suot kong damit. Inalalayan ko ang katawan nya
at dahan-dahan lumalakad patungo sa kwarto nya. Walang imik saamin, napipi nalang
kaming dalawa.

"D-dito na ba?" sabi ko ng tumapat kami sa malaking pinto malayo sa mga kwarto nila
Franz.

Hindi ito sumagot pero binuksan nya ang pinto at bigla nalang bumukas ang ilaw na
nagpamilog ulit sa mata ko, dahil sa laki at di makapaniwalang ganda ng buong silid
ay umawang ang labi ko habang tinititigan ang kabuuan nito. Nagsimula syang
naglakad kaya nabalik ako sa mundo, tinutulungan ko syang makahiga sa kama nyang
maluwang. Mas maluwang pa sa kwartong mag asawa namin ni Paul.

"O-okay ka na ba?" nakapikit na syang tinanong ko.

Walang sagot na binigay saakin si Zac kaya nagkibit balikat nalang ako. Tinanggal
ko ang sapatos nya at marahang kinumutan, baka pagod na ito at tulog na talaga.
Ayaw ko na syang madistorbo, bago ako umalis ay tinignan ko muna ang kabuuan ng
mukha nya. Magandang lalaki sya, masasabi kong may laban sya kesa kay Paul. Galing
sa pikit nyang mata ay bumaba ang tingin ko sa matangos nitong ilong, napapamangha
ako sa kagandahan nyang taglay. Namula nalang ako ng umabot ang mata ko sa mga labi
nyang mapupula.

Nanginig ang mga kamay ko ng may naisipang akong kakaiba. Gusto kong haplusin ang
buong mukha nya which is kakaiba. Hindi ko alam ang gagawin ko dahil nanginginig at
kinakagat ko na ang labi ko, gusto kong mahawakan ang mukha nya. Hindi kaya siya
magagalit? Hindi kaya niya kakabigin ang kamay ko? Hindi ko makontrol ang kamay ko
at nanginginig syang umaangat sa bibig ko. Kinakagat ko ito para tumigil, pero ayaw
magpaawat.

"Ahhhhh" naisigaw ko ng, may humablot ng kamay ko at hinila papunta sa isang

matigas na bagay.

"You...sleep with me" isang matigas na mga salitang nagpalakas ng bugso ng damdamin
ko.

"Z-zac" pilit akong umaalis sa bisig nya. Sana ay umalis na lang ako pagkatapos
syang mahiga, nabaliw ata ako at ngayon ay hindi makahinga nga maayos.

"You sleep" nakapikit parin ito at nararamdaman ko ang malalim na hiningang

tumatagos sa leeg ko.

Kakaibang sensasyon sya at dapat kong labanan, hindi ko pa lubusang kilala ang
lalaking ito kaya hindi dapat ako makaramdam ng kung anu-ano, marahil may koneksyon
kami ni Zac pero hanggang doon lang iyon, wala ng iba at doon lang ang
patutunguhan. Umiling ako habang gumagalaw ng marahan, gusto ko ng magpahinga at
hindi dito sa tabi nya.

"Z-zac baka makita tayo ng asawa ko, b-baka mag away lang kayo" sabi ko habang
umiiwas sa bisig nya.
I was tense when he moved, pero di ako binibitawan, hiniga nya ako sa kama at
kinulong gamit ang braso nyang nakaalalay sa ulo ko at mga paang nagkukulong sa mga
binti ko. Naging uncomfortable ako sa ginagawa nya. Hinihimas ng isang kamay ang
beywang ko which is killing me inside, dapat akong umiiwas sa sensasyong
nararamdaman ko.

"Sya parin pala ang iniisip mo huh?" payakap ang postura ni Zac saakin.

Hindi ko na alam ang gagawin at natutula nanaman ako sa tanong nya. Iniisip ko ba
ang asawa ko? Matapos ang lahat at pagkawala ng pagmamahal ko sya parin ang iniisip
ko? Bakit ko naman iyon gagawin? Marahil ay takot lang ako sa kanya, wala namang
ibang dahilan eh! Wala nang ibang dahilan pa. I shut my eyes at hinayaan si Zac.

"Let's sleep Zac. Good Night" naramdaman ko ang pagod buong araw at kailangan ko
rin ng pahinga.

"Hey wake up!" pakiramdam ko ay nasa ibang lugar ako dahil nag iba ang klima ng
pakiramdam ko.

"Lorraine...we're here!" sa pagkakasabi nun ay namulat ako ng mata.

"Nasaan ako? Saan mo ako dinala. Zac asan tayo? Si Paul?" naratanta ako ng
nakabangon sa hinihigaan.

"He's far away from you....dont worry" he sat from the bed.

Namilog ang mata ko sa gulat, anong pinagsasabi ng lalaking ito? Kinapa ko ang
collar sa leeg. Mas lalo akong natarantang nasa leeg ko parin ito, nananaginip ba
ako? Anong sinasabi nyang far away? Mahahanap parin ako ni Paul, hindi kami ligtas.
Ano bang kalokohan ito. Hindi nalang ako mapakali sa kinagagalawan.

"Hey....Easy" tinignan ko lang sya ng masama.

"ALAM MO BA PAGNAHANAP AKO NI PAUL HINDI LANG ANG MABIBIGAT NYANG KAMAY ANG AABUTIN
KO?" galit kong sigaw kay Zac.

Natulala nalang ako sa naisip na bagay na kinatatakutan, I already felt how painful
the electricity will conquer my body pag naabutan ako ni Paul.

"Hindi nya iyan magagawa sayo Lorraine" umismid pa ito at binuksan ang pinto.

Isang malakas na ulan ang bumungad sa harapan ko. Malakas at malakas na hangin ang
nasasaksihan ko. Hindi ko na alam anong irereact dito, nasaan ba talaga kami.

"I left a letter, noting na magkasama tayo dito sa Camiguin mamimili ng pagkain
natin and before that I found out na may bagyong darating dito sa Northern
Mindanao. We are trap Lorraine, you and I" he formed a smirked.

"Ano ba talaga ang plano mo Zac huh? I really can't read you" sigaw ko sa kanya,
paano nya ako nakarga dito sa.....Paras beach resort? Nakita ko sa menu card sa
mesa.

"Relax Lorraine, this is not yet a step, this is already plan before I knew
everything" he grinned, habang tinitignan ang malakas ng hampas ng alon sa nga
bangka.

Wala nalang akong mareact. Ano pa ba ang magagawa ko? Nandito na kami, sa mga oras
na ito ay alam kong umuusok na si Paul at nais na akong mapagbuhatan ng kamay. Pero
kung iisipin ko ay pwede ko narin itong gawin break sa lahat ng pasakit na
nangyayari saakin, tama na muna ang pag iyak at masasakit na pangyayari. Kailangan
ko ring mapagaan ang pakiramdam ko kahit papaano. Hindi ko alam kung anong
pumapasok sa utak ng isang Zac Elizier na ito pero pagkakatiwalaan ko sya hanggang
sa araw na makakalaya na ako.

"Gusto kong maglibot....." sabi ko kay Zac na nakangiti. Hindi pa naman nakakatakot
ang ulan kaya pwede pa siguro kaming makapamasyal dito.

"Let's go" A genuine smile came out from his lips.

_________

Lame I know.

Add me on FB: ForeverGoddess On Wattpad

Join my group: Dyosangpangkalawalan Stories

The Wife's Grief: Kabanata 15

Hi yhubs :) Special treatment lols! You enjoy @MG_AngelofMusic

Lorraine's POV

It's been a very long day for me and for Zac pinilit naming maglibot sa buong
Camiguin knowing there is a heavy rain. I tried to skip Paul's face in my mind but
it wasnt as effective. May takot kasi dito sa puso ko baka kasi hindi lingib sa
kaalaman namin ay nahanap na nya ako. I don't even know Zac's plan, wala akong
idea.

"Mygod" I whispered when we got inside the room, Zac get a room for both of us para
daw tipid.

"Wear this" nagulantang nalang ako ng lumingon sa kasama.

"sht" I catch the dress, pero ang mata ko nasa dropped jaw v-line of his.

Hindi ko alam, parang slow motion nalang ang lahat dahil papalapit ito saakin,
dahan-dahan pero nakakapanikip dibdib. The way his muscles moved, the way he was
staring at me was fire burning. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan, most
specifically I dont want to move a bit here. Pinagpapawisan ako at hindi ko
maitanggal ang mata sa centre of massive attraction. How could this be? Para akong
lumulutang at the same time naninigas? Damn so impossible, but the feeling is weird
and new.

"Lorraine" matigas nitong sabi.

Nagtama nalang ang mga mata namin, madiin at may emosyon, hindi ko man matukoy kung
ano pero kakaiba ito. I just can't imagine into it, never in my life I have
experienced this kind of emotional tension. Paul never made this kind of feeling,
it was casual and infatuation. I stiffened when there was a warm touch from him,
prevailed in my entire being. It was weird and unbearable; it was unusual and
sensous affection.

"B-bakit?" I closed my eyes and exhaled hard.

"Are you okay?" Biglang lumamig ang mundo ng nagising ako sa realidad.

I opened my eyes; I saw him wore t-shirt and a denim. Namilog nalang ang mata ko ng
malamang nananaginip ako ng gising, pinagnasaan ko sya ng hindi nya alam. Pilit ko
mang hindi ipahalata pero namula nalang ako at umiwas ng tingin, it was embarassing
moment.

"Are you...." ngumisi ito.

"Shut up; I am not jaw dropping on you, or imagining handsomest thing....sht" I

stuttered and pushed him.

That moment I heard him laughed. A very genuine and gorgeous dropped jaw laughed.
The way his mouth having a motion, it was perfect in my eyes; hindi ako
makapaniwala sa nasasakihan.

"Silly you, Lorraine I know you wouldn't lie" humalakhak pa ito; umiwas ako ng
tingin at namula.

"Shut up. Shut up. Shut up" sigaw ko at umatras ng mabangga sa pader. He was
shocked at the moment, akala siguro nito matutumba ako.

"HAHAHAHAHAHAHAHAHA EMBARASSING LORRAINE" namula itong tumatawa, sa mga oras na ito

ay di ko na alam anong tupak ng lalaking ito.

"What is laughing matter?" tumaas ang isang kilay ko at matama syang tinignan, then
he slowly looked away.

"Y-Youre....Y-youre, fvcking sht" nagmura lang ito ng marami, di na binalik ang

mata saakin.

"What me?" I shouted.

"Y-you're....brassiere Lorraine, I can see the mounts from here" I saw his ears
turned so much red.

I was the most shocking momeny when he was looking at my chest, indeed basa ang
damit ko at kitang kita ng dalawang mata ko ang dibdib kong halos bumuga na,
wearing my push up brassiere. Napahiya yata ako sa mga oras na ito and it makes me
find my grave 6feet under the soil. I ran to escape, as I was running through the
bathroom, I heard him laughed more. Iniisip nya talagang pinagnanasaan ko sya? Oh
gosh! Halata ba? I'm unbelievable and more importantly did he just saw my bursting
breast? Shame on me, mounts on me pero bakit ba sya tumatawa? I'm really
embarassing, this won't do.

Hindi kami pwedeng matulog sa iisang kama, sa iisang kwarto. This won't really do,
we need to do the legal separation of rooms. Dahil kung magkataon magagahasa namin
ang isa't isa and it is against the law. I am married and I am responsible for my
actions; I am not capable of something and I am not worth of something. Mapipigilan
ang pwedeng mangyari kung may mauunang lalayo. Walang magkakasala kung walang
gagawa ng sala. Walang maloloko kung hindi magpapaloko. I made a word in front of
God and it is more than sacred. I believe this can be stop, I just need him for my
escape. No other than that, I kept that in mind.

"Dinner?" the door was closed and the coolness of the AC frozen me.

"Z-Zac?" I already practice this when I was taking my bath, why cant I do it in
front of him now.

"Hmmm?" now I just lost my senses, hearing his handsomess voice.

"C-can you get another room?" I just composed myself out of it.
Nakita kong medyo'y nagulat sya sa sinabi ko more importantly sya ang kumuha ng
kwartong ito tapos sa inaasta ko ay pinapaalis ko sya dito. Umawang ang kanyang
labi habang tinitignan ako, matama at malalim.

"Are you feeling uneasy with me now?" he grinned.

"A-ano....ng anong pinagsasabi mo dyan?" I feel uneasy na, nangatog ako sa

kinalalagyan.

"Do you not remember? We slept in one bed two times....Dont tell me you're feeling
uneasy or could it be...." A very big grin escapes his handsomest.

Nataranta ako bigla, oo nga pala dalawang beses na kaming magkatabi sa kama and
it's not a good sign. May possibility bang niloloko ko rin ang asawa ko? Am I
crashing the law? Hindi kami legal na nag annul ng kasal ni Paul but I slept with
him for the 2nd times adding tonight 3rd times, am I violating the law?

"I'm sleeping now, g'night" sumampa na ako sa malaking kama.

Bigla akong nawalan ng kaluluwa sa mga naiisip, totoo lahat ng pumapasok sa utak
ko, ngayon palang dapat ay nilalayuan ko na si Zac. Pumikit ako at di na nag isip,
bukas ay marahil makakabalik na kami sa isla at makikita nanaman ako ni Paul;
natatakot ako sa pwede nyang gawin saakin but this could be my break, I have rested
well. Far away from him, far far away. I tensed when I felt him lied on the bed.

Hindi ako gumalaw, hindi ako magsasalita, wala akong balak kausapin sya;
nangangatog ako dito kasama sa pamamawis kahit malakas ang andar ng AC, I just
can't believe being alone with this man will make me like this. Very unlikely of
me, I used to be casual before, kahit na kay Paul. Iba ang tension na ito and as
much as I can do, lalayo ako.

"Lorraine...." he moved a bit facing me, I guess.

Nagpapanggap akong natutulog; I'm trying to sleep. I didnt moved a bit. I heard him
sighed.

"Let's eat Lorraine, you havent ate anything" pag aalalang tono nito.

Hindi parin ako gumalaw; I acted sleeping.

"Common, you're just acting there" mas nagulantang ang kaluluwa ko ng hinawakan
nito ang dalawang braso ko.

"Aaaaaaah" bumalikwas ako ng tayo sa kaba at kakaibang init.

Tumakbo ako palabas ng kwarto at bumungad saakin ang malakas na ulan at maaliwas na
swimming pool. I can't see from here the island where my bastard husband is. Hindi
ko ipagkakailang hindi ko na maiiwasan ang kakaibang pakiramdam na binibigay saakin
ni Zac, pero I can't still stop myself from letting him know. For pete's sake I'm a
married woman, hindi ako pwedeng magpadalos-dalos lang. I ran off the rain para
tumawid papunta sa restaurant ng Paras Beach Resort. As my hearts were beating
fast, I just saw Zac sat in from of me. Wet look, lumunok nalang ako ng makita ang
magandang katawan nyang kitang-kita ko.

"Let's order" he smirked.

It was an hour of hot moment; we were wet eating our dinner, walang sali-salita.
Pero di naiiwasan ng sub conscious ko na similip sa kanya, sa tuwing ginagawa ko
iyon napapanganga ako sa kakigisang taglay ni Zac, I admire how he eat, paano nya
ninguya, paano nya nilunok, napapalunok ako habang bumababa ang tingin sa kanya.
When our eyes met umiiwas nalang ako at napapatikhim. This is not me anymore.

"Are you full?" pagkatapos namin kumain tsaka sya nagsalita.

"Y-yea" hindi ako makatingin sa mga mata nya, but I felt him grin which meant the
double meaning to his question.

Agad akong tumayo dahil sa awkward na pakiramdam, hindi naman ako magbabayad kaya
sumuong nanaman ako sa ulan at tumawid papunta sa kwarto namin. Which is my bad
move, I haven't ask the counter if may extra room pa ba and I will pay for it,
makalayo lang kay Zac. I went inside and exhaled. What is happening to me?

"Lorraine...." napatalon ako ng huhubarin ko sana ang damit ng pumasok si Zac.

The heat was now flaming, malakas at namamawis ako sa kakaibang pakiramdam, mainit
at parang nasusunog ang dibdib ko, I saw his lips opened halfly. Facing me; his
eyes was moving slowly....intently looking up and looking down, stopping in my wet
chest.

"sht Lorraine, don't blame me for this" the next thing I knew, nasa pader na ako at
mariing nakabukas ang mga matang sinisiil ng halik ni Zac.

May bakas na gulat saakin. Nanigas ako na hindi gumagalaw, he pinned me while his
hands are busy touching hips. At nang naglapat iyon, bimigay ako.

________

Add me on FB: ForeverGoddess On Wattpad

Join my group: Dyosangpangkalawakan Stories

Paunawa: Pasensya dahil late ang UD I am terribly busy. Oh so busy <3

The Wife's Grief: Kabanata 16

Lorraine's POV

I lost my sanity, when he was touching my skin, slowly and sensous, pleasuring my
heat going down. I closed my eyes feeling this unusual sensation. I cant move where
I am standing, his lips were warm suit to my needs. Napapahawak ako sa katawan nya
habang hinihimas nito ang binti ko. Nawalan nalang ako ng lakas at bumigay nalang,
I deepened myself, for easy access, I just cant believe myself we are doing it.

"Beautiful...." he smiled, as he sees my body naked.

Namula ako sa hiya, gusto kong tumagilid nalang at timiklop sa kahihiyan. But he
never allow me, he pinned me to bed and stare every corner of my skin.

"I want you..." namilog ako ng bumalandara saakin ang katawang nakakatunaw.

Whole packaged body, from the V-line to the biceps and the muscular movement, it
fascinates me. Ang ganda sa mata, perfect to my eyes, perfect map, kompleto
rikados! Umiling ako sa naiisip, but my head is going back to the art. I knew it,
at this moment this is his art of seduction; with his smiles and it's movement it
brings me to heaven.

"L-let me inside you" words to fonder Lorraine, you're in your flirty voice.
He spread my legs and pinned himself to mine, I gasped by the hardness of the shaft
and sharp movement I felt when he started to sway himself to me. I just can moan at
the sweetest sensation he is making me to.

"Z-Zac" I shouted.

"That's right baby, shout my name" he thrust his hardest.

"Z-Zac, hmmm" at that moment his mouth is playing mine, amazing pleasure throughout
my body and it brings happiness to my spine.

____

"Still tired?" he inquired.

Kasabay ng malakas at malamig na ulan, nangyari ang bagay na hindi ko inaasahan,

badly I gave in to my husband's bestfriend. I was new to my feeling and it was
amazing, having him in bed with me. I was staring at hin as he was comforting my
head with his arms, pinning myself to him. I just cant help myself, I smiled
seeing him by my side.

"Hmmmm" I hugged him as I nod.

"Let's sleep some more" I felt the most comfortable moment ever.

His body was so warm and it's too tragic to understand why my heart beat so fast
and hard. I went back to my sleep, I felt his soft kisses in my head. Sinubsob ko
pa ang sarili ko sa dibdib nya which is more tender to me.

"Anong plano mo?" I spoke after 5 minutes, dahil di na ako makatulog pa.

I heard him no answer but I felt him tensed as I hugging him tightly. Napaangat ako
ng tingin sa kanya, nakita kong mulat pala ito at seryoso ang mukha; he was
thinking. Seriously thinking, napapaisip naman ako habang inaalala ang pinag usapan
namin dati, bago kami humantong sa ganitong set up. Naguguluhan din ako sa
kakaibang pakiramdam at nalilito din ako sa mga bagay-bagay especially, I dont know
much about him.

Flashback!

"That bastard, I'm going to kill him" Zac closed his fist, as he was about to walk
away.

I stopped him, nanginginig ang mga kamay ko habang pinipigilan syang umalis.
Susugurin nya si Paul at hindi iyon ang gusto ko. Ayokong may mangyaring masama,
ayokong magkamali, I want to do this escaping softly and safe.

"Zac....No, please" pinabalik ko sya sa kinalalagyan, buong lakas ko.

"Now what Lorraine? Why are you stopping me?" galit nitong pagharap saakin.

"Zac...I dont want you to risk" I cried to him.

"Stop the argumentation Lorraine, nothing happen is we dont risk, do you

understand" hinawakan nya ang dalawang braso ko, galit nya akong sinigawan.

I dont want it, because of me may masisirang pagkakaibigan may mabubuwag na samahan
dahil saakin, mas lalo akong masasaktan pag nangyari iyon. I want my freedom at the
same time, I want to do it safely and no one is involved, but since he offered,
sigurado akong may masasaktan, may mawawala, may madadamay na samahan. I dont want
it to happen.

"Promise me, Zac. We will do.it secretly, no one will get hurt, dont hurt
anybody....especially him" I pleaded.

"What? Nonsense Lorraine, Ofcourse papatayin ko si Paul....that bastard in hell" he

cursed.

"NO! Wag Zac, wag parang awa mo na, promise me. You'll...we'll.do it secretly"
ayokong matibag ang pagkakaibigan nila, ayoko mas masasaktan ako, mas mag'guilty
ako.

He exhaled and fist.

"I'll do as you say" he looked at me.

I smiled as an answer to him.

End of Flashback!

"You promised me....Zac, ano ba talaga ang plano mo?" nilapit ko ang mukha sa
kanya, bumalik naman sya sa mundo ng tinitigan nya ako.

"Ako na ang bahala ng lahat, I'm extending this vacation para makagawa ng galaw na
hindi namamalayan ni Paul" seryoso nitong sabi.

Pero bakit pangangamba ang bumabagabag sa dibdib ko, knowing na he's doing his
best. Gumagawa na sya ng mga galaw, kahit di ko man alam kung ano. Natitiyak kong
magtatagumpay sya, pero may kaba parin dito sa dibdib ko, para bang may
mangyayaring di maganda. Sana pala sinanay ko na ang sarili para di na mahirapan sa
pag iisip, malamang Paul will nevee play fair, kailangan paghandaan talaga ni Zac
ang lahat.

"Thank You" I sincerely said.

"For you, I'll risk....just tell me" he kissed my head as I nodded.

"Thank You Zac" we look.each other's eyes.

"Arrgh" I moaned.

"Does it hurt you?" umaray kasi ako bigla, nataranta naman itong bumangon.

I blushed, when I remembered last night's dream. For me it was like that; dala ng
init ang nangyari no more no less, nadala lang kami sa init ng katawan kaya
nangyari ang mga bagay bagay na di naman dapat. I wont blame him, like he said to
me. Wala syang kasalanan, pero kanino nga ba? Ako? Lalaki sya, tukso ang nagdala
saamin dito kaya dapat bang ako ang sisihin? Di ko sya pinigilan at hinayaan.

Bigla akong nagkasala sa asawa ko at sa mata ng batas, dahil pwede akong kasuhan ng
adultery pag napatunayan ngang nagtaksil ako, pero sa kabilang dako naman ay may
laban parin ako. Sinasaktan ako ng asawa ko at may iba din syang babae, mas
malaking hatol ang para sa kanya kumpara saakin. Pero di parin sapat iyon dahil sa
kabilang dako ay nagkasalan rin ako, kailangan ba nilang malaman iyon?

"Hey, what are you thinking?" I felt his warm hands in my legs, O barely closed my
eyes and smiled.
Temptation.

"N-nothing...." nautal ako ng dahan-dahan nyang hinihimas ang binti ko.

"Really?" I know he's smirking.

"Y-yeah" I moaned, as he chuckled.

Then the rest is written in the history.

"Does it hurt? Nasasakal ka na ba?" nakasakay na kami ng bangka pabalik sa isla,

wala ng bagyo at pwede ng lumayag.

Hinawakan ko ang leeg ko, nabibigatan ako dito. Takip ang scarf ay hindi nahahalata
ng mga tao, nakikita ko rin na nawawala na unti-unti ang mga pasa ko sa braso't
katawan. Finally, dalawang araw akong nagpahinga galing sa pagmamalupit ni Paul,
buti ay buhay pa ako ngayon, I still have the reason to live. Malapit na akong
lumaya and I trust Zac for everything. All I have to do is wait.

"Medyo....pero kaya ko pa" sa mga oras na ito ay distansya narin kami ni Zac sa
isa't isa.

Dala lang ng init ang kagabi.

"Dont worry...makakahinga ka rin ng maluwang, you just have to wait, konting tiis
nalang Lorraine" I saw him formed a smile.

I answered him back.

"Thank You" I smiled.

30 minutong kahimikan; dala narin ng tensyon na nararamdaman ko, papalapit na kami

sa isla at lumalakas ang pintig ng puso ko, ito nanaman ako natatabunan nanaman ng
takot sa katawan. Ano ba dapat ang gawin ko? Kailan ba mawawala ang takot ko tuwing
makikita o mararamdaman man lang si Paul? Dadalhin ko nalang ba ito habambuhay.

"Calm down Lorraine, I wont let him hurt you" he assured.

"Natatakot parin ako Zac, I know him...so well" I faint a smile, alam ko na yata
ang mangyayari saakin.

Nasa ilang kilometro pa kami malayo ay sinusubukan na ako ng paninikip ng dibdib

dahil sa kalayuan palang ay kitang kita ko na si Paul, ang nag aabang at ang galit
na galit na asawa ko. Kasama nya ang kanyang kabet na nakangisi lang.

"That bastard, pinipigilan ko lang ang sarili ko Lorraine" he fist and cleched his
jaw.

"Please....dont make him mad, I know he is, pero wag mo ng dagdagan, hayaan mo lang
sya" I plead.

"I'll try, dahil baka di ko na mapigilan" nakikita ko kung gaano kagalit ang mukha
nya.

"Ser, ma'am, naa na'ta. Salamat sa pagsakay sa amoa" sabi ng lalaking naghatid
saamin dito.

(Sir, ma'am, nandito na tayo. Salamat sa pagsakay sa amin)

Hindi na ako nakasagot dahil pag tatangka ko palang humakbang sa hagdan ay may
humila na saaking kamay, marahas akong binababa sa bangka. Natakot ako bigla sa
kadiliman ng mukha ni Paul.

"P-Paul....dahan dahan ano ba" pilit kong tinatanggal ang kamay.

"Fuck Lorraine. Fuck You" galit nyang bulong.

Napasinghap nalang ako sa galit nyang inaasta.

"Dude dont be har-- *bogsh*" hindi na nakatapos si Zac sa pagsasalita dahil

tumilapon na ito.

"Fuck you @sshole" nangilati si Paul sa galit.

Napahawak ako sa dibdib at napaiyak sa takot, this is what I am afraid to happen.

I'm terribly lost.

_______

Add me on FB: ForeverGoddess On Wattpad

Join my Group: Dyosangpangkalawakan Stories

Seriously people, this story is not oh so detailed, there might be missing part or
details, now if you dont trust me (on how I am going to write this story) Please
delete this on your reading list, arasso?

The Wife's Grief: Kabanata 17

Suntok agad ang inabot ni Zac pagkatungtong nila sa isla. Galit at pagkamuhi ang
gumuhit sa mukha ni Paul ng makita nitong magkasama ang dalawa, hindi niya
maipaliwanag ang puot at galit na nararanasan nya habang wala ang asawa, di nya
nakikita.

"Gago ka, pati ba naman ikaw pagiinteresan ang asawa ko? Gago ka!" sumunod ang
isang suntok na di makabawi si Zac.

"Paul, stop it. It's my fault, Paul" pilit na tinatakpan ni Lorraine ang kasalanan.

"Stay out of it Lorraine" sabat ni Zac at pumosisyon.

"Please Zac, wag na! Paul, ako ang may kasalanan nito, please wag kayong
magkasakitan" humahagulgol na si Lorraine.

"Ang landi mo kasi Lorraine, may asawa ka na, kinutos mo pa ang matalik na
kaibigan" inis na sabat ni Eunice, nakangisi at napameywang lang.

'Eh ano nalang kaya ikaw? Mas marumi ka pa saakin' isip ni Lorraine, di na nya
sinabi dahil ayaw na nito ng gulo. Gusto nya run sugurin ang malanding babaeng ito
dahil ang kapal ng pagmumukha, ang lakas ng loob. 'Mang aagaw na nga ng asawa, may
gana pang sabihan ng mga masasakit na bagay si Lorraine'

"Putang gago ka, bakit? Wala bang nagpapasaya sayo sa kama, kaya ang asawa ko
nalang?" sumuntok si Paul sa mukha ni Zac, sadya namang napasigaw si Lorraine.

"I know you fvcker" Paul shouted.

"Mas deputa ang pag uugali mo Paul.....How dare you hurt your wife, akala mo di ko
alam?" akusa ni Zac, habang gumaganti ng suntok.

"Zac!" sigaw ni Lorraine.

"What the fvck are you talking about, gago ka ginagawa mo pa akong may sala sa
kabulastugan mo" sinikmura niya si Zac, bumawi din naman si Zac sa pagsipa dito.

"EXPLAIN TO ME THAT FVCKING DOG COLLAR IN HER NECK" halos tumilapon si Paul sa
galit na suntok ni Zac.

"Mga dude, easy....tumino nga kayo" kararating lang ng dalawang kaibigan nito.

"Pagsabihan mo iyang gagong iyan huh? Mamili sya ng iba, wag ang asawa ko" tinulak
pa nito si Zac bago hinila si Lorraine.

"Ano ba Paul, nasasaktan ako" halos pumiyok si Lorraine, ng mahigpit itong

hinihila.

"Wag mo syang sasaktan, deputa ka! Hindi mo ba naiintidihan, nasasaktan na sya"

tumakbo pa si Zac para hilain si Lorraine kay Paul.

"Fvck dude, dont touch my wife" sabay hablot din sa isang kamay ni Lorraine.

"You two, BOTH OF YOU Please STOP THIS" umiiyak na si Lorraine at paos na paos na.

"Teka, ano bang nangyayari dito?" sigaw ni Franz habang hinihila si Zac palayo kay
Lorraine ganun din si Greg kay Paul palayo sa babae.

Sa mga oras na iyon, malaking tensyon ang bumabalot sa buong isla yari sa dalawang
magkaibigang nag aaway, dahil sa iisang babae. Ang puno't dulo ng lahat ay si
Lorraine, na walang ginawa kung hindi ay magmahal, magkaroon ng masaganang pamilya,
mahalin ng asawa't nagkamali. That's all she was thinking, all this time
pinaglalaruan lang sya ng asawa and right now he is acting something sht as
arsehole. Sumisikip ang dibdib nya sa mga nangyayari sa kanila, lalo na't ang
kinakatakutan nyang pagkabuwag ng pagkakaibigan ni Paul at Zac ang nakataya. Siya
ngayon ang dahilan at hindi nya iyon gusto. Hindi iyon ang pinagdasal nya.

"Paul, we're friends since birth. I know everything about you, but now? Hurting
your wife? Who are you?" humihingal pa si Zac, but he composed himself stating
those.

"Ako pa ngayon ang inaakusahan mo ngayon? Gago ka pala eh, wag mo akong
pinapangunahan" sigaw ni Paul.

"Ano ba, sabing tumigil na kayo" sigaw ni Lorraine.

"Feeling mo namang pinag aagawan ka!" bitter na singit ni Eunice.

Masamang tinignan ni Lorraine si Eunice, nakikisingit eh; dumadagdag sa gulo, wala

naman sa lugar. Nagkatinginan ang magkaibigan, matatalim at malalalim ang palitan
ng tingin.

"Dude, Is that true?" tanong ni Greg, Eunice just smirked and didnt mind them.

"Fvck! And now you're believing this monster, who kidnapped my wife?" ngumisi pa si
Paul na may dugo pang nakapinta sa labi.

"Lorraine....prove to them, take off that scarf" utos ni Zac, samantalang di na

makagalaw si Lorraine sa kinatatayuan.

"Zac...." iyak ni Lorraine.

"Damn it, Lorraine. Tell them the truth. That bastard is hurting you!" wala ng
pasensyang sumigaw si Zac.

Napatingin si Greg at Franz kay Lorraine na hinihintay lamang ang sagot nito. Ito
na ang hindi inaasahan ni Lorraine na mangyayari, ito na ang oras na babago ng
buhay ng magkakaibigan. Ang matatag na foundation na pagkakaibigan ay masisira
lamang dahil sa isang katulad lang niya, ang babaeng gumulo sa buhay nila. Mapait
na oras para sa kanya, ayaw nyang magpatuloy pa ito.

"W-What are you talking about Zac, you're friends with Paul. K-Kasasabi mo lang you
know him so well, Paul is a v-very wonderful husband to me" nanginginig ang labi ni
Lorraine habang binibigkas ang kasinungalingan sa harap ni Zac at sa dalawa pang
kaibigan.

Natulala si Zac sa narinig, humugot ito ng kamao at galit na galit na tinitigan ang
kaibigang nakangisi. Alam ni Paul na sya ang ipaglalaban ni Lorraine dahil sa takot
si Lorraine sa kanya; hindi ito gagawa ng paraan para masaktan pa syang muli, para
kay Lorraine naman, para maisalba ang natitirang pagkakaibigan nila ni Zac ang
dahilan kaya nya ito ginagawa, there's no way she can escape, ngayon ay narerealize
na nya na wala na nga siyang takas, she will be staying with Paul forever until she
die. There is no other way.

"Let's go" hila ni Paul kay Lorraine.

"Fvck Lorraine, I know you're just scared! Lorraine....makinig ka saakin, don't be

too stupid" pilit na hinahabol nito si Paul at Lorraine.

"Dude, wag ka nang makikialam sa kanilang mag asawa, Lorraine is married BACK OFF!"
sita ni Greg, hawak ng dalawa si Zac para di makahabol.

"Deputa, bitawan niyo ako. Ililigtas ko si Lorraine....Lorraine, stop right there"

pilit ni Zac nakahawak na sila Greg sa braso nito para di makalapit kay Paul.

"Ano ba Zac, go back to your senses, wag ka ngang magpantasya kay Lorraine, dude
she's married" inis na sabi ni Greg.

"Don't get involved, wala kayong alam, mga putangina kayo" he tried his strongest
para makawala.

"Tumigil ka nga dude, nag aaway ang mag asawa, but Lorraine seems okay in Paul's
hand, konting away lang siguro. Wag mo ng palakihin" gagong sabi ni Franz.

"Puta bitiwan nyo ako" agad nakabwelo si Zac at nakawala.

Pero hindi hinayaan ng nagkakaibigan na bitawan si Zac; ang totoo nyan

napagplanuhan na ito ng magkakaibigan, na pagbalik nila ay di na hahayaang
makalapit si Zac kay Lorraine, napagplanuhan na ni Paul ang lahat; pati ang
kwentong MAY BALAK NA MASAMA SI ZAC KAY LORRAINE. Ang sa pagkakaalam nila; si Zac
ang sisira sa magandang pagsasama ni Paul at ni Lorraine. Paul played well on them,
he deceived his own friends.

"Dude, wag kang manira ng buhay ng iba. Paul and Lorraine deserves to be happy"
Franz.

"Tsk" hindi na pumalag si Zac.

Wala na rin sa paningin niya sina Lorraine, sumakay na ng bangka patungong Cagayan
de Oro, iuuwi na nya ito ng Manila. Pumalag si Zac matapos siyang dalhin ng
magkakaibigan sa mansyon; doon hindi nya kinausap pa ang mga kaibigan at nag-inom
nalang sa bar niya. Napapaisip sya kung papaano nya mapupuntahan si Lorraine na
hindi nalalaman ni Paul. Sa isip nya ay sana pala hindi na sila bumalik pa at
tumakas nalang, sana ay di nalang nya pinakinggan ang hiling ni Lorraine. It waa
his opportunity to take her away, to runaway; pero dahil sa hiling ni Lorraine, her
wants of preserving the friendship of Paul and Zac let him stay.

"Damn it" nasuntok niya ang mesa sa inis at galit.

______

Lorraine's POV

"Paul....walang kasalanan si Zac" ungkat ko, habang nakasakay sa eroplano.

"Dont talk to me bitch, kung ayaw mong dito kita saktan" natameme ako sa galit at
lamig ng boses nya, I heard a toned-smirked from Eunice behind.

"You're so malandi kasi eh, nandamay ka pa ng mga tao. Hindi ka marunong lumugar
bitch" I just closed my eyesbat hinayaan lang sya.

She's just a mistress, ang kapal niyang manghimasok, ang kapal ng mukha nya.

Nakatulog ako sa buong byahe dahil ayoko ring mag isip pa, nanginginig na ako sa
takot kay Paul at alam ko na ang mangyayari saakin pagkadating namin sa bahay.
Iniisip ko rin si Zac na naiwan sa isla, ngayon ay nag aaway na silang
magkakaibigan dahil saakin. I feel so bad and it hurts to see friendship faded
because of me, masakit at ginagambala ako ng konsensya at ng guilt ko. Kung hindi
ko sana sinabi kay Zac, kung hindi sana ako nagpahuli; kung naging mas distansya
ako sa kanya, kung pinigilan ko na ang sarili ko sa simula palang, none of this
will happen. Hindi madadamay si Zac, hindi ako makakapanira ng relasyong matagal ng
tinatag at inalagaan. It's all my fault, paumanhin Zac.

Matapos ang tatlong oras na byahe ay nagulantang nalang ako na nakaharap kami sa
bahay na hindi pamilyar saakin, nakita ko rin kung paano nag iba ang timpla ni
Eunice ng makita ang malaking mansyon na bumubungad saamin, anong ginagawa namin
dito? Napaikot ang ulo ko ng tingin sa luwang ng mansyon, walang katao-tao pero
malinis ang lugar. Maganda ang kabuuan ng bahay, halatang pinaggastuhan ng
billiones ito. Pero kanino ba ang bahay na ito? Kay Eunice? Ganito sya kayaman?
Impossible, mas mayaman nga ako kay Paul eh, kung yaman lang naman ang habol ni
Paul saakin, malamang mas mayaman ako jay Eunice, she cant afford a house like
this. That whore mistress.

"You know what? I hate you, seriously gumastos ka ng million million para sa inyo
ng babaeng iyan? WTH" inis nyang impit.

"Shut up Eunice. You go home now" malamig nitong sabi.

"I hate you" galit niya akong tinignan at tumalikod, siguro ay galit na galit sya
sa ginagawa ni Paul.

Hindi pa ba siya kuntento sa pagmamahal na sinasabi niyang binibigay ni Paul sa

kanya? Akala ko ba't mayaman ka Eunice at hindi kailanman habol ang luho, iyon
naman pala pare-pareho lang siya sa mga taong mukhang pera, USER ika-nga. I will
never judge her but eventually I will, ISA SYANG MUKHANG PERA AT HABOL LANG DIN KAY
PAUL AY LUHONG HINDI BINIBIGAY NI PAUL SA KANYA.
"Come here" hila saakin ni Paul, papasok sa malaking bahay.

"P-Paul, aray Paul nasasaktan ako, ano ba" mahigpit nyang hinawakan ang braso ko at
walang prenong kinaladkad papasok sa malaking bahay.

"Hindi na sana kita sinama puta ka Lorraine, ang kati mo, kagaya karin ng iba"
malamig nyang sabi, binuksan niya ang malaking pinto.

At doon galit na galit niya akong tinulak sa sahig, malakas na pagkakabagsak ko, na
agad akong nanghina. Nakita ko sya ang mata niyang puno ng galit at puot,
nasasaksihan ko ang katotohanang demonyo na nga talaga ang asawa ko.

"Kahit saan yata kita dalhin, lalandi at lalandi ka eh, Lorraine sa kaibigan ko pa"
sigaw niya saaki..

Namumula ang kanyang mukha sa galit saakin, ramdam ko ang ugat na nagmamarka na sa
kanyang leeg at kamay, kulang nalang isuntok niya saakin ang kanyang kamao,
sigurado akong ikakamatay ko iyon.

"P-Paul tama na!" Paul patawad, pinagtaksilan kita.

"TAMA NA? ALAM MO BA KUNG BAKIT AKO GALIT NGAYON HUH????" lumapit sya at tinayo
ako, hinala't dinikit sa pader.

He is the scary man I ever met.

"P-Paul" nagsimula na akong umiyak at pumatak na ang lahat ng sakit, nanginginig

ang mga tuhod ko habang nakikipaglaban ng titig sa kanya.

"MALANDI KA!!! LORRAINE, MALANDI KANG BABAE AT IYON ANG TOTOO" sinampal niya ako't
tinulak ulit.

"Paul....palayain mo na ako, parang awa mo na! Pagod na pagod na ako, PLEASE SET ME
FREE" I cried.

"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA" tumatawa ito ng malakas, malakas na malakas.

Nakakatakot siya, he's not the man I loved, he's not the man I adored, he's not my
man anymore.

"HANGGANG BUHAY AKO LORRAINE, HINDI KITA HAHAYAANG MAKALAYA, DI KITA PALALABASIN
DITO NG BUHAY!!!!! HAHAHAHAHAHAHAHA" he said.

Napahawak ako sa dibdib, namilog ang mata ko sa kanyang inaasta, para na syang
ibang tao. HE'S NOT PAUL ANYMORE!!!!!

"At ngayon palang, dapat kang magtanda!!!!! Tumayo ka dyan" marahas nya akong
pinatayo, na halos maiwan ang kaluluwa ko.

Habang marahas at mahigpit nya akong hinahawakan, kinukuha naman ng isang kamay
niya ang kayang leather belt. Biglang nagsitaasan ang balahibo ko, he cant hurt me
like that, he cant do it to me. Nanlaki nalang ang mata ko at di na mapakali, gusto
ko ng tumakbo, pero naiiwan ang paa ko sa harapan. I cried, pinipilit kong umatras
na umiiwas pero walang nangyari, ngumising aso lang si Paul at humalakhak nalang
bigla.

"Paul...anong iyan, Paul wag, Paul..bitiwan mo ako, Paul" sigaw ko sa takot, hindi
na magkandamayaw ang dibdib ko, gusto ko na talagang tumakbo.
AYOKO NA DITO!!! ZAAAAAAC!!

"This wont hurt you Lorraine" he pinned to wall, nakagapos ang kamay ko sa likuran
ko gamit ang sinturon and at that time, minolestya ako ng sarili kong asawa.

_______

This is repost :)

Add me on FB: ForeverGoddess On Wattpad

Join my group: Dyosangpangkalawakan Stories

The Wife's Grief: Kabanata 18

Iniwan ni Paul si Lorraine sa kwarto; natutulog pa ito at pinagbilinan ang manang
(old maid) sa kanyang mansyon na wag pakakawalan si Lorraine nor feed her. One of
her rewards. Pinagsawaan nanaman nya ito at pinaligaya nanaman sya ni Lorraine,
pinagod at sinaktan nang maigi.

"She deserves that" he smirk as he drove away home.

Pupunta muna sya sa bahay (old house) nila ni Lorraine may kukunin lang syang mga
dokumento at papasok narin sa trabaho nya; dadaanan nya rin si Eunice na pumuputok
parin ang ilong sa galit, kumpara kay Lorraine na patapong asawa na; bakit pa sya
pinagbilhan ng bahay. Sa inaasta ni Paul ay para silang bubuo talaga ng pamilya at
mabubuhay ng marangya sa mansyon na binili.

"Zac....wala nga sila, lumipat na!" nakita ni Paul na pilit pinapalabas si Lorraine
sa bahay.

"No, tinatago lang sya ni Paul. Lorraine, lumabas ka. Paul, ilabas mo si Lorraine"
may kasama itong dalawang pulis na dadakip kay Paul.

Paul smirked. Bastard's never give up.

"Sir, hindi kami makapasok, walang order na pwede kaming pumasok, trespassing po"
sabi ng matabang pulis.

"Gago ka Paul, wag mong itago si Lorraine, ilabas mo sya, gago ka!" galit na galit
si Zac na pinipigilang magwala nila Franz at Greg.

Nakinood muna sya sa kagaguhan ni Zac na galit na galit 'mukhang magagalusan

nanaman ako ngayon ah' ngumisi si Paul at magkailang oras ay bumaba na sa sasakyan
niya. Hindi makapasok si Zac dahil wala na si Lorraine sa bahay na iyan, lumipat na
at hindi na hahayaang makatakas pa ito. Hindi hahayaan ni Paul na makahawak pa si
Zac sa balat ni Lorraine, never.

"Anong problema dito?" ngumingisi pa si Paul habang naglalakad patungo sa mga

kaibigan.

"Gago ka!" agad bumalikwas si Zac at kinwelyuhan si Paul.

Galit na galit ito, kahapon pa nya hinahanap si Lorraine, natagpuan nya nalang na
wala ng tao sa bahay nila. Matapos ang awayan nila ni Paul sa isla sumunod sya agad
at nanatili sa labas ng bahay nila Paul para hintaying lumabas. Alam nyang walang
tao doon, patay ang ilaw, walang Paul na umuwi o lumabas, walang iyak at basag na
mga bagay ang narinig niya. Pero naghintay parin sya at parang nabaliw nalang ng
dumating ng umaga, pinapalabas niya si Lorraine, kahit na alam nyang wala ito.

"Zac ano ba/ Sir kumalma kayo" sabay na sabi nila Greg at dalawang Pulis.

"Saan mo dinala si Lorraine, ANONG GINAWA MO SA KANYA?" sinikmurahan nya si Paul.

Hindi nakaiwas si Paul kaya natumba ito at ininda ang sakit, hindi sya nanlaban
dahil gusto nyang ipakita na sya ang dehado dito si Zac ang masama at hindi sya. He
is playing again, kailangang mawala sa landas niya si Zac at kung hindi nya ito
magagawa sa suntukan lang. Gagamitin nya nalang ang mga tao sa paligid para mismo
si Zac ang lumayo.

"Lorraine is fine....Zac you dont have to worry" pinahid nya ang dugo sa labi at
tinulungang tumayo ni Franz.

"Dont act nice, bastard I know your scheme" akma nanaman si Zac na lalapit, pero
napigilan na sya.

"Nagmamahalan kami ni Lorraine, kaya wag ka nang makigulo Zac" bait-baitan pa ni

Paul.

Gago ka. Gago ka. Sigaw sa utak ni Zac, he knew this man is playing a game at kung
tumatalab sya sa mga tao sa kanya hindi iyon mangyayari, he already knew Paul his
long best buddy who turned into a monster because of that filthy Eunice and greed
for Lorraine's money. He knew it all and he has the key for Lorraine's freedom. As
he went back in the metro natanggap na nya ang pinapatrabaho nyang susi para
matanggal ang collar sa leeg ni Lorraine.

"Ano ba? Mga gago din kayo noh? Tumigil kayo at doon na sa presinto mag usap, dito
pa kayo nag aya ng gulo" sabi ng isang pulis na nainis narin sa nakikitang
scenario.

At iyon dinala na nga sila sa presinto.

"Putangina ano to?" sigaw ni Red.

"Madam may mali po ba?" stress na stress si Crissa ng pumasok sa opisina ni

Lorraine.

"Diba sabi ko Strawberry Milk tea? Ano to? Seriously putangina Honeydew? Who drink
those?" reklamong sigaw nito.

"Oh gosh, madam I'm so sorry, papalitan ko na po" dali-daling kuha ni Crissa sa
Milk tea.

Nagdabog nalang si Red habang nakatengga ang mga trabaho niya, sinisisi niya palagi
si Drake na palagi nalang syang ginugulo sa opisina kaya nasstress na sya at sa
pinsan nyang lecheng di nya mahanap hanap. Saan na iyon dinala ni Paul, buhay pa
kaya iyon at hindi na nagparamdam, may balak pa atang magtagal sa building her
family nya. Nabanas nanaman siya ng pumasok si Drake; na nakabusiness attire.

"Dont give me that fucking smile Rodriguez, I'm busy" untag nito ng papalapit na
ang asawa.

"Just a quick baby" his voice become as sexy as heaven.

"You shut up, I have meetings to attend....you stupid husband, nahanap mo na si

Lorraine?" sa asawa nya pinahanap ang pinsan dahil mailap talaga ito. Hindi naman
sa narereklamo sya, but it's Lorraine's company.
Hindi nagpatinag si Red sa paglalandi sa kanya ni Drake.

"About that..." utas nito.

"You get lost if you havent found her; wag karing umuwi mamaya pagwala karing
masasabing maganda, tandaan mo iyan" hindi ito nakatingin sa asawa at diretso sa
trabaho.

Lumabas na luhaan si Drake, hindi man lang nakascore sa asawa, but at the same
time, he was worry about his wife's cousin. Hindi kasi nya mahanap-hanap nito,
maging si Paul na asawa ni Lorraine, parang pinatatakpan ng kompanya nya ang
impormasyon kung saan sila nakatira at ayon sa imbistigasyon ng hi'nire nya, nag
leave ito sa trabaho at ang vice president ang temporary'ng humahawak ng kompanya.
Where did she took Lorraine? Kinukutuban siya at ayaw nitong sabihin sa asawa dahil
siguradong magwawala iyon at nakakasama sa kanya.

"S-Sir, Good Morning" greet ni Crissa na babalik lang galing sa tea shop, namumula
ito.

Tumango lang si Drake at ngumisi.

"Puta ka Rodriguez, lumalandi ka pa dyan ah!" sigaw ng temporary CEO sa loob.

Napatawa nalang ang asawa nito, ang lakas ng tama nya dito.

Lorraine's POV

Nagising ako na hindi makagalaw sa kinahihigaan, naaninag ko rin ang sinag ng araw,
pumapaso sa balat ko. Tinatanghali ako ng gising, hindi pa ako kumakain kagabi pa,
patayo na sana ako.

"Ahhhh" I moan with pain, masakit ang gitna ko.

My arms, my body and my legs hurts.

"Omyghaaad" I cried.

Nakita kong nakatali ang mga paa; ang mga kamay ko sa kama. Gamit ang apat na
leather belt ni Paul ay nakahubo't hubad akong nakagapos sa kama. Kaya sumasakit
narin ang katawan ko dahil sa nangangalay na ako, gusto kong gumalaw pero di ko
maigalaw ang katawan ko. That bastard, that asshole, I remember what he did to me
last night; minolestya nya ako, he never did tired of my body.

"Lord God; what have I've done?" I cried.

"Ma'am Lorraine?" may isang matandang babaeng pumasok sa loob ng kwarto.

"Manang....manang, tulungan nyo po ako, please po" iyak ko na pilit gumagalaw.

"Jusko, Hesus Maria, Ineng anong ginawa sayo?" halos mabitawan nito ang dalang
pagkain sa nakita; mukhang siya lang ang katulong sa mansyon na ito at hindi nya
makapaniwala sa nakikita.

"Manang....parang awa mo na! Please, pakawalan mo ako dito" patuloy kong iyak; sana
tulungan nya ako.

(Third Person)

"Wag na wag kang papasok sa kwarto ko, maliwanag?" natatandaan nyang sabi ni Paul.
Ito pala ang madadatnan nya dito; isang malagim na pangyayari dumurog sa puso nya.
Isang kapwa babaeng nagdurusa sa kamay ng isang mabibigat na kamay ng lalaki. Isang
asawang humihingi ng tulong na matakas sa pagkakatali, hubo't hubad. Natulala sya
sa nakita; umiiyak ang babae at nagpapatulong sa matanda. Hindi naman ito makagalaw
sa kinatatayuan, may naaalala nanaman sya.

"Wag mong bibigyan ng pagkain ang asawa ko at wag kang magtatangkang

pumasok.....manang, sasabihin ko sayo pag nangahas ka, papatayin ko ang pamilya
mo....lahat lahat sila" pananakot ni Paul bago umalis.

Agad namang napaatras ang matanda sa kinatatayuan, dahil kasi sa kyuryusidad ay

nangahas syang pumasok at ngayong alam nya hindi na nya alam ang gagawin, hindi nya
alam kung tutulungan nya ito. Pero pagginalaw nya ang babae, mamamatay ang buong
pamilya ko. Naiyak syang lumabas at tumakbong umalis, iniinda ang iyak at
panghihingi ng tulong babae.

Lorraine's POV

"Wag....Wag po kayong umalis, parang awa nyo na, wag kayong aalis.....bumalik kayo"
iyak ni Lorraine, na nagkakasugat-sugat na ang mga kamay sa pagtatangkang tanggalin
ang tali.

"Wag nyo akong iwan dito....manang tulungan nyo ako. Maawa kayo, parang awa nyo na"
nawalan nalang ako ng lakas sa kakasigaw. Wala na akong magawa pa, humikbi nalang
ako ng humikbi.

Dapat ko nabang pagsisihan ang pagtakwil ko kay Zac? Dapat ko bang sisihin ang
sarili ko para sa mga natatanggap ngayon? Pero hindi eh; tama lang ang ginawa
ko.Tama lang na, pintulo ko na ang ugnayan kay Zac at magbalik na ang pagkakaibigan
nila. Hindi ko dapat pagsisihan ang lahat; hindi dapat, ang dapat kong gawin ay
sisihin ang sarili ko.

Kung bakit nagkaganito si Paul, I cant give him a child, doon palang sira na kami,
nagbago na sya, dati ay wala syang pakialam sa kompanya, hind sya nagkainteres,
ngayon dahil sa naubusan sya ng dahilan para makabuo ng pamilya. Kasalanan ko ang
lahat, ako ang dapat parusahan, ito....ang ginagawa saakin ni Paul; ang parusa sa
lahat ng mga bagay na.hindi ko kayang ibigay sa kanya.

"Used me...Kill me, I dont care anymore, I dont care anymore" bumigay nalang ang
katawan ko.

______

Walang kwentang update hahaha :) Dinadahan-dahan ko na sya kaya keep tuning okay?
Oo nga pala, dito ko pinublish sa otor's note ang update. Dahil ayokong masayang
votes and comment nyo kaya, just continue that comment below okay?

The Wife's Grief: Kabanata 19

Lorraine's POV

I was really thirsty and hungry; I've been dying here and hindi pa umuuwi si Paul
simula ng noong gumising ako, tuyong-tuyo na ang lalamunan ko and nalilipasan na
ako ng gutom, hindi na bumalik si manang, di man lang ako iniwanan ng pagkain,
kahit isang subo lang. I am getting crazy at lamig na lamig na ako sa kinahihigaan
ko, naka on ang AC.

Paul really wants me to die, this long.

I closed my eyes again, for the 3rd time, itutulog ko nalang ito; dahil kahit anong
sigaw ko walang makikinig saakin, walang Paul na magbibigay saakin ng pagkain,
walang Zac na magliligtas saakin. How is he? Naging maayos na ba sila ni Paul? Is
my decision was as great as it is? Pinili ko ang inpyernong ito kaysa sa kalayaan
para masalba ang pagkakaibigan nila ni Paul at Zac?

"Wake up, Lorraine" nagulat ako ng sumakit ang gitna ko habang may gumising saakin
I opened my eyes slowly.

Namilog ang mata ko ng konting distansya ko lang nakikita ang mata ni Paul na
nakangisi; he was slowly pumping....he was inside me; unconsciously he was raping
me. Napaiyak ako ng nilalakasan nya ang paggalaw, bumilis ng bumilis ang pagmasok
labas nito saakin, it really hurts. He groan, as he was never satisfy what hr was
doing to me, pinilit kong gumalaw, gusto ko sya sipain, sampalin, suntukin, lahat-
lahat na -- no avail, he is using his time, grinning like a winner.

"S--Stop it, Fvck you Paul; STOP IT!!!!!" sigaw ko.

Malakas naman akong sinampal ni Paul; wala akong maramdaman sa sampal na iyon,
malutong sya pero namanhid ako. It was the same slap that he always did to me, but
I felt nothing at all, though the tears keeps falling.

Ramdam ko ang konting kirot sa gitna ko, but it was not pleasure or any sort of a
feeling. It was nothing. Napawi ang malaking ngisi ni Paul at inalis ang sarili sa
loob ko, tumayo sya't walang gana syang nagbihis.

"Nakakawalang gana ka Lorraine, you're a slut as ever, damn you" nang matapos syang
magbihis; lumapit sya saakin tinuhod nya ang left side ng kama.

Nilapitan nya ako at hinila ang buhok, malakas; may mga naramdaman akong nahablot
na mga buhok, but pain!? I felt nothing. Namilog ang mata nya sa expression ko
umiiyak pero hindi ako nagpakita ng sakit sa mukha nya, para lang akong natulala at
wala sa sarili ko.

That moment, I made him so mad. But I felt nothing. Hindi man lang ako natakot o
anuman sa galit na pinapakita nya.

"Puta! Fvck you, lumalaban ka na ngayon huh? What are you doin!? Pinapakita mo ba
saakin na lumalaban ka na huh?" inangat nya ang mukha ko, he was kissing me, biting
every part of my lips, nalalasahan ko ang mga dugong kumakalawa sa labi ko.

He was cupping my breast, squeezing hanggang sa bumabaon na ang mga kuko nya sa
pinakailalim at nararamdaman ko ang dugo; he was trying his best to hurt me, in
many ways; but I showed no feelings at all, hindi man lang ako nasaktan, wala akong
naramdaman; I felt like jelly, but my heart was stoned-like. In the moment; he saw
my face without color of pain, especially in my eyes.

"You whore!!!!!" galit na galit syang tumayo nalang, para syang nabaliw bigla sa di
malamang pangyayari.

He was leaving na parang nabaliw nalang, he was like a miserable. When he almost
left, his face went to back to my body. Nakatingin lang ako sa kanya, walang
emosyon, walang pakiramdam, walang kabuhay-buhay, I almost looked like a dead body.

Nataranta siguro sya sa mukha ko; kaya napabalik sya saakin at tinanggal ang mga
nakagapos saaking mga sinturon, nahirapan nya noong una may naririnig pa akong mga
bulong na di ko maintindihan.
"Fvck Lorraine, go back to your senses; are you okay?" sigaw ni Paul; para bang
pinupukaw ako.

Pero naririnig ko lang sya, my body couldnt response to him, wala ng lamang laway
sa bibig ko; ayaw ng gumalaw ng katawan ko bigla, para bang isang pitik lang ay
mawawalan na akong ng malay. I saw how worried Paul's face was, hindi ko alam kung
paniniwalaan ko ba ang emosyong nakikita ko. But it was sincere, I can see to it.

"P--P--Pau--l" I said in drought.

"Fvck Fvck Fvck Lorraine, talk, fvck!!! Lorraine" hindi na sya mapakali habang
inuuyog ako.

"What scene is this?" may biglang marahas na pumasok.

Eunice.

"W-W--Wa--" hindi ko na talaga kaya pa. Wala ng boses ng lumalabas sa bibig ko;
nauubusan ako ng hangin, iyon yatang sigaw at iyak ang natitira kong reserba
kanina.

Ngayon ubos na.

"Shut up, can't you see she's pale?" galit na sigaw ni Paul.

I heard one more shout from Eunice before I passed out.

"LET HER BE!!! PAUL LET HER DIE!!!!" Eunice shouted.

Everything went.....night.

__

I woke up, I felt warm breeze. I feel comfortable in any ways, I feel seize as soon
as I open my eyes. It was a great day to spend, parang nakakapanibago sya. Hindi
ko alam kung ilang oras ba akong natulog pero para bang gumaan ang pakiramdam ko
bigla, papatayo na sana ako ng may naramdaman akong mabigat sa tiyan ko, I look in
my left side, there was a man sleeping with me.

Comforting me, I let out a smile. It was Paul, natutulog sya na parang anghel,
maaliwas ang kanyang mukha parang hindi makasalanang tao. He was so stress when I
am looking at him, but staring at him now, he's peaceful, he even let out a sly
smile.

"Ahmmm" may tumikhim galing sa pintuan.

Eunice.

"Paul, honey wake up dear, if you think it was me you are hugging it's not"
paglalambing ni Eunice habang ginigising ang asawa ko.

"Ano ba Eunice....can't you see, my husband is sleeping? Hindi ka ba talaga

marunong lumugar sa katayuan mo?" galit kong sabi, I think I have regain my energy;
throughout the night of warm rest.

"Shut up, you mother fvcker whore, umalis ka dyan!!! Nakakadiri ka" ang kapal rin
talaga ng pagmumukha nitong kabet na ito ah, ang lakas ng tupak.

"Ikaw ang umalis, trespassing ka Eunice de Vega, this is my house, illegal

intruder!!!!" sininghalan ko na.

That time, Paul almost waking up, nakita ko rin kung gaano nasaktan ang mukha si
Eunice sa sinabi ko. Bilib din kasi talaga ako sa kanyang mukhang makapal, sya na
nga ang illegal, sya pa ang umaasta, sabagay sya nga.

Mistress nga diba? Nakikihati, nakikishare, nakikikain ng may bakuran. I pity her
more than I pity myself, nakakaawa rin sya kung ako physically, sya naman
emotionally mas nakakatakot. As soon as Paul open his eyes, I pretended asleep.

"Why are you shouting? Cant you see someone's sleeping Eunice? Bakit ka ba pasok ng
pasok huh?" I laughed into my mind; I want Paul to say those things.

"What the hell Paul, that woman sinisigawan ako, she's just---she's just
pretending" frustrated na si Eunice based on my listening.

"Look, lumabas ka na!! I can see in my eyes she's sleeping, you are making a scene
here, IN OUR HOUSE Eunice..." malamig at galit na sabi ni Paul, I heard Eunice drop
a tear and madly left.

Ilang saglit pa ay naramdaman ko nanaman ang yakap ni Paul saakin at pag amoy sa
buhok ko, I was a bit shock when he was doing it to.me. What happen last night, I
passed out I remember before that he was harrassing me, and now he's acting great?
Hindi ko alam anong iisipin sa inaakto ni Paul, but as long as he's like that,
hindi nya ako sasaktan sa araw na ito. I'll let him be, hindi ko nalang
pakikialaman, wala na akong takas dito, that's why I have to play something more
safe.

5PM ng pumasok si Paul sa kwarto namin.

"Dress up, Greg and Franz are coming....visiting you" kalma lang si Paul, he was as
calm as the river.

Tumayo na ako at inabutan nya ng isang magandang dress; it was like a shimmering
cocktail, a pink cocktail and it looks good on me. Sinamahan nya rin ito ng
concealer and powder, with a terno scarf. Napahawak ako sa leeg, nabibigatan na
talaga ako dito, wala ba syang balak tanggalin ito? I will live like this forever?
I look at him, who is also staring at me.

"Cover them with those...." tsaka sya umiwas ng tingin at tumayo't umalis.

Concealer, the powder and the scarf....cover them with those.

As soon as I finished dressing and covering stuffs, lumabas na ako, inayos ang
buhok ko and I even put a light make up. Matapos kong gawin iyon ay lumabas ako ng
kwarto, may nag abang na lalaki saakin ng lumingon saakin, I see shockedness in his
eyes; when was the last time I wore like this? A year ago? I almost forgot what
event was that. I missed wearing like this, I am happy.

"They are downstairs!" ngumiti saakin si Paul at inalalay ako as if he was the best
husband ever.

I faint a smile, in my heart I was hoping Zac is here also, the way it turn like it
was before, they were friends and buddies. Pero ng makarating kami sa salas ng
mansyon, I saw no one else; Greg and Franz themselves. I almost dropped my face but
Paul grip my hand, that's why I let out a smile and hi's to the both of them,
nakikita ko rin si Eunice sa gilid na halatang katatapos lang umiyak at galit akong
pinagmamasdan.
"Puta ka talaga Paul, your wife is a goddess!" mura ni Franz kay Paul.

"Damn, Lorraine, that dress suits you well, I remember how big Paul's mouth when he
bought that for you, in Paris bro?" tumango si Paul at ngumiti saakin.

I was shocked. Paris? Sinadya nya pa ito? Now I really dont know what is happening
here; but the feeling was just as clear. Wala akong nararamdaman na takot o anumang
bagay na mangyayaring masama.

May galak akong naramdaman sa dibdib ko, I appreciate the effort as husband he
exerted. I was glad, it was long long time ago, when he was like this. The love in
my heart is not here anymore for him, but as a wife, it remains still.

"Let"s go now for a dinner?" nagulat ako, aalis kami?

"Let's go...." tuwang sabi ni Greg.

"Hey Eunice....nandyan ka pala, let's go" ng lumingon ako mas umusok ang ilong nya.

We stopped in a French Restaurant and all of us hopped in. Nagkakatuwaan nanaman

ang barkada at ako naman napapatawa nalang sa kanya; but there was missing. There
was a spot missing; napapatingin ako kahit saan, sa likuran ko, kahit saan. I
thought Zac was behind or anywhere else looking for me.

I frown for all of it; hindi ko dapat sya hinahanap, dahil ako ang dahilan kong
bakit bakante ang isang upuan sa mesang ginagamit namin ngayon.

"Because of you....sinira mo sila Lorraine" bulong ni Eunice, umiwas ako ng tingin.

A big stab into my heart; I feel so sad and pain.

"Sana sinagad mo na, tanga ka eh, sana sumama ka sa kanya!! Tanga ka Lorraine" ang
huling bulong nya, napatama ang tingin ko sa kanya.

I really hate this woman. I loathe her to death. Para ano? Maangkin ang asawa ko?
Nagpapatawa ba sya? Desperada, kahit na sumama pa ako kay Zac, she will never have
Paul's name. Until he is not annulled wala syang mapapala kay Paul, walang wala.

"How was the food Lorraine?" tanong ni Greg.

"French delicacies are superb, great great!" nagsimula na kaming kumain as soon it
was served.

Nagkwentuhan sila; nakikisali rin si Eunice sa kanila. It was a really long talk
they were having, minsan ay sinasali nila ako but most of the talking I was
laughing outloud; paano kaya nakumbinsi ni Paul si Greg t Franz na kasalanan ni Zac
ang lahat; na may balak na masama saakin si Zac paano sya gumawa ng kwento sa
dalawang ito at kinompirma pa saakin.

I feel so bad at it, I feel sorry for him. From behind my eyes landed on a table;
sya lang mag isa at para bang pinagmamasdan kami. Matagal ko syang tinitigan, after
some seconds, he dropped his eyes unto mine. Napasinghap nalang ako bigla, it was
him. It was really him, napatama kami ng tingin ilang segundo ang nakalipas; nag
aya na silang umalis.

"C-Can I go to the CR?" I asked Paul.

Nakita kong pumasok si Zac sa men's room, when Paul said yes; I went as fast as I
can. Kinakabahan ako, but before I got to the men's roon may humila na saakin,
marahas ito.
"Dont you dare do that Lorraine...." I heard Eunice speak.

"E-Eunice" sabi ko.

Hinila ako ni Eunice, nakita kong umakto si Zac na lalapit na paparating din sila
Greg....he hide on the Janitor's closet while Eunice is harrassing me, going to the
ladies' room. Galit na galit nya akong tinulak malapit sa salamin; galit na galit
nya akong tinignan.

"You whore what were you thinking?" she slaps me.

__

Zac's POV

I cursed in dismay when I didnt have a time to talk to her; I've been following
Greg and Franz since days, leading me where else. This night, as expected they were
be meeting with Paul and Lorraine, I visited Greg's office and spotted his note.

Dinner with Lorraine.

Now, I am being hysterical on where to track Lorraine, I lost my track when I knew
Eunice found out I am also there, I knew it. Did that bitch told the story to Paul,
Fvck! I have brought Lorraine to danger again.

Fvck! Naging maingat sana ako; now I am worried. Pumayat si Lorraine, but the dress
she was wearing suits her alot, I have seen nothing....no bruises and any to her
body, except the metal collar that has not been removed to her neck.

How will I save her?

I was thinking things this past days and there were a lot of calls coming to me,
but I didnt mind; I even turned over some works to my team, I cant think of fvcking
businesses these days, I keep thinking of Lorraine.

Ang kalagayan nya, kung kumain na ba sya, if Paul is treating her nice, but he
would'nt; that fvcking bastard will not. I need to find as soon as possible, saan
nya tinatago si Lorraine.

(+63) 915 655 4760 calling....

I dont want to answer the call, but I sensed something of it that makes my heart
pumps hard and fast. I accepted the call and heard a woman talking.

"Hey Zac, it's me Eunice...." she was talking seductively, seducing dogs and
fvckers but not me.

__

Update is here. I'm disappointed in my group. Lorraine Jimenez-Durano is Dakota

Johnson (Picture SOON!!!) Sorry maraming errors.

Add me on FB: ForeverGoddess On Wattpad

Join my group: Dyosangpangkalawakan Stories

The Wife's Grief: Kabanata 20

Lorraine's POV

"You whore what were you thinking?" she slaps me.

Nagimbal ako sa ginawa nya, nakita nya kami at muntikan na kaming mabuko nila Greg
at Franz, hindi ko alam kung pasasalamatan ko ba itong kabet na ito o magagalit sa
malakas na sampal na inabot ko, how she do it? Kahit kelan wala talagang manners,
and how come naging angel in disguise ko syan ngayon? A mystery from a mistress.

"Escaping? If you dont know what is obvious?" tinarayan ko sya.

Dahil kung isusumbong lang naman nya ako kay Paul; mabuti pang mapuruhan ko na sya
ng maaanghang na salita, bago ako patayin ni Paul. Sa totoo lang, maputla na ako at
lumalakas ang pintig ng dibdib ko, anytime she wants she can spill it to Paul and
laugh all she can pagnakikita na nyang halos mapatay na ako ni Paul; I really hate
this woman, so much, I loathe her to death.

