‘Annika, niet tijdens het eten. Dat is de afspraak, en dat…’
‘Goed, goed’, mompel ik en vlug zet ik mijn telefoon op stil. Met een schuin oog lees ik het whatsapp’je van Merel. Hé Anni, dit MOET je lezen!!, met daaronder een link naar een website. ‘Annika.’ Mijn vader kijkt me met een dreigende blik aan, tenminste dat probeert hij. Mijn vader kan helemaal niet boos kijken, zelfs nu hij zijn wenkbrauwen fronst en hij zijn kin opheft, kijkt de rest van zijn gezicht me vrolijk aan. Ik leg mijn telefoon omgedraaid op tafel. Dat lijkt mijn vader tevreden te stellen. Wat zou ik zo nodig moeten lezen van Merel? Ze stuurt nooit berichten in hoofdletters en al helemaal niet met twee uitroeptekens. Wat ik wel weet, is dat het over de kooi moet gaan. We hebben het aan de telefoon over niets anders gehad. Zoals verwacht reageerde ze enthousiast. Merel leest het liefst heel de dag fantasyboeken en als we naar de bios gaan, probeert ze me altijd mee te slepen naar een of andere horrorfilm. Ik stond er dan ook niet van te kijken dat ze meteen nog eens wilde gaan rondsnuffelen op mijn oma’s zolder, maar dat leek me geen goed idee. Het lijkt uren te duren voordat we klaar zijn met eten, of beter gezegd, voordat mijn ouders klaar zijn. Mijn bord had ik tien minuten geleden al leeg, en natuurlijk mag ik niet van tafel, en natuurlijk eten we nog een toetje, en natuurlijk mag ik daarna de afwasmachine inruimen. Ondertussen spoken de zinnen van het briefje door mijn hoofd. Verkoop de kooi niet. Vind uit wat je moet doen. Doe het voor je opa. Eindelijk ben ik bijna klaar. Als laatste kwak ik de borden in het rek, gooi de deur van de afwasmachine met een klap dicht en ren de trap op. Mijn telefoon brandt in mijn hand. Op mijn kamer open ik het berichtje van Merel. Ik druk op de link. Het duurt even voordat de site opent. Het is een website met nieuwsberichten, maar het zijn er zo veel dat ik ze op het kleine schermpje van mijn telefoon niet goed kan lezen. Snel open ik mijn laptop en voer ik de link in. Mijn ogen schieten over de pagina, tot ze blijven hangen bij een merkwaardige foto met daaronder een kort bericht. En in één klap is me duidelijk waarom Merel vond dat ik dit MOEST lezen.