Schrijver : Karel Glastra van Loon

Titel : De Passievrucht
Jaar van uitgave : 1999
Recensietitel: Wie is de dader ? Toen ik dit boek voor me had liggen en de
achterkant gelezen had, vroeg ik me gelijk af ’hoe kan hij daar nu ooit achter
komen ?’ Ik begon te lezen en kwam erachter dat het erg spannend was, het wekte
sterk de lust op om door te lezen. Karel Glastra van Loon is een journalist en een
auteur. Ooit schreef hij een biografie over een genetisch gemanipuleerde stier en
1997 heeft hij een verhalenbundel geschreven, ‘Vannacht is de wereld gek
geworden’, waarvoor hij zelfs de Rabobank Lente prijs kreeg. Deze Roman, de
passievrucht, zou een detective genoemd kunnen worden, omdat Armin als een
Rechercheur te werk gaat bij het zoeken van de vader van Bo. Maar eerder is het
boek toch een echte liefdes roman, want in de gedeeltes dat ervan af geweken
wordt beschrijft hij zijn drievoudige liefde voor: Monika, Bo en Ellen. Hij is op het
onderwerp gekomen toen hij zelf een kind wilde maar dat steeds niet lukte, hij had
ook vruchtbaarheidsonderzoeken gedaan, daardoor is hij op het idee gekomen dat
de vader moest ontdekken dat hij niet de biologische vader was van zijn zoon. Met
dat idee, en met de informatie die erbij hoorde is hij aan het boek begonnen. Op
een dag, als Armin en Ellen uitslag krijgen van het vruchtbaarheids onderzoek van
Armin komen ze erachter dat hij al zijn hele leven onvruchtbaar is. Hij blijkt aan
het syndroom van klinefelter te lijden, een aangeboren geslachtschromosomen
afwijking waarbij het sperma geen zaadcellen bevat. Zijn leven stort in
want…..wie is nu de vader van zijn 13 jarige zoon ? De moeder (Monika) van zijn
zoon is 10 jaar geleden gestorven, dus zit hij nu met een hoop kwellende vragen;
Waarom?, was het liefde ?, Waar was ze?, was het Passie?, was het verveling?,
Kwam ze klaar?, wat had ze aan?, Wat deed ze uit ? En op de meest belangrijke
vraag, Wie is de dader dan wèl ? Duikt Armin in zijn verleden om het antwoord te
vinden. Hij probeert met herinneringen, foto’s, en oa. vermoedens te achterhalen
wat er dertien jaar geleden gebeurd is. Was het een ex- liefde, een collega, geen
enkele verdachte wilde hij over het hoofd zien. Tijdens deze zoektocht maakt hij in
gedachten een soort lijstje met mogelijke daders. Hij confronteert ze met zijn
waarheid, en als ze het niet blijken te zijn streept hij ze door op zijn denkbeeldige
lijst. Eèn man, Nico, de collega van Monika, vindt hij wel heel verdacht. Hij had
zijn naam veranderd en had een verhaal verzonnen om in het huis van Nico te
komen, die niet thuis was maar zijn vrouw wel, en dat kwam goed uit. Op een dag
liet Anke, Nico’s vrouw een fotoalbum zien. Armin kreeg het helemaal koud toen
hij de foto van Monika zag staan, en al helemaal toen hij hoorde dat hun oudste
zoon ook Bo heette. Het hoofdverhaal wordt doorsneden met stukken die zich in
het verleden afspelen, Daarin wordt het verhaal verteld van de drie liefdes, Armins
5 jarig durende liefde voor Monika, de liefde voor Bo, met wie hij achterbleef en
voor wie hij bleef zorgen tijdens zijn alcohol verslaving, na de dood van Monika.
En natuurlijk voor ellen, die hem uit het moeras trok, en voor wie hij haar grootste
wens niet in vervulling kon laten gaan, een kind. Op een dag ging het goed fout,
Armin was samen met Bo op vakantie in Ameland. Als hij de inmiddels 14 jarige
Bo ’s morgens in bed aantreft met een meisje, krijgen vader en ‘’zoon’’ voor het
eerst ruzie. Armin, die nog dronken is van de nacht ervoor schreeuwt dat hij zijn
vader niet is. ‘’Hoor je dat ? Ik ben je vader niet, je vader is een een of andere
rokken jager die vast ook al op zijn 14 kleine meisjes aan het neuken was. (H40
P214)Hij kon niet geloven dat hij het gezegd had maar toch was hij opgelucht dat
het eruit was volgens mij. Toen hij aan het bijkomen was kwam hij erachter wie de
dader was, hij stond niet op zijn lijstje. Ik heb het al gezegd, het is een spannend
boek. Door de afwisseling in heden en verleden kom je steeds meer te weten over
de personen en ga je bedenken wie de dader is. Ik heb verschillende keren iemand
anders dan de daadwerkelijke dader schuldig verklaard. Maar dan zet hij je weer
op een ander spoor. Dat is er zo leuk aan, het is totaal niet voorspellend. Wat ik ook
leuk vond, maar tevens ook wel beangstigend, was de scène waarin hij de
gevonden gegevens over vruchtbaarheid schreef.’’wereldwijd is een op de tien
kinderen niet verwekt door de man waarvan men aanneemt dat hij de vader is. Dat
cijfer is in de Westerse wereld niet anders dan elders. (H23, blz.121) Dat is een
verbluffend percentage, als je er even bij stilstaat bij het zien van een uitgaande
school, of een crèche met leuke geëmancipeerde afhaalpapa’s met draagzakbaby.
Een op de tien is dus een schijnverwekker, hun geliefde een vreemdgaanster, een
leugenaar. Het is dus op zich ook wel informatief. Hij schrijft ook op een gegeven
moment, ‘’uit onderzoek blijkt dat mensen die op kraamvisite komen veel vaker
zeggen dat het kind op de vader lijkt dan op de moeder. De verklaring die de
onderzoekers hiervoor geven is dat de visite onbewust probeert de vader gerust te
stellen’’( H28, P 146). Dit soort feiten maakt het boek ook realistischer vind ik. Hij
gebruikt stukjes van het heden en het verleden als losse draadjes die op een
gegeven moment bij elkaar komen en een onverwachte en logische ontknoping
vormen. Maar aan de andere kant is de ontknoping eigenlijk heel ongeloof
waardig, Monika heeft een briefje aan de dader geschreven met ‘Ik ben zwanger.
M.’ (H41, P222), maar het vreemde is, Hoe kon Monika 10 jaar geleden al weten
dat Armin niet vruchtbaar was. Ook begreep ik niet zo goed waarom hij niet bozer
was op de dader, ik zou dat in zijn geval nog zeker zo erg zijn. Maar uiteindelijk
vind ik het toch een goed boek, ik heb het echt met veel plezier gelezen, als je
eraan begint kun je niet meer stoppen. Ik zou dit boek aan mensen aanraden die het
leuk vinden over dit onderwerp te lezen. Je komt heel wat meer te weten over de
ziekte, en met wat voor dilemma’s en vragen je te maken krijgt.