"Fvck you; dont talk to me sarcatically Lorraine, you dont know what I am capable
at" lumayo ito ng konti saakin, pero galit nya akong tinatamaan ng titig.

"I do know, you're capable of flirting my husband...you are capable of selling your
soul to satan" nandiri ako ng tingin ay aakmang aalis na.

"Hahahaha Lorraine, you're funny you know, pero I'll tell you; it's not my greatest
capabilities" she evil'ly smirked, na pagpabalik saakin ng tingin.

Hindi ko alam, pero may kung ano sa mga mata nya na may plano nya, I know BAD PLAN
lahat ng nasa kokote nya, sya pa, capable of burying her own dignity. Tinitigan ko
sya na walang emosyon, she smiled at me tsaka may binunot sa malaki nyang bag. A
white long folder, napataas naman ang kilay ko doon.

"What is that?" I was confused after all.

"Folder if it's not obvious?" she laughed like a champion.

"Whatever, you're wasting my time" umirap nalang ako at papaalis na.

"If Zac can't take you away, I can" for a second time, I look back at her, a grin
in her fake face.

"Now you're funny Eunice. I dont trust satan's acquaintance ya know" I chuckled.

Umiba ang mukha nya na parang nainis, I'm a winner. Dapat lang no; siya
makakatulong saakin? What the is she talking about? That woman without a soul and a
dignity is telling me of her capability on helping me? Ridiculous. Mukhang may
pinaplano syang masama and I wont fall for that.

"Here" inabot nya ang folder saakin.

Napakunot noo ako, habang binubuksan ang folder, questions in my mind? What are her
agendas? What are this freaking papers? Full of shts, napalaki nalang ang mga mata
ko ng bumungad ang unang, mga salitang nababasa ko. I can't believe this, is this
true? She cant be so serious. Annulment Case iyan ang tumambad saakin mga mata.

"I can help you leave Paul and live with Zac, that's it" sabi nya habang binabasa
ko ang unang pahina.

This is really a paper, but I never gone through an annulment shts that's why I
can't confirmed if this is fake, but as far as I know, this annulment filing is
that between a mistress vs a wife who wants a freedom, hindi ako bobo para doon.

I look at her with disgust, desparada, walang utak kala nya mauuto nya ako, anong
patibong to? Pakana ni Paul o sya lang mismo para makaalis na ako sa pagmumukha
nya't masosolo si Paul.

"Desparate Mistress" I heave a long laugh.

Lumapit sya't dinikit ako sa pader, sabay malakas na sampal ang pinakawalan nya. I
almost cry in pain, bakit ba hindi ako lumalaban, I should slap her back. Hindi pa
ako natatalo sa kanya, except for Paul's loyalty and LOVE. Oh wait did he do both,
before we got married; or he was just pretending at all means.

"B!tch will you stop, being "TANGA" Paul doesnt love you and that papers are not
fake, I hired 3 lawyers for that" she exhaled.

"Pabor to sayo at sa akin Lorraine, you are free and soon I will be a legal wife,
cant you get my point? Dummy b!tch" she angrily shouted.

Natawa ako sobrang lakas, malakas na malakas na maging ang mga natatatangkang
pumasok sa CR ay hindi na natutuloy, natatakot ata sa tawa ko, pero tawang tawa
talaga ako. Ilang sigundo lang ay bigla akong natahimik, napaisip, she can possibly
help me. She can, a mistress can be the only hope of the legal wife.

Tinignan ko sya, we were staring each other with the same eye. No emotions.
Tinignan ko ulit ang papel and before I am able to read the next part of the paper.

"Lorraine?" tawag ni Greg.

Nataranta kami ni Eunice. Ewan ko ba basta nataranta kaming dalawa, kaya inabot
saakin ni Eunice ang ballpen, she was frustrated.

"Faster b!tch if you have decide, sign it" nagmamadali nyang sabi.

Ako na ang nataranta, di ko alam anong iisipin, maniniwala ba ako sa kanya, but
when I was reading the first part; I see legality of the paper, maybe this time,
this will be more beneficial for me and for her. Kinuha ko ang pen and I cried
signing those papers lahat ng tinuro nya.

"There. Trust me, Lorraine. I wont let you down" I saw an evil grin and she ran.

Mas lalo akong kinabahan; tama ba talaga ang desisyon ko? O nagpaloko lang ako sa
babaeng iyon. What's her plan? Hindi ko maatim at may nararamdaman akong masamang
mangyayari. Natulala nalang ako sa pwedeng mangyari. I got scared and being dumb.

__

Walang nangyari saakin, the treatment were the same as while ago. Walang sinabi si
Eunice at walang dumanak na dugo hanggang sa makatulog na kami, I had a good nap
hindi man natulog katabi ko si Paul, pero walang nasaktan; he's not hurting me
anymore. I woke up in a sudden steps. May naririnig akong mga yabag na pagbukas ng
kwarto ay napamulat nalang ako't napatayo.

"F-Franz?" I gave him a sly smile, hindi ko mapinta ang mukha nya.

"hey Lorraine..." that voice walks into my spine.

I tensed, namumula ang mga mata nya at nakangising malaki, the Franz I dont used to
see. Para syang nakadroga, nanginig akong bumalikwas sa kama. His eyes blinks with
lust and he's grinning like a dog. He can't do this to me, hindi ito si Franz. I
dont want him here, no can somebody please help me?

"Easy Lorraine, I'm not gonna hurt ya" naglalaway nyang sabi.

Nandiri ako at binalot ng buong takot sa katawan, this is not him, he's high and
now he will do something disgusting to me. Umiyak na akong inayos ang damit at
buhok ko, I'm not wearing my brassiere yet; he can see my hidden nips in my thin
clothing. Nagsitaasan ang balahibo ko, Paul where are you? Zac help
me.....Eunice...? Eunice?

"Franz, Paul is not here, you can wait outside or maybe visit him.in the office"
nautal kong saad.

"I'll wait here, with you" dahan-dahan syang lumapit saakin, pilit ko namang
lumalayo.

"Oh common, Paul will share dont you think?" tumawa ito at papalapit na saakin.

"N-No....Franz, please we're friends...lumabas kana" I cried with fright.

"Friends? Friends do share Lorraine....." nang lumapat ang kamay nya sa balat ko;
agad ko syang sinampal at tinulak.

"Damn you" I cursed, as I ran.

Nataranta ako ng hinila nya ako pabalik sa kanya; marahas na tinulak sa kama,
pinning both of my hands on the sides, with his heavy foot. Hindi ako makagalaw,
nawalan ako ng lakas sa bigat nya. He was grinning ng tinahak nya ang mga labi ko,
harsh and unpassioned. I hate him, umiwas ako ng tingin, iniiwas ko ang mukha ko sa
nakakadiri nyang mga labi.

"Fvck you Franz, Paul will kill you!!!!" I shouted, pinilit kong gumalaw.

"Dont worry, he wont" he laughed; he manipulatively touched my bossom, gamit ang

isang kamay nya na nakahawak sa dalawang kamay ko.

Hindi na ako makagalaw, pinunit nya ang damit ko, showing him my body. I closed my
eyes, shouting Paul's name. No avail. He harshly inserted his finger inside me;
napunit narin ang undies ko. Ginawa ko na ang lahat, napapaungol ako sa sakit ng
ginagawa nya; I guess I'm bleeding on what he was doing. Hindi nya napapansin ang
bakal sa leeg ko.

"I hate you.....asshole" pilit kong inaalis ang katawan ko.

"No Lorraine, you will love this" aakmang hahalikan nya ako pero umilag ako,
disgusting.

"Zaaaaaac, help me!!!! Zaaaaaac" I shouted. Impossible pero wala na akong pwedeng
tawagan pa.

"Zac? HAHAHA that bastard? Do.you like him? HAHAHA did he already fvck you in that
fvcking island?" hinubad nya ang pants nya, without letting me go, nahirapan sya
but then he manage to.

"NO! NO please Franz, you're a good man, please dont do this to me...."
pagmamakaawa ko.

"Too late Lorraine, I'm arroused; because of you, everytime I see you. I want to
grab you all night" he said.

"Myghaaad NO! Zac, Help!" I shouted.

He laughs, until he was about to insert himself to me, I never stop shouting Zac's
name. Hindi rin ako tumitigil sa pag ilag sa kanya. Nakakatakot sya, much demon. He
is the scariest.

"Damn you asshole" isang malakas na suntok ang tumilapon kay Franz.

"Oh My, Zac?" agad akong hinila ni Zac patayo, pushing me to dress up, hindi ito
nagsasalita but I see he's mad and he is going to kill.

Agad akong nagbihis, habang pinupuruhan ni Zac si Franz, I cried alot seeing this
friendship broke because of me, ng matapos akong makapagbihis, agad kong hinila si
Zac kay Franz, he is killing him. Natatakot ako, sa mga oras na iyon, parang
natauhan si Franz.

Agad akong hinila ni Zac palabas, nagmamadali, walang guards walang nagbabantay,
lahat tumba, lahat walang malay. Agad akong sinakay ni Zac sa sasakyan nya and
immediately drove away.

"Z-Zac" I started a convo.

But he didnt answer, galit parin at tension ang nakikita ko sa mga mata nya, he was
focus in his drive and I got scared. He is not talking to me, he seems
disappointed. Ilang minuto lang ay bumilis ang takbo ng sasakyan, I saw him grip
the wheel and turned red with immersed anger.

Walang nagsalita saamin; hanggang sa ilang minuto lang ay huminto sya. Nataranta
ako ng tinanggal nya ang seatbelt nya at may kinuha sa isang bag.

"Out!" he coldly said.

Agad naman akong lumabas, may kung anong tuwa akong nararamdaman sa dibdib dahil sa
wakas ligtas na ako, I'm free. Hindi na kaya kami masusundan ni Paul? Impossible,
may bakal pa sa leeg ko, wala parin akong takas, napawi nalang ang malaking pag asa
sa dibdib ko.

Nakatalikod sya saakin at hanggang sa nakalapit ako ay di nya ako kinakausap. Hindi
ko alam kung bakit pero parang naging malamig sya.

"Head up!" bigla nyang sabi na ikinatalon ng puso ko.

I question with my face. Pero noong di sya sumagot, sinunod ko nalang ang gusto
nya. Tinignan ko ang mga langit at pumikit dahil sa sinag nito.

Naramdaman ko nalang na may kung anong bagay ba ginagawa si Zac sa leeg ko, masakit
sya kasi biglang sumisikip bigla lumuluwag ang bakal, sumasakit narin ang ulo ko.

"What are those Zac?" tanong ko.

"When we were in the island, may pinagawa ako sa bahay nyo. That's on how to take
this collar off you! I thought it would be easy making you escape. I made a wrong
move, dala ni Paul ang susi" he continue to do something on my neck.

"I have to make one, a duplicate. Kaya tinakas muna kita para naextend ang balik
natin sa Manila" tumigil sya saglit, pero bumalik din naman.
"The plan was simple, Paul ruined them, gago ako Lorraine, I didnt make a plan B"
ilang segundo lang ay natanggal din ang bakal sa leeg ko.

"OMy, I am really free!!" I shouted and hugged him tight.

Napatalon pa ako sa saya, tsaka naman tinapon ni Zac sa malayo ang bakal. Sa saya
ko para akong lumulutang, nakakahinga ako ng maayos, ramdam ko ang saya at
pagkagalak sa mga nangyayari. Thanks to Zac, he help me. Hindi sya sumuko and now
I'm free. I was about to hug him again but....

"You must escape" he coldly said.

"B-bakit ako lang? H-hindi ka ba sasama?" natigil ako, why change of mood Zac, I
thought there is something between us.

"Babalikan ko si Franz, I'll kill him" galit nitong sabi.

"NO! Wag na Zac, I'm safe and alive, you dont have to do that...hmmm, kasi" hindi
pa kami nagkakalinawan, something happen to us and its not something to forget,
it's memorable.

Tinignan nya lang ako.

"I-I ..." bakit ang hirap?

"Lorraine, listen to me. You need to go! I have the papers on the bag, you need to
fly away from here" he said.

"MAHAL KITA! ZAC MAHAL KITA! HINDI AKO AALIS HANGGAT DI KA SUMASAMA SAAKIN!" I
shouted, crying.

"I can't" umiwas ito ng titig.

"SABIHIN MO NGA SAAKIN MAHAL MO BA AKO o HINDI? ZAC! I THOUGHT WE'RE ON THE SAME
FEELINGS! SAGUTIN MO AKO!" I cried, alam kong ang dali ng mga pangyayari, but I
just dont know what to do, what to expect.

"I love you..." sabi nito saakin. I feel I know he do.

"Then come with me" I begged.

"Lorraine...I cant," pagtatanggi nito, malalim itong humugot ng hininga, I gasped

because of his answer.

"Bakit? Zac why?" frustrated kong sabi.

Isang minutong katahimikan ang naganap, walang lumabas sa bibig ko at sa tingin koy
lalo na sya, hindi ko matukoy kung bakit ayaw nitong sumama saakin, pupunta kami sa
malayo, too far from here, yung hindi na kami mahahabol pa ni Paul, what makes him
stay?

Bumuga ito ng malalim na hangin saka ako hinarap at tinignan sa mata, hindi pa nya
nilalabas ang rason nagsimula ng mahulog ang mga luha ko. HE exhaled and tried to
open his mouth and spill the word that will change my life.....

"I'm married" mga nakakabinging katagang gumuho sa mundo ko, dalawang salita na
ikinalubog ng aking mundo, what did he...what?

This is not funny. You've gotta be kidding me?

___

Oh ayan, maikli pero sagad na huh? Ang hindi makapaghintay at natatangahan na

saakin at sa gawa ko, YOU CAN DELETE MY STORY that's all. Mas sasagarin ko na sana,
para sa SINASABING REVENGE NA! I have my reasons, sa ayaw ng ways kong sumulat,
hndi ko kayo pinipilit. Kung nabobored na kayo sa tanga nyong author; okay lang;
you simply decide. Maybe next update will be oh so surprise na!

Add me on FB: ForeverGoddess On Wattpad

Join my group: Dyosangpangkalawakan Stories

Add on FB: Lorraine Jimenez - Durano

The Wife's Grief: Kabanata 21

Lorraine's POV

"W-What?" nanigas ako sa kinatatayuan, is this a joke? Ikakabaliw ko na talaga ito.

"I'm married Lorraine, it's true" mahina pero concrete ang pagkakasalita nito.

"HAHAHAHAHAHA you're joking right? It's impossible, mygosh Zac, dont make fun of
me, I'm free let's start a new life" umaagos ang mga luha, pero nakatawa parin ako,
baka lang kasi nagbibiro sya.

"Before I got here, I am 2 years married in US, Lorraine" utas pa nito, that word
make my heart crashed. Natahimik ako habang tinitignan sya sa mata, I could only
see his apologic eyes.

"WHAT HAVE I DONE? ZAC YOU TRICK ME!" sigaw ako at umatras sa kanya, he was trying
to reach me.

I was crying hell.

"Lorraine..." isang malakas na sampal ang binitawan ko sa kanya, fvck him minahal
ko sya at pinagkatiwalaan. Binigay ko kung ano ang natitira saakin tapos ano?

May asawa na sya?

Kabet ako?

Napakasaya....sobrang saya ko nang malaman iyon, finally. May kasama na si Eunice

sa paghihirap nya, now I know what it feels like to be one of Eunice's
acquaintance. Fvck....damn fvck! Humalakhak ako habang umiiyak, tignan mo nga naman
ang buhay oo, cycle lang ba ito sa magkaibang sitwasyon? Hanggang ngayon ba ay
makikiagaw nanaman ba ako sa atensyon at pagmamahal? Sawang-sawa na ako, kelan pa
ba titigil ang unos saakin? Ako ba talaga ay minamalas sa kahit anong paraan?

I'm mad...really gone mad.

"You fvcked me, pinapaniwala mo ako na may nararamdaman ka, your intention on
saving me is very well planned! Nalinlang mo ako Zac....fvck nimwit peckerhead!"
hindi ko alam, ang sakit tagos na tagos sya, ang hirap huminga.

"Lorraine, let me explain" pilit itong lumalapit saakin, he douche, the guts ang
kapal nya.
"I hate you..traitor, katulad karin ba nila? Ano? Pinagplanuhan nyo ba ito ni Paul?
Ang saktan ako? Ang sagarin ang pasakit saakin, ganun ba Zac?" I hissed in his
faced.

"Please Lorraine, listen to me!" He tried his best reaching me, but I was crying
backing off.

"NO! I wont....sinungaling ka at pinaniwala mo talaga saaking mahal mo ako ngayon,

this was part of your plan. Killing me....softly, sana nanatili nalang ako kay Paul
sana hinayaan ko nalang syang patayin ako" I cried so hard, paatras at palayo sa
kanya he was walking forward para magpaliwanag. Pero sht lang this is too much to
bare and I'm losing my everything makakatayo pa ba ako after this downfall?

"Lorraine" tawag nito saakin, nagsusumamo. But I dont want to hear it. Tama na,
sagad na sagad na.

Agad akong pumara ng taxi, wala akong dala kahit ni isang kusing. But sumakay parin
ako, sa mga oras na ito walang-wala ako, pati iyong puso ko nauubusan na ng pag-
asa, I feel so hard to breathe in, one is for sure in my head, I.will leave this
hatred world, aalis ako magpapakalayo pero sisiguraduhin kong marami ang baon ko
pagbalik....Marami na akong sinakripisyon bilang asawa, bilang biktima ng
pananakit, bilang isang kerida din pala. I will be going back, with a huge revenge.

"Lorraine...listen to me, Lorraine" hindi ako makalingon sa ginagawa ni Zach,

kumakatok ito at nagmamakaawa.

Ayoko na, tapos na ang sakit gusto ko namang sumaya. Iyong walang mintis na saya,
iyong walang nadedahado, iyong walang nasasaktan at iyong walang sabit. Pero hindi
mawawala saakin ang paghihigante, I swear in heaven na uubusin ko kung anong meron
ka Paul. Iisa-isahin ko kayong lahat, lahat ng nanakit saakin, lahat ng umubos ng
meron ako, lahat ng nagparanas saakin ng paghihirap.

"Manong sa airport" matabang kong sabi, yumuko ako at ninanamnam ang bawat sakit na
nararamdaman ko.

"Lorraine..." habol ni Zac sa sadyang ikinagulat ko, tumatakbo ang taxi at patakbo
din syang mabilis na hinahabol ako, sinisigaw ang pangalan ko.

No Lorraine, dont listen. Deceiving, he will do everything to deceive you...No! No

Lorraine, just now makinig ka sa utak ko. Listen to your brain. Umiling ako sa
pinag iisip, ayokong sumira ng pamilya. Naranasan ko na iyon at masakit, sobrang
sakit. Hindi ko hahayaang iyon din ang kababagsakan ko, ang maging katulad ni
Eunice. Marahil ako nga ang mahal pero hindi tama ito, walang tama sa ginawa namin.
Hindi magiging tama iyon, hinding hindi.

"Pagbabayaran nyo ito" nagkuyom ako ng kamay habang iniisip lahat...lahat lahat na
nangyari saakin.

Hinayaan kong ilabas ang sakit, dahil iiwan ko ito lahat dito. Iiwan ko lahat ng
sakit at magbabagong buhay sa pag alis ko. Lumuluha ako habang bumabyahe, inaasahan
ko ring susunod saakin si Zac, pero paglingon ko ay wala sya, nasaktan ako pero mas
nagpaibabaw ang galit ko. Ayoko nang masaktan pa, manloloko sya. Katulad lang sya
ng mga kaibigan nya, manloloko mapagpanggap. Magbabayad sila, pagbabayaran nila
lahat ng ito.

"Manong, pwedeng makitawag?" sabi ko habang pinapahiran ang mga luha.

"Ito po ma'am oh" bigay naman saakin ng telepono nya.

I have to call her.

Pagkarating ko ng airport nag abang na agad saakin si Crissa, may dalang isang bag.
Hindi maganda ang timpla ng mukha nya, parang ang laki ng problemang dinadala nya.
I smiled, no matter what happen, I have to smile. Inabot nya saakin ang pera tsaka
binayaran si manong. Nagpasalamat tsaka pumasok sa airport.

"Omy, Lorraine, what are these?" tanong nito, tinuturo nya ang mga pasa sa braso
ko.

"Let's not talk about that here, let's leave. Right now" umaripas kami ng lakad,
Crissa took care of everything, kaya madali kaming makakalabas ngayon ng bansa.

"I swear to you all, babalik ako. Ako mismo ang magpapabagsak sainyo" isang sulyap
ko pang sabi bago pumasok sa eroplano.

**

London, England.

"Ghaaad jetlag" halos matumba si Crissa ng makalabas kami ng airport, since iba ang
oras dito at sa pilipinas pagod na pagod kami ni Crissa.

"Let's go" may isang limo ang sumundo saamin papunta sa tutuluyan namin.

kring...kring...

"Hello signora Red" napatingin ako habang sinasagot ni Crissa ang tawag.

"Opo, she's here....Lorraine, si signora Red" abot nito sa phone nya.

"Ate--" hindi pa ako tapos, sinunggaban na ako agad ng mga tanong.

"Deputa, bakit hindi ko alam? I was shock that Mr. Durano is taking over the
company" galit na galit si Ate Red, ako naman napariwara nalang sa narinig.

"What?" I hissed.

"Damn that asshole, there were papers here, infront of me. Signed by you, taking
30% of your shares in the company, making Paul take over the company having 45% of
the shares" galit din nitong sigaw.

"A-Ate it's not true....akin lang ang kompanya ko" I broke my tone.

"Where are you? I have to talk to you, ginagawa mo akong tanga dito Lorraine, WHAT
IS HAPPENING? WHY IS YOUR HUSBAND IS TAKING ALL YOUR WEALTH?" sigaw nya; ako naman
nanginginig na sa kinauupuan, napapaluha na ako.

"A-ate--" I cried. Naibaba ko ang telepono at nagsimulang gumuho ang mga natitira
saakin.

Eunice.

Ang kayamanan ko, ang dignidad ko, ang pagkatao ko, at ang buhay ko inubos nila
lahat. Walang mga puso, walang kaluluwa. Sa ilang saglit ay nanlabo nalang ang mga
mata ko at bumagsak ang katawan ko.

**
"Fvck Lorraine, wake up" rinig kong sigaw ni Ate Red.

Napamulat nalang ako.

"W-where am I?" I inquired.

"In London, dimwit you" nakaupo sa tabi ko si Ate Red kasama ang mga anak nya na
nakaupo sa sofa kasama si Crissa.

"What happened?" I asked again.

"Fvcka' nahimatay ka bwesit. 3 days of sleeping? Really? Gaano ka pagod kaysa

saakin huh? I took over your company at ngayon mas stress at pagod ka saakin? What
the fvcka' Lorraine" inis nitong usad.

After she said those, I remember everything happened to me. All of them, inch by
inch in my memories. How hard I got through to end like this. Nataranta naman si
ate Red at hinayaan ako sa ilang saglit. After that I explained my side, everything
in details. Sa lahat ng nanakit saakin, sa lahat ng nanloko saakin. Kiwento ko,
lahat ng nangyari at anong role nila sa pagpapahirap saakin. I swear in hell at
that moment na makakatikim din sila ng walang mintis na ganti ko. I saw her burst
into hatred and gone mad.

"That Paul and his friends will pay more than anything" explode.

"NO Ate Red, this time. AKO NAMAN! Ako naman ang gaganti, ako naman ang bumawi, ako
naman ang gumawa ng hakbang, they will pay the highest price they deserve to pay
for" I wiped the remaining tears.

Itataga ko yan sa bato, itaga nyo yan sa bato......

Paul

Eunice

Franz

Zac

"But how? Paano napunta kay Paul ang kompanya?" napatanong ito.

Then my memory starts to recall.

"The fake annullment papers" I announced.

I knew it it wasnt an annullment papers; the first part was fake, it was signed by
fake lawyers she mentioned, she stop me from reading the next pages and point those
parts to signed without making me glanced on the content, I was deceived by her.

"TANGA! ANNULLMENT CANNOT BE PROCESS BY THAT BITCH LORRAINE, It's between the
HUSBAND AND WIFE, YOU AND THE FVCKA' PAUL! ANG TANGA MO!" she hissed at me.

I started to cry again, hard as I can. It was all my fault, mine only. Kumapit ako
sa maling tao. Hinulog ko ang sarili ko sa kalaban, now they have won the fight.
Eunice won over me. They have everything what's mine beforehand.

"I wanna die" I cried, I pain when I was slapped by a Red Ella Villafuerte -
Rodriguez, hardest slap ever.
"Dont you dare talk like that, Jimenez. I am here, Crissa is here. Ngayong walang
wala ka, but you have us. We will helo you stand" nag iba ang timpla nito, she was
comforting.

"Swear Lorraine, mark words for them. Let them fall after you stand. Wag kang
magpatalo, we are Jimenez, hindi tayo nagpapatalo! Lorraine, swear" she hugged me
there.

I smiled.

"Mark my word, I swear ako mismo ang magpapabagsak sa inyo!" hinayaan kong lumandas
ang mga luha, but I was in the stage of healing.

**

One week of staying in London.

I was walking around the city, katatapos lang ng interview ko sa kompanya ni kuya
Drake, sabi ko kay Ate Red, gusto kong maranasang dumaan sa proseso, not because
were cousin, and confident naman akong matatanggap dahil sa affiliation ko palang,
sigurado na ako. Sinusubukan kong tumayo sa sariling paa ngayon. And this is
healing. Unti-unti na akong nabubuhayan ng loob sa buhay.

"Omy sorry" I spoke in my best british accent.

I was absent-minded in my world, may nabunggo na pala ako, muntikan na akong

matumba buti nalang inabot ang ng nabunggo't mahigpit nahinawakan. Agad akong
napaayos ng tayo, matapos humingi ng tawad.

"It's -- Lorraine?" as I heard his voice. Natulala nalang ako ng inangat ko ang
mukha.

"God!" I call.

"Is that really you?" natulala sya pagkatapos.

"Ye--ah" tango ko.

Should I trust someone again?

_________________

Before I update the next kabanata I demand, 250K reads po, it will be also a
preparation for me para sa upcoming KABANATA, mawawala muna ako ng ISANG LINGGO!!!!

Add me on FB: ForeverGoddess On Wattpad

Join my group: Dyosangpangkalawakan Stories

Add on FB: Lorraine Jimenez - Durano

The Wife's Revenge: Kabanata 22

5 years later...

"Let me present to you, the new CEO-President of LJ Fashion - Lorraine Jimenez"

natayo ako sa kinauupuan ng nagsimulang nagpalakpakan ang lahat ng mga tao.

Everyone is praising me, admiring me, and most of all adoring me. Sino ba namang
hindi, 5 years ago I was nothing, but now? CEO of a Fashion Company? In my own
name, nakatayo ako ngayon sa harapan ng mga tao. With a pleasing look, I smile, I
grin to everyone. From where I am standing I can see him from afar, proud na proud
saakin. I smiled, because of this man narating ko lahat ng mayroon ako ngayon.

I'm thankful, konting lingon ko pa ay nakita ko si Kuya Drake at Ate Red,

nagpupugay ang mga mukha nila. Kitang-kita ko kung gaano sila kasaya para saakin,
kasangga ko sila sa lahat ng oras, sa lahat ng mga nangyari saakin dito sa London,
hindi nila ako iniwan. I am always been thankful. I composed myself and begin my
long and grateful speech.

"Daebak! Congratz couz" niyakap ako ni Ate Red ng matapos ang program.

"Merci" I smiled.

"You know what? Lezz go party!" excited pang sabi ni Red, parang hindi lang nanay
e.

"How about the kids?" I inquired, agad namang lumihis ang mata nya kay Drake,
grinning like a Queen.

"Drake, will do the job right baby?" pinandilatan pa ang asawa nya, tumango itong
nag aalangan tsaka binalik ang tingin saakin -"Common Danikka, Mel and Daniella are
here. They wont missed the night" sabi nito, iyong tatlong babaeng na mention nya
ay mga bestfriends nya simula fetus palang.

"O-Okay, but I have to ask permission--" she hushed me and smirked.

"I already did" hindi na ako nakaangal pa at hinila na nya.

Sa isang sikat na bar dito sa London kami nagpunta ni Ate Red. When we arrived;
nakaabang na ang mga friends niya, only the three. They we're excited, way way back
naging friends ko narin sila, dahil si Ate Red dinadala ako sa mga bars dito at
nakikipaghang-out sa kanila. After 5 years ang babata parin nila, though nasa 30's
pa naman sila.

"Jimenez..." bumeso saakin si Dan.

You heard her right, Jimenez. My name and my identity here in England and France or
everywhere I go except PH is Jimenez; hindi naman kasi ako married dito e. Sa
Pilipinas lang, conflict of laws iyan ang tawag sa mga couples na kasal sa US or
Pinas pero hindi sa England or another countries. Here in London, I used my
parent's last name.

"Hey Dan. I can see your ass from here" ang iksi nang damit; parang hindi na
treinta, natawa naman ito.

"I know dear. I might find someone laid'able so I'm prepared" tumawa ulit ito ng
malakas.

"Tumigil ka nga Dan, as usual malandi ka parin fvcka' you're married" singhal ni
Ate Red.

"Dimwit biatch! Nagbabaka sakali lang, malay mo may mas hot pa sa asawa ko, you see
I'm not married here" conflict of laws ika nga. Hindi parin sya nagbabago.

"So? Let's order? congratz Lor, the speech was tremendous!" masayang utas ni
DanDan.
"Yeah, breaking news pa dito sa London huh? I'm sure headline na iyan sa Pinas"
assured ni Mel.

"Thanks bitches! But I already banned the PH media about this" pasasalamat ko sabay
ngisi ng malaki, kaya napatawa kaming lahat.

We started to have fun and enjoyed the dancefloor and getting our ass'es on. Ang
daming lumalapit saamin, but I didnt mind, kami lang ata ni ate Red and Melissa ang
nagkakatuwaan at sumasayaw eh, ang dalawa ay lumalandi na. But take note no
touching butts and tongue-game just flirting and talking, loyal parin naman sila.

"Lor, when are you going back?" sigaw na sabi ni Mel sa tenga ko.

Medyo tumigil ako sa wild na pagsasayaw at tumingin kay Ate Red na, kumunot noo
naman. The three of us stop in the middle of dancing in the wild of the crowd.
Napa-hands up naman si Mel na parang ginawang awkward ang moment naming tatlo. But
I am not affected of something; I'm not scared of going back, that's for sure.

"Tonight? tomorrow, we'll never know....and they better get ready" sigaw ko, pero
seryoso ang pagkakasabi.

"Do you really"

"Yes, she should. Dont be an ass Mel. You know what happen, you know what she got
through 5 years ago" inis na sabi ni Red; naglalakad na kami pabalik sa table.

"But you see, revenge is kinda- wrong" mabait si Melissa, she's the angel of all
bitches, meron bang ganun? Sila lang ang nakakaalam.

"Then you are saying, what they did is right?" matabang rebatal ni Ate Red.

"Ang akin lang, they should settle things, talk and negotiations. May maaapektuhan
pag-" hindi na ulit sya napagpatuloy ng pinutol ni Ate Red.

"Mel, let Lorraine decide for herself, alam na nya ang gagawin. And hindi nya
mararating ang ganitong pagbabago kung walang nagmotivate sa kanya. Walang sumagad;
walang nanakit sa kanya" Red, after that we went unto silence.

A minute of silence, but the crowd's beat never stop. Umilaw ang phone ko, I grab
it instantly, I smiled.

"Excusez moi" I excused myself, hindi pa sila nakakasagot saakin.

Agad kong sinagot ang tawag ng makarating ako sa powder ng bar; I was listening
unto the caller, na tila nakikinig lang din saakin. Ngumusi nalang ako, after 5
years of being with this man, alam ko kung gaano sya ka possessive, gaano sya na
paranoid pag hindi ako nakikita ng ilang oras.

"B-babe? are you there" aniya.

"I've been waiting for you to answer" I chuckled.

"I-I was j-just checking on y-you" in his tone of worries.

Napatawa ako sa tono niya.

"I know you will call, I'm fine you want me to go home?" hindi mapawi-pawi ang mga
ngiti ko.
Now, I am happy, he found me. He made me live. He was there when I could no longer
trust anyone and myself, he hugs me tight whenever I dreamt so bad. My nightmares
was hunting me and he makes my life live again for the nth times. Hindi siya
tumigil sa pag aalaga saakin hanggang sa nakatayo ulit ako sa pagkakadapa. He
trusted me on things and most of the time, he let me use him to stay alive.

"Y-Yes...I mean No, God, I miss you, but you enjoy there. I'll be waiting for you
home" he composed his tone, para di ko mahalatang atat na atat syang umuwi ako.

I ended the call with assurance of going home not too late. Tomorrow is my first, I
need to sleep. I went back to our table, seeing Dan and Melissa talking shts,
shouting and getting drunk. Ang saya saya nilang apat, nagkakalokohan. Nang maupo
ako, bumaling silang apat saakin. Ngumisi si Ate Red na lasing na, si Daniella na
nakatulog bigla.

"That babe of yours is possessive much! Can you deal with that?" lasing na utas ni
Melissa.

I smiled, lasing na sila, no point of answering malilimutan rin naman nila.

"That babe of her is fvcking possessive! He's a fvcka' fvck fvck hot" tumawa si Ate
Red, wala na talaga sa sarili niya.

"babe? Now tell me Lorraine who is he for you?" I even saw the very tiny detail of
Danikka's smirk.

"We're friends" I assured.

"Friends with what? calling each other 'babe' makes sense" re-battle ni Danikka.

"He offered" I argued.

"fvcka' fvck USER!" singhal ni Danikka.

Humalakhak ito ng malakas, si Ate Red naman ay dumilim ang paningin kay Danikka,
now I know why she was reign to be the Goddess of Bitches. I was offended, though
hindi ko pinaniwala sa sarili kong totoo iyon, na natamaan ako but I wasnt blind or
something. She said was true, in 5 years I've been using that man at masasabi kong
ang babaw lang ng kapalit.

"Watch your mouth b!tch" matalim na utas ni Ate Red.

"What? Pagtatakpan mo? It's fvck'dom true Red. He's using that man, for what?
REVENGE? Oh common! USER!" nagsimula ng magtalo si Red at Danikka ng mas ininsulto
ako nito.

"You dont have any of rights to tell me, what to do Danikka, if I we're you, mind
your own business" malamig kong sabi.

Tumayo ako at tumalikod na, kung sa tingin niya I was still as soft and what we
call "TANGA" before, nagkakamali siya. Years changed me, years coped me from the
disasters I've been true. Marami ng nagdaan, but there's only one thing na hanggang
ngayon, di parin mapapawi sa puso ko ang puot at sakit na ginawa nila saakin, after
5 years kinasusuklaman ko sya.

Kahit anong sabihin nila, hinding hindi ko hahayaang matalo ulit, 5 years ago, I
promised for a war; now I have given the chances and time, I will start the hot
war. Hindi na ako sinundan ni Ate Red I managed to ride a taxi and immediately went
home, without crying. I forgot to do so, simula ng araw na iyon hindi na ako umiyak
pa. I promised myself not to cry anymore after that good news came to me.

"Hey, you went home. I'm sorry did I--"

"No! I went home, I miss you" I smiled.

Ngumiti naman ito saakin, lumapit sya kaunti at hinalikan ako sa noo; I never been
safe than I am right now. With him, I already have the courage to live for myself,
as simple and with dreams. I look at him, stared in his brown-eyes. Siguro nga tama
si Danikka sa sinabi nya, I'M A USER dahil ginamit ko sya, I used him to stand up,
I used him for my REVENGE, I used him because I have nothing.

"Good Night babe" hinatid niya ako sa kwarto ko, I was really tired.

"Sweet dreams" I sly a smile.

"and congratulations... expect your reward tomorrow" ngumisi sya tsaka lumakad
papunta sa silid nya.

Ngumisi nalang din ako papasok sa kwarto ko, I need a long sleep. Tomorrow is my
first day of office as the new CEO/President of LJ Fashion. Masasabi kong excited
na ako, bigla akong nakaramdaman ng paghahabol ng dibdib sa lakas ng tibok nito.

Kahit na naging CEO-President na ako dati kakaiba parin itong nararamdaman ko,
dahil pinag aralan ko rin ito, I strived hard to study fashion in France kababalik
ko lang ng London, after I graduated, and like what Danikka's debated I used him
for me to reach this far.

All the thoughts in my mind, about 5 years ago was still as fresh but it doesnt
mean I am weak, fragile and soft, dahil pag naaalala ko iyon, I become strong, I
become fierce, and I become a fighter. I went to sleep. Tomorrow will be a
stressful yet a beautiful day of my life and career.

"Good Morning madame" a british accent toned from my secretary.

"Shut up Crissa, call me Lorraine" tumawa ako sa kanya; yes after 5 years, her
loyalty is still on me.

"Haba naman kasi ang hair mo. The NEW CEO-PRESIDENT LORRAINE JIMENEZ" humalakhak
din ito.

"Tumigil ka, halos di rin ako makatulog kagabi dahil dyan" hindi natigil ang tawa
namin, she led me the way inside; my new office.

"Your Honeydew Milk Tea is on the way, I know. This are the paper to be read and
signed. Also I'll be sending an email for your meeting. Ah- your loyal team is here
from Finance department. Ready to serve you" seryoso na sya ngayon.

"Yes madame, I get it. Merci" I did a french accent at tumawa.

"Ikaw talaga Lorraine, by the way.... Oh, good morning Sir" napabalik british
accent si Crissa ng may pumasok.

"I'm a Filipino Crissa. Get used of it" humalakhak sya.

"Sorry Mr. Heidrich" napayuko si Crissa, tsaka nagmadaling umalis.

"Hey babe" tumawa ito.

"What's funny Mr. Heidrich?" napataas ang kilay ko sa kanya.

"You're so strict babe, I'm scared" nagpacute pa ito saakin.

Baliw na yata ang lalaking ito.

"Anong kailangan mo?" mukha ang call center sa tono

"You see, I have a news for you. This can be a 'congratulations' gift from me or
not if you're not ready"

"Oryt, dont give me that look, please. Enriquez' Law firm held a Business
Ball.....from Philippines" medyo nagitla ako sa huling salitang lumagpas sa dila
nya.

Inabot nya saakin ang envelope, natulala ako dito. Pero napawi rin ito bigla. My
brain just functioned "DONT BE SOFT LORRAINE" that way of healing bumabalik ako sa
'bagong' Lorraine, I read the invitation. I smirk, I'm one of the expected guest of
the firm.

Hindi narin ako nagtaka kung bakit isang firm ang nag invite saakin, iba ang field
namin, but then nakaligtaan ng mata ko ang iba't iba malalaking company sa Pinas,
mapa-manufacturing or group of companies are invited. This is the biggest event in
the Business World in the PH and I felt the most worth of billions of excitement.
This is the sign, this will be a good sign.

Guest of Honor: LJ Fashion - CEO- President

Invited Guest:

Sprenger-Perez Group of Companies

Heidrich's Manufacturing and Architectures

Mauger's Law Firm

Durano Group of Companies (former Jimenez Group of Companies)

Durano Group of Companies

Flores' Law Firm and Corporation

Montefalco-Ty Industries and Architecture

Rodriguez-VillaFuerte Group Companies

Smith-Villa Rama Group of Companies

Napatawa ako. Dahil kahit nasa kanila na ang kompanya, hindi parin matanggal-
tanggal ang balat na hindi talaga sila ang nag mamay-ari nito. I heard pinalabas
nilang nag merge ang company namin and that was a wrong move for them, kahit nag
merge ito, nakadugtong parin ang pangalan naming mga Jimenez sa kompanyang ninakaw
nila. This is the sign I've been waiting for, the sign I've been preparing for.

"I'll be attending" angas ko pang sabi, sumandal sa kinauupuan at tinaas ang kilay
sa kaharap ko.

"Then you are ready to leave tonight, 18:00hr babe" nilapag nya ang mga kailangan
ko.
"What the"

"I know, I know you're ready. They will pay and I'm here for you. I'll be with you.
Use me, I'm ready, I'm willing" he grin in front of me.

**

17:50hr nasa airport na ako ng London, waiting for my fly via Private Plane. Habang
nakaupo ako, malakas ang tibok ng puso ko, sa lakas ng kabog naririnig ko na ito. I
just thought I am ready, but in the second thought I'm thirty......for my REVENGE.
Hindi pa nag t'take over ang plane kaya may signal pa.

"Hey babe, I can still contact you, that means you're still in London" aniya.

"I'm worried" utas ko.

"About them? Trust me, I'm here" tumawa ito.

"Sumunod ka agad please" I said, namaos ako, hindi ko kasi alam na aalis ako agad.
Hindi ko nahanda ang lahat, hindi ko sila nahanda.

"Of course. With them, tomorrow, English Time"

"Bye"

Agad kong pinatay ang tawag dahil nagsalita na ang Piloto ng plane. Ready to take
off na and hearing the word flying PH beats my heart so fast. Not because I'm
scared, it's because I'm thirsty of......REVENGE.

Nagising ako ng nag land ang private plane sa Singapore. Nagpahinga muna kaunti ang
mga Piloto at hinanda lang ang eroplano para sa paglipad nito papunta sa Pinas. In
hours time, maglalanding na ito sa Pinas, makakatapak na ako ulit sa Pinas. And
first thing in the morning....I will destroy their lives.

8:30 PH standard time. The plane landed in the PH territory. Pagod ako kahit
nakatulog naman ako, also jetlag since the time has changed. But I'm too wide awake
for something. Agad kong inayos ang suot ko, pinugay ko ang buhok kong pinakulot
ko, in an early morning, I used a rogue lipstick and throw my doll shoes, wore my
Chanel Limited Edition Stilletos 5" high, grab my LV Limited Edition bag lastly
kinuha ko sa bag ang kabibili ko lang na Special Edition ng Gucci Aviators.

Wala ng atrasan ito.

"Madame, the iterinary says you're heading to the hotel?" isang naka tux na lalaki
ang nag guide saakin palabas.

"Non. Take me to him" malamig kong sabi.

"Oui madame" tango nito tsaka nilead akong palabas ng arrival, at that moment, I
stole anyone'a attentions.

"Yes babe, I'm back. Don't worry I'll be a good girl" sagot ko sa usad nyang mga
tanong.

"Change of destination? You must be exhausted" dugtong nya sa may pag aalala.

"I will not rest hangga't di ko.sila nagagambala. Sisimulan ko na ang panggugulo ng
buhay nila. Isa-isa" ngumisi ako, using my iphone 5s having an international call.
"Be careful babe" pag aalala ng tono nito.

"You know I will" I assured.

Pinutol ko na ang tawag tsaka sumamay sa limo na nakaabang para saakin. I smirk,
ngumisi akong lumilinga ako sa paligid. It's been 5 years ago, I can say walang
masyadong nagbago dito. Everything is the same; the trees are still there, no
further progress on the traffic. Always fvcked up, same last 5 years.

It was a 30-minute drive.

I command them to stay outside sa building. Entrada palang, kitang-kita ko na ang

malaking pangalan na napatawa saakin. Durano Group of Companies. That bastard is
really a cheater, playing hell. Pumasok na ako. I step in the glass door, I stood
there for 10 seconds. In the right time, I caught everyone's attention. Matataas na
official hanggang sa pinakamababa. Natunganga sa nakita, natulala sa bagong dating.

"M-madame, Lorraine?" bulong na nanigas ng isa.

"Good Morning People, Bonjour peuple"

Hindi ko na sila hinayaan pang makapagsalita, agad akong lumakad at pumasok sa

elevator na parang hinihintay rin akong pumasok. Dahan-dahan na paglakad, madame na
madame, bagong-bagong tao na ang kaharap nila. Hanggang nasira na ang pinto ay
walang gumalaw, walang mintis ng ingay. They were all shock, all of them.

I pressed 15th floor, where two people from the past are waiting for my return.
Wait for me, husband....mistress, I'm coming.

Huminto ang elevator sa tamang floor, walang sumakay hanggang sa nakarating ako.
Ako lang mag isa. Hindi ko alam pero parang kalat na ang pagdating ko, hindi ko rin
tansya kung nakarating naba sa pinakataas. But it will be as perfect kung hindi pa,
I want to see their faces, the faints, the pale, the stunning and frozen stunts.
The elevator opened, nung una di pa ako napapansin, I stood for 10 seconds, now I
caught their attention.

Like what happen awhile ago, ganun din. Nakakamangha ang mga mukha nila. Natigil
yata ang mundo nila ng makita ako. Nag-iba ang timpla, from stressful to death
stress. They didnt expected my appearance on an early morning. I am so welcome, to
their eyes. I smirk for the nth times, now this is perfect as planned. I walk like
a queen, like a bitch, like a real boss, like a fierce wife with BIG REVENGE.

Nung una ay nakatunganga ang secretary, hindi ata makapaniwala, hindi ata matanto
anong gagawin, pero ng matalim ko syang tinignan, umaripas ito ng pagbukas ng glass
door ng PRESIDENT'S OFFICE, nagsimula ng kumurba ang malaking ngisi sa bibig ko.
Walang kaba, walang takot, lalong walang pakiramdam. Only cruelty and anger in ny
heart, nothing else.

"Hey husband" dahan-dahan kong tinanggal ang aviators ko, and gave them my sweetest
smile.

Walang nagsalita. Biglang tumigil ang mundo, biglang tumigas at uminit ang mundo.
Kung noong una ay hindi nila napansin ang pagpasok ko, now they were looking at me.
All the things I imagined, the reactions and the looks I might get as reply from
them happened. The first thought that I can read on their minds is that "She's just
a ghost, nightmare" it is very detailed and written on their faces.

"I'm back!" I formed a very huge and a bitch smile.

Walang sumasagot. Gusto ko na talagang matawa sa inaasta nila saakin. Walang
gumagalaw, walang humihinga sa kanilang dalawa. Both of them, Paul is sitting while
Eunice is in his lap. Having a morning habit. I really thought I am not welcome,
pero sa inasta nila. They been waiting for me for so so long. I guess I need to try
again, I let out a laugh.

"Common, arent you gonna say hi? "Lorraine, wifey you're back" or "I missed you so
badly dear friend" seriously? Anyways, I guess your busy. I thought you are
expecting me?"

They remain as silent, for almost forever.

"How was your 5 years without a loving wife? Isnt it sad? I know you are, dont
worry Paul. Now, that I'm back....."

I changed my facial expression unto my "CHANGED LORRAINE'S SWEET REVENGE" dumilim

ang mukha ko, I fiercely look at them, both of them with disgust and full of
hatred.

"I'm the one who will destroy your life. You're hopes and dignities, I'm here to
show you what karma is, and revenge is" ngumisi ako at tinaas ang kilay ko.

**

To those who joined themselves to the Dyosangpangkalawakan Stories you need to see
what's new in the group please. Thanks.

Add me on FB: ForeverGoddess On Wattpad

Join my group: Dyosangpangkalawakan Stories

Add on FB: Lorraine Jimenez - Durano

The Wife's Revenge: Kabanata 23

Lorraine's POV

Bago ako tumalikod pinagmasdan ko muna ang kanilang mga mukha. Nakakatawa sila.
Look at that. Their faces are laughing matter. But hindi ako kumibo para humalakhak
sa kadahilanang gusto kong magmaldita sa kanilang harapan. Gulantang parin sila, I
dont wanna waste my time here. Tumalikod na ako, nakakasuka na ang mga mukha nila.
Before I can fvcking leave the place. I smirk when someone called my filthy name.

"L-Lorraine?" nauutal ang asawa ko.

Ngumisi ako at humarap ulit sa kanila. Now my husband is calling me. Should I act
happy? or should I embraced him? No kiss him will be the sweetest. Nakita kong
inalis niya si Eunice sa kandungan at tulalang napatayo. Kitang kita sa kanya na
ang 'unbelievable' suprise sa harapan niya. Hindi ko tuloy maatim kong galak ba o
takot ang nararamdaman niya.

"Y-You're back" humakbang sya ng dalawa papalapit saakin.

I can see how painful face, Eunice is showing me. Ngayon palang nagsisimula na ang
gyerang inaasam ko. No erase that. Simula palang nakaganti na ako kay Eunice. Pero
wag siyang mag aalala, mas pagagaanin ko pa ang buhay niya. Dahil ako mismo ang
magpaparamdam sa kanya na habang buhay lang siyang ikalawa saakin. She can never be
a wife, never, even in her dreams.
"Ahhh did my husband missed me? That's so touching" humalakhak nalang ako.

"Fvck you. Feeling mo namang may ipagmamalaki kana" narinig ko pang bulong ni
Eunice na nakatayo lang.

"Hanggang ngayon parin ba, bitter ka parin Eunice?" I escaped a grin.

"Kailan ka lang nagbalik? I didnt saw this coming. But I'm glad" nagimbal ako sa
inasal ni Paul, nakayakap ito saakin.

Before that I even saw a tears escaped from his fvcking eyes. What is that supposed
to mean? Nagpapatawa yata itong asawa ko. Ang galing ding umakting, he's glad I'm
here? Parang sa inaasta nya walang nangyari saamin 5 years ago. Para bang sinasabi
niyang wala syang ginawang kasalanan saakin. Kahit kelan hindi ko palalampasin
lahat ng iyon. I swear to that. Every word that spilled on my mouth that day will
be happening. No one will stop me now.

"Wag ka nga Paul. Eunice will be mad" panunuya kong ngisi sa babaeng umuusok na ang
ilong.

"Dont mind her" humiwalay sya sa yakap at tinitigan ako. Nakikita ko kung paano
tinutusok ang dibdib ni Eunice sa nakikita.

I changed Paul. Hindi na ako ang dating Lorraine na nakukuha mo lang sa ganyang
paawang tingin. You're not exempted. You're my part of my biggest plan. Ngayon
palang bagsak kana. Tignan natin kung ganyan parin ang pagmumukha mo pag nasilayan
mo kung paano ko pababagsakin ang buong mundo nyong lahat.

"Fvck Paul. Stay away from her. You bitch. Go back to where you belong. Sa putikan,
doon ka nararapat. Ang lakas ng apog mong bumalik. You have nothing" singhal ni
Eunice na nilayo si Paul sa kanya.

Looking at my husband. Matamlay at nangangayayat na siya. Para bang may sakit na

malapit nang mamatay. Now I wont pray for that. Hindi pa ako nagsisimula sa kanya,
mamamatay na siya? No fvck'dom way. Mapunta na ako sa impyerno pero pahihirapan ko
muna sya bago sya mamatay. Sa mga oras na iyon magmamakaawa syang tigilan sya.

Magmamakaawa syang patayin nalang agad kaysa pahirapan pa. Ako mismo ang unang
tatawa pagnakita na syang bumagsak at nanghihinalo sa harapan ko. Mapunta man ako
sa impyerno, atleast I got my revenge. This war sisiguraduhin kong ako ang
mananalo, no matter what it takes.

"Hindi ka ba nahiya Eunice? Ninakaw nyo lang ito saakin. Kung makaasta ka? Ikaw ang
galing sa putikan. Ikaw ang nakikihati dito" singhal ko rin sa kanya.

Fvck I am acting like a child here. Hindi na dapat ako nagtatagal pa. I dont like
it here. Hindi ko na sila masisikmura. I'm just here to threaten them. No more, no
less.

"Anyways, no hard feelings. Gotta go, ngayon lang tayo ulit nagkita pero nasusuka
na ako"

Ngumisi ako sa kanila, saka ako tumalikod. Pero ayaw rin talagang magpapigil ng
malanding ito.

"Ang kapal ng mukha mong bumalik ulit"

"Ano nalang kaya ang tingin mo sa sarili mo? Hindi? Hindi kaba nakakapalan jan
sayo?" hindi ako nakaharap ng sinabi iyan sa kanya.

Paying no respect.

"Leave us alone" singhal pa nya.

No way. Ang kapal nyang humiling ng ganyan saakin. Nahihibang na ba sya? For
heaven's sake no one will stop me from destroying their lives. Each one of them.
Wala akong titirahin. No exemption.

"HAHAHAHAHA are you kidding me? Of course I wont" humalakhak ako.

"You know what? Kahit na nakadamit ka na, you're still the worthless bitch" she
will be forever Eunice.

Sa suot nyang business attire. Makikita mong may nagbago sa mukha nya. Alam ko kung
ano. Tumanda ng kaunti ang mukha nya. Stress na stress ito. And I dont care. Hindi
naman ang mukha nya ang pinunta ko dito. Tumawa ako at nilakihan pa ang ngisi ko sa
kanila.

"Me too. Until now, I pity you. Nakakaawa ka Eunice. Gold Digger. Mistress.
Disgrace. Disgusting"

This morning ang dami ko ng tinawa. Kulang nalang ay mabaliw ako dito. They're
making me laugh. Are they some kind of a clown? Magtayo kaya ako ng pyeryahan. O
kaya comedy bar? Ano ba itong iniisip ko. Talagang nababaliw na ako.

"Bitch. Wala ka parin binatbat. Talunan ka parin" nakita nang gilid ng mga mata ko
ng pinipigilan sya ni Paul na sugurin aki. Sumulyap na lamang ako't giving her a
mocking face.

"We'll see about that. See you around dear" lumabas na ako ng malaking pinto pero
di ko pa ito sinara dahil gusto ko pang marinig ang nasa loob.

"Ghaaad! Fvcking woman. Ang kapal ng mukha nya. Now what Paul? Nakatunganga ka lang
dyan. Say something" nababaliw niyang sigaw.

"Shut up Eunice. Shut up" utas ni Paul. Kalmado lang ang boses.

"What happen to you? Now she's back. Come on. Honey, because of her, you lost them
dont you remember?" galit na galit na sigaw ni Eunice.

Now what? Are they still referring to me?

"Let's not talk about that. We need to prepare" narinig kong sabi ni Paul.

"Yeah. Right. The party. Kailangan nating maghanda. We need LJ Fashion right now"
doon bumalik ang sigla ko.

Now they're talking about money.

Flashback!

2 years ago.

"OMGG Lorraine" sigaw ni Crissa.

Sa Heidrich Fashion nabuo ang pangarap kung maging fashion designer. Iyon din
talaga ang pangarap ko noong bata pa ako. Nang lumaki lumihis lang ang tadhana
dahil sa gusto ni mama at papa na ako ang mamahala ng Jimenez Group of Companies.

Dito ako unang natanggap 3 years ago. Bilang sekretarya ng may-ari ng kompanya.
Siya ang nagpaaral saakin sa Paris at binigyan ako ng pag asa. 8 months akong
nagtrabaho, pero nag tatlong buwang on leave bago nag aral sa Paris. It was a four-
year studies. Fashion Designing in France. Every holidays umuuwi ako ng London para
bumisita. Hanggang sa tumawag saakin si Crissa.

"What Crissa? I'm in the middle of the class" medyo inis kung sabi.

"S-Sorry but you have to hear this" sabi nyang hindi mapakali.

"Make sure it's important" mahina kong sagot.

"Lumulubog na sa utang ang kompanya mo" mabilis nyang sagot.

"What?" halos mapasigaw ako doon.

"My God! Iyon ang balita saakin ni Mr. Heidrich. Anong plano mo?" tanong nya.

Nanigas ako sa kinauupuan. Pinatay ko ang tawag dahil baka makita ako ng professor
ko. Habang nag c-class hindi ako mapakali. Halos maputol ko ang lapis habang nag
gumuguhit ng damit para sa project namin. Galit na galit ako.

Ninakaw na nga saakin ang kompanya. Uubusan pa nila ng kaban. Mga putangina sila.
Konting tiis ko nalang dito sa Paris. Pagbalik ko sa London, sisimulan ko na ang
pag aangat sa sarili ko. Pag uwi ko ng apartment na tinutuluyan nag check ako ng
mga emails ko. Gaya ng dati naka home-based work ako bilang part-time. Ang boss ko
mismo ang tumutulong saakin. Sa pag aaral ko, sa pagkain. Lahat-lahat na, kapalit
lang ng konting bagay.

"Are you home babe?" tawag nito saakin.

"Yep. By the way I already submitted the papers. Do the fax thing babe" ngumiti
ako, mapakla.

"I miss you" utas nito.

"How's your day?" pag iiba ko ng topic.

Yes. We are calling each other as babe. But we are not in something 'in a
relationship' that you are thinking. Ganyan kababaw ang kapalit ng lahat ng tulong
nya saakin. Ang tumira sa bahay nya at tawagin syang babe. He want me to use him.
Sa lahat ng mga kailangan ko. Sa lahat ng gusto ko. I know hindi ako manhid. He's
inlove with me. Matagal ko ng alam iyon, I told him. I cant and I wont. He
understand.

"I know you heard" sabi nya.

"They will pay. All of them" marahan kong sagot. Gusto kong umiyak pero wala akong
maiyak.

"I will help you" alok nanaman nya.

"Someday. I'll pay you for everything. Thank you so much" ngumiti ako kahit di nya
nakikita sincere ako sa sinabi ko.

"No need. Having you beside me is already the payment. Not literally and I know you
cant be with me forever. Just stay with me in awhile" malungkot nyang sabi.
Pagka graduate ko sa Fashion School. Bumalik ako sa London at binigyan ng boss ko
ng mataas na posisyon. Hanggang sa pinaubaya nya saakin ang Heidrich Fashion na
noong una'y di ko matanggap tanggap. That was too much. Masyado nang marami ang
naibigay nya saakin, sa amin. Crissa and I was still together until the end of
time. Sumusuporta din sila Ate Red.

Exactly my five years in Europe. I accepted Heidrich Fashion. Nag invest din ako at
nabigyan ng shares. Kaya noong binigay saakin ng boss ko ang shares nya. I know
business, before I went to London, I was still a businesswoman. Isa rin iyon sa
dahilan bakit ako pinagkatiwalaan ng Heidrich na iyon. Mas advanatage pa dahil may
mga alam na ako. Everything was in place. Naghirap din ako para makuha ang posisyon
and also magiging busy rin sya sa iba pa nyang businesses.

Mas lumaki ang saakin at naging CEO-President ng LJ Fashion, I changed it dahil

iyon din ang gusto nya. He made me this far. I owe him everything. Kahit na ang
tingin saakin ng iba ay manggagamit. Hindi ko iyon ininda hanggang sa nabura nalang
sa alala nila na ganoon nga akong tao.

End of Flashback!

Former Heidrich Fashion is one of the richiest company here in the PH naka based
lang ito sa London but it's one of the leading company. Why would he give to me?
It's because for two years na nahuhulog na ang kompanya na tinayo ng parents ko.
Ang Former Heidrich Fashion nalang ang makakatulong sa kanila and this is the only
company that will lead them back to the highest.

Now, it is mine. Ako mismo ang magpapalubog sa kanila. Later in the party. Doon
nila masasaksihan ko sinong Lorraine Jimenez ang kinalaban nila. I smirk. Ayoko ng
makinig pa sa mga drama nila. I need to leave. Magpapahinga pa ako't mag aayos para
mamaya. Maya-maya narin ang dating nila, when he called me, nasa Singapore na sya.
I was shock by his text message. Akala ko this morning lang sila umalis, but
kasunod lang pala ang flights namin dahil hindi sya makatiis. I need him with me
and Crissa to assist.

7PM PH Standard time. Nang dumating kami sa venue. Marami ng mga tao. And mostly
big people talaga. Aside kasi sa mga invited na mga big bosses sinama na nila ang
mga families nila at mga share and stock holders. Syempre pinaghandaan ko ito. From
my outfit na ako medyo ang nagdisenyo worth millions. Hindi ako magpapatalo sa mga
tao rito. Lalo na sa mga kalaban ko.

Kasama ko na ngayon ang lalaking ito at ang laki ng ngiti. Bagay na bagay sa kaniya
ang suit na ako rin mismo ang nagdisenyo. We look like a couple here. I look at the
people. All of them. This is how business world exist. Business is business they're
all here for that. Nang nakapasok na talaga kami. Ngumiti kaming dalawa. I look at
him and then the crowd. Halos lahat ng tao ay nakakapansin na saamin. But I dont
want to ruin the plan.

"Let's go there babe" sabi nya habang tinuturo ang reserved table for us.

And by that far. Naaninag ko ang mga taong hindi ko malilimutan hanggang kamatayan.
Nagtatawanan sila kasama ang ibang malalaking tao. Kahit na palubog ang kompanya
ko. May kapit parin ito ng konti sa kompanya ni Paul. Hindi ko alam kung bakit but
I dont care. Maybe he dont want to lost his pride in front of me.

"Oh my god" humalakhak na ako ng nakita kong lumaki ang mata ni Eunice. May katabi
syang babae. Napawi rin ang malaki nyang ngiti ng makita ko. Well I dont know.

"Gregory Josh Heidrich?" halos mapaos si Eunice ng masabi ang buong pangalan ng
kasama ko.

"What the" halos mamura ni Greg.

"There's no way this is happening" suminghap ito, gulantang.

Nakakatawa ang mukha nya. Para syang nakakita ng multo. Parang lagi naman iyon.
Pero kulang nalang sa kanya ay hukay 6 feet below dahil nanigas na sya sa
kinauupuan. Nang iniba ko ang direksyon ng mata ko ay nakita ko rin ang ekspresyong
matagal ko ng hinihintay na makita. Nanigas din sya sa kinatatayuan at natulala sa
kanyang nakikita. Diretso ang titig nya sa mga mata ko.

Nakaawang din ang labi nya. Ngumisi ako, ganyan nga Zac. This is what you made me.
Mamangha ka ngayon. Matulala ka sa nasasaksihan mo. Hindi ko na nilingon pa si Paul
dahil tulad din ni Zac alam ko ang reaksyon nya. Ikaw ba namang makita ng asawa
mong hawak-hawak ang braso ng matalik mong kaibigan.

This is all laughing matter.

"Good Evening ladies" ngumisi si Greg sa mga nakatulala ring babae. Kay Eunice at
sa katabi nitong magandang babae.

"Gregory, what kind of sht is this? Paalisin mo ang babaeng iyan" singhal ni Eunice
na halos makuha ang lahat ng atensyon.

"One more word Eunice. I'll forget your a woman and my buddies mistress" noong una
ay matalim ang pagkakasabi pero ang talong tatlong salita ay nakangisi na sya.

"Thanks babe" I smiled. Playing angel here. Innocent.

Natahimik silang nakaupo. May hinanap ang mga mata ko. May naiisang kulang para
makompleto ang reunion namin ngayong gabi. Franz is not here. The bastard is not
around. Sayang I want us to be complete para makita nya naman kung sino ang
muntikan na nyang halayin dati.

"Greg. Did you actually rejected us because of her?" mabilisang tanong ni Eunice na
may distansya sa kinauupuan namin ni Greg.

"Yes and No" sagot nito sabay tawag sa waiter.

"What? Malaki ang deal na iyon Greg. That was for billions tinanggihan mo. And now
what? Binenta mo nalang sa iba ang kompanyang iyon! Fvck. I thought you were Paul's
buddy" umuusok na sa galit si Eunice.

"I also thought that, too" malamig na sagot ni Greg.

Katahimikan.

"What do you want babe?" biglang tanong ni Greg ng makalapit ang waiter.

"Ikaw ng bahala. You know what I like" ngumiti ako sa kanya.

Tila ang mga taong kasama ko sa lamesang ito ay nakatingin saamin. Wala ring
talagang nagsasalita kanila. Hinihintay kaming matapos. Gusto ko ng matawa. Looking
at them. Now I really have to think na kailangan ko ng magpagawa ng comedy bar.
Ayokong mabaliw nalang dito. Pagkatapos mag order ay nag excuse si Greg ng tinawag
ng isang kaibigan at business partner.

Silence.
Inangat ko ang tingin ko sa kanila. Their eyes are on me. Si Paul na tulala lang sa
akin. Si Zac na hindi parin makapaniwala na nasa harapan niya lang ako. Si Eunice
na umuusok na ang ilong. Ang babaeng nakangiti lang saakin. I really now dont know
who she is. Kailan pa sya naging parte ng group? Ni minsan din ko sya nakita. She's
beautiful. I think she's half FilAm? or British? Hindi ko alam. I think she's tall
nakikita sa tindig nya. She's smiling at me.

"Hey. Are you Greg's Wife?" naglahad ito ng hindi nagpapakilala.

Nakita kong umawang ang bibig ni Paul. Natawa ako, dont worry husband I'm still
loyal. Ayokong makasuhan ng adultery unlike you bastard. Well, I already did five
years ago, pero mapagtatakpan pa iyon. Ngumiti ako sa kanya ang tinanggap ang
kamay.

"Nope. I'm his friend. I'm married" sagot ko.

"Bitch. User. Makapal ang mukha. Fvck You!" aakma nang tatayo si Eunice para
sumugod.

"Sit down Eunice. You're making a scene" Paul hissed.

Natahimik lang ito sa kinauupuan. Kahit naiinis na sya ay di sya makalapit saakin.
Paul is trying to act like a husband tonight. Though it will never work for me.
Binitiwan ng babae ang kamay nya saakin at kumunot-noo sa akin.

"Are you some kind of friends with Eunice?" inosente nyang tanong.

"Hey babe. Sorry natagalan. Business" biglang interrupt nito kasabay ng pagdating
ng pagkain namin.

"By the way to answer your question. Why cant you ask her? You know I'm hungry. I
have to eat" plastik kong sagot.

"Babe, do you know her na?" paunang tanong nya na hindi na nakalingon ang babae kay
Eunice.para masagot ang tanong nya. Umiling ako. Kaya natawa si Greg. "Bro, speak
up. Ipakilala mo naman kay Lorraine" tinapik ni Greg si Zac na ngayon lang at
bumalik sa mundo.

"Yeah. Kanina ka pa tulala dyan. What's wrong with you?" inis na utas ng babae.

Hindi nakapagsalita si Zac. I saw Greg grin to his buddy and look at Paul's
reaction. Now, I really dont know what is happening. Who's this girl? Pagkailang
segundo ay gumising ang veins ko at nagrespond sa tanong. Bakit si Zac ang
magpapakilala sa babaeng ito it's because there's only one answer to that.

"Lorraine...." huminga pa sya ng malalim at tinitigan ako sa mata. "This is my

wife" sakto rin sagot ng utak ko.

"Andrea Nicole Villa Rama, Zac's Wife" dugtong pa ng babae.

**

Okay bitin sya. Sorry. Next UD medyo intense na. Kaya stay tuned. Wag nyo muna
akong aawayin. Dinadahan-dahan natin ang lahat. Para mas effective okay?

Did you join yourself in Dyosangpangkalawakan Stories? May nangyayari po sa group

ngayon. Be a concern citizen. I-open ang FB at makibalita. Now na! See yah~
The Wife's Revenge: Kabanata 24
Lorraine's POV

"Nice to meet you, I'm Lorraine Paul's wife" ngumisi ako sa likuran ng babae.
Eunice, now what are you?

So she's the wife. Maybe an exemption, if she'll be a good girl. Kung iba ang
iniisip nyo, I dont feel bitterness matagal na akong nakamove on kay Zac. He doesnt
deserved me, anymore. And since everyone's here, except Franz pwede nang simulan
lahat ng mga hinanda kong surprise. Let's start with my fvcking husband and the
mistress. I look at her shockness, unbelievable isnt it?

"What? Wait. This is mind blowing. You're Paul's wife? Dont kid me woman" gulantang
ito saakin; nagwawala rin ang mga mata nya.

Too much information.

Nakita ko kung paano namula ang mukha ni Eunice sa kahihiyan. Si Paul naman ay
umiwas ng tingin saakin. I felt Greg grab my waist. Lumihis ang tingin ni Andrea sa
kanyang asawa na nakaawang ang labing tinitignan ako. Para bang hindi nya inaasahan
ang ugali ko ngayon. It's been 5 years dear Zac, I changed. Malaki narin ang
pinagbago niya maybe it's because of 30's sign of going there.....aging. Pero hindi
nakatakas saaking mga mata ang pagiging malusog nya. Iyong parang nag gym ng 5
years para sa gabing ito? His body built up more. Naging mas makisig sya at mas
gumwapo sya. He is so mature in his stunning look.

Fvck I cant believe I'm thinking about that.

"So Eunice is a fvcking mistress?" hindi sya lumingon sa likuran, wherefor the girl
she is referring to.

"Hey watch it!" malamig na utas ni Zac.

"DONT YOU DARE CHEAT OF ME ZAC! DONT YOU DARE!" now I see her frustration and the
way she talk to his husband.

She's obssessed with Zac Elizier Villa Rama.

"You dont know what happen 5 years ago Andrea" doon nakabawi si Eunice. Now she
knows everything, kaya nyang ibunyag iyon ngayon.

"What? WHAT ARE YOU TALKING ABOUT?" biglang nabaliw ang babae, napatingin ito kay
Eunice at naging hysterical.

"Why dont you ask....."

"Fvck the shut Eunice, the program has started!" singit ni Paul.

