Recensie Lieveling

Maud Deenen

Vw4a

Voor mijn eerste recensie heb ik het boek Lieveling van Kim van Kooten gekozen.

Puck en haar moeder leven in een achterwijk van Rotterdam en hebben het niet heel breed. Op Puck
haar 5e verjaardag verhuizen ze plotseling naar een grote villa in Zwijndrecht, waar de nieuwe man
van haar moeder woont. De man is erg rijk en verwend Puck al meteen met veel cadeautjes. Maar
haar nieuwe vader, die ze Ome Meneer noemt, wast haar haren 3 keer per week en daarna droogt hij
haar af met zijn handen. Op zondag ochtend is het haar moeders uitslaap dag en liggen Ome Meneer
en Puck naakt op de bank en maakt hij foto’s van Puck. Zij is zijn lieveling. Niemand merkt wat er
gebeurt, zelfs haar moeder niet, al raakt hij haar met geen vinger aan. Puck haar meester merkt wel
wat op, maar dringt nooit echt door. Uiteindelijk, als Puck op de middelbare school zit en ze eigenlijk
al lang weet dat het niet normaal is wat haar ‘vader’ bij haar doet, verteld ze alles aan haar meester.

Emotief argument: Ik vind dit boek erg ontroerend. Het raakt mij wel een beetje want ik snap
gewoon niet dat je zo’n jong kind zoiets kan aandoen. Zeker als je eigenlijk haar vader hoort te zijn.
Een 5-jarig meisje, die nog niet eens weet wat er met haar gebeurd omdat ze niet beter weet en niet
weet wat wel normaal is, hoort niet zo aangeraakt en zeker niet seksueel misbruikt te worden. Ik snap
gewoon niet dat je dat iemand aan kan doen en dan al helemaal niet zo’n jong meisje.

“Ik ben hier ook de enige tienjarige met een eigen paard (weet ik zeker). De enige tienjarige die zijn
eigen haar niet mag wassen (weet ik zeker, ik heb het laatst heel onopvallend rondgevraagd). De
enige met een surfplank (weet ik zeker). De enige met nachtmerries die zo eng zijn dat ik soms maar
gewoon de hele nacht wakker blijf (weet ik bijna zeker want ze gaan allemaal over papa en ik kan me
niet voorstellen dat er nog meer mensen zijn die over mijn vader dromen). De enige met een moeder
die haar eigen naam niet kan schrijven (niet rondgevraagd, vind ik zielig voor mama, maar weet ik
eigenlijk wel zeker). De enige die zondagochtend in zijn blootje op de foto moet (weet ik zo goed als
zeker, maar niet rondgevraagd). Volgens mij ben ik ook de enige tienjarige die weet wat seks is (maar
dat durf ik natuurlijk al helemaal niet aan andere kinderen te vragen, of zij het ook weten en zo ja,
van wie ze het dan hebben geleerd).”

Structureel argument: Ik wilde wel steeds verder lezen, maar het boek is soms ook best onduidelijk.
Het einde snapte ik al helemaal niet, want ze zijn dus naar de politie gegaan en hebben de villa
helemaal kapot achtergelaten maar daarna gaan ze met een van haar vaders een deal sluiten, maar ik
weet niet welke vader. Ik denk wel haar nieuwe vader dus de rijke man die haar heeft misbruikt, maar
dan snap ik het nut ook niet echt want hoezo ga je terug naar je vader die je seksueel misbruikt
heeft? En waarvoor hebben ze getekend? Ik vond dat niet echt logisch.

‘Ik heb niks te zeggen. ‘Ongelofelijk,’ zegt mijn vader tegen de advocaat. De advocaat schudt zijn
hoofd. ‘Puck heeft er spijt van,’ zegt oma. ‘Dat heb ik je al gezegd. We hebben allemaal spijt, daarom
zitten we hier. Daarom gaan we tekenen. Toch? Patricia? Daarom ga jij de aanklacht intrekken.’’

Realistisch argument: Ik vind het een realistisch boek maar ook wel een beetje vaag want dit soort
dingen gebeuren natuurlijk ook in het echt. De personages komen ook realistisch over, behalve de
vader. Zijn echte naam wordt denk ik maar 1 keer genoemd en eigenlijk is hij een heel vaag
personage. Iedereen is een beetje vaag maar ik vond vooral de vader heel vaag. Vanuit Puck is het wel
realistisch geschreven want eigenlijk lees je ook een beetje als een 5-jarige hoe zij de wereld ziet en
hoe zij het ervaart. Verder zijn sommige gebeurtenissen ook een beetje vaag maar de meeste zijn ook
gewoon realistisch omdat het gewoon gaat wat er in het dagelijkse leven ook gebeurt en kan
gebeuren.

‘Ik vind Ome Meneer beter bij hem passen. Vanochtend, in de auto, hebben we een Echt Gesprek
gevoerd. Zo noemde hij het: een Echt, Serieus Gesprek. Ik voelde me groot, want het is bijzonder als
je goed met iemand kunt praten.’