Bigla akong humingang malalim. Kung nagkataon, kaaway ko narin ang babaeng ito.
Lahat sila dito ay kaaway ko na. Except Greg, humigpit pa ang pagkakahawak nya sa
beywang ko. I look at him, I felt safe, he smiled. Nakatuon ang lahat ng atensyon
namin sa nagsasalita sa stage. Natahimik narin si Andrea pero parang nag iisip ng
malalim, hindi nya yata tatantanan si Eunice pag hindi nya nalaman lahat.

I dont have to worry about that. Paul is there, mukhang balak nya pang maging
protective husband ngayon dahil sa mga inaasta nya, pabayaan nalang. Nang matapos
kaming kumain ni Greg, may sumenyas from afar. Then binulong na ni Greg ang hudyat
ko. Ang sabi ng emcee ay nasa paligid lang daw ang guest of honor, hindi alam ng
lahat na nakakausap mo na pala ito. I smirk, I am here people. I like this game
they are playing. Dahil tulad nila Paul, marami ding naghahabol sa akin ngayon.

"You go" bulong ni Greg, sinabayan pa nya ng halik sa pisngi.

Nagulat ang nakakita saamin, si Zac. Si Paul rin na noong una'y nagmamasid kung
saan nagtatago ang taong kailangan nya ay nahagip ang halik ni Greg sa pisngi ko. I
saw him fist. Namula at nangugat, now you're reacting Paul.

"Excuse me people. Powder room!" ngumiti ako kay Andrea na nakuha rin ang atensyon
ko.

"Ghaaaaad. You're gown is beautiful" ngayon nya lang nahalata? Kanina pa ako dito
ah, anyways pakialam ko ba.

"Thanks. Yours, too" I complimented.

"Duh? Malamang ginamit nya lang ang pera ni Greg para makapag pagawa nyan. Million?
Such a waste!" bitter at umirap si Eunice, laging nakikisingit.

"Nah! I didnt used my money for that. She's a designer, she made that beautiful
gown and thanks to her libre lang tong suit ko ngayon" tumawa pa si Greg, nagyabang
pa ang mokong na ito.

Tinignan ko si Eunice, nakanganga nalang sa harapan ko. That's what you get, gold
digger. Now I really have to leave kaysa makatanggap pa ng compliment kay Andrea.
Tumalikod ako na ako na mas ikinasinghap ni Eunice? or ni Andrea? I think both of
them. Sino ba namang hindi, my long gown should be worth it when you show too much
skin, yes backless. You can almost see the line down there.

"Careful babe, I'll be watching" humalakhak lang ito. I know what he means, kanina
ko pa nakukuha ang atensyon ng mga lalaki dito.

You should be careful boys, Gregory Josh bites. Hindi ako sa powder room nagpunta
instead sa gilid ng stage. Ito ang hudyat na ipapakilala na ako sa lahat ng mga
tao. With the media and all PH televisions and radios.

Ilang saglit ay natahimik ang lahat nang nagsalita ang emcee calling the master of
this event Atty. Neil Enriquez - CEO of Enriquez Group and Law Firm, he'll be the
one to introduce me. Kanina lang nya ako nakilala and he was shock that I am
Lorraine Jimenez-Durano, buti nalang di dinungisan ni Paul ang pangalan ko habang
nakatalikod ako. Ang dami nyang sinabi tungkol saakin at mga admiration nya saakin
kahit kanina palang nya ako nakilala.

"Damn. She's beautiful and angelic. HAHAHAHA at this moment, I would like to
apologize to my wife in heaven and to his husband" nagtawanan ang lahat, nagbiro pa
sya.

Alam na nya anong sasabihin. Napag usapan nanamin iyon. Sumilip ako sa gilid ng
stage, I can see them, Paul, Zac, Andrea and Eunice nag aabang sa paglabas ng
honored guest napalaki ng mga ngiti. Si Greg naman ay nakangisi lang na sumasandal
sa upuan. Tignan natin ngayon kung hindi mapapawi ang mga ngiti nito pagnakita
nyong sino ang lalabas at ipapakilala ngayon.

"Let me introduce to you, LJ Fashion's CEO and President....Ms. Lorraine Jimenez"

walang nagsalita, walang pumalakpak, lahat gulantang.

Kababago ko lang sa tronong ito. Pero parang ang layo na ng narating ko. Dahan-
dahan with the help of Atty Neil ay nakaakyat ako sa stage. Malaki ang ngisi at
tutok ang spotlight saakin. Who's from putikan now? 10 seconds ang nakaraan Isa-
isang nagsipalakpakan ang lahat, nagsimula sa malaking ngisi at palakpak ni Gregory
until sa pinakalikuran ng venue. Now, I have your atention.

"Bonsoiree madameet monsieur, je m'appele Lorraine Jimenez. CEO et President de LJ

Fashion, engchante, peuple" (Good Evening, ladies and gentlemen. I am Lorraine
Jimenez. CEO and President of LJ Fashion, nice to meet you people) in my very
french accent, I glared to everyone and greet.

Nilingon ko lahat, nakangiti at pumapalakpak. Nang dumapo ang mga mata ko sa paanan
nila. Walang ngumiti, except Greg na nakapalakpak parin ang gagong ngumisi. Si
Eunice na lagi nalang nakakakita ng multo, si Paul na inubo pa't namutla sa nakita,
si Andrea na tinitignan ang asawang nakatutok saakin kanina pa. What a sight,
ngayon palang alam na nilang guguho na ang mundo nila.

Hanggang sa natapos ang speech ko ay hindi nila ako tinigilan sa pagtitig. Nanghina
ata si Paul at napaupo nalang. Why do he need me so badly? Pwede nya namang itapon
nalang ang kompanya ko't alagaan ang sa kanya. Pwera nalang kong nalulugi narin ang
sa...kanya. Nalulugi narin ang sa kanya, kaya nang makita ako'y gumuho na talaga
sya. I'm speechless.....I'm too happy.

"Voila! Magnifique! Superbe! Parfaite! madame" sinalubong ako ni Greg.

"Merci" I smiled. (Thanks)

Naglalakad kami pabalik sa upuan pero matagal kaming nakaabot doon dahil sa may mga
humaharang at nagtatangkang maging kaibigan ako. Now, everything is going well. May
mga gustong mag invest agad, may mga gustong magkaroon ng appointments saakin.
Hindi rin nawala ang pagsingit ng mga tagahanga at nagpapadesensyo ng mga damit.

Tonight, everyone likes and adores me. Lahat sila, nagkakandarapang makilala ako't
maging kaclose. I'm back business partners. Sa wakas ng makabalik kami sa table
namin, agad akong sinugod ni Eunice at naagapan iyon ni Greg. Pulang-pula siya sa
galit na isang kibo ko lang ay iiyak na sya. Kawawang Eunice! I really pity her.

"WALANG HIYA KA! PINIKOT MO SI GREG PARA MAGHIGANTI! MANGGAGAMIT KA! PUTANGINA KA!"
this will going to be a headline.

"Eunice. Tumigil ka!" singhal ni Paul.

"NO! FVCK YOU PAUL! WALA NA, WALA NA! DALAWANG KOMPANYA NA ANG WALA! DAHIL SA
BABAENG MALANDING ITO! PUTANGINA KANG MALANDI KA! BAKIT? NASAKTAN KA DAHIL INIWAN
KA NI PAUL? PINAGPALIT KA NI PAUL? OH COMMON THIS IS BUSINESS! LOVE AND BUSINESS
CANT BE TOGETHER, BE PROFESSIONAL!" hindi na nya tinago ang kanyang pagkawalang
modong tao.

"I am professional, you're just overthinking things Eunice" nakatingin ang lahat, I
am the angel not her.

"SCREW YOU TO DEATH LORRAINE! YOU SLUTTY SHT OF NIMWIT! MANGGAGAMIT KA! MARUMI!
GAMIT.....FVCK YOU" napapikit ako, hindi ko na kasi kayang tiisin pa, nanginginig
ang mga kamay ko.

"Shut up! Paul shut her up!" inis na sigaw ni Paul.

Dumilim ang mukha ni Paul kay Greg, saka bumalik saakin. Kitang-kita nya kung paano
manginig ang mga kamay ko. Masasampal ko na talaga sya. But I couldnt do it in
front of everyone. I'm the playing good girl in this drama, she's the antagonist.
"Eunice. Let's go. Nakakahiya ka" hinila na palayo ni Paul ang babae nya.

"NO! Let me go. Ano hahayaan mo nalang? Fvck! NO, hindi pwede. Akin ang kompanyang
iyon. Ako ang naghirap makuha iyon. No! Bitawan mo ako, bitch face me" sigaw nya
habang kumakawala kay Paul.

"God, she's desperate" untag ni Andrea, nandito pa pala sila.

Hindi ko siya nilingon pa. Maging si Zac na hindi ko alam kung mab-bwesit ako dahil
kanina pa sya. Hindi ba sya nagsasawang tumitig saakin. The last time I heard him
talk, was with his introduction to his wife. Well, wala akong pakialam sa kanya. I
dont want him back. I dont want him anymore. I dont care.

"Are you okay? Damn that whore" mura pa ni Greg na sinusiri ako.

"Naah, I'm fine. Nanginig lang. I want to slap and hurt her. Wrong place" I fake a
smile.

Nawala ang tension sa pagkakaalis nila. Nagpatuloy ang party at mas uminit ang
pangalan ko sa lahat. Ngayon palang sasabihin ko sayo Paul, you dont want to step
out on your cage. Putol na ang ulo mo, everyone knows who you are, who is your
mistress. Lalo ka na Eunice, nandidiri na ang lahat sayo. Asan nga ba napunta ang
pagkaprofessional prostitute attitude mo? Nag burst out kanina eh, ayan tuloy
kilala ka ng lahat bilang kahihiyan sa bayan.

"Powder room!" excuse ko muna kay Greg at sa ibang kausap.

"Sure" ngumisi si Greg.

Agaran akong naglakad patungo doon, kailangan ko yata ng mahabang retouch. Nastress
ako bigla sa mga pangyayari, this is all my plan. Pasalamat pa nga sila hindi pa
ito ang mabibigat. Wag silang mainip darating din tayo dyan. Pagkarating ko doon ay
nakita kong naghihintay si Zac sa pinto, maybe Andrea's inside. Hindi ko pinansin
dire-diretso ang lakad ko.

"L-Lorraine" tumikhim siya una saka tinawag ang pangalan ko.

"hmmm...." tumigil ako't lumingon sa kanya.

"Did she hurt you?" lumapit syat chi-neck ako. "Where? Tell me. Are you alright?"
sunud-sunod nyang tanong, wala syang mahanap na kahit anong galos.

"I'm Fine. Dont worry" bumalikwas ako, I dont need his worries.

"O-Okay" umatras sya konti, timing naman na lumabas si Andrea.

Tumaas agad ang kilay nito. Wala naman syang nakita sa pagkakatanda ko, pero gumawa
agad ng storya ang kanyang mukha. Tinignan nya ako't si Zac para bang nagdududa.
Tinaasan ko rin sya ng kilay, what's with her? Dont tell me, she's fvck'up jealous
kahit sa mga bagay na wala namang pruweba? Ngumisi ako't nagpatuloy na naglakad
papasok sa powder room. I'm curious.

3....2.....1

"Are you flirting her?" napatanga ako sa narinig, seriously. She shouted that?

"Andrea stop making stories" malamig na sagot ni Zac.

"Really? Now I'm making stories. Did that woman flirt, too? Damn she's beautiful.
Kanina pa kita nahahalataan Zac, are you friends with her? Matagal na? Bakit di ko
alam. Did you have relationship? Did you sex? Ghaaaaad Zac Elizier!" frustrated
nyang sigaw.

"Ano ba Andrea. You're insecure again. Hindi ka ba napapagod? Every woman? Really?
Konting dikit lang pinag aawayan na natin. Fvck! You're making a scene again"
malamig at galit na si Zac.

Napa O ako habang nakaharap sa salamin. The possessive. insecure. jealous.

frustrated wife of Zac Elizier Villa Rama. Shall I conclude something here, nagloko
ang asawa dahil sawa na sa kanyang err asawa nya? Sino ba naman sigurong hindi,
magkaiba man sila ni Paul ng dahilan, pare-pareho silang mga bwesit sa buhay.
Nawala naman agad ang sigawan nang dalawa tsaka na ako lumabas ng naayos ko na ang
mukha.

Lumabas muna ako para magpahangin, di ko muna binalikan si Greg na pagsilip ko busy
sa mga business talks. I know he can handle it too well. May maliit na garden medyo
distansya sa venue, doon ako tumambay at nakisight seeing nalang. Maganda ang
pagkakatayo ng hotel na ito, malayo sa syudad pero dinadayo dahil sa overlooking
nitong lugar. Great thinking to the owner.

"Dont stop me, Zac. I'm gonna kill her. Lorraine. Fvck'ng bitch. Lumabas ka dyan.
Papatayin kita!" sigaw ni.....Eunice.

She's back. But before makuha nanaman ang kanyang atensyon ng mga tao. Lumapit na
ako sa kanya, kanina pa nanginginig ang kamay ko at this is my time. Unprofessional
ito, pero minsan, ito ang mga bagay na magpapagaan ng mga nararamdaman mong sakit.
Agad ko syang sinampal ng napakalakas. After 5 years sa wakas nagawa ko narin.
Nabigla sya sa pagsugod ko, napahawak sya sa pisnging mahapdi. Namula ang kanyang
mata at mukha, susugurin nya rin ako.

"Wala ka paring binatbat saakin Lorraine. Kung ngayon marunong ka ng lumaban!

Beterana na ako dyan Lorraine. NAGSISIMULA KA PALANG!" sasampalin nya rin sana ako,
but I stop her before that.

"Ang tapang-tapang mo parin Eunice. Hindi ka nawawalan ng kakapalan sa mukha. Hindi

ka natatabunan ng kahihiyan. Oo beterana ka na. Pero wala ka ng laban saakin"
tinulak ko sya't tumalikod .

Pero binalik ko ulit katawan ko, hinarap ko sya't sinampal ng malakas sa kabilang
pisngi. Hindi pa ako nakuntento malakas ko syang sinampal sa kabila nanamang
pisngi. Hindi sya nakagalaw pero ako lumaki pa lalo ang ngiti ko. You came back for
that, Eunice. Sa wakas nagawa ko narin. Hindi nakagalaw si Zac sa kinatatayuan,
maging si Andrea na nasa pinto na ng sasakyan nila, natulala.

"Leave Eunice. Or I will do the stunt again and again. The target is getting
weaker" umalis na talaga ako.

This time I want to go home. Namimiss ko na sila, tonight is one of the greatest
night. Maybe, pero hindi pa dito nagtatapos ang lahat. I can be a criminal,
mapagbayad ko lang sila sa lahat ng mga kasalanan nila saakin. Narinig kong
sumisigaw pa si Eunice, pilit lumalaban pero lumalayo at nawawala ito dahil siguro
ay pinapaalis na sya ni Zac. Inaya ko na si Greg na umuwi, sinunod nya naman.

"Halos magkagulo ulit dahil sa ingay ni Eunice" utas ni Greg ng nakasakay kami.

"Thanks" pasasalamat ko dahil I know, gumawa sya ng paraan para pagtakpan ito. He
knows I'm in the scene.
"For you, babe. For you" matama kaming nagkatinginan, nakangiti sya.

Konting byahe lang at nakabalik na kami sa hotel. 3 days lang kami dito at babalik
na kami ng London. After 10 days I guess babalik ako ulit dito, magbabase na sa PH
ang LJ Fashion at tinatapos lang ang 20 storey building katabi ng Former Jimenez
Group of Companies. Sinadya ng Heidrich na ito na itabi sila. When me met 5 years
ago, nagpaconstruct na sya nito, gusto nyang itabi ang building namin, he doesnt
know everything. Until I told him, all of it. Pagkadating namin, sabay kaming
pumasok ni Greg sa room ko. Bumungad saakin ang stress na si Crissa.

"DAEBAK! Ang hirap mag alaga ng kambal" reklamo nya pagpasok namin.

**

Kulang parin ba ang intensity? Next UD nalang ulit. HAHA :) Pagpasensyahan ang
French skills ko, basic palang eh. If my mali, correct me okay? After 3 years nag
aaral ako ulit. HAHA

Did you join yourself in Dyosangpangkalawakan Stories? May nangyayari po sa group

ngayon. Be a concern citizen. I-open ang FB at makibalita. Now na! See yah~

The Wife's Revenge: Kabanata 25

Sinong taga CDO dyan? Kaway-kaway kababayan. Kung meron man.

Lorraine's POV

FLASHBACK!

*bwaaaaack*

Ito nanaman ako, ikatlong araw ko ng pagsusuka, pero noong nasa Pinas pa ako
nakakaras na ako ng pagsusuka pero binabalewala ko ito. Kabanas naman, oo
katatanggap ko pang lang trabaho bilang sekretarya ni Gregory Heidrich
nagkabanggaan kami sa daan dito sa London, imbis na maging parte sa Marketing
Department sa kompanya ni Kuya Drake doon nalang nilagay si Crissa kailangan din
kasi nya at ilang araw akong ginambala ni Greg para sa kanya mag trababo at maging
secretary nya.

I started to trust people other than Ate Red, Drake and Crissa, Greg is a nice
person. Kahit di na nya patunayan iyon, pero noong una at nag aalangan ako but
tinganggap ko rin sa sarili ko. Walang masama kung magkakaroon ako ng kaibigan.
Noong una ay hindi nya iyon tanggap, para bang naiilang sya, sino ba naman ang mag
uunder sa isang former CEO and President ng Jimenez Group, pero walang wala ako at
kailangan ko sya.

"Okay ka lang ba Lorraine?" nag aalalang tanong ni Greg, simula ng dumating ako sa
London at nagkita kami, di na sya bumalik sa Pinas. He knows everything, I told him
everything. Galit na galit sya kay Paul and Eunice. Lalo na kay Zac na wala ring
alam na kasal na pala ito. Dinaluhan nya ako sa CR ng mga babae.

"Nasusuka lang. Kahit wala na akong masuka. Ano bang nangyayari saakin?" halos
maluha na ako, may malubha ba akong sakit?

"Fvck, Lorraine. Kailangan mo ng pumunta ng ospital, I cant wait of something bad

will happen" nag aalala nitong sabi.

Nag leave muna siya sa work nya, saka ako sinamahan sa ospital. Nagtawag pa ng
ambulance hindi naman ako malala. Agad akong chineck up hanggang sa nirefer ako sa
OB Gyne, doon na ako kinabahan. Am I? Isang taon akong naghintay para dito,
maraming nangyari saakin tapos ngayon lang ito nakarating sa buhay ko? Sabi ng
isang British Doctor, I am 6 weeks pregnant.

2 weeks palang ako dito sa London. nang nalaman ni Ate Red iyon agad syang nagwala
at dinaluhan ako dito sa London, nag away rin sila ni Drake kaya dala-dala nya ang
mga bata. I have Crissa in my side, pero busy rin sya dahil hindi naman ako ang
boss nya. She needs to work dahil may pamilya din syang naghihintay sakanyang
sweldo. I have no one, walang nag aalaga saakin, this is my first pregnancy kaya
wala akong alam.

"Ohmy Lorraine. Congratulations. Sa wakas, it's been a year and months long,
finally" nasa isang ospital kami sa London kung saan ako chi-neck ng doktor ko sa
Pinas, binayaran sya ni Greg para sya mismo ang tumutok sa pagbubuntis ko. She told
me, magaling na raw ako, it was all given thanks to my med. I can now have a new
happy family.

Huli na ang lahat para dun. Ako nalang mag isa ang bubuhay sa anak ko. Kami lang
dalawa. It was a tragic pregnancy dahil palagi akong umiiyak sa tuwing inaalala
kung paano ko sya bubuhayin, Ate Red offered pero tinatanggihan ko. Inaabuso ko na
talaga, hanggang sa ako nalang talagang mag isa sa London dahil nagkaayos na sila
ni Drake. When I was about to give up everything, Greg offered me to be with him.
In his house, beside him while I'm pregnant.

"You should stop working Lorraine. You're pregnant" sabi ni Greg nang nag-luluto
ako ng agahan namin.

"NO! Greg, okay pa naman ako. I can still work. Please let me" pumayag ako sa gusto
nya, dahil hindi ko rin makakayang mag isa. Naabala ko narin sya pagpumupunta sya
sa apartment ko, it's too far from his house at mas inuuna nya ako kaysa sa ibang
bagay. Ayokong mapabayaan nya ang mga importanteng bagay, napag usapan narin namin
ni Ate Red at Crissa ito.

"Alright. But stay in my office, so I can monitor you. Hindi narin ako babalik ng
Pinas. I will stay with you. I will take care of you" hinalikan nya ako sa noo,
nakakailang.

I told him not to do that to me again. Kahit nakakailang talaga, baka isipin nyang
lahat sila ng barkada nya ay tinutuka ko na. At first I was really guilty dahil
kasalanan ko kung bakit sila nabuwag. Pero kinampihan nya ako, ayaw nyang
nasasaktan ako.

"You're my first priority, Lorraine"

After 8 months in London, nalaman kong kambal ang magiging anak ko. Caesarean
Operation ang nangyari, nahirapan kasi akong umeri, hindi kinaya. That was my last
tears in the world, too see my children born in this world. Aphrodite and Zeus iyan
ang pinangalan ko sa kanila. Inako ni Greg ang responsibilidad lahat, I give them
his name dahil deserved nya iyon, he loves them so much. After 3 months of nag
leave ako sa work dahil sa panganganak and to be a hands on mom.

Hanggang sa napagdesisyonan kong mag aral ulit. Pumunta ako sa Paris kasama silang
dalawa at si Crissa. Nagvolunteer syang mag alaga sa mga anak ko habang nag aaral
ako. Pero Greg would be never satisfy for that, siniswelduhan nya ito para
makapagpadala ito sa pamilya nya. Isang taon kaming nakatira sa Paris na magkasama.
Until I returned them to London, gusto ni Greg na mag focus ako sa pag aaral ko.

"Lorraine. I am not against of the revenge. But please, wag mong idadamay ang mga
bata dito" sabi nya habang nag uusap kami sa telepono, third year ko na sa Paris.
"Hindi ko kailanman inisip na idamay sila C. I love them, they deserved happiness"
sagot ko naman.

"They have the right to know and meet their daddy....real daddy" matamang sabi nya.

"NO! C No! Para ano? Kukunin nya ang mga anak ko. O baka saktan nya lang ang mga
anak ko. Ipagtabuyan. NO! Greg is the father. They deserved the happiness" malamig
kong sagot.

End of FLASHBACK!

**

"Mommy. Daddy" biglang bumangon sa pagkakahiga ang dalawa at tumatakbong binabati

kami.

"Aphro...What time is it?" tanong ko sa ikalawang lumabas, tinaas ko ang kilay ko.

"It's 9 oclock mommy" with british accent tone.

"Zeus why are you still awake" tanong ko sa panganay.

"I was about to sleep...and then...and then...Aphro told me she cant sleep....tita
C did the story but....but she sucks at it" sagot nito.

Namula si Crissa sa inis. Palagi kasi siyang pinagkakaisahan ng dalawa. Pero mahal
na mahal nya ito. Naging pangalawang nanay din sya dahil noong malayo ako sya ang
nag alaga sa kanila, kasama si Greg. Ngumisi ako, hindi nakakatulog si Aphro pag
hindi ako ang nag babasa ng story sa kanya. Buti nalang di napalayo ang loob nila
saakin. 4 years old na sila and they were really close to each other Zeus protects
her sister.

"Okay fine. I'll do it. Say thank you to tita C" kinuha ko ang bed time story book
at nagsitakbuhan na sila sa kama.

"Thank You Tita C" chorus pa ng dalawa.

"Ang kukulit ninyo. Anyways, Lorraine, tomorrow" umalis na si Crissa, uuwi iyon sa
kanila dahil malapit lang daw.

"Bye"

Umupo si Greg sa kabilang side ng kama, ngayon ay nakayakap sa kanya ang panganay
namin, they're so close and para talaga silang mag-ama. I raised them, Greg and I
raised them. Kahit iniispoil sila ni Greg okay lang. He gave everything to this
children. Kahit hindi nya kadugo, walang koneksyon na nananalatay sa kanila. He
loves them so much.

"Mommy, you look so beautiful" hinawakan pa nito ang pisngi ko at hinalikan.

"How about daddy, baby?" kunyare ay nagtatampo.

"My daddy, is the handsomess" lumapit si Aphro at sabay nilang hinalikan sa pisngi
ang daddy nila.

This is the happy family, they deserved this. Nag story telling na ako sa kanila,
unang nakatulog ay si Zeus na hawak-hawak ang kamay ng kanyang daddy. Feel na feel
ni Greg iyon, hindi sya nagreklamo or anything about this. Inako nya lahat para
maging masaya ulit ako, kami ng mga anak ko. Nang matapos ko ang bedtime story
nakatulog narin si Aphrodite kaya kinumutan na namin sila.

"They're angels babe" I saw a tears escaped from his eyes.

Nataranta naman ako doon. Lumapit ako sa kanya at pinawi ang luhang nakita. Is he
sad? Why? Iiwan nya na ba kami? Dahil sa limang taon na nagkasama kami nasanay na
ako na kami ang magkasama. Na lagi syang nasa tabi ko, habang nagbubuntis ako,
nandyan sya palagi to take commands from me. Kahit pagod sya sa trabaho, gumigising
sya ng madaling araw para sundin lahat ng gusto ko. Five years with him is a
wonderful years of living.

"I-I'm scared. Damn, I'm fvckin' scared" niyakap nya ako, I saw how sad his face
is.

Hindi ako makapagsalita. Hinayaan lang sya sa ginagawa nya.

"What if. Lorraine. What if. I dont want you to surrender to him. I'm scared.
Lorraine. I will be destroyed" mahigpit nya akong niyakap.

"Shhhh. You're just overthinking Greg. Nahawa kana ata kay Eunice" nagbiro nalang
ako sa kanya.

Bigla syang natigil at nilayo ang sarili saakin. Tinignan ako ng hindi naman
masama, pero ngising malaki. Bipolar. Kanina lang ay sobrang drama nya ngayon
parang abnormal na. Pinaupo nya ako sa tabi nya't niyakap. This is what he wants us
to do; pero may parte rin saaking gusto ko narin ang mga sweet things na ginagawa
nya saakin, saamin ng kambal.

"Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o matatawa sa nangyari kanina. Both maybe, a
sign of happiness" tumawa sya't hinalikan ang noo ko.

Ramdam ko parin ang sampal na binigay ko kay Eunice. Namumula parin ito at hindi ko
malimutan ko ano ang reaksyon nya. What happened this evening was perfect. Nangyari
lahat ng gusto ko. Lumuwang nag pakiramdam ko, pero di ibig sabihin nun ay tapos na
ang lahat. Non. Hindi kami matatapos. Hindi pa iyon ang huli naming pagkikita.

"I still remember their faces. Hilarious, indeed" tumawa kaming dalawa.

Ilang minuto pa ay nakaramdam na ako ng antok. I need to change now, nangangati

narin ako sa get-up ko ngayon. Tinigtigan ako ni Greg habang hinahaplos ang kulot
kong buhok. Hinalikan akong muli sa noo at ngumiti.

"You now rest. Mamasyal tayo bukas bago pumunta sa mga kalaban. Another tremendous
day tomorrow babe. Bukas ibebenta ni Paul ang shares nya sa kompanya. We should buy
it. Lorraine, makukuha mo na ulit ang kompanya mo" sabi nito.

Nakaramdam ako ng galak sa dibdib ng malaman
nasaktan ko sila mom and dad sa nangyari, sa
Maghaharap nanaman kaming apat bukas at para
ang lahat ng pinaghirapan ko. Ang buhay, ang
magulang ko.
iyon, gusto ko iyon. Alam kong
pagpapabaya ko, kailangan kong bumawi.
sa katahimikan ng loob ko, babawiin ko
dugo't pawis na kompanya ng mga

"Good Night babe" ngumiti ako bago sya lumabas ng room, nasa katabing suite lang
din ang sa kanya.

Tinignan ko ang kambal na mahimbing na natutulog. Identical twins sila at masasabi

kong kuhang-kuha nila ang features ng mukha nila sa ama nila. Hindi ko maikakailang
pag nagkita silang tatlo hindi nya ito maitatanggi. He's the father, these are his
children. Damn him, he doesnt even deserved this. Sinaktan nya ako, sobra-sobrang
sakit ang ginawa nya saakin. I'm very sorry to my children, dahil hindi ko man lang
magawang patawarin ang totoong ama nila. Natatakot ako, baka kunin niya ito saakin,
magkakamatayan muna kami.

"Good Morning mommy" sabay akong dinaluhan ng dalawa sa kama ko, gaya ng kanila,
Queen size lang din itong saakin.

"hmmm....too early, babies" reklamo ko pa.

Narinig ko nalang silang humagik-ik at nabubulungan na hindi ko naman naintindihan.

Kaya ako namulat, natulala nalang ako ng may kumukuha na ng litrato, naka sando sya
at suot-suot ang pumps ko, naka boxers lang din sya at ginawang buhok ang pencil
skirt ko. Greg is making me crazy. Napatawa nalang ako, kay aga-aga.

"Bonjour mon amour?" gamit ang SLR nya ay kumuha sya nag random pose ng dalawa.

Nagpatugtog din ito ng weird na kanta. Nag sasayaw na ang tatlo ngayon. Hindi ko na
talaga alam anong gagawin ko sa tatlong ito, pag may nawala sa kanila.....kahit
isa. It surely breaks my heart. Humalakhak ako ng kinukunan ako ni Greg, ang dalawa
ay di ko malaman anong sayaw ang ginagaya. Tumatawa si Greg habang nagsasayaw din
sa harapan ko, dirty dance. Fvck this early morning.

"Baliw" tawa ko pa.

"What? Idea nila ito. Ang mapasaya ka sa umaga. Sino ba naman ako para di sila
suportahan?" ngumisi syat tinaas ang kilay.

Kaya ang nangyari ay nagsayawan kami sa isang oras. Tsaka namin napagpasyahang
maligo't magbihis. Nandito narin si Crissa pra tulungan ako. Ipapasyal muna namin
sila dito sa Manila. Nang matapos na kami nagsiunahan pang bumaba ang tatlo,
nakakatuwa talaga maging si Crissa na natatarantang baka madulas ang dalawa natawa
nalang din sa kanila.

"Saan tayo Lorraine?" tanong nya habang tumatawa.

"MOA kakain muna. Tsaka kahit saan gustong puntahan ng dalawa. We'll go with them"
sagot ko, natawa parin.

"Alright. Kiddos. Lezz go MOOOOWAAAAA" nakisali narin sya sa kulit.

Nakalabas na sila ng hotel, pero nakita kong naiwan lang si Greg na nakatayo,
natulala sa gilid ng daan. Agad ko syang dinaluhan doon, nang makarating ay
natigilan narin ako. Hindi ko inaasahang makikita ko sya, dito pa sa di inaasahang
lugar. Kaming tatlo ang natigilan. Hindi rin ako nakagalaw agad sa kinatatayuan.
Some kind of unexpected. Tignan mo nga naman oo, paghinahanap mo wala dyan, pag di
mo naman hinahanap nagpapakita.

"L-Lorraine....I-Is that you?" namumutla sya.

"Franz" buo at galit kong sabi.

**

Okay. Once more bitin. Okay. Pagpasensyahan na po. WBlock po, nawalan ng idea ito
lang ata ang nagawa ko sa tatlong araw eh. Bitin. I know.

Add me on FB: ForeverGoddess On Wattpad

Join my group: Dyosangpangkalawakan Stories

The Wife's Revenge: Kabanata 26

Lorraine's POV

Pumayat si Franz. Iyan ang masasabi ko, ang layo ng anyo nya dati at ngayon. Tingin
ko ay maraming nagkakagusto sa kanya dahil sa taglay nyang kagwapuhan at para syang
isang modelo. He can be almost to perfect in a woman's naked eye. Iba na sya
ngayon, nangangayayat para bang may sakit, noong una ay si Paul tapos ngayon si
Franz. Para bang tadhana na ang nagbibigay sa kanila ng parusa.

Lumingon ako sa kambal na nakasakay na sa sasakyan, maging si Crissa na natulala

lang sa kinatatayuan. Hindi nya kilala si Franz, sa mukha. Ngayon lang at alam nya
ang buong istorya. Nakitang kong sumenyas palihim si Greg na mauuna na sila, thank
God naintindihan agad iyon ni Crissa. Hindi namamalayan ni Franz ay umalis na sila.
Hindi pwedeng malaman ni Franz na may anak ako.

"Y-You're b...."

Nakita kong tumilapon nalang si Franz sa sahig. Agad itong dinaluhan ni Greg at
binagyan pa ulit ng isang suntok. Galit na galit ito sa matalik nyang kaibigan.
Naalala ko pa dati, kinukulit nila akong dalawa pagdumadalaw sa bahay. Sinasabihan
si Paul na maswerte dahil ako ang pinakasalan, na sya ang nakatagpo at nakauna sa
akin. For me, he was the sweetest, before he attempted the r@pe.

"Babe, t-tama na" pinigilan ko si Greg sa galit nya, hindi nya kasi tinigilan si
Franz sa pagsuntok.

"GAGO ka! GAGO kang putangina ka!" malulutong na mura ang umalingawngaw sa gilid ng
daan.

"Ano ba! Manong wag tumunganga, tulungan mo" agad namang natauhan ang mamang guard
at tinutulungan ako hilahin palayo si Greg kay Franz.

Hindi naman ito lumalaban, nagkasugat-sugat ang mukha nya at nagkaroon ng mga pasa.
Tahimik lang sya, hinayaan nya lang si Greg sa kanyang galit. Hinila ko ng malayo
si Greg at pinakalma. Umiwas ito ng tingin saakin at humihingal. Nanggigigil parin
sya, nanginginig ang kanyang mga kamao. Natakot ako sa pwede nyang gawin. Hindi
ganito ang inaasahan kong pagkikita namin ni Franz.

"Babe, remain calm please" hinahaplos ko ang braso nya, hanggang sa kumalma talaga
sya.

Nahirapang tumayo si Franz kaya inalalay sya ng mamang guard at pinatayo ng maayos.
Hinang-hina sya agad, pinahid nya rin ang dugo sa kanyang labi at tinignan ako sa
mata. Malulungkot ang bawat sulok nito. Agad kong tinaas ang kilay ko, hindi ako
nagpakita ng kahit anong emosyon sa kanya. Hinawakan ni Greg ang kamay ko,
mahigpit.

"Buhay ka pa pala?" matabang kong sabi.

"Y-Yeah" hindi parin inaalis ang mata saakin, malulungkot parin.

"I thought you're in hell" ngumisi ako sa kanya.

"I am. I am in hell, Lorraine" natigilan ako ng namaos ang boses nya, bigla syang
humakbang palapit saakin.
"Back off, Franz. Stay where you are" malamig na utas ni Greg, hinila ako't tinago
sa likuran nya.

Natigilan sya. Mas nakita kong lumungkot ang kanyang mga mata at lalong nanghina
ata sa kinatatayuan. Ilang sandali ay natumba nalang ito at nawalan ng malay.
Nataranta ako bigla, tinignan ko lang sya't di nakagalaw agad sa kinatatayuan.
Talaga bang may sakit ito? o baka nanghina lang sa ginawa ni Greg sa kanya. Hinila
ako ni Greg palayo sa nakahandusay na Franz.

"Let's go, the kids are waiting" malamig nitong utas, di man lang binalikan ng
tingin ang kaibigan.

"G-Greg, w-we should help him" biglang lumabas sa bibig ko.

Where am I? Nasaan si Lorraine na puno ng galit sa dibdib? Tinignan ako ng patanong

ni Greg, somehow tao parin ako. May konsensya, ayokong makita syang mamatay nalang
dyan at kami pa ang may kasalanan. I want to play safe here, kung gagantihan ko man
si Franz, gusto ko mulat sya, gusto ko ramdam na ramdam nya. A part also in me dont
want him to die yet, hindi ako makakapayag, gusto kong mas mahirapan muna sya.

"Oh d@mn it" siguro din ay may nararamdaman ding guilt si Greg kaya nya binalikan
si Franz.

Dinala namin sya sa pinakamalapit na ospital, ni hindi ko sya tinignan o anuman.

Ayokong maawa sa kanya, sapat na yung kaninang nakonsensya ako. Kalaban itong
binibuhay pa namin, dadalhin lang namin sya sa ospital at iiwan sya roon. That
would be enough for now. Pagnakita kami ulit, kailangan malakas sya, dahil uubusin
ko ang lahat ng lakas nya pagnakita kami ulit.

"Are you a friend of Mr. Lucero?" tawag saamin ng doktor, paalis na sana kami.

"No! Hinatid lang namin sya" sagot na matabang ni Greg saka tumalikod ulit.

"Tumakas nanaman sya...." rinig ko pang sabi ng doktor.

Hindi na ako nakabalik pa ng tingin dahil diretso ang paglabas namin ni Greg, tila
ay galit na galit nga sya. Sino nga bang hindi, 5 years old his best buddy almost
raped me, asawa pa ng matalik nyang kaibigan. Hindi ako naghain ng kaso, sa mga
oras na iyon.

Flashback!

Nasa hotel kami ni Ate Red ngayon, ikalawang araw ko na dito sa London, hindi parin
ako matigil sa kakaiyak. It was like yesterday, all the pain was still wounded,
diabetic yata ako eh, ang tagal maghilom ng mga sugat, still fresh.

"P*tangina. Papatayin ko iyang lalaking iyan, akong bahala dyan Lorraine,

pakakasuhan ko iyan ng attempted r@pe" putok butching, sigaw ni Ate Red.

"Pero Signora Red....nandito si Lorraine, nasa Pilipinas ang kaso. Pababalikin ba

natin sya roon?" sagot naman ni Crissa na tumatahan rin saakin.

"Fvck that law. Fvck'a then what? Tutunganga tayo dito? Pababayaan nating malaya
ang bugok na iyon" galit na galit talaga ito.

Hindi ko alam, pag naaalala ko ang mukha ni Franz sa araw na iyon, nasusuka ako.
Pagnanama sya sa panaginip ko, parang gusto ko ng matuluyan nalang sa buhay,
mabaliw nalang. They're my worst nightmare. Ang sasama nilang tao, they love
hurting me. Tumitindig ang balahibo ko pag aalala kong hinahaplos iyon ni Franz,
iyong mga pagpipilit nya at mga asong ngisi. He's a demon; I wont forgive for that.

"What's his company!? Palulubugin ko yan" mukhang nakahanap ng lusot si Ate Red.

"Lucero A-Ate Red" natulala kong sabi.

"Oh god? Lucero? Francis James Lucero? Owner of the beat and clubs? The fvck, he
owns 5% of Rodriguez' Brewery Corp" frustrated na utas ni Ate Red.

Mukhang sya, wala ring nagawa. Mukhang sya wala ring magagawa sa kaso ko. She just
cant sacrifice their business...though she can, but it will be a big risk, I know.
I'm a business woman, too. We do business in the morning. Malaking kawalan ang 5%
sa kompanya nya, that will worth Millions, maliit lang ang 5% but Millions of
losses will affect the company itself. Masakit iyon sa business, unless may bibili
talaga nito.

"Looks like, we can't do anything about that" sabi naman ni Crissa.

Napaluha nalang ako ulit. Ayoko nang mabuhay, I lost my everything, nothing left on
me. I'm trying to be strong, pero it will take time. Galit kasi ang nanunuot sa
dibdib ko at hindi pa ako nakakabangon, I was tired of holding on, mahirap gawin
kahit na madaling sabihin. Lumapit saakin si Ate Red, lumungkot ang mga mata nito,
naiisip nya sigurong wala syang kwenta dahil di ako matulungan.

"I'm sorry, so sorry Lorraine. I'm fvcking up and I dont know how can I help! I'm
worthless, that pinh0les d*ckin will get his fvggin reward someday" sinigurado nya
saakin, khit na ganoon, kahit na sa anong panahon ay nagmumura lang sya okay lang.
She helped alot.

"G-Gusto ko lang muna makabangon ulit. Walang wala ako ate" pinahid ko ang mga
huli, pero dahil sa sinabi umaagos nanaman.

"Dont worry about that Lorraine, I'll do everything I can. Someday, you'll get into
their sm!tten way" panigurado nito saakin.

Hindi nagdulot ng malaking pasakit saakin si Franz, siguro ay hindi sya ang nauna
ay huling taong sumira talaga sa buhay ko. First of all, he was drugged and I got
the idea na si Eunice ang may kagagawan nun, isa sya sa may hawak ng security
saaming mansion, sya ang sobrang insecure sa bahay na binigay ni Paul para sa aming
dalawa. Kung tutuusin di si Franz ang dapat kung buhusan ng lahat ng galit, kung
hindi ang taong minamaltrato ako, ang taong nang-aagaw ng asawa at ang lalaking
niloko ako.

"Mahal na mahal mo ba?" minsang tanong ni Crissa. Nasa isang linggo na ako rito,
lagi akong nahihilo, para akong may flu lagi siguro ay sa pagod at palaging nag
iisip ng anumang bagay.

"Pag nakilala mo si Zac, you will thought he's a great guy" nag wandering kami ni
Crissa sa city.

"He's a great guy. He rescued you from the dare devils, Lorraine. Yun nga lang, may
sekreto rin sya. He hurt you, but there's something to be thankful for" hindi ito
nakatingin saakin, kung hindi doon sa Big ben.

"I'm mad, galit ang pumupulupot sa puso ko Crissa. Each of them, they destroyed me.
Pero hindi mawala ang pagmamahal ko sa kanya and it's wrong, he's married"
malungkot kong utas.

Ngayon ay tinignan na ako ni Crissa sa mata. I've always been thankful, kasama ko
sya sa lahat. Hindi nya ako pababayaan, siya at sila Ate Red nalang ang natitira
saakin. I cant stand pag nawala pa sila saakin. Habang naglalakad, nakita ko ulit
si Greg sa isang Cafe malapit sa kinatatayuan ko, ayon umiwas na ako dahil baka
tulad nila Franz sasaktan nya rin ako. Bukas pa naman magsisimula ang trabaho ko sa
kompanya ni Drake, kaya nagliliwaliw muna kami ni Crissa.

"Lorraine!" nakatalikod na ako ngayon, kunyare ay di naririnig ang tawag ni Greg,

kailangan ko siyang maiwasan ngayon.

"W-Wait Lorraine!" sigaw pa nya ulit, pero nilalakihan ko na ang mga hakbang ko
papalayo.

Nagitla nalang ako ng nahawakan na nya ako sa balikat at hinarap sa kanya, we bump
each other noong isang araw, malapit sa building ni Kuya Drake at kaka interview
palang saakin nun. I didnt thought he's here. Marahil ay business trip, he should
go home at sana di nya ipagsabi kela Paul na nagkita kami.

"Lorraine, I'm calling you, di mo ba narinig?" sabi nyang, nakangisi.

"Ah sorry. Busy kasi ako" pagdadahilan ko.

"Right. Coffee?"

End of FLASHBACK!

Nakalabas na kami ng ospital at napapatanong ang utak ko, nasaan ang parents ni
Franz, tsaka anong sakit nya? Malala na ba at tumatakas sya? Bakit? Hindi dapat ako
nagtatanong pa ng marami, hell I care. Siguro, karma helps me along the way kaya
nagpapasalamat na ako. I look at the man beside me, hindi na kasi kumikibo.

"Babe, are you feeling fine?" pag aalala kong tanong, parang wala talaga siya sa
sarili.

"Franz...." utas nya. Kumunot ang noo ko ng banggitin nya ang pangalan.

"He lost his family when he was 10 on the day of his birthday.....today is his
birthday" sabi pa nito.

Natulala ako sa narinig. Why is he telling me this? Gusto nya bang i-reconsider ko
si Franz? Pero di ba galit din sya? Suklam na suklam sya sa kanya. Sa sinabi ni
Greg, lumakas ang pintig ng puso ko. Because I know how it feels, 6 years and 5
months ago, 4 months before my wedding my parents died on accident, gaya ng
pagkamatay ng parents ni Paul 11 years ago. I know how it feels na mawalan ng
pamilya, 4 months before my wedding, that was hurting me. Wala akong nasagot sa
kanya, napakagat labi nalang ako.

*Kriiiiinggg*

Napatalon kami ni Greg, sa tawag na narinig. Kinuha ko kung phone ko, I saw Crissa
is calling, kaya agad kong sinagot kinabahan ako agad, why sudden call?

"Lorraine" umiiyak si Crissa.

"C what happen?" lumakas pa ang pintig ng puso ko.

My children.

"Please, be here ASAP! Aphro.....is lost" noong una ay di ko sya maintindihan pero
ng mabanggit nya si Aphro at ang word na LOST nabaliw na ako.
"WHAT?" sigaw ko, agad naman lumapit pa si Greg, nagtatanong anong nangyayari?

"Sorry Lorraine, I'm so sorry" umiiyak parin ito. Sigurado akong kasama nya si Zeus
ngayon.

Agas kung binaba ang tawag, where's my baby girl? May kumuha ba sa kanya? Sino?
Alam ba nya? I cant lose my baby, no way. I will die.

"Babe, what happen?" nataranta si Greg.

"Aphro....she's lost" namutla ako, pumasok sa sasakyan nya't natahimik nalang.

Mura sya ng mura, galit narin sya. Nagmamadali syang nagmaneho patungong MOA.
Crissa texted me the locaation. Dahil hindi naman malayo iyon sa hotel namin, agad
kaming nakarating. Napatakbo kami sa kinaroroonan ni Crissa, kasama ang mga tao sa
security ng mall. Malaki ang MOA it will be so hard for us to find her, agad na
monitor ni Crissa ang management ng Mall na may nawawalang bata kaya mas naging
humigpit ang security. Hindi pa daw ito nakakalabas ng Mall, pero mahihirapan
kaming mahanap.

I got worried sick. May kasama ba sya? Sigurado akong meron, Aphro is intelligent.
Hindi iyon sasama sa taong di nya kakilala, unless pinilit sya, wala syang kakilala
dito. This is her first time in PH impossible. Naghiwalay kami nila Greg na kasama
na si Zeus at Crissa na umiiyak parin naghiwalay kami ng paghahanapan. Bumuo ng
team ang security para hanapin ang anak ko. I didnt blame Crissa, wala rin akong
magawa, I know Crissa is doing her part, nalingat lang sya.

Someone will pay. Kung sino man sya. Hinanap ko sya every stores na mapupuntahan
ko, maging ang mga kasama ko. Nag isip din ako kung saang lugar mas gusto nyang
puntahan. Lahat iyon ay pinuntahan ko, hanggang napunta ako sa labas ng MOA.

"Mommy, I love eating Krispy Kreme Donuts"

"No baby, too sweet for your teeth"

Tsaka ko lang naalala, kaya bumalik kami ng pasok sa MOA, may isang stand ng Krispy
Kreme doon. Inikot ko ang buong stand. Pero wala, kinakabahan na talaga ako. My
baby, baka anong nang nangyari sa kanya. Nagtanong ako sa babae kung saan ang store
talaga ng Krispy Kreme, dahil nakalimutan ko na. Tinuro naman agad nito ang lugar,
palabas ito ng MOA kung saan maraming stores na naroroon. Agad akong umaripas doon,
kasama ang mga security.

"God, Aphro" bigla kong nasabi ng makita ang anak kong kumakain mag-isa ng donuts.

Nagsipasukan ang mga security at hinalughog ang buong tindahan, pero ako agad kung
dinaluhan ang anak kong walang muwang na kumakain. Agad ko syang hinarap at
niyakap. Thank God, she's alive and safe. Nakita ko sa mga mata nyang wala syang
takot na napunta dito, where did she got the money?

"Mommy, you should eat" nilalantakan pa nya ang donuts na may designs.

"Who took you? Aphro? How did you got here?" tanong ko.

"Remember mommy, the man in my school? Mr. Papa?" inosente pa nyang sabi.

Who is really Mr. Papa?

**
HAHA XD Bitin. Okay. Next UD swear may ideas na kayo sino ang fatherly ng mga kids
XD

Add me on FB: ForeverGoddess On Wattpad

Join my group: Dyosangpangkalawakan Stories

The Wife's Revenge: Kabanata 27

Flashback!

3 years old na sila Aphrodite at Zeus, pumapasok na sila sa isang learning center
para di ma bore sa bahay, kahit wala ang mommy nila at busy ang daddy nila
nakakapaglaro parin sila habang natututo. Kasama nila palagi si Crissa, pero mas
nakatuon ang atensyon nya ky Zeus dahil tahimik lang ito palagi, minsanan lang
tumalak pag nandyan ang daddy at mommy nya. Hindi ito nakikipag usap sa ibang taon.

Uwian na, ang bilin ni Crissa sa mga bata ay si Lorraine ang susundo sa kanila,
dahil holiday na, kababalik lang nito galing Paris, last year na nya sa susunod na
taon roon. Hindi naman ito malaking center, para lang talaga ito sa mga baby kids
na maenhance ang mga brains at maging active sa mga extra curricular activities.
Sabi ng isang British tutor nila, hindi na raw kailangan iyon ng dalawa dahil
matatalino daw sila, kaya nila ang sarili ng walang nag aalalay iba only the
supervision of the parents itself.

"Kuya Zeus, we should wait here" sabi ni Aphro sa kuya nyang nakaupo sa swing ng
school.

"I'll stay here, just call me when mommy arrives" sabi lang nito, dala-dala ang
kanyang lunchbox at bag nyang malaki.

"Alright, dont let the baby girls come near you, daddy said they will flirt you,
because you're a god" seryosong utas ng kababata nyang kapatid tsaka umalis.

They we're just three. Then they think like those, they speak like gifted.
Matatalino talaga ang dalawa, Greg trained them, kahit malayo si Lorraine, hindi
nya painapabayaan ang mga anak nya. Aphrodite waited in the waiting area, where
Crissa told them to. Pinatong niya ang lunchbox nyang kapareho kay Zeus pero kulay
pink, tsaka nilagay sa gilid ang kanyang pink din na bag.

"Hey baby" may tumabi sa kanyang lalaki.

Strikto ang securidad sa school, kaya marahil ay may hinihintay ang lalaki sa
school na iyon. Tinignan nya ang lalaki, he is looking gwapo like kuya Zeus iyon
ang naisip nya, ngumisi ang lalaki sa kanya. Mukhang mabait naman ito, he looks
like her daddy Gregory na mabait ang mukha. But her mommy always tells them.

"Mr. Good Looking, I dont want to offen you but my mommy Lorraine tells me, not to
talk with the strangers" innocent kid.

Ngumisi si Zac. Lorraine really taught them so well.

"I just want to give you this. . . . " isang maliit na box ng krispy kreme na
donut, may design ito.

"WOW!" umaliwalas ang mukha nito, paborito nya ito. Pero ayaw ni Lorraine na
kumakain sya nun dahil masyadong sweets, minsan binibigyan siya ng daddy nya na
pasekreto.
"That's for you" nagalak si Zac sa nakitang reaksyon ng bata.

Sa tingin nya mukhang mahigpit nga si Lorraine sa pag-papalaki sa mga bata. Bagay
na bagay nga itong maging nanay. Isang linggo na syang nandirito sa London, nang
malaman kung saan nakatira si Greg, nagbakasakali syang nandoon si Lorraine, tama
nga sya nagsasama na sila. Sa tatlong taong paghahanap kay Lorraine, ngayon lang
sya natamaan ng instinct na pwedeng magkasama sila ni Greg, dahil ilang taon narin
itong hindi umuuwi sa Pinas.

"Thanks, Mr. Looking Good Guy. Just one bite. My mommy will get mad" humagik-ik ito
habang nagnining-ning ang mata sa donut na hawak.

She took a bite. Natawa si Zac sa kakyutang taglay ng bata habang kumakain, hindi
rin ito natiis ang isang kagat, naging dalawa....hanggang sa naubos nya ito.
Humalakhak si Zac, she was really cute. Lalo na ang mga ngiting binigay nya kay Zac
dahil sa nasarapan ito.

"What's you're name Mr. Good Looking guy?" nakangiti si Aphrodite sa lalaki.

Natigilan si Zac doon. As much as he wants to be the father of the children, gusto
nyang tinatawag sya nitong papa. Kahit hindi sya sigurado, kahit ganun nalang tama
na sa kanya, wala na syang hihilingin pa. Only her, Aphrodite calling her papa.

"Call me, papa"

"Alright Mr. Papa"

Lumapit si Aphrodite ka Zac at niyakap nya ito. Natawa ulit si Zac dahil sa
narinig, Mr. Papa akala ni Aphrodite papa ang pangalan nito. Ayaw nya itong
correctionan, dahil kahit ganun kuntento na sya. Marinig lang syang tawaging papa
ng mga anak ni Lorraine tama na sa kanya. Mahigpit nya ring niyakap si Aphrodite
tsaka nagpaalam. Sa mga oras na iyon, gusto nya lang magtago sa gilid. Gusto nyang
pagmasdan si Lorraine sa malayo.

The woman, he loves the most.

End of Flashback!

Lorraine's POV

"What's his name Aphrodite?" tanong ko sa anak ko.

"He said, his name is papa. That Mr. Good Looking Guy, brought me here. He's here
mommy" ubos na ang kinakain nyang doughnuts.

Takot na takot ako, halos ikamatay ko ng mawala si Aphrodite, paano kung may kumuha
talaga sa kanya? Paano kung nay gawin masama sa kanya? Ikakamatay ko, swear to God
na ikakamatay ko. Huminga ako ng malalim, kinalma ko ang sarili para di mag alala
ang anak ko. Lumilingon sya, para bang hinahanap nya ang kasama nya. Agad kong
dinukot ang phone ko at tinawagan si Greg na nahanap ko na si Aphrodite,
nagsialisan narin ang security ng walang mahanap sa loob ng tindahan.

"He told me, he's coming back" sabi nyang lumungkot.

"I told you Aphrodite Heidrich you are not allowed to eat those sweets" malalim
kung sabi.

"M-Mommy are you mad? I-I just want a bite. B-But mommy, I-I" na guilty ako,
umiiyak na sya dahil akala nyang pinapagalitan ko.

I hugged her. I'm just paranoid, hindi naman sya bawal sa matatamis at hindi naman
sya palaging nakakain nun, pero di ko maiwasang mag alala, lalo na nung kinwento
nya saaking may lalaking binigyan sya ng donut. Niyakap ko sya't tinahan, hanggang
sa nakarating rin si Greg at Crissa na puno ng pag-aalala. Lumapit agad si Greg at
niyakap kami, nakisali rin si Zeus kaya mas napanatag ako. I wont lose them, I'm
sure of that. Greg is here with me. I wont give them up.

Kita ko ang pagod sa mga mukha nila kaya kailangan muna naming umuwi, babalik
nalang kami bukas, sa huling araw namin dito sa Pinas. Babalik na kami ng London,
pero babalik naman kami agad, hindi pa magtatapos ang lahat saamin nila Paul.
Pinagpahinga ko agad sila, kami naman ni Crissa ay naghahanda, maya-maya lang ay
pupunta na kami sa dati kong kompanya para sa buying of shares. Isang
napakahalagang araw ng buhay ko, mababawi ko na kung ano ang akin.

"Seriously, Lorraine, I'm sorry. Kung gusto mo palitan mo na ako, kasi naman
pumapalpak ba yata ako" malungkot nyang sabi, nasa restaurant kami ng hotel ngayon.

"Ano ka ba, it's okay. Aphrodite is fine. She's safe. Wag ka ngang nega" tumawa pa
ako, hindi ko sya papalitan, ngayon pa ba? Marami na syang nagawa saakin, she's
truthful and loyal.

"Now, what do we do? Mamaya na. 65% of the shares ang ibebenta, that will worth
billions Lorraine" tanong nito habang nagc-check ng mga papers.

That solely perk of an @sshole. Dahil sa kanyang pagkatuso malaki na ang nawawala
sa kompanya, may isang shareholders na gusto naring ibenta ang percents nila sa
kompanya, dahil papalubog na talaga ito. It's not a problem, kuya Drake will be
there, tutulungan niya ako, Greg also will be there, and my company will be there.
Hindi problema ang pera. I have it all, all of them.

"C, I didnt worked hard for nothing. I will show them, who's Lorraine Jimenez. May
kutob rin akong si Paul ang gumugulo saamin ng mga anak ko"

"What? Si Paul? Does he know?" gulat nitong tugon.

"I dont know, but I got a feeling. Gusto nyang kunin ang mga anak ko, kailangan
kong madaliin ang lahat ng ito C. I wont let him touch again my daughter" malalim
kung sagot.

"Anong gagawin mo?"

Hindi ko alam, sa totoo lang gusto ko syang sugurin at sampalin. Wala syang
karapatan sa mga anak ko. Akin siya, saamin ni Greg. We raised them, we loved them.
Ayokong isipin na nananalaytay sa dugo nila ang kasamaan ni Paul. After a year of
hardships with him, finally nagkaanak din kami. Pero hindi maganda ang pinagdaanan
ko, it wasnt some kind of making love or married couples do. It's r@pe,
pagmamaltrato ang lahat ng iyon. Gumaling ako sa sakit na meron ako, ngayon pwede
na akong magka-anak pa ulit.

Hindi ako masaya, dahil ama nila ay demonyo. Pero kahit anong gawin ko, nangyari na
ang mga nangyari. Hindi ko na mababawi pa. Ngayon ang dapat kong gawin ay ilayo
sila. Ang protektahan sila, lalong lalo na kay Eunice, sigurado akong mababaliw
siya pagnalaman nya ito. Hindi ko rin alam kung bakit di sila nagkakaanak ni Paul
gayong mga animal naman sila.

"Lorraine, like I said. Dont use your children, for the means of revenge. Pero kung
susugurin mo sya, paano kung hindi sya pala. Anyone else pala, malalaman nyang may
anak kayo"

Tama sya. Paanong hindi sya. Kahit may posibilidad na si Zac pero ayokong mag-isip
ng ganun, dahil kung titignan si Zeus at Aphrodite, kay Paul talaga nila nakuha ang
halos features nito. Kahit ako, masasabi kong hindi nila nakuha ang features
saakin, kaya di ki maikakailang anak nya nga ito. No DNA test will happen. Isang
tingin palang alam mo na. Nag isip pa ako, ikikimkim ko nalang ang lahat ng ito,
palalagpasin ko nalang. Baka maagapan pa, kung mailalayo ko pa sila mas maganda.
Kailangan ko ng mga tauhan para di makalapit si Paul saamin ng mga anak ko.

"I wont C. They dont deserve this. Pero di rin ako makakapayag na malapitan lang
nya basta-basta ang mga anak ko, magkakamatayan C" tinapos ko ng basahin ang mga
papers at nag ayos ng sarili.

Before anything else now. I want my company back, kahit anong mangyari, maubos man
ang meron ako. Maipangalan lang saakin ulit iyon, makuha ko lang ang dapat saakin.
Hindi ako matatakot kung sino man ang makakabangga ko, whether it's Eunice or Paul,
ako ang mag wawagi.

By 4PM all things are set. Nagpatawag narin
know, I may sound OA but I need to do this,
ko. They should be safe in my arms. The one
kill for my children. Pinagbilinan ko na si
nangyari, she wont let my children went out
ako ng mga guards, maging mga pulis. I
hindi ko pwedeng ibuwis ang mga anak
who'll get unto my way, will die. I can
Crissa sa lahat, natuto na raw sya
of her sight.

Dahil sa traffic na late kami. Nagimula na ang meeting, which is also good in my
side. Nagsisimula na ang bidding for it, from the door I can hear Kuya Drake
shouted 30 Billion for the 5% of the share. Napangiti ako ng makuha nya ito na
walang kalaban. Nagsimula ulit ang another bidding for the 15% of the shares.
Nanatili kami sa pinto at nakikinig, kuya Drake secretly sign us, na nakuha nya ang
5%, tumango ako't ngumisi.

"40Billion"

"50 Billion"

"60 Billion" utas ni Kuya Drake, he's now playing along with my game.

Nagulat si Eunice, gustong magprotesta, she knows kuya Drake. My cousin-in-law

hindi yata sya papayag na lumaki ang shares nito. Kitang-kita ko ang mga galit sa
bawat mata nyang tumutusok kay Kuya Drake, para na syang maiiyak. Paul is really
calm, I know the deeper side, naiinis na sya, he hates Rodriguez. He always do,
lalo na sa merging ng mag asawang VillaFuerte-Rodriguez.

"It's my time babe" ngumisi si Greg ng sumenyas nanaman si Kuya sa loob.

"No more? Should I close the bid--"

"80 Billion pesos for the 15% of the shares" binuksan nya ang pinto ng board room,
nagtago ako sa gilid para di makita.

Now, the attentions. Namutla na si Eunice, para na syang maiiyak sa kanyang

kinalalagyan. The faces, the looks maging si Paul na tahimik lang kanina ay
nagreact narin. Now, everything is in place. Lumingon ito aa likuran nya, hinahanap
yata ako. Kung kanina ay kampante sya na hindi ako darating pero parang ngayon ay
natataranta na sya. Tumawa si Greg, that b@stard, he loves the scene.

Nakuha nya ang 15% ngayon ay nagkatabi na sila ni Drake na nagtatawanan. The board
ang other shareholders are congratulating them, kaya umalis muna ako. Kasi mukhang
mag b-break sigurado akong lalabas si Paul at hahanapin ako. I texted Greg, na
lalabas muna ako't magtatago.

Gregory Josh: Come back after 30 minutes. The bidding will resume. Eunice is
paranoid, Paul is looking for you.

I smirk. That's right Paul mataranta ka saakin. For I will destroy your life. Just
wait for the sign. Lumabas na talaga ako, gusto kong makahinga muna, kasi sa totoo
lang kinakabahan rin ako. Ewan ko ba, siguro dahil sa nangyari kanina. Si Paul kaya
talaga iyon? Zac? I dont know, how come. Hindi ko alam, wala syang pakialam. We
forgot each other. Kinalimutan ko na sya, he should get out of the way. Wala na
syang puwang sa puso ko, all I have is anger to him. No more no less.

"Fvck!" sigaw ko ng may bumangga saakin.

"Sorry. Sht. Lorraine?" napa angat ako ng tingin.

"Zac" malamig kong sabi.

Seriously? Right now?

**

Bitin? Bahala kayo HAHA XD di dapat ako mag a-UPDATE kasi busy. Pero nagka time ka,
ito. Bitin nga lang HAHA XD

Add me on FB: ForeverGoddess On Wattpad

Join my group: Dyosangpangkalawakan Stories

The Wife's Revenge: Kabanata 28

FLASHBACK!

(+63) 915 655 4760 calling....

Kasabay ng tawag na iyon ay may tumatawag ring international call galing US,
kumunot ang noo nya, she's at it again. Tumatawag ito kada segundo sa kanya,
nawawalan nanaman siya ng gana. Ang asawa nanaman niya ang tumatawag, sisigawan
nanaman sya nito, pagbibintangan ng kung anu-ano. Ito nanaman sya, nagsasawa na
talaga sya. His wife is crazy, baliw na baliw sa kanya. Habang tumatagal nauubusan
na sya ng pasensya dito. Magtatanong nanaman ito ng mga bagay-bagay kelan sya uuwi,
hindi ba sya namimiss.

Mahal ba sya, may babae ba sya, sino, taga saan. She's paranoid, whole d@mn
paranoid. 2 years na silang kasal ni Andrea, masasabi nyang lumalala na talaga sya
ngayon. When he graduated in HS, pinasunod sya ng parents niya sa abroad, doon
nadaw sya pag-aaralin pero ayaw niya. Gusto niya rito sa Pinas kasama ang mga
kabarkada nyang si Paul, Greg, Franz and the slutty princess na si Eunice. Pinilit
sya na kahit bakasyon nalang daw para lang daw magkasama sila, pumayag naman sya
nun. He doesnt like there, lalo ng tinutulak siya ng parents niya sa anak ng
kasosyo nya sa trabaho. Andrea Nicole Smith.

Unang tingin palang ayaw na nya sa kanya, from the way she dressed, all of it.
She's a flirt, kitang kita sa kanyang kaluluwa, she's a whore. Masyadong liberated,
masyadong partygirl. He hates her, from the very beginning. One night, inaya syang
mag bar ni Andrea, hindi naman sa ayaw nya o hindi sya nakakapasok doon pero ayaw
niyang makasama si Andrea, basta ayaw niya. Pinili niyang sagutin ang unknow na
tawag, dahil nga sa kinukutuban sya.
"Hey Zac, it's me Eunice...." she was talking seductively, seducing dogs and
fvckers but not him.

Hindi nya inaasahan ang pagtawag ni Eunice, anong kailangan niya? Hindi parin ito
nagbabago, when they were in HS magkasintahan si Paul at Eunice, nagulat nalang si
Zac na kinasal si Paul sa ibang babae, wala syang balita sa mga kaibigan 5 years
ago, ni hindi nya alam na imbitado sya sa kasal ni Paul marahil, si ang asawa niya
ang nakatanggap ng iyon at tinago o tinapon. Si Eunice na ngayon ay kabet ni Paul
sa asawa niyang si Lorraine, kalbaryo iyon para sa kanya, Lorraine is hurting.
Marami syang pinagdadaanan, sising-sisi sya dahil kung siguro di sya nadisgrasya sa
US siya ngayon ang asawa ni Lorraine, nagmamahalan sila, bumubuo ng magandang
pamilya, kahit di naman sigurado si Zac kung sya ang mamahalin ni Lorraine sa mga
oras na iyon, pero gusto nyang sya, kaya malamang ginawa nya na ang lahat para
mapasakanya si Lorraine.

"What now, Eunice?" inis na sabi ni Zac.

"How's Andrea?" panunuyang tanong nito.

She knows everything, magkaibigan kasi si Andrea at Eunice. What do he expect

pareho sila ng kati sa katawan, they're whore. Nang gabing iyon pinilit sya ng papa
nya na samahan si Andrea dahil baka mapano. Wala syang nagawa, kahit gusto nyang
hayaan, wala syang nagawa. Sinamahan nya ito sa bar, he saw everthing, what kind of
a whore she is. How she flirts and how she kicks ass. Paano ito manamit, she's
not v!rgin anymore, he knows that.

He was bored that night, he wants to go home, dahil hindi talaga sya nag-eenjoy.
Wala syang kinakausap kahit na milyon-milyong malalandi na ang lumapit sa kanya, he
didnt bother. Inabutan sya ng drinks ni Andrea, ayaw nyang tanggapin, ayaw niyang
malasing. Naroroon sya para samahan si Andrea yun lang yun. Pero nang kalaunan
napilit rin sya, kaya napainom, hanggang sa naparami. Nang malasing natalaga silang
dalawa ay dinala sila ng mga kaibigan ni Andrea sa isang kwarto. He didnt know what
happened, nagising syang hubo't hubad katabi si Andrea.

Something happen to them, he knows that.

"Where's Lorraine?" tanong nya sa tanong ni Eunice.

Tumawa si Eunice. Nasisiyahan sya sa nangyayari, para bang hawak na hawak nya ang
sitwasyon. Naiinis sya, ayaw na ayaw nya ang nangyayari ito. Nabuntis si Andrea,
gusto nyang tumakas dahil sya ang pinagtutulakan nitong ama. Ayaw niyang maniwala,
Andrea is overused. Marami na, what do you expect that's US hindi na sya nagtataka.
His dads push him to father the child, pina DNA din ito ng pinanganak. Sising-sisi
siya sa resulta, he's the father.

He loves the child, hindi nya pinakita o pinaramdam na hindi nya ito mahal. Pero
nagsisi sya na hindi sa mahal nya ito nagka anak. Though wala rin naman syang
karelasyon. Kahit nagkaanak sila, hindi nya parin natutunan mahalin si Andrea,
hindi nya kaya, ayaw na ayaw niya talaga. Mas lumala ang pagkamuhi nya ng nagsimula
itong maging clingy, gusto nya sa kanya ang atensyon, gudto nya sya lang. Walang
karapatan si Andrea, hindi sila kasal. Kahit napag-usapan na iyon, hindi nya
hinayaang matali talaga kay Andrea, he fathered the child, nagpatuloy sya sa pag
aaral sa US dahil hindi na sya pababalikin ng Pinas. Wala syang magawa, miserable
na ang buhay niya kasama si Andrea. After 3 years simula ng mabuntis si Andrea,
tsaka lang sila nagpakasal.

Naaapektuhan na ang kanilang anak sa pinaggagawa ni Andrea, dinadala kasi nya ito
sa university, kinukuha nya ang atensyon ng mga babaeng lumalapit kay Zac, inaaway
nya, minumura niya, kahit kaklase nyang may tinatanong lang nagseselos na ito,
sinusugod na nya. Halos mabaliw si Zac sa ginagawa ni Andrea, kaya naisip nyang
pakasalan nalang ito para di na mag isip ng kung anu-ano tungkol sa kanya. But that
was a wrong move, mas lumala pa ito, palala ng palala ito, noong grumadweyt si Zac
with high honors halos sugurin niya ang BOARD ng University dahil sa
pakikipagkamayan nito at kahit sa sariling ina niyang niyakakap lang sya.

"Chill Zac. Chill" humahalahak si Eunice.

"You're wasting-"

"I want to help you" tumaas ang balahibo ni Zac sa boses nyang nang-aakit, it's not
about the effect, nasusuka sya.

"Hindi ako interesado" ibaba na sana nito ang tawag.

Katulad ni Andrea, alam nyang ano rin ang gusto ni Eunice, si Paul. Lahat lahat kay
Paul, ang pagmamahal nito, buong atensyon ni Paul. Akala ni Zac na hindi na
maghihiwalay sila Paul at Eunice, dahil highschool palang sila, mahal na mahal siya
si Paul, si Eunice naman ang maypagka wh0re dahil di lang si Paul ang nobyo nya,
marami sila. Pero tanggap iyon ni Paul, baliw na baliw sya kay Eunice. Kaya ng
umuwi sya ng Pilipinas, nagulat sya na hindi si Eunice ang pinakasalan nya.

"Hindi ka interesadong malaman nasaan si Lorraine?" namumuro na talaga ang

panunuyang boses ni Eunice.

"Fvck you, Eunice. Where is she? Pwede bang palayain mo na sya?" sigaw ni Zac.

Hindi sya pwedeng magsumbong sa Pulis. Iyon ang napagusapan nila ni Lorraine, she
just want the escape, to live a normal life again. Ayaw niyang makulong si Paul,
ayaw niyang madamay ang kompanya nila sa nangyayari, hindi iyon pwede kay Lorraine.
Ang pangalang pinangalagaan ng parents nya, madudumihan pag naginvolve sila ng mga
Pulis rito. Ayaw pumayag ni Zac sa mga oras na iyon, pero nagmamatigas si Lorraine,
wag nalang daw kung hindi rin sya tutupad sa usapan. He admires her so much, for
being strong despite of all, and hates her at the same time for being martyr.
Sinunod nya ang gusto ni Lorraine, hanggang sa huli sinusunod nya parin ito, siya
na ang tanga.

That day, he knew, he likes Lorraine. He really wants to help her, patago ng hindi
nalalaman ng asawa niyang si Andrea, dahil for sure may nag-aaligid na mga hi-nire
nito. Hindi matatahimik ang loob ng asawa nya't di napapatunayang may babaeng iba
si Zac. He feel inlove with Lorraine, hindi nya alam kung kelan at bakit, kahit na
naghahanap sya ng rason, hindi nya alam. The first time they met in the mall,
naglalakad si Lorraine na wala sa sarili. There is something wrong happening with
this woman, nahagilap nya rin ang bakal na nasa leeg nito, at mga pasa sa ibang
parte ng katawan nya, hindi man nahahalata ng iba, pero si Zac kuhang-kuha nag
atensyon nya.

"NO! Not me, papatayin ako ni Paul noh!" tumatawa pa ang baliw.

"Then tell me, where is she?"

"Not now, Zac. May kailangan pa ako sa kanya, I'll call you back" ayaw na ayaw nya
sa panunuyang tono ni Eunice.

Sising-sisi sya, dahil pumayag syang pumunta ng US at nakadisgrasya pa doon.

Ngayong hawak-hawak sya sa leeg ng asawa nya. Palihim din sya lumapit kay Lorraine,
dahil alam nyang nasa paligid lang ang mga mata ng asawa nya, naghihintay ng
pagkakamali nya. Sigurado syang masasaktan nya si Lorraine pag nalaman nya ito.
Like Lorraine, he has no freedom, like Lorraine, hawak sya sa leeg ng mga asawa
nila. Hindi nya ito matanggap, di baling sya nalang wag lang si Lorraine. Kung
hindi lang sya umalis, sisiguraduhin nyang sya ang napangasawa ni Lorraine, not
with Paul, not anyone else.

"Eunice, if you hurt her-"

"Don't scare me Zac, hawak din kita sa leeg" tumawa ng napakalakas si Eunice.

"I swear Eunice, I'll wreck your fvcking neck" pananakot nito.

"We'll see about that, Zac. Anyways, I miss Andrea, ikumusta mo ako huh?" tumawa pa
ito bago patayin ang tawag.

Damn Eunice, so fvcking damn her.

Anong gagawin nya ngayon? Maghihintay kung kelan tatawag si Eunice? Sa mga oras na
ito, wala na syang magagawa, that's how Eunice play. Hindi nya gusto ito, pero
pareho sila ni Lorraine na hawak sa leeg ng pesteng babaeng iyon. Tinignan nya ang
isang cellphone na hindi na tumigil sa pagri-ring, he needs to answer it.

"OH FVCKING SHT ZAC! I've been calling you for billions!" bungad ng asawa nya.

"STOP SHOUTING ANDREA! I answered the call, alright" kinakalma nya ang sarili.

"Siguraduhin mong wala kang babae, Zac. Dahil ako mismo ang papatay sa kanya"
pagbabanta nya.

END OF FLASHBACK!

"Now anong gusto mong palabasin sa kwentong iyan?" tanong ko.

Namutla sya, hindi nya siguro ini-expect ang sasabihin ko. Bakit ba? Sa tingin nya
sapat na iyon para bumalik ako sa kanya? NO DAMN WAY! Hindi ako bitter or
something, talagang ayoko na. May asawa sya't kasal pa ako. Maging kay Greg ay
hindi ko pinapahiwatig na kami kahit nakapangalan sa kanya nag mga anak ko. The
pain last 5 years won't just fade because of his fcking story. Hindi ko kailangan
ang kwento nya, doon na sya sa asawa nyang possessive, I know she is. Nakita ko
kung paano sya mag react noong una naming pagkikita. Ayoko ng gulo, kahit alam ko
na ang katotohanan, kahit alam ko na ang nakaraan niya. I won't be a mistress for
him, hindi rin sya magiging kabet saakin. Ni hindi ko pinayagan si Greg, ayoko, he
deserves the best.

"Lorraine, I didn't mean to hurt you" sabi nito, nasa isang restaurant sila malapit
sa building.

"Huli na ang lahat, Zac. It's all over" malamig kong sabi sa kanya.

No words from him would make me stay to him.

"Anong gusto mong gawin ko, Lorraine. I'm crazy over you. I can't forget you"
tumayo pa sya sa kinauupuan nya't lumapit saakin.

Tumayo narin ako, tama na nang nakinig ako sa kanya, yun lang yun. I didnt hope for
something. He's committed, I have my children and a b@stard husband, ayoko ng gulo
sa pagitan nila ni Andrea. Umurong ako bigla sa pag-iisip na gagantihan sya, dahil
ang pagtalikod palang sa kanyang pagmamhal saakin ang tangi kong maigaganti, it's
up to him and his issue with his wife. Dahil pamilya ang pinag-uusapan rito ayokong
mawalan ng ama ang anak nya, gaya ng nararamdaman ko para sa mga anak ko, I dont
want his child losing his father over a mistress.

I won't give any damn.

"There's no more hopes for us Zac, no more" aakma na akong aalis pero di nya ako
hinayaan, ayaw niya akong paalis.

"Lorraine, please stay. Please, let us talk more" pagmamakaawa sa boses nya, wala
akong maramdamang awa doon, I know I need to go.

"You're making things complicated Zac, wag na wag ka ng lalapit pa saakin" hinawi
ako ang kanyang pagkakahawak sa braso ko,

This time, di na nya ako napigilan pa, agad-agad na akong umalis sa restaurant, I
also received a text message from Greg, 10 minutes left, the buying of shares
resume. I need to get ready for it. Umaripas akong lumayo sa restaurant malapit
lang ang building doon kaya agad akong nakabalik, ano kaya ang nangyayari sa taas?
How's Eunice? Paul? Nangangatog na sila sa takot, kinakabahan na ba sila na anytime
pwede akong dumating at kunin ang lahat ng hindi sa kanila? Papasok na ako ng
building, sumakay narin sa elevator, ng makarating sa powder muna ako pumunta, para
ayusin ang sarili.

"The fvck Andrea, I hate what's happening right now" rinig kong sabi ni Eunice, may
kausap sya.

"Pag talagang nagpakita yang si Jimenez, mapapatay ko sya" galit nyang sigaw.

Napangsi ako, paano nya ba ako papatayin? Sa harapan ng board, ng mga share and
stock holders? Sa harapan ni Paul? Ngayon palang, nagagalak na ako sa pwedeng
teleserye mamaya, makikita mo Eunice, I got the money and you don't have one. Let's
see who will win this war. I'll make sure everything is in hand, ako si Lorraine
Jimenez ako ang mananalo sa larong ito, makukuha ko na ang lahat ng pinaghirapan ko
noon, ipapamukha ko sa kanilang walang-wala sila kumpara sa meron ako ngayon,
ipapamukha ko sa kanila, kung paano magdusa, paano mabuhay na walang-wala.
Ipapamukha ko sa kanila anong klaseng lecheng buhay ang binigay nila saakin.

I won't forgive them, ever.

The Wife's Revenge: Kabanata 29

Lorraine's POV

Nagtago ako muna ako sa gilid ng pinto para marinig ang pinag-uusapan nila. Kahit
magmukha akong chismosa dito, wala akong pakialam, gusto ko lang marinig how's
Eunice and her frustrated voice. I took my phone and start the recording, malay ma
bore ako isang araw, pamparelax ang boses ni Eunice.

"Okay, Andrea. I dont know where's your freaking husband"

umirap pa ito.

Hindi ko marinig ang sinasagot ni Andrea.

"How would I know? Duh? Flirting his first love I guess" ngumisi ito.

Nararamdaman kong nagwawala na iyon, I know her more now. Every second, every
fvcking second, frustrated na sya. Hysterical and Paranoid, walang trust sa asawa
niya. She shouldnt be, her husband is flirting with me. It means I'm his first love
base on his story, I may be his first love. Sayang, sayang lang.
Ilang sandali lang ay pinutol na niya ang tawag at mukhang nainis narin sa kausap.
Tinapos nya ang kanyang pagpapaganda, tsaka pinatunog ang kanyang Chanel na pumps
nalaman ko lang na nawala na siya ng tuluyan. Ngumisi ako, frusrated si Eunice, so
damn frustrated.

Konting oras nalang ay mawawala na ang lahat ng meron sya este hindi naman iyon sa
kanya, let me rephrase, mawawala na ang lahat ng ninakaw nya. Humarap ako sa
salamin, nakangisi parin. Hindi ko alam, masayang-masaya ako. Sa sobrang saya ko,
halos makalimutan ko na nagkaharap pala kami ni Zac kanina. Hindi ko na iisipin pa
sya, ang mapabagsak sila Paul ang prioridad ko.

Gregory Josh: After 3 minutes, baby show them.

Yes babe. I will really show them.

Me: Thankies.

Inayos ko na ang buhok ko, nagkonting retouch, sinoot ko rin ang aviators ko para
fresh na fresh talaga ang pagdating ko. Hanggang sa isang minuto nalang ang
natitira sa oras ko. Pinatunog ko na ang Yves Saint Laurent Paris bi-colour pumps,
I'm on my way. Breaking your hopes and pride, your fcking dreams and life maghintay
lang kayong lahat. I smirk, I saw how Eunice freaks out in her seat. Nagresume na
ang bidding.

"Let's start with 90 Billion"

"100 Billion" nakangisi si Kuya Drake sa kanyang kinuupuan, nakikilaro.

"150 Billion" seryosong utas ni Gregory, nakataas pa ang kamay.

"Hey, Hey, are you some kind, owning the companies?" alma ni Eunice.

"Sort of, why Eunice?" diretsahang sagot ni Gregory.

The nerve of the fcking whore. Nakakairita na talaga sya, natigilan ako ng
napalingon si Paul sa paanan ko, buti nalang nakatago ako agad. Deputa! Masisira pa
talaga ang plano ko, hindi pwede. Nagbalik ang bidding para sa 40% ng shares!
Masyadong malaki ang halaga na dapat pag-uukulan non. Kababago ko lang sa kompanya,
uubusin ko agad ang kaban. Mabuti nalang ay kaakibat ko si Gregory sa lahat, may
mga investments na agad sa LJ Fashion.

"200 Billion" may biglang sumingit, isang mayamang negosyante rin, mga Montefalco.

"Oh yes! That's right" tumatawa pa si Eunice habang nakakahinga ng maluwang sa

malaking bid ng mga Montefalco.

Matagal na silang gustong makipagpartnership saakin, even 5 years ago pero hindi ko
napaunlakan. Now, they're back. They want to be a part of my companies. Maging sa
party kagabi ay pumunta sila, sila ang mas nakausap ko. Ngumisi ako, Eunice kalaban
mo sila, saakin ang loyalty nila. Nagkakamali ka ng landas, wala ka ng kakampi.

"CLOSE THE FUCKING BIDDING NOW!" singhal ni Eunice, mukhang natutuwa.

"Not so fast, Eunice" ngisi ni Gregory.

"Bakit? May idadagdag ka pa Mr. Heidrich? Mukhang wala na eh, pasikat ka lang.
Lorraine is not here" panunuya nyang ngisi.
Nagkatinginan silang dalawa. Napahinga ako ng malalim bago pumasok, the same way I
entered Paul's office the last time. The same way, kung paano ko sila pagwawalain
sa kinalalagyan nila ngayon. Dahan-dahan, with my guts and poise. Dahan-dahan akong
pumapasok at dahan-dahan ngumisi at pag tatanggal ng aviator ko. Kasabay ng slow
motion kung grand entrance, nakakatuwa rin ang slow-motion na pagsinghap ni Eunice
at halos mailuwang mata ni Paul sa aking pagpasok.

"Oh really?....Eunice?"

Katahimikan.

"Sorry I'm late, hey babe" makahulugang ngisi ang binigay ko sa lahat.

Katahimikan.

"Good Afternoon, Mr. Montefalco" bati ko sa lalaking madadaanan ko.

Ngumisi sya't tumayo. Nakipag-kamayan ito na para bang nagulantang.

"How's business in the afternoon?" nagagalak kong tanong.

I cant believe it. The spotlight are still on me.

"G-Good. Great deal with you" iyon ang nangyari kanina, matapos kaming mag-usap ni
Crissa ay sya ang nakadeal ko.

Like I said Eunice, kalaban mo sila.

"WHAT THE FCKING HELL?" mukhang nakarecover na si Eunice at napatayong pulang-pula

na ang mukha.

May mamamatay ba ngayon? I hope it's not me hahahaha. Gusto kong matawa nalang sa
pinaggagawa ng babaeng ito. Hindi talaga sya marunong lumugar sa kinalalagyan.
Kahit saan, walang modo at makapal parin ang pagmumukha, bunganga ata ang puhunan
nito. Bumitaw ako kay Mr. Montefalco tsaka lumingon kat Eunice, binigyan siya ng
panunuyang ngisi. Tumingin ako sa host ng bidding, ngumisi.

"Wag ka ngang feelingera Lorraine, hindi mo kayang lagpasan ang pera ng mga
Montefalco, mas mayaman sila kesa sayo!" she still doesnt get it.

"Really?" I smirk.

"GO HOME AND HIDE IN YOUR FCKING MOTHER'S WOMB!" singhal nya.

Doon na ako, mas nag init ng galit sa kanya. She cant use my mother's womb in front
of this people. She cant bring my mother's dignity here.

"6 Billion...." sigaw ko sa harapan ng host.

Natahimik ulit ang lahat, hindi dahil sa sinabi ko. Kung hindi sa malakas na tawa
ng baliw na si Eunice. Malakas na malakas, umalingawngaw ito sa buong board room.
Lahat ng atensyon ay nasa kanya, dahil sa sobrang lakas ng tawa nagmumukha na syang
demonyo sa kanyang ginagawa. Mukha yatang feeling nya ay nagtagumpay sya o talagang
pinagtatawanan nya ang pinagsasabi ko. Ano bang alam ng isang slut na katulad nya?

"HAHAHAHAHAHA Nagpapatawa ka talaga Lorraine. Like fcking duh? 6 Billion? Pumunta

ka ba dito iyan lang ang pera mo? HAHAHAHAHAHAHA" mas tumawa pa sya, si Paul naman
ay natulala narin sa pinaggagawa nya.
Pagkatapos naman ay napatawa narin ng malakas si Gregory at Drake ang mga ulol
sinamahan pa ng mga Montefalco. Sa mga oras na iyon, si Eunice ang natulala't
namutla sa halakhak na bumalot rin sa buong board room, para bang napaka
unprofessional namin at hindi malaking pera ang pinag-uusapan. What can we do?
Nagpapatawa kasi itong si Eunice, pupunta ba ako dito na walang pinaglalalaban?
Mangarap sya. She really dont know anything, hindi nya kilala ang kalaban nya.

"What's so funny?" iritang utas ni Eunice.

"YOU! You yourself, sabat ka kasi ng sabat" natawa rin ako.

Nakita kong nakatutok saakin ang atensyon ni Paul, kanina pa. Wala syang imik kundi
ang titigan lang ako ng malungkot. That fcking bastard, that fcking him. Wag na wag
nyang pinapakita ang nagmamakaawa nyang tingin, hindi ako madadala sa ganyan.
Bumalik ang tingin ko sa umuusok na ilong na si Eunice.

"What? Totoo naman ah? 6 Billion lang kaya mo, alam mo ba na....."

"Dollars Eunice. Six fcking Billion fcking dollars" ngisi ko sa kanya.

Doon napikon ko na yata sya dahil napatayo na sya at handa na akong patayin,
nagbubulung-bulongan narin ang mga member ng board at ang mga share at stock
holders. Napahiya ang walang kwentang si Eunice sa buong meeting na ito. Siya ang
usap-usapan sa kabilang upuan. At lalo na sa bidding kong tumatagingting na 6
Billion dollars. Malaki ang sinugal ko rito, pabagsak na ang mga kompanya ko kaya
dapat akong maghanda at gumawa ng mga bagong paraan para umangat muli ang mga
kompanya ko, adding LJ Fashion.

"I hate you, fcking bitch" aakmang susugurin na ako ni Eunice.

Pero the same as the last meetings, way to go husband pigilan mo ang kabet mong
animal. Napatayo narin si Greg para sanggain ang paglapit ng lintang iyon, namumula
na ang kanyang mata sa galit tila maiiyak na sya, as of 5:59PM akin na muli ang
Jimenez Group of Companies. Ako na muli ang may-ari with the biggest share 40%
halos mapaupo ako sa saya ng nararamdaman ko. Not minding the freak and her
paranoia movements. Nagwawala na sya ngayon sa harapan ng mga malalaking tao.

Shame on you, Eunice.

"HOW DARE YOU BITCH! HOW DARE YOU! I HATE YOU SO MUCH" sigaw nya't nagwawala na.

"The feeling is so fcking mutual" ngumisi sa pa ako sa harapan nya.

"Fvck! No damn way. Hindi ko ipagbibili saiyo ang kompanya. Not with the biggest
shares"

Not minding the people. Ako na ulit ang may ari kasabay ng pag announce ng host
kaya ako na ang bagong boss nila. They wont mind me, only the freaking woman.
Kailangan na silang magligpit ni Paul sa kanilabg opisina dahil simula ngayon ay
akin na ulit iyon. Ang ninakaw nila saakin ay nakuha ko na ulit. I can see the
sadness on Paul's reaction, it's hurting me. Why? Yun lang?

The fck yun lang ang reaction nya? Hindi ba sya tutulad kay Eunice na magwawala at
luluhod sa harapan ko. Tinitigan ko sya ng malalim, that b@stard it too sad, yun
lang talaga ang nakikita ko, nothing else. I didnt see the pride and anger in his
eyes. Hindi ako kuntento doon, hinding hindi ako makukuntento. Nawala ang buong
saya sa dibdib ko, galit at poot ang nararamdaman ko. Tinignan ako ni Greg, I hate
it Greg, I so hate it. Nawalan ako ng gana.
"NO! NO! I told you Paul, not with a Jimenez"

Pinipigilan sya ni Paul sa pagsugod saakin. Natahimik rin ang mga kasama namin,
Eunice is making a big scene here.

"NO! I will fvcking kill you. NO!" singhal nya pa, naiyak ito sa galit.

Ganyan nga Eunice. Iyan din ang gusto kong makita sayo, ang umiyak sa pagkatalo mo.
Ganyan nga, gusto ko iyan. Napangiti ako ulit, di ko man nakuha ang gusto ko kay
Paul pinuna naman iyon ni Eunice. Tama na muna ito, magkikita pa kami ni Paul and
that time, hindi ko na sya palalagpasin. Hanggang ngayon ay hindi parin matigil si
Eunice sa pagwawala nya.

"STOP IT! EUNICE! STOP IT" Paul

"Noong wala ka, akin to. You gave it to Paul, you signed those fvcking paper, ako
ang naatasan dito, this is partly mine" singhal ulit ni Eunice saakin.

Napahawak ako sa kamay ni Greg, the fcking nerve of this woman. Saan ba nya talaga
nakukuha ang bunganga nya? Yung alam mong wala na sya, talo na sya pero lumalaban
parin? Alam mong mali sya, alam mong bagsak na bagsak na sya. Ganito ba sya talaga
ka desperada? She's just a mistress, she stole everything from me. Ang kapal talaga
ng kanyang kaluluwa, hindi na nahiya. Now, ako naman ang magpapabagsak sa bunganga
mo.

"Really? With that fake annulment papers?" panunuyang sagot ko.

"What annulment papers?" napatingin saakin si Paul.

Tumaas ang kilay ko. Napatingin ako kay Greg na hinahayaan lang akong magsalita,
tinitikom lang ang bibig at naghihintay lang na mag back-up kung kasaling
tumatagilid na ako. Ngumisi siya, saying you're doing it well, babe ngumisi nanaman
ako binalik ang tingin ko sa asawa kong animal.

"Oh dear loving husband, you dont know?" panunuyang ngisi na naman ang nagpanginig
sa mga labi ni Eunice, nakita kong nangatog sya sa kinatatayuan.

Nagwawala na ang kanyang mata. Nawawala na sya sa landa nya, catcha! HAHAHAHA
ngayon palang panalo na ako sa laban na ito. Ano ka na ngayon Eunice? Pero ilang
segundo lang ay bumalik ang ngisi nya. That fcking bitch, wala ka ng laban pa.

"Oh common, Lorraine. Umalis ka na dito, we dont need you. Ipagbibili ko ito sa
iba" pag iiba nya sa topic.

"Eunice, si Paul ang magdedesisyon dito, hindi ikaw" babanatan kita ngayon.

She smirk.

"Well, as his--"

"Mistress?" diretsahan kong utas, maging si Paul ay natigilan.

Natigilan ang lahat. Wala na, sirang-sira na silang dalawa. Paul and Eunice, the
two of you ruin my life. You destroyed me, with your ambitious dreams. Pinalasap ko
lang kayo sa mga pera ko, in the end of the day. Akin parin ang nilalasap nyo, akin
lang, nakikihiram lang ako. Nakakakawa! I pity them. Hindi ko na talaga maatim ang
pagmumukha ni Eunice sa pagpapahiya ko sa kanya.

"I'll fvcking kill you" hindi na sya napigilan ni Paul at napatakbo saakin.
Agad ko namang nilayo saakin si Greg dahil gusto ko ulitin ag stunts na iyon, but a
very new version. Palapit na sya saakin, nanginig na ako kamay ko at lumipad na sya
ere hanggang sa dumapo sa pisngi nya. The slap was so loud, talagang tumilapon sya
sa sampal na ginawa ko. Hindi kasi sya nakalanding ng maayos, nasa ere pa ang isang
paa nyang tumakbo papunta saakin. Natumba sya sa pader nauntog pa ng malakas ba
impact ang ulo nya doon.

"Try me on, kill me Eunice. Try me" iyon ang sabi ko bago tumalikod.

The Wife's Revenge: Kabanata 30

Natulala na lamang si Paul sa nangyari. Nalilito siya kung sino ang papanigan pero
sa utak niya dapat si Lorraine diba? Asawa niya ito, ilang taon din silang hindi
nagkita. He is expecting this kaya wala lang siyang kibo dahil afterall he knows
Lorraine. Babalik iyon at babangon. Talagang inabangan niya ang araw na ito para
mangyari. He's happy right now, he can see his wife stronger hindi na takot
makipagsagupa. Lumalaban na si Lorraine, she became a fighter after 5 years.

Pagkaalis nila Lorraine kasabay nito ang katapusan niya bilang President and CEO of
Durano Group of Companies dahil alam niyang ibabalik na ni Lorraine sa totoong
pangalan ang kanyang kompanya. Nagsilabasan narin ang mga board at ang mga matataas
na tao na nakilahok sa bidding ngayon araw. Pati ang inaasahang kakampi ni Eunice
na mga Montefalco ay nasa kamay pala ni Lorraine ay walang pakialam na umalis.
Hindi parin makagalaw si Eunice sa kanyang kinalalagyan, she's still shocked.

That bitch...that fvcking bitch.

Nilapitan siya ni Paul para tulungang makatayo right now si Paul lang ang meron
siya. Galit siyang tinitignan ni Paul. Wala ng iba, wala na siyang ibang kakampi.
Ni hindi nga rin siya sigurado kung kakampi ba si Paul o kaaway. Pero as of now,
she need a hand hindi siya makapaniwala sa mga nangyayari. The company is gone nasa
kamay na nang totoong may-ari. May possibilidad ring mawala rin si Paul sa kanya.
Hindi niya alam pero nararamdaman niya iyon. Ngayon lang siya nakaramdam ng
pagkatalo. Doon pa sa taong hindi niya inaasahan. Doon pa sa taong akala niya di na
makakaangat pa.

Nagkamali siya. She understimated that woman. Ngayon, palubog na siya. Ngayon lang
siya nakaramdam ng ganitong takot sa tanang buhay niya at hindi talaga siya
makapaniwala. After five years matatalo lang siya ng isang talunan din. Hindi siya
makakapayag. Oo sa ngayon ay panalo si Lorraine. But she swear na hindi na ulit
iyon mangyayari. Dahil sa limang taon si Paul ay sa kanya. Isa nalang ang kulang
para maging masaya na siya sa piling ng mahal niya. Marriage. Lorraine and Paul
should null their marriage. Yun nalang ang huling bagay na magpapatalo sa pride ni
Lorraine.

"Let's go Eunice. We need to talk" malamig na utas ni Paul.

Napaiyak nalang siya lalo. Dahil.sa nagulat siyang ng marahas siyang kinaladkad ni
Paul palabas ng building. Oo sa limang taon na nagsama sila nararanasan niya rin
ang pinagdaanan ni Lorraine kay Paul but not as the same na nabubugbog na siya
dahil kaya niyang labanan kahit papaano si Paul, minsan ay napapakalma niya. Pero
sa totoo lang hindi na niya makuha ang loob ni Paul for that five years na
nakakaraan.

Nang makarating sa mansion ay nagbalik na sa ulirat si Eunice at napamura nalang ng

marami. Lorraine trick them. Nalamangan siya ng kalaban. Marahil nagkaroon sila ng
pag-asa sa kompanya ni Paul na nakahanap agad ng ibang investors kahit na hindi
malaki ang offer ay sinunggaban na nila kaysa malugmok nalang. Nahagis ni Eunice
ang bag niya sa galit, sana ay nanglaban siya. Sana ay pinatay na niya talaga si
Lorraine.

"Damn that fcking woman! Damn! She can't do this to me" galit nyang singhal.

Napaupo na lamang ito sa galit. Nakita niya namang pumasok si Paul sa mansion at
dumiretso sa kwarto nila ni Lorraine. Hanggang ngayon hindi parin pwedeng pumasok
si Eunice sa kwartong iyan at isang malaking dagok iyon para kay Eunice. Paul is
mocking on her. Obviously, Paul is having sex with Eunice in the other room.
Insulto iyon para kay Eunice at kahit anong sabihin niya walang Paul na nakikinig.
After five years, she used on that. Wala naman siyang magagawa kundi sundin si
Paul.

As long as Paul loves me.

Yan ang paniniwalang dala ni Eunice hanggang ngayon. Galit na galit siyang nakaupo
at hindi talaga makarecover sa pangyayari kanina. Paul must be so down. Iyon ang
naisip niya. Siya rin masakit at galit na galit sya kay Lorraine. Dapat ay hindi na
siya nagbalik. Doon na siya kay Greg at maggamitan nalang sila. She knows Greg, my
gusto siya kay Lorraine even they were in college pero ni yapak ay wala siyang
nagawa. Paul is the wall, binakuran niya agad si Lorraine. Nagulat siya ng lumabas
si Paul sa kwarto at bihis na bihis.

"PAUL DURANO! WHERE ARE YOU FCKING GOIN?" singhal ni Eunice.

Hindi sumagot si Paul at dumaan lang ito na parang wala siyang nakikita. Doon
umabot sa sukdulan ang galit ni Eunice. Alam niya na ito. This kind of Paul's
moves. Just what he did when Lorraine and him seen each other again in the office.
Paul was so surprise hanggang sa pinasundan niya si Lorraine. Alam niya kung saan
ito nag s-stay ngayon pero doon lang umabot ang impormasyon niya.

Hindi na nasundan iyon dahil sa hindi niya malamang dahilan. Matapos ang paunang
bayad ay bigla na itong nawala at hindi na tumatanggap ng serbisyo sa kanya.
Inaamin niyang wala siyang ginagawa sa loob ng limang taon para hanapin si
Lorraine. Matapos ng makawala ito sa kanya dahil sa tulong ni Zac ay wala siyang
binalak na sundan ito at ibalik sa kanya muli. Hinayaan niya si Lorraine dahil ang
akala niyang nasa kanya na ang lahat. Nakuha niya ang pirma ni Lorraine
transffering all she owns to her husband.

"DONT YOU DARE PULL THAT STUNTS AGAIN PAUL!" singhal ni Eunice. She's bursting out
now.

"WHY NOT? SHE'S MY WIFE" malamig na sagot ni Paul. Tsaka tinalikuran si Eunice.

Napatawa si Eunice sa sinagot ni Paul. Wala siyang karapatang tawaging asawa si

Lorraine. Dahil nasasaktan siya. Pinapamukha sa kanyang siya ay kabet lang at
hanggang doon nalang. Walang kasiguraduhan sa mga oras na iyon. Pwede siyang ewan
dahil walang siyang titulo...tira-tira lamang. Malakas na tumawa pa si Eunice
hanggang sa nainis si Paul sa kanya't napakunot-noo.

"WIFE? YOU LOST EVERYTHING BECAUSE OF HER" humalakhak pa ito ng malakas. She's
mocking Paul right now.

Alam niya...Alam niyang hindi ito kasalanan ni Lorraine. Pero nagpadala siya sa
galit noon hanggang sa nagpagamit nalang siya kay Eunice sa pangakong tutulungang
mabawi ang lahat ng tingin niyang para sa kanya. Bilang kabayaran sa mga kasalanan
ni Lorraine at sa mga naiwang bagay na napunta lamang kay Lorraine. May dahilan ang
lahat kung bakit gusto niyang magkaanak agad siya kay Lorraine.
"It wasnt her fault. Wala siyang kinalaman doon" inuubos na ni Eunice ang pasensya
ni Paul sa mga oras na ito.

Hindi niya na maintindihan si Paul. Kung dati ay hawak na hawak niya ang sitwasyon
pero ngayon ay hindi na nya talaga alam. Hindi na niya nakikita ang hinaharap para
bang naubusan siya ng pasabog at naubusan siya ng kasangga. Only Paul. Siya lang
ang inaasahan niya at ngayon ay tagilid na. She is paranoid. She is frustrated.
Nalalamangan na siya ni Lorraine. Maging kay Paul ba ay malalamangan parin ba siya?

"Damn Paul. The company? How about it?" galit niyang sigaw kulang nalang ay
sampalin niya si Paul para magising.

"IT WASNT MINE FROM THE FIRST PLACE" sumabog bigla si Paul. Punung-puno na siya sa
babaeng ito matagal na.

Napaiyak nalang si Eunice. Hindi pwede iyon sa kanya. Hindi pwedeng mawala ang nag-
iisang alas niya. Si Paul ang buhay niya at mukhang gagaguhin siya nito. Not
Lorraine hindi si Lorraine ang magpapabagsak sa kanya. Hindi na niya alam anong
mararamdaman. Halo-halo ito. Sa mga oras na ito ay gusto na niyang patayin si
Lorraine. Dahil bumalik ang babaeng iyon binabawi na ang lahat na akala niyang sa
kanya na.

"Sa tingin mo babalik pa sya sayo? Damn you asshole. What about me?" sigaw niya na
umiiyak.

"There's no more damn us, Eunice" mahinaon niyang utas.

Nagulat si Eunice sa sinabi ni Paul. Mas nabaliw siya mas nahibag sa mga katagang
iniwan ni Paul. Tinalikuran siya ni Paul pupuntahan niya si Lorraine ngayon din.
Ngunit di ito nakalayo agad dahil hinabol siya ni Eunice. Umiiyak at nababaliw na.
Hindi...Hindi siya pwedeng ewan ni Paul ng basta basta lang. Mahal na mahal niya
ito. Hindi...Si Paul nalang ang natitira sa kanya, mababaliw siya.

"NO! Itatapon mo nalang ako ganun? NO! Hindi ako papayag Paul" hinila nito ang
damit ni Paul pinipilit na bumalik sa loob ng bahay.

"YES! Simple as Yes Eunice" marahan niya itong tinulak.

Nagimbal si Eunice sa kanyang kinalalagyan. How can he just say it? Oo matagal ng
nawala ang pagmamahal ni Paul sa kanya. Oo ginagamit lang siya ni Paul. Oo walang
ibang namamagitan sa kanila kundi sex lang. Oo mahal na mahal ni Paul si Lorraine.
Pero anong magagawa niya? Eunice is fcking inlove with Paul at handa siyang
magpagamit habang buhay mapasakanya lang ito.

"What the fcking hell. Paul. For five years. Five fcking years, she was out of the
picture. I thought you moved on" niyakap niya si Paul patalikod, nagmamakaawang
umiiyak.

Humarap na si Paul sa kanya. Nag aapoy sa galit ang mga mata. Hinawakan niya ang
dalawang braso si Eunice. Mahigpit at puno ng galit sa kanyang dibdib.

"You tell me Eunice. How did you get her fckin' signatures?" singhal ni Paul.

Natigilan si Eunice. Akala niya ay hindi na ito magtatanong. Akala niya wala na
iyon kay Paul. Nagulat siya ng inungkat ito muli ni Paul. That fcking Lorraine,
screw you. Hindi na niya alam anong isasagot.

"Eunice, what's with the annulment papers?" he specified it.

"W-What are you talking about?" umiwas ng tingin si Eunice, kahit na nasasaktan na
siya sa pagkakahawak ni Paul sa kanya.

"Did you trick her that way?" giit ni Paul.

Lalong napaiyak si Eunice. Nagtatanong na talaga si Paul at hindi siya handa sa mga
ganitong bagay.

"I asked you before. You said, she just signed it. Because she want to end all of
this. Ikaw ba ang nag lead kay Zac para makatakas siya? ANSWER ME EUNICE" namula na
ang mata ni Paul sa galit.

Mahigpit ang pagkakahawak nito sa mga braso ni Eunice. Gusto niyang saktan na si
Eunice. Pero noong nawala si Lorraine sa kanya, natauhan siya. Nagsisisi siya noon.
Gusto niyang hanapin si Lorraine at ibalik sa kanya pero hindi niya magawa.
Pinipigilan siya ni Eunice at nahibang din siya sa yaman ni Lorraine. Eunice
brainwashed him. He was greedy. Sa kayamanang meron si Lorraine pinagliban ang
paghahanap sa kanya, until the time na palubog na ang kompanya saka lang siya
natauhan. He was wrong. Naging sakim siya sa pera ni Lorraine...Nalulong din siya
sa droga at babae. Yes. Hindi alam ni Eunice...marami sila.

"Paul believe me. Lorraine is just making stories. My God. Paul pumasok na tayo
please lang" she is trying to calm Paul.

"No. Kukunin ko ang asawa ko" sabi nito at marahas na tinalikuran si Eunice.

Now. Wala na siyang magagawa kundi ang pinakahuli niyang armas para mapanatili si
Paul sa kanyang mga kamay. The same thing she did when Paul pull the stunt before.
May kinuha siyang disposable sa serine with the drug, tsaka patalikod na tinurok
kay Paul.

"Fvck! Damn you, Eunice" umepekto agad ang gamot biglang nanghina si Paul.

"Ako lang ulit, Paul. Not Lorraine. You're mine. Akin ka lang" ngumisi si Eunice
bago nawalan ito ng malay.

__

A/N: TWR updates will be every Saturdays na po! You can also read One Hot Night
with A Prostitute (completed) if may time kayo (click the external link) thankies
XD © forevergoddess

The Wife's Revenge: Kabanata 31

Lorraine's POV

Nasa veranda kami ng hotel na tinutuluyan namin specifically nasa suite ni Gregory
Josh Heidrich pagkauwi namin ay nagpahanda si Greg ng small celebration sa hotel.
Dahil sa matamis na tagumpay na natamo naming tatlo. We invited the Montefalcos and
Drake's family.

Dito namin napili ang setting since maluwang naman at nakareserve ang mga VIP rooms
sa baba. Hindi namin inaasahan ang pangyayaring ito kaya wala kaming paghahanda. Sa
wakas nagbalik narin ang lahat, nagdecide narin ang board nun kaya nasa maayos na
ang lahat para saakin. I'm back to my business. Napangiti nalang ako, another
successful night of my life. Inabutan ako ni Gregory Josh ng wine glass with of
course Red Wine poured in.

Ngumisi ako sa kanya. Ang saya-saya ko ngayon sa wakas. Sa ikalawang pagkakataon ay

natalo ko nanaman si Eunice. Kahit hindi pa ako nagtatagumpay kay Paul okay lang I
still have a lifetime to take my revenge on him. O baka naman karma nalang ang
kusang lumapit sa kanya, we can never know. Napatingin ako sa kambal at sa mga anak
ni Ate Red na nakikipagkulitan kasama si Crissa. They're growing up and I'm happy
that I have everything again. Everything is back to me hindi na ako mahihirapan pa
sa kanilang kinabukasan.

"Congratulations Jimenez" A very big grin from Mr. Heidrich.

"Merci Beaucoup monsieur" I answered sweetly.

"Finally babe. Finally" he tossed the wine glass to mine at hinapit ang beywang ko.

He is now flirting with me. Ngunit tinanggal ko iyon na sadyang ikinagulat niya,
kinindatan ko siya at tumalikod na, it's like seducing him fake seduction. Sanay na
ako sa ganitong gestures ni Greg wala ng anong bahid na kaba o awkwardness doon
dahil sa limang taon na magkakilala kami ay ginagawa niya iyon in cam or back
stage. He used to be so sweet and it feels like I dont deserve him. Dinaan ko
nalang sa kindat para di siya madisappoint or something pero sa kaibuturan ng
dibdib ko ay alam kong pinapaasa ko siya sa wala.

I mean, I can't explain it. Hindi naman sa wala pero may dahilan ako kung bakit
ayokong magkarelasyon kami. First, I'm married. Secondly, I have children. Hindi
siya ang ama at someday... Hindi pa ako handa pero alam kong malalaman din nila. I
still have to prepare on that very day to come. Why? I can null my marriage with
Paul as in now, I can do that. But no I just can't, I wont. There are reasons
behind it at kung mag f-file man ako is that not now.

"Job well done, Ms. Jimenez" nakipagkamayan ulit saakin si Mr. Montefalco.

"T'was superb Lorraine did you see her face?" tumatawang nakikipag beso'han ang
asawa nito.

"Well. I'm just returning where some of thing belongs" ngumisi ako't itinaas ang
wine glass ko.

"Since you're back in your real businesses' you know what I mean" makahulugang
tumitig saakin si Mr. Montefalco at makahulugan ko rin siyang ningitian.

"Investing and stuffs? My companies are now opening its doors" I sipped my red
wine.

Oo pabagsak na ang mga kompanya ko. Pero bakit parang nakikipaglaro ng apoy itong
si Mr. Montefalco? He will risk because kilala niya ang mga Jimenez, from the great
great Jimenez. We are proven and tested. Galing sa parents ni Red na nag merge din
dati ng mga kompanya Jimenez and VillaFuerte and today turns into Jimenez-
VillaFuerte and Rodriguez they are the second richiest to me dahil noong hindi pa
nawawala saakin ang mga kompanya ko I was the richiest of all Jimenez Clan from my
mom's clan Herrera and my dad's clan Jimenez merged din ang naganap. Who would not
risk to a Jimenez? All of them is willing to risk.

"Damn Lorraine. I wish I was there. Talagang nakatikim na iyang Eunice na iyan
saakin" nanggalaiti pa si Ate Red habang kandong ang kanyang anak.

"I handled the situation ate. I really wished you were there" ngumisi pa ako.

"Fuck that shit Lorraine. Bwesit kasi iyang si Drake hindi ako sinama. Hayaan mo
papatayin ko iyan mamaya" tinignan niya ang asawa niyang nakikipag usap sa mga
Montefalcos.
"I guess, another Rodriguez will be born" humalakhak pa ako.

Matagal na patay si Drake sa kanya kaya sanay na ako sa mga words and deeds ng mag-
asawang ito. I never expected na magtatagal sila, malaki narin ang panganay nila at
may 5 anak narin sila. What a happy family they had. Si Drake na walang sawang
nagmamahal kay Ate Red. I know the history how Drake fought for his love of her
life. Risky but worthy, matatag sila ngayon. I envy Ate Red, iyan din ang pangarap
ko dati noong kinasal kami ni Paul...Damn it.

"Let's enjoy, tonight..." tinungga ni Ate Red ang whisky niya.

"Whoooah! Heavy drink suits you Ate" tumawa pa ako ng nagsalin pa sya. Lagot na
talaga si Drake mamaya.

The night was a blast to me. Nakaroon ng sayawan at kantahan just like normal
people do pagnagkakasiyahan. Even Ate Red's bestfriends came in at nagkaayos rin
kami nila Danikka. Pinagaagawan nila si Gregory ng nagkalasingan na their husbands
almost killed him because of it pero in the end nagkaunawaan naman at bumalik ang
kaingayan.

This is the most memorable night ever. Our last day in Manila dahil bukas pabalik
na kami ng London, afternoon pa naman ang flight pero magiging busy kami dahil sa
gustong pumunta ng Enchanted Kingdom ang mga bata I dont know where did they got
the idea but on the second thought, maybe it was Ate Red's children. Good idea
though, malayo sa Manila, malayo kela Paul at bonding narin naming pamilya ito.

"Thanks Babe. T'was exhausting but fun" I kissed him sa cheeks.

"You're so happy tonight and that makes me feel the same" lumapit siya and cupped
my face with his both palm.

"It wouldnt be easy without you babe. Thank you so much" halos mapaluha ako sa
nararamdaman ko ngayon.

Napatingin kami sa isa't isa. Those expressive eyes of him napakaganda. Iyan ang
lagi kong puri sa kanya noong college pa kami though hindi kami iyong gaanong close
pero may times na lumalapit siya saakin at nakikipagchikahan. He's fun to be with
ang barkada nila kahit hindi ko pa nakikilala si Zac nababanggit nila minsan ang
kaibigan nila hindi rin ako naging curious dati kung ano ang kanyang mukha. Just
his name until I ruined the whole gang, it was because of me.

Isa sa mga bagay na masasabi kong hindi ako deserving para kay Gregory. I like him.
That's all I know right now and it's true when I say I dont love Zac anymore. For
five years in London hindi naman ako manhid o masokista. Gregory was almost to a
perfect man pwede ko nang sabihin na he was my true love. He takes good care of me
and my children.

He loves me and my children. Konting lalaki nalang ang katulad ni Gregory sa mundo.
A man who would accept the person mistakes in the past. Natigilan ako ng humakbang
siya palapit saakin lumalalim narin ang paghinga ko feeling ko ay malalagutan na
ako ng hininga sa kabang ito. Hindi natanggal ang mga matang natititigan.

"You know I will do everything for you babe...everything" malalim niyang sabi.

"B-Babe..."

"Can I get a small reward? That would make me so damn happy babe" sabi nito,
napaawang ang labi ko sa ginagawa niya, I can smell his breathing.
Lasing na siya. Kinakabahan ako sa mga oras na ito. Reward? Gusto niya ng halik.
Iyon ang pumapasok sa utak ko. Greg will kiss me and I'm cornered. Nangatog ang mga
tuhod ko ngayon at nananatili ang mga malalalim na titig ni Gregory saakin. Sa
limang taong kasama siya he never did this. We never did this stunt. Hindi ko alam
kung tatanggi ba ako o hahayaan lang siya. Hindi ko alam natulala lang ako sa mga
mata niya. Biglang lumungkot ang mga mata niya ng nagtagal kaya umiwas siya ng
tingin at umatras.

"...Or maybe not. I'm really drunk now, I-I apologize babe" I saw a tear...escape
in his eye.

Natigilan ako sa kinatatayuan. "B-Babe..."

"Rest babe. You need that, see you tomorrow" pasimple niyang pinahid ang luha bago
humarap saakin na nakangiti...malungkot na ngiti.

"B-Babe..." namamaos ako sa sitwasyon na ito.

Hinalikan niya lamang ako sa noo. I'm so fucked up. Masyado akong nalula sa mga
bagay at ngayong humihingi si Gregory ng konting pabuya ay wala akong maibigay. I
dont deserve him. He's too good for me pero wala akong maibalik sa kanya.
Napakasama kong tao. Hindi ako nararapat para sa kanya because I'm a bitch. I'm
that shit to do this things to him... he dont deserve a woman like me. I'm a user.
I used him. I deserved to live in hell.

"...I'm happy for you" tsaka siya umalis.

Kinaumagahan ay pagod na pagod ako. I didnt sleep, I cant sleep. Sinimulan ko na

ang mga plans and other important things on my first night of being back to my real
business. Doon ko tinuon ang sarili buong gabi kasama ko si Crissa na nagpack up na
para sa pagbabalik namin ngayon sa London, I told her to go home nalang muna pero
ayaw niya. Alam niyang busy ako kaya kailangan ko raw siya. Nakapag paalamanan na
raw sila ng pamilya niya kaya okay na daw.

8AM PH Standard Time. Natapos ko na ang strategy plan na pinagpuyatan namin ni

Crissa. She's part of my team when I was still the owner of JGoC (Jimenez Group of
Companies) kaya experts siya rito. From the stocks to market and to financials ay
nagawan na namin ng paraan. Risky ang lahat at saaking tansya ay tagilid lahat ng
plano pero I still have hopes at iyon nalang ang pinakamatibay kong pag-asa para
bumalik sa normal ang lahat. Ininom ko ang kape na hinanda ni Crissa para saakin.
Nagtatalo si Aphrodite at Zeus ngayon.

"Aphro and Zeus please stop fighting. Mommy is having an headache" bulong pa ni
Crissa.

Lumapit ang kambal saakin "Oh? Sorry mommy..." niyakap pa ako niAphrodite.

"Mommy is fine babies" I smiled.

"Daddy should know this" umaripas ng takbo si Zeus palabas ng kwarto para
magsumbong sa daddy nila.

"Dont worry mommy, daddy will heal the pain" ngumiti ang anak kong babae.

This is not good. Kinakabahan ako ngayon. Gregory will be here in an instant
pagnalaman niya agad ang balita. Anong gagawin ko? This will be awkward maybe not
for him but for me...instead. Ilang saglit lang ay karga-karga ng isang lalaki si
Zeus and nag-aalala ang mukhang pumapasok sa suite namin. Agad namang tumakbo si
Aphro sa kanya kasabay sa pagbaba ni Zeus. I saw in his eyes the sadness and the
worries.

"Daddy, we should postponed the theme park trip..." naiiyak si Aphro habang
niyayakap ang daddy niya.

Yumakap rin si Zeus kay Gregory "Yes daddy. Mommy is sick. We should take her to
the hospital"

"N-No babies...mommy is fine" ano bang nangyayari saakin. I am awkward again para
akong bumalik sa unang araw ng pagkikita namin sa London.

"Uh kids...Let's uh take a very long bath?" singit ni Crissa.

Kinwento ko sa kanya kagabi at ngayon ay mukhang alam niya kung ano itong inaasta
ko ngayon. The awkwardness in me. She took out the kids kahit na nagrereklamo sila
at nag-aalala saakin. Kami nalang dalawa ang naiiwan sa ngayon agad niya akong
dinaluhan at sinuri. Wala na talaga ako sa sariling pag-iisip bakit ba ako
nagkakaganito? May gusto akong patunayan sa nararamdaman ko. Nababaliw na yata ako.

Tinignan ako ni Gregory "If it's about last night babe. I'm...."

I stop it with the use of my lips. I sealed him with it. Niyakap ko siya while
using ny strength to stand para hindi ako matumba dahil sa panginginig. All night I
was confused on stuffs kasunod noon ang pagiging curious kung ano ang mararamdaman
ko kung bibigyan ko nga sya ng pabuya. A small token of gratitude. Alam ko sa aking
ginawa ay binibigyan ko siya ng pag-asa pero sa mga oras na ito ay wala akong
pinagsisihan. I remember what Crissa told me.

"You dont deserve him. But stop being unfair there Lorraine, he think he deserves
you"

I can't tell him what I feel. Kung tama ba ang pagkakainterpret ko sa nararamdaman
ko ngayon. Dahil sa ayaw kong mahirapan pa siya. He's taking responsibilities na
hindi nakapataw para sa kanya. For five years I am a burden to him. I know, hindi
niya iyon pinaramdam saamin ngunit nakokonsensya rin ako. He is supposed to be
happy right now...finding the right one. Ilang saglit pa ay dumilat ako't lumayo sa
kanya. He didnt move natulala lang sya.

"G-Greg..."

"B-Babe, dont say anything. Dahil ba sa nangyari kagabi? You know I'm drunk"

"But..."

"Like you have cleared to me Lorraine. You dont want me to be the other man right?
Ayokong mahirapan ka. I will wait...I can wait for my turn" sabi nito.

Natulala ako sa kanyang sinabi. He's too good at hindi ako makapaniwalang kami pa
ang nagtagpo. He's in love with a wrong woman right now. Hindi ko alam kung
maibabalik ko ba ang lahat ng binibigay niya saakin. Dahil sa sarili ko nanliliit
ako, dahil sa ramdam kong hindi ako karapatdapat para sa kanya. Masyado
siyang...worth it. But I like him too much. Tawagin na akong selfish or something.
It's because I dont deserve him I want to be selfish. Hindi ko yata kakayaning
mawala siya sa buhay namin. Ang gulo ko. Naguguluhan ako ngayon. But as long as
he's loving me, I will protect his love.

"T'was our first kiss" ngumisi si Gregory.

"Y-Yeah..."

"I'm loving you more today..." he said.

The Wife's Revenge: Kabanata 32

"Kuya Zeus did you see that?" napatalon ako sa sigaw ni Aphrodite.

Napatingin kami ni Greg sa mga batang kalalabas lang. Hindi pa sila naliligo at
mukhang binalak talaga nila Crissa na makipagchismisan pa saamin. Humahagik-ik si
Aphrodite habang si Zeus ay tumatango at ngumingisi saamin. Napatingin ako kay
Gregory na saakin din pala nakatingin, like Zeus nakangisi din ito saakin. Kaya
sinapak ko na at umiwas ng tingin. Nakita nila ang nangyari, nakakahiya.

"Let's go babies...let's not ruin the scene" humuhagik-ik si Crissa.

Silang tatlo ay nagtatawanan habang bumabalik sa shower room. Nagkatinginan kami ni

Greg, nakita kong namula ang tenga niya pero malaki ang ngisi. Umiwas agad ako ng
tingin ako ang unang umalis sa kinatatayuan namin that was awkward. I kissed him
and what now Lorraine? Pumunta na ako sa closet ng suite namin doon na nilagay ni
Crissa ang mga damit na gagamitin namin today.

"I'll go down for our breakfast babe" ngumingisi siya.

"O-Okay babe" hindi ako lumingon.

"And...babe?" tawag niya saakin.

Halos maubusan ako ng hiningang tumingin sa kanya malaki ang ngisi "Dont be
awkward, we'll get used to this"

Sinarado niya ang pinto at naririnig ko parin ang malakas na halakhak niya. Bwesit
na Gregory trying to cool down the awkward moments huh? Pwes di yun ganun kadali
saakin. God! I initiated the kiss. Hindi ko lubos maisip na ginawa ko nga iyon. I
breathe in and out. We'll get used to it huh? Napangiti nalang ako. Sa totoo lang I
was nervous na baka ireject niya ako or something but then sino bang Gregory na
hindi tatanggi na simula palang sa London nanliligaw na sya hanggang ngayon.

Yeah. It was just a kiss but napahinga ako ng malalim. With that kahit papaano ay
naparamdam ko rin sa kanya na I also like him. We'll I dont want to discover
something today nor tomorrow. But I'll just go with the flow. I will get used to
this. Hinintay kong matapos ang mga bata tsaka naligo narin, pero di mawala ang
asaran nila saakin hanggang sa natapos akong maligo. May panunuya ang mga titig
nila saakin at mukhang napag usapan na ng tatlong ito ang mga gagawin nila.

"Did you saw them baby? How do you feel?" natatawa na si Crissa, but tryin to act.

"Mommy was turning red...yey I was so happy" talon talon pa ni Aphro sa kama ganun
din si Zeus.

"Yey, mommy and daddy is super inlove. Yey" sigaw ni Zeus.

Hindi na talaga ako titigilan ng tatlong ito. Inirapan ko sila at nagbihis ng

tahimik. Mga baliw eh, ako talaga ang pinagtripan at mukhang nakita nilang ako ang
nag initiate doon. Bakit ba ito big deal? It's because they never seen us kissed.
Kami ang mommy and daddy nila. By womb and by last name, but in reality doon lang
nag uugnay saamin ni Gregory. Gregory wants more but I can't. Last five years
natuto na ako sa lahat ng kasamaan. Nakasira na ako ng samahan. Not now, breaking
the law. Not today nor tomorrow.
"The foods are ready" pag aaya ni Gregory.

"Yey! My tummy is very hungry" tumalon si Zeus at tumakbo sa daddy niya.

"Me too. Me too. Look daddy my babies inside are protesting" tumatawang sabi ni
Aphrodite.

Tumawa ako. Baliw si Aphrodite, she got my attitude when I was young. "Yeah, let's
eat"

Bumaba na kami kasama si Crissa at pag tinitignan ko ay may panunuyang mga titig
even the smiles. Baliw na talaga sila. Hindi ako nagsalita, hindi ko narin inisip
iyong kanina. Pero alam kong hindi kami titigilan ng tatlo at alam kong wala akong
kakampi, because Gregory will join those forces. Narating kami ni Crissa and we sat
on out respective chairs. Maraming breakfast meal and it makes me so hungry now.
Hindi narin sumasakit ang ulo ko and actually hindi naman talaga, siguro pagod lang
dahil sa buong gabing work at sa mga bumabagabag saakin.

"So daddy, how do you feel?" simula ni Zeus, masayang masaya.

"Yeah, daddy. The kiss how do you feel?" paninigurado ni Aphro sa tanong.

Ito nanaman sila, mga baliw. Humahagik-ik nanaman si Crissa sa kaya siniko ko.
"What? HAHA I'm a happy person here"

"Stop it Crissa. You're brainwashing them"

"HAHA pikon ka na niyan? Can't you see? Masaya ang mga anak mo? HAHA the most
romantic there, you did it" natatawa niyang sagot.

Umiwas ako ng titig, seriously? Hindi naman ako pikon, pero nakakahiya talaga kay
Gregory. "Answer now daddy"

"Yeah daddy. Answer now. Yey" sabi ni Zeus.

Napatingin ako kay Gregory na saakin din pala ang titig. Kaharap ko lang siya at
katabi naman ang mga anak ko at si Crissa na katabi ko lang. Ngumisi ito saakin,
tsaka binalikan ng tingin ang mga bata. Ngayon ay tumatawa na siya. "Ask your mom
babies... I think she knows better"

"Stop it you guys..." utas ko, umiwas ng tingin.

"Aphro and Zeus wants to know babe" tumawa ulit si Greg.

"Yes mommy! How does it feels?" sabi ni Zeus bago sinubo ang pagkain nya.

"M-Mommy was..." umiwas ako ng tingin, nakakahiya. "...happy"

Nagtawanan silang apat, nasiyahan sila sa mukha ko at sa sagot ko. It's true, I was
happy about it. It was a wrong idea but I was happy I did that. I just can't say
something for Gregory dahil ayokong umasa siya. Ewan...ang totoo niyan ay
naguguluhan ako sa sarili ko, because of my plans and goals for Paul and Eunice
hindi ko na maipagsabay ang ganito sa oras ko. Like I always say, he can't be my
other man. I wont let that happen, he deserves better and I dont deserve him.
Nagkatitigan kami ni Gregory, his eyes are always passionate. Isang features nya na
nagpapatunaw saakin.

"...I'm happy and delighted, too" sagot nya sa nga mata ko.
Yumuko ako. Bwesit na puson, sumasakit sa kilig. Para tuloy akong HS nito.
Nagkahiyawan ang apat at tinutukso nila ako. Si Gregory naman ay alam kong saakin
lang ang titig. Si Crissa na laging nanunuya lahat ng tingin at pinagsasabi. Ayaw
kaming tigilan dahil lang sa halik na iyon. Alam ni Crissa ang lahat, lahat lahat
kahit sa pinakahuling sekreto ko alam niya. I trusted her so much and she knows
what I feel for Gregory, pero hindi namin iyon ipagsasabi kahit kanino. Not now...

After the long breakfast, napagdesisyunan naming wag nalang sa Laguna. Dahil late
na kami at mahuhuli kami sa flight pag babyahe pa kami. Ayaw ni Gregory na mapagod
kami kaya we choose to do this nalang. Star City opens 4PM. Last destination is the
Manila Ocean Park nalang ang nagawa namin. We packed up and check-out in the hotel.
Owned by Montefalcos. Buti nalang nandito kami dahil noong nakaraan ay nalaman ng
Private Investigator ni Gregory na nag hire din si Paul ng sa kanya para manmanan
ako. Gregory paid triple of his price para tumahimik at tumigil. Hindi pwedeng
malaman ni Paul na may mga anak kami.

"Daddy...look, fishes" manghang mangha si Aphrodite nang bumungad saamin ang ganda
ng malaking aquarium.

Nasa ilalim kami ng dagat sa aming nakikita. Amazing. The fishes and the corals I
see. "Yeah. Beautiful"

May mga nageexplain ng mga kinds of sharks doon sa unahan kaya naki-kinig naman
kami. The two was very attentive and cheerful sa kanilang mga nalalaman. All along
ay nag enjoy kaming lahat. Habang naglalakad ay sinamahan ni Crissa sila Zeus doon
sa mga sharks at kami lang ni Gregory ang naiwan dito sa Bahura dito nakikita ang
nga artificial corals in 48 tanks. Habang namamangha ay naramdaman kong humawak
siya sa kamay ko. Ito nanaman kami sa...uh ako lang pala sa awkward moment.

"They're enjoying" simula niya.

Tumingin ako sa kamay ko na hinahawakan niya bago siya tinignan na nakangisi. "They
are. I'm happy..."

"Me, too. I'm happy...damn it. The feeling was overflowing" umiwas siya ng tingin.

"I hope we'll stay this way" bigla kong nasabi, tsaka siya bumalik ng tingin
saakin.

"I hope so, babe" he answered.

After seeing those. Pumunta na kami kung saan napunta ang tatlo, and wow lang the
sharks are scary and big. Umaaligid sila sa Oceanarium at malayang nakakagalaw.
This is quite wide and free for them, iyong hindi nakakasakal at the same time
entertaining. The people and the ocean animals interacts. Nabitawan ni Gregory ang
kamay ko bigla at umaripas ng alis.

Natulala ako habang sinusundan ang takbo niya patungo sa mga anak namin na may
kausap na lalaki kasama ang isang batang lalaki rin. Nagulat ako, this cant be
happening? Talaga bang nananadya ang mundo? Bakit parang ang sikip-sikip nito para
saamin? Hindi ako makagalaw habang hinihintay si Crissa na umabot saakin, she looks
worried. This cant be happening, akala ko hindi posible ito. But hell, right now I
can see that nothing is impossible.

"Stay away from them..." marahas niyang tabig sa kamay ng lalaki na nakahawak sa
balikat ni Aphrodite.

"Daddy, I want you to meet Mr. Papa" walang kamuwang-muwang niyang utas.
What? Mas lalo akong naningas sa kinatatayuan ko. What the hell is happening here?
Totoo ba ang nasasaksihan ko ngayon? Aphrodite is calling Zac Mr. Papa? Siya si Mr.
Papa na nakilala nito sa London at halos kumidnap kay Aphrodite sa Mall? Anong
kailangan niya? Why is he here? Alam kong anak niya ang kasama niya. He looks like
his father. This cant be happening, hindi pwede nandito si Zac at nanggugulo sa
buhay namin. Kinalabit ako ni Crissa at bumalik sa mundo.

"All along si Zac pala...ang sumusunod sainyo" sabi nito.

Nilayo ni Gregory ang mga anak namin kay Zac doon naman nagulat si Aphrodite at
Zeus. "Daddy, what are you doing? Are you not friends? Mr. Papa, you told me, daddy
and him are bestfriends"

"What are you doing?" malamig na utas ni Gregory.

"What do you think I am doing?" ngumisi ito.

Stop it Zac. You should stop it. Damn it. Stop the damn it. Galit na galit si
Gregory nang hinaharap si Zac tinatagi niya sa likuran ang nga anak namin.
Aphrodite was confused of what is happening. Napatingin saakin si Zac at mas
lumapad ang ngisi niya, he's irritating to my eyes now. Hindi ko maatim anong
motibo niya pero hindi parin ako makapaniwalang siya si Mr. Papa na gumugulo saamin
noon. Though he was one of the option, aside from Paul but in this reality na shock
parin ako.

"Hey, Lorraine" kumaway siyang nakangisi.

"Stop it Zac" galit na utas ni Gregory.

"Daddy, why are you mad?" halos mangiyak na ang anak kong babae.

"Oh common babies, let the adults talk. Let's go and look for other fishes" hinila
ni Crissa ang mga bata.

I mouthed her "Thank you" and she smiled, inalis na ang mga bata.

"I told you kuya Zeus, he is goos looking gwapo just like you and daddy Gregory"
narinig ko pang pagkukumbinsi ni Aphrodite kay Zeus.

"Daddy is the handsomest, Aphrodite. Only me and daddy is the handsomest" he

cleared.

Hanggang nawala sila sa paningin ko. Kami nalang apat. Ako, si Gregory, si Zac at
ang anak niyang kamukha niya talaga. Umusbong ang galit sa buong sistema ko kaya
napahakbang ako malapit sa kinatatayuan ni Greg. Siya'y galit na galit at handa ng
makipagsuntukan ngayon. Because of this man, Zac Elizier VillaRama, ngumingisi ito
saamin. I can't take this anymore. This has to stop, right now.

"What the hell Zac Elizier?" singhal ko.

___

Okay may napansin ba kayo? I dont know kung clear na ba sainyo ang lahat. Read
between the lines and you'll know the very truth. Kung hindi parin...ewan ko
nalang.

Add me on FB: Forevergoddess On Wattpad

Join my group: Dyosangpangkalawakan Stories

Ask me: ask.fm/dyosangpangkalawakan

The Wife's Revenge: Kababata 33

Lorraine's POV

"What the hell Zac Elizier?" singhal ko.

Ngumisi lang siya saakin habang ang anak niya'y tinitignan ako. Malaki na ang anak
niya at 10 years lang ata ang agwat nila. I didnt like the grins from Zac,
nanunuya. Now I know everything, Zac knows everything. Kitang-kita ko sa mga mata
niya at mukhang sinundan niya kami ng ilang taon para malaman ang lahat lahat.
Hindi ko alam ang mga plano niya but I dont like his apprearance, right now.

Isang bagay lang ang pinaniniwalaan ko sa mga panunuyang ngisi at mata niya. He
wont spill the beans. Namalayan kong humawak si Greg sa beywang ko. Nanginginig,
hindi ko alam na may kinakatakutan pala si Gregory. Well, I know some but in front
of his buddy? Hindi ko alam. Humigpit ang kanyang pagkakahawak sa beywang ko,
enough to receive his message. Stay with me, I'm here. That's how possessive
Gregory Josh Heidrich is. Binalikan ko ng tingin si Zac at ang kanyang anak, nawala
ang malaking ngisi niya sakin. It's time to really end everything with him. Ngayong
alam ko na kung sino siya, it's already enough dahil kapag umaaligid siya marahil
iyon ang maikakapahamak kela Aphro at Zeus. I wont afford to lose them, my
children.

"Lumayo ka sa mga anak ko" I started.

Umiwas siya ng tingin kaunti "I-I just want to see them"

"Hindi mo sila anak kaya wala kang karapatan" halos matawa ako sa pinagsasabi niya.

Gusto niyang makita ang mga anak ko? He dont have any rights, oo may nangyari
saamin dati at impossibleng ni isa sa mga anak ko ay kadugo niya. It's impossible
and surely and purely hindi sa kanya si Aphro at Zeus sa unang tingin palang
malalaman mo na kung sino ang ama nila. What the hell does he want from me?
Suminghap siya na para bang nasasaktan. Kahit kelan di ko inaasahang magaling
umakting itong si Zac Elizier, it wont work on me now. I know better, I know him
now. Kumunot ang noo niyang nakatingin saakin, bumaling sa kamay ni Greg na hawak-
hawak ang beywang ko. Ngumisi siya ng mapakla saakin.

"Bakit Lorraine? Si Paul...Bakit siya ang ama diba? Bakit siya, wala siyang
karapatan?" mariin niyang sabi, hindi natatanggal ang mata doon sa kamay ni Greg.

Hindi niya ba alam ang sinasabi niya? 5 years ago kilala niya ako kung anong
nangyari saakin. Sa mga nangyari masasabi ba niyang may karapatan si Paul na
malaman? Alam niya lahat ng iyon, kilala niya si Paul dati. He knows what he did to
me tapos iyan ang sasabihin niya? Sa tingin niya...may karapatan si Paul sa mga
anak ko? Oh my god! Nababaliw na yata itong si Zac. Sinamaan ko siya ng tingin.
Nakukuha narin namin ang atensyon ng mga tao dito sa oceanarium. Hindi ko siya
sasagutin sa tamang sagot dahil wala na siya roon. We nerled to end this now.

Pumikit ako saglit. "Get out of our lives Zac"

"Back off pare" dugtong na malamig ni Greg.

Natawa si Zac sa narinig niya. Walang nakakatawa doon pero tumawa siya. Sa harap ng
anak niya nagbabangayan kami, nawawala na sa tamang katinuan si Zac ngayon. Anong
nangyari noong nakaraan bakit siya nagkakaganyan, tsaka bakit sila lang dalawa ang
nandirito ngayon? Asan ang asawa niya? Alam kong di pa sila naghihiwalay nito,
impossible dahil baliw at possessive ang asawa niya. She wont let that happen.
Ikakamatay niya or worst makakapatay siya, swear, nakikita ko na ang hinaharap.
Tumigil siya sa pagtawa at malamig akong tinignan.

"Seriously Lorraine? After 5 years?...You're inlove with me 5 years ago" mariin

niyang utas.

Putanginang Zac Elizier. Doesnt he got the point? Forgive me God pero putangina
talaga siya. Sinamaan ko siya ng tingin at para bang umakyat ang dugo sa ulo ko.
Kailan ka nabobo Villa Rama? "YOU.ARE.MARRIED" singhal ko.

Namumuro na talaga itong si Zac. Alin ba doon ang hindi niya makuha-kuha? Kasal
siya at kasal parin ako. At dahil matagal na niya kaming sinusundan alam niya kung
anong merong relasyon kami ni Gregory. He knows everything. Umigting ang panga niya
at lumungkot ang mga mata niya. Dont deceive me Villa Rama hindi na ako madadala sa
mga ganyan mo. Binalingan ko ang anak niyang kamukhang-kamukha niya. 10 years old
pa lamang ay matangkad na. Mukhang alam narin niya ang mga nangyayari dahil wala
akong makita reaksyon sa kanya kundi ang support sa kanyang ama.

"I will divorce her" malamig niyang utas.

Nung una halos mapaatras ako sa sinabi niya. Nakakagimbal at mukhang may finality
na ito. Talagang nahihibang na siya. Alam ko kung hindi niya ako sinaktan 5 years
ago, ngayon niya ako sasaktan. Alam ko iyon, he as honest with me that's why I'm so
thankful. That's a true love from a true man like him. Pero ibang-iba na ang
sitwasyon ngayon, things change years had passed. Sa totoo lang wala na siyang
babalikan. 5 years ago are not meant for us both until now we are not meant to be.
Tinignan ko siya with an unbelievable stare.

"Seriously, Zac? Sinasabi mo iyan sa harapan ng anak mo?" turo ko sa anak niya.

Lumingon siya sa anak niya at umakbay si Zac, ngumingisi ang bata at mukhang okay
lang sa kanya ang mga nangyayaring ito. Binawi niya ang pagkakaakbay niya sa anak
at lumapit ng kaunti papunta saakin. Ang kamay sa beywang ko ay mukhang nagulat at
na tense. Greg is just quiet dahil alam ko gusto niyang ako muna ang magsalita ako
muna ang gumawa ng mga desisyon. He's with me all the way, to protect me. Umatras
ako para hindi makalapit si Zac. "You still love me right? Baby, come back to me"
sabi pa niya.

"I SAID BACK OFF!" mukhang punung-puno na si Greg at nagkukuyom na ang kamay niya.

Hindi siya pinansin ni Zac. His eyes are all mine. Palagi nalang siyang nanunuya at
natatawa sa nangyayari. Malungkot niya akong nilalapitan kahit umaatras na ako at
hinawakan ang braso ni Greg para kumalma. "Ano? Si Gregory nanaman? Bakit? Siya ang
nandyan? Ganoon ba iyon Lorraine, kung sino ang nandyan siya agad ang mahal?"
matabang niyang utas.

Hindi na talaga ako makapaniwala kay Zac. My comeback was suppose to be a revenge
to that fucking Paul and Eunice. I failed once and twice with Paul pero hindi ako
makukuntento doon. Nanging successful naman ako kay Eunice na ilang beses nang
napahiya at bumagsak but I wont just settle for that. Magpahinga muna siya at
maghanap ng lakas para sa mga gagawin ko pa pagbalik ko after 10 days. Tapos ito
ngayon? Si Zac na wala sa balak kong galawin o saktan dahil sa pasasalamat sa kanya
ay manggugulo saakin ngayon?

"Shut up Zac. Umalis ka na. Tantanan mo na ako...ang mga anak namin...kami" sagot
ko.
Umiwas ng tingin ang anak niya saakin. Sana naman ay pinaalis man lang niya ang
anak niya o kaya pinaglibot muna sa lugar kaysa makikinig sa usapang matanda.
Ngumisi siya at tinanggal saakin ang tingin si Gregory ang kanyang binabalingan
ngayon ng tingin, ang kanyang matalik na kaibigan. Tumawa siya bigla at naging
malumanay ang kanyang mukha bago nagsalita. "Pare gago ka! Mahal ko iyang si
Lorraine. Ibalik mo na saakin" hindi ko inaasahang magmamakaawa siya sa kaibigan
niya.

Nakatingin si Greg sa matalik niyang kaibigan bago ako binalingan ng tingin at

sumagot. "Hindi ako magdedesisyon nyang Zac, si Lorraine"

Nagulantang ako ng nabitawan bigla ni Gregory ang beywang ko dahil nahila ako ni
Zac. Nilapit sa kanyang bisig at niyakap ako ng mahigpit. "Baby, I saved you 5
years ago. We have each other. You told me you love me and I told you I do, too"

Halos hindi ako makawala sa desperadong yakap na iyon. Naramdaman kong lumuha siya
bigla habang ako ay inaalis ang yakap niya. How will I explain this to him? Wala
na! End of story him and I just ended the day he told me the truth. Gusto kong
kumawala na sa bisig niya. I am not comfortable but it's not because I felt
something for hom. It's because it's over. Wala na kaming babalikan. 5 years was
enough for me to move on at kahit paulit-ulit niyang ipagpilitan ang sarili niya
hindi rin ako magsasawang ulit-ulitin iyon.

"YOU'RE.FUCKING.MARRIED.VILLA. RAMA" singhal ni Gregory sa galit niya ay aakma na

niyang susuntukin si Zac nang may dumating na sekyu.

"S-Sir, Ma'am pasensya na po sa labas nalang ho kayo mag usap" pagmamakaawa niya.

Tumango ako sa sekyu at tumalikod na. Sinilip ko ang cellphone ko at itetext na

lumabas na sila dahil pupunta na kami sa Airport para sa flight namin pa London.
Ilang oras nalang ay flight na namin. Naririnig kong sumisigaw si Zac habang
sinusundan kami ni Gregory. Nagmamadali naman kami para hindi na niya maabutan pa.
May mga sekyu narin na kinakausap siya ng matino hanggang sa nakalabas na kami ng
oceanarium, hindi parin ako makadial sa numero ni Crissa dahil sa tinatakasan namin
si Zac.

"I wont give up. Kahit saan, susundan kita. Tatanggapin ko ang nga anak mo. I love
them and they will accept Zachary, too" sigaw niya na sadyang ikinatigil ko sa
paglalakad.

Hinarap ko siya at nasa likuran ko na pala siya. Pero hindi pa ako nakakapagsalita
may sumagot na sa likuran ko "You wont have her and my kids, Zac"

"Hindi mo sila mga anak, Gregory" mariin na sagot ni Zac.

Umigting ang panga ni Gregory. Kanina pa talaga siya nagtitimpi na masuntok si Zac
pero lagi ko siyang napipigilan dahil ayoko ng gulo dito. Ayokong may makakilala
saaming taga media o sinuman kakilala sa business. "Ako ang nagpalaki, ako ang
unang minahal nila, ako ang nagpangalan sa kanila at mahal ko sila"

"I can do that. Lalamangan ko pa Greg. Kaya umalis ka na sa buhay namin" paghahamon
nito.

Hindi talaga maintindihan ni Zac ang lahat kaya ngayon, kung kailangan ko siyang
masaktan ay gagawin ko na talaga. Lumingon ako kay Gregory at malumanay siyang
tinignan. Pagod na ako ngayon, tama na ito. "Stop it...Gregory, ihanda mo na ang
mga bata let me handle him..."
Gusto niyang magprotesta pero wala ring nagawa sa huli. I promised him I will be
alright at babalik at babalik parin ako sa kanya. Hindi ko hahayaang guluhin ni Zac
ang pamilyang binuo namin kasama si Gregory. I promised him na mananatili ako sa
tabi niya dahil sa mahal siya ng mga anak ko at malaki ang utang na loob ko sa
kanya. Though I feel something more to him, wala akong sasabihin. I want to settle
things, ito namab muna ang maibibigay ko kay Gregory...mananatili ako sa tabi niya,
kami ng mga bata. Umalis na si Gregory na kampante. Tsaka ko hinarap si Zac.

"Are you coming with me now?" sabi niya.

"Stop this, Zac. Stop this" pagmamakaawa ng boses ko.

"I-I love you, Lorraine" aakma siyang lalapit pero sinampal ko na siya.

"You don't love me enough, Zac. You don't love me enough. After I heard your story,
nalaman ko na agad kung bakit nangyari ang lahat 5 years ago. Kung bakit hindi na
pwedeng maging tayo. You dont love me enough dahil nalilito ka. Kahit ganyan ang
asawa mo, may konti kang pagmamahal sa kanya, you dont love me enough" singhal ko
habang lumalandas ang luha ko.

Natahimik siya. I know it's my turn. Ako naman ang magsasalita. Noong araw na
tinanggap ko na hindi kami para sa isa't isa ay may puwang parin siya sa puso ko
kahit papaano. Until I saw his wife, until he told me his story and how he told me
everything...noong araw na iyon sigurado na ako, hindi kami para sa isa't isa.
"Nalilito ka noon Zac. Noong hinulog mo ako, noong minahal na kita, ikaw ang
nawawala sa landas. Nang tuluyan akong mahulog sayo, di saakin nakatoon ang pansin
mo nahati iyon Zac. That day you already betrayed me" hindi ako nasaktan sa mga
sinabi ko kaya ako napapaiyak.

I feel free. All of the sudden. Ang sarap sa pakiramdam na nasabi ko na ito sa
kanya. Ngumiti ako sa kanya at lumapit kaunti.

"You're not sure, until now Zac. And right now until tomorrow, we cant be together.
Because you're committed, I am, too" tsaka ko siya tinalikuran.

Agad akong pumunta sa nakaabang sasakyan namin at maghahatid saamin sa Airport.

Bumungad saakin ang mga anak ko sa likuran at si Gregory sa passenger seat.
Nakangiti siyang bumaba at pinagbuksan ako ng pinto sa back seat. "Thank you for
coming back"

___

May UD parin sa Saturday kaya abangan! Sorry kung lame hindi kinaya ng ulo ko.

Add me on FB: Forevergoddess On Wattpad

Join my group and like the page: Dyosangpangkalawakan Stories

Ask me: ask.fm/dyosangpangkalawakan

The Wife's Revenge: Kabanata 34

L O R R A I N E

Agad na kaming umalis sa Manila Ocean Park dumeretso NAIA para sa flight namin.
Medyo napaaga pero mas mabuti dahil makakapagpahinga saglit ang mga bata. Hindi rin
ako kinakausap ni Gregory kaya hindi narin ako nagsasalita. Matapos ang isang oras
na paghihintay ay ginising namin ang mga bata at kumain bago kami pumasok at sa
check-in ng passport. Hindi parin kami nag-uusap si Crissa lang ag nagsasalita all
the way at tumatango nalang ako. Hindi kami nagprivate plane ngayon. Gusto kong
marami kami para naman di ma bored tong mga anak ko dahil kami lang nakikita palagi
nila.

"Sa tingin mo, titigilan ka na ni Zac?" tanong ni Crissa.

"H-Hindi ko alam pero hindi ko hahayaang humadlang siya" sagot ko naman habang
bitbit ang mga handcarries namin.

"Greg looks so sad, galit na galit iyan ng sumakay kanina. Buti di nahalata ng
dalawa" sabi pa nito.

"I know...hindi ko alam paano siya kakausapin"

"Well, sana mamaya maayos nyo na iyan" ngumisi siya't kinuha ang dalawa para mauna
na sa loob.

Bago makapasok sa airplane ay nagkasabay kami ni Greg maglakad. Wala parin nauunang
magsalita. Hindi ko rin kasi alam anong sasabihin ko. Kaya hanggang sa airplane and
ready to take off ay wala parin kaming imik. Magkatabi kami ako ang nasa katabi
window siya sa gitna at isang Bristish National na lalaki. Nag instruct na ang mga
matatangkad na flight attendant hanggang sa nagserve na ng snacks. Sa wakas
nagsalita narin siya. "Cola or Ice Tea?"

"Ice Tea please" ngumiti ako, pero umiwas siya agad ng tingin.

Ilang minuto pa ay nakatulog ako at nang magising ay halos mapatalon ako ng

nakatitig na si Gregory saakin. Nasa balikat niya ulo ko at niyayakap niya ako.
"Malapit na ang touch down" ngumisi siya.

"Yeah..." Wala akong masabi ni hindi ko alam paano ako magsisimula.

Nang mag announce na nasa London na kami nagsitayuan na ang lahat para kunin ang
bagahe nila. Maging ang katabi ni Gregory ay kinuha na ang handcarry at handa ng
lumabas. Ngumiti pa siya saamin at kumaway. Tahimik ang mga anak ko at si Crissa
nagtataka na ako kung bakit hindi pa kami lumalabas hanggang sa ngayon. Tinignan ko
si Greg nakapikit siya pero nakangisi what taking us so long here? I missed London
gusto kong makita ang city ngayon. Ilang saglit pa ay naubos na ang mga dumaraan at
kami nalang ang natitira hindi ko alam kung ano ang pinaplano ni Gregory. "Let's
Tita Crissa, I'm hungry"

"Yuck Zeus! You're always hungry" pandidiring sabi ni Aphro.

"Okay kids. Let's go" rinig na rinig ko ang mga yapak ng mga anak ko.

Tumakbo sila na para bang hindi nila ako nakikita. "Aphro...Zeus! Where are you
going?" Sigaw ko.

"Tita C did you hear something?" rinig kong sabi ni Aphro.

"No I dont baby...you're just hungry, too"

"Yeyeyeyey now I'm saying..." biglang nawala ang mga yapak nila at mga boses.

"Gregory Josh Heidrich...what is happening?" impatient kong sabi kay Gregory.

Dumilat siya at mas ngumisi. Hindi ko talaga maintindihan ang nangyayari dito. May
plano ang buang na ito na hindi ko alam kung anong kalokohan nanaman ito. Tumayo
siya at kinuha ang mga handcarries namin tsaka naglahad ng kamay saakin. "Let's
go..."

Hindi ako nakapagreklamo at hinayaan lang siya sa pinaggagawa niya at alam kong
kasabwat nanaman ang tatlong iyon. Wala talaga akong kakampi pagdating sa ganituhan
walang loyal saakin, kay Gregory lahat. Naglalakad kami sa hallway ng airplane
habang nakangiting nakaabang ang dalawang flight attendant at ang dalawang captain
ng eroplano. "Have a great night, Ms. Jimenez"

Sakto ng pagkakasabi nila ay lumingon ako sa madilim na daanan ng mga eroplano.

Walang bang kuryente sa buong London? Walang ilaw at mukhang epic fail ata ang
plano ni Gregory saakin. Ilang saglit pa ay pumalakpak ang isang Captain at isa-
isang nagsi ilawan ang daan. Dahan-dahan ito at diretso ang pag ilaw nito. Nagulat
ako...ang ganda ng timing ng mga ilaw unti-unting nagliwanag ang daan habang
bumababa kami ni Gregory. What is happening here, Heidrich?

"B-Babe..."utas ko.

"We're not yet there, babe" sabi nito.

Habang naglalakad may kumuha sa mga gamit namin at patuloy lamang naglalakad.
Luminga ako sa paligid dahil dahan-dahang umiilaw ang lahat pati ang aiport
madilim. Nang umilaw na nga ang lahat nakita ko ang mga tao galing sa mga salamin
ng airport na nakatingin saakin. Nakangiti silang lahat. Naghihiyawan ang
iba...nakita ko ang mga anak ko nga may banner na tinataas. "GO! MOMMY! GO DADDY!"
natawa ako dahil iyon ang nakalagay. Napalingon ako kay Greg na kumakaway sa mga
anak namin na mukhang artista lang, kaya sinapak ko na. "What...? HAHA This is
perfect"

Sa dulo ng daan ay wala nang ilaw pero mas napanganga ako ng may helicopter na
naghihintay saamin doon. "Let's go..."

Kanina pa ako di makabuo ng sasabihin sa surprisang ito. Hindi ko alam may

ikakasaya paba nito. Namamangha ako sa mga ilaw na umaaligid saamin. Pati ang mga
butuin sa buong kalangitan ay kumikinang din sa dami. Hindi ako makapaniwala sa
ginagawa ni Gregory this is too much. Akala lo ay galit siya saakin but I didnt
expect this. Hindi ko aakalain na aabot sa ganito ang lahat. It is overwhelming at
halos di ako makapagsalita sa ginagawa ni Gregory. Nang mas makalapit sa handang-
handa ng lumipad na helicopter inaalalayan ako ni Gregory para maka akyat.

Ang lakas ng pintig ng puso ko. Naiiyak ako sa natatanggap kong ito. Masyadong
sobra sa isang gabi.Masyadong sobra sa para sa taong hindi naman niya deserved ito.
T'was me masyado itong sobra para saakin. Pinagkaabalahan niya, pinagtuunan niya ng
pansin kahit walang kasiguraduhan. Pagkaupo namin ay nilagyan niya ang malaking
headphone para magkarinigan kami. Lumingon ako sa kanya at ganun din siya saakin.
He is happy, nakikita sa mga mata niya ang kasiyahan na ito. Hinawakan ko ang kamay
niya...ayokong magsalita, ayokong magbitiw ng mga salita. Natatakot ako sa pwedeng
kong sabihin.

Mahigpit niyang hinawakan ang kamat ko but it's not hurting, ngumisi siya "Ready?"

I nod in response. Tsaka nag take off ang helicopter. May pinagsasabi ang captain
about the take off and the safety precaution pero hindi mo masyadong maintindihan
iyon dahil sa atensyon ko sa kalangitan habang tumataas ang paglipad. Nakikita ko
ang ibang parte ng London mailaw at busy ang mga tao't sasakyan. Nakikita ko ang
matataas na buildings maging ang Big Ben it was beautiful. Nagtuturo-turo pa ako sa
mga pamilyar na mga buildings maging ang LJ Fashion ay nakita ko pa. Parang laruan
lang sila sa paningin ko. Parang mga langgam ang mga tao at pinagtatawanan pa namin
ang mga buildings na ang liit liit pag tinrace ko siya sa kamay.
"W-What is happening?" napatanong ako ng biglang namamatay ang mga matatayog na mga
gusali.

"My gosh! Gregory ang mga bata!!" I panicked.

Nasa himpapawid kami at hindi ko alam kung bakit nagsipatayan ang mga ilaw. Ito na
ba iyong end of the world? Impossible pero pag naiisip ko iyon natatakot ako. Ang
mga bata si Crissa. Nasasaksihan kong nagsipatayan ang mga ibang lugar some part of
London shut down. Hindi ko makita ang ibang lugar pero sa mga naaabot pa ng mga
mata ko. Wala ng ilaw. Anong nangyayari? Hinarap ko si Gregory at nagpapanic na ako
sa nangyayari. I need to go down to see what's happening. Pero umiwas ng tingin
saakin si Gregory at hinarap ang captain. Nag thumbs sya rito at binalik saakin ang
tingin. "I hope you'll love this" hinalikan niya noo ko.

I heard a counting from the captains.

10

Pagtingin ko sa baba sabay nagsiilawan muli ang mga ilaw. Natulala ako kasi hindi
ko masyado maintindihan ang nangyayari pero ilang saglit lang ay napasinghap na
lamang ako sa kinauupuan ng isa-isang mabasa ang nangyayari. Medyo gumalaw ang
helicopter para mas makita ko. Nagsisimula sa L na ilaw ng mga kabahayan yata iyon.
Gumalaw ulit saglit tamang tama para makita ko ang katabing O ganun din ang
nangyari hanggang sa nababasa ko ang mga letra R. R. A. I. N...

"E" sabi ko pa.

Pagkatapos nun ay nagsihulugan na nf nga luha ko. This is so impossible. Panaginip

lang ba ito? Hindi na ako nakapagsalita ulit nang tumaas pa ang lipad namin...
hindi buong London ang nagbukas ng ilaw because heading north...biglang nagsiilawan
ang mga malalaking buildings isang malaking heart shape ang nagform sa mga ilaw na
iyon. Napanganga ako doon hindi natanggal doon ang mata ko hanggang 10 seconds and
then bumalik sa normal ang buong London. "Omyfuck!" singhap ko pa.

"Are you surprise? Is it wonderful?"sai pa niya, pinapahid ang mga luha kong yaw
magsitigil.

"Oh my gosh. Oh my gosh" I cried.

What did I do in my past life to deserve this things? Iyon ang nasa.isip ko ngayon.
That was amazing...hindi ko maexplain I mean it was more than amazing...
Hinarap ko siya at tinigna sa mata. "Y-You dont have to do this"

Hindi siya nagsasalita. Tinitignan niya lamang ako. Para bang gusto niyang
magcomment ako sa hinanda niya para saakin. Naging hysterical ako sa hindi
maintidihang dahilan. "Oh my gosh. I dont deserve this"

Ngumiti lang siya saakin at hinahayaan lang ako. Niyakap ko siya dahil hindi ko na
kaya pa it was too much! Hindi ko na alam kung ano ang isusukli ko o kung akong
uunahin kong gawin. "5 years Greg. 5 years wala akong naibalik sayo kahit kaunti. I
dont deserve this. No Greg"

This time. Pinahid niya muli ang mga luha ko at hinalikan sa labi. Ngumisi sa akin,
siya's masayang masaya ngayon. "Hush now babe. If you dont deserve this. I deserve
this"

"I-I already...."

"I know. I'm madly inlove with you and I can do more than this. Just let
me...."sagot niya.

Umiyak lang ako lalo sa kanyang ginagawa. Alam kung pa touch down na ang helicopter
at nagdrdrama pa kami rito pero gusto kong nasa harapan siya. Gusto kong magkausap
kami. Masayang masaya ako at di ko makakalimutan ang gabing ito. The best thing
that happen in my whole fucking life. Isang Gregory Josh Heidrich lang ang
makakagawa nito. "Lorraine. This may be the wrong time. But let me do this. Ayokong
magsisi pagdating ng panahon. It may not be me. That's why I'm doing my all...."he
said.

"OMYGOD! Gregory OMYGOD!" sabi ko sa sobrang overwhelmed.

Dahil sa saya hinalikan ko sya ng malalim. Malalim na malalim na sana alam niya
kung anong ibig sabihin noon. Kung gaano ko siya kamahal. Kung gaano ako kaswerte
na makilala siya't makasama. Nang humiwalay kami sa isa't isa. Siya naman ang
napaluha saaming dalawa. "Ito lang ang pagkakataon ko Lorraine. Ito lang....someday
mawawala ka nalang saakin bigla. Ayokong magsisi na nakatunganga lang ako't walang
ginawa"we are both crying.

"As much as I want to be the father of your children....ay hindi pwede. Just let
me. Right now, ito lang ang meron saakin"

"But you dont deserve this"palaging kong sinasabi kahit nakakasawa na patuloy ko
itong itatatak sa utak ko.

"Iyon na nga ang masakit e. I dont deserve this....it means I dont deserve you,
too"umiwas siya ng tingin.

Ang tanga ko, palagi ko siyang sinasaktan. Palagi siya ang gumagawa ng mga bagay.
Palaging siya ni minsan wala akong ginawa. Tonight was the best night ever. I love
him so much...too much nakakabaliw. Hindi na mawawala pa sa sistema ko. Akin lang
si Gregory kahit hindi ko siya deserve but I want to be selfish. Sa akin lang siya
at kung sino man ang aagaw sa kanya...mapapatay ko. Tinignan niya ako at hinalikan
muli sa labi...mahaba at puno ng emosyon at pagmamahal. He's mine...kahit di ako
ang para sa kanya, akin lang siya. Matapos ay ngumiti siya saakin bago lumanding
ang helicopter sa helipad. "Just let me love you. Let me show how much I love you.
You dont want me to be the other man as much as I wanted to. Ito nalang Lorraine
ang ibigay sayo lahat lahat ng meron ako. Ito nalang..."

I can't forget that night. T'was the biggest surprise of my life kahit si Paul
hindi pa nakakagawa nun saakin. Napapangiti ako kapag naaalala ko ang lahat ng
nangyari 10 days ago. Pumasok si Crissa sa office na puno ng panunuya ang ngisi.
Alam niyang naaalala ko parin ang gabing iyon. Sino bang hindi? Umirap nalang ako
at mas napatawa siya. "Lorraine, here it is" abot ni C sa envelope.

"Thanks"

"Another pambanat nanaman sa kaluluwa ni Eunice? Si Paul kaya anong magiging

reaksyon?" natatawang utas ni Crissa.

"Yeah, pasalamat siya kaunti lang ito kumpara sa ginawa niya saakin. Wag lang
siyang makampante agad marami pang mangyayari" binuksan ko ang envelope, ngumisi
ako sa papeles na nababasa ko.

After 10 days in London. Today ay babalik na kami ng Pinas at dahil handa na ang
isang building for the LJ Fashion mas maganda ang mangyayari pag uwi namin. Nauna
na si Gregory para asikasuhin ang management ng building at paghahanda sa pagdating
ko, may inayos din siya sa isang kompanya niya. Nailipat na sa isang pribadong
skwelahan ang mga anak ko at si Crissa parin ang bahala sa lahat tungkol sa kanila.
Pagdating namin ng Pinas ay first things first. Pinahiwalay ko ang sasakyan ko sa
kanila para walang makaalam tungkol sa sa kanila.

Hawak hawak ko ang envelope na matanggal ko ng pinagawa sa mga lawyers ko and today
hindi magugustuhan nila Eunice ang mangyayari. Another nightmare will come kaya
noong sinabi kong pinapahanda ko siya bago ang masasama kong balak dapat ay
ginagawa niya na para makapaghanda siya. Pero kung hindi niya talaga na sense ang
mga balak ko it's all fine with me. Nang dumating ako sa harapan ng mansyon ay
nakikita ko na malaking palang ang pag aaluburuto ni Eunice. Binaba ko ang salamin
para makasagap ng bunganga niya.

"ANONG SABI MO? AMIN ANG BAHAY NA ITO! BAKIT NYO NILALAGYAN NG GANYAN?" singhal ni
Eunice.

"Ma'am napag utusan lang kami ng TOTOONG may-ari" sabi.naman ng kawawang manong.

"ASAWA KO ANG MAY-ARI NITO KAYA KUNG AKO SAINYO MAGSI-ALISAN NA KAYO!" umagang-
umaga stress na si Mistress. Asawa daw? Ang kapal ng mukha!

"Ma'am binibigyan na po kayo ng notice...hindi na raw kayo nagbabayad ng renta kaya

kailangan bukas ay umalis na kayo" paliwanag ni manong.

"WHAT THE FUCK ARE YOU TALKING ABOUT? THE OWNER OF THIS HOUSE IS INSIDE ITSELF. I'M
THE WIFE AND I'M REPRESENTING HIM! TAPOS IPAPALAYAS MO ANG MISMONG MAY-ARI SA
MISMONG BAHAY NILA? WHAT THE HELL!" total stress and burst out from Eunice.
Tumatawa ako habang namumula na siya sa galit.

"Napag uutusan lang po ng may-ari..." ip-promote ko itong si Manong may

paninindigan.

"You know what, dont ruin my day. Hindi maganda ang gising ko dahil sa pambubulabog
nyo. Tanggalin nyo iyang fucking sign na iyan. Hindi namin pinagbebenta ang
mansion" She's trying to be as calm.

"K-Kasi po Ma'am..."

"ANO? AALIS KAYO O KAKASUHAN KO KAYO NG TRESPASSING!?" singhal niya sa sobrang

galit.

Now, it's my time to shine.

___

Seriously, ngayon lang to! I mean the UDs will be so late every Saturdays muna
talaga tayo. Hindi ko siya kayang pagsabayin sa daily req ng mga subjects ko. This
June balik normal na tayo. Thankies. I deserve a lovely comments! labyow.

Add me on FB: Forevergoddess On Wattpad

Join my group and like the page: Dyosangpangkalawakan Stories

Ask me: ask.fm/dyosangpangkalawakan

The Wife's Revenge: Kabanata 35

Lorraine's POV

Bumaba ako sa sasakyan ko, ngumingisi ng napakalaki. Dahan-dahan akong lumapit sa

nag-aalburotong Eunice. Halos kalmutin na niya ang mukha ng mga alagad ko para
mapalayas lang siya. Wife? Talagang ang kapal ng panga niya huh? Kahit kelan hindi
siya magiging asawa. Habambuhay siyang magiging kabet maghihintay kung kelan ako
mamamatay para mapunta lang si Paul sa kanya. Which is, in her fucking dreams wala
siyang mapapala sa paghihintay niya. Hindi pa ako nakakaabot sa kanyang harapan
napansin na niya ang grand entrance ko.

"Hi Mistress? How are you?" mataray kong sabi habang nakangisi sa kanya.

"Fuck Lorraine" singhal niya.

Gulantang siya sa nakita. Humigpit ang kanyang mga kamao na para bang mapapasabak
siya sa sampalan at patayan ngayon. Gusto kong matawa sa mukha niya, hindi pa ba
niya nakukuha ang lahat? Ako ang may-ari ng mansion na ito. Hindi niya siguro
naalala 5 years ago na ipinangalan ni Paul sa akin ang mansion na ito. Dumn her,
dumb Paul, mawawalan sila ng titirhan ngayon dahil ang alam ko binenta ni Eunice
ang unang bahay namin. That wh0re mukhang pera, hindi marunong makuntento! Dapat sa
kanya pinapatira sa Bangladesh dahil hindi siya marunong makuntento sa isang lalaki
dapat lang na sabuyan ng acido ang bitch niyang mukha.

"Yes, Eunice you're calling me?" Sagot kong puno ng panunuya.

"Ikaw ba? Ikaw ba ang makapal na bitch ang umaangkin ng bahay namin ni Paul?"

"Namin? Putangina Eunice namin? There's no such thing as yours!"Sinampal ko sa

mukha niya ang envelope kung nasaan lahat ang papeles na ipapamukha ko sa kanya.

Nakakunot noo siyang binubuklat ang nasa loob, inis na inis din siya sa pagmumukha
ko. Ilang saglit lang ay napalaki ang mata niya sa binabasa, umiling siya na parang
hindi naniniwaa sa binabasa. Tumawa ako, nakakatawa talaga ang mga reaksyon niya.

"Hindi mo ito pag-aari, walang sayo! ANG KAPAL NG MUKHA MO! KAY PAUL ANG BAHAY NA
ITO" handa na siyang sumugod saakin. Binalik niya ang envelope saakin, pero hindi
sa magandang paraan. Iaabot niya sana ang envelope saakin pero binitawan niya ito
bigla kaya nahulog at naglipana ang mga papeles. Ngumisi siya saakin ng tagumpay.
I'm pissed, fuck this wh0re. Pinulot iyon ng tauhan ko kaya walang hassle saakin.
Ngumisi nalang din ako sa kanya, it's payback time sluttish wh0re.

"Marunong ka bang magbasa Eunice? Pinabasa naman sa iyo ang mga papeles! Umabot ka
ba ng grade one? O kahit nursery man lang? My fucking name was written there saying
I'm the fucking owner of this mansion" ngumingisi ako sa kanya. Umamba itong
sasampalin ako pero may back up na yata ako.

Umiiling siya habang kumakawala sa mga alagad kong nagpapalayo sa kanya saakin.
"Damn you bitch! What did you do para nakawin ang bahay ni Paul?" singhal niya.

"WOW huh? Kanina lang pinakamukha mo sa kanila na ikaw ang asawa ngayon kung maka
PAUL ka na! Intense" tumatawa ako sa kanya. Okay I'm the bitch here, the female
dog.

Umuusok sa galit si Eunice na sinusubukang kumawala sa dalawang lalaking humahawak

sa kanya. Sigurado akong makakapatay na sa galit ang babaeng ito pag nakawala. Dont
worry Eunice, I wont let you commit murder...consciously but I will let you kill
yourself unconsciously. Tinignan ko siya ng puno ng panunuya, sa sobrang inis niya
ay pinagsusuntok niya ang mga humahawak sa kanya. "MYGOD! Dont fucking touch me.
Ewww" sabi nito.

"Magkano kaya ang mansion na ito? 5M? 10? Ikaw Eunice saan ka pupulutin pag
pinaalis ko na kayo?" tumatawa ako habang nililibot ang tingin sa garden. WOW!
Alagang-alaga niya, infairness.

"Paul should know this. This cant be happening. MYGOD! Will you stop touching me?
You poor fucking men" singhal niya sa mga lalaki.

Doon mas tumaas ang sungat ko sa sinabi niya. How dare her say those things? Ang
kapal niya talaga, sa pag-uugali niya ay mas masahol pa sa mahihirap ang kaluluwa
niya. Sa inis na nararamdaman ko, lumapit ako sa kanya at hinila ang buhok...hindi
ako makapagpigil sa galit ko sa kanya. Matagal ko ng gustong gawin ito kaya gusto
kong perfect iyong hindi siya makakabawi sa lahat ng pagdapo ng kamay ko sa kanya.
Just like the old days. Umangal siya malakas ang pagkakahatak ko sa dry niyang
buhok. Gusto niyang makabawi ngunit hindi niya magawa, parang nandilim ang mundo ko
sa paghila ng buhok niya. "Fuck Paul...help me" sigaw niya.

"Tumatayo ka pa rin hanggang ngayon? Like seriously? Mabigat ba ang role ng

pagiging Mistress? Hands on huh?" tumawa ako habang hinihila ang buhok niya, alam
ko kung gaano iyon kasakit dahil naranasan ko na iyon.

"Fuck Lorraine, get your freaking hands off my hair...arggh" nasasaktan niyang
sabi.

Hindi ako makasagot ngunit saya at kabaliwan ang lumalabas sa loob ko. Hinarap ko
siya sa akin at sinampal ng malakas, nakita kong umiiyak siya, nakita ko ang sarili
ko habang sinasaktan ako ni Paul noon. Mas sumiklab ang galit ko kaya pinasok ko
siya sa loob ng mansion dahil umaalingawngaw ang kanyang boses baka may makakita
saaming kapitbahay. Hindi naman ako natatakot pero ayokong may pumigil sa amin,
dahil ipaparamdam ko pa kay Eunice kung paano ako sinasaktan ni Paul, paano niya
ginulo ang buhay namin. Hindi ko palalagpasin ang mga pagkakataon na ganito.

Malakas kong sinarado ang pinto at tinulak siya. Sa loob ng limang taon,
ngayon...sa araw na ito. Makakapaghigante ako sa lahat ng pasakit na ginawa saakin
ni Paul at dahil kasama si Eunice sa lahat ng pagmamaltrato sa akin, isa siya sa
binalikan ko. Isa siya sa sumira ng buhay ko at pagsasama naming mag-asawa.
Humahagulgol si Eunice habang sinisigaw ang ang pangalan ng asawa ko. "Paul...Paul"
iyak niya. Tumawa ako ng malakas. Ganito rin ako dati, sa ganitong pagkakataon at
sa ganitong postura. Habang naaalala ko ang lahat, dumidilim ang paningin ko. I
want to kill Paul and Eunice.

"Oh? Nasaan na ang ASAWA kong tutulong sa iyo? Iniwan ka na ba niya?" tumatawa ako
ng malakas, hinahayaan kong magsilabasan ang sakit at mga natatago kong galit sa
pagkakataon na ito.
"Kakasuhan kita! Ipapakulong kita!" singhal niya.

Gusto ko siyang tadyakan, sampalin, barilin o hambalusin ng kung anong bagay.

Gustung-gusto ko siyang saktan. "Eunice...Eunice...Lorraine?"

"Manang..." matabang na sabi ko sa matandang umiwan saakin dati.

"Ma'am Lorraine..." umiyak siya habang pinipilit na lumalapit saakin.

"Bakit manang? Bakit mo tinatawag ang babaeng ito?" turo ko sa nanghihinalong

Eunice, pinipilit na tumayo siguro ay malakas ang impact ng pagkakatumba
niya...ganyang-ganyan din iyon.

"Si...Sir Paul, Ma'am Lorraine"

Napatayo si Eunice bigla sa ibinalita ng matanda. Nainis ako sa inasta niya, kaya
tinulak ko siya ulit para matumba. Awww...Magbabayad ka sa ginagawa mo saakin
Lorraine"

Ngunit di ko siya pinansin at tinignan si Manang. "Where is he?"

"Sa inyong kwarto ho Ma'am Lorraine" umiiyak parin siya.

I want to see Paul. Bakit hindi pa siya lumalabas gayong kanina pa nagsisisigaw ang
kabet niya ng tulong, what is he doing? Ang pagkakaalam ko naririnig niya ang
nangyayari dito sa baba impossibleng wala. "Palabasin mo na iyang trespasser na
iyan..." utos.

"Pagbabayaran mo ito Lorraine. I'll meet my lawyer, physical injury and

trespassing" pagbabanta niya.

Lumingon ako at ngumiti na lamang sa kanya. "Try me on, Eunice. Wala akong aatrasan
sa ikakaso mo saakin, but make sure hindi ka lang mapapahiya sa harapan ng korte
huh? Because as far as I am concern, maraming kaso ang pwede kong ibato sa'yo.
Would you like to enumerate those?" isa-isa akong humahakbang sa hagdan patungo sa
kwarto namin ni Paul noon.

"Damn you, wag kang lalapit...awww hey, put me down" bumabalikwas siya sa kumakarga
sa kanya. "Babalikan kita...shit nasasaktan ako ano ba!" reklamo niya.

Nakatalikod akong nagsasalita. "Hindi kita uurongan, Eunice"

Pumunta na ako sa kwarto ni Paul. Kabado ako habang hinahawakan ang door knob,
lahat ng alaala ko 5 years ago bumabalik saakin. Lahat ng pasakit na naranasan ko
bumabalik sa aking alaala. Huminga ako ng malalim, hindi na dapat ako nagpapaapekto
sa ganito. Malakas na ako at walang uurungan, hindi na ako masasaktan pa ni Paul.
Binuksan ko ang pinto at bumungad saakin at nagdidileryo na lalaki. Natulala ako
habang nahihirapan siya sa kanyang kinalalagyan. Nakatali ang kanyang dalawang paa
at kamay, nahihirapan siya. Napanganga ako sa pagdadaing niya. Hindi ako
makapaniwala sa nakikita ko. "L-L-Lorraine"

"OMYGOD!" singhap ko.

"L-L-Lorraine...patawarin mo na ako"

"Wh-Who would fucking do this to you?" hindi parin ako makagalaw sa kinatatayuan
ko.
"S-Si Eunice po" iyak ng matanda sa likuran ko.

"WHAT?"

"Noong nawala ka dito. Halos mabaliw si Sir Paul. Palagi siyang nagmumukmok dito sa
kwarto niyo. Palagi ring nagagalit si Eunice dahil sinasaktan siya ni Sir Paul pag
nagbabalak itong pumasok dito. Siya at lulong sa droga Ma'am Lorraine..."
humahagulgol ang walang magawanf matanda.

Natulala ako sa kanya. Kaya ito nangangayayat. Kaya palagi ito mukhang may sakit.
What did you do to yourself Paul? "Ialis mo iyang mga tali"

Agad niyang nilapitan si Paul at kinuhaan ng mga tali sa katawan. "L-

Lorraine...nasaan ka? M-Mah-"

Tumalikod na ako sa kanya at umalis. In the very first place hindi ko na dapat siya
pinuntahan dito. I just want to know bakit hindi pa siya nagpapakita saakin gayong
sinasaktan ko na si Eunice. Napatigil ako ng hinabol ako ng matanda at tinawag.
"Ma'am Lorraine...talaga bang kukunin mo na ang mansion?"

"YES! Tell Paul when he recovered..."

Nagpatuloy ako sa pagbaba habang sinusundan ng matanda. "Ma'am saan po titira si

Sir Paul?"

"Aba't hindi ko na problema iyan...pakialam ko" singhal ko, talagang ako pa ang
mamomroblema doon? Seriously?

"N-Ngunit mawawalan kami ng trabaho..." malungkot nitong sabi.

Hindi na ako sumagot at lumabas na. Wala na akong pakialam kung anong gagawin ni
Paul sa kaisa-isa niyang katulong. I just want him and the mistress out of my
mansion. "Guard this house. Dont let that bitch enter"

"Paul...Paul let me in" Natawa ako dahil nakaabang si Eunice sa gate sumisigaw para
marinig ni Paul.

"OMY! You look like a beggar there, Eunice" tumawa pa ako ng malakas.

Nakabantay ang dalawa kong alagad para mabantayan si Eunice na hindi ako sasaktan.
"DAMN YOU! Kukunin ko si Paul. Sa akin lang siya"

"Then go, I dont even care...pero sa tingin mo ba makakapasok ka?" Naglalakad na

ako papunta sa sasakyan ko.

"W-W-Wifey?"

______

OKAY! Wala ako sa tamang pag iisip ngayon, puno ako ng mga requirements kaya bitin
at kung anu-ano pa. Salamat sa paghihintay ninyo. Dyosa labsyow XD

FB: Forevergoddess On Wattpad

Tweet: @lepetitgoddess

Join: Dyosangpangkalawakan Stories

Ask: ask.fm/dyosangpangkalawakan
The Wife's Revenge: Kabanata 36
Lorraine's POV

"W-W-Wifey." tawag niyang muli.

Agad akong nairita sa narinig ko. How dare he calls me that name? Hindi ako
lumingon sa kanya hanggang sa nakarating ako sa sasakyan ko. Naririnig ko si Eunice
na nagwawala at mukhang piliy na nilalapitan si Paul. Hindi ko nakikita ang
nangyayari sa likuran ko. I just dont want to see it, Paul and Eunice. I dont want
to see him and his weak face.

Biglang may malamig na kamay ang humawak sa braso ko."Lorraine..."

Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Damn Paul, ayokong marinig ang pagmamakaawa niyang
boses at mata. I wish Gregory is with me now. "W-Wifey..." ulit niya.

Marahas kong inalis ang kamay niya. Bwesit na bwesit na ako, I dont want to see
him. Kanina lang iyon dahil sa nacurious ako, but as of now. Putangina ayokong
maramdaman ang kamay niya ayoko sa presensya niya. Ayoko sa buong pagkatao niya. I
loathe him to death. Damn fuck it.

"What do you want Paul?" inis kong sabi.

Huminga siya ng malalim para bang tinatanggap niya ang inis na nararamdaman ko. "I-
I miss you, w-wifey" namamaos niyang sabi.

"Fuck Durano..." sinampal ko sya ng malakas na para bang naoffend ako sa sinasabi
niya. Miss? What the fucking hell from him, saang lupalop ng mundo niya nakuha
iyon? Anong basehan niya sa pagkamiss sa akin? Ayokong tanggapin, tumataas ang dugo
ko at balahibo ko sa mga pinagsasabi niya. "Naririnig mo ba ang sarili mo?" singhal
ko.

Nanginginig ang kamay ko habang tinititigan sya ng masama. I want him out of the
picture. Nagniningning ang mga mata niya.May mga kahulugan ang bawat pagningning
nito. Naalala ko sa matang iyan ang nakaraan, noong una naming pagkikita, una
naming pag uusap ganyang ningning ang nakikita ko. Diyan ako nahulog, fuck diyan
ako nahulog sa kanya.

"PAUL! COME BACK HERE BUMALIK KA DITO!"

"I-I just want to-" I cut him off.

"I'm not here to save you, nandito ako para palayasin ka" napalaki ang mata niya sa
narinig.

"W-Why?" biglang namula ang pagod niyang mata sa lungkot. He is deceiving me, I
dont want to see it. Hindi ko maaatim ang kanyang pagmumukha. I want him out of my
sight, now.

"DAMN.IT.PAUL.LUMAYO.KA.SA.KANYA"

"Because it's mine, remember? You named those titles after mine" tumaas ang kilay
ko sa kanya.

Tsaka siya natauhan. Tsaka siya mas nalinawan. Ngumisi ako dahil sa mukhang mas
miserable ang buhay niya ng marinig iyon galing saakin. Ilang sandali pa ay ngumiti
siya'y umiling na sadyang ikinasimangot ko. "T-Thank you"
Napalaki ang mata ko. What is he talking right now? Thanking me? Damn fuck Paul.
"For damn what?"

Matalim ko siyang tinignan. Buong galit at pagkamuhi sa kanya kapag nakikita ko

siya isa lang ang naaalala ko. Pinaglaruan niya ang pagkatao ko. Naaalibadbaran ako
sa pagmumukha niya. Naiinis na ako sa presensya niya. Hindi ko na alam anong
mararamdaman ko, humahalo ang galit at anu-ano mang pakiramdam dito sa dibdib ko.

"MAGBABAYAD KA SAAKIN NG MALAKI LORRAINE! MAGBABAYAD KA SAAKIN!"

Gusto ko pang makarami ng sampal sa pagmumukha niya ngunit pinipigilan ko lang na

magtagal sa kanyang harapan. Tapos na ag kailangan ko sa ngayon, this is too much
in a day. Kung ayaw niyang umalis sa pagmumukha ko, kailangan ako na ang umalis
dito. Ayokong naghihintay ako sa mga sasabihin niya. Sa pagsinghap niya at sa mga
paawa niyang pinagsasabi.

"I-I want to see your face, a-akala ko hindi na matutupad iyon"

Tinulak ko siya sa inis na nararamdaman ko. Walang emosyon na nararamdaman ko kung

hindi galit lamang sa kanya. I dont like him acting. I dont like him returning to
his old self. Iyong dating Paul na nakilala ko at minahal ko. I dont like the idea
of him returning to his real of self. Kailangan ko ng umalis dito, parang kaming
dalawa lang sa mundo kinalalagyan ko ngayon.

Ngayon ko lang naririnig si Eunice na nagwawala na habang hawak-hawak ng mga tauhan

ko.

"DAMN LORRAINE. DONT YOU DARE TOUCH HIM! FUCK YOU! PAPATAYIN KITA"

Lumingon ako kay Eunice na nakangisi. Bigla akong nasayahan sa epekto na

nararanasan ni Eunice. Kitang-kita ko sa kanyang mukha ang mukhang pinamukha sa
akin dati. Kung paano ako sumugal at makipagsabubutan kay Eunice para hindi lang
maagawan. Ganitong-ganito din iyon, iyong takot na nakikita ko sa mga mata niya.

Gaya kong handang isalba ang marriage namin ni Paul, ngunit si Eunice? Wala siyang
laban, wala siyang karapatan. Dahil kabet lang siya. "Kung makapagwala ka dyan,
akala mo asawa ka huh?"

Ngumisi ako sa kanya lalo at dinugtungan ko pa. "Bakit Eunice? Iiwan ka na ba ni

Paul? Natatakot ka bang manakawan? Kawawa ka naman"

"HAYOP KANG BABAE KA! UMALIS KA NA SA BUHAY NAMIN! AKIN SI PAUL...AKIN SIYA
PUTANGINA KA!" sigaw niya.

"SORRY MISTRESS! KABET KA LANG HABAMBUHAY! WALA NG MAGBABAGO SA MARUMI MONG

PANGALAN" sigaw ko tsaka nilagpasan si Paul para makaalis na sa lugar na ito;
sumakay na ako sa sasakyan.

Ilang sandali pa ay kumakatok si Paul sa bintana. Ngumingisi naman ako sa pagiging

desparado at matamlay niyang pagmumukha. Tha's what you get Paul; ngayon magsisi ka
nang sinaktan mo ako. ngayon, magsisi ka sa lahat ng pasakit na binigay mo saakin.

You'll never be happy as long as I'm alive. You love me? That's what you
get...Paul. "Sorry mama wala akong piso, gusto mo mag withdraw ako. Makakapaghintay
ka pa ba?" I insulted him, akala ko beggar e.

"Lorraine, I just want us to talk" medyo naiinis niyang tono.

Tumawa ako bago isarado ang bintana, dahan-dahan. "Now you want us to talk? Dont
give me that damn look Paul"

"Lorraine, it has been 5 years. I want to talk to you. I want us to settle our
dispute. I want you back. I want you-" napatigil ang pagsarado ko dahil sa
kahibangan niya.

"SHUT UP! SHUT UP! SHUT THE FUCK UP! WAG NA WAG MO NA AKONG KAUSAPIN PA PAUL! DAMN
YOU" singhal ko at tuluyang pinaalis ang sasakyan.

Gusto kong balikan ng tingin si Eunice na parang nababaliw na. Konting tibag nalang
sa kanya, magkakaroon na siya ng sayad. That's what she get...That's what they
get...when revenge haunts them. Feeling ko tagumpay ang muling pagkikita naming
tatlo, that damn house is mine. That damn Eunice felt the same stage with me.

That Paul lost one of this property. Nakikita ko sa kanya ang pagod at ang
kagustuhang makausap ako ng matagalan, ramdam kong may mga katanungan sa utak niya.
Pero hindi ko pupunan ng mga sagot. He wont know something, kung mag uusap man
kami. That's for anmulment of marriage.

As long as napapakinabangan ko pa ang pagiging kasal sa kanya hindi muna ako mag
iisip ng ganoong bagay. I will protect my children from them. Matinding pasakit ang
mararanasan ni Paul. Hanggang sa mawala siya mundo, wala siyang anak na makikilala.
Not Aphrodite, not Zeus. Walang magbabalik sa kanya, hindi siya deserving maging
ama.

Hindi niya deserve magkaroon ng masayang pamilya. Ipaparanas ko sa kanya ang sakit
na naranasan ko habang tinatry kong magkaanak dati para sa kanya, kung paano
maghirap habang nagpapagamot at well as sinasaktan niya emotionally. You will pay
the highest price, Durano.

Nang makarating ako sa building ng LJ Fashion which is katabi lang ng Jimenez Group
mas ginanahan ako sa bungad ng mga tao sa akin. Dahil sa opening, maraming ginawang
activities. Like the cutting of ribbons and nagkaroon ng program. Hindi ako
nagsalita tungkol sa pangyayari sa mansion na iyon. Katabi ko lang si Gregory pero
tahimik lang ako sa nangyari.

I dont want him to know what happen, magagalit lang siya, magseselos lang siya.
"How was destroying Eunice life?" sabi niya.

"Hilarious, babe. She almost wreck her own neck awhile ago" tumawa ako ng maalala.

Natahimik siya. May istorya pa siyang inaasahan. Natahimik rin ako ayokong
magsalita. Nakipagpalakpakan lang ako ng matatapos ng mga speech ng mga board at
mga business partners ko, kasama na diyan ang mga Montefalco. Lagi ko siyang
nakikitang sumusulyap saakin. Palagi ko siya nakikita umiiwas pag lumilingon ako sa
kanya, I know his problem. Ayoko lang magsalita. Ayokong mag-isip pa sa mga
nangyari kanina. Kung paano ko gawin kay Eunice lahat ng naranasan ko. Kung paano
siya sumigaw para lang mawala ang atensyon ni Paul sa akin. Ayokong magkwento,
ayokong mag-isip siya ng mga bagay-bagay.

Ilang sandali pa ay tinawag ang pangalan ko bilang CEO at President ng LJ Fashion.

Ngumigisi ako sa lahat maging kay Gregory na nakatikom ang bibig habang nakatutok
ang mga mata saakin. Damn it, may mga tanong sa mga mata niya. Hindi ko alam kung
paano sasagutin. Umiwas ako ng tingin at nagsimulang magsalita. Mga 4PM natapos ang
program at nagsimula nang magsiayos ang mga empleyado bilang paunang araw sa mga
trabaho nila. After 5 years ito nanaman ako, balik sa aking mga kompanya,
magpapalago ng mga kompanya at magbibigay ng magandang buhay sa mga empleyado ko.
I'm back to my real business.

"Babe" yumakap si Gregory sa likuran ko habang tinatanaw dito ang isa pang building
ko.

"Hmmm..."

"Congratulations" hinalikan niya amg leeg ko, parang inaamoy lang ang labas.

Tama ba itong ginagawa niya? Iyon ang lumalabas sa utak ko. He's not my other man.
Hindi pwede, ngunit nakakakiliti ang ginagawa niya saakin. Ang laki ng impact nito
sa buong sistema ko. "T-Thanks"

"Gusto mo ba talaga dito? I can handle this for you" malambing niyang sabi.

"Marumi na ang kwarto ko doon. Nandoon na ang dumi ni Paul at Eunice. Hindi ko
nanaisin na doon magtrabaho, I just want to clear that floor" sagot ko.

Biglang lumayo sa akin si Gregory kaya napalingon ako sa kanya. Iniisip ba niya si
Paul dahil namention ko siya? Papunta siya sa swivel chair ko, sumandal doon at
mariin na pumikit. "Fuck! I'm jealous" iyon ang sabi niya.

Nakagat ko ang labi ko sa inaasta ni Gregory. Nagseselos siya. Biglang may kung ano
sa tiyan ko na nagkakagulo, ano ba iyan Lorraine parang teenager lang? Namumula
yata ang pisngi ko. Nagseselos siya pag binabanggit ko lang si Paul. Nagseselos
siya dahil alam niyang may kwento pa akong di nasasabi sa kanya. Damn Heidrich,
he's making me crazy.

"W-Why, babe?" kahit alam ko na; kahit di niya pa sabihin.

Hindi parin siya dumidilat ako naman halos mapunit na ang labi ko sa kakagat. Damn
Gregory, mahal na mahal na talaga kita. Huminga siya ng malalim tsaka dumilat.

"Your husband...wants you back"

Napalaki ang mata ko sa sinabi niya. What the hell, Gregory? "W-WHAT?" hindi ko
mapigilan mapasigaw. "You were following me?"

Umiling siya. Mukhang nababasa niya ang nasa utak ko. "I-I can feel it Lorraine,
I'm observing him. Noong bumalik tayo galing London. From the party, I can see that
on his stare" tinikom niya ang kanyang labi at parang nahihirapan ang mukha.

Nakikita ko sa mukha niya na kailangan niya ng assurance. Hindi ko alam anong

sasabihin ko. Mariin ko ring tinikom ang bibig ko. Sugat sugat na yata ang labi ko
sa kakagat nito. "G-G-Gregory" iyon lang ang lumabas sa bibig ko matapos ng
mahabang pagtitikom ko.

Halos mapatalon ako ng tumayo siya. Marahan na lumapit saakin gamit ang malulungkot
niyang mata. "Dont worry babe, kaya kung itago ang selos ko. Kaya kong maghintay
kung kailan tayo pwede. Kaya ko rin magtimpi kahit na nasasaktan na ako" napapikit
ako ng hinalikan niya ang noo ko.

Mahal na mahal ko na talaga siya.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Sorry dahil maikli. AM or PM on MONDAY mag UUPDATE PO AKO!

FB: Forevergoddess On Wattpad

Tweet: @lepetitgoddess

Join: Dyosangpangkalawakan Stories

Ask: ask.fm/dyosangpangkalawakan

The Wife's Revenge: Kabanata 37

L O R R A I N E
Everything went busy. Ako mas naging busy sa lahat. From planning to board meetings
marami. Minsan pag uwi ko sa bahay tulog na ang lahat except for Gregory na
naghihintay din sa akin at the same time busy rin sa kanyang kompanya. I was left
behind, para bang napag iiwanan na ako ng mga anak ko. One day napagtanungan na ako
ni Aphrodite na sadyang ikinapukaw ng dibdib ko and with her innocence napapaisip
ako. "Mommy is working hard would it help us closer?"
Hindi ko alam kung papaano ko sasagutin iyon. Kahit na sabihin kong para sa kanila
ang lahat ng pagsisikap ko. Lame. Hindi iyon magandang excuse, hindi iyon ang
magandang sagot para doon. Alam kong may pagkukulang na ako sa kanila. Pero wala
akong magagawa dahil hindi ko rin maiwan iwan ang trabaho bumabalik na sa itaas ang
rank ng Jimenez Group dahil iyon sa pag angat din ng LJ trends sa buong Pilipinas
at Europe. Nangako akong babawi sa kanila, si Zeus lang ang medyo understanding
kaya nahihirapan akong kunin ang loob ni Aphrodite.
Nagulat ako ng biglang umappear si Crissa at hinihingal sa pinto."Lorraine, may
nanggugulo sa labas"
Kumunot ang noo ko.
"Sino?"
"Si... Eunice"
Bigla akong napatayo at napatanggal ng salamin sa narinig parang dalawang linggo
akong tahimik at hindi pa sila nagugulo. Aside from knowing Paul na kumuha ng
malaking bahay malapit sa mansion is that nabalitaan kong probihited doon si
Eunice. I dont know...anong gustong palabasin ni Paul but I dont really care.
Bumabawi narin ang kompanya niyang halos bumagsak narin kaya nagsisisi akong hindi
ko rin pinunterya ang mga pag-aari niya.
"Anong kailangan ng babaeng iyan?" galit kong untag, nagsimula na akong mag marcha
palabas.
"Gulo? Duh Lorraine, kilala mo ang babaeng iyan... may tupak!"
Palabas palang kami ni Crissa ay bumugad na ang galit na galit na si Eunice na
harapan ko. Now, where are the guards? Kailangan ko pa yata sila ipa military
training para mahasa at matutunan nilang pigilan ang halimaw na ito. Mahigpit ang
security namin dito kaya hindi ako makapaniwalang nalagpasan sila ng isang baliw na
ito. Napangisi ako habang hinaharap siya. May hawak siyang brown long envelope at
kanyang kabibiling chanel na bag. "Hey, mistress. Trespassing ka alam mo ba iyon?"
humalukipkip ako habang tinataasan siya ng kilay.
"Nandito ako para makipagdeal sa'yo kaya wag na wag mo akong pinapaharass sa guards
mo" tinalikuran niya ako at dumiretso sya sa harapan ng desk ko, parang donya kung
umupo.
Natulala si Crissa sa kakapalang taglay ni Eunice. Now, she saw better than the
story. High Definition pa. Pinaalis ko muna siya at binulungan ng back-up dahil pag
may ginawang mali si Eunice gusto ko diretso house of hope ito. Tumango siya at
umiiling palabas ng opisina ko. Pagkatapos nito kailangan kong ipalinis ang buong
opisina ko, lahat ng hinahawakan at dinadaanan ni Eunice kailangan kung ipa
quarantine. Ayokong mapasa sa mga empleyado ko ang virus niya.
Tinignan ko siya habang inaayos ang papeles sa lamesa ko. "Deal? Anong deal nanaman
ang pinag-aabalahan mo Eunice?"
"To end the war we started 5 years ago...we need to settle down" umirap sya.
"Uh huh? I'm listening..." ngumisi ako habang pinapatunog ang high heel ko patungo
sa upuan ko.
"I want you to null your marriage with Paul" matapang niyang sabi.
Sa totoo lang natigilan ako noong una. Ilang sandali pa, I think I counted
4...3...2...1 tsaka ako. "HAHAHAHAHAHA OMYGOSH! HAHAHAHAHA!" humagalapak akong
tumawa.
Nakita kong bumukas ang pinto kaya naaninag ko ang mga guards na nakaabang na sa
mga violent reactions ni Eunice. "What's funny?" galit niyang utas.
"OMYGOD Eunice. Iyan ang pinunta mo dito?" tumatawa parin ako. I can see her face
burning...in anger.
"YES! Matagal na kayong hiwalay ni Paul. It's about time to null your marriage.
Wala ka ng babalikan kay Paul. He doesnt love you" giit niya saakin.
Napataas ang kilay ko. Really? Kasi hindi iyan ang narinig ko kay Paul, the last
time we talk. "Oh?" pina O talaga ang labi ko.
"It's about time na kami naman ni Paul ang ikasal at maging masaya" para siyang
nanaginip ng sinasabi niya iyon. For like OMG ang utak ko.
Mas lalo akong nabaliw sa kakatawa sa kanyang pinagsasabi. Ang kapal talaga ng
babaeng ito, sa harapan ko pa talaga huh? Oh my god saan niya ba talaga ilulugar
ang sarili niya? Hindi ko alam, masyadong nakakabaliw ang pinagsasabi niya.
Masyadong hindi ko maintindihan ang lahat. Ang sarap niya talagang itapon agad sa
impyerno kung saan talaga siya nababagay. "OMYGOD Eunice. Stop dreaming! Nandito ka
para sabihin ang pangarap mong maging asawa ni Paul? Sasabihin mong mag file ako ng
annulment para saamin ni Paul? What the fuck Eunice. Mali yatang impyernong
nilapitan mo" ngumisi ako.
Napawi ang pangarap niya. Namula ang mukha niya bigla at nagsipunitan ang mga
papeles na nais niya sigurong ipakita saakin. Mas lalo akong ngumisi sa kanya. NO
Eunice. I wont null my marriage with Paul. Hindi pa ako tapos sa pagpapahirap
sainyo. I hope she's getting the idea now! "What the hell of you Lorraine!" singhal
niya.
"Bakit? Anong problema mo? kung makapagsalita ka akala mo kung sino ka! Remember
Eunice. Kabet ka lang" iyon ang pinamukha ko sa kanya kaya napatayo siya sa galit.
"Fuck you Lorraine. Nakikipag-usap ako sayo ng matino! You better talk nice to me"
tinuro-turo niya ako sa galit niya.
"Talking to me nice? You shut up Eunice. Pwede ba wag mong guluhin ang araw ko,
maghintay ka kung kailan ko sisirain ang buhay nyo" tumayo na rin ako dahil gusto
ko na siyang sampalin ngayon din.
Napalaki ang mata niya at nanginig ang labi niya. "Are you making revenge?"
"YES! So what if I am? My god ngayon mo pa namamalayan? BOBO mo girl" I snap my
hand, dahil sa tamang salita talaga ang ginamit niya.
Napaatras siya bigla sa nalaman. Mukhang hindi talaga siya makapaniwala sa
naririnig. "Y-You have it all. Your fucking company is yours again. What else do
you want?"
Tinukod ko ang dalawang kamay sa desk at nilapit kaunti ang mukha sa nanginginig na
Eunice, ngumisi ako't bumulong sa kanya.
"I.want.to.destroy.all.your.lives.like.what.you.have.did.to.me"
"Fvck. Damn you bitch. Still the bitch....like a dog" Bigla niya akong sinampal sa
narinig niya, isang malutong na sampal na sadyang ikinainit ng mundo ko.
Kaya hindi ko napigilan ang sarili kong lumapit sa kanya at gumanti ng sampal. How
dare you...Eunice. Ako lang ang may karapatang sumampal sa'yo, ako lang. Hindi ako
nakuntento sa sampal dahil gumagante siya sa akin, hinila ko ang buhok siya at
kinakalmot ang mukha nita para hindi makabawi sa akin. Damn! Nagiging bayolente na
talaga ako sa kanya, pag nakikita ko siya gusto kong naiinsulto siya. Gusto kong
binabawian siya ng buhay. Galit na galit ang kalooban ko pag nakikita ko siya.
Dumadaing siya habang hinihila rin ang buhok ko, ilang sandali pa ay pumasok ang
mga tauhan ko at nilalayo sa akin si Eunice. "Damn you, Lorraine. You fucking
bitch! Hindi kita uurungan! Lalabanan kita!" sigaw niya.
Ngumisi lang ako sa kanya habang inaayos ang kulot kong buhok. "Kaya mag handa ka
lagi Eunice. I might attack even at your sleep"
"Lumaban ka ng patas Lorraine" singhal niyang humihingal.
"Fair? Did you play fair noong pinagkaisahan nyo ako? Naawa ba kayo sa akin dati?
Hindi diba? I wont play fair now Eunice. Matitikman mo kung paano ako gumanti sa
lahat ng ginawa ninyo saakin" hinihingal din ako kaya inabutan ako ni Crissa ng
tubig.
Kinaladkad nila si Eunice palabas pero natigil din ito ng nagsalita ako. "Do you
know what is my greatest revenge?"
"S-Shut up! Shut up. I'm out of here. Fuck bitawan niyo ako! I'll make Paul do the
annulment process damn it"
"K fine. If he wants to. Kasi kung gusto niya talaga. Matagal na niya akong hinanap
at pinauwi sa Pinas para hiwalayan siya" confident ko pang sabi habang pinapahid ni
Crissa ang konting dugo sa leeg ko.
Tumigil siya't nanigas doon sa kinatatayuan niya. Ngumisi ako ulit sa tagumpay na
natatamo."You'll always be a mistress Eunice. I'll make sure of that. Until you die
you'll always be a mistress. Pangalawa ka parin. I'm always above you"
Siya rin ay nakabawi sa kanyang kinatatayuan at lumingon sa akin, mata sa mata.
"Alam mo, Lorraine. Hindi na babalik sayo si Paul kahit kelan...kahit anong revenge
pa iyan, dahil BAOG KA!"
Natigilan ako. Hindi ko aakalaing ibabalik niya ang istoryang iyan. Ang dahilan ng
lahat ng paghihirap ko sa kamay ni Paul. Dahil sa pag-iisip na hindi ako makaanak
at hindi ko mabigyan ng pamilya si Paul ay nakaranas ako ng malupit na tadhana.
Dahil sa pag aakalang baog ako ay nawala ang pagmamahal sa akin ni Paul. O baka
kaya'y hindi talaga niya ako minahal noon. Hindi nagtagal bumalik ang titig ko kay
Eunice tsaka ako ngumisi pabalik sa kaniya. Hindi ako baog...Eunice. Sino kaya sa
atin ang baog?
"Well let's say na ganoon na nga. BAOG NGA AKO! Bakit ikaw Eunice? If Paul loves
you and you lived 5 years with him bakit wala parin?...can I conclude na baog ka
karin tulad ko? Or Paul use to be safe when fucking you?"
Natigilan siya at napahawak sa tiyan niya. Ano ka nga ngayon Eunice? Namutla siya't
nanginig bago nagsalita. "I have no problem...Paul has no problem, fuck you"
Tuluyan na siyang umalis. Nagmartsa palabas ng floor ko. Paul has no sperm
problem...maybe you Eunice...egg problem.
"OMG! OMG! That woman is crazy" tili ni Crissa habang ginagamot ang mga sugat ko.
"I told you Crissa. Nakita mo na!" humalakhak ako.
"Patay ka kay Gregory nito. Kalmot everywhere o" turo-turo niya sa mga kalmot ng
bitch na iyon.
Ako ka ngayon Eunice. Masakit bang tanggapin ang katotohanang ikaw ang baog sa
ating dalawa? Paul made a big mistake in hurting me before. Kaya ngayon magdusa
kayong lahay. Kayong dalawa na sumira sa buong pagkatao ko. Hindi na ako ang
Lorraine na pwede na lang tapak-tapakan. It will never be me again. Matapos akong
gamutin ni Crissa ay bumalik na ako sa trabaho ko. Gusto ko sanang tumawag ng
lawyer para ireklamo si Eunice pero sa tingin ko mas maaga pa para makulong siya or
something, dahil sigurado akong marami akong pwedeng ikaso sa kanya. Kaya sa
ngayon, ako muna ang hahatol sa kanya. Hahayaan ko muna siyang magliwaliw sa mundo
bago ang selda.
Matapos ang araw na iyon ay matiwasay naman akong natapos sa trabaho ko. Though
medyo nagkakagulo ang floor namin dahil sa pangyayari, medyo may hangover pa si
Crissa sa inaasta ni Eunice. Umuwi naman akong matiwasay. Nakangiti ako ng pumasok
ako sa bahay na binili namin ni Gregory, malayo at tago sa city ang bahay na ito.
Tama lang para mailayo na kaunti sila Aphro at Zeus sa mga tao. Tama lang para
makahinga naman sila ng maluwang, walang inaalalang problema. Nakangisi akong
humakbang sa hagdan habang nakahalukipkip naman ang pinakamamahal kong si Gregory,
mukhang alam na niya ang nangyari.
"We should sue her babe" bungad nito sa akin.
"Easy babe, mahina ang kalaban" humalakhak pa ako habang hinihimas ang braso niya.
"Damn it, Lorraine. I dont want you hurt" pinagtuturo niya ang mha sugat na natamo
ko.
"I'm fine. I can handle her. Naglalaro pa ako Gregory, I know what I'm doing"
hinalikan ko siya sa pisngi, habang siya ay mas lalong kumunot noo sa akin.
Pumasok ako na natatawa, my overprotective man. Ano bang pwede kong gawin para
maibsan ang inis niya. Umiling nalang ako habang pinagmamasdan ang dalawa kong anak
habang nagsusulat at nagd-drawing. "You see this Kuya Zeus. I'm gonna be a
superstar someday hihihihi" pinakita niya sa kuya niya ang kanyang drawing na babae
na may hawak na microphone, may mga nota pa ang lumalabas sa bibig nito.
"Nah. Someday, I will marry her" pakita nito sa drawing niyang babaeng bata na
nakaupo sa gilid. Kumpara kay Aphro mas klaro ang drawing.
"She looks familiar..." sabi ni Aphro maging ako familiar sa akin ang bata. Hindi
naman magaling talaga ang anak ko dahil 4 years old pa lamang pero medyo klaro sa
akin ang batang iyon.
Umiwas ng tingin ang anak ko. Damn you, Gregory ano nanaman itong tinuturo niya sa
anak niya. Kay bata-bata kasal na ang pinagsasabi. "You dont know her" inis na sabi
ni Zeus, pinag aayos niya ang mga gamit niya tsaka tumayo at umalis.
"She looks like Samantha! My new bestfriend" giit ni Aphro.
Natawa ako. Samantha? Sino namang Samantha ang nakakuha ng atensyon ng anak ko?
"Mommy...mommy" sigaw ni Aphro nang makita ako.
"Aphrodite...don't tell mom" sigaw nito habang tumatakbo papalapit sa akin.
"Mommy, I have a new bestfriend in school..." kwento niya. "Her name is Samantha
Marceline Tolentino."
Tsaka ko lang napagtanto. Anak siya ng lawyer namin ni Gregory. "What's happening
here?" hinapit nito ang beywang ko.
"Daddy, Zeus had a crush with Samantha...my new bestfriend" hysterical na sabi ng
bata, seriously? Alam na nila ang term na iyan. Madilim kong tinignan si Gregory,
tsaka siya pinagkukurot.
"Ano nanaman ba ang tinuturo mo sa anak ko?" I gritted my teeth on him. Hindi
ako.makapaniwalang tumatawa lang siya at nagkibit balikat.
"I hate you and your mouth Aphro" namula ang tenga ng anak ko.

"Nyenyenye don't worry Kuya Zeus. We'll keep it secret" humagik-ik si Aphro at
nakipag appear sa kanyang daddy.

"By the way babe. May mails ka...you should check them now" tsaka sila nagpatuloy
sa pambubully kay Zeus.

Umakyat ako sa taas, gumaan na ang pakiramdam ko. Matapos ang kanina umaga ang mga
anak ko ang gamot ko araw-araw. Lumapit ako sa desk ko malapit lang iyon sa kama
ko. Until now, hindi kami nagtatabi ni Gregory matulog. Not now. Not for now.
"Smith-Villa Rama?"

Kumunot ang noo ko habang binuksan ang letter. Marami iyon pero ang Smith-Villa
Rama ang bumuhay sa dugo ko. Kanino ba ito galing? Kay Andrea? o kay Zac?
"It's an invitation babe...next week, Zac's 29th birthday. I am invited, too"
______
OKAY BITIN! HAHAHA XD Next Saturday pa ulit ang UD finals na sa dalawa kong
subjects.
FB: Forevergoddess On Wattpad
Tweet: @lepetitgoddess
Join: Dyosangpangkalawakan Stories
Ask: ask.fm/dyosangpangkalawakan

The Wife's Revenge: Kabanata 38

I was invited, also Gregory. Anong pakulo ito Villa Rama? Hindi ko mawari kung ano
ang laman ng utak niya, o kung si Andrea man alam kong may agenda iyon kung bakit
ako...kami inimbita. Hindi ko talaga malulunok ang pagka-obsessed niya kay Zac
masyado ng malala. Hindi ko pinaghandaan ang kaarawan niya, naging mas busy ako sa
trabaho ganoon din si Gregory sa kanyang kompanya. Hindi lang para mas yumaman,
goal din namin ang welfare ng mga empleyado kung noon mababaw lang ang pag-iisip ko
sa kanila, I mean shallow lang ang pagpapahalaga ko sa kanila but when I was in
London Gregory taught me to give emphasis to the workers.

May 24. Ang araw ng kaniyang kaarawan. We we're invited late. Gregory asked Crissa
for the gift dahil ayokong mag abala lalo din siya kaya siya lahat nag asikaso
doon. What I did is find a dress for the event, alam ko maraming business tycoons
ang naroroon. I bet Montefalco and Enriquez with firms and big companies will be
there. Hindi naman trying hard pero inaasahan nila ang pagdalo ko doon. Ayokong
mag-isip ng kakaiba si Andrea tungkol sa hindi ko pagpunta kaya pauunlakan ko
nalang. Crissa is here for my kids, may security naman at mahigpit ito kaya wala
akong pangamba.

Pumasok si Gregory sa kwarto ko at hinalikan ako sa pisngi. "Let's go? God

Lorraine, you're damn beautiful"

"Thanks"

"I'm sure, you'll be the center of attraction babe." ngumisi si Gregory sa akin
through the mirror.

Aking ni-lock ang hikaw ko and checked my face before standing up. "I'm done"

Lumabas na kami ng bahay at sumakay agad sa limo na pinahanda ni Gregory, I dont

know why so engrande birthday lang naman ang pupuntahan namin hindi red carpet.
Tinignan ko si Gregory na may glass of wine na.hinahawakan. Itong hari na ito
ngumingisi lang habang nakatitig sa akin, nababaliw na ang gwapong ito.

"Hindi pa tayo nakaarating doon nakainom ka na!"

"It's alright babe. Wine pa naman" hindi parin matanggal-tanggal ang mga ngisi
niya.

Kaya natawa narin ako. "For like, what's wrong with you Heidrich ? Kanina ka pa
nakangisi diyan"

"I just can't stop praising your beauty Lorraine. You're a goddess of all
attrativeness in the world" malalim niya akong tinitigan.

Naloloka na ako sa lalaking ito. Namumula na ata ako sa kilig dito. Bumabalik yata
ako sa pagkabata eh. Umiling nalang ako nababaliw na talaga itong si Gregory. Lagi
naman niya akong pinupuri sa London palang ngunit ganun parin ang epekto mukhang
nature na ng mga babae ang ganitong pakiramdam tuwing napupuri. Natawa nalang ako
at hinintay na makarating sa hotel kung saan gaganapin ang event slash birthday
venue ni Zac mukhang pinaghandaan ito ni Andrea.

"We're here" binalik ni Gregory ang wine glass sa lalagyan nito habang ako ay
napapatingin sa matayog at engrandeng 5-star hotel ng mga Bustamante.

Nauna itong bumaba sa akin at pinagbuksan ako ng pinto. What a gentleman, Heidrich.
Tinanggap ko rin ang braso niya habag ngumingiti sa harapan ng mga media at mga
malalaking taong papasok narin sa hotel. This is not just a birthday venue...this
is for business venue. Damn Andrea for business venture ito at siguradong mas
maraming business people ang pupunta kesa sa inaasahan ko.

"Andrea is really insane" iyon ang sinabi ni Gregory habang pumapasok na kami.

"I can see that from here, babe. Hindi ko talaga mabasa ang mga nasa utak niya"

"Sumabay nalang tayo babe. This is the only way to survive"

Tumango ako sa idea niya. Pag business people, business lang din ang pag uusapan.
Investment, market stock at pataasan ng rank. Hindi ako ganun, hindi ganun si
Gregory that's why I hate coming an event like this...exclude my comeback dahil may
kailangan akong ipamukha sa kanila nila Paul. Pagpasok palang namin ay kuhang-kuha
na namin ang atensyon ng mga tao. Maging ang mga VillaFuerte at mga Rodriguez ay
naroroon narin. Also Steven and his wife ay nandito narin.

May kumalabit sa aking balikat kaya ako napalingon. "Hey Mrs. Durano"

"Mr. Poloyapoy..."

Tumawa ito ng makilala ko siya. "I'm glad kilala mo pa ako"

Who wouldnt? Siya iyong pumunta kahapon sa office ko at humihingi ng

reconsideration sa mga investments niya. Ayoko sa kaniya, tuso siya. I only venture
my business with those people having dignity and pride. Ayaw ko rin sa proposals
niya masyadong nakakairita, masyadong malalaki ang demands balak niya yatang
paikutin ako. Matapos ang alitan namin ni Eunice siya naman ang nagpainit ng ulo
ko. "Yeah...I sure do"

"So let's talk about-"

"Mr. Poloyapoy let's talk about that later hindi pa kami nakakapasok"

Mukhang nairita naman ang matanda kaya inirapan ko nalang at pumasok na talaga sa
venue hall na sobrang lawak. Steven named this after his wife's name, Eliza
Bustamante Hall. Isa rin to sa pinakapossessive yet loving person na nakilala ko.
When I left Philippines I heard things about his personal affair nagkita rin kami
sa Switzerland noong sinama ako ni Gregory for a business trip. We talked...tsaka
lang niya narealize kung bakit niya pinayagang ipakasal si Eliza sa isang Angeles.
Kahit fake lang iyon, he almost died blaming himself.

"Miss Lorraine" lumapit kami nang tinawag kami ni Eliza.

"Hey, kumusta? Kabuwanan mo na?" hinimas-himas ko ang tiyan niya.

"Oo eh, panglima na" ngumisi siya. Suot niya ang pinadesign na long dress ni Steven
sa akin last week. So this is planned ahead of time.

Lumapit sa akin si Steven at nakipagbeso at nakipagkamayan kay Gregory. This

jealous man, hinapit ang beywang ko at hinila sa kaniya. Kitang-kita namang kasal
iyong tao. Natawa si Steven sa inakto ni Gregory. Possessive number two itong si
Greg mukhang may pangambang maaagawan. "I feel you Lorraine. Possessive din itong
asawa ko" tumawa si Eliza.

Okay. Gusto ko ganito walang business puro personal lang. This is event is
irritating me. Nagsipasukan na ang mga tao. Mukhang pinaghandaan dahil na
accomodate ng buong EB Hall ang 100 ka tao. 7PM na nagsimula na ang program. Unang
lumabas ay sina Andrea at kaniyang anak na si Zachary. Kumikinang na red shining
long gown ang suot ni Andrea habang ang anak niyang nakasimangot ay naka tux na
white bagay bagay sa features niya. Kamukha niya si Zac Elizier, the look and the
mysterious attitude.

Nagpalakpakan kami ng kaniyang inintroduce ang sarili at ang anak. Nagsalita din
siya about sa pasasalamat sa pagdating at sa magiging flow ng program, later on
lalabas na si Zac at handa na ang dinner ng lahat. Maingay ang Hall mukha merkado
sa dami ng dumalo kahit malawak ito mabuti naman at hindi masikip maluwang ka
paring makakahinga. Sa isang malaking table kasama ko ang mga Bustamante, mga
VillaFuerte at mga Rodriguez. Nasa likurang banda naman ang mga Montefalco, ang mga
Ty at mga Enriquez. Mukhang ayaw din nilang makipagsosyalan sa iba.

Sa table namin may dalawang upuan na walang nakaupo. I have a hard feeling kung
sino ang uupo sa dalawang iyan. Napansin ni Gregory ang pagtutok ko sa upuan kaya
nilapit niya ang bibig sa tenga ko. "Yes Lorraine, they're coming"

I didnt react. Bakit? Wala akong karapatang paalisin sila pero kung hindi naman
sila makapal ang mukha sana'y hindi nalang sila dumalo.

"The invitation was fabulous" narinig kong binabasa iyon ni Eliza na nasa right ko
lang.

"Yeah, pinagkagastuhan" tanging sagot ko.

"I love seeing invitations like this...iyong pinapangalan sa mag asawa ang
nakasulat"

Binasa ko iyon at ang nakalagay ay Mr. and Mrs. Steven Marco Bustamante. Ngumingiti
si Eliza habang pinagmamasdan iyon. Pregancy Syndrome iyon ang tawag ko sa mga
ganyan, ganyan din ako dati ang saya-saya ko na kahit sa konting bagay. After the
dinner wala parin ang dalawa mukhang hindi sila makakarating na sadyang ikinasaya
ko. Mabuti naman kaysa magkaroon nanaman ng awayan dito.

"Good evening once again..." si Andrea ang may hawak ng microphone. "...in few
minutes our celebrant will come on stage, please enjoy the rest of the night"

Ngumiti ito tsaka napatingin sa aming banda...mostly sa akin. Napawi noong una ang
ngiti niya pero binawi niya rin ito ilang sandali. Umiwas nalang ako ng tingin at
binaling sa nagsasalitang Eliza ang aking pansin. She's bubbly, kahit di naman siya
makabusiness ay alam niya kung papaano makihalubilo. In her 30's parang mas bata pa
siya sa akin ng edad. Hindi na ako magtataka kung papaano nakalima agad itong si
Steven. Biglang tumunog ang phone ko kaya agad ko itong kinuha sa purse ko sa
sadyang ikinataka ni Gregory.

"Who's calling?"

Natawa ako hindi ko pa nga nakikita eh. Binasa ko ang tawag at agad pinindot. "It's
Crissa...wait powder room lang"

"Sasamahan na kita..." aakma itong tatayo.

"Nope! I can handle myself...wait here"

Hindi ko na siya pinatapos at umalis na. Binaling ng tenga ko ang phone at halos
mabingi ako sa ingay na meron sa bahay. "Mommmmmmmmmmmy" matinis na sigaw ni Aphro.

"What is it, baby?" patungo sa powder room ang lakad ko ng mapansin ang isang
lalaking nakaabang sa akin. Si Franz.

"We can't sleep mommy. Can you sing us a song?" rinig kong sabi ni Aphro pero ang
tingin ko ay nasa kay Franz.

"I-I can't baby...it's too noisy here. I'll call you again when I get out okay?"

Agad kong binaba ang tawag at handa ng talikuran si Franz. Mas pumayat siya kaysa
noong huli naming pagkikita. What happen to him? May malala ba siyang sakit?
Lalagpasan ko na sana siya ng hinawakan niya ang kamay ko...mahigpit. "Lorraine,
let's talk!"
"About what, Franz?" halos maisigaw ko iyon.

"G-Gusto kong humingi ng tawad saiyo...kahit konting oras lang Lorraine"

"I have no time for your jokes...Franz. Stop touching me, nandidiri ako sa iyo"

Nilagpasan ko siya at dumiretso sa banyo na walang laman. Damn Franz. Hindi ko

makakalimutan ang ginawa niya sa akin dati. Muntika na niya akong gahasain,
wait...what he did to me is an act of r*pe. That fucking bastard ngayon...humihingi
siya ng tawad? Damn hell of him. Ang kapal ng mukha niya. Inayos ko ang buhok
habang hindi mapakali sana sinama ko nalang si Gregory pero magkakagulo rin kaya
mabuti nalang din wala siya.

"Lorraine" napatalon ako ng pumasok si Franz at nilock ang pinto ng banyo.

"OMYGOSH Franz. What the hell are you doing?"

"Mag-uusap lang naman tayo Lorraine. I want us to talk yun lang naman pagbigyan mo
ako"

Nakakaawa ang kaniyang tingin sa akin. Kaya kompanyansa ko naring hindi niya ako
sasaktan. Lumayo ako konti ng naglakad siya papalapit, still I dont want him near
me. Nandidiri parin ako sa kaniya. "W-What do you want?"

"G-Gusto kong makabawi sa kasalanan ko saiyo...kahit di mo na ako mapatawad pa"

Franz is wearing a black tux. Kung hindi lang siya nangangayayat bagay na bagay
sana iyon sa kaniya. Ganun si Franz dati...magandang lalaki at kasing kisig lang
din ni Gregory at Zac. Siya ang playboy ng apat, adik sa sex at mapagbiro sa akin.
I still remember those times.

"Alam mo Franz. Di na kailangan pa...you can go back now, aalis na ako"

"Anong gusto mong gawin ko? Lahat gagawin ko Lorraine...makabawi man lang, o baka
mapatawad mo lang" namula ang kaniyang mata at puno ng paghihinagpis.

I almost burst in laugh. Tignan mo nga naman oo anong karma ang lumapit kay Franz
para magkaganito? Nilingon siya at gagawa sana ako ng biro.

"Kung sabihin ko sa iyo na gawin mo rin kay Eunice ang ginawa mo sa akin
dati...magagawa mo ba?"

"G-Gusto mong gahasain ko siya?" Sabi niya.

Natawa ako. Ano ba itong pumapasok sa utak ko? "Nevermind Franz. Wag ka ng mag
abala pa"

"Gagahasain ko siya. Kung iyon ang ikakagaan ng loob mo, gagawin ko"

Nanginig ang kamay ko sa galit. Lumapit ako sa kaniya at malakas siyang sinampal.
"Diba sabi ko "nevermind"? Wag na wag mong babangitin iyan ulit sa akin. Mas lalo
kong naaalalang ginahasa mo ako"

Nilagpasan ko na siya at lumabas sa banyo. Kahit kelan hindi ko napaghahandaan na

magkakaharap kami ni Franz. Dahil ayoko na siyang makita, ayoko na siya makasagupa
kahit kelan. Nandidiri ako sa kaniya, sa kanila ni Paul. I hate them so much.
Bumalik ako sa table namin ng nagsisitayuan na ang iba. Mukhang nagpakita na si Zac
sa lahat. Wearing his white tux kaparehas ng anak niya ay mas lalong lumalabas ang
kaniyang makisig na feature. Naroroon sila at nag-uusap kasama ang mga business
tycoons.

"Medyo tagalan ka?" iyon ang bungad ni Gregory.

"I'm sorry. Nagbanyo lang, si Aphro and Zeus wont sleep. Pinapakanta ako" ang aking
mata ay nakatutol kay Zac at sa clingy niyang asawa.

"Lorraine..." tawag sa akin ni Andrea nang pamansin ako.

"Hey, Andrea. Hey, Zac. Joyeux Anniversaire" (Happy Birthday) lumapit ako at
nakipagbeso kay Andrea at tumango lang kay Zac.

"Thank you, Lorraine" nakatitig sa akin si Zac at mukhang natutuwa sa pagdating ko.

Nagsiusapan na ang lahat sa kaniya-kaniyang business at mga hobbies. Kami lang

talaga ni Eliza ang nagkakaintindihan dahil si Gregory ay sinasali nila sa mga
usapang iyon. "O MY! Andrea I'm sorry we're late"

Umalingawngaw ang kaniyang boses sa buong Hall. "That bitch" narinig kong sabi ni
Eliza.

"I-I'm glad you made it" mukhang nag aalangan si Andrea sa bagong dating.

"Hindi pwedeng magkaroon ng party na walang ako no..."tumawa pa siya ng malakas.

"That bitch...hindi ko talaga siya mapatawad sa paglandi kay Marco" Eliza almost
gritted.

"Come here Paul. Nandito si Zac..." hinila niya ang asawa ko at pinalapit kay Zac.

Both of them stared with anger. I smell gulo here. Napabaling ang atensyon ni Paul
sa akin at biglang sumigla ang mga mata niya. "L-Lorraine"

"OMYGOSH! What are you doing here?" napahawak pa si Eunice sa bibig niya at inis na
inis siyang sumigaw.

"Hey, Eunice...how's mistressful life?"

The Wife's Forever: Kabanata 39

"HOW DARE YOU!" singhal ni Eunice na nakakuha nanaman ng atensyon.

"Shut up Eunice. Ano ba, don't ruin my husbands birthday" singhal din na sagot ni
Andrea.

Natahimik bigla si Eunice. Napangiti narin ako habang nasa likuran ko lang si
Gregory naghihintay lang ng konting pagkakamali ni Eunice. Ako ka ngayon Eunice,
natahimik ka na? Bumalik sa mga kaniya-kaniyang business ang mga tao at doon rin
nagsimulang muli ang tensyon sa aming lima. Paul, Eunice, Zac and even Andrea. Ayaw
ko ng gulo dito pwede sa labas o saan man kahit nasa teritoryo nila o teritoryo ko
pero hindi dito. Masyadong agaw atensyon dito, ayokong madumihan ang pangalan ng
mga Jimenez dahil sa isang iskandalong ito.

Hindi pwedeng mag buwis buhay. Tsaka ko na sisirain ang mukha ni Eunice pag
sigurado akong masasalba ang pangalan ko. Nagpatuloy lamang ang program mga bidding
at mga nakakatawang palaro. Siguro nga nababaliw na itong si Andrea para ipagawa
ang mga bagay-bagay sa mga malalaking taong kasama ko ngayon. Maging ang mga
kaalyado ko ay nagsitawanan nalang sa mga pinaggagawa niya pero patok naman sa iba
kaya gumagawa nalang kami ng mga sariling pag-uusapan.
"Talagang nakakainis na ang babaeng iyan" bulong ni Eliza, natatanaw namin dito ang
ngiting engrata ng Eunice na iyan.

"Tell me the story..." bulong ko.

"Noong papalubog na talaga ang kompanya nila. Pinapain ni Eunice ang sariling
katawan sa mga malalaking tao sa metro. Isa na doon si Marco buti nalang itong
asawa ko baliw sa akin kung hindi napatay ko na ang babaeng iyan" galit na talaga
siya.

Napa O naman talaga ang bibig ko sa nalaman. Kaya pala biglang umangat muli ang
Durano Group it's because of Eunice...pinagpyestahan ng mga malalaking tao. "I
didnt know that" ngumisi pa ako.

"Ngayon alam mo na! Feeling ko makukunan ako pag nakikita ko siya. Sarap niyang
patayin" nanggigil na sabi ni Eliza.

Nilingon ko ang asawa niyang nakatitig lang pala kay Eliza. This Bustamante is
crazy over her. Ito ang tinatawag na loyalty. Eliza found her Bustamante. Lorraine?
Lorraine found her Heidrich. Lumingon ako sa kanina lang din palang nakatitig na
Gregory isa din ito eh! Isama mo si Kuya Drake at mga asawa ng mga bestfriends ni
Ate Red. Biglang tumayo si Eunice at padarag na lumapit malapit sa kinauupuan ko.
Agad naman siyang dinaluhan ni Paul para pigilan.

"Hindi ko alam invited pala ang mga female dog na katulad mo. No pets allowed
diba?" ngumisi siya.

Seriously, gulo nanaman ba ito? Hindi naman yata ito napapagod si Eunice sa
paghahanap ng away eh sarapa niyang itapon sa pacific ocean o kaya itapon sa
impyerno para matuluyan na.

Nilingon ko siya at ningisihan. "Ikaw ba? Hindi ko alam invited ka! Hindi ako sure
huh? Pero feeling ko wala ka namang maitutulong dito. You have no business
experience"

"Really? Sa tingin mo wala? Excuse me lang Lorraine no! Umaangat nang muli ang
Durano Group kaya wala kang alam" Proud pa niyang sabi, buti nalang di pa siya
gumagawa ng malalakas na ingay.

Tumayo ako para magkapantay na kami. Pero dahil mas matangkad ako sa kaniya at
kasing mahal pa ang sapatos ko umaangat parin ako sa kaniya.

"By selling your own body, is that it Eunice?" Tinaasan ko siya ng kilay.

"WHAT?" doon nanaman nakuha nanaman niya nakuha ang atensyon ng mga tao.

"Eunice" aakma ng hihilahin na siya ni Paul.

"Bakit Eunice? Baka gusto mong ikwento sa amin kung papaano bumalik sa pagkakaangat
ang Durano Group? Diba? Palubog na ito? What happened?" ngumising tagumpay na ako.

Kung away na talaga ang gusto ni Eunice. Hindi na ako magpapapigil pa.
Sisiguraduhin kong malinis parin ang pangalan ko habang sa kaniya ay sirang-sira
na. Natulala lang si Eunice maging si Paul ay natulala narin kay Eunice sa narinig.
Seriously, Durano katabi mo lang ang ganid at walang hiyang babaeng iyan yet you're
always fooled? Namutla nalang ito ang nanigas sa kinatatayuan.

"W-What do you mean by that, Lorraine" matigas niyang sabi.

"Alam mo Eunice. Ang tapang-tapang mo parin ano? Sa kabila ng pagkabuking mo.
Palagi ka ng napapahiya and yet until now hindi ka parin bumibigay. I like your
determination huh?" Bilib na bilib na talaga ako sa kaniya.

"W-Wala akong alam sa pinagsasabi mo diyan Lorraine. Wala kang ebidensya. You know
what hindi ka nababagay dito eh! You better go home and shit out yourself" singhal
niya.

I'm loving this wonderful scene of ours. "But I'm invited Eunice...ikaw? Sigurado
ka bang invited ka talaga?"

"Fucking shit ofcourse, you bitch! I and Paul received an invitation from Andrea.
Kaya nga kami nakapasok diba, tanga ka ba?"

Tinignan ko si Paul sa likod ni Eunice na nakatutok lamang sa akin. "Oh really?

Nasaan nga ba ang invitation mo. May I see?" May panunuyang ngisi ang binigay ko.

Agad niyang kinuha sa kaniyang purse iyon at halos isampal sa akin ang papel na
iyon. "Oh ayan, baka gusto mong basahin ko pa para saiyo. I dont want to offend you
pero baka hindi ka lang marunong bumasa dinadaan mo lang sa landi"

Hinarangan ni Gregory ang harapan ko mukhang naiinis na talaga siya kay Eunice na
gulo lang ang hatid pagnagkakasagupa kami. "Will you stop it Eunice. Laging gulo
nalang ang dala mo sa tuwing nasa party o event ka. Nasa dugo mo na ba iyan?"

"What? Stop it Gregory! Wag kang humarang-harang diyan sa kausap kong malandi"

I lost my patience. Pinulot ko ang invitation na halos isampal ni Eunice sa mukha

ko. Tama nga ako sa hinala ko habang binabasa ang mga nakasulat doon sigurado akong
mas mapapahiya ko rito si Eunice. Iyong nasa crowd talaga gusto niya dibang pinag-
uusapan ito...itong sasabihin ko ay malalaman na ng buong business industry ang
pagtataksil sa akin ni Paul at pagiging kabet ni Eunice.

"Mr. and Mrs. Paul Durano" Binasa ko kanino ang invitation na iyon.

Natahimik ang lahat sa binasa ko. Maging si Greg ay napalayo ng konti sa akin.
"What's with the fucking invitation bitch?"

Natawa ako ng malakas sa tinanong niya. Talaga bang ipinanganak na bugok ang
babaeng ito? "Damn nimwit Eunice. Nakakaintindi ka ba ng english? Or marunong ka
bang mag interpret ng mga ganitong bagay? God Eunice! Are you the wife of Paul? Isa
ka bang Durano? Napapayag mo ba akong mag file ng annulment namin ni Paul?"

"WHAT ANNULMENT?" sumingit si Paul sa harapan ni Eunice.

Hinawakan niya ang braso ni Paul. Pinapakalma niya. "P-Paul wag kang makinig sa
babaeng iyan..."

"ANONG GINAGAWA MO EUNICE? WALA AKONG SINASABING MAG F-FILE AKO NG ANNULMENT" Paul
burst out.

My God! Ito na yun eh. Iyong mapag-usapan sa harapan ng mga tao ang problema naming
tatlo. From here I can hear gossips about us. Eunice being the mistress, me being a
martyr wife. Damn it. Talagang walang pinipiling lugar itong si Eunice. Kaya niyang
isubo ang hiya para mapahiya rin ako. Damn it. Hinila na ako ni Gregory para umalis
sa crowd na nakamasid lamang sa amin. Natulala ako habang pinag-uusapan ng lahat
habang pinariringgan. Hindi ako makapaniwala pinag-uusapan na ako ngayon.
"Attending this shit is not a great idea...I should've known this fuck!" paalis na
kami sa venue.

"Wait...wait Lorraine" napalingon ako ng may pumipigil sa amin.

"A-Andrea..."

"Dont go yet. Pinaalis ko na si Eunice. Please stay! Hindi pa tapos ang

celebration" pagpipigil niya.

"No Andrea. Eunice already messed up the night..."

"Gregory! Lorraine! I'm sorry" Biglang lumapit sa amin si Zac kasama ang anak niya.

"Honey, pigilan mo sila. Si Eunice lang ang dapat umalis" She was trying to
convince us.

"Eunice is out of picture now. Dont worry walang kakalaban sa'yo. Walang gagamit sa
issue niyo ni Paul dahil lahat sila gustong makuha ang atensyon mo" Zac explained.

"It's alright Zac. Lorraine is tired we should go home now. It's late"

Tatalikod na sana kami ng hinawakan ni Zac ang balikat ko at pinapaharap sa kaniya.

"P-Please Lorraine. Please stay for awhile...gusto ko ring makausap si Greg ng
masisinsinan"

Tumingin ako na nag-aalangan kay Gregory tsaka kay Andrea na inoobserbahan ang mga
kilos ni Zac. Tumango ako it's rude to leave an event. Masasabihan kang guilty. Mas
lalo kang pag-uusapan paglabas. Gusto kong marinig iyon ng harap-harapan kaya
mananatili ako dito. Ngumisi si Zac sa akin kaya ako napaiwas ng tingin sa kaniya.
Damn it his wife is observing him can't he see that?

"Bro...drinks?" pag aaya niya kay Gregory.

Kahit nag aalangan itong kasama ko pinasunod ko na siya kay Zac. Somehow they're
buddies before dahil sa akin kung bakit sila nagkabuwag-buwag. Hindi ko aakalaing
buong barkada ang masisira dahil sa isang katulad ko lamang. I was left in the
middle of the crowd with Andrea. Kaya napapaisip ako na sana sumama nalang ako kay
Gregory because I didnt like the picture next. Napatingin ako sa nakakunot noong si
Andrea I'm trying to smile pero nakasimangot lang siya sa akin. Damn it. I just
need to escape. "Uhmm..."

Hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko nagsalita na siya. "Are flirting my

husband?"

"O-Of course, no!" agaran kong sagot fuck shit sinasabi ko na nga bang mangyayari
ito.

"Good. Then we're friends from now on, friends dont taste same food right?" ngumisi
siya sa akin at napasagot narin ako ng ngiti sa kaniya.

She's so damn possessive at maging ako masasakal sa kaniya.

"Dont you dare flirt my husband, Lorraine. You may be the goddess' pero ako mismo
ang sisira sa mukhang iyan..." Naglalakad kami pabalik sa table namin ng bigla niya
akong binalaan. "...I dont care, even your the richiest, I will never stop messing
with your face. Hanggang sa ayawan ka na ni Paul o ni Zac"

Nauna siyang naglakad at hindi na ako kinausap pa matapos iyon. Ibang klase na
talaga ang kabaliwan ng asawa ni Zac. This is the reason why ayoko ng lumalapit sa
kanila...even to Zac hindi rin kami pwedeng mapunta na lamang sa pagkakaibigan
dahil hindi ko alam kong ano ang kayang gawin ng babaeng iyon. Andrea Nicole Smith
- Villa Rama you are really something. Kung si Eunice nakikihati sa akin bilang
asawa si Andrea naman ay nakikihati sa akin ng atensyon kay Zac. Seriously,
Lorraine? Talaga bang pag lalandi lang ang ginawa ko 5 years ago to end up like
this?

Napainom na lang ako ng wine tsaka napalingon sa lalaking naupo lang 5 seats away
from mine. Nakatitig siya sa akin habang iniinom ang kaniyang wine. Paul Durano.
Bakit kaya hindi niya nalang samahan ang kabet niya na hanggang ngayon naririnig
kong gumagawa ng ingay sa labas ng hall. Kausap ko si Atty Enriquez habang nawawala
pa si Zac at Gregory mukhang lumabas nga sila. Umalis na sila Eliza kaya wala na
akong ibang makausap pa.

"Dont worry about that Eunice. Walang kakalaban sa iyo. No one will dare to hate a
Jimenez. You know that Lorraine. Tsaka handa ang mga kaalyado mong mag back.up sayo
kaya hayaan mong masira ang mukha ng babaeng iyon" sabi niya bago magpaalam dahil
may mga aayusin pa.

I waited for Gregory to come hanggang sa bumalik na silang dalawa. Sugatan ang mga
mukha nila at duguan ang mga kamao. Napatayo ako sa gulat sa nakikita ko. What
happened to them? Damn it. "OMYGOD! Gregory..."

Lumapit ako sa tumatawang Greg. Nababaliw na yata ang lalaking ito. Maging si Zac
na nilalapitan ni Andrea ay tumatawa lang din. My goodness! Seriously both of them
are fucking asshole bakit ba ako pumayag na mag-usap silang dalawa. "I'm okay
babe..." umupo siya sa upuan ko at pagod.

"Sabihin mo nga okay lang ba iyang pagmumukha mo?" singhal ko.

"You're getting the attentions again babe" tawa niya.

"No one dares to a Jimenez, Gregory" kumuha ako ng panyo sa bag ko.

Ilang sandali lang ay padarag na tumayo si Paul at umalis. Hindi ko na lamang

pinansin ng naramdaman ko nanaman ang selos ng lalaking ito.

"Damn jealous here Lorraine. I'm fuckdom jealous"

Ilang sandali lang ay biglang namatay ang buong ilaw sa buong EB Hall. Ang iba
napahiyaw sa gulat at nagkaroon ng commotion sa pagkakawala ng ilaw. Maging ako ay
napahawak kay Gregory ng namatay ito. I can't see anyone...even him. What is
happening here? Gregory instructed me to stay with him. Kumapit lanh ako dahil
medyo weak daw ang kamay niya kaya ako ang dapat maghandle ng situation. Habang
hinihigpitan ang kapit kay Gregory ay may isang kamay na kumuha sa kanang braso ko
at kinaladkad papalayo kay Gregory. "Damn Lorraine!"

"GREGORY! GREGORY! DAMN IT GREGORY"

The Wife's Forever: Kabanata 40

F L A S H B A C K

"MOMMY! AYOKO SA KANIYA!" Sigaw ni Lorraine sa harapan ng parents ni Paul, pero sa

kailaliman ng dibdib ni Lorraine...she wants it.

"Hindi ka naman agad namin ipapakasal sa kaniya anak! You're still young, our baby.
Gusto ka lang namin ipakilala kay Paul"
"Ayoko parin. I know him siya iyong nambubully sa akin noong Grade 7 pa lang ako"

Nagulat ang mom ni Paul at napalingon sa anak niya.

"Is that true Paul?"

Nagkibit-balikat lang si Paul. Alam na niyang mangyayari ito. Ayaw niyang pumunta
dito sa bahay nila Lorraine dahil siguradong ipapakasal talaga sila ng mga magulang
niya. Gusto niya ng grumadweyt para makalayas na sa buhay ni Lorraine. Para sa
university na papasukan nila malayo sila sa isa't isa sisiguraduhin niyang sa
malayong university siya mag-aaral. She hates Lorraine at may girlfriend siya
ngayon ayaw niyang magtaksil kay Eunice.

"Paul...ilang beses ko bang sasabihin sa iyo na dapat mong kaibiganin si Lorraine.

Doon nagsisimula ang magandang relasyon" mariing sabi ng dad niya.

"I told you, may girlfriend ako. Mahal ko siya" sagot ni Paul.

Napatingin ang parents niya kay Paul na buong pagkukunot noo. Paul is a bit harsh
hindi magaling magtago ng nararamdam. Frank siya kung

"Mahal? Will you go back to your sanity Paul? Mahal mo siya pero siya naglalandi sa
iba?"

"Stop it Henry. It's not right to talk that in front of my future balae" sabi ng
mom ni Paul.

Malaki ang pagkamuhi ni Lorraine sa kaniya, sobrang laki. Dahil una may girlfriend
si Paul, at dahil sa may girlfriend si Paul nawawalan siya ng pag-asa kay Paul.
Inaamin niyang may gusto siya kay Paul pero dahil narin sa pambubully ay minsan
nawawala, minsan bumabalik ganoon na nga siya ka baliw kay Paul. After a year,
namatay sa isang plane crash ang parents ni Paul. Walang naturong salarin dahil sa
hindi malamang dahilan, puno ang pagluluksa ni Paul noon. Gayon din ang
pagkakahiwalay nila ni Eunice.

Pinagpatuloy ang kanilang engagement na sinasabi nila. Naging mas close si Lorraine
kay Paul dahil narin sa obligado si Paul na alagaan si Lorraine. Later on, naging
sila. Hindi alam ng parents nila dahil narin sa ayaw nila ng pressure, pag nalaman
nilang sila na ipapakasal agad ang dalawa. Hanggang sa pag-graduate nila ay sila
parin, masasabi ni Lorraine na si Paul na talaga. It was a two-year happy
relationship. Kahit sabihin pa ng iba na for 'merging' lang ang kasal nila ay alam
ni Lorraine sa sarili niyang mahal niya si Paul.

Before the wedding, uuwi ang parents ni Lorraine galing US for preparations. But,
their private plane crash. Halos magtigil ang kasal dahil sa emotional breakdown ni
Lorraine, gaya sa nangyari sa parents ni Paul wala ring natagpuang salarin sa
nangyari. Nang-malibing ay napag isip-isip ni Lorraine na kailangan niyang ituloy
ang kasal, dahil doon masaya na ang kaniyang parents sa kabilang buhay. Lorraine,
became the CEO of Jimenez Group. Paul helped her a lot, dahil syempre si Paul din
ang CEO-Pres ng Durano Group.

Hanggang ngayon, wala pang hustisya para sa parents ni Paul at kay Lorraine.

END OF FLASHBACK!

"ANO BA! SINO KA! SAAN MO AKO DADALHIN!" sigaw ko habang kinakaladkad ng lalaki sa
madilim na daan.
Naririnig ko ang kaguluhan, naaapakan na ako ng iba at umaalingaw-ngaw ang boses ni
Gregory sa malayo, he's looking for me. Kinakaladkad parin ako ng may hawak sa
kamay ko, and for sure lalaki ito dahil sa hatak niya sa akin. Familiar ang
kaniyang kamay, sa higpit at kuryenteng dumadaloy sa sistema ko, kilalang kilala ko
ang ganitong pakiramdam. Buong hotel ang namatayan ng kuryente dahil hanggang sa
pagpapasakay sa sasakyan ay di ko maaninag ang mukha ng lalaki. Pinipilit kong
kumawala at sumihaw ngunit walang epekto iyon.

"Damn you! Pakawalan mo ako! Damn it"

"There's no way you can escape, Lorraine"

"Damn you, Paul. Hayop ka talaga, akala ko nagbago ka na. Hayop kang animal ka"
sigaw ko.

Agad niyang pinaandar at pinaharurot ito. Ni hindi pa ako nakakapag seatbelt dahil
sa parang nagmamadali ang animal na ito. Ni.hindi ako makagalaw para tumalon nalang
dito sa sasakyan niya. This asshole is giving me a hard time, big time. Saan ba
niya ako dadalhin? Anong gagawin niya saakin? My fuckness! I want him out of my
sight and my fucking life. Sana ma track ako ni Gregory, sana...fuck where's my
purse? My phone, damn it. Tinignan ko si Paul at nakangisi lang habang nagmamaneho.

"You asshole! Ibalik mo ako sa venue. Damn you!" Singhal ko.

"No Lorraine. Matagal ko ng hinihintay ang pagkakataong ito. I have waited 5

fucking years to see and talk to you, wala akong balak palampasin ang gabing ito."
Mariin niya sabi.

Sinuntok ko ang kaniyang braso. Gusto kong tumigil siya. Gusto kong ibalik niya
ako. Papaano ako mahahanap ni Gregory ngayon? Damn it. Mukhang walang balak talaga
ang hayop na itong ibabalik ako kay Gregory. Sinuntok ko siya habang di ko na
mapigilan pang umiyak. Naaalala ko ang una naming pagkikita...ganito din iyon,
Grade 6 pa lang ako na akala niya iyong crush niya ang kaniyang nahila sa christmas
party ng pamilya namin nagkabrown out noon. Kaya akala ni Paul ay ako si batang
babae. Hindi imbitado ang batang babaeng iyon, pero dinala parin siya ni Paul dahil
daw nais niyang ipakilala ito sa parents niya. His parents disagree dahil simula pa
lamang ng lahat ay pinagkasundo na kami ni Paul.

Mahirap ang pamilya ng batang babae. Tsaka ko lang naaalala at nalamang siya pala
ang Eunice na kinahumalingan ng isang Paul Durano. Grade 7 nang nagkita ulit kami
dahil nilipat ako ng school ni mommy at daddy upang mas maging close kami ni Paul
pero pambubully lang ang natanggap ko sa kaniya, he hates me so much. Kahit na inis
na inis ako ay gusto ko parin siya, crush ko siya. Umabot kami sa time na halos
kinalimutan ko ng gusto ko sya dahil halos ikamatay niya ng iniwan siya ni Eunice
at namatay pa ang parents niya. But I stayed with him...dahil mahal ko na sya noon.

"Ano pa ba ang gusto mo sa akin huh?!" Iyak ko.

"I-I want you back, Lorraine. That's all I want" Bigla niyang tinigil ang sasakyan.

"NO! NO! Hindi na ako babalik sa iyo" Sigaw ko parin habang umiiyak.

Bumuntong hininga si Paul at lumapit sa akin. Nagulat ako ng lumapat ang kaniyang
mga kamay sa dalawang pisngi ko hinaharap sa kaniya.

"It's hard to gain your trust again, Lorraine. But I'll risk everything"

Sa mga oras na iyon halos tumigil ang mundo ko sa paninitig niya, sa mga haplos
niya. Just like before, just like the time he held my face and kissed me. Nakita ko
ang kalungkutan sa mukha niya, nakaramdam ako ng kaunting awa. This is Paul, 8
years ago this is Paul to me, noong naging kami it was 8 years ago. Pinahid niya
ang luha sa mata ko ngumisi ng mapakla. Hindi ko na ito nagugustuhan, itong
kaniyang ginagawa sa akin kaya umiwas na ako ng tingin sa kaniya.

"By the way we're here" Turo niya sa labas.

Napalingon ako sa bintana, hindi mapakali bigla. "Saan mo ako dinala Paul?"

"R-Remember...dito mo ako sinagot?" Ngumiti siya sa akin.

Tinanggal ko ang seatbelt at binuksan ang pinto na hindi siya pinapansin. I

remember, I perfectly remember this place. I still remember the stunt he made.
Dahil kanina ay pangatlo na niya itong ginawa, I should have known awhile ago. I
remember, nagkaroon kami ng General Assembly noon sa isang mamahaling hotel malapit
lang sa lugar na ito. LQ kami sa mga oras na iyon, dahil pinaghihilaan ko siyang
may nilalanding iba. He turned off the entire lights of the hotel para itakas ako
at dalhin sa lugar na ito...kitang-kita dito ang buong syudad, ang buong Manila.

"B-Bakit mo ako dinala dito? Why? All of the place?" Galit kong sabi ngunit
namamangha na ang mata ko sa buong ganda ng Manila isama mo ang mga matataas ng
buildings.

"Gusto kitang ilayo sa syudad. Gusto kitang masolo. Gusto kitang makasama kahit na
sandali" Sabi niya na nasa likuran ko lang.

Kumunot ang noo ko. Kumulo ag dugo sa buong katawan ko dahil sa sinabi niya.

"DAMN YOU PAUL DURANO! DAMN YOU! GUSTO MO AKONG MASOLO? NAHIHIBANG KA NA! THE LAST
TIME I HEARD THAT 7 YEARS AGO PA! AFTER THAT YOU MADE MY LIFE LIKE A TRASH! I
MESSED UP BECAUSE OF YOU!" Singhal ko, hindi ko na napigilan ang sarili ko.

"L-Listen to me Lorrai-"

"NO DURANO YOU FUCKING LISTEN TO ME..." Dinuro ko siya. "MASAYA NA AKO KUNG ANONG
MERON AKO NGAYON! WALA KA! HINDI KA KASAMA DOON!" Tumaas na talaga ang init ng ulo
ko.

"Pinagsisisihan ko na iyon, Lorraine. I suffered 5 years away from you. Damn it, I
almost died without you. Sising-sisi ako!" Pumiyok siya.

"Pwes, Paul you have lost your chance! What's done is fucking done...please get out
of the picture, my life" Gumilid na nanaman ang luha ko.

"DAMN SHIT LORRAINE! I STILL LOVE YOU! MAHAL NA MAHAL PARIN KITA! I FUCKING CAN'T
GET OVER YOU!" Now, he burst out.

Natulala ako sa sinabi niya. Natulala ako sa isinigaw niya. Hindi ko alam anong
sasabihin ko, anong gagawin ko. Nang hahawakan niya na ang braso ko ay bigla
gumalaw ang kamay kong nanginginig papunta sa pisngi niya. Malakas na pagkakasampal
ang natanggap niya sa akin. Hindi ko na mapigilan ang luha ko, dumaloy nanaman sila
at hindi ko na maintindihan ang lahat. Lalong gumulo ang nararamdaman ko, pero
hindi ko hahayaang gumulo pa ang sistema ko.

"MAHAL? Saang banda Paul? Bakit di ko naramdaman! Bakit di mo pinaramdam noong

kasal na tayo?" Tinulak ko siya.

Hindi ko na nagugustuhan ang lugar na ito. Hindi ko na maappreciate ang ganda at

skyscapper ng lugar. Panget na panget na siya sa paningin ko, ayoko na dito.
Pinilit niyang lumapit sa akin para yakapin ako pero tinutulak ko lang siya,
nilalakasan ko ang pwersa para mas lumayo siya sa akin. I dont want him, near me.

"I have reasons, Lorraine. I was wrong...I was mad that time. Hindi ko sana iyon
ginawa...Sising-sisi na ako Lorraine"

"Reasons? What is your fucking reasons now Paul? Ano? Baka sakaling maintindihan ko
kung bakit ka nagkakaganito ngayon..." Napameywang ako, habang umiiwas siya ng
tingin.

"It's about time..." Bigla niyang ginulo ang buhok niya bago ako hinarap.

"ANO? Gagawa ka ng storya? Sige...sabihin mo baka sakaling malinlang mo ako!" Hamon

ko.

Natahimik siya...ilang saglit ay natahimik siya na sadyang ipinakaba ng dibdib ko.

I'm dying to know what's his reasons? I was puzzled looking at him na nahihirapan.
Kaya biglang mas lumakas ang hinala kong may makukuha akong impormasyong gigimbal
sa buhay ko, I just dont know what it is. "A-Ano Paul...magsalita ka dyan" Singhal
ko.

"I-I know, Damn it. Lorraine, I know who killed your parents" Matama niya akong
tinignan sa mata.

The Wife's Forever: Kabanata 41

F L A S H B A C K

"Kailangan nating mautakan ang mga Jimenez" Sabi ng mom ni Paul.

"Damn Montefalco! Anong mali sa proposals natin? Damn talagang pinili pa nila ang
mga Jimenez na wala namang ginawa" Galit na sabi ng dad ni Paul.

"Anong balita sa kanila, pumapayag ba sila sa merging?" Lumapit ang matandang babae
at hinimas ang braso ng lalaki.

"Until, Lorraine is not yet pregnant...no baby, no merging" Hinilot niya ang
sintido.

"Then, perfect. Paul can do that. Madali lang iyan honey, I know Paul will make up
his mind" Ngumisi ang matandang babae.

Kumunot noo ang matandang lalaki at binasa muli ang nireject na proposals ng mga
Montefalco.

"Kaya ikaw, kausapin mo iyang bastardo mong anak kung hindi mauutakan na talaga
tayo ng mga Jimenez na iyan, kailangan natin sila...kailangan mauna tayo sa kanila"
Sabi nito.

Tumango naman ang matandang babae at patuloy na hinihilot ang likuran ng asawa.
Habang si Paul ay nasa gilid lang ng pinto nakikinig sa kasakiman ng magulang niya.
Kaya ayaw niyang pakasalan si Lorraine, isa iyon sa dahilan ayaw niyang masaktan si
Lorraine. Not having feelings for her but as a man, a gentleman na hindi niya
gustong nakikitang nasasaktan ang mga babae. Umalis siya sa pinto at dumeretso sa
kwarto niya.

"Eunice, please mag-usap tayo" Iyon ulit ang pinagkaabalahan niya, ang kausapin si
Eunice.
"Paul, tapos na tayo and I fucking hate your parents. Nawalan ng trabaho ang
magulang ko dahil sa kanila. Hindi pwede, hindi pwede tayo" Agad nitong binaba ang
tawag.

Naibato ni Paul ang kaniyang cellphone sa galit. Nang nawalan ng trabaho ang
parents niya, hindi na nakabalik sa pag aaral si Eunice. Nalaman din ng barkada ni
Paul na palaboy-laboy ito bilang bugaw. Dahil nagkasakit ang papa ni Eunice at
dahil wala ng ipon ang pamilya niya kailangan niyang kumayod. Natagpuan sya sa
isang bahay aliwan at doon naghuhubad at pinagppyestahan ng mga kalalakihan. Paul
helped her, binigyan ng pera but after that Eunice never shown up...until after the
death of Paul's parents.

"Kung hindi lang nakialam ang parents mo sa atin, hindi sana naging miserable ang
buhay ko noon Paul!" Busangot na sabi ni Eunice.

"Let's forget the past! Namatay sila, hindi ko parin alam kung sino ang gumawa
nito" Nag-iisip ng malalim si Paul.

"MYGOD Paul! Sino pa ba? Sino ba ang nakikiagaw sa inyo?" Sabi ni Eunice.

Napa isip si Paul. Maraming kaaway ang pamilya ng mga Durano. Hindi niya alam kung
sino doon. "I dont know marami sila..."

"What the hell! Sino ba ang nakikiagaw ngayon sa mga Montefalco? Diba ang mga
Jimenez? Sila Lorraine?" Doon natigilan si Paul, ni minsan hindi niya ito inisip sa
kaaway ng pamilya niya. Who would hate a Jimenez? Who would against to a Jimenez?

Hindi niya alam ang gagawin. Stress din siya lagi. Kay Eunice soya natutong
magdrugs, nalulong siya doon at nabaliw doon. Then one day, inutusan siya ni Eunice
na ligawan si Lorraine at hindi naman iyon naging mahirap dahil gusto...mahal na
siya ni Lorraine noon. Ang plano ni Eunice, ipagpatuloy ang napagkasunduan at
maghigante sa lahat ng ginawa ng pamilya ni Lorraine sa pagpatay sa parents ni
Paul. Napaniwala siya ni Eunice nga ang nga Jimenez nga ang gumawa noon.

2 years of relationship, noong una may sabit parin dahil napipilitan lang siya. But
all along, Paul was falling...kapag naroroon na sya Eunice is there to drug him and
go back to his revenge plan. Until the day na napabalitang babalik ng Pilipinas ang
parents ni Lorraine.

"Eunice, stop it!" Pagtutol ni Paul.

"Shut up Paul. Kung ayaw mo lumayo ka! I want the damn wealth of the Jimenez, I
will help you...you want revenge from them. I will do it for you" Pinindot niya ang
call para magbigay instruction sa gagawa ng krimen.

"DAMN! IKAKASAL NA KAMI NI LORRAINE! SHE WILL BE HURT! DAMN IT EUNICE!" Singhal ni
Paul.

"AKALA KO BA AKO ANG MAHAL MO? ANG UTOS KO PAIKUTIN MO ANG BABAENG IYON! BUNTISIN
SIYA AT KUNIN LAHAT NG MERON SILA! I ORDER YOU LOVE ME!" Singhal ni Eunice, they
are drugged.

Pinipigilan ni Paul si Eunice, Eunice gave up saying she wont do it. But she did it
behind Paul, kaya nagkaroon ng plane crash...that was the Jimenez.

END OF FLASHBACK

"What do you mean? What are you talking about?"

"Bago pa naging tayo, bumalik si Eunice at ginagambala ako, I already moved on I
swear I'm inlove with you"

"Teka, why are bringing the fucking past? Hindi na tayo magkakabalikan" Tumalikod
ako at aakmang aalis.

Ngunit hindi pa ako nakakahakbang ng pang tatlo at mainit na bisig na ang bumalot
sa akin. "Lorraine, please hear me out. Makinig ka, totoo lahat ang sasabihin ko"

"Damn Paul sa tingin mo makikinig ako ng basta-basta? Maniniwala ako sa iyo? Sinong
niloko mo?" Sigaw ko sa kaniya pilit na inaalis ang mga braso niya.

Nagmamatigas siya, ayaw niyang umalis doon. Mas humigpit ang yakap niya at narinig
ko rin ang mahinang hikbi ng akong asawa. Nanigas ako sa kinatatayuan why would a
devil cry? Kahit anong gawin niya, anong sabihin niya he wont take away any pain.
Walang salita ang magpapalambot ng puso ko sa kaniya, walang salita ang
magpapabalik sa aming dalawa dahil tapos na kami. Tapos na ang nakaraan para sa
amin, oo aaminin ko kanina lang may konti akong naramdaman meron at hindi ako
makaniwalang, may konting lambot sa dibdib ko. Ngunir hindi ko iyon, sasabihin
hindi niya iyon malalaman.

"Your parents was the richiest...Jimenez are the richiest. And my parents are
fucking envy about it" Sabi niyang ikinatigas ko pa.

"The deal was not the marriage itself...but a baby." Nanghina ang katawan niya kaya
ko siya itinulak ng malakas, nakawala ako.

"W-W-What?" Nanlaki mata ko.

"Tita and Tito, wants an apo. Gusto nilang ipasa sa iyo lahat ng kayamanan ng mga
Jimenez at mamuhay nalang na ang apo nila ang inaatupag. That simple dream, that
simple yet beautiful dream. Iyan ang bumuhay sa kapusukan ng magulang ko." Pag
aamin niya.

"T-That's why...tha'ts why you want a baby." Nanginginig ang labi ko habang
nilalabas siya sa dila ko.

"Y-Yes, Lorraine. Inaamin ko, but I can explain. L-Lorrai-" Natigil ang sasabihin
niya ng malakas ko siyang sinampal.

Ganoon ba? Ganoong klase ba ang pagmamahal niya? Pinakasalan niya ako dahil sa
pera? Wala akong alam, dahil noong kinakasal kami hindi niya ginalaw ang kompanya
ko. All I think was it wasnt about the merging that's why he marry me. I was happy
about that, I

was damn happy for he loves me not my wealth. Kaya sa lahat ng ginagawa ko, kasama
siya sa pangarap ko. Lahat ng akin ay para sa kaniya rin. Until the day, sinabi
niyang mag home based work nalang ako para makasama siya at mapagtuunang pansin ang
pagbubuntis ko...kahit wala pang laman ang tiyan ko.

He was fucking excited. Lagi namin iyong ginagawa. He was wishing na sana meron ng
laman. I should've known. He was aggressive kailangan naka monitor ang lahat.
Kailangan sa lalong madaling panahon ay mabuntis na ako. Hindi ako makapaniwala sa
naririnig ko ngayon, alam kong totoo dahil umaamin sya, dahil nakikita ko sa mga
mata niya. I know Paul, 2 years of relationship and 1 year and a half of living
with him. He's not lying in front of me now.

"Damn you, ang kapal kapal ng mukha mo! Damn you, ano? Minahal mo ako sa para sa
pera ko huh?" Nahihirapan na akong huminga, I cant even runaway dahil sa
nanginginig ang tuhod ko.

"Lorrai-"

"Curse you, Durano. You and your parents! Kaya pala ang bait nila sa akin? Kaya
lagi nilang pinapaalalahanan sa akin dati ang pagbubuntis. Kailangan daw mabuntis
ako ng maaga, I thought it was just a joke dahil bata pa tayo noon" Tsaka ko lang
naalala ang mga iyon.

"Pinagsisisihan ko na iyon, Lorraine. The whole damn thing! Noong sinabi kong mahal
kita, oo, naguguluhan ako noon pero Lorraine...I loved you, mahal parin kita
hanggang ngayon" Umiiyak na siya sa harapan ko, pilit siyang lumalapit.

Hindi ko iyon pinansin, nilalayo ko siya sa akin. Tinatakwil ko ang mga braso niya
lumalapit sa akin. "Who killed them?" Biglaan kong tanong.

"L-L-Wifey..."

"WHO THE HELL KILLED THEM DURANO?" Umatras ako.

"W-Wifey..."

"DONT FUCKING SAY THAT FUCKING ENDEARMENT! ANSWER ME!" Patuloy na dumadaloy ang
luha ko, until now I'm seeking for justice. Until now, I misses them.

My parents died on a plane crash.

"I-I told her everything...kailanman hindi pumasok sa utak ko na ang Jimenez ang
dahilan nang pagkamatay ng parents ko!" Tinignan niya ako sa mata, puno ng
hinanakit.

"DAMN YOU! YOU WANT A REVENGE! ANONG HINDI? PINATAY MO ANG PARENTS KO!OMYGOSH!"
Halos matumba ako sa total burst out sa dibdib ko.

"N-No...I didnt, I didnt do that. Yes! I wanted a revenge, pero di ko kailanman

inisip na patayin sila tita at tito. Only your fucking wealth Lorraine..." Nag
burst out din sya but he was trying to calm down.

Natigilan ako. Not him, but he told her everything...

"She made a conclusion na ang parents mo ang gumawa noon sa parents ko! Yes! Bago
pa naging tayo, nagkikita kami. When my parents died nagpakita sya..." Mukhang
natigilan din sya sa sarili niyang pinagsasabi.

"My parents wouldnt do that! Bestfriend ang turing ng daddy ko sa daddy mo at kahit
may attitude iyan mommy mo, tinuring syang kaibigan ni mommy. OMYGOSh! T-That
bitch! That fucking Eunice...killed my parents!" Nanginginig ang buong sistema ko,
nagsisimulang kumulo maging ang kamao ko. Nakita ko ring natigilan si Paul,
something striked him may nalaman sya.

Biglang tumalikod si Paul...bigla niyang pinagsusuntok ang malaking puno. Mabilis

at walang iniindang sakit niyang pinagsusuntok ang puno. Mukhang may nalikha din
siyang konklusyon sa utak niya. May pinagtagpi-tagpi siyang kweto sa sistema niya.

"Damn it! Hindi...fucking shit" Humagulgol siya.

Ni kelan hindi niya pinagdudahan ang babaeng minahal niya noon. Ni kelan hindi niya
inisip na maaring hindi ang magulang ko ang pumatay sa parents ni Paul. He was
angry, he was mad...Jimenez lang ang pwedeng gumawa nito sa pamilya niya. Never
pumasok sa utak niya na pwedeng si Eunice ang pwede gunawa nito. Nagpaalipin siya
sa babaeng mahal lang ang sarili at ang pera. Kahit na nagagalit ako kay Paul ay
naaawa parin ako sa kaniya.

Lumapit ako sa at pinatigil siya sa pagsususuntok. "Shhh! Tama na Paul"

I can see the pain. I can see my pain in him. Napaiyak pa ako lalo sa galit at
paghihinagpis. All along nakaharap ko lang ang mamamatay tao. All along,
nakakasalamuha ko lang sya. Siya pa mismo ang sumira ng pagsasama namin ni Paul.
Eunice Katrina De Vega that fucking killer! Magbabayad sya...ng malaki.

Nang tumahan si Paul ay nagkatinginan kami. Pareho kami ngayon ng iniisip kaya sa
mga oras na ito ay magkakampi kami. Inalalayan ko siyang nilakad patungo sa
sasakyan ay alam kong hindi niya kayang magmaneho at ako naman atat na atat akong
hanapin ang babaeng iyon. The best thing to do is for me to drive and fucking kill
that woman. Nilagay ko sya sa passenger seat kahit na mukhang aalma pa sya wala na
syang magagawa.

"Where can we find her?" I ask him.

The Wife's Forever: Kabanata 42

L O R R A I N E

Pinaharurot ko na ang sasakyan ni Paul pagkakasabi niyang nasa isang condominium

lang nagkukuta ang hayop na babaeng iyon, duguan at tulala si Paul ngayon at nag
aalala narin ako sa kamay niyang pumapatak sa daming dugo. I never seen Paul
crying, hurt and messed up. Ngayon lang, ngayong alam na niya kung sino ang sumira
sa pagkatao niya, sa pamilya niya at sa aming dalawa. I can't wait to see that
mother fucking killer, Eunice.

Ang kapal niyang makihati, kahit kelan wala siyang karapatan tapos malalaman kong
siya lang pala ang nasa likod ng lahat? Nais mang angkin ng bagay na kailanman
hindi magiging sa kaniya. Talagang pagsisisihan na niya ang lahat ng ito, the war
began long years ago now I'll end it winning. Malayo kami sa Manila at inabot din
kami ng deputang traffic kaya ang iniisip kung 1 oras na byahe ay naging isa't
kalahati. Agad kaming nakarating sa condo na kanilang tinutuluyan, poor Eunice
hindi man lang binahayan ng asawa ko.

"I'll call the police." Sabi ni Paul, he is not as calm right now.

"No... not until I'm done with her." Binalik ko ang kaniyang kamay sa bulsa at
pumasok sa elevator.

"Fuck! Fuck! Fuck shit! That fucking bitch!" Nagwawala si Paul sa elevator at dahil
nasa 20th floor pa ay halos magkabutas butas ang pader dahil sa suntok niya.

"Save it, Paul. We'll face her and let her pay." Hindi ko alam kung papaano pa ako
nakakapagsalita gayong kumukulo na sa galit ang loob ko.

Nang umabot na sa 20th floor hindi na nakapaghintay si Paul na mabuksan ng maluwang

ang elevator, nauna na siyang naglakad patungo sa condo unit nila. I'm bursting
right now gusto kong patayin agad si Eunice. Gusto kong saktan siya at itorture
hanggang sa mamatay gaya ng ginawa niya sa parents ko. Hinding hindi ko siya
mapapatawad kahit sa impyerno man ako mapunta wala akong pakialam. Marahas na
binuksan ni Paul ang pinto at bumungad sa amin ang tulalang, Eunice.

"My god, Paul. Why are..."

"ANIMAL KANG BABAE KA! MAMAMATAY TAO KA! DAMN YOU BITCH!" Hindi ko na siya
pinatapos at agad sinugod ng malakas na sampal.

"WHAT THE FUCKING HELL!" Natumba si Eunice at napahawak sa namumula niyang pisngi.

"KEEP SAYING THOSE FUCKING WORDS EUNICE DAHIL PAGKATAPOS NG GABING ITO DOON ANG
BAGSAK MO!" Pinatayo ko siya at sinambunutan.

All I can feel is anger. Iyon lang, wala ng iba. Galit na galit ako at gustong-
gusto kong patayin nalang siya ngayon. Sa bawat hampas ko sa kaniyang mukha
bumabawi naman siya at nasasampal din ako. But I didnt felt any pain at all. Bigla
akong namanhid kahit anong gawin niya ay di ako masasaktan. Patuloy ang pagsambunot
ko at pagtutulak sa kaniya sa pader. Hindi ko na mapigilan ang luha ko sa galit na
nararamdaman.

"HOW DARE YOU KILL MY PARENTS! HOW DARE YOU ACCUSED THEM? YOU SONAFABITCH!
PAPATAYIN DIN KITA!" Umiiyak ako habang tinatadyakan ko siya.

"DAMN YOU! LUMAYO KA SA AKIN. FUCK SHIT PAUL HELP ME HERE! SHE'S HURTING ME
DAMMIT!" She's asking for fucking help pero si Paul ay mukhang nawalan ng mundo
dahil siya nanaman ngayon ang nakatunganga.

"Wala ka ng kakampi Eunice. Wala ng magtatanggol sa iyo kahit kailan. Wala ng Paul
ang babalik sa iyo." Tinulak ko siya ng malakas kaya natumba siya doon sa vase na
nabasag.

Napatingin ako sa kaniya. Umaray siya dahil sa panghihina at sa mga sugat na

natamo. I just can't get enough gusto ko pa siyang saktan. Hindi pa sapat ang
ginawa ko sa kaniya. Bigla nalang nandilim ang mata ko at dahil sa pinaghalong
galit at lungkot sa puso ko ay kumuha ako ng malaking parte ng basag sa vase. May
malaking sugat na siya sa pisngi na kaniya ngayo'y ikinababaliw.

Ngunit para sa akin, hindi pa iyon sapat. Gusto kong mas matindi pa, iyong mas
masakit. Ayoko ng mahapdi lang gusto ko iyong madiin, iyong tagos at diretso.
Lumapit ako ng dahan-dahan sa kaniya hindi ko ininda ang suot ko ngayong magara.
Hindi ko ininda ang mahapdi ko mga sugat sa kamay. Si Eunice lang ang nakikita ng
mga mata ko at ang kagustuhan kong maghigante sa pagkamatay ng magulang ko. Takot
na takot si Eunice habang nagsisigaw.

"Step back, Lorraine. Put that fucking down!" Singhal niya't takot na takot.

"Give me a perfect reason why should I do that?" Ngumisi ako at patuloy na

lumalapit sa kaniya, dahan dahan.

"Damn Lorraine. IBABA MO IYAN!" I saw her cry.

I show no mercy. Pasensya na Eunice wala ng ganun ngayon, hinding hindi na ako
magpapakita ng ganoon. Tinutok ko ang basag na vase sa kaniyang sugatang
pagmumukha. Nanginginig siya, humihingi ng tulong ang mga mata niya. Ganyan nga
Eunice iyan ang gusto kong gawin mo, iyan ang matagal ko ng hinihintay galing sayo.
But sorry Eunice you are fucking too late. Isasaksak ko na sana ang basag na vase
ngunit may kamay na pumigil sa akin.

"Stop it Lorraine. Hindi kita hahayaang makapatay." Dahan dahan na kinuha ni Paul
sa akin ang basag na parte ng vase at tinapon.

Tsaka lang ako bumalik sa mundo. Damn, I almost killed her. Napaupo ako sa
panginginig biglang nanlamig ang buong katawan ko at naiyak nalang. Hindi ako
Diyos, para patayin siya. Kahit na siya ang may kasalanan ng lahat wala akong
karapatang patayin siya. Ni hindi iyan magawa ng Diyos ako pa kaya? I saw Eunice
grief and cried, nagpapasalamat siya dahil buhay pa siya hanggang ngayon. I fucking
let her live. Tinignan ko si Paul na ngayon ay pinapatayo ng marahas si Paul.

That was him, the Paul who almost killed ny soul before. The Paul whom I despised
right now. Ang mga mata niyang galit, ang nangingnig niyang kamao, at ang pag-
igting ng panga niya. Hindi ko makakalimutan ang mukhang iyan, nakita ko na iyan
dati na si Eunice pa ng nanonood noon. Ngayon nagkapalit kami ni Eunice ng
kalagyan, ako naman ngayon ang nanonood. Mahigpit na hinawakan ang dalawang braso
ni Eunice at dinikit sa pader. He is fucking angry and he's going to kill her.

"Pinagkatiwalaan kita, Eunice. Sinunod kita, minahal kita!" Maigting niyang sabi.

"P-Paul nasasaktan ako..." Impit ni Eunice, patuloy ang pagdaloy ng dugo sa

kaniyang mukha.

"Why did you kill my parents? ANONG KASALANAN NG MGA MAGULANG NAMIN SA IYO!"
Singhal ni Paul, his eyes in turning red. Iiyak na siya.

"P-Paul... ano ba iyang pinagsasabi mo? Damn it, anong sinabi ng bastardo mong
asawa?" Umiiyak na siya ngayon.

Ayaw niyang umamin? Damn it, she's fucking trap yet ayaw niyang umamin? What the
fucking hell?

"You killed her parents, alam na ni Lorraine iyon. Now answer me, why them? BAKIT
MO PINATAY ANG MGA MAGULANG KO?" Sinampal niya si Eunice at agad naman itong
tumilapon sa malayo.

"Bakit hindi, Paul? Why should I let them live? Wala silang karapatang mabuhay!"
Umaaray na si Eunice but she still have the energy to shout.

Nagulat si Paul kaya agad niyang nilapitan si Eunice at hinila ang buhok.

"ANONG SABI MO?" Kinaladkad niya ito at pinaupo sa sofa.

"Simula bata palang tayo, mahal na kita. Mahal na mahal kita pero kahit kelan hindi
ko iyon pinagtapat saiyo dahil sa mga magulang mo! Damn you, Durano. Ang papa ko
isang construction worker lang at si mama isang tindera lang sa kalye at katulong
ninyo paminsan-minsan. Can you see our difference? Ganyan ka baba ang tingin
ninyong mayayaman sa amin!" She was crying hell.

Bigla akong natigilan sa sinabi niya. Ngayon ko lang nakita si Eunice na nagsalita
tungkol sa buhay niya at ngayon ko lang naramdaman na totoo lahat itong pinagsasabi
niya. I just can't believe myself tumingin ako sa telepono nila Paul; inabot ko
iyon at tumawag ng Police. Kahit anong paliwanag niya, kailangan niyang pagbayaran
ang lahat ng kasamaang ginawa niya sa pamilya ko... sa amin ni Paul. I continue
hearing her out while calling Gregory.

"Hello? Lorraine is this you?" Sagot ni Gregory.

"Meet me at the Seda..." Agad kong pinatay ang tawag.

Bumaling ang tingin ko kay Eunice na iniinda ang sakit sa katawan ang ang sira na
niyang mukha. Si Paul naman ay patuloy lang sa pagsusuntok sa pader. He can't kill
her, she is human being. He is not God. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko kaya
ko pang maghinta ng sandali sa mga Police and while waiting I'm ready to hear her
out.

"Nawalan ng trabaho ang mga magulang ko. Si papa tinanggal sa construction at si

mama tinanggal sa inyo, wala kaming natira kundi ang kariton namin sa kalye para
mabuhay... sakim ang mga magulang mo Paul. Pinilit kong kalimutan ka at layuan
dahil hindi iyon makakabuti sa amin. Naaawa ako sa pamilya ko at sa mga kapatid
kong walang makain." She cried.

Napatigil si Paul sa pagsusuntok. Natigilan siya maging ako ay napaiyak nalang

bigla sa kaniyang kwento. Damn it, nagagalit ako at the same time naaawa ako sa
kaniya.

"I need to be a prostitute. Dahil kahit anong paliwanag ko ay madumi parin naman
ang iisipin ninyo. Wala akong dangal tulad ng sinasabi ng daddy mo tungkol sa akin.
I am fucking loyal to you Paul. Iyang tatay mo lang talaga ang tuso..." Patuloy
lang siya sa pag-iyak.

Matapos noon ay hindi na siya nagsalita pa humagulgol lang siya hanggang sa

dumating ang mga Pulis. Naunang umalis si Paul sa akin at hinihintay lang bitbitin
si Eunice pababa ng gusali. Tumigil na siya sa pag-iyak. Bumaling nalang bigla ang
kaniyang mukha sa akin at ngumisi. Kumunot ang noo ko sa kaniya, akala ko ba
pinagsisisihan na niya ang lahat.

"But for you Lorraine. Hinding-hindi ko pinagsisisihang pinatay ko ang mga magulang
mo. You deserve it! YOU DESERVE TO BE ALONE!" Tumawa siya at sumunod sa mga Police.

Anong sabi niya? Naiwan ako sa loob ng condo unit ni Paul na tulala lamang.
Pakiulit nga noong sinabi niya? Nang matauhan agad kung hinakbang ang paa at
mabilisang tumakbo sa elevator at humabol bago sa isakay si Eunice.

"ANONG SINABI MO?" Hinila ko siya ng malakas. Umalma ang isang Police ngunit di ko
siya pinakinggan.
"Killing your parents and made your wealth mine was the best. Hindi ko
pinagsisisihan iyon, kailanman. Paul became mine and you are left nothing." Tumawa
siya at tumalikod para ipasok sa sasakyan.

"Damn you! Damn you, Eunice lumabas ka diyan. Papatayin na talaga kita! PUTANGINA
MO, NAPAKAPUTANGINA MO!" Napaupo ako sa lapag at napaiyak na lamang sa galit at
sakit.

May yakap na bumalot sa aking katawan habang ako'y humahagulgol. Gregory, he's here
for me. He came, damn it he came. Hindi siya nagsalita habang ako'y umiiyak lamang.
Hinang-hina na ako akala ko okay na ang lahat nakapaghigante na ako kay Eunice.
Ngunit bakit lamang parin siya sa akin? Ni daplis ay walang nawala sa kaniya ngunit
ako buong pagkatao ko ang nawala sa akin. Mayaman ako, I have everything. Si Eunice
isang lamang pobre at nangangarap lang, pero bakit ang taas niya sa akin? Laman na
lamang siya kumpara sa akin.

"Hush now, babe. Hinahanap ka na ng mga bata." Pagtatahan ni Gregory sa akin.

Naiintindihan niya ako kahit wala siyang kalam-alam sa nangyayari. That's how I
love Gregory, naiintindihan niya ako. Kilala na niya ako, mahal na mahal niya ako.
Gregory is great, he is my greatest love. Pinatayo niya ako at inalalayan papunta
sa sasakyan niya ng dumating si Paul at hinila ako patungo sa kaniya.

"No! Hindi ka pwedeng umuwi sa kaniya akin ka lang Lorraine, ako ang asawa mo."
Mariin na sabi ni Paul.

Agad naman siyang tumilapon sa suntok na binigay ni Gregory.

"Fuck off, Paul. You kidnapped her and now you want her to stay with you? Fuck the
dumb cut." Sarcastic nitong sigaw.

"I'm her husband... sino ka ba sa tingin mo?" Tumayo si Paul at mabilisang

kinwelyuhan si Gregory.

"ANO BA! TAMA NA, PAUL BACK OFF!" Sigaw ko sa kanila.

"B-But Lorraine..." Angal ni Paul.

"There's no more us anymore Paul. I'm considering, annulment... kaya please! Back
off, magkita nalang tayo sa korte at sa kaso ni Eunice I'll be with you." Hinila ko
si Gregory at sinakay siya sa sasakyan.

I left Paul na tulala lamang sa kaniyang kinatatayuan.

Tahimik kaming dalawang nakaupo ni ayaw niyang gumalaw. Bakit ko ba nasabi iyon?
Siguro tapos na nga ang lahat sa amin ni Paul at wala ng Eunice sa akto. Ayoko ng
patagalin ito at gusto ko naring matapos ang lahat sa amin. Wala na kaming
babalikan, wala na. Hindi ako umuwi ng Pinas para iconsider pa ang kasal namin
dahil matagal ng naputol ang ugnayan namin at siguro ito ang pagkakataong hinintay
ko. Ang magkaroon ng panahon na makausap siya at tapusin ang lahat.
"A-annulment?" Untag ni Gregory.

"Every woman wants a happy ending, Gregory. Kahit na sabihin ng iba na pantasya
lang iyan. Na fiction... hindi makatotohanan. Pero para sa aming mga babae, we want
to be loved, to be appreciated, to be understood, and we want to have a family."
Sabi ko na nakatitig lamang sa kaniya.

"L-Lorraine..."

Hinaplos ko ang pisngi niya. "We wont rush everything, Gregory. Marami pa tayong
pagdadaanan. Marami pang mangyayari, magiging matagal ang proseso."

"I'll damn wait, Lorraine. I'll fucking damn wait." Ngumisi siya at hinalikan ako.

I smiled, what a heavy night. All this drama and war. I'm tired.

"Let's go home."

Nang makauwi kami agad akong pumunta sa kwarto ng mga bata. Nakatulog na sila dahil
sa pagod na paghihintay sa nanay nilang inaaway ang kanilang tatay. Wala parin
akong lakas na sabihin sa kanila ang totoo, alam kong mas mabuti ngayong bata pa
sila dahil hindi sila makakaranas ng pagkukulang paglaki at mas madali nilang
maintindihan pag inunti-unti. Pero paano kung hanapin nila si Paul? Paano
pagnalaman ni Paul ay kunin niya sa akin ang mga bata. Kahit nasa saakin parin ang
custody ng mga bata at highly capable akong buhayin sila may chances paring mapunta
sila kay Paul pagdating araw.

Iyan ang ang kinakatakutan ko. I dont want that to happen, hindi pwede ayokong
makihati sa mga anak ko. I want the whole, their whole atention. Hindi ko alam pero
pumapasok din sa utak ko na kung saka-sakaling mangyari man ang lahat ng pangamba
ko I'm willing to spend my dreadful years with Paul mabigyan lang sila ng pamilya
at ako parin ang nag aalaga sa kanila fully, not a step-mother but their biological
mother, only me. May possibilities bang iwan ko si Gregory makasama lang ang mga
anak ko? Am I being selfish? Kailangan ba akong pumili? I'm too tired right now.

"Hinintay ka talaga nila..." May bisig na bumalot sa katawan ko ngayon.

"Yeah, I can see that." I chuckled.

"Hinanap kita... hinintay din kita. At sa pag-uwi mo hindi ako makapaniwalang may
balita kang dala." I soft kiss dropped in my neck.

"Are you happy?" Ngumiti ako habang nakapikit, dinadamdam ang mga halik niya.

"Damn happy... Lorraine. Fucking happy." Naramdaman ko ang hininga niyang dumaloy
sa buong kaluluwa ko.

Hinarap ko siya at hinawakan sa pisngi. "I'm sad. I'm happy, too but I'm sad. I
want you to take me Gregory."

"I want you, Lorraine. Now... I'll take you now." Hinalikan niya ako ng malalim.

The Wife's Forever: Kabanata 43

L O R R A I N E
Sinandal niya ako sa pader habang mariin akong hinahalikan he misses me so much and
I, too misses him. Hindi ko makontrol ang nararamdaman ko na kahit pagod na pagod
na ako dahil sa nangyari ngayon, I am giving in. Sa malalim na halik na pinaramdam
ni Gregory sa akin bumubugso ang nararamdaman ko para sa kaniya. Ganoon pala iyon,
hindi mo malalaman kung sino ang bagay sa'yo at kung sino ang nararapat para sa'yo
dahil dati noong minahal ko si Paul hindi naman ako naghanap ng sign kung siya na
ba talaga, walang ganun, mahal ko lang siya noon. Tsaka mo lang malalaman para kayo
sa isa't isa pag nagtagal kayo.

Hinawi ni Gregory ang aking strap he was kissing my shoulders. I can see in his
eyes the passion, the sensual being. He's a man, he has a need. Napapikit ako nang
kaniya akong binuhat at halos mapatili sa kaniyang ginawa. We are going to do it
now. Habang karga niya ako ay nagpapatuloy ang mga nga-papainit sa aking mga halik
niya. Mainit at maingat, damn I love him. The next thing I know when I was in my
room. Kaniyang inangat ang aking kasuotan at pinagmasdan ang buong katawan ko.

"You're so beautiful, babe." Ngumiti siya.

"S-Stop embarassing me, Heidrich." Umiwas ako ng tingin sa kaniya.

The room intensity was beyond of my expectation. Hinarap ni Gregory ang mukha ko at
binalikan ang mga labi ko. Should I tell him now? That I love him? Pag sinabi ko na
maayos na lahat ng problema ko? Diba kasasabi ko lang na hindi pa ngayon? What's
wrong with me now? Padalus-dalos nanaman ang mga desisyon ko. But I want this...
with him. I can no longer hold this back. He was kissing me sofly and lovely. His
hands were roaming from the bottom until the chest.

"OHMYGOD!" I moan.

In a snap, he stopped. OMYGOD! What's wrong? I look at him at naging malungkot ang
kaniyang mata.

"I-I-I'm sorry. I can't do it. I can wait... not now. I want to own you Lorraine na
walang kaagaw na walang may inaalala. This is not the right time. You sleep now
babe, you're tired." Kinumutan niya ako bago umiwas ng tingin.

"G-Good night." Iyon lang ang tangi kong nasabi bago siya lumabas. Ngumisi siya...
ng mapakla.

The next day, tulala lang ako. Nagpigil si Gregory and I was looking desperate. I
commiting sins I know that. Simula ng inamin ko sa sarili ko na mahal ko siya ay
gumawa na ako ng kasalanan. Kahit na sabihin natin we are not official into
something. I am accepting the feelings that he has for me and I am returning it to
him. This is wrong, I am doing it so wrong. Napamulat ako ng maluwang nang may
dalawang bata sa kabilang side ng kama na naghihintay sa aking gumising.

"Good morning, mommy." Sabay na sabi ng dalawa.

Nakita ko si Paul... sa kanila.

"Good morning, babe." Napaupo ako ng makita ko si Gregory sa paanan ko.

"G-Good morning, Gregory." Umiwas ako ng tingin at namula nalang.

"Mommy... mommy... you're turning red." Inosenteng sabi ni Aphrodite.

"Are you sick, mommy?" Dagdag ni Zeus.

Kung nandirito lang si Crissa may pinagsasabi na itong makahulugang mga theory.
Bumangon ako na hindi siya tinitignan sa mata. Ayoko ng ganitong kaawkward nandito
na muli ako sa kinalalagyan ko, ang mga desisyon ko, ang mga ginagawa ko. Hindi
napapansin ng mga anak ko ang nangyayari kaya hindi ko na lamang din pinagtuunang
pansin si Gregory. Hindi ko ito gusto pero nagugukuhan narin ako sa sarili ko.
Hindi niya rin ako kinakausap nang malaman ang reaksyon ko kaya nagtapos ang agahan
namin ng hinatid ni Gregory ang mga bata at ako ay pumunta na sa company.

"Damn, Lorraine..." Agad na bungad sa akin ni Crissa.

"What happened to you, C?" Napakunot noo akong nagtanong papasok sa opisina ko.

"Your husband is damn persistent! I just can't believe it." Stress na stress siyang
sabi.

Agad kong chineck ang phone ko sa bag na ngayon ko lang nacheck matapos kong ilipat
galing sa purse ko. A damn million of calls from Crissa. What happened to her?
Mukhang kahapon pa ang damit niya at hindi pa talaga umuuwi. This is all my fault,
matapos niyang bantayan ang mga anak ko ay pumunta ba siya dito?

"Bakit Crissa? What about that Paul?" Nilapitan ko siya.

"Naiwan ko kasi iyong lappy ko kaya binalikan ko ng umuwi si Gregory. I, also

helped him finding you. Napapunta ako dito at nakaabang ang asawa mo sa labas ng
building." Aniya.

"WHAT?" Naisigaw ko.

"Actually, umulan kagabi dito sa syudad. Kaya ayon dinala ko na dito. Ayaw kasing
umuwi kahit na pinakaladkad ko na sa labas. Naku! Gusto niyang mahingi number mo MY
GOD Lorraine nabaliw ako kagabi. Nakatulog ka ba agad? I was worried sick. I heard
that bitch was now in jail?" Kwento niya.

"Yeah, she is. Thanks Crissa. Take a day off today. Uwi ka muna. Ako ng bahala
dito... call Eula kailangan ko siya." Naawa ako kay Crissa. It's all my fault.

"Huh? Anong pinagsasabi mo diyan... uuwi ako saglit at babalik. Enebe! Nakatulog
naman ako kahit papaano. Sige pasok ka na, wag kang magulat kong nakahiga iyon sa
sofa." Tumawa si Crissa at kinuha ang bag.

Kahit kailan maaasahan talaga siya. Tinignan ko muna siyang sumasakay ng elevator
at tumatawang kumakaway. Nang mawala siya sa paningin ko ay huminga ako ng malalim
bago pumasok sa opisina ko. Hindi talaga ako titigilan ng lalaking ito hangga't
mayroon pa siyang karapatan. Damn it, I just want him out of my life. Pumasok ako
and I was shock na kalalabas lang din nito sa banyo. Basa ang ulo at nagpupunas ng
mukha gamit ang kaniyang suot kagabi. What the hell is this, Durano? Tinaasan jo
siya ng kilay at pinagmasdan ko lang siyang naglalakad patungo sa akin.

"Good morning, wifey." Ngumisi pa siya.

"Bad fucking morning, future ex-husband." Hindi ko parin tinatanggal ang pagtataas
ko ng kilay.

Tumawa siya bigla at hinalikan ako sa pisngi. "Funny, wifey."

"Paul, what are you doing here?" Tinulak ko siya ng malakas pero wala namang
nangyari sa kaniya.

"Catching up, maybe... you see I miss my wife and I want to make up." Ngumisi at
umupo na walang suot pang-itaas.

What now? Sirang-sira na ang araw ko. I want to go home or visit Eunice para
ibaling sa kaniya ang inis at pagkairita ko dito sa kinabit niya. Nais kong nawala
nalang siya bigla dito sa harapan ko, just disappear Durano. Tinalikuran ko siya
dahil baka anong magawa ko sa pagmumukha niya or something baka sa galit ko ihampas
ko ang LED TV sa kaniya. Padarag kong nilapag ang bag ko and open my laptop. May
meetings ako ngayon at hindi ko alam kung papaano ko mapalalayas itong si Paul.
Habang nagc-check ng mga emails and papers, I felt something is missing around my
desk.

Kumalabog ang puso ko habang hinahanap ang mga frame ng nga anak ko sa desk. Hindi
ako mapakali dahil nawawala ito. Nandito si Paul buong gabi at maaga siyang
nagising imposibleng wala siyang nakita. Hindi maaari may nalalaman ba siya kaya
ayaw niyang umalis? That's why he wants me back? Mygoodness! I hate this fucking
feelings. Tinignan ko ang seryosong Paul na may binabasa sa kaniyang iPhone.
Mukhang wala naman kasi kung meron kanina niya pa ako kinukulit kong nasaan ang mga
bata. I calmed myself before checking my phone in my bag.

Voila. There was a sms.

C: I almost forgot. Nasa drawer ko ang mga frames. Don't worry it's lock. Thank God
your lappy has a password.

Halos malagutan ako ng hininga. Thank God. Tumingin ulit ako sa bisitang ayaw
umalis. Halos itapon ko ang laptop sa mukha niya ng nakita kong nakatitig siya sa
akin. This beast needs to be damned. Papaano ko ba ito mapapaalis? I need to inform
Gregory, or maybe not. Mas lalo akong matataranta pag nandito siya. Umaawang ang
labi ni Paul habang ako'y tinitignan sa labi. This is bad, what if Paul will rape
me here? This is so bad. Ilang sandali pa ay kinagat niya iyon at hinahawakan ang
labi niya. My heart is beating fast. Damn, beast.

"Stop staring, Durano. It's annoying." I told him.

"Uh huh?" He answered.

"Busy ako kaya pwede bang umalis ka na? Wala ka bang trabaho?" Irita kong sabi.
He's getting in my nerves.

Tumahimik siya at di man lang gumalaw sa kinauupuan niya umiwas ako ng tingin at
nakatitig lang siya sa akin. I dont need to be distracted hindi naman ako affected
at nangako akong I'm with him sa kaso namin kay Eunice. Iyon nalang ang pagtutuunan
ko ng pansin. I called my lawyers... dalawa sila para mapag-usapan ang pinakaso ko
kay Eunice at ang isa ay ang annulment case ko laban kay Paul.

It will take long for this but I'm willing to pursue everything up. I know may
pananagutan din ako sa hukuman dahil hindi nakapangalan kay Paul ang mga bata but
now want to believe na malakas ang hawak ko para matapos ang lahat ng ito. Soon
enough malalaman din ni Paul ang lahat at iyon parin ang kinakatakutan ko. Ang
malaman niyang may mga anak siya at makuha lahat ng meron ako. That was our parents
deal.

"By the way, Lorraine... I-I just want to ask something." Halos di ko marinig ang
huli niyang sinabi, namaos siya.

"Stop bothering me please. My lawyers are coming! Ito ang pinunta mo dito diba? Ang
kaso ni Eunice at ang annulment, wait for it." Halos masigawan ko na siya sa inis
na nararamdaman ko.
"What? Damn, Lorraine. I didn't come here for that. For pete's sake, I'm here to
get you. I'm here to ask you... something." Namaos nanaman ang huli niyang salita,
tila natatakot sa isasagot ko.

"Too late, Paul. Wag ka nang umasa please. Now, ask me! What is your fucking damn
question?" Galit kong nilapag cellphone ko.

"M-May anak ba tayo?" Mahina niyang sabi.

Ngunit rinig na rinig ng sistema ko ang tanong na iyon. Alam ba niya? Nanigas ako
sa kinauupuan nang marinig iyon. Tila nabingi ako sa tinanong ni Paul, may
nalalaman ba siya? Matatakot na ba ako ng tuluyan? This man is scaring me. Matalim
akong tinignan ni Paul nanunuyo ang lalamunan ko ngunit kailangan kong magpanggap
pa ng matagal baka nagdududa lang siya o nababaliw lang, naghuhula lang.

"W-What?" Damn bakit ako nautal. "... What were you thinking, Durano?" Mapakla
akong tumawa, nanginginig na ang kamay ko.

"I-I don't know... I-I was just thinking. I-I-I just probably want to get you and
have a family." Mapakla din siyang tumawa at dismayado.

"Ikaw pa mismo ang nagpamukha sa akin na baog ako and now you are asking me that
bullshits? May sira ka na sa utak, Paul." I need water mahihimatay na ako
pagnagtagal pa ako sa silid na ito.

Ilang sandali pabay dumating na ang dalawang lawyer na pinatawag ko. Nandito siya o
wala ngayon ang araw na dapat makausap ko sila para sa dalawang importanteng kaso
para sa akin. Napatayo si Paul ng makita niya ang dalawang abogado ko. Si Atty.
Tolentino at si Atty. Ramirez dalawa sa pinakamagaling na abodago sa Pilipinas.
Actually kilala ni Paul si Atty. Ramirez siya ang abodado ko noon paman. Abogado
din siya ng mga Villa Fuerte at Rodriguez.

"You've gotta be kidding me." Iritadong-iritado siya.

"Mr. and Mrs. Durano." Panunuya ng dalawa.

Agad ng umaksyon si Paul at lumapit sa akin.

"No, Lorraine. No annulment. No one is breaking apart. Not you and me. Sorry
lawyers you can go now." Pagtutulak niya sa kanila.

"Ikaw ang umalis Paul. I will come to you and ask for your cooperation... but not
now. Umalis ka na dito." Tinuro ko ang glass door at pinapaalis siya.

"Hindi ko alam, Lorraine. But I'm feeling something... I-I just dont know. Kung ano
man iyon I have the feeling na iyon ang magsasalba sa kasal natin." Tumalikod siya
matapos magbanta.

Napaawang ang bibig ko. You've gotta be kidding me here, Durano?

The Wife's Forever: Kabanata 44

L O R R A I N E

My meeting adjourn. Dumiretso ako sa office ko. What a tiring day, galing ako sa
isang building para sa isang board meeting, pagod na pagod ako at nawawala ako sa
sarili kong pag-iisip. Matapos kaming mag usap ng mga lawyers ko natulala nalang
ako. From Eunice case na naghahanap pa ng mga ebidensya at malabo ang kaso dahil
matagal na panahon na iyon. Paul doesnt have any ebidence pointing Eunice saying
she killed my parents. Lalo na sa kaso ng parents ni Paul that's was already
decade. Hindi ko alam kung papaano nalinis ni Eunice ang kamay niya sa matagal na
panahon. She did not does this alone. It's impossible.

And talking about my annulment. May pananagutan ako sa batas alam ko iyon. I know
my lawyer will do his best, pero matatagalan pa dahil kay Paul palang mahihirapan
na ako. And I know that will be my time para isiwalat ang tungkol sa mga anak
namin. Doon palang, may mabigat na akong kasalanan sa batas. Paul will be furious,
he will do more of his best just to keep the marraige and the kids. Tama siya sa
sinabi niya kanina kaya ngayon ay nababagabag na ang sistema ko. I haven't talked
to Gregory yet. I only have Crissa right now.

"Lorraine... I told you before. Bakit feeling ko ginagamit mo ang mga anak mo
bilang revenge sa asawa mo?" Bigla niyang sabi.

"O-Ofcourse not, Crissa." Pagtatanggi ko.

"Yes you are Lorraine. You know that you do not know." Makahulugan niyang sabi.

"I wont hurt my children." Ininom ko ang Honeydew Milk Tea ko.

"Hindi mo ba na alam na ginagawa mong tanga si Paul? Wala siyang alam na may mga
kadugo siyang nag eexist sa mundo." Matama niya ulit na sabi.

I know. But I dont want to lose them both. Pag nalaman niyang may anak siya
mawawala ang mga bata sa akin. It is scaring me. Hindi ako makasagot kay Crissa.
Nananatili akong tahimik hanggang lumipas ang mga araw. Ilalabas mamayang gabi si
Eunice dahil ililipat ng kulungan, bukas ang first trial niya at mukhang ginawa ni
Paul ang lahat para madiin ito at hindi makatakas dahil sa pagkakaalam ko ay may
mga tao ngang nasa likod ni Eunice. Malakas ang kalaban kaya todo ang seguridad kay
Eunice. This woman is a bigtime... hindi lang halata sa makamandag niyang mukha.

I'm going home from work. Nang nag ring ang phone ko. Unknown number. Sino ito?
"Yes, Hello?"

"Hello? This is who, please?" Pagtatanong dahil walang sumasagot.

"Lorraine." Napalaki ang mata ko ng marinig ang boses na iyon.

"F-Franz... F-F-Franz?" Napatigil ako sa pagmamaneho.

"Yes, it's me." Mukhang may sakit talaga ang boses niya. Umuubo din siya anong
kailangan niya sa akin?

"A-Anong kailangan mo? Pwede ba tigilan mo na ako?" Sinabi ko agad. Ayaw kong
nakikisawsaw ulit itong si Franz marami akong pinoproblema.

"Alam mo kung ano ang kailangan ko, Lorraine. Pero kahit anong gawin ko hindi mo na
talaga ako mapapatawad pa." Malungkot na sabi niya.

"Ano ba ang nangyayari sa iyo, Franz? Magpagaling ka nalang kung ano man iyang
sakit mo." Naiirita ako sa kaniya.

Natahimik siya, tanging ang mga sasakyan sa kalsada lamang ang naririnig ko.
Tumakas nanaman siguro itong si Franz. Saan nanaman kaya ito nagpunta? Bakit ba
parang concern ako dito? Hindi na siya nagsasalita kaya ibababa ko na sana. Walang
kwenta tatawag lang para manggulo dito pa ako napatigil sa madilim na lugar.
Malalagot talaga si Franz pag napaano ako dito. Bago ko pa napindot ay tumikhim si
Franz at nagsalitang muli.
"Gusto mo bang makapaghigante kay Eunice?" Malumanay niyang sabi.

Natigilan ako. Not again. Not this time. Nakakagago itong si Franz bigla bigla lang
nagsasabi ng mga kagaguhan. Gusto kong matawa pero hindi ko magawa may bumabara sa
lalamunan ko. May kasama siya dahil may naririnig akong halakhakan at sinasabat
sila ni Franz. Kinabahan ako bigla anong plano niya? Sana hindi niya na natatandaan
iyong sinabi ko noong nasa CR kami. Nasa katinuan pa naman itong si Franz kaya sana
wag siyang magkakamaling gumawa ng hakbang na ikakapahamak niya. Bakit nga ba ako
concern?

"Lorraine... talk to me." Dagdag niya.

Tsaka lang ako natauhan. "Stop right there, Franz. Hindi ko alam iyang binabalak
mo... but you better stop right there."

May tumatawa nanaman sa background ni Franz na talaga ipinagtataka ko na.

"Sorry, Lorraine. Ito lang ang naisip kong paraan para mapatawad mo ako. I didn't
mean to hurt you. Hindi ko intensyon manira ng buhay. May kasalanan din siya sa
akin kaya dapat niya lang itong pagbayaran." Pagalit niyang sabi.

"Ano ba Franz. Tumigil ka. Nasa kulungan na si Eunice. That's my greatest revenge!
Tapos na ang lahat." Nauubos na ang pasensya ko.

"Hindi. Paul is miserable. He was unhappy when you left him. Kagaya ng pinaggagawa
ni Eunice sa akin mas malala si Paul. He's my buddy. Hindi niya ako mapatawad sa
ginawa ko saiyo. I want to make revenge also Lorraine. That Eunice De Vera will
pay." Iyon ang huli niyang sinabi.

Binaba niya ang tawag na talagang nagpahinto sa dibdib ko. What the hell? Anong
gagawin niya? Hindi na magkandamayaw ang dibdib ko sa lakas ng tibok nito. May
gagawin si Franz and I wont expect any good from that crazy sick man. Agad kong
pinaandar ang sasakyan ko, instead of going home ay bumalik ako sa dinadaanan
kanina. I need to see him, hindi niya pwedeng ituloy ang binabalak niya. I wont let
him do that thing. Sa mga oras din na ito ilalabas sa selda si Eunice at ililipat.
Paano kung may balak din ang kalaban na itakas ito?

"OMYGOD! You're an asshole Franz. But I wont let you die... damn you." Binilisan ko
ang pagmamaneho para makahabol.

Kinuha ko ang phone ko at agad tinawagan ang City Jail para makibalita kay Eunice.

"Yes, hello. This Lorraine uh...Durano. Pakidoble ng seguridad kay De Vera, Eunice.
Please!" Agad kong sabi.

"Ma'am Durano. Wag po kayong mag-aalala sinisigurado namin na hindi makakatakas

itong si De Vera. May tip po kanina na may mag-aabang sa amin along the way." He
reported.

"Alert na ba dito si Paul?" I asked.

I am now tensed. Malaking tao itong kinakalaban natin. That bitch is fucking
bigtime this will be so hard. Sinagot naman ako na papunta na si Paul sa presinto
kaya mas lalo kong binilisan ang pagmamaneho ko. Paul will be there so right now I
need to look.for that bastard. I know he is just somewhere near the prescint. I
wont let him do this. Mapapahamak siya... sila ng mga kasama niya. Habang nasa
kahabaan ng daan lumilinga din ako upang hanapin kung saan sila nagtatago. Should I
call Gregory?
Namataan ko ang City Jail kung saan dito ililipat si Eunice. Hindi pa nagkakagulo
pero mukhang abala ang mga tao. I continued the driving until I saw three cars from
afar. Kinutuban na agad ako kung sino ang mga iyon. Tulala si Franz habang
nakasandal sa sasakyan at nakatayo lang ang iba sa gilid tila may inaabangan.
Humina ang pagpapatakbo ko hindi ko alam anong gagawin. May parte sa aking gustong
gantihan si Eunice pero meron ding gustong maialis lang si Franz dito. I am so
doomed that I can't think properly, nasa gilid ko pinark ang sasakyan ko habang
hindi mapakali.

"I should call Gregory now... should I? Oh come on Lorraine. Think!" Habang nag-
iisip ng gagawin, binunot ko nalang ang phone ko para tawagan si Franz.

I saw him staring at the phone. Ayaw niyang sagutin ito. I redialed again, but no
avail. He wont answer it. Nainis ako kaya lumabas ako sa sasakyan at mabilis na
tinungo si Franz. I parked afar kaya alam kong hindi ako napapansin. "Francis
Lucero you better stop this shit."

"L-Lorraine." Napatalon pa siya sa gulat.

"You are damn bullshit. This si fucking bullshit. You stop this. Mapapahamak kayo!
You knew Eunice. Naroroon ang mga Pulis para masiguro na madadala sa City Jail si
Eunice. You dont need to do this." Galit kong sabi.

"Kung ayaw mo Lorraine. Okay lang! Hindi ka kasali dito. Hindi na sana kita
tinawagan pa. You're not involved, I dont want you involved. You leave this place
right now, mapapahamak ka." Umayos si Franz ng tayo at nilapitan ako.

"Francis, gusto kong linawin na ayaw ko sa iniisip mo. I am involved because you
are using my idea. Gagawin mo... niyo kay Eunice ang idea na iyon." Fuck I am
guilty.

"Franz... One Kilometer. They're heading. Nakaabang na ang mga tao ng boss nila."
Bulong ng kasama niya.

Natigilan ako. This is not true. This is just a Filipino kind of movie. This is not
true. Hindi ito ang tulad sa pelikula na may mag-aabang at mapapatay nila ang mga
Pulis and then itatakas nila ang salarin and such. This is not a fucking cliche
movie. Natulala ako naghahanda sila habang ako ay hinaharap ni Franz ngayon.

"You. Fucking. Go. Home. Lorraine." Hinawakan niya ang braso ko at kinaladkad
patungo sa sasakyan ko.

Habang kami ay naglalakad. May taong nakasunod sa likod namin kasama siya ni Franz.
Gusto kong manlaban. I want to stop him nababaliw na ang lalaking ito. What should
I do? Kinuha niya ang susi ko at pinasok ako sa passenger seat. Naririnig ko ring
sumisigaw ang mga kasamahan niya from the back. Hinahanap na siya at mukhang
magkakagulo na. Tinignan ako ni Franz ng malumana tsaka binalik ang atensyon sa
lalaking nakaupo sa driver's seat. Gusto ko siyang sakmalin at saktan damn it.

"You take her home. Here's the address..." Sabay abot sa papel. Paano niya nalaman
ang pamamahay namin? "... wag kang magpapakita kay Gregory, take her home safe."
Tsaka niya ako binalingan.

"You dumb cut asshole. MAKINIG KA SA AKIN! FRANCIS LUCERO YOU LISTEN TO ME!"
Gagalaw na sana ako para sampalin siya.

Hindi ko na iyon nagawa dahil hinigpitan niya ang seatbelt ko at sinarado ang
pinto. This is just a dream. This is not true. I am just dreaming.
The Wife's Forever: Kabanata 45
L O R R A I N E

"Ma'am hanggang dito nalang ho ako." Tumigil siya sa pagmamaneho medyo distansya sa
bahay.

Naiinis ako kaya hindi ako sumagot. Tinanggal niya lang ang seat belt at bumaba ng
matiwasay. Iyon ang inutos ni Franz sa kaniya kaya sinusunod niya ang utos. Buong
byahe ay tahimik lang ako nag-iisip, kinakabahan, at nag-aalala sa mga mangyayari.
This is not good. Nanatili akong tulala ng ilang sandali sa sasakyan, ayaw kong
umalis o gumalaw man lang. I want to think, I want to understand things.

Simula sa simula. Noong bumalik ako ng Pilipinas, napapaisip ako na kung hindi ako
bumalik hindi ba naging magulo ang buhay ko ngayon. Kung hindi ako binalot ng galit
noon ngayon ba ay ano ang nangyayari sa amin. Hindi ko alam ang hirap mag-isip ayaw
kong mag-isip pero gusto kong maintindihan ang lahat. Nakakabaliw I dont know what
did I do? Yung parang hindi ko alam kung bakit ko iyon nagawa lahat. Right now, I
want this battle end.

I answered my phone atlast. "Babe... I'm near. I'm sorry."

"It's okay, babe. I was just worried." Naging maginhawa narin siya.

Binaba ko ang tawag at humakbang papunta sa driver seat and drive home. Hindi ko pa
nasasabi sa kaniya ang nangyayari. I am out of my mind now and until today na
aawkward parin ako sa kaniya. Throughout those days with him naging civil lang ako
sa bahay, yung normal na ginagawa namin. Hindi na ako lumagpas sa barrier o kahit
sa limitasyon. Something is going wrong and I don't what it is.

"The Police called..." Bungad niya.

"Uh huh?" I kissed him sa cheeks.

"May nangyaring shoot-out." He answered.

Staring at my eyes. Nagulat ako. I need this, I need to be. I have to be shocked.
Lumapit sa akin si Gregory at niyakap ako. "Hush, babe. Magiging okay din ang
lahat. You don't have to be scared. Hindi ka magagalaw ni Eunice."

I feel so bitch and crazy right now. Paano ko ba ito sasabihin kay Gregory? Hindi
ko alam, gusto kong bumalik doon at hilahin si Franz. Sana nakinig siya sa akin.
Sana pinahalagahan niya ang buhay niya kaysa sa walang kwentang planong iyon. I am
so guilty, at dahil sa takot na nagpapapagod sa aking katawan. I want to rest right
now. After that pinagpahinga na ako ni Gregory. Hindi madali ang pinagdaanan ko
dahil hindi ako nakatulog agad. It was hard for me dahil iniisip ko ang nangyayari
habang ako ay nakahiga. I'm so bothered that it's so hard to breath. Hanggang sa
pinilit kong pumikit at inisip nalang ang mga bata. I woke up, because Gregory wake
me up in the early morning.

"Babe..." He started.

Agad akong napabangon nang nakita siyang namumutla. What the hell happened? "G-
Gregory..."

"Franz..." May namuong luha sa kaniyang mga mata.

This is hurting me much. Ayaw kong marinig ang sunod na sasabihin niya pero gusto
kong magtanong.

"W-What happened to him?" Kabadong-kabado ako.

"He's dead... STD." He was scared.

"S-S what?" Nanuyo ang lalamunan ko.

Tumayo si Gregory sa kinauupuan niya at galit na galit na pinagsusuntok ang pader.

He was crying outloud for his lost friend. Maski ako hindi ako makapaniwala sa
balitang ito I was sleeping the whole night and then now what happen? Dapat hindi
ako natulog e, dapat hindi ako napatanag. Dapat hindi ako pumayag na basta basta
lang na iuwi e, dapat pinigilan ko siya at pinabalik nalang sa ospital para
maagapan pa. This is all my fault I've gone too far and I have damage too much.
This is not me anymore, I'm not the real Lorraine Jimenez.

I cried in pain. I should have known this. Hindi ko magawang tumayo at pakalmahin
si Gregory, galit na galit siya sa sarili at kasalanan ko iyon. Lahat ng nangyayari
ngayon ay kasalanan ko. I am the one to blame. Tulala lang ako buong araw at hindi
narin pumasok sa trabaho, I have my team to do it all. Ayaw gumana ang ulo ko at
maging so Gregory din na pinagpahinga ko muna sa kaniyang kwarto. Wala akong
masyadong balita aside from what I've seen sa news.

Headline: Nadakip ang mga kasamahan ni Francis Lucero isang matanyag na

businessman, kasama din siya. Alas 2 ng madaling araw ay dinala siya sa ER pero
dead on arrival na. Sa kabilang dako natagpuang nakahandusay si Eunice De Vera sa
damuhan at di umanoy ginahasa ng grupong iyon. Namatay din sa shoot-out ang isa
oang grupo na sana magtatakas kay De Vera maging ang leader nila dahil nagkaroon
nga ng lead ang Pulisya kaya pinaghandaan nila ang madugong gabing iyon.

That's why Franz led me home. Hindi ako nakatulog buong gabi. They did it to
Eunice. Hindi ko alam ang buong storya I want to know pero ayaw gumana ng buong
sistema ko. Umabot ulit ang umaga na ganoon parin ako. Pagod at walang tulog sa
kakaisip at kakaiyak. Ni hindi ko nakita ang mga bata buong araw at gabi kahapon
dahil sa sinasapit kong ito. Tumayo ako nang makarinig ng katok. I opened the door
at isang puyat ding Gregory ang bumungad sa akin.

"Hey, you look tired." I started.

"Yeah... you, too." Malumanay niyang sagot.

"Magpahinga ka muna Gregory, ako nang bahala sa mga bata." More than I do mas
nasasaktan ngayon si Gregory.

"It's okay... kasama nila sila Manang they're fine. By the way here are your
mails." Abot niya sa box na puno ng important mails.

Agad kong kinuha ang iyon at tumalikod sa kaniya para mailapag iyon sa kama ko.
Simula kahapon wala pa akong nababasa na kahit ano, hindi ko pwede pabayaan ang
trabaho kaya naman ngayon susubukan kong mag-isip at magtrabaho. Nakita ko na hindi
man lang gumalaw si Gregory sa kaniyang kinatatayuan at hinihintay lang akong
basahin ang mga sulat na iyon parang may gusto pa siyang sabihin pero hindi ko muna
iyon inatupag. Puro mga important mails nga halos lahat, mostly from the banks and
such. Pero may isang letter na hindi ko iniimagine na makakakatanggap.

"From: Francis Lucero." Basa ko sa sulat.

Hindi nagsalita si Gregory kaya binuksan ko iyon na hindi narin nagsalita pa. Para
sa akin ba ito? Bakit niya ako binibigyan ng ganito? Ito ba ang huli niyang sulat
bago siya nawala? Kinakabahan ako ngunit may lakas loob parin ako para basahin ang
nilalaan ng sulat.

Lorraine,

Bonjour! Comment allez-vous? I hope you're okay, Lorraine. Siguro ito na ang huling
gabi ng buhay ko. Hindi ako masaya, hindi na ako sumaya pa simula noong
pinagtangkaan kita. Ayoko ng manisi pa dahil nangyari na at pinagsisisihan ko na
ang lahat. Siguro karma ko narin ang sakit na ito dahil sa ginawa ko sa iyo noon.
Sana mapatawad mo ako, kahit na sa tingin ko ay walang kapatawaran iyon ay
nagbabaka sakali lang ako. Dahil sa pagkakaalam ko, si Lorraine ay isang mabuting
tao. Maganda, matalino, mabait, at mapagmahal...

Doon tumigil ang pagbabasa ko. Umagos na ang mga luha nang mabasa ko ag unang
parte. Nabiak ang puso ko ng mabasang ganoon ang pagkakakilala sa akin ni Franz. Na
hanggang ngayon ay ganoon parin ang pagkakakilala niya sa akin. Sorry Franz, I hate
to say this but I'm the Lorraine you used to know. Dahil noon may pagkatao ako, may
puso, marunong magtiis, may paninindigan, at matapang. Right now, ako ang
napakamahinang babae, walang pagkatao, at nabubuhay sa takot at paghihigante. I
feel so bad about myself now. Hindi ko masikmura ang sarili ko.

"Alam mo ba ito Lorraine?" Napatalon ako nang may nagsalita sa likuran ko.

Hindi ko siya namalayan. Napatanong ako bigla sa kaniyang tanong. "W-What do you
mean by that Gregory?"

"May kinalaman ka dito." Deretsahan niyang sabi, wala ng tanong doon.

Napalaki ang mata ko sa pagkakasabi niya noon. He is saying it directly to me na

may kinalaman nga ako. Hindi naman ako nakaramdam ng galit pero hindi ako
makapaniwala na agad niya ito nabigyan ng kongklusyon na talagang may kinalaman
ako. Paano niya nalaman? Bakit siya makapagsalita ng ganiyan? Natatakot na ako.
"What? Gregory? Are you accusing me?"

"Ikaw lang ang may agenda sa paghihinganti sa kanila Lorraine." Seryoso niyang
sabi.

"I-I dont know what are you talking about, Gregory. Alam mo ang lahat na nangyayari
dito." Hindi ako tumingin sa kaniya natatakot ako.

"Lorraine... Eunice is in the hospital right now. You wanna know why...?" Galit
niyang sabi.

"I-I dont know about that... Stop it Heidrich just stop it. Ginahasa siya ni Franz
tapos..." Tumigil ang mundo ko sa mismong sinasabi ng utak ko.

"Lorraine, have you lost to your sanity? THIS IS ENOUGH! ENOUGH OF YOUR FUCKING
REVENGE!" Singhal niya na galit na galit.

"I-I didnt know Franz has STD. H-Hindi ko alam na magkakaganito." Humagulgol na
ako. Hindi ko na nakayanan pa ang pressure at sakit na nararamdaman ko.

"You already crossed the line Lorraine. Dahil sa pag rape ni Franz kay Eunice
napasa rin sa kanya ang virus." Aniya.

"Oh God!" Napunta ang palad ko sa bibig kong hindi makapaniwala.

Agad lumipad ang kamao ni Gregory sa pader at pinagsusuntok iyon. Ngayon ako naman
ang umiyak ng umiyak. What had happened to me? What did I do? Ano ba ang nangyayari
saakin bakit ako nagkaganito? Bakit nagkaganito ang lahat? Now I really admit to
myself na ako nga ang may kasalanan. Ako ang nagsimula at ako ang nagdulot ng
delubyong ito. "Fuck shit. Fuck shit. Fucking shit." Sinisigaw niya.

Gusto kong mangatwiran, gusto kong sumbatan siya, na hindi ko rin alam na
magkakaganito. But I knew it, it's all my fault. "LORRAINE WHAT HAD HAPPENED TO
YOU? Hinayaan kita dahil may karapatan kang balikan sila. But I didn't knew that
you went this far. Sino ka ba? Hindi na ikaw si Lorraine na nakilala ko." Hindi ko
nakita si Gregory mag burst out ng ganito.

"HINDI KO ALAM NA MAY STD SI FRANZ. HINDI KO ALAM. BAKIT AKO ANG SINISISI MO?"
Pangangatwiran ko parin. Mygosh my pride is killing me.

Humalakhak siya pero galit na nakatingin sa akin. "Because you agree to him.
Hinayaan mo siyang gahasain si Eunice. Ikaw ang nakakaalam. You knew the plan
Lorraine." Tinuro niya ako.

Hindi ako makasagot. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Nakakabaliw ito, ayoko
na gusto ko ng tumakbo at magtago. Humagulgol pa ako hanggang sa hindi ko pa
nailalabas ang lahat. "Ano? Dahil galit ka sa kanya? Inagaw niya ang asawa mo at
lahat lahat noong nakaraan?"

"N-No..." Namaos ako habang sumasagot. Hindi ko alam.

Tumaas ang kaniyang kilay at namumula na puno ng pagdududa. "Are you still in love
with your husband?"

"What? N-No... Gregory stop this shits please! Ano ba? You are hurting me." Hindi
ako makatingin sa kaniya.

Humalakhak siyang muli. Iyong tawa na nakakabaliw. Iyon bang hindi na mababalik sa
tamang katinuan. Napatingin ako kay Gregory, he was crying right now. It breaks my
heart. It is giving me also craziness. Ilang saglit pa ay tumigil siya at
nagseryoso sa aking harapan. Duguan ang kaniyang kamao at lumalaki ang ngisi niya
ngunit malungkot ang mga mata.

"Ganun na ba iyon Lorraine? Is it because I'm not the main actor of your story?
Neither the supporting actor? Ganun ba iyon? Damn it bakit parang nakikita ko diyan
sa mga mata mo na mahal na mahal mo parin siya?" Tumulo pa ang kaniyang luha.

Nawala ako sa mundo. Nanuyo ang lalamunan ko. Hindi ako makahinga at kahit nakaupo
ako ay feeling ko matutumba parin ako. Lumapit sa akin ang luhaang si Gregory.
Questioning my eyes, reading my mind, and feeling ny soul. Pinatong niya ang
dalawang palad sa braso ko at lumuhod.

"Wala bang karapatan ang isang extrang tulad ko? Palagi nalang bang main
characters? Fuck Lorraine masakit!" Namaos niyang sabi.

I-I love him... I know that pero naguguluhan ako.

"I-I don't want this to happen Gregory. Ayaw ko rin ito." Umiiling ako sa kaniya.

"Then why? Why would you bother... having that fucking revenge on them? Bakit
nangyari ang lahat ng ito?"

"B-Because..." Nanginginig ang lalamunan ko sa paghahanap ng mairarason.

"Fuck the shit Lorraine. If you dont want this to happened, then stop this shits
dahil dyan sa galit mo makakapatay ka na ng tao." Tumalikod na sa akin ang galit na
si Gregory.

"I stopped him..." Pahabol ko.

Lumingon siya sa akin at tinaasan ako ng kilay.

"Then why? Wh did you hide this from me? Bakit parang ang dali lang para saiyo ang
saktan ako. Na parang hindi mo ako pinagkakatiwalaan?" Tumalikod ulit siya at
paalis.

"Gregory..." Tawag ko.

"Pag-isipan mo ang isasagot mo Lorraine. Pakiramdaman mo iyang nararamdaman mo.

Magdesisyon ka na hindi mo pinagsisisihan." Umalis na siya ng tuluyan.

The Wife's Forever: Kabanata 46

L O R R A I N E

Tulala lang ako buong araw. Hindi ako muli nakapasok sa trabaho dahil dito. Pumasok
lahat sa utak ko lahat ng sinabi ni Gregory. Naungkat din dito ang pagmamahal na
tinatawag ko para sa kaniya. Am I wrong? Did I declare to myself a wrong formula?
Nagdeklara ba ako ng gyera na walang armas? It's just like that. Weak people take
revenge, strong people ignores. Am I too weak? Buong araw kong hindi napansin ang
mga anak ko. I am a bad mom. Sigurado akong nagtatampo na si Aphro sa akin.

Zeus understands, Aphro is emotional. I was blank throughout the day, hindi narin
kami nag-usap pa ni Gregory. He's mad at me and I'm doomed. Hindi kami magkakaayos
pagpinilit namin ito. He want me to think more. Ayaw niya ng padalos-dalos
masyadong madali. Hindi ko narin natututukan ang annulment case namin ni Paul.
Hindi ko rin alam kung bakit ko pa ito pinagliliban pa. I just dont understand
myself now.

"Lorraine?" Kasabay nito ang pagkatok niya.

"Pasok Crissa." I answered.

Tinignan niya ako. Isang malaking 'awa' ang nakita ko sa kaniya. Hindi siya
makangiti sa akin at nakikita niya ngayon ang pagod kong mukha. Am I too pitiful?
Hindi ko maasiwa ang lahat gusto ko nalang sumabog at mawala. But it's not easy, I
have children at nagkadugtong-dugtong ang mga problema ko. Ang hirap lagpasan ang
lahat ng ito. Nakakaawa ako, naaawa ako sa sarili ko.

"Kumain ka na... the kids are worried." May dala pala itong tray na nay pagkain.

"I'm full... I can't chew. I don't understand." May bukol nanaman ang lalamunan ko.

"You're too down Lorraine. Napapabayaan mo na ang sarili mo, ang mga anak mo, ang
trabaho mo." Sabi niya habang nilalapag ang tray sa table.

Hindi ako sumagot. Naaapektuhan ako sa nangyayari. Hindi ko kayang kausapin si

Gregory and I'm having a cold treatment from him, I feel guilty and responsible for
everything. Kahit na masakit, tama ang lahat ng sinabi niya. Lumapit si Crissa sa
akin at pinatong ang palad sa balikat ko. "No matter what it is, Lorraine. I'm here
with you. I'll stay with you. I am your bestfriend."

Ngumiti ako sa kaniya habang lumuluha. Yes, I still have her and my children. Iwan
man ako ng lahat nandiyan parin sila. Ngayon ay napapatanong na lang ako kung
totoong mahal ako ng Gregory, dahil sa kaniya ako umaasa. Nasanay ako na sumasandal
sa kaniya. Nasanay na ako na siya ang umaakay ng lahat para sa akin. Mahal ko siya
pero nahihirapan akong magdesisyon. Naguguluhan ako sa lahat dahil may puwang parin
sa puso ko si Paul, inaamin ko. Siguro matapos kong malaman ang lahat sa nakaraan
may bumukas nalang dito sa dibdib ko.

"T-Thanks." I smiled.

"I think he's threaten now, Lorraine." Makahulugan niyang sabi. "... Palipasin niyo
muna ang hidwaan Lorraine. May mga taong maapektuhan. Magdesisyon ka na talagang
pinag-isipan at pinakiramdaman ko. Get a rest and work with your heart and mind.
Tsaka ka magsalita, kahit alam mong may masasaktan. Kailangan mong gawin iyon."

Hindi ako makasagot sa kaniya. She hugs me tight before she talk again.

"I'll get to work now. I talked to Mrs. Rodriguez ayon namura nanaman ako. Pero
she's going to help me daw for today." Tumawa siya at tumayo.

"I'll call her. Thanks Crissa... for everything." I waved goodbye.

Kinuha ko ang phone ko at tinawagan na si Ate Red. Halos maibato ko ang phone ko
nang mura agad ang binungad sa akin ni Ate Red. "You nimwit bitch! Anong kabanata
nanaman ito? Ang drama huh? Putanginang Francis Lucero na iyan. Damn fucking Eunice
panggulo sa buhay."

"Thanks Ate Red... I'm totally lost right now." Bumuhos nanaman ang luha ko.

"PUTANGINANG KADRAMAHAN IYAN JIMENEZ! I'm with you all the way, nandito kami
pamilya mo. Don't worry, you'll survive this alright?" Ngumiti ako dahil namura
nanaman ako ng malutong.

Nakahinga ako ng malalim at nag-ayos. Sa pagkakaalam ko ay pinacremate ang katawan

ni Franz at nakahimlay sa kanilang lugar sa Cagayan de Oro City hindi ko alam na
may lupa't pag-aari sila doon. Tumawag na ako sa assistant ni Crissa para magpabook
ng ticket. Iiwan ko muna ang mga bata kay Crissa dahil may mga pasok sila at
masyadong mahaba ang byahe. Hindi ko rin kung papaano ko iaapproach si Gregory kaya
sa tingin ko ay ako na muna mag-isa ang aalis. My flight is in the afternoon kaya
naghanda na ako para byahe at sa tingin ko ay pauwi na ang mga bata. Susunduin sila
ni Manang.

Paglabas ko ng kwarto natagpuan agad ng mata ko si Gregory na kalalabas lang din sa

kaniyang kwarto. Nagkatitigan kaming dalawa, pagod na pagod ang kaniyang mukha at
nangangayayat siya ngayon. Ramdam ko ang kalungkutan na dinadama niya, he's not
well right now. Ilang sandali lang ang titigan namin at umiwas siya ng tingin sa
akin. Umawang ang labi ko sa 'cold treatment' na binibigay niya sa akin. Nasasaktan
ako sa ginagawa niya at ayaw ko ng ganito. Nirerespeto ko ang galit niya sa akin
ngayon at alam kong naguguluhan din siya sa mga nangyayari, mas mabuting wag na
muna kaming mag-imikan dahil baka mas lalong gumulo ang sitwasyon naming dalawa.

"You're leaving?" Napatalon ako ng nagsalita siya.

"A-Ah... oo pupunta ako ng Cagayan de Oro. Iiwan ko muna ang mga bata kay Crissa."
Sagot ko, akala ko ay hindi niya ako kakausapin.

"I'll be here so don't worry. I'll take care of them. Ihahatid ka namin pag-uwi
nila." He sounds like... nothing.

"Alright. Hihintayin ko sila... kayo sa baba." Ako na ang umiwas ng tingin at

bumaba.
Dumating ang ilang oras ay dumating na ang mga bata at nalungkot dahil ngayon lang
nila ako nakitang lumabas at ngayo'y aalis naman. Aphrodite is mad at me, I know.
Zeus is just sad. I understand them, I'm being a bad mom now. Nangako ako na sa
pag-uwi ko bukas ay babawi ako sa kanila. They let go of me nang nakarating na kami
sa NAIA and I have to leave dahil maiiwanan ako ng flight. They were crying as if
I'm not goin back, it breaks my heart too. Isang 'goodbye' lang din ang nasabi
namin sa isa't isa ni Gregory at sapat na sa akin iyon atleast nag-uusap kami kahit
maikli lang.

Isang oras at mahigit ang naging byahe ko hanggang sa makatungtong ng Laguindingan

Airport, hindi naman nabanggit ni Franz dati na may lupain at bahay sila dito sa
Cagayan at Misamis Oriental o baka naman hindi masyado nakatuon ang atensyon ko sa
kaniya kaya wala rin akong kaalam-alam. Sa Hotel na nakareserved ako ang kumuha sa
akin sa Airport, almost an hour ang byahe galing Airport papunta sa City Proper
kaya nakapagpahinga ako sa sasakyan. Nagrequest ako na idiretso ako Cosmopolitan
Memorial dahil si Franz naman talaga ang ipinunta ko.

"Ma'am diri rako maghulat sa parking lot." Sabi nung driver. (Ma'am maghihitay lang
ako dito sa parking lot.)

Umiling ako. Medyo gets ko iyong pagkakasabi niya kaya ngumiti ako at umiling sa
kaniya. "Wag na manong... pwede ka ng bumalik sa hotel, I'll inform them."

Napangiwi si Manong sa akin. Mukhang may narealize siya sa sinagot ko. "Ay, tagalog
man diay si Ma'am, buanga nako uy." Bulong niya pa. (Ay, tagalog pala itong si
Ma'am, mukha akong baliw.)

"Okay lang Manong, medyo kasabot man ko." Binuksan ko ang van at bumaba. (Okay lang
Manong, medyo nakakaintindi ako.)

May alam akong bisaya dahil sa may katulong kami dati na bisaya din, tinuturuan
niya ako dati. Napatingin ako sa entrance ng Cosmopolitan Memorial Chapel may mga
naglalabas-pasok sa malaking pinto nito. Bigla akong ginapangan ng kaba at takot
dahil hindi ako masyadong handa na makita ang kinalalagyan ngayon ni Franz, hindi
ko maimagine na mangyayari ito. Maging noong sa mga magulang ko at magulang ni Paul
dati masyadong mabilis ang pangyayari. Papasok na ako pero ang bigat ng katawan ko
kaya ang tagal ng lakad ko. Habang patungo sa kwarto ni Franz ay naaninag ko si
Paul na kalalabas lang doon.

"L-Lorraine?" Napalaki pa ang mata nito.

He's here for his buddy.

"Paul." Sagot ko lamang.

"You... alone?" Tumingin siya sa kamay ko at sa likuran ko.

"Busy si Gregory, kaya ako na muna ang pumunta." Sagot ko sa kaniya.

"I-I see." Mukhang dismayado siya.

Nagkatitigan kami ng ilang saglit bago ako nakapagsalita ulit. "I didn't know he
lives here."

"Yung grandparents niya lang at mom niya. Matatanda na at dito ang hometown niya."
Sagot nitong nakatitig lang sa akin.

I knew it. Hindi ako interesado dati kaya wala akong alam. Tumango ako kay Paul at
napatingin sa kalalabas lang na matandang babae. Agad dumapo ang tingin niya sa
akin at kumunot noo. Tila inaalala niya ang mukha ko, kinikilala niya ako ngayon.
Napalingon si Paul sa matandang babae at agad dinaluhan. Pagod ang mukha nito at
mugtong-mugto sa kakaiyak. Ito siguro ang kaniyang ina. May edad na at medyo mahina
dahil may sungkod ito. Napatalon ako ng tinuro niya ako.

"YOU! YOU ARE LORRAINE DURANO RIGHT? YOU'RE THE DONE WHO KILLED MY SON!" Sigaw
niya.

"Tita, calm down. You're tired... please you'll get sick." Nilapitan siya ni Paul
at inalalayan.

"PAALISIN MO ANG BABAENG IYAN PAUL! SHE'S A KILLER! YOUR WIFE IS A SERIAL KILLER!"
Dinuro-duro niya ako, nanggagalaiti siya sa galit.

Nagkaroon na nang sagabal ang lalamunan ko kaya nahirapan na akong bumuo ng salita.
I just want to see Franz, though wala nang katawan. I just want to see him. Even in
an ash, gusto ko siyang makausap. I've been so guilty nowadays, kung pinamukha sa
akin ni Gregory na I'm going kill them and I have cause someone's pain itong mom ni
Franz ang mas bumiak ng puso ko. Mas diniin niya ang sakit, mas malalim, mas
masakit. Nagsilabasan ang mga relatives ni Franz at nagkagulo dahil sa pagdating
ko.

"You don't know how precious my baby is..." Humagulgol siya. "You killed my baby,
my only baby boy... I lost my baby boy. Dahil saiyo, you're selfish, mamamatay tao
ka. Wala kang puso. Bring my son's life back." Napaluhod siya sa sakit na dinadanas
niya.

More than I do, they're more in pain. Wala akong kwenta, kahit ang presensya ko
ngayon wala akong kwenta. Tama nga sila, I killed Franz. Kung hindi ko naisip ang
idea na iyon hindi siya mamamatay, kung sana hindi ako nilamon ng galit sa puso ko
sana buhay pa siya, kung sana, kung sana pinatawad ko siya sana nagpapagaling siya
o gumagawa pa ng paraan upang mabuhay. She's right, I'm a serial killer. Yumuko
lang ako at umiyak, nagulat narin ako dahil may babaeng lumapit sa akin at hinarap
sa ako. She's old but younger face than Franz's mom, I think she's the younger
sister of Franz's mother. Galit na galit siya sa presensya ko.

I got a pain'iest slap. "Franz is so precious to us. Mabait na bata si Franz. He

did everything to his family, for many years tinago niya na may sakit siya. What
have you done?"

Hindi ako makasagot, I will take it all. All the hurts and slaps from them, I will
take 'em all. "Lorraine." Tawag sa akin ni Paul.

"You bitch! Wala kang puso... you destroy his life." Isang sampal ulit ang
natanggap ko.

"Tita! Please... wag po ninyong saktan ang asawa ko." Sigaw ni Paul habang
inaalalayan ang mom ni Franz.

"YOUR WIFE IS A KILLER, PAUL. ANG KAPAL NG PAGMUMUKHA NIYANG PUMUNTA RITO. AT PARA
ANO? PAGTAWANAN ANG BUROL NI FRANZ?" Dinuro niya ako.

Bago pa ako makatanggap ng isa pang sampal ay may kamay na, na humila sa braso ng
babae. "You don't just point my wife, like that."

Napaangat ang tingin ko sa galit na ring si Paul. "WHAT?"

"Naniwala kayo agad kay Eunice. Dahil sa mga salita niya naniwala kayo agad. Nabasa
niyo naman siguro ang sulat ni Franz diba? He cleared everything up. It's his
fault, no one is to be blamed. Lorraine is also a victim here. He said good bye
dahil hindi niya na kaya pa. He don't have a family. Walang nag-alaga sa kaniya. I
don't blame you, but dont blame my wife because I can point some points. He killed
himself, not Lorraine. Walang ginawa ang asawa ko. MY WIFE IS INNOCENT! THAT BITCH
EUNICE IS MAKING A MESSED!" May humablot na sa kamay ko at tinignan ako ng malalim.

"P-Paul."

"You don't have to see him now, Lorraine. Masaya na siya sa ibang lugar. You're not
the killer, my wife is innocent." Sabi niya at hinila na ako paalis ni Paul.

Tsaka ko lang napansin na pinagsisira nila ang mga bulaklak na pinadala ko halos di
ko na mahitsura iyon. Tanging pangalan lang kompanya ko ang nakita ko. I guess, I'm
not in need here. Humahagulgol parin ako habang nilalabas ni Paul, naririnig ko ang
iyakan at hindi humuhupang galit ng pamilya ni Franz sa akin. Tama lang ang sinabi
ni Eunice, ako pumatay kay Franz. Hindi siya nagkakamali doon, for the first time
ay may sinabi siyang tama tungkol sa akin. Sa paglabas namin ay agad pumara si Paul
ng taxi.

Bago niya ako sinakay ay pinahupa niya ang luha ko at pinahid iyon. Hindi siya
nagsalita, tinitignan lang ako ng kaniyang pagod narin na mata. He lost a friend
and it's my entire fault, but he defend me. For the first time after Franz's death,
someone defend me. He didnt questioned me. Hindi niya pinaramdam sa akin na ako ang
may kasalanan ng lahat ng ito. He was here kahit na pinagtulakan ko siya palayo. I
hate to say this but I am grateful. Isang importanteng tao ang nananatili parin sa
tabi ko... my husband, the father of my children.

"Let's go." He led me on the cab.

The Wife's Forever: Kabanata 47

L O R R A I N E

We are on the way, sa hotel na tutuluyan ko malapit lang daw iyon sabi ng driver
dahil nasa City Proper na kami, Limketkai Luxe Hotel at iikutin lang daw iyon. I
rest my body, I felt so weak pagkatapos nun. Nawalan ako ng kompyansa bigla sa
sarili. Pinipilit kong tumahan dahil naiilang din ako sa presensya ngayon ni Paul,
sa tingin ko ay doon din siya nakacheck-in ngayon. Katatapos lang daw ng hotel and
convenient dahil malapit lang daw sa malls, well I didn't travel miles for that.
Hindi ko rin masasabing naging useless ang pagpunta ko dito. Dahil nagkaroon din
ang pamilya ni Franz ng pagkakataong magpalabas ng sakit at poot.

"Are you alright now?" Bigla itong nagtanong.

"Y-Yeah... I just need a rest." Sagot ko na hindi siya tinitignan.

"Hindi man lang kita napagtanggol ng maayos sa kanila... Lorraine don't think na
may kasalanan ka." Sabi pa nito.

"Don't worry, hinanda ko na ang sarili ko bago ako pumunta. Hindi ko man naimagine
na magiging ganun ngunit naisip kong may mga nagalit sa nangyari kay Franz." Sagot
ko lang.

Hindi na siya nagsalita pa. Ayaw kong tumingin sa kaniya kaya binigyan niya ako ng
pagkakataon para manahimik muna. Habang nasa kalagitnaan kami ng traffic dito sa
Ayala Centrio patungo sa hotel ay napapaisip ako kung anong STD ang naipasa kay
Franz at sino ang may ganoon? HIV ba? Or Hepa B? Maraming disease na possible
napasa sa kaniya throigh sexual activity. I want to ask if ever may alam si Paul, I
want to ask. Lumingon ako sa kaniya na ikinabigla ko dahil sa akin nakatuon ang
atensyon niya.

"Do you want to ask something?" Lumiwanag ang mukha niya.

"I-I just want to ask 'bout Franz disease." Hindi nagtagal ako tingin ko sa kaniya.

"Hepa B. Eunice's friend has that kind of disease. That is a serious disease.
Usually naagapan siya through immunity but some cases don't rid of it... that's
Eunice's friend. She's Franz partner... bed partner." Pagpapaliwanag niya.

"That girl didn't told Franz?" I asked.

"Most probably... as I heard from his doctor he knew it 5 years ago. After he
almost raped you." Tinigna niya ako na may pangamba.

Nagulat ako, I just can't believe myself. If ever that happened buhay pa kaya ako?
Or I may be sick and unable to bear a child or something. Hindi ako makapaniwala sa
narinig ko. I can feel pain but it's a good sign I guess for not feeling anger.
Natulala ako ng ilang sandali at ini-intake ang narinig galing kay Paul. He must
have known more than I thought, I destroyed their friendships what can I expect? I
feel lonely hearing it, I feel pain for Franz.

"I'm fucking happy Zac was there. He saved my wife's life." Ngumiti siya sa akin.

He will always be my savior. I'm grateful... but it doesn't mean we were meant to
be.

"Y-Yeah..."

"Because he was so guilty about what he did to you... he didn't undergo any
medication. He even received almost death from me when I knew what he did to you.
In the end, I understand him he was drugged that time... who to blame?" Nangilati
siya sa galit.

Ilang sandali ay tumigil ang sasakyan. "N-N-Nandito na po t-tayo Ser, Ma'am."

Biglang sabi ng driver.

20-minute drive lang pala ito at nakarating na kami. Hindi ko namalayan iyon.
Naging focus ako sa pinag-usapan namin ni Paul, masyadong casual walang iba pa.
Hindi na ako nag offer ng pamasahe dahil una ng nagbigay si Paul kay Manong at may
tip pa dahil sa pakikikinig sa aming dalawa ni Paul. Buti pa dito, hindi ka
kakabahan sa mga taxi drivers di tulad sa Maynila. Enough of that, pumasok na kami
sa hotel at kinuha na ang keys nang kaniya-kaniyang reserved rooms.

"You don't need to do this Paul, I'm fine." Sabi ko nang nag-aya siyang ihatid ako.

"Just let me do this Lorraine. Baka anong mangyari sa'yo while walking you're tired
baka mapaano ka." He insisted, anong magagawa ko?

Hinatid niya nga ako hanggang sa room ko. Ngayon lang ulit may umimik sa amin. "C-
Can I accommodate you in awhile?"

"P-Paul..." Medyo naasiwa ako doon.

"Hindi naman ako magtatagal Lorraine. Please?" May paawa pang nakikita ko ngayon.

"Alright... Paul." I sighed in defeat.

Pumasok na kaming dalawa. Nilagay ko ang bag ko sa lamesa at tinitignan ang kabuuan
ng suite na kinuha ko. Hindi na kailangang presidential or ano paman iyan. Nakita
ng mata ko na nakatayo lang siya at pinagmamasdan ako sa pinaggagawa ko. From the
window nakikita ko ang isang maluwang na skwelahan Mindanao University of State and
Technology tsaka ang highway din na hindi ko malaman saan patungo. Ang alam ko lang
katabi ito ng isang condominium at malaking mall na iisa lang ang may-ari.

Lumingon ako sa bisita ko na nakahalukipkip. Tinitignan niya lang talaga ako.

Kumunot ang noo ko. "Anong gagawin mo dito?"

"Staring? Waiting? I want to see you while resting." Nagkibit balikat din ito.

"Paul bumalik ka na sa suite mo. Ginagambala mo ako." Umirap ako sa kaniya.

"Mukhang hindi naman." Humalakhak pa ito. "Are you hungry? Mag-oorder ako. Wait a
sec." Pumunta siya sa gilid ng kama ko at tumawag sa telepono.

Wala na akong nagawa kaya kumuha nalang ako ng towel. "Suit yourself. I'll just
take a bath."

Hindi ko na siya hinintay na sumagot at pumasok na sa bathroom. Nagbabad ako sa

tubig at pumikit ng mariin. I want to stress-out ngayong nandirito si Paul. Ilang
oras din akong nanatili sa banyo tsaka ko lang naalalang wala akong dalang damit.
Kaya wala kong choice kung hindi ang lumabas sa banyo at kumuha ng damit. Hindi ko
inaasahang nakatitig na pala sa akin si Paul habang naghahanda ng hapagkainan para
sa amin.

Napaawang ang kaniyang labi habang pinagmamasdan lang ako, nagtigil din siya sa
kaniyang ginagawa. Yumuko ako at pinagpatuloy ang paghahanap ng damit ko sa bag ko.
Isang dress lang naman at undies para hindi masyadong mabibigat dalhin. Agaran
akong bumalik sa banyo para magbihis na. Nakakahiya, in front of my future ex-
husband pa ito nangyari. Pagkatapos ay lumabas naman ako para hindi niya masabing
natense ako o nahiya. Why should I be?

Nakita kong lumunok si Paul bago magsalita. "L-L-Let's eat, Lorraine."

"O-Okay." Hindi ko na nagugustuhan ang mga nangyayari.

Papunta na ako sa uupuan ko nang hinarangan niya ang dadaanan ko. "L-Lorraine."

"Paul... wag ka ng umasa please. We're done paulit-ulit nalang ba ito? Please don't
make me confuse."

"You're confuse?" Ngumisi siya matapos magulat ng saglit.

"L-Let's eat... then I will rest."

Mas nilapit niya pa ang sarili sa akin at hinawakan ang nanginginig kong braso.
OMYGOD Paul should back off now, hindi na maganda itong nararamdaman ko sa kaniya.
It's like how we first met. I was in Grade 7 nang nakaroon ako at nakita niya kaya
niya ako binubully. It was the same, intensity when he touched me. Hindi eh,
matagal na iyon. Hindi ko dapat ito nararamdaman. Letting him in is not a very good
idea.

"You're confuse." Paglilinaw niya.

Hindi na ako nakagalaw pa at natigilan na lamang. Nagkatitigan kami, ilang sandali

bago ako nakabuo ng masasabi. "Eunice... kailangan mong i-focus ang sarili sa
kaniya."
"Noong iniwan mo ako, Lorraine. I stopped caring 'bout everyone in this fucking
world." Tagos sa mata niya akong tinignan.

I pushed him. God! Why is he telling me this? Why? This is not right? I don't know,
I'm fucking confuse and I-I don't know what to think. Kailangan ko nang magmadali
sa pagkain para makapagpahinga at mapalayas itong si Paul sa harapan ko. Nagpatulak
naman ito sa akin at natigilan ng sandali. I don't like this scene, a close up talk
with my future ex-husband is something... intimidating. Padarag kong hinila ang
upuan para maupo at makakain. Ngunit bago pa iyon mangyari, may humila sa aking
braso at maingat akong dinala't pinako sa pader.

"I'm not taking drugs anymore... but damn I'm overdose. Lorraine, I just want you
back." Diretso sa mata ang pagkakasabi niya.

Magkadikit ang katawan namin at halos nakalimutan kong huminga. Nararamdaman ko ang
init niya, hindi ako makagalaw. Unti-unting nilalapit ni Paul ang kaniyang mukha at
nakatunganga lamang akong naghihintay, kumakalabog ang puso ko ngayon. I should
fight him back. He can't do this to me, he's my future ex husband. My body,
couldn't do what I'm thinking. My eyes shutdown and waited for his lips to
touchdown mine. Tumigil ang mundo ko nang maramdaman muli ang mainit niya halik.
It's like the first time we kissed. Ganitong-ganito iyon, the warmt of his mouth is
bursting me alive.

Sa halik na ito maraming pumasok sa utak ko from the very beginning, nagsimula sa
bullying, nagkaaminan kahit one-sided lang, naging kami kahit ako lang ang
nagmamahal, nagpakasal kami umaasa ako na kahit papaano ay minahal na niya ako,
hanggang sa malagim na tagpo, lahat ng iyon ay bumabalik sa ala-ala ko. Gusto kong
tumakbo papalayo at kalimutan nalang iyon ngunit hindi ko magawa, oo, gaya ng sabi
ko may nagbukas sa dibdib ko ng malaman ko ang lahat. But giving him, his second
chances, I only think one person... hurting.

I pushed him hard and slapped him. "Get out, Paul."

Gregory... I also thinks about him, too.

"L-Lorraine-"

"Get out! PAUL DURANO GET OUT!" Singhal ko na lumuluha na pala all along.

Nakita ko ang nasaktan niyang mukha. May lumubog sa puso ko ng makita iyon.
Sasabihin ko ngayon, Paul is not on an one-sided love. I'm half-hearted, it's my
fault. Walang nagawa si Paul kung hindi ay tumalikod nalang at umalis. Napaupo ako
sa kakaiyak, iyong humahagulgol nalang. Naguguluhan ako, ang gulo-gulo na ng utak
ko. I thought coming here would give me breathing, pero mas lalong sumisikip ang
lahat. Nahihirapan na ako, nakahiga ako sa sahig habang niyayakap ang mga tuhod ko.
Sa sobrang pagod ay nakatulog na lamang ako.

Nagising ako sa tunog ng iPhone ko, maybe Gregory or the kids are calling now.
Tumayo ako sa maginaw na sahig at tinignan ang labas. Busy na busy na ang daan
dahil sa mga sasakyan, at gabing lumiliwanag sa daan. Marami naring estudyante ang
nakikita ko sa labas. Ilang oras din pala akong tulog. Huminto ang tawag kaya
tumingin muna ako sa salamin at inayos ang aking mukha. Tsaka binalingan ang
tumutunog nanaman na tawag. It was from Aphrodite's phone. I answered it.

"Good Evening mom." Gamit ang kaniyang british accent.

"Hey, baby." Namaos ang boses ko dahil kagigising lang, it's Zeus pala using
Aphro's phone.
"Aphro's crying..." Sabi nito.

Naririnig ko nga sa background na umiiyak ang anak ko. What happened? Where's
Gregory or Crissa? Nataranta ako bigla. "What happened? Who hurt her? Tell me,
baby."

"Daddy." Maikli nitong sabi.

WHAT?

"We heard daddy is talking with Tita Crissa. We heard, daddy Gregory is not our
daddy. Aphro ranaway and cry in our tree house." He explained.

I need to go home now! Tinignan ko ang time, it's already 9:40PM wala ng eroplanong
magpapalipad sa akin pauwi. My flight tomorrow is 9 dahil dadalo sana ako sa libing
ni Franz, but right now my children needs me siguro ay sisilip lang ako bukas upang
makapagpaalam ng maayos bago umalis.

"Do you think you can handle it?" I asked my big baby boy.

Hindi sumagot agad si Zeus but I heard him talking. "Hush now Aphro, mom will take
us to EK when she get back... do you want that?"

Humikbi na ako sa hindi malamang dahilan. I heard clearly what Aphro answered. "I
want to see mommy, I misses her so much."

It totally breaks my heart.

"Daddy Gregory is our daddy no matter what. Stop crying mommy wants to talk to
you." May tumunog sa phone na para inaabot o ginagalaw siya, I assume inaabot niya
iyon kay Aphrodite.

"Hey, baby. How's my beautiful girl?" Kinakagat ko ang labi para hindi pumiyok.

"Mommy, is daddy Gregory is my daddy? My real daddy?" Isang tanong na nagpatameme

sa akin.

She's just four-year old child, asking me that thing. The hardest question I ever
heard. Ito na siya ang hindi ko inaasahang tanong ngunit ang sagot ang
kinakatakutan ko. Hindi ako makapagsalita dahil ayaw kong sumagot. Naging blanko
bigla ang utak ko. What should I answer? Kinakausap ko lang si Aphro hanggang sa
kumalma siya at narinig ko nalang din na pinuntahan sila ni Crissa para matulog na.
I went back to sleep, tomorrow is a brand new day. I will go back home, litung-lito
parin ako.

"Good morning..." Bumungad sa akin ang bagong ligong si Paul.

"Bonjour, Monsieur." Ngumisi ako.

"Sasamahan kita sa libing ni Franz pero hindi kita hahayaang lumapit at saktan
nila." Aniya.

Tumango ako sa kaniya. Matiwasay nga ang pagpunta ko doon, nakabantay si Paul sa
akin at hindi naman kami masyadong lumapit doon, sa Divine Shepherd at diretso
naman ang byahe ko pauwi sa Manila. Hindi ko alam na makakasama ko pala si Paul at
dahil walang nakaupo sa katabi ko ay walang angal siyang nakatabi sa akin. For one
hour and plus hindi kami nagkibuan, nakaupo lang siya at maging ako din. Nang mag
touchdown diretso ang pag-iisip ko sa pagbaba at paghahanap ng sundo ko. Napatalon
ko nang bumukas ang pinto ng sasakyan at may lalaking tumabi sa akin.

"What are you doing Durano?" Halos mapasigaw ako dahil parin sa gulat.

"Sitting with my wife?" Inosente nitong sagot.

"Please Paul, stop your shits. Nakakainis ka na." Halos itulak siya sa inis.

"Sa St. Lukes tayo Manong." Hindi niya ako pinansin at nakangisi lang.

St. Lukes? Sinong... Eunice, he is going to visit his beloved ex. Why am I feeling
like, jealous? Oh common, Jimenez you can do more damn than this. Hindi na ako
sumagot at lumunok dahil alam ko, I will sound like a jealous wife pagnagsalita pa
ako. Humalakhak si Paul tila natutuwa sa pananahimik ko. He knows me, kaya sana wag
na siyang magsalita pa. I can't be jealous, hindi pwede. Ilang milyang byahe ang
inabot para makarating doon. Nagutom ako sa buong umaga, I didn't eat any. In front
of St. Lukes gutom akong nakatunganga.

"Balikan mo nalang kami pagkatapos mong bumili, my wife is hungry hindi kami
magtatagal." Iyon ang bilin niya sa inutusang driver ko.

Umirap ako sa kawalan. Alam kong malaki ang kasalanan ko kay Eunice, pero hindi
maalis sa akin ang tabang ngayon. Ako? Dadalaw sa kaniya? For what? Para masigawan
niya? Paul is going crazy, pagsasamahin niya muli ang asawa at kabet niya sa iisang
lugar. Damn you Durano! Mamatay ka na! May humawak sa kamay ko at halos kaladkarin
ako papasok sa loob. Hindi na ako nakaalma. Ayaw niyang bitawan ang kamay ko.
Lumapit kami sa isang nurse sa corner, sobrang laki ng ngiti niya.

"Nurse! De Vera, Eunice." Mas lumaki pa ang ngisi siya.

FUCK YOU DURANO BITAWAN MO ANG KAMAY KO!

"Sir, wala na ho si De Vera, Eunice. Discharge na!" Sagot nito pagkatapos icheck.

"Discharge?" Tanong ko.

"Saan na siya?" Dugtong ni Paul, nakakunot noo na.

"Hindi po namin pwedeng-"

"She rejected the medication Mr. Durano." Sabat ng lalaki sa likuran namin.

Eunice's Lawyer.

Natigilan ako. Anong sabi niya? Imposible! Eunice will do everything just to fight
back. He is just joking here.

"Binalik na siya sa City Jail." Aniya.

The Wife's Forever: Kabanata 48

L O R R A I N E

Wala nang back-up si Eunice iyan ang pagkakaalam ko. Wala na siyang kapangyarihan
at alam kong pagbabayaran niya na ang mga sala niya pero hindi ako makapaniwalang
ang isang Eunice De Vera ang mismong tatangging magpagamot. Hindi rin ako
makapaniwala doon masyadong imposible eh, baka meron pa siyang pakulo o anuman. Is
this really the end? I don't know, nawawala ako sa mundo habang nasa lobby nang
ospital nakikipag-usap si Paul sa abogado ni Eunice.
"Anong binabalak ni Eunice?" Diretsahang sabi ni Paul.

"None." Maikling sagot nito.

"There is something behind that none. Tell me!" Desperado at kung may anong galit
kay Paul tila may mga pinoprotekta ito.

"None. Mr. Durano, naparito ako dahil kakausapin ko ang finance ng ospital para sa
nakapending na babayrin ng kliyente ko." Aniya.

Wala ng pera si Eunice. Napoles is that you? Anong ginawa niya sa perang nakuha
niya sa kompanya ko for 5 years? Hindi ba siya nag-ipon? Halos matawa ako sa
naririnig ko. Tignan mo nga naman ang karma, inisa-isa na talaga si Eunice. But
something inside me is scared, guilty and pity. Kasalanan ko nga diba? Somehow I
should take responsible. Maagapan pa ang Hepa B pag hindi pinabayaan o anuman.
Hindi ako doktor but I should pray that there are other ways to save her. It's STD
or something. Napawi ang natatawa kong sistema at napatingin sa abogadong
nakatingin sa akin.

"I'll pay everything... from the hospital bills hanggang sa serbisyo mo sa kaniya."
Sabi ko.

Nakakagulat ba? I'm paying her lawyer? Bakit ba? Alam kong magaling siya, but I
think I have to trust the law. Kahit medyo tagilid ang paniniwala ko dahil sa
magulong politika, nais ko parin maniwala para sa hustisya ng mga magulang namin ni
Paul. My money can be use against me, but I'm willing to take the responsibility.

"No, Mrs. Durano. You can't pay me. I am your enemy, gagawin ko ang lahat para
manalo sa kaso ang kliyente ko. Dont insult me." Namula siya sa galit at
tinalikuran ako.

Hindi na ako nagulat pa. He's a lawyer, the pride and credibility is at stake.

"Leave it alone, Lorraine." Hinigpitan ni Paul ang pagkakahawak sa kamay ko at

lumakad na palabas.

Nang makalabas na kami ay naroroon na si Manong pero may kasama ito sa sasakyan
namin. I didn't expect na matalim na nakatingin sa akin si Gregory kasama ang mga
bata na nakatingin sa kamay ko na hawak-hawak ng kanilang totoong ama. Nanigas ako
sa kinatatayuan at hindi makaimik sa nangyayari. God! This is too soon, masyadong
mabilis. Naningkit ang mata ni Paul habang kinaklaro kung ano ang meron sa backseat
ng sasakyan. Agad akong tinanggal ang kamay nito sa akin at hinarap upang makuha ko
ang atensyon niya.

"See you in the court Paul." Marahan ko siyang tinulak at binuksan ang pinto para
maitago ang mga bata.

Walang imik si Gregory sa passenger seat habang si Aphro at Zeus at nagtaka nalang
sa ginawa kong pagtatago kuno sa kanila. I'm not yet ready, slowly by slowly please
God. Iyong dahan-dahan lang, ayokong magpadalos-dalos. Oo, ipapakilala ko ang mga
bata but I want to take everything slow. Ayaw kong mabilisan baka may mawala sa
akin, ayaw ko ng ganoon. Nagsisimula na akong matakot ngayon palang.

"What's wrong with you mommy?" Kumunot noo si Zeus.

"That guy, he was holding your hands. Is he your bestfriend?" Inosenteng tanong ni
Aphro.
No kids, he is your freaking father.

Ang hirap naman ng tanong nila, sana naman tulungan ako ni Gregory dito. Pinaalis
na ni Gregory ang sasakyan kaya hindi na kami naaaninag ni Paul. Pero ngayon
pinagpapawisan ako sa kaba dahil sa mga katanungan niya. What is wrong with me,
Zeus? That guy is freaking holding my hand is he my bestfriend? Damn, ang hirap.
Nahihirapan akong huminga, kailangan kong makalusot. Ngumiti ako at hinalikan ang
mga noo nila at umiwas ng tingin. Too bad, I can't answer you honestly babies.

"Hindi niyo ako sinundo." Sabi ko, kay Gregory of course.

"Katatapos ko lang ng isang business deal. Nagpasundo nalang din kami nang NALAMAN
kong pumunta ka ng St. Lukes." Sagot nito.

My loyal driver told him. I know, he sounds like bitter and jealous. I want to
comfort him but I can't. I know lalayo lang siya, I know iiwasan niya lang ako.

"Mommy, you promised." Nakapout si Aphro habang tinitignan ako.

Tumingin ako sa cute na cute kong anak. "Alright, baby. We'll go, EK."

Nagkatinginan pa ang dalawa bago mag react.

"YEY! Thank you, mommy." Sabay pa ng dalawa.

We need this. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari but I think we need this. Sta.
Rosa, Laguna is a bit far from Manila kaya nagpunta muna kami sa mall para kainin
ang binili ng driver at bumili rin ng makakain namin. Aphrodite was so excited
about this and Zeus was just cool. I just hope Paul didn't saw what's inside the
car awhile ago, doon na ako magsisimulang kabahan.

P A U L

I saw them. I saw my two kids inside the car. I was happy seeing them nearer kahit
medyo malabi dahil tinted ang sasakyan but I fucking saw them. My twins, Aphrodite
and Zeus. Don't worry babies malapit na tayong mabuo just wait a bit. Lorraine will
get her mind straight and she will be mine again. Pagkaalis ng sasakyan nila agad
akong pumara sa malayo ng taxi I just want to know where are they heading. Gusto
kong makita ang mag-iina ko, kahit na sa malayo gusto kong makuntento kahit sa
ganoon lang. Naalala ko pa nang malaman ko ang lahat.

When I heard Gregory saying "Hinahanap ka na ng mga bata." to Lorraine. Narinig ko

iyon, malinaw na malinaw sa pandinig ko. Hindi ako nagkakamali may mga anak si
Lorraine kumalabog ang dibdib ko at biglang naging payapa ang lahat matapos iyon
maipasok sa sistema ko. May isang parte sa akin na kinakabahan baka hindi tama
itong nararamdaman ko. Sana totoo, sana totoo ang naiisip ko. I know Lorraine may
mga prinsipyo siyang pinaniniwalaan kong pinaninindigan niya. She won't change it
though may pagkakataong nagkakamali siya. Nakita kong palabas ng Manila ang byahe
nila.

"Where are you going wifey?" Bulong ko.

"Sir, palabas sila ng metro." Sabi ng driver.

"Babayaran ko ang kita mo buong araw sundan mo lang sila." Sagot ko.

Madaling kausap ang driver kaya diretso ang pagmamaneho niya. I have a hint na
pupunta sila ng Laguna dahil may mga bata. Maybe EK or beach kahit saan susundan ko
sila. I texted my secretary to cancel everything for today. Buong araw ko silang
susundan. This is not just for today dahil
sila, hindi natatapos ang araw na hindi ko
like me, I was proud when I first saw them
talak ang anak kong babae kasama ang isang
lang pinapanood ang dalawa. Throughout the
simula ng malaman ko na anak ko talaga
sila nakikita. Aphrodite and Zeus looks
playing on the playground. Talak ng
batang babae. Si Zeus naman ay tahimik
travel ang mag-iina lang ang iniisip ko.

"Sir, sa Enchanted Kingdom sila." Turo ng driver nang nakatating kami sa theme
park.

"Sige, ipark mo lang at samahan ako." Sagot ko habang nakikitang binababa ni

Gregory ang tatlo.

That asshole kung hindi ko narinig hindi ko ito malalaman. Tuwang-tuwa ang mga anak
ko habang masayang pumapasok sa EK nagkakailangan din si Lorraine at Gregory
ngayon, I don't know what happened but I want to wreck his ass off. Sumunod kami
agad nang tuluyan na silang nakapasok. My kids were having fun, nakakatuwa silang
panoorin habang sumasakay sa carousell, maraming kinunan si Lorraine na litrato
habang nakasakay silang tatlo, kasama doon si Gregory. I'm happy I can see them
happy but I don't like the picture as a family. Ako ang ama, ako ang asawa, ako ang
may karapatan.

"Sir, kamukha mo iyong kambal." Sabi ng Roy.

"Yeah, I am the father no doubt." Kompyansa kong sabi.

"Kunin mo na sila Sir, madali lang iyan pag mahal ka pa ng asawa mo." Sabi nito.

"Babalik din sila sa akin. That's a promise, gusto ko lang makita si Gregory na
masaya sa huling araw nilang magkakasama." Sagot ko.

Gregory is my buddy, kung nagkaayos man kami ni Franz dati, nagkaayos narin kami ni
Greg na hindi nalalaman ni Lorraine.

"Mahal na mahal niyo Sir no?"

"Mahal... mahal na mahal." Ngumisi ako habang sinasabi iyon.

Buong araw lang akong nasa likuran habang sila ay nagkakasiyahan. Umalis lang kami
ni Roy nang narinig kong nag-aya ng umuwi si Aphrodite.

"Sana makuha mo na ang pamilya mo." Huling sabi ni Roy.

L O R R A I N E

I'm glad they're happy. Kahit na ako at si Gregory naging masaya din naman kahit na
may tension kami. We did this for the kids, para hindi sila mag-isip ng kung ano.
They shouldn't think much, sa amin lang ito ni Gregory. Nang makauwi kami ay dinala
na nila manang ang mga bata para makatulog na sa kwarto nila, pagod na pagod ang
dalawa kaya hindi na nakaligo. Bukas mandidiri nanaman si Aphrodite pag nalaman
niyang natulog siya na hindi naliligo. Zeus will act nothing, minsan talaga bubbly
siya, minsan wag ka ng umasa. Nasa office ako ngayon at sisimulan ng ayusin ang mga
naiwan ko sa companies ko. Greg entered.

"Work?" Casual nitong tanong.

"Yap, marami akong aayusin. I think I'm good." Sagot ko, kukunin ko sana ang phone
ko at ikonsulta ang pagf-file ko ng annulment case.

"You're with Paul." Matabang niyang sabi kaya natigilan narin ako.
"Yap, he was there. Hindi ka pumunta." Trying to escape.

"Pumunta na ako noong first vigil. I need to be here.. with the kids." Ganoon parin
ang gamit ng kaniyang boses.

He's cold and mad.

Tumingin ako sa kaniya at pilit siyang ningitian. "T-Thanks Greg."

"You're with Paul." Ulit niya.

Nanigas ako. Bakit niya inuulit-ulit sa akin ito? Tumaas nalang ang kilay ko bigla.

"Hindi ko sinasadya ang sitwasyon Gregory, nasa CDO siya noong naroroon ako. He
saved me from humiliation." Halos tumawa pa ako.

"Kaya ngayon mahal mo na ulit siya? O baka naman hindi nawala ang pagmamahal mo sa
kaniya?" Sarkastiko niyang sabi.

Tumaas nalang bigla ang blood pressure ko sa sinabi niya sa akin. He is accusing
me. "What?"

"Say it to my face Lorraine. You never forgotten your love... you were just angry
and... hurt." Halos i-singhal niya sa akin.

Napatayo ako sa galit na nararamdaman ko. Bakit ba siya nagkakaganito? We are

supposed to be reconciling now. Dapat inaayos namin ang mga gusot at magpatuloy sa
buhay ngayong wala na si Franz and pinagdaanan ko na ang sakit at pangungutya ng
pamilya nito sa akin. This is so bad, damn bad. What's wrong with Gregory, what
happened to you babe?

"You know what Heidrich, we're just tired. Please let's just rest. Magpalamig ulo
muna tayo baka ano pa ang masabi natin sa isa't isa." Pumikit ako at pilit na
kumakalma.

"Really Lorraine? O baka naman umiiwas ka lang sa usapang ito. Hanggang kailan mo
itatago iyang nararamdaman mo?" Sa galit niya nasuntok pa nito ang pader.

"WHAT THE HELL IS GOING ON WITH YOU?" Singhal ko.

"YOU DURANO! IKAW LORRAINE DURANO! IKAW, ASAWA NI PAUL DURANO! FUCK LORRAINE! YOU
DONT KNOW WHAT I FELT WHEN I SAW YOU WITH YOUR FREAKING HUSBAND!" Singhal nito sa
akin.

Ayaw ko nito. Ayaw kong sinisigawan ako. Ayaw kong ginaganito nalang ako ng lahat
ng tao. I commit mistakes yes, pero dahil may mga anak ako nagpapakatatag na lang
ako dahil kailangan nila ako. That's what I learned today. They don't need all the
money as wealth, they need a family as treasure. That's why naisip kong makipag-
ayos kay Gregory at asikahin ang pagpapa-null ng marriage ko dahul gusto ko ring
nagsettle down sa taong tumulong at nagmahal sa akin ng wagas. But, just now
nagkamali ako. Nagkaroon kami ng agwat ni Gregory simula noong inakusahan niya at
pinamukha sa akin na kasalanan ko ang lahat.

"AND YOU FUCKING DON'T KNOW WHAT I FELT WHEN YOU SAID THOSE BAD THINGS TO ME
GREGORY! AKALA KO IKAW MISMO ANG UNANG TAONG MAGBIBIGAY SA AKIN NG LAKAS BUT FUCK
YOU HEIDRICH!" I bursted with tears.

Bumigat ang mundo para sa akin at kanya. "Dahil nakikita kong... mahal mo parin
siya."

"You're fucking insecure Gregory, you're too possessive and jealous. Hindi na kita
maintindihan." Napaupo ako at umiyak nalang.

"No Lorraine, mahal mo ako pero hind tulad ng pagmamahal na nararamdaman mo

hanggang ngayon kay Paul." Malinaw nitong sabi.

"What? Anong alam mo sa nararandaman ko?" Halos mapatawa ako habang matabang na
umiiyak.

"Fucking shit Lorraine. I know it all the way... you never came back for revenge.
And those revenge you are fooling us is not for Paul. Kung hindi mo nahahalata,
those revenge was for the mistress. That was the wife's revenge... to the
mistress." Malinaw nitong sabi.

Napalaki ang mata ko, I just don't know it. Hindi ko alam, hindi ko naiintindihan
ang mga sinasabi niya. Natahimik siya... kaming dalawa. Humahagulgol ako na walang
boses. Narinig ko kasing bumukas ang pinto ng isang kwarto malapit sa amin.
Aphrodite or Zeus woke up. Pinahid ko agad ang luha ko at umiwas ng tingin kay
Gregory, hindi ko namamalayan na umiiyak na rin pala si Gregory sa harapan ko pilit
niya ring tinitikom ang bibig para di makita o maramdaman ng mga bata na may
nangyayari sa kwartong ito. Hindi ko na siya kilala ngayon, the Gregory I fell. I
know fell with him, I know what I'm feeling. But he doubt it, sa sobrang insecure
niya nagpapagitnaan siya ng galit at selos. This will never work, Gregory is a
great man but we'll never work.

"Wag mo ng ipagpatuloy ang pagpapa-null ng kasal niyo ni Paul." Bigla nitong sabi.

Hindi ako nagsalita. Ayaw ko ng sumigaw, baka marinig pa ulit ng mga bata. Tumingin
siya sa akin at umiiyak, bumiak ang malaking parte ng puso ko ngayon. God! What
went wrong? Nagsimulang tumakas ang mga luha ko at hinayaang umagos ito. Umiwas
siya ng tingin at pilit na pinipigilan ang pagluha. Kinakagat nito ang labi at
nahihirapan sa pagpikit. I really don't like this kinds of scene. Ilang sandali pa
ay binalik niya ang pagtingin sa aking mga mata at ngumiti ng napakapakla.

"I'm returning you and the kids to your real owner."

The Wife's Forever: Kabanata 49

F L A S H B A C K

Unknown number called Gregory one night. Beforehand, he saw Lorraine stopped near
the mansion he wondered why, kaya lumabas siya at sinilip ito. May bumabang lalaki
sa driverside ng sasakyan, who could it be? Paul? Is Lorraine hiding something from
him? Pero kung iisipin mo may karapatan ba siyang manghimasok kung gayong si Paul
naman ang asawa nito? Gregory loves Lorraine dearly, marami na siyang pinaglaruang
babae noon but this woman changed him. He is thankful, somehow he was given a
chance to live and help Lorraine whenever she's down. Noon paman tinanggap na niya
ang lahat, hiniram lang niya si Lorraine. That's reality. Because he don't want to
ask much to Lorraine may inutusan siyang sundan at alamin kung sino ang lalaki.
That's how he knew, something is going on. Lorraine is having an activities without
telling him those.

"Paul..." Sagot nito.

"Did she got home safe?" Tanong ni Paul.

"Franz's friend got her home safe." He answered.

Hindi niya inusisa si Lorraine that night, ayaw niyang pinangungunahan si Lorraine.
Nasa veranda lang siya naghihintay ng antok, naghihintay lang din siya sa mga
balita sa nangyayari, what are Francis Lucero's plan. Then someone called him 2:00
AM sharp, from his secretary. "Quennie... it's already 2:00 AM."

"S-Sorry sir, kanina lang ala-una tumawag ang security department. May isang box
daw sa isang nagngangalang Francis Lucero, kaya I came all the way here to
check..." Pagpapaliwanang nito.

"Alright... I'll go there right away. It's late night Quennie you stay there."
Sagot naman ng CEO nila.

Without a print, Gregory left the mansion and travelled to his company, dahil hindi
ma-traffic ay hindi masyado bumagal ng isang oras ang byahe. Dumiretso siya sa
Security Department at agad chineck ang box, it was indeed Francis' letter and
video tape to him. Nagtaka si Gregory sa video tape kaya pinalabas muna ni Quennie
ang mga tao sa Security Department para mapanood iyon ni Gregory na mag-isa.
Nagsimula ang video sa mga pictures, isang slideshow na siguradong hindi Franz ang
may gawa dahil kabadingan iyon para sa kaniya. It was their High School Pictures,
Zac, Paul, Franz, and him was there.

Lahat ng kabulastugan na itinago pala ni Franz ay naroroon, tsaka nagsimulang ang

totoong video niya nang nasa isang kwarto siya ng hospital at maputlang-maputla.
Tumatawa siya ng malaki habang tinatanong ang nurse kung nakikita ba siya o kung
gwapo parin ba siya sa video. Napatawa si Gregory, he's endlessly asshole. A jerk
and his buddy. Sila ang close at dahil sila ay hindi pa nakatali dati sila ang may
maraming pinaglaruang babae. But they were never proud of it, though it's stress
reliever. Hanggang nagsettle si Franz sa isang babae, Eunice's one bitchfriend. He
fucking fell for the girl, but the girl will always be a bitch like Eunice, they
did worked only in bed.

"Fuck... this is gay. Fuck buddies." Nag salute ito.

So, hindi lang siya ang may kopya non. He watched the vid all the way. When the
next day appeared, hindi na siya natulog pa at nanood nalang ng news, tumigil ang
mundo ng naging headline ang isang shoot-out, Eunice got raped and his best buddy
just died. It was painful, of course. Hindi siya agad sumugod sa morgue o saan man,
nakibalita lang siya coz he knows naroroon na ang dalawa. He needs to talk to
someone. In the end, nasaktan niya lang si Lorraine kaya for the whole day
pinabantayan niya muna kay manang ang mga bata at pumunta agad ng Cagayan de Oro
City, doon nagtagpo ang tatlo. They can't the chance to talk with each other, Zac
and Paul. Gregory and Zac, Paul and Gregory. A very serious talk to each other.

Nang si Lorraine naman ang pumunta sa Cagayan de Oro for the last day of Franz,
doon sila nagkaharap ni Crissa. She was incharge with the company together with Red
Ell Rodriguez, Crissa confronted Gregory at that time.

"Gregory, I saw how life was painful to Lorraine. Ikaw ang nandoon... para i-ahon
siya." Sabi nito in the middle of the talk.

Ininom lang ni Gregory ang kape niya at nakinig lang kay Crissa. Huminga ng malalim
si Crissa and she needs to ge to the point.

"You see Gregory, Paul is the father. He needs to know, pero hanggang kailan niyo
itatago ang mga bata sa totoong ama nila? Keeping them is not helping, keeping them
will hurt them sooner." Sabi nito.

Nagkatinginan ang dalawa, tsaka tumikhim si Gregory at umiwas ng tingin. "So you're
saying I should leave Lorraine and the kids?"

Umiling si Crissa, hindi rin siya sigurado sa punto niya. Naghanap nalang siya ng
mga indirect na salita para hindi siya magmukhang against or something sa usapan.

"Gregory, I'm happy... hindi ako against sa inyo ni Lorraine. But I'm saying this
for you to convince Lorraine. Anong mararamdaman mo throughout your life may anak
ka pala... Gregory get yourself together. This is reality. You're not their father.
Aphrodite and Zeus is not trully yours, hiniram mo lang sila Gregory." Sabi nito.

That's how Aphrodite and Zeus heard something... confusing.

L O R R A I N E

Hindi ako nakatulog buong gabi, sa kakaisip sa sinabi ni Gregory. Lagi ko itong
sinasabi na I don't deserved him. I just don't want to lose him, not ever. Alas
cinco palang ng umaga at nanlambot nalang ang tuhod ko nang makita si Gregory,
checking all his luggage while talking someone to the phone. This is not happening,
this is wrong. Is he leaving us? What is he doing right now? He can't be this
serious. Nanginig ang mga labi ko habang pinagmamasdan siya, anong gagawin ko?
Should I stop him? Para na akong matutumba sa kinatatayuan ko ngayon, hindi ko
kinaya itong ginagawa ni Gregory sa akin. Why is he acting like an asshole? He
can't be this fucking serious. I wont let him do this to us. Bago pa ako makababa
may dalawang bata ng umiiyak habang patakbong bumababa.

"Daddy, where are you going?" Tanong ni Aphrodite.

"Daddy... Did mommy and you fight?" Dagdag ni Zeus.

Napaangat ang tingin ni Gregory sa akin. Naluluha na rin siya ngayon. "N-No
babies... mommy and I didn't fight."

"Are you leaving us? Am I a bad girl?" Tanong ulit ni Aphrodite yakap yakap ang
beywang ni Greg.

"Am I a bad boy, daddy. Sorry daddy. We'll be good." Ganoon din si Zeus.

Doon na bumagsak ang luha ni Gregory, napapikit siya at nasasaktan. I don't want
this, please Gregory don't go. Napag-isipan ko lahat ng sinabi ko sa kaniya kagabe,
I know I was wrong. We won't work if I wont try. Gregory has a very big part of me
and I love him. I can't tell him because it's true I'm half-hearted. Hindi siya
pwede, that's why I'm choosing him because he has the biggest part, mas lamang
siya. Not Paul, not him. We've been together for five years and we were happy. Kami
ni Paul, we know each other since we're kids but we end up, hurting. That was the
difference, hindi ako magpapakatanga pa. I'm choosing the man I am happy to be
with. That's him, my Gregory.

I can't lose him, not ever. I don't want my kids hurt. I don't want them to cry
like this. Nahihirapan ako para sa sarili ko at sa mga anak ko. "G-Greg." Namamaos
kong sabi.

Nakita ako ng mga bata pati narin si Gregory, he was crying. "L-Lorraine, you
should take a bath now. Mahuhuli ka sa trabaho, you should go back today."

Ngumiti siya napakapakla. Dahan-dahan akong bumaba sa hagdan at hindi tinatanggal

ang tingin sa kaniya.

"Why are you like this? Why are you freakin' doing this?"
"Lorraine, pinag-usapan na natin ito." Malambing niyang sabi.

"No we didn't Gregory, I mean I didn't agreed." Matapang kong sagot.

Patuloy ang iyak ng mga bata. Ayaw nilang mawala ang kanilang daddy, buhay namin si
Gregory. We don't want to let him go. Umupo siya at hindi ako sinagot hinarap ang
mga umiiyak na mga bata. "Hey, babies... I need to..." Nahihirapan niyang sabi.

"I-I need to let you go..." Yumuko siya't nahirapang umiyak.

"Gregory, don't do this to us please." Pagmamakaawa ko.

"Daddy don't let go..." Niyayakap siya ni Aphrodite.

"I have to, baby... you just don't understand." Sagot nitong mahigpit na niyayakap
si Aphro at Zeus.

"Then to makes us understand... dont leave." Mariin kong sabi.

Galit ko siyang tinitigan. I want to understand him, I really want to. Iyan ang
pinag-isipan ko buong gabi ang maintindihan siya sa kaniyang pag-iisip, ang
intindihin siya sa kaniyang mga hinain at pagseselos. I know he's not assured dahil
kahit anong gawin naming dalawa pamilyado ako. Nakapangalan nga sa kaniya ang mga
bata ngunit may asawa ako, si Paul ang totoong ama nila. I want to make things work
for us. Para sa huli kami parin ni Gregory, para kahit papaano mapunta man ang mga
bata kay Paul, we still have each other dahil may karapatan parin ako sa mga bata.
God, I promised I won't be selfish anymore. Just don't let him go. Napaupo ako sa
kakaiyak, gumuho nalang bigla ang aking mundo.

"Mommy..." Sigaw ni Zeus, dinaluhan niya agad ako.

Biglang tinulak ni Aphro si Gregory. "Daddy... you are hurting mommy." Sigaw nito.

Umiling ako habang patuloy sa pag-iyak. No babies, ako ang nananakit sa daddy niyo
not him.

"N-No Aphrodite."

"You're bad daddy, mommy is crying. You're hurting her. I hate you." Matinis na
sigaw ni Aphrodite.

Nabigla si Gregory sa sigaw ni Aphrodite. Agad siyang lumapit sa akin at hinalikan

ako sa labi. Mariin at malalim, he was crying at sa halik ko nararamdaman ang lahat
ng sakit na nararanasan niya. It was hurting me more, I can't rest nor calm. You
did the wrong move babe, all you have to do is stay with us. Matapos nang mahabang
halik ay nagkatinginan kami kahit si Zeus at Aphrodite ay natigilan din. Pinahid ni
Gregory ang mga luha naming tatlo, pinapakalma kaming tatlo pero ko iyon... namin
iyon kailangan, we need him here.

"Inuunahan lang kita Lorraine... gusto ko ako ang mauna." Ngumisi siya.

Napaawang ang labi ko. "What do you mean by that?"

Hindi niya ako pinansin at hinarap ang mga bata. Si Zeus lang ang nagtigil sa
kakaiyak, si Aphrodite ay galit na umiiyak. Please baby, don't hate him. Hate me,
not your daddy Gregory. Hinahaplos ni Gregory ang mga mukha ng mga bata, wala lang
kay Zeus but Aphrodite is so mad at him, umiiwas siya kay Gregory. Huminga ng
malalim si Gregory, napaiyak. Natulala nalang ako sa kaniyang harapan, alam kong
may ilalahad siyang hindi ko magugustuhan at magpapagulo sa utak ng mga anak ko. As
much as I want to stop him, I can't, natameme nalang ako.

"I'm not your real daddy..." He proclaimed.

Hindi iyon naintindihan agad ng dalawa, remember they're just four. Hindi iyo
madaling ipaintindi sa isang salita lang, kahit na sa mga matatanda pa.
Nakabibinging katahimikan ang bumalot sa buong pamamahay namin. Ni paglunok ay
hindi ko magawa, nasira narin ang mga mukha ng mga bata dahil nga hindi nila makuha
agad ang sinasabi ng kanilag kinikilalang ama. Aphrodite was too emotional when she
first heard about it, I now don't know what's running into her head. Si Zeus ay
nagtataka ang mukha sa harapan ng kaniyang daddy, I can't also say what's running
to his head. My God! This is killing me, ayaw ko ng ganito. How will this ends?

"Did you hear me? I'm not your daddy." Pag-uulit nito, may frustrations din ang
tono.

Biglang kumulo ang dugo ko. Pagalit ko siyang tinignan. "Gregory, you're making it
hard."

"They should know the truth..."

"Then what leave us behind? We talked about this... diba sabi mo dahan-dahan, sa
London palang pinag-usapan na natin ito." Sabi ko, hindi ko kayang kumalma.

Bigla nalang sumigaw si Aphrodite ng napakatinis na boses, sa halos ikinabingi

namin ng tuluyan. My God, why is this happening right now? Ilang seconds ang
itinagal ng kaniyang sigaw bago siya tumakbo ng tuluyan. Now what just happened?
Gusto kong habulin ang anak ko, I'm a bad mommy. I should go in hell, I didn't gave
my all. Dapat nga hindi kay Gregory isisi ang lahat dahil ako nanaman ang mali
dito. Everything was all my fault. Tumingin sa akin si Zeus, lumapit sa akin at
hinalikan ako sa noo.

"It's okay mommy, I'll go see her." Tsaka ito tumakbo para sundan ang kapatid niya.

Natahimik kaming dalawa, natulala nalang ako bigla. I didn't saw this kind of
picture, I didn't expect this. That was the end, he did it. He told the kids that
he's not the real father, now what should I do next? Introduce Paul to them and
tell me instanly: Kids, I have a surprise for you. That is a piece of shit. Galit
na galit ako sa sarili ko, I make things more complicated. I hurt Gregory's
feelings, I broke my children's heart too. What's next? I have to die next to Paul?
Why should I accept him that easy? Yes, I can possibly my heart to him, the smaller
part. But sometimes, hanggang doon nalang iyon. Alam mo na eh, nangyari na ang
lahat. Second chances is possible if it's worth, it when it's not, who to blame? I
learned from it, I learned to love again, I learned to stand again because of this
man but I kept on hurting him. Kahit ano yatang pilit ko, I wont deserve someone
like him... ever. Fuck, I want to deserve him, kahit tagilid.

"I don't want to leave like this Lorraine... ayokong iwan kayong nasasaktan, I love
my kids but they're never mine." Sabi nito.

Tinignan ko siya, kaya lang umiwas siya agad. Tsaka na ako nagsalitang muli. "Ano
bang nangyari sa 'yo Gregory? Something is going on."

"Like I said, inuunahan lang kita." Mariin niyang sagot.

Bigla akong natawa, wala akong maintindihan sa sinasabi niya. "What the fuck are
you saying Heidrich... what made you do this? Name them..."

"This is the best for us... for you and to the kids. I don't want them to hate me
but-"

"Aphrodite just hated you..."

Biglang bumuhos ang luha ni Gregory. For what I see, this is one painful picture to
Gregory. I know he love the kids so much; he loves me and he sacrificed his 5 years
of life to be with me. Wala akong naibalik kung hindi ay pasakit lang. Wala na
akong masasabi pa, hanggang sa kinalma niya ang sarili bago tumayo na nahihirapan.
This is no joke, Lorraine, not a role play nor movie this is reality. He's leaving.
Hindi niya ako binalingan habang kinukuha ang kaniyang mga bagahe niya.

"I want you to be happy, babe... goodbye." Then he walks away.

Palabas na siya ng pinto habang hinahabol ko siya, no... not my love. Not my babe,
he can't do this to me. Niyakap ko siya sa likod at mahigpit na hinahagkan. This ia
frustrating me. Umiiyak lamang ako habang pinipilit siyang bumalik sa loob. "G-
Gregory, stay please... stay with me."

Binitawan niya ang kaniyang mga dala at marahas niyang hinawi ang mga kamay ko at
hinarap ako. "LORRAINE STOP THIS! YOU'RE MAKING THIS HARD FOR ME!"

"I WANT TO DO IT. GUSTO KONG MAHIRAPAN KA PARA HINDI MO NA AKO IIWAN PA." Singhal
ko.

Hinila ni Gregory ang pisngi ko at hinalikan ng malalim. This isn't goodbye.

Napaiyak ako habang sinasalubong ang malalim na halik na iyon. Nang bumitaw siya
hinahaplos niya ang pisngi ko.

"You're my greatest love Lorraine, hindi na ako magmamahal ng iba. Ikaw lang, but I
have to do this babe. It will be endlessly you." Hinalikan niya akong muli.

Then he fucking left me.

The Wife's Forever: Kabanata 50

L O R R A I N E

He left. He left me and his family. Nasa kwarto kaming tatlo at pinapatahan si
Aphrodite, it's not getting good. Ayaw niyang tumigil sa pag-iyak. She don't
understand things, Zeus too but he remained calm. Hindi ko alam kung papaano ko
siya mapapatahan, hindi ko alam kung papaano ko ipapaliwanag lahat-lahat sa kanila.
He's gone, I have nothing. Anong gagawin ko? I just don't know, hindi ko rin alam
ang gagawin ko. This is too much to spare, this is too much to suffer. Niyakap ko
ang dalawa habang umiiyak na rin.

"Hush, babies... everything will be alright." I tried not to cry loud.

"I hate daddy Gregory. He's a bad guy." She cried more.

"N-No baby, daddy is not bad. H-He... needs to..." Hindi ko matapos tapos ang
sasabihin ko.

"He lied to me mommy, he said he loves us. He said, he will never leave." Napaiyak
na rin si Zeus.

"Daddy... daddy... daddy..." Humagulgol si Aphrodite.

Mahigpit ko silang niyakap. Gregory, come back home we need you so much. I need
you, they need you here. Hindi ko kakayanin ang ganito, ang mag-isa. This is too
much, Gregory. We stayed in our room for the half of the day. Nangangamba na ako
dahil hindi matigil-tigil si Aphrodite sa pag-iyak. Agad na akong napatawag kay
manang sa baba para tulungan ako kay Aphrodite, maging siya ay hindi mapatahan si
Aphrodite.

"Ma'am Lorraine, si Sir Gregory lang ang mapagpapatahan kay Aphrodite." Maging si
Manang ganoon din ang paniniwala.

"Hindi siya sumasagot sa mga tawag ko." Natataranta kong sabi.

"Anak, tahan na... gumawa ako ng favorite honeydew milk tea mo." Pagpapatahan ni
manang.

"Daddy... I want my daddy... daddy..." Patuloy nitong iyak.

Nagkatinginan kami ni manang, we are worried sick right now. Baka anong mangyari sa
anak ko. Zeus fell asleep, nakatulog din ito pagkatapos umiyak ng matagal din.
Nagmamadaling bumaba si manang para kuhaan ng tubig si Aphrodite ng tubig. Ako
naman ay napapaiyak narin sa nangyayari sa kaniya, kahit anong gawin ko hindi siya
mapatigil sa pag-iyak. Lahat ng mga gusto niyang gawin ko dati ay walang epekto sa
kaniya. Ilang sandali pa ay napalaki ang mata ko ng bigla nalang natahimik sa aking
balikat. Kumabog nalang ang puso ko.

Agad ko iyang hiniga sa braso ko at nakita siyang namumula at may tunog sa loob ng
bibig niya na hindi naman normal sa aking pandinig.

"MANANG!" Sigaw ko.

"Jusko anak, anong nangyari?" Bungad agad ni manang.

"Manang... dalhin natin si Aphro sa ospital, she passed out." I cried.

Agad naman kaming gumalaw at pinakarga kay manang si Zeus para isama dahil walang
maiiwanan, hindi kayang mag-isa kaya kailangan kong isama si manang. Hindi ko ito
inaasahan,masyadong mabilis ang mga pangyayari at ang nais ko ngayon ay gumising na
si Aphrodite at maging maayos na ang lahat sa amin. I want to wake up from this
dream, this is turning into nightmare, nakakatakot. Nang magising si Zeus, agad
niyang dinaluhan kami ni Aphrodite ay niyakap kami. Hinahalikan niya ang pisngi ng
kakambal niya at maging ako ay tinatahan niya rin.

"Aphrodite will be fine mommy." Sabi nito.

"Y-Yes she will baby." Namamaos kong sabi at hinalikan silang dalawa.

Nang makarating sa ospital ay nagsisuguran na ang mga nurses and assistant for
Aphrodite, nilapag ko si Aphrodite at kinuha si Zeus kay manang para kargahin.

"Aphrodite, mommy and Zeus is here be strong baby." I cried.

"Kami na po ang bahala sa kaniya misis." Sabi ng doktor tsaka dinala si Aphrodite
sa loob ng silid.

"Don't worry mommy, Aphrodite is strong." Niyakap ako ni Zeus.

Of course, she will. My baby will be alright. Kinuha ko agad ang phone and avail to
call Gregory, he needs to answer this.

"Come on, Gregory don't be such an ass right now." I murmured.

"Daddy is not coming..." Sabi ni Zeus.

"He will... baby, he loves Aphrodite. He loves us so much." Sagot ko, kahit walang
kasiguraduhan.

Hindi niya parin sinasagot ang tawag kaya, I composed a message to him. He needs to
know somehow. Nanginginig ang kamay ko habang nag-ty-type ng message.

To: Gregory James Heidrich.

Aphrodite passed out. We're in the hospital. Please be here.

Alam kong mababasa niya iyon. Hindi ako nag e-expect magreply siya but I want to
expect na pupunta siya dito. Alam ko pag nabasa niya iyon ay hindi siy
magdadalawang isip na puntahan kami. I waited, I am still waiting for him to come
back. Nakatulog kami ni Zeus, manang said she'll wake us up if the doktor comes
out. Not long enough, the doktor woke me up instead. Agad akong napaangat ng tingin
sa kaniya at kinuha ni manang si Zeus sa akin.

"How's my baby doc?" I asked.

"There's no need to worry about misis. She's fine... she just needs rest." She taps
my shoulder.

"Wala bang kahit anong sakit? Is she resting well?" Para akong napaparanoid.

"I asked for our psychologist for further information about that. Mukhang may
emotional na pinagdadaanan ang bata misis. Walang findings na nakita she's
physically fine."

True enough. Napahinga ako ng malalim. I'm glad she's not sick and yes she's
depressed, my baby is really depressed. Kinarga ko si Zeus at pinuntahan ang baby
ko. Zeus is kinda weak now, seeing his twin like this. Alam kong nararamdaman niya
rin ang nararamdaman ni Aphrodite but Gregory thought our baby to be a man.
Maraming iniwan si Gregory, not just the three of us but everything we have and the
memories we shared. We learned alot from him, I love Gregory. I don't want other
woman to deserve him, I'll try hard to deserve him.

"Aphrodite..." Lumapit si Zeus kay Aphrodite na natutulog.

Hinalikan niya ang noo ng kakambal niya. "Kuya Zeus is here for you Aphro."

Lumapit ako sa kinaroroonan nga mga anak ko at umupo sa tabi ng kama.

"We'll let her rest." Hinaplos haplos ko ang buhok ni Aphro.

Gabi na at tulog na tulog parin si Aphrodite, maging si Zeus ay pinatulog na ni

manang sa tabi ni Aphrodite. Niyakap niya ito at malalim narin ang pagidlip. Nasa
sofa lang ako nakaabang kay Gregory na dumating, kanina pa ako dito pero walang
bakas parin ang nakikita ko. I called him again awhile ago but I couldn't reached
for it anymore. Sana nagbibiro lang si Gregory, I hope he's here. Ilang sandali
lang ay napatayo ako nang bumukas ang pinto, all the hopes in my heart opened.
Dahan-dahan ang pagbukas at kumakalabog ang puso ko, is he back? Is that you my
love, Gregory? Pero napawi rin ang lahat ng pag-asa sa dibdib ko ng maaninag kung
sino ang pumasok.

"OMYGOSH! Lorraine, how's Aphrodite?" Crissa said.

"S-She's resting..." Malumanay kong sagot.

He is not coming anymore. He trully left his family, he left me.

"Sorry, natabunan kami ng trabaho ni Ma'am Red. Bukas nalang daw siya dadalaw dahil
hinahanap na siya ng mga bata." Paliwanag niya.

Nilapag ni Crissa ang pagkain sa table sa gilid, naghahanda siya para may makakain.
She looks worried. Nagkatinginan kaming dalawa tsaka siya umiwas ng tingin.

"Gregory... left the country." She proclaimed.

Hindi na ako nagulat, like I said he left me. I can't feel him in the ground.
Nagpakalayo-layo na siya na hindi man lang pinapakinggan ang mga nasasaisip ko.
Napayuko nalang ako at humagulgol sa sakit na nararamdaman ko. That was his
goodbye, pinigilan niya ang sarili na pumunta dito maybe he was in the airport at
that time or finishing something in his company. Agad akong dinaluhan ni Crissa at
hinagod ang likuran.

"Lorraine you're crying too much. Gregory told me na alalayan ka lagi, samahan ka
lagi. Ayaw niyang nasasaktan ka. He loves you so much that's why he sacrificed."
Sabi ni Crissa.

Sacrificed? Ano ba ang sinasabi niya? Ito rin ang pahiwatig ng mga sinabi sa akin
ni Gregory, kaninang umaga.

"What do you mean Crissa?" Pinahid ko ang luha ko.

I want to know.

"Someone is waiting for you outside. Kailangan mo siyang makita, kanina pa siya
naghihintay sa labas. Sa kaniya pinasa ni Gregory ang text message mo sa kaniya."
She said.

Wala ako sa sariling tumayo at mabilis na lumabas ng silid ni Aphrodite. Kilala ko

na kung sino siya, gusto kong itanong sa kaniya lahat ng mga tanong na naglalaro sa
utak ko. Nakayuko siyang nakaupo at nahihintay sa labas. Kitang-kita ko rin ang mga
luhang pumapatak sa kaniyang mga mata. Hindi na ako magugulat kung ano ang
nalalaman niya dahil sigurado akong alam na alam na niya ang lahat ng detalye. Ang
gusto kong malaman kung paano niya napataob si Gregory ng ganito. Pagkakita niya sa
akin ay napatayo siya at nilapitan ako, kaya lumapat sa kaniyang matigas kong
sampal.

"Ang lakas ng loob mong magpakita sa amin ngayon." Galit kong sabi.

"Nabasa ko ang text mo, naospital si Aphrodite... a-ang anak ko." Malungkot nitong
sabi, hindi inalintana ang mahapdi kong sampal.

"Pwede ba Paul, wala kang anak sa akin. Ang kapal talaga ng mukha mo ano? I
remember 5 years ago, kung paano mo ako saktan dahil hindi mo ako maanakan." Sigaw
ko sa kaniya.

Yumuko siya at napaiyak na rin sa harapan ko. "S-Sorry... pinagsisisihan ko na ang

lahat Lorraine. Limang taon ko din iyong pinagsisihan."

"Really? Pwes, hindi halata. Ano Paul? Anong ginawa mo kay Gregory, anong pananakot
o anuman ang ginawa mo para iwan niya kami." Tinulak ko siya at sinampal muli.

Binalewala niya ang pananakit ko sa kaniya, mas lumapit pa siya sa akin.

"I-I want you back. Wag mo ng ipagpatuloy ang pag nullify ng kasal. Please
Lorraine!" Desperado niyang sabi.

"NAGMAMAHALAN KAMI NI GREGORY, PAUL! IKAW? ISA KA LANG PANGULO SA PAMILYA NAMIN."
Singhal ko sa kaniya.

Pumikit siya ng malalim at tinanggap ang singhal na binigay ko sa kaniya. Tagilan

narin ang mga taong nasa tabi-tabi lang at nakikikinig sa amin. Ayaw niyang sabihin
sa akin kung papaano niya ito nagawa sa amin ni Gregory, so hindi ko siya kailangan
dito. Kailangan na siyang umalis sa harapan ko. Hindi ko siya kailangan, hahanapin
namin si Gregory. Kung nasa London lang siya ay mas mabuti dahil ibabalik namin
siya dito sa Pilipinas, tatapusin namin ni Paul ang ugnayan sa isa't isa at
matatapos na ang lahat ng ito.

"Umalis ka na Durano... you're not needed here." Tatalikod na sana ako ng hinablot
niya ako.

"Come back to me Lorraine... let's build a family, our family." Pagmamakaawa niya.

"Why should we do that?" Natawa ako bigla sa sinabi niya.

"I want a family, like you wanted right? I want my family back." Nabiak ang boses
nito.

"Paul, matagal na tayong wala... palayain mo na ako." Pinipilit kong tanggalin ang
braso ko sa kaniya.

Hindi naman ako nasasaktan sa ginawa niya, para bang natatakot na siyang masaktan
ako sa bawat paghawak niya sa akin.

"Lorraine, please just this one? Kahit na sa konting panahon lang?" Pagmamakaawa
nito.

Ano ba talaga ang dahilan bakit nangyayari ito? "What do you mean by that?"
Napataas ang kilay ko.

Nagkatinginan kaming dalawa, naghihintay lamang ako sa isasagot niya, huminga siya
ng malalim at umiwas ng tingin pagkalaunan. "Do you really want to know?"

"Of course you bastard! Hindi na tayo pwede, my heart and my soul is taken by
someone else. Dahil sa ginawa mong hindi ko alam ay naiwanan ako. Paul Durano, you
better tell me what's goin' on." Dinuro ko siya.

"I"M SICK LORRAINE. FUCK! I'm fucking sick, I want to be with my children. I want
to be with you until the last day. I want the last chance. I want to be a father, I
want to be a husband. Lorraine I'm sick and I don't want to die like this."

Natigilan ako. "Y-You're sick?"

He is crying in front of me. Crying for forgiveness and crying for the chances.

"I-I want to live. Please Lorraine! I want to my last chance, I promise I will be
good boy." Sabi nito bago lumuhod.

"P-Paul..." I said in disbelief.

"I don't want to die Lorraine. I want to live."

Pangwakas
Finalement~~ Finished: Sept 3, 2014.
"Alright Paul. Let's save our marriage." She answered.
L O R R A I N E
In the garden that I and Paul used to rest. There we're stories to tell, sa sobrang
dami ay masaya ako na wala pa akong nakakalimutan kahit isa doon. All of them were
about our lives, about our love, about our kids, and about his health. Dito kami
nagkakilanlan muli ni Paul, iyong dating Paul Durano na nakilala ko. The Paul I
used to loved before, he's back. Yes! I have given him the second chance, hindi ko
tinuloy ang nullification ng kasal namin dahil sa kahilingan niyang mabuo ang
pamilya niya. At first, dahil sa awa. I realize that I have been so bad to
everyone, I cause them pain and death. All of my past experiences were painful.
Hindi lang iyon kasalanan nila, may kasalanan din ako, I didn't fought for myself.
I was blind. I was dumb. Pero hindi na dapat binabalikan iyon, hindi namin sinayang
ang mga taon ng galit. After that night at the hospital, dinala narin ni Aphrodite
ang galit kay Gregory hanggang sa kaniyang paglaki.
It was hard at the beginning ang ipakilala sa mga anak mo ang totoong daddy nila.
Nahirapan kami ni Paul na kunin ang loob nila, they were close-minded at that time.
Later on, I was happy though, because Paul worked everything out. Nilagay ko narin
sa kokote ko, na tama ang ginawa ko. Paul needed his chances, hindi ako bato para
iwala iyon sa kaniya. Yes! I sacrifices my love for my bastard husband. Gregory
wants this too, dahil kahit anong balik ko sa kaniya hindi siya makikinig sa akin.
I'm still in the marriage, hindi pa kami pwede ni Gregory and I don't want to
confuse everyone. I don't know if my decisions were right in the beginning, inaamin
kong nasanay akong si Gregory ang kasama ko that's why I'm hurting Paul. Tahimik
lang siya hindi nagrereklamo, hinahayaan niya lang akong masanay sa kaniya.
"Mom, ang lamig kaya dito." Sabi ni Aphrodite.
Napalingon ako sa likuran ko. Nagulat ako dahil nandito pala ang isang baby ko.
"Hey, baby... you're here."
"Yes, mommy your babies are here." Turo ni Aphrodite sa kaniyang kuya kasama ang
asawa nito.
Forty-two years had passed, and today is my 70th birthday. Tuwang-tuwa ako sa mga
anak ko na may suot na party hats at may dalang cake. They went all the way from
Philippines to greet me here in Australia. Hindi ako makapaniwala. Dito sa
Queensland, Australia kami nagdesisyon ni Paul na manirahan at magpatuloy sa
pagpapagamot niya. Today, is also the 5th anniversary of Paul's death. We fought
long enough, kami ng pamilya niya. Hindi namin siya hinayaan mawala sa amin ng
madalian dahil mahal na mahal na siya ng mga bata Maraming nangyari at puro iyon
masasaya, marami ding kaguluhan na nangyari pero we manage to survive all of them.
At kung sasabihin niyong mababaw ang meron sa amin ni Gregory noon ay nagkakamali
kayo, bago ko ipatigil ang proseso ng annulment ay humayo ako ng UK para hanapin si
Gregory, before I called him and said my yes to Paul ay hinanap ko si Gregory kung
saan-saan. Nang mahanap ko siya ay itinakwil niya ako sa ikalawang beses. He
explains why we should separate kahit wala akong maintindiha ay pinagpilitan ko
parin ang sarili ko pero tinulak niya lang ako palayo sa kaniya. He moved to
another place pero hindi ako tumigil sa paghahanap sa kaniya, until he never shown
up. Secretive na ang lahat ng files niya sa companies niya at hindi ko siya
nahahagilap dahil ang mga lawyers niya ang humaharap.
I didn't gave up my love to him but I need to be with Paul. He needs me more than
anyone else. May Prostate Cancer siya.
"Let's go to Bargara Beach mom. Cold breeze will be wonderful." Pag-aaya ni
Aphrodite.
"Sure baby, anywhere you want to." I smiled.
Inalalayan ako ng mga anak ko para makapagbihis at makainom narin ng mga medicines
ko. Here in Australia you'll never get old, I don't know why. Napagkakamalan parin
akong nasa 50's or early 60's I lived a healthy lifestyle here, I live alone in 5
years and masaya ako na hindi parin ako nakakalimutan ng mga anak ko. Paul really
did a good job raising our children. What's good in living here that I can still
drive at this age, but for today Zeus didn't allow me kaya mabilis ang pagdating
namin sa Bargara Beach dito sa Bundaberg. It's beautiful, hindi siya boracay sand-
like beach pero ang mabatong dagat na ito ang isa sa pinakamagandang lugar na
napuntahan ko.
"Joyeux Anniversaire mommy." Bati ni Aphrodite.
"Happy Birthday mommy Lorraine." Bati nilang lahat.
Nagkatuwaan kaming lahat, I felt like I'm in my teenage life dahil sa mga apo kong
makukulit. Everything was wonderful in my birthday, my kids will never let me down.
Mag-gagabi na ng nasa dalampasigan kami ni Aphrodite, niyayakap niya ako sa
likuran. Nakikita namin from here ang araw na bumababa at papawala na. It was
really a beautiful day, I'm 70 today and I still want to live more. Yes I know!
It's too much to ask from God but I was waiting for someone the whole time. He was
the man who abandoned me 42 years ago, without knowing where he is. I want to see
him, may pamilya na ba siya? Sino ang naging asawa niya? Is she beautiful? Is she
the whom deserved him? I don't know I just want to see him before any end.
"Mom?" Aphrodite called me.
"Hmmm...?"
"You haven't opened my gift." She said.
"I already know what's inside baby." I answered.
"Don't you miss Philippines? Tita Crissa invited you to her silver wedding anniv."
"I-I don't know baby... your mom is getting emotional." I chuckled.
"Mom... please? Tita Crissa is expecting you."
Natahimik ako, pagkatapos mamatay si Paul ay dito na ako nanatili sa Bundaberg,
dito ako iniwan ni Paul. My very good friend. We fought for each other, we did
everything just for him to survive. It was hard, so much hard. He survive from the
cancer after 4 years of medications, naging normal din ang buhay namin later on. We
settle to be as parents not as lovers. Alam niya kung sino ang mahal ko and he
helped me recover from my darkest days, I tried to love him again pero hindi talaga
napipilit ang lahat. He understands, tapos na ang mga panahon sa amin at ang
kailangan na lang namin ay maging magulang sa aming mga anak. Eunice De Vera ay
nahatulan ng pamhabang buhay na pagkakabilanggo, hindi lang ako sigurado ngayon if
she's still alive. Matagal na rin iyon at napatawad ko na siya but in reality hindi
mo makakalimutan ang isang taong sumira sa buhay niyo kaya hindi ko rin kayang
maging kaibigan siya.
After Aphrodite's debut, we left the Philippines to live here in Australia kaming
dalawa lang ni Paul. He also decided to null our marriage para makalaya ako pero
hindi ko siya hinayaan because I think it's too late, I can't love anyone other
than Gregory and I think may pamilya na rin siya, imposibleng wala. Masakit pero
pinaniwala ko sa sarili na iyon na talaga iyon. Many years had passed at deserve
niyang makahanap ng magmamahal sa kaniya. Another twenty years had passed in our
life ng ma stroke si Paul. Ang mahal maningil ng karma. But I never treated Paul
like that, dahil nakita ko sa kaniya ang pagpupursige habang siya ay lumalaban sa
buhay. I saw how he makes up with his family, I'm happy he did his part. I will
never forget Paul, ever. Ako ang pinakamalungkot noong iniwan niya ako. Huminga ako
ng malalim.
Maybe it's the sign. I want to die in my country, I want to see my children and
grandchildren often. Ayaw kong maging pabigat sa mga anak ko, ayaw kong makasagabal
sa kanila kaya ayaw kong umuwi ng Pilipinas noon but now...
Hinarap ko siya at hinalikan sa noo. "Alright baby, I'll come with you. I'm going
home."
Everyone rested after the beach party, malamig ang panahon lagi dito sa Bundaberg
kahit hindi nag-i-snow. Nilibot ko ang buong green-house garden namin ni Paul, we
made it by ourselves. To refresh our minds and hearts here in Bundaberg ay naging
eco-friendly kaming dalawa. Diniligan ko ang mga ito inilawan at kinakausap. I have
someone who'll take care of them, mga Pilipino ding kakilala namin ni Paul kaya
hindi ako mangangambang iwan silang lahat. On the next day, we left Brisbane and
fly for 8 hours to the Philippines. Here I am, I'm back again.
"WELCOME HOME MOMMY!" Sigaw nilang lahat ng makarating kami sa bahay nila Zeus.
"Thank you babies. We need to get rest and prepare later para sa kasal ng Tita
Crissa ninyo."
Then off we go. We rested, I did rest dahil hindi na ako bata na pwede lang
magpachill-chill, may mga maintainance na ako sa mga gamot at mga regular check-ups
kaya I wont go easy with my body. Maybe a 5-hour sleep naghanda na kaming lahat
para kasal ni Crissa. Hindi ko alam kung alam niya na sumama ako pauwi dito ng
Pilipinas. Matagal narin ang huli naming pagkikita, I let her quit the job when she
decides to get married. Kahit ayaw niya ay pinalayas ko na siya. She needs to be
happy at ang British National niyang asawa ay isang mayamang investor ng kompanya
ko. I know she's happy now.
"Ready mom?" Aphrodite asked.
"Super ready baby. Let's go?" Pag-aaya ko.
"You're so beautiful mom... you look young and dazzling." Pag-pupuri ni Zeus.
"Merci beaucoup peuple." Ngumisi ako sa kanila.
Magsisimula na ng kami ay makarating, nagsitakbuhan na sila Aphrodite sa kanilang
nga pwesto. Nasa labas lang ako at iniwan nila. Napangiti nalang ako habang
tinitignan silang nagkakagulo, nakita ko sa altar si Henry na ngising-ngisi habang
nag-aabang sa asawa niya. He looks so happy and inlove. I'm so happy for them, real
damn happy. Sa katabi niya ay may nakita akong nakatalikod na lalaki na kasing edad
niya rin. Marahil ay bestman nito. Matagal na rin iyon kaya hindi ko na maalala
kong sino siya.
"L-Lorraine?" Tawag sa akin ng babae sa aking likuran.
Humarap ako sa babaeng napakabata parin ng pagmumukha. "Crissa... Hey,
congratulations."
Nagyakapan kaming dalawa at nag iyakan, marami siyang sinasabi at humahagulgol na
lamang. Nakinig lamang ako at humagulgol na rin, I'm so happy for her. Tinawag na
kami ng organizer ako parin pala ang bride's maid slash sponsor. Binigyan na ako ng
bulaklak ng babae at pinapasok na sa loob. Pinahid ni Crissa ang aking mga luha at
tsaka ngumiti.
"Love is never too late Lorraine. Be happy." Sabi nito.
Wala ng tao nang ako'y pumasok tapos na sila at kami nalang ng bride ang naiiwan.
Nahiya naman ako kaya nagmadali akong pumwesto ko at humarap sa mga tao. Their eyes
are on me, everyone in this church. Feeling ko ay ikakasal din ako ngayong gabi.
Naalala ko tuloy ang sabi sa akin ni Crissa. Love is never too late. May
posibilidad bang magkita pa kami ni Gregory? What if may asawa na siya? May mga
anak? It will be too late for the both of us. Pumikit ako at nagsimulang maglakad.
Mahaba ang lalakarin ko sa aisle at kailangan kong dumilat para hindi madapa, kaya
sa pagbuka ng aking mga mata ay diretso sa isang tao ang aking paningin. A man who
is standing beside the groom, waiting and smiling. Hindi ko mawala ang aking
paningin sa kaniya, forty-two years na ang nakakaraan ng huli kaming magkita. I'm
not really sure if siya ito. Am I dreaming right now? Is it him? Is my love never
too late? Hindi ko namamalayan na umiiyak na ako habang naglalakad papalapit sa
kaniya. Those beautiful eyes, those lips and nose that is him, I am not dreaming.
"G-Gregory..." I cried.
Nakita ko ang mga anak kong nagpapalakpakan habang umiiyak. I saw how happy they
are. Mas lalong papalapit ako sa kinaroroonan ni Gregory ay napapaisip parin ako
kung totoo ito, masyadong mahirap paniwalaan. Nalaman ko nalang na totoo iyon nang
si Gregory iyon na ng malapitan ko ay diretso ang kaniyang tingin sa mga mata ko.
Pero parang may mali sa mga nakikita ko sa kaniyang mga mata.
"I'm real babe, this is real." He said.
"OHMYGOD!" I gasped.
"As always babe... you're the most beautiful woman I've ever met." Sabi niya sa
akin.
"OHMYGOD! Gregory... Is this really real? OHMYGOD!" Iyak parin ako ng iyak.
"I've waited so long to be with you once again... today was the perfect day." He
said.
"W-Wait... you waited for me?" I asked.
Humalakhak lang siya at nagkamot ulo. Napawi ang mga luha ko at galit siyang
sinapak. "You stupid jerk, I waited for you too."
Napawi din ang kaniyang tawa at inilapit pa lalo ang kaniyang mukha sa akin.
Nagkatinginan kami sa isa't isa pero straight lang ang titig niya para bang
paggumalaw siya ay mawawala siya ng landas or I'm just hallucinating. Umiling ako
at napaluhang muli. Fuck I have waited this for forty two years now he's back. We
are going to get back together. I'm damn happy.
"Now you're here. We'll never break apart. I'll never push you away. I will never
freaking do that." He cried.
Sinapak ko siya nasa simbahan kami ngayon at nagmumura siya.
"Stop cussing you're not a teenager anymore." I laughed.
"I'm still young looking guy Lorraine." Humalakhak siya.
"Ang kapal mo! 75-year old ka na!" Kinurot ko siya.
"Atleast parang 40-year old lang. Look at the face Lorraine. Nagwork out ako para
pagnagkita tayo masabi mong mas tumatanda ka na sa akin." Tumatawa lang siya.
How I misses this man. Hinaplos ko ang kaniyang pisngi at napatingin sa kaniyang
mata na biglang hindi makatitig sa akin ngunit para sa akin ang kaniyang mga ngiti
niya. Nagtaka ako dahil kahit anong pagtutok ko ay hindi niya madiretso sa aking
ang mata niya. Hinawakan ko ang kaniyang mga mata na bigla niyang ikinasimangot.
Nanginig ang kaniyang labi at biglang natakot bigla sa akin. I smiled, kahit ano pa
ang nawala sa kaniya, kahit ano pa ang nangyari sa kaniya... I will still take him
with me. I will be his eyes in life and in forever. Nilapit ko ang aking mukha sa
kaniya at hinalikan siya. Napaluha siya habang hinahagkan naming dalawa ang isa't
isa. Love is not blind, iyan ang mga common motto at mga quotes ng mga teenagers
noong kabataan namin. Today, love is not blind... I'm his eyes and he is my life.
"I-I was freaking scared. A-Akala ko lalayuan mo ako." He cried.
"N-No... babe. It will be only you, endlessly." I said.
May bigla siyang hinanap sa kaniyang bulsa na ikinaiyak ko lalo. Damn Heidrich I
know what you are doing. Pinahid niya ang kaniyang luha at lumuhod sa aking
harapan.
"I love you so much Lorraine Jimenez - Heidrich will you lovingly marry me?"
This is what I wanted. It was never too late for us. Love is fair, love can wait.
This is my forever, love is not aging. "Yes Heidrich, I'll lovingly marry you."
Sorry sa pagmumura Lord! We just love each other too much... at hindi na kami
maghihiwalay.

MERCI BEACOUP!
Haluwaaaaah! This is Nami, I already deleted special chapter: one. Sorry to
disappoint pero hindi ko na itutuloy. I ran out of words to explain everything.
Kayo nalang po ang gumawa ng story ni Gregory at Lorraine. Sa mga hindi parin
nakakalimot sa story na ito maraming salamat po! Sa mga gumagawa ng cover photos,
@wasted- at iba pa, nasa saakin parin po sila.

Labyuuuu <3

Revenge #2: The Victim's Revenge

Click the external link. Hope you'll enjoy this! Once again, manggugulo nanaman ako
ng may buhay!

A story of Irene Grace Zamora (not connected to Lorraine Jimenez)